หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[leeteuk]

เริ่มชอบสิงห์ขึ้นมาบ้างล่ะ  แต่ก็ขออย่าให้เกิดเรื่องร้ายๆๆกับกรณ์อีกเลย  สงสารอ่ะ  รอต่อไปนะคร่า  ยอมรับตรงๆๆเลยว่า กลัวมาม่า แต่ตอนนี้ติดเรื่องนี้ซะแล้วอ่ะ

[LalaBam]

คุณสิงห์ไปทำอะไรมาเนี่ย...ฉลาดขึ้นเนอะ

[nongrak]

ขอให้สิงห์เห็นใจกรณ์จริงๆ เถอะ ไม่ใช่พอได้ข่าวไม่ดีก็มาด่ากรณ์อีก

[LiTTlE [A]]

มันต้องอย่างนี้ซิสิงห์  ดีขึ้นมาหน่อยนะ
 :กอด1:นักเขียน  กรณ์ กรรณ์ และทุกคนที่ดีกับกรณ์และกรรณ์
 

[ladymoon_yy]

ว๊ายยยยยยยยย พี่สิงห์หายโง่แล้ว   

[hotladyanyavee]

เริ่มเค้าลางหวานแล้ว พระเอกเริ่มสนใจกรณ์ อ๊ายบอกคำเดียวเขินมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[cher7343]

เดี๋ยวก็สิงสิงห์ซะเลย โง่ดีนัก 5555

น้องกรออกจะน่าสงสาร รีบมาดูแลน้องเร็วๆเลยนะแกนังสิงห์

คิดถึงคนเขียน 

[tarkung]

จะติดตามต่อไปนะครับ

[hotladyanyavee]

มารอหนูกรณ์

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่ 9







ในห้องเรียนเล็กๆที่มีนิสิตไม่ถึงยี่สิบคนกำลังเรียนบ้าง หลับบ้าง คุยเบาๆบ้าง แต่อาจารย์ผู้สอนก็ยังคงทำหน้าที่ตามเดิมโดยไม่ได้สนใจว่าผู้ที่ได้รับถ่ายทอดความรู้จะทำอะไรอยู่ เพราะถือว่าผู้ที่มาเป็นนิสิตนักศึกษานั้นต่างเป็นผู้ที่มีความรับผิดชอบพอที่จะรับผิดชอบตัวเอง รู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร

ราชสีห์...นิสิตคณะวิศวกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง กำลังนั่งมองโทรศัพท์ดูเวลาจนเพื่อนที่นั่งข้างๆสงสัยแต่ก็ไม่อยากจะถาม เพราะรู้ว่าสิงห์คงไม่ให้คำตอบแบบดีๆแน่

วันนี้สิงห์มีเรียนเฉพาะช่วงเช้า ที่เขามองดูเวลาถี่ครั้งเพื่อหวังว่าเวลามันจะเดินเร็วขึ้นซักวินาทีก็ยังดี ตอนแรกสิงห์นานๆทีจึงหันมองดูเวลา แต่พอใกล้เวลาที่จะเลิกคลาสกลับเหมือนว่าเวลาเดินช้าลงจนต้องคอยมองเกือบทุกๆนาที

“เฮ้ย! มึงจะรีบไปไหนของมึงว่ะสิงห์”เพื่อนที่อยู่ใกล้ๆอดที่จะถามไม่ได้ เมื่อเห็นว่าพออาจารย์บอกเลิกคลาสปุ๊บราชสีห์ก็ลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไปข้างนอกทันที

“ธุระ กูไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้”สิงห์เดินจากมาด้วยรอยยิ้ม

ช่วงเกือบสองอาทิตย์ที่ผ่านมาราชสีห์ทำตัวมี ‘ธุระ’ ทุกวันด้วยการคอยไปเที่ยวรับเที่ยวส่งคนๆหนึ่งให้ไปทำงาน และที่วันนี้เขารีบเป็นพิเศษเพราะว่าอยากไปรับคนๆนั้นไปทำงานให้ทัน รู้มาว่าวันนี้มีเรียนแค่คาบเช้าเหมือนกันแต่กลัวว่าคนร่างบางจะออกไปทำงานเอง

“ฮัลโหล กรณ์ เลิกเรียนยัง?”

“เลิกแล้วครับ กำลังจะไปรอรถไปทำงานครับ”

“พี่บอกว่ายังไง! อยู่ไหนแล้วเดี๋ยวไปรับ”

“เอ่อ...”

“อยู่ไหน!”

“หน้าคณะครับ พึ่งลากับโยริน”

“เออ! รออยู่ตรงนั้นแหละ”สิงห์วางสายแล้วยกยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ นึกถึงคนตัวเล็กที่อยู่ปลายสายที่คงกำลังทำหน้าเจื่อนๆเวลาที่โดนดุ สิงห์เองไม่ได้ดุจริงจังอะไรนัก ที่ดุเพราะต้องแกล้งดุ ด้วยสองสามอาทิตย์ที่ได้รู้จักกับกรณ์ทำให้สิงห์รู้ว่ากรณ์เป็นคนที่ขี้เกรงใจคนอื่นมาก สิงห์จะทำอะไรให้กรณ์มักจะไม่เห็นด้วยเสมอแต่พอดุกรณ์จะยอมโดยง่ายดาย

สิงห์เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง ไขกุญแจเปิดรถสปอร์ตคันหรูขับออกไปรับผู้ชายที่ช่วงนี้เข้ามาอยู่ในส่วนหนึ่งของชีวิตสิงห์ รับไปทำงาน รับกลับไปส่งที่ห้องแถวของเฮียกวง บางวันก็จะพาไปทาอาหารง่ายๆตามข้างถนนที่สิงห์เองไม่เคยคิดว่าเขาจะมากิน แต่ถ้าคนตรงข้ามที่นั่งทานด้วยกันคือกรณ์ สิงห์ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนักกับอาหารพวกนี้

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

เวลายามเย็นที่แสงกำลังทอแสงสีส้มจนทำให้ทั่วทั้งท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีเดียวกับแสงแดด เวลายามเย็นเช่นนี้กลับทำให้ร้านกาแฟแห่งหนึ่งครึกครื้นไปด้วยผู้คนที่ส่วนใหญ่เป็นนักเรียนนักศึกษาที่จะเข้ามาในร้านแห่งนี้ด้วยทำเลที่ตั้งที่อยู่ใกล้แหล่งย่านที่เดินเล่นของวัยรุ่นบวกกับการเปิดให้ใช้สัญญาณอินเตอร์เน็ทฟรีจึงมีคนที่เข้ามาใช้บริการเป็นจำนวนมาก

กรณ์กำลังวุ่นวายอยู่กับเครื่องชงกาแฟเครื่องใหญ่เพราะกำลังมีรายการสั่งยาวเป็นหางว่าวรอให้เขาทำตามรายการ ทั้งๆที่พึ่งจะเริ่มทำงานได้ไม่ถึงสองอาทิตย์แต่เพราะถูกยัดเยียดจากคนที่ฝากให้เข้ามาทำงานเลยต้องทำงานแคชเชียร์ช่วงที่ลูกค้าน้อยกรณ์จะคอยช่วยงานอย่างอื่นตลอดเวลา เรียกได้ว่าระยะเวลาไม่ถึงสองอาทิตย์มานี้ทุกอย่างในร้านแห่งนี้กรณ์สามารถทำได้ทั้งหมด แต่ที่โดดเด่นที่สุดคงจะเป็นฝีมือการชงกาแฟของกรณ์ที่ต้องเรียกว่าเป็นพรสวรรค์เนืองจากกรณ์ไม่เคยใช้เครื่องชงกาแฟแบบนี้กระทั้งดื่มกรณ์ก็ยังไม่เคยดื่มด้วยซ้ำไป

งานใหม่ที่กรณ์มาทำคือเป็นพนักงานในร้านกาแฟแห่งหนึ่งซึ่งเป็นของรุ่นพี่ที่รู้จักของราชสีห์ ถึงจะได้เงินน้อยกว่างานเก่าก็จริงแต่มีเวลาว่างมากกว่างานเดิม อีกทั้งงานนี้จ่ายเงินเป็นรายชั่วโมงนั่นหมายถึงวันไหนที่กรณ์มีเรียนแค่เช้าก็สามารถที่จะทำงานได้มากขึ้น กรณ์ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีร้านที่ยอมให้พนักงานทำงานเท่าไรก็ได้ตามที่ต้องการ..อันที่จริงมัน ‘ไม่มี’ ร้านแบบนั้นหรอกเพียงแต่เพราะคนที่ฝากกรณ์เข้ามาเป็นคนขอสิทธิพิเศษนี้ให้กรณ์ก็เท่านั้น

และงานนี้ยังสามารถทำให้กรณ์บอกคนอื่นได้รับรู้ไม่ต้องกลัวว่าเพื่อนจะต้องมาคอยเป็นห่วงเป็นใย แม้จะยังไม่เพียงพอจะทำให้กรณ์บอกปฏิเสธคำชวนของคุณหญิงเนตรได้ ตั้งแต่วันนั้นกรณ์ยังไม่ได้ให้คำตอบกับคุณหญิงเนตร โชคดีที่คุณหญิงเนตรไม่ได้เร่งรัดเอาคำตอบ เพราะรู้ว่าคนที่หนักใจคือตัวของกรณ์เอง

“กรณ์...คุณสิงห์เขาเรียกแน่ะ” ‘ชาติชาย’ พนักงานประจำของร้านกาแฟแห่งนี้และยังเป็นคนที่สอนงานกรณ์จนรู้ทุกอย่างภายในเวลาไม่ถึงสองอาทิตย์

“อ่าครับ”กรณ์รับคำเขินๆ แต่ก็ต้องวางมือจากงานที่ทำไปอย่างเสียไม่ได้ ยิ่งตอนนี้เป็นช่วงที่ลูกค้ากำลังเข้าร้านทุกคนในร้านต้องทำงานอย่างหนักแต่สิงห์กลับชอบเรียกให้กรณ์มานั่งทานขนมเป็นเพื่อนแบบนี้ทุกวัน

ตั้งแต่หางานใหม่ให้กรณ์ได้ สิงห์ก็เป็นเหมือนส่วนหนึ่งในชีวิตของกรณ์ไปโดยปริยาย ทุกวันสิงห์จะไปรับกรณ์ที่หน้าคณะและพามาส่งที่ทำงานหากวันไหนกรณ์มาทำตอนเช้าสิงห์ก็จะไปรับถึงที่พัก ระหว่างช่วงที่กรณ์ทำงานก็จะเห็นสิงห์เอาคอมพิวเตอร์แบบพกพาขึ้นมานั่งพิมพ์งานไปเรื่อยๆ ช่วงนี้ยิ่งใกล้สอบนิสิตปีสามแบบสิงห์ไม่ค่อยมีวิชาที่ต้องเข้าเรียนมากก็จริงแต่ก็มีโปรเจคที่จำเป็นต้องทำให้จบก่อนที่จะเริ่มฝึกงานในปีหน้า ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะทำงานในร้านแห่งนี้ไปพร้อมๆกับดูการทำงานของกรณ์ไปด้วย

“คุณสิงห์จะรับอะไรเพิ่มเหรอครับ”

“...ก็บอกว่าให้เรียกว่า ‘พี่’ ไง”สิงห์ตอบกลับอย่างอารมณ์เสีย บังคับก็แล้วขู่ก็แล้วแต่กรณ์ยังไม่เคยยอมเรียกสิงห์อย่างสนิทชิดเชื้อได้แต่ยิ้มให้โดยที่ไม่ตอบอะไร เพราะกรณ์ไม่อยากจะตีสนิทกับคนที่อยู่ระดับสูงกว่าตัวเอง

“จะรับกาแฟอีกแก้วมั้ยครับ เดี๋ยวผมไปชงมาให้”

“...ไม่ต้อง มานวดให้หน่อยปวดคอจะแย่อยู่แล้ว”

“เอ่อ..ไม่เหมาะมั้งครับ คนเยอะแยะเลยที่นี้ก็ร้านกาแฟด้วย ไม่ใช่ร้านนวดนะครับ มันจะดูไม่ดี”

“ไม่เหมาะอะไรตรงไหน บอกให้มานวดให้หน่อยแค่นี้ก็บ่น เมื่อยนะไม่ใช่ไม่เมื่อยรู้งี้ไปนั่งทำงานสบายๆอยู่บนห้องดีกว่าอีกมั้ย”สิงห์บ่นยาวทั้งๆที่กรณ์ไม่ได้เป็นคนขอให้สิงห์มานั่งเฝ้าเขาแบบนี้เลยซักนิด แต่ก็เพราะเจอกันทุกวันแบบนี้แถมสิงห์ยังพูดจาเป็นกันเองตลอด อาการประหม่าเวลาที่กรณ์เจอสิงห์ก็หายไปจนแทบจะไม่มีอาการออกมาให้เห็นอีกแล้ว

กรณ์ถอนหายใจส่ายหน้าหน่อยๆแต่ก็อมยิ้มเล็กน้อย เดินอ้อมไปข้างหลังของสิงห์พร้อมกับวางมือลงไปนวดให้ หลังกว้างๆดูจะกว้างเกินไปสำหรับมือบาง แม้น้ำหนักที่กดลงมาจะไม่ได้มาตรฐานแต่ก็สร้างความพอใจให้ราชสีห์ได้อย่างดี เขาส่งเสียงครางฮึ่มๆ ออกมาจนทำให้คนข้างหลังหน้าแดงอย่างไม่มีสาเหตุ

ช่วงเวลาที่มีสิงห์เข้ามาในชีวิต กรณ์ปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเขามีความสุขมาก เหมือนกับความหวัง ความฝันที่วาดไว้มันเป็นจริงอยู่ตรงหน้า เป็นความสุขที่กรณ์ยินดีรับแค่เล็กน้อยเพราะต้องคอยระวังไม่ให้อีกฝ่ายรู้และก็กลัวว่าจะเกินเลยไปมากกว่านี้

เพราะรู้ว่าตอนนี้ราชสีห์สนใจในตัวของกรณ์มากขนาดไหน และกรณ์ก็รู้อีกว่าไม่มีทางเป็นจริงได้ อีกอย่างคือกร์มีสิ่งที่ต้องสนใจมากกว่านั้นก็คือ กรรณ์...น้องชายของเขานับวันจะยิ่งแสดงพรสวรรค์ในการวาดภาพมากขึ้นเรื่อยๆ กรณ์อยากจะให้กรรณ์ได้เข้าเรียนเฉพาะด้าน อยากจะให้น้องมีความสุขในทุกๆวันที่มีชีวิต ดังนั้นความสุขของกรณ์ ‘ในตอนนี้’ จึงไม่สำคัญมากไปกว่าความสุขของกรรณ์ ‘ในอนาคต’

แต่แตกต่างกับราชสีห์ เพราะเขาไม่รู้ใจตัวเองในขณะนี้รู้แค่ว่าเมื่อเห็นรอยยิ้มของกรณ์เขาก็อดที่จะมองไม่ได้ พอไม่เห็นรอยยิ้มหรือหน้าหวานๆของกรณ์ก็อยากเจอจนร้อนลน เพราะกรณ์เป็นผู้ชายสิงห์จึงไม่เคยคิดในเชิงชู้สาวกับกรณ์แม้แต่ครั้งเดียว ก็แค่อยากเจอหน้า อยากเห็นคนๆนี้อยู่ในสายตา เพราะว่ากรณ์ดูบอบบางจนกลัวว่าจะเป็นอันตรายเลยอยาก ‘ปกป้อง’ พอได้รู้สึกแบบนั้นและได้ทำแบบนั้นความสุขก็ผุดขึ้นมาในหัวใจ สิงห์เลยไม่อยากจะหยุดเก็บเกี่ยวความสุขนี้ไว้ซักวัน

“วันนี้เลิกงานกี่โมง”

“อืม...ประมาณ สามทุ่มมั้งครับ ผมจะอยู่ช่วยพี่ชายเคลียร์บัญชีด้วย”

“หน้าที่เหรอ?”

“...ก็...ไม่ใช่ครับ”

“สรุปเลิกงานกี่โมง”

“ก็...สองทุ่มครับ คุณสิงห์มีอะไรเหรอครับ”

“เปล่า ว่าจะชวนไปซื้อของซักหน่อย”

“ของ?? ของอะไรเหรอครับ”

“เออน่า เดี๋ยวก็รู้เองนั้นแหละ”น้ำเสียงเข้มที่ทำทีกลบเกลือนความเขินอายของตัวเอง ตลอดมาไม่เคยจะชวนใครไปซื้อของด้วยกันซักครั้งแม้กระทั้งพวกคู่ควงคนแล้วคนเล่าที่พยายามชวนสิงห์ไปนู้นมานี่ด้วยกับสิงห์ก็บอกปฏิเสธตลอด เพราะอย่างนั้นความเขินอายจึงเกิดขึ้นมาทันทีที่เอ่ยปากชวนกรณ์ไปซื้อของแต่ดูเหมือนกรณ์จะไม่ได้สังเกตซักเท่าไร

กับอาการเขินอายของผู้ชายที่ชื่อว่า ‘ราชสีห์’

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

เพราะคนที่บอกว่าจะพาไปซื้อของทำให้กรณ์คิดว่าของที่ราชสีห์จะไปซื้อเป็นของใช้ของตัวเอง แต่เหมือนคนตัวเล็กกว่าจะคิดผิด ที่สิงห์ลากให้กรณ์มาซื้อของเพราะว่ามันล้วนแต่เป็นของของกรรณ์ทั้งนั้น ตั้งแต่สตอเบอรี่ลังใหญ่ๆ เสื้อผ้าที่ตัวพอๆกับกรณ์แต่เป็นลายการ์ตูนแบบเด็กๆอย่างที่สิงห์ ‘คิดว่า’ กรรณ์จะชอบ

จนเมื่อสิงห์มาหยุดอยู่ที่แผนกเครื่องเขียนแล้วให้กรณ์เลือกสีแบบที่น้องชายชอบใช้กรณ์ถึงเข้าใจว่าสิงห์มาซื้อของพวกนี้ให้ใคร ครั้งนั้นที่สิงห์บังเอิญได้ไปพบกับกรรณ์ทำให้ได้รู้ว่ากรรณ์คงเป็นเด็กที่ชอบวาดรูประบายสี ดูจากภาพวาดสีน้ำมันหลายภาพที่วางเรียงรายภายในห้องนอน และยังคงมีกลิ่นเฉพาะของสีที่ติดอยู่ตามห้องเล็กๆของกรรณ์

เมื่อรู้ว่าของทั้งหมดนี้เป็นของกรรณ์ความเกรงใจจึงจำเป็นต้องปฏิเสธน้ำใจส่งผลให้สิงห์ยืนทำหน้านิ่งบ่งบอกว่าโกรธ จนกรณ์ต้องยอมตามใจเช่นเคย ที่เกรงใจเพราะของที่เลือกๆมาก่อนที่จะมาซื้ออุปกรณ์วาดภาพกรณ์คิดว่าทั้งหมดเป็นของที่สิงห์จะซื้อไปใช้เอง กรณ์เลยเลือกของที่ค่อนข้างดูดีและมีราคาในสายตาของเขาให้กับราชสีห์ซึ่งถ้าเป็นเขาซื้อมาใช้ซื้อมากินเองคงไม่มีวันตัดใจยอมซื้อได้แน่ๆ

เพราะอย่างนั้นกรณ์เลยจงใจเลือกใช้สีที่ถูกที่สุดไปแทน

“ทำไมเอายี่ห้อนี้ เนื้อสีมันไม่ละเอียด สีก็ไม่สมจริง ผสมก็ยาก”ยังไม่ทันจะเอาสีที่หยิบลงตะกร้าเสียงขัดจากคนที่ยืนมองกรณ์เลือกของก็ขัดทันที ที่จริงสิงห์ก็ขัดเกือบทุกอย่างที่กรณ์เลือกซื้อไป ในสายตายของเขาของพวกนั้นมัน ‘ถูก’ เกินไปจนกังวลว่าจะเป็นของที่คุณภาพไม่ดี

“ก็คุณสิงห์บอกให้ผมเลือกสีที่กรรณ์ใช้นี่ครับ”

“นี่นายให้น้องใช้สีไม่ดีๆแบบนี้นี่นะ”จบคำพูดของสิงห์สีหน้าของกรณ์ดูเจื่อนลงไปทันที คำพูดปรกติของสิงห์แต่สำหรับกรณ์คือคำที่บอกว่าเขา ‘ดูแลน้องได้ไม่ดี’

สีหน้าที่ซีดเผือก มุมปากที่ยกยิ้มกลับหลุบต่ำลงทำให้สิงห์รู้ตัวว่าเขาต้องพูดอะไรผิดไป  หัวใจคนตัวโตกระตุกเมื่อเห็นใบหน้าแบบนั้น อาการที่เอาแต่โทษตัวเอง ทั้งๆที่สิงห์เป็นคนผิดที่พูดจาไม่คิด แต่กรณ์ไม่ได้คิดถึงจุดนั้นซักนิดแต่เขากลับคิดแต่ว่าตัวเองไม่ดี เอาแต่ว่าเอาแต่โทษตัวเองตลอดเวลา

“เอ่อ...ก็...”

“...พี่ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะว่านายแบบนั้น”น้ำเสียงนุ่มเอ่ยคำที่เขาไม่ค่อยจะได้ใช้ออกมา ทั้งชีวิตมีแค่ไม่กี่คนที่จะได้ยินคำว่า ‘ขอโทษ’ จากราชสีห์ ขนาดตัวของสิงห์เองยังแปลกใจว่าคำๆนี้ทำไมมันถึงออกมาได้ง่ายดายนักเมื่อพูดกับกรณ์ อีโก้ที่เคยมีมามันหายไปหมดเมื่ออยู่ตรงหน้าของคนๆนี้

“..ป...เปล่าครับ คือมันก็จริงที่สีมันไม่ดี แต่วันๆหนึ่งกรรณ์ใช้ของพวกนี้เยอะมาก...ถ้า...ซื้อแพงกว่านี้ ผมก็..ไม่ไหว”

“อื้อ...ช่างมันเหอะ เอาเป็นว่าเลือกสีดีๆไปเลย ถ้าหมดก็บอกพี่ แล้วเราก็มาซื้อกันใหม่ พี่จะซื้อให้เอง”

“...ไม่ดีหรอกครับคุณสิงห์แค่ที่ซื้อไปมันก็เยอะเกินไปแล้ว”

“อย่าเถียงหน่า พี่บอกว่ายังไงก็ทำๆไปเหอะ”

“...เรื่องอื่นได้มั้ยครับ เฉพาะแค่เรื่องของกรรณ์...แค่เรื่องของน้อง ผมอยากจะดูแลน้องให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้...ถึงว่า...มันจะไม่ดีที่สุด...แต่...ขอ...ให้...ฮึก...ผม...ฮึก ขอให้ผมทำได้มั้ย”เรื่องราวที่ทำให้อัดอั้นในหัวใจทำให้คนที่พูดมันต้องหลั่งน้ำตา

หยดน้ำตาบริสุทธิ์ที่รินไหลออกมาจากดวงตากลมใสของกรณ์ทำให้คนที่เป็นสาเหตุของน้ำตาอดไม่ได้ที่จะดึงกรณ์เข้ามากอดปลอบ ไม่สนว่าคนรอบข้างจะเยอะขนาดไหน ไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ ตอนนี้สิงห์สนใจแค่คนที่สะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของเขา เพราะสิงห์ไม่รู้ว่ากรณ์ตั้งใจดูแลกรรณ์มากขนาด ‘ทิ้งชีวิตส่วนตัว’ ของตัวเองไปแล้ว สิงห์คิดแค่ว่าอยากให้กรณ์มีรอยยิ้ม มีความสุข เพราะสิงห์รู้ว่ากรณ์รักน้องมาก ถ้าเขาทำให้กรรณ์มีความสุข กรณ์ก็คงมีความสุขด้วยแน่ๆ แต่ไม่คิดว่าการที่เขาทำจะเป็นการทำร้ายจิตใจของคนที่เขาต้องการปกป้อง

“พี่ขอโทษไง...ไม่ร้องแล้ว...ไม่ซื้อแล้ว”

ภาพของผู้ชายที่ขนาดตัวต่างกันยืนกอดปลอบกันกลางร้านขายเครื่องเขียนในห้างฯดัง คนหนึ่งกำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของอีกคนมีเพียงสะอื้นเบาๆออกมาเท่านั้น ส่วนอีกคนก็กำลังเจ็บปวดใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป แม้จะหวังดีแต่กลับทำร้ายจิตใจของอีกคน หัวใจของเขาแทบจะพังเมื่อเห็นน้ำตาใสๆนั้น

คนผ่านไปผ่านมามองทั้งคู่อย่างสงสัย บ้างก็มองและผ่านไป บ้างก็มองแล้วก็ผู้คุยนินทากับคนข้างๆ แต่ในหมู่ผู้คนที่มองนั้นยังมีผู้ชายที่เหมือนอสรพิษคนหนึ่งยืนขบกราม กำหมัดแน่นอย่างเคืองแค้น

‘กฤษณ์’ ตามดูสิงห์มาตั้งแต่ออกจากมหาวิทยาลัยด้วยเพราะหลายวันที่ผ่านมาสิงห์ทำตัวแปลกๆไป แต่ก่อนเขาต้องลากสิงห์และเพื่อนๆให้มาทานอาหารที่โรงอาหารของคณะของเขาเพื่อที่จะได้เจอกับน้องสาว แต่ช่วงนี้หากวันไหนมีเรียนบ่ายด้วยจะเห็นว่าสิงห์มานั่งรอทานอยู่ที่โรงอาหารอยู่แล้ว และวันนี้เขาเห็นกรณ์เพื่อนสนิทของ ‘ผู้หญิงที่เกลียด’ เดินขึ้นรถของราชสีห์เขาจึงตัดสินใจโดดเรียนในคาบบ่ายเพื่อออกมาตามดูทั้งสองคน และสิ่งที่กฤษณ์เห็นมาทั้งวันทำให้เขาโกรธจนแทบคลั่ง

ตลอดมากฤษณ์ต้องคอยทำตามคำสั่งของนารีผู้เป็นแม่คอนทำตามความเคียดแค้นจากรุ่นก่อนที่นารีมีต่อคุณหญิงเนตร เพราะคุณหญิงเนตรคือลูกสาวที่เกิดจากภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแต่นารีเป็นแค่ลูกสาวที่เกิดกับเมียน้อยคนหนึ่งเท่านั้น แม้นารีจะได้ทั้งเงินทองตามที่ตัวเองควรได้แต่ความคับแค้นภายในใจของเธอไม่เคยจางหายไป เมื่อรู้ว่าคุณหญิงเนตรจะกลับมาอยู่บ้านเกิดเป็นการถาวรจึงสั่งให้ลูกชายคอยเล่นงานโยรินผู้เป็นลูกสาว เพราะอยากให้โยรินกลายเป็นผู้หญิงที่ ‘ไม่เหมาะสม’ ที่จะเป็นคนในตระกูลเหมือนเมื่อครั้งหนึ่งที่เธอเคยเป็น เพื่อที่จะกุมธุรกิจของตระกูลไว้ให้ลูกชายของเธอ

ถึงคุณหญิงเนตรเป็นผู้ถือหุ้นส่วนใหญ่แต่ก็มีแค่ลูกสาวเท่านั้นและดูเหมือนว่าคุณหญิงเนตรจะไม่อยากให้ลูกสาวเข้ามาทำงานในบริษัทซักเท่าไรนารีจึงตั้งความหวังไว้กับลูกชายเอาไว้สูง และด้วยกฤษณ์เป็นลูกชายคนโตของนารี เขาเลยต้องปิดบัง ‘รสนิยมทางเพศ’ ของเขาเอาไว้ และเพราะเขาพึ่งพอใจในตัวของเพื่อนสนิทอย่าง ‘ราชสีห์’ เขาจึงทำทุกวิธีทางให้ได้สิงห์มาอยู่ไว้ใกล้ตัวมากที่สุด

แต่การที่เจอสิงห์ที่ยืนกอดกันกลางห้างฯอย่างไม่อายสายตาคนอื่น เป็นใครก็ต้องดูออกว่าทั้งสองคนอยู่ในสถานะอะไร จนทำให้กฤษณ์นึกแค้นและเสียดายที่ไม่ทำลายคนที่อยู่ในอ้อมกอดของคนที่แอบรักให้ย่อยยับลงไปเหมือนกันที่เคยทำกับคนอื่นๆที่เขาเคยทำมา...เพียงเพราะรู้ประวัติของกรณ์แล้วรู้สึกว่า ‘สงสาร’

แต่เมื่อกรณ์จะมาแย่งของรักของเขา...กฤษณ์ก็คงไม่มีทางเลือกนอกจาก ‘ทำลายคนขี้ขโมยให้แหลกละเอียดคามือ’













หวานหน่อยๆรึเปล่า? ไม่เอาล่ะ ไม่ถนัดเขียนหวานๆ 



ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ 

[Karn12]

กฤษณ์นี่มาแนวเดียวกับเจนจบเลยนะ

[iforgive]

เออ  ริษยาโยริน  ริษยากรณ์ว่างั้น  กิ๋ว ๆ ๆ คนขี้อิจฉา

[maio2000]

 :serius2:ไม่มาม่านะ ว่าแล้วว่าต้องแอบชอบเพื่อนตัวเอง จะเกิดไรขึ้นก็ขอให้
สิงห์มาช่วยกรณ์ทันเถอะ  แค่นี้กรณ์ก็น่าสงสารแล้วล่ะ ทำใหมีความสุขบ้างเถอะ

[leeteuk]

อ๊ากกกกกกกกก  กรณ์จะโดนอ่ะไรอ่ะ  กลัวมันจะไปลงที่กรรณ์แทนอ่ะดิ  ทีนี้ล่ะกรณ์แย่แน่ๆๆเลยอ่ะ  ทำร้ายจิตใจมากอ่ะ  พี่สิงห์น่ารักอ่ะ  ขอให้ดูแลกรณ์์แบบนี้ไปตลอดนะจ๊ะ  จะมาม่าแล้วใช่ไหม

[Giniz]

  กระโดดถีบกฤษณ์ไว้ก่อนล่วงหน้าเลย
ไม่รู้ว่าต่อไปจะทำอะไรกรณ์ แต่เคืองแทนเฟ้ย!!!!

[menano]

ว้าย กฤษณ์ร้ายมากมายอ่ะ
ความร้ายกาจมันถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้นะเนี่ย
แต่ความซวยจะไปตกอยู่ที่กรณ์เต็มๆเนี่ยสิ
อิตาสิงห์ยิ่งหูเบาของขึ้นง่ายอีกต่างหาก
ไม่อยากจะคิดถึงแผนการณ์ที่กฤษณ์คิดจะทำเล้ยยยยยย

[gupalz]

อย่างนี้ต้องเรียกว่าอีกฤษณ์ซะแล้ว
นึกแล้วว่าต้องแอบชอบสิงห์

[silent_loner]

แอบหวานกันแบบบางเบา เบาเบา
น่ารักดีจ้า 
กลัวกรณ์โดนใส่ร้ายอีกอ่ะ น่าสงสาร
เพราะว่าตัวกรณ์เองไม่เคยที่จะปฎิเสธข้อกล่าวหาเลย
กฤษณ์นี่ร้ายมากๆ ไม่นึกเลยว่าจะแอบชอบสิงห์อยู่
+1 ให้กับความสัมพันธ์ของสิงห์และกรณ์ที่เริ่มไปในทางที่ดีขึ้น 

[Gapompom]

เหอะๆ คนขี้อิจฉา

[hotladyanyavee]

อิวิปริตผีบ้านังกฤษณ์ แกกล้าจะทำร้ายหนูกรณ์ของเลดี้ แกตายซะ ฉันจะเอาตัวมมาช่วยน้องกรณ์
จัดการแกก่อน อินังแมวคิดอยากขโมย เกลียดนังกฤษณ์ รักหนูกรณ์ และเชียร์พี่สิงห์

[Donaldye]

ไอ้กฤษณ์

[dukdikdukdik]

อย่ามายุ่งกับน้องกรณ์ชั้นนะย่ะ    พี่สิงห์ดูและน้องกรณ์ดี ๆ ด้วย

[White]

กรณ์ จ๋า

[roseen]

 :z6:เลวทั้งแม่และลูก

[♠DekDoy♠]

น้องกรณ์น่าสงสารอีกแล้ว

[yeyong]

แววรันทดในตอนต่อๆไปมาให้เห็นรำไร

[fuku]

ห๊ะที่ทำนี่สงสารกรณ์แล้วเรอะ

ตรูของกระทืบกฤษณ์ซักยี่สิบสามสิบทีได้ป่ะ
ปล่อยข่าวลือ ทำภาพตัดต่อ นี่เมิงสงสาร
โรคจิตสิ้นดี

[premkoe]

บอสรอง กับ บอสใหญ่ ออกมาแล้ว

[ladymoon_yy]

กฤษณ์นี่มาแนวเดียวกับเจนจบเลยนะ

บวกเป็ดให้เลย อิอิ   

[sakiko]

มันสะดุดตรงคำท่ีว่าไม่อยากเขียาหวานนี่แหละ

แวว นางร้าย ท่าจะมาแรง เฮ้ออออออ 

ไม่อยากอ่าน แบบ เครียด  หนูชอบแบบหวานๆ