หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[ujen]

  ขอให้กรณ์กับกรรณ์อย่าเป็นอะไรเลย

 

[LUCKY STAR]

พี่ใจดี = _ _ _ _

ถ้าพี่ใจดีรู้ว่ากรรณ์เป็นใครจะยังใจดีแบบนี้รึป่าวน้อ

[gupalz]

พี่สิงห์จัดการอิกฤษณ์ด่วน

[tuek]

เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆ
ชีวิตกรณ์น่าสงสารมากๆ
สิงห์ดูแลกรณ์ให้ดีนะ
เกลียดกฤษณ์มากๆแกอย่าทำอะไรกรณ์นะ
พี่ใจดีนี่ขอเดาได้ไหมว่าจะใช่ " เหมราช " หรือเปล่า
+ 1 นะคะ

[Guill]

พี่ใจดี...ใครกันนะ?

[roseen]

จะเลวไปถึงไหน

[dukdikdukdik]

คุณพี่สิงห์รบกวนดูแลน้องกรณ์ด้วยยยยยยยย

[silent_loner]

"ครอบครัวของสิงห์"
สิงห์คิดอย่างนี้คนอ่านก็ฟินแย่ละซิเนี่ย 
ปกป้องให้ดีนะจ๊ะ เพราะดูเหมือนว่าตัวร้ายนี่แรงน่าดู

[yeyong]

กฤษณ์ร้ายอย่างกับนังร้ายในละครเลย

[♠DekDoy♠]

ดูแล 2 พี่น้องดี ๆ นะสิงห์

[menano]

ดีมากสิงห์ห้ามทิ้งกรณ์เด็ดขาด
ไม่รู้ว่าอิกฤษณ์มันจะทำไรบ้าง
ร้ายกาจจริงๆ

[leeteuk]

มาม่ากำลังมาแล้วใช่ม่ะ  อ๊ากกกกก  อย่าเลยนะ  กรณ์กะกรรณ์แค่นี้ยังน่าสงสารไม่พออีกหรอ 

[G-NaF]

แหมมมมม  ครอบครัวของสิงห์ 

[Theodore]

กลัวว่าพี่ใจดีจะเป็นอิกฤษอ่ะ ปลอมตัวมาเนียนๆ

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่ 11







กลางโรงอาหารคณะนิเทศฯของมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ตอนนี้กำลังมีผู้คนเข้ามาใช้บริการซื้ออาหารเช้ากับเป็นจำนวนมาก แต่ยังมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามามองหาคนที่ตัวเองติดต่อไม่ได้ตั้งแต่เช้า ทั้งๆที่วันนี้เขาก็ไม่ได้มีเรียนแต่อย่างใดแต่พอติดต่อไม่ได้ก็นึกเป็นห่วงขึ้นมาจนต้องออกมาตามหาแบบนี้

ใบหน้าร้อนลนที่ไม่ได้เห็นกันบ่อยๆของราชสีห์พยายามมองหากรณ์หรือโยรินในโรงอาหารแห่งนี้ แต่มองไปทางไหนๆก็ไม่เจอคนที่ปรกติจะเข้ามาทานข้าวเช้าที่นี่เลย วันนี้หลังจากที่สิงห์กลับเข้ามาจากการออกกำลังกายเขาก็จะโทรหากรณ์ทุกวันอยู่แล้ว เนื้อความในสนทนาก็ไม่มีอะไรมากแค่ถามว่า อยู่ไหน เรียนกี่โมง จะไปทำงานกี่โมง และก็จะนัดหมายว่าจะไปรับทำงาน

วันนี้สิงห์โทรหากรณ์ติดเหมือนทุกวันแต่...กรณ์ไม่รับโทรศัพท์เขาซักสาย

ในหัวของสิงห์คิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อสองวันที่แล้ว ที่เจอคนท่าทางแปลกๆจ้องมองมาที่กรณ์อย่างน่าสงสัย ถึงจะแค่เป็นการคิดมากไปของสิงห์แต่ก็อดกังวลขึ้นมาไม่ได้ กลัวไปหมดว่าไอ้ผู้ชายตัวใหญ่คนนั้นมันจะตามกรณ์ไปถึงที่พัก กลัวว่าจะเข้าไปทำร้ายตอนกรณ์อยู่คนเดียว ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาจะไม่มีอภัยให้ตัวเองแน่ๆ เพราะกลัวว่ากรณ์จะคิดมากเลยไม่บอก ทั้งๆที่คิดว่าน่าจะบอกกรณ์จะได้ระวังตัวมากขึ้น คิดว่าตัวเองจะช่วยกรณ์ได้ แต่ก็ลืมไปว่าเขา ‘ไม่ได้อยู่กับกรณ์ตลอดเวลา’

“เหม!!!”เสียงตะโกนเรียกจากผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ที่กำลังเป็นที่จับตามองของทุกคนในโรงอาหาร เพราะด้วยรูปร่างและหน้าที่เดิมที่ก็เป็นจุดเด่นอยู่แล้วเขายังใส่ชุดที่โชว์เนื้อหนังมังสาเพราะพึ่งกลับมาจากออกกำลังมาอวดสายตาทุกคนอีกด้วย

“อะ...อะไรพี่สิงห์...เรียกซะตกอกตกใจหมด เฮ้ออ”

“มึงเห็นกรณ์บ้างมั้ย?”

“กรณ์?...กรณ์ไหนพี่”

“กรณ์ รุ่นพี่มึงนั้นแหละเห็นมั้ย”เหมราชดูจะงงกับเหตุการณ์นิดหน่อยแต่ก็ส่ายหน้าบอกพี่ชาย ไม่รู้ว่าไปสนิทกับพี่คณะของตัวเองตอนไหน ของเหมยังไม่ค่อยได้เจอกรณ์เลยด้วยซ้ำ

“แล้วคนอื่นล่ะ มีใครกรณ์หรือโยรินบ้างมั้ย”สิงห์ไปถามเพื่อนๆของเหมราชแต่คำตอบก็ยังคือทุกคนส่ายหน้าแบบงงๆ

สิงห์ลุกออกไปจากโรงอาหารเพื่อตามหาคนที่เขาเป็นห่วง ท่ามกลางความสงสัยของใครหลายคน ท่ามกลางสายตางงงันของ ‘คู่หมั้น’ และสายตายิ้มหยันของ ‘เพื่อนสนิท’

แต่สิงห์กลับพลาด...เพราะคนที่เขากำลังตามหาพึ่งเดินเข้ามาในโรงอาหารขณะที่สิงห์ออกรถออกไปด้วยสีหน้าที่เปอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาที่ไหลนองหน้า ดวงตาแดงกล้ำและแววตาที่อับแสงเหมือนกับว่าชีวิตของเจ้าของดวงตาดวงนี้กำลังจะดับลงไป...

ทันทีที่เห็นสีหน้าของกรณ์และโยริน ‘กฤษณ์’ ที่สังเกตเห็นทั้งสองคนเป็นคนแรกก็ยกยิ้มอย่างถูกใจ ก่อนจะขอตัวไปเรียนเพื่อหลบฉากประทะที่กำลังจะเกิดขึ้น แม้ใบหน้าของกรณ์ไม่ใช่ใบหน้าของคนที่จะมาหาเรื่องก็จริงแต่คนข้างๆของกรณ์ตอนนี้กำลังโกรธอย่างเต็มที่ และคนอย่างกฤษณ์ก็ไม่มีทางที่จะยอมเสียหน้าท่ามกลางคนนับร้อยแน่ๆ สู้ปล่อยให้น้องสาวจอมเฉื่อยของตัวเองโดนไปคนเดียวจะดีกว่า

ปริยาภัทรที่นั่งทานข้าวอยู่คนเดียวต้องสงสัยเมื่ออยู่ๆก็เจอญาติและเพื่อนสนิทของญาติเธอมานั่งตรงข้ามทั้งๆที่ปรกติเวลาเจอกันในคณะโยรินมักจะไม่ใส่ใจภัทรแม้ซักนิดเดียว เพราะความที่ว่าเกลียดแม่และพี่ชายของภัทรจึงทำหน้าไม่ถูกเมื่อต้องเข้ามาคุยด้วย แต่วันนี้ ตอนนี้ ภัทรกำลังกลัวกับใบหน้าที่ราวกับจะฆ่าคนของโยริน

“เอ่อ...พี่โยริน มีอะไรกับภัทรหรือเปล่าค่ะ”

“อย่ามาทำหน้าซื่อนะ!...”

“โย..อย่าใส่อารมณ์ซิ”กรณ์ใช้ใบหน้าที่ราวกับขาดใจเตือนเพื่อนจึงทำให้โยรินเงียบอย่างง่ายดาย

“เอ่อ...พี่กรณ์...คือ...มันเรื่องอะไรกันเหรอค่ะ?”

“คุณภัทร...ผม...ผมขอน้องผมคืนได้มั้ย ผมจะยอมทำตามทุกอย่างเลย นะ...ผมขอล่ะ”น้ำเสียงขาดช่วงของกรณ์ที่พูดไปน้ำตาก็ไหลไปทำให้คนฟังถึงกับสะเทือนในอก ภัทรไม่รู้สาเหตุการมาของทั้งสองคน แต่กรณ์เหมือนคนที่กำลังจะตายแบบนี้แล้วมาพูดขอร้องแบบนี้เป็นใครก็ต้องรู้สึกแย่กันทั้งนั้น

“เดี๋ยวนะคะพี่กรณ์ คือภัทรไม่เข้าใจ คืนอะไรคะ”

“ ขอ ‘น้องชาย’ ผมคืนได้มั้ยครับ ผมจะไม่เข้ามาวุ่นวายกับคุณสิงห์อีก ขอแค่..คืน..น้องผมมาได้มั้ย “

“คือ...พี่กรณ์ พี่โยรินคะ คือภัทรไม่รู้ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน”

“นี่เธออย่ามาทำไม่รู้นะ!!”โยรินที่เหลืออดตบโต๊ะดัง ปัง!! จนคนทั้งโรงอาหารหันมาที่พวกเขาเป็นจุดๆเดียวก่อนที่โยรินจะปาก้อนกระดาษที่เธอขย้ำจนยัยเยินใส่หน้าของภัทรอย่างแรง

“เธอดูซะ!! แล้วคืนน้องชายของกรณ์มาได้แล้ว เธอมันเลวจริงๆ ฉันไม่เคยคิดว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ได้ ไม่คิดว่าเธอจะเป็นเหมือนแม่กับพี่ชายของเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเลวกว่าสองคนนั้นซะอีก!!”

โยรินพูดออกมาอย่างสุดกลั้น ดาริกาที่นั่งอยู่กับพวกเหมราชได้ยินคำที่โยรินบอกให้ภัทร ‘คืนน้องชายของกรณ์’ ดาริกาจึงรีบเดินเข้ามาคว้าก้อนกระดาษที่โยรินปาใส่ภัทรขึ้นมาอ่านในขณะที่ภัทรยังนิ่งอึ้งกับการกระทำที่โยรินทำ

เพี้ยะ!!!!!!!

ทันทีที่ได้อ่านข้อความดาริกาก็หยุดฝ่ามือของตัวเองไม่ได้ แค่คำขู่ที่น่ากลัวที่นำมาขู่พี่กรณ์ของเธอก็ว่าแย่แล้ว ไม่รวมว่าน้องชายที่แสนน่าสงสารของกรณ์ต้องหายไปอีกแค่นี้ภัทรก็มีเหตุผลมากพอที่จะโดนทำร้ายร่างกายแล้ว

“แกทำลงไปได้อย่างไง!!! แกมันเลวเกินไปรึเปล่ายัยภัทร!!!”

“ดา! ไม่เอา...ดา หยุด พี่ขอร้อง”ก่อนที่ภัทรจะถูกตบครั้งที่สองกรณ์ก็เข้าไปรั้งดาริกาเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายภัทรอีก เพราะว่าห่วงความปลอดภัยของกรรณ์ และก็ยังไม่รู้แน่ใจว่าภัทรเป็นคนที่ ‘ลักพาตัว’ กรรณ์ไป

“...พี่กรณ์...ภัทร...ภัทรไม่รู้เรื่องจริงๆนะค่ะ ภัทร...”

“โอ้ย!! แกยังจะมาพูดตอแหลอะไรอีก!!!”ดาริกาที่หมดความอดทนกระโจนเข้าไปอีกครั้งซึ่งกรณ์เองก็ไม่มีกำลังที่จะหยุดดาริกาเอาไว้ได้ โชคดีที่เหมราชเข้ามาดึงตัวเพื่อนสาวเอาไว้ทัน ภัทรอาศัยช่วงชุลมุนปลีกตัวออกมา แม้เธอยังคงสงสัยกับเรื่องที่เกิดแต่ภัทรก็เป็นคนใจดีเกินกว่าจะโกรธกรณ์

‘ปริยาภัทร’ ถูกเลี้ยงมาคนละแบบกับพี่ชายเพราะภัทรถูกเลี้ยงมาโดยคุณพ่อของเขา แม้จะถูกนารีสั่งสอนมาว่าทุกอย่างต้องเป็นของของเราแต่ต่างจากพี่ชายตรงที่ภัทรไม่ได้รับความกดดันมากเท่ากับกฤษณ์และภัทรเองก็ไม่ได้สนิทกับผู้เป็นแม่มากเท่ากฤษณ์ ความเลวร้ายจากรุ่นก่อนเธอเองก็รู้อยู่เต็มอก รู้ว่าแม่เธอเกลียดครอบครัวของโยรินขนาดไหน และรู้ว่าพี่ชายของเธอเป็นคนอย่างไร

แต่ภัทรเป็น ‘ลูกสาว’ และ ‘น้องสาว’ จึงไม่อาจจะขัดความสั่งและความปราถนาของทั้งสองคนได้

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

ยามเย็นภายในห้องเก็บของของคอนโดหรูใจกลางเมือง อากาศที่ร้อนจนทำให้เหงื่อไหลท่วมไปทั้งตัวเพราะเจ้าของห้องไม่สนใจจะเปิดแอร์หรือเปิดประตูเพื่อระบายอากาศ และก็ไม่สนใจว่าคนที่ ‘ถูกขัง’ จะเป็นตายร้ายดียังไง

ร่างเล็กที่ดูบอบบางนอนหลับใหลในสภาพที่ย่ำแย่ ผิวบางตามตัวถลอกเพราะกรรณ์ไถลตัวกับพื้นหวังจะให้หลุดจากการพันธนาการอย่างบ้าคลั่ง และเพราะถูกมัดไว้ทั้งแขนและขาทำให้ทุกครั้งแต่กรรณ์พยายามจะลุกกลับล้มลงกระแทกกับพื้นเกิดเป็นรอยจ้ำไปทั้งตัวแต่กรรณ์ไม่ได้สนใจ เขารู้แค่ว่าเขาอยากจะเจอหน้ากรณ์ ในหัวของกรรณ์คิดถึงแค่กรณ์

กรรณ์กลัวว่าถ้าอยู่ในห้องมืดๆนี้กรณ์จะหาไม่เจอ เหมือนตอนที่ดูหนังผีแล้วกรรณ์จะเดินหาแสงสว่าง นั่นไม่ใช่เพราะกลัวความมืดอย่างที่คนอื่นเข้าใจ แต่กรรณ์กลัวว่ากรณ์จะหากรรณ์ไม่เจอต่างหาก

วันนี้หลังจากเข้าเรียนในช่วงเช้าเสร็จภัทรก็ที่จะเรียนในคาบบ่ายต่อไม่ได้เลยยอมติดสอยห้อยตามพี่ชายออกไปซื้อของ ด้วยสีหน้าของทุกคนที่มองมาที่เธอทำให้สมาธิของเธอไม่มีเหลือ อยากรู้แต่ก็จับต้นสายปลายเหตุไม่ถูก ตลอดมาที่เธอไม่เข้าไปยุ่งกับกรณ์ไม่ใช่ว่าเชื่อข่าวลือแต่เพราะกรณ์เป็นเพื่อนของโยรินภัทรจึงรู้ว่าข่าวลือพวกนั้นเป็นฝีมือของพี่ชายตัวเองแน่ๆ ภัทรจึงทำตัวเองให้เป็นกลางมากที่สุด ถ้าบังเอิญเจอโยรินเธอก็จะไหว้ก่อนเสมอ แต่ภัทรเองก็ละอายใจจนไม่อยากเจอเธอจึงเลือกที่จะเลี่ยงมากกว่า

เมื่อมาถึงห้องของกฤษณ์ปริยาภัทรก็ต้องตกใจเมื่อจะไปเอาของที่ซื้อมาไปเก็บที่ห้องเก็บของ เธอยืนมองร่างเล็กที่มีเลือดเปอะเปื้อนไปทั้งตัวด้วยความตกใจ ถ้าไม่ติดว่าอกของกรรณ์กระเพื่อมขึ้นลงคนๆนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับซากศพ


พอมาเห็นสภาพของคนที่ถูกจัดมัดอย่าง ‘ไม่ใยดี’ ในห้องที่ถูกปิดตาย อากาศที่อยู่ภายในก็แทบจะเบาบางจนเกินไป ภัทรก็พอจะเดาเรื่องเกือบทั้งหมดได้ แต่ที่ไม่เข้าใจคือ...

พี่ชายของเธอ...กฤษณ์...ไม่น่าจะเป็นคนที่ ‘อำมหิต’ ได้ขนาดนี้ ตลอดมาวิธีการที่ใช้จัดการเพื่อนของโยรินก็มีแค่การขู่กับสร้างข่าวลือให้เสียชื่อเสียนิดหน่อยเท่านั้น ถึงว่าครั้งนี้จะกำจัดกรณ์ไม่ได้แต่ดูเหมือนว่ากฤษณ์จะพอใจกว่าครั้งไหนๆ เพราะครั้งนี้โยรินถูกสังคมในมหาวิทยาลัยปฏิเสธไปพร้อมๆกับกรณ์ด้วย ภัทรจึงหาสาเหตุที่กฤษณ์ทำแบบนี้ไม่ได้

“เห็นแล้วก็อย่าปากมากล่ะ ไม่ต้องให้ใครรู้ แม้แต่แม่ก็ห้ามบอก”

“นี่คือน้องพี่กรณ์ใช่มั้ย นี่คือสาเหตุที่ทำให้พี่กรณ์มาโวยวายใส่ภัทรใช่มั้ย”

“ฮึ...ใช่”

“พี่กฤษณ์ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยล่ะพี่”

“แกไม่ต้องรู้ยัยภัทร หุบปากไว้ก็พอ...อ๊ะ ตื่นแล้วเหรอ ออกมาได้แล้ว อีเด็กนี่มันเป็น ‘บ้า’ เดี๋ยวอาละวาดขึ้นมาแย่แน่”ภัทรไม่สนใจคำเตือนของกฤษณ์แต่หมุนตัวกลับไปช่วยพยุงร่างที่พึ่งตื่นและพยายามที่จะลุกขึ้นมานั่ง พยายามส่งเสียง อื้อๆ อยู่ในลำคอแต่ก็พูดไม่ได้เพราะปากบางถูกมัดแน่นจนใบหน้าของกรรณ์แดงเพราะเลือดคลั่ง

“แกจะทำอะไร!! หยุดเลยนะ!!”

“พี่กฤษณ์ไม่เห็นรึไงว่าเด็กนี่มันจะตายอยู่แล้วน่ะ! แค่ปิดปากทำไมพี่ต้องมัดแน่นขนาดนี้ด้วย!”กฤษณ์อึ้งเมื่อโดนน้องสาวตวาดใส่ น้องสาวที่ปรกติจะเชื่อฟังและทำตามเขาทุกอย่าง ไม่เคยพูดจาด้วยคำหยาบคายไม่เคยว่าร้ายใคร

จนบางครั้งก็นึกอิจฉาในความบริสุทธิ์ของน้องสาว เช่นเดียวกับที่อิจฉาความบริสุทธิ์ของคนที่เขาจับมา

“แค่คลายผ้าเท่านั้นแหละ”ภัทรบอกกฤษณ์ที่คงยืนไม่พอใจกับการกระทำของเธออยู่ด้านหลัง ไม่ได้เห็นว่าดวงตาของภัทรแสดงแววตาที่ ‘สมเพช’ พี่ชายตัวเองอย่างสุดใจ

“เสร็จแล้วก็ออกมาได้แล้ว ฉันหิวแล้ว แกก็จะได้กลับๆบ้านไปซะ วันนี้มีออกงานหรือไง”ภัทรซ่อนแววตาเอาไว้แล้วลุกขึ้นตามพี่ชายของเธอออกไปจากนอกห้องโดยที่ไม่ลืมแอบหยิบ ‘กุญแจสำรอง’ ของห้องนี้ออกไปด้วย

เพราะว่าภัทรสลัดภาพเมื่อครู่ตอนที่กรรณ์ถูกแกะผ้าปิดปากออก แววตาดีใจราวกับว่าลืมความเจ็บปวดของบาดแผลตามร่างกายไปแล้วพร้อมๆปากบางขยับเป็นคำพูดที่ภัทรคุ้นเคยดี แต่กลับไม่มีเสียงออกมาเพราะว่ากรรณ์ใช้เสียงทั้งหมดตะโกนเรียกหากรณ์จนคอแทบพังตอนที่เขากำลังคลุ้มคลั่งอยู่

‘พี่ใจดี’

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ที่ถูกปลูกอยู่ใกล้ๆกับห้องนอนของน้องชายที่หายตัวไป กรณ์นั่งกอดเข่าร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบอยู่ตรงโคนรากของต้นไม้ใหญ่ นึกถึงเรื่องที่กรรณ์หายตัวไปแล้วราวกับว่าหัวใจดวงน้อยๆของกรณ์จะหยุดเต้นเสียให้ได้

จริงๆแล้วกรณ์เองไม่อยากจะโทษปริยาภัทรเรื่องการหายตัวไปของกรรณ์แต่เพราะคิดสาเหตุอื่นไม่ออก วันอาทิตย์ที่กรณ์กลับมาทำงานต่อที่ร้านกาแฟในตอนเย็น กรรณ์เองก็ไม่มีท่าทีหรืออาการผิดปรกติอะไรซักอย่างและเพราะเมื่อไม่กี่วันก่อนเขาก็ได้รับจดหมายขู่จาก ‘ปริยาภัทร’

เลยอดคิดไม่ได้ว่าการหายไปของกรณ์จะเป็นการลักพาตัวเพื่อ ‘สั่งสอน’ คนไม่รู้จักเจียมตัวเองอย่างเขา

และเมื่อโยรินรู้ข่าวและรู้ว่ากรณ์ได้รับจดหมายขู่ กรณ์ก็ถูกลากไปหาภัทรด้วยตัวเองแต่ไม่ทันทีจะถามหาความอะไรก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันซะก่อน จะแจ้งความก็ไม่ได้ด้วยเพราะจดหมายขู่หายไปตอนที่กำลังชุลมุนจึงไม่มีหลักฐานและเพราะห่วงความปลอดภัยของกรรณ์ กรณืเลยได้แต่นั่งร้องไห้กับตัวเองอยู่ใกล้ๆห้องของกรรณ์เผื่อว่าน้องจะ...ออกไปเดินเล่น แล้วคงจะกลับมาเอง

“กรณ์...”เสียงเรียกของ...ราชสีห์...ที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าอ่อนโรย วันนี้เหมือนกับอะไรๆก็สวนทางสำหรับเขาไปหมด เมื่อเช้าพอหากรณ์ไม่เจอสิงห์ก็รีบขับรถมาที่นี่เลยได้รู้เรื่องของกรรณ์ที่หายตัวไป และเรื่องที่กรณ์จะออกไปตามหาน้องกับโยริน ทันทีที่รู้สิงห์ก็รีบร้อนออกไปโดนที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากรณ์กับโยรินไปที่ไหน และที่โชคร้ายกว่านั้นคือโทรศัพท์ของสิงห์แบตหมดเนื่องจากกระหน่ำโทรเข้าหากรณ์ทั้งเช้า สิงห์จึงต้องตามหากรณ์ไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รับโทรศัพท์ของเหมราช จนพอเขาหมดแรงเลยกลับไปเจอเหมราช ดาริกาและโยริน คอยอยู่แล้วเขาเองจึงได้รู้เรื่องทั้งหมดของกรณ์จากปากโยรินตั้งแต่เรื่องที่กรณ์ ‘แอบรัก’ สิงห์ จนถึงเรื่องที่กรรณ์หายตัวไป
 
ราชสีห์เองก็ตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าภัทรทำแบบนั้น เขารู้มาตลอดว่าภัทรไม่ได้ชอบเขา ที่ยอมหมั้นที่ยอมเป็นแฟนเพราะว่าผู้ใหญ่เขาตกลงกัน มันเลยไม่น่าจะมีเหตุผลอะไรที่ภัทรจะต้องทำร้ายกรณ์

กรณ์สะดุ้งเล็กๆที่ได้ยินเสียงที่เขาจำได้ แต่กรณ์กลับซ่อนหน้าลงไม่ให้สิงห์เห็น แรงสะอื้นที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆทำให้รู้ว่ากรณ์กำลังเริ่มร้องไห้อีกครั้ง สิงห์มองดูภาพตรงหน้าอย่างเจ็บใจและเสียใจ เพราะรู้เรื่องทั้งหมดสิงห์เลยรู้ว่าเขาเป็นคนทำให้กรณ์ร้องไห้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน และถึงยังไม่รู้ว่ากรรณ์หายไปไหนแต่ก็สิงห์ก็มีส่วนผิดที่ไม่ยอมบอกเรื่องคนเมื่อวันเสาร์ เอาแต่คอยดูแลกรณ์แต่กลับลืมคิดถึงที่ ‘อ่อนแอที่สุด’

“อย่าร้องไห้ได้มั้ย...พี่ขอร้อง...เราจะช่วยกันตามหานะ”ร่างที่กำลังสั่นเทาด้วยความเกร็งทำให้สิงห์ต้องดึงร่างนั้นขึ้นมากอดไว้ หากแต่กรณ์เกร็งมากกว่าเดิม พยายามดิ้นฝืนให้ออกจะอ้อมกอดแน่น

“ป...ปล่อย...เถอะครับ”

“ไม่! เดี๋ยวนี้ไม่เชื่อพี่แล้วหรือไง?”

“....ปล่อย...อื้อออ!!!”เมื่อคนที่ปรกติเคยพูดรู้เรื่องและฟังคำสั่งของสิงห์ทุกอย่างกลับไม่ยอมทำตาม สิ่งที่สิงห์ทำคือการก้อมหน้าลงไปประทับจูบที่ปากบางด้วยหวังแค่อยากจะกรณ์เชื่อฟังเขาเหมือนเดิม แต่เพราะเหมือนในปากนุ่มของกรณ์มีสิ่งที่สิงห์เองก็ไม่เคยเจอจนเผลอไผลหลงระเริงไปกลับรสจูบเสียเอง กว่าที่สิงห์จะยอมแยกออกจากกรณ์ก็ทำเอากรณ์เกือบขาดอากาศหายใจ

“จะ...จะฟังพี่ได้รึยัง”น้ำตาที่นองเต็มใบหน้าของกรณ์ทำให้สิงห์ต้องเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ กรณ์เอียงใบหน้าหลบมือใหญ่ของสิงห์ไม่ไช่เขินอาย...แต่เป็นการละอายมากกว่า

“คุณสิงห์...ออกไปจากชีวิตผมได้มั้ยครับ”เสียงเรียบๆที่พูดด้วยน้ำตาที่ยังคงไหลรินทำให้คนฟังทำใจเชื่อไม่ลง ยอมรับว่าทันทีทีได้ยินกรณ์ไล่เขาออกไปจากชีวิต หัวใจมันเหมือนหยุดเต้นไปด้วย

“นายรักพี่ไม่ใช่เหรอ...นายรักพี่...แล้วจะไล่พี่ทำไม...ถ้าเป็นเพราะพี่ทำให้กรรณ์หายไป...พี่จะช่วยนะ...เรามาตามหากรรณ์ด้วยกันนะ”

“รักที่ผมมี...มันทำให้ผมมีความสุข...แต่มัน ‘อันตราย’ กับกรรณ์ ผมก็‘แค่รัก’ไม่ได้ต้องการอะไรเลย ไม่ได้อยากให้คุณสิงห์มารู้จักผม...ไม่อยากเลยซักนิด...”

สิงห์ดึงคนที่กำลังพูดออกมาอย่าเหม่อลอยเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้งเหมือนเป็นการบังคับให้กรณ์หยุดพูด...หยุดคำพูดที่ ‘ทำร้ายจิตใจ’ ของสิงห์ สิงห์เข้าใจเรื่องที่กรณ์พูดออกมา

แต่ราชสีห์ ‘ไม่ยอมรับ’ หากจะให้เขาออกไปจากชีวิตของกรณ์








ดราม่าหน่อยๆ นะครับ


ขอบคุณทุกคอมเม้นเหมือนเดิมครับ 


มีใครเดาออกบ้างว่าพี่ใจดีคือ น้องภัทร

ปล สงสารน้องภัทรจัง 

[premkoe]

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ลุ้นแล้ว

[naiin]

อารัยฟ๊ะนี่

[iforgive]

ต้มน้ำรอ  มื้อหน้ามาม่าแน่นอน

[hotladyanyavee]

รอ เพราะอนากรู้อะไร

[gupalz]

อยากรุจัง อิกฤษณ์มันต้องทำอะไรแน่ๆ

[namngern]

อ๊ากกก//ทึ้งหัวตัวเอง
เกิดอะไรขึ้นละเนี่ยะ  มาทำให้ค้างแล้วก็หายไป
มาต่อตอนเต็มเร็วๆน้า อย่าดึกมากละ
คนอ่านรอทนไม่ไหว T T~
รออ่านจ้าาาาาาา

[roseen]

 

[DasHimmel]

เห้ยยย !!! เกิดไรขึ้นอ่่าาาาาาาาาาาาา 

[cher7343]

กรี๊ดดดดดดดด
พี่สิงห์สู้ๆ พี่สิงห์สู้ตาย พี่สิงห์ไว้ลาย พี่สิงห์สู้ๆ

เอาใจช่วยพี่สิงห์นะคะ


โธ่ๆ น้องกรณ์น่าสงสารจัง    พี่สิงห์กลับมาดูน้องด่วน

[CarToonMiZa]

เตรียมมาม่าซองใหญ่

[santra]

อิกฤษณ์มันจะทำอะไรอ่ะ
น้องกรณ์อย่าร้องไห้มากนะจ๊ะ
สงสารน้องอ่ะ น้องเป็นอะไรอ่ะ

พี่สิงห์รีบมาหาน้องกรณ์นะ

[yayee2]

อิกฤษณ์มันแอบรักสิงห์ มันอิจฉากรณ์ที่โยรินให้ความสำคัญกับกรณ์
พอมันเห็นสิงห์กับโยรินชอบ-รักกรณ์  มันก็มเลยเกลียดกรณ์
กฤษณ์คนใจบอดใบ้ใจร้ายใจดำ มันเลยมาลงที่หัวใจของกรณ์ คือน้องกรรณ์ เพื่อให้กรณ์เจ็บ

[gupalz]

ว่าแล้วว่าอิกฤษณ์ต้องทำเรื่องงง
เลวจิงๆ แต่ต้องโทษทีแม่
ปลูกฝังลูกมาแบบผิดๆ

[Donaldye]

สงสารภัทร โดนมองว่าตัวเองผิดซะงั้น

[iforgive]

ผิดคาดมาก ๆ ที่ภัทรคือพี่ใจดี  และกฤษณ์ใจคอต่ำช้ากว่าที่คาดไว้มากเลย