-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
Intro....
พวกคุณเคยเฝ้ามองใครด้วยความรักกันบ้างมั้ย? การเฝ้ามองคนบางคนด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงปรารถนาภายในใจหรือที่เขาเรียกกันว่า ‘แอบรัก’ ถ้าคุณเคย...พวกคุณคงเข้าใจความรู้สึกของผมได้ดี
ผมเองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่สามารถที่จะรักได้ ผมแอบรักคนอยู่คนๆหนึ่ง ผมรู้ชื่อเขาในขณะที่เขาไม่รู้จักผมด้วยซ้ำ ผมรู้ที่อยู่เขาเพราะผมเคยแอบตามเขาไปเพียงเพื่ออยากจะเฝ้ามองโดยที่เขาไม่รู้ตัว ผมคอยแต่จะมองเขาอยู่ห่างๆชื่นชมและปลาบปลื้มในทุกครั้งที่เขาทำหน้าตามีความสุข เพียงแค่ ‘ผู้ชาย’ คนนั้นมีความสุขผมก็พลอยยิ้มตามอยู่ในมุมเงียบๆ
เพราะเขาเป็น ‘ผู้ชาย’ เป็นผู้ชายที่ไม่มีทางมาชอบผู้ชายด้วยกันเองแน่ๆ แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ผมตัดใจและคอยมองไปที่เขาอย่างเดียว สาเหตุจริงๆคือผมกลัวบาป...
มีเพื่อนสนิทผมแค่เพียงคนเดียวที่รู้ว่าผมแอบชอบคนคนนั้นอยู่ เพื่อนสนิทผมถามมาว่า ‘ในเมื่อรู้ตัวว่าชอบ...แล้วทำไมไม่เข้าไปจีบ?’ ครั้งนั้นผมแค่ยิ้มและใช้ความเงียบเป็นคำตอบให้เพื่อนของผม แต่ถ้าให้ตอบจริงๆแล้วล่ะก็...ผมไม่อยากสร้างบาป...
อาจจะดีกว่าก็จริงถ้าผมทำแบบที่เพื่อนผมบอก...อาจจะได้มาครอบครอง...แต่ผมกลับคิดต่างออกไปจากนั้น ผมพอใจกลับสิ่งที่เป็นอยู่ตรงนี้ ถึงรูปร่างและหน้าตาที่ทำให้ผู้ชายหลายคนมาชอบผมนั้นอาจจะทำให้ความหวังครั้งนี้เป็นจริงแต่ผมไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้นเพราะเขาคือ ‘ผู้ชาย’ คนหนึ่งที่รักและชอบ ‘ผู้หญิง’ อย่างคนธรรมดาสามัญทั่วไปการที่เขาจะคบกับผมจึงเป็นเหมือนการดึงให้เขาเข้ามาในเส้นทางที่ผิดแปลกไป
ผมคิดแบบนั้น...คิดแบบที่ว่าตัวเองตอนนี้คือสิ่งที่ ‘แปลกแยก’
ด้วยกรอบเกณฑ์ที่ธรรมชาติและสังคมสร้างขึ้นมาทำให้ผมวางตัวลำบากในสังคมบางที่ เพราะคนเราคิดต่าง ผมไม่สามารถจะไปบังคับใครให้ยอมรับในสิ่งที่ผมเป็น ผมเลยต้องเลือกที่จะอยู่กับคนที่ยอมรับผมได้ซึ่งมันเป็นอะไรที่ยากมากกว่าชีวิตคนๆจะหาสิ่งนั้นเจอ
‘สังคมที่ยอมรับตัวตนที่แท้จริงของเรา’
ผมเองก็ยังหาสังคมสำหรับตัวผมไม่เจอ ตั้งแต่เล็กผมก็ไม่เคยเจอที่ที่ผมจะอยู่ได้อย่างถาวร ผมไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง
เห็นมั้ยว่าการที่ผมจะได้คู่กับเขาเป็นอะไรที่มันยากซะเหลือเกิน ยากเกินกว่าที่ผมจะทำใจดึงผู้ชายคนหนึ่งลงมาเผชิญอะไรๆแบบที่ผมเจอในเมื่อตลอดชีวิตของเขาไม่น่าจะเคยเจออะไรที่มันลำบากขนาดนั้น
เขาคือลูกชายคนโตของวงศ์ตระกูล นามสกุลก็ดังจนไม่น่าจะมีคนๆใดที่ไม่รู้จัก ธุรกิจนับๆสิบอย่างที่อนาคตจะต้องตกมาถึงมือของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย แค่โปรไฟล์ที่ผมรู้แค่นี้ก็ทำให้ผมไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับชีวิตคนคนนั้นแล้ว ไม่รวมคู่หมั้นของเขาที่ทั้งสวยและแสนดีด้านฐานะและหน้าตาทางสังคมก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเท่าไรทั้งคู่คือกิ่งทองใบหยกสำหรับความคิดของทุกคนที่รู้และความคิดผมก็เหมือนกัน
บ่อยครั้งที่จะเห็นเขาและเธอเดินเคียงข้างกันไปไหนมาไหนในมหาวิทยาลัย แม้เขาจะอยู่คณะวิศวกรรมฯแต่เขาก็มากินข้าวกับคู่หมั้นของเขาบ่อยๆที่คณะนิเทศฯ นั่นทำให้ผมได้พบเจอกับเขาคนนั้นและได้ตกหลุมรักจากมุมมุมหนึ่งที่อยู่...ไกลๆ
อาจจะเพราะด้วยรูปทรัพย์ของเขาที่ทำให้ผมต้องมองด้วยความสนใจ คงเหมือนกับใครหลายๆคนที่มองเขาแทบจะเหลียวหลังเวลาที่เขาเดินผ่าน ผมเองก็เป็นเช่นนั้น เพราะเขาทั้งสูงหุ่นดีและหล่อกว่าพระเอกทุกคนที่ผมรู้จัก ใบหน้าที่เนียนใส่ผิวขาวอย่างคนสุขภาพดีตัดกับคิ้วดกดำแต่ไม่ดูรกส่งให้ดวงตาโตและดูมีเสน่ห์คู่นั้นฉายแววรับกับจมูกโด่งเป็นสันได้อย่างเหมาะเจาะ
เพียงแค่เห็นครั้งแรกผมก็รู้สึกเหมือนต้องมนต์ สะกดของเขาเข้าเสียแล้วทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลยเขาแค่เดินผ่านไปและยิ้มให้กับแฟนของเขา...แค่นั้นเอง
-
ตอนที่ 1
เสียงคุยจอแจของผู้คนที่เข้ามารับประทานอาหารตอนเที่ยงซึ่งเป็นเวลาพักของนิสิตทุกคณะ โรงอาหารจึงเป็นแหล่งรวมของผู้คนที่เกียจคร้านออกไปทานข้างนอกบ้าง ผู้ที่มีเรียนต่อในตอนบ่ายบ้าง ผู้ที่มานั่งพักบ้างหลากหลายผู้คนหลากหลายจุดประสงค์ที่มารวมอยู่ที่ที่เดียวกัน หนึ่งในนั่นคือคนๆหนึ่งที่มานั่งทานโรงอาหารนี้ประจำเพื่อมองไปยังคนที่เขาแอบชอบแบบเงียบๆ
กรณ์ เด็กหนุ่มหน้าหวานที่เป็นที่ต้องตาต้องใจของชายหลายคนด้วยใบหน้าที่สวยหวานรูปร่างเล็กน่ากอดผิวขาวอมชมพูบวกกับรอยยิ้มของกรณ์ทำให้หลายคนต้องตกหลุมรักคนคนนี้เข้าอย่างจังแต่ไม่เคยมีใครได้เข้าใกล้กรณ์ไปได้มากกว่าการพูดคุยเพราะว่ากรณ์มีคนที่ชอบอยู่แล้ว คนที่กรณ์แอบชอบ...
‘ราชสีห์’หรือสิงห์ ชายหนุ่มที่กรณ์หลงรัก ด้วยหน้าตารูปร่างและฐานะทำให้สิงห์เป็นผู้ชายที่มีสาวๆกรี๊ดมาชอบมากที่สุดในหมูนิสิตรอบกายของสิงห์มีแต่คนที่ฐานะเดียวกันทั้งสิ้น ไม่มีที่ว่างสำหรับการทำความรู้จักสำหรับกรณ์แม้แต่น้อย
กรณ์นั่งมองไปยังกลุ่มชายล้วนที่มีมากกว่าห้าคนแต่ละคนล้วนหน้าตาดีรูปร่างดีและฐานะดีดูคล้ายกลุ่มลูกคุณหนูมากกว่ากลุ่มเพื่อนในมหาวิทยาลัย นานแค่ไหนแล้วที่กรณ์ได้แค่มองอยู่แบบนี้ อยู่อย่างที่อีกฝ่ายไม่มีทางได้รู้ความในใจ และจะไม่มีวันซะหรอกที่จะรู้เพราะกรณ์ไม่ได้คิดจะเข้าไปบอกซะตั้งแต่แรก
เพราะฐานะที่แตกต่างและสังคมที่แตกต่าง...ส่วนที่สำคัญที่สุดคือ ‘สิงห์เป็นผู้ชาย’
เป็นผู้ชายที่เป็นผู้ชายจริงๆมีแฟนเป็นผู้หญิงแถมคนๆนั้นยังสวยน่ารักเหมาะสมกันกับสิงห์ไปเสียแทบทุกกระเบียดนิ้ว กรณ์ไม่กล้าหรอกที่จะเข้าไปยุ่งวุ่นวายที่ทำให้ชีวิตของทั้งคู่ต้องแปดเปื้อนด้วยเพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นรุ่นน้องในคณะของเขาแถมยังเป็นญาติของเพื่อนสนิทของกรณ์อีกด้วย...ญาติแบบห่างสุดๆ
“กลอนจ๋ากลอนนนนนนนนน”เสียงเรียกทักของคนข้างๆกรณ์ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้ง หญิงสาวที่เรียกก็หัวเราะสนุกที่ได้เห็นเพื่อนขี้ตกใจสะดุ้ง สะดุ้งแบบนี้น่ารักกว่าผู้หญิงเสียอีกถึงเธอจะเป็นผู้หญิงก็ยังคิดว่ากรณ์ ‘น่ารัก’
“มีอะไรเหรอโย”เสียงถามเรียบๆของคนที่ตกใจกับการเรียกชื่อตัวเองดังๆ ดังจนลั่นโรงอาหาร แถมยังเรียกด้วยความหมายแปลกๆที่ไม่ใช่กรณ์ แต่เป็น กลอน แบบกลอนประตูด้วยเหตุผลที่ว่าหน้าตากรณ์กลมคล้ายน่ารักแบบกลอนลูกบิดประตูเลยนิยามชื่อใหม่เพื่อนว่าเป็นกลอนไม่ใช่กรณ์ทั้งๆที่ก็อ่านเหมือนกัน
“เขาไปแล้วจะนั่งเหม่ออีกทำไม”โยรินลูกครึ่งไทย-เกาหลี เพื่อนสนิทที่สุดของกรณ์บอก เธอเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเพื่อนของเธอชอบใคร ไม่นึกแปลกใจที่กรณ์จะชอบผู้ชายเพราะทุกวันนี้คนที่เข้ามาจีบกรณ์ก็มีแต่เพศเดียวกับกรณ์ทั้งนั้น แต่ก็อดหนักใจไม่ได้เพราะผู้ชายที่กรณ์แอบชอบดันเป็นคนที่ไม่ควรชอบมากที่สุด
ไม่ว่าจะเป็นฐานะหรือรูปร่างราชสีห์ก็มีพร้อมไปทุกอย่างมันเลยไม่แปลกที่สิงห์จะกลายเป็นคาสโนว่าตั้งแต่อายุไม่เท่าไร ประสบการณ์ความรักของสิงห์เรียกว่าโชกโชน น้อยคนจะไม่รู้จักสิงห์ โยรินก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยปลื้มแต่ก็แค่ปลื้มไม่ได้คิดจะเข้าไปจีบ ยังไงซะเลือกของความเป็นคนไทยที่มีอยู่ครึ่งหนึ่งของเธอก็เรียกร้องให้เธอเป็นหญิงไทยที่รักนวลสงวนตัว
“เราไม่ได้เหม่อนะโย กำลังคิดว่าเย็นนี้จะไปเดินเล่นแถวพระรามแปด โยว่างมั้ย?”
“ไม่ว่าจ๊ะ วันนี้ชั้นต้องไปงานสมาคมกับคุณแม่ ว่าแต่กลอนเถอะวันนี้ไม่ได้ทำงานเหรอถึงถ่อไปซะไกลเลย”
“อื้ม วันนี้เฮียปิดร้าน ลูกเฮียเขาคลอดน่ะ แล้วคุณหญิงสบายดีเหรอเราไม่ได้เจอท่านเลย”
“ก็ตามประสาแหละ”โยรินตามอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจ นึกถึงเรื่องเย็นนี้แล้วต้องเบะปากทำให้กรณ์หัวเราะอย่างอารมณ์ดีไม่บอกก็รู้ว่าประโยคต่อไปของโยรินต้องเป็นบ่นคุณหญิงแน่ๆ
“นี่กลอนรู้มั้ย พอคุณพ่อบอกว่าจะลงหลักปักฐานที่ไทยไม่กลับไปบ้านเกิดแล้วคุณแม่นะพยายามหาคู่ให้ชั้นจนชั้นแทบจะบ้าเลย ไปงานนี่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องแนะนำลูกของพวกทูตคนไหนให้รู้จักอีก ชั้นล่ะเบื่อ”โยรินบ่นออกมาอย่างที่กรณ์คิด ก็โยรินเป็นถึงลูกสาวคนรองของที่ปรึกษาทูตของเกาหลี สำหรับคนธรรมดาอย่างกรณ์โยรินทำตัวเป็นเหมือนคนระดับเดียวกันทั้งๆที่บางทีกรณ์ก็ไม่กล้าจะคุยเล่นกับโยรินมากนักเพราะเขาเจียมตัวคิดว่าตัวเองไม่เท่าเทียมต่างกับโยรินที่เห็นว่ากรณ์คือคนที่น่าคบหาไม่เคยคิดว่ากรณ์ของเธอต่ำต้อยซักครั้ง...มนุษย์เราเท่าเทียมกันหมดเพราะเป็น ‘แค่’ มนุษย์เหมือนๆกัน
“กลอนนี่ก็นะ หัวเราะอยู่ได้”โยรินทำแก้มป๋องพองลมแล้วก็ยิ่งทำให้กรณ์หัวเราะเบาๆเข้าไปกันใหญ่ สนุกที่มีเพื่อนดีๆอย่างโยริน มีคนเข้าใจตัวเอง แม้จะเหนื่อยกับการใช้ชีวิตอยู่บ้างแต่กรณ์ก็ดีใจที่ชีวิตเขามีเพื่อน มีคนที่หวังดีกับเขาอย่างโยริน
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ท้องฟ้ามืดครึมแต่ก็ยังดูสว่างเพราะแสงไฟสีส้มที่สาดส่องตามท้องถนนยามค่ำคืน กลางสะพานขนาดใหญ่ที่รถรากำลังจอแจเพราะเวลานี้เป็นช่วงที่ผู้คนขับรถกลับบ้าน ส่งผลให้ทัศนีภาพความสวยงามของแม่น้ำเจ้าพระยาลดลงไปบ้างเพราะความวุ่นวาย
กรณ์ยืนเกาะราวสะพานใหญ่มองดูผิวน้ำที่เคลื่อนตัวอย่างเอื้อยๆมีแสงไฟนีออนสีส้มนวลสะท้อนกับผิวน้ำเป็นแสงระยิบระยับราวกับบุษราคัม ตึกรามบ้านช่องที่ยังคงเสน่ห์ของสมัยก่อนช่วยทำให้รู้สึกไม่ขัดหูขัดตาเวลามองไป
ร่างบางที่ยืนมองผิวน้ำแสดงสีหน้าเศร้าสร้อย ใบหน้าที่หากมีคนได้มาเห็นคงกำลังคิดว่าผู้ชายหน้าสวยคนนี้กำลังมีเรื่องเศร้าแน่ๆ เพราะดวงตาที่ฉายชัดบนใบหน้าเนียนนั้นกำลังคลอด้วยน้ำตา มันไม่ได้เอ่อไหลลงมาเพราะกรณ์กำลังกลั้นมันไว้อย่างสุดกลั้น ในหัวของกรณ์มีแต่เรื่องราวที่กำลังเผชิญ
กรณ์ก็แค่คนที่ธรรมดาคนหนึ่ง แต่สิ่งที่ทำให้กรณ์แตกต่างจากคนอื่นทั่วไปคือเขาเป็นกำพร้า มีน้องชายอีกคนที่ต้องฝากเลี้ยงไว้สถานรับเลี้ยงเด็ก
กรรณ์...น้องชายคน ‘พิเศษ’ ของกรณ์ เด็กชายที่เกิดมาอย่างผิดพลาดแม้ตอนนี้กรรณ์จะอายุมากกว่าสิบห้าปีแต่ทางด้านพัฒนาการของกรรณ์กลับมีเพียงไม่ถึงครึ่ง
กรณ์และกรรณ์ถูกนำมาทิ้งไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตอนกรณ์อายุสิบขวบและกรรณ์อายุห้าขวบ กรณ์เองก็ลืมหน้าตาพ่อแม่ของเขาไปหมดแล้วรู้แค่ว่าพ่อแม่ของเขาเอาเขาและน้องมาไว้หน้าสถานรับเลี้ยงบอกว่าเดี๋ยวจะมารับบอกว่าให้ดูแลน้องดีๆบอกว่ารักน้องให้มากๆ และบอกว่า ‘รัก’ กรณ์และกรรณ์มาก
วันแรกที่ต้องเฝ้ารอกรณ์อุ้มน้องชายอายุห้าขวบที่กล้ามเนื้อแข็งแรงดีแต่ไม่เดิน ไม่ใช่ว่าเดินไม่ได้ แต่กรรณ์ไม่ยอมเดิน รอคอยผู้เป็นผู้ให้กำเนิดทั้งสองคนอยู่หน้าสถานรับเลี้ยง อาจารย์นภา ผู้อำนวยการศูนย์ฯออกมาหาและพูดคุยเพื่อที่จะรับเด็กทั้งสองคนเข้าไปข้างในด้วยรู้แล้วว่าคงไม่มีใครมารับเด็กสองคนนี้แน่ๆแต่กรณ์ยังคงยืนกรานจะอยู่รอขอแค่พาน้องชายเขาไปพักเขาจะยืนรอพ่อแม่เอง
เผื่อว่าพ่อกับแม่จะมาดึกๆ...ถ้ากลับมาแล้วไม่เจอพ่อกับแม่จะหาเขาและน้องไม่เจอเดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่
ครบอาทิตย์ที่กรณ์นั่งรอพ่อแม่ห้องสถานรับเลี้ยง มีเต็นท์เก่าๆที่อาจารย์นภาให้ยืมมาด้วยความสงสาร มีอาหารสามมื้อที่มีคนเอามาให้ทาน กรรณ์เองก็ร้องไม่เป็นคำพูดอยู่ข้างๆและคำพูดแรกของเด็กห้าขวบคือ ‘กลับบ้าน’ พร้อมกับชี้ไปในสถานรับเลี้ยง เป็นคำพูดที่ทำให้เด็กสิบขวบอย่างกรณ์ต้องทำใจและยอมรับว่าตอนนี้บ้านที่เขามีคือตึกเก่าข้างหลัง...กรณ์ร้องไห้แล้วกอดน้องชายที่เริ่มพูดไว้แน่น กรรณ์สะบัดตัวออกจากอ้อมกอดอย่างอึดอัดแล้วทำหน้าโกรธพี่ชายตัวเองที่ทำให้เจ็บ
หลังจากอาทิตย์นั้น...ทั้งกรณ์และกรรณ์ก็ถูกเพิ่มชื่อเข้ามาในสถานรับเลี้ยงเด็ก เด็กทุกคนในนี้ถูกทิ้งไว้เหมือนกรณ์และกรรณ์เกือบทั้งหมดแต่สิ่งที่ทำให้อาจารย์นภาสงสารสองพี่น้องมากกว่าคนอื่นก็เพราะกรรณ์ที่เป็นเด็กพิเศษ ทำให้อาจารย์นภาเอ็นดูทั้งกรณ์และกรรณ์ส่งเสียให้กรณ์เรียนสูงๆเพื่อที่ว่าต่อไปในอนาคตกรณ์จะได้เลี้ยงดูน้องชายและยืนด้วยขาของตัวเอง
เรื่องราวของชีวิตที่เรียกได้ว่าไม่ถึงกับโชคร้ายของกรณ์แต่เมื่อไรที่ชายหนุ่มนึกถึงมันก็ต้องเสียน้ำตาทุกครั้งไป หลายครั้งที่เขานึกถึงพ่อแม่ กรณ์จะมานั่งมองแม่น้ำเจ้าพระยาที่สะพานแห่งนี้ ตรงจุดๆนี้ เหมือนกับว่าที่ตรงนี้เป็นที่ประจำของเขาไปแล้ว
“อ๊ะ หนูมาอีกแล้วเหรอจ้ะ”หญิงชราอายุราวๆหกสิบที่กำลังนั่งข้างพุทราเชื่อมที่ทำเองขายเองประทังชีวิตทักกรณ์ที่กำลังเข้าไปหารถกลับหอพัก กรณ์หันไปยิ้มอย่างคุ้นเคยให้คุณยายท่านนั่น ทั้งสองค่อนข้างคุ้นเคยกันดี กว่าแปดปีที่ผ่านมากรณ์มาเดินทอดอารมณ์ที่สะพานแห่งนี้ทุกครั้งที่มีโอกาส หลายปีที่แล้วกรณ์ก็มาเดินเล่นอยู่ตามปรกติ จนได้เจอคุณยายที่นั่งขายพุทราพร้อมๆกับเด็กชายตัวเล็กกว่ากรณ์คงอายุราวๆเกือบสิบปี ด้วยความซนของเด็กน้อยทำให้กรณ์ได้เข้าไปช่วยเหลือเด็กคนนั้น
ก็เพียงแค่ช่วยปิดพลาสเตอร์ยาแผ่นเล็กๆแต่กลับได้รับมิตรภาพที่มากล้นจากทั้งสองคน
“ครับ คุณยาย วันนี้ขายดีมั้ยครับ”กรณ์ยิ้มตอบ
“ก็พอกินพออยู่จ้ะลูก ยายเองก็อยู่ตัวคนเดียวตั้งแต่เจ้าอั้มต้องเข้าเรียนมัธยมมันก็ต้องย้ายไปอยู่บ้านแม่มันกับพ่อเลี้ยงมัน ยายก็เลยต้องอยู่คนเดียว แต่ก็ดีแล้วแหละลูกเอ้ย ถึงพ่อใหม่เจ้าตั้มไม่จะไม่ได้ร่ำได้รวยแต่เขาก็ยังพอส่งเสียมันเรียนไปได้ ดีกว่ามาอยู่จนๆกับล่ะเนอะ เฮ้อออ แต่ยายก็คิดถึงมันเหลือเกิน”คุณยายขายพุทราเล่าเรื่องราวเดิมๆที่ฟังมาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้วให้กรณ์ฟัง ประมาณสามปีก่อนหลานชายตัวเล็กของคุณยายต้องย้ายไปอยู่กับแม่แท้ๆ ถึงคุณยายจะเหงาแต่เพื่ออนาคตของหลานชายเพียงคนเดียวจึงยอมให้ไปอยู่กับครอบครัวใหม่ของลูกสะใภ้
“แต่อั้มเขาก็กลับมาเยี่ยมเกือบทุกอาทิตย์ไม่ใช่เหรอครับ”กรณ์ยิ้มแล้วตอบ
“จ้ะ ยายเลยมีชีวิตอยู่ได้ อยากไปรับปริญญาเจ้าอั้ม”
“คุณยายได้อยู่รับแน่นอนครับ คุณยายยังดูสาวและยังดูแข็งแรงขนาดนี้”
“อย่ายอคนแก่เลยลูก”ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ใบหน้ากลับแย้มยิ้มอย่างมีความสุขและความหวังขึ้นมาอย่างเต็มเปี่ยม
“งั้นกรณ์ขอตัวก่อนนะครับคุณยาย”
“จ้ะ นี่จ้ะลูกเอาไปกินซิ”คุณยายยื่นพุทราเชื่อมให้กรณ์ถุงใหญ่ กรณ์หยิบถุงนั้นแล้วกล่าวขอบคุณอย่างทุกที ไม่มีประโยชน์ที่จะปฏิเสธเพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้รับ จึงรู้ดีว่าถึงไม่รับคุณยายก็จะไม่ยอมอยู่ดี
ระหว่างอยู่บนรถประจำทางกรณ์ยิ้มอย่างมีความสุขให้กับชีวิตของตัวเอง เขามีคนรอบข้างที่ดี มีชีวิตที่ถึงจะลำบากแต่ก็มีความสุข มีน้องชายที่น่ารักถึงแม้จะเป็นเด็กที่พิเศษแต่กรรณ์ก็ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนั่นทำให้กรณ์ยิ้มได้
สิ่งที่มองไปในอนาคตคือสังคมที่จะยอมรับในตัวกรณ์และที่ที่จะให้กรรณ์อยู่ได้โดยไม่ลำบาก ในความคิดที่กรณ์คิดจะทำตอนนี้พุ่งเป้าไว้ที่น้องชายทั้งหมด
ความรัก...ก็แค่ความรู้สึกหนึ่งที่ทำให้ชีวิตของกรณ์มีความสุข สุขที่ได้เฝ้ามอง สุขที่ได้รับรู้แต่ไม่อยากจะได้อะไรมากกว่านั้น ไม่เคยจะหวังว่าคนๆนั้นจะรักตอบเพราะตัวเองก็ไม่เคยไปทำอะไรให้คนๆนั้นรับรู้อยู่แล้ว
ทั้งๆที่ตัวเองยังนึกแปลกใจว่าทำไมถึงไปชอบคนๆนั้นได้ทั้งๆที่ผ่านมามีคนเข้ามาจีบแต่กรณ์ไม่ได้ทำท่าทีสนใจ ไม่มีเวลามากนักที่จะเอามาคิดเรื่องความรัก ตั้งแต่สมัยเรียน ม.ต้น กรณ์ก็ได้เข้าไปทำงานในร้านอาหารขนาดกลางๆของเฮียกวงที่อาจารย์นภาฝากให้เด็กอย่างกรณ์เข้าไปทำงาน และหลังจากนั้นกรณ์ก็ทำงานกับเฮียกวงส่งตัวเองเรียนและเอาเงินมาซื้อของเล่นให้น้องชายตลอด แม้เงินแต่ละเดือนได้ไม่เยอะแต่ด้วยความรักและสงสารจากเจ้าของร้านทำให้กรณ์ได้รับเงินช่วยเหลืออีกหลายอย่างซึ่งกรณ์เองก็ยิ้มแล้วกล่าวขอบคุณจากใจจริง
แม้เงินจะได้มาจากความสงสาร...แต่กรณ์ไม่จำเป็นต้องมีศักดิ์ศรีในเมื่อเงินนั้นมันสามารถช่วยทำให้น้องชายของเขามีความสุขได้
“สวัสดีตอนเย็นกรรณ์ จะนอนแล้วเหรอ”เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เครื่องเก่าที่ขนาดแค่แสดงเบอร์โทรเข้าโทรออกยังทำไม่ได้เพราะจอมันลางเลือนเต็ม แต่ไม่จำเป็นต้องเดาในเมื่อคนที่รู้เบอร์นี้มีแค่สามคน และเวลานี้ก็เป็นเวลาประจำของน้องชาย
“อืม...กรณ์...คิดถึง”ประโยคที่ต้องตั้งใจฟังถึงจะรู้เรื่องทำให้กรณ์ยิ้มออก น้องชายของกรณ์ตอนนี้พูดได้สื่อสารได้ ถึงจะไม่ค่อยเก่งเรื่องที่จะพูดประโยคยาวๆเพราะสมองของกรรณ์มีพัฒนาการที่ช้ากว่าปรกติอยู่มากแต่แค่นั้นกรณ์ก็พอใจแล้วอย่างน้อยกรรณ์ก็เข้าใจในสิ่งที่กรณ์บอก
กรรณ์จะทำอะไรแบบเดิมๆเกือบทุกวัน ตื่นเช้าโทรหากรณ์ กินข้าวเสร็จก็นั่งวาดรูปเล่นระบายสีเล่นไปเรื่อยๆ จนบ่ายถึงลุกไปกินข้าวอีกรอบก่อนจะมานั่งวาดรูปต่อจนกระทั่งเย็น หลังจากกินข้าวมื้อสุดท้ายกรรณ์จะไปนั่งดูทีวีพอรายการโปรดของกรรณ์จบก็จะโทรหากรณ์อีกครั้งทุกวันจนเวียนไปอย่างนี้
เมื่อก่อนกรณ์ซื้อโทรศัพท์ให้น้องเป็นแบบระบบเติมเงิน กรรณ์ตื่นขึ้นมาแล้วโทรหาพี่ชายไม่ติดจนคลุ้มคลั่งอาจารย์นภาต้องโทรเรียกกรณ์ให้มาหากรรณ์ถึงสงบลงได้ หลังจากนั้นกรณ์เลยต้องเปลี่ยนระบบโทรศัพท์ของน้องชายเป็นแบบรายเดือนแทนถึงจะแพงแต่ก็ดีกว่าจะทำให้กรรณ์ต้องอาละวาดเพราะเด็กแบบกรรณ์กลัวอะไรที่เปลี่ยนแปลง ชอบทำอะไรแบบเดิมซ้ำๆ
ดังนั้นเงินเดือนแต่ละเดือนที่กรณ์ได้มาจึงทุ่มลงไปที่ค่าโทรศัพท์กับค่าเครื่องเขียนของน้องชายเป็นส่วนใหญ่
“กรณ์ก็คิดถึงกรรณ์เหมือนกัน วันนี้โดนคุณแม่นภาดุมั้ยกรรณ์”
“ไม่...คุณแม่ใจดี...สอนวาดรูป”
“เหรอ เดี๋ยวมาสอนกรณ์บ้างซิ กรณ์ก็ยังวาดรูปเป็น”
“ได้...รูปภาพ...สวย”
“อืม นอนได้แล้วกรรณ์...ก่อนนอนต้องบอกว่าไง?”
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”กรณ์ยิ้มให้กับคำพูดที่ตัวเองพยายามพร่ำสอนน้องชาย กว่าสองเดือนที่กรรณ์จะจำได้ มีหลายคำที่กรณ์สอนน้องตลอดจำได้บ้างจำไม่ได้บ้างแต่ถ้าเป็นเรื่องของพี่ชายของกรรณ์ เด็กน้องผู้พิเศษคนนั้นจะสามารถจำได้ทันที อย่างเมื่อตอนสอนวิธีโทรฯหาพี่ชาย กรรณ์สามารถทำครั้งเดียวได้โดยไม่ต้องสอนทุกวันแบบอย่างอื่นๆ
“ราตรีสวัสดิ์เหมือนกัน อย่าลืมกินนมก่อนนอนนะ ไปหอมแก้มแม่นภากับแม่สมศรีด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้วันศุกร์เรียนเสร็จตอนเช้ากรณ์จะรีบกลับไปหากรรณ์เลยนะ คิดถึงกรรณ์มากๆ”
“จะรอ.....”กรณ์ยิ้มให้โทรศัพท์เครื่องเก่าแล้วกดตัดสายน้องชายเนื่องจากรู้ว่าน้องคงไม่คุยต่อแล้วแต่กรรณ์จะไม่ยอมวาง จะนั่งถือโทรศัพท์จนกรณ์เป็นคนวางไปเอง เก็บมือถือลงใส่กระเป๋าสะพานที่เก่าไม่เกินไปกว่ามือคือเครื่องเมื่อครู่ก่อนจะมุ่งหน้ากลับหอพักของตัวเอง
ฝากเรื่องด้วยครับผม อยู่เบื่อๆเลยแต่งๆดู
-
น้องกรรณ์น่าสงสาร
-
รับเรื่องใหม่ :mc4:
อย่าเศร้ามากนะ แค่เริ่มต้นก็น้ำตาซึมแล้ว
น้องเป็นเด็กพิเศษ รูปที่วาดก็ขายได้นะ
เด็กแบบนี้มักฝีมือดี จะได้ใช้เป็นทุน
+1
-
นี่ตอนแรกยังเศร้าขนาดนี้,, ,แต่จะรอเศร้าในตอนต่อไปอยู่นะคะ o13
-
o13
-
มาเป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ
-
ชอบนะแต่เศร้าจัง กรณ์ดูน่ารักดี แต่แอบชอบกรรณ์น่ะ น่ารักดี ดูใสซื่อบริสุทธิ์ จะเศร้าไหมค่ะ มาต่อบ่อยๆๆ ไวไวนะค่ะ จะรอติดตาม ขอบคุณค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ธีมเรื่องดูเศร้า เหงา แต่ก็ยังแฝงด้วยความรักและความอบอุ่น
รออ่านต่อนะค๊ะ
-
+ เป็ดแรกค่ะ
มาทำให้รักแล้วต้องมาลงให้จบนะคะ
ไม่งั้นไม่ยอมจริงๆด้วย
:L1:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
ตกหลุมรักวิธีเล่าเรื่องแล้วค่า
รักกรณ์ง่ายๆซะงั้นเลย
-
เศร้าจัง
-
ชีวิตของกรณ์และน้องกรรณ์ อะไรจะน่าสงสารขนาดนั้น
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
ชอบจัง
-
เขียนดีอ่ะ กด+ o13
-
ตอนที่ 2
สามทุ่มแล้วแต่ย่านหอพักของนิสิตยังคงคึกคักไม่ต่างจากทุกวันกรณ์เดินลัดเลาะมาตามซอยร้านรวงต่างๆจนสุดท้ายก็มาโผล่หน้าร้านอาหารที่ใต้หอเป็นร้านอาหารตามสั่งขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่แต่ก็เป็นร้านที่ถือว่าเป็นร้านยอดนิยมของเด็กนิสิตแถวๆนี้เพียงแต่ว่าวันนี้ร้านนี้กลับมีป้ายปิดร้านเด่นอยู่หน้าร้าน
กรณ์เดินหลบไปทางข้างๆของร้านอาหารมันเป็นทางขึ้นไปยังชั้นบนของตึกห้องแถวนี้ ตึกนี้เป็นตึกของเฮียกวงคนที่เป็นนายจ้างของกรณ์ เมื่อรู้ว่ากรณ์สอบเข้ามหาวิทยาลัยที่อยู่ในละแวกร้านของตัวเองเขาก็ยินดีที่จะแบ่งห้องเก็บของที่ชั้นสามให้ลูกจ้างขยันที่น่าสงสารของเขา
แต่การมาอยู่ที่นี่นอกจากทำงานแล้วยังต้องคอยทำความสะอาดห้องน้ำห้องส้วมคอยดูแลร้านตอนกลางคืนเฝ้าข้าวของต่างๆถึงเฮียกวงบอกกรณ์ว่าไม่ต้องเครียดกับหน้าที่เพิ่มเติมพวกนั้นแต่กรณ์ยังคงยินดีทำดีกว่าไปจ่ายค่าหอเดือนละสามพันสี่พันอย่างน้อยอยู่ที่นี่ก็ข้าวฟรีน้ำฟรี
สองวันนี้ถือว่าเป็นวันพักผ่อนที่นานๆครั้งจะมีได้ ภรรยาของเฮียกวงปวดท้องคลอดเจ้าของร้านเลยสั่งปิดร้านเพื่อไปเฝ้าภรรยากรณ์เลยถือโอกาสขอลาหยุดในวันเสาร์อีกหนึ่งวันเพื่อที่จะได้หยุดยาวต่อในวันอาทิตย์ซึ่งเฮียกวงก็เข้าใจดีเลยยอมให้หยุด
ภายในห้องพักของกรณ์มีเฟอร์นิเจอร์แค่สองชิ้นคือโต๊ะอ่านหนังสือเก่าๆกับชั้นวางหนังสือ มุมห้องขนาด 4*4 เป็นที่สำหรับนอนมีฟูกสีหม่นๆถูกพับทับด้วยหมอนและผ้าห่มผืนบางที่วางซ้อนกันอย่างเรียบร้อย เสื้อผ้าที่ใช้บ่อยๆหรือที่ยังใหม่ๆก็แขวนกับเชือกฟางที่ขึงเอาไว้ใกล้ๆกับที่นอนส่วนเสื้อผ้าชิ้นเก่ากรณ์จะพับไว้ในกล่องกระดาษใต้ราวเสื้อผ้าอย่างเป็นระเบียบ
กรณ์ขึ้นมาเก็บกระเป๋าเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกับกางเกงผ้าร่มขาสั้น ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปหาอะไรกินนอกร้านทั้งๆที่ทำกินเองแบบปรกติก็ได้แต่ทุกครั้งที่ทำอาหารกินเองจะอยู่ในสายตาเจ้าของร้าน บอกให้เจ้าของรับรู้ก่อนว่ากรณ์จะใช้วัตถุดิบอะไรบ้างครั้งนี้กรณ์จึงเลือกออกไปหากับข้าวของนอกกิน
กรณ์เลือกนั่งกินก๋วยเตี๋ยวชามละยี่สิบห้าบาท เป็นร้านที่ถูกและอร่อยเหมาะสมกับราคาที่สำคัญก๋วยเตี๋ยวแต่ละชามก็ให้เส้นเยอะกว่าร้านอื่นๆแม้เนื้อสัตว์ในชามจะน้อยแต่สิ่งที่ทำให้ท้องอิ่มคือผักบุ้งและเส้นก๋วยเตี๋ยวกรณ์เลยไม่แคร์เท่าไรที่จะมีหรือไม่มีเนื้อสัตว์อยู่ในชาม
“พี่กรณ์...พี่กรณ์”เสียงใสของหญิงสาวที่เรียกคนที่กำลังนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่เงียบๆในมุมเงียบๆ เป็นผู้หญิงตาโตกลมสวย ผมยาวหุ่นเล็กกะทัดรัด กรณ์เห็นคนเรียกเลยยิ้มให้ทันที
“อ่าว น้องดา มาทานข้าวเหรอ?”
“ค่ะ พอดีดาจะไปนั่งดื่มกันกับเพื่อนๆ เลยมาหาอะไรทานซักหน่อย”ดาริกาเป็นน้องรหัสในคณะที่ค่อนข้างจะสนิทกับกรณ์และโยริน ด้วยความสดใสและคุยง่ายกับทุกคนดาริกาเลยเข้ากับรุ่นพี่ทั้งสองคนที่เป็นที่กล่าวขวัญว่าเป็นคู่ที่เข้าหายากที่สุด คงจะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่ากรณ์และโยรินเป็นคนที่น่าคบมาก กรณ์เป็นคนที่จิตใจดีมีเมตรากับทุกอย่างจนเหมือนว่าเป็นคนอ่อนต่อโลก ส่วนโยรินเป็นผู้หญิงที่เหมือนห้าวแต่กลับเป็นคนอ่อนโยนเข้าใจคนอื่นเสมอ
“พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ? ทำไมจะดื่มล่ะ?”
“แหม..คลายเครียดกันหน่อยค่ะพี่กรณ์ นี่ก็พึ่งจะมาครั้งแรกหลังจากมิดเทอมเองนะ พอดีเป็นวันเกิดเพื่อนด้วยมันชวนให้มานั่งดื่มกันน่ะ ไม่ได้ไปผับหรอกค่ะแค่บาร์นั่งดื่มชิวชิว”
“อ่านะ อย่าให้มันเมาแล้วกันนะดา พรุ่งนี้ต้องไปเรียนด้วยนะ”
“ค๊า ค๊า ที่จริงดาตั้งใจจะไปหาพี่กรณ์นะแต่ร้านมันปิด กดออดเรียกพี่ก็ไม่ตอบดาเลยลองเดินมาร้านประจำของพี่กรณ์ดูแล้วก็เจอจริงๆด้วย”
“หืม? มีเรื่องอะไรกับพี่หรือเปล่า?”
“แหะๆ ก็ที่จะไปวันนี้อ่ะ ดาว่าจะชวนพี่กรณ์ไปด้วยกัน...อ่า อย่ามองดาแบบนั้นซิคะ ดารู้ว่าพี่กรณ์ไม่ชอบเที่ยวที่แบบนี้แต่เพื่อนดามันขอร้องให้ดามาชวนพี่ไปให้ได้เลย แล้วไปไม่ไกลจากร้านเฮียกวงด้วย ไปนะคะ”
“แต่พี่ไม่มีเสื้อผ้าใส่ไปเที่ยวหรอกนะ”
“เสื้อเชิ้ตของขวัญวันเกิดที่ดาพึ่งซื้อให้ไงคะ ดาจำได้ว่ายังไม่เคยเห็นพี่กรณ์ใส่เลยซักครั้ง”
“ไม่เอาล่ะ พี่ขอตัวแล้วกัน เปลืองเงินเปลืองทองโดยใช่เหตุ”
“ไม่เปลืองนะคะ งานนี้ฟรี”
“แต่พี่ไม่ชอบไปนี่”
“นะคะๆ ไปโชว์ตัวหน่อยพวกเพื่อนๆดาก็อยากรู้จักพี่รหัสของดากันจะตาย ดาไปคุยเอาไว้เยอะด้วยว่าพี่กรณ์จริงๆแล้วเป็นคนน่ารักขนาดไหน นะนะ ไปแค่แปบเดียวก็ได้ไหนๆเฮียก็ปิดอยู่แล้วถือโอกาสเลยนะ”
“...เฮ้อ งั้นพี่อยู่ถึงแค่เที่ยงคืนนะดา พรุ่งนี้พี่เรียนเช้า”กรณ์ตอบไปอย่างเสียไม่ได้ หลายครั้งที่น้องรหัสพยายามจะชวนกรณ์ไปเที่ยวกลางคืนเพราะไปคุยโม้เรื่องความดีของพี่รหัสตัวเองเอาไว้ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครเชื่อว่าคนที่ไม่สนใจใครอย่างกรณ์จะมีนิสัยน่ารักน่าคบอย่างที่ดาริกาบอก
การที่ดาริกาพยายามชวนบ่อยขึ้นๆทำให้กรณ์ตัดสินใจบอกเรื่องชีวิตของตัวเองทั้งๆที่ไม่เคยคิดจะบอกใคร ทั้งเรื่องฐานะและเรื่องน้องคนพิเศษของตัวเอง เพราะใครก็ตามที่ได้รู้เรื่องของกรณ์ก็มีแต่จะยิ่งถอยห่างจากกรณ์มีเพียงแค่โยรินเพียงคนเดียวที่รับรู้แต่ยังคงอยู่ข้างๆ แต่...ดาริกาคือคนที่สอง
“เส้นใหญ่ทุกอย่างชามหนึ่งค๊า”ดาริกาตะโกนบอกเมนูแล้วนั่งลงหน้ายิ้มแป้นดีใจที่วันนี้พี่รหัสตัวเองตกลง ตัวเองก็ไปโม้ไว้เยอะเรื่องของกรณ์ว่าเป็นคนใจดี พูดเพราะ หน้าตาน่ารัก แต่ไม่เคยพูดถึงเรื่องส่วนตัวของกรณ์ซักครั้งเพราะรู้ดีว่ากรณ์ไม่ชอบให้ใครมารู้เรื่องของตัวเองมากนัก เลยทำให้ทุกคนเข้าใจว่ากรณ์เป็นคนปิดกั้นตัวเองออกจากคนอื่น
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
เสียงเพลงของวงดนตรีสดที่กำลังเล่นเพลงเอนเตอร์เทรนอย่างสนุกสนานภายในร้านบาร์เหล้าเล็กๆ เสียงพูดคุยอย่างสนุกสนานทำให้บรรยากาศในบาร์ยิ่งคึกคัก เพราะความสนุกแบบนี้นิสิตมากมายจึงเลือกสถานที่แบบนี้เป็นที่พักผ่อนยามค่ำคืน
โต๊ะที่ดาริกาพากรณ์มาเป็นกลุ่มเล็กๆไม่ใหญ่มากมีเพื่อนของดาริกาที่กรณ์พอจะจำหน้าได้ว่าเป็นรุ่นน้องของตัวเองอยู่สี่คนเป็นผู้ชายสามผู้หญิงอีกหนึ่งคนรวมดาริกาและกรณ์เข้าไปทำให้โต๊ะเล็กๆมีสมาชิกทั้งหมดหกคน
เพื่อนๆของดาริกาทำหน้าแปลกใจระตกใจที่เจอพี่รหัสที่เพื่อนคุยให้ฟังบ่อยๆว่านิสัยน่ารักแถมเป็นพี่ที่ดีที่สุดเท่าที่ดาริกามีมาจนเพื่อนๆหลายคนสงสัยว่าทำไมดาริกาเพื่อนของพวกเขาถึงไปติดใจกรณ์ที่ทั้งหยิ่งและเป็นที่กล่าวขวัญว่าเข้าถึงยากที่สุดแถมชอบทำตัวให้ดู ‘ไฮโซ’ ด้วยการคบลูกสาวของผู้ช่วยทูตฯอย่างโยรินทั้งที่กรณ์ก็แค่เด็กกำพร้าจนๆคนหนึ่ง
คนในโต๊ะยกมือไหว้กรณ์ตามมารยาททางสังคมที่สมควรกระทำต่อรุ่นพี่แต่ยังคงมีสีหน้าที่ยังข้องใจกับข่าวไม่ดีๆของรุ่นพี่หน้าสวยตรงหน้า พอมาเห็นใกล้ๆกรณ์ยิ่งดูเป็นผู้ชายที่คงมีแต่ผู้หญิงมาอิจฉา
ในมหาวิทยาลัยกรณ์จะใส่แต่ชุดนิสิตเรียบร้อยไม่แต่งหน้าทำผมก็ว่าเป็นผู้ชายที่ดูน่ารักอยู่แล้ว ครั้งนี้กรณ์ใส่เสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนมีแบรนต์รูปหัวใจเล็กๆที่อกด้านซ้ายที่ดาริกาและใส่กางเกงยีนส์ไม่มีแบรนด์สีสนิมพอดีตัวที่ซื้อไว้นานแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้ใส่ทำให้กรณ์ดูน่ามองมากกว่าเดิม ไม่แปลกใจว่าทำไมดาริกาถึงยกยอปอปั่นพี่รหัสของเธอนัก
“พี่กรณ์ ยัยนี่ชื่อบี ผู้ชายตัวสูงๆนั่นชื่อเหมเจ้าของวันเกิด ผู้ชายข้างๆชื่อหยกส่วนอีกคนชื่อชาย”
“ยินดีที่รู้จักครับ”กรณ์ทักทายอย่างสุภาพด้วยเสียที่ไม่ค่อยดังเท่าไรพร้อมยิ้มให้อย่างเป็นมิตร คนในโต๊ะทุกคนชะงักกับรอยยิ้มที่ดูอย่างไรก็ดูจริงใจและไร้พิษเคลือบของกรณ์ ต่างกับที่ได้ยินมาอย่างกับไม่ใช่คนเดียวกัน
“โทษที่นะน้องเหม พี่ไม่มีของขวัญมาให้เลย พอดีน้องดาพึ่งมาชวนพี่น่ะ”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ”
“คนนี่คือคนที่เขาเกลียดขี้หน้ากันทั้งคณะใช่มั้ยยัยดา?”
“แกพูดเบาๆหน่อยยัยบี พี่กรณ์เขาไม่ใช่คนแบบที่คนอื่นพูดกันซะหน่อย ชั้นก็บอกแกมาตั้งหลายรอบแล้วทำไมไม่ยอมเชื่อกันบ้าง นี่กว่าจะลากตัวมาได้ก็ยากแสนยาก ที่นี่ล่ะพวกแกจะได้รู้ว่าพี่กรณ์ไม่ใช่แบบที่คนอื่นเขาพูดกัน”ดาริกาบอกอย่างมั่นใจหันไปมองคนที่ยืนยิ้มอย่างเป็นมิตรให้รุ่นน้องแล้วก็ไม่เข้าใจเลยว่าข่าวแย่ๆทำไมถึงต้องมาเกิดกับพี่รหัสที่แสนดีของเองด้วย
เมื่อสามเดือนที่แล้วที่ดาริกาเข้ามาเป็นปีหนึ่งใหม่ๆก็ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับรุ่นพี่ที่ชื่อกรณ์อย่างหนาหู ยิ่งพอเห็นว่ากรณ์ไปไหนมาไหนกับเพื่อนที่ชื่อโยรินเพียงคนเดียว พอมีคนเข้ามาคุยกับสองคนนั่นก็จะคุยกับโยรินเพียงคนเดียวโดยมีกรณ์ที่ทำหน้านิ่งๆอยู่ข้างๆทำให้ดาริกาและเพื่อนปีหนึ่งคนอื่นในรุ่นยิ่งเชื่อในข่าวลือไปกันใหญ่
แต่พอได้รู้ว่าตัวเองเป็นน้องรหัสของกรณ์ความคิดแรกคือ ‘ซวย’ ดาริการู้สึกแย่ทันทีที่ได้พี่รหัสที่นิสัยไม่ดีแบบนั้น แต่แล้วเธอก็เปลี่ยนความเชื่อทันที่ที่ได้เจอ ‘รอยยิ้มแรก’ ของพี่รหัส มันเป็นรอยยิ้มที่กรณ์ไม่ได้ยิ้มออกมาบ่อยเป็นรอยยิ้มที่สื่อความหมายว่าคนที่ยิ้มกำลังดีใจ มันทั้งใสซื่อและทำให้ข่าวลือที่ดาริการับรู้กลายเป็นเรื่องที่ไร้สาระไปทันที ยิ่งพอได้รู้จักยิ่งได้รู้ว่ากรณ์เป็นคนที่ทั้งใจดีทั้งมีเมตราทั้งๆที่ตัวเองไม่ใช่คนที่พร้อมแต่ก็แบ่งปั่นสิ่งเล็กๆน้อยๆที่ตัวเองสามารถให้ได้เสมอก็ยิ่งทำให้ดาริกานับถือในตัวกรณ์มากขึ้นไปอีก และเพราะกรณ์ต้องทำงานต้องแต่เลิกเรียนทุกวันยกเว้นวันอาทิตย์ยิ่งทำให้ไม่มีใครที่ได้พูดคุยและรู้จักกรณ์ได้อย่างที่โยรินและดาริการู้จัก
เริ่มดึกบรรยากาศยิ่งเริ่มสนุกมากขึ้น เสียงเพลงเองก็ดังขึ้นจนพูดคุยกันเหมือนตอนที่เข้ามาแรกๆไม่ได้แล้ว กรณ์เลือกที่จะส่งยิ้มให้รุ่นน้องแล้วนั่งชงเครื่องดื่มให้มากกว่าจะเป็นฝ่ายดื่มเสียเอง จนรุ่นน้องถึงกับถามว่ากรณ์เสิร์ฟและชงได้คล่องแคล้วจนเหมือนเป็นพวกดื่มบ่อยๆแต่ทำไมถึงไม่ยอมกิน...กรณ์แค่ยิ้มไม่ตอบอะไร ดาริกาที่นั่งข้างๆก็ยิ้มเศร้าๆเมื่อนึกว่าที่พี่กรณ์ทำได้คล่องแคล้วแบบนี้คงมาจากงานที่ทำทุกวัน
ถ้าเพื่อนๆเธอรู้ว่าพี่กรณ์มีชีวิตอย่างไรจะยอมรับแบบเธอ...หรือจะยิ่งรังเกลียดพี่ชายที่แสนดีของเธอ
ใกล้เวลาเที่ยงคืนที่กรณ์ตกลงกับดาริกาเอาไว้ บนโต๊ะเล็กมีขวดเบียร์เปล่าๆมากกว่าหนึ่งโหลที่วางเรียงอย่างไม่เป็นระเบียบรุ่นน้องเกือบทุกคนก็เริ่มแสดงสีหน้าบอกว่าแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเริ่มจะออกฤทธิ์บ้างแล้ว เสียงพูดคุยก็ที่ดังขึ้นตามระดับของมึนเมาที่ดื่มเข้าไปแม้กรณ์จะฟังไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าเด็กพวกนี้คุยเรื่องอะไรกันแต่กรณ์ก็นั่งฟังนิ่งๆและคอยเติมเครื่องดื่มให้น้อง
แต่กรณ์ก็หยุดชะงักเมื่อจู่ๆคนที่เขาแอบมองมาตลอดมาหยุดอยู่ตรงหน้า...แม้จะไม่ได้มองมาที่กรณ์ก็ตามที
“อ้าวพี่สิงห์ มาซะช้าเลย วันเกิดน้องทั้งที” ‘เหมราช’ ทักพี่ชายแท้ๆของตัวเองที่พึ่งจะมาฉลองวันเกิดของน้องในเวลาที่เกือบจะหมดวันไปแล้ว ราชสีห์หันไปรอบๆโต๊ะรับไหว้จากเพื่อนน้องที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี แต่...มีผู้ชายหน้าหวานที่เหมือนนั่งนิ่งมองมาที่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ราชสีห์ไม่รู้จัก
“บ่นทำไมว่ะเหม ก็มึงเล่นนั่งแดรกกันร้านแบบนี้ กูชอบซะที่ไหน”
“ไม่ใช่แนวพี่แต่แนวผมหนิหว่า ว่าแต่วันนี้พี่จะนอนไหน หรือกลับบ้านกับผม”
“คงกลับคอนโดฯ...ว่าแต่ ใครวะ”ราชสีห์ถามถึงผู้ชายที่ยังคงมองตัวเองด้วยตาโตๆ ใบหน้าที่มีแสงไฟเพียงเล็กน้อยก็ยังสามารถดูออกว่าหวานเพียงใด
“พี่กรณ์ รุ่นพี่ที่คณะแล้วก็เป็นพี่รหัสไอ้ดา”
“กรณ์...ใช่กรณ์ที่เขาลือกันเปล่าวะ?”
“ใช่พี่..คนเดียวกันนั่นแหละ”
“แล้วมึงชวนเขามาทำไม มันรู้หรือเปล่าว่ามึงรวย ได้ยินมาว่าถ้ารู้ว่าใครรวยมันจะเกาะคนนั้นเลยไม่ใช่เหรอ”
“พี่สิงห์ก็พูดไป ผมว่าพี่กรณ์ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นนะ”
“เฮ้ย! ว่าได้ที่ไหน ไม่มีมูลหมามันไม่ขี้กันหรอก ระวังไว้เถอะหน้าตามันก็ดีขนาดนี้ก็ไม่แปลกหรอกที่มันจะเป็นตามข่าวลือ”
“ผมไม่พูดกับพี่แล้วว่ะ พี่อยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงก็ดูเอาเองแล้วกัน”เหมราชตัดบทสนทนาของพี่ชายเอาดื้อๆ เบื่อที่ต้องคุยไม่รุ้เรื่องกับพี่ชายอาจเพราะข่าวลือของกรณ์ที่ได้ยินมามันมีแต่เรื่องหนักๆ จนมันลือไปทั่วทั้งคณะอาจจะลามไปถึงหลายๆคณะและถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปคงมีคนได้ยินข่าวลือนี้ไปทั้งมหาวิทยาลัย
การได้มานั่งคุยกันถึงจะไม่ได้คุยกับกรณ์โดยตรงทำให้เหมราชรวมถึงเพื่อนอีกสามคนรู้สึกว่ากรณ์ ‘ไม่น่าจะ’ เป็นคนแบบในข่าวเสียๆแบบนั้น แม้จะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกรณ์มากนักแต่กรณ์ไม่ใช่คนที่ถือตัวคิดว่าตัวเองอยู่สูงกว่าคนอื่นแน่ๆ
“เอ่อ...ดา พี่จะกลับแล้ว”
“อ่า...เที่ยวคืนแล้ว ซินเดอเรล่าจะคืนร่างแล้วเหรอค่ะ”
“เดี๋ยวเถอะๆ พี่ไปก่อนนะ....พี่ไปก่อนนะทุกคน...มีความสุขมากๆในวันเกิดนะครับน้องเหม”
“ขอบคุณครับพี่กรณ์ แล้วพี่กรณ์กลับยังไงครับเนี้ย”
“พี่พักอยู่แถวๆนี้ เดินไปแปบเดียว อย่าดื่มกันเยอะนะพรุ่งนี้มีเรียนกันด้วยนิ”
“ครับผม...ขอบคุณที่มาครับพี่กรณ์”กรณ์ยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะออกจากร้านไปด้วยหัวใจที่สั่นรั่วกรณ์ไม่เขามองสิงห์ในระยะประชิดขนาดนี้มาก่อน แค่ทำให้ไม่ผิดสังเกตคนอื่นๆก็ยากแล้วสำหรับกรณ์ยังดีที่เสียงดนตรีมันดังกลบเสียงหัวใจของกรณ์ได้พอดี
แต่...ไม่มีใครทันสังเกตุเหมือนกันว่าในช่วงที่กรณ์ยิ้มลา คนที่พึ่งมาใหม่ก็ใจเต้นรัวดังแข่งกับเสียงเพลงเหมือนกัน
กว่าสิงห์จะรู้ตัวว่าคนที่ยิ้มเมื่อครู่เดินผ่านตัวสิงห์หายไปจากร้านนี้แล้วจะหันไปมองรอยยิ้มที่ทำให้ใจกระตุกอีกครั้งก็ไม่ทันเสียแล้วนึกเสียดายที่ไม่ได้ทำความรู้จักว่าเป็นคนแบบที่ข่าวลือหรือไม่อย่างที่น้องชายบอก
แกร๊ก...
เสียงของกระทบกับแก้วของสิงห์ทำให้คนที่จะวางแก้วต้องสนใจสิ่งของที่สนใจขัดขวางที่วางแก้วของตัวเอง เป็นโทรศัพท์ตกยุคเครื่องเก่าที่ไม่น่าเชื่อว่ายังมีคนใช้อยู่ ถามคนในโต๊ะก็รู้ว่าเป็นของคนที่พึ่งกลับไปเพราะดาริกาเคยเห็น
ราชสีห์ยกยิ้มตัดสินใจเก็บโทรศัพท์ไว้เอง ไม่ไหว้วานให้ดาริกาเอาไปคืนอ้างว่าดึกแล้วเดี๋ยวเขาขะคืนให้พรุ่งนี้เอง ดาริกาที่เริ่มมึนเมาแล้วตอบตกลงอย่างง่ายดาย สิงห์มองโทรศัพท์เครื่องเก่าอย่างนึกแปลกใจ ไม่คิดว่าคนในข่าวลือที่ลือไปถึงขนาดว่าเป็น 'เด็กขาย' จะใช้โทรศัพท์เครื่องเก่าแบบนี้ ทำให้สิงห์สนใจเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้โดยไม่รู้เลยว่าโทรศัพท์เครื่องเก่าที่ราชสีห์คิดว่าไม่มีราคาค่างวดและไม่มีความจำเป็นที่จะคืนทันทีทำให้เจ้าของต้องเดือดร้อนขนาดไหน...
ขอบคุณสำหรับการต้อนรับครับ :3123:
-
แย่แล้วเรา ทำไมอินง่ายจังเนี่ย
*ภาวนาไม่ให้สิงห์คิดอะไรไม่ดีกับกรณ์
-
อ่า ชอบจัง ชอบอ่ะ กรณ์น่ารักจัง ใครน้าช่างใจร้ายจัง ปล่อยข่าวลือของกรณ์ นิสัยไม่ดีเลย
กรณ์น่าสงสารจัง ตกลงเศร้าไหมอ่ะ เรื่องนี้ จะได้ทำใจ แต่อย่าเศร้าเลยน่ะ แค่ชีวิตของ
กรณ์ก็เศร้าพอแล้ว มาต่อไวไวน้า จะรอ
-
รอเรื่องดีๆ มาก่อน แล้วจะกลับมาอ่านนะ
ขอทำใจก่อน รันทดทุกตอน
-
กรณ์จะซวยอะไรมั้ยอ่ะ น้องกรรณ์ต้องโทรมาหาด้วยนินา
-
จะเกิดอะไรขึ้นกับกรณ์บ้างเนี่ย
เมื่อไรพระเจ้าจะเห็นใจคนดีๆอย่างกรณ์บ้างหละ :o12: :o12: :o12:
-
ชอบน้องกรณ์มากเลยครับ
เข้มแข็งเข้าไว้ o13
อย่าให้เขารู้ว่าเราอ่อนแอนะครับ
สู้ๆครับน้องกรณ์
:bye2:
-
เด๋วกรรณ์ต้องโทรมาแล้วมีปัญหาแน่ๆ
-
อย่าดราม่ามากนักสงสารน้องเขา
:sad4:
-
อ่านแล้วใจโหวง ๆ ว่ะ แบบมันอินน่ะ
-
กรณ์น่ารักจัง
พระเอกอย่าร้ายกับนายเอกนะ
แค่นี้กรณ์ก้อน่าสงสารพอแระ
:pig4:
-
อยากอ่านต่อจังเลยค่า พระเอกอย่าร้ายมากน้า อิ่มมาม่าแล้ว กินมาก ผมร่วงเน้อ :L2:
-
บทเกริ่นนำ น่าสนใจค่ะ ในความคิดตัวเอง สิงห์ในการบรรยายผ่านมุมมองนายเอก ดูดีจัง แต่พอเจอะกับนายเอกของเรื่อง เริ่มพูด เริ่มรู้สึกว่าคนละแนวกับที่คาดไว้ เหอะๆๆๆ รอตามต่อว่า เรื่องราวจะเป็นอย่างไร
ให้กำลังใจคนแต่งนะ :L2:
-
อร๊าย สนุก เอาอีกค่ะ เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เหตุเกิดเพราะโทรศัพท์เครื่องเดียวล่ะสิ
-
เรื่องน่าติดตามมากค่ะ
ชีวิตกรณ์น่าสงสารมากเลย
+1 กับเรื่องใหม่จ้า
-
ตอนที่ 3
แสงยามเช้าที่ฉายเข้ามาผ่านหน้าต่างบานเก่าบานเดียวภายในห้องนอนเล็กๆที่มีร่างบางที่กำลังรู้สึกตัวตื่นเมื่อไออุ่นจากแสงสีส้มมาปะทะตัวโดยไม่ผ่านการกรองใดๆเนื่องจากห้องนี้ไม่มีผ้าม่านอยู่ซักผืน กรณ์ลุกขึ้นมาขยี้ตาแล้วบิดตัวไล่ความง่วงก่อนจะมองออกไปนอกห้องด้วยความผิดสังเกต ว่ามันเหมือนสายกว่าปรกติที่เขาตื่น
ชีวิตประจำวันของกรณ์มีอยู่ไม่มากเท่าใดนัก ตื่นเช้าขึ้นมาก็ต้องจัดการล้างห้องน้ำชั้นล่างที่เป็นห้องน้ำของร้านอาหารแล้วจึงขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว ภายในแปดโมงเช้าจะมีโทรศัพท์จากกรรณ์เข้ามาทุกวัน พอคุยกับกรรณ์เสร็จเรียบร้อยกรณ์จะออกไปรับอาหารสดที่ตลาดใกล้ๆร้านเพื่อเอามาเก็บก่อนจะออกไปเรียนที่มหาวิทยาลัย ถ้าวันไหนกรณ์มีเรียนบ่ายเขาจะอาสาช่วยพ่อครัวของร้านจัดเตรียมวัตถุดิบสำหรับขายของในช่วงบ่ายถึงตอนดึก
ซึ่งวันนี้เป็นวันที่เฮียกวงเจ้าของร้านสั่งให้ปิดร้านอีกหนึ่งวัน ภารกิจต่างๆของกรณ์จึงถูกระงับไปชั่วคราวด้วยเหมือนกัน กรณ์เดินเข้าห้องน้ำที่อยู่หน้าห้องนอนของตัวเองที่เฮียกวงเป็นคนต่อเติมให้เอง ชำระร่างกายไปพลางรอโทรศัพท์จากน้องชาย
แต่...จนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จกรณ์ก็ยังไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้าดังซักครั้ง...
นึกแปลกใจจนต้องเดินเข้ามาค้นหาโทรศัพท์เครื่องเก่าของตัวเองแต่กลับหาไม่เจอ มองดูเวลาก็เกือบจะแปดโมงแล้วยิ่งทำให้กรณ์กระวนกระวายเข้าไปกันใหญ่ เสื้อผ้าที่เคยเป็นระเบียบเรียบร้อยกลับกระจัดกระจายไม่เป็นที่เป็นทางเพราะเจ้าของลื้อค้นหาของชิ้นสำคัญที่ไม่รู้ไปว่าหายไปไหน
เวลาผ่านไปราวห้านาทีแต่ความรู้สึกในใจของกรณ์ราวกับมันคือห้าปี มือสองมือของเขายังคงลื้อกองผ้าที่ลื้อแล้วลื้ออีกแต่ก็ยังไม่เจอโทรศัพท์ จนทำให้ร่างบางต้องนึกย้อนไปถึงเมื่อวาน...
ปรกติกรณ์เป็นคนที่ไม่เคยสะเพร่าเรื่องอะไรเลยในชีวิตยิ่งเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับกรรณ์ด้วยแล้วกรณ์ยิ่งจะระมัดระวังในทุกๆขั้นตอน แต่...เมื่อวาน กรณ์ลืมโทรศัพท์วางไว้บนโต๊ะจริงๆ นึกออกแล้วก็ทำให้เขาอยากเขกหัวกับกำแพงปูนให้เจ็บสมกับที่ตัวเองทำผิด ทว่ากรณ์ยังทำอะไรตอนนี้ไม่ได้ กรณ์เลือกที่จะวิ่งออกไปจากที่อยู่โดยไม่ลืมล็อคประตูหน้าร้าน
ในหัวที่กำลังกระวนกระวายมีแต่ภาพน้องชายที่คลุ้มคลั่งในครั้งแรกที่กรรณ์โทรหากรณ์ไม่ติด น้ำตาที่ไม่เคยไหลง่ายๆก็ไหลอาบแก้มอย่างง่ายได้ ผู้คนผ่านไปก็ได้แต่นึกสงสัยแต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปทักคนที่กำลังวิ่งไปหารถแท็กซี่ด้วยน้ำตาที่นองหน้า
น้ำตาที่นั่นไหลไหนด้วยสองสาเหตุ เพราะว่ากลัวกรรณ์จะคลุ้มคลั่ง และเพราะ ‘สมเพช’ ตัวเอง
ถ้ากรรณ์เป็นอะไรไป...กรณ์คงไม่มีวันอภัยให้ตัวเองเพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่กรณ์ ‘ละเลย’ น้องชายตัวเองเพียงแค่ได้เจอคนที่ตัวเองแอบชอบ
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ภายใต้ท้องฟ้าเดียวกันแต่กลับมีอะไรแตกต่างมากมาย เสียงโทรศัพท์ที่เป็นเสียงแบบริงโทนเพราะความสามารถของเครื่องรองรับได้แค่นั้นดังจนรบกวนการนอนหลับของคนที่จมร่างอยู่ในเตียงใหญ่สีขาวผ้าห่มพื้นใหญ่ที่ทั้งนุ่มสบายและให้ความอบอุ่นกำลังดี
คิ้วเข้มของราชสีห์ขมวดเข้าหากันอย่างขัดใจที่มีเสียงรบกวนยามเช้าที่น่าจะเป็นเวลาพักผ่อนสำหรับเขา แม้วันนี้จะมีเรียนทั้งเช้าและบ่ายแต่คนอย่างราชสีห์ที่มีทั้งคอนโดใกล้กับมหาลัยไว้ใช้เวลาเบื่ออยู่ที่บ้านหรือเวลาอยากสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนและมีทั้งรถยนต์คันหรูเลยไม่จำเป็นต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่อจะรีบไปมหาวิทยาลัย
เวลานี้เจ็ดโมงสี่สิบห้าจึงเวลาสำหรับการพักผ่อนของราชสีห์ แต่ด้วยเสียงรบกวนที่ดังแทบบาดแก้วหูจึงต้องจำใจตื่นมาดูต้นเหตุของเสียง
มันก็แค่โทรศัพท์เครื่องเก่าๆของคนที่ได้เจอกันครั้งแรก หยิบขึ้นมาดูว่าใครโทรเข้ามาก็ไม่สามารถรู้ได้เพราะหน้าจอโทรศัพท์เครื่องนี้มันดับไม่สามารถแสดงผลอะไรได้อีกต่อไปเห็นแบบนั้นยิ่งทำให้สิงห์ที่ต้องตื่นนอนกดรับอารมณ์ที่หงุดหงิดขึ้นไปเท่าตัว
“ฮัลโหล! มีอะไรไว้ค่อยคุยได้มั้ย คนจะนอน!”
ราชสีห์กดรับแล้วพูดอย่างเร็วด้วยความอารมณ์ร้อน พร้อมกดวางสายทันทีแต่ไม่ถึงห้าวิฯก็มีสายเข้ามาเหมือนเดิมด้วยความที่ไม่รู้ว่าต้องปิดเครื่องยังไงเลยตัดสินใจดึงแบตฯออกเพื่อจบปัญหาก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อเพราะเหลือเวลาให้เขาได้นอนอีกเกือบหนึ่งชั่วโมง
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
อาคารหลังใหญ่ที่ถูกต่อเติมขึ้นเรื่อยๆตามจำนวนสมาชิกที่ต้องรับเข้ามาใหม่อย่างไม่ขาดสาย สถานที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้จะเลี้ยงดูเด็กกำพร้าจนกระทั้งเด็กคนนั้นจะหาเลี้ยงตัวเองได้ บ้างก็ออกไปเองเพื่อหาเส้นทางของตัวเอง บ้างก็ออกไปเพราะทนโดนดูถูกจากสังคมรอบข้างไม่ได้ บ้างก็ออกไปเพราะความหลงผิดมั่วเมากับสิ่งสกปรก
เด็กทุกคนที่อยู่ที่แห่งนี้ล้วนแต่เป็นเด็กกำพร้าในหลายๆสาเหตุ ทุกคนล้วนเข้าใจกันเป็นอย่างดีว่าการโดนทิ้งมันแสนจะเจ็บปวดขนาดไหน เพราะอาจารย์นภาคนที่ก่อตั้งสถานรับเลี้ยงฯก็เป็นเด็กกำพร้าเช่นกัน เพราะรู้ว่ามัน ‘เจ็บปวด’ เธอจึงอยากบรรเทาความเจ็บนี้กับเด็กคนอื่นๆ แม้จะรักษาไม่ได้แต่เธออยากจะทำให้ความเจ็บนั้นมันเบาบางลงไป
โชคดีที่เมื่อครั้งที่ยังเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง อาจารย์นภาสร้างความดีความชอบจนมีคนนับหน้าถือตาอยู่เยอะส่งผลบุญไปถึงเด็กๆที่อยู่ในการดูแลที่มีคนรู้จักของอาจารย์นภามาเป็นอาสาสมัครคอยดูแลเด็กๆและทำอาหารเลี้ยงเกือบทุกวัน
กรณ์ลงจากรถแท็กซี่ที่เรียกขึ้นมาแถวๆหน้าร้านเฮียกวงจ่ายค่ารถไปสามร้อยบาททั้งๆที่ค่ารถเพียงแค่สองร้อยกว่าบาทเท่านั้น กรณ์ไม่มีเวลาขนาดมารอรับเงินทอนถึงว่าเงินทอนนั้นจะสามารถทำให้กรณ์มีข้าวกินไปทั้งวันก็ตาม
ความวุ่นวายที่เกิดเบื้องหน้าทำให้จิตใจของกรณ์แทบจะแหลกสลาย ผู้คนที่เป็นอาสาสมัครและอาจารย์ที่อยู่ดูแลเป็นประจำกำลังวิ่งวุ่นอยู่หน้าห้องที่กรณ์จำได้ดีว่าเป็นห้องของน้องชาย ที่ใกล้ๆกันมีหญิงชราที่เป็นเจ้าของสถานรับเลี้ยงนั้งร้องไห้ราวกับจะขาดใจ
“กรณ์!!”
“คุณแม่...กรรณ์ล่ะครับ”กรณ์วิ่งเข้าไปหาแล้วถามนภาด้วยความร้อนรน นภาที่เห็นหน้ากรณ์ก็ยิ้มออกขึ้นมา หลังจากที่กรรณ์กำลังคลั่งเพราะติดต่อพี่ชายตัวเองไม่ได้ นภาก็รีบติดต่อกรณ์ทันทีแต่กลับกลายเป็นว่าติดต่อกรณ์ไม่ได้เช่นกันยิ่งทำให้เธอกังวลและกลัวจนต้องร่ำไห้ทำอะไรไม่ถูก โชคดีที่อาสาสมัครหลายคนที่คุ้นเคยกับกรรณ์เข้ามาช่วยกรรณ์ไม่ให้ทำร้ายตัวเอง
“แม่...ฮึก...แม่ขอโทษนะกรณ์ แต่เราต้องมัดกรรณ์ไว้ไม่อย่างนั้นกรรณ์จะทุบตีตัวเองอย่างคราวที่แล้วอีก”ก้อนสะอื้นที่หญิงชราเก็บไว้ไม่อยู่เมื่อคิดถึงสภาพเด็กน้อยคนหนึ่งที่อุ้มน้องชายที่ไม่ยอมเดินรอพ่อและแม่ที่สัญญาว่าจะมารับกลับอยู่ตรงที่ตัวเองโดนทิ้งเป็นอาทิตย์
เด็กที่มีหัวใจ ‘เข้มแข็ง’ จนนภารู้สึกชื่นชม
ความเข้มแข็งของกรณ์นั้นได้มาจากน้องชายคนพิเศษ ตราบใดที่ยังมีกรรณ์ตราบนั้นกรณ์ก็ยังคงเข้มแข็งและยื่นหยัดสู้ต่อไปได้ ทุกอย่างเพื่อน้องชายคนเดียวซึ่งกรณ์ได้ฝากฝังให้นภาช่วยดูแลกรณ์ในตอนที่ตัวเองไม่อยู่ แม้จะรู้ว่ากรรณ์เป็นภาระสำหรับคนอื่นแต่กรณ์เชื่อใจในนภา...เชื่อใจในคนที่ตัวเองเรียกว่าคุณแม่
เพราะอย่างนั้นนภาจึงร้องไห้ที่ต้องทำร้ายกรรณ์ทำร้ายความเชื่อใจทั้งๆที่เธอก่อตั้งที่นี่มาเพื่อช่วยเหลือเด็กพวกนี้แท้ๆ
“กรณ์เข้าใจครับคุณแม่...แต่พากรณ์ไปหากรรณ์ก่อนได้มั้ยครับ”กรณ์เห็นน้ำตาของนภาจึงสงบจิตใจลงได้ เขารู้ว่าการดูแลกรรณ์เป็นเรื่องยากถ้าเขายังทำร้อนใจและยังกังวลไปมากกว่านี้จะทำให้นภาเสียใจมากกว่าเดิม
นภาเดินนำกรณ์ไปยังห้องที่คนกำลังมุงกันอยู่ ทันทีที่กรณ์เดินเข้ามาน้ำตาที่หายไปแล้วก็ไหลเอ่อขึ้นมาอีกรอบ หัวใจที่บีบจนปวดที่อกซ้ายจนต้องกุมอกเอาไว้ ความรู้สึกสงสารกรรณ์จับใจ ตอนนี้คงร้องไห้จนหลับไปทั้งๆที่ตายังบวมแดง ข้อมือและข้อเท้าทั้งสองข้างมีผ้ามันมัดไว้ไม่ให้ขยับได้แม้คนที่มัดจะหาผ้าที่นุ่มแล้วแต่กรรณ์ก็ดิ้นขัดขืนจนทั้งข้อมือและข้อเท้าเป็นแดงคล้ายแผลถลอก ปากบางๆของกรรณ์เองก็ถูกยัดด้วยผ้าแบบเดียวกับข้อมือที่มุมปากมีเลือดไหลซิบๆอยู่
กรณ์เข้าใจดีว่าทุกคนต้องการช่วยน้องของตัวเอง เขาไม่โทษใคร...จะโทษต้องโทษ ‘ตัวเอง’ ที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา
ถึงตอนนี้เจ็บใจที่เป็นตัวต้นเหตุที่ทำร้ายกรรณ์จนอยากจะหายไปจากโลกนี้ก็ตามแต่กรณ์ทำได้แค่เดินเข้าไปกอดร่างที่ไร้สติของน้องชายเอาไว้ พรมจูบที่หน้าผากของกรรณ์เหมือนทุกครั้งที่จะบอกให้กรรณ์หลับ
ชีวิตของกรณ์ ‘ไม่ใช่’ ของของกรณ์
แต่กรณ์มีชีวิตอยู่ ‘เพื่อกรรณ์’
เขาสัญญากับน้องชายเอาไว้แล้วว่าจะไม่ยอมตายก่อนกรรณ์ แม้จะเหนื่อยจะล้าขนาดไหนกรณ์จะลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองเพื่อที่กรรณ์จะไม่ต้องอยู่ตัวคนเดียว กรรณ์ต้องไม่ ‘ถูกทิ้ง’ อีกครั้ง
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
โยรินกำลังนั่งคอยเพื่อนตามปรกติที่โรงอาหารประจำของพวกเขา พลางมองไปยังกลุ่มของคนที่เพื่อนสนิทของเธอแอบชอบ ความจริงโยรินเองก็รู้จักกับคนพวกนั้นดีแม้จะไม่สนิทกันมากแต่ก็เคยเห็นออกงานสังคมกันอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะราชสีห์ที่โยรินเคยปลื้มอยู่ไม่กี่วัน คิดไปก็อยากจะร้องไห้แทนเพื่อนสนิทที่ไปชอบผู้ชายแบบนี้ได้
ก็เป็นแค่คนที่คบหากันแค่ ‘เปลือกนอก’
โยรินเคยบอกให้กรณ์ลองเข้าไปจีบแต่ก็ได้รับแค่รอยยิ้มเศร้าๆกลับมา ที่โยรินแนะนำแบบนั้นก็เพราะแฟนของราชสีห์คือปริยาภัทรหรือภัทร ญาติฝ่ายแม่ของโยริน ทั้งคู่คบกันถึงขั้นที่เรียกว่าเป็นคู่หมั้นคู่หมายแม้จะไม่มีพิธีรีตองแต่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก็ลั่นวาจาเอาไว้แล้ว แต่ความจริงที่โยรินรู้คือทั้งสองคนไม่ได้รักกัน ที่แสดงออกออกมาเป็นเหมือนละครฉากหนึ่งเพื่อตบตาผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย และภัทรที่โยรินรู้จักก็เป็นผู้หญิงที่ขี้กลัวเกินกว่าจะปฏิเสธคำสั่งของพ่อและแม่
โยรินเลยลองยุยงให้เพื่อนสนิทเธอจีบราชสีห์ เพราะมั่นใจว่าหน้าตาอย่างกรณ์แม้จะเป็นผู้ชายแท้ซักล้านเปอร์เซ็นต์ก็ยังมองว่ากรณ์เป็นผู้ชายที่ทั้งน่ารัก หน้าหวาน และสวยกว่าผู้หญิงซะอีก
“พี่โย สวัสดีค่ะ”ดาริกายิ้มทักทายก่อนเพื่อนๆกลุ่มเดิมที่เดินตามมาสมทบพร้อมไหว้โยรินตามดาริกาอย่างหวาดๆเช่นกันมีแค่เหมราชที่เจอกันตามงานสังคมบ้างและบังเอิญเข้ามาเป็นรุ่นน้องที่คณะ แถมเป็นเพื่อนสนิทกับรุ่นน้องคนสนิทจึงได้คุยกันมานิดหน่อย
ใช่ว่าโยรินจะไม่รู้ข่าวลือเกี่ยวกับตัวเองและเพื่อนสนิท สำหรับตัวเองแล้วไม่เครียดกับข่าวลือพวกนี้เลยซักนิดเพราะข่าวลือของโยรินมีแค่เรื่องเดียว ‘หยิ่ง’ แต่ที่กังวลคือกรณ์มากกว่า เพราะข่าวลือของกรณ์เหมือนกับมันต่อยอดไปเรื่อยๆแล้วแต่ละเรื่องก็เป็นเรื่องที่คงหนักหนาสาหัสมากสำหรับชื่อเสียงของคนคนหนึ่ง
“ไงดา เมื่อคืนสนุกมั้ย?
“ก็ดีค่ะ เมามากๆ วันเกิดไอ้เหมราชลูกมหาเศรษฐีทั้งที เลยหมดเบียร์ไปเกือบสองลังแน่ะ”
“ฮ่าฮ่า แล้วเป็นไงบ้างเหมเมื่อวานวันเกิด ดาโทรมาชวนพี่แต่พอดีพี่ติดธุระไปไม่ได้ สุขสันต์วันเกิดนะ”
“ขอบคุบครับพี่โยริน ”
“พี่โยไม่ได้ไป เสียดายมากๆค่ะ เพราะเมื่อวานดาลากพี่กรณ์ไปเปิดตัวได้ด้วย”
“จริง?”
“จริงๆค่ะ อ๊ะ! แล้วนี่พี่กรณ์ยังไม่มาอีกเหรอคะ”
“ยังเลย...ไปบังคับให้มันดื่มหรือเปล่าดา?”
“เปล่าค่ะเปล่า ดารู้ว่าพี่กรณ์ไม่ดื่มแค่ดาอยากพาไปให้เพื่อนๆรู้จักพี่กรณ์เฉยๆ แล้วพี่กรณ์ก็กลับก่อนตอนเที่ยงคืนด้วย”โยรินพยักหน้ารับคำของดาริกาแต่สีหน้าเป็นกังวลขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ก็หน้าตาของกรณ์ใช่ว่าดูดีน้อยซะเมื่อไรไหนจะรูปร่างที่บอบบางกว่าผู้ชายปรกติทำให้อดกังวลในความปลอดภัยไม่ได้
และสีหน้าที่กังวลยิ่งดูกังวลเข้าไปกันใหญ่เมื่อต่อสายหาเพื่อนสนิทของเธอไม่ได้ ดาริกาที่มองโยรินทำหน้าเครียดใส่โทรศัพท์ก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่กรณ์ของเธอ
“ทำไมปิดเครื่อง?”โยรินพูดกับตัวเองแต่ดาริกาและเพื่อนๆก็ได้ยิน
“พี่กรณ์ไม่รับโทรศัพท์เหรอคะพี่โย”
“อืม...เป็นอะไรเนี้ย ปรกติไม่เคยปิดเครื่องนะ”
“นั้นซิ ปรกติพี่กรณ์ไม่เคยมาสายแบบด้วยนี่พี่โย จะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า...อึ่ย! ดาไม่น่าพาพี่กรณ์ไปเลย ไม่สิๆ ดาน่าจะเดินกลับมาส่งพี่กรณ์ด้วยตัวเอง..”
“นี่ดาอย่าพึ่งโวยวายดิ บีว่าลองโทรหาพี่กรณ์เขาอีกรอบดีมั้ย”
“...เฮ้ยดา! พี่กรณ์ไม่ใช่เหรอที่ลืมโทรศัพท์ไว้อ่ะ”
“อะไรนะเหม!!!”
“เอ่อ..คือเมื่อวานพี่กรณ์ลืมโทรศัพท์ไว้ที่ร้านน่ะครับ พี่สิงห์เก็บไว้แล้วบอกว่าเดี๋ยวค่อยคืน...อ๊ะ จะไปไหนครับพี่โยริน”โยรินไม่รอจนเหมราชพูดจบก็เดินตรงไปยังกลุ่มของคนที่ตัวเองพึ่งมองเมื่อครู่ด้วยความโมโห นาทีนี้โยรินไม่สนว่าราชสีห์จะรู้ตัวหรือไม่ว่าโทรศัพท์ที่ตัวเองเก็บไว้มีความสำคัญขนาดไหน แต่ตอนนี้โยรินกำลังเป็นห่วงเพื่อนของตัวเองเท่านั้น
‘โกรธ’ ไอ้คนที่ยังยิ้มยังหัวเราะกับกลุ่มเพื่อนไม่มีท่าทีจะเอาโทรศัพท์มาคืนเจ้าของเลยซักนิด
เพี้ยะ!!!!!!!!!
“เฮ้ย!...โยรินตบไอ้สิงห์ทำไม?”
“เอาโทรศัพท์เพื่อนชั้นคืนมา!”
“โทรศัพท์?”
เพี้ยะ!!!! โยรินตบเข้าไปที่หน้าของคนที่กำลังอึ้งอีกครั้ง คนทั้งโรงอาหารยื่นงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่โยรินไม่สนใจเดินเข้าไปแย่งกระเป๋าหนังสะพายของสิงห์ค้นก็ไม่พบโทรศัพท์ของกรณ์ ค้นที่กระเป๋ากางเกงของสิงห์ก็ไม่เจอจึงมั่นใจว่าสิงห์ไม่ได้พกมาแน่ๆ
เพี้ยะ!!!! เพี้ยะ!!!!
“นายไม่รู้หรอกว่าจะต้องทำให้กรณ์เดือดร้อนขนาดไหน!!”โยรินตวาดใส่ก่อนที่จะวิ่งออกจากโรงอาหารเพื่อไปหากรณ์ปล่อยใหคนที่ยื่นนิ่งโดนตบฉาดใหญ่ยังคงงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
คนที่ทำร้ายคือโยรินเป็นคนที่เคยเจอกันมาบ้าง แถมยังเป็นญาติของผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าเหมาะสมกับคนอย่างราชสีห์มากที่สุดถึงจะไม่เคยรู้จักเป็นการส่วนตัวกับโยรินแต่เท่าที่รู้โยรินเป็นผู้หญิงเรียบร้อยไม่วีนและเหวี่ยงแบบนี้แน่ๆ
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
โยรินเข้ามาในสถานที่ที่กรณ์เคยพามาสองสามครั้งแต่โยรินก็จำทางที่มาได้ดี ทันทีที่ลงจากรถโยรินตรงไปยังห้องเล็กๆของกรณ์และน้องชายที่ตอนนี้เงียบสงบราวกับไม่เคยเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นมาอยู่เลย
ทันทีที่โยรินเข้ามาในห้องก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ภาพที่เพื่อนสนิทของตัวเองกอดอยู่กับเด็กผู้ชายหน้าตาคล้ายตัวเองแต่ดูจะบอบบางกว่าราวกับจะแตกสลายลงไปง่ายๆ กรณ์นั่งกอดกรรณ์อยู่บนเตียงเล็กๆแล้วหลับไปทั้งๆที่หน้ายังมีคราบน้ำตาติดเกรอะกรังเต็มใบหน้า รอบข้อมือและข้อเท้าของกรรณ์มีรอยถลอกเป็นเส้นๆรอบๆข้อ มุมปากบวมช้ำเป็นสีแดง
“...กลอน......กลอนจ๋า”กรณ์กระพริบตาตื่นมามองโยรินที่ยื่นเรียกเพื่อนด้วยน้ำตาที่ไหลตามแก้ม
“...โย”เสียงของกรณ์แหบพร้า แต่ยังคงยิ้มให้กับเพื่อนสนิทคนเดียวของเขา ความดีใจที่พุ่งเข้ามาในจิตใจที่กำลังป่นปี้ทำให้กรณ์รู้สึกมีแรงที่ช่วยพยุงตัวให้ยื่นขึ้น
“ไม่เป็นอะไรแล้วนะกลอน”
“ไม่...แต่กรรณ์ซิ กรณ์ทำให้น้องเจ็บ”
“ไม่กลอน ไม่ใช่กลอน มันเป็นอุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอกนะ”
“ไม่ใช่โย...เพราะกรณ์ กรณ์ทำให้กรรณ์ต้องเจ็บ กรณ์ทำร้ายน้อง ตอนนั้นกรณ์เจอพี่สิงห์...กรณ์ลืมกรรณ์...ทำไมกรรณ์ต้องมีพี่แย่ๆแบบกรณ์ด้วย...”น้ำตาที่คิดว่าแห้งไปไหลลงมาอีกครั้ง โยรินเดินไปโอบทั้งกรณ์และกรรณ์เอาไว้เป็นการปลอบใจเพียงอย่างเดียวที่โยรินสามารถทำได้
ถ้าถามว่าเศร้ามั้ย????
เอาเป็นว่า จบแฮปปี้ครับ ^^
-
อ่า ตอยไม่ตรงคำถามแฮะ แต่ ^_____^ ดีใจที่จบแฮบปี้ อยากบอกว่าดีใจทุกครั้งที่เห็นเรื่องนี้มีตอนต่อไปมาให้อ่าน
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกอบอุ่น เหงา แต่ก็อบอุ่นนะ อยากอ่านต่ออ่ะ มันค้าง อยากรู้เมื่อไรสิงห์จะรู้เรื่องราวเกี่ยวกับกรณ์มากขึ้นอ่ะ
สงสารกรรณ์จัง ชอบกรรณ์นะ ทั้งน่ารัก น่าสงสาร ใส ซื่อ บริสุทธิ์ ชอบอ่ะ ชอบอ่ะ มาต่อไวไวน้า บ่อยๆๆน้า อย่าหายน้าาาาาา
ขอบคุณมากค่ะ
-
น้ำตาเล็ดเลยตอนนี้ อยากอ่านอีกง่ะ ชอบตอนที่กรณ์โทร.คุยกับน้องกรรณ์ที่สุดเลย
มันรู้สึกถึงความคิดถึง ห่วงใย ความผูกพันธ์ ความรัก หลาย ๆ อย่างเลย
-
:sad4: เห็นชื่อเรื่องเข้ามาอ่านดู ไงทำเราร้องไห้ได้เนี่ย :z3:
สงสารกรณ์มากๆ ทั้งข่าวลือที่เข้าใจผิด ทั้งน้อง อยากให้มีความสุขบ้าง
ขอไม่มาม่ามากกว่านี้นะค่ะ :pig4:
-
ฝากโยรินตบอีกหนึ่งฉาด แล้วกระโดดถีบเองอีก 1 รอบ
รักคนไม่ค่อยดีกรณ์ต้องซวยแน่เลย
-
คำเดียวสั้นๆ อึดมาม่าอ่ะ :m15:
เขียนได้ดีมากเลยค่ะ o13
-
สิงห์ทำร้ายกรณ์โดยไม่รู้ตัว แต่ก็ทำร้ายไปแล้ว สงสารกรณ์อะ
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
พระเจ้ารีบช่วยอวยพรให้กรณ์มีความสุขซักทีเถอะ
คนดีๆอย่างนี้ไม่สมควรจะเจ็บปวดนานนักหรอกนะ :o12: :o12:
-
เล่นเอาน้ำตาร่วงเลยตอนนี้
-
ดีใจกับคำว่าจบแฮปปี้ จะดราม่าขนาดไหน เราก็จะตามอ่านมันไปเรื่อยๆจร้า
-
เอิ่ม...ว่าจะเข้ามาแอบอ่านลองเชิง
เจอไปสามตอนนี่แบบว่า...ไม่อ่านต่อคงไม่ได้ ^^
กรณ์น่าสงสาร...แม้เศร้า แต่เข้มแข็งมากมาย
โยรินไปอาละวาดไว้...จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปหนอ
หวังว่าพระเอกจะไม่งี่เง่าพอจะทำให้เกิดเรื่องแย่ๆ ตามมาค่ะ ^^
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
ชอบเพื่อนอย่างโยรินจังเลย
นี้และเพื่อนแท้
ขอให้กรณ์สู้ๆนะครับ o13
-
เจอไป 3 ตอน ตอนนี้น้ำตาร่วงแล้วอ่ะ
-
ก็เขาไม่รู้??
สงสารน้อง :กอด1:
-
น่าสงสารมากกกกกก :monkeysad:
กรณ์เป็นพี่ที่ดีมากเลย รักกรรณ์มากกว่าตัวเองซะอีก
อายกรู้จริงว่าตอนต่อไปสิงห์จะทำอย่างไร
แต่อย่ามาลงที่กรณ์นะเฟ้ย :angry2:
-
น่าสงสารมากกกกกกก :sad4: :monkeysad:
สิงห์ไม่รู้แต่ถ้ารู้จะเป็นยังไงล่ะะะ????
-
มารอลุ้นน้องกรณ์ต่อค่ะ
-
สามคำ>>>น่า สง สาร :m15:
-
รักกรณ์ :กอด1:
-
อิชั้นเป็นพวกสุดโต่งค่ะ
ดังนั้นไหนๆจะรันทดแล้วก็ขอสุดๆไปเลยนะคะ
อย่ารักกันง่ายเกินแค่เพียงเพราะรู้ว่ากรณ์มีปัญหามากมายแล้วสงสาร
จากความแตกต่างในทุกด้านของทั้งคู่
ท่าทางจะมีอะไรให้ต้องฝ่าฟันอีกเยอะเลยนะคะ
ดีค่ะ---ชอบบบบบบบบ
เพราะอะไรที่มันได้มาง่ายเกินไปมักจะไม่ค่อยมีค่าอะไรให้นึกถึงเท่าไหร่
ทำนอง---มาเร็ว---เคลมเร็ว---แล้วสุดท้ายก็หายไปอย่างรวดเร็ว
555
+ เป็ดค่ะ
-
ตอนที่4
กลิ่นของสีโปสเตอร์ที่ตีคละคลุ้งผสมปนเปกับกลิ่นของสีน้ำมันที่เป็นเพียงสองสีเท่านั้นที่ร่างเล็กของเด็กอายุสิบห้าจะสิบหกที่มีพัฒนาการช้าจะใช้ในการประดิษฐ์ศิลปะที่อยู่ในหัวของตัวเอง
กรรณ์ยิ้มอย่างสดใสเมื่อมองไปยังพี่ชายที่นั่งอยู่ริมห้องที่มองมาที่ตัวเองด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนแต่ในแววตากลับอ่อนแสงลงอย่างเห็นได้ชัด กรณ์นั่งมองกรรณ์ลุกขึ้นมาวาดรูปเล่นได้อย่างไม่มีเรื่องค้างคาใจหรือกังวลใจใดๆทั้งสิ้น ผิดกับตัวกรณ์ที่ยังคงนั่งคิดมองบาดแผลของน้องชายที่ถึงตัวเองไม่ใช่คนทำแต่ก็เหมือนว่ากรณ์เป็นคนลงมือมัดกรรณ์ด้วยตัวเอง
ความรู้สึกผิดประเดประดังเข้ามาทับถมจนคราวนี้ยากเหลือเกินที่กรณ์จะลุกขึ้นยืนไหวภายในไม่กี่วัน
โยรินเดินเข้ามาในห้องศิลปะของสถานรับเลี้ยงฯแห่งนี้ที่เหมือนว่าเป็นแกลลอรี่ส่วนตัวของกรรณ์ไปแล้ว รูปภาพที่ลงได้อย่างสวยงามราวกับเป็นฝีมือของจิตรกรมือหนึ่ง ทั้งการลงสีและความสวยงามที่เหมือนจริง
แต่ว่า...หลายสิบหลายร้อยรูปที่ถูกเก็บไว้ ไม่มีเลยซักรูปที่ถูกวาดเสร็จโดยสมบูรณ์ บางรูปกรรณ์แค่วาดลงไปเล่นๆแค่ไม่ถึงครึ่งเฟรมก็เลิกวาดต่อแล้ว จึงไม่มีเลยซักรูปที่เป็นรูปภาพที่สมบูรณ์
โยรินมองไปยังกรณ์ที่มองน้องชายที่กำลังนั่งวาดรูปด้วยรอยยิ้มหม่นๆ ถ้าเป็นปรกติเธอจะเดินเข้าไปเขกกบาลเพื่อนรักซักทีที่มั่วแต่ทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ แต่เวลานี้คงไม่เหมาะเท่าไรที่จะทำแบบนั้น กรณ์ยังคงเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นปรกติกรณ์ก็ไม่ใช่คนที่พูดเรื่องตัวเองมากอยู่แล้ว จึงไม่แปลกเลยที่จะเห็นกรณ์นั่งเงียบๆอมความทุกข์ทั้งหมดเก็บไว้ที่ตัวเอง
การที่เพื่อนรักเป็นคนแบบนี้ใจหนึ่งโยรินก็นึก ‘สงสาร’ แต่อีกใจโยรินกลับรู้สึก ‘น้อยใจ’
น้อยใจเพราะกรณ์ไม่เคยบอกไม่เคยขอความช่วยเหลืออะไรโยรินเลยซักครั้ง ครั้งแรกที่โยรินและกรณ์ได้รู้จักกันคือเมื่อปีที่แล้วที่เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยใหม่ๆ ทั้งคู่ก็แค่ได้นั่งใกล้กันในตอนเรียนวิชาแรกและบังเอิญที่กรณ์เป็นบัดดี้ของโยรินทั้งสองคนเลยสนิทสนมกันมากขึ้น แต่ไม่ทันไรข่าวลือเสียๆหายๆก็ถูกแพร่สะพัดออกมา โยรินไม่เคยเชื่อข่าวลือนั่นเลยแต่ก็แปลกใจว่าทำไมกรณ์ถึงไม่ค่อยคุยกับใคร มาเรียนและรีบกลับทันทีที่เรียนเสร็จ ไม่เข้ากิจกรรมอะไรทั้งสิ้น ไม่มีใครรู้เรื่องของกรณ์ซักคน เมื่อความสงสัยมันแน่นจนจุกอกโยรินตัดสินใจเข้าไปถามกรณ์ตรงๆ ซึ่งกรณ์ก็ยอมบอกเรื่องราวของชีวิตตัวเองส่วนหนึ่งให้โยรินรับรู้และคาดไว้ว่าเมื่อโยรินรู้แล้วก็จะเลิกยุ่งกับกรณ์เหมือนกับคนอื่นๆ
แต่คนอย่างโยรินไม่ใช่คนที่คบเพื่อนเพียงแค่ฐานะ
เพราะแบบนี้โยรินจึงนึกน้อยใจกรณ์อยู่บ่อยๆที่เมื่อมีความทุกข์อะไรกรณ์จะไม่ปริปากบอกเว้นแต่เสียว่าโยรินจะเป็นฝ่ายเอ่ยถามเอง อีกทั้งกรณ์ยังชอบทำเหมือนตัวเองเป็นแค่ ‘เด็กกำพร้าจนๆ’ คนหนึ่งซึ่งเป็นอะไรที่โยรินไม่ชอบความนี้มากๆ หลายครั้งที่ทั้งดุและต่อว่าให้เลิกคิดความคิดบ้าๆนั่น ถึงกรณ์จะรับปากแต่คนสั่งก็รู้ว่าคนที่รับปากไม่มีทางจะหยุดคิดเรื่องที่ห้ามได้แน่ๆ
“ดื่มน้ำเย็นๆก่อนนะกลอน”
“ขอบคุณนะโย”
“กินอะไรหน่อยมั้ย เดี๋ยวออกไปซื้อให้”
“เรายังไม่หิวเลย อยากนั่งดูกรรณ์อีกหน่อย โยหิวแล้วเหรอ”
“ไม่ล่ะ ช่วงนี้ลดหุ่นพอดี ชั้นห่วงกลอนมากกว่า เห็นสภาพแบบนี้แล้วอยากจับข้าวยัดปาก”
โยรินทำดุเพื่อนไปหน่อยๆ กรณ์ส่งยิ้มกลับมาแบบทุกทีแต่แบบนี้ถือว่าเบาใจขึ้นมาได้ในระดับหนึ่ง กรณ์ใช้คำแทนตัวเองแบบเดิมที่เคยใช้ ยิ้มแบบเดิมกับที่เคยยิ้มแม้จะดูเศร้าไปบ้าง
“กลอน...ชั้นพูดจริงๆนะ เรื่องที่จะให้คุณแม่รับอุปการะกลอนกับน้องกรรณ์ คุณแม่เองก็เอ็นดูกลอนมาก ชั้นก็เคยเล่าเรื่องของน้องกรรณ์ให้ท่านฟังไปสองสามครั้งแล้ว ท่านก็บอกว่าจะหาโอกาสมาพบให้ได้ เรื่องอุปการะที่ชั้นบอกคุณแม่ก็เป็นคนเอ่ยบอกเองนะ คุณพ่อก็เห็นดีเห็นงามด้วย”
“ไม่ไหวหรอกโย แค่นี้เราก็เป็นขี้ปากไปทั้งคณะแล้วถ้าให้คุณหญิงอุปการะจริงๆเราคงต้องใส่ปีบเดินในมหาลัยฯแล้วมั้ง”
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดตลกเลย...”
“ชู่วว...กรรณ์กำลังใช้สมาธิอย่าพูดเสียงดังสิโย”
“ย่ะ...เปลี่ยนเรื่องให้ได้ตลอดแล้วกัน ซักวันถ้ามีปัญหาอีกชั้นจะให้คุณแม่เป็นคนมาคุยกับอาจารย์นภาเอง”กรณ์ยิ้มรับอย่างเคย ไม่ตกลงหรือปฏิเสธอะไรแต่ในใจของเขารู้สึกวูบโหวง
กรณ์รู้ว่าที่โยรินพูดแบบนั้นเพราะว่าความเป็นห่วง ห่วงทั้งกรณ์และกรรณ์แต่ในความเป็นจริงแล้วคำพูดของโยรินกลับมาทำร้ายจิตใจของกรณ์โดยตรง การที่จะเกิด ‘ปัญหา’ อย่างที่โยรินบอกหมายความว่ากรณ์ต้องทำให้กรรณ์เจ็บอีก ถ้าทำให้กรรณ์เจ็บแล้วเขาจะเสียกรรณ์ไปอย่างนั้นหรือ?
ที่จริงกรณ์รู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองไม่มีความสามารถจะดูแลน้องชายได้ดีเท่าคุณหญิงมณีรัตน์แม่ของโยริน แต่ด้วยความเป็นพี่ทำให้กรณ์ไม่ยอมรับข้อเสนอ เขาอยากดูแลน้องด้วยตัวเองแม้จะเหนื่อยขนาดไหนแต่กรณ์เชื่อว่ากรรณ์จะมีความสุขเสมอเมื่อได้อยู่ข้างๆพี่ชาย
“กรณ์...กรณ์”เสียงเรียกของกรรณ์ทำให้กรณ์หลุดจากภวังค์ ยกยิ้มตามปรกติส่งไปให้น้องชาย
“ว่าไงกรรณ์”
“...เบื่อแล้ว...ไปกินไอติมกัน”
“ไปซิ...โยไปกินไอติมกันกรรณ์คงจะหิวแล้ว”กรณ์หันมาชวนโยรินไปทานไอศกรีมตามที่กรรณ์ชวน คนฟังถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ที่เมื่อครู่กรณ์พึ่งบอกไปว่ายังไม่หิวแต่พอน้องชายร้องจะกินกลับตอบตกลงทันที ก็รู้ว่ารักกรรณ์มากแต่โยรินก็อยากให้กรณ์รักตัวเองบ้างเท่านั้น
“กรณ์ กรณ์...เร็วๆซิ...หิวนะ”
“ครับผมๆ มาแล้วนี่ไง แล้วไม่ชวนพี่โยรินไปทานด้วยกันแบบนี้พี่โยรินน้อยใจนะ”
“...กินติม”กรรณ์ทำหน้าลำบากใจเพราะสำหรับกรรณ์ โยรินคือคนที่ได้เจอหน้าเพียงไม่กี่ครั้ง ไม่คุ้นเคยไม่คุ้นชิน การจะให้กรรณ์ยอมพูดด้วยกับคนที่ไม่รู้จักเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับกรรณ์แต่ก็เขายอมพูดกับโยรินเพราะกรณ์เป็นคนบอก
“โย อย่าว่าอะไรกรรณ์เลยนะ กรรณ์เขาคิดอะไรก็แสดงออกทางสีหน้าหมดเลยน่ะ เราขอโทษแทนน้องด้วยนะที่ทำสีหน้าไม่ดีใส่โย”
“นี่กลอนจะบ้าหรือเปล่า ชั้นจะไปโกรธกับเรื่องแค่นี้ทำไมย่ะ ชั้นไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระยำนะ”
“ขอบคุณนะ”กรณ์ยิ้มอย่างจริงใจไปให้แทนทุกอย่าง ตอนนี้สิ่งที่กรณ์ตอบแทนมิตรภาพที่ดีสำหรับโยรินได้ก็คงมีแค่รอยยิ้ม...เท่านั้น
“กรณ์!”
“ไปแล้วๆๆ”
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
คอนโดมิเนียมโครงการใหญ่ บ่งบอกถึงระดับฐานะของแต่ละคนที่เข้ามาพักที่นี่ได้เป็นอย่างดีเพราะห้องราคาต่ำสุดของโครงการนี้ก็เริ่มต้นด้วยราคากว่าห้าล้านบาท ทำให้ระบบความปลอดภัยรวมถึงความสะดวกสบายในการพักอาศัยของแต่ละคนมีระดับที่ดีตามราคาที่ต้องจ่าย
ภายในห้องพักขนาดใหญ่ที่อยู่เกือบชั้นบนสุดของคอนโดฯ สิ่งอำนวยความสะดวกครบครั้นการออกแบบที่เจ้าของลงทุนออกแบบใหม่เองทั้งหมด เฟอร์นิเจอร์ที่แถมมากับห้องก็ถูกสั่งโละออกไปอย่างไม่เสียดาย ด้วยความสนใจในภาพวาดและภาพถ่ายของเจ้าของห้องทำให้ห้องที่ถูกออกแบบใหม่นี้คล้ายกับห้องแสดงผลงานขนาดย่อมๆ มีภาพที่เป็นทั้งฝีมือตัวเองและที่ซื้อมาประดับใส่กรอบตามข้างผนังเรียงรายกันอย่างลงตัว
แสงสีขาวจากนีออนบนเพดานกระทบกับสีขาวมุกของห้องพักจนห้องดูสว่างเข้ากับเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดที่เป็นสีเอิร์ธโทน ทำให้บรรยากาศภายในคอนโดหรูจึงให้ความรู้สึกที่สงบและอบอุ่น ขัดกับสีหน้าของเจ้าของห้องที่นั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บนโซฟาสีน้ำตาลเข้ม
‘ราชสีห์’ ยังคงงงกลับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าไม่หาย ที่จู่ๆคนที่รู้จักกันเพียงแค่ชื่อ พบหน้ากันไม่ถึงสิบครั้งเดินเข้ามาตบหน้าเข้ากลางโรงอาหาร พูดเกี่ยวกับ ‘โทรศัพท์’ และคนที่ชื่อ ‘กรณ์’ หลังจากนั้นก็เดินออกไปทิ้งความสงสัยและอับอายไว้ให้คนเบื้องหลังจนแทบจะแทรกแผ่นดินหายไปตรงนั้น
ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายก็เป็นผู้หญิงแถมเป็นลูกของคนที่พ่อแม่คบหาสมาคมด้วยไม่มีทางที่คนอย่างราชสีห์จะปล่อยให้เดินเข้ามาตบหน้าแล้วหนีจากไปง่ายๆเป็นแน่
ชีวิตของราชสีห์จะเรียกว่าถูกเลี้ยงมาด้วยเงินก็ไม่ผิดเท่าไรนัก ปัญหาของครอบครัวมหาเศรษฐีหลายๆครอบครัวก็เป็นเรื่องเวลาและความรักของผู้เป็นพ่อและแม่ซึ่งครอบครัวของราชสีห์เองก็เป็นเช่นนั้น พ่อและแม่ของเขาไม่ได้รักกันจากใจจริงต่างคนต่างถูกผู้ใหญ่คลุมถุงชนเนื่องด้วยคำว่า ‘เหมาะสม’ ไม่แปลกอะไรที่ระหว่างทั้งสองคนจึงมีแค่ธุรกิจกับหน้าตาทางสังคมเท่านั้น แม้ตอนเด็กๆทั้งราชสีห์และเหมราชจะพยายามไขว้คว้าครอบครัวที่สมบูรณ์รักแบบครอบครัวอื่นๆ แต่พอเติบใหญ่มาทั้งสองคนจึงรู้ว่าถึงพ่อและแม่ของเขาจะไม่รักกันแต่อย่างน้อยพวกท่านก็รักลูกทั้งสองคน ทั้งราชสีห์และเหมราชจึงไม่เคยทำตัว ‘เลว’ เพื่อเรียกร้องความสนใจ
และเพราะราชสีห์ได้รับความรักจากทั้งพ่อและแม่มากเกินไปด้วยเพราะอยากชดเชยให้ลูก จนบางทีมันก็มากเกินไปลูกทั้งสองคนเลยโดนเลี้ยงดูมาแบบเคยตัว อยากได้อะไรก็ต้องได้ สุดท้ายก็กลายเป็นคนเอาแต่ใจถือตัวเองเป็นใหญ่ ผิดกับน้องชายอย่างเหมราชที่แม้จะเลี้ยงดูแบบเดียวกันแต่คนน้องกลับชอบอะไรที่ง่ายๆไม่วุ่นวาย ไม่ค่อยมีอีโก้เหมือนพี่ชายจนดูไม่เหมือนพี่น้องกันเลยซักนิด
ด้วยความที่อีโก้สูงจัดของราชสีห์เลยอยากจะรู้ที่มาที่ไปที่ตัวเองต้องโดนทำให้อายต่อหน้าผู้คนเป็นร้อยๆให้ได้
โทรศัพท์ตกรุ่นต้นเหตุของปัญหายังคงวางอยู่โต๊ะรับแขกเตี้ยๆโดยมีสิงห์มองมันอยู่อย่างรอคอย เขาตัดสินใจกลับมาที่ห้องตั้งแต่โยรินเดินหนีไปใครมันจะไปทนอายไหวเลยเลือกโดดเรียนกลับมานั่งเล่นอยู่ที่ห้อง คิดถึงสาเหตุที่โดนทำร้ายเลยนึกออกว่าโทรศัพท์เครื่องนี้อยู่กับตัวเอง
เพราะถอนแบตฯออกเลยไม่รู้ว่าใครติดต่อเข้ามาบ้าง แม้ตอนนี้จะสวมแบตฯเข้าไปเหมือนเดิมแล้วแต่เครื่องก็ยังเงียบสนิท จะกดโทรออกก็ไม่รู้ว่าต้องกดอย่างไรเพราะหน้าจอมันเลือนมองไม่เห็นอะไรซักอย่าง ทำได้แค่นั่งรอการติดต่อเข้ามาเงียบๆเท่านั้น
ในใจอยากจะรู้นักว่ากับ ‘แค่โทรศัพท์เก่าๆ’ เครื่องเดียวที่ออกแรงกำนิดหน่อยเครื่องคงแหลกคามือมันมีค่าอะไรถึงขนาดที่ตัวเองต้องโดนคนที่แทบจะไม่รู้จักกันตบแบบนี้ คิดไปถึงเจ้าของเครื่องหน้าหวานก็ยิ่งขัดใจทั้งๆที่วันนี้จะเข้าไปคุยและคืนให้แท้ๆแต่พลาดตรงที่ตื่นสายไปหน่อยจนลืมถือโทรศัพท์ติดมือไปด้วยไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากหาโอกาสทำความรู้จัก...ได้แต่บอกตัวเองว่าอยากรู้ว่ากรณ์เป็นอย่างที่ข่าวลือหรือไม่?
นึกถึงรอยยิ้มที่สว่างเจิดจ้ากับดวงตากลมโตที่มองมายังสิงห์แล้วมุมปากอย่างไม่รู้ตัว หลายๆคนก็เคยมองมาที่สิงห์แบบนี้เพราะด้วยรูปร่างหน้าตาที่ไม่เป็นรองใครบวกด้วยฐานะที่ใครๆก็อยากเข้ามาทำความรู้จัก แต่ไม่มีซักคนที่จะทำให้คนที่ถูกมองสะดุดตาได้เท่ากับกรณ์มาก่อน ทั้งๆที่ก็มองด้วยความรู้สึกชื่นชมในหน้าตาเหมือนๆกับคนอื่นแต่ว่าคล้ายมีบางอย่างที่แตกต่างออกไป
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ในร้านไอศกรีมชื่อดังภายในห้างหรู ร่างเล็กของเด็กที่ดูภายนอกเหมือนเด็กปรกติดีทุกอย่างกำลังเป็นที่สนใจเพราะเสียงหัวเราะชอบใจที่ได้ทานไอศกรีมหลากรส กรณ์ที่คอยเช็ดปากเช็ดหน้ากรรณ์ก็ต้องคอยหันไปยิ้มขอโทษขอโพยให้พนักงานบ่อยๆ โยรินที่นั่งทานไอศกรีมในแก้วตัวเองก็คอยหันไปขอโทษโต๊ะข้างๆกันพลางนึกโทษตัวเองที่เป็นคนลากกรณ์ให้พากรรณ์มาทานไอศกรีมแบรนด์แพงในห้างหรูนี้ขนาดกรณ์ปฏิเสธไปแต่โยรินก็ยังดึงดันพามาจนได้
แล้วก็ต้องคอยห่วงหน้าพะวงหลังกันแบบนี้ เกรงใจคนอื่นก็เกรงใจ แต่เห็นกรรณ์มีความสุขได้คนเป็นพี่อย่างกรณ์อย่างยิ้มอย่างสุขใจ
“กินเสร็จแล้วไปไหนต่อหรือเปล่า?”
“กลับเลยดีกว่าโย...”
“น้องกรรณ์อยากได้อะไรมั้ยจ้ะ เดี๋ยวพี่โยสุดสวยจะไปซื้อให้”
“สุดสวย...กรรณ์อยากกิน...สตอ...เบอรี่!”
“กรรณ์...เกรงใจพี่โยหน่อยซิ ไอติมเมื่อกี้พี่โยเขาก็เลี้ยงนะ”
“นี่พอเลยกลอน น้องกลอนก็เหมือนน้องชั้น น้องกรรณ์อยากกินก็ให้น้องกินไปเถอะนะ ใช่ว่าชั้นจะมาน้องกรรณ์ได้บ่อยๆ”
“เฮ้อ...ตามใจๆ กรรณ์ครับ ผู้ใหญ่จะให้ของต้องพูดว่ายังไงครับ?”
“ขอบคุณครับ...สุดสวย”กรรณ์พนมมือไหว้โยรินพร้อมยิ้มดีใจที่จะได้กินของโปรด เห็นแบบนี้โยรินยิ่งเอ็นดูเด็กคนนี้มากขึ้นไปอีก ภายนอกเหมือนเด็กน่ารักๆเพราะหน้าตาละม้ายพี่ชายอย่างกรณ์ และด้วยท่าทางที่ใสซื่อเพราะความพิเศษทางสมองทำให้โยรินอดไม่ได้ที่จะรักและเอ็นดูเด็กน่ารักตรงหน้า
“กรณ์....อากรณ์”เสียงเรียกทุ้มๆของผู้ชายร่างค่อนข้างอวบ อายุราวๆสามสิบห้าหน้าตาและสำเนียงบ่งบอกชัดว่ามีเชื้อสายจีน
“อ้าว...สวัสดีครับเฮียกวง กรรณ์ สวัสดีเฮียกวงซิครับ”
“...สวัสดีครับ”
“ฮ่าๆ สวัสดีๆ อั๊วแวะไปหาลื้อที่ร้านมาก็ไม่เจอที่แท้กลับมาเยี่ยมน้องแล้วนี่เอง”
“ครับ เฮียมาซื้อของให้ลูกสาวเหรอครับ”กรณ์ยิ้มแย้มทักทายแบบนั้นเพราะเห็นของใช้เด็กที่เฮียกวงถือเต็มไม้เต็มมือ เฮียกวงก็เป็นอีกคนที่รู้เรื่องของกรณ์เป็นอย่างดี และถือเป็นผู้มีพระคุณสำหรับกรณ์และกรรณ์อีกคนหนึ่งด้วย เพราะเฮียไม่ใช่แค่เป็นคนให้งานให้ที่พักกรณ์แต่ยังคอยแบ่งปันเสื้อผ้าของลูกชายคนโตที่อายุและรูปร่างพอๆกันกับกรณ์อีกด้วย
“ว่าแต่เฮียมีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ?”
“อืมๆ อั๊วมีเรื่องจะคุยกับลื้อจริงๆนั้นแหละ...”เฮียกวงทำหน้าลำบากใจกรณ์จึงเข้าใจทันทีว่าอยากคุยกับเขาแค่สองคนเท่านั้น
“โยพากรรณ์ไปซื้อของกินก่อนนะเดี๋ยวเราตามไป...กรรณ์ตามพี่สุดสวยไปซื้อสตอเบอรี่กับพี่โยนะครับ”
“สตอเบอรี่..สตอเบอรี่!”กรณ์ยิ้มให้น้องชายลูบหัวอย่างรักใคร่ก่อนจะให้โยรินพาน้องชายออกไป
“เฮ้ออ...อั๊วไม่สบายใจเลยอากรณ์”ทันทีที่อยู่กันสองคนเฮียกวงก็ถอนหายใจพรืดใหญ่ออกมาทันที
“มีอะไรที่กรณ์พอจะช่วยได้หรือเปล่าครับเฮีย?”
“ก็มันเรื่องเกี่ยวกับลื้อเนี้ยแหละอั๊วเลยไม่สบายใจ”
“ทำไมเหรอครับเฮีย..ผมทำอะไรให้เฮียไม่สบายใจเหรอครับ”
“ไม่ใช่ๆ! ไม่ใช่อย่างนั้น เรื่องก็คือแม่ยายอั๊วซี อยากให้อั๊วกับเมียพาลูกคนเล็กไปอยู่ที่เชียงใหม่ ไอ้ตี๋มันก็ซิ่วไปอยู่ที่เชียงใหม่แล้วเขาเลยอยากให้อั๊วย้ายไปนู้นกันนะซี...จะห่วงก็ห่วงแต่ลื้อนี่แหละ”
“...เอ่อ..เฮียไม่ต้องห่วงกรณ์หรอกครับ กรณ์หาที่อยู่เองได้สบายมากครับ”
“ไม่ๆ ห้องแถวอั๊วไม่ขายหรอก อั๊วจะให้ลื้ออยู่เหมือนเดิม ค่าน้ำค่าไฟเดี๋ยวอั๊วจะให้หักจากบัญชี อั๊วรู้ว่าลื้อเป็นคนประหยัดอยู่แล้วไม่ต้องห่วงเรื่องที่พัก...แต่เรื่องงานนี่ซี ลื้อจะไปหางานที่ไหนทำ เดี๋ยวนี้หางานที่ได้เงินดีๆลำบากกว่างมเข็มอีกนะอากรณ์”
“กรณ์...สบายมากครับ แต่กรณ์เกรงใจเรื่องที่พักมากกว่า”
“จะมาเกรงใจอะไร! ลื้อเห็นอั๊วเป็นคนอย่างไง อั๊วคุยกับแม่อาตี๋แล้วเรื่องที่จะให้ลื้ออยู่เฝ้าห้องแถวต่อ อั๊วไม่คิดจะไปแล้วไปเลยหรอกนะเดี๋ยวอั๊วก็กลับมาฝากลื้อดูแลหน่อยแล้วกัน นี่อั๊วก็กำลังจะเข้าไปคุยกับอาจารย์นภาเรื่องหางานใหม่ของลื้อ บอกตรงๆว่าอั๊วห่วงเรื่องงานของลื้อนะ เด็กมหาลัยอย่าลื้อจะทำงานก็ต้องเป็นงานพวกร้านอาหารหรือไม่ก็งานกลางคืนแล้วหน้าตาอย่างลื้อไปที่ไหนก็อันตราย”
“กรณ์ดูแลตัวเองได้ครับเฮีย ไม่ต้องไปบอกอาจารย์นภาก็ได้ครับ”
“เอ๋ ลื้อนี่พูดไม่ฟังเลย ตามนี้แหละอากรณ์แค่นี้อั๊วก็เป็นห่วงลื้อจะแย่แล้ว เฮ้อออ”เฮียกวงตัดบทจนกรณ์ต้องทำสีหน้าหนักใจทุกวันนี้งานที่ทำไม่ได้ยากลำบากเกินไปสำหรับกรณ์เลยซักนิด แถมเงินเดือนที่เฮียกวงจ่ายให้ยังมีค่าที่กรณ์ไปรับของสดจากตลาดกับที่กรณ์ช่วยเตรียมวัตถุดิบด้วยเงินเดือนแต่ละเดือนจึงมีพอสำหรับใช้จ่ายของตัวเองและของกรรณ์
การจะให้หางานใหม่ที่ทั้งสบายใจและมีเงินพอใช้ไม่ใช่เรื่องงานๆอย่างที่เฮียกวงว่าเอาไว้ รู้ตัวดีว่าตัวเองหน้าตาเสี่ยงต่อการเกิดอันตรายหากทำงานกลางคืน แต่ชีวิตนักศึกษาธรรมดาที่กลางวันจะต้องเล่าเรียนจึงจำเป็นต้องทำงานกลางคืนเท่านั้น
ที่ลำบากใจไม่ใช่แค่เพราะต้องเปลี่ยนงานแต่เป็นเรื่องที่เฮียกวงและครอบครัวของเฮียกวงดีกับกรณ์เหลือเกิน ทั้งๆที่จะย้ายไปแต่ยังอนุญาตให้กรณ์พักได้อยู่ หลายครั้งหลายคราวที่ได้รับการช่วยเหลือจากเฮียกวงและคนรอบข้าง...ชาตินี้ทั้งชาติกรณ์ก็ไม่รู้ว่าจะทดแทนบุญคุณผู้มีพระคุณเหล่านี้ได้อย่างไร
กรณ์ถอนหายใจเพื่อไล่ความกลุ้มใจเรื่องที่พึ่งรับรู้ปรับสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนปรกติก่อนจะเดินเข้าตรงไปหากรรณ์ที่ยืนหัวเราะกับโยรินอย่างสนุกสนานในมือถือกล่องสตอเบอรี่สีแดงสดไว้ในมือ
ตอนนี้ต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อ ‘กรรณ์’ จะงานอะไรก็ช่าง จะ ‘อันตราย’ ขนาดไหนก็ไม่เป็นไร แค่ถ้าทำกรรณ์สบายกรณ์จะเหนื่อยไหลโทรมกายให้เป็นกรรมกรแบกหามอะไรก็จะไม่เกี่ยง แค่ไม่ผิดศีลธรรมเท่านั้นก็พอ
ตอนนี้ไม่เศร้า :3123:
ปล อ่านคอมเม้นแล้วรู้สึกขอบคุณทุกคนที่ชอบมากเลยครับ
ขอบคุณที่ชมว่าเขียนดีเลย เขินๆยังไงไม่รู้ซิ :o8:
-
อยากอ่านต่ออ่ะ วันนี้เหมือนน้อยจัง แอบหลงรักกรรณ์เพิ่มทุกทีเลย น้องกรรณ์จะมีคู่ไหมอ่ะ
อยากบอกว่าวันนี้แอบนั่งรอเรื่องนี้น้าาา เป็นห่วงกรณ์จัง จะหางานใหม่ที่ดีได้ไหม จะปลอดภัยไหมเนี่ย
แล้วใครน้อช่างเลวปล่อยข่าวไม่ดีเกี่ยวกับกรณ์น่ะ เมื่อไรสิงห์จะรู้ความเป็นไปที่ถูกต้องเกี่ยวกับกรณ์น้าา
มาต่อไวไว เยอะๆๆน้า
-
โอ้ยยยยยอยากอ่านต่อ รักกรณ์มากๆ :กอด1:
-
กรณ์จะเป็นยังไงล่ะนิหลังจากนี้
-
คนดีๆมักเจอเหตุการณ์แบบนี้เสมอ
สงสารน้องและพี่คู่นี้จัง
-
โทรศัพท์ตกยุคเครื่องเก่าเครื่องนี้ คงจะเป็นสื่อนำพาให้สิงห์ไปพบกับกรณ์ใช่ไหม
แต่จะเป็นการพบแบบไหนไม่อยากเดา เพราะภาพของกรณ์ในความคิดของสิงห์
มันเป็นภาพที่ไม่สวยงามเลย
-
T^T อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยอ่ะ
สงสารทั้งน้องกรณ์ น้องกรรณ์
ทำไมชีวิตต้องเป็นแบบนี้เนอะ
อยากให้เจอคนดีๆ พระเอกมัน
ก็ตั้งท่าเลวตั้งแต่ยังไม่ได้คุยกันเลย
สงสารน้องอ่ะ
ขอให้แฮปปี้ในวันข้างหน้านะคะ :o12:
-
ตอนนี้ไม่เศร้า แต่ตอนหน้าไม่แน่ใช่ไหม ฮือ
อินี่ดราม่าตลอด
-
สงสารกรณ์มาก แต่งานที่ได้อย่างทำให้สิงห์ต้องมองกรณ์ในภาพลบ และกลายเป็นรักร้ายนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ชอบเรื่องนี้ o13
รอตอนต่อไปปๆ
-
การเขียนดีมากเลยครับ
ยังงัยก็ยังชอบนิสัยกรณ์อยู่
o13 o13
สู้ๆนะครับน้องกรณ์
ยิ้มเข้าไว้
:bye2:
-
รอต่อไป
-
แอบรอเรื่องนี้เหมือนกัน ลุ้นตลอด
อ่านไปแล้วอิน น่าสงสารอ่ะ :monkeysad:
รู้สึกเป็นห่วงสองพี่น้องคู่นี้เป็นจริงเป็นจัง
โยรินน่ารักมาก เป็นเพื่อนที่ดีสุดๆไปเลย
กรณ์ยังโชคดีที่มีแต่คนเอ็นดู
อยากรู้แล้วละซิว่าพระเอกของเราจะมาแบบไหน :กอด1:
-
น่าสงสารนน้องกร
เศร้าๆๆๆๆ :monkeysad:
-
ตอนนี้ไม่เศร้าแต่ทำไมรู้สึกเศร้าๆๆๆ :impress3:(???)
-
อ่านแล้วแอบหนักใจแทนคนรอบข้างกรณ์จริงๆ
แบบโย แบบเฮียกวง
กรณ์ไม่คิดถึงตัวเองมากเกินไป
มากจนน่ากลัวว่าวันนึงถ้าเกิดอะไรขึ้น กรณ์ก็คงรับได้แต่คงทรมานตัวเองจนกลายเป็น...
โฮกกกกกกก หวาดกลัวมาม่า
-
มีเรื่องอะไรบอกเพื่อนบ้างก็ได้นะ อย่าคิดว่าจะดูแลตัวเองได้อย่างเดียว
กรณ์ยังมีน้องที่ต้องดูแล เพราะงั้นต้องระวังตัวเองให้มาก ๆ ด้วย
-
สู้สู้นะกรณ์
ขอให้เจอแต่คนที่คิดดีและทำดีกับกรณ์และกรรณ์ :กอด1:
:pig4:
-
ทุกวันนี้เข้าเล้ามาหาเรื่องนี้ก่อนเลยว่าอัพรึยัง
ติดมาก ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง
บอกอีกครั้งนะว่าเขียนดี เราชอบ กด+!!!!
-
ตอนนี้เหมือนจะไม่เศร้าแต่ก็ยังมีอยู่นิด ๆ นะ
-
เฮ้ออ หวังว่างานที่กรณืจะไปทำคงไม่อันตรายหรือบีบหัวใจมากหรอกนะ :monkeysad: :monkeysad:
-
น่าเห็นใจกรณ์จัง เด็กพิเศษน่ะ คนดูแลเครียดที่สุด
หวังว่าสิงห์จะไม่ใจร้ายกับกรณ์เกินไปนัก อยากให้อ่อนโยนเยอะๆๆๆๆๆๆๆเลย :กอด1:
-
ตอนที่5
เสียงเพลงที่ดังสนั่นเล่นทำนองที่เร็วแล้วเร้าใจให้กับผู้คนที่เข้ามาที่แห่งนี้เพื่อหวังจะมึนเมากับค่ำคืนแห่งความสนุกสนาน เป็นที่ที่รวบรวมคนกลางคืนมากมาย รวมคนหลายพ่อพันแม่และเป็นที่เที่ยวอโคจรที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในเมืองหลวง ค่าใช้จ่ายภายในผับนี้จึงแพงตามความนิยมของสังคมเพื่อแลกด้วยความเมามันส์ในค่ำคืนนั้นไป
เวลาเกือบเที่ยงคืนเป็นช่วงที่คนที่เข้ามาเที่ยวกำลังแออัด หลายคนที่หวังแค่มาเที่ยวมาดื่มมาฟังเพลงหรือมาเต้นเท่านั้นแต่ก็มีบางส่วนที่เข้ามาที่แห่งนี้ด้วยความคิดที่จะหาคู่ขาในค่ำคืนที่เปลี่ยวเหงา
ร่างบางที่สวมเสื้อยืดสีดำสกรีนชื่อร้านไว้ด้านหลังใส่กางเกงสแล็คสีดำที่เป็นตัวเดียวกับที่ไปเรียนในตอนกลางวัน กำลังทำหน้าที่เด็กเสิร์ฟอย่างขะมักเขม่นโดยมีสายตาที่แฝงด้วยความปราถนานับสิบๆคู่มองมายังร่างบางที่ตั้งใจทำงานอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง หวังเพียงอยากรีบทำงานให้เสร็จไวๆจะได้รีบกลับพักผ่อนเพราะตัวเองยังมีภารกิจเรื่องเรียนที่ต้องทำอีกในวันรุ่งขึ้น
วันนี้ก็ครบรอบหนึ่งอาทิตย์แล้วที่กรณ์เริ่มทำงานที่ผับแห่งนี้ เมื่ออาทิตย์ก่อนกรณ์ได้รู้ว่าเฮียกวงจะย้ายกลับไปที่ภาคเหนือทำให้ต้องปิดร้านอาหารที่เปิดอยู่ โดยเฮียกวงจ้างเงินเดือนชดเชยให้ทุกคนเป็นการขอโทษ กรณ์ใช้เงินนั้นส่วนหนึ่งไปซื้อโทรศัพท์มือถือและเบอร์ใหม่เพราะโยรินบอกว่าโทรศัพท์เครื่องเก่าอยู่กับราชสีห์ กรณ์ไม่กล้าที่จะโทรไปขอโทรศัพท์คืนและราชสีห์เองก็ไม่กล้าจะก้าวเข้ามาในโรงอาหารที่ตัวเองเคยโดนทำร้ายอย่างไม่รู้สาเหตุอีกทำให้ตั้งแต่เกิดเรื่องทั้งคู่ยังไม่ได้พบเจอกันซักครั้ง
ทุกอย่างเกือบจะเข้าร่องเข้ารอยตามแบบเดิมที่มันเคยเป็นแม้จะต้องเปลี่ยนงานแถมเป็นงานที่กรณ์หนักใจที่จะทำแต่ไม่มีงานไหนที่ตัวเองจะสามารถทำได้และมีรายรับมากเท่างานนี้อีกแล้ว กรณ์ตัดสินใจสมัครงานที่ผับแห่งนี้เนื่องจากดูเป็นร้านที่น่าจะมีความปลอดภัยสูงและอยู่ไม่ไกลจากห้องแถวของเฮียกวงมากนัก แต่กรณ์ก็ไม่ได้บอกใครว่ามาทำงานแบบนี้
เพราะรู้ว่าทุกคนจะไม่ยอมให้กรณ์มาทำงานนี้แน่ๆ ทุกวันนี้ได้แต่บอกว่าเป็นงานกลางคืนแต่ไม่เคยบอกว่าต้องมาทำงานที่ผับ กรณ์เลือกที่จะบอกไม่หมดมากกว่าการโกหก เขาไม่ชอบการโกหกเพราะครั้งหนึ่งเคยถูกคนที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต ‘โกหก’ ว่าจะกลับมารับ...
“พี่ลิลลี่ครับ นี่รายการของโซฟา 7 ครับ”กรณ์ยื่นบิลรายการของที่สั่งให้ลิลลี่...สาวประเภทสองที่เป็นคนดูแลร้านและเป็นคนดูแลเรื่องรายการบิลสั่งของทั้งหมดด้วย และลิลลี่นี่เองที่เป็นคนตัดสินใจรับกรณ์เข้ามาทำงานโดยที่ไม่ได้สอบถามอะไรเลย ลิลลี่นึกถูกชะตากรณ์เพราะคิดว่ากรณ์เข้ามาสมัครงานในที่แบบนี้จะมาสมัครเพื่อหวังรายได้พิเศษที่สูงกว่าเป็นเด็กเสิร์ฟธรรมดา เธอเองก็เชียร์ให้กรณ์ใช้หน้าตาที่น่ารักของตัวเองให้เป็นประโยชน์โดยแนะนำให้เปลี่ยนจากเด็กเสิร์ฟเป็นพนักงานต้อนรับแทนแต่กรณ์กับปฏิเสธยิ้มๆแล้วกล่าวขอบคุณที่แนะนำ ทั้งๆที่ก็น่าจะรู้ว่าที่ลิลลี่แนะนำเป็นทางที่เสื่อมเสียแต่กรณ์ก็ขอบคุณอย่างจริงใจ จึงทำให้คนที่คิดไม่ซื่อกับกรณ์แต่แรกอดรู้สึกละอายไม่ได้
กว่าอาทิตย์ที่ผ่านมาลิลลี่สังเกตสิ่งที่ผิดปรกติรอบตัวของเด็กเสิร์ฟหน้าหวานได้อย่างชัดเจน คือมีผู้ชายทั้งหน้าเดิมและหน้าใหม่ที่คอยมองกรณ์ตลอดและหลายวันที่ผ่านมานี้โซนที่กรณ์รับผิดชอบจะมีผู้ชายที่ดูออกว่าชอบผู้ชายด้วยกันมานั่งกันจนแน่นตาตั้งแต่ร้านพึ่งเปิดไม่กี่ชั่วโมง
“สั่งอย่างกับมาคนเดียวเลย ทำไมถึงให้ไปนั่งโซฟาล่ะ”
“เห็นพี่ๆหน้าร้านบอกมาเหมือนกันครับว่าให้ดูแลดีๆหน่อย บอกว่าเป็นลูกคนใหญ่คนโต”กรณ์ไขข้อสงสัยของลิลลี่ คนฟังพยักหน้ารับก่อนจะเคลียร์บิล นึกเป็นห่วงเด็กเสิร์ฟของเธออยู่ในใจแต่ด้วยหน้าที่จึงไม่อยากจะพูดเตือนเพื่อให้กรณ์ไม่สบายใจซะเปล่าๆ
ลิลลี่เองไม่ได้รู้เรื่องราวของกรณ์เลยซักนิดรู้แต่เพียงว่ากร์เป็นนิสิตของมหาวิทยาลัยชื่อดังที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับสถานที่ที่ทำงานอยู่ การที่จะเจอคนรู้จักย่อมมีมากเด็กในร้านบางคนก็เคยเห็นหน้ากรณ์มาบ้าง โชคยังดีที่คนที่นี่ยังไม่มีใครรู้ข่าวลือเสียๆของกรณ์มาพบเจอ ร่างบางเองไม่อยากจะคิดเหมือนกันว่าถ้าคนที่เชื่อในข่าวแล้วมาเจอเขาทำงานในที่อโคจรแบบนี้อีกแล้วจะมีข่าวเสียหายอะไรเพิ่มขึ้นมาอีกหรือเปล่า
กรณ์ไม่ใช่คนคิดมากเรื่องพวกนี้ ออกจะไม่สนใจด้วยซ้ำไป แค่ตั้งใจทำงานที่เป็นหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเต็มความสามารถเท่านั้น จะทำงานอะไรกรณ์ก็ทำแบบนี้เสมอเลยไม่แปลกอะไรที่เจ้านายเก่าจะรักใคร่เอ็นดูคนขยันแบบกรณ์รวมถึงเจ้านายใหม่ที่มีใจสงสารก็กำลังเอนเอียงไปทางเด็กเสิร์ฟหน้าหวานทีละนิด...ทีละนิด
โต๊ะที่กรณ์เอาของที่พึ่งรับรายการไปเมื่อครู่มาเสิร์ฟเป็นโซฟาเบาะพลาสติกสีดำตัวยาวมีโต๊ะแก้วเตี้ยๆสำหรับวางแก้วและของใช้อื่นๆ เพียงแต่เจ้าของโซฟานี้มีแค่ชายหนุ่มหน้าตาเจ้าสำอางแค่คนเดียว
‘นรินทร์’ ลูกชายของนักการเมืองตำแหน่งใหญ่ ทางครอบครัวมีบริษัทเพชรชื่อดังที่ส่งออกและนำเข้ารายใหญ่ที่สุดในประเทศ หน้าตาที่ออกไปทางจีนหน่อยๆบวกกับผิวขาวจัดและรูปร่างที่สูงโปร่งทำให้ผู้ชายตรงหน้ากรณ์เป็นผู้ชายที่ดูดีมากคนหนึ่ง ติดแต่ท่าทางกิริยาที่เหมือนกับวางอำนาจในทุกๆที่ที่ตัวเองไปที่ทำให้คนๆดูเสื่อมราคาลงตั้งแต่เห็นแค่ครั้งแรก
นรินทร์จงใจเข้ามานั่งโซนของกรณ์แต่แรกเพื่อหวังจะดูหน้าเด็กเสิร์ฟที่เพื่อนของเขาบอกว่าน่ารักนักน่ารักหนา ทันทีที่นรินทร์เห็นกรณ์จึงรู้ว่าสิ่งที่เพื่อนตนพูดไม่ได้เกินเลยไปซักนิด บางทีอาจจะชมน้อยไปด้วยซ้ำ
ร่างบางตรงหน้าเหมือนกับสายน้ำบริสุทธิ์จนทำให้คนที่ ‘หิวกระหาย’ ตลอดเวลาอย่างนรินทร์อยากจะดื่มกินให้หมดทันทีที่เจอ แต่เหมือนว่ากรณ์จะระวังตัวในทุกๆขณะ ทำให้นรินทร์พลาดโอกาสไปตอนที่สั่งรายการเครื่องดื่ม แต่...ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่กรกำลังกรณ์วางเครื่องดื่มที่นรินทร์สั่งลงกับโต๊ะ ไม่ทันได้ระวังตัวมือนิ่มๆของกรณ์ก็ถูกกุมไว้โดยนรินทร์ซะแล้ว
“เอ่อ....คุณครับ...ปล่อยมือด้วยครับ”
“....??”เพราะกรณ์ตกใจและพูดเสียงเบาทำให้คนฉวยโอกาสไม่ได้ยินเสียงเนื่องจากเสียงดนตรีที่ดังกว่า
“ปล่อยมือเถอะครับคุณ!”กรณ์เพิ่มระดับเสียงบ่งบอกว่าไม่พอใจแต่สีหน้ากลับวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด เหงือเกาะเต็มใบหน้าทั้งๆที่ภายในผับนี้เปิดแอร์เย็นจนแทบจะหนาว มืออีกข้างก็พยายามแกะมือของนรินทร์แต่ก็ไม่เป็นผล
“พี่ชื่อนรินทร์ครับ...แล้วน้องชื่ออะไรเอ่ย?”นรินทร์ดึงกรณ์ให้โน้มตัวลงมาแล้วกระซิบใส่หูแล้วหัวเราะอย่างชอบใจที่เห็นสีหน้าของคนน่ารักเหมือนกับ ‘เหยือ’ ที่กำลังจิตตกเพราะอยู่ในสถานะการณ์ที่กำลังโดน ‘ล่า’
ในขณะที่กรณ์พยายามจะขัดขืนให้ออกจากพันธนาการที่ถูกกุมไว้ที่ข้อมือ อีกมุมหนึ่งที่ไม่ไกลนักมีสายตาของ ‘ราชสีห์’ ที่มองอยู่ในมุมมืด แต่สิ่งที่เห็นถูกบิดเบือนความจริงด้วยคำว่า ‘อคติ’...อคติจากข่าวลือเสียๆของคนที่ได้ยินมาทำให้สิงห์มองภาพนั้นไม่สามารถตัดสินได้ว่าเป็นการ ‘ลวนลาม’ หรือแค่การ ‘หยอกล่อ’
วันนี้สิงห์มาเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนที่คบกันด้วยฐานะทางบ้านและธุรกิจของครอบครัว แม้จะสนิทกันบ้างแต่ก็ไม่สนิทถึงขั้นที่คุยได้ทุกอย่างเพราะทุกครั้งที่เจอกันทุกคนต่างสงวนท่าทีไม่เคยเปิดเผยนิสัยจริงๆให้คนอื่นๆได้รับรู้ ทำให้ไม่สนิทใจที่จะเรียกว่าเพื่อนกลุ่มนี้ว่าเป็นเพื่อนสนิท
ผับแห่งนี้ถือเป็นที่ประจำของกลุ่มของสิงห์เพราะเป็นผับของลูกพี่ลูกน้องและด้วยความหรูหราเหมาะกับรสนิยมและเหมาะที่จะอวดศักดาความร่ำรวยของแต่ละคน ต้องใส่เสื้อผ้าแบรนหรู ต้องแต่งหน้าทำผมมาอย่างดูดี ต้องสั่งเหล้านอกแพงๆและมีรถยนต์หรูๆขับมา
ทันทีที่เดินเข้ามาในผับสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับร่างบางที่แม้ในความมืดก็ยังส่องประกายโดดเด่นจนทุกคนต้องหันมอง แสงไฟหลากสียามราตรีที่ส่องผ่านไปผ่านมาทำให้กรณ์ดูมีเสน่ห์กว่าเก่าหลายเท่าตัว ความน่าหลงใหลยามค่ำคืนเมื่ออยู่กลางแสงไฟทำให้สิงห์มองกรณ์อย่างไม่วางตา
ด้วยเสื้อผ้าที่ใส่ทำให้รู้ว่ากรณ์เป็นหนึ่งในพนักงานของผับและดูจากงานที่กำลังทำก็เป็นแค่เด็กเสิร์ฟธรรมดา...แต่ที่ไม่ธรรมดาเลยก็คือสิงห์เห็นสายตาของผู้ชายที่คอยแต่จะมองตามร่างของกรณ์ ไม่ว่าจะก้มจะเงยหรือจะเดินไปเสิร์ฟ มันทำให้คนอย่างราชสีห์หงุดหงิดอย่าง ‘ลืมตัว’
ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปกันใหญ่เมื่อเห็นอาการจับมือถือแขนของนรินทร์กับกรณ์ สิงห์รู้จักฝ่ายนรินทร์ดีอยู่แล้ว ก็แค่พวกเสือไบที่ผู้หญิงก็ได้ผู้ชายก็เอาแค่ใครที่นรินทร์ถูกชะตามันก็พร้อมจะเปเงินจ่ายอย่างไม่มีกั๊ก แถมอายุที่เท่ากันและครอบครัวของทั้งกรณ์และสิงห์ก็ใกล้ชิดกันทำให้ทั้งสองพบเจอกันอยู่บ่อยๆ แต่อีกฝ่ายนี่ซิที่สิงห์เรียกว่าไม่รู้จักเลย
เคยเจอกันแค่ครั้งเดียว...แถมยังเก็บมือถือเก่าๆที่ไม่มีทีท่าว่าจะมีคนโทรเข้ามาได้อีกเครื่อง ความสนใจของสิงห์เริ่มก่อตัวขึ้นมาพร้อมๆกับความสงสัย
สงสัยว่า...ถ้าเป็นตามข่าวลือ ทำไมข้าวของเครื่องใช้ถึงได้ดูขัดสนขนาดนั้น...หรือโทรศัพท์เครื่องนั้นแค่พกเอาไว้เล่นๆ?
แต่ถ้าเป็นอย่างที่คิด...ทำไมรุ่นน้องอย่างโยรินถึงกล้าขนาดมาตบหน้ารุ่นพี่อย่างราชสีห์ทั้งๆที่รู้ว่าราชสีห์คือใครแถมยังทิ้งประโยคค้างคาใจว่าเป็นเพราะสิงห์...ที่เป็นคนทำให้กรณ์ต้องเดือดร้อน ที่โยรินโกรธถึงขนาดนั้นไม่ใช่การแสดงแน่ๆ และโกรธขนาดนั้นแสดงว่าไอ้โทรศัพท์เก่าๆนั้นมีความหมายสำหรับกรณ์มาก...แต่ทำไมถึงไม่มาท้วงคืนซะที ทั้งๆที่ก็รู้ว่าอยู่กับ...ราชสีห์
ความขัดแย้งที่สิงห์สร้างขึ้นมาทำให้มองคนอย่างกรณ์ไม่ออก ท่าทีขัดขืนและความที่กรณ์เหมือนคนที่ใสซื่อบริสุทธิ์จนไร้พิษภัยทำให้อยากจะเชื่อว่าโดนนรินทร์เป็นฝ่ายลวนลาม แต่ด้วยข่าวที่ได้ยินกลับทำให้สิงห์ลังเลที่จะเข้าไปช่วยเหลือ
แต่สุดท้ายราชสีห์ก็เลือกทำตามสัญชาตญาณของตัวเอง ลุกเดินเข้าไปหานรินทร์ด้วยใบหน้าบึ้งขมึงตึง ยิ่งใกล้ยิ่งตอบคำถามในใจได้ว่าร่างบางกำลังขัดขืนอย่างสุดกำลัง ความดีใจก็ก่อตัวขึ้นมาในใจอย่างไม่มีเหตุผล
“เฮ้ย! นรินทร์!!”สิงห์ทักเสียงดังใส่คนที่กำลังพยายามจะฉุดมือให้กรณ์นั่งลงบนโซฟา การมาของราชสีห์ทำให้คนที่กำลังล่าเหยื่อจำเป็นต้องปล่อยเหยื่อที่แสนโอชาอย่างเสียไม่ได้
แต่คนที่ควรจะรีบหนีไปจากนรินทร์ให้ไกลที่สุดกลับกลายเป็นคนที่กำลังนิ่งอึ้งเพราะตกใจกับคนที่เดินเข้ามา กรณ์มองไปยังร่างสูงที่แตะตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำเรียบๆกับกางเกงเดฟสียีนส์พอดีตัว ขนาดว่าสิงห์แต่งตัวเรียบๆแต่กลับดูดีกว่าพวกที่เนี๊ยบแต่งตัวหัวจรดเท้า
“อ้าว...ไอ้สิงห์”
“เออ มาเที่ยวคนเดียวเหรอว่ะ? อารมณ์ไหนว่ะ?”
“เออ แล้วมึงมากับใคร พวกไอ้นัดเหรอ?”
“อืมดิ เดี๋ยวกูไปเรียกพวกมันมานั่งกับมึงดีกว่า ท่าทางมึงจะเปลี่ยวนะมาเที่ยวผับคนเดียว รึจะมาหาเอาแถวนี้”
“...หึหึ ก็ประมาณนั้นว่ะ”คนที่โดนมองไม่ได้รู้เรื่องเพราะเสียงเพลงที่กำลังดังกลบเสียงพูดคุยแต่สิงห์กลับรู้สึกว่าตอนนี้กรณ์กำลังมีอันตรายจนอยากจะไล่ไปไกลๆ
“น้อง ไปเอาแก้วมาอีกหกใบ”ราชสีห์หันไปกระซิบสั่งกรณ์ที่ยังคงมองมาที่สิงห์จนต้องสะดุ้งเมื่อมีลมหายใจอุ่นๆเป่ารดที่ข้างใบหู ถ้ามีทัศนวิสัยในการมองเห็นไม่แย่เพราะอยู่ในที่ที่ไม่ค่อยสว่างคงจะเห็นใบหน้าที่กำลังแดงปลั่งด้วยความเขินอาย กรณ์พยักหน้ารับคำสั่งก่อนจะเดินหนีออกมา
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ตลอดค่ำคืนนั้นกรณ์ไม่ได้ออกไปเสิร์ฟอีกเลย ลิลลี่ที่แอบมองและลุ้นอยู่สั่งให้กรณ์อยู่ช่วยจัดเครื่องดื่มที่เคาท์เตอร์แทนและสั่งให้คนอื่นเป็นคนไปเสิร์ฟแทนกรณ์ ทำให้คนที่มาที่ผับแห่งนี้หงุดหงิดอย่างช่วยไม่ได้ที่จู่ๆก็ไม่เจอคนที่สนใจคล้ายกับว่าคนนั้นปฏิเสธจนรู้สึกเสียหน้า ผิดกลับราชสีห์ที่กำลังยกยิ้มอยู่ในใจ
จนแล้วจนรอดคนที่นรินทร์สนใจก็ไม่ยอมออกมาซักที เขาเลยขอตัวกลับก่อนไปอย่างอารมณ์ไม่ดี ราชสีห์ได้โอกาสจึงเดินเข้าไปในส่วนในของผับด้วยเพราะเป็นผับของลูกพี่ลูกน้องของสิงห์ทำให้พนักงานที่ทำหน้าที่หลักๆภายในผับนี้ส่วนใหญ่จะรู้จักราชสีห์เป็นอย่างดี
“อ้าว! คุณสิงห์เข้ามาข้างในทำไมหรือคะ”ลิลลี่ทักราชสีห์อย่างตกใจ...กลัวว่าจะเข้ามาตามกรณ์ออกไปให้นรินทร์เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นเธอคงจะช่วยอะไรกรณ์ไม่ได้อีกแล้ว
“เด็กเสิร์ฟที่ชื่อกรณ์อยู่ไหนครับพี่ลิลลี่”
“เอ่อ...จะหาน้องกรณ์ไปทำไมหรือคะคุณสิงห์”
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ พอดีกรณ์มันเป็นรุ่นน้องที่ผมรู้จัก อยากจะคุยกับมันหน่อยน่ะ...ว่าแต่กรณ์พึ่งเริ่มทำงานที่นี่เหรอครับ”
“ค่ะ ทำมาได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว..อ๊ะ กรณ์มาพอดีเลย คุณสิงห์กำลังหาอยู่”
กรณ์ที่พึ่งกลับมาจากห้องน้ำพนักงานด้านหนังเคาท์เตอร์อึ้งจนทำอะไรไม่ถูกได้แค่ยกมือไหว้สิงห์ที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่หน้าเคาท์เตอร์กำลังมองพินิจคนในข่าวลืออย่างใกล้ๆอีกครั้ง สิงห์มองคนตรงหน้าไม่ออกจริงๆไม่รู้ว่าจะเชื่ออะไรดีอยากรู้ว่ากรณ์เป็นแบบที่คนอื่นเขาบอกกันหรือไม่?
“ค...คุณสิงห์มีอะไรเหรอครับ?”เพราะบริเวณนี้เป็นบริเวณที่เสียงเพลงดังไม่มากเท่าไรจึงไม่จำเป็นต้องกระซิบคุยกันที่ข้างๆหู
“โทรศัพท์นายใช่มั้ย”สิงห์ชูโทรศัพท์เครื่องเก่าๆที่ตั้งแต่วันเกิดเรื่องเขาก็พกมันติดตัวมาตลอด
“ครับ...”
“รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าไอ้โทรศัพท์เครื่องนี้มันอยู่กับฉัน ทำไมถึงไม่ยอมมาท้วงคืนซักที?”
“....ขอโทษครับ”
“งั้นก็เอาคืนไป...เฮ้ย!!ทำไมไม่รับว่ะเนี้ย”สิงห์โยนโทรศัพท์คืนให้กรณ์แต่กรณ์ที่ก้มหน้ามองพื้นไม่ทันได้มองจนโทรศัพท์เครื่องนั้นกระทบเข้ากับหัวทุ่ยๆของกรณ์จนเกิดเสียงดัง ปั่ก!
คนที่ตกใจไม่ได้มีเพียงแค่สิงห์แต่ลิลลี่ที่ยื่นมองอยู่ข้างๆก็รีบเข้าไปดูอาการของกรณ์ที่นั่งลงไปกุมหัวทันที เผลอไปมองน้องชายของเจ้าของผับด้วยสายตาโกรธเคืองจนทำให้สิงห์รู้ตัวว่าทำผิดไป เขาก็แค่อยากจะคืนโทรศัพท์ให้กรณ์เท่านั้นแต่เพราะไม่เคยพูดคุยกันมาก่อนจะรู้จักกรณ์ก็แค่รู้จักข่าวลือทำให้วางตัวไม่ถูกเท่าไรเวลาพูดด้วย
“ตายแล้ว! เลือดออก...ไปทำแผลไปกรณ์”
“ห๊ะ? เลือดออกเลยเหรอ ผมแค่โยนไปเบาๆเองนะ...ไหนมาดูหน่อยดิ!”สิงห์เอื้อมมือไปดึงคนเจ็บที่หลังเคาท์เตอร์จนตัวลอยขึ้นมาปะทะกับเคาท์เตอร์ไม้ที่กั้นอยู่อีกครั้งทำให้คนที่เจ็บหัวต้องเอามือมากุมไว้ที่ซี่โครงแทน
“คุณสิงห์!!!!!! จะทำอะไรกรณ์อีกคะ ไหนว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันทำไมถึงต้องทำร้ายกันขนาดนี้! ลิลลี่ขอโทษนะค่ะที่เสียมารยาทแต่คุณสิงห์ออกไปเถอะค่ะ ก่อนที่กรณ์จะเดือดร้อนไปมากกว่านี้!”
สิงห์อึ้งทันทีที่โดนตวาดด้วยเสียงดัดจนแหลม คนที่ต่อว่าไปก็อึ้งเหมือนกันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะกล้าเข้ามาปกป้องคนๆหนึ่งถึงขนาดนี้ ปรกติลิลลี่เป็นคนที่มักจะไหลไปเรื่อยๆ ไม่เคยเอาตัวเข้าไปขวางหรือไปช่วยใครถ้ามันจะทำให้ตัวเองเดือดร้อน
ราชสีห์เดินออกมาจากหงุดหงิดที่โดนไล่มาอย่างเสียหน้าเป็นอีกครั้งที่ต้องโดนกล่าวหาว่าเป็นต้นเหตุให้ร่างบางเดือดร้อน ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนในข่าวลือที่บอกว่าหยิ่งนักหยิ่งหนาทำไมถึงมีคนที่ออกมาปกป้องเยอะนัก? ก็ไหนว่าเป็นคนไม่ดีแล้วทำไมคนรอบตัวกรณ์ถึงดูรักกรณ์อย่างจริงใจจนกล้าที่จะต่อกรกับคนอย่างราชสีห์
แล้วก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องหงุดหงิดเพียงเพราะคนคนนั้นต้อง ‘เจ็บตัว’
อัพให้ตอนเช้าเพราะเดี๋ยวตอนเย็นออกต่างจังหวัดครับ พรุ่งนี้อาจจะยังไม่อัพนะครับ
ตอนนี้ก็ไม่เศร้าครับ ^^
-
โฮ่ยยยยยยย ถอนหายใจแบบโล่งอกสุดๆ
น้องกรณ์ของเค้า รอดไปอีกวัน
-
อยากเห็นกรณ์คุยกับสิงห์เยอะๆจัง><
กรณ์น่ารัก รักกรณ์<3
-
มาเป็นกำลังใจให้น้องกรณ์
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ซวยตลอดเลยสิงห์
-
รุนแรงแท้พระเอกเรา
-
สิงห์มาทีไรกรเดือดร้อนทุกที เอาเป็นว่าเชียร์ให้สิงห์เห็นด้านดีกรณ์ทีเถิด
-
เข้ามาอ่านด้วยคน
เขียนเรื่องได้ดีจัง
น่าติดตาม :L2:
กดบวกเป็ดจ้า
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน เรื่องน่ารักจังครับ กาณ์เป็นคนดีมากๆเลย
สิงห์เองก็อย่าทำอะไรรุนแรงนักสิ
-
มารอค่า
เป็นกำลังใจให้นะ
สนุกมากเลย
-
พี่สิงห์ เป็นตั้งคนใหญ่คนโต ทำไมเรื่องแค่นี้ไม่สืบหว่ะ
จะได้รู้กันไปเลยว่าแท้จริงแล้วกรณ์เป็นคนยังงัย
แต่ก้ยังดี ที่มาช่วยกรณ์ใว้ได้ทัน ถึงสุดท้ายจะทำกรณ์หัวแตกก็เถอะ มันน่านัก :beat:
:pig4:
เดินทางโดยสวัสดิภาพนะนักเขียน
แล้วรีบกลับมาต่อนะ
-
เจอปุ๊ปก็สร้างความเดือดร้อนทันทีเลยนะ --"
-
พี่สิงห์มือหนักไปนะ ถนอมกรณ์หน่อยสิ
-
:เฮ้อ:เฮ้อ...นอกจากข่างลือด้านลบที่ทำให้สิงห์มีอคติกับกรณ์แล้ว
สถานการณ์อันเกี่ยวพันระหว่างสองคนนี้ ที่บังเอิญเกิดขึ้นในแต่ละครั้ง
ก็ล้วนแต่แย่ๆ (แล้วก็เกี่ยวกับเจ้าโทรศัพท์ตกยุคเก่าคร่ำคร่าเครื่องนี้เสียทุกครั้ง)
สิงห์ยิ่งจะรู้สึกลบกับกรณ์รึเปล่านี่ สงสารกรณ์จังเลย ซวยซ้ำซวยซ้อน
-
อ่านแล้วชอบมากเลยค่ะ น่าติดตามสุดๆ o13
-
ไม่เศร้าตอนนี้แสดงว่าตอนหน้าอาจมีเศร้า อยากอ่านเยอะๆๆ
-
:เฮ้อ:จบอีกตอน เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรณ์หนูจะบอบบางไปไหมลูก
แอบสงสารสิงห์นิดๆ อารมณ์ว่าชั้นยังไม่ได้ทำอะไรเลย
มีคนเข้าใจผิดตลอดดดด
-
มาต่อเร็วๆนะครับคิดถึงกรณ์
ชอบกรณ์มากๆ :o8:
o13 :bye2:
-
จะติดตามต่อไปครับ
-
:-[ :-[ :-[ ราชสีห์แอบหลงรักกรณ์แล้วใช่ม๊าาา
วิดวิ้วววว :z2: :z2:
-
เริ่มมาก็เศร้าเลยสงสารกรณ์มากเลย
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ
-
ตอนที่ 6
เวลาล่วงเลยเข้ามาในวันใหม่ได้สามชั่วโมงเศษๆแต่แสงไฟตามท้องถนนยังคงสว่างไสวอยู่ตลอดเวลา คนที่มาเที่ยวกลางคืนก็เริ่มเบาบางลงเพราะเลยเวลาให้บริการของสถานเริงรมณ์มาได้ครู่ใหญ่ แต่ที่ลานกว้างสำหรับจอดรถยังคงมีรถสปอร์ตสีขาวที่จอดอย่างโดดเด่นอยู่กลางลานจอดรถ พร้อมๆกับแสงไฟสีส้มจุดเล็กๆสว่างวาบๆขึ้นมาเป็นระยะ
ควันสีเทาหม่นๆถูกพ่นออกมาเป็นเวลาต่อเนื่องกันเกือบๆสองชั่วโมง ตามพื้นคอนกรีตมีกองก้นบุหรี่ที่ผ่านการใช้งานแล้วเป็นภูเขาขนาดย่อมๆ สีหน้าที่เคร่งขรึมเป็นปรกติแต่คิ้วเข้มกลับขมวดเข้าหากันอย่างนึกอารมณ์เสีย
ราชสีห์ยืนรอคนบางคน...คนที่สิงห์ยังคงค้างคาใจและเป็นคนเดียวกับคนที่ตัวเองทำให้บาดเจ็บ แม้จะไม่ตั้งใจแต่ก็รู้สึกผิด ยิ่งได้เห็นสายตาของคนที่ออกตัวมาปกป้องยิ่งรู้สึกผิด ทั้งโยรินและลิลลี่ต่างมีใช้สายตาเดียวกันมองมาที่เขา...สายตา ‘ตำหนิ’
เพราะแบบนั้นสิงห์เลยไม่เข้าใจซักนิดว่าทำอะไรผิด ด้วยความที่อีโก้ตัวเองมันสูงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรการจะมายอมรับง่ายๆว่าตัวเองผิดจึงเป็นเรื่องที่ยากมาก คำพูดว่าขอโทษที่ออกมาจากปากสิงห์เรียกว่าแทบจะไม่เคยพูดออกมาเลยด้วยซ้ำไป และครั้งนี้สิงห์ก็ไม่ได้คิดว่าเขาผิด ก็แค่อุบัติเหติธรรมดา ที่ไหนๆก็สามารถเกิดขึ้นมาได้
แต่ถึงคิดอย่างนั้น...ก็ยังคาใจที่โดนสายตาแบบนั้นอยู่ดี เลยต้องออกมายื่นสูบบุหรี่ที่ปรกติก็ไม่ค่อยจะชอบสูบเท่าไรนัก รอคนที่ทำร้ายไป แต่จนเวลาล่วงเลยเข้ามาจนตีสามแล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงาของกรณ์ซักนิด นึกด่าตัวเองในใจว่าทำไมต้องมายื่นรอให้ยุงมันมากินเลือดเล่นๆแบบนี้ด้วย ทั้งๆที่เดินเข้าไปลากไอ้เจ้านั้นออกมาคุยให้รู้เรื่องกันไปก็จบไปแล้ว ถึงจะโดนสายตาแบบเดิมมาอีกก็ไม่เห็นต้องกลัวไม่ใช่เหรอ?...ก็ปรกติ ราชสีห์ไม่เคยกลัวใครเลยซักคน
ในที่สุดการรอคอยนานนับสองชั่วโมงของสิงห์ก็จบลงพร้อมกับร่างบางของกรณ์ที่ตอนนี้เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดพอดีตัวสีแดงเก่าๆกับกางเกงสแล็คตัวเดิม กำลังเดินออกมาจากผับที่ทำงานอยู่โดยมีลิลลี่ผู้จัดการร้านเดินออกมาส่ง ที่จริงงานของกรณ์เสร็จตั้งแต่ประมาณครึ่งชั่วโมงที่แล้ว แต่ว่ากรณ์อยู่ช่วยลิลลี่จัดการเรื่องอื่นๆแบบนี้ทุกคืนโดยให้เหตุผลว่าถึงออกไปตอนนี้ก็ยังไม่มีรถสองแถววิ่งอยู่ดี อยู่ช่วยงานลิลลี่เพื่อรอเวลาที่รถเริ่มวิ่งมันเป็นประโยชน์มากกว่า
ระหว่างที่กรณ์ยืนรอรถด้วยความง่วงซึม ด้วยเพราะยังคงปรับตัวกับเวลางานใหม่ที่ต้องทำไม่ได้ รถสปอร์ตสีขาวที่กรณ์จำได้ดีว่าเป็นของใครก็เลือนมาจอดอยู่ข้างหน้า กระจกสีควันบุหรี่ถูกเลื่อนลงมาจนให้ใบหน้าของคนภายในรถที่เหมือนจะติดหอบหน่อยๆเพราะพอเห็นกรณ์เดินออกมาสิงห์ก็รีบทิ้งบุหรี่และเข้าไปวิ่งเข้าไปสตาร์ทรถจนเรียกได้ว่า ‘ลนลาน’
“ขึ้นมาซิ”น้ำเสียงติดไปทางเป็นคำสั่งหน่อยๆบอกกรณ์ที่ยังทำหน้าสงสัย
“บอกให้ขึ้นมาเร็วๆ! เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
กรณ์ยังคงทำหน้าไม่เข้าใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ทั้งๆที่คิดว่าสิงห์กลับไปแล้วแต่จู่ๆก็มาปรากฏตัวอยู่หน้าเขาแถมยังบอกให้ขึ้นรถคันที่ตัวเองได้แต่แอบมองคนที่แอบชอบขึ้นรถและขับออกไปจนลับตา ทำให้เขางงจนยืนนิ่งเหมือนอย่างที่เคยเป็นเวลาตกใจ ราชสีห์เห็นการไม่ตอบสนองของกรณ์เป็นการท้าทายคำสั่งของตัวเองเลยเปิดประตูรถนอกคันหรูดัง ปัง!!! เดินออกมาลากคนตัวเล็กกว่าแล้วยัดกลับไปอย่างอารมณ์เสีย
“โอ้ย!...”
“เฮ้ย...อะไรมันจะอ่อนแอขนาดนั้นว่ะ ผู้ชายแท้ๆ”สบถออกมาเบาๆที่เห็นว่าตัวเองดันกรณ์จนร้องโอดโอย ถึงจะบ่นแบบนั้นแต่คล้ายว่าสิงห์จะเบามือลงดูได้จากเสียงปิดประตูรถที่ไม่ดังสนั่นอย่างครั้งแรกที่เปิดแล้ว
รถสปอร์ตคันหรูเคลื่อนตัวออกไปแล้ว บรรยากาศชวนอึดอัดก่อตัวขึ้นมาทันที สิงห์เลือกที่จะไม่พูดไม่คุยเอาแต่เปิดซีดีเพลงสากลทำนองเร้าอารมณ์เป็นตัวทำลายความเงียบซึ่งขัดกับอารมณ์ของกรณ์มากเพราะตอนนี้ร่างบางกำลังต้องการการพักผ่อน ร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการเรียนในตอนเช้าและการทำงานในตอนกลางคืนทำให้กรณ์แทบจะไม่มีแรงเหลือมากเท่าใด ตาโตๆกำลังปรือด้วยความง่วง
สุดท้าย...แม้จะเกร็งที่ต้องอยู่ใกล้คนที่ตัวเองชอบมากแค่ไหน แต่ร่างกายก็ไม่สามารถคงสติอยู่ได้ กรณ์เผลอหลับในท่านอนกอดกระเป๋าใบเก่าๆของตัวเองแน่น หัวเอนพิงเบาะหนังด้านหลังสีหน้าบ่งบอกว่าท่านอนของเขาแบบนี้ไม่ใช่ท่านอนที่ทำให้สบายตัวเลยซักนิด
ราชสีห์หันมามองคนที่คิดว่านั่งอยู่ข้างๆก็ต้องหลุดขำออกมาทั้งๆที่ทำหน้าตาหวาดๆอย่างกับกลัวสิงห์จะพาไปฆ่าตอนที่บังคับให้ขึ้นรถแต่พอขึ้นมาได้ไม่ทันไรก็พล่อยหลับไปอย่างนี้ ไม่รู้ว่าคนที่ต้องตั้งสมาธิกับการขับรถเบนความสนใจมาอยู่ที่คนนอนหลับตั้งแต่เมื่อไร โชคยังดีที่บนถนนตอนนี้แทบจะไม่มีรถคันอื่นวิ่งผ่านสิงห์จึงไม่ต้องกังวลกับการขับรถไปพลาง ‘แอบมอง’ คนที่หลับไป
ใบหน้าขาวนวลผิวเนียนแบบไร้ที่ติเพียงแค่มองก็อยากจะทำเอาคนที่มองอยากลองเอามือไปสัมผัสผิวนั้นดูว่ามันจะเนียนเรียบจริงตามที่ตาเห็นหรือไม่...ปากบางอมชมพูบวกกับริมฝีปากล่างที่เผยอออกมาทำให้กรณ์น่าหลงใหลยิ่งขึ้น ผมยาวระต้นคอที่ยาวลงมาปรกใบหน้าจนสิงห์ต้องเอื้อมมือไปปัดออกให้ กรณ์มีปฏิกิริยาด้วยการคราง ฮือๆ แต่กลับชุกใบหน้าเข้ากับมือหนาอย่างกับลูกแมวที่กำลังอ้อนเจ้าของทำให้สิงห์อดที่จะขำไม่ได้
นี่นะหรือ...คนที่เขาบอกว่าหยิ่งนักหยิ่งหนา คนที่มีข่าวว่ายอมขายตัวกับผู้ชายรวยๆเพื่อจะเอาเงินไปซื้อของหรูๆใช้ คนที่ถูกกล่าวหาว่าคอยจ้องแต่จะสูบเลือดสูบเนื้อคนใกล้ชิด...คนที่ดูไร้พิษไร้ภัยคนนี้นะเหรอที่เป็นแบบนั้น?
“เฮ้อ...จะเรียกมาคุยนะเว้ย ไม่ได้เรียกให้มานอน”ราชสีห์ส่ายหน้าแล้วบ่นกลับตัวเอง โดยไม่รู้ตัวว่าตัวเองยกยิ้มขึ้นมา
สุดท้ายด้วยเพราะไม่อยากจะปลุกคนที่นอนราชสีห์เลือกจะขับรถกลับที่คอนโดสุดหรูของตัวเอง ขนาดที่ว่าโดนอุ้มขนตัวลอยขึ้นมาก็ยังไม่มีท่าทีว่าคนที่นอนจะตื่นขึ้นมาง่ายๆ ตลอดทางเดินไม่มีใครผ่านมาให้ราชสีห์ได้นึกกระดากอายที่ต้องมาอุ้มผู้ชายด้วยกันแม้คนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาจะสวยและน่ารักขนาดไหนก็เถอะ แต่ยังไงกรณ์ก็คือผู้ชาย และสิงห์ก็คือผู้ชาย อย่างเดียวที่สิงห์คิดออกตอนนี้คือแค่รู้สึกผิดและสนใจกรณ์เท่านั้น
ทว่า...ท่ามกลางความเงียบสงบของค่ำคืน มีสายตาคู่หนึ่งที่มองมายังราชสีห์และกรณ์ด้วยความ... ‘ริษยา’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
แม้แสงแดดยามเช้าจะไม่สามารถส่องผ่านผ้าม่านผื่นหนาเข้ามายังภายในห้องสุดหรูของคอนโดใจกลางเมืองได้ แต่ด้วยระเบียบวินัยในตัวเองที่จะต้องตื่นขึ้นมาทำภารกิจต่างๆตั้งแต่เช้าติดต่อกันเป็นเวลาเกือบสิบปีทำให้คนที่นอนหลับสบายลืมตาตื่นขึ้นมา
ดวงตากลมโตเบิกตากว้างเมื่อพบว่าที่ๆอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ภายในตึกแถวที่มีขนาดแค่ 4*4 เมตร ห้องนี้มันกว้างกว่าห้องที่กรณ์อยู่เกือบๆสองเท่าตัว เครื่องนอนที่ทั้งนุ่มทั้งสบายผิวไม่ใช่ของๆกรณ์แน่ๆเพราะที่นอนของกรณ์เป็นแค่ฟูกผื่นเล็กๆไม่มีผ้านวมผื่นใหญ่ ไม่มีหมอนอิงแบบนี้แน่ๆ
เมื่อตื่นเต็มตาทำให้สติกรณ์กลับมาครบจนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาเมื่อวาน ราชสีห์ขับรถมาบังคับให้กรณ์ขึ้นไปบนรถของเขาด้วยความง่วงและอ่อนเพลียทำให้กรณ์หลับอย่างกับคนตายที่ยังหายใจอยู่ นึกแล้วก็อยากจะบ้าตายกับความซื่อบื้อตัวเองทั้งๆที่ปรกติไม่ได้เป็นคนที่ไม่ระวังตัวแบบนี้แท้ๆ
กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงง
เสียงโทรศัพท์เครื่องใหม่ของกรณ์ที่แม้จะพัฒนาจากจอขาวดำเป็นจอสีแล้ว แถมยังมีออฟชั่นภายในเครื่องอะไรต่อมิอะไรมากมายจนเรียกว่าคุ้มราคาพันกว่าบาทที่จ่ายไปแต่มือถือหรับกรณ์ก็เป็นแค่เครื่องมือสื่อสารชนิดหนึ่งเท่านั้น ความสามารถอื่นๆของเครื่องจึงไม่จำเป็นเลยสำหรับกรณ์
กรณ์คว้านหาโทรศัพท์อย่างร้อนลนเพราะกลัวจะรับสายไม่ทันเนื่องจากรู้ว่าเป็นใครโทรมาแม้เวลาจะไม่ใช่แต่ก็มีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เบอร์กรณ์
“กรรณ์..อรุณสวัสดิ์ ทำไมวันนี้โทรมาไวจัง ตื่นไวเหรอ?”เสียงที่อ่อนโยนจัดจนทำให้คนที่พึ่งกลับมาจากลงไปวิ่งออกกำลังกายนึกอยากแอบฟัง
“ทำบุญ...วันพระ”
“อ้อ...กรณ์ลืมไปเลยอ่ะ ไม่ได้กลับไปทำบุญกับกรรณเลย วันเสาร์แท้ๆเนอะ”
“กลับตอนไหน...”
“อืม...เดี๋ยวกรณ์ขอเวลาซักหน่อยนะ”
“อือ...เร็วๆนะ....กรณ์??”
“หืม?..มีอะไรเหรอกรรณ์”
“อยากกิน...สตอเบอรี่”เสียงของน้องชายแผ่วๆลงไปเพราะยังจำได้ว่าถูกกรณ์เอ็ดหลังจากที่โยรินซื้อสตอเบอรี่ให้กล่องใหญ่กรรณ์ก็เล่นทานแต่สตอเบอรี่ไม่ยอมทานข้าวหรืออย่างอื่นเลยจนท้องร่วงเกือบทั้งวันเลยโดนกรณ์เอ็ดทั้งน้ำตาด้วยความเป็นห่วง
“อยากกินเหรอ?”
“อือ...สตอเบอรี่..สตอเบอรี่!”
“แต่กรณ์ซื้อให้ได้แค่กล่องเดียวนะ”
“อืม...ก็ได้..”เสียงตอบของกรรณ์ทำให้กรณ์หัวเราะอย่างสดใส คิดถึงหน้าน้องชายที่คงกำลังทำแก้มป๋องเวลาโดนขัดใจแล้วอยากกลับไปหาไวๆ รอยยิ้มที่กรณ์ยิ้มให้กับน้องชายที่อยู่ปลายสายโทรศัพท์ทำเอาคนที่แอบมองผ่านช่องประตูที่แง้มไว้ยิ้มตามได้ง่ายๆทั้งๆที่กำลังสงสัยสัยว่ากรณ์คุยกับใครแต่ก็ยิ้มขึ้นมาแบบลืมตัว ราวกับมีมนต์สะกดอยู่ในรอยยิ้มนั้น
“งั้นกรณ์ไปล้างหน้าก่อนนะ”
“...อือ...รีบมานะ...สตอเบอรี่”กรณ์ส่ายหน้าหน่อยๆก่อนจะกดวางโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นจัดที่นอนให้เข้าที่เข้าทางตามมารยาทที่สมควรจะทำ เมื่อเห็นว่าคนในห้องจะออกมาสิงห์ก็แกล้งทำเป็นวุ่นวายอยู่ในครัว เทกาแฟใส่แก้วทั้งๆแก้วที่พึ่งดื่มก่อนออกไปวิ่งยังคงวางอยู่ที่หน้าโซฟา
“เอ่อ...คุณสิงห์ครับ”
“อ้าว..ตื่นแล้วเหรอ เป็นยังไง หลับสบายเลยนะ”
“....ขอโทษครับ”
“เออ ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย ทำไมถึงต้องขอโทษนักหนา แล้วที่หัวเป็นไงบ้าง ต้องไปโรงพยาบาลมั้ยหรือวันนี้มีนัดไปที่ไหนกับใครแล้ว?”ความจริงสิงห์อยากจะถามไปตรงๆมากกว่าว่าเมื่อครู่ที่คุยโทรศัพท์นั้นคุยกับใคร และคุยเรื่องอะไรโดยไม่ได้ดูเลยว่าแผลของกรณ์มันเป็นแค่แผลเล็กๆที่ปิดแค่พลาสเตอร์ยาแผ่นเดียวเท่านั้น
“ไม่ต้องหรอกครับ แผลแค่นี้เอง”
“แล้วไง?...ตอบคำถามก็ไม่หมด ฉันถามว่ามีนัดไปไหนกับใครรึไง?”กรณ์เงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมสิงห์ทำสีหน้าแปลกๆ ถามคำถามแปลกๆ คนที่โดนมองก็ยิ่งทำสีหน้าไม่ถูกเข้าไปกันใหญ่
“ก...ก็ไม่มีอะ..ไร..ฉันก็แค่..จะออกไปพร้อมกันไง..เออ! ฉันจะออกไปข้างนอกพอดี ถ้านายจะไปไหนจะได้ออกไปพร้อมกัน”
“เอ่อ ไม่ต้องก็ได้ครับคุณสิงห์ ผม...”
“ทำไมต้องขัดว่ะ...ก็บอกว่าออกไปพร้อมกันเลย จะไปไหนก็บอกเดี๋ยวไปส่ง”
เมื่อมันเป็นคำสั่งคนที่ไม่เคยกล้าขัดขืนอย่างกรณ์เลยได้แต่นิ่งเฉย พยักหน้ารับรู้แล้วพร้อมจะทำตามคำสั่งนั้น สิงห์ที่เห็นว่าอีกฝ่ายคงไม่ถามอะไรต่อความประหม่าจึงลดลง ส่งของใช้ส่วนตัวที่พึ่งซื้อกลับมาให้แล้วไล่ให้กรณ์ไปหน้าแปรงฟัน พอร่างบางเดินเข้าห้องน้ำไปราชสีห์ก็ทุบหัวตัวเองเบาๆ บ่นกับตัวเองเบาๆอย่างไม่เข้าใจว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไร
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ตลาดสดที่ทั้งเปอะเปื้อนและส่งกลิ่นเหม็นอับในบางจุดคือสถานที่ที่กรณ์เลือกจะให้ราชสีห์มาส่งหลังจากที่ขอให้ไปส่งที่ห้องแถวของเฮียกวงแล้ว แต่เหม็นสิงห์จะรู้ว่ากรณ์มีจุดหมายอื่นที่ไม่ใช่ที่แห่งนี้เลยบอกว่าจะจอดรถรออยู่หน้าร้านที่เมื่อก่อนเคยเป็นร้านอาหาร ที่เหมือนจะเคยเดินผ่านบ้างแต่ก็ไม่เคยเข้าเพราะร้านมันดูพื้นๆไป
ในใจอยากจะถามว่ากรณ์มีความสัมพันธ์อะไรกับร้านนี้เพราะดูจากที่เห็นห้องแถวนี้ไม่ได้เปิดแบ่งห้องให้เช่าอย่างที่อื่นๆแล้วตอนนี้ร้านนี้มันก็ปิดบริการไปแล้ว แต่สิงห์ก็ยังหาเหตุผลดีๆไม่ได้ที่จะถามกรณ์ จนแล้วจนรอดเลยได้แต่คอยดูพฤติกรรมของกรณ์ไปเรื่อยๆด้วยความอยากรู้อยากเห็นโดยไม่รู้เลยว่าทำให้อีกคนเกร็งจนทำอะไรแทบไม่ถูก
กรณ์เดินมาที่แผงขายของที่มีผลไม้หลากหลายชนิด เพื่อจะเลือกซื้อสตอเบอรี่ที่กรณ์ชอบกลับไปให้น้องชายด้วยเงินที่ได้ชดเชยจากเฮียกวงทำให้กรณ์ซื้อสตอเบอรี่ไปหลายกล่องทั้งๆที่ห้ามกรรณ์ทานเยอะแต่กรณ์ก็อดไม่ได้ที่จะซื้อเพียงแค่คิดถึงหน้าดีใจของกรรณ์ และกรณ์ก็ถือโอกาสซื้อกระเช้าผลไม้ไปฝากอาจารย์นภาและอาจารย์สมศรีคนที่คอยดูแลกรรณ์มาตลอด
กรณ์เดินออกมาด้วยกระเช้าผลไม้เล็กๆสองกระเช้าและถุงที่ใส่สตอเบอรี่มากกว่าห้ากล่อง ใบหน้าที่ยิ้มคนเดียวทำให้คนที่กรณ์คิดว่ากลับไปแล้วยกยิ้มตาม ในใจของสิงห์รู้สึกพองโตอย่างไม่ทราบสาเหตุ
เสียงแตรที่ออกมาจากรถคันหรูดัง ปริ้นนนนนน!!!! จนไม่ใช่แค่กรณ์เท่านั้นที่ตกใจ คนที่ภายในตลาดก็หันมามองด้วยความตกใจและประหลาดใจกันทั้งนั้น
“ขึ้นมาเดี๋ยวไปส่ง”กรณ์ขึ้นรถอย่างไม่ได้ตอบโต้อะไรกับคำสั่งอีกคำสั่งของสิงห์
“จะไปไหน..?”
“...ถ้าคุณสิงห์จะกรุณา...ผมจะไปที่สถานสงเคราห์เด็กตรงอ่อนนุชน่ะครับ”
“อืม แล้วไม่ต้องเรียกหรอกนะคุณสิงห์อะไรนั่น...นายเป็นเพื่อนโยรินใช่มั้ย รุ่นน้องที่คณะไอ้กฤษณ์ด้วยรู้จักใช่มั้ยไอ้กฤษณ์?”
“รู้จักครับ”
“เออ งั้นก็เรียกฉันว่าพี่ก็ได้”พูดทำเสียงเข้มแต่สิงห์กลับมีท่าทีประหม่าอย่างเห็นได้ชัดหากแต่กรณ์ไม่เห็นเพราะตอนนี้กรณ์ก้มหน้าข่มความรู้สึก ‘แย่’ บางอย่างเอาไว้
เมื่อกรณ์ไม่ตอบอะไรสิงห์เลยเคลื่อนรถออกไปยังจุดหมายที่กรณ์บอก สถานรับเลี้ยงฯแห่งนี้สิงห์เองก็เคยไปสมัยยังเด็กๆ เมื่อก่อนเป็นแค่สถานรับเลี้ยงที่แทบจะไม่เอากำไรจากคนที่มาฝากเลี้ยง จึงเป็นที่ที่คนไม่มีเงินเอาลูกมาฝากเลี้ยงจำนวนมาก แต่เพราะการไร้ความรับผิดชอบของพ่อแม่บางคนที่เอาลูกมาทิ้งไว้ จนสถานรับเลี้ยงแห่งนั้นกลายเป็นสถานสงเคราะห์ไปในที่สุด
ระหว่างทางกรณ์หันหน้าออกนอกกระจกฝั่งตัวเอง ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ กระทั่งเสียงหายใจยังแผ่วปลายจนคลายว่าสิงห์อยู่ในรถเพียงคนเดียว ใบหน้าที่สิงห์ไม่เห็น ดวงตาที่กำลังสมเพชตัวเอง ทั้งๆที่บอกตัวเองเสมอว่าไม่อยากทำร้ายคนๆนี้แต่ตอนนี้..เหมือนว่าสิงห์กำลังถูกใจกรณ์เข้าอย่างจัง สิ่งที่กรณ์คิดได้คือเพราะรูปร่างและหน้าตาของเขาที่ดึงดูดพวกผู้ชายแท้ชายเทียมทั้งหลาย และสิงห์ก็คงเป็นหนึ่งในคนที่อยากลอง ‘ของแปลก’
ทั้งๆที่กรณ์อยากแค่อยู่อย่างไร้ตัวตนสำหรับสิงห์ อยากแค่อยู่ไกลๆ เพราะกลัวว่าถ้าเกิดรู้จักกันแล้วสิงห์จะถูกใจตัวเองเหมือนที่คนๆอื่นเป็น ไม่อยากทำร้ายคนที่ชอบ อยากให้เขามีชีวิตที่ดีไม่ต้องมีแปดเปื้อนสิ่งสกปรกแบบกรณ์
ดวงตากกลมโตก้มลงมองถุงสตอเบอรี่ที่อยู่ในมือ น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลลงมาช้าๆ
‘กรรณ์...ถ้าพี่เป็นคนเลว...กรรณ์จะยังรักพี่มั้ย?’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
เสียงผิวปากตลอดทางกลับคอนโดตัวเองอย่างคนอารมณ์ดีจนทำให้คนที่ราชสีห์เดินผ่านต่างมองดูชายหนุ่มรูปงามที่ยิ้มไปผิวปากไปทำให้เสน่ห์ของเขายิ่งโดดเด่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“เฮ้ย! ไอ้สิงห์ มึงอารมณ์ดีมาจากไหนว่ะ”
“อ้าว ไอ้กฤษณ์...ไม่มีอะไรเว้ย”สิงห์ตอบเพื่อนยิ้มๆ แต่คนที่ถามก็พอจะเดาออกว่าเพราะอะไร ก็กฤษณ์ ‘เห็นมาตลอด’
“กูเห็นนะเมื่อเช้ามึงลงมาพร้อมน้องคณะกู เดี๋ยวนี้เปลี่ยนรสนิยมแล้วเหรอว่ะ?”
“ถุย! ไม่ใช่เว้ย แค่รู้จักกันเฉยๆ”
“เฮอะ มึงระวังๆนะแล้วกัน ไอ้เด็กคนนั้นมันแรงจะตาย ทำเอาผู้ชายหัวปั่นมาเป็นร้อยๆคนแล้ว เห็นหน้าซื่อตาใสกูเองก็หลงเชื่อว่าเป็นคนดีไปเหมือนกัน”
“มึงมั่วเปล่า...กูว่ามันก็ไม่ได้ร้ายอะไรเลย”
“มั่วอะไร กูได้ยินมาว่ามันอยากได้มึงมานานแล้วด้วย”
“มึงอย่ามาพูดพล่อยๆนะไอ้กฤษณ์ นั่นน้องคณะมึงนะ แล้วมันก็ดูไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เมื่อคืนมันนอนห้องกูก็ไม่เห็นจะมาลุมลามอะไรกับกูซักนิด”
“งั้นมึงดูนี่”กฤษณ์หยิบภาพนับสิบภาพให้สิงห์ดู ทันทีที่เห็นใบหน้าคมก็ขบกรามจนแน่น ภาพที่เห็นตรงหน้ามีทั้งภาพกอด จูบ รวมไปถึงภาพเปลือยอยู่บนเตียง โดยแต่ละภาพที่ถ่ายนั้นไม่ใช่ถ่ายกับคนคนเดียวกันทั้งสิ้น
สิงห์คืนภาพพวกนั้นให้เพื่อนแล้วเดินจากไปด้วยสีหน้าที่ต่างจากตอนเข้ามาโดยสิ้นเชิง ทั้งๆที่คิดว่ากรณ์เป็นคนดีเป็นคนที่ไม่ใช่แบบที่ข่าวลือพวกนั้น ทั้งๆที่คิดว่าอยากรู้จักคนแบบกรณ์เอาไว้...เป็นเพื่อน...
‘กฤษณ์’ แสยะยิ้มที่มุมปากมองเพื่อนในกลุ่มของตัวเองที่เดินจากไปอย่างคนอารมณ์ไม่ดี เขารู้อยู่แล้วว่าสิงห์เป็นคนอารมณ์ร้อนแค่ไหน ร้อนขนาดที่ว่าไม่มีทางที่จะมาดูว่า รูปทั้งหมดนี้...เป็นรูปที่ ’ตัดต่อ’ ขึ้นมาทั้งสิ้น และเป็นหลักฐานที่ใช้สร้างข่าวลือของกรณ์ได้เป็นอย่างดี แม้กระทั้งตัวเจ้าของข่าวลือยังไม่รู้เลยว่า ตัวเอง...มีรูปแบบนี้
ตัวละครหลักๆครบหมดแล้ว เฮ้ออ
ตอนนี้พิมในโทรศัพท์ถ้ามีตรงไหนพลาดๆตกๆก็...นั้นแหละ แต่ผมก็อ่านทวนในคอมก่อนลงแล้วนะ
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
กฤษณ์ทำแบบนี้เพื่อนอะไรวะ ไม่สมหวังในตัวกรณ์
หรือว่ามีเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวเองผิดหวัง แล้วมาโทษกรณ์ แย่ว่ะ
-
:z6:กฤษณ์ทำอย่างนี้ทำไมเนี่ยยย
-
โอ๊ยโอ๊ยมันปวดตับ :z3:
-
ฮ่วย ! ชีวิตส่วนตัวของกรณ์รันทดขนาดนั้นแล้ว ก็ยังมีคนอิจฉาริษยาอยู่เหรอ
พระเจ้า ! จะเล่นตลกอะไรนักหนากับชีวิตของกรณ์ พอทีเถอะ
-
ไอ้กฤษณ์เลวว่ะ:( สงสารกรณ์
-
ไอ้กฤษณ์เมิงทำเพื่อ.... :z6: :m16:
:pig4:
-
สงสารกรณ์มากเลย :m15:
ไอพี่กฤษณ์ :angry2:
:L2: :L2:
-
โอ้ยเลวอ่ะ เลวมาก นิสัยเสียอ่ะ สงสารกรณ์จัง รุ่นพี่เลวๆๆแบบนี้ กรณ์ไปทำอะไรให้อ่ะ แม่งนิสัยเลว
สิงห์เปิดหูเปิดตาไว้หน่อย อยากบอกคนแต่ว่าคิดถึงน้องกรรณ์แบบสุดๆๆอ่ะ ดีใจที่เรื่องนี้มาอัพ
ขอบคุณน้า มาต่อบ่อยๆๆ ไวไวน้า อยากเห็นสิงห์รับรุ้เรื่องราวชีวิตความเป็นจริงของกรณ์จังอยาก
รู้ว่าสิงห์จะทำ จะรู้สึกยังไง
-
อ้าววว เชี้ยกฤษณ์
-
กฤษณ์แม่งเลวจิงๆ
-
ไอ้คนชื่อ กฤษณ์ นี่้มันสมควรตายจัง เลวมากมาสร้างเรื่องแบบนี้ได้ไง
กรณ์ไม่ได้ทำอะไรให้มันสักหน่อย สิงห์จะถามกรณ์ก่อนมั้ย
ไม่ใช่ไปถึงก็ด่ากรณ์นะ ถ้าเป็นอย่างนี้มันร้ายไปนะ
คนหนุ่มอ่ะต้องทำงานก่อนนะถูกแล้วนะคนเขียน 5555
-
มีเหตุผลอะไรที่ทำแบบนี้
-
โอ้ววว เรื่องน่าติดตาม รอตอนต่อไปครับ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ
-
คุณพระเอกค่ะ อย่าหูเบามากนักจิ :m31:
-
เจอแล้วตัวเหี้ยที่ทำให้คนอื่นเสียหาย
มันชอบกรณ์ หรือว่ามันชอบไอ้สิงห์หน้าโง่กันแน่ ถึงได้ทำแบบนี้
-
ไอ้กฤษณ์เป็นใครอ่ะ
ทำไมต้องคอยใส่ร้ายน้องด้วยอ่ะ
สงสารน้องอีกแล้ว T^T
อย่าไปทำร้ายน้องไ้ด้ไหมล่ะ?
แค่นี้น้องก็ช้ำแล้วนะ
-
:m31: :fire: :z6: :beat:-ที่แท้ข่าวลือเสียๆหายๆทั้งหมดของกรณ์ คงมาจากอิกฤษณ์แน่นอน อย่าด่าอิเห็นสดมาก ร้ายมาก โถน้องกรณ์ของเลดี้
น่าสงสารเหมือนนางเอกวิกเจ็ดสีอะ รันทด แล้วพระเอกจะรู้ไหมนี่ นี่ภาาพตัดต่ออะ สงสารกรณ์ กฤษณ์คงมองเป็นคนน่ารังเกียจ
และคงทำร้ายกรณ์แน่ เพราะคิดว่ากรณ์ขายตัว สงสารล่วงหน้า
-
วางแผนใส่ร้ายขนาดนี้เคยโดนปฏิเสธมาเหรอไงเนี่ย
หรือเป็นโรคจิตเห็นคนอื่นดีกว่าไม่ได้
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: พี่สิงห์ คนโง่ !!!!!
จะได้ซดมาม่าแล้ว วู้ๆๆๆ :z2: :z2:
รีบมาต่อน๊า ชอบๆ :3123:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เล่นเอาน้ำตาร่วง :sad4:
เขียนได้กระแทกใจจัง
แค่รู้ว่าจบแฮปปี้ จะดราม่าขนาดไหนก็บ่ยั่น
-
ว่าแต่อิกฤษณ์นี่ยังไง
ทำไปเพื่อ?
-
ชอบน้องกรณ์มากกกกกกกก คนแต่งที่รัก อย่าให้น้องกรณ์ดราม่ามากเน้อ สงสารน้อง
ส่วนไอ้กฤษณ์นรก สันดานมาก ๆ อยากเข้าไปกระโดดถีบขาคู่ใส่หน้ามัน
-
:mc4: :3123:
กรณ์น่ารักมากเลยค่าคนเขียน :m1:ตกหลุมรักเรื่องนี้มากเลย
น้องกรรณ์ก็น่าเอ็นดู :กอด1:
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
แต่ดูท่าว่าอุปสรรคในชีวิตของกรณ์ในตอนนี้มันเป็นแค่การเริ่มต้น น่าสงสารกรณ์จังเลยค่ะ :m15:
เอาใจช่วยกรณ์กับน้องกรรณ์ต่อไปนะคะ
ปล.คนเขียนจะขึ้นเหนือมาหาเค้าหรอ แอร๊ยยย เขิน :m3:
มามะมาจุ๊บที :จุ๊บๆ: ม๊วฟ กอดกันๆ :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้ค่ะ สนุกดี
รอตอนต่อไปค่ะ
-
มารออ่านตอนต่อไป สงสารกรณ์ เริ่มไม่ชอบนายสิงห์แล้วอะ ทำไมเชื่อง่ายจัง เกลียดอิกฤษณ์ แม่จะฆ่ามัน
-
กำลังไปได้สวยแท้ๆ อีกฤษมาจากไหน คิดจะเอาไอ้สิงห์ไว้แดกคนเดียวไงว่ะ
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: มาอัพเถอะนะ
-
กฤษณ์เปิดตัวก็เลวได้โล่
ไม่ทราบว่ามีจุดประสงค์อะไรที่จะต้องทำกับกรณ์อย่างนี้
สิงห์ใจเย็นหน่อยนะเฟ้ย
อย่าเพิ่งใจร้อนไปทำอะไรกรณ์นะ
กรณ์เราน่าสงสารได้อีก :monkeysad:
-
รีบมาต่อนะครับ ขอบคุณครับผม
-
ตอนที่ 7
ภายในมหาวิทยาลัยที่กว้างขวางใต้ตึกคณะที่ถือว่าเป็นหนึ่งในคณะที่มีนิสิตมากที่สุดในมหาวิทยาลัยมีนิสิตชายหญิงหนึ่งคู่กำลังนั่งติวหนังสือเพื่อจะเตรียมตัวสอบไฟนอลในเทอมแรกทั้งๆที่ยังเหลือเวลาอีกเกือบๆหนึ่งเดือนกว่าจะสอบแต่เพราะกรณ์ไม่มีเวลามากนักและวันจันทร์กรณ์ก็มีเรียนแค่คาบเช้าเท่านั้น เขาและโยรินจึงมานั่งอ่านหนังสือและทบทวนบทเรียนที่ไม่เข้าใจกันที่ใต้ตึกคณะ โต๊ะหินอ่อนที่กรณ์และโยรินมักจะมานั่งรอกันและกันทุกวัน
คณะนิเทศฯ คือคณะที่กรณ์เลือกเข้ามาเรียนแม้จะเป็นคณะที่ดูไม่เหมาะกับเด็กอย่างกรณ์เท่าไรแต่หนึ่งในความฝันของกรณ์คือการเป็นนักข่าว ถึงจะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะได้ทำงานข่าวเพราะยังมีน้องชายอย่างกรรณ์ที่ต้องดูแลแต่แค่ได้เรียนรู้ได้เข้าใกล้อีกนิดมันก็ช่วยเติมความฝันของกรณ์เพียงพอแล้ว
โยรินนั่งอ่านหนังสือในส่วนของเธอที่ตามหลังกรณ์อยู่หลายบท ไม่เข้าใจเลยว่าคนที่ทำงานตอนกลางคืนที่โยรินเองก็ไม่รู้ว่ากรณ์ทำงานอะไรแต่เพราะเชื่อใจว่าเพื่อนจะทำงานที่ไม่เป็นการลบลู่ตัวเองจึงไม่ถาม แม้จะห่วงความปลอดภับของกรณ์อยู่บ้างก็ตามและในวันหยุดกรณ์จะกลับไปดูแลกรรณ์ทุกอาทิตย์ การดูแลกรรณ์ก็ไม่มีเวลาว่างเช่นเดียวกับตอนทำงาน เพราะเท่าที่โยรินเห็นด้วยตาของตัวเอง กรรณ์จะคอยมองมาทางพี่ชายเสมอหากว่าเห็นกรณ์มองไปทางอื่นที่ไม่ใช่ตัวเองกรรณ์จะร้องเรียกความสนใจจากกรณ์ทันที
ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของโยรินเรียกได้ว่าเธอยังไม่เคยมีเพื่อนสนิทเลยแม้แต่คนเดียว ด้วยหน้าที่การงานของผู้เป็นพ่อเมื่อเกือบยี่สิบปีที่แล้วไม่ได้มีความมั่นคงเท่ากับตอนนี้ บ่อยครั้งที่โยรินต้องย้ายตามบิดาไปนู้นมานี่การที่จะผู้สัมพันธ์กับใครซักคนก็เป็นเรื่องที่ยาก ครั้นพอกลับมาอยู่ที่ประเทศไทยเป็นการถาวรเมื่อประมาณสามปีก่อนโยรินก็ยังไม่เคยมีเพื่อนแท้เลยซักคน เคยมีคนที่คิดว่าจะเป็นเพื่อนแท้เหมือนกันแต่คบกันไม่นานคนๆนั้นก็เกิดปัญหาเข้าใจผิดจนทำให้ต้องเลิกคบกันไป...และทุกๆคนที่คิดว่าจะสนิทด้วยไม่มี ‘ปัญหา’ ทางใดก็ทางหนึ่ง
แรกๆที่โยรินเริ่มมาสนิทกับกรณ์ข่าวลือเสียๆหายๆระหว่างเขากับกรณ์กระฉ่อนไปทั่วทั้งคณะ อาจจะหนักไปทางกรณ์ซะเป็นส่วนมากแต่ด้วยความมั่นใจในตัวกรณ์ทำให้โยรินไม่สนใจข่าวลือ แต่ที่คาดไม่ถึงคือข่าวลือแพร่ไปถึงหูของคุณหญิงเนตรผู้เป็นแม่ ด้วยความเป็นแม่ทำให้เกิดความเป็นกังวลต่อเพื่อนคนใหม่ของลูกสาวจนต้องสั่งให้คนไป ‘สืบ’ ชีวิตความเป็นอยู่ของกรณ์เพราะแม้ว่าคุณหญิงเนตรจะเป็นห่วงลูกสาวในเรื่องของการเลือกคบเพื่อนมากเพียงใดแต่คุณหญิงเนตรเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไรง่ายๆเธอจึงสั่งให้คนค้นประวัติของเพื่อนลูกสาวมาก่อนที่จะตัดสินอะไรลงไป
สิ่งที่ได้รับมาสร้างความประหลาดใจให้กับคุณเนตรมากเพราะชีวิต ‘ในตอนนี้’ ของกรณ์คือชีวิตที่น่าสงสาร ประวัติที่แนบมาพร้อมกับรูปถ่ายของผู้ชายที่หน้าตาใสซื่อดูน่ารัก เมื่อได้รู้เธอแทบจะไม่เชื่อเลยว่าข่าวลือพวกนั้นเป็นความจริง เพราะชีวิตคนที่โดนทิ้งให้ดูแลน้องชายที่มีสมองที่ผิดปรกติและเริ่มทำงานหาเงินเองตั้งแต่สิบเอ็ดขวบมันเป็นชีวิตที่น่า ‘เชิดชู’ มากกว่า จนอยากจะพบหน้าและทำความรู้จักกับกรณ์จริงๆ คุณหญิงเนตรจึงสั่งให้คนของเธอไปสืบประวัติก่อนที่กรณ์และน้องชายจะถูกนำมาทิ้งไว้
และนั้นทำให้คุณหญิงเนตรประหลาดใจมากกว่าเดิมเมื่อคนของเธอรายงานมาว่าประวัติของเด็กทั้งสองคนก่อนหน้าที่จะถูกทิ้งไว้นั้นหายไป...หายจนไม่สามารถที่จะสืบค้นได้ราวกับว่ามีใครบางคน ‘ลบและซ้อน’ มันเอาไว้
ด้วยความสงสารและสนใจในตัวของกรณ์คุณหญิงเนตรจึงหาโอกาสไปพบเพื่อนของลูกสาวของเธอ เพราะเคยบอกให้โยรินชวนมาทานข้าวที่บ้านแต่กรณ์กลับอ้างมาตลอดว่าติดทำงานและติดดูแลน้องชายวันไหนที่ว่างก็จะไม่ค่อยบอกใครและเลือกจะไปเดินดูแม่น้ำเจ้าพระยายามค่ำคืนเพียงลำพัง ดังนั้นคุณหญิงเนตรจึงตัดสินใจไปพบกรณ์ด้วยตัวเองที่ร้านอาหารที่กรณ์ทำงานอยู่ แม้มันจะไม่สมกับฐานะแต่คุณหญิงหาใช่คนที่ถือตัว เธอทานอาหารข้างถนนได้เช่นกับคนอื่นๆเพียงแต่เธอเกิดมาในชนชั้นสูงและถูกเลี้ยงมาอย่างถูกสุขลักษณะจึงไม่มีโอกาสที่จะได้เห็นเธอทานอาหารง่ายๆซักเท่าไรนัก
กรณ์ที่คุณหญิงเนตรเห็นในร้านอาหารคือลูกจ้างที่สามารถทำตามคำสั่งเจ้านายได้เป็นอย่างดีอย่างไม่มีอะไรบกพร่อง แม้จะไม่ได้ออกมาหน้าร้านบ่อยนักแต่ก็ยังพอเห็นกรณ์ขนนู้นขนนี้อย่างขยันขันแข็ง สุดท้ายวันนั้นคุณหญิงเนตรจึงกลับไปอย่างไม่ได้แนะนำตัวอะไรกับกรณ์ แต่กลับมาบังคับให้โยรินลากเพื่อนคนนี้มาทานข้าวที่บ้านเสียให้ได้
เช่นเดียวกับวันนี้ที่คุณหญิงเนตรอยากจะชวนกรณ์ไปทานข้าวเพราะรู้เรื่องความเป็นอยู่ที่เปลี่ยนไปของกรณ์ ต่างกันแค่คุณหญิงเนตรไม่ได้ใช้ลูกสาวเหมือนคราวที่แล้ว...ครั้งนี้เธอเดินทางมาที่มหาวิทยาลัยเพื่อมาชวนและรับกรณ์ไปทานข้าวเย็นที่บ้านของเธอ...‘อีกครั้ง’
“อ่านหนังสือกันอยู่เหรอจ๊ะเด็กๆ”
“อ้าว! คุณแม่ มาทำอะไรหรือค่ะ”
“คุณหญิง..สวัสดีครับ”คุณหญิงเนตรหันมารับไหว้ของกรณ์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม นึกตำหนิลูกสาวตัวเองในใจทั้งๆที่เป็นลูกสาวแท้ๆทันทีที่เจอหน้ากันกลับไม่ทักทายซะก่อนที่จะถาม
“แม่มาชวนลูกโยกับลูกกรณ์ไปทานข้าวที่บ้านน่ะจ้ะ”
“แล้วทำไมไม่โทรบอกหนูก่อนล่ะคะ ให้หนูพากลอนเข้าไปหาเองก็ได้”
“แม่ผ่านมาแถวนี้พอดี แล้วจำได้ว่าลูกโยกับลูกกรณ์มีเรียนแค่ช่วงเช้าใช่มั้ยคะ”
“ใช่ค่ะ นี่หนูกับกลอนกำลังอ่านหนังสือกันอยู่พอดี กลอนเก่งมากเลยค่ะคุณแม่ ไม่รู้ว่าเอาเวลาจากไหนมาอ่านหนังสือกัน หนูที่มีเวลามากกว่าแต่กลับเทียบกลอนไม่ติดเลย”โยรินพูดยอคนข้างๆให้คุณหญิงฟังจนทำให้ใบหน้าสีขาวซับเลือดขึ้นมาด้วยความเขินอายอย่างช่วยไม่ได้
“เพราะลูกกรณ์ขยันไงคะ...แล้วเรื่องเย็นนี้ว่าไงเอ่ย แต่แม่บอกให้แม่บ้านเตรียมโต๊ะไว้เผื่อลูกกรณ์แล้วนะคะ ยังไงวันนี้ลูกกรณ์ก็ต้องไปให้ได้ ไม่ไปแม่ไม่ยอมจริงๆด้วย แม่มีเรื่องสำคัญอยากจะคุยด้วยคะ”
“เอ่อ...ผมต้องทำงานน่ะครับคุณหญิง”
“โทรไปลาไม่ได้เหรอกลอน นะนะ”โยรินหันมาช่วยคุณหญิงเนตรอีกแรงด้วยรู้ว่าแม่ของเธอต้องการจะคุยเรื่องอะไรกับกรณ์
“...เราพึ่งทำงานได้แค่อาทิตย์เดียวเองนะโย...คุณหญิงครับ เป็นวันอื่นไม่ได้เหรอครับ ผมไม่อยากขาดงานทั้งๆที่พึ่งเริ่มทำงานได้ไม่กี่วัน มันคล้ายกับว่าเราเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบน่ะครับ”
“แม่เข้าใจลูกกรณ์นะคะ แต่วันนี้แม่ขอได้มั้ย?...เดี๋ยวแม่จะโทรไปคุยกับเจ้านายลูกกรณ์เองนะคะ”
“เอ่อ..อย่าลำบากเลยดีว่าครับคุณหญิง”เพราะว่างานที่ทำอยู่เป็นงานที่ไม่อยากจะบอกกับคนที่หวังดีและห่วงใย จะโกหกก็ไม่อยากจะโกหกใคร จะให้พูดความจริงกรณ์ก็มีความกล้าไม่เพียงพอ
“นะคะ ไปทานข้าวเป็นเพื่อนแม่หน่อยนะ แม่สั่งให้แม่บ้านทำอาหารไว้เยอะแยะเชียว”
“นะกลอนๆ นานๆทีไปทานข้าวบ้านโยนะ คุณพ่อก็บ่นคิดถึงกรณ์อยู่นะ”
“...เอ่อ...เอาอย่างนั้นเหรอ?”
“ใช่!!!”
“อ...อืม ขอบคุณคุณหญิงมากนะครับที่ชวนผม”คำตอบรับอย่างมีมารยาททำให้คนชวนอมยิ้ม ดีใจที่วันนี้จะมีโอกาสนั่งคุยเรื่องส่วนตัวกับกรณ์
ความจริงแล้วคุณหญิงเนตรทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากมุมของลูกสาวอย่างโยรินที่เล่าให้ฟังเพียงว่ากรณ์กำลังลำบากเนื่องจากนายจ้างของกรณ์ต้องเลิกทำกิจการกลางคันแม้จะให้กรณ์พักอยู่ที่เดิมและรวมถึงจ่ายค่าน้ำค่าไฟให้กรณ์ก็ตามแต่โยรินคิดว่า ‘คนอย่างกรณ์’ ไม่มีทางที่จะยอมรับความหวังดีจากคนอื่นง่ายๆ กรณ์คงคิดจะหาที่อยู่ใหม่ในเร็ววันแน่ๆ
“งั้นแม่ว่าตอนนี้เรามาพักสมองกันก่อนดีมั้ยคะ แม่อยากช้อปปิ้งจนคันไม้คันมือไปหมดแล้วค่ะ”
“ว้าว! ดีเลยค่ะคุณแม่ หนูก็เหนื่อยแล้ว อ่านยังไงก็จำไม่ได้ เดี๋ยวใกล้สอบค่อยจองตัวกลอนจ๋าไปสอนก็ได้”สองแม่ลูกหัวเราะกันตามประสาก่อนจะลากกรณ์ที่ยืนยิ้มอย่างทำอะไรไม่ถูกออกไปช้อปปิ้งตามที่ตกลงกันไว้
รถเก๋งสีดำคันหรูเคลื่อนตัวออกไปสู่จุดหมายที่ทั้งสามคนในรถคันนั้นต้องการจะไป โดยมีใครบางคนยืนมองพร้อมกับยิ้มที่มุมปากอย่างกำลังนึก ‘เย้ยหยัน’...ที่แท้ก็เป็นพวกที่ปะเลาะออเซาะคนรวยๆตามที่ข่าวลือจริงๆ...ไม่น่า...ไม่น่าคิดว่าคนแบบนี้...เป็นคนดีน่าคบหาเลยซักนิด...ไม่น่าเลย
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
คฤหาสน์ทรงไทยแนวโมเดิร์นที่ก่อสร้างด้วยไม้ทั้งหลังแต่โครงสร้างด้านนอกกลับผสมกลิ่นอายยุโรปได้อย่างลงตัวด้วยการจัดสวนที่มีสีสันอ่อนหวาน จากดอกไม้พุ่มที่ให้สีสันต่างๆเน้นไปทางเรียบง่ายแต่ก็มีความร่มลื่นด้วยต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาจนใต้บริเวณนั้นไม่มีที่ว่างให้แสงแดดส่องผ่านมามากนัก
รถเก๋าสีดำกำลังแล่นแผ่นสวนสวยของบ้านที่คุณหญิงเนตรภูมิใจนักภูมิใจหนาเพราะเธอเป็นผู้ที่ลงมือทำเองทุกอย่างตั้งแต่ปลูกดอกไม้ยันถึงการตัดแต่กิ่งเล็กๆน้อยๆ กรณ์มองดูสวนที่เมื่อครั้งที่แล้วมาก็ว่าสวยแล้วแต่ครั้งนี้กลับสวยกว่าเก่าด้วยการเพิ่มมุมนั่งทานน้ำชายามบ่ายไว้ในสวน ทำให้สวนแห่งนี้ดูน่าสนใจขึ้นเท่าตัว
“อ๊ะ...คุณหนูกรณ์ มาแล้วหรือคะ”
“สวัสดีครับคุณป้าสมใจ”
“ป้าสมใจคะ ทักทายแต่คุณหนูกรณ์เหรอค่ะ แล้วเอาหนูไปทิ้งไว้ที่ไหนล่ะ”
“แหม คุณหนูก็ ป้าไม่ได้ทิ้งคุณหนูซะหน่อย ป้าแค่ดีใจที่ได้พบคุณหนูกรณ์น่ะค่ะ เธอไม่มาบ้านนี่นานแล้วป้าคิดถึง”
ป้าสมใจ...แม่บ้านของคุณหญิงเนตร ทั้งๆที่พบเจอกรณ์เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแต่ทุกคนกลับรู้สึกได้ว่าป้าสมใจรอคอยการมาของกรณ์ตลอด ทุกๆครั้งที่โยรินเล่าเรื่องราวของกรณ์ให้คุณหญิงฟังป้าสมใจจะทำหน้าเศร้าทุกครั้งที่เรื่องที่เล่าเป็นเรื่องไม่ดีและจะยิ้มยินดีทุกครั้งที่รู้ว่ากรณ์กำลังมีความสุข กระนั้นก็ไม่มีใครแปลกใจที่ป้าสมใจรักและเอ็นดูกรณ์ถึงเพียงนี้เพราะใครก็ตามที่ได้รู้จักชีวิตกรณ์ รู้จักตัวตนกรณ์ รู้จักนิสัยที่มีแต่ความซื่อตรงความเมตราของกรณ์ คงไม่มีใครใจร้ายกับกรณ์ได้ลง ถ้าจะมีคนๆนั้นก็คง ‘เลว’ เกินกว่าจะใช้ชีวิตแบบคน
“ไปกันเถอะค่ะเด็กๆ ข้างนอกแดดแรงเดี๋ยวจะไม่สบาย อีกอย่างแม่อยากเห็นชุดที่แม่ซื้อให้กรณ์เสียหน่อย คงน่ารักน่าดูเลยนะคะ”
“ใช่ค่ะๆ หนูก็คิดเหมือนคุณแม่เหมือนกัน มีแต่กลอนนั้นแหละบอกไม่เอาๆอย่างเดียว”
“คุณผู้หญิงคะ...คือว่ามีแขกมารอพบน่ะคะ”
“ใครเหรอสมใจ..วันนี้ฉันไม่ได้นัดใครมานะ”
“แหม!...คุณพี่เนตรขา น้องคงไม่ถือว่าเป็นแขกของบ้านนี้หรอกมั้งค่ะ”เสียงที่แหลมสูงจนฟังแล้วระคายหู พร้อมๆกับการปรากฏตัวของผู้หญิงมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับคุณหญิงเนตร หน้าตาสะสวยและผิวพรรณที่เนียนใสคล้ายคุณหญิงเนตรพร้อมๆกับคำทักทายที่เรียนว่า ‘คุณพี่’ จึงเดาไม่ยากเลยว่าผู้หญิงคนนี้คงต้องเป็นเครือญาติคนใดคนหนึ่งของคุณหญิงเนตรแน่ๆ
“นารี...มีอะไรถึงมาหาฉันที่นี่ได้”เสียงที่ปรกติจะอ่อนโยนตลอดเวลากลับแข็งตึงขึ้นมาอย่างมีคนอารมณ์ จนทำให้คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างกรณ์ต้องถอยออกไปเพราะเหมือนว่าตัวเองเป็นคนที่อยู่นอกครอบครัว
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ดิฉันคิดถึงคุณพี่ก็เท่านั้น แล้วเด็กผู้ชายคนที่เดินออกไปเมื่อครู่เป็นใครหรือคะ หรือว่าเป็นคนรักของลูกโยดูหน้าตาแล้วคล้ายว่าไม่ใช่ผู้ชายเลย ‘รสนิยม’ ของลูกนี่แปลกดีนะคะ ฮิฮิ”
“...กลอนเป็นเพื่อนของโยค่ะคุณน้า”
“แหม...ลูกโยรู้จักคบเพื่อนหน่อยก็ดีนะค่ะ ดูซิเจอหน้าผู้ใหญ่แต่กลับเดินออกไปไหนก็ไม่รู้ ไหวก็ยังไม่ไหว้ซักนิด”
“ลูกกรณ์ของฉันเป็นคนมีมารยาท เขารู้ว่าถ้าอยู่ตรงนี้แล้วฉันจะเสียหน้าต่อหน้าเขา เขารู้ดีมากกว่าผู้ใหญ่บ้างคนเสียอีกนะ”คุณเนตรเนตรพูดด้วยน้ำเสียงที่ถือว่าแข็ง จนคนฟังรับรู้ได้ว่าตัวเองกำลังถูกตำหนิ ส่งผลให้แสดงออกทางสีหน้าอย่างคนไม่เคยเก็บอารมณ์
“แล้วนี่เธอมีธุระอะไรกับฉัน ร้อยวันพันปีไม่เคยจะเห็นโผล่หน้ามา”
“...ดิฉันจะมาขอร่วมโต๊ะมื้อเย็นด้วยซักหน่อย คุณพี่คงไม่ว่านะคะ”
“ฉันถามเธอว่ามีธุระอะไร?”
“....ดิฉันจะพาลูกชายกับลูกสาวและก็แฟนของลูกสาวมาพบแฟนคุณพี่น่ะค่ะ ฉันอยากจะจัดงานหมั้นของลูกสาวให้มันเป็นเรื่องเป็นราวเสียที อยากจะรบกวนให้คุณพี่ไปเป็นผู้ใหญ่ทางฝั่งของเราหน่อย”คุณหญิงเนตรพยักหน้า ไม่ได้หนักใจอะไรเท่าไรอย่างน้อยก็ถือว่าเป็นญาติกัน
“งั้นเจอกันที่โต๊ะตอนเย็นแล้วกันฉันมีธุระกับลูกๆ...ป้าสมใจไปตามลูกกรณ์ไปหาฉันข้างบนห้องด้านบนด้วยนะ”พูดเสร็จคุณหญิงเนตรก็เดินจากไปจนคนที่รออยู่ถึงกับหน้าเสียทั้งๆที่เป็นเจ้าบ้านน่าจะอยู่คุยกับแขกแท้ๆ ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกของ ‘เมียหลวง’ที่จำเป็นต้องเคารพแล้วล่ะก็ ไม่มีทางที่วารีจะยอมก้มหัวให้แน่ๆ
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ภายในสวนสวยขนาดใหญ่กรณ์เดินมาหยุดอยู่ตรงไม้พุ่มที่ถูกตัดเป็นรูปทรงน่ารักๆหลายรูปทรง มีดอกไม้เล็กๆปลูกแซมไว้เพื่อความมีสีสันหนึ่งในนั้นคือดอก ‘เดซี่’ ดอกไม้ที่กรณ์ชอบที่สุด
ภาพที่กรณ์กำลังก้มลงไปไล้ตามกลีบดอกไม้สีขาวดอกเล็กด้วยใบหน้าที่แย้มยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ทำให้ผู้ชายที่แอบมองกรณ์ตั้งแต่ลงจากรถจนเดินเข้ามาในสวนอดที่จะมองไม่ได้ ดวงตาของชายหนุ่มแวววับด้วยความลุ่มหลงแต่ทว่าตัวเขาเองไม่สามารถรับรู้ได้
“ดอกเดซี่มันคู่ควรกับความบริสุทธิ์ นายอย่าทำให้ดอกไม้ที่บริสุทธิ์ขนาดนั้นมันแปดเปื้อนเลย”เสียงเข้มที่ดังจากด้านหลังทำให้กรณ์สะดุ้งอย่างตกใจ และเมื่อหันไปมองกลับทำให้เขาตกใจมากกว่าเดิม
“เอ่อ...คุณสิงห์”
“ใช่ ฉันเอง ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่ ที่นี่ใช่ที่ของนายรึไง”เหมือนคำพูดนั้นคือหอกปลายแหลมที่ทิ่มมากลางอก ‘ที่ของนาย’ ที่ราชสีห์พูดออกมาเหมือนกับเป็นคำที่ทำร้ายกรณ์โดยตรง...เพราะตั้งแต่กรณ์จำความได้ กรณ์ไม่มีที่ที่ ‘เป็นของตัวเอง’
“ผมมา...ทานข้าว กับคุณหญิงเนตรแม่ของเพื่อนผมครับ”อธิบายด้วยเสียงที่ที่แทบจะไม่มีออกมาจากลำคอ รู้สึกจุกไปทั้งอก
“ฮึ...พอได้โอกาสเกาะคนรวยๆ งานการก็ไม่ต้องทำงั้นซิ นายนี่มันนิสัยแย่จริงๆ”
“.....”
“ฉันเคยคิดนะว่าข่าวลือของนายมันก็แค่ข่าวลือแต่ฉันว่ามันคงไม่ใช่แล้วมั้ง ที่ไปทำงานแบบนั้นก็คงจะแค่ทำงานไว้บังหน้าใช่มั้ยล่ะ คงไว้เปิดโอกาสหาคนรวยๆเข้ามาให้เกาะใช่มั้ย หน้าตานายก็ดีทำไมไม่เลือกเอาซักคนล่ะ คนที่จะเปเงินให้นายได้ไม่อั้น รึว่ามันเป็นที่นิสัยของนายที่แค่คนเดียวไม่พอ”
“.....”
“จะก้มซ่อนหน้าซ่อนตาไปทำไมล่ะ! ทำไมไม่ตอบอะไรฉันเลย! บอกมาดิ พูดมาดิ...เงยหน้าขึ้นมา....มองฉัน”ด้วยอารมณ์โกรธที่เหมือนว่าตัวเองเป็นคนบ้าคนเดียวที่มายืนด่าคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้ามองพื้นจนทำให้คนอารมณ์ร้อนอย่างราชสีห์ขืนหน้าเล็กให้เงยมามองหน้าเขา
แต่...ที่ปลายประโยคเสียงของสิงห์แผ่วลงจนแทบไม่มีเสียงเพราะหน้าของกรณ์ที่สิงห์จับขืนให้เงยมามองเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ใบหน้าเนียนใสที่ตอนนี้มีน้ำตาเลอะไปทั่วทั้งหน้า ดวงตาที่สิงห์เห็นไม่ใช่ดวงตาที่โกรธแค้นเหมือนกับคนอื่นๆที่ร้องไห้เพราะโดนคนด่าว่า แต่ดวงตาของกรณ์ ‘เจ็บปวด’ จนทำให้สิงห์สะอึกหาคำพูดต่อไม่ออก
“ฮึ่ย!!!!”เสียงสะบัดหน้าของกรณ์ทิ้งแล้วเดินหนีออกไป ทิ้งให้ร่างบางทรุดนั่งลงกับพื้นหญ้าที่อ่อนนุ่ม
ไม่มีเสียงสะอื้นออกมาจากก้อนหินรูปร่างคนที่นั่งอยู่ที่พื้น แต่คนที่มาเฝ้ารอก็รอเวลาจนกว่าก้อนหินนั้นจะหยุดร้องไห้ ป้าสมใจรู้และเห็นทุกอย่างที่ราชสีห์ทำกับกรณ์ อยากจะออกไปช่วยคนที่ดูบอบบางนั่นไว้แต่ก็ออกไปไม่ได้ เพราะกรณ์อยู่กับ ‘ลูกของคนคนนั้น’ จนป้าสมใจนึกกลัวขึ้นมาจับใจพรางมองขึ้นไปบนฟากฟ้าเหนือหัวของตัวเอง
‘หวังว่าโชคชะตาคงไม่เล่นตลกกับคุณหนูกรณ์หรอกนะ’
กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ แต่เหมือนร่างจะพัง :เฮ้อ:
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ :3123:
-
เริ่มลึกลับซับซ้อน :pig4:
-
พอความโง่มาเยือนก็ปากหมาเข้าใส่ทีเดียวนะ น่าตบปากจริง ๆ
-
กรณ์ ต้องมีอดีตแน่ๆๆๆ :เฮ้อ:
พี่สิงห์ คนใจร้ายยยย :m31:
-
ถูกคนที่แอบรักว่า สงสารกรณ์จัง
-
แง้ โหดร้ายไปนะ
-
ช่วยเอาอิตาคุณสิงห์นี่ไปเก็บหน่อยได้ไหม
ออกมาทีทำให้กรณ์เสียน้ำตาอีกแล้ว
-
ฟันธงว่าสิงห์เป็นพระเอก เพราะ"โง่" ค่ะ
ขอพระเอกไม่โง่ซักเรื่องเหอะนะ น้องกลอนน่าสงสารมากพอแล้ว
-
สงสารกรณ์ :sad4:
-
มันลึกลับซับซ้อนมากกว่าที่คิด
-
พระเอกหูเบาจังเลยนะ
พอมีคนพูดเป่าหูเข้าซักหน่อย ก็ไม่ยอมคิดถึงความรู้สึกตอนที่ตัวเองเคยคุยกับกรณ์มาก่อน
เฮ้ออ ชื่อ ราชสีห์ ซะปล่าวๆ :z6: :z6:
-
อ่า . .. พระเอกโง่ นางเอกดราม่า เข้าพลอตเลย . . .
-
สงสารน้องกรณ์ :monkeysad:
หมั่นไส้ทุกคนที่มุ่งทำร้ายน้อง
-
เห็นด้วยกับ คห.ข้างบน ขอพระเอกไม่โง่สักเรื่องได้มั้ยคะ สงสารหนูกรณ์จริง ๆ มาหลงรักคนที่โตแต่ตัวอย่างเนี้ย
-
กรณ์ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ
-
เว้ย ไอ้สิงห์บ้าหน้าโง่ สงสารกรณ์โว้ย
-
ถ้าหญ้าหมด แล้ว..พี่สิงห์จะเอาอะไรกินล่ะ
-
ย้อนกลับไปมองตัวเองบ้างไอ้สิงห์เหี้ย
ก่อนที่จะว่าคนอื่นเขา รวยแล้วเกาะคนอื่นไม่เป็นรึไง
-
พระเอกโง่อีกแล้ว --"
-
เบื่อพระเอกงี่เง่า :m16:
-
อยากรู้อดีตของกรณ์จัง :เฮ้อ:
:L2: :L2:
-
T.T สงสารน้องกรณ์อ่ะ
ทำไมต้องเจอแต่คนเลวๆ ตลอดเลย
โชคดีที่มีเพื่อนกับคุณหญิงแม่เนอะ
คนที่บ้านของโยรินดีกับน้องจัง
สงสารน้องอ่ะ เมื่อไหร่วิบากกรรมจะจบเนี่ย
ใครที่เคยทำน้องขอให้กรรมมันตามทันเป็น 100 เท่า 1,000 เท่าเลย
-
สงสารกรณ์ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
สิงห์เชื่อง่ายจัง สงสารกรณ์มากอะ แต่เราว่าเรื่องกรณ์ต้องมีอะไรที่มีเงื่อนงำ และป้าสมใจรู้และต้องเกี่ยวกับสิงห์
-
สิงห์เชื่อคนง่ายเกิน........น่าจะแบบดูฉลาดทันคนหน่อยอ่ะ
หนูกรณ์ชีวิตรัดทดได้อีก เมื่อไหร่จะมีความสุขกับเขาบ้างเอ่ย
เอาใจช่วยกรณ์นะค๊ะ
-
ก็หวังเหมือนป้าสมใจน่ะนะ
แต่ดูแล้วท่าทางจะยาก ฮืออออออออ
-
สิงห์มีสมองน้อยไป(มั้ง)และ ขาดการคิดอย่างมีวิจารณญาณ แถมอีคิวต่ำด้วยนะนี่
ยังสมควรเป็นพระเอกอยู่เหรอ
:กอด1:ปลอบและให้กำลังใจน้องกรณ์..
-
เอ๊ะ ยังไงเนี่ย
-
ตอนที่ 8
ยามค่ำคืนที่มีความครึกครื้นแบบเดิมในทุกๆวัน เสียงเพลงที่ยังคงดังไม่มากเท่าไรเพราะตอนนี้พึ่งเปิดร้านได้ไม่ถึงชั่วโมง เพียงแต่โซนที่นั่งโซนหนึ่งกลับเต็มอย่างรวดเร็ว มีทั้งที่จองโต๊ะไว้และที่มานั่งอยู่ตัวเอง ขนาดว่าวันนี้เป็นวันอังคารไม่ใช่วันที่จะมีนักเที่ยวมากนัก แต่กลับมีคนมาเที่ยวเยอะไม่แพ้วันสุดสัปดาห์
หลังเคาท์เตอร์ประจำตัวของผู้จัดการร้านมีชายหนุ่มที่สีหน้าไม่ค่อยจะดีเท่าไรนั่งทำหน้าเครียดอยู่ ลิลลี่เป็นคนสั่งกรณ์เองว่าวันนี้ให้กรณ์เข้ามาทำงานหลังเคาท์เตอร์กับเธอถึงจะเป็นการดับความหวังของผู้ชายหลายคนที่หวังจะมาจีบเด็กเสิร์ฟร้านนี้แต่สีหน้าแบบนี้จะให้ออกไปเดินออกไปทำงานคงไม่ไหว เพราะรู้ว่ากรณ์ชอบฝืนขนาดไล่ให้กลับไปนอนยังไม่ยอมลิลลี่จึงได้แต่สั่งให้ทำงานเบาๆเท่านั้น
แม้ร่างกายจะจัดข้าวของตามปรกติแต่ในหัวสมองกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องของเมื่อวาน...เรื่องที่เขาถูกขอเป็นบุตรบุญธรรมตอนอยู่บนโต๊ะอาหารตัวยาว ไม่ใช่ครั้งแรกที่รู้ว่าครอบครัวของโยรินต้องการที่จะรับกรณ์และกรรณ์มาอุปถัมภ์แต่เป็นครั้งแรกที่คุณหญิงเนตรพูดออกมาจากปากตัวเองแถม ‘แทยัง’ หรือคุณ ‘อัคคี’ สามีของคุณหญิงเนตรยังเห็นด้วยกับภรรยาถึงที่สุด
การพบเจอกันของคุณอัคคีและกรณ์เป็นการพบกันครั้งที่สองแต่คุณอัคคีกลับเหมือนรู้จักกรณ์มากกว่าคนที่พึ่งเคยเจอกันเนื่องจากโยรินลูกสาวคนเดียวของเขาชอบนำเรื่องราวของกรณ์มาเล่าให้ฟังอยู่บ่อยๆบนโต๊ะอาหาร เมื่อครั้งแรกที่เจอกับกรณ์คุณอัคคีไม่ผิดหวังเลยที่ลูกสาวจะได้มีเพื่อนที่แสนดีเช่นนี้
สิ่งที่กรณ์หนักใจมากกว่าเดิมคือคนที่อยู่บนโต๊ะอาหารไม่ใช่มีเพียงแค่ครอบครัวของโยรินเท่านั้น แต่ยังมีครอบครัวของนารีและคู่หมั้นของลูกสาวของนารี...ราชสีห์
ปริยาภัทร หญิงสาวสวยที่ดูเพียบพร้อมเหมาะสมกับคนที่เป็นว่าที่คู่หมั้น แต่กรณ์ไม่เคยรู้เลยว่าคนที่คิดว่าเหมาะสมสำหรับราชสีห์กับไม่เคยรักและชอบหรือพอใจในตัวของสิงห์เลยซักนิด แต่เพราะเป็นคำสั่งของแม่และพี่ชาย ภัทรจึงขัดขืนไม่ได้ เพราะสิงห์เอื้อประโยชน์ให้กับครอบครัวของเธอได้มาก แถมยังเป็นเพื่อนของพี่ชายเธออีก...พี่กฤษณ์
ชายหนุ่มรูปร่างสูงเพรียวที่เป็นพี่คณะของกรณ์และโยริน กรณ์เองรู้อยู่แล้วว่ากฤษณ์เป็นพี่ชายของคู่หมั้นของสิงห์ และดูเหมือนว่ากฤษณ์จะไม่ค่อยชอบขี้หน้าของเขาและโยรินซักเท่าไรซึ่งโยรินก็ไม่ได้ชอบอะไรในตัวกฤษณ์นัก ออกจะรังเกลียดด้วยซ้ำไป เธอเคยบอกว่ากฤษณ์มีดวงตาที่ไม่น่าไว้ใจ เจอครั้งแรกจึงไม่ประทับใจเท่าไร
“กรณ์...ไหวมั้ยจ่ะ”เสียงดัดจนแหลมของลิลลี่ถามอย่างเป็นห่วง ไม่รู้ว่าเด็กตรงหน้าถอนหายไปเป็นครั้งที่เท่าไรของวันนี้แล้วก็ไม่รู้ กรณ์ที่รู้สึกตัวว่ากำลังทำให้คนรอบตัวสงสัยจึงหันมาพยายามยิ้มให้คนที่ถามอย่างปรกติ
“ผมก็ไม่ได้ครับ...ว่าแต่ให้ผมออกไปเสิร์ฟดีกว่านะครับพี่ลิลลี่ วันนี้คนเหมือนจะเยอะเลย ทั้งๆที่เป็นวันอังคาร”
“ไม่ต้องหรอก นั่งอยู่นี่แหละ เมื่อกี้พี่เห็นคุณนรินทร์มาอีกแล้ว”
“อีกแล้ว?”
“เออ...ใช่กรณ์คงไม่รู้ซินะ คุณนรินทร์มาที่ร้านทุกวันเลยนะ ทั้งวันเสาร์วันอาทิตย์ เมื่อวานก็มา เขาคงอยากจะมาเจอกรณ์แน่ๆเชื่อพี่ซิ”
“ไม่หรอกครับพี่ลิลลี่ เขาคงมาเที่ยวปรกติ”
“กรณ์! เราทำงานในที่กลางคืน จะมาคิดดีทำดีแบบเดิมมันไม่ได้หรอกนะ พี่ไม่ได้บอกให้กรณ์เป็นคนไม่ดีหรอกนะ แต่กรณ์ต้องระวังตัวไว้บ้างซิ”
“ขอบคุณครับพี่ลิลลี่...แต่ผมก็ระวังตัวอยู่ตลอดอยู่แล้วนะครับ”
“แค่เธอคิดแบบนั้นมันก็เป็นการประมาทแล้ว...เอาเป็นว่าพี่จะให้ยัยษาสอนงานแคชเชียร์เธอดีกว่า ทำงานอยู่ในเคาท์เตอร์กับพี่เนี้ยแหละดีที่สุด หน้าตาอย่างกรณ์แค่ทำงานที่แบบนี้ก็ไม่ปลอดภัยแล้วนะ”
“...แล้วแต่พี่ลิลลี่ครับ แต่ผมก็ขอบคุณมากนะครับที่พี่ห่วงผม ขอบคุณจริงๆครับ”กรณ์หันมายิ้มขอบคุณลิลลี่อย่างจริงใจ ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าหน้าแบบเขามันอันตราย แต่ในเมื่อมันไม่มีทางเลือกเขาก็ต้องยอมเสี่ยง
กรณ์อยากทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองและกรรณ์ให้ได้ กรณ์อยากภูมิใจที่เขาสามารถทำทุกอย่างให้กรรณ์เพราะกรรณ์คือทุกอย่างของกรณ์ เป็นชีวิตและลมหายใจ เป็นมากกว่าโลกทั้งใบของกรณ์ ถ้าจะให้เขายอมรับข้อเสนอของคุณหญิงเนตรมันจพทำให้กรณ์รู้สึกแย่กับตัวเองแต่จะทำให้กรรณ์อยู่อย่างสบาย
ตอนนี้...กรณ์กำลังทางความคิดกับตัวเอง ถ้าเขาไม่ยอมรับข้อเสนอนั้นเขายังถือว่าเป็นพี่ชายที่รักกรรณ์อยู่รึเปล่า?
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ในมุมหนึ่งของสถานที่ที่คิดว่าไม่ควรจะมาแต่ทั้งๆที่คิดแบบนั้น...รู้ตัวอีกทีราชสีห์ก็มาจอดรถอยู่ที่ลาดจอดรถกว้าง ที่เดียวกับที่ที่เขาได้พบกับคนที่กำลังกวนใจเขาอยู่ตอนนี้
เมื่อวานที่ถูกนารีชวนไปทานข้าวด้วยกันที่บ้านของคุณหญิงเนตรที่เป็นป้าของคู่หมั้นของเขา ที่ตอบตกลงไปเพราะจำได้ดีว่าบ้านที่ไปเป็นบ้านของแม่โยรินเพื่อนสนิทของกรณ์ และเพราะได้ยินบทสนทนาจึงรู้ว่ากรณ์ไปทานข้าวบ้านนั้นราชสีห์จึงตอบตกลงไปอย่างง่ายดาย
ทันทีที่พบกันจึงอดไม่ได้ที่จะต่อว่าคนร่างบางเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองโดนหลอก...รู้ว่ามันไม่เหมาะสม อย่างไรซะมันก็เป็นชีวิตของกรณ์...จะ ‘ดี’ หรือ ‘ชั่ว’ คนอย่างสิงห์ไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งย่ามกับกรณ์ แต่ไม่รู้เพราะอะไรสิงห์ถึงอยากให้กรณ์เป็นคนดี ความรู้สึกที่ไม่อยากให้กรณ์ทำตัวแบบนั้นมันผุดขึ้นมาจนอดไม่ได้ที่ต้องไปต่อว่า
และเพราะน้ำตาของกรณ์มันทำให้จิตใจของราชสีห์ไม่สงบตั้งแต่ได้เจอเขาจึงขอตัวกลับก่อนที่จะได้คุยรายละเอียดเรื่องการหมั้นที่นารีอยากจะจัดขึ้นให้ไวที่สุด ถึงแม้ผู้ใหญ่อย่างนารีจะพยายามขอร้องให้สิงห์อยู่ต่อ แต่ราชสีห์ไม่สนใจคำขอร้องนั้น เขาขึ้นรถออกไปด้วยความสั่นไหวในหัวใจ
สุดท้ายเมื่อใจไม่สงบเพราะกรณ์ ราชสีห์จึงมาหาตัวต้นเหตุที่ทำให้ใจเขารู้สึกแปลกไป
“อ้าวไอ้สิงห์ มากับใครว่ะ”เสียงเรียกทักของชายหนุ่มหน้าตาเจ้าชู้เรียกสิงห์ไว้ก่อนที่จะได้เข้าไปในร้านเพื่อหาผู้ชายที่เขาต้องการมาพบ
“พี่รัน หวัดดีพี่...วันนี้เข้าร้านเหรอ” ‘รัน’ หนึ่งในหุ้นส่วนของฝับแห่งนี้และยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของสิงด้วย
“เออดิ วันนี้เพื่อนกูมันกลับมาจากออสฯ”
“เจอพี่ก็ดีเลยว่ะ มีเรื่องอยากได้พอดี”
“เรื่องไรอีก คงไม่ได้ไปทำอะไรวุ่นวายอีกนะเว้ย”
“เปล่าพี่ ผมอยากจะยืมตัวเด็กเสิร์ฟพี่ซักคน แล้วอยากดูประวัติของเด็กนั่นด้วย”
“เด็ก...เด็กไหนว่ะ?...อย่าบอกว่าเป็นไอ้เด็กที่ชื่อกรณ์นะ”
“เออ คนนั้นแหละ”สิงห์ทำสีหน้าแปลกใจที่รันรู้จักกรณ์ที่เป็นแค่เด็กเสิร์ฟธรรมดา จนคนที่ถูกมองด้วยความสงสัยถึงกับหัวเราะใส่ ดูออกในทันทีว่าสิงห์กำลังสงสัยความสัมพันธ์ของเขากับกรณ์และสีหน้าออกไปทางหึงหวง แม้จะไม่คิดว่าน้องชายจะมีรสนิยมแบบนี้...แต่ถ้าเป็นเด็กคนนั้น คงจะไม่ยากที่เปลี่ยนผู้ชายแท้ๆซักคนให้มาชอบผู้ชายด้วยกันเอง
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น...ก็ช่วงนี้ร้านกูคึกคึกเป็นพิเศษ ต้องขอบคุณเด็กกรณ์นั่นจริงๆ ขนาดไอ้นรินทร์ยังมายอมจ่ายให้ร้านกูมาสามวันติดแล้วนะ คืนละเป็นหมื่นๆ”
“เฮอะ เอาเป็นว่าคืนนี้ผมยืมตัวเด็กเสิร์ฟพี่หน่อยแล้วกัน มีเรื่องจะคุยกับมันหน่อย”
“กูเป็นแค่นายจ้าง กูไม่ใช่เจ้าของชีวิต มึงจะทำอะไรก็ไปคุยกับเจ้าตัวเอง มายืมที่กูก็ไม่มีประโยชน์”ราชสีห์ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจคำตอบของรัน แล้วขอตัวเข้าไปหาคนที่อยากเจอ จะได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราวเสียที
แต่พอเข้ามาข้างในกลับไม่เจอกรณ์ที่ควรจะต้องเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ภายในร้าน สิงห์ลังเลนิดหน่อยที่จะเข้าไปในส่วนของเคาท์เตอร์เพราะครั้งล่าสุดที่เข้าไปเขาทำตัวไม่ดีเอาไว้ จะดีกว่านี้มากถ้ากรณ์เดินออกมาให้สิงห์ลากออกไปจากร้านแห่งนี้
เหมือนว่าสันนี้ยังคงเป็นวันของคนอย่างราชสีห์เมื่อจู่ๆร่างบางก็วิ่งผ่านเขาไปในความมืดอย่างรีบร้อน ตรงไปด้านนอกของร้านที่คนยังบางตายู่มากเพราะเวลานี้ยังไม่ดึกเท่าที่ควร และสิงห์รู้สึกหงุดหงิดทันทีเมื่อเห็นสายตานับสิบๆคู่มองตามคนที่ผ่านไปอย่างไม่สนใจสิงห์แม้แต่นิดเดียว
“...ฮัลโหล..กรรณ์ มีอะไรรึเปล่า?”กรณ์ที่รีบวิ่งออกมาหาที่สงบๆรับโทรศัพท์เนื่องจากน้องชายโทรมา โชคดีที่โทรศัพท์เครื่องใหม่สามารถแสดงเบอร์โทรได้ นึกแปลกใจเพราะกรรณ์พึ่งโทรมาราตรีสวัสด์เขาเมื่อตอนสองสามชั่วโมงก่อน
“กรณ์...”
“ครับกรรณ์ ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น กรรณ์เป็นอะไร”
“กรณ์......กรรณ์ นอน...ไม่หลับ”
“..กรรณ์! กรรณ์เป็นอะไรกรรณ์บอกกรณ์ซิ”
“พี่ใจดี...เปิดหนัง...มีผีด้วย...กรรณ์กลัว”
“กรรณ์รอกรณ์ชั่วโมงหนึ่งนะ ไปอยู่ห้องของคุณแม่สมศรีก่อน อีกชั่วโมงเดียวกรณ์จะไปหานะ”
“กรรณ์...รีบมานะ กรรณ์กลัว”
“อืมๆ กรรณ์รีบไปหาแม่สมศรีเดี๋ยวนี้เลยนะ ได้ยินกรณ์มั้ย ไปหาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”กรณ์วางสายไปก่อนจะรีบวิ่งไปหาลิลลี่ที่อยู่หลังร้านอย่างร้อนรน ขอลาโดยไม่ได้บอกสาเหตุอีกครั้งโดยทุกๆอย่างอยู่ในสายตาของราชสีห์ตลอด สิงห์แอบตามกรณ์ไปตั้งแต่กรณ์เริ่มคุยโทรศัพท์ ชื่อของคนที่ชื่อ ‘กรรณ์’ โผล่มาอีกครั้งพร้อมๆกับน้ำเสียงที่อ่อนโยนทำให้สิงห์หงุดหงิดขึ้นมาทันที
“อ๊ะ!!!”
“นายจะรีบไปไหนของนาย”กรณ์ที่รีบวิ่งไปหาแท็กซี่จนลืมดูว่ามีผู้ชายตัวใหญ่ที่แอบตามตัวเองมาตลอดแต่ตอนนี้มายืนดักหน้ากรณ์จนเกือบจะวิ่งชน
“คุณสิงห์!! คือ...ผมรีบ อย่าพึ่งมาด่ามาตำหนิอะไรเลยนะครับ ผมรีบจริงๆ”คำพูดที่ร้อนรนของกรณ์ทำเอาคนตัวโตสะอึกที่กรณ์เห็นเขาเป็นคนที่จะเข้ามาเพียงด่าว่ากรณ์เท่านั้นเกิดเป็นความน้อยใจจนคว้าข้อมือบางกระชากเข้ามาอย่างคนมีอารมณ์
“นี่!! พูดให้ดีๆนะ”
“โอ้ย!...คุณสิงห์..ผมขอโทษ...แต่ผมรีบจริงๆ นะครับ นะครับ”
“งั้นก็มานี่!!”
“โอ้ย คุณสิงห์ ปล่อยผมเถอะครับ ผมรีบจริงๆ”
“เออ!!! หุบปากซักทีได้มั้ย ก็เห็นรีบนี่ก็จะพาไปนี่ไงว่ะ”สิงห์ตะคอกคนร่างบางเสียงดังจนคนรอบข้างหันมาให้ความสนใจกับคนสองคนที่เหมือนกำลังจะฉุดกระชากลากถูไปไหนกันซักแห่ง
กรณ์เลือกจะเงียบเมื่อเห็นว่าสิงห์กำลังอารมณ์ร้อนทั้งๆที่ในใจของเขาก็กำลังร้อนใจไม่แพ้กัน สิงห์เองพอเห็นว่าคนตัวเล็กเงียบลงก็กระชากไปที่รถสปอร์ตคันหรูของตัวเอง ยัดคนที่ลากมาใส่รถปิดประตูดัง ปัง!!! ก่อนจะออกรถไปอย่างไม่สนใจใคร
หลังจากที่กรณ์บอกว่าตัวเองต้องการไปที่ไหนภายในรถก็ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆจากทั้งสองคน สิงห์คิดว่าตัวเองทำพลาดอีกแล้วทั้งๆที่คิดจะมาคุยด้วยดีๆ อย่าให้คนข้างๆรู้ว่าเขาไม่ตั้งใจจะว่าร้ายใส่ แต่คำพูดของกรณ์ที่พูดใส่เขาเหมือนว่าสิงห์เป็นคนที่นิสัยไม่ดีคอยแต่จะว่าร้ายใส่กรณ์...ถึงจะเป็นแบบนั้นจริงๆก็เถอะ แต่สิงห์ก็อด ‘น้อยใจ’ คนตัวเล็กไม่ได้
ส่วนที่กรณ์เงียบเพราะเขากำลังร้อนใจ บอกกรรณ์ไว้ว่าหนึ่งชั่วโมงจะไปถึงก็จริง แต่ช่วงเวลาแบบนี้รถราในเมื่องหลวงติดจนแทบจะขยับไม่ได้ ใครจะว่ากรณ์โอเวอร์เกินไปถึงขนาดต้องไปหากรณ์ด้วยตัวเองแต่มันไม่ใช่ครั้งแรกหรือครั้งที่สองที่กรรณ์นอนไม่หลับเพราะดูหนังผี อยากจะตำหนิอาสาสมัครที่กรรณ์เรียกว่าพี่ใจดีที่มาเปิดหนังแบบนี้ให้น้องชายของเขาดูแต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะรู้ว่าคนๆนั้นตั้งใจดีที่จะดูแลกรรณ์และเพราะไม่รู้ว่ากรรณ์จะมีอาการอย่างไร
ทุกครั้งที่กรรณ์เผลอไปดูหนังสยองขวัญกรรณ์จะเกิดอาการกลัวที่มืดขึ้นมาทันที มีทางเดียวคือต้องให้พี่ชายจับมือและเล่านิทานให้ฟังกรรณ์ถึงจะนอนหลับ และกรณ์จะไม่วุ่นวายขนาดนี้ถ้าที่สถานรับเลี้ยงฯจะไม่ปิดไฟทั้งหมดตอนห้าทุ่ม...ซึ่งก็เหลือเวลาเพียงแค่ หนึ่งชั่วโมง
ถึงกรรณ์จะไม่คลั่งเหมือนตอนที่ติดต่อกรณ์ไม่ได้แต่กรรณ์จะเดินหนีความมืดไปเรื่อยๆ.... ‘นั้นคือสิ่งที่กรณ์กลัว’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ภาพตรงหน้าของผู้ชายที่ชื่อ ‘ราชสีห์’ คือภาพที่ทำให้เขายิ้มออกมาอย่างสุดใจ ภาพของกรณ์ที่กำลังเล่านิทานให้เด็กผู้ชายที่หน้าคล้ายกรณ์เหลือเกินฟัง น้ำเสียงที่อ่อนโยน รอยยิ้มที่อ่อนโยน และท่าที่กรณ์ลูบหัวคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงก็ช่างอ่อนโยนราวกับความอบอุ่นจากพ่อและแม่ที่มีแต่ลูกน้อยๆ
ทีแรกเขานึกสงสัยมาตลอดทางว่ากรรณ์คนนี้คือใคร ทำไมถึงต้องทำให้กรณ์ร้อนรนมากขนาดนี้แต่พอได้มาเห็นก็เข้าใจทันทีเพราะดูออกจากหน้าตาที่คล้ายคลึงกันเหลือเกินของทั้งคู่ สิงห์จึงรู้ได้ว่าเด็กคนนี้คือน้องชายของกรณ์แน่ๆ
ความละอายที่เกิดขึ้นในใจของสิงห์เพราะเมื่อมาเจอก็ยังได้รับรู้อีกว่ากรณ์มีน้องชายที่พิการทางสมอง มันไม่ถูกจริงๆที่จะไปต่อว่ากรณ์ทั้งๆที่มันก็เป็นชีวิตของกรณ์ เพราะกรณ์มีความจำเป็นที่ต้องทำ แต่สิงห์กลับคิดว่ากรณ์ทำไปเพื่อเงินเพียงอย่างเดียว
“ทำไมนายไม่เคยบอกฉัน เรื่องน้องของนาย เมื่อวันศุกร์ก็ให้ฉันส่งแค่ปากซอย”เมื่อเห็นว่ากรรณ์หลับสิงห์ก็เริ่มตั้งคำถามกรณืทันที ซึ่งกรณ์ในตอนนี้ไม่ใช่กรณ์ที่กำลังร้อนใจเรื่องของน้องชาย เมื่อต้องมาอยู่กับคนที่แอบชอบก็อดไม่ได้ที่จะเขินอายจนหน้าแดงกล่ำ แต่อีกคนกลับว่าน่ามองมากกว่าเดิม
“เรื่อง...อะไรเหรอครับ?”
“ทั้งหมด...เมื่อวานก็ด้วย ทำไมถึงต้องยอมโดนด่าแบบนั้น ทำไมไม่โต้ตอบล่ะ ถ้านายบอกสาเหตุมาฉันก็พร้อมจะเข้าใจนายเสมอ ดีกว่าเงียบอย่างเดียวแบบนั้น”
“.....”
“เอาอีกแล้ว เป็นบ้าอะไรของนายว่ะ พูดแค่นี้ก็ก้มหน้าแล้ว คงไม่ใช่ร้องไห้หรอกนะ”สิงห์ดูติดจะร้อนรนเมื่อเห็นกรณ์ก้มหน้าลงไปเหมือนเมื่อวาน แต่ก็โล่งอกเมื่อร่างบางส่ายหน้าให้
“ขอบคุณคุณสิงห์มากนะครับที่มาส่ง...”
“อืม ไม่เป็นไร แล้วมือเป็นอะไรมากมั้ย ตอนจับอย่างกับจับตะเกียบ กินอะไรบ้างมั้ยเนี้ย”
“....ไม่เป็นอะไรมากครับ”
“แล้วจะกลับมั้ย? พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ”
“เรียนบ่ายครับ เดี๋ยวค่อยกลับไปตอนเช้าก็ได้”
“เอางั้นเหรอ...งั้นเดี๋ยว ‘พี่’ กลับก่อนแล้วกัน”ราชสีห์ยกมือขึ้นเกาขึ้นหน่อยๆ คงไม่รู้ว่าตัวเองหน้าแต่แต่กรณ์เองก็ไม่รู้เช่นกันว่าคนตรงหน้าหน้าแดงจนล่ามไปถึงหู คำว่า ‘พี่’ ที่สิงห์ใช้แทนตัวเองเหมือนเป็นคำที่ให้ความสนิทชิดเชื้อแบบที่กรณ์ไม่เคยคิดจะได้รับ ถึงจะหนักใจและกลัวสิงห์จะเข้ามาเพราะหน้าตาและรูปร่างของตัวเองแต่เก็อดที่จะวูบวาบในหัวใจไม่ได้เหมือนกัน
“แล้วเรื่องงาน...เดี๋ยวพี่จะลองหาให้ใหม่แล้วกัน อย่าไปทำงานกลางคืนแบบนั้นเลย”สิงห์พูดแล้วเดินออกไปเพราะกลัวจะเห็นกรณ์เห็นท่าทางเขินอายของตัวเอง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้รู้แต่ว่าเขา ‘พอใจ’ กับความรู้สึกแบบนี้เหลือเกิน ชอบที่จะเห็นกรณ์แบบตอนที่อยู่กับกรรณ์ กรณ์ที่อ่อนโยน
ถ้าหากเป็นเพราะกรณ์ต้องสู้ชีวิต ต้องหาเงินมาเพื่อน้องชาย จนต้องทำงาน ‘อย่างว่า’ ข่าวลือที่ว่ากรณ์เป็นเด็กขายหรือพวกหัวสูงก็ไม่เป็นไร สิงห์จะพยายามช่วยเหลือกรณ์เอง ไม่อยากจะให้กรณ์ต้องไปทำงานแบบนั้นอยากให้คนอื่นเห็นกรณ์ในแบบที่ตัวเองได้เห็น...
พรุ่งนี้วันจันทร์อีกแล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ:
พี่สิงห์มันโง่จริงๆแหละ
ขอบคุณทุกเม้นครับ :3123:
-
ตอนนี้อ่านแล้ว สิงห์ดูดีขึ้นหน่อยอ่ะ
หางานใหม่ให้กรณ์เลยนะ สิงห์ซะอย่างกรณ์ไม่กล้าปฏิเสธหรอก o13
-
โง่ เพราะถูกทำให้ โง่.....แต่เดี๋ยวคงฉลาดเองแหละ อิอิ
-
แหมมมม ตอนนี้สิงห์ทำตัวน่ารักเชียว
แต่กลัวเหลือเกินว่าจะหูเบาแล้วเกิดอาการหึงหน้ามืดขึ้นมาอีก
-
อารมณ์แปรปวนจริงๆอิพี่สิงห์ :เฮ้อ:
-
หางานให้กรณ์ทำ จะเก็บไว้ใกล้ ๆ ตัวล่ะสิ แต่ก็ดีไม่ต้องไปเสี่ยงกับเสือ สิงห์อีก
แต่ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมกฤษณ์ถึงทำแบบนั้น ชั่วเองหรือมีแรงจูงใจอย่างอื่น
-
เป็นเรื่อง ปกติ ของพระเอกไทย ที่จะโง่ มาก ถึงมากที่สุด แล้ว ค่อยฉลาด
-
ใช่ค่ะ พระเอกเรื่องนี้โง่แล้วยังหูเบาอีก ชริ ๆ
ปล.ตอนนี้น้องกรณ์ก็น่ารักอีกแล้ว ^^
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
หวังว่าพี่สิงห์จะฉลาดแล้วน่ะ o13
-
สิงห์เริ่มดูดีขึ้นมาแล้ว แต่อย่าดีแตกนะ
-
ดูสิจะดีได้สักกี่วัน
หัดฉลาดจากการมอง ไม่แน่ใจก็ถาม ไม่ใช่เดา
-
อยากบอกพี่สิงห์ว่า
อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น เพราะบางทีสิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่ความจริงเสมอไป
:L2: :L2:
-
ก็ยังคงคิดเองเออเองต่อไป....
ไม่ค่อยรอบคอบเลยเนอะ =__= เอาว่ะยกผลประโยชน์ให้ยังเป็นนศ.นี่หว่า
ว่าแต่กฤษณ์นี่เป็นไรมาก เกลียดโยริน? เลยลามมาเกลียดกรณ์?
แลดูมีอะไรซับซ้อนในจิตใจนะ
-
เออสิงห์ รู้อะไรเสียที เป็นควายมานาน
-
เหลือ อิตัวร้าย อีกคน
-
ขอให้พี่สิงห์ตาสว่างในเร็ววันนะ
แต่กลัวตัวร้ายจะมาเป่าหูเพื่มจังเลย :เฮ้อ:
-
เฮ้ออ ฉลาดขึ้นซักทีนะพี่สิงห์
หวังว่าต่อไปคงจะไม่โดนใครเป่าหูเอาง่ายๆอีกหละ :pigangry2:
-
รู้สาเหตุว่าทำไมกรณ์ต้องทำแบบนี้แล้วอย่ามางี่เง่าใส่อีกนะพี่สิงห์!!!
-
กรณ์น่ารักออกอย่างงี้ พี่สิงห์อย่างใจร้ายมากนะยะ เดี๋ยวจะโดนนักอ่านรุม 55+
-
เออวุ๊ยยย ฉลาดขึ้นมาจึ๋งนึง
-
สิงเขินด้วย อยากเห็นอ่า ท่าทางน่ารักน่าดู
-
แหมพี่สิงห์เอ๊ยโง่อะไรขนาดนี้
น่าจะเปลี่ยนจากสิงห์ไปเป็นไอ้ตัวที่มีเขาบนหัวจริงๆ
o12
จริงๆคนอ่านไม่ชอบอะไรที่มันดราม่า
บีบหัวจิตหัวใจขนาดนี้เลยจริงๆ
แต่พอหลงเข้ามาสัมผัสกับความน่ารักน่าสงสารของน้องกรณ์แล้ว
คนอ่านก็ไม่สามารถเลิกอ่านเรื่องนี้ได้เลยค่า
ทั้งๆที่อ่านไปก็บีบหัวใจไป
น้ำตาคลอเบ้า แถมลุ้นจนตัวโก่ง
กลัวว่าน้องกรณ์จะเป็นอันตรายจริงๆ
:sad4:
แต่ไอ้่-่ากฤษณ์นี่มันเป็นคนรึเปล่า?
แล้วทำไมมันต้องใส่ร้ายน้องขนาดนี้
หรือว่าน้องไม่รับรักมัน ไม่สนใจมัน
มันถึงต้องทำลายชีวิตน้องขนาดนี้ด้วย
เมิงอย่ามาเดินผ่านแถวนครปฐมนะ
แม่จะเอาทุเรียนตบให้หน้าแหกเลย
:angry2:
ยังไงก็ขอวิงวอน อ้อนวอนคนเขียนนะคะ
ขอให้น้องกรณ์อย่าเจออะไรร้ายๆเลย
เพราะไม่งั้นคนอ่านตายก่อนแน่ๆ
:o12:
จะรอตอนหน้าค่ะ
:pig4:
-
ยังดีที่พ่อสิงมีความคิดเป็นของตัวเอง
ชูป้ายไฟ กรร เหม (( มันมาไงวะ ))
-
พี่สิงห์จงหายโง่ได้แล้ว
-
เริ่มชอบสิงห์ขึ้นมาบ้างล่ะ แต่ก็ขออย่าให้เกิดเรื่องร้ายๆๆกับกรณ์อีกเลย สงสารอ่ะ รอต่อไปนะคร่า ยอมรับตรงๆๆเลยว่า กลัวมาม่า แต่ตอนนี้ติดเรื่องนี้ซะแล้วอ่ะ
-
คุณสิงห์ไปทำอะไรมาเนี่ย...ฉลาดขึ้นเนอะ
-
ขอให้สิงห์เห็นใจกรณ์จริงๆ เถอะ ไม่ใช่พอได้ข่าวไม่ดีก็มาด่ากรณ์อีก
-
มันต้องอย่างนี้ซิสิงห์ ดีขึ้นมาหน่อยนะ
:กอด1:นักเขียน กรณ์ กรรณ์ และทุกคนที่ดีกับกรณ์และกรรณ์
:pig4:
-
ว๊ายยยยยยยยย พี่สิงห์หายโง่แล้ว :z2: :z2: :z2:
-
เริ่มเค้าลางหวานแล้ว พระเอกเริ่มสนใจกรณ์ อ๊ายบอกคำเดียวเขินมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เดี๋ยวก็สิงสิงห์ซะเลย โง่ดีนัก 5555
น้องกรออกจะน่าสงสาร รีบมาดูแลน้องเร็วๆเลยนะแกนังสิงห์
คิดถึงคนเขียน :กอด1: :L2:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
มารอหนูกรณ์
-
ตอนที่ 9
ในห้องเรียนเล็กๆที่มีนิสิตไม่ถึงยี่สิบคนกำลังเรียนบ้าง หลับบ้าง คุยเบาๆบ้าง แต่อาจารย์ผู้สอนก็ยังคงทำหน้าที่ตามเดิมโดยไม่ได้สนใจว่าผู้ที่ได้รับถ่ายทอดความรู้จะทำอะไรอยู่ เพราะถือว่าผู้ที่มาเป็นนิสิตนักศึกษานั้นต่างเป็นผู้ที่มีความรับผิดชอบพอที่จะรับผิดชอบตัวเอง รู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร
ราชสีห์...นิสิตคณะวิศวกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง กำลังนั่งมองโทรศัพท์ดูเวลาจนเพื่อนที่นั่งข้างๆสงสัยแต่ก็ไม่อยากจะถาม เพราะรู้ว่าสิงห์คงไม่ให้คำตอบแบบดีๆแน่
วันนี้สิงห์มีเรียนเฉพาะช่วงเช้า ที่เขามองดูเวลาถี่ครั้งเพื่อหวังว่าเวลามันจะเดินเร็วขึ้นซักวินาทีก็ยังดี ตอนแรกสิงห์นานๆทีจึงหันมองดูเวลา แต่พอใกล้เวลาที่จะเลิกคลาสกลับเหมือนว่าเวลาเดินช้าลงจนต้องคอยมองเกือบทุกๆนาที
“เฮ้ย! มึงจะรีบไปไหนของมึงว่ะสิงห์”เพื่อนที่อยู่ใกล้ๆอดที่จะถามไม่ได้ เมื่อเห็นว่าพออาจารย์บอกเลิกคลาสปุ๊บราชสีห์ก็ลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไปข้างนอกทันที
“ธุระ กูไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้”สิงห์เดินจากมาด้วยรอยยิ้ม
ช่วงเกือบสองอาทิตย์ที่ผ่านมาราชสีห์ทำตัวมี ‘ธุระ’ ทุกวันด้วยการคอยไปเที่ยวรับเที่ยวส่งคนๆหนึ่งให้ไปทำงาน และที่วันนี้เขารีบเป็นพิเศษเพราะว่าอยากไปรับคนๆนั้นไปทำงานให้ทัน รู้มาว่าวันนี้มีเรียนแค่คาบเช้าเหมือนกันแต่กลัวว่าคนร่างบางจะออกไปทำงานเอง
“ฮัลโหล กรณ์ เลิกเรียนยัง?”
“เลิกแล้วครับ กำลังจะไปรอรถไปทำงานครับ”
“พี่บอกว่ายังไง! อยู่ไหนแล้วเดี๋ยวไปรับ”
“เอ่อ...”
“อยู่ไหน!”
“หน้าคณะครับ พึ่งลากับโยริน”
“เออ! รออยู่ตรงนั้นแหละ”สิงห์วางสายแล้วยกยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ นึกถึงคนตัวเล็กที่อยู่ปลายสายที่คงกำลังทำหน้าเจื่อนๆเวลาที่โดนดุ สิงห์เองไม่ได้ดุจริงจังอะไรนัก ที่ดุเพราะต้องแกล้งดุ ด้วยสองสามอาทิตย์ที่ได้รู้จักกับกรณ์ทำให้สิงห์รู้ว่ากรณ์เป็นคนที่ขี้เกรงใจคนอื่นมาก สิงห์จะทำอะไรให้กรณ์มักจะไม่เห็นด้วยเสมอแต่พอดุกรณ์จะยอมโดยง่ายดาย
สิงห์เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง ไขกุญแจเปิดรถสปอร์ตคันหรูขับออกไปรับผู้ชายที่ช่วงนี้เข้ามาอยู่ในส่วนหนึ่งของชีวิตสิงห์ รับไปทำงาน รับกลับไปส่งที่ห้องแถวของเฮียกวง บางวันก็จะพาไปทาอาหารง่ายๆตามข้างถนนที่สิงห์เองไม่เคยคิดว่าเขาจะมากิน แต่ถ้าคนตรงข้ามที่นั่งทานด้วยกันคือกรณ์ สิงห์ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนักกับอาหารพวกนี้
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
เวลายามเย็นที่แสงกำลังทอแสงสีส้มจนทำให้ทั่วทั้งท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีเดียวกับแสงแดด เวลายามเย็นเช่นนี้กลับทำให้ร้านกาแฟแห่งหนึ่งครึกครื้นไปด้วยผู้คนที่ส่วนใหญ่เป็นนักเรียนนักศึกษาที่จะเข้ามาในร้านแห่งนี้ด้วยทำเลที่ตั้งที่อยู่ใกล้แหล่งย่านที่เดินเล่นของวัยรุ่นบวกกับการเปิดให้ใช้สัญญาณอินเตอร์เน็ทฟรีจึงมีคนที่เข้ามาใช้บริการเป็นจำนวนมาก
กรณ์กำลังวุ่นวายอยู่กับเครื่องชงกาแฟเครื่องใหญ่เพราะกำลังมีรายการสั่งยาวเป็นหางว่าวรอให้เขาทำตามรายการ ทั้งๆที่พึ่งจะเริ่มทำงานได้ไม่ถึงสองอาทิตย์แต่เพราะถูกยัดเยียดจากคนที่ฝากให้เข้ามาทำงานเลยต้องทำงานแคชเชียร์ช่วงที่ลูกค้าน้อยกรณ์จะคอยช่วยงานอย่างอื่นตลอดเวลา เรียกได้ว่าระยะเวลาไม่ถึงสองอาทิตย์มานี้ทุกอย่างในร้านแห่งนี้กรณ์สามารถทำได้ทั้งหมด แต่ที่โดดเด่นที่สุดคงจะเป็นฝีมือการชงกาแฟของกรณ์ที่ต้องเรียกว่าเป็นพรสวรรค์เนืองจากกรณ์ไม่เคยใช้เครื่องชงกาแฟแบบนี้กระทั้งดื่มกรณ์ก็ยังไม่เคยดื่มด้วยซ้ำไป
งานใหม่ที่กรณ์มาทำคือเป็นพนักงานในร้านกาแฟแห่งหนึ่งซึ่งเป็นของรุ่นพี่ที่รู้จักของราชสีห์ ถึงจะได้เงินน้อยกว่างานเก่าก็จริงแต่มีเวลาว่างมากกว่างานเดิม อีกทั้งงานนี้จ่ายเงินเป็นรายชั่วโมงนั่นหมายถึงวันไหนที่กรณ์มีเรียนแค่เช้าก็สามารถที่จะทำงานได้มากขึ้น กรณ์ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีร้านที่ยอมให้พนักงานทำงานเท่าไรก็ได้ตามที่ต้องการ..อันที่จริงมัน ‘ไม่มี’ ร้านแบบนั้นหรอกเพียงแต่เพราะคนที่ฝากกรณ์เข้ามาเป็นคนขอสิทธิพิเศษนี้ให้กรณ์ก็เท่านั้น
และงานนี้ยังสามารถทำให้กรณ์บอกคนอื่นได้รับรู้ไม่ต้องกลัวว่าเพื่อนจะต้องมาคอยเป็นห่วงเป็นใย แม้จะยังไม่เพียงพอจะทำให้กรณ์บอกปฏิเสธคำชวนของคุณหญิงเนตรได้ ตั้งแต่วันนั้นกรณ์ยังไม่ได้ให้คำตอบกับคุณหญิงเนตร โชคดีที่คุณหญิงเนตรไม่ได้เร่งรัดเอาคำตอบ เพราะรู้ว่าคนที่หนักใจคือตัวของกรณ์เอง
“กรณ์...คุณสิงห์เขาเรียกแน่ะ” ‘ชาติชาย’ พนักงานประจำของร้านกาแฟแห่งนี้และยังเป็นคนที่สอนงานกรณ์จนรู้ทุกอย่างภายในเวลาไม่ถึงสองอาทิตย์
“อ่าครับ”กรณ์รับคำเขินๆ แต่ก็ต้องวางมือจากงานที่ทำไปอย่างเสียไม่ได้ ยิ่งตอนนี้เป็นช่วงที่ลูกค้ากำลังเข้าร้านทุกคนในร้านต้องทำงานอย่างหนักแต่สิงห์กลับชอบเรียกให้กรณ์มานั่งทานขนมเป็นเพื่อนแบบนี้ทุกวัน
ตั้งแต่หางานใหม่ให้กรณ์ได้ สิงห์ก็เป็นเหมือนส่วนหนึ่งในชีวิตของกรณ์ไปโดยปริยาย ทุกวันสิงห์จะไปรับกรณ์ที่หน้าคณะและพามาส่งที่ทำงานหากวันไหนกรณ์มาทำตอนเช้าสิงห์ก็จะไปรับถึงที่พัก ระหว่างช่วงที่กรณ์ทำงานก็จะเห็นสิงห์เอาคอมพิวเตอร์แบบพกพาขึ้นมานั่งพิมพ์งานไปเรื่อยๆ ช่วงนี้ยิ่งใกล้สอบนิสิตปีสามแบบสิงห์ไม่ค่อยมีวิชาที่ต้องเข้าเรียนมากก็จริงแต่ก็มีโปรเจคที่จำเป็นต้องทำให้จบก่อนที่จะเริ่มฝึกงานในปีหน้า ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะทำงานในร้านแห่งนี้ไปพร้อมๆกับดูการทำงานของกรณ์ไปด้วย
“คุณสิงห์จะรับอะไรเพิ่มเหรอครับ”
“...ก็บอกว่าให้เรียกว่า ‘พี่’ ไง”สิงห์ตอบกลับอย่างอารมณ์เสีย บังคับก็แล้วขู่ก็แล้วแต่กรณ์ยังไม่เคยยอมเรียกสิงห์อย่างสนิทชิดเชื้อได้แต่ยิ้มให้โดยที่ไม่ตอบอะไร เพราะกรณ์ไม่อยากจะตีสนิทกับคนที่อยู่ระดับสูงกว่าตัวเอง
“จะรับกาแฟอีกแก้วมั้ยครับ เดี๋ยวผมไปชงมาให้”
“...ไม่ต้อง มานวดให้หน่อยปวดคอจะแย่อยู่แล้ว”
“เอ่อ..ไม่เหมาะมั้งครับ คนเยอะแยะเลยที่นี้ก็ร้านกาแฟด้วย ไม่ใช่ร้านนวดนะครับ มันจะดูไม่ดี”
“ไม่เหมาะอะไรตรงไหน บอกให้มานวดให้หน่อยแค่นี้ก็บ่น เมื่อยนะไม่ใช่ไม่เมื่อยรู้งี้ไปนั่งทำงานสบายๆอยู่บนห้องดีกว่าอีกมั้ย”สิงห์บ่นยาวทั้งๆที่กรณ์ไม่ได้เป็นคนขอให้สิงห์มานั่งเฝ้าเขาแบบนี้เลยซักนิด แต่ก็เพราะเจอกันทุกวันแบบนี้แถมสิงห์ยังพูดจาเป็นกันเองตลอด อาการประหม่าเวลาที่กรณ์เจอสิงห์ก็หายไปจนแทบจะไม่มีอาการออกมาให้เห็นอีกแล้ว
กรณ์ถอนหายใจส่ายหน้าหน่อยๆแต่ก็อมยิ้มเล็กน้อย เดินอ้อมไปข้างหลังของสิงห์พร้อมกับวางมือลงไปนวดให้ หลังกว้างๆดูจะกว้างเกินไปสำหรับมือบาง แม้น้ำหนักที่กดลงมาจะไม่ได้มาตรฐานแต่ก็สร้างความพอใจให้ราชสีห์ได้อย่างดี เขาส่งเสียงครางฮึ่มๆ ออกมาจนทำให้คนข้างหลังหน้าแดงอย่างไม่มีสาเหตุ
ช่วงเวลาที่มีสิงห์เข้ามาในชีวิต กรณ์ปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเขามีความสุขมาก เหมือนกับความหวัง ความฝันที่วาดไว้มันเป็นจริงอยู่ตรงหน้า เป็นความสุขที่กรณ์ยินดีรับแค่เล็กน้อยเพราะต้องคอยระวังไม่ให้อีกฝ่ายรู้และก็กลัวว่าจะเกินเลยไปมากกว่านี้
เพราะรู้ว่าตอนนี้ราชสีห์สนใจในตัวของกรณ์มากขนาดไหน และกรณ์ก็รู้อีกว่าไม่มีทางเป็นจริงได้ อีกอย่างคือกร์มีสิ่งที่ต้องสนใจมากกว่านั้นก็คือ กรรณ์...น้องชายของเขานับวันจะยิ่งแสดงพรสวรรค์ในการวาดภาพมากขึ้นเรื่อยๆ กรณ์อยากจะให้กรรณ์ได้เข้าเรียนเฉพาะด้าน อยากจะให้น้องมีความสุขในทุกๆวันที่มีชีวิต ดังนั้นความสุขของกรณ์ ‘ในตอนนี้’ จึงไม่สำคัญมากไปกว่าความสุขของกรรณ์ ‘ในอนาคต’
แต่แตกต่างกับราชสีห์ เพราะเขาไม่รู้ใจตัวเองในขณะนี้รู้แค่ว่าเมื่อเห็นรอยยิ้มของกรณ์เขาก็อดที่จะมองไม่ได้ พอไม่เห็นรอยยิ้มหรือหน้าหวานๆของกรณ์ก็อยากเจอจนร้อนลน เพราะกรณ์เป็นผู้ชายสิงห์จึงไม่เคยคิดในเชิงชู้สาวกับกรณ์แม้แต่ครั้งเดียว ก็แค่อยากเจอหน้า อยากเห็นคนๆนี้อยู่ในสายตา เพราะว่ากรณ์ดูบอบบางจนกลัวว่าจะเป็นอันตรายเลยอยาก ‘ปกป้อง’ พอได้รู้สึกแบบนั้นและได้ทำแบบนั้นความสุขก็ผุดขึ้นมาในหัวใจ สิงห์เลยไม่อยากจะหยุดเก็บเกี่ยวความสุขนี้ไว้ซักวัน
“วันนี้เลิกงานกี่โมง”
“อืม...ประมาณ สามทุ่มมั้งครับ ผมจะอยู่ช่วยพี่ชายเคลียร์บัญชีด้วย”
“หน้าที่เหรอ?”
“...ก็...ไม่ใช่ครับ”
“สรุปเลิกงานกี่โมง”
“ก็...สองทุ่มครับ คุณสิงห์มีอะไรเหรอครับ”
“เปล่า ว่าจะชวนไปซื้อของซักหน่อย”
“ของ?? ของอะไรเหรอครับ”
“เออน่า เดี๋ยวก็รู้เองนั้นแหละ”น้ำเสียงเข้มที่ทำทีกลบเกลือนความเขินอายของตัวเอง ตลอดมาไม่เคยจะชวนใครไปซื้อของด้วยกันซักครั้งแม้กระทั้งพวกคู่ควงคนแล้วคนเล่าที่พยายามชวนสิงห์ไปนู้นมานี่ด้วยกับสิงห์ก็บอกปฏิเสธตลอด เพราะอย่างนั้นความเขินอายจึงเกิดขึ้นมาทันทีที่เอ่ยปากชวนกรณ์ไปซื้อของแต่ดูเหมือนกรณ์จะไม่ได้สังเกตซักเท่าไร
กับอาการเขินอายของผู้ชายที่ชื่อว่า ‘ราชสีห์’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
เพราะคนที่บอกว่าจะพาไปซื้อของทำให้กรณ์คิดว่าของที่ราชสีห์จะไปซื้อเป็นของใช้ของตัวเอง แต่เหมือนคนตัวเล็กกว่าจะคิดผิด ที่สิงห์ลากให้กรณ์มาซื้อของเพราะว่ามันล้วนแต่เป็นของของกรรณ์ทั้งนั้น ตั้งแต่สตอเบอรี่ลังใหญ่ๆ เสื้อผ้าที่ตัวพอๆกับกรณ์แต่เป็นลายการ์ตูนแบบเด็กๆอย่างที่สิงห์ ‘คิดว่า’ กรรณ์จะชอบ
จนเมื่อสิงห์มาหยุดอยู่ที่แผนกเครื่องเขียนแล้วให้กรณ์เลือกสีแบบที่น้องชายชอบใช้กรณ์ถึงเข้าใจว่าสิงห์มาซื้อของพวกนี้ให้ใคร ครั้งนั้นที่สิงห์บังเอิญได้ไปพบกับกรรณ์ทำให้ได้รู้ว่ากรรณ์คงเป็นเด็กที่ชอบวาดรูประบายสี ดูจากภาพวาดสีน้ำมันหลายภาพที่วางเรียงรายภายในห้องนอน และยังคงมีกลิ่นเฉพาะของสีที่ติดอยู่ตามห้องเล็กๆของกรรณ์
เมื่อรู้ว่าของทั้งหมดนี้เป็นของกรรณ์ความเกรงใจจึงจำเป็นต้องปฏิเสธน้ำใจส่งผลให้สิงห์ยืนทำหน้านิ่งบ่งบอกว่าโกรธ จนกรณ์ต้องยอมตามใจเช่นเคย ที่เกรงใจเพราะของที่เลือกๆมาก่อนที่จะมาซื้ออุปกรณ์วาดภาพกรณ์คิดว่าทั้งหมดเป็นของที่สิงห์จะซื้อไปใช้เอง กรณ์เลยเลือกของที่ค่อนข้างดูดีและมีราคาในสายตาของเขาให้กับราชสีห์ซึ่งถ้าเป็นเขาซื้อมาใช้ซื้อมากินเองคงไม่มีวันตัดใจยอมซื้อได้แน่ๆ
เพราะอย่างนั้นกรณ์เลยจงใจเลือกใช้สีที่ถูกที่สุดไปแทน
“ทำไมเอายี่ห้อนี้ เนื้อสีมันไม่ละเอียด สีก็ไม่สมจริง ผสมก็ยาก”ยังไม่ทันจะเอาสีที่หยิบลงตะกร้าเสียงขัดจากคนที่ยืนมองกรณ์เลือกของก็ขัดทันที ที่จริงสิงห์ก็ขัดเกือบทุกอย่างที่กรณ์เลือกซื้อไป ในสายตายของเขาของพวกนั้นมัน ‘ถูก’ เกินไปจนกังวลว่าจะเป็นของที่คุณภาพไม่ดี
“ก็คุณสิงห์บอกให้ผมเลือกสีที่กรรณ์ใช้นี่ครับ”
“นี่นายให้น้องใช้สีไม่ดีๆแบบนี้นี่นะ”จบคำพูดของสิงห์สีหน้าของกรณ์ดูเจื่อนลงไปทันที คำพูดปรกติของสิงห์แต่สำหรับกรณ์คือคำที่บอกว่าเขา ‘ดูแลน้องได้ไม่ดี’
สีหน้าที่ซีดเผือก มุมปากที่ยกยิ้มกลับหลุบต่ำลงทำให้สิงห์รู้ตัวว่าเขาต้องพูดอะไรผิดไป หัวใจคนตัวโตกระตุกเมื่อเห็นใบหน้าแบบนั้น อาการที่เอาแต่โทษตัวเอง ทั้งๆที่สิงห์เป็นคนผิดที่พูดจาไม่คิด แต่กรณ์ไม่ได้คิดถึงจุดนั้นซักนิดแต่เขากลับคิดแต่ว่าตัวเองไม่ดี เอาแต่ว่าเอาแต่โทษตัวเองตลอดเวลา
“เอ่อ...ก็...”
“...พี่ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะว่านายแบบนั้น”น้ำเสียงนุ่มเอ่ยคำที่เขาไม่ค่อยจะได้ใช้ออกมา ทั้งชีวิตมีแค่ไม่กี่คนที่จะได้ยินคำว่า ‘ขอโทษ’ จากราชสีห์ ขนาดตัวของสิงห์เองยังแปลกใจว่าคำๆนี้ทำไมมันถึงออกมาได้ง่ายดายนักเมื่อพูดกับกรณ์ อีโก้ที่เคยมีมามันหายไปหมดเมื่ออยู่ตรงหน้าของคนๆนี้
“..ป...เปล่าครับ คือมันก็จริงที่สีมันไม่ดี แต่วันๆหนึ่งกรรณ์ใช้ของพวกนี้เยอะมาก...ถ้า...ซื้อแพงกว่านี้ ผมก็..ไม่ไหว”
“อื้อ...ช่างมันเหอะ เอาเป็นว่าเลือกสีดีๆไปเลย ถ้าหมดก็บอกพี่ แล้วเราก็มาซื้อกันใหม่ พี่จะซื้อให้เอง”
“...ไม่ดีหรอกครับคุณสิงห์แค่ที่ซื้อไปมันก็เยอะเกินไปแล้ว”
“อย่าเถียงหน่า พี่บอกว่ายังไงก็ทำๆไปเหอะ”
“...เรื่องอื่นได้มั้ยครับ เฉพาะแค่เรื่องของกรรณ์...แค่เรื่องของน้อง ผมอยากจะดูแลน้องให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้...ถึงว่า...มันจะไม่ดีที่สุด...แต่...ขอ...ให้...ฮึก...ผม...ฮึก ขอให้ผมทำได้มั้ย”เรื่องราวที่ทำให้อัดอั้นในหัวใจทำให้คนที่พูดมันต้องหลั่งน้ำตา
หยดน้ำตาบริสุทธิ์ที่รินไหลออกมาจากดวงตากลมใสของกรณ์ทำให้คนที่เป็นสาเหตุของน้ำตาอดไม่ได้ที่จะดึงกรณ์เข้ามากอดปลอบ ไม่สนว่าคนรอบข้างจะเยอะขนาดไหน ไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ ตอนนี้สิงห์สนใจแค่คนที่สะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของเขา เพราะสิงห์ไม่รู้ว่ากรณ์ตั้งใจดูแลกรรณ์มากขนาด ‘ทิ้งชีวิตส่วนตัว’ ของตัวเองไปแล้ว สิงห์คิดแค่ว่าอยากให้กรณ์มีรอยยิ้ม มีความสุข เพราะสิงห์รู้ว่ากรณ์รักน้องมาก ถ้าเขาทำให้กรรณ์มีความสุข กรณ์ก็คงมีความสุขด้วยแน่ๆ แต่ไม่คิดว่าการที่เขาทำจะเป็นการทำร้ายจิตใจของคนที่เขาต้องการปกป้อง
“พี่ขอโทษไง...ไม่ร้องแล้ว...ไม่ซื้อแล้ว”
ภาพของผู้ชายที่ขนาดตัวต่างกันยืนกอดปลอบกันกลางร้านขายเครื่องเขียนในห้างฯดัง คนหนึ่งกำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของอีกคนมีเพียงสะอื้นเบาๆออกมาเท่านั้น ส่วนอีกคนก็กำลังเจ็บปวดใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป แม้จะหวังดีแต่กลับทำร้ายจิตใจของอีกคน หัวใจของเขาแทบจะพังเมื่อเห็นน้ำตาใสๆนั้น
คนผ่านไปผ่านมามองทั้งคู่อย่างสงสัย บ้างก็มองและผ่านไป บ้างก็มองแล้วก็ผู้คุยนินทากับคนข้างๆ แต่ในหมู่ผู้คนที่มองนั้นยังมีผู้ชายที่เหมือนอสรพิษคนหนึ่งยืนขบกราม กำหมัดแน่นอย่างเคืองแค้น
‘กฤษณ์’ ตามดูสิงห์มาตั้งแต่ออกจากมหาวิทยาลัยด้วยเพราะหลายวันที่ผ่านมาสิงห์ทำตัวแปลกๆไป แต่ก่อนเขาต้องลากสิงห์และเพื่อนๆให้มาทานอาหารที่โรงอาหารของคณะของเขาเพื่อที่จะได้เจอกับน้องสาว แต่ช่วงนี้หากวันไหนมีเรียนบ่ายด้วยจะเห็นว่าสิงห์มานั่งรอทานอยู่ที่โรงอาหารอยู่แล้ว และวันนี้เขาเห็นกรณ์เพื่อนสนิทของ ‘ผู้หญิงที่เกลียด’ เดินขึ้นรถของราชสีห์เขาจึงตัดสินใจโดดเรียนในคาบบ่ายเพื่อออกมาตามดูทั้งสองคน และสิ่งที่กฤษณ์เห็นมาทั้งวันทำให้เขาโกรธจนแทบคลั่ง
ตลอดมากฤษณ์ต้องคอยทำตามคำสั่งของนารีผู้เป็นแม่คอนทำตามความเคียดแค้นจากรุ่นก่อนที่นารีมีต่อคุณหญิงเนตร เพราะคุณหญิงเนตรคือลูกสาวที่เกิดจากภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแต่นารีเป็นแค่ลูกสาวที่เกิดกับเมียน้อยคนหนึ่งเท่านั้น แม้นารีจะได้ทั้งเงินทองตามที่ตัวเองควรได้แต่ความคับแค้นภายในใจของเธอไม่เคยจางหายไป เมื่อรู้ว่าคุณหญิงเนตรจะกลับมาอยู่บ้านเกิดเป็นการถาวรจึงสั่งให้ลูกชายคอยเล่นงานโยรินผู้เป็นลูกสาว เพราะอยากให้โยรินกลายเป็นผู้หญิงที่ ‘ไม่เหมาะสม’ ที่จะเป็นคนในตระกูลเหมือนเมื่อครั้งหนึ่งที่เธอเคยเป็น เพื่อที่จะกุมธุรกิจของตระกูลไว้ให้ลูกชายของเธอ
ถึงคุณหญิงเนตรเป็นผู้ถือหุ้นส่วนใหญ่แต่ก็มีแค่ลูกสาวเท่านั้นและดูเหมือนว่าคุณหญิงเนตรจะไม่อยากให้ลูกสาวเข้ามาทำงานในบริษัทซักเท่าไรนารีจึงตั้งความหวังไว้กับลูกชายเอาไว้สูง และด้วยกฤษณ์เป็นลูกชายคนโตของนารี เขาเลยต้องปิดบัง ‘รสนิยมทางเพศ’ ของเขาเอาไว้ และเพราะเขาพึ่งพอใจในตัวของเพื่อนสนิทอย่าง ‘ราชสีห์’ เขาจึงทำทุกวิธีทางให้ได้สิงห์มาอยู่ไว้ใกล้ตัวมากที่สุด
แต่การที่เจอสิงห์ที่ยืนกอดกันกลางห้างฯอย่างไม่อายสายตาคนอื่น เป็นใครก็ต้องดูออกว่าทั้งสองคนอยู่ในสถานะอะไร จนทำให้กฤษณ์นึกแค้นและเสียดายที่ไม่ทำลายคนที่อยู่ในอ้อมกอดของคนที่แอบรักให้ย่อยยับลงไปเหมือนกันที่เคยทำกับคนอื่นๆที่เขาเคยทำมา...เพียงเพราะรู้ประวัติของกรณ์แล้วรู้สึกว่า ‘สงสาร’
แต่เมื่อกรณ์จะมาแย่งของรักของเขา...กฤษณ์ก็คงไม่มีทางเลือกนอกจาก ‘ทำลายคนขี้ขโมยให้แหลกละเอียดคามือ’
หวานหน่อยๆรึเปล่า? ไม่เอาล่ะ ไม่ถนัดเขียนหวานๆ :sad2:
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ :3123: :3123:
-
กฤษณ์นี่มาแนวเดียวกับเจนจบเลยนะ
-
เออ ริษยาโยริน ริษยากรณ์ว่างั้น กิ๋ว ๆ ๆ คนขี้อิจฉา
-
:serius2:ไม่มาม่านะ ว่าแล้วว่าต้องแอบชอบเพื่อนตัวเอง จะเกิดไรขึ้นก็ขอให้
สิงห์มาช่วยกรณ์ทันเถอะ :z3: แค่นี้กรณ์ก็น่าสงสารแล้วล่ะ ทำใหมีความสุขบ้างเถอะ
-
อ๊ากกกกกกกกก กรณ์จะโดนอ่ะไรอ่ะ กลัวมันจะไปลงที่กรรณ์แทนอ่ะดิ ทีนี้ล่ะกรณ์แย่แน่ๆๆเลยอ่ะ ทำร้ายจิตใจมากอ่ะ พี่สิงห์น่ารักอ่ะ ขอให้ดูแลกรณ์์แบบนี้ไปตลอดนะจ๊ะ จะมาม่าแล้วใช่ไหม
-
:z6: กระโดดถีบกฤษณ์ไว้ก่อนล่วงหน้าเลย
ไม่รู้ว่าต่อไปจะทำอะไรกรณ์ แต่เคืองแทนเฟ้ย!!!!
-
ว้าย กฤษณ์ร้ายมากมายอ่ะ
ความร้ายกาจมันถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้นะเนี่ย
แต่ความซวยจะไปตกอยู่ที่กรณ์เต็มๆเนี่ยสิ
อิตาสิงห์ยิ่งหูเบาของขึ้นง่ายอีกต่างหาก
ไม่อยากจะคิดถึงแผนการณ์ที่กฤษณ์คิดจะทำเล้ยยยยยย
-
อย่างนี้ต้องเรียกว่าอีกฤษณ์ซะแล้ว
นึกแล้วว่าต้องแอบชอบสิงห์
-
แอบหวานกันแบบบางเบา เบาเบา
น่ารักดีจ้า :-[ :-[
กลัวกรณ์โดนใส่ร้ายอีกอ่ะ น่าสงสาร
เพราะว่าตัวกรณ์เองไม่เคยที่จะปฎิเสธข้อกล่าวหาเลย
กฤษณ์นี่ร้ายมากๆ ไม่นึกเลยว่าจะแอบชอบสิงห์อยู่
+1 ให้กับความสัมพันธ์ของสิงห์และกรณ์ที่เริ่มไปในทางที่ดีขึ้น :กอด1:
-
เหอะๆ คนขี้อิจฉา
-
อิวิปริตผีบ้านังกฤษณ์ แกกล้าจะทำร้ายหนูกรณ์ของเลดี้ แกตายซะ ฉันจะเอาตัวมมาช่วยน้องกรณ์
จัดการแกก่อน อินังแมวคิดอยากขโมย เกลียดนังกฤษณ์ รักหนูกรณ์ และเชียร์พี่สิงห์
-
ไอ้กฤษณ์ :fire:
-
อย่ามายุ่งกับน้องกรณ์ชั้นนะย่ะ :z6: พี่สิงห์ดูและน้องกรณ์ดี ๆ ด้วย :เฮ้อ:
-
กรณ์ จ๋า
-
:z6:เลวทั้งแม่และลูก
-
น้องกรณ์น่าสงสารอีกแล้ว
-
แววรันทดในตอนต่อๆไปมาให้เห็นรำไร
-
ห๊ะที่ทำนี่สงสารกรณ์แล้วเรอะ
ตรูของกระทืบกฤษณ์ซักยี่สิบสามสิบทีได้ป่ะ
ปล่อยข่าวลือ ทำภาพตัดต่อ นี่เมิงสงสาร
โรคจิตสิ้นดี
-
บอสรอง กับ บอสใหญ่ ออกมาแล้ว
-
กฤษณ์นี่มาแนวเดียวกับเจนจบเลยนะ
บวกเป็ดให้เลย อิอิ :t2: :t2: :t2:
-
มันสะดุดตรงคำท่ีว่าไม่อยากเขียาหวานนี่แหละ
แวว นางร้าย ท่าจะมาแรง เฮ้ออออออ
ไม่อยากอ่าน แบบ เครียด หนูชอบแบบหวานๆ
-
กฤษณ์คิดจะทำอะไรกรณ์ แค่นี้กรณ์ก็น่าสงสารจะตายแล้ว
อย่าให้ชีวิตต้องเจอแต่เรื่องแย่ๆเลย ก็ให้มันคิดทำอะไรก็ไม่สมหวัง
คนแต่งอย่าดราม่ามากนะสงสารกรณ์
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
ต้มน้ำรอตอนหน้า o18
-
แล้วอย่างใครจะช่วยกรณ์ได้บ้างนี้
:L2: :L2:
-
อย่าให้กรณ์เป็นอะไรมากเลยนะ ตัวร้ายท่าทางจะร้ายมากๆ
-
ไม่ไหวนะ แค่นี้น้องกรณ์ก็น่าสงสารพออยู่แล้ว
อย่าให้อะไรมันเลวร้ายลงกว่านี้เลย
พี่สิงห์ต้องอยู่ คอยช่วยเหลือน้องกรณ์นะ T^T
-
ไม่เอาน๊า........แค่นี้ชีวิตก็มาม่าเกินแล้ว อย่าให้ใครมาแตะกรณ์นะ
ได้โปรด :sad4:
-
พี่สิงห์ดูแลน้องดีๆนะ :m15:
-
กรี๊ดดดด ดราม่า!
-
เพิ่งเข้ามาอ่้านค่าา รวดเดียวถึงตอนปัจจุบัน อิอิ ^^
ชีวิตกรณ์น่าสงสาีรมากกกกกก อ่านไปก็น้ำตาซึม TT
พี่สิงห์ก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง ตอนนี้เป็นความรู้สึกอยากปกป้อง อยากให้เค้ายิ้ม ต่อไปก็อยากให้เค้ารัก :กอด1:
อยากให้พี่สิงห์รู้ใจตัวเองไวไว >///<~
กฤษณ์อะไรนั่นก็เลวได้อีก!!!! ทั้งแม่ทั้งลูก!!!! :angry2: แต่ลูกสาวนี่น่าจะดีใช่มั้ยคะ ><
ตอนแรกแอบคิดว่ากฤษณ์จะชอบกรณ์เลยทำให้เกิดข่าวลือไม่ดีๆเพื่อตัวเองจะได้ครอบครองกรณ์ไว้คนเดียว ที่ไหนได้!!!
เป็นกำลังใจให้กรณ์กะน้องกรรณ์ ขอให้เรื่องดีดีเข้ามาในชีวิตของสองพี่น้องนี้บ้างเถ๊อะ!!!!!
+1 ให้คุณP-o-r-m-u-h-Mค่าาา ^^
ปล. แอบคิดว่าีที่สองพี่น้องกรณ์กรรณ์ไม่มีประวัติตอนก่อนหน้าจะมีเหตุผลอะไรรึป่าว อย่างเช่นจริงๆเเล้วพ่อแม่สองคนนี้วางแผนอะไรไว้ เเละจริงๆเป็นคนที่ฐานะดี แต่บางที่คนอ่านอาจจะเพ้อฝันมากไป 55555+
-
อ้อ..เข้าใจแกแล้วล่ะอิกฤษณ์ ที่แกมีจิตใจร้ายกาจอาฆาตริษยาเต็มหัวใจนี่
ก็เพราะแม่ของแกเลี้ยงดูอบรมแกด้วย โลภะ โทสะ โมหะ นี่เอง
ขอให้คนดีและน่าสงสารอย่างกรณ์ คนจิตใจงามอย่างโยรินแคล้วคลาดจากแกเลย อิกฤษณ์
ส่วนคนคิดไม่ดีนั่นก็ต้องได้สิ่งไม่ดีกลับคืนล่ะกันอิกฤษณ์
-
-*- อ้าว สันดารเลวตั้งแต่รุ่นแม่เลย
มาจนกระทั่งรุ่นลูกเนอะ แกคิดว่า
ความลับมีหรอ? เดี๋ยวก็ต้องมีใครรู้เหอะ
ว่าแกเป็นเกย์อ่ะ น่าเกลียดมาก มาทำลายคนอื่น
-
ไอ้กฤษณ์!!! แกห้ามทำอะไรกรณ์นะ
สิงห์ดูแลกรณ์ดีๆละ งูเห่ามันโผล่หัวโผล่หางออกมาแล้ว
จะฉกเหยื่อตอนไหนใครจะรู้ เฮ้ออ
เป็นห่วงกรณ์มากๆ อย่าเจออะไรร้ายๆเลยนะขอร้อง
รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 จุ๊บบบ <3
อ่านเรื่องนี้แล้วอิน ฮา..
-
กฤษณ์นี่มาแนวเดียวกับเจนจบเลยนะ
จริงด้วย!!! หวังว่าคงไม่ต้องมีฆาตกรต่อเนื่องกันหรอกนะ
-
อารายเนี่ย
-
ตอนที่ 10
ยามเช้าที่อากาศสดใส โชคดีสำหรับบางคนที่ไม่ต้องตื่นมาทำงานแต่เช้าเหมือนเช่นกับทุกๆวันเนื่องจากวันนี้เป็นหยุดสุดสัปดาห์ แต่สำหรับอีกหลายๆคนยังต้องขวนขวายทั้งๆที่เป็นวันพักผ่อนเพราะถ้าหากไม่ทำเช่นนั้นคนที่ต้องปากกัดตีนถีบหาเงินตอนเช้าเพื่อที่จะได้มีอาหารทานตอนค่ำ...คนเล่านั้นก็คงต้องไม่มีเงินพอที่จะซื้ออาหารเลี้ยงตัวเองและครอบครัวแน่ๆ
กรณ์เองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เลือกจะมาทำงานในช่วงเช้าของร้านกาแฟที่พึ่งเริ่มทำงาน ปรกติแล้วช่วงวันหยุด เสาร์-อาทิตย์ กรณ์จะกลับไปหากรรณ์แต่ตั้งแต่ได้เริ่มงานใหม่ที่เลือกเวลาเข้างานตอนไหนก็ได้ จะทำกี่ชั่วโมงก็ได้แถมเจ้าของร้านยังบอกอีกว่ามาทำถ้าวันไหนมีเรียนแค่บ่ายตัวเดียว จะมาทำเช้าก่อนแล้วพักไปเรียนจึงกลับมาทำต่อก็ได้...ไม่ว่ากัน ถึงเจ้าของร้านจะบอกแบบนั้นแต่กรณ์ก็เกรงใจเกินกว่าจะทำ เขาเลยเลือกทำแค่ช่วงบ่ายๆ และทำจนร้านปิดทุกวัน รวมไปถึงขอมาทำในช่วงเช้าในวันเสาร์แล้วค่อยกลับไปหากรรณ์ตอนเที่ยงๆ ซึ่งเจ้าของร้านผู้ใจดีก็ยอมให้โดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น
ใบหน้าที่ดูซีดเซียวลงกว่าทุกวันทำให้พนักงานทุกคนในร้านสงสัย แม้แต่ละคนจะไม่รู้จักกรณ์มากแต่ก็เห็นพร้อมต้องกันหมดว่ากรณ์เป็นผู้ชายที่น่ารัก น่ารักทั้งหน้าตาและนิสัยใจคอ ทุกวันกรณ์จะเข้ามาพร้อมรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าเพราะกรณ์ไม่ใช่คนที่เปิดกว้างกับคนอื่นมากนักการจะให้ยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบซี่คงจะเป็นการยากสำหรับคนอย่างกรณ์ แต่เขาไม่เคยหยุดแบ่งปั่นยิ้มให้กับคนที่เขารู้จัก
ดังนั้นการเข้าร้านมาตอนเช้าของกรณ์ด้วยใบหน้าที่ดูกังวลกับเรื่องบางเรื่องทำให้คนที่เห็นเกิดความสงสัย
กรณ์เดินไปเก็บของใช้ส่วนตัวที่หลังร้านหยิบผ้ากันเปื้อนลายที่เป็นโลโก้ของร้านมาสวมทับก่อนจะหยิบไม้ถูกพื้นออกไปเช็ดถูกช่วยเพื่อนๆพนักงานคนอื่นทำความสะอาดร้านก่อนเปิดให้บริการ
การทำงานของกรณ์วันนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศอึมครึม กรณ์เองก็เล่นถอนหายใจจนนับครั้งไม่ถ้วน นึกถึงสาเหตุที่ทำให้เขากังวลก็ไม่พ้นเรื่องของชายหนุ่มที่ช่วงสองอาทิตย์มานี้เข้ามาเกี่ยวพันกับชีวิตของกรณ์เหลือเกิน.... ‘ราชสีห์’
เมื่อคืนหลังจากที่สิงห์มาส่งกรณ์ที่หน้าห้องแถวพร้อมกับนัดหมายว่าวันนี้จะมารับพร้อมกับจะขนของที่พึ่งซื้อกันเมื่อวานไปให้กรรณ์ด้วยกันเพราะสิงห์ก็อยากจะมาทำความรู้จักกับกรรณ์บ้าง เผื่อว่า ‘จะได้รู้จักกรณ์มากขึ้น’
เมื่อหันกลับมาไขประตูเหล็กเพื่อจะขึ้นไปพักกรณ์ก็ได้รับจดหมายเป็นกระดาษเอสี่แผ่นหนึ่งที่สอดอยู่ตรงที่จับประตู เป็นข้อความสั้นๆ แต่กลับทำให้กรณ์ทั้ง ‘รู้สึกผิด’ และ ‘กลัว’ ขึ้นมาในทันที
‘หน้าด้านคิดจะแย่งแฟนแย่งคู่หมั้นคนอื่น! ถ้ามึงยังจะทำแบบนี้ให้กูเห็นอีก รับรองว่าคราวหน้ากูไม่ปล่อยมึงไว้แน่...ปริยาภัทร’
กรณ์รู้จักชื่อปริยาภัทรดี เธอเป็นทั้งรุ่นน้องที่คณะ เป็นญาติห่างๆของโยริน และยังเป็นคู่หมั้นของราชสีห์อีกด้วย...กรณ์อ่านจดหมายนั้นแล้วนึกกลัว เพราะเขาไม่รู้นิสัยจริงๆของภัทรว่าเธอไม่มีทางจะมาระรานใส่คนอื่นแบบนี้ ที่จริงแล้วภัทรเป็นผู้หญิงที่นิสัยดีมากๆคนหนึ่ง แต่เพราะกรณ์ไม่รู้ จึงไม่แปลกถ้าคิดตามหลัก ‘ความจริง’
ความจริงที่ว่า...สิงห์และภัทรคือคู่หมั้น คู่หมั้นที่แต่งงานกันในอนาคต เป็นคนที่ราชสีห์ ‘รัก’ และภัทรก็ต้อง ‘รัก’ ราชสีห์เช่นเดียวกัน ด้วยนิสัยของผู้หญิงถ้าเห็นคนที่ตัวเองรักไปยืนกอดกับคนอื่นแม้ตัวของเขาจะเป็นผู้ชาย ยังไงก็คงต้องโกรธ...และอาจจะกลายเป็นความเกลียดแค้น
กรณ์เก็บกระดาษใบนั้นลงไปในกระเป๋าเสื้อก่อนจะเดินด้วยใบหน้าที่กังวลขึ้นไปพักผ่อนเพื่อรอวันใหม่...
“กรณ์...เป็นอะไร ทำไมหน้าตาไม่สดชื่นเลย ทำหน้าตาแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าเปิดร้านแล้วมีลูกค้าเข้ามาต้องทำหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสนะ รู้มั้ยว่าตั้งแต่กรณ์มาทำงานให้ร้านพี่ลูกชายเยอะขึ้นมากเลยนะ ดังนั้น! กรณ์ต้องยิ้มเข้าไว้นะ ลูกค้าจะได้เพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้น”
แพรวพรรณ...เจ้าของร้านกาแฟที่กรณ์ทำงานอยู่ด้วย เธอเป็นรุ่นพี่ที่คณะของสิงห์และยังเป็นรุ่นพี่ในสายรหัสของสิงห์อีกด้วย เพราะแพรวพรรณไม่ชอบการทำงานแบบมนุษย์เงินเดือนเมื่อเรียนจบจึงเลือกทำธุรกิจที่ตัวเองชอบอยู่เป็นทุนเดิม สิงห์เองที่เมื่อคิดจะหางานใหม่ให้กรณ์คนแรกที่ผุดขึ้นใสในหัวคือ แพรวพรรณ เพราะแพรวพรรณเป็นคนที่ใจดี อัธยาศัยดี และเชื่อว่าเมื่อได้พบกับกรณ์แพรวพรรณจะต้องถูกใจในตัวกรณ์แน่ๆ ซึ่งมันก็เป็นไปตามที่สิงห์คาดเอาไว้
“ครับคุณแพรว...ขอโทษนะครับ”
“เอ๊า ขอโทษพี่ทำไม แค่กรณ์ยิ้มก็พอแล้ว ยิ้มเข้าไว้”
“ครับผม”กรณ์รับคำแข็งขัน ยิ้มให้เจ้าของร้านผู้ใจดีก่อนจะขอตัวเดินไปทำงานต่อ
ตอนที่กรณ์เข้ามหาวิทยาลัยตอนปีหนึ่ง แพรวพรรณก็จบออกมาแล้วจึงไม่รู้เรื่องข่าวลือเสียๆของกรณ์ จะรู้ก็จากสิงห์ที่มาของานให้กรณ์ทำ เธอรู้แค่ว่ากรณ์มีฐานะยากจนและต้องดูแลน้องที่พิการทางสมองอีกหนึ่งคน ส่วนเรื่องข่าวลือสิงห์เลือกที่จะบอกแค่บางส่วนไป ไม่อยากให้กรณ์ดูไม่ดีในสายตาของคนอื่น
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ในคอนโดหรูใจกลางเมืองหลวง สถานที่ที่ติดอันดับความสะดวกสบายที่สุดของกรุงเทพฯ และราคาของที่พักก็สูงลิ่วตามเครดิตของสถานที่ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผิวขาวด้วยการบำรุงจากผลิตภัณฑ์นานาชนิดและหน้าที่ขาวใสด้วยเวชสำอางเท่าที่จะเติมแต่งได้ ส่งผลให้ผู้ชายคนนี้ดูเป็นผู้ชายที่หล่อและดูมีเสน่ห์ แม้จะดูผิดแปลกไปจากผู้ชายทั่วไปแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาดีจริงๆ
กฤษณ์ เป็นลูกชายคนโตของตระกูลดัง เป็นคนที่คาดหวังไว้ว่าจะขึ้นมาดูแลธุรกิจทั้งหมดในบริษัทของคุณตาของกฤษณ์ โดยที่นารีผู้เป็นแม่วางแผนให้กฤษณ์ไปต่อปริญญาโทที่เมืองนอกตามค่านิยมของสังคม
นารีไม่รู้ว่าลูกชายของเธอมีรสนิยมทางเพศที่ชอบเพศเดียวกัน แม้ว่าจะเคยมาหาลูกที่คอนโดและมองว่าการตกแต่งของห้องนี้มันดูแปลกตา สิ่งของบางอย่างก็ดูฟุ้งเฟ้อเกินความเป็นผู้ชาย แต่ก็ไม่คิดแปลกใจอะไรเพราะคิดว่ามันคงเป็นสมัยนิยมของเด็กสมัยนี้ ด้านลูกชายของเธอก็ดูเป็นคนที่ต้องนำแฟชั่นอยู่ตลอดอยุ่แล้วจึงไม่คิดเอะใจอะไรนักหนา
กฤษณ์เองก็ถูกเลี้ยงและอบรมสั่งสอนมาอย่างเข้มงวด ทำให้เกิดเป็นความเก็บกดในใจที่ไม่สามารถบอกใครได้ ทุกวันนี้เขาก็แกล้งคบแกล้งมีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิงก็เพื่อต้องการตบตาคนอื่นให้เชื่อว่าเขาคือผู้ชายคนหนึ่ง กฤษณ์รู้ตัวดีว่าหากเมื่อใดความจริงที่เขาเป็นเพศที่สามถูกเปิดเผยคนที่จะโดนเล่นงานที่สุดก็คือตัวเขาเอง
เพราะว่านารีห่วงเรื่อง ‘ความเหมาะสม’ มากกว่าสิ่งอื่นใด เธอเป็นแค่ลูกของเมียน้อยคนหนึ่งในตระกูล โชคดีที่เธอท้องกฤษณ์ซึ่งเกิดมาเป็นลูกชายคนโตของตระกูล แต่ด้วยความเหมาะสมทำให้นารีถูกกีดกันในทรัพย์สมบัติมหาศาล ส่วนที่เธอคิดว่าควรจะได้กลับไปตกไปอยู่ในมือของลูกเมียหลวงที่กุมชะตาของตระกูลเอาไว้อย่างคุณหญิงเนตร ทั้งที่ว่ากันตามจริงลูกของนารีที่เป็นลูกชายคนโตของตระกูลควรได้รับสิทธิ์นั้นมากกว่าคุณหญิงเนตร
เพราะอย่างนั้นตลอดการกลับมาลงหลักปักฐานของคุณหญิงเนตร นารีจึงสั่งให้กฤษณ์คอยกลั้นแกล้งโยรินให้เสียชื่อเสียง ให้ไม่อยากมีคนคบ หรือไม่ก็ ‘จัดการ’ ไม่ให้โยรินคบกับใคร คนที่รับคำสั่งมาก็ทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
เพราะคำพูดที่พูดกรอกหูกฤษณ์ทุกวันตั้งแต่ยังเด็ก...ทุกๆอย่างของตระกูลควรจะเป็นของของเรา...กฤษณ์จึงไม่เคยลังเลที่จะทำตามคำสั่งของผู้เป็นแม่ เพราะคิดว่าไหนๆเขาก็ไม่มีที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างที่วาดหวัง...อย่างน้อยก็ใช้ชีวิตที่สบาย ‘กว่านี้’ ก็แล้วกัน
“ฮัลโหล เป็นยังไงบ้าง?”
“ไอ้คนที่คุณให้คอยตามมันขึ้นรถสปอร์ตออกไปแล้ว ทะเบียนเดียวกับที่คุณให้ผมมา”ปลายสายโทรศัพท์ตอบเสียงแข็งแข่งกับเสียดังจอแจรอบข้าง
“ฮึ...ตามมันไป แล้วรายงานฉันมาเป็นระยะๆ”
“จะจัดการมันมั้ย?”
“ยังไม่ต้อง...”
“โอเค...สรุปคือให้ผมตามมันเฉยๆใช่มั้ย?”
“....อืม ตามมันไปเฉยๆ แต่ถ้ามันอยู่ตัวคนเดียวเมื่อไร แกก็จัดการจับมันมาเลย”
“ได้...สบายอยู่แล้ว”
กฤษณ์วางสายแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ เป็นไปตามที่คาดไว้ว่าสิงห์คงต้องอยู่กับกรณ์ที่ร้านที่กรณ์ทำงานอยู่ ถึงจะหวังหน่อยๆให้กรณ์กลัวในคำขู่นั้น แต่เหมือนว่าจดหมายที่กฤษณ์เขียนไปโดยลงชื่อน้องสาวจะไม่มีผลอะไรกับกรณ์เลยซักนิด
ขนาดวันต่อมายังมีหน้ามาเจอกัน...
‘แล้วจะได้รู้ว่าไม่ใช่แค่ขู่’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ภายในรถสปอร์ตคันเดิมที่เริ่มจะคุ้นเคย แม้จะคนบนรถไม่ได้พูดคุยกันแต่ก็มีเสียงของเพลงดนตรีสากลที่มีความหมายดีๆดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงฮึมฮัมในลำคอของคนขับไปตลอดทาง แต่คนที่นั่งยิ้มด้วยเพราะความสุขที่มีในแต่ละวันไม่รู้เลยว่าอีกคนกำลังสับสนในความรู้ละอายและสำนึกผิด
วันนี้สิงห์มารับกรณ์เร็วกว่าปรกติเพราะกรณ์บอกว่าจะกลับไปทานข้าวกลางวันกับกรรณ์ คนหวังดีอย่างสิงห์เลยตื่นตั้งแต่เช้าขับรถกลับไปบ้านแล้วบอกให้แม่ครัวทำอาหารบำรุงให้กับเขา กว่าจะรู้ว่าสั่งให้ทำอะไรบ้าง กับข้าวนานาชนิดก็เต็มไม้เต็มมือของเขาเต็มไปหมด
“เป็นอะไรหรือเปล่ากรณ์ วันนี้ดูไม่ค่อยร่าเริงเท่าไรเลยนะ”
“ป..เปล่าครับ..คือ ผม...”
“คือผมอะไรล่ะ นี่นายจะบ่นพี่เรื่องกับข้าวอีกหรือไง ขอเถอะแค่กับข้าวเองอย่าเรื่องมากได้มั้ย”
“...เปล่าครับ...ผมก็ไม่เคยบ่นซักหน่อย”ปลายประโยคเป็นเสียงบ่นงึมๆงัมจนคนขับรถฟังไม่ได้ใจความ ว่ากันตามจริงคนที่ขี้บ่นน่าจะเป็นราชสีห์มากกว่า ชอบบ่นว่ากรณ์ผอมไปบ้าง ทำงานหนักไปบ้าง ไม่ดูแลตัวเองบ้าง ไม่ค่อยเชื่อฟังบ้าง
“อืม งั้นก็ดีแล้ว ยังจะทำหน้าบูดอีก”
กรณ์ยิ้มรับเหมือนทุกครั้ง ยิ้มที่เป็นรอยยิ้มจางๆแบบไม่เปิดปากเหมือนเป็นยิ้มเพื่อมารยาทเฉยๆ ยิ้มไปในใจก็คิดค้านไป จะไม่ให้ทำหน้าบูดแบบนี้ได้อย่างไรไหว ในเมื่อตอนนี้เขาเหมือนเป็นคนที่ทำให้ สิงห์นอกใจภัทร
ผ่านมาซักพักรถหรูก็เคลื่อนตัวมาจอดที่สถานรับเลี้ยงฯที่เคยพากรณ์มาส่งครั้งหนึ่ง ช่วงเวลากลางวันแบบนี้ ที่นี่กำลังวุ่นวายไปด้วยเด็ก มีทั้งเด็กที่พ่อแม่พามาฝากเลี้ยงและเด็กที่อาจารย์นภาอุปถัมภ์เอาไว้ รวมทั้งมีอาสาสมัครที่มาคอยช่วยดูแลเด็กอีกจำนวนหนึ่ง
กรณ์เดินเข้าไปสวัสดีอาจารย์นภาและคนอื่นๆแล้วขอตัวไปหาน้องชายที่คงรอเขาอยู่ที่ห้องของตัวเอง เพราะกรรณ์เป็นเด็ก ‘พิเศษ’ การที่จะให้เข้ามาทานอาหารร่วมกับผู้อื่นก็เป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากพอสมควร แต่กรณ์มักจะสอนให้น้องเข้าสังคมบ่อยๆ ถึงตอนนี้จะยังทำไม่ได้...แต่กรณ์ก็เชื่อว่าซักวันหนึ่งกรรณ์จะมีพัฒนาการด้านนี้ วันหนึ่งกรรณ์จะเข้าไปอยู่ในสังคมของคน ‘ปรกติ’ ได้
ในห้องขนาดเล็กที่มีแค่เตียงไม้กับตู้เสื้อผ้าเก่าๆ กลิ่นสีที่ฟุ้งตลบอบอวลทำให้รู้ได้ว่าวันนี้น้องชายของกรณ์คงนั่งวาดภาพระบายอยู่ในห้อง
กรรณ์ที่ปรกติจะไปนั่งวาดรูปที่ห้องศิลปะแต่วันนี้ตั้งแต่ตื่นนอนกรรณ์ไม่ยอมออกจากห้อง นั่งวาดรูปรอพี่ชายของตัวเองมาตั้งแต่เช้า เพราะยังปรับตัวไม่ได้ ทุกเช้าวันเสาร์กรรณ์จะตื่นขึ้นมารอกินข้าวเช้ากับกรณ์ที่จะนั่งรถมาหาตั้งแต่เช้ามืด แม้กรณ์จะโทรมาบอกแล้วว่าเสาร์นี้จะมาหาตอนเที่ยง แต่กรณ์ยังคงรอเหมือนเช่นทุกๆเสาร์
“กรรณ์! คุณแม่สมศรีบอกกรณ์ว่ากรรณ์ไม่ยอมทานข้าวเช้า”เมื่อเข้ามาถึงในห้องกรณก็ทำเสียงเอ็ดใส่กรรณ์ทันที
“ก็...กรณ์ไม่อยู่”
“ไม่ต้องเลย กรณ์บอกแล้วไงว่ากรณ์จะมาหาตอนเที่ยง”
“ไม่เอาน่ากรณ์ อย่าดุน้องแบบนั้นซิ...น้องกรรณ์ครับ มานี้ดีกว่าพี่มีอะไรจะให้”กรรณ์หันไปมองสิงห์อย่างประหลาดใจ เพราะว่าไม่รู้จัก แต่กรรณ์ก็ไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะเข้าไปหาตามที่สิงห์เรียกแถมยังเมินไปมองแต่กรณ์อีกจนคนตัวโตที่ทำเสียงอ่อนโยนราวกับเป็นพี่ชายอีกคนเมื่อกี้นึกเขินกับการกระทำของตัวเอง
“กรรณ์ นี่คุณสิงห์ สวัสดีซิครับ”
“สวัสดีครับ”สิงห์ยิ้มรับให้กับความน่ารักที่เกิดขึ้นตรงหน้า
“คุณสิงห์ซื้อสตอเบอรี่มาให้ด้วยนะ...แต่ถ้าไม่ยอมทานข้าวก่อนจะอดกิน”
“...สตอเบอรี่!”
“ฮ่ะๆ ใช่ๆสตอเบอรี่”สิงห์หัวเราะกับท่าทางดีใจจนเว่อของกรรณ์ ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ได้รับแค่สตอเบอรี่ที่ดูไม่มีราคาค่างวดอะไรสำหรับสิงห์จะดีใจได้ขนาดนี้
“กรณ์ กินข้าว...กรรณ์หิวแล้ว...”
“ชวนคุณสิงห์ด้วยซิ คุณสิงห์ทำอาหารมาให้กรรณ์ทานด้วยนะ”
“สตอเบอรี่...ทานข้าว..ครับ”สิ้นคำชักชวนห้องทั้งห้องก็เกิดเสียงหัวเราะจากคนตัวโตที่โดนเรียกตัวเองเป็นชื่อผลไม้ นิสัยของกรรณ์ช่างใสซื่อและบริสุทธิ์ อาจเพราะความพิเศษของกรรณ์ แต่มันก็อดที่จะเอ็นดูเด็กคนนี้ไม่ได้
อาหารหลากหลายที่วางใส่จานทำเอากรรณ์ตาโตร้องเย้วๆอย่างดีใจ อาหารบางจานกรณ์เองก็ไม่เคยเห็นขนาดว่าเคยทำงานอยู่ร้านอาหาร ไม่แปลกเลยที่กรรณ์จะตื่นเต้นกับอาหารพวกนี้
ตอนแรกเขาชวนอาจารย์และอาสาสมัครมาทานอาหารด้วยกันแต่ทุกคนก็บอกให้กรณ์ใช้เวลากับกรรณ์ให้มากที่สุด กรณ์เองก็อยากจะหาอะไรมาตอบแทนคนที่คอยช่วยดูแลกรรณ์บ้าง ทั้งอาจารย์นภา ทั้งอาจารย์สมศรีและอาสาสมัครคนอื่นๆโดยเฉพาะอาสาสมัครที่กรรณ์มักจะเรียกว่า..พี่ใจดี
เห็นอาจารย์บอกว่าอาสาสมัครคนนี้จะมาอาทิตย์ละครั้งแต่ไม่กำหนดวันที่แน่นอน แต่ถ้าวันไหนมาก็จะอยู่จนดึกจนดื่น และที่มาสนิทกับกรรณ์ได้ก็เพราะพี่ใจดีของกรรณ์ตามใจกรรณ์ตลอด อาจารย์นภาเองก็บอกว่าชอบพากรรณ์เดินไปซื้อสตอเบอรี่กินบ่อยๆที่หน้าปากซอย กรรณ์เลยเรียกอาสาสมัครคนนั้นว่าพี่ใจดี
การทานข้าวครั้งนี้เป็นการทานข้าวที่มีความสุขมากที่สุดสำหรับสิงห์ ตลอดมาเขาไม่เคยทานข้าวไปยิ้มไปแม้จะไม่ได้ร่วมวงสนทนาแต่แค่ดูกรณ์ที่ดูแลน้อง คอยตักอาหาร คอยเอาก้างปลาออกให้ คอยหยิบเศษข้าวที่เลอะปากออกให้ มันทำให้สิงห์รู้สึกถึงความสุขของการมี ‘ครอบครัว’
ครอบครัวที่สิงห์...แทบจะจำไม่ได้แล้ว
“เดี๋ยวผมพากรรณ์ไปล้างมือก่อนนะครับ...ขอโทษแทนน้องด้วยที่เสียมารยาทบนโต๊ะอาหาร”หลังจากทานข้าวเสร็จกรณ์ก็ขอตัวพากรรณไปห้องน้ำ เพราะกรณ์ใช้มือจับอาหารจนสกปรกไปทั้งมือ
“อืม งั้นเดี๋ยวพี่เก็บจานรอ เอาไปไว้ตรงไหนล่ะ”
“ไม่ต้องครับคุณสิงห์ เดี๋ยวผมมาเก็บเอง คุณสิงห์นั่งเล่นอยู่แถวนี้ก่อนก็ได้”
สิงห์พยักหน้ารับเพราะไม่รู้จะขัดคนขี้เกรงใจไปทำไม ขณะที่กรณ์ลุกขึ้นพากรรณ์ไปห้องน้ำ ตาไวของสิงห์ก็ไปสะดุดเข้ากับผู้ชายตัวสูงใหญ่ใส่แว่นสีดำหันหน้ามองมาตามกรณ์ และเหมือนจะลุกตามกรณ์ที่กำลังพากรรณ์ไปห้องน้ำ
“เดี๋ยว!!!”สิงห์ตะโกนเรียกสองพี่น้อง จนคนน่าสงสัยสะดุดแทน กลับลงมานั่งที่ม้านั่งอย่างน่าสงสัย แค่สถานที่แบบนี้มีคนแปลกๆก็น่าสงสัยพออยู่แล้ว
“พี่ไปด้วย อยากไปห้องน้ำเหมือนกัน”สิงห์ตะโกนบอกกรณ์แล้วรีบลุกขึ้นตามไป แต่พอหันไปมองคนน่าสงสัยเมื่อครู่ก็เห็นแค่หลังไวๆของมันที่เดินห่างออกไปจากพวกเข้า แค่นี้ก็บอกได้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นมีจุดประสงค์อยู่กรณ์และกรรณ์ สิงห์นึกสงสัยว่าเพราะอะไรแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
เพราะถึงว่าคนๆนั้นจะต้องการอะไรในตัวของกรณ์และกรรณ์ก็แล้วแต่...ตราบใดที่เขาอยู่สิงห์จะปกป้องกรณ์และกรรณ์ให้ถึงที่สุด
ปกป้อง... ‘ครอบครัวของสิงห์’
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ :3123: :L2:
ปล. คนเขียนบอกว่าไม่ถนัดเขียนหวานๆ แต่คนอ่านสปอยไปเองว่ามันจะดราม่า อย่าคิดมากซิครับ :z2: :z2:
-
กฤษณ์ร้ายแม่งงงงง!!!!!!!!!!!!! :m31:
เด็กมีปัญหา จะโทษแม่อย่างเดียวก็ไม่ได้ เพราะนิสัยแบบนี้มันขึ้นอยู่กับแต่ละคนเองด้วย
เห้อออออ ดีนะเนี่ยที่พี่สิงห์เห็นทัน ไม่งั้นกรณ์กะกรรณ์แย่เน่เลย ><
เป็นกำลังใจให้คุณP-o-r-m-u-h-Mค่า ^^
-
อิกฤษณ์น่ากลัว! หวังว่าพี่สิงห์จะปกป้องครอบครัวนี้ให้ดีนะ:)
-
อิกฤษเอ๊ย!!! :z6: :z6: :z6:
-
ปกป้อง... ‘ครอบครัวของสิงห์’
ปกป้องให้ดีดีนะสิงห์
นังมานร้ายอย่างนายกฤษณ์รอเล่นงานอยู่นะ :z6:
:pig4: :กอด1:
-
อันตรายกำลังคลืบคลานมาหากรณ์ และ(หรือ)น้องกรรณ์
อิกฤษณ์นี่มันร้ายจริงๆ แล้วพี่สิงห์จะปกป้องน้องกรณ์ได้แค่ไหน
ไม่ใช่ว่าสิงห์จะรับมือไม่ได้นะ แต่กลัวจะมีทีเผลอน่ะ เพราะคนมันจ้องจะทำร้ายตลอดเวลา โอกาสจะมีมากไง
-
อ่านแล้วกลัวมาม่าชะมัด ถ้าจะมีก็มีแต่เบา ๆ พอเน้อ
เพราะคงสงสารกรณ์กับกรรณ์มาก ๆ ถ้าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ
-
เลวมากนังกิชชี่
-
แหม พี่สิงห์ .. - -++ หึหึ
พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยนะว่า'ครอบครัวของสิงห์'
อยู่ใจฐานะอะไรละนะ ยังไม่รู้ใจตัวเองอีก
แต่ก็นะ ยกความดีความชอบให้ตอนหนึ่ง
ที่สังเกตเห็นไอ้คนแปลกนั่นก่อนที่กรรณ์และกรณ์จะเป็นอันตราย
อู้วว คนแต่งจะหายหรอ แง้ว
ไม่เป็นไร จะรอนะ จ๊วบๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า <3
-
ชอบกรรณ์จังใสซื่อบริสุทธิ์ :กอด1:
บวกเป็ด
-
ใครจะไปจัดการ(อิ)กฤษ รบกวนฝากด้วยสักทีสองทีนะ หมั่นไส้ อยากได้เขาขนาดนั้นเชียว เชอะ!!!
-
พีี่สิงห์ดูแลกรณ์กับกรรณ์ด้วยนะ :sad4:
-
อิกฟษร้ายมาก อยากตบแมร่ง อิเ้าคิดเจ้าแค้น ทำอย่างคนอื่นไม่ได้
ก็เลยพาลคนอื่น เกลียดๆๆๆๆ แต่รักน้องกรณ์ พี่สิงห์ก็อบอุ่นมากขึ้น
-
ครอบครัวของสิงห เหอะๆ น่ารักซะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
:call: ขอให้กรณ์กับกรรณ์อย่าเป็นอะไรเลย
:L2: :L2:
-
พี่ใจดี = _ _ _ _
ถ้าพี่ใจดีรู้ว่ากรรณ์เป็นใครจะยังใจดีแบบนี้รึป่าวน้อ
-
พี่สิงห์จัดการอิกฤษณ์ด่วน
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆ
ชีวิตกรณ์น่าสงสารมากๆ
สิงห์ดูแลกรณ์ให้ดีนะ
เกลียดกฤษณ์มากๆแกอย่าทำอะไรกรณ์นะ
พี่ใจดีนี่ขอเดาได้ไหมว่าจะใช่ " เหมราช " หรือเปล่า
+ 1 นะคะ
-
พี่ใจดี...ใครกันนะ?
-
จะเลวไปถึงไหน
-
คุณพี่สิงห์รบกวนดูแลน้องกรณ์ด้วยยยยยยยย
-
"ครอบครัวของสิงห์"
สิงห์คิดอย่างนี้คนอ่านก็ฟินแย่ละซิเนี่ย :-[ :-[
ปกป้องให้ดีนะจ๊ะ เพราะดูเหมือนว่าตัวร้ายนี่แรงน่าดู
-
กฤษณ์ร้ายอย่างกับนังร้ายในละครเลย
-
ดูแล 2 พี่น้องดี ๆ นะสิงห์
-
ดีมากสิงห์ห้ามทิ้งกรณ์เด็ดขาด
ไม่รู้ว่าอิกฤษณ์มันจะทำไรบ้าง
ร้ายกาจจริงๆ
-
มาม่ากำลังมาแล้วใช่ม่ะ อ๊ากกกกก อย่าเลยนะ กรณ์กะกรรณ์แค่นี้ยังน่าสงสารไม่พออีกหรอ
-
แหมมมมม ครอบครัวของสิงห์ o18
-
กลัวว่าพี่ใจดีจะเป็นอิกฤษอ่ะ ปลอมตัวมาเนียนๆ
-
ตอนที่ 11
กลางโรงอาหารคณะนิเทศฯของมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ตอนนี้กำลังมีผู้คนเข้ามาใช้บริการซื้ออาหารเช้ากับเป็นจำนวนมาก แต่ยังมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามามองหาคนที่ตัวเองติดต่อไม่ได้ตั้งแต่เช้า ทั้งๆที่วันนี้เขาก็ไม่ได้มีเรียนแต่อย่างใดแต่พอติดต่อไม่ได้ก็นึกเป็นห่วงขึ้นมาจนต้องออกมาตามหาแบบนี้
ใบหน้าร้อนลนที่ไม่ได้เห็นกันบ่อยๆของราชสีห์พยายามมองหากรณ์หรือโยรินในโรงอาหารแห่งนี้ แต่มองไปทางไหนๆก็ไม่เจอคนที่ปรกติจะเข้ามาทานข้าวเช้าที่นี่เลย วันนี้หลังจากที่สิงห์กลับเข้ามาจากการออกกำลังกายเขาก็จะโทรหากรณ์ทุกวันอยู่แล้ว เนื้อความในสนทนาก็ไม่มีอะไรมากแค่ถามว่า อยู่ไหน เรียนกี่โมง จะไปทำงานกี่โมง และก็จะนัดหมายว่าจะไปรับทำงาน
วันนี้สิงห์โทรหากรณ์ติดเหมือนทุกวันแต่...กรณ์ไม่รับโทรศัพท์เขาซักสาย
ในหัวของสิงห์คิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อสองวันที่แล้ว ที่เจอคนท่าทางแปลกๆจ้องมองมาที่กรณ์อย่างน่าสงสัย ถึงจะแค่เป็นการคิดมากไปของสิงห์แต่ก็อดกังวลขึ้นมาไม่ได้ กลัวไปหมดว่าไอ้ผู้ชายตัวใหญ่คนนั้นมันจะตามกรณ์ไปถึงที่พัก กลัวว่าจะเข้าไปทำร้ายตอนกรณ์อยู่คนเดียว ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาจะไม่มีอภัยให้ตัวเองแน่ๆ เพราะกลัวว่ากรณ์จะคิดมากเลยไม่บอก ทั้งๆที่คิดว่าน่าจะบอกกรณ์จะได้ระวังตัวมากขึ้น คิดว่าตัวเองจะช่วยกรณ์ได้ แต่ก็ลืมไปว่าเขา ‘ไม่ได้อยู่กับกรณ์ตลอดเวลา’
“เหม!!!”เสียงตะโกนเรียกจากผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ที่กำลังเป็นที่จับตามองของทุกคนในโรงอาหาร เพราะด้วยรูปร่างและหน้าที่เดิมที่ก็เป็นจุดเด่นอยู่แล้วเขายังใส่ชุดที่โชว์เนื้อหนังมังสาเพราะพึ่งกลับมาจากออกกำลังมาอวดสายตาทุกคนอีกด้วย
“อะ...อะไรพี่สิงห์...เรียกซะตกอกตกใจหมด เฮ้ออ”
“มึงเห็นกรณ์บ้างมั้ย?”
“กรณ์?...กรณ์ไหนพี่”
“กรณ์ รุ่นพี่มึงนั้นแหละเห็นมั้ย”เหมราชดูจะงงกับเหตุการณ์นิดหน่อยแต่ก็ส่ายหน้าบอกพี่ชาย ไม่รู้ว่าไปสนิทกับพี่คณะของตัวเองตอนไหน ของเหมยังไม่ค่อยได้เจอกรณ์เลยด้วยซ้ำ
“แล้วคนอื่นล่ะ มีใครกรณ์หรือโยรินบ้างมั้ย”สิงห์ไปถามเพื่อนๆของเหมราชแต่คำตอบก็ยังคือทุกคนส่ายหน้าแบบงงๆ
สิงห์ลุกออกไปจากโรงอาหารเพื่อตามหาคนที่เขาเป็นห่วง ท่ามกลางความสงสัยของใครหลายคน ท่ามกลางสายตางงงันของ ‘คู่หมั้น’ และสายตายิ้มหยันของ ‘เพื่อนสนิท’
แต่สิงห์กลับพลาด...เพราะคนที่เขากำลังตามหาพึ่งเดินเข้ามาในโรงอาหารขณะที่สิงห์ออกรถออกไปด้วยสีหน้าที่เปอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาที่ไหลนองหน้า ดวงตาแดงกล้ำและแววตาที่อับแสงเหมือนกับว่าชีวิตของเจ้าของดวงตาดวงนี้กำลังจะดับลงไป...
ทันทีที่เห็นสีหน้าของกรณ์และโยริน ‘กฤษณ์’ ที่สังเกตเห็นทั้งสองคนเป็นคนแรกก็ยกยิ้มอย่างถูกใจ ก่อนจะขอตัวไปเรียนเพื่อหลบฉากประทะที่กำลังจะเกิดขึ้น แม้ใบหน้าของกรณ์ไม่ใช่ใบหน้าของคนที่จะมาหาเรื่องก็จริงแต่คนข้างๆของกรณ์ตอนนี้กำลังโกรธอย่างเต็มที่ และคนอย่างกฤษณ์ก็ไม่มีทางที่จะยอมเสียหน้าท่ามกลางคนนับร้อยแน่ๆ สู้ปล่อยให้น้องสาวจอมเฉื่อยของตัวเองโดนไปคนเดียวจะดีกว่า
ปริยาภัทรที่นั่งทานข้าวอยู่คนเดียวต้องสงสัยเมื่ออยู่ๆก็เจอญาติและเพื่อนสนิทของญาติเธอมานั่งตรงข้ามทั้งๆที่ปรกติเวลาเจอกันในคณะโยรินมักจะไม่ใส่ใจภัทรแม้ซักนิดเดียว เพราะความที่ว่าเกลียดแม่และพี่ชายของภัทรจึงทำหน้าไม่ถูกเมื่อต้องเข้ามาคุยด้วย แต่วันนี้ ตอนนี้ ภัทรกำลังกลัวกับใบหน้าที่ราวกับจะฆ่าคนของโยริน
“เอ่อ...พี่โยริน มีอะไรกับภัทรหรือเปล่าค่ะ”
“อย่ามาทำหน้าซื่อนะ!...”
“โย..อย่าใส่อารมณ์ซิ”กรณ์ใช้ใบหน้าที่ราวกับขาดใจเตือนเพื่อนจึงทำให้โยรินเงียบอย่างง่ายดาย
“เอ่อ...พี่กรณ์...คือ...มันเรื่องอะไรกันเหรอค่ะ?”
“คุณภัทร...ผม...ผมขอน้องผมคืนได้มั้ย ผมจะยอมทำตามทุกอย่างเลย นะ...ผมขอล่ะ”น้ำเสียงขาดช่วงของกรณ์ที่พูดไปน้ำตาก็ไหลไปทำให้คนฟังถึงกับสะเทือนในอก ภัทรไม่รู้สาเหตุการมาของทั้งสองคน แต่กรณ์เหมือนคนที่กำลังจะตายแบบนี้แล้วมาพูดขอร้องแบบนี้เป็นใครก็ต้องรู้สึกแย่กันทั้งนั้น
“เดี๋ยวนะคะพี่กรณ์ คือภัทรไม่เข้าใจ คืนอะไรคะ”
“ ขอ ‘น้องชาย’ ผมคืนได้มั้ยครับ ผมจะไม่เข้ามาวุ่นวายกับคุณสิงห์อีก ขอแค่..คืน..น้องผมมาได้มั้ย “
“คือ...พี่กรณ์ พี่โยรินคะ คือภัทรไม่รู้ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน”
“นี่เธออย่ามาทำไม่รู้นะ!!”โยรินที่เหลืออดตบโต๊ะดัง ปัง!! จนคนทั้งโรงอาหารหันมาที่พวกเขาเป็นจุดๆเดียวก่อนที่โยรินจะปาก้อนกระดาษที่เธอขย้ำจนยัยเยินใส่หน้าของภัทรอย่างแรง
“เธอดูซะ!! แล้วคืนน้องชายของกรณ์มาได้แล้ว เธอมันเลวจริงๆ ฉันไม่เคยคิดว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ได้ ไม่คิดว่าเธอจะเป็นเหมือนแม่กับพี่ชายของเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเลวกว่าสองคนนั้นซะอีก!!”
โยรินพูดออกมาอย่างสุดกลั้น ดาริกาที่นั่งอยู่กับพวกเหมราชได้ยินคำที่โยรินบอกให้ภัทร ‘คืนน้องชายของกรณ์’ ดาริกาจึงรีบเดินเข้ามาคว้าก้อนกระดาษที่โยรินปาใส่ภัทรขึ้นมาอ่านในขณะที่ภัทรยังนิ่งอึ้งกับการกระทำที่โยรินทำ
เพี้ยะ!!!!!!!
ทันทีที่ได้อ่านข้อความดาริกาก็หยุดฝ่ามือของตัวเองไม่ได้ แค่คำขู่ที่น่ากลัวที่นำมาขู่พี่กรณ์ของเธอก็ว่าแย่แล้ว ไม่รวมว่าน้องชายที่แสนน่าสงสารของกรณ์ต้องหายไปอีกแค่นี้ภัทรก็มีเหตุผลมากพอที่จะโดนทำร้ายร่างกายแล้ว
“แกทำลงไปได้อย่างไง!!! แกมันเลวเกินไปรึเปล่ายัยภัทร!!!”
“ดา! ไม่เอา...ดา หยุด พี่ขอร้อง”ก่อนที่ภัทรจะถูกตบครั้งที่สองกรณ์ก็เข้าไปรั้งดาริกาเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายภัทรอีก เพราะว่าห่วงความปลอดภัยของกรรณ์ และก็ยังไม่รู้แน่ใจว่าภัทรเป็นคนที่ ‘ลักพาตัว’ กรรณ์ไป
“...พี่กรณ์...ภัทร...ภัทรไม่รู้เรื่องจริงๆนะค่ะ ภัทร...”
“โอ้ย!! แกยังจะมาพูดตอแหลอะไรอีก!!!”ดาริกาที่หมดความอดทนกระโจนเข้าไปอีกครั้งซึ่งกรณ์เองก็ไม่มีกำลังที่จะหยุดดาริกาเอาไว้ได้ โชคดีที่เหมราชเข้ามาดึงตัวเพื่อนสาวเอาไว้ทัน ภัทรอาศัยช่วงชุลมุนปลีกตัวออกมา แม้เธอยังคงสงสัยกับเรื่องที่เกิดแต่ภัทรก็เป็นคนใจดีเกินกว่าจะโกรธกรณ์
‘ปริยาภัทร’ ถูกเลี้ยงมาคนละแบบกับพี่ชายเพราะภัทรถูกเลี้ยงมาโดยคุณพ่อของเขา แม้จะถูกนารีสั่งสอนมาว่าทุกอย่างต้องเป็นของของเราแต่ต่างจากพี่ชายตรงที่ภัทรไม่ได้รับความกดดันมากเท่ากับกฤษณ์และภัทรเองก็ไม่ได้สนิทกับผู้เป็นแม่มากเท่ากฤษณ์ ความเลวร้ายจากรุ่นก่อนเธอเองก็รู้อยู่เต็มอก รู้ว่าแม่เธอเกลียดครอบครัวของโยรินขนาดไหน และรู้ว่าพี่ชายของเธอเป็นคนอย่างไร
แต่ภัทรเป็น ‘ลูกสาว’ และ ‘น้องสาว’ จึงไม่อาจจะขัดความสั่งและความปราถนาของทั้งสองคนได้
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ยามเย็นภายในห้องเก็บของของคอนโดหรูใจกลางเมือง อากาศที่ร้อนจนทำให้เหงื่อไหลท่วมไปทั้งตัวเพราะเจ้าของห้องไม่สนใจจะเปิดแอร์หรือเปิดประตูเพื่อระบายอากาศ และก็ไม่สนใจว่าคนที่ ‘ถูกขัง’ จะเป็นตายร้ายดียังไง
ร่างเล็กที่ดูบอบบางนอนหลับใหลในสภาพที่ย่ำแย่ ผิวบางตามตัวถลอกเพราะกรรณ์ไถลตัวกับพื้นหวังจะให้หลุดจากการพันธนาการอย่างบ้าคลั่ง และเพราะถูกมัดไว้ทั้งแขนและขาทำให้ทุกครั้งแต่กรรณ์พยายามจะลุกกลับล้มลงกระแทกกับพื้นเกิดเป็นรอยจ้ำไปทั้งตัวแต่กรรณ์ไม่ได้สนใจ เขารู้แค่ว่าเขาอยากจะเจอหน้ากรณ์ ในหัวของกรรณ์คิดถึงแค่กรณ์
กรรณ์กลัวว่าถ้าอยู่ในห้องมืดๆนี้กรณ์จะหาไม่เจอ เหมือนตอนที่ดูหนังผีแล้วกรรณ์จะเดินหาแสงสว่าง นั่นไม่ใช่เพราะกลัวความมืดอย่างที่คนอื่นเข้าใจ แต่กรรณ์กลัวว่ากรณ์จะหากรรณ์ไม่เจอต่างหาก
วันนี้หลังจากเข้าเรียนในช่วงเช้าเสร็จภัทรก็ที่จะเรียนในคาบบ่ายต่อไม่ได้เลยยอมติดสอยห้อยตามพี่ชายออกไปซื้อของ ด้วยสีหน้าของทุกคนที่มองมาที่เธอทำให้สมาธิของเธอไม่มีเหลือ อยากรู้แต่ก็จับต้นสายปลายเหตุไม่ถูก ตลอดมาที่เธอไม่เข้าไปยุ่งกับกรณ์ไม่ใช่ว่าเชื่อข่าวลือแต่เพราะกรณ์เป็นเพื่อนของโยรินภัทรจึงรู้ว่าข่าวลือพวกนั้นเป็นฝีมือของพี่ชายตัวเองแน่ๆ ภัทรจึงทำตัวเองให้เป็นกลางมากที่สุด ถ้าบังเอิญเจอโยรินเธอก็จะไหว้ก่อนเสมอ แต่ภัทรเองก็ละอายใจจนไม่อยากเจอเธอจึงเลือกที่จะเลี่ยงมากกว่า
เมื่อมาถึงห้องของกฤษณ์ปริยาภัทรก็ต้องตกใจเมื่อจะไปเอาของที่ซื้อมาไปเก็บที่ห้องเก็บของ เธอยืนมองร่างเล็กที่มีเลือดเปอะเปื้อนไปทั้งตัวด้วยความตกใจ ถ้าไม่ติดว่าอกของกรรณ์กระเพื่อมขึ้นลงคนๆนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับซากศพ
พอมาเห็นสภาพของคนที่ถูกจัดมัดอย่าง ‘ไม่ใยดี’ ในห้องที่ถูกปิดตาย อากาศที่อยู่ภายในก็แทบจะเบาบางจนเกินไป ภัทรก็พอจะเดาเรื่องเกือบทั้งหมดได้ แต่ที่ไม่เข้าใจคือ...
พี่ชายของเธอ...กฤษณ์...ไม่น่าจะเป็นคนที่ ‘อำมหิต’ ได้ขนาดนี้ ตลอดมาวิธีการที่ใช้จัดการเพื่อนของโยรินก็มีแค่การขู่กับสร้างข่าวลือให้เสียชื่อเสียนิดหน่อยเท่านั้น ถึงว่าครั้งนี้จะกำจัดกรณ์ไม่ได้แต่ดูเหมือนว่ากฤษณ์จะพอใจกว่าครั้งไหนๆ เพราะครั้งนี้โยรินถูกสังคมในมหาวิทยาลัยปฏิเสธไปพร้อมๆกับกรณ์ด้วย ภัทรจึงหาสาเหตุที่กฤษณ์ทำแบบนี้ไม่ได้
“เห็นแล้วก็อย่าปากมากล่ะ ไม่ต้องให้ใครรู้ แม้แต่แม่ก็ห้ามบอก”
“นี่คือน้องพี่กรณ์ใช่มั้ย นี่คือสาเหตุที่ทำให้พี่กรณ์มาโวยวายใส่ภัทรใช่มั้ย”
“ฮึ...ใช่”
“พี่กฤษณ์ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยล่ะพี่”
“แกไม่ต้องรู้ยัยภัทร หุบปากไว้ก็พอ...อ๊ะ ตื่นแล้วเหรอ ออกมาได้แล้ว อีเด็กนี่มันเป็น ‘บ้า’ เดี๋ยวอาละวาดขึ้นมาแย่แน่”ภัทรไม่สนใจคำเตือนของกฤษณ์แต่หมุนตัวกลับไปช่วยพยุงร่างที่พึ่งตื่นและพยายามที่จะลุกขึ้นมานั่ง พยายามส่งเสียง อื้อๆ อยู่ในลำคอแต่ก็พูดไม่ได้เพราะปากบางถูกมัดแน่นจนใบหน้าของกรรณ์แดงเพราะเลือดคลั่ง
“แกจะทำอะไร!! หยุดเลยนะ!!”
“พี่กฤษณ์ไม่เห็นรึไงว่าเด็กนี่มันจะตายอยู่แล้วน่ะ! แค่ปิดปากทำไมพี่ต้องมัดแน่นขนาดนี้ด้วย!”กฤษณ์อึ้งเมื่อโดนน้องสาวตวาดใส่ น้องสาวที่ปรกติจะเชื่อฟังและทำตามเขาทุกอย่าง ไม่เคยพูดจาด้วยคำหยาบคายไม่เคยว่าร้ายใคร
จนบางครั้งก็นึกอิจฉาในความบริสุทธิ์ของน้องสาว เช่นเดียวกับที่อิจฉาความบริสุทธิ์ของคนที่เขาจับมา
“แค่คลายผ้าเท่านั้นแหละ”ภัทรบอกกฤษณ์ที่คงยืนไม่พอใจกับการกระทำของเธออยู่ด้านหลัง ไม่ได้เห็นว่าดวงตาของภัทรแสดงแววตาที่ ‘สมเพช’ พี่ชายตัวเองอย่างสุดใจ
“เสร็จแล้วก็ออกมาได้แล้ว ฉันหิวแล้ว แกก็จะได้กลับๆบ้านไปซะ วันนี้มีออกงานหรือไง”ภัทรซ่อนแววตาเอาไว้แล้วลุกขึ้นตามพี่ชายของเธอออกไปจากนอกห้องโดยที่ไม่ลืมแอบหยิบ ‘กุญแจสำรอง’ ของห้องนี้ออกไปด้วย
เพราะว่าภัทรสลัดภาพเมื่อครู่ตอนที่กรรณ์ถูกแกะผ้าปิดปากออก แววตาดีใจราวกับว่าลืมความเจ็บปวดของบาดแผลตามร่างกายไปแล้วพร้อมๆปากบางขยับเป็นคำพูดที่ภัทรคุ้นเคยดี แต่กลับไม่มีเสียงออกมาเพราะว่ากรรณ์ใช้เสียงทั้งหมดตะโกนเรียกหากรณ์จนคอแทบพังตอนที่เขากำลังคลุ้มคลั่งอยู่
‘พี่ใจดี’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ที่ถูกปลูกอยู่ใกล้ๆกับห้องนอนของน้องชายที่หายตัวไป กรณ์นั่งกอดเข่าร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบอยู่ตรงโคนรากของต้นไม้ใหญ่ นึกถึงเรื่องที่กรรณ์หายตัวไปแล้วราวกับว่าหัวใจดวงน้อยๆของกรณ์จะหยุดเต้นเสียให้ได้
จริงๆแล้วกรณ์เองไม่อยากจะโทษปริยาภัทรเรื่องการหายตัวไปของกรรณ์แต่เพราะคิดสาเหตุอื่นไม่ออก วันอาทิตย์ที่กรณ์กลับมาทำงานต่อที่ร้านกาแฟในตอนเย็น กรรณ์เองก็ไม่มีท่าทีหรืออาการผิดปรกติอะไรซักอย่างและเพราะเมื่อไม่กี่วันก่อนเขาก็ได้รับจดหมายขู่จาก ‘ปริยาภัทร’
เลยอดคิดไม่ได้ว่าการหายไปของกรณ์จะเป็นการลักพาตัวเพื่อ ‘สั่งสอน’ คนไม่รู้จักเจียมตัวเองอย่างเขา
และเมื่อโยรินรู้ข่าวและรู้ว่ากรณ์ได้รับจดหมายขู่ กรณ์ก็ถูกลากไปหาภัทรด้วยตัวเองแต่ไม่ทันทีจะถามหาความอะไรก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันซะก่อน จะแจ้งความก็ไม่ได้ด้วยเพราะจดหมายขู่หายไปตอนที่กำลังชุลมุนจึงไม่มีหลักฐานและเพราะห่วงความปลอดภัยของกรรณ์ กรณืเลยได้แต่นั่งร้องไห้กับตัวเองอยู่ใกล้ๆห้องของกรรณ์เผื่อว่าน้องจะ...ออกไปเดินเล่น แล้วคงจะกลับมาเอง
“กรณ์...”เสียงเรียกของ...ราชสีห์...ที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าอ่อนโรย วันนี้เหมือนกับอะไรๆก็สวนทางสำหรับเขาไปหมด เมื่อเช้าพอหากรณ์ไม่เจอสิงห์ก็รีบขับรถมาที่นี่เลยได้รู้เรื่องของกรรณ์ที่หายตัวไป และเรื่องที่กรณ์จะออกไปตามหาน้องกับโยริน ทันทีที่รู้สิงห์ก็รีบร้อนออกไปโดนที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากรณ์กับโยรินไปที่ไหน และที่โชคร้ายกว่านั้นคือโทรศัพท์ของสิงห์แบตหมดเนื่องจากกระหน่ำโทรเข้าหากรณ์ทั้งเช้า สิงห์จึงต้องตามหากรณ์ไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รับโทรศัพท์ของเหมราช จนพอเขาหมดแรงเลยกลับไปเจอเหมราช ดาริกาและโยริน คอยอยู่แล้วเขาเองจึงได้รู้เรื่องทั้งหมดของกรณ์จากปากโยรินตั้งแต่เรื่องที่กรณ์ ‘แอบรัก’ สิงห์ จนถึงเรื่องที่กรรณ์หายตัวไป
ราชสีห์เองก็ตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าภัทรทำแบบนั้น เขารู้มาตลอดว่าภัทรไม่ได้ชอบเขา ที่ยอมหมั้นที่ยอมเป็นแฟนเพราะว่าผู้ใหญ่เขาตกลงกัน มันเลยไม่น่าจะมีเหตุผลอะไรที่ภัทรจะต้องทำร้ายกรณ์
กรณ์สะดุ้งเล็กๆที่ได้ยินเสียงที่เขาจำได้ แต่กรณ์กลับซ่อนหน้าลงไม่ให้สิงห์เห็น แรงสะอื้นที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆทำให้รู้ว่ากรณ์กำลังเริ่มร้องไห้อีกครั้ง สิงห์มองดูภาพตรงหน้าอย่างเจ็บใจและเสียใจ เพราะรู้เรื่องทั้งหมดสิงห์เลยรู้ว่าเขาเป็นคนทำให้กรณ์ร้องไห้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน และถึงยังไม่รู้ว่ากรรณ์หายไปไหนแต่ก็สิงห์ก็มีส่วนผิดที่ไม่ยอมบอกเรื่องคนเมื่อวันเสาร์ เอาแต่คอยดูแลกรณ์แต่กลับลืมคิดถึงที่ ‘อ่อนแอที่สุด’
“อย่าร้องไห้ได้มั้ย...พี่ขอร้อง...เราจะช่วยกันตามหานะ”ร่างที่กำลังสั่นเทาด้วยความเกร็งทำให้สิงห์ต้องดึงร่างนั้นขึ้นมากอดไว้ หากแต่กรณ์เกร็งมากกว่าเดิม พยายามดิ้นฝืนให้ออกจะอ้อมกอดแน่น
“ป...ปล่อย...เถอะครับ”
“ไม่! เดี๋ยวนี้ไม่เชื่อพี่แล้วหรือไง?”
“....ปล่อย...อื้อออ!!!”เมื่อคนที่ปรกติเคยพูดรู้เรื่องและฟังคำสั่งของสิงห์ทุกอย่างกลับไม่ยอมทำตาม สิ่งที่สิงห์ทำคือการก้อมหน้าลงไปประทับจูบที่ปากบางด้วยหวังแค่อยากจะกรณ์เชื่อฟังเขาเหมือนเดิม แต่เพราะเหมือนในปากนุ่มของกรณ์มีสิ่งที่สิงห์เองก็ไม่เคยเจอจนเผลอไผลหลงระเริงไปกลับรสจูบเสียเอง กว่าที่สิงห์จะยอมแยกออกจากกรณ์ก็ทำเอากรณ์เกือบขาดอากาศหายใจ
“จะ...จะฟังพี่ได้รึยัง”น้ำตาที่นองเต็มใบหน้าของกรณ์ทำให้สิงห์ต้องเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ กรณ์เอียงใบหน้าหลบมือใหญ่ของสิงห์ไม่ไช่เขินอาย...แต่เป็นการละอายมากกว่า
“คุณสิงห์...ออกไปจากชีวิตผมได้มั้ยครับ”เสียงเรียบๆที่พูดด้วยน้ำตาที่ยังคงไหลรินทำให้คนฟังทำใจเชื่อไม่ลง ยอมรับว่าทันทีทีได้ยินกรณ์ไล่เขาออกไปจากชีวิต หัวใจมันเหมือนหยุดเต้นไปด้วย
“นายรักพี่ไม่ใช่เหรอ...นายรักพี่...แล้วจะไล่พี่ทำไม...ถ้าเป็นเพราะพี่ทำให้กรรณ์หายไป...พี่จะช่วยนะ...เรามาตามหากรรณ์ด้วยกันนะ”
“รักที่ผมมี...มันทำให้ผมมีความสุข...แต่มัน ‘อันตราย’ กับกรรณ์ ผมก็‘แค่รัก’ไม่ได้ต้องการอะไรเลย ไม่ได้อยากให้คุณสิงห์มารู้จักผม...ไม่อยากเลยซักนิด...”
สิงห์ดึงคนที่กำลังพูดออกมาอย่าเหม่อลอยเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้งเหมือนเป็นการบังคับให้กรณ์หยุดพูด...หยุดคำพูดที่ ‘ทำร้ายจิตใจ’ ของสิงห์ สิงห์เข้าใจเรื่องที่กรณ์พูดออกมา
แต่ราชสีห์ ‘ไม่ยอมรับ’ หากจะให้เขาออกไปจากชีวิตของกรณ์
ดราม่าหน่อยๆ นะครับ
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ :3123: :L2:
มีใครเดาออกบ้างว่าพี่ใจดีคือ น้องภัทร
ปล สงสารน้องภัทรจัง :เฮ้อ:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ลุ้นแล้ว
-
อารัยฟ๊ะนี่
-
ต้มน้ำรอ มื้อหน้ามาม่าแน่นอน
-
รอ เพราะอนากรู้อะไร
-
อยากรุจัง อิกฤษณ์มันต้องทำอะไรแน่ๆ
-
อ๊ากกก//ทึ้งหัวตัวเอง
เกิดอะไรขึ้นละเนี่ยะ มาทำให้ค้างแล้วก็หายไป
มาต่อตอนเต็มเร็วๆน้า อย่าดึกมากละ
คนอ่านรอทนไม่ไหว T T~
รออ่านจ้าาาาาาา
-
:a5:
-
เห้ยยย !!! เกิดไรขึ้นอ่่าาาาาาาาาาาาา :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดด :ped144:
พี่สิงห์สู้ๆ พี่สิงห์สู้ตาย พี่สิงห์ไว้ลาย พี่สิงห์สู้ๆ :ped149:
เอาใจช่วยพี่สิงห์นะคะ
โธ่ๆ น้องกรณ์น่าสงสารจัง :m15: พี่สิงห์กลับมาดูน้องด่วน
-
เตรียมมาม่าซองใหญ่ :z3:
-
อิกฤษณ์มันจะทำอะไรอ่ะ
น้องกรณ์อย่าร้องไห้มากนะจ๊ะ
สงสารน้องอ่ะ น้องเป็นอะไรอ่ะ
พี่สิงห์รีบมาหาน้องกรณ์นะ
-
อิกฤษณ์มันแอบรักสิงห์ มันอิจฉากรณ์ที่โยรินให้ความสำคัญกับกรณ์
พอมันเห็นสิงห์กับโยรินชอบ-รักกรณ์ มันก็มเลยเกลียดกรณ์
กฤษณ์คนใจบอดใบ้ใจร้ายใจดำ มันเลยมาลงที่หัวใจของกรณ์ คือน้องกรรณ์ เพื่อให้กรณ์เจ็บ
-
ว่าแล้วว่าอิกฤษณ์ต้องทำเรื่องงง
เลวจิงๆ แต่ต้องโทษทีแม่
ปลูกฝังลูกมาแบบผิดๆ
-
สงสารภัทร โดนมองว่าตัวเองผิดซะงั้น :เฮ้อ:
-
ผิดคาดมาก ๆ ที่ภัทรคือพี่ใจดี และกฤษณ์ใจคอต่ำช้ากว่าที่คาดไว้มากเลย
-
เตาพร้อม มาม่าพร้อม น้ำพร้อม รอคนเขียนจุดไฟ :o12:
-
สงสารพี่ใจดี ที่มีแม่และพี่ชายชั่ว ๆ :m15:
โดนตบฟรีเลย ถูกบังคับให้หมั้นอีกตะหาก
แล้วพี่ใจดีจะแอบช่วยน้องกรรณ์ยังไงหล่ะเนี่ย
-
มาม่าอะ แต่พี่ใจดี คือภัทรเหรอ แต่อิกฤษณ์ร้ายน่าเอานำ้มาม่าลวกหน้า
สงสารกรณ์ แต่ก็แอบยิ้ม เพราะสิงห์ รู้เรื่องที่กรณ์แอบมีใจ ทีนี้อะไรก็ง่ายขึ้น
-
:z6:อ่านแล้วอยากตบอิกฤษณ์อ่ะ
นี่เราชอบความรุนแรงไปแล้วสินะ จิตใจหยาบช้าเยี่ยงเดรัจฉานแบบนั้น
การพูดคุยคงไม่จำเป็น มาว่ากันด้วยกำลังดีกว่า :z6: :z6:
-
พี่ใจดีช่วยน้องกรรณ์ด้วยยย
-
ไม่เลยคะ ไม่เคยระแคะระคายเลยว่าพี่ใจดีจะคือภัทร
สงสารภัทรนะ ทั้งที่ตัวเองไม่ผิดก็โดนคนอื่นว่า
แต่มันก็ไม่เท่าสงสารกรณ์และกรรณ์
สงสารน้องกรรณ์ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรแต่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
ไอ้กฤษณ์แกมันต่ำช้าที่สุด
รออ่านตอนต่อไปจ๊ะ รอมาม่าอีกชามจากคนแต่ง
+1ให้จ้า จ๊วบๆๆ <3
-
อีนังกฤษณ์เลวมาก สงสารภัทรที่มีพี่ชายและแม่แบบนี้
-
เดาผิดซะได้ดันเดาว่าพี่ใจดีคือ เหมราช
แต่มาเป็นภัทรซะได้สงสารภัทรที่มีพี่ชายกับแม่ที่เป็นแบบนี้
-
มาม่าของแท้ TT
สงสารพี่ใจดี แต่ดีแล้วล่ะที่ภัทรเป็นคนแบบนี้ ต่างจากพี่ชายแบบฟ้ากะเหวได้อีก
เรื่องที่ต้องทำตัวเป็นกลางก็เข้าใจภัทรน้า แค่บางอย่างถ้าเรายิ่งช่วยปิด ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอย่างเมื่อก่อนคงไม่ได้
ภัทรหยิบกุญแกสำรองมาแล้วช่วยน้องกรรณ์ให้ได้น้าาา
เป็นกำลังใจให้กรณ์ ><
-
พี่ใจดี
-
กรณ์ กรรณ :monkeysad:
-
ในที่สุดสิงห์ก็รู้ว่ากรณ์แอบรักจนได้ :เฮ้อ:
พี่ใจดีคือภัทร แล้วทีนี้ภัทรจะทำไงต่อ
อิกฤษณ์มันเลวมาก :m31:
-
โหดเกินพอดีไปมั้งนี่
-
คาดไม่ถึง แต่ก็ดีนะ บางทีคนที่เราด่วนสรุปว่าไม่ดี อาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้
-
จะเป็นมาม่าชามโตมั๊ยคะเนี๊ย!! :sad4:
-
:เฮ้อ: กรรม
:L2: :L2:
-
:fire: :fire: :fire:
-
แวะเข้ามาดัน อึ๊บ อึ๊บ เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ
-
สงสารกรณ์ สงสารกรรณ์ สงสารภัทร เกลียดอีกฤษ :z3:
-
สงสารกรณ์กับกรรณ์ ไอกฤษณ์แกจะต้องโดนยำตีนให้เละ
ทำกับกรรณ์แบบนี้ได้ไง แล้วภัทรจะช่วยยังไงอยากรู้
-
เลือดชั่วมันแรงเหมือนแม่
-
กรรณ์จะเป็นไรมากมั้ยอ่ะ
สงสารกรรณ์จังเลยหาเจอเร็วๆนะ
หวังว่าภัทรเห็นแล้วคงไม่อยู่เฉยนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:sad4:
น้องกรรณ์น่าสงสาร
อิเลวกฤษณ์ ไอ้ชั่ว ไอ้ชาติ...
ทำกับเด็กน้อยที่น่าสงสารอย่างน้องกรรณ์ได้นะแก
:angry2:
แถมน้องภัทรก็น่าสงสาร
มีพี่ชายเลวๆๆๆๆๆแบบนี้
กระซิกๆๆ
เค้าเกลียดมาม่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
:o12:
-
กรร เหม ไม่นะ เป็น กรร ภัทร เรอะ!
-
รอลุ้นตอนหน้า :z3:
บวกเป็ด
-
มาต่อด่วนคร่าค้างสุดๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3:
-
สงสารกรรณ์มากกก
เอาใจช่วยให้สิงห์กับกรณ์ตามหาน้องให้เจอเร็วๆ
-
ตอนที่12
สองวันที่ผ่านมาทำกรณ์แทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ เอาแต่นั่งรอกรรณ์อยู่ในห้องนอนเล็กๆของน้องชายที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นของสีน้ำมันที่กลายเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของกรรณ์ ยิ่งอยู่ใกล้กลิ่นกายของกรรณ์ กรณ์ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น ในอกของเขาแน่นจนรู้สึกปวดหนึบไปหมด ไม่รู้ว่ากรรณ์หายไปไหน ไม่รู้ว่าตอนนี้กรรณ์อยู่อย่างไร แค่คิดแค่นี้กรณ์ก็แทบจะขาดใจลงเสียให้ได้
ทั้งๆที่คุณหญิงเนตรเข้ามาช่วยเหลือในการตามหากรรณ์อย่างเต็มที่แต่ก็ยังหาตัวไม่เจอ ไม่มีกระทั่งร่องรอย ถึงจะส่งคนไปตามดูปริยาภัทรที่สงสัยว่าเป็นคนร้ายแต่ก็เหมือนว่าจะเข้าใจผิด ปริยาภัทรไม่มีสิ่งผิดปรกติแม้แต่น้อย เรียนเสร็จก็กลับบ้านทันที
รอบตัวกรณ์ที่เอาแต่รอกรรณ์อยู่ที่ห้องไม่ยอมไปมหาวิทยาลัยหรือทำงานตามความรับผิดชอบแต่ถึงไปกรณ์ก็คงไม่มีสมาธิมากพอที่จะรับผิดชอบ ทุกคนที่เห็นสภาพของกรณ์ก็คอยวนเวียนมาดูแลกันตลอดเวลาทั้งโยริน ดาริกาและเพื่อนๆ คุณหญิงเนตร แต่ไม่มีคนที่กรณ์ขอร้องให้ออกจากชีวิต...ราชสีห์
แต่การที่กรณ์ไม่เจอราชสีห์ก็ไม่ได้หมายความว่าสิงหืไม่ได้มาคอยดูแลกรณ์ สิงห์ใช้ชีวิตอยู่บนรถเก๋าคันสีขาวเครื่องใหญ่ที่พึ่งเอาไปเปลี่ยนกับเหมราชมาใช้เพราะอยากได้รถที่มีเนื้อที่เพิ่มขึ้น สิงหืจะได้มีที่นอนและที่เก็บข้าวของเครื่องใช้ได้มากขึ้น
สองวันที่ผ่านมาไม่ใช่แค่กรณ์คนเดียวที่ไม่ได้ไปเรียน สิงห์คอยเฝ้ามองกรณ์อยู่ไกลๆ นอกจากเหมราชน้องชายก็ไม่มีใครรู้ว่าสิงห์คอยดูความเป็นไปของกรณ์อยู่เงียบๆหลังรั่วเหล็กดัดเก่าๆ เห็นสีหน้าของกรณ์ เห็นแม้กระทั้งความรู้สึก ความเจ็บปวดที่กรณ์แสดงออกมาทำให้สิงห์อยากจะเจ็บปวดแทนคนตรงหน้า ตอนนี้เขารู้ตัวเองแล้วว่าเขา ‘ชอบกรณ์’ แล้วเหมือนกัน
หลังจากได้รู้เรื่องราวทั้งหมดจากโยรินว่ากรณ์คนที่เขารู้จักไม่ใช่คนเดียวกันกับกรณ์ที่อยู่ตรงหน้าสิงห์ จริงๆแล้วกรณ์ต่อสู้กับโชคชะตามามากมาย จนแทบไม่น่าเชื่อว่าคนตัวเล็กอย่างกรณ์จะสามารถแบกรับภาระที่หนักอึ้งขนาดนี้ได้โดยที่ยังคงเป็นคนดี เป็นคนที่ไม่เคยเบียดเบียนใคร เรื่องราวนี้ทำให้สิงห์รู้สึก ‘เสียใจ’ แต่เรื่องที่สิงห์ได้รู้ต่อมาก็ทำให้หัวใจของเขาเต้น ‘อย่างกับตีกลองรัว’
โยรินบอกว่ากรณ์แอบมองสิงห์มาหลายเดือน เพราะกรณ์ไม่มีโอกาสพบปะผู้คนมากนักครั้งแรกที่ได้เจอสิงห์และเริ่มชอบก็คือตอนที่ปริยาภัทรเข้ามาเรียนใหม่ๆและสิงห์ก็เข้ามาทานข้าวกับคู่หมั้นสาวที่โรงอาหาร หลังจากนั้นกรณ์ก็เคยเกเรงานทั้งๆที่กรณ์ไม่เคยลางานเพื่อที่จะนั่งรถแท็กซี่ตามสิงห์ไปเรื่อยๆ เคยแอบวิ่งมาจากร้านเฮียกวงช่วงที่พักเพื่อมาแอบดูสิงห์เตะบอลกับเพื่อนๆในตอนมืดๆที่มหาวิทยาลัย เคยแม้กระทั้งซื้อกระเพาเนื้อแบบที่สิงห์สั่งมาทานทั้งๆที่กรณ์ทานเนื้อไม่ได้
หลังจากเรื่องราวต่างๆที่กรณ์เคยทำโดยที่สิงไม่ได้รู้ตัว รอยยิ้มจางๆก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเคร่งขรึมของสิงห์ และตอนนั้นเองเขาก็ได้รู้ว่าตัวเอง ‘มีใจ’ ให้กรณ์แล้วเหมือนกัน ไม่ใช่เพราะว่า ‘สงสาร’ ที่กรณ์มีชีวิตที่ลำบากหรือ ‘สำนึกผิด’ ที่เคยว่าร้ายใส่กรณ์โดยไม่รู้ความจริง แต่เพราะว่าสิงห์ ‘อยากดูแล’ หัวใจที่บอบช้ำ อยาก ‘ป้องปก’ ร่างกายและชีวิตของกรณ์
ถ้าเป็นไปได้สิงห์ก็อยากจะพากรณ์ไปอยู่ด้วยกัน เพราะกลัวว่ากรณ์จะมีอันตรายและหายไปอีกคน แต่สิงห์ก็ไม่สามารถเข้าไปหากรณ์ได้จึงได้แต่แอบมองและคอยเฝ้าดูแลกรณ์อยู่ห่างๆ เหมือนๆกับที่กรณ์เคยแอบมองสิงห์อยู่ห่างๆเช่นกัน
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
แสงไฟสีแดงฉูดฉาดจากแสงนีออนที่ติดตามผนังส่องออกมาจากทำให้ทั่วทั้งบริเวณมีแต่สีที่แสบตา บรรยากาศที่เหมือนกับจะมอมเมาผู้ที่เข้ามาทุกคนกับควันสีขาวหม่นๆกลิ่นหวานๆคล้ายหญ้าฟางเผาลอยคลุ้งเต็มห้องที่แต่คนที่กำลังลูบไล้นัวเนียจนน่าสะอิดสะเอียน
ผู้ที่พึ่งเข้ามากลายเป็นจุดสนใจในทันที ด้วยรูปร่างที่ดูอรชรเกินกว่าจะเป็นชายและใบหน้าที่หวานราวกับเด็กผู้หญิงแต่ด้วยเพราะสถานที่นี้มันเป็นสถานที่สำหรับนัดพบของ ‘ชายรักชาย’ ทำให้ทุกคนรับรู้ทันทีว่าคนที่เข้ามาใหม่นั้นเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่น่าเข้าไปลิ้มลอง แม้ดวงตาของเด็กชายจะดูอับแสงไร้ชีวิตชีวาจนน่าสงสารแต่ทุกคนที่มองมาก็ไม่ได้สนใจกับดวงตาคู่นี้
กรณ์เดินเข้ามาในร้านที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘บาร์เกย์’ ด้วยท่าทีหวาดกลัว เข้าใจว่ามันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่มีพฤติกรรมตอบสนองต่อสิ่งเร้า และเขาก็รู้ตัวว่าตัวเองเป็นสิ่งเร้าชั้นเยี่ยม ที่ผ่านปากเหยี่ยวปากกามาได้ทุกวันนี้ก็เพราะคอยระวังตัวไม่ให้อยู่ในที่ที่อันตรายมาตลอดแต่วันนี้ที่กรณ์ต้องเข้ามาที่แบบนี้เพราะหวังแค่ได้ช่วยกรรณ์ ได้ช่วยน้องชายที่หายตัวไปสองวันที่แล้ว
แต่เมื่อเย็นที่ผ่านมาก็มีโทรศัพท์ปริศนาเข้ามาหากรณ์เป็นแหมือนความหวังที่จะทำให้กรณ์ได้น้องชายได้กลับคืนมา แม้มันจะต้องทำให้ตัวเองแปดเปื้อนขนาดไหนกรณ์ก็ยอม เพราะไม่มีอะไรสำคัญไปกว่ากรรณ์ของเขา
กรณ์รอเวลาอยู่นานกว่าคนรอบตัวของเขาจะแยกย้ายกันกลับไปเขาถึงได้รีบออกมาจากห้องของกรรณ์ตรงมายังสถานที่ที่บุคคลในโทรศัพท์บอก และกรณ์ก็รู้อยู่ว่าที่ที่เขาต้องมามันเป็นสถานที่แบบไหน...แต่แค่ไม่สนใจ เขาคิดแค่ว่าอยากได้กรรณ์กลับมา และจะต้องเสียหายหรือบอบไม่ว่ากายหรือหัวใจแค่ไหนกรณ์ก็จะทำถ้าหากมันสามารถทำให้กรรณ์ไม่เป็นอันตราย
“อุ๊ย! นี่ใช่มั้ยเด็กใหม่ที่อีไฮโซนั่นบอกมา หน้าตาเริ่ดมากเลยนะย่ะหล่อน”ซาซ่า...ชื่อที่เป็นที่รู้จักกันของกระเทยสาวประเภทสองที่ดูว่าจะแก่ประสบการณ์ที่สุดในที่แห่งนี้เดินเข้ามาหากรณ์ทันที ที่จริงเธอได้รับข้อความจาก ‘กฤษณ์’ แล้วว่าจะพา ‘เด็กขาย’ สดๆใหม่ๆมาให้หนึ่งคนในวันนี้ ซาซ่ารู้จักกับกฤษณ์แค่ว่ากฤษณ์เป็นลูกไฮโซคนหนึ่ง เป็นคนตระกูลผู้ดีที่การกระทำเน่าเฟะ ชอบมาหาคนสนองอารมณ์ยามดึกที่บาร์ของเธอเป็นประจำ ทีแรกที่รู้ว่ากฤษณ์จะพาเด็กมาขายให้ก็นึกแปลกใจ แต่ฟังจากสรรพคุณที่กฤษณ์เล่าบวกกับรูปภาพที่เอาให้ดู ซาซ่าจึงไม่ลังใจที่จะซื้อกรณ์เอาไว้ ถึงจะเคลือบแคลงใจในใบหน้าที่เจ้าเล่ห์ของกฤษณ์...แต่อย่างไรซะมันก็คงดีกับธุรกิจของเธอแน่ๆ
“มานี่ซิ...ฉันจะพาเธอไปเตรียมตัว”
“เตรียมตัว?”
“ใช่ซิย่ะ นี่หล่อนอย่าบอกนะว่าเธอจะเอาชุดปอนๆแบบนี้ไปรับแขก ถึงหน้าหล่อนจะเด้งขนาดไหนแต่ชุดแบบนี้ก็อาจทำให้หมดอารมณ์ไปได้นะ ตัวขนาดไซส์หล่อนนี่มีเยอะแยะเลย”
“ครับ”
กรณ์เดินตามซาซ่าไปด้วยท่าทางที่หวาดกลับเช่นเคย ยิ่งทำให้คนที่มองมารู้สึกพอใจเป็นที่สุด...วันนี้กฤษณ์ไม่ได้มีอารมณ์เปลี่ยวหรืออย่างใดแต่เขามาตามดูชีวิตของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังจะย่อยยับไปตรงหน้าของเขา ที่จริงกฤษณ์อยากจะจัดการให้กรณ์เป็นขายตามข่าวลือจริงๆตั้งแต่วันแรกที่จับกรรณ์ไปเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะการเข้าถึงตัวของกรณ์ในช่วงนี้นั้นยากเหลือเกิน เบอร์โทรที่เขาให้คนไปหามากว่าจะได้ก็ปาเข้าไปสองวันแล้ว
ยิ่งเห็นกรณ์มีสีหน้าแบบนั้นก็ยิ่งสะใจ ตลอดมากฤษณ์ทำร้ายคนที่มาเป็นเพื่อนสนิทของโยรินมาก็หลายคน แต่ละคนแค่โดนข่าวเสียหายหรือขู่นิดหน่อยก็จะโยนความผิดให้โยรินและเลิกคบไปทันที แต่กับกรณ์ไม่ใช่อย่างนั้น
กรณ์ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีของโยรินจนกฤษณ์นึกขัดใจ ประโคมข่าวเสียๆหายๆจนในที่สุดก็กลายเป็นว่าไม่มีใครอยากคบหากับกรณ์และโยรินอีกแล้ว ถึงจะผิดจุดประสงค์ที่จะทำให้โยรินไม่มีคนคบ แต่ก็พอใจที่กลายเป็นว่าไม่มีใครกล้ามาคบกับโยริน...นอกจากกรณ์
แต่เพราะความริษยาที่มีไม่จบสิ้นประกอบกับความหึงหวงในตัวของสิงห์ที่กฤษณ์ ‘ไม่มีวันจะครอบครอง’ กฤษณ์จึงเลือกใช้วิธีที่ทำกับโยรินมาใช้กับสิงห์
‘จะทำให้สิงห์เป็นคนเดียวถูกโทษว่าเป็นต้นเหตุ...และจะทำให้กรณ์กลายเป็นคนที่ไม่น่าคบหา’
เพราะกฤษณ์ไม่คิดมาก่อนว่าราชสีห์ที่เขารู้จักจะมาสนใจผู้ชายได้เขาจึงไม่เคยหึงหวงสิงห์กับผู้หญิงคนไหนเลยเขาแค่ขออยู่ใกล้สิงห์แบบนี้ ไม่ได้เป็นคนรักก็ขอให้เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน เขาจึงอภัยให้กรณ์ไม่ได้ที่จะเข้ามาทำให้สิงห์กลายเป็นคนอื่นสำหรับเขา
รออยู่ไม่นานร่างบางที่พึ่งเดินเข้าไปเมื่อครู่ก็เดินออกมาด้วยสภาพที่ดูน่าอิจฉา...ด้วยรูปร่างและหน้าตาของกรณ์ที่ดูน่าหลงไหลอยู่แล้วเมื่อมันถูกปกปิดด้วยชุดที่แทบจะไม่ปิดอะไรยิ่งทำให้ใครก็ตามที่ได้เห็นกรณ์จะต้องเกิดอารมณ์พิศวาสอย่างไม่ต้องสงสัย ดูได้จากเสียโห่ร้องที่ดังขึ้นจากคนที่มองมายังร่างบางที่พยายามเอาสองมือเล็กบิดบังส่วนที่ไม่มีอะไรปิดแต่กลับยิ่งทำให้ดูหน้ามามากกว่าเดิม
“นี่เจ๊ เด็กคนนั้นผมขอได้มั้ย”ผู้ชายรูปร่างสันทัดเดินเข้ามาหาซาซ่าอย่างสนิทสนม สายตาที่พุ่งไปยังกรณ์ก็ดูหื่นกามเกินกว่าจะปิดมิด
“ไม่ได้ค๊า ไม่ได้ เด็กคนนี้เป็นเด็กใหม่ของที่ร้าน ตามทำเนียมถ้าใครอยากได้เด็กคนนี้ไปต้องประมูลดริ๊งนะค๊า”ซาซ่าจีบปากจีบคอบอกลูกค้าประจำด้วยความถูกใจ ตั้งแต่ที่เธอเห็นกรณ์ใส่กางเกงหนังสีดำตัวเล็กโชว์บั้นท้ายที่อวบกลมกับเสื้อกล้ามซีทรูสีดำตัดกับผิวสีขาวของกรณ์ ซาซ่าก็รู้ได้ทันทีว่าคืนนี้คงมี ‘กำไร’ จากการประมูลดริ๊งสำหรับคืนแรกของกรณ์แน่ๆ
แต่เธอไม่รู้หรอกว่า ‘คนที่ตามกรณ์มา’ จะทำให้บาร์ของเธอวุ่นวายก่อนที่จะได้กำไร
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
บ้านครึ่งไม้ครึ่งปูนที่สภาพของบ้านถูกต่อเติมเพราะอายุของตัวบ้านมีมามากเกือบๆร้อยปี ที่ดูค่อนข้างขัดกับบ้านหลังใหญ่ทรงยุโรปสีขาวที่ตั้งโชว์ความร่ำรวยอยู่ด้านหน้า ทำให้บ้านหลังนี้กลายเป็นบ้านหลังเล็กๆที่ไม่มีใครมาสนใจ
บ้านหลังนี้เป็นบ้านของคุณสุดาซึ่งเป็นแม่แท้ๆของนารีเจ้าของบ้านหลังโตที่อยู่ด้านหน้าและเป็นยายของกฤษณ์และปริยาภัทร คุณสุดาอาศัยอยู่ในบ้านที่ดูร่มรื่นแห่งนี้มาตลอด เธอไม่เคยคิดจะเข้าไปย่างกรายในตึกใหญ่หลังนั้น เพราะคุณสุดาไม่เคยคิดว่าสมบัติพวกนั้นเป็นของๆเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว ผิดกับนารีลูกของที่ต้องการทุกอย่างมาไว้ในกำมือ
คุณสุดามองดูเด็กผู้ชายที่มีแววตาใสซื่อบริสุทธิ์ใบหน้าขาวใสราวกับแก้วแต่ตอนนี้มีรอยช้ำจางๆอยู่ตามเนื้อตัวเต็มไปหมด แก้มที่ซูบตอบลงไปเพราะสองวันที่ผ่านมาไม่มีข้าวซักเม็ดตกลงมาถึงท้อง อย่างมากก็มีแค่น้ำจากก๊อกเท่านั้นที่กฤษณ์จะกรุณาใส่ชามมาให้ดื่ม
“นี่มันอะไรกันลูก”คุณสุดาอุทานออกมาเบาๆแล้วเดินเข้าไปหาหวังจะจับใบหน้าใสที่มีรอยช้ำดูใกล้ๆด้วยความเป็นหวง แต่กรรณ์ก็หลบมือของคุณสุดาไปซุกอยู่ที่หลังของภัทรด้วยความหวาดกลัว
“คุณยายคะ ช่วยดูแลเด็กคนนี้ทีเถอะค่ะ”
“เด็กคนนี้เป็นใครหรือภัทร...ทำไมถึงมีสภาพเป็นแบบนี้”
“เด็กคนนี้ชื่อกรรณ์ค่ะ...”
ภัทรเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เธอรู้ให้คุณสุดาฟังทั้งหมดตั้งแต่เรื่องของกฤษณที่ไปจับกรรณ์มาและเรื่องที่วันนี้เธอได้ยินพี่ชายคุยโทรศัพท์ขู่กรณ์จึงรู้ว่าวันนี้กฤษณ์ไม่อยู่ห้องเลยถือโอกาสไปพาตัวกรรณ์หนีออกมา
ซึ่งกรรณ์ก็ยอมตามภัทรออกมาอย่างง่ายดายเนื่องจากว่าภัทรคือ ‘พี่ใจดี’ ที่คอยพากรรณ์ออกไปเลี้ยงผลไม้ของโปรดอยู่เป็นประจำ และเพราะภัทรรู้ถึงความน่าสงสารของเด็กคนนี้จากปากของอาจารย์นภามาบ้างทำให้ทำใจไม่ได้หากว่าต้องมองดูพี่ชายของเธอทำร้ายกรรณ์เหมือนที่ภัทรเคยมองดูกฤษณ์ทำร้ายคนอื่นๆ
“โถ่..ทำไมเจ้ากฤษณ์ถึงเป็นไปได้ขนาดนี้”
“ภัทรก็ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะคุณยาย...ปรกติพี่กฤษณ์ไม่เคยทำอะไรรุนแรงถึงขนาดนี้”
“แล้วนี่จะทำอะไรต่อไปล่ะภัทร...จากที่เล่ามาเด็กคนนี้คงดูแลยากพอดูเลยนะ”
“ค่ะ แต่ภัทรเคยดูแลกรรณ์มาเกือบๆครึ่งปีได้แล้ว เรื่องดูแลภัทรจะจัดการเองค่ะ แต่ภัทรไม่รู้จะพากรรณ์ไปซ่อนที่ไหนจริงๆ เหมือนว่าทางนั้นก็ตามๆดูภัทรอยู่เหมือนกัน”
ภัทรถอนหายใจเฮือกใหญ่ทิ้งพร้อมกับหันไปมองหน้าเด็กชายที่เกาะหลังเธออยู่ เธอรู้ว่ากรรณ์มีพี่ชายที่รักมากอยู่หนึ่งคนแต่ไม่เคยรู้ว่าชายคนนั้นคือกรณ์เลย เพราะแบบนั้นถึงอยากจะคือกรรณ์ไปให้กรณ์ซักเท่าไรแต่เพื่อความปลอดภัยของทั้งกรณ์และกรรณ์จึงได้แต่พากรรณ์มาหลบไว้ที่นี่เท่านั้น
“เฮ้ออ ยายไม่อยากทำเลยพรากพี่พรากน้องเขาเนี้ย”
“ภัทรก็ไม่อยากค่ะ แต่ถ้าพี่กฤษณ์ยังไม่หยุด ถ้าภัทรคืนกรรณ์ให้ก็เหมือนส่งกรรณ์เข้าไปในปากเสืออีกครั้ง”
“เอาเถอะ...ยายก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่คิดดีแล้วเหรอพามาอยู่ที่นี่ ถึงที่นี่จะไม่มีใครเข้ามายุ่งก็จริง แต่อย่าลืมนะลูกว่าหน้าต่างมันมีหู ประตูมันมีช่อง”
“ค่ะ ตอนนี้ภัทรคิดออกแค่นี้...”ภัทรยิ้มน้อยๆให้คุณสุดาก่อนจะจูงมือกรรณ์ไปนอนที่ห้องอาหารที่พอจะมีวัตถุดิบที่คุณสุดาจะซื้อมาเตรียมไว้เสมอ ภัทรลงมือทำอาหารให้กรรณ์ทานอย่างชำนาญโดยไม่ลืมที่จะเอาสตอเบอรี่ของโปรดมาล่อกรรณ์อีกทาง
ระหว่างที่กรรณ์ทานข้าว ภัทรได้แต่นั่งถอนหายใจ...ภัทรกำลังจะทำให้ ‘บาป’ ทุกอย่างที่กฤษณ์ก่อขึ้นมาตกมาอยู่ที่ตัวของเธอแต่เพราะภัทรไม่ใช่คนใจเด็ดขนาดนั้นจึงได้แต่นั่งมองโทรศัพท์อย่างชั่งใจไม่รู้ว่าจะโทรฯไปหากรณ์ดีหรือไม่
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
เสียงแห่งความวุ่นวายที่เกินขึ้นในบาร์เล็กๆเพราะผู้ชายร่างสูงที่กำลังอาละวาดอย่างไม่ไว้หน้าใคร เสียงแก้วแตกและเสียงกรีดร้องขอร้องให้หยุดทำร้ายไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทการได้ยินของราชสีห์แม้แต่นิดเดียว
เมื่อหลายนาทีก่อนที่จะความวุ่นวายสิงห์ที่ตามกรณ์ออกมาตั้งแต่สถานรับเลี้ยงฯเดินเข้ามายังบาร์ที่กรณ์อยู่หลังจากที่ตามหาไล่ตั้งแต่ต้นซอยมาทุกร้านจนกระทั่งมาถึงร้านนี้
ภาพแรกที่เข้ามาเห็นภาพของกรณ์ที่ใส่เสื้อผ้าที่ ‘น่าเกลียด’ กำลังถูกลวนลามโดยผู้ชายที่ประมูลดริ๊งแรกของกรณ์ไปด้วยราคาหลักหมื่น ความโกรธแล่นขึ้นหน้าจนทำให้สิงห์ความเก้าอี้ไม้ที่อยู่ใกล้ๆตัวไปฟาดใส่คนที่กำลังกอดกรณ์...กรณ์ของเขา
เนิ่นนานหลายนาทีที่สิงห์ยังคงกระหน่ำหมัดใส่ผู้ชายคนนั้นแม้จะมีคนเข้ามาห้ามปรามก็ไม่สามารถจะหยุดยั้งแรงโมโหจากสิงห์ได้แม้แต่คนเดียว ลูกค้าทั้งร้านก็วิ่งหนีออกไปกันหมดซาซ่ายืนดูด้วยความตกใจทำอะไรไม่ถูกที่เห็นสภาพของที่ร้านที่เธอสร้างมากับมือมีสภาพเละตุ๊มเป๊ะในไม่กี่นาที
“แฮ่ก...แฮ่ก”
เสียงหอบหายใจจากราชสีห์ที่ปลดปล่อยอารมณ์โกรธจนหมดสิ้นตะหวัดสายตาขึ้นมามองกรณ์ที่ยื่นนิ่งหน้าสีทำอะไรไม่ถูกอยุ่ข้างๆ
“ทำไมถึงมาทำอะไรแบบนี้!!!!!!”เสียงตวาดจนลั่นร้านขอสิงห์ทำให้สติของกรณ์กลับคืนมาเห็นแววตาที่บ่งบอกว่ากำลังโกรธของสิงห์แล้วทำให้เขารู้สึกกลัวมากกว่าตอนที่ก้ามเข้ามาในร้านแห่งนี้เสียอีก
“เอ่อ..คุณสิงห์...โอ้ย!!”
“ไม่ต้องมาพูดอะไรแล้ว ตามฉันมา!!”ก่อนที่กรณืจะพูดหรืออธิบายก็โดนสิงห์คว้าข้อมือบางลากตัวปลิวออกไปนอกร้านท่ามกลางสายตาที่เจ็บปวดของกฤษณ์ที่เห็นอาการ ‘หึงหวง’ ของสิงห์
เจ้าของดวงตาเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นความเจ้าเล่ห์ในเสี้ยววินาที....ถึงครั้งนี้จะพลาด แต่อย่างไรซะน้องชายสุดที่รักของกรณ์ก็ยังอยู่ในมือของเขา ‘ยังมีเวลาทำลายกรณ์อีกนาน’
งานหนักไปนิด ขอโทษที่หายไปหลายวันครับ
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิม :3123:
-
อิกฤษณ์นี่มันจิตแล้วเนี่ยยย
สงสารกรณ์และกรรณ์
-
พี่ใจดีจะโดนพี่ระยำของตัวเองทำร้ายมั้ยอ่ะที่พากรรณ์หนีออกมา
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงพี่สิงห์เข้าใจกรณ์ด้วยนะ :กอด1:
-
หวังว่าพี่สิงห์จะฟังกรณ์น้าาา อย่าทำอะไรรุนแรงหรือฝืนใจกรณ์ล่ะ ><
อิกฤษณ์จะแค้นฝังหุ่นไปไหนฮ๊ะะะะะะะ!!!!!!!?!!!!!!! ใจคนมันทำได้ขนาดนี้เลยหรอ!!!!
-
อะไรเนี่ยย!!!! ทำไมมันวุ่นวายขนาดนี้
คนเลวๆน่าจะตายไปซะให้หมดเลย :m31: :m31: :m31: :angry2:
-
ชีวิตของมันยังขาดอะไรอีกเหรอ รวยขนาดนั้นจะเอาไหนนั้นสักกี่อันก็ได้
หรือว่าที่มีอยู่ยังไม่ใหญ่พอ ที่จะเอาไว้ล่อสนองตัญหาของตัวมันเอง
โรคจิตวิปริตทั้งแม่ทั้งลูก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องกรณ์ของแม่
:sad4:
คุณพระคุณเจ้า พี่สิงห์คุ้มครองหนู
ช่วยให้หนูรอดจากปากหมาหื่นกามมาได้
แค่นี้คนอ่านแม่ยกคนนี้ก็ดีใจน้ำตาแทบไหลพรากๆแล้วค่า
:impress3:
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเกลียดอิกฤษณ์จริงๆ
อินี่มันมาจากนรกขุมไหนไม่ทราบคะ?
ทำไมมันเลว เล้ว เลว ได้ขนาดนี้
แม้แต่น้องสาวแท้ๆของมันๆยังทำร้ายได้
ชีวิตนี้คิดจะทำความดีมั่งมั้ยถามจริง?
:angry2:
-
หวังว่าคงจะสอบถามกันดี ๆ ก่อนนะ เฮ้อ
-
พี่สิงห์ คงไม่ซ้ำเติมกรณ์ นะ เฮ้อ
-
:serius2: เกือบไปแล้วววววววววววววววววววววววววววววว
กฤษณ์แบบ...แกเลวชั้นเยี่ยมเลยอ่ะ แม่แกคงสรรเสริญปลื้มใจตายแหละ สืบทอดเชื้อชั่วร้ายได้เวอร์มาก :angry2:
-
ชอบมาก เรืองนี้
-
น้องสาวก็แอบงี่เง่าหน่อยๆ นะ พาออกมาจากบ้านได้ แต่ไม่กล้าบอกพี่ชาย
มันแอบขัดๆแฮะ เป็นครอบครัวที่แปลกประหลาด ที่มันแย่ได้ขนาดนี้
เพราะไม่กล้าทำอะไรที่ควรทำ คนที่เลวก็เลวต่อไปเรื่อยๆ
กรรมของบ้านหลังนี้แล้วล่ะ
ว่าแต่สิงห์จะบ้าอาละวาดใส่กรณ์รึเปล่าเนี่ย
-
ผมพลาดนิยายเรื่องนีร้ไปได้ยังไงเนี่ย
สนุกมาก แนวที่ผมชอบเลย แต่งเก่งสุด ๆ
กฤษณ์ เมิงเตรียมโดนยำตีน
พี่สิงห์อย่าทำรุนแรงกับน้องกรณ์นะเฟ้ย
-
ค่อยๆพูดๆค่อยๆจานะสิงห์
-
อะไรมันจะร้ายได้อย่างนี้ไอ้กฤษณ์อยากกระทืบมัน
สงสารกรรณ์จังเลยเมื่อไหร่จะได้ออกมาเจอกรณ์
-
งานเข้ากรณ์อีกละ
ขอให้สิงห์ควบคุมอารมณ์ตัวเองอย่าทำรุนแรงกับกรณ์เลยเท้อออออ
-
สงสารกรณ์จัง :เฮ้อ:
:L2: :L2:
-
ไอ้กฤษณ์เมิง :z6: :beat: :z6:
ทำไมถึงเลวได้ขนาดนี้
น้องภทัร ขอร้องโทรบอกโยรินเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย
ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น เชื่อว่าพวกเค้ามีวิธีการดูแลกรรณ์ได้ดีขึ้นแน่นอน :monkeysad:
:pig4: :กอด1:
-
สิงห์เบาๆกรณ์หน่อยสิ
สงสารกรณ์บ้างรู้หรอกนะว่าโกรธอะ
-
อย่ารุนแรงกับน้องนะ ฟังน้องก่อน
-
ไปอยู่บ้านโยรินซะตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องมีปํญหาแบบนี้หรอก
รู้ว่าเกรงใจแต่เค้าก็เต็มใจให้ไปอยู่ด้วยจริงๆ
แล้วก็ไม่ได้ให้ไปอยู่เฉยๆซะเมื่อไหร่
ช่วยงานอะไรเค้าได้ก็ทำไปสิ
สงสารน้องกรรณ์ของเจ้จริงๆ---มาอยู่กับเจ้ก็ได้มา
ปล. แล้วอีนี่จะอินไปไหนของแก
-
อิกฤษนี่แม่ม...
-
กรณ์จะรอดมือสิงห์ได้ไหมเนี่ย
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
เฮ่ออ่านแล้วเศร้าใจ นังกฟษณ์ระยำได้ใจมาก แต่อ่านตอนนี้แล้วสิงห์ชอบกรณ์ ก็ยังมีสิ่งดีๆในสิ่งเลวร้าย
-
สงสารกรณ์กับกรรณ์ :m15:
-
:fire: :angry2: :serius2:
-
ตอนที่ 13
แรงอารมณ์ของราชสีห์ที่กำลังพัดโหมกระหน่ำอยู่ตอนนี้น่ากลัวราวกับพายุลูกใหญ่ที่แค่พัดผ่านมาก็จะทำลายร้างทุกสิ่งทุกอย่างให้พังราบเป็นหน้ากอง ด้วยเพราะความเป็นคนโมโหร้ายอยู่แล้ว ถ้าโกรธขึ้นมาสันดานดิบมักจะพวยพุ่งขึ้นมาอย่างที่สิงห์ไม่รู้ตัว เรี่ยวแรงที่ตัวเองคิดแค่ว่าจะลากคนที่ทำเรื่อง ‘อุบาด’ เมื่อครู่ไปสอบถามก็กลายเป็นว่าข้อมือเล็กถูกบีบจนกระดูกแทบจะป่นลงคามือของสิงห์
สิงห์ตามกรณ์ออกมาด้วยความเป็นห่วง เห็นว่าดึกมากแล้วจึงกลัวว่ากรณ์จะเป็นอันตราย และก็แปลกใจเมื่อกรณ์โบกแท็กซี่ออกไปข้างนอกสิงห์จึงต้องรีบขับรถตามไป และความสงสัยก็เพิ่มมากขึ้นเมื่อรถแท็กซี่ที่เขาตามมาจอดส่งคนตัวบางลงที่ย่านสถานที่ท่องเที่ยวยามค่ำคืน แล้วร่างของกรณ์ก็รีบเดินไปจนคลาดสายตาของสิงห์
ทันทีที่หาที่จอดรถได้ราชสีห์ก็วิ่งตามหากรณ์ทันที วิ่งเหมือนคนที่ทำสิ่งของสำคัญหายไป ตอนนี้สิงห์เข้าใจจิตใจของกรณ์ได้ทันทีเมื่อ ‘คนอันเป็นที่รัก’ ได้หายไปจากสายตา ความรู้สึกกลัวและกังวลของสิงห์แสดงออกทางสีหน้าอย่างควบคุมไม่ได้ เขาวิ่งเข้าวิ่งออกทุกร้านไล่ไปเรื่อยๆไม่สนใจว่าจะมีคนมองมาที่เขามากขนาดไหน ไม่สนใจว่าร้านที่เข้าเป็นร้านแบบไหน สนใจแค่ว่าในร้านที่ตัวเองเข้าไปมีคนที่กำลังหาอยู่หรือเปล่า
จนกระทั่งถึงร้านๆหนึ่ง แค่หน้าร้านก็รู้ได้เลยว่าคนที่มาเที่ยวที่แห่งนี้ไม่ได้จะมาแค่มึนเมาเพียงอย่างเดียวแน่นอน แต่สิงห์ก็ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อยที่จะเข้าไปทั้งๆที่รู้ว่าร้านนี้เป็นร้านที่ค่อนข้างพิเศษไปทางชายรักชาย
ทันที่ที่สิงห์เข้าไปในร้าน เสียงเฮลั่นก็ดังขึ้นจนต้องมองไปทางต้นเสียง...นั่นทำให้ราชสีห์ถึงกับผงะเพราะภาพตรงหน้าภาพที่กรณ์กำลังถูกผู้ชายที่สิงห์ไม่รู้จักกอดไว้ทั้งตัว และชุดที่ใส่ก็มองออกทันทีว่ากรณ์กำลังทำอะไรอยู่ และก่อนที่ทุกคนจะรู้ตัวเก้าอี้ไม้ที่อยู่ใกล้มือของสิงห์ก็ถูกฟาดเข้ากลางลำตัวของคนที่กอดกรณ์เอาไว้อย่างไม่ยั้งมือ
ความวุ่นวายทั้งหมดเกิดขึ้นแต่ก็ไม่มีใครที่เข้ามาดับความโกรธดั่งพายุของราชสีห์ได้ซักคน ที่ทำได้ก็มีแค่รอ...รอให้สิงห์ระบายอารมณ์ออกไปให้หมดเท่านั้น
“โอ้ย!!”เสียงร้องของกรณ์ดังขึ้นเมื่อถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนุ่มบนคอนโดหรูของราชสีห์ ตลอดทางที่สิงห์ลากกรณ์มาแม้ว่าจะโดนบีบข้อมือหนักขนาดไหนไม่ว่าจะถูกลากจนชนอะไรกรณ์ก็เอาแต่เงียบไม่พูดไม่จาจะมีก็แค่เสียงร้องบอกว่า ‘เจ็บ’ เท่านั้น
“คุณสิงห์จะทำอะไรน่ะ..อ๊ะ!!”ไม่ทันได้พูดอะไรทันทีที่สิงห์เหวี่ยงกรณ์ลงบนเตียงและตามด้วยกดจูบจูบลงไปบนกลีบปากบาง ด้วยเสื้อผ้าที่กรณ์ใส่มันทำให้อารมณ์ของสิงห์พลุกพล่านไม่ใช่แค่อารมณ์ปรารถนาแต่ยังมีอารมณ์โกรธที่กรณ์ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ในสถานที่อย่างนั้นแค่คิดว่ามีคนเห็นกรณ์ในรูปลักษณ์นี้สิงห์ก็แทบจะบ้าตายเสียให้ได้
เพราะแบบนั้นจูบที่ควรจะอ่อนหวานของ ‘คนที่รักกัน’ กลับกลายเป็นจูบที่ทรมานของกรณ์ สิงห์กดจูบราวกับจะระบายอารมณ์ทั้งหมดไปบนปากเล็กๆ ทั้งดูดดุนและเลาะเล็มไปจนทั่วทั้งโพรงปาก แม้กรณ์จะพยายามเม้มปากเอาไว้แต่ก็ต้องยอมเปิดปากเพราะแรงบีบที่กรามด้วยความเจ็บปวด
จากจูบที่สิงห์ต้องการแค่ระบายอารมณ์แปรเปลี่ยนเป็นจูบที่มีแต่ความต้องการ ความรุนแรงกลายเป็นความเร้าร้อนเพราะกรณ์ที่เริ่มตอบสนองกับจูบของสิงห์ทำให้สติของสิงห์ขาวโพลน ลืมความโกรธทั้งหมดตอนนี้สิงห์แค่ต้องการคนตรงหน้าเท่านั้น ‘ต้องการให้กรณ์กลายเป็นของตัวเอง’
“อ...อย่า...ค...คุณ...สิงห์..อ๊า...ไม่”เสียงของกรณ์ดูเหมือนจะไม่มีความหมาย ที่จริงมันไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทของสิงห์ด้วยซ้ำ มือใหญ่เริ่มลูบไล้ตามเนื้อตัวและกระดูกสันหลังของกรณ์จนเกิดความรู้สึก
“เงียบซะ..”
“อ๊ะ...คุณสิงห์...ม..ไม่...ไม่นะ..อ๊า”สิงห์ไม่ได้หยุดแค่จูบ แต่เขาเลือนใบหน้าลงมาที่ซอกคอขาวเนียนดูดเม้มสลับกับขบเข้าที่เนื้อนุ่มๆของกรณ์ มือของสิงห์ก็เลื่อนลงมาปลดกางเกงหนังตัวจิ๋วที่คงออกแบบมาเพื่อให้ถอด เพราะแค่ไม่กี่วินาทีกรณ์ก็มีสภาพที่ไม่มีอะไรปกปิดกายซักชิ้น
“บอกให้เงียบไง!”เสียงเข้มจนติดเหมือคำสั่งทำให้กรณ์ชะงักและหยุดตามที่สิงห์บอก แต่สิ่งที่กรณ์ไม่สามารถหยุดได้คือน้ำตาที่ไหลรินจากดวงตาของกรณ์เพราะความกลัวความเสียใจและความ ‘น้อยเนื้อต่ำใจ’
แค่สิงห์พากรณ์ออกมาจากที่แห่งนั้นกรณ์ก็ ‘หวาดกลัว’ มากพออยู่แล้ว...กลัวที่เขาทำผิดสัญญาที่ตกลงกันไว้กับคนที่จับกรรณ์ไป กลัวว่ากรรณ์จะต้องเป็นอันตราย คิดแล้วกรณ์ก็อดสมเพชตัวเองไม่เพราะขณะที่กรณ์โดนลวนลามโดยชายแปลกหน้าวินาทีที่เขาเห็นสิงห์เข้ามาช่วยกรณ์รู้สึก ‘ดีใจ’ ขึ้นมาทั้งๆที่ถ้าผิดสัญญากรณ์เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้องชายจะปลอดภัยดีหรือไม่
“ฮึก...ฮึก...”เสียงสะอื้นและความชื้นเปียกที่สิงห์รับรู้ทำให้สติของเขากลับคืนมา สิงห์ผละออกจากจูบที่ทั้งหวานและน่าหลงใหล กรณ์ที่เป็นอิสระรีบก้มหน้าหนีสิงห์ทันที ทำให้สิงห์ถึงกับใจเสียด้วยคิดว่ากรณ์จะโกรธเขา
“ก...กรณ์ครับ...เงยหน้าขึ้นมาคุยกับพี่หน่อยนะ”ไร้การตอบรับ กรณ์ยังคงก้มหน้าซ่อนน้ำตาอย่างเช่นทุกครั้งที่ร้องไห้
‘น้ำตา’ เหมือนเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่ากรณ์กำลังอ่อนแอและอ่อนไหวซึ่งเป็นสิ่งที่กรณ์ไม่ต้องการที่จะมีแต่เพราะกรเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายและเจ้าน้ำตาเกินใครเพียงแค่ฟังเพลงเศร้าๆกรณ์ก็ร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆได้ การซ่อนใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาจึงเป็นสิ่งที่กรณ์ทำในเวลาแบบนี้
“พี่ขอโทษ...พี่...พี่ไม่ได้ตั้งใจ กรณ์อย่าเงียบได้มั้ย ต่อยพี่ ตบพี่ ทำอะไรก็ได้นะ พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆ”สิงห์จับมือเล็กๆของกรณ์ไปรั่วตีที่ตัวของเขาจนคนที่โดนบังคับตีรู้สึกเจ็บที่มือตัวเอง
“..ฮึก..คุณสิงห์ครับ ปล่อยผมเถอะ...ผม...ไม่ได้โกรธคุณสิงห์หรอกครับ”
“ไม่จริง! กรณ์โกรธพี่แน่ๆ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ เชื่อพี่นะ”
“ผมไม่ได้โกรธคุณ..ฮึก..คุณสิงห์จริงๆครับ”
“แล้ว...กรณ์จะร้องไห้ทำไม?”
“ผม...”กรณ์มีสีหน้าลำบากใจที่จะพูดเรื่องราวให้สิงห์ฟัง
“ถ้ากรณ์ไม่บอกพี่ พี่จะถือว่ากรณ์โกรธพี่จริงๆนะครับ”
“ไม่ครับ!...คือผม เป็นห่วงกรรณ์”
“...? เป็นห่วงกรรณ์ตอนเรากำลังจะมี ‘อะไร’ กันเนี่ยนะ!?”สิ่งที่สิงห์พูดออกมาทำให้กรณ์หน้าขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้ เป็นความจริงที่กรณ์และสิงห์เกือบจะมีอะไรเกินเลย
“ครับ...”
“เป็นห่วงกรรณ์?...แล้วทำไมกรณ์ถึงไปที่แบบนั้น แล้วยังจะแต่งตัวแบบนี้อีก?”
“....”
“มันเกี่ยวกับที่กรรณ์หายไปใช่มั้ย...กรณ์ ถ้ากรณ์ไม่บอกพี่แล้วพี่จะเข้าใจกรณ์ได้ยังไง พี่รู้เรื่องทุกอย่างมาจากโยรินหมดแล้ว รู้แล้วว่าข่าวลือพวกนั้นมันไม่จริง แต่ถ้ากรณ์ไม่พูดออกมาพี่ก็จะเข้าใจผิด พูดซิกรณ์”น้ำเสียงจริงจัง ดวงตาที่มั่นคงและคำพูดที่สิงห์ต้องการที่จะแบ่งปันความรู้สึกซึ่งกันและกันทำให้กรณ์เริ่มอ่อนไหวอีกครั้ง
ตลอดมากรณ์แค่ทำตัวให้เข้มแข็งไม่ว่าเจออุปสรรค์อะไรเขาต้องฝ่าฝันให้ได้เพื่อที่จะ ‘มีชีวิตอยู่’ เพราะชีวิตของกรณ์ก็คือชีวิตของกรรณ์ ที่กรณ์ทำทุกอย่างก็เพื่อน้องชาย เข้มแข็งขึ้น แกร่งขึ้น ขยันขึ้น ทุกอย่างก็เพื่อกรรณ์
แต่...บางช่วงเวลากรณ์ก็อ่อนแอและอ่อนไหว ทุกครั้งกรณ์จะไปเติมพลังใจและพลังกายของตัวเองโดยการมองแม่น้ำเจ้าพระยาสายใหญ่ที่ไหลผ่าน มองชีวิตคนบนสะพาน
และครั้งนี้ คำพูดดวงตาน้ำเสียงของสิงห์ทำให้ใจที่อ่อนแอเกินอ่อนไหว กรณ์ต้องการใครซักคนเป็นที่พึ่งพิง
“มีโทรศัพท์เข้ามาบอกว่ากรรณ์อยู่กับเขา....”เรื่องราวทั้งหมดถูกถ่ายทอดให้ราชสีห์ฟัง ดวงตาของคนที่เล่าเรื่องเศร้าลงเมื่อคิดว่ากรรณ์จะเป็นอันตรายมากขนาดไหน เศร้าขนาดที่ว่าสิงห์ทนเห็นไม่ได้ดึงคนตัวเล็กกว่าในจมลงในอ้อมกอดของตัวเองทันที
“ไม่เป็นไร...พี่ขอโทษที่ทำอะไรโดยไม่คิด...แต่กรณ์มีอะไรต้องบอกพี่ พี่จะไม่ยอมให้กรณ์ต้องไปเป็นอันตรายและพี่สัญญาว่าจะหาน้องกรรณ์ให้เจอ”สิงห์กอดปลอบกรณ์ที่เริ่มสะอื้นอีกครั้ง คราวนี้กรณ์ร้องไห้หนักกว่าเดิม..หนักจนเหนื่อยและหลับไปทั้งๆที่โดนกอดอยู่ทั้งตัว
สิงห์มองคนในอ้อมกอดตัวเองแล้วยิ้มออกอย่างไม่รู้ตัว ร่างเปลือยเปล่าของกรณ์ทำให้กรณ์ดูน่าถนอมมากยิ่งขึ้นแม้มันจะน่าหลงใหลและน่าครอบครองมากกว่าเดิมหลายเท่าตัวแต่ก็ต้องห้ามใจไม่ให้แตะต้องกรณ์มากเกินไป สิงห์รู้ว่ากรณ์ยังมีเรื่องของน้องใจที่ค้างคาใจ เขาจะรอ...รอจนกว่าเรื่องราวทั้งหมดมันจะลงตัว แล้วตอนนั้นเขาจะทำให้กรณ์ ‘กลายเป็นของๆเขา’ อย่างสมบูรณ์แบบ
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
สายน้ำที่ค่อนข้างเชียวเนืองจากอยู่ในหน้ามรสุมและเมื่อคืนก็พึ่งจะมีฝนตกไปทำให้แม่น้ำที่กรณ์ชอบมามองประจำเวลาว่างๆหรือเวลาที่เขาเหงากลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆไปทั้งสาย ผู้คนต่างเริ่มออกไปทำงานบ้างเรียนบ้างตั้งแต่เช้า ท่ามกลางสิ่งที่วุ่นวายมีเพียงกรณ์ที่หยุดนิ่งอยู่กลางสะพาน
เช้านี่กรณ์ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดอุ่นที่กอดเขาอยู่เพียงหลวมๆ ลมหายใจจากคนข้างๆก็ใกล้แก้มของกรณ์จะรู้สึกขนลุก กรณ์ลุกขึ้นมาจากเตียงกว้างมองสิงห์ที่นอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขก่อนจะถอนหายใจเดินออกไปจากห้องโดยไม่ลืมทิ้งโน๊ตขอบคุณสิงห์เอาไว้ด้วย
กรณ์ขึ้นรถเมล์มาลงที่สะพานพระรามแปดที่เดิมที่เขาชอบมาหยุดนิ่งและมองดูทิวทัศน์เรื่อยๆ แต่ในใจของกรณ์ยังคงเต็มไปด้วยเรื่องของกรรณ์เต็มไปหมด ไม่รู้ว่าตอนนี้น้องชายจะเป็นอันตรายหรือเปล่า ถึงแม้ว่าคนที่โทรมาขู่จะไม่บอกว่าถ้ากรณ์ไม่ทำตามแล้วกรรณ์จะได้รับอันตรายแต่กรณ์ก็อดคิดไปก่อนไม่ได้จริงๆ
“สวัสดีครับ...”เสียงโทรศัพท์ของกรณ์ดังขึ้น นึกแปลกใจหน่อยๆที่มีคนโทรมาหาเขาแต่ก็รีบรับทันทีเพราะคิดว่าเป็นคนที่ลักพาตัวกรรณ์ไป
“กรณ์!! กรณ์! กรณ์!”เสียงที่ตอบกลับมาทำให้กรณ์อึ้งไปชั่วขณะ กรรณ์ที่อยู่ปลายสายก็เรียกหากรณ์ด้วยน้ำเสียงที่สั่นมากขึ้นเรื่อยๆ กลัวว่าพี่ชายจะหายไป
“กรรณ์! กรรณ์อยู่ไหน บอกกรณ์หน่อยกรณ์จะไปหาเดี๋ยวนี้”
“ฮิฮิ...กรรณ์บอกไม่ได้ พี่ใจดี...สั่งไว้”
“พี่ใจดี?”
“ใช่...พี่ใจดี...ให้กินสตอเบอรี่เต็มเลย!”
“น้องกรรณ์จ๊ะพี่ขอคุยกับพี่กรณ์หน่อยได้มั้ย”เสียงผู้หญิงปลายสายที่พูดกับน้องชายของกรณ์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนกรณ์นึกสงสัย
“สวัสดีค่ะ”
“...คุณคือใคร แล้วน้องชายผมไปอยู่กับคุณได้อย่างไง?”
“ขอโทษจริงๆนะคะ ฉันคงตอบคำถามอะไรคุณได้ไม่มาก”
“แล้วตอบอะไรผมได้บ้าง!”กรณ์ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เมื่อเหมือนถูกแกล้งจากปลายสายทั้งๆที่เขาเป็นคนอารมณ์เย็นแต่เพราะนี่คือเรื่องของกรรณ์
“เอาเป็นว่าฉันคืออาสาสมัครที่เข้าไปดูแลน้องชายคุณบ่อยๆ ตอนนี้คุณและน้องชายคุณมีคนจ้องจะทำร้าย ฉันยังคืนกรรณ์ให้คุณไม่ได้และบอกไม่ได้ว่าใครจะทำร้ายคุณ”
“นี่มันเรื่องอะไร...นั้นคุณภัทรใช่มั้ย...คุณภัทร..ผมขอน้องชายผมคืนนะ”เสียงอ้อนวอนราวกับจะขาดใจของกรณ์ทำให้ปริยาภัทรที่ฟังอยู่ปลายสายถึงกับต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
ภัทรตัดสินใจโทรหากรณ์ตามคำร้องของของกรรณ์ที่ตื่นมาขอร้องแต่เช้า เพราะภัทรเองก็อยากจะเตือนและบอกเรื่องราวบางส่วนให้กรณ์ได้รับรู้กรณ์จะได้สบายใจและจะได้ไม่เป็นอันตราย...หรือบางทีกรณ์จะได้ระวังตัวมากขึ้น
“ขอโทษทีค่ะ แต่ฉันคือพี่ใจดีของกรรณ์ ไม่ใช่ใครทั้งนั้น และที่ขอกรรณ์คืน...ตอนนี้คงจะไม่ได้ แต่คุณกรณ์ไม่ต้องห่วงนะคะฉันรักกรรณ์เหมือนกันน้องชายแท้ๆ กรรณ์จะปลอดภัยแน่ๆฉันรับรองได้”
“....คุณภะ...คุณทำแบบนี้ไปทำไม”
“ฉันแค่ต้องการให้กรรณ์ปลอดภัย กรุณาเชื่อฉันนะค่ะ และอย่าบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาดเพราะมันหมายถึงความปลอดัยขอกรรณ์...หวังว่าคุณจะเข้าใจ”
“ฮึก..อืม..ผมมีทางเลือกเหรอ”กรณ์ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บใจ เมื่อปลายสายบอกว่าที่ทำทุกอย่างเพื่อปกป้องกรรณ์ ในขณะกรรณ์ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง รู้สึกแย่จน ‘ไม่อยากจะอยู่ต่อ’
“เอ่อ..ฉันจะให้โทรศัพท์เครื่องนี้ไว้กับกรรณ์ ถ้าคุณอยากคุยกับกรรณ์ก็โทรมาได้ตลอดแต่อย่าลืมว่าอย่าบอกใครเด็ดขาดนะคะ”ภัทรบอกกรณ์อย่างเห็นใจ ความจริงภัทรเองก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้อยากจะคืนกรรณ์ให้กับกรณ์
แต่เพราะความที่เป็น ‘น้องสาว’ ภัทรไม่สามารถบอกได้ว่าใครที่เป็นคนจ้องจะทำร้ายกรณ์เธอจึงเลือกใช้วิธีที่โหดร้ายเพื่อความปลอดภัยของทั้งสองคน
“อ..อืม..ผมเข้าใจแล้ว...ขอคุยกับกรรณ์หน่อยซิ”
“กรณ์!”เสียงกระตือรือร้นของกรรณ์ที่เรียกทำให้กรณ์ยิ้มออกมาได้อย่างสุดใจในขณะที่กำลังเจ็บปวดที่แค่ดูแลน้องชายคนเดียวยังทำไม่ได้
“กรรณ์ ลืมอะไรรึเปล่า กรณ์ยังไม่ได้ยินคำทักทายตอนเช้าเลยนะ”
“..อรุณสวัสดิ์...ครับ”
“อรุณสวัสดิ์ครับกรรณ์”
“นี่ๆ...เมื่อไรกรณ์จะมาหากรรณ์...พี่ใจดี...บอกว่ากรรณ์ไปที่บ้านไม่ได้...อันตราย”
“อืม กรณ์ก็อยากเจอกรรณ์แต่ตอนนี้กรณ์มาทำงานไง งานคราวนี้อยู่ไกล กรณ์ไม่รู้จะได้กลับไปตอนไหน”
“กรณ์...ไม่ได้..ทิ้ง..ใช่มั้ย”
“ไม่ๆๆๆ! กรณ์ไม่ได้จะทิ้งกรรณ์นะ รับรองว่ากรณ์จะไปหากรรณ์ให้ไวที่สุด”
“...สัญญา”
“สัญญาซิ กรณ์สัญญา...แต่ตอนนี้กรรณ์ต้องเชื่อพี่ใจดีนะ ทำตามที่พี่ใจดีบอก ห้ามดื้อห้ามซนเหมือนตอนอยู่กับกรณ์นะ ฮึก..แล้วก็..กรรณ์ต้องทานข้าวเยอะๆนะ..ฮึก...ถ้า..ถ้ากรณ์กลับมาเจอกรรณ์ผอมล่ะก็ กรณ์จะโกรธกรรณ์อาทิตย์หนึ่งเลยคอยดู”
“...ไม่เอา...กรรณ์จะกิน”
“ครับ..กรณ์คิดถึงกรรณ์นะ คิดถึงที่สุดเลยรู้มั้ย”
“กรรณ์ก็คิดถึง...ที่สุด”
เนิ่นนานกว่าที่กรณ์จะยอมตัดใจวางสายของกรรณ์ ไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่ชื่อว่าพี่ใจดีต้องทำแบบนี้ ชีวิตที่ผ่านมากรณ์ใช้ชีวิตมาแบบเรียบง่ายไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใครจึงไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีคนที่จ้องจะทำร้ายตัวเอง
แต่เมื่อมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว...กรณ์จึงต้องยอมเข้าใจและเชื่อใจว่าพี่ใจดีที่กรณ์ได้ยินชื่อได้ยินเสียงจะสามารถดูแลกรรณ์ได้จนกว่าเรื่องราวนี้จะจบ
สายตาที่เคยอับแสงของกรณ์เปลี่ยนเป็นสายตาที่มุ่งมั่นแน่วแน่และมั่นคง ตอนนี้กรณ์ไม่สามารถปกป้องน้องได้ มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่กรณ์ต้องการ คือต้องการที่จะได้พบกับกรรณ์ให้เร็วที่สุด
เพราะอย่างนั้นกรณ์จึงต้องหาสาเหตุของเรื่องนี้และ ‘ทำให้มันจบให้เร็วที่สุด’ เพื่อที่เขาจะได้กรรณ์กลับมาอย่างปลอดภัย
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
รุ่งเช้าที่ไม่ค่อยจะสดใสเท่าไรนักเพราะก่อนรุ่งสางมีพายุฝนเข้าทำให้เมฆที่ควรเป็นสีขาวกลายเป็นสีบุหรี่ท้องฟ้าก็อับแสงเพราะดวงอาทิตย์ไม่สามารถส่องแสงผ่านมาได้ บรรยากาศแบบนี้ทำให้คนที่นอนหลับอย่างสบายเพราะได้กอด ‘คนที่รัก’ ตื่นสายทั้งๆที่ปรกติเขาจะตื่นแต่เช้าเพื่อไปวิ่งออกกำลังกายเป็นประจำ
ทันทีที่สิงห์ตื่นก็ต้องตกใจเมื่อข้างกายที่ควรจะมีกรณ์กลับว่างเปล่า ตะโกนเรียกก็แล้วก็ยังไม่มีคนตอบรับ สายตาก็เหลือบไปเจอข้อความที่แปะอยู่ข้างหัวเตียงทำให้เขาสงบลงมาได้
‘ขอบคุณคุณสิงห์สำหรับที่นอนครับ ผมขอโทษจริงๆที่ทำให้คุณสิงห์โกรธ’
ข้อความเล็กๆของกรณ์ทำเอาสิงห์ส่ายหน้ายิ้มๆ ทั้งๆที่ฝ่ายที่ต้องขอโทษคือสิงห์แท้ๆแต่กรณ์กลับไม่โกรธเลยที่สิงห์พยายามจะขืนใจ กรณ์มีจิตใจที่ดีจนสิงห์ชื่นชม... ‘แล้วแบบนี้จะไม่ให้รักอย่างไงไหว’
ราชสีห์ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะออกไปหากรณ์ที่สถานรับเลี้ยงฯเพราะมั่นใจว่ากรณ์ต้องอยู่ที่นั้นแน่ๆ ตอนนี้เขาอยากเจอหน้ากรณ์มากที่สุด อยากกอด อยากจูบถ้าไม่ติดว่าจิตใจของกรณ์กำลังกังวลกับเรื่องของน้องชายสิงห์ก็อยากจะ ‘สัมผัส’ กรณ์เพิ่มอีกอย่าง
“อ่าวไอ้กฤษณ์...ไปไหนมามึงกลับมาซะเช้าเชียว”สิงห์ทักกฤษณ์ในขณะที่เดินสวนตอนที่ลานจอดรถ กฤษณ์เดินมาด้วยสภาพที่เมามาย รอบคอมีรอบสีกุหลาบไปทั่วและถ้าเปิดเสื้อผ้าออกก็คงจะเห็นรอยอีกนับไม่ถ้วน
“อ..เอ่อ..กูไปนอนบ้านมา”
“นอนบ้านเชี่ยไรกลิ่นเหล้าหึ่งขนาดนี้”
“เออน่า..ไม่มีอะไรหรอก กูขอตัวก่อนนะง่วงๆ”
“เดี๋ยว!!!!...”ไม่ทันจะเดินผ่านสิงห์ก็ทักให้กฤษณ์หยุดอย่างดัง
“อ..อะไรว้า”
“กูอยากได้รูปของกรณ์ที่มึงเคยให้กูดู แล้วกูก็อยากรู้ว่ามึงได้มากจากไหน”
“ด...เดี๋ยวกูเอาไปให้”
“กูอยากได้ตอนนี้ เดี๋ยวกูไปเอาที่ห้องมึงก็ได้”
“เฮ้ย!! ไม่ได้”
“ทำไมว่ะ...ห้องมึงมีอะไรรึไงกูถึงเข้าไปไม่ได้...ไม่รู้ล่ะกูต้องการตอนนี้เดี๋ยวนี้ด้วย”ไม่ทันรอให้กฤษณ์อนุญาตคนใจร้อนก็เดินกลับเข้าไปในคอนโดตรงไปห้องของเพื่อนอย่างรวดเร็วจนเจ้าของห้องถึงกลับเหงื่อตก
เพราะกฤษณ์ไม่รู้ว่ากรรณ์ถูกภัทรพาออกไปแล้ว เมื่อวานหลังจากที่มีเรื่องที่บาร์กฤษณ์ก็ออกไปหาความสำราญดับความริษยาจนเช้าถึงได้กลับมา
กฤษณ์เดินตามสิงห์ไปแบบประวิงเวลาให้มากที่สุดภาวนาให้สิงห์ไม่เปิดห้องเก็บของที่ปรกติสิงห์ก็ไม่ได้ไปยุ่งกับห้องนั้นอยู่แล้วพร้อมนึกก่นด่ากรณ์ในใจ ‘ให้ตายซิ เป็นเพราะมึงคนเดียวไอ้กรณ์...กูถึงต้องลำบากแบบนี้’
:เฮ้อ: ตอนแรกว่าจะอัพวันเสาร์แต่งานไม่เสร็จเลยต้องไปนั่งปั่นเมื่อวาน วันนี้เลยว่าง
:เฮ้อ: กะว่าอาทิตย์จะนั่งหานิยายอ่านหลายๆเรื่องซะหน่อย
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ :L2: :3123: :pig4:
-
แล้วจะยังงัยต่อล่ะเนี่ยะ
-
กฤษ....รอกรรมตามสนองมันอยู่...
-
สงสารกรณ์ แต่ก็ดีแล้วนะกรณ์ ที่พี่ใจดีดูแลกรรณ์ให้ หากอยู่กับกรณ์อินังกฤษณ์ไม่รู้จะมาทำร้ายตอนไหน
สงสารนะ แต่ตอนนี้ลุ้นว่ามีNCไหม แต่แป่วเลยอะ แต่ดีแล้ว เพราะยังต้องเดินหน้าของรักไปเรื่อยๆๆๆ
-
สงสารทั้งกรณ์ ทั้งกรรณ์เลยเนี่ย
-
โอ๊ยย อยากตะกุยหน้าสิงห์
จะมาอยากดูรูปอะไรตอนนี้ฟ่ะ !
ถ้าไอ้กฤษณ์มันรู้ว่าว่าน้องกรรณ์ไม่อยู่แล้ว
ไม่พ้นภัทรต้องเดือดร้อน แล้วก็รู้ที่ซ่อนกรรณ์แน่ๆ
เหอะ ! เครียดโว้ยยยย
สงสารกรณ์มาก อย่าเอาแต่พูดอย่างเดียวนะสิงห์
ทำให้ได้ด้วยที่ว่าจะปกป้องกรณ์ แล้วตามหากรรณ์ให้เจอน่ะ
รออ่านตอนต่อไปจ้าา
+1 ให้น้า จ๊วบๆ <3
-
จัดการนังกิซซี่ซะ
-
ความอิจฉาริษยาของคนนี่มันบดบังมโนธรรม-คุณธรรมของคนได้มืดมิดจริงๆนะ
กฤษณ์ เรือรั่วน่ะมันลอยอยู่ได้ไม่นานหรอก เดี๋ยวมันก็จะพาแกจมลงสู่ก้นแม่น้ำที่สุดลึกอันเย็นเฉียบมืดมิด
อีกไม่นานหรอก แกต้องหนาวเย็นทรมานอยู่แต่ดายเดียวแน่
-
เมื่อไหร่กรณ์จะมีความสุขซะที :เฮ้อ:
:L2: :L2:
-
โอยยยยยยยยยยยยยย
น้องกรณ์เกือบไปแล้ว
:sad4:
เกือบโดนพี่สิงห์เขมือบแล้ว
:z1:
ยังไงตอนนี้ก็ต้องหากรรณ์ให้เจอก่อน
แล้วกรณ์ก็ทำตามความต้องการของตัวเองบ้างนะจ้ะ
คนอ่านรอวันที่กรณ์จะมีความสุขแบบคนอื่นบ้าง
คนเขียนสู้ๆค่า
o13
-
สงสารสองพี่น้องมากกกกก :sad11: :sad11:
-
อยาก :z6:ยอดอกอิกฤษณ์จริงๆนาทีนี้
-
อย่างน้อยพี่น้องก็ได้คุยกันแล้วล่ะนะ
-
ภัทรเป็นคนดีจังเลย :z3:
ไม่น่าจะมาเป็นน้องของกฤษณ์เลย
กรณ์น่าสงสารจริงอะไรจริง
ดีนะที่สิงห์ยังไม่ได้ทำอะไร และยังฟังเหตุผลบ้างนะ
อยากให้สิงห์รู้ว่ากฤษณ์เป็นต้นเหตุไวๆจัง
-
กรณ์สู้สู้
:pig4:
-
เหนื่อยแทนนะกรณ์
-
สิงห์ปกป้องกรณ์ให้ได้นะ
-
จะมีรูปให้สิงห์ดูรึเปล่าคงถูกทำลายไปแล้วมั้ง
ถ้ากฤษรู้ว่ากรรณ์หายไปจะทำไงเนี่ย
-
อิกฤษ ชั่ววะแม่ง กรรมตามสนองมึง สาธุ ~
น้องกรณ์ ไม่ต้องเศร้านะ เป็นกำลังใจให้ตลอด
-
หวังว่าสิงห์จะ
ไม่หูเบาอีกนะ :m16:
บวกเป็ด
-
:เฮ้อ:เวรเจอเหี้ยเข้าให้
-
เกือบไปแล้วพี่สิงห์!! ดีแล้วล่ะที่หยุดได้ ไม่งั้นอะไรๆอาจจะยิ่งแย่
แล้วถ้าไปที่ห้อง กฤษณ์ก็รู้อ่ะดิ :z3:
เป็นกำลังใจให้กรณ์กรรณ์!!
-
ยังไงละเนี่ยยยยย
-
ตอนนี้กรรณ์ก็ปลอดภัยแล้ว
เกลียดไอ้กฤษจริงเลย
ปล.นึกว่าจะได้อ่าน nc ซะแล้ว
+ 1 นะคะ
-
เมื่อไหร่เรื่องร้ายๆมันจะจบลงซะทีน้า
-
จะยังไงต่อล่ะ กฤษณ์ก็เลวได้ใจมากๆ อ่ะ เลวเกินไปจริงๆ สงสารกรณ์อ่ะ
-
ไม่ดราม่าธรรมดา แต่ ดราม่ามากๆ เพิ่งมาอ่านก็ร้องไห้สามตอนอย่างต่อเนื่อง
-
จะตามอ่านต่อไปนะครับ
-
โอ๊ยยยย!!!สงสาราองพี่น้อง :z3:
-
ตอนที่14
คืนวันที่ผ่านไปอย่างทรมานสำหรับคนคนหนึ่งที่ต้องอยู่กับความรู้สึกผิดภายในใจที่ไม่สามารถดูแลน้องชายเพียงคนเดียวได้ ทั้งๆที่บอกกับตัวเองเสมอว่าจะทำให้น้องมีความสุดในทุกๆวันที่มีชีวิต จะให้ความสำคัญกับน้องชายมากกว่าใครๆ และจะมีชีวิตอยู่เพื่อน้องชายเท่านั้น
เกือบๆจะหนึ่งเดือนแล้วที่กรรณ์หายตัวไป แม้จะรู้ว่ากรรณ์ปลอดภัยเพราะได้คุยโทรศัพท์กับทุกวันแต่มันก็เหมือนเพิ่มความคิดถึงให้กรณ์ทุกคนที่ได้ยินเสียงของกรรณ์ หนึ่งเดือนที่ผ่านมากรณ์มีชีวิตที่ค่อนข้างเงียบเหงา เขาปิดตัวเองจากทุกคนที่รู้จักไปเรียนไปทำงานและรีบกลับไปพักทันที กระทั่งเพื่อนสนิทอย่างโยรินเองก็เป็นห่วง
ไม่ใช่ว่ากรณ์อยากหลีกเลี่ยงทุกคนแต่กรณ์ไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงมากกว่าโดยเฉพาะกับ ‘ราชสีห์’
กรณ์คอยหลบหน้าให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้แม้จะทำตามคำสั่งของสิงห์ง่ายๆเหมือนเดิมแต่สิงห์ก็รับรู้ได้ว่ากรณ์ต่างจากเดิมราวกับว่าระหว่างพวกเขาทั้งสองคนมีกำแพงที่ทั้งสูงและชันกั้นเอาไว้กระทั้งนกก็อาจจะบินผ่านมาไม่ได้
เพราะว่ากรณ์จะคงปักใจเชื่อว่าพี่ใจดีที่อยู่กับกรรณ์คือ ‘ปริยาภัทร’ และเหตุผลที่น่าจะสมเหตุสมผลมากที่สุดก็คือเรื่องระหว่างเขากับสิงห์ กรณ์จึงตัดสินใจหลบหน้าสิงห์ พยายามไม่พูดคุยด้วยและรอวันที่สิงห์จะเบื่อเขาไปเอง
เพราะตอนนี้ท่าทางและการกระทำของสิงห์บ่งบอกได้ชัดเจนว่า ‘ชอบ’ กรณ์มากขนาดไหน สิงห์ยังคอยตามรับตามส่งกรณ์ทุกวันแม้ว่ากรณ์จะปฏิเสธ ยังคอยโทรเช็คข่าวคราวว่าตอนนี้กรณ์ทำอะไรอยู่ที่ไหน และสิงห์ก็คอยช่วยเรื่องกรณ์ผ่านทางคุณหญิงเนตรจนทั้งคู่สนิทกันในระดับหนึ่ง
ทั้งหมดที่สิงห์ทำเป็นเพราะว่า ‘รัก’ ซึ่งสิงห์ก็ยอมรับกับตัวเองแล้วว่าเขารักกรณ์ แม้จะเป็นเวลาไม่นานที่รู้จักกันแต่ความรู้สึกของสิงห์ที่อยากปกป้อง อยากให้กรณ์มีความสุขคือเรื่องจริง
แต่เพราะสิงห์ไม่เคยบอก ‘ความรู้สึกที่มี’ ให้กรณ์ได้รู้ กรณ์จึงคิดว่าสิงห์แค่ชอบและสนใจในตัวของเขาเหมือนๆกับผู้ชายคนอื่นสนใจ กรณ์จึงวางตัวปรกติที่สุดและ ‘รอ’ ให้สิงห์เลิกสนใจในตัวของเขาไปเอง
เพื่อที่จะให้ได้น้องชายคืนมา เพื่อที่ได้คนที่กรณ์รักที่สุดกลับมา มีแค่ทางนี้ทางเดียวเท่านั้นที่กรณ์จะทำได้ แต่...ช่วงเวลาหนึ่งเดือนเหมือนว่ามันจะนานเกินไปที่ต้องรอให้สิงห์เลิกสนใจกรณ์
...นานจนเหนื่อยที่ต้องรอ....
และบางทีกรณ์อาจจะต้องให้สิ่งที่ ‘คิดว่า’ สิงห์ต้องการเหมือนกับผู้ชายคนอื่นๆที่ ‘ต้องการ’ จากตัวของกรณ์
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
บนสะพานจุดเดิมคนคนเดิมกำลังยื่นมองออกไปอย่างไร้จุดหมายสายตาที่เหม่อลอยไม่ได้โฟกัสสิ่งใดเป็นพิเศษยิ่งทำให้คนคนนี้ดูเศร้าสร้อยมากกว่าที่เป็นอยู่
กรณ์ลางานในวันนี้และมาที่ที่ตัวเองมาประจำ เพราะวันนี้เขาต้องตัดสินใจครั้งใหญ่เป็นการตัดสินใจที่รู้ตัวดีว่ามัน ‘ผิด’ แต่กรณ์ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วจริงๆ การทำแบบนี้อาจเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้ราชสีห์ปล่อยเขาไปก็ได้
ช่วยไม่ได้ที่กรณ์จะเกิดมีรูปร่างและหน้าตาที่ดึงดูดเพศเดียวกัน สิ่งนี้ทำให้ผู้ชายหลายๆคนสนใจและอยากจะลิ้มลองในตัวของกรณ์ ซึ่งสิงห์ก็คงจะเป็นแบบเดียวกันกับผู้ชายคนอื่นๆที่แค่อยากจะลองเท่านั้น เพราะจะดูอย่างไรสิงห์ก็เป็นผู้ชายอย่างเต็มตัว ‘ไม่มีทาง’ ที่จะมานึกรักนึกชอบคนแบบกรณ์ได้แน่ๆ
คนแบบกรณ์...ที่ไม่มีอะไรซักอย่าง แถมยังเป็น ‘คนเลว’ คิดเรื่องชั่วๆเพียงเพื่อจะแลกกับการที่จะได้น้องชายกลับคืนมาเท่านั้น
“พี่กรณ์รึเปล่าครับ?”เสียงเรียกถามจากเด็กหนุ่มหน้าใสและตัวโตเกินวัยข้างหลัง ทำให้กรณ์หันมามองอย่างสงสัยแต่คนที่ถามกลับยิ้มอย่างสดใสแทนเพราะถึงกรณ์ไม่ต้องว่าใช่เขาคือกรณ์แต่เด็กหนุ่มก็จำใบหน้าที่แสนหวานติดเศร้าหน่อยๆของกรณืได้เป็นอย่างดี
“ผมอั้มไงครับ”ดวงตาโตเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าคือใครความแปลกใจที่แสดงออกมาทางสีหน้าทำให้อั้มถึงกับหลุดขำ
อั้ม...เด็กที่กรณ์เคยช่วยปิดพลาสเตอร์เมื่อหลายปีก่อน เด็กน้อยตัวเล็กๆที่กรณ์ไม่ได้เจอหน้าคราตามานานแล้ว พอมาเจออีกทีเด็กคนนั้นก็โตเป็นหนุ่มรูปร่างสูงเพรียวดูมีกล้ามเนื้อย่างคนเล่นกีฬา และใบหน้าอ่อนเยาว์ที่มีเสน่ห์เมื่อยิ้ม...ยิ้มที่ดูจริงใจ
“อั้ม...ไม่เจอกันนานจำแทบไม่ได้แล้ว”
“ครับ ไม่ได้เจอพี่กรณ์ซะนานเลยเหมือนกัน พี่กรณ์ยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“หือ ขอบคุณนะ ว่าแต่ทำไมอั้มมาอยู่นี่ได้ล่ะ”
“วันนี้วันเสาร์ผมก็กลับมาเยี่ยมย่าผมซี่”
“เหรอ..”
“อืม แปลกใจนะครับเนี่ยที่เห็นพี่กรณ์ ปรกติผมกลับมาหาย่าไม่เคยเห็นพี่กรณ์เลย ย่าบอกช่วงนี้พี่ไม่ค่อยมา และปรกติเสาร์-อาทิตย์พี่ก็ไม่มาอยู่แล้วนี่ครับ”
“...ไม่มีอะไรหรอกอั้ม พี่ก็แค่เบื่อๆไม่รู้จะไปไหน”กรณ์หันกลับไปมองที่สายน้ำสายใหญ่ต่อ ในหัวคิดคำพูดที่อั้มพูดออกมา ถ้าเป็นแต่ก่อนวันหยุดแบบนี้กรณ์คงได้อยู่กับกรรณ์จนไม่มีเวลาไปทำอะไร แต่ตอนนี้ไม่ใช่...
“พี่กรณ์มีอะไรเล่าให้ผมฟังได้นะ ผมยินดีรับฟัง”เพราะความเศร้าที่เก็บไว้ไม่มิด ทำให้บรรยากาศรอบตัวของกรณ์มีแต่สีดำจนคนที่มองมายังสัมผัสได้
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่กรณ์ก็เลือกที่จะเงียบและยิ้มให้คนที่ถามเท่านั้น เหมือนกับทุกๆครั้งเวลาที่กรณ์จะไม่ตอบคำถามและเก็บความทุกข์ใจนั้นไว้ ‘คนเดียว’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ในคอนโดหรูห้องใหญ่ สิงห์กำลังวุ่นอยู่กับการตามหาน้องชายของคนที่ตัวเองรัก เพราะเมื่อครู่มีข่าวจากคุณหญิงเนตรว่าเคยมีคนเห็นกรรณ์นั่งเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะกับผู้หญิงแก่ๆคนหนึ่ง แต่คนที่แจ้งข่าวก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงแก่คนนั้นเป็นใครเหมือนกันเพียงแต่จำเด็กผู้ชายที่มีแววตาใสซื่อได้และมั่นใจว่าเป็นกรรณ์แน่ๆ
สิงห์จึงรีบติดต่อหาคนที่จะช่วยหากรรณ์อย่างเร่งด่วนที่สุด ดูจากพื้นที่แล้วก็ไม่ไกลมากจากส่วนที่พวกเขาอยู่แต่ติดตรงที่ย่านนั้นเป็นย่านของคนที่มีฐานะสูงซะเป็นส่วนใหญ่การที่จะเข้าไปสอดส่องคงเป็นไปได้ยากขนาดคนอย่างคุณหญิงเนตรยังต้องขอความร่วมมือมา งานนี้คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆอย่างที่สิงห์คิดไว้ในตอนแรกเสียแล้ว
แต่อย่างน้อยเรื่องนี้ก็ถือว่าเป็นข่าวดีสำหรับกรณ์ แค่คิดถึงเวลาที่จะได้เห็นความอ่อนโยนของกรณ์เวลาอยู่กับกรรณ์ก็ทำให้สิงห์มีกำลังใจที่จะตามเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ตลอดชีวิตที่ผ่านมาคำว่า ‘รัก’ ของสิงห์ไม่เคยถูกมอบให้กับใคร ด้วยเพราะความที่หน้าตา รูปร่างและฐานะที่เพรียบพร้อมไปซะทุกอย่างแถมด้วยอีโก้ที่มีมากจนเกินพอดีของสิงห์ทำให้สิงห์กลายเป็นคนที่ควงผู้หญิงไปวันๆไม่เคยคิดจะคบใครจริงๆจังๆ เมื่อถูกบังคับให้หมั้นกับปริยาภัทรก็ไม่ได้คิดว่ามันเสียหายอะไรจึงไม่ได้คัดค้าน
แต่เมื่อได้มาพบกับกรณ์...สิงห์รับรู้ได้ถึงความสุขเมื่อได้เจอหน้า ได้รอยยิ้มที่ตัวเองยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ายิ้มเพียงแค่เห็นกรณ์มีความสุข ใจเต้นทุกครั้งที่กรณ์มีท่าทีเขินอายและใจหายทุกครั้งที่กรณ์เสียน้ำตา
ความรู้สึกทั้งหมดของสิงห์คือความรักอย่างไม่ต้องสงสัย และสิงห์ก็ไม่เคยสงสัยตัวเองด้วยว่าทำไมถึงรักกรณ์ได้ เพราะไม่ว่าใครเมื่อได้เจอกรณ์ก็ต้องตกหลุมเสน่ห์จากเรือนร่างและใบหน้าของกรณ์ทั้งนั้นยิ่งถ้าได้รู้จักนิสัยตัวตนที่แท้จริงของกรณ์เชื่อได้ว่าคงไม่มีใครไม่รักกรณ์แน่ๆ
“อ่าว...ไหนบอกพี่ว่าเลิกงานสองทุ่ม?”สิงห์ที่เดินมาเปิดประตูมีท่าทีแปลกใจเมื่อเห็นคนควรทำงานมายื่นเคาะประตูอยู่หน้าห้องของตัวเอง
“วันนี้ผมลางานน่ะครับ”
“อ่า...แล้วกรณ์มาหาพี่ที่นี่ทำไม มีอะไรโทรเรียกพี่ไปหาก็ได้นี่”
“คือ ผม...มีเรื่องจะคุยกับคุณสิงห์ครับ”
“หืม..แล้วกรณ์ทานข้าวรึยังครับ ไปทานข้าวกันไปคุยกันไปดีกว่ามั้ย”
“ไม่ครับ...คุยกันที่ห้องนี่แหละครับ”
กรณ์เดินเลี่ยงไปที่โซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องก่อนจะนั่งลงชิดด้านในของโซฟา สิงห์มองคนที่พึ่งเข้ามาด้วยความสงสัย สังเกตได้ถึงท่าทีแปลกๆที่กรณ์แสดงออกมา แต่เพราะไม่อยากจะใส่ใจเลยปล่อยผ่าน เลือกที่จะยิ้มให้คนตรงหน้าเพื่อที่กรณ์จะได้ไม่เป็นกังวลไปมากกว่านี้
“กรณ์มีอะไรจะคุยกับพี่เหรอครับ?”
“.....”
“ว่าไง? ถ้ากรณ์ยังไม่พูดพี่มีเรื่องจะบอกกรณ์นะ”
“...ขอเรื่องของผมก่อนดีกว่าครับ”
“อืม เอาซิ”
“...คือว่า คุณสิงห์.... ‘ชอบ’ ผมเหรอครับ”คนถามก้มซ่อนใบหน้านิ่งเฉยของตัวเองเอาไว้แต่กลับทำให้คนที่ถูกถามเข้าใจไปว่ากรณ์กำลังเขินอายจนเผลอยิ้มออกมาด้วยความสุขใจ
“นี่ดูไม่ออกเหรอ?”
“...”
“พี่ต้องทำอย่างไงล่ะ ถึงจะตอบคำถามของกรณ์ได้หมด”เพราะไม่ใช่แค่ชอบแต่เป็นรัก..รักกรณ์...สิงห์รักกรณ์ คำพูดที่สิงห์เองก็เขินอายเหมือนกันที่จะพูดมันออกมา
คนตัวเล็กที่นั่งกุมมือตัวเองแน่นตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมามองผู้ชายที่ตัวเองแอบรัก คนที่ไม่เคยคิดอยากจะครอบครองเพราะไม่อยากจะทำบาป อยากจะแค่เฝ้ามองอยู่ไกลๆ แต่ตอนนี้สถานการณ์ทั้งหมดมันบีบบังคับให้กรณ์ต้องทำ
“จูบ...จูบผม”
“!!!!....อ..อะไรนะกรณ์ กรณ์ว่าอะไร..เฮ้ย!!”ไม่ทันที่สิงห์จะพูดจบกรณ์ก็คร่อมสิงห์ไว้ทั้งตัวจนทั้งคู่ล้มแผ่ไปกับโซฟา สิงห์ต้องเผลอกอดรัดกรณ์เอาไว้เพราะกลัวว่ากรณ์จะตกพื้นเจ็บตัว พลางมองดูคนที่มองไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ถึงทำแบบนี้
ใบหน้าที่คิดว่าเขินกลับดูนิ่งสงบมากกว่าที่ควรจะเป็นแม้จะมีสีแดงแต้มที่แก้มแสดงถึงความเขินอายอยู่บ้างแต่ดวงตาคู่สวยกลับดูเฉยชาจนน่ากลัว ตอนนี้กรณ์เหมือนเป็นใครก็ไม่รู้ที่สิงห์ไม่ได้รู้จัก
ใบหน้าหวานที่เคลื่อนเข้ามาทีละน้อยทำให้สิงห์เหมือนถูกสะกด จนกระทั่งกลีบปากบางมาปะทะกับปากของสิงห์ความรู้สึกราวกับไฟฟ้าสถิตที่พุ่งพล่านไปทั่วทั้งตัวจนทำให้ความรู้สึกนึกคิดของสิงห์หายไปอย่างสมบูรณ์
ลิ้นเรียวเล็กของกรณ์ที่พยายามจะเลียนแบบจูบที่เคยถูกจูบไว้ทำให้สิงห์ยิ้มในใจเพราะจูบราวกับเด็กอนุบาลแต่มันก็ช่วยเล้าโลมอารมณ์ของเขาได้จนถึงขีดสุด
“อื้อ...อ๊ะ!!??”เสียงครางในลำคอกลายเป็นของกรณ์แทนเมื่อสิงห์เริ่มที่จะจูบตอบกลับ ด้วยความที่ประสบการณ์บนเตียงที่ต่างกันจากที่กรณ์ตั้งใจจะเป็นคนนำเกมส์กลับกลายเป็นโดนคนที่เชี่ยวมากกว่าคุมเกมส์ไป
มือใหญ่ทั้งสองข้างไล้ตามเนื้อเนียนอย่างหลงใหล ผิวของกรณ์เนียนละเอียดจนไม่อยากจะปล่อยมือ สิงห์ทั้งลูบทั้งคลึงจนผิวขาวๆของกรณ์มีรอยปื้นสีแดงตามจุดที่ถูกคลึง
เสียงร้องครางของกรณ์ที่หวานจนทำให้สติของสิงห์ที่มีน้อยนิดอยู่แล้วขาดผึงไม่มีชิ้นดี สิงห์เลื่อนหน้าลงไปที่ลำคอขาวดูดเม้มและกัดเบาๆก่อนที่จะเลียเรียกเสียงซีดซาดจากกรณ์ได้เป็นอย่างดีนั้นยิ่งทำให้คนที่กำลังเริ่ม ‘เกมส์รัก’ ได้ใจมากขึ้นจนทั่วทั้งบริเวณคอของกรณ์มีแต่รอยคิสมาร์กเต็มไปหมด
“กรณ์...เป็นของพี่นะครับ”เสียงทุ้มของสิงห์กระซิบอย่างแผ่วเบาข้างหูของกรณ์ ความปรารถนาที่ผวยพุ่งออกมาเมื่อได้จูบได้สัมผัสมันยากเกินจะหักห้ามใจอีกต่อไป ตั้งแต่รู้ตัวว่ารัก สิงห์ก็ไม่เคยนอกใจหรือนอกกายกรณ์เลยซักครั้งถึงแม้จะยังไม่ได้ตกลงว่าเป็น ‘คนรัก’ แต่สิงห์ก็เลือกที่จะรอจนกว่าเรื่องราวที่ทำให้กรณ์ทุกใจหมดไปเสียก่อนหลังจากนั้นค่อยสานต่อความสัมพันธ์ระหว่างเขากับกรณ์ ซึ่งสิงห์คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร
เพราะกรณ์ก็รักสิงห์...และสิงห์เองก็รักกรณ์เช่นกัน
แต่เพราะความต้องการที่ถึงกักเก็บมานานพอถูกคนที่ต้องการมา ‘กระตุ้น’ มันก็ยากเหลือเกินที่จะอดกลั้นได้เหมือนเดิม
“ทำ..ทำตาม..อ๊า..ทำตามที่คุณสิงห์ต้องการเลยครับ”
สิงห์เลื่อนมือใหญ่ลงไปด้านล่างหลังจากได้ยินคำพูดอนุญาตที่แหบพร้าของกรณ์ ถอดกางเกงยีนส์ตัวเก่าของกรณ์ออกไปอย่างรีบร้อน เช่นเดียวกับเสื้อเชิ้ตตัวบางที่ไม่ทันจะได้รู้ตัวมันก็ลงไปกองที่พื้นอย่างไม่ได้รับความสนใจ
ภาพตรงหน้าของสิงห์ราวกับภาพที่อยู่ในความฝัน ร่างกายกรณ์ที่ไม่ได้อรชรเหมือนผู้หญิงแต่กลับดูน่าหลงใหลมากกว่าหลายเท่าตัว น้ำตาที่เล็ดออกมาจากดวงตาคู่สวยทำให้กรณ์ดูใสซื่อไร้เดียวสาจนอยากจะ ‘กอด’ เอาไว้ทั้งตัว ใบหน้าที่เคยดูว่าหวานแต่ตอนนี้กลับดูเร้าอารมณ์ชายในตัวสิงห์จนอยากจะ ‘ครอบครอง’ คนตรงหน้าเอาไว้เร็วๆ
สิงห์อุ้มกรณ์ที่ตอนนี้ไม่มีเสื้อผ้าซักชิ้นติดตัวตรงไปที่ห้องนอนก่อนจะวางกรณ์ไว้บนเตียงใหญ่ เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักหยิบของที่ตัวเองไม่เคยได้ใช้มาตลอดเกือบสองเดือนขึ้นมา
“อ๊า....คุณสิงห์”เพียงแค่หนึ่งนิ้วที่ผ่านเข้าไปด้านหลังของกรณ์ก็รู้สึกได้ถึงความเกร็งแน่นที่มี
“ผ่อนคลายนะครับคนดี...พี่สิงห์จะไม่ทำให้กรณ์ต้องเจ็บ...พี่สิงห์สัญญา”สิงห์ก้มลงจูบอย่างปลอบประโลม
“อ๊า..อ๊ะ...คุณสิงห์ มันแน่น....อ๊า”สิงห์ใช้จังหวะที่กรณ์ผ่อนคลายเพิ่มนิ้วเข้าไปจนได้ถึงสามนิ้วก่อนที่จะเลื่อนนิ้วเข้าออกช้าหวังจะขยายช่องทางที่ต้องรับแก่นกายที่จวนเจียนจะระเบิดของเขาให้ได้โดยเร็ว
“เป็นของพี่นะครับ”
“อ๊าาาาา!!....คุณสิงห์!! ม..ไม่ไหว.เอาออกไป....อ๊า”ทันทีที่สิงห์ดึงนิ้วทั้งสามออกก่อนจะแทนที่ด้วยแก่นกายของเขา เสียงร้องราวกับจะขาดใจของกรณ์ดังขึ้นจนทำให้จิตใจของสิงห์อ่อนยวบ ไม่อยากจะเห็นกรณ์ทรมานขนาดนี้
“ไม่แล้วครับ...พอแล้ว พี่ไม่เอาเข้าไปแล้ว พอแล้วนะคนดีพี่ขอโทษ”สิงห์รวบตัวกรณ์ขึ้นมากอดก่อนจะจูบซับน้ำตาของกรณ์ที่ร้องไห้เพราะความเจ็บปวด
“ไม่!...อย่าหยุดนะ..เอาเข้ามา!”
“กรณ์!!”ร่างบางผลักสิงห์ให้นอนราบไปกับที่นอนก่อนจะจับแก่นกายของสิงห์ที่ยังคงตั้งตรงให้เข้าไปในช่องทางด้านหลังของตัวเองอย่างรวดเร็ว
“อ๊า!!!!!!!!!!”เสียงหวีดร้องของกรณ์เมื่อเขาตัดสินใจทิ้งน้ำหนักตัวเองลงไปทับบนตัวสิงห์ทั้งหมดทำให้ตอนนี้ทั้งสองคนกลายเป็น ‘คนคนเดียวกัน’ อย่างสมบูรณ์
ใบหน้าที่แสดงถึงความเจ็บปวดของกรณ์แต่ก็ดูเร้าร้อนอยู่ในที หลังจากที่นั่งทับลงมาก็ไม่มีการขยับเคลื่อนจนเป็นสิงห์เองที่เคลื่อนไหวเอวตามสัญชาติญาณ ยิ่งเสียงครางของกรณ์ดังขึ้นก็เหมือนเป็นสิ่งเร้าให้สิงห์กระแทกกระทั้นหนักขึ้นไปอีก
ร่างสูงใหญ่ของสิงห์พลิกกลับขึ้นมาอยู่ด้านบนแทนคนที่ไม่รู้ประสาโดยที่ทั้งสองยังไม่ได้หลุดออกจากกัน ก่อนที่จะเริ่มเคลื่อนไหวจากช้าไปไวก่อนที่จะกลับมาเป็นเนิ่บนาบอีกครั้งเรียกเสียงครางด้วยความต้องการจากภายในใจของกรณ์ได้เป็นอย่างดี
“คุณสิงห์...อ๊า...คุณสิงห์”
“อืม...กรณ์...เรียก ‘พี่สิงห์’ ซิ”
“อ่าาา พี่สิงห์ครับ...กรณ์...อ่าาา มัน...แน่น”
“...กรณ์...พี่สิงห์ ‘รัก’ กรณ์ รักที่สุด...”สิงห์ก้มลงมาบอกคำรักกรณ์ในขณะที่ส่วนล่างยังคงทำหน้าที่ของมันอยู่ คำพูดที่หวานซึ้งด้วยแรงอารมณ์และความปรารถนาอย่าสุดกลั้นของสิงห์...กลายเป็นคำพูดที่ทำให้กรณ์รู้สึกแย่จนไม่อาจเก็บน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาได้
เนิ่นนานเท่าที่ความรู้สึกต้องการ ภายในห้องนอนที่มีแต่เสียงครางด้วยความสุขสม ร่างสูงใหญ่ที่เริ่มกระแทกเข้าออกร่างบางจนสั่นคลอนไปด้วยกันทั้งคู่ รอยจูบที่แสดงความเป็นเจ้าของเด่นชัดบนร่างขาวๆที่กำลังถูกทาบทับด้วยอีกคน
หลังจากวันนี้กรณ์ก็แค่ ‘รอเวลา’ ให้สิงห์เบื่อกรณ์และทิ้งกรณ์ไปอย่างไม่ใยดีและในวันนั้นกรรณ์ก็จะกลับมา
เพราะกรณ์ไม่อยาก ‘เลิกรัก’ ราชสีห์ อยากจะรักแบบนี้ไปเรื่อยๆ รักแบบที่ไม่ต้องการอะไรกลับมา ‘แค่รัก’ เท่านั้นที่กรณ์อยากจะมี เลยมีแค่ทางเดียวเท่านั้นคือสิงห์จะต้อง ‘เลิกรัก’ กรณ์เท่านั้น
แต่กรณ์ไม่มีทางรู้เลยว่าวันนั้นจะมาเมื่อไร เพราะสิงห์เองก็แน่ใจในทันทีที่ได้เป็น ‘ของกันและกัน’ ว่ากรณ์จะเป็นคนรักของเขา
.....คนเดียว.....และตลอดไป.....
รู้สึกจะเป็น NC แบบดราม่าหน่อยๆแหะ อิอิ
แต่งฉากแบบนี้ครั้งแรกครับ ไม่ว่ากันนะ ><
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ :กอด1: :L2: :3123: :pig4:
-
มาปูรอตั้งแต่ตอนนี้เลยเนี่ยยยย
-
จองที่นั่งหน้าสุดเลยค่ะ
-
ปูเสื่อรอครับ :z2:
-
เย้ว..........รอแหล่วเด้อ อิอิ
-
จองด้วยยยยยยยย
----------------
ไปกันใหญแล้วกรณ์คิดเองเออเองแบบนี้ได้ยังไง
แต่อย่างว่ากรณ์ชอบกดตัวเองต่ำอยู่ตลอดเวลา
ก็ไม่แปลกหรอกที่จะคิดว่าสิงห์ไม่ได้มาชอบตัวเองจริงจัง
ได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างคลี่คลาย
ชีวิตขอกรณ์จะได้มีแต่ความสุขซะที
-
รอ รอ รอ :L2:
-
มารอค่ะ
-
(http://images.sawphuthai.multiply.com/image/2/photos/8/500x500/5/0105.jpg?et=yrhpCM0xlOIFC%2BzR177clg&nmid=83608651)
ปูเสื่อรอ....มาๆ มานั่งรอกัน
-
ขอจองที่นั้งหน้าสุดค้าาาาาาาาา
-
โอ๊ะโอวววว รอNC สิงห์กรณ์ค่าาา ><~
-
มาปล่อยรัเบิกทิ้งไว้ก็รีบมาต่อเร็วๆนะค่ะ :z3: :z3: :z3:
ปูเสื่อรอเหมือนกันคะ :L2:
-
จิ้ม NC ไว้ก่อน
ยังอ่านไม่ถึงอ่ะ
แต่เรื่องนี้เราเสียน้ำตาทุกตอนเลยง่ะ :sad11:
-
โอ๊ย โอย ทำไมน้องกรทำแบบนี้คิดเองสรุปเองคนเดียวแบบนี้ได้ไง
แล้วคิดเหรอว่าทำแบบนี้แล้วจะทำให้ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้นน่ะ
-
เปน nc ที่หน่วงเหลือเกิน
-
อืม..... เราว่าไม่ดราม่าเท่าไหร่
สิงห์มีแต่จะรักกรณ์มากขึ้นสิไม่ว่า
ยกเว้นมีความคิดแปลกๆ แบบประสาทแดร๊กขึ้นมา
-
:เฮ้อ: อยากเห็นกรณืมีความสุขจัง
:L2: :L2:
-
:sad4: ไม่เห็นมีเลยอะ
-
คนเขียนใจร้ายกับคนอ่านมากเลย
:sad4:
ปกติอ่าน NC แล้วมันต้องนองเลือดกันมั่ง
อิตอนนี้นี่หื่นไม่ออกเลยให้ตาย
:o12:
น้องกรณ์อย่าเพิ่งคิดอะไรในแง่ร้ายนะลูก
ทุกปัญหาจะต้องมีทางออกนะจ้ะ
:กอด1:
-
:เฮ้อ: หื่นไม่ออกว่ะ NC อะไรเนี่ยะ
-
สิงห์อย่าทิ้งกรณ์นะ ได้เขาไปแล้ว
-
อ๋อยย ไม่รู้ว่าจะเขิลหรือเสียใจดี :z3: :z3:
-
ทำไมไม่คุยกันก่อนนน :serius2:
-
กรณ์อย่าคิดไปคนเดียวสิ
-
ฮุฮิ อ่านในโทรศัพท์ตอนเกริ่นนำ
กลับมาบ้านเห็นตอนเต็มแล้วแทบกรี๊ด
ตายยย น้องกรณ์ เจ๊อยากจะบ้า
คิดกันไปคนละทิศละทาง
เฮ้อ แต่ก็ดีใจแทนพี่สิงห์ด้วยนะ
เซ็กส์ที่มาจากคนที่รักมันก็ต้องมีความสุขอย่างนี้แหละ
ต่อไปดูแลน้องดีๆละ น้องยิ่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่
รออ่านต่อจ้า
+1 ให้น้าาาา
-
จะดีมากเลยถ้ากรณ์ไม่คิดเองเออเอง ><
เป็นของพี่สิงห์แล้วแบบนี้ ต่อให้พี่สิงห์ตัดใจได้กรณ์เองก็จะมีแต่เจ็บกับเจ็บ แต่พี่สิงห์เราจะไม่ทิ้งกรณ์หรอก!!!
ได้เค้าเป็นเมียแล้วห้ามทิ้ง !!! แต่นั่นแหละ กรณ์อย่าคิดอะไรแผลงๆไปทิ้งพี่สิงห์ก่อนละกัน
เป็นกำลังใจให้สิงห์กรณ์ ช่วยน้องกรรณ์ให้ได้ไวไวน้าาา!!!~
-
อ๊ายยยยยยยย
น้องกรณ์ของผมเสร็จพี่สิงห์ซะแล้ววววว
มันดราม่าจริง ๆ ด้วย สงสารน้องกรณ์อ่ะ คิดเยอะมาก
พี่สิงห์ได้น้องแล้วต้องจับไว้แน่น ๆ เลยนะ อย่าปล่อยน้องเด็ดขาด
เพราะน้องคิดมากเกินไป เดี๋ยวจะเข้าทางไอ้เห้กฤษณ์
+1 ข้อหาแต่งได้ถูกใจ :กอด1:
-
บทจะง่ายหนูกรณ์ก็มาถึงที่
-
ชักจะเบื่อกับนิสัยกรณ์แล้วอ่ะ เหมือนจะโตแต่ไม่โตเลยเฮ้อ
-
แอบเศร้านะเนี่ย
-
:เฮ้อ:คิดอะไรของเขา
-
โอยยยยยยยยยยยปวดตับ
ทำไมต้องมีคนเลวๆๆด้วยเนี่ย
โอยยยยยยยยย สู้สู้นะกรณ์
พี่สิงห์ต้องดุแลดีดีนะจ๊ะ
ปล อ่านรวดเดียวจบ
-
กรณ์คิดได้ไงเนี่ย :z3:
บวกเป็ด
-
ทำไปแล้วเหรอ แต่สิงห์หัวใจให้กรณื แต่ขาดที่การสื่อสาร หากสื่อสารหลายอย่างคงไปในทางที่ดี
-
ตอนพิเศษ....
คำว่าแอบรัก...คงเป็นคำนิยามให้ตัวผมเองในขณะนี้ ตัวผมที่กำลังแอบรักคนที่ช่างอยู่สูงเหลือเกิน ราวกับเขานั้นเป็นท้องฟ้าที่ทั้งสูงและยิ่งใหญ่และผมเป็นแค่ปลาตัวเล็กๆที่แหวกว่ายไปตามสายน้ำ
คอยมองดู ‘ท้องฟ้า’ ที่มาบรรจบกับท้องน้ำที่ผมอาศัยอยู่
และเพราะรู้ว่ามันเป็นแค่ ‘ภาพลวงตา’ เพราะท้องฟ้าไม่มีทางที่จะลงมาสัมผัสกับท้องน้ำที่อยู่เบื้องล่าง ผมจึงได้แต่ ‘มองดู’ มองอย่างชื่นชมในความงาม ชื่นชมกับความสดใสของท้องฟ้า และไม่เคยคิดจะตามภาพลวงตานั้น
เพราะผมมีสิทธิ์แค่มองและ ‘ตกหลุมรัก’ ท้องฟ้าอยู่ไกลๆ อยู่ใต้พื้นน้ำที่ได้แค่สะท้อนเงาจางๆของเขาเท่านั้น
แต่แค่นี้ผมก็สุขใจมากพออยู่แล้ว ชีวิตผมไม่ใช่ว่ามันจะสุขสบายขนาดที่จะเอาเวลาทั้งหมดมาคิดแค่เรื่องความรักเพียงอย่างเดียว ชีวิตของผมยังมีน้องชายที่ผมรักกว่าตัวเอง เป็นคนที่ ‘พิเศษ’ สำหรับผม
พิเศษ...ในหลายๆความหมาย เพราะกรรณ์น้องชายของผมเป็นเด็กที่มีสมองพิเศษถึงใครๆจะเรียกน้องผมว่า ‘ปัญญาอ่อน’ แต่มันไม่ใช่ น้องผมเป็นเด็กที่เกิดมาพร้อมความพิเศษในตัวเอง ถึงพัฒนาการด้านร่างกายและสมองส่วนเหตุผลจะช้าแต่ด้านจินตนาการของกรรณ์กลับล้ำหน้า เพราะแบบนั้นกรรณ์ของผมจึงไม่ใช่เด็กปัญญาอ่อนที่ใครๆบอก
และที่กรรณ์พิเศษยิ่งกว่านั้นคือพิเศษสำหรับคนที่ไม่มีอะไรเลยอย่างผม กรรณ์คือญาติที่ผมเหลืออยู่เพียงคนเดียวเป็นน้องชายที่ผมต้องดูแลให้ดีที่สุด เพราะถ้าไม่มีกรรณ์ผมคงได้ตายไปนานแล้ว
‘ผมติดหนี้ชีวิตกรรณ์ไว้หลายครั้งเหลือเกิน’
เพราะแบบนั้น ‘ความรัก’ ที่เกิดขึ้นกับผู้ชายที่ชื่อว่า ‘ราชสีห์’ ที่ผมเปรียบเขาเป็นดั่งท้องฟ้าจึงเป็นเพียง ‘แค่รัก’ ที่จะคอยย้ำเตือนให้รู้ว่าผมยังคงมีจิตใจที่รักคนอื่นเป็น
เท่านี้แหละที่ผมต้องการ....
เท่านี้จริงๆสำหรับความรักที่ผมจะมอบให้เขาได้ รู้อยู่แล้วว่าเขามีคู่หมั้นที่ทั้งเพียบพร้อมและเป็นคนนิสัยดีขนาดไหนแต่จิตใจคนเรามันห้ามไม่ได้ ผมห้ามความรู้สึกไม่ได้ ผมเลยได้แต่รักข้างเดียวอยู่แบบนี้ และผมจะรักอย่างนี้ต่อไป
ตราบเท่าที่ความรักของผมจะไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้อน
เหมือนกันตอนนี้...ผมกำลังแอบมานั่งดูเขาเล่นฟุตบอลกันที่สนามของมหาวิทยาลัย แม้จะดึกดื่นจนท้องฟ้ากลายเป็นสีดำไปหมดแต่ภายในสนามฟุตบอลที่สว่างด้วยสปอร์ตไลท์นับสิบดวงยังคงมีคนที่โดดเด่นมากกว่าใครๆ เป็นคนที่ทำให้ผมยอมวิ่งจากร้านอาหารที่ผมทำงานอยู่เพื่อมาแอบดูเขา แม้ว่ามันจะลำบากแต่ผมก็อยากจะทำ
ผมชอบมองเขาที่เวลายิ้ม รอยยิ้มของเขามันเหมือนกับมีแรงดึงดูดให้ไม่อาจละสายตา แค่เพียงตอนที่เขาอยู่เฉยๆเขาก็ดูดีมากพออยู่แล้วแต่เมื่อใดก็ตามที่เขาแย้มยิ้มออกมาบนใบหน้ากลับทำให้เขาดูดีมากขึ้นเป็นกอง
และพอได้เห็นรอยยิ้มของเขาทีไรก็เหมือนว่าผมตกหลุมรักเขา...ซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า
ผมเคยเพ้อตามคุณสิงห์ไปจนกระทั้งถึงตึกที่สูงเฉียดฟ้าที่ผมได้แต่มองดูอยู่ข้างนอกมองดูคนที่เฝ้าตามเดินขึ้นไปอย่างไม่เหลียวหลังมามองคนที่แอบตามมาอย่างเงียบๆ นึกถึงตอนนั้นแล้วก็อดขำตัวเองไม่ได้
ขำเพราะไม่เคยคิดว่าในช่วงหนึ่งจะได้รู้จักกันมัน... ‘ความรัก’
ตั้งแต่เด็กแล้วที่หน้าตาของผมจะค่อนไปทางผู้หญิงและด้วยร่างกายที่มันดูไม่สมกับเป็นผู้ชายซักเท่าไรเลยทำให้กลายเป็น ‘ปมด้อย’ ที่ใครหลายๆคนพยายามยัดเหยียดมาให้ผม พอโตขึ้นมาหน่อยก็มีผู้ชายมาตามจีบแต่เพราะผมไม่ได้มีเวลาว่างมาสนใจเรื่องอย่างว่ารวมทั้งคนที่รู้เรื่องราวชีวิตหลังใบหน้าหวานๆของผม ทุกคนก็พร้อมใจเลิกสนใจในตัวผมไปโดยปริยาย
ผมเลยใช้ชีวิตโดยยึดน้องตัวเองเป็นหลักมาตลอด เพื่อพยายามเป็นทั้งพี่และพ่อแม่ในเวลาเดียวกัน ผมเลยไม่เคยใช้เวลาเหมือนเด็กคนอื่นทั่วไป ตั้งแต่ม.ปลายทุกวันที่ผมเรียนเสร็จผมจะไปทำงานที่ร้านของเฮียกวง เสาร์-อาทิตย์ผมจะกลับไปดูแลกรรณ์
ไม่เคยคิดเรื่องความรักซักครั้งแม้จะมีคนเข้ามาเหมือนชอบมากและก็มีคนที่เดินออกไปมากเหมือนๆกัน
เฮ้!!!!!
เสียงเฮ้ลั่นสนามทำให้ผมหลุดจากภวังค์ที่กำลังนึกถึงชีวิตวัยเด็กๆของตัวเอง ผมมองไปที่สนามทันทีและคาดหวังว่าทีมของเขาจะเป็นฝ่ายที่ทำแต้มแต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อฝ่ายที่ดีใจคือทีมที่ไม่มีเขาเล่นอยู่ด้วย
ร่างของเขาที่แม้จะนั่งคุกเขาพร้อมๆกำผมทึ้งเบาๆอย่างเสียอารมณ์แต่ก็ยังดูดีอยู่เสมอ
ผมลุกขึ้นจากพื้นหญ้าที่อยู่ในความมืด ปัดพวกเศษฝุ่นเศษหญ้าออกจากกางเกงเตรียมตัวจะกลับไปทำงานต่อ แต่ก็อดมองอย่างให้กำลังใจไปที่เขาไม่ได้
วันนี้ผมมาให้กำลังใจเขาได้แค่ช่วงสั้นๆ แม้มันไม่ใช่กำลังใจที่สำคัญสำหรับเขาแต่สำหรับผมแล้ว การที่ผมทำแบบนี้มันทำให้ชีวิตที่จืดชืดของผมมีสีสันขึ้นมา ถึงเขาจะไม่รู้แต่อย่างน้อยผมก็รู้
รู้ว่า ‘ผมรักราชสีห์’
เอามาลงให้อ่านเล่นๆฆ่าเวลาครับ ธีมเหงานิดๆ เป็นพาสสั้นๆเนอะ รอตอนต่อไป
ส่วนตอนหน้าขอเวลาหน่อยนะครับ อาจไม่ใช่วันนี้หรือพรุ่งนี้ที่จะอัพ
พวกพล็อตพวกเนื้อเรื่องมันมีในหัวแล้วแหละ แต่ขอเวลาเรียบเรียงหน่อย
ตอนต่อไปรู้สึกมันบรรยายยากๆชอบกล นั่งพิมพ์ๆลบๆ ได้มาแค่ 300 คำเอง แหะๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ :L2: :3123: :pig4:
-
ให้อารมณ์เหงาๆนิดนึงจังตอนนนี้
รอตอนหน้าค่า
-
สงสารกรณ์
ตีค่าตัวเองต่ำมาก
พยายามเพื่อคนอื่นจนลืมตัวเองไปเลยสินะ
บอกไม่ได้ว่ามันไม่ดี ;______;
เพราะชีวิตมันลำบากมานานเกินไป
-
:man1:
-
เหงาเหลือเกิน
ดูแอบรักอ่ะ
ตอนนี้พี่สิงห์เค้ารักตอบแล้วนะ
พี่สิงห์บอกกรณ์ไปดิว่ารัก
จะได้ไม่ดูถูกตัวเองอีก
เฮ้อ
-
ให้ความรู้สึกเหงามากเลย ><
กรณ์เอ๊ยยยย ทั้งที่เป็นคนดีขนาดนี้แท้ๆ ต้องมาเจอคนแบบกฤษณ์ :m31:
ตอนนี้เป็นของพี่สิงห์โดยสมบูรณ์เเล้ว ลองเปลี่ยนเรื่องคิดมากลงหน่อยน้าาา ~
เป็นกำลังใจให้คุณ P-o-r-m-u-h-M ค่า ^^
-
ตอนพิเศษแบบเหงา ๆ เศร้า ๆ
-
สงสารกรณ์จังเลย
กรณ์ตอนนี้สิงห์ก็รักกรณ์แล้วนะ
แต่ทำไมมันดูเศร้าๆเหงาๆจังเลย
รอตอนต่อไปนะคะ
-
สู้นะกรณ์
-
:impress3:ชีวิตของน้องกรณ์ทำมัยมันเศ้ราอย่างนี้นะ :monkeysad:
:กอด1:พี่สิงห์ได้กรณ์แล้วอย่าทิ้งน้องกรณ์นะ :กอด1:
:angry2:เกลียดไอ้พี่กฤษณ์ที่สุดเลย :m31:
ปล. เพิ่งได้เข้ามาอ่านอะชอบมากเลยถึงจะเศ้ราไปหน่อยอะนะ :bye2: :call: :call:
-
สงสารทั้งกรณ์และสิงห์
-
^0^ เหงาได้อีก
บวกเป็ด
-
ไม่รู้จะดีใจดีไหมเนี่ยที่มีNCอารมณ์นี้ :เฮ้อ:
แอบมาม่าเบาเบา กรณ์ทำอย่างนี้มันไม่ช่วยให้กรรณ์กลับมาได้หรอกนะ
เพราะถึงยังไงสิงห์ไม่มีวันเลิกรักกรณ์ได้หรอก
ทำอย่างนี้สิงห์ก็จะยิ่งปกป้องกรณ์มาก มันก็ดี
แต่ถ้ากฤษณ์รู้กลัวว่าจะเป็นเรื่องใหญ่นะซิ
คราวนี้อาจจะไม่ได้แม้แต่ติดต่อกับกรรณเลยแน่ๆ
ส่วนเรื่องสั้นให้อารมณ์เหงาเศร้าๆจัง :monkeysad:
-
NC เบาๆช่วงมาม่า
คนอ่านมีสอบก็ยังอุตส่าห์แว้บมาอ่านได้ :laugh:
รอตอนหน้าจ้า :กอด1:
-
ตอนที่ 15
ภายในห้องนอนที่ดูมีระดับบ่งบอกถึงฐานะของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี บนเตียงขนาดคิงส์ไซส์สีขาวมีร่างของผู้ชายสองคนที่มีขนาดของร่างกายที่แตกต่างกันกอดเกยกันอยู่อย่างรักใคร่ ใบหน้าคมเข้มเริ่มปรือตาตื่นขึ้นมาพร้อมๆกับกระชับวงแขนแกร่งกอดคนที่นอนข้างๆเข้ามากอด อดไม่ได้ที่จะสูดดมกลิ่นหอมจากคนในอ้อมกอดรับขวัญยามเช้า
ยามเช้าที่แม้จะยังอยู่ในช่วงฤดูฝนทำให้ท้องฟ้าที่ควรสดใสกลับกลายเป็นสีเทาแตกต่างจากอารมณ์ของราชสีห์ที่พึ่งตื่นนอนขึ้นมาอย่างลิบลับ ปากหนาของเขายกยิ้มอย่างสุขใจ
ตั้งแต่จำความได้สิงห์ก็รับรู้ได้ถึงปัญหาของครอบครัวที่พ่อและแม่เขามี ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะมอบความรักที่พ่อแม่ควรกระทำอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่มันก็ยังเหมือนมีบางสิ่งที่ ‘ไม่สมบูรณ์’ บางอย่างที่ขาดหายไป
แต่ตอนนี้เขาพบเจอสิ่งนั้นแล้ว
เจอ ‘สิ่งที่ขาดหายไป’
เจอ...หัวใจ...
เรื่องราวเมื่อวานบ่งชัดได้เป็นอย่างดีว่าสิงห์มีความสุขมากขนาดไหน ร่างกายของกรณ์ทำให้สิงห์กลายเป็นเจ้าป่าผู้หิวโหยที่ไม่รู้จักพอ เพราะเมื่อวานไม่ใช่แค่รอบเดียวหรือสองรอบ...แต่สิงห์ ‘ทำรัก’ จนเขาเองยังจำไม่ได้ว่าทำไปเท่าไร
ถ้าความต้องการนี้เกิดขึ้นเพราะได้ทำกับคนที่เรารัก...นั้นก็แสดงว่าตลอดการมีชีวิตอยู่ของสิงห์ เขาไม่เคยมีคนรักมาก่อนเลยซักครั้ง เซ็กส์ที่ผ่านๆมาเป็นสิ่งที่ไร้ค่าสำหรับสิงห์ไปเลยเมื่อผ่านพ้นเมื่อคืน
กรณ์ทำให้สิงห์ได้รู้ว่า ‘รักที่แท้จริง’ เป็นอย่างไร มันทำให้สิงห์มีความสุขมากเหลือเกิน...มากจนอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปลักจูบที่ข้างแก้มนิ่มๆที่ได้แต่จินตนาการมาตลอดว่ามันจะหอมขนาดไหน แต่ในเมื่อเขาและกรณ์ขยับฐานะแล้ว
ต่อไปคงไม่ต้องอดกลั้นอีก...
พอยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อวานก็ยิ่งทำให้รอยยิ้มที่เคยกว้างอยู่แล้วยิ่งกว้างมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว ความสุขที่แสดงออกมาทางสีหน้าและท่าทางถ้ามีคนมาเห็นสิงห์ตอนนี้คงจะรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้สิงห์กลายเป็น ‘คนที่มีความสุขมากที่สุดในโลก’
แม้จะแปลกใจอยู่หน่อยๆที่เห็นท่าทีที่แปลกๆของกรณ์แต่เพราะความสุขที่เกิดขึ้นมามันมากเกินไปสิงห์จึงมองข้ามสิ่งผิดสังเกตเล็กๆ เลือกที่จะมองแต่ความสุขที่มีอยู่ตรงหน้า ความสุขของสิงห์ที่เรียกว่า ‘กรณ์’
“กรณ์...กรณ์ครับผม”ไร้วี่แววจากคนตัวเล็กว่าจะตื่น กรณ์ยังนอนนิ่งไม่ตอบรับคำเรียกของสิงห์ สิงห์เลยค่อยๆแกะอ้อมกอดเล็กๆของกรณ์กลัวว่าจะเป็นการปลุกคนที่นอนหลับสบายสิงห์เลยทำแบบเบามือมากที่สุด
สุดท้ายกว่าจะหลุดออกมาได้ก็เล่นเอาเหงื่อตก มีหลายครั้งที่เหมือนว่ากรณ์จะตื่นแต่ก็แค่ละเมอมาขยับตัวเท่านั้น
สิงห์เดินออกมาที่ครัวที่ปรกติเขาไม่เคยจะได้ใช้มันเลยแต่ก็จะมีพวกอาหารเวฟและของสดพลัดเปลี่ยนมาอยู่ในตู้เย็นของเขาอย่างสม่ำเสมอ ทุกครั้งที่เหมราชสั่งให้แม่บ้านที่บ้านเอาของพวกนี้มายัดใส่คอนโดสิงห์มักจะบ่นกลับด้วยความรำคาญแต่ครั้งนี้คงต้องยกความดีความชอบให้ซักครั้ง
เสียงผิวปากดังขึ้นอย่างนึกอารมณ์ดี ตลอดการทำอาหารมื้อเช้าของสิงห์จึงมีแต่ความรื่นรมย์ เพราะพ่อครัวกำลังอารมณ์ดีเลยทำให้ข้าวต้มแบบแช่แข็งที่ผ่านการเวฟฯแล้วดูน่าทานขึ้นเป็นเท่าตัว
“กรณ์ครับ ตื่นมาทานข้าวก่อนแล้วค่อยนอนต่อ”สิงห์ก้มลงไปพูดด้วยเสียงทุ้มๆข้างหูของกรณ์ ส่งให้คนที่นอนหลับอย่างสบายปัดออกด้วยความรำคาญ แต่สิงห์กลับยิ้มให้กับท่าทางแบบนั้นของกรณ์ ท่าทางที่คล้ายจะ‘เอาแต่ใจ’
เพราะตั้งแต่ได้รู้จักกับกรณ์สิงห์ไม่เคยเห็นกรณ์นึกจะทำตามใจตัวเองซักครั้ง แม้มันอาจจะเป็นผลดีต่อสิงห์ตรงที่สั่งอะไรกรณ์ก็จะไม่ขัด แต่ลึกๆแล้วสิงห์ก็อยากจะให้กรณ์เอาแต่ใจบ้าง อาจจะไม่ต้องเอาแต่ใจกับคนอื่น...แต่มาเอาแต่ใจกับสิงห์คนเดียวก็ได้ เพราะสิงห์เองก็อยากจะ ‘ตามใจ’กรณ์เหลือเกิน
“หือ...ถ้าไม่ตื่นละก็...จะจับจูบให้ปากเจ่อแต่เช้าเชียว”เสียงทุ้มเอ่ยออกมาทั้งๆที่รู้ว่ากรณ์ไม่ตื่นขึ้นมาแน่ๆ สายตาของสิงห์แสดงความเจ้าเล่ห์ชั่วขณะก่อนจะนึกขำที่ตัวเองพูดเองเออเองคนเดียว แต่อย่างน้อยเขาก็จะทำให้สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง...
เพราะกรณ์ไม่ตื่นตามที่เรียก ร่างสูงจึงต้องเลื่อนหน้าตัวเองจากใบหูที่กระซิบบอกมาอยู่ที่ใบหน้าที่เขาหลงใหล ก่อนจะกดจูบแผ่วเบาลงที่กลีบปากบาง ไล่เล็มไปทั่วทั้งปากตามที่ตัวเองต้องการ ความหวาบหวามที่เกินขึ้นในอกส่งผลให้มือทั้งสองข้างลูบไล้ตามลำตัวขาวๆของคนกรณ์จนทำให้คนขี้เซารู้สึกตัวขึ้นมาจนได้
“ค...คุณสิงห์”
“ตื่นแล้วเหรอครับผม”สิงห์ยิ้มให้คนที่พึ่งตื่นนอน เป็นรอยยิ้มที่ทั้งสว่างและสดใสจนทำให้กรณ์ต้องหลบสายตาเพราะความเขินอาย
“พี่ทำข้าวต้มให้ทาน...ทานก่อนแล้วค่อยนอน”
“..ด..เดี๋ยวออกไปทานข้างนอกดีกว่าครับ ทานในห้องนอนมันจะเลอะ”เพราะเห็นว่าสิงห์กำลังจะยกข้าวต้นที่มีควันลอยฉุยขึ้นมาให้ทานบนเตียง ด้วยมารยาทกรณ์เลยต้องรีบปฏิเสธ
“ทานบนเตียงนี่แหละ หรือกรณ์ลุกไหว?”สิงห์ส่งสายตาวิบวับทำเอากรณ์หน้าร้อนขึ้นอีกรอบ
“ว..ไหว...มั้งครับ”
“ทานบนเตียงนี่แหละครับ มีโต๊ะญี่ปุ่นไม่เปื้อนหรอก”
รู้ว่ากรณ์ไม่ขัดแน่ๆ สิงห์เลยจัดการยกโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆขึ้นมาไว้บนเตียงแล้วตัวเองก็ย้ายไปนั่งข้างหลังกรณ์ยึดเอวบางให้เข้ามาชิดกับตัวเองมากกว่าเดิม เล่นเอาคนที่หน้าแดงด้วยความอายอยากจะก้มซ่อนใบหน้าที่คงแดงแข่งกับมะเขือเทศแน่ๆ
“ทานซิครับ ก้มหน้าอยู่ได้...หรืออยากให้พี่ป้อน”
“ม...ไม่ต้อง..ก็ได้ครับ”
“งั้นกรณ์ป้อนพี่นะ”
“เอ่อ...ถ้าคุณสิงห์สั่งผมก็...”
“กรณ์! พี่ไม่ได้สั่ง!”ยังไม่ทันที่กรณ์จะพูดจบประโยคเสียงตวาดจากคนข้างหลังทำเอากรณ์สะดุ้งจนตัวโยน แม้จะไม่เห็นหน้าตาของสิงห์แต่จากน้ำเสียงกรณ์ก็รู้ว่าคงโกรธ
“พี่อ้อน...ไม่ได้สั่ง แค่อยากอ้อนกรณ์ ป้อนพี่นะครับ”
“ค..ครับ”สิ้นคำตอบแรงกอดรัดก็เพิ่มมากขึ้นพร้อมๆกับสัมผัสที่ชวนให้วาบวามที่ต้นคอก่อนที่จะเอาหน้ามาเกยที่ไหล่บาง กรณ์เลยรีบตักข้าวต้มชามโตขึ้นมาเบาไล่ความร้อนแล้วจึงป้อนคนที่ส่งเสียงยานๆ ‘อ้ำ...’ ราวกับเด็กที่รอให้คุณแม่ป้อนข้าว
“กรณ์ก็ทานด้วยซิครับ ป้อนแต่พี่อยู่ได้”
“เดี๋ยวรอคุณสิงห์ก่อนผมค่อยทานก็ได้ครับ”
“เรียกพี่สิงห์ซิ... ‘แบบเมื่อคืน’”
“.......”
“ต่อไปนี้กรณ์ต้องเรียกพี่ว่าพี่สิงห์นะ ไม่เอาแล้วคุณสิงห์น่ะ”
“.........”กรณ์ยังคงเงียบไม่ตอบคำสั่งของสิงห์ เขาไม่อยากจะเรียกสิงห์แบบนั้นมันเหมือนกับว่าไป ‘ตีสนิท’ คนที่อยู่สูงกว่าตัวเอง กับโยรินก็ใช้เวลาตั้งนานกว่าที่กรณ์จะยอมเรียกแบบสนิทสนมไม่มีคำว่า คุณ นำหน้า
“เรียกซิ”เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูจนกรณ์ต้องเอี้ยวตัวหนีแต่ก็ทำไม่ได้มากเพราะตอนนี้กรณ์ถูกกอดจนคล้ายว่าจะจมหายไปในอ้อมกอดของสิงห์
สิงห์พร่ำบอกให้กรณ์เรียกตัวเองว่า ‘พี่สิงห์’ อยู่แบบนั้นพร้อมๆกับกดจูบตามคำคอขาวราวกับไม่รู้จักเบื่อหน่าย แต่กรณ์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมเปิดปากเรียกออกมาง่ายๆ จะมีก็แค่เสียงที่หลุดครางออกมาอย่างเผลอตัวเท่านั้นที่ออกมาจากปากบาง
“สรุปจะไม่เรียกพี่สิงห์จริงๆใช่มั้ยกรณ์?”สิงห์ทำเสียงเข้มหันกรณ์ที่อยู่ข้างหน้าให้มามองตา แต่กรณ์ที่เอาแต่ก้มหน้าซ่อนไม่ยอมให้ใครเห็นทำให้สิงห์ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอย่างนึกหนักใจ เห็นกรณ์ตอนที่ทำหน้าเหมือนแบกโลกเอาไว้ทั้งใบแบบนี้สิงห์ก็นึกเป็นห่วงคนที่ตัวเองรัก อยากจะช่วยแบ่งเบา อยากจะทำให้กรณ์สบายกว่านี้ แต่ติดตรงที่กรณ์ไม่อยากให้ใครก็ตามเข้ามาช่วยเหลือ ปิดกั้นความทุกข์ไว้ในใจเพียงคนเดียว
แต่สิงห์ก็จะพยายาม...ในเมื่อกรณ์ปิดกั้นตัวเองอยู่ข้างหลังกำแพงที่เรียกว่า ‘ความทรมาน’ ไม่ยอมออกมาข้างนอก
สิงห์จะไม่ดึงดันพากรณ์ออกจากความทุกข์ทรมานนั้น…แต่สิงห์จะช่วยทำลายมันให้หมด ทำร้ายความทุกข์ ความทรมานที่กรณ์มี
“โอเคๆ ไม่เรียกพี่สิงห์ก็ได้ กินข้าวต่อดีกว่านะครับ ‘คุณกรณ์ของคุณสิงห์’”
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
บนโต๊ะอาหารหรูภายในคฤหาสน์หลังใหญ่กลับมีคนกำลังทานข้าวกันอยู่แค่ 3 คนเท่านั้น ทั้งสามคนกำลังรอคอยชายหนุ่มที่กำลังจะก้ามมาเป็นเขยของบ้านหลังนี้ เพราะวันนี้เธอนัดให้ชายหนุ่มคนนั้นมาคุยเรื่องรายละเอียดการหมั้นที่อยากจะจัดขึ้นให้เร็วที่สุด
โชคดีของเธอที่มีลูกชายที่มีทั้งรูปร่างและหน้าตาที่เพียบพร้อมและคบหาแต่คนที่จะเกื้อประโยชน์ให้กับความใฝ่ฝันของตัวเองได้ เพราะ ‘รัตนศักดิ์’ ไม่ใช่แค่ครอบครัวนักธุรกิจเพียงอย่างเดียวแต่ยังมีอิทธิพลและอำนาจในอีกด้านของวงการอยู่อีกด้วย นั้นหมายความว่าเมื่อใดก็ตามที่ลูกสาวของเธอ ‘แต่งงาน’ เข้าไปในตระกูลนี้แล้ว ครอบครัวของนารีจะต้องยิ่งใหญ่กว่านี้อีกหลายเท่าตัว
เพราะอย่างนั้นนารีจึงรีบเร่งเร้าเรื่องหมั้นที่ตกลงกันไว้แบบปากเปล่าให้เร็วที่สุด แต่จะให้ไปเอาคำตอบจากผู้ใหญ่ฝ่ายนู้นก็หาเวลาว่างยากซะเหลือเกิน สุดท้ายนารีจึงให้ลูกชายของเธอนัด ‘ราชสีห์’ มาทานข้าวกลางวันด้วยกันให้วันนี้
เสียงรถที่เข้ามาเทียบจอดที่หน้าบ้านพร้อมๆกับสาวใช้ที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาบอกว่าคนที่นัดไว้มาแล้วทำให้นารีและลูกชายคนโตของเธอยิ้มกว้างทันทีผิดกับปริยาภัทรที่นั่งอยู่เงียบๆ ไม่ยินดีหรือยินร้ายอะไรทั้งนั้น
เรื่องการหมั้นหมายของภัทรและสิงห์เป็นเรื่องที่แม่ของเธอจัดการทุกอย่าง แม้ภัทรจะไม่อยากจะถูกคลุมถุงชนแบบนี้แต่ก็เพราะขัดคำสั่งของนารีผู้เป็นแม่ไม่ได้ เลยยอมอยู่เงียบๆทำตามคำสั่งและหวังเอาไว้ว่าสิงห์จะเจอผู้หญิงที่เขารักจริงๆและลุกขึ้นมาคัดค้านการจับคู่ของพวกเขา
“ตาสิงห์! เป็นอะไรหรือเปล่าคะมาซะสายเชียว โทรไปก็ไม่ติด คุณน้านึกว่าเป็นอะไรไปซะแล้ว”นารีร้องอุทานอย่างตกใจ ร้องโวยวายขึ้นราวกับเป็นห่วงสิงห์ซะเต็มประดาทั้งๆที่เมื่อครู่ยังคุยหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับเพื่อนในโทรศัพท์ไม่มีท่าทีเดือดเนื้อร้อนใจเหมือนกับที่ตัวเองพูดออกมาซักนิด
“อ่อ..มีธุระนิดหน่อยครับ พอดีนึกขึ้นได้ว่าคุณน้ามีเรื่องจะคุยด้วยเลยแวะมา ไม่มีของติดไม้ติดมือขอโทษนะครับ”
“ไม่เป็นไรจ่ะ อย่างไรซะเราก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน จะถือของฝากมาทำไม ใช่มั้ยลูกภัทร”
“คะ..”เสียงเรียบๆของภัทรตอบนารีเรียกสายตาไม่พอใจส่งให้ลูกสาวทันที เพราะนารีอุตส่าห์เปิดทางให้แท้ๆแต่ภัทรกลับทำเป็นไม่อยากคุยกับสิงห์เท่าไร...ที่จริงภัทรไม่อยากจะคุยกับใครเลยมากกว่า เธอกำลังร้อนใจเรื่องของ ‘เด็กชาย’ ที่เธอแอบเอามาอยู่ที่เรือนของคุณยาย
วันนี้คุณสุดามีธุระต้องออกไปข้างนอกแต่เช้า จึงมีเหลือแต่ภัทรที่จะคอยดูแลกรรณ์เท่านั้น แต่จู่ๆแม่ของเธอก็เรียกตัวให้ขึ้นมาทานข้าวกลางวันที่เรือนใหญ่อย่างกะทันหัน แถมยังปฏิเสธไม่ได้เพราะกลัวนารีจะเดินมาตามด้วยตัวเองจนเจอกับกรรณ์ภัทรเลยจำใจทิ้งกรรณ์ไว้กับเครื่องเขียนมากมายที่ภัทรซื้อมาให้ และภาวนาในใจว่าอย่าให้เกิดเรื่องอะไรอีกเลย
“งั้นเรามาทานข้าวกันดีกว่านะจ่ะ”
“คุณน้ามีธุระอะไรบอกผมเลยไม่ได้เหรอครับ พอดีผมมีธุระนิดหน่อย”สิงห์บอกหน้านิ่งๆ ที่แวะมาเพราะนึกขึ้นออกกะทันหันตอนที่แวะมาหาคนที่ให้ข่าวว่าเห็นกรรณ์ และเพราะเห็นว่าบ้านของนารีอยู่ในละแวกนี้จึงเข้ามาเท่านั้น สิงห์อยากจะรีบกลับไปหาคนที่บังคับให้กินข้าวกินยาที่รออยู่ที่ห้องของเขา ตอนออกมากรณ์นอนหลับอย่างเหนื่อยอ่อนอยู่บนเตียง อดใจไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมแก้มนิ่มๆของกรณ์ แค่คิดถึงกลิ่นหอมสิงห์ก็อยากจะรีบกลับไปหาเจ้าของแก้มนิ่มๆหอมๆนั่นใจจะขาด
“ธุระอะไรกันจ่ะสิงห์ อย่างนี้ลูกภัทรของน้าก็น้อยใจแย่”
“ธุระส่วนตัวน่ะครับ”สิ่งที่พูดออกมาทำเอานารีถึงกลับหน้าเสีย ในใจนึกแค้นร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า
“มึงจะมีธุระอะไรกันหนักว่ะสิงห์ อยู่ทานข้าวกับที่บ้านกูก่อนดิ”
“กูรีบ ที่แวะมาเพราะมาแถวนี้พอดี มึงก็เถอะเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเจอเลยนะ”
“ก็คอนโดกูมีโจรเข้า ช่วงนี้กูอยู่บ้าน”กฤษณ์ตอบปัด เป็นความจริงที่เมื่อเดือนก่อนคอนโดของเขามีโจรเข้ามารื้อค้นอย่าง ‘น่าสงสัย’ แต่ดันเป็นโชคดีในโชคร้ายของกฤษณ์ที่วันนั้นเป็นวันที่สิงห์อยากจะได้รูปตัดต่อของกรณ์ถึงขนาดตามไปที่ห้องและพบว่าข้าวของในห้องมันกระจัดกระจายจนยับเยินไปหมด และคนที่ควร ‘ถูกขัง’ ที่ห้องเก็บของก็หายไปอย่าง ‘น่าสงสัย’
“เข้ามาทานข้าวทานปลากันก่อนเถอะจ้ะ น้าอยากจะคุยเรื่องการหมั้นหมายของสิงห์กับลูกของน้า”
“อ่อ...ถ้าเป็นเรื่องนั้นไว้ผมจะคุยกับพ่อแม่ของผมเองแล้วกันนะครับ ยังไงก็ต้องขอโทษด้วย”สิงห์ก้มให้นารีอย่างสำนึกผิดเท่าที่ ‘คนอย่างสิงห์จะทำได้’
“เอ่อ...ขอโทษ?? ขอโทษเรื่องอะไรกันจ่ะ”
“เรื่องการจับคู่ของผมกับน้องภัทร ผมว่า...คงเป็นไปไม่ได้”
“เป็นไปไม่ได้!!! หมายความว่าไง!!!”ไม่ใช่ภัทรหรือนารีที่เป็นคนอุทานออกมาเป็นคนแรกแต่กลับเป็นกฤษณ์ที่มีท่าทีที่เดือนร้อนกว่าคนอื่นๆ
“ก็ตามที่พูดนั้นแหละ ผมขอตัวก่อนนะครับคุณน้า เดี๋ยวผมจะให้พ่อกับแม่ผมมาคุยกับคุณน้าอีกที ผมมีธุระจริงๆ”สิงห์เดินออกมาท่ามกลางความเงียบ
มันเป็นความจริงที่ว่าเขาและภัทรไม่ได้มีความรักต่อกันเลย แม้กระทั่งความพิศวาสซักนิดก็ยังไม่มี ที่ยอมให้ผู้ใหญ่จับคู่ก็เพราะสิงห์ยังไม่ได้เจอกับ ‘ความรัก’ แต่ทว่าตอนนี้มันต่างกัน ตอนนี้สิงห์ได้พบกับความรักแล้ว และสิงห์ก็จะไม่ยอมให้กรณ์ต้องหลุดมือไปอย่างแน่นอน
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
เสียงอึกทึกครึกโครมดังขึ้นในห้องนอนใหญ่ภายในคฤหาสน์หลังโต ร่างของชายหนุ่มหน้าตาสำอางกำลังแดงเถือกด้วยความโกรธกริ้ว ข้าวของที่พื้นหล่นกระจัดกระจายไปทั่วทั้งห้อง
กฤษณ์ระบายอารมณ์ออกมาอย่างหนักจนเหนื่อยหอบ สาเหตุที่สิงห์มาพูดบอกแบบนี้ไม่ต้องเดาให้ยากกฤษณ์ก็รู้ได้ว่าเป็นเพราะใคร...เพราะหนึ่งเดือนที่ผ่านมากฤษณ์ยังคอยสั่งให้คนตามกรณ์ทุกฝีก้าว รู้และเห็นตลอดเวลาสิงห์คอยดูแลกรณ์มากขนาดไหน
แค่คิด...มันก็ยิ่ง ‘อิจฉา’
แต่ถึงอย่างนั้นกฤษณ์ก็ไม่คิดว่าสิงห์จะบอกปฏิเสธการหมั้นหมายกับภัทร มันเลยทำให้เขาคับแค้นใจขึ้นไปอีกเมื่อรู้ว่าสิงห์ที่เขาเคยคิดว่า...แม้จะไม่ได้ใกล้ใจ...แต่ก็ขอเก็บไว้ใกล้ตัว...กำลังจะออกห่างเขาไปจนยากที่จะยื้อให้กลับมา
ใจจริงกฤษณ์อยากจะไปจัดการกรณ์ให้หายไปซะตั้งแต่ตอนนี้ แต่กรรณ์ที่เขาลักพาตัวมาดันหายตัวไป การที่จะเข้าใกล้ตัวกรณ์จึงยุ่งยากตามไปด้วยเพราะไม่ใช่มีแค่สิงห์คนเดียวที่คอยดูแลกรณ์เท่านั้น ยังมีกระทั้งครอบครัวของโยรินที่ยื่นมือเข้ามาให้ความช่วยเหลืออย่างทำเต็มที่
กฤษณ์เลยได้แค่มาอาละวาดในห้องเพราะออกไปทำอะไรกรณ์ไม่ได้
“ป้ามี! ยัยภัทรมันไปมุดหัวอยู่ไหน!”กฤษณ์เดินลงมาตะโกนลั่นไปทั่วทั้งบ้านด้วยความหงุดหงิด เมื่อครู่กฤษณ์ตั้งใจจะไปหาน้องสาวเพื่อคุยเรื่องการหมั้นกับสิงห์ อย่างไรซะเขาก็ไม่ยอมที่ต้องเสียสิงห์ให้กับคนอื่นแน่ๆ
ถึงต้องยอมเอา ‘อนาคต’ ของน้องสาวของเขามาแลกก็ยอม
“คงไปเรือนของคุณยายน่ะคะ”
“มันจะไปทำไมกันนักกันหนา บ้านหลังนั้นก็ไม่เห็นจะน่าอยู่ตรงไหนซักนิด!”กฤษณ์บ่นอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเดินมุ่งตรงไปที่บ้านของยายแท้ๆตัวเอง ที่กฤษณ์เองก็จำไม่ได้แล้วว่า...ตัวเขามาเหยียบที่นี่ครั้งสุดท้ายเมื่อไร
“พี่ใจดี!! สวยมั้ย....”
“นี่กรรณ์เริ่มวาดรูปใหม่อีกแล้วเหรอ รูปที่วาดๆก็เต็มบ้านไปหมดแล้วน้า”
“สวยมั้ย....สวยมั้ย....สวยมั้ยๆๆ!!!!”
“สวยจ้าสวย ว่าแต่กรรณ์ทานข้าวรึยัง?”
“...ยัง”
“อ้าว แล้วทำไมไม่ทานล่ะ ถึงวันเสาอาทิตย์ที่ไรชอบไม่ทานข้าวตลอดเลยนะเรา เดี๋ยวพี่ใจดีจะไม่ซื้อสตอเบอรี่ให้กินจริงๆนะ”
“เสาร์...อาทิตย์...ทานข้าว...กับกรณ์”
“เอ่อ....พี่ใจดีขอโทษ พี่กรณ์เขาทำงาน เดี๋ยวพี่กรณ์ทำงานเสร็จก็จะได้เจอกันแล้ว แต่ตอนนี้กรรณ์ต้องดูแลตัวเองนะ ต้องทานข้าวทุกมื้อไม่งั้นเจอพี่กรณ์ดุพี่ใจดีไม่ช่วยจริงๆน้า”
“อือออ....กรณ์ไม่ดุ...กรณ์ใจดี...มาก”
“ฮ่าๆ จ้าๆ ไม่เห็นต้องทำตาดุใส่พี่เลย พี่ไม่ได้ตั้งใจว่าพี่กรณ์ พี่ขอโทษนะคะ”
ภาพตรงหน้าเป็นภาพที่ภัทรกำลังดูแลเด็กชายที่เนื้อตัวเปรอะไปด้วยสีเต็มไปทั้งตัว ทันที่ที่เห็นทำเอาอารมณ์โกรธร้ายของกฤษณ์ยิ่งพุ่งทวีมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว แต่กฤษณ์ก็เลือกที่จะเดินออกมาอย่างเงียบๆแม้ในใจจะร้อนยิ่งกว่าไฟ เพราะรู้ว่าถ้าตัวเองโวยวายที่นี่เรื่องจะต้องเข้าหูนารีผู้เป็นแม่ และคนที่จะซวยที่สุดก็คือกฤษณ์เอง เขาเลยได้แต่เดินออกมาพร้อมกับความโมโห
‘อีน้องเลว!!!’
ตอนต้นเรื่องมันต้องหวานๆ เลยกว่าจะเขียนออกมาได้ก็ปวดตับไปเลย :z3:
แล้วพอมาอ่านเกิดความรู้สึกว่า...หวานแล้วเหรอว่ะ....??????
:เฮ้อ:
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ :L2: :3123: :pig4:
-
อีพี่เลว สัดว่าคนอื่น
:z6:
-
เหนื่อยใจกับไอ้กฤษณ์ :เฮ้อ:
-
สมควรจับมันเข้าโรงบาลรักษา
ยิ่งอ่าน อิกฤษณ์ยิ่งเหมือนเจนจบ
แม้มันจะยังไม่บ้าสั่งฆ่าใครก็ตาม
555555 มันเปนแค่ความนึกคิด
นะจ๊ะคนเขียน
-
ยังดีที่บ้านนี้มีภัทร
ที่เป็นคนดี :L2:
บวกเป็ด
-
กฤษณ์น่ากลัวจริง ๆแล้วนี่คิดจะทำอะไรกรณ์อีกล่ะ
-
มันจะยุ่งตุนังไปถึงไหนกันนี่
-
ขอ"กรรม"มาตามกฤษเร็วๆนะ
-
รู้แล้ววววววววววววววว!!!!!!!!!!!!! :z3:
แล้วทีนี้ภัทรจะมำไงละเนี่ย ><
พี่สิงห์รู้เร็วๆที่เถอะ ก่อนที่น้องเมียจะถูกทำร้าย TT
อิกฤษณ์ ซักวันมึงจะโดนยิ่งกว่าที่ทำกับคนอื่น!!!!!!!!! :m31:
-
เวรกรรม เจอจนได้ ไม่อยากจะคิดต่อเลยว่าจะเป็นยังไง
-
พี่สิงห์ น่ารัก มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบ จังเลย ดู อบอุ่น
-
อยากให้รถสิบล้อเหยียบอิกฟษณ์ตายๆไปซะ เลวได้โล่ๆๆๆๆๆ
-
กฤษณ์ แกเป็นอะไรมากปะเนี่ย
-
อิกฤษณ์ โดนตบแน่ ตอนจบตายชัวร์
-
จะว่าคนอื่น ดูตัวเองรึยัง
-
เจอกรรณ์จนได้ อย่าให้เกิดอะไรขึ้นเลย ส่งกรรณ์คืนก่อนเถอะภัทร ไปอยู่กับครอบครัวโยรินน่าจะปลอดภัยกว่า เฮ้อ กรณ์ กรรณ์ น่าเป็นห่วงจริงๆๆ
-
เฮ้อ ส่งกรรณ์คืนไปให้ดีกว่ามั้ย
จะปลอดภัยกว่านะ
-
อีเหี้ยยยยยยยยยยยย ด่าน้องตัวเองโครตเลว น้องอุตส่าห์หวังดีจะไถ่บาปที่พวกมึงก่อไว้สุดฤทธิ์ อีดอกกกกกกก
-
แล้ว มึ-ง ดีนักหรือไงว่ะ?
-
เลวมากนังกฤษณ์
-
-*- เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว
อิกฤษณ์มันเห็นน้องกรรณ์แล้วอ่ะ
ทำไงดีเนี่ย ระวังตัวไว้นะจ๊ะ
น้องกรณ์ เลิกเกรงใจได้แล้วน่า
พี่สิงห์ได้น้องกรณ์แล้วก็รักน้องกรณ์เยอะๆ นะ
ใครมาเป่าหู อะไรใส่ก็อย่าไปเชื่อมันนะ
อิกฤษณ์ มันตอแหล
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
สิงห์ปฎิเสธอย่างนี้ ไอ้กฤษณ์มันจะมาเล่นงานกรรณ์อีกหรือเปล่า
ตั้งนานแล้วยังช่วยกรรณ์ออกมาไม่ได้หรือ
-
กฤษมึงนั้นแหละที่เลว
+ 1 นะคะ
-
ไปกระโดดน้ำตายซะเถอะอิกฤษณ์ :angry2:
-
สามคำ ง่ายๆสั้นๆให้กฤษณ์>>>ไป ตาย ซะ!
-
กรณ์น่าสงสารมากๆ
อิพี่สิงห์ก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย ดีแต่หื่น
ทำไมกรณ์ต้องทำแบบนี้ เพื่อให้เขาเบื่อเหรอ คิดง่ายเกินไป
ภัทรก็คิดอะไรไม่เป็นเลย คิดไม่ได้ก็น่าจะหาคนที่ไว้ใจช่วยคิด โยรินนั่นไง
ตายๆ อิกฤษณ์มันเห็นกรรณ์แล้ว มันต้องทำอะไรอีกแน่ๆ
-
กฤษณ์เป้นโรคจิตแน่ๆ อ่ะ ไม่ไหวนะต้องพาไปรักษาด่วนแล้วแหละ ในที่สุดกรณ์ก็เป็นของคุณสิงห์ ฮ่าาา อยากอ่านตอนหวานๆ บ้างอ่ะจ้า ^^
-
อีเหี้ยยยยยยยยยยยย ด่าน้องตัวเองโครตเลว น้องอุตส่าห์หวังดีจะไถ่บาปที่พวกมึงก่อไว้สุดฤทธิ์ อีดอกกกกกกก
ไม่มีอะไรจะพูดเลย
รู้แต่ว่าเมนท์นี้โดนมากค่ะ
o13
-
อ่านเรื่องนี้ อินจนน้ำตาซึมไปหลายครั้ง
ชีวิตกรณ์อะไรมันจะน่าสงสารขนาดนี้เนี่ย เคราะห์ซ้ำกรรมซัดตลอด
สงสารน้องกรรณ์ด้วย
สุดท้าย เพลียกับกฤษณ์มากมาย = =!
ปรึกษาหมอเหอะ เป็นเยอะแล้วหล่ะ ..
-
อีน้องเลว??? แต่อีพี่เลวกว่ามาก!!!!
ใจไม้ไส้ระกำ!!! เมื่อไร่กฤษณ์จะโดนจับได้สักที' '
หมั่นไส้!! อยากจะข่วนหน้า เอาเกลือราดจริงๆ!!
รอติดตามตอนต่อไปครับ สนุกมากก ผมตามอ่านทันแล้ว เย้ๆ :bye2: o13
-
ลุ้นมากค่ะ ณ จุดๆนี้
สงสารน้องกรรณ์มากๆ
กอดคนเขียน :กอด1: :L2:
-
กฤษณ์แกเลวได้อีกอ่ะ
-
กฤษณ์ เมิง :z6: :beat: :z6:
จริงๆแล้วกรณ์ไม่น่าจะตัดสินใจเอาตัวเข้าแรกเลย
ก็รู้ว่าสิงห์มันรักมันชอบกรณ์อยู่แล้ว แต่มันเร็วไป :serius2:
:pig4: :กอด1:
-
ตอนที่ 16
บนโต๊ะอาหารที่มีกับข้าวที่คงเกินความสามารถในการกินของทั้งห้าคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารแห่งนี้ ห้องอาหารของโรงแรมขนาดใหญ่ที่เป็นหนึ่งธุรกิจที่ ‘รัตนศักดิ์’ บริหารอยู่ ไม่ต้องบอกถึงความมีระดับเพราะทุกคนที่เข้ามาในโซนอาหารแห่งนี้ได้มีแค่แขกระดับวีไอพีของโรงแรมเท่านั้น
ดังนั้น...คนร่างบางที่นั่งห่อไหล่หน้าซีดอยู่เลยเหมือนกับ ‘แกะดำ’ เพราะทั้งเสื้อผ้าหรือท่าทางที่เก้กังทำให้กรณ์เหมือนคนที่อยู่ผิดที่ผิดทาง โชคดีที่ว่ามีสิงห์และโยรินที่คอยดูแลอยู่ข้างๆ กรณ์เลยไม่ทำอะไรที่น่าอายไปมากกว่านี้
วันนี้สิงห์นัดพ่อและแม่ของเขามาคุยธุระเรื่องที่เขาปฏิเสธการหมั้นหมายกับภัทร และอยากจะแนะนำให้รู้จักกับ ‘คนรักที่สิงห์เลือกเอง’ ถึงแม้จะมั่นใจว่าพ่อและแม่ต้องรู้เรื่องพวกนี้จากคนที่คอย ‘ส่งข่าว’ เรื่องของเขาอยู่แล้ว แต่เพื่อความมั่นใจว่าจะไม่ถูกเล่ห์เหลี่ยมที่มีมากมายเหลือเกินของทั้งสองคนสิงห์จึงหาตัวช่วยคือ...คุณหญิงเนตร
หลังจากวันที่สิงห์ได้ก้าวผ่านความสัมพันธ์มาเป็นคนรักกันกรณ์ แม้จะยังไม่เคยพูดกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราวแต่สิงห์ก็อยากจะบอกทุกคนให้มันถูกต้อง เพราะว่ามั่นใจว่ากรณ์คือคนที่ใช่สำหรับเขาที่สุดแล้ว สิงห์เลยนัดผมคุณหญิงเนตรผู้ซึ่งที่เหมือนเป็นผู้ใหญ่ที่กรณ์เคารพ บอกเรื่องราวทั้งหมดที่เกี่ยวกับเขาและกรณ์รวมถึงเรื่องความสัมพันธ์ที่มี
ทันทีที่คุณหญิงเนตรรู้ก็เกิดความกังวลขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเธอยอมรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้ แต่เป็นเรื่องของครอบครัวของสิงห์มากกว่า ครอบครัวของสิงห์ดูจะเป็นครอบครัวที่ ‘น่ากลัว’ อยู่ไม่ใช่น้อย คนในแวดวงเดียวกันไม่มีใครที่ไม่รู้จักนามสกุลของสิงห์
กลัว...กลัวว่ากรณ์ต้องมีอันตรายจนอยากจะห้ามความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไว้แค่นี้ แต่เธอก็ทำไม่ได้เพราะแววตาที่มุ่งมั่นของสิงห์ ยอมรับเลยว่า ราชสีห์หนุ่มคนนี้เป็นคนที่เด็ดเดี่ยวและกล้าหาญมากขนาดไหน และอีกเรื่องที่ทำให้คุณหญิงเนตรกลัวมากไปกว่านั้นคือการที่สิงห์ปฏิเสธการหมั้น เพราะคุณหญิงรู้จักน้องสาวต่างมารดาอย่างนารีดี และคนของคุณหญิงที่สั่งให้ไปตามหากรรณ์ก็รายงานมาว่านารี ‘อาจจะมีส่วนเกี่ยวข้อง’ ตอนแรกนั้นคุณหญิงไม่แน่ใจเพราะกรรณ์กับครอบครัวของนารีไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันซักอย่าง
แต่ทว่า...ตอนนี้คุณหญิงเนตรเริ่มจะกลัวแล้วว่าสิ่งที่ลูกน้องของเธอรายงานมาจะเป็น...ความจริง
“คุณกรณ์ทานนี่ซิ อร่อยนะครับ”
“ข...ขอบคุณครับ”
“แหม...คุณกลอนนนนนน.....อะไรมันจะหวานกันขนาดนี้ ไปจีบกันตอนไหนอะไรยังไงทำไมโยไม่เคยจะรู้เรื่อง”โยรินอดที่จะแซวขึ้นมาไม่ได้เมื่อเห็นเพื่อนของ ‘สมหวังในความรัก’ แม้จะกังวลแบบเดียวกับผู้เป็นแม่แต่ความดีใจแทนเพื่อนก็มีมากกว่า เพราะว่าในช่วงเวลาที่กรณ์ตกอยู่ในห้วงของการ ‘แอบรัก’ ก็มีแค่โยรินแค่คนเดียวเท่านั้นที่รับรู้ และเธอก็อยากให้กรณ์สมหวังในความรัก อยากให้กรณ์มีความสุขบ้าง
แม้ว่าการที่สิงห์ชอบกรณ์ตอบมันดูจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ด้วยหน้าตาและนิสัยที่กรณ์มีไม่ยากเลยที่จะทำให้ใครคนหนึ่งตกหลุมรัก แต่ที่โยรินแปลกใจคือ...ทำไมกรณ์ถึง ‘ยอมรับ’ ใจตัวเอง ทั้งๆที่ผ่านมากรณ์พยายามปิดกั้นอยู่คนเดียว ไม่เปิดเผยออกมาให้ใครรู้ มีความสุขอยู่แค่ได้รักข้างเดียว
มันเลยเป็นเรื่องแปลกที่กรณ์ทำแบบนี้ ยิ่งท่าทีดูอิดโรยของกรณ์ก็ยิ่งทำให้สงสัย กรณ์ไม่เหมือนคนที่ดีใจเพราะสมหวังในความรัก แต่กลับเหมือนคนที่กำลัง ‘สมเพช’ ตัวเองเพราะความรักมากกว่า
“ผมก็ยังงงๆอยู่เลยครับพี่โยริน”เหมราชที่นั่งอยู่ตรงข้ามพูดยิ้มๆ เขาเองก็เห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของสิงห์ ถึงจะรู้สึกแปลกๆที่พี่ชายตัวเองไปรักไปชอบผู้ชายด้วยกัน แต่ถ้าเป็นกรณ์คงไม่เป็นไร
“แล้วลูกกรณ์เป็นอะไรไปจ่ะ หน้าตาดูไม่ดีเลย...ลูกกรณ์!”เขาสะดุ้งตัวหน่อยๆเมื่อคุณหญิงเนตรเรียก ทุกคนในโต๊ะมองมาที่กรณ์ด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่อยากจะพูดจะถามอะไรออกไปเพราะรู้ว่ากรณ์กำลังคิดถึงเรื่องอะไร
กรณ์กำลังนั่งคิดถึงเรื่องของน้องชายที่กลางวันนี้ยังไม่ได้โทรมานี่ก็ปาเข้าบ่ายโมงกว่าแล้ว ปรกติกรณ์คงได้ยื่นทำงานอยู่ที่ร้านกาแฟแต่วันนี้เขาถูกสิงห์ลากตัวมาทานข้าว พอมาถึงจะพบว่ามีทั้งคุณหญิงเนตร โยรินและเหมราชนั่งรออยู่ก่อนแล้ว อีกทั้งยังมีเก้าอี้ว่างระหว่างเหมราชและคุณหญิงเนตรอีกสองตัว แต่เพราะใจกำลังคิดถึงน้องชายที่ตอนนี้เขาปลีกตัวโทรไปหาไม่ได้ ได้แค่รอกรรณ์โทรมา แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่ากรรณ์จะโทรมาซักที
“ป..เปล่าครับคุณหญิง..พอดีผมเหนื่อยๆ”
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”กรณ์หันไปยิ้มและส่ายหน้าให้คนข้างตัวเท่านั้น
“คุณกรณ์เป็นอะไรก็บอกพี่นะ”
“...เอ่อ..ครับ...ผมขอตัวไปห้องน้ำได้มั้ยครับ”
“ได้ซิ ให้พี่ไปด้วยมั้ย”
“ม...ไม่ต้องครับ”
“หึหึ...รีบไปรีบมานะพี่คิดถึง”ปากหนากระซิบบอกที่ข้างหูไม่ได้สนใจว่าจะมีใครมองมาด้วยซ้ำ แค่เห็นใบหน้าที่มีเปื้อนสีแดงด้วยความเขินอายก็ทำให้ใจเขาพองโตจนอดไม่ได้ที่จะกดปากลงอย่างรวดเร็วที่ข้างหูของกรณ์จนทำให้คนถูกแกล้งต้องรีบลุกขอตัวไปห้องน้ำอย่างเร็ว
ทันทีที่มาถึงห้องน้ำกรณ์ก็กดโทรศัพท์ไปหาเบอร์ที่ใช้คุยกับน้องชายประจำ เขายืนฟังเสียงรอสายอย่างใจจดใจจ่อ แต่ก็ไม่มีคนรับสายซักที นานหลายนาทีที่กรณ์กดโทรไปแต่ก็ต้องรอจนตัดสาย ทำให้ตอนนี้เขาเกิดความกังวลในใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“อ๊ะ!!”ร่างบางที่รีบร้อนออกมาจากห้องน้ำโดยลืมดูว่ามีคนกำลังเดินผ่านมาพอดี ทำให้เขาชนเข้ากับชายร่างสูงที่เดินมาแต่กลายเป็นว่ามีแค่กรณ์เท่านั้นที่ล้มพับลงไปกับพื้น
“เดินประสาอะไรเนี้ย”เสียงเข้มติดดุบวกกับแววตาที่คมกริบคู่นั้นทำให้กรณ์นึกกลัวขึ้นมาทันที อีกทั้งคนที่เขาชนก็ดูมีอายุเลยทำให้กรณ์เกร็งเข้าไปกันใหญ่
“ข...ขอโทษครับ”
“เด็กสมัยนี่มันขอโทษกันแบบนี้รึไง ก้มหน้าก้มตาแบบนั้นพูดกับใคร....”
“นี่คุณเสือ หยุดได้แล้วแค่นี้เราก็สายมากแล้ว”ผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับเสือเดินเข้ามาแล้วบ่นออกมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไรก่อนจะฉุดร่างสูงใหญ่ให้เดินผ่านกรณ์ไปแบบไม่สนใจใยดี
“ฮึ่ย...ทีหลังจะเดินจะเหินอะไรก็ดูคนหน่อย!”
กรณ์ลุกขึ้นและเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ ก่อนจะแต่งเสื้อผ้าที่ยับให้เรียบร้อยและเดินกลับไปที่โต๊ะอาหารโดยไม่ลืมที่โทรหากรรณ์อีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิม...ไม่มีคนรับสาย
ทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะตาโตๆของกรณ์ก็เบิกกว้างมากกว่าเดิม เพราะเก้าอี้ที่ว่างเมื่อครู่มีคนมานั่งแล้วและสองคนที่นั่งคือคนที่พึ่งเดินชนเขาที่หน้าห้องน้ำ คนที่มาใหม่ก็ดูเหมือนจะตกใจหน่อยๆที่กรณ์เป็นคนที่ลูกของพวกเขาเรียกมาเพื่อ ‘แนะนำ’
“กรณ์ครับ นี่พ่อกับแม่พี่ พ่อแม่นี่กรณ์ คนที่ผมบอก”
“เออ...ถึงว่าเมื่อกี้หน้าคุ้นๆ”เสือรับไหว้ลวกๆก่อนจะหันไปพูดกับผู้หญิงที่สิงห์แนะนำว่าเป็นแม่ ความจริงทั้งเสือและนลินีแม่ของสิงห์เคยเห็นหน้าตาของกรณ์มาก่อนแล้วแต่แค่เห็นจากรูปที่สั่งให้คนมาแอบถ่าย ทันทีที่เห็นก็ยอมรับว่าผู้ชายคนนี้ทั้งหวานและสวยจนไม่แปลกใจว่าทำไมลูกชายของเขาถึงได้ชอบ
แต่ถ้าถึงขั้นจะ ‘รัก’ คงต้องดูกันอีกที
“เมื่อกี้น้าขอโทษแทนคุณเสือด้วยนะจ้ะ”
“ขอโทษอะไรกันครับ?”
“ก็เมื่อกี้พ่อของสิงห์เดินชนกับหนูกรณ์หน้าห้องน้ำน่ะซิ ดุจนทางนั้นหน้าซีดไปเลย”
“ฮ่ะๆ ว่าแล้วเชียว กรณ์ไม่ต้องกลัวนะ พ่อพี่ก็งี้แหละ ชอบทำดุแต่จริงๆเป็นคนใจดีนะ”
“ดิชั้นว่าเราเริ่มทานอาหารกันเถอะคะ ทานไปคุยไป”
เสียงพูดคุยของผู้หญิงมีอายุทั้งสองคนช่วยทำให้โต๊ะอาหารนี้ไม่เงียบจนเกินไป หลายคนก็พลอยสนุกไปกับเรื่องบนโต๊ะอาหารไปด้วยขนาดเสือที่นั่งทานอาหารนิ่งๆยังแอบยิ้มจางๆที่มุมปาก มีแค่กรณ์เท่านั้นที่เงียบไปเพราะกรณ์ที่รู้พึ่งรู้ว่าถูกสิงห์หลอกให้มาทานอาหารกับพ่อแม่ของเขา หนำซ้ำยังเอาเรื่องส่วนตัวของเขามาคุยอีกยิ่งไม่พอใจเข้าไปกันใหญ่
“เรื่องของเด็กสองคนนี้ เราจะเอายังไงดีคะ ราชสีห์เขามาคุยกับดิฉันให้ดิฉันช่วยเป็นพูดให้ ดิฉันรับรองได้คะว่าลูกกรณ์ของดิฉันเป็นเด็กดีจริงๆ”เมื่อของหวานหมดคุณหญิงเนตรก็เริ่มเข้าประเด็นทันทีจนทำให้คนที่ ‘ไม่รู้เรื่องรู้ราว’ อะไรเลยอย่างกรณ์ออกอาหารงงงันอย่างเห็นได้ชัด
“คือทางเราก็พอรู้เรื่องพวกนี้บ้างแล้ว พูดตามตรงก็หนักใจอยู่เหมือนกันคะแต่ถ้าตาสิงห์แกอยากทำอะไรเราก็คงไม่ขัด”
“แล้วคุณเสือละคะ”
“ถ้าถามผมผมก็ไม่เห็นด้วยแน่นอนล่ะครับ แต่ถึงห้ามไปไอ้ลูกชายคนนี้ก็คงไม่ยอมหรอกครับคุณหญิง ขัดใจมันได้ซะที่ไหน”
“เอ่อ...นี่พูดเรื่องอะไรกันอยู่ครับ?”กรณ์แทรกขึ้นมาอย่างเสียมารยาทแต่คล้ายว่าเรื่องมันชักแปลกๆขึ้นทุกทีเขาเลยต้องยอมเสียมารยาทเพื่อความกระจ่าง
“คุณแม่กำลังคุยเรื่องที่กลอนกับคุณสิงห์ ‘คบ’ กันไง”
“หา!...อะไรนะ มันจะเป็นไปได้ยังไง ก็คุณสิงห์มีคุณภัทรอยู่แล้วนี่!!”ดวงตาโตเบิกขึ้นอย่างตกใจพร้อมกับพูดเสียงดังอย่างลืมตัวจนคนหันมามองกันหมด
“...อ่าว นี่พี่สิงห์ไม่ได้บอกพี่กรณ์เหรอว่าพี่กับภัทรเลิกกันแล้ว”
เหมือนมีฟ้าผ่าลงกลางกระหม่อมของกรณ์ร่างกายของกรณ์ชาทั้งตัวไม่รับรู้หรือรู้สึกอะไรอีก ความกังวลที่โทรหากรรณ์ไม่ติดแรเปลี่ยนเป็นความกลัวที่กัดกินภายในใจ
หรือเพราะนี่จะเป็นสาเหตุที่ติดต่อกรรณ์ไม่ได้....แล้วกรรณ์จะมีอันตรายอะไรหรือเปล่า....
หยดน้ำตาเม็ดใสร่วงหล่นมาจากดวงตาคู่สวยอย่างไร้สาเหตุ คนในโต๊ะอาหารนิ่งอึ้งทันทีที่เห็นน้ำตาของกรณ์ ไม่มีใครรู้ไม่มีใครได้นึกถึงสาเหตุ และก่อนที่ใครจะรู้สึกตัว ร่างบางของกรณ์ก็ลุกขึ้นออกวิ่งไปข้างนอกอย่างรีบร้อน
ไม่มีจุดหมาย...แค่...ต้องไปหากรรณ์
‘เพราะพี่...พี่ทำให้กรรณ์ต้องเป็นอันตราย พี่มันเลว...พี่ขอโทษ’
“กรณ์!!!!”สิงห์ลุกขึ้นตามออกไปทันทีท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน
“เอ่อ...เกิด...อะไรขึ้นคะเนี้ย?”
“คือสงสัยว่า..ลูกกรณ์จะคิดถึงน้องชายน่ะค่ะ...”
“คิดถึงน้องแล้วเป็นแบบนี้เลยเหรอครับ”
“คือกรรณ์ น้องชายของพี่กรณ์หายตัวไปครับคุณพ่อ”
“...เดี๋ยวนะ น้องชายของกรณ์ชื่ออะไรนะ?”
“กรรณ์ครับ”คำตอบที่ลูกชายบอกทำให้เสือต้องหันไปสะกิดคนข้างๆให้ลุกตามออกไปที่ด้านนอกด้วยสีหน้าที่ ‘ตกใจ’ จนทำให้นลินีไม่กล้าขัดเดินตามออกไปเงียบๆ โชคดีที่ทุกคนสนใจเรื่องที่กรณ์หุนหันออกไปเลยไม่มีใจมาสังเกตุท่าทีของเขาทั้งสองคน
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
“คุณเสือ...คุณคิดมากไปหรือเปล่า คนเราชื่อเหมือนกันมีอยู่ออกเยอะแยะนะ”
“ผมก็ไม่อยากจะคิดเยอะหรอกนะแต่แค่มองหน้าเด็กกรณ์นั่นผมก็คิดถึงไอ้เจ้าเสกขึ้นมา ยิ่งพอรู้ว่าน้องชายชื่อกรรณ์ผมยิ่งเห็นภาพไอ้เสกชัดยิ่งกว่าเดิมอีกนะ”
“คุณแน่ใจเหรอ ไหนบอกว่าลูกของมัน ‘ตาย’ไปแล้วยังไงละ”
“ใครจะไปรู้แน่ละ เฮ้อออ เอาไงดีว่ะเนี้ย”
“ฉันว่าคุณอย่าพึ่งคิดเยอะดีกว่า มันอาจแค่เรื่องบังเอิญ”
“ผมก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น ผมก็ไม่อยาก ‘ผูกเวร’ อะไรกับใครอีกแล้ว”
“ฉันถึงบอกให้คุณเลิกทำธุรกิจพวกนั้นเสียที”
“มันเลิกได้ง่ายๆซะที่ไหน ลูกน้องเป็นร้อยเป็นพันคนถ้าเลิกแล้วพวกนั้นมันจะทำอะไรกิน?”
“เฮอะ...ฉันถึงได้เลิกกับคุณนี่ไง!”นลินีเดินกระแทกส้นเท้ากลับเข้าไปในร้านอาหาร ตามหลังด้วยร่างสูงใหญ่ของเสือ ที่มีใบหน้าเคร่งเครียดต่างกันคนที่แอบยืนอยู่ในมุมมืด ผู้ที่ได้ฟัง ‘ความจริง’ ทุกๆอย่างอย่างบังเอิญ โชคดีที่วันนี้ ‘กฤษณ์’ แอบตามกรณ์ตั้งแต่ออกมาจากมหาวิทยาลัย เห็นทุกๆอย่างตั้งแต่พวกเขาเริ่มทานอาหาร จนกระทั้งตอนที่สิงห์วิ่งตามกรณ์ที่ร้องไห้หนีออกไป กฤษณ์เลยคิดจะตามไปดูกรณ์ต่อ แต่ก็ต้องสะดุดเมื่อได้ยินเรื่องราว ‘ดีดี’ โดยบังเอิญ
ดวงตาที่คมเฉียวดูเจ้าเล่ห์หรี่ลงพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่ยกขึ้นนิดหน่อยและเสียงหัวเราะในลำคอที่ฟังดูน่ากลัวกว่าครั้งไหนๆ
‘ได้เวลาที่จะส่งตัวน้องชายคืนแล้วซินะ’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ในห้องเรียนรวมที่มีนักศึกษากำลังเรียนมากกว่าร้อยคน บรรยากาศที่ควรจะครึกครื้นด้วยเสียงพูดคุยของนิสิตที่รอเรียนกลับกลายเป็นบรรยากาศที่น่าอึดอัดสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องเรียน ทุกคนทุกสายตามองมาที่เธอคนนี้ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ปริยาภัทร...ผู้หญิงที่ดูจะเพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง ทั้งรวยสวยเรียนเก่งเกินกว่าใครๆ หนำซ้ำยังเป็นคนที่เรียบร้อยซะจนเหมือนผ้าพับไว้แม้ด้านมนุษย์สัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไรนักดูจากจำนวนเพื่อนที่ภัทรคบหาในตอนนี้เรียกได้ว่าเป็น ‘ศูนย์’ ไม่ใช่ว่าภัทรไม่อยากคบหาเพื่อนแต่เพราะคำสั่งของผู้เป็นแม่ว่าต้องรู้จักคบเพื่อน...เลือกที่ฐานะเหมาะสม แต่ภัทรก็ไม่ชอบนิสัยของพวกลูกคนรวยพวกนั้นเสียเลย เธอจึงเลือกที่ไม่คบใครเป็นเพื่อน
เพราะคำสั่งของแม่ก็ ‘ขัดไม่ได้’ เช่นกัน
เรื่องราวการเลิกรากันระหว่างราชสีห์และปริยาภัทรดังกระฉ่อนไปทั่วมหาวิทยาลัย แค่เพียงไม่กี่วันเท่านั้นตั้งแต่ที่สิงห์ปฏิเสธการหมั้น ข่าวลือที่ว่าภัทรถูกบอกเลิกเพราะสิงห์มี ‘คนใหม่’ และคนใหม่ในที่นี่ไม่ใช่ใครนอกจาก ‘โยริน’
ตั้งแต่วันนั้นสิงห์ก็เข้ามาทานข้าวพร้อมๆกับกรณ์ โยริน พร้อมด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มจนใครๆที่เห็นก็รู้ว่าสิงห์กำลังตกอยู่ในโลกของความรัก แต่เพราะทุกคนไม่คิดว่าคนที่สิงห์รักเป็นผู้ชายหน้าหวานที่นั่งอยู่ด้วยกัน ข่าวลือของคนที่เป็นมือที่สามระหว่างสิงห์และภัทรเลยกลายเป็นของโยรินแทน
หนำซ้ำเรื่องเมื่อเดือนก่อนที่พวกกรณ์เข้ามามีเรื่องกับโยรินกลางโรงอาหารยังเป็นที่จำได้ของหลายๆคน จึงไม่แปลกที่จะมีคนจับเรื่องนู้นมาโยงกับเรื่องนี้จนทำให้มีข่าวแบบนี้ออกมา
ถึงมันจะเป็น ‘ข่าวลือ’ ที่หลายคนพูดกันเพื่อความสนุกปาก แต่ก็สร้างบรรยากาศที่ไม่ดีต่อจิตใจกับภัทรซะเหลือเกิน
โชคดีที่ภัทรมีพี่ชายที่ค่อนข้างเป็นที่นับหน้าถือตาของรุ่นน้อง และภัทรก็ไม่ค่อยสุงสิงกับใครมากเท่าไรเลยทำให้ไม่มีคนกล้าเดินเข้ามาถามเรื่องราวโดยตรงกับภัทร ภัทรเองก็รู้ว่าหลายคนอยากรู้อยากเห็นเรื่องนี้จะให้ภัทรทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็คงจะไม่ได้
“คะพี่กฤษณ์”ปริยาภัทรรีบรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็วเมื่อมองเห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามา ช่วงนี้เหมือนพี่ชายของเธอค่อนข้างจะเกรี้ยวกราดเป็นพิเศษ ยิ่งกับภัทรแล้วเจอหน้ากันทีไรก็ด่าก็ว่าตลอดจนขนาดที่นารีถึงกับเอ่ยปากถามด้วยความสงสัยว่าลูกชายหงุดหงิดอะไร แต่ก็ไม่ได้คำตอบที่ชัดเจน
“แกอยู่ไหน?”เสียงปลายสายตวัดขึ้นสูงเล็กน้อยบอกถึงความหงุดหงิด
“อยู่ห้องเรียน กำลังรออาจารย์”
“วันนี้แกไม่ต้องเรียน แล้วมาหาฉันที่คอนโด”
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะพี่กฤษณ์?”
“อย่างถามมากได้มั้ย! ฉันสั่งก็ทำ รีบมาด้วยไม่อยากรอ”ภัทรมองดูโทรศัพท์ตัวเองที่บอกว่าปลายสายว่างไปแล้ว นึกเอะใจว่าจะเกิดเรื่องอะไรร้ายๆขึ้นหรือเปล่า แต่ภัทรก็พยายามทำใจให้ไม่คิดฟุ้งซ่าน อย่างไรซะถึงกฤษณ์จะเกรี้ยวกราดและโหดร้ายมากขนาดไหนแต่ก็ยังเป็นพี่ชายของเธอ กฤษณ์คงไม่ทำร้ายเธอแน่ๆ
ภัทรอาจจะคิดถูกที่ว่ากฤษณ์ไม่ทำร้ายเธอผู้เป็นน้องสาว
แต่...สิ่งที่กฤษณ์คิดจะทำคือ ‘ทำลาย’ ทุกคนที่เป็นศัตรูกับตัวเอง
พักดราม่าไว้ก่อน ช่วงนี้มาแนว horror หน่อยๆ เดี๋ยวค่อยกลับมาดราม่าต่อ (สรุปเรื่องนี้ไม่มี แนวน่ารักๆใช่มั้ยเนี่ย?? เหอะๆๆ)
ตอนนี้ก็วางพล็อตดราม่าไปอีกหนึ่งอย่าง อิอิ แต่รอไปก่อน ขอเคลียร์เรื่องอีกฤษณ์ก่อน
คนอ่านบอกยิ่งอ่านยิ่งเกลียดกฤษณ์
แต่คนเขียน ยิ่งเขียนยิ่งหลอนอีกฤษณ์ แมร่ง โผล่ได้ทุกที ๕๕๕๕
ขำๆ ครับ :z2:
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ :กอด1: :L2: :3123:
-
ไม่ไหวจะเคลียกะนังกฤษณ์จริงๆ
ทำตัวเหมือนผีหลอกวิญญาณหลอน
โผล่ได้ทุกที่ที่สิงห์ไปอ่ะ
-
มันจะดราม่าเกินไปแล้ว สงสารกรณ์TT
-
กูเกลียมึงอีกฤษณ์มึงจะเลวไปถึงไหนเนี่ย
พ่อแม่ของสิงห์ต้องทำอะไรไว้กับพ่อของกรณ์แน่ๆเลย
-
:fire: อยากฆ่าตัวละคร "กฤษณ์"!
-
เลวโคตรพ่อโคตรแม่มันเลย :z6:
-
:fire: กฤษณ์เลวจริงๆ
:L2: :L2:
-
มาม่าคงไม่หมดง่ายๆ
มันมาเป็นแพคใหญ่ :z3:
บวกเป็ด
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เลวกว่านี้มีอีกม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z3:
อิกฤษณ์นี่มันมีญานวิเศษรึไงหว่า??
แม่มโผล่มารู้เรื่องสำคัญๆได้ทุกเรื่องเลยนะ
:angry2:
น้องกรณ์ของพี่น่าสงสารเหลือเกิน
:impress3:
-
:angry2: :angry2: :serius2:
-
ไม่รู้จะเม้นต์อะไร :sad11: :m15:
+1 ให้แล้วกัน o13
:pig4:
-
แหวกกระแสทุกคน
พ่อแม่กรณ์เป็นเพื่อนกะพ่อแม่สิงห์ใช่มั๊ยยยยยยย
อยากรู้ภูมิหลังงงงงง :sad4:
-
อิกฤษณ์นี่นิสัยสันดารเลวมากอะ คงตายไม่ดี แต่พ่อของสิงห์เกี่ยวไรกับพ่อกรณ์ อย่าบอกมีความแค้นไรกัน
จนกรณ์กับสิงห์ต้องจบกัน แต่กรณ์ดีไปไหม ห่วงไปไหม เฮ่อ เหมือนางเอกช่องหลายสีเลย
-
บรรยากาศเริ่มอึมครึม
พ่อแม่สิงห์มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไร
เกี่ยวข้องยังไงกับพ่อแม่กรณ์
อุปสรรคเยอะจริงๆ
-
กฤษณ์เลวได้อีก ไอ้ชั่ววววววๅ =__________=
อย่างที่คิด พ่อแม่สิงห์ฆ่าพ่อแม่กรณ์แน่ๆ
ผมรอต่อออออ
-
มันจะสลับซับซ้อนไปไหนกันเนี่ย
-
ชั่วไปเหอะอีกฤษณ์ (นางฟ้ายิ้มหวาน) เวรกรรมมีจริง ดาบนั้นคืนสนองสาสมแน่! ( อีนี่อิน :laugh: )
สามคำ>>>ฉัน อิน อ่ะ :z10:
-
กฤษณ์น่ากลัว
-
:z3: :z3: :z3:
-
จะตามอ่านต่อไปเรื่อยๆนะครับ
ขอเป็นกำลังใจให้นะ
-
สงสารน้องกรณ์อ่ะ
คงจะอึดอัดน่าดูเลย
อ่านแล้วยังปวดหัวแทนเลยอ่ะ
อิกฤษณ์มันโรคจิตชัดๆ
เมื่ือไหร่มันจะตายไปซะเนี่ย
แล้วทำไมน้องกรรณ์ไม่โทรหากรณ์อ่ะ
ทำไมมีปมเยอะจัง
พ่อแม่สิงห์ไปทำอไรผิดมาแน่ๆอ่ะ
-
มารอน้องกรณ์คร้าบบบบบบบบ
-
มารอน้องกรณ์พี่สิงห์อีกวันคร้าบบบบ o13 o13
-
ตอนที่17
เสียงวุ่นวายของรถราที่วิ่งกันอย่างขวักไขว่อย่างจะดังจนกลบเสียงสะอื้นไห้ของร่างบางที่กำลังยื่นร้องไห้อย่างสุดกลั้นเอาไว้ได้ มือที่กุมไว้ที่อกข้างซ้ายเพื่อบรรเทาความอึดอัดภายในอก แต่อาการก็ไม่ได้เบาบางลงซักนิดแม้จะทั้งบีบทั้งอกมันก็ช่วยอะไรไม่ได้
....ราวกับว่าหัวใจมันกำลังจะหยุดเต้น....
ท้องฟ้าที่มืดมิดเหมือนกับหัวใจของคนที่กำลังจะขาดใจ วันนี้ตลอดทั้งบ่ายกรณ์วิ่งตามหาปริยาภัทรไปทั่วทั้งมหาวิทยาลัยอย่างกับคนบ้า เพราะเชื่อเหลือเกินว่าคนที่เอาตัวของกรรณ์ไปก็คือภัทร แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครรู้ว่าภัทรไปอยู่ที่ไหน ดาริกาที่เป็นน้องรหัสบอกแค่ว่าภัทรเดินเข้ามาเรียนได้ครู่เดียวก็รีบร้อนออกจากห้องเรียนไป
สุดท้าย...เมื่อ ‘ร่างกาย’ หมดเรียวแรงที่จะตามหา และ ‘หัวใจ’ ที่เหนื่อยล้าจนกลัวว่าจะหยุดทำงาน ทำให้กรณ์ทรุดลงร้องไห้อยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัยอย่างเหนื่อยอ่อน
‘น้อยใจกับชะตาชีวิตที่ตัวเองต้องดิ้นรน’
เหนื่อยกับสิ่งที่ต้องทำแต่มันก็หยุดไม่ได้เพราะยังมีคนที่สำคัญรอเขาอยู่จึงทำให้กรณ์หยุดไม่ได้ แต่ถึงแบบนั้น...ทั้งๆที่ทำลงไปถึงขนาดนั้นแล้วแท้ๆ แต่เหมือนกับว่าอะไรๆมันกำลังจะแย่ลง และเหมือนว่าคนที่ทำร้ายกรรณ์ไม่ใช่คนที่ลักพาตัวไม่ใช่พี่ใจดี....ไม่ใช่ปริยาภัทร
แต่เป็นกรณ์ เป็นกรณ์ที่ทำร้ายน้องชายของตัวเอง
และไม่ใช่แค่กรรณ์คนเดียวที่โดนทำร้าย...กรณ์ยังทำร้ายคนที่ตัวเองเฝ้าบอกว่า ‘แอบรัก’ บอกว่าอยากให้ผู้ชายคนนี้เจอแต่สิ่งดีๆ อยากเห็นผู้ชายคนนี้มีความรัก ทั้งๆที่บอกตัวเองเสมอว่าจะไม่ทำ ‘บาป’ แต่สุดท้ายกรณ์ก็ทำลงไป
ใบหน้าหวานที่นองด้วยหยาดน้ำสีขาวแหงนมองดูท้องฟ้าสีดำ รูปหน้าที่บิดเบี้ยวบอกถึงความอัดแน่นภายในอก...ภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ขอพรให้น้องชายของตัวเองปลอดภัยจะ ‘แลก’ ด้วยอะไรกรณ์ก็ยอม
เพราะถ้าสิ่งที่กรณ์ได้รับอยู่ตอนนี้คือผลกรรมที่กรณ์ได้ก่อขึ้นมา เขาจะไม่อ้อนวอนต่อบาปที่เกิดขึ้นแต่แค่ให้กรรมทั้งหมดที่ทำมาตกอยู่ที่เขาเพียงคนเดียว
กรณ์อ้อนวอนต่อฟ้า...แค่เรื่องนี้...เรื่องเดียวจริงๆ
ภาพตรงหน้าของสิงห์คือภาพของคนที่เขารักสุดหัวใจกำลังนั่งแหงนหน้ามองขึ้นฟ้าและร้องไห้ราวกำลังจะขาดใจ สิงห์ตามกรณ์มาตลอดตั้งแต่ออกมาจากห้องอาหารเห็นท่าทางที่กรณ์ตามหาภัทรเหมือนคนที่กำลังเสียสติก็ปวดใจพออยู่แล้ว ยังต้องมาเห็นคนที่ ‘โทษแต่ตัวเอง’ มานั่งร้องไห้อยู่แบบนี้ยิ่งปวดใจเข้าไปกันใหญ่
มองไปที่กรณ์ก็รู้ว่าคนที่สิงห์รักแบกภาระและความทุกข์ใจไว้บนบ่ามากขนาดไหน นึกน้อยใจกรณ์ที่ไม่เคยเอ่ยปากขอร้องให้ช่วย ไม่เคยแม้แต่จะบอกเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตของตนเอง ไม่ใช่ว่าไม่ถาม...เคยถามและถามอยู่เสมอ แต่กรณ์จะให้คำตอบเพียงความเงียบบกับแค่ยิ้มน้อยๆให้เท่านั้น ถ้าไม่มีคุณหญิงเนตรและโยรินมาบอกเรื่องของกรณ์สิงห์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะได้รู้จักกรณ์มากกว่านี้หรือเปล่า
ทั้งๆที่รู้ว่ากรณ์เป็นคนปิดตัวเองอยู่หลังกำแพง และสิงห์ก็เคยบอกกับตัวเองไว้ว่าจะปีนเข้าไปในกำแพงนั้นและจะอยู่ข้างในนั้นกับกรณ์ ไม่อยากให้กรณ์ต้องอยู่คนเดียว อยากเป็นคนที่แบ่งเบาความเจ็บปวดทุกอย่าง
แต่เหมือนว่ากรณ์จะ ‘ไม่ต้องการ’
แค่วันนี้แค่เห็นกรณ์วิ่งวุ่นตามหาภัทรหลังจากที่บอกเรื่องที่ปฏิเสธการหมั้นไปสิงห์ก็รับรู้ได้ทันทีว่ากรณ์รู้เรื่องของกรรณ์แล้ว ทั้งๆที่รู้แล้วแต่ไม่ยอมบอกใคร ไม่ยอมให้ใครเข้าไปหลังกำแพงเลยแม้แต่คนเดียว
ยิ่งขึ้นสิงห์ก็ยิ่งน้อยใจ...เหมือนว่าสิงห์ ‘ต้องการ’ กรณ์เพียงแค่ข้างเดียว
เรื่องที่กรรณ์โดนลักพาตัวไปหลังจากวันนั้นที่สิงห์ไปพบกับคนที่บอกข่าวก็ทำให้ได้รู้เบาะแสสำคัญ เพราะสวนสาธารณะอยู่ในละแวกเดียวกับบ้านของปริยาภัทร และภัทรก็ยังมีชนักติดหลังเรื่องที่เขียนกระดาษไปขู่กรณ์อีก ทำให้คุณหญิงเนตรนึกสงสัยและบอกให้สิงห์ลองเอารูปของคนในครอบครัวของนารีไปลองถามด้วย
และความจริงที่ ‘น่าแปลกใจ’ ก็ปรากฏขึ้นมาเมื่อพบว่าคนที่ถูกชี้ตัวว่าเป็นคนที่พาเด็กชายที่เหมือนกรรณ์มานั่งเล่นที่สวนฯคือคุณสุดา...ผู้ที่คุณหญิงเนตรรู้จักดี เพราะคุณสุดาก็เปรียบเสมือนแม่อีกคนของคุณหญิงเนตร
เพราะแบบนั้นจึงน่าสงสัยว่าทำไมคุณสุดาถึงต้องช่วยหลานสาวกระทำความผิดถึงขนาดนี้ คุณหญิงเนตรจึงบอกให้สิงห์คอยดูท่าทีไปก่อน แต่สิงห์กลับดันเข้าไปปฏิเสธการหมั้นอย่างหุนหันพลันแล่นด้วยความที่เขา ‘ขยะแขยง’ ผู้หญิงที่ชื่อปริยาภัทรเกินกว่าจะใช้ตำแหน่งว่าที่คู่หมั้นกันต่อไปได้
เรื่องการปฏิเสธการหมั้นทำให้คุณหญิงเนตรเกิดความกังวลขึ้นมาเพราะกลัวว่านารีก็อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆกรรณ์ต้องเป็นอันตรายแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นคุณหญิงก็ทำใจจะว่ากล่าวคนที่ทำอะไรอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังอย่างสิงห์ไม่ได้
ก็ในเมื่อเจ้าตัวบอกว่าที่ปฏิเสธไปก็เพราะว่ารักกรณ์...แต่สิงห์คงไม่ทันคิดว่าที่ทำลงไปมันมีผลกระทบต่อกรรณ์ที่อยู่กับภัทรและกรณ์ก็เป็นคนที่คิดแค่เรื่องของกรรณ์เท่านั้น สิ่งที่สิงห์ทำลงไปเลยกลายเป็นทำร้ายคนที่ตัวเอง...รัก...อย่างไม่รู้ตัว
“คุณกรณ์ครับ...”สิงห์ตัดสินใจเดินเข้าไปหาร่างที่กำลังจะหมดเรี่ยวแรงลงไปทุกที กรณ์หันมามองคนที่เรียกตัวเองก็ยิ่งสะท้อนในใจว่าตัวเองทำให้ทุกอย่างแย่ลง เพราะตัวเอง...เพราะกรณ์มันเลว!
กรณ์ไม่เคยกล่าวโทษคนอื่น เพราะเป็นคนแบบนี้เลยทำให้มีแต่คนนึกสงสาร ทั้งอาจารย์นภาทั้งเฮียกวงหรือใครก็ตามที่ได้ร่วมงานกับกรณ์ก็นึกสงสารกรณ์ด้วยกันทั้งนั้นแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี เพราะมันทำให้กรณ์แบกความทุกข์ไว้คนเดียวทั้งหมด เป็นความทุกข์ที่ว่าตัวเองเป็นคนที่ผิด
“คุณกรณ์”สิงห์ครางออกมาอย่างอดไม่อยู่ ดึงคนที่รักสุดหัวใจเข้ามาในอ้อมอก ไม่มีแรงขัดขืนอย่างเช่นเคยแต่มันต่างออกไปตรงที่ร่างของกรณ์เหมือนไร้วิญญาณ มันเย็นจนน่ากลัว
“พี่ขอโทษ...เพราะพี่ใช่มั้ยที่ทำให้กรณ์ต้องเป็นแบบนี้”
“............”
“คุณกรณ์...กรณ์ครับ...กรณ์พูดกับพี่หน่อยนะ ตอบพี่หน่อย”สิงห์ครวญออกมา น้ำตาของผู้ชายที่ทั้งเอาแต่ใจและถือตัวเองเป็นใหญ่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ‘เจ็บ’ที่เห็นคนในอ้อมกอดไร้ปฏิกิริยาตอบโต้ และยิ่ง ‘เจ็บ’มากขึ้นไปอีกเมื่อคิดได้ว่าคนที่ทำให้กรณ์มีสภาพแบบนี้คือตัวของเขาเอง
“กรณ์ไม่ต้องห่วงนะ พี่จะช่วยกรณ์ออกมาให้เร็วที่สุด”ปฏิกิริยาแรกของกรณ์เกิดขึ้นทันทีเมื่อสิงห์พูดจบ ดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำใสๆมองหน้าสิงห์
“ม..หมายความว่าไงครับ..คุณสิงห์...รู้ว่ากรรณ์อยู่ที่ไหนเหรอครับ”
“อืม รู้ครับ”
“คุณสิงห์รู้ได้ยังไงครับ รู้เมื่อไร!!!”
“สองสามวันแล้ว พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก”
“กรรณ์! กรรณ์อยู่ไหนครับคุณสิงห์ บอกผมที บอกผม ผมต้องไปหาน้องตอนนี้น้องอันตราย ผมโทรหาน้องไม่ติดเลย บอกผมนะครับคุณสิงห์บอกผมทีว่ากรรณ์อยู่ไหน...ขอร้อง...ได้โปรด”
“คุณหญิงเนตรสั่งให้คนเข้าไปในบ้านของคุณนารีแล้ว...”
“บ้านคุณนารี!! อยู่ไหนครับ บอกผมที!!”
“กรณ์!! ฟังพี่ก่อนได้มั้ย! อยู่นิ่งๆซิ!!!”
“คุณสิงห์...ขอร้อง..ฮึก...ผม...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วครับ แล้วฟังพี่นะ...”สิงห์ออกแรงกอดรัดกรณ์มากขึ้นเมื่อเห็นว่าคนในอ้อมกอดโวยวายเอาแต่พร่ำหาแต่น้องชาย ด้วยสีหน้าน้ำเสียงที่เศร้าเหลือเกิน...ทำให้สิงห์ต้องหายใจเข้าปอดครั้งใหญ่ก่อนจะเริ่มพูดสิ่งที่ตัวเองรู้
“เมื่อหลายวันก่อนพี่ได้เบาะแสมาว่ากรณ์อยู่ที่บ้านของคุณนารี...แม่ของภัทร พี่ปรึกษากับคุณหญิงแล้ว คุณหญิงบอกว่าจะจัดการให้ไม่มีปัญหาแต่ขอเวลาจัดการสืบอะไรมากกว่านี้อีกหน่อย พี่ผิดเองที่ใจร้อนอยากให้ก่อนเป็นของพี่ให้เร็วที่สุด พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ผิดเอง”น้ำเสียงที่มั่นคงอย่างคนที่มั่นใจในตัวเอง แม้คนพูดจะมีน้ำตาที่ยังคงไหลอยู่แต่กลับไม่มีเสียงสะอื้นใดๆออกมาอย่างเช่นคนอื่น
“แล้วกรรณ์ล่ะครับ ตอนนี้กรรณ์อยู่ไหน ผมติดต่อน้องไม่ได้ โทรหาไม่รับสายตั้งแต่บ่ายแล้ว จะทำยังไงดี”
“คุณหญิงเนตรบอกว่าในบ้านนั้นไม่มีกรรณ์อยู่”
“คุณภัทร...กรรณ์อยู่กับคุณภัทร ติดต่อคุณภัทรให้ทีนะครับ...ถ้าเป็นคุณสิงห์คุณภัทรต้องยอมรับแน่ๆ เพราะคุณสิงห์กับคุณภัทรรักกัน นะครับ ได้โปรด”สิงห์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ได้ยินคำที่ออกมาจากปากของกรณ์
รู้มาจากโยรินว่ากรณ์แค่อยากแอบรักโดยไม่ได้อยากได้รักจากเขาตอบแทน
แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้เพราะทั้งๆที่สิงห์ให้ใจกรณ์ไปหมดแล้ว ถึงกระนั้น...กรณ์ก็ยังไม่ต้องการอีกหรือ???
“กรณ์...พี่ไม่ใช่คนรักของภัทร ไม่ได้เป็นและไม่เคยเป็น คนเดียวที่พี่รักคือกรณ์นะ พี่รักกรณ์!!”สิงห์ผละกรณ์ออกจากอก บีบบ่าเล็กๆแน่นจนทำให้กรณ์ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ก่อนจะพูดสิ่งที่ตัวเองรู้สึกออกไปโดยที่ไม่สนใจว่าคนที่เดินผ่านไปผ่านมาจะมองเข้าอย่างไร
ชั่วพริบตาที่ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ แววตาดีใจที่ได้รับความรักจากคนที่เฝ้ามอง แต่ก็แค่เสี้ยววินาที เพราะกรณ์ไม่อาจทำใจให้ยอมรับความเป็นจริง เพราะถ้าสิงห์รักเขา...คนที่เจ็บมากที่สุดคือสิงห์ สิงห์เป็นที่ดีในความรู้สึกของกรณ์เกินกว่าที่เขาจะดึงสิงห์ลงมา
“ผม...ขอโทษ”
ขอโทษสำหรับการที่กรณ์มอบกายและใจให้สิงห์ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองไม่คู่ควร
ขอโทษสำหรับการที่กรณ์ถลำลึกเพราะเพียงต้องการน้องชายคืน
ขอโทษสำหรับการที่กรณ์เข้ามาทำให้ช่วงชีวิตหนึ่งของสิงห์ต้องแปดเปื้อน
ขอโทษสำหรับการที่กรณ์..................เข้ามาให้ชีวิตของราชสีห์
“พี่สิต้องขอโทษ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับกรณ์เป็นเพราะพี่ เพราะพี่ทำให้เรื่องมันเลยเถิดมาแบบนี้”ถึงจะไม่เข้าใจคำขอโทษของกรณ์แต่สิงห์ก็อยากจะขอโทษกรณ์ ดูตาก็รู้ว่ากรณ์กำลังโทษตัวเองอีกครั้ง
“พี่รักกรณ์ รักมากที่สุด...”
“...ขอโทษครับ”
“ขอโทษทำไมอีกครับ พี่รักกรณ์...กรณ์ต้องบอกว่า ‘ขอบคุณครับพี่สิงห์’ซิถึงจะถูก”
“........ขอ..อ้ะ”ไม่รอให้กรณ์พูดอีกครั้งปากหนาก็ก้มลงมาจูบปากของคนที่รักหมดหัวใจ เป็นจูบที่ไม่ได้จาบจ้วงแต่อย่างไรสิงห์จูบไปเพราะต้องการจะหยุดคำขอโทษและปลอบประโลมคนรักก็เท่านั้น รสจูบที่ควรหวานกลับกลายเป็นรสเค็มของน้ำตาที่ไหลลงมา สิงห์เลื่อนจูบจากปากจางขึ้นไปจูบซับน้ำและจบด้วยดึงคนกรณ์เข้ามากอดอีกครั้ง
“พี่รักกรณ์ครับ กรณ์ชอบห่วงใยคนอื่นจนเกินไป คิดถึงแต่คนอื่นมากเกินไปเพราะอย่างนั้นพี่จะเป็นขอดูแลกรณ์เอง ขอเป็นคนห่วงใยกรณ์เอง กรณ์จะห่วงแต่คนอื่นจนลืมตัวเองเหมือนเดิมก็ได้ เพราะพี่ชอบที่กรณ์เป็นแบบนั้น...ที่จริงพี่ชอบทุกอย่างที่เป็นกรณ์ จะเป็นแบบไหนก็ได้ ไม่ต้องขอโทษไม่ต้องอะไรทั้งนั้น รู้เอาไว้อย่างเดียวว่าพี่จะไม่มีวันไปจากกรณ์ และกรณ์ก็ไม่มีสิทธิ์ไปจากพี่เหมือนกัน เหมือนที่กรณ์ ‘จำเป็นต้องมีกรรณ์’ พี่เองก็ ‘จำเป็นต้องมีกรณ์’เหมือนกัน”คำมั่นสัญญาของสิงห์ที่ถูกถ่ายทอดออกมาแม้จะไม่ได้รับคำตอบใดๆจากกรณ์ แต่ดวงตาที่อับแสงของกรณ์เหมือนจะมีประกายเกิดขึ้นในดวงตา แค่นี้สิงห์ก็พอใจ
ถึงจะแค่เล็กน้อย...ก็ยังดี
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
“พวกแกว่าไงนะ!!!!!”เสียงตวาดของกฤษณ์ที่กำลังยื่นมองร่างสองร่างที่มีร่องรอยฟกช้ำเป็นรอยฝามือนับไม่ถ้วนตรงหน้า เขาตวาดใส่ลูกน้องสองคนที่จ้างมาเป็นมือเป็นเท้าให้คอยทำงานลับๆโดยที่ไม่มีใครรู้มาก่อน
“คือเหมือนพวกมันจะรู้แล้วนะครับว่าเราพาเด็กคนนี้มาที่นี่”
“ใคร! พวกมันน่ะพวกไหน แล้วทำไมมันรู้ไวขนาดนี้ว่ะ!!”
“คือ...ไอ้เดย์มันบอกว่าตอนคุณให้มันไปเอาไอ้เด็กคนนี้ออกมาจากบ้านคุณ มีคนตามพวกเรามา แต่ไอ้เดย์มันบอกมันสลัดหลุดแล้วนะครับ ส่วนเรื่องพวกไหนผมไม่ทราบเหมือนกัน”
“อีคุณหญิงเนตร!!!!!”กฤษณ์ขบกรามอย่างอารมณ์เสียสบถไปถึงผู้หญิงคนเดียวที่น่าจะทำเรื่องแบบนี้ ความกลัวแล่นริ้วขึ้นมาในหัวใจจนเหงื่อซึมออกมาทางใบหน้าด้วยความเครียดอย่างปิดไว้ไม่มิดพลางมองไปยังร่างหญิงชายสองคนที่นอนสลบเพราะถูกทำร้ายมาตั้งแต่บ่าย
กฤษณ์เรียกภัทรผู้เป็นน้องสาวให้มาหาที่คอนโดของตัวเองก่อนเพื่อที่จะไม่ได้มีคนสงสัย ก่อนจะบังคับพาตัวของภัทรมาที่บ้านของตัวเองที่เคยซื้อเก็บไว้อยู่แถวชานเมืองเป็นบ้านที่อยู่ลึกเข้าไปจากถนนใหญ่จึงไม่ค่อยมีคนมาอาศัยมากเท่าไร ทันทีที่มาถึงภัทรต้องตกใจเพราะภายในตัวบ้านมีเด็กชายที่ตนเองพยายามซ่อนเอาไว้ถูกมัดมือมัดขามัดปากนอนกองอยู่ที่พื้นอย่างเวทนา
“แมร่งเอ๊ย!! แล้วที่นี้จะเอาไงต่อดี พวกมึงเก็บมันไม่ได้รึไงถึงต้องมาบอกกูเนี้ย”กฤษณ์ตวาดออกมาอีกครั้งอย่างอดไม่ไหว ยิ่งมองทั้งสองคนที่ตนเองมันมือตบไปไม่มียั้งด้วยความโมโห ก็ยิ่งใจสั่น
“พวกมันมีเกือบสิบคนครับล้อมอยู่รอบบ้านเลยครับ ผมว่าเราหนีกันดีกว่า”
“ใช่ครับคุณกฤษณ์ ทิ้งไอ้สองคนนี่ไว้นี่ เอาพวกมันไปมีแต่จะถ่วงจนพวกเราหนีไม่ทัน”
“จะหนียังไงว่ะ ไหนพวกมึงบอกมันล้อมอยู่ทั้งบ้าน...แมร่ง!!
“แล้วพวกเราจะทำยังไงดีครับคุณกฤษณ์”
กฤษณ์เดินกระวนกระวายอยู่พักใหญ่ก่อนจะยิ้มออกเมื่อคิดแผนการอะไรดีๆออก เมื่อลูกน้องทั้งสองคนของกฤษณ์เห็นเจ้านายยิ้มแบบนี้ก็เบาใจเพราะรู้ดีว่าเจ้านายของเขาคนนี้เจ้าเล่ห์เพียงใด
แม้แผนจะเปลี่ยนไปเพราะมีคนเข้ามาขัดขวางการ ‘ทำลายหัวใจ’ ของคนที่กฤษณ์เกลียด แต่อย่างน้อยกฤษณ์ต้องรักษาตัวรอดเอาไว้ให้ได้ อย่างน้อยกฤษณ์ยังมี ‘ความลับ’ อีกหนึ่งอย่างที่กุมไว้ในมือ
“พวกมึงว่าคดีลักพาตัว กับพยายามฆ่านี่มันจะต้องติดคุกกี่ปี”
“เอ่อ...ผมไม่รู้หรอกครับ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“กูว่าอย่างน้อยไม่น่าต่ำกว่าสิบปีล่ะมั้ง”
“หมายความว่าไงครับคุณกฤษณ์?”
“กูจะให้พวกมึงยอมให้พวกนั้นจับ กูว่ามันไม่น่าจะเรียกตำรวจมา ถ้าโชคดีมีโอกาสพวกมึงก็หาทางหนีเอาตัวรอดเอา แต่ถ้าไม่ก็ยอมเข้าคุกซะ เรื่องครอบครัวไม่ต้องห่วงกูสัญญาว่าจะให้เงินตอบแทนแน่ๆ”สิ่งที่กลั้นกรองจากจิตใจที่ชั่วร้ายทำเอาลูกน้องทั้งสองคนถึงกับหน้าซีดเผือก รู้ดีว่ากรณ์โหดร้ายขนาดทำร้ายน้องสองตัวเองลงแล้วมีเหตุผลอะไรที่กฤษณ์จะต้องปราณีพวกเขา
“อ...เอ่อ..คุณกฤษณ์”
“หรือมึงจะยอมโดนจับกันหมด แล้วบ้านพวกมึงก็ต้องอดตายพร้อมๆพวกมึง”เสียงมีอำนาจพูดขึ้นอย่างเป็นต่อ ลูกน้องทั้งสองคนเกิดอาการอึกอัก เพราะที่กฤษณ์พูดมาก็เป็นความจริง ถ้าหากกฤษณ์ให้เงินก้อนโตแก่ครอบครัวพวกเขาอย่างน้อยการเข้าคุกครั้งนี้ก็ไม่ต้องเข้ามาฟรีๆ
“เอาไงมึงไอ้เดย์”
“...เออ เอาก็เอาว่ะ แต่คุณกฤษณ์ต้องรักษาสัญญานะครับ”
“หึหึ เออ เดี๋ยวกูไปหาที่ซ่อนก่อนล่ะ พวกมึงอย่าปากมาก อย่าให้พาดพิงถึงกูได้ ทุกอย่างโยนให้อีน้องสาวตัวดีกูให้หมด แล้วบอกว่ามึงทะเลาะกับมันตอนที่จะโดนจับเลยทำร้ายมัน โอเคนะ”
“ครับ”
กฤษณ์กำลังจะเดินออกไปจากห้องเพื่อหาที่หลบซ่อนรอเวลาที่จะหนีออกจากที่แห่งนี้ได้อย่างปลอดภัย แต่ก่อนที่ร่างสูงเพรียวของเขาจะก้าวออกไป ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความอำมหิตกลับหันมาบอกสิ่งที่พึ่งคิดขึ้นได้ในหัวด้วยใบหน้าที่เหมือนมีความสุขที่สุด
“เพิ่มคดีข่มขื่น ‘เด็กผู้ชาย’ อีกซักคดีก็ดีนะ หึหึ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ”
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับผม :กอด1: :L2: :3123: :pig4:
-
เลวนรก
-
อิกฤษณ์ไม่ไหวแล้ว อย่าให้กรรณ์โดนข่มขืนเลยน้า
ชีวิตน้องน่าสงสารมากพอแล้ว
-
สัด
-
แย่ว่ะ :a5:
-
เลวได้อีกป่ะ ให้ทาย :m31:
-
เลวเกินคน
-
รับไม่ไหวแล้วนะ ขอร้องล่ะ อย่าทำร้ายกรรณ์อีกเลย ในเนื้อเรื่องนี้ เราชอบกรรณ์ที่สุด
-
:เฮ้อ: :z3:
พูดไม่ออก ปวดตับมาก เหนื่อย
เลวแท้
:pig4:
-
จิตใจต่ำช้ามากอ่ะ
เกิดมาในตระกูลดี ก้ไม่ได้บ่งบอก
ว่าสันดารจะดีไปด้วยเลยนะ
ทุเรศมากอ่ะ เมื่อไหร่มันจะทรมานตายอ่ะ
-
ขอเรียกนังแทนอีนะกฤษ เพราะไม่ไหวเคลียร์ความเลวของนาง ซึ่งตกต่ำลงทุกวัน
-
ติดตาม เรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น อ่ะ แต่ยิ่งอ่าน ไมมันยิ่งเครียด เนี่ย อ่านแล้วปวด หัว บีบอารมย?มาก จริงๆๆ
เราของดอ่านเรื่องนี้ชั่วคราว นะ แบบว่า อินจัด สงสารทั้ง กัน และ กรรณ์ TT
-
อีกฤษณ์! หล่อแน่มากนะยะ สามคำแกเอาไปเลย>>>อี เห็ด สด :laugh:
-
อิกฤษณณณณณณณณณณณณณณณณ์
ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไปซะ :m31:
-
เลว ที่ สุด
-
อะไรกันนี่
ทำไมทำชั่วได้แบบไม่สมเหตุสมผล
-
ขอสาปส่งให้เธอไม่ตายดีนะอีกฤษณ์
-
ไอ้กฤษณ์มันยังมีความเป็นคนอยู่เหรอ
เอามันออกไปจากเรื่องนี้เหอะ เกลียดมัน
-
ส-า-ร-เ-ล-ว
-
อิเชี้ยกฤษณ์
เมื่อไหร่ธรณีจะสูบคนอย่างเมิงลงไปซะที
สารเลว ชั่วช้ายิ่งกว่าสัตว์นรกซะอีก
ทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้แถมน่าสงสารแบบน้องกรรณ์ได้นะ
สักวันกรรมมันต้องสนองเมิงอย่างสาสมทีเดียว
ไอ้สัตว์!!!!!!
ขออภัยที่ใช้ภาษาหยาบคาย o1
แต่มันทนไม่ไหวจริงๆค่ะ กระซิกๆ :o7:
-
เลวมากกกกกกกกก :fire: :fire: :fire:
-
ชั่วมาก :angry2:
อย่าทำอะไรกรรณ์นะ :m31:
-
:angry2: เลวได้อีก
บวกเป็ด
-
เพิ่งมีโอกาสเข้ามาอ่าน
สนุกปนซึ้งในความรักของพี่น้อง
ความรักของเพื่อน
แต่ความรักที่กฤษณ์มี ทำให้กฤษณ์กลายเป็นคนเลว
เกินจะเยียวยา ทั้งๆ ที่กฤษณ์สงสารกรณ์
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/906479168.gif)แต่เพื่อสิงห์ กฤษณ์เลวได้อีก
อย่าให้มีอะไรเกิดกับน้องกรรณ์เลย
ปล. อ่านตอนแรกๆ น้ำตาร่วงกันเลยทีเดียว(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/mimio2010.gif)
-
:fire:ไอ้สรเลว+ชั่วช้าไปเลยไอ้เวรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :angry2: :beat: :z6:
:monkeysad:เริ่มสงสารน้องกรรณ์แล้วดิ :o12:
ปล. ขอให้ช่วยน้องกรรณ์ทันด้วยนะ(คนเขียนอย่าทำร้ายจิตใจคนอ่านไปมากกว่านี้เลย
-
เลวมากมึงยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า
ไปตายซะอีกฤษขนาดน้องมึงมึงยังทำได้ลงคอ
ไหนจะกรรณ์อีก
ขอให้ภัทรกับกรรณ์รอดปลอดภัยด้วยนะ
-
ชาติหมาจริงๆกฤษณ์ =_____=
เลวแล้วเลวอีก เลวเลวเลว โคตรเรวอ้าาาา!!!
ทำไมทำตัวงี้!!! แว้กกกกกกกกก -*- :z6: :beat: :m31: :m16:
-
จะติดตามตอ่ไปนะคร้าบบบบ
-
ตอนที่ 18
เสียงของชายร่างใหญ่สองคนกำลังถกเถียงกันอย่างเสียงดังภายในห้องแคบๆส่งผลให้หญิงสาวฟื้นคืนสติขึ้นมาพร้อมๆกับความเจ็บปวดของร่างกายไปทั้งตัวเพราะโดนพี่ชายแท้ๆของตัวเองทำร้าย ทุกครั้งที่โดนกระทำจะมีคำสบถด่าว่าเนรคุณบ้าง เลวบ้าง ทั้งๆที่ภัทรทำลงไปทุกอย่างก็เพื่อต้องการให้พี่ชายหยุดทำร้ายเด็กที่น่าสงสารคนหนึ่งเท่านั้น
ภัทรพยายามตั้งสติลอบมองไปรอบๆตัวแต่ก็ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน แต่ก็พอโล่งใจได้ที่เห็นกรรณ์ยังคงนอนหายใจอยู่ข้างๆแม้ตามใบหน้าจะมีรอยแดงเป็นรอยนิ้วจนนับไม่ถ้วน
จนถึงตอนนี้ภัทรก็ยังไม่เข้าใจจริงๆว่ากฤณ์ทำลงไปเพราะอะไร? ต้องการอะไรจากครอบครัวที่ไม่มีอะไรเลยอย่างกรณ์?
“แล้วมึงจะเอาไง จะเอาไอ้เด็กนี่จริงเหรอว่ะ กูไม่อยากทำตามที่คุณกฤษณ์บอกเลย”
“เข้าคุกแล้วมึงระวังจะไม่โอกาสได้ปล่อยนะโว้ย”
“ไอ้ควาย! คิดแต่เรื่องแบบนี้ มึงไม่สงสารเด็กมันบ้างรึไงว่ะ มึงไม่เห็นรึไงว่าแมร่งไม่สมประกอบ”
“ถุย!! ถ้ามึงจะสงสารมันแล้วใครเป็นคนที่จับมันมาทั้งๆที่รู้ว่าจะโดนทั้งมือทั้งตีนคุณกฤษณ์เขาแบบนี้ว่ะ ถ้ามึงจะสงสารทำไมไม่สงสารมันแต่แรก มาทำตัวเป็นคนดีตอนนี้มันไม่ทันแล้วโว้ย!!”
ภาษาหยาบโลนที่พูดได้ยินทำเอาภัทรที่แอบฟังอยู่ถึงกับเบิกตาโพลงอย่างตระหนก เพราะใจความของหัวข้อสนทนาที่ทั้งคู่พูดกันอยู่คือการ ‘ข่มขืนกรรณ์’ แต่ที่น่าตระหนกกว่านั้นคือคำที่ภัทรได้ยิน
‘ตามที่คุณกฤษณ์บอก’
ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายของเธอถึงได้ทำตัวร้ายกาจได้ขนาดนี้ ถึงจะรู้ว่ากฤษณ์เป็นพวกหัวรุนแรง อารมณ์ร้ายจนน่ากลัวก็เถอะ แต่การที่พี่ชายของเธอจะสั่งให้ทำลายชีวิตคนๆหนึ่งที่ตัวเองแทบจะไม่มีความแค้นอะไรด้วยเลยมันดูจะเกินกว่าสิ่งที่ภัทรคิดออก ราวกับว่ากฤษณ์คนนี้ไม่ใช่กฤษณ์...พี่ชายคนเธอเคยรู้จัก
แต่ตอนนี้คงจะไม่ใช่เวลาที่ภัทรจะคิดเรื่องที่ว่าทำไมพี่ชายของเธอถึงได้ร้ายกาจเพียงนี้ เพราะว่าชายร่างใหญ่กำลังก้มตัวลงไปโอบอุ้มกรรณ์ขึ้นมาแนบที่อก ยิ้มที่ดูพึ่งใจในร่างกายของกรรณ์ยิ่งทำให้ภัทรขนลุก ถ้าทำได้ภัทรก็อยากจะลุกขึ้นไปช่วยกรณ์ทันทีแต่ติดที่ร่างกายของเธอก็ถูกมัดไว้จนไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก
“มึงแน่ใจนะไอ้ว่าจะไม่เอาไอ้เด็กนี่”
“เอาเหอะไอ้เหี้ย กูไม่อยากจะเลวขนาดนั้น”
“เฮอะๆมีหน้ามาด่ากู มันก็เลวด้วยกันหมดนั้นแหละว้า มีด้วยเหรอเลวมากเลวน้อย ในเมื่อทำชั่วเล็กน้อยแค่ไหนมันก็คือเลว!”
“เออไอ้สัส จะไปพากันไปเอาที่ไหนมึงก็ไปเลย กูจะอยู่คุมเชิงที่หน้าบ้านนี่แหละ”
“เออ ไม่รู้คุณกฤษณ์ไปซ่อนที่ไหน แต่กูอยู่ห้องด้านบนนะ ต้องพาไอ้นี่ไปล้วงหน่อยกูยังไม่อยากได้ทองก่อนเข้าคุก ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ”
น้ำตาของภัทรที่ไหลออกมาตามใบหน้าพร้อมๆกับที่เจ้าของร่างพยายามกลั้นตัวเองไม่ให้สะอื้นออกมา นึกสงสารคนที่โดนพาตัวออกไปจับใจ แค่ชีวิตที่กรรณ์เป็นอยู่ก็ลำบากมากพออยู่แล้ว แต่คนเลวพวกนี้ยังคิดจะสร้างตราบาปให้กับร่างกายที่อ่อนแอนั้นอีก...พี่กฤษณ์...ใจพี่ทำด้วยอะไรกัน
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ภายในรถสปอร์ตคันคุ้นเคยที่กำลังแล่นด้วยความเร็วมากที่สุดเท่าที่คนขับจะเคยขับมา อุณหภูมิที่เย็นเชียบไม่ได้ส่งผลทำให้จิตใจที่กำลังว้าวุ่นเย็นลงได้เลยแม้แต่น้อย กรณ์นั่งกุมมือตัวเองที่สั่นอย่างห้ามไม่อยู่ใจกระวนกระวายเฝ้าคอยแต่ภาวนาขอสิ่งศักดิ์สิทธิช่วยคุ้มครองให้น้องชายของเขาปลอดภัย
ทันทีที่ได้รับติดต่อว่าพบที่ที่กรรณ์ถูกพาตัวไปไว้แล้วสิงห์ก็รีบพากรณ์ไปหาน้องชายทันที แม้ในใจจะเชื่อคำคุณหญิงที่บอกว่าให้คนดูสถานการณ์ไว้หมดแล้ว รอแค่หาจังหวะดีๆแอบเข้าไปโดยไม่ให้คนในบ้านรู้ตัวไม่อยากจะทำอะไรเอิกเกริกเพราะชื่อของเจ้าของบ้านหลังนี้คือนารี แต่กรณ์ก็ยังเป็นกังวลในใจอยู่ จิตใจของเขาว้าวุ่นไม่สงบลงทั้งๆที่จะได้พบกรรณ์แล้วแท้ๆ
แต่มันเหมือนมีบางอย่างทำให้กรณ์กังวล...กังวลว่ากรรณ์ตกอยู่ในอันตราย
“กรณ์...ไม่ต้องกังวลนะ กรรณ์ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน เชื่อพี่นะครับ”พูดทั้งๆที่รู้ว่าคนที่นั่งข้างๆไม่ได้รับฟังอยู่แน่นอน แต่ตอนนี้สิงห์ก็ไม่สามารถทำอะไรไปได้มากกว่าให้กำลังใจ
“เป็นเพราะผมเข้ามายุ่งกับคุณสิงห์ใช่มั้ยครับ”คำพูดเลือนลอยออกมาจากปากบางๆ ดวงตาใสมีน้ำตาเอ่อเตรียมพร้อมจะรินไหลลงมาอีกรอบ คิดว่าตัวเองเป็นคนที่เข้มแข็งแต่ถ้าเป็นเรื่องของกรรณ์กับสิงห์น้ำตาของกรณ์ก็พลาดไหลลงมาอย่างง่ายดาย อย่างห้ามไม่อยู่พึ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองไม่ใช่คนที่เข้มแข็งอย่างที่อยากจะเป็น
เพราะใจมันเจ็บเหลือเกินเวลาที่คิดว่าตัวเองเป็นตัวการที่ทำให้กรณ์ต้องเจ็บ
เพราะกรณ์รักสิงห์ ทั้งๆที่รู้ว่าไม่สามารถจะรักได้ ใช้หน้าตาและรูปร่างที่มีเสน่ห์กับผู้ชายทำให้สิงห์มาลุ่มหลง แค่คิดแค่นั้นมันก็เจ็บ...เจ็บจนห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่
“ทำไมถึงพูดแบบนั้น?”
“เพราะผมเข้าใจดีว่าการ ‘ถูกทิ้ง’ มันเจ็บขนาดไหน คุณภัทรก็คงเจ็บเหมือนกันที่ถูกคุณสิงห์ทิ้ง”ทั้งน้ำเสียงเศร้าและแววตาที่กำลังจะร้องไห้ทำให้สิงห์ต้องชะลอความเร็วหันหน้ามามองคนข้างๆอย่างจริงจัง
“พี่กับภัทรเราไม่ได้รักกันนะกรณ์ ที่เราคบกันก็เพราะผู้ใหญ่สั่งให้ทำ”
“แต่ที่คุณภัทรทำแบบนี้ก็เพราะรักคุณสิงห์มากไม่ใช่เหรอครับ ถ้าไม่รักคุณภัทรก็คงไม่ทำแบบนี้ เพราะอย่างนั้น...”
“อย่ามาสั่งให้พี่ไปรักภัทร!! ไม่มีใครมาบังคับให้พี่ทำหรือไม่ทำอะไรได้เข้าใจมั้ย!!”เสียงตวาดดังขึ้นอย่างเผลอตัวกรณ์สะดุ้งจนหลังชนกับประตูรถดัง กึ่ก!! ความโกรธของสิงห์ไม่ใช่ว่าเพราะกรณ์มาบังคับสิงห์แต่เป็นเพราะกรณ์กำลังผลักตัวเองให้ออกห่าง มันเลยทำให้โกรธ
“ขอโทษครับ”
“เฮ้ออ...พี่รักกรณ์ จะให้บอกอีกกี่พันกี่หมื่อครั้งว่าพี่รักกรณ์ ไม่ต้องโทษตัวเองอีกแล้ว ถึงแม้ไม่มีกรณ์พี่ก็ไม่มีทางไปรักกับคนจิตใจหยาบช้าแบบภัทรได้หรอก!!”
“คุณภัทรคงจำใจทำ....”
“ไม่ต้องพูดแล้วกรณ์ ยังไงคนที่ทำเรื่องแบบนี้ได้มันก็ ‘ไม่ใช่คนแล้ว’ ถึงจะมีความจำเป็นอะไรมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะมาอ้าง มันก็ฟังไม่ขึ้นหรอก ถ้าไม่เห็นแก่หน้าของคุณหญิงเนตรพี่รับรองว่าเรื่องมันจะไม่จบง่ายๆแค่เอาตัวกรรณ์คืนแน่นอน”
ฟังคำปรามาสที่สิงห์พูดถึงภัทรแล้วทำให้กรณ์อดไม่ได้ที่จะพูดปกป้องภัทรเพราะภัทรคือ ‘พี่ใจดี’ อาสาสมัครที่กรรณ์ให้ความสนิทสนมด้วยที่มั่นใจก็เพราะว่าหลังจากที่กรรณ์ถูกลักพาตัวไป พี่ใจดีก็ไม่เคยมาเป็นอาสาสมัครคอยช่วยดูแลเด็กๆอีกเลย
และตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมากรณ์ได้คุยโทรศัพท์กับกรรณ์ตลอด รับรู้ได้ว่าน้องชายอยู่ดีมีสุขไม่ได้เดือดร้อนแต่อย่างไร และตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาก็ไม่มีคำขู่ใดๆเข้ามาจนหนึ่งสงสัยและก็เป็นกรณ์เองที่อดรนทนไม่ได้จนต้องพยายามทำทุกอย่างให้มันจบให้ไวที่สุดด้วยการ ‘ยอม’เป็นของสิงห์
แต่มันไม่เป็นตามที่กรณ์คิด สิงห์ไม่ได้จะเบื่อกรณ์เมื่อได้ร่างกายที่น่าหลงใหลที่ทุกคนปรารถนา แต่สิงห์กลับลุ่มหลงในตัวกรณ์มากว่าเดิม...ทั้งรักทั้งหลง...คงไม่ผิดกับที่สิงห์เป็นอยู่นัก
เพราะแบบนั้นกรณ์เลยไม่ค่อยเข้าใจว่าภัทรต้องการอะไรจากเขากันแน่ ทั้งๆที่ตัวประกันก็อยู่ที่ภัทร ทั้งๆที่มาต่อรองกับกรณ์ได้ทุกเวลา อีกทั้งยังดูแลกรณ์ดีจนใจหายทุกครั้งที่คุยกับน้องชายกรณ์จะคอยเฝ้าถามความเป็นอยู่ของกรรณ์ตลอดเวลา และกรรณ์ก็จะบอกว่าได้ทานสตอเบอรี่บ่อยขนาดไหน ได้ทานอาหารที่บางอย่างกรณ์ก็ยังไม่รู้จัก ได้วาดรูปตลอดเวลาอย่างที่กรรณ์ชอบ
บางที...ภัทรอาจจะไม่อยากทำแบบนี้ก็ได้
ไม่นานกรณ์และสิงห์ก็มาถึงบ้านที่คนของคุณหญิงเนตรแจ้งไปว่ากรรณ์ถูกจับอยู่ภายในบ้านหลังนี้ ไม่ทันที่รถจะจอดได้สนิทดีประตูฝั่งของกรณ์ก็ถูกเปิดออกไปอย่างรีบร้อนหวังจะวิ่งเข้าไปในบ้านสองชั้นเก่าๆหลังนี้ทันทีแต่ก็ถูกผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ที่ยืนหลบอยู่ข้างกำแพงจับไว้ซะก่อน
“เดี๋ยวครับคุณ!!!...คุณกรณ์ใช่มั้ยครับ”
“ค...ครับ ปล่อยผมไปเถอะนะครับผมต้องไปหาน้อง”น้ำเสียงปานจะขาดใจของกรณ์เล่นทำเอาใจของคนจับตัวกรณ์ไว้จะขาดใจตามๆไปด้วยแต่ก็ต้องทำใจแข็งไม่ยอมปล่อยกรณ์เข้าไปเพราะรู้ว่าภายในอันตรายอยู่ไม่น้อย
“คุณกรณ์รออยู่ข้างนอกเถอะครับ หลบๆไว้ด้วยนะครับเพราะผมก็ยังไม่รู้ว่าพวกข้างในมันรู้ตัวรึยัง ถ้าเราพลีพลามคุณกรรณ์อาจจะเป็นอันตรายก็ได้นะครับ”คำโกหกของมือขวาของคุณหญิงเนตรเพื่อที่จะช่วยทำให้กรณ์เบาใจลงทั้งๆที่จริงคนข้างในบ้านนั้นรู้ตัวแล้วว่าพวกเขาแอบดักซุ่มอยู่ทางหน้าบ้าน
“กรณ์...ไปรอในรถนะครับตรงนี้มันอันตราย”สิงห์ที่พึ่งเดินลงมาสมทบบอกกรณ์ด้วยเสียงเป็นห่วงก่อนจะเดินเข้าไปคุยกับ ‘นายศักดิ์’ คนสนิทของคุณหญิงเนตรเกี่ยวกับสถานการณ์ทั้งหมด ทิ้งเพียงกุญแจรถไว้ให้กับกรณ์
ความรู้สึกว่ากรณ์กำลังเดินกลับไปที่รถทำให้สิงห์เบาใจขึ้นมานิดหน่อยที่กรณ์ยอมทำตามคำสั่งง่ายๆ แต่สิงห์อาจจะลืมไปว่า
กรณ์...เป็นคนที่ห่วงชีวิตของกรรณ์... ‘ยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ภายในห้องเก็บของหลังบ้านที่ทั้งร้อนและอับชื้นไม่น่าจะเป็นที่น่าอยู่ซักเท่าไร ใบหน้าของชายหนุ่มที่แอบอยู่ในช่องมืดๆภายในห้องนี้กำลังขบแน่นด้วยความโกรธเกลียด แผนการที่เขาคิดไว้ทุกอย่างพังทลายทั้งหมด ถ้าอีกคุณหญิงเนตรไม่เข้ามาวุ่นวายเรื่องนี้ก็คงไม่วุ่นวายขนาดนี้!
แล้วอีกคนที่ไม่น่าให้อภัยก็คงเป็นใครไปไม่ได้น้องจากน้องสาวของเขา...คนที่ดันพาน้องชายของไอ้คนที่จะแย่งของรักของกฤษณ์ไปซ่อน...ทั้งๆที่ถ้ามีเด็กพิการคนนั้นอยู่กฤษณ์ก็คงใช้เป็นเหยื่อทำให้กรณ์กลายเป็นคนที่ ‘ไม่สมควรรัก’ ตั้งแต่แรกแล้วแท้ๆ ถ้ามีกรรณ์...กฤษณ์คงไม่ปล่อยให้สิงห์รักกรณ์ได้ง่ายๆอย่างแน่นอน
ดังนั้นความผิดของภัทรจึงหนักกว่าใคร!!
‘แอ๊ดดด....’
เสียงเปิดของบานประตูทำให้กฤษณ์ต้องเกร็งตัวกว่าเดิม เขยิบเข้าไปในมุมมืดอย่างนึกหวาดกลัวว่าจะมีใครจะเจอ แต่ร่างที่เดินเข้ามาจากประตูเป็นร่างของคนที่ทำให้กฤษณ์เผลอตัวออกมาจากที่ซ่อนอย่างไม่ทันคิด ‘ไอ้กรณ์!!’
มือยาวของกฤษณ์คว้าเข้าที่ผมยาวประบ่าของกรณ์ออกแรงดึงจนกรณ์ร้อง โอ้ย!! ออกมาอย่างเจ็บปวด ไม่ทันที่จะรอให้กรณ์ตั้งตัวฝ่ามือที่ใหญ่เกือบเท่าใบหน้าของกรณ์ก็ฟาดลงมาแบบไม่ยั้งมือ
เพี้ยะ!!!
เสียงที่เกิดสร้างความสะใจให้กับกฤษณ์อย่างมาก มุมปากยกขึ้นนึกข้างอย่างพอใจที่ได้เห็นเลือดของคนที่เขาเกลียดออกมาจากมุมปากบางๆนั้น หน้าของกรณ์เกิดอาการชาไปเกือบทั้งซีกหน้า ดวงตากลมโตของกรณ์ค่อยๆเปิดหลังจากที่ปิดลงเพราะความตกใจ...แต่คนที่ทำร้ายกรณ์กลับทำให้กรณ์ตกใจมากกว่าเดิม
“คุณกฤษณ์!!!!!!!”
“เออ! กูเอง จะมองหน้ากูทำเหี้ยอะไร...เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ!!”ไม่ทันให้กรณ์หายตกใจฝ่ามือของกฤษณ์ก็ฟาดลงมาแบบไม่ยั้งมือเรียกเสียงร้องโอดโอ้ยของกรณ์จนเป็นที่พอใจของกฤษณ์
“ฮึ! ไม่ต้องมาทำหน้างง จะบอกให้รู้ไว้ ว่ากูนี่แหละเป็นคนบ่งการทุกอย่างรู้ไว้ซะ!!!”
“คุณ.....กฤษณ์...น้องชาย..กรรณ์...คืนกรรณ์”ใบหน้าที่เคยขาวใสตอนนี้กลายเป็นแดงช้ำไปทั่วทั้งใบหน้า มุมปากทั้งสองข้างมีเลือดไหลออกมาเป็นทางยาว แต่เหมือนว่าคนที่ทำให้กรณ์เป็นแบบนี้ยังไม่หยุดการทำร้ายกรณ์อยู่แค่นี้...
“ฮึ...ป่านนี้น้องมึงคงได้เป็นเมียของไอ้สองคนนั้นแล้วล่ะมั้ง”
“อะ...อะไรนะ!!”
“กูบอกว่าป่านนี้น้องมึงนอนอ้าขา เป็นผัวลูกน้องกูแล้วยังไงล่ะ!!”
“คุณกฤษณ์/พี่กฤษณ์”เสียงของกรณ์ตวาดอย่างแค้นเคืองกับสิ่งที่ได้ยิน มาพร้อมๆกับเสียงของน้องสาวที่มาพร้อมกับหนึ่งในลูกน้องของกฤษณ์ ไอ้เดย์ได้ยินเสียงประหลาดๆมาจากหลังบ้านราวกับว่ามีคนกำลังต่อสู้กันจึงตัดสินใจเดินมาดูเพราะกลัวว่าจะเป็นคนที่ซุ่มรออยู่ข้างนอก แต่กลับกลายเป็นเจ้านายของตัวเองกำลังยืนกำศรีษะของคนที่ตัวเล็กกว่า จำได้ว่าเป็นคนที่กฤษณ์สั่งให้ตัวเองคอยดูพฤติกรรมมาตลอดทั้งเดือน
“อ้าว...ทำไมมึงยังอยู่นี่”กฤษณ์ถามอย่างสงสัย ไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไรที่ได้ได้รับน้ำเสียงที่โกรธแค้นจากกรณ์และภัทร..น้องสาว
“เอ่อ...ไอ้ชัยมันพาขึ้นไปข้างบน”
“ฮึ แล้วมึงไม่ไปเอากับมันละ”
“ไม่...ดีกว่าครับ”
“กลัวรึไง ไม่เห็นต้องกลัวอะไร ไอ้เด็กนั้นมันบ้า มึงจะกลัวอะไร...โอ้ย!!!!!”เสียงร้องของกฤษณ์ดังออกมาอย่างเจ็บปวด...เป็นกรณ์ที่เป็นคนทำให้กฤษณ์ต้องร้องออกมา ปากบางๆของกรณ์กัดเข้าไปที่เอวของกฤษณ์อย่างไม่สนใจว่าคนโดนกัดจะเป็นอย่างไร รู้สึกได้ถึงรสชาติฝาดลิ้นของเลือดที่ไหลเข้ามาภายในปากของเขาจนเวียนหัวไปหมด
แต่เขายังหมดสติอยู่ตรงนี้ไม่ได้!!!!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!”กฤษณ์ร้องโหยหวนอย่างไม่เคยเป็น ทั้งเดย์และภัทรได้แต่ยื่นมองอย่างอึ้งๆเพราะคนที่ดูบอบบางอย่างกรณ์ที่กัดเข้าไปที่เอวของกฤษณ์สะบัดหันอย่างแรงทำให้ก้อนเนื้อที่เขากัดเข้าไปหลุดติดปากออกมาพร้อมเลือดที่ไหลทะลักอย่างน่าหวาดเสียว
กรณ์ไม่รอให้ใครตั้งสติจากภาพสยดสยองข้างหน้าสิ่งชนทั้งเดย์และภัทรจนล้มระเนระนาดอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ที่คนตัวเล็กๆจะชนคนที่ทั้งตัวสูงใหญ่อย่างเดย์ได้ แต่เพราะกรณ์ไม่มีเวลามานั่งคิดอะไร หัวสมองเขาตอนนี้สั่งให้ช่วยน้องชายให้เร็วที่สุด
โดยไม่ลืมหยิบ ‘ของ’ ที่หล่นจากเดย์ตอนที่เขาชนมันล้มไป
“อ๊ากกกกกก ชะช่วยกูด้วย...ไอ้เดย์...ภัทร พี่เจ็บ!!!”
“ค..คุณกฤษณ์”
“นาย!! แก้มัดให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะไปดูพี่ชายฉัน!!”
“...เอ่อ...”
“ไอ้เหี้ย!! มึงรีบแก้มัดดิว่ะ กูเจ็บจะตายอยู่แล้ว โอ้ยยยยยย”เดย์ทำตามคำสั่งภัทรด้วยมือที่สั่นไหว ไม่ใช่เพราะกลัวเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านไปเมื่อครู่ ทั้งชีวิตของมันเคยเห็นเลือด คนบาดเจ็บกระทั่งคนตายต่อหน้ามาก็เยอะแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เดย์สั่นแบบนี้เพราะชั่ววินาทีที่กรณ์วิ่งเข้ามาชนมันเห็นใบหน้าของกรณ์พอดี
ใบหน้าที่ดูหน้ากลัวเพราะความโกรธแค้นราวกับยักษ์มาร แต่ก็มีน้ำตาที่ไหลนองทั้งใบหน้าที่น่ากลัวจับใจนั่น
“ไอ้เดย์!! มึงตามไอ้เหี้ยนั้นไป... ‘ฆ่ามันซะ’”
“ค....ครับ”
“พี่กฤษณ์!!! อย่านะนาย อย่าทำนะ!!”
“นี่มึงเป็นน้องกูนะอีภัทร!!!!”
“...พี่กฤษณ์”
“ไอ้เดย์!! มึงไปเก็บมันเดี๋ยวนี้ได้ยินมั้ย!”
“อย่านะ!!”ภัทรตะโกนห้ามไว้ เดย์เองก็มีสีหน้าลังเลที่จะทำ เพราะหัวใจของเขากำลังสั่นไหวอย่างที่ไม่ควรจะเป็น ก็รู้อยู่ว่าที่ตัวเองทำมันผิด และมันเองก็ไม่เคยเกรงกลัวความผิด
แต่พอได้เห็นใบหน้านั้น...เหมือนกับว่า... ‘ไม่อยากทำ’
“มะ...ไม่เอาแล้วโว้ย!!!!”สิ้นเสียงตะโกนลั่นของเดย์มันก็วิ่งออกไปทางประตูหลังบ้าน ไม่สนใจว่าจะถูกคนที่ซุ่มอยุ่ด้านจับหรือไม่ มันแค่หนีความกดดัน...ความรู้สึกผิด...ที่กำลังกัดกินใจตัวเองอยู่
“ไอ้เหี้ยเดย์!! ....ฮึ่ย ให้มันได้ยังงี้ดิ เพราะมึงคนเดียวเลยอีน้องเวร!!”
“ภ...ภัทร”
“มึงต้องตามมันขึ้นไป แล้วฆ่ามันซะ มันเห็นหน้ากูแล้ว มันรู้แล้วว่ากูเป็นคนบ่งการทุกอย่าง......ขอร้องล่ะภัทร ถ้าครอบครัวเราไม่มีพี่ แม่จะต้องเสียใจ ทุกอย่างที่แม่สร้างมาจะต้องหายไป...ภัทร ทำเรื่องแค่นี้ให้พี่ได้มั้ย”
“แต่...”
“ภัทร...คิดดูดีๆนะ ไอ้กรณ์แค่คนเดียวแลกกับชีวิตที่มีค่าของพวกเรานะภัทร”กฤษณ์ใช้จังหวะที่ภัทรกำลังลังเลโน้มน้าวให้เขว้ตามที่ตนเองพูด รู้ดีว่าภัทรเป็นคนหัวอ่อนขนาดไหน รู้ดีว่าภัทรไม่เคยขัดคำสั่งของตัวเองได้ และครั้งนี้ก็ต้องขัดไม่ได้เช่นกัน!!
ปืนสีดำถูกวางลงที่มือบางๆของภัทร สีหน้าของภัทรซีดเผือกลงกว่าเดิมอย่าเห็นได้ชัด
“ฝากด้วยนะภัทร”คำพูดของกฤษณ์พร้อมกับรอยยิ้มเยาะส่งให้น้องสาวที่กำลังเดินจากไปตามทางที่กรณ์วิ่งผ่านไปเมื่อครู่ ไม่มีคำพูดใดๆจากภัทรแต่กฤษณ์ก็รู้ได้ว่าภัทรกำลังเดินไป... ‘ทำตามคำสั่งของเขาเช่นเคย’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
บนเตียงไม้เก่าๆมีร่างเปลือยเปล่าที่ชุ่มด้วยหยดน้ำไปทั่วทั้งร่าง แม้จะเป็นผู้ชายแต่ร่างนี่ทั้งเล็กและดูบอบบางกว่าสตรีเพศถึงจะไม่อวบอิ่มเท่าที่ควรแต่ด้วยใบหน้าและผิวพรรณก็ช่วยให้เลือดร้อนของชายหนุ่มวันกลัดมันมีอารมณ์ได้อย่างไม่ต้องอาศัยสิ่งเร้าใดๆช่วย
ร่างสูงใหญ่ของชัยเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยความอารมณ์ดี มันไม่ได้คิดว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้ามันจะถูกจับเข้าคุก ตอนนี้มันกำลังสนใจแค่ร่างที่นอนเปลือยยั่วอารมณ์ของมันจนถึงขีดสุด
ช่องทางที่มันสัมผัสตอนทำความสะอาดให้ ทั้งนุ่มทั้งแน่นและตอดรัดจัดอยากจะทำให้ช่องนั้นฉีกขาดซะตอนนั้น แต่เพราะห้องน้ำมันเล็กจนน่ารำคาญและเพราะร่างที่ยั่วอารมณ์มันนอนหลับไม่รู้เรื่อง เลยต้องจำใจรอมาทำบนเตียงแบบปรกติ
ไอ้ชัยเดินยกยิ้มมาที่เตียงด้วยความคิดลากมกที่อยู่ในหัว ช่องทางที่เล็กและแน่นนั้นกำลังจะเป็นของมัน แค่คิดแค่นี้มันก็แทบจะเสร็จทั้งๆที่ยังไม่ต้องทำอะไรเลย
ทันทีที่กางเกงยีนส์และชั้นในถูกถอดออกแก่นกายที่แข็งและร้อนก็เด่งผึ่งออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องเล้าโลมไม่ต้องปลุกอารมณ์
‘ปึง!!!!......’
เสียงประตูที่ถูกกระชากอย่างแรงทำให้ชัยต้องหันไปมองด้วยความตกใจ แต่มันต้องตกใจมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
ไม่ใช่เพราะตรงหน้าของมันมีปลายกระบอกปืนที่กำลังสั่นเพราะความหนักของวัตถุ บวกกับคนถือมันไม่รู้วิธีใช้อย่างถูกต้องที่ยังไงคนที่ผ่านอันตรายมามากอย่างชัยคงหลบพ้นแน่ๆ
แต่ที่มันตกใจเพราะ ‘ใบหน้าโกรธแค้นที่เต็มไปด้วยน้ำตา’ แบบเดียวกับที่เดย์เห็น
ใบหน้าที่ทำให้มันรู้ว่ามันต้อง ‘โดนฆ่าแน่ๆ’
ปัง ปัง ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ :กอด1: :3123: :L1:
ขอคุยกับคนอ่านหน่อยเนอะ แบบมันก็ใกล้จะถึงโค้งสุดท้ายสำหรับเรื่องนี้แล้วขอคุยหน่อย แฮ่ๆ
ที่จริงตอนคิดพลอตเรื่องนี้ขึ้นมาก็ไม่ค่อยจะอยากเขียนเท่าไร
เพราะมันดราม่าแบบหน่วงๆ ไปดราม่าที่น้องกรรณ์ที่ดันเป็นเด็กพิเศษอีกคนก็ยิ่งสงสาร
ปรกติเราก็ชอบอ่านนิยายน่ารักๆนะไม่ค่อยชอบแบบนี้เท่าไร
แล้วนิยายดราม่าจัดๆคนอ่านก็ไม่ค่อยเยอะแถมเขียนไปก็เหมือนฆ่าตัวเองอีกถ้าเขียนให้คนอ่านอ่านได้ไม่ถึง
แต่พอลงไปสองสามตอนก็รู้สึกว่าโอเค คนอ่านเยอะเหมือนกันนี่หว่า ฮ่ะๆๆ
ตอนนี้ก็พยายามเร่งเรื่องนี้ให้จบ แต่เวลาก็ไม่ค่อยจะมี(เวลาไม่ค่อยมีดันกะเดะเปิดสองเรื่อง)
ขอบคุณทุกคนที่อ่านครับ ขอบคุณจริงๆ ผมเชื่อว่านิยายที่ผมเขียนมาคงมีสาระไม่มากก็น้อยให้ทุกคนนะครับ
-
หน่วงจริงๆ อิกฤษณ์มันเลวสุดๆไปเลยเนี่ยยย
-
หวังว่าไอ้คุณกฤษณ์มันจะได้บทเรียนอะไรบ้่าง :z6: :beat:
-
:L2::
-
:call: :m15:ภัทรไม่น่า้กิดเป็นน้องไอ้เหี้ยนั้นเลยอะ :monkeysad:
อ่านแล้วสงสารภัทรจังอะ :sad11:
ปล. แล้วจะรออ่านตอนหน้านะ :bye2: :call:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง!
แล้วกรณ์เข้่ามาขนาดนี้ พี่สิงห์หายไปไหน :z3:
-
ยิงไปเลยกรณ์ เดี๋ยวเจ๊หาทนายให้
-
เลวมาก ๆ
-
สงสารกรณ์ กรรณ์ และที่สุดคือภัทร
-
มันดราม่าหนักหน่วงจริงๆ ค่ะ
บทหนักไปอยู่ที่น้องกรรณ์ และกรณ์
ส่วนสิงห์ เป็นได้แค่ไม้ประดับ
เรื่องนี้ ตัวร้ายดีเด่นคือไอ่กฤษณ์
ตัวร้ายแบบโง่ๆ โดนจูงจมูกคือภัทร
เง้อ มันทำไปได้น่ะ จะข่มขืนเด็กไม่สมประกอบ
-
ดราม่าจัดหนักจริง ๆ เรื่องนี้ (แต่ก็ยังอ่านอยู่) น่าสงสารทุกตัวละคร ทั้ง สิงห์ กรณ์ กรรณ ภัทร และกฤษณ์ :เฮ้อ: คนสุดท้ายไม่อยากสงสารเลย แต่การกระทำทุกอย่างมันมีเหตุผลมารองรับอยู่แล้ว และท้ายที่สุด มันคือนิยาย! (หากเป็นเรื่องจริง คงต้องเอาปืนไปยิงทิ้งแล้ว :fire:)
ปล.ใกล้จบแล้วใช่ไหม หวังว่าคงไม่มีอะไรให้ดราม่าอีกแล้วนะ (หรือว่ามี....ฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา อุ๊บ! คงไม่ใช่นะ)
-
:sad4: :o12:สงสารภัทรอะสำหรับตอนนี้สงสารมากๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยย อยากจะร้องไห้
สงสารสองพี่น้อง
พี่ใจดีอย่าทำตามคำสั่งอิพี่ใจทรามนั่นนะ :sad4:
แต่สมน้ำหน้าอิประกฤษ :z6:
-
สามคำให้อีตัวเลวร้ายของเรื่อง>>>มึง ตาย แน่ :m20:
-
เลวชาติหมาเลย ขอผลตอบแทนแบบเกินคุ้มให้มันด้วย
-
สงสาร กรณ์ กรรณ์ ภัทรก็อย่าทำบ้าอะไรตามไอ้พี่บ้ามันสั่งหละ :a5:
-
ใครโดนยิง :sad4:
-
ถ้าไอ้เลวกฤษณ์มันยังเลวไม่เลิกกะจะเลิกอ่านแล้ว มันปวดหัวใจ
แต่พอบอกใกล้จบหวังว่ามันคงได้บทเรียนแรงๆให้สาสม
-
พี่เลวน้องโง่คู่กันๆ พ่อแม่ช่างปั้น
-
สงสารกรณ์มากๆๆ
-
ในเวลาแบบนี้ เสียงดังขนาดนี้
พี่สิงห์หายไปอยู่ที่ไหนอ่ะ
อิกฤษณ์ เลว ไปตายซะ
ทำไมกว่าจะถึงที่ๆ สมบูรณ์
ต้องมีอุปสรรคขนาดนี้ด้วยเนี่ย
สงสารทั้งน้องกรรณ์ น้องกรณ์
-
ความรู้สึกตอนนี้แบบ
กูตายดีกว่า
:sad2:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องกรณ์ น้องกรรณ์อย่าเป็นอะไรนะลูก
คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วยค่า
:sad4:
อิพี่สิงห์มันไปไหน(วะ)คะ?
ปล่อยน้องกรณ์มาโดนอิกฤษณ์ตบได้ไง
:angry2: :m31:
-
หนักเกินไปแล้ว :m16:
บวกเป็ด
-
นังกฤษ กะ แม่มัน คงจะโดนอย่างสาสม น่ะ :angry2: :fire:
สิงห์ ช้า เกิน ใช่พระเอกเปล่า อ่ะ อิอิ บท ตัวรองมาก ๆ :z3:
+ กร กรรณ์ :call:
-
เสียง ปัง ปัง ปัง
มันจากภัทร หรือ จากกรณ์ แล้วยิงใคร :z3: :z3:
:call: :call:
:pig4:
-
:fire: :fire: :fire:
-
เพิ่งได้เค้ามาอ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกสงสารกรณ์กับกรรณ์มากๆๆ
หวังว่าคงจะไม่ถูกขมขื่นจิงๆ นะ อยากให้น้องพี่น้องคู่นี้มีความสุขมากๆๆ
หวังว่าผลกรรมของการกระทำทุกๆ อย่างของอิกฤษณ์จะส่งผลถึงเจ้าตัวเร็วๆ
เอาแบบให้สาสมกับสิ่งที่ทำลงไปทุกอย่างด้วยนะ ภัทรไม่น่าจะเห็นแก่ความเป็นพี่น้องเลย
แล้วเสียงปืนหล่ะ มันมาจากไหน ใคร อะไร ยังงัย ประเด็นสำคัญที่อยากรู้คือพ่อ แม่ของสิงห์ เคยทำอะไรไว้
กับครอบครัวของกรณ์ด้วยใช่มั๊ย เรื่องนี้จะดราม่าอีกนานเลยใช่ปะคะ ไม่ไหวแล้วรันทดเกิน แต่ก้อชอบนะคะ
-
เลวมากอะกฤษณ์ กรณ์!!!
ไม่มั้งงงง??? แล้วเดย์นี่ใจสั่น ฮะๆ
รอต่ออีกครับ
-
วัวของใครเข้าคอกคนนั้น กรรมชั่ววิ่งตามทันไอ้เลวกฤษกับลิ่วล้อเลวบัดซบแล้วแล้วใช่ไหม
-
อ่อยยยย คนอื่นได้ยินเสียงโอดครวญของไอ้เลวกฤษณ์ก็น่าจะเข้ามาได้แล้วนะ
ว่าแต่ภัทรคงไม่เชื่อฟังคำพูดพี่ชายหรอกนะคราวนี้ :m31: :m31:
-
โอย ลุ้นกับเสียง ปัง ปัง หัวใจจะวาย อย่าให้คนดีๆต้องเป็นอะไรก็แล้วกันเนาะ
เวลาอ่านตอนน้องกรณ์โทษตัวเอง อะไรแบบนี้ บีบคั้นจริงๆ น้ำตาซึม
ถ้าผ่านเรื่องร้ายๆไป ขอให้สองพี่น้องมีความสุขกันบ้างนะ
เหมือนฝัน ที่ แค่รัก...วะ ฮ่าๆ ทำไมเราไม่มี แค่รัก บ้างเว๊
-
กฤษณ์เลวมากๆ อ่ะ เลวเกินคนแล้วแหละ แม้กระทั่งน้องสาวยังให้ทำเรื่องไม่ดีได้เลย แล้วกรรณ์จะเป็นไงอ่ะ สงสารทั้งกรณ์และกรรณ์อ่ะ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ มาต่อเร็วๆ นะ
-
ลุ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ลุ้นแบบไม่รู้จะลุ้นยังไงแล้ว
กรณ์บุกเดี่ยวไปช่วยกรรณ์ซะงั้น แล้วลูกน้องเป็นสิบที่ล้อมบ้านล่ะ?????
พี่สิงห์อีก อยู่หนายยยยเนี่ย
-
ตอนที่ 19
กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่เป็นลักษณะเฉพาะของโรงพยาบาล แม้จะอยู่ให้ห้องพักแบบพิเศษที่มีแยกส่วนระหว่างห้องพักของคนเฝ้าไข้กับผู้ป่วย แต่กลิ่นที่ไม่คุ้นเคยทำให้คนที่หลับหมดสติไปเกือบหนึ่งวันเต็มๆฟื้นตื่นจากการหลับใหล แสงไฟสีส้มอ่อนๆจากหัวเตียงคนไข้ช่วยทำให้ไม่ต้องปรับสายตามากเท่าที่ควรเป็น มือข้างซ้ายรู้สึกชาไปทั่วทั้งมือเมื่อหันไปมองก็ทำให้ยิ้มได้อย่างสุขใจ
‘คุณสิงห์’
กรณ์มองสิงห์ที่หลับไปทั้งๆที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้เล็กๆข้างเตียงที่เขานอนอยู่มือทั้งสองข้างของสิงห์กุมมือซ้ายของกรณ์จนแน่นเป็นสาเหตุของอาการเหน็บชา ใบหน้าคมของสิงห์ดูซูบตอบลงไปนิดหน่อยเมื่อเทียบกับเดือนก่อน ไม่ใช่ว่ากรณ์ไม่รู้ว่าสิงห์ห่วงตัวเองที่กินไม่ค่อยได้นอนไม่ค่อยหลับจนสิงห์กังวลตาม...ขอบคุณที่สิงห์เข้ามาช่วยเหลือทุกๆอย่าง
มือข้างที่เป็นอิสระเอื้อมมาจับตามโครงหน้าของผู้ชายที่ตัวเองหลงรัก...แม้จะไม่ใช่ช่วงเวลาที่ยาวนานมากมาย แค่สามเดือนกว่าๆที่กรณ์ได้ ‘พบ’ และได้ ‘รัก’ สิงห์คือคนที่ทำให้ชีวิตของกรณ์มีความหมาย เป็นคนสำคัญ...เหมือนกับกรรณ์
“อืม...กรณ์!! กรณ์ฟื้นแล้วเหรอ!!??”สิงห์ตื่นเพราะสัมผัสที่ใบหน้า ตกใจตาโตอย่างปิดไว้ไม่อยู่ที่เห็นกรณ์ฟื้นคืนสติ ท่าทีลุกลี้ลุกลนทำให้กรณ์ถึงกับหัวเราะคิกอย่างอารมณ์ดี
“หัวเราะอะไร! เดี๋ยวเถอะนะ”คนถูกหัวเราะใส่แกล้งทำเสียงแข็ง มือข้างหนึ่งยกขึ้นท้ายทอยแก้เขินแต่อีกข้างยังจับมือซ้ายของกรณ์ไว้อย่าง ‘มั่นคง’ ความกลัวที่พึ่งผ่านไปเมื่อวานยังฉายชัดอยู่ในหัวของสิงห์ ภาพของกรณ์ที่ถูกปืนจ่ออยู่จากด้านหลัง
จากผู้หญิงที่ ‘น่าขยะแขยง’
“เปล่าครับ...”
“เปล่าอะไร หัวเราะเยาะพี่ชัดๆ”
“ไม่ได้หัวเราะเยาะจริงๆครับ...ก็แค่ตลกดีเห็นคุณสิงห์ลนๆ ปรกติออกจะเป็นคนมั่นใจ”กรณ์พูดยิ้มๆ เพราะตลอดเวลาที่กรณ์เฝ้ามองเฝ้ารักสิงห์อยู่ไกลๆ ทุกท่าทาง ทุกพฤติกรรมของสิงห์ได้แทรกซึมเข้าไปในหัวใจของกรณ์ช้าๆ ทุกเรื่องที่ของเป็นสิงห์กรณ์จะอยากรู้เสมอ
อยากจะรู้เรื่องราว ชีวิต ความเป็นอยู่ อยากรู้ว่าทำอะไร มีความสุขอยู่หรือเปล่า คุณสิงห์ของเขายังยิ้มอยู่มั้ย...มันเลยไม่แปลกที่กรณ์จะรู้นิสัยบางส่วนของสิงห์จากการที่เขาทำตัวเป็นแฟนคลับสิงห์แบบห่างๆไม่ให้เจ้าตัวรู้
“เหรอ...งั้นพี่จะทำตลกบ่อยๆดีมั้ย”
“หือ...ไม่ดีมั้งครับ ไม่ค่อยเหมาะกับคุณสิงห์เท่าไรเลย”
“ทำไมล่ะครับ พี่ทำตัวตลกๆก็ดีออก กรณ์จะได้ยิ้มจะได้หัวเราะแบบนี้ไง”คำหวานกับมือที่ยกขึ้นลูบหัวทำให้หัวใจของกรณ์เต้นเร็วขึ้นอย่างแปลกประหลาด รู้สึกเหมือนมันจะทะลุออกจากอกให้ได้ตอนที่มือใหญ่สัมผัสลงบนหัวทุยๆของตัวเอง ใบหน้าที่สะท้อนแสงสีส้มอ่อนๆขึ้นสีแดงเรื่อๆที่ข้างแก้มจนทำให้คนเฝ้าไข้อดไม่ได้ที่จะดึงกรณ์เข้ามาในอ้อมกอดเบาๆ
ไม่มีแรงต้านหรือแรงขัดขื่นอย่างเช่นทุกครั้งที่ดึงคนตัวเล็กคนนี้เข้ามากอด
แต่...ความรู้สึกที่อิ่มเอิบแตกต่างไปจากทุกครั้ง เพราะทุกครั้งที่ได้กอด...ได้จูบ...เหมือนว่ากรณ์ทำตามความต้องการของสิงห์เพียงฝ่ายเดียว ทว่า...ครั้งนี้กรณ์ทำเพราะอยากทำ
อยาก ‘ถูกกอด’
“โอ้ย...”เสียงครางเบาๆเพราะเจ็บแผลแต่กลับทำให้สิงห์ตกใจจนอยากจะขำอีกรอบ
“กรณ์! เจ็บเหรอครับ! พี่โดนแผลเหรอ...ขอโทษนะ”
“...ครับ”ยิ้มรับแบบทุกครั้งที่ทำ พลางมองไปดูแผลตรงท้องของตัวเองที่ถูกทำไว้อย่างดี กระสุนที่ถูกฝังก็ผ่าตัดเอาออกเรียบร้อยที่นอนสลบไปหนึ่งวันก็เพราะความเพลียสะสมและผลจากยาสลบตอนที่ผ่าตัดเท่านั้น
แผลถูกยิง...กรณ์ยิ้มเศร้าๆให้กับแผลที่ตนเองได้รับมา
“คุณสิงห์ครับ...กรรณ์ปลอดภัยดีใช่มั้ย”พอเห็นแผลเลยต้องถามถึงน้องชาย รู้อยู่แล้วว่าน้องตัวเองต้องปลอดภัย ก่อนหมดสติกรณ์ก็เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ‘รู้ทุกอย่าง’
“ครับ...นอกจากแผลฟกช้ำก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”
“เอ่อ...แล้ว”
“ไม่ครับ น้องกรรณ์ไม่ได้ถูกข่มขื่นเพราะกรณ์นะรู้มั้ย กรณ์ช่วยน้องเอาไว้ทัน กรณ์เป็นพี่ที่ดีมากเลยนะครับ”จูบเข้าที่ขมับของคนที่กำลังทำหน้ากังวลก่อนจะบอกเล่าเรื่องราวที่ต่อจากกรณ์สลบให้ได้ฟังเพื่อหวังจะคลายกังวลและเรียกรอยยิ้มของกรณ์กลับมา
เมื่อวานตอนที่นายเดย์วิ่งออกไปอย่างรีบร้อนไม่สนใจว่าใครซุ่มอยู่นอกบ้าน สิงห์ที่กำลังคุยอยู่กับศักดิ์หันไปมองกรณ์ที่คิดว่าอยู่ที่รถด้วยความเป็นห่วงเพราะคนที่พึ่งวิ่งออกมาหนีไปทางที่รถของสิงห์จอดอยู่พอดี แต่สิงห์ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าที่ๆกรณ์ควรอยู่กลับไม่มี...อย่างเดียวที่สิงห์คิดได้คือต้องเข้าไปในบ้านให้เร็วที่สุด
ทันทีที่เข้ามาให้บ้านหลังนี้ก็ได้ยินเสียงวิ่งไปมาอยู่ที่ชั้นสองของบ้าน เขาจึงเดินขึ้นไปตามเสียงของฝีเท้านั่นภาพแรกที่เห็นเมื่อเดินพ้นบันไดขึ้นมาคือภาพของกรณ์ที่ยืนถือปืนด้วยมือที่สั่นไหวแต่สิ่งที่ทำให้สิงห์กลัวจนต้องรีบเหนียวไกปืนที่มือตัวเองไปที่ภัทรที่ถือปืนจ่ออยู่ข้างหลังกรณ์
ไม่มีความลังเล ไม่มีความสงสารสำหรับ‘ผู้หญิงที่น่ารังเกลียด’อย่างภัทร
“...คุณสิงห์ครับ ผมอยากไป ‘งานศพ’ของคุณภัทร”เสียงเศร้าของกรณ์พร้อมกับแววตาที่ลุบต่ำลงทำให้ไม่สามารถปฏิเสธอะไรร่างบางคนนี้ได้
“อืม...เอาไว้ไปคืนพรุ่งนี้แล้วกัน พี่จะลองคุยกับคุณหมอของกรณ์ให้ว่าจะขอออกไปแค่ช่วงค่ำ โอเคนะครับ”สิงห์บอกอย่างอ่อนโยนที่จริงเขาไม่อยากไปงานศพเลย เพราะสิงห์เป็นคนที่ ‘ฆ่า’ ภัทรกับมือเขาคงทำตัวไม่ถูกเท่าไรที่จะไปร่วมงานแม้ภัทรจะมีความผิดก็ตามที
“ขอบคุณครับ...ถ้าไม่รบกวนจนเกินไปผมอยากพากรรณ์ไปด้วยจะได้มั้ย”
“ได้ซิครับ ถือว่าไปอโหสิฯให้ภัทรแล้วกัน พี่ก็คงจะต้องอโหสิฯภัทรด้วยเหมือนกัน”กรณ์ยิ้มตอบเศร้าก่อนจะซุกตัวเองลงในอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นที่เป็นที่พักพิงของกรณ์
ร่างที่ล้มกองกับพื้นที่เจิงนองไปด้วยเลือดสีแดงสด ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาและคำพูดที่วนเวียนของภัทรก่อนที่จะสิ้นลมยังคงดังอยู่ในหัวของกรณ์
‘ขอ...ร้อง...ภัทร..ขอ...รับทุกอย่าง..ทุกความผิด..ขอชดเชย..ด้วย...ชีวิต...ได้โปรด’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
เสียงสวดศพของเหล่าพระสงฆ์ที่สวดให้กับร่างของหญิงสาวผู้ล่วงลับที่นอนอยู่ในโรงไม้ตั้งเด่นอยู่กลางศาลา เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของผู้เป็นแม่ร้องออกมาอย่างทำใจไม่ได้ จริงอยู่ที่ปริยาภัทรไม่ใช่ลูกรักของนารี แต่ถึงยังไงนารีก็ ‘รัก’ ปริยาภัทรอย่างไม่มีข้อสงสัย แม้วิธีการสอนวิธีการเลี้ยงดูจะผิด แต่ความเป็นแม่...ความทุกข์ทรมานที่ต้องมาจัดงานศพให้ลูกของตัวเองมันรวดร้าวเกินไป...และน้ำตาก็คือทางที่จะระบายออกได้ดีที่สุด
รถตู้สีบรอนซ์เงินเคลื่อนตัวเข้ามาจอดเทียบที่ศาลาที่ใช้สวดศพ คนที่เดินเข้ามาในงานทำให้เจ้าของงานต้องตาโตด้วยความเจ็บแค้น คุณหญิงเนตร คุณอัคคี โยริน กรณ์ กรรณ์และราชสีห์เข้ามาร่วมงานพร้อมๆกัน นารีที่เห็นคนเหล่านี้ก็ยิ่งปวดใจมากกว่าเดิม
เรื่องราวทั้งหมดถูกบอกผ่านให้นารีและครอบครัวรับรู้อย่างไม่มีปิดบัง คุณสุดาปิดปากไม่ยอมพูดอะไรแม้สิ่งที่ทุกคนเข้าใจจะขัดกับสิ่งที่ตัวเองรู้ในตอนแรก เพราะที่หลานสาวเธอต้องตายก็เพราะอยากจะลบล้างบาปอย่างที่เคยเปรยกับตัวเองบ่อยๆ อีกอย่างภัทรก็ตายไปแล้ว ตายทั้งๆที่รับความผิดไปทั้งหมด หลานสาวเธอคงจากไปอย่างหมดห่วงแล้ว...
แต่ที่คุณสุดาเป็นห่วงคือหลานชายของเธอ ที่มีปฏิกิริยาทันทีที่กรณ์เดินลงมาจากรถตู้ สายตาลอกแลกจนน่าสงสัยเหงือเม็ดโตผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าอย่างคนกังวล ใจจิตของกฤษณ์กำลังหวาดกลัว
“ไปไหว้น้องซิกฤษณ์ บอกน้องว่าให้น้องสบายใจว่ากฤษณ์จะกลับตัวเป็นคนใหม่ ทำเพื่อน้องบ้างนะลูก”
“ค..คุณ..ย..ยายพูดอะไร! ผม...ผมทำไมต้องกลับตัว”
“กฤษณ์....”คุณสุดาเสียงอ่อนที่เห็นท่าทีของหลานชายถ้าจะโทษใครซักคนที่เป็นคนที่ทำให้กฤษณ์เป็นคนนิสัยเลวร้ายขนาดนี้คงต้องโทษตัวของเธอเอง...อาจเพราะเธอเป็นยายแท้ๆ แต่พอเห็นนารีสอนลูกในทางที่ผิดๆเธอกลับนิ่งเฉย
‘จุดเริ่มต้นมันอยู่ตรงไหนกันนะหลานยาย’
“คุณยายไม่ต้องพูดอะไรแล้ว...ผมขอตัวก่อนนะครับ อยากสูดอากาศบริสุทธิ์หน่อย”ไม่ทันที่จะได้พูดห้ามหรือตักเตือนอะไรร่างเพรียวของกฤษณ์ก็รีบเดินออกไปด้านหลังวัดเพื่อหลบหน้าคนที่พึ่งมา
ด้านกรณ์ที่พึ่งมาถึงก็ตรงเข้าไปเคารพศพภัทรเป็นอย่างแรกไม่ลืมที่จะดึงน้องชายของตัวเองให้เดินไปพร้อมๆกันด้วย
“พี่ใจดี!....พี่ใจดี!”เสียงกรรณ์เย้วๆขึ้นมาจนทุกคนหันมาให้ความสนใจเด็กหนุ่มร่างเล็กที่กระโดดชี้ใส่รูปหน้าศพของภัทรร้องบอกกรณ์ราวกับจะแนะนำ ‘พี่ใจดี’ ของตัวเองให้พี่ชายรู้จัก
“กรรณ์มาไหว้พี่ใจดีก่อน”กรณ์กลั้นก้อนสะอึกเข้าไปก่อนจะเรียกกรรณ์ให้ลงมานั่ง จุดธูปแบ่งให้น้องชาย กรรณ์รับธูปไปงงๆก่อนจะทำตามกรณ์ที่เริ่มพนมมือและก้มกราบลงไปที่หน้าโรงศพของภัทร
“กรรณ์ครับ กราบพี่ใจดีซิครับ”
“อยู่ไหน??”
“นู้นไง พี่ใจดีนอนอยู่ในนั้น”
“อ่า...แล้ว...จะตื่นมั้ย...กรรณ์อยากกิน..สตอเบอรี่!!”
“อืม...ก็คงจะ...นานมั้งครับ ถ้ากรรณ์อยากกินสตอเบอรี่เดี๋ยวกรณ์จะซื้อให้เองนะ”กรณ์อ้อมแอ้มตอบ ไม่ใช่ว่าไม่อยากอธิบายให้กรรณ์ฟัง แต่รู้ว่าอธิบายไปกรรณ์ก็คงไม่เข้าใจเผลอๆอาจจะอาละวาดซ้ำ
“ไม่เอาหรอก!! สตอเบอรี่...พี่ใจดี...อร่อยที่สุด!!”
“ทำไมพูดเสียงดังใส่กรณฺล่ะกรรณ์ไม่น่ารักเลยนะ กรณ์โกรธนะ”
“...ขอโทษ”
บทสนทนาของสองพี่น้องอยู่ในสายตาของคุณสุดามาตลอด ยิ่งได้ยินคำพูดที่กรรณ์พูดถึงหลานสาวก็พาลจะน้ำตาไหลเสียให้ได้ ช่วงเวลาที่ดูแลกรรณ์ ภัทรดูแลได้ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่องราวกับว่าคุณสุดากำลังมองดูหลานสาวของเธอกำลังเลี้ยงลูกชายตัวน้อยๆของตัวเองอยู่
ความรักความเอาใจใส่ที่ภัทรมีให้กับเด็กคนนี้ไม่ต่างอะไรกับสิ่งที่คุณสุดาเคยให้กับลูกของเธอ...บางทีอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำไป
“คุณยายใจดี!!...พี่ใจดี! พี่ใจดี...หลับ”กรรณ์ที่หันไปเห็นคุณสุดาที่กำลังเริ่มน้ำตาคลอก็รีบวิ่งไปหาอย่างคุ้นเคย
“จ้ะ...พี่ใจดีกำลังหลับสบายเลยนะ กำลังหลับอย่างมีความสุขด้วย แล้วกรรณ์อยากให้พี่ใจดีมีความสุขมั้ยล่ะจ้ะ”
“อยาก....ครับ”
“ถ้าอย่างนั้น...กรรณ์ต้องขยันสวดมนต์แล้วคิดถึงพี่ใจดีบ่อยๆ ทำบุญให้พี่ใจดีเขาบ่อยๆ แล้วกรรณ์ก็ต้องมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข แค่นั้นพี่ใจดีของกรรณ์ก็จะนอนหลับอย่างสบายแล้วล่ะจ้ะ”เสียงของหญิงชราบอกกับกรรณ์ ตอนนี้เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาที่มีไว้ได้อีกต่อไป มือที่เหี่ยวแต่อบอุ่นยกขึ้นมาลูบหัวกรรณ์อย่างรักใคร่
พอได้เห็นแบบนี้ยิ่งทำให้กรณ์รู้เลยว่าระหว่างที่กรรณ์หายไปยังมีคนที่คอยปกป้องน้องชายอยู่เสมอ ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกติดค้างภัทรมากเหลือเกิน คนที่คิดมาตลอดว่าเป็นคน ‘ไม่ดี’ ลักพาตัวกรรณ์ไปพรากพี่พรากน้อง...น่าละอายใจจริงๆ
“ทำอะไรอยู่ครับกรณ์”สิงห์เดินซ้อนหลังเรียกทักกรณ์ เขาพึ่งไปทักทายนารีที่ร้องห่มร้องไห้อยู่อีกด้านของศาลา เห็นแววตาของนารีก็รู้ว่ายังโกรธเขาอยู่แน่ๆ สิงห์เข้าใจดีจึงเลี่ยงออกมาหากรณ์ที่ยื่นมองดูน้องชายคุยกับคุณสุดาด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย
“คุณสิงห์ครับ...ถ้า...ถ้าไม่มีผม ถ้าผมไม่ได้แอบชอบคุณสิงห์ คุณสิงห์กับคุณภัทรจะได้แต่งงานกันมั้ยครับ”
“ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะครับ ถึงไม่มีกรณ์แต่ถ้าภัทรเป็นผู้หญิงแบบนี้พี่ก็ไม่แต่งแน่นอน”สิงห์ตอบอย่างมั่นใจ มองกรณ์ด้วยแววตาที่สื่อความจริงใจ
“แต่คุณภัทรเป็นคนดีนะครับ”
“คนดีที่ไหนเขาทำกันแบบนี้กรณ์”
“คุณภัทรเธอมีเหตุผล อย่าว่าอะไรคุณภัทรอีกเลยนะครับ ผมแค่อยากให้คุณสิงห์รู้ว่าคุณภัทรเธอเป็นคนดีจริงๆ ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็คงเหมาะสมกับคุณสิงห์มากเลยล่ะครับ”กรณ์พูดยิ้มๆ ไม่ได้ประชดใดๆแต่พูดออกมาจากใจจริงๆ
“กรณ์...ถ้ากรณ์พูดมาประมาณนี้อีกพี่จะโกรธแล้วนะ เลิกทำเหมือนพี่เป็นของเล่นซะทีได้มั้ย จริงจังกับพี่หน่อย ก่อนเจอกรณ์พี่อาจจะเหมาะสมกับคนอื่น แต่พอมาเจอกรณ์ พี่ก็เป็นของกรณ์แค่คนเดียว เหมาะกับกรณ์แค่คนเดียว...จำเอาไว้นะ!”สิงห์พูดเสียงแข็งใส่ก่อนจะหันหน้าเดินหนีไปแบบงอนๆ กรณ์อมยิ้มส่ายหน้าให้กับท่าทางแปลกๆของสิงห์ที่นับวันก็จะมีมาให้เห็นเรื่อยๆ พลางมองไปที่รูปของภัทรที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ
ส่งยิ้มขอบคุณและขอบโทษอยู่ในทีไปให้
ขอบคุณที่ช่วยเหลือพวกเราสองพี่น้องทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นญาติหรือแม้กระทั้งคนสนิทชิดเชื้อและขอโทษที่ต้องยกความผิดทั้งหมดไปที่ภัทร ที่ต้องให้ภัทรรับบาปที่ควรเป็นของเขาแท้ๆ
ช่วงเวลาแห่งชีวิตที่กรณ์กำลังจิตใจสั่นไหวเพราะเห็นร่างกายที่เปลือยเปล่าของกรรณ์กับผู้ชายร่างใหญ่อีกคน ทำให้ถูกเจ้าร่างใหญ่นั้นคว้าปืนตรงหัวเตียงยิงเข้าที่หน้าท้องแต่ก็ถูกภัทรที่ยิงสวนกลับไปเข้าที่กลางอกและสุดท้ายก็ภัทรก็ถูกสิงห์เข้าใจผิดยิงจนเสียชีวิต
‘ผมเป็นหนี้คุณเยอะเหลือเกินคุณภัทร’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ความมืดสนิทของวัดทำให้บรรยากาศแถวนี้ดูวังเวงจนน่ากลัว ยิ่งเป็นบริเวณที่เอาไว้ตั้ง ‘บัว’ ซึ่งเอาไว้เก็บกระดูกของคนตายทำให้บริเวณโดยรอบน่ากลัวเข้าไปกันใหญ่
เสียงจิ้งหรีดเพียงอย่างเดียวที่ทำให้เกิดเสียงแต่ก็ดันเป็นเสียงที่ไม่น่าฟังซักเท่าไรสำหรับกฤษณ์ที่เดินออกจากศาลาสวดศพด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยว อารมณ์เสียที่เจอกรณ์ที่งานทั้งแค้นทั้งกลัวว่ากรณ์จะบอกความจริงกับทุกคนเลยเลือกเดินหนีออกมาจากทางท้ายวัดแล้วค่อยไปหาแท็กซี่ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
แต่...เหมือนว่าทุกๆอย่างไม่ได้เป็นไปอย่างที่กฤษณ์คิดเอาไว้
“หึหึ....”
“ใครน่ะ!!!??”เสียงประหลาดดังขึ้นจากหลังบัวเก็บกระดูกหลังใหญ่ กฤษณ์ผวามองผ่านความมืดแต่ก็เห็นเพียงเงาลางๆของผู้ชายและดวงตาที่โกรธแค้นกำลังจ้องมองมาที่เขาอย่างน่ากลัว
“มึงจำกูไม่ได้แล้วรึไง???”
“อ...ไอ้เดย์!!!”
“เออ!! กูเอง ทำไม คิดว่ากูจะตายแล้วรึไง ถุย! กูไม่กระจอกขนาดนั้นหรอกเว้ย คิดจะส่งคนไปเก็บกูเพื่อปิดปากแต่ส่งไปแค่สามสี่คนมันจะดูถูกกูมากไปล่ะ!”ตวาดออกมาอย่างเสียงดังพร้อมๆกับร่างใหญ่ที่ก้าวเข้ามาหากฤษณ์ทีละก้าวอย่างน่าหวาดหวั่น
แต่ที่น่าหวาดหวั่นกว่านั้นคือวัตถุมีคมสีเงินด้ามทั้งยาวและใหญ่ที่อยู่ในมือของไอ้เดย์
“ก....กู...กูเปล่านะ ไม่ใช่กู!”
“ไม่ใช่มึงแล้วมันหมาตัวไหน! ตั้งแต่กูออกจากคุกกูก็ทำงานให้มึงมาคนเดียวตลอดสี่ปีแล้วมันจะมีหมาที่ไหนมาสั่งเก็บกู!”
“ก..กู...ไม่รู้ ไม่ใช่กูนะ...ไม่ใช่กู”
“มึงพลาดเองนะที่จะเล่นกับโจรอย่างกู!”เพราะความกลัวทำให้ขาของกฤษณ์ไม่สามารถก้าวหนี ‘มัจจุราช’ ที่อยู่ตรงหน้าได้ เดย์เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่ยกยิ้มอย่างถูกใจที่ได้เห็นอดีตเจ้านายกลัวตายจนปากสั่นตาเหลือก
ที่จริงเดย์ก็ไม่ได้อยากจะฆ่าใครแต่เพราะกฤษณ์เล่นไม่ซื่อหวังจะเอาชีวิตของมันก่อน เพราะต้องปกป้องตัวเองเลยจำเป็นต้องฆ่า...เสียงฉึ่บ!! ดังขึ้นเบาๆขณะที่เดย์แทงเข้าไปที่ท้องของกฤษณ์อย่างแรงจนปลายแหลมของมีดทะลุออกจากด้านหลังของกฤษณ์ก่อนที่เสียงฉึ่บจะเกิดขึ้นอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า...เป็นสิบๆครั้ง
‘......พี่กฤษณ์........’
ก่อนที่ลมหายใจจะดับ ชีวิตที่มีจะสูญสิ้น รอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าขาวของกฤษณ์อีกครั้ง ภาพที่เขาเห็นคือร่างโปร่งใสของคนที่คุ้นเคยกำลังยื่นมองเขาอยู่ ใบหน้าที่กฤษณ์จำได้ดีเพราะอยู่ด้วยกันมาเกือบยี่สิบปี น้ำเสียงแผ่วเบาที่คอยเรียกชื่อของเขาอย่างเคารพมาโดยตลอด
‘แกเหงาซินะยัยภัทร...จริงซินะ...ก็แกทำอะไรไม่เป็นเลยซักอย่าง ถ้าไม่มีฉันแกจะอยู่ได้อย่างไร...จริงมั้ย??’
‘ยัยน้องโง่’
:เฮ้อ: ถอนหายใจสำหรับตอนดาร์คๆแบบนี้
แอบมีหวานมีหน่อยๆด้วย = ="
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ :3123: :L2: :pig4:
ประเด็นสำคัญที่อยากรู้คือพ่อ แม่ของสิงห์ เคยทำอะไรไว้
กับครอบครัวของกรณ์ด้วยใช่มั๊ย เรื่องนี้จะดราม่าอีกนานเลยใช่ปะคะ
ตอบเม้นอันนี้เดี๋ยวเข้าใจผิด แฮะๆ
เรื่องนี้ใกล้จบแล้วครับ ดราม่าอีกไม่นานแน่ๆรับรอง ประเด็นดราม่าเรื่องพ่อแม่สิงห์ผมใส่พลอตนี้ไป
เพื่อทำให้เรื่องนี้จบแบบสมบูรณ์ครับ
รับรองว่าต่อจากนี้จะไม่ค่อยดราม่าเท่าไรเลยครับ ^^
[/color]
-
คนบ้าที่โผล่มาอ่านกลางดึก :laugh:
แวบมาแก้เครียดจากโปรเจคที่ยังทำไม่เสร็จ
ภัทรตายซะแล้ว แอบน่าสงสารนะเนี่ย
รอครึ่งหลังจ้า :กอด1:
-
เพราะน้องโง่สินะเลยต้องตามน้องไปอีกคน
-
ไปดีนะกฤษณ์ :call:
-
เอ้า!! ภัทรตายซะงั้นอ่ะ
แต่ขอบคุณที่อิกฤษณ์ตายสักที
หวังแต่ว่าจะไม่ใช่ความฝันนะ
ที่อิกฤษณ์ตายเนี่ย -*-
รอดูฉากหวาน น่ารัก อาโนเนะ
-
:เฮ้อ:ไปใช้เวรของมัน
-
กฤษ...อย่าตายนะ
รับกรรมก่อน ๕๕๕
-
:เฮ้อ: สงสารภัทรนะ
-
อ่อยยยย สงสารคุณภัทร โดนเข้าใจผิดอ่ะ
ชีวิตน้องกรณ์ก็นะ รันทดจริงๆ
แต่ว่าความดีชนะทุกอย่างแหละเนาะ
ดีใจที่มีคนรัก มีคนปกป้อง
ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องอะโลนแล้ว!!
-
จบแบบนี้...ก็ดีนะ.../พยักหน้าหงึกๆ/
ต่อจากคลายปมดราม่ารบกวนขอหวานๆให้ชุ่มชื่นหัวใจหน่อยนะคะ :)
-
:กอด1: :L1:
บวกเป็ด
-
บทสรุปของตัวโกง :เฮ้อ:
สงสารภัทร :o12:
:กอด1: :pig4:
-
ขนาดจะตายก็ยังไม่มีสำนึกนะไอ้กฤษ นึกว่าเห็นภาพของน้องสาวแล้วจะรู้สำนึกจะรู้สึกผิด
ที่ตนเองเป็นมูลเหตุให้น้องต้องได้รับชะตากรรมแบบนั้น แกตายไปก็คงได้เวียนว่ายอยู่ในนรกขุมที่ลึกที่สุดละะ
-
สงสารภัทรที่สุดแล้ว ไม่น่าตายเลย
-
อ่านรวดเดียว.....
กรณ์ กรรณ์ ชีวิตน่าสงสาร อยากให้มีความสุขสักที
ยังไม่เคลียเรื่องพ่อกับแม่ของสิงห์ตอนที่เจอกรณ์ครั้งแรก
-
เศร้า พี่ใจดีจากไปเพราะความเข้าใจผิด
แต่สุดท้ายกฤษณ์ก็ได้รับกรรมที่ทำไว้
เราต้องรอกินมาม่าอีกชามใช่ไหม (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/emoticon_013_cactus.gif)
-
สุดท้ายก็ตายทั้งคู่ :เฮ้อ:
แต่สงสารภัทรนะโดนเข้าใจผิดกระทั่งวินาทีสุดท้าย
-
อ่านแล้วอึดอัด
ภัทรตายโดยขอรับความผิดทั้งหมดไว้ แม้ถูกเข้าใจผิดก็ยอมเพียงเพื่อปกป้องพี่ตัวเอง
ใจนึงก็อยากให้เปิดเผยแต่ก็ไม่รู้ว่าภัทรจะ "นอนหลับ" แบบสบายใจมั้ย
ส่วนกฤษตายแค่นี้มันง่ายเกิน แต่อยู่ไปก็ไม่ได้ทำอะไรที่คนเค้าทำกันก็อย่าอยู่เลย
สงสารกรรณ์ถ้ารู้ว่าพี่ใจดี "นอนหลับ" แบบไม่ตื่นมาอีกแล้วกรรณ์จะรู้สึกอย่างไร
-
สามคำให้ภัทร>>>น่า สง สาร
สามคำให้กฤษณ์>>>ส วัส ดี o18
-
สงสารภัทรที่ต้องจากไป จากไปกับที่คนอื่นคิดวว่าผิด ตายแทนคนชั่ว แต่บทสรุปของคนชั่ว ยังไงก็ต้องได้รับผลที่ตัวเองทำ
-
ภัทรเป็นคนดี ไม่น่าจบชีวิตแบบนี้เลย
แต่กฤษณ์ก็ได้รับผลกรรมแล้ว
-
ภัทรไม่น่าตายเลย
ให้อีกฤษมันตายไปคนเดียวก็พอ
คราวนี้คงจะมีสิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตของกรณ์กับกรรณ์สักที
-
สงสารภัทรนะ
-
ตึงง... :เฮ้อ:
ถ้าจะดราม่าขนาดนี้!!
สงสารภัทรอะ ทำไมคนดีๆถึงต้องรับกรรมที่ไม่ได้ก่อ
้เฮ้อออ- - *จริงจัง?*
-
เฮ้อออ :เฮ้อ:
-
สงสารภัทรที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:monkeysad:สงสารภัรทจังเลยอะ :sad11:
สมน้ำหน้าไอ้ห่านั่นตายได้ก็ดีแตน้องภัรทไม่น่าตายเลยอะ :sad11:
ปล.เค้าจะรออ่านตอนต่อไปเน้อ :bye2: :bye2:
-
:monkeysad:สงสารภัรทจังเลยอะเป็นคนดีจริงๆเลย
สมน้ำหน้าไอ้บ้าตายได้ก็ดีเพราะแกทำให้ภัรทต้องตาย :sad11:
ปล.เค้าจะรออ่านตอนต่อไปเน้อ :กอด1: :L2:
-
"สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม"
-
โธ่ ภัทร...ไม่ได้ทำไรผิดเลย :o12: :o12: :o12:
-
สงสารภัทรน่าจะมีใครซักคนพูดความจริงบ้างภัทรจะได้ไม่ตายเปล่าแบบให้ทุกคนรู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดคือกฤษณ์
-
:sad11: หนูภัทร
:เฮ้อ:
:กอด1:
-
เข้มข้นมาแต่ต้นจนหยดสุดท้าย ต้องยกฉายานี้ให้ภัทร "คนที่ที่โลกลืม พี่ใจดี"
-
หวังว่าหลังจากนี้จะเป็นฟ้าหลังฝนน่ะ :กอด1: :กอด1:
-
ภัทรไม่น่าเสียชีวิต :m15: :m15:
-
คนเรามันจะชั่วได้ถึงเพียงนี้ สมน้ำหน้ามันที่ตาย
แต่สงสารภัทรต้องมาตายทั้งที่เป็นคนดี
กรรณ์กับกรณ์คงจะมีสิ่งดีๆเข้ามาในได้แล้ว
-
ขอเข้ามาอ่านด้วยคนคร่า
สงสารภัทรที่จากไปตั้งแต่อายุยังน้อย
-
ตอนที่ 20
ท้องฟ้าสีฟ้าสีครามสดใสที่มีเมฆสีขาวเคลื่อนอยู่เพียงไม่กี่กลุ่มก้อน ความสว่างไสวของเที่ยงวันทำให้ภูมิทัศน์ที่นี่ดูสวยงามอย่างไร้ที่ติ แสงสีขาวกระทบกับเกรียวคลื่นเป็นประกายราวกับมีเพชรนับล้านๆลอยอยู่กลางทะเล แม้ไอร้อนและกลิ่นเกลือที่ลอยมาตามลมจะทำให้ไม่ค่อยสบายตัวเท่าไรนักแต่เพราะมันแลกมาด้วยความสวยงามของท้องทะเลผู้คนจึงยกให้การมาเที่ยวทะเลเป็นการท่องเที่ยวอันดับต้นๆในการพักผ่อนหย่อนใจ
เช่นเดียวกับราชสีห์ที่พา ‘คนที่รัก’ มาเที่ยวพักกายและพักใจที่รีสอร์ทติดทะเลหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวของเขาเอง หลังจากผ่านพ้นเรื่องร้ายมาไม่นานและทั้งคู่ก็พึ่งสอบปลายภาคเสร็จไปจึงเป็นเวลาที่เหมาะสมสำหรับการเที่ยวเพื่อเป็นการให้กำไรกับชีวิตบ้าง
ร่างบางที่ยื่นยิ้มอยู่กลางหาด อย่างไม่กลัวว่าผิวจะเสียจากแสงแดดตอนเที่ยงวัน กรณ์กำลังยื่นมองดูทะเลข้างหน้ามีความสุขเคยเห็นแต่ในทีวีเคยได้ยินจากคนอื่นว่าการมาทะเลสนุกเพียงไหนแต่กรณ์ก็ไม่เคยจะได้เห็นด้วยตาตัวเองซักครั้งว่ามันสวยและสนุกอย่างที่เคยเห็นและได้ยินมาหรือเปล่า เพราะตั้งแต่เด็กๆที่ต้องทำงานหาเงินและดูแลกรณ์เวลาทั้งหมดของกรณ์ก็ใช้แทบจะไม่พออยู่แล้ว
พอได้มาเห็นด้วยตาจริงๆก็ถึงรู้ว่าทำไมคนถึงมานิยมเที่ยวทะเลกันนัก เพราะว่ามันสวยและดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลยิ่งกว่าทั้งหมดยิ่งได้เห็นท้องฟ้าและท้องทะเลที่กว้างใหญ่พร้อมๆกันก็อดคิดถึงเรื่องราวของตัวเองกับคนที่ ‘แอบชอบ’ ไม่ได้
เคยคิดมาตลอดว่าสิงห์เปรียบเป็นท้องฟ้าที่สดใสและกว้างใหญ่ไพศาลและตัวกรณ์เป็นสัตว์น้ำตัวเล็กๆเท่านั้น ‘ไม่มีวัน’ที่ชีวิตของเขาและสิงห์จะมาบรรจบกันได้อย่างแน่นอน แต่วันนี้...ตอนนี้...เวลานี้ความคิดเหล่านั้นเปลี่ยนไป เพราะสิงห์ไม่ใช่ท้องฟ้าอีกแล้วในความคิดของกรณ์
แต่สิงห์เปรียบดั่งมหาสมุทร...เป็นที่พัก...ที่อาศัยของกรณ์ เป็นสิ่งสำคัญที่กรณ์คงขาดไปไม่ได้
“ทำไมมายื่นตากแดดแบบนี้ล่ะ เดี๋ยวไม่สบายนะครับ”เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นจากด้านหลัง กรณ์หันไปยิ้มให้เจ้าของเสียงที่กรณ์คุ้นเคยดีในช่วงเวลาไม่กี่เดือนที่ผ่านมา
“ดูทะเลครับคุณสิงห์”ตอบพร้อมกับยิ้มน้อยๆตามแบบของตัวเองแต่ก็ทำให้สิงห์ถึงกับยิ้มตอบด้วยรอยยิ้มที่กว้างกว่าหลายเท่าตัว
“ไม่เอาร่มมาด้วย แดดแรงนะวันนี้ เดี๋ยวไม่สบายตั้งแต่วันแรกที่มาถึงจะแย่ อีกสี่วันที่เหลือจะไม่สนุกเอานะ”
“เห็นผมอ่อนแอขนาดนั้นเชียวเหรอครับ”
“หรือไม่จริงล่ะครับ”
“โถ...ผมแข็งแรงนะครับคุณสิงห์ ไม่ไม่สบายง่ายๆหรอกครับ”แก้มป้องแดงๆพ่องนิดหน่อยที่ถูกล้อ เป็นปฏิกิริยาที่ไม่ใช่บ่อยครั้งที่จะได้เห็นจากร่างบาง อาจเพราะตั้งแต่สิงห์รู้จักกับกรณ์ก็มีแต่เรื่องร้ายๆเข้ามาในชีวิตของพวกเขาตลอด มุมน่ารักบางมุมของกรณ์ก็พึ่งจะปรากฏออกมาให้ได้เห็น
แต่ถึงขนาดว่ายังไม่เคยเห็นมุมน่ารักของคนตัวเล็กครบ ถึงจะเป็นอย่างนั้น...สิงห์ก็ ‘รักกรณ์’ อย่าถอดตัวไม่ขึ้นแล้ว ถ้าจะมีมุมน่ารักเพิ่มขึ้นมาอีกคงไม่ต้องคิดว่าสิงห์จะหลงกรณ์มากขึ้นขนาดไหน
กรณ์เปลี่ยนไปมาก จะว่าเปลี่ยนไปก็คงไม่ถูกเท่าไรนัก...กรณ์ดูสดใสขึ้น แม้ในบางครั้งดวงตาจะมีแววเศร้าหมองแต่การใช้ชีวิตของกรณ์ก็กลับสู่ปรกติก่อนที่กรรณ์จะถูกลักพาตัวไป ต่างแค่กรณ์ยอมที่จะไป-กลับ ระหว่างมหาวิทยาลัยกับสถานที่รับเลี้ยงของอาจารย์นภาเพื่อที่จะได้อยู่กับกรรณ์ตลอดเวลา โชคดีที่ร้านกาแฟของแพรวพรรณตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่างทางไปมหาวิทยาลัยพอดี ไม่ต้องไปๆกลับๆในระยะทางไกลเพื่อที่จะทำงาน และหากวันไหนที่ไม่มีเรียนก็ยังสะดวกที่จะไปทำงานอีกด้วย
อีกอย่างที่กรณ์เปลี่ยนไปคือการวางตัวกับสิงห์และทุกๆคนรอบตัว กรณ์จะบอกจะคุยกับคนอื่นมากขึ้น ทุกคนในคณะก็เริ่มจะเข้ามาพูดคุยกับกรณ์มากขึ้น ความน่ารักความเอาใจใส่ของกรณ์ที่มีให้กับคนที่รู้จักทำให้คนเหล่านั้นลืมข่าวลือเสียๆของกรณ์จนหมดสิ้น...
แม้มันจะทำให้สิงห์หัวเสียไปช่วงหนึ่งเพราะจากกรณ์ที่เคยเป็นคนที่ไม่มีกล้าเข้ามายุ่งเข้ามาคุยตอนนี้กลับกลายเป็นกรณ์คนที่ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนเหลียวมองจนคอแทบเคล็ดยิ่งเฉพาะในหมู่ของผู้ชายกรณ์ยิ่งเป็นที่น่าสนใจมากขึ้นทุกขณะ
จนสิงห์นึก ‘เสียดาย’ ข่าวลือนั้นขึ้นมาตะหงิดๆ ไม่อยากจะให้ใครเข้ามายุ่งกับกรณ์ของเขา ถึงรู้ว่ากรณ์ชอบตัวเองแต่ก็อดอารมณ์เสียไม่ได้อยู่ดี
“เฮ้ออ...เรานี่ก็น้า”สิงห์ส่ายหน้าหน่อยๆอมยิ้ม ยกมือขึ้นไปวางบนหัวของกรณ์โคลงไปมานิดหน่อยก่อนที่จะกดหัวทุยๆซบลงมาที่ไหล่หนาของตัวเอง
“อ่า...คุณสิงห์...คนเยอะ...อายเขาครับ”คำพูดตะกุตะกะของกรณ์กับใบหูที่แดงแสดงความเขินอายออกมาอย่างปิดไม่มิดทำให้สิงห์หัวเราะในลำคอเบาๆอย่างนึกเอ็นดู
“ฝรั่งทั้งนั้น อายทำไม คนเป็น ‘แฟน’ กอดกันไม่เห็นเป็นไรเลย”คำพูดที่กระซิบข้างหูยิ่งทำให้กรณ์นึกเขินขึ้นไปกันใหญ่ ก้มใบหน้างุดลงกับอกของสิงห์ส่ายไปมาเล็กหน่อยจนจั๊กจี้ แต่ก็สร้างความพอใจให้กับสิงห์ได้ไม่น้อย
“คนขี้ตู่”เสียงอู้อี้เพราะคนพูดซุกหน้าในอกแกร่งของซุกแต่สิงห์ก็ได้ยินชัดเจนแล้วหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี
“ขี้ตู่ยังไงหว่า...คนรักกันก็ต้องเป็นแฟนกัน พี่รักคุณกรณ์ คุณกรณ์ก็รักพี่ ก็เป็นแฟนกันนั้นแหละถูกแล้ว”
“ผมยังไม่ได้ อ๊ะ...อืม”ไม่รู้และไม่สนว่าร่างบางในอ้อมกอดจะพูดอะไรสิงห์ผละตัวกรณ์ออกแล้วก้มลงไปจูบอย่างรวดเร็วจนกรณ์เองก็คาดไม่ถึง แต่พอหายตกใจปากบางก็เปิดรับสัมผัสทุกสิ่งที่สิงห์จะมอบให้
ทันทีที่กรณ์เปิดปากรับการจูบ คนตัวโตกว่าก็เริ่มทำตามใจเรียกร้องบดจูบไปริมฝีปากของกรณ์ ดูดเม้มเบาๆเป็นการหยอกเอินก่อนจะส่งเรียวลิ้นหนาเข้าไปเกี่ยวพันกับลิ้นของอีกฝ่ายจนน้ำใสๆภายในปากของคนที่ถูกจูบไหลย้อนออกมาเพราะเจ้าของถูกจูบจนแทบหายใจไม่ทัน
มือใหญ่ทั้งสองข้างก็เลื่อนต่ำลงจนถึงสะโพกมนก่อนกระชับคนตัวเล็กเข้ามาให้ชิดขึ้นจนแทบจะไม่มีช่องว่างระหว่างกัน ทำให้รับรู้ได้ว่าส่วนอ่อนไหวของสิงห์แข็งขื่นอย่างมีอารมณ์มากขนาดไหน ใบหน้าหวานแดงเถือกขึ้นมาอีกรอบเมื่อได้รับรู้ถึงความต้องการของอีกฝ่าย
“ฮ๊า.....”เสียงหอบหายใจของกรณ์ดังขึ้นทันทีที่ปากบางถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แต่ก็ยังถูกกอดเอาไว้อยู่ทั้งตัว
ยัง...สัมผัสถึงความต้องการของสิงห์ได้อยู่....
“คุณสิงห์บ้า จูบมาได้ยังไงครับ คนเยอะขนาดนี้ อายบ้างซิครับ”แม้จะเหมือนคำต่อว่าแต่เพราะน้ำเสียงที่อ่อนหวานเกินไปของกรณ์จึงไม่เหมือนคำต่อว่าเลยซักนิดในความคิดของสิงห์
“หึหึ ก็คุณกรณ์น่ารักพี่จะอดใจไหวได้ยังไง”
“คนบ้า....”
“คุณกรณ์....”จากน้ำเสียงขี้เล่นแปรเปลี่ยนเป็นจริงจังอย่างฉับพลันทำให้กรณ์ต้องแหงนขึ้นมามองด้วยความสงสัย
“เป็น ‘แฟน’ กันนะครับ คบกันพี่นะครับ”แววตา น้ำเสียงพร้อมกับสีหน้าบ่งบอกว่าคนคนนี้เอาจริงแค่ไหนเลยทำให้กรณ์นึกเขินอายจนต้องรีบก้มลงไปซ้อนใบหน้าตัวเองกับอกของสิงห์อีกครั้ง
“..........ยังจะมาถามอีก.........”เสียงอู้อี้อย่างเช่นครั้งแรกแต่ก็ทำให้สิงห์หัวเราะขึ้นมาได้อย่างเช่นเคย
“ก็กลัวจะมาหาว่าพี่ขี้ตู่อีก เลยของไปอย่างนั้นแหละยังไงซะคุณกรณ์ก็ต้องเป็นแฟนพี่อยู่ดีไม่มีทางเลือก...รู้ไว้นะครับ”สิงห์ช้อนหน้าคนหน้าแดงขึ้นมาก่อนจะก้มลงไปจูบอีกครั้ง
จูบที่เนิ่นนานราวกับไม่สนว่าอากาศจะร้อนเพียงใด ไม่สนว่าผู้คนจะมากขนาดไหน ตอนนี้หัวใจมองเห็นแค่ ‘กันและกัน’ เท่านั้น
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
เสียงคลื่นทะเลที่ม้วนตัวเข้ามาทางชายหาด ทรายสีเหลืองนวลเพราะสะท้อนแสงจากดวงจันทร์ดวงใหญ่ที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด ความสงบของทะเลสีดำแม้จะดูน่ากลัวแต่ก็ดูน่าค้นหาอยู่ในคราวเดียวกัน และอากาศหนาวของลมที่พัดความชื้นจากทะเลเขามาหาตัวจนทำให้คนที่ยังยื่นมองทะเลแม้จะค่ำมืดดึกดื่นต้องกอดตัวเองเพื่อคลายความหนาว
เสียงเฮฮาดังขึ้นด้านหลังของกรณ์เป็นเสียงของโยรินที่กำลังพูดคุยอยู่ในวงอาหารซึ่งพวกเขาทำบาร์บีคิวและซีฟู๊ดทานกันเองหน้าบ้านพัก โชคดีที่บ้านหลังใกล้ๆเป็นหลังที่เหมราชอยู่ ทำให้ไม่ต้องเกรงใจใครเท่าไรนัก เพราะแค่กลุ่มของเหมราชก็มีกันหกคนแล้ว รวมโยริน กรรณ์ กรณ์ และสิงห์รวมๆกันก็เยอะจนเรียกว่าวุ่นวายก็ได้
แต่พอได้เห็นกรรณ์มีความสุขจนแทบจะไม่ได้หุบยิ้มก็ทำให้กรณ์พอใจกับการมาเที่ยวครั้งนี้ที่สุด ไม่ใช่แค่กรณ์ที่ไม่เคยเห็นน้ำทะเลแต่กรรณ์ก็ไม่เคยเห็นเช่นกัน แค่พอรถมาถึงเจ้าน้องชายของเขาก็รีบวิ่งลงทะเลจนแทบจะจับกันไม่ทันแถมยังเล่นจนหลับอยู่ในน้ำทะเลอีกต่างหาก กว่าจะจัดการพากรรณ์ไปนอนก็เกือบเที่ยงวัน เลยได้จังหวะเดินออกมาดูมาชมความงามของทะเลบ้าง
แต่ก็ได้พบ ‘เรื่องดีดี’ ในตอนนั้นเช่นกัน
“อิ่มแล้วเหรอครับ”เสียงของ ‘คนรัก’ ทักขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับสวมกอดอย่างไม่คิดจะอายน้องๆทั้งๆที่อยู่ห่างกันไม่กี่เมตร
“อิ่มแล้วครับ คุณสิงห์ล่ะครับ”
“ยังไม่อิ่มเลย...”
“อ่าว จะทานอะไรมั้ยครับเดี๋ยวผมไปเอามาให้”กรณ์ถามอีกฝ่ายอย่างใส่ใจเรียกรอยยิ้มกว้างให้คนถูกถาม แววตาระยิบขึ้นมาเมือในหัวกำลังคิดเรื่องบางอย่างขึ้นมา
“อยาก ‘กินคุณกรณ์’ ได้มั้ยครับ”ลงไปกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา ไม่รู้ว่ากรณ์ทำหน้าอย่างไรแต่หลังหูของกรณ์แดงจนเหมือนกับถูกย้อมด้วยสี รู้ว่าคนที่เขากอดอยู่กำลังเขินอายเลยทำให้เกิดอาการอยากแกล้งคนรักขึ้นมาเรื่อยๆ
“.....คนบ้า”เสียงเหมือนกับกระซิบของกรณ์แต่สิงห์กลับได้ยินชัดเจน แม้จะเป็นคำด่าแต่กลับยิ้มออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“หึหึ...พี่ล้อเล่น ชอบทะเลมากเหรอครับเห็นชอบยื่นมองบ่อยๆ”สิงห์รีบเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวว่ากรณ์จะเขินอายมากเกินไปกว่านี้ กลัวว่าเลือดของคนตัวเล็กจะไหลมารวมกันที่ศรีษะอย่างเดียวจนปวดหัวไปซะก่อน
“ชอบครับ...ชอบมากเลย ผมเคยเห็นแต่ในโทรทัศน์กับในรูปภาพ พอเห็นด้วยตาแล้วรู้สึกว่ามันสวยกว่าเยอะเลยครับ ยิ่งกรรณ์ยิ่งชอบใหญ่ รายนั้นตื่นมาก็ร้องจะลงน้ำทะเลอีก พอไม่ให้ลงก็ร้องไห้ใหญ่เลยจนคุณเหมต้องยอมตามใจพาลงเล่นทะเลอีกครั้งทั้งๆที่ตัวเองอาบน้ำแล้ว ทั้งๆที่ตื่นมากรรณ์น่าจะเรียกหาผม แต่คุณเหมบอกว่าตื่นมาไม่เรียกหาผมซักคำร้องจะลงทะเลลุกเดียว น่าน้อยใจจริงๆเลย”เสียงหวานพูดออกมาเรื่อยๆ อย่างที่ไม่เคยพูดออกมาก่อน เป็นครั้งแรกที่สิงห์ได้รับฟังคำบอกเล่าเรื่องแบบนี้จากกรณ์
แม้มันจะเป็นเรื่องที่ธรรมดา ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น แต่พอกรณ์เล่าให้ฟังก็เหมือนว่าตัวเองได้มีส่วนรวมในชีวิตของกรณ์มากขึ้นกว่าเดิมทีละน้อยทีละน้อย...ไม่ใช่แค่กรณ์ที่ค่อยๆเปลี่ยนไป...แต่สิงห์ก็กำลังเปลี่ยนไปเช่นเดียวกัน
เหมือนกับว่า ‘คนสองคน’ กำลังหลอมรวมจิตใจและชีวิตในกลายเป็น ‘หนึ่งเดียว’
“เหรอครับ พี่ก็น้อยใจกรรณ์เหมือนกัน ชอบทำหน้าบึ้งใส่พี่แถมชอบเรียกพี่สตอเบอรี่ จนไอ้เหมมันเอาไปเรียกตามแล้ว”กรณ์หัวเราะคิกกับสิ่งที่สิงห์เล่า นึกขำที่กรรณ์เรียกสิงห์ว่า ‘สตอเบอรี่’ มันเป็นเพราะครั้งที่สิงห์เจอกรณ์ครั้งแรกเขาดันเอาสตอเบอรี่เป็นลังๆไปล่อให้กรรณ์คุยด้วย จนถึงตอนนี้กรรณ์ก็ยังจำชื่อสิงห์ว่าสตอเบอรี่อยู่เลย
“ดูซิ ทีกับไอ้เหมนะ ร่าเริงใส่อย่างกับอะไรดี”
“ก็คุณเหมเขาใจดีนี่ครับ คุณสิงห์ชอบทำหน้าดุใส่กรรณ์ทำไมล่ะ”กรณ์ยังหัวเราะน้อยใส่คนตัวโตที่กอดเขาอยู่ ขำสิงห์ทำท่าทางเหมือนเด็กที่เรียกร้องความสนใจ
“พี่เปล่าน้า...ไม่เคยทำหน้าดุใส่กรรณ์ซักครั้งเดียวพี่ใจดีจะตาย”กรณ์สะดุ้งน้อยๆทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘พี่ใจดี’ แม้สิงห์จะไม่ได้หมายความอย่างที่ตัวเองคิดแต่สมองกับคิดตามคำพูดนั้นไม่ได้ แววตาที่สดใสเปลี่ยนเป็นดวงตาที่เศร้าจับใจไปชั่วขณะ
“เป็นอะไรไปครับ”แม้จะไม่เห็นใบหน้าของกรณ์แต่เพราะรับรู้ถึงความผิดปรกติ สิงห์กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นมากกว่าเดินก่อนที่จะก้มลงไปคลอเคลียที่แก้มขาวอย่างออดอ้อน
“เปล่าครับ...แค่คิดอะไรนิดหน่อย”เสียงเศร้าอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อนึกถึงเรื่องราวของ ‘ผู้ที่ล่วงลับ’
เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับครอบครัวของผู้มีพระคุณของกรณ์และกรรณ์อีกครั้งเมื่อลูกชายคนโตของบ้านถูกฆาตกรรมภายในวัดเดียวกับที่จัดงานศพของภัทร อดไม่ได้ที่จะสงสารครอบครัวนี้ ยังไม่ทันจะเสร็จงานศพของภัทรแต่ต้องมาจัดงานศพของกฤษณ์ต่อ มันคงเป็นความทุกข์ทรมานอย่างที่จะหาที่เปรียบไม่ได้
“อย่าทำเสียงเศร้าแบบนั้นซิ พี่ใจไม่ดีเลย”
“...คุณสิงห์ครับ”
“ครับผม”เสียงตอบกระตือรือร้นของสิงห์ทำให้กรณ์อดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะ ทั้งๆที่กำลังคิดเรื่องเศร้าแท้ๆ
“คุณสิงห์รักผมจริงๆใช่มั้ย”คำถามแผ่วเบาที่ออกมาจากปากทำให้สิงห์งงงันอยู่ชั่วครู่ ไม่เข้าใจในน้ำเสียงของกรณ์ตอนนี้ ไม่เข้าใจว่าจะถามเขาทำไมทั้งๆที่สิงห์บอกรักกรณ์จนกลัวว่ากรณ์จะนึกเบื่อด้วยซ้ำ
แต่...สิงห์ก็ไม่เคยจะคิดจะหยุดบอก ‘รัก’
“รักซิครับ...พี่รักคุณกรณ์ที่สุดในโลกเลยเลยรู้มั้ย...รักมากๆเลย”
“ทำไมถึงรักผมล่ะครับ...ผมไม่เห็นจะมีอะไรให้น่ารักเลย”เสียงเศร้าจนสิงห์นึกกลัวจนต้องหันให้กรณ์กลับมาเผชิญหน้ากับตัวเองแม้กรณ์จะขื่นตัวไว้แต่ก็ต้องโอนอ่อนตามคนที่มีแรงมากกว่าอยู่ดี สิงห์มองตรงไปที่กรณ์อย่างจริงจังมากที่สุดในชีวิต
“ในชีวิตพี่...พี่ไม่เคยรู้จักคำว่า ‘รัก’ ไม่ว่าจะเป็นรักของครอบครัว หรือรักของแบบชู้สาว แต่ก่อนพี่อาจจะมีคนอื่นมามากมายก็จริงแต่พอมาเจอกรณ์ กรณ์ทำให้พี่รู้จักคำว่า ‘รัก’ทั้งแบบครอบครัวและแบบคนรักกัน พี่ไม่รู้ว่าทำไมถึงรักกรณ์ได้ แต่พี่รู้แค่ว่าพี่รักกรณ์จริงๆ คำว่ารักมันเป็นคำๆเดียวที่ผุดขึ้นมาจากใจพี่เวลาคิดถึงกรณ์....อยากให้กรณ์มาเป็นครอบครัว....เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตพี่กรณ์จะเป็นใคร จะเป็นอย่างไร...พี่ไม่สนใจ พี่รักที่กรณ์เป็นกรณ์ เข้าใจมั้ยครับ”คำพูดราบเรียบแต่กลับเข้าไปในส่วนลึกของจิตใจคนฟัง
ที่กรณ์ถามไม่ใช่เพราะอยากรู้...กรณ์แน่ใจว่าสิงห์รักเขา
แต่ที่ถามเพราะอยากฟัง...จู่ๆ ก็อยากฟังคำรักจากสิงห์
หยดน้ำตาสีใสบริสุทธิ์หยดไหลตามโหนกแก้มขาวของกรณ์ รอยยิ้มที่ปรกติจะโชว์ยิ้มให้คนอื่นเห็นแค่ยิ้มเล็กๆแต่บัดนี้กลับยิ้มกว้างอย่างดีใจ สิงห์อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบซับน้ำตาของร่างบางในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา
“คุณสิงห์บอกว่า...รักที่ผมเป็นผม...ใช่มั้ยครับ”
“ใช่ครับ พี่รักกรณ์”
“ถ้า..ผมไม่ใช่คนดีล่ะ”
“ก็รัก...”
“ถ้า..เป็นคนทำอะไรไม่ได้เรื่องล่ะ”
“ก็รัก...”
“ถ้า..ผมอ้วน หน้าเละ”
“ก็รัก...”
“ฮึก....ถ้าผม...ถ้ากรณ์อยากเรียกว่า ‘พี่สิงห์’ล่ะ”เสียงสะอื้นดังขึ้นมาอีกรอบ น้ำตาที่คราวนี้ไหลออกมาอย่างกับเขื่อนแต่เพราะคำรักที่สิงห์มอบให้ ทั้งๆที่ก็รู้ว่ากรณ์แกล้งถามไปเฉยๆ แต่เขาก็ยังเต็มใจที่จะมอบทั้ง ‘คำรัก’ และ ‘ความรัก’ให้กับคนคนนี้อย่างไม่มีวัดหมด
“หึหึ เด็กโง่...ยังไงพี่สิงห์ก็รักกรณ์ครับ”ตอบพลางยกมือขึ้นไปลูบหัวคนที่เริ่มสะอื้นดังจนวงอาหารด้านหลังมองอย่างสงสัย
“ฮึก...กรณ์..กรณ์ก็รัก พี่สิงห์..ฮึก”คำบอกรักครั้งแรกของกรณ์พร้อมกับสรรพนามที่ใช้แทนตัวเองใหม่ไม่ใช่ทำเพื่อเอาใจสิงห์แต่กรณ์ทำเพื่อปรับความคิดตัวเองเพราะอยากให้ตัวเอง ‘คู่ควร’ กับสิงห์ขึ้นมาบ้าง...เล็กน้อยก็ยังดี
“อ๊าาาาาาาาาา!!!!!!!! สตอเบอรี่!!.... สตอเบอรี่ใจร้าย!!...ทำกรณ์ร้องไห้ สตอเบอรี่ใจร้าย!!!!!!”เสียงร้องโวยวายของเด้กชายคน ‘พิเศษ’ ทำให้ทุกคนต่างหัวเราะออกมาอย่ามีความสุข กระทั้งคนที่ถูกหาว่าใจร้ายก็ยังขำออกมาได้อย่างไม่คิดตะขิดตะขวงใจ โอบกอดกรณ์ที่หัวเราะทั้งน้ำตา
....น้ำตาที่ไหลออกมาจากความสุข.....
พยายามเขียนให้หวานเท่าที่จะทำได้แล้วครับ แต่ได้แค่นี้ o22
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ :pig4: :3123: :L2: :กอด1:
พรุ่งนี้หยุด เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :really2: :really2:
-
:o8:ตอนนี้ทะเลยังหวานอะ :กอด1:
ดีใจจังที่กรณ์มีความสุขกับเขาซักที่ :กอด1: :L2:
-
น่ารักอ่ะ พี่สิงห์ คุณกรณ์ :-[ :-[ :-[ :-[
หวาน สวีทกันมากมาย แต่ก็แอบกังวลเรื่องของพ่อแม่พี่สิงห์อยู่เหมือนกันน่ะว่าเรื่องมันจะเป็นยังไง :serius2: :serius2: :serius2:
-
มาแปะจองที่
ค่อยอ่านตอนเต็มดีกว่า
-
โอยย หวานได้อีก
รออ่านครึ่งหลังนะคะ
-
ทะเลมีแต่น้ำตาลหรือป่าวค่ะนั่น
คุณสิงห์กับคุณกรณ์ทำให้น้ำทะเลไร้ความเค็ม :-[
-
มาแค่ครึ่งตอนแต่ระดับความหวานนี่มาเต็มอ่ะ :-[
-
ว๊าววววทะเลหว๊าน หวาน
-
เหมือนจะหวานนนนน
แต่เรื่องพ่อ ยังไม่เฉลยยย
อ่อยยย ถ้าจะดราม่า ก็ขอเบาๆนะ
^^
-
ทะเลหวานๆ
-
หวาน...
-
น้องกรรณ์แย่งซีนนะ อิอิ พี่สตอเบอรี่ใจร้ายจริง ๆ
-
น่ารักมาก :m20:
-
คู่รักเขาหวานใส่กันดีๆ น้องกรรณ์มาเรียกสตรอเบอรี่ใจร้ายได้ไง 5555
-
มดได้ขึ้นน้ำทะเละก็งานนี้ล่ะนะ
กรณ์กับสิงห์น่ารักจนเว่อร์จริงๆ
-
หมดเคราะห์หมดโศกหมดภัยสิ้นคนจัญไร(ไอ้กฤษ) ชีวิตของกรณ์กับกรรณ์คงได้พบความสุขเสียที
แค่นี้ก็หวานแล้วล่ะจ้ะคุณคนเขียน
-
หวานแสบไส้
คุณเหม...กินเด็กหรอคะ :oni1:
-
:กอด1: :L1:
บวกเป็ด
-
หยาาาา น่ารักอะ!!! ไม่หวานแต่ก็น่ารักกกกกกกก
ขำช่วงท้าย.. สตอเบอร์รี่ใจร้าย55555555
น่ารักมาก>O<
-
:impress2:น้ำตาแห่งความสุขคะน้องกรรณ์ :กอด1: :กอด1:
-
พี่สตรอเบอร์รี่ :m20: :m20: :m20:
-
ชื่นใจอ่ะ ตื้นตันเลย
ในที่สุดร้องก็เปิดใจสักทีเนอะ
ถึงจะไม่มาก แต่ยังไงก็ดีกว่าเก็บไว้คนเดียว
สตอเบอร์รี่ ชื่อนี้น่า่รักจัง
-
หวานมั่กๆ เลย
-
รวมความหวานไว้ตอนนี้เอง
-
ตอนนี่หวานมากๆ ค่ะ
ยังไม่จบใช่ไหมค่ะ
-
รอมาม่า ชามต่อไป
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
หวานมากกกกกกกก
จะมีมาม่าอีกใช่ป่ะ
พ่อแม่สิงห์มีอะไรปิดอยู่อีกใช่มะ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ชอบเรื่องเรื่องนี้อ่ะ !
หยังมาเด็ด .... ><
-
สตรอเบอรี่ คำนี้แย่งซีนได้น่ารักมาก ♥
-
มีความสุขซะทีเนอะเหลือก็แต่เรื่องชาติกำเนิดนี่แหละ
-
ความหวานมาแล้ว
-
เบนตามทันแล้วคะ
มาตอนแฮปปี้ พอดี เย้
เอ่ออ
สงสาร คุณภัทร มากเลยคะ
เธอเป็นคนดีแท้ๆ
พ่อแม่รังแกฉันจริงๆ
-
น่ารักมากมาก :-[
-
ตอนที่21
ค่ำคืนที่ทั้งมืดมิดและเงียบสงบมีเพียงเสียงคลื่นที่คอยซัดเข้าฝั่งเท่านั้นที่ดังกลบเสียงปราถนาอันแผ่วเบาของทั้งสองคนที่กำลังนอนกอดกันอยู่บนเตียงใหญ่ภายในบ้านพักของรีสอร์ทติดทะเล
เพราะอากาศยามค่ำคืนที่หนาวเหน็บหรือเพราะบรรยากาศที่แสนจะโรแมนติกทำให้สิงห์เกิดอยาก ‘กอด’ คนรักที่นอนอยู่ข้างๆอย่างอดไม่อยู่ ดูเหมือนว่าน้องๆที่มาด้วยก็จะรู้ว่าสิงห์คงอยากจะใช้เวลาตามลำพังกับกรณ์ในยามค่ำคืนจึงแยกกรรณ์ให้ไปนอนที่บ้านพักอีกหลังของพวกเหมราชแทน
แต่ถ้าจะโทษจริงๆคงต้องโทษเสียงครางแผ่วๆที่ออกมาจากปากบางๆของกรณ์ทำเอาสิงห์ที่คิดเพียงแค่จะจูบคนรักถึงต้องเลยเถิดเพราะความต้องการถูกปลุกขึ้นมาอย่างง่ายดาย
จากจูบที่หวังจะราตรีสวัสดิ์กรณ์กลับแปรเปลี่ยนเพื่อปลุกอารมณ์ของกรณ์ไปซะได้ แต่ดูเหมือนว่ากรณ์เองก็คงถูกอิทธิพลจากบรรยากาศเช่นเดียวกันเพียงแค่จูบเท่านั้นตากลมโตกลับฉ่ำเยิ้มจนหวาน มองสิงห์ด้วยความต้องการเช่นเดียวกันเล่นเอาอารมณ์ของสิงห์ยิ่งเตลิดจนฉุดไม่อยู่
สุดท้าย...บนเพียงกว้างจึงมีร่างเปลือยเปล่าของคนสองคนที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม แนบชิดชนิดที่ว่าทั้งสองคนกลายเป็นคนๆเดียวกัน มือไม้ที่ไม่รู้ว่าจะไปวางไว้ที่ไหนก็เลยเลื่อนขึ้นไปกุมกลุ่มผมสีดำนิลของคนที่อยู่ข้างบน ออกแรงขย้ำเพื่อคลายความเสียวซ่านที่ได้รับ
แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งคู่มีอะไรกัน...แต่เป็นครั้งแรกที่ความ ‘ต้องการ’ ทางร่างกายถูกสนองด้วย ‘ความรัก’ โดยแท้จริงไม่ได้มีสิ่งใดนอกเหนือจากนั้นมาเจือปน
“อ๊า....คุณสิงห์....”เสียงหวานหวีดร้องออกมาเมื่อสิงห์ผละจูบเลื่อนลงมาขบเม้มที่ยอดอกด้านซ้ายของร่างบาง อีกข้างก็ใช้ขยี้เบาๆจนทั้งสองข้างแข็งเป็นไตเรียกเสียงครางหวานจากร่างบางที่บิดตัวไปมาอย่างมีอารมณ์
“เรียกพี่สิงห์ซิครับคนดี ไหนบอกจะเปลี่ยนเป็นเรียกพี่สิงห์แล้วไง”เลื่อนหน้าขึ้นมาพูดเสียงแหบพร่าข้างๆหู ก่อนจะลงไปจัดการกับยอดอกสีชมพูแบบไม่รู้จักเบื่อ
“พี่สิงห์...กรณ์...อ๊า...”
“ทำไมครับคนดี...อยากให้พี่ทำตรงไหนอีก”พูดล้อเลียนทำหน้าเจ้าเล่ห์แถมทำตาวิบวับใส่แต่ยิ่งทำให้สิงห์ดูมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าปรกติ
“....คนบ้า”กรณ์หลุดปากออกมาอย่างลืมตัว ทำเอาคนที่กำลังเร้าอารมณ์หัวเราะครืดออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ กรณ์ของเขาน่ารักจริงๆ ขนาดคำต่อว่ายังน่ารักได้ขนาดนี้ ‘คนบ้า’ คงเป็นคำที่แรงสุดแล้วล่ะมั้งที่กรณ์ใช้ว่าคนอื่น
“บ้าเพราะกรณ์แหละ”เพราะอดใจกับความน่ารักไม่ไหวสิงห์เลยเลื่อนตัวกลับไปมอบจูบที่แสนหวานกว่าครั้งไหนๆ อ่อนโยนกว่าครั้งไหนๆและ...ต้องการกว่าครั้งไหนๆ ทำเอาร่างกายเล็กๆของกรณ์สั่นสะท้านไปทั้งตัว
“อ่าาาา....พี่สิงห์..กรณ์เจ็บ...อ๊าาา”เพียงแค่หนึ่งนิ้วที่ผ่านเข้าไปทำเอากรณ์ถึงกับสะดุ้งเพราะความเจ็บ สิงห์วนนิ้วอยู่ภายในที่ทั้งรัดแน่นจนแทบคลั่ง จนแน่ใจว่ากรณ์ผ่อนคลายลงมาบ้างจึงเพิ่มนิ้วที่สองและสามตามเข้ามา
แค่ความอุ่นและความแน่นที่ได้รับส่งผ่านประสาทสัมฟัสที่ปลายนิ้วก็ทำให้สิงห์แบอยากจะถอดนิ้วออกแล้วแทนที่ด้วยแก่นกายของตัวเองที่มันแข็งจนแทบจะระเบิด แต่เพราะครั้งแรกที่กรณ์ดึงดันเข้ามายังสะท้อนอยู่ในหัว ความเจ็บปวดของกรณ์ทางสีหน้าทำให้สิงห์ต้องค่อยเป็นค่อยไป อยากให้กรณ์ได้ได้รับความสุขแบบเดียวกับที่ตัวเองได้รับ
“อ๊า...ทำอะไรครับคนดี”มือบางที่ยำผมของสิงห์อยู่เลื่อนมาจับแก่นกายของสิงห์ มือนุ่มๆของกรณ์กับใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเสียวทำเอาสิงห์แทบจะถึงจุดสูงสุด
“พี่...พี่สิงห์...เข้ามาเลยก็ได้ครับ...กรณ์...กรณ์พร้อมแล้ว...”พูดไปใบหน้าหวานก็เรียกเลือดขึ้นมาไว้บนใบหน้า ยิ่งคำพูดเชิญชวนแบบนั้นยิ่งทำให้ร่างบางดูยั่วยวนเป็นพิเศษ
ไม่เคยคิดเลยว่ากรณ์ก็จะ ‘เร้าร้อน’ได้ขนาดนี้
“หึหึ...กรณ์ทำให้พี่ซิครับ กรณ์จะได้ไม่เจ็บไง”ร่างสูงดึงนิ้วทั้งสามออก ความรู้สึกเสียวซ่านแล่นริ้วขึ้นมาจนต้องทำให้กรณ์กัดปากร้องซีดเบาๆ...สิงห์นอนลงกับเตียงก่อนจะพลิกกรณ์ให้อยู่บนตัว แก่นกายที่ตั้งแนวฉากกับร่างกายทำเอากรณ์นึกเขินกับท่าทางที่กำลังเป็นอยู่ สะโพกมนถูกจับด้วยมือใหญ่ทั้งสองข้างเพื่อบอกทิศทางที่กรณ์ควรจะทำ
“พี่สิงห์...เจ็บ”แค่ครึ่งเดียวของสิงห์ที่เข้าไปในร่างกายก็ทำให้กรณ์ส่ายหัวอย่างเจ็บปวด แต่เพราะอารมณ์ที่มาไกลเกินกว่าจะกลับตัวทันทำให้สิงห์คงยอมให้หยุดลงแค่นี้ไม่ได้มือใหญ่ทั้งสองข้างกดสะโพกของกรณ์ให้ลงมารับส่วนที่เป็นของสิงห์ไว้ทั้งหมดเรียกเสียกรีดร้องและน้ำตาหยดใสที่หางตาจากคนที่อยู่บนตัวของเขา
ทั้งสองร่างหยุดเคลื่อนไหว สิงห์ดึงกรณ์ลงมาซบที่อกหนาของตัวเองทั้งๆที่ด้านล่างยังไม่แยกออกจากกัน พร่ำบอกขอโทษข้างๆหูอย่างรู้สึกผิด
“พี่สิงห์บ้า...คนบ้า...ฮึก”เสียงสะอื้นหน่อยยิ่งทำให้สิงห์รู้สึกผิด ก็จริงที่ไม่น่าจะปล่อยให้อารมณ์มาควบคุมจิตใจ แต่เชื่อได้ว่าใครได้มาเห็นกรณ์ที่ยั่วยวนอารมณ์แบบที่สิงห์เห็นก็คงจะเป็นแบบเขาแน่ๆ
แต่...คงไม่มีทางที่คนอื่นจะได้เห็น...ยังไงก็ไม่ยอมให้คนอื่นได้เห็นเด็ดขาด!
“ขอโทษครับ ก็กรณ์ยั่วพี่แบบนี้ใครจะคุมอารมณ์ไว้”
“ใครยั่ว กรณ์..ไม่ได้ยั่วนะ”
“ไม่ยั่วจริงเหรอ...ถ้าไม่ยั่วแล้วทำไมพี่ถึงมีอารมณ์ได้ขนาดนี้ล่ะ”
“.....คนบ้า”
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ...ไม่ได้ยั่วก็ไม่ได้ยั่ว พี่สิงห์ ‘หื่น’เองพี่ผิดเองขอโทษนะครับ...อืม”สิงห์กดจูบไปพลางขยับสะโพกเบาๆจนมั่นใจว่ากรณ์คงไม่เจ็บแล้วจึงได้เพิ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ ทั้งแรงและลึกจนทำเอาคนที่ถูกจูบอยู่หัวหมุนเหมือนคนไม่ได้สติ อยากจะร้องครางเพื่อระบายความเสียวที่ได้รับแต่ก็ถูกอีกคนครอบครองจนไม่ต้องระบายออกด้วยการจิดเขาที่ต้นแขนของคนที่อยู่ข้างใต้
สิงห์ที่เห็นว่ากรณ์เริ่มจะมีอารมณ์ตามก็พลิกตัวให้กรณ์กลับมาอยู่ข้างล่างก่อนจะโหมแรงเข้าหาคนที่รัก
ยิ่งกรณ์จิกเนื้อที่แขนมากเท่าไร...สิงห์ก็เหมือนว่าจะยิ่งใส่แรงเข้าไปมากเท่านั้น...
เนิ่นนานที่เสียงครางระงมดังไปทั่วทั้งห้องเสียงของเตียงไม้ดังเอี๊อดอาดจนดูเหมือนว่าร่างบางที่ต้องเป็นฝ่ายรับแรงจากคนตัวโตจะหายจมลงไปกับที่นอนนุ่มข้างใต้ สิงห์ใส่แรงลงไปอย่างลืมตัวแต่กรณ์ก็ตอบรับอย่างเต็มใจเช่นกัน
“พี่สิงห์...อ๊า!!!”สิ้นเสียงหวานร่างบางก็กระตุกปล่อยความต้องการออกมาจนเปรอะไปทั่วหน้าท้องของตัวเอง ใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเสียวของกรณ์ทำให้เสียงต้องเร่งจังหวะกระแทกให้ตัวเองถึงจุดหมายตามคนที่รักไปให้เร็วที่สุด
“กรณ์...กรณ์!!”สิงห์จับสะโพกมนกดแช่ไว้อย่างนั้นจนน้ำรักที่พุ่งใส่ในตัวกรณ์ล้นทะลักไหลออกมาตามต้นขาขาวก่อนจะฟุบตัวลงไปกอดคนข้างใต้ที่เหมือนว่าจะแอบอู้หลับไปก่อนเขาซะแล้ว
“พี่รักกรณ์นะครับ...จะรักคนเดียว...รักตลอดไป”รู้ว่าคำรักคำสัญญาที่บอกไปกรณ์คงไม่รับรู้แน่นอน แต่สิงห์ก็ยังยิ้มน้อยๆพร้อมกับพร่ำบอกซ้ำๆข้างหูของคนรักที่เขาดึงเข้ามากอดไว้ทั้งตัวก่อนจะหลับไปทั้งๆที่ปากยังคงไม่หยุดบอกคำๆเดิม
คำว่า.......‘รัก’.........
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
แสงสีส้มทอแสงกระทบร่างบางที่ยื่นมองดูพระอาทิตย์ขึ้นอยู่ริมหาดคนเดียวหน้าระเบียงของบ้านพัก ผิวสีทองอร่ามเพราะถูกแสงสีส้มของพระอาทิตย์ยามเช้าฉาบไปทั้งร่างดูเหมือนเทวดาองค์น้อยๆดูสำหรับคนที่มาแอบมองคนที่หนีมาดูพระอาทิตย์ขึ้นคนเดียวไม่ยอมปลุก
กรณ์ยื่นมองดูพระอาทิตย์ที่กำลังโผล่ขึ้นมาจะทะเลเงียบๆ ยิ้มในกับภาพที่ตัวเองเห็นครั้งแรก...รู้แล้วว่าทำไมคนถึงชอบภาพนี้กันนัก ความสวยงามที่ทำเอาติดใจจนอยากให้มีพระอาทิตย์ขึ้นพระอาทิตย์ตกวันละหลายๆรอบ แต่เพราะว่ามันมีวันละรอบเลยเป็นแรงจูงใจในทุกคนเฝ้ารอดูความสวยงามเพียงไม่กี่นาทีของมัน
วันนี้เป็นวันที่สองของการพักผ่อน เมื่อวานเรียกได้ว่ากรณ์ได้พักกายและพักใจอย่างเต็มที่ แม้ต้องดูแลน้องชายที่ค่อนข้างดื้อเป็นพิเศษเพราะถูกใจกับการมาเที่ยวทะเลแต่ก็โชคดีที่มีโยรินและเหมราชที่คอยช่วยดูแล ถึงจะค่อนข้างเกรงใจที่ต้องให้คนอื่นมาคอยดูแลน้องชายของตัวเองแต่เพราะเหมราชถึงกับออกปากเองว่าขอดูแลกรรณ์เหมเองอยากมีน้องชายน่ารักๆแบบนี้มานานแล้ว กรณ์เลยยอมตามใจให้พวกเหมราชและโยรินคอยดูแลกรรณ์
ถึงจะดูแลดีเกินไปจนกรรณ์เกิดอาการดื้อและเอาแต่ใจ ซึ่งถ้าหากเป็นกรณ์ กรรณ์จะไม่แสดงท่าทีแบบนี้ออกมาเด็ดขาด แต่เพราเห็นว่ามาพักผ่อนกรณ์จึงไม่ได้ติหรือว่าอะไรกรรณ์นักเพราะดูคนดูแลก็จะชอบใจที่กรรณ์เอาแต่ใจแบบนี้
ความสุข ความสนุกได้เกิดขึ้นมาเพียงแค่หนึ่งวันแต่เหมือนว่าเป็นความทรงจำที่แสนมีค่าเทียบเท่าชั่วชีวิตที่ผ่านมา เพราะตั้งแต่จำความได้กรณ์ก็ย้ายไปย้ายมาตาม พ่อแม่ที่ตอนนี้ตัวเองยัง ‘จำหน้าตาไม่ได้’ ด้วยซ้ำ พอสิบขวบก็ถูกทิ้งไว้ที่สถานรับเลี้ยงฯ ทำงาน ดูแลน้อง และเรียน
ไม่มีความทรงจำดีๆมากเท่าไรสำหรับชีวิตของกรณ์
“ตื่นมาทำไมไม่ปลุกครับ”เสียงเข้มดังขึ้นทำให้คนที่กำลังมองภาพสวยงามเพลินๆสะดุ้งด้วยความตกใจ เพราะความยังสลัวๆอยู่จึงอดคิดไปในทางเรื่องเหนือธรรมชาติไม่ได้
“ฮ่ะๆๆ สะดุ้งโหยงเชียว”ตาโตๆของกรณ์เหลือบไปมองค้อนใส่คนตัวโตที่พึ่งทำให้ตัวเองตกใจหมาดๆแต่กลับหัวเราะใส่อย่างอารมณ์ดี หน้าคมที่ยิ้มกว้างจนของสิงห์ยิ้มกว้างมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อเห็นอาการค้อนของกรณ์
เป็นครั้งแรกที่กรณ์ทำท่าทีไม่พอใจตัวเอง...ไม่ใช่ว่าสิงห์ไม่ชอบ...แต่ชอบมาก...เหมือนว่ากรณ์กับเขาเป็น ‘คนรัก’ กันจริงๆไม่ใช่เหมือน ‘ลูกน้องกับนายจ้าง’ แบบที่แล้วๆมา
“อ่าตกใจหมดเลยครับ..พ..พี่สิงห์”เสียงตะกุกตะกักตอนท้ายเพราะคำสรรพนามแบบใหม่ที่ไม่ค่อยคุ้นชินแต่กรณ์ก็พยายามจะทำให้ชินให้ไวที่สุด
“ขอโทษครับผม ก็ตื่นมาไม่เห็นกรณ์นึกว่าจะถูก ‘ฟันแล้วทิ้ง’ ซะแล้วซิ”ทำหน้าล้อเลียนใส่คนตัวเล็กพร้อมกับดึงมือบางมากอบกุมเอาไว้ยิ่งทำให้กรณ์นึกอายออกมาจนหน้าแดง ก้มหน้าหนีสิงห์ที่ยื่นยิ้มกว้างอย่างมีความสุขจะมีก็แค่คำต่อว่าที่สำหรับสิงห์มันเป็นคำที่แสนจะน่ารักน่าฟังเสียเหลือเกิน
.....คนบ้า.....
“แล้วทำไมถึงรีบตื่นจัง ตื่นไหวได้ไงก็ไม่รู้ขนาดพี่ยังสลบ ‘คาอก’เลยนะ...”คนขี้แกล้งยังไม่ยอมหยุดพูดเรื่องอย่างว่า ก็ไม่รู้จะหยุดไปทำไม ยิ่งพูดกรณ์ก็ยิ่งหน้าแดงขึ้น...น่ารักขึ้น แต่คนฟังที่ทนอายไม่ไหวเลยต้องเขย่งเอามือเล็กๆมาปิดปากของสิงห์เอาไว้
“หยุดพูดเถอะครับ...น่าอายจะตายไป”แม้จะปิดปากปอดเสียงให้เห็นแค่ดวงตาคมแต่แค่แววตาของสิงห์ก็ทำให้เขินได้เหมือนกับคำพูดไม่มีผิด
“ผมแค่..ตื่นเช้าเป็นปรกติอยู่แล้ว แล้วก็อยากดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วย...ตอนแรกว่าจะไปชวนกรรณ์มาดูด้วยกัน...ต...แต่เดินไป...ไม่ไหว”
“แล้วทำไมไม่ปลุกพี่ พี่จะได้ไปเรียกกรรณ์มาให้”
“กรณ์เกรงใจน่ะครับ อีกอย่างถึงพี่สิงห์ไปกรรณ์คงได้โวยวายใส่แน่เลยยิ่งไม่ค่อยจะถูกกันอยู่ด้วย”กรณ์พูดพลางนึกขำที่เมื่อคืนกรรณ์อาละวาดใส่สิงห์จนดังลั่นไปทั้งหาดเพียงเพราะเข้าใจว่าสิงห์ทำกรณ์ร้องไห้ หลังจากนั้นไม่ว่านาย ‘สตอเบอรี่’จะพูดคุยด้วยจะเอาอะไรมาให้ทานกรรณ์ก็จะทำนิสัยไม่น่ารักใส่สิงห์จนกรณ์ต้องเอ็ดแบบขำๆ
“แล้วใครว่าพี่จะไปปลุกกรรณ์เอง”
“อ่าว??...อ๊ะ!!!”
“พี่จะอุ้มกรณ์ไปปลุกต่างหาก”ไม่ทันให้กรณ์ได้สงสัยตัวของเขาก็ลอยหวือขึ้นจากพื้นมาอยู่ในอ้อมอกแบบท่าอุ้มเจ้าหญิงจนต้องเอื้อมมือไปคล้องคอคนอุ้มเพราะกลัวจะตก สิงห์ยิ้มกว้างใส่คนหน้าเหว่อก่อนจะก้มลงไปจูบเบาๆที่ปากอย่างรวดเร็ว
“อี๊....แปรงฟันรึยังเนี่ยเหม็นจัง”ถึงบอกว่าเหม็นแต่คนพูดกลับยิ้มร่าต่างกลับคำพูด
“....คนบ้า”เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไร คำที่พูดใส่เวลาเขินจึงได้ออกมาเรียกรอยยิ้มของสิงห์อีกครั้งก่อนเดินอุ้มคนรักไปบ้านพักข้างๆที่กรรณ์นอนอยู่
สิงห์เดินอุ้มกรณ์มาถึงประตูหน้าบ้านของเหมราชก่อนที่จะเคาะประตูเบาๆเพื่อเรียกคนข้างในมาเปิด ซักพักประตูก็เปิดออกพร้อมกับสีหน้าเหว่อๆของคนที่มาเปิดและอาการซุกหน้าเข้าในอกกว้างของสิงห์ด้วยความอายต่างกับสิงห์ที่ยื่นยิ้มอย่างคนไม่เป็นทุกข์ร้อนอะไรซักนิด
“น้องกรรณ์ตื่นรึยังครับน้องดา”เป็นสิงห์ที่เอ่ยถามน้องรหัสของกรณ์เองเพราะเหมือนว่าอีกคนก็อึ้งอีกคนก็อายจนไม่มีใครที่จะเริ่มพูดก่อน
ที่จริงดาริกาก็รู้ถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่อยู่แล้ว แม้จะไม่มั่นใจในตัวสิงห์เพราะในความคิดของตัวเอง เธอเห็นสิงห์เป็นพวกเจ้าชู้คนหนึ่ง แต่เพราะเหมราช...เพื่อนสนิทของเธอแถมยังเป็นน้องชายของราชสีห์ บอกว่าสิงห์รักกรณ์จริงๆ ดาริกาเองก็เบาใจแถมเมื่อวานก็เห็นความหวานของทั้งคู่มาแล้ว...แต่มันก็เห็นไกลๆ ไม่ใช่ระยะซูมแบบตอนนี้เลยทำเอาอึ้งไปชั่วครู่
“อ...อ่อ...น้องกรรณ์นอนอยู่ในห้องค่ะ...เดี๋ยวดาไปดูให้นะค่ะ พอดีดาเผลอหลับอยู่ข้างนอก”
“ไม่ต้องครับ เดี๋ยวพี่พากรณ์เข้าไปหาน้องเอง”สิงห์บอกยิ้มๆแล้วเดินพาคนในอ้อมกอดเดินเข้ามาในตัวบ้านที่มีเหล่าเพื่อนสนิทของเหมราชนอนอย่างระเกะระบางคนที่รู้ว่ามีคนเข้ามาในบ้านจึงเงยหน้าขึ้นมาดู สิงห์ยิ้มกว้างก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางหน้านอนเพราะคนตัวเล็กซุกหน้าเข้ามาจนแทบจะมุดเข้ามาในตัวของเขาอยู่แล้ว
สิงห์ดันประตูเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะเพราะเห็นว่าประตูไม่ได้ปิดไว้อยู่แล้ว บนเตียงกว้างที่เหมือนกับบ้านพักของเขามีกรรณ์ที่นอนดิ้นร้องอื้อๆไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้เพราะใบหน้าเล็กโดนกดเข้าหาคนที่กอดอยู่ สีหน้ากำลังบ่งบอกว่าอึดอัดที่โดนแขนใหญ่ๆมากอดรัดแถมคนที่กอดก็ยังเปลือยอกอีกด้วย กรณ์ที่พึ่งเข้ามาแทบจะวิ่งเข้าไปหาน้องชายเพราะภาพที่เห็นมันมันดูอันตรายเกินไปจนน่าเป็นห่วงถ้าไม่ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของเพื่อนสนิทที่นั่งถือโทรศัพท์อยู่ที่อีกด้านหนึ่งของห้อง
“โย!! นี่มันอะไรกัน”โยรินสะดุ้งเพราะไม่ทันสังเกตถึงคนที่เข้ามามาใหม่
“อ๊า...กลอนจ๋า...แหะๆ โยกำลังถ่ายรูปแบล็คเมล์น้องเหมอยู่น่ะ”
“หา..อะไรนะ..เล่นอะไรพิเรนทร์อีกแล้วนะโย”กรณืหันไปทำแก้มป๋องใส่โยรินอย่างน่ารักจนลืมไปว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของสิงห์เช่นกัน พึ่งจะมานึกตัวได้ก็ตอนที่ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปรั่วจนต้องดิ้นเพื่อของลงพื้น สิงห์ปล่อยให้กรณ์ลงมายื่นเองง่ายๆแต่ก็อดไม่ได้ที่จะหอมแก้มที่ป๋องเพราะงอนเพื่อนอย่างแรงจนทำเอาโยรินกดถ่ายรูปแทบไม่ทัน
“ฮิฮิ...เดี๋ยวโยส่งไฟล์รูปให้นะค่ะพี่สิงห์ ขอรูปละห้าร้อยนะ”โยรินขยิบตาส่งให้สิงห์แล้วหัวเราะอย่างร่าเริง
“พี่ให้รูปละพันก็ได้นะ”ตอบกลับพร้อมได้รับค้อนวงโตกับแก้มป๋องๆของกรณ์ ก่อนที่กรณ์จะเดินไปหาน้องชายที่ถูกแกล้งโดยเพื่อนสนิท
“แหม...กลอนนะกลอน โยกำลังถ่ายรูปมันส์ๆเลย”
“โยนะโย...ทำเอากรณ์แทบหัวใจจะวาย”กรณ์ตอบไปพลางแกะมือของเหมราชไปอย่างยากลำบากก็ตัวของเหมราชไม่ได้ต่างกับราชสีห์เลยซักนิด กว่าจะเอาตัวน้องชายออกมาได้ก็เล่นเอากรรณ์ร้องไห้โยเย้จนทำเอาคนแกล้งอย่างโยรินหน้าเจื่อนไม่คิดว่ากรรณ์จะกลัวขนาดร้องไห้แบบนี้
“ฮืออออออ.....กร......ณ์....แงงง......กรณ์ช่วยด้วยยย”เสียงใสร้องไห้อย่างดังพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างกับเขื่อนแตกแต่ก็ไม่ทำให้คนที่เมามายตื่นขึ้นมา กรณ์ดึงร่างของน้องชายเข้ามากอดพร้อมกับปลอบอย่างที่ทำ
“เป็นอะไรครับกรรณ์...ไม่ร้องนะ...กรณ์อยู่นี่แล้ว อยู่นี่แล้วนะ”
“ฮือออ...นะ...หนอน...หนอน...กลัวว..ฮืออออ”
“ไหนๆๆ...ไม่มีแล้ว มีมีหนอนแล้วไปหมดแล้ว ไม่ต้องร้องแล้วนะครับกรรณ์”เสียงขาดๆหายๆของกรรณ์ทำให้รู้ถึงสาเหตุที่น้องชายต้องร้องไห้ กรณ์เลยดึงผ้าห่มที่อยู่บนตัวของกรรณ์ออกเพราะน้องชายของเขากลัวหนอนกลัวไส้เดือนมากกว่าอะไรทั้งหมดแค่ภาพถ่ายของพวกนั้นก็ทำเอากรรณ์ร้องไห้ได้ถ้าเข้าใกล้
แต่....
“กรี๊ดดดดดดดดดด / ฮ่า ฮ่าฮ่า ฮ่า ฮ่า”เสียงกรี๊ดของโยรินดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงระเบิดหัวเราะของราชสีห์หลังจากที่กรณ์ดึงผ้าห่มที่อยู่บนตัวของกรรณ์ทิ้งไปแต่เพราะผ้าห่มที่ทิ้งไปเป็นผืนที่อยู่บนตัวของเหมราชเช่นกัน
‘หนอน’ ที่กรรณ์เข้าใจจึงได้ออกมาโชว์ตัวภายในกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวบาง
“ฮือออออ....กรณ์...ช่วยด้วย...ฮือออออ”
น้องกรณ์แย่งซีนตามเคย :-[ สงสารน้องโดนทารุณมาทั้งเรื่องเลยเอามาเรียกเรตติ้ง อิอิ
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ :L2: :pig4: :3123:
-
เออเริ่ด
รักกัน หวานกัน ,,
อย่ามาดราม่านะะ
ไม่ยอมมมมม
><
-
:-[ :กอด1:
-
ป่านนี้น้ำทะเลที่เค็มแสนเค็มคงจะกลายเป็นน้ำเชื่อมไปซะเรียบร้อยแล้ว
เล่นหวานกันซะขนาดนี้ :-[ :-[ :-[
หลังจากนี้ไม่เอาดราม่านะคะ :serius2: :serius2:
-
น้องกรณ์เร่าร้อน ไม่รู้เป็นอะไร
แต่เราชอบฉากที่นายเอกอยู่ข้างบนจังเลย
เร่าร้อน นารัก น้องกรณ์ในที่สุดก็เบาใจแล้วเนอะ
ไม่ต้องมีอะไรมาให้หนักใจอีกแล้วล่ะเนอะ
พี่สิงห์ดีจัง ดูแลน้องกรณ์ น้องกรรณ์ดีๆ นะ
----------
ฮ่าฮ่า หนอน น้องกรรณ์แย่งซีนเนอะ
น้องกรรณ์น่ารักอ่ะ อย่าบอกนะว่า
พี่เหมราชจะฟีทฯ กับน้องกรรณ์หรอ
ขำ หนอนจริงๆ อ่ะ
-
:m25: พี่สิงห์หื่น น้องกรณ์ก็เร่าร้อนเกินจนพี่สิงห์อดใจไม่ไหว
สงสัยจะมีคู่รักเกิดขึ้นอีกคู่ใช่ไหมเอ่ย
-
คนแต่งไม่หื่นค่ะ แต่คนอ่าน :pighaun:เลือดไหลโฉก :laugh: รออีก 50% ที่เหลือ แว่วว่าจะจบแล้วใช้ไหมคะ :pig4:
.................................................................
ขนาดนี้ยังไม่ตื่นอีกเหรอ เหมราช สงสัย กรณ์และกรรณ์จะตกเป็นของ สองศรีพี่น้อง ราชสีห์ กับ เหมราช นะ
อิอิ
-
อุ๊ยยยย... :o8: :haun4: :impress2: :man1:
-
หวานซ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา :-[
-
หวานเฉียบบบบ!!!
-
มีเขียนผิดอยู่ตรงฉากห้องหอนะคะแต่อ่านในไอแพดมันก็อปบ่ได้ อย่างตรงช่วงบอกจิกแขนน่ะค่ะ
หนอน...เป็นช็อตที่เดาถูกและเรียกรอยยิ้มได้ดีมากเลยค่ะ5555
เอ ตกลงว่าสองพี่น้องจะรวบจับคู่กันเองเลยมั้ยคะเนี่ย ฮุๆ
-
หวานอะ โอ๊ยอิจฉามากๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น้อง กรรณ์น่ารักกกก
กลัวหนอน น้องเหมม หรอจ๊ะ
เป็นไงละโย แกล้งคนอื่นดีนัก เจอหนอนเลยไง
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
เย้อ่านทันแล้ว
ชอบเรื่องนี้มักมากกๆ
-
หวานกันน่ารักมาก
พี่สิงห์เปลี่ยนไปเย้อะเลย
-
แอบคิด น้องเหมจะได้กะน้องกรรณ์รึป่าวนิ
-
ตั้งแต่อ่านมามีตอนนี้แหละไม่เครียด ชอบตอนนี้ที่สุด
น่ารักอ่ะ
คำถามก็คือน้องกรรณ์จะมีคู่มั้ย
-
ชอบน้องกรรณ์มากๆๆ ขอตอนพิเศษ น้องได้ไหม
อยากรู้จังว่าที่ว่ากรรณ์ดื้อ ดืิ้อยังไง ต้องน่ารักมากแน่ๆเลยอ่ะ
ชอบน้องกรรณ์อ่ะ น่าร๊าก น่ารัก กลัวหนอนซะงั้น ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หวานมั่กมว๊ากก,,,,
น้องกรรณ์น่ารักที่สุด อยากให้น้องกรรณ์เป็นปกติ
จะได้คู่กะเหม ><
-
หนอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
:กอด1:น้องกลัวหนอนนะนั่น
-
กรรณ์จ๋าน่ารักมากกลัวหนอนน้อย
สิงห์หวานกับกรณ์ไม่มีอายเพื่อนเลย
-
+1ให้กับความหวานของ 2 ตอนนี้ :o8:
เหมแอบคิดอะไรกับน้องกรรณ์อ่ะป่าววววววววว
:pig4: :กอด1:
-
:laugh: :laugh: :laugh: ฮาเพราะหนอนเนี่ยแหละ
-
หวานจนน้ำตาลขึ้น :L1:
บวกเป็ด
-
หวานทะเลมดขึ้นแล้วมั้ง :m1:
ฮาหนอนของน้องกรรณ์ :laugh3:
-
น้องกรรณ์น่ารัก :กอด1:
-
น่ารักมากมาก ขออีกค่ะ
-
:m20:555ซวยแล้วเหมทำไมกรรณ์ร้องบอกว่ากลัวหนอนอะอิอิ :L2: :L2:
-
อ่านตามทันจนได้
ชอบจริงๆ ถึงแรกๆ จะดูเศร้าก็เถอะ
แต่อยากรู้จริงๆ ว่าพ่อแม่ของน้องกรณ์ กับน้องกรรณ์หายไปไหน
-
ขำตรงหนอนนี่ละ :laugh: :z1:
-
อยากจะเห็นว่าหนอนตัวใหญ่แค่ไน ทำไมทำน้องกรรณ์กลัวได้ขนาดนั้น ฮ่าๆๆๆ
-
รักกันหวานมากๆๆ
ฮาตอนหนอนนี่แหละ 55555
-
เราขำหนอน โห นั่นหรือหนอนที่ทำให้น้องกรรณ์กลัวขนาดนั้นได้อ่ะ 55
-
ตอนที่ 22
เสียงเฮฮาดังจนทำให้คนรอบข้างต้องหันมามองอย่างอดไม่ได้ แต่ทุกคนล้วนเข้าใจเพราะที่นี่เป็นสถานที่ที่ถึงจะเสียงดังก็ไม่แปลกอะไร แต่เสียงที่ทำให้ผู้คนต้องมองเป็นเสียงของคนตัวเล็กที่ดูติดจะร่าเริงกับอาหารสดที่ขายเรียงรายอยู่ภายในตลาดนี้ เห็นปลาอะไรแปลกๆก็จะคอยส่งเสียงแจ้วๆ ไปให้เด็กผู้ชายอีกคนที่หน้าตาละม้ายจนเดาความสัมพันธ์ของทั้งสองคนได้ไม่ยาก
กรรณ์หัวเราะเอิ้กอ้ากจนแทบจะไม่มีเค้าเดิมของคนที่ร้องไห้โยเยกลัว ‘หนอน’ อีกเลย อาจเป็นโชคดีของกรรณ์ที่เป็นเด็กพิเศษไม่ต้องมาจำเรื่องน่าอายและน่าขำอย่างเมื่อเช้า ไม่เหมือนกรณ์ที่พอรู้ว่าอะไรคือต้นเหตุที่ทำให้น้องชายต้องร้องไห้ก็อายหน้าแดงหันหน้าหนีเจ้าหนอนตัวโตที่กำลังชูคอขู่กรรณ์จนร้องไห้แทบหมดตัว
จะหันกลับไปปลอบน้องชายที่กอดตัวเองแน่นก็ไม่กล้า เพราะลุกก็ลุกไม่ไหวเพราะเรียวแรงหมดไปกับคนที่หัวเราะร่าอยู่ตรงหน้าประตู โยรินก็ส่งเสียงกรี๊ดวิ่งหนีเจ้าหนอนออกไปนอกห้องนานแล้ว
สุดท้าย...ต้องรอจนคนที่ยื่นหัวเราะขำจนพอใจถึงได้เดินเอาผ้าห่มผืนหนาที่กรณ์ขว้างทิ้งไปไกลมาปิด....หนอน....พร้อมด้วยแรงถีบจากเท้าใหญ่ๆของสิงห์ที่ส่งให้น้องชายที่แฮ้งค์ไม่รู้เรื่องรู้ราวบนเตียง
ทั้งๆที่ทำไปเพราะหมั้นไส้น้องชายตัวเองและหวังจะแก้แค้นที่ทำให้กรรณ์ต้องร้องไห้โดยไร้สาเหตุแท้ๆ แต่น้องชายของคนรักที่หันกลับไปหันภาพที่เขายกฝ่าเท้าหวังจะถีบเหมราชพอดี สายตาที่หวาดกลัวและนองไปด้วยน้ำตาเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นสายตาที่ไม่พอใจและเกรี้ยวกราดในทันที
‘สตอเบอรี่!!.....’
“อ๊า....อย่ามา...ใกล้นะ!”กรรณ์ส่งเสียงดังจนคนที่กำลังเดินเข้าใกล้กรณ์ถึงกับสะดุ้งแล้วยิ้มแหย่ๆให้กับกรรณ์ที่กำลังส่งสายตาดุให้ กรณ์หัวเราะคิกคักเบาๆที่ได้เห็นท่าทางของสิงห์แบบนี้ รวมถึงเหมราชและคนอื่นๆก็ด้วย
ใครจะคิด...คนอย่างราชสีห์ รสนิยมสูง อีโก้สูง จะมาทำหน้าหงอยเพราะโดนกรรณ์ดุแบบนี้ ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะกรรณ์เป็นเด็กพิเศษสิงห์เลยยอมอ่อนให้ แต่อีกส่วนหนึ่งเพราะร่างบางที่สิงห์เดินตามต้อยๆอยู่ทั้งวัน เพราะว่ากรณ์รักกรรณ์มาก สิงห์เลยรักและเอ็นดูกรรณ์มากเช่นกันไม่ต่างจากกรณ์
“ไม่เอานะกรรณ์ พี่สิงห์เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”บอกน้องชายทั้งๆที่หน้าหวานๆของตัวเองก็กลั้นยิ้มอยู่ กรรณ์หันหน้ามามองพี่ชายด้วยความรู้สึกไม่ค่อยพอใจ
“กรณ์บ้า”คำพูดของกรรณ์ทำเอากรณ์ยิ้มยิ่งกว่าเดิม ทำไมจะไม่รู้ว่าน้องชายกำลังงอนเขาอยู่ที่ตั้งแต่มาเที่ยวทะเลกรณ์ก็ไม่ค่อยจะดูกรรณ์เท่าที่ควร ถึงกรรณ์จะลืมไปบ้างเวลาที่เล่นอยู่กับโยรินและพวกเหมราชก็เถอะ แต่พอเห็นกรณ์และราชสีห์พร้อมๆกันความน้อยใจก็ปรากฏขึ้นมาเป็นอารมณ์อย่างไม่มีกักเก็บ แสดงออกมาหมดจนกรณ์นึกขำ ไม่เคยเห็นน้องชายของเขาเป็นแบบนี้เลยซักครั้ง
...ก็ตลอดมากรณ์มีกรรณ์เป็น ‘คนสำคัญ’ แค่คนเดียว...
แต่ตอนนี้มีราชสีห์เข้ามาด้วย...ไม่ใช่ว่ากรรณ์สำคัญน้อยลง...แต่แค่ตอนนี้กรณ์ให้ความสำคัญกับทั้งสองคนเท่าๆกันต่างหาก
เพราะเบาใจว่าทุกคนช่วยกันดูแลน้องชายได้ เห็นทีแรกยังนึกแปลกใจอยู่เหมือนกันเพราะปรกติกรรณ์จะไม่ค่อยสุงสิงกับใครมากนัก ใครชวนเล่นอะไรก็จะไม่เล่นด้วย ไม่ค่อยมีสังคมเท่าไรที่แล้วๆมาจึงได้แต่เล่นกับพวกสีและกระดาษขาวๆ วาดรูปอยู่คนเดียวภายในห้อง มีครูนภาครูสมศรีที่จะมาคอยดูแล
แต่คราวนี้...ตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว แค่โยรินชวนไปนั่งรถคันเดียวกับโยรินและเหมราชซึ่งเป็นรถตู้ กรรณ์กลับยอมขึ้นไปง่ายๆทั้งๆที่ไม่มีกรณ์นั่งไปด้วย แถมลงมายังส่งเสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากวิ่งลงน้ำทะเลเล่นกับกลุ่มรุ่นน้องของกรณ์อย่างสนิทสนม
“ไม่น่ารักเลยนะกรรณ์ ว่ากรณ์อย่างนี้กรณ์ก็น้อยใจนะ”ทำสีหน้าน้อยใจแต่น้ำเสียงที่บอกกลับไม่ได้เป็นไปตามสีหน้าแม้แต่นิดเดียว แต่ถึงแบบนั้นกรรณ์ก็หน้าจ่อยลงยื่นกุมมือตัวเองบอกคำที่กรณ์สอนว่าใช้คำๆนี้เมื่อรู้สึกผิดกับผู้อื่น ‘ขอโทษ’
“อ่า...กรณ์ไม่ได้โกรธกรรณ์นะ อย่าทำหน้าแบบนั้นซิ แค่น้อยใจเฉยๆ คราวหลังกรรณ์อย่าว่ากรณ์แบบนี้นะ”น้องชายพยักหน้ารัวๆรับทราบคำสอนที่กรณ์บอก กรณ์เลยเอื้อมมือไปคว้ากรรณ์เข้ามากอดโดยที่น้องชายพยายามดิ้นออกเพราะอึดอัด แต่คนที่กอดกับอมยิ้มหัวเราะเบาๆกับความสุขที่อยู่ตรงหน้า
ไม่ใช่แค่กรณ์ที่ยิ้มเพราะมีความสุข แต่ทุกคน...รวมถึงสิงห์ที่ยื่นมองคนรักกำลังสอนน้องชาย เป็นภาพที่แสดงถึงความผูกพันของครอบครัวจริงๆ แค่มองก็อิ่มความสุขไปกับสองพี่น้องตรงหน้า
“พี่สิงห์ก็น้อยใจกรรณ์นะครับ คราวหลังไม่ว่าพี่สิงห์แล้วนะ”สิงห์เดินเข้าไปทักทันทีที่เห็นกรณ์ปล่อยน้องชายเป็นอิสระจากอ้อมกอด นึกอิจฉากรรณ์ที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของกรณ์เวลาไหนก็ได้แต่เขาซิ รู้ว่ากรณ์ไม่ห้ามที่เขาจะดึงกรณ์มากอดตอนไหนที่ไหนก็ได้ แต่ถ้าโจ่งแจ้งมากไปก็เกรงใจกรณ์...อีกอย่างไม่อยากให้ใครมาเห็นกรณ์เวลาอาย...เวลาที่เคลิ้มในรสจูบของตัวเอง...หรือแม้แต่ทำหน้านิ่งๆก็เถอะ
บอกตรงๆ...แค่มอง... ‘ก็หึง’
“สตอเบอรี่....ไปไกลๆๆๆ...อ่า...กรณ์ช่วยด้วย!!”แค่สิงห์เข้ามากรรณ์ก็ไล่สิงห์ออกไปทันที นึกแปลกใจที่ถึงที่แล้วมากรรณ์จะไม่ค่อยชอบสิงห์เท่าไร แต่ไม่ถึงกับแสดงท่าทีแบบนี้ใส่ กรณ์อีกก็จนใจที่จะสอนน้องให้เลิกทำตัวไม่น่ารักใส่สิงห์
เพราะการสอนกรณ์ในแต่ละเรื่องแต่ละอย่างต้องใช้ความอดทน สอนไปบ้างทีกรรณ์ก็ไม่จำ ต้องสอนบ่อยๆพูดบ่อยๆ
“อ่าวๆ ไม่ได้นะครับน้องกรรณ์ พี่ก็อยากอยู่ไกลๆแฟนพี่น้า”บอกด้วยน้ำเสียงติดขี้เล่น พร้อมกับดึงเอวบางของกรณ์ให้มาชิดกับตัวเอง
“อ๊า!! อ๊า!! กรณ์ ออกมาๆ!!”กรรณ์ทำสีหน้าขัดใจทุบรัวแบบไม่มีการออมแรงไปที่ตามตัวตามแขนของสิงห์ที่โอบกรณ์เอาไว้ ถึงจะเจ็บบ้างแต่มันกลับเรียกเสียงหัวเราะทั้งสิงห์ กรณ์ ร่วมทั้งคนอื่นๆที่อยู่ด้านหลังด้วย
“กรรณ์อย่านะๆ อย่าทำพี่สิงห์แบบนี้ซิ”
“โอ้ยๆๆ กรรณ์ครับพี่สิงห์เจ็บแล้ว”
“เอาแรงๆเลยกรรณ์! พี่ดาฝากตบอีกทีค่า”
“ฮูเลย์ น้องกรรณ์ของพี่โยอย่าไปยอมสตอเบอรี่น้า”
เสียงเชียร์พร้อมเสียงบอกห้ามทำให้คนกลุ่มนี้กลายเป็นที่สนใจมากกว่าเดิม พ่อค้าแม่ขายที่เห็นเหตุการณ์ยื่นหัวเราะอย่างสนุกสนาน แต่สุดท้ายเหมราชที่พึ่งเดินมาอย่างไม่รู้เรื่องราวก็รีบวิ่งเข้ามาห้ามกรรณ์ที่กำลังรัวกำปั้นทุบคนตัวใหญ่ที่กำลังหัวเราะไม่ได้สนใจเลยว่ากำลังถูกทำร้าย
“อะไรกันครับเนี้ย”เหมเข้ามากันทั้งสองคนแล้วถามพี่ชายที่ยิ้มแป้นด้วยเสียงเครียดๆ
“เหม!! ...สตอเบอรี่ไปไกลๆ”
“อะไรกันกรรณ์ พี่ทำอะไรให้กรรณ์ไม่พอใจเหรอครับ”
“ไป...ไป...ไป!!!”เสียงเล็กตวาดใส่คนที่เดินเขามาใกล้อย่างหวาดกลัว กรณ์ที่เห็นท่าทางไม่ดี เลยคว้ามือกรรณ์เดินพาออกไปให้ไกลๆสิงห์ก่อน ไม่เข้าใจว่าทำไมกรณ์ถึงดูหวาดกลัวสิงห์แบบนี้ แต่ทั้งสีหน้าและดวงตาที่สั่นไหว น้ำตาที่เริ่มปริมทันทีที่สิงห์เขาใกล้บ่งบอกได้ว่าน้องชายของเขากลัวขนาดไหน
อาจไม่ถึงกับจะคลั่ง...แต่กรณ์ไม่ต้องการให้กรรณ์เกิดอันตราย
สิงห์ยืนมองสองพี่น้องเดินออกไปเงียบๆด้วยความสงสัย เขาเองก็เห็นท่าทางของกรรณ์แบบเดียวกับที่กรณ์เห็น ตอนรกก็กะจะหยอกกรรณ์เล่นเพราะที่ผ่านมาถึงกรรณ์จะไม่ค่อยชอบหน้าเขาแต่กรรณ์ก็จะเรียกสิงห์ด้วยชื่อเรียกที่ตั้งขึ้นเอง... ‘สตอเบอรี่’ ซึ่งกรณ์บอกมาว่าถ้ากรรณ์ตั้งชื่อเล่นให้ใครแสดงว่ากรรณ์ชอบคนนั้นหรือมีความประทับใจคนนั้นมาก
“ไงพี่...ไปแกล้งอะไรกรรณ์อีกอ่ะ?”เหมราชยักคิ้วกวนใส่ ที่จริงเหมราชไม่ได้ตั้งใจจะกวนแต่เพราะบุคลิกส่วนตัวที่เป็นคนค่อนข้างสบายๆ ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนตัดขาแค่เข่า กับคีบร้องเท้าเตะทำให้เหมือนว่าสิงห์กำลังโดนน้องชายกวนอารมณ์ใส่ตลอดเวลา
“เปล่าเว้ย...อยู่เฉยๆไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่เชื่อถามพวกโยรินกับดาดิ”
“เออ...ดาก็งงว่าทำไมอยู่ๆน้องกรรณ์ถึงเป็นแบบนั้น”
ไม่ทันได้ให้สงสัยไปมากกว่านั้น กรณ์เดินจูงมือน้องชายที่ก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นเบาๆกลับมา พยักหน้าให้โยรินว่าไม่เป็นไรเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนเป็นห่วง
“เอ่อ...วันสองวันนี้พี่สิงห์อยู่ห่างๆกรรณ์หน่อยได้มั้ยครับ”
“ง่า มันเรื่องอะไรกันล่ะครับกรณ์”สิงห์อวดครวญอย่างอดไม่อยู่ จะให้ห่างกรรณ์ก็แสดงว่าห่างกรณ์ในช่วงที่กรณ์ดูแลน้องชายด้วย
ไม่อยากจะห่างกันเลย...แม้วินาทีเดียว
“นะครับพี่สิงห์ เดี๋ยวกรณ์จะคอยคุยกับกรรณ์เอง อีกไม่กี่วันกรรณ์ก็คงลืมแล้วล่ะครับ”
“...ลืม...ลืมอะไรครับ?”
“เอ่อ...คือ...กรรณ์กลัวพี่สิงห์น่ะครับ”
“กลัวอะไรครับ พี่ทำอะไรให้กรรณ์กลัว พี่ว่าพี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“คือ...กรรณ์บอกว่า...พี่สิงห์... ‘เหยียบหนอน’ กรรณ์เลยกลัว”เสียงหัวเราะดังลั่นจากทุกคนหลังสิ้นคำบอกของกรณ์ที่ยื่นพูดหน้าแดงๆ
ซึ่งไม่ต่างอะไรกับ...เหมราช...เจ้าของหนอนที่โดน ‘เหยียบ’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
หน้าบ้านพักของรีสอร์ทชื่อดังที่พวกของราชสีห์เข้าพัก ชายหญิงหนึ่งคู่กำลังนั่งรอเจ้าของห้องพักอยู่ที่หน้าบ้านเพราะคนที่เข้าพักไปเดินเล่นกันในตัวตลาดทำให้คนที่ขึ้นเครื่องบินจากกรุงเทพฯตรงมาหาต้องรออยู่หน้าที่พักเกือบจะสองชั่วโมงแล้ว ทั้งๆที่พวกเขาสามารถเข้าไปข้างในได้อย่างง่ายดายด้วยตำแหน่งของ... ‘เจ้าของรีสอร์ท’
เสือและนลินีนั่งมองกันแล้วถอนหายใจมารอบไม่รู้ที่เท่าไรของวันนี้แล้ว ทั้งคู่ตัดสินใจว่าจะมาคุยบางอย่างกับคนรักของลูกชายเพราะตลอดเดือนที่ผ่านมาทั้งคู่เห็นมั่นใจว่ากรณ์คือคนที่สิงห์เลือกแล้ว
ทั้งคู่ไม่ได้มาเพื่อที่จะขัดค้านหรือห้ามไม่ให้สิงห์คบกับกรณ์ เพราะรู้ดีว่าถึงสิงห์จะขึ้นชื่อว่าเป็นลูกของพวกเขาแต่สิงห์ก็ห่างไกลจากคำว่าครอบครัวมานาน ถึงพวกเขาจะห้ามหรือไม่ยอมให้ทั้งคู่คบกันก็คงไม่เป็นผลอะไรกับสิงห์เท่าไร
“นั้นไงมากันแล้ว”เสียงเข้มของเสือพูดเรียกให้นลินีที่นั่งทบทวนเรื่องราวเงยขึ้นมองรถตู้คันสีขาวที่สิ่งเข้ามาจอดเทียบอยู่หลังบ้านพักทั้งๆที่มีกฎว่าห้ามนำพาหนะเข้ามาในเขตที่พักแต่ดูเหมือนว่าลูกชายของพวกเขาจะแหกกฎกันเรียบร้อย เพราะรถสปอร์ตอีกคันอยู่จอดนิ่งสนิทอยู่บ้านหลังริมสุดเช่นกัน
นลินีมองตรงไปยังกลุ่มของเด็กๆที่พึ่งเดินลงกันมาจากรถ เสียงเฮฮาของกลุ่มเพื่อนของลูกชายคนเล็กดังลั่นก่อนที่จะลงมาจากรถซะอีก
“อ้าว! คุณพ่อ คุณแม่! มาได้ยังไงครับแล้วมาทำไมครับเนี้ย”เหมราชที่เดินถือถุงอาหารสีขาวเต็มทั้งสองมือร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นพ่อและแม่ของตัวเองนั่งอยู่หน้าบ้านพัก
“ฮึ...ดูลูกคุณนะบัว ดูมันถามคนเป็นพ่อเป็นแม่มัน”เสือหันไปพูดเรียบๆกับนลินีแต่ก็เรียกสีหน้าไม่พอใจให้กับเธอ เพราะเสือชอบพูดแบบนี้ ชอบว่าแต่คนอื่นที่ผิดไม่เคยโทษว่าเป็นความผิดของตัวเองเลยซักครั้ง เพราะแบบนี้เลยทำให้ชีวิตคู่ของทั้งเธอและเสือไปกันไม่รอด...ทั้งๆที่ทั้งคู่ก็รักและผูกพันกันอยู่มาก
“ลูกของฉันมันก็ลูกคุณนั้นแหละคุณเสือ อย่ามาว่าแต่ฉัน”
“อ้าว นี่บินมาถึงภูเก็ตเพราะจะมาเปลี่ยนที่ทะเลาะกันเหรอครับ”เหมราชพูดล้อยิ้มๆ ใส่ทั้งสองคนที่ทำหน้าตาแยกเขี้ยวใส่ลุกชายจอมกวนในขณะที่ต้องรับไหว้คนอื่นๆที่กำลังเดินเข้ามาในบ้าน
“ตามสบายกันนะเด็กๆ แม่กับคุณเสือแวะมาทำงานที่นี่เลยเข้ามาทักทายซะหน่อย”นลินีพูดยิ้มๆพลางสอดส่ายหาคนที่ตัวเองกำลังอยากเจอแต่ไม่กล้าที่จะถามหา เสือที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นอาการของอดีตภรรยาจึงต้องถามหาคนที่นลินีหาแทน
“แล้วนี่เจ้าสิงห์มันไปไหนซะละ แฟนมันด้วย”
“อ่อ...พวกพี่เขาอยู่รถพี่สิงห์ครับ”
“เหม!!!!!....หิว!!!”ร่างเล็กของกรรณ์วิ่งมาเกาะแขนเหมราชพร้อมๆกับร้องตะโกนบอกว่าหิวอย่างเอาแต่ใจ เพราะคนตัวโตดันไปโม้ว่าตัวเองจะทำอาหารที่อร่อยที่สุดในโลกให้กรรณ์ทานทันทีที่ถึงบ้าน
“อ่า เดี๋ยวเหมไปทำให้ทาน แต่กรรณ์มาไหว้ลุงเสือกับป้าบัวก่อนมา”เหมบอกคนที่เกาะแขนด้วยรอยยิ้ม ต่างจากคนสองคนที่ถูกกล่าวถึงที่ทำหน้าตากลืนไม่เข้าคายไม่ออกตั้งแต่ที่เห็นกรรณ์วิ่งเข้ามา
พอทั้งเสือและนลินีรู้ว่ากรรณ์เป็นเด็กพิการทางสมองยิ่งทำให้ทั้งคู่ยิ่งสลดใจกับสิ่งที่ทำไป คงพูดได้ไม่เต็มปากเท่าไรว่าถ้ารู้ว่ากรรณ์เป็นเด็กพิการ...พวกเขาจะไม่เรื่องแบบนั้นกับครอบครัวของกรรณ์
เพราะเมื่อ 15 ปีก่อน...เสือ...คือชายที่หลงใหลใน ‘อำนาจ’ และ ‘เงินทอง’ และนลินีก็เป็นผู้หญิงที่ไมใส่ใจเรื่องของใคร ‘นอกจากตัวเอง’
“....ลุง...ป้า”กรรณ์ยกมือไหว้อย่างสวยงามเพราะถูกกรณ์สอนมาอย่างดี แต่สีหน้าของเด้กน้อยยังคงงงกับคำว่า ลุงกับป้าที่เหมใช้เรียกทั้งสองคนข้างหน้า
แววตาของนลินีช้อนมองไปที่ร่างเล็กอย่างรู้สึกผิด ลำแขนขาวของเธอยกขึ้นในขณะที่เธอเองก็ยังไม่รู้ตัว กว่าจะรู้ตัวอีกทีฝ่ามือก็ถูกวางลงบนหัวทุยของกรรณ์ซะแล้ว แต่เพราะว่ากรรณ์ไม่รู้จักมักจี่กับเธอมาก่อนมือของนลินีจึงถึงปัดออกอย่างแรงเพราะตกใจ ร่างเล็กเขยิบเข้าไปหลบข้างหลังของเหมราชแบบทันที
“เอ่อ...แม่ครับ คือกรรณ์เขาออกจะ..“
“แม่เข้าใจจ้ะ ไม่โกรธหรอก...มันก็สมควรแล้ว”แววตาของนลินีเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด มือใหญ่ของอดีตคู่ชีวิตเอื้อมมาบีบอย่างให้กำลังใจ
“เดี๋ยวเราไปหาไอ้เจ้าสิงห์กันดีกว่าคุณ ไปทำอะไรให้น้องกินซะเจ้าเหม”เสียงสั่งเสร็จสรรพก่อนจะจูงมือนลินีให้เดินออกมาก่อนที่คนอื่นจะสังเกตเห็นความผิดปรกติในดวงตาคู่สวย
“เข้มแข็งไว้นะคุณ เรื่องนี้คุณไม่ผิดหรอก ผมเป็นคนผิดคนเดียว”เสือปลอบใจคนข้างๆทั้งๆที่ไม่รู้ว่านลินีจะรับรู้หรือไม่ ตลอดทางที่ไม่ได้ห่างกันเท่าไรของบ้านพักทั้งสองหลัง ผู้หญิงที่เดินมาข้างๆเสือราวกับคนที่กำลังจมอยู่กับความรู้สึกผิด
“อ้าว! พ่อกับแม่มาไง”สิงห์ทักคนที่เดินเข้ามาในบ้านพักอย่างงงๆ
“พ่อดีมาทำธุระเลยแวะมาหา เห็นว่าเที่ยวกันอยู่”
“มานานแล้วเหรอครับ”
“เออ รอมาเกือบสองชั่วโมงได้แล้วมั้ง”เป็นเสือที่พูดคุยกับสิงห์แทนที่จะเป็นคนช่างพูดช่างคุยอย่างนลินีเพราะรู้ว่าตอนนี้เธอคงไม่มีกระจิตกระใจจะมาคุยกับใคร ดีไม่ดีอยากจะทำให้คนอื่นสงสัยอีกต่างหาก
“แล้วแฟนแกล่ะอยู่ไหน”สิงห์เหล่ตามองผู้เป็นพ่อด้วยความสงสัย ด้วยเพราะรู้ว่าพ่อของเขาก็ไม่ใช่คนใจดีอะไร ติดออกจะ ‘โหดร้าย’ เสียด้วยซ้ำไป
“ฉันไม่ได้จะทำอะไรหรอกหน่า แค่จะเอาของมาให้ก่อนที่จะบินไปทำธุระที่ต่างประเทศ”เสือชูแหวนทองคำเกลี้ยงๆวงหนึ่งให้ลูกชายดู ทำเอาคนที่เห็นตกใจตาโตขึ้นมาทันทีทันใด เพราะแหวนที่เห็นคือแหวนที่พ่อเคยบอกว่าจะยกให้สะใภ้คนแรกหรือก็คือปริยาภัทร
เปรียบเสมือนว่าพ่อ ‘ยอมรับ’ เรื่องของพวกเขาแล้ว
“อยู่ในห้องครับ เข้าไปล้างหน้า”เสือพยักหน้าให้ก่อนจะหันไปจูงมือนลินีเดินเข้าไปในห้องข้างๆเช่นเคยโดยไม่ลืมบอกเจ้าลูกชายตัวดีว่าห้ามไปแอบฟังเด็ดขาด แต่สิงห์กลับทำแค่ยักไหล่แบบไม่สนใจกับคำสั่งของผู้เป็นพ่อเลยซักนิด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เปิดเลยครับพี่สิงห์ กรณ์ไม่ได้ล็อค....อ๊ะ คุณท่าน สวัสดีครับ”ตกใจจนมือไม้สั่นเมื่อเงยหน้ามามองคนที่คิดว่าเป็นสิงห์แต่กลับกลายเป็นผู้ชายหน้าเข้มที่เคยเดินชนกันหน้าห้องน้ำในห้องอาหารของโรงแรมหรู แถมซ้ำยังเป็นถือพ่อและแม่ของคนรักอีกด้วย
“คุณ...คุณ!”เสือรับไหว้กรณ์หน้านิ่งๆ หันไปเรียกสติของนลินีจนเธอสะดุ้งตกใจ
“อ๊ะ...เอ่อ...สวัสดีจ้ะลูกกรณ์”
“เอ่อ...คุณท่านมี...”
“เรียกพ่อกับแม่เถอะ เราสองคนรู้ว่าเธอเป็นอะไรกับลูกชายเราแล้ว จะเรียกพ่อแม่ก็ไม่แปลก”เป็นเสือที่เอ่ยเสียงเรียบขึ้นมาขัดจนทำให้กรณ์หน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย
“ค..ครับ...ว่าแต่มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”เพราะสีหน้าลำบากใจของนลินีทำให้กรณ์เข้าใจว่าทั้งคู่คงมีเรื่องบางอย่างอยากคุยกับตัวเอง
“จ้ะ...พอดีพวกเราอยากจะถามและขอร้องเธอซักสองสามอย่าง”
“...ขอร้อง???”
“อย่างแรก ฉันอยากจะรู้ว่าเธอรักลูกสิงห์ของพวกเรามากใช่มั้ยจ้ะ”นลินีถามยิ้มๆขัดกับแววตาเศร้าๆของเธอ หากแต่กรณ์ไม่ได้สนิทชิดเชื้อกับทั้งสองเลยดูไม่ออกว่านลินีกำลังกลัวคำตอบของกรณ์มากกว่าสิ่งใด มือบางที่กอบกุมอยู่กับมือของเสือชื้นเหงือจะเปียกชุ่มไปทั้งมือ
“...เอ่อ...”
“ตอบมาเถอะ..ไม่ต้องมาอายหรอก”เสียงเข้มที่จับถูกว่ากรณ์เขินอายทำให้กรณ์ยิ่งหน้าแดงไปกันใหญ่
“ครับ...ผมรักมาก”
“แล้ว...รักขนาดที่ ถ้าเกิดเรื่องอะไรที่ร้ายแรงมากๆ เธอพอจะมองข้ามมันไปได้มั้ยจ้ะ”สีหน้าสงสัยในคำถามถูกส่งไปให้ทั้งสองคน กรณ์นิ่งเงียบไม่เข้าใจว่าคำถามนั้นหมายถึงอะไร
“ผมไม่เข้าใจครับ...แต่สำหรับผม คุณสิงห์ดีเกินไปสำหรับคนอย่างผมเสียด้วยซ้ำไปครับ ถ้าจะมีเรื่องร้ายแรงจริงๆคงอาจเป็นเพราะคนอย่างผมเสียมากกว่า”ยิ้มจางๆและคำตอบเศร้าๆพร้อมด้วยแววตาที่หม่นแสงลงของกรณ์ทำเอาทั้งสองคนสะท้อนใจกับคนตรงหน้า
“โถ่..หนูกรณ์”
“เฮ้อ...เราจะไม่ถามอะไรแล้วล่ะ มานี่ซิ”เสือกวักมือเรียกคนที่ยิ้มเศร้าๆให้เดินเข้าไปหา ก่อนจะสวมกอดแรงๆทันทีที่กรณ์เดินเข้าไปถึง
“รับนี่ไว้...แหวนวงนี้เปรียบเสมือนการยอมรับว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรา...และฉันก็มีเรื่องอยากจะขอร้องเธอซักอย่าง”เสือปละกรณ์ออก ชายหนุ่มแสดงสีหน้างงงันอย่างชัดเจน
“อ..อะไร..ครับ?”
“ถ้าวันใดวันหนึ่งที่ฉันทำผิด...ฉันอยากให้เธอโทษฉัน...ได้โปรดอย่าเกลียดลูกชายของฉันเลยนะ”คำขอร้องที่คนฟังไม่เข้าใจแต่กลับเรียกน้ำตาของลูกผู้ชายอย่างเสือได้ไม่อยาก นลินีเองก็กำลังร่ำไห้อยู่ข้างทั้งสองคนจนกรณ์ได้แต่นิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออกในเหตุการณ์แบบนี้
น้ำตาของหนุ่มใหญ่อย่างเสือที่ไหลรินออกมาอย่างนึกเจ็บใจในอดีตของตัวเอง เขาไม่กล้าพอที่จะออกมาพูดทุกอย่างและยอมรับความผิดเพราะกลัวว่าถ้ากรณ์รู้เรื่องในอดีตที่เขาเคยทำร้ายครอบครัวของกรณ์อย่างหนักหนาสาหัสแล้วกรณ์จะนึกเกลียดไปถึงราชสีห์ผู้เป็นลูกชาย
ทั้งเสือและนลินีไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเพราะรู้ว่าทั้งคู่รักกันมากขนาดไหน
แม้จะรู้ว่าความลับมันไม่ในโลก
แต่ทั้งคู่ก็ยังภาวนา....ภาวนาในความลับนี้ยังคงเป็นความลับตราบนานเท่านาน
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ :กอด1: :L2: :pig4:
-
น้องกรรณ์นี่น่ารักจริงๆ
-
:laugh: :laugh: พี่สิงห์โดนกรรณ์กลัวเพราะว่าเหยียบหนอน :m20: :m20:
-
O_O เหตุผลของน้องกรรณ์นี่ น่ารักจริงๆๆ 55+ :laugh: :laugh: :laugh:
-
หักมุมตอนจบซะได้
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2:
คิดได้นะ เหยียบหนอน
:pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
-
:m20: :m20: :m20: เหตุผลของน้องกรรณ์
-
นึกว่ากรรณ์กลัวอะไร อย่างนี้สิงห์ก็อดสวีทกรณ์สิ
ก็กรรณ์ให้อยู่ห่างๆ กรณ์นี่น่า
-
:laugh: :laugh:"...พี่สิงห์เหยียบหนอน..."! ! ! :m20: :pigha2:
น้องเหมเจ้าของหนอนน่ะ สำรวจความเสียหายด่วน :pigha2:
-
ก่อนอื่น :laugh: :laugh: :laugh:
โถๆๆๆๆ....น้องกรรณ์น่าเอ็นดูจริงๆ เลยอ่ะ
ไม่ต้องกลัวหรอกเนอะ พี่สิงห์แค่เหยียบหนอนนะจ๊ะ
น่ารักจริงๆ น้องกรณ์ดูมีความสุขขึ้นมากๆ
ขอบคุณพี่สิงห์ด้วยนะ น้องกรณ์มีความสุขขึ้นเยอะเลย
:pig4: :bye2:
-------------------------------
มีความลับอะไรก็บอกมาได้ไหมเนี่ย??
ค้างคาไว้ทำไมอ่ะ พ่อแม่ทำไรไว้เนี่ย
ลอบฆ่าพ่อแม่น้องหรอ?
อยากรู้อ่ะ ทรมานจังเลย :really2:
-
ก็ฮาได้นี่นา ทำเครียดมาซะตั้งนาน
ว่าแต่มันเล็ก ขนาดเรียกเป็นหนอนเลยเหรอคะ แบบว่าสงสัยอ่ะ อิอิ :pigha2:
-
อยากรู้เรื่องอดีตจัง
-
เหมือนจะกับไป ดาม่าเลยคะ
-
พ่อแม่สิงห์ทำเรื่องอะไรไว้กับครอบครัวกรณ์นะ
ชอบกรรณ์น่ารักอ่ะเด็กคนนี่้ กลัวคนเหยียบหนอน
-
อ้าว!น้องไม่กลัวหนอนพี่เหมแล้วเหรอ
พี่เขาพกติดตัวตลอดเวลานะ :m20: :m20:
-
ไม่รู้จะพูดอะไร เฮ้อ
-
ตอนจบทำมัยเศร้าล่ะ :m16:
บวกเป็ด
-
เพิ่งได้มาอ่านนิยายเรื่องนี้ในวันนี้ตั้งแต่เริ่มเรื่องจนถึงตอนปัจจุบัน
ตอนแรกๆอ่านไปน้ำตาไหลไปซาบซึ้งกับความรักของกรณ์ที่มีให้กับน้องชาย
ยอมทำทุกอย่างเพื่อน้องชายสองพี่น้องทำให้มีความสุขและเศร้าได้ในเวลาเดียวกัน
ส่วนพี่สิงห์ถึงจะน่าหมั่นใส้ในตอนแรกแต่มาหลังๆดูเป็นคนรักที่จริงใจและน่ารักมาก
ส่วนพี่เหมเจ้าของหนอนที่ทำให้พี่สิงห์ต้องเหยียบและทำให้น้องกรรณ์กลัว
อยากบอกวพี่เหมว่าเก็บหนอนไว้ดีๆนะเดี๋ยวน้องกรรณ์จะร้องไห้อีก :laugh:
อยากบอกว่าประทับใจกับนิยายเรื่องนี้มาก
อ่านไปน้ำตาไหลไปจริงๆอ่านถึงตอนปัจุบันน้ำตาของก็ยังไหล
กับเรื่องพี่สิงห็เหยียบหนอนพี่เหมนี่แหละ :m20:
บวกบวกจ้าชอบมาก o13
-
ขอบคุณมักๆเลยคัรบ
อ่านตามทันซักที^^
-
หวานไปหมดเลย สงสัยน้ำทะเลคงจะหวานเจี๊ยบแน่ๆ อ่ะ น่ารักอ่ะ ไม่ไหวแล้ว ><
-
ตอนที่ 23
ร่างบางของกรณ์ที่ทิ้งตัวลงบนหาดทรายสีขาวริมหาดส่วนตัวของรีสอร์ท แหงนมองดูท้องฟ้าสีสดด้วยรอยยิ้มจางๆ พลางคิดถึงสี่วันที่ผ่านมา...ความสุข...ความสนุก....และรอยยิ้ม...ที่กรณ์ได้รับในช่วงสี่วันที่ผ่านมาช่างมีค่ามากจริงๆ
มือข้างซ้ายที่ยกขึ้นกลางอากาศ กางออกบังแสงแดดไม่ให้ส่องมาเข้าตาของตัวเอง ทั้งๆที่น่าจะร้อนจนทนที่จะนอนพึ่งกลางแดดแบบนี้ไม่ได้แต่กรณ์กลับยิ้มให้กับแหวนสีทองบนนิ้วนางข้างซ้ายที่กำลังสะท้อนแสงเป็นประกาย
ถึงจะไม่เข้าใจบางเรื่องที่เสือและนลินีพูดขึ้นมา แต่ความดีใจจนแทบจะล้นที่พ่อและแม่ของสิงห์ให้การยอมรับตัวเอง เพราะว่ากรณ์เคยแอบคิดว่าถ้าฝ่ายผู้ใหญ่ของสิงห์ไม่ยินยอม...กรณ์เองก็คงจะคัดค้านอะไรไม่ได้
และกรณ์ก็จะยอมถอยออกมาจากสิงห์อย่างไม่ลังเล... ‘เพื่อสิงห์’
แต่ถึงอย่างนั้นในใจลึกๆของกรณ์ก็อดจะหวังให้ทุกคนยอมรับความรักของเขาและสิงห์อยู่บ้างเหมือนกัน แล้วเมื่อความหวังเล็กๆนั้นสมหวัง ก็อดไม่ได้ที่จะก่อเกิดความสุขจนแทบจะล้นอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้
“มานอนเล่นอะไรตรงนี้ เดี๋ยวเป็นลมนะครับ”เสียงทุ้มของสิงห์เอ่ยพร้อมๆกับร่างสูงของเขาเข้ามาบดบังแสงให้กรณ์ที่นอนเล่นอยู่กับพื้นทราย
“นอนเล่นครับ...พี่สิงห์มานอนเล่นกับกรณ์มั้ย”ยิ้มบางส่งให้สิงห์จนคนที่ถูกยิ้มใส่ต้องยิ้มตามรอยยิ้มแสนสวยนั้น
“ลุกเถอะ น้องกรรณ์เองก็ขึ้นไปอาบน้ำแล้วนะ”
“กรรณ์ลงน้ำทะเลทุกวันเลย จนดำเป็นถ่านแล้ว”บ่นน้องไปแก้มก็ป๋องไปอย่างขัดใจ กรณ์ก็ทั้งเตือนทั้งดุไม่ให้กรรณ์บ้าเล่นทะเลขนาดนี้ ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันสุดท้ายน้องชายของเขาวิ่งลงน้ำทะเลวันละสามเวลาเหมือนทานอาหารจนเสื้อผ้าที่เตรียมมาไม่พอต้องใช้บริการซักรีดของรีสอร์ทไปตั้งสองรอบแล้ว
“อย่าดุกรรณ์เลย กรรณ์มีความสุขกรณ์น่าจะดีใจซิ”
“กรณ์ก็ไม่อยากดุหรอก สงสารแต่โยหรือไม่ก็คุณเหมต้องโดนกรรณ์ลากไปเล่นด้วยทุกที”
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ นั้นซินะ”
“เดี๋ยวนี้กรรณ์ไม่เรียกกรณ์แล้ว น่าน้อยใจจริงๆเลย สงสัยกรณ์จะโดนลืมซะแล้ว”สิงห์หลุดขำกับท่าทางของกรณ์ ร่างบางที่นอนแผ่อยู่บนทรายทำปากบ่นขมุบขมิบแล้วยังทำแก้มป๋องหนักกว่าเดิม
“กรรณ์อยากให้เราอยู่ด้วยกันสองคนเยอะๆไงครับ...มาลุกดีกว่า เดี๋ยววันนี้พี่พาเข้าไปหาซื้อของฝาก”
“อ่า...จริงซิกรณ์ยังไม่ได้ซื้อของฝากเลย”กรณ์บ่นกับตัวเองก่อนจะชูมือทั้งสองข้างขึ้นหาสิงห์เพื่อรอให้คนที่ยืนอยู่ดึงเขาขึ้นมา
สิงห์อมยิ้มอย่างถูกใจกับการกระทำของกรณ์ที่เหมือนกับเป็นการออดอ้อนตัวเอง ไม่รู้ว่าไปฝึกการอ้อนพวกนี้มาจากไหนเพราะปรกติกรณ์เหมือนจะเป็นคนขี้เกรงใจจนเป็นนิสัย ตลอดหลายเดือนที่รู้จักกรณ์มาไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้เลยซักครั้ง...แต่เมื่อสองวันก่อนกรณ์ก็เริ่มเหมือนคนที่มีชีวิตชีวามากขึ้น พูดเก่งขึ้นขนาดทีโยรินยังสงสัย อ้อนก็เก่งจนสิงห์หัวใจแทบจะวาย
ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ...แต่ชอบมากต่างหาก
เพราะสองวันที่ผ่านมาทุกครั้งที่กรณ์อ้อนหรือเอาแต่ใจกับสิงห์ แทนที่จะรำคาญแต่กลับดีใจที่กรณ์หันมาทำตัวแบบนี้กับเขาเพราะถ้าเป็นกรณ์แบบเมื่อก่อน คนที่ไม่เคยเรียกร้องหรือต้องการอะไรเลยจากสิงห์...มันทำให้สิงห์เกิดความกลัว
กลัวว่าซักวันหนึ่งกรณ์จะเห็นว่าตัวเองไม่สำคัญ จนหนีหายไปไปจากชีวิตของเขา
“อึ๊บบบ...เฮ้ย!!”เพราะไม่คิดว่าคนรักจะเป็นขี้แกล้งเลยไม่ทันได้ระแวงว่าคนที่ดึงให้ลุกขึ้นจากทรายเปียกๆจะเป็นคนฉุดตัวเองให้ล้มไปกองกับพื้นทรายอย่างไม่เป็นท่า แถมคนที่ทำยังหัวเราะร่า ยิ้มกว้างเจิดจ้าแข่งกับแสงแดดจนทำให้สิงห์นึกโกรธไม่ลงจริงๆ
“..ฮึ่มๆ พ่อกับแม่ไปทำอะไรนะกรณ์ถึงกลายเป็นเจ้าตัวแสบแบบนี้ได้”บ่นกับตัวเองเบาๆในลำคอก่อนจะลุกขึ้นยืนปัดเศษทรายที่ติดตามตัวออก มองดุๆไปที่คนที่ยังนั่งหัวเราะอยู่แต่เหมือนว่ากรณ์จะรู้ว่าสิงห์ไม่ได้โกรธตัวเองจริงๆเลยไม่ยอมหยุดขำเสียที
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ พี่สิงห์จับกบเหรอครับ...อ๊ะ!!”ไม่ทันจะได้หัวเราะต่ออีกรอบร่างบางของตัวเองก็ลอยหวือขึ้นมาชนกับอกกว้าง พร้อมๆกับสิงห์ที่ทำหน้าตาบูดบึ้งเดินลงส้นกลับเข้าไปในบ้านพักทันที
กรณ์ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาโอบรอบคอด้วยสัญชาติญาณ แล้วซุกหน้าแดงๆลงกับอกของสิงห์อย่างเขินอาย ไม่ได้กังวลกับท่าทีที่ขึงขังของคนอุ้มเพราะรู้ว่าไม่ได้โกรธจริงจัง กรณ์เองที่แกล้งก็เพราะจู่ๆเกิดหมั่นไส้คนที่อมยิ้มเหมือนว่าการที่ตัวเองอ้อนให้สิงห์ฉุดให้ยืนเป็นเรื่องตลก
พอเห็นสิงห์อมยิ้มจากที่จะลุกขึ้นเลยแกล้งดึงให้สิงห์ลงมาคลุกทรายด้วยกันเลยดีกว่า
“วู้วว เดี๋ยวนี้เดินไม่เป็นแล้วเหรอจ๊ะกลอนจ๋า”เสียงแซวจากเพื่อนสนิททำให้กรณ์โผล่หน้าออกมาแกล้งแยกเขี้ยวใส่โยริน เรียกเสียงหัวเราะร่าเริงจากหญิงสาวที่นั่งเล่นอยู่หน้าบ้านได้เป็นอย่างดี
“พี่สิงห์คะ เบาๆกับเพื่อนโยหน่อยนะ”
“โยต้องบอกเพื่อนโยแล้วล่ะ เดี๋ยวนี้ไม่รู้ไปทำอะไร แสบจริงๆ”แกล้งทำเสียงเข้มก่อนจะเดินอุ้มกรณ์ผ่านโยรินเข้าไปในตัวบ้านก่อนจะตรงเข้าไปในห้องนอนของทั้งคู่
“พี่สิงห์โกรธกรณ์เหรอครับ”เสียงแผ่วๆจากกรณ์เอ่ยถามทันทีที่ถูกปล่อยลงกลางห้องนอน สิงห์ยังคงทำหน้านิ่งทั้งๆที่ในใจนึกชอบท่าทางที่เหมือนลูกแมวตัวเล็กๆของกรณ์
“โกรธซิ พี่อาบน้ำแล้วนะ แล้วนี่ต้องอาบน้ำใหม่อีก กว่ากรณ์จะเสร็จ..กว่าพี่จะได้อาบ ไม่ต้องไปซื้อของกันแล้วล่ะมั้ง”
“อ่า....งั้น...”ดวงตาโตกลมมองลงพื้น ใบหน้าขาวหวานเรียกสีแดงจัดขึ้นมาทั่วทั้งใบหน้า เสียงพูดที่เบาจนทำเอาสิงห์ไม่รู้เรื่องว่ากรณ์พูดอะไรอยู่ แต่กรณ์รู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรเลยอายจนแทบมุดดินหายไปจากตรงนั้น
“อะไรนะครับ?”สิงห์ถามเพราะได้ยินไม่ชัดว่ากรณ์พูดว่าอะไร ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามอง กัดริมฝีปากล่างจนห้อเลือด ก่อนจะพูประโยคที่ทำเอาสิงห์เกือบลืมกลั้นหายใจ
“....ถ้างั้น...ก็อาบพร้อมกัน...ซิครับ”
....อึ้ง....ยอมรับว่าอึ้ง ไม่คิดว่าคนอย่างกรณ์...คนที่ใสซื่อย่างกรณ์จะมา ‘ยั่ว’ ตัวเองแบบนี้ ในสมองแทบไม่รับรู้อะไรกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ตัวเองเข้ามาอยู่ในห้องน้ำ พร้อมๆกับคนที่ชวนให้อาบน้ำด้วยกันที่กลับขึ้นมาอยู่ในอ้อมอกของเขาอีกครั้งในสภาพที่ทั้งคู่ยังมีเสื้อผ้าครบชิ้นอยู่เลย
“....อื้อออ...พี่สิงห์ กรณ์จะอาบน้ำ...อือออ”ทั้งๆที่เข้ามาเพื่อจะอาบน้ำแต่พอรู้สึกตัวเห็นคนที่หน้าแดงหูแดงขบปากตัวเองจนแดงเปร่งก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปมอบจูบแสนหวานให้คนที่แสนจะยั่วยวน ยิ่งคิดถึงคำพูดและท่าทางตอนที่กรณ์บอกให้อาบพร้อมกันยิ่งทำให้อารมณ์ชายในตัวพุ่งสูงขึ้นอย่างไม่ต้องเล้าโลมใดๆ
“คิดจะยั่วกันเหรอไอ้ตัวแสบ”เสียงแหบพร่ากระซิบอยู่ข้างหูของกรณ์ที่กำลังหอบหายใจอย่างหนักหลังจากโดนจูบที่ทั้งเร้าร้อนและแฝงด้วยความต้องการ
“...คนบ้า”สิงห์อมยิ้มกับคำว่ากล่าวที่แสนจะน่ารักของกรณ์ก่อนจะปล่อยให้คนในอ้อมอกลงสู่พื้นแล้วเริ่มบทจูบที่หนักหน่วงอีกครั้ง
มือทั้งสองข้างของกรณ์เลือนขึ้นไปโอบรอบคอของสิงห์ แอบขยุ้มเบาๆที่กลุ่มผมนุ่มของคนตัวโตกว่าแต่ก็ยิ่งเป็นเหมือนสิ่งกระตุ้นให้สิงห์เริ่มจะเล้าโลมกรณ์มากขึ้นจนร่างทั้งร่างเริ่มอ่อนระทวย
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ทั้งคู่ยืนจูบกันในห้องน้ำกว้าง มีเพียงเสียงดังดูดปากของทั้งคู่ที่ดังก้อง มือหนาของสิงห์เริ่มไล้ตาผิวขาวเนียนละเอียดของคนรักอย่างลุ่มหลงพลางถอดสิ่งที่กั้นระหว่างเนื้อกายของทั้งสองออกจนหมด
ผิวขาวที่ทั้งขาวใสและเนียนนุ่มทุกครั้งเมื่อได้สัมผัสเร่งอารมณ์ความปรารถนาของสิงห์ขึ้นไปอีกหนึ่งระดับ ส่วนกลางลำตัวของเขาที่พองโตชนกับของอีกฝ่ายที่คงรู้สึกไม่ต่างกัน
เพราะรู้ว่าความต้องการที่มีมากมันคงทำให้อึดอัด... ‘ด้วยความรัก’ สิงห์จึงก้มตัวลงไปที่ส่วนกลางของกรณ์ก่อนจะครอบริมฝีปากของตัวเองเข้าไปอย่างไม่นึกรังเกลียด คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจนิดหน่อยที่สิงห์ทำแบบนั้นแต่เพราะอารมณ์ต้องการที่กำพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆกรณ์จึงได้แต่กุมผมของสิงห์อยู่แบบนั้น
“...อ๊ะ...อ๊า...พี่สิงห์...กรณ์...กรณ์...อ๊า!!!!”หยาดน้ำสีขาวที่พุ่งออกจากตัวของกรณ์ไหลเข้าปากของสิงห์เล่นเอาคนตัวใหญ่สำลัก แค่ก แค่ก ด้วยความไม่เคย
“พ...พี่...กรณ์...ขอโทษ”
“ฮึ่ม...ขอโทษทำไม พี่อยากทำให้กรณ์มีความสุข กรณ์ไม่ได้บังคับให้พี่ทำซักหน่อย แต่ถึงบังคับให้ทำพี่ก็เต็มใจนะ”
“...คนบ้า”สิงห์อมยิ้มให้กับคำว่าของกรณ์เช่นเคยก่อนจะลุกขึ้นมอบจูบที่มีรสของน้ำรักติดอยู่ด้วย กลิ่นคาวที่เป็นเอกลักษณ์ทำเอาอารมณ์ที่พึ่งดับมอดไปของคนตัวเองพวยพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง สิงห์หัวเราะในลำคอ เปิดฝักบัวล้างพวกคราบไคล และเศษทรายที่ติดตามตัวออกโดยที่ยังไม่หยุดมอบจูบเล้าโลมคนที่ตัวเองรัก
“ฮึ่บ!!...ไปต่อกันที่เตียงดีกว่าเนอะ”ทันทีที่ล้างตัวเสร็จกรณ์ก็ถูกอุ้มขึ้นอีกครั้ง ทั้งคำพูดและใบหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังจะไปทำเรื่อง ‘อย่างว่ากันต่อ’ ทำให้กรณ์อายจนหน้าขึ้นสี
แม้จะไม่ใช่ครั้งแรงที่มีอะไรกัน แต่ก็ยังทำตัวทำใจไม่ทันซักทีกับท่าทีหื่นๆของคนตรงหน้า
สิงห์เดินอุ้มกรณ์เข้ามาในห้องทั้งๆที่ยังไม่ได้ใส่อะไรเพราะยังไงซะก็ต้อง ‘ถอด’ ออกอยู่แล้ว ทันทีที่เดินมาถึงเตียงกว้างสิงห์วางกรณ์อย่าเบามือแล้วตามขึ้นไปคร่อมบนตัวของกรณ์ทันที
ไม่ปล่อยให้เวลาที่มีต้องสูญเปล่า สิงห์เริ่มลงมือเล้าโลมคนรักที่นอนครางอืมๆอยู่ใต้ร่างของเขา
ติ๊ดดดด.....ติ๊ดดดดด
“พ...พี่สิงห์...อืมมม..โทรศัพท์”กรณ์พยามยามหันหน้าหนีจูบของสิงห์เพื่อบอกว่าโทรศัพท์เข้าแต่ดูเหมือนว่าสิงห์จะไม่ยอมให้ปากบางหลุดออกง่ายนัก ทันทีที่เบี่ยงหน้าหนีสิงห์ก็ไล่จูบตรงซอกคอขาวๆแทบก่อนจะเลื่อนกลับขึ้นมาจูบที่ปากบางของกรณ์ใหม่
“พี่สิงห์...รับ..อือ...รับโทรศัพท์ก่อนนะ”
“ช่างมันเดี๋ยวค่อยรับ”พูดเสียงเข้มอย่างขัดใจ ไม่ได้ขัดใจที่กรณ์พยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่ขัดใจไอ้คนที่โทรเข้ามามากกว่า
“ม...ไม่เอา...รับก่อน...อือออ....นะ”
“ฮึ่ย!!......ฮัลโหล!!!!!”รับโทรศัพท์จนเหมือนกันตะคอกมากกว่า สีหน้าบูดบึ้งทำให้สิงห์เหมือนกับเด็กตัวเล็กที่ถูกขัดใจ
“อู้ยย..พี่สิงห์เป็นไรเนี้ย”
“มีไรเหม..ไม่มีกูจะวาง!!!”
“เอ๊า เป็นไรเนี้ยพี่ ทะเลาะกับพี่กรณ์รึไง”เหมราชถามด้วยความสงสัย ตั้งแต่เห็นพี่ชายอินเลิฟก็ไม่เคยเห็นว่าจะมาอารมณ์เสียแบบนี้เลยซักครั้ง
“เออ ทะเลาะกันอยู่!”
“เฮ้ยจริงดิพี่สิงห์...ผมจะโทรมาเร่งเดี๋ยวจะเข้าไปในตลาดแล้วรีบเคลียร์กันนะพี่”
“เออ!! กำลังจะ ‘เคลียร์กันอยู่’ แล้วบอกทุกคนด้วยว่ากูกับกรณ์ไม่ไปแล้ว ฝากซื้อของฝากกลับมาด้วย”
“เฮ้ย ทะเลาะกันแรงเลยเหรอพี่ มีเรื่องไรกันว่ะพี่สิงห์ พี่ต้องแกล้งพี่กรณ์แน่ๆอ่ะ”
“ทะเลาะกันเรื่อง ‘กูจะทำลูก!! แต่มึงโทรมาแล้วกรณ์ให้กูรับโทรศัพท์มึง’ แค่นี้นะ!!!!”สิ้นเสียงสนทนาของปลายสายเหมราชก็ยืนอึ้งกับคำพูดของพี่ชาย ใบหน้าของตัวเองเรียกสีขึ้นมาเพราะความเขินอายที่เก็บไว้ไม่มิด
‘กลางวันแสกๆกูจะรู้มั้ยว่าทำลูกกันอยู่ไอ้พี่หื่น!!!’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
“คุณหญิงเนตรคะ!!!”เสียงดังของสาวใช้ที่วิ่งเข้ามาในห้องนั่งเล่นของบ้านหลังใหญ่ คุณหญิงเนตรปรายตาขึ้นมาจากนิตยสารที่กำลังอ่านอยู่ มองสาวใช้ที่นั่งหอบหายใจอย่างหนักอย่างสงสัย
“มีอะไรรึฟ้า”
“ป้าสมใจคะ ป้าสมใจ!”ฟ้าตะโกนออกมาเสียงดังทำเอาคนที่รอฟังตกใจกับท่าทีร้อนล้นของสาวใช้ จนหัวสมองที่คิดไว้กว่าคำพูดตระหนกไปว่าแม่บ้านคนสนิทของตัวเองเกิดเหตุร้ายอะไรขึ้นมาหรือเปล่า
“สมใจทำไมฟ้า!!??”
“ป้าสมใจหายไปคะ...เสื้อผ้าก็หายไปหมดเลย!!"
ทันทีที่ได้ฟังคุณหญิงเนตรยันตัวลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความร้อนใจ ก่อนจะเดินผ่านสาวใช้ที่ยังนั่งหอบหายใจตรงไปยังห้องของแม่บ้านคนสนิทของตัวเอง เพื่อไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้องที่เคยเป็นที่พักของแม่บ้านสมใจ คุณหญิงเนตรถึงกับใจหายที่ได้เห็นสภาพห้องที่ว่างเปล่า บ่งบอกได้ว่าคนที่เคยอาศัยที่นี่ไม่อยู่อีกแล้ว
ในหัวคิดหาเหตุผลที่สมใจไปจากบ้านของเธอโดยไม่ได้บอกกล่าว ถึงจะรู้จักกับสมใจไม่นานเพราะคุณหญิงเนตรก็พึ่งกลับมาอยู่ไทยได้ไม่กี่ปี แต่สมใจถือว่าเป็นแม่บ้านคนสนิทที่สุดเนื่องจากทั้งความคิดและความอ่านดูน่าเชื่อถือ รสมือก็อร่อย อีกทั้งตอนที่ได้เจอกันครั้งแรกก็เกิดความประทับใจในตัวสมใจไม่น้อย
คุณหยิงเนตรมองไล่ไปตามเฟอร์นิเจอร์ในห้องไปเรื่อยๆรำลึกถึงสมใจพลางคิดหาเหตุผลที่ทำให้สมใจหนีออกไป
กระดาษสีขาวที่ถูกวางไว้โต๊ะเครื่องแป้งเป็นของชิ้นเดียวที่เหลืออยู่ในห้องที่ก่อนจะออกไปสมใจคงเก็บกวาดทำความสะอาดมันอย่างดี เห็นดังนั้นคุณหญิงเนตรจึงเดินเข้าไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดูก่อนจะพบว่ามันเป็นจดหมายของสมใจ
หลังจากเปิดอ่านได้ซักพักร่างของคุณหญิงเนตรก็เซลงกับเตียงเล็กๆที่อยู่ในห้อง มือของเอทาบอกอย่างตกใจ
‘นี่มันเรื่องอะไรกัน!!!’
ตอนนี้สั้นไปซักนิด...ตอนหน้าเจอกันหลังสงกรานต์ครับ ขอตัวกลับบ้าน
(เพลงขึ้นๆ....จากแดนอีสานบ้านเกิดเมืองนอน มาเล่นละครบทชีวิตหนัก จากพ่อแม่มาพบพาคนไม่รู้จัก จากคนที่รักอำลามาหางานทำ...... :o12: :o12:)
สุขสันต์วันสงกรานต์ล่วงหน้าทุกคน
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ :กอด1: :L2: :pig4:
-
โอยยยยยย
เขินแทนน้องกรณ์วุ้ยย อะไรกันนี่
เอะอะปล้ำ เอะอะกอด อ่อยย เขินนน
>.,<
แล้วป้าสมใจบอกอะไร !!!!
-
เกิดอะไรขึ้นนิ มันต้ งเป็นจุดที่ทำให้เกิดมาม่าอีกแน่
-
:z13:เรื่องที่ป้าสมใจหาย
เก่วกับน้องกรณ์หรือป่าวค่ะ
-
สุขสันต์วันสงกรานต์ล่วงหน้าเด้อ
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
:เฮ้อ:เรื่องอะไรอีกละ
-
หื่นแท้ๆ พี่สิงห์
หื่นจนน้องอาย(อีกแล้ว)อ่ะ
มีเรื่่องอะไรกันอีกหนอ??
-
เกิดอะไรขึ้นทำมัยป้าสมใจต้องหนีไป
ว่าแต่ตอนนี้ไม่มีน้องกรรณ์อ่ะจะเอาน้องกรรณ์
-
:กอด1: :L1:
บวกเป็ด
-
ป้าสมใจคือผู้รู้แจ้งหรือนี่???
สำนวนแปลกๆขออภัยเมากำเดา ๕๕๕๕
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
กลางวันแสกๆนะสิงห์ :laugh:
แม่บ้านสมใจเป็นใครกันหรือ ในจดหมายนั่นมีอะไร ทำไมคุณหญิงเธอถึง...
-
ต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับกรณ์แน่นอนเลย
-
ป้าสมใจเกี่ยวไรด้วยอ่ะ อ๊ากก อยากรู้มาต่อเร็วๆ นะ :))
-
มีเรื่องอีกแล้วเหรอเนี่ย
-
นับวันสิงห์นี่แทบจะไม่ห่างกรณ์เลย
สงสารเหมไปขัดคนจะทำลูกได้ไง
-
น้องกรณ์ยั่วหรออออออออออ :haun4: :haun4: :haun4:
-
เกิดไรขึ้น??? เพิ่งหวานได้แป๊บเดียวเองน่ะ ไรหว้าาาาา :n1:
-
ตอนที่ 24
กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อคละคลุ้งจนน่าเวียนหัวของสถานพยาบาลเล็กๆแห่งหนึ่งในต่างจังหวัดทางภาคเหนือ ความวุ่นวายอลหม่านเกิดขึ้นในค่ำคืนที่มืดมิด ชายหนุ่มหน้าตาคมคายตากลมโตมีเสน่ห์เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องคลอด
สีหน้าแสดงความเป็นกังวลกับผู้ที่เรียกว่า ‘ภรรยา’ ที่เข้าไปภายในห้องคลอดนานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว การแสดงออกของเขาทำให้ชายหญิงคู่หนึ่งที่อุ้มเด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าชังไว้ในอ้อมกอดต้องพลอยเป็นกังวลตามไปด้วย
เหตุผลที่ ‘กรกรรณ์’ ต้องกังวลไม่ใช่เพียงแค่ภรรยากับลูกชายคนใหม่เท่านั้น แต่เขากังวลเรื่องเวลาที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดสำหรับการ ‘หลบหนี’ ออกจากที่นี่ ทั้งๆที่เก็บเสื้อผ้าและข้าวของเสร็จทุกอย่างเรียบร้อยแต่ ‘รริน’ เกิดอาการเจ็บท้องคลอดก่อนกำหนดจึงต้องแวะมาโรงพยาบาลก่อน
“คุณท่าน...”หญิงสาวที่อุ้มเด็กชายที่พริ้มตานอนหลับในอ้อมอกอุ่นครางเรียกผู้เป็นเจ้านายของตัวเอง กรกรรณ์หันมามองคนที่เรียกแล้วหลุบตาลงมอง ‘ลูกชาย’ ของตัวเองนอนหลับแล้วเกิดสะท้อนขึ้นมาในอกข้างซ้าย
“นี่ฉันทำให้ทุกคนต้องลำบากใช่ไหม”เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างหดหู่ จนคนที่ฟังสัมผัสได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดกับคนรอบข้างที่ต้องมารับผลของการกระทำของตัวเอง
กรกรรณ์เป็นนายตำรวจที่ประจำอยู่ที่อำเภอเล็กๆในจังหวัดทางภาคเหนือ ด้วยอายุเพียงสามสิบต้นๆแต่ได้ยศถึงพันตรีฯทำให้เขาเป็นตำรวจหนุ่มที่ถูกจับตามอง และเพราะกรกรรณ์เป็นคนไม่โกงกิน ไม่อ่อนข้อให้กับใครหน้าไหนทั้งนั้นเขาจึงมีทั้งมิตรที่พร้อมจะช่วยเหลือและศัตรูที่เป็นผู้อิทธิพลมากมายเช่นกัน
แต่ก่อนเขาเคยคิดอย่างคนเข้มแข็งว่าเขาคือผู้พิทักษ์สันติราษฎร์เขาจึงต้องขจัดสิ่งผิดกฎหมายให้หมดไป...กรกรรณ์คิดแบบนี้มาตลอด จนกระทั้งถึงวันนี้
...วันที่จิตใจสับสนกับสิ่งที่ตนเองทำไป...ทั้งๆที่เชื่อมาตลอดว่ามันคือความถูกต้อง...แต่มันก็ทำให้ทั้งลูกทั้งเมียและลูกน้องต้องพลอยเสี่ยงชีวิตไปกับเขาด้วย
เพราะกรกรรณ์ไปยุ่งเกี่ยวกับคดีค้าไม้เถื่อน ทั้งๆที่คดีนี้ไม่มีใครกล้าจะเข้ามาแม้แต่ข้องเกี่ยว แต่ที่กรกรรณ์รับทำเพราะต้องการจะทำให้ ‘เพื่อน’ พ้นข้อกล่าวหาจากข้อสันนิษฐานว่าเพื่อนของเขา... ‘เสือ’ มีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีนี้
แต่ยิ่งสืบยิ่งได้เห็นความจริงที่เพื่อนของเขาโกหกออกมา เสือกลายเป็นหนึ่งในขบวนการค้าไม้เถื่อนโดยที่ใช้รีสอร์ทของตัวเองเป็นที่เก็บไม้เถื่อนที่ถูกผู้มีอิทธิพลอีกคนลักลอบนำเข้ามา
ความผิดอย่างเดียวที่กรกรรณ์พลาดนั่นก็คือไปบอกให้เสือยอมเปลี่ยนใจ...มอบตัว...รับความผิดและบอกผู้ร่วมกระทำความผิดทั้งหมด เขายังเชื่อว่ารู้จักเสือเพื่อนที่รู้จักกันมาเกือบทั้งชีวิต แต่เพราะมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้ กรกรรณ์จึงต้องเก็บข้าวของหลบหนี ‘ความตาย’ ที่กำลังจะมาสู่พวกเขา
ถ้าแค่ตัวเขาคนเดียวเขาไม่เคยจะเกรงกลัวต่อด้านมืดของสังคมเลยแม้แต่น้อย แต่จากคนที่หวังดีมาเตือนให้กรกรรณ์หนีไปบอกมาว่ามือปืนได้รับคำสั่ง ‘ฆ่าทั้งครอบครัว’
กรกรรณ์สะดุ้งออกจากภวังค์เศร้าเพราะเสียงเปิดประตูของห้องที่เขายืนรออยู่ พยาบาลสาวเดินออกมาบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่าการคลอดผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ทั้งแม่และเด็กปลอดภัย พร้อมกับอุ้มเด็กชายตัวแดงๆน่าตาคล้ายคลึงกับพี่ชายแบบไม่มีผิดเพี้ยนมาให้ดู
เหล่าคนที่มารอลุ้นเดินเข้าไปหารรินที่เปลี่ยนมานอนบนเตียงพักสำหรับคนที่รอคลอดด้วยใบหน้าที่ชื้นเหงื่อแต่ดวงตาใสของเธอก็ดูมีความสุขมากเหลือเกิน กรกรรณ์เดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นภรรยาด้วยความรักใคร่
อยากจะขอบคุณที่มอบลูกชายคนที่สองให้และที่อยากขอบคุณยิ่งกว่าคือขอบคุณที่รรินเข้าใจเขาคอยอยู่เคียงข้างมาตลอด
“ลูกของเราน่ารักนะคะ หน้าตาเหมือน ‘กรณ์’ จริงๆ”รรินพูดด้วยน้ำเสียงยินดี
“โชคดีที่ลูกหน้าตาเหมือนผมไงริน ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ”กรกรรณ์แซวคนรักจนทั้งห้องต้องหัวเราะ
“ค๊าๆ รินมันไม่สวยนี่คะ”
“โอ๋ๆ ก็ให้ลูกหน้าตาเหมือนผมแหละดีแล้ว ให้เหมือนลูกเราก็สวยกว่าผู้หญิงทุกคนซิ ลูกเราเป็นผู้ชายนะริน”กรกรรณ์คว้าตัวรรินมากอดอีกครั้งหวังจะง้อ
“ก็แล้วไป...ถ้าลูกโตขึ้นแล้วไม่หล่อนะน่าดู”รรินชี้หน้าทำขู่ กรกรรณ์ได้ยินคำพูดของคนรักจึงนึกถึงเรื่องที่ตนเองพึ่งตัดสินใจได้ตอนที่เห็นหน้าลูกชายที่พึ่งมีชีวิตมา สีหน้าที่เปลี่ยนไปของกรกรรณ์ทำให้รรินรู้ว่าสามีของตัวเองกำลังจะตัดสินใจอะไรบ้างอย่าง
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“ริน...ผมตัดสินใจแล้วนะ...ผมจะไม่หนี คุณพาลูกหนีไปเถอะนะ ผมจะเอาหลักฐานที่มีทั้งหมดไปแจ้งความ”กรกรรณ์ตัดสินใจพูดสิ่งที่คิดออกไป คนติดตามชายหญิงสองคนดูตกใจกับคำพูดของกรกรรณ์แต่ไม่ใช่กับรริน
เธอเพียงยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับชายที่เธอรัก เธอรู้อยู่แล้วว่ากรกรรณ์ต้องตัดสินใจแบบนี้และเธอก็ยอมรับได้กับการตัดสินใจนั้นเพียงแต่ว่า
“รินไม่ไปหรอก รินจะอยู่สู้กับคุณนะ”
“ไม่ได้นะริน!”
“เคยห้ามรินได้เหรอ...ไม่รู้แหละรินจะอยู่ด้วย รินรู้ว่าที่คุณไม่หนีไปด้วยกันเพราะคุณอยากปกป้องลูก รินเองก็เป็นแม่และเมียของคุณ รินอยากจะอยู่สู้เพื่อลูกและคุณด้วยเหมือนกัน”รรินกล่าวอย่างมาดมั่น กรกรรณ์ที่ได้ฟังก็ได้แต่ถอนหายใจ อยากจะขัดขื่นเพราะมันอันตราย แต่ก็รู้ดีว่ารรินเป็นคนพูดจริงทำจริงและใจเด็ดอย่างกับผู้ชาย
“แต่...”
“ไม่มีแต่แล้ว ‘สมใจ’...ลูกของฉันทั้งสองคนคงต้องฝากเธอกับนายมิ่งดูแลด้วยนะ”
“คุณท่านครับ...ผมว่าคิดดูกันใหม่อีกทีดีกว่านะครับ”
“ใช่ริน...ให้ผมอยู่แค่คนเดียวเถอะนะ ลูกของเรายังต้องการแม่นะ”ทุกคนในห้องเสียงอ่อนพูดหวังจะให้รรินเปลี่ยนใจ แต่คนอย่างรรินใจแข็งยิ่งกว่าหินผา ทั้งๆที่ในใจก็รู้ว่าถ้าตัดสินใจแบบนี้ออกไปคงไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าลูกชายทั้งสองอีก ทั้งที่เป็นแบบนั้นแต่น้ำตาแห่งความอ่อนแอก็ไม่มีไหลจากเบ้าตาคู่สวยของเธอซักหยด
“รินตัดสินใจปกป้องลูกค่ะ รินรู้ว่ามันไม่ดีต่อลูกของเรา แต่ถ้าให้รินหนีไปด้วยไม่มีใครรับประกันนี่ว่าลูกเราจะปลอดภัย สู้ให้สมใจกับนายมิ่งที่ไม่ค่อยมีคนรู้ว่าเป็นคนของเราพาหนีไปซะยังดีกว่า”
“แต่คุณก็รู้ว่าถ้าอยู่ที่นี่...โอกาสรอดมันมี...น้อยมาก”กรกรรณ์พูดเสียงเบาลง ไม่อยากจะตอกย้ำเรื่องความเป็นความตายให้รรินต้องรับรู้
“สมใจจ้ะ นายมิ่งจ้ะ ขอลูกๆให้ฉันหน่อยซิ”รรินไม่ได้ตอบคำถามของสามี หันไปหาสมใจและมิ่งที่นั่งอุ้มลูกชายทั้งสองคนของเธออยู่ ทั้งสองคนจึงอุ้มพากรณ์มาวางไว้บนเตียงและวางเด็กทารกไว้บนตักของรริน
รรินลูบหัวเด็กทารกที่พึ่งเกิดอย่างรักใคร่ ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความสุขได้ได้พบเทวดาตัวน้อยๆของเธอ
“เด็กคนนี้ให้ชื่อ ‘กรรณ์’ นะ...กรณ์กับกรรณ์ รวมกันจะได้ชื่อพ่อของพวกเขาพอดี รินอยากให้ทั้งสองคนโตมาเป็นแบบพ่อของเขา เป็นคนที่กล้าหาญ...เป็นคนดีรักความยุติธรรม ไม่เบียดเบียนไม่คิดร้ายทำร้ายใคร”รรินพูดโดยที่ยังก้มหน้ามองลูกน้อยตัวเอง ก่อนที่จะสลับไปลูบหัวกรณ์ที่นอนหลับอยู่ข้างๆตัว
“กรณ์เองก็ต้องรักน้องให้มากๆนะ ดูแลน้องให้ดีที่สุด คอยสอนหนังสือน้อง สอนน้องว่าอะไรดีไม่ดี กรณ์เป็นพี่ที่ดีนะถ้าน้องเกเรแม่อนุญาตให้ตีน้องได้ แต่ทุกครั้งที่ตีกรณ์ต้องบอกเหตุผลน้องนะ น้องจะได้โตมาเป็นเด็กที่มีเหตุผล”
“กรรณ์เองก็ต้องเชื่อฟังพี่เขานะลูก...แม่อยากให้กรรณ์โตมาเป็นเด็กที่แข็งแรง...ฮึก...แม่...ไม่ขอให้ลูกต้องเก่งแบบใครๆ...แม่แค่อยากให้ลูกแม่แข็งแรงและมีความสุขทุกๆวัน...”
เสียงสะอื้นราวกับขาดใจของรรินผู้เข้มแข็งทำเอาทุกคนที่อยู่ใกล้ถึงกับร้องไห้ตาม กรกรรณ์ดึงรรินเข้ามาสอมกอดเบาๆอย่างปลอบประโลม รู้ว่ารรินไม่เปลี่ยนใจแน่ๆ จึงได้แต่สะเทือนใจที่ตัวเองเป็นคนทำให้รรินและลูกๆต้องพรากจากกัน ถึงตอนนี้คงจะเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว...มีแต่คำภาวนาที่สิ้นหวังเท่านั้นสำหรับกรกรรณ์
‘ถ้าชาติหน้ามีจริง...ผมขอเกิดมาเป็นคนรักและเป็นพ่อกับคุณและลูกๆทั้งสองของเรา...ทุกชาติ’
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
“....หลังจากนั้น ตัวของดิฉันและมิ่งสามีจึงพากันระหกระเหินเดินทางหนีไปเรื่อยๆ ไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง โชคดีที่ได้เจ้านายของคุณกรกรรณ์มาช่วยลบข้อมูลส่วนตัวของเราออกไปจนหมด แต่เหมือนสวรรค์แกล้งค่ะ เราหนีกันมาได้เกือบห้าปีแต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น พวกที่ยังตามเราอยู่จำหน้าสามีของดิฉันได้ พวกดิฉันจึงตัดสินใจฝากคุณหนูทั้งสองคนไว้ที่หน้าสถานรับเลี้ยงเด็กแห่งหนึ่งก่อนจะแยกย้ายกันหนี โชคร้ายของมิ่งที่ไปไหนไม่รอดถูกจับและถูกฆ่า แต่คงเป็นโชคดีของดิฉันและพวกคุณหนูที่พวกนั้นได้หลักฐานที่มิ่งเก็บไว้ไปด้วย แต่ดิฉันก็ยังไม่กล้าที่จะกลับไปรับคุณหนูทั้งสองเพราะกลัวว่าทั้งสองคนจะเกิดอันตราย...ได้แค่หลบๆซ่อนๆอยู่ภายในบ้านของคุณหญิงเท่านั้น...จนถึงวันนี้ดิฉันก็ยังไม่มั่นใจว่าถ้าดิฉันไปปรากฏตัวข้างนอกจะเป็นอันตรายกับพวกคุณหนูหรือไม่ แต่ดิฉันเชื่อค่ะว่าคุณหญิงเนตรคงช่วยคุ้มครองพวกเราได้....ด้วยความเคารพอย่างสูง สมใจ”
เสียงของโยรินที่เป็นคนอ่านจดหมายนี่อีกรอบต่อหน้าครอบครัวของเสือทุกคน ที่คุณหญิงเนตรเชิญมาพบหลังจากที่ทุกคนกลับมาจากการไปพักผ่อนที่ทะเลทางใต้
และหลังจากที่สมใจและกรณ์กับกรรณ์ ‘หายตัว’ ไปจากกรุงเทพฯ
ราชสีห์ที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดถึงกับเข่าอ่อนไปต่อไม่ถูก หัวสมองตื้อคิดอะไรไม่ออก...ตลอดหนึ่งวันที่ติดต่อคนรักไม่ได้นั่นก็พอจะทำให้สิงห์คลั่งอยู่แล้ว พอมาได้รู้เรื่องพวกนี้ยิ่งทำให้สิงห์ช็อคขึ้นมา
ใจหนึ่งก็อยากจะเจอหน้ากรณ์...แต่อีกใจก็ละอายเกินกว่าจะพบหน้าได้อีก
“นี่มันเรื่องจริงเหรอครับ”น้ำเสียงเลือนลอยของร่างสูงที่ถามไปยังเสือกับนลินีทำเอาคนถูกถามต้องก้มหน้าหลบสายตาที่เจ็บปวดปานจะขาดใจ
“...ขอโทษ”เสือเอ่ยกล่าวเพียงคำขอโทษ ราชสีห์ที่ได้ฟังคำตอบที่ตนเองไม่อยากฟัง กุมใบหน้าอย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อ
เขาไม่อยากจะฟังคำขอโทษ อยากจะฟังคำว่า ‘ไม่จริง’ มากกว่า
“หรือนี่เป็นสาเหตุที่กลอนหายไปคะคุณแม่”
“แม่ก็คิดว่าอย่างนั้น...คุณสิงห์ค่ะ ดิฉันขอไหว้วานอะไรหน่อยได้มั้ย”คุณหญิงเนตรมีสีหน้าหนักใจกับคำถามของลูกสาว แม้จะมั่นใจเต็มร้อยว่าคงเป็นสมใจที่พาสองพี่น้องหายไป แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไม...ทั้งๆที่บอกว่าคิดว่าเธอจะคุ้มครองทั้งสามคนได้แต่กลับพาหนีหายไปแบบนี้
“....”สิงห์ยังก้มหน้าไม่รับคำหรือแม้กระทั่งหันมามอง คุณหญิงเนตรถอนหายใจเบาๆก่อนจะเริ่มพูดต่อ เพราะรู้ว่าสิงห์รับฟังเธออยู่แน่ๆ
“ดิฉันอยากให้คุณไปตามหากรณ์ให้ดิฉันที ถ้าเป็นคุณสิงห์กรณ์คงจะยอมกลับมาแน่ๆ”
“...ทั้งๆที่ครอบครัวเราทำร้ายกรณ์ซะขนาดนั้นน่ะเหรอครับ”
“คุณสิงห์ก็น่าจะรู้ดีว่ากรณ์เป็นคนแบบไหน”
สิงห์นิ่งเงียบไม่ตอบอะไรคุณหญิงเนตรอีก...ใช่...สิงห์รู้ดีว่ากรณ์เป็นคนดี ถ้ายอมขอโทษจริงๆกรณ์ก็คงพร้อมที่จะอภัยให้พ่อของเขาที่ทำร้ายครอบครัวของกรณ์ เพราะกรณ์เป็นคนดีแบบนี้นี่แหละ
สิงห์เลยไม่กล้าที่จะแม้แต่คิดที่จะรั้งกรณ์ไว้....
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
ยามเย็นที่ใบไม้สีส้มกำลังผลัดตกลงจากต้นไม้ ลมเฉื่อยๆพัดกลิ่นธูปที่ลอยขึ้นมาจนรู้สึกสงบ โกศสีขาวหม่นๆตั้งตะง่านอยู่หน้าของร่างบาง แม้จะพุพังไปตามกาลเวลาแต่รูปขาวดำของชาย-หญิงสองที่ติดอยู่ด้านหน้ากลับยังคงชัดเจน
‘กรกรรณ์ ศุโกศล’.... ‘รริน ศุโกศล’
กรณ์ก้มลงกราบพร้อมกับหยิบธูปในมือของน้องชายที่นั่งคุกเข่าข้างๆไปปักในกระถางธูป ไม่ถือที่จะบอกให้น้องก้มกราบแบบเดียวกับที่ตัวเองทำ
หลังจากที่กลับมาจากทะเล กรณ์ก็พบสมใจที่มาดักรออยู่ที่สถานรับเลี้ยงฯ หลังจากรู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกี่ยวกับชีวิตตัวเองทำเอากรณ์ถึงกับใจหาย อยากจะโกรธแต่ก็ไม่รู้ว่าจะโกรธไปทำไม...
“คุณหนูจะกลับเลยรึเปล่าค่ะ”สมใจที่ยืนรออยู่ข้างๆเอ่ยถาม
กรณ์หันมายิ้มจางๆให้สมใจ ตอนแรกที่รู้ว่าสมใจเป็นคนเลี้ยงดูตัวเองมาก็นึกแปลกใจตัวเองที่จำไม่ได้ เพราะตอนนั้นกรณ์อายุก็จะสิบขวบอยู่แล้ว มีแต่กรรณ์ที่พอเจอหน้าสมใจก็ตะโกนร้องเรียก ‘แม่’ ทันทีทันใด
“ยังไม่อยากกลับเลยครับ กรณ์อยากอยู่กับพวกท่านอีกซักหน่อย พึ่งรู้ด้วยว่าวันนี้เป็นวันเกิดกรรณ์...แล้วก็เป็นวันตายของพ่อกับแม่ด้วย”พูดเสียงเศร้าแต่ใบหน้ากลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
“กรรณ์ครับ...วันนี้เป็นวันเกิดกรรณ์ อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”
“....สตอเบอรี่!!!”เสียงใสตอบกลับทำเอากรณ์ถึงกลับหัวเราะเบาๆ
“อ่าๆ เดี๋ยวกลับกรุงเทพฯแล้วกรณ์ซื้อให้ซักลังดีไหม?”
“ไม่...ไม่เอาสตอเบอรี่!!...จะ..ไปหา..สตอเบอรี่!!”
“หืม...จะอ้อนเอาอะไรจากพี่สิงห์ล่ะไอ้ตัวแสบ!”
“..ไม่บอก!!”เสียงใสตอบกลับ กรณ์นึกหมั่นไส้เอื้อมมือไปขยี้หัวน้องจนกรรณ์รำคาญทำหน้ามุ้ยอมลมจนแก้มพ่องเป็นปลาทอง เสียงหัวเราะของสองพี่น้องดูร่าเริงจนใครผ่านไปผ่านมองคงอดจะยิ้มตามไม่ได้..เว้นแต่สมใจที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ข้างๆ
“คุณหนูกรณ์จะกลับไปหาพวกนั้นหรือค่ะ...อย่าว่าอย่างนู้นอย่างนี้เลยนะคะ แต่ป้ากลัวเหลือเกินค่ะ กลัวว่าคุณหนูจะเป็นอันตรายไป”กรณ์นิ่งเงียบไปชั่วครู่ที่ฟังคำของสมใจ ก่อนจะเงยหน้ามายิ้มให้แบบเดิม
“กรณ์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นอย่างไร ถ้าฝ่ายนู้นไม่พอใจที่กรณ์เป็นลูกชายของคนที่เคยขัดแย้งกับพวกเขากรณ์ก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ”กรณ์ยังคงเป็นกรณ์ที่เอาแต่คิดว่าตัวเองไม่ดี ไม่เคยนึกโกธรหรือเกลียดใครซักคน
“อีกอย่าง...กรณ์ก็อยากกลับไปอโหสิเรื่องพ่อกับแม่ให้พวกเขาด้วย แต่ก่อนอื่นกรณ์มีเรื่องอยากจะทำก่อน...ถ้าไม่รบกวนป้าสมใจจนเกินไป กรณ์ฝากกรรณ์ให้ป้าสมใจเลี้ยงซักพักได้มั้ยครับ”
“เรื่องอะไรเหรอคะ?”สมใจถามอย่างสงใจ กรณ์ก็ยิ้มกลับมาให้นิดหน่อยก่อนจะหันหน้าไปที่รูปพ่อและแม่ของเขาแล้วยิ้มให้ทั้งคู่อีกครั้ง
“กรณ์จะบวชครับ”
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ :pig4: :pig4:
ปล ตอนหน้าจบแล้วเน้ออ
-
กรณ์ดีจนน่าใจหาย
ที่รักกรณ์เพราะแบบนี้เนี้ยแหละ :กอด1:
-
เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ อนุโมทนาบุญกับกรด้วยนะคะ การให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการให้อภัย!
-
กรณ์เป็นคนดีมากเลย
เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร
การให้อภัยจะมีแต่ทำให้ตัวเอง
และคนรอบข้างมีความสุขอ่ะ
-
ไม่อยากให้จบเลยยยยยยยยยยยย
น้องกรณ์น้องกรรณ์น่ารักมากๆ เค้าอยากอ่านต่อ :z3:
-
ทำไมจะจบแล้วอ่ะ
ฮืออออ
น้องกรณ์เป็นคนดีจริงๆ นะ
ขอให้ความดีนี้ ทำให้น้องพบเจอแต่สิ่งดีดี
^^
ตอนหน้า ขอให้พบความสุข สมหวัง สาธุ!!!
(บอกตัวเอง)
-
เย้ย!!!!บวช :call: :call: o13
-
น้องกรณ์ของพี่
หนูทำดีที่สุดแล้วจริงๆ
หนูไม่คิดร้าย ไม่เบียดเบียนจองเวร
มีแต่ให้อภัย ทำแต่ความดี
ต่อไปกรณ์ของพี่จะต้องมีแต่ความสุขแน่ๆจ้ะ
:กอด1:
ตอนหน้าจะจบแล้ว ใจหายจังเลยน้อ
:o12:
-
น้องกรณ์เป็นคนจิตใจดีจัง
-
ทำไมเป็นคนจิตใจดีงามขนาดนี้เนี่ย
น้องกรณ์ บวชให้พ่อแม่ใช่ไหม?
อนุโมทนาบุญด้วยนะจ๊ะ
ต่อจากนี้ก็ขอให้มีแต่ความสุข
ความเจริญเนอะ
-
คิดถึงน้องกรรณ์
ขอให้เข้าใจกันนะ
-
จิตงามผ่านขวากหนามมามากมาย พ้นเรื่องร้ายๆมาได้อโหสิก็ได้อนิสงค์มากมาย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องกรณ์เป็นคนดีมาก ๆ เลย
คือที่หายไป คือไปบวชใช่มั้ย เฮ้อออ พอแล้วนะดราม่าไม่เอาแล้ว
-
:call: :call: :call: :call:
-
ความดีของกรณ์นี่แหละจะทำให้ชนะทุกสิ่ง
-
หวาน ได้ไม่นาน เศร้า อีก แล้ว อ่ะ
-
น้องกรณ์เป็นคนดีมาก ๆ เลย
-
จะจบแล้วเหรอ อยากให้ต่ออีกนิดอ่ะ น้องเป็นคนดีมากๆๆๆขอให้น้องเจอแต่สิ่งดีๆๆๆ ขอตอนจบแบบหวานๆๆๆนะๆๆๆๆๆ :impress3:
-
:กอด1:
-
นายเอกเรื่องนี้ใจดีที่สุดดด :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องกรณ์ :sad4:
-
:กอด1: รักน้องกรณ์ที่สุด :impress2:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
นู๋กรณ์เป็นนายเอก
ที่น่ารักจิตใจดี
ขนาดนี้คงสมหวัง
มีความสุขกับเค้า
สักทีนะ :L1:
บวกเป็ด
-
บวช!! o_O ?!
-
กรณ์ดีเกินไป เกินไปจริงๆ
-
ในที่สุดความจริงก็กระจ่าง
สงสารกรกรรณ์จัง สองพี่น้องนี้เจอเรื่องลำบากมาตั้งเยอะ
ยังไงมันก็ถึงเวลาที่จะให้สองคนนี้ได้มีความสุขกันซ่ะทีนะ ^^
-
ทำไมกรณ์เป็นคนดีอย่างนี้ :L2:
เฮ้อ
แต่พี่สิงห์ก็ไม่ผิดนะเรื่องนี้
-
ดีใจที่กรณ์ไม่ถือโกรธครอบครัวของสิงห์
แถมกรรณ์ยังอยากจะไปหาสิงห์ด้วย
ตอนหน้าจะจบแล้วขอให้จบแบบมีความสุขนะ
จะรออ่านค่ะ
-
น้องกรณ์คิดดีแล้วแระ ให้อภัยได้ยิ่งดีกว่าแค้น มันจะได้จบกัน
-
ตอนจบ
สายลมเย็นพัดเฉื่อยๆ ที่ปรกติแล้วคงไม่สามารถทำให้ร่ายกายกำยำของราชสีห์ผู้นี้หนาวได้ แต่ตอนนี้สิงห์กลับรู้สึกทั้งหนาวและเงียบเหงาอยู่ภายในใจจนต้องยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดตัวเองเพื่อให้คลายความหนาวเย็นออกไปจากร่างกาย...และจิตใจ
เวลาเกือบสองเดือนที่ปิดเทอมไปสิงห์ไม่ได้รับข่าวคราวจากกรณ์เลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่การที่รู้ข่าวจากคุณหญิงเนตรว่ากรณ์ยังอยู่อย่างมีความสุขก็ทำให้อดคิดไปไม่ได้ว่ากรณ์คงจะรู้เรื่องราวทั้งหมดและคง ‘เกลียด’ ตัวเองซึ่งเป็นลูกของคนที่พรากพ่อและแม่ไปจากกรณ์แล้วแน่ๆ
แต่เพราะว่ามันคือ ‘ความจริง’ เป็นความจริงที่พ่อและแม่ของสิงห์เป็นผู้มีส่วนร่วมในการฆ่าพ่อแม่ของกรณ์ หนำซ้ำยังเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กัน ถึงกรณ์จะเกลียดเขาก็ไม่แปลกอะไร
สิงห์จะยอมให้กรณ์เกลียด...เพราะเขาคงทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้นอกจากจะ ‘ยอมรับ’
วันเปิดเทอมวันแรกของมหาวิทยาลัย สิงห์มายืนแอบมองคนที่เขาอยากจะพบตั้งแต่เช้าที่หน้าคณะของกรณ์ ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่ากรณ์จะมีเรียนวันนี้...ตอนนี้หรือเปล่า แต่สิงห์ก็แค่อยากจะเห็นหน้ากรณ์เท่านั้น เมื่อใจคิดแบบนั้นขาทั้งสองข้างก็พาเจ้าของร่างมาทำตามความต้องการทันที
แต่...ต่อไปนี้...สิงห์คงทำได้แค่เพียงแอบมองกรณ์อยู่ไกลๆ...แอบรักกรณ์อยู่ห่างๆ...เท่านั้น เพราะสิงห์คิดว่ากรณ์คงไม่ยินดีนักที่จะเห็นลูกของ ‘ฆาตกร’ ที่ฆ่าพ่อแม่ของตัวเองมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆตัวของกรณ์
รอยยิ้มของชายหนุ่มยกยิ้มขึ้นทันทีที่เห็นร่างของคนที่ต้องการจะเห็นกำลังเดินถือหนังสือเรียนจะขึ้นตึกคณะของตัวเองพร้อมๆกับพูดคุยยิ้มแย้มให้กับโยรินที่เดินข้างๆกันมา
กรณ์ที่เห็นยังคงเป็นกรณ์...รอยยิ้มที่ดูจริงใจยิ่งกว่าใคร ดวงตากลมโตที่น่าหลงใหล ใบหน้าหวานสวยที่มีเสน่ห์และร่างกายบอบบางที่น่าปกป้อง แม้จะดูแปลกตานิดหน่อยเพราะผมและคิ้วที่โกนออกไป แต่กรณ์ยังคงน่ารักอยู่เสมอในสายตาของสิงห์
สิงห์แอบเดินตามกรณ์อยู่ไกลๆ เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงที่ฉายชัดออกมาบนตัวของกรณ์...ดูเหมือนว่าข่าวลือเสียๆของกรณ์จะเลือนหายไปตามกาลเวลา เปิดเทอมใหม่นี้มีเพื่อนในคณะเดินเข้ามาคุยกับกรณ์และโยรินเยอะผิดหูผิดตา
โดยเฉพาะผู้ชาย...บางคน
ถ้าเข้ามาคุยกับโยรินคนที่แอบมองอยู่ไกลๆคงจะไม่หัวเสียหายใจฮึดฮัดอยู่แบบนี้ แต่เพราะเข้ามาคุยมายิ้มให้กรณ์ ขนาดว่ากรณ์ดูแปลกไปเพราะพึ่งบวชมายังเข้ามาจีบกันเยอะขนาดนี้...ถึงกรณ์จะคุยด้วยเพราะมารยาทก็อดที่จะมีอาการหึงหวงไม่ได้ แม้จะรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์นั้นอีกแล้วก็ตามที
ตลอดมาที่คบกับกรณ์ไม่เคยจะหึงหรือหวงแบบนี้เลยซักครั้ง เพราะรู้ดีว่ากรณ์รักเขาคนเดียว...และเพราะเป็นคนที่ซื่อจนไม่เคยกังวลกับคนรอบข้างที่หวังจะเข้ามาคว้าหัวใจของกรณ์
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่...สิงห์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากรณ์ยังมีเขาอยู่ในใจอยู่หรือเปล่า ยังอยากจะพูด อยากจะคุยกับเขาอยู่หรือเปล่า แม้แต่ตัวของสิงห์เองก็ยังไม่รู้เลยว่าถ้าได้เจอหน้ากรณ์จังๆ จะกล้าสู้หน้ากันหรือเปล่า...
เพราะแบบนั้นก็เลยทำได้แค่ไม่พอใจอยู่ไกลๆเวลาที่เห็นคนอื่นเข้ามาใกล้ๆกรณ์ เวลากรณ์ส่งยิ้มไปให้คนอื่น...ที่ไม่ใช่สิงห์
“ไม่กล้าเข้าไปหาพี่กรณ์อ่ะดิ”สะดุ้งทันทีที่มีคนมาทักเพราะกำลังเพ่งสมาธิไปที่ร่างบางที่อยู่ไกลๆ พอเห็นท่าทางตกใจของสิงห์ทำเอาคนที่ทักหัวเราะพรืดใหญ่ด้วยไม่เคยเห็นท่าทีของพี่ชายแบบนี้ซักครั้ง
“ไอ้เวร...ตกใจหมด”
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ มาแอบดูเขาทำไมพี่สิงห์ ทำไมไม่เข้าไปหาเลยล่ะ”ถามเพราะไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทั้งๆที่แต่ก่อนพี่ชายคนนี้ของเหมราชอีโก้สูงจะตายไป...แต่ทำไมตอนนี้เหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก ความมั่นใจความภูมิใจในตัวเองของราชสีห์หายไปไหนหมด...
“ไม่มีหน้าจะไปเจอว่ะ ก็รู้ว่าพ่อแม่เราทำอะไรพ่อแม่เขาไว้”
“บางทีมันอาจไม่ได้เลวร้ายอย่างที่พี่สิงห์คิดไว้ก็ได้นะ”
“หมายความว่าไง?”หันหน้ามามองน้องชายแบบเต็มๆตาด้วยความสงสัย เหมราชยักไหล่แบบยั่วโมโหจนต้องโดนตบหัวเบาๆไปหนึ่งที อดจะแกล้งพี่ชายที่ซึมกะทื่อคนนี้ไม่ได้ เห็นแล้วเกิดความหมั่นไส้...
“รีบๆบอกมา”พูดเสียงเข้มบ่งบอกว่ากำลังเอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้ บรรยากาศเหงาๆรอบตัวเมื่อครู่เปลี่ยนไปจนเหมราชต้องลอบกลืนน้ำลายตัวเองเอือกใหญ่
“ไม่รู้นะพี่สิงห์ แต่เมื่อกี้ก่อนเดินเข้าคณะมาผมเจอพี่กรณ์ที่ร้านเครื่องเขียน ผมทักไปพี่เขาก็ยิ้มแย้มกลับมา ถึงจะไม่ได้พูดคุยกันแต่ไม่มีท่าทางแบบที่พี่กังวลซักนิด ผมว่าพี่คิดมากไป”
“กูไม่ได้กังวลเรื่องนั้นหรอกเหม”สิงห์เปลี่ยนเสียงเป็นเศร้าๆจนน้องชายถึงกับหน้ามุ้ยตามอารมณ์พี่ชายไม่ทัน สิงห์รู้ว่ากรณ์เป็นคนดี...ดีเกินไป
จนในใจแอบคิดไม่ได้ว่า...ตัวเองคู่ควรกับคนดีแบบกรณ์แล้วหรือ
“แล้วเรื่องไรว่ะครับพี่”
“กูละอาย...หรือมึงไม่?”เหมราชถอนหายใจกับสิ่งที่สิงห์พูดออกมา ความจริงเหมราชก็ละอายใจ แต่เพราะเห็นรอยยิ้มของกรณ์ที่ส่งให้ มันเป็นรอยยิ้มที่บ่งบอกว่ากรณ์ไม่ได้คิดโกรธหรือเกลียดเหมราชเลย
“พี่สิงห์...ผมไม่อยากจะยุ่งเรื่องของพี่หรอกนะ เพราะถึงผมจะยุ่งผมก็ยุ่งอะไรไม่ได้ ขนาดพ่อกับแม่ยังไม่เคยบังคับอะไรพี่ได้เลยซักครั้ง...แต่พี่สิงห์...คนดีๆอย่างพี่กรณ์น่ะ ไม่ได้มีเกลื่อนกลาดทั่วไปนะพี่ ถ้าไม่รีบคว้ารีบเก็บไว้ก็ ‘ควาย’ สุดๆแล้วพี่”พูดเรียบๆพร้อมตบบ่าพี่ชายก่อนจะเดินออกไปโดยเร็ว ไม่อย่างนั้นอาจจะไม่มีโอกาสได้ออกไปเลยก็ได้...
สิงห์ทำหน้านิ่วไม่พอใจที่โดนน้องชายว่าซักเท่าไร แต่ก็ได้แค่ชี้นิ้วคาดโทษเพราะเหมราชเดินหนีไปทางที่กรณ์ยืนอยู่สิงห์เลยตามไปไล่เตะน้องชายเหมือนทุกครั้งไม่ได้
ยิ่งเห็นเหมราชเดินเข้าไปพูดไปคุยกับกรณ์แล้วร่างบางหันมามองตรงที่ตัวเองหลบอยู่ยิ่งขบกรามสบถด่าน้องชายอยู่ในใจ
ไม่ได้โกรธเพราะมันเข้าไปบอกกรณ์ว่าเขาแอบมองอยู่ตรงไหน
แต่ ‘อิจฉา’ ที่มันยังทำตัวปรกติกับกรณ์ได้มากกว่า...
◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌ ◌
สถานที่เดิม...บรรยากาศเดิม...จุดประจำที่กรณ์ชอบพาตัวเองมายืนมองสายน้ำที่กำลังไหลผ่านไปเรื่อยๆราวเหมือนกับที่ชีวิตของคนเราที่กำลังก้าวเดินไปตามกระแสกาลเวลา
ทุกครั้งที่มาที่สะพานแห่งนี้เพราะความเหงาและความเหนื่อยล้าจากภาระหน้าที่ที่แบกรับด้วยความเต็มใจมาตลอดสิบปี หากแต่วันนี้กรณ์มายื่นดูด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มน้อยๆ เพราะกำลังขำกับคนที่ถึงกับจ้างรถแท็กซี่ขับตามกรณ์มาตั้งแต่อยู่มหาวิทยาลัย
“พี่กรณ์...ระวังพวกโรคจิตนะครับ”
“หือ...??”
“นั้นน่ะ หลบอยู่หลังเสานั้น ผมก็พึ่งรู้ว่าพี่ชายผมเป็นโรคจิตแอบมองพี่กรณ์อยู่นานล่ะ ไม่กล้าเข้ามาคุยด้วยสงสัยเห็นว่าพี่กรณ์พึ่งสึกออกมากลัวเข้ามาแล้วร้อนมั้ง”
บทสนทนาเมื่อเช้าที่ได้คุยกับเหมดังขึ้นในหัวของกรณ์อีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อหันมองไปที่เสาที่เหมราชพยักเพยิดหน้าให้มองก็เห็นหลังผู้ชายตัวกระวีกระวาดหลบหลังเสาต้นใหญ่อย่างรีบร้อน
ทำไมจะไม่รู้ว่าใคร...แค่เห็นหลังก็รู้ว่าเป็นใคร...ก็กรณ์เคย ‘แอบมอง’ คนๆนี้มาตั้งนาน...
เหมราชเล่าถึงว่าเพราะความละอายต่อเหตุการณ์เมื่อครั้งอดีตทำให้สิงห์ไม่กล้าที่จะเข้ามาพบหน้ากรณ์ ซึ่งกรณ์ก็บอกกับเหมราชไปแล้วว่าเขาไม่ได้ติดใจอะไร ไม่โกรธใครทั้งนั้น...แค่อยากให้เสือหาเวลาว่างไปขอโหสิกับพ่อกับแม่เขาซักครั้ง สำหรับตัวเขาเองอโหสิให้กับเสือตั้งแต่แรกแล้ว
เหมราชที่ได้ฟังก็ยิ้มอย่างดีใจ แต่เพราะความหมั้นไส้พี่ชายเลยไม่บอกคำพูดของกรณ์ให้ฟัง แถมยังบอกกรณ์อีกว่าไม่ต้องไปสนใจสิงห์ ไม่ต้องไป ‘ง้อ’ เดี๋ยวได้ใจ ปล่อยให้คิดมากไปแบบนั้นแหละดีแล้ว
เพราะแบบนั้น...ทั้งวันกรณ์เลยมีคนตามแอบมองอยู่ห่างๆโดยที่เขาเองก็รู้ตัว
เห็นการกระทำของสิงห์แล้วก็นึกย้อนกับไปที่ตัวเอง...ไม่รู้ว่าแต่ก่อนที่เขาเคยแอบดูแอบตามสิงห์...เขาทำตัวตลกแบบที่สิงห์เป็นอยู่ตอนนี้รึเปล่านะ?
พอคิดก็อดขำไม่ได้...เพราะว่ามันเหมือนกันเหลือเกิน ‘เมื่อก่อน’ กรณ์เป็นเพียงคนที่แอบรักสิงห์อยู่ไกลๆ คอยให้กำลังใจโดยที่สิงห์ไม่เคยรู้เรื่องรู้ราว คอยกังวลแทนว่าสิงห์กำลังไม่สบายใจเรื่องอะไรหรือเปล่าถึงมีสีหน้าแบบนั้นแบบนี้...
แต่ ‘ตอนนี้’ คนที่กำลังเป็นคนที่คอยแอบมอง แอบห่วง แอบหวง กลับกลายเป็นสิงห์คนที่กรณ์เคยเฝ้ามอง
ต่างกันตรงที่...เมื่อก่อนกรณ์รักคนที่มองเพียงข้างเดียว...แต่ตอนนี้...ทั้งคนที่มองแล้วคนที่ถูกมองต่าง ‘รัก’ กันด้วยหัวใจ
“...พี่กรณ์ใช่มั้ยครับพี่”เด็กหนุ่มร่างเพียวสูง ทักทายกรณ์อย่างดีใจ แว่บแรกที่มองก็ไม่แน่ใจว่าใช่คนที่ตัวเองคิดหรือเปล่าเพราะรูปลักษณ์และบรรยากาศรอบตัวที่เปลี่ยนไป แต่พอเข้ามาใกล้จึงมั่นใจและทักออกไป
“อั้ม...สบายดีเหรอ แล้วคุณยายไปไหนแล้ว”กรณ์หันไปเจอเด็กหนุ่มที่รู้จักก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ย่าอยู่ที่เดิมแหละ นี่ผมเดินขึ้นมาดูเผื่อฟลุ๊คเจอพี่แล้วก็เจอจริงๆด้วย”
“แล้วทำไมวันนี้ถึงอยู่นี่ได้ล่ะ พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ?”
“ช่วงนี้อั้มอยู่กับย่าครับ ย่าป่วยนิดหน่อย เลยมาดูแลนั่งรถไปกลับไกลหน่อยแต่ก็ดีกว่าปล่อยให้ย่าอยู่คนเดียว”อั้มตอบเสียงใส กรณ์ยิ้มให้กับเดกหนุ่มผู้นิสัยดีคนนี้ตามปรกติ ทั้งคู่คุยกันไปอย่างสนุกสนานต่างจากอีกคนที่นั่งมองอยู่ในมุมมืดไม่ใกล้ไม่ไกลจากกรณ์
อารมณ์ขุ่นมั่วที่สะสมมาทั้งวันทำเอาสิงห์ต้องกำมือแน่นเพื่อระบายอารมณ์ ทั้งวันต้องเห็นกรณ์ยิ้มให้คนอื่น...หัวเราะเพราะคนอื่น...ได้รับความสุขจากคนอื่น...ที่ไม่ใช่สิงห์
“...อ๊ะ!!!”กว่าจะรู้ตัวขาทั้งสองข้างก็พาตัวเองมาอย่างรีบร้อน คว้าข้อมือบางอย่างแรงพร้อมกับกระชากให้ออกห่างจากเด็กหนุ่มที่ตัวเองไม่รู้จักจนกรณ์อุทานด้วยความตกใจ
“...พี่สิงห์”เสียงหวานเรียกสติคนที่ลืมตัวว่าจะตั้งใจแค่คอยดูแลอยู่ไกลๆ
“เอ่อ....”
“คนรู้จักเหรอครับพี่กรณ์”อั้มถามด้วยความสงสัย จู่ๆก็เดินมากระชากกรณ์ออกไปอย่างแรงจนร่างบางนั้นเกือบจะเซล้ม แทบยังทำหน้าตาเหมือนยักษ์เหมือนมารใส่เขาอีกต่างหาก
“อ่อ... ‘แฟน’ พี่เองอั้ม ชื่อพี่สิงห์...พี่สิงห์นี่อั้มนะเป็นรุ่นน้องรู้จักกันมานานแล้ว”สิงห์อึ้งกับสิ่งที่กรณ์พูด เพราะมันดีใจจนพูดไม่ออก กรณ์ไม่โกรธไม่เกลียดเขาอย่างที่เหมราชบอก แต่อย่างไรสิงห์ก็ละอายใจเกินกว่าจะรับความใจดีของกรณ์
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ หวัดดีครับพี่สิงห์ เหมาะสมกับพี่กรณ์จัง งั้นอั้มขอตัวก่อนนะ”อั้มพูดยิ้มๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมบรรยากาศรอบตัวของกรณ์ถึงเปลี่ยนไป...ทุกทีที่เจอกรณ์บนสะพานแห่งนี้รอบตัวกรณ์จะดูเหงาและเศร้าสร้อย แต่วันนี้รอบตัวกรณ์มีแต่ความสุขจนคนที่มองกรณ์สุขตามกรณ์ไปด้วย
“อ่า...ดูแลตัวเองกับยายดีๆนะ....อ๊ะพี่สิงห์จะไปไหน!”ยังไม่ทันได้ร่ำลาอั้มเสร็จคนที่กอบกุมข้อมมือไว้ก็ปล่อยมือแล้วกำลังจะหันหลังเดินหนีออกไป แต่เป็นกรณ์ที่ดึงรั้งสิงห์ไว้
มือบางที่คว้ามือใหญ่ของสิงห์ไม่ได้มีเรี่ยวแรงมหาศาลขนาดที่สิงห์จะสะลัดให้หลุดจากการกอบกุมไม่ได้ แต่ไม่รู้ว่าทำไม สิงห์กลับยืนนิ่งราวกับถูกพันธนาการไม่เดินหนีไปอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก
“.....”ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองคนจนอั้มต้องยิ้มแหย่ๆให้กรณ์ ก่อนจะเดินออกไปโดยไวเพราะรู้ว่าตัวเองคงไม่เหมาะที่จะอยู่รู้เรื่องราวของทั้งสองคน
“ปล่อยพี่เถอะกรณ์...พี่...!!!!”สิงห์ที่เริ่มพูดก่อนจะออกแรงขื่นเล็กน้อยที่แขนจนกรณ์ที่รั้งไว้ไม่ไหวต้องถลาเข้าไปกอดสิงห์จากด้านหลัง ใบหน้าหวานซบลงหาความอบอุ่นที่ต้องการมาตลอดเวลา
“กรณ์ไม่ได้โกธรพี่สิงห์เลยนะ แล้วที่หายไปก็ไปบวชให้พ่อกับแม่...ที่ไม่ได้ติดต่อก็เพราะว่าบวชอยู่...กลัวว่าติดต่อไปแล้วจะ...คิดถึง...มันเป็นกิเลส...กรณ์กลัวบาป”เสียงพูดอู้อี้บอก พร้อมกับแรงกอดรัดที่เพิ่มมากขึ้นจนสิงห์แปลกใจ
กรณ์ที่ปรกติขี้อายพูดเรื่องพวกนี้กับสิงห์ก่อนเพราะกลัวว่าทนไม่ไหวที่เห็นสิงห์เดินหนีตัวเองไป...ราวกับจะสูญเสียสิงห์ไป ถ้ามีใครเห็นใบหน้าของกรณ์ตอนนี้คงจะหัวเราะ ใบหน้าที่แดงสุกอย่างกับมะเขือเทศ ไม่เว้นกระทั้งใบหูเล็กๆคู่นั้นด้วย
“แต่พี่ไม่คู่ควรกับกรณ์เลยซักนิด ถึงกรณ์จะไม่โกรธ แต่พี่คงมองหน้ากรณ์ไม่ติด”เสียงเศร้าของสิงห์พูดออกมาพร้อมๆกับที่มือพยายามจะแกะอ้อมกอดที่ตัวเองก็ต้องการไม่ต่างกัน
“ไม่เอา!!!”ตวาดเสียงดังทำเอาสิงห์หยุดนิ่ง
“พี่สิงห์จะทิ้งกรณ์เหรอ”เสียงหวานเครือด้วยอารมณ์เสียใจ รู้ว่าสิงห์ยังรักตัวเองอยู่ ที่เสียใจเพราะว่าสิงห์กำลังคิดว่าตัวเองไม่เหมาะกับกรณ์
“แต่ก่อนกรณ์ก็เคยคิดว่ากรณ์ไม่เหมาะกับพี่สิงห์...คิดแค่ว่าได้รักอยู่ไกลๆก็พอ...พอได้รู้จักกันได้เจอกันก็คิดแค่เพียงว่าได้เป็นแค่คนคั้นเวลาของพี่สิงห์ก็พอ...กรณ์คิดมาตลอดว่ากรณ์มันต่ำต้อยไม่คู่ควรกับพี่ซักอย่าง...แต่...ถ้าการที่ถูกคนที่รักคิดว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับเรามันจะเจ็บปวดขนาดนี้...กรณ์...ก็จะไม่คิดแบบนั้นอีก...พี่สิงห์ก็ห้ามคิดนะ...”
“แต่มันไม่เหมือนกัน...ที่กรณ์ต้องทุกข์ต้องลำบากมาตลอดสิบปี...เพราะพ่อของพี่ แค่คิดว่าพ่อของพี่มีส่วนทำให้กรณ์ต้องเป็นแบบนั้นพี่ก็ทรมานใจจนทนไม่ไหวอยู่แล้ว...”
“แล้วพี่สิงห์ทนไหวใช่ไหมที่กรณ์จะกลับไปเป็นคนที่ไม่รู้จักพี่...เรียกพี่ว่าคุณสิงห์...ทนได้เหรอถ้ากรณ์ไปรักคนอื่น...ทนได้เหรอถ้ากรณ์จำแม้กระทั้งหน้าของพี่...ฮึก...ไม่ได้เลย”แขนบางที่โอบกอดสิงห์ไว้เลือนลงอย่างหมดแรง คำพูดของตัวที่ยิ่งพูดยิ่งทำให้ตัวเองคิดมากจนต้องหลั่งน้ำตาออกมา
สิงห์ที่เป็นอิสระหันมามองคนที่กำลังร้องไห้ เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาอย่างอ่อนโยนเพราะทนเห็นคนตรงหน้าเสียใจมากไปหว่านี้ไม่ไหว ก่อนจะก้มใบหน้าลงไปหน้าร่างบางจนริมฝีปากชิดกับหน้าฝากมนของกรณ์
“...พี่ทนไม่ได้ตั้งแต่กรณ์จะเรียกพี่ว่าคุณสิงห์แล้วล่ะครับ”บอกความต้องการก่อนจะดึงกรณ์เข้ามากอดเอาไว้ทั้งตัว
“...ขอโทษนะ...ทั้งเรื่องของพ่อและที่พี่ทำให้กรณ์ต้องเสียใจ แต่ตอนนี้ในใจพี่มันยังรู้สึกละอายอยู่...ขอเวลาพี่ซักพัก ให้พี่ได้ทำอะไรให้กรณ์ให้กรรณ์ให้เยอะๆก่อน...ถึงว่ามันจะไถ่บาปที่พ่อพี่ทำลงไปไม่ได้ แต่พี่อยากจะทำเพื่อที่จะได้ภูมิใจว่าพี่เป็นคนที่เหมาะสมกับกรณ์จริงๆ”ความแน่วแน่ที่ส่งผ่านสายตาของสิงห์สู่กรณ์เรียกรอยยิ้มสดใสกลับมาบนใบหน้าที่เลอะด้วยน้ำตา ร่างบางพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ทั้งๆที่ในใจอยากบอกว่าสิงห์ไม่จำเป็นต้องให้อะไรมาแล้ว
แค่ความรักที่ได้รับจากสิงห์...ก็เกินพอแล้ว
“...เร็วๆแล้วกัน ถ้าเกิดกรณ์เปลี่ยนใจแล้วพี่สิงห์จะมาร้องไห้แงๆ...จะโทษกรณ์ไม่ได้นะ”ทำใบหน้าล้อเลียน เรียกเสียงหัวเราะจากร่างสูง
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ...ปากหวานๆนี่แสบเหมือนกันนะ ต้องขอชิมหน่อยแล้วล่ะไม่ได้ชิมมาเป็นเดือนๆ”สิ้นคำใบหน้าของสิงห์ก็เลือนลงมาหาใบหน้าหวานที่เงยหน้ารอรับสัมผัสที่คิดถึงอยู่ก่อนแล้ว
เนิ่นนานเท่าที่ความรู้สึกของทั้งคู่ต้องการ...ก่อนที่ใบหน้าของทั้งคู่จะผละออกจากกันแล้วสวมกอดกันภายในค่ำคืนที่เหน็บหนาวแต่ทว่ากลับอบอุ่นภายในหัวใจที่กำลังเต้นไปพร้อมๆกัน
ใบหน้าหวานมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน คิดย้อนไปถึงชีวิตของตัวเอง...ไม่รู้เหมือนกันว่าเขารักสิงห์...รักคนที่กำลังกอดเขาอยู่นี่ตอนไหน ไม่คิดว่าคำว่า ‘รัก’ คำเดียวจะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้
จากผู้ชายที่แอบรักอยู่ข้างเดียว...กลับกลายเป็นได้รับความรักนั้นตอบกลับมา...ได้รับความสุขจากความรักนั้น...และก็ได้รับความทุกข์แสนสาหัสจากความรักนั้นเช่นกัน
แต่ถึงอย่างไรซะ...เมื่อได้รับรักนี้มาแล้ว กรณ์ก็จะขอเก็บมันไว้ให้นานที่สุดตราบเท่ากับชีวิตของตัวเอง
“พี่สิงห์ครับ....
...รัก”
THE END
เย้ๆๆๆๆ ฉลองกันเถอะ :mc4: :mc4:
ตอนจบอาจจะไม่หวานมากแต่คนเขียนชอบอ่ะ อิอิ
ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านตามเม้นตามให้กำลังใจตามบวก บลาๆๆ
ถึงจะบ่นว่ามันดราม่า แต่ก็ยังตามอ่านกันจนจบ ขอบคุณมากๆเลยครับ :sad11:
ทุกคนเป็นกำลังใจให้มากๆเลยครับ (ที่จริงตอนแรกครึ่งแรกว่าจะไปอาบน้ำนอน พออาบน้ำมาเห็นมาทิ้งเม้นไว้กันเยอะเลยแต่งพอเพราะไอ้คนเขียนมันบ้ายอ :laugh:)
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1:รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
TT จองที่ค่า ไม่ กล้า อ่าน กลัว ค้าง แง้ๆๆๆๆๆ
-
น้องกรณ์เป็นคนดีจริงๆ พี่สิงห์คงไม่อยากเป็น..... :z6:ใช่ไหม
ในที่สุดพี่สิงห์ของเราก็ทนไม่ได้ :o8:
-
รอเป็นกำลังใจให้สิงห์ กล้าๆเข้าไปหากรณ์ และทำตัวเหมือนเดิมกับกรณ์
-
เข้ามารอด้วยคน อืม.....ดูท่าจะหวานนะตอนจบ
.................................................................
สนุก หวาน ขอบคุณที่เขียนเรื่องดี ๆ ให้ได้อ่านกันนะคะ :pig4:
-
พี่สิงห์สู้ๆน้าาาาาาา
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
จบซะละ น่ารักจริงๆพี่สิงห์นี่
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เลิกกินมาม่าก็จบเรื่องพอดี
-
พี่สิงห์กล้าๆหน่อยดิ
-
Happy ending ซักที
ซึ้งอะ น้ำตาจะไหล ตอนจบมันเป็นอะไรที่กินใจเหลือเกิน
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน ขอบคุณมากคะ
-
ขอตอนพิเศษสักนิดสิครับ ^^
-
รักพี่สิงห์กับกรณ์ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ :กอด1:
-
เลิฟกรณ์เป็นนายเอกที่เป็นคนดีมากกกก
-
ถึงจะไม่หวานมาก
แต่ความซาบซึ้งก็ทำให้ใจเหี่ยวๆของคนอ่านอุ่นขึ้นมาทันทีเลยค่ะ
:-[
ดีใจที่น้องกรณ์ปล่อยวาง รู้จักรัก รู้จักให้อภัย
ต่อไปชีวิตของสิงห์มีไว้เพื่อดูแลกรณ์นะ
อย่าทำให้คนอ่านผิดหวังล่ะสิงห์
:กอด1:
ขอบคุณคนแต่งสำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้
ถึงจะมาม่ามากสำหรับคนภูมิต้านทานมาม่าต่ำอย่างเรา
แต่เราก็ตัดใจเลิกอ่านน้องกรณ์ไม่ได้สักครั้ง
ต่อไปเราก็ไปตามดูเรื่องโน้นเค้าทะเลาะ วีนแตกต่อค่ะ
ขอบคุณค่ะ
:pig4:
-
จบแล้ววววววววว
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้มาน่ะครับ :bye2: :bye2:
-
รักกันนานเท่านานนะพี่สิงห์น้องกรณ์
-
จบซะแล้ว
ยังอยากอ่านอยู่เลย :sad4:
กรณ์ก้อยังเป็นกรณ์เหมือนเดิม น่ารักไม่มีเปลี่ยน
พี่สิงห์ดูแลก่อนดีดีนะ
คิดถึงน้องกรรณ์
สุดท้าย
ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ
:pig4: :กอด1:
จัด +1 ไปเลย
-
จบซะแล้ววววว ขอบคุณคนเขียนนะคะที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่าน :กอด1:
สามคำ>>>ขอ คู่ กรรณ์ o18 ( อยากให้น้องกรรณ์เจอใครสักคนที่มาดูแลน้องจัง)
-
จบไม่หวาน
แต่ก็มีความหมาย
ในตัวเอง :L1:
จัดไป+1
แถมเป็ดอีกตัว
-
จบแล้ว
ไม่หวาน...จริงหรือ
แค่นี้ก็หวานมากแล้วนะ
ไม่มีตอนพิเศษหรือค่ะ
อยากอ่านตอนพิเศษ
-
จบแล้ววววว ยินดีด้วยค่า
อา...ก็หวานๆดูนุ่มละไมดีออกนะคะจบแบบนี้
แต่จานหลักจบรบกวนขอของหวานต่อสักจานสองจานนะคะ หรือจะมรู้มากกว่านั้นก็ไม่เกี่ยง อิๆ
ปล.ยังแอบคาใจกับคู่น้องว่าจะได้ตกร่องปล่องชิ้นกันแบบคู่พี่มั้ยด้วย รบกวนมาเฉลยด้วยนะคะ >_<
-
ดีใจที่กรณ์บอกสิงห์และไม่โกรธ เข้าใจกันก็ดีแล้ว
แต่เสียดายตอนนี้ไม่มีกรรณ์เด็กน่ารัก
จะรอตอนพิเศษนะค่ะ
-
พี่สิงห์กับกรณ์ รักกันนานๆนะคะ
ความรักของทั้งสองคนเวลาอ่านทำให้เรามีความสุขมากๆ
เข้าใจกันดีแล้วก็ขอให้มีความสุขมากๆเน้อ
ขอบคุณ นักเขียนที่เขียนเรื่องราวดีๆให้อ่านกันค่ะ
-
จบซะแล้ว อยากอ่านต่ออ่ะ ตอนพิเศษสักหน่อยนะจ๊ะ :)) น่ารักจริงๆ คู่นี้
-
ขอตอนพิเศษซักนิดนึงได้มั้ยอ่ะไม่มีน้องกรรณ์เลยคิดถึงน้องกรรณ์
-
:impress2: ขอบคุณมากๆเลยคะ. สนุกมาก :L1:
คนเขียนเก่งจัง กดLIKE ให้เยอะเลย :กอด1:
-
:กอด1:จบซะแล้ว
:กอด1: :กอด1:
-
ดีจังๆ ดีกันเเล้ว ฮะๆ :กอด1:
Happy Ending แบบนี้คนอ่านก็แฮปปี้เหมือนกัน ฮ่าๆ
-
จบแล้วอย่างมีความสุข
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
โอ้ พระเจ้าจอร์จบอกได้คำเดียว "สุดยอด"
จบแบบซึ้ง ๆ อ่านรวดเดียวจบแบบว่าหยุดไม่ได้
ขอบคุณฮับที่แต่งจนจบ จะได้ไม่อารมณ์ค้าง
คลอดผลงานชิ้นใหม่ออกมา เร้ว ๆ ชอบอ่ะ :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายสนุกๆ
:-[เสือ ดูเเลกรณ์ดีๆนะ อย่าให้มีคนอย่างในกฤษอีกเลย เเรกอ่านอยาก :beat:เสือเหลือเกินทำกับกรณ์ได้
ตรงเรื่องกฤษ สงสารทั้งคู่สงสารกรรณ์ แอบสงสารภัรส
น้องกรรณ์ค่ะกลัวหนอนได้น่ารักมากๆ คิคิ
-
ดีจัยจัง จบแบบแฮปปี้ กรณ์เป็นคนดีจริงจริง
-
พิเศษ...เก็บตกจากทะเล (เหมราช)
ปิดเทอม!!!!!!
ทะเล!!!!!!
เย้!!!!!!
หลังจากเคร่งเครียดกับการสอบไฟนอลไป มันก็ต้องมีผ่อนคลายกันบ้างจริงมั้ยครับ???
คำตอบคือ จริง! และการพักผ่อนครั้งนี้คือการมาเที่ยวทะเล แต่...ทั้งๆที่ผมควรจะสนุกกับการปลดปล่อยความเครียดที่สะสมมากับการอ่านหนังสือสอบ...ทำไมผมถึงรู้สึกว่าการมาทะเลคราวนี้เหมือนกับการมา
‘งานแต่งงาน’ ของพี่ชายผมเลยล่ะครับ??
ก็นะ...รู้ว่ารักกัน แต่เล่นยืนจูบกันกลางชายหาดตั้งแต่มาถึงนี่ก็จะหวานกันเกินไปหรือเปล่า ถึงพวกเขาจะไม่เขิน...แต่ผมอ่ะเขินแทน!! ผู้ชายสองคนมายืนจูบท้าแสงแดด แถมมือไอ้พี่ชายตัวดีของผมแมร่งเลื้อยกว่าปลาหมึกอีก
บอกตรงๆ...นึกว่าจะได้ดูหนัง AV แบบ 4 มิติ ซะแล้วววววว
ซ่า!!
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”เสียงหัวเราะร่าเริงจากเด็กผู้ชายตัวเล็กมาก! บอบบางมาก! ขาวมาก! และก็น่ารักมาก! หัวเราะเยาะผม ถูกอกถูกใจใหญ่ที่กวักน้ำใส่หน้าผมจนหัวเปียกไปหมด ผมเลยก้มไปกวักน้ำคืนเรียกเสียงหัวเราะร่า...อย่างไร้เหตุผล
งงตัวเองเหมือนกันว่าแต่ก่อนไม่เคยนะจะมาหัวเราะเอิ้กอ้ากเพราะกวักน้ำทะเลใส่หน้าอีกฝ่ายแบบนี้ เคยดูแต่ในหนังในละครที่จะสื่อฉากหวานโรแมนติก ตอนดูก็ยังด่ายังว่าว่าพระเอกนางเอกมันทำไปได้...เลี่ยนตายชัก
แต่ได้มันเล่นกับเด็กคนนี้แล้วมันก็สนุกดีเหมือนกัน
กรรณ์...น้องชายของพี่กรณ์...พี่สะใภ้ผมเอง หน้าตาสองพี่น้องนี่เรียกว่าถอดแบบกันมาเลย ติดแต่ตรงที่กรรณ์จะดูผอมและตัวเล็กกว่าพี่กรณ์หน่อย เพราะว่ากรรณ์เป็นเด็กที่มีพัฒนาการช้า เลี้ยงค่อนข้างยาก กรรณ์เองก็จะเลือกกินและเอาแต่ใจ ถ้าไม่ได้กินอย่างที่ตัวเองต้องการก็จะไม่กินอย่างอื่น ถ้าพี่กรณ์คอยบังคับก็จะยอมกิน แต่ถ้าคนอื่นก็ไม่ยอมเด็ดขาด...
...แต่ถ้าเป็นผม ผมไม่บังคับน้องหรอก...ผมตามใจเต็มที่เลยล่ะครับงานนี้ อยากกินอะไรอยากได้อะไรจะหามาให้ไม่ขัด...
ไม่ใช่เพราะสงสารกรรณ์ที่เป็นเด็กพิการหรืออะไรหรอกนะแต่เพราะว่าเป็นกรรณ์...อธิบายไม่ถูกเหมือนกันครับ รู้แค่ว่าพอได้เจอกรรณ์แวปแรกที่รู้สึกคือสงสารก็จริง แต่พอกรรณ์เริ่มคุ้นกับผม กรรณ์ก็เข้ามาอ้อน อยากเล่นนู้น อยากกินนั่น...
ตอนอ้อนก็จะดึงชายเสื้อ ช้อนตาขึ้นมามอง ตาโตๆกระพริบปริบๆ มีการเอาหัวทุยๆมาไถๆอีก ไม่รู้พี่กรณ์สอนมาหรือกรรณ์ไปจำมาจากไหน แล้วพอให้ตามที่ต้องการกรรณ์ก็จะส่งยิ้มพิมพ์ใจมาให้
บอกได้คำเดียวครับ...ว่าไม่ใช่แค่ผมที่ยอมตามใจกรรณ์หรอกนะ ใครก็ตามถ้าเจอกรรณ์อ้อนก็เป็นแบบผมกันหมดทุกคนนั้นแหละ!!!!!!
เพราะอย่างนั้น ผมเลยต้องมาเล่นน้ำทะเลตากแดดแรงๆจนกลัวว่าผิวจะไหม้ทั้งตัวเองและกรรณ์ แต่เห็นกรรณ์หัวเราะมีความสุขก็โอเค..ลืมกลัวไปเลย
“ไปอาบน้ำกันเหอะกรรณ์”ชักจะเหนื่อยแล้วแหละ...เล่นตั้งแต่มาถึงตอนสายๆ แถมคนที่ขับรถมาก็เป็นผมอีก กรุงเทพ-ภูเก็ตไม่ใช่ใกล้ๆเลยนะครับ แถมมาถึงปุ๊บโดนกรรณ์อ้อนลงทะเลปั๊บ ไม่มีพักอ่ะ แต่อย่างว่า ขัดไม่ได้จริงๆคนนี้
ซ่าาาา!!!!!!
“อาบน้ำ...ให้เหม!!!”โอเค...เหมผิดเองแหละกรณ์
“เหมหมายถึงไปที่บ้านกันเถอะ แดดตอนบ่ายแรง เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ”ไอ้ผมก็พยายามจะพูดอธิบายให้ไอ้ตัวเล็กเข้าใจ แต่ไม่รู้ว่ากรรณ์ไม่เข้าใจหรือไม่ยอมเข้าใจหันหน้าหนีกวักน้ำทะเลต่อไม่สนใจซะงั้นอ่ะ
โอ้!!!!!! เห็นกรรณ์แบบนี้แล้วคิดถึงพี่กรณ์ขึ้นมาตะหงิดๆ ไม่ใช่ว่าจะคิดตีท้ายครัวพี่ชายตัวเองนะ แต่ผมกำลังอยากได้ความช่วยเหลือด่วนๆ
แต่..คิดไปคิดมา..ปล่อยให้พี่ชายกับพี่สะใภ้ไปสวีทหวานกันต่อไปแหละดีล่ะ เมื่อกี้จูบกันแบบดูดดื่ม ไม่รู้ตอนนี้ทั้งคู่ไปดูดไปดื่มกันต่อที่ไหน หายไปแล้ว...
“กรรณ์ขึ้นบ้านก่อนเนอะ เดี๋ยวเหมพาลงมาเล่นใหม่เย็นๆ”
ซ่า...ซ่า....ฮ่าฮ่า...ฮิฮิ
ไร้การตอบรับ ไอ้ตัวเล็กยังกวักน้ำเล่นไปหัวเราะไปอย่างมีความสุข เป็นแบบกรรณ์ก็ดีนะ เล่นคนเดียวหัวเราะคนเดียวก็ได้ เหอะๆ
“เหมโกรธแล้วนะ!!!”เอามุขพี่กรณ์มาใช้ ได้ยินพี่กรณ์ขู่ทีไรกรรณ์เป็นต้องหงอทุกที
“โป้งเหม!!!”
.......เฮ้ย!!! ไม่ใช่แล้วกรรณ์เอ้ย เหมต้องงอนกรรณ์ไม่ใช่ให้กรรณ์หันกลับมาชูกนิ้วโป้งให้เหมนะ ผิดบทแล้วเปล่าเนี้ย...แถมยังไม่รู้ว่าโกรธจริงโกรธเล่น กรรณ์เล่นเดินหนีออกไปเรื่อยๆ
“กรรณ์!! เข้ามา!! อย่าออกไปไกลมันอันตราย”เหมือนกรรณ์จะไม่ฟังผมเลย เดินจ้ำๆหนีลงไปในทะเล ไอ้ผมก็ตกใจดิรีบวิ่งไปคว้ากอดไว้ทั้งตัวจนกรรณ์ต้องดิ้นหนีออก ถ้าเป็นคนอื่นคงคิดว่าเล่นตัว แต่นี่เป็นกรรณ์แลดูสีหน้าจะรำคาญมากกว่านะ เหอะๆๆๆ
“โอเคๆ ไม่ว่าแล้ว จะให้เล่นตามที่ต้องการเลย”พอบอกไปไอ้เจ้าตัวเล็กมันก็หยุดดิ้น...เยี่ยมจริงๆ
“ฮิฮิ...เหม...ใจดี”
อ้ากกกกก!!!!!!
กรรณ์ครับ เหมอยากใจร้ายมากครับขอบอก ขอบอกตรงนี้ว่าเหมราชเจ้าชายสุดเซ่อคนนี้โคตรจะอยากใจร้ายเลยครับกรรณ์ ถ้ากรรณ์ไม่หันตัวกลับมากอดเอวเหมนะ ถ้ากรรณ์ไม่หันกลับมาซุกเข้ามาอกเหมนะ ถ้ากรรณ์ไม่ส่งยิ้มอ้อนๆมาให้เหมนะ
บอกตรงๆ...ใจร้ายไม่ลงว่ะ!!!!!!
พิเศษสั้นๆครับ ที่คิดไว้ มี 4 part สั้นๆ (ตอนละประมาณ 1000 คำ)
จะทยอยๆพิมพ์แล้วลงให้นะครับ แต่ช่วงนี้ไม่ว่างเลย
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ :pig4:
ปล.เรื่องที่จบแล้วต้องทำยังไงถึงจะย้ายไปกระทู้จบอ่ะครับ หรือต้องรอให้ โมฯ ย้ายให้อ่ะครับ? แหะ :z10:
-
น้องกรรณ์น่ารักที่สุด ขออีกเยอะๆๆน้า น้องน่ารักมากอ่ะ
-
น้องกรรณ์น่ารักมากๆ
เหมคงจะหลงน้องกรรณ์แน่ๆ
-
ว่ากรณ์น่ารักแล้ว เจอกรรณ์เข้าไป คนอ่านตายเลย :impress3: :man1:
แอบคิดไม่ซื่อกับน้องอ่ะเปล่าเหม :laugh:
+เป็ดจ้า
:pig4: :กอด1:
-
เหมแพ้ใจกรรณ์อีกแล้ววว 555+
-
อ่อยยยย
น้องกรรณ์ >.,<
พี่เหมต้องดูแลดีดีนะ
เขินคู่นี้วุ้ยยย
^^
-
แอร๊ยยยยยยยย !!
น่ารักกกกกกกกกกกกกก o13 o13
-
เลี้ยงต้อยหรอย่ะ o3
-
น้องกรรณ์น่ารักโฮก :L1:
บวกเป็ด
-
เหมจะกินกรรณ์เหรอ
เลี้ยงต้อยน่ะเรา
-
น้องกรรณ์น่ารักว่ะ
-
น้องกรรณ์น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m3:
เหมเอ๊ย จะเลี้ยงต้อยอ่ะดิเนี่ย
:z1:
-
อย่าบอกนะ เหมคู่กับกรรณ์
โว้ววววววววว
-
กรรณ์น่ารักมากเลย ตอนแรกยังนึกอยากให้คู่เหมด้วย
ถ้าคู่กันจะดีมาก แต่อ่านตอนนี้น่าจะคู่กัน
-
:กอด1:น้องน่ารัก
-
กรรณ์น่ารักอะ เหมกะน่ารัก
-
น่ารักอ่า....!!!
ถ้าเขียนจบแล้ว แก้ที่กระทู้ แจ้ง โมฯ ได้เลยค่ะ เดี๋ยว โมฯที่น่ารักจะย้ายให้เองค่ะ
ปล
สงสัย งานนี้สองพี่น้อง สิงห์ กับ เหม ตกหลุมรัก กรณ์ กรรณ์ แน่นอน!!!
-
:-[จบแบบหวานๆๆๆแถมตอนพิเศษ...โครตน่ารักอ่ะ :L1:
-
:L2: :L2: :L2: จบแล้วววว :L2: :L2: :L2:
-
ใครจะกล้าใจร้ายกับกรรณ์ได้ลง
-
ขออีกครับ เหมน่ารักที่สุด ^^
-
ตาเหมตาย ๆ ๆ เจอน้องกรรณ์อ้อนเข้าไปแบบนี้ แต่อย่าตามใจน้องมากนะเดี๋ยวจะดูแลไม่ได้ สังคมสมัยนี้ยิ่งน่ากลัวอยู่ตามใจเกินจะเป็นอันตรายกับน้อง
-
พี่น้องคู่นี้แพ้ทางความน่ารักของกรณ์กรรณ์ทั้งคู่เลยยยยยยย :-[
-
น้องกรรณ์น่ารักพี่เหมหลงความน่ารักของน้องกรรณ์แล้วล่ะสิ
-
คนแต่งสู้ๆนะคะ
กรรณ์น่ารักจัง
อิอิอิอิ
-
เหม กรรณ์ เพอร์เฟ็ค มากอ่าาา
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
พิเศษ...เก็บตกจากทะเล II (เหมราช)
ดำเป็นถ่านเลย!!...จะอะไรซะอีก ก็สีผิวของผมอ่ะดิเป็นสองสีแล้วตอนนี้ ที่จริงมันก็ไม่ได้ดำขนาดนั้น มันแค่คล้ำๆเหมือนโดนแดดเผา...และที่จริงไม่ได้แค่เหมือนเพราะผมโดนแดดเผามาจริงๆด้วยดิ
ก็กว่ากรรณ์จะเล่นน้ำจนพอใจก็เกือบจะห้าโมงเย็นเพราะกรรณ์หิวนั้นเอง เล่นน้ำทะเลกลางแดดร้อนๆเกือบหกชั่วโมงติดต่อกันไม่ได้พักครีมกันแดดที่ทาไว้ก็เริ่มจะไม่ช่วยแล้ว จะขึ้นไปนั่งรอที่หาดก็ไม่ไว้ใจเดี๋ยวกรรณ์เป็นอะไรขึ้นมาช่วยไม่ทันก็แย่เลย
น่ารักๆแบบนี้ทำใช้คืนยากด้วยนะเนี้ย
พวกพี่สิงห์พี่กรณ์กับคนอื่นๆที่กลับมาจากซื้อของมากินกันตอนเย็นเห็นผมยืนใส่กางเกงตัวเดียวโชว์ผิวสีแทนอยู่หน้าบ้านก็หัวเราะก๊ากอย่างไม่มีกัก ขนาดพี่กรณ์ที่ว่าน่ารักๆนิสัยดีๆยังมีแอบกลั้นหัวเราะ เอากับเขาเถอะ
“นี่ผิวจริงๆหรือทาโลชั่นว่ะแทน”ไอ้หยกทักคนแรก หันไปทำหน้ายักใส่มันเหมือนเป็นคำตอบว่า ผิวจริงๆโว้ย!
“ฮ่าๆๆๆ นี่มึงเล่นกับน้องกรรณ์อย่างไงว่ะ ดูน้องกรรณ์ดิยังผิวขาวใสจั๊วะน่าเจี๊ยะอยู่เลย”ไอ้ชายส่งสายตาหื่นๆไปที่กรรณ์ที่นั่งเล่นทรายอยู่ไม่ไกลจากหน้าบ้านพัก ที่จริงกรรณ์มาตะแง่วๆลงทะเลอีกรอบหลังจากผมโทรสั่งอาหารง่ายๆมาให้กิน
แต่คราวนี้ไม่ยอมครับ...ไม่ใช่กล้าขัดใจกรรณ์นะเพราะถ้ากรรณ์เอาแต่ใจกับผมจริงๆมีเหรอผมจะไม่ยอม...เหอะๆ เลยต้องใช้ไม้ตายกันอีกครั้งโดยโทรศัพท์ไปหาพี่กรณ์ให้ช่วยห้ามกรรณ์ให้หน่อย ผมก็ไม่รู้นะว่าสองพี่น้องเขาคุยอะไรกัน แต่พอคุยเสร็จกรรณ์ก็เดินไปนั่งเล่นทรายจนทุกคนกลับมาเนี้ยแหละ
“กูว่าน้องกรรณ์นั่งเฝ้าไอ้เหมไปเล่นน้ำอยู่ที่หาดมากกว่าว่ะ”เอาเข้าไปไอ้ดา...แหมพวกมึงนะพวกมึง ไม่เคยจะเข้าข้างคนเป็นเพื่อนแบบกูซักครั้งให้ตายเหอะ
“งั้นพรุ่งนี้พวกมึงดูแลกรรณ์แทนกูมั้ยไอ้พวกเวร...โอ้ย!! ตบหัวผมไมว่ะพี่สิงห์”ยังพูดกับไอ้พวกเพื่อนๆไม่ทันจะจบไอ้พี่ชายคนเดียวของผมก็ประเคนมือมากลางหัวผมเต็มๆ หันไปมองก็ดันทำหน้าโกรธใส่อีก
“เอ่อ...เดี๋ยวผมดูน้องเองก็ได้ครับคุณเหม”พอจะรู้สาเหตุละ คงเป็นเพราะพี่กรณ์ที่กำลังทำหน้าลำบากใจใส่ผมอยู่เนี้ยแหละที่ทำให้ไอ้พี่สิงห์มันโกรธ
“โอ้ย!! ผมล้อเล่นพี่กรณ์ อย่าคิดอะไรมากเลยครับ”ผมบอกตามตรง ที่จริงผมว่าคนอื่นก็รู้นะว่าผมพูดเล่น แต่พี่กรณ์ดูจะเป็นคนคิดมากเกินมนุษย์ไปซักหน่อยเท่านั้นเอง ขนาดบอกว่าพูดเล่นยังไม่เลิกทำสีหน้าลำบากใจใส่เลย
“เอาน่ากลอน น้องเหมเขาพูดเล่นไม่ได้คิดว่ากรรณ์เป็นภาระหรอก เดี๋ยวโยเองก็จะช่วยดูแลน้องอีกแรง พอดีเลยกำลังอยากได้ผิวสีแทนอยู่พอดี กลอนว่าโยผิวสีแทนจะเซะซี่มั้ยอ่า อิอิ”พี่โยรินข้างๆช่วยพูดเล่นเอาทุกคนอมยิ้มไปกับความน่ารักของพี่เขาเลย
พี่กรณ์ยิ้มน้อยๆให้ก่อนจะเดินเลี่ยงไปหากรรณ์ที่นั่งเล่นทรายอยู่ พอเจ้าตัวเล็กมันเห็นพี่ชายเท่านั้นแหละก็ยิ้มร่ากระโดดไปมาใหญ่เล่น เห็นแบบนี้ผมเองก็พลอยยิ้มไปกับความรักของพี่น้องสองคนนี้จริง
ต่างกันกับผมฉิบ....
“ฝากมึงดูแลกรรณ์ด้วย กูอยากให้กรณ์พักผ่อนบ้าง”นั่น...ไอ้พี่ชายของผมสั่ง ที่จริงก็ยอมรับได้ ผมเองก็ไม่ได้รังเกลียดอะไรออกจะเต็มใจด้วยซ้ำที่ได้ดูแลกรรณ์ เหมือนว่ามีน้องตัวเล็กๆให้เราคอยตามใจ
แต่มันอดหมั่นไส้ไม่ได้อ่ะดิ
“อยากให้พี่กรณ์พักผ่อนเลยใจปล้ำเลี้ยงตลอดทริปให้พวกผมว่างั้น?”แซวๆพี่สิงห์ไปงั้น รู้ว่าคนอย่างพี่สิงห์มันไม่มาอายอะไรกับเรื่องพวกนี้หรอก แถมยังตอบรับหน้าตาเฉย เหอะๆ
“ขอคอร์สขัดผิวด้วยแล้วกันว่ะพี่สิงห์ ท่าทางว่ากว่าจะจบทริปผมได้กลายเป็นมอแกนแน่ๆ”หันมาส่งเสียงหึหึ ก่อนจะพยักหน้าตอบรับ คงคิดว่าผมคงล้อเล่นไปตามประสา
แต่ขอบอกว่าเฉพาะเรื่องขัดผิว...พูดจริงว่ะพี่สิงห์!!
พี่สิงห์เดินไปรวมกับพี่กรณ์พี่โยรินที่ยืนเล่นอยู่กับกรรณ์ที่ชายหาด ผมเลยเดินเข้าไปในบ้านหาพวกเพื่อนๆ เห็นว่าวันนี้จะทำพวกทะเลปิ้งๆย่างๆ เลยไปช่วยทำซักหน่อย แอบหงุดหงิดนิดๆที่ไม่มีเสียงเล็กๆมาหงุงหงิงข้างๆจะเรียกว่าน้อยใจก็คงได้มั้ง ก็ทั้งวันกรรณ์เรียกแต่ชื่อผม เดี๋ยวเหมอย่างนู้น เดี๋ยวเหมอย่างนี้ พอพี่ชายตัวเองกลับมาล่ะลืมกันเชียว...ฮึ่มๆ ไอ้ตัวเล็ก
แต่ก็หงุดหงิดได้ไม่นานเท่าไร เพราะตอนกินข้าวกรรณ์ก็กลับมาหาผมอีกครั้ง ถึงจะรู้ว่าเป็นเพราะพี่สิงห์พยายามยัดเยียดมาให้ผมดูแลให้ก็เถอะ แต่ความรู้สึกเหมือนถูกกรรณ์ง้อเลย ทั้งๆที่ก็รู้ว่าไม่ใช่ แต่เอาน่ะ!! ขอผมคิดเองเออเองหน่อยแล้วกัน
“กินปูมั้ยครับน้องกรรณ์”ไอ้ชายถามด้วยตาเยิ้มๆใส่ เพราะเบียร์ที่มันเล่นกระดกตั้งแต่ตอนที่ทำกับข้าวบวกกับปรกติมันก็ชอบทำตาเยิ้มอย่างนี้ใส่กรรณ์อยู่แล้ว มันบอกว่าเสียดายที่กรรณ์พิการ...อยากตบกบาลมันจริงๆ ขนาดกรรณ์มันยังไม่เว้นความคิดลามกๆของมัน
ตัวเล็กข้างๆผมส่ายหน้าหยิกๆกำชายเสื้อผมแล้วดึงผมไม่บังไม่ให้เห็นไอ้ชาย แสดงออกว่ากลัวไอ้ชายชัดยิ่งกว่าชัดเรียกเสียงฮาได้ทั้งวง
“สมน้ำหน้า เจอน้องมันกลัวเข้าให้แล้ว”ไอ้หยกแซว
“น้องกรรณ์คร๊าบบบ มาให้พี่ชายคนหล่อเห็นหน้าหน่อยซี”ไอ้นี่ยังไม่หยุด พอมันยิ่งพูดกรณ์ยิ่งแทบจะมุดเข้าไปกลางหลังผมอยู่แล้ว
“พอเถอะไอ้ชาย กรรณ์กลัวมึงแล้ว ถ้าทำกรรณ์ร้องไห้นะมึง เจอพวกกูรุมตีนแน่”ไอ้ดาห้าม
“เหอะๆ ก็กูชอบของกูอ่ะ ถึงไม่ได้แต่ของแซวนิดนึงก็ดี ฮ่าฮ่า”ไอ้ชายตอบขำ ดีที่พี่กรณ์กับพี่สิงห์ไปยืนสวีทใต้ต้นไม้ ไม่งั้นแกล้งกรรณ์แบบนี้ต่อให้เป็นเพื่อนผมก็เถอะได้เจอพี่สิงห์จัดการละ
“กรรณ์...เป็นอะไรครับ กลัวไอ้ชายเหรอ?”ผมถามเบาๆกับคนที่หลบอยู่ กรรณ์ผละออกแล้วใช้ตาโตๆมองมาที่ผม ก่อนจะตอบคำถามที่เล่นเอาผมแทบหยุดหายใจ
“ชายเหมือน..ตัวร้าย...หลบ..หลังพระเอก..”
ตั้งแต่เกิดมาก็เคยฟังคนชมมาเยอะแยะ...แต่ทำไมไม่เคยมีคนไหนที่ชมแล้วทำเอาอยากยิ้มขนาดนี้ งานนี้ต้องขอบคุณไอ้ชายที่ทำหื่นใส่จนกรรณ์กลัวและยกบทพระเอกให้ผม...
...แล้วกรรณ์ก็เล่นเป็น ‘นางเอก’ ซินะ วะวะฮ่าฮ่าฮ่า
คอยดูนะ พ่อจะเล่นให้ได้ตุ๊กตาทองเลย!!!!!
แก้ที่กระทู้แบบนี้ใช่มั้ยครับ???
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเคยครับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
หลงน้องกรรณ์ไม่ไหวแล้ว
-
:o8:น่ารัก เสียดายจบซะแล้ว
-
แอบชอบน้องเข้าแล้ว
-
กรี๊ดดดดดด!! น่ารักเกินไปแล้ว
เหมหลงกรรณ์มากเลยซินะ น่ารักจัง :-[ :-[
-
โอ๊ยน้องกรรณ์น่ารักจนจะทนไม่ไหวแล้ว :กอด1:
-
หลงรักน้องกรรณ์ ><"
-
ตอนพิเศษจบแล้วเหรอคะ อย่าเพิ่งจบเลยน้องกรรณ์ยังไม่จุใจเลย >..<
-
น้องกรรณ์น่ารักเกิ๊น :กอด1:
บวกเป็ด
-
น่ารักมากกกก
น้อง กรรณ์
><
คิ้วท์ อ่ะ ให้พี่เหมเป็นพระเอกด้วยเว้ยเฮ้ย
เริ่ดมากหนู คิดดี
ก๊ากกกกก
-
+1+เป็ด
-
:-[นู๋กรรณ์น่ารักเกินไปแล้ว....พี่เหมเตรียมรับตุ๊กตาทองได้เลย o18
-
เห็นน้องกรรณ์ร่าเริง น่ารักขนาดนี้แล้ว
คนอ่านก็มีความสุข
:-[
ทั้งรัก ทั้งหลงน้องแทนพี่เหมแล้วเนี่ย
ไม่อยากให้จบเล้ย
:monkeysad:
-
:-[. คู่นี้น่ารักน่าหยิก. :กอด1: อยากได้อีก :z3:
-
น้องกรรณ์น่ารักอีกแล้ว
-
กรรณ์ จะคู่กับเหมป่ะเนี้ย น่ารักซะขนาดเนี้ย
-
น้องกรรณ์จ๋าน่ารักมากเลยหนู หลบหลังพระเอก เหมดีใจตายเลย
-
หลงกรรณ์เเล้วพระเอก
-
o13 :-[
-
แอร๊ยยยยยยย !!
จะน่ารักไปไหนนนนนน !!
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:รักมาก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ครับเรื่องนี้
อยากจะกราบแทบเท้าคนเขียน ขอเป็นลูกศิษย์ :impress2:
จะรออีก 2 sp นะคร้าบ :z2: :z2:
ปล.ขอบคุณมากครับที่นำเรื่องที่ดีแบบนี้มาให้อ่าน แล้วจะติมตามผลงานต่อไปเรื่อยๆนะครับ :3123: :3123: o13
(ถ้ามีเรื่องที่จะเเต่งอีก ขออย่าให้เรื่องมันเศร้าเลยเน้อ เค้าเป็นคนอารมอ่อนไหวง่า :m15: :monkeysad: :sad4:ชอบจบแบบแฮปปี้ครับ :really2:)
i love u คนเขียน :-[ :impress2: :man1:
-
อ๊ายยย น้องกรรณ์น่ารักมากเลย
“ชายเหมือน..ตัวร้าย...หลบ..หลังพระเอก..” ฮามากกับประโยคนี้ จะน่ารักไปไหนคะเนี่ยยย
รออีก2past ที่เหลือค่ะ
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยคะ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :pig4:
-
พิเศษ...เก็บตกจากทะเล III (เหมราช)
กลิ่นอะไรหอมจัง....
ตอนนี้เหมือนว่าผมเหมือนกำลังล่องลอยอยู่บนอากาศ ความรู้สึกมันทั้งอบอวลไปด้วยความสบายตัวและสบายใจ แล้วจู่ๆก็มีกลิ่นหอมโชยเข้ามาให้จมูก มันเป็นกลิ่นเหมือนกับแป้งเด็กแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด เหมือนมีอย่างอื่นอยู่ในกลิ่นนั้นด้วย
จนทำให้อยากสูดดมเข้ามาให้เต็มปอด
ฟอด...ดด...ดดด
พอคิดว่าจะดมกลิ่นกลับรู้สึกสัมผัสได้ถึงอะไรนุ่มๆที่ปลายจมูก...อ่า...ต้นเหตุของกลิ่นหอมๆนี่แน่ๆ
ฟอดดด...ฟอดดด...ฟอดดด
เพราะมันหอมจริงๆนะ และก็นุ่มนิ่มน่ากดจมูกลงไปหอมอย่างไม่รู้เบื่อ
...ฝันดีชะมัดเลยวันนี้...
รอบตัวผมตอนนี้มีแต่สีขาวเต็มไปหมด กลิ่นจากก้อนนิ่มๆที่มาของกลิ่นเริ่มขยุกขยิกคล้ายจะหนีสัมผัสที่ไม่รู้จักพอจากผม แต่ไม่ยอมหรอกนะ...ก่อนที่ความหอมจะหนีไปผมก็คว้าเข้ามาหาตัวเอง จากที่เห็นเพียงเป็นก้อนยุ้ยๆคล้ายแก้มขาวๆของเด็กก็เริ่มเห็นเพิ่มเป็นเอาเล็กๆน่ากอด
คิดได้แบบนั้นเลยคว้าเอวเข้ามากอดทันที...อ่า...รสสัมผัสดีจังเลย ทั้งลื่นทั้งนุ่ม...ห้ามใจไม่ไหวแล้ว คล้ำไปทั่วจนได้ยินเสียง อือๆ...เลยเพ่งกลับไปมองที่พ่วงแก้มสีขาว...แต่ตอนนี้จากที่เคยมีเพียงแก้มหอมกลับมีกลีบปากสีแดงเล็กๆโผล่ขึ้นมาอีกอัน
ปากเล็กๆกำลังเบ้ปากคล้ายจะร้องไห้ผมเลยจัดการจูบปากที่น่ารักไม่แพ้ส่วนอื่นๆเลย ทันทีที่ปากสัมผัสก็รับรู้ถึงความหวานและความน่าหลงไหลจนแทบจะผละออกไม่ได้
แต่ใครว่าผมจะผละจากจูบนี้กันเล่า
ระหว่างที่ผมจูบเพลินๆได้ยินเสียงหัวเราะของผู้หญิงดัง คิคิ ไปทั่ว...สลับกับเสียง แช๊ะ แช๊ะ แต่ผมไม่ได้สนใจไปมองกว่าแรงสัมผัสจากด้านล่าง...เพราะเหมือนมีอะไรมายุกๆยิกๆ ดิ้นดับเจ้าเหมราชจูเนียร์อยู่อ่ะสิ
พอมองลงมาใต้เอวก็ปรากฏเป็นสะโพกมนสีขาวแบบเดียวกับเอวกับที่ผมกอดอยู่ แถมยังไรเสื้อผ้าใดๆมาปิด แต่ผมก็มองไม่คล่อยชัดเท่าไร เหมือนมีกลุ่มเมฆสีขาวบังไว้จนได้เห็นความสวยและเซ็กซี่นั้นแค่ลางๆ
เลยตัดสินใจเลือนมือที่กอดเอวบางไว้ข้างหนึ่งลงไปลูบไล้ที่สะโพกที่น่าหลงใหลนั้น
ให้ตายเหอะ!!!...ทำไมสะโพกถึงได้นิ่มและน่าสัมผัสราวกับแก้มเด็กได้ขนาดนี้...อดใจไม่ไหวจริงๆป่ายมือไปทั่วแถมยังดึงมาให้แนบชิดกับน้องชายคนสนิทของผมจนไอ้น้องชายของผมไปเกยอยู่ที่สะโพกที่ยังไม่หยุดดิ้น
อ๊า...ดิ้นเข้าไป...อ๊า...ดิ้นแรงๆ
“อืออออ”กำลังเคลิ้มๆกลับได้ยินเสียงที่คุ้นหูดังขึ้น พอเงยหน้ากลับขึ้นไปก็เห็นดวงตาที่เริ่มมีน้ำคลอ...คลับคล้ายคลับคลาว่าดวงตาดวงนี้เคยเห็นที่ไหน...คุ้นๆแต่ก็นึกไม่ออก
แต่ก็ไม่ทันได้คิดให้ออกผมก็ดันเหลือบไปเห็นซอกคอขาว...อดไม่ได้อีกแล้วที่จะก้มลงไปกัดและไซร้พร้อมกับสูดดมกลิ่นหอมอย่างลืมตัว
รอบตัวตอนนี้ได้ยินเสียงเต็มไปหมดเลย..ทั้งเสียงหวานๆคุ้นหูที่ร้องอือๆ เหมือนรำคาญแต่ก็เหมือนปลุกอารมณ์ดิบของผมไปให้ตัว เสียงของผู้หญิงที่หัวเราะ คิคิ อย่างคนกำลังสนุกสนาน และเสียง แช๊ะ แช๊ะ ปริศนาที่ผมก็นึกไม่ออกว่าเสียงอะไร
“อึก!!!”เผลอร้องอย่างลืมตัวเพราะความจุกปนเสียว จู่ๆสะโพกที่ดิ้นไปมาก็กลายเป็นว่าทับลงมาที่เหมน้อยอย่างแรง...จุก...จนเจ้าเหมน้อยโกรธตัวแข็งเขม็งเลย
“อึก...อึก...อึก”แถมยังจุกแบบต่อเนื่องเพราะสะโพกนั้นเหมือนจะรู้ว่าถ้าเล่นท่านี้จะสร้างความเสียหายให้เหมน้อยได้อย่างดี...เลยเร่นกระแทกมาจนมือที่กอดรัดไว้แทบจะคลาย
แต่อย่างที่บอกว่ามันไม่ได้จุกอย่างเดียว...แต่มันยังเสียวโคตรๆด้วย
เสียวจนอยากก้มลงไปไซร้ซอกคอขนาดอีกรอบ แต่ไม่เหมือนว่าฝันดีๆของผมกำลังเดินเข้าสู่ช่วงอุปสรรค...จู่ๆก็มีมือเล็กๆขาวๆโผล่มาในความฝัน พยายามจะแกะมือของผมออกจากสะโพกและเอวที่น่าสัมผัส
ผมฝืนและขืนแรงอย่างสุดกำลัง แต่เหมือนว่ามือนั้นจะไม่ยอม...จากหนึ่งมือกลายเป็นสองมือ...ออกแรงแกะผมจะเริ่มจะเจ็บ ผมทนฝืนอยู่นานเพราะไม่อยากเสียของที่ทำให้ผมหลงใหลไปให้ไอ้เจ้ามือปริศนา
แต่ไม่รู้ว่ามือบางๆนั้นเอาแรงมากมายมาจากไหน สุดท้าย...ผมก็เสียของที่ผมต้องการไป
ทันทีที่มือผมถูกแกะออกไป จากอากาศที่เย็นสบายกำลังพอดีแปรเปลี่ยนเป็นหนาวจนจับใจ เหมือนผมอยู่ท่ามกลางพายุหิมะ จนแทบจะทนไม่ไหว
ร่างที่ผมกำลังหลงใหลกำลังเคลือนตัวออกไปช้าๆ...ช้าๆ...จนเห็นเป็นเพียงกลุ่มก้อนสีดำอยู่ใกล้ๆ
ก่อนที่ผมจะตัดใจที่ต้องเสียของไป...เหมือนว่าก้อนดำๆที่ผมเห็นอยู่ไกลๆกำลังกลับมา...มันใหญ่ขึ้นใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เข้ามาหาผมใกล้อีก...ใกล้อีก...จนเผลอยิ้มออกมาด้วยความที่ใจที่จะได้ร่างที่น่าสัมผัสนั้นกลับขึ้นมา
แต่!!!!
จากที่คิดว่าจะเป็นร่างขาว เอวบาง สะโพกมน ปากแดง แก้มยุ้ย...กลับเป็นอะไรบางอย่างรูปร่างเหมือนนาฬิกาทรายที่มีจุดกลมๆห้าจุดอยู่ข้างบน...
“อ้ากกกกกกกกกกก!!!!!”เพราะไอ้เงาดำนั้นมันพุ่งมาเหยียบเหมน้อยอย่างไม่ปราณี จุกเป็นสิบเท่าแถมยังไม่เสียวเหมือนที่สะโพกมนทำอีกต่างหาก อากาศสีขาวรอบตัวเปลี่ยนเป็นสีดำมืดมิดทันทีที่
“ฮืออออ...หนอน!! เละแล้ว เละแล้ว เละแล้ว เละแล้ววววว!!!! ฮือออ”ก่อนที่ฝันครั้งนี้จะจบ ได้ยินเสียงที่ทำให้ผมเคลิ้มกำลังร้องไห้อยู่ไกลๆ อยากจะฝันต่อเผื่อจะได้ไปปลอบเจ้าของเสียงให้หยุดร้องไห้ แต่คงจะไม่ไหวแล้วเพราะจุกเหลือเกิน...
ทำไมว่ะ??? ทำไมจากฝันดีๆกลายเป็นฝันโคตรจะร้ายได้!!!
เหลืออีกหนึ่งตอนจะจบตอนพิเศษแล้วววว
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารหนอนของเหม!!! :serius2:
-
หนอนโดนเหยียบ 555' เละแล้วววว ว ว ว ว ว ว
-
เหมเจ็บแย่เลย
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ
อาจมีบ้างฉากที่เศร้ามากจนเสียน้ำตา
แต่ว่ามันสนุกจริงๆค่ะ
ชอบเหมนะดูน่ารักดี
กรรณ์ก็น่ารัก
สิงห์ก็สมเป็นพระเอก
กรณ์ก็น่ารัก
รวมๆแล้วคือชอบเกือบทุกตัวละครเลย
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องนี้
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เหมน้อยตายคาเท้าน้องกรรณ์แล้วจ้า
:laugh: :laugh:
-
:haun4:อิๆๆๆรอน้องเค้าโตอีกนิดนะพี่เหม :o8:
-
เหมกำลังฝันดีเลยถ้ากรรณ์ไม่กลัวหนอน 5555
-
หนอนเละแล้วจะใช้งานได้อีกมั้ยล่ะนั่น
-
:laugh: :laugh: :laugh: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
เละ แน่นอน
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก หนอนนี้สมควรตายนะ
โตเกินหน้าเกินตาเจ้าของ
-
เหมน้อยจะรอดมั้ยเนี่ย :m20:
บวกเป็ด
-
เหมได้ทำหมันฟรีเลย!! 55555+
-
น้องกรรณ์สินะะ
เหยยยยย โดนลวนลามเยอะเลยอ่ะ
อร๊ายยยย
เขิน. >//<
-
หนอนเละ !!!
-
5555 เหมน้อย โดนเหยียบ
-
หนอนตายเเน่ๆ เละเเน่ๆ
-
ฮาโครตๆ สมน้ำหน้าเหมหื่นดีนัก แต่แอบสงสารนะ ฮ่าๆๆๆ
-
ขอบคุณน๊า :pig4: :pig4:
-
อ่อ อ๋อยยย น่าสงสารน้องเหม เหอๆ
-
หนอน!!!
จะใช้งานได้เหมือนเดิมไหมเนี่ย?
-
ขอบคุณมากๆนะคะ ที่แต่งนิยายเรื่องนีขึ้นมาให้อ่าน
มีความสุขมากๆๆ ที่ได้อ่านเรื่องนี้
อ่านไปยิ้มไป ถึงเเม้ว่าจะมีดราม่าบ้างเล็กน้อย
แต่ก็ทำให้คนอ่านยิ้มได้นะคะ
รอเรื่องต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้เขึยนผลงานดีๆออกมาอีก
-
:laugh:สะใจ ตายซะเจ้าหนอนน้อย
-
สนุกมากครับ เพิ่งได้เข้ามาอ่านอ่า....หนุกมากๆ.....ชอบเหม 5555
-
ชีวิตกรณ์ดราม่าทั้งเรื่อง :z10: แต่ก็ชอบตอนจบครับ อิอิ :-[
-
ยังไม่มาต่ออีกเหรอ
รออยู่นะ
เขาชอบเหมล่ะ
น่ารักดี
รอต่อไปค่ะ
-
o13 o13
ซึ้งจริง ๆ สุดอดมากจ้าาา
-
:กอด1:ดีใจจังที่จบแบบนี้อ่านแล้วยิ้มไม่หยุดเลยอะ :กอด1: :กอด1:
:m20:ชอบตอนพิเศษจังเลยอะกรรณ์น่ารักมากชอบเหมราชด้วยนะ :L2: :L2: :bye2:
-
แหมๆๆๆ เหมละเมอลวนลามกรรณ์แบบนี้ ถ้ากรณ์เห็นรูปนะเหมโดนทั้งกรณ์ทั้งสิงห์ยำเละแน่ 55555555555
-
เข้ามารอตอนจบหลายวันแล้วนะ :z3: :z3: :z3:
-
พิเศษ...เก็บตกจากทะเล IV (เหมราช)
วันนี้มาเดินตลาดหาซื้อของกินกันเย็นนี้ ผมเดินเตร็ดเตร่อยู่คนเดียวด้วยความเหงาใจ ไม่ใช่ว่าไม่มีใครยอมมาเดินด้วยหรอกนะแต่เพราะว่าพอตื่นมาแล้วรู้เรื่องน่าอายของตัวเอง แถมยังมีรูปยืนยันจากพี่โยรินอีก
ใครมันจะไม่เขินเล่า?...แต่ก็แอบเสียดายนิดๆ ถ้ารู้ว่าที่คิดว่าฝันมันเป็นความจริง...อย่างน้อยก็น้อยจะทำมากกว่านั้นหน่อย ยังไงยังไงก็โนพี่สิงห์เหยียบกล่องดวงใจ...พูดแล้วยังจุกไม่หาย
กรรณ์เองก็ไปเดินอยู่กับพี่กรณ์ไม่ได้สนใจคนเจ็บอะไรอย่างผมเลย อยากจะแกล้งน้อยใจแต่เชื่อเถอะว่ากรรณ์คงไม่มาง้อแน่ๆ ไอ้ผมก็เลยได้เรียกร้องความสนใจเงียบๆโดยการเดินคนเดียวทำเศร้าอยู่แบบนี้
“เป็นไรไอ้เหม ยังจุกไม่หายเหรอมึง”ไอ้ชายปรี่เข้ามาทัก ในมือถือถุงที่ใส่หอยอะไรไม่รู้สีส้มๆไว้
“พูดมาก ลองเจอตีนพี่กูบ้างมั้ยจะได้รู้ว่ามันจุกขนาดไหน”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ก็เสือกอยากไปลวนลามน้องเมียเขาเอง”ไอ้ชายหัวเราะร่า อยากจะตบกะโหลกมันไปซักหลายๆที แต่มันก็พูดถูก ตอนนี้พี่สิงห์แมร่งห่วงกรรณ์มากกว่าน้องชายอย่างผมซะอีก
“ลวนลามเชี่ยไร พี่โยรินแกล้งเหอะ”
“ฟาย อย่ามาทำพูดแต่ก่อนนอนเรียงกันทั้งไอ้ดาทั้งไอ้บีกูยังไม่เคยเห็นมึงจะมีอาการ”ทำหน้ากวนตีนล้อเข้าไปแบบไม่หยุด
“พวกนั้นมันไม่ใช่ผู้หญิง!....โอ้ย!!”มาเร็วกว่าเสียง ด่าไม่ทันจะถึงสามวิไอ้บีก็ประเคนมือเข้ามากลางหลังดัง ตุ๊บ!! โชคดีที่ไอ้ดาไม่มาด้วยไม่งั้นได้เจอ ตุ๊บ ตุ๊บ!!
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า อ้าวเฮ้ยไปไหน!!”ไอ้ชายหัวเราะที่ไอ้บีมาตบผม แต่ผมไม่ได้สนใจเดินหนีพวกมันออกมา สงสัยจะคิดว่าผมโกรธเลยรีบตามมากันใหญ่ สีหน้าซีดกันเป็นแถวๆ
แต่คือไม่ได้โกรธ!! เมื่อกี้เห็นกรรณ์รัวทุบใส่พี่สิงห์อย่างกับจะมีเรื่องกัน คนงี้มุงกันเต็มไปหมด
“กรรณ์อย่านะๆ อย่าทำพี่สิงห์แบบนี้ซิ”
“โอ้ยๆๆ กรรณ์ครับพี่สิงห์เจ็บแล้ว”
“เอาแรงๆเลยกรรณ์! พี่ดาฝากตบอีกทีค่า”
“ฮูเลย์ น้องกรรณ์ของพี่โยอย่าไปยอมสตอเบอรี่น้า”
เสียงเชียร์ที่ได้ยินแว่วๆลอยมาพร้อมกับเสียงโอดครวญของไอ้พี่สิงห์ แหม...อยากจะร่วมด้วยช่วยกันเชียร์กรรณ์ให้ทำแรงมากกว่านี้จริงๆเพราะยังแค้นเรื่องเมื่อเช้าไม่หายเลย แต่ก็กลัวว่าพี่สิงห์จะเล่นงานหนักกว่านี้ เหอะๆ
“อะไรกันครับเนี้ย”กรรณ์ได้ยินเสียงผมก็หันมาหาทำตาโตเหมือนดีใจที่ได้เจอ
....อ่า....ใจมันฟูๆพองๆ
“เหม!! ...สตอเบอรี่ไปไกลๆ”
“อะไรกันกรรณ์ พี่ทำอะไรให้กรรณ์ไม่พอใจเหรอครับ”พี่สิงห์ก็ยังทำงงอยู่นั้นแหละ โอ้ย!! ไปไกลๆได้แล้วพี่กรรณ์อารมณ์เสียแล้วเห็นมั้ยห่ะ ฮึ่ยๆๆ
“ไป...ไป...ไป!!!”ยัง!! ยังจะหน้ามึนไม่ชอบไปอีกไอ้พี่สิงห์...ฮ่วย เห็นมั้ยสุดท้ายพี่กรณ์เลยต้องพากรรณ์ออกไปแทนเลย ขัดใจเหมราชฉิบ
“ไงพี่...ไปแกล้งอะไรกรรณ์อีกอ่ะ?”
“เปล่าเว้ย...อยู่เฉยๆไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่เชื่อถามพวกโยรินกับดาดิ”
“เออ...ดาก็งงว่าทำไมอยู่ๆน้องกรรณ์ถึงเป็นแบบนั้น”
ยังคงงงกันอยู่อย่างนั้น พี่สิงห์เองก็สีหน้าลำบากใจ คงกลัวว่ากรรณ์จะเกลียดตัวเองเข้าจริงๆซะแล้วมั้ง อยากจะเห็นใจเหมือนกัน แต่ฝันไปเลย!! ตอนนี้สมน้ำหน้าเท่านั้น!!
ซักพักพี่กรณ์ก็พากรรณ์เดินกลับมา ทันทีที่เห็นแทบอยากจะเข้าไปปลอบ ก็กรรณ์เล่นเดินตาแดงมาแต่เพราะกรรณ์ไม่ยอมปล่อยมือจากพี่กรณ์เลยผมเลยได้แต่ยื่นเป็นห่วงเฉยๆ
“เอ่อ...วันสองวันนี้พี่สิงห์อยู่ห่างๆกรณ์หน่อยได้มั้ยครับ”
“ง่า มันเรื่องอะไรกันล่ะครับกรณ์”ไอ้พี่สิงห์โอดอย่างกับเด็ก ไม่เคยเห็นพี่ชายผมในมุมนี้เลย ตั้งแต่เกิดตั้งแต่จำความได้ก็เห็นแต่พี่ชายที่ทั้งอีโก้สูงทั้งขี้เก็ก...พี่กรณ์นี่เก่งจริงๆเปลี่ยนพี่สิงห์ได้ขนาดนี้
“นะครับพี่สิงห์ เดี๋ยวกรณ์จะคอยคุยกับกรรณ์เอง อีกไม่กี่วันกรรณ์ก็คงลืมแล้วล่ะครับ”
“...ลืม...ลืมอะไรครับ?”
“เอ่อ...คือ...กรรณ์กลัวพี่สิงห์น่ะครับ”
“กลัวอะไรครับ พี่ทำอะไรให้กรรณ์กลัว พี่ว่าพี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“คือ...กรรณ์บอกว่า...พี่สิงห์... ‘เหยียบหนอน’ กรรณ์เลยกลัว”
....
....
....
อ้ากกกกกกก!!!!! อุตส่าห์จะลืมไปได้แล้วเชียว!!! พี่กรณ์ครับ เขินนะครับไม่ใช่ไม่เขิน!!! ยิ่งไอ้พวกบ้าข้างหลังนี่หัวเราะก็ยิ่งเขิน แล้วนี่คือสรุปว่าผมคิดเองเออเองใช่มั้ย
ที่กรรณ์เห็นผมแล้วตาโตนี่ไม่ใช่ว่าดีใจที่เจอเหรอ....
โฮฮฮฮฮ!!! ไอ้พี่สิงห์แมร่ง!!! เพราะพี่เลยกรรณ์เลยเห็นภาพสยอง...
แล้วถ้ากรรณ์กลัวผมขึ้นมาอีกคนนะ ขอบอกไว้ตรงนี้เลย บอกไว้เลยนะ!!!
พี่กับผมตัดพี่ตัดน้องกันแน่!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไป ตปท มาครับ ขอโทษที่ไม่ได้เข้ามาแจ้งก่อน
เดี๋ยวมีตอนพิเศษพาทจบอีกตอนหนึ่งนะครับ แต่ยังไม่รู้จะมาตอนไหนนะครับ
ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ :pig4: :pig4:
-
พี่สิงห์งานเข้าซะแร้ว :z2:
บวกเป็ด
-
น้องเหมน่าสงสารแท้
:laugh:
แต่ว่าไปก็คุ้มออกจะตายไป
ได้ทำอะไรๆน้องกรรณ์ของเจ๊ไปตั้งเยอะตั้งแยะ
อย่าบ่นๆ
o18
-
55555 เหมน่าสงสารอ่ะ
คงเป็นเรื่องโจ๊กไปอีกนานอ่ะ
-
น่ารักว่ะ อิ อิ
-
ขัดใจจังเลย เหมยังไม่ได้คุยกับกรรณ์เลย
รอพาร์ทหน้านะ
+1+เป็ดให้ค่ะ
-
55555...ความซวยเลยตกอยู่เจ้าของหนอน รับไปเต็มๆ 55555
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
55555
กรรณ์น่ารักมว๊ากอ่ะ
ชอบเวลา งอแง หุหุ
มาอีกเรื่อยๆนะคะ~
-
กลัวนอนเหมจะตายมั้ง
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:สงสารหนอนของเหม :laugh:
-
เข้ามารอด้วยคนค่ะ
นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ทำให้ร้องไห้ตั้งแต่ตอนแรกเลยอ่ะ
เศร้ามั๊กมาก แต่ก็สนุกดีค่ะ
กลับมาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
ฮ่าๆๆๆๆ น่ารักมากกกกก ชอบๆๆๆๆๆ
-
สนุกมากๆๆๆ
บทแรกๆทำเราเช็ดน้ำตาหลายรอบเลย
แต่พอบทหวานเนี่ย อ่านไปต้องคอยปัดมดที่มาตอมหน้าจอคอม
แต่ที่ฮาที่สุด!!!......คือ หนอนของพี่เหม !! ก๊ากๆๆๆๆๆ
-
:L2::m1:
คุณสิงห์♥คุณกรณ์
คุณเหม♥น้องกรรณ์
ชอบเรื่องนี้มาก
จะรอนะคะ...........................:pig4:
-
บอกตามตรงอยู่ในเล้านี้มาสองปีกว่าๆ
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ทำให้น้ำตาไหล :o12:
ไม่รู้เพราะบทหรือว่าเราอินไปกะเรื่อง
เรื่องนี้ขอบอกว่าเป็นอีกเรื่องที่เยี่ยมมากจริงๆ
มีหลากหลายอารมณ์น่าติดตามน่าติดตาม
รอตอนจบอีกตอนนะคะ :L2: :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้จัง
-
เรื่องนี้สนุกๆมากเลยค่ะ อ่านไปแล้วลุ้นไปด้วย สนุกแบบสุด^^ เป็นความรู้สึกที่นานๆครั้งจะได้สัมผัสกับนิยายแบบนี้
คุณคนแต่งเจ๋งมากเลยค่ะ ^^ o13 o13
-
กร๊ากกกกกกก ไร้เดียงสาได้ฮาจริงไรจริง
-
กรรณ์น่ารักมากอ่ะ
-
รอตอนพิเศษอีกพาร์ท
อยากให้เหมกรรณ์คู่กันจัง ฮ่าๆ รอนะจ๊ะ
-
อ่านตั้งแต่แรกก็เศร้าอ่ะ ต่อมาก็เริ่มหลอนอิกฤษณ์ แต่สงสารยัยน้องสาวไม่น่าตายเลย ส่นพีก็ตายง่ายเกินไป แต่คู่หลักก็รักกันดี และหวานมาก เค้าชอบ
สุดท้ายอยากให้เหมได้กะน้องกรรณ์อ่ะ จะได้ไม๊ขอหน่อยคนเขียน
-
ฮืออออ TT อยากได้ตอนพิเศษอีก
รู้สึกว่ามันค้าง มาก ๆ เลย 555555
น้องกรรณ์กับพี่เหม น่ารักได้อีกอะ > <
-
ฮาเหมสุดๆ
:m20:
น้องกร กับกรรณ์ น่ารัก
:-[
-
น่ารักมาก รอตอนพิเศษนะคะ
-
อยากอ่านพี่เหมกะน้องกรรณ์อีก
-
:z3: :z3: :z3:
โอยยยยยยยยย สนุกมากครับเรื่องนี้ สนุกมากจริงๆ
หลงรักทั้งโครงเรื่อง ทั้งตัวละคร ทั้งคำบรรยายเลยครับ
พอดราม่าก็ดราม่าได้สะใจมาก .. นั่งน้ำตาไหลตามไป
พอหวานก็หวานได้น่ารักมากกกกกก ^^
น้องกรรณ์สร้างสีสันให้กับเรื่องมากครับ
โอยย ชอบเรื่องนี้จริงจังมากครับ
สนุกมากจริงๆ หลงรักเลยครับ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้ให้ได้อ่านนะครับ
:man1:
-
เย่!! จบแล้ว มีความสุขมากๆอะ งื้ออออออออ :m4: :m4: :m11:
-
มีรายการแย่งซีนกันในตอนพิเศษแบบไม่แคร์สื่อ กร๊ากกกกก.....แต่น่าร๊ากมั่ก ๆ
.
.
ขอยืนไว้อาลัยให้หนอนน้อย 1 วินาที หุหุ
<img src="http://i.kapook.com/glitter/2010/th/09/T230910_04PM_r.gif"/>
-
:pig4: เรื่องนี้สนุกมากครับ แม้ว่าช่วงกลางๆเรื่องจะดราม่าไปนิสสสสส
สิงห์ กรณ์น่ารักกกก กรณ์เป็นคนดีจิงๆ
ส่วนอิกฤษณ์ร้ายผิดมนุษย์เกิ๊นนนน
ภัทรน่าสงสาร
กรรณ์น่ารักกกกก เหมก็น่าแซ่บบบ :-[
-
:-[ ชอบมาก
ร้องไห้ 10 ตลบ งื้ดๆๆๆๆ T^T
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ ^^
-
อ่านแล้วอินกับเนื้อเรื่องสุดๆ
น่าสงสารสองพี่น้องมาก
แต่ก็จบได้ประทับใจดี
ขอบคุณมากๆที่เขียนเรื่องดีๆมาให้พวกเราอ่านกัน ;-)
-
อ๊าค สงสารภัทร
เรื่องนี้หน่วงอารมณ์มาก
-
เรื่องนี้สนุกๆมากเลยค่ะ อ่านไปแล้วลุ้นไปด้วย สนุกแบบสุด^^
-
เห็นด้วย เรื่องนี้สนุกมากครับ อ่านไปร้องไปด้วย แบบอินอ่ะ +10 เลย
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ชอบมากๆ
น้องกรรณ์น่ากอดสุดๆ
เนื้อเรื่องมีทุกอารมณ์เลย o13 o13 o13 o13
-
:pig4:รักน้องกรรณ์ มามะมาหอมที
-
บอกได้คำเดียว ประทับใจมาก
-
ชอบมากกกก จนรู็สึกว่า สั้นไปไหม T_T
-
หนุกมากมายเลยฮับ
มันมากกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
-
นิยายสนุกมากครับ คล้ายๆนิยายไทยโบราณแต่ก่อนเลย
แต่สงสารภัทร ขอความกระจ่างให้ภัทรด้วยน่ะ
แต่สนุกกมากๆๆครับ เป็นกำลังใจให้คนแต่งแต่งนิยายดีๆมาให้อ่านอีก
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้าเลยมาเม้นแปะไว้ก่อนนะ :กอด1:
-
อ่านเรื่องนี้ไปประมาณสามตอนก็มีความรู้สึกว่า อยากขอบคุณคนแต่งมากกก เขียนมาได้ภาษาดีเรื่องน่าติดตามดีจัง
แต่พออ่านจบก็รู้สึกว่า อยากขอบคุณคนแต่งโคตรๆ เพราะภาษาดีเนื่อเรื่องสนุก อ่านแล้วมีความสุขอย่างแรง
เค้าชอบทั้งสิงห์ ชอบทั้งกรณ์ ชอบทั้งเหม ชอบทั้งกรรณ์
แต่ที่ชอบที่สุดเห็นจะเป็นภัทรและคุณสุดา นับถือใจทั้งสองคนจริงๆ
ปล.แอบสงสารเหมเรื่องหนอนเหมือนกันนะ 555
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ
พี่สิงห์น่ารักที่สุด
อยากอ่านอีก ^^
-
เรื่องนี้สนุกมากค่า ครบรสและครบเครื่องมากกกก
ยิ่งตอนพิเศษนี่ฮาได้อีก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
ประทับใจจริงๆ >.<
-
อ่านรวดเดียวจบถึงตี 5 ฮ่าๆๆ บ้าไปแล้วไม่สามารถหยุดอ่านได้เลย
กรณ์ กรรณ์ น่ารักมาก ชอบมากมาย
พี่สิงห์พอรู้ใจตัวเองก็หวานซะ แต่ตอนน้องกรณ์เขินมันน่ารักมากกกกกกกกก :กอด1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีนะค่ะ o13
-
ยังไม่รู้เรื่องราวจะเป็นยังไง...
แต่ขอเม้นก่อนถึงจะเข้ามาอ่านช้าเกินไปคงไม่เป็นไร..
เริ่มอ่านอินโท..และตอนแรกก็น้ำตาร่วงแล้ว...
จริง ๆ นะ..อินจัดเลยมั๊ง....สงสารกรณ์นะ..นี่แหละชีวิต...
ไปอ่านต่อดีกว่า :bye2:
-
ยังอ่านไม่จบเลยค่ะ สนุกมากๆเลยค่ะ
นั่งน้ำตาซึ้มตลอดเลย
-
สนุก น่ารัก ซาบซึ้ง ประทับใจ
:pig4:
-
:z10: ดันนนนนนน
คนแต่งจ๋า เรายังรอตอนพิเศษอยู่นะฮ้า ..
-
เห็นถามเรื่องตอนพิเศษที่ผมบอกเอาไว้ว่าเหลืออีกตอนหนึ่ง
ที่จริงพิมพ์เสร็จนานแล้วครับ (อ้าว??)
ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ อย่าพึ่ง :z6: ผมมมมมมมม
คือผมจะโพสวันที่ 19 นะครับ ซึ่งเป็นวันเกิดคนเขียนนั้นเอง เอิ้กเอิ้ก
ที่จริงตั้งใจไว้นานล่ะว่าจะโพสตอนนี้ในวันเกิด
แต่ไม่ได้เข้ามาดูเรื่องนี้นานไปหน่อยเลยลืมแจ้ง
รอกันอีกหน่อยนะครับผม :z2:
ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมนะครับ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านแล้วก็ชมชอบ
แล้วก็คนที่เข้ามารอตอนพิเศษด้วยนะครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะรอนะคะ
เยเยเย
^^
-
อ่านรวดเดียวจบ น้ำตาซึมตั้งแต่ตอนแอบอ่านที่ทำงาน จนกลับมาอ่านต่อที่บ้าน
สงสารกรรณ์ กรณ์ และภัทรมาก แปลกใจว่าทำไมกรณ์ไม่อธิบายให้สิงห์เข้าใจ ยังไงจะเข้ามารอวัน
เกิดคนเขียนนะครับ
-
อ๊ายยยยย จะรอน่ะค่ะ ขอบคุณมากๆเลยที่ยังคงคิดถึงคนอ่าน
ขอให้คุณคนเขียนมีความสุขมากๆน่ะค่ะ ^^
-
รอตอนพิเศษจ้า
-
สนุกมากๆๆค่ะ o13
-
รอร้อรอ :)
-
รอตอนพิเศษจ้า
-
ตอนพิเศษ กรณ์-สิงห์
สายลมเย็นสบายที่พัดผ่านร่างกายบอบบางทำให้มันรู้สึกว่าหนาวกว่าที่ควรจะเป็นนิดหน่อย ร่างทั้งร่างมีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวที่ปิดส่วนล่างเอาไว้เท่านั้น หยดน้ำที่เกาะอยู่บนผิวขาวแข่งกันสะท้อนแสงระยิบระยับดูราวกับร่างบางเป็นเพชรเม็ดงาม
งามกว่าสิ่งใดในความคิดของคนที่รัก...สิงห์เอื้อมไปกอดกุมร่างตรงหน้าเอาไว้อย่างแนบแน่น ก่อนจะฝั่งสันจมูกของตัวเองลงที่แก้มนุ่มเพื่อสูดดมกลิ่นกายที่น่าหลงใหลอย่างไม่รู้จักเบื่อ
เวลาที่ผ่านล่วงเลยมาสามปี...สามปีที่สิงห์และกรณ์ได้รักกัน...แม้จะเป็นช่วงเวลาที่เริ่มต้นด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส แต่สุดท้ายแล้วก็ยังปรากฏ ‘รัก’ ที่มั่นคงและเที่ยงแท้ของทั้งสองคนออกมา
จากแค่คนที่เคยแอบรักที่ไม่เคยคิดจะมายืนเทียบเคียงคนที่หลงปลื้ม วันนี้กรณ์ได้ยืนเคียงข้างคนที่เขารักและก็รักเขาอย่างสุดหัวใจ
สำหรับสิงห์...คนที่เคยแต่ถูกรักก็รับรู้ถึงความรักที่ ‘แท้จริง’ การได้เจอกับกรณ์เหมือนเป็นการที่ชีวิตของสิงห์ได้รู้สึกถึงการเริ่มต้นชีวิตอย่างแท้จริง ได้รู้จักกับคำว่า..ครอบครัว อยากรัก อยากปกป้อง อยากดูแล ความคิดเหล่านี้มันเอ่อล้นออกมาจากตัวของสิงห์จนห้ามไม่อยู่
แต่กรณ์ก็ไม่ได้อยากจะห้ามความรู้สึกนั้นเท่าไร...เพราะกรณ์เองก็มีความสุขกับความรู้สึกแบบนั้นของสิงห์...จริงๆ
“มายืนทำอะไรตรงนี้ ฮึ”เสียงเข้มแกล้งถามล้อเลียนคนรักที่มายืนเล่นตรงระเบียงคอนโดฯ ด้วยสภาพที่ใครเห็นก็คงต้องเกิดอารมณ์อย่างว่า...กรณ์หันมายิ้มให้คนที่ซ้อนตัวอยู่ข้างหลังก่อนจะเขย่งปลายเท้าจรดปลายจมูกเข้ากับแก้มเนียนที่เริ่มมีไรเคราขึ้นมานิดหน่อย
“คิดถึงกรรณ์จังเลย ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง”
“เดี๋ยวกรรณ์ก็กลับมาแล้ว น้องแค่ไปเที่ยวเอง พวกไอ้เหมก็ไปดูแลทั้งฝูงไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน”สิงห์บอกยิ้มๆ นึกถูกใจที่คนในอ้อมกอดอ้อนตัวเองแบบนี้ ไม่บ่อยครั้งนักที่กรณ์จะหอมหรือจูบเขาก่อน แต่ช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมากรณ์จะอ้อนเขาด้วยวิธีนี้บ่อยๆ เพราะอยากให้สิงห์รีบเคลียร์งานให้เสร็จให้ไวที่สุดจะได้ตามไปหาน้องชายสุดที่รักที่ตอนนี้คงเที่ยวเล่นอยู่ที่ไหนซักที่กับกลุ่มน้องชายของราชสีห์
เพราะเป็นทริปใหญ่ฉลองเรียนจบของเหมราช เห็นว่ามาแผนจะเที่ยวตั้งแต่ทะเลทางใต้ไล่ไปเรื่อยๆจนกระทั้งถึงทางเหนือแล้วจะจึงจะวกกลับสิ้นสุดการเที่ยวที่ภาคอีสาน
ตอนนี้เป็นเวลากว่าสองอาทิตย์ที่พวกเหมราชพากรรณ์ไปตะล่อนทัวร์กับพวกตัวเองโดยที่กรณ์ไม่ได้ตามไปด้วย สาเหตุแรกคือเพราะสิงห์ยังมีงานรออยู่ยังไม่พร้อมที่จะหยุดยาว และอีกสาเหตุคือกรรณ์ของกรณ์เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยจะติดพี่ชายเท่าที่ควรจะเป็น
อาจเพราะสามปีมานี่กรรณ์ได้พี่ชายคนใหม่ที่ทั้งหลงและตามใจทุกอย่างอย่าง ‘เหมราช’ ทำให้กรณ์ต้องแอบน้อยใจอยู่บ่อยๆ แต่ทุกครั้งกรรณ์ก็จะเข้ามาง้อทุกครั้งจึงไม่มีครั้งไหนที่กรณ์จะงอนน้องได้ข้าวชั่วโมงเลยซักครั้ง
ถึงช่วงหลังจากที่กรณ์เรียนจบ ทำให้มีเวลาเจอกรรณ์น้อยลงไปบ้าง แต่พอไกลหูไกลตาหน่อยก็อดคิดถึงไม่ได้เหมือนกัน
“พี่สิงห์รีบๆทำงานไม่ได้เหรอครับ กรณ์คิดถึงน้องจะแย่อยู่แล้ว”คำพูดออดอ้อนของกรณ์ที่สิงห์คาดการณ์ไว้ออกมา ทำให้ใบหน้าเข้มยิ้มตอบกลับอย่างอ่อนละมุน
“ก็งานพี่มันเยอะนี่ บอกให้กรณ์มาเป็นเลขาส่วนตัวพี่ก็ไม่ยอม”
“ไม่เอาหรอก เห็นหน้ากรณ์บ่อยๆพี่สิงห์คงเบื่อหน้ากรณ์แย่เลย”พูดด้วยน้ำเสียงงอนๆขัดกลับใบหน้าอมยิ้มที่หันกลับมาซ่อนไม่ให้สิงห์เห็น
“อย่างพี่เหรอจะเบื่อกรณ์...ไม่มีวันซะหรอก!!”ยืนยันคำพูดด้วยการก้มลงไปจูบคนที่พูดอะไรไม่เข้าท่า ไม่มีทางเลยที่สิงห์จะเบื่อกรณ์ แค่คิดก็ยังไม่เคย และไม่มีวันคิด
เพราะตั้งแต่สามปีที่แล้ว...นับวัน...มีแต่จะรักกรณ์มากขึ้น...มากขึ้น...มากขึ้น
“ฮ่า...คนบ้า”หน้าหวานสวยขึ้นสีแดงอย่างห้ามไม่อยู่ หลังจากผละออกจากจูบแสนหวานก็ซบตัวลงกับอกกว้างแล้วทุบเบาๆ เรียกเสียงหัวเราะในลำคอจากสิงห์อย่างดี
“หวาาา !!”ไม่ทันได้เขินอะไรกันมากมาย ร่างเล็กก็ถูกอุ้มขึ้นมาแนบอก มือบางก็คล้องคอหนาด้วยความเคยชิน แต่ก็ไม่ทันจะได้ดุว่า ‘คนบ้า’ ที่เป็นคำประจำตัว ปากบางก็ถูก ‘ห้ามพูด’ โดยคนปากหนาของคนอุ้มซะก่อน
“ยั่วได้ยั่วดีจริงๆนะ!!”ว่าเล่นๆก่อนจะวางคนรักลงบนเตียงหนานุ่ม กรณ์มองสิงห์ด้วยตาที่หยาดเยิ้มด้วยความต้องการ
“อือออ”เสียงครางหวานดังขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อนเพราะโดนทั้งสันจมูกและปลายครางที่มีไรหนวดไซร้ไปมาจนเกิดความกระสันเสียว ทุกทีที่ปากหนาผ่าน...ปรากฏรอยร่องไว้ราวกับจับจอง...
“พี่สิงห์...อื้ออ...”
“กรณ์...กรณ์ครับ...อยากให้พี่ทำอะไร..”เรียกร้องด้วยน้ำเสียงที่สะกดความต้องการไว้เต็มเปี่ยม ความจริง...แค่เสียงกับภาพตรงหน้าก็ทำให้สิงห์เกิดอารมณ์จนแทบจะคุมไม่อยู่ แต่เพราะกรณ์วันนี้ดูร้อนแรงและไม่ขัดเขาเลย...แม้ว่าครั้งนี้จะเป็น ‘รอบที่สาม’ แล้วก็ตาม
“เข้ามาหากรณ์...นะครับ...พี่สิงห์...อ๊า!!...รัก พี่สิงห์รักกรณ์ใช่มั้ย”ตอบกระแท่นกระแท่นเพราะแก่นกายโดนมือใหญ่บีบคลึงจนอดครางไม่ไหว ร่างเล็กบิดตัวไปมาพยายาม ‘เร่งเร้า’ จนอีกคน ‘เร้าร้อน’
“รัก...รักที่สุด”
“ถ้า...อ๊า...ถ้ารักกรณ์ก็เข้ามาซิครับ...เข้ามาซะที”
เสียงในหูของคนที่คร่อมร่างของกรณ์ดัง ตึ่ง!! เหมือนหูดับออกไปจากประสารทสัมผัส ไม่รับรู้อะไรที่กรณ์พูดอีกแล้ว รู้แค่ว่านาทีนี้เขาต้องทำให้ตัวเองเป็นคนๆเดียวกับร่างที่ยั่วอารมณ์ตรงหน้าให้ได้เร็วที่สุด
แก่นกายใหญ่สอดแทรกเข้าไปในช่องทางที่คุ้นเคยกันดี เรียกเสียงครางหวานจนดังกว่าเดิมเพราะสิงห์ดันทีเดียวจนส่วนหลายติดกับผนังภายใน...แต่ก็เพราะว่านี่ไม่ใช่ ‘ครั้งแรก’ ของ ‘คืนนี้’ ที่ช่องทางนี้จะรับแก่นกายของสิงห์ จึงไม่ทำให้กรณ์รู้สึกเจ็บแต่อย่างใด
เสียงครางที่ออกมาของทั้งคู่จึงมีแต่... ‘ความสุขสม’
“เร็วอีก!! พี่สิงห์...ทำเร็วอีกนะ!!”แม้จะแปลกใจที่คนรักดูเรียกร้องผิดปรกติ แต่ตอนนี้หัวสมองของเขาไม่มีเวลามาเหลือให้เปลืองสมอง...เอวหนาส่ายเข้าออกทั้งแรงและเร็วตามเท่าที่คนใต้ร่างต้องการ...
ยิ่งครางดังเท่าไร...แรงกระแทกก็ยิ่งแรงขึ้นตามเท่านั้น
“อื้อ!!..อ๊า”อาจจะเพราะว่าเป็นเซ็กส์ครั้งที่สาม...เวลาที่ผ่านไปกว่าเกือบครึ่งชั่วโมงที่ร่างของยังคงเชื่อติดกันอยู่บนเตียงกว้าง ท่วงท่าที่เปลี่ยนไปตามอารมณ์ของผู้ร่วมรักถูกใช้ไปหลากหลายแบบ
จวนที่จุดสุดท้ายจะมาถึง...สิงห์ที่รับรู้ว่าคนรักใกล้ถึงจุดสุดยอดก็พลิกตัวให้กรณ์ขึ้นมาอยู่บนตัวของเขา ทันทีที่ร่างเล็กอยู่ด้านบนก็จัดการโยกตัวเองด้วยอารมณ์ที่พาไป โดยมีมือบางที่จับแก่นกายของตัวเองชักไปมาอย่างรวดเร็ว
“กรณ์ อ๊า!!! กรณ์ จะ อ๊า!!!!!!!!!!”สิ้นเสียงหวานร่างเล็กก็ถูกพลิกกลับมาอยู่ด้านล่างอีกครั้ง เอวของสิงห์จะส่ายทั้งเร็วและแรงกว่าเก่าก่อนจะกดแช่แล้วร้องครางเสียงเข้มในลำคอไม่ต่างจากคนรัก
“รักกรณ์จังเลยครับ”ทิ้งร่างลงทับตัวคนตัวเล็กแล้วยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อนหลังจากที่ออกกำลังก่อนที่จะหอมแก้มใส่บอกคำรักโดยที่ความเป็นชายของตัวเองยังไม่หลุดออกจากร่างข้างใต้
“กรณ์ก็รักพี่สิงห์”คำรักที่มีความหมายเมื่อออกจากปากของคนที่รัก มีค่าเหนือสิ่งอื่นใด
บางคนบอกว่าคำว่า ‘รัก’ บางที่ก็ไม่สำคัญเท่าการกระทำ...แต่สำหรับกรณ์และสิงห์ คำว่ารักที่ได้ยินจากคนที่เราต้องการจะฟัง กลับเหมือนน้ำที่คอยหล่อเลี้ยงหัวใจไม่ให้แห้งเหี่ยว เป็นเหมือนอากาศที่ทำให้ใจกลวงๆยังคงคับพองด้วยความยินดี
“ทำไมวันนี้กรณ์ของพี่ร้อนแรงจังเลยครับ หืม??”
“กะ..ก็”หน้าขาวขึ้นสีก่อนจะซุกตัวเข้าไปในอกกว้างแบบที่ชอบทำแต่สิงห์ไม่เคยจะเบื่อท่าทางแบบนี้เลยซะครั้ง
“ถ้าเอาเวลาบนเตียงของเราไปทำงานนี่พี่เคลียร์เสร็จเป็นกองๆแล้วนะเนี่ย โอ้ย!!ๆๆ เจ็บแล้วครับ”ไม่ทันจะแซวไปมากกว่านั้น มือเล็กก็ทุบเข้าเบาๆ แต่เป็นสิงห์ที่ร้องจนเว่อร์
“หึหึ...แล้วบอกพี่ได้รึยัง...ว่าทำไมนี้เมียของพี่ถึงได้ร้อนแรงขนาดนี้”
“ก็วันนี้...”
“วันนี้??? วันนี้พี่ทำงานทั้งวันเลยทำให้กรณ์เหงาเหรอครับ โธ่!! ปล่อยให้เมียเหงาได้ยังไงนะ โอ้ยๆๆ หึหึ”
“ไม่ใช่ซะหน่อยคนบ้า...”มือเล็กรั่วทุบหนักกว่าเดิมถึงจะไม่ถนัดนักเพราะมีสิงห์ที่นอนทับอยู่ด้านบน สุดท้ายก็โดนมือใหญ่รวบเอาไว้อยู่ดี
“ก็วันนี้...วันพิเศษ”กรณ์บอกอายๆ
“วันนี้เป็นวันครบรอบที่กรณ์เจอพี่สิงห์ครั้งแรก...ปีที่แล้วก็บอกไปแล้ว...ปีนู้นก็บอก...ไม่จำเลย...คนบ้า”
“หึหึ...อ่อเหรอ...งั้น เดี๋ยวพี่ต้องขอโทษซักหน่อยแล้วนะ”พูดจบก็ชกจูบอย่างรวดเร็ว และคำรัก ‘ครั้งที่สี่’ ก็เริ่มขึ้นอีกครั้งในค่ำคืนนี้
เป็นความจริงที่สิงห์จำวันนี้ไม่ได้...แต่เพราะกรณ์เป็นพวกใส่ใจในรายละเอียดเยอะเหลือเกิน... ‘วันพิเศษ’ สำหรับกรณ์ในปีๆหนึ่งมีมากมายเหลือเกิน ส่วนใหญ่ก็จะเกี่ยวข้องกับเขาทั้งคู่...วันที่รู้จักกัน...วันที่กรณ์เจอสิงห์ครั้งแรก...วันที่บอกรัก...และอีกมากมาย จนสิงห์ไม่ค่อยจะจำ แต่ก็จะมานึกสงสัยภายในคืนนั้นๆแทนว่าทำไมคนรักถึงเร้าร้องและต้องการผิดปรกติ
ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ...แต่เพราะชอบมาก...จนอยากจะทำให้วันพิเศษของกรณ์มีมากกว่านี้...ทั้ง 365 วันเลยก็ดี
เอามาลงให้ก่อนสำหรับพาสของคู่หลัก สำหรับกรรณ์ เหม เดี๋ยวมาวันที่กำหนดไว้นะครับ
(แอบมาดันกระทู้ตัวเอง ฮ่าาาาาาาา)
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะครับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ว๊าววววววววววว ตอนพิเศษมาแล้ว ไปอ่านก่อน
-------------------------------------------------------
วันพิเศษกับคนพิเศษ และก็ทำอะไรที่พิเศษๆ :m25: :z1: :pighaun: :haun4:
สมกับเป็นตอนพิเศษเลยค่ะ น่ารักมากๆ
รอตอนพิเศษของน้องกรรณ์นะคะ คิดถึงน้องกรรณ์....
นายเหมรังแกน้องกรรณ์บ้างรึเปล่าก็ไม่รู้ อิอิ :impress2: :impress2:
:L2: :L2: :L2: ขอบคุณค่ะ บวกๆ
-
คิดถึงสิงห์กร ที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอตอนพิเศษเรื่อยๆเลยได้ไหมคะ >,<
ตอนนี้น้องกรณ์ร้อนแรว๊ง!! อย่าว่าแต่สิงห์เลยที่รัก
เพราะพี่คนนี้ก้ทั้งรัก ทั้งหลงน้องกรณ์ >,<
-
พิเศษจริง ๆ
-
กรณ์ร้อนแรงจริงๆ น่ารักสุดยอด~ :-[ :impress2:
-
อยากรู้เรื่องของเหมราชอ่ะ
แต่พี่สิงห์กะน้องกรณ์กะน่ารักอยุ่นะ
-
ของเขาพิเศษจิงๆ
รอน้องกรรณ์ :z1:
-
กรณ์ร้อนแรงมาก
-
อ่านไปมดกันไป หวานกันจริงจัง อ๊ายยยยย :-[
-
น่ารักมากกกกก
แต่ถ้าจะน่ารักกว่านี้
ขอตอนพิเศษ คู่น้องชาย ได้ไหมมมม
-
กรรณ์ เหม :m10:
-
อร๊ายยยย ร้อนแรงสุดๆ><
-
ชอบตอนพิเศษนี้มากๆ แต่จะชอบมากกว่านี้ ถ้าได้ตอนพิเศษ กรรณ์กับเหม นะ
-
น่ารักมากๆ :o8:
ขอบคุณนักเขียนมากๆ เลยนะคะ
-
มาแล้วจ้าๆ
น่ารักมากๆ
ชอบๆๆ :-[
-
อิจฉานะเนี่ย มีวันพิเศษเยอะ พี่สิงห์ก็กำไรโคตรๆเลยสิ น้องกรณ์เซอร์วิสพิเศษ
คู่พี่หวานปนร้อนแรง รักกันดีจริงๆ แต่อยากอ่านคู่น้องด้วย คิดถึงเหมกะกรรณ์
-
กรณ์น่ารักจัง :กอด1: พี่สิงห์ก็นะ แหมๆๆๆๆ
อืม แต่ว่า สามปีผ่านไป.... หนอนน้อยของน้องเหมคงจะโต (แล้วมั๊ง) อิอิ
ขอบคุณคนเขียนมั่กๆ
-
มัน...สนุกมากกกกกกก >.<
สนุกมากๆเลยค่ะ ไปๆมาๆแล้วชอบน้องเหมมากกว่าพี่สิงห์นะ (แต่ไม่ใช่เพราะอิทธิพลของฉากหนอนเละนะคะ ฮ่าฮ่า)
ชอบเวลาเหมบรรยายเรื่องของน้องกรรณ์มากเลย แบบว่าดูเอ็นดู้ เอ็นดูน่ะค่ะ
ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องดีๆและสนุกๆอย่างนี้
ป.ล. 1 ชอบกฤษณ์ในตอนท้ายสุด ที่น้องสาวมาเรียก แค่ประโยคท้ายนั่นประโยคเดียวให้ความรู้สึกว่าจริงๆแล้วกฤษณ์ก็รักน้องเหมือนกัน T.T
ป.ล.2 ยกป้ายรอตอนพิเศษขอน้องกรรณและเหม ^.^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
วันพิเศษกับคนพิเศษ
ช่างหวานแท้ :z1:
-
5555 กรี๊ดกร๊าด
เห็นว่าตอนพิเศษมา ตกใจมาก
เพราะตอนแรกกะมาดูอีกทีวันที่กำหนด
ดีนะที่เข้ามาผลุบๆโผล่ๆในนิยายที่โพสจบแล้วก่อน
เลยไม่อ่านคู่หลักซะเลย
เอิ๊กก รออ่านตอนพิเศษกรรณ์เหมจ้า
-
อิอิ น้องกรณ์พิเศษ แถมลูกชิ้นสี่เท่า ถูกใจสิงห์และผู้อ่านจริงๆ :z1:
-
โอ๊ยยยยยยยยย น่ารักเกินไปแล้วววววววววววว กรณ์ น่ารักที่สุดเลย ><
อยากอ่านกรรณ์สุดตัวเลยค่ะ >< 5555+
-
ป่าสวยด้วยพรรณไม้ยืนต้นนานาชนิดบ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์เป็นอย่างดีของพื้นที่แถบนี้ บรรยากาศของละแวกจึงมีความเย็นสบายไปตามๆกันด้วย กลุ่มคนที่แวะมาเที่ยวต่างรู้สึกผ่อนคลายกับสิ่งรอบตัว แม้จะต้องเดินขึ้นทางลาดกว่าจะได้ขึ้นมาชมส่วนหนึ่งของ ‘พระตำหนักภูพานราชนิเวศน์’
แต่ความสนุกสนานก็ไม่ได้ถูกลดทอนลงไปแต่อย่างใดกับกลุ่มวัยรุ่นที่เดินไปคุยไปและหัวเราะไป
เป็นเพราะเด็กชายที่ดูอ่อนวัยและตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม ทำให้ผู้ร่วมเดินทางทุกคนถึงกับหัวเราะและยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เพียงแค่เห็น...กรรณ์...ยิ้มกว้างอย่างสนุกสนาน แต่คนที่เห็นรอยยิ้มสวยๆนั้นแล้วมีความสุขที่สุดคงหนีไม่พ้น...เหมราช
เหมราช...น้องชายของราชสีห์ซึ่งเป็นแฟนของพี่ชายของเด็กชายตัวเล็ก เป็นเหตุให้เหมได้มารู้จักและรู้สึกอยากปกป้องกรรณ์ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะว่าสงสารที่กรรณ์ต้องเกิดมาอย่างผิดปรกติ อีกส่วนคือความรู้สึกดีๆที่มีให้เด็กน้อยข้างๆตัว
สี่ปีที่ได้เห็นหน้าได้พูดคุยกับกรรณ์ยิ่งทำให้เหมเกิดความแน่ใจมากขึ้นมากกว่าเก่า
‘รัก’...เป็นรักไม่ผิดแน่ๆ
“กรรณ์เดินไปดูตรงนั้นกัน”ร่างสูงบอกแล้วยิ้มอ่อนโยน กรรณ์ที่หันมาก็ยิ้มตอบแล้วคว้ามือใหญ่เข้าไปกอบกุมอย่างไม่มีเขินอาย ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปไกลจากที่เพื่อนๆอยู่ไม่มาก
“สวยมั้ยครับ?”เหมชี้ที่กอต้นไม้ที่ออกดอกสีสันสวยงาม เห็นแต่แรกแล้วจึงชวนคนตัวเล็กออกมาดู
“สวย สวย”พยักหน้าตอบ ยิ้มหวานแล้วก้มลงไปหอมดอกไม้นั้นเบาๆ
“อยากเก็บ...แต่กรณ์ว่า...กรณ์เคยสอน...ห้ามเด็ดดอกไม้”ประโยคคำพูดของกรรณ์ที่เริ่มมีพัฒนาการขึ้นมามากกว่าแต่ก่อนบอกถึงความน่ารักของตัวคนพูด มือหนาขยี้หัวเล็กเบาๆอย่างเอ็นดูก่อนจะเด็ดดอกไม้หนึ่งดอกส่งให้กรรณ์
“แต่พี่กรณ์ไม่เคยเห็นสอนเหมเลย”กรรณ์รับดอกไม้มาแล้วยิ้มกว้างกว่าที่เคย ทำเอาคนที่ทำตัวไม่ดีต่อสังคมดีใจที่ได้ทำผิด...ถ้าเพื่อรอยยิ้มของกรรณ์ ต่อให้เขาเป็นคนที่ดูไม่ดีกว่านี้ก็ยอม
“เหมรักกรรณ์นะ”คำรักบอกออกมาอย่างง่ายๆ แต่ก็มีแค่รอยยิ้มเหมือนเดิมกับการพยักหัวเล็กๆอย่างที่เคยเป็นมา
ไม่ใช่ครั้งแรกที่เหมบอกรักกรรณ์ แต่เป็นเพราะคนตัวเล็กไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำที่เหมพูดออกมาต่างหาก บางครั้งเขาเองก็นึกไม่พอใจที่กรรณ์ต้องเป็นเด็กพิเศษแบบนี้เหมือนกัน
“รักเหมือนกัน”เสียงเล็กตอบไม่มีท่าทางขัดเขินราวกับไม่ได้รู้ความลึกสึกของคำที่พูดออกมาจริงๆ เหมราชถอนหายใจนิดหน่อยก่อนจะลากคนตัวเล็กกลับไปเข้ากลุ่มเพื่อนๆที่ค่อนข้างคุ้นเคยกันดี
ช่วงกลางวันที่อากาศไม่ได้ร้อนอะไรมากมายทำให้คณะผู้ท่องเที่ยวที่วัยรุ่นกว่ากลุ่มอื่นๆเดินชมความสวยงามได้อย่างจุใจกว่าจะกลับมาถึงที่พักที่อยู่ในตัวเมืองก็เกือบจะค่ำอยู่แล้ว
ทุกคนตัดสินใจว่าวันนี้คงต้องนอนพักแต่หัววันเพราะพรุ่งนี้ต้องขับรถต่ออีกไกล...จุดมุ่งหมายของพรุ่งนี้คือตลาดอินโดจีนจังหวัดมุกดาหาร
เหมราชพากรรณ์เข้ามาพักในห้องพักขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก ทันที่ที่เข้ามาเหมไม่ลืมที่จะกดโทรศัพท์ติดต่อกรณ์เพื่อแจ้งความเป็นไป รู้ดีว่ากรณ์รักและห่วงน้องชายคนนี้ขนาดไหน
เพราะเขาก็รักและห่วงคนคนนี้ไม่ต่างอะไรกับกรณ์เลยซักนิดเดียว
กรรณ์รับโทรศัพท์ไปด้วยรอยยิ้มกว้าง เหมจึงเดินหยิบผ้าขนหนูสีขาวขึ้นพาดบ่าแล้วเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายกับความเหนื่อยล้า
เสียงซู่..ซ่าของสายน้ำที่ตกกระทบพื้นเป็นเสียงเดียวที่ดังภายในความเงียบ ร่างกายเปลือยเปล่าของชายหนุ่มวัยเจริญพันธุ์ที่ยืนปล่อยให้น้ำไหลผ่านไปเรื่อยๆ แม้จะดูหงอยเหงาแต่มุมปากหนายกขึ้นเล็กๆที่มุมปากบอกถึงสิ่งที่กำลังคิดไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายซะทีเดียว
หลายปีที่ผ่านมาทำให้เหมรู้ตัวรู้ใจตัวเองก็จริง แต่อย่างไรก็รู้ถึงความจริงว่าเขากับกรรณ์คงไม่ได้สมหวังกันแน่ๆ จะให้ไปพูดเรื่องความรัก...คนรักกับกรรณ์คงจะยากเกินไปที่น้องจะเข้าใจ แต่ที่ใจเพราะน้องดูเหมือนจะชอบอยู่กับเขามากที่สุด...มากกว่าพี่ชายแท้ๆด้วยซ้ำไป
คงเพราะเหมไม่เคยขัดใจอะไรเลยซักครั้ง ไม่แม้กระทั้งจะคิดขัดใจ เพราะน้องทั้งน่ารักและน่าสงสารในคราวเดียวกัน แบบนั้นเลยทำให้กรรณ์ชอบที่จะอยู่กับเหมมากที่สุด
“เหม!! สตอเบอรรี่...”มือเล็กยื่นโทรศัพท์เครื่องเดิมคืนให้ทันทีที่ก้าวออกมาจากห้องน้ำ คำบอกที่ต้องแปลความนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ยากเกินไปที่จะตีความออก
“โอเค...กรรณ์ไปอาบน้ำซะนะ”รับคำก่อนจะดันคนตัวเล็กเข้าไปในห้องน้ำที่เปิดประตูกว้างด้วยกลัวน้องจะเป็นอันตรายอะไร
“ว่าไงพี่ ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะคุยกับน้อง วันนี้มีอะไรพิเศษหรือไง”
“เปล่า กูจะคุยกับมึงบ้างไม่ได้หรือไง”เสียงเข้มที่คุ้นเคยตอบกลับ ทำเอาคนฟังต้องหัวเราะขำๆในลำคอ เวลาพี่ชายของเขาชอบมีมาดแล้วทำอีโก้สูงใส่คนอื่นมันชวนให้คิดถึงเวลาที่คนๆนั้นอยู่กับคนรักที่ชื่อกรณ์ พอเห็นภาพนั้นแล้วก็ชวนให้ขำ...ไม่นึกว่าชาตินี้จะเห็นคนอย่างราชสีห์อ้อนคนอื่น
“แล้วคุยอะไรล่ะพี่ ผมเหนื่อยนะ อยากพักแล้ว”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูกับกรณ์จะตามไป จองห้องเพิ่มไว้สองห้อง”คนฟังขมวดคิ้วก่อนจะถามออกไปด้วยความสงสัยทันที
“สองห้อง?? จองทำอะไรต้องสองห้องว่ะพี่สิงห์”
“ก็กูหนึ่งห้อง กรณ์หนึ่งห้อง”คำตอบเสียงเข้มอีกครั้งทำให้รู้ว่าคนตอบคงกำลังหงุดหงิดอยู่แน่ๆ
“อ้าว...ทะเลาะกันเหรอนี่”
“ทะเลาะห่าไร...กรณ์จะนอนกับกรรณ์”
“หา!!!”
“เออ ตามนี้นะ”พูดจบก็วางสายทันที ปล่อยให้เหมนิ่งงงประมวลผลในสมองจนเริ่มจะรู้เรื่องราว
...พี่กรณ์จะนอนกับน้อง...
...งั้นเขาก็ต้องนอนคนเดียวเหรอ?...
...ไม่เอาด้วยนะ!!...
...สองอาทิตย์ที่ผ่านมา เขานอนกอดตัวนิ่มๆของกรรณ์จนชินแล้ว...
...ถึงเมื่อก่อนจะได้กอดกันบ้าง แต่ก็นานๆครั้ง...
...แต่นี่สองอาทิตย์นะ!! กอดมาตลอดจนมันชินแล้ว...
“ไอ้พี่สิงห์แมร่ง!! ทำไมไม่รู้จักห้ามพี่กรณ์ว่ะ!!”บ่นขบเขี้ยวตัวเองไปพร้อมๆกับหัวที่คิดหาทางออก ทั้งๆได้ยินเสียงน้ำไหลกับเสียงหัวเราะเอิ้กอ๊ากของคนที่กำลังเล่นฟองสบู่อยู่ในห้องน้ำตอนนี้
ไม่นานรอบยิ้มของชายหนุ่มก็ยกยิ้มกับความคิดในหัว...
“กรรณ์...อาบน้ำพอแล้วเดี๋ยวเป็นหวัด”ตะโกนเรียกไม่นานร่างเล็กก็เดินออกมาพร้อมๆกับผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่พันอยู่รอบตัว ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นร่างบางๆน่ากอดกับผิวขาวๆเนียนน่าลูบไล้นั้นก็จริง แต่ทุกครั้งที่เห็นก็ทำเอาหัวใจของเหมต้องเต้นไวกว่าปรกติทุกที
สะบัดหัวไล่ความคิดที่อยากรังแกน้องออกไปจากหัวก่อนจะดึงร่างเล็กให้มานั่งที่ปลายเตียงแล้วใช้ผ้าอีกผื่นเช็ดหัวอย่างอ่อนโยนจนผมสีดำขลับเริ่มหมาด
ปากหนาก้มลงไปจูบหนักๆผ่านผ้าผื่นบางที่กางกระหม่อมแล้วยกมือบางขึ้นมากอบกุม เรียกให้ดวงตาใสซื่อมองอย่างงงๆ ถึงไม่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังมองด้วยสายตาหวานซึ้งขนาดไหน แต่รู้ด้วยสัญชาติญาณว่าเหมกำลังแปลกๆไป
“กรรณ์ครับ...”แหวนทองคำลายเกลี้ยงที่เหมราชใส่จนติดมือถูกถอดออกมาอยู่ตรงหน้าของคนตัวเล็ก
“.... ‘แต่งงานกันนะ’ ....”
....
....
ความเงียบเป็นเพียงอย่างเดียวในตอนนี้ เหมเข้าใจดีว่าความเงียบไม่ใช่คำตอบของกรรณ์ แต่เพราะน้องไม่เข้าใจมากกว่าจึงไม่รู้จะพูดว่าอะไร
“การแต่งงานคือการที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ถ้ากรรณ์แต่งงานกับเหม เหมกับกรรณ์ก็จะได้นอนด้วยกันทุกวัน อยู่ในอ้อมกอดของเหม ตื่นมาก็จะเจอหน้าเหมทุกวัน”อธิบายด้วยความใจเย็น พร้อมๆกับรอคำตอบของคนตัวเล็กที่เริ่มจะยิ้มออกมาหน่อยๆ
“...ถ้างั้น...ก็แต่งงานกันนะ”เสียงหัวเราะใสหัวเราะอย่างมีความสุข เพราะคนตัวเล็กไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่าที่เหมสอน...ถ้าที่เหมบอกมาเป็นเรื่องจริง ในใจจริงๆของกรรณ์ก็ชอบที่จะเป็นแบบนั้น
“...แต่งงานกันแล้วนะครับ เก็บแหวนนี่ไว้ให้ดีๆนะ”ยิ้มพูดตอบ พร้อมกับใส่แหวนไปให้นิ้วหัวแม่มือที่เป็นนิ้วเดียวที่ใส่แหวนของเขาได้
“อ่อ...เหมลืมบอก การแต่งงานนี่แต่งได้แค่ครั้งเดียวนะ กรรณ์ห้ามไปแต่งกับใครอีกแล้วนะ”คนตัวเล็กพยักหน้าหยึกๆ ยกมือขึ้นมาสนใจแหวนสีทองที่มาอยู่บนมือของตัวเอง
“อีกเรื่องหนึ่งนะ...หลังจากแต่งงาน เราต้องไปฮันนีมูน..ซึ่งมันหมายถึงกรรณ์ต้องไปเที่ยวกับเหมแบบสองต่อสอง ห้ามพาคนอื่นไปด้วย ห้ามบอกคนอื่นว่าเราจะไปไหน มีแค่เราสองคนนะ หึหึ”กรรณ์แค่รับคำและหยักหน้าหัวเมื่อเดิมเพราะกำลังสนใจอยู่กับแหวนในมือ ปล่อยให้ ‘เจ้าบ่าว’ หมาดๆ หัวเราะอย่างถูกใจไปพลางเก็บเสื้อผ้าไปพร้อมๆกับแผนการแอบพา ‘เจ้าสาว’ หมาดๆหนีเที่ยวสองคน
“พี่สิงห์ครับ กรณ์เก็บเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วนะ”กรณ์เดินออกมาบอกยิ้มๆ แต่สิงห์ได้แค่หันกลับมาทำหน้ายิ้มเหี่ยวๆส่งกลับมาให้จนกรณ์ต้องถามว่ามีอะไรผิดปรกติ?
“คือว่า...พี่ว่าเราไม่ต้องไปแล้วล่ะ”
“...หือ..ทำไมล่ะครับ? หรือว่ากรรณ์เป็นอะไร!!”
“เปล่าๆ ไม่มีใครเป็นอะไร แค่.....”เพราะไม่รู้จะพูดอะไรเลยส่งโทรศัพท์ของตัวเองให้คนรักดูข้อความพร้อมๆกับกดเล่นคลิปเสียงที่น้องชายส่งมาให้
“.... แต่งงานกันนะ ....”
“...ถ้างั้น...ก็แต่งงานกันนะ”
“.....”ร่างบางนิ่งค้างเพราะทำอะไรไม่ถูก เสียงแรกคือเหมราชและเสียงที่สองคือน้องชายของเขาเองแน่ๆ...ข้อความที่ส่งมาก็บอกว่า ‘พวกเราพึ่งแต่งงานกัน จะไปฮันนีมูนกันสองคน พวกพี่ไม่ต้องมาแล้วนะ’
“นะ...นี่ อะไร...กันครับ พี่สิงห์”
“ใช่!! ไอ้เหมนะไอ้เหม!! กล้าแต่งงานก่อนเราได้ไงว่ะ!!”
“มะ ไม่ใช่แล้วครับ!! พี่สิงห์นี่!!”ว่าคนรักน่าแดงจนถูกดึงไปกอดไว้ทั้งตัว
“ไอ้เหมมันเอาจริง กรณ์ก็รู้ว่ามันรักกรรณ์...เพราะงั้นเราคงไม่ต้องไปตามพวกนั้นแล้วล่ะนะ”พูดไปปากหนาก็พรมจูบเบาๆไปตามลำคอขาว
“เพราะงั้นเราเลยมีวันหยุดยาว...งั้นพรุ่งนี้เราไป...ฮันนีมูนกันบ้างเถอะนะ แต่ตอนนี้พี่ขอพรีฮันนูมูนก่อนแล้วกัน”ไม่ทันได้รอคำปฏิเสธราชสีห์ก็จัดการกับคนรักได้อย่างไม่ยากเย็น ทั้งๆที่ในใจกำลังอยากเตะไอ้น้องชายสุดกวนโอ้ยแต่ร่างตรงหน้าน่าสนใจกว่าเป็นไหนๆ
...มึงนะมึงไอ้เหม!! กล้าแต่งงานก่อนกู!! ข้ามหัวกูชัดๆ!!...
END
เล้าล่มวันเกิดคนเขียนพอดีเลย เลยไม่ได้ลง อิอิ
จบแล้วครับสำหรับเรื่องนี้ ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะครับ ที่ใจมากที่มีคนชอบ
(ตอนเอาลงคิดว่าจบเรื่องได้ซักสิบหน้าก็ดีแล้ว ๕๕๕)
ยังไงก็ดีใจที่ได้เอาเรื่องราวที่เขียนๆมาให้ทุกคนอ่านครับ :pig4: :pig4:
-
ถ้าลืมแล้วกรเป็นแบบนี้
อยากให้สิงลืมทุกวันเลย 55555
-
น่ารักกกกกกก :-[ :-[ :-[ :-[
-
วู้วววว น่ารัก อ่านตอนจบแล้วยิ้มได้
ฮิ้วววว มีความสุข อย่างน้อย กรณ์กับกรรณ์ก็มีคนที่รักคอยดูแลแหละเนอะ
-
ว่างๆมาทักทายกันที่เรื่องอื่นบ้างนะครับบบบบบบ
(แอบโปรโมต๕๕๕๕๕๕๕)
-
อ๊ากกกกกกกกกกก น่ารักมากกกกกกกกกกก -//////-
ทำไมถึงอยากให้แต่งเรื่องของ กรรณ์กับเหม อีกนะ อิอิ
-
❤happy birthday คนเขียนนะคะ
อ๊าาาา อยากอ่าน nc ของน้องเหมกะกรรณ์ จังงง
มันดูเป็นอะไรที่ taboo มากก ทั้งที่ไม่ผิดอะไร >\\\<
แค่จิ้นก็ :m25: ... 555
-
แอร๊ยส์ส์ส์ แต่งงานตัดหน้ากันเลยทีเดียว :m3:
-
น่ารักอ่ะ
คนเขียนตอนนี้เขียนเีรื่องอะไรอยู่ค่ะ
เอาลิ้งค์มาลงให้บ้างสิค่ะ
จะได้ตามไปอ่านได้ค่ะ อิิอิ
-
น่ารักทั้งสองคู่ :L1: รอติดตามเรื่องใหม่นะ
Happy Birthday ย้อนหลังค่ะ มีความสุขมากๆ
-
เหมทำดีมากกกกกกก
555555
พี่สิงห์คงโกรธ แต่ทำไงได้ล่ะ คนมันว่องอ่ะ
หึหึ อยากอ่านภาคฮันนีมูนน้องกรรณ์ด้วยอ่าาา
^^
-
พี่สิงห์ ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้น 55555
เหมเจ้าเล่ห์จังเลยอะ 5555
-
ว้าว สนุกมากครับ
-
น่ารักจัง
-
น่ารักจัง :กอด1:
HBD ย้อนหลังจ๊ะ
มีความสุขมากๆน๊า :L2:
-
น่ารักมากค่ะ แฮปปี้กันสองคู่เลย
+1+เป็ด
-
ชอบนะหักดิบแบบนี้ แต่งงานกันนะ :L1: :L1: :L1:
-
HB ย้อนหลังนะครับ ขอให้มีความสุขมั๊กๆ :กอด1: :กอด1:
-
ในที่สุดกรรณ์ก็ได้แต่งกับเหมลุ้นคู่นี้่ กรรณ์น่ารักมากเลย
+1+เป็ดดีใจกับกรรณ์
-
ขอบคุณนะค่ะสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้
มีครบทุกรสชาติ ตอนพิเศษก็น่ารักมากๆเลย
:L2:
-
บ๊ะๆๆๆ เหมราช มาแรงแซงโค้งจริงๆเลย :-[
-
เหมเธอเริ่ดมากกกกกกกกกกกกก
o13
เธอรักน้องด้วยความบริสุทธิ์ใจจริงๆ
คนอ่านขอยกบทชายหนุ่มผู้แสนดีให้ไปเลย
อยากให้น้องกรรณ์รู้จริงๆว่าเหมรักน้องขนาดไหน
:-[
จะว่าไปก็อยากเห็นเหมเข้าหอกับน้องกรรณ์เหมือนกันนะเนี่ย
:z1:
-
น่ารักทั้งสองคู่เลยอ่ะ
เหมแอบหลอกล่อกรรณ์หรือปล่าวเนี่ย! :)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งได้อ่านเม้นท์รวดเดียวเลยนะคะ
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ชีิวิตของน้องกรน้องกรรณ์น่าสงสารมากเลย แต่เพราะกรณ์เป็นคนดี
จึงมักจะพบเจอแต่คนที่ดี คือกรณ์เป็นคนดีมาก ๆ จริง คุณค่าที่สิงห์คู่ควรค่ะ
พระเอกของเรา บุคลิกของเธอพาให้กรี๊ดมากค่ะ ก็โปรไฟล์ครบซะขนาดนั้น รูปหล่อ พ่อรวย
กะแล้วว่าถ้าสิงห์เจอกรณ์จะต้องหลงรักแน่ ๆ แล้วก็จริง สิงห์เป็นพระเอกที่สมเป็นพระเอกมาก
รักจริงและคอยปกป้องตลอด ยิ่งตอนอ้อนน้องกรณ์ยิ่งแบบน่ารักมาก
ช่วงแรกดันมีมารกฤษณ์มาขวางซะหลายหนแต่คนชั่วก็แพ้ภัยตัวเองจนได้ สงสารแต่น้องภัทรแหละ
กรรมแท้มามีพี่ชายแบบนี้ทั้งที่ตัวเองเป็นคนน่ารักมาก ๆ
ตอนช่วงหลังเรื่องอดีตพ่อกับแม่ของสิงห์ ใจหายเหมือนกันนะคิดว่ากรณ์จะโกรธมาก แต่กลับกัน
กรณ์กลับให้อภัย จริงนะ คนเราจะผูกใจเจ็บไปมากทำไม มามีความสุขดีกว่า
สุดท้าย คู่นี้ เหม น้องกรรณ์ ขโมยซีนพี่ชายมากมายค่า...กะแล้วตั้งแต่ไปทะเล ดูแลน้องดีขนาดนั้น
น้องกรรณ์ก็น่ารักด้วยแหละ...กลายเป็นขอกันแต่งงานก่อนพี่ชายไปซะ น่ารักมาก
ขอบคุณผู้เขียนมากค่ะ รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ มีเรื่องอื่นในเล้าป่าวคะเนี่ย ต้องตามหาซะแล้ว
:L2:
-
สนุกมากกกกกกกกกค่ะ ครบรสเลย มาแรกๆทำเอากินมาม่าคัพไปเป็นโหล สงสารกรณ์กะกรรณ์ :monkeysad: แถมพี่สิงดันพระเอกมากคอนเซ็ปต้องโง่ก่อนฉลาด5555 มี :z6: บู้ด้วยให้ระทึก แต่พอบทจะหวานก็ทำเอาเรือนำ้ตาลล่มกันเลยทีเดียว ชอบมากกกกค่ะ o13
ที่สำคัญเหม :-[ อะน่ารักขโมยซีนคู่น้องกรรณ์ขนาดนี้พี่ให้ :กอด1:
น้องกรรณ์น่ารักมากกกกกกกกก
-
อ่านวันเดียวจบเลย มีทั้งเศร้า สุข สมหวัง แถมยังสนุกอีกด้วยยยย
-
ว๊าววว
จบแล้ว
แบบว่า อ่านวันเดียวจบเลย
สนุกมาก ๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีอย่างนี้นะค่ะ
o13 o13
-
นั่งอ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบ ชอบมากกกกกก
ตอนแรกอ่านก็สงสารมาก เกลียดกฤษไปเลยที่ทำกับกรณ์แบบนั้น
สงสารภัทรมาก พี่ใจดี T^T
รักน้องกรรณ์ แบบโอ้ยยยเด็กอะไรน่ารักขนาดนั้น
ชอบคู่เหมกรรณ์มาก เมื่อไหร่กรรณ์จะรู้ซะทีน้าว่ารักของเหมคือแบบไหน ><
-
ชอบมากเลยค่ะ สนุกๆๆ ขอบคุณนะคะ o13
-
แฮ้ม แฮ้ม !! :กอด1:
มาอ่านรอบสองแล้วจร้าาาาาาา~ :L2: สนุกเวอร์ ๆ o13 มีผลงานใหม่ก็โพสบอกกันหน่อยนะจร๊ เดี๋ยวจะไปตามส่อง :z1:
อ่านมาตอนแรกก็ 'เอ๊ะ!?เรื่องที่แต่งจบแล้วอ่อวะ ชื่อเรื่องน่าหนุก' แล้วก็ คลิ๊กๆ :z2: พออ่านแค่บทนำก็ อ่อออออ~ยาวเลยจร๊
ตอนแรกก็ว่าจะไม่อ่านซ้ำแล้ว แต่เรื่องนี้มันสนุกจริงๆนะ :z13: เลยตั้งหน้าตั้งตาอ่านจนจบเลบหละ เอิ้กกกกก~ :man1: อยากให้
ลองแต่งคู่ที่แบบ พระเอกเย็นชา นายเอกก็ซึนๆแต่อย่าให้ถึงกับปัญญาอ่าน อยากรู้ว่ามันจะออกมาเป็นเยี่ยงไร กร๊าก~ :m20:
ยังไงก็สู้ๆต่อไปนะจร๊ ถ้าคิดจะเป็นนักเขียนเลยก็ขอให้รุ่งๆ แต่ถ้าเป็นแค่งานอดิเรกก็ขอให้...เอิ่ม...ไม่รู้จะให้อะไรดี=^= ยังไงก็
สร้างเรื่องมาให้อ่านเยอะๆนร้าค่ะ!! :really2:
บ๊ายบาย บ๊ายบาย :sad11:
Secret Lastly
-
สนุกมาๆเลยค่ะ อ่านรวดเดียว
ย้ำว่ารวดเดียว ตียาวถึงเช้า :really2:
ชอบมากๆค่ะ o13
-
เหมตัดหน้าพี่ชายแต่งงานกับกรรณ์ก่อนซะแล้ว
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
อยากอ่านกรรณ์กับเหมต่อจัง >.<
-
เรื่องนี่สนุกมากเลยคะ o13
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่านนะคะ
อยากอ่านเรื่องของเหมกับน้องกรรณ์ต่อจัง
อยากรู้ว่าน้องกรรณ์จะรู้ไหมรักของพี่เหมนะ รักแบบไหน ฮ่าๆ
-
เย้ ในที่สุดก็อ่านเรื่องนี้จบจนได้ :mc4:
ตอนแรกๆ ที่อ่านถึงกับร้องไห้เลยทีเดียวเพราะสงสารกรณ์ แต่สุดท้ายก็จบแบบมีความสุขจนได้ :impress2:
ต้องขอบคุณคนเขียนมากเลยจ้าที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่านกัน :กอด1:
-
น่ารักอ่ะ...
โดนใจไปเลย ราชสีห์... ^^
-
เพิ่งจะตามมาอ่านค่ะ
แต่งได้ดี น่าสนใจ น่าติดตามค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย
กรณ์กรรณ์น่ารักมาก น่าหลงกันทั้งคู่
พี่สิงห์กับน้องเหมก็เช่นกันค่ะ
-
ชอบอ่ะ o13
-
สวัสดีค่ะ คุณนักเขียน
ติดตามอ่านเรื่องนี้เอาตอนที่จบแล้วพอดี สนุก เรื่องหาน่าติดตาม ทุกตอน
ช่วงแรก ๆ ก็หน่วง เครียด กินมาม่าไปตาม ๆ กัน
ช่วงหลัวก็น่ารัก น่าหยิก น่าเอ็นดู สวีทหวานครองคู่ชู้ชื่นเลย แต่ที่เด็ดสุด เลยคือพี่เหมนี่เอง ฮ่าๆ ตัดหน้าพี่สิงห์แต่งงานก่อนเฉยเลย
-
ไม่รู้เจ้าของเรื่องจะได้อ่านโพสต์เราไหม
แต่ อยากจะเม้นท์มากเลยนะ
ว่า ถ้าจะเขียนแนวฆาตกรรม ทำไมเอามาลงกับนิยายแนวรักๆใคร่ๆ
ไม่เข้าใจจริงๆ
พล็อตเรื่องแรกๆกับกลางๆไม่ไปในทางเดียวกันเลยนะ
-
อ้ากกกก จบแล้ว
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
กรณ์น่ารักมากกกกก
แต่! กรรณ์เหม น่ารักที่สุด!!!!
เรื่องสนุกมาก
อิเป_ตกฤตย์ อีเดียตมาก น่ารักเกียจที่สุด
ภัทรไม่น่าตายเลย เสียดายคนดีๆ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย
ตั้งแต่ค้นจบจะจบเรื่องขอบอกว่า
เสียน้ำตาทุกตอน
หนูกรณ์จ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ทำไมชีวิตหนูเศร้าเยี่ยงนี้
คิดเล็กคิดน้อย จนมันเยอะไปหมด
ส่วนน้องกรรณ์
คนนี้ก็น่าสงสารไม่แพ้กัน
พี่สิงห์คนอีโก้สูง
ตกม้าตายกับผู้ชายน่ารักๆ และแสนดี
จนมาทำอะไรหวานๆน่ารักๆ ชอบอ่ะ
(แอบฮาตอนโวยวายว่าเหมมาตัดหน้าแต่งงานก่อนได้ไง)
ส่วนน้องเหม
คนนี้น่ารักสุดๆ
:o8:
:-[
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายเรื่องนี้
ถึงจะเศร้าแต่มันก็อบอุ่นได้ด้วยความรักของกรณ์กับกรรณ์ และเพื่อนที่แสนดีอย่างโยริน
-
สะใจตรงกฤษณ์ตาย โอ้ยโล่ง 55555' (โหดไปนะเรา) ทำไมไม่ให้ไอ่โจรข่มขืนไอ่กฤษณ์หนอ มันคงสะใจปนหื่นพิลึก โอ้วว =,,=
-
ขอบคุณที่สร้างสรรค์เรื่องราวดีๆค่ะ o13
เป็นเรื่องที่สนุกมากๆเรื่องจบรวดเดียวเลย
เป็นกำลังใจให้ :กอด1:
ไม่อยากให้จบเลย :z3:
สงสารชีวิตกรณ์ ดีแล้วที่ตอนสุดท้ายสมหวังมีความสุข
ชอบเหมอ่ะ น่ารักมาก
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ ชอบมากๆเลยค่ะ :o8:
อ่านรวดเดียวจบเลย แอบเสียดายไม่ได้มาตอนที่ช่วยกันด่าอิกฤษ 555
น่ารักทุกคู่เลยโดยเฉพาะน้องกรรณ์ :o8:
ชอบผู้หญิงในเรื่องนี้จังสงสารภัทรมากเธอไม่ได้เกี่ยวอะไรเลย โยรินก็เหมือนบทจะหายไปซะดื้อๆเลยหลังๆ
ชอบครอบครัวคุณเนตรมากค่ะ ว่าแต่ป้าสมใจเก็บข้าวเก็บของไปทำไมเหรอยังไงก็น่าจะอยู่ทำงานต่อ
-
สนุกมากๆเลยค่ะ o13 o13
-
จบซะเเล้ว กำลังหวานเรื่อยๆเลย เเต่เเอบเสียใจกะน้องภัทร เเละเเอบดีใจที่อิกฤษณ์ตาย (อุ๊ยบาปป่าว) เเต่เวรกรรมเเหละเนอะ สมเเล้ว :laugh:
-
สนุกมากอ่ะ
น่ารักจิงไรจิง
ชอบคู่เหมกับกรรณ์ที่สุดอ่ะ
จะรอติดตามเรื่องต่อไปน้า
-
เหมเจ้าเล่ห์มากกกกกกกกกกก แต่น่ารัก
กรรณ์น่ารักมากกกกกกกกกกกก o13
-ขอตอนพิเศษบ่อยๆได้ป่ะ แหะๆ
-
:sad11:
-
เห้อ เมื่อสิงห์ เจอ กร เข้า ก็ออนเป็นเทียนไข ลนไฟ เลย 555+
-
อ่านจบแล้วววววว
ชอบตอนแรกๆ น้องกรณ์น่ารักมาก
เวลาที่สองพี่น้องกรณ์ กรรณ์อยู่ด้วยกันนน่าเอ็นดูที่สุดเลย
-
อ่านจบแล้วจ้าาาาาาาาาาา
ชอบมากกกกก+ประทับใจมากกกก
พี่สิงห์เท่ห์สุด น้องกรณ์น่าสงสารมากกกก
คู่กรรณ์กับเหมก็น่ารัก
แอบอยากให้คนแต่งรวมเล่มอ่าคะ
เค้าอยากได้มานอนกอด+อยากอ่านตอนพิเศษอีกอ่ะ
แบบว่ามันยังหวานไม่จุใจ ><
-
ชอบทั้งคู่ของ พี่สิงหฃ์กับ กรณ์
และคู่ของ เหม กับน้องกรรณ์
น้องกรรณ์กับกรณ์เวลาอยู่ด้วยกัน่ารักมากอะ
พี่สิงหฃ์กับเหมก็แสนดี
แต่แอบสงสารภัทรนะคะ
ชอบตอนที่เหมบอกว่าจะพากรรณ์ไปฮันนีมูนอะคะ อยากใหฃ้มีต่อตอนฮันนีมูลอะ
:o8: :กอด1: :pig4: :pig4: :L2: :o8:
-
น่ารักจริงๆๆๆ ทั้งกรณ์ ทั้งกรรณ์ o18
-
กรี๊ดดดด! ชอบพี่เหม น้องกรรณ์ที่ซู้ดดดดดดดด!!! น่ารักมากๆ อ่ะ
-
สนุกมากค่ะ ครบทุกรส o13
ตอนพิเศษเหมน้องกรรณ์น่ารักมากกกกกก มาต่ออีกนะคะ :pig4:
-
อ่านเรื่องนี้เเล้วชอบมาก o13
ตัวละครทุกตัวน่ารักมาก โดยเฉพาะกรรณ์เเบ๊วมาก :-[
+1 +เป็ดให้จ้า :กอด1:
-
เป็นเร่องที่หม่น เศร้า มากๆเลย
แต่เป็นเรื่องที่สนุกทีเดียวเลยค่ะ
ขอบคุณที่แต่งนเรื่งสนุกๆแบบนี้ให้อ่านนะคะ
:bye2:
-
ไล่อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ และขอมอบสองคำสั้นๆให้เรื่องนี้
รักกรรรรรรรรรรรรรรรรณ์
กรณ์น่ารักมากกกกกถึงมากที่สุด อิจฉาสิงห์สุดๆไปเลย :m31:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆอีกเรื่องนะคะ :กอด1:
-
ขอบคุณคร่า~~~~
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
ตามมาจากเรื่อง "สวัสดีครับคุณสามีที่รัก" คะ
ประทับใจความรักของน้องกรณ์จัง น้องต้องการ"แค่ได้รัก" พี่รักพี่สิงห์จริงๆ
ดีใจที่น้องกรณ์สมหวัง มีความสุข แต่บางฉากก็เศร้าจนน้ำตาซึมเลยคะ
หนูกรรณ์น่ารัก พี่น้องคู่นี้น่ารักทั้งคู่ :L2:
ชอบคะ ขอบคุณผู้เขียนค่า :pig4:
-
:mew1:
ในเรื่องนี้ชอบกรรณ์ที่สุดเลย!
น้องน่ารักอ่ะ ^^
-
พลาดมากที่พึ่งมาอ่านนิยายดีๆแบบนี้เอาปี2013 ._.
ระหว่างที่อ่านไปในใจก็แบบไอ้กฤษณ์.... ไอ้เชี่ยกฤษณ์
แต่จะบอกว่ากฤษณ์ตายไม่ดีเลยรู้สึกตึงๆเหมือนกันแต่ก็รับกรรมไป
ส่วนกรณ์กับสิงห์คือแอร้ยยยยยยยยหวานมาก
ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาเทียบ
แต่เรื่องนี้ดีตรงที่เหม แม้น้องกรรณ์จะเป็นเด็กพิเศษก็ยังรัก
โคตรพระเอกเลยอะนาย กรั่ก
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆมากๆนะคะ^^
-
เป็นนิยายเศร้า ดราม่าที่เราอ่านยันจบ เพราะส่วนมากเราจะเลิกอ่านกลางคันเสียก่อนเพราะทนไม่ไหว
แต่เรื่องนี้ทั้งที่อึมครึมตลอด ทั้งเศร้า ทั้งน่าสงสารแต่ก็หยุดอ่านไม่ได้เพราะความน่ารักของกรณ์กับกรรณ์
หลังจากผ่านเรื่องราวร้ายๆ ไป ก็หวานกันตลอดเลยเชียว ขอบคุณคนแต่งมากค่ะสำหรับนิยายดีๆ :L2:
-
ตอนนี้เข้ามาอ่าน นำล่องก่อนเดี๋ยวไปทำรายงานแล้วจะมาอ่านต่อ ชอบแนวนี้ แต่ว่านายเอกต้องแกร่งกว่านี้ซักนิดนุง :mew1: :mew1: :mew1: ยังงัยก็รักเรื่องนี้
-
เริ่มเรื่องมาอย่งดราม่า
แต่ตอนจบนี่..หวานเว้ออ~~
-
ชอบเรื่องนี้จัง อ่านรวดเดียวจบเลย อิอิ :o8: :mew1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จะสิงห์กรณ์ จะเหมกรรณ์
ก็รักทั้งคู่เลยอ่ะ
ชอบเรื่องนี้มากกกกก
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นหัวใจเลยอ่ะ
อ่านเรื่องนี้แล้วเราร้องไห้เลย
มีน้องเหมือนกันดูแลไม่ได้เสี้ยวของกรณ์เลยอ่ะ
อ่านแล้วรู้สึกผิดเลย
ขอบคุณนักเขียนนะค่ะที่ให้ข้อคิดแง่คิดดีๆไว้มากมาย
-
น่ารักมาก
-
เหมกรรณ์น่ารักมากๆ โขมยซีนตอนจบ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ฮิ้วๆๆๆ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ กอดดดดดดดดดดดด :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จบอย่างแฮปปี้
สิงห์อย่าไปโกรธน้องเลยก็ตัวเองชักช้าทำไม
กรณ์เป็นคนดีๆจริง
ขอบคุณสำหรับเรือ่งดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
กรรณน่ารักอะ
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณจ้า น่ารักจัง :hao5:
-
ชอบมากกกกก ชอบมากครับ เรื่องนี้กินใจมาก ขอบคุณคนแต่งสำหรับเรื่องดีๆนะครับ
-
อุกรี๊ดดด พี่เหมน้องกรรณ์ พี่เหมเจ้าเล่ห์นะคะ แต่แหมม ไม่มีแง่มประตูห้อง คู่ฮันนีมูนหมาดๆหน่อยหรอคะ แบบว่า อยากรู้(หื่นว่างั้น) อุ้ย ว้าย ไม่รุ้ๆๆ แต่เค้าจิ้นไปแล้ว อิตาพี่เหมแสนเจ้าเล่ห์ คงได้หลอกหนูกรรณ์ว่า หนอนเป็นไอติม กันบ้างล่ะ คริคริ กู่ไม่กลับแล้วฉ้านน ติดดาวเอ็นซีร์ยาว หุหุ
คู่พี่สิงห์น้องกรณ์ ไม่ต้องจิ้น เค้าเรียลแล้ว คึคึ แอบชอบตอนเรียก 'คุณ' นำหน้าชื่อกัน 'คุณสิงห์' ไม่เท่าไหร่ แต่ 'คุณกรณ์' ที่ออกจากปาก คุณสิงห์นี่สิ เขิลลอ่ะ
โกรธเคืองพ่อเสือชะมัด คุณกรณ์ดีมากๆนะ ที่อโหสิให้ แต่ถึงจะโกรธเกลียดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมารังแต่จะทุกข์กันเปล่าๆ ตอนนี้ คุณกรณ์ก็มีคุณสิงห์ น้องกรรณ์ก็มีพี่เหม
ถึงตอนแรกจะเศร้า หน่วงใจ แต่ตบท้ายทะเลยังหวาน อิอิ
ขอไว้อาลัยให้ภัทร เธอเสียสละ เป็นคนดี และเป็นน้องที่ดีมากๆ
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายนะคะ
-
อ่านเป็นรอบที่เท่าไหร่เเล้วก็ไม่รู้ ชอบมากๆเลยค่ะ :o8: :-[
อยากให้รวมเล่มจัง :m23: :m13: :m17: :impress:
-
พึ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ ชอบมากกก สงสารภัทร นางเป็นคนดี น้องกรรณ์คือสิ่งมีชีสิตที่น่ารักมากกกก ชอบตัวละครอบบนี้กรณ์ ชอบทุกคนเลย ชอบมากเรื่องนี้
-
ชอบเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ นะคะ อ่านรวดเดียวจนจบเลย o13
เริ่มแรกไม่ค่อยชอบพี่สิงห์เท่าไหร่ รู้สึกว่าเป็นคนไม่มีจุดยืน คบคนที่เปลือก หูเบา แต่ยังดีที่กลับตัวทัน
ส่วนกรร์เป็นคนจิตใจดีแต่ชอบโทษตัวเอง สุดท้ายดีใจมากที่กรยอมให้อภัยทุกคนรวมถึงตัวเองด้วย ทำให้ทุกอย่างจบลงอย่างมีความสุข
ชอบน้องกรรร์ที่สุด น้องน่ารัก จอมขโมยซีน
แต่ที่ขัดใจที่สุดคงเป็นจุดจบของกฤษณ์ รู้สึกว่านางไม่มีสำนึกและไม่ทรมานเลยเมื่อเทียบกับสิ่งที่นางได้ทำไว้กับคนอื่น
เป็นกำลังใจให้ค่ะ แล้วจะไปติดตามเรื่องอื่นๆ :pig4:
-
น่ารักมากๆเลย
เนื้อเรื่องมีอะไรให้ลุ้นดี ชอบๆ แต่งเก่งมากๆเลย
แต่อยากให้มาต่ออีกจัง อิอิ
-
น้องกรรณ์ จะรู้มั้ยเนี่ย เหมมันแอบหื่น หึหึ
-
อ่านรวดเดียวจบ :hao7:
ชอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ ชอบเรื่องนี้มากเลย
ในเรื่องเรารักน้องกรรณ์ที่สุด เด็กอะไรน่ารักกกก :o8:
ชอบพี่เหมด้วย ขอแต่งงานแบบเนียนๆ 5555555555
-
น้องกรรณ์ น่ารักมากๆเลย :-[
อยากอ่านเรื่องของน้องกรรณ์กับเหมอ่ะ :o8:
-
ชอบ เหม-กรรณ์ใมากๆ น่ารักสุดๆ
มาต่อจะบรรเจิดมากกกกก
ขอบคุณค่า :hao6:
-
ชอบจัง แต่พี่สิงห์โฟกัสที่แต่งงานหลังเหม
อย่างฮา กร๊ากกกกก :laugh:
-
เรื่องนี้เส้าได้ใจมากกกกกกกกกแบบ สุดๆๆแต่ก่ารักจะผ่านมากันได้เกือบแย่
-
สนุกอ่ะอยากให้มีต่ออีกจัง
ชอบคู่เหมกับกรรณ์ น่ารักมากอ่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบแล้ว เฮ้! :man1: อ่านไม่ยอมหลับยอมนอน
เสียน้ำตาไปเป็นถัง :hao5: ตาบวมหมด :pigha2:
แต่งบรรยายได้ดีมากเลยค่ะ
ส่วนตัวเป็นคนชอบอ่านอะไรที่มันดราม่าๆ(ดูจิตๆดี) :laugh:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ แฮปปี้ๆๆ อิอิ
o13
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ชอบเรื่องนี้จัง น่าจะทำเปนหนังสือ อยากมีเกบไว้
-
สนุกมากกกกกกกกกก น่ารักทั้งสองคู่เลย
อยากอ่านคู่ของ เหม กับกรรณ์ต่อจังเลยยยย
-
อ่านรอบ2ละสำหรับเรื่องนี้ สนุกมากครับ
ชอบมากจริงๆนะ ได้ทุกอารมณ์เลย
-
ชอบเรื่องนี้ กรณ์ กรรณ์น่ารักสุดๆ :-[
-
:mew1: เข้ามาอ่านอีกรอบเพราะคิดถึงกรณ์ กับกรรณ ล่ะ เลยมาเม้นให้คนเขียน อ่านกี่รอบก้อสนุกเหมือนเดิม ตอนเศร้า ก้อน้ำตาร่วงเหมือนเดิม
-
ตอนแรกเศร้ามาก น้ำตาซึม
แต่ตอนหลังเคลิ้มกับพี่สิงห์
-
สนุกมากกกกก
เสียน้ำตาไปหลายแหมะค่ะ
อยากได้ตอนพิเศษอีก ฮี่ๆๆๆ
หลงรักน้องกรรณ์
-
สนุกมากค่ะ o13
-
ฟินมากมาย :mew1:
-
:pig4:
-
กรณ์น่ารักสุดๆ ไปเลยค่ะ ช่างเป็นนายเอกที่เจียมตนอะไรเช่นนี้ จนบางทีเราก็รู้สึกรำคาญขึ้นมาตงิดๆ เหมือนกัน คือแบบ..เรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรโทษตัวเองไงคะ ก็เข้าใจว่ากรณ์เป็นคนดี แต่เราก็ไม่อยากให้กรณ์กดดันตัวเองมากจนเกินไป เพราะมันไม่ส่งผลดีต่อทั้งตัวเองและทั้งผู้คนรอบข้างที่กรณ์คอยแต่จะปฏิเสธความหวังดีจากพวกเขาไงคะ โดยที่กรณ์หารู้ไม่ว่าการเก็บเรื่องทุกอย่างไว้กับตัวเองคนเดียวแบบนี้นั่นล่ะที่มันเป็นการสร้างความเดือดเนื้อร้อนใจให้กับผู้คนรอบข้างตั๋วกรณ์มากที่สุด แต่มันคือความร้อนใจที่ทุกคนพร้อมและเต็มใจที่จะรู้สึกถึงมันนะคะ นั่นก็คือ 'ความห่วงใย' ที่มีให้กับกรณ์ได้เสมอนั่นล่ะค่ะ
เราชอบความรู้สึก 'รัก' ของกรณ์ที่มีให้กับสิงห์จังเลยค่ะ เพราะการที่กรณ์เลือกจะ 'แอบรัก' อยู่แบบนั้น สื่อให้เราเห็นถึงความปรารถนาดีในรักที่กรณ์มีให้กับสิงห์จริงๆ
คือไม่ต้องขวนขวาย หรือไขว่คว้ามาครอบครอง และพร้อมที่จะ 'ยิ้ม' ตามยามที่เขามีความสุข พร้อมที่จะเป็น 'กำลังใจ' ยามที่เขาเหนื่อยล้าหรือท้อแท้จากเรื่องใดมาก็ตาม ถึงแม้ว่าจะทำได้แค่อยู่ในมุมอับที่สายตาของเขามองมาไม่เห็น แต่ก็ไม่เป็นไร ขอแค่เป็นเราฝ่ายเดียวที่ได้เห็นเขาอยู่ในระยะของสายตาก็เพียงพอแล้ว
นิยามรักของกรณ์ (ตามความเข้าใจของเรานะคะ ^^ ) แบบนี้นี่แหละค่ะที่ทำให้เราได้รู้ว่า 'ความสุขจริงๆ มันอยู่ที่ใจของตัวเราเองโดยแท้'
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ แบบนี้มากเลยนะค้า~ o1 (*กระซิบ* เราอ่านเรื่องนี้ซ้ำหลายรอบมากเลยล่ะค่ะ ^^ )
-
โอยยยยยยน :sad4: :sad4:
-
น่ารักจังเลยยยย
-
:mew1:สนุกมากๆเลยค๊าบบบบ
-
สุดท้ายก็จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง
แรกๆ สงสารกรณ์มากก พี่สิงห์ใจร้ายได้อีก
เชื่อข่าวลือ แล้วยังมาตามว่ากรณ์อีก
ยังดีที่นางหูเบาแค่ไม่กี่ตอน ให้อภัย
ส่วนน้องกรรณ์ น่ารักมากลูก
กินอะไรถึงได้น่ารักอย่างนี้ลูกกก อ่อ สตรอเบอรี่สินะ555555
พี่เหมของน้องกรรณ์ก็น่ารัก ชอบนางงงง
-
มาอ่านอีกรอบค่ะ
ติดใจน้องกรณ์ คนอะไรชีวิตรันทดเสียจริง
ส่วนน้องกรรณ์กับพี่เหมก็มุ้งมิ้ง
-
ฮาบางช่วงคะ
-
:กอด1:
-
:impress2: เรื่องนี้น่ารักจริงๆ ชอบทั้งกรณ์และกรรณ์เลย
-
มะคืนเพิ่งเริ่มอ่าน แค่ช่วงแรกๆๆนี้ก้อน้ำตาแตกเลยอ่ะ น่าสงสารไปไหน กรณ์-กรรณ์ :m15: :m15:
อ่านจบแล้วจ้ะ สนุกดีนะ น่าจะแต่งเรื่องยาวกว่านี้ ชอบดราม่า 5555
:pig4: :pig4:
-
น่ารักมากๆๆ ทั้งเศร้าทั้งฮา. ครบรสจริงๆ
-
เข้ามาอ่านนับครั้งไม่ถ้วนเลย
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
เรื่องนี่เป็นเรื่องที่เค้าติดตามมาตลอด
คอยเม้นแทรกบ้าง
จนตอนนี้ไม่มีให้แทรกเพราะจบแล้ว
แต่ก็ยังเสนอกน้าเข้ามาเรื่อยๆ
ก็มันชอบอ่ะ
-
นิยายเรื่องนี้มันไม่มีตรงกลางอ่ะค่ะคนเลวก้เลวซะแถมอะไรๆก้เขาทางไปหมดคนดีก้ดีเวอร์ดีจนโง่อ่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ สนุกมากกกกค่ะ
-
เฮ้ย!!! เรื่องนี้น่ารักอ่ะ ทั้งสิงห์กรณ์ เหมกรรณ์ เลย :impress2: :impress2: :impress2:
มีหน่วงหน่อยตอนเรื่องของไอ้กฤษณ์ อ่ะ แต่สงสารภัทรมากเลย คือแบบไม่ไดทำไรเลย แต่ต้องมาตายอ่ะ :katai1: :katai1: :katai1:
แต่ช่วงท้ายเรื่องน่ารักมากเลย โดยเฉพาะตอนพิเศษ ชอบมากกกก :hao6: :hao6: :hao6:
-
แปะค่ะ
พึ่งเข้ามาอ่านได้ครึ่งแรกอยู่เลย หน้วงหน่วงแหนะ
นังกฤษณ์นังเลว ฮือๆๆ
-
คนเลวก็เลวได้แบบ...
แต่คนดีเรื่องนี้เยอะกว่าคนเลวแถมดีไม่แตกด้วย สงสารก็แต่ภัทรเนาะ จนตายไปแล้วก็ยังไม่มีใครรู้ว่าจริงๆเป็นคนดีมาก เอ๊ะแต่จริงๆมีสามคนเนาะที่รู้ความจริง แต่คนที่ทำกับน้องกรรณ์ได้นี่เลวสุดๆจริงๆนะ แอบอยากอ่านเรื่องราวของน้องกับเหมอีกงะงืออออ
-
เข้ามาอ่านเพราะนึกว่าเป็นนิยายที่แอบรักเต็มที่ คิดผิดแล้วล่ะ.. นี่มันนิยายดราม่าชั้นดีเลยเนี่ย ฮือออออออ :hao5:
อ่านไปทิชชู่ม้วนนึงก็ไม่พอ สงสารกรณ์ สงสารกรรณ์ แค่คิดว่าพวกน้องเค้าใช้ชีวิตกันยังไงก็อยากเศร้าจะแย่อยู่แล้ว
ต่อจากนี้ไปพวกน้องๆคงมีแต่ความสุขกันสักที ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ :pig4:
-
จบแบบแฮปปี้...น้องกรณ์ลำบากมาเยอะ ต่อจากนี้ไปพี่สิงห์ก็ดูแลน้องดีๆนะค๊าาา
ปล.อยากได้ตอนพิเศษ เหม-กรรณ์ จะเป็นไปได้ไม๊น๊อออ :mew2: :mew2:
-
ก็แค่รัก แต่รักมาก
-
อ่านจบแล้ว
ขอบคุณนิยายดีนะคะ
งือ ตอนนี้แรกอ่านแล้วเสียน้ำตาไปเยอะมาก
แต่ดีใจดีจอย่างแอปปี้
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ ชอบน้องกรรณ์มากกก :กอด1:
-
โอย หน่วงก็ได้ใจ สงสารกรณ์กรรณ์สุดๆ อะไรมันน่าสงสารขนาดนี้ คือเด็กพิเศษนี่เราเข้าใจเลย มีน้องที่รู้จักเป็นบางทีก็เหวี่ยงแต่ถ้าไม่มีอะไรสะกิดใจน้องน่ารักมาก เราเอ็นดูสุดๆ ชอบความรักของกรณ์สิงห์นะ สิงห์มีความมั่นคงดุจดั่งราชสีห์จริงๆ ส่วนกรณ์เป็นรักที่ไม่หวังผลเลย บางทีพี่ก็อยากให้นู๋เอาแต่ใจอ้อนคุณสิงห์เยอะๆ บางทีนู๋เจียมตัวไปพี่เหนื่อยแต่พี่เข้าใจค่ะ 5555555
สนุกมากค่า ชอบมากๆ
-
อ่านเรื่องนี้รวดเดียวจบเลย เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆ ประทับใจนิสัยของตัวละครเเต่ละตัว คนเขียนเก่งมาก บรรยายเรื่องดีไม่มีสะดุด แอบลุ้นหลายๆตอนด้วย กลัวดราม่า ชอบมากค่ะ :bye2: :bye2:
-
อ่านรวดเดียวจบเหมือนหลาย ๆ คน เนื้อเรื่องมาม่าอิ่มจนอืด ติดงอมแงม
ลุ้นตลอด พอกฤษณ์ตายแล้วค่อยสบายใจหน่อย สงสารภัทรไม่น่าตายเลย
รักคู่พี่น้องกรณ์กรรณ์มาก ตัวละครอื่น ๆ ก็น่ารัก
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายสนุก ๆ นะ o13 o13 o13
-
ลุ้นระทึก แต่จบสวยยยย :mew1:
-
แต่งดีมากเลย น่ารักมากอ่ะๆๆๆๆๆ :ling1: :hao6:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากครับ ชอบชอบครับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig2:
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้อ่านนะคะ
มันสนุกมาก o13
ชอบน้องกรรณ์มากที่สุดในเรื่องเลย
แย่งซีนสุดๆ คริคริ
คู่สิงห์กรณ์ก็ดี คู่เหมกรรณ์ก็ดี :o8:
แต่คนที่เรานับถือที่สุดคงเป็นภัทรละนะ
ทำเพื่อครอบครัวก็ดี แต่ก็อยากให้นางทำตามใจตัวเองบ้าง สงสารนาง
-
ตามหานิยายแนวแอบรัก แล้วมาเจอเข้ากับเรื่องนี้ มันใช่อะ อ่านแล้วมันดีงาม พระรามแปดมาก โดยเฉพาะคู่น้องนะมันฟินสุดๆ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้สนุกมากเลย อ่านรวดเดียวจบ
เสียดาย พี่ใจดีไม่น่าตายเลย
(T___T)
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะคะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากครับ น่ารักมาก แต่ดราม่าก็เรียกน้ำตาได้มากเช่นกัน กรณ์กับน้องกรรณ์ น่ารักมาก
ขอบคุณครับ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เราชอบความรักของสองพี่น้องนะ น่ารักมาก
ชอบกรณ์ที่บอกว่าแค่อยากรักสิงห์ เพราะอยากดูแลและอยากให้น้องสำคัญที่สุด แต่ตอนนี้ก็รักตัวเองบ้าง ทำเพื่อน้องมาตลอด
(คหสต.นะคะ เราชอบคนเขียนเล่าเรื่อมากกว่าบรรยาย เราว่าอ่านลื่นกว่า)
เป็นกำลังใจให้สำหรับผลงานต่อไปนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาช้าแต่เจอของถูกใจ. จบด้วยความน่ารักมาก. กระชับดีไม่เวิ่น. ตามเรื่องต่อไป ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักมาก หลงรักน้องกรรณ์ :กอด1: :L2:
-
เหมือนเราจะมาเจอเรื่องนี้ช้าไป เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วชอบตัวละครที่ไม่ใช่ตัวหลักคือน้องภัทร ใจจริงไม่อยากให้น้องตายอ่ะ แค่บาดเจ็บก็พอได้ไหม เสียใจ รักน้องอ่ะ ส่วนคู่หลักของเราช่วงหลังโดนคู่รองแย่งซีนไปซะหมด สงสารน้องสิงห์เขานะคะ :laugh: :laugh: :laugh:
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ดีๆ ตอนแรกอ่านแล้วคิดว่าต้องกินมาม่าแน่นท้องแน่ๆ เรียกน้ำตาแบบฟ้ารั่วเลยค่ะ :mew6: คือกรณ์เป็นคนดีมากอะนับถือมากค่ะ แต่ก็มีความหวานมาให้เช็ดน้ำตาเป็นระยะดีต่อใจค่ะ ทั้งความน่ารักของพี่น้องกรณ์-กรรณ์ ที่รักน้องมากมาย และความรักของพี่สิงห์ที่มีต่อกรณ์ ทำให้รู้ว่าความรักความเข้าใจ และการให้อภัยเป็นสิ่งสำคัญ
แล้วก็สงสารภัทรจังค่ะ เป็นคนดีที่ถูกเอาเปรียบจากคนใกล้ตัวเราเสียน้ำตาให้เธอเยอะมาก(555 อินจัด)
ขอบคุณอีกครั้งค่ะนิยายสนุกครบรสเลยก็ว่าได้ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :L2: :pig4:
-
จำได้ว่าเคยอ่านเรื่องนี้แต่อ่านไม่จบ นึกไม่ออกเหมือนกันว่าทำไม
แต่รอบนึ้จบแล้วจ้าาาาาา
ดราม่าน้ำตานอง แต่ก็ยังไม่หนักมาก ขืนหนักกว่านี้คนอ่านคงแย่
ดีใจที่จบแฮปปี้ค่ะ คนดีๆอย่างกรณ์ ก็ต้องได้เจอเรื่องดีๆบ้างเนอะ ^^
แต่ที่สุดของที่สุดเรายกให้ภัทร ผู้หญิงคนนี้น่าสงสารมาก
เป็นคนดีแท้ๆ ต้องมาตายตั้งแต่อายุยังน้อย แถมยังถูกคนอื่นเข้าใจผิดอีก
สงสารภัทรมากๆๆๆๆๆ เราร้องไห้หนักมากตอนที่ภัทรตาย T_T
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ ประทับใจและก็ชอบมากๆเลยค่ะ
-
อ่านกี่รอบก็ยังชอบบบบ :กอด1:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ รักสิงห์กับกรณ์มากๆ
ส่วนนุ้งเหมนุ้งกรรณ์ก็น่ารักสุดๆ
-
:-[
-
ทำเอาน้ำตาไหลไปหลายตอน
-
:pig4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วอารมณ์สวิงมาก
เหมือนขึ้นโรลเลอร์โคสเตอร์
กำลังนั่งยิ้ม พออีกแปปก็เศร้า โอ้ยน้ออออ
กรณ์คนดีใช่ แต่บางทีก็แบบลำไยนางอยู่นะ คิดเองเออเอง กดตัวเองอยู่นั่น
ฉากที่ร้องเอ้า คือฉากภัทรนี่ล่ะ นางทำไมต้องโดนแบบนี้อ่ะ แงงงงงง
ตัวละครที่ชอบสุดคือเหม ดูเป็นผู้ชายที่สบายๆดี น่าคบอ่ะ
ป.ล. แอบมีคำผิดเยอะอยู่น้า แต่ใดๆ เรื่องนี้สนุกนะ ขอบคุณไรท์จ้า
:laugh: :sad4: :o8: :o12: :-[ :serius2: :angry2: :impress2: :pig4: :pig4: