หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[hello_lovestory]

ฟคู่นี้ไม่ค่อยเข้าใจกันเลย อ่ะ

[indy❣zaka]

เอาจริงๆมันก็น่ารำคาญทั้งคู่เลยนะ   

ภัทก็ลังเล เอาแน่เอานอนไม่เคยได้ เวลาตัดสินใจอะไรก็บอกเดี๋ยวๆตลอด ผลัดวันประกันพรุ่งอยู่เรื่อย
ส่วนเสือ  ก็ปากหนัก  ทำตัวเหมือนเด็ก ที่เวลางอนหรือมีอะไรไม่พอใจอะไรก็ไม่ยอมพูด  ชอบอมพะนำอยู่ได้


แล้วมันจะไปกันรอดมั๊ยเนี่ย?   

[bulldog17]

งอนกันทุกตอน

[jimmyFG]

เฮ้อเหนื่อยแทน


มีปัญหากันตลอดเลย

[BBChin JungBB]

เริ่มไม่เข้าใจภัทแฮะ แปลกๆ ยังไงๆ ก็ไม่รู้ คล้ายๆเล่นตัว เริ่มเบื่อแทนเสือ หาคนใหม่มั้ยเสือ 

[t2007]

ฮือ ทำไมบอกว่าจะจบแล้ว แต่ยังไม่เข้าใจ
กันสักที ทรมานหัวใจเว้ย

[IRIS]

รู้สึกว่าคู่นี้ไม่เหมาะสมกันยังไงไม่รู้นะ..ยิ่งคบกันก็เหมือนยิ่งไม่เข้าใจกัน..

[naiin]

                     ทำอะไรคิดอะไรเอาแต่ใจตัวเอง เป็นแฟนกันยังงัย ควรร่วมกันวางแผนสิจะเอายังงัย ไม่ใช่แกมบังคับแบบนี้

[roseen]

 

[takara]

ภัท ต้องเลือกแล้วแระว่าจะอยู่หรือจะไป 555

[fay 13]

แล้วอีกคู่ละ หายไปเลย

[ormn]

:เฮ้อ:น้องภัทรก็นะไม่ให้ความหัวงเลยเดี๋ยวพี่เสือไม่มาแล้วจะเสียใจ


รอออ่านจ้า

[GAZESL]

พี่เสือง่ะ งอนอีกละ พี่เสือคิดอะไรอยู่เนี่ย เข้าใจยากจริงๆ 
งืมม มันก็ตัดสินใจยากนะเรื่องนี้ แต่สุดท้ายภัทก็ต้องเลือกพี่เสืออยู่แล้วละ

[ruby]

ก็คนมันเคยเจ็บมาก่อนนี่นะ
จะให้ยอมรับทันทีเลยก็แปลกๆ
แถมพี่เสือก็ชอบทำอะไรคลุมเคลือ
ถึงน้องจะรักพี่เสือก็เถอะ แต่ก็ยัง
รู้สึกแอบกังวลไม่ได้ เฮ้อรอหน่อยก็ไม่ได้
ทีน้องยังรอมาได้ตั้งหลายปี

[kny]

ความรักไม่ใช่ทั้งหมด ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเอาอะไรมาตัดสิน

[Vesi]

ไม่เลือก เดี๋ยวเลือกให้เลยหนิ
กินเด็กดีกว่าไหม น้องภัท
555555555555

[-west-]

ไอ้ชินนี่มันอ้อนดีจริงๆ

[frenzy19]

     สองคนนี้ ปาหหนักจิงเชียว


คิดถึงแก้วแล้วอ่าาาา

[greenboy2012]

ตอนที่ 33 สงสัย
 
   สุรสิงห์เงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของน้องชายเข้ามาใกล้ เขาบอกให้สุรศักดิ์มาหาเขาที่ห้องทำงานถ้ากลับมาจากโรงงานแล้ว ช่วงนี้สุรศักดิ์กลับไปทำงานที่โรงงานแล้ว และตั้งใจทำงานมากขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก
   “มาแล้วเหรอ” เขาเอ่ยทักขึ้นก่อน
   “พี่เสือมีไรรึเปล่าครับ” สุรศักดิ์เอ่ยถามขึ้น ขณะนั่งลงที่โซฟาข้างโต๊ะทำงานของพี่ชาย
   “ก็มีไรจะคุยด้วยหน่อย ช่วงนี้หน้าตาแกดูดีขึ้นเยอะเลยนะ” สุรสิงห์มองหน้าน้องชายที่ดูสดใสขึ้นกว่าเมื่อหลายเดือนก่อน มันเลิกเหล้าอย่างเด็ดขาดแล้ว
   “ก็...คงทำใจได้แล้วมั้งพี่” สุรศักดิ์ตอบเสียงอ่อน เหมือนจะปลงๆ
   “ก็ดีแล้ว พี่เห็นแกกลับมาขยันขันแข็งตั้งใจทำงานพี่ก็ดีใจ แกเปลี่ยนไปมากเลยนะ”
   “ครับ ว่าแต่พี่เถอะ ช่วงนี้เครียดมากเลยเหรอ” สุรศักดิ์ถามกลับ เห็นช่วงนี้พี่ชายดูเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ
   “ก็นิดหน่อย”
   “หรือว่าทะเลาะกัน”
   “เปล่า” สุรสิงห์รีบปฏิเสธ
   “อ้าวงั้นมีปัญหาไรล่ะ ดูท่าทางเครียดมาหลายเดือนแล้วนี่” มันถามจริงจัง
   “ก็ เรื่องงานน่ะ ตอนนี้งานก่อสร้างออฟฟิศก็คืบหน้าไปเยอะแล้ว เหลือก็แต่ทำสัญญาเช่าที่ขายหน้าร้านที่ยังไม่เรียบร้อย ปัญหาจุกจิกเยอะ ปวดหัวกว่าจะจัดการได้ ไหนจะตกแต่งร้าน กว่าจะขนสินค้าเข้าไปอีกคงอีกหลายเดือนอยู่ ช่วงนี้ก็เลยเหนื่อย  เครียด ไม่รู้เมื่อไหร่จะเรียบร้อยซะที” เขารายงานสถานการณ์ยาวเหยียดให้มันรับรู้
   “คงจะไปจริงๆ แล้วซินะ” สุรศักดิ์เอ่ยถามย้ำ
   “อืม” สุรสิงห์ตอบรับสั้นๆ
   “ผมก็รู้ ว่าถ้าพี่ไม่ติดเรื่องผม พี่ก็คงจะไปนานแล้ว ไม่อยากจะอยู่ห่างกันแล้วล่ะซิ”
   “ก็ไม่อยากเทียวไปเทียวมา” เขาตอบ
   “หรือว่าอยู่ห่างกัน แล้วกลัวภัทจะเปลี่ยนใจไปหาคนใหม่มากกว่า อยู่นั่นคงมีคนมารุมจีบเยอะอยู่มั้ง น่ารักขนาดนั้น” สุรศักดิ์พูดยิ้มๆ พร้อมกับยักคิ้วให้ มันกำลังยั่วโมโหเขาอยู่
   “ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกน่า” เขาปฎิเสธเสียงแข็ง
   “ฮ่ะฮ่ะ ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมต้องหงุดหงิดด้วยล่ะครับ พี่ชาย” มันยิ้มล้อเลียน
   “มึงอย่าพูดมากน่า”
   “เฮอะ อย่ามาปากแข็งหน่อยเลย ผมรู้หรอกน่า ว่าคนอย่างพี่น่ะขี้หึงขี้หวงจะตาย คงไม่อยากปล่อยให้ภัทอยู่ไกลหูไกลตาหรอก ขนาดคราวก่อน ยังหน้ามืดต่อยผมซะปากคอแตก ไม่ฟังบ้าอะไรเลย” สุรศักดิ์พูดขำขำ ดักคออย่างคนรู้ใจกันเป็นอย่างดี
   “เออ มึงอย่ามาทำตัวรู้มากหน่อยเลย เอาเรื่องของมึงดีกว่า” เขารีบตัดบท
   “เรื่องอะไรอีกล่ะ” สุรศักดิ์พูดอย่างไม่ใส่ใจนัก
   “ตอนนี้ชีวิตมึงกำลังไปได้ด้วยดีนะ พี่อยากให้ตั้งใจศึกษางานให้ได้มากที่สุดก่อนที่พี่จะไป มีอะไรให้รีบมาถาม มาปรึกษา ถ้าพี่ไปแล้วจะได้ไม่ติดขัดอะไร”
   “อืม รู้แล้วน่า ไม่ต้องห่วงหรอก แล้วนี่บอกสากับสินรึยัง”
   “ยัง เดี่ยวรอจัดการอะไรให้เรียบร้อย ให้แน่นอนก่อนค่อยบอกทีเดียว”
   “สากับคุณป้ารู้เข้าคงร้องห่มร้องไห้ตาบวม”
   “ศักดิ์ พี่ไม่ได้อยากจะทิ้งแก ทิ้งน้องไปนะ” สุรสิงห์เอ่ยอย่างจริงจัง
   “ผมรู้น่า พี่ไม่ต้องคิดมากหรอก ผมอยู่ได้ พี่ไปเถอะ พี่ควรจะได้มีความสุขซะที พี่เสียสละเพื่อพวกเรามานานหลายปีแล้ว” สุรศักดิ์พูดอย่างจริงใจ
   “อืม”
   “แล้วอีกอย่าง ภัทก็รอพี่มานานแล้วด้วย” สุรศักดิ์พูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ให้พี่ชาย
   “แกล่ะศักดิ์ ถ้าคิดว่าจะต้องรออยู่อย่างนี้ต่อไป แกจะทนได้ไหม” สุรสิงห์ถามน้องชายในเรื่องที่ต่างก็รู้กันดีว่าหมายถึงใคร
   “ก็จะทำไงได้ ไม่มีทางเลือกอื่นนี่ อยากจะไปตามไปหาแต่ก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหน ถึงหาเจอก็ไม่รู้จะทำยังไงให้กลับมาอยู่ดี พี่เองก็ช่วยผมไม่ได้” สุรศักดิ์พูดเสียงเศร้า
   “ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่อยากช่วย แต่พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแก้วอยู่ไหน จนป่านนี้แล้วแก้วยังไม่ยอมให้พี่เจอหน้าเลย ภัทก็คงไม่ยอมบอกพี่ง่ายๆ หรอก ว่าแก้วอยู่ไหน แกก็คงต้องทนไปก่อนนะ”
   “ผมรู้”
   “ยังไงแกก็ต้องอยู่ให้ได้นะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แกก็ต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง ทำชีวิตแกให้มีคุณค่า อะไรที่มันไม่ดี ที่เคยทำผิดพลาดเมื่อก่อน ก็เลิกซะ ลืมซะเถอะ ถือว่าพี่ขอร้อง”
   “รู้แล้ว บ่นอยู่ได้ ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ พี่ไม่ต้องมาทำซึ้งหรอก” สุรศักดิ์ยิ้มล้อเลียน
   “มึงอย่ามาทำเป็นพูดเล่นนักเลย รู้หรอกนะว่าเสียใจ”
   “อืม” สุรศักดิ์พูดอะไรไม่ออกอีก เพราะรู้ดีว่าต่อให้กลบเกลื่อนความรู้สึกแค่ไหนก็คงปิดพี่ชายไม่ได้
   “ถ้ามันถึงเวลา แล้วแก้วหรือแกยังไม่มีใคร เมื่อถึงตอนนั้นก็คงได้กลับมาเจอกันอีก ยังไงก็ขอให้แกอดทนให้มากๆ แล้วกัน”
   “ครับ” สุรศักดิ์ตอบพร้อมกับก้มหน้านิ่ง รู้สึกเจ็บปวดและเสียใจอยู่ลึกๆ
      //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
    “ภัท พี่มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย” เขาเอ่ยขึ้นขณะที่ผมกำลังจะเดินเปิดประตูเข้าห้องนอนในตอนค่ำ วันนี้เขากลับเร็วกว่าปกติ หลังจากที่ช่วงนี้เขาเข้ากรุงเทพบ่อยขึ้น และอยู่นานขึ้น แต่เราแทบจะไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันเลย เขาจะออกไปข้างนอกแต่เช้าและกลับมาอีกทีก็ดึกดื่นเกือบทุกวัน เขาบอกกว่าไปทำงาน แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรนักหนาถึงได้กลับดึกทุกวันแบบนี้
   “ครับ มีอะไรเหรอครับ”
   “พี่ไม่อยากให้ภัททำตัวสนิทสนมกับไอ้ชินอะไรนั่นมากเกินไป” เขาพูดขึ้นก่อน
   “ทำไมครับ ชินมันก็เป็นแค่รุ่นน้อง แถมเป็นสายรหัสผม ไม่เห็นจะมีอะไรเลย” ผมงงกับสิ่งที่เขาพูด
   “พี่ไม่ชอบมัน มันไว้ใจไม่ได้” เขาตอบ
   “ผมไม่เข้าใจ ชินไปทำอะไรให้ คุณถึงบอกว่ามันไว้ใจไม่ได้ กับผมมันก็ทำตัวปกติดี เป็นรุ่นน้องที่ดี” ผมอธิบาย แม้ไอ้ชินจะชอบเอาอกเอาใจผมเป็นพิเศษ แต่มันก็ไม่เคยฉวยโอกาสอะไรกับผมเลย
   “ภัท ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก อยู่ให้ห่างๆ มันหน่อยก็พอ”
   “คุณจะห้ามไม่ให้ผมคบกับน้อง เพียงเพราะว่าคุณไม่ชอบหน้ามันเหรอครับ”
   “ภัท พี่บอกว่ามันไว้ใจไม่ได้ไม่เข้าใจเหรอ พี่ไม่ได้ห้ามที่จะคบมัน แต่ไม่อยากให้สนิทกันมากเกินความจำเป็น คงไม่ต้องถึงกับพามันมาบ้าน หรือมาค้างที่นี่หรอกนะ” เขาพูดเสียงแข็ง
   “.....” ผมได้แต่เงียบ ไม่อยากขัดใจเขา
   “พี่ขอร้อง เชื่อพี่ซักเรื่องได้ไหม” เขาพูดจริงจัง
   “ครับ” ผมรับคำอย่างปฏิเสธไม่ได้ แม้จะยังสงสัยอยู่ว่ามันเกิดอะไรกันขึ้นกันแน่!
      //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
    ขณะที่ผมกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ในห้อง เสียงโทรศัพท์มือถือผมก็ดังขึ้น ผมหันไปดูก็พบว่าเป็น ‘เขา’ ที่โทรมา ผมแปลกใจ เพราะปกติเขาแทบจะไม่เคยโทรศัพท์หาผมเลย ยิ่งตอนนี้เขาก็อยู่กรุงเทพด้วย เขาไม่น่าจะโทรมา
   “ครับ” ผมกรอกเสียงพูดลงไปเมื่อกดรับสายแล้ว
   “ภัทอยู่ไหน” เขาถามเสียงเหมือนร้อนใจ
   “ก็ อยู่บ้านครับ” ผมตอบด้วยความแปลกใจ
   “แล้วทำอะไรอยู่”
   “อ่านหนังสืออยู่ครับ”
   “ไม่ได้จะออกไปไหนใช่ไหม” เขายังคงถามย้ำ
   “เปล่านี่ครับ ไม่ได้จะไปไหน” ผมตอบงงๆ ทำไมเขาถามมากผิดปกติ
   “ไม่ได้โกหกพี่ใช่ไหม” เขาถามเหมือนไม่แน่ใจ
   “ผมจะโกหกทำไมครับ คุณมีอะไรกันแน่” ผมเริ่มรู้สึกไม่พอใจ เหมือนโดนจับผิดอยู่
   “งั้นก็ดีแล้ว คืนนี้พี่กลับดึกนะ”
   “ครับ” หลังผมพูดจบเขาก็วางสายไปทันที

   หลังจากเขาวางสายไปเดี๋ยวเดียว โทรศัพท์มือถือผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นเบอร์ที่ผมไม่รู้จักมาก่อน
   “ฮัลโหลครับ” ผมพูดสาย
   “พี่ภัทเหรอครับ” เสียงปลายทางที่ไม่คุ้นเคยพูดตอบมา พร้อมกับเสียงดนตรีดังกระหึ่มที่ดังเข้ามาในสายด้วย
   “ใช่ครับ ใครน่ะ”
   “ผมบอลเองครับ เพื่อนไอ้ชินครับ” เสียงมันตะโกนแข่งกับเสียงเพลงและเสียงโวยวายของคนจำนวนมาก
   “อ๋อ มีอะไรรึเปล่า” ผมถามขึ้นอย่างงงๆ
   “พี่ภัท ช่วยมารับไอ้ชินหน่อยได้รึเปล่าครับ ตอนนี้มันเมามาก อยู่ที่ผับ...”
   “อ้าว แล้วไปไงมาไงกันล่ะ แล้วน้องเอ่อ..บอล ไม่พามันไปส่งบ้านเองล่ะ อยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ” ผมสงสัยมันจะโทรมาบอกผมทำไม
   “คืองี้พี่ พวกเรามากันห้าหกคน แล้วตอนนี้มันก็เมากันหมดเลย เหลือผมกับเพื่อนอีกคนที่ไม่เมา ก็ต้องพาอีกไอ้ที่เหลือไปส่งที่บ้าน ก็เหลือแต่ไอ้ชินที่บ้านมันอยู่คนละทางกับพวกผม แล้วมันก็โวยวายจะให้พี่มารับด้วย พี่ภัทช่วยมารับมันกลับหน่อยเถอะนะครับ บ้านพี่ก็อยู่ใกล้กับมันด้วย” ไอ้บอลบอก
   “พี่ภัทครับ ช่วยมารับน้องชินหน่อยนะครับ” ผมได้ยินเสียงไอ้ชินพูดอ้อนลิ้นไก่พันกันเหมือนคนเมามาก ดังเข้ามาในสายโทรศัพท์ด้วย
   “ไอ้ชิน มึงอย่าโวยวายซิวะ เออ นะครับพี่ภัท ช่วยมารับไอ้ชินมันหน่อยนะครับ ผมขอร้อง ถือว่าสงเคราะห์เด็กตาดำๆ นะครับ” ไอ้บอลยังคงพูดตะโกนแข่งกับเสียงในผับมาตามสาย
   “เออ ไปก็ได้ รอเดี๋ยวแล้วกันนะ” ผมตอบรับมันไปอย่างเสียไม่ได้ อะไรกันวะเนี่ย ผมคิดในใจ รู้สึกว่ามันแปลกๆ อยู่เหมือนกัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้าไม่ไปก็จะหาว่าใจจีดใจดำรึเปล่า!
      ---------------------------------------------------------------------
[พูดคุย]
               รู้สึกว่าช่วงนี้มีแต่คนบ่นว่าพี่เสือกับน้องภัทงอนกันไปงอนกันมา เรตติ้งเลยตกไปเยอะเลย ฮิฮิ
               แหมมันก็ต้องมีบ้างซิคะ ต่างคนต่างก็ไม่ค่อยพูดกันทั้งคุ่อ่ะ   
               เรื่องใกล้จบแล้วจริงๆ ค่ะ ติดตามกันต่อนะคะ 
               

[ormn]

ภัทรงานจะเข้าไหมอะ


รอจ้า

[BBChin JungBB]

ภัทได้บทเรียนแน่ๆ ชินต้องมีแผน ชัวร์ (สาธุขอให้โดน..หมันไส้) 

[-west-]

เป็นเรื่องแร่ๆ ภัทเอ๋ยยย

[takara]

ภัท สงสัยจะงานเข้าแน่เลย ไม่มีใครไปเป็นเพื่อนด้วยสิ

[jimmyFG]

กลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นนี่สิ

 

[honeystar]

มีลางสังหรว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น
เเล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างล่ะเนี่ย =='

[nunnan]

งานเข้าาาา

[beer]

ภัทได้บทเรียนแน่ๆ ชินต้องมีแผน ชัวร์ (สาธุขอให้โดน..หมันไส้)

เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ หมันไส้มากๆเหมือนกัน โดนซักทีเผื่อจะรู้สึกตัวบ้าง 

[เฉาก๊วย]

ไม่งอนกันแล้ว แต่งานเข้าแทน...เวรกรรม 

[Pupay]

 

[่patsaporn]

ชินไม่ได้คิดไม่ดีกับภัทใช่มั้ย แอบห่วงที่จะออกไปเนี่ย อยากให้บอกพี่เสือจัง
เดี๋ยวก็เข้าใจผิดกันอีกเพราะพี่เสือเพิ่งโทรมา แล้วนี่เดี๋ยวต้องทะเลาะกันอีก
มีลางแปลก ๆ ว่าจะมีเรื่องไม่ดี

พี่เสือคิดถึงขนาดจะมาอยู่กรุงเทพกับน้องเลยนะ น่ารักจังเลยอ่ะ
ภัทเองก็อยู่ระหว่างตัดสินใจ แีต่ใจอยากให้น้องไปอยู่ใต้มากกว่า อบอุ่นดีออกเนอะ

ขอบคุณค่ะ