มาต่อละน่ะ.....
มีคนขู่เราด้วยอ่ะ.... ว่าให้มาต่อซะดีๆ
ก็มาล่ะนะ... อย่าทำไรเค้าเลย...
*************************************************
ตั้งแต่วันนั้นที่ฝนสั่งฟ้า.......
ตั้งแต่วันที่เธอจากไป..... ไม่มีวันไหนไม่คิดถึงเธอ....
ยิ่งคำคืนไหนได้แหงนมองฟ้า......
ฝากเดือนดาวเป็นคำล้านไป.... ถึงเธอ.....
อยากบอกให้เธอได้รู้...............
ว่าคิดถึงเธอจริงๆ..........
---------------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๓๖ #### ----------------------
ความเดิม..............
ทันทีที่เราหันหลังให้ฮัทแล้วเดินมาที่รถ น้ำตาเรามันไหลออกมาอีกแล้ว.......
ขอโทษนะฮัท... ปอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้วจริงๆ.........
เราขี่รถออกมา.... เราไม่ได้หันไปมองมันอีก...
เราไม่อยากให้มันเห็นน้ำตาของเราอีก......
เราไปที่กระจกรถ.. ก็เห็นฮัทยืนโบกมืออยู่ ส่วนอีกมือนึงก็ปาดน้ำตาที่มันไหลออกมา..
ภาพของฮัทในกระจกค่อยหายไปๆ... หายไป.......
เราทั้งคู่.. ค่อยๆห่างกัน..... ห่างกัน..... ห่างกัน.....
ต่างก็ไปกันไปคนละทางจนไม่สามารถมาบรรจบกันได้อีก.......
***************************************************
เป็นอีกคำคืนที่เรานอนไม่หลับ.......
ผ่านมาสองเดือนกว่าแล้วสินะ.... ที่เราไม่ได้เจอกัน.... ไม่ใช่สิ.. อย่าว่าแต่จะเจอกันเลย....
แม้แต่เสียงเราก็ไม่เคยได้ยิน......
ใบหน้าฮัทที่เราเห็น.. และเสียงที่ได้ยิน... ล้วนแล้วแต่มาจากความทรงจำของเราทั้งนั้น...
สองเดือนที่ผ่านมา...
เราร้องไห้มานับครั้งไม่ถ้วน มันเหมือนเป็นวิธีเดียวที่เราจะระบายความเศร้าและความคิดถึงออกมาได้
เรานอนไม่หลับมากี่คืนแล้วนะ.. ไม่ใช่สิ... ต้องบอกว่าเมื่อไหร่จะนอนหลับสักคืนต่างหาก....
ในทุกๆวัน... เรามักจะมานอนดูดาวที่หน้าบ้าน.... ดวงดาวส่งแสงระยิบระยับเต็มท้องฟ้า
มองดูดวงจันทร์ที่ส่องแสงสว่างจ้าอยู่บนท้องนภา....
ตอนนี้ฮัทจะมองดวงจันทร์ดวงนี้เหมือนกับเราอยู่มั้ย???
นับครั้งไม่ถ้วนที่เราโทรไปหาฮัท..... แต่ก็ได้ยินแต่เสียงผู้หญิงคนเดิมที่ได้แต่บอกเราว่า.... ให้ฝากข้อความ...
ยิ่งนับวันเรายิ่งรำคาญเสียงไยนี่จริงๆ........
ทำไมฮัทถึงไม่เปิดเครื่องเลยนะ???......
ทำไมไม่ติดต่อกันบ้าง ?????
ไหนบอกว่าจะโทรหาเราไง ???
นี่มันสองเดือนแล้วนะ.....
ตอนนี้ฮัทอยู่ที่ไหนกันนะ....???
จะคิดถึงเราบ้างรึเปล่า ???
หรือว่าลืมกันไปซะแล้ว.....
เราคงต้องทำใจให้ได้แล้วใช่มั้ย????
คำถามที่เราเฝ้าถามตัวเองมาตลอดสองเดือนที่ผ่านมา.....
แต่ก็ไม่เคยได้รับคำตอบ....
เพราะคนที่รู้คำตอบก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน ?? ทำอะไรอยู่ ??? ลืมกันไปรึยังก็ยังไม่รู้ ..................
เราหยิบรูปถ่ายที่เรากะฮัทเคยถ่ายด้วยกันขึ้นมาดู....
ในภาพ.. แก้มของเราทั้งคู่แนบชิดกัน.... ต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข
ดวงตาก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่เรามอบให้แก่กัน....
มันคงไม่มีอีกแล้วใช่มั้ย ????
หงืด............... หงืด.................................. หงืด...............................................
เสียงโทรศัพท์เราดัง.......
ทุกครั้งที่มีคนโทรเข้ามา.... คนแรกที่เรานึกถึงมันจะเป็นฮัทเสมอ...
แต่มันก็ไม่ใช่ซะที... และครั้งนี้ก็เช่นกัน....
“ เออ... ว่าไงเมิง... ” เราพูดทักทายปลายสาย
“ นอนยังเนี่ย ??? ” พริก... เพื่อนในกลุ่มเราโทรมา.....
“ ยัง.... ถ้านอนแล้วคงรับโทรศัพท์หรอก... เมิงก็รู้ๆอยู่.. ” เราพูด
“ นี่เมิงดูเกรดยัง.... ออกแล้วนะเว้ย... ” พริกพูดกลับมาด้วยเสียงแบบกวนๆ
“ ยังเลยว่ะ... เมิงดูให้กูด้วยดิ... ” เราพูด....
“เทอมนี้เมิงหวังเท่าไหร่ ?? ” พริกถามกลับมา
“ กูก็หวังอยู่พอสมควรแหละ.... เทอมนี้มันเรียนไม่ยากเท่าไหร่ ... ” เราพูดกลับไป
“ เออ.... เท่าไหร่ล่ะ?? ” พริกพูดกลับมาด้วยเสียงแบบกวนส้นติง....
“ สักสามจุดหกมั้ง.... กะแดกเอสักสามสี่ตัว.....” เราพูด...
“ เฮ้ย.... เมิงทำใจดีๆนะเว้ย.... ” พริกทำเป็นพูดเสียงเศร้า.....
“ ทำไมอ่ะ..... เกรดกูเฮี้ยเหอ?? ” เราพูดกลับไปด้วยเสียงเกร็งๆ ตอนนั้นใจหวิวๆชอบกล...
“ เมิงได้..... สามจุดเจ็ดห้าว่ะ.... 555555+.... ” มันพูดแล้วก็หัวเราะ.......
“ เฮ้ย... จริงดิ... ดีใจว่ะ.... ” เราพูดกลับไปด้วยเสียงตื่นเต้น.....
“ เออ... ล้อเล่นมั้งอี่ห่า...... ” พริกพูดกลับมา
“ เออๆ.. แล้วของเมิงอ่ะ.... ” เราถามของมันบ้าง
หลังจากนั้นเราก็คุยกะมันอีกหลายๆเรื่อง ทั้งเรื่องเกรดแล้วก็เรื่องว่าไปไหนมาบ้างช่วงที่ปิดเทอม
ส่วนพริกมันก็อดเป็นห่วงเราเรื่องฮัทไม่ได้... เพราะมันก็รู้เรื่องมาตลอด
เราก็ได้แต่บอกมันว่าไม่เป็นไรๆ เพราะไม่อยากให้มันกังวล
ในใจลึกๆก็อยากจะบอกมันว่า.... กูจะตายห่าอยู่แล้ว....
แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป......
หลังจากวางโทรศัพท์ไปก็กลับมาเหงาอีกแล้ว.....
เราก็นั่งดูดาวคิดไรไปเรื่อยเปื่อยเพลินๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะคิดเรื่องฮัทนั่นแหละ...
แต่ก็พยายามที่จะปลอบตัวเองให้เข้มแข็ง... อย่างน้อยกูก็ไม่ได้อยู่คนเดียวว่ะ.....
ยังมีเพื่อนที่คอยอยู่ข้างๆอีกตั้งหลายคน.....
พอนึกถึงเพื่อนก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า.. พริกมันบอกว่าให้เราโทรไปหาก้อยด้วย
มันจะเมาท์เรื่องเกรด..... พอเรานึกได้ก็โทรไปหาก้อย... แต่ก็โทรไม่ติด....
แล้วเราก็จะเข้าบ้านแล้วด้วย เราก็เลยส่งข้อความไปบอกมันว่าเราได้เกรดเท่าไหร่
เดี๋ยวพรุ่งนี้มันคงโทรมาหา... เพราะว่าเราได้เกรดน้อยกว่ามัน...
คือเราพนันกันไว้ในกลุ่มว่าถ้าใครได้เกรดน้อยกว่าต้องเป็นคนเลี้ยงไอ้คนที่ได้เกรดมากที่สุด
อธิบายไงดีล่ะ.... เอาง่ายๆคือ คนที่ได้เกรดมากที่สุดในกลุ่มจะเป็นคนเดียวที่ไม่ต้องออกตังค์อ่ะ
ส่วนคนที่เหลือที่ได้น้อยกว่าต้องเลี้ยงมันตลอดทริป... ซึ่งพวกเราตั้งใจว่าจะไปเที่ยวกัน
แต่ก็ยังไม่ได้ตกลงกันชัวร์ๆว่าจะไปไหน.....
พอเราส่งข้อความเสร็จก็จัดการเก็บเตียงแบบพับเก็บของที่ขนลงมาพวกหนังสือผ้าห่มจะเข้าบ้าน
แต่ก็มีคนโทรมาซะก่อน... สงสัยจะเป็นก้อย....
แต่พอดูเบอร์ก็ไม่ใช่.... ดันเป็นคนที่เราไม่อยากให้โทรหามากที่สุด.....
เราก็เลยไม่รับ.... แต่มันก็ยังดึงดันโทรมาอีกหลายรอบจนเราต้องใจอ่อนแล้วก็รับโทรศัพท์มัน....
“ มีไร ??? ” เราพูดสียงห้วนๆ
“ ได้เกรดสามจุดเจ็ดห้าเหรอ ??? ยังเก่งเหมือนเดิมเลยนะ... ” ภีมพูด
“ รู้ได้ไง?? ” เราถามกลับไปเสียงงงๆ
“ เอ๊า.... ก็แกส่งข้อความมาหาเค้าเองยังจะมาถามอีก... ” ภีมพูดด้วยเสียงติดตลก
“ จะบ้าเหรอ??? เค้าไปส่งให้แกตอนไหน?? ” เราถามกลับไป
“ ก็เมื่อกี๊ไง.... ไปดูในเครื่องตัวเองป่ะ.... ” ภีมพูด
เราก็เลยกดดูข้อความที่ส่งออกไป... ปรากฏว่า...
ข้อความที่ตั้งใจจะส่งไปให้ก้อยกลับเป็นข้อความที่ถูกส่งไปที่ภีมซะงั้น....
งงเลยเรา.....
“ ฮัลโหล... ยังอยู่ป่าว.. ” เราพูด
“ เป็นไง??.... ” ภีมถามแบบได้ที
“ เออจริงๆแหละ.... ” เราพูดเสียงอ่อย
“ แล้วทำเป็นไก๋นะ.... ” ภีมพูด
“ ป่าวซะหน่อย... ตอนแรกตั้งใจจะส่งไปให้ก้อย... แต่มันกลายเป็นส่งให้แกได้ไงไม่รู้..... ” เราพูด
“ ฮึฮึ.... สงสัยคนบนฟ้าเค้าคงอยากให้เราได้กลับมาคุยกันมั้ง... ” ภีมหัวเราะในคอแล้วก็พูดออกมา
“ ถ้าเป็นแบบนั้นคนบนฟ้าคงใจร้ายไปมั้ง..... ” เราพูดแบบประชด
“ จะใจร้ายได้ไง?? ก็ท่านส่งเค้ามาคอยปลอบใจแกไง?? ” ภีมพูด
“ ยังไง ?? ” เราถามกลับด้วยความงง คุยกะมันนี่เรางงบ่อยเนอะ...
“ อย่าปฏิเสธนะ.... ว่าไม่ได้ร้องไห้ทุกวัน.... อย่าปฏิเสธว่า.. ไม่ได้นอนไม่หลับทุกคืน และอย่าปฏิเสธว่า... ไม่ได้คิดฮัท.... ” ภีมพูด
เราได้ยินถึงกับหน้าชากันเลยทีเดียว.... นี่มันมีเซ็นอะไรรึป่าวเนี่ย?????
มันอ่านใจคนอื่นได้ด้วยเหรอ????
“ ระ... รู้ ได้ไงว่าเค้าเป็นแบบนั้น... ” เราพูดเสียงสั่นๆ
“ รู้ได้ด้วยใจไง....... ก็ใจเค้าอยู่กะแก... จะไม่รู้ได้ไงว่าใจแกเจ็บแค่ไหน.... ” ภีมพูดด้วยเสียงที่ฟังดูอ่อนโยนพิลึก
“ อย่ามาเสี่ยวได้ป่ะ.... ” เราพูดกลับไปแต่ก็ยอมรับว่าสิ่งที่มันพูดทำให้ใจเราสั่นอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้สิ..... จะมีใครรู้จักแกดีไปกว่าเค้าอีก... ” ภีมพูด...
ทำไมเมื่อเราได้ยินสิ่งที่มันพูดแล้วรู้สึกชุ่มชื่นใจไงบอกไม่ถูก
จริงของมัน.... ก็มันกะเรารู้จักกันมาตั้งสี่ปีแล้ว....
และก็มันนี่แหละที่รู้จักเรามากที่สุดจริงๆ ถ้าจะไม่เอาเวลามาเป็นตัวตัดสินการรู้จักตัวตน
ภีมมันก็รู้จักเรามากที่สุดจริงๆอย่างที่มันพูด
คงเป็นเพราะเราผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะละมั้ง.....
ไม่ว่าจะเป็นความทรงจำดีๆหรือความทรงจำแย่ๆเราก็ผ่านสิ่งเหล่านั้นมาด้วยกัน
“ คงจะจริงอย่างที่แกพูด.... ” เราพูดกลับไป....
“ เค้าจะไม่ถามหรอกนะว่าเรื่องมันเป็นมายังไง ??? แต่เค้าแค่อยากอยู่ข้างๆแก ” ภีมพูด
ความสับสนเกิดขึ้นในทันทีที่เราได้ยินในสิ่งที่มันพูด
ถึงภายในใจลึกๆเราจะยังรักมันอยู่.... แต่ความรักที่เรามีต่อฮัทก็ซ้อนทับความรักที่เรามีต่อมันให้ลึกลงไปอีก
หากเปลี่ยนใจเราเป็นแก้วน้ำที่ว่างเปล่า......
ก่อนหน้านี้ภายในแก้วนั้นมันเต็มไปด้วยความรักที่เรามีให้ภีม....
แต่แล้ววันนึงภายในแก้วน้ำนั้นมันก็มีความรักจากฮัทเข้ามา
ทำให้ความรักของภีมถูกความรักของฮัทกดทับให้ลงไปอยู่ก้นแก้ว......
ความรักของภีมมันยังอยู่ก้นแก้วตรงนั้น... ไม่ได้หายไปไหน.....
แต่ถ้าหากวันนึงความรักของฮัทมันจางหายออกไปล่ะ.....
ภายในแก้วนั้นจะเหลืออะไร.....
ถ้าไม่ใช่ความรักของภีม........
“ แล้วมะปรางล่ะ ??? ” เราถามถึงแฟนมันออกไป
“ อย่าไปพูดถึงเค้าเลย....... ” ภีมพูด
“ ทำไมอ่ะ ??? .. เลิกกันแล้วเหรอ ??? ” เราพูดสิ่งที่คิดได้ในตอนนั้น
“ อืม........... ” ภีมตอบด้วยเสียงนิ่งๆ
“ ทำไม ?? ” เราถาม
“ เค้าคงไม่อยากจะหลอกตัวเองแล้วมั้ง ???? ” ภีมพูด
“ แล้วทำไมตอนนั้นถึงไปคบกะเค้าล่ะ??......” เราถามกลับไปเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่มันกำลังพูด
“ แกก็น่าจะรู้ว่าสังคมของคณะที่เค้าเรียนเป็นยังไง ??? พวกเพื่อนเค้ามันก็แขวะเค้าอยู่ตลอดว่าเมื่อไหร่เค้าจะมีแฟนซะที เค้าก็ได้แต่บอกมันว่าเค้ามีแล้ว...ซึ่งหมายถึงแกแหละ แต่เค้าก็ไม่กล้าพอที่จะบอกพวกมัน จนพวกมันมาเห็นเฟรนด์ชิปที่แกเขียนให้เค้าหนะ.... แล้วก็กรอบรูปที่แกทำให้เค้านั่นอีก มันก็เลยสงสัยกันว่าเค้าเป็นเกย์...... เค้ากดดันมากๆอ่ะตอนนั้น..... พวกมันก็ยุให้เค้าจีบมะปราง... เพราะตอนนั้นมะปรางมันก็ชอบๆเค้าอยู่.... เค้าก็เลย..... ” ภีมจะพูดต่อแต่เราก็ขัดขึ้นมาก่อน
“ พอเหอะ.... ไม่ต้องพูดแล้ว.... ” เรายอมรับไม่ได้ที่จะทนฟังสิ่งที่มันจะเล่าต่อมา
“ เค้ารู้ว่าแกคงผิดหวังกับความรักมากๆ..... แต่เค้าแค่อยากกยู่ข้างๆแกจริงๆนะ.... แค่ในฐานะเพื่อนก็ได้....”
ภีมพูดเสียงอ่อย
“ เค้าคงยังคบกะใครไม่ได้ตอนนี้หรอก.... และก็อาจจะตลอดไปด้วย..... สิ่งที่เค้ามีให้แกได้คงแค่คำว่าเพื่อน”
เราพูด
“ อืม..... ก็ได้.... แค่นี้ก็ดีมากแล้ว.... ” ภีมพูดด้วยเสียงดีใจ
จากนั้นเราก็คุยกันอีกมากมาย......
มันเหมือนเราต้องการจะบอกเล่าเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นนับจากที่เราห่างกันไปให้อีกฝ่ายหนึ่งรู้
วันเวลาดีๆที่เคยหายไปกลับมาอีกครั้ง....
แต่ครั้งนี้มันกลับมาให้ฐานะของความเป็นเพื่อนซะมากกว่า.......
อย่างน้อยมันก็ช่วยให้เราหายเหงาหายคิดถึงฮัทได้บ้าง
เพราะมันก็ยังมีภีมที่รอเราอยู่.... และยังรักเรา....
แม้อดีตระหว่างเรากะภีมมันอาจจะไม่น่าจดจำนัก......
แต่มันก็คืออดีต.... จะให้เราไปจมปลักกับความคิดเก่าๆก็คงไม่ได้
เพราะยังไงเรากะมันก็คือเพื่อนกัน........
นี่คือสิ่งที่เราคิดอยู่ในหัวในคืนนั้น..........
แต่ดูท่าคนบนฟ้าท่านคงจะใจร้าย..... หรือเวรกรรมที่เราทำไว้มันคงชดใช้ยังไม่หมด
ใครจะรู้ว่ามิตรภาพที่มันเกิดขึ้นในวันนั้นในฐานะเพื่อน.......
มันได้กลับกลายมาเป็นในฐานะคนรักอีกครั้ง.... เพราะความใจอ่อนของคนที่ไม่เข้มแข็งนัก
กลับกลายมาเป็นโศกนาฏกรรมความรักที่ยากจะลืม...............
เพราะมันคือรักของเราสามคนที่แสนเจ็บปวด.........
เรา............. รักภีม............
มะปราง.......... รักภีม.............
ภีม....... รักเรา.............. และรักมะปราง..............
ความเศร้าจริงเกิดขึ้น.......
แล้วใครล่ะจะสมหวัง...................
ติดตามได้ในกระทู้นี้..... รักของเราสามคน ( Part 2 )... ฉบับเข้มข้น.....
จบตอน.................
เรื่องรักของเราสามคนนับจากตอนนี้เป็นต้นไปจะเป็นฉบับเข้มข้นแล้ว.......
เรื่องราวใน Part2 นี่แหละ... ที่เป็นสิ่งที่ทำให้เราตัดสินใจเล่าเรื่องตัวเองขึ้นมา....
ใครที่เกลียดภีม.... เราคิดว่าคงจะต้องทำใจนะ
เพราะว่าคุณคงต้องเจอมันจนเบื่อในทุกๆตอน......
ส่วนใครที่เชียร์ฮัท.... ก็จะได้เห็นมันใน Part นี้ด้วย.....
จะได้รู้กันว่ามันหายไปไหน.....
ขอใบ้ว่า.... มันจะมาโผล่ตอนต้น...... ตอนกลางๆ.... และก็ตอนสุดท้าย.........
######################################################
ขอสปอยตอยหน้าไว้นิดส์นึง......
ในค่ำคืนอันแสนเงียบสงบ เสียงลมหายใจของเราค่อยๆดังสม่ำเสมอใกล้เข้าสู่ห้วงนิทราเต็มที
เพราะเหนื่อยมาทั้งวันจากการช่วยพ่อดูคนงานเก็บมังคุด
ครืด..................... ครืด.................................
เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ที่หัวเตียงสั่นจนเรารู้สึกตัวขึ้นมาทั้งที่กำลังจะเคลิ้มหลับ
พร้อมกับมีอารมณ์หงุดหงิดเล็กๆจากการโทรมาไม่รู้เวล่ำเวลาของปลายสาย...
“ ฮัลโหล.... ใครว้ะ... โทรมาป่านนี้... ไม่รู้ไงว่าคนจะนอน... ”
เราพูดออกไปอย่างบันดาลโทสะทั้งๆที่ก็ไม่ได้ดูว่าใครเป็นคนโทรมา
คิดแต่ว่าจะตั้งหน้าตั้งตาด่าแม่งอย่างเดียวให้มันรู้สำนึกซะบ้าง
“ ปอ.........เหรอ..... ทาม.......มาย.... พูดม่ายเพราะ...เลยล่ะ...”
เสียงปลายสายมีท่าทางเมาเล็กน้อย... และที่สำคัญมันเป็นเสียงที่เจือไปด้วยความสะอึกสะอื้น
แต่ก็ไม่ได้ทำให้เราตกใจเท่า..... การที่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร.....
“ ฮัท........................ ”
#################################################
สำหรับตอนพิเศษที่คุณ cassper_W ถามมา... ตอนนี้ไม่มีอยู่ในหัวเลยอ่า... ติดไว้ก่อนนะ..
ใช่แล้ว..... คุณgift_deb เรายังจิ้นอยู่ 555555+...
เย่ๆ... คุณanston กลับมาแล้ว..
ขอบคุณ คุณbroke-back กับคุณ ar_chi22 และ คุณ patee นะ...ที่ให้กำลังใจเรา...
ขอบคุณ คุณanimob .... สำหรับเนื้อเพลง... อ่านไปแล้วอินเชียวหละ....
แล้วก็ขอบคุณคนอ่านทุกคนด้วยที่เม้นให้เรา... เข้ามาอ่านเรื่องของเรา.. ทั้งที่แสดงตัวและไม่ได้แสดงตัว..
อ่อ... มีสมาชิกใหม่เข้ามาอีกแล้ว.......
ยินดีต้อนรับ........ ทุกๆคนน๊า....
ทั้งคุณoa_ko.... คุณ pettyboy.... และคุณ snoopzz
ขอให้สนุกสนาน... สุข.. เศร้า... เคล้าอารมณ์ไปกับเรื่องของเรานะ...
หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558 (อ่าน 290361 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก