หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[nongrak]

กฤษณ์คิดจะทำอะไรกรณ์ แค่นี้กรณ์ก็น่าสงสารจะตายแล้ว
อย่าให้ชีวิตต้องเจอแต่เรื่องแย่ๆเลย ก็ให้มันคิดทำอะไรก็ไม่สมหวัง
คนแต่งอย่าดราม่ามากนะสงสารกรณ์

[yang]

 

[CarToonMiZa]

ต้มน้ำรอตอนหน้า

[ujen]

แล้วอย่างใครจะช่วยกรณ์ได้บ้างนี้

 

[seaz]

อย่าให้กรณ์เป็นอะไรมากเลยนะ ตัวร้ายท่าทางจะร้ายมากๆ

[vk_iupk]

ไม่ไหวนะ  แค่นี้น้องกรณ์ก็น่าสงสารพออยู่แล้ว
อย่าให้อะไรมันเลวร้ายลงกว่านี้เลย
พี่สิงห์ต้องอยู่ คอยช่วยเหลือน้องกรณ์นะ T^T

[winndy]

ไม่เอาน๊า........แค่นี้ชีวิตก็มาม่าเกินแล้ว อย่าให้ใครมาแตะกรณ์นะ
ได้โปรด

[cher7343]

พี่สิงห์ดูแลน้องดีๆนะ 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

กรี๊ดดดด ดราม่า!

[DasHimmel]

เพิ่งเข้ามาอ่้านค่าา รวดเดียวถึงตอนปัจจุบัน อิอิ ^^
ชีวิตกรณ์น่าสงสาีรมากกกกกก อ่านไปก็น้ำตาซึม TT
พี่สิงห์ก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง ตอนนี้เป็นความรู้สึกอยากปกป้อง อยากให้เค้ายิ้ม ต่อไปก็อยากให้เค้ารัก 
อยากให้พี่สิงห์รู้ใจตัวเองไวไว >///<~
กฤษณ์อะไรนั่นก็เลวได้อีก!!!! ทั้งแม่ทั้งลูก!!!!    แต่ลูกสาวนี่น่าจะดีใช่มั้ยคะ ><
ตอนแรกแอบคิดว่ากฤษณ์จะชอบกรณ์เลยทำให้เกิดข่าวลือไม่ดีๆเพื่อตัวเองจะได้ครอบครองกรณ์ไว้คนเดียว ที่ไหนได้!!!
เป็นกำลังใจให้กรณ์กะน้องกรรณ์ ขอให้เรื่องดีดีเข้ามาในชีวิตของสองพี่น้องนี้บ้างเถ๊อะ!!!!!

+1 ให้คุณP-o-r-m-u-h-Mค่าาา ^^
ปล. แอบคิดว่าีที่สองพี่น้องกรณ์กรรณ์ไม่มีประวัติตอนก่อนหน้าจะมีเหตุผลอะไรรึป่าว อย่างเช่นจริงๆเเล้วพ่อแม่สองคนนี้วางแผนอะไรไว้ เเละจริงๆเป็นคนที่ฐานะดี แต่บางที่คนอ่านอาจจะเพ้อฝันมากไป 55555+

[yayee2]

อ้อ..เข้าใจแกแล้วล่ะอิกฤษณ์ ที่แกมีจิตใจร้ายกาจอาฆาตริษยาเต็มหัวใจนี่
ก็เพราะแม่ของแกเลี้ยงดูอบรมแกด้วย โลภะ โทสะ โมหะ นี่เอง
ขอให้คนดีและน่าสงสารอย่างกรณ์ คนจิตใจงามอย่างโยรินแคล้วคลาดจากแกเลย อิกฤษณ์
ส่วนคนคิดไม่ดีนั่นก็ต้องได้สิ่งไม่ดีกลับคืนล่ะกันอิกฤษณ์

[santra]

-*- อ้าว สันดารเลวตั้งแต่รุ่นแม่เลย
มาจนกระทั่งรุ่นลูกเนอะ แกคิดว่า
ความลับมีหรอ? เดี๋ยวก็ต้องมีใครรู้เหอะ
ว่าแกเป็นเกย์อ่ะ น่าเกลียดมาก มาทำลายคนอื่น

[namngern]

ไอ้กฤษณ์!!! แกห้ามทำอะไรกรณ์นะ
สิงห์ดูแลกรณ์ดีๆละ งูเห่ามันโผล่หัวโผล่หางออกมาแล้ว
จะฉกเหยื่อตอนไหนใครจะรู้ เฮ้ออ
เป็นห่วงกรณ์มากๆ  อย่าเจออะไรร้ายๆเลยนะขอร้อง
รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 จุ๊บบบ <3
อ่านเรื่องนี้แล้วอิน ฮา..

[YELLOWSTAR]

กฤษณ์นี่มาแนวเดียวกับเจนจบเลยนะ

จริงด้วย!!!   หวังว่าคงไม่ต้องมีฆาตกรต่อเนื่องกันหรอกนะ

[bytoey]

อารายเนี่ย

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่ 10








ยามเช้าที่อากาศสดใส โชคดีสำหรับบางคนที่ไม่ต้องตื่นมาทำงานแต่เช้าเหมือนเช่นกับทุกๆวันเนื่องจากวันนี้เป็นหยุดสุดสัปดาห์ แต่สำหรับอีกหลายๆคนยังต้องขวนขวายทั้งๆที่เป็นวันพักผ่อนเพราะถ้าหากไม่ทำเช่นนั้นคนที่ต้องปากกัดตีนถีบหาเงินตอนเช้าเพื่อที่จะได้มีอาหารทานตอนค่ำ...คนเล่านั้นก็คงต้องไม่มีเงินพอที่จะซื้ออาหารเลี้ยงตัวเองและครอบครัวแน่ๆ

กรณ์เองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เลือกจะมาทำงานในช่วงเช้าของร้านกาแฟที่พึ่งเริ่มทำงาน ปรกติแล้วช่วงวันหยุด เสาร์-อาทิตย์ กรณ์จะกลับไปหากรรณ์แต่ตั้งแต่ได้เริ่มงานใหม่ที่เลือกเวลาเข้างานตอนไหนก็ได้ จะทำกี่ชั่วโมงก็ได้แถมเจ้าของร้านยังบอกอีกว่ามาทำถ้าวันไหนมีเรียนแค่บ่ายตัวเดียว จะมาทำเช้าก่อนแล้วพักไปเรียนจึงกลับมาทำต่อก็ได้...ไม่ว่ากัน ถึงเจ้าของร้านจะบอกแบบนั้นแต่กรณ์ก็เกรงใจเกินกว่าจะทำ เขาเลยเลือกทำแค่ช่วงบ่ายๆ และทำจนร้านปิดทุกวัน รวมไปถึงขอมาทำในช่วงเช้าในวันเสาร์แล้วค่อยกลับไปหากรรณ์ตอนเที่ยงๆ ซึ่งเจ้าของร้านผู้ใจดีก็ยอมให้โดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น

ใบหน้าที่ดูซีดเซียวลงกว่าทุกวันทำให้พนักงานทุกคนในร้านสงสัย แม้แต่ละคนจะไม่รู้จักกรณ์มากแต่ก็เห็นพร้อมต้องกันหมดว่ากรณ์เป็นผู้ชายที่น่ารัก น่ารักทั้งหน้าตาและนิสัยใจคอ ทุกวันกรณ์จะเข้ามาพร้อมรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าเพราะกรณ์ไม่ใช่คนที่เปิดกว้างกับคนอื่นมากนักการจะให้ยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบซี่คงจะเป็นการยากสำหรับคนอย่างกรณ์ แต่เขาไม่เคยหยุดแบ่งปั่นยิ้มให้กับคนที่เขารู้จัก

ดังนั้นการเข้าร้านมาตอนเช้าของกรณ์ด้วยใบหน้าที่ดูกังวลกับเรื่องบางเรื่องทำให้คนที่เห็นเกิดความสงสัย

กรณ์เดินไปเก็บของใช้ส่วนตัวที่หลังร้านหยิบผ้ากันเปื้อนลายที่เป็นโลโก้ของร้านมาสวมทับก่อนจะหยิบไม้ถูกพื้นออกไปเช็ดถูกช่วยเพื่อนๆพนักงานคนอื่นทำความสะอาดร้านก่อนเปิดให้บริการ

การทำงานของกรณ์วันนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศอึมครึม กรณ์เองก็เล่นถอนหายใจจนนับครั้งไม่ถ้วน นึกถึงสาเหตุที่ทำให้เขากังวลก็ไม่พ้นเรื่องของชายหนุ่มที่ช่วงสองอาทิตย์มานี้เข้ามาเกี่ยวพันกับชีวิตของกรณ์เหลือเกิน.... ‘ราชสีห์’

เมื่อคืนหลังจากที่สิงห์มาส่งกรณ์ที่หน้าห้องแถวพร้อมกับนัดหมายว่าวันนี้จะมารับพร้อมกับจะขนของที่พึ่งซื้อกันเมื่อวานไปให้กรรณ์ด้วยกันเพราะสิงห์ก็อยากจะมาทำความรู้จักกับกรรณ์บ้าง เผื่อว่า ‘จะได้รู้จักกรณ์มากขึ้น’

เมื่อหันกลับมาไขประตูเหล็กเพื่อจะขึ้นไปพักกรณ์ก็ได้รับจดหมายเป็นกระดาษเอสี่แผ่นหนึ่งที่สอดอยู่ตรงที่จับประตู เป็นข้อความสั้นๆ แต่กลับทำให้กรณ์ทั้ง ‘รู้สึกผิด’ และ ‘กลัว’ ขึ้นมาในทันที

‘หน้าด้านคิดจะแย่งแฟนแย่งคู่หมั้นคนอื่น! ถ้ามึงยังจะทำแบบนี้ให้กูเห็นอีก รับรองว่าคราวหน้ากูไม่ปล่อยมึงไว้แน่...ปริยาภัทร’

กรณ์รู้จักชื่อปริยาภัทรดี เธอเป็นทั้งรุ่นน้องที่คณะ เป็นญาติห่างๆของโยริน และยังเป็นคู่หมั้นของราชสีห์อีกด้วย...กรณ์อ่านจดหมายนั้นแล้วนึกกลัว เพราะเขาไม่รู้นิสัยจริงๆของภัทรว่าเธอไม่มีทางจะมาระรานใส่คนอื่นแบบนี้ ที่จริงแล้วภัทรเป็นผู้หญิงที่นิสัยดีมากๆคนหนึ่ง แต่เพราะกรณ์ไม่รู้ จึงไม่แปลกถ้าคิดตามหลัก ‘ความจริง’

ความจริงที่ว่า...สิงห์และภัทรคือคู่หมั้น คู่หมั้นที่แต่งงานกันในอนาคต เป็นคนที่ราชสีห์ ‘รัก’  และภัทรก็ต้อง ‘รัก’ ราชสีห์เช่นเดียวกัน ด้วยนิสัยของผู้หญิงถ้าเห็นคนที่ตัวเองรักไปยืนกอดกับคนอื่นแม้ตัวของเขาจะเป็นผู้ชาย ยังไงก็คงต้องโกรธ...และอาจจะกลายเป็นความเกลียดแค้น

กรณ์เก็บกระดาษใบนั้นลงไปในกระเป๋าเสื้อก่อนจะเดินด้วยใบหน้าที่กังวลขึ้นไปพักผ่อนเพื่อรอวันใหม่...

“กรณ์...เป็นอะไร ทำไมหน้าตาไม่สดชื่นเลย ทำหน้าตาแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าเปิดร้านแล้วมีลูกค้าเข้ามาต้องทำหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสนะ รู้มั้ยว่าตั้งแต่กรณ์มาทำงานให้ร้านพี่ลูกชายเยอะขึ้นมากเลยนะ ดังนั้น! กรณ์ต้องยิ้มเข้าไว้นะ ลูกค้าจะได้เพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้น”

แพรวพรรณ...เจ้าของร้านกาแฟที่กรณ์ทำงานอยู่ด้วย เธอเป็นรุ่นพี่ที่คณะของสิงห์และยังเป็นรุ่นพี่ในสายรหัสของสิงห์อีกด้วย เพราะแพรวพรรณไม่ชอบการทำงานแบบมนุษย์เงินเดือนเมื่อเรียนจบจึงเลือกทำธุรกิจที่ตัวเองชอบอยู่เป็นทุนเดิม สิงห์เองที่เมื่อคิดจะหางานใหม่ให้กรณ์คนแรกที่ผุดขึ้นใสในหัวคือ แพรวพรรณ เพราะแพรวพรรณเป็นคนที่ใจดี อัธยาศัยดี และเชื่อว่าเมื่อได้พบกับกรณ์แพรวพรรณจะต้องถูกใจในตัวกรณ์แน่ๆ ซึ่งมันก็เป็นไปตามที่สิงห์คาดเอาไว้

“ครับคุณแพรว...ขอโทษนะครับ”

“เอ๊า ขอโทษพี่ทำไม แค่กรณ์ยิ้มก็พอแล้ว ยิ้มเข้าไว้”

“ครับผม”กรณ์รับคำแข็งขัน ยิ้มให้เจ้าของร้านผู้ใจดีก่อนจะขอตัวเดินไปทำงานต่อ

ตอนที่กรณ์เข้ามหาวิทยาลัยตอนปีหนึ่ง แพรวพรรณก็จบออกมาแล้วจึงไม่รู้เรื่องข่าวลือเสียๆของกรณ์ จะรู้ก็จากสิงห์ที่มาของานให้กรณ์ทำ เธอรู้แค่ว่ากรณ์มีฐานะยากจนและต้องดูแลน้องที่พิการทางสมองอีกหนึ่งคน ส่วนเรื่องข่าวลือสิงห์เลือกที่จะบอกแค่บางส่วนไป ไม่อยากให้กรณ์ดูไม่ดีในสายตาของคนอื่น

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

ในคอนโดหรูใจกลางเมืองหลวง สถานที่ที่ติดอันดับความสะดวกสบายที่สุดของกรุงเทพฯ และราคาของที่พักก็สูงลิ่วตามเครดิตของสถานที่ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผิวขาวด้วยการบำรุงจากผลิตภัณฑ์นานาชนิดและหน้าที่ขาวใสด้วยเวชสำอางเท่าที่จะเติมแต่งได้ ส่งผลให้ผู้ชายคนนี้ดูเป็นผู้ชายที่หล่อและดูมีเสน่ห์ แม้จะดูผิดแปลกไปจากผู้ชายทั่วไปแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาดีจริงๆ

กฤษณ์ เป็นลูกชายคนโตของตระกูลดัง เป็นคนที่คาดหวังไว้ว่าจะขึ้นมาดูแลธุรกิจทั้งหมดในบริษัทของคุณตาของกฤษณ์ โดยที่นารีผู้เป็นแม่วางแผนให้กฤษณ์ไปต่อปริญญาโทที่เมืองนอกตามค่านิยมของสังคม

นารีไม่รู้ว่าลูกชายของเธอมีรสนิยมทางเพศที่ชอบเพศเดียวกัน แม้ว่าจะเคยมาหาลูกที่คอนโดและมองว่าการตกแต่งของห้องนี้มันดูแปลกตา สิ่งของบางอย่างก็ดูฟุ้งเฟ้อเกินความเป็นผู้ชาย แต่ก็ไม่คิดแปลกใจอะไรเพราะคิดว่ามันคงเป็นสมัยนิยมของเด็กสมัยนี้ ด้านลูกชายของเธอก็ดูเป็นคนที่ต้องนำแฟชั่นอยู่ตลอดอยุ่แล้วจึงไม่คิดเอะใจอะไรนักหนา

กฤษณ์เองก็ถูกเลี้ยงและอบรมสั่งสอนมาอย่างเข้มงวด  ทำให้เกิดเป็นความเก็บกดในใจที่ไม่สามารถบอกใครได้ ทุกวันนี้เขาก็แกล้งคบแกล้งมีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิงก็เพื่อต้องการตบตาคนอื่นให้เชื่อว่าเขาคือผู้ชายคนหนึ่ง กฤษณ์รู้ตัวดีว่าหากเมื่อใดความจริงที่เขาเป็นเพศที่สามถูกเปิดเผยคนที่จะโดนเล่นงานที่สุดก็คือตัวเขาเอง

เพราะว่านารีห่วงเรื่อง ‘ความเหมาะสม’ มากกว่าสิ่งอื่นใด เธอเป็นแค่ลูกของเมียน้อยคนหนึ่งในตระกูล โชคดีที่เธอท้องกฤษณ์ซึ่งเกิดมาเป็นลูกชายคนโตของตระกูล แต่ด้วยความเหมาะสมทำให้นารีถูกกีดกันในทรัพย์สมบัติมหาศาล ส่วนที่เธอคิดว่าควรจะได้กลับไปตกไปอยู่ในมือของลูกเมียหลวงที่กุมชะตาของตระกูลเอาไว้อย่างคุณหญิงเนตร ทั้งที่ว่ากันตามจริงลูกของนารีที่เป็นลูกชายคนโตของตระกูลควรได้รับสิทธิ์นั้นมากกว่าคุณหญิงเนตร

เพราะอย่างนั้นตลอดการกลับมาลงหลักปักฐานของคุณหญิงเนตร นารีจึงสั่งให้กฤษณ์คอยกลั้นแกล้งโยรินให้เสียชื่อเสียง ให้ไม่อยากมีคนคบ หรือไม่ก็ ‘จัดการ’ ไม่ให้โยรินคบกับใคร คนที่รับคำสั่งมาก็ทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

เพราะคำพูดที่พูดกรอกหูกฤษณ์ทุกวันตั้งแต่ยังเด็ก...ทุกๆอย่างของตระกูลควรจะเป็นของของเรา...กฤษณ์จึงไม่เคยลังเลที่จะทำตามคำสั่งของผู้เป็นแม่ เพราะคิดว่าไหนๆเขาก็ไม่มีที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างที่วาดหวัง...อย่างน้อยก็ใช้ชีวิตที่สบาย ‘กว่านี้’ ก็แล้วกัน

“ฮัลโหล เป็นยังไงบ้าง?”

“ไอ้คนที่คุณให้คอยตามมันขึ้นรถสปอร์ตออกไปแล้ว ทะเบียนเดียวกับที่คุณให้ผมมา”ปลายสายโทรศัพท์ตอบเสียงแข็งแข่งกับเสียดังจอแจรอบข้าง

“ฮึ...ตามมันไป แล้วรายงานฉันมาเป็นระยะๆ”

“จะจัดการมันมั้ย?”

“ยังไม่ต้อง...”

“โอเค...สรุปคือให้ผมตามมันเฉยๆใช่มั้ย?”

“....อืม ตามมันไปเฉยๆ แต่ถ้ามันอยู่ตัวคนเดียวเมื่อไร แกก็จัดการจับมันมาเลย”

“ได้...สบายอยู่แล้ว”

กฤษณ์วางสายแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ เป็นไปตามที่คาดไว้ว่าสิงห์คงต้องอยู่กับกรณ์ที่ร้านที่กรณ์ทำงานอยู่ ถึงจะหวังหน่อยๆให้กรณ์กลัวในคำขู่นั้น แต่เหมือนว่าจดหมายที่กฤษณ์เขียนไปโดยลงชื่อน้องสาวจะไม่มีผลอะไรกับกรณ์เลยซักนิด

ขนาดวันต่อมายังมีหน้ามาเจอกัน...

‘แล้วจะได้รู้ว่าไม่ใช่แค่ขู่’

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

ภายในรถสปอร์ตคันเดิมที่เริ่มจะคุ้นเคย แม้จะคนบนรถไม่ได้พูดคุยกันแต่ก็มีเสียงของเพลงดนตรีสากลที่มีความหมายดีๆดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงฮึมฮัมในลำคอของคนขับไปตลอดทาง แต่คนที่นั่งยิ้มด้วยเพราะความสุขที่มีในแต่ละวันไม่รู้เลยว่าอีกคนกำลังสับสนในความรู้ละอายและสำนึกผิด

วันนี้สิงห์มารับกรณ์เร็วกว่าปรกติเพราะกรณ์บอกว่าจะกลับไปทานข้าวกลางวันกับกรรณ์ คนหวังดีอย่างสิงห์เลยตื่นตั้งแต่เช้าขับรถกลับไปบ้านแล้วบอกให้แม่ครัวทำอาหารบำรุงให้กับเขา กว่าจะรู้ว่าสั่งให้ทำอะไรบ้าง กับข้าวนานาชนิดก็เต็มไม้เต็มมือของเขาเต็มไปหมด

“เป็นอะไรหรือเปล่ากรณ์ วันนี้ดูไม่ค่อยร่าเริงเท่าไรเลยนะ”

“ป..เปล่าครับ..คือ ผม...”

“คือผมอะไรล่ะ นี่นายจะบ่นพี่เรื่องกับข้าวอีกหรือไง ขอเถอะแค่กับข้าวเองอย่าเรื่องมากได้มั้ย”

“...เปล่าครับ...ผมก็ไม่เคยบ่นซักหน่อย”ปลายประโยคเป็นเสียงบ่นงึมๆงัมจนคนขับรถฟังไม่ได้ใจความ ว่ากันตามจริงคนที่ขี้บ่นน่าจะเป็นราชสีห์มากกว่า ชอบบ่นว่ากรณ์ผอมไปบ้าง ทำงานหนักไปบ้าง ไม่ดูแลตัวเองบ้าง ไม่ค่อยเชื่อฟังบ้าง

“อืม งั้นก็ดีแล้ว ยังจะทำหน้าบูดอีก”

กรณ์ยิ้มรับเหมือนทุกครั้ง ยิ้มที่เป็นรอยยิ้มจางๆแบบไม่เปิดปากเหมือนเป็นยิ้มเพื่อมารยาทเฉยๆ ยิ้มไปในใจก็คิดค้านไป จะไม่ให้ทำหน้าบูดแบบนี้ได้อย่างไรไหว ในเมื่อตอนนี้เขาเหมือนเป็นคนที่ทำให้ สิงห์นอกใจภัทร

ผ่านมาซักพักรถหรูก็เคลื่อนตัวมาจอดที่สถานรับเลี้ยงฯที่เคยพากรณ์มาส่งครั้งหนึ่ง ช่วงเวลากลางวันแบบนี้ ที่นี่กำลังวุ่นวายไปด้วยเด็ก มีทั้งเด็กที่พ่อแม่พามาฝากเลี้ยงและเด็กที่อาจารย์นภาอุปถัมภ์เอาไว้ รวมทั้งมีอาสาสมัครที่มาคอยช่วยดูแลเด็กอีกจำนวนหนึ่ง

กรณ์เดินเข้าไปสวัสดีอาจารย์นภาและคนอื่นๆแล้วขอตัวไปหาน้องชายที่คงรอเขาอยู่ที่ห้องของตัวเอง เพราะกรรณ์เป็นเด็ก ‘พิเศษ’ การที่จะให้เข้ามาทานอาหารร่วมกับผู้อื่นก็เป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากพอสมควร แต่กรณ์มักจะสอนให้น้องเข้าสังคมบ่อยๆ ถึงตอนนี้จะยังทำไม่ได้...แต่กรณ์ก็เชื่อว่าซักวันหนึ่งกรรณ์จะมีพัฒนาการด้านนี้ วันหนึ่งกรรณ์จะเข้าไปอยู่ในสังคมของคน ‘ปรกติ’ ได้

ในห้องขนาดเล็กที่มีแค่เตียงไม้กับตู้เสื้อผ้าเก่าๆ กลิ่นสีที่ฟุ้งตลบอบอวลทำให้รู้ได้ว่าวันนี้น้องชายของกรณ์คงนั่งวาดภาพระบายอยู่ในห้อง

กรรณ์ที่ปรกติจะไปนั่งวาดรูปที่ห้องศิลปะแต่วันนี้ตั้งแต่ตื่นนอนกรรณ์ไม่ยอมออกจากห้อง นั่งวาดรูปรอพี่ชายของตัวเองมาตั้งแต่เช้า เพราะยังปรับตัวไม่ได้ ทุกเช้าวันเสาร์กรรณ์จะตื่นขึ้นมารอกินข้าวเช้ากับกรณ์ที่จะนั่งรถมาหาตั้งแต่เช้ามืด แม้กรณ์จะโทรมาบอกแล้วว่าเสาร์นี้จะมาหาตอนเที่ยง แต่กรณ์ยังคงรอเหมือนเช่นทุกๆเสาร์

“กรรณ์! คุณแม่สมศรีบอกกรณ์ว่ากรรณ์ไม่ยอมทานข้าวเช้า”เมื่อเข้ามาถึงในห้องกรณก็ทำเสียงเอ็ดใส่กรรณ์ทันที

“ก็...กรณ์ไม่อยู่”

“ไม่ต้องเลย กรณ์บอกแล้วไงว่ากรณ์จะมาหาตอนเที่ยง”

“ไม่เอาน่ากรณ์ อย่าดุน้องแบบนั้นซิ...น้องกรรณ์ครับ มานี้ดีกว่าพี่มีอะไรจะให้”กรรณ์หันไปมองสิงห์อย่างประหลาดใจ เพราะว่าไม่รู้จัก แต่กรรณ์ก็ไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะเข้าไปหาตามที่สิงห์เรียกแถมยังเมินไปมองแต่กรณ์อีกจนคนตัวโตที่ทำเสียงอ่อนโยนราวกับเป็นพี่ชายอีกคนเมื่อกี้นึกเขินกับการกระทำของตัวเอง

“กรรณ์ นี่คุณสิงห์ สวัสดีซิครับ”

“สวัสดีครับ”สิงห์ยิ้มรับให้กับความน่ารักที่เกิดขึ้นตรงหน้า

“คุณสิงห์ซื้อสตอเบอรี่มาให้ด้วยนะ...แต่ถ้าไม่ยอมทานข้าวก่อนจะอดกิน”

“...สตอเบอรี่!”

“ฮ่ะๆ ใช่ๆสตอเบอรี่”สิงห์หัวเราะกับท่าทางดีใจจนเว่อของกรรณ์ ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ได้รับแค่สตอเบอรี่ที่ดูไม่มีราคาค่างวดอะไรสำหรับสิงห์จะดีใจได้ขนาดนี้

“กรณ์ กินข้าว...กรรณ์หิวแล้ว...”

“ชวนคุณสิงห์ด้วยซิ คุณสิงห์ทำอาหารมาให้กรรณ์ทานด้วยนะ”

“สตอเบอรี่...ทานข้าว..ครับ”สิ้นคำชักชวนห้องทั้งห้องก็เกิดเสียงหัวเราะจากคนตัวโตที่โดนเรียกตัวเองเป็นชื่อผลไม้ นิสัยของกรรณ์ช่างใสซื่อและบริสุทธิ์ อาจเพราะความพิเศษของกรรณ์ แต่มันก็อดที่จะเอ็นดูเด็กคนนี้ไม่ได้

อาหารหลากหลายที่วางใส่จานทำเอากรรณ์ตาโตร้องเย้วๆอย่างดีใจ อาหารบางจานกรณ์เองก็ไม่เคยเห็นขนาดว่าเคยทำงานอยู่ร้านอาหาร ไม่แปลกเลยที่กรรณ์จะตื่นเต้นกับอาหารพวกนี้

ตอนแรกเขาชวนอาจารย์และอาสาสมัครมาทานอาหารด้วยกันแต่ทุกคนก็บอกให้กรณ์ใช้เวลากับกรรณ์ให้มากที่สุด กรณ์เองก็อยากจะหาอะไรมาตอบแทนคนที่คอยช่วยดูแลกรรณ์บ้าง ทั้งอาจารย์นภา ทั้งอาจารย์สมศรีและอาสาสมัครคนอื่นๆโดยเฉพาะอาสาสมัครที่กรรณ์มักจะเรียกว่า..พี่ใจดี

เห็นอาจารย์บอกว่าอาสาสมัครคนนี้จะมาอาทิตย์ละครั้งแต่ไม่กำหนดวันที่แน่นอน แต่ถ้าวันไหนมาก็จะอยู่จนดึกจนดื่น และที่มาสนิทกับกรรณ์ได้ก็เพราะพี่ใจดีของกรรณ์ตามใจกรรณ์ตลอด อาจารย์นภาเองก็บอกว่าชอบพากรรณ์เดินไปซื้อสตอเบอรี่กินบ่อยๆที่หน้าปากซอย กรรณ์เลยเรียกอาสาสมัครคนนั้นว่าพี่ใจดี

การทานข้าวครั้งนี้เป็นการทานข้าวที่มีความสุขมากที่สุดสำหรับสิงห์ ตลอดมาเขาไม่เคยทานข้าวไปยิ้มไปแม้จะไม่ได้ร่วมวงสนทนาแต่แค่ดูกรณ์ที่ดูแลน้อง คอยตักอาหาร คอยเอาก้างปลาออกให้ คอยหยิบเศษข้าวที่เลอะปากออกให้ มันทำให้สิงห์รู้สึกถึงความสุขของการมี ‘ครอบครัว’

ครอบครัวที่สิงห์...แทบจะจำไม่ได้แล้ว

“เดี๋ยวผมพากรรณ์ไปล้างมือก่อนนะครับ...ขอโทษแทนน้องด้วยที่เสียมารยาทบนโต๊ะอาหาร”หลังจากทานข้าวเสร็จกรณ์ก็ขอตัวพากรรณไปห้องน้ำ เพราะกรณ์ใช้มือจับอาหารจนสกปรกไปทั้งมือ

“อืม งั้นเดี๋ยวพี่เก็บจานรอ เอาไปไว้ตรงไหนล่ะ”

“ไม่ต้องครับคุณสิงห์ เดี๋ยวผมมาเก็บเอง คุณสิงห์นั่งเล่นอยู่แถวนี้ก่อนก็ได้”

สิงห์พยักหน้ารับเพราะไม่รู้จะขัดคนขี้เกรงใจไปทำไม ขณะที่กรณ์ลุกขึ้นพากรรณ์ไปห้องน้ำ ตาไวของสิงห์ก็ไปสะดุดเข้ากับผู้ชายตัวสูงใหญ่ใส่แว่นสีดำหันหน้ามองมาตามกรณ์ และเหมือนจะลุกตามกรณ์ที่กำลังพากรรณ์ไปห้องน้ำ

“เดี๋ยว!!!”สิงห์ตะโกนเรียกสองพี่น้อง จนคนน่าสงสัยสะดุดแทน กลับลงมานั่งที่ม้านั่งอย่างน่าสงสัย แค่สถานที่แบบนี้มีคนแปลกๆก็น่าสงสัยพออยู่แล้ว

“พี่ไปด้วย อยากไปห้องน้ำเหมือนกัน”สิงห์ตะโกนบอกกรณ์แล้วรีบลุกขึ้นตามไป แต่พอหันไปมองคนน่าสงสัยเมื่อครู่ก็เห็นแค่หลังไวๆของมันที่เดินห่างออกไปจากพวกเข้า แค่นี้ก็บอกได้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นมีจุดประสงค์อยู่กรณ์และกรรณ์ สิงห์นึกสงสัยว่าเพราะอะไรแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

เพราะถึงว่าคนๆนั้นจะต้องการอะไรในตัวของกรณ์และกรรณ์ก็แล้วแต่...ตราบใดที่เขาอยู่สิงห์จะปกป้องกรณ์และกรรณ์ให้ถึงที่สุด

ปกป้อง... ‘ครอบครัวของสิงห์’

















ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ 

ปล. คนเขียนบอกว่าไม่ถนัดเขียนหวานๆ แต่คนอ่านสปอยไปเองว่ามันจะดราม่า อย่าคิดมากซิครับ 

[DasHimmel]

กฤษณ์ร้ายแม่งงงงง!!!!!!!!!!!!! 
เด็กมีปัญหา จะโทษแม่อย่างเดียวก็ไม่ได้ เพราะนิสัยแบบนี้มันขึ้นอยู่กับแต่ละคนเองด้วย
เห้อออออ ดีนะเนี่ยที่พี่สิงห์เห็นทัน ไม่งั้นกรณ์กะกรรณ์แย่เน่เลย ><

เป็นกำลังใจให้คุณP-o-r-m-u-h-Mค่า ^^

[Donaldye]

อิกฤษณ์น่ากลัว! หวังว่าพี่สิงห์จะปกป้องครอบครัวนี้ให้ดีนะ:)

[ladymoon_yy]

อิกฤษเอ๊ย!!!   

[LiTTlE [A]]

ปกป้อง... ‘ครอบครัวของสิงห์’
ปกป้องให้ดีดีนะสิงห์

นังมานร้ายอย่างนายกฤษณ์รอเล่นงานอยู่นะ
 

[yayee2]

อันตรายกำลังคลืบคลานมาหากรณ์ และ(หรือ)น้องกรรณ์
อิกฤษณ์นี่มันร้ายจริงๆ แล้วพี่สิงห์จะปกป้องน้องกรณ์ได้แค่ไหน
ไม่ใช่ว่าสิงห์จะรับมือไม่ได้นะ แต่กลัวจะมีทีเผลอน่ะ เพราะคนมันจ้องจะทำร้ายตลอดเวลา โอกาสจะมีมากไง

[iforgive]

อ่านแล้วกลัวมาม่าชะมัด  ถ้าจะมีก็มีแต่เบา ๆ พอเน้อ
เพราะคงสงสารกรณ์กับกรรณ์มาก ๆ ถ้าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ

[Karn12]

เลวมากนังกิชชี่

[namngern]

แหม พี่สิงห์ .. - -++ หึหึ
พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยนะว่า'ครอบครัวของสิงห์'
อยู่ใจฐานะอะไรละนะ ยังไม่รู้ใจตัวเองอีก
แต่ก็นะ ยกความดีความชอบให้ตอนหนึ่ง
ที่สังเกตเห็นไอ้คนแปลกนั่นก่อนที่กรรณ์และกรณ์จะเป็นอันตราย
อู้วว คนแต่งจะหายหรอ แง้ว
ไม่เป็นไร จะรอนะ จ๊วบๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า <3

[CarToonMiZa]

ชอบกรรณ์จังใสซื่อบริสุทธิ์

บวกเป็ด

[seaz]

ใครจะไปจัดการ(อิ)กฤษ รบกวนฝากด้วยสักทีสองทีนะ หมั่นไส้ อยากได้เขาขนาดนั้นเชียว เชอะ!!!

[bytoey]

พีี่สิงห์ดูแลกรณ์กับกรรณ์ด้วยนะ

[hotladyanyavee]

อิกฟษร้ายมาก อยากตบแมร่ง อิเ้าคิดเจ้าแค้น ทำอย่างคนอื่นไม่ได้
ก็เลยพาลคนอื่น เกลียดๆๆๆๆ แต่รักน้องกรณ์ พี่สิงห์ก็อบอุ่นมากขึ้น

[pepperpro]

ครอบครัวของสิงห เหอะๆ น่ารักซะ

[yang]