หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[dukdikdukdik]

ชอบน้องกรณ์มากกกกกกกก คนแต่งที่รัก อย่าให้น้องกรณ์ดราม่ามากเน้อ สงสารน้อง

ส่วนไอ้กฤษณ์นรก สันดานมาก ๆ อยากเข้าไปกระโดดถีบขาคู่ใส่หน้ามัน

[cher7343]

  

กรณ์น่ารักมากเลยค่าคนเขียน  :m1:ตกหลุมรักเรื่องนี้มากเลย

น้องกรรณ์ก็น่าเอ็นดู 

ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ

แต่ดูท่าว่าอุปสรรคในชีวิตของกรณ์ในตอนนี้มันเป็นแค่การเริ่มต้น  น่าสงสารกรณ์จังเลยค่ะ

เอาใจช่วยกรณ์กับน้องกรรณ์ต่อไปนะคะ

ปล.คนเขียนจะขึ้นเหนือมาหาเค้าหรอ แอร๊ยยย เขิน

มามะมาจุ๊บที  ม๊วฟ กอดกันๆ

[pklove]

ชอบเรื่องนี้ค่ะ สนุกดี

รอตอนต่อไปค่ะ

[hotladyanyavee]

มารออ่านตอนต่อไป สงสารกรณ์ เริ่มไม่ชอบนายสิงห์แล้วอะ ทำไมเชื่อง่ายจัง เกลียดอิกฤษณ์ แม่จะฆ่ามัน

[Theodore]

กำลังไปได้สวยแท้ๆ อีกฤษมาจากไหน คิดจะเอาไอ้สิงห์ไว้แดกคนเดียวไงว่ะ

[yang]

    มาอัพเถอะนะ

[silent_loner]

กฤษณ์เปิดตัวก็เลวได้โล่
ไม่ทราบว่ามีจุดประสงค์อะไรที่จะต้องทำกับกรณ์อย่างนี้
สิงห์ใจเย็นหน่อยนะเฟ้ย
อย่าเพิ่งใจร้อนไปทำอะไรกรณ์นะ
กรณ์เราน่าสงสารได้อีก 

[Theodore]

รีบมาต่อนะครับ ขอบคุณครับผม

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่ 7










ภายในมหาวิทยาลัยที่กว้างขวางใต้ตึกคณะที่ถือว่าเป็นหนึ่งในคณะที่มีนิสิตมากที่สุดในมหาวิทยาลัยมีนิสิตชายหญิงหนึ่งคู่กำลังนั่งติวหนังสือเพื่อจะเตรียมตัวสอบไฟนอลในเทอมแรกทั้งๆที่ยังเหลือเวลาอีกเกือบๆหนึ่งเดือนกว่าจะสอบแต่เพราะกรณ์ไม่มีเวลามากนักและวันจันทร์กรณ์ก็มีเรียนแค่คาบเช้าเท่านั้น เขาและโยรินจึงมานั่งอ่านหนังสือและทบทวนบทเรียนที่ไม่เข้าใจกันที่ใต้ตึกคณะ โต๊ะหินอ่อนที่กรณ์และโยรินมักจะมานั่งรอกันและกันทุกวัน

คณะนิเทศฯ คือคณะที่กรณ์เลือกเข้ามาเรียนแม้จะเป็นคณะที่ดูไม่เหมาะกับเด็กอย่างกรณ์เท่าไรแต่หนึ่งในความฝันของกรณ์คือการเป็นนักข่าว ถึงจะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะได้ทำงานข่าวเพราะยังมีน้องชายอย่างกรรณ์ที่ต้องดูแลแต่แค่ได้เรียนรู้ได้เข้าใกล้อีกนิดมันก็ช่วยเติมความฝันของกรณ์เพียงพอแล้ว

โยรินนั่งอ่านหนังสือในส่วนของเธอที่ตามหลังกรณ์อยู่หลายบท ไม่เข้าใจเลยว่าคนที่ทำงานตอนกลางคืนที่โยรินเองก็ไม่รู้ว่ากรณ์ทำงานอะไรแต่เพราะเชื่อใจว่าเพื่อนจะทำงานที่ไม่เป็นการลบลู่ตัวเองจึงไม่ถาม แม้จะห่วงความปลอดภับของกรณ์อยู่บ้างก็ตามและในวันหยุดกรณ์จะกลับไปดูแลกรรณ์ทุกอาทิตย์ การดูแลกรรณ์ก็ไม่มีเวลาว่างเช่นเดียวกับตอนทำงาน เพราะเท่าที่โยรินเห็นด้วยตาของตัวเอง กรรณ์จะคอยมองมาทางพี่ชายเสมอหากว่าเห็นกรณ์มองไปทางอื่นที่ไม่ใช่ตัวเองกรรณ์จะร้องเรียกความสนใจจากกรณ์ทันที

ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของโยรินเรียกได้ว่าเธอยังไม่เคยมีเพื่อนสนิทเลยแม้แต่คนเดียว ด้วยหน้าที่การงานของผู้เป็นพ่อเมื่อเกือบยี่สิบปีที่แล้วไม่ได้มีความมั่นคงเท่ากับตอนนี้ บ่อยครั้งที่โยรินต้องย้ายตามบิดาไปนู้นมานี่การที่จะผู้สัมพันธ์กับใครซักคนก็เป็นเรื่องที่ยาก ครั้นพอกลับมาอยู่ที่ประเทศไทยเป็นการถาวรเมื่อประมาณสามปีก่อนโยรินก็ยังไม่เคยมีเพื่อนแท้เลยซักคน เคยมีคนที่คิดว่าจะเป็นเพื่อนแท้เหมือนกันแต่คบกันไม่นานคนๆนั้นก็เกิดปัญหาเข้าใจผิดจนทำให้ต้องเลิกคบกันไป...และทุกๆคนที่คิดว่าจะสนิทด้วยไม่มี ‘ปัญหา’ ทางใดก็ทางหนึ่ง 

แรกๆที่โยรินเริ่มมาสนิทกับกรณ์ข่าวลือเสียๆหายๆระหว่างเขากับกรณ์กระฉ่อนไปทั่วทั้งคณะ อาจจะหนักไปทางกรณ์ซะเป็นส่วนมากแต่ด้วยความมั่นใจในตัวกรณ์ทำให้โยรินไม่สนใจข่าวลือ แต่ที่คาดไม่ถึงคือข่าวลือแพร่ไปถึงหูของคุณหญิงเนตรผู้เป็นแม่ ด้วยความเป็นแม่ทำให้เกิดความเป็นกังวลต่อเพื่อนคนใหม่ของลูกสาวจนต้องสั่งให้คนไป ‘สืบ’ ชีวิตความเป็นอยู่ของกรณ์เพราะแม้ว่าคุณหญิงเนตรจะเป็นห่วงลูกสาวในเรื่องของการเลือกคบเพื่อนมากเพียงใดแต่คุณหญิงเนตรเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไรง่ายๆเธอจึงสั่งให้คนค้นประวัติของเพื่อนลูกสาวมาก่อนที่จะตัดสินอะไรลงไป

สิ่งที่ได้รับมาสร้างความประหลาดใจให้กับคุณเนตรมากเพราะชีวิต ‘ในตอนนี้’ ของกรณ์คือชีวิตที่น่าสงสาร ประวัติที่แนบมาพร้อมกับรูปถ่ายของผู้ชายที่หน้าตาใสซื่อดูน่ารัก เมื่อได้รู้เธอแทบจะไม่เชื่อเลยว่าข่าวลือพวกนั้นเป็นความจริง เพราะชีวิตคนที่โดนทิ้งให้ดูแลน้องชายที่มีสมองที่ผิดปรกติและเริ่มทำงานหาเงินเองตั้งแต่สิบเอ็ดขวบมันเป็นชีวิตที่น่า ‘เชิดชู’ มากกว่า จนอยากจะพบหน้าและทำความรู้จักกับกรณ์จริงๆ คุณหญิงเนตรจึงสั่งให้คนของเธอไปสืบประวัติก่อนที่กรณ์และน้องชายจะถูกนำมาทิ้งไว้

และนั้นทำให้คุณหญิงเนตรประหลาดใจมากกว่าเดิมเมื่อคนของเธอรายงานมาว่าประวัติของเด็กทั้งสองคนก่อนหน้าที่จะถูกทิ้งไว้นั้นหายไป...หายจนไม่สามารถที่จะสืบค้นได้ราวกับว่ามีใครบางคน ‘ลบและซ้อน’ มันเอาไว้

ด้วยความสงสารและสนใจในตัวของกรณ์คุณหญิงเนตรจึงหาโอกาสไปพบเพื่อนของลูกสาวของเธอ เพราะเคยบอกให้โยรินชวนมาทานข้าวที่บ้านแต่กรณ์กลับอ้างมาตลอดว่าติดทำงานและติดดูแลน้องชายวันไหนที่ว่างก็จะไม่ค่อยบอกใครและเลือกจะไปเดินดูแม่น้ำเจ้าพระยายามค่ำคืนเพียงลำพัง ดังนั้นคุณหญิงเนตรจึงตัดสินใจไปพบกรณ์ด้วยตัวเองที่ร้านอาหารที่กรณ์ทำงานอยู่ แม้มันจะไม่สมกับฐานะแต่คุณหญิงหาใช่คนที่ถือตัว เธอทานอาหารข้างถนนได้เช่นกับคนอื่นๆเพียงแต่เธอเกิดมาในชนชั้นสูงและถูกเลี้ยงมาอย่างถูกสุขลักษณะจึงไม่มีโอกาสที่จะได้เห็นเธอทานอาหารง่ายๆซักเท่าไรนัก

กรณ์ที่คุณหญิงเนตรเห็นในร้านอาหารคือลูกจ้างที่สามารถทำตามคำสั่งเจ้านายได้เป็นอย่างดีอย่างไม่มีอะไรบกพร่อง แม้จะไม่ได้ออกมาหน้าร้านบ่อยนักแต่ก็ยังพอเห็นกรณ์ขนนู้นขนนี้อย่างขยันขันแข็ง สุดท้ายวันนั้นคุณหญิงเนตรจึงกลับไปอย่างไม่ได้แนะนำตัวอะไรกับกรณ์ แต่กลับมาบังคับให้โยรินลากเพื่อนคนนี้มาทานข้าวที่บ้านเสียให้ได้

เช่นเดียวกับวันนี้ที่คุณหญิงเนตรอยากจะชวนกรณ์ไปทานข้าวเพราะรู้เรื่องความเป็นอยู่ที่เปลี่ยนไปของกรณ์ ต่างกันแค่คุณหญิงเนตรไม่ได้ใช้ลูกสาวเหมือนคราวที่แล้ว...ครั้งนี้เธอเดินทางมาที่มหาวิทยาลัยเพื่อมาชวนและรับกรณ์ไปทานข้าวเย็นที่บ้านของเธอ...‘อีกครั้ง’

“อ่านหนังสือกันอยู่เหรอจ๊ะเด็กๆ”

“อ้าว! คุณแม่ มาทำอะไรหรือค่ะ”

“คุณหญิง..สวัสดีครับ”คุณหญิงเนตรหันมารับไหว้ของกรณ์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม นึกตำหนิลูกสาวตัวเองในใจทั้งๆที่เป็นลูกสาวแท้ๆทันทีที่เจอหน้ากันกลับไม่ทักทายซะก่อนที่จะถาม

“แม่มาชวนลูกโยกับลูกกรณ์ไปทานข้าวที่บ้านน่ะจ้ะ”

“แล้วทำไมไม่โทรบอกหนูก่อนล่ะคะ ให้หนูพากลอนเข้าไปหาเองก็ได้”

“แม่ผ่านมาแถวนี้พอดี แล้วจำได้ว่าลูกโยกับลูกกรณ์มีเรียนแค่ช่วงเช้าใช่มั้ยคะ”

“ใช่ค่ะ นี่หนูกับกลอนกำลังอ่านหนังสือกันอยู่พอดี กลอนเก่งมากเลยค่ะคุณแม่ ไม่รู้ว่าเอาเวลาจากไหนมาอ่านหนังสือกัน หนูที่มีเวลามากกว่าแต่กลับเทียบกลอนไม่ติดเลย”โยรินพูดยอคนข้างๆให้คุณหญิงฟังจนทำให้ใบหน้าสีขาวซับเลือดขึ้นมาด้วยความเขินอายอย่างช่วยไม่ได้

“เพราะลูกกรณ์ขยันไงคะ...แล้วเรื่องเย็นนี้ว่าไงเอ่ย แต่แม่บอกให้แม่บ้านเตรียมโต๊ะไว้เผื่อลูกกรณ์แล้วนะคะ ยังไงวันนี้ลูกกรณ์ก็ต้องไปให้ได้ ไม่ไปแม่ไม่ยอมจริงๆด้วย แม่มีเรื่องสำคัญอยากจะคุยด้วยคะ”

“เอ่อ...ผมต้องทำงานน่ะครับคุณหญิง”

“โทรไปลาไม่ได้เหรอกลอน นะนะ”โยรินหันมาช่วยคุณหญิงเนตรอีกแรงด้วยรู้ว่าแม่ของเธอต้องการจะคุยเรื่องอะไรกับกรณ์

“...เราพึ่งทำงานได้แค่อาทิตย์เดียวเองนะโย...คุณหญิงครับ เป็นวันอื่นไม่ได้เหรอครับ ผมไม่อยากขาดงานทั้งๆที่พึ่งเริ่มทำงานได้ไม่กี่วัน มันคล้ายกับว่าเราเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบน่ะครับ”

“แม่เข้าใจลูกกรณ์นะคะ แต่วันนี้แม่ขอได้มั้ย?...เดี๋ยวแม่จะโทรไปคุยกับเจ้านายลูกกรณ์เองนะคะ”

“เอ่อ..อย่าลำบากเลยดีว่าครับคุณหญิง”เพราะว่างานที่ทำอยู่เป็นงานที่ไม่อยากจะบอกกับคนที่หวังดีและห่วงใย จะโกหกก็ไม่อยากจะโกหกใคร จะให้พูดความจริงกรณ์ก็มีความกล้าไม่เพียงพอ

“นะคะ ไปทานข้าวเป็นเพื่อนแม่หน่อยนะ แม่สั่งให้แม่บ้านทำอาหารไว้เยอะแยะเชียว”

“นะกลอนๆ นานๆทีไปทานข้าวบ้านโยนะ คุณพ่อก็บ่นคิดถึงกรณ์อยู่นะ”

“...เอ่อ...เอาอย่างนั้นเหรอ?”

“ใช่!!!”

“อ...อืม ขอบคุณคุณหญิงมากนะครับที่ชวนผม”คำตอบรับอย่างมีมารยาททำให้คนชวนอมยิ้ม ดีใจที่วันนี้จะมีโอกาสนั่งคุยเรื่องส่วนตัวกับกรณ์

ความจริงแล้วคุณหญิงเนตรทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากมุมของลูกสาวอย่างโยรินที่เล่าให้ฟังเพียงว่ากรณ์กำลังลำบากเนื่องจากนายจ้างของกรณ์ต้องเลิกทำกิจการกลางคันแม้จะให้กรณ์พักอยู่ที่เดิมและรวมถึงจ่ายค่าน้ำค่าไฟให้กรณ์ก็ตามแต่โยรินคิดว่า ‘คนอย่างกรณ์’ ไม่มีทางที่จะยอมรับความหวังดีจากคนอื่นง่ายๆ กรณ์คงคิดจะหาที่อยู่ใหม่ในเร็ววันแน่ๆ

“งั้นแม่ว่าตอนนี้เรามาพักสมองกันก่อนดีมั้ยคะ แม่อยากช้อปปิ้งจนคันไม้คันมือไปหมดแล้วค่ะ”

“ว้าว! ดีเลยค่ะคุณแม่ หนูก็เหนื่อยแล้ว อ่านยังไงก็จำไม่ได้ เดี๋ยวใกล้สอบค่อยจองตัวกลอนจ๋าไปสอนก็ได้”สองแม่ลูกหัวเราะกันตามประสาก่อนจะลากกรณ์ที่ยืนยิ้มอย่างทำอะไรไม่ถูกออกไปช้อปปิ้งตามที่ตกลงกันไว้

รถเก๋งสีดำคันหรูเคลื่อนตัวออกไปสู่จุดหมายที่ทั้งสามคนในรถคันนั้นต้องการจะไป โดยมีใครบางคนยืนมองพร้อมกับยิ้มที่มุมปากอย่างกำลังนึก ‘เย้ยหยัน’...ที่แท้ก็เป็นพวกที่ปะเลาะออเซาะคนรวยๆตามที่ข่าวลือจริงๆ...ไม่น่า...ไม่น่าคิดว่าคนแบบนี้...เป็นคนดีน่าคบหาเลยซักนิด...ไม่น่าเลย

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

คฤหาสน์ทรงไทยแนวโมเดิร์นที่ก่อสร้างด้วยไม้ทั้งหลังแต่โครงสร้างด้านนอกกลับผสมกลิ่นอายยุโรปได้อย่างลงตัวด้วยการจัดสวนที่มีสีสันอ่อนหวาน จากดอกไม้พุ่มที่ให้สีสันต่างๆเน้นไปทางเรียบง่ายแต่ก็มีความร่มลื่นด้วยต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาจนใต้บริเวณนั้นไม่มีที่ว่างให้แสงแดดส่องผ่านมามากนัก

รถเก๋าสีดำกำลังแล่นแผ่นสวนสวยของบ้านที่คุณหญิงเนตรภูมิใจนักภูมิใจหนาเพราะเธอเป็นผู้ที่ลงมือทำเองทุกอย่างตั้งแต่ปลูกดอกไม้ยันถึงการตัดแต่กิ่งเล็กๆน้อยๆ กรณ์มองดูสวนที่เมื่อครั้งที่แล้วมาก็ว่าสวยแล้วแต่ครั้งนี้กลับสวยกว่าเก่าด้วยการเพิ่มมุมนั่งทานน้ำชายามบ่ายไว้ในสวน ทำให้สวนแห่งนี้ดูน่าสนใจขึ้นเท่าตัว

“อ๊ะ...คุณหนูกรณ์ มาแล้วหรือคะ”

“สวัสดีครับคุณป้าสมใจ”

“ป้าสมใจคะ ทักทายแต่คุณหนูกรณ์เหรอค่ะ แล้วเอาหนูไปทิ้งไว้ที่ไหนล่ะ”

“แหม คุณหนูก็ ป้าไม่ได้ทิ้งคุณหนูซะหน่อย ป้าแค่ดีใจที่ได้พบคุณหนูกรณ์น่ะค่ะ เธอไม่มาบ้านนี่นานแล้วป้าคิดถึง”

ป้าสมใจ...แม่บ้านของคุณหญิงเนตร ทั้งๆที่พบเจอกรณ์เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแต่ทุกคนกลับรู้สึกได้ว่าป้าสมใจรอคอยการมาของกรณ์ตลอด ทุกๆครั้งที่โยรินเล่าเรื่องราวของกรณ์ให้คุณหญิงฟังป้าสมใจจะทำหน้าเศร้าทุกครั้งที่เรื่องที่เล่าเป็นเรื่องไม่ดีและจะยิ้มยินดีทุกครั้งที่รู้ว่ากรณ์กำลังมีความสุข กระนั้นก็ไม่มีใครแปลกใจที่ป้าสมใจรักและเอ็นดูกรณ์ถึงเพียงนี้เพราะใครก็ตามที่ได้รู้จักชีวิตกรณ์ รู้จักตัวตนกรณ์ รู้จักนิสัยที่มีแต่ความซื่อตรงความเมตราของกรณ์ คงไม่มีใครใจร้ายกับกรณ์ได้ลง ถ้าจะมีคนๆนั้นก็คง ‘เลว’ เกินกว่าจะใช้ชีวิตแบบคน

“ไปกันเถอะค่ะเด็กๆ ข้างนอกแดดแรงเดี๋ยวจะไม่สบาย อีกอย่างแม่อยากเห็นชุดที่แม่ซื้อให้กรณ์เสียหน่อย คงน่ารักน่าดูเลยนะคะ”

“ใช่ค่ะๆ หนูก็คิดเหมือนคุณแม่เหมือนกัน มีแต่กลอนนั้นแหละบอกไม่เอาๆอย่างเดียว”

“คุณผู้หญิงคะ...คือว่ามีแขกมารอพบน่ะคะ”

“ใครเหรอสมใจ..วันนี้ฉันไม่ได้นัดใครมานะ”

“แหม!...คุณพี่เนตรขา น้องคงไม่ถือว่าเป็นแขกของบ้านนี้หรอกมั้งค่ะ”เสียงที่แหลมสูงจนฟังแล้วระคายหู พร้อมๆกับการปรากฏตัวของผู้หญิงมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับคุณหญิงเนตร หน้าตาสะสวยและผิวพรรณที่เนียนใสคล้ายคุณหญิงเนตรพร้อมๆกับคำทักทายที่เรียนว่า ‘คุณพี่’ จึงเดาไม่ยากเลยว่าผู้หญิงคนนี้คงต้องเป็นเครือญาติคนใดคนหนึ่งของคุณหญิงเนตรแน่ๆ

“นารี...มีอะไรถึงมาหาฉันที่นี่ได้”เสียงที่ปรกติจะอ่อนโยนตลอดเวลากลับแข็งตึงขึ้นมาอย่างมีคนอารมณ์ จนทำให้คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างกรณ์ต้องถอยออกไปเพราะเหมือนว่าตัวเองเป็นคนที่อยู่นอกครอบครัว

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ดิฉันคิดถึงคุณพี่ก็เท่านั้น แล้วเด็กผู้ชายคนที่เดินออกไปเมื่อครู่เป็นใครหรือคะ หรือว่าเป็นคนรักของลูกโยดูหน้าตาแล้วคล้ายว่าไม่ใช่ผู้ชายเลย ‘รสนิยม’ ของลูกนี่แปลกดีนะคะ ฮิฮิ”

“...กลอนเป็นเพื่อนของโยค่ะคุณน้า”

“แหม...ลูกโยรู้จักคบเพื่อนหน่อยก็ดีนะค่ะ ดูซิเจอหน้าผู้ใหญ่แต่กลับเดินออกไปไหนก็ไม่รู้ ไหวก็ยังไม่ไหว้ซักนิด”

“ลูกกรณ์ของฉันเป็นคนมีมารยาท เขารู้ว่าถ้าอยู่ตรงนี้แล้วฉันจะเสียหน้าต่อหน้าเขา เขารู้ดีมากกว่าผู้ใหญ่บ้างคนเสียอีกนะ”คุณเนตรเนตรพูดด้วยน้ำเสียงที่ถือว่าแข็ง จนคนฟังรับรู้ได้ว่าตัวเองกำลังถูกตำหนิ ส่งผลให้แสดงออกทางสีหน้าอย่างคนไม่เคยเก็บอารมณ์

“แล้วนี่เธอมีธุระอะไรกับฉัน ร้อยวันพันปีไม่เคยจะเห็นโผล่หน้ามา”

“...ดิฉันจะมาขอร่วมโต๊ะมื้อเย็นด้วยซักหน่อย คุณพี่คงไม่ว่านะคะ”

“ฉันถามเธอว่ามีธุระอะไร?”

“....ดิฉันจะพาลูกชายกับลูกสาวและก็แฟนของลูกสาวมาพบแฟนคุณพี่น่ะค่ะ ฉันอยากจะจัดงานหมั้นของลูกสาวให้มันเป็นเรื่องเป็นราวเสียที อยากจะรบกวนให้คุณพี่ไปเป็นผู้ใหญ่ทางฝั่งของเราหน่อย”คุณหญิงเนตรพยักหน้า ไม่ได้หนักใจอะไรเท่าไรอย่างน้อยก็ถือว่าเป็นญาติกัน

“งั้นเจอกันที่โต๊ะตอนเย็นแล้วกันฉันมีธุระกับลูกๆ...ป้าสมใจไปตามลูกกรณ์ไปหาฉันข้างบนห้องด้านบนด้วยนะ”พูดเสร็จคุณหญิงเนตรก็เดินจากไปจนคนที่รออยู่ถึงกับหน้าเสียทั้งๆที่เป็นเจ้าบ้านน่าจะอยู่คุยกับแขกแท้ๆ ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกของ ‘เมียหลวง’ที่จำเป็นต้องเคารพแล้วล่ะก็ ไม่มีทางที่วารีจะยอมก้มหัวให้แน่ๆ

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

ภายในสวนสวยขนาดใหญ่กรณ์เดินมาหยุดอยู่ตรงไม้พุ่มที่ถูกตัดเป็นรูปทรงน่ารักๆหลายรูปทรง มีดอกไม้เล็กๆปลูกแซมไว้เพื่อความมีสีสันหนึ่งในนั้นคือดอก ‘เดซี่’ ดอกไม้ที่กรณ์ชอบที่สุด

ภาพที่กรณ์กำลังก้มลงไปไล้ตามกลีบดอกไม้สีขาวดอกเล็กด้วยใบหน้าที่แย้มยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ทำให้ผู้ชายที่แอบมองกรณ์ตั้งแต่ลงจากรถจนเดินเข้ามาในสวนอดที่จะมองไม่ได้ ดวงตาของชายหนุ่มแวววับด้วยความลุ่มหลงแต่ทว่าตัวเขาเองไม่สามารถรับรู้ได้

“ดอกเดซี่มันคู่ควรกับความบริสุทธิ์ นายอย่าทำให้ดอกไม้ที่บริสุทธิ์ขนาดนั้นมันแปดเปื้อนเลย”เสียงเข้มที่ดังจากด้านหลังทำให้กรณ์สะดุ้งอย่างตกใจ และเมื่อหันไปมองกลับทำให้เขาตกใจมากกว่าเดิม

“เอ่อ...คุณสิงห์”

“ใช่ ฉันเอง ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่ ที่นี่ใช่ที่ของนายรึไง”เหมือนคำพูดนั้นคือหอกปลายแหลมที่ทิ่มมากลางอก ‘ที่ของนาย’ ที่ราชสีห์พูดออกมาเหมือนกับเป็นคำที่ทำร้ายกรณ์โดยตรง...เพราะตั้งแต่กรณ์จำความได้ กรณ์ไม่มีที่ที่ ‘เป็นของตัวเอง’

“ผมมา...ทานข้าว กับคุณหญิงเนตรแม่ของเพื่อนผมครับ”อธิบายด้วยเสียงที่ที่แทบจะไม่มีออกมาจากลำคอ รู้สึกจุกไปทั้งอก

“ฮึ...พอได้โอกาสเกาะคนรวยๆ งานการก็ไม่ต้องทำงั้นซิ นายนี่มันนิสัยแย่จริงๆ”

“.....”

“ฉันเคยคิดนะว่าข่าวลือของนายมันก็แค่ข่าวลือแต่ฉันว่ามันคงไม่ใช่แล้วมั้ง ที่ไปทำงานแบบนั้นก็คงจะแค่ทำงานไว้บังหน้าใช่มั้ยล่ะ คงไว้เปิดโอกาสหาคนรวยๆเข้ามาให้เกาะใช่มั้ย หน้าตานายก็ดีทำไมไม่เลือกเอาซักคนล่ะ คนที่จะเปเงินให้นายได้ไม่อั้น รึว่ามันเป็นที่นิสัยของนายที่แค่คนเดียวไม่พอ”

“.....”

“จะก้มซ่อนหน้าซ่อนตาไปทำไมล่ะ! ทำไมไม่ตอบอะไรฉันเลย! บอกมาดิ พูดมาดิ...เงยหน้าขึ้นมา....มองฉัน”ด้วยอารมณ์โกรธที่เหมือนว่าตัวเองเป็นคนบ้าคนเดียวที่มายืนด่าคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้ามองพื้นจนทำให้คนอารมณ์ร้อนอย่างราชสีห์ขืนหน้าเล็กให้เงยมามองหน้าเขา

แต่...ที่ปลายประโยคเสียงของสิงห์แผ่วลงจนแทบไม่มีเสียงเพราะหน้าของกรณ์ที่สิงห์จับขืนให้เงยมามองเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ใบหน้าเนียนใสที่ตอนนี้มีน้ำตาเลอะไปทั่วทั้งหน้า ดวงตาที่สิงห์เห็นไม่ใช่ดวงตาที่โกรธแค้นเหมือนกับคนอื่นๆที่ร้องไห้เพราะโดนคนด่าว่า แต่ดวงตาของกรณ์ ‘เจ็บปวด’ จนทำให้สิงห์สะอึกหาคำพูดต่อไม่ออก

“ฮึ่ย!!!!”เสียงสะบัดหน้าของกรณ์ทิ้งแล้วเดินหนีออกไป ทิ้งให้ร่างบางทรุดนั่งลงกับพื้นหญ้าที่อ่อนนุ่ม

ไม่มีเสียงสะอื้นออกมาจากก้อนหินรูปร่างคนที่นั่งอยู่ที่พื้น แต่คนที่มาเฝ้ารอก็รอเวลาจนกว่าก้อนหินนั้นจะหยุดร้องไห้ ป้าสมใจรู้และเห็นทุกอย่างที่ราชสีห์ทำกับกรณ์ อยากจะออกไปช่วยคนที่ดูบอบบางนั่นไว้แต่ก็ออกไปไม่ได้ เพราะกรณ์อยู่กับ ‘ลูกของคนคนนั้น’ จนป้าสมใจนึกกลัวขึ้นมาจับใจพรางมองขึ้นไปบนฟากฟ้าเหนือหัวของตัวเอง

‘หวังว่าโชคชะตาคงไม่เล่นตลกกับคุณหนูกรณ์หรอกนะ’











กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ แต่เหมือนร่างจะพัง 


ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ

[kenshinkenchu]

เริ่มลึกลับซับซ้อน   

[iforgive]

พอความโง่มาเยือนก็ปากหมาเข้าใส่ทีเดียวนะ  น่าตบปากจริง ๆ

[yang]

กรณ์ ต้องมีอดีตแน่ๆๆๆ

พี่สิงห์ คนใจร้ายยยย

[yeyong]

ถูกคนที่แอบรักว่า สงสารกรณ์จัง

[sakiko]

แง้ โหดร้ายไปนะ

[nongrak]

ช่วยเอาอิตาคุณสิงห์นี่ไปเก็บหน่อยได้ไหม
ออกมาทีทำให้กรณ์เสียน้ำตาอีกแล้ว

[fuku]

ฟันธงว่าสิงห์เป็นพระเอก เพราะ"โง่" ค่ะ

ขอพระเอกไม่โง่ซักเรื่องเหอะนะ น้องกลอนน่าสงสารมากพอแล้ว

[Donaldye]

สงสารกรณ์

[Karn12]

มันลึกลับซับซ้อนมากกว่าที่คิด

[YELLOWSTAR]

พระเอกหูเบาจังเลยนะ
พอมีคนพูดเป่าหูเข้าซักหน่อย ก็ไม่ยอมคิดถึงความรู้สึกตอนที่ตัวเองเคยคุยกับกรณ์มาก่อน
เฮ้ออ ชื่อ ราชสีห์ ซะปล่าวๆ 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

อ่า . ..  พระเอกโง่ นางเอกดราม่า เข้าพลอตเลย . . .

[namngern]

สงสารน้องกรณ์   
หมั่นไส้ทุกคนที่มุ่งทำร้ายน้อง

[dukdikdukdik]

เห็นด้วยกับ คห.ข้างบน ขอพระเอกไม่โง่สักเรื่องได้มั้ยคะ สงสารหนูกรณ์จริง ๆ มาหลงรักคนที่โตแต่ตัวอย่างเนี้ย

[gupalz]

กรณ์ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ

[Theodore]

เว้ย ไอ้สิงห์บ้าหน้าโง่ สงสารกรณ์โว้ย

[LalaBam]

ถ้าหญ้าหมด  แล้ว..พี่สิงห์จะเอาอะไรกินล่ะ

[roseen]

ย้อนกลับไปมองตัวเองบ้างไอ้สิงห์เหี้ย


ก่อนที่จะว่าคนอื่นเขา รวยแล้วเกาะคนอื่นไม่เป็นรึไง

[♠DekDoy♠]

พระเอกโง่อีกแล้ว --"

[CarToonMiZa]

เบื่อพระเอกงี่เง่า

[ujen]

อยากรู้อดีตของกรณ์จัง

 

[santra]

T.T สงสารน้องกรณ์อ่ะ
ทำไมต้องเจอแต่คนเลวๆ ตลอดเลย
โชคดีที่มีเพื่อนกับคุณหญิงแม่เนอะ
คนที่บ้านของโยรินดีกับน้องจัง

สงสารน้องอ่ะ เมื่อไหร่วิบากกรรมจะจบเนี่ย
ใครที่เคยทำน้องขอให้กรรมมันตามทันเป็น 100 เท่า 1,000 เท่าเลย