หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[greenboy2012]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

[greenboy2012]

รัก...รอย...ร้าว

ตอนที่ 1 ก็รู้ว่าเกลียด

     ผมเป็นเด็กนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่งที่มีชีวิตเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไป ผมเป็นคนตัวเล็ก ผิวขาว หน้าตาธรรมดา บางครั้งเพื่อนๆ ก็มักจะล้อผมว่า “ไอ้หน้าจืด” แต่มักเป็นไปด้วยความเอ็นดูซะมากกว่า พ่อแม่ผมเสียไปนานแล้ว  สมาชิกในครอบครัวผมเหลือพี่สาวเพียงคนเดียว พี่สาวผมทำงานเป็นพนักงานประชาสัมพันธ์อยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่งแถวย่านใจกลางธุรกิจของกรุงเทพมหานคร พี่สาวผมเป็นคนสวย ผมยาว น่ารัก จิตใจดี พูดจาสุภาพ อ่อนหวาน และที่สำคัญใจดีกับผมมาก แต่ถ้าพี่รู้ความลับบางอย่างของผม พี่อาจจะเสียใจกับน้องคนนี้ก็ได้!

“อ้าวกลับมาแล้วเหรอ ภัท” พี่สาวผมทักเสียงใสออกมาจากห้องรับแขก คงได้ยินเสียงผมเปิดประตูรั้วบ้านเข้ามา
“สวัสดีครับ พี่ภา” ผมยกมือไหว้พี่ทุกวันเหมือนเคย ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็น ผู้ชายร่างสูงใหญ่ ผิวคล้ำคมเข้มที่นั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก ดวงตาคมกริบเหลือบมองมาทางผมเพียงแวบเดียวก็เบือนหน้าหนี เหมือน ‘ไม่อยากใส่ใจ’  ผู้ชายที่ทำให้ผมใจเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นหน้า เขาเป็นแฟนพี่สาวผม ใช่แล้วครับ! ผมแอบชอบแฟนของพี่สาวตัวเอง แต่ก็แค่ชอบเท่านั้นผม แค่แอบมอง ใบหน้าคมเข้ม คิ้วหนา ดวงตาดุดันที่ดูมีพลังดึงดูดอย่างประหลาด แต่ผมไม่เคยคิดแย่งหรือคิดอะไรไม่ดีกับเค้าเลยนะครับ ผมรักพี่สาวผมมาก พี่สาวก็รักผมเช่นกัน ผมไม่มีทางทำให้พี่ผิดหวังในตัวผมแน่นอน และสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ ผู้ชายคนนี้ เค้าไม่ชอบผม ผมรู้ดี เขาอาจจะ ‘เกลียด’ ผมด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่เขาเห็นผม เขามักจะแสดงทีท่ารำคาญเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่สาวผม แต่ลับหลังเขามักจะแสดงอาการ ‘รังเกียจ’ ผมออกมาอย่างชัดเจน ผมรู้ว่าเพราะทำไม เหตุผลง่ายๆ สั้นๆ ที่เขาเคยพูดให้ผมได้ยิน เขา ‘เกลียดตุ๊ด เกลียดเกย์’ เขาไม่ชอบผู้ชายท่าทางเรียบร้อย ติ๋มๆ แบบผม และมักจะพาลหาเรื่องผมตลอดทั้งๆ ที่ผมไม่เคยทำอะไรให้เขา แต่ถึงอย่างไรผมก็ ‘ชอบ’ เขาอยู่ดี

“อ้าว ภัท หวัดดี พี่เสือด้วยซิจ๊ะ พี่เสือเพิ่งมาถึง วันนี้พี่เสือจะอยู่ทานข้าวกับเราด้วยนะ” พี่ภาเอ่ย เสียงหวาน
ผมแอบมองหน้า 'พี่เสือ' ‘ว่าที่พี่เขย’ แวบหนี่ง ผมรู้ว่าเขาเห็นผมกำลังจะยกมือไหว้ ก็เลยหันหน้ามามองแค่แวบเดียว พร้อมกับพยักหน้าให้อย่างเสียไม่ได้ แล้วก็ลุกขึ้นยืน เดินเข้ามาโอบเอวพี่สาวผม พาเดินเข้าไปในครัว ทิ้งให้ผมยืนเก้ๆ กังๆ อยู่คนเดียว
“เข้าไปในครัวดีกว่าภา ดูซิว่าวันนี้ทำไรให้ผมทานบ้าง” เขาเอ่ยเสียงอ่อนลงอย่างเอาใจ ต่างจากสีหน้าที่หันมามองผมในตอนแรกอย่างสิ้นเชิง
“ค่ะ หิวแล้วเหรอคะ ภัทขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบนไป เดี๋ยวกับข้าวเสร็จแล้วพี่จะเรียกนะจ๊ะ” พี่ภาหันมาบอกผมแล้วก็หันหลังเดินเข้าไปในครัวพร้อมกับเขา

   
หลังจากขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วผมก็เดินลงมาด้านล่างเห็นในห้องรับแขกเงียบกริบ ก็เลยเดินเข้าไปในครัว คิดว่าพี่ภากับเขาน่าจะอยู่ในห้องครัว
“อย่าซิคะ เสือ อย่าเล่นน่า ภากำลังทำกับข้าวอยู่นะคะ” เสียงพี่ภาแว่วๆ ออกมาจากห้องครัว ถึงได้ยินแค่เสียงก็พอจะเดาได้ว่าทั้งสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่
“ขอหอมหน่อยนะ นิดเดียวเอง” ผมเดินมาหยุดหน้าห้องครัวเห็นเขายืนซ้อนอยู่ด้านหลังพี่ภา มือก็โอบกอดเอวพี่ภาที่กำลังยืนถือทัพพีคนต้มอะไรซักอย่างในหม้อหน้าเตาแก๊สในครัว เขาเอาหน้าแนบกับผมพี่ภาพร้อมกับยืนคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ผมเห็นแล้วรู้สึกใจมันปวดหนึบๆ อย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด ผมรู้ตัวดีว่าไม่ควรเข้าไปตอนนี้ ก็เลยหันหลังตั้งใจจะเดินไปที่กลับไปรอที่โต๊ะกินข้าวในห้องรับแขกแทน แต่ด้วยความซุ่มซ่ามของผม ขาผมดันไปเตะเอากับขอบประตูห้องครัวเข้า

“โอ๊ะ โอ๊ย เจ็บ” ผมร้องดังอย่างตกใจ ทำให้เสียงผมดังเข้าไปในห้องครัว พี่ภาหันมาเห็นผมยกขาร้องโอดโอยอยู่ก็ตกใจรีบวิ่งเข้ามาดู
“ภัท เป็นอะไรน่ะ ฮะ ขาโดนอะไร” พี่ภาร้องด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับก้มลงมองขาผม
“ผมเตะขอบประตูฮ่ะ พี่ภา เจ็บจังเลยครับ”
“ไหนดูซิ เดินยังไงน้าเรานี่” พี่ภาพยุงผมเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องครัว ปากก็ร้องบอกเขา
“เสือคะ ช่วยปิดเตาแก๊สให้หน่อยนะคะ ภัทเจ็บขา เดี๋ยวภาดูน้องก่อน”
“ตายแล้วภัท เลือดออกด้วยนี่ เดี๋ยวพี่ไปเอาชุดทำแผลมาก่อนนะ” หลังจากนั่งบนโซฟาหน้าทีวีแล้วผมก็ก้มลงมาเท้าตัวเอง ก็พบว่ามีเลือดไหลซึมออกมาจากนิ้วโป้งและและนี้วชี้ข้างซ้าย ตอนแรกขาผมชาเลยไม่รู้สึกอะไรแต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกเจ็บที่แผล
พอพี่ภาเดินมาอีกทีก็เอาชุดทำแผลมาทำแผลให้ผม ล้างแผล ใส่ยาฆ่าเชื้อ และพันนิ้วเท้าทั้งสองนิ้วด้วยผ้าก๊อซซะอย่างหนา
“ขอบคุณครับพี่”
“เจ็บไหม เลือดออกเยอะเหมือนกันนะ ทีหลังระวังให้มากกว่านี้นะ เราน่ะซุ่มซ่ามประจำเลย พี่ล่ะเป็นห่วงจริงๆ” พี่ภาอดบ่นไม่ได้
“แหะ แหะ ขอโทษฮะ ไม่เจ็บแล้วแหละตอนนี้”
“อ้าว พี่เสือมาพอดี อยู่กับพี่เสือไปก่อนนะ พี่ต้องไปทำกับข้าวต่อแล้ว” พี่ภาหันไปทางเขาที่เดินหน้านิ่งเข้ามาให้ห้องรับแขก
“เสือคะ อยู่ดูทีวีเป็นเพื่อนน้องภัทหน่อยนะคะ เดี๋ยวภาไปทำกับข้าวต่อก่อน”
“เดี๋ยวผมไปช่วยดีกว่า”
“ช่วยอะไรล่ะคะ ช่วยช้าล่ะซิไม่ว่า อยู่เป็นเพื่อนน้องภัทแหละดีแล้วค่ะ ภัทเจ็บขาอยู่ด้วย นะคะ” พี่ภาเอ่ยเสียงอ้อนๆ อย่างเอาใจ พร้อมกับยิ้มหวานให้ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว

     เขานั่งลงบนโซฟาอีกฝั่งหนึ่งอย่างเสียไม่ได้ เขาหันหน้านิ่งๆ ดูเฉยชาเหลือบมาดูแผลที่มีผ้าก๊อซพันไว้แล้วก็เอ่ยขึ้นลอยๆ
“เซ่อซ่า ไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือเลย”
ผมเม้มปากแน่นถึงแม้คนพูดจะลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่สนใจ แต่ผมก็รู้ดีว่าเขากำลังว่าผมอยู่
“ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องซักอย่าง เป็นลูกแหง่ให้พี่ต้องคอยดูแลตลอดเวลา” เสียงต่อว่ายังลอยมาเรื่อยๆ
“คุณว่าใครครับ” ในที่สุดก็ทนไม่ไหว
“ก็พูดลอยๆ ใครเป็นก็รับไปซิ” ใบหน้าคมเข้ม ทำตาดุแล้วหันมาจ้องหน้าผมตรงๆ
“ผมไม่ได้เป็นลูกแหง่นะ มันเป็นอุบัติเหตุ ใครจะไปห้ามได้ครับ”
“ห้ามไม่ได้ แต่มันก็ระวังได้ แต่อย่างว่าคนอย่างนายมันก็งี้แหละ ทำไรก็ตุ้งติ้ง เหมือนพวกกระเทย”
เขาพูดดูถูก พร้อมกับยิ้มเหยียดๆ ผมหมดความอดทน ลุกขึ้นยืนทั้งๆ ที่เจ็บขา
“คุณมันทุเรศที่สุด ชอบดูถูกคน ผมจะเป็นอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ ผมไปทำอะไรให้คุณเหรอ ถึงชอบมาว่าผมนัก”
“ก็ไม่ได้ทำอะไร แต่ไม่ชอบ ‘คนแบบนาย’ เป็นผู้ชายซะเปล่า ทำตัวอย่างกะผู้หญิง สำออย น่ารำคาญ”
“คุณมัน บ้า บ้าที่สุด” ผมโกรธจนเถียงไม่ออก ผมไม่เคยด่าว่าใคร ผมไม่มีนิสัยชอบเถียงเอาชนะใครมาก่อน เลยทำให้ผมได้แต่อัดอั้นอยู่ในใจ  ผมโมโหเลยพยายามเดินจะขึ้นบันไดไปชั้นสองบนห้องนอนตัวเอง ไม่อยากเห็นหน้าคนคนนี้แล้ว พอเดินไปถึงบันไดจะก้าวขาก็เซจะล้มลงเพราะความรีบเดินจนลืมไปว่าตัวเองเจ็บขาอยู่ เลือดยังไหลซึมออกมาอีก
“โอ้ย” ผมร้องเมื่อตัวเซไปปะทะกับผนังทางขึ้นตรงบันได แต่แล้วก็มีมือมาพยุงแขนผมจากด้านหลัง
“อวดดี ไม่มีปัญญาเดินเองแล้วยังอวดเก่งอีก” ผมหันหน้าไปมองเขา ที่ตอนนี้ยืนชิดอยู่ด้านหลังผม ใบหน้าใกล้กันจนผมรู้สึกใจเต้นแรง ลืมความโกรธเมื่อครู่ไปจนหมด ผมหันไปมองแล้วก็ต้องก้มหน้าหลบสายตาคมกริบนั้น ผมแพ้สายตาคุ่นี้จริงๆ ผมพยายามขืนตัวเอง เดินกลับไปที่โซฟาตามเดิม พยายามยกขาข้างที่เจ็บ และลงน้ำหนักที่ขาอีกข้าง เดินช้าช้าเพราะกลัวจะเซล้มอีก เขาปล่อยแขนผมแล้วเดินตามมาห่างๆ แล้วก็ต่างคนต่างนั่งบนโซฟาคนละฝั่งโดยไม่มีใครพูดอะไรอีก
หลังจากนั้นไม่นาน ท่ามกลางความเงียบ พี่ภาก็เดินเข้ามา
“กับข้าวเสร็จแล้วจ้า ทานข้าวกันเถอะค่ะ เสือคะ ช่วยภายกกับข้าวหน่อยนะคะ”
     แล้วเขาก็เดินเข้าไปในครัวช่วยพี่ภายกกับข้าวออกมาตั้งที่โต๊ะในห้องรับแขก ผมนั่งกินข้าวแล้วก็มองทั้งสองคุยกันอย่างร่าเริง แม้พี่ภาจะหันมาคุยและตักกับข้าวให้ผมเป็นระยะๆ แต่ผมก็รู้สึกเป็นส่วนเกินบนโต๊ะอาหารอยู่ดี เพราะสายตาของเขาที่มองมาเย็นชา ทำให้ผมพยายามนั่งนิ่งๆ ไม่พูดอะไร แล้ววันนั้นก็เป็นอีกวันที่ผ่านไปโดยที่ผมรู้สึกเหมือนเป็นอากาศธาตุในสายตาของเขาคนนั้นอีกเหมือนเคย

______________________________________________________________________________________

[ParkArin]

แวะมาเจิมจ้า (เดี๋ยวตามอ่าน)

[Lovecartoon1996]

 
มาต่ออีกไวน้ะคะอยากรู้จริงๆมันจะจบยังไง
ว่าแต่เรื่องนี้จะมีดราม่าหรือเปล่าอิอิเราชอบ

[Vesi]

บร๊ะแล้ว แฟนพี่สาวกันเลยทีเดียว

[bulldog17]

ยิ่งรักยิ่งเจ็บ
ตรูละเบื่อ แง้

 

[IIMisssoMII]

ไปชอบคนอื่นเถอะ ภัทเอ้ย

[Pigstar]

พี่เสืออะไรนั้น ปากดีจังเนอะ
มันน่า า 

[greenboy2012]

ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามา comment นะคะ เพิ่งเขียนเป็นเรื่องแรก ถ้ายังไงเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
ตอนนี้กำลังเขียนตอนที่ 2 อยู่ค่ะ คืนนี้น่าจะลงได้อีกตอนนึงค่ะ

[cavalli]

 

[jimmyFG]

อย่าบอกนะว่าพระเอกคือไอพี่เสือ
ถ้าใช่กรรมของเวร ดราม่าอีกแล้ว

[Tiamo_jamsai]

ทำไมต้องเกลียดกันขนาดนั้นด้วย


แอบเดาเรื่องไว้ในใจหวังว่าคงไม่ได้เปนอย่างที่คิดนะ. สงสารนายเอก

[greenboy2012]

ตอนที่ 2 ไม่อยากกลับบ้าน
   หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็รับหน้าที่ล้างจานชาม เพื่อปล่อยให้พี่ภากับ ‘เขา’ มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง คืนนี้เขาคงค้างที่นี่เหมือนเคย  เขากับพี่ภารู้จักกันเมื่อสองปีที่แล้ว เขาเป็นนักธุรกิจอยู่จังหวัดแห่งหนึ่งทางภาคใต้ และมีสำนักงานสาขาอยู่ที่กรุงเทพฯ ด้วย เขาต้องเดินทางขึ้นลงกรุงเทพฯ เป็นประจำเพื่อติดต่อเรื่องงาน เขาพบกับพี่ภาที่เป็นเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์อยู่ที่บริษัทหนึ่งที่เขามาติดต่อเรื่องงานด้วย หลังจากรู้จักกันได้สองสามเดือนทั้งสองก็ตกลงเป็นแฟนกัน และเขาก็ไปมาหาสู่ที่บ้านเป็นประจำ  ถ้าไม่นับเรื่องที่เขาชอบแสดงอาการ ‘ไม่ชอบขี้หน้า’ ผมแล้ว ก็นับว่าเขาเป็นแฟนที่ดี เขารักและเอาใจใส่พี่สาวผมเป็นอย่างดี ตลอดเวลาที่คบกันสองปีกว่า ทุกครั้งที่เขาเข้ากรุงเทพฯ เขาก็มาหาพี่สาวผมเสมอ ทำตัวเสมอต้นเสมอปลาย ไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิงอื่นให้พี่สาวผมต้องกังวลใจ เขามักจะเข้ากรุงเทพฯ เกือบทุกอาทิตย์ แต่ถ้าติดธุระทางใต้มากหน่อย เขาก็ต้องมาอย่างน้อยเดือนละครั้ง และเมื่อมาแล้วก็ต้องอยู่ค้างที่บ้านกับพี่สาวผมครั้งละสองสามวันแล้วก็กลับไปใต้เหมือนเดิม เขามักจะรบเร้าให้พี่สาวผมแต่งงานกับเขาและย้ายไปอยู่ทางใต้ด้วยกันกับเขา แต่ติดตรงที่ผมยังเรียนมัธยมปลายไม่จบนี่แหละ พี่สาวผมไม่อยากให้ผมย้ายโรงเรียนกลางคันและไม่อยากปล่อยให้ผมอยู่ที่กรุงเทพฯ คนเดียว ก็เลยขอเขาว่าให้ผมเรียนจบมัธยมปลายก่อนค่อยแต่งงาน และนี่ก็คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่อาจทำให้เขาไม่พอใจผมอยู่เหมือนกัน เพราะมันทำให้เขาต้องอดทนรอพี่สาวผมมาถึงสองปีกว่า แต่ตอนนี้ผมอยู่มอหกแล้วอีกเทอมเดียวก็จะจบแล้ว การรอคอยของเขาคงจะสิ้นสุดลงในไม่ช้า

   ส่วนผมเอง ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าผมควรจะทำอย่างไรดี ถึงแม้พี่สาวผมอยากให้ผมไปอยู่ด้วยกันที่ใต้ และลึกๆ แล้วผมเองก็อยากอยู่ใกล้ๆ เขาตลอดไป แต่ผมก็รู้ตัวดีว่ามันเป็นไปไม่ได้และไม่สมควร ผมจึงตั้งใจว่าถ้าผมจบมอปลายแล้วผมจะขอพี่สาวเรียนต่อที่กรุงเทพฯ และอยู่ที่บ้านหลังนี้ต่อไป เพราะผมคิดว่าวผมก็น่าจะโตพอที่จะรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้แล้ว ถึงแม้พี่จะมองว่าผมเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลาก็ตาม

   หลังจากนั่งดูทีวีและคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่นาน ผมก็เดินไปปิดประตูหน้าต่างชั้นล่าง ก่อนจะปิดไฟและเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนชั้นสอง ชั้นบนมีห้องนอนแค่สองห้องคือห้องผมและห้องพี่สาว ที่แต่เดิมเป็นห้องของพ่อกับแม่ ก่อนพ่อกับแม่จะเสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ผมนอนกับพี่สาวมาโดยตลอด เราจึงสนิทกันมาก ห้องทั้งสองอยู่คนละฝั่งของบันได เมื่อผมเดินขึ้นไปก็เห็นแสงไฟจากห้องของพี่สาวยังเปิดอยู่ เขาทั้งสองคนคงยังไม่นอน ปกติผมจะต้องเข้าไปคุยกับพี่ แต่ถ้าเขาอยู่ด้วย ผมก็ได้แต่เดินเข้าห้องของผมไปอย่างเงียบเชียบ ไม่อยากเข้าไปรบกวน

    หลังจากที่พยายามลืมตาขึ้นอย่างยากเย็นเมื่อนาฬิกาปลุกส่งเสียงเรียกมาสองสามรอบแล้ว ผมก็งัวเงียลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน เมื่อแต่งตัวเสร็จผมก็คว้ากระเป๋านักเรียนพร้อมกับโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น

   “ฮัลโหล เออกรูเอง ว่าไง” ผมกรอกเสียงลงไปขณะที่เดินกำลังจะเดินออกจากห้อง
   “ภัท มึงเสร็จยัง วันนี้กรูไปแท๊กซี่ จะแวะไปรับมึงด้วย จะได้ไม่ต้องโหนรถเมล์ไง” พลชาติเพื่อนสนิทของผมตั้งแต่มัธยมต้นเอ่ยถามมาในสาย
   “เสร็จพอดีเลย แต่ยังไม่ได้กินข้าวเลยอ่ะ” ผมตอบไป
   “มึงไม่ต้องกินแล้ว เดี๋ยวไปกินที่โรงเรียนก็ได้ กรูกำลังจะไปถึงหน้าบ้านแล้ว มึงรีบออกมารอหน้าบ้านเลยนะ ให้ไว”
   “เออๆ กำลังจะลงไปแล้ว ทีหลังน่าจะโทรมาบอกล่วงหน้าหน่อยนะ” ผมบ่นไปอย่างนั้นเอง มันมารับก็ดี สบายผมเลย
   “มึงจะบ่นไรนักหนาวะ รีบมาไวๆ เลยนะ ไอ้หน้าจืด” มันพูดแล้วก็หัวเราะเยาะเย้ยเสียงดังตามสาย
   “ไอ้บ้า” ผมด่ามันเบาแล้วก็กดวางสาย พร้อมกับรีบเดินเข้าไปเปิดประตูห้องพี่ภา
   “อ๊ะ ขอโทษฮะ” ผมรีบเดินขากระเผลก เปิดประตูเข้าไปอย่างรีบร้อนก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเขากำลังนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ เขามองผมตาเขียวปัด คงจะอยากว่าผมว่า ‘ไม่มีมารยาท” พี่ภาของผมที่แต่งตัวในชุดทำงานเรียบร้อยแล้วยืนหวีผมอยู่ที่หน้ากระจกหันมามอง
   “มีไรจ๊ะ ภัท แล้วนี่วิ่งทำไม ยังเจ็บเท้าอยู่ไม่ใช่เหรอ” พี่สาวผมเอ่ยถามอย่างสงสัย
   “เอ่อ ไม่เป็นไรมากแล้วฮะ ผมจะบอกว่าวันนี้ผมไม่ทานข้าวเช้านะ พอดีชาติมันมาแท๊กซี่แล้วจะแวะมารับผมไปด้วยฮะ”
   “อ๋อ จ้า งั้นก็รีบไปเถอะ เออแล้ววันนี้พี่กลับดึกหน่อยนะ ภัทก็รีบกลับบ้านล่ะ”
   “ครับ เอ่อ ขอโทษนะครับที่เข้ามาไม่ทันได้เคาะประตูก่อน” ผมหันไปพูดกับ ‘เขา’ เพราะรู้ว่าคงทำให้เขาไม่พอใจ ปกติถ้าผมรู้ว่าเขาอยู่ผมจะต้องเคาะประตูก่อนเข้าไปทุกครั้ง แต่ด้วยความรีบและความเคยชินเวลาอยู่กับพี่สองคนผมก็มักจะเข้าไปโดยไม่ได้เคาะประตูก่อน เขามองผมนิ่งๆ เหมือนเคย แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร ผมก็รีบเดินลงบันไดไปคอยไอ้ชาติทันที ซึ่งพอผมเดินมาถึงหน้าประตูบ้าน รถแท๊กซี่ก็วิ่งเข้ามาจอดพอดี ผมรีบเดินขึ้นรถไป โดยไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่มองลงจากหน้าต่างชั้นสองของบ้านพอดี!
   ---------------------------------------
   หลังเลิกเรียนผมกับพลชาติและสุทัตเพื่อนสนิทอีกคนในกลุ่มเดินลงมาที่สนามบาส ผมไม่ค่อยชอบเล่นกีฬาซักเท่าไหร่ เพราะผมตัวเล็ก สูงแค่  168 ซม. เล่นอะไรก็มักจะโดนเค้าเบียดจนกระเด็นให้เจ็บตัวอยู่เรื่อย ต่างจากเพื่อนผมทั้งสองคน มันรูปร่างสูงใหญ่ หุ่นดี เป็นนักกีฬาบาสเกตบอลทั้งคู่ และมักจะอยู่ซ้อมกันก่อนกลับบ้านทุกวัน ซึ่งผมก็มักจะนั่งดูพวกมันซ้อมเกือบทุกวัน

   “เฮ้ย ภัท มึงนั่งดูพวกกูซ้อมก่อนค่อยกลับนะโว้ย” ไอ้สุทัตเพื่อนผมบอก
   “เออ กรูกลับบ้านไปก็ไม่มีไรทำเหมือนกัน” ผมบอก
   “อ้าวแล้วพี่สาวมึงล่ะ” ไอ้ชาติถามผม
   “วันนี้พี่ภากลับดึก”
   “มึงก็เลยไม่อยากกลับไปเจอ พี่เสือเค้าอ่ะดิ” ไอ้ชาติถามอย่างคนรู้ใจ
   “เออ เค้ายังไม่กลับใต้” ผมพูดอย่างปลงๆ
   “งั้นมึงก็อยู่กับพวกกรูนี่แหละ เดี่ยวเลิกแล้วไปกินข้าวกับพวกกรูก่อน เดี๋ยวกรูไปส่งที่บ้าน” ไอ้สุทัตพูดขึ้น มันมีน้ำใจกับผมเสมอ
   “อ้าวไหนมึงบอกว่าวันนี้จะไปรับเด็กไง” ไอ้ชาติถาม
   “รับเริบอะไร เพื่อนต้องมาก่อนซิวะ” ไอ้สุทัตพูดยิ้มๆ แล้วเดินมากอดคอผม พวกเราเรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่อยู่มอต้นจึงสนิทกันมาก การกอดคอ กอดไหล่หรือจับมือกันเป็นเรื่องปกติมากสำหรับพวกผม เรียกว่ามันเอ็นดูผมซะมากกว่า มันว่าผมเหมือนน้องเล็กของพวกมันที่พวกมันต้องช่วยกันดูแล
   ______________
   “พวกมึงกลับกับไปเถอะ ดึกแล้ว ขอบใจมากนะ” ผมเอ่ยปากไล่มันทั้งสองคนที่นั่งแท๊กซี่มาส่งผม บ้านผมถึงก่อนบ้านพวกมันทั้งคู่
   “ดึกไรวะ แค่สองทุ่มเอง ใจคอจะไม่ชวนพวกกรูเข้าบ้านหน่อยเหรอ” ไอ้สุทัตมันกวนผม ทั้งที่มันรู้ว่าผมไม่อยากให้มันเข้าไปเพราะไม่อยากให้เจอเขาที่มักจะทำหน้าบึ้งใส่พวกมันหรอกนะ
   “มาให้กรูเข้าไปส่งมึงในบ้านดีกว่า เฮ้ยไอ้ชาติมึงรอเดี๋ยวนะ” ว่าแล้วไอ้สุทัตมันก็กอดคอผมลากเข้าบ้านมาด้วยกัน ผมต้องลากขาเดินตามมันแทบไม่ทัน
   “เฮ้ย เบาๆ ดิว่ะ กรูเจ็บเท้าอยู่นะ” ผมร้องขึ้นเมื่อมันเดินเร็วไปแล้ว ผมเดินไม่ทันมัน ก็คนขาสั้นจะไปเดินทันคนขาวยาวได้ไง

   เมื่อเดินเข้ามาในบ้านก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาของเขาที่มองมา ไอ้สุทัตมันแกล้งหอมแก้มผมเร็วๆ ทีหนึ่งแล้วรีบพูด
   “กรูไปก่อนนะที่รัก นอนหลับฝันดีนะ” มันรู้ตื้นลึกหนาบางในบ้านผมดี มันเลยชอบแกล้งผมเล่นอย่างนี้ประจำ
   “เออ ไปเถอะ ไอ้บ้า กรูรู้นะว่ามึงแกล้งกรู” ผมพูดพร้อมกับทุบไปที่เอวมันเบาๆ ทีนึง มันแกล้งร้องเสียงดัง   
   “โอ๊ย ตัวเองอ่ะ แกล้งเค้าทำไมอ่ะ” มันแกล้งดัดเสียงจีบปากจีบคอ แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไป ทิ้งให้ผมเผชิญหน้าอยู่กับคนหน้าบึ้งหน้าโหดตามลำพัง

   “จะทำอะไรก็อย่าให้มันประเจิดประเจอนักนะ ใครเห็นเข้าเขาจะทุเรศลูกกะตา!” เขาเอ่ยเสียงเข้มเมื่อผมกำลังจะก้าวขึ้นบันไดไปชั้นสอง

[bulldog17]

เอ่อ....พี่เสือ

ได้ข่าวว่านี้แค่น้องแฟนนะเค๊อะ

 

[Vesi]

เป็นแค่แฟนพี่สาว ไม่ใช่พ่อซะหน่อย

[♠DekDoy♠]

ว่าที่พี่เขยสันดานเสียง่ะ

ทำไมพี่ภาถึงไม่ได้คนที่ดีกว่่านี้นะ

[Tiamo_jamsai]

รู้สึกถึงอะไรแปลกๆทำไมพี่เสือต้องแสดงออกขนาดนั้นอะคิดอาไรยุกันนะ



ขอบคุณคนเขียนค่า

[andear]

กัดตลอดอ่ะ อิพี่เสือเนี่ย

[Lovecartoon1996]

จะมีตบจูบไหมเอิ้กๆ
ท่าทางพี่เสือจะSM55555

[Pigstar]

เอ่อพี่เสือ อาการพี่เหมือนจะ
แอบๆๆหึงภัทเลยเนอะ

[Heladasless]

พี่เสือ...แปลกคนแฮะ 

 

[PEENAT1972]

พี่เขยกับน้องเมีย มันเป็นของคู่กันนะคะ 555

[greenboy2012]

ตอนที่ 3 เผชิญหน้า

 “จะทำอะไรก็อย่าให้มันประเจิดประเจอนักนะ ใครเห็นเข้าเขาจะทุเรศลูกกะตา!” เขาเอ่ยเสียงเข้มเมื่อผมกำลังจะก้าวขึ้นบันไดไปชั้นสอง
   “เช้าก็ไปกับคนนึง เย็นก็กลับกับอีกคนนึง ช่างมีตัวเลือกมากเหลือเกินนะ” เขายังพูดประชดประชันไม่หยุด ผมไม่อยากฟัง ไม่อยากได้ยินคำพูดของเขา จึงรีบเดินหนี
   “จะรีบไปไหน ลงมาพูดกันให้รู้เรื่องก่อน เดินหนีผู้ใหญ่แบบนี้ ไม่มีมารยาทเลยนะ” เขาเริ่มเสียงดัง
ผมเองก็ไม่อยากมีปัญหาให้พี่สาวลำบากใจ อย่างไรเสียเขาก็เป็น ‘ว่าที่พี่เขย’ และเขาก็เป็น ‘ผู้ใหญ่’ กว่าจริงๆ อย่างที่เขาพูด
   “ว่าไง จะลงมาพูดกันให้รู้เรื่องได้รึยัง” เขายังไม่ยอมหยุดง่ายๆ ผมจึงได้แต่เดินลงมาจากบันได แล้วลงมายืนอยู่หน้าบันได ไม่ห่างจากที่เขายืนอยู่นัก
   “มีอะไร จะว่า จะสั่งสอนผมก็พูดมาซิครับ” ผมพูดเสียงเรียบ มองหน้าเขาอย่างเคืองๆ
   “ปากดีนักนะ” เขาว่าพร้อมกับจ้องตามองผมอย่างดุๆ
   “...............”  ผมเงียบไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขา
   “บอกหลายครั้งแล้วใช่ไหมว่าให้ทำตัวให้มันดีๆ หน่อย “
   “แล้วผมทำอะไรไม่ดีตรงไหนครับ”
   “แล้วที่กอดคอ จับมือ หอมแก้มกันในบ้านนี่มันเรียกว่าดีแล้วเหรอ เป็นผู้ชายซะเปล่า”
   “พวกผมก็เล่นกันแบบนี้แหละครับ ไม่ได้คิดอะไร เป็นเพื่อนกัน”
   “ไม่ยักรู้ว่าเพื่อนสมัยนี้เค้าทำกันแบบนี้ด้วย” เขาพูดประชดประชัน พร้อมกับเหยียดยิ้ม
   “ก็แล้วแต่คุณจะคิดแล้วกันครับ ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณว่าก็แล้วกัน” ผมอดเถียงไม่ได้
   “ไม่เป็นก็ดี แล้วเมื่อเช้าพี่ภาบอกว่าเลิกเรียนแล้วให้รีบกลับบ้านไม่ใช่เหรอ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ไปเถลไถลที่ไหนมา” แล้วเขาก็บ่นยาวเหยียด
   “ผมดูเพื่อนซ้อมบาสอยู่ครับแล้วก็ไปกินข้าวกัน ไม่ได้เถลไถล”
   “เหรอ แล้วคิดจะบอกคนที่บ้านบ้างไหม”
   “ก็พี่ภา ไม่อยู่แล้วจะให้ผมบอกใครครับ แต่ถึงพี่ภารู้ก็คงไม่ว่าอะไรหรอกครับ เพราะพี่ภารู้ดีว่าผมไปกับเพื่อนไม่ได้ไปทำอะไรเสียหาย”
   “เถียงไปได้เรื่อยๆ เลยนะ”
   “ผมไปได้รึยังครับ”
   เขานิ่งไม่ตอบ ผมก็เลยเดินผ่านหน้าเขาไป ขึ้นบันไดเดินเข้าห้องของผมไป ปล่อยให้เขาโมโหอยู่คนเดียวด้านล่าง ผมรู้ว่าถ้าพี่ผมกลับมาเขาต้องฟ้องพี่ผมแน่ๆ 
                                                                                   (มีต่อด้านล่างค่ะ)

[owo llยมuมข้u]

-w- คุณแม่เจ้าระเบียบ หรือ สามีขี้หึง 5555

[honeystar]

อีตาพี่เสือนี่มันชักจะยังไงๆอยู่นะ ไม่เข้าใจได้ข่าวว่าเป็นแค่ว่าที่พี่เขยเองนะ

[bulldog17]

ฉันโกหกเธอ...อันที่จริงอยากให้เธอสนใจ
ฉันโกหกเธอ....อันที่จริงไม่อยากให้เธอใกล้ใคร
เห็นแล้วอิจฉา มันอิจฉา หวงเธอในใจ
   

ห๊ะ!อะไรนะ? ไม่เกี่ยวหรอ?
อ๋อพอดีอยากร้องเพลงปากไม่ตรงกับใจ

[Vesi]

สั้นมากกกกก เค้าไม่ยอมนะ

[iforgive]

พล็อตดราม่า  โดนใจจริงๆ

[KMprince]

สั้นอะ อยากรู้ต่อ
พี่เสือดูถ้าจะไม่ใช่แค่น้องแฟนแล้วมั้งเนี่ย

[greenboy2012]

ตอนที่ 3 เผชิญหน้า (ต่อ)

“เสือคะ วันนี้คุณดุอะไรน้องภาคะ ภากลับมาเข้าไปคุยกับภัท เห็นภัทหน้าบึ้ง ไม่อยากจะพูดกับภาเลยด้วย” ภาวิดาเอ่ยถาม สุรสิงห์ หรือพี่เสือ หลังจากกลับมาถึงบ้านเมื่อตอนสี่ทุ่มกว่าแล้ว
   “แล้วน้องภัท สุดที่รักของภา เค้าว่าไงบ้างล่ะ” เสือพูดกึ่งยิ้มกึ่งเหย่
   “ไม่ต้องมากวนเลยนะคะ ทำไมถึงชอบดุภัทนักคะ ไหนเล่ามาให้ฟังซิคะ” ภาวิดาถามพร้อมกับทำหน้ายู่
   “ก็ไม่มีอะไรนี่ ผมก็แค่บอกว่าให้ทำตัวให้มันดีๆ หน่อย แล้วก็อย่ากลับบ้านให้มันดึกนัก ก็แค่นั้นเอง” เสือพูดพร้อมกับยักไหล่
   “ถ้าแค่นั้นแล้วทำไม ภัทถึงต้องโมโห ไม่อยากจะพูดกับภาล่ะคะ”
   “ก็น้องภาน่ะ ดื้อจะตาย เดี๋ยวนี้เถียงผมฉอดๆ เลย”
   “โธ่ ก็เสือน่ะ ชอบทำหน้าดุตาดุใส่ภัทอยู่เรื่อย”
   “ก็ถ้าไม่ดุแล้วจะฟังผมไหมล่ะครับ”
   “ฟังซิคะ ภัทน่ะเป็นเด็กดีจะตาย”
   “ภาก็เข้าข้างแต่น้องตัวเองแหละ” เสือพูดพร้อมกับเดินเข้ามาโอบเอวจากด้านหลัง
   “ไม่รู้แหละค่ะ ภัทยังเด็ก ภาไม่อยากให้เสือดุน้อง แล้วก็เข้มงวดกับแกมากเกินไปนะคะ”
   “ภาก็อย่างนี้ทุกที ตามใจจนเสียเด็ก น้องภาเลยไม่เข้มแข็งซะเลย”
   “เสือคะ ภารู้นะคะว่าเสือกำลังจะพูดอะไร ภาไม่อยากให้เสืออคติกับภัทนะคะ”
   “ผมไม่ได้อคติ” เสือเริ่มเสียงแข็ง
   “เสือคะ ภัทกับน้องเสือ ไม่เหมือนกันนะคะ แล้วอีกอย่างถึงภัทจะเป็นยังไง ภาก็รับได้ เพราะแกเป็นเด็กดี”
   “แต่ยังไงภาก็น่าจะบอกน้องให้เปลี่ยนตัวเอง”
   “เสือคะ เรื่องแบบนี้มันเปลี่ยนกันไม่ได้หรอกค่ะ ภาอยากให้เสือเปิดใจให้กว้างนะคะ”
   “...........................”
   “เชื่อภาซิคะ ถ้าเสือพูดกับภัทดีๆ ไม่ดุแกจนเกินไป เสือจะรู้ว่าแกเป็นเด็กธรรมดาคนนึงที่น่ารัก ไม่มีอะไรให้เสือต้องหนักใจเหมือนน้องเสือแน่ๆ ค่ะ ภารับรอง” ภาวิดาหันไปจับหน้า  ‘พี่เสือ’ แล้วก็ยิ้มให้อย่างเอาใจ
                                                             ______________________________________
[พูดคุย]
             สวัสดีค่ะทุกคน ขอบคุณสำหรับทุก comment อีกครั้งนะคะ เป็นกำลังใจที่ดีมากเลยค่ะ 
             ขอแก้ไขชื่อเรื่องนิดหน่อยนะคะ รู้สึกว่าชื่อใหม่มันจะคล้องจองกว่านิดนึง
             ตอบคำถามนะคะ เรื่องนี้อาจจะไม่ใช่ตบจูบหรือ SM อย่างที่ใครๆ คาดหวังนะคะ ฮิฮิ
             ส่วนพี่เสือคิดอะไรกับน้องภัทหรือเปล่านั้น ต้องติดตามกันต่อไปนะคะ แต่จริงๆ แล้วพี่เสือเค้าเป็นคนรักเดียวใจเดียวนะคะ ฮิฮิ