มาต่อแล้วจร้า......
ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมามีเรื่องให้คิดนิดหน่อย... แถมยังไม่ค่อยสบายอีก..
มาต่อและ... ปล่อยให้รอกันซะนานเลย โทษทีๆ
********************************************************
การคบกันมันเป็นเรื่องของคนสองคน...
ใครคนนึงจะไปบังคับให้อะไรๆ เป็นไปตามใจตัวเองทั้งหมดไม่ได้...
เพราะคนทั้งคู่ต้องแชร์ความคิดและความรู้สึกซึ่งกันและกัน
หากวันนึงใครอีกคนตัดสินใจจะเดินจากไป ด้วยเหตุผลใดก็ตามที่ไม่สามารถทัดทานได้
อีกคนที่เหลือจะทำอะไรได้
นอกจากรอให้เค้าเดินจากไป..............
----------------------------#### เรื่อง “ รักของเราสามคน” #### ๓๑ ----------------------
ความเดิม.... ( ทวนความจำกันหน่อย..... )
พอดูหนังเสร็จก็ขับรถกลับกัน........
ตอนที่ขึ้นรถมาใหม่ๆก็คุยกันเรื่องหนังนั่นแหละ....
มาคุยกันก็ขำกันอีกหลายรอบ......
เพราะนักแสดงเรื่องนี้นี่เล่นดีสุดๆ....
เบนซ์ พรชิตานะ... ฉีกภาพนางเอกแสนสวยแตกกระจุยอ่ะ........
“ ปอ.... ฮัทมีเรื่องจะบอกอ่ะ.... ว่าจะบอกตั้งนานแล้ว.....” ฮัทพูดเสียงเครียดจนเราปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน
“ อะไรเหรอ ?? ” เราถามมันกลับไป
“ ฮัทว่าจะซิ่วนะ......” ฮัทพูดเสียงเครียดโดยที่ไม่ได้มองหน้าเรา....
*****************************************************************
หลังจากที่เราได้ยินสิ่งที่ฮัทพูดเราหุบยิ้มแทบไม่ทัน ตอนนั้นงงมากไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่
เพราะก่อนหน้านี้มันก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะซิ่วเลย ทุกๆวันที่เจอกันอยู่ด้วยกันฮัทก็ดูมีความสุขดี
“ ไม่อยากถามอะไรฮัทบ้างเหรอ ??? ” ฮัทพูดแล้วหันมามองหน้าเราแบบหาคำตอบ
“ เอาไว้ก่อนได้ม่ะ.... วันนี้เป็นอีกวันที่ปอรูสึกว่าตัวเองมีความสุข... อย่าเพิ่งให้มีเรื่องอะไรเลยได้มั้ย?? ”
เราพูดตอบกลับไป
“ อืม.... ฮัท.. ขอโทษนะ.... ” ฮัทพูดเสียงนิ่งๆ
“ ถือซะว่าปอยังไม่ได้รับรู้อะไรแล้วกัน.... ” เราพูด
ตอนนั้นเรากำลังหลอกตัวเองว่ามีความสุข ไม่ใช่แค่มีความสุขธรรมดานะ.... มีความสุขมากๆเลยแหละ
แต่ในหัวสมองก็อดที่จะคิดเรื่องที่ฮัทพูดไม่ได้.....
นี่แหละนะที่เค้าบอกว่าหลอกอะไรก็หลอกได้แต่หลอกตัวเองไม่ได้
ในรถตอนนั้นเต็มไปด้วยความเงียบ... ทั้งเราและฮัทต่างจมดิ่งสู่ห้วงของความคิด...
ถึงเราจะหลอกตัวเองว่ายังไม่ได้รับรู้อะไร แต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่บอก
ที่เราหลอกตัวเองแบบนั้นไม่ใช่ว่าเราเป็นคนไม่ยอมรับความจริงนะ...
แต่ความรู้สึกตอนนั้น เราแค่รู้สึกว่าเราอยากมีความสุขบ้าง
เพราะที่ผ่านมาการที่เรารักภีม และอยากได้การรักตอบจากภีมแต่เราก็ไม่เคยได้
ตอนที่คบกะภีมแม้ว่ามันจะไม่ได้มีแต่เรื่องร้ายๆ แต่เรื่องดีๆที่มีมันก็น้อยเหลือเกิน
เรารักภีมมากและทุ่มเทกับรักครั้งนั้นมาก แต่สิ่งที่ได้มาคือความผิดหวัง
เราเสียใจ... เราร้องไห้... เราเจ็บ.....
และที่สำคัญเราไม่อยากเจ็บอีก.....
แต่ก็ใช่ว่าเราจะเลือกได้ เพราะการคบกันมันเป็นเรื่องของคนสองคน...
เราจะไปบังคับให้อะไรๆ เป็นไปตามใจเราทั้งหมดไม่ได้...
เราต้องแชร์ความคิดและความรู้สึกซึ่งกันและกัน
หากวันนึงใครคนนั้นเค้าตัดสินใจจะเดินจากไป ด้วยเหตุผลใดก็ตามที่เราไม่สามารถทัดทานได้
เราก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอให้เค้าเดินจากไป
แต่ตอนนี้เราแค่ยังไม่พร้อมที่จะรับความจริง
ยังไม่พร้อมที่จะเสียใจ
ยังไม่พร้อมที่จะนอนร้องไห้คนเดียว
ยังไม่พร้อมที่จะได้รับความเจ็บปวดแบบนั้นอีกครั้ง....
หรือง่ายๆ...
เรายังไม่พร้อมที่จะถูกทิ้ง......
“ เอาของขึ้นไปเก็บดิ... เดี๋ยวฮัทรออยู่ข้างล่าง ” ฮัทพูดหลังจากที่จอดรถที่หน้าหอเรา
“ หมายความว่าไง...?? จะไปไหน??...” เราหันมาพูดกับมัน
“ ไปนอนกะฮัทไง... ” ฮัทพูดแล้วก็ยิ้ม
“ เอางั้นเหรอ ??? ” เราพูดแบบใช้ความคิด
“ อืม... นะ... ” ฮัทพูดห้าอ้อนๆหน่อย... อีกและ... อ้อนอีกและ....
“ โอเคๆ... รอแปปนึง ” เราพูดแล้วก็เอาของขึ้นไปเก็บแล้วก็เตรียมเสื้อผ้ามาเปลี่ยนด้วย
*****************************************************
“ ทำไมฮัทถึงอยากจะซิ่วล่ะ ??? ” เราถามขึ้นมาท่ามกลางความมืดสลัวๆ
ตอนนั้นเรานอนหนุนแขนแล้วกอดกอดมัน ส่วนมันก็กอดเราเหมือนกัน
“ ฮัทไม่ได้อยากซิ่วหรอก......” ฮัทพูดแล้วก็ถอนหายใจยาว.................
“ แล้วเพราะอะไร ???... ” เราพูด
“ ที่บ้านหนะ...... ปอก็รู้ว่าฮัทเป็นลูกคนเดียว... แถมยังเป็นลูกชายด้วย ที่บ้านก็ย่อมหวังเป็นธรรมดา.... ป๊าเค้าก็อยากให้ฮัทเข้าไปช่วยงานที่โรงแรม.... เพราะฮัทก็ต้องเป็นคนที่รับช่วงต่อดูแลแทนป๊า... ป๊ากะม๊าเค้าก็เลยอยากให้ฮัทซิ่วแล้วไปเรียนในกทม.หนะ... เพราะมันใกล้บ้านจะได้เข้าไปช่วยงานที่โรงแรมได้ด้วย ” ฮัทพูด
“ แล้วว่าจะซิ่วไปเรียนไรล่ะ... ” เราพูด
“ ป๊าเค้าอยากให้เรียนการโรงแรมไม่ก็บริหารหนะ... มันตรงสาย ” ฮัทพูด
“ อืม...... ” เราพูด
บทสนทนาเราในคืนนั้นจบลงแค่นี้.....
สิ่งที่เราได้รู้จากฮัทก็พอทำให้เราได้รู้และเข้าใจว่าฮัทต้องแบกรับอะไรบ้าง
ฮัทอึดอัดหรือกดดันขนาดไหนเราเข้าใจดี
เพราะถึงยังไง คนเราก็ต้องเลือกครอบครัว... เลือกพ่อแม่... มาก่อนสิ่งอื่นใด
หรือแม้แต่ตัวเอง....
จริงเรามีคำถามอีกหนึ่งคำถามที่อยากจะพูดออกไปแต่ก็ห้ามตัวเองไว้ซะก่อน
เพราะแค่สิ่งที่ฮัทต้องแบกรับในตอนี้มันก็หนักพออยู่แล้ว
เราก็เลยเลือกที่จะไม่ถามอีกคำถามนึงออกไป.....
“ แล้วเรื่องของเราล่ะ ??? ”
**********************************************************
หลังจากวันนั้นมาเราทั้งคู่ก็ยังไม่เคยพูดถึงความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ว่ามันจะเป็นยังไงต่อนับจากนี้
ทั้งเราและมันก็ไม่เคยมีใครทวงถามหรือจะหาบทสรุป
แต่ถึงแม้ว่าเราทั้งคู่จะไม่เคยถามหรือสรุปกันว่าเรื่องเราจะเป็นยังไงต่อ
แต่ก็น่าแปลกที่เราทั้งคู่จะหาเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น....
ไปไหนมาไหนด้วยกันมากขึ้น....
เทคแคร์กันมากขึ้น....
ดูแลห่วงใยกันมากขึ้น...
ทำเหมือนว่าแต่ละวันเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน
“ ปอ... วันนี้ต้องกลับไปเอาเสื้อผ้ารึป่าว ?? ” ฮัทพูดหลังจากที่นอนลงบนตักเรา
“ เอาดิ...... เสื้อผ้าปอหมดแล้วเนี่ย... ” เราพูดพร้อมกับจับมือมัน
ช่วงหลังๆมานี้เรามานอนกะฮัททูกคืน จนเพื่อนๆในหอในแซวกันตลอด
พวกมันทุกคนก็รู้แหละว่าเรากะฮัทเป็นแฟนกัน
เวลามานอนเราก็จะเอาเสื้อผ้ามาทีละสองสามชุด พอหมดก็ค่อยกลับไปเอา
“ เล็บยาวจัง..... ไปเอาที่ตัดเล็บมาป่ะ... ” เราพูดหลังจากที่เห็นเล็บฮัทมันยาวอีกแล้ว
“ อืม...” ฮัทพูดแล้วก็ยิ้ม
“ เพิ่งตัดให้เอง... ทำไมยาวเร็วจัง.. ” เราพูดในขณะที่ฮัทก็นอนตักเราให้เราตัดเล็บให้อยู่
“ เล็บมันคงอยากให้ปอตัดให้บ่อยๆมั้ง...” ฮัทพูดแล้วมันก็ยิ้ม...
ตอนนั่นตาเราก็มองแต่ที่เล็บแหละ เพราะเขินที่มันพูด แต่ตาเราก็เหลือบไปเห็นหูมันว่าแดงมากๆ
มันก็คงจะอายพอกเราแหละ...
“ คนไรว้ะ... หยอดคนอื่นแต่ตัวเองอายซะเอง ” เราพูดแซวมัน
“ ถ้าไม่รักก็คงไม่เขินหรอก.... ” ฮัทมันยังพูดอีก
ตอนนั้นมันกะเราไม่มองหน้ากันเลย เพราะต่างอายต่างเขินกัน
“ อืม... เกี่ยวกันมากเลยเนี่ย...” เราพูดแก้เขิน
“ เกี่ยวดิ.... ” ฮัทพูด
“ เออๆ... ไม่เถียงแล้ว...” เราพูดแล้วก็ได้ยินเสียงมันหัวเราะกลับมา....
“ อะ... เสร็จแล้ว.... จะตัดเล็บเท้าด้วยป่าว?? ” เราพูดหลังจากที่ตัดเล็บมือให้มันเสร็จ
“ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวตัดเอง ” ฮัทพูด
“ ไม่ต้องเลย.... ยื่นเท้ามาปอตัดให้ ” เราพูด
“ ไม่เอา.... ไว้ฮัทตัดเอง.... ” ฮัทพูด
ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมกัน......
สุดท้ายเราก็เลยบอกมันว่า
“ เถียงไปก็ไม่จบอยู่ดี... ”
“ ปอก็ยอมฮัทดิ..... เล็บเท้าเนี่ย.. เดี๋ยวฮัทตัดเอง ” ฮัทพูด
“ มาเป่ายิงฉุบดีกว่าม่ะ..... ” เราพูด
ตอนแรกฮัทมันก็มีท่าทีอีดออดแต่สุท้ายมันก็ยอม.......
“ 55555!+ ..... ปอชนะ.... ยื่นเท้ามาซะดีๆ ” เราพดแบบผู้มีชัย
“ ก็ได้.... ” ฮัทยื่นเท้ามาด้วยหน้าที่ไม่เต็มใจนัก
“ ดีมาก.... แพ้แล้วก็ต้องยอม... ” เราพูด
“ ปอไม่น่าทำแบบนี้เลยรู้ป่าว... ฮัทรู้สึกไม่ดีเลยที่ให้ปอมาตัดเล็บเท้าให้เนี่ย.... ”
ฮัทบ่นๆในขณะที่เราตั้งหน้าตั้งตาตัดเล็บเท้าให้มัน
“ ไม่เห็นเป็นไรเลย.... ปอไม่ถือซะหน่อย... ” เราพูด
“ ก็นั่นแหละ..... ” ฮัทพูด
“ คิดมากน่า.... คบกันทำไมแค่นี้จะทำไม่ได้.... เท้าไม่เห็นจะน่ารังเกียจเลย และที่สำคัญ... เพราะเท้าอันนี้ไม่ใช่เหรอที่พาให้เราทั้งคู่มาเจอกัน.... ” เราพูด
แต่ใครจะรู้ว่าสุดท้าย.... เท้าอันนี้แหละ... ที่พาให้เราทั้งคู่ต้องจากกันและไม่ได้เจอกันอีก
************************************************************
หลังจากนั้นฮัทก็ขับรถส่งเราเอาเสื้อผ้าที่หอแล้วมันก็ไปส่งเราที่โรงละครเพื่อไปแต่งตัว
เพราะตอนนั้นก็เข้าสู่ช่วงที่เราแสดงละครเวทีแล้ว ( แสดงทุกวันอ่ะ... ประมาณอาทิตย์นึง
อยากจะอกว่าเหนื่อยมากๆ... เล่นละครเวทีเนี่ย....)
และวันนั้นก็เป็นวันวาเลนไทน์ด้วย....
“ วันนี้นี่เราจะได้สวีทกันบ้างป่ะเนี่ย??? ” ฮัทหันมาพูดตอนที่มันขับรถมาส่งเราที่โรงละคร
“ ได้ดิ.... หลังจากที่ปอเล่นละครเสร็จไง ” เราพูด
“ โห.. ดึกอ่ะ.. ” ฮัทโวย
“ ก็ไม่หนิ.... แค่ประมาณสามสี่ทุ่มเอง... ” เราพูด
“ โอเคๆ... ” ฮัทพูด
พอฮัทพูดจบรถก็ขับมาถึงที่โรงละครพอดี เราก็ลงรถแล้วก็หันมาพูดกะฮัทว่า
“ อย่ามาช้านะ... ” คือฮัทมันจะมาดูละครเวทีที่เราเล่นวันนี้อ่ะ
“ อืม...... ” ฮัทพูดแล้วก็ขับรถออกไป
เราก็เดินไปที่โรงละคร พอดีว่าช่วงนั้นที่โรงละครเค้ามีงานนิทรรศการหนังสือและศิลปะอยู่ด้วย
เราเลยเข้าไปดู มีงานศิลปะเยอะมากๆ คือที่โรงละครที่มอเรามันเป็นหอศิลปะอ่ะ...
นอกจากจะมีโรงละครแล้วยังมีที่จัดงานศิลปะและนิทรรศการพวกนี้ด้วย
ในงานหนังสือก็มีเยอะ...... เราก็เดินดูไปเรื่อยๆ
ไหนๆก็วันวาเลนไทน์ก็ขอหาของขวัญให้แฟนหน่อยแล้วกัน..
เราก็เดินดูไปเรื่อยๆก็เจอเพื่อนหลายคนเลย..... ก็พวกเพื่อนๆพี่ๆที่ทำละครด้วยกันนั่นแหละ....
จนเราเดินไปเจอร้านนึง เค้าขายต้นไม้ แต่เป็นต้นไม้แบบน่ารักๆหนะ......
ที่สำคัญเค้ารับจัดเป็นสวนเล็กๆด้วย แบบใส่กระถามหรือใส่ถาดอ่ะ... ขนาดเล็กๆไปถึงขนาดใหญ่
ร้านนี้เค้ามีทั้งจัดแบบสวนชื้อ คือต้นไม้ปกติทั่วไปกะแบบแห้ง คือจัดเป็นสวนกระบองเพชรอ่ะ
งงป่าวหว่า.... จัดสวนแบบที่เราเคยเล่าไปในภาคแรกอ่ะ.......
นั่นหละ....
เราก็เลยซื้อต้นกระบองเพชรหลากแนวมา... แล้วก็อุปกรณ์ต่างๆที่ต้องใช้ ทั้งกระถาง ทราย หิน
อะไรพวกนี้แหละ.... ที่เราเลือกสวนแห้งเพราะว่ามันดูแลง่าย ไม่ต้องพิถีพิถันอะไรมาก
ฮัทมันก็น่าจะดูแลได้... เพราะถ้าจัดสวนชื้นให้มันนะ... ต้นไม้ได้ตายแน่ๆ
ถ้าไม่แห้งตายก็คงเน่าตายอ่ะ.....
เพราะฮัทมันปลูกต้นไม้ไม่เป็น..............................
พออุปกรณ์ครบเราก็หอบมาจัดที่ข้างโรงละครนั่นแหละ......
จัดเสร็จก็มองดูความเรียบร้อย.... ก็สวยดีนี่หว่า.... แสดงว่าฝีมือเรายังไม่ตก..... 555 +.....
จัดเสร็จก็โทรไปเติ้งมาเอาไปไว้ที่ห้องฮัทที กะเซอไพร์สเล็กๆ......
เพราะตอนนั้นฮัทมันคงไม่อยู่ห้อง..
จะทำเป็นเอาไปตั้งไว้ก่อน แล้วพอตอนกลางคืนที่กลับห้องพร้อมกันค่อยบอกมัน.....
จากนั้นเราก็ไปแต่งเนื้อแต่งตัวแต่งหน้า... รันคิวแสดงเพื่อเตรียมพร้อมอีกรอบ........
****************************************************************
และแล้วก็ถึงตอนช่วงที่เล่นละคร...
ตอนถึงฉากที่เราเล่นเราก็ออกไป บอกก่อนว่าการแสดงละครเวทีต้องใช้สมาธิมากๆ
เพราะมันเป็นการแสดงสด เราต้องอยู่กะตัวละครที่เล่นตลอด
เราเกือบหลุดในทันทีที่เข้าฉาก
เพราะสายตาเราบังเอิญไปเห็นคู่รักคู่หนึ่ง... ซึ่งก็คือ ภีมกับมะปราง
จริงๆมันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ในเมื่อวันนั้นมันเป็นวันวาเลนไทน์
มีคู่รักหลายคู่ที่เลิกจะมาดูละครเวทีที่เราเล่นด้วยกัน
และภีมกับมะปรางก็เป็นแค่คู่หนึ่งในจำนวนนั้น....
แม้ว่าเราจะพยายามปลอบตัวเองในใจแล้ว
แต่เราก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าเรามีความรู้สึกโหวงๆ
รู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่หันไปเห็นภีมกับมะปรางมาด้วยกัน
ตอนนั้นเรารู้สึกไม่มีสมาธิมากๆ ยิ่งเวลาที่ภีมมันตั้งใจจ้องเรา
หรือบางทีที่เหมือนมันจะจงใจสวีทกะมะปราง
ทุกเหตุการณ์อยู่ในสายตาเราตลอด ไม่ใช่ว่าเราจ้องแต่จะมองมันนะ
แต่โรงละครที่เราเล่นมันเป็นโรงละครขนาดไม่ใหญ่มาก แค่ประมาณ 200 ที่นั่งเท่านั้น
มันเลยทำให้เห็นคนดูอย่างชัดเจน
ยิ่งเราไม่มีสมาธิเท่าไหร่ ก็เหมือนว่าภีมมันจะดูออก....
มันยิ่งพยายามทำให้เรามองไปที่มันตลอด แต่เราก็พยายามที่จะเบือนหน้าหนี
พยายามทำใจให้เป็นปกติและต้องมีสมาธิมากๆ... เพราะเรากำลังเล่นละคร
ตอนนั้นเรากำลังสวมบทบาทของตัวละครที่ได้รับ
เราไม่ใช่ปอ.... เราไม่รู้จักภีมไม่รู้จักมะปราง.....
เราพยายามตั้งสติซึ่งก็เป็นไปด้วยดี..... เราพยายามหันหน้ามาทางฮัทซึ่งนั่งอยู่อีกฝั่งนึง
ช่วยได้เยอะเลย... เวลาที่ไม่มีมันสองคนอยู่ในสายตาเนี่ย.....
ตอนนั้นเราก็ไม่รู้ตัวเองหรอกนะ...
ว่าทำไมเราต้องรู้สึกแบบนั้นกะภีมและมะปราง
ซึ่งจริงๆแล้วมันก็ไม่ได้ยากเลยที่จะรู้
แต่เราก็เลือกที่จะลืมความรู้สึกนั้น
และอยู่ให้ไกลความรู้สึกนั้นมากที่สุด.........
เรายังรักภีมอยู่.....
ในที่สุดการเล่นละครก็ผ่านไปได้ด้วยดี..............................
หลังจากละครจบแล้วพิธีอะไรต่างๆก็เสร็จสิ้นแล้ว..
ก็จะเป็นช่วงที่คนดูเริ่มทยอยออกจากโรงละคร และก็เป็นช่วงที่นักแสดงจะลงไปทักทายคนดูด้วย
บางคนก็ขอถ่ายรูปอะไรแบบนี้ หรือบางคนก็มีของให้นักแสดงก็จะวิ่งเอามาให้ที่หน้าเวที
ซึ่งฮัทก็เป็นหนึ่งในนั้น
ในขณะที่ทุกคนกำลังจะลุกขึ้นออกจากโรงละคร
ฮัทก็เดินถือดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่มาที่หน้าเวที
พวกเพื่อนๆพี่ๆก็แซวกันยกใหญ่ เพราะที่มันมาเฝ้าเราเวลาซ้อมละครพี่ๆเค้าก็เลยสนิทกะมันไปด้วย
มันนี่เดินยิ้มมาเลย........ เราโครตเขินอ่ะ.......
ถือว่าครั้งนั้นเป็นอีกครั้งที่เขินที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้.....
เพราะคนดูคนอื่นๆก็ส่งเสียงแซวกันเป็นระยะๆ....
“ จะไม่เอาเหรอ ?? ” ฮัทพูดยิ้มๆยืนถือช่อดอกไม้อยู่ที่หน้าเวที
เรามัวแต่เขิน... พอมันพูดก็เลยเดินออกไปหามันตรงหน้าเวที.....
ยิ่งคนดูเห็นว่าฮัทเอาดอกไม้มาให้เราซึ่งเป็นกระเทย เค้าเลยยิ่งส่งเสียงแซวกันใหญ่
บางคนก็ชูนิ้วให้มัน บางคนก็ตะโกนบอกมันว่า “ สุดยอด... ” “ เท่ห์ว่ะ..”
มันก็หันไปยิ้มรับซะ.... ไม่อายบ้างรึไงมัน....
ส่วนเรานี่เขินจนพูดอะไรไม่ออกเลย
หลังจากนั้นก็มีพวกแฟนๆของเพื่อนๆพี่ๆอีกหลายคน เดินเอาดอกไม้มาให้แฟนตัวเองที่หน้าเวที
******************************************************
หลังจากที่เราเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็มีการประชุมกันอีกนิดหน่อย
จากนั้นเราก็เดินออกมาหาฮัทที่รอเราอยู่ที่หน้าโรงละคร
ตอนนั้นที่หน้าโรงละครก็ยังมีคนอยู่มากพอสมควรเลยต้องเดินเบียดกันหน่อย
จริงๆมันก็ไม่ได้เบียดมากหรอก แต่เดินชนๆกันไปมากกว่าอ่ะ
เราก็พยายามมองหาฮัท แต่ในขณะที่กำลังเบียดคนอยู่..
จู่ๆก็มีใครมาดึงแขนเราแล้วเค้าก็ก้มลงมากระซิบที่ข้างๆหูเราว่า
“ รักกันดีจังนะ.... ” แค่ฟังเสียงเราก็รู้แล้วว่าคนคนนั้นคือ... ภีม
“ เค้าว่านั่นมันเรื่องส่วนตัวนะ... ” เราพูดทั้งๆที่ไม่ได้หันไปมองหน้ามัน
“ เหรอ... ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัว.... แล้วตอนที่เค้าสวีทกะแฟนเค้าแกต้องสนใจด้วยล่ะ..”
ฮัทพูดด้วยเสียงที่แสดงถึงความมีชัย
“ เลิกพูดเหอะ.... รำคาญ ” เราพูดแล้วพยายามเดินเบียดคนออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด
“ ยังรักเค้าอยู่มั้ย ?? ” เสียงภีมที่พูดไล่หลังมามันต่างไปจากเสียงที่มันพูดในตอนแรก
เสียงที่ถามเมื่อครู่มันเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความสับสนและอยากรู้
แต่เราก็เลือกที่จะไม่สนใจ ทั้งๆที่ก็แอบตอบคำถามนั้นในใจ.......
“ มาแล้วเหรอ.... ตอนแรกฮัทว่าจะเดินไปหาซะแล้ว... เห็นคนมันเยอะๆ ”
ฮัทพูดในทันทีที่เราเดินเข้าไปหา
“ อืม.... ” เราตอบนิ่งๆ เพราะในหัวสมองตอนนั้นเต็มไปด้วยภีม
“ เป็นไรรึป่าว??.... เหนื่อยเหรอ?? ” ฮัทพูดแล้วเดินมาจ้องหน้าใกล้ๆเรา
“ นิดหน่อย..... ” เราตอบ
“ ชอบดอกไม้รึป่าว... ” ฮัทพูดในขณะที่เราทั้งคู่กำลังเดินไปที่รถ
“ ชอบดิ..... จริงๆอ่ะชอบกุหลาบขาว... แต่อันนี้ก็ได้สวยดี แต่เขินอ่ะมาให้แบบนี้... ” เราพูดแล้วก็ดมช่อดอกไม้ชื่อใหญ่ที่ถืออยู่ในมือ
“ ก็ทำไมอ่ะ... คนจะได้รู้ไงว่าปอมีแฟนแล้ว...... แล้วแฟนปอก็หึงด้วย ที่สำคัญนะเค้าจะได้รู้กันว่าแฟนปออ่ะหล่อขนาดไหน .... ” ดูมันพูด... เข้าข้างตัวเองสุดฤทธิ์... แต่ก็จริงของมัน.... หล่อๆ...ตี๋ๆ..
“ จร้า........ งั้นก็อย่าทิ้งปอแล้วกัน.... เพราะคงไม่มีใครเอาปอแล้วแบบนี้อ่ะ ”
เราพูดออกไปเล่นๆ แต่สิ่งที่เราพูดก็ทำให้เราทั้งคู่เงียบกันไปได้พักนึงเลยจนเดินไปถึงรถ... และขับออกมา
ในขณะที่ขับรถออกมา ตอนนั้นเราทั้งคู่ก็ยังเงียบกันอยู่
โทรศัพท์เรามันก็ดังขึ้นมา...... เราหยิบมาดูเห็นว่าเป็นเบอร์ภีม เราก็เลยไม่รับ
แต่มันก็โทรเข้ามาอีก ฮัทก็เลยพูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบมานาน
“ ใครโทรมา.... ทำไมไม่รับ ”
“ ภีม... ” เราพูด
“ นี่ขนาดฮัทประกาศตัวขนาดนั้นแล้วนะ... มันยังจะมาวุ่นกะปออีกเหรอ ?? ” ฮัทพูดแบบบ่นๆออกมา
เราก็ได้แต่ถอนหายใจ.....
ฮัทเลยพูดขึ้นว่า....
“ ปอก็รับสิ....... ฮัทก็อยู่ด้วย... อยากรู้เหมือนกันว่ามันมีอะไร..” ฮัทพูดหน้านิ่งๆ
จบตอน............................
####################################################
หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558 (อ่าน 289308 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก