-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
.::.กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ .::. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าของเราเองนะ
เราไหนอ่ะเหรอ............. เราชื่อ กร
เพิ่งเข้าเป็นสมาชิกใหม่ในเล้านี้เอง..........
มีอะไรก็แนะนำกันด้วยน๊า................................
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ## เพิ่งลงวันนี้ตอนแรก (๑)
ก่อนอื่นต้องบอกว่า ชอบอ่านเรื่องรักๆของชายกับชายมาก รู้สึกว่าสนุกดี แล้วก็มีเนื้อหาที่สนุกไม่น่าเบื่อดี
เราอ่านทั้งเรื่องที่เป็นเรื่องแต่งและเรื่องจริง แต่ส่วนใหญ่จะชอบอ่านเรื่องจริงมากกว่า มีอยู่ 2 เรื่องที่ชอบมาก ก็คือ พี่ตี๋กะน้องเก่ง (เรื่องนี้ดีโครตๆ...) ส่วนอีกเรื่องที่ชอบมากๆจนทำให้อยากจะเล่าเรื่องตัวเองบ้างก็คือ เรื่องของ พี่คิมกะพี่โมอ่ะ เรื่องนี้ดีสุดยอดไปเลย (หวังว่าถ้ามีโอกาสพี่คงได้อ่านเรื่องของเค้าบ้างนะ.....)
จะขอบอกก่อนว่า เรื่องที่เราจะเล่านี้ เป็นเรื่องความรักของชายกับชาย
ปอรอ... ก่อนอ่าน ถ้าไม่ชอบความรักแบบที่เราเล่าก็ข้ามไปนะ
***********************************************************************
เริ่มเล่าเรื่องตัวเองเลยดีกว่า .....
เรื่องนี้คงต้องเริ่มตั้งแต่ที่เรายังเรียนอยู่ม.ต้น
ตอนนั้นจำได้เลาๆว่า หลังจากที่จบจากชั้นประถมแล้ว ก็ต้องหาที่เรียนใหม่ก็ดูอยู่ว่าจะเรียนที่ไหนดี แล้วพ่อซึ่งไม่เคยบังคับให้ทำไรเลยก็พูดขึ้นมาว่า “ เราต้องเรียนต่อที่โรงเรียน .......... นะ ”
เราก็ถามพ่ออย่างรวดเร็วว่า “ทำไมอ่ะ.... ไม่อยากเรียนโรงเรียนนั้นอ่า...”
เหตุผลจริงๆที่ไม่อยากเรียนรร.นั้นก็เพราะว่า มันเป็นโรงเรียนชายล้วนแม้ว่าม.ปลายจะเป็นสหก็เหอะ แถมยังเป็นโรงเรียนประจำจังหวัดอีกด้วย แล้วเป็นโรงเรียนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงด้วย (เยินยอรร.ตัวเองเข้าไป..)
แต่ถึงอย่างไรก็ไม่อยากเรียนอยู่ดี ติดเพื่อนด้วย... แต่แล้วท้ายที่สุดก็หนีคำบัญชาของพ่อไม่พ้น ต้องเรียนที่นั่นจนได้
อ่ะ..........พอเปิดเรียนมาก็น่าเบื่อมากๆ แม้ห้องที่ได้จะเป็นห้องคิงที่น่าจะมีแต่เด็กเรียน แต่ผิดคาด.... แต่ละคนเฮ้วๆกันทั้งน้าน!!!!!! ประมาณว่ากวนตีน เรียนๆเล่นๆเฮี้ยๆหน่อย แต่หัวดี ถึงเพื่อนส่วนใหญ่ในห้องจะเป็นอย่างที่บอก แต่เราก็ไม่ได้ตามเพื่อนอ่ะนะ เราหนะออกจาเรียบร้อย แต่ก็คบกับพวกมันได้ เพราะมันก็นิสัยดี...
ถ้าพูดถึงตอนนั้นนะ......... เราก็รู้แล้วนะว่าตัวเองชอบผู้ชาย แล้วก็ได้มีการปิ๊งปั๊งเกิดขึ้น เริ่มเลยดีกว่า
พอดีว่าวันนั้นเป็นช่วงสอบกลางภาคเรียน ตอนนั้นอยู่ม.1 หลังจากที่สอบเสร็จอาจารย์ที่สอนคณิตก็มาบอกให้เราไปช่วยตรวจข้อสอบหน่อย พอสอบเสร็จเราก็ไป แล้วก็นั่งตรวจข้อสอบไปเรื่อยๆ.....
ไม่รู้คนอื่นเป็นรึป่าว???????? เวลาช่วงสอบพอสอบเสร็จก็มักจะไปหาอาจารย์ที่ห้องตรวจข้อสอบเพื่อดูคะแนน (ก็มันตื่นเต้น....อยากจะรู้คะแนนตัวเอง )
ตอนที่นั่งตรวจข้อสอบอยู่ในห้องพักอาจารย์ ก็มีเด็กนักเรียน 2 คนเดินเข้ามาในห้อง เราก็ไม่ได้สนใจ..... เพราะกำลังใช้สมาธิอยู่กะการตรวจข้อสอบ หลังจากที่ 2 คนนั้นทักทายอาจารย์เรียบร้อย ก็ได้ยินมันพูดขึ้นว่า...........
“จารคับ .. ของห้องผมตรวจเสร็จยังคับ” อาจารย์แกก็พยักเพยิดหน้ามาทางเรา ไอ้สองคนนั้นมันถึงเดินมาที่ที่เรานั่งตรวจข้อสอบอยู่ แล้วมันก็ถามว่า...........
“โทษนะ ตรวจของห้อง 9 ยังอ่ะ” (มันสองคนอยู่ห้อง 9 ) เราก็เลยบอกว่ากำลังตรวจอยู่ ไอ้ 2 คนนั้นมันก็เลยขอดู (ขอบอกชื่อก่อน... จะได้ไม่งง ... โง่ซะตั้งนาน 2 คนที่มา ชื่อภีม ส่วนอีกคนชื่อไรจำไม่ได้ เอาว่าสมมติว่าชื่อ ทิมแล้วกัน ส่วนตัวเราชื่อปอ ) ชื่อเป็นนามสมมตินะ
อ่า..ต่อๆ หลังจากที่ภีมกะทิมดูคะแนนกันเสร็จก็ออกไป แต่เราพอเห็นภีมแล้วก็รู้สึกใจเต้นตุบตับเลย (เวอร์ม่ะ.... แต่มันเป็นงั้นจริงๆน่ะ)
ตอนนั้นที่ภีมกำลังดูคะแนนอยู่ เราตรวจข้อสอบไม่รู้เรื่องเลย..... แอบมองภีมตลอดจนภีมออกไปจากห้องพักครู
**************************************************************************
พอวันรุ่งขึ้น................. เรามาเรียนแต่ก็ไม่เช้าหรอกน่ะ.......... เพราะพ่อเรามาทำงานค่อนข้างสายก็แปดโมงแล้วแหละ.......... เรา เลยต้องรีบวิ่งมาที่ห้องให้ทัน เพราะวันนั้นเป็นวันที่ต้องเข้าแถวหน้าห้องตัวเอง แล้วห้องเรามันดันอยู่ตรงกลางๆของชั้นก็เลยต้องรีบ ไม่งั้นต้องเดินฝ่าห้องคนอื่น (มันอาย ก็เลยรีบ)
พอขึ้นมาถึงชั้นของตัวเองก็เป็นไปอย่างที่ไม่อยากให้เป็น เพราะว่าห้องอื่นๆเค้ามายืนที่หน้าห้องตัวเองกันหมดแล้ว สายตาของเราก็ไปพบกะไอ้คนที่ทำให้ใจเต้นตูมตามตั้งกะตอนเมื่อวาน (น่าน..เวอร์อีกแล้ว)
เรานี่ทำตัวไม่ถูกเลย.... พอภีมมันหันมามอง มันคงงงที่มีคนมายืนทำหน้าเอ๋อ ...... มองมันอยู่ (ในใจนึกว่าทำไมมันน่ารักงี้วะ........... สงสัยจะเจอเนื้อคู่แล้ว.... รู้สึกอยากแต่งงานขึ้นมาเลย เว่อร์และ ช่วยด้วยเหอะตอนนั้นอยู่แค่ม. 1 นึกถึงสิ่งที่ตัวเองคิดแล้วปัญหาอ่อน.... นี่เราคิดแบบนั้นเลยเหอ???) เราก็ตกใจเลย..... ทำตาเลิ่กลัก..... แล้วก็รีบวิ่งเข้าห้องตัวเองอย่างเร่งด่วน
หลังจากวันนั้นมาเรากะภีมก็ไม่มีไรต่อกัน............ พูดง่ายๆก็คือ เราแอบชอบเค้าฝ่ายเดียวนั่นแหละ ก็เจอกันทุกวันในโรงเรียน..... เดินสวนกันในโรงอาหาร.. ห้องน้ำ.. เจอกันบ้างที่ห้องสมุด... หรือที่อื่นๆในโรงเรียน... แต่ก็ไม่ได้คุยกันซักที่ คือเราเป็นคนที่เวลาชอบใครแล้วจะไม่กล้าพูดด้วยเลย.. ไม่กล้าสบตาด้วย (กลัวเค้ารู้อ่ะ) แล้วก็มีเจอกันตอนเย็นด้วย เพราะว่าพอเราเลิกเรียนก็จะไปนั่งทำการบ้านที่โรงอาหารกะเพื่อนๆ เพราะว่าพ่อจะมารับกลับบ้านช้า (ก็ประมาณ 5โมง โรงเรียนเลิก3โมงครึ่ง) แล้วทุกๆวันประมาณ 4 โมงภีมก็จะเดินมาล้างหน้าที่โรงอาหารทุกวัน ก็เป็นแบบนี้อยู่ทุกวัน
มีอยู่วันนึง....... วันนั้นเราทำการบ้านเสร็จตอนที่ภีมเดินเข้ามาล้างหน้าในโรงอาหารพอดี เห็นภีมกำลังล้างหน้าล้างตาเซ็ทผมให้หล่อของมันแหละ....... เพราะมันกำลังจะเดินไปขึ้นรถประจำที่หน้าโรงเรียน มันก็เลยล้างหน้าล้างตาทำหล่อของมันอยู่ (สงสัยกลัวไม่หล่อ..... เพราะหน้าโรงเรียนเป็นโรงเรียนหญิงล้วน เค้าก็ช่างสร้างโรงเรียนให้อยู่ตรงข้ามกัน จงใจให้เด็กมันมีแฟนชัดๆ)
เออ..พร่ามซะยาวเลย...... ต่อๆนะ..... เราก็เลยรีบเก็บของใส่กระเป๋า พอภีมเดินออกจากโรงอาหารไป เราก็เดินตามไปเงียบๆ (เหมือนพวกโรคจิตเลยอ่ะ แต่ตอนนั้นอยากรู้ว่าบ้านภีมอยู่ไหน?????) เราก็เดินตามไปเงียบๆ แล้วก็เห็นภีมเดินไปขึ้นรถประจำที่อยู่ข้างโรงเรียน มาสืบทราบรู้ทีหลังว่า รถคันนั้นรับส่งเด็กที่บ้านอยู่แถวไหน ก็เลยรู้ว่าบ้านภีมไม่ได้อยู่อำเภอเมือง
หลังจากวันนั้นมาก็อย่างที่เล่าไป ก็คือหลังจากนั้นจนจบม.ต้น เรากะภีมก็ยังไม่ได้คุยกันไม่ได้ทำความรู้จักกันเลย..... แต่เราไม่ได้แอบตามภีมแล้วนะ.... ก็มีมองๆเวลาเดินสวนกัน หรือบางทีที่เดินผ่านห้องภีม ก็แอบชอบเค้าข้างเดียวไปเรื่อยๆ...........
แค่นี้ก่อนนะ......... ถือว่าเป็นการปูเรื่องไว้ก่อน...... ว่ามันเป็นประมาณนี้
แต่ตอนหน้าจะได้ทำความรู้จักกันแล้ว เมื่อขึ้นม.ปลาย
อย่าลืมติดตามกันบ้างนะ..........................
-
## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ## มาต่อกันดีกว่า (๒)
##########################################
ขึ้นม.ปลายแล้ว (วันเปิดเรียน) ..................................
วันเปิดเรียนวันแรกอาจจะเป็นวันที่ใครๆรอคอยกับการได้เริ่มอะไรใหม่ๆ และเราก็ด้วยเช่นกัน (เรื่องดีๆมันกำลังจะเกิดขึ้น)
จำได้ว่าวันนั้นเราตื่นแต่เช้าเลยเพราะว่าก่อนที่จะการเปิดเรียนนั้นก็ต้องมีการปฐมนิเทศก่อน แล้วเราก็ได้รู้ว่าภีมมันอยู่ห้องเดียวกะเราด้วยตลอดทั้งวันที่รับน้อง เราแอบมองภีมมันตลอดเลยพอมันหันมาเราก็ทำเป็นหันหน้าไปทางอื่น.... ในใจก็ได้นึกแต่ว่าทำไมมันถึงได้น่ารักขนาดนี้ว้ะ.... (เวอร์อีก..)
นั่นแหละเป็นเหตุผลที่ทำให้เราตื่นนอนได้ตั้งแต่เช้าตรู่ (ปกติตื่นสายนะ ประมาณ 7 โมงโน่นแหละ) แต่วันเปิดเรียนทั้งทีเราตื่นตั้งแต่ 6 โมง รีบอาบน้ำอาบท่ากินข้าวแล้วก็รีบขับรถมาเรียนเลย (ตอนขึ้นม.ปลายพ่อซื้อรถให้แล้ว)
พอมาถึงโรงเรียน อ้อ....ลืมบอกว่าโรงเรียนที่เราเรียนตอนม.ปลาย ก็คือโรงเรียนเก่าที่เรียนตอนม.ต้นนั่นแหละ คนเยอะมากมายเลยซึ่งน่าเบื่อมากๆแต่ไอ้ที่น่าเบื่อกว่าก็คือหาห้องโฮมรูมไม่เจอ ต้องไปแออัดยัดเยียดดูห้องโฮมรูมที่เค้าปิดป้ายบอกอยู่อีก ซึ่งแน่นอนว่า คนมุงกันเยอะมากมาย...... เราก็ไปยืนชะเง้อชะแง้อยู่แหละ....แล้วตอนนั้นเองก็มีคนเรียกชื่อเราซะดังลั่นเลย รีบหันกลับไปมองอย่างเร็วกะวีนซะเพราะมันทำให้คนแถวนั้นหันมามองเรากันใหญ่เลย..........
“อ้าว........ มาได้ไงอ่ะ” พอเราหันไปเห็นคนที่เรียกเราก็ถึงกะงง
“ทำไมต้องตกใจด้วยล่ะ.... เค้าม่ายช่ายผีนะ”
คือว่าคนที่เรียกเรามันชื่อบุ๋ม เป็นเพื่อนตั้งแต่เราอายุ 3 ขวบ เนื่องจากว่าบ้านอยู่ใกล้กัน..... พ่อแม่เป็นเพื่อนกัน..... พ่อกะแม่เคยพูดให้ฟังว่าจะให้เราแต่งงานกัน..... เพราะเคยคุยกะพ่อแม่ของบุ๋มไว้ตั้งแต่ตอนที่ท้อง แต่เราก็ไม่ได้สนใจหรอกนะส่วนพ่อแม่เราก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้อีก..... แกคงไม่ได้จริงจังหรอกคงพูดขำๆ เราว่างั้นนะ ......
“บุ๋มเรียนที่นี่เหรอ..” ที่เราถามเพราะว่า บุ๋มเรียนประถมมากับเราแล้วก็สนิทกันมาก มาห่างกันตอนขึ้นม.ต้น เพราะบุ๋มเรียนโรงเรียนหญิงล้วนที่อยู่ตรงข้ามกะโรงเรียนเราแหละ.... โรงเรียนนั้นก็โอเคนะมีชื่อพอๆกะโรงเรียนเรา
“อืม.... เราอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง..... เรียนที่เดิมน่าเบื่อ”
“แล้วทำไมเค้าไม่เห็นแกมาปฐมนิเทศเลยอ่ะ”
“พอดีเราป่วย... เลยไม่ได้มา ”
หลังจากที่ทำความเข้าใจกันพักนึงก็รู้ว่าบุ๋มกะเราอยู่ห้องเดียวกัน เราก็เลยขึ้นห้องเรียนกันยิ่งใกล้ถึงห้องเราก็ยิ่งตื่นเต้นเพราะจะได้เจอหน้าไอ้คนที่ทำให้เรารีบตื่นนอนตั้งแต่เช้า พอเข้ามาในห้องก็จัดแจงหาที่นั่งสักพักก็มีเสียงเรียก
“เฮ้ย..... ปอ.. ปอ.. ทางนี้” เราก็มองไปทางต้นเสียง ไอ้คนที่มันเรียกเราก็คือ โอ๊ต มันเป็นเพื่อนเราตั้งแต่สมัยเรียนม.ต้นอยู่ห้องเดียวกัน จริงๆที่มันกะเราได้อยู่ห้องเดียวกันก็คงไม่แปลกหรอก..... เพราะว่ามันกะเราอ่ะเกรดเฉลี่ยสะสมเท่ากันเลย แถมตอนเลือกห้องมันก็ดันเลือกตามเราหมดเลยก็เลยต้องมาอยู่ห้องเดียวกัน
“มีไรเหอ...เรียกกูทำไม” ก็ตอบไปอายๆ เพราะว่าไอ้โอ๊ตมันนั่งคู่กะภีม.... งงอยู่เหมือนกันว่ามันนั่งด้วยกันได้ไง ????
“ปอ.. เมิงมานี่หน่อยดิ” พอเดินไปหามันก็ทำหน้าไม่ค่อยถูก... ก็ก้มหน้าตลอดเลยไม่กล้าเงยหน้ามา ก็อย่างที่บอกภีมมันนั่งอยู่ด้วยเลยทำตัวไม่ถูกส่วนไอ้โอ๊ตมันก็ถามเรื่องตารางเรียนไปเรื่อย....... เราก็ตอบไอ้ที่มันถามพอเสร็จธุระของมันเรากำลังจะเดินกลับที่นั่ง ไอ้โอ๊ตมันก็แนะนำเรากะภีมให้รู้จักกันจริงๆก็ไม่ใช่แค่ภีมหรอกมันก็แนะนำคนอื่นด้วย ก็เลยเกิดการทำความรู้จักกันใหญ่โต...........
ช่วงแรกๆของการเปิดเรียนก็ไม่มีไรมากเราก็แอบชอบภีมอยู่เหมือนเดิมผ่านไปได้ซักเดือนนึงตอนนี้ทุกคนก็สนิทกันแล้ว..... เริ่มมีการแบ่งกันเป็นกลุ่มๆแต่ทุกคนก็เป็นเพื่อนกันคุยกันได้ทั้งห้อง
กลุ่มของเราก็ถือว่าเป็นกลุ่มที่ค่อนข้างใหญ่ มีกันประมาณ 12 คน มีชาย 8 คน หญิง 4 คน อันนี้นี่แยกเพศตามเพศดั้งเดิมที่พ่อแม่ให้มา
แน่นอนว่าภีมก็อยู่กลุ่มเราด้วย ..... หลายคนอาจสงสัยว่าทำไมเราถึงไม่ทำอะไรเลยจะแอบชอบเค้าอยู่ฝ่ายเดียวทำมไม ???? จริงๆแล้วเราก็คิดอยู่น่ะแต่ด้วยความไม่กล้าก็เลยเฉยๆไว้ก่อน...... แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ทำไรเลยนะ.... เรามันเป็นพวกประเภทน้ำนิ่งไหลลึก
ในช่วงเดือนแรกก็พยายามหาวิธีร้อยแปดพันอย่างไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี ..... ในช่วงที่คิดอยู่นั้นก็ทำตัวเนียนๆกะเพื่อนคนอื่นไปก่อน ตอนนั้นนะคิดในใจว่าอย่าเพิ่งกะโตกกะตากเดี๋ยวไก่ตื่น (ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย ..... เราอ่ะ)
พอหนึ่งเดือนผ่านไปกลุ่มเราก็ค่อนข้างสนิทกันมากเจอกันทุกวัน เรียนพิเศษด้วยกันว่างๆก็นัดไปดูหนังหาอะไรกินกันตลอดก็เลยสนิทกัน (คงสมควรแก่เวลาเสียที....) จะเริ่มจีบภีมซะทีแล้วนะ .............................
## ช่วงนี้ว่างๆอยู่ ก็จะรีบๆเล่าน่ะ.... ##
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๓ ##
มาต่อกันเลย ........
ได้ฤกษ์เสียที กับปฏิบัติการรัก กระชากใจนายภีม (ลิเกเชียว)
หลังจากที่กลุ่มของเราไปดูหนังกันเสร็จ (จำไม่ได้แล้วว่าเรื่องไร) กะลังจะแยกย้ายกันกลับบ้าน เราก็เดินไปที่ไอ้โอ๊ตแล้วถามมันว่า
“เฮ้ย !โอ๊ต..... เมิงมีเบอร์บ้านภีมป่ะ” มันก็เลยถามมาว่า
“ไมอ่ะ....เมิงมีธุระไรกะมันเหรอ” ในใจก็นึกนะว่าเมิงจะมาเซ้าซี้กูทำมไม มันเรื่องของกู เราก็เลยทำเนียนๆว่า
“ไม่มีไรหรอก..... ก็แค่อยากจะขอเบอร์เพื่อนในกลุ่มไว้อ่ะ เผื่อมีไรจะได้โทรหา”
ไอ้โอ๊ตมันก็เลยให้เบอร์ภีมกะเรามา จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ตอนที่ขับรถกลับเราก็นึกในใจว่าจะโทรไปหาภีมแล้วจะคุยอะไรกะภีมดี ก็คิดไปเรื่อยๆ พอขับรถถึงบ้านก็มานั่งนึกต่อ ขนาดแค่นึกเรื่องที่จะคุยกะมันยังตื่นเต้นเลยแล้วตอนที่คุยกะมันจะตื่นเต้นขนาดไหนเนี่ย???
พอนึกเรื่องที่จะคุยได้ก็เอากระดาษมาจดไว้ ไปๆมาๆก็เลยจดใส่กระดาษตั้งแต่เริ่มเลยว่าจาพูดไรต่อแล้วจะคุยเรื่องไรบ้าง (เวอร์ม่ะ... แต่กลัวลืมก็มันตื่นเต้นนิ) ถ้าพูดถึงตอนนั้นเรากะภีมก็สนิทกันพอสมควรแล้วนะ (ก็อยู่กลุ่มเดียวกันมาตั้งเดือนนึงแล้วนี่)
หลังกินข้าวกินปลาเสร็จ ประมาณ 2 ทุ่ม ตอนนั้นคนในบ้านส่วนใหญ่ก็ไม่มีใครใช้โทรศัพท์เวลานี้ เราก็เริ่มเลย ตื่นเต้นมากเลย.... แต่แล้วก็โทรไปหาภีมจนได้
“ฮัลโหลคับ......ขอสายใครคับ” เสียงภีมมันรับโทรสับ (โห..เสียงโครตหล่ออะ)
“ใช่ภีมป่าว..... นี่เราปอเอง” พยามยามบังคับเสียงให้เป็นปกติที่สุด เพราะตอนนั้นใจเราเต้นตูมตามแล้ว
“ปอเองเหรอ.....โทรมาหาเค้ามีไรรึเปล่า” เอ่อ ๆ ๆ......... กระดาษที่จดไว้อยู่ไหนว๊า........พูดไรต่อดี
“ไม่มีไรหรอก.......เค้าแค่โทรมาคุยกะแกเฉยๆ.... พอดีอยู่บ้านเบื่อๆ...โทรไปหาคนอื่นก็ไม่มีใครว่างเลย เค้าก็เลยโทรมาหาแกเนี่ยแหละ...........” โอ้โห ... เราโกหกเก่งขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย???
หลังจากนั้นนะเราก็คุยกะภีมไปเรื่อยๆ... ตอนแรกนึกว่าเราจะต้องเป็นคนชวนคุยซะอีกแต่ที่ไหนได้ภีมมันคุยเก่งมากเลยชวนคุยโน่นนี่ไปเรื่อย... คุยได้พักนึงเราก็เริ่มไม่ค่อยประหม่าแล้วแต่ก็ยังตื่นเต้นอยู่ดี หลังจากคุยไปได้ประมาณชั่วโมงนึง (จำไม่ได้แล้วว่าคุยเรื่องไรบ้าง มันเยอะมากๆ) ภีมมันก็บอกเราว่า...
“ปอ....เราหิวข้าวมากเลยอ่ะ เรายังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย” น่าสงสารจัง (โครตนางเอกเลย)
“เฮ้ย..จริงดิ งั้นเค้าขอโทษนะ โทรมากวนแกตั้งนาน” เป็นคนดีจริงๆ
“ไม่เป็นไรหรอก .... ไม่ได้รบกาวนเค้าซะหน่อย.... คุยกะปอสนุกดีออก” โอ้ย....ทำไมน่ารักงี้นะ
“งั้นแค่นี้ก่อนแล้วกันนะภีม....แกจะได้ไปกินข้าว ”
“ไม่เป็นไรหรอก ....ปอรอเค้าแป๊ปนึงนะ” แล้วเราก็ถือสายรอภีมแป๊ปนึง ประมาณ 10 นาที ได้อ่ะ
“ฮัลโหล...... ยังอยู่ป่าว”
“ยังอยู่......ไปไหนมาเหรอภีม”
“ไปตักข้าวมาอ่ะ... ” งง ๆ + เกรงใจมัน
“จริงๆ วางก่อนก็ได้นะ...กินไปคุยไปมันลำบาก” ถึงจะอยากคุยต่อแต่ก็เกรงใจภีมอ่ะนะ
“ไม่เป็นไรหรอก...ไม่เห็นลำบากเลย...กำลังคุยหนุกๆ”
หลังจากนั้นเรากะภีมก็คุยกันต่อ...... ภีมก็คุยไปกินไป
หลังจากที่คุยกะภีมนานมากๆแล้ว ประมาณ 3-4 ชั่วโมงได้ ก็สมควรแก่เวลาแล้ว เพราะเราเริ่มง่วงแล้ว
“ภีม.....แค่นี้ก่อนนะ เราง่วงแล้ว....”
“อืม.....เค้าก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน”
“งั้นแค่นี้นะ......ฝันดีนะ.....ภีม”
“ปอก็ฝันดีเหมือนกันนะ........ ว่างๆก็โทรมาอีกนะ คุยกะปอหนุกดีอ่ะ” โอ้ย........ใจเต้นตูมตามเลย...พอได้ยินภีมพูดแบบนี้............. น่ารักจริงๆ รู้งี้โทรหาตั้งนานละ..........
“อืม.......พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ ภีม”
“เออ.....บาย”
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าภีมมันจาน่ารักแบบนี้ ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีทีเดียว ใจจริงตั้งใจไว้ว่าจะบอกภีมว่าเราแอบชอบภีมมาตั้งนานแล้วแต่ก็ไม่กล้า แล้วอีกอย่างก็มัวแต่คุยเรื่องโน้นเรื่องนี้อยู่อ่ะ ก็เลยไม่ได้บอกกะว่าคุยไปเรื่อยๆแบบนี้ก่อนดีกว่า พอวันไหนประจวบเหมาะแล้วค่อยบอก
คืนนั้นเรานี่นอนฝันหวานเลย...........ก็ได้คุยกะคนที่แอบชอบมาตั้ง 3 ปี เป็นใครก็ต้องรู้สึกดีแบบเราแหละ อีกอย่างภีมก็คุยดี๊ดี ตอนแรกนึกว่าจะคุยกันได้แค่แป๊ปเดียวแต่ที่ไหนได้ผิดคาดเลย... แถมยังบอกว่าให้เราโทรมาอีก โอ๊ย................ดีใจอะ รีบๆนอนดีกว่า พรุ่งนี้จะได้ตื่นไปเจอภีมที่โรงเรียน
พอตอนเช้าไปโรงเรียน เราโครตตื่นเต้นเลย กลัวภีมสงสัยเหมือนกันนะกลัวมันรู้ว่าเราแอบชอบมันอยู่ แต่ก็ช่างเหอะคิดให้ตัวเองสบายใจว่ามันไม่สงสัยหรอก พอถึงห้องเรียนก็มองหาภีมก่อนเลย อ่า.....มันก็มองเราอยู่พอดี เราก็เลยยิ้มให้มันส่วนภีมก็ยิ้มให้เราเหมือนกัน (เป็นยิ้มที่น่ารักจริงๆๆๆๆ หลงเข้าไป..)
“เฮ้ย!.....ปอ ทามไมเมื่อวานกูโทรหาเมิงไม่ติดเลยวะ” เสียงไอ้โอ๊ต....ทำมเอาเราหลุดออกจากภวังค์เลย (กวนจริงๆไอ้นี่.................คนกำลังเพ้อๆ)
“เมิงโทรมาตอนไหน.......... สงสัยพี่กูใช้โทรศัพท์อยู่” ก็แหลไป
สักพักเพื่อนๆในกลุ่มก็ชวนกันไปหาไรกินที่โรงอาหาร (พอขึ้นม.ปลายแล้วเราก็ไม่ค่อยกินเช้ามาจากบ้าน กินเป็นบางวัน วันไหนไม่กินมาก็มากินที่โรงเรียน) เราก็เลยไปด้วย ไปกันประมาณ7-8 คน ไอ้โอ๊ตกะภีมก็ไปด้วย พอนั่งกินข้าวกันได้พักนึง ภีมมันก็ถามเราว่า
“ปอ.......กินน้ำไรอะ พอดีเรากำลังจะไปซื้อน้ำ”
“โห........ที่กูไม่เห็นถามเลยวะไอ้ภีม” อันนี้เสียงไอ้โอ๊ต กวนตีนจริงๆมัน
“เอ๊า........ก็ทุกทีเมิงก็แย่งน้ำกูกินอยู่แล้ว...จะถามเมิงทำเฮียไรล่ะ” ดีมากๆ..ภีม
“เค้าเอาน้ำลิ้นจี่แล้วกัน” เราบ้ากินน้ำลิ้นจี่ทุกวันเลย ตอนเรียนม.ปลาย ไม่รู้เป็นไร พอกินก็กินอยู่งั้นทุกวัน
พอกินข้าวกันเสร็จก็รีบเดินไปเข้าแถว วันนี้ต้องเข้าแถวที่หน้าเสาธงเพราะเป็นวันจันทร์ ในขณะที่เดินอยู่ไอ้โอ๊ตมันก็พูดขึ้นว่า
“เฮ้ย...ภีม เมื่อวานกูโทรหาเมิงสายไม่ว่างเลยวะ คุยกะสาวที่ไหนอยู่วะ” นั่น..เสือกอีกเมิงไอ้โอ๊ต
“ป่าวหนิ.....สาวที่ไหนล่ะ กูไม่มีแฟน ว่าแต่เมิงมีไรโทรหากู” ต้องขอบใจโอ๊ตจริงๆ ความเสือกของมันก็ประโยชน์แฮะ นี่แหละสิ่งที่เราอยากรู้ แต่ไม่กล้าถามภีม.... กลัวมันสงสัย
“กูจะชวนเมิงไปดูรองเท้า.......วันเนี๊ยะ พอดีกูมีแข่งบอลวันเสาร์นี้” คือโอ๊ตมันเป็นนักฟุตบอลโรงเรียน
“อ่อเหรอ....ไปดิ”
หลังจากนั้นก็ไปเข้าแถวกัน
จากวันที่เราโทรไปหาภีมครั้งแรก.... หลังจากวันนั้นถ้าว่างเราก็จะโทรไปหาภีมเรื่อยๆ
จริงๆก็เกือบทุกวันแหละ... ก็คุยกันนานเหมือนเดิมแล้วก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นๆ ค่อยๆสร้างสัมพันธ์ไปเรื่อยๆ
ถึงจะคุยกันบ่อยแต่เราก็ยังไม่ได้บอกชอบภีมหรอกนะ เอาไว้ก่อนดีกว่า ดูท่าทีมันก่อน ถ้าบอกไปแล้วมันไม่โอเคเดียวจะเสียเพื่อน เสียความรู้สึกดีไป.... กลัวไม่ได้คุยกะภีมอีกด้วย เพราะตอนนั้นเราชอบภีมมันมากๆ
อาจมีคนสงสัยว่าอยู่โรงเรียนก็เจอกันอยู่กลุ่มเดียวกัน แล้วจะมีเรื่องไรให้คุยกันนักหนา จริงๆแล้ว ถึงเรากะภีมจะอยู่กลุ่มเดียวกันสนิทกันก็เหอะ แต่เวลาอยู่โรงเรียนก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ไม่รู้ทำไม ... แต่เราอ่ะเขินมัน แต่ก็ไม่มากหรอกเพราะสนิทกันแล้ว ส่วนภีมก็ไม่รู้ว่าทำมไมไม่ค่อยคุยกะเราเวลาอยู่โรงเรียน แต่ก็เพราะว่ากลุ่มเรากลุ่มใหญ่ด้วยแหละ เวลาคุยกันก็แซวกันไปมา คุยโน่นนี่ ไม่ค่อยมีใครได้คุยกันส่วนตัวหรอก นอกจากจะนั่งใกล้กัน
กลุ่มของเรา.....ตอนนั่งเรียนมันแบ่งเป็นสองส่วน คือ เป็นช่วงหน้าห้องและหลังห้อง เรานั่งกะพวกเพื่อนผู้หญิงที่อยู่หน้าห้อง (นั่งหลังมันเรียนไม่รู้เรื่อง..) ส่วนพวกผู้ชายที่เหลือซึ่งรวมถึงภีมด้วยมันนั่งหลังห้องกัน แก๊งพวกผู้ชายก็เลยจะสนิทกันมากหน่อย
######################################################################
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะ ............ถ้ามีไรก็ชี้แนะด้วยแล้วกัน ^ _ ^ );
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๔ ##
ต่อกันอีกตอนดีกว่า......................
เนื่องจากพรุ่งนี้เป็นวันไหว้ครู เย็นวันนี้ก็เลยต้องช่วยกันทำพานไหว้ครูกัน
หลังจากเลิกเรียนเพื่อนๆในห้องจึงนัดแนะกันไปทำพาน ซึ่งก็ตกลงกันว่าไปทำพานที่บ้านของนิด (นิดเป็นเพื่อนผู้หญิงที่อยู่ในกลุ่มของเราแหละ) ที่ไปทำพานที่บ้านนิดกันเพราะว่าบ้านนิดอยู่ในตลาดก็เลยง่ายที่จะนัดเจอเพื่อนๆแล้วอีกอย่างจะหาซื้อของก็ง่าย
เพื่อนๆทั้งหลายก็ช่วยกันนั่งคิดแบบที่จะทำพานไหว้ครูกัน ซึ่งอยากได้พานแบบแปลกๆที่ไม่ใช่แบบเอาดอกไม้มาปักๆกัน แต่นั่งคิดกันพักใหญ่ก็คิดไม่ออก สักพักไอ้โอ๊ตก็เลยพูดขึ้นว่า
“ปอ........ปอจัดสวนถาดเป็นไม่ใช่เหอ” เราก็ตอบไปว่าเออๆ แล้วก็งงอ่ะว่ามันถามทำไมก็มันก็รู้อยู่แล้วนี่หว่า
“เฮ้ย............พวกเมิงกูนึกได้แล้ว เรามาทำพานแบบจัดเป็นสวนถาดดีก่า.......ปอจัดสวนถาดโครตสวยเลย” คือตอนม.ต้น เค้ามีให้จัดสวนถาดด้วย เราก็ชอบแล้วก็จัดได้สวยเข้าตาอาจารย์ แกก็เลยส่งเราไปประกวดจัดสวนถาดด้วยแหละ ได้รางวัลกะเค้าด้วยนะ
ตกลงก็จะจัดพานแบบจัดสวนถาดกัน เพราะเพื่อนๆก็สนใจเพราะว่ามันแปลกดี แถมพอไหว้ครูเสร็จก็ยังเลี้ยงเอาไว้ได้ ไม่ต้องเอาไปทิ้งด้วย อาจารย์แกจะได้เอาเก็บไว้ดูได้
หลังจากนั้นเรากะโอ๊ตก็ไปซื้อต้นไม้กัน จริงๆแล้วไอ้โอ๊ตมันก็จัดสวดถาดเก่งเหมือนกันนะแต่มันถนัดจัดแบบสวนแห้ง ใช้ต้นไม้พวกกระบองเพชร แล้วก็ก้อนหิน ทรายไรพวกนั้น แต่เราถนัดจัดสวนถาดแบบชื้น คือใช้ต้นไม้ธรรมดา ตอนที่ไปแข่งไอ้โอ๊ตก็ไปด้วยนะ มันแข่งจัดสวนแบบแห้ง แต่ที่เราจะทำพานให้อาจารย์กันนั้น เป็นสวนแบบชื้น (พล่ามซะยาวเลย) เข้าเรื่องกันต่อดีก่ะ
เรากะโอ๊ตก็ไปเลือกต้นไม้กันอยู่พักนึง ส่วนเพื่อนคนอื่นๆก็ไปเตรียมของอย่างอื่นที่ต้องใช้ และจะไปรอกันที่บ้านนิด
พอเรากะโอ๊ตไปถึงที่บ้านนิดหลังจากซื้อต้นไม้เสร็จ ก็เห็นเพื่อนๆอยู่กันเต็มไปหมดนอกจากจะเป็นพวกกลุ่มเพื่อนของเราแล้วก็เป็นเพื่อนคนอื่นๆในห้อง มารอกันที่บ้านนิดอยู่แล้ว ก็ประมาณ 20 คนเห็นจะได้
พอภีมมันเห็นเรากะโอ๊ตมาถึง มันก็รีบวิ่งมาช่วยเราถือของ เราก็เลยถามภีมว่า
“อ้าว........ภีมอยู่ช่วยจัดพานด้วยเหรอ” คือที่ถาม เพราะว่าบ้านภีมมันไม่ได้อยู่ในอ.เมือง ถ้าดึกกลัวภีมจะไม่มีรถกลับ
“ไมอ่ะ..........ไม่อยากให้เค้าอยู่ช่วยเหรอ” เป็นงั้นไป ไอ้เราอุตส่าเป็นห่วง
“ม่ายช่ายอย่างง้าน............เค้ากลัวว่าแกจะไม่มีรถกลับบ้านอะดิ”
“เป็นห่วงเค้าอะเด๊.......” อ้าวไมพูดงี้..... พูดงี้เราก็อายอะดิ ทำหน้าไม่ถูกเลยหน้าร้อนผ่าวๆๆ (- _ -)๐ ภีมมันก็เลยพูดต่อว่า “คืนนี้เค้าค้างที่บ้านไอ้ยู......เค้าเตรียมเสื้อผ้ามาด้วยกะไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
อืม...........รอบคอบจริงๆ แฟนในอนาคตของเรา (คิดเข้าตัวเองเกินไปและ ตอนนั้น.....ยังไม่กล้าบอกชอบเค้าเลย)
หลังจากนั้นก็ช่วยกันทำพานโดยมีเราเป็นคนลงมือ ส่วนคนอื่นๆก็ช่วยเป็นลูกมือให้ ภีมก็ช่วยเราอยู่ข้างนี่แหละ เราก็หันไปมองมันเป็นพักๆ บางทีก็สบตากันยิ้มให้กันไป.... (น่ารักอ่ะ อายอ่ะ) สักพักก็มีเสียงมารผจญ
“เฮ้ย............ไอ้ภีม เมิงไปซื้อหนมเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ หนมจะหมดแล้ว” โอ๊ย....ไอ้โอ๊ตเมิงอ่ะ ไม่ชวนคนอื่นวะ
“เออ............ไปดิ ปอ....อยากกินหนมไรป่ะ เค้าจะได้ซื้อมาให้” น่ารักอีกแล้วภีม แค่นี้ก็ชอบแกจะตายอยู่แล้ว อย่าดีกะเรานักเลย (คิดในใจ)
“เอาไรก็ได้.........เค้ากินได้หมดแหละ”
หลังจากที่ไอ้โอ๊ตกะภีมกลับมา ภีมก็มาช่วยเราจัดสวนต่อ แล้วมันก็ช่วยป้อนหนมให้เราด้วย... ก็มือเรามันเลอะดินหมดแล้วอ่ะ เพื่อนคนอื่นก็อยู่ช่วยด้วยนะ ก็ช่วยกันดูว่าสวยรึยัง...
ส่วนคนอื่นที่ไม่ได้ทำไรก็นั่งกินหนมนั่งคุยกันไป (แล้วพวกเมิงจะมากันทำไมเนี่ย???)
สักพักไอ้โอ๊ตก็พูดขึ้นอีก “ เฮ้ยภีม.........เมิงไม่ต้องไปช่วยปอมันหรอก เวลามันจัดสวน.. มันไม่ชอบให้ใครไปยุ่งกะมัน ” เสือกอีกแล้วเมิง คนนี้กูยกเว้นให้ ม่ายเป็นไร
“ปอรำคาญเค้าป่ะเนี่ย........” ภีมมันถามหน้าตาเกรงใจเรา
“ป่าวๆ..........ไม่ได้รำคาญเลย ดีออกมีคนช่วย”
สักพักไอ้โอ๊ตมันเลยมาดึงภีมไปนั่งกะมัน... เสล่อจริงๆมันเนี่ย ... ส่วนเราก็จัดสวนถาดต่อไปแต่ ก็ยังหันไปมองภีมเป็นพักๆ มันก็นั่งกินหนมอยู่กะเพื่อนๆ
พอจัดสวนเสร็จ เพื่อนๆเห็นก็ชมกันใหญ่เลยว่าจัดสวยดี แล้วก็พูดกันว่าไม่อยากจะเชื่อว่าเราจะจัดสวนได้สวยขนาดนี้(อ้าว.............ม่ายพูดงี้อ่ะ) แต่ก็ไม่ได้ไรหรอกนะ รู้ว่าพวกมันพูดเล่น
พวกเพื่อนๆก็ช่วยกันเก็บของ.. ส่วนเราก็นั่งล้างมืออยู่ เพราะว่าดินมันเข้าไปค้างในเล็บเต็มเลย... ภีมก็เดินมาตรงนั้นพอดี เพราะมันเอาฟอกกี้มาใส่น้ำ เพื่อจะเอาไปฉีดสวนถาดที่จัด... ภีมมันก็พูดขึ้นว่า
“ปอจัดสวนสวยดีเนอะ........เก่งจัง” เราก็ยิ้มให้มัน.... นึกในใจว่าเราเก่งแบบนี้ แล้วแกจะชอบเราได้มั้ยอ่ะ???? ก็ได้แต่คิด
“แล้วปอกลับบ้านไงเนี่ย...........ไม่ได้เอารถมานิ” เป็นห่วงเราด้วย....
“คงนั่งรถกลับอ่ะ”
“อย่าเลย........เดี๋ยวเราบอกให้ไอ้ยูขับรถไปส่งดีกว่า จะได้ไปส่งเพื่อนๆคนอื่นด้วย”
“เออ..ก็ดีเหมือนกัน”
สรุปไอ้ยูก็เป็นสารถีขับรถไปส่งเพื่อนๆกลับบ้านกัน คือก็ค่อยๆส่งทีละคนซึ่งก็เหลือเราเป็นคนสุดท้าย พอไอ้ยูขับรถมาถึงหน้าบ้านเรา เราก็ขอบคุณมันที่อุตส่าขับรถมาส่ง ส่วนภีมก็พูดขึ้นว่า
“นี่บ้านปอเหรอ......น่าอยู่จัง” อยากอยู่ก็มาอยู่สิ (แอบคิดในใจ) คือว่าบ้านเราเป็นบ้านสวนก็เลยค่อนข้างร่มรื่นมีคลองไหลอยู่ข้างหลังบ้านด้วย... น้ำใสมากๆมันก็เลยน่าอยู่...
“ว่างๆก็มาเที่ยวดิ ยินดีต้อนรับเสมอ”
“โอเค..........ได้เลย ว่างๆเค้าจะได้มาเที่ยว”
“งั้นเค้าไปก่อนนะ.......ขับรถดีๆอ่ะยู กลับกันดีนะ” พูดไปก็ยิ้มหวานให้ภีมมันด้วย.... มันก็ยิ้มๆให้เราเหมือนกัน
พอรถไอ้ยูขับออกไปจากหน้าบ้านเราเราก็เข้าบ้านด้วยอารมณ์ดีสุดๆ.........
##############################################################################
ตอนนี้ก็เริ่มมีไรมากขึ้นแล้วแหละ
-
ชี้แนะไม่เป็น :m23:
แต่เป็นกำลังใจให้
รอตอนต่อไปนะ...
:a2:
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๕ ##
มาลงให้อีกตอนแล้วนะ
เริ่มกันเลย.................................................
*********************************************************************
พานที่เราช่วยกันทำกะเพื่อนวันนั้น........... ได้รางวัลด้วย ขอบอก ....
“นี่ปอ..................มัวแต่คุยกะเพื่อนอยู่ได้ ไปกินข้าวกินปลาได้แล้วไป” นี่เป็นเสียงของพ่อที่บ่นเรา ตอนที่เรากะลังคุยโทรศัพท์กะเพื่อนอยู่ กำลังคุยกันหนุกๆเลยแต่ก็ต้องวางก่อนเพราะเดี๋ยวจะโดนบ่นไปกันใหญ่โต
“ เออ........ต๊ะแค่นี้ก่อนนะ พ่อเค้าว่าแล้วอ่ะ.........แล้วค่อยคุยกันใหม่นะ บาย.......” แล้วเราก็วางสายไป คือต๊ะเนี่ยเป็นเพื่อนในกลุ่มเรานั่นแหละ รู้จักกันตั้งแต่ม.ต้นแล้ว เคยไปแข่งทักษะทางวิทยาศาสตร์ด้วยกัน ก็เลยค่อนข้างสนิทกัน ทุกวันนี้ก็ยังโทรคุยกันนัดเจอกันอยู่
พอวางสายไปก็ไปกินข้าวเดี๋ยวโดนบ่น วันนี้ก็อยู่ติดบ้านเพราะว่าต๊ะโทรมาบอกว่าที่เรียนพิเศษยกคลาสวันนี้ก็เลยไม่มีโปรแกรมไปไหน
กินข้าวเสร็จได้พักนึงกะว่าจะลงไปนอนเล่นหน้าบ้านซะหน่อย กินอิ่ม เริ่มง่วงอีกแล้วกำลังเคลิ้มๆจะหลับแล้วก็มีคนมาเรียก เราโมโหมากมายคนกำลังจะพักผ่อนหย่อนใจ
“เฮ้ย.............ปอ หลับอยู่ป่ะเนี่ย” ไอ้คนที่เป็นมารความสุขก็คือ เอก เอกนี่เป็นเพื่อนเราเล่นเราตั้งแต่เด็ก เป็นลูกพี่ลูกน้องเรา เอกอ่อนกว่าเราปีนึงไปเรียนก็ไปด้วยกันเพราะเอกก็เรียนที่เดียวกะเรา เอกนี่ถือว่าเป็นเพื่อนรู้ใจเราเลย คุยกะมันได้ทุกเรื่อง (ก็เป็นแบบเดียวกัน)
“ยางๆ...................แกมีไรอ่ะ” ก็ถามแบบง่วงๆ
“แก..............สอยมะม่วงกินกันเหอะ ข้าอยากกิน” พอเอกมันพูดมาก็อยากกินเหมือนกัน คือว่าหน้าบ้านเรา มันมีต้นมะม่วงอยู่ต้นนึง ต้นใหญ่มากเราเห็นมาตั้งแต่เกิดแล้ว ไม่รู้พันธุ์อะไร โครตเปรี้ยวเลยจิ้มกับกะปิ บอกได้คำเดียวว่าสุดยอด.......................... ทั้งเปรี้ยวทั้งหอมทั้งกรอบ.........ลูกเล็กๆ อร่อยมาก
เรากะเอกก็เลยนั่งกินมะม่วงกันอย่างเอร็ดอร่อย (เล่าไปก็กลืนน้ำลายไปด้วย......มันสุดยอดจริงๆ)
“พี่ปอ..........โทรศัพท์” เสียงตะโกนของน้องสาวเราเอง
“เออๆ...........ไปเดี๋ยวนี้แหละ” ก็รีบวิ่งไปรับ (ใครว่ะ..... โทรมากวนอีกแล้ว คนกำลังกินมะม่วงอร่อยๆ)
“ฮัลโหล............ครายอ่ะ” อารมณ์เสียนิดนึง เพราะตอนวิ่งมารับ พ่อก็มองประมาณว่าคุยโทรศัพท์อีกแล้วเหอ เราก็มองพ่อกลับไปประมาณว่า เราม่ายรู้น๊า.............ใครไม่รู้โทรมาเอง
“ปอเหรอ......... นี่เค้าเองนะ” ถึงกะตื่นเต้นกันเลยทีเดียวเพราะคนที่โทรมา...มันภีมนี่หว่า.............ดีใจมาก เพราะเป็นครั้งแรกที่ภีมเป็นคนเริ่มต้นโทรมาหาเราก่อน
“เออๆ...........ว่าไงมีไรป่าว” โอ๊ย.......ตื่นเต้นๆ
“ไมอ่ะ.............เค้าไม่มีไรโทรหาปอไม่ได้เหรอ” เป็นงั้นไป.......... ไม่รู้อะไรบ้างเลย.............ว่าคนมันตื่นเต้นจนจะพูดไม่ออกแล้วเนี่ย
“ป่าวๆ...........ม่ายช่ายอย่างง้าน............เค้าแค่แปลกใจอ่ะที่แกโทรมา” ปฏิเสธจนลิ้นพันกันเลยทีเดียว
“เค้าก็ไม่มีไรหรอก..........แค่จะโทรมาบอกว่า........วันนี้ไม่เรียนพิเศษ” น่ารักจริงๆ นึกถึงเราด้วย
“เค้ารู้แล้วแหละ.............ต๊ะมันโทรมาบอกแล้ว”
“เหรอ..........แล้วงี้วันนี้จาออกไปไหนป่ะเนี่ย”
“คงม่ายหรอก............คงอยู่ติดบ้านอ่ะ”
“เหรอ.................งั้นแค่นี้นะ บาย.......”
หลังจากคุยกะภีมเสร็จเราก็เดินยิ้มแป้นลงไปหาเอก กะจะนั่งกินมะม่วงกันต่อ พอเอกมันเห็นมันก็แซวใหญ่เลยเราก็ยิ่งอายไปกันใหญ่ ก็เลยเล่าให้เอกฟังที่เรื่องที่ภีมโทรมา คือเอกมันก็รู้แหละว่าเราชอบภีมมาตั้งนานแล้ว เวลามีไรเราก็เล่าให้เอกฟังตลอด
พอกินมะม่วงเสร็จก็เหมือนฝนตั้งเค้าจะตก เอกมันก็เลยกลับบ้านก่อนเพราะต้องกลับไปเก็บผ้า
เราก็เลยเข้าบ้านได้สักพักเดียว ฝนก็ตกฟ้าก็ร้องจะดูทีวีก็ไม่ได้เดี๋ยวฟ้าลง เราก็เลยเอาซาวเบ้าท์มาฟัง ก็นอนฝังอยู่ในห้องแหละฝนตกอากาศกำลังเย็นสบายได้นอนฟังเพลงเพราะๆบนเตียงนุ่มๆ ช่างเป็นบรรยากาศที่ควรค่าแก่การนอนหลับมากที่สุด กำลังเคลิ้มๆจะหลับตาค่อยๆปิดลง.............................................
“พี่ปอ..............มีคนมาหา” เสียงแรกที่ทำลายบรรยากาศสุดแสนดีของเราดังมาอีกแล้ว.. รู้สึกโมโหมาก....ทำไมวันนี้มีแต่คนมาขัดความสุขของเราจริงๆเลยว้ะเนี่ย ..... เราก็เลยเดินกระฟัดกระเฟียดออกมาจากห้อง
พอเห็นไอ้คนที่ยืนเปียกฝนอยู่บ้านเท่านั้นแหละ ไอ้อารมณ์โมโหที่กะจะด่าแม่ง............หายไปหมดเลย มีแต่อารมณ์ อึ้ง..........ทึ่ง.............เสียว (ไอ้อันหลังนี่คงยังไม่มีนะตอนนั้น)
“มากันได้ไง???” อารมณ์ตอนนั้นเนี่ย...............พูดได้แค่นั้นจริงๆ
“ทำไม..........กูมาบ้านเมิงไม่ได้เหรอ.............เมื่อก่อนกูมาออกจะบ่อย” คำพูดกวนตีนแบบนี้ คงมาจากปากหมาๆของมันได้คนเดียวแหละ................ไอ้โอ๊ต
“ป่าวๆ...........กูก็ไม่ได้ว่าไรหรอก แต่น่าจะบอกกันก่อน” ก็ไม่อยากจะต่อปากต่อคำกะไอ้โอ๊ตมันหรอก กลัวเสียภาพ ไม่ได้ๆ ไม่ดี อดทนไว้ลูก
“อย่าไปว่าไอ้โอ๊ตมันเลย.................เค้าเป็นคนชวนมันมาเองแหละ” แค่คำพูดคำจา..........ก็ชวนหลงใหลต่างจากไอ้โอ๊ตปากหมาจริงๆ
“อืม...............แล้วทำไมตากฝนกันมาอ่ะ...เดี๋ยวก็ป่วยหรอก” เป็นห่วงๆ เรื่องนี้เค้าเป็นนางเอก
“ก็เราเห็นว่ามันใกล้จะถึงแล้ว..............ก็เลยลุยฝนมา”
“ใครมาอ่ะปอ” อันนี้คุณพ่อท่านถาม...
“เพื่อนปอเองแหละพ่อ” พอได้ยินอย่างนั้นภีมกะไอ้โอ๊ตก็ยกมือไหว้พ่อเรา พ่อก็รับไหว้แล้วก็มองหน้าภีมแบบพินิจ แกคงไม่คุ้นหน้าเพราะภีมเพิ่งเคยมาแต่ไอ้โอ๊ตเนี่ยพ่อเรารู้จักมันดี เพราะตอนม.ต้นเนี่ย....มันมาบ้านเราค่อนข้างบ่อยไม่รู้มันติดใจไรนักหนา
“นี่เพื่อนปอที่ รร.เหรอ?” พ่อถามภีม
“ครับ......... คุณพ่อ” เอ้อ................ดีๆ ทำความรู้จักกันไว้นะ เพราะต่อไปต้องมาอยู่ร่วมชายคากันนะ (เพ้อเจ้อแล้ว ช่วยด้วย!! ยังไม่ได้บอกชอบเค้าเลย)
“เพื่อนตัวเปียกกันหมดเลย............ปอพาเพื่อนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าป่ะ เดี๋ยวจาไม่สบายกัน” ดีมากพ่อ เป็นห่วงเป็นใยลูกเขยในอนาคตด้วย
เราก็พาภีมกะไอ้โอ๊ตไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน แล้วก็เลยคุยกันว่าจะไปรับบุ๋มมาด้วย เพราะบ้านบุ๋มอยู่ใกล้บ้านเรา.... ไอ้โอ๊ตก็เลยเป็นคนไปรับ ตอนนั้นฝนก็เริ่มซาแล้วแหละ เรากะภีมก็เลยนั่งคุยกัน 2 คน (จำว่าตอนนั้นตื่นเต้นมาก เพราะเป็นการนั่งคุยกันแบบสองต่อสองครั้งแรกแบบเห็นหน้า เพราะส่วนใหญ่ก็คุยโทรศัพท์กัน อยู่รร.เวลาคุยกันก็คุยกันทั้งกลุ่ม ไม่เคยได้คุยกันแบบนี้)
พอคุยกะภีมก็เลยรู้ว่า ภีมกะไอ้โอ๊ตไปเรียนพิเศษเก้อก็เลยไม่รู้จะไปไหน ภีมก็เลยชวนไอ้โอ๊ตมาเที่ยวบ้านเรากัน เพราะเคยบอกไว้ตั้งแต่วันทำพานว่าถ้าว่างจะมาเที่ยว ก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ไอ้โอ๊ตกะบุ๋มก็ยังไม่มาสงสัยไปซื้อของกินกันอยู่
“นี่ปอ..............ห้องปออยู่ไหนอ่ะ” ทามมายต้องถามหาห้องเราด้วย.........บ้า เค้าเขินน๊า...........(ปัญญาอ่อน)
“ทะ........ทาม มะ........มายเหอ” ลิ้นเลิ้นพันกันหมดแล้ว
“ไม่มีไรหรอก............เค้าแค่อยากเห็น”
เราก็เลยพาภีมเข้าไปดูห้องนอนเรา ภีมก็ขอดูนั่นนี่ พวกรูปเก่าๆบ้าง พวกของเล่นบ้างที่เราสะสมไว้.... ภีมก็บอกว่าห้องน่านอนจัง (ก็มาอยู่มานอนทุกวันเลยสิ..................ก็ได้แต่คิดในใจ ไม่กล้าพูดหรอก เดี๋ยวไก่ตื่น)
ก็นั่งคุยได้สักพักนึงไอ้โอ๊ตกะบุ๋มก็มาพร้อมกับของกินมากมาย ก็อาหารยอดฮิต ก็มีไก่ย่าง ส้มตำ ลาบ ต้มแซบ ตับหวาน อะไรพวกนี้ (เล่าแล้วน้ำลายสอ) ก็นั่งโซ้วกันไปคุยกันไป ก็คุยเรื่องเพื่อนๆในห้อง แล้วบุ๋มกะไอ้โอ๊ตก็เมาท์เราเรื่องเก่าๆสมันม.ต้นสมัยประถมให้ภีมมันฟัง ก็หนุกดีเหมือนกัน
ในขณะที่คุย... เราก็สังเกตเห็นว่าบุ๋มมันชอบมองเรา.... เหมือนมันกำลังจับผิดเราอยู่ จริงๆแล้วพอเข้ามาม.ปลาย ถึงเรากะบุ๋มจะสนิทกันมาก่อนแต่ก็อยู่คนละกลุ่มกันนะ แต่ก็ยังคุยกันได้เหมือนเดิม บุ๋มมันจะนั่งหลังห้อง มันก็เลยค่อนข้างสนิทกะไอ้โอ๊ตแล้วก็ภีมเป็นพิเศษ บางทีมันก็คุยไรกันที่เราไม่รู้เรื่อง....
แต่สายตาที่บุ๋มมันมองเรา เหมือนมันจะรู้เลยว่าเราชอบภีมอยู่ ก็ไม่แปลกหรอกเพราะเรากะบุ๋มเล่นด้วยกันเรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ถ้าสังเกตมันก็น่าจะดูออก แต่เราก็ทำตัวปกตินะ เอาไว้ค่อยคุยกะมันดีกว่า ช่วงนี้เก็บเกี่ยวความสุขให้ได้มากที่สุดก่อน
พวกเราก็นั่งคุยนั่งเล่นกันจนเย็น ไอ้โอ๊ตกะภีมก็เลยขอตัวกลับ เพราะเดี๋ยวจะถึงบ้านค่ำ ดูท่าภีมจะติดใจบรรยากาศบ้านเราซะแล้ว เห็นบอกว่าว่างๆจะมาอีก พอสองคนนั้นกลับไปก็เหลือเรากะบุ๋ม เราก็กะว่าจะคุยเรื่องภีมก็ว่าจะบอกมันตรงๆ แต่พอดีพ่อบุ๋มโทรมาตามกลับบ้านซะก่อน ก็เลยไม่ได้คุย
เราก็ไม่สบายใจเหมือนกันนะ จะโทรศัพท์ไปคุยก็กลัวว่าคนที่บ้านจะได้ยินแล้วอีกอย่างพ่อก็บ่นๆเรื่องโทรศัพท์อยู่ด้วย ก็เลยกะว่าหาโอกาสคุยที่รร.ดีกว่า
หลังจากอาบน้ำเข้านอนเราก็นอนนึกเรื่องวันนี้ รู้สึกมีความสุขมาก ก็เลยกะว่าจะเขียนไดอารี่เล่าเรื่องราววันนี้ซะหน่อย (คือตอนอยู่ม.ปลายเห็นเพื่อนเค้าบ้าเขียนกัน เราก็เลยเอามั่ง ส่วนใหญ่ก็เขียนเรื่องภีมนี่แหละ แล้วก็เขียนบ้าๆบอๆว่าวันนี้ทำไรไปบ้าง มันก็เพลินดีนะ ได้ทบทวนสิ่งที่ตัวเองทำ)
แต่ๆๆๆๆๆๆ..................ไดอารี่หายไปไหน หายังไงก็หาไม่เจอ ที่ที่เคยเก็บก็ไม่มี ในตู้ใต้เตียงใต้ที่นอนหมอนใต้โต๊ะใต้ตู้ ก็ไม่มี ไม่รู้หายไปไหน???? กลัวมาก....ว่าถ้าคนอื่นเอาไปอ่านจะเป็นเรื่อง เครียดเลย..... นอนไม่หลับเลย กลัวความลับแตก กะว่าจะไปเนียนถามสามคนนั้นพรุ่งนี้
###################################################################
จบไปอีกตอนแล้วนะ.....................................
ตอนนี้ยาวหน่อยนะ....................เรื่องมันเยอะ
ใกล้ถึงเวลาที่จะสารภาพรักแล้ว.................ขอทดสอบให้มั่นใจก่อน ว่าเราไม่ได้คิดไปคนเดียว
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก” ๖ ##
มีคนหลงเข้ามาอ่านแล้ว...................................
ดีใจมาก.................
อย่าลืมติดตามเรื่องของเราบ้างนะ.....................มีคนเข้ามาอ่านคนเล่าก็มีกำลังใจที่จะเล่า
มาเริ่มกันเลย..........................................
##############################################################
หลังจากที่เมื่อคืนก่อนนอนหลับๆตื่นๆ ก็เลยตื่นสายเลยอ่ะ..... เพื่อนโทรมาตามกันวุ่นวายเลยเราก็เลยรีบตื่นอาบน้ำอาบท่าอย่างรวดเร็วแล้วก็รีบขับรถตรงไปรร.ทันทีเลย
วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ ซึ่งเพื่อนๆในห้องนัดไปเจอกันเพราะว่าอาทิตย์หน้าจะมีงานวิชาการของรร. รร.เราก็จะจัดให้มีการจัดงานกันใหญ่โต ซึ่งหนึ่งในกิจกรรมที่จะมีก็คือ การโชว์ผลงานของนักเรียน ................
ทีนี้แหละก็เป็นธุระของนักเรียนที่ต้องแบ่งหน้าที่กันและอีกอย่างที่ต้องทำก็คือ ต้องคิดโครงงานวิทยาศาสตร์ไปโชว์ในงานด้วย เพราะว่าเราเรียนอยู่สายวิทย์แล้วเป็นห้องคิงด้วย ทางรร.ก็เลยบอกให้ห้องคิงทั้งสามห้องของแต่ละระดับคิดโครงงานมาโชว์ ซึ่งก็ถือว่าเป็นหน้าเป็นตาของแต่ละห้อง เราพล่ามซะยาวเลย............คงพอนึกภาพกันออกนะ
พอไปถึงที่นัดหมายของห้องเราซึ่งนัดคุยกันที่โรงอาหารของรร. เพื่อนก็ทำหน้าประมาณว่าทำไมเมิงมาสาย.......เราก็ทำหน้าสำนึกผิด จากนั้นก็ประชุมกันแหละว่าจะทำไรกันดี สรุปแล้วก็ตกลงกันว่าจะทำท้องฟ้าจำลอง จะจัดเป็นซุ้มมืดๆ... แล้วข้างในก็จะเห็นเป็นท้องฟ้าและมีดวงดาวจำลองที่ทำจากดวงไฟ แล้วก็ให้ความรู้เกี่ยวกับดวงดาวต่างๆ แล้วก็พวกเรื่องราวเกี่ยวกับดาราศาสตร์
เราก็นั่งประชุมอยู่กะเพื่อน ซีเรียสนิดหน่อย..........แต่ก็ทำให้ลืมเรื่องที่ไม่สบายใจที่เกิดขึ้นเมื่อวานไปเลย
จนวางแผนแบ่งงานกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ที่แบ่งไว้ บางกลุ่มก็ไปซื้ออุปกรณ์ หาข้อมูล เตรียมซุ้ม อะไรประมาณนี้แหละ เรากับต๊ะก็ถูกตั้งเป็นHeadงานครั้งนี้ ก็เลยรอดูงานอยู่ที่โรงอาหารนั่นแหละภีมก็อยู่ด้วย
เราก็มองภีมเป็นพักๆ กะว่าจะหาโอกาสเนียนๆถามเรื่องไดอารี่ แต่ก็ไม่มีโอกาสเลยเพราะว่าเราก็ยุ่งๆเดี๋ยวคนนั้นมาถามโน่นถามนี่ ส่วนภีมก็ไม่ค่อยมีโอกาสได้ยืนอยู่คนเดียวเลย ก็เลยไม่มีโอกาสได้ถาม
สักพักนึงบุ๋มก็ชวนเราไปซื้อของ..... เพราะมันกลัวซื้อมาผิด เราก็เลยไป ช่วงที่อยู่บนรถบุ๋มมันก็ถามเราขึ้นมาว่า
“ปอ.............แกแอบชอบใครอยู่รึเปล่าตอนนี้อ่ะ” เราถึงกะตกใจเลย...........กำลังคิดว่าจะเริ่มพูดกะมันไงดี
“ทะ........ทาม มาย แกถามแบบนี้อ่ะ” ตะกุกตะกักนิดหน่อย แต่ก็ไม่มากหรอก เพราะเราก็ว่าจะเล่าให้มันฟังอยู่ อีกอย่างเรากะบุ๋มก็สนิทกันมันไว้ใจได้ เมื่อก่อนมีไรเราก็เล่าให้มันฟังตลอดอยู่แล้ว
“แกก็น่าจะรู้ว่าทำไมฉันถามแบบนี้.................แกกะฉันเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ทำไมฉันจะดูแกไม่ออก”
พอบุ๋มมันพูดมาแบบนี้แล้ว เราก็เลยเล่าให้มันฟังตั้งแต่แรกเริ่มเลย มันก็ตั้งใจฟังเราไปเรื่อยๆ มันก็ยิ้มๆ มันคงขำในความบ้าบอ
หลังจากเล่าให้มันฟังจบ เราก็เล่าเรื่องที่ไดอารี่หาย มันก็บอกว่ามันไม่ได้เอาไป เอาไปก็ไม่รู้จาเอาไปทำไร (ก็จริงอย่างที่มันพูด) บุ๋มก็เลยบอกว่าเดี๋ยวจะไปเนียนถามภีมให้ เพราะมันก็ค่อนข้างจะสนิทกันอยู่ ส่วนเราก็จะเนียนถามไอ้โอ๊ตเอง
พอกลับมาจากซื้อของก็ลงมือช่วยกันทำจนดึกก็ยังไม่เสร็จหรอก คงต้องนัดกันมาทำตอนเย็นหลังเลิกเรียน เราก็มัวแต่ยุ่งอยู่ก็เลยยังไม่ได้ถามไอ้โอ๊ตซะที จนแยกย้ายกันกลับ
คืนนั้นเป็นวันที่เราไม่ได้โทรไปหาภีม อยากจะคุยกะไอ้โอ๊ตให้รู้เรื่องก่อนก็เลยโทรไปหาไอ้โอ๊ต
“สวัสดีค่ะ...........จะพูดกับใครค๊ะ” เสียงแม่ไอ้โอ๊ต... ตอนอยู่ม.ต้นเราคุยกะมันบ่อยๆ เราก็เลยจำเสียงแม่มันได้
“แม่........โอ๊ตอยู่มั้ยคับ” สักพักก็ได้ยินแม่ตะโกนเรียกไอ้โอ๊ตว่าเราโทรมา แม่มันก็จำเสียงเราได้
“ว่าไงเมิง.................มีไรถึงโทรหากูได้เนี่ย” กวนตืนเหมือนเดิมแหละมัน
“โอ๊ตวันที่มาบ้านกู.............ตอนที่เมิงเข้าไปห้องกูอ่ะ เมิงเห็นไดอารี่กูมั่งป่าว” ทำเสียงนุ่มนวลหน่อย
“ไดอารี่เมิงเป็นไงอ่ะ.........”
“เป็นเล่มสีฟ้าๆ...............แล้วก็มีรูปหมีสีน้ำเงินอยู่ที่หน้าปกด้วย” เมิงเห็นมั้ยๆ ลุ้นๆ
“ไม่เห็นว่ะ............เมิงเอาเก็บไว้ไหนอ่ะ หาดูดีรึยัง”
“หาดีแล้วไม่มีว่ะ ไม่รู้หายไปไหน กูนึกว่าเมิงถือติดมือไปซะอีก”
“ป่าวหนิ................จะบ้าเหรอกูจาเอามาไมล่ะ...............ไดอารี่เค้าเป็นของส่วนตัว” นี่คนอย่างเมิงเคารพความเป็นส่วนตัวของคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย...........(อันนี้คิดในใจ ไม่กล้าพูดหรอก เดี๋ยวมันไม่คุยด้วย)
“เออๆ..........ขอบใจ แล้วแม่งมันหายไปไหนว่ะ” เริ่มหงุดหงิดแล้วตอนนั้น เพราะจากที่คุยกะไอ้โอ๊ตอ่ะ จับเซ้นมันได้ว่ามันไม่โกหกหรอก เรารู้จักมันดี อีกอย่างก็ไม่ใช่เรื่องที่มันจะเอาไป เริ่มกลัวแล้วว่าภีมจะเอาไปรึเปล่า แต่อีกใจนึงก็คิดว่าภีมมันจะเอาไปทำไม
“เมิงถามน้องเมิงรึยัง.........” เราก็เลยบอกไอ้โอ๊ตไปว่าถามแล้ว มันไม่ได้เอาไปแล้วอีกอย่างตอนก่อนที่พวกมันจะมาเราก็ยังเห็นว่าไดอารี่มันอยู่ในห้อง
หลังจากคุยกะไอโอ๊ตเสร็จ เราก็โทรไปหาบุ๋มว่าเป็นไงบ้าง ถามภีมรึยัง บุ๋มก็บอกว่าภีมมันบอกว่ามันไม่ได้เอาไป แต่บุ๋มก็บอกว่ามันไม่ค่อยเชื่อภีมเท่าไหร่ สรุปว่ามันสงสัยว่าภีมโกหก แต่ก็ยังไม่ได้ฟันธงหรอก แต่ตอนนั้น ภีมเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุด ซึ่งถ้าคนที่เอาไปเป็นภีมจริงๆคราวนี้แหละ เป็นเรื่องแน่ ความลับที่เก็บมานานกว่า 3 ปี เป็นอันต้องเปิดเผยออกมา แล้วความสัมพันธ์ระหว่างเรากะภีมจะเป็นไง ภีมจะเกลียดเราไหม ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด
บุ๋มมันก็เลยปลอบเราว่าอย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ เพราะเรายังไม่แน่ใจว่าภีมเอาไปจริงๆรึเปล่า ยังไงก็ต้องรอดูท่าทีของภีมก่อนว่าเป็นไง
หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มสังเกตท่าทีของภีม ซึ่งก็มีบุ๋มคอยช่วยดูอยู่ห่างๆ
##################################################################
จบไปอีกตอน ตอนนี้ค่อนข้างจะวุ่นวายนิดนึงนะ
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก” ๗ ##
ตอนนี้ล่ะ......................................................
ต้องรู้ให้ได้ว่า........................... ใคร............เอาไดอารี่เราไป
*************************************************************
เอาล่ะ.............. วันนี้เราต้องเริ่มสังเกตพฤติกรรมของภีมแล้วแหละ ว่ามีไรเปลี่ยนไปรึเปล่า
เพราะถ้าภีมเอาไดอารี่เราจริงๆ ภีมก็ต้องมีท่าทีเปลี่ยนแปลงบ้างแหละ
พอมาถึงรร.เราก็เริ่มเลย...............................
หลังจากเอากระเป๋าวางไว้ที่โต๊ะของตัวเองแล้วก็มองหาภีมเลย อ่อ .......... เจอแล้ว ผู้ต้องสงสัยของเรา ก่อนอื่นต้องเนียนทำเป็นเดินไปคุยกะไอ้โอ๊ต
“โอ๊ต.............เมิงทำการบ้านยังอ่ะ กูขอยืมดูหน่อยดิ”
“เสร็จแล้ว..............อ่ะนี่”
“เออขอบใจ...........เดี๋ยวเอามาคืน”
“ปอ...............เมิงหาไดอารี่เจอรึยัง” ดีมากเพื่อนรัก เข้าแผนพอดี
“ยังเลยว่ะ..............ไม่รู้หายไปไหนเนี่ย สงสัยกูคงลืมวางไว้ไหนสักที่”
“เหรอ..............ทีหลังก็เก็บดีๆแล้วกัน จะได้ไม่หายอีก”
“อืม................. ใครแม่งไม่รู้เสือกมาเอาไป แม่งเสือกเรื่องกูจริงๆ”
พอเราพูดประโยคนี้ออกไป เราก็มองไปที่ภีม มันก็สะดุดกึ้กเลย (ท่าทางมีพิรุธมาก) เราก็เลยยิงต่ออีกดอก
“ถ้ากูรู้ว่าใครเอาไปนะ..............ได้เห็นดีกันแน่” พอเราพูดไปแบบนี้ ภีมมันก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเลย (ยิ่งน่าสงสัยเข้าไปใหญ่) ตอนที่เห็นท่าทีมีพิรุธของภีม ตอนนั้นทั้งดีใจทั้งใจเสียเลย เพราะถึงจะมีเค้าว่าภีมเอาไปแต่พอนึกถึงตอนที่ภีมอ่านไดอารี่ ก็ทำเอาเราหายใจไม่ทั่วท้องเลย
วันนั้นทั้งวันก็เป็นที่น่าแปลกอีกก็คือภีมไม่คุยกะเราเลยทั้งวัน เวลาที่เราพยายามจะสบตาภีม มันก็หันหน้าไปทางอื่นเลย ถือว่าน่าสงสัยมากๆรึว่าภีมมันอ่านไดอารี่เราแล้ว พอมันรู้ทุกอย่างว่าเราคิดยังไงกะมัน มันก็เลยรังเกียจเรารึเปล่าว่ะ มันถึงมีท่าทีแบบนี้ (ตอนนั้นเริ่มคิดอะไรฟุ้งซ่านแล้วเราอ่ะ)
แต่เราก็ยังไม่อยากด่วนสรุปนะ......... ก็ดูท่าทางของภีมต่อไป
อ้อ............ลืมบอกไป ช่วงนั้นเราไม่ได้โทรไปหาภีมอีกเลย หลายอาทิตย์เชียวแหละ...........จริงๆที่ไม่กล้าโทรไปก็เพราะว่าท่าทีของภีมนี่แหละ มันทำให้เราอดคิดไม่ได้ว่าภีมเป็นคนเอาไดอารี่เราไป และด้วยท่าทีห่างเหินเราก็ยิ่งคิดไปใหญ่ว่าภีมคงรังเกียจเราอ่ะ ถ้ารู้ความจริงทั้งหมด
ตอนนั้นทำตัวไม่ถูกเลย โมโหตัวเองมาที่ไม่เก็บไว้ให้ดีจนเป็นเรื่องขึ้นจนได้ การที่อยู่ๆภีมจะไม่คุยกะเราไม่มีต้นเหตุจากอะไรเลยนอกจากเรื่องไดอารี่ เพราะวันที่ภีมไปบ้านเราก็ยังคุยเล่นกันเหมือนเดิม แต่หลังจากวันนั้นมา ภีมก็มีท่าทีเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเจน
พอเป็นอย่างงี้เราก็เลยคิดว่าคงจะต้องตัดใจจากภีมแล้ว เราไม่ได้โทรไปหาภีมอีกเลยหลังจากนั้น.................. อยู่รร.ก็ไม่ค่อยได้คุยกัน หน้าเราภีมมันยังไม่ค่อยจะอยากมองเลย.................ถึงแม้ว่าภีมจะไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจไรเรามากมาย แต่มันก็ไม่เหมือนเดิมแล้วไง นับวันยิ่งห่างกันไปเรื่อยๆ
ตอนนั้นเรารู้สึกไม่อยากไปรร.เลย
พอวันไหนเป็นวันหยุด เพื่อนๆในกลุ่มก็มักจะโทรชวนกันไปเจอกัน บ้างก็ไปดูหนัง กินข้าว ร้องคาราโอเกะ ส่วนใหญ่เราก็จะไม่ไป อ้างว่า..........ไม่มีใครอยู่บ้าน ก็เป็นแบบนี้ตลอดจนเพื่อนๆเริ่มสงสัย ว่าเรามีปัญหาอะไรรึเปล่า เราก็ได้แต่บอกไปว่าไม่มีอะไร พวกมันก็ไม่เซ้าซี้ถามไรเราอีก
จนมาวันนึง เราก็คิดแผนการขึ้นมาอันนึง กะว่าจะดูท่าทีภีมเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อจะได้ตัดสินใจทำใจจริงๆแล้ว
ในขณะที่เรานั่งเล่นอยู่กะเพื่อนๆในช่วงพักกลางวัน เราก็เริ่มแผนการเลย
“นี่.................เพื่อนๆ เรามีไรจะบอก” ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จกันสุดฤทธิ์
“มีไรเหอ...................หน้าเศร้าเชียว” อันนี้เป็นเสียงซึ่งแสดงความเป็นห่วงอย่างมากของต๊ะ
“คือว่า..........................เค้าต้องย้ายรร.อ่ะ” ทำเป็นเศร้าไว้
“ทำไมอ่า ?????................” เพื่อนๆต่างตกใจกันใหญ่ ถามเรากันลุกลี้ลุกลนไปหมด ซึ่งรวมถึงภีมด้วย
“ก็..............พอดีพ่อเราเค้าจะย้ายไปอยู่ที่อื่น..........ก็เลยต้องย้าย” พอเพื่อนๆได้ยินแบบนี้ ต่างคนก็หน้าเคร่งเครียด ช่วยกันหาทางออกกันต่างๆนานาเพื่อไม่ให้เราต้องย้ายรร.
ส่วนภีมหน้าตาก็ดูเครียดๆไม่ต่างจากคนอื่นๆเลย ดูท่าทางกำลังคิดอะไรอยู่
พอเราเห็นเพื่อนๆเริ่มไม่สบายใจก็เริ่มหวั่นๆเหมือนกันที่ต้องโกหกเพื่อนๆ ก็ได้แต่ขอโทษพวกมันในใจ(พวกเมิงเข้าใจนะ..................มันเป็นเพียงแค่เรื่องโกหกที่ตรูสร้างขึ้นมาเพื่อเรียกร้องความสนใจจากภีมเท่านั้นเอง...................ตรูอยากรู้ว่าภีมมันจะทำไง ถ้าตรูต้องไปจริงๆ มันจะกลับมาคุยกะตรูมั้ย................ก็เท่านั้นเอง)
พอเข้าคาบบ่าย ก็ต้องเข้าเรียนกันแล้ว แต่หน้าตาเพื่อนๆยังกังวลกับเรื่องที่เราพูดกันอยู่ แต่ละคนคิ้วผูกกันเป็นปมเชียว.............นี่พวกเมิงไม่อยากให้ตรูไปขนาดนั้นเลยเหรอ (ซึ้งเพื่อนๆจัง)
พอกลับมาถึงบ้าน เราก็มานั่งคิดเรื่องภีม จริงๆแล้วพอภีมมันรู้ว่าเรากำลังจะไป ท่าทางมันก็ดูเครียดๆไม่ต่างจากคนอื่นๆเลย ดูแล้วมันก็คงไม่อยากให้เราไปเหมือนกันนะเนี่ย ทำไมทั้งๆที่ไม่อยากคุยกะเราแต่ทำไมต้องไม่อยากให้เราย้ายที่เรียนด้วยว่ะ จริงๆแล้วมันต้องดีใจซิ ถึงจะถูก รู้สึกงงกับภีมมาก อยากรู้จังตอนนี้ภีมคิดไรอยู่
อยากจะโทรถามให้มันรู้เรื่องไปเลยก็ไม่กล้า เพราะไม่ได้โทรไปหานานแล้ว ตอนนั้นรู้สึกอึดอัดมาก นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง คิดยังไงก็ไม่เข้าใจซะที
ตอนที่กำลังใช้ความคิดอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นนานมากๆก็ไม่มีคนรับ ไม่มีคนอยู่รึไงว่ะถึงไม่รับโทรศัพท์ สักพักโทรศัพท์ก็ดังอีก......................... เราก็เลยวิ่งออกไปรับด้วยความหงุดหงิด
“ฮัลโหล...............จะพูดกะใคร!!” น้ำเสียงมีน้ำโหมากมาย
“พูดกับปอนั่นแหละ....” อึ้ก..............เลย นี่มัน...... นี่มัน......นี่มันเสียงภีมนี่หว่า
เราอ่ะเงียบเลย............... พูดไม่ออก + หน้าชาไปหมด + น้ำลายแห้งผาด
“ปอ...................ยังอยู่รึเปล่า?” เอาไงดีล่ะ................คุยหรือไม่คุยดีว๊า....................
“เออ.........อยู่ ทะ..... โทรมา มะ........มีไรเหรอ” โอ๊ย...............ตะกุกตะกัก
“ทำไมเสียงดูกังวลจัง..............เครียดเรื่องย้ายที่เรียนเหรอ” เรื่องนั้นที่ไหนน่ะ เค้าเครียดเรื่องแกนั่นแหละ..
“อ๋อ...............อืม” (ขี้ปด)
“ไม่ต้องกังวลหรอก.........ที่เราโทรมาหาปอเนี่ย เราจะบอกให้ปอนัดพ่อปอมาคุยกะอ.ปาริชาติ (แกเป็นอ.ที่ปรึกษาตอนนั้น)” งง...........งง.........และ.............งง ไปคุยทำไมว่ะ...... หรือว่าเรื่องที่เราวิปริตไปชอบผู้ชายแล้วภีมไปบอกอาจารย์ อาจารย์ก็เลยอยากคุยกะพ่อในฐานะที่มีลูกโรคจิต.......เอาแล้ว ทำไงดีล่ะทีนี้
“ปอ.........ปอ ทำไมเงียบไปล่ะ นี่ยังอยู่รึเปล่า” ตรูจะทำไงดีเนี่ย.................................
“อะ.......เอ่อยังอยู่ คะ.......คือพ่อเราไม่ค่อยว่างหรอก คงไปไม่ได้” นั่น.... ตอแหลไว้ก่อน อย่าให้พ่อไปเด็ดขาด.....
“ปอช่วยคุยกะพ่อปอหน่อยสิ.......................ท่านจะได้มาคุยกะอาจารย์”
“ไม่ต้องคุยหรอกมั้ง....................พ่อเราก็รู้ว่าเราเป็นแบบนี้” ช่าย...........พ่อเราเค้ารู้มาตั้งนานแล้วว่าเราเป็นแบบนี้ ท่านไม่เคยว่าสักครั้ง อีกอย่างเราก็มีพี่ชาย มีน้องสาว ท่านไม่ว่าไรหรอก
“อะไรของปอเนี่ย...............ปอนี่พูดไรงงๆ”
“ทำไมอะ” เริ่มงงไปกันใหญ่ นี่ภีมกำลังจะบอกไรเราเนี่ย งงไปหมดแล้ว
“อ.ปาริชาติรับปากกับเราแล้วล่ะ... ว่าจะช่วยพูดกะพ่อปอให้..........เรื่องที่ปอต้องย้ายรร.ไง”
“แล้วอ.ปาริชาติมาเกี่ยวได้ไงอ่ะ” ตอนนั้นเราอ่ะงงไปหมดแล้ว
“เอ่อ..............คืองี้นะ......ตอนเลิกเรียนวันนี้ เราไปคุยกะอ.ปาริชาติมา แล้วก็เล่าเรื่องที่ปอจะย้ายรร.ให้แกฟัง แกก็เลยรับปากจะช่วย แล้วแกก็บอกให้เรานัดพ่อปอมาคุยกะแก แกจะได้ช่วยพูดให้”
เอาไงดีล่ะทีนี้ บานปลายกันไปใหญ่โตแล้ว จะทำดีว้ะเนี่ย........................................
เอาว้ะ................................เคลียร์ให้รู้เรื่องกันไปเลย
#########################################################################
เอาแค่นี้ก่อนนะ...........................เดี๋ยวมันจะยาวเกินไป
ใกล้เข้ามาแล้วกับการสารภาพรัก......... กิ้ว.. กิ้ว.. ติดตามกันด้วยนะ
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๘ ##
ตอนนี้ล่ะ.........................
หลังจากที่ลุ้นกันมานาน........................................ได้สารภาพรักซะที (จริงๆอ่ะ สถานการณ์มันบังคับต่างหาก)
มาเริ่มกันเลยดีกว่า...........................................
********************************************************************
“ภีม............... ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย” น้ำเสียงจริงจังมากมาย
“ทำไมล่ะ...........เค้าทำไรผิดเหรอ” เสียงภีมดูอ่อยๆชอบกล
“ป่าวหรอก.............ก็ช่วงหลังๆมานี้...........ภีมทำท่าทางเหมือนรังเกียจเรา เราก็แค่แปลกใจแหละว่าอยู่ๆจะมาสนใจเค้าทำไม” ตอบมาสิ...... ตอบมา
“เราไม่เคยรังเกียจปอเลยนะ” น้ำเสียงจริงจังเชียวแหละ
“งั้นช่างมันเถอะ........(ตอนนั้นเริ่มขี้เกียจเซ้าซี้แล้ว มาถามเรื่องที่คาใจดีกว่า) เออ....ภีม เราถามไรหน่อยดิ ...........สัญญานะ...ว่าจะตอบเค้าตรงๆ”
“อืม.........ว่ามาสิ”
“ ภีมเอาไดอารี่เค้าไปใช่มั้ย? ” ตื่นเต้นจังเฮอะ......
“อืม..” ง่ายๆสั้นๆ ภีมตอบเสียงเบามาก คราวนี้ล่ะไหนๆก็ไหนๆแล้ว ภีมก็คงรู้เรื่องหมดแล้ว มาพูดกันตรงๆเลยก็แล้วกัน
“งั้นภีมก็รู้แล้วใช่มั้ย.......วะ...ว่า เค้าคิดยังไง” ตะกุกตะกักนิดหน่อย โอ๊ย...........ตื่นเต้น........
“ไม่รู้.................ปอคิดยังไงก็พูดออกมาสิ” อ้าว............ไมงี้อ่ะ
“กะ..........ก็ภีม มะ........ม่ายรู้หรอกเหรอ” เอาแล้วไง ยิ่งตื่นเต้นเข้าไปอีก (นี่ไม่ได้อ่านไดอารี่เราเหรอ แล้วแอบขโมยไปทำไมว้ะเนี่ย.......... งง)
“แล้วภีมไม่ได้อ่านในไดอารี่เหอ” ตอบมาๆ
“อ่านแล้ว..” ง่ายๆสั้นๆ เหมียนเดิม
“อ้าว.............แล้วจะบอกว่าไม่รู้ได้ไงอ่า” ตอนนั้นเริ่มอารมณ์กรุ่นๆแล้ว จะเอาไงกันแน่ว้ะเนี่ย
“พูดมาสิ........เค้ารอฟังอยู่” เอาว่ะ...........เป็นไงเป็นกัน มาขนาดนี้แล้วนิ
“ ก็เค้า..... แอบ ชะ..........ชอบ ภะ.........ภีม ไง ” ไมมันตื่นเต้นงี้อ่ะ ใจเหมือนจะทะลุออกมาเต้นข้างนอกแล้วอ่า (ก็นะ........คนมันไม่เคยบอกชอบใครหนิ เนี่ย........คนแรกเลย)
แล้วภีมก็เงียบไปพักนึง............. ฟังเสียงใจหายกันเลยทีเดียว ถ้าภีมจะเกลียดเราก็ยอมแล้วล่ะ อึดอัดมานานแล้วได้พูดออกไปซะที
“ก็แค่นี้แหละ...............มัวแต่อายอยู่ได้” เอ้า...............พูดไม่ออกเลยเรา หมายความว่าไงเนี่ย
“ปอ.........เราคบกันนะ” ง่ายๆสั้นๆ ....................โอ๊ย.........จาเป็นลม
“ฮ้ะ.........ว่าไงนะ” งง..........งง............งงพี่งง น้องงง
“ทำไมอ่ะ ?? ปอไม่อยากคบกะเราเหรอ ???”
“ปะ.........ป่าวซะหน่อย แค่งงอ่ะ”
“งงไรอ่ะ........ไหนว่ามาซิคับ” น่าน.........ความสัมพันธ์เปลี่ยน คำพูดเปลี่ยนทันที แต่ฟังแล้วจั๊กกะจี๋อ่ะ
“คนจะคบกันก็ต้องชอบกันสิ........ แล้วภีมชอบเค้าเหรอ .... จะคบกะเค้าอ่ะ ” ขอหน่อยเหอะ.......อยากรู้...(ไร้เดียงสาจริงๆ)
“ก็ชอบไงคับ...........ไม่งั้นจะคบกะปอเหรอ” โอ๊ย.............. นี่เราอยู่ในความฝันรึเปล่าเนี่ย
“อืม..........” พูดไม่ออกอ่ะ............ ตอนนั้นปวดกรามมากมาย เพราะยิ้มไม่หุบเลย
“งั้นตกลงเราคบกันนะครับ”
“อืม...” พูดได้แค่นี้แหละ............. เขิน
“ถ้าภีมทำไรไม่ดี..ปอก็บอกนะคับ.............ภีมไม่เคยมีแฟนเลยอ่ะ...........”
“จร้า..........” ฝันที่เป็นจริง...................... (นี่เราอยู่รายการฝันที่เป็นจริงของคุณไตรภพป่ะเนี่ย.....)
********************************************************************
หลังจากจบรายการ “ฝันที่เป็นจริง” แล้วก็เข้าสู่รายการ “เรื่องจริงผ่านจอ”
ก็คงต้องสารภาพกันตรงๆ เรื่องที่เราโกหกว่าจะย้ายที่เรียน... ตอนแรกภีมมันก็โกรธ แต่พอรู้เหตุผลว่าอยากจะลองใจมัน มันก็เลยยอมยกโทษให้ แล้วยังคาดโทษไว้อีกว่าอย่าโกหกอีกเป็นอันขาด ( คือภีมไม่ชอบคนโกหกอ่ะ)
ส่วนภีมก็สารภาพความจริงว่าทำไมต้องเอาไดอารี่ไป จริงๆแล้วเราไม่ได้โกรธภีมหรอก ก็เพราะไดอารี่นี่แหละที่ทำให้เราได้คบกัน แต่ก็อยากรู้........... ภีมก็บอกว่าเห็นไดอารี่วางอยู่บนโต๊ะ ก็เลยลองเปิดอ่านดู (ตอนที่เราไปจัดแจงของกินที่ซื้อมาใส่จาน) พอเห็นว่าเป็นไดอารี่ที่เราเขียนถึงภีม ก็เลยอยากรู้ขึ้นมาว่าเขียนว่าไรบ้าง ก็เลยแอบเอาไปอ่าน เรื่องก็เป็นแบบนี้แล...............
จริงๆแล้วภีมมันก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่า เราแอบชอบภีมรึเปล่า? เพราะเราดูเป็นห่วงเป็นใยมันมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ แถมยังโทรมาคุยกับมันบ่อยๆ
ตอนแรกที่มันสงสัยว่าเราชอบมันอ่ะ มันก็เริ่มถามตัวเองว่ารู้สึกยังไง ซึ่งคำตอบที่ได้ก็คือ รู้สึกดี ที่มีคนมาชอบ คอยดูแลเป็นห่วงเป็นใยมัน คุยกะเราก็รู้สึกมีความสุข อยากคุยกะเราบ่อยๆ แล้วอีกอย่างพอได้อ่านไดอารี่แล้วรู้ว่า เราแอบชอบมันมา 3 ปี มันยิ่งแน่ใจว่ามันรู้สึกดีกับเรามาก มันบอกว่าความรู้สึกดีมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนไม่รู้ว่า มันชอบเราตอนไหน เพราะมารู้ตัวอีกทีก็มีเราอยู่ในใจมันแล้ว พอมันรู้แบบนี้แล้ว มันตั้งใจไว้ว่าจะคบกับเราให้ได้ ทั้งๆที่มันเป็นผู้ชายทั้งแท่ง ก็เหอะ
********************************************************************
หลังจากวันนั้นมา รู้สึกว่าบ้านเราก็เป็นสีชมพู รร.ก็เป็นสีชมพู รถก็เป็นสีชมพู เสื้อนักเรียนขาวๆยังเป็นสีชมพูเลย สรุปง่ายๆก็คือ................. ทั้งโลกเป็นสีชมพูไปหมด (ลาวได้อีกเหอะ...........ไปเล่นลิเกไป)
เรื่องราวก็เป็นเยี่ยงนี้แล............................. จบไปอีกตอน
#############################################################
ตอนนี้ออกจาน้ำเน่าหน่อยนะ........................................... เขียนไปก็อายตัวเองไป
แต่นึกถึงตอนนี้ทีไรเราก็ยิ้มได้ทุกที
ก็ถือซะว่าได้สารภาพรักกันซะที................หลังจากที่ผู้อ่านลุ้นกันมาตั้งแต่ตอนที่แล้ว
คงถูกใจกันนะ.......................... (จะมีใครแอบเกลียดเราป่ะเนี่ย พออ่านตอนนี้แล้วอ่ะ)
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๙ ##
ตอนที่ ๙ แล้ว..............................
มีคนถามมาว่าแล้วเพื่อนๆเป็นไงกันบ้าง เรื่องที่เราโกหกว่าจะย้ายรร. .................
เรื่องมันมีอยู่ว่า....... เรามีสัจธรรมอยู่ข้อนึงว่า ถ้าโกหกเมื่อไหร่แล้วไม่โดนจับได้คาหนังคาเขาละก็............ก็โกหกต่อไปไงล่ะ เรากะภีมก็เลยตกลงกันว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นฟามลับ(ทุกวันนี้ยังไม่มีใครรู้เลย) ก็เลยบอกกับเพื่อนๆไปว่า... พ่อเราเปลี่ยนใจแล้วยังไม่ย้ายไปไหนหรอก ท่านรอให้เราเรียนจบก่อนแล้วค่อยย้าย เพื่อนๆก็ดีใจกันยกใหญ่ แล้วก็ไม่เซ้าซี้ถามไรอีก
********************************************************************
หลังจากที่เรากะภีมคบกันแล้ว ทุกๆวันที่ไปรร.ดูมีความหมายมากว่าทุกวัน อ้อ.....ลืมบอกไปว่าเรื่องที่คบกันเนี่ยให้รู้กันแค่สองคน ไม่ได้บอกคนอื่นเดี๋ยวจาเป็นเรื่อง เวลาที่อยู่รร.ก็ทำเนียนๆเหมือนเป็นเพื่อนกัน แต่เป็นเพื่อนที่คอยส่งตาหวานให้กันก็แค่นั้นเอง
ช่วงแรกๆที่คบกันนี่เวลามองหน้ากันก็อายเหมือนกันนะ เพราะสถานะภาพมันเพิ่งเปลี่ยนไปแต่พอนานๆไปก็เริ่มชิน แต่ก็ยังมีเขินๆอยู่บ้างเวลามองหน้ากันตรงๆ หรือเวลาที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง (ก็อย่างที่บอกอ่ะนะ........ว่าเราไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันเพราะเพื่อนๆอยู่เยอะ)
เรื่องราวระหว่างเรากะภีมหลังจากคบกันก็ไม่มีไรมากเท่าไหร่ ก็คุยโทรสับกันทุกวัน จะกุ๊กกิ๊กกันก็ลำบากเพราะกลัวเพื่อนๆสงสัย ก็มีแอบกุ๊กกิ๊กกันบ้างโดยใช้เขียนจดหมายหวานๆ แล้วก็เดินส่งไปส่งมาอยู่อย่างงั้นทั้งวัน (แต่ก็น่ารักดี ทุกวันนี้เรายังเก็บจดหมายน้อยพวกนั้นไว้เลย)
********************************************************************
พอปิดเทอม..................... ห้องเราก็นัดกันว่าจะไปเที่ยวเกาะช้างกัน รวมพลกันได้ประมาณ 30 คน ไปกันสามวันสองคืน แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า ภีมสุดที่รักของเราไปไม่ได้นะสิ เพราะว่าก่อนไปประมาณ 5 วัน มันรถคว่ำ แผลที่ขายังไม่หายเลย ที่บ้านก็เลยไม่อยากให้ไป เราก็เป็นเดือดเป็นร้อนก็เลยโทรไปคุยกะภีม (ก็อยากไปเที่ยวกะสุดที่รักอ่า.......)
“ภีมเหรอ..........เป็นไงบ้าง หายเจ็บแผลรึยัง” ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงสุดฤทธิ์
“ไม่เจ็บมากแล้ว..........มีปอคอยเป็นห่วงเดี๋ยวเค้าก็หายแล้วแหละ” อ่ะนะ.........(แหวะ...เน่า)
“แล้วนี่.....เรื่องไปเที่ยวอ่ะ ตกลงว่าไง”
“ก็เหมือนเดิมแหละ....อดไป”
“งั้นเค้าขอคุยกะแม่ภีมหน่อยสิ”
“เอางั้นเหรอ .........ได้ๆ แปปนึงนะ”
ภีมก็ไปตามแม่ภีมมาคุยโทรสับ เราก็ถามท่านว่าทำไมไม่ให้ภีมไป ท่านก็บอกว่าเป็นห่วงเพราะภีมยังไม่หายดีไปแบบนี้ใครจะดูแล เราก็เลยบอกท่านไปว่าให้ภีมไปเที่ยวกะเพื่อนๆเถอะเดี๋ยวเราจะเป็นคนดูแลภีมเองแม่ไม่ต้องเป็นห่วง อีกอย่างเพื่อนๆในกลุ่มก็ไปกันหมดทุกคนอยากให้ภีมไปด้วย (เราก็ขอร้องแม่ต่างๆนานาอ่ะนะจนท่านใจอ่อนยอมให้ไป) ภีมนี่ดีใจมากเลย ..............
***************************************************************
เย้.............................................
วันนี้ออกเดินทางสู่เกาะช้างแล้ววววววววววววววววววววววววววววว
เราเดินทางโดยนัดเจอกันที่หน้ารร. เนื่องจากพวกเราอยู่จังหวัดทางภาคตะวันออกทำให้การเดินทางไปเกาะช้างใช้เวลาไม่มากนัก เริ่มจากนั่งรถยนต์ไป (โดยมีพ่อเรากะพ่อเพื่อนอีกคนขับรถไปส่งที่ท่าเรือ) เรากะภีมนั่งรถคนละคันกันไปเจอกันที่ท่าเรื่องเฟอร์รี่
พอขึ้นไปบนเรือ เพื่อนๆเราก็ถ่ายรูปกันยกใหญ่ (นี่ขนาดยังไม่ถึงนะเนี่ย............จริงๆมันเริ่มถ่ายกันตั้งแต่นัดเจอกันที่หน้ารร.แล้ว เห่อ...กันชิงชิง) ถ่ายรูปคู่บ้างเดี่ยวบ้างภาพหมู่บ้าง เราก็โดนดึงไปถ่ายเป็นพักๆก่อนที่จะปลีกตัวไปชั้นบนของเรือ ยืนดูวิวรับลมทะเล..............เฮ้อออออออออ..บรรยากาศดีจัง
“มาแอบอยู่ที่นี่เอง..............ภีมตามหาตั้งนาน”
“อ้าว............เดินขึ้นมาทำไม เดี๋ยวก็เจ็บแผลหรอก” คือตอนนั้นเป็นห่วงภีมมาก เพราะสัญญากะแม่เค้าไว้แล้วว่าจะดูแลลูกชายคนเดียวของเค้าอย่างดี (โกหก....เพราะรักเค้าม่ายช่ายเหอ.. อย่าเอาแม่ภีมเค้ามาอ้าง)
“ไม่เป็นไรหรอกน่า................แผลมันแห้งแล้ว” คือตอนนั้น........ภีมดีขึ้นมากแล้ว แผลที่หัวเข่าเริ่มแห้งแล้วแต่เวลาเดินยังต้องกระแผกนิดหน่อย เพราแผลมันตึงทำให้ยืดขาตรงๆไม่ได้
“ ก็เค้าเป็นห่วงนิ ”
“คร๊าบบบบบบบบบบบ.......รู้แล้วคร๊าบบ”
“ไม่ต้องมาล้อเลียนเลย.....”
“ปล่าวซะหน่อย.............นี่สัญญาไรกะแม่เค้าไว้อ่า............อย่าลืมนะ”
“ไม่ลืมหรอก..............จะดูแลอย่างดีเลย” พูดไปก็ยิ้มหวานไปด้วย.... มองหน้าภีมอย่างหวานหยดย้อย
“ไหนๆก็ต้องดูแลเราแล้ว..................ปอต้องอยู่ข้างๆเค้าตลอดนะ ปอไปไหนเค้าไปด้วย......เค้าไปไหนปอก็ต้องไปกะเค้า”
“จร้า.............คุณชาย” ดีจังๆ จะได้อยู่ใกล้ๆกันตลอด
นั่งเรือสักพักนึง พวกเราก็เดินทางถึงเกาะช้าง (จำไม่ได้ว่ากี่นาที เพราะไม่ได้ไปนานแล้ว) เราก็เหมารถสองแถวไปยังที่พัก ที่พักของเราคือบ้านป้าของนัท (นัทคือเพื่อนในห้องอีกคนนึง) บ้านเป็นบ้านพักส่วนตัวมีหาดส่วนตัวอยู่ที่หน้าบ้านด้วย อีกทั้งเป็นบริเวณที่ไม่พลุกพล่านจึงมีความเป็นส่วนตัวมาก
พอไปถึงก็จัดแจงเก็บกระเป๋าเข้าที่ เพื่อนส่วนนึงก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงเล่นน้ำกันเลย (คึกกันจริงๆ พวกนี้) เราขออยู่บนบกดีกว่าอยู่เป็นเพื่อนภีม เพราะภีมยังเล่นน้ำไม่ได้เดี๋ยวจะแสบแผล เรากะภีมก็เดินเล่นกันอยู่ที่ชายหาดกันพักนึงก็กลับมากางเต๊นกัน คือหน้าบานมีสนามหญ้าเพื่อนๆหลายคนรวมทั้งเราด้วยเตรียมเต๊นมาจากบ้านก็เลยเอาเต็นออกมากางกัน พอกางเต็นกันเสร็จก็ออกไปซื้อของสดกันเตรียมจัดปาร์ตี้กันตอนเย็น
เพื่อนผู้หญิงก็ช่วยกันเตรียมอาหาร เราก็ช่วยด้วยเพราะเราก็ทำอาหารเป็นพอสมควรภีมก็อยู่ข้างๆเราตลอด ส่วนเพื่อนผู้ชายก็มีหน้าที่เตรียมพวกเครื่องดื่ม พอทุกอย่างเตรียมเสร็จเรียบร้อยงานปาร์ตี้อันแสนสนุกก็เริ่มต้นขึ้น ทั้งกินทั้งดื่มแล้วก็นั่งคุยกันไป หนุกหนานๆ เราก็นั่งอยู่กับเพื่อนๆโดยมีภีมอยู่ข้างๆอีกเช่นเคย
“เฮ้ย................กูว่าเรามาตั้งวงเล่นไพ่ป๊อกเด้งดีกว่า” เสียงไอ้โอ๊ตนั่นเอง ท่าทางมันดูกรึ่มๆแล้ว คงกินเบียร์เข้าไป
“เออๆ.........เอาดิ” เสียงเพื่อนๆเซ็งแซ่ แสดงความเห็นด้วย
แล้ววงการพนันขนาดใหญ่ก็เริ่มขึ้น โดยมีภีมเป็นเจ้า
“ปอ.....ไม่ต้องเล่นแล้ว เสียตั้งเยอะแล้วนะ” ภีมนั่นเอง ..... มันเห็นว่าเราเสียเยอะแล้วมันก็เลยอยากให้เราเลิกเล่น
“ไรอ่ะ......เป็นเจ้าแล้วไม่อยากได้ตังรึไง..... เงียบเลย!! แจกไพ่มา...ให้ไวๆ” ทำเสียงรำคาญนิดหน่อย..... (จริงๆไม่ได้โกรธหรอกแต่ต้องทำเนียนไว้เดี๋ยวเพื่อนๆจะสงสัย)
“ ตามใจ..........แล้วอย่ามาโวยวายที่หลังไม่ได้นะ” อ้าว..........ไม่พูดงี้อ่า นี่พูดจริงๆหรือเนียนเนี่ย
“ไม่หรอกน่า..........นี่เสียไปแค่ 100 เดียวเอง เดี๋ยวก็ได้คืน เจ้าเหอะ...ระวังให้ดีเดี๋ยวจะไม่มีเงินกลับบ้าน” เอาสิๆ...........คราวนี้ไม่เนียนแล้ว คิดจริง
นั่งเล่นไปสักพักเจ้าก็ได้เอาๆ เดียวป๊อกแปด เดี๋ยวป๊อกเก้า ตายละสิ...........เสียไปตั้ง 500 แล้ว เริ่มหน้าเสียแล้วเรา เริ่มหงุดหงิด..................ตาต่อไปต้องเอาคืนให้ได้
“เฮ้ย...............ป๊อกแปด” น้ำเสียงดีใจสุดฤทธิ์ มองหน้าภีมประมาณว่า.....เป็นไงอ่ะ จ่ายมาๆ
“โทษทีนะ..................ตานี้เจ้าป๊อกเก้า..” ภีมน้ำเสียงดีใจกว่าเราอีก มันมองหน้าเรากวนมาก............
“ไรว๊ะ....” หงุดหงิดๆ ว่าจะถอนทุนซะหน่อย ตอนนั้นผีพนันเข้าสิงแล้ว
“ บอกแล้วไง........ว่าให้เลิกเล่นก็ไม่เชื่อ...” น้ำเสียงเนี่ยก็ดูเป็นห่วงเราอยู่หรอก........แต่น่าตากวนส้งติง....จริงๆ
“เลิกเล่นก็ได้ว้ะ........” พูดเสร็จก็สะบัดตูดลุกขึ้นไปเลย พร้อมๆกับเสียงหัวเราะของเพื่อนๆที่ดังตามมา ยิ่งทำให้เราโกรธจัด......... เดินตรงไปที่วงไพ่อีกวงนึง คือ.....เป็นวงเล่นอีแก่กินน้ำอ่า...
“มาๆปอ...........เป็นไรน่าบึ้งเชียว” เสียงต๊ะนะ....แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใย โอ้ววววววววววววว...ต๊ะเพื่อนรัก
“เสียป๊อกเด้งมาละสิ” อันนี้เสียงนางชาติ กะเทยในกลุ่มเรานั่นแหละ เสียงกวนส้งติงอีกแล้ว
สิ้นเสียงอีชาติ...... เพื่อนๆก็หัวเราะกันยกใหญ่ นี่.......พวกเมิงไม่รักไม่สงสารตรูแล้วเหรอ ที่ตอนตรูจะย้ายรร.งี้ทำมาเป็นห่วง........ทามมายตอนนี้เป็นงี้อ่า
พวกมันเริ่มเห็นน่าตาตึงเครียดของเราจึงเลิกขำกัน
“มาๆ........เล่นอีแก่กินน้ำกะพวกเราดีกว่า ไม่เสียตังด้วย” อันนี้เป็นเสียงของเก่ง (เพื่อนผู้หญิงอีกคนในกลุ่ม)
“อืม.........ก็ดีเหมือนกัน คลายเครียด”
การเล่นอีแก่กินน้ำของพวกเรามีกฎอยู่ว่าคนที่แพ้ต้องทำตามคำสั่งของเพื่อนๆ ไม่ว่าเพื่อนๆจะให้ทำอะไรก็ตาม เราก็เอาตัวรอดได้ตลอดอ่ะนะ เพื่อนคนอื่นๆก็ผลัดกันโดนทำโทษไป บ้างก็ให้เต้น ให้เราเพลง หรือทำหน้าที่คิดว่าน่าเกลียดที่สุด แล้วสุดท้าย.... เราก็หนีความซวยที่มันตามครอบงำเราตั้งแต่วงป๊อกเด้งไม่พ้น
“อ้าว.............ให้ปอทำไรดีว้ะเพื่อนๆ” เสียงนางชาติผู้ร้ายอาจ มันต้องคิดอะไรชั่วๆอยู่แน่เลย
“ให้ปอเล่นลิเกมั้ย..........” ต๊ะ...........(เพื่อนผู้แสนดี) อันนี้ก็ได้.. ไม่ยากหรอกไม่น่าเกลียดด้วย
“เฮ้ย...........ง่ายไปป่าว” อันนี้เสียงเก่ง....... อยู่เฉยๆก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอก
“ไม่ง่ายไปหรอก.............เพราะว่าเราจะอัดวีดีโอไว้ด้วย” อ่า............ต๊ะเพื่อนผู้แสนดี ทามไมทามกันแบบนี้......อยากจะร้องไห้
“เร็วๆดิ...........ยืนเฉยอยู่ได้ บัวจะเริ่มอัดแล้วนะ” บัวนี่เพื่อนในกลุ่มอีกคน........แต่ตอนนั้นไม่อยากเป็นเพื่อนกะมันแล้ว โกรธ..........................น้อยใจด้วย...............แกล้งกันนี่หว่า รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมากมาย
“เอาเลยๆ......... ที่กูเงี๊ยะให้ทำโน่นทำนี่ ที่ตัวเอง.......เป็นไงล่ะ ฮะๆๆๆๆ.....ฮ่า..ๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงเพื่อนในกลุ่มอีกคนชื่อ ฝน ซึ่งตอนนั้นก็ไม่อยากเป็นเพื่อนกับมันแล้วเหมือนกัน
สุดท้ายก็ต้องยอมจำนน ทั้งร้องทั้งรำให้มันถ่ายวีดีโอกัน...........ตรูอยากกลับแล้ว.........น้อยใจอ่าเพื่อนๆไม่รัก
พอมันถ่ายกันจนพอใจมันก็บอกให้เราหยุด......แล้วก็เรียกเพื่อนๆทั้งหมดมาดูวีดีโอที่ถ่ายไว้กัน ประจานกันเลยอ่า......... แล้วพวกมันก็ขำกันใหญ่ ซึ่งรวมถึงภีมด้วย...................... ขำจนท้องขดท้องแข็ง โกรธธธธธธธธ.....
หนีเข้าเต็นเราดีกว่า..... สักพักนึงก็ได้ยินเสียงเปิดเต็น
“ ปอ...........ทำไมมานอนอยู่นี่ล่ะ”
“..........” เงียบ....ไม่ตอบ...........โกรธ......
“นี่เร็วๆๆ........เค้าออกแขกกันแล้วนะ..........รีบๆไปเล่นลิเกเร็ว” โมโหๆๆๆๆๆๆๆ ลมขึ้น....
“................” ไม่พูด.........ยังไม่รู้อีกว่าโกรธ.............................
“เป็นไรอ่ะ..........โกรธเหอ” ( น้ำเสียงภีมเริ่มเปลี่ยน....... เริ่มอ่อนลง ) ตอนที่ภีมพูดภีมก็ล้มตัวนอนข้างๆเราแล้วพยายามจับตัวเราให้หันหน้ามาหามัน (ตอนนั้นเรานอนคว่ำอยู่) เราก็ฝืนไว้..........ไม่ยอม..โกรธ
“คุยกันดีๆสิคร๊าบบบ.....อย่าเงียบแบบนี้สิ” โอ้ย............ได้ยินแล้ว จะละลาย (เมิงไม่ใช่ไอติมนะ)
“....................” ยังเงียบอยู่.........(จริงๆอ่ะเริ่มไม่โกรธมากมายแล้ว.... ก็ตั้งแต่ภีมมาง้อนั่นแหละ แต่..แค่เรียกร้องความสนใจเฉยๆ)
“มะ..มะ..มะ.. หันหน้ามาคุยกันหน่อย” ภีมพูดไปก็พลิกตัวเราให้หันมา เราก็ยอม พอภีมมันเห็นว่าเราร้องไห้ด้วยภีมก็เลยดึงเราไปกอด..แล้วก็ปลอบเรา เราก็ยิ่งร้องไห้ไปกันใหญ่เลย ภีมก็พูดแต่ ขอโทษๆๆ.... ซ้ำไปซ้ำมา
จนเราหยุดร้องภีมก็เอามือมาเช็ดน้ำตาให้เราแล้วก็หอมแก้มเราฟอดใหญ่........แล้วก็กอดเราไว้อีก เราก็นอนซบอกภีมอยู่อย่างงั้น ได้ยินเสียงหัวใจภีมเต้นตูมตาม...คงจะตื่นเต้นมากเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เราได้กอดกัน.....ซึ่งเราก็ไม่ต่างจากภีม...... (อยากจะให้อ้อมกอดนี้อยู่กะเราไปนานๆจัง)
นอนกอดกันอยู่สักพักใหญ่ แม่ภีมก็โทรมา(คงจะเป็นห่วงลูกชายมาก) เราก็เลยผละออกจากกัน แม่ภีมก็ถามเรื่องโน้นเรื่องนี้....ว่ากินข้าวรึยัง กินยารึยัง ที่นอนเป็นไง ประมาณนี้แหละ
พอภีมคุยกะแม่เสร็จ ก็หันมามองหน้าเราด้วยแววตาหม่นๆ
“หายโกรธ........เค้ารึยัง” ตอนแรกก็อยากจะแกล้งหรอกนะ..........แต่ไม่เอาดีกว่า (สงสารที่รัก)
“หายแล้ว........” ก็อายๆอ่ะนะ เมื่อกี้เพิ่งกอดกันอยู่.. ไม่กล้าสบตาภีมเลย
“พูดกัน.. ทำไมไม่มองน่ากันละคับ หึม.....” ยังไม่รู้อีก..........ก็คนมันอาย ยังจะมายิ้มอีก
“ไหน.......ถ้าหายโกรธกันแล้วก็หอมแก้มเค้าทีสิ........ไม่งั้นเค้าไม่เชื่อน้ะ” ไรอีกอ่า.........ยิ่งอายไปกันใหญ่
แต่ก็ยอมหอมแหละ ก็เดี๋ยวภีมจะไม่เชื่อว่าหายโกรธแล้ว (จริงอ่ะ???) แล้วภีมก็ชวนเราออกมาข้างนอก เดี๋ยวๆเพื่อนๆจะสงสัย...
######################################################################
จบไปอีกตอนแล้ว.....................................
ตอนนี้เป็นตอนที่พิมนานที่สุดเลย เรื่องมันเยอะลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๑๐ ##
ไม่พูดพร่ำทำเพลง เริ่มกันเลยดีก่ะ....................
************************************************************************
หลังจากที่เราออกมานั่งกับเพื่อนๆ ก็นั่งเล่นนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ จนสักพักนึงก็มีเพื่อนคนนึงมาเรียก มันชื่อแจ๊ค มันมาชวนให้ลงไปดูพลายน้ำที่ชายหาด ทุกคนก็เลยกรูกันไปทุกคน “อุ๊ย.......โครตสวยเลยว่ะ” เสียงเพื่อนตื่นเต้นตกใจกันยกใหญ่ ส่วนเราอ่ะเฉยๆ เพราะเคยเห็นหลายครั้งแล้ว แต่มันก็สวยจริงๆแหละ ดูได้สักพักพวกเพื่อนๆก็วิ่งลงไปเล่นน้ำกันหมด ตอนนี้บนฝั่งก็เหลือแต่เรากะภีมแค่สองคน
“ปอ.........อยากเล่นน้ำรึเปล่า” จริงๆก็อยากเล่นนะ แต่อยู่เป็นเพื่อนภีมดีก่ะ
“ไม่อ่า......เค้าอยู่เป็นเพื่อนภีมดีกว่า”
“เค้ารู้ว่าปออยากเล่น.........ลงไปเล่นเหอะเราอยู่คนเดียวได้”
“เอางั้นเหอ.......งั้นเราไปเล่นน้ำก่อนนะ” คือเราชอบเล่นน้ำทะเลตอนกลางคืนมากกว่าตอนกลางวัน บรรยากาศมันดีกว่ากันเยอะเลย เวลามองไปบนฟ้าก็เห็นดาวเต็มไปหมดแถมยังมีไฟเรือที่เห็นอยู่ไกลๆด้วยแล้วก็ไม่ร้อนอีกต่างหาก แล้วจะรอช้าอยู่ทามไมล่ะ ก็รีบวิ่งแจ้นลงทะเลไปเลย................................
พอเราลงไปเพื่อนๆก็ชวนเล่นไล่จับกัน สนุกมากมายแต่โครตเหนื่อยเลย ตอนเล่นก็หันไปมองภีมเป็นพักๆ ภีมก็มองมาตาละห้อยคงจะอยากเล่นมากแต่เล่นไม่ได้
วิ่งไล่จับกันจนหอบก็เลยเลิกเล่นกัน ขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็หิวกันรีบ เลยหาไรใส่ท้องกันหน่อยดีนะที่อาหารที่เตรียมไว้ยังไม่หมด นั่งสะหวาปามไปคุยกันไป
“กูว่า........เรามาเล่าเรื่องผีกันเหอะ” อันนี้เก่งเป็นคนเสนอขึ้นมา
“เอาดิ........กูเริ่มก่อนเลยแล้วกัน” พอไอ้โอ๊ตพูดมาแบบนี้ มันเริ่มเล่าเรื่องของมันเลย.........
ผลัดกันเล่าไปๆมาๆคนละเรื่องสองเรื่อง นานเข้าๆจากตอนแรกที่นั่งกระจัดกระจายตอนนี้เนี่ย....นั่งชิดติดกันจนไม่มีอากาศจะหายใจแล้ว........... แต่ถ้าจะแยกมานั่งคนเดียวก็ไม่กล้าอ่ะ
บรรยากาศรอบบ้านที่ตอนมาถึงมองแล้วสดชื่นรื่นรมย์ แต่ทามมัยตอนนี้มันเหมือนบ้าช้าอย่างงี้ว๊า.......... มันดูวังเวงไปหมด เพื่อนทุกคนก็คงจะรู้สึกเช่นเดียวกัน ก็เลยแยกย้ายกันเข้าเห็นจะดีกว่า
ในบ้านนี่ให้ผู้หญิงเข้าไปนอนส่วนพวกผู้ชายซึ่งรวมถึงเกย์กะเทยด้วยนี่ก็เสียสละมานอนเต๊นที่หน้าบ้านกัน
เราก็นอนในเต๊นที่เอามาแหละนอนคนเดียวด้วยไม่ได้นอนกะภีม เพราะเดี๋ยวเพื่อนๆจะสงสัยอีกอย่างมันก็เอาเต็นของมันมาด้วย เราก็เสียวๆอยู่เหมือนกันนะแต่ก็ไม่กลัวมากเท่าไหร่เพราะเต๊นคนอื่นๆก็อยู่ติดกันหมด
สักพักก็มีเงาตะคุมๆอยู่ที่หน้าเต็น เอาแล้วไง.................... ตรู.........เจอดีเข้าแล้ว ทำไงดีว่ะเนี่ย.........เงานั้นมันยังไม่ไปไหนเลย แล้วเงาตะคุ่มๆนั่นก็ค่อยๆเปิดเต้นออก เรานี่หายใจไม่ทั่วท้องเลย........กลัวมากๆ จะร้องเรียกใครก็ร้องไม่ออก แขนขาไม่มีแรงแล้ว
“ปอๆ........ เจมส์ขอนอนด้วยดิ” เฮ้ออออออออออออออ ที่แท้ก็เจมส์..... เกือบหัวใจวายแล้วไง
“ตกใจหมดเลย...............เค้านึกว่าผี... เออๆเข้ามาดิ”
“แหม..........กลัวผีอ่ะดิ” น้ำเสียงกวนตีงมากๆ
“แล้วเจมส์ไม่กลัวไง๊.......” เริ่มหงุดหงิดนิดหน่อย
“กลัว !!!” แล้วจะมาล้อตรูทามมาย................
“โธ่เอ๊ย!! แล้วทำมาเป็นปากดี” เยาะเย้ยมันกลับไป
“เออน่า........แล้วนี่ทำไมปอนอนคนเดียวล่ะ”
“ก็ไม่มีใครนอนด้วยอ่า......คนอื่นมันก็เอาเต๊นมาเองท้างน้าน ”
“เหอ........ดีเหมือนกัน เราจะได้นอนกะปอ”
“แล้วเจมส์ไม่ได้เอาเต๊นมาเหรอ”
“ป่าว........ก็กะมาขอนอนกับคนอื่นแหละ” ดีจริงๆ
อ้อ........ขอเล่าถึงเจมส์นิดนึง คนอ่านจะได้ไม่งง คือเจมส์เนี่ย........เป็นเพื่อนในกลุ่มเราอีกคนนึงแหละ มันค่อนข้างจะสนิทกะไอ้โอ๊ต ภีม แล้วก็ยู เจมส์เป็นผู้ชายที่โครตน่าตาน่ารักเลย ขาวๆ ตาหวานๆจมูกไม่โด่งมากเท่าไร่ แต่รวมๆแล้วก็ถือว่าน่ารักทีเดียว ผู้หญิงติดตรึม!!!!!!!!!!! ตอนที่เห็นเจมส์ครั้งแรกเราก็มองๆเหมือนกันนะ (ก็น่ารักนิ) เราชอบไปเนียนๆเล่นกะมัน แต่ก็อะไรมากไม่ได้ เพราะตอนนั้นเราก็แอบชอบภีมอยู่แล้ว ไม่อยากไปยุ่งกะคนอื่นมาก
ถ้าพูดง่ายๆก็คือเราก็..........แอบมองๆเจมส์อยู่เหมือนกัน แต่ต้องห้ามใจไว้ ไม่ได้ .........มันไม่ดีต่อภีม
พอจบบทสนทนาเรากะเจมส์ก็ล้มตัวลงนอน ตอนนั้นก็ประมาณ ตี2 แล้ว ลมทะเลพัดโชยตอนแรกก็เย็นสบายดีหรอกนะ แต่พอดึกๆเข้าก็ทำให้รู้สึกหนาวได้เหมือนกัน
“ปอ.........เจมส์หนาวจัง ขอห่มผ้าด้วยดิ”
“อ่ะ........เอาดิ หนาวสิท่า”
“อืม.......งั้นเราขอกอดหน่อยนะ” นั่น........เอาแล้ว แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้ง?? ไม่ได้เสียหายไรนิ
“แค่กอดนะ........อย่าทำไรนะโว้ย.......” กันไว้ก่อน
“เออน่า......เราไม่ทำไรหรอก ถ้าปอไม่เต็มใจ” เอาแล้วไง.......โดนไปอีกหนึ่งดอก
“เดี๋ยวเหอะ........ปากดีนัก เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน” อย่ามายั่วนะเว้ย.......... ยิ่งมองว่าแกน่ารักอยู่ด้วย
“ปากเรานะดีอยู่แล้ว........จะลองจูบดูมั้ยล่ะ” เอ้า........โดนอีกแล้วตรู ข่มใจไว้ๆ...
“เยอะและ............นอนดีกว่า” ก็ปากดีไปงั้นแหละ......... ที่จริงก็เริ่มหวั่นๆแล้วเหมือนกัน นี่มันจะมามุกไหนว่ะเนี่ย???
“ฝันดีนะคับปอ” เอาเข้าไป ......... เราเลยไม่กล้านอนหันหน้าไปทางมันเลย หันหลังให้มันดีก่ะ(ไม่ได้ให้ท่านะ)
นอนก็นอนไม่หลับ ทามไมมันเป็นอย่างงี้เนี่ย............ นึกถึงหน้าภีมไว้ (เค้าไม่ได้นอกใจนะตะเอง เค้าแค่ตื่นเต้นเฉยๆ) นอนข่มตายังไงก็นอนไม่หลับ
สักพักเราก็เห็นเจมส์มันชะโงกมาดูเรา (เรานอนหยีตาดูแอบมันอยู่) แล้วเจมส์มันก็พูดเบาๆว่า
“นอนซะแล้ว..... หลับง่ายจริงๆเลย” ตอนนั้นเราก็เงียบๆไว้ก่อนทำเนียนเป็นหลับ อยากรู้ว่ามันจะทำไรต่อ......
แล้วเจมส์มันก็เอื้อมมือมากอดเราแล้วก็เขยิบเข้ามาติดเราซะจนตอนนี้หัวเราเกยอยู่กะคางมัน ส่วนแผ่นหลังเราก็แนบชิดติดอยู่กับหน้าอกของมันด้วย ยิ่งทำให้เราใจเต้นแรงไปกันใหญ่ แค่นั้นยังไม่พอ....เจมส์มันหอมแก้มเราด้วย แล้วมันก็พูดเสียงอู้อี้ว่า........
“ทำไมเราไม่เคยอยู่ในสายตาปอบ้างนะ..........เราชอบปอนะ” แล้วเจมส์ก็กอดเราแน่นขึ้นกว่าเดิม
ตอนนั้นเราทำไรไม่ถูกเลย........ เรานอนคิดถึงคำพูดที่เพิ่งได้ยินซ้ำไปซ้ำมาจนหลับไป
#########################################################################
-
เอาแล้วไง ...เนื้อหอมขึ้นมาแล้วสิ :m1:
แล้ววันนี้จะไม่ยอมนอนเหรอ
แต่พี่ไป :a12: ก่อนนะ...
-
:mc4: ได้เจาะไข่กรแระ อิอิ ขยันจังมาลงซะเกือบเช้าเชียว เอิ๊กๆๆๆ :a12:
ขอนิดนุงนะกรพวกตัวสะกดนะ อย่างเช่น โทรศัพท์-โทรสับ แบบว่า เด๋วเจ๊สองมาเหงเข้ามานจะไม่งามนะ555 :m26:
ว่าแต่เปงเรื่องจริงๆของกรเลยใช่ป่าว น่ารักดีนะ :m1:
:oni1:
ปล. ชื่อเรื่องไม่เร้าใจเลยอ่ะ ลองหาชื่อเรื่องที่ดึงดูดกว่านี้ซักหน่อยจิ เอาแบบเหงแล้วคลิ๊กเลยอ่ะ :oni3:
-
เรื่องน่ารักดี มาเล่าต่อนะ
เรื่องตั้งแต่มัธยม ตอนนี้ก็มหาลัยแล้วซิครับน้องกร :a11:
-
อ่าน 10 ตอนรวด สนุกจังเลย :m3:
อ่านแล้วลื่นดีนะ ไม่ค่อยสะดุดเท่าไหร่ เป็นกำลังใจให้ :ped149:
-
o13ลื่นไหลมากๆครับอ้อความรักในสมัยมัทธยม :o8:คิดถึงจังเลย :pig3:
สู้ๆนะครับผม :oni2:
-
น่ารักกุ๊กกิ๊กจังเลยอ่ะ ชอบๆ
รักใสๆวัยกระเตาะ อิอิ :m1:
-
อ่านรวดเดียวเลย..สะใจเลย
เนื้อเรื่องน่ารักดี
ชอบๆๆ
ขยันลงด้วย..รออ่านตอนต่อไปนะ..อิอิ :oni2:
-
เราอ่านแล้วหนกมากกกกกกกเลยละ
แล้วจะมารอตอนต่อไปนะ
-
หุหุ ดวงความรักกำลังมาแรง :mc4: :mc4:
-
อัพได้รวดเร็วทันใจดีเจงๆ
อ่านให้สะใจกันไปเลย o13
เป็นกำลังใจให้คุณนกกระจอกเทศนะครับ สู้ๆ
-
อึ๋ยยยยยยยย
ทำไงดีอะแก
เค้าบอกว่าเรื่องของเค้าอ่ะแก
ยุ่งไม่ได้อ่ะแกทำไงดี
:oni3:
-
วัยใส คิคิ
อิจฉาเจรงๆๆ ตอนอยู่ม.ปลาย มัวแต่เล่นวิ่งไล่จับ บ่อได้สนใจใครเลย
รอตอนต่อไปนะคร้าบบบ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ศึกชิงนายเกิดขึ้นและ สงครามกะลังก่อตัวขึ้น
-
:a4:เข้ามาช่วยดันครับ สู้ๆๆ
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๑๑ ##
********************************************************************
พอเรารู้สึกตัวมาตอนเช้า เจมส์ก็ไม่อยู่แล้วเราก็เลยกะว่าจะนอนเอาแรงอีกซักสองชั่วโมง
“ปอๆ.........ยังไม่ตื่นอีกเหรอ” จะเป็นใครไปล่ะ........... ถ้าไม่ใช่สุดที่รัก (พูดได้ไม่อายปาก)
“อืม.........ขอนอนอีกแป๊ปนึงนะ ยังง่วงอยู่เลย.....” เราก็ตอบแบบงัวเงียๆ
“ตื่นได้แล้วครับ........เพื่อนๆเค้าจะออกไปข้างนอกกันแล้วน๊า.......” ในขณะที่ภีมพูด มันก็แทรกตัวเข้ามาในผ้าห่มเรา แล้วก็หอมแก้มเราฟอดใหญ่
“อีกแป๊ปนึงนะ........ขออีกนิดเดียว” แล้วเราก็เขยิบเข้าไปนอนหนุนตรงหน้าอกภีม แล้วก็กอดมันด้วย (อุ่นดีจัง)
“คร๊าบบบบ.......ปอ..เมื่อคืนนอนคนเดียวเหรอ ??” เอาไงดีว้ะ........จะบอกว่าไงดีล่ะทีนี้
“ปอก็นอนคนเดียวนะสิ.....ไม่มีใครสนใจเลย...ปล่อยให้เรานอนหนาวอยู่คนเดียวทั้งคืน” จริงๆก็ไม่ได้กะจะโกหกอะไรหรอกนะ...แค่อยากจะอ้อนภีมเฉยๆ
“แล้วทำไมไม่บอกเค้าล่ะ.......เค้าจะได้มานอนกอดปอทั้งคืนเลย” เลี่ยนอีกแล้ว.... แต่ก็ชอบนะ
“ก็เค้าเห็นภีมหลับไปแล้วอ่ะ.......ก็เลยไม่อยากกวน”
จากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาอะไรอีก เราก็แค่นอนกอดกันเฉยๆแต่ภีมนะมันก็แกล้งเราตลอด บางทีก็แกล้งบีบจมูกเราบ้างเอามือมาเขียนหน้าเราบ้างๆหอมแก้มเราบ้าง ก็นิดนึงแหละนะคนไม่ค่อยมีโอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสองก็ขอเก็บเกี่ยวความสุขด้วยกันหน่อยเหอะ
“เฮ้ย!!!!...... ใครที่ยังไม่ตื่นไปอาบน้ำอ่ะ...เร็วๆเข้านะ เค้าจะไปกันแล้ว” เสียงเจมส์ตะโกนบอกเพื่อนๆที่ยังอยู่ในห้วงนิทรากันอยู่
เรากะภีมก็เลยลุกไปอาบน้ำกัน โชคดีที่บ้านป้านัทมีห้องน้ำอยู่หลายห้องพวกเราก็เลยใช้เวลาอาบน้ำกันไม่นานนัก ทุกๆคนก็ออกมายืนรอกันที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
เมื่อทุกอย่างพร้อม................เราก็ออกเดินทางกันโดยเอารถกระบะไปกัน จุดหมายปลายทางของเรามีหลายที่ก็ตั้งใจกันไว้ว่าวันนี้จะทัวร์ให้รอบเกาะช้างกันเลย สถานที่แรกที่เราไปกันก็คือหาดทรายขาว
พวกเราไปถึงที่นั่นประมาณบ่ายๆก็หาไรใส่ท้องกันก่อน (ขอบอกว่าอาหารแพงอ่า.....แต่ก็อร่อยดี)
พออิ่มแล้วเพื่อนๆก็เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน....แต่เราไม่ได้เล่นหรอกแดดร้อนขนาดนั้นอีกอย่างภีมมันก็เล่นไม่ได้ด้วย.... เลยอยู่เป็นเพื่อนภีมดีกว่า ส่วนเพื่อนๆก็ดำผุดดำว่ายกันอย่างสนุกสนาน
ส่วนเรากะภีมนะเหรอ......ก็นั่งคุยนั่งเล่นกันอยู่ที่ใต้ต้นไม้ริมชายหาดนั่นแหละ สักพัก....พ่อเราก็โทรมาหาถามเรื่องที่ไปเที่ยวกันว่าเป็นไงบ้าง.... เราก็เลยเดินออกไปคุยไกลมาจากที่นั่งกะภีมนิดหน่อย......พอคุยกะพ่อเสร็จหันกลับมาก็ไม่เห็นภีมแล้วไม่รู้หายไปไหน????
"โอ๊ยยยยยย !!!!!" พอเราหันหน้าไปทางที่มาของเสียงร้องนั่น.... ก็เห็นภีมกำลังเอามือกดที่แผลที่ตรงหัวเข่า...เราก็เลยรีบวิ่งไปหาภีม
"เป็นไร......"
"เจ็บแผลอ่า...... ดูให่หน่อยสิ..." ภีมพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆหน่อย....
เราก็เลยดูที่แผลที่เริ่มตกสะเก็ดแล้ว..ก็เห็นว่าที่แผลมันมีเศษเปลือกหอยติดอยู่ที่แผล... เราก็เลยใช้เล็บเขี่ยออกให้จนหมด...
"แล้วทำไมลงมาเล่นน้ำได้ล่ะเนี่ย ????" เราถามด้วยน้ำเสียงดุนิดหน่อย... ภีมก็ทำหน้าเหมือนเด็กที่กำลังโดนผู้ใหญ่ตำหนิแล้วก็พูดว่า....
"ก็เค้าอยากเล่นน้ำบ้างนิ....มาทำเลทั้ง
ที่...แต่ต้องมานั่งดูเพื่อนๆเล่นน้ำกัน" พอได้ยินอย่างนั้นเราก็เลยโกรธไม่ลง...ก็เข้าใจภีมอ่ะนะ....
"แล้วแสบแผลมั้ยนั่นนะ ???" ภีมก็บอกว่าแสบแค่ตอนลงมาเล่นน้ำใหม่ๆ...ตอนนี้ไม่แสบแล้ว....พอจบบทสนทนาภีมก็ดึงเราลงไปเล่นน้ำด้วย.... เราก็เลยเล่นน้ำกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน....... ส่วนพวกผู้ชายก็ขึ้นจากน้ำไปเล่นฟุตบอลกันอยู่ที่ชายหาด
พอเล่นน้ำกันจนเริ่มเบื่อแล้ว..เราก็ขึ้นรถกันเพื่อออกเดินทางไปยังสถานที่ต่อมา...นั่นก็คือน้ำตก...(จำไม่ได้แล้วว่ามันชื่อว่าน้ำตกอะไร) เราจอดรถกันไว้แล้วก็ต้องเดินเข้าไปอีกนิดนึง...ก็ได้เห็นน้ำตก ช่วงที่เราไปนั้นเป็นช่วงที่น้ำตกไม่ค่อยมีน้ำมากนัก แต่ก็มีพอให้พวกเราได้เล่นกัน พอไปถึงเพื่อนๆซึ่งรวมถึงเรากะภีมด้วยก็ลงเล่นน้ำตกกันอย่างหนุกหนานเช่นเคย....ไปเที่ยวกับเพื่อนเยอะๆนี่....มันสนุกดีจริงๆเลยเฮอะ..........
เล่นน้ำตกกันจนเย็น....พวกเราก็เดินกลับมาขึ้นรถกัน แต่พอขากลับนี่ทำไมรู้สึกว่าทางเดินระหว่างน้ำตกไปยังรถนี่มันไกลจัง..... ตอนแรกเรากะภีมก็เดินอยู่ช่วงกลางๆของกลุ่มเพื่อนๆ แต่พอเดินไปเดินมากลับมาอยู่ท้ายแถวเพราะว่าภีมมันบอกว่ามันรู้สึกเจ็บแผลแล้วก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะมีไข้....เรากะภีมก็เลยเดินช้าหน่อย
"ภีม....ไหวปะเนี่ย???" เราถามภีมหลังจากที่เอามือไปจับที่หน้าผากภีมแล้วรู้สึกว่า...ภีมเริ่มตัวร้อนรุมๆแล้ว
"ยังไหวอยู่น่า....แต่รู้สึกเจ็บแผลอ่ะ..." เราลืมบอกไปว่า...เหตูที่เปลือกหอยเข้าไปติดอยู่ในแผลภีมเพราะว่า...ตอนที่มันเดินลงไปในทะเลอ่ะ...คลื่นมันซัดแรงภีมก็เลยลมแล้วแผลไปกระแทกโดนกับเปลือกหอย...
"ทนอีกนิดนะ....จะถึวรถแล้ว" ตลอดที่เดินกลับมาเนื่องจากเรากะภีมเดินอยู่ท้ายกลุ่มซึ่งไม่มีใครสนใจหันมามอง...เราก็เลยเดินจับมือกันมาตลอด.. ยิ่งเดินไปภีมก็ยิ่งเจ็บแผลมากขึ้นเราก็เลยยิ่งเดินช้าลง..... ตอนนี้เพื่อนๆคงไปรอที่รถกันหมดแล้ว...
พอเรากะภีมเดินออกมาจนถึงรถเราก็ปล่อยมือกัน...ถึงเพื่อนๆจะไม่เห็นว่าเรากะภีมจับมือกัน...แต่เราสองคนเดินออกมาช้ากันแค่สองคน... เพื่อนๆก็เลยแซวกันใหญ่เลยว่า... ไปแอบสวีทกันที่ไหนมาภึงออกมาช้าแบบนี้...
พอเราบอกเพื่อนๆว่า...ภีมมันไม่สบายเพื่อนๆก็เป็นห่วงกันใหญ่..... พอเป็นแบบนี้เพื่อนๆก็ตกลงว่าจะกลับกันเลยไม่ไปต่อกันแล้ว ... แต่ภีมมันก็บอกว่า..อย่าเลย!!!! ไปเที่ยวกันต่อเหอะ..อุตส่ามาเที่ยวกันทั้งทีอย่าให้มันต้องมาตัวถ่วงเลย...มันไม่เป็นไรมากหรอก.... เพื่อนๆก็เลยไปเที่ยวอีกที่กันต่อ
สถานที่ต่อมาที่พวกเราไปกันก็เป็นอีกหาดนึง เราจำไม่ได้อีกแล้วว่ามันชื่อหาดอะไร... ตอนที่ไปถึงที่นั่นก็ช่วงประมาณใกล้ค่ำ...ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้าพอดี...เป็นช่วงที่บรรยากาศดีมาก...ดวงอาทิตย์สวยมากท้องฟ้าก็เป็นสีแดงส้ม...เป็นภาพที่น่าประทับใจมากๆยิ่งเราได้มายืนดูอาทิตย์ตกดินโดยมีคนที่เรารักอยู่ข้างๆอีก...มันยิ่งช่วยให้บรรยากาศมันดีไปใหญ่
หลังจากนั้นเราก็ขับรถเล่นกันต่อจนรอบเกาะเลย มีแวะตรงนั้นตรงนี้ไปเรื่อยๆจนกลัมาที่พักกัน...พอกลับมาเราก็อาบน้ำแล้วทำอาหารทะเลกินกัน...พอกินเสร็จเราก็ให้ภีมกินยาแล้วบอกให้นอนพักซะ....ภีมก็เลยเข้าไปนอนอยู่ในเต๊นเรา... ส่วนเรานะเหรอก็นั่งเล่นนั่งคุนกะเพื่อนอยู่ที่สนามหญ้านั่นแหละ....
"ปอ...ไอ้ภีมไปไหนแล้วล่ะ" เจมส์ถามเราขึ้นมากลางวงเพื่อนๆที่กำลังนั่งคุยกันอยู่...
"นอนแล้วแหละ....ทำไมเหรอ" ตอนที่พูด..ภาพของเจมส์ในคืนนั้นก็ผุดขึ้นมาในหัว...ตอนที่เราตอบเจมส์กลับไปเราก็เลยไม่ได้มองหน้ามัน
"ปล่าวหรอก....แค่เป็นห่วงมันนะ"
"เหรอ..."
"ปอ...ปลอกมะม่วงให้กินหน่อยดิ" มะม่วงนี่มีเพื่อนเอาติดมาจากบ้านน่ะ
"แล้วทำไมไม่ปลอกเองอ่ะ...ขี้เกียจ" จริงๆก็ไม่ได้ขี้เกียจหรอก...แต่รู้สึกยังไงไม่รู้.. คงเพราะว่าเรารู้สึกแปลกๆกะเจมส์ตั้งแต่เหตุการณ์คืนนั้น (แม้ว่าเราจะเคยแอบๆกรุบกริบมันบ้างก็เหอะ)
"ปลอกให้หน่อยดิ....น๊า...นะ..เราปลอกไม่เป็นอ่า..." จะมาอ้อนไรเราเนี่ย...(คิดในใจ) แต่ก็แอบอายมันเหมือนกันนะ
"ปอ...เมิงก็ปลอกให้มันแดกหน่อยดิ..." อันนี้ไอ้โอ๊ต..เสล่อตลอด
เราก็เลยปลอกมะม่วงให้มันกิน..จริงๆแล้วมันก็คงปลอกไม่เป็นจริงแหละ...เพราะขนาดให้มันล้างจานมันยังล้างไม่ได้เลย... เพราะมันบอกว่ามันแพ้น้ำยาล้างจาน (คุณหนูจริงๆ)
หลังจากที่นั่งคุยกันไปนานพอสมควร (เรื่องที่คุยกันก็เป็นเรื่องสัพเพเหระทั่วไป...ผลัดกันเล่าเรื่องตลกบ้าง เราถึงตอนที่เข้ามาใหม่ๆบ้างว่าใครเป็นยังไง สรุปก็เมาท์กันนั่นแหละ) จากนั้นเราก็แยกย้ายกันเข้านอนเพราะว่าพรุ่งนี้ก็ต้องกลับกันแล้ว.....
เราก็เข้าไปในเต๊น...เห็นภีมนอนหลับอยู่เราก็เอามือไปจับที่หน้าผากก็รู้สึกว่าตัวเริ่มไม่ค่อยร้อนแล้ว...แต่ถึงอย่างงั้นเราก็เป็นห่วงภีมอยู่ดี.... คืนนั้นเราเลยไม่ได้นอนเลย..นั่งเฝ้าภีมทั้งคืน.. ถึงตัวจะไม่ค่อยร้อนแล้วแต่เราก็เช็ดตัวให้ภีมเป็นพักๆ เป็นห่วงมันมากกลัวว่าถ้าภีมปล่อยกับไปบ้าน..ต้องโดนแม่มันบ่นแน่ๆเลย.. แล้วคราวหน้าถ้ามีนัดไปเที่ยวไหนกันอีกแม่มันจะไม่ให้มันไปนะสิ.....
พอตื่นเช้ามา..ภีมมันก็เห็นเรานั่งมองมันอยู่ มันก็เลยถามเราว่า...นี่ปอไม่ได้นอนเหรอ??? พอมันรู้ว่าเราไม่ได้นอนเพราะเป็นห่วงมัน มันก็เลยโมโหตัวเองที่ทำตัวเป็นภาระเรา เราก็เลยบอกว่าไม่เป็นไรนิ...เราพาลูกเค้ามาก็ต้องดูแลสิ...
พอตื่นเราก็เตรียมแปรงสีฟันไว้ให้ภีม..แล้วให้มันไปล้างหน้าแปรงฟันแต่ไม่ต้องอาบน้ำ...แต่ภีมก็ไม่ยอมบอกว่าดีขึ้นแล้ว อยากอาบน้ำด้วยเราก็เลยยอม...แล้วก็ส่งอุปกรณือาบน้ำให้มัน (คือเรากะมันใช้อุปกรณ์อาบน้ำชุดเดียวกัน ภีมมันบอกว่าเราอยากใช้อะไรก็ซื้อมาแล้วมาใช้ด้วยกัน...ซึ่งมันก็เป็นคนออกตังด้วย...เฮ้ออออ..ดีจริงๆ)
พออาบน้ำกันเสร็จ...ก็เก็บข้าวของกันเพื่อเตรียมไปขึ้นเรือเพื่อที่จะกลับ ตอนนั้นเรากำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอยู่ภีมมันก็เดินมาหาเรา
"อ่ะ....นี่" เราหันไปก็เห็นภีมมันยื่นเงินให้เรา .....งง
"ค่าไรอ่ะ???"
"ก็เงินที่ปอเสียไพ่ไง.....นี่..เอาคืนไป"
"ทำไมอ่ะ??....ภีมเป็นเจ้านิ...แล้วเราก็เล่นเสียเอง ภีมเอาไปเหอะ??? "
"เอาคืนไปเหอะน่า.....เราไม่อยากได้เงินปอหรอกนะ..." มันก็พูดยิ้มๆ ออกแกมเยาะๆเรานิดหน่อย... แต่เราก็ไม่คิดมากหรอกนะ เรื่องเงินเรื่องทอง...เราก็เลยเอาเงินคืนมา (ขี้งก)
พอนั่งเรือไปถึงฝั่งก็เห็นรถมารับอยู่แล้ว(ซึ่งก็เป็นรถของพ่อเพื่อนคันเดิมที่มาส่งนั่นแหละ..) แต่อีกคันนึงยังไม่มา..ซึ่งก็เป็นรถของพ่อเราเอง
"ปอ....เค้ารอกลับพร้อมปอนะ"
"ภีมกลับไปก่อนเหอะ....เดี๋ยวพ่อเราก็มาแล้ว...ภีมยิ่งไม่ค่อยดีอยู่ด้วย"
เราก็พูดบังคับภีมมันอยู่พักนึงจนมันยอมกลับไปก่อน....สักพักไม่นานพ่อเราก็มารับเรากับเพื่อนๆอีกกลุ่มนึงที่รอยู่...
#######################################
มาลงให้แล้วนะ...ตอนนี้รู้สึกว่าภาษามันแปลกๆ เพราะรีบพิมรีบโพสมาก........กลัวเครื่องมันดับอีก
ขอโทษด้วยนะ......ที่มาลงให้ช้า........
ภายในวันนี้เราจะรีบพิมให้อีกตอนนึงนะ...
ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีหั้ย.....จุ๊บๆ
ปอรอ......ที่มีคำแนะนำเรื่องชื่อเรื่องน่ะ.... ขอบคุณมาก เราก็ว่าชื่อมันไม่ค่อยน่าสนใจ...แต่ตอนนั้นคิดชื่อไม่ออกจริงๆ ก่อนที่จะเอามาลงในนี้ก็คิดว่าจะเปลี่ยนชื่อเหมือนกัน...แต่มันคิดไม่ออกก็เลยใช้ชื่อเดิมไป ถ้าจะมาเปลี่ยนตอนหลังก็กลัวว่าจะงงกัน........แต่ขอบคุณมากจ้า....สำหรับคำแนะนำ
มีไรก็ชี้แนะด้วยน๊า............เราจะได้ปรับปรุง ยินดีรับฟังทุกๆคำชี้แนะ
-
ขอติงนิดนึงนะ พอดีอ่านแล้วสะดุดอ่ะ ปอกมะม่วง ไม่ใช่ ปลอกมะม่วง :m21:
-
เจมส์ต้องกลายมาเป็นอุปสรรคในวันหน้าแน่เลย อิอิ
จะรอตอนต่อไปน๊า :oni2:
-
เรื่องของเค้ากะแก
แล้วช้านมายุ่งไรด้วยเนี่ยยยยย คิคิ
เจมส์ต้องชอบปอแน่ๆเลยอ่ะ อ๊า ศึกชิงนาย
รอตอนต่อปายยยยย
:m13: :m13: :m13: :m13: :m13:
-
แว๊กกกกกกกกกกก
ทำไงดีอ่ะเพื่อนๆ
เรื่องของเค้าแต่เราอยากยุ่งอ่ะเพื่อนๆ
ฮ่า...ๆ อย่าว่ากันเลยนะก็เค้าเอามาให้ยุ่งอ่ะ
ทำไงได้เฮอะๆๆๆๆ :oni1:
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๑๒ ##
ขอบคุณที่เค้ามาช่วยกันดันน๊า.........................................
เราจะตอบแทนด้วยการขยันมาลงให้ได้ทุกวันนะ..............................
****************************************************************
แล้วในที่สุดช่วงปิดเทอมก็ผ่านพ้นไป........ มาตอนนี้เราก็อยู่ชั้นม. 5 แล้ว
อย่างที่เคยบอกว่าห้องเราถึงจะเป็นห้องเด็กเรียนแต่ค่อนข้างเป็นห้องเด็กเรียนที่ไม่ค่อยเครียด ส่วนใหญ่จะชอบการทำกิจกรรมซะมากกว่า ซึ่งอาทิตย์หน้ารร.ของเราจะมีการจัดงานวันสุนทรภู่ขึ้นซึ่งจากการแบ่งหน้าที่กันห้องของเราต้องทำละครเวทีเพื่อแสดงในงาน.... ทำให้ 1 เดือนที่ผ่านมาพวกเราในห้องต้องแบ่งเวลาเพื่อมาซ้อมละครกันด้วย โดยในงานนี้เรากะต๊ะก็ต้องรับหน้าที่เป็นผู้กำกับละครเวที
นอกจากหน้าที่ในการทำละครเวทีแล้ว ห้องเราบังต้องจัดบอร์ดเกี่ยวกับวันสุนทรภู่เพื่อไปประกวดกับห้องอื่นๆอีก..... ซึ่งในวันนี้เราก็นัดมาจัดบอร์ดกันที่รร. ก็อีกเช่นเคยเรากะต๊ะต้องรับหน้าที่เป็น Head อีกเช่นเคยโดยเราเป็นคนออกแบบบอร์ดที่จะจัดว่าจะออกมาในรูปแบบไหน หลังจากที่เพื่อนๆช่วยกันเตรียมอุปกรณ์ตามที่เราต้องการเรียบร้อยแล้วก็เริ่มมือกันเลย แต่ละคนก็ทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย เช่น เตรียมข้อมูล ตัดกระดาษ ทำอุปกรณ์ที่จะใช้ตกแต่งต่างๆ เป็นต้น
โดยเรามีหน้าที่ในการวาดภาพ เพราะบอร์ดที่เราจัดมีขนาดใหญ่มากเราก็เลยออกแบบว่าจะวาดภาพของตัวละครเรื่องพระอภัยมณีที่เป็นตัวละครหลักๆทั้งหมดเป็นขนาดเท่าตัวคนแล้วก็ต้องระบายสีน้ำอีกด้วย ถือว่าเป็นงานที่หนักทีเดียวเพราะเราต้องรักษาแชมป์เก่าเมื่อปีที่แล้ว
“ปอ...กินมั้ย????” ภีมยื่นน้ำมาให้เรากิน...หลังจากที่นั่งดูเราวาดรูปมาพักใหญ่..(ที่มันนั่งเฉยๆเพราะมันมีหน้าที่คอยซื้อของทุกๆอย่างตามที่เพื่อนสั่ง...และตอนนี้มันก็ว่างอยู่)
“ภีมดูดิ๊.....ใช้ได้ยัง” เราถามความเห็นภีมหลังจากที่เพิ่งระบายสีรูปนางยักษ์เสร็จ
“สวย....สวยดี”
“งั้นก็เสร็จไปอีกภาพ...”
“มา...เดี๋ยวเอาไว้ไปวางไว้ตรงโน้นให้..”
จากนั้นภีมก็เอาภาพไปวางไว้ตรงริมระเบียงใกล้ๆกับที่เรานั่งวาดรูปนั่นแหละ
“ภีม....ไปซื้อกระดาษ 100 ปอนด์มาให้หน่อยดิ...เหมือนมันจะไม่พอนะ”
“อืม....ได้สิ เอาซักกี่แผ่นล่ะ”
“ประมาณ 5 แผ่นก็น่าจะพอนะ”
“โอเค....”
“ภีม...จะไปซื้อของเหรอ....กิ๊บไปด้วยดิ” กิ๊บนี่เป็นเพื่อนในห้องเราเนี่ยแหละ.....แต่เราไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ก็พอคุยเล่นกันได้แหละ จริงๆแล้วที่เราไม่ค่อยสนิทกับกิ๊บทั้งๆที่กิ๊บเป็นเพื่อนในกลุ่มของบุ๋มก็เพราะว่า.... กิ๊บนั่งใกล้กับภีมแล้วสองคนนี้ก็ค่อนข้างสนิทกันชอบเล่นชอบคุยกันกุ๊กกิ๊กจนเพื่อนๆในห้องชอบแซวกันว่าคู่นี้แอบคบกันรึเปล่า ????? ทำให้บางทีเราก็รู้สึกหึงเหมือนกัน แต่บุ๋มก็บอกว่าไม่มีไรหรอกมันแค่สนิทกันเฉยๆเราก็เลยเลิกคิดมากแล้ว
“อืม.....” ภีมตอบกิ๊บ....แต่ก็หันหน้ามาทางเราประมาณว่าไม่มีไรหรอก...อย่าคิดมาก
จากนั้นภีมก็ไปซื้อของกับกิ๊บ...พอกลับมาภีมก็มานั่งดูเราวาดรูปที่เดิมแต่คราวนี้มีกิ๊บมานั่งด้วย...สักพักไอ้โอ๊ตกับเจมส์มานั่งด้วย 4 คนนั้นก็เลยคุยกันอย่างออกรสโดยมีสายตาของเรามองไปที่พวกนั้นเป็นพักๆ
“เฮ้ย.....กิ๊บ กูยืม Loard of the ring มาอ่านหน่อยดิ” ไอ้โอ๊ตพูด
“แหม....ติดใจอ่ะดิ” กิ๊บพูด
“เออ...ก็มันดีนี่หว่า กูขี้เกียจรอภาคสองอีกตั้งนาน ยืมหนังสือกิ๊บมาอ่านดีกว่า” ไอ้โอ๊ตพูด
“นี่โอ๊ต..ภีม ตอนภาคสองออกต้องไปดูด้วยกันอีกนะ” กิ๊บพูด
ส่วนเรานะเหรอ.....งง + งง + งง นี่มันไปดูกันมาตอนไหนว้ะ ?????? เราไม่เห็นรู้เรื่องเลย...ตอนนั้นนะมีความรู้สึกว่าไม่อยากอยู่ตรงนั้นเลย ... พยายามคิดว่าปกติแล้วเรากะภีมก็ไม่ค่อยจะถือเรื่องอะไรแบบนี้เท่าไหร่ ถึงจะคบกันก็เหอะแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องมารายงานว่าไปไหนมาไปทำไรมาหรือมานั่งเล่าให้ฟังกันทุกเรื่อง เราค่อนข้างที่จะไว้ใจกันแล้วก็มีอิสระให้กัน.... แต่เราสิ!! ทำไมคราวนี้ถึงรู้สึกไม่สบายใจเลย (หรือว่าเราขี้หึงว้ะ..) แล้วเราก็เลยลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำ ภีมก็ถามเราว่า.....
“จะไปไหนเหรอ????”
“ไปเปลี่ยนน้ำนะ.....จะไปล้างพู่กันด้วย ”
“งั้นเค้าไปทำให้ก็ได้.....”
“ไม่เป็นไรหรอก....เผื่อมีใครใช้ให้ไปซื้อของ” แล้วเราก็รีบเดินไปด้วยความรวดเร็ว....แล้วเราก็ได้ยินเสียงฝีเท้าว่ามีคนวิ่งตามมาด้วย
“รอด้วย.....เราไปด้วยดิ...” เสียงเจมส์ตะโกนตามมาด้านหลัง
เราก็เลยหยุดรอแล้วเจมส์ก็เอื้อมมือมาหยิบแก้วที่ใส่น้ำไปถือ เรากะเจมส์ก็เดินลงไปห้องน้ำด้านล่างโดยที่ไม่ได้คุยไรกัน ตอนที่เราล้างพู่กันอยู่ที่อ่างล้างหน้านั้นเจมส์ก็เดินเข้ามา (หลังจากที่มันเพิ่งไปฉี่มา ) แล้วเจมส์ก็มาช่วยเราล้างพู่กัน มันคงเห็นท่าทางเงียบๆของเรามันก็เลยถามเราขึ้นว่า.............
“ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจ.....ปอคุยกับเราก็ได้นะ” เราก็เลยหันหน้าไปหาเจมส์...ด้วยท่าทีขอบคุณ เพราะรู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงที่เจมส์มอบให้
“เราก็อยากเล่าให้ฟังนะ.........แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ลำบากที่จะพูด”
“ถ้าอึดอัดใจก็ต้องหาคนคุยด้วยบ้างนะ..........อย่าเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวดิ” เจมส์ยังคงพูดด้วยท่าทีเป็นห่วงเช่นเคย
“อืม..... ขอบใจนะ.” เราตอบได้แค่นั้นจริงๆ
“ขึ้นไปบนห้องกันเหอะ...”
พอเรากับเจมส์เดินขึ้นไปบนห้องเราก็ไปนั่งวาดภาพต่อจนเสร็จ... (พยายามเลิกคิดเรื่องไร้สาระ....เพราะยังไงเราก็ไว้ใจภีม ) พอสีแห้งก็ภาพที่วาดแปะลงบนโฟมอีกที แล้วก็เริ่มแปะบอร์ดกันช่วยกันจับช่วยกันดูอยู่จนบอร์ดเสร็จ.... กว่าจะเสร็จก็ประมาณ 5 โมงเย็นแล้ว เพื่อนๆก็เลยช่วยกันเก็บของเก็บขยะทั้งหลายแล้วก็กำลังจะแยกย้ายกันกลับ
“ภีม...จะกลับเลยป่าว” เราหันไปถามภีมเพราะเห็นว่านี่เริ่มเย็นแล้ว
“ก็คงรีบกลับเลยแหละ.....เดี๋ยวจะถึงบ้านค่ำ”
“อืม...งั้นรีบกลับเหอะ ขี่รถดีๆล่ะ”
“อือ....แล้วปออ่ะ ??? กลับเลยป่าว???”
“คงยังหรอก..... เพราะต้องแวะไปดูชุดละครอีก”
“ขับรถดีๆนะ......อย่าขับเร็วนักล่ะ” ภีมพูดด้วยท่าทางบังคับนิดๆ เพราะมันมักบ่นเราว่าเราขับรถเร็ว
“อืม....รู้แล้วน่า”
แล้วเราก็หันไปลาเพื่อนคนอื่นๆต่อ และเรียกเพื่อนที่ต้องไปดูชุดให้ออกไปพร้อมๆกันทีเดียว ตอนที่เราเดินไปที่รถที่จอดอยู่แถวๆหน้ารร. เราก็เห็นภีมขี่รถออกไปโดยมีกิ๊บซ้อนรถไปด้วย ตอนนั้นก็รู้สึกเจ๊บแปล๊บ......รู้สึกว่าจะร้องไห้ยังไงก็ไม่รู้ เพราะดูแล้วภีมก็ดูเหมาะกับกิ๊บดี ภีมที่เป็นคนที่หน้าตากับกิ๊บที่เป็นผู้หญิงสวย ตาโตๆขาวๆน่ารักน่าทะนุถนอม แล้วเราล่ะ........ ไม่ได้มีอะไรที่ผู้หญิงเค้ามีกัน ยังไงผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินขึ้นมาทันที.....
“เฮ้ย!!!!! ปอไปกันได้ยัง.....ยืนเหม่อไรอยู่ได้” เสียงเรียกของบัวทำให้เราตื่นจากภวังค์...
จากนั้นเราก็ไปดูชุดกัน....พอดูชุดเสร็จ ก็ประมาณ 2 ทุ่มแล้วแหละ...เราก็เลยไปส่งเพื่อนๆที่บ้าน...แล้วขับรถกำลังจะกลับบ้าน... รู้สึกอยากกินอะไรหวานๆ ก็เลยตั้งใจว่าจะแวะซื้อขนมกินที่ร้านขายนมปั่นซะหน่อย ขณะที่เราขับรถมาถึงตรงหน้าห้าง......... (ซึ่งร้านนมอยู่ข้างห้างนี่เอง) เราก็เลยหาที่จอดรถตรงหน้าห้างเพื่อจะเดินไปซื้อขนม... แล้วสายตาเราก็มองไปเห็นร้านขายข้าวเกรียบปากหม้อที่อยู่ไม่ไกลจากที่เราจอดรถมากนัก..... ภาพที่เราเห็นก็คือ ภีมกำลังช่วยกิ๊บขายข้าวเกรียบปากหม้ออยู่ (เป็นร้านที่ของที่บ้านกิ๊บ)
ยิ่งเรามาเห็นภาพแบบนี้เรายิ่งอยากจะร้องไห้ ....น้ำตาปริ่มๆเหมือนมันกำลังจะไหลออกมา..... พร้อมกับนึกถึงคำพูดที่ภีมพูดกับเราที่หน้ารร.ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ “ก็คงรีบกลับเลยแหละ.....เดี๋ยวจะถึงบ้านค่ำ” แต่นี่ 2 ทุ่มกว่าแล้ว..แต่ภีมยังอยู่ที่นี่.....เราก็เริ่มคิดมากขึ้นมาทันทีว่าสองคนนี้มีอะไรกันมากกว่าเพื่อนรึเปล่า..... จากนั้นเราก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที....
พอเดินไปถึงร้านนม...ก็เห็น เจมส์ ยู หนึ่ง ซึ่งเป็นเพื่อนในกลุ่มเรานี่แหละ....แต่สามคนนี้มักจะเกาะกลุ่มอยู่กะไอ้โอ๊ตและภีม (คือประมาณว่ากลุ่มเราเป็นกลุ่มใหญ่อย่างที่เคยบอกมีทั้งผู้ชาย ผู้หญิง กระเทยและเกย์ แต่ภายในกลุ่มก็ยังแบ่งอีก คือพวกผู้ชายก็มักจะอยู่ด้วยกัน ส่วนที่เหลือก็เกาะติดกัน แต่เราก็อยู่กลุ่มเดียวกัน) พวกมันสามคนก็เลยเรียกเราไปนั่งกินนมกับมันด้วย
“เอ้ย...ทำไมยังไม่กันอีกอ่ะ” เราถามพวกนั้นมัน......พยายามทำหน้ากลบเกลื่อนความเศร้าที่ถาโถมอยู่ในใจ
“พอดีอยากแดกอ่ะ....ก็เลยมานั่งชิวกัน” ไอ้หนึ่งตอบ
เราก็เลยแกล้งถามไอ้พวกนี้ว่ามีใครรู้รึป่าวว่าภีมอยู่ที่ร้านของกิ๊บ(ก็ร้านมันไม่ไกลจากกันมากเท่าไหร่) เผื่อว่าจะรู้อะไรดีๆที่จะช่วยให้เราเข้าใจอะไรมากยิ่งขึ้น........
“นี่มากันแค่นี้เหอ....ไอ้โอ๊ตกะภีมไม่มาด้วยเหรอ...” แล้วไอ้ยูก็ตอบว่า
“ไอ้โอ๊ตมันรีบกลับบ้านไปแล้ว..พรุ่งนี้มันมีแข่งบอล ส่วนไอ้ภีมก็กลับแล้วเหมือนกัน..เห็นมันรีบๆสงสัยที่ธุระที่บ้าน” ตอนนั้นเรายิ่งรู้สึกแย่ไปใหญ่.......... มันต้องมีไรไม่ดีแน่ๆเลย.......... แต่เราก็พยายามทำหน้าให้เป็นปกติทั้งๆที่อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ
เราก็นั่งกินนมนั่งคุยกับพวกมันไปเรื่อยๆแหละ... พอได้คุยกะพวกมันก็ทำให้เราลืมความรู้สึกเศร้าๆที่อยู่ในใจได้บ้าง เพราะพวกมันเป็นคนคุยสนุก...ก็คุยไปขำไป ก็ช่วยสบายใจดีเหมือนกัน......
หลังจากนั้นไม่นานก็แยกย้ายกันกลับ....ซึ่งตอนนั้นก็ประมาณ 4 ทุ่มแล้ว เราก็เดินไปเอารถที่จอดไว้....ก็ไม่วายที่จะมองไปที่ร้านข้าวเกรียบปากหม้อ....ซึ่งตอนนี้ก็เห็นเจ้าของร้านกำลังสาละวนเก็บร้านกันอยู่ เรามองไปที่กิ๊บซึ่งกำลังนั่งนับตังค์อยู่ก็ไม่เห็นภีมอยู่แล้ว...... เราก็กำลังจะหันหน้ากลับมา...แต่แล้วหางตาเราก็รู้สึกว่าเห็นผู้ชายใส่เสื้อสีดำ (ซึ่งวันนี้ภีมใส่เสื้อสีดำมา) เราก็เลยหันไปดูให้เต็มตา.......... ภาพที่เราเห็นถึงกับทำให้เราน้ำตาไหลนองหน้า เพราะป่านนี้ 4 ทุ่มแล้ว แต่ภีมยังอยู่ที่ร้านของกิ๊บอยู่เลย..... เรารีบขึ้นรถและขับออกไปทันทีพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม.............. มันคงไม่ใช่แค่การคิดมากของเราแล้วแหละ.....มันต้องมีอะไร ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล....
#############################################################################
แค่นี้ก่อนนะ................. ออกไปข้างนอกกะเพื่อนๆก่อน.....
เดี๋ยวค่อยเจอกันใหม่...............
ขอบคุณทุกคำแนะนำ และขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องของเรา ...........................
-
จี๊ดเรยยยย ใครเหนแบบนี้ก้อต้องปวดใจ
แฟนเราไปอยู่กะคนอื่น
ฮึ่ย โมโหภีม ลุ้นให้เจมส์เป็นพระเอก
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
ทำอย่างงี้ได้ไงฟะ :m16:
โกหกกันชัดๆ :angry2:
-
จี๊ก ๆ ๆ จี๊ดเลย :m25: ภีมทำงี้ได้ไง
อ่านทันหล่ะ :mc4:
-
ตาภีม :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
ซะงั้นอ่ะ :a6: :a6:
คุณนกกระจอกเทศนี่ขยันจริงๆนะครับ
เป็นกำลังใจให้อีกครั้ง สู้ๆ :a1:
-
อยากรู้ตอนต่อไปจาง ไงสู้ๆๆน๊า
-
o7 เจ็บจี๊ดๆๆๆ อ่านตอนนี้แล้วเศร้าง่ะ :m24: เก็บหลักฐาน แชะๆๆ ภีมจะได้ดิ้นไม่หลุด :o12:
-
โลเกชั่นในเรื่อง เป็นโรงเรียนชายล้วน มีนร.หญิง ตอนม.ปลาย ตรงข้ามเป็น ร.ร.หญิง แถมอยู่ในภาคตะวันออกอีก ไมมันละม้ายคล้าย ร.ร.เก่าเราจังเลยหว่า ใช่ เบญจมราชูทิศ จันทบุรี ป่ะเนี่ย เราเปนศิษย์เก่าที่นั่นอ่ะคับ :confuse:
-
ปรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆแตกเลยอย่างนี้ ต้องมีสาวไส้ เอาความจิง
-
ช่ายแล้ว....................เราก็เป็นเด็กเบญจมราชูทิศ จันทบุรี
ดีใจเจอญาติ....... แล้วคุณ Champnarok 007 นี่รุ่นไหนเนี่ย...???
เผื่อจะเคยเห็นกันบ้าง
-
:angry2: ทำไมมันชอบทำกันแบบนี้ล่ะ
มันน่าเจ็บใจ ทำไมต้องหลอกกันด้วย :serius2:
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๑๓ ##
มาลงให้อีกตอนนะ................... มาต่อกันเลย
ตอนนี้แหละ............ได้เคลียร์กันให้รู้เรื่องซะที :m16:
*******************************************************************
แม้ว่าเหตุการณ์ในวันนั้นจะผ่านมาแล้วหลายวัน..... แต่สำหรับเราภาพในวันนั้นยังคงชัดเจนอยู่และมันก็ทำให้เราหลับทั้งน้ำตาในเกือบทุกๆคืน..................
ถึงแม้ว่าเราจะอยากรู้เหลือเกินว่าภาพที่เห็นในวันนั้นมันหมายความว่าอย่างไร?? แต่เราก็เลือกที่จะไม่ถามภีมเพราะยังมีความเชื่ออยู่เล็กๆว่า....... มันต้องไม่มีอะไรเค้าอาจจะเป็นแค่เพื่อนกัน...
ทุกๆวันที่มารร.เราพยายามที่จะทำตัวร่าเริงสนุกสนานอยู่กับเพื่อนๆ .... ด้วยความที่เราเป็นคนสนุกสนานและมักจะสร้างเสียงหัวเราะให้กับเพื่อนๆอยู่เสมอ เมื่อไหร่ที่เราดูเงียบเหงาลงก็คงไม่ยากที่เพื่อนๆจะจับผิดได้...ว่าเราต้องมีเรื่องไม่สบายใจ.....
มันอึดอัดนะที่เวลาเราคบกับใครแล้วบอกให้คนอื่นรู้ไม่ได้.... มีปัญหาก็ปรึกษาใครไม่ได้ ในเวลาที่เราเห็นเค้าอยู่กับคนอื่นเราอยากจะแสดงความหึงหวงแล้วบอกให้คนอื่นรู้ว่า “คนนี้เค้าเป็นแฟนฉัน” เราก็ทำไม่ได้...ต้องพยายามเก็บความรู้สึกนั้นไว้.........
ในช่วงนั้นยังดีที่มีละครเวทีเรามีงานที่ต้องคิดต้องทำอีกเยอะ.... มันก็ช่วยให้เราลืมเรื่องไม่สบายใจเหล่านั้นได้บ้าง แต่มันก็เป็นแค่ช่วงเวลาที่ทำงานยุ่งๆเท่านั้นที่เราจะลืมคิดได้..... เพราะเวลาที่เหลือก็มักจะถูกใช้ไปในการคิดเรื่องเศร้าๆนั้นอีก.... ยิ่งเป็นช่วงก่อนนอนเมื่อหัวถึงหมอนแต่นอนไม่หลับเมื่อไหร่เราก็ต้องนึกถึงมันอีก แล้วสุดท้าย...เราก็นอนหลับทั้งน้ำตา......
เวลาที่อยู่ในห้องเราก็จะคอยมองภีมอยู่เสมอ... ว่าภีมกะกิ๊บเป็นไงบ้าง แต่มันก็เหมือนเดิมทุกครั้งก็คือ...เมื่อถึงเวลาว่างเมื่อไหร่.....ไอ้โอ๊ตก็มักจะลุกไปที่อื่นแล้วคนที่มานั่งแทนที่ไอ้โอ๊ตก็คือ “กิ๊บ” แล้วกิ๊บกะภีมก็จะพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน
เมื่องานละครผ่านไป..... เราก็ตั้งใจว่าจะถามภีมเรื่องกิ๊บให้รู้เรื่องว่า... ตกลงมันเป็นยังไงกันแน่?? แล้วความสัมพันธ์ของเราล่ะ????...มันยังเหมือนเดิมอยู่รึเปล่า???
หลังเลิกเรียน...วันนั้นเป็นวันที่เราบอกภีมว่ามีเรื่องจะคุยด้วยแล้วขอร้องให้โดดเรียนพิเศษไปกัน.. แล้วนัดเจอกันที่โต๊ะหินอ่อนหน้าอาคารวิทยาศาสตร์
พอดีวันนั้นเราเป็นเวรทำความสะอาดห้องพอดีเราก็เลยกะว่าจะรีบทำเวรแล้วไปคุยกะภีมตามเวลาที่นัด ซึ่งก็เหลือเวลาอีกครึ่งชม. เราซึ่งมีหน้าที่ยกเก้าอี้และปิดหน้าต่างพอเราทำเสร็จก็เห็นว่ากระดานดำยังไม่มีใครเช็ดเพราะเพื่อนที่เหลือก็ช่วยกันกวาดห้องและเก็บขยะกันอยู่ ด้วยความรีบและงานยังไม่เสร็จเราก็เลยรีบเอาผ้าเช็ดกระดานไปชุบน้ำซึ่งต้องเดินลงไปชุบที่ห้องน้ำด้านล่างของตึกซึ่งต้องเดินผ่านห้องคอมพิวเตอร์ด้วย
ตอนที่เราเดินกำลังจะถึงหน้าห้องคอมเราก็เห็นภีมนั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องคอม ก็รู้สึกแปลกใจ......ว่าทำไมภีมมาอยู่ที่นี่หรือว่าจะมาทำงานในห้องคอม แต่ท่าทีภีมดูเหมือนกำลังรอใครอยู่... เราก็เลยแอบดูอยู่ข้างต้นเสาแล้วภาพที่เห็นก็คือ..... กิ๊บเดินออกมาจากห้องคอมเพื่อมาหาภีมแล้วเราก็เห็นภีมยื่นพวงกุญแจตุ๊กตาหมีให้กิ๊บ ซึ่งพวงกุญแจอันนั้นเราเป็นคนซื้อให้ภีมเอง
เราน้ำตาไหลขึ้นมาทันที..... ทำอะไรไม่ถูกเลยอยากจะเดินออกไปให้ไกลๆแต่ตอนนั้นขาไม่มีแรงเลย.. พอเราหันหลังเดินกลับ... เราก็พบกับเพื่อนผู้ชายในห้องกลุ่มใหญ่ยืนอยู่ด้านหลังเรา พวกมันก็ตกใจที่เห็นเราร้องไห้ เราก็เลยออกแรงเท่าที่มีวิ่งไปให้เร็วที่สุด พวกมันก็ตะโกนเรียกด้วยความเป็นห่วงแต่เราก็ไม่สนใจ
เรารีบวิ่งกลับไปที่ห้องพอคว้ากระเป๋าได้ก็รีบวิ่งไปที่รถแล้วบึ่งรถกลับบ้านทันที เรานอนห้องไห้อยู่จนค่ำพ่อก็เลยมาตามให้ไปกินข้าว พอพ่อเข้ามาเห็นเราร้องไห้พ่อก็ตกใจเราก็เลยโกหกพ่อว่าปวดหัวมากก็เลยน้ำตาไหล พ่อก็ดูออกว่าเราโกหกแต่ท่านก็ไม่ว่าอะไรแค่ให้เราไปอาบน้ำกินข้าวกินยาแล้วนอนซะ.... เราก็ทำตามอย่างว่าง่าย.... แต่ไอ้สิ่งที่ไม่ง่ายเลยก็คือการข่มตาให้หลับ....
สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น... แล้วพ่อก็เดินไปรับเราก็นอนฟังเสียงพ่อคุยโทรศัพท์
“ฮัลโหลครับ......” “ปอหลับไปแล้ว...” “มีไรค่อยคุยกะปอวันอื่นนะ”
แล้วเสียงพ่อก็เงียบลง แล้วพ่อก็เดินเข้ามาหาเราในห้องแล้วก็พูดกับเราว่า
“ที่ปอเป็นแบบนี้....เพราะมีปัญหากับคนที่เพิ่งทามาใช่มั้ย???” เราก็พยักหน้ารับ แล้วพ่อก็พูดอีกว่า
“พ่อเลี้ยงลูกมาแบบที่ให้ลูกมีอิสระที่จะคิดเองทำอะไรเอง..... ลูกจะได้เรียนรู้ว่าอะไรที่ทำแล้วมันดี/ไม่ดี มันเป็นยังไง โดยพ่อจะยืนดูอยู่ห่างๆ ” เราก็พยักหน้ารับ แล้วพ่อก็พูดอีกพร้อมกับเอามือมาลูบหัวเราว่า...
“ครั้งนี้พ่อก็จะไม่บังคับปอ...ว่าปอต้องทำยังไง.... แต่พ่ออยากบอกปอจำคำพ่อไว้อย่างนึงว่า สิ่งใดก็ตามที่มันจะเป็นของเรา... ไม่ว่ายังไงมันก็เป็นของเราวันยันค่ำ แต่ถ้ามันไม่ใช่..ต่อให้เราดิ้นรนยังไง.... มันก็ไม่มีทางเป็นของเราได้ แม้ว่าสิ่งนั้นมันคือความรักก็เถอะ.... ปอนอนเถอะนะ ”
คำพูดของพ่อช่วยเราได้เยอะเลยทำให้เราคิดอะไรได้มากขึ้น เข้าใจสัจธรรมของความเป็นคนมากขึ้น..................... ทำให้เราหันกลับมามองตัวเองแล้วทบทวนสิ่งที่ผ่านมา เมื่อก่อนที่เราแอบรักจนวันนึงเราได้รับรักตอบมันทำให้เรารู้สึกดีมาก แต่เมื่อเรามองตัวเองมองภีมมองกิ๊บ...... เราก็คิดได้ว่าโลกนี้เค้าสร้างผู้หญิงกับผู้ชายมาให้คู่กัน เป็นของกันและกันเรามันก็แค่คนผิดเพศคนนึงที่ไขว่คว้าและดิ้นรนเพื่อมีรักทั้งๆที่มันไม่ใช่ของๆเรา....
สักวันสิ่งที่มันคู่กันก็ต้องหากันจนเจอ...................
*******************************************************************
รุ่งเช้าเราตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางที่ไม่สดชื่นนัก แม้ว่าการที่เราเข้าใจทุกอย่างแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่เสียใจถ้าต้องเสียสิ่งที่รักไป เราอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ออกไปรร.เช่นเคย เราสัญญากับตัวเองว่าเราจะไม่ร้องไห้อีก ยังไงเราก็รักภีมไปแล้วเราก็ขอรักภีมต่อไปไม่ว่าภีมจะมีใครก็ตาม ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลาไม่นานนักที่เรากะภีมได้คบกันแต่เวลาสั้นๆเหล่านั้นมันก็ช่วยเป็นกำลังใจให้เราได้ทุกครั้งในเวลาที่เรารู้สึกท้อแท้หรือหมดกำลังใจ.....
เมื่อเราเดินเข้ามาในห้องก็รู้สึกว่า..................
ทำไมวันนี้เพื่อนๆในห้องมองเราแปลกๆ รู้สึกว่ามันจะคอยมองเราตลอดว่าเราทำอะไรเดินไปไหนหรือคุยกะใคร จนเพื่อนผู้หญิงและกระเทยในกลุ่มเรียกเราไปคุยด้วย พวกมันก็ถามเราว่า..............
“ปอ...... แกแอบชอบภีมเหรอ” งงอ่ะดิ ????? นี่มันรู้กันได้ไงเนี่ย??? แล้วมันรู้ไรกันมาบ้าง???
“ทะ....ทาม มะ..ไม่เหรอ” เราถามด้วยความตกใจ แล้วบัวก็พูดขึ้นว่า
“ก็พวกไอ้นพนะสิ .... มันบอกว่า..พวกมันเห็นแกวิ่งร้องไห้มาหลังจากที่เห็นภีมกะกิ๊บแอบสวีทกัน”
“...................” เอ๋อออไปเลย พูดไรไม่ออก
“แกอย่าเงียบดิ!!!” เสียงนิดดุ (เราไม่ได้อยากเงียบนะ...แต่แค่พูดไรไม่ออก )
“โอ๊ย!!!!!!! ... งงไปหมดแล้วเนี่ย ... ว่าตกลงมันเป็นไง??? แกยังไงกะภีม??? แล้วภีมกะกิ๊บนี่ยังไงกัน???” เสียงฝนพูดขึ้นด้วยความงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
".............." เราก็ยังคงเงียบ ยิ่งทำให้เพื่อนๆรู้สึกเป็นห่วงไปกันใหญ่
"แกจะมามัวเงียบแบบนี้อยู่ไม่ได้นะ..... แกรู้มั้ย?? ว่าตอนนี้.... เรื่องรักสามเศร้าของแกนี่...เค้ารู้กันทั้งห้องแล้วนะ" บัวพูดขึ้น
"ปอ... พวกเราเป็นเพื่อนแกนะ... แกมีอะไรทำไมแกมองข้ามพวกเราว้ะ.... เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนนะ" ต๊ะพูด
"ก็แล้วจะให้เราอะไรล่ะ....." ตอนนั้นรู้สึกสับสนไปหมด ว่ามันยังไง
"มีอะไรก็เล่ามาทั้งหมดนั่นแหละ .." อันนี้นิดพูด
"ก็คือว่า..........." แล้วเราก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนๆฟัง ว่าเราเริ่มชอบภีมตั้งแต่ตอนไหน แล้วระหว่างเรากับภีมเป็นไงบ้างแต่เราก็ไม่ได้บอกเพื่อนๆหรอกนะ ว่าเราคบกันเป็นแฟนเพราะเราเคยสัญญากันไว้แล้วอีกอย่างตอนนั้นเราก็ไม่รู้ว่าเรากะภีมยังเป็นแฟนกันอยู่รึเปล่า??
พอเพื่อนๆได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากเราซึ่งรวมถึงเรื่องที่เราเห็นภีมกะกิ๊บอยู่ด้วยกันด้วย เพื่อนก็เลยบอกว่าให้เราถามภีมไปเลยว่ามันเป็นยังไงแต่ถึงเพื่อนๆไม่บอกให้ถามแต่สถานการณ์มันเป็นแบบนี้แล้ว เราเองก็คิดอยู่แล้วว่าจะถามภีมให้รู้เรื่อง............
ยังเป็นโชคดีที่เรามีเพื่อนที่ดี..... เพื่อนที่คอยอยู่ข้างๆเราเข้าใจเรา.... คอยช่วยเหลือคอยให้กำลังใจเรา มันก็ช่วยให้เรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้น เบาบางลงได้บ้าง
การเรียนวันนั้นผ่านไปอย่างเชื่องช้า เป็นวันที่น่าเบื่อมากๆสำหรับเรา เรียนก็เรียนไม่รู้เรื่องสมองมันเหมือนไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว...........
ภีมก็ดูเหมือนจะห่างๆออกไปจากกลุ่มไม่ค่อยมานั่งคุยกับเพื่อนในกลุ่มเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ถ้าว่างภีมก็จะนั่งอยู่กับที่แล้วก็จะนั่งคุยกะกิ๊บตลอด มันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ไปกันใหญ่ แต่มันก็คงไม่แปลกเพราะเพื่อนในห้องเข้าใจว่าเราชอบภีม ภีมมันก็เลยทำตัวห่างเหินกับเรามันคงกลัวว่าถ้ามันยังคุยเล่นกับเราเหมือนเดิมคนอื่นๆจะคิดว่า...เรากะมันคบกัน
หลังจากเลิกเรียน...... หลังจากเรียนพิเศษเสร็จแล้วกลับมาบ้านเราก็โทรหาภีมทันที
"เออ....ปอว่าไง" ภีมก็ถามทั้งๆที่รู้ว่าเราจะโทรมาคุยเรื่องอะไร
"ภีมก็น่าจะรู้"
"อืม....ปอก็ว่ามาสิ"
จากนั้นเราก็คุยกะภีมถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดรวมถึงภาพที่เราเห็นในวันนั้นด้วย......................
สำหรับเรื่องกิ๊บ...ภีมบอกว่าภีมกับกิ๊บไม่ได้คบกันยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่.... เพียงแต่ว่ากิ๊บบอกภีมว่ากิ๊บชอบภีม...จะขอคบกับภีม ภีมก็ไม่กล้าบอกกิ๊บว่าภีมมีแฟนแล้วคือเรา ภีมก็เลยบอกกิ๊บว่า...ยังไม่มีแฟน ระหว่างกิ๊บกับภีมก็ให้ดูๆกันไปก่อน แต่ยังไงภีมก็ไม่คบกับกิ๊บหรอกเพราะภีมมีปอแล้ว ตอนนั้นมันทำให้เราอึดอัดมาก การที่เราต้องแอบคบกะภีมมันทำให้ภีมทำตัวลำบากขนาดนี้เลยเหรอ???
เราก็เลยบอกภีมว่า...เรื่องระหว่างน่ะ..ช่างมันเหอะ ตอนนี้เพื่อนๆในห้องต่างก็เข้าใจว่าเราแอบชอบภีมก็ยิ่งทำให้ภีมทำตัวไม่ถูกแล้วอีกอย่างกิ๊บก็ชอบภีมอยู่ ระหว่างเรากะภีมก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเถอะ.... เพราะยังไงภีมก็เป็นผู้ชาย..มันคงไม่ดีกับภีมแน่ถ้าใครๆรู้ว่าเราคบกัน ภีมก็ลองเปิดใจให้กับกิ๊บดูเหอะ..... แต่สำหรับปอแล้ว...ปอรักภีมไปแล้วปอก็จะขอรักภีมต่อไป....
*******************************************************************
หลังจากวันนั้นมา......ระหว่างเรากะภีมก็ไม่มีอะไรต่อกันมากนัก เราคุยกะภีมน้อยลงจากเดิมที่โทรไปคุยทุกวัน...ก็เปลี่ยนมาเป็น สามวันครั้งนึง เวลาอยู่รร.ช่วงแรกๆที่เพื่อนๆรู้กัน ภีมก็ทำตัวห่างๆจากเรา........ เราก็เข้าใจอ่ะนะ
แต่พอหลังจากนั้น....เราก็คุยกันเป็นเพื่อนเหมือนเดิม แล้วภีมก็บอกเราว่า..ภีมกะกิ๊บก็ไม่ได้คบกัน... เพราะภีมคิดกับกิ๊บแค่เพื่อน.................
ส่วนเรื่องของเรากะภีมก็ขอให้เราดูกันไปก่อนได้มั้ย ??? เราอาจจะไม่ต้องใช้คำว่าแฟน .. เราไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน .. แค่เราเป็นห่วงกันคอยช่วยเหลือดูแลกัน แต่สถานะภาพภายนอกก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ เราไม่ต้องปิดกั้นตัวเองถ้ามีใครที่ตัวเองพอใจก็ไปคบกับคนนั้นได้ เพื่อดูว่า... ระหว่างเรา..มันสมควรเป็นแบบไหน???
เราไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน......................
เราอาจจะเป็นมากกว่าเพื่อน แต่เราก็ไม่ได้เป็นแฟนกัน.........
นี่คือ... คำนิยามความสัมพันธ์ของเราสองคน
*********************************************************************
หลังจากวันนั้นเรามาก็ดีกับภีมเหมือนเดิม...... อ้อ.. ไม่สิ.. เราดีกับภีมมากขึ้น เพราะว่ามันก็ไม่ได้ลำบากอะไรที่เราจะดีกับคนที่เรารัก... เราทำมันด้วยความเต็มใจ
เราไม่อยากจะเสียเวลาไปเปล่าๆ เราอยากให้ทุกวันที่ผ่านไปเราได้ทำดีกับภีมอย่างที่อยากทำ เพราะถ้าวันนึงมันมีอะไรที่ต้องเปลี่ยนแปลงไป...... เราจะได้ไม่มานั่งเสียใจ เพราะเราได้ดูแลคนที่รักอย่างดีที่สุดแล้ว
“เราไม่มองว่า..วันนี้ภีมทำอะไรให้เรา แต่เราจะมองว่าวันนี้เราทำไรให้ภีมรึยัง”
#################################################################
ตอนนี้มันอาจตึงๆหน่อยนะ............. เพราะมันมีอะไรเกิดขึ้นเยอะมาก.... o12
บางคำพูดบางประโยคที่เราคิดและทำในตอนนั้น.... มันอาจจะดูเวอร์ๆไปหน่อย..
แต่มันก็เพราะความรักอะน่ะ.... บางทีความรักมันก็ทำให้เราคิด...เราทำ.. อะไรบางอย่างที่มันดูงี่เง้ากับคนรอบข้าง
ขอบคุณ...... คุณผู้อ่านทุกคนที่ยังอยู่เป็นกำลังใจ... และคอยติดตามเรื่องของเรา :oni2:
เราจะตอบแทนด้วยการขยันๆมาลงให้อ่านกันก็แล้วกันนะ.................................. :m13:
เจอกันใหม่ตอนหน้า
:bye2:
-
หง่า ตอนนี้เศร้าเนอะ
ขอแค่ได้รักได้อยู่ได้ทำเพื่อนเทอร์ แค่นี้ก้อเป็นสุขแล้ว
เป็นกำลังใจให้ ปอนะ สู้ต่อไปค้าบบบ
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
นับถือความรักของปอจัง o13
ขอแค่ได้รักก็พอสินะ
-
มีต่อไหมรึว่าจบแล้ว
:m23:
-
เรื่องยังไม่จบน๊า......................... ยังไม่ถึงครี่งเลย
ยังมีอะไรเกิดขึ้นอีกเยอะ............
ติดตามกันด้วยนะ :oni2: :oni2: :oni2:
-
สำนวนการเขียนอ่านแล้วทำให้รู้สึกสดชื่น...คิดถึงรักใส ๆ ดีจัง :m1:
สะดุดนิดส์นึงตรงช่วงแรก ๆ ที่แนะนำตัวละครเยอะและยังไม่ค่อย
สัมพันธ์กับบทเท่าไหร่....แต่หลังๆ ก็รื่นแล้วนี่นะ...หนุกหนาน ๆๆๆ
เอาใจช่วยกับการเดินทางของความรักระหว่างภีมกับปอต่อไป.....
ปล +1 ให้เป็นกะลางจายยยยยยยย :mc4:
:catrun:
-
นี่แหละรักจิง อยากทำให้ได้แบบนี้บ้างจัง
-
นับถือความรักของปอจริงๆ..
ขอแค่ได้รัก..รักโดยไม่ได้หวังผลตอบแทน..
อย่างนี้สินะที่เค้าเรียกว่า..ความรัก(บริสุทธิ์)..
แต่ก็ยังหวังให้คนดีๆอย่างปอได้มีที่อยู่ในหัวใจ(ภีม)บ้างนะ..
จะติดตามต่อไปน๊า..
-
ความรักที่ไม่หวังครอบครองมันก็เป็นเยี่ยงนี้แล่ะ จะมีคุณค่าและยิ่งใหญ่เสมอ นับถือๆๆ o14
-
ตอนนี้ประทับใจมาก แต่บรรยากาศแอบเศร้าๆ :sad2:
รออ่านตอนต่อไปน้า
-
อ่านตั้งแต่ตอนแรก สนุกดีคับ ว่าแต่เรื่องเกิดผ่านมานานยังอะคับ อิอิ :mc2:
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๑๔ ##
“เฮ้ย....ปอ ทำไรน่ะ...” เสียงของเจมส์ที่กระซิ๊บถามเรา หลังจากที่มันเห็นเรากำลังทำท่าทางลับๆล่อๆอยู่ตรงโต๊ะของภีม
“ไม่มีไรหรอก.... เค้าแค่ซื้อขนมมาฝากภีมนะ” เราทำหน้ายิ้มแหยๆ แล้วเอาลูกอมฮาร์ทบีทที่เราซื้อมาใส่เอาไว้ใต้โต๊ะภีมอย่างที่ตั้งใจ ซึ่งเราจะทำแบบนี้อยู่ทุกๆวันโดยภีมมันก็รู้อ่ะนะว่าเป็นเราที่แอบซื้อมาให้มัน
“โห.... ไรเนี่ย.. ให้แต่ไอ้ภีมนะ” เจมส์มันท่าทางน้อยใจมาก
“เจมส์ก็รู้ว่าเค้าคิดไงกะภีม....”
“ก็เราอยากได้บ้างนิ.... วันหลังซื้อมาให้เราด้วยนะ เราอยากได้บ้างอ่ะ.. นะ... นะ” อะไรกันล่ะเนี่ย.... เอาว้ะ..กล้าขอก็กล้าให้เราก็เลยตอบตกลงมันไปว่าถ้าซื้อมาให้ภีมอีกก็จะซื้อมาให้เจมส์ด้วย มันก็ยิ้มหน้าบานเลย (ไรว้ะ...ทำตัวยังกะเด็ก แต่ก็......น่ารักดีเฮอะ)
หลังจากนั้นเราก็เดินออกไปเข้าแถวเคารพธงชาติที่หน้าห้อง เพราะเป็นวันศุกร์ก็เลยจะเข้าแถวหน้าห้องโฮมรูม
“ปอ.... ปอนี่ตัวหอมดีเนอะ..” เสียงเจมส์นั่นเอง นี่มันยืนอยู่ข้างเราตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย.??
“อยากรู้จังว่าจะหอมทั้งตัวรึเปล่า????” เอาแล้วไง....... มันไม่พูดเฉยๆนะ มันยื่นหน้ามาใกล้เรามากๆ เหมือนจะหอมเราอย่างงั้นแหละ
“..............” เราก็เอ๋ออออ่ะดิ.. เจมส์นี่มันผีเข้าผีออกจริงๆ บางทีก็ทำอะไรใจเราใจเต้น บางทีก็ทำเฉยๆ แต่ตอนนี้ดิ....... ใจเราเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว
“อะไรของเมิงเนี่ย.... ไอ้เจมส์.. เค้ากำลังสวดมนต์กันอยู่... แล้วเมิงคุยไรเนี่ย...” ภีมพูดด้วยท่าทีรำคาญ
“เมิงวุ่นไรเนี่ย........ กูคุยกะปอไม่ใช่เมิง” เจมส์ก็ดูท่าทางหัวเสีย
“ปอ.........มายืนข้างเค้านี่มา” ภีมพูดออกแกมบังคับ ด้วยหน้าตาบึ้งๆแบบนั้นแล้ว เราจะทำไรได้ล่ะ... ก็รีบเดินไปยืนข้างๆภีมนะสิ
“ยืนให้ไอ้เจมส์มันฉอเลาะอยู่ได้......... ชอบมันเหรอ???” โดนบ่นเลย..
“เจมส์มันก็น่ารักดีนะ...... เค้าก็เคยแอบมองมันเหมือนกัน” ก็ตอบไปตามจริงอะน่ะ....... ก็เจมส์มันน่ารักจริงนิ แต่ภีมดิ.... ทามไมหน้าบึงแบบนั้นอ่า........ครายไปทามให้โกรธเหอ... (ตอนนั้นเราไร้เดียงสามากๆ ใครจะไปรู้ล่ะว่าหึง..... ก็ภีมเป็นคนบอกเองว่า... ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน......... โว๊ว... โว้ว.. ต้องร้องแบบดาเอนโดรฟินด้วยนะ)
“เออ... งั้นเค้าขอโทษแล้วกัน... ที่ไปขัดความสุข” แล้วภีมมันก็เดินไปเลย... ปล่อยเราให้ยืนงงอยู่หน้าห้อง...........
หลังจากนั้นเราก็เดินไปเอากระเป๋าตัวเองที่โต๊ะเรียน เพราะว่าวันนี้เราต้องไปแข่งวาดภาพระดับจังหวัด ก่อนที่จะออกจากห้องเพื่อนๆก็อวยพรกันยกใหญ่ เราพยายามมองหาภีมก็ไม่เห็นมันอยู่ในห้องแล้ว... เราก็เลยลงไปข้างล่างเพื่อที่จะไปขึ้นรถตู้ของรร.ที่จอดรออยู่หน้าตึก พอลงไปเราก็เห็นคนที่เรามองหาตอนที่อยู่ในห้องยืนอยู่ที่หน้าบันได
“ภีม......... ทำไมมาอยู่นี่หละ ” เราถามด้วยความงง.. แต่แอบดีใจที่ได้เจอภีมก่อนที่จะไปแข่ง
“ก็มารอปอไง...”
“รอเค้า........ภีมมีไรเหอ”
“ทำให้เต็มที่นะ.... เค้าจะเอาใจช่วย” ภีมพูดด้วยน่าตาจริงจัง แล้วภีมก็หอมแก้มเราแล้วก็เดินขึ้นห้องไปปล่อยให้เรายืนงงอยู่ตรงนั้น แต่เราก็แอบเห็นภีมหูแดงเลย สงสัยจะอายมาก
จากนั้นเราก็ไปขึ้นรถตู้พร้อมกับคนอื่นๆที่ต้องไปแข่งเหมือนกัน ตอนนั้นเราไปแข่งวาดภาพแรเงา บรรยากาศในรถตู้ก็เป็นไปอย่างสนุกสนานทุกคนก็นั่งคุยเล่นกันไปตลอดทาง เพราะว่าที่นั่งไปในรถก็มีแต่คนที่ไปแข่งวาดภาพทั้งนั้นซึ่งก็จะแบ่งไปตามแต่ละประเภท ส่วนใหญ่ก็จะเป็นคนเดิมๆที่เคยไปแข่งทำให้ทุกๆคนรู้จักกันหมดก็เลยทำให้ไม่น่าเบื่อ ส่วนเราก็นั่งยิ้มไปตลอดทางนึกภาพตอนที่ภีมพูดให้กำลังใจแล้วก็ตอนที่ภีมหอมแก้มเรา มันทำให้เรามีกำลังใจมาก
ตอนบ่ายๆหลังจากที่การแข่งขันเพิ่งผ่านไป เรากำลังนั่งเล่นอยู่กับพี่ๆที่ไปแข่งด้วยกันแล้วก็มีคนโทรเข้ามือถือเรา
“ฮัลโหล.........”
“ปอเหรอ...... ภีมเองนะ เป็นไง..รู้ผลรึยัง????”
“ยังเลย...... นี่เค้าเพิ่งแข่งเสร็จเอง... คงต้องรออีกัพกนึงแหละ”
“เหรอ........ แล้วคิดว่าจะได้มั้ย?? ทำดีรึเปล่า??”
“ก็โอเคนะ......... แบบที่วาดไม่ยากเท่าไหร่ แต่ก็....ต้องแล้วแต่กรรมการแหละ”
คือเวลาแข่งวาดภาพแรเงาเนี่ย... ถ้าเป็นภาพเหมือนส่วนใหญ่แล้วจะมีสองแบบ คือภาพเหมือนของรูปทรงกับวาดภาพเหมือนที่มีแบบเป็นของจริง เช่นคนหรือ ดอกไม้ ผลไม้ แต่ประเภทที่เราแข่งนะเป็นแบบวาดภาพเหมือนรูปทรงซึ่งจะมีหุ่นประติมากรรมรูปคนในสมัยกรีกเป็นแบบ แต่ละคนที่แข่งขันก็จะเลือกที่นั่งกันเองซึ่งจะนั่งล้อมรอบเป็นวงกลมโดยมีหุ่นต้นแบบอยู่ตรงกลาง ก็ประมาณนี้แหละนะ ที่อธิบายซะยืดยาวเพราะอยากให้ผู้อ่านนึกภาพออกอ่ะนะ.......................
“งั้นเราก็คุยกันไปเรื่อยๆแล้วกันเนอะ...”
“แล้วภีมไม่เรียนเหรอ???” ตอนนั้นเป็นช่วงบ่ายๆซึ่งก็เป็นช่วงเข้าเรียนของตอนบ่ายแล้ว
“อาจารย์แกไม่สอน พอดีแกมีประชุมนะ... ก็เลยว่าง” เรากะภีมก็คุยกันไปเรื่อยๆ ภีมก็บอกว่าวันนี้เรียนอะไรไปบ้าง... แล้วก็บอกงานที่เราจำต้องไปตามส่งให้ทันเพื่อนๆซึ่งรวมถึงการบ้านของแต่ละวิชาด้วย
“น้องปอๆ....... น้องปอได้ที่1 นะ ผลเพิ่งติดประกาศเมื่อกี๊เอง” พี่ที่ไปแข่งด้วยกันวิ่งมาบอกผล
“จริงดิพี่..... ดีใจอ่ะ....”
“ปอ........ ได้ที่1 เหรอ” เสียงภีมพูดด้วยความดีใจ
“อืม........ ดีใจด้วยนะ”
“อืม..... ก็คงเพราะเค้าได้กำลังดีใจดีอ่ะแหละ” คำพูดของเราทำให้ภีมเงียบไปแป๊ปนึง แล้วภีมก็พูดขึ้นว่า
“งั้นเดี๋ยวเค้าไปบอกเพื่อนๆในห้องก่อนนะ”
“เออ... เดี๋ยวเจอกันที่รร.นะ” แล้วภีมก็วางสายไป
***********************************************************************
“เอ้า............ ดื่ม เฮ้ย!!!! หมดแก้วนะโว้ย!!” ประหนึ่งว่ามากินเหล้ากัน.......... แต่คุณผู้อ่านอย่าเพิ่งเข้าใจผินะ ตอนนั้นเราอยู่ม.5 เอง ถ้าจะมาดื่มเหล้าเนี่ย... คงไม่เหมาะเท่าไหร่ ไอ้ที่หมดแก้วเนี่ย... “น้ำอัดลม” ดริ้งจนจุกแล้ว
หลังจากที่เลิกเรียนพิเศษกันกลุ่มเราก็เลยนัดกันมากินหมูกระทะเพื่อฉลองที่เราชนะการแข่งขันวาดภาพ เพื่อนๆก็แสดงความยินดีกับเรากันใหญ่ ในวันนี้เพื่อนๆในกลุ่มก็มากันพร้อมหน้าพร้อมตา
“ปอ...... ย่างให้เรากินบ้างดิ.. เราดูไปเป็นอ่ะ... ว่ามันสุกรึยัง” เจมส์พูดหลังจากที่มันขอเปลี่ยนที่กะบัวเพื่อมานั่งข้างเรา
“อะไรเนี่ย..... นี่มาฉลองให้เรานะ เจมส์ต่างหากที่ต้องย่างให้เรากิน” ก็มันจริงนิ ... ผู้อ่านว่าใช่ป่ะ??
“นี่ไอ้เจมส์..... มือเมิงเป็นง่อยรึไงว้ะ??”
“ถ้ากูเป็นง่อย... แล้วปอย่างให้กินกูก็ยอมว้ะ!!” เจมส์พูดแล้วหันมาทำตาหวานใส่เรา เราอ่ะเหรอ.....แฮ่ ๆ ก็เขินอ่ะดิ
“เดี๋ยวก็ได้เป็นง่อยสมใจหรอกเมิง” ไอ้โอ๊ตพูดท้าทายเจมส์
“เฮ้ย... หยุดเถียงกันซะที เจมส์... เดี๋ยวเราย่างให้กินเอง ” พอเราพูดออกไปด้วยความหัวเสีย ที่มันเถียงกันไม่เลิก ..... เจมส์นี่ยิ้มหน้าบานเลย
“ฝน.... ย่างให้กูกินบ้างดิ” ภีมพูดกระแทกเสียงออกมา
“ทำไมไอ้ภีม..... เมิงเป็นง่อยไปอีกคนแล้วเหรอ??” เสียงไอ้โอ๊ตพูดขึ้น
“พวกเมิงจะกวนตีนกันทำไมนักว้ะ..... ” นิดพูดห้ามไว้ซะก่อนที่จะมีการต่อปากต่อคำกันอีก
นั่งกินนั่งดริ๊งน้ำอัดลมกันจนแน่นท้อง ก็สมควรแก่เวลาที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน
หลังจากที่ล่ำลากันเรียบร้อยเราก็เดินไปที่รถ แล้วเจมส์ก็รีบวิ่งมาที่เรา
“ปอ ๆ..... รอก่อน” เราก็หยุดยืนรอ
“มีไรเหรอ?? รึว่าจะกลับด้วยกัน”
“เปล่าๆ เราเอารถมา... อ่ะ..ให้” เจมส์พูดพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญกล่องนึงมาให้เรา
“ให้เราเหรอ... ให้ทำไมอ่ะ”
“ก็เป็นของขวัญที่ปอชนะไง” ตอนนั้นเรารู้สึกงงผสมกับความดีใจ ไม่นาเชื่อว่าเจมส์จะทำอะไรแบบนี้ด้วย...
“ไม่เห็นต้องลำบากเลย..... เปลืองเงินเปล่าๆ” ถึงจะรู้สึกดีแต่ก็เกรงใจเจมส์อ่ะนะ
“เหอะน่า...รับไว้เหอะ ไม่งั้นคนให้เค้าจะเสียน้ำใจนะ”
“ขอบใจนะ...”
“ไม่เป็นไรหรอก... เราเต็มใจ.. ก็ลองดูแล้วกันนะ ไม่รู้ว่าปอจะใช้ได้รึเปล่า?? เราก็ไม่เคยซื้อของให้ใครด้วย..”
“อืม... งั้นเรากลับก่อนนะ เจมส์ก็กลับดีๆล่ะ”
ก่อนที่จะเข้านอนเราก็เอาของขวัญที่เจมส์ซื้อให้มาเปิดดู แอบตื่นเต้นเหมือนกันนะ...ว่ามันจะซื้ออะไรให้เรา พอเปิดดูก็เห็นกล่องสีน้ำขนาดใหญ่ของ Pentel แล้วก็มีจดหมายน้อยเขียนมาด้วยว่า......
เจมส์
เราไม่รู้จะซื้ออะไรให้ดีอ่ะ....... มีเวลาเลือกแป๊ปเดียวเองกลัวมาไม่ทันนัด
เราเห็นว่า.. ปอน่าจะต้องใช้มันเวลาวาดภาพ เราชอบภาพที่ปอวาดทุกภาพเลยนะ (เท่าที่เคยเห็นอ่ะ)
ปอวาดภาพสวยมากเลย... ภาพแรเงาก็สวย ภาพสีน้ำก็สวย ถ้ามีโอกาสก็วาดให้เราสักภาพนะ.....
ยินดีด้วยนะ... สำหรับผลการประกวด
คนที่คอยเป็นห่วงอยู่ห่างๆ
เราอ่านจดหมายไปก็ยิ้มไป........ จริงๆแล้วเจมส์มันก็มีมุมน่ารักๆกะเค้าเหมือนกันเฮอะ... จากจดหมายฉบับนี้ก็เหมือนว่าเจมส์จะแอบบอกความรู้สึกลึกๆของตัวเองมาด้วย เราก็รู้สึกดีนะ.. อย่างน้อยมีคนรักก็ดีกว่ามีคนเกลียด แล้วอีกอย่างเจมส์ก็ไม่เคยทำไรเกินเลย.. แถมยังน่ารักอีกด้วย... (เอาแล้วไง.. เริ่มเคลิ้มแล้ว) แต่ยังไงตอนนั้น..ในใจเราก็ยังมีแค่ภีมคนเดียว ถ้าหัวใจเราตอนนั้นยังว่างอยู่นะ...... “ เจมส์.....” แกหนีเราไม่พ้นแน่.......
แต่อะไรมันก็ไม่แน่ไม่นอน “เพราะความแน่นอนคือความไม่แน่นอน...........”
ติดตามตอนต่อไปด้วยน๊า............................... :bye2:
##################################################################
จบอีกตอนแล้วนะ.................. :a11:
เราดีใจนะที่มีคนอ่านเรื่องของเรา....... รักทุกคนน๊า................. ด้วยความจริงใจ :oni2:
ขอบคุณทุกคอมเม้มและทุกความรู้สึกที่มีให้ จุ๊บ .......... จุ๊บ .............. :o8:
-
ตกลงต้องเชียร์ใครเนี่ย
ภีม หรือ เจมส์ อ้ากก อยากเก็บเทอร์ไว้ทั้งสองคน คิคิ
รอลุ้น อยู่นะ
:m13: :m13: :m13: :m13:
-
นั้นซิเชียร์ใครดีนะนี่
-
เลือกยากจัง..คนนั้นก็ดี..คนนี้ก็น่ารัก..
จริงมั้ยปอ.. :m1:
-
เชียร์ใครดีน้า เจมส์ หรือ ภีม ดี :mc3: :mc2:
-
ตาภีมไม่ชัดเจน พอมีคู่แข่งล่ะเริ่มรู้สึกขึ้นมาทันทีเลยนะ :m29:
-
เป็นเรื่องธรรมดา เมื่อรู้ว่ามีคู่แข่ง สิ่งนั้นย่อมมีค่าขึ้นมาทันที :m23:
-
รักสามเส้าอีกละ o7
-
อ่านทันแล้ว
เป็นกำลังใจให้ปอกับภีม คับ
น่ารักดี
อยู่ตะวันออก น่าจะเป็นจันทบุรี แน่นอน ไม่ไกลจากเกาะช้าง ถ้าระยองนี่คงไกลไป อิอิ
อันนี้ผมเดาจากประสบการณ์นะคับ
ส่วนเกาะช้างใช้เวลาเดินทาง 30-40 นาทีคับผม เผื่อใครอยากไป
:mc2: :mc2:
รอตอนต่อไปคับ ปอ
-
เป็นเราคงเลือกเจมส์แฮ๊ะ ตัดใจจากภีมดีกว่า...รักแล้วต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ รักทำไม :o
ไหนจะที่เคยไปจี๋จ๋ากะคนอื่นอีกล่ะ ออกแนวรักเผื่อเลือก... แต่ปัญหามันอยู่ที่ปอรักภีมเนี่ยสิ
:oni3: ให้เปลี่ยนใจจะผิดมะ...หรือต้องรักษาภาพพจน์นางเอก....รักเดียวใจเดียว....
รมณ์เสียยยยยยยย :m16:
-
ว้ากกกกกกก
เลือกไม่ถูกเลย
เจมส์ก็อยากได้
ภีมก็อยากได้
:oni2: :m23:
-
ครับ ผมเป็นเดกเบญจะรุ่น 94 ครับพี่ ตอนนี้อยู๋ปี 2 แล้ว
เปนรุ่นแรกที่ใช้ระบบ admission (สุดตีน) นะครับ
แล้วพี่รุ่นไหนครับเนี่ย อิๆๆ นึกไม่ถึงว่าจะมีเรื่องเล่าแบบนี้ด้วย อิๆๆ
ผมมันเด็กสายศิลป์ เรื่องแบบนี้ตอนมอปลายคงหายาก
อิจฉาเดกวิทย์จริงๆเลย
:m4:
-
เนื้อเรื่องสนุกดีคับ อ่าเรื่องนี้แล้วทำให้นึกถึ่งเรื่องของ คุณ จืดจัง (ประเภท คนหนึ่งก็ดี คนหนึ่งก็รัก ตัดสินใจลำบาก)555
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก ” ๑๕ ##
ในคืนหนึ่งประมาณสี่ทุ่ม.... ตอนนั้นเรากำลังนั่งทำการบ้านอยู่พร้อมๆกับฟังเพลงไปด้วยจู่ๆโทรศัพท์เราก็ดังขึ้น พอดูชื่อคนที่โทรมาก็ทำให้เรารู้สึกดีใจแล้ว..............
“ว่าไงภีม....”
“ปอ.... โทษทีนะที่เค้าโทรมากวน”
“ไม่เป็นไรหรอก.... มีไรล่ะ.. โทรมาซะดึกเชียว”
“เค้ามีเรื่องไม่สบายใจน่ะ...” เสียงภีมดูไม่ดีเลย... เสียงเหมือนร้องไห้ด้วย
“มีไร!!! ไหนเล่ามาดิ๊” ยิ่งเสียงภีมดูไม่ดีก็ยิ่งทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจมาก เราก็เลยถามกลับไปด้วยความร้อนใจ
“ก็คือ................................” แล้วภีมก็เล่าให้เราฟังว่า... พ่อกับแม่ภีมทะเลาะกันเพราะว่าพ่อของภีมไปเที่ยวร้านคาราโอเกะแล้วก็ไปติดนักร้องที่ร้านนั้น ตอนแรกก็เหมือนจะไม่มีอะไรแต่พอมาหลังๆพ่อภีมจะไปที่ร้านนั้นทุกวัน มีบ้างบางวันก็กลับมาบ้านตอนเช้าแม่ภีมก็เริ่มเอะใจว่าหลังๆมานี้ทำไมพ่อภีมเที่ยวบ่อยทั้งที่เมื่อก่อนไม่เป็น แล้วยิ่งมาหลังๆก็มากลับบ้านตอนเช้าอีกแม่ภีมก็ยิ่งไม่สบายใจมากขึ้น พอมาเมื่อตอนค่ำลุงของภีมมาบอกแม่ภีมว่า.... พ่อภีมไปติดนักร้องที่ร้านคาราโอเกะ คราวนี้แม่ภีมก็เลยโมโหมาก.... เลยทะเลาะกันซะบ้านแตกเลย... แม่ภีมไล่พ่อภีมออกจากบ้านแล้วบอกว่า.... “ ถ้าติดใจนักร้องสาวๆพวกนั้นก็ไปอยู่กะมันเลย... แล้วไม่ต้องกลับมาบ้านหลังนี้อีก” พ่อภีมก็เลยออกจากบ้านไป ....
ภีมมันก็เล่าไปร้องไห้ไป ภีมบอกว่าไม่รู้จะทำยังไงจะห้ามให้พ่อไม่ให้ไปพ่อก็บอกว่า “พ่อมันไม่ดีเอง... แม่เค้าไล่พ่อแล้ว พ่อก็จะไป” ภีมก็ไม่รู้จะทำยังไง.... แม่ก็ร้องไห้ไม่หยุดเลย.... แม่ภีมบอกว่า แม่ภีมเสียใจมากที่พ่อภีมทำตัวแบบนี้ ทั้งที่อายุก็ปาเข้าไป 40 แล้ว มีลูกตั้งสองคนแล้ว แต่ยังทำตัวแบบนี้อีก แม่ภีมผิดหวังในตัวพ่อภีมมาก
พอเราได้ฟังเราก็รู้สึกไม่สบายใจไปด้วย สงสารภีมมากๆเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเราก็เพิ่งเห็นภีมร้องไห้ก็คราวนี้แหละ... แล้วก็รู้สึกอึดอัดด้วยที่ช่วยอะไรภีมไม่ได้เลย.... เราก็ได้แต่ให้กำลังใจภีม... แล้วเราก็ถามภีมว่า...
“ตอนนี้ภีมอยู่ไหนเนี่ย?????”
“เรานั่งอยู่ที่หาด...” คือถ้าจำกันได้นะ... ที่เราเคยบอกว่า... บ้านภีมมันไม่ได้อยู่ในอำเภอเมือง ซึ่งบ้านภีมอ่ะอยู่ในอำเภอที่มีทะเล.... บ้านภีมก็เลยอยู่ไม่ไกลจากชายหาดเท่าไหร่... ซึ่งถ้าเราบอกว่าชื่อหาดก็คงจะรู้กันอ่ะนะ (แต่เราขออนุญาตไม่บอกนะ)
“แล้วอยู่กะใครเนี่ย??” ตอนนั้นเป็นห่วงภีมมาก... รู้สึกว่าภีมกำลังไม่สบายใจมากๆ แล้วเวลาที่ภีมไม่สบายใจอ่ะภีมชอบหนีไปอยู่คนเดียว
“เค้าอยู่คนเดียว....” เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย
“งั้นภีมรออยู่ที่นั่นนะ.... เดี๋ยวเราไปหา” ตอนนั้นเราอยากไปอยู่ข้างๆภีม ไม่อยากทิ้งภีมไว้คนเดียว... อย่างน้อยถ้ามีเราอยู่ข้างๆก็น่าจะทำให้ภีมรู้สึกดีได้บ้าง (คิดเอาเองอ่ะนะ...)
“อย่าเลย.... ขับรถมาตั้งไกล... เค้าอยู่คนเดียวได้”
“ไม่เป็นไรหรอกภีม... เค้าไม่อยากทิ้งภีมไว้คนเดียว... รอแป๊ปนึงนะ...เดี๋ยวเรารีบไป” แล้วเราก็วางสายไป รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและขับรถออกจากบ้านไปทันที
พอเราขับรถออกมาได้สักพักนึง..... ภีมก็โทรเข้ามาแล้วก็ถามเราว่า... “ถึงไหนแล้ว” เราก็ตอบว่าใกล้ถึงแล้วล่ะ..อีกสักประมาณ 10 นาที.. แล้วภีมก็บอกว่า... “อย่าขับรถเร็วนะ... มันอันตราย” รอก็เลยรับปากว่าจะขับรถไม่เร็ว.... ภีมถึงวางไป.. แต่สถานการณ์แบบนี้นะเหรอ... เราจะมามัวขับช้าๆได้ไง.... อยากจะรีบไปให้ถึงเร็วๆ
เราใช้เวลาแป๊ปนึง.... ก็มาถึงที่หาด ก็มองหารถภีมแล้วพอเจอ..... เราก็จอดรถแล้วก็เดินลงไปหาภีมที่หาด
ก็พยายามมองหาภีม... เพราะว่ารถอยู่แถวนี้ตัวก็ไม่น่าไปไหนไกล ซึ่งตอนนั้นคนก็ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่.... เพราะว่าดึกแล้ว... แล้วเราก็หาภีมจนเจอ.... (คนที่เรารัก... แค่มองด้านหลัง.....ไกลๆ... เราก็จำได้แล้ว)
เราก็เลยเดินไปหาภีม......
“แหม........ มานั่งอยู่นี่เอง.. หาตั้งนาน” เราพูดกับภีม
“ทำไมมาเร็วจัง..... นี่แสดงว่าไม่เชื่อเค้าใช่มั้ย... ว่าให้ขับช้าๆอ่ะ” แม้ว่าจะเป็นการบ่น... แต่เสียงภีมก็พูดเนิบๆ..... แสดงว่าเพิ่งร้องไห้อีกแล้ว
“เหอะน่า.... ก็เค้าเป็นห่วงแกนิ...” แล้วเราก็นั่งลงข้างๆภีม
“ปอ..... เค้าขอบใจมากนะ.. ที่ปอคอยอยู่ข้างๆเค้าตลอดเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก.... เค้าจะทิ้งคนที่เค้ารักได้ไงล่ะ...” เราทำเสียงมั่นคงให้ภีมเชื่อมั่นในความรักที่เรามีต่อภีม
“ขอโทษนะ... ที่เค้าไม่ค่อยดีกะปอเลย...” ภีมพูดแล้วก็เอามือภีมมาจับมือเรา
“ไม่เป็นไรหรอกน่า.... เค้าไม่คิดมากหรอก...”
“เค้ารู้สึกดีกะปอมากนะ..... จะว่ารักก็ใช่..” เป็นครั้งแรกนะเนี่ย... ที่ภีมบอกรักเรา
“อืม............” พูดอะไรไม่ออกแล้วนะสิ........ อายอ่ะ.. ตอนนั้นหน้าแดงมากๆ ดีนะที่มันมืด
“แต่เค้าก็... .. เค้าอึดอัดเหมือนกันนะที่ระหว่างเรามันเป็นแบบนี้... เค้าอยากจะคบกะปอแบบเปิดเผย แต่เราก็ทำไม่ได้... เพราะว่ามันยังมีอะไรอีกมากที่ทำให้เราทำแบบนั้นไม่ได้... ไหนจะพ่อแม่ เพื่อนๆ สังคม ที่เรากลัวว่าเค้าจะรับความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้... แต่ถ้าระหว่างเราต้องเป็นแค่เพื่อนกัน... เค้าก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี... เค้าทำใจไม่ได้ถ้าต้องเห็นปอไปคบกับคนอื่น....” ภีมพูดไปก็มองหน้าเราไปด้วย... ท่าทางภีมดูอึดอัดมาก
“ช่างมันเถอะ... เค้าเข้าใจ... ระหว่าง เรา...... ก็เป็นแบบเดิมนั่นแหละ... ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน แค่เรามีความรู้สึกดีๆให้กันก็พอ...”
“เค้ามันเห็นแก่ตัวมากใช่มั้ย????....” ภีมยังคงพูดด้วยท่าทางอึดอัดและเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
“คิดมากไปแล้วน่า....... เค้าไม่เคยคิดแบบนั้นเลย เค้าเข้าใจแกนะ....... ถ้าแกต้องทิ้งครอบครัวและสังคมของแก เพื่อมาคบกะเค้า........ แกคิดเหรอว่าเค้าจะสบายใจ..... เค้าทำแบบนั้นไม่ได้หรอก” เราพยายามพูดสิ่งที่เราคิดซึ่งน่าจะช่วยให้ภีมสบายใจมากขึ้น เราไม่อยากให้ภีมต้องมาไม่สบายใจเพราะเรื่องของเราอีก แค่เรื่องที่บ้านภีมตอนนี้ มันก็ทำให้ภีมไม่สบายใจมากพออยู่แล้ว
“ขอบใจนะปอ....” แล้วภีมก็กอดเรา... ตัวภีมสั่นไปหมด... สักพักภีมก็ร้องไห้โฮออกมา........... ยิ่งทำให้เรากอดภีมแน่นยิ่งขึ้น.... เพื่อเป็นการส่งกำลังใจที่เรามีให้ภีม เพื่อให้ภีมรู้ว่าภีมยังมีเราอยู่ข้างๆเสมอ.......
“ไม่ต้องกลั้นไว้นะภีม...... ร้องออกมาให้หมด...” ตอนที่เราพูดก็น้ำตาคลอเบ้าเหมือนกัน เวลาที่เราเห็นคนที่เรารักเป็นแบบนี้..... เป็นใครก็คงกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่หรอก...
เรากอดภีมไว้จนภีมหยุดร้องไห้.... แล้วภีมก็พูดว่า...
“ปอ..... ปออยู่ข้างๆเค้าตลอดไปได้มั้ย????” ภีมพูดด้วยเสียงที่ดูเศร้ามาก
“อืม...... เค้าไม่หนีไปไหนหรอกน่า... เค้าจะอยู่ข้างภีมไปตลอด... จนกว่าภีมจะไล่เรานั่นแหละ”
“เค้าจะไล่ปอไปไหนได้ไงเล่า..... ปอรู้มั้ย?? ทุกครั้งที่เค้ามีเรื่องไม่สบายใจอ่ะ.. เค้านึกถึงปอเป็นคนแรกเลยนะ”
“เค้าดีใจนะ.... ที่เวลาภีมมีปัญหา.. ภีมนึกถึงเค้าเป็นแรก.. ถ้ามีไรอีกก็ให้นึกถึงเค้านะ.. ไม่ต้องเกรงใจ เค้าอ่ะ... เต็มใจอยู่แล้ว...” เราพูดด้วยเสียงมั่นใจ
“อืม.... ขอบคุณนะ” ภีมตอบพร้อมๆกับคลายอ้อมแขนออก แล้วเราก็จับมือกันทอดสายตามองออกไปยังท้องทะเลเบื้องหน้า.... เรานั่งเงียบๆกันอยู่พักนึงแล้วภีมก็พูดขึ้นว่า...
“ตอนที่พ่อเดินออกไปจากบ้านแล้ว.... แม่ก็ร้องไห้ไม่หยุดเลย... แล้วแม่ก็หันมาพูดกับเค้าว่า.... ภีมอย่าทำตัวแบบพ่อนะลูก ภีมต้องรักเดียวใจเดียวนะ... อย่าทำให้ผู้หญิงต้องมานั่งร้องไห้เพราะความเจ้าชู้ของลูก... ( ภีมก็พยักหน้ารับปากแม่... แล้วภีมก็เข้าไปกอดแม่เพราะสงสารแม่มากๆ ตอนนั้นแม่คงรู้สึกเจ็บมากๆ ) แล้วแม่ก็บอกกับเค้าอีกว่า.... ภีมเป็นลูกชายคนเดียวของแม่... ภีมอย่าทำให้แม่ผิดหวังนะลูก เพราะตอนนี้แม่ไม่อยากจะหวังอะไรกะใครแล้ว... แม่ก็เหลือแต่ภีมคนเดียว... (ภีมก็พยักหน้าตอบแม่อย่างไม่แน่ใจนัก...)”
เราก็เลยหันไปมองหน้าภีม......... ทำหน้าให้กำลังใจภีม แล้วภีมก็พูดต่ออีกว่า..............
“แล้วแบบนี้..... เค้าจะทำอะไรตามใจตัวเองได้ยังไงล่ะ....... เพราะเค้าก็ไม่อยากทำให้แม่ผิดหวัง” ภีมพูดด้วยสีหน้าเครียดมาก
“เค้าบอกแล้วไง...... ว่าไม่ต้องกังวลเรื่องเค้า.... นี่ภีมไม่เชื่อใจเค้าเหรอ.... ภีมทำเพื่อครอบครัวเถอะ ครอบครัวนะสำคัญกว่าเค้าเยอะนะ...”
“เค้านะ..เชื่อใจปออยู่แล้ว ....... แต่เค้าก็แค่อยากทำให้ปอมีความสุข อยากให้ในสิ่งที่ปอต้องการซึ่งเค้าก็เต็มใจด้วย .... ” หน้าจริงจังมาก
“ไม่เป็นไรหรอก...... ทุกวันนี้มันก็ดีอยู่แล้ว เค้าว่า... ภีมเอาเวลามาคิดแก้ปัญหาเรื่องพ่อกับแม่ภีมเถอะ... เรื่องเค้านะ.... ไม่เป็นไร...”
หลังจากนั้นเรากะภีมก็ช่วยกันคิดเรื่องที่ว่าจะทำให้พ่อกับแม่ภีมกลับมาคืนดีกันยังไงดี..... ซึ่งภีมก็บอกว่า... คงต้องรอให้แม่สบายใจก่อน ให้อารมณ์เย็นๆกันก่อนแล้วค่อยมาคิดกันอีกที
เรามาดูที่นาฬิกาอีกที่ก็ปาเข้าไปตี 2 แล้ว ซึ่งตอนนั้นเราก็เดินมาที่รถกันแล้ว เราก็เลยบอกภีมว่า...........
“แก..... เค้ากลับก่อนนะ แกขับรถดีๆล่ะ” แล้วภีมก็พูดกลับมาว่า
“ดึกแล้วนะ....... ปอขับรถอีกตั้งนานกว่าจะถึงบ้าน เค้าว่า... นอนบ้านเค้าเหอะ”
“จะดีเหรอ....... เกรงใจอ่ะ..” แกล้งพูดไปงั้นแหละ........ จริงๆอยากนอนจะตาย
“ไม่ต้องแกล้งทำเป็นเกรงใจหรอกน่า .... เค้ารู้น่ะ.... ว่าอยากค้างบ้านเค้านะ” อ่า........ รู้ทันอีก
“เออๆ.... รู้ดีนัก ปะ... กลับกันเหอะ” ก็พูดแบบอายๆอ่ะนะ..... ดันมารู้ทัน
ใช้เวลาเดินทางประมาณ 15 นาทีก็ถึงบ้านภีม เราก็จัดแจงจอดรถที่หน้าบ้าน.... แล้วก็เข้าไปในบ้านกัน
ภีมก็พาเราไปที่ห้องนอนของภีม........ (อ่า.... ตื่นเต้นจัง นี่เป็นครั้งแรกนะเนี่ย.... ที่ได้เข้ามาในห้องภีม จริงๆแล้วเรามาบ้านภีมบ่อยเหมือนกันนะ... แต่ไม่เคยเข้ามาในห้องภีมเลย)
“จะอาบน้ำมั้ย???” ภีมถามเรา
“ไม่ดีกว่า..... เราเพิ่งอาบน้ำแล้วก็มาน่ะ....”
“งั้นเค้าไปอาบน้ำก่อนนะ ปอก็หาเสื้อผ้าเค้าในตู้เปลี่ยนเอานะ” แล้วภีมก็ถอดเสื้อผ้านุ่งผ้าขนหนูเตรียมจะเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ เราก็แอบมองเหมือนกันนะ... แต่ก็ไม่ได้มองมากหรอก เดี๋ยวจะโดนว่า.........
“อ๊ะ!!!! แอบมองเค้าเหรอ.......” นั่น... มันรู้ทันอีก
“ปะ.....ป่าว....” ลิ้นพันกันวุ่นวายเลย.............. หน้าก็แดงซะ.................
“อยากมองก็บอกดิ........ เดี๋ยวเปิดให้ดู เอาม่ะ...” ภีมมันไม่พูดปล่าว.... มันเดินมาข้างหน้าเราที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพึงพนักเตียงอยู่............. แล้วมันก็ทำท่าจะเปิดผ้าขนหนูออกจริงๆ เราก็เลยปิดตาแล้วไล่ให้มันไปอาบน้ำ มันก็เลยเดินไปอาบน้าพร้อมกับหัวเราะไปด้วย (ชิส์.......มันน่าหัวเราะนักรึไง)
มันอาบน้ำอยู่นานเหมือนกันซึ่งเราก็ง่วงแล้วแหละ เราก็เลยนอนก่อน สักพักนึงก็รู้สึกว่าภีมนอนลงข้างๆ แล้วภีมก็แทรกตัวเข้ามาในผ้าห่มแล้วก็เอื้อมแขนมากอดเราแล้วก็ดึงเราเข้าไปหามันจนหลังเราติดอยู่กับหน้าอกภีมพร้อมกับพูดว่า......
“หลับแล้วเหรอ........ ไม่รอเค้าเลยนะ” เราก็ตอบเสียงสะงัวสะเงียเพราะกะลังเคลิ้มๆจะหลับ
“ก็เค้าง่วงแล้วนิ.......”
“อย่าเพิ่งดิ...... คุยกันก่อนดิ เค้านอนไม่หลับ” ภีมพูดพร้อมกับเริ่มเอามือมันแทรกเข้ามาลูบๆที่หน้าอกเรา (เอาแล้วไง....... แล้วนี่จานอนหลับมั้ยเนี่ย...ทีนี้)
“อย่าแกล้งดิ....... เค้าง่วงแล้วนะ” ยังทำเป็นง่วงอยู่ จริงๆอ่ะตาสวางแล้ว ใจเต้นตุบตับ
“คนง่วงอะไร... ใจเต้นแรงขนาดนี้ เป็นโรคหัวใจป่ะเนี่ย.. มามะ...เค้ารักษาให้” ภีมยังคงกวนไม่เลิก แล้วภีมก็พลิกตัวเราให้หันหน้ามาหามัน ตอนนั้นหน้าเรากะภีมแทบจะติดกันแล้ว...จมูกนี่ชนกันเลย เราเริ่มหายใจติดๆขัดแล้ว ตื่อนเต้นอ่า........ เค้ายังไม่เคยน๊ะ........ตะเอง.....
“เค้า...... งะ.....ง่ว” พูดได้แค่นั้นแหละ..... ภีมก็จูบปากเราทันที แล้วภีมก็ค่อยๆดันลิ้นเข้ามาในปากเรา ตอนนั้นเราทำไรไม่ถูกเลย... ( เนี่ย... First kiss เค้าเลยนะ เอ๋อออออ....อ่ะดิ ) แขนขาเราไม่มีแรงเลย ใจก็เต้นรัวไปหมด เราก็ยอมให้ภีมจูบเราอยู่แบบนั้น ลิ้นเราพันกันนัวไปหมด แล้วภีมก็ค่อยๆจูบลงบนหน้าเราจนทั่ว.... จากหน้าผาก... มาที่แก้ม.... แล้วก็จุ๊บแรงๆที่ปากเราสองสามทีแล้วเราก็จูบปากกันอีก....... นานมาก แล้วภีมก็ค่อยๆไซร้ไปที่ซอกคอเรา มือภีมก็ลูบไล้เข้ามาในเสื้อเราแล้วก็มาหยุดที่หัวนมแล้วลูบวนไปวนมาอยู่ตรงนั้น ตอนนั้นเราเริ่มได้สติ... เราก็เลยบอกภีมว่า..........
“พะ........พอก่อนเถอะ” เรา พูดด้วยเสียงแผ่วเบา...... เรี่ยวแรงไม่รู้หายไปไหนหมด แต่ภีมมันก็ไม่ยอมหยุด.... เราก็เลยพูดอีกว่า....
“นะ.....ภีมนะ... หยุดก่อน... เค้ายังไม่พร้อมอ่ะ ... นะ...” คราวนี้ภีมมันหยุด... แล้วก็เงยหน้ามามองเราแล้วก็พูดว่า.......
“งั้นพอก่อนก็ได้........ แต่ขออีกนิดนะคับ...” แล้วภีมมันก็จูบปากเราอีก เราก็ยอมแต่โดยดี เราจูบกันนานพอสมควร (ก็นะ....นานๆจะมีโอกาสแบบนี้ซะที) จากนั้นภีมก็นอนกอดเราทั้งคืนเลย นี่แหละนะอ้อมกอดของคนที่เรารัก... ทำไมมันอบอุ่นแบบนี้นะ เราได้ยินเสียงลมหายใจของเค้าอยู่ที่ข้างๆหูเรา อยากให้ความสุขแบบนี้อยู่กับเราไปตลอดจัง เรานอนยิ้มอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นนั้นจนหลับไป
เอาไปอีกตอน.... ตอนนี้ยาวหน่อยนะ..
ถือว่าเป็นการขอบคุณผู้อ่านผู้น่ารักที่คอยติดตามเรื่องเล่าของเรา........... ขอบคุณจากใจจริง :o8:
อ้อ......... ขอทักทายน้องรร.หน่อย เราคงเป็นพี่อ่ะนะ พี่รุ่น 92 อ่ะ ตอนนี้อยู่ปี 4 แล้ว (แก่แล้วอ่า.........) :m23:
ดีใจจังเน้อได้เจอน้องรร. o13
-
:o8: การเล่าเรื่องดูเรื่อยๆ ไม่หวือหวา ออกแนวหวานน่ารักดี แสดงว่าปอต้องเป็นคนที่อ่อนหวานน่ารักแน่ๆเยย
ตอนที่แม่ภีมพูดกับภีม ทำไมบรรยากาศมานช่างเหมือนของคนสนิทเราเยี่ยงนี้ ยิ่งตรงที่แม่บอกว่า 'ภีมอย่าทำตัวแบบพ่อนะลูก ภีมต้องรักเดียวใจเดียวนะ... อย่าทำให้ผู้หญิงต้องมานั่งร้องไห้เพราะความเจ้าชู้ของลูก... ' บทพูดเดียวกันเป๊ะเยย :a5:
:pig3:
-
หุหุ เป็นกำลังใจให้กันเนอะ :m1: :m1: :m1:
-
โอ๊ยๆๆๆ ไอ่ภีม ใจเด็ด จูบเลยอ่ะ
สะใจๆๆๆๆ
ปอก็น่าจะยอมๆ สะ จะได้รวบหัว รวบหาง
เหอะๆ :m25: :m25:
-
เพิ่งจะให้ปอเปลี่ยนใจจากภีม....แต่พออ่านตอนนี้กลับสงสารภีม :m23:
ความรักแบบนี้ปอต้องเข้มแข็งมาก ๆ เลยนะ... แค่คิดก็แย่แล้วววววววว
ติดตามให้กำลังใจปอต่อไปปปปป :a2:
-
ปอเกือบไปแล้วมั้ยละ หุหุ :mc2: :mc3:
ปล.อยู่ปี4แล้วหรอคับ อิอิ
-
แล้วจะยังงัยดีเน๊ยะ สงสารทั้งสองคนเลย เศร้า ร้องไห้ดีกว่า
-
สู้ๆๆ
-
เย้ :mc3: ตามอ่านเรื่องนี้ทันแล้ว :m1: อยากบอกว่าเรื่องน่ารักมาก การเล่าเรื่องก็สบายๆ น่ารักดี เหมาะกับความรักเด็กม.ปลายอ่ะ o13 ชอบมากจะตามอ่านตลอดน้า
ปล. อยากเชียร์ภีม แต่เจมส์ก็น่ารัก เลือกไม่ถูกเลยอ่ะ :o8:
-
:mc4: รอตอนต่อไป
นึกว่าตอนนี้ จะต้อง อำลา ซิง ซะละ
ยังไงก้มาต่อนะคับ รอลุ้นนนน
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๑๖ ##
มาต่อให้อีกตอนแล้วนะ....................
หายไปซะ 2 วัน พอดีช่วงนี้ยุ่งๆ การบ้านรุมเร้า งานการเยอะแยะไปหมด
เฮ้อออออออ....... เหนื่อย ..
*********************************************************************
หลังจากที่คืนนั้นเรานอนหลับฝันหวานภายใต้อ้อมแขนอุ่นๆของสุดที่รักซะจนน้ำลายยืด......... (เย้ย.... ม่ายช่าย)
พอตื่นมาตอนเช้าเราก็ลุกออกจากอกอุ่นๆนั้นเพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกายเพราะรู้สึกเหนียวตัวมากๆสงสัยไอ้ทะเลจะจับ พออาบน้ำเสร็จก็หยิบไอ้ชุดที่ใส่มาเมื่อคืนนั้นแหละมาใส่ตอนนั้นก็ประมาณ 9 โมงแล้วเราก็เลยไปปลุกภีมที่ยังนอนอุตุอยู่บนเตียง
“ภีม....... ตื่น ภีม.....ตื่นได้แล้ว” ตอนแรกก็ปลุกมันไปพร้อมกับเขย่าเบาๆก่อน
“.............................” เงียบ.... ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก..........
“ภีม....... ตื่น ภีม.....ตื่นได้แล้ว” เราลองเรียกอีกรอบ คราวนี้ใช้เสียงดังขึ้นและเขย่าภีมแรงมากขึ้นจนภีมหัวสั่นหัวครอน คราวนี้ไม่ตื่นให้มันรู้ไป
“..........................” เงียบเหมียนเดิม............ เราก็เลยเลิกสนใจกำลังจะลุกจากเตียงเพื่อกลับบ้าน
“ตื่นแล้วๆ....... จะไปไหนอ่ะ........ อย่าเพิ่งดิ” ภีมพูดพร้อมกับลุกขึ้นมาแล้วกอดเราไว้ไม่ให้ไป
“เค้าก็จะกลับบ้านแล้ว....... เมื่อคืนออกมาก็ไม่ได้บอกใครที่บ้านไว้เลย” ก็แอบทำเป็นงอนๆ (แกล้งๆอ่ะนะ.....ไม่รักไม่แกล้งหรอก....อิอิ) ทีเราปลุกงี้...........ก็ไม่ยอมตื่น
“ก็โทรไปบอกดิ.......” ภีมมันร้ายมาก........ มันพูดไปหอมเราไปด้วยแถมยังกอดเราซะแน่นเลย (แต่เราก็รักนะ.......ถ้าร้ายแบบนี้อ่า....)
“ไม่เอา.........จะกลับแล้ว” ยังคงแกล้งมันอยู่..........ไอ้เรื่องแกล้งเรียกร้องความสนใจเนี่ย .... ขอให้บอก
“อย่าเพิ่งดิ...........มาให้เค้านอนกอดก่อน... นานๆทีจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้นะ...” ภีมพูดทำเสียงอ้อนๆ งัวเงียอยู่ตรงต้นคอเรา (อย่าดิ.......ซาหยิว)
“.............................” ส่วนเรานะเงียบเลย แต่แอบยิ้มจนแก้มปริ.... (แค่นี้แหละที่อยากให้พูด .... ร้ายม่ะ) เราก็เลยลงนอนอีกรอบโดยที่เรานอนหนุนไหล่ภีมแล้วก็กอดภีมไว้ ภีมก็กอดเราไว้เหมือนกัน เราก็นอนคุยโน่นคุยนี่ไปเรื่อย....... จนสักพักภีมเริ่มไม่คุยเฉยๆแล้ว มือภีมเริ่มลูบโน่นลูบนี่สะเปะสะปะ....... เราห้าม!!! ก็ไม่หยุดทำเหมือนมันไม่ได้ยินอย่างนั้นแหละ..... แล้วมันก็หยุดพูดไปเฉยๆ เราก็เลยมองหน้าภีม..... แล้วภีมก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงมันจ้วงปากเราด้วยปากของมันทันที.... ตอนแรกเราก็ไม่ยอมหรอกนะ แต่ก็ขืนไม่ไหวเพราะเราก็อยากจูบภีมเหมือนกันเราจูบปากสอดประสานลิ้นกันนัวเนียอยู่พักนึง แล้วภีมก็ถอนปากออกแล้วก็จุ๊บปากเราแรงๆอีกสองสามครั้ง แล้วภีมก็เริ่มไซร้ลงมาที่คอเรามือนึงก็ลูบไปตามตัวเราส่วนอีกมือนึงก็ประสานกับมือของเราอยู่ แล้วภีมกฎพูดว่า............
“อื้อหืม...............หอมจัง” แล้วก็มองหน้าเรายิ้มๆ เราก็ยิ้มให้ภีมเหมือนกัน ตอนนั้นเราคงหน้าแดงมาก เพราะสายตาของภีมที่มองเราทำให้เรารู้สึกอายมาก.......... (ทำไมมันดูเซ็กซี่จังนะ.... )
จากนั้นเสื้อเราก็ถูกภีมถอดออก..... แล้วภีมก็ถอดเสื้อภีมออกเหมือนกัน ภีมมองหน้าเราแล้วยิ้มมันเป็นยิ้มที่มีเสน่ห์มั่กมาก..... แล้วเราก็จูบปากกันต่อ...... มือของเราก็ยังคงประสานกันอยู่ตลอดแล้วภีมก็ทั้งไซร้ทั้งจูบไปตามตัวเราจนทั่วก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่หัวนมเรา ต่อจากนั้นเสื้อผ้าของเราก็ถูกถอดออกจนหมด (อายเหมือนกันนะ......) เรายังคงนัวเนียกันอยู่.... แล้วภีมก็บอกเราว่า.......
“ทำให้เค้าหน่อยนะ.......” ภีมพูดพร้อมกับเอามือเราไปจับที่ส่วนแข็งขืนนั้นของภีม....... แล้วก็ค่อยดันหัวเราไปตรงส่วนนั้น..... เราก็ทำตามอย่างว่าง่าย.. ทั้งที่ไม่เคยทำอ่ะนะ (ก็เค้ายังบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่นิ...)
ตอนแรกเราก็งกๆเงิ่นๆ แต่พอทำไปสักพัก....... พอเราได้ยินเสียงครางกระเส่าของภีมก็ทำให้เรายิ่งได้ใจ................... จนสักพักภีมก็เริ่มหายใจติดๆขัดๆแล้วบอกให้เราเร่งความเร็วมากขึ้น.......... จนในท้ายที่สุดของเหลวขุ่นข้นก็ทะลักออกมาเต็มปากเราไปหมด.......... ภีมที่นอนเหนื่อยหอบอยู่ก็ดึงเราเข้าไปกอดแล้วก็เริ่มจูบเราอีกครั้ง............ และไซร้ลงมาทีคอเราอีก แล้วก็บอกเราว่า....... “ภีมขอนะ.......”
ตอนนั้นเราก็คิดหนักเหมือนกันนะ........ เพราะกลัวเจ็บมาก... แต่ก็ไม่อยากจะขัดใจภีม แล้วเสียงสวรรค์ก็เข้ามาช่วยเราไว้
“ภีมเอ้ย........ สายแล้วนะลูก ยังไม่ตื่นอีกเหรอ” เสียงแม่ภีมนั่นเอง ภีมก็เลยร้องตอบแม่ไปเพื่อไม่ให้แม่สงสัย
“ค๊าบบบ.... ตื่นแล้ว” เราก็มองหน้าภีมประมาณว่า....... แม่มาเรียกเองนะ.......ไม่เกี่ยวกะเค้า
“เออ....... ฝากไว้ก่อนนะ...... คราวหน้าไม่รอดแน่ เตรียมตัวไว้ดีๆนะจ๊ะ.......” ภีมพูดด้วยหน้าทะเล้น.... แล้วก็เอามือมาบีบก้นเรา...... เราก็เลยไล่มันไปอาบน้ำ มันก็หันมาจุ๊บที่ปากเราทีนึงแล้วก็ไปอาบน้ำ.... ส่วนเรานะเหรอ........... ก็นอนยิ้มหน้าบานพร้อมกับหน้าที่แดงเป็นลูบตำลึงอยู่บนเตียง.....................
ตอนที่ภีมอาบน้ำเราก็นอนนึกถึงสิ่งที่เราทำกะภีมเมื่อกี้แล้วก็ยิ่งอาย...............นอนบิดไปบิดมาบนที่นอนเป็นพยาธิตัวตืดอยู่อย่างนั้น.......... (เฮ้อออออ....อายอ่า........)
ตอนที่ภีมออกมาจากห้องน้ำเราเขินจนไม่กล้าสบตากะภีมเลย........ เวลาพูดก็พยายามไม่มองหน้าจนมันรู้ว่าเราอายก็เลยยิ่งแซวเราใหญ่เลย มันยังพูดอีกว่า....
“นี่ขนาดทำแค่นี้ยังอายเลย........ แล้วคราวหน้าถ้าทำมากกว่านี้จะขนาดไหนเนี่ย........” มันก็พูดด้วยหน้าทะเล้นของมัน.....
พอภีมกะเราแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย................ ก็ออกมาจากห้อง ภีมก็เลยพาเราไปไหว้แม่ (อิอิ....... พาลูกสะไภ้ไปไหว้แม่.... ล้อเล่น...)
“อ้าว......ปอ มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันลูก” แม่ภีมทำหน้ายิ้มแย้มแต่ก็มองเห็นถึงความเศร้าหมองที่แม่มีอยู่ เราก็อดสงสารแม่ไม่ได้
“ปอมาตั้งแต่เมื่อคืนอ่ะแม่.......ภีมเห็นแม่ไม่ค่อยสบายเลยไม่ได้บอก”
“เหรอจ๊ะ........ งั้นภีมพาปอไปกินข้าวไปลูกป่ะ.........” แม่ก็ยังพูดฝืนยิ้มเหมือนเดิม
“ครับแม่...........” แล้วเรากะภีมก็เลยไปกินข้าวกัน สักพักแม่ก็เดินเข้ามา
“ภีม........เดี๋ยวลูกไปอยู่หน้าร้านทีนะ....... แม่จะออกไปธุระข้างนอก” คือว่าบ้านภีมเป็นร้านขายของนะ
พอกินข้ากินปลากันเสร็จเรียบร้อยภีมก็มานั่งขายของอยู่ที่หน้าร้าน........ ส่วนเราก็ขอตัวกลับบ้าน
“ภีม.......เค้ากลับบ้านก่อนนะ.....”
“จะกลับเลยเหรอ........ ไม่อยู่นั่งเล่นก่อนล่ะ” ทำตาละห้อยอีกแล้ว
“ไม่ดีกว่า....... เดี๋ยวพ่อจะว่าเอา” จริงๆก็อยากอยู่นานๆเหมือนกันนะ........ แต่กลับดีกว่า
“อืม....... งั้นขับรถดีๆล่ะ....... อย่าขับเร็วนะ” ดุอีกแล้ว.... เมื่อกี้ยังทำหน้าละห้อยอยู่เลย
“อืม........ เดี๋ยวถึงแล้ว เค้าจะโทรมาบอก”
แล้วเราก็ขับรถกลับบ้าน...............
#################################################################
ตอนนี้สั้นหน่อยนะ......... ช่วงนี้เรายุ่งมากๆเลยไม่ค่อยมีเวลา o2
แต่ก็เจียดเวลาอันมีอยู่น้อยนิดมาพิมต่อให้อ่านกันก่อนนะ.............. ไม่อยากให้รอกันนาน :a1:
สัญญาไว้ว่าจะพยายามเคลียร์อะไรต่อมิอะไรให้เสร็จๆ แล้วมาต่อให้แบบยาวๆเลย
ขอบคุณผู้อ่านที่รักทุกคนนะ.............................. :oni2: :oni2: :oni2:
อ้อ.......... เมอรี่ คริสมาส ทุกๆคนนะ............ อวยพรช้าไปนิดนึง...คงไม่ว่ากันนะ :o8:
-
ว้า...ลุ้นเกือบตาย อดเลยตา ภีม55555 :seng2ped:
-
:serius2: กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซ
ทำไมๆๆๆๆ ทำไมถึงปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปได้เนี่ย :haun5: แม่นะแม่ไม่น่ามาเรียกเอาตอนฉากสำมะคัญเยยเน๊อะ อิอิ
:d1: Merry X'mas เช่นกันจ้า :mc2:
-
เป็นกำลังใจให้คับสู้ๆๆ
-
:o8:
อ่านตอนนี้แล้วเขินจังงงงงง ตอนนี้สงสารครอบครัวภีม โดยเฉพาะแม่ของภีม
เป็นกำลังใจให้ทั้งคุณแม่ ภีมและปอ.... ฝ่าฟันอุปสรรคของชีวิตต่อไปปปปปป :mc1:
รวมทั้งส่งกำลังใจให้คนเขียน....เพื่อน ๆ ในบอร์ดทุกคนเอาใจช่วยน๊า..... :a2:
ดูแลรักษาสุขภาพกาย สุขภาพใจให้ดี....+1 ให้เป็นของขวัญ Christmas
:mc4:
:mc3:
-
:o8: :o8: :o8: ตอนนี้น่ารักจังชอบอ่ะ ตอนต่อไปขอ :m10: :m10: :m10: อีก :m12:
-
:serius2: กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซ
ทำไมๆๆๆๆ ทำไมถึงปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปได้เนี่ย :haun5: แม่นะแม่ไม่น่ามาเรียกเอาตอนฉากสำมะคัญเยยเน๊อะ อิอิ
หื่นได้คงเส้นคงวาจริงๆ เนอะ ป้าคนนี่เนี้ย
ว่าแต่ เราก็ :serius2: :serius2: :serius2:
-
อ่านรวดเดียวถึงหน้านี้เลย
น่ารักกันทั้งคู่เลยยย
แต่อยากให้คู่กันแบบนี้ไปตลอดอะ
กลัวที่สุดเลย ถ้ามีเรื่องม่ายดีเกิดขึ้นอ่า
:serius2:
-
น่ารักจัง อิอิ หยอดกันทุกวันเลย
-
Oops~*
:o8: แร๊งมากกกกกก
:m12: ตอนต่อๆไปสินะ - -
:m15: เอิ๊กส์ๆๆๆๆ จะรอให้ถึงตอนนั้น + +
-
ไอ่เสือภีม อีกหน่อยเดียวเองจะเก็บไว้ทำไมเนี่ย
:pighaun:
-
:d1: :d1: :d1: :d1:
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๑๗ ##
ขอโทษ................... ทุกๆคนด้วย
ที่ช่วงหลังๆมานี้.... เราไม่ค่อยได้มาลงเรื่องให้อ่านกันเลย
วันนี้จะมาต่อให้อีกตอนแล้วกันนะ
มาเริ่มกันเลย...........................
******************************************************************
พอกลับมาบ้านก็ไม่มีไรทำ นั่งๆนอนๆดูโทรทัศน์จนเบื่อแล้วไม่มีรายการไรจะดูแล้ว โอ๊ย................... เบื่อ ๆ
“ปอ............ แกอยู่ป่ะเนี่ย ?” สียงเอกนั่นเอง (ยังจำมันได้มั๊ยเนี่ย...)
“อยู่ๆ..... มีไรป่าว??”
“ลงไปนั่งเล่นข้างล่างกันเหอะ..... ” เออก็ดีเหมือนกันเฮอะ..... กำลังเบื่อๆเลย
เราก็เลยปิดทีวีแล้วก็ลงมานั่งเล่นข้างล่างก็คือหน้าบ้านนั่นแหละ....... คือว่าบ้านเรานะอย่างที่เคยบอกว่ามันเป็นบ้านสวน รอบบ้านก็เลยเป็นสวนผลไม้ บ้านเราจะอยู่ติดกันสี่หลังก็จะมีบ้านเรา บ้านป้าอีกสองหลัง แล้วก็บ้านลุง โดยจะมีลานกว้างๆอยู่ตรงกลางแล้วรอบล้อมด้วยบ้านสี่หลัง (ขอบอกว่า.......น่าอยู่มากๆ) ร่มรื่นด้วยเพราะมีต้นไม้เยอะ ทั้งสวนผลไม้แล้วต้นไม้ที่แต่ละบ้านปลูกไว้มันก็เลยยิ่งทำให้ร่มรื่น เวลาที่ต้นไม้มันออกดอกพร้อมๆกันนะ...ยิ่งสวย แถมยังมีกล้วยไม้อีก เพราะพ่อเราชอบนะเลยมีเยอะแยะเต็มไปหมด (อ่า........เยินยอบ้านตัวเองพอแล้ว........) ต่อๆ
พอเราลงมานั่งหน้าบ้านซึ่งมันจะเป็นโต๊ะหินขนาดใหญ่.......... แดดร่มลมตกแบบนี้... ก็เลยมีคนมานั่งกันเต็มไปหมด.... ก็ไม่ใช่ใครหรอกก็พวกลูกพี่ลูกน้องเรานั่นแหละ (ตระกูลเรานี่........ คนเยอะมากๆ) เราเลยมีหลานโครตเยอะเลย.... ครื้นเครงๆ
“พี่ลิ......... แผลเป็นไงมั่ง ” (พี่ตาถาม) พี่ทั้งสองคนนี้ก็คือลูกพี่ลูกน้องเรานั่นแหละ.... คือพี่ลิเค้าเพิ่งโดนหมากัดเมื่อสามวันก่อนนะ
“ก็ดีแล้วแหละ....... พอเดินได้แล้ว ไม่ค่อยเจ็บแผล...”
“นี่พี่ลิ......... ลองเปิดแผลให้ปอดูดิ....... จะได้รู้ว่ามันหายรึยัง” ที่พี่ดี๋ (ลูกพี่ลูกน้องเราอีกคน) พูดแบบนี้เพราะว่าเราเป็นโรคลมชักนะ..... เราไม่สามารถเห็นแผลหรือเห็นเลือดได้เลย รวมถึงภาพหวาดเสียวต่างๆเห็นมีดยังไม่ค่อยจะได้เลย พวกแก้วแตกเหล็กแหลมๆของมีคมทั้งหลายนี่ยิ่งไม่ได้เลย เพราะเวลาเห็นแล้วเราจะเป็นโรคลมชัก ก็คือช็อคนะ ....... อาการนะเหรอ........ ก็จะชักแล้วตัวเกร็ง กัดลิ้นตัวเอง........ ประมาณนี้แหละ ซึ่งช่วงนั้นนะ....ก็รักษาอยู่ ญาติๆก็รู้กันทุกคนก็เลยเป็นห่วงนะ
“เออ....... ลองดูดิ จะได้รู้” อันนี้เป็นเสียงพี่ตาพูดสนับสนุน........ แต่ช่วยดูหน้าเราด้วย... รู้นะ..ว่าเป็นห่วง แต่ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ เค้ากลัวนะ............
“งั้นเดี๋ยวเอกไปเตรียมยาดมยาหมองก่อนนะ...” นี่จะเอาจริงกันใช่มั้ยเนี่ย ??????????? อ่า...... กลัวอ่ะ
“น่า........ปอ ลองดูหน่อย... แกจะได้รู้ว่าหายรึยัง” นี่เป็นเสียงของลูกพี่ลูกน้องอีกประมาณสี่ห้าคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน (สนับสนุนกันดีนักนะ.....)
“เรียบร้อยแล้ว........... งั้นนุ้ย แกไปนั่งใกล้ๆปอปะ.. เพื่อมันชักจะได้ช่วยทัน” พี่ดี๋พูด
“ตา........ แกเตรียมช้อนเรียบร้อยนะ...” เสียงพี่ดี๋อีกเช่นเคย......... จัดแจงจริงนะคุณพี่ ... ไม่คิดจะถามความเห็นเราบ้างรึไง?????? (ใครก็ได้.......ช่วยเราที.......)
“พร้อมนะปอ....” เอ๋ออเลยดิเรานะ......
“พี่ลิเปิดแผลได้เลย.......” คือบอกก่อนนะว่า... พี่ลิเค้าโดนกัดมากเหมือนกัน หมอก็เลยคว้านเนื้อออกอ่ะ... แผลมันก็เลยเป็นรูโหว่ๆอ่ะ.........
พอเราเห็นแผลเท่านั้นแหละ อาการก็มาเลย..... เหงื่อเริ่มออกที่มือ เวียนหัวหน้ามืด หายใจไม่ออก และทุกอย่างก็ดับวูบ...........
พอเราฟื้นขึ้นมา..... ก็มีช้อนอยู่ที่ปากตัวเอง เห็นทุกคนกำลังมองเราด้วยหน้าตาเป็นห่วงมากมาย.... แล้วทุกคนก็ให้เรานอนลง พี่ดี๋ก็เอายาหมองมาทาจนทั่วตัวเราจนร้อนๆเย็นๆไปทั้งตัวแล้วพี่ดี๋ก็นวดตัวให้เราทั้งแขนขา เพราะตอนนั้นเส้นเรามันตึงไปทั้งตัว
“นี่แสดงว่ายังไม่หายอีกเหรอเนี่ย....” พี่ตาพูดด้วยความเป็นห่วง
“อืม....... ตอนแรกนึกว่าหายแล้วซะอีก” อันนี้พี่ดี๋พูด
จากนั้นพี่ๆก็พาเราขึ้นไปนอนบนบ้าน.... พ่อก็มาดูด้วยความเป็นห่วง พ่อก็เลยให้กินยาแล้วก็ให้เรานอนอหลับพักผ่อน
*********************************************************************
วันต่อมาเป็นวันอาทิตย์ซึ่งต้องไปเรียนพิเศษเนื่องจากเมื่อวานก็ไม่ได้ไป เพราะกว่าจะกลับมาจากบ้านภีมก็เลยเวลาเรียนไปแล้ว เราก็เลยลุกขึ้นมาเตรียมจะไปอาบน้ำ
“ปอ.... จะไปเรียนพิเศษเหรอ.....” เสียงพ่อถามขึ้น
“อืม.....”
“ไม่ต้องไปหรอก.... หยุดพักผ่อนเถอะ..” พ่อพูดด้วยความเป็นห่วง....
“พ่อ... ปอดีแล้วนะ.. ไม่เป็นไรแล้ว” เราตอบพ่อเพราะว่าเราไม่เป็นไรแล้วจริงๆ อยากให้พ่อสบายใจ
“อย่าไปเลย... ขับรถไปคนเดียว.. เผื่อเป็นขึ้นมาอีกมันจะแย่นะลูก” พอพ่อพูดแบบนี้เราก็เลยไม่ไป เพราะปกติแล้วพ่อจะไม่ค่อยบังคับอะไรเราเลย ครั้งนี้พ่อคงเป็นห่วงเราจริงๆเราก็เลยหยุดเรียนพิเศษ เราเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรบอกเพื่อนๆว่าไม่ไปเพราะอะไร...... เพื่อนๆต่างก็เป็นห่วงเพราะทุกคนก็รู้ว่าเรามีโรคประจำตัวนี่.... หลังจากที่โทรหาเพื่อนได้สักพักนึง ภีมก็โทรกลับมาหาเรา
“ปอ......... เปฌนอะไรมากมั้ยอ่ะ???” ภีมถามด้วยเสียงตกใจและเป็นห่วงมากๆ
“ก็ไม่เป็นไรแล้วแหละ... แต่พ่อเค้าอยากให้พักก่อน...เค้าเลยไม่ได้ไปเรียน”
“แล้วทำไมถึงเป็นอีกล่ะ... ไปเห็นไรมาไหนเล่ามาซิ” ดูท่าทางภีมจะเป็นห่วงเรามากจริงๆ
“เรื่องมันก็คือ ................................................................................................. บลา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
พอเราเล่าให้ภีมฟังเสร็จภีมก็บอกว่า.... ทีหลังไม่ต้องทำแบบนี้อีกแล้วมันอันตราย.... แล้วก็บ่นๆอยู่พักนึงแล้วบอกให้เราพักผ่อนเยอะๆ แล้วภีมก็วางไปเพราะอาจารย์สวนพิเศษมาแล้ว ก่อนที่ภีมจะวางไปยังบอกอีกว่า.... เดี๋ยวจะชวนเพื่อนๆมาเยี่ยมเราที่บ้าน
จากนั้นเราก็นั่งๆนอนๆ จริงๆแล้วเราก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วสักหน่อย ล้มก็ไม่ได้ล้มตอนนี้อาการทุกอย่างปกติดี ทำไมทุกคนต้องดูเป็นห่วงกันจัง..........
เรานั่งดูโทรทัศน์อยู่อย่างนั้นจนบ่าย แล้วต๊ะก็โทรมาหาเรา
“นี่ปอ............. พวกเราไปเยี่ยมปอไม่ได้แล้วนะ พอดีเจมส์มันรถคว่ำนะ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล”
“เหรอ..... แล้วเจมส์เป็นไงมั้ง ??? เป็นเยอะมั้ย???” ตอนนั้นเรารู้สึกห่วงเจมส์มากๆ
“มันไม่เป็นไรมากหรอก...... ก็เป็นแผลที่เข่า หัวแตก แล้วก็ข้อศอกถลอกอ่ะ” เนี่ยนะ .........ไม่มาก
“เราอยากไปเยี่ยมมันจังเลยอ่ะ....... งั้นเดี๋ยวเราออกไปนะ” อยากไปให้เห็นว่ามันไม่เป็นไรมากจริงๆ
“ปอไม่ต้องมาหรอก..... พักผ่อนเหอะ เดี๋ยวแกมาเห็นแผลเห็นคนเจ็บที่โรงบาลแกจะชักอีกนะ”
“เออ........ งั้นเราไม่ไปก็ได้ ฝากดูมันด้วยล่ะ”
ตอนนั้นเป็นห่วงเจมส์มากๆอยากไปเยี่ยมก็ไปไม่ได้............. ตอนนั้นพ่อก็ไม่อยู่ด้วย ถ้าออกไปโดยไม่บอกพ่อทั้งที่เมื่อวานเพิ่งจะชักคงได้โดนดุอีกแน่ๆ เราก็เลยนั่งดูโทรทัศน์อย่างร้อนใจ
#####################################################################
ตอนนี้ยังไม่จบนะ............. พิมได้แค่ครึ่งเดียว :oni1:
เราต้องออกไปธุระข้างนอกก่อน............... เดี๋ยวดึกๆเราจะมาลงต่อให้อีกนะ สัญญา.......... o13
ไปก่อนน๊า...................................... :bye2: :bye2:
-
:oni3: ปอจงมาๆๆๆๆ เค้ารออยู่นะตะเอง รีบๆมาต่อ กำลังลุ้นว่าเจมส์จะเปงรายมากป่าว :m13:
-
มาปูเสื่อรอแถวหน้าเหมือนกันคับ
:oni2:
-
หวัดดีคับ ไอจามาลงแทนพี่กร คับ
****************
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๑๗ (ต่อ) ##
เรามาต่อตอนนี้ให้จบนะ.....................
เริ่มกันเลยดีก่ะ................................................
*********************************************************************
พอเย็นๆพ่อถึงกลับเข้ามาบ้านเราก็เลยเล่าให้พ่อฟังเรื่องที่เจมส์รถคว่ำแล้วเราจะขอไปเยี่ยม พ่อก็เห็นว่าเราไม่เป็นไรแล้วแต่ท่านก็ยังเป็นห่วงอยู่ดีเพราะเราไปโรงพยาบาลไม่ค่อยได้ คือประมาณว่าเวลาเราไปโรงพยาบาลแล้วเห็นคนเจ็บเราก็จะเป็นลมท่านก็เลยเป็นห่วง เราก็รับปากพ่อว่าจะดูแลตัวเองดีๆท่านก็เลยยอมให้เราไป
เราใช้เวลาขับรถมาที่โรงพยาบาลไม่นาน พอไปถึงเราก็เดินไปถามที่เค้าเตอร์ว่าเจมส์อยู่ห้องไหนแล้วเราก็รีบไปเยี่ยมเจมส์ทันที พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเพื่อนๆอยู่ประมาณสามสี่คนก็คือ ภีม โอ๊ต ยู แล้วก็หนึ่ง ซึ่งก็เป็นเพื่อนในกลุ่มเรานั่นแหละแต่พวกนี้มันค่อนข้างจะสนิทกันเป็นพิเศษมันก็เลยยังไม่กลับกัน
“อ้าวปอ...... มาไงนะ” ภีมเป็นคนทักเราคนแรก
“ก็มาเยี่ยมเจมส์นะสิ”
“ไม่กลัวโรงบาลแล้วเหรอ” ภีมอีกนั่นแหละที่ถาม มันคงเป็นห่วงเรานะ
“ก็กลัวๆแหละ แต่อยากมาเยี่ยมเจมส์นะ”
จากนั้นเราก็เดินไปดูเจมส์ว่าเป็นไงบ้างแล้วก็ถามอาการต่างๆนานา แล้วก็นั่งคุยกันอยู่พักนึงจนค่ำ ไอ้โอ๊ตกะภีมก็บอกว่าจะกลับแล้วเพราะเดี๋ยวจะถึงบ้านค่ำเกินไปเดี๋ยวจะโดนที่บ้านดุ (อย่างที่เคยบอกนะ...... ว่าบ้านภีมกะไอ้โอ๊ตไม่ได้อยู่อำเภอเมือง) พอไอ้โอ๊ตกะภีมจะกลับยูกะหนึ่งก็เลยจะกลับพร้อมกันเลยส่วนเราก็กะว่าจะกลับเลยเหมือนกัน ตอนที่เรากำลังจะเดินออกจากห้องเจมส์ก็พูดขึ้นว่า.............
“ปอจะกลับแล้วเหรอ???”
“อืม..... เจมส์มีไรรึป่าว???”
“อยู่เป็นเพื่อนเราก่อนดิ” เจมส์พูดแล้วทำหน้าเศร้าๆ เราก็เลยหันไปมองหน้าภีมมันก็ทำหน้าไม่พอใจ มันคงเป็นห่วงเรานะคงอยากให้เรากลับเร็วๆ (ตอนนั้นไร้เดียงสาอยู่...)
“เออ......ก็ดีเหมือนกันว่ะ ไอ้เจมส์จะได้มีเพื่อนอยู่ด้วย เดี๋ยวแม่มันก็มาแล้ว....” ไอ้โอ๊ตพูด
“งั้นพวกกูไปก่อนนะไอ้เจมส์........... แล้วกูจะมาเยี่ยมใหม่” ยูพูด
สามคนนั้นเดินออกไปแล้ว เหลือแต่ภีมที่ยังยืนอยู่ แล้วภีมก็พูดกับเราว่า..........
“แม่เจมส์มาแล้วรีบกลับเลยนะ....... อย่าขับรถเร็วล่ะ” ภีมพูดด้วยท่าทางอารมณ์ไม่คอยดี เราก็ไม่รู้อ่ะว่าภีมเป็นไร แต่ก็ตอบกลับไปว่า.......
“อืม...... ภีมก็กลับดีๆแล้วกัน ถึงแล้วโทรมาบอกด้วย” จากนั้นภีมก็เดินออกไป เราก็เลยเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียง แล้วเจมส์ก็พูดขึ้นว่า.........
“ภีมมันดูเป็นห่วงปอดีเนอะ....” เราก็เลยหันไปมองหน้าเจมส์ ตอนนั้นรู้สึกตกใจนิดหน่อยเพราะกลัวว่าเจมส์จะรู้เรื่องของเรากะภีม เราก็เลยพูดว่า..........
“ก็ไม่หรอก......... มันแค่กลัวเราจะเป็นลมชักนะ” เราพยายามทำหน้าเป็นปกติ
“แค่นั้นจริงๆเหรอ....... แต่เราว่ามันมากกว่านั้นนะ” เจมส์พูดแล้วก็จ้องหน้าเราเขม็งเลย
“ไม่นิ...... ก็แค่เพื่อนกันธรรมดา” เราตอบแล้วพยายามทำน้าให้เป็นปกติมากที่สุดเหมือนเดิม
“อย่าโกหกเราเลย........ รู้มั้ยว่าทำไมเราถึงรู้??” เราก็เลยมองหน้าเจมส์ประมาณว่าอยากรู้พูดต่อดิ เจมส์ก้เลยพูดต่อว่า........
“ก็เพราะเราคอยมองปออยู่ตลอดไง เราเลยรู้...” พอเจมส์พูดมาแบบนี้เราก็เริ่มใจไม่ดี กลัวว่าเจมส์จะไปบอกคนอื่น เจมส์เหมือนจะรู้ความคิดเราเจมส์ก็เลยพูดต่อว่า.......
“ไม่ต้องกลัวเราไปบอกใครหรอก....... เราไม่ทำร้ายคนที่เรารักหรอก” อึ้งเลยดิ ทีนี้...... ถึงก่อนหน้านี้เราจะเคยคิดเหมือนกันว่าเจมส์ชอบเรารึป่าว แต่เราก็บอกตัวเองว่าคงไม่ใช่มันคงแกล้งเราเล่นเฉยๆ และอีกอย่างมันก็มีคนมาชอบเยอะแยะ มันคงไม่คิดไรกับเราหรอก ตอนนั้นเราพูดไรไม่ออกเลยแล้วเจมส์ก็พูดว่า............
“เราแค่อยากให้ปอรู้ไว้เฉยๆ ว่าเรารู้สึกยังไง.... เราจะคอยปออยู่ห่างๆ” เจมส์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“อย่าเลย....... เราไม่อยากให้ใครมาเสียเวลากะเรา”
“เรารู้ว่าปอรักไอ้ภีมมันมาก......... แต่เรารอได้ ถ้าไอ้ภีมมันทำไม่ดีกะปอเมื่อไหร่ เราอยากให้ปอรู้ว่า..ปอยังมีเราอยู่อีกคนนึงนะ.... ” เจมส์ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเหมือนเดิม เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงก็เลยเงียบไว้ดีกว่า เจมส์คงรู้ว่าเราอึดอัดเจมส์ก็เลยเปลี่ยนเรื่องคุย....
“ปอ......ปลอกสาลี่ให้เรากินหน่อยดิ...” เราก็เลยปลอกสาลี่ให้เจมส์กิน เจมส์ขอให้เราป้อนให้เพราะข้อศอกเป็นแผล ตอนแรกเราก็ไม่ยอมเพราะรู้สึกว่ามันจะไม่ดีถ้าเราจะทำแบบนั้นทั้งๆที่รู้ว่าเจมส์คิดยังไงกับเรา แต่สุดท้ายก็ต้องยอมเพราะเจมส์บอกว่า... ขอให้ตัวเองได้มีโอกาสแบบนี้บ้าง....
เราป้อนสาลี่ไปคุยจะเจมส์ไปเรื่อยๆ เจมส์ก็พยายามชวนเราคุยเรื่องตลกๆซึ่งก็ทำให้เราไม่อึดอัดอย่างตอนแรก เราก็เลยถามเจมส์ว่า.............
“เจมส์ขี่รถยังไงเนี่ย?? ถึงรถคว่ำนะ...”
“พอดีวันนี้เราโดดเรียนพิเศษนะ....... แล้วไอ้โอ๊ตก็โทรมาบอกเราว่าปอเป็นลมชักอีกแล้ว พวกมันกำลังจะไปเยี่ยมปอกันเลยโทรมาชวนเรา พอเรารู้ก็ตกใจมากเลยรีบขี่รถออกไป แล้วก็โดนหมาตัดหน้ารถนะ” นี่มันเพราะเราเหรอเนี่ย.... พอมารู้แบบนี้เราก็เลยรู้สึกผิดเลยบอกเจมส์ว่า.......
“เพราะเราแท้ๆ....... เจมส์เลยต้องมานอนเจ็บอยู่ที่โรงบาล”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า....... เราไม่ระวังเองแหละ”
“แต่เราก็ยังผิดอยู่ดี....”
“งั้นก็มาดูแลเราสิ........ ” เจมส์พูดด้วยหน้าตายิ้มแย้ม........ เราเลยพูดกลับไปความรู้สึกผิดที่มีอยู่ว่า....
“เอางั้นก็ได้....... แล้วอย่ามาบ่นว่าเบื่อล่ะ” ถ้าเอาจริงๆแล้วตอนนั้นก็รู้สึกผิดต่อภีมนะ แต่มาคิดอีกทีเรารู้สึกว่าเราเป็นต้นเหตุให้เจมส์เป็นแบบนี้ เราก็น่าจะทำไรเพื่อเป็นการไถ่โทษบ้าง แล้วอีกอย่างนะ... แฮ่ๆ เจมส์มันก็น่ารักจะตาย..... แถมยังมาบอกชอบเราอีก... ดูแลแค่นิดหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง (น่านะ....... แอบเป็นคนเลวนิดนึง)
“เอ้อ.... ปอ เรามีเรื่องจะรบกวนปออีกอย่างนึง”
“อะไรเหรอ????”
“ช่วงที่เราอยู่โรงบาลเนี่ย.... ปอช่วยเก็บงานไว้ให้เราด้วยดิ”
“ได้.... เรื่องแค่นี้เอง สบายมาก... ”
พอเราพูดไปแบบนั้นเจมส์ก็ดูจะอารมณ์ดีเกินเหตุชวนเราคุยโน่นคุยนี่จนตอนนั้นสามทุ่มแล้วแม่เจมส์ก็ยังไม่มา แล้วโทรศัพท์เราก็ดังขึ้น.... ภีมโทรมานี่หว่า........
“เออภีม........ ถึงบ้านแล้วเหรอ”
“อืม....... เค้าถึงบ้านจนอาบน้ำกินข้าวเรียบร้อยแล้ว...... ปออ่ะ... อาบน้ำกินข้าวยัง???” เอาแล้วไงจะบอกยังไงดีเนี่ย................... ตอนนั้นเจมส์ก็คอยมองเราอยู่ตลอด
“อ๋อ..... นี่เค้ากำลังจะกินข้าวน่ะ.... แค่นี้ก่อนนะ” ไม่รู้ทำไมต้องโกหก.... แต่แค่ไม่อยากให้ภีมเป็นห่วงนะ
“ไอ้ภีมโทรมาเหรอ” เสียงเจมส์ถามขึ้น
“อืม.......” แล้วเจมส์ก็พูดเบาๆเหมือนบ่นกับตัวเอง ว่า......... (แต่เราแอบได้ยินน่ะ.......หูดีมั้ยล่ะ)
“หวงจริงนะ..... ไอ้ภีม” จากนั้นแม่เจมส์ก็เปิดประตูเข้ามา พอแม่เห็นว่าเรายังไม่กลับท่านก็เข้ามาขอโทษเราที่ท่านมาช้า เราก็บอกไปว่าไม่เป็นไรแล้วก็ขอตัวกลับ ท่านก็เข้ามาขอบคุณเราเป็นการใหญ่ (ถ้าคุณแม่รู้ว่า.... ลูกชายคุณแม่คิดยังไงกะเราเนี่ย.... ยังจะเอ็นดูเราแบบนี้มั้ย???? อันนี้คิดในใจ.... ) เราก็ขับรถกลับมาบ้านถึงบ้านก็รีบกินข้าวอาบน้ำแล้วรีบเข้านอนทันที.... เพราะพรุ่งนี้ต้องไปเรียน
#################################################################
เรามาต่อให้จนจบแล้วน๊า.................................
ขอบคุณมิตรรักผู้อ่านทุกท่านที่ไม่ทิ้งกันนะ....................................
สุขสันต์ ๆ ในวันปีใหม่นี้นะ ขอให้แฮปปี้มีความสุขกันถ้วนหน้านะจ๊ะ.....................
อ้อ..... ช่วงปีใหม่เราคงกลับบ้านสักสองสามวัน แต่เราจะฝากน้องเอาเรื่องมาลงให้อ่านกันนะ
ไปแล้ว............... เจอกันปีหน้านะ........ จุ๊.. จุ๊.. อย่าลืมเข้ามาดันกระทู้กันบ้างนะ
-
โอ้ววววว มีโรคประจำตัวด้วยเหรอ....รักษาสุขภาพน๊า..... :impress:
o2 รักสามเส้าอีกละ....อึดอัดหัวใจเนาะเจอแบบเนี้ยยยยยยย
ยังไงก็เอาใจช่วยปอต่อไป....จะภีมหรือเจมส์ให้เวลาพิสูจณ์ละกันนนน
:give2:
-
เลือกไม่ถูกจริงๆอ่ะน่ารักทั้งคู่เลยแฮะ..
แล้วมาต่ออีกน๊า..
-
ทำไมต้องเป็นอย่างนี้นะ
เลือกไม่ถูกเลย
-
ปอแพ้คนอ้อนแฮะ :m1: :m1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ลงแทนพี่กร อีกวัน คับ
***********************
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๑๘ ##
มาต่อให้แล้วอีกตอนนึง ............................
นี่ตอนที่ ๑๘ แล้วเหรอเนี่ย........... ยังไม่ถึงครึ่งเรื่องเลย....
มาๆ อ่านต่อๆ........
*********************************************************************
นี่ก็เข้าสู่ช่วงของการสอบปลายภาคเรียนที่ 2 ของชั้น ม. 5 แล้ว พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันสอบวันสุดท้ายแล้ว
เรามองนาฬิกานี่ก็สองทุ่มครึ่งแล้วแต่ทำไมภีมยังไม่โทรมาอีกนะ คือว่าวิชาที่จะสอบวันพรุ่งนี้เป็นวิชาชีววิทยากับวิชาเคมี ซึ่งเรานัดกะภีมไว้ว่าตอนสามทุ่มภีมจะโทรมาหาเราเพื่อให้เราติวชีววิทยาให้เพราะเราเก่งวิชานี้มากกว่าภีม ส่วนภีมก็ต้องติวเคมีให้เราเพราะภีมเก่งวิชานี้มากกว่าเรา
การติวทางโทรศัพท์แบบนี้เป็นเรื่องที่เรากะภีมทำกันมาตลอดตั้งแต่ตอนม.4 โดยการติวกันของเรานั้นแต่ละคนจะต้องอ่านมาก่อนแล้วค่อยมาติวกันตอนกลางคืนก่อนสอบ เพื่อเป็นการทบทวนอีกครั้งและเป็นการถามจุดที่ตัวเองสงสัยก่อนที่จะไปสอบในวันรุ่งขึ้น
เรานั่งรอภีมจนเกือบจะสามทุ่มภีมก็ยังไม่โทรมา เราก็เลยทนไม่ไหวเลยเป็นคนกดโทรศัพท์ไปหาซะเอง... ไม่รอแล้ว........
“ฮัลโหล....... ภีมเหรอ อยู่ไหนเนี่ย????” โกรธๆ บอกจะโทรมาไม่ยอมโทรมา
“เค้านั่งกินเบียร์กะเพื่อนอยู่นะ....” โกรธเป็นสองเท่า............. นั่งกินเบียร์อย่างงั้นเหรอ......ท้างที่พรุ่งนี้มีสอบเนี่ยนะ.................
“บอกว่าจะโทรหาเค้าไง........ทำไมไม่โทร???”
“ก็เค้ายังอยู่กะเพื่อนนิ........ เลยยังไม่ได้โทรไป ทำไมอ่ะ...ปอจะนอนแล้วเหรอ???” ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อยเลย..... แต่ตอนนั้นอารมโกรธเริ่มน้อยลงแล้ว.....
“ก็ยังหรอก.......... แต่เห็นไม่โทรมา... เลยโมโหนะ...”
“นี่ก็ว่าจะกลับอยู่เหมือนกัน...... แต่หาโอกาสกลับไม่ได้ เพื่อนมันไม่ยอมให้กลับ” เพื่อนที่ภีมพูดถึงนี่เป็นเพื่อนแถวบ้านภีมน่ะ
“เฮ้ย!!! ไอ้ภีม.... คุยกะใครว้ะ..... ต้องลุกออกไปด้วยอ่ะ???” นี่เป็นเสียงเพื่อนภีมที่ดังเข้ามาในโทรศัพท์ ตอนนั้นเรากะภีมก็ไม่ได้คุยไรกัน เพราะภีมหันไปคุยกะเพื่อนนะ
“แหม........ คุยกะแฟนอ่ะดิ กูเห็นคุยกันทุกวันเลย....... นี่!! มีแฟนไม่บอกเพื่อนนะเมิงอ่ะ” ยังคงเป็นเสียงเพื่อนภีมอีกนั่นแหละที่ดังเข้ามาในโทรศัพท์ พอเราได้ยินเพื่อนภีมแซวแบบนั้นเราก็เขินเลยอ่ะดิ ไอ้ความโกรธเมื่อกี้.... หายไปหมด แล้วภีมก็หันพูดกะเพื่อนว่า..........
“เออๆ เอาไว้กูเล่าให้ฟัง....... หยุดเห่ากันก่อนได้มั้ยว่ะ......” ยิ่งเราได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งใจเต้นโครมครามเลย........ นี่จะบอกกะเพื่อนเหรอว่าคบกะเรา บ้าดิ....... เรายังไม่ได้ตกลงกันซะหน่อย...............
“ปอ....... ยังอยู่ป่าว.....” เสียงภีมพูดมาในโทรศัพท์
“อยู่ๆ.....”
“ปอ.... เมื่อกี้ได้ยินเพื่อนเค้าแซวป่ะ???” ภีมถามด้วยเสียงขี้เล่น
“ไม่ได้ยินอ่ะ... เพื่อนภีมแซวว่าไรเหรอ??” แกล้งเนียนๆไป......... อยากรู้ว่าภีมจะเล่าว่าไร
“อ๋อ...... มันแซวว่าเค้ากะปอเป็นแฟนกันนะ..” เสียงที่ภีมพูดออกมาทำให้เรารู้ว่า... ตอนนี้ภีมกำลังเขินมากๆ
“เหรอ.......” เราก็แกล้งทำเป็นไร้เดียงสาไร้สติไปน่ะ..... แต่ก็แอบยิ้มอยู่ซะจนเมื่อยกรามแล้ว.........
หลังจากนั้นเราก็เงียบ.... ภีมก็เงียบ......... ไม่มีเสียงพูดใดๆทั้งสิ้น คาดว่าทั้งเราและภีมก็คงรู้สึกเหมือนกันก็คือ..... อายจนไปรู้จะพูดไรต่อ..... สักพักเราก็เลยพูดขึ้นว่า.........
“แล้วจะกลับได้รึยังเนี่ย?????”
“อืม..... งั้นกลับเลยก็ได้.....” หลังจากที่ภีมพูดกะเรา ภีมก็หันไปบอกเพื่อนว่า..... “กูกลับก่อนนะ....” แล้วเราก็ได้ยินเพื่อนภีมแซวกันใหญ่เลยว่า..... “พอแฟนโทรมาตาม.... กลับเลยนะเมิงอ่ะ....” ยิ่งทำให้เราปวดกรามมากขึ้นไปใหญ่.............
ตอนที่ภีมขี่รถกลับบ้านเราก็คุยกะภีมไปด้วย...... ก็บ่นมันนั่นแหละ.... ว่าพร่งนี้จะสอบแล้วทำไมยังมานั่งกินเบียร์อีก ภีมก็ได้แต่แก้ตัวว่าคลายเครียดๆอ่านมาทั้งวันแล้ว แต่ถึงจะแก้ตัวยังไงภีมก็โดนเราสวดไปซะชุดใหญ่....
พอภีมถึงบ้าน เราก็ติวกันทางโทรศัพท์นี่แหละจนถึงห้าทุ่ม.... ถึงได้วางโทรศัพท์ เราก็มานั่งทบทวนอีกรอบก่อนนอน พรุ่งนี้ก็ต้องรีบไปแต่เช้าเพื่อมานั่งทวนให้ภีมอีกรอบนึง จริงๆแล้วนะ..... เห็นเราติวให้ภีมแบบนี้ไม่ใช่ว่าภีมเรียนไม่เก่งนะ.. มันนะเรียนเก่งกว่าเราอีกเกรดมันมากกว่าเราทุกเทอมเลย เพียงแต่มันค่อยมั่นใจบางวิชาเท่านั้นเอง เกรดออกมาทีไรมันก็ได้โน้นแหละ 3.7-3.8 ในขณะที่เราจะอยู่ประมาณ 3.4-3.5 ภีมมันเป็นคนหัวดีมากๆ (เหอ เหอ... เราขอเยินยอสวีทฮาร์ทของเราหน่อยนะ.....)
********************************************************************
วันรุ่งขึ้นเรามาถึงรร.ตั้งแต่เจ็ดโมง พอมาถึงภีมก็กวักมือเรียกเราไปนั่งข้างๆเราก็เลยเดินไปแล้วก็ยื่นลูกอมฮาร์ทบีชให้ภีมเหมือนที่เราทำทุกวัน แล้วเราก็เริ่มติวหนังสือกันเพื่อเป็นการทวนอีกครั้ง........
หลังจากการสอบทั้งช่วงเช้าช่วงบ่ายผ่านพ้นไป.............. พวกเราทุกๆคนในกลุ่มก็รู้สึกโล่งใจ เพราะจากการตรากตรำอ่านหนังสือกันมา...... เราก็เลยทำข้อสอบกันได้ทุกคน
พอออกมาจากห้องสอบเราก็นัดกันไปที่ห้องแนะแนวเพื่อที่จะดูผลประกาศการเข้าค่าย........... ซึ่งเป็นค่ายที่จัดขึ้นโดยมหาลัยภาค ค่ายนี้จะคัดเอานักเรียนชั้นม.5 ของภาคตะวันออกจำนวนประมาณ 50 คน(คัดจากเกรดเฉลี่ยสูงสุดและผลการทำกิจกรรมต่างๆ...) มาเข้าค่ายเพื่อเรียนรู้หลักสูตรการเรียนในมหาวิทยาลัยว่าแต่ละคณะเข้าเรียนอะไรกันบ้างแล้วเรียนยังไง ซึ่งคนที่ติดค่ายนี้จะได้สิทธิพิเศษก็คือ ได้โครต้าของมหาลัยภาคไปเลยโดยตัวเองสามารถเลือกคณะที่ตัวเองชอบได้ตามต้องการ
กลุ่มของเราส่งใบสมัครพร้อมแนบประกาศนียบัตรจากการทำกิจกรรมต่างๆไปตั้งแต่เดือนที่แล้ว..... ตอนนี้ทุกคนตื่นเต้นกันมาก.... เพราะมีแต่คนอยากได้ไปเข้าค่ายนี้....
ตอนที่ไปดูก็ลุ้นๆกันอยู่ว่า....จะติดรึป่าว???? ซึ่งถ้าไม่ติดพวกเราก็ตั้งใจว่า..... จะไปเข้าค่ายวิศวเกษตรด้วยกัน ซึ่งมันเป็นค่ายติวเอนทรานซ์นะ.....
พอไปดูผลปรากฏว่า........... เด็กรร.เราติดค่ายนี้จำนวน 12 คน ซึ่งเป็นเด็กห้องเรา 4 คน โดยสี่คนนั้นก็เป็นเพื่อนในกลุ่มเราทั้งหมด คือ ต๊ะ ไอ้โอ๊ต หน่า และคนสุดท้าย ภีมนั่นเอง ตอนที่เรารู้นะเรารู้สึกเซ็งมากๆเรากลัวมาตลอดว่า.... เรากะภีมจะไม่ได้ไปด้วยกัน..... แล้วมันก็จริงๆ เราอุตส่าคิดไว้ว่า.... ปิดเทอมใหญ่นี้จะได้เจอภีมทุกวันซะอีก แต่แล้ว........ก็ฝันสลาย...... เย็นวันนั้นเราก็กลับบ้านด้วยจิตใจห่อเหี่ยว...
พอตอนสี่ทุ่มเราก็เลยโทรหาภีมเหมือนเช่นที่ทำทุกวัน.....
“เออ.... ปอเองเหรอ”
“อืม....” เราตอบด้วยเสียงเนือยๆ
“นี่ปอ........เค้าบอกที่บ้านแล้วนะ เรื่องค่ายนะ... พ่อกะแม่เค้าดีใจมากเลยนะ” ภีมพูดด้วยความดีใจ (เอ้อ...ตอนั้นนะพ่อกะแม่ภีมเค้าคืนดีกันแล้ว..... คือพ่อเค้ามาขอโดทษแม่ภีมนะ แล้วก็สาบานว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก แม่ภีมก็เลยใจอ่อน... เพราะตลอกเวลาที่พ่อภีมไม่อยู่.... แม่ก็คิดถึงและรอคอยพ่อภีมกลับมาทุกวัน เรื่องก็ประมาณนี้แหละ)
“เหรอ.... ดีใจด้วยนะ” เสียงเรายังคงเนือยๆอยู่เหมือนเดิม
“ปากบอกว่าดีใจ.... แต่ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ”
“ไม่มีไรหรอก....” ขี้โกหกจริงๆเลยเรา
“มี....... บอกมา” เสียงภีมพูดแบบจับผิด
“เค้าแค่เสียใจนะ........ ที่เราไม่ได้ไปด้วยกัน”
“น่า........อย่าคิดมากสิ เราโทรคุยกันทุกวันก็ได้นิ”
“แต่มันไม่เหมือนกันนิ....” ขออ้อนหน่อย...
“เอางี้... ค่ายปอเริ่มก่อนค่ายเราตั้งหลายวัน งั้นเค้าชวนสามคนนั้นไปเที่ยวที่พวกปอก่อนดีกว่า.... แล้วค่อยกลับมาที่ค่ายเค้า”
“จริงดิ!!!!!....”
“จริง........ เค้าไปอยู่ไปเที่ยวกะปอหลายๆวันก็ได้...นะ อย่าเสียใจเลยนะ... ที่เราไม่ได้ไปด้วยกัน”
“อืม....... ไม่เสียใจแล้วก็ได้”
“งั้นเราไปนอนกันเหอะ..... เค้าง่วงแล้วอ่า.....”
“เค้าก็ง่วงแล้วเหมือนกัน.... ฝันดีนะภีม”
“ปอก็ฝันดีเหมือนกันนะ........ แค่นี้นะ”
อย่างน้อยภีมก็จะมาอยู่กะเราตั้งหลายวัน....... ช่างมันเหอะ... ไม่เสียใจแล้ว
สรุปแล้ว.... สี่คนนั้นก็ตกลงจะไปเข้าค่ายของมหาลัยภาค ใจจริงเราอยากให้ภีมสละสิทธิ์แต่ก็ไม่อยากไปทำลายอนาคตของภีม.... ก็เลยต้องปล่อยให้ภีมไป.... ส่วนสมาชิกในกลุ่มของเราที่เหลือก็จะไปเข้าค่ายวิศวเกษตรบางเขนกัน ปิดเทอมนี้........ กลุ่มของเราก็เลยต้องแยกเป็น 2 กลุ่ม.....
เรามีเวลาเตรียมตัวกันประมาณหนึ่งสัปดาห์ โดยเรานัดกันว่าจะมีการไปเลี้ยงกันก่อนไปซึ่งตกลงกันว่าเป็นวันจันทร์หน้า..........................
####################################################################
จบไปอีกตอนแล้วน๊า.................................................
อย่าลืมติดตามเรื่องของเรากันด้วยนะ...................... คุณผู้อ่านที่รักทุกท่าน
-
เหอ เหอ ห่างกันแบบนี้ ภีมจะมีหวั่นไหวหรือเปล่าหว่า :m12: :m12:
-
นั่นซิแอบกลัวแทน
-
คงไม่ต้องแปลกใจ...สามวันจากนารีเป็นอื่น....ยังคงใช้ได้เสมอ o12
แต่ยังไงก็ยังเอาใจช่วยกับความรักของทั้งสองคน...
:เฮ้อ:
-
จุดเปลี่ยนของชีวิตเริ่มขึ้นแล้ว
แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นไง
มารอผลดีกว่าคับ
:m1:
-
ลุ้นๆๆๆ อย่าให้มีไรมาทำให้ทั้ง2คนหวั่นไหวเลย :m13:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ภีมก็น่ารักเอาใจใส่ดีนะ
เจมส์ก็น่าสงสาร
มีแต่คนดีๆ
:m21: :m21: :m21: :m21:
-
รักแท้ต้องไม่ให้แพ้ระยะทางจิ :m1: สู้สู้ :oni2: แล้วบทเจมส์หายไปไหนอ่ะ :m26:
-
ม่ายรู้ว่าคิดมากไปรึเปล่า
การเข้าค่ายครั้งนี้ที่แยกกัน จะเกิดเรื่องม่ายดีขึ้นมั้ยน่า
อย่าเป็นอย่างนั้นเลยนะ
:m15:
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก” ๑๙ ##
ขอโทษจริงที่เราหายไปเลยตั้งสองสามวัน................. ช่วงนี้งานเยอะจริงๆ o2
วันนี้เลยแอบแว๊บ.... มาพิมให้อีกตอนนึง.........................
*******************************************************************
เวลาหนึ่งอาทิตย์สำหรับการเตรียมตัวก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว........ เมื่อวานเราเพิ่งไปกินหมูกระะทะกันเพื่อเป็นการเลี้ยงส่งกันครั้งสุดท้ายก่อนที่จะแยกย้ายกันไปเข้าค่ายช่วงปิดเทอม.............
วันนี้เราตื่นตั้งแต่เช้า...... เพราะว่าวันนี้เราและพวกเพื่อนๆต้องออกเดินทางสู่กทม. เพื่อเข้าค่ายติวเอ็นทรานซ์ที่วิศวเกษตรบางเขน................
เรามาถึงขนส่งเป็นคนสุดท้าย.......... เพราะเรามัวแต่หยิบนั่นลืมนี่..... พัลวันจนโดนพ่อบ่นว่า.... จะย้ายบ้านเลยรึไง????...... ขนของไปเยอะขนาดนี้......... คือไม่รู้สิ??? เราแค่คิดว่าไอ้อันนั่นก็ต้องใช้ไอ้นี่ก็ต้องเอาไป ของก็เลยเยอะไปหน่อย.... แฮ่ ๆ ๆ แค่สองกระเป๋าใหญ่ๆเอง (ก็นะ.... อยู่เป็นเดือนนิ)
“กว่าจะเสด็จได้นะเมิง...... นี่เพื่อนเค้ารอเมิงอยู่คนเดียวนะเนี่ย.....” นี่คือเสียงแรกที่ทักเรา คงเดาได้ไม่ยากนะว่าใครที่จะปากเสียได้ขนาดนี้ มันก็คือ .... ...ไอ้โอ๊ตไง
“จะไม่ให้ช้าได้ไง........ พ่อเห็นปอหยิบนั่นหยิบนี่ไม่หยุด” คุณ ฟาร์เทอร์นั่นเอง..........
“พ่ออ่ะ...... ก็ของมันต้องใช้นิ” หน้างอนิดๆ
“เออๆ...ตามใจ ตอนกลับระวังจะขนมาไม่หมดล่ะ...” คุณฟาร์เทอร์ยังแซวไม่เลิก....... พ่อนะพ่อ
“อือ........” หน้างอขึ้นอีกเรา.............
“งั้นรีบๆไปกันเถอะลูก........ ” คุณฟาร์เทอร์พูดขึ้น
จากนั้นฝนกะหน่าก็ไปซื้อตั๋ว เนื่องจากกลุ่มของเรามีกัน 12 คน แต่มี 4 คนที่ติดค่ายมอภาค คือ ต๊ะ หน่า ไอ้โอ๊ต และภีม ดั้งนั้นการไปค่ายวิศวเกษตรจึงมี 7 คน คือ เรา ฝน บัว ชาติ หนึ่ง ฟลุ๊ค และเจมส์ คือว่า ขาดนิดไปคนนึงนะ.... มันต้องช่วยแม่มันขายของตอนปิดเทอมมันเลยไปไม่ได้ (คุณผู้อ่านอย่าเพิ่งงงกับชื่อของเพื่อนเรานะ.... คือเราจะพูดถึงเฉพาะที่มันเกี่ยวกะเรื่องนะ... บางคนเลยมาๆหายๆ)
หลังจากซื้อตั๋วมาก็ต้องมาจับฉลากกันว่าใครจะนั่งกะใคร เพราะว่าเมื่อขาดนิดไปคนนึงกลุ่มเราก็จะเหลือ 11 คน (คือไอ้สี่คนนั้นมันขึ้นไปอยู่กะพวกเราก่อนนะ.... ตามที่เราคุยกะภีมไว้ตอนที่แล้ว..... เดี๋ยวจะงง...) คราวนี้เลยต้องมีคนที่นั่งคนเดียวด้วยคนนึง
ตอนที่เราจะเลือกตั๋วเราก็พยายามบนบานสารกล่าวว่า..... ขอให้ได้นั่งคู่กะภีมด้วยเถิด......................... จนโดนแซว....
“แหมปอ.......... มีเล่นของเลยเหรอ.... อยากนั่งกะใครจ๊ะ...” นางชาตินั่นเอง....ที่แซวเราขึ้นมา
“ป่าวซะหน่อย..... เราขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ” แหลเห็นๆ............. ชิ!!.. ใครจะบอกความจริง
“ไม่ใช่ว่าขอให้นั่งคู่กะใครบางคนหรอกเหรอ?????” เวรของกำ กำของเวร...... รู้ดีจริงๆ คนที่พูดก็คือ.... เจมส์นั่นเอง เจมส์พูดแล้วหันหน้าไปทางภีม.....
“ใครจะอยากนั่งกะภีม.......ไม่เอาด้วยหรอก” เราก็เนียนๆไปน่ะ........ ไม่อยากให้เพื่อนล้อเดี๋ยวภีมจะอึดอัด
“เออ....... ให้มันจริงเหอะ” เพื่อนๆที่เหลือพร้อมใจกันประสานเสียง ไรเนี่ย...... ชิ!! วันนี้มีคนแกล้ง..........
หลังจากแต่ละคนเลือกตั๋วเสร็จ ก็เอามาเทียบกันว่า........ ใครได้นั่งกะใคร........
เจ้าพ่อคุณเอ้ย......... ช่วยลูกช้างด้วย............. ทำภาวนาอยู่..... จนภีมเรียก
“ปอ........ ไหนดูสิ ว่าได้บัตรหมายเลขอะไร เค้ายังหาคู่ไม่เจอเลย.....” เราก็เลยยื่นบัตรรถให้ภีมดู
“เฮ้ย...........ปอ เราได้นั่งคู่กันแหละ.....” เสียงดูดีใจจัง
“จริงดิ...” แฮ่ ๆ ๆ ของแรงดีจริงๆ...... ต้องรีบกลับมาแก้บนแล้วแฮะ
แล้วเราก็ขึ้นรถกัน...... เราต้องใช้เวลานั่งรถประมาณ 4 ชม. กว่าจะถึง กทม.
แต่ละคนก็นั่งปะจำที่ของตัวเอง ส่วนเรานะเหรอก็นั่งข้างๆภีมไง ( 5555.. )
เรากะภีมก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ คุยเรื่องที่บ้าน เรื่องเรียนว่าจะเรียนไรดี ตอนนั้นภีมบอกว่าภีมอยากเรียน วิศว แต่เรายังไม่รู้เลย เรายิ่งคุยกันก็ยิ่งสนุก (ก็คนรักกันคุยกันอ่ะนะ........ไม่ให้สนุกมีความสุขได้ไง ) ( แหวะ....จะอ้วก)
ก้เลยทำให้เพื่อนๆคนอื่นๆเริ่มแซว...........
“แหม....... บอกว่าไม่อยากนั่งกะไอ้ภีม แต่จ้อไม่หยุดเลยนะเมิง” ปากดีแบบนี้มีคนเดียว ไอ้โอ๊ต
“ทำไมล่ะ........ เรื่องของกู” นี่....สมๆ
“เออ.....ตามสบายเหอะ” ไอ้โอ๊ตพูดกระแทกเสียง ที่มันอารมเสียนะ ก็เพราะมันต้องนั่งกะใครก็ไม่รู้ไง ดันซวยจับได้นั่งกะคนอื่นเอง
“ไอ้โอ๊ต..... คนเค้ากำลังมีความสุข เมิงอย่าไปขัดเค้าเลย” เสียงนี้นี่แหละ.... ทำให้เราหันกลับไปมอง ก็คนที่พูดคือเจมส์ไง ตอนที่เราหันไปมองเจมส์........ หน้าของเจมส์ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น เราดูไม่รู้เลยว่าเจมส์พูดคำนั้นด้วยความรู้สึกแบบไหน เราก็เลยหันหน้ากลับมาแล้วเรากะภีมก็คุยกันไปเรื่อยๆ
เราคุยกันนานเป็นชั่วโมงจนรู้สึกง่วง.... เราหันไปมองข้างๆเห็นภีมหลับไปแล้ว เราก็เลยเอาหัวซบที่ไหล่ภีมแล้วเราก็หลับไป... ช่วงที่เราหลับอยู่นั้นอากาศเย็นมากเพราะฝนตกลงมาอย่างหนัก.... เราก็เลยรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วลุกขึ้นไปหยิบผ้าห่มมาห่ม เราหลับในท่าเดิมคือซบที่ไหล่ภีม ตอนนั้นภีมคงหลับสนิทมาก...เราก็เลยเอาผ้าห่มห่มให้ภีมด้วย เราห่มผ้าผืนเดียวกัน....อากาศยิ่งหนาวเรายิ่งเบียดตัวใกล้ชิดกันมากขึ้น..... เรากอดกันแน่นมาก มันยิ่งทำให้เรารู้สึกอบอุ่นมากขึ้นความหนาวไม่สามารถทำอะไรเราได้เลย..... เราหลับสบายจนไม่อยากตื่น... ในอ้อมกอดนี่แหละที่เรารักและโหยหาและต้องการให้มันอยู่กับเราตลอดไป......
**********************************************************************
เรามาถึงกทม.ประมาณบ่ายๆ พอมาถึงเราก็นั่งแท็กซี่เข้าไปที่ที่พัก ซึ่งเป็นหอพักที่เราจองกันเอาไว้ ด้วยขนาดห้องที่ค่อนข้างกว้างเราก็เลยเช่ากันแค่สองห้อง ก็คือ แบ่งชายหญิงนั่นเอง....
พอเข้ามาในห้องก็จัดแจงจัดของเข้าที่เข้าทางกันพอจัดของเสร็จก็ออกไปกินข้าวกัน ซึ่งก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากหอหรอก หน้าหอนี่เอง......... ก็นั่งกินข้าวกันไปคุยกันไปว่าจะไปไหนกันดี สรุปแล้วก็คือ.......... นั่งล้อมวงเล่นไพ่กันในห้อง...... โดยมีไอ้โอ๊ตเป็นเจ้า
“เอ้า........ จ่ายคับจ่าย... ตานี้เจ๊าป๊อกเก้าอีกแล้ว.... 555..” มันพูดไปหัวเราะไปอย่างอารมณ์ดีในขณะที่ทุกคนกำลังอารมณ์เสีย.................
“โอ๊ย!!!!!.....ไม่เล่นแม่งแล้ว.....” เราพูดพร้อมกับเดินฟึดฟัดออกจากวงไพ่ไป
“เฮ้ย!!! เสียแล้วอย่าโวยวายดิว้ะ...” ไอ้หนึ่งมันแซวเรา.....
“เออ....... เงียบๆเลย ไม่มีสมาธิลุ้นไพ่” ไอ้ยูพูด ดูพวกมันดิ...มีแต่คนซ้ำเติมเรา เราเลยหันไปขอความเห็นใจจากภีม แต่... แต่.... ภีมก็ไม่สนใจเราแถมยังหันไปลุ้นไพ่ของตัวเองอย่างไม่สนใจไยดีเราเลย......
ชิ...... นั่งเล่นคนเดียวก็ได้ ไม่เสียตังค์ด้วย... ไพ่ก็ยังเหลืออีกสำรับนึง... ไม่ใช่ว่าเสียไพ่ซะจนบ้าหรือเสียสติหรอกนะ แต่ที่เอาไพ่ออกมาเล่นคนเดียวน่ะ.... เรานั่งดูดวงให้ตัวเองต่างหาก...
ยิ่งดูดวงให้ตัวเองเสร็จก็ยิ่งหงุดหงิด.... ก็ดวงที่อ่านจากไพ่นะมันบอกว่า.... เราจะทุกข์ใจเพราะเรื่องความรักเนื่องจากจะมีผู้หญิงขาวผอมเข้ามาพัวพันกับคนที่เรารักอยู่.........
กรรมของเวร เวรของกรรม นี่...ทำไมมันมีแต่เรื่องหงุดหงิดเนี่ย????????? เซ็งเป็ดเซ็งไก่กันเลย!!!!!!
"ปอ....... ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ เพราะเสียไพ่เหรอ????" เจมส์ถามเรา
"นิดหน่อยนะ... ช่างมันเหอะ.." แม้ว่าเราจะพูดว่านิดหน่อย... แต่ในใจเรานั้นเต็มไปด้วยความกังวล...
"อย่าเครียดเลย..... มาฟังเพลงกะเราดีกว่า" เราก็เลยเดินไปหาเจมส์ที่นอนฟังเพลงในมือถืออยู่บนเตียงที่อยู่ไม่ไกลจากวงไพ่นัก
เรากะเจมส์ก็เลยนอนฟังเพลงกันอยู่บนเตียงโดยแบ่งกันฟังคนละข้าง.... เพลงในเครื่องเจมส์มีแต่เพลงช้าๆ ฟังแล้วก็สบายใจดีเหมือนกัน ช่วยให้เราหายกังวลใจได้บ้าง.... อย่างน้อยมันก็แค่ไพ่ มันอาจจะตรงหรือไม่ตรงก็ได้.... เราไม่อยากกังวลไปก่อนทั้งที่มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้
"เฮ้ย.... ปอสบายไปแล้วเมิงอ่ะ... เอาหมอนมาลูกนึงดิ๊" ไอ้ยูพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด สงสัยจะเสียไพ่.....
"ไรอ่ะ....... เมิงไปเอาที่คนอื่นดิ กูหนุนอยู่...ไม่เห็นเหรอ????" ชิ....ทำมาเป็นอารมณ์เสีย
"ไม่เอาอ่ะ....... เอามา" ไอ้นี่...ไม่เลิก จะเอาให้ได้ใช่มั้ย???
"แล้วกูจะเอาที่ไหนนอนเล่า...." เริ่มหงุดหงิดเหมือนกัน.......
"อ่ะ....... เมองเอาของกูไปป่ะ จะได้เลิกเห่าซะที...." เจมส์พูดแล้วก็โยนหมอนใส่หน้าไอ้ยูไป........ สมน้ำหน้า.... ปากดีนัก
เราก็นอนฟังเพลงต่อ... หันไปข้างๆก็เห็นเจมส์นอนโดยที่ไม่มีหมอน เราก็เลยแบ่งหมอนให้เจมส์นอนด้วย เจมส์ก็พูดว่า...
"นึกว่าจะไม่แบ่งเรานอนซะแล้ว...." มันพูดยิ้มๆ เราก็เลยเขินๆเหมือนกันนะ ก็เวลาเจมส์ทำหน้าแบบนี้อ่ะ....... มันน่าร๊ากกกกกกกกกกก จริงๆเลย
ด้วยความที่นอนหมอนเดียวกันเรากะเจมส์ก็เลยนอนชิดติดกันมาก... หูนี่ชนกันไปชนกันมาจั๊กกะจี้จัง.... แต่ก็ไม่หลบหรอกนะ... อยู่ใกล้ๆคนน่ารักใครจะไม่อยากอยู่ล่ะ (แอบเลวอีกแล้วเรา.... แต่ไม่สนใจหรอก ภีมยังไม่สนใจเราเลย เล่นแต่ไพ่.... ไปขอไพ่เป็นเมียเลยป่ะ... เริ่มพาลแล้วไง...)
"ปอ....." เจมส์เรียก... เราก็เลยหันหน้าไปหาเจมส์ แต่ก็นะ...ลืมไปว่านอนชิดกันขนาดนี้.... แฮ่ ๆ ๆ จมูกเราก็เลยไปโดนแก้มเจมส์พอดีเลย...... (อายเค้ามั้ยล่ะ......)
"อุ๊ย!!! พอดีเลยอ่ะ..." กรรม.... นี่เจมส์มันจงใจให้เป็นแบบนี้หรือนี่............ อายเลยสิที่นี้.... เราเลยนอนหันหลังให้เจมส์แถมยังได้ยินเสียงเจมส์หัวเราะใหญ่เลย (สงสัยเจมส์จะสะใจมาก ชิ....)
เรานอนฟังเพลงเพลินๆ ในที่สุดเราก็หลับไป.... แล้วความหนาวก็ทำให้เรารู้สึกตัวตื่น... งัวเงียๆเห็นวงไพ่ยังแน่นอยู่ (นี่กะจะเล่นกันจนซื้อบ้านได้เลยรึไงก็ไม่รู้.....) หันมองเจมส์ก็หลับเหมือนกัน ไอ้หนาวเนี่ย... เพราะมันเปิดแอร์กันแรงซะจนหนาวนะสิ... หนาวจน เพนกวินวิ่งเล่นเต็มห้องไปหมด....ไม่รู้มันบ้ากันรึไง???? เราก็เลยหยิบผ้าห่มมาห่มนอนหลับต่อดีกว่า..... ไม่อยากเถียงกะพวกมันอีก เดี๋ยวโดนรุม..... พอล้มตัวลงนอนเราก็เอาผ้าห่มให้เจมส์ด้วย ผืนเดีนวกะเรานั่นแหละ (ไม่ได้คิดไรนะ... ถ้าห่มมันใหญ่.... อีกอย่าง เราก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำ..... ก็เลยแบ่งให้เจมส์ห่มด้วย จริงๆนะ)
"ขอบคุณครับ" เจมส์พูด.... อ้าว... งง... นี่มันไม่ได้หลับเหรอ เราก็นั่งมองมันพักนึงก็เห้นมันนอนนึงๆ เอ๊ะ มันหลับรึเปล่าเนี่ย??? หรือมันละเม่อ.....
เราจดๆจ้องๆอยู่พักนึงก็ไม่มีไร... นอนดีกว่า.... ง่วง....
พอเราลงนอนเจมส์มันก็ดึงเราไปกอดซะแน่นเลย... ตอนแรกเราก็ดิ้นๆแหละ ก็ภีมอยู่ตรงนี้เอง.....มันจะดูไม่ดี.... แล้วเจมส์ก็พูดอยู่ใกล้หูเราว่า...
"อย่าดิ้นสิ.... เราขอกอดหน่อยน๊า....." แล้วมันก็หอมที่กกหูเราด้วย เราก็ตกใจดิ... รีบหันไปมองที่วงไพ่ทันทีว่ามีใครเห็นรึป่าว???? แต่แล้วก็พบว่า.... แต่ละคนสนใจแต่ไพ่ตรงหน้าของตัวเอง ภีมก็ด้วย.... ไม่มีใครสนใจเรากะเจมส์เลย
เราก็เลยตามเลย.... นอนให้เจมส์กอดอยู่แบบนั้นจนหลับไป..... อุ่นดีเหมือนกันแฮะ
###################################################################################################
จบอีกตอนแล้วนะ............ ตอนนี้มาช้าหน่อยอย่าโกรธกันนะ :m21:
หลังจากผ่านพรุ่งนี้ไปเราก็พอมีเวลาบ้างแล้วแหละ..... จะมาลงให้อ่านกันทุกวันเหมือนเดิม :m23:
ขอบคุณจากใจจริง.... ที่มีแต่ความจริงใจ ที่ติดตามเรื่องของเรา............. จุ๊บ .. จุ๊บ .. :m13:
-
อ่าว กำ -*- เด๋วภีมก็เห็นหรอก ยิ่งถ้าเสียไพ่มาด้วยนะแล้วมาเหงภาพบาดตาบาดใจ มีหวัง o21
-
:m24:เริ่มเห็นเค้าลางที่ไม่ดีซะแล้ว..
-
:a6: :a6:
เดวได้เปนเรื่องแน่ๆ เลยยย
-
มีเหแน่งานนี้
-
ดีใจจัง เล้าเข้าได้แล้ว...............โครตเบื่อเลยเตอนที่เล้าเข้าไม่ได้อ่ะ.....
ตอนใหม่เดี๋ยวจะรีบลงให้นะ......................
คิดถึงทุกคนจัง
-
จะรอน้า :m13: :m13: :m13:
-
:oni1: เข้ามารอเปงเพื่อนทิพย์ เด่วทิพย์เหงาเปล่าเปลี่ยวหัวจายยยยย อิอิ :m13:
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๒o ##
ว่าจะรีบๆพิมพ์แล้วรีบๆลงให้อ่านกัน............................... แต่ก็เผลอหลับอยู่หน้าโน๊ตบุ๊คไปซะ 2 ชั่วโมง
หลังจากสะบัดหัวไล่ความมึนและความงัวเงียออกไปแล้ว............
มาม๊ะ......... มาต่อกันเลยดีก่ะ....
************************************************************************************************************************************************************
เรารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาตอนประมาณ 4 ทุ่ม ก็เห็นเพื่อนๆกำลังเตรียมตัวจะออกไปกินข้าวกัน.....
"ตื่นแล้วเหรอเมิง..... กำลังจะปลุกพอดี" ไอ้โอ๊ตพูด
"ไปล้างหน้าล้างตาป่ะ..... เดี๋ยวจะได้ออกไปกินข้าวด้วยกัน" บัวพูด
เราก็เลยลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา พยายามสอดส่ายสายตามองหาภีมก็ไม่เห็นเลย...ไม่รู้ว่าหายไปไหน สงสัยจะอยู่ห้องพวกผู้ชาย... (อีกห้องนึงนะ... อย่างที่บอกไว้ตอนที่แล้วว่า.. ที่ขึ้นมา กทม.เนี่ย... เราจองห้องกันไว้สองห้อง)
พอเราล้างหน้าล้างตาแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เราก็เดินออกมาจากห้องน้ำ..... แล้วเราก็เห็นภีมกะเจมส์เดินออกมาจากระเบียงห้องด้วยหน้าตาเครียดๆทั้งสองคนเลย เราก็เลยรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ........ เหมือนวัวสันหลังหวะอ่ะ.... เพราะอดคิดไม่ได้ว่าเรื่องที่มันสองคนคุยกันนะ... ใช่เรื่องเรารึป่าว????...
พอทุกคนพร้อมเรียบร้อย เราก็ออกไปกินข้าวกันก็กินแถวๆหอนั่นแหละ...... ตลอดเวลาที่เดินออกมาจากห้องจนมาถึงที่กินข้าว ภีมไม่พูดกับเราเลยเราพยายามมองหน้าภีม... ภีมก็ไม่มองหน้าไม่สบตาเราเลย ภีมจะเดินก้มหน้า....แล้วก็ทำหน้าเครียดๆเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา
พอกินข้าวเสร็จเรียบร้อยเราก็กลับหอกัน.... ภีมก็ยังเป็นเหมือนเดิม ตอนกินข้าวหน่ะ.... เราเห็นภีมกินข้าวนิดเดียวเองพอมีคนถามว่าเป็นไรรึป่าว... ภีมก็จะบอกว่าไม่หิวเลยกินไม่หมด... ส่วนเราพอเห็นภีมเป็นแบบนี้ก็รู้สึกผิดขึ้นมา.... ข้าวปลาก็กินไม่ลงเหมือนกัน......
พอกลับมาถึงหอ เพื่อนๆก็ชวนกันดูหนัง เพราะบัวมันเอาVCDหนังติดมาด้วย เพื่อนๆก็เลยตกลงว่าจะนั่งดูหนังกัน....... เนื่องจากหนังที่ดูเป็นหนังผีก็เลยจะต้องมีการสร้างบรรยากาศให้น่ากลัวซะหน่อย..... พวกมันก็เลยปิดไฟดูหนังกัน แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาดูกันอย่างใจจดใจจ่อ......
เรานั่งดูหนังไปสักพักนึงก็หันไปมองภีมที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเรานัก แต่ปรากฏว่าภีไม่ได้อยู่ในห้องที่ดูหนังแล้ว..... เราก็เลยมองไปที่ระเบียง...ก็เห็นว่าภีมยืนอยู่ตรงนั้น
เราก็เลยเดินไปออกไปหาภีมที่ระเบียง.... เพราะอยากคุยกะภีมให้รู้เรื่อง... ไม่อยากให้ภีมคิดหรือกังวลอะไรอยู่คนเดียว ทันทีที่เราเดินออกไปที่ระเบียง... ภีมก็หันมามองหน้าเราด้วยหน้าตาเฉยเมย แล้วก็ละสายตาจากเราแล้วมองออกไปข้างหน้า.... ตอนนั้นเรารู้สึกว่าน้ำตามันจะไหลออกมาให้ได้ เพราะเรารู้สึกว่า... เราไม่ได้อยู่ในสายตาของภีมอีกแล้ว........ เราพยายามทำใจให้เข้มแข็งแล้วก็พูดออกมาว่า......
"ภีมเกลียดเราแล้วเหรอ...." ภีมยังคงนิ่งไม่พูดอะไรเลย........ เราก็เลยพูดอีกว่า
"ภีมเป็นอะไรภีมก็พูดออกมาสิ.... อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย??"
"ปอรู้ใช่มั้ยว่า.... เจมส์มันคิดยังไงกะปอ" ภีมถามเราด้วยน่าตาจริงจัง
"อืม.... ก็รู้น่ะ ทำไมเหรอ..."
"ฮึ ๆ รู้.... แต่ก็ยอมให้มันนอนกอดแบบนั้นนะเหรอ????" ภีมหัวเราในลำคอแล้วก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
"เค้าขอโทษ..... ก็เค้าเห็นว่ามันไม่ได้เสียหายอะไรก็เลยปล่อยเลยตามเลย..." เราพูดในสิ่งที่เราคิดจริงๆออกมา
"ฮึ ๆ ไม่ได้เสียหายอะไรงั้นเหรอ...... งั้นก็ไปนอนกกนอนกอดกะมันต่อเลยไป" ภีมพูดเสียงกระแทกกระทันพร้อมกับกำลังเดินจะเข้าไปในห้อง เราก็เลยรีบกอดภีมไว้จากทางด้านหลัง..... ตอนนั้นน้ำตาเราไหลพราก... เรากอดภีมไว้แน่นมากๆเหมือนกลัวว่าภีมจะหนีไปไหน........ แล้วเราก็พูดออกมาว่า
"ภีม....... อย่าเพิ่งไปได้มั้ย??? คุยกะเราก่อน" ตอนนั้นเราร้องไห้จนตัวสั่นไปหมด.... ภีมหยุดเดินหลังจากที่เราพูดออกไป พร้อมกับพูดออกมาว่า
"เรายังมีอะไรที่ต้องคุยกันอีกล่ะ..." ภีมพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อเราอย่างมาก
"มีสิ..... เค้าอยากจะบอกภีมว่า... เค้าไม่ได้คิดอะไรกับเจมส์เกินไปกว่าความเป็นเพื่อนเลย..." พอเราพูดออกไปเราก็ได้ยินเสียงภีมถอนหายใจ เราก็เลยพูดต่อว่า...
"เค้ารักภีมนะ... เค้ามีภีมอยู่แล้วเค้าจะไปรักใครได้อีกล่ะ" พอภีมได้ยินแบบนั้น ภีมก็เลยหันหน้ามาหาเราแล้วก็เอามือเช็ดน้ำตาของเราที่มันไหล่อาบทั้งสองแก้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า
"เค้ามันขี้ขลาด.... เค้าไม่กล้ายอมรับตัวเองกับคนอื่นว่าเค้าคิดยังไงกับปอ... จริงๆการที่ปอจะไปอะไรกับใครเค้ายังไม่มีสิทธิ์จะหึงด้วยซ้ำ"
"มีสิ... ทำไมจะไม่มีล่ะ..." เรารีบพูดสวนกลับไปทันที
"ปออย่ารอเค้าเลยนะ... เค้ากลัวว่า...เค้าจะทำให้ปอผิดหวังเปล่าๆ"
"ทำไมล่ะ??.. ทำไมภีมถึงพูดแบบนี้ล่ะ" น้ำตาจากที่มันหยุดไหลไปแล้วกลับไหลออกมามากกว่าเดิม เราร้องไห้สะอื้นจนยืนแทบไม่ไหว ภีมก็เลยกอดเราไว้แน่นแล้วก็เอามือลูบหัวเราเป็นการปลอบโยน....ส่วนเราก็กดภีมไว้แน่น
"เจมส์น่ะ...มันก็ดีนะ นิสัยมันก็โอเคแล้วมันก็รักปอมากด้วย ที่สำคัญนะ...มันไม่อายใครด้วยถ้าจะต้องคบกับปออย่างเปิดเผย"
"ภีมคิดว่าเค้าต้องการมากนักเหรอ... การที่จะต้องคบกับใครอย่างเปิดเผยให้คนอื่นรู้น่ะ..."เรายิ่งพูดก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
"ก็เค้าไม่อยากให้ปอเป็นทุกข์หนิ...."ภีมพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
"ภีมฟังปอนะ... คนที่เค้าแคร์มากที่สุดน่ะ..ไม่ใช่ตัวเค้าเองหรอกนะ... แต่เป็นคนที่เค้ารักต่างหาก ถ้าการที่เค้าอยากคบกะใครอย่างเปิดเผยแต่มันทำให้คนที่เค้ารักต้องลำบากใจน่ะ... เค้าก็ไม่ต้องการหรอก..."
"ขอบใจนะปอ..."ภีมพูดแล้วก็จุ๊บเราที่ปากแรงหนึ่งครั้ง แล้วภีมก็ค่อยๆจูบปากเราอย่างอ่อนโยนเหมือนเป็นการปลอบโยน เราจูบปากกันเนิ่นนานจนภีมถอนปากออกแล้วหอมแก้มเราจากนั้นภีมก็กอดเราไว้จนแน่นแล้วก็พูดแต่ว่า.... ขอโทษ ขอโทษ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า... จนเราต้องบอกว่า
"ภีมจะขอโทษเค้าทำไม... เค้าต่างหากที่ต้องขอโทษ" ภีมจึงหยุดพูด แล้วเราก็เลยแกล้งเย้าภีมว่า
"รู้แบบนี้แล้วยังจะให้เค้าไปคบกะเจมส์อีกป่ะ.... เค้าจะได้ไป"พูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจสุดฤทธิ์
"ไม่ให้ไปแล้ว.....เค้าหวงของเค้านะ.... รึอยากจะไปคบกะมัน" เวรกรรม...แค่จะแกล้งเล่นเฉยๆ ไหงกลายเป็นเรื่องอีกว้ะ... งั้นก็ขอแกล้งอีกหน่อยแล้วกัน อยากมาทำให้เราร้องไห้ดีนัก...
"ก็น่าสนนะ... เจมส์น่ะ.. ทั้งน่ารักนิสัยก็ดี แถมอกเจมส์ก็อุ่นซะด้วย"
"เออๆ...งั้นไปคบกะมันเลยป่ะ...มันรออยู่หนิ" ภีมพูดประชดประชันแล้วก็หันหลังเพื่อจะเดินไปในห้อง เราก็เลยวิ่งไปดักหน้าภีมไว้แล้วก็เข้าไปกอดเอาหน้าซุกกะอกอุ่นๆของภีม
"ไม่ไปๆ... แหม... ล้อเล่นแค่นี้โกรธเหรอ...."ภีมก็เลยหัวเราะออกมาแล้วก็กอดเราไว้เหมือนกัน แล้วมันก็เอามือมาบีบก้อนเราแล้วพูดว่า
"กวนนักนะ... ระวังตัวไว้เหอะ... จะเจอดี" เราหันไปมองค้อนภีม.. มันก็เลยหัวเราะร่วน.... ทำให้เรารู้สึกหมั่นไส้อย่างมากเลยตอกกลับไปว่า
"ฝันไปเหอะ..." แล้วเราก็วิ่งหนีภีมเข้าไปในห้องแล้วภีมก็เดินตามเข้ามา...... เราก็เลยนั่งดูหนังกะพวกเพื่อนๆต่อ
**************************************************************************************************************************************************************
พอดูหนังกันจนตาแฉะ...จะไม่ให้แฉะได้ไง...ก็ดูกันไปตั้งสามเรื่อง หันมาดูนาฬิกาอีกทีก็ปาเข้าไปตีสองกว่าแล้ว.... เพื่อนๆก็เลยแยกย้ายกันไปอาบน้ำเพื่อจะเข้านอนเพราะพรุ่งนี้ตั้งใจว่าจะไปเที่ยวกันอีกหลายที่........ พวกผู้ชายก็กลับไปห้องตัวเอง.. ส่วนห้องผู้หญิงก็มีเรา ชาติ และต๊ะอยู่ด้วย...... (ก็เราเป็นเกิร์ลแก๊งกันนิ จะไปอยู่ห้องผู้ชายได้ไงล่ะ...จริงม่ะ..)
พออาบน้ำอาบท่ากันเสร็จก็มานอนเรียงรายกันในห้องนอน เนื่องจากห้องค่อนข้างกว้าง....และมาเตียงให้ตั้งสองเตียงใหญ่ๆ แต่เกิร์ลแก๊งของเราก็มานอนเบียดเสียดกัน ไม่ใช่ว่าหนาวหรืออะไรหรอก... ก็กลัวผีนะสิ เมื่อกี๊ก็ดูกันแต่เรื่องผีแถมยังมานอนในที่ไม่คุ้นเคยเป็นใครก็ต้องมีหวั่นๆกันบ้างแหละ ไม่รู้ว่าห้องนี้เคยมีอาถรรพ์อะไรมาก่อนรึป่าว ถึงแม้จะเป็นหอใหม่ก็เหอะ.............. คราวนี้ถึงกะวิตกจริตกันจนนอนไม่หลับ... บัวก็เลยพูดขึ้นว่า...
"นี่แก.....เราให้พวกผู้ชายมานอนด้วยกันเหอะ... ฉันกลัวผีว่ะ"
"เออ...ก็ดี แต่พวกแกน่ะ...ถือรึป่าว?? ถ้าพวกผู้ชายมานอนด้วยนะ" อันนี้ต๊ะพูดขึ้น..... พวกผู้หญิงที่มีกันอยู่ 3 นางก็ตอบมาพร้อมๆกันว่า...
"ไม่ถือ..." คือเพื่อนๆกลุ่มเรานะ....สนิทกันมากและพวกผู้ชายก็ไว้ใจได้ว่าจะไม่ทำอะไรน่าเกลียดเด็ดขาด.... พอได้มติเป็นเอกฉันท์บัวก็เลยโทรขึ้นไปที่ห้องพวกผู้ชายแล้วก็ชวนให้มานอนเป็นเพื่อนกัน.. ซึ่งพวกมันก็ตอบตกลง... พอมากันพร้อมหน้าพร้อมตาก็จัดแจงเอาเตียงมาวางติดกัน....ซึ่งก็มีเพื่อนบางคนที่ปูฟูกที่นอนนอนที่พื้นเพราะไม่อยากโดนเบียด..... ส่วนเรานะนอนอยู่ตรงกลางระหว่างสองเตียงพอดีเพราะให้พวกผู้หญิงมันนอนข้างในน่ะจะได้ไม่น่าเกลียด..... ที่ข้างนึงก็เลยว่างอยู่ซึ่งก็เป็นพวกผู้ชายนั่นแหละที่ต้องมานอนข้างเรา..... แล้วคนๆนั้นที่มานอนข้างเราก็คือภีมนั่นเอง..... ( เพื่อนๆคงยังไม่ลืมนะว่าความสัมพันธ์ของเรากะภีมนะเป็นความลับ เราทั้งคู่ก็หวังว่าสักวัน....จะบอกให้เพื่อนๆในกลุ่มรู้ แต่ขอให้ภีมมั่นใจในตัวเองซะก่อน) เพื่อนๆก็ได้แต่เข้าใจว่า.....เรานะชอบภีมอยู่ฝ่ายเดียว การที่ภีมมานอนข้างเราแบบนี้ก็เลยโดนเพื่อนๆแซว....
"แหม...... ภีมมานอนข้างๆปอแบบนี้... แล้วปอมันจะนอนหลับมั้ยนั่นน่ะ" เสียงบัวนั่นเองที่แซวขึ้นมา
"ต้องนอนหลับสิ... ก็มีเรานอนกอดทั้งคน"ภีมพูด ซึ่งมันก็เนียนๆไปกะเพื่อนๆแหละ เพื่อไม่ให้เพื่อนๆสงสัย
"อกเมิงจะอุ่นสบายเท่าอกกูรึป่าวว้ะ..." เจมส์พูดขึ้นด้วยเสียงกวนๆ ซึ่งก็ทำให้เราสะอึกได้เหมือนกัน
"แหมปอ.... เมิงนี่เนื้อหอมเหลือเกินนะ... มีแต่คนมานอนกอด" ไอ้โอ๊ตนะ... ยังกวนบาทาเหมือนเดิม
"เมิงอิจฉาพวกมันนะสิ... มาม๊ะ มานี่ม่ะ.. อยากกอดกูก็ไม่บอก" เราก็กวนตีนมันกลับไป
"ใครบอกว่ากูอยากกอดเมิง.... หุบปากแล้วนอนไปเลยป่ะ" ดูมันพูด...ยังปากเสียไม่เลิก
"ที่ให้กูรีบนอนเนี่ย....จะลักหลับกูป่ะว้ะ" อยากกวนตรืน....ดีนัก อย่างนี้ต้องเจอกันหน่อย....
"ป๊ะเมิงดิ... นอนๆไปเลยป่ะ" ไอ้พวกเพื่อนๆที่ไม่ได้พูดนะไม่ใช่ว่ามันหลับหรอกนะ... พวกมันก็คอยเป็นลูกคู่คอนโห่โฮ้วโหยหวน..... เวลาใครพูดไรโดนใจหรือไม่ก็คอยซ้ำเติมคนที่ถูกกัดนะ... (พวกนี้แหละ...มันร้ายนัก คอยซ้ำเติมคนอื่น....)
"หยุดกัดกันดีกว่า... เราว่า...มาเล่าเรื่องผีกันเหอะ" ไอ้ยูเสนอขึ้นมา... ไม่รู้ว่าผู้อ่านเป็นเหมือนเรารึป่าว??? เวลาที่ได้นอนกะเพื่อนๆทีไรกิจกรรมหนึ่งที่ต้องมีคือการเล่าเรื่องผี... ยิ่งมานอนแปลกที่แปลกทางแบบนี้ยิ่งน่าตื่นเต้น (ที่เห็นว่าชอบเล่าเรื่องผีกันน่ะ.... ไม่ใช่ว่าไม่กลัวผีนะ นี่แหละ..ตัวกลัวผีกันทั้งน้านนนนนนนนน แปลกนะคนเรา... คนที่ยิ่งกลัวผี แตกลับชอบเล่าชอบฟังเรื่องผีแถมยังชอบไปดูหนังผีอีก..... เราน่ะคนนึงที่เป็นแบบนี้)
ทุกๆคนก็เห็นด้วย จากนั้นก็เลยปิดไฟจนมืดสนิท.... แล้วก็ผลักกันเล่าเรื่องผีคนละเรื่องสองเรื่อง
แม้ว่าจะเปิดแอร์ซะจนเย็นฉ่ำ แต่เราก็นอนอุ่นสบายในอ้อมกอดของภีมแถมยังห่มผ้าห่มผืนเดียวกันด้วย... (มืดซะขนาดนี้ไม่มีใครเห็นหรอก...อิอิ) ภีมก็เอาจมูกมาคลอเคลียตรงคอเราตลอด เดี๋ยวก็หอมแก้มเราเดียวก็จุ๊บปากเรา โอ๊ยยย..... มีความสุขชะมัด สักพักภีมก็พูดกระซิบถามเราว่า...
"เป็นไง....อกเรากะเจมส์น่ะ.. ของใครอุ่นกว่ากัน หืม..." ภีมพูดแล้วก็หอมเข้าที่กกหูเรา (โอ๊ยยย...ขนลุก) เราก็เลยหันไปหอมแก้มภีมแบบอ้อนๆแล้วก็บอกว่า...
"ก็อกภีมไง.... ถามได้" แล้วก็เอาใจภีมอีกนิดนึงแล้วจุ๊บปากมันทีนึง
แต่ละคนก็นอนฟังเรื่องผีไปเรื่อยๆ... แล้วก็ค่อยๆหลับไปทีละคนสองคน.... เราก็หลับอยู่ในอ้อมอกของภีมนั่นแหละ โดยก่อนที่เราจะหลับภีมก็บอกกับเราว่า...
"ฝันดีนะครับ..... ที่รัก" พร้อมกับจุ๊บหน้าผากเราด้วย.....
(เอ๊ะ!!! นี่ตอนนี้จะจุ๊บกันเยอะเหลือเกินนะ....... คุณผู้อ่านอย่าเพิ่งหมั่นไส้นะ... ( - _ - )" ก็แหม...คนเค้าเพิ่งดีกันหนิ...ก็ต้องหวีดหยองกันนิดนึง ....)
#########################################################################################################
เย้..................... พิมพ์เสร็จไปอีกตอน ตอนนี้นั่งพิมพ์ตั้งแต่บ่ายสามกว่าจะเสร็จปาไปตั้งหกโมงกว่า (นี่ทำไมนานจัง ... ปกติเราใช้เวลาแค่ 2 ชม.เอง) :a6:
ตอนนี้ยาวหน่อยนะ..... เป็นของขวัญรับการกลับมาของเล้าเป็ด (เอ๊ะ!! เกี่ยวกันรึป่าวหว่า....) :m21:
นี่ปาเข้าไป 20 ตอนแล้วเหรอเนี่ย... เร็วจัง
ตอนเนี้ยนะถ้าอ่านแล้วถ้าหมั่นไส้กันก็บอกนะ... เรารู้ว่าคราวเนี๊ย..... เราผิดจริงๆ........................... สำนึกแล้ว :m23:
ไปแล้ววววววววว.... ขอให้มีความสุขกับการอ่านเรื่องของเราน๊า... :pig3:
-
จะว่าไปนิสัยภีมก็คล้ายๆ....เราเลยแฮะ การพูดการจาก็คล้ายๆกัน :m29:
-
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
ขอให้หวีตหวานยังงี้ตลอดไปนะจ๊ะ :m1: :m1:
ปล.ไม่หมั่นไส้หรอก ชอบมากๆๆๆๆๆๆ ต่างหาก ตอนหวานๆแบบเนี๊ยะ :m4: :m4: :m4:
-
ไม่หมั่นไส้หรอกกกก หวานแหวววว น่ารักกกกก :m1:
อยากให้ชีวิตมีความสุขแบบนี้ตลอดไปจังงงงง
:m4:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อยากรู้ตอนต่อไปสะแล้ว ไอ่เสือภีม จะทำไรต่อ เหอะๆ
:m1:
-
จบจากสวีท อาจมีสยองรออยู่ :m4: :m4: :m4:
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๒๑ ##
ช่วงนี้การบ้านเราเริ่มเยอะอีกแล้ว....... เดือนนี้นี่เป็นเดือนมหาวิปโยคของเราเลย......
การบ้านเยอะมากๆ..... แถมยังมีสอบอีก....... ทำละครเวทีอีก (เฮ้ออออ.... เหนื่อย)
ใครที่จะเรียนโฆษณาเราขอเตือนก่อนเลยว่า.......... ถ้าไม่รักจริงอย่าเลือกเรียนเด็ดขาด เพราะมันหนักมากๆ
นี่เป็นช่วงพักชักย่อย......... เราเลยแว๊ปมาพิมพ์เรื่องให้อ่านกันอีกตอน
*********************************************************************
จากที่เมื่อคืนนอนกันค่อนข้างดึก ก็ประมาณตีสี่ได้มั้งกว่าจะหลับกัน..... วันนี้ก็เลยตื่นกันสายหน่อยก็ประมาณสิบโมงกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยง เราเดินทางออกจากห้องกัน.................. เราไปเที่ยวกันหลายที่เหมือนกัน... ซึ่งก็จะเน้นไปทางการชอปปิ้งซะมากกว่า..... พอชอปปิ้งกันจนหนำใจเราก็ไปดูหนังกันต่อกว่าจะกลับมาถึงที่ห้องก็ประมาณสามทุ่ม.....
กลับมาถึงห้องเราก็แยกย้ายกันอาบน้ำอาบท่า.... โดยให้เวลาหนึ่งชั่วโมงเพื่อที่จะมาล้อมวงเล่นไพ่กัน (เวรกรรม.... ผีพนันกันท้างน้านนนน....) เวลาผ่านไปยังไม่ถึงชั่วโมงเลยพวกผู้ชายก็ลงมานั่งหน้าสลอนรอกันอยู่แล้ว (นี่อาบน้ำหรือวิ่งผ่านน้ำกันเนี่ย.... มันถึงเร็วขนาดนี้) ไม่นานเกินรอ..... ผีพนันทั้งหลายก็ล้อมวงแจกไพ่ลุ้นไพ่กันอย่างเมามัน..... ทั้งของดีต่างๆนานาทั้งคาถาถือเคล็ดมากมายถูกหยิบยกเอามาใช้ เอากันเข้าไปพวกผีพนันทั้งหลาย..... ที่ด่าเค้าได้เนี่ย.....ก็เพราะว่าวันนี้เราไม่ได้ร่วมวงกะพวกมันนะดิ.... ไม่เอาด้วยหรอกวันนี้ชอปปิ้งหมดไปตั้งเยอะ..... นอนดูโทรทัศน์ดีกว่า..........
“ปอ...ไม่เล่นเหรอ” ภีมถามเราเพราะเห็นว่าทุกทีเราไม่ค่อยพลาดที่จะร่วมวงกะผีพนันพวกนั้น
“ไม่ดีกว่า..... เค้ากลัวเสียอ่ะ”
“หุ้นกะเค้าป่าว.....” ภีมเสนอความคิด
“อย่าเลย.... เดี๋ยวเค้าจะทำภีมดวงซวย” ก็จริงอ่ะนะ เรานะดวงซวยจะตาย....
“งั้นก็ตามใจ.... เค้าไปเล่นไพ่ก่อนนะ ” แล้วภีมก็เดินตรงไปยังวงไพ่ซึ่งอยู่ในห้องนอน.... เราก็นอนเล่นสบายใจเฉิบอยู่ที่โซฟานอนดูโทรทัศน์อยู่คนเดียว... เพราะที่เหลือมันกลายร่างเป็นผีพนันกันหมดแล้ว (อยากแจ้งตำรวจจัง... เผื่อจะได้ค่าตอบแทน... ติดอยู่ว่า.. ที่รักเรามันร่วมวงอยู่ด้วยนะสิ!!)
“เราขอนอนด้วยดิ” เราถึงกะสะดุ้งกันเลยทีเดียว.... (แหมคนกะลังคิดไรเพลินๆ...) พอเราหันไปมองตามเสียงนั่นจะเป็นใครไปได้ล่ะ.... ก็ไอ้คนที่ทำให้เรากะภีมทะเลาะกันเมื่อวานไง (อ้าว!! ไปโทษเค้าซะงั้น.... แกเองไม่ใช่เหรอที่พลีกายยอมให้เค้ากระทำชำเราน่ะ.... )
“ก็นอนดิ... ไม่เห็นต้องขอเราเลย ที่ว่างเยอะแยะ...” เคียงเจมส์นิดหน่อย.... ทั้งที่รู้ว่าเพิ่งมีปัญหาแต่ยังจะมาทำหน้ากรุ้มกริ่มอีก (ชักเริ่มกลัวๆมันแล้วแฮะ..... เดียวหลังจากที่ภีมกลับไปเราก็ต้องอยู่กะเจมส์อีกเป็นเดือน.....)
“ทำไมต้องทำท่าทางงั้นหล่ะ... เราน่ารำคาญมากเลยเหรอ..” เจมส์พูดแล้วทำหน้าหง๋อยๆ เราก็ทำหน้าไม่ถูกสิ... ยิ่งเป็นคนขี้สงสารอยู่ด้วย...
“ป่าว!!.... ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย เจมส์คิดมากไปป่าว!!!” ก็เราไม่ได้รังเกียจหรือรำคาญอะไรเจมส์ซะหน่อย.... เจมส์น่ะ....น่ารักจะตาย แต่เราก็ต้องห้ามใจอ่ะนะ..ก็เรารักภีมไปแล้วหนิ... แล้วก็ไม่อยากให้มีปัญหาเหมือนคราวที่แล้วอีก....
“เรารู้นะปอ...ว่าอะไรเป็นอะไร แต่เราแค่ตัดใจไม่ได้ก็เท่านั้นเอง.... ขอเราอยู่ข้างๆปอแบบนี้ไปก่อนนะ” เจมส์ทำหน้าน่าสงสารอีกแล้วอ่ะ....... อย่าทำหน้าแบบนี้สิ..เราเป็นคนใจอ่อน - อ่อนใจนะ ..... ทำไรไม่ถูกแล้วเนี่ย!!!
ขณะที่เราเอ๋อรับประทานอยู่นั้น... มารู้สึกตัวอีกทีเจมส์ก็ลงมานอนทับอยู่บนตัวเราแล้ว ตอนนั้นหน้าของเรากะเจมส์อยู่ใกล้กันมากจมูกนี่ชนกันเลย ลมหายใจของเจมส์ที่พ่นรดหน้าเราอยู่มันกำลังทำให้เราขนลุก (หยิวๆแล้วดิ... เวรกรรม... ทำไมมันน่ากลัวงี้อ่ะ..... ปกติเจมส์เป็นคนน่ารักใจดีไม่ใช่เหรอ..) เรารู้สึกอายมากที่ตกอยู่ในสภาพนี้ หน้าของเราสองคนที่อยู่ใกล้กันมาก... สายตาของเจมส์ที่มองตาเราอยู่อย่างไม่คิดจะหลบหลีก... ประกอบกับลมหายใจที่เป่ารดหน้าเราอยู่... ทำเอาเราหายใจติดๆขัด...
“เอ่อ....ระ เรา...” เราพูดยังไม่ทันจบประโยคปากของเรามันก็ไม่ได้พูดอีก.... ทำไมนะเหรอ....ก็ปากเรามันไม่ว่างนะสิ..... เพราะมันกะลังโดนปากเจมส์จูบอยู่ เรายอมรับนะว่าเราเคลิ้บเคลิ้มไปกับรสจูบที่เจมส์มอบให้... มันไม่ได้เป็นจูบที่เร่าร้อนรุนแรงแต่มันเป็นจูบที่ค่อนข้างอ่อนโยนและทะนุถนอม พอเราได้สติว่าเราจะทำแบบนี้ไม่ได้เราจึงผลักเจมส์ออก.... เจมส์มองเราด้วยสายตาที่เจ็บปวดแล้วพูดออกมาว่า...
“เราขอโทษนะ... เรารู้ว่าเราไม่มีสิทธิ์” แล้วเจมส์ก็หอมแก้มเราครั้งนึงแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง ทำให้เราทำอะไรไม่ถูกเลยเพราะตอนที่เจมส์พูดว่า “เราขอโทษ... เราไม่มีสิทธิ์” น่ะ ... เจมส์ตาแดงมากพร้อมกับมีน้ำตาคลออยู่ที่เบ้าตา...เพียงแต่มันยังไม่ไหลออกมาเท่านั้น... เราเข้าใจว่าเจมส์คงพยายามอดกลั้นมันไว้
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันทำให้เราอึกอัดมาก... เรารู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกของเจมส์มาก เราไม่อยากให้ใครต้องมาทุกข์ใจหรือเสียใจกับเรา โดยเฉพาะคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนเรา... แต่ตอนนั้นเราก็ทำอะไรไม่ได้อย่าหาว่าทำไม่ได้เลยเราไม่รู้จะทำยังไงมากกว่า.... การที่เราจะบอกให้เจมส์ตัดใจเราก็ไม่อยากเห็นเจมส์ต้องเสียใจแต่ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปเราก็คิดว่าสักวันต้องมีคนเสียใจแน่ๆ.... ไม่เจมส์ก็ภีมและรวมถึงเราด้วย.... เราอยากจะให้เจมส์คิดได้เอง..... และเดินมาบอกเราว่า... เจมส์จะเป็นเพื่อนที่ดีของเราตลอดไป
*********************************************************************
“ปอ.... ปอ.... เข้าไปนอนในห้องป่ะ” ภีมหอมแก้มเราแล้วก็ปลุกเราให้ตื่น
“อือ......” นิสัยขี้เซาที่แก้ไม่หายของเรามันแผลงฤทธิ์อีกแล้ว
“ตื่นเลย.... ไปนอนในห้องดีกว่าป่ะ เค้าจะได้นอนกอดด้วย..” เหมือนเดิม...หอมไปปลุกไป... (เดี๋ยวก็ได้ทำอย่างอื่นกันพอดี..)
“อืม...ตื่นก็ได้.. นี่เลิกเล่นไพ่แล้วเหรอ???” เราพยายามปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่าง....
“เลิกแล้ว... ป่ะลุก” ภีมดึงแขนเราให้ลุกขึ้น..
“ได้ไพ่เหรอ.... ยิ้มแย้มจัง” ก็มันผิดสังเกตหนิ... เห็นพูดไปยิ้มไปตลอด...
“อืม.. ได้มาตั้ง 500 ” เก่งจริงๆที่ร๊ากกก.....ครายเนี่ย???? (ก็ของเราไง... ห้ามมายุ่งนะ!! คนนี้หวง!!)
“ดวงขึ้นอ่ะดิ.... มาแบ่งเค้าบ้างเลย” เกี่ยวไรกันเนี่ย..... แต่ก็อยากได้บ้างอ่ะ เราก็เลยยื่นมือไปที่กระเป๋ากางเกงยีนส์ของภีมเพื่อจะเอาส่วนแบ่งที่โมเมเอาเอง
“ไม่ต้องมาเนียนเลย... ตอนที่เค้าชวนหุ้นกันก็ไม่เอาเองหนิ” ภีมพูดแล้วรีบเอามือไปปิดที่กระเป๋ากางเกง
“โห..... รู้ป่ะที่ภีมได้อ่ะก็เพราะเค้านะ” เราพูดด้วยหน้าตาจริงจัง
“ยังไงอ่ะ ?.... งง” หน้าตาภีมดูงงมากจริงๆ
“ก็เพราะเค้าไม่ได้หุ้นด้วยไง...... เนี่ยดีนะที่เค้ารู้ก่อนว่าตัวเองดวงซวย..... ทีนี้จะให้ส่วนแบ่งเค้าได้ยัง” แบมือขอสุดฤทธิ์
“อย่ามามั่ว.... ไม่เกี่ยวกันเลย...” ภีมพูดยิ้มๆแล้วก็เอามือมาแขกหัวเรา..
“ไรว้ะ.... งกชิบหาย” พูดไปก็เอามือลูบหัวตัวเองไปด้วย... จริงๆไม่ได้เจ็บหรอกแค่ทำตัวให้น่าสงสารเผื่อจะได้ส่วนแบ่งบ้าง....
“ก็ได้ๆ..... แบ่งคนละครึ่งก็ได้คร๊าบบบบบบ” ได้ยินแบบนี้ก็หน้าบานเลยนะสิเราหน่ะ... ก็เลยหอมแก้มเอาใจภีมซะสองที.....
แล้วเราก็ไปนอนกัน......... ก็เหมือนนั่นแหละ เมื่อไฟปิดก็กอดกันกลมเหมียนเดิม.......................
เก็บเกี่ยวความสุขเข้าไว้..... ก่อนที่จะต้องแยกกันไปเข้าค่าย... (เฮ้ออออ... เดี๋ยวจะไม่ได้เจอกันตั้งเดือนนึง....)
####################################################################################
จบไปอีกตอนแล้วน๊า..................... เดี๋ยวต้องไปทำการบ้านต่อแล้ว......... :oni1:
เดี๋ยวจะแอบแว๊ปมานั่งพิมตอนใหม่ให้นะ....... (ช่วงนี้เหนื่อยจริงๆ)
ตอนนี้สั้นหน่อยนะ..... มีเวลาแค่แปปเดียวหนะ... ไม่ได้ตรวจคำผิดเลย ถ้าพลาดยังไงก็ขอโทษด้วยนะ........
เฮ้อออออออออ....... ตอนหน้าภีมก็ไม่อยู่แล้ว.... ห่างกันแบบนี้มีลุ้น..... o13
อย่าลืมติดตามกันด้วยนะ..... เพื่อนด่าแล้ว ไปก่อนนะ :m15:
-
อิจฉาจัง คู่นี้ แต่ว่า สงสารเจมส์งะ
-
เค้าขอเชียร์เจมส์นะ
ดูเหมือนภีมไม่ค่อยจิงใจอ่ะ
-
ปอต้องห่างกะภีมแล้วหรอ จะเกิดอารายขึ้นป่าวเนี่ย
-
น้านดิจะเกิดไรขึ้น
-
รออยู่นะว่าจะเกิดไรขึ้น
:m13:
-
ชักรักไอ่เสือภีมสะแล้วสิ หุหุ ตามตอนต่อไปค๊าบ
:m1:
-
ก็สงสารเจมส์นะ :m29: เจมส์ก็ดูจริงใจอ่ะ :m4:
แต่ยังไงก็เชียร์ภีมอ่ะ :m13: รักภีมไปแล้ว :m23:
-
อยู่ห่างกันแล้วจะเป็นยังไงมั่งเนี่ยยย
กลัวจังเลยอะ
:a6:
-
:a4:ดีใจกับภีม แต่สงสารเจมส์ เอางัยดี
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก ” ๒๒ ##
รีบๆมาต่อ.... ช่วงนี้เวลามีค่า....
อ่ะต่อกันเลย..
************************************************************************************************
เฮ้ออออ........ คิดถึงภีมจัง.... ถึงแม้เรากะภีมจะโทรมาหากันทุกวันก็เหอะ... แต่มันก็ไม่ได้เห็นหน้าหนิ.... โอ๊ย!!!!!! คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง ............
นี่ก็ผ่านมาสามอาทิตย์แล้ว.... เหลืออีกแค่อาทิตย์เดียว... การเข้าค่ายติวเอ็นทรานซ์ก็จะจบลง... จะกลับไปเจอภีมซะที การเข้าค่ายติวเอ็นฯค่ายนี้ช่างเป็นค่ายมหาโหดจริงๆเพราะว่าต้องมาตั้งแต่แปดโมงกว่าจะเลิกก็สี่โมงเย็นซึ่งก็ไม่ต่างจากการเรียนหนังสือเท่าไหร่... ต่างกันตรงที่ต้องมาทุกวันแบบไม่มีวันหยุดนะสิ... บรรยากาศการติวก็จะแบ่งเป็นสี่กลุ่ม.. โดยแต่ละกลุ่มมีกันประมาณ 300 คน ซึ่งจะเรียนกันในห้องบรรยายห้องใหญ่... คนที่มาติวให้ก็จะเป็นพี่ๆที่เรียนอยู่วิศวบางเขนนั่นแหละ.... วิชาที่ติวก็จะมี.. ฟิสิกส์ เคมี คณิตศาสตร์ แค่ 3 วิชา โดยก็จะเรียนกันไปทีละบทๆ พี่ก็จะสอนสูตรลัดต่างๆและมีโจทย์ให้ทำซึ่งเป็นการติวที่ค่อนข้างตึงเครียดมากๆ... แต่พี่ๆทุกคนก็น่ารักดี อัธยาศัยดีและเป็นกันเองมากๆ..... ซึ่งแต่ละวันก่อนกลับก็จะมีการ Test ทุกวัน แล้วก็จะมีการบ้านให้กลับไปทำด้วย... หลังจากกลับมาถึงห้องเราก็จะมานั่งทำการบ้านกันแล้วก็ช่วยกันติวช่วยกันสอนแล้วก็อ่านหนังสือทบทวน... จากนั้นก็จะอาบน้ำเข้านอนเพราะต้องตื่นแต่เช้า ในแต่ละกิจวัตรของเราก็มีอยู่แค่แหละ... อาจจะมีบ้างบางวันที่มีการผ่อนคลายบ้างด้วยการดูหนังฟังเพลง.... ช่วงที่ติวนี่เราค่อนข้างเครียดเลยทีเดียวแต่ก็ต้องเอาจริงเอาจังเพื่ออนาคตของตัวเอง.....
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่กิจวัตรของเราและพวกเพื่อนๆก็เป็นอย่างที่เล่าให้ฟัง.... แต่ละคนก็กำลังสาละวนอยู่กับการอ่านหนังสือทบทวนและทำแบบฝึกหัด....
“เฮ้ย!!... เจมส์ ข้อนี้ทำไง.... งงอ่ะ.. ตีสมการไม่ออก” เราหันไปถามการบ้านฟิสิกส์กับเจมส์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ก็อย่างนี้ไง......................................................................” เจมส์ก็อธิบายให้เราฟังจนเราเข้าใจ
“อ๋อ....... อืม เข้าใจแล้ว” จากนั้นเราก็หันมาทำการบ้านของเราต่อ..........
พอนั่งทำไปได้พักนึงเจมส์ก็ล้มตัวนอนแล้วเอาหัวมาหนุนตักเรา เราก็เลยมองหน้าเจมส์แล้วพูดว่า....
“ลงไปเลย.......... หนักอ่ะ”
“ขอนอนตักหน่อยน๊า....... นะ.. นะ.. นะ.. ” เจมส์ทำหน้าอ้อนอีกแล้วอ่า............ โหอย่าทำแบบนี้ดิ..เค้าแพ้คนอ้อน สุดท้ายก็เลยปล่อยเลยตามเลยไม่รู้จะห้ามยังไงหนิ....
“ปอ... เราจะออกไปซื้อขนมกินกันหนะ แกจะเอาไรป่ะ...”ฝนถาม
“เอาก็ได้... แกซื้อมาเหอะ.. ให้ครบห้าสิบแล้วกัน” เราพูดพร้อมกับยื่นแบงค์ห้าสิบให้ฝน
“แล้วเจมส์ล่ะ... เอาไรป่าว” บัวหันมาถามเจมส์ก่อนที่จะเดินออกไปซื้อขนม
"ไม่อ่ะ.. เดี๋ยวกินกะปอก็ได้" อ้าวเวรกรรม... เกี่ยวไรกันเนี่ย
"อย่ามาเนียน... ไม่เกี่ยวกันซะหน่อย" เราพูดด้วยหน้าเซ็งๆ
"แหม.... เลี้ยงเรานิดหน่อยไม่ได้เหรอ... ที่เราติวให้ปอเรายังไม่บ่นเลย"ทำหน้าอ้อนอีกแล้ว... แต่ก็จริงอย่างที่เจมส์พูด อ้ะๆ.. ก็ได้...แค่ขนม...อย่างกไปเลย (คิดในใจ)
"เออ..... ก็ได้" พวกเพื่อนๆก็เลยออกไปซื้อขนมกัน... ส่วนพวกผู้ชายที่เหลือก็ขอขึ้นไปห้องตัวเองเพื่อที่จะอาบน้ำ.. ในห้องก็เลยเหลือเรากะเจมส์แค่สองคนตอนแรกก็กลัวเหมือนกันนะว่าเจมส์จะทำไรรึป่าว..แต่มาคิดอีกที่ก็คงไม่มีไรหรอกเพราะตั้งแต่วันนั้นมาเจมส์ก็ไม่เคยทำไรแบบนั้นอีก เราก็เลยนุ่งอ่านหนังสือต่อโดยมีเจมส์นอนหนุนตักอยู่
"ปอ.....อยากเรียนต่อที่ไหนอ่ะ" เจมส์ถาม
"ยังไม่รู้เลย....รอดูคะแนนก่อน แต่ใจจริงอยากเรียนเภสัชน่ะ" ตอนนั้นอยากเรียนจริงๆ เพราะจะได้เปิดร้านขายยาไม่ต้องออกไปวุ่นวายทำงานที่อื่น เวลาขี้เกียจทำงานจะได้ไปเที่ยวไหนได้...ไม่ต้องลางานด้วย (เราชอบความเป็นอิสระหนะ..)
"เหรอ.." เราก็เลยถามเจมส์บ้าง
"แล้วเจมส์อ่ะ... อยากเรียนอะไร.."
"ยังไม่แน่ใจเลย... คงเป็นเทคนิคการแพทย์ไม่ก็วิศวะมั้ง" กรรม..สับสนพอกัน ไม่มีอะไรแน่นอนสะอย่าง
"เหรอ... แต่เค้าก็เริ่มเบื่อๆวิชาสายวิทนะ.. อยากจะเรียนพวกนิเทศหรือพวกศิลปกรรมเหมือนกัน" ยิ่งสับสนไปกันใหญ่..ตกลงเอาไงเนี่ย??? (งงตัวเอง)
จบบทสนทนาเราก็หันมาอ่านหนังสือต่อ นั่งไปซักพักก็เริ่มเมื่อยแฮะ... ขาเริ่มเป็นเหน็บ พอหันมามองเจมส์.. อ้าว!! ไม่มันหลับตาอ่ะ..หลับรึป่าวหรือแค่พักสายตา เราก็เลยเรียก
"เจมส์.... เจมส์.. เราเมื่อยอ่ะ.."
"....................." มันเงียบ..สงสัยจะหลับ เราเลยก้มหน้าไปใกล้ๆแล้วเอามือตบหน้าเจมส์เบาๆ แล้วเรียกอีก
"......................" เงียบเหมียนเดิม... เรากะจะแกล้งเจมส์ เลยก้มหน้าไปใกล้ๆแล้วเอามือเหลือกตามันขึ้น
"หืม...... ชื่นใจ " กรรม...โง่ให้มันหลอกอีก จะอะไรล่ะ... ก็เจมส์มันหอมแก้มเรานะสิ.... เกิดอาการหน้าแดงเลยทีนี้....เลยผลักหัวเจมส์ออก หัวมันก็เลยฟอดลงที่พื้นอย่างแรง.. "โป๊ก..." (เจ็บมั้ยนั่น.. สมน้ำหน้า) เจมส์มันก็เอามือลูบหัวป่อยๆคงจะเจ็บมากทีเดียว....
"หงืด... หงืด... หงืดดดดด..." โทรศัพทืเราสั่นหนะ..พอเห็นชื่อคนโทรมาก็รีบรับแล้ววิ่งออกไปคุยที่ระเบียง... เจมส์มันก็มองตามเราแล้วทำหน้าเจื่อนๆมันก็คงรู้แหละว่าเป็นใครโทรมา....
จากนั้นเราก็คุยกะภีมอยู่พักนึง... เรื่องที่คุยก็เรื่องทั่วไปประมาณว่า เป็นไงบ้าง... เหนื่อยมั้ย.. วันนี้ทำไรบ้าง...กินข้าวยัง เรื่อยเปื่อยหนะ...หลังพูดคุยกันส่งคำหวานใส่กันจนหนำใจก็วาง..... เราก็มานั่งอ่านหนังสือไปกินหนมไปซึ่งเจมส์ก็นั่งอยู่ข้างๆนี่แหละ...แต่เจมส์มันก็ไม่ได้พูดไรกะเราอีกเลยหลังจากที่เราคุยโทรศัพท์เสร็จ... สงสัยมันคงตั้งใจอ่านหนังสืออยู่.... จากนั้นเราก็อาบน้ำอาบท่าแล้วแยกย้ายกันเข้านอน...
เนื่องจากนอนไม่หับเราก็เลยนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นเรื่องภีมนั่นแหละ... อยากจะรู้จังว่าตอนนี้ภีมคิดยังไงกะเราบ้าง จะรักเรามากเท่ากับที่เรารักภีมมั้ย??? แล้วภีมจะกล้ายอมรับตัวเองรึยัง??? คิดไปคิดมาจนเวียนมาถึงเรื่องโทรศัพท์.. เราก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า..ทำไมช่วงหลังๆมานี้ภีมจะเป็นคนโทรมาหาเราก่อนตลอดเลยซึ่งส่วนใหญ่แล้วที่ผ่านมาเราจะเป็นคนโทรหาก่อน... หรือว่าภีมจะคิดถึงเรา... เริ่มง่วงแล้ว...นอนดีกว่า..ขอคิดเข้าข้างตัวเองแล้วกันว่า...ภีมคงคิดถึงเรามาก.......
**********************************************************************************************
และแล้วเวลาที่เรารอคอยก็มาถึง....................
ในที่สุดการเข้าค่ายก็จบลง................................
หลังจากที่เมื่อวานมีงานเลี้ยงส่งด้วย...ก็ใจหายเหมือนกันนะที่จะไม่ได้เจอพวกพี่ๆและเพื่อนๆที่รู้จักกันที่ค่ายอีก... งานเลี้ยงที่รื่นเริงกลายเป็นงานเลี้ยงแห่งน้ำตาของการจากลาไปซะได้.... เราก็ได้แค่แลกเบอร์โทรกันขออีเมลล์กันเพื่อเอาไว้ติดต่อกันหลังจากที่จะไม่ได้เจอกันอีก....
ตอนนี้เรากำลังเก็บของกันเพราะพรุ่งนี้พวกเราก็จะกลับบ้านกันแล้ว............ พวกเราก็เลยนัดกันว่าหลังจากกลับไปบ้านแล้วจะนัดกันไปหาเพื่อนๆที่เข้าค่ายอยู่ที่มอภาค เพราะค่ายพวกมันยังเหลืออีกห้าวัน.... แต่เราหนะคงจะลงไปที่มอภาคเลยแล้วค่อยกลับบ้านทีเดียว...ก็นะ..ทนคิดถึงภีมไม่ไหวหนิ.... เราก็เลยนัดกับพี่เรา(ลูกพี่ลูกน้องหนะ...เค้าเรียนอยู่ที่มอภาค) ให้มารับที่กทม.ด้วย..... ส่วนเพื่อนที่เหลือก็รับปาว่าจะรีบตามมา โดยเราตกลงกันว่า....จะไม่บอกพวกนั้น.. กะจะไปเซอร์ไพร์สมันหนะ.....
พรุ่งนี้แล้วสินะ.... ที่เราจะได้เจอภีม.... เฮ้ออออ...... ดีใจจัง
########################################################################
ตอนนี้ยังไม่จบนะ..... ลงให้แค่นี้ก่อน.... ต้องไปทำการบ้านแล้ว.....
o2เดี๋ยวดึกๆเราจะมาต่อให้จบ....
ช่วงนี้เราเหนื่อยมากมาย... การบ้านทั้งหลายมันปนเปกันไปหมด... ทำไมอาจารย์ต้องมาสั่งการบ้านให้ส่งใกล้ๆกันด้วยนะ...
ไม่สงสารนิสิตตาดำๆเลย... :m15:
แต่ละงานใช่ง่ายๆที่ไหน.... แล้วยังจะมีสอบอีก เวรกรรม...ทำไมชีวิตมันเลวร้ายอย่างนี้เนี่ย....
หนึ่งวันมันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน..... อยากจะหลับแล้วไม่ต้องตื่นอีกเลย...จะได้พัก... เฮ้ออออออออออ.. :sad2:
ไปแล้ว... เราบ่นซะยาวเลย... น่านะ..อย่าเพิ่งเบื่อเรานะ..มันอัดอั้นหนะ..ขอระบายหน่อย (เออๆ ... ไปแล้ว......... เรียกอยู่ได้..) o7
-
ไป surprise
หรือจะไปเจอภาพบาดตาบาดใจกันแน่
รอลุ้นต่อคับ
-
กลัวไปเจอภาพบาดตาบาดใจจัง สู้ๆคับ
-
ไปเซอร์ไพรส์เค้า ระวังจะเปงฝ่ายที่โดนเซอร์ไพรส์ซะเอง อิอิ :oni1:
-
คิดเหมือนรีบนๆ เลยอะ
กลัวจะได้เซอร์ไพรซ์เองยังไงก้อม่ายรู้ดิ
:m21:
-
เหอๆ....อ่านจนทันซะที เรื่องน่ารักมากเลยคับ ชอบๆ อิอิ :m1: :m1:
คิดถึงตอนผมไปเข้าค่ายวิศวะที่เกษตรเลย อ่า คล้ายๆแบบนี้เลย คิดถึงพวกพี่ๆ ที่ค่ายจัง :m15:
มาต่อไวๆ นะคับ รออยู่คร้าบ :oni2: :oni2: :m13:
-
:a4:ผมก็กลัวน้องปอไปเจอภาพบาดตาบาดใจ แต่ก็แค่คิดครับ คงไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมาก
-
Surprise อีกแล้วววววววว....หวาดประหวั่นจริงๆๆๆๆ :m29:
งานนี้เจอไรอีกละเนี่ยยยยยย ยังไงก็เอาใจช่วยกันต่อไปปปปปป
ทั้งตัวละคร ทั้งคนเขียน... :a2:
-
ไปเซอร์ไพร์สเค้า แต่เรากลับเจอเซอร์ไพร์สซะเองระวังนะคับ เจอมาเยอะละ
-
:oni3: :oni3: :oni3:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รอภีม ๆ คิดถึงภีมจัง
-
เป็นกำลังใจให้คับ
-
มารอ :m30:
-
รออออออออออออออ
-
ปูเสื่อรอด้วยคน
-
## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ๒๒ (ต่อ)##
เรามาต่อให้แล้วนะ.....
จริงๆนั่งพิมตั้งแต่ตอนบ่ายของเมื่อวานแล้ว.. แต่ว่าจู่ๆเครื่องมันก็ดับไป... พอตอนดึกเราก็นั่งพิมใหม่เครื่องมันก็ดับไปอีก...... โครตเซ็งเลยพิมใกล้เสร็จแล้วด้วยแถมยังไม่ได้เซฟไว้อีก.... :m16:
นี่เราเลยต้องมานั่งพิมใหม่เป็นรอบที่สาม.......
เพื่อผู้อ่านที่น่ารักนะเนี่ย เราถึงรีบมานั่งพิมใหม่ให้ได้อ่านกัน....... :m21:
**********************************************************************************************
หลังจากที่พี่เรามารับเราที่กทม.ตั้งแต่ตอนประมาณบ่ายสองโมง.... เราก็มาถึงมอภาคตอนเย็นๆพอดี
พอมาถึงที่มอภาคพี่เราก็พาเราไปกินข้าว... ก็แถวๆมอนั่นแหละ.... ตอนที่เรากำลังนั่งกินข้าวกะพี่อยู่นั้นก็มีคนมาทักเราด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"เฮ้ยปอ......มาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ" พอหันไปเราก็เห็นต๊ะกับหน่าที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านข้าว
“โห... เรากะจะมาเซอร์ไพร์สพวกแกนะเนี่ย.... ดันมาเจอพวกแกซะก่อน” เราตอบไปด้วยท่าทางเสียดายนิดหน่อย.....
“เออ...ไม่เป็นไรหรอก เพราะยังเหลือภีมกะโอ๊ตที่มันยังไม่รู้ว่าแกมา” ต๊ะพูด
“มันสองคนต้องดีใจแน่ๆเลยอ่ะ... ที่แกมา..” หน่าพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
“เอ้อปอ... แล้วคนอื่นล่ะ...” ต๊ะถาม
“เห็นมันบอกว่า....อีกสองวันจะรีบตามขึ้นมาหน่ะ” เราตอบ
“ดีจัง... จะได่อยู่ด้วยกันครบๆซะที โครตคิดถึงพวกมันเลยอ่ะ...” ต๊ะพูด
“แหม.... แต่ปอก็แอบมาก่อนใครเลยนะ.... ที่รีบมาเนี่ย.. เพราะทนคิดถึงใครไม่ไหวรึป่าวจ๊ะ...” หน่าพูดจีบปากจีบคอทำเสีนงเล็กเสียงหวานแซวเรา... (แต่เราก็ยอมรับอ่ะนะ.... ก็คนมันคิดถึงหนิ.. )
“ไม่หรอก.... เราก็คิดถึงเพื่อนทุกคนนั่นแหละ...” ก็จริงๆหนิ... ที่เค้ารีบมาเพราะคิดถึงเพื่อนทุกคนจริงๆนะ (เชื่อป่ะ???) :m13:
“จร้า..... คนปากหวาน” หน่ายังคงล้อเลียนเราไม่เลิก... (จิส์.. รมเสีย :m25:)
เราก็ได้แนะนำให้สองคนนั้นรู้จักกับพี่เรา แล้วเราก็ได้นั่งกินข้าวด้วยกัน... เราก็คุยกันอย่างสนุกสนานตามประสาเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นเดือนแล้วก็คุยกันว่าจะไปเที่ยวไหนกันดีถ้ามากันครบทั้งกลุ่มแล้ว... ก็ช่วยกันนั่งคิดนั่งวางโปรแกรมกันไป คุยกันไปคุยกันมาเราก็เลยมาช่วยกันคิดแผนที่จะเซอร์ไพร์สไอ้โอ๊ตกะภีม ซึ่งก็ได้ความว่า...........
ต๊ะกะหน่าจะเนียนชวนสองคนนั้นให้ไปนั่งเล่นที่หาดซึ่งอยู่ใกล้ๆมอนั่นแหละ แล้วก็นัดเราให้ไปเจอที่นั่นเพื่อเซอร์ไพร์สพวกมัน หลังจากกินข้าวเสร็จเราก็แยกย้ายกัน...
เราก็เอาของไปเก็บที่หอพี่เราก่อนส่วนสองคนนั้นก็ไปเตรียมการตามแผน... เรานัดเจอกันที่หาดตอนสองทุ่ม
พอเราเอาของไปเก็บเรียบร้อยแล้วเราก็ยืมรถพี่ออกมาข้างนอกเพื่อจะออกไปตามนัด... แต่มันยังไม่ถึงเวลาเราก็ขี่รถเล่นไปพลางๆก่อน ก็ขี่เข้าไปในมอแล้วก็รอบๆมอนั่นแหละ บรรยากาศดีมากๆยิ่งขี่เลียบริมหาดเนี่ย....บรรยากาศดีสุด.... ลมก็เย็นวิวก็สวย... ยิ่งตอนที่ยืนดูพระอาทิตย์ตกหน่ะยิ่งสวย.... ดวงอาทิตย์ดวงใหญ่สีแดงส้มที่กำลังจะลาลับหายไปกับขอบฟ้า... แสงสีอันสวยงามนั้นได้ทำให้ท้องฟ้าบริเวณรอบๆกลายเป็นสีเหลืองส้ม.. กับลมเย็น... บรรยากาศดีๆแบบนี้.... หากภีมยืนดูอยู่ข้างๆเราคงจะได้ไม่ใช่น้อย...... (อีกแป๊ปเดียวเราก็จะได้เจอกันแล้วนะภีม.....) อ้อ... ไม่ต้องแปลกใจหรอกนะ.. ว่าทำไมเราถึงออกมาขี่รถเล่นคนเดียวได้... ไม่กลัวหลง... เพราะเราหน่ะมาเที่ยวที่นี่บ่อย.... ก็เวลาว่างอ่ะ... เราก็ชอบขึ้นมาหาพี่เราที่มอภาค.... เราก็เลยรู้จักถนนหนทางที่นี่เป็นอย่างดี...
หลังจากซึมซับกับบรรยากาศริมหาดซะจนหนำใจแล้ว... มองดูนาฬิกาข้อมือ อ๊ะ..... นี่มันจะทุ่มนึงแล้วเหอ.... เร็วจัง เราก็เลยรีบขี่รถไปซื้อขนมที่จะเอาไปกินกะเพื่อนๆหน่ะ แฮ่ ๆ .... แต่ส่วนใหญ่ก็เลือกเฉพาะขนมที่ภีมชอบอ่ะนะ... (กะเอาใจกันสุดฤทธิ์..... ก็เค้ารักของเค้าหนิ)
จากนั้นเราก็ขี่รถไปที่ริมหาดตรงที่นัดกันไว้..... มองซ้ายมองขวาอยู่พักนึงก็เห็นพวกนั้นไวๆ ก็เลยเดินไปหาพวกมัน.. พอต๊ะกะหน่ามันเห็นเรา... มันก็ทำหน้าแบ้วใสไร้เดียงสา... ประมาณว่า...ปอมาได้ยังไงอ่ะ... ไม่เห็นรู้เรื่องเลย...... เราก็ทำบอกจู๋..... เดี๋ยวไอ้โอ๊ตจะรู้ซะก่อน..... เราก็ค่อยๆย่องไปข้างหลังมัน....
“เซอร์ไพร์ส !!!!!” เราตะโกนเสียงดังแล้วยิ้มจนหน้าบานใส่หน้าไอ้โอ๊ต
“เมิง.... มะ.. มาได้ไงอ่ะ” ไอ้โอ๊ตพูดตะกุกตะกัก แต่หน้ามันก็เต็มไปด้สนรอยยิ้ม... แต่มันยิ้มแปลกๆแฮะ.... มันเป็นไรอ่ะป่าวหว่า....
“ก็มาหาเมิงไง..... ทำไม... เมิงไม่ดีใจเหรอ???” เริ่มงอน... ที่เมิงทำน่าแปลกๆเพราะไม่อยากให้กูมาใช่มั้ย!!!!
“ดะ.. ดีใจดิ แล้วเมิงมาเมื่อไหร่เนี่ย...”
“มาวันนี้เอง....”
“เฮ้ยโอ๊ต.... ภีมมันไปไหนว้ะ... ไมยังไม่มาอีก”ต๊ะถาม
“เออ... ช่าย... มันน่าจะรีบมา เดี๋ยวคนแถวนี้จะลงแดงตายซะก่อน..” หน่าพูดกระแนะกระแหนเรา.... เสียงกวงตริงมั่กๆ (กรรม... นี่ยังไม่เลิกแซวอีกใช่ม่ะ... ยัยนี่!!) แต่ก็ดีแล้วที่ถาม... เพราะเราก็อยากรู้เหมือนกัน
“เดี๋ยวมันคงมาหนะ... เห็นมันบอกว่ามันอยู่แถวนี้...” ไอ้โอ๊ตพูดเสียงอ่อยๆ.... ไม่มองหน้าเรา (เอ๊ะ !! นี่มันแปลกๆแล้ว)
“อยู่แถวนี้เหรอ??? มันมาทำไรแถวนี้อ่ะ???” ต๊ะถามไอ้โอ๊ตแบบงงๆ
“มันมาดูพระอาทิตย์ตกหน่ะ...” ไอ้โอ๊ตยังคงพูดเสียงอ่อยๆ ไม่สบตาเหมือนเดิม เรายิ่งแน่ใจว่าไอ้โอ๊ตต้องมีอะไรแน่... ก็เราหน่ะ... เรียนกะมันมาตั้งแต่ม .1 ทำไมเราจะดูไม่รู้
“แล้วแกเป็นไรป่าวโอ๊ต... ท่าทางแกดูแปลกๆนะ” ต๊ะถาม มันคงจะรู้สึกแบบเราเลยถามออกไป
“ป่าวหนิ... ไม่มีไร” ไอ้โอ๊ตยังคงมีท่าทางเหมือนเดิม
“เมิงแน่ใจนะ???” เราถามด้วยน่าตาเครียดๆ เพื่อจะเค้นเอาความจริงจากปากมัน..... (บอกมาๆ... เมิงเป็นไร)
“แน่ใจดิ... กูไม่มีไรจริงๆ” ไอ้โอ๊ตปฏิเสธเสียงแข็งแถมยังจ้องหน้าเราอีกด้วย.... (เมิงไม่ต้องมาทำเป็นเนียนเลย.... จะตบตาตรูละสิ... ไม่ทันแล้วเมิง...)
“มันไม่เป็นไรก็ช่างมันเหอะปอ...” หน่าพูดด้วยความหน่ายใจ..... เราก็เลยพูดประชดมันว่า..
“แล้วแต่เมิงแล้วกัน... มะ...ไม..” ตอนที่เราพูดอยู่หน่าก็พูดสวนขึ้นมาพร้อมกับชี้ไปที่ถนนว่า
“ภีมอยู่นั่นไง.....” เราทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นเราเลยมองไปตามที่หน่าชี้.....
ซึ่งภาพที่ทุกคนเห็นก็คือ....
###########################################################################################
แค่นี้ก่อนนะ......... พิมนานเดี๋ยวเครื่องมันดับไปอีกอ่ะ... :m12:
เลยลงให้อ่านแค่นี้ก่อน... เดี๋ยวเราพิมต่อให้ :m23:
-
หง่า.......... คนอ่านหายไปๆ :11111:
อยู่ไหนกันหมด....... กลับมานะ :dont2:
:เศร้า2: :เศร้า2:
-
ค้างงงงงงงง
อย่าบอกนะว่า ภีมควงหญิงมา :a6: :a6: :a6: :a6:
-
สถานการณ์เช่นนี้ ภีม คงไม่ออกมาเดินดูพระอาทิตย์คนเดียวแน่นอน...ฟันธง....
กะจะมา surprise ว่าแล้ววววว เจอ surprise เองทุกรายยยยย :เฮ้อ:
คำว่า "รัก" กะ "ไว้ใจ" คงใช้ไม่ได้กับคนยุคนี้... รู้รึเปล่าเหอะว่ามันแปลว่าไร...ชะมะ ?
:m20:
-
ค้างอย่างแรง
ไอ่เสือภีม ถ้าอยู่กะสาวอื่นน่ะมึง จะไปรุมกระทืบให้
-
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ่ะต่อๆ.... เดี๋ยวจะขาดตอน
โทษทีน๊า.... ช้าไปหน่อย... :m23:
ภาพที่เห็นก็คือ.......
เป็นภาพชายหญิงที่ซ้อนจักรยานมาด้วยกัน..... โดยแน่นอว่าคนขี่ก็คือ... ภีม คนที่เราคิดถึงมากที่สุด.. คนที่เรารอคอยมาเป็นเดือนว่าจะได้เจอกัน.... คนที่เราตั้งใจมาหาเพื่อที่ได้หายคิดถึง... แต่ภาพที่เราเห็นมันทำให้เรารู้สึกว่าภีมคนที่เรารอคอยมันเหมือนจะไม่มีตัวตนอยู่แล้ว....
ผู้หญิงที่ซ้อนจักรยานภีมมา เธอเป็นคนที่น่ารัก.. ผิวขาว.. ผมยาว.. ตัวเล็กๆ.. น่ารักน่าถะนุถนอม ดูเหมาะสมกับภีมมาก มือของเธอกอดอยู่ที่เอวของภีม เค้าสองคนหยอกล้อกัน.. ยิ้มแย้มให้กันอย่างมีความสุข...
ภีมคนที่เรารักอยู่ที่ไหน... นี่มันไม่ใช่ภีมหรอก.... เรายืนนิ่งเฉยทำอะไรไม่ถูกเลย... รู้สึกว่าหน้าเรามันชาไปหมด น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างพรั่งพรูทำให้เพื่อนอีกสามคนรู้สึกตกใจไปด้วย.....
“ปอ..... ” หน่าพูดพร้อมกับเข้ามากอดเรา... มันยิ่งทำให้เราร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม เราร้องไห้จนตัวสั่นไปหมด ขาแข้งเรามันไม่มีแรงเลยจนหน่าต้องกอดเราให้แน่นขึ้นเพื่อช่วยพยุงให้เรายังยืนอยู่ได้
“ปอ.. อย่าเพิ่งคิดมากเลย มันสองคนเป็นแค่เพื่อนกันหน่ะ.... ใช่มั้ยโอ๊ต??” ต๊ะพูด
“อะ.. เอ่อ...” ไอ้โอ๊ตอ้ำอิ้งพูดไรไม่ออก มันยิ่งให้เราร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่ นี่ใช่มั้ย??? เรื่องที่ทำให้เมิงมีท่าทีแปลกๆตแนที่เห็นตรูมา
“ที่เมิงไม่พูด เพราะสองคนนั้นไม่ใช่เพื่อนกันใช่มั้ย???” เราถามไอ้โอ๊ตทั้งๆที่ก็รู้ว่าคำตอบมันคืออะไร แต่เราเพียงอยากได้ยินกับหูว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ถึงแม้ว่าในใจเราจะหวังให้ไอ้โอ๊ตบอกว่ามันเป็นแค่เพื่อนกันก็เถอะ...
“กูขอโทษ... ที่กูไม่บอกเมิง...” ไอ้โอ๊ตพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด... มันคงรู้สึกแย่มากๆ
“เมิงไม่ต้องขอโทษกูหรอก... เรื่องนี้มันไม่มีใครผิดหรอก ผิดที่กูเองที่ไปรักภีม” เราร้องไห้สะอึกสะอื้นจนเพื่อนๆต้องช่วยกันเข้ามาปลอบและพูดให้กำลังใจ
เรื่องที่ภีมคบกับเก๋หน่ะ (ชื่อผู้หญิงคนนั้น) มันเริ่มต้นมาจากว่า.........
ตอนที่เข้ามาค่ายใหม่ๆ มีแต่คนชอบเก๋ เพราะเก๋เป็นคนน่ารักจะเรียกว่าสวยที่สุดในค่ายเลยก็ว่าได้..... จึงไม่แปลกที่ผู้ชายหลายๆคนในค่ายจะชอบเก๋และหนึ่งในนั้นก็คือไอ้โอ๊ต ไอ้โอ๊ตมันชอบเก๋มาก มันก็เลยขอให้ภีมเป็นพ่อสื่อให้เพราะตอนแรกหนะภีมก็ไม่ได้คิดอะไรกับเก๋เลย สองคนนั้นเป็นแค่เพื่อนดันธรรมดา เพียงแต่ว่าภีมกะเก๋ค่อนข้างสนิมกัน เก๋มักจะชอบมาคุยกะภีมบ่อยๆ ไอ้โอ๊ตก็เลยไว้ใจให้ภีมเป็นคนคอยส่งจดหมายให้... คอยเอาขนมไปให้... คอยเทคแคร์เก๋แทนมันเพราะมันเป็นคนขี้อาย จนมาเมื่อสองอาทิตย์ก่อนไอ้โอ๊ตก็ได้สารภาพรักกะเก๋ แต่เก๋ก็ปฏิเสธความรักความหวังดีจากไอ้โอ๊ตเพราะเก๋บอกว่า เก๋มีคนที่เก๋รักอยู่แล้ว... และคนคนนั้นก็คือภีม
หลังจากนั้นมาภีมก็ห่างๆจากเพื่อนๆที่มาด้วยกันเพราะเวลาส่วนใหญ่ก็จะอยู่กะเก๋
พอเรารู้ทุกอย่างจากปากไอ้โอ๊ต... จริงๆเราน่าจะโกรธภีมแต่เราจะบอกว่าไม่เลยเราไม่โกรธอะไรภีมทั้งนั้น เพราะเราเข้าใจว่ายังไงผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงเราต่างหากที่เป็นส่วนเกิน...
จากนี้ไปเราสัญญากับตัวเองว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีของภีม... แต่เราคงเลิกรักภีมไม่ได้...
*************************************************************************************
ต๊ะหน่าและไอ้โอ๊ตเป็นห่วงเรามาก.... แต่เราก็ไม่สามารถที่จะทำใจให้เข้มแข็งได้ในตอนนั้น... เราก็ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด... จนไอ้โอ๊ตเดินเข้ามาใกล้ๆเราแล้วมันก็เข้ามากอดเราพร้อมกับพูดว่า....
“เมิงร้องออกมาเลยนะ.... ร้องให้พอ... กูเข้าใจความรู้สึกเมิงนะ” ไอ้โอ๊ตด้วยเสียงสั่นๆ สักพักมันก็ร้องไห้ออกมา... มันคงจะเสียใจอยู่ไม่น้อย... พอเป็นแบบนี้ก็ทำให้ต๊ะกะหน่าพูดไรไม่ออก... มันสองคนก็คงจะรู้สึกแย่ไปด้วยทั้งที่มันอยู่ที่นี่แท้ๆแต่มันก็ไม่รู้อะไรเลย
เรากะไอ้โอ๊ตกอดกันร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนมีเสียงใครคนนึงที่เรารู้จักดีดังขึ้น
“เฮ้ย!! เป็นไรกันอ่ะ...” เรากะไอ้โอ๊ตก็เลยผละออกจากัน ทำให้ภีมเห็นชัดว่าคนที่กอดกะไอ้โอ๊ตเมื่อกี๊คือเรา... (เพราะตอนที่กอดกันร้องไห้อ่ะ... เราหันหลังไปทางภีม)
ทันทีที่ภีมเห็นเรา.. ภีมก็รีบปล่อยมือเก๋ที่ยืนอยู่ข้างๆภีมทันทีด้วยท่าทางตกใจ
ตอนนั้นเรารู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมที่จะเจอภีมตอนนี้... และยิ่งไม่พร้อมที่จะเห็นภีมแสดงความรักใคร่กับใครต่อหน้าเรา เพราะเรายังไม่เข้มแข็งพอที่จะทนรับภาพแบบนั้นได้ เราก็เลยลุกขึ้นแล้วเอามือปาดน้ำตาที่มันกำลังไหลอยู่ออกไป... แล้วหันไปพูดกับเพื่อนสามคนที่ยืนอยู่ว่า...
“เราไปก่อนนะ... แล้วเจอกันตอนเปิดเทอม...”
จากนั้นเราก็รีบเดินออกจากตรงนั้นโดยเร็ว....
“ปอ.. เดี๋ยวก่อน...” ภีมตะโกนเสียงดังซึ่งทำให้เราหยุดเดินโดยอัตโนมัติ.... แต่ก็เพียงไม่นานเราก็ตัดสินใจเดินออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด แต่ภีมก็ตะโกนเรียกเราบอกว่าให้หยุดก่อน... แต่ตอนนั้นเราไม่สนใจอีกแล้ว... ตอนนั้นเราไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากคุยอะไรกับภีมทั้งนั้น แต่ภีมก็ไม่หยุดและภีมก็วิ่งมาที่เราแล้วก็เข้ามากอดเราไว้จนไอ้โอ๊ตต้องรีบวิ่งมาแล้วพูดว่า...
“พอเลยไอ้ภีม.... ” ไอ้โอ๊ตพูดพร้อมกับกระชากตัวภีมออกจากเรา
“เมิงอย่าเสือกเรื่องของกู..” ภีมหันไปตะคอกไอ้โอ๊ตด้วยเสียงเกรี้ยวกราด
“เมิงนั่นแหละ... หยุด!!” ไอ้โอ๊ตพูดแล้วต่อยเข้าที่หน้าภีม....
พอภีมล้มลงไปเราก็รีบเดินไปที่รถแล้วก็รีบขับออกไปจากตรงนั้นทันที....
เราขับรถเล่นให้สบายใจอยู่พักนึงแต่ก็ดูจะไม่เป็นผลเพราะตั้งแต่ออกมาจากตรงนั้นเราก็ยังร้องไห้ไม่หยุด... เราจึงตัดสินใจขับรถกลับไปที่หอพี่
หลังจากที่เราออกมาภีมก็ยังโทรหาเราไม่หยุด โทรมาเป็นร้อยๆครั้งแต่เราก็ไม่รับ.. ก็อย่างที่บอกว่า.. เรายังไม่พร้อมที่จะคุยอะไรตอนนี้ จนเราทนไม่ไหวเราก็เลยปิดเครื่องไป....
พอกลับมาถึงหอพี่เรา... เราก็พยายามทำหน้าตาให้เป็นปกติมากที่สุด.... เพราะไม่อยากให้พี่รู้เดี๋ยวมันจะเป็นห่วง แต่สุดท้ายก็โดนพี่จับได้จนได้
เราก็เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่เราฟัง.... พี่เราก็ช่วยปลอบเราและพูดให้เราสบายใจขึ้นแล้วก็บอกให้เราไปนอน... พร้อมกับพูดว่า
“พรุ่งนี้เราจะเดินทางกลับบ้านกันตั้งแต่เช้า”
ก็ดีเหมือนกันเพราะเราไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว..
เราอยากจะกลับบ้าน.... กลับไปอยู่ที่บ้าน... เพราะที่บ้านมีแต่คนที่เค้ารักเรา
ทุกวันนี้เราก็เป็นยังเป็นแบบนั้นอยู่... ทุกๆครั้งที่มีเรื่องไม่สบายใจเราก็มักจะกลับบ้าน... เพราะมันจะช่วยทำให้เราสบายใจขึ้นได้เสมอ....
###################################################################
เล่าถึงตอนนี้ที่ไรใจหายทุกที... เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นมันยังชัดเจนในความทรงจำ :m15:
ตอนนี้ก็เศร้าๆหน่อยนะ...
คนอ่านของเรานี่เก่งกันจริงๆมีแต่คนทายถูกว่าจะโดนเซอร์ไพร์สซะเอง... :mc4:
ทำไมตอนนั้นเราไม่ยักกะเอะใจนะ.... เฮ้ออออ.... เรื่องมันเลยเศร้าแบบนี้ไง o7
-
ผิดถูกไม่รู้ ขอตืบก่อน :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
:เฮ้อ: โอ้ว่าอนิจาความรัก เพิ่งประจักษ์ดั่งสายน้ำไหล
มีแต่ไหลเชี่ยวเป็นเกลียวไป ไหนเลยจะไหลกลับคืนมา :เฮ้อ:
-
ทามมายมันเศร้าแบบนี้ กระซิกๆ :sad2:
-
สิบปากว่า ไม่เท่าตาเห็น :m15:
-
โอ่ว ลุ้น จะเป็นไงต่อไปเนี่ย
-
ต่อจากนี้..ตอนเจอหน้ากันจะเป็นไงนะ.. :m15:
จะยังมองมองหน้า..พูดคุยกันได้สนิทใจเหมือนเดิมรึป่าวน๊า..
-
คนที่กะจะไปเซอร์ไพร์แฟน มักจะเจอเซอร์ไพร์ซะเองแบบนี้ทุกทีเลยอ่ะ เฮ้อ :m15: :m15: สู้ๆ ให้กำลังใจจ้า
-
โดน surprise กลับจริงๆ ดันคาดหมาย
ภีมก็ไม่น่าเลยนะ
ไม่น่าทำแบบนี้เลยย
เศร้าอย่างแรง :sad2: :m15:
-
:a4:อ่านตอนนี้แล้วใจหายใจคว่ำ อยากให้ภีมมาง้อปอ อ่ะ
-
เนื้อเรื่องสนุกดีครับ
-
ทั้งที่รู้ว่าต้องเป็นแบบนี้...แต่ก็อึ้ง...และ :m15:
เคยเจอ surprise กะตัวเข้าใจดีอย่างแจ่มแจ้ง...
เห็นตำตาแบบนี้อยากรู้เหมือนกัน ปอ จะตัดสินใจไง
ปอ สู้ ๆ ๆ ๆ :a2:
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๒๓ ##
งานเยอะไม่จบไม่สิ้นจริงๆ....
พรุ่งนี้ก็ดันมีสอบอีก..... วิชายากซะด้วย.....
นี่แอบพักสมองมาเล่าต่อให้อ่านกันอีกตอน..................
*******************************************************************
หลังจากกลับถึงบ้าน.... ก็ยังคงอยู่ในช่วงของการปิดเทอม
ช่วงปิดเทอมประมาณหนึ่งเดือนนั้นเราก็อยู่แต่บ้านไม่ค่อยจะได้ออกไปไหนสักเท่าไหร่... จะมีบ้างก็เล็กๆน้อยๆ เช่นไปเที่ยวกับที่บ้านบ้าง... หรือบางทีก็ออกไปกับเพื่อนๆบ้าง เพราะหลังจากที่เพื่อนๆทั้งหมดกลับมาจากค่ายแล้วมันก็ต้องอ่านหนังสือเตรียมเอ็นฯกันซึ่งก็รวมถึงเราด้วย แต่ก็มีบางวันที่นัดออกมากินข้าวดูหนังกันบ้างเพื่อเป็นการคลาดเครียด... และแน่นอนว่าครั้งไหนที่ภีมมาด้วยเราก็จะไม่มา.... ซึ่งเพื่อนๆในกลุ่มหลังจากที่รู้เรื่องราววันนั้นแล้วก็โทรมาหาเรากันเกือบทุกคน.... บ้างก็บอกว่าอย่าคิดมาก... บ้างก็โทรมาให้กำลังใจ
เราก็เข้าใจพวกมันนะ... มันคงไม่อยากให้เรากะภีมต้องมามองหน้ากันไม่ติดทั้งๆที่อยู่กลุ่มเดียวกัน... คงอยากจะให้อะไรๆมันกลับไปเป็นเหมือนเดิม... แต่ก็อย่างที่เราเคยบอกอ่ะนะ... ว่าเหตุการณ์วันนั้นมันทำให้เรารู้สึกแย่มากๆจนไม่สามารถกลับไปเป็นเพื่อนภีมเหมือนเดิมได้ในตอนนี้... มันคงต้องใช้เวลา....
เพื่อนอีกคนนึงที่ยังโทรมาหาเราตลอดในช่วงที่ปิดเทอมก็คือ เจมส์.. เจมส์ค่อนข้างที่จะเป็นห่วงเรามาก... เจมส์ก็เลยมักจะโทรมาหาเราเกือบจะทุกวัน... ซึ่งมันก็ทำให้เรารู้สึกดีนะ.. ว่าถึงแม้เราจะเป็นคนที่ไม่มีค่าสำหรับภีมไปแล้วก็ตามแต่เราก็ไม่ได้อยู่คนเดียว... เรายังมีเพื่อนที่รักและเป็นห่วงเรา... มีเจมส์ที่คอยให้กำลังใจและบอกรักเราอยู่ทุกๆครั้งที่โทรมาหา... สิ่งเหล่านี้แหละที่ทำให้เรามีกำลังใจมากๆทั้งที่ต้องเจอกับอะไรๆรร้ายๆแบบนี้....
ในช่วงที่ปิดเทอมนี้ภีมก็ยังโทรมาหาเราเกือบจะทุกวัน บางวันก็โทรมาหาวันละหลายๆครั้ง ซึ่งเราก็ไม่เคยรับโทรศัพท์ภีมเลย บางที่เราก็ปิดเครื่องไปเลย... เพราะทุกๆครั้งที่ภีมโทรมาเราก็จะร้องไห้ทุกครั้ง... คนอื่นอาจจะมองว่าเรากำลังหนีปัญหา... แต่สำหรับเรา..เราก็มีเหตุผลของเราที่ต้องทำแบบนี้... เราแค่อยากจะทำใจ มันเหมือนเป็นการหยุดพักเมื่อเจอกับอะไรร้ายๆ เพื่อเป็นการเติมพลังเพื่อที่จะเริ่มต้นใหม่.. และก้าวเดินไปข้างหน้า... ในฐานะของคำว่าเพื่อน.. ที่เราจะมอบให้ภีมหลังจากนี้....
*********************************************************************
ในที่สุดวันเปิดเทอมก็มาถึง... นับจากวันนี้ไปเราคงหนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว... เราจะต้องเผชิญหน้ากะภีม...
วันนั้นเรามารร.ค่อนข้างเช้าเพราะต้องมาจองที่นั่ง.. เพราะเป็นการเริ่มต้นภาคเรียนใหม่ (ม.6 ) ก็เลยจะต้องมีการย้ายห้องโฮมรูม .. หลังจากที่จองที่นั่งกันได้เรียบร้อยซึ่งส่วนใหญ่ก็นั่งตำแหน่งเดิมเหมือนห้องที่แล้วนั่นแหละ... เพื่อนส่วนใหญ่ก็สาละวนอยู่กับการเมาท์ ก็นะ... ปิดเทอมไปตั้งสองเดือนก็ต้องคิดถึงกันบ้างแหละ.. ซึ่งกลุ่มเราก็มานั่งรวมตัวกันคุยนั่นนี่เรื่อยเปื่อย.....
ตลอดช่วงเช้าในวันนั้นเรากะภีมไม่ได้คุยกันเลย.... ไม่แม้แต่จะมองหน้ากัน ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นภีมซะเองที่หลบหน้าเรา... เพื่อนๆในกลุ่มก็พลอยอึดอัดใจกันไปด้วย....
ผ่านไปเกือบเดือน... เรากะภีมก็ยังไม่คุยกันเหมือนเดิม.. มีบางทีที่เผลอหันมาสบตากันแต่แล้วก็ต่างฝ่ายต่างหันหน้าหนีไปทางอื่น... เรายอมรับนะว่า.. เมื่อความสัมพันธ์ระหว่างเรากะภีมกลายมาเป็นแบบนี้.. เราก็รู้สึกแย่อยู่เหมือนกัน มีหลายครั้งทีเดียวที่เราแอบไปร้องไห้....
เพื่อนๆในกลุ่มก็ช่วยกันวางแผนวางสถานการณ์ให้เรากะภีมได้ปรับความเข้าใจกันเพื่อที่จะได้กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่แล้วก็ไม่เป็นผลเพราะยังไงเรากะภีมก็ยังคงไม่พูดกัน...
*********************************************************************
เวลาล่วงเลยมาจนมาถึงวันเกิดเราประมาณช่วงเกือบปลายเดือนมิถุนายนซึ่งเป็นวันเกิดเรา...
พอเรามาถึงห้องเรียน แล้วมองไปที่กระดานดำก็เห็นคำว่า “ HAPPY BIRTHDAY.... ปอ ” ตัวใหญ่มากอยู่บนกระดานพร้อมกับคำอวยพรมากมายจากเพื่อนๆ แล้วเพื่อนก็ร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้เรา.... มีเป่าเค้กด้วย... โครตจะเขินเลย... จริงๆเราเป็นคนไม่ชอบให้ใครมาเซอร์ไพร์สหรือทำอะไรแบบนี้ให้อ่ะ.. ไม่รู้ดิมันเขินอ่ะ... ทำหน้าไม่ถูก จากนั้นเพื่อนๆก็เอาของขวัญมาให้เราด้วย... (เพื่อนตรูนี่... น่ารักกันจริงๆ)
ถึงแม้ว่าเราจะได้ของขวัญจากเพื่อนๆหลายคน.. แต่เราก็ยังแอบหวังอยู่ลึกๆว่า... ภีมจะซื้อของขวัญให้เรารึป่าว??? แต่ก็ไม่มี...
จนมาถึงตอนช่วงพักกลางวัน พอเรากะเพื่อนๆกินข้าวกินเค้กกันอย่างอิ่มหนำสำราญแล้วเราก็เดินขึ้นมาบนห้อง.... แล้วเราก็เห็นจดหมายน้อยวางอยู่ใต้โต๊ะเรา เราก็เลยหยิบมาดู.. ข้อความในจดหมายเขียนไว้ว่า....
ปอ....
ลงมาหาเค้าหน่อยสิ... เค้าจะรอปออยู่ที่หลังอาคาร 1 นะ
ขอร้องเถอะ... มานะ เค้าจะรอจนกว่าปอจะมา
ภีม
พอเราอ่านจดหมายน้อยเสร็จเราก็ลงไปที่หลังอาคาร 1 ซึ่งเป็นบริเวณที่ไม่มีคนพลุกพล่านค่อนข้างจะลับสายตาคนหน่อย
เราเห็นภีมนั่งอยู่ตรงโต๊ะหินอ่อนที่อยู่หลังสุดเราก็เลยเดินเข้าไปหา ตื่นเต้นเหมือนกันนะเนี่ย...ก็ไม่ได้คุยกันมาตั้งนาน แต่ก็พยายามทำให้เป็นปกติที่สุดอ่ะนะ
“ภีม...... มีอะไรรึป่าว???” เราเป็นคนเริ่มพูดก่อน เพราะตอนนั้นภีมนั่งหันหลังอยู่ ภีมจึงหันมาหาเราแล้วพูดว่า
“นั่งก่อนสิ...” เราก็ลงนั่งตรงข้ามกับภีม แล้วภีมก็พูดว่า...
“ปอ.... อ่ะนี่.. ของขวัญ ” ภีมพูดพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญสีชมพูขนาดกะทัดรัดให้เรา
“ขอบใจนะ...” เราตอบออกไปแบบยิ้มๆ แหม...ใครๆก็ต้องดีใจที่ได้ของขวัญ (นี่เป็นของขวัญครั้งแกรและครั้งเดียวที่ภีมซื้อให้เรา.... ขี้งก)
“อืม ........” ภีมตอบแล้วก็ทำท่าอ้ำอิ้งเหมือนมีอะไรจะพูด เราก็เลยพูดขึ้นว่า.
“ภีมมีอะไรรึป่าว.... มีไรก็พูดมาสิ” เห็นแบบนี้เราก็รู้แล้วแหละว่าเรื่องที่ภีมจะพูดคือเรื่องอะไร ไหนๆก็มาจนถึงป่านนี้แล้ว เราก็อยากจะเคลียร์ให้มันจบๆเหมือนกัน
“เอ่อ... คือ... เค้าขอโทษนะ เรื่องเค้ากะเก๋หนะ ... เค้ารู้ว่าเค้ามันไม่ดีที่ทำให้ปอต้องร้องไห้ เราขอโทษนะ..” ภีมพูดแล้วยื่นมือมาจับมือเรา
“เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ช่างมันเหอะ..” เราพูดออกไปด้วยน่าตาเศร้าๆ เพราะแม้ว่าเรื่องมันจะผ่านมาแล้วแต่ทุกๆครั้งที่นึกถึง.. เราก็ยังคงรู้สึกเศร้าเสมอ
“ปอไม่โกรธเค้าแล้วจริงๆเหรอ....” ภีมพูดแล้วยิ้มที่มุมปากเพราะยังไม่ค่อยแน่ใจ
“จริงๆเค้าไม่เคยโกรธภีมเลยต่างหาก... ภีมมีสิทธิ์ที่จะไปคบกับใครก็ได้ เพราะเราก็ไม่ได้คบกันหนิ.. ” เราตอบและพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล
“แต่ภีมรักปอนะ...” ภีมพูดออกมาเสียงดัง
“อย่าพูดแบบนี้เลย.... ภีมเก็บคำพูดนี้เอาไว้ให้กับคนที่ภีมรักจริงๆดีกว่า”
“เค้ารักปอ เค้ารักปอจริงๆนะ รักมากด้วย... ปอรู้ไหมตลอดเวลาที่เราไม่ได้คุยกันไม่เจอหน้ากันมันทำให้เค้ารู้สึกแย่ขนาดไหน... เค้าจะมาพูดกะปอเค้าก็ไม่กล้าเค้ากลัวว่าปอจะเกลียดเค้าจนไม่อยากพูดด้วย แต่ในที่สุดเค้าก็ทนไม่ได้.... เค้าอยู่คนเดียวโดยไม่มีปอไม่ได้...” ภีมพูดด้วยหน้าเศร้า.. พอเราเห็นแบบนี้.. น้ำตาที่เรากลั้นเอาไว้มันไหลออกมาอาบทั้งสองแก้ม
“.....................................” เราเงียบพูดไรไม่ออก ภีมก็เขยิบมานั่งข้างๆเราแล้วบอกว่า
“เราเป็นเหมือนเดิมนะปอ...” ตอนนั้นเราเริ่มสับสนว่าจะเอายังไงดี เราเลยถามสิ่งที่อาจจะช่วยให้เราตัดสินใจได้ง่ายขึ้น.....
“แล้วเก๋ล่ะ...” ภีมก็ตอบว่า
“ตั้งแต่กลับมาจากค่ายเค้ากะเก๋ก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย เค้าไม่ได้ติดต่อกันแล้ว... เชื่อเรานะ..” ภีมพูดแล้วจับมือเราไว้แน่น
“อืม... เค้าเชื่อ” เราพยักหน้าตอบ
“เค้ารู้นะว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเค้ามันแย่..... เค้าทำลายความไว้ใจที่ปอมีต่อเค้า แต่เค้าขอแก้ตัวใหม่ได้มั้ย??? เค้าจะไม่ทำให้ปอเสียใจอีก นะ... นะ...ปอ นะคับ..” ภีมพูดด้วยน่าเศร้าแล้วก็อ้อนเราอีกแล้ว ใครไม่ใจอ่อนก็บ้าแล้ว
“ก็ตามใจดิ..” เราพูดยิ้มๆ ภีมก็เลยโผมากอดเรา ภีมแอบหอมแก้มเราด้วย...
“ขอบคุณนะปอ..” ภีมพูดด้วยเสียงดีใจ
“อืม.....” เราตอบ... ในที่สุดเราก็ได้อยู่ในอ้อมกอดนี้อีกครั้ง....
“ใจแข็งนักนะ... เค้าโทรไปหาก็ไม่เคยรับเลย...” ภีมพูดงอนๆทั้งที่เรายังกอดกันอยู่
“ก็สมควรมั้ยล่ะ?? มาทำให้เค้าร้องไห้หนิ” จริงป่ะล่ะ....
“คร๊าบ.... โทษคร๊าบบบบ.. ไม่ทำอีกแล้ว เข็ดแล้วคร๊าบ...” ภีมพูดล้อเลียนเรา
“พูดไรอ่ะทำให้ได้นะ.... ถ้ามีอีก... คราวนี้ไม่ต้องมาคุยกันแล้ว” เราพูดคาดโทษไว้
“คร๊าบบบบบบบ....” ภีมพูดลากเสียงยาว
แล้วเราก็เดินขึ้นห้องเรียนด้วยกัน เพื่อนๆในกลุ่มเห็นก็งงไปกันใหญ่ว่าเรากะภีมไปคืนดีกันตั้งแต่ตอนไหน.... เวลาที่มันช่วยจัดฉากให้ที่ไรก็ไม่เคยสมหวังซะที พอมาเป็นแบบนี้มันก็งงกันใหญ่... แต่มีเหรอที่เราจะเล่าให้พวกมันฟัง... จิส์... มันเป็นฟามลับของสองเรา บอกใครไม่ได้... (อ้าวกรรม... :a6: เราเอามาเล่าแบบนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องของเราสองคนแล้วดิ... เย้ย.... ฟามลับแตกเลย :m15:)
##############################################################
จบแล้วอีกตอนนึง....
เพื่อนๆบางคนอาจจะคิดว่าเราเป็นคนเจ็บไม่จำ เพราะถ้าเป็นคนอื่นที่เจอแบบเราอาจจะเลิกไปเลย แต่เราคงรักภีมมากล่ะมั้ง... แล้วอีกอย่างก็เรียนห้องเดียวกันอยู่กลุ่มเดียวกัน เราก็เลยใจอ่อนอ่ะนะ.......ก็เรารัเค้าอ่ะ..ให้ทำไงได้ :m23:
ขอบคุณทุกกำลังใจที่มอบให้... ทุกเม้นเป็นกำลังที่ดีสำหรับเรามาก..... :m13:
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า....
ขอไปนึกก่อนนะ... จำไม่ค่อยได้แล้วว่าหลังจากนี้เกิดไรขึ้นต่อ :o8:
-
เข้าใจปอนะ เป็นเราคนที่เรารักมาขอโอกาส เราก็คงให้โอกาสเหมือนที่ปอให้แหละ ไงซะเป็นกำลังใจให้น๊า
-
ความรักก็แบบนี้ :เฮ้อ:
-
:teach:
ความรักก็คือการเรียนรู้รูปแบบหนึ่ง...ว่ามะ...นี่อาจจะเป็นรูปแบบของมันก็ได้
ในวัยเยาว์เรามักจะคิดว่าความรักสวยงาม เชื่อมั่นในความรัก ให้อภัย ไว้ใจ...
มีปัญหาจึงมักเลือกที่จะให้อภัยคนที่เรารัก.... :give2:
แต่พอเติบโตเรียนรู้มากขึ้น...ปัญหาที่เกิดกลับจบด้วยการแยกทางมากกว่า...
ขอให้การเลือกทางเดินของปอครั้งนี้เป็นการเลือกที่ถูกทางด้วยเถอะ :call:
...อยากให้ทุกคนสมหวังในความรัก...แม้จะเป็นตัวละครก็ตาม...
:impress:
-
เพิ่งจะเข้ามาอ่านเรื่องนี้อะคับ
ขอให้ ปอ กะ ภีม สมหวังในความรัก
เอาใจช่วยคับ
o13
-
เกลียดมาก ผู้ชายแบบนี้ ผู้ชายเห็นแก่ตัว
:angry2:
-
:เฮ้อ: บางครั้งเราก็ไม่รู้หรอกว่าทางที่เลือกถูกหรือผิด แต่ ณ นาทีนั้น หัวใจคงจะชี้ทางนี้ให้เดิน :m13:
-
ปอ อะทำถูกละ ถ้าเป็นใครเค้าก้อทำ ในเมื่อเรารักเค้า แล้วทำไมเราไม่ให้โอกาศละ อิอิ
ว่าแต่เค้าจะคว้าโอกาสนั้นหรือไม่ ถ้าเค้าคว้าไว้แล้วเค้าจะรักษาไว้ได้หรือเปล่ามันขึ้นอยู่กับเค้าแล้ว
จิงมะปอ จิงมะภีม ว่าแต่สงสารเจมส์อยู่ดี
-
เข้าใจปอนะ ก็คนมานรักไปแล้วเปลี่ยนไม่ทันซะแล้ว... :oni1: น่านจิสงสารเจมส์ :เฮ้อ:
-
เย้................................ :mc3: :mc2: :mc3: :mc2:
เล้าเข้าได้แล้ว...... ดีใจจัง :m4:
แต่ตอนใหม่เรายังไม่ได้พิมเลยอ่ะ.... :m23:
รอกันก่อนนะ.... แล้วจะรีบพิมให้ ขอไปดูไดอารีตะเองก่อน...
ว่าเดี๋ยวมีไรเกิดขึ้นอีก... คบกันมานานอ่ะนะ... บางอันมันก็จำไม่ได้.. เรื่องเหตุการณ์ไม่ถูก.. :m21:
รีบไปพิมตอนใหม่ดีก่ะ.... :m7:
-
:oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3:
-
:a4:มันไม่ใช่เจ็บแล้วไม่จำหรอกครับ ความรัก คือการให้อภัย คือทุกสิ่งทุกอย่างที่เราจะมีความสุข และมอบให้กับคนที่เรารักครับ
-
:oni3: :oni3: :oni3: :oni3:
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๒๔ ##
มาต่อให้อีกตอน...........
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณผู้อ่านทู้กคนก่อนที่เข้ามาอ่านกัน..... o14
ขอบคุณทุกกำลังใจที่มอบให้.... o1
และขอบคุณทู้กคนที่เข้ากับการตัดสินใจของเรา........... (เหมือนนางงามมาเลยแฮะ.... ) :o10:
********************************************************************
จากวันนั้นมาเรากะภีมก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม...... (แฮะ... ดีจายจัง)
หลังจากที่เพิ่งผ่านการสอบเอ็นฯรอบแรกไป .... ก็เหมือนกับโล่งไปหนึ่งเปราะเพราะจากการอ่านหนังสืออย่างหนักหน่วงมาหลายเดือน.. แต่อีกอย่างที่ต้องรอลุ้นก็คือคะแนนสอบนั่นเองไม่รู้ว่าจะเป็นไงบ้าง.... เพื่อนๆในกลุ่มเราเลยนัดกันไปกิน MK กัน เหมือนเป็นการฉลองกลายๆที่เพิ่งสอบเอ็นฯรอบแรกเสร็จไป.... พอกินกันอิ่มท้องก็ไปดูหนังกันต่อ... จำไม่ได้แล้วสิว่าเรื่องอะไร....
“ปอ... ไปซื้อหนมกัน...” บัวเอ่ยปากชวนเราไปซื้อหนมกินในราหนัง...
“นี่แกยังไม่อิ่มอีกเหรอ.....” เมื่อกี๊ก็กินไปตั้งเยอะ... ไม่อิ่มรึไงว้ะ...
“ขนมขบเคี้ยวน่า... นิดหน่อย” มันคงไม่อิ่มจริงๆแหละ...
“ซื้อเผื่อด้วยนะ..” เสียงเจมส์ตะโกนบอก
“อืม..” เราหันไปตอบ
“เร็วๆนะ... เดี๋ยวจะเค้าโรงแล้ว” นิดบอก...
พอซื้อหนมกันเสร็จเราก็เดินเข้าไปในโรงหนังกัน ด้วยความที่กลุ่มเรามีกันหลายคนก็เลยจองที่นั่งเป็นสองแถวแต่ให้อยู่ตรงกัน (งงปะเนี่ย..) เราก็อยากนั่งใกล้ภีมอ่ะนะแต่ก็ไม่กล้าบอกกลัวเพื่อนคนอื่นจะสงสัย.... ก็ได้แต่ลุ้นว่าภีมจะเดินมานั่งข้างๆเราอ่ะป่าว.... และแล้วภีมก็เดินมานั่งข้างๆเราจริงๆ... เราก็เลยแอบหันไปยิ้มหวานให้.. และแล้วหนังก็เริ่มฉาย....
“ปอ... กินหนมบ้างดิ..” ภีมพูดพร้อมกะเอามือมาสะกิดเรา...
“อ่ะ... ชอบกินไม่ใช่เหรอ.. เค้าเลยซื้อมา” เรายื่นปอมชิปให้ภีม
“รู้ใจเค้าจริงนะ..” ภีมกระซิบพูดกับเราแล้วยิ้มหวานเลย...
“.............................” เขินอยู่... เลยพูดไม่ออก.....
หลังจากนั้นเราก็ตั้งใจดูหนังกัน... เรากะภีมก็แอบนั่งจับมือกันไปตลอดจนหนังจบ..... พิมไปพิมมาเพิ่งนึกออกว่าหนังเรื่องที่ไปดูตอนนั้นอ่ะคือหนังเรื่อง Sign ที่มันเป็นเรื่องที่มีมนุษย์ต่างดาวอ่ะ คงพอนึกกันออกนะ....
“เฮ้ย... จะกลับกันเลยป่ะ..” ไอ้ยูถามขึ้น...
“ยังไม่ค่อยอยากกลับเลยว่ะ...” ไอ้โอ๊ตพูด
“เออ.. ไปไหนกันต่อดีว้ะ...” เจมส์หันมาถามความเห็นของทุกคน
“เอาไงก็ได้อ่ะ... แล้วแต่”เพื่อนผู้หญิงพูดกันประมาณนี้ เพร่าวนใหญ่มันก็แล้วแต่พวกผู้ชายอ่ะว่าจะไปไหนกัน
“งั้นไปร้องคาราโอเกะกันดีกว่า” ไอ้หนึ่งเสนอ
แล้วทุกคนก็เห็นด้วยเราก็เลยไปร้องคาราโอเกะ.... ซึ่งเป็นห้องคาราโอเกะของโรงแรมแห่งหนึ่งเนื่องจากเป็นห้องที่ค่อนข้างใหญ่เหมาะกับจำนวนคนในกลุ่มของเรา
พอไปถึงเพื่อนแต่ละคนก็แย่งไมค์กันร้องเพลงให้วุ่นวายไปหมดไม่เว้นแม้แต่ภีมที่ปกติจะขี้อายไม่ค่อยร้องเพลงซะเท่าไหร่ แต่วันนี้ทุกคนดูวุ่นวายกับการร้องเพลงกันอย่างเมามันยกเว้นเรา ต๊ะและชาติที่ไม่ถูกกับการร้องเพลงก็เลยนั่งกินของที่สั่งมาอย่างเอร็ดอร่อย...ทนฟังแสงอุบาทๆที่พวกมันปลดปล่อยออกมา...
จนเวลาล่วงเลยไปจนถึงสองทุ่ม เพื่อนๆหลายๆคนได้กลับไปแล้ว... เหลือแค่ เรา นิด ไอ้โอ๊ต ภีม เจมส์ และไอ้หนึ่ง..... ตอนนั้นเราเริ่มง่วงแล้วสงสัยคงกินเยอะไปหน่อยส่วนพวกที่เหลือดูท่าทางแล้วมันคงคิดว่าตัวเองเป็นนักร้อง เห็นมันทั้งร้องทั้งเต้นกันอย่างเมามัน.... เราก็เลยเดินออกไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาซะหน่อย เพราะอีกเดี๋ยวก็คงจะกลับแล้ว...
“ปอ... เบื่อป่าว ไม่เห็นร้องเพลงเลย” เราหันไปก็เห็นภีมยืนอยู่ข้างหลัง...
“ก็นิดหน่อยอ่ะ.. พอดีเค้าไม่ชอบร้องคาราโอเกะอ่ะ”
“อยากฟังเพลงไรป่ะ... เดี๋ยวเค้าร้องให้ฟัง”
“เค้ายังนึกไม่ออกเลยอ่ะ...” เราบอก...
“งั้นเดี๋ยวเข้าไปเลือกดิ...”
“อืม....” แล้วเรากะภีมก็เดินเข้าไปในห้องรองคาราโอเกะ พอลงนั่งภีมก็เอาสมุดเพลงยื่นมาให้เราตอนที่เราเลือกเพลงอยู่ เจมส์ก็มานั่งข้างๆแล้วพูดว่า
“เราดูด้วยดิ...” เราก็หันไปยิ้มให้.. พอเปิดดูเพลงนั้นก็อยากฟังเพลงนี่ก็อยากฟังเลยตัดสินใจไม่ได้ซะทีว่าเพลงไหนดี (คือเรากลัวว่าเพื่อนๆจะคิดว่าภีมมันเสียงไม่เพราะ... จริงๆแล้วภีมมันร้องเพลงโอเคนะ ฟังได้อ่ะ... แต่ไม่ถึงขนาดที่จะเป็นนักร้องหรอก)
“ปอชอบเพลงไหนเป็นพิเศษป่ะ... เราจะได้ร้องให้ฟัง” เจมส์พูดเขินๆ
“เอางั้นเหอ....” เราหันถามแล้วยิ้มให้ไปจึ๊งนึง ก็แหม.....เค้าอุตส่ามีน้ำใจ
“อืม... เราเต็มใจร้องให้ฟังทุกเพลงเลยถ้าปออยากฟังอ่ะ...”เจมส์ก็ยังพูดเขินๆอีก ภีมซึ่งมองเราอยู่พักนึงแล้วเลยเดินมาที่เรา
“เลือกได้รึยังหึ.... เพลงที่จะให้เราร้องให้ฟังอ่ะ” ถีมพูดกะเราแต่มองหน้าเจมส์
“คงต้องรอก่อนนะ... เพราะปอกำลังเลือกเพลงที่จะให้กูร้องให้ฟังอยู่....”เจมส์พูดพร้อมกับทำหน้ากวนๆใส่ภีม
“อะไรกันหนะปอ...” ภีมหันมาถามเราด้วยท่าทางโกรธนิดๆ (รึเปล่า??)
“ก็เจมส์บอกให้เลือกดูหนะ....”เราทำหน้าเจื่อนๆ
“งั้นไม่ต้องเลือกแล้ว... เอามาเดี๋ยวเค้าเลือกให้เอง” ภีมพูดด้วยน่าตาโมโหหน่อยๆ (รึป่าว???) แล้วดึงสมุดเพลงไปแล้วก็เดินไปนั่ง
“แม่ง...พาลจริงๆ” เจมส์บ่นขึ้นมาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
แล้วเราก็เห็นภีมกดเลือกเพลง สักพักอินโทรเพลงพร้อมกับมิวสิคก็ขึ้นมา.... ภีมก็ร้องเพลงนั้นแล้วก็หันมามองหน้าเราเป็นพักๆ จริงๆก็เกือบตลอดทั้งเพลงแหละ... เพลงที่ภีมร้องชื่อเพลงอะไรไม่รู้อ่ะตอนนี้นึกไม่ออกอ่ะ... มันติดอยู่ที่ปาก... ที่เค้าร้องว่า...
“เป็นแค่คนเดินดิน ไม่ได้ดิบดีอะไรมีแต่ใจให้เธอเท่านั้น..... ไม่มีดอกไม้ที่ล้ำค่า...... บลาๆๆๆๆๆๆๆ อะไรสักอย่าง” มันเป็นเพลงประกอบละครของ เอ็กซ์แซ็ก อ่ะ (ใครนึกออกก็บอกเราด้วยนะ.... จะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง เพราะเดี๋ยวคืนนี้เราจะนอนไม่หลับ)
เราก็เคลิ้มไปกับเพลงที่ภีมร้องให้ฟัง.... (ก็นะ...เป็นใครก็ต้องเคลิ้มเหมือนเราแหละ.... ก็สุดที่รักมาร้องเพลงหวานๆแบบนี้ให้ฟัง....) นั่งเขินนั่งม้วนไปกับเสียงเพลงที่ได้ยิน.... แต่ต้องเก็บอาการหน่อยเดี๋ยวเพื่อนๆจะสงสัย...
“แหม.... ร้องให้ใครว้ะ... ตาหวานเชียวนะเมิง” ไอ้โอ๊ตถาม
“เค้าก็ร้องให้สุดที่รักเค้าฟังดิ” เจมส์พูดกระเนาะกระแห
“ใครว้ะ...” นิดภามด้วยความอยากรู้...
“สุ้มนะเมิงอ่ะ...” ไอ้โอ๊ตพูดขึ้นเพราะภีมยังคงเงียบไม่ตอบว่าใครเป็นสุดที่รัก....
“ใครว้ะเจมส์..” นิดหันมาถามเจมส์ (ที่ทุกคนไม่คิดว่าคนนั้นเป็นเก๋ เพราะพวกมันทุกคนรู้แล้วว่าภีมกะเก๋เลิกกันแล้ว)
“ถามมันเองก็แล้วกัน” เจมส์พูดแล้วทำหน้ากรุ้มกริ่มมองไปทางภีม...
“ใครว้ะ.....?????” ทั้งไอ้โอ๊ตและนิดเซ้าซี้กันใหญ่ด้วยความอยากรู้ (ก็กูไง ที่รักของภีมอ่ะ.... นั่งอยู่ใกล้ๆพวกเมิงเนี่ย...) เราก็ได้แต่คิดในใจ
“บอกไม่ได้เว้ย... ความลับ..” ภีมหันไปพูดกะสองคนนั้น
“โห... ไรว้ะ.... แต่ว่าเมิงมีแฟนแล้ว.....งี้ปอก็เศร้าอะดิ” ไอ้โอ๊ตพูดอีก
“เออว้ะ... ปอโทษทีนะที่ทำให้แกอึดอัด” นิดหันมาพูดด้วยเพราะรู้สึกผิด (นี่ถ้าภีมมีแฟนเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เรา ป่านนี้คำถามของพวกมันคงทำให้เราร้องไห้ไปแล้วแหละ....)
“เอ๊ะ!! ... หรือว่าที่รักเมิงคือปอว้ะ” ไอ้โอ๊ตพูดขำๆ เหมือนจะกวนตริงมากกว่า
“เฮ้ย!! ไม่ใช่กู.... เมิงจะบ้าเหรอ...” เรารีบปฏิเสธพัลวัน... ก็นะเรื่องที่เราคบกันมันเป็นเรื่องของเราสองคน... เป็นฟามลับน่ะ :m26:
“กูรู้แล้วน่า... ภีมมันคงไม่คิดสั้นมาคบกะเมิงหรอก..” ไอ้โอ๊ตยังคงใช้ปากเสียๆนั่นพูดออกมา... เมิงนะ... ฝากไว้ก่อน... นี่ถ้าตรูบอกเมิงได้นะว่าตรูคบกะภีม ตรูจะจูบโชว์ตรงนี้เลย.... แต่นี่บอกไม่ได้ไง ก็ได้แต่ยิ้มระงับความโกรธไว้ข้างใน :m16:
อันที่จริงที่แล้วเพื่อนๆในกลุ่มไม่เคยมีใครคิดหรือสงสัยเลยว่าภีมกะเราจะคบกัน เพราะมันคิดว่าภีมหนะเป็นผู้ชาย 100 % ไม่น่าจะมาชอบเราได้แล้วอีกอย่างเรากะภีมก็ค่อนข้างจะระวังตัวไม่ทำไรให้เพื่อนไสงสัยกันเท่าไหร่ เพื่อนๆก็เลยไม่รู้
*****************************************************************
ต่อให้แค่นี้ก่อนนะ............
จริงๆตอนนี้ก็ไม่ค่อยไม่ไรเท่าไหร่หรอก แค่เป็นความหวานเล็กๆที่ภีมทำให้เราซึ่งมันก็ไม่ค่อยจะทำเท่าไหร่... :m23:
คนอื่นอาจจะมองว่าแค่เพลงๆเดียว แต่สำหรับเรามันมีความหมายมากเลยอ่ะ..... :m13:
ไปแล้ว....... ยังมีงานอีกมากมายรอเราอยู่ ถ้าว่างเดี๋ยวจะแว๊ปมาต่อให้อีก...... :เฮ้อ:
:catrun:
-
น่าจะบอกไปเลย เค้าจะได้หยุดว่ากันซักที แต่ก้อสงสารเจมส์อะ
-
หุหุ นาน ๆ ตาภีมจะหวานซ๊ากที :m1: :m1: :m1:
-
:pig4:
-
เนื้อเพลงคุ้นๆ ของพลพลป่ะ :m23:
-
ช่วงเวลาดี ๆ ของชีวิตที่น่าจดจำ...แม้เพียงเพลงเดียวก็มีค่ามากมาย
สิ่งดี ๆ ที่ได้เคยทำให้กันไว้ เมื่อเวลาผ่านไปยามมองย้อนกลับมาทำให้
เราสุขใจทุกครั้งที่คิดถึง... :m13:
-
นึกว่าไอ่เสือภีมมันจะกล้าสารภาพกับเพื่อนสะอีก
มันก็ยังเป็นแค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง
เกลียดมันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:serius2:
-
แอบหวานกันนะ
-
อิจฉาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เข้าใจว่ารักกันอะนะ
แต่ดูแล้วมันเปราะบาง และสั่นคลอนง้ายๆ ยังไงไม่รู้
ยังไงก็เอาใจช่วยต่อไปละกันครับ
:m23:
-
ขอให้ได้อยู่กันไปจน ตลอดรอดฝั่ง นะคร๊าบบบบบบบ
แล้วจะรอดูตอนต่อไป เร็วๆนะคับ
:m24:
-
อ้าว ไมภีมไม่บอกเพื่อนๆอ่ะ
เชียร์เจมส์ดีกว่า :mc3: :mc3:
-
:a4:เข้ามาอ่านทีไรบอร์ดนี้สีชมพูทุกที
-
เม้นท์ประจำวัน :mc4:
-
:a4:เข้ามารอ และให้กำลังใจทุกวันครับ
-
อ่านทันซะที ไม่หน้าจะปิดเพื่อนเลย :m21:
หน้าจะให้เพื่อนรู้กันซะตั้งแต่ต้น :เฮ้อ:
เพลงเพราะ ๆ o13 รู้แต่ว่า ศิระศักดิ์ ร้อง
เซ็งไอ่โอ้ต จริง ๆ กวนทีนนนน o12
-
กลับมาดีกันแล้ว..เจมส์ก็หงอยเลยอ่ะดิ..
ซึ้งจังเลยเนอะมีคนร้องเพลงให้ฟังเนี่ยะ..
ชอบเพลงนี้เหมือนกัน..ตอนแรกนึกว่าศิรศักดิ์ร้อง..
แต่ไม่ใช่แฮะ..คนร้องชื่อ วิเชียร ตันติพิมลพันธ์..(มะรู้จัก)
ชื่อเพลง..คนเดินดิน..
-
มารออ่าน อยากอ่านแล้ว
แว๊บ ๆ มาหน่อยก็ยังดี
:oni1: :oni1: :oni1:
-
:a4:แวะมาทักทายให้หายคิดถึงครับ
-
ใช่วิเชียร ตันติพิมลพันธ์ จริงๆด้วยแฮะ anstonจำได้ด้วยเก่งจัง :o8:
http://media.imeem.com/m/h-ndtOopsy/aus=false/
วิเชียร ตันติพิมลพันธ์. Album:, เพลงประกอบละคร เมืองมายา เดอะซีรี่ย์
แค่เพียงคนเดินดิน ไม่ได้ดิบดีอะไร
มีแต่ใจให้เธอเท่านั้น
ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ไม่มีเดือนดาวร้อยพัน
แค่มีดอกไม้
เท่านั้นมาให้เธอ
*ไม่ใช่ใครบางคน ไม่มีเวทย์มนต์ใดๆ
แค่ผู้ชายที่พูดจริงเสมอ
ไม่มีแก้วแหวนที่ล้ำค่า ไม่มีปัญญาเลิศเลอ
ที่มีให้เธอก็เพียงลมหายใจ
**จะโอบกอดเธอด้วยสองมือเปล่า
จะมีเพียงเราสองคนตลอดไป
ถ้าหากว่าเธอยินดี ฉันก็มั่นใจ
จะไม่ทำให้เธอต้องผิดหวัง
จะทำเพื่อเธอให้ถึงที่สุด
จะวางชีวิตไว้เป็นเดิมพัน
และนี่คือคำสัญญา ของผู้ชายอย่างฉัน
จะขอรักเธอคนเดียว
*ไม่ใช่ใครบางคน ไม่มีเวทย์มนต์ใดๆ
แค่ผู้ชายที่พูดจริงเสมอ
ไม่มีแก้วแหวนที่ล้ำค่า ไม่มีปัญญาเลิศเลอ
ที่มีให้เธอก็เพียงลมหายใจ
**จะโอบกอดเธอด้วยสองมือเปล่า
จะมีเพียงเราสองคนตลอดไป
ถ้าหากว่าเธอยินดี ฉันก็มั่นใจ
จะไม่ทำให้เธอต้องผิดหวัง
จะทำเพื่อเธอให้ถึงที่สุด
จะวางชีวิตไว้เป็นเดิมพัน
และนี่คือคำสัญญา ของผู้ชายอย่างฉัน
จะขอรักเธอคนเดียว....... จะรักเธอเพียงคนเดียว
-
ไม่ต้องไปป่าวประกาศ โชว์ให้ใครรู้หรอก มันไม่ได้ช่วยทำให้รักของคุณมีคุณค่า
นอกจากตัวของคุณสองคนเอง
:mc3: :mc3: :mc3: :mc3:
-
ใช่วิเชียร ตันติพิมลพันธ์ จริงๆด้วยแฮะ anstonจำได้ด้วยเก่งจัง :o8:
:m23:แหะแหะ..จริงๆแล้วจำไม่ได้หรอก..
พอดีsearchหาเอาน่ะ.. :o8:
มารออ่านตอนต่อไป..
รีบมานะ..
-
เข้ามารออออออออออออออออ
ตอนบ่ายๆ ค้าบบบ
:m23:
-
ช่วงนี้งานเราเยอะมากเลยอ่า................. :เฮ้อ: เหนื่อย.... :m15:
จริงๆก็อยากจะมาอัพเรื่องให้อ่านกันต่อนะ แต่อย่างที่บอกงานมันเยอะจริงๆ เวลาจะนอนยังไม่ค่อยมีเลย :m30:
เราก็เลยไม่มีเวลานั่งพิมตอนต่อไปเลย รอกันก่อนนะ... เดี๋ยวจะรีบมาลงต่อให้ :m23:
คงน่าจะวันพรุ่งนี้แหละ :m29:
-
ค้าบบบ
รับทราบคับ
อย่างน้อยมาบอกข่าวอย่างนี้ก้อดีเหมือนกันนะคร้าบบบ
ถ้าเหนื่อยมาก ก้ออย่าลืมพักผ่อนมั่งนะ
:m13:
-
พักผ่อนให้หายเหนื่อยก่อนก็ได้
แล้วค่อยมาลง รออ่านได้ ๆ
-
:a4:ขอบคุณสำหรับเพลงเพราะๆๆ ครับ คุณปอครับพักให้หายเหนื่อยก่อนแล้วค่อยมาเล่าต่อครับ
-
รออออออออออออออออออออออยู่น๊า :oni2:
-
รับทราบคับป๋ม
จะรอคอยต่อไป :mc1: :mc1:
-
พักผ่อนมากๆจ้า อย่าหักโหมจนไม่สบายนะ เป็นห่วง :m1: :m1: :m1:
-
รักคือการให้อภัย แต่ก็ไม่ควรจะมีครั้งต่อไปอีกนะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
พักผ่อนมากๆน้า
~IN~
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๒๕ ##
มาต่อให้แล้วน๊า................. :oni1:
ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกกำลังใจของผู้อ่านทุกท่านที่มีให้กัน o1
เพราะช่วงสองสามวันก่อนเรายุ่งโครตๆแทบไม่ได้นอนเลย แต่ช่วงนี้เริ่มว่างๆบ้างแล้ว :m21:
เลยพอหาเวลามาพิมตอนนี้ให่อ่านกันได้
ก็ไม่อยากให้คนอ่านที่ร๊ากกกก..... ของเรารอกันนานๆอ่ะนะ... เดี๋ยวจะเสียอรรถรสในการอ่าน :m13:
ไปอ่านกันเลยเน้อ........ :m1:
********************************************************************
แล้วในที่สุกเวลาที่เรารอคอยก็มาถึง....... นั่นก็คือผละประกาศคะแนนเอ็นฯรอบแรกซึ่งปรากฏว่าคะแนนเอ็นฯของเราที่ออกมาก็อยู่ในระดับที่ดีมากที่เดียว.... หลังจากที่ตั้งใจอ่านหนังสือมาอย่างหนักก็ถือได้ว่าไม่เสียแรงเปล่า เพื่อนๆในกลุ่มของเราทุกคนก็มีคะแนนเอ็นฯดีเป็นที่น่าพอใจเช่นเดียวกัน......
“นี่พวกเธอ..... คะแนนเอ็นฯออกแล้ว... เป็นยังไงบ้าง????” อาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเราเข้ามาถามไถ่ถึงคะแนนของลูกศิษย์ในช่วงคลาสโฮมรูม ซึ่งเพื่อนๆส่วนใหญ่ในห้องก็หน้าชื่นตาบานกับคะแนนที่ตัวเองได้รับ
“แหม..... ยิ้มแย้มกันอย่างนี้แสดงว่าคะแนนก็คงจะดีกันละสิ... ใช่ม่ะ???” เพื่อนๆในห้องก็หุยฮา..... กันใหญ่ด้วยหน้าตาสดใส
“นี่... พวกเธออย่าลืมไปดูโควตาของมหาลัยต่างๆที่จะเข้ามาด้วยนะ.... ว่างๆก็ขึ้นไปดูที่ห้องแนะแนวก็ได้” อาจารย์ที่ปรึกษาของเราตอนที่เรียนอยู่ชั้นมอหกแกเป็นคนที่ค่อนข้างน่ารักและเป็นห่วงนักเรียนเป็นอย่างมาก ตอนช่วงก่อนเอ็นฯแกก็ช่วยมาติวภาษาอังกฤษในช่วงวันเสาร์อาทิตย์ให้พวกเราด้วย (คือแกสอนภาษาอังกฤษหนะ) ทำให้พวกเราค่อนข้างสนิทและรักแกมากๆซึ่งก็รวมถึงอาจารย์ท่านอื่นๆที่สอนพวกเรามาด้วย... ก็อย่างที่เคยบอกนะว่าห้องเราแม้ว่าจะเป็นห้องเด็กเรียนแต่ก็ชอบทำกิจกรรมและเพื่อนๆส่วนใหญ่ก็มีนิสัยร่าเริงแก่นแก้วเกินความจำเป็น ทำให้ห้องเราค่อนข้างจะสนิทกะอาจารย์ผู้สอนทุกท่านเป็นพิเศษ
หลังจากที่อาจารย์ออกไปพวกเราก็นั่งคุยกันเพราะยังไม่เข้าเรียนคาบแรก...
“นี่แก... เราว่าพักเที่ยงวันนี้เราไปห้องแนะแนวกันเหอะ” ต๊ะพูดขึ้น
“เออ... ก็ดีนะ มีโควต้าอะไรเข้ามาพวกเราจะได้รู้” ไอ้โอ๊ตพูดขึ้น ซึ่งเพื่อนๆแต่ละคนในกลุ่มเราก็เห็นด้วย
หลังจากเลิกเรียนคาบสี่ซึ่งเป็นคาบสุดท้ายของช่วงเช้าก่อนที่จะไปพักกลางวัน เราก็กำลังเก็บของใส่เป้อยู่เพื่อลงไปกินข้าวแล้วก็แยกสมุดlecture ของแต่ละวิชาในช่วงเช้าไว้ต่างหากเพราะต้องเอาไปให้ภีมยืมไปจด ซึ่งก็เป็นปกติที่ภีมจะยืมสมุดเราไปจดที่บ้าน ที่เป็นแบบเนี๊ยะ...ไม่ใช่ว่าภีมมันขี้เกียจหรือเรียนไม่เก่งหรอกนะ ถ้ายังจำกันได้อ่ะ... ภีมมันเรียนเก่งกว่าเราซะอีก เพียงแต่เวลาเรียนหนะ.. ภีมมันไม่ชอบจดแต่มันจะนั่งทำความเข้าใจกับเนื้อหามากกว่า... มันบอกว่าถ้าจดไปด้วยจะเรียนไม่รู้เรื่องแล้วการที่ค่อยไปจดที่หลังอ่ะจะเหมือนเป็นการทบทวนอีกทีมันจะได้จำได้ เวลาสอบจะได้ไม่ต้องอ่านหนังสือมาก (เห็นมั้ยล่ะ... มันอ่ะฉลาดจะตาย)
พอเราเก็บของเสร็จซึ่งก็เสร็จเป็นคนสุดท้ายอ่ะนะ... เราก็เดินไปหาเพื่อนๆที่รอกันอยู่ที่ระเบียงหน้าห้อง
“ฝน... เรายืมสมุด lecture ไปจดหน่อยดิ” ภีมพูดกับฝน
“อืม... เอาดิ” ฝนพูดพร้อมกับยื่นสมุดให้ภีม พอเราเห็นแบบนั้นเราก็เลยเก็บสมุดของตัวเองใส่เป้แล้วก็รู้สึกงอนนิดๆ แต่มันก็เป็นเรื่องไร้สาระอ่ะนะ... เพราะฝนมันเป็นคนจดงานเรียบร้อยมากก็ไม่แปลกที่ภีมหรือใครๆจะยืมสมุดฝนไปจด เราก็เลยไม่อยากคิดมาก
“ปอมาแล้ว... งั้นรีบๆไปแดกข้าวกันเหอะ... จะได้ขึ้นไปห้องแนะแนวด้วย” ไอ้โอ๊ตพูดขึ้น เพื่อนก็เลยรีบเดินไปที่โรงอาหารกัน ช่วงที่เดินไปโรงอาหารก็ต้องผ่านห้องอื่นๆอีกหลายห้อง ซึ่งห้องสุดท้ายที่อยู่ติดกับบันไดเป็นห้องของเด็กมอหกสายศิลป์ห้องนึง ซึ่งเป็นปกติที่พวกเค้าจะมานั่งที่ระเบียงหน้าห้องของตัวเองเป็นประจำ
ตอนช่วงที่เราเดินผ่านห้องนี้ก็เลยมักจะต้องเดินผ่านฝูงชนหลายต่อหลายคนซึ่งก็พอรู้จักกันบ้างแหละแต่ไม่สนิทกัน ด้วยความที่เรามักจะเดินอยู่คนท้ายๆของกลุ่ม เราก็เลยมักจะโดนแซวบ้างซึ่งเราก็ไม่ได้ถือโทษอะไร แต่แล้วช่วงที่เดินผ่านก็มีมือของใครคนนึงที่ยืนอยู่หน้าห้องนั้นมาสัมผัสกับมือของเราแล้วเค้าก็บีบมือของเราเบาๆ พอเราหันกลับมามองเพื่อจะดูว่าเจ้าของมือคนนั้นเป็นใคร เราก็ไม่เคยรู้ซะที... เพราะหันมาดูทีไรก็จะเห็นหน้าหลายๆจนไม่รู้ว่าเป็นใครกันแน่... และก็เป็นอย่างนี้มาสองอาทิตย์แล้วซึ่งก็รวมถึงวันนี้ด้วย
“ปอ.. มีไรป่าว” บัวหันมาถามเพราะเห็นเราหยุดเดิน เพื่อนๆคนอื่นๆก็หันมามองเรา
“ไม่มีไรหรอก....”
“งั้นก็ไปกันเถอะ..” บัวพูด
พวกเราก็เลยเดินไปกินข้าวกัน.... พอกินเสร็จเรากะเพื่อนๆในกลุ่มก็ไปที่ห้องแนะแนวกันซึ่งก็พบว่าเริ่มมีโควตาของมหาลัยต่างๆเริ่มทยอยเข้ามาแล้ว เราก็เลยเลือกใบสมัครของคณะและมหาลัยที่ต้องการมาเพื่อที่จะส่งใบสมัครไป หลังที่ออกมาจากห้องแนะแนวเพื่อนๆในกลุ่มเราก็แยกย้ายกันไปเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะเตรียมตัวเข้าเรียนวิชาตอนบ่าย... แต่พอดีเสียงประชาสัมพันธ์ประกาศชื่อเราให้ไปพบอาจารย์สอนภาษาไทยท่านนึงเราก็เลยแยกกับเพื่อนๆเพื่อขึ้นไปหาอาจารย์ ตอนช่วงที่เราเดินไปห้องภาษาไทยเราก็เดินสวนกับกลุ่มผู้ชายกลุ่มนึงซึ่งมีกันประมาณเจ็ดคน แล้วขณะที่เดินสวนกันเราก็มีมือใครคนนึงมาจับมือเราอีกพอเราหันกลับไปมอง มือนั้นก็โดนเจ้าของดึงกลับไปแล้วทำให้เราไม่รู้ว่าเจ้าของมือนั้นเป็นของใคร แต่เราจำได้ว่าเป็นมือเดียวกับที่แอบมาจับมือเราอยู่บ่อยๆในช่วงนี้ เราก็ได้แต่มองหน้าคนนั้นในกลุ่มนั้นทีละคนเพื่อจับผิดว่าใครกันแน่ที่จับมือเราแล้วเค้าต้องการอะไร
แต่ละคนในกลุ่มนั้นก็มองหน้าเรางงๆประมาณว่าเมิงมองหน้าพวกตรูทามมาย........ เราก็เลยหันหน้ากลับมาแล้วก็รีบไปหาอาจารย์
หลังจาเราคุยธุระกับอาจารย์เสร็จเรียบร้อยเราก็รีบเดินกลับห้องเพื่อเข้าเรียนให้ทันในวิชาช่วงบ่ายซึ่งเราก็ต้องเดินผ่านห้องนั้นอีก เด็กห้องนั้นก็ยังคงมีคนมานั่งเล่นอยู่ที่หน้าระเบียงเหมือนเดิม (นี่มันไม่มีเรียนกันรึไงนะ....) เราก็รีบๆเดินผ่านห้องนั้นโดยเร็ว... ซึ่งก็ปรากฏว่าไม่มีใครมาจับมือเรา พอเราเดินผ่านมาได้แล้วเราก็รีบเดินกลับห้องตัวเองทันที แล้วก็มีเสียงใครคนนึงเรียกเรา
“ปอ....” ทันทีที่เราหันไปมองเจ้าของเสียง ก็พบว่าเป็นคนที่เราไม่รู้จักรู้แต่ว่ามันคือหนึ่งในกลุ่มที่เราเจอตอนที่จะเดินไปหาอาจารย์ภาษาไทย ช่วงที่เราทำหน้างงอยู่นั้น ชายนิรนามนั่นก็พูดว่า
“รีบไปเรียนรึป่าว???” เรายิ่งงงใหญ่ว่ามันต้องการไรเนี่ย... ด้วยความอยากรู้เราก็เลยส่ายหัวให้มันรู้ว่าเราไม่รีบ
“’งั้นเรามีอะไรจะคุยด้วยหน่อยหนะ” เราก็เลยพยักหน้าตอบกลับไปว่า. มีไรก็พูดมาดิ
“เอ่อ... คือ...” เค้าคนนั้นพูดอึกอักๆ
“เดี๋ยวก่อน... ที่จะคุยกับเราเนี่ย.... เรารู้จักกันเหรอ” เรานึกขึ้นได้ว่าเรากะเค้าไม่รู้จักกันแล้วจะมีอะไรที่ต้องคุยกัน
“เราชื่อ... ป๊อบนะ” พอเค้าพูดมาว่าชื่ออะไร เราก็มองหน้าเค้าประมาณว่า... แล้วไงล่ะ ป๊อบก็เลยบอกว่า...
“เราเป็นคนที่แอบจับมือปอบ่อยๆไง” นั่นไง... คนนี้นี่เอง แล้วเมิงจะมาจับมือเค้าทามมาย..... ขาดความอบอุ่นรึไง... ก็ได้แต่คิดในใจ พูดไปเดี๋ยวจะเสียมารยาท (นั่น.. ดัดจริตอีก)
“เอ่อ... เรา.. ขอเบอร์ปอหน่อยได้มั้ย” คำพูดที่ตะกุกตะกักของป๊อบมันไม่ได้เค้ากับหน้าตาตัวเองเล๊ย.... ป๊อบเป็นคนผิวค่อนข้างคล้ำแต่ก็ไม่ถึงกับคล้ำมาก หน้าตาออกจะเข้มๆ คิ้วเข้ม ๆจมูกโด่งๆ ประมาณนี้แหละคงจะพอจินกันออกนะ เราคิดในใจแบบนี้ก็เลยทำให้เรายิ้มออกมา
“ยิ้มทำไมอ่ะ...” ป๊อบพูดด้วยท่าทางเขินๆ ก็เลยยิ่งทำให้เรายิ้มไปใหญ่ ก็ตลกป๊อบนั่นแหละ...
“ป่าวๆ ไม่มีไร” ป๊อบก็เลยถามเราว่า
“แล้วตกลงเราขอเบอร์ปอได้ป่ะเนี่ย...” เราก็นึกๆอยู่ว่า เอาไงดีหว่า.....
“คือ...ยังไงดีล่ะ” ป๊อบคิ้วขมวดแล้วถามเรากลับมาว่า
“ทำไมเหรอ.... หรือว่าปอมีแฟนแล้ว” ปีอบถามด้วยความไม่ค่อยแน่ใจ
“เอ่อ... ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก เพียงแต่เรามีคนที่เราชอบอยู่แล้ว”
“งั้นเราคุยกะปอแบบเพื่อนมั้ยอ่ะ”
“เออ... เอางั้นก็ได้” เราตอบแล้วก็ให้เบอร์ป๊อบไป
“ขอบคุณคับ เดี๋ยวคืนนี้ป๊อบโทรไปหานะ” ป๊อบพูดยิ้มๆ ก็น่ารักดีเหมือนกันแฮะ.....
“เราไปเรียนก่อนนะ...”
“ตั้งใจเรียนนะคับ” เราก็ยิ้มให้ป๊อบไปแล้วเราก็รีบเดินกลับไปที่ห้องเรียน...
########################################################
เอาแค่นี้ก่อน... แต่ยังไม่จบนะ มีต่อๆ :m23:
เดี๋ยวตอนนี้เอายาวๆเลยจะได้อ่านกันจุใจ :m4:
-
ห๊า....อย่าบอกว่าป๊อบเปงม้ามืดน๊า :serius2: ม่ายต้องเปงเจมส์จิ เค้าเชียร์เจมส์ๆๆๆ
-
:pig4:
-
เปลี่ยนใจแระ เชียร์ป๊อปค๊าบบบบ :mc4: :mc4:
-
มาต่อกันเลยดีก่ะ....
โห.....ไม่มีใครเชียร์ภีมเลย.....
แต่ก็อ่านกันต่อไปนะ... ใครเป็นไงเดี๋ยวก็รู้กันเอง เรื่องนี้มีลุ้น
ตอนช่วงค่ำๆ ป๊อบก็โทรมาหาเราตามที่บอกไว้... เรากะป๊อบก็คุยกันนานพอสมควร การคุยกันในครั้งนี้ทำให้เรารู้ว่าป๊อบเป็นคนที่คุยสนุกที่เดียว เวลาที่คุยกะเราป๊อบพยายามใช้คำสุภาพซึ่งต่างจากเวลาที่ป๊อบคุยกะเพื่อนมากๆ เวลาคุยกันป๊อบจะถามเราบ่อยมากว่า.. เราเบื่อรึป่าว.. เราง่วงรึยัง ซึ่งก็น่ารักดีนะ ป๊อบดูเกรงใจเรามาก..... แต่เราก็คุยกะป๊อบแบบเพื่อนอ่ะนะ ก็เรามีคนที่เรารักแล้วหนิ (ภีมไง..)
หลังจากวางโทรศัพท์จากป๊อบเสร็จก็ปาไปสี่ทุ่มแล้ว ซึ่งเลยเวลาที่เราโทรหาภีมทุกๆวัน ซึ่งก็น่าแปลกที่วันนี้ภีมก็ไม่โทรมาหาเราเหมือนกัน เพราะส่วนใหญ่แล้วเรากะภีมจะคุยกันทุกๆวัน ถ้าเราไม่โทรไปภีมก็จะโทรมา บางทีก็โทรมาคุย บางทีก็โทรมาถามการบ้าน แต่วันนี้ไม่เห็นโทรมาเลยแฮะ...... สงสัยจะอยู่กะเพื่อนแถวๆบ้านอีก เราก็เลยเข้านอน
*********************************************************************
ช่วงเดือนนั้นเราก็ยื่นโควต้าตามมหาลัยต่างๆที่สนใจ ซึ่งเราก็ยื่นไปหลายเรื่องเหมือนกัน....
เพื่อนๆเราในกลุ่มก็ยื่นไปหลายที่เหมือนๆกับเรา.... พอต้องมานั่งเลือกที่เรียนใหม่ มันก็ทำให้เรารู้สึกใจหายเหมือนกันนะที่ต้องจากเพื่อนๆไปแล้ว
หลังจากที่เราไปหาอาจารย์ที่ห้องภาษาไทยวันนั้น เราก็ค่อนข้างยุ่งเพราะว่าเป็นช่วงที่มีการแข่งขันทักษะภาษาไทยของจังหวัด ซึ่งก็มีการแข่งขันหลายอย่างทั้ง อ่านทำนองเสนาะ ต่อคำคม สุนทรพจน์ แต่งกลอน โต้วาทีและอีกมากมาย โดยเราก็ถูกรับเลือกให้ลงแข่งในหลายๆประเภทเพราะว่าเราแข่งมาหลายครั้งแล้วและอีกอย่างเราก็อยู่มอหกและเคยได้รับรางวัลมาหลายครั้งทำให้เราค่อนข้างได้รับความไว้วางใจจากอาจารย์ ซึ่งการแข่งขันในครั้งนี้ต๊ะก็ถูกรับเลือกให้เข้าแข่งขันในหลายๆหมวดเหมือนกับเรา ทำให้ช่วงนั้นเราค่อนข้างที่จะยุ่งเรื่องการเตรียมตัวและซักซ้อมเพื่อที่จะเข้าแข่งขัน
โดยในช่วงพักกลางวันและช่วงเลิกเรียนเราก็จะถูกอาจารย์เรียกไปซ้อมอยู่ตลอดทำให้เราไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับเพื่อนๆเท่าไหร่ซึ่งก็รวมถึงภีมด้วย แต่เราก็ยังโทรคุยกะภีมอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่ทุกวันเพราะภีมกลัวว่าจะกวนเรา
เราก็ยุ่งๆมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อยิ่งใกล้ช่วงแข่งขัน บางวันอาจารย์ก็เรียกไปซ้อมทั้งวันโดยที่เราไม่ได้เข้าเรียนเลย ทำให้เราไม่ได้ lecture เลย ช่วงนั้นภีมก็ต้องไปยืมสมุดฝนเพื่อที่จะเอาไปจดส่วนเราก็จะยืมสมุดคนอื่นไปทบทวนทำให้ช่วงหลังๆมาเรากะภีมก็ห่างๆกันหน่อย เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงที่ต้องเข้าค่ายรด. เพราะเป็นการเรียนรด.ในปีสุดท้ายทำให้เพื่อนๆที่เรียนรด.ต้องไปเข้าค่ายที่เขาชนไก่ ซึ่งก็รวมถึงภีมด้วย
“ปอ... วันนี้อาจารย์ไม่เรียกไปซ้อมเหรอ” ภีมเดินมาถามเราที่โต๊ะเรียน เมื่อเห็นว่าพักกลางวันวันนี้เราไม่ได้ออกไปไหน
“วันนี้ไม่เรียกแกไม่ว่างหนะ.. แกมีประชุม” เราพูดแล้วก็หันมาทำโจทย์ฟิสิกส์ต่อ
“เออ... ดีเหมือนกัน ปอจะได้เรียนบ้างเดี๋ยวจะตามไม่ทัน”
“อืม....”
“ปอเรียนทันรึป่าวเนี่ย... งงตรงไหนป่ะ ถามเค้าได้นะ” ภีมพูดด้วยความเป็นห่วง
“ก็มีบ้างนะ.... งั้นอธิบายตรงนี้หน่อยดิ” เราพูดแล้วชี้โจทย์ฟิสิกส์ข้อที่เรายังไม่เข้าใจ
“อ๋อ... ข้อนี้ตอนแรกเค้าก็งง... คือมันทำอย่างงี้นะ..................................................” ภีมก็อธิบายให้เราฟัง
“ภีม... ชีสชีวะเราอยู่ที่ภีมป่ะ” ฝนตะโกนถามภีม
“เออ...จะเอาเหรอ” ภีมหันไปถาม
“ใช่... เอาคืนซะทีดิ เอาไปดองอยู่ได้ คนเค้าจะอ่านบ้างเหอะ” ฝนพูดกวนๆ
ภีมก็เลยเดินไปหยิบชีสคืนให้ฝนแล้วเอาชีสตีเบาๆที่หัวฝนทีนึงแล้วพูดว่า..
“งกนักนะ... ทีหลังยืมคนอื่นก็ได้” ภีมพูดงอนๆ ฝนมันก็เลยพูดว่า
“แหม... แกล้งเล่นไม่ได้เลยนะ แค่นี้ทำเป็นงอน” ฝนพูดคงเพราะกลัวว่าภีมจะเคือง
“อ่ะ...ต่อนะ...................................” ภีมหันหลังให้ฝน แล้วก็อธิบายให้เราฟังต่อ สงสัยคงจะงอนฝนนิดๆแต่คงไม่มากหรอกเดี๋ยวมันก็หายเองฝนก็เลยไม่สนใจ
“อ๋อ.... เข้าใจแล้ว งงตั้งนาน” เราพูดแล้วยิ้มให้ภีม
“ถ้างงตรงไหนอีกก็บอกเค้านะ”
“อืม... แล้วนี่พรุ่งนี้ที่จะไปอ่ะเตรียมตัวพร้อมยัง” เราถามภีมถึงเรื่องไปค่ายรด.พรุ่งนี้
“เรียบร้อยแล้วแหละ เพราะมันก็ไม่ค่อยมีไรมาก” ภีมตอบ
“โห...ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน” เราพูดด้วยท่าทางใจหายที่จะไม่ได้เจอภีมตอนช่วงที่ภีมไปเข้าค่าย
“ไม่กี่วันเอง.... ไม่เป็นไรหรอกเนอะ” ภีมพูดยิ้มๆ
“เอ้อ.. ภีมจะให้เราเก็บงานไว้ให้ป่าว ” เราถามภีม เพราะว่าทุกๆครั้งที่ภีมเรียนรด.เราก็จะคอยตามงานเก็บชีทให้ภีม พอภีมกลับมาตอนเย็นก็จะมาเอาชีทที่เรา แล้วเราก็จะอธิบายให้ภีมฟังว่าวันนี้เรียนไรบ้างแล้วมีการบ้านอะไร เป็นอย่างนี้ทุกๆวัน
“ไม่ต้องหรอก.. ช่วงนี้ปอยุ่งจะตาย เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ” ภีมพูด
“จริงด้วย... แต่เค้าอยากทำให้ภีมนะ” เรายังคงดื้อที่จะทำให้ภีม
“ไม่ต้องเลย... เดี๋ยวเค้าให้ฝนเก็บให้ก็ได้” ภีมพูดน่าตาดุๆ
“เอางั้นก็ได้”
พออาจารย์มาเราก็เรียนคาบช่วงบ่ายกันต่อ
*****************************************************************************************
ตอนค่ำเรากะลังนั่งทำการบ้านอยู่ก็มีคนโทรมาหาเรา ดูที่หน้าจอก็เห็นว่าเป็นเจมส์นั่นเอง
“ ว่าไงเจมส์ ”
“ ปอเหรอ... ” เจมส์ถามกลับมา เราก็เลยขอแกล้งซะหน่อย
“ เออดิ ถ้าไม่ใช่เราแล้วจะเป็นใครล่ะ ”
“ ก็ป่าว... เราแค่จะถามให้แน่ใจ ” เจมส์ตอบเสียงอ่อยๆ
“ เออ....มีไรล่ะ ” เราแกล้งทำเสียงอารมเสีย
“ เราโทรมากวนเหรอ ” เจมส์ถามเสียงอ่อยๆ
“ ก็ใช่ดิ” ทำเสียงให้ดูโมโหเข้าไว้
“ เอ่อ... งั้นเราไม่กวนแล้วดีกว่า” เจมส์พูดแล้วกำลังจะวางสายไป เราเลยรีบพูดว่า
“เอ้ย..... เดี๋ยวก่อนๆ จะรีบวางไปไหนล่ะ ” เราพูดไปขำไป เจมส์เลยตอบกลับมาว่า
“ ก็เราไม่อยากกวนปอหนิ ”
“ ล้อเล่นน่า..... มีไรป่าวโทรมาเรา ”
“ แล้วปอว่างเหรอ ” เจมส์ถามเรา สงสัยมันยังไม่แน่ใจ
“ เออน่า... ไม่ว่างจะคุยได้เหรอ แกล้งแค่นี้ทำเป็นงง”
“ แกล้งนะ... จำไว้จะโดนเอาคืน ” เจมส์พูดคาดโทษเราไว้
“ เออน่า... เรารู้เจมส์ไม่เอาคืนเราหรอก เออ... โทรมามีไรเหรอ ”
“ก็พรุ่งนี้เราก็จะไปเข้าค่ายรด.แล้วอ่ะ.... ช่วงที่เราไม่อยู่ปอคิดถึงเราบ้างนะ” เจมส์พูดสงสัยคงจะเขินจัด
“ นี่อ่ะนะที่จะโทรหาเราอ่ะ”
“ ก็ใช่อะดิ ” เจมส์พูดเสียงกวนๆ
“ จริงดิ .... โอเคๆ จะคิดถึงทุกวันเลย จะให้ฝันถึงด้วยเลยป่ะ ” เราลองพูดแกล้งเจมส์บ้าง
“ ถ้าได้ก็ดีนะ ” เจมส์พูดเขินๆ
“ แค่นี้ได้อยู่แล้ว ”
“ ปอช่วงที่เราไม่อยู่... เราฝากปอเก็บงานให้เราเหมือนเดิมนะ ” อ้อเราลืมบอก ตอนช่วงที่เรียนรด.อ่ะ เราก็เก็บงานให้เจมส์ด้วยเหมือนกันเราก็ทำเหมือนที่ทำให้กะภีมนั่นแหละ เจมส์มันเป็นคนมาขอเราตอนแรกเราก็จะไม่ยอมแต่เจมส์บอกว่าคนอื่นจะได้ไม่สงสัยกันว่าทำไมเราเก็บงานให้แต่ภีม เราก็เลยเป็นอันตกลง
“ได้ดิ... เจมส์ไม่บอกเราก็กะจะเก็บให้อยู่แล้ว ” เราก็อยากจะทำอะไรให้เจมส์บ้างหนะ เพราะเจมส์ก็เป็นอีกคนที่ดีกับเรามาตลอด อะไรที่เราทำให้เจมส์ได้เราก็เต็มใจทำ
“ ขอบคุณค๊าบ... ”
“ ตั้งใจฝึกล่ะ.... เหนื่อยแน่ๆ” เราแกล้งพูดขู่
“ ไม่กลัวอยู่แล้ว.... ปอ เราไปนอนก่อนนะต้องเก็บแรงไว้เอยะๆ”
“ อืม... ฝันดี ”
“ โอ้โห... ถ้าฝันดีคืนนี้เราก็ฝันถึงปออ่ะดิ ” เจมส์พูดกวน
“ ถ้าไม่กลัวฝันร้ายก็เอาเลย ”
“ ค๊าบ... ให้ฝันทุกคืนยังได้เลย ” เอาแล้วไง เราก็เริ่มอายแล้วเล่นไปเล่นมา
“ ไปนอนเลยป่ะ ” เราพูดอายๆ แล้วเราก็ได้ยินเสียงเจมส์หัวเราะแล้วก็วางสายไป
เราก็นั่งทำการบ้านจนเสร็จ... หันไปดูนาฬิกาอีกทีก็สามทุ่มแล้ว เราก็เลยโทรไปหาภีมซะหน่อย... ให้กำลังใจที่รักของเราหน่อยเดี๋ยวจะไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน เราต้องคิดถึงภีมมากๆแน่เลยอ่ะ
##############################################################################
จบอีกตอนแล้วน๊า.................
ช่วงหลังๆนี้เราพยายามๆจะรวบให้เรื่องมันเร็วมากขึ้น อะไรที่ไม่สำคัญเราก็อาจจะไม่พูดถึงนะ
ใครงงตรงไหนก็บอกกันนะ
ที่รวบเพราะว่ายังไม่ถึงครึ่งเรื่องเลยแต่ก็ใกล้แล้ว ยังเหลือช่วงตอนมาเรียนมหาลัยอีก
ถ้ายาวเกินไปเรากลัวว่าคนอ่านจะเบื่อหนะ...
เราไปก่อนนะ...... ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักทุกๆคน
รักนะตะเอง
-
อย่าบอกนะว่าฝนก็เปงม้ามืดอีกคน :serius2: ทำไมมานหลาัยซับหลายซ้อนหลายคนกันจัง งง+มึน o2
-
ถึง ภีม
ผิดครั้งแรกยังพอให้อภัย หากมีครั้งต่อไปคงจะถึงคราวต้องลากันแล้ว :angry2:
-
เมื่อไม่รักกันแล้ว ฝืนไปก็เท่านั้น มันก็มีแต่เรื่องเดิมๆ
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
โห ภีม ว่าจะเชียร์ซะหน่อยแต่ดูไม่มั่นคงเลยอะ ปอเสียน้ำตาแย่แบบนี้ :เฮ้อ:
อ่านรวดเดียวถึงตอนนี้ไปพักสายตาก่อน รออ่านต่อจ้า :m4: :m4:
-
เชียร์เจมส์ ไม่ชอบไอ่ภีมแล้ว ไอ่คนเห็นแก่ตัวเอง
ปล. ป๊อบนี่ คงไม่ใช่ป๊อบเดียวกับของผมน๊าๆๆๆ 5555
-
ถึง ภีม
ผิดครั้งแรกยังพอให้อภัย หากมีครั้งต่อไปคงจะถึงคราวต้องลากันแล้ว :angry2:
เห็นด้วยกะ THIP อย่างยิ่ง...ภีมดูแปลก ๆ อีกละ...มีลับลมคมใน o12
เชียร์เจมส์แฮ๊ะเรื่องนี้...ไอ้คนมาใหม่ดูมันแหม่ง ๆ ยังมะไว้ใจจจจจ
:m23:
-
ไม่เบื่อ ไม่งง แต่จะรวบทำไม
เจมส์น่ารัก แต่เสียอยู่อย่าง 555
มีป๊อบเพิ่มขึ้นมาอีกคนแล้วว หึหึ
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๒๖ ##
มาต่อให้อีกตอน..... ช่วงนี้งานเราเริ่มซาๆแล้ว เลยมีเวลามาต่อให้ได้ :m4:
อ้อ..... มีคนบอกมาว่าไม่อยากให้รวบเรื่องนี้ เราก็เลยตัดสินใจว่าจะไม่รวบเรื่อง.... มันก็เลยอาจจะค่อนข้างยาวหน่อยนะ... จะว่าไปก็ไม่หน่อยหรอก คงจะยาวมากทีเดียว ถ้าอ่านแล้วเบื่อก็บอกนะ :m13:
มีเรื่องบอกอีกอย่างนึง.... เรื่องนี้ถ้าได้อ่านกันไปเรื่อยๆแล้ว ผู้อ่านอาจจะรู้สึกไม่ดีกับการตัดสินใจของเราในหลายๆอย่างในตอนนั้น ก็ไม่แปลกหรอกทุกครั้งที่เรากลับไปนึกถึงเรื่องต่างๆในอดีตเราก็โมโหตัวเองเหมือนกันที่ทำไมเราถึงเป็นคนเจ็บไม่จำ..... :m17:
ยังไงก็ติดตามกันไปเรื่อยๆแล้วกันแล้วผู้อ่านทุกท่านจะรู้เอง........ :m12:
ไปอ่านต่อกันดีก่ะเนอะ............................. :m4:
*********************************************************************
ช่วงสี่ห้าวันที่ภีมไปเรียนรด.เราก็คิดถึงภีมมากๆ ก็อย่างว่านะเจอหน้ากันทุกวันคุยกันอยู่ทุกวันพอภีมไม่อยู่แบบนี้ก็ต้องคิดถึงเป็นเรื่องธรรมดา
เราก็ยุ่งกับการซ้อมเพื่อเตรียมแข่งขันเหมือนเดิมแต่เราก็พยายามตามงานให้เจมส์ทุกวัน ส่วนป๊อบก็ยังโทรมาหาเราอยู่ทุกวันเหมือนเดิม ยิ่งคุยกันบ่อยๆทุกวันก็ยิ่งทำให้เราสนิทกับป๊อบมากยิ่งขึ้น
วันนี้แล้วสินะที่ภีมจะกลับมาจากเรียนรด.ดีใจจัง ตื่นเต้นด้วย....
พอประมาณบ่ายๆเราก็เห็นนักศึกษาวิชาทหารใส่ชุดเขียวๆเริ่มเดินผ่านที่หน้าห้อง นั่นหมายความว่าภีมต้องกกลับมาแล้วแน่ๆ หัวใจเราเต้นตูมตามเลยที่จะได้เจอภีม
และแล้วคนที่เรารอคอยก็เดินเข้ามาในห้อง.... ซึ่งคาบนั้นพอดีอาจารย์ยกคลาสห้องเราก็เลยไม่ได้เรียนกัน พอภีมเดินเข้ามาตรงกลุ่มของเราที่นั่งคุยกันอยู่ ภีมดูคล้ำไปนิดๆสงสัยคงตากแดดซึ่งก็ทำให้ภีมดูเข้มขึ้น พอเราเห็นภีมเรารู้สึกเขินๆอย่างบอกไม่ถูก เพื่อนคนอื่นๆก็ทักทายถามไถ่ว่าเป็นไงบ้าง... เหนื่อยมั้ย.... เราก็ได้แต่เอ๋อแดก... อายจนไม่รู้จะคุยอะไร...
พอคุยกันไปได้สักพัก.... ภีมก็ถามงานกับฝน
“เฮ้ยฝน.... มีการบ้านเยอะมั้ย????” ภีมพูดพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งข้างๆฝน
“เยอะดิ.... การบ้านเต็มไปหมดเลยแก หัวบานแน่ๆ” ฝนพูดพร้อมกับหยุดชีสและสมุด Lecture มาให้ภีมดู
“ไหน.... มีไรบ้างล่ะ” ภีมพูดพร้อมกับหยิบชีสในมือฝนมาดู
“ ก็อันนี้นะเป็น....................................” ฝนก็อธิบายงานให้ภีมฟัง
ตอนนั้นอ่ะนะ... พอเราเห็นภีมกะฝนสนิทกันมากๆเราก็เริ่มหึงเหมือนกันเฮอะ... ยิ่งมาเห็นภาพแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เราคิดมาก.... แต่เราก็พยายามห้ามความคิดตัวเองนะเพราะกลัวว่าเดี๋ยวจะเสียเพื่อนถ้าเรายังคิดอะไรงี้เง้าแบบนี้ ตอนที่เรากะลังอยู่ในภวังค์ของภาพที่เห็นตรงหน้า เจมส์ก็เรียกเราขึ้นมา
“ปอ....... เอางานให้เราบ้างดิ”
“ อืม....” เราพูดพร้อมกันลุกขึ้นเดินมาที่โต๊ะตัวเองซึ่งเจมส์ก็เดินตามมานั่งข้างๆเรา
“ อ่ะนี่....” เราพูดพร้อมกับยื่นชีสให้เจมส์
“มีอะไรบ้างล่ะ... อธิบายให้ฟังหน่อยจิ....” เราก็เลยอธิบายให้เจมส์ฟังว่าช่วงที่เจมส์ไม่อยู่เราเรียนอะไรไปบ้างแล้วมีการบ้านอะไรบ้าง..... เจมส์ก็นั่งฟังตาปริบๆเพราะงานมันเยอะจริงๆ
“โห.... ทำไมเยอะจังอ่ะ” เจมส์ทำหน้าเหนื่อยๆ
“น่า.... ลองไปทำดูก่อน ถ้าอันไหนไม่เข้าใจก็ถามเราได้นะ”
“ค๊าบบบบ... ขอบคุณค๊าบบบ...” เจมส์พูดทำหน้าทะเล้น
หลังจากเลิกเรียนเราก็ลงไปนั่งกันที่หลังประชาสัมพันธ์ของรร. เพราะตรงนั้นจะมีโต๊ะหินอ่อนให้นั่งและมีต้นไม้ที่ค่อนข้างร่มรื่น พอหลังจากเลิกเรียนเราก็มักจะมานั่งกันตรงนี้ทุกวัน
พอวางกระเป๋ากับเรียบร้อยเราก็ออกไปหาอะไรกินที่หน้ารร. ตอนที่เรากะเพื่อนๆกะลังจะข้ามถนนไปอีกฝั่งนึงเพื่อซื้อของกินเราก็เจอป๊อบกะลังจะข้ามถนนเหมือนกัน
“อ้าวปอ.... จะไปไหนเนี่ย” ป๊อบถามเรา
“อ๋อ... เราจะไปซื้อของกินหนะ”
“ เหรอ... งั้นเราไปด้วยดิ...”
“อืม....” ตอนช่วงที่เราข้ามถนนด้สนเพราะว่าเรายืนอยู่ตรงกลางระหว่างเจมส์กะป๊อบ ทำให้ตอนที่เราข้ามถนนมือทั้งสองข้างของเราก็ถูกจับโดยคนทั้งสองคน คนนึงมือซ้ายคนนึงมือขวา.... พอป๊อบกะเจมส์เห็นแบบนี้มันก็เลยหันมามองหน้ากันแบบแบบพยั่งเชิง (อารัยเนี่ย.... ศึกชิงนางเหรอ... แล้วภีมของตรูอยู่ที่ไหน....)
เราก็โดนมือทั้งสองคนนั้นจูงให้ข้ามถนน พอข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามทั้งสองคนก็ปล่อยมือเราออกแล้วป๊อบก็พูดกับเราว่า...
“ปอ... ป๊อบไปก่อนนะ เดี๋ยวจะไปซื้อน้ำแล้วจะไปเล่นบอลกะเพื่อนต่อ”
“ อืม... แล้วเจอกัน” เราพูดแล้วก็ยิ้มให้ป๊อบแล้วป๊อบก็พูดว่า
“เดี๋ยวคืนป๊อบโทรไปหานะ” ป๊อบพูดกับเราแต่หันไปมองหน้าเจมส์พร้อมกับทำหน้ายียวนใส่เจมส์แล้วป๊อบก็เดินไป เจมส์ก็หันมาถามเราทันที
“ใครหนะปอ... เราไม่คุ้นหน้าเลย” จาหงุดหงิดไรเนี่ย... เมิงกะตรูเพื่อนกันน๊า..........
“เพื่อนปอหนะ... ” เราพูดแล้วยิ้มแหยๆ
“เหรอ... แต่ท่าทางมันดูคิดเกินเพื่อนนะ” กรรม.... รู้ไปนั่น
“ไม่หรอก.... แค่เพื่อนกันเอง” ถึงเราจะพูดออกไปแบบนี้แต่เจมส์ก็ยังหน้าบึ้งๆอยู่ดี เราก็เลยต้องเบี่ยงเบนประเด็น....
“เจมส์... ไปหาไรกินกันเหอะ.. หิวไม่ใช่เหรอ”
“เออ....” เราก็เดินดูของกินกันเจมส์แต่ภีมของฉันอยู่ไหนเนี่ย..... ไม่รู้เดินหายไปไหนแล้ว ตอนที่เจมส์กะลังซื้อลูกชิ้นอยู่เราก็บอกกะเจมส์ว่า
“เจมส์... เดี๋ยวปอไปซื้อยำลูกชิ้นก่อนนะ”
“ เดี๋ยวๆ อย่างเพิ่งไป.... ขอตังค์หน่อย.. ไม่มีตังค์อ่ะก็เราเพิ่งไปค่ายรด.มา” เออ..ช่าย แล้วงี้ภีมจะเอาเงินที่ไหนซื้อของกินล่ะ
“อ่ะ..” เราพูดพร้อมกับยื่นเงินไปเจมส์
“ขอบคุณคร๊าบบ”
จากนั้นเราก็เดินหาภีม.... พอดีเจอบัวเราก็เลยถามบัวว่าภีมอยู่ไหน บัวบอกว่าอยู่ที่ร้านน้ำปั่นซึ่งร้านน้ำปั่นนี่จะอยู่ติดกับร้านยำลูกชิ้นพอดี เราก็เลยรีบเดินไป... อ่ะเจอแล้ว
ตอนที่เรากะลังจะเรียกภีมเพื่อถามว่ามีเงินรึเปล่า.... เราก็เห็นฝนหยิบเงินจ่ายให้ภีมพอดีเราก็เลยเดินกลับมาที่ร้านยำลูกชิ้นแล้วสั่งของกิน ตอนนั้นรู้สึกแปลกแฮะ... รู้สึกหึงฝนยังไงไม่รู้กับการที่ทั้งสองคนดูสนิทกันมากขึ้นแบบนี้ พอซื้อของกันเสร็จเรียบร้อยเราก็นั่งสวาปามกันอย่างเอร็ดอร่อย..... จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน....
เราจะบอกก่อนว่า... การที่เรากะภีมคบกันแบบที่เป็นอยู่ทำให้ในหลายๆครั้งที่เรารู้สึกอะไร เช่น หึง หวง หรือคิดถึงภีมมากๆแบบวันนี้ แต่เราไม่สามารถแสดงความรู้สึกมากมายแบบนั้นออกมาได้เพราะมันจะทำให้คนรอบข้างสงสัยในความสัมพันธ์ของเราสองคน แล้วข้อเสียอีกอย่างนึงก็คือ หากภีมไปแอบชอบใครหรือกิ๊กกั๊กกะใครเราก็ไม่มีโอกาสรู้เลย... เหตุผลอย่างแรก... ถ้าคนที่คิดว่าเรากะภีมเป็นเพื่อนเค้าก็ยิ่งไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาบอกเรา เหตูผลอย่างที่สอง.... หากคนอื่นที่รู้ว่าเราชอบภีมมากแต่ภีมคิดกับเราแค่เพื่อนอย่างที่มันเข้าใจกัน เวลาภีมไปทำอะไรอย่างที่ว่า... เราก็ไม่มีโอกาสรู้เช่นเดียวกัน เพราะเพื่อนๆจะรู้ว่าเรารักภีมมากและเราก็เป็นคนคิดมากด้วย ดังนั้นเวลาที่มีอะไรแบบนี้เราก็มักจะไม่รู้เรื่องเลยทั้งที่มันเป็นเรื่องของคนที่เรารัก ด้วยความที่เป็นแบบนี้เลยทำหน้าในหลายๆครั้งเรากลายเป็นคนโง่ในสายตาของคนอื่นๆ คุณผู้อ่านรู้มั้ยว่า... เรื่องบางเรื่องเราเพิ่งมารู้ตอนเรียนมหาลับนี่เอง ซ้ำร้ายเรื่องบางเรื่องเราเพิ่งรู้ตอนนัดเลี้ยงรุ่นเมื่อปีใหม่ที่ผ่านมาเอง....
อ่ะต่อกัน.......................
คืนนั้นเราก็เลยโทรไปหาภีมด้วยความคิดถึงอย่างสุดซึ้ง..... เราก็คุยกะภีมจนหายคิดถึง แต่เราก็ยังมีคำถามที่อยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าถาม ก็เรื่องฝนนั่นแหละ.... สุดท้ายเราก็เลือกที่จะเก็บไว้ก่อนเพราะมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้
#####################################################################
ต่อให้แค่นี้ก่อน.... เดี๋ยวต้องออกไปประชุมเอก...
ถ้ากลับเร็วดึกๆเราอาจจะมาลงตอนพิเศษให้......:m23:
ไปก่อนนะ................... :m7:
-
มันจะไม่มีอะไรจริง ๆ เอ๋อ :serius2:
จะรออ่านตอนพิเศษ มาต่อนะ
เอาตอนพิเศษมาลงคั้นก็ได้ :mc4:
-
เล่ามาเถอะค่ะ จะคอยตามอ่าน
ส่วนเรื่องที่ว่า ผู้อ่านจะรู้สึกไม่ดีกับการตัดสินใจของปอนั้น
คือคนอ่านเค้าอินง่ะ แสดงว่าปอเขียนดีไง o13
คนอ่านก็จะโวยวายไปตามอารมณ์ของแต่ละตอน แล้วแต่เหตุการณ์จะพาไป อย่าคิดมากเลยน้า :m1:
เป็นกำลังใจให้จ้า
ปล. ว่าแล้วก็โมโหตาภีม แสดงว่าคดียังมีอีกเพียบ :m16: :m16:
-
เรื่องที่ผ่านมาแล้วย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ที่ทำได้คือจำไว้เปงบทเรียนเพื่อที่จะได้ไม่พลาดกะคนปัจจุบันและคนในอนาคตอีก :a2: แต่ที่แน่ๆ เรื่องนี้รักหลายเส้าแฮะ o2
-
ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดไอ่ภีมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เจมส์เท่านั้นที่เราเชียร เจมส์สู้ๆ
:mc1:
-
ภีมนี่ท่าทางจะไม่น่า รัก แล้วนะ
ใจคนเรานี่มันรวนเรจังเนอะ[/color
:เฮ้อ:
-
อุตส่าห์เชียร์ภีม อย่าทำให้ผิดหวังนะไม่งั้น :เตะ1:
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๒๗ ##
ช่วงนี้ว่างๆ... เลยต่อให้อีก :m4:
*********************************************************************
ช่วงนั้นเราก็คอยสังเกตท่าทางของภีมกะฝนอยู่ตลอด
ส่วนใครๆที่ลุ้นเจมส์ก็คงอาจจะผิดหวังกันหน่อยนะ....................... ถ้าได้อ่านตอนนี้
หลังจากที่เราเลิกเรียนพิเศษในวันเสาร์กลุ่มเราก็นัดกันไปกิน MK ต่อแล้วก็ไปดูหนังกันต่อ ตลอดเวลาที่ไปดูหนังและกิน MK ทุกครั้งภีมจะมานั่งข้างๆเรา แต่วันนี้ภีมมักจะนั่งข้างฝนตลอดแม้แต่ตอนที่ดูหนัง เราก็ได้แต่อดทนเก็บความรู้สึกหึงเอาไว้ ถ้าเราแน่ใจเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน
พอออกมาจากโรงหนังก็ประมาณทุ่มนึงแล้ว.... เราจึงแยกย้ายกันกลับ ซึ่งภีมก็ขับรถไปส่งฝนด้วยเพราะฝนไม่ได้เอารถมา เราก็ได้แต่มองตาละห้อย........
ตอนที่เรากะลังจะขับรถกลับบ้านเพื่อนเราก็โทรมาหาพอดี.... เอกไง... ไม่รู้ยังจำกันได้ป่าว.... พอดีเอกมันออกมาเที่ยวกะเพื่อนเหมือนกันมันก็เลยจะขอติดรถกลับด้วยเพราะมันไม่ได้เอารถมา เรากะเอกก็เลยนัดเจอกันที่ร้านนม
เราก็เลยไปนั่งรอเอกที่ร้านนมเพราะเอกยังไม่มา.... พอเราเข้าไปที่ร้านเราก็เห็นเจมส์มากกับน้องผู้หญิงคนนึง น่ารักเชียวหละ.... เป็นน้องมอสี่ที่มาแอบชอบเจมส์นั่นแหละ... น้องคนนั้นทั้งน่ารักเรียนเก่งนิสัยดี ก็นะ... เหมาะกับเจมส์ดีแหละ..... น้องคนนั้นเค้าแอบชอบเจมส์มานานแล้วแต่เพิ่งได้มาคุยกะเจมส์เมื่อประมาณเดือนที่แล้วเอง ก็คงจะดูๆกันอยู่นั่นแหละ เพื่อนๆในกลุ่มก็เชียร์อัพกันใหญ่เลย เจมส์ก็ได้แต่บอกเราว่าเป็นแค่พี่น้องกันธรรมดาแค่น้องเค้าปลื้มเจมส์ก็เท่านั้นเอง.... พอเจมส์เห็นเราเดินเข้ามาในร้านเจมส์ก็ดูมีท่าทางตกใจนิดหน่อย... เราเห็นเจมส์ยิ้มแหยๆก็เลยเข้าไปทัก....
“ว่าไง....... มาแอบสวีทกะน้องไม่ชวนเลยนะ” ก็จริงอ่ะ... ตอนแยกกันเมื่อกี๊ไม่เห็นบอกกันบ้างเลยว่านัดน้องเค้าไว้ มิน่าล่ะ... เจมส์ถึงดูรีบๆ ที่แท้ก็มีนักกะน้องนี่เอง
“ปล่าวซะหน่อย... แค่มากินนมด้วยกันเฉยๆ”เจมส์พูดพร้อมกับยิ้มแหยๆ คงจะอายด้วยแหละ....
“เออน่า... สบายนะ” แล้วเราก็หันหลังจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ
“แล้วปอมากับใครเนี่ย.. ภีมเหรอ???” จะถามให้ช้ำใจทำไมเนี่ย.....
“ ไม่ใช่หรอก.... เรามีนัดกะเอกอ่ะ จะกลับบ้านพร้อมกัน”
“อ้อ... เหรอ..” สักพักเอกก็มา เราก็เลยนั่งกินนมกันคุยกันไปสักพักใหญ่เพื่อนเอกก็โทรมาหาเพื่อจะชวนไปเที่ยวผับกันต่อ เอกก็เลยชวนเราไปด้วยมันจะได้มีเพื่อนกลับ..... (อ้าว... กรรม) ตอนแรกเราก็ไม่อยากจะไปหรอก... แต่วันนี้ก็เซ็งเรื่องภีมมาทั้งวันเราก็เลยตกลงไปกะเอก.....
ผับที่เราไปกันวันนี้มีคนค่อนข้างเยอะเพราะเป็นวันเสาร์.... พอเข้าไปก็เห็นเพื่อนเอกโบกมือให้หยอยๆ เรากะเอกก็เลยเดินไปหา คือเพื่อนเอกกะเพื่อนเราก็รู้จักกันเป็นอย่างดีแม้ว่าเอกจะอ่อนกว่าเราปีนึง พอนั่งได้ก็เริ่มโซ้ยเหล้าเอาแอลกอฮอล์เข้าปากกันเลย.... (คืนนี้ต้องมีเมา..... เฮ้ย.... ไม่ได้ๆ เค้าบอกว่าเมาไม่ขับ)
นั่งกรอกน้ำสีอำพันเข้ากระเพาะไปได้พักใหญ่ก็เริ่มปวดฉี่ แต่ไม่กล้าไปคนเดียวอ่ะ... หันไปเห็นเอกกะลังดิ้นเย้วววๆๆ..... กระแด่วววๆๆๆๆ เป็นปลาดุกโดนทุบหัวอยู่ก็เลยไม่อยากจะกวนมัน เราก็เลยตัดสินใจไปคนเดียวก็ได้แฮะ
เราก็เดินเบียดเสียดผู้คนที่ดิ้นแด่วๆกันอยู่อย่างยากลำบาก ในขณะที่เรากะลังโดนอัดเป็นปลากระป๋องอยู่ ก็มีมือใครคนนึงมาจับที่มือเราซึ่งเป็นมือที่เรารู้สึกคุ้นเคย แล้วมือนั้นก็ดึงตัวเราเข้าไปหา เราก็เซไปตามแรงดึงจนไปกระแทกกับอกของเจ้าของมือที่คุ้นเคยนั้น พอเราเงยหน้ามามองก็เห็นว่าคนนั้นก็คือป๊อบ ป๊อบยิ้มให้เราตาเยิ้มเชียวสงสัยจะเร่มกึ่มๆแล้ว ป๊อบก็ถามเราว่า...
“ มากับใครเนี่ย...” ถามพรอ้มกับตาเยิ้มๆนั่นแหละ
“ มากับรุ่นน้อง... ป๊อบน่าจะรู้จักนะ เพราะเป็นน้องสายศิลป์” คือเอกมันเรียนสายศิลป์หนะ
“เหรอ... แล้วปอจะไปไหนเนี่ย..”
“ จะไปเข้าห้องน้ะอ่ะ ปวดฉี่”
“งั้นเราไปส่งดีกว่า... คนมันเยอะ”
ป๊อบก็เลยไปห้องน้ำเป็นเพื่อนเรา พอออกมาจากห้องน้ำป๊อบก็เดินไปส่งเราทีโต๊ะจะได้ไปทักน้องๆด้วย ตอนที่เดินไปป๊อบก็จะจับมือเราไว้ตลอดแล้วก็เดินนำหน้าเราให้เราเดินตามหลัง
พอไปที่โต๊ะป๊อบก็ทักทายน้องๆเพราะว่ารู้จักกันก่อนแล้ว น้องก็เลยชวนป๊อบนั่งด้วยกัน พอมีใครจะเข้ามาจิ๊จ๊ะเราป๊อบก็จะคอยกันท่าตลอด เรากะป๊อบก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ คือเราไม่ชอบเต้นอ่ะในผับแบบนี้อ่ะ... ไม่รู้สิมันรู้สึกเขินๆอ่ะก็เลยนั่งอยู่ที่โต๊ะตลอดเลย ซึ่งป๊อบก็ไม่ไปไหนนั่งคุยกับเราอยู่ตลอด ยิ่งเวลาผ่านไปเราก็สนิทกะป๊อบมากยิ่งขึ้น
เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงตอนผับปิด เราก็เลยเตรียมแยกย้ายกันเพื่อจะกลับบ้าน
“ปอ... กลับยังไงเนี่ย” ป๊อบหันมาถามเราที่หน้าผับ
“เราเอารถมาอ่ะ... แล้วป๊อบล่ะ” เราถามป๊อบกลับไปบ้าง
“เดี๋ยวป๊อบกลับกับเพื่อน... แล้วปอขับรถกลับกะใครอ่ะ” ป๊อบยังคงถามเราต่อ
“กลับกะเอกอ่ะ...”
เรากะป๊อบก็ยืนคุยกันอยู่ที่หน้าผับรอเอกเพราะมันคุยกับเพื่อนอยู่ สักพักเอกก็เดินมาบอกเราว่าคืนนี้จะไม่กลับเพราะจะค้างที่บ้านแฟนมัน (อ้าว....กรรม.. แล้วลากตรูมาด้วยทำไมตั้งแต่เริ่มเนี่ย..) พอมันบอกเสร็จมันก็เดินไปเลย เราก็งงดิ... นี่มันง่ายไปมั้ยเมิง.........
“อ้าว...งี๊ปอก็ต้องกลับคนเดียวดิ กลับได้รึป่าว” ป๊อบถามเราด้วยความเป็นห่วง... แต่สายตาอ่ะ.. เยิ้มไปหน่อยมั้ง
“อืม... ก็คงงั้นแหละ..”
“ปอขับรถไหวใช่ม่ะ... ” ป๊อบยังคงถามเราด้วยความเป็นห่วงกับสายตาเยิ้มๆนั่น....
“ไหวดิ... เราไม่ได้เมาซะหน่อย..”
“งั้นก็ดีแล้ว... ป๊อบเป็นห่วงนะเนี่ย..” สายตาเยิ้มๆนั่นทำเราเขินเหมือนกันแฮะ....
“งั้นป๊อบกะเราก็ได้นะ... เดี๋ยวเราแวะไปส่ง..” คือบ้านป๊อบอยู่ทางผ่านที่เราจะกลับบ้านพอดีอ่ะ
“เอางั้นเหรอ.... เออก็ดีเหมือนกัน ป๊อบจะได้อยู่กะปอนานๆ” เอาแล้วไง... หาเรื่องมั้ยเนี่ย
จากนั้นเรากะป๊อบก็เดินไปที่รถ พอขับรถออกไปป๊อบก็บอกเราว่าหิว เรากะป๊อบก็เลยไปกินข้าวต้มกัน ป๊อบเป็นคนที่น่ารักทีเดียวคอยเทคแคร์เราทุกอย่างเลย (สงสัยจะเริ่มใจอ่อนแล้วแฮะ...) พอกินข้าวเสร็จเราก็ไปส่งป๊อบที่บ้าน.. ตอนนั้นเรารู้สึกมึนๆง่วงๆ จริงๆไอ้ความรู้สึกมึนๆเนี่ยมันเป็นตั้งแต่อยู่ในผับแล้วแหละ... แต่ตอนนั้นเริ่มมีความรู้สึกง่วงเข้ามาด้วย ขับรถไปหาวไปเราก็เลยขอเข้าไปในบ้านป๊อบเพื่อจะล้างหน้าล้างตาให้หายง่วงซะหน่อยเพราะต้องขับรถกลับบ้านอีก...
ป๊อบก็พาเราเข้าไปในบ้าน ป๊อบเดินนำเราเข้าไปในห้องป๊อบซึ่งอยู่ชั้นสองของบ้าน (เอ๊ะ..ยังไง) พอเข้าไปในห้องป๊อบเราก็รู้สึกเกร็งๆแฮะ... มันยังไงๆชอบกล ป๊อบคงรู้สึกได้กับท่าทางแปลกๆของเราจนต้องพูดว่า
“เป็นไรอ่ะ... กลัวเราเหรอ” นั่น... ตาเยิ้มอีกแล้ว... ที่เรามาขอล้างหน้าล้างตานี่มันเหมือนเป็นการให้ท่าอ๊ะป่าวเนี่ย..... ตอนนั้นยังใสอยู่... ยังไม่ค่อยรู้เรื่อง
“ป่าวๆ... แค่รู้สึกแปลกๆอ่ะ” ถึงเรากะป๊อบจะเริ่มรู้จักกันมากขึ้นเพราะป๊อบโทรมาคุยกะเราบ่อยๆ แต่เรากะป๊อบก็ไม่เคยอยู่ด้วยกันหรือไปไหนด้วยกันสองต่อสองเลย เพราะเวลาที่ป๊อบชวนไปไหนเช่น ดูหนัง กินข้าว เราก็ไม่เคยไปเลย
“ยังไงเหรอ....”
“ก็มาอยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ไง.... เราไม่ชินอ่ะ”
“งั้นเราทำให้ชินเอามั้ย..” ป๊อบพูดพร้อมกับเดินตรงมาหาเราด้วยสายตาเยิ้มๆนั่น..... เคลิ้มแล้วไง ไม่ได้ๆเรามีภีมอยู่แล้วนะ....
“ไม่เอาๆ ไปล้างหน้าดีกว่า” เรารีบเดินหนีป๊อบไปเข้าห้องน้ำ แล้วเราก็ได้ยินเสียงป๊อบหัวเราะดังตามหลังเรามา มันคงจะขำกับท่าทางแปลกๆของเราอะแหละ
พอเราล้างหน้าล้างตาเสร็จจะออกมาจากห้องน้ำเราก็เห็นป๊อบยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำในมือถือผ้าขนหนูไว้ด้วย เราก็เลยยื่นมือไปจะเอาผ้าขนหนูจากมือป๊อบแต่ป๊อบกลับปัดมือเราออกแล้วบอกว่า..
“เดี๋ยวเราเช็ดให้...” ป๊อบไม่รอให้เราตอบ... ทันทีที่ป๊อบพูดเสร็จป๊อบก็เอาผ้าขนหนูมาเช็ดที่หน้าเราเลย เราก็ยืนเฉยให้ป๊อบเช็ดหน้าให้อยู่อย่างนั้น ตอนนั้นเรารู้สึกเขินมากเลยอ่ะนะ... ตอนที่ป๊อบเช็ดหน้าให้เราอยู่ป๊อบก็พูดขึ้นว่า
“ปอมีคนที่ปอรักมากอยู่แล้วใช่ม่ะ?????” เราก็เลยพยักหน้าตอบไป ป๊อบก็เลยถามต่อว่า
“แล้วเค้าคนนั้นรักปอรึป่าว...” คำถามนี้เหมือนแทงใจดำเราเต็มๆเลย... ใช่สิ... ภีมรักเราบ้างรึป่าว???? คำถามนี้ทำให้สิ่งที่เราพยายามจะลืมพยายามไม่เอามาคิดผุดขึ้นมามากมาย... ตกลงภีมกะฝนเป็นอะไรกัน???? แค่เพื่อนหรือมากกว่านั้น???? ความรู้สึกเราตอนนั้นมันเหมือนกับเพลง..... อยากรู้แต่ไม่อยากถาม แต่ถ้ามากกว่านั้นล่ะ... เราจะทำยังไง เมื่อความคิดมากทั้งหลายทั้งมวลถาโถมเข้ามาหาเรามันทำให้เรารู้สึกอยากร้องไห้ มันเป็นความรู้สึกสงสัยในความสัมพันธ์ที่เราไม่สามารถถามหรือระบายให้ใครฟังได้ ตอนนั้นเราก็เลยรองไห้ออกมาคงด้วยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ด้วยเพราะปกติเรามักจะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น....
ป๊อบก็ดูมีท่าทางตกใจมากที่เราร้องไห้... แต่แล้วป๊อบก็กอดเราไว้แน่นป๊อบเอามือมาลูบหัวเราเพื่อเป็นการปลอบโยนแต่มันกลับยิ่งทำให้เราร้องไห้โฮออกมาเลย... ยิ่งเราร้องไห้โฮออกมามากเท่าไหร่ป๊อบก็จะกอดเราให้แน่นมากขึ้น... พร้อมกับพูดว่า....
“ป๊อบขอโทษนะที่ถามปอแบบนี้.... ”
“ไม่เป็นไรหรอก... แต่ถ้าป๊อบต้องการคำตอบ เราก็คงตอบป๊อบไม่ได้หรอก... เพราะเราไม่รู้” เราพร้อมหยุดร้องไห้และพูดเสียงให้เป็นปกติไม่ให้สะอื้น
“งั้นป๊อบจะไม่ถามอีกแล้วนะ...”
พอเราหยุดร้องไห้สติสตางเริ่มกลับมาเป็นปกติ.... เราก็เริ่มรู้เขินขึ้นมาซะดื้อๆที่ยังกอดป๊อบอยู่ (ที่เมื่อกี้นะ... กอดเอาๆ ) เราก็เลยคลายอ้อมแขนออกจากป๊อบ ป๊อบก็คลายอ้อมแขนออกเหมือนกัน... เราก็เลยก้มหน้าก้มตามองต่ำ ไม่กล้าสบตาป๊อบ... ก็คนมันเขินหนิ.... แล้วเราก็บอกป๊อบว่า...
“ขอบคุณนะ..” เรารู้สึกดีนะเวลาที่เรารู้สึกว่าเราอ่อนแอแต่เรายังมีคนที่อยู่ข้างๆ แม้ว่าเค้าจะไม่ได้ช่วยอะไรเราแต่การที่เค้าคอยปลอบโยนและให้กำลังใจเรามันก็มีค่ามากที่สุดแล้ว
“อะไรกัน.... พูดกับป๊อบไม่เห็นมองหน้าป๊อบเลย...” ได้ทีแกล้งกันเลยนะ... เราก็เอ๋อแดกอยู่งั้นแหละ... ยังเขินอยู่
ป๊อบก็เลยเอามือมาจับคางเราให้เงยหน้าขึ้นสบตากะป๊อบ เราก็เลยต้องสบตากะป๊อบจังๆเราก็ยิ่งไปกันกันใหญ่ ยิ่งมองหน้าป๊อบใกล้ๆ...ชัดๆ...นานๆ... มันก็เคลิ้มๆแฮะ... แล้วหน้าป๊อบก็ค่อยใกล้ๆเข้ามาเรื่อยๆ จนในที่สุดริมฝีปากของเราสองคนก็สัมผัสกัน ป๊อบค่อยๆดันลิ้นอุ่นๆแทรกเข้ามาเพื่อจะสัมผัสกับลิ้นของเรา เราก็เลยค่อยๆเผยอริมฝีปากรับกับการสัมผัสอันทะนุถนอมนั่น เราปล่อยเลยตามเลยให้ป๊อบสัมผัสเราอย่างเต็มใจ จากนั้นไม่นานนักป๊อบก็ถอนริมฝีปากออกแต่หน้าของเราสองคนก็ยังอยู่ใกล้ชิดกันมาก เราก็เลยค่อยๆลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าป๊อบใกล้ๆ เราก็เลยหลบสายตาป๊อบด้วยความเขินแต่ป๊อบก็พูดขึ้นว่า
“ปอมองป๊อบสิ... มองให้เต็มตา ปอจะได้รู้ว่า... ปอยังมีป๊อบนะ ปอไม่ได้อยู่คนเดียว...” เราจึงสบตากับป๊อบแล้วส่งสายตาขอบคุณกับกำลังใจและความหวังดีที่ป๊อบมอบให้ แล้วป๊อบก็พูดอีกว่า
“ถ้าปอมีไรไม่สบายใจก็คุยกับป๊อบได้นะ...” เราก็พยักหน้าตอบรับแล้วเราก็ขอตัวกลับ.... ป๊อบก็เดินมาส่งเราที่หน้าบ้านแล้วก็บอกกับเราว่าถึงบ้านแล้วให้โทรมาบอกด้วย... เราก็เกรงใจอ่ะนะเพราะมันดึกแล้ว บอกให้ป๊อบนอนไปก่อนไม่ต้องรอป๊อบก็ไม่ยอม พอเราขับรถถึงบ้านเราก็โทรไปหาป๊อบว่าถึงบ้านแล้ว.... ป๊อบจะได้ไม่เป็นห่วง....
##################################################################
จบแล้วอีกตอน... ตอนแรกกะว่าจะลงตอนพิเศษให้แต่เปลี่ยนใจมานั่งพิมใหม่ก่อนดีก่ะ... เดี๋ยวเรื่องมันจะช้าเกินไป :m23:
ส่วนตอนพิเศษคงจะเอาไว้ก่อนนะ... ว่างๆคงได้นั่งพิมให้อ่านกัน :m21:
ใครที่เชียร์เจมส์เดี๋ยวเราจะมาเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเจมส์กับน้องคนนั้นให้ฟังกันอีกที :m21:
เรื่องนี้ยังมีอะไรเกิดขึ้นอีกมากมาย... คนที่มาเกี่ยวข้องในเรื่องอาจจะเยอะหน่อย เรากะว่าจะตัดบางคนออกไป แต่นี่ขนาดตัดแล้วนะยังเยอะเลย คนอ่านจะงงมั้ยนี่..... :m29:
เรื่องนี้มันรักหลายเศร้าเหลือเกิน.... :เฮ้อ:
“อะไรมันจะเป็นของเรา.... ยังไงซะมันก็ต้องเป็นของเรา... แต่ถ้ามันไม่ใช่ของเราต่อให้เราดิ้นรนยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นของเราได้..... แม้แต่ความรัก”
เจอกันใหม่คราวหน้า.... :m22:
-
ง่า
ป๊อบทำไมทำแบบนี้
ปล่อยปอกลับบ้านได้ไง
ต้องดูแลให้ถึงใจกว่านี้สิ
อารมณ์เสียมากมาย
:m25:
-
:serius2: อารายกันนี่
-
เจมส์ไวเหมือนกันนะเนี่ยยย หุหุ :oni2:
เชียร์ป๊อบเต็มที่เลยนะเนี่ย :m4: เซ็งไอ่ภีมจริง ๆ o12
-
:a4:เชียร์ป๊อบค๊าบ ไม่ฉวยโอกาส อยากอ่านตอนพิเศษครับ ปอ
-
อุตส่าห์จะเชียร์เจมส์ซะหน่อย
-
อ่านแล้วท้อแท้...ความมั่นคงในรักจะหาได้บ้างรึเปล่านะ ? ? ?
ภีมออกอาการเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง...
เจมส์ที่เคยดี...ยังมีแอบนัดสาวลับหลัง...
แล้วนายป๊อปมาใหม่...จะเผยโฉมเมื่อไหร่...
o1
-
เสียแรงที่เชียร์ภีม :m30:เปลี่ยนใจไปเชียร์ป๊อปดีกว่า :m4:
อยากรู้จังว่าใครจะเป็นพระเอกกันแน่ :mc1: ที่แน่ๆ คงไม่ใช่ภีมแล้วหล่ะ
-
ตามอ่านมาทันแล้ว o2
ภีมนี่ก็ชอบทำให้ปอ ต้องเจ็บแล้วเจ็บอีกเนอะ :เฮ้อ:
ส่วนเจมส์ก็ทำตัวแหม่งๆอยู่น้า :m21:
ส่วนป๊อบยังไม่เชียร์ละกัน รู้ทั้งรุ้ว่าปอมีคนที่ชอบแต่ยังมาจูบปอนี่ก็ยังไงอยู่น้า o12
หรือว่าปอเป็นใจให้เค้าหละนี่ :o
-
ตัดใจจากภีมไปเลย ยอมเจ็บตอนนี้ดีกว่าเจ็บเมื่อถล่ำลึกกว่านี้นะ
ยังไงก้อมี เจมส์กะป๊อบอยู่นะ อิอิ
-
o9 o9 เชียร์เจมส์มานานแล้วอ่ะ ทำไมอะเจมส์ :serius2: :serius2:
-
หุหุ ใครจะมาทนรักเขาข้างเดียวได้ตลอดน้า ต้องหาตัวจริงของตัวเองบ้างล่ะ :mc2: :mc2:
-
จะเกิดเรื่องอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย
เกริ่นมาขนาดนี้เลย
เฮ้ออออ
:m15:
-
เปลี่ยนใจไปเชียร์ป๊อปดีกว่า
ทำไมภีมกะเจมส์ดูไม่ค่อยมั่นคงเลยอ่ะ
:m29: :m29:
-
:a4:เข้ามาเชียร์ ป๊อบครับ เนื่องจากภีมเป็นคนไม่คงมั่น ครับ
-
วันนี้ไม่อัพเหรอ :m21:
-
เชียร์ป็อบค๊าบ
:pig4:
-
โทษทีนะที่ไม่ได้มาต่อเรื่องให้เลย..... ช่วงนี้เราเริ่มยุ่งๆอีกแล้ว o2
เพราะยุ่งเรื่องทำละครเวที (อีกเดือนเดียวละครก็จะเล่นแล้ว) ช่วงนี้ทั้งซ้อมละครและดูงานฝ่ายอื่นๆอีก... เรียนอีก... :a5:
ก็เลยเหนื่อยๆอ่ะ นอนดึกตื่นเช้า.. พอกลับหอได้ก็อาบน้ำนอนเลย :sad2:
เราเลยไม่มีเวลาพิมตอนต่อไปให้อ่านกันเลย.. โทษทีนะ.. แต่เราคิดว่าพรุ่งนี้น่าจะมีเวลานั่งพิมให้อ่านกันได้... :m23:
รอหน่อยนะ.... :m13:
-
ภีมนี่ก็ไงไม่รู้นะ..ปากก็บอกแค่เพื่อนกับฝน..แต่มันจะมากเกินเพื่อนไปมั้ยอ่ะ..
เจมส์..ก็ดูจะดีนะ..แต่ผู้ชายอ่ะนะมันก็ต้องมีเขวบ้างหล่ะ..
ส่วนป๊อบก็ใหม่ๆก็ดูใช้ได้นะ..แต่ต่อไปหล่ะ..
สรุปว่าปอจะได้เจอคนที่ทั้งรักและก็ดีด้วยมั้ยเนี่ยะ..
แล้วมาต่อบ่อยๆนะ..เป็นกำลังใจให้จ๊ะ..
-
เรื่องนี้ยิ่งอ่าน ยิ่งเซง ผะชาย หาความมั่นคงไม่ได้เลย :เฮ้อ:
-
รับทราบค้าบบบ
เปนกำลังใจสำหรับการแสดงนะครับ
สู้ๆ
:a2:
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๒๘ ##
มาต่อให้แล้ว.... พิมเพิ่งเสร็จสดๆร้อนๆเลย
*********************************************************************
ในที่สุดผลประกาศโค้วต้าที่ยื่นไปก็เริ่มมาแล้ว.....
“เฮ้ยปอ.... แกได้โค้วต้าของศิลปากรด้วยนะ” บัววิ่งมาบอกเราด้วยความตื่นเต้นในช่วงพักกลางวัน
“เหรอ....” เราตอบไปเงียบๆ
“แกไม่ดีใจรึไงว้ะ... ” นิดถามขึ้นมาหลังจากเห็นท่าทีไม่แสดงอาการดีใจของเรา
“ไม่รู้อ่ะ... เฉยๆ” เราตอบไปด้วยท่าทางเฉยๆเหมือนคำตอบ
“ไรว้ะ.... มีแต่คนเค้าดีใจกันที่รู้ว่าติดโค้วต้า” หน่าพูดขึ้นบ้าง
“ไม่รู้ดิ... เราเฉยๆอ่ะ ไอ้ที่อยากเรียนกลับไม่ติด” เราบ่นด้วยท่าทางเซ็งๆ
“มัฑณศิลป์ของแกอ่ะนะ...” บัวพูด
“อืม....”
“อย่าคิดมากเลยน่า... ยังเหลือยื่นคะแนนเอ็นอีกนะ” ต๊ะพูดปลอบเรา
“แหม... ถ้าไม่ได้ก็เรียนอย่างอื่นดิ” ฝนพูดขึ้นมาบ้าง
“แกติดโค้วต้าอีกตั้งหลายที่นะ... แต่ละที่ดีๆทั้งนั้น มีแต่คนเค้าแย่งกันจะเข้า” หน่าพูด
“จริงอย่างที่หน่ามันพูด... อย่างน้อยแกก็ยังมีถาปัตย์ มอชออยู่นะ... แกก็อยากเรียนไม่ใช่เหรอ” ต๊ะพูด
“ก็จริง... แต่มันแค่รอบแรกยังไงก็ต้องไปเวิร์คชอปอีกนะ... อาจจะไม่ได้ก็ได้เพราะส่วนใหญ่เค้าจะเอาเด็กในพื้นที่” ก็นะ... อยากเรียนอ่ะ แต่ต้องไปเข้าเวิร์คชอปที่มอเชียงใหม่อีกแล้วเค้าจะคัดอีกทีว่าใครจะได้เรียน เราแค่ติดรอบแรก อาจจะไปเสียเที่ยวก็ได้ตอนนั้นเราเลยสองจิตสองใจอยู่ว่าจะไปดีมั้ย...
แต่ตอนนั้นอ่ะ... เราสับสนมากเลยว่าจะเรียนอะไรดี เพราะงั้นมีโค้วต้าไรมาถ้าเป็นมหาลัยมีชื่อเสียงหน่อยเราก็จะยื่นไปเกือบหมดทั้งที่ไม่อยากรู้ว่าอยากเรียนอะไรจริงๆจังๆคิดแค่ว่ายื่นไปก่อน... ถ้าติดค่อยมาดูอีกที ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่ดีเลย มันเป็นการไปตัดโอกาสคนอื่น เพราะโค้วต้าที่เราได้ๆมาถ้าถามจริงๆก็ไม่ได้อยากเรียนเลย.... แต่ถ้าจะอยากเรียนมากที่สุดก็คือ มัฑณศิลป์กับสถาปัตย์
เรากะเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มก็นั่งคุยกันเรื่องโค้วต้าไปพลางๆกลุ่มพวกผู้ชายกลุ่มเราก็เดินเข้ามากันพร้อมหน้า...
“เฮ้ย... ผลโค้วต้ามอภาคมาแล้วเว้ย...” ไอ้โอ๊ตพูดซะเสียงดังจนเพื่อนในห้องหลายคนหันมาสนใจ
“จริงเหรอว้ะ....” เพื่อนคนนึงในห้องถามขึ้น
“เออ.... ใครอยากรู้ผลไปดูที่ห้องแนะแนวดิ เนี่ยผลเพิ่งมาเมื่อกี๊นี้เอง” ภีมหันไปพูดกับเพื่อนๆ
“แล้วกลุ่มเราล่ะ... มีใครได้บ้างป่าว..” นิดกะชาติถามไอ้โอ๊ตอย่างตื่นเต้น
“ติดทั้งกลุ่มแหละ... ” แต่ละคนก็ดี๊ด๊ากันแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่เพราะคะแนนพวกมันแต่ละคนหนะติดมอภาคสบายๆอยู่แล้ว ส่วนเราก็เหมือนเดิม.. เรื่อยๆไม่ได้ดีใจอะไรมากมาย
“ เฮ้ยพวกเมิง.... มีโค้วต้าของเกษตรมาด้วยว้ะ... แต่ต้องขึ้นไปสอบตรงนะ จะไปกันป่าว” ไอ้โอ๊ตถามความเห็นเพื่อนๆในกลุ่ม
“ไหนเอามาดูดิ๊..... ว่ามีโค้วต้าคณะไรบ้าง” ฝนพูดกับไอ้โอ๊ตมันก็เลยยื่นรายละเอียดมาให้ดู พวกเราก็เลยดูกัน... คณะก็น่าสนใจดีพวกเราก็เลยตกลงกันว่าจะไปสมัครกัน.... โดยต้องยื่นไปสมัครไปก่อนแล้วค่อยขึ้นไปสอบ ซึ่งวิชาที่สอบก็เป็นวิชาหลักของสายวิทย์นั้นแหละ (จำไม่ได้แล้วอ่ะ... ว่าสอบวิชาไรบ้าง)
ไอ้โอ๊ตกะภีมก็รับหน้าที่เอาใบสมัครไปถ่ายเอกสาร พวกเราที่เหลือก็เตรียมหลักฐานต่างๆรอมันทั้งรูปถ่าย ใบผลคะแนนสอบเอ็นรอบแรกแล้วก็อื่นๆที่ต้องใช้....
พอไอ้โอ๊ตกะภีมมาเราก็นั่งกรอกใบสมัครกัน....แล้วก็เลือกคณะที่ต้องการ... อันนี้ต้องคิดหน่อยว่าจะเรียนไรดี ตอนที่เราคิดนั่งตัดสินใจอยู่ว่าจะเลือกคณะอะไรดีเพราะต้องส่งใบสมัครวันนี้เราก็เห็นภีมเดินมาที่โต๊ะของฝนที่อยู่เยื้องๆกะโต๊ะเรา เราก็นั่งนึ่งๆฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่
“ฝน... รูปที่เราฝากให้อัดได้รึยังอ่ะ” ภีมถามฝนขึ้นมา
“ได้แล้ว... ว่าจะเอาให้ตั้งแต่เมื่อเช้าแต่ลืมสนิทเลย” ฝนตอบพร้อมกับหาซองรูปถ่ายในเป้ให้ภีม
“ดีนะเนี่ยที่ได้พอดี... ไม่งั้นเราไม่มีติดใบสมัคร...” ภีมพูด
“อืม... ” ฝนตอบ
เป็นจังหวะพอดีที่เราหันไปมองคนทั้งคู่หลังจากที่ฟังบทสนทนามาพักนึง... ภาพที่เห็นคือฝนกะภีมกำลังยิ้มให้กัน
ทำให้เรารู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก
“แหม... มองกันตาหวานเชียวนะเมิง... ไงกันเนี่ย???” ไอ้โอ๊ตตะโกนแซวคนทั้งคู่มาจากหลังห้อง
“เออ... อะไรกันเนี่ย...” นังชาติแซวขึ้นมาอีกคน ภีมก็เลยหันมาพูดยิ้มๆ
“ไม่มีไรซะหน่อย.....”
“ไม่มีไรได้ไง... ฝนหน้าแดงซะขนาดนั้น” นิดพูด
“พูดไรเกรงใจปอมันบ้างดิว้ะ... ไอ้ภีมหนะ... ของรักของหวงมันนะ” ยูพูดแทรกขึ้นมา... ทำให้สายตาของเพื่อนๆในกลุ่มเราทุกคนหันมามองที่เราพร้อมกับหุบปากเงียบเลย ซึ่งหนึ่งในสายตาที่มองมาที่เราก็มีสายตาของภีมด้วย เราถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกหันมามองแบบนี้ จนมีเสียงใครคนนึงเรียกเราอยู่ที่หน้าห้อง
“ปอ....” ป๊อบนั่นเอง... ยืนยิ้มอยู่หน้าห้องเรา เราก็เลยเดินออกไปหาป๊อบที่หน้าห้องแล้วไปนั่งคุยกันที่ระเบียงตรงหน้าห้องนั่นแหละ....
“ว่าไง.... มีไรป่าวมาหาถึงห้องเลย” เราถามป๊อบออกไปแต่หน้าตาเราคงดูออกว่ามีเรื่องไม่สบายใจ... แทนที่ป๊อบจะตอบแต่กลับถามเรากลับมาว่า
“เป็นไรป่าวปอ... ทำไมทำหน้าเศร้าจัง” ป๊อบถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยหนะ...” เราตอบออกไปเงียบๆ
“เรื่องนั้นใช่มั้ย???” คำว่าเรื่องนั้นใช่มั้ยของป๊อบหนะ... หมายถึงเรื่องภีมกะฝนนั่นแหละ... เพราะป๊อบเห็นเราไม่ค่อยร่าเริงสนุกสนานเหมือนแต่ก่อน จนในที่สุดป๊อบก็คาดคั้นเราจนรู้ความจริงว่าเราไม่สบายใจเรื่องอะไร
“อืม....” เราพยักหน้ารับ
“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว... คุยกะมันให้รู้เรื่องซะ เอาให้เคลียร์กันไปเลย...” ป๊อบพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างโมโห
“อืม...” เราก็พยักหน้ารับเหมือนเดิม... แต่จะให้เราถามนะเหรอ... คงต้องคิดดูก่อน
“มีอะไรอย่าเก็บไว้คนเดียวนะปอ.... ปอคุยกะป๊อบได้ทุกเรื่องและทุกเวลาเลยนะ ” ป๊อบพูดพร้อมกับเอามือมาจับมือเราเป็นการปลอบโยน
“ปั้ง.....” เสียงเก้าอี้ล้มในห้องเสียงดังมาก แล้วเราก็เห็นภีมเดินออกมาจากห้องแล้วเดินลงบันไดไปด้วยท่าทางอารมณ์เสียสุดๆ (คือโฮมรูมเรามันอยู่ติดกับบันไดหนะ) แล้วก็ได้ยินเสียงไอ้โอ๊ตตะโกนไล่หลังภีมไปว่า.... "เป็นเฮียไรเนี่ย??" แต่ภีมก็ไม่สนใจ.. ไอ้โอ๊ตก็เลยวิ่งตามภีมลงไป เราก็มองงงๆว่าภีมเป็นไรแต่ก็ช่างมันเหอะ เพราะตอนนั้นรู้สึกน้อยใจภีมยังไงไม่รู้... ทำไมจะฝากอัดรูปถึงไม่ฝากเรา.. ไปฝากฝนทำไม???
“มันเป็นไรของมันอีกล่ะ.... อ้อ...... สงสัยจะหวงก้างนะสิ” ป๊อบถามเองตอบเองด้วยน่าตาสะใจ
“อืม... แล้วป๊อบมาหาเรามีไรเหรอ” เราชวนเปลี่ยนเรื่องคุย... นึกได้ว่าป๊อบมาหาเรานี่มีธุระอะไรรึป่าว.. เลยถามออกไป
“ป๊อบจะมาบอกว่า... ป๊อบติดโควต้าแล้ว” ป๊อบพูดไปยิ้มไปด้วยความภูมิใจต่างกับท่าทางเมื่อกี๊ลิบลับ
“เหรอ.... ดีใจด้วยนะ” เราก็ดีใจกะป๊อบมันแหละ.. ด้วยความที่เป็นเด็กสายศิลป์ทำให้มักจะโดนสบประมาทว่าเรียนไม่เก่งบ้างหละ.... ไม่เอาไหนบ้างล่ะ.... ป๊อบก็เลยพยายามจะลบคำสบประมาทนั่นด้วยการสอบติดโค้วต้าให้ได้ (คือที่เราบอกแบบนี้ไม่ใช่ว่าเราดูถูกเด็กสายศิลป์หรอกนะ... แต่สมัยตอนที่เราเรียนมอปลายหนะเด็กสายศิลป์รร.เราจะเป็นเด็กเกย์ซะส่วนใหญ่ ซึ่งสมัยก่อนเด็กสายศิลป์รร.เราจะเรียนพวกเกษตร ศิลป์คำนวณอะไรประมาณนี้ แต่หลังๆมานี้เค้าพัฒนาแล้วมีพวกศิลป์ภาษาเข้ามา ทำให้สถานะของเด็กสายวิทย์กะสายศิลป์ที่รร.เราดูเท่าเทียมกันหน่อย)
พล่ามยาวซะ...............
ต่อๆ ...
“นี่ป๊อบมาบอกปอคนแรกเลยนะเนี่ย...” ป๊อบพูดยิ้มๆส่งสายตากรุ้มกริ่มให้เรา
"จร้า..." เราแกล้งพูดล้อเลียนป๊อบ.... ไม่ใช่ไรหรอกจริงๆอ่ะ เขิน
"ปออ่ะ... อย่างงี้ทุกทีเลย " ป๊อบพูดแล้วแกล้งทำเป็นงอน.. เพราะทุกทีที่ป๊อบพูดอะไรประมาณนี้เราก็จะแกล้งแบบนี้ประจำ ไม่เราก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
"งั้นป๊อบกลับไปห้องก่อนนะ..." เราก็เลยเดินกลับเข้ามาในห้องก็เห็นเพื่อนๆในกลุ่มกำลังนั่งคุยกันอยู่.. เราก็เลยเดินเข้าไปร่วมวงสนทนาด้วยทุกคนก็มองหน้าเราแบบรู้สึกผิดที่เมื่อกี้แซวเรื่องฝนกะภีมกันโดยที่ไม่ได้นึกถึงความรู้สึกเราเลย... เราก็เลยพูดออกไปว่า
"เป็นไรกัน... ทำไมมองแบบนี้อ่ะ.. เราไม่ได่เป็นไรหรอก ก็แค่แซวเล่นกันขำๆไม่ใช่เหรอ" เราก็พยายามพูดให้พวกมันสบายใจว่าเราไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แล้วอีกอย่างก็เป็นการพูดปลอบใจตัวเองด้วยว่ามันคงไม่มีอะไรจริงๆถึงแม้ว่าสิ่งที่พวกมันแซวกันจะแทงใจดำเราเต็มๆก็เหอะ
พอเราพูดออกไปแบบนี้พวกมันก็เลยกลับมาเป็นปกติกัน แล้วพวกมันก็คุยกันว่าภีมเป็นอะไรที่จู่ๆก็ลุกขึ้นพรวดพราดกระแทกเก้าอี้ออกไปจากห้องแบบนั้น ต่างคนก็ต่างเดากันไปต่างๆนานาแต่ก็ไม่มีใครรู้เหตุผลที่แท้จริงที่ภีมทำแบบนั้น...
สักพักไอ้โอ๊ตก็เข้าห้องมาพร้อมกับภีม ท่าทางของภีมก็ดูอารมณ์เย็นขึ้นแล้วแต่หน้าก็ยังบึ้งอยู่ ภีมไม่คุยไม่มองหน้าใครเลยเพื่อนๆในกล่มก็เลยเดินเข้าไปกะว่าจะถามว่ามันเป็นอะไร แต่แล้วอาจารย์ก็เข้ามาสอนพอดีทุกคนก็เลยต้องกลับที่นั่งกันเพื่อเรียนวิชาในช่วงบ่าย
*****************************************************************************************
พอเย็นกลุ่มเราก็ไปนั่งที่โต๊ะประจำเช่นเคยหลังจากที่เพิ่งเอาใบสมัครไปส่งกันที่ห้องแนะแนว
ภีมก็ยังคงมีท่าทางขรึมๆเหมือนเดิม หน้าบึ้งไม่คุยกะใครเลย... เพื่อนๆในกลุ่มก็เลยไม่มีใครกล้าคุยกะภีม (จะบอกว่าเวลาที่ภีมทฃมันโมโหจัดๆนี่หน้าตาน่ากลัวมากๆ หน้าเหมือนพร้อมจะฆ่าคนตายได้ทุกเมื่อ ... ไม่ได้เวอร์นะ.. มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ)
ส่วนเรานะเหรอ.. ก็ไม่ได้คุยกะภีมเหมือนกัน ตอนนั้นเรารู้สึกไม่อยากคุยกะภีมยังไงไม่รู้อ่ะ อย่างที่บอกเรายังน้อยใจเรื่องอัดรูปอยู่แล้วก็เรื่องฝนอีก... จริงๆแล้วช่วงที่เราเริ่มสังเกตท่าทีของฝนกะภีมหนะ... เราก็คุยกะภีมน้อยลงด้วย เราไม่โทรหาภีมทุกวันเหมือนแต่ก่อน ซึ่งภีมก็ไม่เคยถามหรือสงสัยอะไรในตัวเราที่เราดูห่างๆภีมออกมา
พอวางของเสร็จเราก็ไปซื้อของกินที่หน้ารร.กันเหมือนทุกๆวัน เพราะตั้งแต่ขึ้นชั้นมอหกเราก็ไม่ได้เรียนพิเศษกันแล้วจะมีก็แต่เรียนติวเอ็นกันบ้าง ซึ่งก็ไม่ได้เรียนทุกวันเหมือนแต่ก่อน
"ปอ... กินน้ำบ้างดิ" เจมส์เดินมานั่งข้างๆขอน้ำเรากิน มันคงจะเผ็ดหนะเห็นซื้อยำมากินท่าทางจะรสจัดมาก
"เอาดิ" เราพูดพร้อมกับยื่นน้ำให้เจมส์กิน พอเจมส์กินน้ำเสร็จเจมส์ก็พูดกับเราว่า
"ปอ... เดี๋ยวไปคุยกันหน่อยสิ ไปเจอกันที่โรงอาหารนะ" แล้วเจมส์ก็เดินออกไปรอเราที่โรงอาหาร สักพักนึงเราก็ค่อยเดินออกไปเพื่อไม่ให้เพื่อนสงสัยว่าเราแอบไปคุยกะเจมส์
พอเราเดินเข้าไปที่โรงอาหารก็เห็นเจมส์นั่งอยู่โต๊ะในๆที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านนักเราก็เดินเข้าไป
"นั่งก่อนดิ" เราก็นั่งลงตรงข้ามกับเจมส์แล้วก้ถามเจมส์ว่า
"เรียกมาคุยแบบนี้... มีเรื่องไรสำคัญเหรอ"
"ก็นิดหน่อยหนะ...เราไม่อยากให้พวกนั้นรู้" เจมส์พูดด้วยหน้าตาจริงจังทำให้เรารู้ว่าสงสัยจะเป็นเรื่องที่สำคัญมาก
"มีไรล่ะ... งั้นว่ามา.." เจมส์ก็เลยเริ่มพูดว่า
"คือเรื่องวันนั้นหนะ.. วันที่ปอเห็นเราไปกินนมกับน้องเจน จริงๆแล้วเราก็คิดว่าน้องเค้าน่ารักดีอ่ะ นิสัยดีด้วย แรกๆที่น้องเค้าโทรมาหาเรา เราก็ไม่เคยรับโทรศัพท์น้องเค้าเลย จนมาหลังๆนี้..." เจมส์หยุดพูดไปเฉยๆเหมือนกำลังกังวลสิ่งที่จะพูดออกมา เราก็มองหน้าเจมส?ประมาณว่า.. พูดต่อสิ รอฟังอยู่ เจมส์ก็เลยเริ่มพูดต่อ...
"หลังๆมานี้น้องเค้าก็ยังโทรมาอีก... คะ...คือ..เราสงสารน้องเค้าหนะ เราคงใจดำเกินไปที่ไม่เคยรับโทรศัพท์น้องเค้าเลย เราก็เลยรับโทรศัพท์น้องเค้าบ้าง.. น้องเค้าก็ดีนะ.. ไม่ถามเราเลยว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์ แถมเค้ายังดีใจมากด้วยที่ได้คุยโทรศัพท์กับเรา เราก็เลยเริ่มคุยกะน้องเค้ามาเรื่อยๆ" เราก็ตั้งใจฟังสุดฤทธิ์ พอเห็นเจมส์หยุดพูดเราก็พูดต่อว่า
"แล้วไงต่ออ่ะ.." เจมส์ก็เริ่มเล่าต่อ
"พอคุยกันไปนานๆ.. น้องเค้าก็เริ่มชวนเราออกไปไหนมาไหนบ้าง... เราก็ไป.. อย่างวันที่ไปกินนมที่เจอปอนั่นแหละ แล้วสุดท้ายเราก็เลยขอน้องเค้า.. ปะ .. เป็นแฟนหนะ เพราะเรารู้สึกชอบน้องเค้าเข้าแล้วจริงๆ" เจมส์หยุดพูดที่ตรงนี้แล้วก็ทำหน้ารู้สึกผิด เราก็เลยพูดว่า
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นหละ??"
"คือว่า..เราก็ยังรู้สึกดีกะปอนะ ยังชอบปอมากเหมือนเดิม เพียงแต่...." ในขณะที่เจมส์อ้ำๆอึ้งๆเราก็เลยพูดแทรกขึ้นมาว่า
"ไม่เป็นไรหรอกเจมส์.. เราไม่ว่าแล้วก็ไม่โกรธอะไรเจมส์ทั้งนั้น อย่าคิดมากเลย.. ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันนะ" พอเราพูดแบบนี้เจมส์ก็ยิ้มขึ้นมาแต่สายตาก็ยังแสดงให้เราเห็นถึงความรู้สึกผิดอยู่ แล้วเจมส์ก็พูดว่า
"ขอบคุณนะปอ... ที่เข้าใจเรา"
"เออน่า...เพื่อนกัน ยังไงเจมส์ก็ดูแลน้องเค้าดีๆล่ะ" เจมส์ก็พยักหน้ารับหงิกๆ พอจบบทสนทนาเราก็กำลังจะลุกขึ้นเดินกลับไปที่เพื่อนๆเดี๋ยวมันจะสงสัย แต่เจมส์ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อนว่า
"อย่าเพิ่งไปดิ.. เรามีเรื่องจะคุยอีกเรื่องนึง" เราก็เลยลงนั่งเหมือนเดิมพร้อมกับทำหน้างงๆว่ามีเรื่องไรอีกเหรอ..
"เด็กห้องสี่คนนั้นอ่ะ.. มันจีบปอเหรอ" คนที่เจมส์พูดหมายถึงป๊อบหนะ
"ก็เป็นเพื่อนกันธรรมดาแหละ.. ไม่มีไรหรอก"เราตอบแบบขอไปที.. แต่จริงๆก็เป็นเพื่อนกันแหละ
"งั้นเหรอ... แล้วปอรู้มั้ยว่าวันนี้ไอ้ภีมมันเป็นไร" เจมส์พูดแล้วจ้องหน้าเราเขม็
เหมือนพ่อที่จ้องดุลูกเวลาทำไรผิดอ่ะ (ไอ้ท่าทางรู้สึกผิดเมื่อกี๊หายไปไหนหมดแล้วหว่า...)
"ไม่รู้ดิ.." ไม่ได้ประชดนะ.. แต่ไม่รู้จริงๆ หน้าเราภีมยังไม่มองเลยแล้วเราจะไปรู้ได้ไงล่ะ
"ไม่รู้จริงๆอ่ะ.. งั้นเราจะบอกให้.. ก็มันหึงปออะดิ" จริงหรือนี่... ที่หึงเรา ไม่อยากจะเชื่ออ่ะก็เห็นยังอี๊อ๋อกะฝนอยู่เลย
"เหรอ..." เราพูดออกไปแบบประชด เจมส์เลยถามกลับมาว่า
"มีไรกันป่าว" เรายังไม่อยากจะพูดเรื่องฝนก็เลยตอบปฏิเสธไปว่าไม่มีอะไรซึ่งดูท่าทางแล้วเจมส์ก็คงดูออกว่าระหว่างเรากะภีมต้องมีปัญหาอะไรอยู่แน่ๆ แต่เจมส์ก็ไม่เซ้าซี้ที่จะถามเพราะรู้ว่าถ้าอะไรที่เราไม่บอกต่อให้เซ้าซี๊ถามยังไงเราก็ไม่บอก เจมส์ก็เลยได้แต่พูดว่า
"มีอะไรก็คุยกันนะ.. อย่าปล่อยไว้ให้ค้าคาใจกัน เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่" พูดเหมือนป๊อบอีกแล้ว.. สงสัยเรากะภีมต้องคุยกันจริงๆจังๆซะแล้ว จะได้รู้ๆกันไปเลยไม่ต้องมาอึดอัดแบบนี้อีก
####################################################################
จบไปอีกตอน... ตอนนี้มาต่อกันให้แบบยาวๆเลย :m13:
วันนี้ไม่ต้องซ้อมละคร... เลยมีเวลานั่งพิมให้อ่านกัน :m23:
เรากะว่าจะนั่งพิมเก็บไว้หลายๆตอนเท่าที่เวลาจะอำนวย... เดี๋ยวถ้ายุ่งๆจะได้มีมาลงให้อ่านกัน
ดึกๆอาจมาต่อให้อีกตอนนะ.... :m23:
ขอบคุณทุกกำลังใจที่มอบให้กัน ทุกครั้งที่ได้เห็นเม้นของผู้อ่านมันเป็นกำลังที่ดีมากสำหรับเรา :m1: :m1:
-
ตาภีมหวงก้าง :m14: :m14:
-
อ้าว... ไม่เห็นมีใครเข้ามาอ่านเลย.. :m29:
งั้นตอนที่เพิ่งพิมเสร็จนี่เอาไว้ลงตอนดึกๆแล้วกัน.. :mc1:
-
อ่านจ้า ไงรีบๆเคลียร์ๆกันน๊า
-
เหวี่ยงภีม แล้วเลือกป๊อบเลย ( แต่ก็ยังชอบเจมส์ที่สุดอยู่ดี ) :m1:
-
ภีมจะเอาไงกันแน่เนี่ย o2 เลือกเอาซักคนให้ชัดๆแบบเจมส์หน่อยจิ
-
จะคุยก็รีบคุยคนอ่าน เรื่มเบื่อภีมแระ o12
-
อีตาภีมนี่นะ..เรื่องของตัวเองกะฝนยังไม่เคลียร์เลย..
ยังจะมาหวงก้างคนอื่นอีก..หมั่นไส้แล้วนะ..ชิส์
-
=กจาเบื่อนิสัยของภีมแล้วนะเนี่ย
:m21:
-
ภีมหวงก้างจริงๆแหล่ะ ตัวเองไม่ชัดเจนเอง ทำคลุมเครือกั๊กไปกั๊กมา แล้วมาทำเป็นหึงหวง เวลาคนอื่นเขากล้าที่จะชัดเจน ไม่อายใคร เซงภีมแล้ว ไม่รักภีมแล้ว ไม่เชียร์ภีมแล้วด้วย ทำให้ปอเสียใจหลายครั้ง o12
-
ภีมหวงก้างจริงๆแหล่ะ ตัวเองไม่ชัดเจนเอง ทำคลุมเครือกั๊กไปกั๊กมา แล้วมาทำเป็นหึงหวง เวลาคนอื่นเขากล้าที่จะชัดเจน ไม่อายใคร เซงภีมแล้ว ไม่รักภีมแล้ว ไม่เชียร์ภีมแล้วด้วย ทำให้ปอเสียใจหลายครั้ง o12
เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยครับ
ตาภีมรีบมาไขข้อสงสัยด่วนนน :angry2:
-
ไอ่ภีมมันเป็นบ้ารัยของมัน
มันหึงได้คนเดียวมั้ง ถูกของเจมส์
มีรัยต้องคุยกัน ชอบป๊อบ ๆ
-
สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ
*เกลียดไอ้ภีม ไอ่ผู้ชายเห็นแก่ตัว*
:m16:
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๒๙ ##
ตอนใหม่มาแล้ว......
ปะ.. ไปอ่ากันเลย....
*****************************************************************************************
เราตั้งใจว่าจะคุยกะภีมให้รู้เรื่องซะทีแต่ก็ไม่มีโอกาสเลย เพราะช่วงหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาก็มัวแต่สาละวนอยู่กับการอ่านหนังสือทบทวนตำราเพื่อที่จะไปสอบตรงที่มอเกษตร ส่วนเรากะภีมก็แทบไม่ได้คยกัยหรือมองหน้าหันเลยเวลาที่อยู่ที่รร. เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นมันก็เลยค้างคามาจนถึงวันนี้วันที่เราต้องขึ้นไปกทม.กัน คราวนี้เราขับรถไปกันเองแล้วจะไปค้างกันที่คอนโดของพี่ฝนเพื่อที่จะสอบในวันพรุ่งนี้
เราออกเดินทางกันตั้งแต่ตอนประมาณบ่ายแก่ๆกะว่าไปถึงกทม.ก็ประมาณค่ำๆ เรานัดเจอกันที่หน้ารร.โดยที่ยูเอารถตู้ที่บ้านของมันมาและแน่นอนมันต้องเป็นคนขับ พอขึ้นไปบนรถก็ให้พวกผู้หญิงนั่งกันแถวหน้าๆส่วนผู้ชายก็นั่งแถวหลัง ส่วนเรานั่งกับต๊ะช่วงที่ขับรถไปเพื่อนๆก็ช่วยกันถามตอบเกี่ยวกับเรื่องที่จะตอบโดยต๊ะจะเป็นคนภามคำถามขึ้นมาแล้วแต่ละคนก็ช่วยกันตอบเพื่อเป็นการทบทวนเนื้อหากันอีกรอบ
พอนั่งรถไปได้สักใหญ่ซึ่งเราก็ยังติวแบบถามตอบกันอยู่ ภีมก็พูดแทรกขึ้นมาว่า..
"ไอ้โอ๊ตเมิงไปนั่งข้างหน่าป่ะ.. แล้วให้ฝนมานั่งข้างๆกู" ไอ้โอ๊ตก็เลยตอบกลับไปว่า
"อะไรว๊า... ทำไมต้องเปลี่ยนที่ด้วย" ภีมก็เลยพูดว่า
"กูจะให้ฝนช่วยติวเคมีให้หน่อยอ่ะ.. บางบทกูไม่ค่อยเข้าใจว่ะ" ไอ้โอ๊ตก็เลยลุกขึ้นแล้วแลกที่นั่งกะฝน
ตอนนั้นนะเรารู้สึกใจแป้วๆ.. อยากจะร้องไห้อีกแล้วแต่ก็ต้องกลั้นใจเอาไว้เดี๋ยวเพื่อนๆจะสงสัย พอฝนนั่งลงข้างๆภีมเราก็พยายามกลั้นใจและฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่
"ตรงไหนอีกล่ะ.. เมื่อวานที่ติวให้ไหนบอกว่าเข้าใจหมดแล้วไง" ฝนพูด แต่เรานะเหรอพอได้ยินเรารู้สึกใจหายมากเลยกับคำที่ฝนพูดว่า.."เมื่อวานที่ติวให้ไหนบอกว่าเข้าใจหมดแล้วไง" มันแอบไปติวกันตอนไหนทำไมเราไม่เห็นรู้เลย... แสดงว่าต้องปติวกันแค่สองคน
"เนี่ยข้อนี้อ่ะ.. มันคิดยังไง" ภีมพูด
"ก็แบบนี้ไง................................." แล้วฝนก็อธบายให้ภีมฟัง
"อ๋อ....เออๆ เข้าใจแล้ว" ภีมพูด
"งั้นเรากลับไปนั่งที่เดิมก่อนนะ..." ฝนพูด
"ไม่ต้องเลย.. นั่งตรงนี้แหละ เผื่อเรามีข้อไหนไม่เข้าใจอีก"ภีมพูด ฝนก็เลยนั่งข้างๆภีมเหมือนเดิม ส่วนเราก็นั่งน้ำตาปริ่มอยู่ที่ตาอยกาจะร้องไห้มากๆ ตอนนั้นเราอยากจะบอกให้ภีมจอดรถตรงนั้นเลยแล้วเราจะกลับบ้านเอง เราทนอยู่ในสถาณการณืแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว
"ปอ... ปอ.. ปอ.. " ต๊ะเรียกพร้อมกับเอามือมาจับที่แขนเรา
"ฮะ.. มีไงเหรอ" เราสะดุ้งนิดนึงแล้วหันมาตอบต๊ะ
"เป็นไรป่าว.. นั่งเหม่อเชียว" ต๊ะถามด้วยความเป็นห่วง
"ป่าวๆ.. ไม่มีไรหรอก" เราตอบออกไปเนือยๆ
"จริงเหรอ.. แต่ทำไมนั่งเหม่อแบบนั้นล่ะ ตาก็แดงๆเหมือนจะร้องไห้" คำพูดของต๊ะที่แสดงความเป็นห่วงมันทำให้เรารูสึกดีมากๆ แต่เราก็ยังคงบอกใครตอนนั้นไม่ได้ เพราะฝนก็เพื่อนเรา
"ไม่มีอะไรหรอก.. ไม่ต้องเป็นห่วง" เราพูดให้ต๊ะสบายใจขึ้น เราไม่อยากให้ใครต้องมากังวลกับเรื่องของเรา
"เรื่องฝนกะภีมใช่มั้ย??" ต๊ะถามเราเหมือนรู้ใจเราอย่างนั้นแหละ
".................." เราเงียบแล้วก้มหน้าลงนิ่งๆ ยิ่งได้มายินคำถามแทลใจดำแบบนี้น้ำตาเรามันจะไหลออกมาให้ได้
"อย่าเพิ่งเอามาคิดมากเลย... เตรียมใจให้พร้อมกับการสอบก่อนเถอะนะ" ต๊ะช่วยพูดให้กำลังใจเรา
"เราไม่ได้เป็นอะไรหรอก... ที่ตาแดงนะเราง่วงๆเมื่อคืนนอนน้อยไปหน่อย" เราคงต้องโกหกไปก่อนเพื่อต๊ะจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง
"เราจะไม่ถามอะไรหรอกนะ... แต่เรายังเป็นเพื่อนปอนะ.. มีอะไรอย่าคิดว่าตัวเองอยู่คนเดียว" ต๊ะยังคงเป็นเพื่อนที่ดีเสมอเวลาที่เรามีปัญหา
"อืม... งั้นเราขอนอนหน่อยนะ.. เราง่วงมากเลยอ่ะ" เราพูดตัดบทแล้วก็หลับตาลง ส่วนต๊ะก็เงียบเหมือนกัน เราก็พยายามข่มตาให้หลับจะได้ไม่ต้องรับรู้หรือได้ยินได้ฟังอะไรอีก
เราหลับไปจนถึงที่หมายต๊ะก็เลยปลุกเรา
"ปอ.. ปอ.. ตื่นได้แล้ว ถึงแล้ว" เราก็สะงัวสะเงียตื่นขึ้นมา รู้สึกปวดหัวมากๆคงเพราะนอนน้อย แต่เราก็ลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าเดินขึ้นบนคอนโดของพี่ฝน แล้วฝนก็แนะนำพี่มันให้พวกเรารู้จัก พี่เค้าชื่อ "พี่ฟ้า" พี่ฟ้าเป็นผู้หญิงน่าตาน่ารักทีเดียว
พอเข้าไปถึงห้องพี่ฟ้าก็พาเข้าไปห้องที่พี่เค้าจัดไว้ให้ พอวางกระเป่าเสร็จเรียบร้อยแต่ละคนก็ล้มตัวลงนอนกันระเกะระกะอยู่ในห้องนั่นแหละ ก็นั่งรถมาตั้งสี่ชั่วโมงขอนอนพักผ่อนกันหน่อยเพราะคงต้องมานั่งติวหนังสือเพื่อจะสอบวันพรุ่งนี้กันอีก เราก็ด้วยหามุมนอนแถวๆนั้นแหละ
"ปอ... ตื่นได้แล้ว เค้าจะออกไปกินข้าวกัน" บัวมาปลุกเรา เราก็เลยงัวเงียลืมตาขึ้นมาก็เห็นเพื่อนๆคนอื่นๆตื่นกันหมดแล้ว หยิบนาฬิกามาดู อ้าวนี่สามท่มแล้วเหรอเนี่ย... แต่เรารู้สึกปวดหัวมากๆเหมือนจะตัวร้อนรุมๆเหมือนจะเป็นไข้เราก็เลยหลับตาลงจะนอนอีก แล้วก้มีคนเอามือมาเลิกเสื้อเราขึ้นแล้วก็เอามือมาจับที่ตะขอกางเกงเหมือนจะจับเราแก้ผ้าอย่างงั้นแหละ แต่เราก็ไม่สนใจก็อยากจะนอนต่อหนิ แต่มือนั้นก็ไม่ยอมหยุดซะทีเราก็เลยเอามือไปปัดออกแล้วเราก็พลิกตัวนอนคว่ำ แล้วเราก็ได้ยินเสียงภีมพูดว่า
"แกล้งขนาดนี้ยังไม่ตื่นอีกเหรอ.. นอนขี้เซาแบบนี้ใครเค้าจะเอาไปทำเมียเนี่ย" เสียงมันดูท่าทางสนุกมากที่ได้แกล้งเรา ในใจเราก็คิดว่าอย่ามายุ่งกะกรู ไปยุ่งกับฝนไป
"ให้ปอนอนไปก่อนก็ได้มั้ง.. เห็นบ่นๆว่าปวดหัวตั้งแต่ลงรถแล้ว" ต๊ะพูดขึ้น คือจริงๆเราอ่ะตื่นแล้วแต่แค่รู้สึกว่าไม่สบายเลยไม่อยากลุกเราก็เลยนอนหลับตานิ่งๆอยู่แบบนั้น
"ไหนดูดิ๊" เสียงเจมส์พูดแล้วเรารู้รู้สึกว่ามีมือมาจับที่หน้าผากแล้วก็ที่ซอกคอคงจะเป็นมือเจมส์สินะ
"ปอตัวอุ่นๆอ่ะ สงสัยจะไม่ค่ยสบาย" เจมส์พูด
"งั้นเราไปกินกันก่อนดีกว่า แล้วค่อยซื้อข้าวมาให้น้องปอ" พี่ฟ้าพูดขึ้น แล้วสักพักนึงเสียงพูดคุยก็เงียบลงแล้วเราก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องสงสัยคงจะออกไปกันแล้ว เราก็เลยลืมตาขึ้นมองปรากฎในห้องมืดสนิทและไม่มีใครอยู่แล้วจริงๆ ความเงียบก็เข้ามาครอบคลุมเราทำให้รู้สึกเหงาๆเหมือนเราไม่มีใครเลย เราอยู่คนเดียวคนที่เรารักเค้าก็คงไม่อยากอยู่กะเราเหมือนกันเพราะเค้าคงมีคนที่เค้าอยากอยู่ด้วยแล้ว ยิ่งคิดไปก็ยิ่งรู้สึกว๊าเหว่จนน้ำตามันไหลออกมา เรานอนสะอื้นจนตัวสั่น
ในเวลานี้มันมีแค่เรา.. แค่เราคนเดียวแล้วจริงๆ..
ก็เหมือนสิ่งที่เราเป็น..การที่เราเป็นกะเทย..
ใครมันจะมารักเราจริง.. ผู้หญิงก็มีเยอะแยะ.. จะมีใครมาเลือกเรา..
และในที่สุด.. เราก็ต้องอยู่คนเดียว
คงจะไม่ผิดหรอก... ถ้าภีมจะเลือกฝน
ในขณะที่เราร้องไห้สะอื้นอยู่นั้นประตูห้องก็ถูกเปิดมีคนเดินเข้ามาสองคน เราก็เลยพลิกตัวนอนคว่ำเดี๋ยวจะมีคนรู้ว่าเราร้องไห้ ด้วยความที่เราไม่ได้หลับเราก็เลยได้ยินบทสนทนาของคนทั้งคู่
"นี่.. ยัยฝน คนที่ชื่อภีมใช่มั้ยที่เป็นกิ๊กแกอ่ะ" เสียงพี่ฟ้าพูดขึ้น
"ปล่าวซะหน่อยพี่ฟ้า.. เป็นแค่เพื่อนกัน" ฝนพูด
"แหม.. เพื่อนอะไรโทรคุยกันทุกวัน" พี่ฟ้าพูดขึ้นอีก... นี่ใช่มั้ย?? เพราะเหตุนี้ใช่มั้ย?? ภีมถึงไม่ค่อยโทรหาเราบางทีโทรไปก็บอกว่าไม่ว่าง
"ก็แค่โทรคุยเรื่องการบ้าน.. ไม่มีไรซะหน่อย" ฝนยังคงปฏิเสธ
"เชื่อเลยเนี่ย... พี่ยังขำไม่หายเลย วันที่ภีมโทรมาแล้วพี่รับอ่ะ...แต่มันเข้าใจว่าเป็นแก มันพูดซะหวานเชียว แต่พอรู้ว่าเป็นพี่นะ เสียงมันเหวอไปเลยอ่ะ" พี่ฟ้าพูดไปขำไป.. แต่เราคงขำไม่ออกหรอกนะ..
"มันก็เอ๋อๆแบบนี้แหละ.. ชอบทำตัวเป็นเด็ก" ฝนพูด
"แหม...รู้กันดีนักนะ ท่าทางจะรักกันมากนะเนี่ย " พี่ฟ้าล้อฝน
"พี่ฟ้าอ่ะ.. อย่าล้อดิ.. บอกว่าไม่มีไรไง" ฝนปฏิเสธแต่น้ำเสียงเนี่ยดูไม่ใช่นะ
" หน้าแดงเชียวนะ...เพื่อนกันเนี่ย.." พี่ฟ้าพูด
" เลิกล้อเลย... ปะ.. ไปเหอะฝนหากระเป๋าตังค์เจอแล้ว" ฝนพูด
แล้วไฟก็ถูกปิดลงอีกครั้ง... ในเวลานี้เราจะทำอะไรได้นอกจากนอนร้องไห้สะอื้นอยู่คนเดียวเงียบๆในห้องที่มืดสนิท
เราไม่มีใครแล้วใช่มั้ย??? เราต้องอยู่คนเดียว..
เราร้องไห้คนเดียวก็ได้.. ไม่ต้องการให้ใครมาปลอบหรือร้องไห้ไปกับเราในตอนนั้นเราไม่โกรธใครทั้งนั้น..
พ่อเราเคยบอกว่า.. "กำลังใจที่ดีที่สุด.. คือกำลังใจที่เรามีให้ตัวเราเอง.." เราก็จะให้กำลังใจตัวเองเหมือนกัน
เราไม่รู้แล้วว่าต่อจากนั้นเราต้องทำยังไง.. เราไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น..
เราไม่อยากรู้แล้วว่าเค้าจะคบกันรึป่าว??? แต่ถึงเค้าจะคบกันเราก็คงทำอะไรไม่ได้
ผู้ชายยังไงต้องคู่กับผู้หญิง.. เราหนะมันเป็นส่วนเกิน....
เราร้องไห้จนไม่มีน้ำตาให้ร้อง.. เราก็เลยลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาแล้วสักพักนึงพวกนั้นก็กลับเข้ามา เราพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุดเหมือนไม่เคยได้รับรู้อะไรเกี่ยวกับฝนและภีม เจมส?เนเข้ามาหาเราด้วยความเป็นห่วงและยื่นข้าวต้มปลาของโปรดมาให้เรา... เราก็รับมานั่งกินเงียบๆ
"หายปวดหัวรึยัง.." เจมส์ถามด้วยความเป็นห่วงหลังจากส่งยาให้เรากิน
"ก็ไม่เป็นอะไรมากแล้วแหละ.." เจมส์ก็ยังคงมองเราด้วยสายตาเป็นห่วง
"งั้นนอนเหอะนะ" ต๊ะพูด
"เราเพิ่งตื่นเองอ่ะ.. ไม่ง่วงหรอก.. "
"งั้นก็นั่งเล่นไปก่อน.. ง่วงแล้วรีบนอนเลยนะ" เจมส์ยังคงมีความเป็นห่วงให้เราเสมอ
"อืม..."
หลังจากนั้นเพื่อนๆก็นั่งทบทวนเนื้อหาที่จะสอบกัน ส่วนเรานั่งเล่นอยู่ที่ระเบียงไม่อยากอ่านหนังสือแล้วเดี๋ยวจะปวดหัวขึ้นมาอีก.. เราก็นั่งกินหนมอยู่กับต๊ะที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ การที่เรามานั่งที่ระเบียงก็ดีเหมือนกัน เราจะได้ไม่เห็นสองคนนั้น... เรากะภีมก็นั่งกันอยู่สองคนไปเรื่อยๆจนดึก เราก็ยังไม่ง่วง.. สักพักนึงภีมก็เดินออกมาที่ระเบียงที่เรานั้งอยู่พร้อมกับขนมและสปายอีกสองขวด ต๊ะเลยหันไปถามว่า
"นี่จะมาอ่านหนังสือหรือจะมาปาร์ตี้เนี่ย.." ภีมเลยตอบว่า
"พักก่อนไง.." ภีมพูดพร้อมกับยื่นสปายให้ต๊ะ
"แล้วพวกนั้นล่ะ.." ต๊ะถาม
"บางคนก็นอนไปแล้ว.. เหลือเจมส์กะไอ้โอ๊ตที่นั่งติวกันอยู่" ภีมพูดพร้อมกับกระดกสปายกินด้วยความสบายใจ
ต๊ะก็เลยวางหนังสือลงก็นั่งกินขนมกินสปายกันไป.. เราก็นั่งกินแต่ขนมเงียบๆถ้าจะคุยเราก็คุยกะต๊ะเป็นส่วนใหญ่.. ไม่ค่อยได้คุยกะภีมเท่าไหร่ ส่วนภีมก็จะคุยกับต๊ะมากกว่าคุยกะเราเหมือนกัน ตอนนั้นระหว่างเรากะภีมมันเหมือนมีกำแพงมากั้นอยู่ซึ่งยิ่งนับวันมันจะยิ่งสูงขึ้นและหนาขึ้นเรื่อยๆ...
"แกว่า.. วันนี้ในปีหน้าเราจะเป็นยังไงกันว้ะ" ภีมพูด
"ก็คงจะเรียนอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่งมั้ง.." ต๊ะพูด ส่วนเรานะเงียบภีมมันเลยหันมามองหน้าเรา เพราะเห็นเรายังไม่ตอบ
"ไม่แน่นะ.. เราอาจจะอยู่ไม่ถึงวันนี้ในปีหน้าก็ได้" เราตอบออกไปเงียบๆ
"ทำไมพูดแบบนั้นอ่ะ" ภีมตะคอกออกมาเสียงดัง.. คือมันเป็นคนที่ไม่ชอบให้เราพูดเรื่องความตาย
"ชีวิตคนเรามันไม่แน่ๆนอนหรอก... ขนาดความรู้สึกคนเรามันยังไม่แน่นอนเลย" เราพูดออกไปแล้วพยายามเน้นทุกคำพูด เมื่อเราพูดออกไปแบบนี้ภีมมันก็นิ่งไปเลย.. ไม่พูด.. และไม่กล้ามองหน้าเรา เราคงพูดแทงใจดำมันนะสิ
" อย่าพูดเรื่องตายๆเลย.. ฟังแล้วใจหายอ่ะ" ต๊ะพูดทำลายความเงียบที่เกิดขึ้น
" อืม..." เราตอบออกไปเบาๆ
"เราว่าเรามาสัญญากันดีกว่าว่า.. ทุกๆวันนี้ของปีเราจะต้องโทรหากันว่าแต่ละคนเป็นไงบ้างอยู่ที่ไหน" ต๊ะพูดเสนอความคิดออกมา
"เอางั้นเหรอ..." เราถามเพื่อความแน่ใจ
"อืม.. ก็ดีเหมือนกัน.. เราจะเรียกวันนี้ว่า "วันซอฟดริ้งค์" ก็แล้วกัน" ภีมพูด ที่เรียกว่าวันซอฟดริ้งเพราะว่าเรานั่งกินสปายกัน.. ไม่ได้กินเหล้า
" งั้นตกลงนะ.. ทุกวันที่ 23 กันยา เราจะต้องโทรหากัน" ต๊ะพูด
สัญญาครั้งนั้นมันเหมือนเป็นการตกลงกันขำๆ แต่ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้กลายเป็นวันสำคัญของเราสามคนที่จะต้องโทรหากันตลอดทุกๆปีมาจนถึงทุกวันนี้เลย... วันซอฟดริ้งค์ของเรา...
"ปอ..ไปนอนได้แล้ว.. นี่จะตีสามแล้วนะ" เจมส์มาเรียกเราที่ระเบียง
"เออๆ.. ไปนอนก็ได้" เราพูดแล้วก็ลุกขึ้นจะเดินเข้ามาในห้องแล้วเราก็หันไปพูดกะต๊ะว่า
" เราไปนอนก่อนนะ.. แกก็รีบๆนอนอ่ะ พรุ่งนี้สอบแต่เช้า" ต๊ะก็พยักหน้ารับ เราก็เลยเดินเข้าไปนอนในห้องโดยที่ไม่มองหน้าภีมเลย
####################################################################
จบไปอีกตอนแล้ว.... ไม่รู้คนอ่านจะรำคาญรึป่าวที่เรื่องของเรากะภีมมันยังคาราคาซังอยู่... :m29:
แต่ก็ใกล้ถึงตอนสำคัญแล้วแหละ... อดทนรอกันหน่อยนะ.. :m23:
ไปก่อนนะ... ขอบคุณทุกคนที่เสียสละเวลาเข้ามาอ่าน... และขอบคุณทุกคอมเม้นทุกกำลังใจที่มอบให้กัน :m13:
-
ใกล้ถึงตอนสำคัญหรอ จะออกมาแนวไหนน้า เค้ากะแก ปอกะภีมเนี่ย :m13:
แต่ที่แน่ๆ ไม่เชียร์ภีมแล้ว เซง :o
-
อยากให้ปอเข้มแข็งแล้วตัดใจจากภีมจัง
รู้ว่ามันยาก......แต่จะทำอย่างไงได้อ่ะ
:pig4:
-
เบื่อคู่นี้กันจิงไลย รู้สึกว่าภีมน่าจะมีเหตุอะไรสักอย่าง ว่าแต่ทำไมไม่ยอมบอก ปอละ
แล้วยังงี้จะทำให้คนที่เรารักมีความสุขได้ไง ในเมื่อภีมทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปเอง
-
:a4:เข้มแข็งไว้นะปอ สู้ๆๆ
-
:m15:
ง่ะ ทำไมตอนนี้มันเศร้าอ่ะ
ตอนนี้รู้สึกเกลียดภีมวะ ผิดไหม
-
ทำไมชอบคิดว่าคนอ่านจะเบื่อจะรำคาญอ่ะ
คิดมากไปน่า แต่ที่แน่ ๆ เกลียดไอ่ภีมจริงว่ะ o12
เมื่อไหร่จะมีตอนพิเศษมาให้อ่านมั้งอ่ะ :mc2:
-
สงสารปอ ทั้งไม่สบาย ทั้งเหงา ตาภีมบ้า :serius2: :serius2:
-
ปอสู้ๆๆน๊า
-
จะบอกว่าที่เรากลัวคนรำคาญหนะ.. ก็เรื่องเรากะภีมมันได้เคลียร์กันซะที
ยิ่งนับวันก็ยิ่งมีแต่ความไม่เข้าใจกันมากขึ้นเรื่อยๆ... ตอนนั้นเราก็พยายามหาโอกาสที่จะเคลียร์กะมัน แต่ด้วยสถานการณ์ต่างๆมันทำให้ไม่มีโอกาสจริงๆ
แต่นี่ก็ใกล้จะจบ..ครึ่งแรกแล้ว
เอ้อ... มีเรื่องจะขอความเห็นหน่อยว่า.. เรื่องของเราที่เล่าเนี่ย.. มันมาได้เกือบครึ่งทางแล้วก็คือช่วงมอปลาย
ถ้าเราจะเล่าต่อช่วงหลังคือช่วงที่เรียนมหาลัยหนะ.. จะให้เราเล่าต่อในนี้เลยหรือว่าจะให้ตั้งเป็นกระทู้ใหม่ดี
ยังไงเข้ามาแสดงความเห็นกันด้วยนะ...
ส่วนตอนใหม่เดี๋ยวกำลังจะเริ่มพิมแล้ว
-
แล้วแต่คนเขียนจะสะดวก
ในกระทู้นี้ก็ได้มั้งจะได้หาอ่าน
ได้ง่าย ๆ เพื่อคนที่เข้ามาเริ่มอ่าน
จะได้หาอ่านได้ตั้งแต่ต้น
-
ต่อในกระทู้นี้เลยก็ดีค่ะ เผื่อมีคนใหม่มาอ่านจะได้ต่อเนื่อง
:m13:
-
ตอนใหม่เราขอติดไว้ก่อนนะ... ยังพิมไม่เสร็จเลย ง่วงแล้วอ่า... :m23:
ยังไงพรุ่งนี้นะ.. จะมาต่อให้ :m21:
ไปนอนก่อนน๊า.. :m23:
-
ต่อในนี้แหละจะได้หาง่ายๆ..
ภีมนะภีม..ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปเช่นนี้..
ไม่ชอบเลยอ่ะคนแบบนี้..
น่าเห็นใจปอนะที่ต้องพบเห็นเค้าทั้งคู่อยู่ใกล้กันแบบนี้..ปวดใจแทน :m15:
-
ลงต่อในนี้เยย กลัวหาไม่เจอนิยายยิ่งเยอะๆอยู่ :m29: ไม่ได้แก่จนหลงลืมนะ อิอิ
ภีมนี่เอาแน่เอานอนไม่ได้เลยอ่ะ :เฮ้อ:
-
เล่าต่อเลยคับ ผมยังตั้งใจอ่านเรื่องปอกะป๊อบอยู่ เอิ๊กๆๆ
เกลียดไอ่ภีมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m21:
-
คำว่ารักของภีม
ดูไม่มั่นคง และแปรเปลี่ยนตามเวลาจัง
:sad2:
-
:a4:เห็นด้วยกับหลายๆๆคนที่เกลียดภีม
-
ต่อในนี้เลยจ้า หาง่าย :m1: :m1: :m1:
-
มีอะไรก็คุยกันตอนอารมณ์ดีๆดีกว่านะ
แต่คุยไปตอนนี้ ภีมก็ผู้ร้ายปากแข็งอยู่ดี
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ๓o ##
มาต่ออีกตอน....
*****************************************************************************************
หลังจากที่เราสอบเสร็จเราก็กลับมาเก็บของกันที่คอนโดฝนแล้วก็ออกเดินทางกลับกัน ซึ่งกว่าเราจะออกจากกทม.ก็ประมาณหกโมงเย็นแล้ว
จุดหมายปลายทางของเราไม่ใช่การกลับบ้านแต่เราตกลงกันว่าจะไปเที่ยวทะเลกันต่อ ก็หาดเจ้าหลาวนั่นแหละ (เด็กจันน่าจะรู้จัก) อ้าว..ทีนี้ก็เลยรู้กันเลยว่าเราเป็นเด็กจัน...
เราไปเที่ยวที่หาดเจ้าหลาวโดยตั้งใจกันว่าจะค้างกันสักสองคืนโดยนิดโทรจองบ้านพักไว้ตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว ซึ่งบ้านพักที่เราจองไว้ก็เป็นของป้าเพื่อนในห้องเอง... ก็เลยได้ส่วนลดพิเศษซึ่งปกติเวลาจะมาค้างก็มานอนที่นี่กันแหละ
ตั้งแต่ออกเดินทางมา เพื่อนๆก็คุยกันแต่เรื่องข้อสอบว่าใครตอบอะไรบ้างแล้วก็ช่วยกันเปิดหนังสือเช็ค เพื่อเป็นการตรวจสอบว่าที่ทำไปเป็นไงบ้าง ส่วนเรารู้สึกง่วงมากๆเพราะเมื่อคืนก็นอนไปนิดเดียวแถมยังไม่อยากได้ยินได้รับรู้เรื่องราวของภีมกะฝนอีกแล้ว เราจะทนไม่ได้แล้ว การนอนคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับตอนนั้น ตอนที่เราเคลิ้มๆจะหลับเราก็ได้ยินเสียงเจมส์ซึ่งนั่งอยู่ข้างหลังเราเรียกเราขึ้นมา
" ปอ... หลับรึยัง "
" ยังๆ..แต่ใกล้แล้ว.. เจมส์มีไรเหรอ" เราหันไปพูดกะเจมส์
" เมื่อกี๊กินข้าวอ่ะ.. กินยารึยัง" เจมส์ถามด้วยความเป็นห่วง
" ยังเลย " เราตอบไปตามตรง
" ว่าแล้ว... อ่ะ" เจมส์พูดพร้อมกับยื่นยาและน้ำเปล่าส่งมาให้เรา เราก็เลยรับยามากินอย่างว่าง่าย
" ขอบคุณนะ " เราพูดแล้วก็ยิ้มให้เจมส์
" งั้นนอนได้แล้ว" เราก็เลยหันกลับมาแล้วก็นอนหลับไป
เราหลับค่อนข้างสนิท คงเพราะฤทธิ์ของยาที่กินเข้าไปประกอบกับการนอนน้อยเมื่อคืนแล้ววันนี้ยังต้องไปนั่งใช้สมองทำข้อสอบอีก เราก็เลยหลับซะสนิทมาตื่นอีกทีก็ตอนที่ถึงเจ้าหลาวแล้ว
พวกเรามาถึงเจ้าหลาวกันตอนประมาณสี่ทุ่ม กว่าจะมาถึงก็ประมาณสี่ทุ่มแล้วซึ่งป้าของเพื่อนเราเจ้าของบังกาโรก็เตรียมของกินไว้ให้พวกเรามากมาย หลังจากกินเสร็จเราก็แยกย้ายกันอาบน้ำเข้านอนกันเพราะเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว บ้านพักที่เราจองไว้ก็เป็นบ้านหลังเดิมที่เรามักจะมาพักกันซึ่งเป็นบ้านที่จะอยู่ใกล้หน่อยจากหลังอื่นๆ เป็นบ้านที่ค่อนข้างใหญ่และอยู่ใกล้กับชายหาดมากอีกทั้งหาดตรงนั้นก็ค่อนข้างเป็นส่วนตัวดี ภายในบ้านพักแบ่งเป็นสองห้องนอนสามห้องน้ำ เราก็แบ่งกันนอนเป็นชายห้องหญิงห้อง ส่วนเราก็นอนห้องผู้หญิงดิซึ่งชาติกะต๊ะก็มานอนด้วยกันที่ห้องผู้หญิง
*****************************************************************************************
เรารู้สึกตัวตื่นมาตอนประมาณสิบโมง พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นใครคนนึงข้างๆที่นอนกอดเราอยู่เรานอนห่มผ้าห่มผืนเดียวกัน อ้อมกอดขี่อบอุ่นที่กอดเราอยู่แม้มันจะทำให้เรารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย มันคืออ้อมกอดที่เราโหยหาและต้องการให้มันอยู่กับเราตลอดไป แต่ในตอนนี้อ้อมกอดนี้มันยังเป็นของเราอีกรึป่าว???? เมื่อรู้สึกเช่นนั้นเราก็เลยเอามือยกแขนของภีมออกจากตัวแต่มันไม่เป็นผลเมื่ออ้อมกอดนั้นมันกลับกอดเราแน่นมากขึ้นเหมือนกลัวว่าเราจะหนีหายไปไหน ภีมเอาหน้าซุกมาที่ซอกคอเราแล้วกอดเราไว้แน่น... ถึงเราจะกอดกันอย่างใกล้ชิดในตอนนี้แต่เรากลับรู้สึกว่าระหว่างเราสองคนมันมีกำแพงกั้นอยู่โดยที่เราไม่สามารถก้าวข้ามมันมาได้ เราร้องไห้ออกมาพร้อมกับความคิดที่ผุดขึ้นมาในสมอง
ภีมเงยหน้าขึ้นมามองเรา... ภีมเอามือมาเช็ดน้ำตาให้เราแล้วก็รวบเราไปกอดไว้แนบอกซึ่งมันยิ่งทำให้เราร้องไห้มากขึ้น อ้อมกอดนี้แหละ..ที่เราโหยหา ยิ่งเราร้องไห้หนักขึ้นภีมก็ยิ่งกอดเราแน่นมากขึ้น...
พอเราหยุดร้องไห้ภีมก็เอามืดเช็ดคราบน้ำตาเราออกไปแล้วภีมก็จูบเรา เราปล่อยให้ภีมทำตามที่ภีมต้องการซึ่งมันก็เป็นความต้องการของเราเหมือนกัน เมื่อเราจูบกันแล้วภีมก็เอามือมาจับที่หน้าเราแล้วภีมก็พูดว่า
"เรามีหลายเรื่องเลยนะ... ที่ต้องคุยกัน" เราก็พยักหน้ารับ
แต่ก่อนที่เราจะเอ่ยปากพูดอะไรออกมาเพื่อปรับความเข้าใจกันเจมส์ก็เปิดประตูเข้ามาซะก่อน เจมส์ดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นเรากะภีมนอนกอดกันอยู่ แต่แล้วเจมส์ก็บอกว่า
" อาบน้ำกันได้แล้ว... พวกมันรอกันอยู่"
" มันจะไปไหนกันเหรอ" ภีมถาม
" ก็ออกไปที่หาดไง...จะได้ไปหาไรกินแล้วก็เล่นน้ำกันด้วย" เจมส์พูด จากนั้นภีมก็ลุกขึ้นกลับไปที่ห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำแต่งตัว ส่วนเราก็ทำเหมือนกัน ในขณะที่เราจะเดินเข้าห้องน้ำเจมส์ก็พูดขึ้นมาว่า
" คุยกันรู้เรื่องรึยัง " มันคงเป็นสิ่งที่เจมส์ยังกังวลอยู่ในใจ
" ยัง ..." เจมส์ก็เลยพูดว่า..
" รีบๆหาเวลาคุยกันล่ะ "
" อืม.." พอเราตอบเจมส์ก็เดินมาที่เราแล้วเอามือมาจับที่หน้าผากเราแล้วก็พูดว่า
" ตัวไม่ร้อนแล้วหนิ... งั้นไปเที่ยวได้" เราเลยตอบไปว่า
" อ้าว.. ถ้าเรายังไม่หายป่วย จะทิ้งเราไว้นี่คนเดียวเหรอ" งอนๆแฮะ
" ก็ใช่อะดิ... ไปๆอาบน้ำได้แล้ว" เจมส์พูดไปหัวเราะไปแล้วก็ดันให้เราเข้าไปในห้องน้ำ
*****************************************************************************************
หลังจากกินข้าวกันอิ่มหนำสำราญแล้ว... เพื่อนๆส่วนนึงก็ลงไปเล่นน้ำทะเลกันแต่เราขอบาย... ขอนั่งอ่านหนังสือเล่นอยู่ที่ริมหาดดีกว่า แดดร้อนขนาดนั้นขืนลงไปเล่นนะ..ผิวไหม้กันแน่ยิ่งดำๆอยู่ เรานั่งอ่านหนังสือไปสักพักต๊ะก็ชวนเราไปเดินเล่นเราก็เลยตกลงไป ที่ไปเดินเล่นกันก็มี เรา ต๊ะ ชาติ บัว หน่า ส่วนที่เหลือมันก็เล่นน้ำกันอยู่แล้วก็เล่นบานาน่าโบ้ทกันด้วย เราก็เดินเล่นเลียบริมหาดกันไปเรื่อยๆซึ่งก็ค่อนข้างไกลพอสมควรเดินถ่ายรูปไปคุยไปเพลินๆหันมาดูอีกทีถึงรู้ว่าเดินมาไกลมาก... เราก็เลยเดินกลับกันเพราะเริ่มใกล้จะเย็นแล้ว ตอนที่เดินกันอยู่เสียงโทรศัพท์ของบัวก็ดังขึ้น บัวก็เลยคุยโทรศัพท์อยู่พักนึงแล้วก็หันมาบอกกับพวกเราว่า.. พวกนั้นขอกลับไปก่อนมันจะกลับไปอาบน้ำกัน.. บอกให้พวกเรารีบๆกลับเดี๋ยวมันจะรอกินข้าว
จากนั้นเราก็เลยเดินกลับกันทันที ซึ่งระยะทางจากหาดที่มาเล่นกันไปถึงบ้านพักก็ประมาณ 200 เมตร เราก็เดินคุยกันไปเพลินๆไม่นานก็ถึง พอไปถึงที่บ้านพักเราก็เห็นภาพที่ทำให้เราแทบจะร้องไห้ออกมาตรงนั้นเลย เพราะภาพที่เราเห็นตรงหน้าก็คือ... ภีมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าบ้านพักโดยมีฝนนั่งอยู่ด้านหลังซึ่งฝนกำลังสระผมให้ภีมอยู่ ภีมก็สั่งให้ฝนเกาหัวตรงนั้นตรงนี้.. ภีมหลับตาพริ้มและยิ้มอย่างมีความสุข... เพื่อนที่ยืนอยู่หน้าบานก็คงพอจะดูออกว่าเรารู้สึกเช่นไรกับภาพที่เห็นตรงหน้า... คงมีแต่สองคนนั้นเท่านั้นที่อยู่ในโลกส่วนตัวกันจนไม่สนใจซึ่งสิ่งรอบข้าง...
เมื่อฝนสระผมให้ภีมจมสะอาดฝนก็เปิดน้ำสายยางหนาบ้านแล้วล้างผมให้ภีม... ภาพเหล่านี้นับวันมันยิ่งทำลายความรู้สึกดีๆที่เรามีให้ฝนและภีมออกจนเกือบหมดสิ้น... เราคงทนดูภาพเหล่านี้ไม่ได้อีกแล้ว.. เราก็เลยเดินเข้าไปในบ้านเพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นภาพเหล่านี้อีกซึ่งก็เป็นจังหวะที่ภีมลืมตาขึ้นมาพอดี.. ทั้งภีทและฝนเพิ่งจะรู้ว่าภาพของคนทั้งคู่อยู่ในสายตาของเราตั้งนานแล้ว... ภีมพยายามที่จะเดินตามเราเข้ามาในบ้านแต่ภีมก็ถูดเจมส์ดึงแขนไว้ก่อน เราก็เลยรีบเดินเข้าไปในบ้านแล้วก็เข้าไปในห้องน้ำทันที เราอยู่ในนั้นนานมาก.. น้ำตาที่มันไหลออกมามันมากมายเหลือเกิน..
ทำไมกันนะ... ความรักที่เรามีให้ภีมมันไม่เคยส่งไปถึงภีมบ้างรึไง???
เราพยายามอดกลั้นเสียงสะอื้นไว้ข้างในไม่อยากให้มันดังออกมา
อย่าให้ใครรู้ว่าเราร้องไห้...
อย่าให้ใครรู้ว่าเราร้องไห้แทบขาดใจ...
คำว่าเพื่อนมันค้ำคอเราอยู่...
ฝนคือเพื่อนเราและในตอนนั้นภีมก็คงเป็นแค่เพื่อนเราเช่นกัน... การที่เพื่อนจะรักกัน.. เราคงต้องยินดีใช่มั้ย???
*****************************************************************************************
พอเราออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเพื่อนผู้หญิงทั้งหลายและเจมส์มานั่งรอเราอยู่... พวกมันส่งสายตาเป็นห่วงมาที่เรารวมทั้งฝนด้วย เราก็เลยยิ้มให้พวกมัน.. แล้วบัวก็พูดว่า
" ปอ..แกเป็นไรรึป่าว" บัวถามด้วยความเป็นห่วง
" ไม่เป็นไร..พวกแกแหละเป็นไร.. นั่งหน้าเศร้ากันอยู่ได้"เราพยายามทำเสียงให้ดูร่าเริงมากที่สุด
" เค้าขอโทษนะปอ..." ฝนพูดเหมือนจะร้องไห้
" แกจะมาขอโทเราทำไม.." เราพูดเสียงร่าเริงเหมือนเดิม
" ก็เรื่องเมื่อเย็น " ฝนพูดอ้ำๆอึ้งๆ เราเลยรีบพูดสวนกลับไปว่า
" แกไม่เห็นต้องมาขอโทษเราเลย... แกไม่ได้ไรผิดนี่.. ภีมกะเราไม่ได้คบกันซะหน่อย.. ถ้าเราคบกันนะแกเสร็จแน่ถ้ามายุ่งแบบนี้อ่ะ" เราพูดเสร็จก็ยิ้มให้มัน
" แกแน่ใจนะ... ว่าไม่มีอะไร ไอ้ฝนมันไม่สบายใจนะแก" หน่าพูดด้วยน่าตาจริงจัง
" จริงดิ.. พวกแกหนิ ทำซีเรียสไปได้ " เราพูดแล้วก็ยิ้มเสต็ปเดิม แต่ข้างในหนะ.. มันกำลังร้องไห้อยู่
เมื่อเพื่อนๆเริ่มวางใจลงเราก็ชวนให้มันออกไปกินข้าวกัน... เราก็โล่งอกไปทีที่โกหกจนพวกมันไม่สงสัยอะไรอีก แต่คงมีอยู่คนนึงแหละ..ที่ดูออกว่าที่เราพูดไปเมื่อกี๊มันเป็นเพียงการเล่นละครฉากนึงเท่านั้น..... เจมส์ไง
พอกินข้าวกันเสร็จเราก็ออกไปเดินเล่นคนเดียวที่ชายหาดหน้าบ้านพักเพื่อหลีกหนีภาพที่มันจะทำให้เราไม่สบายใจทั้งหลาย... เราเป็นคนที่ชอบเล่นน้ำตอนกลางคืนมากเพราะบรรยากาศมันดี แหงนหน้าไปบนฟ้าก็เห็นดาวระยิบระยับ... มองไปที่ทะเลก็เห็นไฟเรือในน้ำก็มีพลายน้ำอีก.. บรรยากาศสงบๆแบบนี้เหมาะที่จะแช่ตัวอยู่ในน้ำแล้วนอนดูดาวมากเป็นที่สุด.. นอนคิดอะไรเพลินๆ แล้วเราก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งออกมาเดินเล่นกันสองคน... คงเป็นใครไปไม่ได้.. ฝนกะภีม
บริเวณนั้นมันค่อนข้างมืด... มืดจนสองคนนั้นไม่เห็นว่าเรานอนแช่น้ำอยู่ริมหาด...
เราได้ยินสองคนนั้นหยอกล้อกัน..
คุยกัน..
หัวเราะด้วยกัน..
มีความสุขกัน...
ภีมคงเจอแล้วสินะ.. คนที่ภีมตามหา..
และคนคนนั้นมันไม่ใช่เรา..
เมื่อคนทั้งคู่เดินออกจากตรงนั้นเราก็นอนเล่นตรงนั้นอยู่อีกพักใหญ่... คงแพ้แล้วสินะกับคำว่าเสียใจ พอแล้วสินะกับน้ำตาที่เราเสียไป..พอแล้ว..พอกันที.. เราอดทนต่อไปไม่ได้แล้ว...
คิดได้ดังนั้นเราก็เลยเดินกลับไปที่บ้านพักจัดการอาบน้ำอาบท่าแล้วเก็บเสื้อผ้าทั้งหมดจากนั้นก็โทรหาป๊อบ... เพื่อนๆก็งงกันว่าทำไมเราถึงเก็บเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวจะกลับ เราก็เลยบอกพวกมันว่าเราไม่ค่อยสบาย... อยากจะกลับบ้านไปนอนพักไม่อยากอยู่ที่นี่เดี๋ยวจะเป็นภาระเพื่อนๆป่าวๆ อุตส่าห์มาเที่ยวกันทั้งที ... ตอนแรกพวกมันก็ไม่ค่อยเชื่อสิ่งที่เราพูดเพราะพวกมันก็ยังคาใจเรื่องนั้นกันอยู่.. ดีนะที่เจมส์ช่วยพูดอีกแรงนึงพวกมันก็เลยเชื่อกัน.. ซึ่งพอเราพูดออกไปแบบนี้ภีมก็มองเราด้วยสายตาที่เป็นห่วงเป็นใย... แต่เราคงไม่อยากจะรับมันอีกต่อไปแล้ว... เราก็เลยหันหน้าหนีไปมองทางอื่น... ส่วนเพื่อนๆก็ถามว่าเราจะกลับยังไง... ทันทีที่เราจะตอบป๊อบก็ขับรถเข้ามาที่หน้าบ้านพักทันที เราก็เลยล่ำลาเพื่อนๆว่าเดี๋ยวเจอกันที่รร. แล้วเราก็หันไปยิ้มให้เจมส์ซึ่งดูท่าทางแล้วเจมส์ก็คงจะเป็นห่วงเราอยู่มากที่เดียว เจมส์ยิ้มกลับมาเหมือนเป็นการปลอบและให้กำลังใจ.. เรารู้สึกดีนะที่เจมส์เป็นคนที่เข้าใจและให้กำลังใจเรามาตลอดจริงๆแล้วยังมีเพื่อนอีกสามคนในกลุ่มที่คอยให้กำลังเราเรื่องภีมมาตลอดก็คือ ต๊ะ ชาติ และบัว.. น่าสมเพชตัวเองนะ.. ที่คนที่เรารักมากรักมากที่สุดกับไม่เข้าใจความรู้สึกเราเลย... เราได้แต่ตัดพ้อในใจแล้วเราก็เดินไปขึ้นรถป๊อบที่จอดรออยู่โดยที่ไม่หันไปมองภีมเลย.. ป๊อบเดินมาปิดประตูรถให้เราแล้วป๊อบก็ขับรถออกมาจากตรงนั้น
ตลอดทางที่ขับรถกลับมาป๊อบหันมามองเราอยู่ตลอด ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากเราเลยคงมีแต่เสียงถอนหายใจกับน้ำตาที่ปริ่มอยู่ที่ตา ซึ่งป๊อบก็คงจะดูรู้ก็เลยไม่ถามอะไรเราทั้งนั้น ป๊อบขับรถมาที่บ้านป๊อบแล้วป๊อบก็เอารถเข้าไปจอดแล้วก็เดินมาจูงมือเราเข้าไปในบ้าน... ดีเหมือนกัน.. ทีป๊อบพามาที่บ้านป๊อบ.. ในเวลานี้เราคงไม่อยากกลับบ้านหรอก ถ้าพ่อมาเห็นเราในสภาพนี้..พ่อต้องเป็นห่วงเราแน่ๆ
ป๊อบเดินจูงมือเราเข้าไปในห้องป๊อบแล้วก็พาเราให้ไปนอนบนเตียง.. เราก็เดินตามไปนิ่งๆ จากนั้นเราก็นอนลงบนเตียงป๊อบก็หยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เราแล้วป๊อบก็ก้มลงมาจูบที่หน้าผากเราแล้วป๊อบก็ไปอาบน้ำ...
บรรยากาศเงียบๆแบบนี้กลับมาอีกแล้ว... เราอยู่คนเดียวอีกแล้ว... น้ำตามันก็พรั่งพรูออกมาไม่หยุดเสียงสะอื้นที่มันออกมาคงไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้อีกแล้ว... เราร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่... มันทนไม่ไหวอีกแล้ว... พอป๊อบออกมาจากห้องน้ำป๊อบก็รีบเดินมาที่เตียงแล้วตรงเข้ามากอดเราไว้ทันที ป๊อบดึงเราไปกอดไว้แนบอก ในตอนนั้นเราก็กอดป๊อบไว้แน่นเหมือนกัน.. เรากลัวว่าจะมีใครทิ้งเราไปอีก..ตอนนั้นเราอยากให้ป๊อบอยู่กะเราอยู่ใกล้ๆเราและกอดเราไว้แบบนี้... ป๊อบค่อยๆเอามือเช็ดน้ำตาที่เปรอะแก้มเราอยู่แล้วป๊อบก็จูบที่ดวงตาเราเป็นการปลอบโยน จากนั้นป๊อบก็จูบปากเรา...มันเป็นจูบที่อ่อนโยนและอบอุ่นมาก แล้วป๊อบก็บอกว่า
" นอนเถอะนะ... ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น.. ป๊อบเข้าใจ" เราก็พยายามฝืนยิ้มให้ป๊อบ... แล้วเราก็พูดอีกว่า
" ป๊อบอย่าทิ้งเราไปไหนนะ..." เราได้ยินเสียงป๊อบตอบกลับมาว่า
" อืม..." แล้วป๊อบก็กระชับวงแขนให้แน่นขึ้น... เราก็เลยหอมแก้มป๊อบครั้งนึงแล้วเราก็หลับไปในอ้อมกอดนั้น
####################################################################
จบแล้วอีกตอนนึง.... พิมเสร็จดึกไปหน่อยแฮะ.. :m23:
รีบมากเลยอ่ะ...ไม่ได้ตรวจดูคำผิดเลย.. ยังไงขอโทษล่วงหน้านะ :m29:
ที่รีบเนี่ย...มีผู้อ่านคนนึงเค้ารออ่านอยู่...ไม่ยอมนอนเราก็เลยต้องรีบพิมให้...
ยังไงฝากด้วยน๊า..... :m21:
ติดตามกันด้วย.. จะถึงจุดแตกหักแล้ว..... :m13:
รักคนอ่านทุกคนจร้า.... :m1: :m1: :m1:
-
มันจะคุยอะไร ไอ่ภีมมันจะคุยอะไร
แม่งทำตัวได้แบบ..... :angry2:
สุด ๆ เลยว่ะ มาเป็นเพื่อนกรุหน่อยดิ :เตะ1:
ป๊อบเจมส์โอเคน่าร๊ากกกก
-
เศร้าจัง ยิ่งเราอ่านแล้วฟังเพลง กอด ไปด้วยยิ่งเศร้าหนัก
ตัดใจซะคงดีที่สุด อย่าเสียน้ำตาให้คนแบบนี้เลย ไม่คุ้ม
แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่น่ามีให้
แต่ว่าโชคดีที่มีเพื่อนดีอย่างเจมส์
รักตัวเองดีกว่าเนอะ
:a2:
-
โย่ โย่
ตัดใจจากภีมเหอะ
:pig4:
-
ภีม โหดร้ายโครตๆ
เห้อ เซงเลย...ทามกันได้นะแบบนี้ :o12:
รักตัวเองไว้ดีที่สุดนะคับ...
-
ใจร้ายที่สุดคนแบบภีม
-
ภีมน้าภีม ไม่ได้สำนึกบ้างเลย
ทำให้ปอเสียใจมากี่ครั้งแล้วเนี่ย :m16:
-
ภีม :13223:
-
ไอ้ภีมนี้มันยังไงนะ ถ้าไม่รักแล้วจะมาทำเหมือนกับยังรักกันอยู่แบบนี้อะ
คนเค้าจะได้ตัดใจไม่ใช่ว่าให้ความหวังกันแบบนี้
ถ้าป็นปองะคงปร๊ดแตกตั้งแต่ฝนมันถามแล้ว เอาให้หายสงสัยกันไปเลยเรื่องจะได้จะจบบ
จะได้รู้ว่าปอควรจะทำตัวอย่างไรจะตัดใจหรือยัง
สงสารปองะ เจมส์กะป๊อบก้อดีเหลือๆเกินน
-
นี่ยังไม่แตกหักกันอีกเหรอ :angry2: :angry2: ตาภีมใจร้าย :o12: :o12: :o12:
-
ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า จะร้องไห้ตามอยู่แล้ว :o12:
อยากจะบอกว่า เกลียดภีมเว้ยยยยยยยยยยยยยย :m16:
-
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนว่ามีปอคนเดียวที่ให้ความสำคัญกับคำว่า เพื่อน แฮะ :เฮ้อ:
-
เจ็บ.....แบบไร้คำบรรยาย...
อ่านแล้วเจ็บปลาบไปทั้งใจเลยอ่า พูดไม่ออกเลย
อยากถาม ว่าผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ยังไง
บอกตรงๆถึงเราไม่เคยมีความรักก้อจิง แต่จากที่อ่านซึมซับเรื่องราวแล้ว ในสถานการ์ณนั้น เราคงไม่อยากหายใจร่วมกะผู้ชายคนนั้นอีกแล้วอ่า ในที่ๆมีมันต้องไม่มีเรา และก้อคงย้ายโรงเรียนหนีเลยล่ะมั้ง อาจดูเหมือนคนขี้ขลาด หนีความจริง แต่มันอยู่ไม่ไหวแล้วจิงๆนะ อยากกระชากคอมันมาถาม ว่าเหนคนอื่นเปนอะไร คนอื่นก้อมีหัวใจเหมือนกะมัน
เฮ้อ ชาตินี้เราจะได้มีรักกะเค้ามั๊ยเนี่ย แค่อ่านเรื่องของคนอื่น เราก้อเปนเอามากขนาดนี้ เราไม่อยากรักใครเลยอ่า ในโลกนี้ยังมีรักแท้หลงเหลืออยู่มั๊ย เรายังเชื่อมั่นได้อยุ่มั๊ยว่ามันมีอยู่จริง....
ปล.ขอโทษด้วยที่พล่ามซะยาว เราทนไม่ไหวจิงๆ เราเปนกำลังใจให้นะ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี
-
## เรื่อง " เรื่องของเค้ากะแก " ๓๑ ##
ตอนนี้ละ........ แตกเป็นแตก..
ม่ะ.... ไปอ่านกันต่อ
****************************************************************************************
ในตอนเช้าทันทีที่เราลืมตาตื่นขึ้นมาก็รู้สึกได้ทันทีว่าลืมตาได้ไม่เต็มตา ซึ่งแน่นอนว่าตาเรามันคงบวมมากแน่ๆ เมื่อรู้สึกได้แบบนี้ก็หวนไปคิดถึงต้นเหตุที่ทำให้เราต้องร้องไห้จนตาบวมเมื่อคืนนี้ ภาพที่เห็นภาพนั้นที่มันทำให้เราต้องร้องไห้ก็แจ่มชัดขึ้นมาในความคิด... แต่ในทันทีที่น้ำใสๆจะไหลรินจากดวงตาของเรา.. วงแขนที่กอดเราไว้ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ก็กลับกอดรัดเราแน่นยิ่งขึ้นเหมือนกลัวว่าเราจะหนีหายไปไหน ทำให้เราหลุดออกจากความคิดแล้วหันมาสนใจกับเจ้าของวงแขนนั้นที่ตอนนี้นอนหลับอยู่ตรงหน้าเรา.. เราเอื้อมมือไปสัมผัสบนใบหน้าของป๊อบ... ไม่น่าเชื่อว่าคนที่น่าตาเข้มๆออกจะเถื่อนๆคนนี้จะมีท่าทางอ่อนโยนทุกครั้งที่อยู่กับเรา แต่ทำไมกันนะเรากับมองข้ามป๊อบไป.. เราทำไมใจเรายังคงรักและมั่นคงกับไอ้คนที่มันทำให้เราเสียใจ.... น้ำตาที่มันหดหายไปเมื่อครู่ก็กลับเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง... มันเป็นน้ำตาไหลเกิดจากความสมเพชตัวเองที่ยงมั่นคงอยู่กับรักที่คนถูกรักเค้ามองข้ามไป....
ป๊อบคงจะรับรู้ถึงแรงสั่นไหวของร่างกายเราพร้อมกับหยาดน้ำตาที่มันไหลรินลงบนอกของป๊อบ ก็เลยทำให้ป๊อบรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา... ป๊อบปลอบโยนเราด้วยการกอดเราไว้แน่นขึ้นแล้วเอามือมาลูบที่หัวเราพร้อมกับจูบลงที่หน้าผาก... มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากที่เดียว... เราพยายามที่จะหยุดร้องไห้แล้วเราก็เงยหน้ามาสบตากะป๊อบ.. ป๊อบก็มองเราด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยกำลังใจที่ป๊อบมอบให้ มันทำให้เรารู้ตัวในทันทีเลยว่า.. เราคงเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากๆที่ต้องให้ป๊อบมาคอยดูแลและปลอบโยนเราแบบนี้...
เราจึงก้มลงจูบป๊อบ.. เผื่อว่ามันจะลบล้างความเห็นแก่ตัวที่เราทำกับป๊อบได้บ้าง ตอนแรกป๊อบมีท่าทีตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของเราแต่แล้วไม่นานเราก็ได้รับการตอบรับจากป๊อบ เราจูบกันอยู่ครู่นึงเราก็ถอนปากออกแล้วพูดกับป๊อบว่า
" ขอบคุณนะ.." ป๊อบไม่พูดอะไรออกมาแต่ป๊อบเอามือมาลูบที่หัวเราแล้วก็ยิ้มออกมาจากนั้นป๊อบก็กดหัวเราให้หน้าผากของเราสัมผัสกับริมฝีปากของป๊อบ ในตอนนั้นเราก็เลยนอนทับอยู่บนตัวป๊อบ..หัวของเราหนุนลงบนหน้าอกของป๊อบพอดี เราจึงรู้สึกได้ถึงแรงเต้นของหัวใจที่มันเต้นรัวและเร็วอยู่...
" ป๊อบเราขอโทษนะ...ที่.." เราพยายามที่จะพูดขอโทษป๊อบกับเรื่องที่ผ่านๆมาที่เรามองข้ามป๊อบมาตลอดทั้งๆที่ป๊อบดีกับเรามากๆ แต่ป๊อบก็คงจะรู้ทันความคิดเรา ป๊อบก็เลยพูดสวนขึ้นมาว่า..
" เราเข้าใจ.. ถึงปอจะยังรักคนคนนั้นอยู่.. แต่ป๊อบก็จะอยู่ข้างๆปอแบบนี้แหละ.. ปอไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก.. เราเต็มใจที่จะทำแบบนี้" ป๊อบพูดด้วยเสียงจริงจัง ซึ่งมันทำให้เราอดตื้นตันไม่ได้.. เราสัญญากับตัวเองว่า.. ต่อจากนี้ไปเราจะดีกับป๊อบให้มากๆมากกว่ามันที่เคยเป็น...
*****************************************************************************************
หลังจากที่ป๊อบมาส่งเราที่บ้านในช่วงบ่ายๆ เราก็โดนพ่อบ่นขึ้นมาทันทีเลยว่า.. ทำไมไม่โทรมาหาพ่อเลย... พ่อโทรมาหาเราก็โทรไม่ติด พอเราหยิบโทรศัพท์ถึงได้รู้ว่าแบตหมด... เราจึงเสียบที่ชาร์ตแล้วลองเปิดเครื่องดูก็พบว่า มีสากว่ามสิบสายไม่ได้รับซึ่งเบอร์ส่วนใหญ่ก็เป็นเบอร์ของภีม แต่เราก็ไม่มีอารมณ์โทรกลับหรอกนะ.. ก็เลยปล่อยเอาไว้ก่อน...
ตอนช่วงเย็น..ภีมก็โทรมาหาเราอีก เราก็เลยตัดสินใจรับเพราะคิดว่าจะได้คุยกันให้มันรู้เรื่องซะที โดยเริ่มจากการที่เราเป็นคนขึ้นมาก่อนซึ่งก็แน่นอนว่าเราจะต้องถามถึงความสัมพันธ์ของภีมกะป๊อบแน่นอน ภีมก็บอกว่า....
"ปอ... เค้าคิดกับฝนแค่เพื่อนนะ.. ไม่ได้มีอะไรเกินเลยทั้งนั้น " เราก็เลยพูดต่อไปว่า
" ภีมแน่ใจนะ" ภีมก็เลยพูดสวนกลับมาว่า
" ทำไมปอถามเค้าแบบนี้ล่ะ " เราก็เลยเล่าทุกๆเรื่องระหว่างภีมกับฝนที่มันทำให้เราต้องเสียใจออกมาทั้งหมด แล้วเราก็ถามภีมว่า
" ตกลงมันยังไงกันแน่ล่ะ... ไหนภีมอธิบายมาซิ" ภีมก็บอกว่า
" เค้ายอมรับนะ.. ว่าช่วงหลังๆมานี้เค้าสนิทกะฝนมากขึ้นจริงๆ แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าความเป็นเพื่อนนะปอ ปอไว้ใจเราสิ" เมื่อภีมพูดออกมาแบบนี้เราไปซักไซร้อะไรอีกภีมก็คงต้องตอบเหมือนเดิม เราก็เลยเปลี่ยนไปถามอีกเรื่องนึงที่เรายังคาใจอยู่
" แล้วทำไมหลังๆมานี้ ภีมถึงไม่ค่อยคุยกะเค้าล่ะ.. โทรไปก็ไม่ค่อยว่าง ไม่ค่อยรับโทรศัพท์ด้วย" เมื่อเราพูดจบ เราก็ได้ยินเสียงภีมถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า
" แม่เราจับได้อ่ะ... ว่าเราคบกับปอ.. แม่เรามาเช็คโทรศัพท์หนะ.. เค้าก็เลยรู้ " เราก็เลยถามต่อว่า
" แล้วแม่เค้าว่าไงบ้าง " ภีมก็ตอบออกมาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลว่า
" แม่ถามเค้าว่า... เค้าชอบแบบนี้เหรอ เค้าก็ไม่ได้ตอบอะไรแม่ไปหรอกนะ แม่เค้าก็เลยพูดขึ้นมาว่า.. แม่ไม่อยากให้เค้าเป็นแบบนี้ เค้าเป็นลูกชายคนโต เค้าต้องดูแลครอบครัวต้องดูแลแพ็ท (นางสาวมัน) ต้องเป็นหน้าเป็นตาของครอบครัว เค้าจะมาเป็นแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด" เมื่อเราได้ยินภีมพูด เราก็รับรู้ได้ถึงความกดดันที่ภีมต้องแบกรับไว้อยู่เพียงคนเดียว ภีมคงจะอึดอัดกับมันมาก เราก็เลยถามต่อว่า
" แล้วภีมจะทำยังไงต่อ" ภีมก็ตอบว่า
" เค้าก็ไม่รู้เหมือนกัน... ใจนึงเค้าก็อยากทำตามที่แม่ขอ อีกใจนึงเค้าก็อยากจะทำตามใจตัวเค้าเอง... เค้าไม่รู้อ่ะ" ยิ่งภีมพูดเรื่องนี้เราก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงความอึดอัดและความกดดันที่ภีมเก็บซ่อนมันเอาไว้ ตอนนั้นเรารู้สึกน้อยใจที่ภีมมีเรื่องไม่สบายใจแบบนี้แต่ทำไมถึงไม่เอ่ยปากบอกเราเลยทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเวลาที่ภีมมีปัญหาภีมมักจะนึกถึงเราเป็นคนแรกเสมอ เราก็เลยถามภีมออกไปด้วยเสียงตัดพ้อว่า..
" ทำไมภีมถึงไม่บอกเค้า..." แล้วภีมก็ตอบออกมาว่า
" เค้าก็ตั้งใจจะบอกปอนะ... เพราะเค้าไม่รู้ว่าเค้าจะทำยังไงดี แต่พอเค้ารู้มาว่ามีเด็กห้องสี่ (ป๊อบไง) มาชอบปอ.. แล้วก็ดูท่าทางมันจะดีกับปอมากๆ เค้าก็เลยคิดว่าเค้าไม่บอกปอดีกว่า..ปอจะได้ไม่กังวล.. แล้วปอก็จะได้เจอคนดีๆสักทีที่ไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวแบบเค้า" พอได้ยินแบบนี้เราก็ร้สึกโมโหมากๆ เราไม่ชอบใจเลยเวลาที่คนที่เรารักผลักไสให้เราไปหาคนอื่นแบบนี้ มันรู้สึกว่าตัวเองเป็นของไร้ค่าที่ใครๆไม่อยากจะได้ เราก็เลยพูดออกไปแบบประชดว่า
" ภีมก็เลยเก็บเรื่องนี้ไว้ให้ตัวเองไม่สบายใจอยู่คนเดียวนะเหรอ " ภีมก็เลยบอกว่า
" เค้าโทรไปคุยกะฝน... นี่แหละก็เลยเป็นเหตุผลที่ทำให้เรากะฝนสนิทกันมากขึ้น" ด้วยความน้อยใจที่มีอยู่เราก็เลยพูดกลับไปว่า
" สนิทกันจนเหมือนแฟนกันขนาดนั้นเนี่ยนะ.." ภีมก็บอกว่า
" ก็บอกแล้วไงว่าเป็นแค่เพื่อนกัน..." เราก็ถามคำถามนึงที่เรายังคงอยากจะรู้ว่า
" ถ้าฝนมันชอบภีมขึ้นมาล่ะ.. ภีมจะว่าไง" ภีมตอบว่า
" ไม่หรอกมั้ง... แต่ถ้าชอบเค้าจริงๆเค้าก็ไม่รู้อ่ะ.. ว่าจะทำไง แต่ถ้าพูดกันจริงๆ ฝนก็เป็นแม่ที่ดีของลูกเค้าได้นะ" ประโยคหลังนี่สีที่ทำเอาเราสะอึกเลย.. แม่ที่ดีของลูกอย่างงั้นเหรอ.... น่าสมเพชตัวเองนะที่แม้ว่าเราจะดีมากขนาดไหน... แต่ก็ไม่มีทางไปถึงจุดหมายที่เราหวังไว้ได้หรอก... เราไม่สามารถเป็นแม่ที่ดีของลูกได้หรอกนะ..เพราะเรามันท้องไม่ได้หนิ เราก็ได้แค่ตอบออกไปเบาๆว่า
" อืม..." ภีมก็เลยถามกลับมาบ้างว่า
" แล้วป๊อบล่ะ.. ปอคิดยังไงกะมัน" เราเลยตอบไปว่า
" ก็เป็นแค่เพื่อนกัน.. ไม่มีอะไรเกินเลย " ซึ่งเมื่อภีมได้ยินก็ตอบกลับมาเบาๆเช่นกันว่า
" อืม..." เราก็เลยถามต่อว่า
" ตกลงเรื่องแม่อ่ะ... ภีมจะเอาไง ถ้ามันเป็นแบบนี้... เราก็กลับมาเป็นแค่เพื่อนกันเหอะ" ซึ่งคำถามนี้ก็เหมือนเป็นการหาบทสรุปของความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ด้วย แล้วการที่เราบอกว่าให้เป็นแค่เพื่อนกันนั้นเราแค่อยากจะลบปัญหาต่างๆที่จะตามมาหากเราสองคนยังคบกันต่อไป ซึ่งภีมก็บอกว่า
" แม่เค้าบอกว่า... ความรู้สึกดีที่เรามีให้กันหนะมันก็เป็นแค่รักในวัยเรียน... เมื่อโตขึ้นเค้าก็จะคิดได้เองว่าอะไรควรไม่ควร ดังนั้นตอนนี้แม่เค้าก็เลยยังปล่อยเลยตามเลยอยู่... เค้าก็เลยอยากจะบอกปอว่า เค้าอยากให้ระหว่างเรามันเป็นเหมือนเดิม.. และเค้าก็คิดว่าระหว่างเรามันไม่ใช่แค่รักในวัยเรียนด้วย แต่ถ้าปอจะคบกับป๊อบ.. เค้าก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ... เพราะป๊อบมันก็ดีกะปอ... และเค้าคิดว่ามันดีกะปอมากกว่า คะ... เค้า.." ก่อนที่ภีมจะพูดจบเราก็พูดแทรกออกไปว่า
" ภีมอย่ามาผลักไสเค้าให้ใครเลยนะ.. ถ้าเค้าจะรักใครเค้าเลือกเองได้" ภีมก็เลยเงียบไป...
จากนั้นเราก็คุยเรื่องสัพเพเหระอีกพักนึงแล้วเราก็แยกย้ายกันไปนอน เพราะพรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้า
*****************************************************************************************
แม้ว่าเราจะเข้าใจภีมมากขึ้นในหลายๆเรื่อง แต่คำว่าแม่ที่ดีของลูกมันก็ยังติดอยู่ในใจเราอยู่ตลอด... ทำให้เราก็ยังไม่สามารถลดข้อสงสัยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างภีมกะฝนลงได้ และความน้อยใจภีมเรื่องฝนในหลายๆเรื่องมันก็ยังคงติดอยู่ในใจและยังสับสนอยู่
ในช่วงหลังจากที่เราคุยกะภีมแล้วความสัมพันธ์ของเรากะภีมก็ไม่ได้มีอะไรหวือหวามากขึ้นกว่าแต่ก่อน เพราะเราก็ยังคงต้องแอบซ่อนความสัมพันธ์ของเราจากคนรอบข้างซึ่งรวมถึงคนที่บ้านภีมด้วย
ส่วนป๊อบก็คอยรับฟังและเป็นกำลังใจให้เราอยู่ตลอดซึ่งช่วงหลังๆมานี้เราก็ไปไหนมาไหนกับป๊อบบ่อยมากขึ้นจนเราสนิทกับเพื่อป๊อบหลายๆคน พวกนั้นก็จะแซวเราอยู่เสมอว่าเมื่อไหร่เราจะรับรักป๊อบซะทีเราก็ได้แต่ยิ้มกลับไปทุกครั้ง
ส่วนเพื่อนๆในกลุ่มก็ยังเหมือนเดิมเรายงคงเรียนด้วยกันเล่นด้วยกันและเที่ยวด้วยกันเหมือนเดิม เรียกได้ว่าเจอหน้ากันแทบจะทุกวันแม้แต่วันหยุดก็ต้องนัดออกมาเจอกัน ซึ่งนี่ก็ปีที่สามแล้วที่เรารู้จักกันเป็นเพื่อนกันมา แน่นอนว่าพวกเราต้องสนิทกันมากๆ เพราะพวกเราคอยช่วยเหลือคอยดูแลกันมาตลอดสามปี เพียงแต่สำหรับเรานั้นเจมส์อาจจะเป็นเพื่อนที่พิเศษกว่าคนอื่นๆก็เท่านั้นเอง
ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดำเนินมาอย่างเป็นปกติจนถึงวันที่มีการแตกหักกันเกิดขึ้น
เช้าวันนั้นเราตื่นค่อนข้างสายเพราะว่าเมื่อคืนไปเที่ยวงานลอยกระทงกับพี่ๆน้องๆที่เป็นกะเทยด้วยกันที่เรารู้จัก... กว่าจะได้ลอยก็ต้องรอตอนเที่ยงคืนพอดี ดังนั้นกว่าจะถึงบ้านก็เลยปาเข้าไปดึกหน่อย... กว่าจะไปถึงรร.ก็ถึงเวลาเข้าแถวพอดี เราก็เลยรีบเอาเป้ไปเก็บบนห้องก่อนเพื่อจะรีบลงมาเข้าแถวหน้าเสาธง ซึ่งตอนที่เดินขึ้นห้องเนี่ย... ยากลำบากชิบ.. เพราะเราต้องเดินสวนทางกับคนที่กรูกันเดินลงบันไดมาเพื่อไปเข้าแถว.. ทำให้การเดินขึ้นห้องของเราดูทุลักทุเลไปหน่อย
พอเดินถึงห้องเราก็เอากระเป๋าไปวางไว้ที่โต๊ะตัวเองซึ่งตอนนั้นก็มีเพื่อนในห้องบางส่วนนั่งลอกการบ้านกันอยู่ ทำให้ตอนที่เราเดินลงมาเข้าแถวเราก็เลยเดินลงมาพร้อมพวกมันเพราะกลุ่มของเรามันไปกันหมดแล้ว
พอไปถึงที่แถวเราก็เลยไปยืนอยู่หลังๆเพราะมาช้าซึ่งปกติเรากะเพื่อนๆในกลุ่มจะยืนอยู่แถวหน้าๆเสมอ วันนี้เราหลุดออกมาจากกลุ่มก็เลยได้มีโอกาสคุยกะเพื่อนคนอื่นๆในห้องมากขึ้น จริงๆแล้วเราอ่ะสนิทกับเพื่อนทุกคนในห้องเหละถึงแม้ว่าบางคนจะไม่ค่อยได้คุยกันก็ตาม แต่ด้วยความที่เราเป็นคนสนุกสนานร่าเริงคุยสนุกก็เลยสนิทกับทุกๆคนในห้องได้ไม่ยาก เพราะเวลาว่างๆพวกมันก็ชอบเดินมาเล่นมาคุยกับเราเสมอๆ
ซึ่งช่วงที่เรายืนเข้าแถวกันอยู่นั้น... จ๋า เพื่อนในห้องคนนึงก็ถามเราว่า
"ปอ..เมื่อคืนแกไม่ได้ไปลอยกระทงที่เจ้าหลาวเหรอ" เราก็เลยตอบกลับไปว่า
" ป่าวอ่ะ... เราไปลอยที่วัดจันท์มา" จ๋าก็เลยถามกลับมาอีกว่า
" ถึงว่า..เราไม่เห็นแกเลย... แต่กลุ่มแกก็ไปครบหนิ.. ขาดแค่แกคนเดียวเอง" ได้ยินจ๋าพูดแบบนี้เราก็เริ่มงงๆเลยแฮะ... เราก็เลยถามกลับไปว่า
" แกเจอกลุ่มเราที่เจ้าหลาวเหรอ" จ๋าก็ตอบว่า
"อืม.. เราไม่ได้เข้าไปทักหรอกนะ.. แต่เห็นพวกแกมากัน เรายังมองหาปอเลย...แต่ก็ไม่เห็น... เรายังแปลกใจเลยว่าทำไมแกไม่มา.. " พอได้ยินแบบนั้นอย่าว่าแต่จ๋าเลย เพราะเราก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมเราไม่ได้ไป.. ไม่มีใครบอกเราสักคน มันเริ่มทะแม่งๆแล้วล่ะ
" นี่.. ตอนแรกเราเห็นแค่ฝนกะภีมขับรถมาด้วยกันแค่สองคน.. เราก็นึกว่ามันแอบมาสวีทกันซะอีก.. เผื่อว่าห้องเราจะได้มีคู่รักเพิ่มมาอีกคู่นึงไง.. แต่ที่ไหนได้เห็นมากันกันกลุ่มเลย" จึ้ก... แทงใจเราเต็มเลยกับคำที่ได้ยินจากปากดาว เพื่อนอีกคนนึงที่อยู่ในกลุมเดียวกะจ๋าน่นแหละ
" เออ... ว่าแต่ทำไมแกไม่ไปกะพวกมันอ่ะ " ดาวหันมาถามเราต่อ
" พอดีเราต้องไปกะที่บ้านหนะ" เราโกหกคำโตออกไป
" แหม..เราก็นึกเป็นห่วง.. นึกว่าแกโดนเพื่อสวมเขาซะอีก" จ๋าหันมากระซิบกับเราด้วยความเป็นห่วง คือที่จ๋าพูดแบบนี้อ่ะเพราะว่าเรากะจ๋าเคยเรียนชั้นประถมมาด้วยกันก็เลยสนิทกันมาก่อน ทำให้จ๋าก็พอรู้เรื่องส่วนตัวเราอยู่พอสมควร
" เราว่างานนี้... เราคงเป็นควายแล้วแหละ" พอได้รู้เรื่องต่างๆจากจ๋าและดาวเราก็รู้สึกโมโหมากที่เดียว... ทำไมกันนะเพื่อนในกลุ่มถึงไม่มีใครชวนเราเลยสักคน... พอขึ้นไปบนห้องเราก็เลยแยกตัวออกมานั้งที่ระเบียงคนเดียวเพราะอาจารย์ยังไม่เข้า... ตอนนั้นเองเราก็ได้ยินเสียง นิด ฝน ภีม บัว คุยกันว่า บอกก่อนว่ามันสี่คนก็ออกมานั่งที่ระเบียงเหมือนกันแต่ว่าระเบียงหน้าห้องเรามันมีต้นเสาคั่นตรงกลางซึ่งเราก็พิงต้นเสาอยู่ มันสี่คนก็เลยไม่เห็นว่าเรานั่งอยู่ที่ระเบียงด้วย เราก็เลยได้ยินบทสทนานั้นเต็มๆเลย... ซึ่งเราได้ฟังแล้วรู้สึกเสียใจจนร้องไห้ไม่ออก บทสนทนานั้นก็คือ
"แหม...ภีม..เมื่อคืนทำไรกะไอ้ฝนรึป่าวเนี่ย...วันนี้มันถึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขนาดนี้อ่ะ" เสียงนิดแซวฝน
" เออ..ช่าย... เห็นหลงทางกันไปสองคนตั้งนานสองนาน" เสียงบัวเสริมขึ้นมา
" ปล่าวซะหน่อย...ไม่มีไร" เสียงฝนพูดอายๆ ส่วนภีมก็หัวเราะอยู่เรื่อยๆ
" ยังไงกันเนี่ยคู่นี้.. เมื่อคืนก็ลอยกระทงอันเดียวกันอีก.." นิดยังคงแซวไม่เลิก ภีมก็ยังคงหัวเราะไปกับคำแซวอยู่ตลอด
" เฮ้ย..แก.. ปอมันจะน้อยใจป่าว ที่มันไม่ได้ไปกับเราเมื่อคืน" บัวถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ
" ไม่หรอก.. ก็อย่าบอกมันดิ ว่าเราไปด้วยกัน" นิดบอก
จากนั้นมันทั้งสี่คนก็เดินเข้าไปในห้อง... มันมาทิ้งระเบิดไว้แล้วมันก็ไป เรารู้สึกเพียงอย่างเดียวคือช็อค.... มันไม่มีน้ำตาสักหยดไหลออกมา รู้สึกแค่ว่าหน้ามันชาไปหมด... นี่มันอะไรกัน??? ทำไม????? คำถามที่ไม่มีคำตอบที่ค้างอยู่ในใจเรา
ตลอดช่วงเช้าเราเรียนไม่รู้เรื่องเลย... ใจลอยตลอดซึ่งเพื่อนๆในกลุ่มก็ดูรู้... มันมองมาหลายครั้ง บางทีก็สะกิดถาม.. แต่เราก็ไม่ได้ตอบอะไร
รู้สึกเหมือนจิตเรามันหลุดไปไหนแล้วก็ไม่รู้... เราไม่อยากรับรู้อะไรอีก...
จนถึงช่วงพักกลางวัน.. เพื่อนๆในกลุ่มก็ชวนเราคุยนั่นนี่... แต่เราก็นิ่งเฉย... จนพวกเราเดินมาถึงที่โรงอาหารเราก็เดินมาที่โต๊ะประจำ...วางกระเป๋า.. แล้วก็เตรียมจะไปซื้อข้าวกัน... ส่วนเรา..
เราคิดได้แค่ว่า...
พอแล้ว...
พอกันที่...
นี่หรือเพื่อน...
นี่หรือคนที่เค้ารัก...
เค้าทำกันแบบนี้เหรอ.....
เราก็เลยเดินออกไปจากกลุ่มเพื่อนเราที่นั่งกันอยู่... เราเดินไปนั่งคนเดียวแล้วหันหลังให้พวกมัน พวกมันก็ดูแปลกใจอยู่มากทีเดียวเพราะพวกมันทุกคนรู้ว่า...เราไม่กล้านั่งกินข้าวนเดียว..
เราไม่หันไปมองและสนใจพวกมันอีกเลยแม้ว่ามันจะเดินมาเรียกหรือเดินมาคุยด้วยหรือจะลากให้กลับไปนั่งด้วยกัน...
####################################################################
จบแล้วอีกตอน....
ตอนนี้เราไม่รู้จะบรรยายยังไง...เพราะขนาดพิมไปยังร้องไห้ไปด้วยเลย ภาพวันนั้นมันยังคงชัดในความทรงจำ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะ... มันมีความหมายมากสำหรับเรา..
-
ตาภีมนี่กะล่อนจริงๆ แถไปได้เรื่อยๆ o12 แต่เพื่อนๆ ก็พลอยเป็นไปกะเขาด้วย :เฮ้อ:
-
ไม่รักกันแล้วก็ทำเหมือนไ่ม่มีตัวตนสินะ :m15: :m15:
โหดร้ายมากๆ เลย
-
ยังงี้เค้าไม่เรียกว่าเพื่อนแล้ว เลิกคบดีกว่าปอ ถ้าไม่มีใครคบอยู่คนเดียวก้อได้การอยู่คนเดียวไม่เห็นมีใครตายซะหน่อย
ยังมีป๊อบอยู่นะ เลิกไปลยเพื่อเลวๆๆแบบนี้งะ
-
ฮืออออออออออออออออออออออออออออ
-
:sad2:
สำหรับเพื่อนน่ะพอจะเข้าใจ...สงสารปอ ไม่อยากให้ปอเสียใจ :เฮ้อ:
ที่น่า :เตะ1: คือนายภีมมากกว่า...รักจริงหรือหลอกไม่มั่นใจซะเลย
เอาใจช่วย รีบมาต่อนะ อยากรู้เรื่องต่อไปใจจะขาด...แต่ก็เข้าใจ
ออกจะทำใจยากอยู่ซักหน่อยในการเขียนเรื่องช่วงเศร้า ๆ แบบนี้
+1 ให้สำหรับกำลังใจ :a2:
-
อะไรกันว่ะเนี่ยยยย ทั้งเพื่อนในกลุ่ม
ทั้งไอ่ภีม โคตรเสียใจเลย ...
-
สงสารปอ ฮือๆๆ :sad2: :sad2: :sad2: เข้าใจปอนะ
ส่วนภีมเอานี่ไป :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
จะว่าไปแล้วเพื่อนมันความรู้สึกช้ากันทั้งกลุ่มเลยหรือไงเนี่ย
-
:o12: :o12: :o12:
-
เปงเพื่อนกันภาษาไรเนี่ย เด่วต้องมาแก้ตัวว่าที่ไม่บอกปอเพราะกลัวว่าปอจะคิดมากเปงกังวลชัวร์ๆเยย o12
:เฮ้อ: ทำไมภีมเปงคนแบบนี้หว่า
-
วันนี้เรามีงานเปิดตัวละครเวทีของเราอ่า... นี่ก็เตรียมงานทั้งคืนเลยเพิ่งกลับมาเอง
ตอนใหม่ก็กำลังพิมอยู่.... แต่ไม่รู้จะทันรึป่าว... เพราะต้องออกไปงานเปิดตัวละครตอนเก้าโมง
ยังไงถ้าไม่ทันก็คงลงให้ตอนบ่ายๆไม่ก็ตอนดึกๆเลยนะ...
เฮ้ออ.. ง่วง... แต่ถ้านอนคงไม่ตื่นแน่ๆ แค่สองชั่วโมงเอง เลยมานั่งพิมตอนใหม่ดีกว่า..
-
โหหหหหหหหหหหหหหหหหห ดูแลสุขภาพมั่งนะกร ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ ถึงจะแค่2ชม. แต่ก็ยางดีกว่าไม่ได้นอนเลยนา :pig3: ได้ฟุบนิดนุงก็ยางดี
-
อ่านแล้วรู้สึกปวดใจมากเลย
เพื่อนที่เราไว้ใจ เพื่อนที่เราคิดว่าเขาเป็นเพื่อน
กลับทำแบบนี้ได้
เศร้าที่สุดเลยครับ
:sad2:
-
## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๓๒ ##
ต่อกันเลยเนอะ.....
**************************************************************************************
จากการที่เราแยกออกไปนั่งกินข้าวคนเดียวเฉยๆเมื่อตอนพักกลางวันทำให้เพื่อนๆในกลุ่มรู้สึกแปลกใจมาก จนกระทั่งช่วงบ่ายเราก็ยังไม่ปริปากอะไรพูดกับใครเลยแม้ว่าพวกเพื่อนๆในกลุ่มจะมาถามอะไรเรา ตอนนั้นเราไม่อยากคุยกะใครไม่อยากพูดอะไรกับใครทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นภีมหรือเพื่อนคนอื่นๆ เพราะถ้าเราได้พูดอะไรหรือตอบคำถามมากมายที่มันถามเรามา... เรากลัวว่าคงจะได้มีการเสียเพื่อนกันแน่ๆ.. เพราะหลังจากที่เราได้รู้เรื่องที่ไปลอยกระทง.. เรายอมรับว่ารู้สึกน้อยใจภีมและเพื่อนๆในกลุ่มมาก... ทำให้ตอนนั้นเราเลยยังไม่อยากคุยอะไรกับพวกมันทั้งนั้น.. ทุกอย่างมันดูสับสนไปหมด... เพราะมันมีแต่คำถามในใจที่เราไม่รู้คำตอบเลยสักคำถามเดียว....
แล้วในที่สุดเราก็ทนไม่ไหวแล้วที่จะยังนั่งเรียนอยู่ในห้อง... ตอนนั้นรู้แค่ว่าอยากไปไหนก็ได้ที่จะไม่ต้องเจอภีมกับและก็เพื่อนๆในกลุ่มและถ้าขืนนั่งเรียนอยู่เราก็ไม่มีทางเรียนรู้เรื่องเพราะตอนนั้นเราปวดหัวมาก คิดได้ดังนั้นเราก็เลยตัดสินใจเก็บของบนโต๊ะเรียนใส่เป้แล้วเดินไปหาอาจารย์ที่ยืนสอนอยู่หน้าห้อง เราบอกอาจารย์ว่าไม่สบายขอไปนอนที่ห้องพยาบาล ซึ่งอาจารย์ก็อนุญาตเพราะน่าตาเราตอนนั้นมันก็คงบ่งบอกว่าเราไม่ค่อยสบายจริงๆ
เราเดินออกมาจากห้องโดยที่ไม่หันกลับไปมองใครเลย... เราเดินตรงไปที่ห้องพยาบาลแล้วบอกอาจารย์ที่ห้องพยาบาลว่าปวดหัวมากท่านก็เลยเอายาแก้ปวดหัวให้เรากินแล้วก็อนุญาตให้เรานอนที่ห้องพยาบาลได้ เราเลือกนอนเตียงที่อยู่ในสุดเพราะต้องการที่จะอยู่เงียบๆคนเดียวเพียงลำพัง แม้ว่าเราจะกินยาแก้ปวดหัวไปแต่ยาที่กินไปก็ไม่ได้ทำให้เราหายปวดหัวได้เลยและที่สำคัญมันก็ไม่ได้ทำให้เราหลับได้ตามที่เราต้องการ เรานอนนิ่งๆอยู่บนเตียงห้องพยาบาลเพราะนอนไม่หลับจนกระทั่งหมดคาบแรกของช่วงบ่าย ซึ่งแน่นอนว่าเพื่อนๆในกลุ่มต้องแห่มาหาเราที่ห้องพยาบาลแน่นอน
“ ขอโทษนะคะอาจารย์... มีนร.ชื่อ ....... ....... มานอนที่ห้องพยาบาลรึป่าวค๊ะ ” เสียงบัวถามอาจารย์ห้องพยาบาล
“ อ๋อ.... มีจ๊ะ รู้สึกว่าจะนอนอยู่เตียงด้านในสุดนะ” เสียงอาจารย์ห้องพยาบาลตอบ
เราก็นอนนิ่งๆฟังเสียงพวกมัน สักพักเสียงการสนทนาก็จบลงแล้วเปลี่ยนเป็นเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินตรงมาที่เตียงเรา ซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นเพื่อนในกลุ่มเราแน่ๆ เราก็เลยหลับตาลงแกล้งทำเป็นหลับ
“ เฮ้ยแก... ปอมันหลับอยู่ว้ะ ” เสียงบัวพูดขึ้น
“ เลยไม่ได้ถามให้รู้เรื่องเลยว่ามันเป็นอะไร ” เสียงต๊ะพูดขึ้นบ้าง
หลังจากต๊ะพูดก็มือใครคนนึงมาแตะที่หน้าผากเรา.... แล้วก็พูดว่า
“ ตัวปอก็ไม่ร้อนหนิ...” เจมส์พูด แสดงว่าคนที่เอามือมาแตะหน้าผากเราเมื่อครู่นี้คงจะเป็นเจมส์
“ แกว่าปอมันเป็นไรว้ะ.... วันนี้มันก็ไปนั่งกินข้าวคนเดียว เราถามอะไรมันก็ไม่ตอบเลย... หรือว่าเรื่องที่เราไปลอยกระทงด้วยกันว้ะ ” เสียงชาติพูด
“ คงไม่ใช่เรื่องลอยกระทงหรอกมั้ง... ก็ไหนบอกว่าปอมันไม่ไปไง” ต๊ะพูด แต่ประโยคนี้สิที่ทำให้เรางงไปใหญ่ “ก็ไหนบอกว่าปอมันไม่ไปไง” เราไปพูดกะใครตอนไหนว่าเราไม่ไป.....
“ ถ้างั้นมันจะเป็นอะไรล่ะ .... มันต้องมีสักเรื่องแหละน่า” หน่าพูดขึ้นบ้าง
“ หรือว่าไมเกรนขึ้นว้ะ..” ต๊ะถามความเห็นเพื่อนๆ
“ ถ้ามันไมเกรนขึ้นจริงๆ... มันก็ต้องมีสาเหตุอยู่ดี ” เจมส์พูด
“ เฮ้ยพวกแก... เราว่าขึ้นห้องเรียนกันก่อนเหอะ... ป่านนี้อาจารย์คงมาแล้วแหละ ” นิดพูดโพล่งขึ้นมา
“ เออว้ะ.... เดี๋ยวมันตื่นมาค่อยถามมันก็ได้” บัวพูด
แล้วเราก็ได้ยินเสียงพวกมันเดินออกไปจากห้องพยาบาล.... เราลืมตาขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่มันไหลออกมาอีกแล้ว... ทำไมช่วงนี้เราร้องไห้บ่อยจัง... รู้สึกโมโหตัวเองมากๆที่เป็นคนอ่อนแอแบบนี้ แต่ตอนนั้นเราก็ห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่จริงๆ สิ่งที่ทำได้มีเพียงพยายามอดกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้มันเล็ดรอดออกมาเท่านั้นเอง เราร้องไห้ออกมาอย่างหยุดไม่ได้ น้ำตาที่มันไหลออกมาก็ดูท่าจะไม่มีวันหมดจนหมอนที่เรานอนเปียกปอนไปด้วยน้ำตาที่มันไหลออกมา
“ ปอเป็นอะไร... ทำไมถึงต้องนอนร้องไห้” เสียงเจมส์ที่ถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงทำให้เราถึงกับสะดุ้ง เราไม่ได้ตอบอะไรออกไปเจมส์จึงเดินมาหยุดตรงหน้าเราเพราะเรานอนตะแคงแล้วเจมส์ก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียง เจมส์สบตาเราอย่างต้องการคำตอบ เราจึงพูดออกมาด้วยเสียงประชดว่า
“ เจมส์ก็น่าจะรู้” เรามองหน้าเจมส์ทั้งน้ำตา เราน้อยใจเจมส์มากๆเพราะเจมส์ก็เป็นอีกคนที่ไปลอยกระทงกับพวกนั้นโดยไม่บอกเราหรืออีกนัยนึงก็คือ เจมส์รู้เรื่องฝนกับภีมโดยไม่คิดจะบอกเราสักคำ
“ปอหมายถึงเรื่องอะไร... เราไม่เข้าใจ ” เจมส์พูดพร้อมกับทำหน้างงๆ
“ก็เรื่องที่ไปลอยกระทงกันโดยที่ไม่ชวนเราไง.... ทำไมเหรอ... กลัวว่าเราจะไปขัดความสุขของฝนกะภีมรึไง ” เราพูดประชดออกไปพร้อมกับอารมณ์โกรธและอารมณ์น้อยใจ
“ ปอหมายถึงอะไรที่บอกว่า... กลัวว่าปอจะไปขัดความสุขของฝนกะภีม เราไม่เห็นรู้เรื่องเลย... แล้วเมื่อคืนเราก็ไม่ได้ไปกะพวกมันด้วย ” เจมส์ยังคงตอบกลับมางงๆ เราก็เลยเล่าเรื่องที่คุยกับจ๋าและดาวเมื่อเช้าตอนเข้าแถวให้เจมส์ฟัง
“ อย่างนี้นี่เอง..... ไอ้ภีมนะไอ้ภีม” เจมส์สบถกับตัวเองเบาๆ แต่มันก็ดังในระดับที่ทำให้เราได้ยิน เพราะในห้องพยาบาลนั้นเงียบมาก แล้วเจมส์ก็พูดออกมาด้วยท่าทางโมโหว่า
“ เราจะไปคุยกะไอ้ภีมให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้เลย ” เราก็เลยต้องรีบห้ามไว้
“ อย่าเลยเจมส์..... แค่นี้เราก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร... อย่าไปถามอะไรให้มันมากความเลย” สิ่งที่เราพูดก็เหมือนเป็นการเตือนตัวเองด้วย
“ ไม่ได้นะปอ... มันจะมาทำแบบนี้กะปอไม่ได้ ” เจมส์ยังคงอยู่ในอารมณ์โมโหเหมือนเดิม
“ ช่างเค้าเถอะเจมส์..... ที่ภีมทำหนะถูกแล้ว... เรารู้ตัวเองดีว่าเราเป็นอะไร แค่ที่ผ่านมามันก็ทำให้เรามีความสุขมากแล้ว... เรารู้อยู่แล้วแหละว่าสักวันมันก็ต้องมีวันนี้... เพียงแต่เราไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้แค่นั้นเอง.....และที่สำคัญเราแค่ไม่คิดว่าคนที่ภีมเลือกจะเป็นคนใกล้ตัวเรานี่เอง ” เราพูดเสียยืดยาว... แต่มันก็ทำให้เจมส์นิ่งลงจากเมื่อกี๊มากทีเดียว เจมส์ก็เลยพูดว่า..
“ ปอจะเอาแบบนั้นเหรอ.... เราไม่อยากให้มันจบแบบนี้นะ” เจมส์ถามเราเพื่อต้องการให้เราคิดทบทวนอีกที
“ มันดีที่สุดแล้วล่ะ.... เราไม่อยากอะไรอีกแล้ว เราเหนื่อยกับเรื่องนี้มามากเกินพอแล้ว.. จากนี้ไปเราก็จะเดินตามทางของเราเสียที...” พูดออกไปเราก็อดใจหายไม่ได้ เพราะจากนี้ไปเราคงจะไม่มีภีมอยู่กับเราอีกแล้ว... แต่ถึงยังไงใจเราก็ไม่สามารถลืมภีมได้หรอกเพราะเรารักภีมไปแล้ว น้ำตาที่มันเพิ่งจะหยุดไปก็พาลไหลออกมาอีกครั้ง เจมส์มองเราด้วยสายตาที่มีแต่ความเป็นห่วง เจมส์ยื่นมือมาจับมือเราไว้แน่นเพื่อให้กำลัง ....
*************************************************************************************
คุณรู้มั้ยว่า.........
“ การที่เราไม่มีค่าไม่มีความหมายในสายตาใครโดยเฉพาะคนที่เรารักหนะ... มันเจ็บปวดมากขนาดไหน ”
หลังจากวันนั้นมาเราจึงเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่.... เพราะเราต้องอยู่คนเดียวให้ได้..... เราต้องกล้าที่จะทำอะไรคนเดียว... ไปไหนคนเดียว... ซึ่งมันก็ดีนะมันทำให้เรามั่นใจในตัวเองและมั่นใจในการตัดสินใจของตัวเองมากขึ้น เราเข้มแข็งขึ้น.... เหมือนที่พ่อเคยบอกว่า... “ เวลาที่เราเจอเรื่องร้ายๆ... หลังจากที่เราผ่านมันมาได้ เราจะเป็นคนที่เข้มแข็งมากขึ้น” เพราะเหตุการณ์ครั้งนี้แหละนะ ที่มันทำให้เรากลายเป็นคนใหม่ที่อดทนและเข้มแข็งกับอะไรๆได้มากกว่าแต่ก่อน เรายอมรับว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นมันส่งผลให้เราเป็นคนใหม่แบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้
ช่วงแรกๆเพื่อนๆในกลุ่มเรามันก็พยายามที่จะหาโอกาสเข้ามาคุยกับเรา แต่เราก็หาทางเลี่ยงมาได้ตลอด พวกมันก็เลยเปลี่ยนวิธี โดยใช้การโทรมาหาเราเพื่อที่หวังจะคุยกันให้รู้เรื่อง แต่ด้วยความที่ตอนนั้นเราคิดที่จะตัดพวกมันทิ้งออกไปจากชีวิต เพราะหลายๆอย่างมันมากมายซะจนเราเกินจะรับไหว มันเหมือนเชือกที่ผูกเป็นเงื่อนตายหลายๆปมแก้ยังไงก็แก้ไม่ออก ถึงจะแก้ออกแต่ร่องรอยที่เคยถูกมัดเป็นเงื่อนตายมันก็ยังคงอยู่ เราถึงเลือกที่จะตัดมันทิ้งซะ เราไม่พูดไม่คุยไม่สนใจว่าพวกมันจะทำอะไร... เราอาจจะดูงี่เง้านะ... แต่เราก็มีทางออกและมีเหตุผลของเรา
เราอยากจะบอกว่าการที่เราต้องตัดใครสักคนออกจากความเป็นเพื่อนนั้นเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับเรา เพราะเราเป็นคนที่รักเพื่อนมา...ก แล้วยิ่งเป็นเพื่อนสนิทที่คบกันมา เราเรียนด้วยกัน... เที่ยวเล่นด้วยกัน.... เราผ่านทั้งเรื่องดีและเรื่องร้ายๆมาด้วยกัน เคยยิ้ม... หัวเราะ... ร้องไห้ มาด้วยกัน แต่มาวันนี้วันที่เราต้องตัดพวกมันออกไปมันเป็นเรื่องที่ยากมากแต่เราก็ต้องทำ เราร้องไห้ทุกวัน... ที่เราต้องเสียเพื่อนที่สนิทไปทั้งกลุ่ม.... แต่ในเมื่อแก้วมันร้าวแล้วยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้
ส่วนภีมก็พยายามที่จะเข้ามาคุยกับเราเหมือนกัน แต่เราก็ไม่สนใจ ภีมโทรมาหาเราเราก็ไม่รับ ถึงแม้ว่าเราอยากจะรับใจจะขาดแต่เราก็ต้องยอมบังคับใจตัวเอง...
ภีมจะรู้มั้ยว่าทุกครั้งที่ภีมโทรมาหาเรา... มันทำให้เราเสียน้ำตามากขนาดไหน...
*******************************************************************************************************************
ในตอนเช้าของทุกวันหลังจากที่เรามาถึงรร. เราก็จะเอาเป้ไปเก็บที่ห้องแล้วเราก็จะลงไปที่โรงอาหารหรือเดินเล่นในรร. ซึ่งป๊อบก็จะอยู่กับเราตลอดในช่วงเช้าก่อนที่จะเข้าเรียน เรากะป๊อบจะไปกินข้าวด้วยกันทั้งตอนเช้าและตอนพักกลางวัน ส่วนตอนเย็นป๊อบก็จะอยู่กับเราตลอดเหมือนกัน ทำให้เรามีเวลาอยู่กับป๊อบมากขึ้นได้เรียนรู้และได้รู้จักป๊อบมากขึ้น ถือว่ายังโชคดีนะที่ในตอนนั้นเรายังมีป๊อบอยู่เพราะป๊อบจะคอยดูแลและคอยให้กำลังใจเราตลอด
เย็นวันหนึ่งหลังจากเลิกเรียน เนื่องจากวันนั้นป๊อบเลิกเรียนก่อนป๊อบก็เลยมานั่งรอเราที่หน้าห้อง
“ อ้าวป๊อบ...... ทำไมวันนี้เลิกเรียนเร็วจัง ” เราถามป๊อบซึ่งนั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องเรา
“ ก็พออาจารย์แกให้เลิกเร็วอ่ะ..” ป๊อบตอบ
“ อืม.....”
“ ปอ.... วันนี้ไปดูหนังกันนะ...” ป๊อบชวนเรา
“ เออ.... ก็ดีเหมือนกัน...”
เรากะป๊อบก็เดินออกจากหน้าห้องซึ่งเราสังเกตได้ว่าเพื่อนๆกลุ่มที่เราเคยคบมองมาทางเราตลอดเลยโดยเฉพาะภีมที่มองมาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นักแต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไร แล้วเรากะป๊อบก็เดินสวนกะเจมส์ที่ตรงบันได
“ จะไปไหนกันเนี่ย.....” เจมส์ถามเรากะป๊อบ
“ จะไปดูหนังกันหนะ ” เราตอบแล้วก็ยิ้มให้เจมส์
“อืม..... ป๊อบ ยังไงก็ดูแลปอดีๆนะ...” เจมส์พูดกับป๊อบด้วยสีหน้าจริงจัง
“ อืม... มันแน่นอนอยู่แล้ว ” ป๊อบก็ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นกัน
แล้วเจมส์ก็หันมายิ้มกับเราแล้วเจมส์ก็เดินไป หลังจากที่เราออกมาจากกลุ่มเจมส์ก็โทรมาหาเราตลอดคอยเป็นห่วงคอยถามว่าเราเป็นไงบ้าง รวมถึงถามเรื่องป๊อบด้วยซึ่งเราก็เล่าให้เจมส์ฟังในทุกๆเรื่อง เจมส์กูดูท่าทางจะเชื่อใจป๊อบมากแถมยังยุให้เราคบกะป๊อบด้วย แต่ก็นะ.... ไม่รู้สิ...
เรากะป๊อบเลือกดูหนังผีเรื่องนึง.... จำชื่อเรื่องไม่ได้แล้ว ตลอดที่ดูหนังป๊อบก็จะเนียนทำเป็นกลัวผีหรือกลัวจริงๆก็ไม่รู้ เพราะป๊อบจะเขยิบมานั่งใกล้ๆเราตลอด บางทีก็จับมือเราบ้าง แต่เราก็ไม่ถือหรอกนะ แฮ่ๆ.....
พอดูหนังเสร็จเราก็ไปกินซเว่นเซ่นกัน.... แล้วป๊อบก็ขับรถมาส่งเราที่หน้ารร. เพราะเราต้องมาเอารถแล้วก็จะแยกย้ายกันกลับบ้านเหมือนทุกๆที แต่วันนี้สิตอนที่อยู่บนรถป๊อบก็จะเลือกเปิดแต่เพลงหวานๆเพลงรักๆ พอมาถึงที่หน้ารร. เราก็หันมาพูดกับป๊อบว่า...
“ขอบคุณนะ... เราไปแล้ว” เราก็กำลังจะเปิดประตูรถออกแต่ป๊อบก็เอามือมาจับแขนเราไว้แล้วพูดว่า
“ อย่าเพิ่งดิ... ป๊อบมีเรื่องจะคุยด้วย ” เราก็เลยปิดประตูรถแล้วหันมาถามป๊อบว่า
“ มีไรเหรอ...”
“ ปอ.... ปอคบกับป๊อบได้มั้ย???” ป๊อบพูดไม่ดังมากแต่เราก็ได้ยินเต็มสองหูเลย..... ตอนนั้นเราทำไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี เพราะเราก็ยอมรับว่าในเราก็ยังมีภีมอยู่ แต่ตลอดช่วงที่เราออกมาจากกลุ่มป๊อบก็คอยดูแลคอยอยู่กับเราตลอด ซึ่งเราก็ยอมรับว่าเราก็รู้สึกดีกับป๊อบมากขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ไม่รู้จะตัดสินใจยังไงดี ป๊อบคงเห็นว่าเราเงียบไปนานก็เลยพูดว่า
“ ถ้าปอจะปฏิเสธ... ป๊อบก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ เพราะปออาจจะไม่ได้ชอบป๊อบ” ป๊อบพูดเสียงเนือยๆ
“ ไม่ใช่.... ไม่ใช่แบบนั้น ” เราโพล่งออกมาทันที เพราะใจจริงเราก็รู้สึกชอบป๊อบขึ้นมาบ้างแล้ว เราเห็นป๊อบยิ้มขึ้นมาทันทีเลยหลังจากเราโพล่งไปแบบนั้น
“ งั้นตกลงว่าไงอ่ะ ” ป๊อบถามเรายิ้มๆ
“ ก็ไม่รู้ดิ... ขอคิดดูก่อนได้มั้ยอ่ะ ” เราตอบไปเขินๆ เพราะถ้าจะให้บอกว่าตกลงต่อหน้าป๊อบเลย เราก็เขินอ่ะ
“ จะนานมั้ยอ่ะ... แต่ป๊อบว่าไม่ต้องคิดหรอก จะคบก็คบกันเลยเนี่ย... คิดไปก็เสียเวลาป่าวๆ นะ..นะ...นะ..” ป๊อบพูดคาดคั้นเราไปยิ้มไปแถมอ้อเราอีก ซึ่งดูท่าทางป๊อบจะดูสนุกมากที่แกล้งเรา
“ อย่าเร่งดิ...” เราตอบไปแบบอายๆ
“ นะ... คบกันเลยเนี่ย... ไม่ต้องคิดแล้ว... เสียเวลาสวีทกันป่าวๆ ” ป๊อบพูดมาได้ไม่อาย แต่คนฟังหนะ... อาย
เราก็เลย..... ก็เลย..... ก็เลย...... ตอบว่า
“ เออ... คบกันก็ได้..” เท่านั้นแหละ... ป๊อบโน้มตัวมากอดเราแล้วก็ห้อมแก้มเราสลับกันไปซ้ายขวาๆ ไม่ยอมหยุด จนเราต้องบอก ถึงจะยอมหยุด
จากนั้นเราก็แยกกันกลับบ้าน.....
นี่เราตกลงคบกะป๊อบแล้วเหรอเนี่ย....... นึกไปก็ยิ้มไป..
เอาว้ะ..... ลองเปิดใจตัวเองอีกสักครั้งก็แล้วกัน.....
######################################################################################################
จบอีกตอน.... เฮ้ออเหนื่อย :m29:
ง่วงเหมือนกันแฮะ... แต่ช่างมันเหอะ นอนแค่สองชั่วโมงก็ปวดหัวอยู่ดี ไว้นอนทีเดียวตอนบ่ายดีกว่า :m21:
ตอนนี้ยาวหน่อยนะ... ช่วงท้ายๆเราเอาเรื่องแฮปปี้ๆมาต่อให้ด้วย เศร้ากันมาหลายตอนแล้ว :m23:
ไปแล้วๆ รีบๆ งานเปิดตัวละครเวทีรออยู่
แล้วเจอกันใหม่ตอนน้า.... :m1:
-
ขอให้ป๊อปดีกะปอมากๆ อย่าทำเหมือนภีม :m1: ต่อไปจะเป็นเวลาของความสุขรึป่าวนะ :oni2: :oni2: รออ่านต่อจ้า
-
ขอให้ป๊อบอย่าเป็นแบบภีมเลยละกันน้า o13
-
เครียดอ่ะ ภีมทำให้เราเกลียดเพิ่มมากขึ้นในทุกตอนอ่ะ อยากฆ่ามัน :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
เจมส์ก็ดีนะ คงอยุ่ในฐานะเพื่อนที่ดีเนอะ :m4:
แต่คนอื่นในกลุ่มดิ ถ้าเพื่อนทำกับเราแบบนี้นะ เครียดตายเลย :m23: เพราะเราก็เป็นประเภทขาดเพื่อนไม่ได้เหมือนกัน เพื่อนกันทำกันได้ น้อยใจนะ :m15:
ขอให้ป๊อปดีแบบนี้ตลอดไปนะ :m13: :m13: :m13:
-
คิดว่าเพื่อน ๆ คนอื่นไม่ผิดนะ...เพราะมีคนบอกว่าปอไม่ไป
และคนนั้นก็คงจะเป็นไอ้ตัวดี ภีม แน่นอน :m16:
คงโกรธเพื่อนซักพัก แต่คงไม่เลิกคบ หรือตัดขาดกัน...
แต่สำหรับ ภีม :เตะ1:
-
:a4:อ่านตอนนี้แล้วเศร้าจัง สงสารปอจังเลย นี่แหละ เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด
-
ขอให้คนนี้เป็นคนที่ดีน๊า ให้ไอ้ภีมได้เสียใจที่ทิ้งสิ่งมีค่าอย่างนู๋ปอไป
-
ตัดสินใจตัดปมเชือกทำยากนะ
แต่ปอก็ทำ นับถือ ๆ เสียดาย
มิตรภาพเหมือนกันว่ะ
แหม ๆ ขอเวลาคิดดูหน่อย
นึกว่าจะไม่โอเคซะหล่ะ เหอ ๆ
-
ปอพร้อมที่จะรับใครเข้ามาตอนนี้จิงเหรอ ถามใจตัวเองให้ดีก่อนนะคับ
แล้วคิดว่าป๊อบจะดีตลอดไปเหรอ
-
เข้าใจความรู้สึกของปอดีเลย เพราะว่าก็เคยโดนเพื่อนทำอย่างนี้มาก่อนเหมือนกัน
:o12: :o12:
หวังว่าป๊อปคงไมทำเหมือนกับภีมนะ
-
เปิดใจรับคนใหม่แล้ว
ช่วยลบคนเก่าออกไปจากใจเลยนะ
:pig4:
-
ถ้าปออยู่กะป๊อปแล้วมีความสุขกว่าอยู่กะภีมก็คบไปเถอะ :a4:
อยากเห็นปอมีความสุข :a3:
-
ดีแล้วคับที่เปิดใจคบกับป๊อปอย่างน้อยก็จะได้ไม่เหงา คุณปอนี้รู้สึกแคร์ความรู้สึกเพื่อนมากๆเลยนะคับ
-
วันนี้เราเหนื่อยมั่กๆ... ถึงมากที่สุด :m29:
ทั้งงานเปิดตัวละครเวทีแล้วก็ซ้อมละครเวทีอีก :เฮ้อ:
ตอนนี้ทั้งเหนื่อนทั้งง่วง... แต่ขอบคุณน๊ะ ที่มีคนเป็นห่วง :m1:
เข้ามาเห็นคอมเม้นแล้วก็มีกำลังใจ... ขอบคุณทุกๆคนด้วยที่เข้ามาอ่านกัน... อาจจะเม้นหรือไม่เม้นก็แล้วแต่สะดวก
แต่เราก็ดีใจนะที่มีคนตามอ่านเรื่องของเรา... :m13:
ส่วนตอนใหม่ขอติดไว้ก่อนนะ... ไม่มีแรงพิมจริงๆ ขอนอนก่อน... :a12: คงไม่ว่ากันนะ..
ยุ่งจริงๆช่วงนี้... o2
ไปนอนดีกว่า.... ฝันดีทุกๆคน :bye2: :bye2:
:catrun:
-
ไม่เป็นไรรอได้จ้า แต่อย่านานนะ :m23: ดูแลสุขภาพด้วยนะ
-
หวังว่าครั้งนี้
จะดีกว่าที่ผ่านมานะครับ
:m4:
-
พักเยอะ ๆ อ่ะ :a12:
-
ตอนใหม่ขอติดไว้อีกวันนึงนะ.... เหนื่อยอ่ะ... ขอพักอีกวัน :m29:
คงพรุ่งนี้แหละ....น่าจะมีเวลาพิม :m13:
โทษทีๆ :m23:
-
ไม่เป็นไรคับ พักผ่อนเยอะๆดูแลตัวเองด้วยนะคับผม
-
มาต่อช้านะหวะ
-
รอได้จ้า :oni1:
-
ค้าบบบบ
พักผ่อนเยอะๆ น้า
:a3:
-
ตามอ่านทันแล้ว และก็อดปรี๊ดขึ้นมาไม่ได้ :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: ไอ้ภีม :เตะ1: :เตะ1:
จะไปสวีทกับคนอื่นทั้งที แผนแบบนี้ก็ยังคิดออกมาได้ :เตะ1: :เตะ1:
-
หายง่วงแล้วก็....
......มาต่อนะคับ
:pig4:
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๓๓ ##
มีต่อให้แล้ว....
โทษทีที่หายไปซะสองวัน... มันเหนื่อยจริงๆ เลย....
แต่ก็ขอบคุณที่เป็นห่วงกันนะ .............................................
*********************************************************************
หลังจากที่เราคบกะป๊อบแล้ว จะบอกว่าป๊อบน่ารักขึ้นอีกเป็นกองเลย เรากะป๊อบอยู่ด้วยกันแทบตลอดเวลาที่อยู่รร. เว้นแต่ช่วงที่เรียนเท่านั้นแหละที่เราจะห่างจากกัน ช่วงวันเสาร์อาทิตย์ป๊อบก็จะชวนเราไปนั่นไปนี่อยู่ตลอด บางที่ก็ไปดูหนัง ไปกินข้าว มีบ้างบางทีที่ขับรถไปเที่ยวกันสองคน ซึ่งทุกๆอย่างที่มันป๊อบทำให้เรามันเท่าให้เรารู้สึกดีขึ้นมากทีเดียวถึงแม้ว่าเราจะรู้ว่าในใจเราลึกๆยังมีภีมอยู่ก็ตาม การที่เราตัดสินใจคบกะป๊อบส่วนหนึ่งเรายอมรับว่าในตอนนั้นเราต้องการกำลังและต้องการใครสักคนที่จะเข้ามาช่วยให้เรารู้สึกดีๆ และช่วยให้เราผ่านเรื่องร้ายๆหล่านั้นไปได้ เรารู้ตัวเองว่าเราไม่ได้ใช้ความรักและความหวังดีของใครมาช่วยรักษาแผลใจตัวเอง เพราะในตอนนั้นเราก็รู้สึกดีกับป๊อบจริงๆและเราหวังว่าความรู้สึกดีๆที่เรามีให้ป๊อบมันจะค่อยๆเพิ่มขึ้นจนกระทั่งเรารักป๊อบได้ในที่สุด เพราะเราเลือกที่จะรักและตอบแทนคนที่เค้ารักเราดีกว่าการที่จะไปวิ่งคนที่เรารักซึ่งเค้าไม่เคยเห็นค่าของเราเลย
คนอ่านอาจจะคิดนะว่าทั้งๆที่ภีมทำกับเรามากขนาดนั้นแต่ทำไมในใจเราก็ยังรักภีมอยู่ เรื่องนี้มันก็พูดยากนะถ้าคุณเคยแอบรักใครมานานถึงสามปี คุณอยากจะพูดอยากจะคุยกับเค้าแต่คุณก็ไม่กล้าพอที่จะทำแบบนั้น จนมาวันนึงคุณได้มีโอกาสพูดคุยกับเค้า คุณได้รักและได้ดูแลเค้า ให้กำลังใจเค้าอยู่ข้างๆเค้า จนเหมือนกับว่าคุณก็ได้รับรักตอบจากเค้าด้วย คุณคงจะเข้าใจว่าความรักที่เริ่มจากความรู้สึกที่แอบรักมาสามปีจนได้มารักเค้าอย่างที่เค้ารับรู้มาอีกสามนั้นมันจะมากมายขนาดไหนกัน มันจึงยากมากที่เราจะเอาภีมออกไปจากใจได้ ที่เราพูดถึงเรื่องเวลาขึ้นมาไม่ใช่ว่าเราเอาเวลามาอ้างหรอกนะ แต่เราก็ปฏิเสธไม่ได้ไม่ใช่เหรอว่าเวลามันทำให้ก่อเกิดความสัมพันธ์และความผูกพันมากมายที่ยากจะลืมทั้งๆที่เราอยากจะลืมอยากจะเอามันออกไปจากใจแต่เราก็ทำไม่ได้
“ การที่เราจะรักหรือเลิกรักใครสักคนมันเป็นเรื่องยากมากนะ..... ”
อย่างที่เราบอกไปว่าเรากะป๊อบแทบจะตัวติดกันตลอด ดังนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีคนสงสัยถึงความสัมพันธ์ของเราทั้งสองคน ไม่เว้นแม้แต่ภีม
ช่วงพักกลางวันของวันหนึ่ง เราจะบอกก่อนว่าช่วงพักกลางวันหลังจากที่กินข้าวเสร็จ ห้องสมุดก็เป็นอีกที่นึงที่เรากะป๊อบมักจะไปนั่งหาหนังสืออ่านเล่นกัน แต่วันนี้มันต่างไปตรงที่เรามาคนเดียวเพราะป๊อบไม่ได้มาเรียน
วันนี้เราจึงมานั่งเล่นคนเดียวที่ห้องสมุดซึ่งเราเลือกที่นั่งที่อยู่ด้านในสุด เพราะต้องการความเป็นส่วนตัว จู่ๆก็มีเสียงของใครคนนึงที่คุ้นเคยถามเราขึ้นมาว่า...
“ ทำไมวันนี้มานั่งคนเดียวได้ล่ะ... ” ภีมนั่นเอง... แม้เพียงได้ยินเสียงก็ทำให้ใจเราเต้นรัวไม่เป็นจังหวะได้แล้ว เราหันกลับไปมองหน้าภีมแล้วก็หันกลับมาอ่านหนังสือเหมือนเดิม เราทำเหมือนว่าภีมไม่ได้พูดกับเรา
“ เค้าถาม... ไม่ได้ยินรึไง ” เสียงภีมเริ่มดูมีอารมณ์มากขึ้น แต่มันคงพยายามข่มอารมณ์ตัวเองอยู่ เรายังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม ทั้งที่ตอนนั้นใจเราเต้นแรงมาก.... เราก็ได้แต่คิดในใจว่า... ไปไหนก็ไป.. อย่ามายุ่งกะกรู ไปอยู่กะยัยฝนไป...
“ นี่ชาตินี้เราจะไม่คุยกันแล้วใช่มั้ย ” เสียงภีมอ่อยลงกว่าเดิม เราก็เลยพูดกลับออกไปว่า
“ มันก็ดีแล้วไง... ต่างคนต่างอยู่ ดีที่สุดแล้ว ” เสียงที่เราพูดออกไปค่อนข้างจะประชดประชัน
“ แต่เค้าไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้หนิ ” ภีมพูดแล้วลงนั่งข้างๆเรา
“ แล้วใครกันหละ... ที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ ” เราพูดสวนกลับไปในทันที
“ เค้าขอโทษนะ... เรื่องวันนั้นมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด แกก็รู้ว่าเค้าไม่ได้คิดอะไรกะฝนเกินเพื่อนเลยนะ ”
“ ใช่เค้ารู้.... แต่คงรู้น้อยไปหน่อย เลยต้องกลายเป็นคนโง่ไง” เราจงใจที่จะพูดประชดประชัน
“ แกอย่าเพิ่งใช้อารมณ์ดิ... ” ภีมพูดพร้อมกับเอามือมาจับที่มือเรา
“ แล้วไง... จะให้เค้าฟังคำแก้ตัวว่าไรอีกล่ะ ” เราพูดแล้วหันมามองหน้าภีม
ก่อนที่เราจะพูดโทรศัพท์เราก็ดังขึ้น ป๊อบนั่นเองที่โทรมา เราก็เลยกดรับ
ป็อบโทรมาถามเราว่ากินข้าวรึยัง กินกับใคร เราก็ตอบไป พอคุยเสร็จจะวาง ป๊อบก็ถามเราว่าคิดถึงป๊อบบ้างรึป่าว... ซึ่งในใจเราลึกๆก็ไม่ได้คิดถึงมากหรอกนะ แต่เพราะภีมนั่งอยู่ด้วยเราก็เลยตอบไปซะหวานหยด....... แล้วป๊อบก็บอกว่าตอนเย็นจะเข้ามาหาที่รร. แล้วก็วางสายกันไป พอวางสายไปภีมก็ถามขึ้นมาทันทีเลยว่า....
“ แหม... กับคนอื่นนี่พูดซะเพราะเชียวนะ ” น้ำเสียงนี่ประชดสุดๆ
“ ได้ไงล่ะ.. แฟนทั้งคน จะไม่หวานได้ไง ” ทันทีที่เราพูดจบ... เราก็เห็นว่าสายตาประชดประชันเมื่อครู่มันหายไปหมด หลงเหลือแต่สายตาเศร้าๆที่ทำให้เรารู้สึกใจหายพิลึก แล้วภีมก็พูดประชดเราว่า
“ อย่างนี้นี่เอง... เค้าเข้าใจทุกอย่างแล้ว ” น้ำเสียงและสายตาที่มองเราอย่างตัดพ้อ มันทำให้เรารู้สึกใจหายได้ไม่ยากเลย
“ ที่เข้าใจหนะ... เข้าใจว่าอะไร ” เราอดที่จะถามกลับไปไม่ได้
“ แกคงหมดรักเค้าแล้วนะสิ ” แล้วภีมก็ลุกขึ้นเดินออกไปเลย เรามองตามหลังนั้นไปในใจอยากจะวิ่งตามไปแต่แล้วก็ตัดสินใจว่านั่งอยู่ตรงนั้นดีกว่า ถึงยังไงอะไรๆมันก็ไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันทำให้เรารู้ตัวเองเลยว่าในใจเรายังมีภีมอยู่และยังรักภีมมากทีเดียว แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเรากำลังเก็บมันและพยายามจะลืมมันทั้งที่ในใจลึกๆก็รู้อยู่ว่าทำไม่ได้ ทำไมกันนะทั้งๆที่เค้าที่กับเราขนาดนั้นแต่เราก็เลิกรักเค้าไม่ได้สักที... นี่คือคำถามที่เราถามตัวเองในตอนนั้น ซึ่งคำตอบก็คือ... ความรักนั่นเอง ซึ่งมันเป็นความรักในแบบที่เราเอาอารมณ์ขึ้นมาตัดสินมากกว่าจะใช้เหตุผล ดังนั้นในตอนนั้นเราจึงยังรักภีมอยู่
“ อ้าวปอ.... ไมมานั่งคนเดียวอ่ะ ” โบ้ทถามเราด้วยความแปลกใจ ทำให้เราหลุดออกจากภวังค์ เราก็เงยหน้าไปมองคนที่ถาม ซึ่งก็เห็นโบ้ทและเพื่อนๆโบ้ทอีก สี่คน (บอกก่อนว่าเราหนะเป็นคณะกรรมการนร.ด้วยตอนที่เรียนม.ปลายอ่ะ แต่ไม่บอกนะว่าทำหน้าที่ไร ไม่งั้นเดี๋ยวจะเจอคนรู้จัก.... เราก็เลยได้รู้จักเพื่อนๆน้องๆอีกหลายคน ซึ่งโบ้ทและเพื่อนโบ้ทก็เป็นหนึ่งในนี้ เรากะโบ้ทรวมถึงเพื่อนโบ้ทก็ค่อนข้างสนิทกันมากทีเดียว)
“ ช่วงนี้อยากอยู่คนเดียวอ่ะ... สบายใจดี ” เราตอบไปพร้อมกับพยายามยิ้มให้ดูน่าเชื่อมากที่สุด
“ อย่ามาทำเป็นพูดดีเลย... ทำไมกูจะไม่รู้ว่าเมิงอ่ะ ไม่ชอบไปไหนคนเดียว ขนาดไปกินข้าวเมิงยังไม่กล้าไปกินคนเดียวเลย ” โบ้ทพูดเหมือนกับรู้ว่ามันมีไรเกิดขึ้นงั้นแหละ
“ ก็ไม่ได้มีไรซะหน่อย...” เราตอบเลี่ยงมันไป ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนจับผิดอยู่
“ กูก็เพื่อนเมิงนะ... ถึงจะเพิ่งมาสนิทกันก็เหอะ...” มันพูดแล้วก็ลงนั่งด้วยกันทั้งกลุ่มเลย
“ เออ...กูรู้ ” โบ้ทก็เลยพูดว่า
“ เมิงเป็นไรกะพวกต๊ะมันอ่ะ... มีไรไหนเล่ามาดิ๊ ” โบ้ทถามด้วยความเป็นห่วง เราก็เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง. สรุปแล้วคาบแรกของช่วงบ่ายเราก็เลยโดดเรียน ซึ่งบ็ทกะเพื่อนก็โดดเหมือนกัน
“ อย่างงี๊นี่เอง... มันก็น่าอยู่นะ แต่กูว่าเรื่องที่ไปลอยกระทงอ่ะ... มันต้องมีไรมากกว่านี้” โบ้ทพูด
“ หมายความว่าไง...” เราถามไปเพราะงงกับสิ่งที่มันพูด
“ กูว่าต้องมีเรื่องเข้าใจผิด เพราะเมิงคิดดู ถ้าสองคนนั้นมันจะแอบกิ๊กกันจริงๆ คนอื่นในกลุ่มเมิงก็ไม่น่าจะเห็นดีด้วยถึงขนาดรวมหัวกันโกหกเมิงหรอก ” เราก็คิดตามที่โบ้ทมันพูด แล้วมันก็พูดต่อว่า
“ อย่างต๊ะงี๊ หน่า ไอ้โอ๊ต หรือคนอื่นอีกอ่ะ ก็ไม่น่าจะหักหลังเมิงนะ... ยิ่งต๊ะด้วยแล้วยังไม่มีทาง ” โบ้ทพูดด้วยความแน่ใจ ด้วยเพราะว่ามันเคยอยู่ห้องเดียวกับต๊ะตอนมอต้นมาด้วย แล้วมันสองคนก็สนิทกัน มันเลยมั่นใจอย่างที่พูดมามาก ซึ่งมันก็น่าคิดนะ
*********************************************************************
ตอนเย็นป๊อบก็มาหาเราที่รร. เราก็ไปเดินเล่นกันที่ห้างโรบินสัน... ตอนแรกว่าจะดูหนังแต่ก็ยังไม่มีเรื่องใหม่เข้าเลย เพราะเรื่องที่มีอยู่เรากะป๊อบก็มาดูด้วยกันจนหมดแล้ว เราก็เลยเดินเล่นเรื่อยเปื่อยจนชวนกันออกมาเดินตลาดจตุจักรที่อยู่ข้างๆห้างโรบินสันกัน ป๊อบก็ให้เราช่วยเลือกเสื้อให้ เราก็เลือกให้ไปสองตัว ดูท่าทางป๊อบจะมีความสุขจังที่เราเลือกให้เห็นเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ได้ เราเห็นแล้วก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ เดินไปเดินมากันจนค่ำเราก็เลยไปกินนมกันต่อ
“ ป๊อบดีใจจัง.... ที่ปอยอมเป็นแฟนกับป๊อบ ” ป๊อบพูดแล้วก็ยิ้มอายๆ ไม่ได้เข้ากะหน้าเถื่อนๆนั่นเลย...
“ เวอร์แล้ว ” เราก็พูดไปยิ้มๆ
“ ก็จริงหนิ... เราเห็นว่าปอรักไอ้ภีมจะตาย ไม่คิดว่าเราจะมีโอกาส ” เราได้ยินป๊อบพูดแบบนี้ก็รู้สึกหน้าชายังไงไม่รู้....
“ ทำไมป๊อบถึงชอบเราอ่ะ... ผู้หญิงน่ารักๆเยอะแยะ หน้าตาแบบป๊อบไม่น่าจะหายากนะ หรือว่าหน้าเถื่อนไปผู้หญิงเลยหนีหมด ” เราพยายามพูดเล่นเพื่อให้กลับมาเป็นปกติไม่แสดงอาการหวั่นไหวในใจอกมา
“ ทำเป็นพูดดีนะ... อยากให้ป๊อบมีแฟนเป็นผู้หญิงมากนักรึไง ” ป๊อบพูดยิ้มๆ... นี่มันจะเอาจริงป่าวเนี่ย
“ ก็ป่าว.... แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆมันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ ” ประโยคนี้ดูเป็นนางเอกเนอะ.... แต่ตอนนั้นคิดแบบนั้นจริงๆนะ อยากจะลองใจป๊อบดูด้วยแหละ
“ ปออ่ะ... ชอบไล่ให้ป๊อบมีแฟนเป็นผู้หญิงอยู่เรื่อยเลย.... นี่ไม่รักกันเลยใช่มั้ยเนี่ย..” ป๊อบน้อยใจจนได้ แต่ก็จริงนะ เรารักป๊อบรึป่าว.... แต่เราก็รักป๊อบนะ เพียงแต่ในใจเราก็ยังมีภีมอยู่ด้วยอ่ะ (เกลียดตัวเองจัง)
“ จะว่ารักก็รักนะ.... แต่ก็......... ไม่รู้ดิ” สับสนๆ ไม่รู้จะพูดไงดี... เราก็เลยบอกไปแบบนั้น
“ ปอยังรักไอ้นั่นอยู่ด้วยใช่มั้ย ” ป๊อบถามเราด้วยน่าเศร้าๆ
“ ถ้าจะให้ตอบจริงๆก็........... ใช่ ” ป๊อบนิ่งไปเลยอ่ะ
“ มันก็ต้องใช้เวลาหน่อยดิ..... คนเราจะเลิกรักใครไม่ใช่ง่ายๆนะ นี่ก็เพิ่งผ่านมาแค่สองเดือนเดียวเองนะ ” เราพยายามอธิบายให้ป๊อบเข้าใจ
“ ป๊อบเข้าใจ... แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้หนิ ” ป๊อบพูด
“ น่านะ..... อย่าน้อยใจดิ ” เราพูดพร้อมกับจิ้มขนมปังป้อนให้ป๊อบ ซึ่งป๊อบก็เอาปากงับไปกินแต่โดยดี แล้วเราก้พูดต่อว่า
“ เราดีใจนะ..... ในตอนที่เรามีปัญหาอ่ะ เรามีป๊อบอยู่ข้างๆเราตลอดเลย ” เราพูดแล้วก็มองหน้าป๊อบ ป๊อบเริ่มยิ้มที่มุมปาก
“ เราขอโทษนะที่ในใจเรายังมีภีมอยู่... แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว ปัจจุบันอ่ะคือคนนี้ ” เราพูดแล้วกี้นิ้วไปที่ป๊อบ คราวนี้หละ... ยิ้มหน้าบานเลย
พอกินนมเสร็จป๊อบก็มาส่งเราเอารถที่หน้ารร. พอเราจะลงรถ เอาอีกแล้วไม่ให้เราลง
“ อย่าเพิ่งดิ... หันหน้ามานี่ก่อน ” ป๊อบพูด
“ หืม.... มะ...มี” เราถามยังไม่ทันจบก็ได้รับคำตอบซะแล้ว.... ตอบด้วยปากกระชากด้วยลิ้น... เราก็เคลิ้มเลยดิ วิ๊งๆๆๆ เลย.... รู้สึกว่าจะเริ่มเลยเถิด เพราะไม่ใช่แค่จูบแล้ว ป๊อบเริ่มไซร้มาที่คอเราส่วนมือก็ลูบเข้าไปในเสื้อนร.เราเรียบร้อยพร้อมกับมืออีกข้างที่จับมือเราให้เข้าไปหาส่วนของร่างกายที่มันกำลังขยายตัวอยู่ของป๊อบ
ติ๊ด..... ติง..... ติ๋ว..... แต้ว...... ติ้ว...... เสียงโทรศัพท์เราหนะเอง.... มันร้องเสียงดังและสั่นหงืดๆอยู่ในกางเกงนร. ทำให้จิตที่มันเตลิดไปไกลกลับมาเป็นปกติ เราเลยล้วงมือจะหยิบโทรศัพท์ ป๊อบก็จับมือเราไว้พร้อมกับพูดว่า..
“ อย่ารับเลยนะ...” หน้าตาเว้าวอนมากมาย... เกือบเคลิ้มอีกรอบ แต่ก็มีสติแล้วเลยพูดกลับไปว่า
“ นี่มันหน้ารร.นะป๊อบ” เท่านั้นแหละ ป๊อบก็คงจะรู้สึกถึงความไม่เหมาะสมก็เลยหยุดทุกอย่าง เราก็เลยรับโทรศัพท์ซึ่งเป็นน้องสาวเรานั่นเอง มันโทรมาบอกว่าให้แวะซื้อของให้หน่อย พอวางไปเราก็ถอนหายใจออกมาฟอดใหญ่ เกือบไปเลยไง.... ไม่น่าเลย....
เราหันไปมองป๊อบก็เห็นป๊อบทำหน้าเซ็งๆ สงสัยจะหงุดหงิด เราเลยพูดขึ้นมาว่า
“ โกรธเหรอ.... ”
“.......................................” ป๊อบเงียบ
“ ก็นี่มันหน้ารร. ทำไรแบบนี้ได้ไงมันไม่เหมาะสม ” เราพูด
“ ถ้าเป็นที่อื่นปอคงไม่ขัดขืนล่ะสิ ใช่มั้ย ??? ” ป๊อบถามเราด้วยหน้าระรื่น (ไม่น่าไปสงสารมันเลย)
“ บ้าดิ...” เราพูดแล้วก็เปิดประตูรถออกไปเลย
ขับรถออกมาได้สักพัก... ก็นึกโมโหตัวเองที่ไม่ยับยั้งชั่งใจเลยเชียว เพราะมันคงไม่ดีแน่ถ้าเราจะถึงขนาดมีอะไรกับป๊อบทั้งๆที่ในใจเรายังมีภีมอยู่ด้วย คราวหน้าคราวหลังต้องมีสติกว่านี้......
งิด... งิ่ว..... ง๊า..... แง๊ว...... เสียงข้อความเข้า .... ป๊อบส่งมา.....
อย่ามัวแต่เคลิ้มซะจนลืมมองถนนล่ะ...... ขับรถดีๆนะ ถึงแล้วโทรมาด้วย....
ยังจะส่งข้อความมาแกล้งอีก...... เฮ้อออ...
ตกลงจะยังไงกันแน่เนี่ยเรา...... พอขับรถไปได้สักพัก เรื่องที่โบ้ทพูดก็ผุดขึ้นมาในหัวสมอง..........
############################################################
มาต่อแล้วน๊า................... โทษทีที่ให้รอนาน... :m23:
ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักและน่ารักขึ้นทุกๆวัน :m1: :m13:
ไปนอนดีก่ะ.... ตาจะปิดแล้ว.... :m7:
-
o12 เป็นเรื่องเข้าใจผิดหรอ ไม่คิดแระ รอลุ้นต่อ :oni2: :oni2:
-
น่าจะเคลียร์ๆกันก่าเพื่อนนะ ปล่อยให้ค้างคาใจเอาไว้แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ เสียดายวันเวลาที่เคยใช้ชีวิตร่วมกัน ถ้าจะจากกันทั้งทีก็น่าจะจากกันด้วยดีเน๊อะ :a2:
-
ยังไงก็เชียร์ป็อป
ภีมไม่โอเคอ่ะ
เข้าใจว่ายาก
แต่พยายามหน่อยนะ
:pig4:
-
เคลียร์เรื่องเพื่อนที่ค้างคาใจกันอยู่ก็ดีเหมือนกัน :m4: จะได้หายคาใจกันเนอะ
แต่ไม่ต้องกลับไปดีกับภีมนะ :m14: เกลียดมาน o12
-
มีซับซ้อนซ่อนเงื่อนอีกแย้วว
ว่าแต่ว่า
มันมีเหตุผลที่ดี ที่จะอธิบายได้ จิงเหรอ?
-
รีบเคลียกับเพื่อนๆ เร็วนะ อย่าให้ค้างคาล่ะ
:a4:
-
อิอิ :oni1:
-
เห็นด้วยครับ ไปเคลียร์กับเพื่อนก่อน เพราะเพื่อนดีๆไม่ได้หากันง่ายๆ o13
“ การที่เราจะรักหรือเลิกรักใครสักคนมันเป็นเรื่องยากมากนะ..... ”
โดนมากๆเลยครับ
โดยเฉพาะเลิกกับคนที่เรารักมากๆ :m15:
-
มารออ่านตอนต่อไปค๊าบบ
-
:a4:ยังมีเพื่อนที่ดีอยู่เคียงข้าง แต่อยากให้คิดถึงเพื่อนเก่าๆๆบ้างนะ
-
อย่าลังเล ๆ ไอ่ภีมมันไม่มาพูดเองอ่ะ o16
อย่าไปเชื่อ ๆ อยู่กะป๊อบไปนาน ๆ ก่อน
เสียงเรียกเข้ากะเสียงข้อความเนี่ย
คิดได้ไง :laugh: :laugh:
-
แล้วเมื่อไรจะ จะเครียร์กันเนี๊ยะ ๆๆยุ่งๆๆอยู่เลย
-
ภีมนี่เข้าใจพูดให้ตัวเองดูดีเนอะ :angry2: ถามหน่อยเถอะ ใครกันแน่ที่หมดรักแล้ว :angry2:
-
รักคนที่เขารักเราก็ดีนะคับ ผมว่า :a3: :a3:
-
ตอนแรกเราตั้งใจว่าคืนนี้จะมาพิมตอนใหม่ให้
แต่ดันมามีเรื่องมีปัญหาเข้ามาให้คิดให้แก้อีกแล้ว
เราเลยขอผลัดไปก่อนนะ
โทษที :m23: :m23:
-
:serius2: นึกว่ามาต่อซะอีก รอจ๊ะรอ :oni2: :oni2:
-
ไม่ได้อ่านสะนานมาก
ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดไอ่ภีม ถึงเหตุผลมันจะมากมายแค่ไหน
แต่การไม่พูดออกมาแต่แรกก็เหมือนการแก้ตัว
มันก็แค่คนเห็นแก่ตัว พอเราจะมีใหม่ก็เหมือนเราผิด ไอ่เลวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:angry2: :angry2:
เชียร์ป๊อบสุดแรง ป๊อบยังดูดีและเสมอต้นเสมอปลายดีมาก
ปล. ทีหลังจะเลิฟซีน ก็อย่าทำหน้าโรงเรียนดิ รับรองเสร็จแน่ เหอะๆ
-
ต่อดิคับต่อดิ
-
รีบมาต่อนะ
รออ่าน :mc4:
-
ตอนนี้กำลังนั่งพิมตอนใหม่อยู่....... :m23:
รอกันหน่อยนะ..... :m1: :m1: :m1:
-
:serius2: ให้ไวนะน้อง :m23: รออยู่
-
จะมาเมื่อไหร่ ๆ :m22:
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๓๔ ##
มาแล้วๆ....... :m1:
ก่อนอื่นคงต้องขอโทษกันก่อนที่ช่วงนี้เรามาๆหายๆ........ :m13:
อ่านกันต่อเลยดีก่ะ.....
###################################################################
หลังจากขับรถมาถึงบ้านก็โทรคุยกะป๊อบแป๊ปนึงแล้วก็อาบน้ำกินข้าวทำการบ้าน พอล้มตัวลงนอนก็นึกเรื่องเพื่อนขึ้นมาอีก ก็เลยตั้งใจว่าถ้าพวกมันจะมาเคลียร์เรื่องวันนั้นก็จะลองฟังๆพวกมันบ้างแล้วเราก็หลับไป
ตื่นมาก็ไปเรียนวันนี้ก็ไมมีไรมากก็เหมือนๆเดิม กะเพื่อนเก่าเราก็ไม่ได้คุยไรกะมัน เราก็ไปกินข้าวกะป๊อบตอนเย็นกูอยู่กะป๊อบจนกลับบ้าน ช่วงหลังๆมานี้เพื่อนๆในห้องหลายคนก็เริ่มเข้ามาถามเรื่องที่เรามีปัญหากะเพื่อนพวกนั้น เราก็ไม่ได้เล่าอะไรให้พวกมันฟัง แต่ส่วนใหญ่มันก็ดูออกแหละว่าเรื่องอะไรเราก็เลยไม่อยากจะพูดอะไรมาก เดี๋ยวกะกลายเป็นปัญหาไปอีก การที่เราออกมาจากกลุ่มนั้นก็ทำให้เราได้มีโอกาสคุยมีโอกาสเล่นกับเพื่อนคนอื่นๆมากขึ้น เราก็เลยได้เพื่อนสนิทคนใหม่ๆเพิ่มขึ้นอีกหลายคนเลย
*********************************************************************
พอเวลาผ่านไปก็ยิ่งใกล้ถึงเวลาที่เราและพวกเพื่อนๆจะจบชั้นมอหกกันแล้ว ต้องจากกันเราก็เร่ใจหายเหมือนกันแฮะ ก็อยู่ด้วยกันมาตั้งสามปีเรียนมาด้วยกันทำกิจกรรมด้วยกันมาตั้งมาก อย่างที่เราเคยบอกว่าแม้ห้องเราจะเป็นห้องเด็กเรียนแต่ก็ค่อนข้างจะเป็นเด็กเรียนที่ชอบทำกิจกรรม ห้องเราก็เลยสนิทกันมากเพราะทำอะไรด้วยกันมาเยอะ อีกไม่ถึงสองเดือนพวกเราก็ต้องจากกันแล้วแต่ละคนก็ต้องเดินไปตามทางที่ตัวเองเลือกที่ตัวเองฝันไว้ พวกเพื่อนในกลุ่มเก่าเราก็เริ่มโทรมาหาเรากันเรื่อยๆซึ่งเราก็ยอมที่จะคุยกะมัน ซึ่งคนที่โทรมาคุยก็มี ต๊ะ หน่า ไอ้โอ๊ต ชาติ ส่วนเจมส์นี่ก็โทรมาเรื่อยๆอยู่แล้ว เรื่องที่มันโทรมาก็คล้ายๆกันเราก็เลยขอยกเอาบทสนทนาที่เราคุยกะต๊ะมาเล่าให้ฟังก็แล้วกัน
ในคืนหนึ่งประมาณสองทุ่มเห็นจะได้ ต๊ะโทรมาหาเราที่บ้านตอนแกรกก็คุยเรื่องสัพเพเหระไปก่อน จนวกมาเรื่องวันนั้น
“ ปอ... แกยังโกรธพวกเค้าเรื่องวันนั้นอยู่ป่าว....” ต๊ะถามเราขึ้นมา
“ เค้าไม่อยากเอามาคิดแล้วอ่ะ... ไหนๆก็เค้าก็ออกมาแล้ว” เราตอบไปแล้วก็อดใจหายไม่ได้
“ แก... เรื่องวันนั้นอ่ะ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันนะ ” ต๊ะพูด
“ ทำไมอ่ะ....” พอเราถามออกไปต๊ะก็เริ่มเล่าเรื่องวันนั้นออกมาให้เราฟัง
“ ก็วันนั้นอ่ะ พวกเราตกลงกันว่าจะไปเที่ยวเจ้าหลาวกันเพราะเรากะไอ้โอ๊ตชวนพวกมันไป เพราะบ้านเรากะไอ้โอ๊ตอยู่แถวนี้ไง พวกมันก็สนใจอยากจะมากัน โดยตกลงกันว่าให้ช่วยๆกันโทรบอกพวกในกลุ่มเรา แต่คนที่บอกว่าจะโทรหาแกอ่ะคือนิด ตอนที่มาถึงที่เจ้าหลาวอ่ะ เค้าก็งงว่าทำไมแกไม่มา แต่ก็ไม่ได้ถามเพราะเจมส์ก็มาไม่ได้เค้าแล้วก็คนอื่นๆก็เลยคิดกันว่าแกคงมีนัดแล้ว ก็เลยไม่ได้ถามอะไรไป พอวันที่เปิดเรียนมาตอนที่แกเงียบๆอ่ะพวกเค้าก็งงว่าแกเป็นไร ถามไรแกก็ไม่บอก โทรไปแกก็ไม่รับ จนแกเดินออกไปจากกลุ่ม พวกเค้าถึงเริ่มคิดกันแล้วว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่ๆ ช่วงแรกก็นึกว่าแกกะภีมโกรธกัน จนคุยกันไปกันมาถึงได้รู้ว่าเป็นเรื่องวันนั้น เพราะนิดมันพูดออกมาว่ามันไม่ได้โทรหาแก พวกเค้าก็รู้ว่าแกคิดมากเรื่องฝนอยู่ด้วย ก็เลยพอเข้าใจแล้วว่าปัญหามันเกิดที่ตรงไหน ” ต๊ะเล่าซะยาวเลย เราก็เริ่มรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนที่ไม่รู้เรื่องอีกหลายคนต้องมากังวลใจเพราะเรา เราก็เลยถามไอ้ตัวต้นเหตุแหละว่า
“ นิดมันบอกแค่ว่าลืมโทรหาเราเหรอ ” ต๊ะก็บอกว่าใช่ เราก็เลยเล่าเรื่องที่เราได้ยินที่หน้าระเบียงให้ต๊ะฟัง ที่พวกมันคุยกันว่าไม่ได้โทรบอกเราอ่ะเราจะโกรธป่าว (ไม่รู้ว่าคนอ่านจำกันได้ป่าว) แล้วเราก็บอกต๊ะว่า
“ แก...เราว่าที่มันไม่ได้โทรบอกเราหนะ มันไม่ใช่ลักษณะของการลืมโทรนะ เค้าว่ามันตั้งใจ” ต๊ะก็บอกว่า
“ แล้วมันจะทำแบบนั้นทำไม ” เราเลยพูดว่า
“ ก็เพราะเรื่องฝนไง... ถึงฝนจะบอกเราว่าไม่ได้คิดอะไรกับภีมอ่ะเค้าไม่เชื่อหรอกนะ ใครๆก็ดูออก” คราวนี้ต๊ะเงียบเลย สักพักต๊ะก็พูดมาว่า
“ มันไม่ได้ชอบหรอกมั้ง ” น้ำเสียงที่พูดฟังดูรู้ว่าต๊ะก็ไม่ได้เชื่ออย่างที่พูดมากนักแต่คงพูดออกมาเพื่อให้เราสบายใจ เราก็เลยพูดว่า
“ ต๊ะ.... เราเข้าใจนะว่าพวกแกอ่ะ บางทีรู้ไรมาแกก็ไม่บอกเค้า เพราะกลัวว่าเค้าจะไม่สบายใจ อันนี้เค้าขอบใจในความหวังดีของพวกแกนะ แต่ถ้าให้เลือกอ่ะเราเลือกที่จะรู้มากกว่า แกลองนึกดูสิเวลาที่เราแสดงตัวว่ารักภีม เราทำอะไรให้ภีมมากมาย โดยที่แทบไม่เคยรู้อะไรเลยทั้งๆที่คนอื่นเค้ารู้กันหมดแล้ว สายตาที่คนอื่นมองเรามันจะเป็นยังไงอ่ะ เราโง่ เราเป็นคนที่น่าสมเพชงั้นเหรอ รู้ม่ะสภาพของการเป็นคนที่น่าสมเพชในสายตาคนอื่นอ่ะมันเจ็บมากนะ เจ็บมากกว่ากว่าอันแรกอีก เพราะฉะนั้นมีไรอ่ะถ้าเลือกได้ เราเลือกที่จะรู้เลยดีกว่า” ต๊ะได้ฟังสิ่งที่เราคิดสิ่งที่เรารู้สึกต๊ะก็พูดไม่ออก ตอนนั้นมันคงรู้สึกผิดมากๆ เราเลยพูดว่า
“ แกไม่ต้องโทษตัวเองนะ... อะไรที่มันผ่านไปแล้วช่างมันเหอะ ยังไงเราก็เพื่อนกัน เรารู้ว่าแกอ่ะหวังดีกับเรา”
“ ขอบใจนะที่เข้าใจเรา..... แกมีอะไรอยากจะถามเรามั้ย” ต๊ะพูด
“ เราไม่มีอะไรที่อยากรู้แล้ว เรื่องที่ผ่านมาปล่อยให้มันเป็นอดีตไปเถอะ.... มารู้ตอนนี้เดี๋ยวความรู้สึกดีๆที่เรามีให้ใครหลายๆคนมันจะหมดไปซะปล่าวๆ”
“ อืม.... ก็จริงอย่างที่แกพูด ” จริงๆยังมีเรื่องอีกมากมายที่เราไม่รู้นะ แต่เราก็ตัดสินใจที่จะไม่รับรู้ดีกว่า เพราะกลัวว่าจะทนเจ็บไม่ไหว ปล่อยให้อะไรๆมันกลายเป็นริ้วรอยในความทรงจำบ้างดีกว่า เพราะตอนนั้นมันเกินจะรับไหวแล้ว
หลังจากที่คุยกะต๊ะในวันนั้นเราก็เข้าใจกันมากขึ้นคำว่าเพื่อนมันจึงกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ก็ไม่ใช่กับทุกคนในกลุ่มหรอกนะ ก็มีแค่ ต๊ะ หน่า ชาติ แล้วก็พวกผู้ชายในกลุ่มเพราะพวกมันไม่ได้รู้เรื่องไรเลย ส่วนนิด บัว ฝน ก็ไม่ได้คุยกะเรา ก็คงมีแค่สามคนนี้แหละที่ยังค้างคาใจกันอยู่ส่วนชาตินี่ก็ก้ำๆกึ่งๆ เพราะบางทีมันก็ตามน้ำไปกับสามคนนั้น
จากเหตุการณ์ครั้งนี้เราได้เพื่อนกลับมาเราก็ดีใจส่วนที่ที่ต้องเสียไปเราก็ยอมรับตรงๆนะว่าก็เสียใจเหมือนกัน เสียดายวันเวลาดีๆที่เคยมีที่เคยทำให้กันมา โดยเฉพาะชาติกะบัวเพราะสองคนนี้เราค่อนข้างจะสนิทมากๆ เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนรู้ใจกันเลยก็ว่าได้ ด้วยความที่เราสามคนค่อนข้างจะมีนิสัยคล้ายๆกันก็เลยมักจะทำไรด้วยกันมากกว่าคนอื่นๆ มีหลายครั้งที่เราไปดูหนังด้วยกันสามคนมีหนังอยู่สองเรื่องที่เราได้สัญญากันไว้ว่าเราจะมาด้วยภาคต่อด้วยกัน คือเรื่อง ลอร์ดออฟเดอะริงแล้วก็เรื่องสไปเดอร์แมน เพราะตอนนั้นเราไปดูภาคแรกด้วยกัน เลยสัญญากันว่าตอนที่ภาคต่อออกเราก็จะไปดูด้วยกันห้ามไปดูกะคนอื่น แต่ก็มาเกิดเรื่องซะก่อน ตอนที่หนังภาคต่อของทั้งสองเรื่องออกมาตอนนั้นเราก็เรียนมหาลัยกันแล้ว เราก็ไม่ได้ไปดูทั้งสองเรื่องเลยไม่ว่ามันจะมีภาคต่อออกมากี่ภาค ถ้าจะพูดตรงๆก็เพราะสัญญากันไว้แล้วนะสิว่าห้ามไปดูกะคนอื่นถ้าไม่ได้ไปดูด้วยกัน แม้ว่าตอนนั้นจะเลิกคบกันไปแล้วก็เหอะแต่เราก็ทำใจให้ไปดูกะคนอื่นไม่ได้อยู่ดี.....
เพื่อนคนอื่นที่กลับมาคุยกะเราก็มักตะพูดกับเราอยู่เสมอว่า “ อยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม... เวลาที่พวกมันไปไหนกันไม่ว่าจะไปเที่ยวไปดูหนัง... พวกมันจะเผลอนับรวมเราไปด้วยเสมอๆ ” เราได้ฟังแบบนั้นก็อดใจหายไม่ได้ ก็เพื่อนทั้งกลุ่มนี้นะ แต่อย่างที่เราเคยบอก... “ แก้วมันร้าวแล้ว.... ยังไงมันก็ไม่เหมือนเดิม ” พวกมันก็เข้าใจนะ เหมือนเรานั่นแหละแต่มันก็กลับไปเป็นแบบนั้นไม่ได้แล้ว มีหลายๆครั้งนะที่มันโทรมาหาเราให้ไปเที่ยวกะพวกมันด้วย... เราก็ไม่ได้ไปหรอก จะไปได้ไงในกลุ่มนั้นไม่ว่าทุกคนจะโอเคกะเราหมดหนิ เพราะนิด บัว หรือบางทีก็ชาติด้วย มันแสดงตัวเลยว่าไม่อยากให้เรามาด้วยชัดๆ แต่เราก็ไม่เคยคิดจะไปด้วยอยู่แล้ว ก็เลยไม่ได้เอามาเป็นอารมณ์มากมาย
********************************************************************
อย่างที่เราบอกไปเมื่อตอนต้นว่าเป็นช่วงที่เริ่มเขียนเฟรนด์ชิบ เราก็เอาไปให้พวกเพื่อนเก่าๆที่กลับมาคุยกันเขียนด้วย เนื้อหาส่วนใหญ่ก็ไม่ต่างจากการเขียนเฟรนด์ชิปทั่วไป ก็พูดล่ำรากันและบอกความในใจของการเป็นเพื่อนกัน แต่จะมีข้อความนึงที่มันทุกๆคนเขียนไว้ก็คือเนื้อหาประมาณว่า.... แม้ว่าระหว่างคำว่าเพื่อนของเรามันจะมีปัญหาอะไรมากแทรกทำให้เราเข้าใจผิดกัน แต่ยังไงเราก็เพื่อนกันเหมือนเดิมนะ รักนะ...... แล้วก็จะมีถ้อยคำข้อโทษอยู่ด้วย........ แล้วก็จะบอกกันว่า ส่วนเพื่อนบางคนที่มันยังไม่เข้าใจแกก็ช่างมันเหอะ... อย่าไปสนใจเลย คนที่พวกมันพูดถึงก็สามสี่คนนั้นแหละ.....
เราอ่านแล้วก็น้ำตาซึมเลยนะ รักพวกมันจัง เอาไว้ว่างๆจะพิมที่มันเขียนมาให้อ่านเป็นตอนพิเศษก็แล้วกัน แต่เราจะพิมเฟรนด์ชิปที่เจมส์เขียนให้เรามาให้อ่านกันนะ
เจมส์...... หัวใจห่อใบตอง..
เจาะใจ...... ( บ่ายโมงนิดๆ )
ปอเป็นกะเทยที่สวยสุดในโลกเลยนะเนี่ย.... มีความสามารถหลายด้านแล้วก็เป็นเลิศในทุกด้าน นิสัยก็ดีเรียบร้อยไม่เอะอะโวยวายเหมือนกะเทยคนอื่น เป็นคนดีมีน้ำใจน่าชื่นชมยกย่องมาก ถ้าเป็นผู้หญิงนะ จะขอแต่งงานเลยเนี่ย.... (ล้อเล่นจร้า.... ยังไงก็รัก)
ในหลายๆนาทีกับอีกกี่นาทีที่ผ่านมา ปอเป็นเพื่อนที่ดีมาก... มากจนเกินบรรยายออกมาได้ ทั้งคอยเก็บงานให้เรา บางทีก็เลี้ยงขนมเราด้วยและอีกหลายๆอย่างที่ไม่ได้กล่าวถึง แต่ทุกๆอย่างมันอยู่ในความทรงจำเราหมดแล้วนะ ถือว่าปอเป็นบุคคลที่ดีต่อเราจริงๆ ... อิอิ ไม่อยากให้จากไปเลยหาคนอื่นมาแทนปอได้ยากซะด้วยสิ
ปอเป็นคนที่ดีกะเรามากเลยนะรู้ไว้ซะด้วย เราจะไม่มีวันลืมปอเลย เราจะจำปอและจะรู้สึกกะปอแบบนี้ไปอีกนาน... นานจนจะจำไม่ได้แล้วค่อยลืม
สุภาพบุรุษปัญญานิ่ม
นี่แหละที่เจมส์เขียนให้เรา.....
ส่วนเพื่อนคนอื่นๆในกลุ่มก็เขียนกันเกือบหมดแล้ว เหลือแต่ นิด บัว ฝน ชาติ แล้วก็ภีม ตอนหน้ารู้กัน
###################################################################
โพสแค่นี้ก่อน....... จะได้ไม่ช้า :m23:
ที่เหลือเดี๋ยวพิมต่อให้.....
ครึ่งแรกนี้เราจะเล่าถึงเพื่อนก่อนนะ.... เห็นมีแต่คนบอกว่าให้เคลียร์ๆ เลยเอามาให้อ่านก่อน :m13:
ส่วนครึ่งหลังจะเป็นส่วนที่ของภีม :m12:
-
ฮา....สุภาพบุรุษปัญญานิ่มจริง ๆ
คิดได้งัย ยังไงก็รักนะเจมส์
เรื่องเพื่อนทำไมเป็นแบบนี้หว่า ???
-
ม่ายตาภัมทำไมรึเปล่าเอ่ย
-
ตาภีม ยังอุตส่าห์มีเคลียร์อีกเหรอ :m16: :m16:
-
รอลุ้นต่อไป :m13: :m13:
-
อิอิ :oni1:
-
อ่านแล้วใจหาย
เพื่อนประเภทนี้ ถ้าไม่คิดอะไรกับเรา
เราก็ไม่ต้องไปคิดให้เสียความรู้สึกดีกว่า
-
ซึ้งเนอะ เพื่อนกันทำกันได้
-
สายสัมพันธ์ของคำว่าเพื่อน ยังไงก็ตัดกันไม่ขาดเนอะ o7
แม้ว่าจะมีเรื่องราวอะไรต่างๆ เกิดขึ้นมายมากไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายก็ตาม
ส่วนเพื่อนที่เขาไม่เข้าใจเรา ก็ไม่เป็นไรนะครับ
เลือกที่จะจำในสิ่งที่ดีๆของเขาไว้ละกัน :amen:
-
มาต่อไวๆๆๆๆนะ
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๓๕ ##
ไม่รู้ว่าจะพิมได้แค่ไหน.... เพราะตอนทุ่มครึ่งต้องออกไปธุระแล้ว :เฮ้อ:
เอาเท่าที่ได้แล้วกันนะ..... :m23:
#####################################################################
หลังจากที่เราเคลียเพื่อนพวกนั้นไปได้ประมาณสองอาทิตย์ ภีมมันก็โทรมาหาเราโดยมันโทรเข้าเบอร์บ้าน น้องเราก็วิ่งมาบอกที่ห้องว่ามีคนโทรมา เราก็คิดว่าเป็นพวกนั้นที่เคลียกันไปเพราะหลังจากที่ปรับความเข้าใจกันไปพวกมันก็โทรมาคุยกะเรากันเกือบทุกวัน และส่วนใหญ่มันก็จะโทรเข้าเบอร์บ้านกันเพราะมันถูกกว่ากันเยอะ
“ ฮัลโหล.....” เราพูดทักทายไปให้ปลายสายรู้ว่าเรากำลังพูดสายอยู่
“ ปอ.... นี่เค้าเองนะ ” เมื่อเราได้ยินเสียงปลายสายว่าเป็นใครก็ทำเอาเราใจเต้นรัวกันเลยทีเดียว ก็มันคือภีมนะสิ.... คุยกันครั้งสุดท้ายก็ในห้องสมุดวันนั้นแหละ
“ ว่าไง... โทรมามีธุระไปป่าว ” เราถามไปอย่างเสียไม่ได้ ไนๆก็มารับโทรศัพท์แล้วหนิ
“ ปอคุยกะพวกนั้นแล้วใช่มั้ย..... เค้าดีใจนะที่ปอเข้าใจพวกมันแล้ว ” ภีมพูด
“ อืม.... แล้วไงอ่ะ ” เราถามมันกลับไป
“ เค้ารู้นะว่าปอคงไม่เชื่อคำพูดของเค้าแล้ว เค้าผิดเองแหละที่ทำตัวให้น่าเชื่อถือเอง ” ภีมพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดมั้ง... ถ้าเราเข้าใจไม่ผิดอ่ะ
“ ภีมจะพูดไรก็พูดมาเหอะ.. ไม่ต้องอ้อมไปอ้อมมา ” เราพูด
“ เค้าอยากจะปออีกครั้งนึงนะ... ว่าเค้ากะฝนเป็นแค่เพื่อนกัน เค้ารู้นะว่าปอกำลังคิดว่าทำไมทั้งที่ปอสงสัยเรื่องฝน แต่เค้ากลับไปตีตัวออกห่างจากฝนเพื่อให้ปอสบายใจ แต่มันก็พูดยากนะ... ฝนก็เพื่อนเค้า... จะให้เค้าทำแบบนั้นได้ไงล่ะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเค้าทำไรเกินเลย เค้าก็ยังรักษาระยะห่างให้มันอยู่ที่คำว่าเพื่อนนะ” ภีมมันพยายามที่จะอธิบายให้เราเข้าใจ
“ แล้วไงอ่ะ ” เราถามกลับไปอีก
“ เค้าอยากให้ระหว่างเรามันกลับมาเป็นเหมือนเดิม เวลามันเหลืออีกไม่กี่เดือนเอง ต่อจากนี่เราก็ต้องจากกันจริงๆแล้ว เค้าอยากให้เวลาที่เหลือมันเป็นเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันแบบเดิมได้มั้ย...” น้ำเสียงที่ภีมพูดออกมา เรายอมรับตรงๆนะว่ามันทำให้เค้ารู้สึกใจหายมากๆ... เดี๋ยวเราก็จะต้องจากกันจริงๆ เรารู้สึกว่าน้ำตามันจะไหลเมื่อนึกว่าต่อจากนี้ไปเมื่อเราต้องแยกย้ายกันไป เราจะไม่ได้เห็นภีมอีกแล้ว
“ เค้าตัดสินใจคนเดียวไม่ได้หรอกนะ... เพราะตอนนี้เค้าคบกะป๊อบอยู่ มันคงไม่ดีหรอกนะ ถ้าเค้ายังจะมาทำอะไรกะภีมเหมือนเดิมทั้งที่เค้าก็มีแฟนอยู่ ” เราตอบ แต่ในใจลึกๆเราก็อยากจะพูดออกไปเหมือนกันว่าตกลง แต่เราก็ต้องห้ามความรู้สึกนั้นเอาไว้
“ เค้าเข้าใจนะ.... แต่ถือว่ามันเป็นคำขอครั้งสุดท้ายของเค้าก็แล้วกัน ” มันพูดขอร้องเรา
“ อืม...” เราตอบกลับไปได้แค่นั้น
“ เค้ารู้นะว่าเค้าเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาก เค้าทำให้แกต้องเสียใจต้องร้องไห้เพราะเค้าตั้งหลายครั้ง แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามเค้าอยากให้ปอรู้ไว้นะว่า ความรู้สึกที่เค้ามีให้ปอมันยังคงเหมือนเดิมทุกๆอย่าง ” มันพูดด้วยเสียงที่น่าสงสารมากมาย
“ อืม...” เราตอบออกมาเหมือนเดิม เรายอมรับนะว่าเหมือนกับว่าความรู้สึกเดิมๆที่เราพยายามจะเก็บมันไว้ให้ลึกที่สุดในใจมันกำลังพรั่งพรู่ออกมาในตอนนั้น เราได้แต่เตือนตัวเองในใจว่าเจ็บแล้วต้องจำ
“ เรื่องวันนั้นหนะ... มันเป็นการเข้าใจผิดนะ เค้าก็ผิดด้วยที่ไม่ถามปอเลยว่าทำไมถึงไม่ไปด้วยกัน ถ้าเค้าถามปอ เรื่องของเรามันคงไม่เป็นแบบนี้ ” ภีมพูด
“ อย่าไปพูดถึงเรื่องวันนั้นอีกเลย เรื่องมันผ่านไปแล้วเค้าไม่อยากรื้อฟื้น” เราพูดตัดบทมันซะก่อน
“ ขอโทษนะ...” คำว่าขอโทษจากปากมันดูสั่นเครือ หลังจากนั้นไม่นานเราก็ได้ยินเสียงสะอื้นและเสียงสูดน้ำมูกดังเข้ามาในโทรศัพท์ งงเลยเราเกือบจะร้องไห้ตามมันแล้ว ความรู้สึกสับสนมันเริ่มเข้ามาอีกแล้ว... ตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงแม้ว่าเวลามันมีปัญหามันมักจะบอกเราเสมอแต่ก็ไม่ใช่ทุกเรื่องหรอก นิสัยภีมอ่ะมันชอบเก็บไรไว้คนเดียวชอบแบกรับอะไรไว้คนเดียว ถ้าอะไรที่มันไม่บอกต่อให้ถามยังไงมันก็ไม่มีทางบอก
“ มีอะไรรึป่าว ” เราถามมันกลับไปด้วยเสียงสั่นๆ เพราะทั้งตกใจทั้งสับสนที่มันร้องไห้ เพราะปกติมันไม่เคยร้องไห้เลย
“ เค้าเครียดอ่ะ.... ทำไมแกไม่ใช่ผู้หญิงนะ... เค้าไม่รู้จะทำไงอ่ะแม่เค้าบอกให้เค้าเลิกยุ่งกะแก ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย เค้าอึดอัดที่ต้องทำอะไรตามความคาดหวังของคนอื่น แล้วเค้าก็ไม่กล้าพดที่จะทำอะไรอย่างที่ตัวเองต้องการเลย... ........ ” มันพูดไปแล้วก็ร้องไห้ไปด้วย ตอนนั้นเราสงสารมันมาก เราร้องไห้ไปกับมันแล้วก็พยายามปลอบมัน จนมันหยุดร้องไห้ ความสับสนที่เริ่มก่อตัวขึ้นตั้งแต่ตอนแรกยิ่งมาตอนนี้มันยิ่งทวีมากขึ้น เราเริ่มสับสนกับสิ่งที่มันขอเราอยากจะทำให้มันเพราะลึกๆมันก็คือความต้องการของเราเหมือนกัน แล้วป๊อบล่ะ เราไม่รู้จะทำยังไงดี โมโหตัวเองด้วยที่เป็นคนใจอ่อนที่เป็นคนโลเลไม่เคยมั่นคงกับความรู้สึกของตัวเองเลย
“ แก... เรื่องที่แกขอหนะ เค้าขอคิดดูก่อนนะ คงต้องคุยกะป๊อบด้วย ” ภีมก็ตอบกลับมาว่าเออ แล้วภีมก็พูดขึ้นมาอีกเรื่องนึงว่า
“ แก... เห็นนิดกะฝนมันพูดกันว่าแกจะเอาเรื่องพวกมันเหรอ ”
“ เอาเรื่องอะไรเหรอ.... ไม่เข้าใจ ” งงอ่ะ
“ มันบอกกันว่าแกจะตบมัน ” ภีมพูด
“ อะไรของพวกมันอีกหละ ต่างคนต่างอยู่แล้วจะอะไรกันอีก ” เราพูดด้วยความโมโห
“ เค้าก็ไม่รู้จะพูดยังไง เค้ารู้ว่าแกไม่ใช่คนแบบนั้น แต่พวกมันก็ไม่เชื่อ ” แอบดีใจนิดนึงที่ภีมมันรู้ว่าเราไม่ทำแบบนั้นอยู่แล้ว
“ ขอบใจนะที่เข้าใจ บอกมันแล้วกันว่าเค้าไม่เคยแม้แต่จะคิด แต่ถ้ามันไม่เชื่อก็ปล่อยมันไปเหอะ ไร้สาระ ” เราพูด
“ อืม........ ”
“ แก.... ระหว่างเราอ่ะ มันคงเหมือนเดิมไม่ได้หรอกนะ เค้าว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจะดีกว่า เวลาที่เหลืออ่ะให้เป็นความทรงจำดีๆที่เรามีให้กันในฐานะเพื่อนจะดีกว่า” ตอนที่คุยกะมันเราก็คิดไปด้วยตลอด ทางออกนี้คงจะดีที่สุดแล้วระหว่างเราสองคน อย่าถึงขนาดกลับไปเป็นเหมือนเดิมเลยมันคงไม่เหมาะเพราะเรายังมีป๊อบอยู่ทั้งคน
“ อืม..... เอาแบบนั้นก็ได้ ” มันก็คงงงแหละที่จู่ๆเราก็พูดออกไปแบบนั้น เพราะตอนแรกเรายังบอกอยู่เลยว่าจะเอาไปคิดดูก่อน
“ เอ้อ.... เค้ายังไม่ได้เขียนเฟรนด์ชิปให้แกเลยอ่ะ ” เราถามมัน
“ แก.... แกเขียนให้เค้าเล่มนึงเลยได้มั้ยอ่ะ ” ฟังมันพูดแล้วก็งง เฟรนด์ชิปไม่ใช่เล่มเล็กๆนะ คือพวกเราจะใช้สมุดเฟรนด์ชิปแบบที่เป็นสมุดวาดภาพที่เป็นปกแข้งสีดำๆ ขนาด 250:250 มม. อ่ะ
“เอาจริงดิ... ” ก็มันเยอะอ่ะ
“ อืม... ถือว่ามันเป็นสมุดความทรงจำของเราสองคนก็แล้วกันนะ ” ฟังมันพูดก็อิ้งๆนะ
“ หลังจากที่เราจากกันไป... เราคงอาจจะไม่ค่อยได้เจอกันอีก เค้าอยากมีอะไรที่มันเป็นตัวแทนของความทรงจำของเราอ่ะ ทุกครั้งที่เค้าหยิบมันมาดูเค้าจะได้รับรู้ว่าแกเคยรักเค้ามากแค่ไหน ” นี่แหละที่มันพูด พอได้ฟังก็อดร้องไห้ไม่ได้ (พิมไปยังมีน้ำตาซึมๆเลย)
“ เอางั้นก็ได้.... แต่ขอเวลาเขียนหน่อยนะ” เราตอบมันออกไป อย่างน้อยก็ถือว่าทำให้มันก็แล้วกัน
“ พรุ่งนี้เค้าเอาสมุดไปให้นะ ส่วนเฟรนด์ชิปแกก็เอามาให้เขียนด้วยนะ” มันบอก
“ ได้ๆ ” เราพูด
หลังจากนั้นเราก็ปรับความเข้าใจกันอีกหลายๆเรื่อง จะว่าเราใจง่ายเราก็ยอมรับนะ คงเพราะรักมันมากด้วยและมันก็คือรักครั้งแรกของเรา เลยทำใจลำบากหน่อย เวลาที่เหลืออีกน้อยนิดก่อนที่เราจะจากกันไป เราเลือกที่เก็บวันเวลาเหล่านั้นด้วยความรู้สึกดีๆดีกว่าปล่อยให้มันผ่านไปอย่างไม่มีความหมาย
คำว่าเพื่อนนี่แหละนะที่เราคงมีให้มันในตอนนั้น ถึงแม้ว่าในใจอยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมมากก็เหอะ แต่คำว่ารักไม่ได้หมายถึงว่าเราต้องคบกัน มันไม่ใช่ในนิยายหนิที่ทุกอย่างจะสมหวังดั่งใจไปเสียหมด ชีวิตจริงนี่แหละที่มันโหดร้ายมากที่สุด
#####################################################################
ได้แค่นี้ก่อนนะ.... ต้องออกไปคุยงานกะเพื่อนก่อน งานส่งพรุ่งนี้อ่ะ :m29:
ถ้ากลับมาไม่ดึกมากค่อยมาต่อกันอีกตอนก็แล้วกัน
เรื่องของเรามันดำเนินมาเกือบจะถึงครึ่งทางแล้วนะเหลืออีกไม่กี่ตอน ฝากติดตามกันด้วยน๊า....... :m4:
อย่าคิดว่าเรื่องราวต่างๆและความสัมพันธ์ที่มันเกิดขึ้นจะจบหรือเป็นแบบนี้ไปตลอดนะ ชีวิตยังอีกยาวยังมีอะไรเกิดขึ้นอีกมากมาย ตัวเราและใจเราหนะมันเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาเมื่อเวลามันเปลี่ยนไป
“ ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน ” คำพูดนี้คงพอเป็นสโลแกนเรื่องนี้ได้นะ :m21:
ฝากไว้แค่นี้นะ..... ไปแล้ว :bye2: :bye2:
-
จ้า เขียนมาเหอะ จะติดตามเรื่อย :m1: :m1: เป็นกำลังใจให้นะ :oni2: :oni2: สู้ๆชีวิตยังอีกยาวไกล
-
:เฮ้อ: พูดจาดูดีอีกแล้วตาภีม ปากบอกว่าคิดแค่เพื่อน แต่พฤติกรรมมันไม่ใช่ :angry2:
-
เชื่อคนเขียนว่า "ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน"
เพราะตั้งแต่อ่านมา มันไม่อะไรแน่นอนเลย
ใจคนมันเปลี่ยนได้ ใช่ป่ะ 55
-
ภีมคงไม่เป็นอะไรใช่ไหม??
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๓๖ ##
มาต่อให้อีกตอนนึงแล้ว........
มาอ่านกันเลยเนอะ............................. :m13: :m13:
*********************************************************************
หลังที่เรากะภีมปรับความเข้าใจกันในคืนนั้น เราก็ได้คุยกันมากขึ้นกับเพื่อนๆในกลุ่มเก่าเราก็ด้วย แต่ก็แค่กลับมาคุยกันเหมือนเดิมเท่านั้นแหละ เพราะเราก็ไม่ได้ไปสุงสิงอะไรกับพวกมันมากนัก เวลาที่มันชวนเราไปไหนด้วยกันเราก็จะปฏิเสธไปตลอด เพราะเราไม่สะดวกใจที่จะไปไหนมาไหนกะพวกมัน ถึงยังไงในกลุ่มนั้นก็ยังมีพวกที่ไม่เข้าใจเราอยู่ ซึ่งยิ่งนับวันพวกมันก็ยิ่งตั้งแง่กับเรามกขึ้น บางทีพวกมันก็กัดเราบ้างหรือพูดกระแทกเราบ้างว่าภีมทำอย่างงั้นอย่างงี๊กะฝนเพื่อที่จะหวังให้เราโมโห ถึงมันจะทำแบบนั้นอยู่หงายครั้งแต่เราก็ไม่เอามาสนใจหรอก เพราะภีมก็บอกเราอยู่แทบจะทุกวันว่าไม่มีอะไรจริงๆ อ้อลืมบอกไปว่าหลังๆมานี้เรากะภีมก็กลับมาโทรคุยกันเหมือนเดิมแต่ก็ไม่ได้โทรคุยกันทุกวันหรอกนะ เราทั้งคู่ก็พยายามรักษาระยะห่างของกันและกันให้หยุดอยู่แค่ในฐานะเพื่อนเท่านั้น
เรื่องทุกเรื่องที่เปลี่ยนไปทั้งระหว่างเรากะเพื่อนและเรากะภีมนั้น เราเล่าให้ป๊อบฟังทั้งหมดเลยรวมถึงในทุกๆครั้งที่เราคุยกะภีมเราก็จะเล่าให้ป๊อบฟังทั้งหมดเหมือนกัน (เราต้องรีบบอกไว้ก่อนเดี๋ยวคนอ่านจะหาว่าเราจับปลาสองมือ)
ในคืนหนึ่งหลังที่เราเพิ่งจะคุยกะภีมเสร็จ เราก็โทรไปหาป๊อบ
“ ว่าไงคร๊าบ.... ที่รัก ” ป๊อบรับโทรศัพท์ซะเสียงหวาน
“ คิดถึง.... เลยโทรมาหา ” เราก็ตอบกลับไปแบบเน่าๆบ้าง
“ โห........ ไมวันนี้ปากหวานจัง ” ป๊อบถาม
“ ไม่ชอบเหอ... งั้นไม่พูดแล้ว ” แกล้งงอนมันไปงั้นแหละ
“ แค่นี้งอน..... ป๊อบไม่ง้อหรอกนะ ” ป๊อบพูดกลับมาเสียงแข็ง เรานี่น้อยใจอ่ะ
“เออ.... ไม่ง้อก็ไม่ต้องง้อ...” แล้วเราก็กดตัดไปเลย แอบงอนมันนิดหน่อยเพราะก็สองจิตสองใจอยู่ว่ามันแกล้งรึป่าว พอเราวางสานได้แป๊ปเดียว ป๊อบมันก็โทรกลับมาเลย
“ ปอ.... ป๊อบขอโทษน๊า ป๊อบแค่....” ป๊อบพูดด้วยเสียงสำนึกผิด เราเลยแกล้งมันกลับไปว่า
“ ปอนอนแล้ว... ไม่รู้เป็นไร ร้องไห้ใหญ่เลย... สงสัยจะน้อยใจแฟน” ป๊อบมันรู้แหละว่าเราแกล้งมัน
“ แล้วนี่ใครเหรอคับ ” ดูมัน.... ยังเล่นต่ออีก
“ เราเป็นเพื่อนปอ พอดีมาค้างที่บ้านปอ นายมีไรป่าว... เดี๋ยวเราไปบอกปอให้...” เล่นกะมันต่อ
“ งั้นฝากบอกเค้าด้วยว่าผมขอโทษ เมื่อกี๊ผมแค่แกล้งเค้าเล่นเฉยๆ ผมอ่ะรักเค้าจะตาย” ป๊อบมันพูดเสียงกวนๆ
“งั้นเดี๋ยวเราบอกปอให้ก็แล้วกันนะ แค่นี้แหละ...” ป๊อบมันเลยพูดสวนกลับมาว่า
“ อย่าเพิ่งวางดิปอ ปอไม่โกรธป๊อบนะ” เราเลยตอบไปว่า
“ ไม่ได้โกรธ... แค่น้อยใจนิดนึง แต่ไม่ได้ไรแล้ว ” ป๊อบมันเลยถามเรากลับมาว่า
“ แล้วปอมีไรป่าว... โทรมาหาป๊อบซะดึกเชียว ”
“ อ๋อ.... เราจะโทรมาบอกว่าเมื่อก็เพิ่งคุยกะภีม ” เราตอบป๊อบไป
“ คุยไรบ้าง... ไหนเล่ามาดิ๊ ” มันทำเสียงซะดุเชียว เราก็เล่าที่คุยกะภีมให้ป๊อบฟังทั้งหมด จริงๆป๊อบมันก็ไม่ค่อยอยากให้เราคุยกะป๊อบหรอกมันบอกว่ากลัวถ่านไฟเก่า แต่มันก็ทนลูกอ้อนเราไม่ไหวเลยต้องยอมแต่เราแค่ต้องเล่าให้มันฟังทั้งหมดห้ามโกหก พอได้มาคบกะป๊อบเนี่ยถึงได้รู้ว่าป๊อบขี้หึงมาก ดุด้วย..... เราโดนบ่นประจำเลยแต่ป๊อบก็บอกว่าไม่รักก็คงไม่บ่นหรอก มันน่ารักขนาดนี้เราก็ต้องยอมดิ..... ทำไงได้
หลังจากคุยกันเสร็จเราก็แยกย้ายกันไปนอน
ตอนเช้าเราก็ยังลงไปข้างล่างกะป๊อบเหมือนเดิมเพราะป๊อบไม่ได้กินข้าวเช้ามา เราก็เลยจะไปนั่งเป็นเพื่อนส่วนตอนเที่ยงก็เหมือนเดิมเราก็ไปกินข้าวกะป๊อบ โดยบางวันป๊อบก็จะมารอที่หน้าห้องเราเลยก็มี หลายๆครั้งที่ภีมบังเอิญมาเห็นเราไปกะป๊อบ เราจะสังเกตเห็นสายตาที่ภีมมองกลับมา สายตานั้นเป็นเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เราก็ได้แต่หลบสายตานั้นเพื่อไม่ให้ความอ่อนไหวในใจที่มีต่อภีมมันออกมา
วันนึงหลังจากที่เรากลับเข้ามาในห้องหลังจากที่เพิ่งกินข้าวกลางวันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ภีมก็เดินมานั่งลงข้างๆเราแล้วพูดว่า
“ ปอ...เค้ายังไม่ได้เขียนเฟรนด์ชิปให้ปอเลยอ่ะ ... วันนี้สมุดเฟรนด์ชิปว่างป่าว ”
“ ว่างๆ... จะเอาไปเขียนเลยป่ะ...” เราถามภีม
“ อืมเอามาดิ...” เราก็เลยยื่นมุดเฟรนด์ชิปให้ภีม
“ ปอ.... ป๊อบมันดูหวงปอเนอะ... สงสัยมันจะรักปอมาก” มันพูดแล้วทำหน้าเศร้าๆ
“ คงงั้นมั้ง ” เราตอบกลับไปโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าภีมเลย เราทนเห็นสายตาแบบนั้นของมันไม่ได้อ่ะ
“ ดีแล้วล่ะ.... ” เสียงภีมที่มันตอบกลับก็เศร้าพอๆกับหน้ามันแหละ
“ อืม...” เราก็ยังไม่หันไปมองหน้ามันเหมือนเดิม
“ งั้นเค้ากลับโต๊ะก่อนนะ..... เขียนเสร็จแล้วจะเอามาให้ ” ภีมพูดแล้วก็เดินไปเลย
หลังจากเลิกเรียนตอนเย็นเราก็เก็บของใส่เป้กำลังจะเดินออกไปจากห้อง เพราะตอนนั้นเพื่อนส่วนใหญ่ก็ออกไปกันเกือบหมดแล้ว ภีมก็ตะโกนมาจากหลังห้องว่า
“ เดี๋ยวก่อนปอ..... ” แล้วมันก็วิ่งที่เราพร้อมด้วยเฟรนด์ชิป 4 เล่ม มันยื่นมาให้เรา เราก็เลยถามกลับไปว่า
“ อะไรเหรอ.... ให้เค้าทำไม ” ภีมมันก็ตอบมาว่า
“ของสี่คนนั้นหนะ.... ยังไงก็เคยเป็นเพื่อนกัน ปอก็เขียนให้มันหน่อยนะ” เราเลยถามว่า
“ มันจะไม่ฉีกหน้าที่ปอเขียนออกเหรอ ” น้ำเสียงเรากวนๆนิดหน่อย
“ ไม่หรอกน่า.... เอาไปเขียนเหอะ... ถือซะว่าล่ำลากันครั้งสุดท้าย ” เราก็เลยรับมาแล้วก็เดินออกมาจากห้อง แล้วเดินไปหาป๊อบที่โรงอาหาร เรากะป๊อบก็นั่งกินหนมนั่งคุยกันที่โรงอาหารได้พักนึงป๊อบก็บอกว่าวันนี้ต้องรีบกลับบ้านเพราะมีธุระเรากะป๊อบก็เลยแยกกัน เราก็เลยเดินไปนั่งเล่นที่หลังห้องประชาสัมพันธ์ของรร. ซึ่งมันก็เป็นที่ที่เพื่อนห้องเราชอบไปนั่งเล่นกัน ตอนที่เรากำลังจะเดินไปถึงตรงนั้นเราก็ได้ยินเสียงนิดพูดขึ้นมา เราก็เลยหยุดฟัง
“ พวกแกก็พูดแบบนี้ทุกทีแหละ.... เค้าว่าปอมันงี่เง้าว่ะเรื่องภีมอ่ะ ”
“ เรื่องอะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ปล่อยๆบ้างเหอะ.... ยังไงก็เป็นเพื่อนกันนะ” ต๊ะพยายามที่จะพูดไกล่เกลี่ย
“ เราว่าปอมันทำตัวเองว่ะ... ชอบคิดมาก อะไรๆมันถึงเป็นแบบนี้ไง ” นิดพูด
“ ก็ใครอ่ะ.... ที่ทำให้มันเป็นเรื่อง ” เจมส์พูด
“ นี่แกจะโทษเค้าเหรอเจมส์ ” นิดพูด
“ ก็หรือว่าไม่จริง” เจมส์พูดด้วยเสียงที่ค่อนข้างโมโห
“ พอซะทีเหอะ.... ” หน่าพูด
“ นี่ตกลงจะให้อะไรๆมันค้างคาแบบนี้เหรอ ” ภีมพูด
“ เป็นอย่างงี๊ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ปอมันก็ดูมีความสุขดีออก ” นิดพูด
“ เลิกพูดเรื่องนี้ซะทีเหอะ ” บัวพูด
“ พวกแกคิดว่ามันไม่เสียใจเหรอ ที่อะไรๆมันกลายมาเป็นแบบนี้อ่ะ ลองคิดถึงใจมันบ้างดิ ” ต๊ะพูด
“ ก็แล้วไงอ่ะ.... แกบอกว่ามันเสียใจทั้งๆที่มันจะตบฝนเนี่ยนะ...” นิดพูด
“ เค้าบอกกี่ทีแล้ว..... ว่าปอไม่ใช่คนแบบนั้น ” ภีมพูด
“ ภีมแกก็เข้าข้างปอทุกทีอ่ะ.... ชอบปอมันอ่ะดิถึงเข้าข้างกันแบบนี้อ่ะ ” นิดพูด
“ งั้นก็แล้วแต่จะคิดเหอะ ” ภีมพูดด้วยน้ำเสียงประชด
“ เค้าก็จะไม่พูดเรื่องนี้อีก.... เดี๋ยวจะทะเลาะกันป่าวๆ” ต๊ะพูด
“งั้นก็ดีแล้ว...” นิดพูด
พอมันหยุดพูดเรื่องเรากันเราก็เลยตัดสินใจขับรถกลับบ้านเลยดีกว่า.......
คืนนั้นเราก็โทรไปหาต๊ะเพื่อที่จะคุยเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้แหละ เพราะเราไม่อยากให้พวกมันมาผิดใจกันเพราะเรื่องของเราอ่ะ ต๊ะก็พูดอย่างอ่อนใจว่าอย่าไปสนใจพวกมันเลยต่อให้พวกมันพูดกระแนะกระแหนไรเรามาแต่เราไม่สนใจมันก็ไม่มีผลอะไรอยู่แล้ว และต๊ะก็ขอโทษเราเรื่องพวกนั้นด้วยที่มันไม่ยอมเข้าใจเราเสียทีเราก็เลยบอกต๊ะว่า
“ เสียแรงป่าวนะต๊ะ... ช่างพวกมันเหอะ เค้าไม่สนใจหรอก ”
“ อะไรๆมันไม่น่ามาเป็นแบบนี้เลยนะ.... เพื่อนต้องมาผิดใจกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องแท้” ต๊ะพูด
“ ถ้าความเป็นเพื่อนที่เคยมีให้กันมามันไม่สามารถทำให้มันเข้าใจเค้าได้ก็ช่างมันเหอะ” เราบอกกับต๊ะ
“ ปอ... ส่วนเรื่องภีมหนะ.... ปออย่าไปโกรธมันเลยนะ เราอยากจะบอกปอว่าภีมมันไม่เคยคิดไรกะฝนเกินกว่าความเป็นเพื่อนเลย เพียงแต่ภายนอกอ่ะมันอาจจะดูสนิทกันมากไปหน่อยก็เท่านั้นเอง ” ต๊ะพูด
“ เราก็อยากจะเชื่อนะ แต่หลายๆเหตุการณ์มันทำให้เค้าเชื่อยากอ่ะ มันเองก็ใช่ว่าจะไม่บอกเรานะว่าไม่มีอะไร แต่เค้าก็ไม่เคยเชื่อใจมันเลย ” เราพูด
“ แต่เรารู้นะว่าภีมอ่ะ.... มันแค้ปอมากๆ ตอนที่มันอยู่กะพวกเรานะมันจะคอยพูดแทนแกตลอดเลย จนไอ้พวกนั้นด่ามันประจำว่ามันอ่ะชอบเข้าข้างแก ” ต๊ะพูด
“ เค้าก็จะเชื่อนะถ้าแกบอกแบบนี้.... ” เราพูด
“ อะไรๆมันคงเหมือนเดิมไม่ได้แล้วใช่มั้ย... ทั้งเรื่องเพื่อนและเรื่องภีม” ต๊ะถาม
“ คงจะใช่อ่ะ.... ปัญหาที่มันเกิดขึ้นมันเลยเถิดมาจนไม่สามารถทำให้อะไรมันเหมือนเดิมได้แล้วแหละ กับภีมเค้ายอมรับนะว่ายังรักมันเหมือนเดิม แต่ก็คงเป็นได้แค่เพื่อนกันนั่นแหละ” เราบอกกับต๊ะ
“ ปอแกมีไรก็คุยกะเค้านะ ส่วนใครที่มันยังติดใจเรื่องนั้นอยู่แกก็อย่าเอามาเป็นอารมณ์ล่ะ ” ต๊ะพูด นี่แหละเพื่อนแท้เราเลย
“ อืม.... เราดีใจนะที่แกเข้าใจเรา” เราพูดกับต๊ะ ตอนที่พูดกะมันอ่ะเราร้องไห้เลย ก็มีมัน หน่าแล้วก็พวกผู้ชายในกลุ่มเรานี่แหละที่เข้าใจเรา พวกมันทุกคนยังคงเหมือนเดิมยังคุยเล่นยังโทรหากันปกติ ก็มีแค่สี่คนนั้นที่มันยังคาใจเรื่องเราอยู่แต่เราก็ไม่สนหรอก ปล่อยๆพวกมันไป
หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จเราก็มานั่งเขียนเฟรนด์ชิปให้พวกมันทั้งสี่คน เราก็ไม่ค่อยได้เขียนอะไรมากนักหรอกแต่ข้อความส่วนใหญ่ที่เขียนไปก็เป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจในตอนนั้น
ก่อนนอนก็ไม่วายที่จะคิดเรื่องภีม.... ที่ต๊ะพูดมันคงเป็นเรื่องจริงนั่นแหละ เพราะต๊ะไม่เคยโกหกเรา มันทำให้เราเข้าใจภีมมากขึ้นประกอบกับที่ได้คุยกะมันครั้งก่อนด้วย เราก็พอจะรู้แล้วแหละว่าภีมมันแบกรับอะไรไว้บ้าง น่าสงสารมันเหมือนกัน แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่มันต้องเลือกต้องตัดสินใจเอาเอง เพราะทุกๆคนก็ย่อมมีข้อจำกัดในการใช้ชีวิตที่ต่างกัน จนบางทีมันก็ทำให้มีปัญหากันหรือผิดใจกันบ้าง..... ก็ไอ้ข้อจำกัดเหล่านี้แหละที่มันทำให้เราไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการได้ทุกอย่าง การอยู่รวมกันในสังคมยังมีอะไรที่ต้องแคร์ต้องยอมรับอีกมาก เมื่อไหร่ที่เรายอมรับมันไม่ได้มันก็จะเจอปัญหาอย่างที่เราและภีมรวมถึงเพื่อนๆต้องเจอ
แต่ในเมื่ออะไรมันล่วงเลยมาขนาดนี้แล้วเราก็ต้องยอมรับกับเส้นทางที่เราเลือกและตั้งหน้าเดินต่อไป
####################################################################
จบอีกตอน..... ช่วงหลังๆมานี้อาจจะมีเรื่องเพื่อนเข้ามามากหน่อยนะ.... เพราะช่วงนั้นก็มีแต่เรื่องนี้แหละที่เข้ามาให้คิดอยู่ตลอด
หวังว่าคนอ่านคงเข้าใจภีมมันมากขึ้นนะ.... อย่าไปเกลียดมันเลย.... :m15:
ตอนนี้ไว้แค่นี้ก่อน.... นี่เราแว๊ปเข้ามาพิมต่อให้เดี๋ยวต้องรีบไปปั่นงานก่อน ส่งตอนเก้าโมงเช้า :m29:
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะ :bye2: :bye2:
-
:เฮ้อ: เพื่อนคนไหนยินดีที่จะคบกะเราก็คบคนนั้น มีเพื่อนเยอะแต่ไม่มีคนที่จิงใจ สุ้มีเพื่อนน้อยแต่จิงใจดีกว่านะ
ยังงัยก็สู้ๆจ้า เป็นกำลังใจให้ รออ่านต่อนะ :m4: :m4:
-
อิอิ :oni1:
-
:เฮ้อ: คนเราถ้าไม่เปิดใจซะอย่าง พูดหรือทำอะไรไป เขาก็ไม่รับรู้หรอกเนอะ :เฮ้อ:
ปล. ทำใจไม่ให้เกลียดตาภีมยาก เพราะพฤติกรรมที่ผ่านมามันฝังจายยยยย :a12:
-
เรื่องนี้โดนใจอีกแล้วครับ
รู้สึกดีจัง ที่เห็นได้ว่ายังมีเพื่อนแท้
เพื่อนที่เข้าใจเราอยู่เสมอ
:m1: :m1: :m1:
-
การสารภาพสิ่งที่เป็นจิง ไม่สามารถที่จะลบล้างความรู้สึกเก่าๆ ได้หรอก
ยิ่งเคยโกหกคำโต จนทำให้เราเสียใจมาแล้วด้วย ยิ่งทำให้การให้อภัยที่จะกลับมารักกันดั่งเดิมยาก
ถ้าภีมพูดมาสะแต่แรกมันคงไม่เป็นแบบนี้หรอก เพราะถึงอย่างไรไอ่ภีมมันก็คือผู้ชาย
ที่เห็นแก่ตัวคนหนึ่งสำหรับผม
เกลียดมัน เชียร์ป๊อบ
-
ขอบคุณมากคับ
น่าหนักใจแทนเลยแฮะ...เพื่อนๆหนอเพื่อน เฮ้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เป็นกำลังให้นะคับ
-
เรื่องเข้าใจผิดคงเป็นแผนของนังนิดแน่ น่าจับมาตบด้วยทุเรียนจริงๆ
แต่มันจะไม่เกิดขึ้นง่ายๆหรอก ถ้าทั้งสองคนเป็นคนที่กล้าสู้ความจริงอีกสักนิด
มันคงทำให้ปอกล้าเผชิญความจริงมากขึ้นและเรียนรู้โลกใบนี้
ว่ามีอะไรเราก็คุยกันตรงๆด้วยเหตุผล อย่าไปใช้อารมณ์
อย่าคิดไปเองจะดีกว่า
เรื่องมันคงชัดเจน มากกว่าที่เราไปแอบร้องไห้และคิดไปเอง
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มารอตอนต่อไปน๊า สู้ๆๆ
-
เรื่องภีม...ผมว่าก็เก็บความรู้สึกดีๆที่มีให้กันไว้ดีกว่านะครับ เพราะอะไรๆก็คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้
ส่วนเรื่องเพื่อน...เพียงแค่มีคนที่เข้าใจเราแบบต๊ะก็ไม่เป็นไรแล้วหละคับ
คนอื่นจะคิดยังไงก็อย่าไปแคร์มากเลย o13
ว่าแต่นิดนี่ทำตัวเหมือนตัวเหมือนเพื่อนนางร้ายเลยแฮะ :m29:
-
เป็นกำลังใจให้นะ
เรามีความรู้สึกว่า นิดร้ายอ่ะ :m21:
-
:pig4:
-
ดูแลคนปัจจุบันให้ดีที่สุดแล่ะดีแล้วเน๊อะ อดีตที่ผ่านไปแล้วก็แค่เก็บเปงความทรงจำ :oni3:
สรุปว่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเปงฝีมือของนิดเหรอเนี่ย :serius2: สงสัยนิดจะเชียร์ฝนให้ภีมจนออกนอกหน้ามากไปหน่อย :a6:
-
สู้ๆ นะครับ
เป็นกำลังใจให้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ออกมาสวยหรู ไม่ได้ดีไปซะหมด
แต่เชื่อว่าทุกอย่างที่ทำ นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว ยอมรับว่าปอเข้มแข็งมา ที่ผ่านเรื่องแบบนี้มาได้
เข้มแข็งต่อไปคร้าบบบ
-
ตกลงภีมไม่ใช่พระเอกของเรื่องนี้ใช่ปะ สปอยหน่อยเหอะ :m21:
-
เลวมากๆๆๆเพื่อนๆๆเลิก คบไปเลยไม่ต้องสนใจมันแล้ว
-
ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจเรานะ....
สรุปแล้วอ่ะ... เรื่องที่เข้าใจผิดทั้งหมดเป็นอย่างที่คุณ •=»‡Ke®oro‡«=• บอกนั่นแหละ
ส่วนคุณ กรีนที ที่ถามว่าภีมเป็นพระเอกเรื่องนี้ป่าว... จะตอบไงดีล่ะ.. ถ้าตอบไปมันจะทำให้เรื่องไม่น่าติดตามอ่ะป่าวหว่า..... เอาเป็นว่าใบ้ให้นิดนึงแล้วกันว่า.. จากชื่อเรื่องที่เราตั้งอ่ะว่า เรื่องของเค้ากะแก... ลองสังเกตูดูแล้วกันว่าเวลาที่เราคุยกะใครแล้วแทนกันว่า เค้า - แก คนนั้นแหละ พระเอก..ของเรื่องที่เราเล่า...
เราขอตัวไปนั่งพิมตอนใหม่ก่อนนะ... เดี๋ยวจะมาลงให้
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๓๗ ##
มาเล่าต่อ......
#####################################################################
เก็บไว้อ่านยามเธอเหงา...
ทุกคนมีทางที่จะเดิน มีภูเขาที่จะปีนป่าย
มีทะเลที่จะออกไปแล่นเรือ ไปเถอะเพื่อนรัก
ไปเพื่อสิ่งที่เธอปรารถนา และเมื่อเราพบกันอีก
เราจะเอาความสำเร็จ มาเล่าสู่กันฟัง
กับความผูกพันและความทรงจำที่มีอาจลืม......
วันแรก......
ยินดีที่ไดรู้จักเพื่อนคนใหม่.... ที่เธอมีลักษณะเป็น.... เทย เธอมีนิสัยดี น่าคบมากเป็นเพื่อนที่ดีของเพื่อนทุกๆคน หลังจากนั้นก็........................
วันต่อมา......
เธอนั้นได้แกล้งบอกเพื่อนๆว่า... “ พ่อบอกเธอว่าต้องย้ายรร. เพราะพ่อเธอจะต้องย้ายที่ทำงาน ทำให้เพื่อนๆและเราเองรู้สึกเศร้ากับการที่เธอต้องจากไปหลังจากที่คบกันไดไม่นานเท่าไหร่.... เธอจะรู้ไหมว่าเราเสียใจขนาดไหนถ้าเธอต้องจากเราไปจริงๆ ” ( แต่ไม่นานเรื่องก็กระจ่าง )
พอจำได้ว่า.......
ได้คุยโทรศัพท์กับเธอในคืนหนึ่งจำได้ว่านานมากๆเพราะเธอโทรมา (เรื่องอะไรไม่รู้) หลังจากคืนนั้นรู้สึกว่าได้เพื่อนใหม่อีกคน ซึ่งคนคนนั้นมีนิสัยดีมากๆ และหลังจากนั้นเราก็คุยโทรศัพท์ด้วยกันบ่อยๆจนบางช่วงก็คุยกันทุกวัน คุยกันบ่อยมากจนจำไม่ได้ว่าคุยเรื่องอะไรนัก (ยังไม่เอะใจ! ) แต่แล้วสุดท้าย... เราก็รักเธอคนนั้นเข้าจนได้
หลังจากนั้น.......
เราทั้งสองก็ได้สนิทกัน ในสายตาของเพื่อนๆคนอื่นเราก็คือเพื่อนกัน เราอาจจะมีอะไรลึกซึ้งแต่เราก็รู้กันอยู่แค่สองคน เราไม่เคยรังเกียจที่เธอเป็นกะเทย เราอยู่ด้วยกันมาในห้องเดียวกันร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมามากมาย ไปเที่ยวเกาะช้างด้วยกัน ทำละครด้วยกัน ทำบอร์ดด้วยกัน และใช้ชีวิตร่วมกันมาและเราจะไม่ลืม “ 20 กันยา” วันซอฟดริ้งของเรา
สุดท้ายนี้.......
คิดว่าอีกไม่กี่วันต้องจากกันแน่นอนแต่ไม่รู้ว่าจะได้ไปเจอกันอีกหรือเปล่า... แต่มันไม่ดีเลยเพราะเหลือเวลาอีกสองสัปดาห์ เราต้องจากกันไปตามทางเดินของตัวเอง แต่มิตรภาพระหว่างเราต้องคงเดิมตลอดไปตราบนานเท่านาน (สัญญาว่าจะไม่ลืมกัน)
ขออีกนิดนึง........
อยู่กันมาตั้งนานเค้าไม่รู้ว่าเรารู้จักกันหมดหรือยังแต่เค้าว่าเราอาจจะรู้จักกันไม่หมดก็ได้ แน่นอนว่าแกยังมีสิ่งที่ปิดบังเค้าและเพื่อนๆอีกหลายอย่าง แต่เค้าก็ไม่สนใจหรอกเพราะเค้ารักแกและเค้าก็จะเป็นเพื่อนที่ดีของแกเสมอ หลังจากที่เราจากกันสักวันแกก็จะลืมเค้าได้เองเพราะแกมีคนที่แกเลือกแล้ว (เวลาทุกวันจะช่วยรักษาใจเราเอง...) เค้ารู้ว่าแกรักเค้ามาก...แต่เค้าก็ทำอะไรโง่ๆที่มันทำให้แกต้องเสียใจ ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเรามันต้องเป็นแบบนี้ แต่ต่อจากนี้ไปเค้าจะเป็นเพื่อนแกตลอดไป
สุดท้ายนี้ขอให้แกประสบความสำเร็จในชีวิต มีคนรักที่เค้ารักแกและแกก็รักเค้าและขอให้คนคนนั้นไม่เห็นแก่ตัวแบบเค้า และขอให้แกได้เรียนในสิ่งที่แกชอบที่แกต้องการส่วนเค้าจะคอยเป็นกำลังใจให้แกเอง.....
ปล. เขียนไม่สวยแต่เขียนด้วยความจริงใจตั้งใจอ่านหน่อยนะ......
GOOD LUCK
ขอให้โชคดีนะ.....
ภีม....
17 ก.พ. 47
21.09
เรานั่งอ่านเฟรนด์ชิปที่ภีมเขียนให้เราซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ อ่านแล้วก็ใจหายที่จะไม่ได้เจอภีมอีก
เฟรนด์ชิปที่ภีมเขียนให้เราเป็นเฟรนด์ชิปที่มันอยู่หน้าสุดท้าย เพราะมันบอกเป็นนัยๆว่ามันอยากเป็นคนสุดท้ายของเรา.... และมันก็เขียนเฟรนด์ชิปให้เราเป็นคนสุดท้ายในห้องด้วย.....
เหลืออีกสองสัปดาห์แล้วล่ะที่เรากับเพื่อนๆจะต้องจากกันจริงๆ ช่วงนี้ก็เลยอยู่ในช่วงสอบ หลังจากเราอ่านเฟรนด์ชิปที่ภีมเขียนเสร็จแล้ว เราก็นั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบต่อ อ่านไปได้ไม่นานภีมก็โทรมาหาเรา
“ ว่าไงภีม....”
“ แกติวหนังสือให้เค้าหน่อยดิ... แบบที่เราเคยทำกันเมื่อก่อนอ่ะ” ใช่.... เมื่อก่อนถ้าเป็นช่วงสอบเราจะติวหนังสือด้วยกันตลอด
“ เอาดิ ”
หลังจากนั้นเราก็ติวหนังสือกะภีมไปเรื่อยๆจนเสร็จซึ่งตอนนั้นก็ค่อนข้างดึกมากแล้วล่ะ
“ แก... อ่านเฟรนด์ชิปที่เค้าเขียนให้รึยัง ” ภีมถามด้วยเสียงนิ่งๆ
“ อ่านแล้ว... ทำไมเหรอ ” เราถามด้วยความสงสัย
“ ป่าวๆ... แค่อยากรู้อ่ะ ” ภีมตอบ
“ แหม... วาดภาพหัวใจมาซะหลายดวงเชียวนะ.... จะบอกอะไรเป็นนัยๆป่าว ” เราแกล้งแซวมันเล่น
“ ก็อยากให้รู้ไง.... ว่ารัก ” สะอึกทันทีที่ได้ยินภีมพูดแบบนั้น.... ทำเอาเราไปไม่เป็นเลยทีนี้....
“ แล้วเฟรนด์ชิปที่เค้าให้แกเขียนอ่ะ ถึงไหนแล้วเนี่ย ” ภีมถามขึ้นมาทำลายบรรยากาศความเงียบ
“ ก็เขียนเรื่อยๆอ่ะ ยังไม่ถึงไหนเลย ” เราตอบไปตามจริง
“ ไม่ต้องรีบก็ได้นะ.... ช่วงนี้อ่านหนังสือสอบไปก่อน” ภีมพูด
หลังจากนั้นเราก็คุยกันอีกพักนึงแล้วก็แยกย้ายกันไปนอน
*******************************************************************
และแล้วการสอบปลายภาคก็ผ่านพ้นไป.... ซึ่งส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยมีใครได้อ่านหนังสือไปสอบกันสักเท่าไหร่ อย่างมากก็แค่ทวนๆกันคืนก่อนสอบทั้งนั้นแหละ เพราะการสอบที่ยิ่งใหญ่ของชีวิตรออยู่ในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้า ซึ่งก็คือการสอบเอ็นทรานซ์รอบสอง.....
วันที่สอบเสร็จกันวันสุดท้าย หลังจากที่สอบเสร็จพวกเพื่อนๆในห้องเราก็นัดกันมาเจอที่ห้องโฮมรูมเพื่อมานั่งรำลึกความหลังก่อนที่จะจากกันไปจริงๆ ทั้งถ่ายรูปนั่งเล่นนั่งคุยกันเป็นครั้งสุดท้าย.... เฮ้อออ พูดแล้วก็คิดถึงเพื่อนๆกันจัง.... ในตอนเย็นห้องเราก็นัดไปเที่ยวด้วยกันต่อ ยกโขยงกันไปทั้งห้องนั่นแหละ..... เป็นการเลี้ยงอำลา ตอนแรกที่ไปกันก็สนุกสนานเฮฮากันดีแต่พอเริ่มดึกๆหน่อย กลายเป็นว่าร้องไห้กันยกใหญ่ เป็นงานเลี้ยงที่เริ่มต้นด้วยความสนุกสนานแต่จบด้วยน้ำตาแห่งความเสียใจที่จะต้องจากกันแล้วจริงๆ
เพื่อนคนนึงในห้องก็เลยเสนอว่าจะวนไปเที่ยวเกาะกูดกันทั้งห้องเป็นการไปเที่ยวด้วยกันครั้งสุดท้าย ซึ่งเพื่อนๆส่วนใหญ่ก็เห็นด้วยว่าน่าจะไปด้วยกัน ก็เลยตกลงกันว่าจะไปกันหลังจากที่สอบเอ็นฯรอบสองเสร็จแล้ว การไปเที่ยวในครั้งนี้เรานัดไปกันทั้งห้องเว้นเพียงแต่กลุ่มเดียวเท่านั้นที่ไม่ไปกับเพื่อนในห้องก็คือ กลุ่มเก่าเรานั่นแหละ เพราะพวกมันนัดกันไปเที่ยวเกาะช้างกันอยู่แล้ว คนในกลุ่มนั้นที่จะไปกับเพื่อนในห้องด้วยก็คงมีแต่พวกผู้ชายนั่นแหละ.... เห็นมันบอกกันว่าจะเที่ยวทั้งสองทริปเลย....
******************************************************************
ตอนนี้สั้นนิดนึง.......... เอาเป็นว่าอาจจะพิมให้อ่านกันอีกตอน :m13:
เดี๋ยวมาต่อให้อีก.... ถ้าพิมเสร็จทันนะ :m23:
-
อ่านแล้วนึกถึงวันสุดท้ายของการเรียนมัธยมเลยครับ
ไปเลีี้ยงกับพวกเพื่อนๆกัน พองานเลี้ยงจบแต่ละคนนี่ต่อมน้ำตาแตกกันเลย o7
ว่าแต่กลุ่มเพื่อนเก่านี่ท่าทางจะไม่เป็นมิตรกับบุคคลในห้องเลยแฮะ :m21:
-
อยากรู้เหมือนกันว่า ภีมจะกลับมาเป็นแฟนกับปอยังไงฮิๆๆ
-
น่านจิ จะกลายเปงเรื่องของเค้ากะแกได้ยังไงเนี่ย ต้องมีจุดให้พลิกผันอีกใช่มะ อิอิ :haun5:
-
คิดถึงเพื่อน เส้า ๆๆๆ
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๓๘ ##
ต่อ..............
*********************************************************************
ในช่วงที่สอบเอ็นฯรอบสองเราก็ไม่ค่อยเครียดมากเท่าไหร่ เพราะคะแนนรอบแรกของเราก็ออกมาโอเคตามที่เราต้องการแล้ว การสอบเอ็นรอบสองเราเลยไม่ค่อยกังวล เราสอบแค่ไม่กี่วิชาซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นวิชาหลักๆที่เราต้องการจะอัพคะแนนให้เพิ่มขึ้นอีกนิดหน่อย เราก็เอาหนังสือที่เรียนพิเศษไปตอนปิดเทอมมานั่งอ่านทวนนั่นแหละ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จำได้หมดแล้ว ก็แค่นั่งจำโจทย์ทบทวนไปเรื่อยเปื่อย...
ช่วงที่ก่อนสอบเอ็นฯเราก็ไม่ค่อยได้เจอป๊อบเท่าไหร่ เพราะป๊อบค่อนข้างเครียดกับการสอบ อย่างที่เราเคยบอกว่าป๊อบมันเรียนสายศิลป์แต่ที่บ้านจะให้มันเรียนวิศวะ ป๊อบก็เลยค่อนข้างเครียด ช่วงเทอมสองที่ผ่านมาเราลืมบอกไปว่าป๊อบมันต้องเรียนพิเศษในวันเสาร์อาทิตย์ด้วยเพื่อที่จะเตรียมเอ็นฯนั่นแหละ
มีตอนช่วงก่อนที่จะสอบเอ็นฯประมาณหนึ่งอาทิตย์นั่นแหละที่เราได้อยู่กะป๊อบ เพราะเราต้องไปค้างที่บ้านป๊อบเพราะป๊อบจะให้เราติวหนังสือให้
ป๊อบมีบ้านสองหลังบ้านที่เราไปค้างเป็นบ้านที่ป๊อบอยู่กับพี่ชายมัน ซึ่งช่วงที่เราไปค้างอ่ะเป็นช่วงที่พี่ชายป๊อบไม่อยู่พอดี เพราะพี่ชายป๊อบไปเที่ยวไหนสักที่กะแฟนเค้านี่แหละ คงจะไปกันประมาณสี่ห้าวัน
“ ปอ.... ขอหนุนตักหน่อยดิ....” ป๊อบพูดเสียงอ้อนๆ
“ ไม่ต้องอู้เลย.... อ่านหนังสือต่อป่ะ” เราพูดแล้วหันมาอ่านหนังสือต่อ
“ ขอพักแป๊ปนึงนะ... เมื่อยอ่ะ ปวดตาด้วย....” ป๊อบพูดแล้วก็ลงนอนบนตักเราทันที เราก็ปล่อยตามใจป๊อบแล้วก็หันมาอ่านหนังสือต่อไป
“ มองอะไร ” หลังจากเราอ่านหนังสือไปพักนึงก็ก้มมาเห็นป๊อบที่กำลังมองเราอยู่
“ ป่าวๆ.. ไม่มีไร ” ป๊อบตอบหน้าตาเฉยแต่ก็ยังมองเราอยู่
“ มองไรเนี่ย.... รู้ม่ะปอไม่มีสามธิอ่านหนังสือนะ ” เราพูดเจือเสียงโมโหนิดๆ
“ ป๊อบแค่มองแฟนตัวเองก็ต้องโมโหด้วยเหรอ ” ป๊อบพูดแล้วทำหน้าน้อยใจ
“ เปล่าซะหน่อย.... ก็แค่ทำให้เค้าไม่มีสมาธิ ” เราพูดง้อมันแหละ
“ งั้นพักแปปนึงนะ ” ป๊อบพูด เราก็เลยลงสายตาจากหนังสือแล้วลงนอนข้างๆป๊อบ
“ ขอกอดหน่อย ” ป๊อบพูดแล้วก็เข้ามากอดเราแล้วดึงตัวเราเข้าไปหา
“ ขอหอมหน่อย ” ป๊อบพูดแล้วก็หอมแก้มเราทั้งสองข้าง
“ ขอจูบหน่อย ” คราวนี้เรากำลังจะเอ่ยปากห้ามแต่ก็ไม่ทันอยู่ดี เพราะป๊อบมันไวมาก มันไม่ปล่อยให้เราพูดมันก็ใช้ปากมันจ้วงปากเราไปแล้ว เราก็เคลิ้มเลยนะสิ จากจูบที่ตอนแรกจูบอยู่ที่ปากสักพักก็เริ่มลงมาเรื่อยๆที่ซอกคอ เรามาได้สติอีกทีก็ตอนที่เสื้อผ้าเราถูกถอดออกไปแล้ว ส่วนป๊อบหนะไม่ใส่ไรเลย พอสติกลับมาเราก็เกิดความรู้สึกกล้าๆกลัวๆหากต้องมีไรมากกว่านี้ เราเลยบอกให้ป๊อบหยุด ป๊อบเลยพูดว่า
“ ขอเถอะนะ..” ยังจะมาทำหน้าตาน่าสงสารอีก
“ ไม่เอาอ่ะ.... วันนี้ขอเยอะแล้วอ่ะ...” เราพูดๆปัดไปก่อน เรายังไม่พร้อมที่จะ.............. กลัวเจ็บอ่ะ
“ นะ... นะ.... นะ...” ป๊อบยังคงอ้อนไม่เลิก
“ ไม่เอาอ่ะ.... เค้ากลัวเจ็บ” ลองพูดไปตามความจริงเผื่อป๊อบจะฟัง
“ น่านะ..... ไม่เจ็บหรอก เดี๋ยวป๊อบทำเบาๆ นะ.. นะ...” ป๊อบพูด
“ ไม่เอาอ่ะ... เอาไว้ก่อนนะ ปอพร้อมแล้วจะบอก ” เราพูด
“ งั้นปอทำให้ป๊อบหน่อยนะ...... มันมีอารมไปแล้วอ่ะ.....”
นะ......................... จินกันเองแล้วกัน เราไม่ไหวจะเล่าฉากแบบนี้อ่ะ
แต่ก็ไม่ได้มีไรมากหรอกนะ..................
ไม่ถึงขนาดนั้น......
อย่างที่บอก............... กลัวเจ็บอ่ะ
แต่อย่าจินกันไปเยอะแยะนะ...... มันไม่ได้มีไรมาก
*********************************************************************
ตื่นมาตอนเช้าก็อาบน้ำแล้วออกไปกินข้าวกัน....... แต่พอดีแม่ป๊อบโทรมาว่าให้ป๊อบเข้าไปหาที่บ้าน ตอนแรกป๊อบก็จะลากเราไปด้วยพราะมันบอกว่าจะเอาลูกสะใภ้ไปอวดแม่ แต่เราห้ามไว้ก่อนถ้าพาเราไปเดี๋ยวเราจะไปทำให้เค้าบ้านแตกกันป่าวๆ ป๊อบก็เลยมาส่งเราไว้ที่บ้านป๊อบ เราก็กลับมาอ่านหนังสือต่อ อ่านไปได้สักพักภีมก็โทรมาคุยด้วยเราก็เลยคุยกะภีมไปพักใหญ่...... คุยเสร็จก็พาลไปนึกถึงเรื่องเก่าๆอีกจนได้ เราเลยเอารูปของภีมที่เก็บไว้ในกระเป๋าตังมาดู ซึ่งก็มีอยู่หลายรูปเลย เราก็เลยนึกอยากจะทำไรเซอร์ไพร์สภีมซะหน่อย เดี๋ยวต้องไปค้นรูปภีมที่บ้าน จำได้ว่าเราเก็บไว้เยอะมาก
จากนั้นเราก็นอนเล่นคิดไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนเตียงนั่นแหละ.... จนหลับไป
มารู้สึกตัวอีกที่ก็รู้สึกว่ามีคนมานอนทับเราอยู่ ไอ้คนนั้นมันกำลังจูบเราอยู่ด้วย..... แล้วมันก็กำลังจะ..........
“ เฮ้ย.... ป๊อบ ตกใจหมดเลยอ่ะ ” เราพูดแล้วเอามือผลักป๊อบออก
“ ทำไมต้องตกใจขนาดนี้ด้วยอ่ะ ” ป๊อบพูดงอนๆ
“ ก็จู่ๆมีคนมาทำแบบนี้เป็นใครก็ต้องตกใจดิ...” เราพูด
“..................................................” ป๊อบเงียบ....
“ งอนเหรอ......” เราพูดแล้วก็หอมแก้มป๊อบทีนึง
“.................................................” ป๊อบยังนั่งหน้าบึ้งอยู่
“ อ่านหนังสือกันดีกว่า.........” เราจุ๊บที่ปากป๊อบทีนึงแล้วก็ดึงมีป๊อบให้ลุกขึ้นไปอ่านหนังสือ ป๊อบมันก็ยิ้มแล้วก็ลุกขึ้นตามเรามาแต่โดยดี...................
###################################################################
ลงให้แค่นี้ก่อน.... :m23:
เดี่ยวต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวออกไปข้างนอกแล้ว....... :m29:
ถ้ากลับไม่ดึกมากคงมาต่อให้อีกตอนนึงนะ.... :m13:
ไปแล้ว :bye2:
-
ป็อปเริ่มรุกคืบหน้า :oni2: :oni2: :oni2:
-
มาจิ้นเรื่องปอกับป๊อบต่อ อิอิ :m25:
-
ป๊อบก็นะ :m21:
-
:o8:
ป๊อปสุดๆ
-
ทำไม ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อีกนิดเดียวก็โดนแล้วไอ่เสือป๊อบ จะปล่อยไว้ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชิ
จินเองดีกว่า :m25:
-
เหมือน ปอ จะยังไม่อยากมีไรกะป็อบ เพราะภีมป่าวหว่า :m21: :m21: รออ่านต่อนะ
-
:m25: :m25:
( เรียก ป๊อป ว่า "แก" ไม่ได้หรอ :m23: )
-
เหอ ๆ ให้จิ้นเองก็จิ้นซะ 55
เสียดายจริง ๆ
-
เริ่มมีความรู้สึกว่า
เด๋วป็อบก็ต้อง...
..จาก..ปอ ไปอีกคนอ่ะ
:pig4:
-
ปอเกือบ....ไปแล้ว555
-
แม้จะรู้ว่าป๊อบไม่ใช่ "แก" ของปอ แต่ก็ยังอยากเชียร์ป๊อบอ่ะ น่ารักดี :m1: :m1: :m1:
-
เหมือนมันจะสุข
แต่ทำไมมันสุข
แล้วเศร้าๆ ทั้งเหงาๆ อีกตะหาก
:m15:
-
จะเศร้าไปถึงไหน เห็นใจปอ เห็นใจ ป๊อบ เห็นใจภีม ( แต่แอบเกลียดนิดนึง )
-
รออ่านต่อไป
-
มาตอบรีกันหน่อย...... :m4:
เหอๆ... อย่าเพิ่งจินกันไปเยอะนะ.... มันไม่ได้มีไรมากหรอก... แค่นิดๆหน่อยๆเอง :m13:
อ่านเม้นแล้วมีแต่คนเชียร์ป็อบอ่ะ... แถมเชียร์ให้เราเสร็จป็อบด้วยป่าวหว่า.... :m29:
ส่วนเหตุผลที่เรายังไม่มีไรกะป็อบในตอนนั้น ส่วนหนึ่งก็มาจากว่ายังลืมภีมไม่ได้ด้วยนั่นแหละอย่างที่คุณPoes สันนิษฐาน
ที่บอกว่าอยากให้เรียกป็อบว่าแกไม่ได้เหรอนะ.... อันนี้ต้องติดตามกันดูว่าทำไมเราถึงเรียกป็อบแบบนั้นไม่ได้
ส่วนคุณ SoN ที่บอกว่ารู้สึกว่าเดี๋ยวป็อบจะต้องจากเราไปอีกคนนึงหนะ... อันนี้ต้องรออ่านกันดูนะว่าจะเป็นแบบนั้นจริงป่าว...
คุณ Just let it be กับ คุณhappy_icekung69 ที่รู้สึกว่ามันเศร้าอ่ะ... มันก็ไม่แปลกหรอกนะ เพราะชีวิตจริงของคนเราอ่ะมันไม่ได้สวยงามเหมือนในนิยาย ที่อยากจะให้ใครสมหวังดังใจยังไงก็ได้... คงต้องรอดูกันต่อไปนะว่าทุกอย่างมันจะดำเนินไปยังไงและสุดท้ายมันจะลงเอยแบบไหน... แต่ในทุกๆอย่างที่มันเกิดขึ้นมันมีเหตุผลของตัวมันเองอยู่เสมอ...
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้กันนะ... :m1:
ขอพิมตอนใหม่ก่อน... :m23:
-
เข้ามารอตอนต่อปายยยยยยยจ้า :mc3:
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๓๙ ##
เมื่อคืนหนักเลย..... ว่าจะมาต่อให้แต่พอดีไปนอนหอเพื่อน.... ต้องไปเคลียร์เรื่องบทละครทั้งคืนเลย :m29:
เลยไม่ได้มาต่อเรื่องให้ตามที่บอกไว้............ :m23:
มาอ่านกันเลยเน้อ............................................ :m1:
#####################################################################
“ ปอ.... ป็อบเมื่อยอ่ะ....” ป็อบหันมาพูดกับเราที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
“ แล้วไงอ่า... ” แล้วถามกลับไป
“ นวดให้หน่อยดิ.... นะ..นะ..” ป็อบพูดหน้าอ้อนๆ
“ ไหนเมื่อยตรงไหน..... ” เราพูดแล้วเดินไปที่ป็อบที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโต๊ะทำงาน
“ ตรงนี้อ่ะ...” ป็อบพูดแล้วเอามือจับที่ตรงต้นคอของตัวเอง
“ ตรงนี้เหอ.... ปอบีบโดนรึป่าว” เราบีบๆนวดๆตรงจุดที่ป็อบบอก แล้วก็ถามป็อบไปด้วย
“ ปอ... อธิบายตรงนี้ให้ป็อบฟังหน่อยดิ.... ป็อบงงอ่ะ..” ป็อบพูดหลังจากที่เรานวดให้ป็อบได้สักพักนึง
“ ไหน....” เราชะโงกหน้ามองไปที่หนังสือที่ป็อบอ่านอยู่
“ นี่อ่ะ...ข้อนี้ ” ป็อบพูดแล้วชี้ไปตรงข้อที่ตัวเองสงสัย
“ อ๋อ....คือว่า..............................................................” เราอธิบายให้ป็อบฟังอย่างละเอียดเพื่อที่มันจะได้เข้าใจ
“ ยังงงอยู่อ่ะ.... ปอทำให้ป็อบดูหน่อยดิ ” ป็อบพูดทำหน้างงๆ
“ อ่ะ.... เดี๋ยวทำให้ดู .....” เราพูดแล้วเดินไปยืนข้างๆป็อบเพื่อจะทำโจทย์ให้ป็อบดู
“ ป็อบเห็นไม่ถนัดอ่ะ.... ปอมานั่งตักป็อบม่ะ ” ป็อบพูดด้วยหน้าเฉยๆ แต่เราก็อดกังวลไม่ได้ว่าป็อบมันจะแกล้งอะไรเรารึป่าว... ตั้งแต่มาค้างกะป็อบนี่...ป็อบยิ่งไว้ใจไม่ค่อยจะได้อยู่ด้วย เราก็เลยมองหน้าหยั่งเชิงว่า... ป็อบคิดจะแกล้งเรารึป่าว....
“ ไมมองป็อบแบบนั้นอ่ะ...” ป็อบถามด้วยหน้านิ่งๆ งงๆ
“ ป่าวๆ” เราเห็นป็อบดูไม่มีอะไร เราก็เลยนั่งตักป็อบเพื่อที่จะอธิบายให้ป็อบฟัง
“ ตัวปอหอมจัง.....” ทันทีที่เราลงนั่งป็อบก็เอามือมากอดเอวเรา.... หอมแก้มเราทีนึง แล้วก็เอาหน้ามาซุกที่ซอกคอเรา ทำเอาเราขนลุกเลย.... พร้อมกับความคิดในใจที่รู้สึกว่าหลงกลมันอีกแล้ว
“ อย่าเล่นดิ.... จะฟังมั้ยเนี่ย ” เราพูดเสียงงอนๆ
“ ค๊าบบบ... ฟังค๊าบ.. แต่ขอกอดหน่อยนะ.....” เราก็ปล่อยตามเลย... แล้วเราก็อธิบายให้ป็อบฟังต่อ.....
หลังจากนั้นที่เราอธิบายให้ป็อบฟังจนป็อบเข้าใจแล้ว เราก็ไปอ่านหนังสือของเราต่อแต่กว่าจะอธิบายจนเข้าใจเราก็โดนหอมแก้มไปซะหลายรอบ.... เฮ้ออออ......
“ ป็อบ..... ปอง่วงแล้วอ่ะ ปอนอนก่อนนะ ” เราพูดกะป็อบเพราะตอนนั้นรู้สึกง่วงมาก เวลาตอนนั้นก็ประมาณตีสี่ตีห้าได้แล้ว
“ รอป็อบด้วยดิ... ป็อบก็จะนอนแล้วเหมือนกัน” ป็อบพูดแล้วก็เก็บหนังสือ จากนั้นป็อบก็เดินไปปิดไฟแล้วลงนอนที่ข้างๆเรา
“ มาให้กอดหน่อยดิ.... แอร์มันหนาวอ่ะ ” ป็อบพูดแล้วเอาแขนมากอดเราไว้
“ แอร์มันหนาวก็ปิดดิ ” เราพูดเสียงเรียบเพราะยังไม่ค่อยไว้ใจป็อบเท่าไหร่....
“ ไม่เอา... ถ้าไม่หนาวก็ไม่ได้กอดปอดิ...” ป็อบพดแล้วก็ดึงเราเข้าไปกอดจนหลังเราพิงกับอกของป็อบ (อุ่นดีจัง)ความรู้สึกในใจเราก็ชอบแหละนะที่ป็อบทำแบบนี้ เพียงแต่เรายังไม่พร้อมที่จะมีไรกะป็อบก็เท่านั้นเอง
“ ปอ... ถ้าเราเอ็นฯติดคนละที่อ่ะ... ปอจะกลัวป็อบไปมีคนอื่นมั้ย” ป๊อบหอมแก้มเราแล้วก็พูดขึ้นมา
“ ก็คงกลัวมั้ง... ถ้าต้องอยู่ไกลกัน ป็อบอาจจะมีคนอื่นที่เค้าดีกว่าปอก็ได้” เราพูดไปตามที่รู้สึก
“ แต่ป็อบรักปอนะ.... ป็อบไม่มีทางจะคนอื่นหรอก ” ป็อบพูดแล้วกอดเราแน่นขึ้น
“ ป็อบอย่าพูดแบบนี้เลย.... อะไรๆมันก็ไม่แน่นอนหรอก ” เราไม่อยากให้ใครมาให้คำมั่นสัญญากับเรา เพราะจากตอนเรื่องภีม ภีมก็เคยพูดอะไรทำนองนี้ แล้วภีมก็ทำไม่ได้ เราไม่ได้กลัวว่าใครจะผิดสัญญากับเราหรอกนะเพียงแต่ว่าถ้าอะไรที่มันเป็นคำมั่นสัญญาแล้วเมื่อใดที่มันเป็นแบบนั้นไม่ได้อีกอ่ะ เราจะเสียมากเพราะมันเป็นสิ่งที่เคยสัญญากันไว้ ดังนั้นเราไม่อยากให้ใครมาสัญญาอย่างงั้นอย่างงี๊กับเรา เพราะถ้ามันเป็นไปไม่ได้เราก็จะไม่เสียใจมากเท่ากับการที่เรื่องนั้นเป็นเรื่องที่สัญญากันไว้
“ ทำไมปอพูดแบบนั้นล่ะ.... ปอไม่รักป็อบเหรอ ” ป็อบถามเสียงงอนๆ
“ รักสิ... แต่ปอแค่คิดว่าต่อไปอะไรมันอาจจะไม่เป็นแบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ได้ ” เราพูด
“ ไม่รู้อ่ะ... แต่สำหรับป็อบตอนนี้ป็อบมีความสุขดีมีปออยู่ข้างๆ ป็อบก็พอใจแล้ว” ป็อบพูด
“ นอนเหอะนะ..... ” ป็อบพูดแล้วก็หอมแก้มเรา (วันนี้นี่หอมกันหลายรอบเนอะ....)
เราก็อดคิดไม่ได้นะ.... ว่าถ้าหากเรากับป็อบไม่ได้เรียนที่เดียวจะเป็นยังไง แต่ท้ายที่สุดมันก็เป็นเรื่องอนาคต... เอาไว้ว่ากันอีกทีดีกว่า.....
#####################################################################
แค่นี้ก่อน..... :m23:
เดี๋ยวพิมให้อีกตอนนึง........................ ขอไปกินข้าวก่อน :m29:
-
นั่นซิอะไรไม่แน่ไม่นอนอะ
-
ใดใดในโลกล้วนอนิจจัง อย่าไปยึดมั่นถือมั่นว่าเค้าต้องเปงอย่างโน้นอย่างนี้เลยใช่ป่ะ :m18:
-
ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน :เฮ้อ:
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๔o ##
กินข้าวเสร็จแล้ว..... :m23:
อ่ะ..ต่อๆ........................ :m4: :m4: :m4:
*********************************************************************
ช่วงอาทิตย์ที่มีการสอบเอ็นฯนั้นเราไม่ค่อยได้เจอกะป๊อบเท่าไหร่ เพราะสอบคนละห้องกัน ส่วนใหญ่ก็จะคุยโทรศัพท์กันมากกว่า
เหตุการณ์ที่เราจะเล่านี้มันเกิดขึ้นในวันสุดท้ายที่มีการสอบเอ็นทรานซ์ หลังที่สอบวิชาสุดท้ายเสร็จเราก็เดินออกมาจากห้องสอบเพื่อที่จะเดินลงไปนั่งเล่นกะเพื่อนๆและก็นัดคุยกันเรื่องที่จะไปเที่ยวกันพรุ่งนี้ด้วย (ที่จะไปเกาะช้างกันไง.. ไปกันทั้งห้องเลย จำได้กันป่าว..... ) แต่ตอนที่เรากำลังเดินลงบันไดเราก้ได้ยินเสียงต๊ะตะโกนเรียกเรา
“ ปอ ๆ เดี๋ยวก่อน.....” เราก็เลยหยุดยืนรอต๊ะ ต๊ะวิ่งมาหาเราพร้อมกับหน่า...
“ เดี๋ยวปอจะรีบไปไหนรึป่าว...” ต๊ะถามเรา
“ ก็ว่าจะลงไปคุยกะพวกนั้นอ่ะ... เรื่องที่จะไปเกาะช้างกันพรุ่งนี้ ทำไมเหรอวพกแกมีไรป่าว...” เราพูด
“ เราไปหาที่คุยกันเหอะนะ...” หน่าพูด ท่าทางต๊ะกะหน่าดูรู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างเราก็เลยตอบตกลงไป
“ เออ...ตกลงมีไรกันเหรอ ” เราถามหลังจากหาที่นั่งคุยกันได้แล้ว
“ คือว่างี๊นะปอ หลังจากวันนี้ไปเราไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกรึป่าว..... เค้าก็เลยคิดว่า....” หน่าหยุดพูดไปเฉยๆ ท่าทางหน่ากังวลกับสิ่งที่จะพูดออกมา
“ เราคิดว่าปอกะพวกนั้นน่าจะปรับความเข้าใจกันหนะ ....” ต๊ะพูดขึ้นมาแทนหน่า
“ เราว่าอย่าเลย.... ไหนๆเรื่องมันก็เลยเถิดมาขนาดนี้แล้ว อย่าไปขุดคุ้ยอะไรกินมาพูดอีกเลยนะ ” เราพูดไปตามที่เรารู้สึก ในช่วงที่เรากำลังพูดไอ้โอ๊ต เจมส์ และภีมก็เดินเข้ามา
“ เมิงก็คิดแต่แบบนี้แหละ ยังไงก็เพื่อนกันนะเว้ย ” ไอ้โอ๊ตพูด
“ ก็แล้วสิ่งที่พวกมันทำมันเห็นว่ากูเป็นเพื่อนรึป่าวล่ะ...” เราพูดออกไปด้วยความโมโห
“ ใจเย็นๆก่อนน่าปอ...” เจมส์พูดแล้วเอามือมาแตะที่ไหล่เรา
“ ปอ... แกรู้มั้ยเวลาที่พวกเรานัดไปไหนกันแล้วมันไม่มีแกหนะ... พวกเค้ารู้สึกว่ากลุ่มเรามันขาดอะไรไป เราอยากให้ทุกอย่างมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ...” หน่าพูด
“ นะปอ.... พวกเราอ่ะคบกันมาตั้งสามปี เราผ่านอะไรด้วยกันมาตั้งเยอะ... แกไปปรับความเข้าใจกะพวกมันเหอะนะ” ภีมพูด
“ เพื่ออะไรอ่ะ ” เราพูด
“ ก็เพื่อคำว่าเพื่อนไง.... ต่อให้อะไรมันไม่กลับมาเหมือนเดิม แต่ก็ขอให้ได้ปรับความเข้าใจกันสักครั้งนะ ” ต๊ะพูด
“ กลุ่มเรายังต้องมีปอนะ... เพราะเราคือเพื่อนกัน ” เจมส์พูด
“ เมิงไม่ต้องเรื่องมาก... เดี๋ยวกูโทรให้พวกนั้นมาที่นี่เลยแล้วกัน” แล้วไอ้โอ๊ตก็โทรให้พวกนั้นมาทันที ตอนที่เรากำลังจะอ้าปากห้ามไอ้โอ๊ตภีมก็พูดขึ้นมาขัดทันทีว่า
“ อย่าหนีอีกเลยนะปอ.......” เราก็เลยต้องจำยอมนั่งอยู่แบบนั้น
“ ยังไงก็ถือซะว่าเคลีย์ๆกันให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่ะนะ อย่าปล่อยให้มันค้างคาแบบนี้เลย..” ภีมพูด
ไหนๆพวกนี้ก็อุตส่าลงทุนมาเกลี้ยกล่อมเราขนาดนี้แล้ว เราก็เลยตัดสินใจที่จะเคลียร์กะพวกสี่คนนั้นให้เรื่องมันจบๆเสียที
สักพักนึงพวกสี่คนนั้นก็มา..... ต๊ะก็พูดขึ้นว่า
“ นิด... ไหนแกเล่าเรื่องวันนั้นดิ๊ ว่าทำไมถึงไม่ชวนปอไปลอยกระทงด้วยกัน ”
“ เรายอมรับนะว่าวันนั้นเราตั้งใจที่จะไม่โทรไปปอ เพราะเราคิดว่ายังไงปอก็ต้องไปเที่ยวกะพวกของปออยู่แล้ว แล้วอีกอย่างเราก็แค่อยากให้ฝนกะภีมได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน ถ้าปอมาเห็นเดี๋ยวก็ต้องคิดมากอีก” นิดพูด ซึ่งเราฟังแล้วก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่
“ แล้วแกก็เลยไม่ชวนปองั้นเหรอ ” ไอ้โอ๊ตพูด
“ อืม....” นิดตอบด้วยน่าตาเฉยเมย เหมือนตัวเองไม่ได้ทำไรผิด
“ ไอ้ภีมเมิงชอบฝนรึป่าว ” ไอ้โอ๊ตหันไปถามภีม
“ ป่าว... กูไม่ได้ชอบ... กูกะฝน เป็นแค่เพื่อนกันธรรมดา ” ภีมพูดด้วยเสียงหนักแน่น
“ โห... พูดมาได้ว่าไม่ชอบ แต่แกแสดงออกกะฝนแบบนั้นอ่ะนะ ” นิดพูดเจียอารมโมโห
“ เรายอมรับนะว่าบางอย่างที่เราทำกะฝนอาจจะทำให้คนอื่นมองว่า.... เราชอบฝน แต่จริงๆแล้วไม่เคยคิดอะไรเกินเลย เราอาจจะสนิทกะฝนมากเกินไปจนบางทีทำอะไรที่มันไม่เหมาะ เราผิดด้วยแหละเรื่องเนี๊ยะ.....” ภีมพูด
“ แล้วมาพูดตอนนี้เนี่ยนะ...” บัวพูดขึ้นบ้าง
“ ฝน... แกชอบภีมรึป่าว ” ฝนเงียบไปไม่ยอมตอบ
“ ฝนเมิงมีไรก็พูดไปดิ ” นิดพูด
“ ไม่ได้ชอบ” ฝนพูดไม่เต็มเสียงนัก มันทำให้คนฟังรู้ว่าฝนกำลังมาแน่ใจกับสิ่งที่ตอบ
“ แกชอบภีมไม่ใช่เหรอ” บัวพูด
“ ป่าว...ไม่ได้ชอบ” ฝนพูดมาด้วยเสียงจริงจัง
“ งั้นเรื่องนี้ก็เกิดจากความเข้าใจผิดทั้งหมด.....” ต๊ะกำลังพูดไกล่เกลี่ย แต่นิดก็พูดแทรกขึ้นมาว่า
“ ต๊ะ... เรามีเรื่องที่ข้องใจอยากจะถาม”
“ มีไรอ่ะ..” ต๊ะพูด
“ เราไม่เข้าใจว่าทำไมปอต้องเอาเรื่องที่เรามีปัญหากันไปบอกคนอื่นด้วย จริงๆมันเป็นเรื่องวงในไม่น่าจะเอาไม่พูดให้คนอื่นฟัง ” นิดพูดด้วงเสียงถากถางเรามากๆ
“ ว่าไงปอ ” ต๊ะถามเรา
“ ถ้าคนอื่นที่แกว่าหมายถึงเพื่อนในห้องละก็.... เค้าไม่เคยพูดให้ใครฟัง” เราพูด
“ แล้วคนอื่นมันจะรู้กันได้ไงในเมื่อแกไม่ได้พูด เพราะพวกเค้าก็ไม่เคยพูดอยู่แล้ว ” นิดพูด
“ เราไม่รู้.... แต่จะบอกว่าเราไม่ได้พูดให้เพื่อนในห้องคนไหนฟังเลย แต่เรายอมรับว่าเราเคยเอาไปพูดให้โบ้ทฟัง เพราะโบ้ทมาถามเรา แล้วเรากะโบ้ทก็สนิทกัน” คนอ่านงงป่าวว่าโบ้ทไหน.... โบ้ทที่เป้ฯคณะกรรมการนร.ด้วยกันอ่ะ แต่มันอยู่ห้องอื่น
“ เห็นม่ะ..... มันสมควรเลยที่จะเอาไปพูด แกเอาไปพูดแบบนั้นคนอื่นฟังก็ได้พาลกันเกลียดพวกเรากันหมดดิ” นิดหันไปพูดกับคนอื่นๆ
“ แล้วเรื่องที่แกจะตบฝนล่ะ แกคิดจะทำแบบนั้นได้ไง ” บัวพูด
“ เราเบื่อจะคุยเรื่องนี้แล้วอ่ะ.... ไปก่อนนะ” เรารู้สึกว่าการมาเคลียร์ที่ตั้งใจไว้มันไม่ใช่อย่างที่เราคิด มันเหมือนเป็นการมานั่งว่านั่งด่านั่งจับผิดกันมากกว่าว่าตกลงใครทำผิดมากกว่ากัน ซึ่งเรารู้สึกว่ามันเปล่าประโยชน์ถ้าต้องคุยกะมันสี่คน เพราะต่อให้เราพูดอะไรออกไปมันก็ไม่คิดจะรับฟัง แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรยังไงในความเป็นเพื่อนเราก็ไม่มีเหลือให้มันสี่คนนั้นอยู่แล้ว
“ เดี๋ยวสิปอ.... แกต้องพูดนะ อย่าหนีแบบนี้ดิ” ภีมเดินมาดึงเราไว้
“ แหมภีม.... เข้าข้างมันตลอดเลยนะ ” นิดพูด
“ พอเหอะภีม..... เพื่อนที่รู้จักกันมาสามปีหนะมันก็น่าจะเพียงพอที่จะทำให้รู้ว่าใครเป็นยังไง นิสัยแบบไหน แต่นี่สิ่งที่มันถามทำให้เค้ารู้สึกว่ามันไม่ได้รู้จักเค้าเลย แล้วอย่างงี๊จะพูดให้เปลืองน้ำลายทำไม ปล่าวประโยชน์” เราพูดแล้วกำลังจะเดินออกจากตรงนั้น
“ โดนพูดแทงใจดำนะสิ ถึงต้องเดินหนี” นิดพูด เราไม่สนใจแล้วไม่ว่ามันจะพูดอะไรเราจะเดินออกมาจากตรงนั้นแต่ภีมก็ดึงเราไว้อีก
“ เงียบก่อนนิด... ตกลงว่ายังไงก็คุยกันไม่รู้เรื่องใช่มั้ย” ต๊ะพูด
“ เราว่านะ...ที่ปอยอมมาคุยกะพวกเราเนี่ย มันแปลกๆนะ แกไม่คิดกันบ้างเหรอว่าทำไมเพิ่งมาคุย ที่เมื่อก่อนพวกเราตามง้อตามคุยปอก็ไม่ยอมมา เราว่าจริงๆคงไม่ได้ตั้งใจจะมาเคลียร์หรอก เค้าว่ามันคงอยากจะไปเที่ยวกะพวกเรามากกว่า... เพราะมันคงหวังอยากจะไปกับภีมอ่ะ มันยอมมาเคลียร์ ” นิดพูด ตอนที่เราได้ยินมันพูดประโยคนี้อ่ะตอนนั้นรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลเลยอ่ะ มันเป็นความรู้สึกน้อยใจอ่ะว่าเพื่อนที่รู้จักกันมามันรู้จักเราได้แค่นี้เหรอ.... พร้อมกับความโมโหด้วย ตอนนั้นพยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ เพราะคิดว่ามันไม่มีค่าพอที่เราจะเสียน้ำตาให้คนแบบมันอ่ะ
“ เราว่าคงไม่ใช่แบบนั้นว่ะนิด ” เจมส์พูด
“ แต่ขอโทษนะ... เราคิดแบบนั้นไปแล้วว่ะ”
“ เออ... ยังไงก็คงคุยกันไม่รู้เรื่อง เพราะเรายังไม่เข้าใจในสิ่งที่ปอทำหลายๆอย่าง” นิดพูด
“ เราด้วย... ถ้าเป็นแบบนี้เราก็คงจะกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมกะมันไม่ได้หรอก ” บัวพูด
“ แต่เราเข้าใจปอนะ... เราขอโทษปอด้วยที่ทำให้ปัญหามันเกิดขึ้นมา ” ฝนพูดด้วยหน้าเศร้าๆ
“ ไม่เป็นไรหรอกฝน เราดีใจนะที่แกเข้าใจเรา ” เรายิ้มแล้วพูดกะฝน อย่างน้อยถึงเราจะเคยไม่ชอบมัน แต่ในตอนนี้มันเป็นคนที่เข้าใจเรา ยอมฟังเรา.... เราก็จะถือว่ามันเป็นเพื่อนเรา เพื่อนอาจจะคิดว่ามันง่ายไปมั้ยที่เรารู้สึกดีกะฝน แต่ในสภาวะตอนนั้นที่อีกสามอีกคนไม่เข้าใจและไม่เชื่อในสิ่งที่เราพูด
นิด..... ปฏิเสธทุกอย่างที่เรากำลังอธิบาย
บัว.... ยังสงสัยเรื่องที่เราจะตบฝน
ชาติ....... ไม่พูดอะไรออกมาเลย
และที่เราเสียใจคือ บัวกะชาติเป็นคนที่เราค่อนข้างสนิทมากกว่าคนอื่นในกลุ่มอย่างที่เราเคยเล่าให้ฟัง แต่ ณ ตอนนั้นมันสองคนควรจะเข้าใจเรามากกกว่าใคร แต่มันกลับไม่ใช่เลยคนที่เข้าใจเราคือ ... ฝน
“ โอเคแล้วนะต๊ะ... เราว่าแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ เราขอตัวนะ ” เราพูดแล้วก็เดินออกจากตรงนั้นมาด้วยอารมณ์โหวงๆอย่างบอกไม่ถูก..............
*********************************************************************
พอกลับมาถึงบ้านหลังจากอาบน้ำกินข้าวเสร็จเรียบร้อย เราก็จัดเตรียมของที่จะไปเที่ยวในวันพรุ่งนี้แล้วก็มีคนโทรมาหาเรา ซึ่งก็คือภีม
“ เออ... ว่าไงภีม” เราถาม
“ ทำไรอยู่ ” ภีมถามเรา
“ เตรียมของอยู่อ่ะ... แล้วภีมจะไม่เปลี่ยนใจไปเที่ยวกะพวกเค้าเหรอ” เราถาม
“ คงไม่อ่ะ... ปัญหาเยอะกันเหลือเกิน เค้าเลยตั้งใจว่าจะไม่ไปเที่ยวกะใครเลย ดีที่สุด เพราะเดี๋ยวไปกับคนนั้นไม่ไปกับคนนี้ เดี๋ยวก็จะมามีปัญหากันอีก” ภีมพูด
“ เสียดายจัง... ไปเที่ยวกันครั้งสุดท้ายก็ดันไม่ได้ไปด้วยกันอีก แต่ก็เอาเหอะ... เค้าเข้าใจ” เราพูด
“ ปอเรื่องวันนี้อ่ะ... เครียดป่าว” ภีมถามด้วยความเป็นห่วง
“ ก็มีบ้างนะ... เค้าแค่รู้สึกว่าเพื่อนที่คบกันมาสามปีอ่ะ.... รู้จักกันแค่นี้เหรอ... ก็เท่านั้นเอง” เราพูด
“ โดยเฉพาะบัวกะชาติใช่ป่ะ ” ภีมพูด
“ ใช่... คงเพราะเค้าสนิทกับมันมากอ่ะ... แล้วเค้าก็แคร์มันสองคนมากก็เลยเสียใจ” เราพูด (จะร้องไห้แฮะ...เมื่อนึกถึงเวลาเก่าๆ)
“ อย่าคิดมากเลยนะแก.... เค้าว่าอีกไม่นานมันก็คงจะคิดได้แหละ...” ภีมพูด
“ ช่างพวกเถอะ... เมื่อตอนเย็น ต๊ะกะหน่าก็โทรมาคุยกะเค้า เจมส์ก็ด้วย คุยกะพวกมันแล้วก็สบายใจดี” เราพูด
“ ปอเข้าใจเค้าเรื่องฝนแล้วใช่มั้ย...” ภีมพูด
“ อืม.... ” เราพูด
“ เค้าอยากให้ปอรู้ว่าเค้าอาจจะทำให่ปอเสียใจแต่เค้าไม่เคยโกหกปอเลยนะ...” ภีมพูดด้วยเสียงจริงจัง
“ จะเชื่อดีมั้ยเนี่ย ” เราแกล้งลองใจมัน.... ยิ่งได้รู้อะไรมากขึ้นก็ยิ่งเข้าใจภีมมากขึ้น ถ้าเราคุยกันเชื่อใจกันมันคงจะลงเอยได้ดีกว่านี้
“ โห... จะไม่เชื่อกันเหรอ...” เสียงภีมมันงอนๆ
“ อ่ะ... เชื่อก็ได้ ” เราพูด
“ แต่เค้ามาพูดตอนนี้มันก็คงสายไปแล้วเนอะ...” ภีมพูดน้ำเสียงทีเล่นทีจริง
“ ไม่หรอก... ยังไงมันก็ทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้นนะ..... เพื่อน” เราพูด...
“ อืม.... เพื่อน เค้ามันแย่เองแหละที่รักษาปอให้อยู่กะเค้าไม่ได้อ่ะ มาเสียดายตอนนี้มันก็สมควรแล้วแหละ...” ภีมพูดประชดประชันตัวเอง
“ น่า... ไหนๆเราก็จะจากกันแล้ว... มาบอกลากันหน่อยดีกว่า.... เค้าขอ....” ในขณะที่เรากำลังพูดภีมก็พูดแทรกขึ้นมาว่า..
“ อย่าเพิ่งบอกลากันเลยได้มั้ย..... เราอาจจะยังไม่ได้จากกันจริงๆก็ได้..... เอาไว้ให้ถึงวันสุดท้ายที่จะเจอกันจริงๆแล้วค่อยพูดนะ....” ภีมพูด
“ อืม.... เอางั้นก็ได้ ” เราพูด
“ นี่เฟรนด์ชิปที่จะเขียนให้เค้าเล่มนึงอ่ะ...... ถึงไหนแล้วเนี่ย ไม่ใช่หลอกให้เค้าดีใจนะ....” ภีมพูดไปหัวเราะไป
“ เขียนอยู่ๆ.... จะรีบๆเขียนให้แล้วกัน ” เราบอก
“ เริ่มรักเค้ายังไง.... เริ่มรักเค้าตั้งแต่ตอนไหน..... ก็อย่าลืมเขียนมาให้ละเอียดนะ เค้าอยากอ่าน...” ภีมด้วยเสียงแบบกวนสุดฤทธิ์
“ ขอร้อง.... อย่ามาเน่า เดี๋ยวใจอ่อน...” เราแกล้งพูดเล่นกะมัน
“ โห..... งั้นรีบๆเลยนะ เค้ารออยู่” ภีมเล่นกลับมาอีก
“ โถ...... แกทำเค้าไว้เยอะอ่ะ ทำเค้าร้องไห้กี่ทีเหอะ..... นับไม่ถ้วน รอไปก่อนเลยป่ะ...” เราพูดเล่นกะมันอีก
“ จร้า....... เอาเลยเธอ..... เอาให้พอใจ... แต่ผมเข็ดแล้วนะคร๊าบบบบบบบ” ภีมพูด
“ รู้ตัวก็ดีแล้ว...” เราแกล้งมันอีก
“ ค๊าบ.... งั้นไปนอนได้แล้วค๊าบ... พรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้าไม่ใช่เหรอ ” ภีมพูด
“ งั้นเค้าไปนอนนะ... เดี๋ยวจะเที่ยวเผื่อ.....”เราพูด
หลังจากนั้นเราก็เตรียมของต่อ.... แล้วก็โทรนัดป็อบให้มารับที่บ้านในวันพรุ่งนี้........
#####################################################################
ตอนนี้พอเล่าๆไปแล้วรู้สึกว่าป็อบหายไปเลย..... งงตัวเองเหมือนกันว่าป็อบหายไปไหน :m29:
แต่เอาจริงๆช่วงที่เราไปเคลียร์กะเพื่อนพวกนั้นป็อบก็กลับไปแล้ว.... ง่ายๆก็คือวันนั้นทั้งวันเราไม่เจอป็อบเลยก็ได้คุยกันหลังจากที่คุยกะภีมเสร็จนั่นแหละ แต่มันไม่มีไรไงเลยไม่ได้เล่าต่อ..... :m23:
จะบอกว่า.... ตอนหน้าก็จะจบครึ่งแรกแล้ว..................... ถ้าไม่นึกอะไรขึ้นมาได้อีกอ่ะนะ :m4:
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้เค้ากะแกนะ....................... ครึ่งหลังคงได้คำตอบตามข้อสงสัยที่ทุกคนๆมีอยู่ :m13:
ไปแล้ว................................... รักคนอ่านน๊า............. :m1: :m1: :m1:
-
^
^
^
รักคนเขียนเหมือนกันจ้า มาต่อบ่อยๆนะ :m4:
-
ไม่ชอบนิดอย่างแรง ทำให้เพื่อนแตกแยกกัน :m16:
เชียร์เค้ากะแกให้กลับมาเหมือนเดิม :oni2:
รักคนเขียนเหมือนกันน้าคร้าบ
ป๋อหลออ...พี่กรรักษาตัวบ้างนะครับ อย่ามัวแต่ซ้อมละครเพลิน :m29:
-
เป็นเพื่อนที่ชวนให้กระโดดเตะก้านคอดีจริงๆ เลย :เตะ1:
โดนเตะแล้วอาจจะสติกลับคืนมาก็ได้นะ
-
เซ็งนิดรัยของมันเนี่ยยยยย
ปอกำลังจะใจอ่อนกะภีม
แล้วแน่ ๆ เลย
-
คนบางคนก็คิดแต่คนอื่นในแ่ง่ไม่ดี
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แม้คำว่าเพื่อน เขาคงไม่รู้แปลว่าอะไร
น่าเอานิดมาตบล้างน้ำจริงๆ
:angry2:
แต่ปอก็ผิดนะ มีอะไรก็คุยออกไปตรงๆ
มัวแต่เดินหนีปัญหามาตลอด จนแล้วจนรอดก็ยังหนีปัญหา
เราพูดไปเขาฟังไม่ฟังก็ช่างเขา ให้เขาตัดสินใจเอง
ไม่ใช่ตัดสินใจแทนเขา ว่าเขาไม่ฟังเราแน่
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจให้คับ
-
:เฮ้อ: ไมเราจิตใจเอียงไปหาภีมหว่า o12 ไม่รุ้ดิไม่คิดว่าป๊อบจะเป็นพระเอก :m23: รอลุ้นต่อนะ :oni2: :oni2:
-
โถ....ก็เล่นมาเลียร์ปัญหาตอนที่มานซึมลึกไปแย้วมานก็เหนื่อยแบบนี้แล่ะ ถ้าคุยกันซะให้เคลียร์ตั้งแต่ตอนแรกก็คงจะไม่ต้องมานั่งทำร้ายจิตใจกันด้วยคำพูดถากถางแบบนี้ เปงเพื่อนกันแล้วมาทำกันแบบนี้เสียความรู้สึกเน๊อะ หรือจะเปงเพราะว่านิดเชียร์ฝนมากเกินเลยทำให้มีอคติกะปอ แต่คนกลางอย่างภีมก็นะ การกระทำกะคำพูดมานต้องไปด้วยกัน ไม่ใช่ปากบอกว่ารักแต่ก็ยางไปจิ๊จ๊ะกะฝน :a14:
แต่อย่างว่าพระเอกก็คือพระเอกใช่มะปอ ภีมเค้าเปงพระเอกในหัวจายของปอปายแย้วววว :m12:
แล้วจะรีเทิร์นกันมะไหร่เนี่ย อิอิ :mc4:
-
ตามอ่านทันแล้ว..เย้เย้
พอดีตอนนี้กะลังมีปัญหากะเพื่อนพอดีเลย..
ไม่รู้สินะ..เราก็ผิดเค้าก็ผิด..เลยมะรู้จะงัยต่อดี
แล้วเค้าคุยกัน 3 คนโดยมีเราอยู่ด้วยแต่ไม่พูดด้วยกะเราเลย..
เหมือนเป็นส่วนเกินไงมะรู้..ก็เลยอยู่คนเดียวมันซะเลย..เดี๋ยวก็ชินเอง..
โม้อยู่นานเลย..เม้นเรื่องดีกว่านะ
อีตาภีมนี่เพิ่งจะมาเคลียร์ชัดเจนก็ตอนนี้แหละ..
ถามกันต่อหน้าไปเลยว่าชอบไม่ชอบ..สะใจดี
แล้วมาต่ออีกนะ..
-
อ่านตอนนี้ทั้งอึกอัด
ทั้งเสียใจ ทั้งเศร้าใจ
เพื่อนกันที่คบกันมาตั้ง 3 ปี กลับสงสัยในตัวเพื่อน
กลับไม่เชื่อกัน รู้สึกเสียใจแทนจิงๆ
-
ง่ะ ง่ะ
:pig4:
-
โดดถีบยอดหน้าเลยเพื่อนกันจ้องจะจับผิดกันอยู่นั้นแหละ
-
ถามปอคับ
ตอนนี้ปอเรียนอยู่ มหาลัยปี 3 ใช่หรือไม่
ถ้าใช่ ตอนนี้ภีมใส่ต่างหูข้างขวาเป็นรูปกางเขนใช่หรือไม่
กรุณาตอบข้อสงสัยให้ผมหน่อคับๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่างไรหลังไมค์ได้คับ อยากรู้เฉยๆๆ
-
:เฮ้อ: ตาภีมเองก็เจ้าชู้ไปเรื่อย อ่านจากพฤติกรรมที่ผ่านมา แล้วมาบอกว่าไม่คิดอะไรกับฝนนี่นะ
ทำใจเชื่อยาก :m21: ส่วนฝน ถ้าลองฝ่ายชายพูดถึงขนาดนี้ ว่าไม่ได้คิดอะไร ก็คงจะพูดไม่ออกเหมือนกัน ว่าคิดเกินเพื่อน :m21:
สรุป ยังเซ็งตาภีมอยู่ o12
-
มาตอบคำถามคุณ Sky หน่อย.............
ตอนนี้เราเรียนมหาลัยอยู่หนะ... ใช่.... แต่เราไม่ได้เรียนปีสามอ่ะ...
ส่วนภีมก็ไม่ได้ใส่ต่างหูด้วย... เพราะมันไม่ได้เจาะหู
ว่าแต่ถามไมเหรอ.... หรือว่าไปเจอไรมา
บอกเราบ้างดิ...
-
ตอบปอค๊าบ
คือไปเห็นในทีวีเกี่ยวกับรายการวัยรุ่นมาคับ
แล้วเค้าสัมภาษณ์เกี่ยวกับการมีเพศสัมพันธ์ของวัยรุ่นคับ
แล้วในทีวีขึ้นหน้าจอว่าชื่อภีม คับ ท่าทางคล้ายๆเกย์
เป็นเด็กน่าตาดี ใส่ต่างหูไม้กางเขนข้างขวา
ก็นึกว่าใช่ภีมเดียวกันเปล่า เลยสงสัยคับผม
เท่านี้แหล่ะคับ ขอบคุณคับ
-
รออ่านต่อนะ :m4: :m4:
-
อิอิ :oni1:
-
แม๊...ถามยังกะรู้จักเค้าเลยโน๊ะพี่ฟ้าเนี่ย เนียนเชียว กรเค้าเปงผู้ฉิง(กะเทย)นะ ภีมเค้าชอบผู้ฉิงมะได้ชอบเกย์ซะหน่อย ใช่ป่ะกร เพราะฉนั้นภีมก็น่าจะเปงผู้ชายธรรมดาที่ชอบผู้ฉิงและผู้หญิง ไม่น่าจะออกแนวเกย์
-
:m22: :m22: :m22: ยังมะมาหยอ :m23:
-
จริงอย่างที่คุณ •=»‡Ke®oro‡«=• บอก :m4:
ที่คุณ •=»‡Ke®oro‡«=• บอกมาถูกต้องทุกอย่าง....... :m4: :m4:
แล้วอีกอย่างตอนนี้ภีมมันก็อยู่เมืองนอกด้วย... เราว่าคนที่พี่ฟ้าเห็นหนะคงจะไม่ใช่มันแน่ๆ :m21:
ต้องขอโทษด้วย... ช่วงนี้เรางานยุ่งมากๆ ไม่มีเวลาพิมเรื่องต่อเลย.. จริงๆตอนใหม่เราก็เริ่มพิมแล้วแหละแต่มันยังไม่เสร็จ ไว้ลงให้อ่านทีเดียวเลยแล้วกัน.. กะว่าจะให้เป็นตอนสุดท้ายของครึ่งแรกด้วย.... :m23:
ตั้งใจไว้ว่าคืนนี้จะลงให้อ่านกัน แต่ไม่รับปากนะว่าจะได้ป่าว.... :m29:
-
พี่กรทำงานให้เคลียร์งานให้เสร็จก่อนก็ได้นะครับ ไม่ต้องรีบนะครับ o13
แล้วก็ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะครับ อย่าหักโหมเกินไป :m13:
-
มันเป็นข้อสันนิฐานคับน้องแน๋ว
แล้วคนที่ออกทีวีก็ไม่ใช่ว่าจะเหมือนเกย์สะทีเดียว แต่พี่ดูออกไงว่าใช่
เลยสงสัย เห็นเรียนปีสาม ก็สันนิฐานไปคับ
เป็นอันว่าสันนิฐานผิด
:m23:
มาให้กำลังใจปอน่ะคับ มาต่อด้วย
-
ยังไม่มาอีกหรอ เริ่มพิมพ์ยังเนี่ยยยยย
อยากอ่านแล้วนะ :mc2:
-
:oni1: กรยางม่ายมาอีกเย๋อออออออ ยู้ฮู้วววววววววววววววววววว จุ๊กกรู้ๆๆๆ :mc4:
-
โทษทีนะ... ที่ช่วงนี้เราไม่ได้มาลงเรื่องให้อ่านเลย :m23: :m23:
คือเราไม่มีเวลาพิมเรื่องเลยจริงๆ.. งานมันเยอะมาก :m29: :m29: :m29:
ตอนนี้มันกำลังมาสุมหัวเราอยู่.. ทั้งการบ้าน.. เรื่องเรียน.. และละครเวทีที่ตอนนี้เป็นช่วงโค้งสุดท้ายแล้ว :m21: :m21: :m21:
คือมันใกล้จะเล่นแล้วหนะ... งานมันก็เลยเยอะมากๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เราจะรีบหาเวลาว่างมาลงเรื่องต่อให้นะ.... :m15: :m15: :m15:
-
o12 นึกว่ามาต่อแล้ว :m23: :m23: รออ่านอยู่นะ :oni2: :oni2:
-
รับทราบจ้า ตั้งใจเรียนนะน้อง :oni1: :oni1: :oni1:
-
## เรื่อง “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๔๑ ##
มาเล่าต่อแล้ว.......
ไปอ่านกันเลยดีกว่าเนอะ.......
*********************************************************************
หลังจากที่เรากลับมาจากที่ไปเที่ยวเกาะช้างกับเพื่อนๆแล้ว ช่วงนั้นเราก็ว่างๆเพราะเป็นช่วงปิดเทอมเวลาส่วนใหญ่ของเราจะถูกใช้ไปกับการเขียนเฟรนด์ชิปให้ภีมแล้วก็ทำของขวัญที่จะเซอร์ไพร์สมัน และก็มีนัดเจอกับป๊อบ ป๊อบก็รบเร้าให้เราไปนอนค้างที่บ้านป็อบอยู่เรื่อยๆ (คนอ่านคงพอจะเดาใจป็อบออกใช่ม่ะ.... ว่าที่มันให้เราไปนอนค้างกับมันเนี่ย... มันต้องการอะไร )
“ ปอ.... คืนนี้ป็อบขอนะ ” ป็อบพูดอ้อนๆพร้อมกับเข้ามากอดเรา (ตอนนั้นนอนอยู่บนเตียงกัน)
“ ไม่เอาอ่ะ... ปอยังไม่พร้อม” เราพูดเสียงอ่อยๆเผื่อป็อบจะเลิกล้มความคิด ( ไม่ใช่ว่าเราจะทำตัวเป็นนางเอกกระมิกกระเมี้ยนไรหรอกนะ... แต่มันรู้สึกกลัวๆจริงๆ เพราะจากที่ถามๆมาหลายๆคนก็มีแต่คนบอกว่า... ครั้งแรกหนะมันเจ็บมาก บางคนถึงกับเลือดออกเลย... เราก็เลยยิ่งกลัว)
“ นะ... นะ... นะ... ไม่เจ็บหรอก เดี๋ยวป็อบทำเบาๆ นะ...” ป็อบเอาหน้ามาซุกตรงซอกคอเราแล้วพูดอ้อนอีก ( นี่มันจะเอาให้ได้ใช่ม่ะ???? )
“ เอาไว้ก่อนเหอะน๊า..... ” เราหันหน้ามาหาป็อบแล้วพูดอ้อนบ้าง
“ ไม่ไหวแล้ว..... น้องป็อบมันตื่นแล้วอ่ะ คงจะเอาลงยาก ” ป็อบยังพูดเสียงอ้อนอีก (นี่มันจะอ้อนไปถึงไหนเนี่ย....)
“ น่า.... เดี๋ยวมันก็ลงเองแหละน่า.....” เราพูด
“ มันไม่ลงหรอก... ปอแหละ.. รับผิดชอบเลย ” ป็อบพูดเสียงงอนๆ (นึกถึงหน้าตอนป็อบงอน... แล้วมันตลกอ่ะ)
“ ไรอ่า.... ปอไม่ได้ทำไรซะหน่อย ” เราพูด
พอเราพูดจบป็อบก็ไม่พูดไรอีกแล้ว ไม่ใช่ว่ามันงอนหรอกนะ... แต่มันหนะเริ่มแล้ว....
ก็จิ้นกันเอาเองเหมือนเดิมนะ.........
อย่าจินกันเลยเถิดนะ เพราะมันยังไม่ถึงขนาดนั้น... ก็อย่างที่เราบอกอ่ะนะ ว่าเรากลัวเจ็บ.. ป็อบมันก็เลยไม่บังคับให้เรากับมันมีอะไรกันถึงขั้นนั้น ถ้าอยากรู้ว่าเราทำไรกันบ้างอ่ะก็.... นะ... ก็ที่เหลือนั้นแหละที่มันไม่ถึงขั้นนั้นอ่ะ.......
*********************************************************************
พอตื่นมาตอนเช้า ตอนที่เราหลับอยู่ป็อบมันก็เริ่มมานัวๆเราอีก..... สุดท้ายก็เสร็จสมอารมณ์หมายกันอีกรอบซึ่งก็เหมือนเดิมแบบที่เคยมีไรกันนั่นแหละ... ไม่ได้ถึงขั้นนั้น
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเรากะป็อบก็ไปกินข้าวกันแล้วป็อบก็ขับรถมาส่งเราที่บ้าน ช่วงที่อยู่บนรถป็อบก็พูดขึ้นมาว่า
“ ปอ... ย้ายมาอยู่กะป็อบที่บ้านได้ม่ะ???? ” ตอนนั้นเรากำลังเพลินๆกับการฟังเพลงอยู่ พอได้ยินแบบนี้เราก็ถึงกับตกใจกันเลยทีเดียว
“ อะไรน่ะ..... เมื่อกี๊ป็อบว่าไงนะ ” เราถามกลับไปแบบรัวและเร็วจนลิ้นพันกันไปหมด
“ ป็อบถามว่า... ปอย้ายมาอยู่กะป็อบได้มั้ย???” ป็อบมันพูดหน้าตาเฉยเหมือนกับเป็นเรื่องธรรมดางั้นแหละ
“ ปอจะย้ายไปอยู่ด้วยได้ไงล่ะ... ปอจะบอกพ่อยังไง ” เราถามป็อบกับไป เพราะถ้าเอาจริงๆพ่อเราคงไม่ให้ย้ายไปอยู่กะป็อบแน่นอน ถึงที่บ้านเราจะเลี้ยงลูกแบบให้มีอิสระก็เหอะ
“ ป็อบก็ยังไม่ได้คิดอ่ะ... แต่ป็อบแค่อยากให้เรามีเวลาอยู่ด้วยกันเยอะๆก่อนที่เราจะต้องห่างกันไง ”ป็อบพูดหน้านิ่งๆ
“ ปอก็มาค้างกะป็อบบ่อยๆแล้วไง.... ถ้าจะให้ย้ายมาอยู่ด้วย.... พ่อคงไม่ยอมแน่ๆ ” เราพยายามพูดให้ป็อบเข้าใจ ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากอยู่กะป็อบหรอกนะ แต่เรารู้อยู่แก่ใจว่าพ่อคงไม่ให้ย้ายมาอยู่กะป็อบแน่ๆ
“ ป็อบเข้าใจ.... ถ้างั้นปอต้องมาค้างกะป็อบบ่อยๆนะ ” ป็อบพูด
พอขับรถมาถึงที่บ้านเราป็อบก็กลับไป......
*********************************************************************
คืนนั้นเราก็โทรไปหาภีมเพื่อที่จะนัดเจอภีมเพราะเราจะเอาเฟรนด์ชิปไปให้ หลังจากที่ใช้เวลาเขียนมาเป็นเวลานานกว่าหนึ่งเดือน... ก็มันตั้งเล่มนึงนี่นะก็เลยใช้เวลานานหน่อย......
“ เขียนเสร็จแล้วเหรอ...” ภีมถามซ้ำอีกครั้งด้วยเสียงที่ดีใจ หลังจากที่เราเพิ่งบอกมันว่าเขียนเสร็จแล้ว
“ อืม.... เนี่ยเขียนจนเมื่อยมือเลยรู้ป่ะ...” เราแกล้งพูดเล่นกับมัน
“ แต่ก็อุตส่าเขียนจนเสร็จ.... อย่างงี๊มันเพราะอะไรกันน๊า...” ภีมมันพูดเสียงกวนๆ
“ เริ่มเยอะแล้ว... พอเลย... ” เราพูดกลับไป
“ แหม... เขินอ่ะดิที่เค้ารู้ทัน” ภีมยังกวนไม่เลิก
“ อย่าแกล้งกันดิ... ไม่งั้นเค้าเอาไปทิ้งนะ ” เราแกล้งพูดเสียงแข็ง
“ โอเคๆ... ไม่แกล้งแล้วก็ได้ ” ภีมพูด
“ งั้นตกลงเอาไง.... จะให้เค้าเอาไปให้ที่ไหน” เราพูด
“ ถ้าเขียนเสร็จแล้วก็เอามาให้ตอนนี้เลยดิ ” ภีมพูดเสียงกวนๆหน่อย
“ พูดแบบเนี๊ยะ... คิดว่าเค้าไม่กล้าไปเหรอ..” เราพูดกวนๆกลับไปบ้าง
“ ถ้าไม่ป๊อดก็มาเลยดิ.... เดี๋ยวเค้าจะรอ ” ภีมมันพูดท้าทาย
“ อย่านะ... เค้าเอาจริงนะ ” เราพูดกลับไป
“ งั้นก็มาดิ.. เค้ารอตรงหาดนะ ” ที่หาดที่มันพูดถึงคือที่ตรงที่เราเคยไปหาภีมตอนที่มันหนีมานั่งคนเดียวคราวที่พ่อกะแม่มันทะเลาะกันอ่ะ... จำกันได้ป่าวหว่า....
“ โอเค... งั้นเดี๋ยวเจอกัน ” เราพูดแล้วกำลังจะวางสายภีมมันก็ตะโกนมาในโทรศัพท์ว่า
“ เดี๋ยวๆ... อย่าเพิ่งวาง ”
“ มีไร..” เราถาม
“ ปอยังเขียนไดอารี่เล่มนั้นอยู่อีกมั้ย ” ภีมพูด
“ ทำไมเหรอ???” เราถามกลับไปงงๆ ตอนนั้นในสมองมันมีแต่ภาพเหตุการณ์เก่าๆที่เรากะภีมเคยทำร่วมกันมา... เริ่มตั้งแต่ไดอารี่หายเพราะภีมเอาไป หลังจากนั้นมันก็มีอะไรเกิดขึ้นอีกมากมาย.... ไดอารี่เล่มนั้นมันบันทึกทุกๆอย่างไว้ ทั้งเรื่องเศร้าเรื่องเสียใจที่มันเกิดขึ้นระหว่างเราตลอด 3 ปี
“ เอามาด้วยนะ.... เค้าอยากอ่าน... ถือซะว่าเป็นของที่เค้าขอจากปอก็แล้วกัน” ภีมพูด
“ อืม.... ก็ได้” เราพูด
“ ปอขับรถดีๆนะ... อย่าขับเร็วนักล่ะมันอันตราย ” ภีมพูดด้วยเสียงเป็นห่วง เราก็ตอบกลับไปแล้วก็วางโทรศัพท์จากภีม
ประโยคแค่ประโยคเดียวที่ภีมพูด.... “ปอขับรถดีๆนะ... อย่าขับเร็วนักล่ะมันอันตราย” มันเหมือนจะทำให้ความรู้สึกเดิมๆมันกลับมา...
เสียงนี้สินะ...
ประโยคแบบนี้สินะ...
ที่เราไม่เคยลืมทั้งที่เราพยายามจะลืม...
และอีกความคิดที่ผุดขึ้นตามมา.......
คนนี้สินะ.... ที่เราพยายามจะเลิกรักเค้า แต่เรา.... ก็ทำไม่ได้ซะที
*********************************************************************
เราใช้เวลาขับรถประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึงที่นัดหมาย... เราเดินที่หาภีมพร้อมกับของที่จะเอามาให้... เฟรนด์ชิป.. ไดอารี่... และ ของที่เตรียมมาเซอร์ไพร์ส
“ มาเร็วเหมือนกันหนิ... ขับรถเร็วรึป่าวเนี่ย ” ภีมทักหลังจากที่เรานั่งลงข้างๆภีม
“ ป่าวซะหน่อย... ก็มีคนแถวนี้เป็นห่วงไม่ใช่เหรอ.... ” เราพูดไปยิ้มไปพร้อมมองหน้าภีม
“ งั้นก็ดีแล้ว... อ่ะไหนล่ะ...” ภีมพูดถามหาของที่เราจะเอามาให้
“ อ่ะนี่เฟรนด์ชิป” เราพูดพร้อมกับยื่นเฟรนด์ชิปให้ภีม
“ โห.... วาดภาพสีน้ำให้เลยเหรอ...”ภีมพูดไปยิ้มไปในขณะที่เปิดดูเฟรนด์ชิปที่เราเขียนให้ไปด้วย
“ อืม... ก็วาดตกแต่งแหละ... เป็นไง.. สวยม่ะ????” เราพูด
“ สวยดิ... จิตรกรมือเอกวาดให้ทั้งที..... จะไม่สวยได้ไงล่ะ” ภีมพูด
“ ไม่ต้องมายอกันเลย...... ส่วนนี่.... ไดอารี่ ” เรายื่นไดอารี่ให้ภีม
“ เค้าจะเอาไปอ่านๆดูนะ ” ภีมพูด
“ ไม่ใช่แค่อ่านๆนะ.... ต้องตั้งใจอ่านต่างหาก เค้าอุตส่าห์เขียนให้... ตั้งเล่มนึงเลยนะ” เราพูด
“ คับๆ โอเคคับ” ภีมมันพูดกวนๆ
“ อ่ะ... แล้วก็นี่” เราพูดพร้อมกับยื่นกรอบรูปอันใหญ่ที่ห่อด้วยกระดาษอีกทีให้ภีม
“ อะไรเหรอ???” ภีมถามด้วยหน้างงๆ
“ เซอร์ไพร์ส..... ลองเปิดดูดิว่าชอบป่าว???” ภีมรับไปแล้วก็เปิดออกดู
“ เฮ้ย.... สวยว่ะ.... เรารูปมาจากไหนนักเนี่ย....” ภีมพูดด้วยความดีใจพร้อมกับมองดูของขวัญที่เราให้ (ของที่เราให้มันเป็นรูปภาพของภีมในอิริยาบถต่างๆ ทั้งตอนเรียน ตอนไปเที่ยว ตอนไปค่ายวิทยาศาสตร์ ตอนทำบอร์ด ตอนทำละครเวที และอีกมากมายที่เรารวบรวมได้ )
“ นี่แต่งเองเลยเหรอ.... แล้วทำนานมั้ยอ่ะ ” ภีมพูดไปยิ้มไป
“ ทำเองดิ... นี่ตกแต่งเองกับมือเลยนะ ออกแบบอยู่ตั้งหลายวัน” เราพูด
“ เหรอ.... ชอบอ่ะ ” ภีมพูด
“ ก็แน่ล่ะ... ทำมาให้แล้วหนิ ไม่ชอบก็ต้องชอบแหละ” เราพูด (ดีใจจังที่มันชอบ)
“ ชอบๆ... ชอบมากเลยแหละ.... ขอบใจนะปอ ” ภีมมันพูดแล้วเอี้ยวตัวจะเข้ามากอดเรา แต่มันก็ชะงักเหมือนมันเพิ่วนึกได้อ่ะว่า... มันไม่ควรจะมากอดเรา เราเลยพูดออกมาว่า
“ ไม่เป็นไร.. กอดได้... เราก็กอดแบบเพื่อนกันไง ” เราพูดแล้วก็เอี้ยวตัวเข้าไปกอดภีม ตอนที่เรากอดกันอยู่เราก็พูดขึ้นมาว่า...
“ ภีม... จากนี้ไปเราคงไม่ค่อยได้เจอกันแล้วนะ.... เราต่างคนต่างก็ต้องเดินไปตามทางของตัวเอง.... เค้าใจหายเหมือนกันนะที่เราจะไม่ได้เจอกัน.... ไม่ได้นั่งเรียน... ไม่ได้เห็นหน้ากันทุกวันเหมือนที่เคยเป็นมา เค้าดีใจนะที่ได้มารู้จักกับแก... ” เราพูด
“ อืม.... ที่ผ่านมามันมีอะไรเกิดขึ้นมากมาย.... มันมากมายซะจนทำให้อะไรๆมันต้องเปลี่ยนไป มันเป็นเพราะเค้าเองแหละที่ทำให้ทุกอย่างต้องมาเป็นแบบนี้..... เค้าทำให้แกรู้สึกว่าแกอยู่คนเดียว.... เค้าทำให้แกต้องร้องไห้... ทั้งๆที่แกรักเค้ามาก มันอาจจะไม่สามารถทำให้อะไรกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แต่เค้าก็อยากจะบอกแกว่า... เค้าขอโทษนะปอ ” ภีมพูดด้วยเสียงสั่นๆเหมือนมันจะร้องไห้ แต่มันก็พยายามอดกลั้นความรู้สึกนั้นไว้
“ อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ช่างมันเถอะ.... ” เราพูดพร้อมกับคลายอ้อมแขนออกแล้วจ้องหน้าภีม
“ อืม.....” ภีมตอบเสียงเสียงเบาๆจนแทบจะไม่ได้ยิน แล้วภีมก็ก้มหน้าลง
“ เค้ามีอย่างนึงที่อยากจะบอกภีม.... ที่ผ่านมาเค้าอาจจะเคยแสดงออกหรือเคยบอกภีมไปบ้างแล้ว แต่เค้าก็ไม่เคยบอกกับภีมต่อหน้าเลยสักครั้ง...... เค้ารักภีมนะ.... ” ทันทีที่เราพูดคำว่ารัก ภีมก็เงยหน้าขึ้นมามองเราด้วยความตกใจ
ขออีกสักครั้งนะ...........
ที่เราจะได้บอกความรู้สึกให้ภีมรู้..............
ว่า.... “รัก” .....
ขออีกสักครั้งที่เราจะได้จุมพิตที่แก้มเค้า.....
จมูกเค้า.....
ดวงตาเค้า....
ริมฝีปากของเค้า........
จากนั้นเราก็วิ่งออกมาจากตรงนั้น.........
ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน.....
เราจะจดจำความรู้สึกนี้ไว้เอา .......
กอดครั้งสุดท้าย ...............................
หอมครั้งสุดท้าย .......................................
และจูบครั้งสุดท้าย .................................................
#####################################################################
จบแล้ว.................... ครึ่งแรก หลังจากที่ดองมานานหลายวัน.....
ตอนนี้ก็ไม่รู้จะบรรยายยังไงนะ.... แต่คนอ่านได้อ่านแล้วก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของเรานะ.....
ไม่รู้จะขอโทษยังไงที่หายไปหลายวัน....................
แต่ก็อย่าโกรธกันเลยเนอะ......... เพราะเรามาต่อให้แล้ว แบบจุใจเลย....................
อย่าลืมมาตามลุ้นเรื่องของเราด้วยนะ.... ว่าช่วงหลังจะเป็นยังไงต่อ....
ยังไงก็รักคนอ่านเสมอนะ...........................................
-
สงสารป้อบจัง...ยังรักภีมใช่ไหมคับ...
ทำตามหัวใจก็ไม่ได้...น่าเห็นใจ
เป็นกำลังใจให้นะคับ...
-
สงสารป๊อปจริงๆน่านแล่ะ :m15: คนไม่รักต่อให้ทำดีแค่ไหนก็ไม่รัก อย่างมากก็ได้แค่ความสงสารเห็นใจ :o12:
เอาไว้ให้กรว่างๆค่อยมาต่อก็ได้ รอได้จ้ะ :oni1:
-
มารอตอนต่อไปน๊า ฮืออ
-
:เฮ้อ: โอ้อดีตที่ล่วงผ่านไป เคยสุขสนุกใจ ฤาจักหวนกลับมาเนาว์
โอ้โอ๋ อดีตดังเงา เลือนลางว่างเปล่า ลอยผ่านแล้วลับวับหาย :เฮ้อ:
-
ชีวิตนี้น่าสงสาร ทุกชีวิตเลย ไม่ว่าจะป็นปอที่ยังไงๆๆ ก้อไม่สามารถลืมภีมได้
ภีมเองก้อมีเหตุผลบางอย่างที่บอกใครไม่ได้ ว่าทำไมถึงคบกับปอไม่ได้ทั้งที่รักกัน
ส่วนบ๊อปเองก้อรักปออยู่ข้างเดียวถึงแม้รู้อยู่ทั้งใจว่าปอยังรักภีมอยู่
เศร้าแท้ชีวิตนี้
-
รักแรกมันฝังใจงี้แหละ :m23: :m23: รออ่านต่อนะ :oni2: :oni2:
-
ปอ
ภีม
ป๊อบ
เรื่องนี้น่าสงสารทุกคนเลยอ่ะ เศร้าเนอะ :m15:
รอภาค 2 จ้า มาเร็วๆน้า :m13:
-
เป็นเรื่องที่เศร้าอย่างที่ทุกคนว่าจิงๆ
แต่ท้ายที่สุด ณ ตอนนี้
ทุกคนก็มีทางที่เลือกเอง ได้เดินไปในทางของตนเอง
จะระตามตอนต่อไปคร้าบบ
-
มาให้กำลังใจเจ้าของกระทู้จ้า
-
แถลงข่าว...............
ช่วงครึ่งหลังที่เราจะเล่าต่อหนะ ... ขอเรียกว่าเป็นภาค 2 ก็แล้วกัน :m4:
เราจะขอตั้งชื่อใหม่ว่า... ชื่อเรื่อง “ รักของเราสามคน ” นะ.... :m21:
เพราะดูจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในภาคสองนี้ เราว่าชื่อนี้แหละเหมาะสมที่สุด :เฮ้อ:
-
เย้ เย้
:pig4:
-
## เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๑ ##
หลังจากขนของเข้าหอในเสร็จเรียบร้อยก็ปาไปเกือบหกโมงเย็น ดีนะที่ตอนนั้นเรามาเป็นคนแรกของห้องส่วนเมทอีกสองคนยังไม่มาเลย เราเลยได้โอกาสในการเลือกทุกๆอย่างในห้องก่อนคนอื่นๆ พอขนของเข้าห้องเรียบร้อยแล้วเราก็เดินลงมาพี่สาวเราที่รออยู่หน้าหอ (ไม่ใช่พี่สาวแท้ๆนะ... เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน พี่เค้าชื่อพี่ปู แกเพิ่งจะจบปีสี่ตอนที่เราเข้ามาปีหนึ่งที่นี่พอดี พี่แกก็เลยยังอยู่ที่นี่ยังไม่ได้ย้ายกลับบ้าน )
“ จะกินไรดี ” พี่ปูถามเรา
“ ไม่รู้อ่ะ. แล้วแต่เลย” เราบอก
“ โอเค... งั้นเดี๋ยวฉันเลือกเอง ป่ะ..” แล้วเราก็ขึ้นรถกัน ช่วงที่อยู่บนรถพี่ปูก็ถามว่า
“ นี่แกหายโกรธพ่อรึยังเนี่ย??? ”
“ ยัง ” เราตอบหน้านิ่งๆ
“ คิดมากน่า.. แกก็รู้ว่าพ่อแกเข้าก็บังคับแกแค่เรื่องเรียนนี่แหละ ” พี่ปูพยายามพูดไกล่เกลี่ย
“ ก็เพราะงี๊ไง... ปอถึงเซ็ง จะไม่ทำตามก็ไม่ได้ ” เราพูดด้วยหน้าเซ็งๆ
“ เหอะน่า... ยังดีนะที่เค้าแค่เลือกมหาลัยให้แก ส่วนคณะแกได้เลือกเอง ไม่งั้นแกคงเซ็งกว่านี้อีกร้อยเท่า ” พี่ปูพูด
“ โห..... แล้งไงอ่ะ มหาลัยอื่นๆที่ปอติดก็ดีๆทั้งนั้น มีแต่คนเค้าแย่งกันจะเข้า แต่พ่อดันให้สละสิทธิ์ซะงั้น ” เรายังคงพูดด้วยหน้าเซ็งๆ
“ เค้าเป็นห่วงแกไงเล่า.... น่านะ ยังไงแกก็เข้ามาเรียนที่นี่แล้ว อย่าไปคิดมากเลย” พี่ปูพูด
“ แต่เค้าไม่อยากเรียนที่นี่หนิ....” เราพูด
“ แหม... ได้ข่าวว่ารักร้าวของแกก็เรียนที่นี่ไม่ใช่เหรอ ” พี่ปูถามด้วยเสียงล้อเลียนๆ
“ เออ.... ” เราตอบ
“ เอาแล้ว.... งานนี้จะมีถ่านไฟเก่าป่ะเนี่ย ป็อบก็ไปเรียนซะไกลเชียว... ระวังนะ รักแท้แพ้ระยะทางนะเว้ย....” พี่ปูยังคงสนุกปากกับการพูดแกล้งเรา
“ พอเลยๆ ” เราพูด
“ โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว ป่ะไปกินข้าวกัน ร้านนี้อ่ะโครตอร่อยเลย”
พอกินข้าวเสร็จพี่ปูก็มาส่งเราที่หน้าหอ
“ เจ๊... ปอไปนอนกะเจ๊ไม่ได้เหรอ... ไม่อยากนอนหอในอ่ะ” เรายืนอ้อนพี่ปูอยู่ที่หน้าหอ
“ ไมล่ะ?? ” พี่ปูถาม
“ มันไม่ชินอ่ะ ... จะอยู่ได้ไงปอไม่รู้จักใครสักคนแล้วก็กลัวผีด้วย ” เราพูด
“ ไอ้เรื่องผีหนะ... ไม่ต้องกลัว เพราะไงก็เจออยู่แล้วแน่นอน ” ตอนที่พี่ปูพูดเราก็พูดแทรกขึ้นมาทันทีว่า
“ เฮ้ย.... จริงดิ งั้นรอแปปนึงนะ ไม่เอาเสื้อผ้าก่อน ” เราพูดแล้วกำลังจะวิ่งเข้าไปเอาเสื้อผ้า
“ ล้อเล่นน่า.... ไม่เอาๆ ปอนอนหอนี่แหละจะได้ทำความรู้จักกะเพื่อนใหม่ด้วย ” พี่ปูพูด
“ ก็ปอไม่อยากอยู่หนิ... ใครนักก็ไม่รู้ ” เราพูดท่าทางหงุดหงิด
“ เพื่อนห้องแกก็มาเรียนที่นี่กันหลายคนไม่เหรอ ไม่มีใครอยู่หอเดียวกะแกเลยรึไง ” พี่ปูถาม
“ ไม่มีอ่ะ... มันอยู่หออื่นกันหมดเลย ” เราพูด
“ เพื่อนรร.ก็ไม่มีเหรอ เด็กรร.แกน่าจะเข้าที่นี่ได้หลายคนนะ ” พี่ปูถามอีก
“ ก็มีแหละ แต่ยังไม่เจอเลย ” เราพูด
“ เฮ้ยปอ....” เสียงใครคุ้นๆเรียกเรา
“ อ้าวบีม... ตกลงแกเอาที่นี่เหรอ ” บีมเป็นเพื่อนรร. แต่อยู่คนละห้อง เรากะบีมก็ค่อนข้างสนิทกันพอสมควร
“ เออ.. ว่าแต่แกเหอะ เอาที่นี่เหมือนกันเหรอ” บีมถาม
“ อย่าพูดเรื่องนี้ เดี๋ยวของขึ้น” เราพูด
“ เออ.. ไม่ถามก็ได้ ” บีมพูด
“ พี่ปู... นี่เพื่อนปอ ชื่อบีม ” เราพูด บีมมันก็ยกมือไหว้พี่ปู
“ น้องบีมอยู่หอไรจ๊ะ ไม่รู้ว่าจะเป็นหอเดียวกะปอรึป่าว” พี่ปูถามบีม
“ ผมอยู่หอสองครับ” บีมพูด
“ เออ.... หอเดียวกะปอเลย พี่ฝากดูปอด้วยดิ เนี่ยมันดื้อจะไม่ยอมนอนหอใน” เราโดนพี่ปูเผาซะเกรียมเลย
“ ได้ครับพี่ปู ” บีมพูด
“ โห... จะชิ่งเลยนะเจ๊ ” เราพูด
“ แกก็อยู่กะเพื่อนนั่นแหละดีแล้ว ” พี่ปูพูด
“ จริงของพี่ปู แล้วคืนนี้ก็จะมีทำพิธีเข้าหอด้วย แกคงไปค้างที่อื่นไม่ได้หรอก ” บีมหันมาพูดกับเรา
“ ไม่เห็นเป็นไรเลย ปอไม่เข้าก็ได้” เราพูด
“ แกรู้ป่าวว่าคนที่ไม่เข้าอ่ะ จะโดนผีหอในหลอก ที่เค้าให้เข้าทำพิธีหนะ มันเหมือนเป็นการบอกวิญญาณและบอกเจ้าที่เจ้าทางที่อยู่ในที่นี้ให้รู้ว่าเราจะขออนุญาตเข้ามาอยู่ที่นี่” บีมพูด เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าที่มันพูดหนะจริงหรือว่าหลอก แต่เราก็ยอมทำตามแหละ
พอเราตัดสินใจว่าคืนนี้จะนอนหอในพี่ปูก็เลยขับรถกลับไปหอมัน เราก็จะเดินเข้าหอกำลังจะหันไปเรียกบีม เราก็เห็นบีมมันเรียกเพื่อนอีกสองคน เราก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าบีมมันไม่ได้มาคนเดียว
“ ปอ... นี่เมทบีม ชื่อ ฮัท ส่วนนี่เพื่อนที่อยู่ห้องติดกัน ชื่อ แสบ ” บีมพูด
“ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะ” เราพุดแล้วยิ้มหวาน เพราะว่าเพื่อนบีมมันหล่ออ่ะ คนที่ชื่อฮัทอ่ะ ออกแนวหนุ่มตี๋อ่ะ ขาวๆ หุ่นโครตดีเลย มันสูงประมาณ 180 อ่ะ มันเป็นคนตี๋ที่ไม่ตาตี่อ่ะแต่ตาชั้นเดียว หล่ออ่ะ... (นอกเรื่องนิดนึง... คือเราชอบตนที่ตาชั้นเดียวอ่ะ น่ารักดี ... ภีมมันก็ตาชั้นเดียวนะ... อ่ะต่อๆ)
“ มองตาเยิ้มเลยนะ....” บีมพูด
“ ป่าวๆ ป่าวซะหน่อย” เราพูดตะกุกตะกัก พอฮัทมันเห็นแบบนั้นมันก็เลยยิ้มออกมา โอ๊ย... น่ารักอ่ะ เรานี่น่าแดงเลยอ่ะ (เดี๋ยวๆ ฮัทมันก็ไม่ได้หล่ออะไรมากมายหรอกนะ แต่แค่มันออกตี๋ๆขาวๆหุ่นดีอ่ะ พอมองรวมๆมันก็เลยดูดี )
“ ระวังเหอะปอ... เดี๋ยวเราจะไปบอกไอ้ป็อบ” บีมพูด หุบยิ้มแทบไม่ทันเลยเรา
“ โห.... ไรอ่ะ เค้ายังไม่ได้ทำไรเลยนะ ” เราพูดงอนๆ
“ บีมก็อย่าไปแกล้งปอเลย” แสบพูด เราลืมบอกว่าแสบนี่เป็นหนุ่มภาคอีสาน เวลาพูดก็เลยพูดสำเนียงอีสาน แต่เราก็พอฟังออกนะ แสบมันเคยบอกว่าเป็นเอกลักษณ์ดี มันก็เลยชอบพูดสำเนียงอีสานกับเพื่อนๆ
“ กูก็พูดเล่นไปงั้นแหละ” บีมหันไปบอกแสบ
“ ป็อบนี่แฟนปอเหรอ” ฮัทถามขึ้นมาหน้านิ่งๆ
“ เออดิ เมิงจะรู้ไปทำไม ??? จะจีบปอเหรอ ระวังนะเว้ย... ไอ้ป็อบเนี่ย... อย่างโหดอ่ะ” บีมพูด
“ ป่าวๆ กูแค่อยากรู้เฉยๆ” ฮัทพูด
จากนั้นเราก็เดินเข้าหอกัน ห้องเราอยู่ชั้นสามส่วนห้องของพวกนั้นอยู่ชั้นสอง พอเข้าห้องมาก็เห็นเมทอีกสองคนอยู่ในห้องแล้ว เราก็ทำความรู้จักกันคนแรกชื่อเปียว เรียนคณะศิลปกรรม ส่วนอีกคนชื่อ โอ เรียนคณะวิศวกรรม เราก็จัดของให้เข้าที่เข้าทางแล้วก็มีพี่หอเรียกให้ลงไปรวมกันที่สนามหญ้าหน้าหอเพื่อทำพิธี
สนามที่หน้าหอเราถูกเลือกให้เป็นสถานที่ทำพิธี ดังนั้นผู้ชายปีหนึ่งทุกคนที่อยู่หอในก็จะถูกเรียกมารวมที่นี่ เราก็ได้เจอพวกเพื่อนเก่าอีกหลายคน ซึ่งรวมถึงเจมส์กะภีมด้วย (คือมันสองคนก็เรียนที่นี่หนะ) เราก็พยายามเลี่ยงเดินไปตรงอื่นจะได้ไม่เจอภีม เพราะหลังจากวันนั้นเราก็ไม่เคยเจอไม่เคยติดต่อกับภีมอีกเลย
ตอนที่เรากำลังรีบเดินไปที่อื่นนั้นก็มีมือใครคนนึงมาจับแขนเราไว้.........................
พอเราหันกลับไปมองก็เห็นหน้าคนที่จับแขนเราไว้ ซึ่งก็คือภีม....
“ ปอเรียนที่นีเหรอ ” ภีมถามเราด้วยหน้านิ่งๆ
“ อืม...” เราตอบ
“ ไม่เห็นบอกกันบ้างเลย” ภีมพูด
“ ก็มัวแต่ยุ่งๆอยู่อ่ะ... ”เราตอบแบบขอไปที
“ เหรอ... สงสัยเค้าคงจะสำคัญตัวเองเกินไป” ภีมพูด
“ ปอ... บีมมันตามหาอยู่อ่ะ ” ฮัทพูดพร้อมกัเดินเข้ามาดึงแขนเรา ภีมมันก็หันไปมองที่ฮัท
“ เหรอ... เค้าก็เดินหามันอยู่เนี่ย..” เราพูด
“ อืม...งั้นไปกันเหอะ” เราพูดพร้อมกับเดินตามฮัทไป แต่ภีมมันก็ไม่ยอมปล่อยแขนเราแถมยังบีบแขนเราซะแน่นเลย
“โอ๊ย.... เจ็บ ” เราร้องแล้วสะบัดแขนออกแต่ก็ยังมาหลุด ฮัทเลยหันหน้ามามองหน้าภีมแล้วพูดว่า
“ เฮ้ย... อะไรกันเนี่ย”
“ เรื่องของกู เมิงอย่ามาเสือก” ภีมพูดด้วยความโมโห
“ เมิงเป็นเฮียไรของเมิงเนี่ย... จะบีบแขนปอทำไม” ฮัทพูด ตอนนั้นฮัทก็ดูมีอารมณ์โกรธอยู่มิใช่น้อย
“ มันเรื่องของกู” ภีมพูดด้วยหน้ากวนส้งตริงใส่ฮัท
“ ปล่อยมือเค้าซะทีเหอะ...” เราพูดแล้วสะบัดไปเต็มแรง ตอนนั้นเหมือนเป็นช่วงที่ภีมมันคลายมือพอดี เราก็เลยสะบัดมือหลุดออกมาได้
“ ปอ.. คุยกะเค้าก่อน” ภีมพูดแล้วตรงจะเข้ามาดึงแขนเราแต่แล้วเจมส์ก็เข้ามาจับมันไว้พอดี มันก็เลยไม่สามารถเข้ามาดึงแขนเราได้
“ ปอรีบไปก่อนป่ะ” เจมส์พูด
เราก็เลยรีบเดินออกมาจากตรงนั้นโดนมีฮัทเดินนำหน้าไป
“ คนนั้นนี่แฟนเก่าเหรอ” ฮัทพูด
“ ถามทำไมเหรอ” เราพูด
“ ก็เห็นมันบ้าขนาดนั้น คงไม่ใช่แค่เพื่อนกันอ่ะดิ” ฮัทพูด
“ อืม” เราตอบ
แล้วเราก็เดินไปจนเจอกับบีม จากนั้นก็เข้าสู่การทำพิธีไหว้สิ่งศักดิสิทธิ์และพิธีขอขมาอีกมากมายจำไม่ได้แล้วอ่ะ รู้แต่ว่าเราตั้งใจทำมากเพราะกลัวจะโดนผีหลอก
##############################################################################
จบไปแล้วตอนแรกของภาคสอง เล่าให้ฟังแค่นี้ก่อน :m23:
ถ้าว่างจะเข้ามาต่อให้เรื่อยๆนะ :m13:
คนที่น่ารักทุกคน.... อย่าลืมตามอ่านกันนะ :m1:
ไปกินข้าวก่อนนะ.......................
-
มาจิ้มก่อนเลย อ่ะเข้ามหาลัยกันแล้ว เรื่องยุ่งๆๆเหมือนครั้งเก่าๆๆจะตามมารังควานอีกอะปะนะ หนักใจแทนอะ
-
แหะๆ...มาต่อภาคสองแล้ว ดีใจจังคับ
ชอบๆ... :m1: :m1:
-
อ่านแล้วงง เลย อยู่ๆ ก็ขึ้นเรื่องแบบไม่มีปี่ ไม่มีขลุ่ย
แต่ก็พอเดาทางออก
สงสารป๊อบๆๆๆ ทำไมต้องแยกจากกัน
-
:เฮ้อ: ภีมจ๋า ไม่จบไม่สิ้นนะน้อง :เฮ้อ:
-
ทีนี้ก็รักสามเส้าดิ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ภีมดูโหดกว่าเก่าแหะ :m29:
-
ภีม ฮัท ปอ รึเปล่า เรื่องนี้ :m29: o12
-
เข้ามาเชียร์ภีมครับ :m23:
แต่ว่าสงสัยคงเปลี่ยนตัวละครหลักแน่เลยจากป๊อบเป็นฮัท :m29:
-
เหอ ๆ ชอบอ่ะ ตอนนี้
หน้าจะต่อยกันเลย
จะมีหนุกกว่านี้อีกป่าวววว
-
เจมส์มาอยู่ด้วยอิๆๆ
-
จะเป็นรักสามเส้า สี่เส้าเลยหรือคับ คุณปอเสน่ห์แรงจิงๆนะคับหนุ่มๆแย่งกันตรึม :oni2: :oni2:
-
เพิ่งกลับมาถึงห้องเอง... ตอนแรกว่าจะต่อเรื่องให้อีกตอน แต่รู้สึกเพลียๆเลยขอผลัดไปก่อน
เลยเข้ามาตอบเม้นกันดีกว่า.......
happy_icekung69......
มาจิ้มก่อนเลย อ่ะเข้ามหาลัยกันแล้ว เรื่องยุ่งๆๆเหมือนครั้งเก่าๆๆจะตามมารังควานอีกอะปะนะ หนักใจแทนอะ
:::: มาจิ้มคนแรกเลยแฮะ.... :m12:
ภาคสองนี่ก้เข้ามหาลัยแล้ว... ยังมีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นอีกมากนะ....... ขอบใจนะที่เป็นห่วง :pi
IO .............
แหะๆ...มาต่อภาคสองแล้ว ดีใจจังคับ
ชอบๆ...
:::: แหม.... มาบอกแบบนี้เดี๋ยวเราก็รักซะเลย..... :m12:
ถ้าชอบก็ติตามอ่านด้วยเน้อ....... :m21:
^^sky^^ .........
อ่านแล้วงง เลย อยู่ๆ ก็ขึ้นเรื่องแบบไม่มีปี่ ไม่มีขลุ่ย
แต่ก็พอเดาทางออก
สงสารป๊อบๆๆๆ ทำไมต้องแยกจากกัน
:::: อย่าเพิ่งงงนะ...... เดี๋ยวเราจะค่อยเล่ารายละเอียดต่างๆที่เกิดขึ้นจนมาถึงตอนที่มาเข้าหอวันแรกให้ :m23:
ส่วนเรื่องป็อบหนะ... เรายังไม่ได้เลิกกันนะ... แค่เรียนคนละที่เฉยๆ :เฮ้อ:
ตอนที่ย้ายเข้ามาหอในหนะ.... เดี๋ยวเราจะพูดถึงมันในตอนหน้า :m21:
THIP......
ภีมจ๋า ไม่จบไม่สิ้นนะน้อง
:::: ภีมมันยังไม่จบหรอก..มันยังตามรังความเราไปอีกนาน.... :m25:
Poes .......
ทีนี้ก็รักสามเส้าดิ.......
:::: เรื่องนี้เป็นรักสามเศร้ารึป่าว?? ถ้าคำว่ารักสามเศร้ามันหมายถึงว่า... การที่คนสองคนรักกันและมีใครอีกคนที่เข้ามารักใครสักคนใน
สองคนนั้น... และไม่ได้รับรักตอบ....... เรื่องนี้ก็คงไม่ใช่รักสามเศร้า....
แต่ที่ชื่อเรื่องรักของเราสามคน.... เพราะมันเป็นเรื่องความรักของเราสามคน... ที่คนที่ตัวเองรักมันพันพัวรักกันไปรักกันมาอยู่ใน
สามคนนี้...
แต่ขอบอกว่า....ทั้งสามคนนี้ไม่มีใครไม่ได้รับรักตอบจากคนที่ตัวเองรักเลยสักคน....
ถ้างงกับสิ่งที่เราบอกก็ตามอ่านเรื่องเรานะ... แล้วคุณจะเข้าใจทุกอย่าง
acht ........
ภีมดูโหดกว่าเก่าแหะ ......
:::: จริงๆอ่ะ.. แหม.......... จริงๆอ่ะมันร้ายมาตั้งนานแล้ว
เอาแค่นีเก่อน
ง่วงมากไม่ไหวแล้ว
-
อยูู่้่ม.เดียวกันซะด้วย หลบยังไงก็คงไม่พ้น ได้เจอกันแน่ๆ ภีมไม่ปล่อยปอแน่ๆ ใช่มะ :m12:
-
หวังว่าทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทาง
ไม่มีเรื่องให้เสียใจอีกครั้งนะครับ
-
อ่านตั้งแต่ต้นยันจบถึงตอนล่าข้ามคืนพอดี :m4:รอตอนต่อไปครับ
-
ตามเก็บนิยายกันอย่างเหน็ดเหนื่อย
หลังจากไม่ได้อ่านมานานนนน
เอาใจช่วยนะค๊าบบบบบบ :m4:
-
มาเป็นสมาชิกใหม่ที่นี่ แต่ตามอ่านมาจากที่อื่น ไม่เป็นไรอ่านไปได้ด้วยดี เป็นกำลังใจให้ปอนะ คนดีของ ... คิดเอาเองนะปอ
-
ลืมภีมให้ได้นะปอ
ลืมไปเลย
:pig4:
-
:mc1: :a12:
-
ยังตามมาเจอกันอีกจนได้นะ..
ป็อบอยู่ไกลซะขนาดนี้..ภีมก็มีโอกาสทำคะแนนอ่ะดิ..หุหุ
ไหนจะมีเจมส์ ฮัทอีก..ว้าว..รับรองมันส์แน่ๆ..
-
ช่วงนี้เป็นช่วงอนาจของชีวิต... :เฮ้อ:
ทั้งเรื่องเรียน... เรื่องการบ้าน... เรื่องละครเวที... :m29:
ทุกอย่างอยู่ในช่วงโค้งสุดท้ายหมด... ช่วงนี้เราก็เลยเหนื่อยจัดเป็นพิเศษ... :m25:
นี่เราก็เพิ่งกลับมาถึงห้องเอง.... เหนื่อยอ่า... ว่าจะต่อเรื่องก็เลยไม่ได้ต่อให้ :m23:
ขอโทษน๊า... ที่เราต้องขอผลัดไปอีกวันนึง o7
อย่าโกรธกันน๊า........... :serius2:
เราว่าคนอ่านมาช่วยกันเดาดีกว่า... ว่าเรื่องนี้มันจะเป็นยังไง :m4:
เข้ามาเสนอความคิดเห็นกันได้เลยน๊า................ :m1: :m1: :m1:
แต่ตอนนี้เราขอไปนอนก่อน :a12:
:m22: :m22: :m22: :m22: :m22: :m22:
-
อุส่าห์วิ่งมาจิ้มก้น นึกว่ามาต่อแล้วซะอีก อะ รอก็รอ :oni2: :oni2: ดูแลสุขภาพด้วยนะท่าทางโหมทั้งงานราชงานหลวง :m14: :m14:
-
ถ้ามันหนักมาก
ก็อย่าลืมหาเวลาพักผ่อนให้พอนะค้าบบ
ตัวเราเองก็สำคัญ ต้องคอยดูแลตัวเองด้วย
สู้ๆ ค้าบบ
-
อ่ะ ร่วมด้วยช่วยเดา
ตัดบัวยังเหลือใย แล้วนี่ใจคนมีสายสัมพันธ์ตัดกันไม่ขาดหรอก เชื่อว่าภีมต้องทำทุกวิถีทางเพื่อง้อขอคืนดีก่าปอ โอ๊เย!!! :a2:
-
รอ ร้อ รอ :m13:
-
พักผ่อนเยอะ ๆ ค่อย ๆ ทำไปทีหล่ะอย่าง :a12:
ถ้าจะให้เดาเรื่อง คงเดาไม่ได้อ่ะ :a5:
เพราะไม่ใช่ อับดุล :laugh3: :laugh3:
-
รักษาสุขภาพจ้า
-
ขนาดงานหนักๆ ยังอุตส่าห์มาพิมพ์ให้อ่าน พักผ่อนให้พอแล้วก้อทำงานให้เสร็จก่อนละกันน้า นานแค่ไหนก็รอได้ :m13:
-
เหนื่อยหนักก็พักบ้างนะคับ รักษาสุขภาพด้วยนะคับ รอต่อไปคับ
-
(http://i223.photobucket.com/albums/dd277/akapong/Love/07-02-2008_06.gif)
-
ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงเราน๊า........ :m13:
เข้ามาอ่านเม้นแล้วชื่นนนนนนนนนนนนนนนนน......... จายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย................ :m1:
รักคนอ่านมากขึ้นอีกเป็นกองเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย............................. :m1:
อ้อขอบคุณเรื่องดอกไม้ด้วย................ ได้รับแล้วน๊า.............................................. :m4:
:c2: ทุกๆคนด้วย................ ขอให้ทุกคนมีความสุขที่ได้มีรัก...................... :mc3:
สมหวัง... ไม่สมหวัง... ไม่เป็นไร อย่างน้อยขอให้รักให้เป็นก็พอ........................... :m21:
สัญญาว่าคืนนี้เราจะมาลงตอนใหม่ให้....................... ทั้งที่ยังไม่เริ่มพิมก็เหอะ..... :m23:
แต่อาจจะมาดึกหน่อยนะ......... ตอนนี้ขอไปเคลียร์งานก่อน................... :oni1:
คืนนี้เจอกันดึกๆจร้า................................ :bye2: :bye2:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5: :c5:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:c1:
-
:c1: เป็นกำลังใจให้นะครับ พักผ่อนพอแล้วก็มาต่อนะครับ ภีมสู้ ๆ
-
อดตาหลับ ขับตานอน
เพื่อ.............รอคับ
:pig4:
-
อดตาหลับขับตารอเช่นกันกะคนข้างบนง่ะ :m23:
สุขสันต์วันวาเลนไทน์จ้า :c1: :L2:
-
## เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๒ ##
มาต่อให้แล้ว.......
โทษทีที่เราผิดสัญญานะ.....
เรื่องมันมีอยู่ว่า... เราพิมตอนนี้เสร็จตั้งแต่เมื่อคืน... แต่เน็ตหอเรามันมีปํยหาอ่ะไม่รู้เป็นไร... เข้าเว็บอะไรไม่ได้เลย... พูดแล้วก็อารมณ็เสีย..
เราก็เลยเพิ่งมาลงให้.... อย่าโกรธกันนะ....
**********************************************************************************************
หลังจากเสร็จพิธีก็แยกย้ายกันกลับหอ ช่วงที่เรากำลังจะเดินขึ้นหอภีมก็เดินตรงจะเข้ามาหาเราแต่มันก็โดนรุ่นพี่มันเรียกไว้ซะก่อน คือคณะมันหนะค่อนข้างที่จะเข้มงวดเรื่องกฎระเบียบมาก มันก็เลยหันไปตามพี่ที่เรียกมันส่วนเราก็รีบเดินขึ้นหอทันที
พอเข้าไปในหอก็มีการเรียกรวมในหออีกแต่ก็ไม่มีอะไรมาก พี่หอก็แค่มาแนะนำตัวว่าชื่ออะไรกันบ้างแล้วก็มีการพูดถึงกฎระเบียบของการอยู่หอใน จากนั้นก็แยกย้ายกันเข้าห้องของแต่ละคน
หลังจากที่เราอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยเราก็โทรไปหาป็อบ คือป็อบกะเราหนะเรียนกันคนละที่ซึ่งก็ค่อนข้างอยู่ไกลกัน วันที่เราแยกกันเราก็รู้สึกใจหายอยู่มากทีเดียวเพราะช่วงที่ปิดเทอมเราก็อยู่กะป็อบเกือบตลอด เรากะป็อบก็กลัวเหมือนกันนะว่า.............. ความห่างของระยะทางจะทำให้ระหว่างเราสองคนเปลี่ยนแปลงไปรึป่าว.... แต่ป็อบก็บอกเราว่าให้เชื่อใจป็อบได้เลย....... ป็อบขอเราอย่างนึงว่าให้โทรหาป็อบบ่อยๆ เพราะป็อบเป็นห่วงไม่อยากให้เราต้องไกลกัน.................
“ เป็นไงบ้างนิสิตใหม่.......... เหนื่อยมั้ย” ป็อบด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ นิดหน่อยอ่ะ......... แต่ไม่เป็นไร.... คุยได้ ” เราพูด
“ คิดถึงปอจัง.......” ป็อบพูดด้วยน้ำเสียงเหงาๆ
“ นี่แค่วันเดียงเองนะ................ ” เราแกล้งพูดเล่น
“ ก็ใช่อ่ะดิ.... แค่วันเดียวป็อบยังคิดถึงปอขนาดนี้เลย.... แล้วต่อไปอ่า.....” ป็อบพูดเสียงเศร้าๆ
“ คิดมากน่า........ ปอก็คุยกะป็อบอยู่นี่ไง ” เราพูด
“ ก็คนมันรักหนิ........ ถ้าปออยู่ข้างๆป็อบตอนนี้นะ ป็อบจะทั้งกอดทั้งฟัดให้หายคิดถึงเลย.. ” ป็อบพูด
“ เวอร์น่า........ พูดไรอายบ้างเหอะ..” เราพูดเขินๆ
“ แหม.... แต่คำพูดของป็อบก็ทำให้ใครบางคนหน้าแดงได้ก็แล้วกันน่า....” ป็อบพูดกวนๆ
“ พอเลยๆ.... ” เราพูดอายๆ
“ ครับ... ก็ได้ครับ ” ป็อบพูด
“ แล้วป็อบอ่ะ.... เป็นไงบ้าง เหนื่อยมั้ย...” เราถามเพราะว่าวันนี้ป็อบมันก็วุ่นวายอยู่กับการเตรียมตัวเก็บของเพราะพรุ่งนี้มันก็ต้องเดินทางไปที่มหาลัยมันเหมือนกัน...
“ เหนื่อยดิ... ถ้าปออยู่ข้างๆนะ ป็อบจะใช้ให้นวดเลย... ” ป็อบพูด
“ ไม่ต้องมาอ้อนเลย... ตอนนี้ก็ทำเป็นพูดดีเหอะ เดี๋ยวไปเจอผู้หญิงที่มอก็ลืมกร ” เราแกล้งพูดงอนๆ เพื่อลองใจป็อบ
“ จะบ้าเหรอ... ป็อบไม่ทำงั้นหรอก...” ป็อบพูดเสียงเข้ม
“ ใครจะไปรู้.... รักแท้แพ้ใกล้ชิด ” เราพูด พร้อมกับอั้นขำไปด้วย
“ ไม่หรอก.... เชื่อใจกันดิ ยิ่งเราอยู่ห่างกันแบบนี้ด้วย ” ป็อบพูดด้วยเสียงจริงจัง
“ โอเคๆ เชื่อแล้วๆ” เราพูดไปหัวเราะไป
“ นี่แกล้งกันเหรอ ” ป็อบพูดเสียงเคืองๆ
“ ก็แค่ลองใจดูเฉยๆ ” เราพูดเสียงอ้อนๆ
“ ยังไม่เชื่อใจป็อบอีกเหรอ..” ป็อบพูดเสียงที่แสดงถึงความน้อยใจ
“ เชื่อดิ... แค่เล่นขำๆ ไม่มีไรหรอก ” เราพูด
“ จริงนะ...” ป็อบถาม
“ จริงดิ...” เราพูด
จากนั้นเรากะป็อบก็คุยกันอีกมากมาย เราก็เล่าเรื่องวันนี้ให้ป็อบฟังรวมถึงเรื่องภีมด้วย พอป็อบรู้ก็พูดด้วยเสียงโมโหว่า
“ ปอ...... ปอไม่ต้องไปยุ่งกะมันเลยนะ ไม่ต้องไปคุยกะมันด้วย ”
“ ไม่มีไรหรอกน่า.......... ” เราพูด
“ ไม่เอาอ่ะ.. ปอสัญญากะป็อบก่อนนะ ว่าจะไม่ยุ่งกะมัน ” ป็อบพูดน้ำเสียงร้อนใจ
“ โอเคๆ... ปอสัญญา ” เราพูด
“ เซ็งว้ะ..... แล้วมันมาเรียนที่เดียวกะปอได้ไงเนี่ย..” ป็อบบ่น
“ มันคงบังเอิญหนะ.... อย่าไปสนใจเลย ” เราพูด
“ จะให้ไม่สนได้ไงอ่ะ..... เดี๋ยวมันก็มาวุ่นวายกะปออีก ” ป็อบพูด
“ น่านะ... ปอบอกไม่มีไรก็ไม่มีดิ ” เราพูด
“ อืม... ก็ได้ แต่ถ้ามันมายวุ่นวายไรกะปอ ปอต้องบอกป็อบนะ...” ป็อบพูด
“ อืม....” เราตอบ
“ ป็อบว่า.. ปอไปนอนได้แล้วป่ะ... เหนื่อยมาทั้งวัน พรุ่งนี้ปอก็ต้องเข้ารับน้องอีก” ป็อบพูด
“ อืม.... ฝันดีนะ พรุ่งนี้ก็เดินทางดีๆนะ ” เราพูด
“ ค๊าบบบบ... เรียบร้อยแล้วป็อบจะโทรบอกนะ...” ป็อบพูด
“ อืม...... แล้วคุยกัน ” เราพูด
“ ครับ...” ป็อบตอบกลับมา
หลังจากกวางสายจากป็อบเราก็กำลังจะเดินขึ้นห้อง ( คือเราออกมาคุยที่สนามหญ้าข้างหลังหอหนะ... มันเงียบดี) ตอนนั้นเราก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เหยียบลงที่พื้นหญ้า เสียงใบไม้แห้งที่โดนเหยียบดัง... กรอบๆ.. เรานี่ขนลุกซู่เลย คิดในใจว่าเจอดีเข้าซะแล้ว.................. ก็ไหนบีมมันบอกแล้วไงว่าถ้านิสิตคนไหนทำพิธีแล้วจะไม่โดนผีหลอกไง..... แต่นี่มันไรกันเนี่ย.... ตอนนั้นนะขาเรามันก้าวไม่ออกเลย รู้สึกว่าขนมันลุกทั้งตัวเลย.... รู้ได้ในทันทีว่าขนหัวลุกหนะเป็นไง..............
เรากลั้นใจว่าจะวิ่งเข้าหอให้เร็วที่สุด เตรียมใจพร้อม.... ในขณะที่เรากำลังจะออกวิ่งก็มีมือมาจับที่ข้อมือเราไว้ ทำให้เรากระแทกไปตามแรงดึงนั้นอย่างเต็มที่
“ เฮ้ย..... ใครอ่ะ ” เราตะโกนไปสุดเสียง
“ โห....... นึกว่าขโมย.....” เสียงไอ้คนที่ดึงเราพูดขึ้น... ใครว้ะ... เสียงมันคุ้นๆแฮะ พอเราหันไปดูก็ถึงบางอ้อ
“ ฮัทเองหรอกเหรอ............ ” เราพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวๆ................
“ แล้วนึกว่าใครล่ะ ” ฮัทถามเสียงกวนๆ
“ นึกว่าผีซะอีก” เราพูดแบบโล่งออก
“ ผีอะไรหล่อขนาดนี้....” ฮัทพูดพร้อมกับยิ่มที่มุมปาก
“ คนไร... หลงตัวเองชิบหาย” เราเป็นบ่นกับตัวเองแต่ก็ตั้งใจให้มันได้ยิน
“ ทำยังกับตัวเองไม่เคยหลงงั้นแหละ ” ฮัทมันพูดยิ้มๆ
“ เราเคยไปหลงแกตั้งแต่เมื่อไหร่... อย่ามามั่ว” เราพูดกระแทกกับไป
“ เหรอ.... ทำเป็นลืม เห็นฮัทครั้งแรกก็มองจนหลงเลยไม่ใช่เหรอ ” ฮัทด้วยน่าหากวนส้นตี_ มากมาย
“ ป่าวซะหน่อย...” เราพูดเขินๆเพราะก็จริงอย่างที่ฮัทพูด
“ คนอะไร... มีแฟนแล้วยังมองคนอื่นอีก ” ฮัทพูดเสียงกวนๆ
“ รู้ได้ไงว่าเรามีแฟนแล้ว ” เราพูด
“ ก็เห็นคุยกันหวานขนาดนั้น............. ใครไม่รู้ก็โง่แล้ว” ฮัทพูด
“ นั่นมันเรื่องส่วนตัว ” เราพูดแล้วก็เดินขึ้นห้องไปเลย
อารมณ์เสียมากมาย.... ตอนนั้นรู้สึกว่าฮัทเป็นคนที่ปากเสียมากๆแถมยังหลงตัวเองอีก......
******************************************************************************
ในช่วงแรกของการเข้ามหาลัยใหม่ๆก็จะเป็นช่วงของการรับน้องซึ่งจะรับติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน เริ่มตั้งแต่รับน้องมหาลัย รับน้องคณะ รับน้องเอก......... ซึ่งเป็นกิจกรรมที่สนุกสนาน........
ด้วยเหตุที่เราเรียนนิเทศทำให้ค่อนข้างเป็นที่สนใจ และด้วยความที่เราเป็นกะเทยทำให้เราโดนพี่ๆบังคับให้ทำกิจกรรมหลายๆอย่างซึ่งก็แน่นอนว่าทำให้เราเป็นที่รู้จักของใครหลายๆคนด้วย...................
ในส่วนที่ทำกิจกรรมและการรับน้องเราจะไม่ขอพูดถึงนะเพราะว่ามันไม่ได้มีอะไรที่น่าสนใจ และมันก็เยอะมากเพราะเราทำกิจกรรมเยอะจริงๆอันไหนที่เกี่ยวกับเรื่องเราถึงจะหยิบเอามาพูดถึงก็แล้วกันนะ....
*********************************************************************
ก่อนอื่นที่จะเล่าต่อเราจะบอกก่อนว่ามหาลัยที่เรามาเรียนมีเพื่อนเราในห้องตอนมอปลายประมาณ 9-10 คน ที่มาเรียนที่นี่ ซึ่งแต่ละคนอยู่ในคณะที่ต่างกันออกไป........... บางคนก็อยู่ในคณะเดียวกัน อย่างคณะที่เราอยู่ก็มีเพื่อนในห้องอีกประมาณ 5-6 คนที่อยู่คณะเดียวกับเราซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ เจมส์
ในช่วงเที่ยงของวันหนึ่งหลังจากที่เราเลิกเรียนก็ไปกินข้าวกับเพื่อนๆในเอกที่เพิ่งเริ่มทำความรู้จักกัน เราก็ได้เจอกับเจมส์ เจมส์เดินมาทักเราแล้วเรียกเราออกไปคุยด้วย
“ ปอ........ เห็นไอ้ภีมมันบอกว่า.. ปอไม่เคยรับโทรศัพท์มันเลยเหรอ ” เจมส์พูด
“ ทำไมเหรอ.. ” เราถาม
“ เราอยากรู้หนะ.. ว่ามันจริงรึป่าว?? ” เจมส์พูด
“ อืม.......” เราตอบ
“ ท่าทางไอ้ภีมมันคงมีเรื่องจะคุยกับปอนะ ” เจมส์พูด
“ แต่เราไม่อยากคุยกะมันอีก ” เราพูด
“ เจมส์ก็ไม่ได้จะมาขอร้องให้ปอคุยกับมันหรอกนะ เพียงแต่มันฝากเค้ามาบอกปอว่าให้รับโทรศัพท์มันหน่อย ” เจมส์พูด
“ อืม... ” เราตอบออกไปได้แค่นั้น
“ ถือซะว่าสงสารมันเหอะ... มันคงมีอะไรในใจที่อยากจะพูดก็ได้ ” เจมส์พูด
“ เอาไว้เราพร้อมแล้วเราจะรับก็แล้วกัน” เราพูด เจมส์ก็พยักหน้ารับแล้วเรากะเจมส์ก็แยกกัน เราก็ไปกินข้าวกับเพื่อนแล้วก็ขึ้นเรียนวิชาตอนบ่ายต่อ..............
ในช่วงบ่ายที่เรียนเราเรียนไม่รู้เรื่องเลย มัวแต่คิดว่าภีมมันเป็นอะไรของมันอีกนับจากที่เรากะมันเจอกันครั้งสุดท้ายที่หาดวันนั้น มันก็น่าจะเข้าใจอะไรทุกอย่างแล้ว เราจะทำยังไงดีถ้าจะคุยกะมันให้รู้เรื่องก็เกรงใจป็อบอีก เพราะเราก็สัญญากะป็อบไปแล้วว่าจะไม่ยุ่งกะภีมมันอีก........
พอเลิกเรียนเราก็รีบเก็บของเพราะว่าจะต้องรีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวเพื่อมาเข้ากิจกรรมรับน้องในตอนเย็น ตอนที่เราลงมีที่หน้าคณะเราก็เห็นภีมกำลังเดินเข้ามาที่คณะเราสงสัยมันจะมีเรียนที่ตึกเรา ตอนที่เราเดินสวนกะมันเราก็ทำหน้าให้เป็นปกติกะว่าจะทักมันซะหน่อย ไหนๆก็เป็นเพื่อนกันป็อบคงไม่ว่าหรอกถ้าแค่ทักกันเฉยๆ แล้วอีกอย่างการเดินสวนกันแบบนี้ถ้าเราไม่ทักมันก็ดูจะไม่เท่าไหร่นัก..............
ดังนั้นตอนที่เดินสวนกันมันเดินเข้ามาเราเดินออกไปเราก็หันหน้าไปมองมันแล้วก็ยิ้มให้มัน ตอนนั้นเรารู้สึกว่าหน้าตัวเองชาไปหมดทั้งๆที่เรามั่นใจว่ามันจะต้องเห็นเราและทักเรา แต่มันกลับแสร้งให้หน้าไปทางอื่นแล้วยังทำหน้าเฉยเมยเหมือนกับว่าเรากะมันไม่รู้จักกัน เราหันหน้ากลับมาทันทีแล้วก็รีบเดินออกจากตรงนั้น
ตอนนั้นเรารู้สึกแย่มากกับการกระทำที่มันแสดงออกมา....... เรากลับมาที่หอแล้วก็เดินขึ้นห้องตัวเองด้วยใจที่รู้สึกสับสนกับภีมว่ามันเป็นอะไร ไหนฝากเจมส์มาบอกเราว่าอยากคุยกะเราแต่พอเจอเรากลับทำเป็นคนไม่รู้จักกัน
เราเดินใจลอยนึกถึงแต่เรื่องที่เพิ่งได้เจอมา.... จนได้ยินเสียงใครบางคนพูดขึ้นมา ทำให้เราหลุดออกมาจากภวังค์
“ เป็นไรป่าว...... ทำหน้ายังกับโดนทิ้งมางั้นแหละ ” เราหันไปตามต้นเสียงก็เห็นว่าเป็นฮัท เรามองหน้ามันแต่ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นเราก็เดินขึ้นบันไดต่อเพราะมันยังไม่ถึงชั้นเรา
“ ไม่ปฎิเสธแบบนี้แสดงว่าโดนพูดแทงใจดำ ” ฮัทพูดกวนไม่เลิก
“ เรื่องส่วนตัวอย่ามายุ่ง ” เราพูดแล้วก็เดินขึ้นบันไดไปไม่สนใจว่าฮัทมันจะพูดหรือแสดงท่าทางอะไรอีก
พอเรากลับมาบนห้องเราก็นอนเล่นอยู่บนที่นอนเรื่อยเปื่อย คิดยังไงก็ไม่เข้าใจภีมว่ามันต้องการอะไรกันแน่.......
############################################################################
จบไปอีกตอนแล้ว............
ช่วงนี้อย่างที่บอกว่าเรางานเยอะมากๆ..... แล้วดันมาป่วยอีก.....
ปวดหัวมากๆ... ตัวร้อนด้วย.... เจ็บคออีก.. กินไรก็ไม่อร่อย... เพลียอ่ะ... (ขออ้อนคนอ่านหน่อย....)
คนอ่านอย่าลืมรักษาสุขภาพกันด้วยเน้อ......... เดี๋ยวจะไม่สบายเหมือนเรา เราโครตไม่ชอบเวลาที่ไม่สบายเลย... จะทำไรก็ลำบาก เซ็งๆ
เราไปก่อนนะ......... ต้องออกไปซ้อมละครแล้ว......... เฮ้อออออออ..................
-
ขอให้หายไวๆนะจ๊ะ :bye2:
-
เชอะ ตาภีมงอน คิดว่าจะง้อเรอะ :a12: :a12: :a12:
ปล. ดูแลสุขภาพดีๆ นะน้อง :m1: :m1:
-
:L2: ภีมเค้าก็เล่นตัวไปอย่างงั้นแหละ ใจเค้ามันจะขาดรอน ๆ อยู่แล้ว เชื่อซิ ใช่ไหมปอ ไม่ต้องตอบก็ได้ เดี๋ยวปอก็เฉลยเองแหละ ลองเดาเล่น ๆ ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะ กินยาถ้ายังไม่หาย ก็รีบไปหาหมอเสียละ ไม่งั้นอาจจะเป็นหนักกว่าเดิมก็ได้ เป็นกำลังใจให้นะ ปอคนดีของ .....
-
ไอ้ภีมมันจะเอายังไงกันแน่
-
พักผ่อนเยอะ ๆ จะได้แข็งแรงหายไว ๆ :a12:
ไอ่ภีมมันเป็นบร้าอะไรของมัน กวนว่ะ o12
ฮัทกวนดี o13
-
:L2:ยังงัยก็ขอให้หายไวไวน๊า..พักผ่อนเยอะๆล่ะ
-
รักษาสุขภาพนะคับ
:pig4:
-
หายไวๆๆนะจ๊ะ
-
## เรื่อง “ รักของเราสามคน” ๓ ##
มาต่อให้อีกตอนเน้อ.........................
ไปอ่านกันเล้ย............................................
******************************************************************************
เรานอนเล่นไปได้พักนึงภีมมันก็โทรมาหาเรา ถ้าเป็นปกติเราก็คงจะไม่รับหรอกแต่เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นมันก็ทำให้เราอดที่จะแปลกใจและน้อยใจไม่ได้ว่าทั้งๆที่ขอร้องให้เราคุยกะมัน แต่มันดันมาทำแบบนี้ เราก็เลยตัดสินใจรับโทรศัพท์มัน
“ ฮัลโหล...”
“ปอ.......... ปอใช่มั้ย ?? ”ภีมพูดด้วยความดีใจ
“ ก็โทรมาหาเค้าแล้วจะเป็นใครได้อ่ะ... ” เราพูดเสียงกวนๆ
“ ปอจริงๆด้วย ” ภีมพูด
“ โทรมามีไร ” เราถามเสียงห้วน
“ เมื่อกี๊ที่เราเจอกันที่หน้าคณะอ่ะ........ ” ภีมพูดเสียงอ่อยๆแล้วก็เงียบไปซะเฉยๆ
“ เออทำไม???” เราถามต่อ
“ เค้าเห็นปอนะ... ไม่ใช่ไม่เห็น” ภีมพูดเสียงเรียบๆ
“แสดงว่าจงใจทำเป็นไม่เห็นงั้นดิ...” เราพูดเสียงโมโห
“ เค้ายอมรับนะว่า... เค้าไม่กล้าทักปอ เค้ากลัวเพื่อนเค้ามันจะรู้ว่าเค้าคิดไงกะปออ่ะ ...” ภีมพูดเสียงอ่อยๆ
“ โอเค... งั้นแกก็อย่าลำบากอีกเลย... เราก็แค่ไม่ต้องรู้จักกันอีก” เราพูดแล้วก็กดตัดสายไปเลย ภีมมันก็โทรเข้ามาอีกทีนี้เราก็เลยกดปิดเครื่องทันที ตอนนั้นเราทั้งโมโหทั้งน้อยใจมันในใจก็คิดว่าจากนี้คงพอกันทีแล้วจริงๆ
*********************************************************************
อย่างที่เราเคยบอกไว้ตั้งแต่ตอนที่แล้วว่าเราทำกิจกรรมเยอะก็เลยมีคนรู้จักเยอะ... เราก็พลอยมีเพื่อนเยอะไปด้วยซึ่งเราก็จะมีเพื่อนอยู่สองกลุ่มคือ กลุ่มเพื่อนในเอกและกลุ่มเพื่อนหอใน
ในช่วงนี้เราจะขอพูดถึงเพื่อนหอในก่อนนะ กลุ่มเพื่อนหอในของเราจะมีกันอยู่ 6 คน คือ เรา แช็ป เติ้ง บิว น็อต และ กอล์ฟ ซึ่งเพื่อนในกลุ่มเราก็จะมีทั้งเกย์และกะเทยปนๆกันไป กลุ่มเราค่อนข้างจะสนิทกันอย่างรวดเร็วแม้ว่าจริงๆแล้วเราจะมีกันหกคนแต่พอมาช่วงหลังๆก็จะมีฮัทติดสอยห้อยตามมาด้วยเพราะว่าฮัทเรียนเอกเดียวกับบิวและน็อต
การที่ฮัทเข้ามาอยู่กลุ่มเราก็ทำให้ฮัทเป็นที่น่าสนใจของใครหลายๆคน เพราะมันก็น่าแปลกว่าผู้ชายจะมาอยู่กลุ่มเดียวกับพวกเราได้ยังไง ไม่ใช่ว่าผู้ชายเกย์กะเทยจะอยู่กลุ่มเดียวกันไม่ได้หรอกนะ แต่ว่าฮัทมันดันเป็นผู้ชายคนเดียวในกลุ่มเรานี่สิ ทำให้หลายๆคนสงสัยกันว่ามันเป็นผู้ชายร้อยเปอร์เซ็นต์รึป่าว????
แต่ความคิดเหล่านี้ไม่ได้อยู่ในหัวสมองของพวกเราในกลุ่มเลยเพราะฮัทก็ดูเป็นผู้ชายปกติแล้วอีกอย่างพวกเราก็คิดแค่ว่าฮัทมันเรียนเอกเดียวกับบิวและน็อต และยังอยู่หอเดียวกันอีกก็เลยไม่แปลกที่จะสนิทกัน
หลังจากที่ฮัทปากเสียใส่เราครั้งนั้นเราก็ไม่เคยคยกะมันอีกเลยแม้ว่าจะอยู่กลุ่มเดียวกันก็เหอะ ไม่ว่ากลุ่มเราจะไปไหนด้วยกัน... กินข้าว... ดูหนัง.... ร้องเกะ... หรือที่อื่นๆ... เรากะมันก็ไม่เคยคุยกัน หรือหลายๆครั้งที่เราลงไปคุยโทรศัพท์กะป็อบที่สนามด้านหลังหอเราก็จะเจอฮัทบ่อยๆ เหมือนกับว่ามันก็จะโทรศัพท์คุยกะแฟนของมันเหมือนกัน แต่เรากะมันก็ไม่ได้คุยกัน.....
จนมาวันนึง...... เพื่อนๆในกลุ่มเราก็เริ่มสงสัยในตัวฮัทกันขึ้นมา เพราะว่าบิวมันเอารูปแฟนฮัทมาให้พวกเราดู ตอนนั้นเรานั่งเล่นกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนด้านหน้าหอ วันนั้นเป็นวันที่ฮัทมันกลับบ้านบิวมันก็เลยแอบเอารูปมาให้พวกเราดู รูปที่บิวเอามามีแค่รูปเดียวนะมันเป็นรูปหมู่อ่ะ... แต่ฮัทกะแฟนมันยืนติดกัน
ตอนที่ดูรูปกันอยู่ก็เป็นช่วงที่มีเด็กในหอคนนึงเดินผ่านมาพอดีมันชื่อ... นะ ( คือเด็กหอในเนี่ยจะรู้จักกันหมดอ่ะ) มันก็เลยนั่งเล่นที่โต๊ะม้าหินกับพวกเราด้วย
“ เฮ้ย... ดูรูปไรกันว้ะ...” นะพูดพร้อมกับดึงรูปในมือน็อตไปดู
“ เฮ้ย........ นี่รูปของใครอ่ะ” นะพูด
“ รูปของฮัทมันหนะ..” บิวตอบ
“ คนนี้นี่หน้าคุ้นๆอ่ะ” นะพูด บิวที่นั่งข้างนะจึงชะโงกหน้าเข้าไปดู
“ ใครเหรอ..” บิวพูด
“ เนี่ย.... คนเนี๊ยะ...” นะพูดพร้อมกับชี้ไปที่รูปแฟนฮัท
“ นี่มันฟะ.....แฟ...” ตอนที่บิวกำลังจะบอกว่าคนที่นะมันคุ้นหน้านั้นอ่ะเป็นแฟนฮัท นะมันก็พูดแทรกมาซะก่อนว่า
“ นึกออกแล้ว... นี่มันเพื่อนเรานี่หว่า.. แหมเหมือนผู้หญิงซะจำเกือบแทบไม่ได้” นะพูด ทำเอาพวกเราที่นั่งอยู่งงไปตามๆกันว่า..... นี่ฮัทมันมีแฟนเป็นกะเทยเหรอ???????????????????
“ แน่ใจเหรอ... ว่าเพื่อนแกอ่ะ ” เติ้ง... เพื่อนในกลุ่มเราถามกลับไปเพื่อความแน่ใจ
“ ใช่ดิ... เพื่อนเราทั้งคน... ไม่น่าจะจำผิดนะ” นะพูดด้วยความแน่ใจ
“เฮ้ยนะ........ ปะ...” เสียงเพื่อนนะเรียกมันก็เลยวิ่งออกไปที่เพื่อนมันปล่อยความงงไว้ที่พวกเรา เพื่อนเราแต่ละคนก็ดูตื่นเต้นกันยกใหญ่ อยากจะสืบนั่นสืบนี่กันให้รู้ความจริง.... เพราะในกลุ่มเราก็กรี๊ดๆฮัทกันอยู่บ้างเหมือนกัน..... แต่ยกเว้นเรานะ.. ไม่อยากจะยุ่งเรื่องของมัน
“ กูว่านะ... ฮัทมันชักจะยังไงๆแล้วว่ะ... ” เติ้งพูดขึ้น
“ ถ้าไปถามมันตรงๆมันจะบอกป่าวว้ะ??? ” น็อตพูด
“ ใครมันจะบอก ” แช็ปพูด
“ งั้นบิวเมิงก็ลองเรียบๆเคียงถามมันดูดิ ” เติ้งพูด
“ เออ... ลองดูดีกว่า” บิวพูด
“ พอมารู้แบบนี้ก็อดแปลกใจไม่ได้นะ... ว่าถ้าฮัทมันเป็นผู้ชายทั้งแท่งมันจะมาอยู่กลุ่มเดียวกับพวกเราเหรอว้ะ” เติ้งพูด
“ ก็น่าคิดว่ะ” แช็ปพูด
“ อย่าเพิ่งคิดไรไปเยอะแยะเลยน่า... เราก็ยังไม่แน่ใจอะไรสักหน่อย ”กอล์ฟพูดหลังจากที่เงียบมาพักนึง
“ แต่ดูจากรูปก็เหมือนผู้หญิงนะ.... ไม่เห็นเหมือนกะเทยเลย...” บิวพูด
“ ก็จริงว้ะ ”น็อตพูด
“ ฮัทมันกลับมาวันไหนว้ะ???” แช็ปพูด
“ คงจะเป็นวันอาทิตย์เลยอ่ะ ”บิวพูด
ตอนนั้นโทรศัพท์เราก็ดังขึ้นมา... คนที่โทรมาก็คือ... ป็อบ เราก็เลยเดินแยกออกมาเพื่อรับโทรศัพท์
“ ว่าไงป็อบ” เราพูด
“ ปอรู่ป่าว.... ว่าตอนนี้ป็อบทำไรอยู่ ” ป็อบพูด
“ ปอจะรู้ได้ไงอ่ะ” เราพูด
“ ลองทายดูหน่อยดิ ” ป็อบพูด
“ จะเล่นมุขไรป่ะเนี่ย...” เราลองถามหยั่งเชิง เพราะป็อยฃบมันชอบแกล้งอะไรเราแบบนี้แล้วสุดท้ายมันก็จะพูดไรเน่าๆกะเรา
“ น่า..... ลองทายดูก่อน” ป็อบพูดสียงอ้อนๆ
“ กำลังคิดถึงปอเหรอ...” เราพูด
“ ถูกแค่ส่วนนึง........ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด อ่ะทายต่อ” ป็อบพูด
“ ทำไม... ป็อบคิดถึงปอจนกำลังมาปอรึไง” เราแกล้งพูดขำๆ
“ ถ฿กต้องนะค๊าบบบบ....” ป็อบพูด
“ จริงดิ.... อำปอป่ะเนี่ย??” เราพูด
“ ก็จริงอ่ะดิ... ไม่เชื่อป็อบรึไง???” ป็อบพูด
“ ก็ไหนป็อบบอกว่าช่วงยุ่งๆไง” เราพูด
“ จริงๆก็ยุ่งนะแหละ... แต่ป็อบคิดถึงปออ่ะ.... นี่เราก็ไม่ได้เจอกันมาเดือนนึงแล้วนะ” ป็อบพูดอ้อนๆ
“ ถ้ายุ่งก็ไม่ต้องมาก็ได้..... ยังไงเราก็โทรคุยกันทุกวันอยู่แล้ว” เราพูด
“ โห....... พูดงี๊ป็อบน้อยใจนะเนี่ย ” ป็อบพูด จริงๆเราก็คิดถึงป็อบนะ... อยากเจอมันเหมือนกันแหละ
“ อย่าเพิ่งน้อยใจดิ... ก็ปอไม่อยากให้ป็อบลำบาก ป็อบขับรถมาหาปอมันก็ตั้งหลายชั่วโมง” เราพูด
“ ไม่ได้ลำบากซะหน่อย.... ก็ป็อบอยากเจอปออ่ะ... คุยโทรศัพท์กันมันก็ไม่เหมือนเวลาที่เจอหน้ากันหนิ” ป็อบพูด
“ จร้า...” เราพูดเสียงกวนๆ
“ ถ้าปอจะห้ามป็อบตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วแหละ.... เพราะขับรถมาเกือบจะถึงมอปอแล้ว” ป็อบพูดดักเราซะก่อน เหมือนรู้ว่าเรากำลังจะห้าม ถึงเราจะอยากเจอป็อบยังไงแต่ก็สงสารมันอ่ะที่ต้องขับรถมาตั้งไกลหลายชั่วโมง
“ จะถึงแล้วจริงดิ..” เราพูด
“ ก็ใช่นะสิครับ........ จะห้ามก็ไม่ทันแล้ว...” ป็อบพูดเสียงกวนๆ
“ งั้นจะถึงประมาณกี่โมงเนี่ย... ” เราถาม
“ คงอีกสักสองชั่วโมงอ่ะ” ป็อบพูด
“ โห.... จะมาก็ไม่บอกปอก่อนเลยนะ ” เราพูด
“ ทำไม... ปอไม่ว่างเหรอ??? รึว่าอแบนอกใจป็อบ??” เราพูดงอนๆ
“ เปล่า..... ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย.... คิดมาก” เราพูด
“ งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ” ป็อบพูด
“ ขับรถดีๆล่ะ...” เราพูด
“ คร๊าบ............. เดี๋ยวถึงแล้วป็อบโทรหานะ” ป็อบพูด
“ จร้า..........” เราพูด แล้วก็วางสายกันไป เราก็เดินไปหาเพื่อนๆ
“ นี่ปอ........ เย็นนี้ไปดูหนังด้วยกันป่าว” กอล์ฟถามเราทันทีที่เราลงนั่ง
“ คงไม่ไปอ่ะ เพราะเดี๋ยวป็อบจะมาหา ” เราพูด
“ ป็อบแฟนเมิงอ่ะนะ” เติ้งพูด
“ อืม” เราตอบ
“ เออ........ จะได้เห็นหน้าแฟนเมิงซะที ” บิวพูด เราก็ยิ้มกลับไป.......................
##############################################################################
กว่าจะพิมเสร็จ........ ปาเข้าไปซะดึกเลย................... ตอนนี้มีแต่บทสนทนาล้วนๆ
แต่ไม่เป็นไร... ช่วงนี่ถ้าเราว่างก็จะพยายามมาพิมเรื่องให้อ่านกันนะ............. เดี๋ยวมันจะขาดตอน
ขอบคุณที่ทุกคนเป็นห่วงเรานะ.................
นี่เราก็เรื่มง่วงแล้ว.. กินยาแก้ไข้ไป.... ไปนอนดีกว่า............
-
อย่าบอกนะว่าฮัทก็แอบติดใจปออยู่ด้วยอ่ะ..
มะใช่อะไรหรอก..แอบอิจฉาน่ะ..
แต่ไม่เข้าใจอีตาภีมจริงๆเลย..
กลัวเพื่อนรู้ขนาดนั้น..ก็อย่าทัก อย่าคุยกันเลยดีกว่า..มากมายจริง..ชิส์
ขอบคุณน๊า..ที่มาอัพให้ยามดึก..พักผ่อนเยอะๆนะ
-
:เฮ้อ: ตาภีมนี่เกินเยียวยา :เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจให้ปอนะ....คนมันมีสเน่ห์ทำไงได้จริงมะ...
ภีม เจมส์ ป๊อป และก็มีฮัทเพิ่มมาอีกละ...น่าอิจฉาจิง ๆ
หรือจะสงสารดีหว่า....เพราะมันยุ่งเหยิงอีรุงตุงนังจางงง
กะนายภีมเป็นงี้ทั้งปี...กลัวคนอื่นรู้....แล้วจะรักกันยังไง
จะว่าไปตอนนี้เชียร์ป๊อปแฮ๊ะ....อย่าทำไรผิดต่อปอละกัน
:L1:
-
:เฮ้อ: รอลุ้นต่อ
-
อย่าไปว่าภีมมันเลย คนเรามันกำลังสับสนเดี่ยวภีมมันก็ค้นพบตัวเองแหละว่า ตกลงมันจะเป็นอะไร ให้เวลาภีมมันหน่อยก็แล้วกัน จริงไหมปอ ฮิ ฮิ ตามดูอยู่หาง ๆ ก็แล้วกัน เป็นกำลังใจให้นะปอคนสวย แต่ชักสงสารป๊อบซะแล้วซิ เอจะยังไงนะ
-
ภีมเป็นไรมากป่ะเนี่ยยยย :angry2: เซ็ง
แต่ก็สงสารมันเหมือนกัน ดีใจ ๆ ป๊อบจะ
มาหาปอแล้ว ห่างกันอย่างงี้กัวจริง ๆ เลย :o
คิดถึงฮัททททท ตอนนี้ไมไม่มีฮัทเลยอ่ะ :o12:
-
ลุ้นนน
-
เฮ้อ.... เราไม่รู้จะพูดยังไงกะภีม เราไม่ได้เกลียดภีมในเรื่องนี้นะ
แต่เราไม่ชอบคนแบบภีม(เอ๊ะ ยังไง?? :m29:)
เราไม่ชอบคนที่แคร์สังคนรอบข้างมากเกินไป จนสูญเสียความเปนตัวของตัวเอง
ปากบอกว่ารัก แต่แค่จะทักยังทำไม่ได้เพราะกลัวคนอื่นเข้าใจผิด ตกลงแล้วอะไรคือสิ่งที่ควรแคร์มากที่สุดหรอ?? คนที่ตัวเองรัก...รึคนอื่น??? ถ้าแค่นี้ยังเลือกไม่ได้ ก้ออย่าคิดจะรักเลย มันไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก :เฮ้อ:
เราไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไงนะ แต่สำหรับเรา ขอแค่คนที่เรารักเข้าใจเรา นอกนั้นใครจะคิดยังไงก้อช่างหัวมันเหอะ (ขอหยาบคายหน่อยนะ:m23:) เราบอกทุกคนที่เราคบเสมอ ถ้ามึงอายกับการที่ต้องยืนข้างๆกู มึงก้อไสหัวออกไปจากชีวิตกูได้เลย :m23: แฮ่ะๆ จะมีคนคิดว่าเราเถื่อนมะเนี่ย :m23: :m21:
ปล.โทษทีนะพล่ามซะยาวเรย แบบว่าเก็บกดอ่า :m23:
ปล.เปนกำลังใจให้เสมอนะจ๊ะ ขอให้หายป่วยไวๆจ้ะ :m1:
-
มาแอบตั้งข้อสงสัยว่าฮัทต้องชอบปอแน่ๆเลย :m21:
ปล. พักผ่อนเยอะๆหนะครับ จะได้หายป่าวเร็วๆ
-
ตอนแรกตั้งใจว่าวันนี้จะมาต่อให้อีกตอน... แต่ดูท่าจะไม่ไหวเพราะนี่เราเพิ่งกลับมาเอง...
ดูท่าอาการป่วยของเราคงจะแย่แล้ว... เพราะเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆ.. ละครก็ใกล้จะเล่นแล้ว สงสัยคงจะต้องไปหาหมอ..
ช่วงนี้เราเครียดมากๆ... เพราะงานมันเยอะสุมหัวไปหมด.... แบ่งเวลาลำบากมาก.... เวลานอนก็น้อยเต็มที... ได้นอนแค่วันละสี่ห้าชั่วโมงเอง
สงสัยจะเรียนไม่จบเทอมนี้ด้วย... เฮ้ออ..เครียดอยากจะร้องไห้....
อุตส่าห์จะเอาเกียรตินิยมซะหน่อยสงสัยจะมาชวดเอาเทอมนี้แหละ.... พูดไปก็น้ำตาไหล.............. ถ้าจะเรียนไม่จบเทอมนี้จริงๆ
ไปนอนก่อนนะ... พรุ่งนี้เรามีเรียนแปดโมง.......
ขอโทษด้วยนะ... ที่ไม่ได้ต่อเรื่องให้....
อ้อ...... ขอบคุณที่เป็นห่วงเรานะ.... รู้ม่ะ..กำลังใจที่ทุกคนมอบให้มันทำให้เรารู้สึกดีมากๆ
ส่วนเรื่องที่เราเล่าหนะ... มันยังมีอะไรให้ติดตามให้ลุ้นกันอีกเยอะ.... ยังมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นอีกมากมาย... ติดตามไปแล้วก็จะรู้เอง
มีอีกเรื่องนึง...... ที่เห็นว่ามีคนมาพันพัวกะเราหลายคนอ่ะนะ... จริงๆเราก็ไม่ได้สวยอะไรหรอกนะ... เราว่ามันเป็นที่นิสัยแล้วก็ตัวเรามากกว่าที่อาจจะทำให้คนสนใจ..............
ไปแล้ว..............
-
ไม่เป็นไรจ้า ดูแลสุขภาพด้วยนะ พัหผ่อนเยอะหายดีแล้วค่อยมาต่อ :m1: :m1:
-
ตามติดและติดตาม พักผ่อนมาก ๆ นะครับ แข็งแรงทั้งสุขภาพกายและใจเมื่อไหรก็มาต่อนะครับรอเป็นกำลังใจให้
-
ดูแลสุขภาพนะคะ พักผ่อนมากๆ เรื่องเรียนต้องมาเป็นอันดับ 1 นะ :a2: :a2:
-
ป๊อบจะมาหาปอแย้ววววววว :oni1:
คนไม่สวยแล่ะคนจะติดตรึม เพราะคนสวยมักหยิ่ง อิอิ เราว่าปอน่ารักดีออก :o8:
พักผ่อนเยอะๆน๊า ทำหลายๆอย่างพร้อมๆกันก็แบบนี้แล่ะ ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง สู้สู้ :a2:
-
take care
:pig4:
-
พยายามแล้วกัน ยังไงก็ต้องทำ
ต้องสู้ให้มันถึงที่สู๊ดดดด ไม่จบก็ซัมเมอร์
แต่คนอย่างปอจะยอมซัมหรอ เอาน่า
พักเยอะ ๆ เอาสมองมาคิดว่าจะทำไงดีกว่า
เอาสมองมานั่งเครียดดดดดด o13
-
หายเร็วๆ นะคับ
-
:m9:
-
เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ นะ หายไวๆ มาต่อเรื่องอีกเร็วๆ :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
เอาใจช่วยปอกะป๊อบต่อไป
:m1:
-
## เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๔ ##h
มาต่อแล้ว........
เอาเท่าที่ได้นะ... เพราะง่วงแล้ว......
ส่วนเรื่องอาการป่วย... ก็ดีขึ้นบ้างแล้ว.... เพิ่งไปฉีดยามาด้วย.....
ปัญหามันเกิดจากเราเครียดแล้วก็พักผ่อนน้อยเองมันก็เลยไม่สบาย.......
ต่อกันเลยดีก่ะ........ เนอะ..............
******************************************************************
“ โห....... ลงมาช้าจัง....” ป็อบพูดด้วยเสียงงอนๆ หลังจากที่ป็อบมาถึงก็ขับรถมารอเราที่หน้าหอใน แล้วก็โทรให้เราลงมาหา แต่พอดีเรามาช้าไปหน่อย ป็อบก็เลยงอน
“ ก็เค้าหาร้องเท้าไม่เจอ.... ก็เลยมาช้า ” เราพยายามอธิบายให้ป็อบฟัง
“ ไม่คิดถึงกันก็บอกมาตรงๆเหอะ...” ป็อบพูดแล้วหันหน้าออกไปข้างกระจกรถ ( ลืมบอก... ตอนนั้นเราอยู่ในรถกัน)
“ อย่างอนดิ... ทำไมปอจะไม่คิดถึงป็อบล่ะ..” เราพูดง้อมัน
“ ถ้าคิดถึงป็อบจริง.... ต้องทำไง ” เราพูดแต่ยังไม่หันมามองหน้าเรา
“ ก็ได้ๆ ” เราพูดแล้วก็เอี้ยวตัวไปใกล้ๆป็อบแล้วก็หอมแก้มป็อบทีนึง
“ คิดถึงแค่นี้เองเหรอ ” ป็อบหันมาพูดด้วยหน้าดุๆ เราก็เลยหอมแก้มป็อบอีกข้างนึงแล้วก็มองหน้าป็อบแต่ป็อบก็ยังหน้าบึ้งอยู่อีก เราก็เลยจุ๊บปากป็อบอีกทีนึง.... เอาใจเค้าหน่อย
“ แหม... ยิ้มเลยนะ ” เราพูดหลังจากที่เห็นป็อบยิ้มออกมา ป็อบก็ไม่พูดไรแต่มาจูบปากเราแทน... จูบครั้งนั้นมันเป็นจูบที่ทำให้เรารู้ว่าป็อบคิดถึงเรามากแค่ไหนซึ่งมันก็ทำให้เรารู้ว่าเราก็คิดถึงป็อบมากเหมือนกัน
“ คิดถึงนะครับ... ” ป็อบพูดหลังจากที่เราจูบกันเสร็จสมอารมณ์หมาย
“ รู้แล้วน่า....... ” เราพูดเขินๆ
“ ป็อบหิวข้าวจัง.... ไปหาไรกินกันเหอะ...” ป็อบพูด
“ ป็อบอยากกินไร” เราพูด
“ อยากกินอาหารทะเลอ่ะ... มีร้านไหนอร่อยๆพาป็อบไปหน่อยดิ” ป็อบพูด
“ โอเค..... ” จากนั้นเรากะป็อบก็ไปกินข้าวด้วยกัน.... พอไปกินข้าวเสร็จป็อบก็ชวนเราไปนั่งเล่นที่หาดกันต่อ......
“ สบายดีจัง.... ป็อบไม่ได้มานั่งริมหาดแบบนี้นานแล้วนะเนี่ย..... อิจฉาปอจังที่มีหาดอยู่ใกล้มออ่ะ ” ป็อบพูด
“ ถ้าชอบก็มาบ่อยๆดิ ” เราพูด
“ จริงๆก็อยากมาอยู่ด้วยเลยรู้ป่ะ....” ป็อบพูด
“ แล้วทำไมไม่มาอ่ะ...” เราแกล้งถาม
“ ป็อบจะมาได้ไงล่ะ..... เราเรียนคนละที่กันเลยหนิ..” ป็อบพูดเซ็งๆ
“ น่านะ... ไม่เป็นไรหรอก... อย่างน้อยตอนนี้ป็อบก็นั่งอยู่ข้างๆปอแล้ว” เราพูด
จากนั้นเรากะป็อบก็คุยกันเรื่อยเปื่อยอยู่ที่ริมหาดนั่นแหละ... จนดึกเลย จนชวนกันกลับ...
“ ปอ........ พรุ่งนี้ว่างป่าว..” ป็อบหันมาพูดกับเราขณะที่ขับรถกลับเข้ามาในมอ
“ จริงๆก็ไม่ว่างหรอก... แต่..” เราหยุดพูดหันไปมองหน้าป็อบ ซึ่งเราก็เห็นป็อบทำหน้าบึ้งๆ พอป็อบเห็นว่าเราไม่พูดต่อให้จบป็อบก็เลยหันหน้ามามองหน้าเรา แล้วเราก็พูดต่อว่า
“ แต่ไหนๆแฟนก็อุตส่ามาหามาทั้งที... ปอว่างทั้งวันเลยก็ได้... ” เราพูดแล้วก็หันไปมองป็อบ
“ แล้วคืนนี้อ่ะ.... ” ป็อบพูด
“ คืนนี้ทำไมเหอ...” เราหันไปถามป็อบด้วยหน้างงๆ
“ ก็มานอนกะป็อบไง??” ป็อบพูดแล้วหันมามองหน้าเรา
“ นอนที่ไหนล่ะ” เราถามแบบงงๆอีก
“ ป็อบโทรจองห้องไว้แล้ว.... ไปนอนด้วยกันนะ...” ป็อบพูด
“ เอางั้นเหงอ.....” เราพูด
“ โห... ไหนบอกว่าคิดถึงป็อบไง....” ป็อบพูดงอนๆ (มันไม่ได้เข้ากะหน้าตาเลย..... ไอ้เถื่อน)
“ เออ... ก็ได้” เราพูด
“จริงนะ..... ” ป็อบพูดยิ้มๆ.... แสดงว่ามันต้องคิดวางแผนอะไรอยู้แน่ๆ
“ ทำไมต้องดีใจขนาดนั้นด้วย..... ” เราลองพูดหยั่งเชิง....
“ ก็ดีใจไง.... เราจะได้อยู่ด้วยกันนานๆ ป็อบก็ไม่มีคนให้นอนกอดมานานแล้วด้วย ” ป็อบพูดด้วยหน้าตาจริงจัง... ซึ่งเราดูออกว่าเป็นแผนร้ายของมัน... แหมทำเป็นทำหน้าตาจริงจังเชียว....
“ เหรอ.... แล้วนี่ถ้าเราไม่ได้เจอกันนานๆป็อบคงต้องหาคนมานอนกอดแทนปอป่ะเนี่ย???? ” เราพูดเสียงกวนๆ
“ ไม่มีหรอก... นี่ปอไม่ไว้ป็อบเลยเหรอ??? ” ป็อบพูดหน้าตาจริงจังเหมือนเดิม (เชื่อได้ป่ะเนี่ย...)
“ ปอจะไว้ใจได้ไง... ยังไงปอก็ไม่ใช่หญิงหนิ....” เราพูด
“ แต่ไงป็อบก็รักนะ.... ” ป็อบพูดทำหน้ากรุ้มกริ่ม....
“ อย่ามาเน่า.... ” เราพูด
“ โห... พูดเรื่องจริงก็หาว่าน้ำเน่า... ” ป็อบพูด
“ อ่ะเชื่อๆ.... ” เราพูด
พอป็อบขับรถมาถึงที่หน้าหอในเราก็ขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าและของใช้เพื่อเตรียมตัวไปนอนกับป็อบ (เอ๊ะ!!!... ยังไง... คำพูดมันแปลกๆเฮอะ..) พอเก็บของเสร็จเราก็แวะไปหาเพื่อนๆเราเพื่อที่จะบอกเรื่องที่ไปค้างกะป็อบ.... เราก็เลยเดินไปที่ห้องบิวกะน็อตเพราะกลุ่มเราชอบไปรวมตัวกันที่ห้องนั้น
“ อ้าว.... เก็บข้าวเก็บของไปไหนอ่ะ....” กอล์ฟถามเราในขณะที่คนอื่นๆกำลังสาละวนกับการเล่นไพ่สลาฟกันอยู่
“ จะไปค้างกะแฟนอ่ะดิ” เสียงฮัทพูดขึ้นมาในขณะที่ตามันมองไพ่ในมือมันอยู่.. เราก็หันไปมองมันงงๆเพราะปกติมันจะกลับบ้านตลอดในช่วงวันเสาร์- อาทิตย์ แต่วันนี้ไมมันอยู่หว่า.... ไม่ยอมกลับบ้าน เมื่อตอนบ่ายที่นั่งคุยกัน... ก็มีแต่คนคิดว่ามันกลับบ้าน แล้วมันรู้ได้ไงว่าเราจะไปนอนกะแฟน... งงกะมันหลายอย่างแล้วดิ..
“ แหม... ไปเข้าห้องหอกันนะสิ....” เติ้งพูดด้วยเสียงแปดหลอดของมัน เพื่อนเราก็ได้ทีแซวกันใหญ่เลย
“ อย่าหนักนะล่ะเมิง... เดี๋ยวจะนั่งไม่ได้...” บิวพูด
“ สนุกปากกันเลยนะ.... พวกเมิงอ่ะ” เราพูด
“ ก็แซวเล่นหนุกๆน่า...” แช็ปพูด
“ รู้แล้วน่า....” เราพูด
“ ได้ข่าวว่าไปเดินสวีทกันที่หาดมาด้วยเหรอ.....” น็อตพูดแซวเรา แม้ว่าพวกมันจะใจจดใจจ่อในการเล่นไพ่... แต่ปากพวกมันก็ไม่ได้หยุดที่จะกัดเราเล๊ย.....
“ เอามาจากไหนอ่ะเนี่ย.... ” เราพูด..... เพราะแปลกใจที่พวกมันรู้
“ ก็เห็นฮัทมันบอกอ่ะ...” แช็ปฟูด.... เรายิ่งงงกะฮัทไปกันใหญ่... ว่ามันรู้ได้ไง????
“ เหรอ... เออๆงั้นไปก่อนแล้วกันนะ...” เราพูดแล้วก็เดินออกมาด้วยความงงๆ แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย รีบๆลงไปหาป็อบดีกว่าเดี๋ยวป็อบจะรอนาน
“ โห......ทำไมนานจัง ” ป็อบพูด ทันที่ที่เราเข้าไปนั่งในรถ
“ พอดีปอเดินไปคุยกะเพื่อนมาแป๊บนึงหนะ... ก็เลยช้าไปหน่อย ” เราพูด
“ เพื่อนหรืออะไรกันแน่.... ถึงลากันนานขนาดนี้หนะ... หืม” ป็อบพูดขณะที่ขับรถออกมา
“ เพื่อนดิ... ก็พวกนั้นไง ที่ปอเคยเล่าให้ฟังอ่ะ..” เราพูด
“ งั้นก็แล้วไป...” ป็อบพูด
“ นี่หึงจริงๆหรือแกล้งปอเนี่ย....” เราพูดหยั่งเชิงเพราะป็อบมันเป็นคนค่อนข้างที่จะขี้หึง
“ ป็อบรักจริงก็ต้องหึงจริงดิ...” ป็อบพูดทั้งๆที่ตายังมองไปที่ถนน
“ อืม.........” เราตอบเงียบๆ แอบเขินเล็กๆพอเป็นพิธี
“ ที่นี้เชื่อรึยัง???” ป็อบหันมาพูดแล้วมองหน้าเรา
“ เชื่อแล้ว....” เราพูด
“ งั้นก็อย่านอกใจป็อบล่ะ....” ป็อบพูด
“ แหม............ ยังไม่เชื่อใจเค้าอีกเหอ....” เราพูด
“ จริงๆเชื่อแหละ... แต่มันก็น่ากลัวมั้ยล่ะ... ไอ้ภีมกะไอ้เจมส์ก็เรียนที่นี่... แถมปอยัง
อยู่หอชายอีก... ล่อแหลมจะตาย...” ป็อบพูด
“ คิดมากน่า........ เรื่องสองคนนั้นหนะ.. ตัดไปเลย” เราพูด ตอนนั้นเราเริ่มมีความคิดที่จะแหย่มันขึ้นมา
“ หมายความว่าไง..... นี่แสดงว่ามีคนอื่นที่น่ากลัวกว่าสองคนนี้อีกเหรอ” ป็อบหลังจากที่เลี้ยวรถเข้าจอดที่ข้างทางแล้วันมาคุยกะเราด้วยเสียงแข็งๆและหน้าดุๆ
“ ป่าวๆ... ไม่มีไรหรอกน่า...” เราเริ่มไม่สนุกเมื่อเนอาการของป็อบ เราก็เลยพยายามที่จะพูดเพื่อที่จะไม่ให้ป็อบมันคิดมาก
“ จริงนะ....” ป็อบถามเพื่อความแน่ใจ
“ จริงดิ... นี่ปอไม่ได้คุยกะใครเลยนะ... นอกจากเพื่อนๆกันหนะ” เราพูด
“ น่ารักจัง....” ป็อบพูดแล้วก็เอี้ยวตัวมาหอมแก้มเรา เรานั่งหน้าเอ๋อๆอยู่ในรถต่อไป... จากนั้นป็อบมันก็ออกรถและขับไปยังโรงแรมริมหาดที่มันจองไว้
พอไปถึงห้องก็จัดแจงอาบน้ำอาบท่า.... แล้วก็เตรียมตัวจะเข้านอน
ตอนช่วงที่ป็อบอาบน้ำอยู่ซึ่งเราอาบเสร็จแล้ว เราก็เลยออกมายืนเล่นที่ระเบียงเพราะลมเย็นแล้วก็อากาศดีมาก... มองเห็นท้องฟ้าเห็นทะเล.... โอ้ววว.... สวยสุดๆ
“ มายืนอยู่นี่นี่เอง.... ” ป็อบพูดพร้อมกับกอดเราจากด้านหลัง
“ ทำไมเหอ.... มีไรป่าว???” เราถาม
“ แฟนหายทั้งคน ป็อบก็ตกใจดิ” ป็อบพูดแล้วก็หอมแก้มเรา
“ แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ... ดูดิผมก็ยังเปียกอยู่เลย...” เราพูด
“ ใส่เดี๋ยวก็ต้องถอด...” ป็อบพูดพร้อมกับเริ่มไซร้ที่คอเรา ส่วนมือมันก็เริ่มเลื้อยเข้ามาในเสื้อที่เราใส่
“ พอก่อน... วันนี้อย่าเลย ป็อบขับรถเหนื่อยมาทั้งวัน.... พักผ่อนเหอะนะ” เราพยายามพูดเลี่ยงๆเพราะกลัวมันจะขอ..... ขึ้นมาจริงๆ ก็เรายังกลัวเจ็บอยู่หนิ... ก็พวกเพื่อนเราก็บอกว่ามันจะเจ็บมาก
“ ไม่เอาอ่ะ.... จะเอาอ่ะ..” ป็อบพูดเสียงงอแงเป็นเด็กๆ (เข้ากะหน้าตาเลยเนี่ย.....)
“ แต่ปอไม่เอาอ่ะ... เหนื่อย... ” เราพูดแล้วก็เดินเข้ามาในห้อง ป็อบก็เดินตามเรามา พอเข้ามาในห้องเราก็เลยเดินไปหยิบผ้ามาเช็ดหัวให้ป็อบ โดยเรานั่งอยู่บนโซฟาหรือเก้าอี้อะไรสักอย่าง และป็อบนั่งอยู่ที่พื้นแล้วหันหลังให้เราเช็ดผมให้
“ ปอรู้ม่ะ... ป็อบคิดถึงปอมากเลยอ่ะ...” ป็อบพูด
“ รู้แล้ว...” เราพูด
“เช็ดผมเสร็จแล้ว... ก็” ป็อบพูด
“ ก็อะไร!!... ไม่ต้องเลย.... ” เราพูด
“ ก็แบบนี้ไง........” ป็อบพูดพร้อมกับล้มตัวมานอนทับเรา ซึ่งตอนนั้หนะ.... ป็อบนุ่มแค่ขนหนูผืนเดียวเอง
“ ไม่เอาอ่า..........” เราพูดอ้อนๆ เผื่อป็อบมันจะใจอ่อน
“ ป็อบขอนะ.........”ป็อบพูดพร้อมกับไซร้ลงมาที่คอเรา........... เราพยายามจะเอามือปัดออกเพราะเหนื่อยและยังไม่พร้อมด้วย........... แต่มือเราทั้งสองข้างก็โดนป็อบจับไว้... ตอนนั้นมือของเราประสานกันอยู่
“ ป็อบ.. ยะ... อย่า.... ” ทันที่เราจะเอ่ยปากห้าม... ป็อบก็ได้ทีจูบปากเราทันที
“ ป็อบขอเหอะนะ..........” ป็อบพูดเสียงอ้อนๆ แล้วก็จูบปากเราอีกครั้ง..........
##############################################################################
จบไปอีกตอน.................... เฮ้อเหนื่อย............... เซ็ง... เรื่องเรียนเรื่องงานคะกันไปหมดตอนนี้...
ตอนที่เราลงไปเนี่ยใช้เวลาพิมมาสามวันแล้ว... อาศัยเวลาว่างเท่าที่มีเวลาพิมได้หนะ...................
ช่วงนี้งานเราเยอะจริงๆนะ... เลยไม่มีเวลาต่อเรื่องอยากที่บอก
ลองอ่านดูแล้วกันนะ...... ยังไงเราก็ต้องขอโทษด้วย
ไปนอนดีกว่า............ ไม่ไหวแล้ว... ช่วงนี้เรานอนน้อยมากเลย..............
-
โอ้วมายกอด อีกนิดเดียวเท่านั้นน้า ปอทำไมทำแบบนี้ :serius2:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง :serius2:กลับมาต่อเร็วๆน้า :m15:
-
:serius2: ค้างงงง แล้วงัยต่ออะ จาเสร็จปะเนี่ย ลุ้นจนขนตั้งแระ :m23:
-
วันเผด็จศึก
:pig4:
-
ป็อบอาจจะวางแผนมาพร้อมแล้วก็ได้ :a2: :a2: :a2:
-
มาค้างกันฉากอัศจรรย์ใจซะงั้น :kikkik:
สู้ต่อไปทาเคชิ :a2: พักผ่อนเยอะๆนะ :L2:
-
ค้างคาๆ
สงสัยงานนี้ปอมะรอดแน่เลยอะ
ปล. พักผ่อนเยอะๆ นะครับ
-
อุ๊ย...
-
:serius2:โอ้วววววว..ทำไมจบแบบนี้อ่ะ..
ต้องให้คนอ่านจิ้นเองใช่ป่ะเนี่ย.. :o8:(งั้นป๊อปขอ 2 )หุหุ :m25:
-
อ่าค้างอย่างแรง
-
ป๊อบอย่า ๆ อะไร อย่าช้าป่ะ
ค้างนะเนี่ย เคลียร์ด่วน ๆ เหอ ๆ
-
## เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๕ ##
มาแล้วๆ........ เราพิมวันละนิดละหน่อยอ่ะ............
เพิ่งพิมเสร็จก็เลยเอามาลงให้...............
ป่ะ............ อ่านกันเลยดีกว่า......................................
*******************************************************************
“ ไม่เอาอ่ะ....... ” เราพูดเสียงสะลัวสะเงีย
“ ป็อบคิดถึงปอมากเลยรู้มั้ย..... ป็อบรักปอนะครับ ” ป็อบพูดในขณะที่กำลังไซร้ที่ต้นคอเราอยู่มือข้างหนึ่งของเราทั้งคู่ประสานกันส่วนอีกมือนึงของป็อบก็ลูบไล้ไปจนทั่วตัวเรา ตอนนั้นเราเคลิบเคลิ้มไปกับแรงกระตุ้นที่ได้รับจากป็อบ จนสุดท้ายเสื้อผ้าของเราทั้งคู่ก็ถูกถอดออกจนหมดในขณะที่เราแทบจะไม่รู้เลยว่ามันถูกถอดออกไปตอนไหน.... ป็อบจูบปากเรา เราก็เคลิ้มไปกับรสจูบที่ได้รับจากป็อบซึ่งมันดูร้อนแรงกว่าทุกครั้ง..... ป็อบเอาปากมาขบที่หูเราแล้วพูดว่า
“ เป็นของป็อบเหอะนะ.... ” พอเราได้ฟังแบบนั้นก็รู้สึกสองจิตสองใจว่าจะตัดสินใจยังไงดี ป็อบคลจะรู้ถึงความสังเลใจของเรา ป็อบก็เลยพูดด้วยเสียงนุ่มๆว่า
“ นะครับ..... ที่รัก ” เราก็เลยพยักหน้าตอบกลับไป..... แต่ในทันทีที่อะไรๆจะดำเนินต่อไปโทรศัพท์ของป็อบก็ดังขึ้นมา
“ โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย.........” ป็อบพูดความหัวเสีย แต่แล้วป็อบก็ไม่ได้สนใจเสียงโทรศัพท์ที่ดัง ป็อบหันมาเริ่มซุกไซร้เราต่อ..... แต่โทรศัพท์นั่นก็ดังไม่หยุด ป็อบก็ไม่รับ ป็อบทำเป็นเหมือนไม่ยินเสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ จนเราต้องบอกให้ป็อบรับ
“ ช่างมันเหอะปอ.... อย่าไปสนใจเลย ” ป็อบพูด
“ รับเหอะนะ... เผื่อเค้ามีธุระอะไรสำคัญ.. เห็นโทรมาตั้งหลายรอบแล้ว” เราพูดพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างไปจับที่หน้าป็อบ เพื่อหยุดทุกๆอย่างไว้ก่อน
“ ก็ได้ ” ป็อบพูดอย่างเสียไม่ได้
“ ว่าไงครับพี่แอน ” ป็อบพูดรับโทรศัพท์ แล้วป็อบก็หันมามองหน้าเรา สงสัยจะมีเรื่องสำคัญเพราะจากนั้นป็อบก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงห้อง ส่วนเราก็นอนคิดไรไปเพลินๆจนไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนเช้า...... ทันทีที่เรางัวเงียตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าป็อบนอนมองหน้าเราอยู่
“ ตื่นนานแล้วเหรอ ” เราพูด
“ อืม ” ป็อบตอบกลับมาด้วยหน้านิ่งๆ
“ เป็นไรรึป่าว.... ทำไมหน้าตาดูไม่ดีเลย เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ ” เราถามเพราะหน้าตาป็อบดูไม่ค่อยดีจริงๆ
“ ไม่มีไรหรอกครับที่รัก ป็อบนอนไม่ค่อยหลับหนะมันแปลกที่ ” ป็อบพูดหน้านิ่งๆเหมือนเดิม
“ เป็นไรเนี่ย.... ปากหวานแต่เช้าเลย ” เราพูดแล้วเอามือไปบีบที่จมูกป็อบ
“ ก็แค่อยากพูดเพราะๆกับที่รักไม่ได้เหรอครับ ” ป็อบพูดพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ
“ ได้จ้ะ... ก็แค่ไม่ชินแค่นั้นเอง ” เราพูด
“ ไปอาบน้ำกันเหอะ.... จะได้ไปกินข้าวกัน ” ป็อบพูด
“ อืม... ก็ดีเหมือนกัน ปอก็เริ่มหิวแล้ว” เราพูดแล้วก็ลุกขึ้นจะเดินเข้าห้องน้ำ ตอนที่เราจะปิดประตูห้องน้ำป็อบก็เอามือมาจับที่ประตูแล้วพูดว่า
“ ป็อบอาบด้วยดิ...” ป็อบพูด
“ ไม่เอาอ่ะ.... เขิน ” เราพูด ก็มันเขินหนิ.... จะให้แก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันอ่ะนะ... ไม่ไหวอ่ะ
“ นะครับนะ.... ที่รักนะ” ป็อบพูดด้วยหน้าอ้อนๆ
“ อืม.... ก็ได้” เราหนะมันแพ้คนอ้อนจริงๆ พอป็อบเข้ามาในห้องน้ำป็อบก็พูดว่า
“ นั่งลงดิ... เดี๋ยวป็อบสระผมให้ ” เราก็ลงนั่งบนชักโครกส่วนป็อบก็ยืนสระผมให้เรา
“ หลับตานะ..” ป็อบพูดแล้วก็ล้างยาสระผมออกให้เรา
“ ชอบมั้ย ” ป็อบพูด
“ ชอบดิ... แบบนี้นะปอรักตายเลย...” เราพูดเอาใจป็อบ
“ งั้นลุกขึ้นยืนเลยครับ.. เดี๋ยวป็อบถูสบู่ให้ ” ป็อบพูด
“ ปอถูเองดีกว่า” เราพูด ถ้าให้ป็อบมาถูให้เราคงไม่ดีเท่าไหร่
“ งั้นป็อบถูหลังให้นะ..” ป็อบพูด
“ อืม.. ดีจัง ” เราพูด
“ ดีม่ะแบบนี้ ” ป็อบพูดในขณะที่ถูหลังให้เราอยู่
“ ดีดิ... แต่ทำไมวันนี้เอาใจจัง.... จะขอไรป่ะเนี่ย” เราอดแปลกใจไม่ได้ที่จู่ๆป็อบก็มาเอาใจเราขนาดนี้
“ เห็นป็อบเป็นคนทำไรหวังผลเหรอ..” ป็อบพูดด้วยเสียงน้อยใจ
“ ป่าวซะหน่อย... ปอแค่แปลกใจหนะ” เราพูด
พออาบน้ำกันเสร็จเราก็ออกมาเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าแล้วก็ออกไปกินข้าวกัน ร้านที่เรามาก็คือร้านอาหารทะเลแต่เป็นคนละร้านกับที่มาเมื่อวาน......
“นี่........ ของโปรดปอ...” ป็อบพูดแล้วตักปลาสำลีทอดให้เรา....
“ อืม... ” เราพยักหน้าแล้วยิ้มให้ป็อบ
“ ป็อบแกะกุ้งให้นะ...” ป็อบพูด
“ ไม่เป็นไร.... เดี๋ยวปอแกะเองก็ได้ ป็อบกินเหอะ.... อ่ะนี่.. ปอตักให้” เราพูดแล้วก็ตักหมึกนึ่งมะนาวให้ป็อบ
“ ขอบใจจ้ะ ” ป็อบพูด
ตลอดเวลาที่กินข้าวมื้อนั้นด้วยกันป็อบจะคอยตักโน่นตักนี่ให้เรากินตลอด เพราะทุกอย่างก็ดูจะเป็นของโปรดของเราไปหมด
พอกินข้าวกันเสร็จเราก็ไปขับรถเล่นกัน แวะโน้นแวะนี่ไปเรื่อยเปื่อยจนเย็นเราก็มานั่งเล่นดูพระอาทิตย์ตกที่หาดกัน
“ สวยจังเลยเนอะ” เราพูด เพราะพรอาทิตย์ที่กำลังจะลับไปกับขอบทะเลมันสวยมากๆจริงๆ
“ อืม... ไม่รู้ว่าป็อบจะได้มาอยู่กับปอแบบนี้ในที่แบบนี้อีกรึป่าว...” ป็อบพูดในขณะที่ตามองออกไปข้างหน้า
“ ทำไมพูดแบบนี้อ่ะ... เป็นไรป่าว... วันนี้ป็อบดูแปลกๆไปนะ” เราพูด
“ ปอหิวมั้ย???” ป็อบไม่ตอบสิ่งที่เราถาม แต่กลับถามเรื่องอื่นออกมาแทน แค่นี้เราก็มั่นใจได้ว่าป็อบต้องมีเรื่องอะไรในใจแน่ๆ
“ ป็อบ.....” เราเรียกชื่อป็อบออกมาเสียงดัง ป็อบเลยหันมามองหน้าเรา
“ ป็อบมีเรื่องอะไร..... ” เราพูดแบบขึ้นเสียงนิดๆ
“............................” เงียบ ป็อบไม่พูดอะไรออกมา
“ ป็อบ................” เราเรียกป็อบอีกครั้ง
“ เรานั่งเงียบๆกันสักพักนะ” ป็อบพูด เราก็เลยเงียบตามที่ป็อบบอก
“ ปอมานั่งตรงนี้ได้มั้ย.....” ป็อบพูดแล้วเอามือตบลงบนพื้นหรายข้างหน้าป็อบ เราก็เลยเขยิบไปนั่งข้างหน้าระหว่างขาทั้งสองข้างของป็อบ ป็อบเอามือมากอดที่เอวเราแล้วก็เอาคางมาเกยที่ไหล่เรา ดีนะที่ตอนนั้นมันมืดแล้วก็เลยไม่มีใครเห็น แล้วบริเวณที่เรากะป็อบนั่งอยู่ด้วยกันก็ค่อนข้างเป็นส่วนตัว
“ ป็อบรักปอนะ...” ป็อบพูดหลังจากที่เรานั่งกอดกันเงียบมาพักนึง
“ รู้แล้วน่า.....” เราพูด
“ แล้วปอล่ะ... รักป็อบบ้างรึยัง???” ป็อบพูด
“ ก็ยังหรอก... แต่ใกล้จะรักแล้ว ” เราแกล้งพูดหยอกให้ป็อบน้อยใจเล่น แต่ป็อบกลับตอบมาว่า
“ ปออย่ารักป็อบเลยนะ...” เสียงป็อบที่ดูเศร้ามันทำให้เราอดสงสัยไม่ได้
“ ทำไมอ่ะ???” เราพูด
“ ป็อบไม่ดีพอที่จะให้ปอมารักหรอก....” ป็อบพูด
“ ป็อบมีไรรึป่าว.... มีไรก็พูดออกมาเถอะ” เราเริ่มถามเรื่องที่สงสัยอีกครั้ง
“ ป็อบหนะ.... มันเหี้ยยิ่งกว่าไอ้ภีมซะอีก.... ปออย่ามารักป็อบเลยนะ” จบประโยคนี้เราก็รู้สึกได้ถึงน้ำตาที่มันไหลออกมาจากตาทั้งสองข้างของป็อบจนทำให้เสื้อบริเวณไหล่เรามันชื้นๆ
“ ป็อบเป็นอะไรอ่ะ.... ทำไมต้องร้องไห้ด้วย” เราพูดด้วยความตกใจและพยายามที่จะหันหน้ามาคุยกะป็อบแต่ป็อบก็ฝืนตัวเราเอาไว้ด้วยการกอดเราไว้แน่น
“ ป็อบปล่อยปอดิ... แล้วหันหน้ามาคุยกัน” เราพูดพร้อมกับพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของป็อบ
“ ป็อบขอกอดปอแบบนี้ครั้งสุดท้ายนะ...” คำพูดนี้ของป็อบทำให้เราหยุดดิ้นในทันที ป็อบกอดเราไว้แน่นตัวของป็อบสั่นพร้อมๆกับน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่หยุด ตอนนั้นเราอยากรู้มากว่าป็อบเป็นอะไร.... ทำมไต้องพูดจาอะไรแบบนี้แถมยังร้องไห้อีก
“ ทำไมต้องกอดครั้งสุดท้ายด้วย..... ป็อบจะไปไหน” เราถามด้วยเสียงร้อนรน
“ ป็อบมันเลว... ป็อบไปทำผู้หญิงท้องอ่ะปอ......” ป็อบพูดแล้วก็ร้องไห้โฮออกมา พอเราได้ยินตอนนั้นเราทำไรไม่ถูกเลย... เราไม่ร้องไห้เราไม่รู้ว่าเรารู้สึกอะไร เรารู้สึกลอยๆเหมือนไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว
“ ปอ.... ป็อบขอโทษนะ.... ป็อบมันไม่ดี” ป็อบพูดไปสะอื้นไป ทำให้เราตื่นจากภวังค์
“ เรื่องมันเกิดขึ้นได้ยัง ” เราถามออกมาเสียงเรียบ
“ ก็คือว่า... ช่วงที่รับน้อง พี่ๆเค้าก็ชอบมาชวนป็อบไปกินเหล้า... ซึ่งมนก็เป็นธรรมดาของเด็กวิดวะ...ที่จะต้องไปกินเหล้าถ้าพี่ชวนไป ไม่ไปพี่เค้าก็หาว่าป๊อด... ป็อบก็เลยไป....” ป็อบหยุดพูด
“ แล้วไงอีก ” เราพูด
“ แล้วก็มีรุ่นพี่คนนึง... เค้าชื่อพี่แอน คนที่โทรมาเมื่อคืนแหละ พี่เค้ามาบอกป็อบว่าชอบป็อบ ตอนแรกป็อบก็นึกว่าพี่เค้าแกล้งเล่น... จนมาหลังๆที่เค้าก็เริ่มเข้ามาหาป็อบ คอยดูแลป็อบเวลาที่เข้ารับน้อง จนช่วงที่รับน้องเสร็จพี่แอนเค้าก็เริ่มโทรมาหาป็อบทุกวัน ” พอป็อบเล่ามาถึงตรงนี้เราก็เลยพูดสวนขึ้นมาด้วยท่าทางน้อยใจว่า
“ แล้วทำไมป็อบไม่เคยเล่าให้ปอฟัง ”
“ ก็ป็อบไม่ได้คิดไรกะพี่เค้าหนิ.. ป็อบก็เลยไม่ได้เล่าให้ฟัง.. ป็อบไม่อยากให้ปอคิดมากหนะ” ป็อบพูด
“ อืม... แล้วไงต่อ” เราถามเสียงเรียบเหมือนเดิม
“ มีอยู่วันนึง พี่ผู้ชายก็มาชวนไปกินเหล้าป็อบก็เลยไป.... วันนั้นป็อบดื่มมากไปหน่อยก็เลยเมาจนไม่รู้เรื่องเลย.... มารู้สึกตัวตอนเช้าป็อบก็นอนอยู่กับพี่แอน.... ” เราพูดแทรกมาอีกว่า
“ พอแล้ว... ไม่ต้องเล่าแล้ว... ปอเข้าใจแล้ว” ตอนนั้นน้ำตาเรามันก็ไหลออกมา
“ ป็อบขอโทษนะ... ป็อบ...” ป็อบพูดแต่เราก็พูดแทรกออกมาว่า
“ ป็อบไม่ต้องอธิบายหรอก.... ปอเข้าใจ ปอหนะรู้ตัวเองตลอดว่าปอเป็นอะไร ปอไม่กล้าหวังหรอกว่าจะมีผู้ชายมารักปอจริงๆแล้วจะอยู่กะปอไปตลอด ผู้หญิงดีๆหนะมาตั้งมากมาย แต่ปอก็ดีใจนะที่ได้มาเจอป็อบ.. ดีใจที่เราได้คบกัน.... ปอรักป็อบนะ......” เราคลายอ้อมกอดของป็อบแล้วหันมาพูดความรู้สึกจากใจเราให้ป็อบฟัง
“ ขอบใจนะที่ปอรักคนอย่างป็อบ แต่จากนี้ไปปออย่ารักป็อบอีกเลยนะ... ป็อบไม่มีสิทธิ์รับความรู้สึกนั้นหรอก ” ป็อบพูด
“ ป็อบ... ดีแล้วละที่ป็อบเป็นลูกผู้ชายพอ.... กล้าทำก็ต้องกล้ารับ....” เราพูด
“ อืม.... ปอ...ป็อบขออะไรเป็นครั้งสุดท้ายนะ” ป็อบพูด
“ อะ...” ทันทีที่เราอ้าปากพูดป็อบก็จูบปากเราทันที จูบครั้งนั้นมันจูบที่อ่อนโยนและเป็นจูบครั้งสุดท้าย เหมือนเป็นการขอโทษจากป็อบที่ไม่มีสติจนปล่อยให้เรื่องร้ายๆนี้มันเกิดขึ้น
“ ป็อบรักปอนะ.. รักมากด้วย ชอบใจนะที่ปอให้โอกาสป็อบ... ให้เราได้คบกัน” ป็อบพูดแล้วก็จูบที่หน้าผากเรา น้ำตาป็อบที่มันหยุดไหลไปกลับมาไหลอีกครั้ง
“ ป็อบกลับไปเคลียร์เรื่องทั้งหมดเหอะ... ไม่ต้องเป็นห่วงปอนะ... ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกัน” คราวนี้กลับกลายเป็นเราที่ร้องไห้จนตัวสั่น.....
“ ปอ... ป็อบขอโทษนะ... สักวันปอจะเจอคนที่เค้าดีกว่าป็อบ... และเค้าจะไม่ทำให้ปอต้องร้องไห้อีก” ป็อบพูดแล้วเข้ามากอดเราไว้แน่น....
อ้อมกอดนี้ต้องจากเราไปแล้ว............ เค้าต้องไปมีครอบครัวไปมีชีวิตของเค้าและเธอ
อีกครั้งแล้วสินะ......... ที่เราต้องเจอกับการพลัดพราก... การลาจาก.... การเลิกกัน.........................
กอดอ้อมนี้ที่เคยอบอุ่น......... มันจะไม่มีอีกแล้ว...........................
เข้ามาแล้วก็จากไป...............
ทำไมกันนะ......... โชคชะตาถึงเล่นตลกกับเราอีกแล้ว.................
########################################################################
มาต่อให้แล้วนะ.......... ปล่อยให้ค้างซะนาน........
อ่านแล้วคงจะผิดกับความคาดหมายใช่มะ......................
ตอนนั้นเราก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเป็นแบบนี้.............................
นี่แหละชีวิตจริง................ มันถึงเป็นแบบนี้.....
ไปแล้ว.............
ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วง....... รักนะตะเอง
-
หายค้างเลย แต่มึนแทน
สงสารป๊อบเหมือนกันนะเนี่ยยย
ว่าเเล้วเชียวว่ามันแปลก ๆ ตั้งแต่โทรมาแล้ว
เซ็งจิตเลย เซงงงงงงงง 555
-
ว่าแล้ว ว่าป๊อปต้องไม่ช่ายพระเอกแน่เรื่องนี้ :เฮ้อ: แล้วใครหว่า
-
น่าสงสารจัง ฮืออออ
-
พูดความรู้สึกตอนนี้ไม่ออกเลย อะไรอ่ะ :sad2:
ในหัวมันโหวงๆไปหมด ในใจก้อปวดหนึบ อ่านเรื่องเปนตอนๆแบบนี้ทีไนเจ๊บทุกที :sad2:
ค้างไว้ซะเราเก็บไปจิ้นเปนฉากๆ แล้วอีกตอนมา.........เฉยเลย :a5:
เหมือนโดนหลอกผลักตกจากที่สูงยังไงไม่รู้ :m29:
ขนาดเราเปนคนอ่านยังรู้สึกได้ขนาดนี้ แล้วคนที่โดนล่ะ มันจะเจ็บแค่ไหน :o12:
เราเกลียดความรัก ยิ่งเหนแบบนี้ เรายิ่งไม่อยากมีแล้วไอ้หัวใจอ่ะ :a6:
“ ขอบใจนะที่ปอรักคนอย่างป็อบ แต่จากนี้ไปปออย่ารักป็อบอีกเลยนะ... ป็อบไม่มีสิทธิ์รับความรู้สึกนั้นหรอก ”
พูดมาได้ไงน่ะ เหมือนเพลงนี้เลยอ่ะ "บอกช้าเกินไปมั๊ยเธอ" มาทำให้เรารัก แล้วมาบอกว่าอย่ารักเลย ฆ่ากันดีกว่ามะ
"สักวันปอจะเจอคนที่เค้าดีกว่าป็อบ... และเค้าจะไม่ทำให้ปอต้องร้องไห้อีก”
อย่าพูดเลย ........ตัวเองยังทำไม่ได้ อย่าให้ความหวังลมๆแล้งอีกเลย
อ่านเรื่องนี้มันทำให้เราคิดถึงเพื่อนของเรา
ที่ปอบอกว่า “ ป็อบไม่ต้องอธิบายหรอก.... ปอเข้าใจ ปอหนะรู้ตัวเองตลอดว่าปอเป็นอะไร ปอไม่กล้าหวังหรอกว่าจะมีผู้ชายมารักปอจริงๆแล้วจะอยู่กะปอไปตลอด ผู้หญิงดีๆหนะมีตั้งมากมาย""
มันไม่เสมอไปหรอกนะ เพื่อนเราก้อเปนผู้หญิง มันคบกะแฟนมันมาสี่ปีตั้งแต่มันอยู่ม.สอง แต่แฟนมันแก่กว่ามัน พี่เค้าจบแล้วก้อเข้าไปเรียนกรุงเทพ แล้วไปทำผู้หญิงท้องนี่แหล่ะ มันเสียใจจะเปนจะตาย สี่ปีเลยนะที่คบกัน เปนรักแรก ตั้งแต่มันยังเปนเดกหญิงอ่ะคิดดู แล้ววันแต่งงานของไอ้พี่นั่น มันก้อเสือกไปนะอีเพื่อนเรานี่ มันคิดยังไงของมัน เปนเราคงทำใจไม่ได้ :serius2: แล้วไอ้พี่นั่นก้อเข้ามาบอกมันว่า ยังรักมันอยู่ บอกรักมันในงานแต่งงานของตัวเองอ่ะ สาดเอ้ย เลวแม่ง รักกันแล้วทำกันอย่างงี้หรอ พูดมาได้ไงว่ารัก ทั้งที่ตัวเองก้อกำลังจะแต่งงานกะผู้หญิงคนอื่น จนถึงทุกวันนี้เพื่อนเราก้อยังรักไอ้พี่เห้.....นี่ บางคืนเหนมันนอนร้องไห้แล้วใจหาย เรื่องมันก้อผ่านมาแล้วหลายปีนะ จนลูกไอ้พี่นั่นคงวิ่งแล้วล่ะ :a6:
เฮ้อ โทดทีนะพล่ามซะยาวอีกแล้ว เราอินกะอะไรทีไร เปนแบบนี้ทุกที ฮีตขึ้น :o8:
แต่เราอยากบอกปอนะ เข้มแข็งเข้าไว้ ไม่จำเปนหรอกว่าปอเปนอะไร ขอให้ปอมั่นใจในตัวปอ และก้อรักของปอก้อพอนะ เปนกำลังใจให้จ้ะ :L2:
ปล.เราไม่ได้เกลียดป๊อบหรอกนะ ของอย่างนี้มันพลาดกันได้ คนเราไม่ใช่พระอิฐพระปูน ไม่มีอะไรไม่มั่นคงเท่าใจคนอีกแล้ว :L3:และอีกอย่าง อย่างน้อยป๊อบก้อเปนลูกผู้ชายพอ ที่พอรู้ว่าตัวเองไม่คู่ควรกะปอแล้ว ก้อไม่ทำลายปอ ปอยังโชคดีนะที่ได้เจอคนอย่างป๊อบ(สรุปแล้วโชคดีรึโชคร้ายกันแน่เนี่ย :เฮ้อ:)
-
ผิดคาดเรื่องป๊อบมากๆเลยครับ แต่พอเดาได้แหะตอนที่พี่แอนโทรมา
ว่าต้องเป็นเรื่องอย่างนี้แน่เลย :serius2:
รู้สึกช็อกแฮะ ที่ป๊อบทำกับปออย่างนี้ :o12:
ปล. พี่ปอ พักผ่อนเยอะๆนะครับ มีทั้งงานละคร ไหนจะสอบอีก Get A นะครับ o13
-
พลิกล็อค อีกแล้ว เล่นเอามาแบบไม่ได้ตั้งตัวแบบนี้ไม่มีเค้าเลยง่ะ มาถึงเหมือนฟ้าถล่ม
ถ้าเราเป็นปอคงสติหลุดไปแล้วคงเอ่อไปแน่ๆๆๆๆ
-
อย่างน้อย ป็อปก็บอกตรงๆ ไม่หลอกปอนะเนอะ :o12: :o12:
-
:a11: :a11: ยังไม่มาอีก แต่ไม่เป็นไร รอต่อไป :oni1: :oni1: :oni1:
-
นับถือน้ำใจป๊อป ลูกผู้ชายตัวจริง o13 เนี่ยนะเพราะความเมาเหล้าเป็นเหตุ :sad2:
-
หมดคนให้เชียร์แล้วอ่ะ
:pig4:
-
o13ป๊อปนี่เป็นคนดีใช้ได้มากเลยนะเนี่ย..ซึ้งใจจริงๆ o7
ก็ขอให้ปอเจอคนที่ใช่และจริงใจจริงๆนะ..
-
ทำไมเห็นแก่ตัวกันทุกคนเลยอ่ะ :angry2:
เจ็บแล้วจำ
เฮ้อ.... คนคิดมาก กะ คนโลเล อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก..... ปวดใจเปล่าๆ
ส่วน James.... ยังดีที่ออกมาก่อน.... ดูแล้วมีแต่พวกหวั่นไหวทั้งนั้น..... ประมาณว่าเจอผู้หญิงที่โล้ไปที่ :beat:
ปล.อ่านแล้วชีวิตตะดีขึ้นเยอะเลย เรื่องนี้..... วงจรเดิมๆ....เรื่องเดิมๆ....เลิกซะ
-
ทำไมเห็นแก่ตัวกันทุกคนเลยอ่ะ :angry2:
เจ็บแล้วจำ
เฮ้อ.... คนคิดมาก กะ คนโลเล อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก..... ปวดใจเปล่าๆ
ส่วน James.... ยังดีที่ออกมาก่อน.... ดูแล้วมีแต่พวกหวั่นไหวทั้งนั้น..... ประมาณว่าเจอผู้หญิงที่โล้ไปที่ :beat:
ปล.อ่านแล้วชีวิตตะดีขึ้นเยอะเลย เรื่องนี้..... วงจรเดิมๆ....เรื่องเดิมๆ....เลิกซะ
เหนด้วยอย่างแรง :a2:
โดยเฉพาะตรงนี้ วงจรเดิมๆ....เรื่องเดิมๆ....เลิกซะ :angry2:
-
พูดไม่ออกเลย
ทำไมเรื่องถึงกลายมาเปนแบบนี้ไปได้
เศร้าจัง
:sad2:
-
## เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๖ ##
มาแล้วๆ..... อีกตอนนึง :mc3: :mc3:
*********************************************************************
พรุ่งนี้นี้แล้วสินะ..... วันที่ป็อบจะหมั้นกับพี่แอน....
หลังจากวันที่เรารู้เรื่องทั้งหมดจากปากป็อบ เรากะป็อบก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลย... มีคืนนี้นี่แหละที่ป็อบโทรมาหาเรา เราคุยกันอยู่พักใหญ่ ป็อบยังเป็นห่วงเราอยู่เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน.... เพียงแต่มันเป็นความรู้สึกห่วงที่เราทั้งคู่มอบให้กันมันต้องหยุดอยู่แค่ในฐานะเพื่อนเท่านั้น....
“ ปอ... ป็อบขอโทษนะที่ป็อบ....” ป็อบพูดด้วยเสียงสั่นเครือ เราจึงพูดแทรกขึ้นมาว่า
“ พอเถอะ... อย่าขอโทษปออีกเลย.... ปอเข้าใจ... จากนี้ไปป็อบจะมีครอบครัวแล้วนะ... ป็อบมีคนที่ป็อบต้องรักและดูแล... ” ป็อบก็พูดแทรกขึ้นมาอีกว่า
“ แต่ป็อบรักปอนะ... รักมากด้วย....”
“ รักหนะรักได้... แต่ต้องรักแบบเพื่อนนะ...” เราพูด
“ อืม...” ป็อบพูดแล้วก็ร้องไห้ออกมา
“ ป็อบไม่ต้องรู้สึกผิดหรือรู้สึกแย่หรอกนะ... เรื่องมันผ่านไปแล้ว.. ช่างมันเถอะ... เรามาอยู่กับปัจจุบันดีกว่า” เราพูด
“ ถ้าปอมีปัญหาอะไร.. ปอต้องบอกป็อบนะ...” ป็อบพูด
“ อย่าเลย... ป็อบเอาเวลาไปดูแลครอบครัวของป็อบเถอะ” เราพูดจากใจจริง... ไม่ได้ประชดนะ
“ ปออย่าพูดแบบนี้สิ...” ป็อบพูดด้วยเสียงน้อยใจ
“ เหอะน่า... แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว” เราพูด
“ แต่ว่า....” ป็อบกำลังจะพูดแต่เราก็พูดแทรกในทันทีว่า
“ ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น... พรุ่งนี้ป็อบก็ต้องหมั้นแล้วนะ.... ถ้าพี่แอนมารู้แบบนี้เค้าจะเสียใจนะ” เราพูด
“ แต่ป็อบไม่ได้รักพี่แอนหนิ” ป็อบพูด
“ จะรักหรือไม่รักแต่ป็อบก็ต้องดูแลเค้า เค้าเป็นแม่ของลูกป็อบนะ...” เราพูดเสียงดุ
“ อืม...” ป็อบตอบเสียงเรียบ
“ จากนี้ไปเราคงจะไม่ค่อยได้เจอกันอีก... ป็อบจะทำหน้าที่พ่อของลูกและสามีของภรรยาให้ดีที่สุดก็แล้วกัน” ป็อบพูด
“ ดีแล้วล่ะ...” พอเราได้ยินป็อบพูดแบบนั้นเราก็อดที่จะใจหายไม่ได้... จนในที่สุดน้ำตาที่เราพยายามกลั้นไว้มันก็ไหลออกมา.... แต่เราไม่อยากให้ป็อบได้ยินเดี๋ยวป็อบจะไม่สบายใจปล่าวๆ....
“ ป็อบรักปอนะ... รักมากด้วย... จากนี้ไปป็อบคงไม่ได้ดูแลปออีก... ปอต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ถ้าปอมีอะไรให้ป็อบช่วย... ปอบอกป็อบได้ตลอดเลยนะ... ” ป็อบพูด... เราได้ยินก็ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่..... ทำไมกันนะ... ชีวิตเรามันถึงต้องมีแต่เรื่องให้เสียใจได้ตลอด......
“ อืม.... โชคดีนะ....” เราพูด
“ ครับ.....” ป็อบพูดแล้วก็วางสายไป
เรานั่งอยู่ที่สนามหญ้าหลังหอแล้วนึกทบทวนถึงบทสนทนาที่เราเพิ่งจะคุยกะป็อบเมื่อครู่... ทุกความรู้สึกมันต้องถูกหยุดไว้เพียงแค่คำว่าเพื่อนเท่านั้น.....
“ นี่... ยังเศร้าไม่หายอีกเหรอ....” เสียงใครบางคนพูดขึ้น... ฮัทนั่นเอง...
“ .............................” เราหันหน้าไปมองแล้วก็หันหน้ากลับมาโดยที่ไม่พูดอะไร เราเช็ดน้ำตาแล้วกำลังจะลุกขึ้นเพื่อกลับห้องตัวเอง
“ อย่าเพิ่งไปดิ... นั่งคุยกันก่อน” ฮัทพูดพร้อมกับดึงมือเราให้นั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม
“ รักเค้ามากสินะ.... ถึงยังทำใจไม่ได้หนะ.... นี่ก็เกือบจะเดือนนึงแล้วนะ ” ฮัทพูด เราหันไปมองหน้าฮัทโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
“ พวกนั้นมันเป็นห่วงปอมากเลยรู้มั้ย....” พวกนั้นที่ป็อบพูดถึงก็คือเพื่อนๆในกลุ่มเรานั้นแหละ...
“ เค้ารู้....” เราพูด
“ ฮัทเข้าใจนะว่าความรู้สึกที่ปอกำลังรู้สึกอยู่มันเป็นยังไง... ปอลองมองไปข้างหน้าสิ... อย่าหยุดตัวเองเอาไว้กับเรื่องที่ไม่สบายใจในอดีต คนเราหนะยังมีอะไรที่ต้องพบต้องเจออีกเยอะ.....” ฮัทพูดด้วยหน้าตาจริงจังอย่างที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน.... นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เรากะฮัทพูดกันแบบมีสาระแบบนี้
“ อืม.... เค้าจะพยายามก็แล้วกันนะ...” เราพูด
“ ทำให้แล้วกัน.... แล้วรู้เอาไว้ด้วยว่ายังมีคนที่เป็นห่วงอีกเยอะ...” ฮัทพูดด้วยท่าทางเขินๆแล้วฮัทก็ลุกขึ้นแล้วพูดต่อว่า
“ ปะ... ขึ้นไปข้างบนกันเหอะ....” ฮัทพูดพร้อมกับยื่นมือมาที่เรา เราก็เลยเอามือไปจับมือฮัทแล้วก็ลุกขึ้น...เพื่อจะเดินขึ้นไปบนหอ...
“ ติ๊ด... แต๊ด... ติ๊ด... แต๊ด... ......... ........” เสียงข้อความโทรศัพท์เราดัง.. เราก็เลยปล่อยมือออกจากฮัทแล้วกดดูข้อความ ฮัทก็หันมามองเราด้วยความสงสัย
“ มาหาเค้าด้วย.... มีเรื่องสำคัญจะคุย รออยู่ที่สวนหน้าคณะ................ นะ” เราอ่านข้อความที่ส่งมา.... ซึ่งเจ้าของข้อความนั้นคือ..... “ ภีม ” หลังอ่านข้อความเสร็จเราก็หยุดคิดอยู่แป๊ปนึงว่าจะไปหรือไม่ไปดี จนฮัทหันมาถามว่า
“ มีอะไรรึป่าว.... ทำไมทำหน้าแบบนั้น..” ทันทีที่เรากำลังจะตอบก็มีข้อความเข้ามาอีกอันนึงซึ่งเป็นของภีมเหมือนเดิม ข้อความนั้นมีเมื้อหาประมาณว่า.....................
“ กำลังคิดอยู่ใช่มั้ยว่า..... จะมาหรือไม่มาดี.... ภีมขอร้อง... ปอมาเหอะนะ... ยังไงภีมก็จะรอจนกว่าปอจะมา.............”
“ ใครเหรอ...... มีอะไรรึป่าว...” ฮัทถามเสียงแข็ง...
“ เค้ามีธุระหนะ.... ขอตัวก่อนนะ....” เราพูดแล้วก็เดินออกจากหอเพื่อออกไปที่นัดหมาย...
พอเราเดินไปถึงที่นัดหมาย.................. ซึ่งตรงนั้นมันจะมีที่นั่งอยู่หลายที่ เราก็กวาดสายตามองหาภีม.. ในที่สุดเราก็เห็น ภีมมันนั่งอยู่ตรงที่ค่อนข้างลับตาคน เราก็เลยเดินเข้าไปหา... พอเราเดินไปถึงที่ภีมนั่งอยู่เราก็ลงนั่งตรงข้างๆภีม
“ ปออะไรเหรอ.....” เราถามเสียงเรียบ...
“ ไอ้ป็อบมันทำทำเฮี้ยกับแกใช่มั้ย......” ภีมพูดด้วยท่าทางหัวเสีย
“ ก็ไม่มีอะไรหนิ....” เรายังคงพูดด้วยหน้าตาเฉยเมย
“ ทำไมมีอะไรไม่บอกเค้า...” ภีมพูดด้วยท่าทางน้อยใจ
“ แล้วทำไมต้องบอก....” เราพูด
“ ก็เค้าเป็นห่วงแกหนิ....” ภีมพูดเสียงอ่อยๆ
“ ................................” เราไม่พูดอะไร.... ได้แต่ก้มหน้ามองพื้น
“ ถ้าเค้ารู้ว่าไอ้ป็อบมันจะทำเฮี้ยกับแกแบบนี้เค้าจะไม่ปล่อยแกให้มันหรอก” ภีมพูด
“ รู้ได้ไงว่าเกิดอะไรขึ้น...” เราพูดแต่ไม่ได้มองหน้าภีม
“ อย่ารู้เลย... เอาเป็นว่าเค้ารู้ก็แล้วกัน” ภีมพูด
“.............................................” เราเงียบ ตอนนั้นเราแทบจะไม่ได้สนใจเท่าไหร่ว่าภีมมันจะพูดอะไร เพราะในหัวเรามันมีแต่เรื่องของป็อบ
“ ร้องไห้รึป่าว.......” ภีมถาม ทันทีที่ภีมพูดคำนี้ออกมาเราก็อดที่จะร้องไห้ออกมาอีกไม่ได้ เพราะเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเราก็ยังไม่สามารถจะทำใจได้ในตอนนั้น
“ ถ้าอยากจะร้องก็ร้องออกมาให้หมดเลยนะ.....” ภีมพูดแล้วดึงเราเข้าไปกอดไว้แนบอก ภีมเอามือมาลูบหัวเราเพื่อเป็นการปลอบโยน เราก็ร้องไห้อยู่กับอกภีมแบบนั้นเรากอดภีมตอบเพื่อเป็นการบอกให้ภีมรู้ว่าเรายอมรับกับคำปลอบโยนที่ภีมกำลังมอบให้เรา
“ ยังไงแกก็ยังมีเค้านะ.......... เค้าจะดูแลแกเอง...” ภีมพูดแล้วกอดเราไว้แน่นมากขึ้น
สักพักเราก็หยุดร้องไห้.... เราก็เลยผละตัวออกจากอ้อมกอดของภีม เราเอามือเช็ดน้ำตาออกไป... ทันทีที่เราเอามือออกจากหน้าภีมก็จูบเราในทันที ตอนแรกเราพยายามที่จะขัดขืนแต่สุดท้ายเราก็ยอมรับรสจูบที่ภีมมอบให้เราโดยดุษฎี จูบครั้งนั้นมันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน......
“ หลังจากวันนี้แกอย่าร้องไห้อีกเลยนะ.... ไม่ต้องไปนึกถึงมันอีก..... ” ภีมพร้อมกับเอามือมาลูบที่หน้าเรา.... แล้วภีมก็พูดอีกว่า
“ เรากลับมาคบกันนะ....” ความรู้สึกเราที่ได้ยินคำพูดนั้น.... เรารู้สึกว่าเรายังไม่พร้อมที่จะรู้สึกแบบนั้นอีก... เพราะเราเพิ่งจะเจ็บกับความรักมาหมาดๆ
“ อย่าเลย...... ตอนนี้เค้ายังไม่อยากคบกับใครหนะ...” เราพูด
“ เค้าจะรอก็แล้วกันนะ..... ” ภีมพูด
“ เค้ายังไม่อยากจะมีใครตอนนี้.... ที่ผ่านมาเค้าเจอแต่ความผิดหวัง เค้าเหนื่อยกับความรักแล้วหละ...” เราพูด
“ ที่ผ่านมาเค้าก็เคยทำให้แกเสียใจ...... เค้าก็ละอายใจนะที่จะขอให้เราคบกันอีก แต่พอเค้ามารู้ว่าไอ้ป็อบมันทำไม่ดีกะแกเค้าก็ทนไม่ได้อ่ะ...” ภีมพูด
“ ช่างมันเหอะ....” เราพูด
“ งั้นจากนี้ไปถ้าเค้าโทรหาแกได้มั้ย????” ภีมพูด
“ ก็แล้วแต่แกแล้วกัน...” เราพูด
“ งั้นเค้าจะโทรหานะ.... ส่วนเรื่องที่เค้าขอให้เรากลับมาคบกันหนะ... เค้าแล้วแต่แกแล้วกัน... เค้าไม่สนใจแล้วแหละว่าเราจะคบกันแบบไหน แต่ขอแค่เราเป็นห่วงกันดูแลกันก็พอ” ภีมพูด
“ อืม.....” เราพูด
หลังจากนั้นเราก็แยกกันต่างคนต่างกลับเข้าหอของตัวเอง.................................
“ ดีเนอะคนเรา..... คบที่เดียวสองคน เวลาเสียใครไปคนนึงก็ยังมีอีกคนคอยมาดูใจ” ทันทีที่เราเดินถึงหน้าหอ ฮัทก็พูดจากวนประสาทเราในทันที พอเราได้ฟังไอ้ความรู้สึกดีๆที่ได้คุยกันก่อนหน้านี้ก็หายไปหมด............
“ ว่างจริงนะ... ถึงมีเวลามาคอยตามดูคนอื่นหนะ” เราพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าด้วยความโมโห
“ ไม่ได้ตามซะหน่อย.... ก็จูบกันประเจิดประเจ้อขนาดนั้น... ป่านนี้เค้าเห็นกันทั้งมอแล้วมั้ง” ฮัทพูดด้วยเสียงกวนๆ
“ อย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวได้ป่ะ.....” เราพูดด้วยท่าทางหัวเสีย
“ ไม่ได้อยากยุ่งซะหน่อย... ก็เห็นร้องไห้ฟูมฟายขนาดนั้น แต่ช่างเหอะ.... ก็มีคนมาคอยดูใจแล้วหนิ” ฮัทพูด
เราหันไปมองฮัทด้วยท่าทางหงุดหงิดแล้วเราก็เดินเข้าหอไปไม่อยากจะมาต่อปากต่อคำกะมัน
เราเดินไปที่ห้องของน็อตและบิวซึ่งเป็นห้องที่รวมตัวของกลุ่มเราเพราะห้องมันอยู่กันแค่สองคน
“ มาแล้วเหรอ..... หายไปไหนมาเนี่ย ” เติ้งถามขึ้นมาโดยที่ในมือถือไพ่อยู่ กิจวัตรประจำวันของพวกเราเวลาว่างๆก็คือ... เล่นสลาฟน่ะเอง
“ ไปเดินเล่นมาหนะ....” เราพูด
“ แหมๆ... ไปกะใครมาเนี่ย... ไปกะฮัทป่าว เห็นหายไปกันทั้งคู่เลย ” บิวถามเรา
“ ป่าวๆ เราคนเดียวหนะ ” เราพูด
“ มะ... ลงมาเล่นด้วยกัน” แช็ปพูด
พอเราลงนั่งเล่นสลาฟได้สักพักฮัทมันก็เดินเข้ามา....
“ เขยิบหน่อยดิ.... เล่นด้วย” ฮัทมันพูดอยู่ข้างๆระหว่างเรากะบิว
“ งั้นเราไปนอนก่อนนะ.... ง่วงแล้วหนะ” เราพูดแล้วก็ลุกขึ้น... รำคาญฮัทหนะ
“ อ้าวคืนนี้ไม่นอนด้วยกันเหรอ...” น็อตถามเรา
“ ไม่ดีกว่า.... ไม่อยากนอนเบียดกันหนะ ” เราพูด จริงๆไม่ใช่ย่างที่เราพูดหรอก เราแค่อยากนอนคิดไรคนเดียวอ่ะ
“ เออๆงั้นเรากลับด้วยดิ... จะได้เดินไปพร้อมกัน” เติ้งพูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินมาที่ประตูพร้อมเรา
“ แช็ป... คืนนี้แกนอนห้องนี่ใช่มั้ย” เติ้งหันไปถามแช็ป คือมันสองคนอยู่ห้องเดียวกันหนะ... ซึ่งอยู่ติดกะห้องเรา ( อยู่ชั้นสามหนะ) ส่วนที่เหลือมันอยู่ชั้นสองกันหมด
“ อืม....” แช็ปตอบ
“ งั้นไปนะ....” เรากะเติ้งก็เดินขึ้นมาแล้วก็แยกย้ายกันเข้าห้องนอน
คืนนั้นเป็นอีกคืนที่เรานอนหลับยากซะเหลือเกิน ในสมองยังคงคิดถึงเรื่องป็อบแถมยังมีเรื่องภีมอีกเรื่องนึง....... พรุ่งนี้แล้วสิ... ที่เค้าทั้งคู่จะหมั้นกัน....
เรานอนคิดไปคิดมา... วกวนไปมา.... บางที่ก็ร้องไห้บ้าง.... จนหลับเราไปตอนไหนก็ไม่รู้
###################################################################
จบแล้วๆ.............. อีกตอนนึง................... :a1:
ตอนนี้เรามีเรื่องเครียดเยอะเลย.......... :m29:
ขอบคุณนะเข้ามาอ่านกัน.... ทุกคำคอมเม้นและทุกๆกำลังใจมันทำให้เรามีกำลังใจขึ้นอีกเยอะเลย.... :m13:
สำหรับทุกๆคนที่เป็นห่วงเรา.... ขอบคุณมากน๊า..................... :m1: :m1:
-
น่าสงสารปอจังเลย ไงสู้ๆๆนะจ๊ะเป็นกำลังใจให้ วันดีๆมันต้องมาแน่ๆๆสู้ๆนะ
-
“ ปออะไรเหรอ.....” เราถามเสียงเรียบ...ตรงนี้พิมพ์ชื่อผิด ต้องเปงภีมนะ อิอิ
ภีมรีเทิร์นแย้วววว :m4:
-
ไม่รู้จะพูดอะไรแฮะ ใจมันตื้อๆ :sad2:
รู้แต่ปอเข้มแข็งดีนะเราว่า คำพูดที่พูดกะป๊อบน่ะ o7
เฮ้อ ชีวิตยังไม่สิ้น ก้อดิ้นกันต่อไปล่ะนะ คนเรามันต้องก้าวไปข้างหน้าอยุ่แล้วนี่ :เฮ้อ:
เปนกำลังใจให้ปอนะ :bye2:
-
อ่านแล้วมัน :m15:มากๆเลยค่ะ มาให้กำลังปออีกหนึ่งคนค่ะ เห็นว่าช่วงนี้เครียดๆ พักผ่อนมากๆนะค่ะ :a12: ดูแลตัวเองดีๆนะค่ะ เห็นปอพึ่งหายป่วยมาอย่าทำอะไรหักโหมมากๆนะ :bye2: :bye2:
-
มาให้กำลังใจปอครับ....
-
สักวันจะเป็นของเรา สู้ๆๆๆๆๆ
-
มีทั้งเรื่องดีและร้ายเข้ามา จะยินดีหรือเสียใจดีละเนี่ยยยยย :serius2:
เหนื่อยนักก็พักก่อนดีกว่าเนอะ...เอาใจช่วยปอ...
:L2:
-
จริง ๆ แล้ว ตัดบัวก็อย่าเหลือใย
ไม่อย่างนั้น ความเจ็บช้ำ ความเจ็บปวด แบบเดิม ๆ มันก็จะวนเวียนไม่มีที่สิ้นสุด
ปอจะต้องเป็นคนที่หนักแน่นกว่านี้
และถ้าเกิดปอหันไปคบกับภีมจริง ๆ อีก แน่ใจหรือว่า ภึมจะไม่นำนิสัยเดิม ๆ กลับมาอีก นิสัยคนเรามันไม่ได้เปลี่ยนกันได้ง่าย ๆ นะ
======================
เครียดนักก็พักซะหน่อย เป็นกำลังใจให้ครับ :pig3: :L1: :c5:
-
ช่วงนี้มีหลายเรื่องผ่านเข้ามา แล้วเปลี่ยนแปลงเร็วเหลือเกินอะ
เศร้าจัง
:sad2:
ยังไงก็ขอให้ผ่านมันไปให้ได้น้า
-
เข้มแข็งนะ :a2: :a2: รออ่านต่อ
-
สายน้ำไม่ไหลย้อนกลับฉันใด ปอไม่ควรย้อนกลับไปหาภีมฉันนั้น :m16: :m16:
-
ไม่อยากให้ใจอ่อนกะภีมเลย
ทำกับปอไว้เยอะจนไม่อยากเชียร์
:pig4:
-
ดีแล้วหล่ะที่ยังไม่ตกลงอะไรไปกะภีม..
รอดูถึงความจริงใจกันไปก่อนละกัน..
แล้วค่อยกลับมาคบกันก็ยังไม่สายเนอะ..
:yeb:สู้..สู้น๊าปอ..
-
อ๋อ เรา3คน นี่คือ ปอ ภีม ฮัท นี่เอง ไม่มีป๊อบแล้ว :m12:
จริงๆก็เสียดายป๊อบนะ ก็ดูท่าจะรักปอมากอ่ะ แต่ก็นะ เรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้ว :o ทำไรไม่ได้ ทำใจได้อย่างเดียว :m15:
ปอ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m4: :m4:
-
รักตัวเองเยอะๆ นะ..... โอกาสให้ไปเยอะแล้ว...(มากเลยละ) -> ให้กำลังใจเสมอ :oni1:
อยู่กับเพื่อนสาว ดีกว่านะ..... :a1: ชีวิตร่าเริง :a2: ไม่คิดต้องอารายมากด้วย
ปล. อย่ายอม ถ้ายังไม่กล้าบอกว่าคบกันอยู่ให้คนอื่นรู้....ทิฐิสูงนักก็อย่าได้สมหวัง
-
ปล. อย่ายอม ถ้ายังไม่กล้าบอกว่าคบกันอยู่ให้คนอื่นรู้....ทิฐิสูงนักก็อย่าได้สมหวัง
อืมๆเหนด้วยเปนอย่างยิ่ง o13
-
เข้ามารอ :m18:
-
สงสารปอ จังเลยคับ สู้ๆแล้วกันคับ
-
เสียดายยยยยย ป๊อบ อย่างแรงงงงงงง
ไอ่ภีมไม่ค่อยเท่าไหร่เลยนะ กล้าพูด นะ
อย่าไปคบกะมานนนนนนน นะ
-
สงสารปออ่ะ
ทำไมภีมถึงเป็นแบบนี้เนี่ยยยยย
เป็นกำลังใจให้ปอนะ
-
อ่านเรื่องเล่าของน้องปอแล้ว ......
เศร้าไปกับปอด้วย ความรัก.......ของน้องปอเป็นพวกรักแท้แพ้ความใกล้ชิด
พักให้หายเศร้าก่อน แล้วค่อยเปิดประตูหัวใจใหม่นะ
:m15: :m16: :m15: :m16:
-
มาเป็นกำลังใจให้พี่ปอนะครับ o13
-
:seng2ped: เข็มแข็งเข้าไว้ปอ ให้เวลาเป็นเครื่องตัดสินว่า ภีมเค้าจะทำอย่างที่พูดได้หรื่อเปล่า
:m14:ส่วนฮัท ปล่อยให้เค้า ตอดเล็กตอดน้อยไปเรื่อย ๆ อย่างน้อยก็เป็นคนที่ทำให้ปอไม่เหงา ใช่เปล่า :m14:
เป็นกำลังใจให้นะ ปอคนดีเข้มแข็งเข้าไว้ :a11: :a11: :a4: :a4:
-
รออ่านอยู่นะคับ สู้ๆๆ :oni2:
-
#### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๗ ####
มาต่อให้แล้ว.............
ช่วงนี้ก็เริ่มว่างๆบ้างแล้วเพราะละครเวทีเพิ่งจะเสร็จไป... ตอนนี้ก็เหลือแค่ส่งงานอีกสองสามชิ้น
แต่ข่าวร้ายก็คือ... เราคงจะจบไม่พร้อมเพื่อนๆ เพราะว่าเราคงจะเรียนไม่ผ่านตัวนึง....
เฮ้ออ.. เครียด ช่วงนี้พยายามทำใจสบายไม่ให้เครียดอยู่.................
เปลี่ยนเรื่องดีก่ะ......... เดี๋ยวคนอ่านจะเบื่อ................
มาอ่านเรื่องต่อกันดีก่ะเนอะ...............
หลังจากวันนั้น.... วันที่ป็อบหมั้นกะพี่แอน................ เรากะป็อบก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย..............
นี่ก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้ว... ส่วนเราเองก็ทำใจได้เยอะแล้ว... ก่อนที่ป็อบกะเราจะแยกจากกันในวันนั้น ป็อบให้ของเราไว้อย่างนึง... มันเป็นเกียร์วิศว ป็อบบอกว่ามันเป็นสิ่งที่มีความหมายมากสำหรับป็อบ ป็อบก็เลยอยากจะมอบมันให้กับคนที่มีความหมาย ป็อบเลยให้มันไว้กับเรา ให้มันเป็นตัวแทนของป็อบเพราะป็อบอยากให้เรารู้ว่าถึงตัวป็อบจะอยู่ที่ไหนแต่ใจป็อบก็จะอยู่ที่เรา..... (แอบน้ำเน่าเหมือนกันนะเนี่ย.....)
แต่มันก็จริงอย่างที่ป็อบเคยพูดไว้จริงๆ เพราะทุกๆครั้งที่เราหยิบเกียร์อันนั้นมาดู เราก็จะนึกถึงป็อบ... แม้ว่าตอนนี้ป็อบจะเป็นสามีที่ดีของพี่แอนและเป็นพ่อที่ดีของลูกชายทั้งสองคนของป็อบไปแล้วก็ตาม.....
หมดจากเรื่องป็อบไปภีมก็ดูจะทำคะแนนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ............
จากที่เราได้อ่านเม้นของหลายๆคนในเล้า........... มีแต่คนที่ไม่อยากให้เราไปคืนดีกะภีมให้ดูๆมันไปก่อน
ตอนนั้นหนะ..... เราก็ทำแบบนั้นนะ... เราดูทีท่ามันอยู่นานเลยหละ.... เรื่องที่เราเล่ามันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้วหนะ... เกิดขึ้นตั้งกะตอนที่เรายังไม่รู้จักเล้าซะอีก ถ้าการตัดสินใจของเราในตอนนั้นมันทำให้ใครหลายๆคนเซ็งๆ เราก็ต้องขอโทษด้วยนะ
สิ่งที่มันทำดีกะเราก็มีอยู่หลายเรื่องอ่ะนะตอนนั้น............ เช่น
เอารถเราไปล้างให้....... เวลารถเสียเป็นไรภีมมันก็จะเอาไปซ่อมให้ตลอดแถมยังออกเงินให้ด้วยดิ
ส่งข้อความให้เราบ่อยๆ จริงๆเรื่องส่งข้อความมันอาจจะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนอื่นนะ แต่สำหรับภีมตลอดเวลาที่ผ่านมามันไม่เคยส่งข้อความให้เราเลย.............. เพิ่งมามีช่วงนี้แหละ
ภีมมันโทรหาเราบ่อย จากเมื่อก่อนสมัยที่อยู่มอปลายส่วนใหญ่คนที่โทรก็จะเป็นเราตลอด แต่พอมาตอนนี้กลับกลายเป็นภีมที่มันเป็นคนโทรหาเรา
ภีมมันแคร์ความรู้สึกของเรามากขึ้น........ อันนี้เราสังเกตได้จากหลายๆเรื่องจนฟันธงอ่ะนะว่ามันแคร์เรามากขึ้น ตรงนี้เราขอไม่เล่าที่ตัวเหตุการณ์นะเพราะมันยาวมาก
จริงๆเราก็ไม่ได้มานั่งนับหรอกนะว่าภีมมันดีกะเราพอที่เราจะกลับไปคบกะมันได้รึยัง เพราะเราก็รู้ตัวเองว่าเราก็ไม่ใช่คนที่ดีพอที่ใครจะมารักได้ เราไม่ใช่ผู้หญิงหนิ...... ถึงให้เราพยายามทำทุกอย่างมากมายขนาดไหนแต่เราก็ไม่ใช่ผู้หญิงอยู่ดี เพราะสิ่งที่ผู้ชายต้องการจากผู้หญิงแท้ๆเราก็ไม่มีให้ อย่างเช่นเรื่องท้องไง เรามันท้องไม่ได้หนิ... เพราะงี๊เราถึงไม่ได้มานั่งมองว่าภีมมันดีกะเราพอรึยัง..... เราแค่เอาตามความรู้สึกเรามากกว่าถ้าเรารู้สึกว่าเรารักใครเราก็จะยอมรับตามที่เรารู้สึก เรายอมรับนะว่าตอนที่ภีมมันมาดีๆกะเราหนะ เราใจอ่อนเลยนะ เพราะหลายๆอย่างที่เราเคยทำให้ภีม ตอนนั้นมันกลับกลายเป็นว่าภีมทำมันแทนเราและที่สำคัญภีมมันทำให้เรา ไม่ใช่ว่าเราใจง่ายนะ....... เราเป็นกับภีมคนเดียวเท่านั้นแหละ คนที่ทำให้เราโกรธและเกลียดได้ยากที่สุด........ คงเพราะว่าภีมเป็นรักครั้งแรกหนะ....... ความรู้สึกที่มีต่อภีมมันถึงมากมายเหลือเกิน มันมากมายจนเกินความพอดีเชียวแหละ.... เดี๋ยวต่อๆไปเพื่อนๆก็คงจะรู้เอง ถ้าไม่รำคาญเรื่องเราไปซะก่อนอ่ะนะ
ที่เรายังทำใจแข็งกะมันหนะ....... จริงๆแล้วเป็นเพราะเรายังไม่อยากพูดคำว่าแฟนออกไป เพราะพอเป็นแฟนกันทีไร คำๆนี้มันมักจะทำให้เรามีปัญหาทุกที เพราะทีไรที่พูดคำนี้มันเหมือนเป็นการกำหนดความสัมพันธ์ที่แน่นอนเกินไป จนทำให้เราทั้งคู่อดที่จะคาดหวังถึงการเป็นแฟนกันไม่ได้ เช่นว่า เป็นแฟนกันทำไมเป็นแบบนี้หรือทำไมไม่เป็นแบบนั้น แล้วสุดท้ายก็จะเกิดปัญหาทุกครั้ง..........
เราขออยู่แบบนี้ไปก่อนดีกว่า...... เค้าห่วงแก แกห่วงเค้า เราเข้าใจคุยกันรู้เรื่อง มันก็น่าจะพอแล้ว เอาไว้รอให้อะไรๆมันลงตัวซะก่อน แล้วเราค่อยบอกภีมมัน
“ แป๊ปนะเดี๋ยวมา............. คุยโทรศัพท์แป๊ปนึง ” เราหันไปบอกเพื่อนๆในกลุ่ม
“ ใครโทรมาอีกอ่ะ.........” แช็ปถาม
“ แหม....... ภีมอ่ะดิ ” บิวแซว
“ เออน่า........ เดี๋ยวมานะ ” เราพูดแล้วก็เดินออกจากห้องบิวแล้วลงไปคุยที่สนามหน้าหอพัก
“ อืม...... คุยได้แล้ว เค้าลงมาข้างล่างแล้ว ” เราพูด
“ ทำไรอยู่เหรอ ” ภีมพูด
“ นั่งคุยนั่งเล่นกะเพื่อนอยู่อ่ะ ” เราพูด
“ เหรอ...... คิดถึงจัง ” ภีมพูด
“ เน่าอีกแล้วเนี่ย.......... ” เราพูด
“ เอ๊า..... พอพูดก็ว่า พอไม่พูดก็อยากให้พูด ” ภีมพูด
“ เออน่า..... ” เราพูด
“ แล้วตกลงว่าไง ” ภีมพูดด้วยเสียงที่ต่างออกไปจากเมื่อกี๊
“ ตกลง... เรื่องไรเหรอ ” เราพูด
“ เรื่องเราไง ” ภีมพูด
“ เค้ายังไม่รู้อ่ะ........ ” เราพูด
“ เออๆ....... เอาไว้ก่อนก็ได้ เค้ามันไม่ดีเองแหละ.... ไม่ต้องมาสนใจก็ได้ ” ภีมพูดเสียงน้อยใจ
“ อย่าทำเป็นมาเล่นซีนอารมณ์ พอเลยๆ” เราพูดเสียงกวนๆ
“ รู้ทุกที ” ภีมพูดเสียงเซ็งๆ
“ แหม...... เค้ารู้จักแกมากี่ปีแล้ว.... ไมแค่นี้จะไม่รู้ว้ะ ” เราพูด
“ ให้มันได้งี๊ดิ ” ภีมพูด
“ พอเลยๆ ทำเค้าไว้ซะเยอะอ่ะ จะให้ไว้ใจง่ายๆได้ไง ” เราพูด
“ ครับๆ เคเค....... ” ภีมพูด
“ อืม....... ” เราพูด
“ พรุ่งนี้จะมีประกวดมิสทิฟฟานี่หนิ ” ภีมพูด
“ เออช่าย.... พรุ่งนี้แล้วนี่หว่า ลืมไปเลย ” เราพูด
“ แกจะดูป่าว...... ดูแล้วโทรมาเล่าให้ฟังด้วยนะ เพราะเค้าคงไม่ได้ดูอ่ะ ” ภีมพูด
“ ก็คงดูอ่ะ...... แล้วไมแกถึงจะไม่ดูอ่ะ ” เราพูด
“ เค้าจะดูได้ไงอ่ะ เดี๋ยวเพื่อนมันก็สงสัยดิ ” ภีมพูด
“ เออ... งั้นเดี๋ยวเค้าโทรไปเล่าให้ฟัง ” เราพูด
“ แกแค่นี้ก่อนนะ... เพื่อนชวนไปกินเหล้าที่หาดอ่ะ ” ภีมพูด
“ กินเหล้าอีกแล้วเหรอ ” เราพูดเสียงเซ็งๆ
“ ก็เพื่อนมันชวนไปอ่ะ..... ไม่มีไรหรอกน่า เดี๋ยวก็กลับ ” ภีมพูด
“ อย่างงี๊ทุกทีอ่ะ ” เราพูด
“ เออน่า..... ไปนะ ” ภีมพูด
“ เอ้อ....... แล้วเสื้อหนะ.. หมดยัง ” เราถาม
“ เออหมดแล้วอ่ะ เพิ่งไปเอามาจากร้านซักรีดเมื่อเย็นเอง ” ภีมพูด
“ แกรีดผ้าไม่เป็นหนิ เอามาให้เค้ารีดให้ก็ได้นะ ” เราพูด
“ เดี๋ยวให้ไอ้ยูรีดให้ก็ได้ ” ภีมพูด
“ เกรงใจยูมันป่าวๆ เอามาให้เค้ามา.... เค้าว่างอยู่เดี๋ยวรีดให้ ” เราพูด
“ เอางั้นเหรอ..... ” ภีมถาม
“ เออน่า..... เอามาๆ ” เราพูด
“ งั้นเดี๋ยวเค้าเอาไปให้ที่ริมรั้วนะ ” ภีมพูด แล้วก็วางสายไป
#####################################################################
เราเอามาลงให้ 80% ก่อน ทีเหลือกะลังพิมอยู่ :m12:
-
อ่ะต่อๆ.......... เดี๋ยวขาดตอน ดีนะที่ยังไม่มีคนเข้ามาอ่าน
คือว่าหอในที่เราอยู่ตอนนั้นหนะ........ เอาเฉพาะตรงบริเวณที่เราอยู่นะ มันมีอยู่หกหอ สามหอแรกจะอยู่ด้วยกันภายใต้รั้วเดียวกัน ส่วนหอสี่ถึงหอหกจะอยู่ด้วยกันภายใต้รั้วเดียวกันเหมือนกัน โดยที่รั้วของหอทั้งสองกลุ่มจะอยู่ติดกัน เรากะภีมก็มักจะนัดเจอกันตรงนั้นเป็นประจำ
เราลงไปยืนรอแป๊ปนึงภีมก็มา
“ อ่ะนี่ ” ภีมพูดพร้อมกับยื่นเสื้อใส่ไม้แขวนมาให้เราห้าตัว
“ จะเอาเมื่อไหร่ ........ พรุ่งนี้แกมีเรียนเช้าหนิ ” เราถาม
“ เอาไงดีอ่ะ แกจะรีดตอนไหนอ่ะ ” ภีมพูด
“ เนี่ย..... เดี๋ยวก็รีดเลย เอางี๊.... เดี๋ยวเค้าเอามาให้พรุ่งนี้ตอนเช้า ” เราพูด
“ แกจะเอางั้นเหรอ.... เค้าเรียนแปดโมงเช้านะ แกก็ต้องตื่นเช้าอ่ะดิ ” ภีมพูด
“ ถ้าเอาคืนนี้...... กว่าแกจะกลับเค้าขี้เกียจรอ เอาพรุ่งนี้เช้าแหละ ......” เราพูด
“ เออก็ได้.. งั้นแกโทรมาปลุกเค้าด้วยนะ ” ภีมพูด
“ งั้นเอาโทรศัพท์ไว้ใกล้ๆตัวล่ะ.... แล้วรับด้วยนะ ” เราสั่ง
“ คร๊าบบบบบ ถ้าแกว่างก็สอนเค้ารีดผ้าบ้างนะ จะได้ไม่ต้องลำบากแก” ภีมพูด
“ เออๆไว้ว่างๆจะสอนให้ ” เราพูด
“ งั้นเค้าไปนะ...... ” ภีมพูด
“ กลับมาก็โทรมาบอกด้วยนะ ...... อย่าเบอะบะล่ะ” เราพูด
“ จร้า......” ภีมพูด
หลังจากนั้นเราก็เดินถือเสื้อภีมเข้าไปในหอ แล้วก็ตรงไปตรงที่รีดผ้า พอเดินไปถึงเราก็เห็นฮัทมันกำลังยืนรีดผ้าอยู่ใกล้จะเสร็จแล้ว
เอ้อ... เราขะบอกว่า ช่วงหลังๆมาเรากะฮัทไม่เคยได้คุยกันเลยแม้ว่ากลุ่มเราจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดก็ตาม แต่เรากะมันก็ไม่เคยได้คุยกัน เพราะความกวนของมันนั่นแหละ เราถึงไม่อยากจะสนใจคุยกะมัน ถึงมันจะหล่อตี๋ตรงสเป็กก็เหอะ........ แต่ปากดีนัก ไม่ไหวอ่ะ อย่าไปมองมันมากเดี๋ยวเคลิ้ม..........
พอเราเห็นมันยังรีดผ้าอยู่เราก็เลยนั่งรอ................. แล้วหันหน้าไปทางอื่นแต่ก็ชายตามาดูมันเป็นพักๆ เพื่อดูว่ามันเสร็จรึยัง
“ รีดให้ใครเนี่ย............. ” ฮัทมันพูด แต่เราก็ไม่ได้หันไปสนเพราะคิดว่ามันคงคุยกะคนอื่น
“ เดี๋ยวนี้หยิ่งจริงนะ คุยด้วยทำเมิน ” ฮัทมันพูด เราถึงรู้ว่ามันคุยกะเรา เราเลยหันหน้าไปที่มันแล้วพูดว่า
“ ไม่หยิ่ง แต่แค่อยากนั้งเงียบๆ ” เราพูด
“ แล้วเอาเสื้อใครเค้ามารีดเนี่ย......... รึว่ารับจ้างรีดผ้าเหรอ ” ฮัทพูดด้วยท่าทางอยากรู้จริงๆ
“ เรื่องส่วนตัว... อย่ารู้เลย ” เราพูด
“ งั้นแสดงว่าเจ้าของเสื้อก็คงจะส่วนตัวกะปออ่ะดิ ถึงบอกไม่ได้หนะ ” ฮัทพูด
“ อยู่เฉยๆก็ไม่มีใครเค้าว่าไรหรอกนะ ” เราพูดด้วยท่าทางโมโหหน่อยๆ
“ กลับไปคบกะแฟนเก่าแล้วดิ...... คนไรเจ็บไม่จำ ” ฮัทพูด ทำเอาเราสะอึกเลย.....
“ รู้เยอะไปแล้วแหละ........ ” เราพูด
“ ฮัทหนะรู้ทุกเรื่องแหละ........ แค่ไม่พูดก็เท่านั้นเอง ” ฮัทมันเดินมาพูดกระซิบใกล้ๆเราแล้วมันก็เดินไป ทำเอาเราใจหายเลยตอนที่มันเอาหน้ามาใกล้ๆหนะ
เราก็หันไปมองมัน แต่ฮัทก็ไม่สนใจมันเดินลงไปห้องมันหน้าตาเฉย เราก็เลยตั้งหน้าตั้งจารีดผ้าให้ภีมต่อจนเสร็จ เราก็อาบน้ำเตรียมเข้านอน
เนื่องจากเรานอนไม่หลับก็เลยกะว่าจะเอาไดอารี่มาเขียนบันทึกประจำวันซะหน่อย แต่หาไดอารี่ไมเจอไม่รู้ว่าไปหลงอยู่ที่ไหน เลยเข้านอนดีกว่า.............
พอเราเคลิ้มหลับไปได้สักพัก ภีมก็โทรมาหาเรา..........
“ ฮัลโหล ” เราพูดเสียงงัวเงีย
“ แกนอนแล้วเหรอ....... เค้าโทรมากวนป่ะเนี่ย...” ภีมพูด
“ ไม่เป็นไรหรอก........ นี่แกกลับแล้วเหรอ ” เราพูด
“ อืม....... กลับมาแล้ว อยู่ที่หอแล้วเนี่ย ” ภีมพูด
“ เมามากป่าว ” เราถาม
“ นิดหน่อย......... เมื่อกี๊ปืนรั้วเข้าหอ เค้าดันตกอ่ะ ....... นี่ยังเจ็บแขนอยู่เลย ” ภีมพูดเสียงอ้อนๆทำเอาเราตาสว่างเลย
“ เฮ้ย..... จริงดิ เป็นไรมากป่าว ” เราถามด้วยความตกใจ
“ ไม่เป็นไรมากหรอก....... แต่ถลอกนิดหน่อยเอง ” ภีมพูด
“ เห็นมั้ยล่ะ...... อยากไปกินดีนัก แล้วเป็นไงล่ะ ” เราบ่น
“ ไม่สงสารกันเลยเหรอ” ภีมพูดเสียงน้อยใจ
“ ก็สงสารแหละ....... แต่โมโหที่ไปกินเหล้าแล้วเป็นแบบนี้อ่ะ....... แล้วนี่ทายารึยัง ” เราพูด
“ ล้างแผลไปแล้ว...... นี่ปิดพลาสเตอร์ไว้ ” ภีมพูด
“ เหล็กมันเป็นสนิมป่าว.... ระวังเป็นบาดทะยักนะ ” เราพูด
“ คงไม่หรอก.... ” ภีมพูด
“ ทีหลังก็ระวังดีๆแล้วกัน ” เราพูด
“ อืม.... งั้นแกไปนอนเหอะ เดี๋ยวเค้าก็จะนอนแล้วเหมือนกัน...” ภีมพูด
“ อืม...........” เราพูด
แล้วก็วางสายกันไป........... เราก็นอนหลับทันที..................
#########################################################################
คืบหน้าไปแล้วอีกตอนนึง......... เราเล่าเรื่องข้ามไปเยอะเลย........ :m23:
เราอาจจะเอาตอนพิเศษมาแทรกให้นะ........:m13:
ถ้าใครงงตรงไหนก็โพสถามเราไว้แล้วกัน แล้วจะมาตอบให้ :m4:
ไปก่อน........... :bye2: :bye2:
-
" เจ็บแล้วไม่จำ " เห็นด้วยเลยกับที่ฮัทพูด
แต่อย่างว่าคนมันรักนี่เนอะ
เหมือนเส้นใยบางๆที่มองไม่เห็นแต่ตัดมันไม่ขาดสักที
ยังตามอ่านอยู่นะ ~_~
เพียงแต่ว่าคอมพ์พี่เข้าอู่เกือบสองอาทิตย์เท่านั้นเอง :m29:
ปล.รักษาสุขภาพด้วยนะไม่สบายอยู่เรื่อยเลย
:m1: :m13: :m1:
เกือบลืม ไม่ชอบเลยที่ชอบบอกว่า "ยังไงก็ไม่ใช่ผู้หญิง" ไม่ใช่ผู้หญิงแล้วไง พี่ก็เห็นเขามีความสุขกับแฟนที่เป็นผู้ชายเยอะแยะไป อย่าคิดเหมือนดูถูกตัวเองสิ เพียงแค่เรายังไม่เจอคนที่ใช่ก็แค่นั้นเอง
:m23: โทษที ซะยาวเลย
-
:m4: มาต่อแล้ว รออ่านต่อนะ
-
เย้ๆ ในที่สุดก็มาต่อแล้ว (มาดึกเลย)
เห็นด้วยกับคำพูดฮัทอ่ะ...เจ็บแล้วไม่จำ...
รักษาสุขภาพด้วยนะ อย่าเครียดมากล่ะ
-
หมั่นไส้จริ๊งงงงงงง
ไปรีดให้มันทำไมอ่ะ :angry2:
-
อ่ะนะ เข้าใจกรแล่ะ ความรู้สึกดีๆที่มีให้กันมาตลอดหลายปี จะให้ลบออกไปให้หมดภายในเวลาไม่กี่เดือนคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
รักษาสุขภาพด้วยน๊า เรื่องเรียน เครียดไปก็ไม่ส่งผลดีต่อตัวเอง จบช้าจบเร็วก็คือจบเหมือนกัน สู้สู้น๊า :a2:
-
อืม เข้าใจเป็นใครก้อไม่ลืมหรอก รักไปแล้วงะทำไงได้เนอะ
-
รออ่านเสมอจ้า :oni2:
-
เข้ามารอด้วยคนนะ :a4: :a4: :a4:
-
เฮ้อออออ ทำไงได้ ก้อมันรักไปแล้วนี่เนอะ
ต้องทำใจให้ยอมรับให้ได้ เพราะเราได้ตัดสินใจเลือกไปแล้วววว...........
-
#### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๘ ####
มาต่อแล้ว....................
เช้าวันรุ่งขึ้นเราตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนเจ็ดโมงเช้า พอเราตื่นก็โทรไปปลุกภีม มันก็งัวเงียขึ้นมารับโทรศัพท์ เราก็บอกมันว่าเราจะลงไปรอที่ริมรั้วที่เดิมที่เรามักจะนัดเจอกันเสมอ
“ แฮ้งป่ะเนี่ย ” เราถามภีมเพราะเห็นน่าตาที่ไม่ค่อยสบายของมัน
“ นิดหน่อยอ่ะ ” ภีมพูดด้วยเสียงงัวเงีย
“ นี่ตื่นยังเนี่ย..... ไม่ใช่ละเมออยู่นะ ” เราพูด
“ ตื่นแล้วๆ ” ภีมพูด
“ อ่ะนี่เสื้อ..........” เราพูดแล้วก็ส่งเสื้อที่รีดเรียบร้อยให้มัน
“ ขอบคุณนะ ” ภีมพูดแล้วยื่นมือมารับเสื้อจากเราไป
“ นี่..ขึ้นไปก็อาบน้ำเลยนะ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน ไม่ใช่ขึ้นกลับไปนอนอีกล่ะ ” เราสั่ง
“ ครับๆ ” ภีมพูด
“ เออ.. แค่นี้แหละ... ไปได้แล้วป่ะ” เราพูดแล้วก็เดินขึ้นหอ
ตอนที่เราเดินกลับขึ้นหอนั้นเราก็เดินสวนกะบิว น็อตและฮัท
“ จะไปเรียนกันแล้วเหรอ ” เราถาม
“ อืม...” น็อตพูด
“ แล้ววันนี้ไมตื่นเช้าได้เนี่ย ” บิวพูด
“ อ๋อ... พอดีเอาของไปให้ภีมมาหนะ ” เราพูด
“ เสื้อนั่นของไอ้ภีมนี่เอง ” ฮัทพูดเสียงไม่ดังนักแต่ก็ดังพอที่เราจะได้ยิน gเราเลยหันไปมองหน้าฮัทด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก
“ งั้นเราขึ้นไปนอนก่อนนะ ” เราพูด
“ อืม.... แล้วเจอกัน ” บิวพูด
จากนั้นเราก็เดินขึ้นไปบนห้อง พอถึงเตียงเราก็ล้มตัวลงนอนทันทีแล้วก็หลับไป
*****************************************************************************************
ในขณะที่เวลาผ่านเลยไปเรื่อยๆ ความสัมพันธ์ระหว่างเรากะภีมก็ดำเนินไปเรื่อยๆเช่นกัน
เราไม่ได้มีคำนิยามความสัมพันธ์ระหว่างเรา ภีมก็ไม่เคยถามเราอีกว่าตกลงเราคบกันในฐานะของแฟนรึป่าว???
เพราะเมื่อเวลามันผ่านพ้นไป ทั้งเราและภีมก็รู้กันดีว่าสิ่งสำคัญระหว่างเราทั้งคู่มันไม่ใช่ว่าเราคบกันในฐานะไหน แต่มันคือว่า... เราทั้งคู่รู้สึกต่อกันอย่างไรมากกว่า...........
อย่างที่เราได้บอกเพื่อนๆไว้ในตอนที่แล้วว่า.... เราไม่ได้สนใจว่าภีมดีกับเราพอที่เราจะกลับไปคบกันในฐานะแฟนหรือยัง เพราะเราว่ามันไม่สำคัญ........ เพียงแค่ทุกวันนี้เราแฮปปี้กับสิ่งที่ภีมมันทำให้เรารู้สึกดีต่อเรามันก็น่าจะเพียงพอแล้ว................
หากใครที่อ่านเรื่องของเราแล้วรู้สึกว่า... ทำไมเราถึงยังกลับไปรู้สึกดีๆกับภีมทั้งๆที่มันทำให้เราเสียใจตั้งหลายต่อหลายครั้ง ส่วนนึงเรายอมรับว่าเราเป็นคนที่เจ็บแล้วไม่จำและอีกอย่างเราอยากจะถามคนอ่านทุกคนว่า...........
หากรักครั้งแรกมันมาตามหาคุณอีกครั้ง.... คุณจะปฏิเสธหรือจะยอมรับมันดี
สำหรับเราแล้วเราคงไม่เข้มแข็งพอ......... เราจึงเลือกที่จะยอมรับมัน
เรื่องราวของเรากะภีมก็ดำเนินมาจนถึงช่วงที่เป็นวันซอฟดริ้งของเรา............
ก่อนที่จะถึงวันซอฟดริ้งต๊ะโทรมาหาเราว่าจะลงมาหาที่มอแล้วตั้งใจว่าจะค้างคืนนึง ทริปนี้คนที่ลงมาหาเราก็จะมีต๊ะ หน่า ไอ้โอ๊ต หนึ่งแล้วก็เอ้ก (ก็เพื่อนๆเราในกลุ่มเดิมนั่นแหละ..... พวกนี้มันโอเคกะเรา)
ในวันซอฟดริ้งพวกมันมาถึงที่มอเราตั้งแต่ประมาณบ่ายแก่ๆ เรากะภีมแล้วก็เจมส์ก็ออกไปหามันแล้วก็ไปกินข้าวด้วยกัน พอกินข้าวกันเสร็จเราก็มาต่อกันที่หาด มานั่งเล่นกันแล้วก็ซื้อขนมพร้อมกับเครื่องดื่มมากินกัน ก็เหมือนจะเป็นซอฟดริ้งย่อยๆนะแหละ ไม่รู้ว่าเป็นซอฟดริ้งอ่ะป่าว เพราะเครื่องดื่มที่ซื้อมาก็เป็นเบียร์
“ เฮ้ย...... เรียนเป็นไงกันบ้างว้ะ ” ไอ้โอ๊ตเปิดบทสนทนา
“ ก็ดี.... เรื่อยๆ หนุกดี ” เราพูด
“ แล้วเมิงล่ะ... ไอ้ภีมเป็นไงบ้างว้ะ ได้ข่าวว่าฝึกหนักดิเมิง ” ไอ้โอ๊ตหันไปถามภีมพร้อมกับกระดกเบียร์เข้าปาก
“ ก็เหนื่อยดิ.... แต่ก็โอเค พอทน ” ภีมตอบ
“ เซ็งเลยดิเมิง..... อดไว้ผมยาวเลย ” ไอ้โอ๊ตพูด คือคณะภีมหนะเค้าห้ามไว้ผมยาวอ่ะ ต้องตัดผมสั้นเกรียนตลอด............ แต่เราบอกไม่ได้นะว่ามันเรียนคณะไร แฮ่ๆ
“ นิดหน่อย....... แต่ตัดผมสั้นก็ดีนะ จะได้ไม่หน้าแก่เหมือนเมิง” ภีมพูด
“ เมิงหน้าเด็กตายห่าแหละ.........” ไอ้โอ๊ตพูดกวนตรีนภีม
“ ไงก็หน้าเด็กกว่าเมิงแหละ ” ภีมพูดด้วยท่าทางภูมิใจ
“ เฮ้ย..... ปอ เมิงดูผัวเมิงดิ กวนตรีนกูจริง ” ไอ้โอ๊ตหันมาพูดกะเรา เราก็งงอ่ะดิ นี่มันรู้เรื่องเรากะภีมด้วยเหรอ เราเลยตอบไปงงๆว่า
“ คนไหนผัวกู.......... ไม่ได้มาด้วยซะหน่อย ” เราพูด
“ อ้าว........ พูดงี๊ก็เป็นเรื่องดิ ” ไอ้หนึ่งพูด
“ เอาแล้วภีม........ ปอมันนอกใจแกแล้ว ” หน่าพูด เอาเข้าไป........ สนุกกันใหญ่ เราก็งงอ่ะดิว่าทำไมพวกมันยังคิดว่าเรากะภีมจะยังอะไรๆกันอยู่ ทั้งๆที่เราก็ไม่เคยบอกพวกมัน อย่าว่าแต่จะบอกแกเลยตั้งแต่เข้ามหาลัยมาเราแทบจะไม่ได้โทรคุยกะเพื่อนเก่าเลยซักคน
“ เออๆ..... ช่างเหอะ ปอไม่เคยเห็นกูอยู่ในสายตาอยู่แล้ว ” ภีมพูดแล้วทำหน้าเศร้าซึ่งเรารู้ว่ามันอำเราเล่น
“ ดีแล้วปอ....... อย่าไปใจอ่อนกะมัน ไอ้นี่หนะ...... มันก็เสือดีๆนี่เอง ” เจมส์พูดแล้วเขยิบเข้ามากอดเรา
“ โดนไอ้เจมส์คาบไปแดกแล้วเว้ย............ ” เอ้กพูด
“ เออว่ะ......... สงสัยงานนี้เสือจะแพ้หมาอย่างไอ้เจมส์ว่ะ สมน้ำหน้าโดนหมาคาบไปแดก” ไอ้โอ๊ตพูดแล้วก็หัวเราะ
“ พอแล้วๆ........ ไม่ต้องไปแกล้งมันแล้ว ปัญหาครอบครัวเดี๋ยวให้เค้าไปเคลียร์กันเอง ” ต๊ะพูด
“ งั้นมา........ ชนเว้ย...........” ไอ้โอ๊ตพูด
พวกเราก็นั่งชิวกระดกเบียร์ชมจันท์กันอยู่ที่ริมหาด ช่างเป็นวันที่บรรยากาศดีจริงๆ เรื่องที่เรากะเพื่อนๆคุยกันส่วนใหญ่ก็หนีไม่พ้นเรื่องเมื่อสมัยที่พวกเรายังเรียนมอปลายกัน เราหยิบเรื่องนั้นเรื่องนี้มาคุยกัน....เผาคนนั้นบ้างคนนี้บ้างสนุกดี พูดแล้วก็นึกถึงเรื่องตอนสมัยที่เรายังเด็ก......... อยากกลับไปเรียนมอปลายอีกจัง เพราะถ้าตัดเรื่องที่เราทะเลาะกับเพื่อนออกไปได้ เวลาช่วงนั้นหนะ...มันเป็นช่วงที่มีความสุขมากที่สุดเลย.............
หลังจากที่นั่งคุยกันไปได้พักใหญ่ ตอนนั้นทั้งเบียร์และขนมก็หมดไปเยอะแล้วไอ้โอ๊ตกะภีมเลยอาสาไปซื้อของเพิ่ม เราก็เลยชวนต๊ะออกไปเดินเล่นกันสองคน
“ เป็นไงบ้างช่วงนี้....... สบายดีมั้ย ” ต๊ะเอ่ยปากพูดออกมาหลังจากที่เราเดินมาเงียบๆกันได้พักนึง
“ ก็ดี........ เพื่อนที่นี่น่ารักมากเลย” เราพูด
“ เรื่องอะไรที่มันแย่ๆก็ทิ้งมันไว้ในอดีตเหอะนะ อย่าไปจำให้เปลืองสมองเลย ” ต๊ะพูด ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานขนาดไหนแต่ต๊ะก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีของเราเสมอ
“ อืม....... เค้าก็ไม่ได้เอามาคิดอีกแล้วแหละ เพียงแต่เรื่องครั้งนั้นมันทำให้เค้าต้องคิดก่อนที่จะทำอะไรมากขึ้นก็เท่านั้นเอง ” เราพูด
“ ถ้าแกมีความสุขดีก็ดีแล้ว....... เค้าหนะรู้ทุกอย่างแต่ก็ช่วยอะไรแกไม่ได้เลย ” ต๊ะพูดด้วยเสียงที่เบาลง เรารู้ว่าต๊ะรู้สึกเสียใจมากกับเรื่องที่มันเกิดขึ้นในตอนนั้น
“ แกบอกแต่เค้าว่าอย่าไปเก็บเรื่องเก่าๆมาคิด แต่แกแหละ.......... ยังจำมันอยู่ได้ ” เราพูดยิ้มๆ
“ เออ........ จริงด้วย จากนี้ไปเราจะไม่เอาเรื่องนี้มาคุยกันอีกแล้วเนอะ........ เค้าก็จะลืมๆมันซะที ” ต๊ะพูด
“ แกจำได้มั้ย??? ว่าวันนี้เมื่อปีที่แล้วเราทำไรกันอยู่ ” เราพูด
“ จำได้ดิ.......... เรานั่งซอฟดริ้งกันอยู่ไง” ต๊ะพูดแล้วหันมายิ้มให้เรา
“ เร็วเนอะ........ แป๊ปเดียวเอง ผ่านไปปีนึงแล้ว..........” ต๊ะพูด
“ อยู่นี่กันนี่เอง เดินหาตั้งนาน ” ภีมพูดแล้วเดินตรงมาที่เรา
“ นี่ไง......... มาครบองค์แล้ว.......... ” ต๊ะพูด
“ เออ....... ในที่สุด เราสามคนก็มาเจอกันอีกจนได้นะ ” เราพูด
“ ภีมจำได้ป่าวว่า....... วันนี้เมื่อปีที่แล้วเราทำไรกันอยู่ ” ต๊ะหันไปถามภีม
“ จำได้ดิ.......... จะลืมได้ไง วันพิเศษของเราสามคน ” ภีมพูด (เอ๊ะๆเดี๋ยวคนอ่านอ่านถึงประโยคนี้แล้วจะสงสัยกันว่า........ รักของเราสามคนเนี่ยจะเป็น เรา ภีมแล้วก็ต๊ะรึป่าว??????????? ไม่ใช่นะ........... เดี๋ยวจะงงกันเราแอบมาบอกไว้ก่อน)
“ พวกเรานี่ก็จริงๆเลยนะ ทั้งๆที่ต้องสอบแต่ยังมานั่งชิวกันอยู่ได้ ” ต๊ะพูดทบทวนเหตุการณ์ในวันนี้เมื่อปีก่อน
“ อืม..........” เรากะภีมพูดออกมาพร้อมกัน จากนั้นเราก็คุยกันอีกพักึงถึงเหตุการณ์ในวันนี้เมื่อปีที่แล้ว........
“ เหมือนคนแก่เลยเนาะพวกเราเนี่ย........ มานั่งรำลึกถึงความหลังกัน ” ภีมพูด
“ เค้าก็ว่างั้นแหละ........ ป่ะเข้าไปที่พวกมันกันเหอะ.......... ออกมากันนานแล้ว ” ต๊ะพูด
“ ต๊ะเข้าไปก่อนนะ เดี๋ยวเค้ากะปอเข้าไป เค้ามีเรื่องจะคุยกะปอหน่อยนึงหนะ ” ภีมพูด
“ จะสวีทกันสองคนอ่ะดิ........ เออๆตามใจ แล้วรีบตามมานะ..... เดี๋ยวโดนพวกนั้นมันเผาเอาไม่รู้ด้วยนะ” ต๊ะพูดยิ้มๆ แล้วก็เดินไป พอต๊ะเดินไปแล้วภีมมันก็เดินเข้ามาใกล้เราแล้วก็พูดว่า
“ แหม......... ทำเป็นพูดว่าไม่ได้เป็นแฟนเค้านะ แถมยังให้ไอ้เจมส์มันกอดอีก ”
“ ก็จริงป่ะล่ะ เราไม่ได้เป็นแฟนกันซะหน่อย ” เราพูด
“ โอเค....... ไม่เป็นก็ไม่เป็น ” ภีมพูดแล้วทำหน้างอ เหมือนเด็กเลย
“ โกรธเหรอ ” เราพูด แต่ภีมมันก็ไม่ตอบเราเลยง้อมันหน่อย
“ ไรว๊า......... แค่นี้ก็ต้องโกรธด้วย วันนี้วันสำคัญน๊า......... อย่าโกรธดิ ”
“ แล้วมันน่ามั้ยล่ะ ” ภีมพูด
“ ก็ไม่เห็นจะมีไรเลย............ แกก็รู้ว่าเค้าพูดเล่นกะพวกมัน ” เราพูด
“ งั้นมานี่เลย......... ปากดีนะ ” ภีมมันดึงเราเข้าไปกอด ดีนะที่แถวนั้นไม่ค่อยมีคน ไม่งั้นเป็นเรื่องแน่ๆ
“ เฮ้ย.......... มากอดมั้ยเนี่ย........ หายใจไม่ออก ” เราพูดแล้วก็แกล้งทำเป็นผลักภีมออก จริงๆก็ทำแค่พอเป็นพิธีอ่ะนะ แก้เขิน..........
“ อยู่เฉยๆแบบนี้สักพักได้มั้ย” ภีมพูดเสียงนิ่งๆ เราก็เลยยืนนิ่งๆแล้วก็กอดตอบมัน รู้สึกดีจัง........ อ้อมกอดของคนที่เรารักเนี่ย........ ( อย่าเพิ่งมีใครหมั่นไส้เรานะ)
“ เค้าไม่อยากจะเชื่อเลย......... ว่าเค้าจะได้กอดแกแบบนี้อีก เค้าอยากกอดแกแบบนี้ตลอดไปจัง ” ภีมพูดเสียงอู้อี้อยู่ที่ซอกคอเรา งานนี้ขนลุกมากมายเลยเรา สยิวเลย.............. พอมันพูดเสร็จมันก็หอมที่ซอกคอเรา โอ้ว........ ยิ่งสยิวมากกว่าเดิมอีกร้อยเท่า เราก็เลยผลักมันออก
“ แค่นี้ก็อายด้วย......... เมื่อก่อนทำยิ่งกว่านี้อีก.... ” ภีมพูดแล้วยิ้ม มันคงสนุกที่ได้แกล้งให้เราเขิน
“ พอเลยๆ.........” เราพูด
“ ตัวแกหอมจัง..... ไหนมาให้หอมอีกทีดิ๊ ” ภีมพูดแล้วยิ้มเหมือนเดิม ช่างเป็นยิ้มที่น่ากลัวมาก
“ บอกให้พองะ...........” พูดไม่จบตามระเบียบ ปากเราก็โดนภีมมันกระซ้วกเข้าให้ด้วยปากมัน......... แลกลิ้นกันนัวๆอยู่พักนึง พอรู้ว่าการหายใจเริ่มติดๆขัดๆ ออกซิเจนเข้าร่างกายไม่เพียงพอจึงได้แยกปากออกจากกัน
“ วั้นนี้วันพิเศษของเรานะ.......... ที่ผ่านมามันอาจจะไม่สวยหรูนักระหว่างเรื่องของเรา แต่จากนี้ไปเราจะเริ่มใหม่แล้วทำให้มันดีกว่าที่ผ่านมานะ” ภีมพูดแล้วทำหน้าซึ้งเชียว ตอนแรกเราว่าจะแกล้งทำเป็นเล่นๆ แต่พอเห็นน้ำเสียงกะแววตามันแล้ว เราก็ต้องเลิกล้มความคิดแล้วฟังตามที่มันพูด
“ อืม......... ” เราพยักหน้ารับ ภีมมันก็เลยเดินมาจับมือเราแล้วพูดว่า
“ กลับเข้าไปกันเหอะ......... ป่านนี้พวกมันคงเผาเราซะเกรียมแล้วแหละ ”
“ อืม..........” เราจับมือภีมแน่นแล้วก็เดินไปพร้อมๆกัน
“ ไหนๆก็วันพิเศษ ขออีกทีแล้วกัน ” ภีมมันพูดแล้วก็หันมาหอมแก้มเราแล้วมันก็วิ่งหนีเราเลย......... แหม... มันไวจริงๆ
“ เดี๋ยวเหอะเมิง.........” เราพูดแล้วก็วิ่งไล่ตามมันไป
#########################################################################################
จบแล้วอีกหนึ่งตอน................................... ยาวเชียวหละตอนนี้ พิมๆไปเรื่อยๆมาดูอีกที่ตกใจเลย ไมมันยาวอย่างงี๊หว่า............... :m23:
วันนี้เราเอามาลงให้ซะดึกเลย...... พอดีขับรถไปกทม.กะเพื่อนมา ส่งมันไปธุระหนะ......... พิมค้างไว้ตั้งแต่อยู่บนรถ กลับมานั่งพิมต่อเลนเสร็จซะดึกเลย................................. :m29:
ถ้าอ่านเรื่องเราแล้วรู้สึกหงุดหงิดใจกับการตัดสินใจของเราในตอนนั้น เราก็ต้องขอโทษด้วย............ เพราะเรื่องมันเป็นแบบนี้จริงๆ :เฮ้อ:
แต่เหตุการณ์ทุกๆอย่างที่ผ่านมา....... มันเป็นบทเรียนที่ดีสำหรับเรามากในทุกวันนี้อ่ะ................... :m13:
ขอบคุณทุกคนนะ ที่สละเวลามาอ่านเรื่องของเรา........................ :m15:
รักคนอ่านจัง :m1: :m1: :m1:
-
:m13: :m13:เก็บความรู้สึกที่ดี ๆ ไว้ เอาความทุกข์ใส่หีบไว้ ลองเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เป็นความรู้สึกแบบนี้ใช่เปล่า ปอจ๋า ( ภีมมันจะมาเหยียบเราหรื่อเปล่าน่า ) สู้ต่อไป เป็นกำลังใจให้ คนดี :m1: :m1:
-
พูดไม่ออก บอกไม่ถูกนะ เป็นการตัดสินใจของแต่ละคน
"เจ็บแล้วไม่จำ" เป็นคำพูดของฮัทที่มีน้ำหนักมากที่สุด
==========================
ไม่เข้าใจว่าจะคบได้อย่างไร จะเป็นแบบเดิม ?? รู้กันอยู่ 2 คน แสดงออกไม่ได้
ในเมื่อภีมมันก็ยังเหมือนเดิม ตัวตนเดิม ๆ ยังไม่เปลี่ยนแปลง เพราะยังไม่สามารถยอมรับความจริงได้
แค่ดูการประกวดทิฟฟานีก็ไม่ได้ เพียงเพราะกลัวเพื่อนรู้ ?? แค่นีก็รู้ว่ามันแครก์ใครมากกว่ากัน
อย่างที่ปอถามว่า "หากรักครั้งแรกมันมาตามหาคุณอีกครั้ง.... คุณจะปฏิเสธหรือจะยอมรับมันดี"
แต่ต้องถามกลับไปว่า คุณยอมรับมันมากี่ครั้งแล้ว และแต่ละครั้งผลของมันเป็นอย่างไร ???
สำหรับผมโอกาสที่ให้เพียงครั้งเดียวก็เกินพอ
-
อ่านแรกๆ ก้อขัดใจนะ ว่าทำไมเจ็บแล้วไม่จำ
แต่ว่าก็เข้าใจความรู้สึกปอนะ
ถ้าตอนนี้สิ่งที่ทำมันมีความสุขดีแล้ว ก็น่าจะโอเค
ทำให้วันนี้ดีที่สุดก็พอ
พรุ่งนี้จะเป็นยังไง จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจอีกทีว่า เมื่อวานทำไมเราถึงไม่ทำแบบนั้น
-
ถ้ายังรู้สึกว่ามีความสุขมากกว่าความทุกข์ก็ทำต่อไปเถอะครับ เรื่องเรียนไม่จบพร้อมเพื่อนก็อย่ากังวลเลยครับ เพื่อนผมจบก่อนไปเป็นสิบๆคนละผมยังไม่คิดไรเลย เหอๆ เพราะไงจบไปก็ต้องเริ่มใหม่อยู่ดี เพียงเเต่เราอาจจะช้ากว่าคนอื่นหน่อย เอาเวลานี้นี่เเหละครับไปคิดไตร่ตรองดูค้นหาดูว่าเราอยากจะทำอะไรลองหาโอกาสไปทดลองดู คนเราจะรู้สึกดีหรือเเย่ขึ้นอยู่กับการมองโลกจริงๆครับ ถ้าเรารู้จักมองหา ในสิ่งที่ดีมักมีสิ่งที่เเย่ ในสิ่งที่เเย่ก็มักมีสิ่งที่ดีครับ มองหามันให้ดีๆแล้วคุณจะพบเเต่ความสุข o7 :L1: :L2: :L1:
-
จากที่อ่านตอนท้าย แสดงว่าตอนนี้ ปอ คง ไม่ได้คบกับ ภีม แล้วใช่ปะ :L1:
-
อ่า.....ทามมายไม่บอกไปเลยเพื่อนมันแซวขนาดนี้แล้ว :angry2:
กั๊กอยู่นั่นแหละ....ในเมื่อเลือกที่จะกลับเข้าวงโคจรเดิมแล้ว....ต้องทำใจเยอะๆ นะ.....
ใจอ่อนแบบนี้..... :เฮ้อ: เจ็บอีกคงเป็นเพราะทำตัวเองแหละ....
ดู๊.....ดูมัน ขนาดขอมาคบแล้วยังไม่บอกอีก....ว่าเป็นแฟน.... o12
อย่าไปเชื่อใจมันมาก!....สร้างความแน่นอนให้ชีวิตยังไม่ได้เลย
ปล.เพื่อนๆ ในหอมีเยอะ....กลัวอาราย....ควงเพื่อลองใจเลย(แค่เดินด้วยนะ...อย่าไปให้ความหวังคนอื่น)
วัดใจว่าจะทำงัย....อย่าไปง้อด้วย....เดี๋ยวจะเคยตัว
ปล.2 ความรักแรกแถมรักมานานก็คงตัดใจยาก....อันนี้คงจะจริงแหละ....แต่พ่อของปอเคยบอกไว้แล้วนิ....
ว่าขอที่เป็นของเรา ยังงัยก็เป็นของเรา แต่ถ้าไม่ใช่ของเรา ก็ไม่ใช่ของๆ เราอยู่วันยังค่ำ
เป็นกำลังใจนะ..... :m13:
-
ในเมื่อได้ตัดสินใจทำไปแล้วก็ต้องทำมันให้ดีที่สุดเน๊อะ o7
-
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
เจ็บแล้วไม่จำ หากว่าเรายอมที่จะเจ็บอีกเพราะเรารักเค้ามันคงไม่ผิดหรอก
"หากรักครั้งแรกมันมาตามหาคุณอีกครั้ง.... คุณจะยอมรับมัน"
-
เข้าใจความรู้สึกปอนะ
เป็นกำลังใจให้เสมอ
กำลังงงอ่ะ ว่าตอนนี้ปอยังคบกับภีมอยู่หรือป่าว
-
:pig4:
-
เจ็บไม่รู้จักจำ :o12: :o12: :o12:
-
#### เรื่อง “ รักของเราสามคน” ( ตอนพิเศษ ) ####
โทษที่ที่หายหน้าไปหลายวัน........ :m23:
พอดีช่วงนี้มันเป็นช่วงเลี้ยงอำลาหนะ... ก็เลยไปเที่ยวเพื่อนๆบ่อยไปหน่อยเลยไม่ค่อยมีเวลามาพิมเรื่องเลย :m29:
เมื่อวานก็เพิ่งเลี้ยงไปอีก วันนี้ก็มีเลี้ยงละครเวทีอีก........................... ลากันเข้าไป.... คืนนี้ต้องมีเมา.... :m29:
วันนี้เราเอาตอนพิเศษมาให้อ่านกันบ้าง...................... :m13:
จริงๆแล้วก็เหมือนเป็นการเก็บตกเนื้อหาในบางส่วนที่เราลืมเล่าไปหนะ............................ :m23:
เรามานึกๆดูก็พบว่ามีอีกหลายเรื่องหลายเหตุการณ์เลยที่เราลืมเล่าไป........ :m29:
สงสัยคราวนี้จะต้องจดโครงเรื่องที่จะเล่าทั้งหมดเสียที จะได้ไม่มีอันไหนตกๆหล่นๆอีก......................... :m29: :m29: :m29:
*********************************************************************
ตอนพิเศษ “ ทำไมต้องเธอ ” (ขอตั้งชื่อตอนน้ำเน่าหน่อยนะ.....)
ในคืนหนึ่ง.....................
“ เบื่อรึยัง???? ” เราถามภีมหลังจากที่คุยกันโทรศัพท์มานานกว่าสองชั่วโมง เรามักจะคุยกันนานๆแบบนี้ทุกๆวัน
“ ทำไมแกชอบถามเค้าจังว่าเบื้อรึยัง???? ” ภีมถามกลับมาด้วยเสียงที่ไม่สบอารมณ์นัก
“ ก็คุยกันมาตั้งนานแล้ว เค้ากลัวแกเบื่อไงเวลาที่คุยกะเค้าหนะ ” เราพูด
“ เป็นแฟนกันจะเบื่อกันได้ไงล่ะ แล้วถ้าเค้าเบื่อเค้าจะคุยกับแกนานๆทำไม ” ภีมพูด
“ อืม............” เราพูด
“ ต่อไปแกอย่าถามเค้าอีกนะ.... ว่าเค้าเบื่อรึป่าวเวลาที่คุยกับแกหนะ เพราะเค้าไม่เคยเบื่อเลย ” ภีมพูด
“ อืม........ จะไม่ถามแล้ว ” เราพูด
“ ดีมาก ” ภีมพูด
“ แกว่า........ เรื่องของเรามันจะไกลได้แค่ไหนอ่ะ ” เราพูด
“ เค้าก็ไม่รู้หรอก...... เพราะอนาคตเราทั้งคู่มันยังต้องเจออะไรอีกเยอะ............ แต่เราจะช่วยกันประคองมันไปให้ไกลที่สุด ” ภีมพูด
“ แกอยากมีลูกรึป่าว????? ” เราถามเรื่องที่กังวลในใจ
“ อยากมีดิ........ เค้าอยากมีลูกสาวอ่ะ... น่ารักดี” ภีมพูดด้วยเสียงที่ดูมีความสุข
“ แต่เค้าคงมีลูกให้แกไม่ได้.... ก็เค้ามันท้องไม่ได้หนิ ” เราพูด เพราะเมื่อเราได้ยินภีมพูดว่าอยากมีลูกเราก็รู้สึกใจโหวงๆยังไงบอกไม่ถูก
“ อย่าคิดมากดิ... ถ้าเราพร้อมที่จะมีลูก เราก็เอาเด็กมาเลี้ยงก็ได้ ” น้ำเสียงที่ภีมพูดพยายามที่จะปลอบเราว่าอย่าให้คิดมาก
“ แต่มันไม่เหมือนกันนะ เพราะยังไงเค้าก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆของเรา ” เราพูด เพราะยังกังวลกับเรื่องนี้อยู่
“ อย่าคิดมากเลยน่า........” ภีมพูดด้วยเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วง
“ อืม........” เราตอบไปเพียงแค่เพื่อให้ภีมสบายใจ เพราะในใจเราก็ยังกังวลอยู่ดี
“ แกอ่ะชอบคิดมาก.......... อย่ากังวลไปเลย เค้าบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรดิ.... แล้วอย่าคิดคนเดียวด้วยเวลามีเรื่องไม่สบายใจหนะ มีไรต้องคุยกะเค้านะ ” ภีมพูด
“ อืม............ ภีม ถ้าเราต้องเลิกกันล่ะ แกจะทำใจรับได้มั้ย ??? ” เราถาม ทุกๆครั้งที่เรารู้สึกว่ากำลังมีความสุขไม่นานหลังจากนั้นก็มักจะมีเรื่องร้ายๆตามมาเสมอๆ ครั้งนี้เราเลยรู้สึกกังวลใจมาก
“ อีกแล้วนะ............ คิดมากอีกแล้ว” ภีมพูด
“ ก็เค้ากังวลหนิ.... แกก็รู้ว่ามันเป็นไง........... จะมีพ่อแม่สักกี่คนที่จะยอมรับได้ถ้ารู้ว่าลูกชายตัวเองมีแฟนเป็นกะเทย ” เราพูด
“ เฮ้อออ... แฟนเค้านี่ทำไมคิดมากจัง แกอย่าเพิ่งกังวลอะไรที่มันยังไม่เกิดขึ้นเลย” ภีมพูด
“ ถ้าไม่รักมากก็ไม่กังวลหรอกน่า.........” เราพูดเสียงเคืองๆ
“ ครับๆ เข้าใจแล้วครับ แต่แกอย่าเพิ่งไปคิดมากเลย.... เอางี้... เรามาสัญญากันดีกว่า” ภีมพูด
“ สัญญาไร ” เราถามกลับไป
“ สัญญาว่า....... ถ้าเราต้องเลิกกันจริงๆขอให้ชาติหน้าเราเกิดมาคู่กัน ” เราได้ฟังแล้วถึงกะงงกับสิ่งที่ภีมมันพูด เพราะไม่คิดว่าคนอย่างมันจะพูดอะไรแบบนี้............ คนอ่านก็อย่าเพิ่งขำเรากะมันนะ ที่เราพูดหรือคิดอะไรแบบนี้คงเพราะตอนนั้นเราทั้งคู่ยังเด็กกันมาก อยู่แค่ปีหนึ่งเองนะนั่น... ตอนนั้นอ่ะ
“ จะบ้าเหรอ........ ตลกน่า ” เราพูด เพราะยังงงๆกะภีมอยู่
“ นะ..... สัญญาดิ ” ภีมพูดด้วยเสียงจริงจัง เราถึงรู้ว่ามันไม่ได้พูดเล่นๆ
“ อืม....... สัญญา ” เราพูด
“ แกสัญญาแล้วนะ........ อย่าลืมล่ะ ” ภีมพูด
“ ไม่ลืมหรอกน่า........ ” เราพูด
“ เรื่องของเราสองคนหนะ........... มันมีปัญหาที่มาจากรอบๆตัวเราเยอะ ไหนจะครอบครัว... ไหนจะเพื่อน หรืออะไรๆอีกตั้งมากที่จะทำให้เราต้องผิดใจกัน เพราะงั้นระหว่างเรา.... มีไรต้องคุยกันนะ อย่าเก็บไว้คนเดียวแล้วก็อย่าโกหกด้วย...... เราจะได้เข้าใจกันมากที่สุด ” ภีมพูด เราฟังแล้วก็งงๆกะมันว่าทำไมวันนี้มันพูดอะไรๆแบบนี้ตลอดเลย ทั้งๆที่ผ่านมาภีมมันไม่เคยพูดอะไรแบบนี้เลย ยิ่งฟังก็เหมือนยิ่งรักมันมากขึ้น
“ อืม..................... เค้ารักแกนะ...” เราพูด
“ รู้แล้วน่า............ บอกบ่อยจัง ” ภีมพูดเขินๆ
“ ก็อยากให้รู้ไง ” เราพูด
“ จร้า.............. ” ภีมพูด
“ แกไม่มีไรแล้วใช่มั้ย???” เราถาม
“ ก็ไม่มีแล้ว ” ภีมพูด
“ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ” เราพูด
“ ทำไมล่ะ?? ” ภีมถามงงๆ
“ ก็เค้าอยากบอกวางก่อนบ้างอ่ะ.... เค้าแทบไม่เคยบอกวางสายก่อนเลย ” อันนี้เป็นเรื่องที่เราคับแค้นใจมานาน เพราะถึงย้อนไปตอนมอปลาย เวลาที่เราคุยโทรศัพท์กันมีน้อยครั้งมากที่เราจะบอกวางสายก่อน ครั้งนี้เราก็เลยสบโอกาสรีบบอกวางสายก่อน
“ โห......... ตั้งท่ารอแล้วอ่ะดิเนี่ย ” ภีมพูดเสียงกวนๆ
“ เออดิ........ นานทีมีโอกาส ” เราพูด
“ โอเคๆ......... ” ภีมพูด
“ ไรว้ะ... ไม่หนุกเลยอ่ะ แกต้องถามแบบที่เค้าชอบถามด้วยดิ” เราพูด
“ โอเคๆ.... โห.... แกจะวางแล้วเหรอ เค้ายังอยากคุยอยู่เลยอ่ะ” ภีมพูด แถมยังทำเสียงล้อเลียนเราอีก
“ พอแล้ว....... เค้าไม่ว่างแล้ว นี่ก็คุยตั้งนานแล้วนะ ” เราพูดล้อเลียนภีมมันบ้าง เพราะมันชอบพูดแบบนี้
“ ใจร้ายว่ะ........ เราอุตส่าคิดถึงอยากจะคุยนานๆ ” ภีมพูดล้อเลียนเราอีก
“ เออๆ แค่นี้นะ” เราพูดล้อเลียนภีมอีก
“ บอกว่ารักเค้าก่อน... แล้วค่อยวาง ” ภีมพูดล้อเลียนเรา
“ ขนาดนี้เลยเหรอ........ ประโยคนี้เค้าไม่ได้พูดทุกครั้งที่แกจะบอกวางสายซะหน่อย ” เราพูด
“ ไม่ต้องมาโวยเลย........... ทำไมแกจะไม่พูด ” ภีมพูดแล้วหัวเราะ
“ ไรว๊า.................” เราบ่น
“ หยุดเลย......... พูดมาเดี๋ยวนี้ว่ารักเค้าป่าว ” ภีมมันเริ่มล้อเลียนเค้าอีกแล้ว
“ รักดิ.......” เราพูดเหมือนที่ภีมมันชอบพูดเวลาเราถามมัน
“ อืม..... ” ภีมมันตอบกลับมา
“ งั้นแค่นี้นะ ” เราพูดแล้วก็วางสายไป
หลังจากที่คุยเสร็จวันนี้........ ทำไมเรารู้สึกดีจัง............
ไม่น่าเชื่อนะว่าคนเราจะรักใครคนนึงมากขนาดนี้................................. ทำไมต้องเป็นภีมนะ...คนที่เรารัก
เรานั่งคิดถึงภีมไปเรื่อยๆ จนคิดไปถึงสมัยที่ยังเรียนมอปลายด้วยกัน.........................................
ตอนช่วงแรกๆที่เราเพิ่งคุยกะภีมใหม่ๆ ตอนนั้นเรายังอยู่มอสี่กันเลย เราแอบไปสืบมาว่าบ้านภีมอยู่ตรงไหน หลังจากที่เรารู้............. เวลาว่างๆเราก็มักจะขับรถไปบ้านภีมตลอด จริงๆแล้วก็เกือบทุกวันแหละ.... ถ้ายังจำกันได้คงไม่ลืมว่าบ้านภีมมันไม่ได้อยู่อำเภอเมืองเหมือนเรา เราก็เลยต้องขับรถนานหน่อย ประมาณชั่วโมงนึงอ่ะ ไป-กลับ
ตอนนั้นเรานี่ถ้าจะบ้า... ขับรถไปหามันแท้ๆแต่ก็ไม่เคยเข้าไปหามันที่บ้านเลย เสี่ยวอ่ะเราตอนนั้น...คิดประมาณว่า... มาเห็นหลังคาบ้านเธอแล้วนอนหลับฝันดีอ่ะ........... เราก็ทำแบบนี้เรื่อยๆ ช่วงที่เรียนมอปลายหนะ.... บางทีก็ขับไปโฉบหน้าบ้านมัน คือบ้านมันเป็นร้านขายของหนะ เวลาผ่านเราก็จะเห็นมันนั่งขายของอยู่ เราก็บีบแตรให้มันรู้ว่าเป็นเรา แรกๆมันก็ตกใจแต่พอหลังๆมามันก็ชินแล้ว ก็น่าจะชินอยู่หรอก... เราไปโฉบบ่อยขนาดนั้น พอเห็นหน้ามันจนพอใจเราก็ขับรถกลับบ้าน
พอมานึกถึงมันดูแล้วมันก็เป็นคนที่มีอะไรน่ารักหลายอย่างเลยนะ.............. ไม่น่าเชื่อว่าเราจะทำให้ผู้ชายคนนึงมารู้สึกอะไรแบบนี้กับกะเทยอย่างเราได้................
นึกๆไปก็สงสัยเหมือนกันว่าภีมมันเป็นเกย์รึป่าว??????? ......................... แต่ตอนนี้มั่นใจแล้วว่ามันเป็นอะไร.......................
แต่ไม่บอกหรอก ขอเก็บไว้ก่อน................
ภีมมันเป็นคนที่มีความขัดแย้งหลายๆอย่างอยู่ในตัวเอง อย่างเช่น มันเป็นคนที่ชอบตั้งวงกินเหล้าหรือชอบชวนกันไปงานสังสรรค์เหมือนผู้ชายปกติทั่วไป บุหรี่มันก็สูบ อีกด้านนึงของมัน มันเป็นคนที่สำอางมากพอตัวเลยล่ะ ตั้งแต่เรารู้จักมันมาตั้งแต่มอสี่จนถึงตอนนี้ เรายังไม่เคยเห็นหน้ามันมีสิวสักเม็ด.......... ภีมสำอางมากๆจนกลัวว่าคนจะมองมันเป็นเกย์ ครีมทาผิว+ลิปมัน นี่ต้องมีตลอด แต่ช่วงมาเรียนมหาลัยมันก็เลิกพก เพราะกลัวคนสงสัยว่ามันเป็นเกย์
อีกอย่างภีมมันเป็นคนที่ติดแม่มากๆ.... ถึงมากที่สุด แถมมันยังติดละครด้วย เมื่อก่อนสมัยมอปลายเวลามีละครทีไรต้องบอกวางสายก่อนทุกที เพราะรีบไปดูละคร...พอดูเสร็จก็จะโทรมาคุยเราแล้วก็มาด่าตัวอิจฉาให้เราฟัง เราฟังไปก็ขำไปไม่คิดว่ามันจะอินได้ขนาดนี้ แถมยังมาบังคับให้เราดูด้วยอีก มันบอกว่าจะได้คุยกันรู้เรื่อง............. เราก็ต้องดูด้วย.... พอมาหลังๆหลังเกาหลีฟีเวอร์ มันก็ติดกะเค้าไปด้วย ( อย่าว่าแต่มันเลย... เราก็ติด ) แต่มันอ่ะเป็นเอามาก............. หาแผ่นมาดูด้วย ดูไปร้องไห้ไป เรื่องไหนที่มันชอบมากแต่เราไม่ได้ดู มันก็จะหาแผ่นมาให้เราดู......... แถมยังบังคับให้เราดูอีกด้วย มันโทรมาเช็คทุกวันเลยจนกว่าเราจะดูจบหนะ... เราก็ต้องรายงานให้มันฟังว่า.......... ตอนนี้ดูแล้วมันเป็นแบบนี้ๆๆๆๆๆ................ มันถึงจะยอม.......
อีกอย่างในตัวมันที่มักทำให้เรายิ้มได้ทุกที คือมันเป็นคนที่เวลางอนแล้วจะน่ารักมาก แต่ปกติมันจะไม่ค่อยงอนหรอกนะ แต่เวลางอนแล้วเนี่ย.................. โห... ง้อยากมั่กๆ ชอบทำเป็นเล่นตัว บางที่เราไม่ง้อก็มาน้อยใจอีก
ความน่ารักของมันยังไม่หมด.............. ทุกๆเมื่อถึงวันเกิดเรา มันจะเป็นคนแรกเสมอที่โทรมาหาเราในวันเกิด เรียกได้ว่าพอเลยเที่ยงคืนปี๊ป มันก็จะโทรมาหาเราเลย.............. มันบอกว่า มันจะได้เป็นคนแรกของเรา.............. ตอนวันเกิดนี่เดี๋ยวเราจะเอามาเล่าเป็นตอนพิเศษอีกอันนะ
สมันที่เรียนมอปลาย เราจะใช้กล่องดินสอแบบที่มันมีกระจกอยู่ด้วย มันเป็นงานแฮนเมดหนะ ทำจากหนังสือการ์ตูน แล้วเอามาทำเป็นกล่องยาวๆรูปสี่เหลี่ยมอ่ะ คนอ่านน่าจะเคยเห็นนะ พอเปิดออกมามันจะมีกระจกอยู่ใต้ฝาอ่ะ............. นั่นแหละ.............. น่าจะพอนึกกันออกนะ..................... ตอนที่เรียนมอปลายเราจะนั่งหน้าๆ ส่วนภีมมันจะนั่งหลังๆ เวลานั่งเรียนเราก็จะเปิดกล่องดินสอขึ้นมา กระจกที่มันอยู่ใต้ฝากล่องก็จะส่องไปข้างหลังเราพอดี เราก็จะปรับโฟกัสไปที่ภีม..................... ทำให้ตอนที่นั่งเรียนเราก็จะเห็นภีมที่นั่งอยู่ข้างหลังห้องอยู่ในกระจกไปด้วย................. ถึงเราจะแอบมองมันตลอดแต่เราก็เรียนรู้เรื่องนะ.................. เราเรียนไปแอบมองมันไปจนมันรู้ตัวว่าเราแอบมองมัน มันก็จะยิ้มเข้ามาในกระจก เราก็จะยิ้มให้มันเป็นการรู้กัน...........................
นี่แหละ................
ความน่ารักของมัน....................
เรารู้แล้วล่ะ... ว่าทำไมต้องเป็นมันที่เรารัก...................................
เรื่องที่เราเล่าที่ผ่านมามันเป็นเรื่องราวระหว่างเรากับคนหลายๆคนที่มันได้เกิดขึ้น
ถ้าย้อนกลับไปจากตอนนี้ที่เราเล่าอยู่มันก็เกิดขึ้นมานานถึงเจ็ดปีแล้ว............................... มีหลายเรื่องราวและหลายๆเหตุการณ์ที่เราหลงลืมไป เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันถึงตกหล่นไป
ยังไงเราก็จะพยายามเอามาเติมๆให้นะ
หลายๆเรื่องที่เกิดขึ้น......... มันทำให้เรากะภีมมีอะไรที่ผูกพันกันมากมาย มันมากจนเราไม่สามารถจะลืมกันและกันได้ เพราะงั้นคงไม่แปลกที่เราจะรักมันมาถึงขนาดนี้...........
ที่ผ่านมามันมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นมากมาย...................
เรื่องราวเหล่านั้นมันเหมือนเป็นสายใยที่รัดเราทั้งคู่ไว้ด้วยกัน.........................................
#####################################################################
ตอนนี้เหมือนเป็นตอนที่เก็บตกเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับเรากะภีม.................... :m12:
ตอนนี้เป็นอีกตอนที่พิมเสร็จแล้วเพิ่งเห็นว่ามันยาวมาก............................... :m23:
เราขอบคุณนะที่คนอ่านเข้าใจความรู้สึกของเรา และเราก็เข้าใจคุณด้วยที่ไม่อยากให้เราคืนนี้กะภีม..................... :m29:
แต่เรื่องนี้มันเกิดขึ้นมานานแล้ว เราก็แค่เอาเรื่องในอดีตมาเล่าให้พวกคุณฟัง............................ มันคงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว:เฮ้อ:
ไม่ว่านี้จะดีหรือร้ายมากขนาดไหน.............. แต่มันก็ทำให้โตขึ้น... เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น คิดอะไรมองอะไร บนพื้นฐานของความเป็นจริงมากยิ่งขึ้น..............................:m23:
ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะ........................... แล้วเราจะมาต่อให้อีก..................................... :m4:
ส่วนใครที่อยากรู้ว่าตอนนี้เรากะภีมยังคบกันอยู่รึป่าว................. อันนี้บอกไม่ได้อ่ะนะ..... :m23:
อยากรู้ต้องตามอ่านกันน๊า.................................. :m1:
-
เข้ากะเพลงนี้เยย
ทำไมต้องเธอ
http://www.divshare.com/flash/playlist?myId=3750911-bc1
ก็มันไม่อยากรู้ ก็มันไม่อยากรัก
ไม่มีเวลา ที่จะคิดที่จะสนใจ
แต่พอได้เจอะเธอ ก็ดูชีวิตมันผิดเพี้ยนไป
ฉันกลายเป็นคนอ่อนแอ ไม่ชอบเลย
เมื่อไหร่ที่อยู่ใกล้เธอ ฉันรู้สึกราวกับเคลิ้มไป
ไม่เป็นตัวเองไม่เหมือนเคย
แต่พอเธอห่างหายไป คิดจะลืมยังไม่ได้เลย
ทำไมต้องเป็น(เธอ)ไม่เข้าใจ
นี่ตัวฉันเองหรือ เปลี่ยนไปถึงเพียงนี้
หมดความเข้มแข็ง และเหตุผลไปอย่างอย่างง่ายดาย
อาจเป็นเพราะเธอนั้น ที่เดินมาหาเข้ามาค้นใจ
แล้วฉันก็เลยเปลี่ยนไป เพราะรักเธอ
เมื่อไหร่ที่อยู่ใกล้เธอ ฉันรู้สึกราวกับเคลิ้มไป
ไม่เป็นตัวเองไม่เหมือนเคย
แต่พอเธอห่างหายไป คิดจะลืมยังไม่ได้เลย
ทำไมต้องเป็น(เธอ)ไม่เข้าใจ
เมื่อไหร่ที่อยู่ใกล้เธอ ฉันรู้สึกราวกับเคลิ้มไป
ไม่เป็นตัวเองไม่เหมือนเคย
แต่พอเธอห่างหายไป คิดจะลืมยังไม่ได้เลย
ทำไมต้องเป็น(เธอ)ไม่เข้าใจ
:m1:
-
ความรักของน้องปอเนี่ยเป็นความรักที่ต้องตราไว้ในความทรงจำจริง
:5555:
-
ซึ้งจังเลย
-
แบบว่าน่ารักจังเลย อิอิ
-
:m1: :m1:
ชอบตอนที่จะวางสายอ่ะ
-
:m4: :m4:เป็นกำลังใจให้นะ คนดี ของ.... :m13:
-
ตอนพิเศษ..น่ารักกันจังเลยอ่ะ
ทำให้นึกถึงตอนสมัยมีรักแรก.. :o8:
เป็นเหมือนกันเลยที่ว่า..ชอบขับรถผ่านบ้านคนที่ชอบ..
แม้ไม่เห็นหน้าก็เห็นหลังคาบ้านก็ยังดี..อิอิ(ถ้าจะบ้า)
-
รักครั้งแรก มักจะตัดยากแบบนี้ล่ะ o7 o7 o7
-
ชอบตอนนี้จัง อ่านแล้วรู้สึกดี
เหมือนคนเขียน ชอบจริง ๆ นะ
"สัญญาว่า... ถ้าเราต้องเลิกกันจริงๆขอให้ชาติหน้าเราเกิดมาคู่กัน "
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าภีมจะพูดออกมาได้
เลิกไม่ชอบไปเรยอ่ะกลับมาเป็นชอบแร่ะ
แต่มั่นใจว่าต้องกลับมาไม่ชอบมันขึ้นมาอีก
-
อ่านตอนพิเศษจบแล้ว
น่ารักจังเลยครับ พี่กร :o8:
อยากอ่านตอนพิเศษบ่อยๆแล้วอะ :m1:
ปล. อย่าเครียดกับเรื่องเรียนเกินไปนะครับ ^^
-
#### เรื่อง “ รักของเราสามคน” ๙ ####
โทษที........................ ที่เราหายไปเลย.................
พอดีมันใกล้จะหมดเทอมหนะ........ ก็เลยต้องเคลียร์งานส่ง... ยุ่งซะจนไม่มีเวลาพิมเรื่องเลย...
แต่ยังไงเราก็มาต่อให้แล้ว... หวังว่าคงไม่โกรธกันนะ....
******************************************************************
หลังจากที่เรากะภีมกลับมาคุยกันเหมือนเดิม ช่วงนั้นมันเป็นช่วงของการรับน้อง เราก็จะทำกิจกรรมที่คณะทุกวันกว่าจะกลับถึงหอก็ดึกทุกวัน เรากะภีมก็แทบจะไม่ได้เจอกันเลย ก็ได้แต่คุยโทรศัพท์กันทุกๆวันซึ่งมันก็น่ารักเหมือนเดิม มีบ้างบางวันที่แอบออกมาคุยกันที่ตรงริมรั้ว................ มันก็มีความสุขไปอีกแปปนึงนะ
ในคืนหนึ่งหลังจากทำกิจกรรมที่คณะเสร็จเรียบร้อยเราก็กลับมาถึงหอประมาณเที่ยงคืน.... วันนั้นเรากลับมาพร้อมกับเติ้ง... ตอนที่เรากำลังจะเดินเข้าหอพอดีภีมมันโทรเข้ามาพอดี เราก็เลยบอกให้เติ้งขึ้นไปก่อน ส่วนเราก็ออกไปคุยโทรศัพท์ที่สนามหญ้าหลังหอเหมือนเดิม
“ ว่าไง.....” เราพูด
“ เพิ่งกลับมาอ่ะดิ.... เค้าเพิ่งเห็นแกเดินผ่านหน้าหอเค้าเมื่อกี๊นี้เอง” ภีมพูด
“ อ่ะเหรอ...... แล้วนี่แกเป็นไงบ้างเนี่ย เหนื่อยป่าว... เห็นฝึกหนักทุกวัน ” เราพูด
“ ก็นิดหน่อย... แต่ก็ดี ” ภีมพูด
“ แล้วไมยังไม่นอนอีก... พรุ่งนี้เรียนเช้าหนิ ” เราพูด ที่เรารู้ว่ามันเรียนเช้าเพราะว่าเรากะภีมเอาตารางเรียนมาแลกกันหนะ... ก็เลยรู้ว่ามีเรียนวันไหนกันบ้าง
“ เดี๋ยวก็จะนอนแล้ว....” ภีมพูด
“ รีบๆนอนบ้างก็ดีนะ เดี๋ยวตอนเช้าก็ไม่อยากจะตื่นอีก ” เราพูด
“ อืม.... ว่าแต่แกเหอะ... เดี๋ยวนี้ดังใหญ่แล้วน๊า....” ภีมพูด
“ ดังอะไรเหรอ...” เราถามกลับไปเพราะงงกับสิ่งที่มันพูด
“ ก็แกเป็น...... เค้าเรียกว่าอะไรนะ.... อ่อ... โมเดลคณะอ่ะ มีแต่คนรู้จักแก.....” ภีมพูด
“ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก.... ทำกิจกรรมคณะคนก็ต้องรู้จักเยอะเป็นเรื่องธรรมดา ” เราพูด
ขออธิบายนิดนึงไอ้โมเดลคณะเนี่ยมันก็คือ ลีดส์โจ๊กนี่แหละ...... ตอนแรกที่เราไปคัดอ่ะนะ.... อ๊ะ.... ขอบอก!!!!! กว่าจะได้เป็นลีดส์โจ๊กคณะเนี่ย.... ม่ายช่ายง่ายๆนะ.... ต้องมีการคัดเลือกกันก่อน ตอนที่เราไปสมัครเราก็ไม่รู้หริกว่าโมเดลคืออะไร............... แต่รุ่นพี่บอกว่าให้ไปสมัคร... จะได้เป็นหน้าเป็นตาของเอก เราก็โดนล่อลวงไป ตอนที่ไปสมัครเราตกใจมาก..... เพราะมีคนสมัครประมาณ 500 คน.......... โดยคนที่คัดเลือกจะเป็นรุ่นพี่โมเดล ปี 2 3 4 นั่นแหละ คนที่จะเป็นโมเดลก็ต้องดูมั่นใจ... ว่าไปก็ไม่ใช่แค่มั่นใจนะ.... ต้องมั่นใจเลยหละ.... แล้วก็ต้องมีบุคลิกที่น่าสนใจ.......... ถ้าไม่น่าตาดีไปเลย ก็ต้องแปลกมากๆ และที่สำคัญต้องสามารเต้นท่าที่คนปกติเต้นไม่ได้อ่ะ........................ ก็ประมาณนี้แหละนะ.. จริงๆมันมีรายละเอียดมากกว่านี้อีกเยอะ..... เอาแค่พอให้นึกภาพออกก็พอแล้วกัน...
“ เค้าชอบว่ะ.... โครตฮาอ่ะ” ภีมพูดเสียงที่ปนไปด้วยเสียงหัวเราะ
“ ที่บอกว่าชอบเนี่ย..... แกหมายถึงชอบเค้าหรือชอบโมเดลเนี่ย.....” โดนเราจัดไปหนึ่งดอก
“ แหม............. มันก็ทั้งสองอย่างแหละ...” ภีมมันพูดแบบไม่เต็มเสียงนัก... สงสัยคงจะเขินจัด...
“ เออๆ........ ดึกแล้วอ่ะ.... เค้าเหนื่อยด้วย ” เราพูด
“ งั้นแค่นี้แล้วกันนะ..... ” ภีมพูด จากนั้นก็วางสายไป
พอเราคุยเสร็จก็กำลังจะเดินขึ้นหอ เราก็หันมาเห็นว่าฮัทมันนั่งอยู่แถวนั้น... พอเห็นตอนแรกก็ต้องตกใจก่อนเพราะตรงนั้นมันค่อนข้างจะมืด......... มันมานั่งคนเดียวมืดๆ...... เราก็เลยทักมันซะหน่อย เพราะไม่ทักก็จะน่าเกลียดเพราะมันก็รู้ว่าเราเห็นมันแล้ว.......... จากที่ไม่ได้คุยกันมานานมากแม้ว่ามันจะไปไหนมาไหนกะกลุ่มพวกเราก็เหอะ
“ มานั่งเงียบไรแถวนี่เนี่ย..... ทำเป็นเปลี่ยว ” เราพูด
“ แล้วคนที่อกหักเค้าเปลี่ยวกันรึป่าวล่ะ ” ฮัทมันพูดตอบกลับมาด้วยหน้านิ่งๆ เรานี่งงกะมัน... ว่านี่มันพูดจริงหรือพูดเล่น เราเลยพูดกลับไปว่า
“ โดนเมียกะเทยทิ้งอ่ะดิ ” พอเราพูดออกไปปุ๊บฮัทมันหันหน้ามามองเราทันที เราก็เลยตกใจว่าพูดไรไป พอมานึกๆดู... ไอ้คำว่า “ เมียกะเทย ” ที่เราพูดไปหนะ.... ที่จริงหลังจากที่เรากะเพื่อนๆเคยสงสัยกันไว้ เรายังไม่รู้เลย... ว่าจริงๆแล้วแฟนมันเป็นกะเทยจริงๆรึป่าว???? แต่เราก็ได้พูดสิ่งที่เรากะเพื่อนๆคิดออกไปแล้ว...... ฮัทมันมองหน้าเรางงๆแต่มันก็ไม่ได้พูดอะไร............ ทั้งๆที่เราคิดว่ามันต้องพูดอะไรสักอย่าง ถ้าแฟนมันไม่ใช่กะเทยมันก็คงต้องรีบปฏิเสธไปแล้ว แต่นี่ทำไมมันถึงเงียบหว่า........... เราก็เลยพูดว่า
“ ขอโทษนะ.... ” ไม่รู้ว่าทำไมต้องขอโทษมัน แต่เราแค่คิดว่าคำนี้แหละเหมาะสมที่สุดที่จะพูดออกไปตอนนั้น
“ ไม่เป็นไรหรอก....... เพราะไงมันก็เป็นเรื่องจริง ” ฮัทมันพูดด้วยหน้านิ่งๆเหมือนเดิม เป็นหน้าที่เราไม่รู้เลยว่ามันคิดอะไรอยู่ แต่เราอะดิ.... ทั้งๆที่คิดว่าแฟนมันเป็นกะเทยอยู่แล้ว แต่พอมาได้ยินจากปากมันเราก็อึ้งๆเหมือนกัน
“ งั้นไม่กวนล่ะนะ... ” เราพูดแล้วก็รีบชิ่งขึ้นหอไปเลย..........................
#############################################################################
แค่นี้ก่อน................. :m23:
ตอนนี้มันมีเรื่องแค่นี้อ่ะ............................ :m29:
ว่าจะเอาตอนใหม่มาเล่าต่อเลยก็กลัวว่าจะงง......................... :m23:
เอาเป็นว่าเราจะรีบต่อให้อีกตอนล่ะกัน................................ :m13:
-
ง่ะ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o12: :o12:
-
โดนเมียกะเทยทิ้งอ่ะดิ :a5: :a5: :a5: :a5:
-
:m23:...... มีเรื่องจะบอก
ตั้งใจว่าอาบน้ำเสร็จจะมาพิมต่อให้อีกตอนนึง...........
แต่พอดีเพื่อนมันโทรมาชวนไปดริ๊ง...... (อ้าว...จัดไปอย่าให้เสีย)
จะไม่ไปก็ไม่ได้เพราะมันเพิ่งอกหัก... โดนบอกเลิกมาสดๆร้อน... เฮ้อออ...ความรัก...
เราก็เลยต้องออกไปข้างนอกแล้ว... ว่าจะไปหาไรกินด้วย... วันนี้ยังไม่ได้กินไรเลย เดี๋ยวพยาธิในท้องจะงอน...
สงสัยคืนนี้ต้องมีเมา..... o2 o2
ถ้าคืนนี้กลับมาห้องก็๕งได้ต่ออีกตอน... แต่ถ้าไม่ไหวก็ขอผลัดเป็นพรุ่งนี้นะ...........
เรารักคนอ่านทุกคน... เพราะงั้นคนอ่าก็เลยห้าอโกรธเรา....
ไปและ... :m23:
-
แอ่ะ o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
..คืนนี้ต้องมีเมา..บ่อยจังนะตะเอง
พูดแทงใจคนอื่นเค้าแล้วชิ่งเลยนะ แถมไม่มาต่อด้วย o7
ชอบตอนพิเศษนะน่ารักดี :m1:
-
รอน๊าๆๆๆๆๆๆๆ
-
เย้ตามอ่านเรื่องพี่ปอทันแว้ว ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยายจัง o7
ไม่ได้เข้ามาอ่านนิยายตั้งแต่ช่วงจะสอบแอดมิชชั่น สอบเสดเลยมาตามอ่าน...........อิอิ
นุกหนาน :oni2: :oni1: :oni2: :oni1:
-
โถๆๆๆ..น่าสงสารน้องฮัท..
ปอก็นะ..ไม่ค่อยชอบเค้าแล้วยังไปซ้ำเติมเค้าอีก..
แล้วทีนี้จะงัยต่อหล่ะ..ทิ้งระเบิดไว้แล้วสะบัดตูดหนีเนี่ยะ..
รีบมาต่อเลยนะ..ตอนนี้สั้นจริง..ชิส์..รมณ์เสีย :a14:
-
รอจ้าแล้วรีบมาต่อนะ :m13: :m13:
-
ไม่ชอบภีมเลยคับปอ
:pig4:
-
:m23:...... มีเรื่องจะบอก
เรารักคนอ่านทุกคน... เพราะงั้นคนอ่าก็เลยห้าอโกรธเรา....
ไปและ... :m23:
ม่ายโกดหรอก
แต่ถ้าม่ายยอมมาต่อ หายไปนานๆๆๆๆๆ
มีเคืองหงะ
o12
-
ยังมาติดตามเหมือนเดิม :L2:
-
งะค้างอย่างแรงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อด้วยนะ
-
:a4: :a4: :a4: :a4:
-
#### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๑o ####
อย่างที่บอกว่าช่วงนี้เพื่อนมันอกหัก..... เราก็เลยไปอยู่เป็นเพื่อนมัน o7
เลยไม่ค่อยได้มีเวลามาต่อเรื่องเท่าไหร่..... มันก็ชวนเราไปดริ๊งทุกวัน..... นี่ก็เพิ่งกลับมาเอง..... o2
เห็นบอกว่าค้างกัน... ก็เลยรีบมาต่อให้.... :o8:
******************************************************************
หลังจากนั้นมาประมาณหนึ่งอาทิตย์ ..............................
เรากำลังซ้อมโมเลอยู่ที่คณะอย่างเมามัน.........
“ ปอ...... ” เราหันไปหาคนที่มันเรียกเราก็เห็นว่าเป็นบิวกะฮัทเดินมาด้วยกัน
“ มีไรเหรอ..... มาหาถึงที่นี่เลย ” เราถามบิว
“ แหม.... จะมาหาผู้ชายคณะเค้าเหรอ..... ” เติ้งพูดแซว
“ ป่าวๆ.... พอดีไปหาดมาก็เลยแวะมาหา ” บิวพูด
“ พาคนอกหักไปทำใจมารึไง? ” เติ้งแซว.... (นี่....ขาแซวตัวจริง)
“ นิดหน่อย..... ” บิวพูด
“ แล้วนี่ทำใจได้บ้างยังล่ะ ” เติ้งถาม
“ ก็ดีขึ้นเยอะแล้วแหละเติ้ง .... ขอบใจที่เป็นห่วง ” ไอ้ประโยคหลังนี่... ฮัทมันพูดแล้วมองมาทางเรา ประมาณว่าจะเสียดสี..... แต่ขอโทษ.... เราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
“ ก็ดีแล้วแหละ..... ” เติ้งพูด
“ แล้วนี่พวกแกจะกลับหอกี่โมงนี่วันนี้?? ” บิวถาม
“ ก็คงเที่ยงคืนแหละ..... ” เราตอบ
“ เติ้ง..... รู้จักพวกลีดส์มือคณะแกบ้างป่ะ ” บิวพูด
“ คนไหนล่ะ..... รู้จักหมดแหละ.... ” เติ้งพูด คือช่วงที่มีกิจกรรมคณะหนะ.... จะเป็นช่วงรับน้องซึ่งจะมีการแข่งขันกีฬามหาลัยด้วย...... แล้วก็จะมีแข่งลีดส์ ปอมปอม แล้วก็จะมีโชว์โมเดลของแต่ละคณะด้วย ( โมเดลนี่เป็นชื่อเรียกลีดส์โจ๊ก... เฉพาะคณะเรา ส่วนคณะอื่นเค้าก็จะมีชื่อเรียกที่ต่างกันไป ) ด้วยความที่ซ้อมอยู่ใกล้ๆกันทั้งสามอัน ทำให้พวกเราจะรู้จักกันหมด เพราะจะช่วยกันดูไปเรื่อยๆ
“ แอบชอบใครเหรอ.. บิว ” เราแซวบิว
“ ไม่ใช่เค้าซะหน่อย..... คนโน้นต่างหาก ” บิวพูดแล้วชี้ไปทางฮัท
“ จะหาคนมาช่วยดามอกรึไง??? ” เติ้งพูด
“ ประมาณนั้น.... อกมันหักก็ต้องหาคนมาดามดิ..” ฮัทพูด
“ คนไหนล่ะ... ” เติ้งพูด
“ มาเดี๋ยวชี้ให้ดู ” ฮัทพูด
เราสี่คนก็เลยเดินไปตรงที่ลีดส์ซ้อมกันอยู่ แล้วฮัทมันก็ชี้ไปที่เกย์คนนึง หน้าตาน่ารักเชียวหละ.... ขาวๆหน่อย ตัวสูงๆ ปากแดงเชียว.... สรุปง่ายๆ เป็นเกย์ที่ดูหล่อก็หล่อ... จะมองว่าน่ารักก็น่ารัก..........
“ คนนั้นมันชื่อ.... คิม ” เติ้งพูด
“ น่ารักดีอ่ะ... ” ฮัทพูดแล้วก็ยิ้มเขินๆ
“ อืม.... มันอ่ะน่ารัก นิสัยดีด้วย ” เติ้งพูด
“ แกก็ติดต่อให้มันหน่อยดิ ” บิวพูดกับเติ้ง
“ จะจีบจริงป่าว?? ” เติ้งหันไปถามฮัท
“ จริงๆ ขอเบอร์ให้หน่อยดิ ” ฮัทพูด
“ โอเคได้... รอแปปนึง ” เติ้งพูด แล้วมันก็เดินไปที่คิมเพราะเป็นช่วงพักพอดี
เติ้งมันเข้าไปคุยได้ สักพักนึงมันก็หันมากวักมีเรียกฮัทไป...................................
มันก็ยืนคุยกันสามคนอีกพักนึง... เติ้งมันคงจะบอกคิมแหละว่า.... ฮัทคือคนที่ให้มาขอเบอร์ เติ้งมันก็คงเชียร์อัพฮัทให้คิมฟัง.....
สักแปปนึงเราก็เห็นเติ้งมันเดินมาที่เรากะบิว
“ เป็นไงบ้าง..... ได้เรื่องป่าว?? ” บิวถามด้วยความตื่นเต้น
“ ได้ไม่ได้... ก็คุยกันอยู่นั่นไง ” เติ้งพูด
“ ทำไมไวจังว้ะ ” เราพูด
“ จะไม่ไวได้ไง..... ก็คิมมันบอกว่ามันแอบชอบฮัทอยู่ก่อนแล้ว ” เติ้งพูด
“ จริงดิ.... ฮัทมันก็แอบมองคิมมาตั้งแต่ที่มันยังไม่เลิกกะแฟนเลย ” บิวพูด
“ แล้วมันสองคนเคยเจออกันได้ไงว้ะ ” เราพูด
“ เรียนวิชาเลือกตัวเดียวกันหนะ ” บิวพูด
หลังจากนั้นเรากะเติ้งก็ไปซ้อมโมเดลต่อ.... โดยมีบิวนั่งดูอยู่ เพราะมันต้องรอฮัท
ที่พวกเราติดต่อคิมให้ฮัทมันขนาดนี้ เหตุมันมาจากที่มันอกหักนั่นแหละ เพราะหลังจากที่เราขึ้นหอไปเราก็อาบน้ำแล้วก็เดินไปที่ศูนย์รวมของกลุ่มเรา ซึ่งก็คือห้องบิวกะน็อต ตอนที่เราเข้าไปเป็นจังหวะที่บิวกำลังคาดคั้นว่าฮัทมันเป็นอะไร โดยมีเพื่อนๆเราอยู่ครบทั้งกลุ่ม ( เหมือนเข้าห้องสอบสวนคดีเลยอ่ะ.... พูดเหมือนเคยเห็นเนอะเรา ) คั้นไปคั้นมา ฮัทมันก็เลยเล่าทุกอย่างออกมาทั้งหมดว่า... มันคบกะแฟนมันยังไง.. คบกันยังไง.... อะไรประมาณนี้แหละ แล้วมันก็สารภาพว่าแฟนมันเป็นกะเทย แล้วก็พูดเหตุผลที่เลิกกัน ต่างๆนานา...... พวกเราก็เลยรู้ความจริง..................... ช่วงนั้นไอ้พวกที่ว่างจากกิจกรรมรับน้องก็จะพาฮัทไปโน่นไปนี่........... ซึ่งก็ดูท่าว่ามันจะทำใจได้แล้วแหละ.......... นี่ผ่านไปแค่อาทิตย์เดียวเองนะ ที่อีตอนที่เพิ่งโดนบอกอ่ะ... ทำเป็นจะเป็นจะตาย..... แต่นี่ไปจีบคนใหม่ซะแล้ว ตอนนั้นยังมีการมาบอกว่ารักคนนี่มากงั้นงี๊................. ตอนนั้นเราคิดแบบนี้จริงๆนะ...
อ้อ........ ลืมบอกอีกอันนึง ฮัทมันจบจาก รร.ชายล้วนชื่อดัง รร. หนึ่งในกทม. มันก็เลยมีแฟนเป็นกะเทยมาตลอด แต่ก็มีแฟนเป็นเกย์ที่ออกสาวด้วยนะ แต่ออกไม่เยอะเท่าไหร่ ที่ผ่านมามันก็มีแฟนมาสี่คนแล้ว........... อย่างที่บอกอ่ะนะ.... เป็นชาวเราท้างน้านนนน................ แหม... แล้วก็มาทำเป็นเก๊ก...
*********************************************************************
พอกลับมาหอ............................
ในห้องบิวกะน็อต......
“ เป็นไง..... คิมอ่ะ ” เติ้งถาม
“ ก็ดี..... ช่วงนี้ก็ดูๆกันไปก่อน ” ฮัทมันพูดยิ้มๆ
“ งั้นคราวนี้ก็เลิกเศร้าแล้วดิ ” แช็ปพูด ( มันให้บิวอัพให้ฟัง... มันเลยรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ซึ่งรวมถึงน็อตกะกอล์ฟด้วย )
“ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก.. ” ฮัทพูด
“ พอเปิดตัวแล้วเนี่ย... ไวจริงนะ ” น็อตพูด
“ แซวกันไม่เลิกเลยเว้ย... ” ฮัทพูดยิ้มๆ ส่วนเราก็นั่งเอ๋อๆฟังเค้าคุยกันไป สักพักเราก็เลยขอตัวออกมาเพราะว่าจะโทรหาภีม......
เรื่องที่คุยกะภีมก็ไม่ได้มีไรมากหรอก ก็คุยกันปกติ... เหมือนที่คุยกันทุกวันอยู่แล้ว ที่ต่างออกไปก็จะแค่คุยกันว่าวันนี้ทำไรมาบ้างแล้วต่างก็เล่าให้กันฟัง......
พอเราคุยโทรศัพท์เสร็จเราก็จะเดินกลับไปที่ห้องเราแต่พอดีปวดฉี่ เราก็เลยแวะไปเข้าห้องน้ำก่อน แล้วก็ได้เจอฮัทในห้องน้ำ
“ คุยกะแฟนมาอ่ะดิ ” ฮัทมันทักเราก่อน
“ อืม... ” เราหันไปตอบสั้นๆ
“ ปอว่าคิมน่ารักป่ะ?? ” ฮัทพูด
“ ก็น่ารักดีอ่ะ..... ลีดส์คณะเลยนะนั่น ” เราพูด
“ สงสัยจะเป็นเนื้อคู่กัน ลีดส์คณะมาคบกันเนี่ย...” ฮัทมันพูดเสียงเพ้อๆ เฮ้ออ... ฮัทมันบ้าไปแล้ว.....คือฮัทมันก็เป็นลีดส์คณะเหมือนกันหนะ แต่มันอยู่คนละคณะกะเราอย่างที่เคยบอก
“ อืม....... เป็นเนื้อขี้กันจริงๆด้วย ” เราพูด
“ เฮ้ย... ไม่ใช่และ ” ฮัทพูดเสียงกวนๆหน่อย
“ ทำใจได้เร็วดีเนอะ..... ตอนแรกทำเป็นจะตาย ” เราพูด
“ ก็นิดหน่อยน่า....” ฮัทพูด
“ ก็เห็นบอกว่ารักมาก... เราก็เลยนึกว่าคงจ้องทำใจนานๆหน่อย แต่นี่... หายซะแล้ว ” เราพูดแบบกวนตรีงสุดๆ
“ ก็มีคนมาดามแล้วไง ” ฮัทพูด
“ อืม......... ดีจริงๆ ” เรายังคงพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่กวนตรีงสุดๆ (มันไม่ต่อยให้ก็บุญแล้ว)
“ ดีอะไร ” ฮัทพูด
“ ป่าวๆ..... เค้าแค่นึกว่าฮัทคงเคยโดนทิ้งบ่อยซะจนชินแล้วอ่ะ ก็เลยทำใจได้เร็ว .... ” เราพูดแล้วก็เปิดแน็ปไปเลย.... กลัวมันต่อยเอา ตอนนั้นเราก็พูดไปได้เนอะ... ไม่ได้ดูตัวเองเลย......... โดนทิ้งมาสองสามครั้งแล้ว แล้วยังปากดีไปว่าเค้า...................
พอถึงห้องเราก็รีบปิดไฟ ล็อคประตูห้อง แล้วรีบนอนทันที
#####################################################################
จบแล้วอีกตอนนึง............................. :oni2:
ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ด้วย..... “ •NonG_MeE• ” ติดตามกันด้วยน๊า...... ( จะเช้าแล้ว... ยังอยู่เล้าเลย... ติดเรื่องไหนอยู่อ่ะดิ) :m12:
ส่วนคนอ่านคนอื่นๆก็อย่าเพิ่งน้อยใจไปน๊า..... เรารักทุกคน.... (ยังกะนางสาวไทยเนอะ..) :m13:
ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะยาวถูกใจป่าว.... ได้แค่นี้อ่ะ ตอนนี้มันไม่ค่อยมีไรเท่าไหร่...... แต่ก็มาต่อให้แล้วเน้อ :m23:
ไปแล้วๆ............................ :bye2:
เดี๋ยวตอนหน้าจะเอาตอนพิเศษวันวาเลนไทน์....................... สมัยที่เรียนมอปลายมาเล่าให้ฟัง (เพิ่งนึกออกอ่ะว่าลืมเล่า....) :m29:
-
อ้าวว ฮัทก้อไปแล้ว
แล้วทีนี้คนที่สามคือใครอะ งงๆๆๆๆๆ o2
รอตอนพอเศษวันวาเลนไทน์ (จากคนขี้ลืม 555+)
:m14:
-
เหอๆๆ ตามมาทันซักที
หนุกดีอ่ะคับ ชอบๆ อยากมีบ้าง :o8:
-
หุหุ รอตอนพิเศษจ้า :oni2: :oni2: :oni2:
-
เย้ได้อ่านต่ออีกแว้ว :oni1:
ขอบคุณคราบบบบบบบ :m1:
-
มารออ่านต่อนะจ๊ะ
-
ว่าจะเข้ามาต่อตอนพิเศษให้..............
แต่พิมไปได้สองบรรทัด.. เพื่อนมันก็โทรมาชวนไปดูหนังพอดี...
เลยขอติดไว้ก่อนละกันนะ.....
ไปแล้ว.....
เดี๋ยวจะเอามาเล่าให้ฟังว่าหนังหนุกป่าว...
เรื่อง 10,000 อ่ะ
-
ขอบคุณค๊าบ
:pig4:
-
:a12: :a12:
รอตอนพิเศษอยู่นะ
-
รออ่านนะจ๊ะน้องปอคนสวย :impress2: :impress2: :impress2:
-
อ้าววว..ฮัทหนีไปจับคิมซะละ..
ยังงี้ไม่มีคู่แข่งแล้ว..ก็ไม่มันอ่ะดิ.. :เฮ้อ:
-
#### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ตอนพิเศษ ( วันแห่งความรัก ) ####
พอดีเพิ่งจะนึกออกอ่ะนะ.... ว่าลืมเล่าอันนี้ไป.................
เหตุการณ์นี่เกิดขึ้นตั้งกะตอนที่เรายังเรียนอยู่มอปลาย........................
*********************************************************************
Valentine’s Day...............................
วันแห่งความรัก เป็นวันที่ใครๆก็มักจะแสดงความรักกับคนที่ตัวเองแอบรักหรือไม่ก็แสดงความรักกะแฟน.............
ทั้งดอกไม้และช็อคโกแล็ต หรืออื่นๆที่จะคิดสร้างสรรค์ขึ้นมาเพื่อมอบเป็นของขวัญ
บรรยากาศรอบๆตัวก็เลยอบอวลไปด้วยความรัก........ หลายๆที่ถูกตั้งเป็นร้านเฉพาะกิจเพื่อขายของขวัญต่างๆ
ทั้งร้านดอกไม้ ตุ๊กตา และของที่น่ารักๆอีกมากมาย.................... ที่จับจองสถานที่เพื่อตั้งร้าน ไม่เว้นแม้แต่หน้ารร. เห็นมีร้านมากมายตั้งเต็มไปหมด........................
สำหรับตัวเราเองแล้ว... วันนี้มันก็เป็นวันธรรมดาวันนึงที่ไม่ได้สำคัญอะไรมากมาย เพราะภีมมันก็รู้อยู่แล้วว่าเรารักมันมากขนาดไหน ( ช่วงนั้นคบกันอยู่ ) และเราก็บอกรักมันอยู่ทุกวันอยู่แล้ว เพราะงั้นวันนี้มันก็เลยไม่ได้สำคัญอะไรมากมายนักสำหรับเรา และภีมมันก็คงคิดเหมือนเรา....................
วันนั้น... เริ่มตั้งแต่ที่เราไปถึงโรงเรียน ก็เห็นหน้ารร.เต็มไปด้วยร้านของดอกไม้ ตุ๊กตา ฯลฯ พอเข้าไปในรร. ก็เห็นคนหลายคนถือดอกไม้ และของขวัญต่างๆ เต็มไปหมด............. ในใจเราก็คิดว่า... มันจะเห่ออะไรกันนักกันหนา............ พอเข้ามาในห้อง ก็เห็นเพื่อนๆมันเดินแปะสติกเกอร์รูปหัวใจกันให้วุ่นวายไปหมด เดี๋ยวคนนั้นแปะให้คนนี้ คนนี้แปะให้คนนั้น.......................
เริ่มรู้สึกแล้ว... ว่าเราผิดปกติรึเปล่า????? ที่รู้สึกเฉยๆกับวันแห่งความรักแบบนี้..........................
“ ปอ...... อ่ะนี้... หัวใจของเรา......... ” เจมส์เดินยิ้มมาที่เรา แล้วเอาสติกเกอร์รูปหัวใจมาแปะที่เสื้อเรา.... นี่มันเห่อทั้งผู้ชายผู้หญิงกันเลยแฮะ......... เพื่อนห้องเรา
“ ขอบคุณนะ ” เราพูดแล้วยิ้มให้เจมส์
“ แล้วนี่จะไม่ให้ใจเจมส์บ้างเหรอ???” เจมส์พูดแล้วทำหน้างอนๆ มันแกล้งทำอ่ะ.....
“ เราไม่มีอ่ะ......... ” เราพูด
“ ให้ภีมมันไปหมดแล้วดิ ” เจมส์พูดหน้านิ่งๆ
“ เฮ้ย... หมายถึงใจไหนเนี่ย.... ถ้าสติกเกอร์อ่ะ เราไม่มีหรอกนะ.... แต่ใจเค้ายังอยู่ที่เค้า... ยังไม่ได้ให้ใครเลย ” เราพูด.............. จริงๆแล้ว ใจเราก็ให้ภีมไปแล้วจริงๆแหละ
“ จริง เหรอ............. งั้นเอาสติกเกอร์ของเจมส์ก็ได้........” เจมส์พูดแล้วยื่นซองสติกเกอร์ที่ยังไม่ได้แกะเลย มาให้เรา เราก็เลยแกะแล้วแปะไปที่เสื้อเจมส์อันนึง
“ อ่ะนี่........ ให้”
“ ขอบคุณครับ........... ” เจมส์พูดแล้วยิ้ม........ โอ๊ย... น่ารักอ่ะ....
“ งั้นเราเอาไปแปะให้เพื่อนคนอื่นก่อนนะ ” เราพูดเขินๆ เห็นหน้าเจมส์ตอนยิ้มให้เราทีไร เราจะเขินเจมส์ทุกทีเลย คนอะไรน่ารักชิหาย............
“ อืม... ” เจมส์พูด เราก็เลยเอาสติ๊กเกอร์ไปแปะให้เพื่อนๆคนอื่น แต่ก็ไม่ได้แปะให้ภีมหรอกนะ... อายมัน.... ( เอาไว้แอบแปะกันสองคน..... อิอิ )
*********************************************************************
จนเวลาผ่านมาถึงตอนพักกลางวัน..............................
ที่โรงอาหาร.....................
เรากะเพื่อนๆในกลุ่มก็ไปกินข้าวด้วยกันตามปกติ ( ตอนนั้นยังไม่ได้มีปัญหากัน ) ตอนที่เดินซื้อข้าวอยู่ภีมมันก็เดินมาที่เราก็ถามเราว่า........
“ แก......... วันนี้ไม่มีไรมาให้เค้าบ้างเหรอ ”
“ ไม่มีอ่ะ... ” เราตอบไปตามตรง
“ ไรว้า......... เค้าอุตส่าห์รอ ” ภีมพูดด้วยน่าตาผิดหวัง
“ ก็เค้าไม่รู้หนิว่าแกจะเห่อกะวันแบบนี้ด้วย ” เราพูดไปตามที่คิด
“ มันก็ต้องมีบ้างดิ........ วันแห่งความรักทั้งที ” ภีมพูด เราดูออกเลยมามันงอนอ่ะ มันคงจะหวังว่าเราคงจะซื้อของมาให้มัน
“ ว่าแต่เค้าอ่ะ....... ตัวเองก็ไม่ได้ซื้อไรมาให้เค้าเหมือนกันแหละ.... ” เราพูด
“ ไปดูในเป้ป่ะ......... ” ภีมพูดแล้วมันก็เดินไปเลย... สงสัยมันจะงอนเรามากๆ
พอเราซื้อข้างเสร็จกลับมาที่โต๊ะ ภีมมันไม่มองหน้าเราเลย เราเห็นมันตั้งหน้าตั้งตากินข้าวไม่พูดไม่จากะใครเลย ใครถามว่ามันเป็นอะไร มันก็ได้แต่ตอบว่า “ อารมณ์ไม่ดี... อย่ามายุ่ง ” ทีนี้ก็เลยไม่มีใครสนใจมันเลย เราก็พยายามจะสบตากะมัน มันก็ไม่สนใจเลยอ่ะ......................
ก่อนที่จะเข้าเรียนช่วงบ่าย........................... เราก็ไปเข้าห้องน้ำก่อนที่จะขึ้นห้องเรียน
พอเข้าไปในห้องน้ำ ล็อคกลอนเรียบร้อย เราก็ลองค้นกรระเป๋าเป้ดูก็เห็นกล่องช็อคโกแล็ตน่ารักๆพร้อมกับการ์ดใบนึง................ เราก็เลยหยิบการ์ดมาเปิดอ่าน พลิกดูไปมาก็รู้ว่าเป็นการ์ดที่ภีมมันทำเอง............. ถึงมันจะไม่ได้สวยงามเหมือนการ์ดที่ขายอยู่ทั่วไป แต่อย่างน้อยการ์ดใบนี้มันก็มีใบเดียวในโลก และที่สำคัญ... มันมีคุณค่าทางใจอย่างมหาศาล ข้อความข้างในเขียนไว้ว่า......................
วันนี้วันพิเศษ................. เค้าก็เลยอยากให้ของขวัญกะคนพิเศษๆ.........................
Happy Valentine’s Day นะ
ภีม......
เราอ่านแล้วก็ยิ้มซะหน้าบานเชียวหละ................... แต่ความรู้สึกที่ตามมาก็คือ ความรู้สึกผิด ที่เหมือนกับว่าเราไม่ให้ความสำคัญกะคนที่เรารักเลย...................
*********************************************************************
ช่วงบ่ายของการเรียน.................................................
เราก็เลยโทรไปสั่งร้านดอกไม้ให้จัดช่อดอกไม้กุหลาบขาวให้เราช่อนึง จากนั้นเราก็นั่งเรียนต่อไป
จนถึงช่วงก่อนจะเลิกเรียนคาบสุดท้าย........................ ที่ร้านก็โทรมาบอกเราว่า เอาดอกไม้มาส่งแล้วตอนนี้รออยู่ที่หน้ารร. เราก็เลยรีบขออนุญาตอาจารย์ออกมาเข้าห้องน้ำ แล้วก็รีบมารับดอกไม้ที่หน้ารร. พอได้รับเรียบร้อยแล้ว เราก็ส่งข้อความไปหาภีมว่า......... เราจะรออยู่ที่หลังอาคาร 1 ให้รีบลงมาด่วน.................
เรายืนรอมันแค่แปปนึง.... ภีมมันก็เดินมาด้วยหน้าตาหงุดหงิดๆ พอมันเดินมาถึงตรงหน้า.... เราก็ยื่นดอกไม้ให้มันไป พร้อมกับพูดว่า...........
“ ถึงจะให้ช้าไปหน่อย........ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าไม่รักนะ......... ” พอเราพูดเสร็จ ภีมมันก็ยื่นมือมารับช่อดอกไม้จากมือเรา เราสังเกตเห็นว่าตอนนั้นภีมมันหน้าแดงมากๆ ยิ่งตรงหูมันแล้วเนี่ย..... แดงเถือกเลย........
“ นึกว่าจะไม่ได้ซะแล้ว...” ภีมพูดเขินๆ
“ หายโกรธเค้าแล้วนะ...” เราพูด
“ อืม...” ภีมมันตอบเบาๆ
จากนั้นเราก็เดินขึ้นไปบนห้องกัน โดยเราเดินเข้าไปก่อนและเดินเข้าประตูหน้า.............. สักพักนึงภีมมันก็เดินเข้ามาและเดินเข้าประตูหลัง เพื่อนๆจะได้ไม่สนใจกัน.......... ซึ่งตอนนั้นก็หมดคาบเรียนแล้ว......... แต่เพื่อนในห้องส่วนใหญ่ก็ยังไม่กลับบ้าน ภีมมันก็เลยไม่วายที่จะต้องโดนเพื่อนแซว
“ ยิ้มได้แล้วนะเมิง............. ใครให้เมิงว๊ะ ??? ” ไอ้โอ๊ตเริ่มก่อนเลย
“ ไม่บอกเว้ย..... ” ภีมพูดยิ้มๆ
“ อะไรกันว้ะเนี่ย............ แอบมีสาวที่ไหนมาปิ๊งเพื่อนกูว๊ะ ” ไอ้หนึ่งพูด
“ เงียบเลยนะเมิง ” นิดแซวบ้าง
จากนั้นก็มีเพื่อนๆในห้องอีกหลายคนที่รุมแซวภีมกันยกใหญ่ ภีมมันก็แต่ยิ้มๆกลับไปแล้งก็ทำเป็นพูดนั่นพูดนี่แก้เขินไปเรื่อยๆ ส่วนเราอะเหรอ.................. ก็แอบยิ้มอยู่อ่ะดิ
พอลงมาข้างล่าง..........................
เราก็มานั่งกันที่โต๊ะประจำของพวกเรา.......... ซื้อของนั่นนี่มานั่งกินกัน................ เราหันไปมองภีมแล้วก็ขำ
เพราะถึงแม้ว่ามันจะกำลังกินอะไรอยู่ แต่อีกมือนึงมันก็จะถือช่อดอกไม้ที่เราให้ไว้ โครตเห่ออ่ะมัน........ ใครให้วางไว้มันก็ไม่วาง มันบอกว่ากลัวดอกไม้ช้ำหมด เห็นแล้วตลก.... เพราะเราไม่คิดว่ามันจะเป็นถึงขนาดนี้เลย......
เราก็นั่งกินนั่นนี่กะพวกเพื่อนๆ ไปเรื่อยเปื่อย...................
“ รับดอกไม้ด้วยครับ......” พอเสียงพูดนี้เงียบ เราเห็นเพื่อนๆที่มันนั่งตรงข้ามเรามองตรงมาที่เรากัน.... เราก็เลยหันไปมองข้างหลังเรา ก็เห็นเจมส์นุ่งคุกเข่าข้างนึงอยู่แล้วยื่นดอกกุหลาบสีแดงสดดอกนึงมาให้เรา............
เราก็เขินอ่ะดิทีนี้.............. บอกตรงๆว่าตอนนั้นทำไรไม่ถูกเลย เพราะตั้งกะเกิดมายังไม่มีผู้ชายคนไหนมาให้ดอกไม้เลย............. เราก็เลยพูดออกไปเขินๆว่า.....................
“ เล่นอะไรเนี่ย... เจมส์ เค้าเขินนะ...”
“ งั้นก็รีบๆรับดิ............ คนมองกันใหญ่แล้ว ” เจมส์มันก็พูดเขินๆ
“ ขอบคุณนะ ” เราพูดพร้อมกับยื่นมือไปรับดอกไม้ เจมส์ถึงลุกขึ้น......
เราก็นั่งเชยชมดอกไม้ที่เจมส์ให้จนรู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่มันแผ่ซ่านมาที่เรา เราก็เลยเงยหน้าขึ้นมาเห็นภีมที่ทำหน้าตาแบบว่าหงุดหงิดอยู่ เราก็เริ่มเกิดความรู้สึกผิดขึ้นมา........ แต่ตอนนั้นเราก็ทำไรไม่ได้มากเพราะเพื่อนๆก็นั่งกันอยู่เต็มไปหมด.................... เรื่องราวมันก็เลยค้างคาจนกระทั่งแยกย้ายกันกลับบ้าน............................
*********************************************************************
ตอนดึกๆ................................
เราก็โทรไปหาภีม
“ ฮัลโหล.......... ” เสียงภีมพูดแบบไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“ เค้าเองนะ.......... ” เราพูด
“ รู้แล้ว........ โทรมามีไร ” ภีมพูดเสียงห้วนๆ
“ โทรมาง้อแกไง ” เราพูดเสียงอ่อยๆ ให้มันสงสาร
“ รู้ได้ไงว่าเค้างอน... ไม่ได้งอนซะหน่อย.. ” ภีมมันพูดเหมือนไม่มีไร แต่น้ำเสียงมันเนี่ย.... ช่างดูมีอะไรจริงๆ
“อ่ะ... ไม่งอนก็ไม่งอน เออ... แกเก็บดอกไม้ที่เค้าให้ไว้ที่ไหน....... หัวเตียงป่าว” เราทำเป็นเปลี่ยนเรื่องพูด
“ ไม่รู้ไปไหนแล้ว...... ทิ้งไปแล้วมั้ง.. ” ภีมพูดเสียงแบบว่าประชดสุดๆ
“ เฮ้ยไรเนี่ย........ คนเค้าอุตส่าซื้อให้นะ ” เราพูดแบบง้องอนสุดๆ
“ เค้าไม่ใช่แกหนิ....... ที่จะได้เห่อดอกไม้ที่คนเค้าซื้อมาให้ ” โห......... ไม่เห่อเลยคุณเนี่ย.......... เชื่อเค้าเลย
“ เค้าไม่ได้คิดอะไรกะเจมส์มันซะหน่อย.......... แล้วเรื่องดอกไม้อ่ะ... เจมส์มันก็อุตส่าซื้อมาให้... เดี๋ยวมันจะเสียน้ำใจ ” เราเลยพูดตรงประเด็นไปซะเลยเดี๋ยวจะยาว
“ เชื่อได้ป่ะเนี่ย........ เห็นเป็นปลื้มซะขนาดนั้น ” ประชดไม่เลิกมันอ่ะ
“ บอกว่าไม่ก็ไม่ดิ........ ไม่เชื่อกันเลยรึไง ” เราพูด ตอนนั้นเริ่มมีน้ำโหกะเค้าบ้างแล้ว
“ ก็ใครจะไปรู้ล่ะ.... ก็เห็นแกดีใจอ่ะ ” มันเริ่มเสียงอ่อยแล้ว
“ โห....... ใครเค้าจะไปสู้แกได้ล่ะ อุตส่านั่งทำการ์ดให้เค้าซะด้วย... เห็นแล้วรักตายเลยเนี่ย... ” เราพูด
“ อย่ามาล้อดิ....... เอาไว้ไม่ทำให้แล้วนะ ” ภีมมันพูกเขินๆ
“ โอเคๆ ไม่ล้อแล้ว...... แต่เค้าชอบนะ... การ์ดที่ทำให้หนะ... น่ารักดี ” เราพูด
“ อืม........ ” ภีมมันตอบกลับมาเบาๆ สงสัยจะเขิน
“ แล้วนี่แกเอาดอกไม้เค้าไปทิ้งแล้วจริงๆเหรอ ” เราพูด
“ จะทิ้งได้ไงล่ะ... เอาไว้หัวเตียงเนี่ย.... ” ภีมพูด
“ จริงดิ....... เห่อว่ะ ” เราแกล้งเย้ามันเล่น
“ พูดงี๊... งั้นเค้าเอาไปทิ้งจริงๆนะ ” ภีมพูดงอนๆ
“ ไม่เอาๆ.... เอาไว้งั้นแหละ... ดีแล้ว แกจะได้คิดถึงเค้าเวลาที่เห็นดอกไม้อ่ะ ” เราพูด ( เน่าซะไม่มี...)
“ โอเค..... งั้นเค้าก็เอาไว้ที่หัวเตียงแล้วกัน..... ” ภีมพูด
“ ตกลงหายโกรธเค้าแล้วนะ... ” เราพูด
“ โกรธไร...... ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธ แค่อารมณ์เสียนิดหน่อย ” ภีมพูด มันก็พูดแก้เขินไปงั้นแหละ
“ อ่ะๆ... เค้าลืมไป แกไม่ได้โกรธนี่เน้อะ..... ” เราพูดเสียงล้อเลียนมัน
“ งั้นแค่นี้นะ........ ง่วงแล้ว ” ภีมพูด
“ อืม........ เค้าก็ง่วงแล้วเหมือนกัน ” เราพูด
“ เจอกันพรุ่งนี้นะ..” ภีมพูด
“ โอเค........ ฝันดี ” เราพูด แต่เราก็ยังไม่ได้วางสาย ( ใช้โทรศัพท์บ้าน... ถูกดี ) เพราะทุกครั้งเราจะรอให้มันวางสายก่อนแล้วเราค่อยวาง
พอภีมมันวางสายได้แปปนึง เราก็กำลังจะวางแต่ภีมมันก็ยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพูดว่า
“ อ้าว..... ไมยังไม่วางอีกล่ะ ”
“ ก็กำลังจะวางนี่ไง....... เค้ารอให้แกวางก่อนอ่ะ ” เราพูด
“ เออๆ..... งั้นแค่นี้นะ ” ภีมพูด เราก็รอให้มันวางสายแต่มันก็ไม่วางซะที เราเลยพูดว่า
“ ไมไม่วางล่ะ??? ”
“ ก็เค้ารอให้แกวางไง... ไงครั้งนี้แกวางก่อนมั่งป่ะ...” ภีมพูด
“ อือ.... แค่นี้นะ ” เราพูดแล้วก็วางสายไป พอวางปุ๊ปเราก็ยกหูขึ้นมาใหม่เพื่อจะดูว่าภีมวางไปรึยัง พอเรายกหูขึ้นมา เราก็ได้ยินเสียงภีมมันหัวเราะพร้อมกับพูดว่า
“ เค้าว่าแล้ว....... ว่าแกต้องยกหูขึ้นมาอีก ”
“ สนุกเนอะ ” เราพูดเขินๆที่มันรู้ทัน
“ โอเคๆ คราวนี้มาวางพร้อมกัน ” ภีมมันพูดทั้งที่ยังหัวเราะอยู่
“ อืม........ แค่นี้... 1…. 2…. 3…. ” แล้วก็วางสายกันไปทั้งคู่
##############################################################################
มาต่อให้แล้วนะ............. ไม่อยากให้รอนาน......... :o8:
เย้ๆมีสมาชิกใหมาด้วย.......... ยินดีต้อนรับ.... นะจ๊ะ... คุณ "TaEnIaE_CoLi" :m4:
ส่วนใครที่พูดถึงฮัท.... จะแอบมาบอกว่า... ฮัทมันยังบทบาทกะเรื่องนี้อีกเยอะ.. ต้องรอติดตามกันแล้วก็จะรู้... :m12:
แหมๆ.... คุณ Just let it be มีแซวนะ..... ไม่ขี้ลืมบ้างให้รู้ไป.. เช้อะ... :a14:
ส่วนคุณ patee ... เม้นได้น่ารักมาก............. :impress2:
พิมเสร็จซะดึกเลยเรา.... ง่วงแล้ว... :try2:
ไปนอนดีกว่า....... :onion_asleep:
-
:oni1:ได้เจิมตอนพิเศษคนแรกเลย.. :oni1:
-
มาเจิมเปนคนที่ 2 อิอิ
-
แบบว่าน่ารักอิอิ
-
ตามต่อด้วยคน
-
อ้าววว งอนซะงั้น
อิอิ งอนมากๆ มะดีน้า
เอิ้กๆๆๆ
แต่ตอนพิเศษนี้น่ากกันจิงๆ หงะ
อิจฉาๆๆๆๆ 555+
:m1:
-
อ่านทันสักที หลังจากที่ตามมาหลายชั่วโมง เหอะๆ
ไม่ขอออกความคิดเห็นน่ะคับ เพราะว่ามันผ่านไปแล้ว
แต่ถ้าส่วนตัวผม ผมอาจคิดแบบคุณก็ได้มั้งในเวลานั้น
เป็นกำลังใจให้คับ
ปล. แต่ถึงอย่างไรผมก็เกลียดคนโกหกเสมอ
:angry2:
-
เย้ โย่
:pig4:
-
ขอบคุรคับ ในที่สุดก้ได้อ่าน รักครั้งแรกก็เป็นยังงี้แหละตัดใจยากเพราะผูกพันธ์กันมาตั้ง 3 ปีเนาะ(มีรักก็ย่อมมีทั้งทุกข์และสุขแหละคับแล้วแว่ใครจะได้รับแบบไหนมากกว่ากัน) :oni2:
-
โห หวานอ่ะ อิจฉา :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
หวานซะมดขึ้นเลยนะ
ผื่นขึ้นแล้วนะเนี่ย
มาต่อบ่อยๆนะคับ เด๋วผื่นมันยุบก่อน
เหอๆๆ :a4:
-
:o8: จะน่าร้ากกกกันไปไหนเนี่ย อิจฉาๆๆๆ :m1:
-
ช่วงนี้หวานกันอีกแระ :oni2: :oni2: รออ่านต่อนะ
-
ตอนนี้น่ารักจังเรยยย
จริง ๆ นะ ชอบ ๆ :o8:
-
#### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๑๑ ####
ที่มาลงให้ช้าเนี่ย............... :o10:
เป็นเพราะเน็ตเรามันมีปัญหาอ่ะ......... ต้องเรียกช่างมาซ่อม................................ o16
เน็ตเลยเข้าไม่ได้ตั้งหลายวัน.......................... :o211:
เพิ่งเข้าได้เมื่อวานนี่แหละ.......... :o11:
********************************************************************
ช่วงที่มีกิจกรรมรับน้องที่มอเรามันจะเป็นช่วงที่มีแข่งกีฬามหาลัย.... อย่างที่เราเคยบอก ซึ่งก็จะมีการประกวดหาเฟรชชี่บอยและเกิร์ลของมหาลัยด้วย โดยแต่ละคณะก็จะส่งตัวแทนมาประกวด บางคณะก็ใช้การคัดเลือกเอาตามคุณสมบัติ ก็ประมาณหน้าตาดีมีความสามารถ และที่สำคัญต้องเป็นเด็กปีหนึ่ง....... แต่บางคณะก็จะมีการจัดประกวดกันภายในเสียก่อน แล้วค่อยเอาผู้ชนะมาแข่งในระดับมหาลัยอีกที
อย่างคณะเราเนี่ย.......... จะมีแมวมอง ซึ่งเป็นกลุ่มรุ่นพี่ที่เค้าเป็นคนส่งเด็กในคณะเราลงประกวด เค้าก็จะมาคัดเลือกคนที่เหมาะสมด้วยตัวเอง............
ส่วนคณะภีม จะต่างออกไปจากคณะเรา เพราะคณะมันจะมีการประกวดกันภายในคณะก่อนรอบนึง...... ซึ่งหนึ่งในผู้เข้าประกวดเฟรชชี่บอยของคณะมัน ก็คือ............ ภีม
เรื่องมันมีอยู่ว่า......................................
ในคืนหนึ่ง...... หลังจากที่เรากลับมาจากทำกิจกรรมที่คณะ... เราก็โทรหาภีม ตามปกติที่เราทำทุกวัน
“ แก........ เค้าโดนบังคับให้ประกวดเฟรชชี่อ่ะ ” ภีมพูดด้วยเสียงเซ็งๆ
“ เฮ้ย... จริงดิ ” เราพูดออกไปอย่างตกใจ เพราะใจจริงไม่อยากให้มันมาทำอะไรแบบนี้ กลัวว่าเดี๋ยวจะมีคนมาชอบมัน ( ความคิดเรา.... เลวร้ายจริงๆ แต่ตอนั้นคิดแบบนี้จริงๆนะ )
“ จริงดิ... แต่แค่ประกวดในคณะนะ แล้วเดี๋ยวคนที่ชนะค่อยเอาไปประกวดระดับมออีกทีนึง... ” ภีมพูด
“ ลองขอพี่เค้ายัง............ ว่าไม่อยากอ่ะ ” เราพูด
“ ขอแล้ว........ แต่แกก็รู้ว่ารุ่นพี่คณะเค้าเหมือนคณะอื่นที่ไหน... ระเบียบจัดจะตาย... ขัดใจอะไรก็ไม่ได้ ” ภีมพูดด้วยความหงุดหงิด
“ ใจเย็นๆก่อนน่า.... ” เราพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“ จะให้ใจเย็นได้ไง..... พี่แต่ละคน... บ้าอำนาจทั้งนั้น... นี่นะ.. วันนี้อ่ะ รุ่นพี่เค้าไปปิ๊งเด็กคณะแกเข้าอ่ะ... ก็เลยใช้ให้เค้าไปขอเบอร์.... ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ยอมให้มาอีก............... เค้าเลยต้องบอกว่า... ถ้าไม่ยอมให้เค้าก็ต้องโดนรุ่นพี่ทำโทษ.... ผู้หญิงคนนั้นถึงจะยอมให้เบอร์มา.... ” ภีมเล่าด้วยความอัดอั้น
“ ก็เค้าเป็นรุ่นพี่หนิ.... ทำไงได้ล่ะ... แกก็ใจเย็นๆก่อน... ” เราพูด
“ แกก็รู้ว่าเค้าไม่ชอบทำไรแบบนี้อ่ะ.............. ไม่งั้นตอนมอปลายเค้าคงไม่ขอให้แกช่วยหรอก... ตอนที่เค้าจะโดนบังคับให้ถือป้าย... ตอนกีฬาสีหนะ.....” ภีมพูด
“ แล้วนี่เค้าประกวดเมื่อไหร่ล่ะ... ” เราถาม
“ อีกสองวัน..... ” ภีมพูด
“ ไหนๆแกก็ขัดพี่เค้าไม่ได้อยู่แล้ว แกก็ทำให้มันที่สุดเหอะ... ” เราพูด
“ อยากให้เค้าประกวดจังนะ...... นี่ถ้ามีใครมาตกหลุมรักเค้าเข้าจะทำไงเนี่ย.... ” ภีมพูดเสียงกวนๆ
“ เออ.... ถ้าใครเค้าจะตาบอดมาชอบแกก็เอาไปเหอะ........ ไม่เห็นจะหล่อเลย ” เราพูดประชดประชัน
“ ถึงผมจะไม่หล่อมากมาย....... แต่ก็มีเสน่ห์นะค๊าบบบ.... ไม่งั้นคนแถวนี้เค้าคงไม่รักไม่หลงผมหรอก... ” ภีมพูดด้วยน้ำเสียงกวนสุดๆ
“ แกพูดถึงใครอ่ะ........ ไม่น่าเชื่อนะว่าจะมีคนเป็นอย่างที่แกพูดจริงๆ เค้าว่าต้องเป็นคนนั้นแน่เลยอ่ะ... วิ่งหนีไปแล้วอ่ะ.........” เราแกล้งเล่นมุขกะมัน
“ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแหละ...... คนนั้นหนะ........ รักเค้ามากเลยนะ....... เนี่ย... เค้าเขียนไดอารี่ถึงเราเกือบทุกวันเลยนะ.... เราโครตปลื้มอ่ะ.... ” ภีมพูดเสียงแบบภูมิใจๆ
“ พอแล้ว................ จะอ้วก... ” เราพูด
“ แหม... พูดเรื่องจริงทำเป็นรับไม่ได้ ” ภีมพูดแล้วขำๆ
“ แล้วนี่แกประกวดที่ไหนอ่ะ... ที่คณะแกเหรอ??? ” เราพูด
“ อืมช่าย.... แล้วนี่แกจะมาดูเค้าป่ะ....” ภีมพูด
“ จะให้ไปเหรอ.... เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอกแก... ” เราพูด
“ แกก็เนียนเป็นเพื่อนเค้าไง... ชวนพวกไอ้เจมส์มาด้วยก็ได้ มันคงไม่สงสัยไรหรอก ” ภีมพูด
“ งั้นเค้าดูก่อนนะ.....” เราพูด
“ แกมานะ...... แล้วอย่าลืมซื้อดอกไม้มาให้เค้าด้วย ” ภีมพูดด้วยเสียงร่าเริง ทำยังกะเด็กๆที่อ้อนให้แม่ไปดูตัวเองเวลามีการแสดงที่รร.งั้นแหละ.... นึกแล้วก็ขำมันที่ทำตัวเป็นเด็กๆ
“ แกไม่อายคนอื่นเค้าเหรอ???? ” เราพูด
“ จะเป็นไรไป... ไม่มีใครเค้าสนใจหรอก ” ภีมพูด
“ ก็ได้ๆ แต่เค้ายังไม่เฟิร์มนะ ....ว่าจะว่างป่าว.... เดี๋ยวเข้าค่อยบอกอีกที” เราพูด
“ ได้ๆ.... โทรมาแล้วกัน ” ภีมพูด
“ เอ้อ... แล้วเรื่องประกวดหนะ... แกมีไรให้เค้าช่วยมั้ย???” เราพูด
“ คงไม่มีหรอก... เพราะเดี๋ยวพี่เค้าคงจัดการให้เองแหละ แต่ถ้ามี.. เดี๋ยวเค้าบอก..” ภีมพูด
“ โอเค... ” เราพูด
“ งั้นแค่นี้ก่อนนะ.........” ภีมพูด
“ เดี๋ยวๆ.... พูดจุ๊บๆก่อน....” เราอ้อนมัน
“ ไม่เอา.... เพื่อนอยู่ ” ภีมพูดเขินๆ
“ นะนะ.... ไม่งั้นไม่วางนะ.... ” เราเริ่มโวย
“ โอเคๆ..... แค่นี้นะค๊าบบบบ.... จุ๊บๆ ” ภีมพูดแล้วทำเสียงจุ๊บๆมาที่โทรศัพท์
“ แกรักเค้าป่าว???? ” เราพูด
“ โห.... เยอะจัง... ” ภีมโวยบ้าง
“ นะนะ... ” เราอ้อนอีก
“ ก็ได้ๆ... รักค๊าบบบบ.... ได้ยินป่าว... พอดีเพื่อนมันออกมายืนแถวๆเค้าอ่ะ” ภีมพูด
“ ได้ยินแล้ว.... แค่นี้แหละ.... บาย..” เราพูดแล้วก็วางสายไป
*********************************************************************
มาถึงวันที่ภีมต้องประกวด...................................
ภีมจะเริ่มประกวดตอนทุ่มนึง................ วันนั้นเราโทรไปหาภีมตั้งแต่ตอนประมาณห้าโมงเย็น ภีมบอกว่ากำลังแต่งหน้าแต่งตัวอยู่ ซึ่งดูท่าทางภีมค่อนข้างจะยุ่ง เราก็เลยวางสายไปก่อน........ โดยก่อนจะวางเราบอกภีมว่าอาจจะไปไม่ได้... มันก็ทำเสียงแบบน้อยใจ....
ตอนประมาณหกโมงครึ่ง........ เราว่าจะแว๊ปออกมาจากที่ซ้อมโมเดล..... แต่พอดีว่าพี่โมเดลปีสี่มาพอดี คือพวกพี่เค้าจะมาดูการแสดงที่เราเตรียมไว้ลงโมเดลในวันพรุ่งนี้หนะ.............. ซึ่งพี่แต่ละคนก็แรงๆกันทั้งนั้น... ถ้าเราแว็ปออกไปละก็... ได้เป็นเรื่องแน่ๆ
“ ปอ.... งี๊แกก็อดไปดูภีมอ่ะดิ ” เติ้งหันมากระซี๊บกับเรา
“ เออดิ........ ” เราหันไปตอบแบบหน้าเซ็งๆ
หลังจากนั้นพี่โมเดลปีสองก็มาบอกเราเรื่องที่จะแสดงว่า... ทำให้เต็มที่อย่าเกร็ง ไหนๆเราก็คิดโชว์กันมาอย่างดีแล้ว... ก็ทำให้มันเต็มที่...................
พอคุยกันเสร็จเรียบร้อย.... พวกเราโมเดลปีหนึ่งก็เริ่มแสดงโชว์ที่เตรียมมาให้พวกพี่ๆดู ซึ่งกว่าจะแสดงให้พี่ดูเสร็จก็ปาเข้าไปทุ่มนึงแล้ว...................... ซึ่งพอโชว์เสร็จก็ต้องฟังพวกพี่ๆคอมเม้นว่าตรงไหนดีไม่ดียังไง.... ตรงไหนต้องแก้... ต้องตัดออก... หรือต้องเพิ่มอะไรเข้าไปอีก ตอนที่เรานั่งฟังคอมเม้นอยู่นั้น... ภีมก็โทรเข้ามาหลายสายมากๆ ซึ่งเราก็ไม่ได้รับเลยเพราะกลัวพี่เค้าจะว่า..... เราก็เลยเมสเสสไปหาภีมว่า....
“ เค้าซ้อมอยู่อ่ะ... พอดีพี่เค้ามาดู ” สักพักภีมก็เมสเสมาว่า
“ จะมาดูเค้าทันป่าว?????.....” เราเลยเมสเสสกลับไปว่า
“ ยังไม่แน่ใจอ่ะ..... แต่จะรีบไปให้ทัน....” ภีมเมสเสกลับมาว่า...
“ รีบๆมานะ.... เค้าจะได้มีกำลังใจ ” เราก็เมสเสสกลับไปว่า......
“ จะเอากำลังใจทำไม..... ประกวดให้มันเสร็จๆไป.... แล้วอย่าได้ขึ้นมาล่ะ ” ภีมเมสเสสมาทันทีว่า
“ หวงรึไง!!!! แล้วก็ไม่ยอมตามาคุมนะ........” เราอ่านแล้วก็เริ่มหงุดหงิดแล้วดิ... มันเหมือนรู้เลย... แล้วมันก็เมสเสสเข้ามาอีก
“นี่ๆมีแต่คนซื้อดอกไม้มาให้เค้า...” ยังไม่พอ... มีตามมาอีกติดๆ
“อ่ะ...มีคนให้เบอร์เค้าด้วยอ่ะ.. น่ารักด้วย..”
“ เอาไงดีน๊า......... ” เรายิ่งหงุดหงิดไปใหญ่... จะไปก็ไปไม่ได้.... เลยเมสเสสไปว่า
“ พอเลยๆ... ไม่ต้องมายั่ว.... เพราะไงเค้าก็ไปไม่ได้...” ภีมมันก็เมสเสสกลับมาว่า..
“ 555+...... ถ้าแกมาไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ..... แค่นี้ก่อนเดี๋ยวต้องขึ้นเวทีแล้ว...” เราเลยเมสเสสทิ้งท้ายไปว่า
“ นี่ๆ... ประกวดอ่ะไม่ต้องอะไรมากนักนะ... ห้ามยิ้มห้ามส่งตาหวานให้ใครด้วย... หวง!!!! ”
วันนั้นกว่าจะฟังคอมเม้นเสร็จก็เกือบสามทุ่ม... พอฟังเสร็จก็ยังกลับไม่ได้อีก เพราะต้องมาช่วยกันแก้คอมเม้นที่พี่ๆบอกกันอีก.....
สรุป.. กว่าคืนนั้นเราจะได้กลับหอก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนเหมือนเดิม.....................
แต่ก็แปลกแฮะ.......... เที่ยงคืนแล้วนี่... ภีมมันก็น่าจะประกวดเสร็จแล้วนะ แต่ทำไมไม่เห็นมันโทรมาหาเราเลย... สงสัยมันจะงอนที่เราไม่ไป..... พอกลับมาถึงหอได้เราก็รีบวิ่งไปบนห้องแล้วหยิบช่อดอกกุหลาบสีขาวที่เราเป็นคนจัดเองกะมือออกมาแล้วก็โทรหาภีมในทันที........................
ครั้งแรก............... <ไม่รับ.. >
ครั้งที่สอง................. <ไม่รับ.... >
ครั้งที่สาม......................... <ไม่รับ.. >
ครั้งที่สี่............................................................ รับซะที........
“ ฮัลโหล...... มีไร ” ภีมเสียงห้วนมากๆ.... แหมๆๆ ทำเป็นเข้ม....
“ ลงมาที่ริมรั้วหน่อย.....” เราพูด
“ ไม่ไปแล้ว.... จะนอน ” ภีมมันเริ่มงอแงแฮะ
“ น่านะ.... ลงมาหน่อย... แป๊ปเดียวเอง ” เราเริ่มอ้อนมัน.... ไหนๆเราก็ผิดอ่ะนะ
“ มีไรค่อยคุยพรุ่งนี้แล้วกัน ” น้าน......... มันเล่นตัว
“ ลงมาแค่ห้านาทีก็ได้.........” เราพูดเสียงอ่อนๆ เผื่อมันจะสงสาร
“ เออๆ...... ก็ด้ะ... รอแป๊ปนะ” ภีมพูดแล้วก็วางสายไป
ไม่ถึงสองนาทีภีมมันก็เดินลงมาที่ริมรั้ว............. เราก็เลยยื่นดอกไม้ไปให้พร้อมกับพูดว่า...
“ อ่ะ...ให้ ” ทันทีที่เรายื่นให้มัน เราเห็นหน้ามันเต็มไปด้วยรอยยิ้ม.... แต่แล้วมันก็หุบยิ้มขึ้นมาเฉยๆแล้วพูดว่า
“ จะเอามาให้ทำไม.... ให้ช้าไปแล้วแหละ ” เราเลยพูดออกไปว่า
“ อย่าทำมาเป็นงอน........ รับไป.. ” เราทำเป็นพูดดุๆ
“ ไม่เอา.... ไม่เห็นอยากจะได้เลย ” อ้าว.... คุณภีม... แล้วเมื่อวานใครกันที่ร้องจะเอาเนี่ย..... ม่ายช่ายเมิงเหรอ....
“ เออๆ... ไม่ต้องเอาก็ได้... เนี่ยอุตส่าไปซื้อมานั่งจัดเอง... กว่าจะเสร็จหนามตำมือซะเจ็บไปหมดเลย...” เราทำเป็นตีหน้าเศร้า................... แต่ไม่ได้เล่าความเท็จนะ แค่เรียกร้องความสนใจเฉยๆ
“ งั้นเอามา... เค้าเอาเองก็ได้.... เดี๋ยวจะมีคนเค้าแอบไปร้องไห้อีก... ” ทำเป็นพูดดีอ่ะมัน... อยากได้อ่ะดิ
“ ชอบมั้ย??? ” เราถามยิ้มๆ
“ ชอบดิ.... แกอุตส่าทำให้เค้าไม่ชอบได้ไง.... หอมจัง ” ภีมพูดแล้วเอาช่อดอกไม้ไปดม
“ ผลประกวดเป็นไงอ่ะ??? ” เราพูดด้วยน่าตากังวลๆ เพราะไม่อยากให้มันได้
“ ไม่ได้อ่ะ........... แต่ได้ป็อบปูล่า ” ภีมมันพูดแล้วทำท่ายืดๆ
“ แหวะ!! คนโหวตให้คงตาบอดอ่ะดิ นี่เล่นของป่ะเนี่ย??? ” เราพูดแบบหงุดหงิดๆ (จริงๆอ่ะแอบหวง)
“ พูดไปเดี๋ยวจะหาว่าโม้... นี่มีแต่คนมาขอถ่ายรูป แล้วยังมีคนมาขอเบอร์ด้วยนะ.... ” มันยืดอีกแล้ว...
“ เออ........ งั้นก็ไปคบกะพวกนั้นเลยปะ... ” เราพูดด้วยความโมโห ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามันยั่ว...
“ ขี้หึงจังว๊า........ แฟนใครเนี่ย????” ภีมมันพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ ไม่รู้เหมือนกัน.... แฟนคนหลงตัวเองแถวนี้มั้ง..” เราพูดออกมาพร้อมๆกับหัวเราะ... เพราะอารมณ์ดีขึ้นแล้ว... (บ้าป่ะเนี่ยเรา.... อารมณ์ขึ้นๆลงๆ)
“ นี่... ผลประกวดออกมาตามที่แกต้องการแล้วนะ.... ที่เค้าไม่ได้เนี่ย... เพราะว่าแกไปบนไว้ใช่ป่ะ...” ภีมพูดกวนๆ
“ จะบ้าเหรอ........ ไปๆ.... นอนได้แล้ว.... เหนื่อย..” เราพูด
“ ก็ดีเหมือนกัน.. เค้าก็เหนื่อยว่ะ....... เนี่ยหน้าเค้าสิวจะขึ้นป่าวไม่รู้.... โดนรองพื้นเข้าไป ” ภีมบ่น
“ ล้างหน้าให้สะอาดแล้วกัน....... แล้วก็ใช้โทนเนอร์ที่เค้าเพิ่งซื้อให้หนะ... เช็ดให้สะอาด ” เราพูด
“ อืมๆ.... งั้นไปนะ.... ขอบคุณสำหรับดอกไม้...........” ภีมพูด
“ จร้า........ ไปแล้ว..” เราพูด แล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับหอพักตัวเอง...
#####################################################################
พิมเสร็จซะดึกเลยเรา...... :try2:
ไม่พูดมากละกัน... เริ่มง่วงๆแล้ว..... :onion_asleep:
เอาเป็นว่า.... " รักคนอ่านนะ...." :haun5:
-
คงจะแค่ได้รางวัลมาเฉยๆ ช่ายป่าววว
คงม่ายมีเรื่องอื่นๆ ตามมาอีกนะ
:serius2:
-
เห็นด้วยกับรีบนเลย
คงไม่มีเรื่องให้ทะเลาะกันอีกนะ
-
น่ารักจัง มีงอนกันด้วย
-
น้านซิอย่ามีเรื่องตามมาละกัน
-
เป็นห่วงเป็นใยกันซะจริ๊งงงงนะ
-
ได้รางวัล คงไม่ได้เรื่องตามมานะ นายภีม
-
ปอน่ารักอ่ะ เอาใจใส่ภีมดี๊ดี o7 o7 o7
-
เข้ามาเป็นน้องใหม่ของเรื่องนี้ด้วยยคนน่ะ o13
ม่ะอยากบอกเลยอ่ะ ว่าอ่านทั้งวันเลยอ่ะวันนี้ กว่าจาหมด เฮ้ออออ เล่นเอาตาแฉะเลยอ่ะ :a5:
ม่ะอยากบอกเลยว่าน้องเป็นคนนิสัยน่ารักน่ะ แบบไม่ค่อยคิดเล็กคิดน้อยอ่ะ พี่ช๊อบ ชอบบ :oni2:
อยากรู้ว่า เรื่องที่เขียนอยู่เนี่ยย เป็นเรื่องแบบปัจจุบันนี้ยัง หรือยังอดีตอยู่อีก เห็นเล่ามาจนถึงมหาลัยแล้ว คิดว่าน่าจะไล่ๆๆกะปัจจุบันแล้วน่ะ
ปล. น้องนิสัยน่ารักอ่ะ พี่ทช๊อบ เชียร์น้องอยู่ในใจเสมอ หุหุ :o8:
-
ได้ป๊อบปูล่าโหวตด้วย..แล้วจะไม่ให้หวงได้ไงเนี่ย
ระวังอย่าหลงตัวเองจนลืมปอซะล่ะ..(หวงแทน)
-
:m1: ชีวิตกำลังดำเนินไปด้วยดี แต่ชักสงสัย เมฆหมอกกำลังจะมาหรือเปล่า เอาลุ้นต่อไป :a1: :a1:
-
เป็นกำลังใจให้น้องปอจ้า สู้ๆ มาต่อเรื่องเร็วๆ :m4:
-
หุหุ
น่ารักกันเข้าไป
ลืมแล้วหรือ ที่เค้าทำเราเจ็บไว้แค่ไหน
:o12:
-
น่ารักจังเลยครับ :o8:
แต่เสียดายนะที่พี่ภีมไม่ได้ตำแหน่ง แต่สงสัยว่าถ้าได้พี่ปอคงหึงตายแน่เลย :laugh:
มารอตอนต่อไปนะครับ :oni1:
-
มารอ ร๊อ รอ รอน้องมาต่อน๊า o7
ถ้าภีมทำเจ๊บอีก ซบอกพี่ได้เสมอ o13แม้มาอ่านทีหลัง แต่ให้จัยทั้งดวงน๊า :o8:
-
:m1: ทำไมของเราไม่มีแบบนี้บ้างเนี่ย
-
#### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๑๒ ####
ช่วงนี้ไม่ค่อยจะว่างเท่าไหร่.................... :serius2:
เลยมาลงเรื่องให้ช้าหน่อย.................. :m23:
เพิ่งจะมีเวลามานั่งพิมให้อ่ะนะ........................... :m29:
*********************************************************************
หลังจากช่วงหมดกิจกรรมรับน้องก็เข้าสู่ช่วงการเรียนอย่างเต็มที่
ความสัมพันธ์ของเรากะภีมก็ยังดำเนินไปเหมือนเดิม ยังคุยโทรศัพท์กันทุกวัน............
ลักษณะการคบกันของเราอาจจะไม่เหมือนกับของคนอื่นๆ คือ อาจจะไม่ได้มีการไปกินข้าวด้วยกัน ไปดูหนังกัน หรือไปไหนต่อไหนด้วยกันแบบคู่รัก
แต่ถ้าถามเราจริงๆ.... ตัวเราเองรู้สึกว่าการคบกันเป็นแฟนมันไม่ได้มีรูปแบบที่ตายตัว ว่าจะต้องไปกินข้าวดูหนังหรืออะไรมากมายเยอะแยะอย่างที่ใครๆเค้าทำกัน เราคิดว่ามันขึ้นอยู่กับตัวเราทั้งคู่มากกกว่าว่าอยากให้รักของเราทั้งคู่มันออกมาเป็นแบบไหน ซึ่งเราทั้งคู่ก็ไม่ได้ต้องการที่จะไปไหนต่อไหนด้วยกัน และด้วยความที่เราทั้งคู่เป็นคนที่คนส่วนใหญ่รู้จัก ถ้ายิ่งไปไหนด้วยกันแล้วจะต้องมีเรื่องปวดหัวตามมาอีกมากมายแน่นอน
การที่คนเป็นแฟนกัน......
แล้วต้องไปดูหนังด้วยกันเหรอ?????
ต้องไปกินข้าวด้วยกันเหรอ????
ต้องไปขี่รถเล่นด้วยกันเหรอ ???????????
นี่คือคำถามที่เรากะภีมเคยเอามาคุยกัน.........
ซึ่งคำตอบของมันก็คือ.....
สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่บอกว่าเราเป็นแฟนกัน...... และก็ไม่ได้หมายความว่า.. คนเป็นแฟนกันต้องทำแบบนี้ทุกคู่
เพราะสิ่งเหล่านี้มันเป็นเพียงรูปแบบหนึ่งของการเป็นแฟนกัน เป็นเพียงกิจกรรมหนึ่งๆที่คนเป็นแฟนกันมักทำด้วยกัน หรือเป็นเพียงวิธีการแสดงออกถึงพฤติกรรมาว่า.... เราเป็นแฟนกัน....
ดังนั้น เรากะภีมจึงไม่ได้มีการแสดงตัวใดๆทั้งสิ้นว่าเราคบกันเวลาที่เราอยู่ต่อหน้าคนอื่น เราแทบไม่เคยไปไหนกันสองคน..... เพราะเราไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเราคบกัน
คนอ่านอาจจะคิดว่าทำไมเราถึงไม่แสดงตัวให้ใครรู้ สำหรับตัวเรา เราคิดว่ามันไม่ได้มีความจำเป็นอะไรมากมายที่เราจะต้องไปประกาศให้ใครต่อใครรู้ว่า ภีมเป็นแฟนเรา เราทั้งคู่คิดว่าการคบกันมันเป็นเรื่องที่คนสองคนตกลงพร้อมใจ.... แล้วความรักแบบเราทั้งคู่มันไม่ใช่ความรักที่ใครๆยอมรับกันนัก
เพราะงั้น.. การที่คนรอบข้างยิ่งรู้เรื่องของเรามากเท่าไหร่มันจะยิ่งเป็นการสร้างปัญหาให้มากขึ้นเท่านั้น และที่สำคัญลำพังเราทั้งคู่แล้ว เราก็พอใจที่เราทั้งคู่จะคบกันแบบรู้กันสองคน...
และอีกอย่างนึง.... สำหรับเรา ด้วยความที่เรากะเทย เรารู้สึกว่า... การที่ผู้ชายสักคนจะมาคบกะเทยแบบจริงๆจังๆมันไม่ใช่เรื่องที่คนปกติทั่วไปจะรู้สึกเคยชิน
ลำพังคนสองคนจะคบกันมันก็ต้องมีปัญหาที่เกิดจากคนสองคนอยู่แล้ว ถ้ายิ่งคนอื่นมารู้เรื่องเราอีก ปัญหามันก็ต้องมาจากคนอื่น มันจะยิ่งให้คนสองคนมีปัญหากันมากขึ้น...
ดังนั้นถ้าคนอื่นๆรู้ถึงความสัมพันธ์ของเราแล้ว เราไม่อยากให้ใครมาตั้งแง่หรือมารังเกียจภีมมัน เพราะคนอื่นๆมักจะคิดว่า... “ ผู้หญิงมีตั้งมากมายคิดยังไงมาเอากะเทย......” และหลังจากนั้นความคิดในแง่ลบการจะตามมาอีกมากมาย ซึ่งจะส่งผลเสียต่อภีมและความสัมพันธ์ของเรา...
*********************************************************************
ช่วงปิดเทอม ( ปี 1 เทอม 1 )
ช่วงปิดเทอมเราก็กลับบ้าน... ซึ่งภีมก็กลับบ้านเหมือนกัน
ช่วงที่กลับบ้านเรากะภีมก็ยังคงโทรคุยกันทุกวันเหมือนเดิม ที่ต่างออกไปก็คือ เนื่องจากบ้านภีมเป็นร้านขายของ ตอนกลางวันภีมมันก็เลยต้องนั่งอยู่หน้าร้านคอยขายของกว่าจะปิดร้านก็ประมาณสามทุ่ม ภีมมันก็จะบอกเราว่าให้โทรไปหาได้ช่วงไหน ช่วงไหนที่ภีมมันขายของไม่คุยยุ่งเท่าไหร่มันก็จะยิงมาหาเรา เราก็จะโทรไปหา..
ช่วงที่เราอยู่ที่บ้าน เราก็มักจะใช้โทรศัพท์บ้านโทรซึ่งภีมก็เหมือนกันเพราะว่ามันถูกกว่า และอีกอย่างแม่ภีมมักจะชอบเช็คเบอร์โทรศัพท์ภีม เวลาที่มันจะโทรหาเรามันก็จะใช้วิธีการเอาโทรศัพท์บ้านมันยิงมาที่โทรศัพท์บ้านเรา เราก็ต้องคอยสังเกตว่า ถ้าเมื่อไหร่โทรศัพท์บ้านเราดังแค่ครั้งสองครั้งแล้วเงียบไป ให้รู้ว่าคนนั้นคือภีม เราจะได้โทรกลับ...
เรากะภีมช่วงที่คบกัน เราสองคนไม่เคยโกหกกันเลยเวลามีเรื่องอะไรก็จะไม่ปิดบังกันอีก เมื่อใครมีปัญหาอะไรก็จะใช้การพูดคุยกันตรงๆเลย ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีที่เราเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนทำให้ลักษณะการคบกันของเราคุยกันง่ายขึ้น
***************************************************************************
มีอยู่ครั้งนึง ตอนประมาณบ่ายๆ.....
ภีมมันใช้โทรศัพท์บ้านมันยิงมาที่บ้านเรา เราก็เลยโทรไปหามัน มันบอกว่าวันนี้เบื่อๆแล้วคนก็เข้าร้านไม่เยอะเท่าไหร่มันเลยโทรมาหาเรา
คุยๆกันไปได้สักพักนึงพอมีคนเข้าร้านมันก็จะบอกให้เราถือสายรอไว้ก่อน มันก็ไปขายของ พอมันขายของเสร็จเราก็คุยกันต่อ พอคุยกันไปได้สักพักนึงก็มีคนมาเติมน้ำมันที่ร้านมัน มันก็บอกให้เรารอแป๊ปนึงเหมือนเคย พอมันมาพูดสายมันก็บอกเราว่า...
“ แก... คนที่มาเติมน้ำมันที่ร้านเค้าเมื่อกี๊... มันมองเค้าใหญ่เลยอ่ะ... ”
“ ผู้ชายหรือผู้หญิงเหรอ???” เราถามไปแบบไม่ค่อยสบอารมณ์แล้ว
“ มากันสามคน... มีผู้หญิงสองคน... แล้วก็กะเทยคนนึง ” ภีมพูด
“ แกไปยิ้ม..หรือไปส่งตาหวานให้เค้ารึป่าว??? เค้าถึงมองแบบนั้นอ่ะ ” เราถาม
“ ก็ไม่เชิงนะ... แต่เค้าก็ยิ้มให้มันด้วยนะ... ปกติแล้วเค้าก็ยิ้มให้ทุกคนแหละที่เข้าร้านเค้าอ่ะ ” ภีมพูด
“ เออๆงั้นช่างมันเหอะ ” เราพูด
“ แกมันขี่รถผ่านหน้าร้านเค้าอีกแล้วอ่ะ...... ” ภีมพูดด้วยเสียงตื่นเต้นๆ
“ จริงดิ.. ” เราก็ตอบไปด้วยเสียงตกใจ
“ แกมันชะลอรถแล้วยิ้มให้เค้าด้วยอ่ะ..... แกมันโบกมือให้เค้าด้วย....” ภีมพูดแบบตื่นเต้นเหมือนเดิม
“ ไรเนี่ย.... แกรู้จักมันป่าว ” เราเริ่มยั๊วแล้ว....อารมณ์เริ่มไม่ค่อยดีแล้ว...
“ ไม่รู้จักอ่ะ... มันคงมาหาเพื่อนแถวนี้มั้ง.. ช่างมันเหอะ ” ภีมพูด
หลังจากนั้นเรากะภีมก็คุยกันอีกเรื่อยเปื่อย สักพักภีมมันก็พูดขึ้นมาอีกว่า
“ แก..... มันขี่ผ่านหน้าร้านเค้าอีกแล้วอ่ะ ” เรานี่เริ่มนั่งไม่ติดแล้ว
“ เฮ้ย... ไงเนี่ย???? แกถามมันดิ๊... ว่ามันเป็นไรมากป่าว??? ” เราพูด
“ แก... มันจอดรถแล้วอ่ะ.... มันเดินมาที่เค้าด้วย....” ภีมพูด
“ เออ... งั้นแค่นี้นะ... เดี๋ยวไปหา ” เราพูดแล้วก็วางสายโทรศัพท์ไปเลย...
เราก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็หยิบมือถือกระเป๋าตังค์ แล้วก็รีบขับรถไปบ้านภีมอย่างด่วน เราใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงก็ขับรถมาถึงที่บ้านภีม.... เราจอดรถที่หน้าบ้านมันแล้วก็เดินลงไปที่หน้าร้านมัน ภีมมันเห็นเราก็ก็ทำหน้างงๆแล้วก็ยิ้มออกมาแล้วก็พูดว่า................
“ เฮ้ย.... นี่แกมาจริงๆเหรอ ”
“ เออดิ.... ไหน สามคนนั้นไปไหนแล้วล่ะ ??? ” เราพูดแล้วก็มองหา แต่ก็ไม่มีเราเลยถามภีมว่า
“ หรือว่าต้องรอให้มันขี่รถผ่านหน้าบ้านแกอีก ”
“ ไหนสามคนไหน..... ไม่มี๊ ” ภีมพูดด้วยหน้างงๆ
“ ก็สามคนนั้นไง... ที่แกบอกว่ามันมางั้นงี๊กะแกอ่ะ ” เราพูด
“ ไม่เห็นมีใครเลย... ” ภีมมันพูดแล้วก็หัวเราะ...
“ อย่าบอกนะ... ว่าอำเค้าอ่ะ..” เราพูดด้วยหน้าเซ็งๆที่โดนมันหลอกจนได้ ภีมมันหัวเราะแล้วก็พูดว่า..
“ ก็เค้าอยากให้แกมาหาเค้าที่บ้านอ่ะ... ชวนตั้งหลายที่แล้วก็ไม่เห็นแกมาซะที ” ภีมพูด
“ เอ๊า......... ไรว๊า.... เค้าก็อุตส่าห์รีบมา.... ” เราบ่น
“ ทำไม... ถ้ามีสามคนนั้นจริง แกจะมาทำไรมัน ” ภีมถามด้วยหน้าเปื้อนยิ้ม
“ ป่าว... ก็แค่มาดูหน้าเฉยๆ ว่าหน้าตาเป็นไง ” เราพูดด้วยหน้าเจี๋ยมเจี้ยม
“ โถ่เอ่ย.... นึกว่าจะทำไร ” ภีมพูดพร้อมกับหัวเราะ
“ พอๆ... ไม่ต้องหัวเราะเลย แล้วนี่ที่บ้านแกไปไหนกันหมดอ่ะ ” เราพูด
“ พ่อไปตลาด แม่ส่งพิงค์ไปตัดผม ส่วนยายก็อยู่ในบ้าน ” ภีมพูด
“ เหรอ.... ” เราพูด
“ กินหนมไรป่าว...” ภีมถาม
“ อะไรก็ได้... เอามาเหอะกินได้หมด ” เราพูด
ภีมมันก็เดินไปหยิบขนมๆมาให้เรากิน แล้วมันก็หยิบน้ำแป๊ปซี่มาให้เราขวดนึง เรากะภีมก็นั่งคุยกันที่หน้าร้านมันไปเรื่อยๆ พอมีคนมาซื้อของเราก็ช่วยมันขายช่วยมันคิดเงิน...
“ นี่ๆ อยากให้เค้ามาหาที่บ้านเนี่ย... คิดถึงเค้าอ่ะดิ๊....” เราแกล้งแซวมัน
“ อะไร.... ใครเค้าจะไปคิดถึงแก....” ภีมพูดพร้อมกับยิ้มอายๆ
“ จร้า... ไม่คิดถึงก็ไม่คิดถึง ” เราพูดเย้ามัน
“ อย่าทำมาเป็นแซวเค้าเลย... แกก็คิดถึงเค้าเหมือนกันแหละ...” ภีมพูด
“ เอาจริงๆก็คิดถึงแหละ.... ได้แต่คุยโทรศัพท์กันไม่ได้เจอกันมาตั้งสองอาทิตย์แล้วหนิ ” เราพูด
ทันทีที่เราพูดจบแม่ภีมก็ขี่รถเข้ามาพอดี... เราก็ไหว้แม่ภีมแล้วก็ทักทายน้องพิงค์ (น้องสาวมัน) แม่ภีมก็เลยถามเราว่า
“ ไปไงมาไงเนี่ยลูก..... มาตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ ”
“ ก็มาได้พักนึงแล้วอ่ะแม่ พอดีปอมันแวะมาหาป้ามันเลยแวะมาหาภีมที่บ้านด้วย ” ภีมมันชิงตอบให้เรา คือบ้านป้าเราก็อยู่แถวๆบ้านภีมมันหนะ..... เราก็ไม่ค่อยแวะมาหาป้าเท่าไหร่หรอก... ส่วนใหญ่ก็แวะมาหาแต่ผู้ชาย (เลวจริงๆ เราเนี่ย...)
“ อ๋อ... แล้วป้าเราล่ะ เป็นไงบ้าง... สบายดีมั้ย ??” แม่ภีมพูด
“ ก็ดีค่ะ... ” เราตอบ
“ อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะลูก???” แม่ภีมพูด
“ ไม่ดีกว่าค่ะแม่... เดี๋ยวจะค่ำ หนูขับรถกลับคนเดียวด้วย เดี๋ยวกลับไปกินข้าวบ้านดีกว่า ” เราพูด
“ เสียดายจัง... เอาไว้ก็มากินข้าวฝีมือแม่บ้างนะลูก ” แม่ภีมพูดแล้วก็เดินไปในบ้าน
เราก็นั่งคุยกะภีมอีกพักนึงเราก็เลยเตรียมตัวจะกลับบ้านซะทีเดี๋ยวจะค่ำ
“ แกเค้ากลับก่อนนะ ” เราพูด
“ อ้าว... ตกลงจะไม่อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนเหอ ?? ” ภีมพูด
“ ไม่ดีกว่า... เอาไว้ก่อนแล้วกัน ” เราพูด
“ โอเคๆ ตามใจ ” ภีมพูด
“ ค่าขนมเท่าไหร่เนี่ย ??? ” เราพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาจะจ่ายเงิน
“ ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าเค้าเลี้ยงแล้วกัน ” ภีมพูด
“ ได้ไง... ของซื้อของขาย...” เราพูดพร้อมกับยื่นแบงค์ร้อยให้ภีม
“ ไม่เอา... บอกว่าเลี้ยงไง... แค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก... ให้เลี้ยงทั้งชีวิตยังได้เลย ” ภีมพูดยิ้มๆ
“ อย่ามาเน่าๆ เดี๋ยวแม่ก็มาได้ยินหรอก ” เราพูดเขินๆ
“ เขินอ่ะดิ๊ ” ภีมพูด
“ เอๆ... งั้นเค้าไปล่ะนะ ” เราพูด
“ ขับรถดีๆล่ะ... อย่าขับให้มันเร็วนัก ” ภีมพูดหน้าดุๆ
“ รู้แล้วน่า..... เดี๋ยวถึงบ้านจะโทรหา ” เราพูด
“ อืม.... ” ภีมตอบ
ก่อนที่เราจะเดินมาที่รถ เราก็มองซ้ายมองขวา ตอนนั้นก็เริ่มโพล้เพล้แล้ว... เราก็เลยไปหอมแก้มภีมทีนึง แล้วก็พูดว่า
“ ไปนะ.... ”
ภีมมันก็พยักหน้าให้เราด้วยท่าทางเขินๆ เราก็เดินไปที่รถแล้วก็ขับรถกลับบ้าน...........
##############################################################################
ช่วงนี้เรายุ่งๆอ่ะ.... เลยไม่ค่อยมีเวลามานั่งพิมเรื่องให้ได้ทุกวัน o2
แต่เราก็พยายามแบ่งเวลามาลงเรื่องให้อ่านกันนนะ... o7
อย่าเพิ่งน้อยใจไปกันก่อนล่ะ... :oni2:
นี่ๆ... เรามีสมาชิกใหม่ด้วย....... :m1:
เอ๊า.... ยินดีต้อนรับนะ.... คุณ cassper_W :m4:
ได้ข่าวว่าอ่านจนตาแฉะเลย.... ดูแลตัวเองด้วยน๊า.... เดี๋ยวตาจะเป็นอะไรไปก่อนที่จะได้อ่านเรื่องเราจนจบนะ :oni2:
อุ๊ย!!!!!.... บอกว่าเราน่ารักงั้นเหรอ.... :o8:
แหมๆๆ... งั้นก็รักเลยสิ..... :oni3:
มาทำเป็นหยอกแบบนี้.... เดี๋ยวก็รักซะเลย....... :laugh:
ส่วนเรื่องที่เราเขียนเนี่ย... ยังไม่ถึงตอนปัจจุบันเลย...... :m23:
-
^
^
^
^
จิ้มก้น :o8:
หวานดีจังตอนนี้
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
น่ารักกันจิงๆๆๆเยยยอ :o8:
ท่าทางคุงน้องปอเนี่ยจายุขึ้นน่ะ หลอกง่ายด้วย :laugh:
ไว้ว่างๆๆจาหลอกมาวิ่งเล่นในหัวใจพี่น่ะจ๊ะ หุหุ :oni1:
ปล. แต่พี่อยากให้น้องภีมเค้ากล้ากว่านี้น่ะ แต่ก็เข้าใจอ่ะจะ เรื่องอย่างงี้มันเซนซิทิฟอ่ะ :a4:
-
:o8: หว่านเสนห์เข้าไป น้องปอ เดี๋ยวก็เป็นเรื่อง อดเข้ามาเล่าจะหาว่าไม่บอก ระวังคนข้าง ๆ จะ...เอานะ :
:m16: ท่าอย่างนี้นะ เอาไหม :laugh: :laugh:
รีบมาต่อนะคนดี ไม่ว่าแล้ว :a3: :a11:
-
:m1: :m1:
หวานกันจัง
ปอมีหึงภีมด้วย อิอิ
-
หวานกันอีกแล้ว :o8: :m1:
แต่พี่ปอก็โดนยุขึ้นอีกนะ เรื่องมีคนตามจีบพี่ภีม :laugh:
มารอตอนต่อไปนะคร้าบ :oni1:
-
หวานกันจัง มดจะขึ้นไหมเนี่ย55555
-
อิจฉาง่ะ..น่ารักกันจริงคู่นี้
-
หวานกันใหญ่เลย
หวานไม่เกรงใจคนอ่านมั่งเลยอะ
ว่าคนอ่านเค้าอิจฉา
:m15:
-
หวานกันได้ทุกตอนสิหน่า อิอิ อ่านมาถึงตอนนี้แย้วแบบ สรุปว่าแม่ภีมรับปอได้แย้วเย๋อออ แอบงงเล็กน้อย เพราะตอนก่อนๆบอกว่าแม่ภีมให้เลิกคบกันนิ
:L2:
-
หวานกันเข้าไป เอาคนเราอิจฉากันไปหมดเลย
-
เจ็บแล้วไม่จำ จะช้ำจนวันตาย
:o12:
-
เอาเข้าไป ๆ ชื่นมื่นซะ
สุข ๆ เจ็บ ๆ รสชาติชีวิต
:oni1: :oni1: :oni1:
-
เยส เพิ่งเริ่มอ่าน
ตามอ่านมา 2 สองจบ หุหุหุ
ปอน่ารักน่ะ อิอิ เราจะไม่ข่าข้างไคนอกจาก ปอ :o8: :o8:
แต่ถ้าดูตามนิสัยของคนทั้งเรื่องแล้วเราชอบ เจมส์ ก่ะ ต๊ะ
ปล. เห็นคอมเม้นพี่ฟ้าแล้วคิดถึง
อ่านเรื่องพี่ฟ้าแล้วมาอ่านเรื่องปอเลยรู้สึกเข้าใจพี่ฟ้านิดๆ
เป็นห่วงเน้อ~ ทั้งปอ ทั้งพี่ฟ้า -///-
-
#### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๑๓ ####
ตอนแรกว่าจะไม่ต่อให้แล้ว............. :m23:
พอดีเราติดนิยายเรื่องนึงอยู่... กว่าจะอ่านจบก็ปาเข้าไปตั้งตีสี่แล้ว.... :m13:
แต่ว่าช่วงนี้เรามีเรื่องยุ่งๆนิดหน่อย... :เฮ้อ:
กลัวว่าจะไม่ได้เข้ามาต่อให้ เดี๋ยวจะรอกันนาน :m13:
เลยนั่งพิมให้อีกตอนนึงดีกว่า...................... :m13:
********************************************************************
ยังอยู่ในช่วงปิดเทอม.........................................
หลังจากที่เราโดนภีมล่อลวงให้ไปหามันที่บ้านวันนั้น เรากะมันก็ไม่ได้เจอกันเลย เพราะมันก็ต้องช่วยที่บ้านมันขายของทุกวัน ส่วนเราก็ไม่ค่อยสะดวกที่จะไปหามันที่บ้านบ่อยๆ เดี๋ยวจะดูเกินงามไปหน่อย แล่นไปหาผู้ชายเค้าถึงบ้าน...
ช่วงนั้นเรากะภีมก็เลยได้แต่คุยโทรศัพท์กัน ก็จะคุยช่วงที่มันขายของช่วงกลางวันที่คนไม่ค่อยเยอะและก็ช่วงกลางคืน.... แต่บางทีมันก็อยู่กะเที่ยวมันแถวๆบ้าน เรากะมันก็ไม่ได้คุยกัน ซึ่งเวลามันจะคุยกะเรามันก็จะยิงมาที่โทรศัพท์บ้านเรานั่นแหละ...... บางที่มันยิงมาตอนช่วงที่เราไม่ได้อยู่ในบ้านแล้วเราก็เลยไม่ได้โทรกลับก็โดนมันบ่นไปตามระเบียบ อย่างเช่นที่เราจะเล่าให้ฟังนี่แหละ
ประมาณสองทุ่มของวันหนึ่ง................................
เราได้ยินเสียงโทรศัพท์บ้านดังอยู่ตื๊ดนึงแล้วก็เงียบไป............................... แสดงว่าต้องเป็นมันแน่ๆ เราก็เลยโทรกลับไปหามัน....
“ ว่าไง..... นี่ปิดร้านยังเนี่ย ???” เราพูด
“ ปิดแล้ว..... นี่โทรกลับได้แล้วเหรอ ” ภีมมันพูดเสียงที่ฟังแล้วดูเหมือนมันจะเคืองๆไรเราอยู่
“ ทำไมอ่ะ... นี่แกยิงมาเค้าก็โทรกลับเลยนะ ” เราพูด
“ ตอนบ่ายเค้าก็ยิงไปตั้งหลายรอบ... ไม่เห็นโทรกลับเลย.... แอบหนีไปเที่ยวไหนมา ” ภีมพูดแบบจับผิด
“ จะไปไหนล่ะ.... วันนี้เค้าอยู่บ้านทั้งวันเลย ” เราตอบไปตามความจริง
“ จริงอ่ะ.... แล้วทำไมไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่เค้ายิงไป ” ภีมมันยังไม่เลิกซัก
“ แกยิงมาหลายรอบป่ะล่ะ.. บางทีเค้าอาจจะไม่ได้ยิน ” เราถาม
“ ตั้งสี่ห้ารอบ..... ” ภีมพูด
“ เหรอ.... ทำไมเค้าไม่ได้ยินว้ะ ??? ” เราพูดแบบบ่นๆ
“ ทำเป็นเนียนป่ะเนี่ย..... วันนี้ไปไหนมาบอกมาซะดีๆ ” ภีมพูด
“ บอกว่าป่าวไง..... ” เราพูด
“ จริงอ่ะ..... ไม่อยากจะเชื่อ.... ” ภีมพูดแบบหยั่งเชิง
“ ก็จริงอ่ะดิ.... นี่... ที่แกใช้วิธียิงเข้าเบอร์บ้านเวลาที่จะให้เค้าโทรกลับเนี่ย... กะว่าจะจับผิดเค้าด้วยใช่ป่ะว่าเค้าออกไปไหนรึป่าว ???? ” เราพูด
“ ก็ประมาณนั้น.... ” มันตอบด้วยเสียงราบเรียบ.... ร้ายจริงๆมัน
“ โห... ไรว้ะ.... ” เราบ่น
“ แหม่แกก็.... มันก็ต้องมีกันบ้างดิ.. ” ภีมพูด
“ เค้าว่า... สงสัยแกโทรมาตอนที่เค้าออกไปซื้อหนมกินแน่เลยอ่ะ... ” เราพูด
“ งั้นรอดตัวไป... ” ภีมพูด
“ ทีหลังถ้าเค้าออกไปนอกบ้าน... พอกลับมาเค้าจะมาเช็คเบอร์ที่เครื่องโทรศัพท์บ้านแล้วกัน ว่าแกโทรมาป่าว..” เราพูด
“ เออ.. ก็ดีเหมือนกัน..” ภีมพูด
“ แต่ถ้าแกยิงมาเบอร์บ้านแล้วเค้าไม่โทรกลับแกก็โทรเข้ามือถือเค้าแล้วกัน...” เราพูด
“ เดี๋ยวแม่ก็มาเช็คเบอร์อีก... ” ภีมพูด
“ งั้นแกก็ใช้เบอร์บ้านแหละ... ยิงมา ” เราพูด
“ แกก็อย่ารับแล้วกัน... เดี๋ยวเบอร์แกมันขึ้นที่บิลโทรศัพท์เดี๋ยวแม่เค้าจะมาถามอีก ” ภีมพูด
“ อืม... เออ.. แล้ววันนี้ที่โทรหาเค้าหลายรอบเนี่ย.. มีเรื่องไรป่าว ???” เราพูด
“ คือพวกนิดแล้วก็พวกเค้านัดเจอกันหนะ... ว่าจะไปดูหนังแล้วก็กินหมูกระทะกัน....” ภีมพูดแล้วหยุดเงียบไปเฉยๆ
“ แล้วไงอ่ะ ??? แกจะไปก็ไปดิ.. ไม่เห็นต้องบอกเค้าเลย... ” เราพูด
“ แกไปด้วยกันดิ... ” ภีมพูด
“ ภีม... แกก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร... เค้าไม่เอาด้วยแล้ว ” เราพูด
“ ไปเหอะนะ..... แกก็รู้ว่ามันมีตัวปัญหาไม่กี่คนเองในนั้นอ่ะ.... ไอ้พวกที่เหลือมันก็โอเคกะแกดี นี่มันยังให้เค้ามาชวนแกเลย...” ภีมพยายามพูดเกลี้ยกล่อมเรา
“ แกไปเหอะ... เค้าไปก็ทำตัวไม่ถูกอยู่ดี... เหมือนเป็นแขกไม่ได้รับเชิญไงไม่รู้..” เราพูดไปตามที่รู้สึก
“ ยังไงก็เพื่อนกัน.... เผื่ออะไรๆมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ” ภีมพูด
“ เค้าไม่เอาด้วยแล้ว...พวกที่มันดีกะเค้า... เค้าก็ยังนับว่ามันเป็นเพื่อน ส่วนไอ้พวกสามคนนั้น...เค้าปล่อยแล้วว่ะ... แกอย่าทำแบบนี้เลย เสียเวลาปล่าว...” เราพูด
“ งั้นก็เอาตามใจแกแล้วกัน...” ภีมพูดเสียงอ่อยๆ
“ เอาไว้นัดเจอเฉพาะพวกเรากันเองดีกว่า.... แล้วค่อยไปกัน แบบไม่มีไอ้สามคนนั้นอ่ะ ” เราพูด
“ อืม......” ภีมตอบ
“ แล้วนี่จะไปกี่โมงอ่ะ... ขับรถดีๆนะแกอ่ะ... พยายามอย่ากลับค่ำด้วย....” เราเริ่มพล่ามสั่งมันแล้ว....
“ รู้แล้วค๊าบ.... เออ.. แก.. พรุ่งนี้เค้าแวะไปหาที่บ้านนะ ” ภีมพูด.... เราฟังแล้วก็ดีใจที่จะได้เจอหน้ามัน
“ เออดี.... จะเข้ามากี่โมง ” เราถาม
“ คงประมาณ เก้าโมงสิบโมงอ่ะ... เพราะเค้านัดพวกมันบ่าย เค้าว่าจะเอาเสื้อไปฝากให้แกช่วยขนกลับด้วย... พวกชุดฝึกเค้าแหละ... ขนกลับมอไม่ไหวอ่ะ....” ภีมพูด
“ เออๆ... เอามาดิ แล้วแกฝึกช่วงไหนเนี่ย?? ” เราพูด เดี๋ยวจะงง คือภีมมันเรียนคณะเกี่ยวกับพวกการเดินเรือหนะ... มันก็เลยต้องมีการฝึกภาคบนเรือ และก็ต้องมีการฝึกร่างกายด้วย มันก็เลยมีชุดฝึก....
“ ก็ประมาณทิตหน้าอ่ะ..” ภีมพูด อาทิตย์หน้าที่มันว่าก็ยังไม่ใช่ช่วงเปิดเทอม แต่มันต้องไปฝึกภาคสนามก่อนเปิดเทอมเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ ซึ่งเป็นช่วงที่เราตั้งใจว่าจะกลับไปมอช่วงนั้นพอดี.... มันเลยฝากชุดเรากลับไปด้วย
“ เหรอ.... เค้าจะได้กลับช่วงก่อนวันที่แกฝึก จะได้เอาชุดให้แกทัน..” เราพูด
“ อืม..... งั้นแค่นี้ก่อนนะแก.... พรุ่งนี้เจอกัน... สวัสดีครับ....” ภีมพูดแล้วก็วางสายไป
*********************************************************************
วันรุ่งขึ้น....................................
ภีมก็มาหาเราที่บ้าน....
พอมันมาถึงเราก็จัดการล่อลวงมันเค้าไปในห้องเราอย่างรวดเร็ว .......................
เพื่อที่จะ............................................
จะ........................................
จะ.......................................
จะคุยกันเฉยๆ.... ไม่มีไรหรอก..................... คุยข้างนอกมันไม่ค่อยสะดวก
“ อ่ะนี่....เสื้อผ้าเค้า..” ภีมพูดแล้วยื่นกระเป๋าเสื้อผ้าให้เรา
“ เยอะเหมือนกันนะเนี่ย....” เราพูดแล้วรับกระเป๋ามาวางไว้บนเตียง.....
“ นี่รีบจูงมือเค้าเข้ามาห้องเนี่ย........... หมายความว่าไงเหรอ ” ภีมพูดด้วยหน้าตาเจ้าเล่ห์
“ ป่าว......... ก็ข้างนอกอยู่กันตั้งหลายคน....” เราพูด
“ จริงอ่ะ... แค่นั้นจริงๆเหรอ................” ภีมพูด พร้อมกับส่งสายตากรุ้มกริ่ม....
“ แฮ่ๆ ก็เค้าจะขอกอดหน่อยก็แค่นั้นเอง... ไม่ได้เจอหน้ากันเลยหนิ ” เราพูด พร้อมกับเดินเข้าไปหาภีม แล้วก็จัดการหอมแก้มมันซะหลายฟอด... หอมจนจะหายคิดถึงแหละ.... พอเราหอมจนพอใจแล้วเราก็บอกว่า
“ แกๆ.... เค้ายังไม่ได้จุ๊บแกเลยอ่ะ... ” จริงๆเราก็พูดไปงั้นแหละ....... ไม่ได้รอให้มันตอบหรอก เราก็จุ๊บมันแล้ว.
ย้ำนะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ว่าแค่จุ๊บ ...........................................
ไม่ได้จูบจ๊วบๆ .......................................
เรานี่ก็ไวไฟพอตัวเหมือนกันเนอะ................ ไม่ใช่ขี้ๆนะเนี่ย....... เราอ่ะ
พอเล่าไปแล้วเพิ่งรู้สึกตัว........................................
เขินนะเนี่ย..... เหมือนตัวเองเป็นฝ่ายรุกอย่างเดียว.......
พอเราจุ๊บเสร็จภีมมันก็พูดว่า
“ ได้คืบจะเอาศอกนะเราเนี่ย..... ” มันไม่พูดป่าว มันพูดไปบีบจมูกเราไปด้วย....
“ เออๆ... ถ้าไม่ชอบทีหลังจะไม่แล้ว.....” เราแกล้งพูดพร้อมกับแกล้งทำเป็นเนียนงอนมัน...
“ เค้าไม่ง้อหรอกนะ.... แกก็รู้ว่าเค้าง้อคนไม่เป็น ” ภีมพูด
“ จร้า....... หล่อเหลือเกินเน้อะ... ไม่เคยง้อใครเนี่ย ????” เราพูดกระทบกระเทียบมัน....................
“ หืม.... ปากดีนัก.... มานี่ม่ะ... ” ภีมมันพูดแล้วก็ดึงเราเข้าไปหามัน.......... เรากะมันก็เลยล้มทับกันไปบนเตียง ( ฉากนี่คุ้นๆ เหมือนเห็นในหนังไทยบ่อยๆ)
“ ภีม.... ไม่เอา.... ” เราพูดพร้อมกับเอามือดันตัวมันออก.....
“ อยู่เฉยๆดิ.......... อย่าดิ้น....” ภีมมันพูด ในขณะที่มือมันข้างนึงพยายามล็อคแขนเราไว้ทั้งสองข้าง...
เราก็เลย.............................................
ก็เลย.......................................
เลยง่วงแล้ว..................................................
มันจะเช้าแล้ว........................................................
ไม่ไหวแล้ว.....................................
ไปนอนก่อนนะ.........................................
ไว้มาต่อให้นะ........................................................
:m23: :m23: :m23: :m23:
##############################################################################
ได้อ่านที่เม้นๆกันมา.................
มันก็น่าน้อยใจอยู่บ้าง... :o12:
แหม... มาหาว่าเราหลอกง่ายบ้างล่ะ.... o12 ยุขึ้นบ้างล่ะ........ :o ไม่โดนหลอกให้มันรู้ไป.. :angry2:
ไม่มีใครเข้าข้างเราเลย...... จะมีก็แต่ คุณ wan นี่แหละ... ที่แสดงตัวว่ายังเข้าข้างเราอยู่
อ้อๆ... มีอีกคนนึงที่เข้าข้างเรา.. เป็นสมาชิกใหม่ด้วย.... คุณYakuza (555+ เราล่อลวงมาได้แล้วอีกคนนึง :m4:)
อ่ะมอบของเล็กๆน้อยๆให้สมาชิกใหม่กันหน่อย..... :L2:
สำหรับคนที่เข้าข้างเราก็อย่าหนีเราไปไหนนะ.... :oni3:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
มายั่วให้อยาก(อ่าน) แล้วจากไปอีกแล้ว
ทำกานได้ลงคออออออออ
:m15:
-
ขอโทษนะปอ ไม่เชียร์ภีม เพราะภีมเคยทำปอเจ็บ o12 o12
-
ขออ่านอย่างเดียวเลยฮิๆ :oni2:
-
มาต่อซะดีๆๆเลยนะ
ทำไมค้างแบบนี้
-
มาตอ่เลยด่วนๆๆๆๆๆ ไหนบอกไม่ชอบค้างงะ ทำให้ค้างตลอดเลย อะ ยังไงอะ เครียร์ด่วน
-
น่ารักกันทั้งคู่นิ เสียแต่ว่ามันเป็นรักที่ช่อนเร้นเปิดเผยก็ไม่ได้ อึดอัดแทนจังคับ :serius2:
-
เออออ จำไว้เลยน่ะ :angry2:
มาลงอย่างงี้แล้วก็จรลีจากไป ชิชิชิชิชิ :m16:
แต่รู้แหละ คงแบบ ล้มตัวลงไป แต่ม่ะมีไร แค่จุจู๊บกันน แล้วก็นอนกอดกันสักแป๊บอ่ะเดะ
รู้ทันหรอก ฮิฮิ :laugh:
-
น่ารักขนาดนี้จะให้หนีไปไหน
หุหุหุ
-
:serius2: ค้างงงงงงงง รีบมาต่อนะ
-
:m4:
อ่านเรื่องของคุนแล้วรู้สึกว่าทำไมความรักมันถึงทำร้ายคนเราได้มากขนาดนี้
คุนเก่งมากๆที่ผ่านเรื่องพวกนี้มาได้ ดูคุนเปนนางเอกมากๆๆในเรื่องนี้
ผิดกับเรื่องของตัวเอง เหมือนตัวอิจฉาอ่ะ ขอบ่นหน่อยนะ :pig4:
-
:m23:
มีเรื่องจะมาบอกแหละ.... จริงๆก็เหมือนจะมาแก้ตัวเลยเนอะ...... :m29:
ที่ค้างไว้แบบนั้นอ่ะ... เพราะตอนนั้นเราง่วงจริงๆ พิมต่อไม่ไหวแล้วเลยค้างไว้แค่นั้น o7
ส่วนที่ยังไม่ได้มาต่อให้หนะ... เรื่องมันมีอยู่ว่า... :เฮ้อ:
วันนี้เราตื่นประมาณบ่ายๆ เปิดคอมแล้วหละ..
ตั้งใจว่าจะพิมตอนที่ค้างให้.. แต่พอดีเพื่อนมันโทรมาชวนไป JJ ก็เลยไปกะมัน.... (ได้รองเท้ามาคู่นึงแหละ....) :laugh:
จากนั้นก็ไปกินข้าวแล้วก็ขับรถไปส่งเพื่อนที่บางปะอิน....
แล้วก็ไปเที่ยวกันต่อแถวเอกมัยอ่ะ... ชื่อร้าน Y50 เพิ่งขับรถกลับมาถึงห้องเองเนี่ย.... แอบมึนนิดหน่อย... :m30:
ไม่รู้ว่าได้มีใครไปที่เดียวกะเราบ้างป่าว... เผื่อเราอาจจะเดินสวนกันก็ได้นะ........ :m12:
นี่แหละที่อยากจะบอก.... พรุ่งนี้เราคงจะได้มาต่อให้นะ.. :m23:
หวังไว้แบบนั้น.... :o8:
เมื่อกี๊แอบเห็นว่ามีสมาชิกใหม่ด้วย..... :m1:
แฮ่ๆ :m12: มีคนหลงเข้ามาอีกแล้ว..... :m20: :m20:
ยังไงก็ยินดีต้อนรับแล้วกันนะ.... :m4: คุณ corncheeze
อ่ะนี่... มีดอกไม้ให้ด้วย... :L1:
อ่านแล้วบอกว่าเราเป็นนางเอกเหรอ... จริงๆก็ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง :m23:
เพียงแต่เรารักภีมมันมากอ่ะนะ.. ความรักมันใช้เหตุผลมากกว่าความรู้สึก บางที่คนเราถึงกลายเป็นคนโง่เมื่อมีความรัก.... :เฮ้อ:
แล้วอีกอย่างช่วงนั้นเรายังเป็นตุ๊ดเด็กอ่ะนะ... :m13: อะไรๆก็ยังสวยงาม..... :m1:
รักใครก็ต้องรักจริง.. รักเดียวใจเดียว.... รักใครก็ให้ไปเต็มที่.... :m13:
ทำใจหน่อยละกันนะ... เรากลับไปนึกๆดูแล้วยังรำคาญตัวเองเลย... ที่ทำแบบนั้นลงไป.... :m16:
พล่ามเยอะแล้วเรา... นอนดีกว่า.... o2
ไปแล้ว... แล้วเจอกันนะ...
:a11: :a11:
-
นึกว่าจะมาต่ออะคับ :m29:
ปล.ร้านY50 เหมือนเห็นในหนังปิดเทอมใหญ่ฯ เลยอะ o2
-
เจ็บแล้วต้องจำ
ไม่ช้าหรือเร็ว ประวัติศาสตร์มันก็ต้องซ้ำรอยในตัวมันเองอีก
ผมมั่นใจว่ามันต้องเป็นเช่นนั้น o7
-
โอ้ยยย เอาอีกแล้วว มุขไปนอน :angry2:
อย่านอนเพลินน่ะ เค้ารอตะเองอยู่เลยยยยยย
คดีนี้จะไม่คลี่คลายถ้าน้องงไม่มาเฉลยน่ะ อิอิ :laugh:
-
ไม่บอกกันมั้งเลยยยยย
ว่าไปสวนไม่งั้นคงได้เจอกัน
-
#### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๑๔ ####
มาต่อให้แล้ว......
ไม่มีคำแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น..........
ฉันยอมรับผิด.............................
ที่มาต่อช้า....
ให้เธอต้องรอฉันนาน....... :m15:
*********************************************************************
มารื้อฟื้นความหลังกันหน่อย....
.......................................
พอเราจุ๊บเสร็จภีมมันก็พูดว่า
“ ได้คืบจะเอาศอกนะเราเนี่ย..... ” มันไม่พูดป่าว มันพูดไปบีบจมูกเราไปด้วย....
“ เออๆ... ถ้าไม่ชอบทีหลังจะไม่แล้ว.....” เราแกล้งพูดพร้อมกับแกล้งทำเป็นเนียนงอนมัน...
“ เค้าไม่ง้อหรอกนะ.... แกก็รู้ว่าเค้าง้อคนไม่เป็น ” ภีมพูด
“ จร้า....... หล่อเหลือเกินเน้อะ... ไม่เคยง้อใครเนี่ย ????” เราพูดกระทบกระเทียบมัน....................
“ หืม.... ปากดีนัก.... มานี่ม่ะ... ” ภีมมันพูดแล้วก็ดึงเราเข้าไปหามัน.......... เรากะมันก็เลยล้มทับกันไปบนเตียง ( ฉากนี่คุ้นๆ เหมือนเห็นในหนังไทยบ่อยๆ)
“ ภีม.... ไม่เอา.... ” เราพูดพร้อมกับเอามือดันตัวมันออก.....
“ อยู่เฉยๆดิ.......... อย่าดิ้น....” ภีมมันพูด ในขณะที่มือมันข้างนึงพยายามล็อคแขนเราไว้ทั้งสองข้าง
*****************************************************************************
“ ไม่เอา...... ” เราพูดแล้วพยายามผลักมันออกจากตัว
“ ลามกนะแกเนี่ย..... เค้ายังไม่ได้บอกแกเลยว่าจะเอา...” ภีมมันพูดยิ้มๆแล้วก็เอาหัวมันหัวหัวเรา
“ แกแหละ... ลามก.. ลุกขึ้นเลย.. หนัก ” เราพูดเขินๆ
“ ไม่ลุก.... ” มันพูดเสียงแข็งแล้วทำหน้าล้อเลียนเรา
“ โอเค.... งั้นแกโดนเค้าข่มขืนแน่....” เราทำเสียงแข็ง ทำแรงแข่งกะมันบ้าง เผื่อมันจะเลิกแกล้งเรา
“ จะทำไร..... ทำดิ... ” มันพูดท้าทายเราแล้วทำลอยหน้าลอยตา......
“ แกท้าเค้าเองนะ............. ” เราทำเป็นใจแข็งพูด
“ อืม..... เอาดิ ” มันลอยหน้าลอยตาพูดอ่ะ... มันคงคิดแหละว่าเราคงไม่กล้า.......
แต่อยากมาท้ากันล่ะก็..... เราก็เลยจัดไปอย่าให้เสีย...... มันอยากมาทำเป็นลอยหน้าลอยตาเราก็เลยยื่นแขนทั้งสองข้างไปกอดคอมันโน้มคอมันลงมาอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนั้นหน้าของเราสองคนก็อยู่ห่างจากกันไม่มาก แล้วเราก็จูบปากมันเลย.... ตอนนั้นเราเห็นมันทำหน้าเหวอๆแล้วก็สะดุ้งนิดหน่อย.... แต่แล้วจากตอนแรกที่เราเป็นฝ่ายรุกล้ำมันก่อนกลับกลายเป็นมันซะได้ที่กำลังลุกล้ำเรา....
จากตอนแรกที่คิดไว้ว่าแค่จะจูบมันแต่ที่ไหนได้มันลุกลามไปไกลกว่าที่คิด ในตอนนั้นเราทั้งคู่ปล่อยให้อะไรๆมันเลยเถิดไป เสื้อของเราทั้งคู่ถูกถอดออกไปแล้วเหลือเพียงแค่กางเกง... จากตอนแรกที่เพียงแค่แลกลิ้นกันเฉยๆ ภีมมันก็ค่อยจูบล่วงล้ำลงมาเรื่อยๆ ตั้งแต่ใบหูลามลงมาถูกซอกคอและลงมาเรื่อยๆจนถึงตรงบริเวณหน้าอก....... แต่ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปไกล ก็มีเสียงเรียกชื่อเราดังขึ้นมาซะก่อน......
“ ปอ........ พาเพื่อนออกมากินสละเร็ว... พ่อตัดมาจากในสวน กำลังหวานๆเลย..... ” พอเสียงพ่อเราดังขึ้น ทั้งเราและภีมก็เลยหยุดทุกอย่างลง เหมือนว่าตัวเองกลับมาสู่อารมณ์ปกติกันอีกครั้ง.... เรามองหน้ากันซึ่งต่างก็รู้ว่าทั้งเราและมันกำลังเขินกันอยู่...... เราก็เลยพูดแก้เขินว่า
“ ออกไปกินสละกันดีกว่า...... ”
“ อืม.... ” ภีมมันตอบเขินๆ แบบไม่มองหน้าเรา... ตอนนั้นเราเห็นว่าหูมันแดงมากๆ มันคงจะเขินจัดอ่ะ
เราก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วควานหาเสื้อที่เหวียงไปไหนก็ไม่รู้ พอหาเจอเราก็เลยใส่เสื้อพร้อมกับหยิบเสื้อภีมที่มันตกอยู่ใกล้ๆเรายื่นให้มัน มันก็รับเสื้อไปใส่.... แล้วก็ไม่พูดอะไร...... เราก็เลยชิงแซวมันขึ้นมาก่อน
“ เงียบเชีย..... ทำไม... อายจนไม่กล้าพูดไรเลยเหรอ???? ” เราพูดโดยพยายามทำเสียงล้อเลียนมันให้มากที่สุด เพื่อกลบเกลื่อนความอายของตัวเอง
“ ป่าวซะหน่อย ” มันปฏิเสธทั้งๆที่หน้ามันยังแดงอยู่
“ เชื่อเลยเนี่ย.... แกหน้าแดงขนาดนี้เนี่ยนะ ” เราพูด
“ แกเนี่ย.... ไม่อายเลยมั้ง.... ทำเป็นเนียน ” ได้ทีมันบ้างแล้ว....
“ อะไรๆ.... ก็บอกแล้วว่าอย่ามาท้า... เป็นไงล่ะ.... ” เราพูด
“ เออๆ.... ขอให้ยุขึ้นแบบนี้ทุกทีเห้อ.. ” มันลุกขึ้นยืนมาพูดยิ้มๆใกล้หน้าเรา แล้วมันก็เปิดประตูเดินออกไปจากห้องเรา.....
เรากะภีมก็ออกมานั่งกินสละกันที่หน้าบ้านเรา...
“ ปอ.... แกะให้หน่อยดิ..... เค้าแกะไม่เป็นอ่ะ ” ภีมพูดเสียงอ้อน
“ แกะไม่เป็นหรอกเหรอ.. ไรว้า.. เค้าอุตส่าจะทำเป็นเนียนให้แกแกะให้กินซะหน่อย...” เราพร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ
“ อดแล้วแหละ... เพราะเค้าแกะไม่เป็น แล้วแกนั่นแหละที่ต้องแกะให้เค้ากิน ... ” ภีมมันพูดพร้อมกับหัวเราะ
“ โอเคๆ.... ก็ได้” เรากะภีมก็นั่งคุยกันไปนั่งกินสละกันไปจนถึงประมาณตอนเที่ยง พ่อเราก็เดินมาที่หน้าบ้านแล้วพูดว่า...
“ ปอ... เที่ยงแล้วพาเพื่อนไปกินข้าวป่ะ... ” เราก็หันไปสบตาภีมแล้วก็พูดว่า
“ เดี๋ยวมันจะกลับแล้วพ่อ... พอดีมันมีนัดกะเพื่อนมัน ” เราพูด
“ ใช่ครับ... อีกเดี๋ยวผมก็กลับแล้วครับ เดี๋ยวไปกินกะเพื่อนทีเดียวเลย ” ภีมพูด
“ งั้นเหรอ... งั้นก็ตามสบายนะ เดี๋ยวพ่อเดินเข้าไปดูสวนหน่อย”พ่อพูดแล้วก็เดินไป
“ จะไปเลยใช่ม่ะ... นี่ก็เที่ยงกว่าแล้ว ” เราพูด
“ อืม... เดี๋ยวพวกนั้นมันจะรอกัน ” ภีมพูด
“ งั้นเดี๋ยวเราค่อยโทรคุยกันนะ ” เราพูด
“ ตกลงแกจะไม่ไปใช่ม่ะ???” ภีมถามเรา
“ ก็อย่างที่เค้าบอกแกแหละ... แกไปเหอะ ” เราพูด
“ จะไม่ลองคิดดูอีกทีเหรอ ” ภีมถามเรา
“ คงไม่อ่ะ... แกก็รู้ว่าเค้าคิดยังไง แกไปเหอะ ” เราพูด
“ โอเค... ตามใจแกแล้วกัน ” ภีมพูด
“ ส่วนเรื่องเสื้อผ้าเดี๋ยวเค้าเอาไปให้นะ.... จะให้เค้ารีดไปให้เลยป่ะ ” เราพูด
“ เค้ารีดเองดีกว่า..... นี่ๆเค้ารีดผ้าเป็นล่ะนะ ” ภีมมันพูดแบบเบ่งๆหน่อย......
“ รีดเรียบป่ะเหอะ... เดี๋ยวเค้ารีดให้แล้วกัน แกจะได้ไม่เสียเวลา ” เราพูด
“ เอาตามนั้นก็ได้.... ตามใจแกแล้วกัน ” ภีมพูด
“ งั้นรีบไปเหอะ.... ” เราพูด
“ อืม... ไปแล้ว ” ภีมมันพูดแล้วก็ขับรถออกไป.... เราก็ยืนมองมันจนมันออกไป...
*******************************************************************
หลังจากวันนั้นมาเรากะภีมก็ไม่ได้เจอกันเลย ก็มีแต่คุยโทรศัพท์กันทุกวันแบบเดิม.จนถึงช่วงที่ภีมมันต้องกลับมอเพื่อเรียนซัมเมอร์และฝึกปฏิบัติภาคสนาม.....
แต่บังเอิญว่าเราดันมีปัญหาเรื่องที่จะกลับมอพอดี เรื่องมันมีอยู่ว่า................
“ พรุ่งนี้อ่ะพ่อ....” เราพูดทั้งที่ตายังจ้องโทรทัศน์อยู่
“ อ้าว... ปอจะกลับพรุ่งนี้ได้ไง ก็วันพุธพ่อต้องไปประชุมที่กทม.สองวัน....” (วันที่คุยกันเป็นวันจันทร์)
“ เหรอ... ” เราหันมามองหน้าพ่อ
“ ทำไมรีบกลับจังล่ะ... เลื่อนไปก่อนไม่ได้เหรอ จะได้อยู่บ้านเป็นเพื่อนน้องมันก่อน” คือน้องเรามันยังเด็กอ่ะ พ่อเราเลยอยากให้เราอยู่กะน้องก่อน เพราะพี่ชายเรามันไม่อยู่อ่ะช่วงนั้น เหมือนว่ามันจะไปเที่ยวกะแฟนมันที่ไหนสักอย่าง
“ อ้าว.... คือพอดีเพื่อนปอมันฝากของไว้ที่ปออ่ะพ่อ... แล้วมันต้องใช้วันอังคารนี้ ปอก็เลยว่าจะกลับวันพรุ่งนี้เลยอ่ะพ่อ ” เราพูด
“ เพื่อนที่ว่านี่ใช่คนที่มาวันนั้นรึป่าว..... ชื่ออะไรนะ...” พ่อพูด
“ ช่าย... คนนั้นแหละ มันชื่อภีมพ่อ...” เราพูด
“ อ๋อ... คนนี้นี่เอง... ใช่คนที่คบๆกันเมื่อตอนมอปลายใช่ป่าว ” พ่อพูด.... นี่พ่อยังจำได้อีกเหรอ....
“ เออ.... มันนั่นแหละ.... ” เราตอบพ่อเขินๆ
“ คบกันดีๆล่ะ... อย่าพากันเสียคน ” พ่อพูด
“ อืม.... ” เราพยักหน้ารับ
“ แล้วตกลงว่าจะเอาไง... เรื่องที่จะกลับหนะ ” พ่อพูด
“ งั้นเดี๋ยวปอคุยกะมันก่อนแล้วกัน ” เราพูด
จากนั้นเราก็เลยโทรไปหาภีมเพื่อที่จะคุยเรื่องเอาเสื้อไปให้
ตอนแรกเราก็เรียบเคียงถามมันประมาณว่ามันต้องใช้วันไหน.... แล้วมันมีเสื้อผ้าสำรองไว้รึป่าว... ซึ่งสรุปแล้วว่าไม่มี
เราก็เลยเล่าให้มันฟังว่าเรายังกลับไม่ได้เพราะเรื่องที่พ่อต้องไปประชุมที่กทม. มันก็กังวลว่าจะเอาชุดที่ไหนฝึก เราก็เลยบอกมันว่า.. เดี๋ยวเราจะนั่งรถเอาชุดไปให้มันที่มอแล้วก็นั่งรถกลับ
ตอนแรกมันก็ไม่ยอม... เพราะมันบอกว่าเราจะเหนื่อยปล่าวๆ เพราะต้องนั่งรถไปกลับตั้งหกชั่วโมง เรากะมันเถียงกันอยู่พักนึงเลย... กว่ามันจะยอมฟังเรา....
วันรุ่งขึ้น......
เราก็ขึ้นรถไปพร้อมพ่อ เพราะพ่อเราจะออกจากบ้านไปทำงานตั้งแต่ประมาณเจ็ดโมง พ่อก็แวะไปส่งเราที่คิวรถตู้ เราใช้เวลาประมาณสามชั่วโมงเราก็มาถึงที่มอ....
เริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดแล้วที่ทำตัวเป็นนางเอกนั่งรถเอาของมาให้มันแล้วก็จะนั่งรถกลับ เพราะว่าตอนนั้นเราเมื่อยมากๆ
เราก็เดินเข้าไปที่หอในแล้วก็เอากระเป๋าที่ใส่ของภีมวางไว้บนเตียง แล้วเราก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ไปอาบน้ำเพราะเหนียวตัวมากๆ พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเราก็เอาเสื้อผ้าของภีมมารีด
พอเรารีดผ้าให้ภีมเสร็จเราก็โทรหามันเพื่อที่จะให้มันมาเอาเสื้อผ้า.... แต่เราโทรหามันอยู่นานมากๆมันก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย....
ตอนนั้นก็ประมาณบ่ายโมงกว่าแล้ว มันก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ เราโทรหามันอยู่ประมาณสองชั่วโมงมันก็ยังไม่รับโทรศัพท์
จนเวลาล่วงเลยไปจนถึงประมาณบ่ายสามโมงก็ยังไม่มีวี่แววว่ามันจะโทรกลับหรือว่ารับโทรศัพท์มันเลย.... ตอนนั้นเราเริ่มโมโหมันขึ้นมาแล้ว.... ทั้งๆที่มันก็รู้ว่ามันนี้เราจะต้องเอาของมาให้มันแต่มันก็ดันหาบหัวไปเลย เราโทรไปเป็นร้อยๆสายแล้วแต่มันก็ไม่รับและไม่โทรกลับเลย
เราก็เลยตัดสินใจเดินไปดูมันที่ห้องมันซึ่งอยู่คนละหอกะเรา พอเราเดินขึ้นไปแคะที่หน้าห้องมันก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้เราเลย เรายืนแคะหน้าห้องอยู่พักนึงก็ยังไม่มีใครมาเปิด.....
ตอนนั้นเราก็เลยเดินกลับไปที่ห้องตัวเองแล้วก็หยิบเสื้อผ้าภีมที่เราจัดการรีดและใส่ไม้แขวนไว้แล้ว.... เดินไปที่ห้องมันแล้วก็แขวนเสื้อผ้ามันทั้งหมดไว้ที่หน้าห้องมัน แล้วก็เขียนจดหมายน้อยไว้ด้วย มีข้อความประมาณว่า
.....................................
เค้าเอาของมาให้แล้วนะ.... โทรไปหาตั้งหลายครั้ง... ทำไมไม่ยอมรับโทรศัพท์....
เค้าไม่รอแล้วนะ... ไม่อยากถึงบ้านดึก..........................
ก่อนจะออกมาเราก็ลองโทรหามันอีกสองสามครั้ง.........
แต่มันก็ยังไม่รับโทรศัพท์เราอยู่ดี.....
ตอนแรกเราว่าจะไม่รู้สึกแย่หรือน้อยใจมันแล้วนะ....
แต่ว่าตอนนั้นเราก็อดไม่ได้ที่จะโกรธมัน....
แต่ยังไงก็คงต้องรอให้มันโทรกลับมาหาเราก่อน.... แล้วค่อยคุยกันให้รู้เรื่อง.....
หลังจากนั้นเราก็ไปขึ้นรถกลับบ้าน......................
####################################################################
ไม่โกรธกันนะ......... :m13:
ยอมรับผิดทุกประการ.... :o12:
-
อ่าว...ภีมหายไปไหนอีกล่ะเนี่ย ปออุตส่าห์เอาเสื้อผ้ามารีดให้ :serius2:
-
มาแปะโป้งเรื่องนี้ไว้ก่อน งานเยอะมาก เดี๋ยวสิ้นเดือนมาอ่านน้า o7 ขอโทษคนแต่งด้วยค้า :o12: :o12: :o12:
-
:sad2: เริ่มมีเค้าลางแล้ว มาช่วยกันลุ้นดีกว่า ว่าภีมมันจะมาไม้ไหนอีก o12
-
อยากรู้เหมือนรีบนเลยอ่ะ :a5:
ภีมมันจะมไม้ไหนอีกล่ะเนี่ย
-
โอ๊ยจะมีไรอีกเป่านี่
-
ทำไมไม่รับโทรศัพท์เนี่ย
ชักยังไงๆ อีกแล้ว
:เฮ้อ:
-
เอะ ไอ้ภีมนี่ไงเนี่ยยยย o12 หวังว่าคงไม่เกิดปัญหาใหญ่ เพราะไม่อยากให้ปอเสียใจอ่ะ
ทนม่ะได้ดดดดด :serius2:
น้องปอทำให้อยากรู้น่ะเนี่ยยย ว่าตอนนี้ยังคบกะภีมอย่ป่าวววว :a6:
ยังไงก็เป็งกาล้งใจให้น่ะจ๊ะ o13
-
หายตัวไปอีกแล้วนะภีม
-
กว่าจะอ่านทัน ตกลงตอนนี้คุณน้องปอก้อยังจิ้นอยู่เหรอคะ หรือว่ามันเป็นอดีตไปละ o2
-
#### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๑๕ ####
เดี๋ยวจะรอกันนาน......
เพิ่งอ่านเรื่องอดีตเด็กพาณิชย์กลับมาเล่าให้ฟัง........ จบ
ชอบอ่ะ..... ชอบมากๆ........
หวังว่าพี่เอ้กะพี่วุธคงได้มีโอกาสมาอ่านเรื่องเราบ้างนะ....
*********************************************************************
วันนั้นเรากลับถึงบ้านประมาณสองทุ่ม...
พอกลับถึงบ้านก็ตรงเข้าครัวไปกินข้าวเลย.... เพราะยังไม่ได้กินไรเลยทั้งวัน เมื่อตอนเช้าก็รีบออกไป พอไปถึงที่มอก็ตาลีตาลานรีดผ้าให้ภีมมัน รอมันจนไม่มีอารมณ์กินข้าวเลยจนนั่งรถกลับบ้าน.....
ยิ่งหิวมากๆก็ยิ่งโมโหมันมากเท่านั้น...
พอกินข้าวเสร็จเราก็ไปอาบน้ำ.... แล้วนั่งดูโทรทัศน์ต่อ..... ตั้งใจว่ายังไงก็จะไม่โทรหามันจนกว่ามันจะโทรมา แต่ก็ไม่ได้หวังให้มันง้อหรอกนะ เพราะที่ผ่านมามันก็ไม่เคยง้อใครอยู่แล้ว เพราะมันง้อใครไม่เป็น....
เราก็นั่งดูโทรทัศน์ไปเรื่อย.... ดูเพลินซะจนลืมมันไปเลย... มานึกถึงมันอีกทีก็ตอนที่เราได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่บ้านเราดังอยู่ประมาณสองตื๊ดแล้วก็เงียบไป เป็นภีมแหงงๆ
ตอนนั้นทำเป็นเล่นตัวก่อน.... เลยยังไม่โทรไปหามัน
จากนั้นประมาณสิบนาทีมันก็ยิงมาที่โทรศัพท์บ้านเราอีก.... เราก็ไม่โทรกลับ.....
หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมงมันก็เลยโทรเข้ามือถือเรา... เหมือนเดิม เราไม่รับโทรทัศน์มัน
อยากจะให้มันรู้นักว่าเวลาที่โทรหาใครแล้วเค้าไม่รับเนี่ย.... มันเป็นยังไง.....
ภีมมันก็โทรมาหาเราอีกประมาณเจ็ดแปดสาย ซึ่งแต่ละครั้งเว้นช่วงห่างประมาณสิบนาที
ในที่สุดเราก็เลยโทรกลับไปหามัน.......
“ ทำไมไม่โทรกลับ แล้วก็ไม่รับโทรศัพท์เค้า .....” ภีมมันพูดเสียงแข็ง เป็นไงล่ะโมโหสิเมิง.... เข้าใจกรูรึยัง???
“ ก็รับแล้วนี่ไง... ” เราตั้งใจพูดด้วยเสียงกวนประสาท
“ เป็นอะไร ??? ” ภีมถามเราด้วยเสียงอ่อยๆ
“ แกก็น่าจะรู้..... ” เราพูดกระแทกเสียง
“ แกก็ถามมาดิ ” ภีมพูดแบบไม่เต็มเสียงนัก
“ วันนี้ไปไหนมา... แกก็รู้ว่าเค้าจะต้องเอาเสื้อมาให้แต่แกก็ไม่อยู่.... เค้าโทรไปหาแกตั้งกี่ครั้งแกก็ไม่รับ...” เราระเบิดอารมณ์ออกไปเต็มที่
“ อย่าเพิ่งโมโหดิ.... ฟังก่อน ” ภีมพูดเสียงอ่อยๆ
“ จะไม่ให้เค้าโมโหได้ไง??? เป็นแกจะไม่โมโหงั้นเหรอ...” เรายังคงขึ้นเสียงอยู่
“ เค้ารู้ว่าแกโมโห.... แต่ฟังเค้าก่อนดิ... ” ภีมพูดเสียงอ่อยๆเหมือนเดิม
“ พูดมา...” เราพูดเสียงเรียบ
“ พอดีเมื่อคืนไอ้ต้องกะไอ้เปามันทะเลาะกันหนะ... ต่อยกัน แล้วพวกพี่ปีสองเค้ารู้... เค้าก็เลยเรียกซ่อมทั้งชั้นปีเลย.... ” ภีมเล่าไปแล้วมันก็จาม เราก็เลยเริ่มรู้สึกแปลกๆแล้ว... สงสัยว่ามันจะไม่สบาย เพราะตั้งแต่มันเริ่มเล่าให้เราฟังเราก็ตั้งใจฟังมัน ถึงเพิ่งเริ่มสังเกตว่าเสียงมันแปลกๆเหมือนเสียงจะขึ้นจมูก พอมันจามเท่านั้นแหละเราก็ได้ยินเสียงมันซื้ดน้ำมูก ถึงแน่ใจว่ามันไม่สบายแน่ๆ สงสารมันอ่ะ.... ตอนนั้นความรู้สึกโกรธที่มีอยู่ตอนแรกหายไปหมดเลย....
“ ไม่สบายเหรอ...” เราถามพร้อมๆกับความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้น เรามัวแต่โวยวายมันจนไม่ได้สนใจเลยว่ามันไม่สบาย ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองงี้เง้ามากๆ
“ อืม.... ก็ที่ซ่อมวันนี้แหละ โดนเรียกซ่อมที่หาดอ่ะ พี่เค้าให้ฝึกกลางแดดเลยแล้วก็ให้วิ่งลงทะเลหนะ มันเดี๋ยวตากแดดเดี๋ยวลงน้ำ มันก็เลยป่วยอ่ะ... ” ภีมมันพูดไปไอไปด้วย รู้สึกสงสารมันจัง จริงๆแล้วมันก็ไม่ใช่คนอ่อนแอที่จะป่วยง่ายๆอยู่แล้ว ยิ่งมาเรียนแบบนี้มันก็ต้องฝึกเป็นประจำอยู่แล้ว แต่คงเพราะช่วงที่ปิดเทอมกลับบ้านมันไม่ค่อยได้ฝึก ร่างกายมันก็เลยปรับตัวไม่ทัน
“ กินแล้ว... เมื่อตอนเย็นไอ้แฮ็คซื้อโจ๊กมาให้กิน” ภีมพูด
“ แล้วมีไข้รึป่าว?? ต้องไปหาหมอมั้ย?? ” เราถามมันด้วยความเป็นห่วง
“ คงไม่ต้องหรอก... ไม่ได้เป็นไรมาก... กินยาแล้วนอนเดี๋ยวก็หาย.. ” ภีมพูด
“ แล้วนี่มีใครอยู่ด้วยมั้ยอ่ะ??? ” เราถามถึงพวกเพื่อนๆมัน
“ มันออกไปดูหนังกันอ่ะ... ดึกๆคงกลับ ” ภีมพูด
“ แล้วจะอยู่คนเดียวได้เหรอ... เผื่อแกเป็นอะไร?? ” เราพูด
“ ไม่เป็นไรหรอก.. เดี๋ยวมันก็กลับกันแล้ว ถ้ามีไรเค้าโทรมาพวกมันก็ได้” ภีมพูดเพื่อคลายความเป็นห่วงของเรา
“ ขอโทษนะ.. ” เราพูดเสียงอ่อย
“ ขอโทษเรื่องไร?? ” ภีมถามด้วยเสียงที่ออกจะขำเล็กๆ
“ ก็เรื่องที่เค้างี้เง้าไง.... ” เราพูดแบบสำนึกผิด
“ ไม่เป็นไรหรอก... คิดมากอีกแล้วนะ...” ภีมพูดด้วยเสียงอารมณ์ดี
“ เค้ากลัวแกเบื่อเค้าอ่ะ... เป็นตุ๊ดแล้วยังงี้เง้าอีก ” เราพูดแล้วหัวเราะ
“ ไม่เบื่อหรอก... เค้าเคยบอกว่าเบื่อแกเหรอ...” ภีมมันหัวเราะตามเราแล้วก็พูด
“ เบื่อก็บอกแล้วกัน ” เราพูด
“ เออน่า....... ส่วนเรื่องเสื้อผ้าอ่ะที่เอามาให้อ่ะ ขอบคุณนะ.... ลำบากแกเลยอ่ะ ” ภีมพูด
“ ไม่เป็นไรหรอก... แต่ก็แอบเมื่อนิดหน่อย ” เราพูด
“ จะมีใครดีกะเค้าเท่าแกมั้ยเนี่ย....” ภีมพูด
“ คงไม่มีแล้วแหละ.... เค้าดีกะแกขนาดนี้... แกก็รักเค้ามากๆดิ ” เราพูดด้วยความอารมณ์ดี
“ รู้แล้วน่า....... ” ภีมมันพูดเขินๆ
“ กินยาแล้วก็รีบนอนซะนะ..... อย่านอนดึกนักล่ะ เดี๋ยวจะเป็นหนัก ” เราพูดด้วยความเป็นห่วง
“ จริงๆจะนอนตั้งนานแล้ว... มัวร์แต่รอคนบางคนอยู่แหละ... ไม่รับโทรศัพท์ซะที ” ภีมพูดเสียงกวนๆ
“ ก็ใครจะไปรู้หละ..... ขอโทษแล้วกันนะ...” เราพูดเสียงแบบสำนึกผิด
“ พอแล้ว... ขอโทษอยู่ได้... เค้าไปนอนล่ะนะ... ” ภีมพูด
“ อืม... ดูแลตัวเองดีๆนะ... เดี๋ยวเค้าโทรไปหาใหม่..” เราพูด
“ ค๊าบ.... ” ภีมพูดแล้วก็วางสายไป
##################################################################
ลงให้แค่นี้ก่อนนะ.......... เพราะถ้าเราอีกอันนึงต่อเลยเดี๋ยวจะงงกัน... :o8:
เดี๋ยวดึกๆเราอาจจะต่อให้อีกตอนนึงนะ.... ตอนนี้มันสั้นไปนิดนึง :m23:
มาตอบเม้นดีก่ะ.....
คุณ gift_deb เข้ามาเป็นสมาชิกเรื่องเราอีกคนนึงแล้ว..... ส่วนคำถามที่พี่ถาม ตอบตามความจริงล่ะก็... ตอนนี้ปอยังจิ้นอยู่... ยังไม่เสียสาวซะที... เอาไว้รอคนที่เค้ารักจริง... ไม่ได้ดัดจริตนะ... แต่ปอคิดแบบนั้นอ่ะ.. :m23:
ส่วนคุณ cassper_W ที่อยากรู้ว่าเรากะภีมยังคบกันอยู่รึป่าว???
อันนี้คงต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวอ่ะนะ... เพราะเดี๋ยวมันจะมีผลกับเรื่อง... :m13:
คุณ THIP ก็อย่าไปแล้วไปลับนะ.... รีบๆเคลียร์งานแล้วกลับมานะ :dont2:
ส่วนคนอื่นๆที่เราอาจจะไม่ได้เอ่ยชื่อถึงก็อย่าน้อยใจนะ... เพราะไงพวกคุณก็อยู่ในใจเราเสมอ :m1:
-
นึกว่าจะมีรัยซะอีก
ค่อยโล่งอกหน่อย
หุหุ
-
:pig3: :pig3: อ่านตอนนี้ก็ยังแฮ้ปปี้อยู่ เลยไม่อยากเดาเรื่องต่อไม่อยากมานั่งน้ำตาท่วมจออีก ขอคิดไปตามที่อ่านดีกว่านะค่ะมีความสุขดี คนเรามี 2 อย่างเนอะ คือเขาว่าฟ้าลิขิตชีวิตเรามาเราก็เต็นตามไป/ฝืนชะตาฟ้า แล้วเรากำหนดมันขึ้นมาเองชิวิตก็มีเท่านี้หล่ะค่ะ o16 o16
-
ความรักยังหวานอยู่นะ
:o8: :o8: :o8:
-
โฮ่ โล่งใจไปเยอะ ที่แท้ โดนร่นพี่ลุมสะกรำอยู่นี่เอง 5555+ :laugh:
ปล. น้องปอ จ๋า หลังไมค์ได้ป่ะล่ะ แต่อยากรู้จิงๆๆง่ะ ค้างคา :serius2:
แต่ว่าน่ะ ไอ้ที่ยังเวอร์จิ้นอยู่เนี่ยยย ภีมปล่อยผ่านมาได้ไงอ่ะ ม่ะน่าเชื่อ เอะ :o :o
หรือว่าภีมทามม่ะเป็ง หุหุ :o8:
-
อย่าให้มีอย่างอื่นละกัน
-
อ่าน๊า....งี๊แล่ะคนรักกัน ทำไมไม่มีงี๊มั่ง :serius2:
-
:m23:อืมมม..ตอนนี้ปอยังจิ้นอยู่เหรอ..
งั้น..ภีมก็ไม่ใช่คนที่รักปอจริงอ่ะดิ..
เพราะถ้าใช่จิงๆภีมกะปอคงจะ...เรียบร้อยกันไปแระ..
o12ว้า..ผิดหวังในตัวภีมจริงๆ
-
ดีมากเลยค่ะคุณน้อง ที่ยังรักษาครั้งแรกไว้ให้กับคนที่เรารัก o13
คุณพี่ก้อเช่นกัน กว่าจะยอมเค้าก้อหลังจากจบมหาลัยมา 2 ปีละ เหอๆ นานไปป่ะเนี๊ยะ :o8:
-
โล่ง อก ยึกว่ามีอะไรมากว่านี้
ยังไงก้อมาต่ออีกนะ
มาอัพเดทแล้วนะ ยังไงว่างๆๆคุยกัใหม่นะ อิอิ
-
ความรักในแบบของเรา มันไม่ใช่ความรักในแบบที่ธรรมชาติอยากให้เป็น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนที่มีรักที่ผิดธรรมชาติอย่างเราจะไม่มีทางพบรักแท้ เพราะหลายๆคู่ที่เราเคยเห็นหรือเคยได้รับรู้เรื่องราวของเค้า
ไม่ว่าจะเป็นความรักของเกย์กับเกย์หรือผู้ชายกับกระเทยอย่างเรา
ก็มีอยู่หลายต่อหลายคู่ที่เค้ารักกันอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
แต่สำหรับเราเราคงไม่ใช่คนที่โชคดีอย่างเค้า....
เพราะในที่สุดความรักของเรากะภีมก็เกิดปัญหาขึ้นจนได้......
-------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๑๖ #### ---------
ช่วงนั้นเป็นช่วงเดือนตุลาคม .......
ในที่สุดช่วงเวลาของการปิดเทอมก็หมดไป
เราก็ต้องกลับมาอยู่หอเหมือนเดิมกลับมาใช้ชีวิตแบบเด็กมหาลัยอีกครั้ง....
ความสัมพันธ์ของเรากะภีมก็ยังเป็นเหมือนเดิม
เราไม่เคยไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันอย่างแฟนคู่อื่นๆ
แต่เราจะทดแทนเวลาเหล่านั้นด้วยการโทรศัพท์คุยกันทุกคืน
คืนละหลายๆชั่วโมงหรือบางทีเราก็แอบนัดเจอกันมาคุยกันตรงรั้วที่กั้น
ระหว่างรอของเราสองคน... ซี่งเราก็มีความสุขดี....
แค่นี้มันก็เพียงพอแล้วสำหรับการที่เราสองคนมีให้กัน...
แต่แล้วปัญหามันก็เกิดขึ้นจนได้...
ในคืนหนึ่ง... ตอนนั้นเรากำลังคุยโทรศัพท์กันอย่างที่คุยกันทุกๆวัน
“ แกรักเค้ามากมั้ย??? ” ภีมถามเราขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ออกจะทะเล้นๆหน่อย
“ นี่ยังไม่รู้อีกเหรอ..... ป่านนี้แล้ว ” เราพูด
“ ทำไมแกถึงรักเค้าอ่ะ.... คนอื่นๆดีกว่าเค้าตั้งเยอะ.. หล่อกว่าเค้าด้วย ” ภีมพูด
“ คนที่เค้าจะรัก.. ไม่ได้ต้องดีหรือต้องหล่ออะไรมากมายหรอกนะ...
ถ้าเห็นแล้วชอบคุยกันรู้เรื่อง... ก็โอเคแล้ว และที่สำคัญ... หล่อไม่หล่อไม่สำคัญ..
แค่เป็นคนที่มีเสน่ห์เป็นพอ..” เราพูด
“ อืม... แล้วตกลงทำไมแกถึงรักเค้าล่ะ... ” ภีมพูด
“ ไม่รู้ดิ... แต่แกมีเสน่ห์น่ะ ” เราพูดไปตามที่คิด
“ เค้าไม่ค่อยจะดีกะแกเลย... หลายต่อหลายครั้งเค้าก็ทำไรที่แกไม่ชอบ..” ภีมพูด
“ ไอ้เรื่องทำดีกะเค้าอ่ะ... ไม่เห็นต้องชีเรียสเลย...
เค้าก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากมายซะหน่อย...” เราพูด
“ เค้ามีอะไรที่แกไม่ชอบมั้ย??? ” ภีมพูด
“ ก็มีนะ... เค้าไม่ชอบเวลาที่แกไม่ดูแลตัวเอง.. ไม่ชอบเวลาที่แกไปกินเหล้า
แล้วได้นอนน้อย... ไม่ชอบเวลาที่แกกินข้าวไม่ตรงเวลา...
ไม่ชอบเวลาที่แกมีปัญหาอะไรแล้วแกไม่บอกเค้า... ไม่ชอบเวลาที่แกป่วย... แค่นี้ล่ะมั้ง” เราพูด
“ อืม... ” ภีมมันตอบกลับมาเบาๆ จนเราอดแปลกใจไม่ได้... ตอนนั้นเราก็เงียบ...
มันก็เงียบ... เราถึงได้เอาสิ่งที่ภีมถามๆมามาคิด การคุยในครั้งนี้มันแปลกไปจากทุกๆครั้ง
คำถามที่ภีมถามเรามันเป็นคำถามที่ภีมไม่เคยถามเลย ภีมมันต้องมีอะไรแน่ๆ
“ แกมีอะไรรึป่าว??? วันนี้แกดูแปลกๆนะ ” เราพูด
“ เค้าว่าเค้าจะเปลี่ยนเบอร์มือถืออ่ะ... ” ภีมพูดเสียงเรียบ
“ คงไม่ใช่เรื่องนี้หรอกนะที่แกอยากจะบอกเค้าหนะ...” เราพูด
“ แกจะสามารถรักใครได้เท่าเค้าป่ะ ?? ” ภีมพูด
“ อนาคตไม่รู้หรอก... แกก็รู้ว่าเค้ารักใครยาก... แต่ถ้าตอบตอนนี้...
เค้าคงรักใครได้ไม่เท่าที่รักแกหรอก...” เราพูด
“ แกจะเลิกรักเค้าได้มั้ย??? ” ภีมพูดประโยคนี้ด้วยเสียงสั่นๆ
“ ทำไมล่ะ??? ” เอาถามไปทั้งๆที่ตอนนั้นรู้สึกใจหายมากที่ได้ยินที่ภีมพูด
“ ระหว่างเราคงไปกันไม่ได้หรอก... แกก็รู้.. เราจะอยู่กันยังไง... ไหนจะที่บ้านเค้าอีก...
สังคมรอบๆตัวเราอีก ” ภีมพูด
“ ทำไมเราไม่มองแค่วันนี้ล่ะ.... แค่ทุกวันนี้เรามีความสุขมันก็โอเคแล้ว ” เราพูดทั้งที่น้ำตากำลังไหล
“ ยังไงวันนึงเราก็ต้องเลิกกันอยู่ดี... เลิกกันตั้งแต่ตอนนี้ไม่ดีกว่าเหรอ...
จะคบกันไปจนถึงวันที่เรารักกันมากๆแล้วค่อยเลิกกันเหรอ...” ภีมพูดด้วยเสียงที่สั่นๆของมัน
“ ถ้าแกคิดแบบนั้นก็ตามใจแกแล้วกัน.... เค้าคงเปลี่ยนความคิดแกไม่ได้ ”
เราพยายามทำใจแข็งแล้วพูดออกไป
“ เค้าจะช่วยแกทำใจนะ... ” ภีมพูด
“ ไม่ต้องหรอก.... ” เราพูด แล้วเราก็กดวางสายไปเลย.....
เรานั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่ไม่รู้.......
นี่สินะ.... ความรักที่มันผิดธรรมชาติ
ผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิง............ ในที่สุด.. เรามันก็แค่ส่วนเกินอยู่ดี
เราโง่เองแหละ.. ที่อยากจะฝืน...
สุดท้ายก็ต้องมานั่งร้องไห้คนเดียว.....
เรานั่งคิดไปเรื่อยเปื่อยปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา............ ไหลออกมาให้หมด.................
ภาพทุกภาพที่เรากะภีมเคยมีร่วมกัน..........
ทุกคำพูด....
ทุกความรู้สึกที่เราเคยมอบให้กัน..
เคยช่วยเหลือกัน........
มันยังวนเวียนอยู่ในความรู้สึก....
แล้วเราก็อดที่จะทำใจยอมรับไม่ได้...
หากสิ่งต่างๆเหล่านั้นมันไม่มีทางเกิดขึ้นอีกแล้ว..........................
****************************************
เรานั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นจนมันไม่มีน้ำตาให้ร้อง..................
เราก็เดินขึ้นไปบนห้องที่พวกเพื่อนๆเรามันนั่งสุมกันอยู่
“ แหม...... คุยกันเสร็จแล้วเหรอ ” บิวแซวเราเป็นคนแรก
“ หวานกันมาอีกล่ะสิ... ” แช็ปแซวบ้าง
เราไม่ได้ตอบอะไรพวกมันไปทั้งนั้น..... เพียงแต่มองพวกมันด้วยหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา.....
พวกมันก็ตกใจกันใหญ่ ลุกขึ้นมาที่เราที่นั่งอยู่บนเตียง
“ เป็นอะไร.... ทำไมร้องไห้ ” บิวพูดด้วยเสียงตกใจ
“ ภีมมันบอกเลิกเค้าอ่ะ... ” เราพูดแล้วก็ร้องไห้อีก
“ ทำไม... มีอะไรไหนเล่ามาดิ๊.. ” น๊อตพูด
เราก็เลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้พวกเพื่อนๆเราฟังรวมทั้งฮัทด้วย เพราะมันก็นั่งอยู่ในห้อง
เราเล่าไปก็ร้องไห้ไปด้วย........................... พวกมันก็ช่วยปลอบเรา
***************************************************
หลังจากวันนั้น..........
พวกเพื่อนๆเรามันก็พาเราไปเที่ยวหลายๆที่ ทั้งดูหนัง....
โยนโบว์ ร้องคาราโอเกะ หรือขี่รถเล่นกัน เพื่อที่จะให้เราสบายใจ
ไม่หมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องภีม ระหว่างเรากะภีมก็ไม่ได้คุยกันไม่ได้เจอกันอีกตั้งแต่วันนั้น....
พอมานึกๆดูในสิ่งที่ภีมมันพูด ก็พอจะรู้แล้วว่าภีมมันจะต้องมีเรื่องอะไรในใจแน่ๆมันถึงเป็นแบบนี้...
แต่ในเมื่อมันเลิกที่จะตัดสินใจด้วยตัวเองโดยที่ไม่ถามหรือปรึกษาอะไรเรา
เราก็จะเคารพการตัดสินใจของมันและทำตามทางที่มันเลือก
แม้ว่ามันจะทำให้เราต้องร้องไห้หรือเสียใจมากๆก็เถอะ...
แต่ในเมื่อคนเค้าเลือกทางเดินของเค้าแล้วและที่สำคัญบนทางเดินที่เค้าเลือกมันไม่ได้มีเราอยู่ด้วย
เราจะทำอะไรได้.... ก็คงต้องก้มหน้ารับกับสิ่งที่ภีมมันเลือก...
ผ่านไปประมาณหนึ่งอาทิตย์ แน่นอนว่าเรายังทำใจไม่ได้อยู่ดี
มีหลายครั้งที่เราอยากจะโทรไปหามันแต่แล้วสุดท้ายเราก็ล้มเลิกความตั้งใจนั้น....
ในหลายๆคืนเรามักจะนอนไม่หลับ เพราะในหัวมันมีแต่คำถามว่าทำไม? ทำไม? และทำไม?
ภาพที่เราเคยทำอะไรด้วยกันคุยกัน... ภาพเหล่านั้นมันวนเวียนในสมองจนเรานอนไม่หลับ...
จนหลายครั้งเราหลับไปพร้อมกับน้ำตา... ทุกๆครั้งที่มองไปตรงที่ๆเราเคยยืนด้วยกัน
เคยแอบไปคุยกัน เราก็อดที่จะน้ำตาไหลไม่ได้.... มันจะไม่มีอีกแล้วจริงๆใช่มั้ย???....
วันหนึ่ง ( ประมาณหนึ่งอาทิตย์จากวันนั้น...) ................................
วันนั้นเป็นวันที่พวกโมเดลด้วยกันนัดเจอกันที่คณะ
เพราะต้องซ้อมการแสดงเนื่องจากจะมีกีฬาสัมพันธ์ระหว่างมหาลัย
และโมเดลเราก็ได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนลงโชว์ในงานนี้ด้วย...
พอซ้อมเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ... ตอนนั้นก็ประมาณสี่ทุ่มแล้ว...
แต่พอดีมีเพื่อนที่เป็นโมเดลไม่มีรถกลับ เราก็เลยขี่รถไปส่งมันก่อนแล้ว
เดี๋ยวจะเวียนมารับเติ้งที่คณะอีกรอบนึง เพื่อนเราคนนี้อยู่หอในที่ติดกับหอภีมนั่นแหละ
เราขี่รถไปส่งมันที่หน้าหอ เราก็จอดเราให้มันลงที่หน้าหออะแหละ
แต่ตอนที่เรากลับเรากำลังจะขี่ออกมาจากตรงนั้น
เราก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งขี่รถจ็อกเข้ามาจอดที่ตรงหน้าหอนั้นพอดี ซึ่งรถคันนั้นก็จอดข้างๆกับเรานี่แหละ
จากสายตาที่มองดูก็รู้ทันทีว่าชายหญิงคู่นั้นต้องเป็นมากกว่าเพื่อนกันแน่นอน
ผู้ชายขี่ผู้หญิงซ้อนมือของผู้หญิงคนนั้นก็กอดอยู่ที่เอวของชายหนุ่ม... ทั้งคู่ดูรักกัน..
มันคงเป็นภาพที่เห็นได้ทั่วไปในชีวิตมหาลัยที่จะเห็นชายหญิงที่เป็นแฟนกันขี่รถมาด้วยกันแบบนี้...
แต่ที่มันไม่ใช่ภาพที่เห็นทั่วไปหากผู้ชายคนนั้นมันคือคนที่เรารักมากที่สุด.... ภีมนั่นเอง...
หลังจากที่ภีมมันลงจากรถจ็อก ก็มีการนัดแนะว่าเดี๋ยวจะโทรหากัน จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ขี่รถจ็อกออกไป
เธอเป็นผู้หญิงที่สวยเชียวหละ... ขาว... ผมยาว... หุ่นดี... เราคงจะมองเธอสวยกว่านี้ถ้าเธอไม่ได้มากะภีม
(แววนางร้ายเริ่มออก... ) ภีมยืนโบกมือให้ผู้หญิงคนนั้นจนเธอหันหน้ากลับไป
ส่วนภีมมันก็กำลังจะเดินเข้าหอ พอมันหันกลับมาสายตามันก็สบตากะเราที่มองอยู่ก่อนแล้ว
มันมีท่าทางตกใจในครั้งแรกที่มันเห็นว่าเราอยู่ตรงนั้น
ทั้งเราและมันมองกันอยู่แบบนั้นโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา...
จนเราทนไม่ไหวจึงพูดออกมาก่อนว่า
“ เค้าขอคุยกะแกหน่อยได้ป่ะ... ” เราพูดด้วยเสียงสั่นๆเพราะตอนนั้นเราแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว...
แต่เรากลั้นไว้เพราะไม่อยากให้มันเห็นน้ำตาของเรา
“ อืม... ได้สิ...เดี๋ยวเค้ารอตรงนี้นะ ” ภีมมันพูดเสียงเรียบ
“ เดี๋ยวเค้ามา... ขอไปรับเพื่อนแปปนึง ” เราพูด แล้วเราก็ขี่รถออกมาจากตรงนั้น
ทันทีที่ขี่รถมาไอ้น้ำตาที่กลั้นไว้ตอนแรกมันก็ไหวออกมาตามที่ใจต้องการ....
เราเช็ดน้ำตาออกจนหมดก่อนที่เราจะขี่รถกลับไปที่คณะเพื่อรับเติ้งกลับหอ...
แต่พอขี่ไปตรงที่จอดรถหน้าคณะเราก็เห็นเจมส์นั่งอยู่กะเพื่อนมัน...
( ถ้าจำกันได้.. เจมส์มันเรียนคณะเดียวกะเรา )
“ เติ้งฝากบอกว่ามันกลับไปแล้วแหละ... เดี๋ยวไปเจอกันที่หอ ” เจมส์พูด
“ เหรอ.... ” เราตอบนิ่งๆ เพราะในตอนนั้นในสมองก็คิดถึงแต่เรื่องภาพที่เพิ่งได้เห็นเมื่อครู่
“ เป็นไรรึป่าว?? ทำไมหน้าตาดูไม่ดีเลย ” เจมส์พูดแล้วเดินมาหาเราที่คล่อมรถอยู่
“ ภีมมันมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่... ” เราถามในสิ่งที่ค้างคาใจ เจมส์มันน่าจะรู้เพราะมันสองคนสนิทกันมาก
“ ก็พักนึงแล้ว.... ” เจมส์พูด
“ ไม่บอกกันเลยนะ ” เราพยายามพูดด้วยเสียงร่าเริง ไม่อยากจะให้มันรู้ว่าเราจะร้องไห้ออกมาแล้ว
“ ขอโทษนะ... ที่ไม่ได้บอก ” เจมส์พูดด้วยหน้าที่รู้สึกผิด
“ เฮ้ย.....ไม่เป็นไรหรอก... ” เรายังพูดด้วยเสียงที่ดูไม่คิดอะไรเช่นเดิม
“ ปอมีไรก็คุยกะไอ้ภีมเองแล้วกันนะ... ” เจมส์พูด
“ อืม... งั้นเค้ากลับก่อนนะ ” เราพูด
“ ดีๆนะ... ” เจมส์พูดแล้วเอามือมาจับมือเรา
“ อืม... ไม่เป็นไรหรอกน่า... ไปแล้ว ” เราพูดแล้วก็ขี่รถออกมาจากตรงนั้น
เราขี่รถกลับไปที่หน้าหอภีม........... ซึ่งมันก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้น
แต่มันเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงขายาวและแต่งตัวดีขึ้นสงสัยคงจะออกไปเที่ยวอีกนั่นแหละ...
พอเราจอดรถเราก็เดินไปที่มัน...
“ มีอะไรจะคุยเหรอ ?? ” ภีมพูดขึ้นขณะที่เรากำลังลงนั่งข้างๆมัน
“ รีบเหรอ... ” เราพูด
“ ก็ไม่มากหรอก เดี๋ยวจะออกไปเที่ยวกะเพื่อนหนะ.. ” ภีมพูด
“ ผู้หญิงคนนั้นแฟนแกเหรอ ?? ” นั่นเป็นคำถามแรกที่เราอยากรู้ที่สุด
“ อืม....... ” ภีมมันตอบหน้านิ่งๆแล้วมันก็ก้มหน้าลง ตลอดเวลาที่คุยกันทั้งเราและมัน
ไม่มีใครมองหน้ากันเลย ต่างฝ่ายต่างก้มหน้ากันทั้งคู่
แต่ก่อนที่เราจะพูดอะไรขึ้นมาอีกเพื่อนภีมก็เดินออกมาจากหอแล้วก็พูดว่า
“ เฮ้ย...ไอ้ภีมเสร็จยังว้ะ... เร็วๆดิเดี๋ยวไม่มีโต๊ะ....” ภีมเลยหันไปบอกเพื่อนมันๆว่า
“ แปปเดียว.... จะเสร็จแล้ว... ”
เราเห็นแบบนี้เรายิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังวุ่นวาย... กำลังเป็นส่วนเกินของมันเข้าไปใหญ่...
เราก็เลยพูดว่า
“ งั้นแกไปเหอะ.... เพื่อนรอแล้ว”
“ แกไม่มีอะไรคุยกะเค้าแล้วเหรอ... ” ภีมพูดด้วยหน้างงๆ
“ ไม่มีแล้ว.... ไม่มีอะไรอีกแล้ว... เค้าไปแล้ว” เราพูดแล้วก็เดินออกมาจากตรงนั้น....
ที่ตรงนั้นที่เราเป็นส่วนเกินของเค้า.................................
เรามีเพลงๆเพลงนึงที่เราชอบมาก.... มันเป็นเพลงที่ตรงกับความรู้สึกของเรามากในตอนนั้น.....
: : ด้านมืดของพระจันทร์ by มิ้นท์: :
ในค่ำคืนดวงจันทร์ถักทอ
ฉายแสงด้านหนึ่งจากฟ้า
แสงจันทร์ด้านนั้นที่เธอใฝ่หา
สวยจับใจเธอ
มองกลับกันที่ฉันอยู่นี้
เป็นเพียงด้านนึงข้างหลัง
ไร้แสงมืดมิดเธอไม่เห็นฉัน
เฝ้าอยู่อย่างเดียวดาย
อีกฝั่งนึงของพระจันทร์
...ฉันคนที่เหงาอยู่ตรงนี้
เธอคงไม่รู้ว่ามีฉัน
เธอได้แต่เห็นฝั่งแสงจันทร์
ฉันแค่ด้านมืดของจันทร์ลางๆ
...ฉันคนที่เหงาอยู่ตรงนี้
ฉันอยู่ตรงนี้อย่างเหน็บหนาว
ได้แต่อ้างว้างปวดร้าวในใจ
ที่เธอไม่เคยเห็นเลย
ด้านมืดแห่งจันทร์
(ซ้ำทั้งหมด)
http://media.imeem.com/m/3AMRDtnPy4
-
ภีม นี่ ยังเลวได้อีกเนอะ
-
เง้อ เศร้าอ่ะ :เฮ้อ:
แอบเกลียดภีม
ไม่มีคำบรรยายในความเห็นแก่ตัว o12
-
เออลืมบอก
แล้วถ้าภีมมาง้อขอคืนดีอย่าไปยอมนะ
ให้มันรู้สำนึกซะบ้าง :m16:
-
คนอย่างนี้แม่งน่าตายไห่หมดดโลกกกกกกกกกกกกกกกกกกกสาดดดดดดดดดดดดเซงงงงงงงงงงงงงง
-
:sad2: เศร้า... กะแล้วว่าภีมต้องเข้าอีหรอบเดิม :serius2:
-
และแล้วก็กลับเป็นแบบเดิมอีก..จนได้ o12
ในเมื่อเค้ากลับไปสู่โลกแห่งความจริงของเค้าแล้ว..
เราก็ต้องอยู่กับโลกแห่งความจริงของเราให้ได้..ถึงแม้จะยอมรับมันไม่ได้ก็ตาม
ใช้ชีวิตให้มีความสุข..ทำตัวเองให้มีค่า..
-
ง่ะ เพิ่งกลับมาได้อ่าน หวานแหววกันอยู่ดีๆทำไมเป็นแบบนี้ได้ละ o2
สงสารปออ่ะ ภีมนี่มัน........... o12
-
:sad2: :sad2: นี่เปนครั้งที่เท่าไหร่แล้วครับที่โดนภีมทำอย่างนี้ :sad2: :sad2:
-
มันคงเปลี่ยนกันไม่ได้ละมั้ง ภีมเคยเป็นยังไงมันก้อเป็นอย่างนั้นตลอด ไม่มีเปลี่ยน
แล้วเรายังยอมอีกครั้งไหมที่จะทำให้เราเจ็บอีกครั้ง หรือตลอดไป
-
เป็นไงล่ะ คนมันเลว อย่างไรมันก็เลวอยู่มันยันค่ำ
คนประเภทภีมมันก็เห็นแก่ หวังแค่ประโยน์ของตัวเองเท่านั้นแหล่ะ
ไม่เคยคิดจะจิงจังอะไรกับสิ่งที่มันไม่ใช่สำหรับตัวมันนั่นแหล่ะ
เข้าใจปอน่ะ ว่ารู้สึกอย่างไร เจ็บปวดใช่ไหม แต่อยากจะบอกปอว่า
สิ่งที่มันเจ็บปวดนี่ ปอเป็นคนเลือกที่จะเจ็บปวดเองไม่ใช่หรือ
สุดท้ายมันก็เหมือนเดิม อย่างที่ทำนายไว้ บอกได้คำเดียว
เลวได้ใจจิงๆ ภีม :angry2:
เป็นกำลังใจให้น่ะคับปอ รอปอมาเล่าต่อ
-
นี่ถ้าเกิดมีรักรีเทินอีกรอบ ว่าจะตามไปตบภีมซะละ o12
-
ทำไมทุก reply คิดเหมือนกันเลย ถ้าอย่างงั้นต้อง :เตะ1: :m25: ซะดีไหม
เป็นกำลังใจให้ปอนะ คนดี :m13:
-
ไอ้ภึมมมมมม :angry2:
แล้วมรึงจามาง้อปอไมว่ะ ตั้งแต่แรกกกก :เตะ1:
คนเราน่ะ คิดถึงแต่กฎเกณ์ แต่แม่ง ช่างมันน่ะจ๊ะปอ อย่าไปยึดติดกะมันมากกกก แม้ว่าเราอาจจะเจอคนที่รักเราน้อยกว่าที่เรารักเค้า แต่เค้าเชื่อว่าปออ่ะ จะต้องเจอตัวจิงสักวันแน่ๆๆๆ เชื่อเราน่ะ o13
ทิ้งไอ้ภึมไปเหมือนทิ้งขยะซะเถอะ ฮึ :a2:
-
ปอ..ดีเกินไป
ส่วนภีม..ก็เลว เกินไป :a12:
-
คนดีๆเนี่ยหาไม่ได้ง่ายๆเลยน่ะ
คนอย่างภีมเนี่ยดูก็รู้ว่าไปกันได้ไม่นาน ไม่ใช้ว่าอคติน่ะ
แต่ถ้าภีมคิดจะรักพี่ปอจิงๆก็คงไม่มีทางที่จะทำเรื่องเลวๆซ้ำไปซ้ำมาหรอก :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: ไม่ชอบภีมเลย
เป็นกำลังใจให้พี่ปอ นา~ คิดซะว่า ถึงเวลามองหาสิ่งดีๆอื่นๆให้กับตัวเองใหม่ดีกว่า
โลกมันกว้างใหญ่ สักวันก็ต้องเจอคนที่ใช่ของพี่ปอเองนั้นแหละเนอะ :L1: :L2: :L1:
-
เรายอมรับว่าเรารักภีมมันมาก รักมันมากแบบที่ไม่เคยรักใครมากเท่านี้และอีกอย่างมันก็เป็นรักครั้งแรกของเรา คนอ่านที่อ่านเรื่องเรามาตั้งแต่เริ่มก็คงจะรู้ว่าเรื่องราวความรักของเรากะภีม มันเริ่มต้นมาจากการที่เรารักมันข้างเดียว แอบมองมันมาตั้งสามปีจนกว่าจะมาถึงช่วงมอปลายที่เราได้เปิดเผยความรู้สึกที่เรามีกะมันให้มันได้รับรู้ จนมาถึงวันที่เราและมันได้มอบความรู้สึกดีๆให้กัน
ทั้งเรื่องราวและความรู้สึกมากมายที่เรากะมันมอบให้กันและมีต่อกันมา มันทำให้เราทั้งคู่มีความผูกพันกันอย่างมาก แม้ว่าช่วงหนึ่งเราจะคบกะป็อบแต่เราก็ไม่อาจจะปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองได้เลยว่าในใจเรามันยังมีภีมอยู่ตลอดทั้งๆที่มันอาจจะทำอะไรไม่ดีๆกับเราไว้ก็ตาม
---------------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๑๗ ####-------------------------------
แต่ครั้งนี้แหละ..... เราจะต้องใจแข็งและทำใจผ่าพ้นเรื่องราวแย่ๆนี้ไปให้ได้.............
ผ่านพ้นช่วงเดือนตุลามาอย่างทุลักทุเล แต่เราก็พยายามทำใจเข้มแข็งมาได้ตลอด เราไม่เคยโทรไปหาภีมมันอีกและก็แน่นอนว่าภีมมันก็ไม่ได้โทรมาหาเราอีกเลยเช่นกัน เราทั้งคู่ไม่ได้ติดต่อกันและไม่ได้เคยพบหน้าเจอตากันอีกเลยแม้ว่าจะเรียนอยู่มหาลัยเดียวกันก็ตาม ซึ่งถือว่าโชคชะตาช่างเป็นใจให้เราทำใจให้ได้จริงๆ ยิ่งเราไม่เจอหน้ามันไม่ได้พูดคุยกะมันก็ยิ่งช่วยให้เราทำใจได้เร็วขึ้นแม้ว่าจะทำใจได้ไม่ทั้งหมดก็เถอะ แต่เราก็ปลงๆไปเยอะบ้างแล้วแหละ ยังดีที่เรายังมีเพื่อนๆที่คอยอยู่กับเราตลอด คอยพาเราไปโน้นมานี่หาอะไรสนุกๆทำ.... จนทำให้เวลาแต่ละวันมันผ่านไปได้อย่างไม่เชื่องช้านัก.....
ช่วงกลางเดือนพฤศจิกายน....
เรากะเพื่อนๆนั่งเล่นไพ่กันแล้วก็นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อยอยู่ในห้องของบิวกะน็อตที่หอใน...
“ ช่วงนี้ไม่รู้เป็นไง... กลุ่มเรามีแต่คนอกหักว่ะ ” น็อตพูดขึ้นมาลอยๆ
“ นอกจากเค้าแล้วยังมีใครอีกเหรอ... ?? ” เราถามด้วยหน้างงๆ
“ ก็อีฮัทไง.... มันเลิกกะดิวแล้วนะ ” แช็ปพูด
“ อ้าวเหรอ... ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ” เราพูด
“ แหมก็วันๆแกมัวแต่นึกถึงแต่เรื่องรักร้าวของตัวเองจนไม่ได้สนใจคนอื่นอ่ะดิ ” เติ้งพูดกัดเรา
“ ไรว้ะ... ป่าวซะหน่อย... เลิกคิดแล้วนะเว้ย.. ” เราพูด
“ ให้มันจริงเห๊อะ...” บิวพูด
“ แล้วทำไมมันเลิกกันว้ะ... ” เติ้งพูด
“ ก็อีดิวอ่ะดิ.... มันเจ้าชู้จะตาย...” บิวพูด
“ แล้วนี่ฮัทมันเป็นไงบ้างว่ะ... นี่ก็ไม่เห็นมันจะลงมาเล่นกะพวกเราเลย...” แช็ปพูด
“ ช่วงนี้มันยุ่งๆอ่ะ... มันโดนลากไปทำงานสโม ” น็อตพูด
หงืด................ หงืด................ หงืด............. หงืด................... หงืด...................... เสียงโทรศัพท์เรา
“ แหม.... ใครโทรมาล่ะ ” บิวแซวเราในทันทีที่เรารับโทรศัพท์
“ รุ่นพี่เว้ย.... แปปนะ ” เราพูดแล้วก็เดินออกมาหน้าห้องเพื่อคุยโทรศัพท์
คนที่โทรมาหาเราชื่อพี่วิน พี่วินแกเป็นพี่ปีสามในเอกเราคนนึง พี่เค้าเป็นเกย์... กลุ่มพี่เค้าเป็นHeadงานในเอกเรา ด้วยความที่เราทำกิจกรรมเยอะก็เลยทำให้สนิทกับกลุ่มพวกพี่เค้าไปด้วย... เหตุที่พี่เค้าโทรมาหาเราเพราะว่าอีกไม่กี่วันจะเป็นวันลอยกระทงแล้วในมอก็จะมีการจัดงานทุกปี แล้วในทุกๆปีที่จัดก็จะมีการประกวดนางนพมาศด้วยและที่พิเศษกว่านั้นที่นี่จะจัดให้มีการประกวดนางฟ้าจำแลงด้วย.... พี่วินก็เลยโทรมาขอให้เราประกวดเป็นตัวแทนเอกให้หน่อย... ตอนแรกเราก็ไม่ยอมประกวดเพราะว่ามันประกวดในวันรุ่งขึ้นแล้ว แต่พี่ๆก็ช่วยกันโน้มน้าวเราจนเราต้องยอมประกวดจนได้.... โดยงานนี้เราไม่ต้องเตรียมอะไรเลย แค่แบกร่างไปหาพี่ๆเค้า พี่เค้าก็จัดการตระเตรียมทุกๆอย่างไว้ให้เราพร้อมแล้ว...ตั้งแต่การสมัคร .... รวมไปถึงเรื่องเสื้อผ้า เรื่องแต่งหน้า... และความสามารถพิเศษ
*********************************************************************
วันประกวด...................
วันนั้นเราต้องไปเตรียมตัวแต่งแต่ตอนเที่ยง..... พวกพี่ๆแกก็มาช่วยกันรุมเรากันยกใหญ่ จับเราอาบน้ำแล้วก็เริ่มแต่งหน้ารวมไปถึงการแต่งตัวโดยพวกพี่ๆที่เป็นเกย์สาวในเอกเราทั้งหลาย มาพร้อมหน้าพร้อมตากันหมด... กว่าจะแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จก็ใกล้จะถึงเวลารายงานตัวแล้ว.... พวกพี่ๆก๋เลยต้องเร่งมือกันใหญ่เพราะว่าการแสดงยังไม่ได้ซ้อมเลย..... ทั้งๆที่จะประกวดอยู่แล้ว....
ตอนช่วงที่ขับรถจากหอพวกพี่เราไปยังเวทีประกวดที่อยู่ในมอ พวกพี่ๆก็บรีฟเราเรื่องการแสดงว่าเราต้องทำอะไรบ้าง การแสดงของเราเป็นการระบำดอกบัวประกอบการอ่านทำนองเสนาะที่เราเป็นคนแต่งเอง แต่ต้องอ่านประกอบกับเพลงบรรเลงและต่อด้วยการเต้นจินตลีลา
พอไปถึง... ก็ต้องขึ้นไปรายงานตัวก่อนแล้วก็จับหมายเลขประจำตัว... พอเสร็จเรียบร้อยพวกพี่ๆก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำเราก็เลยนั่งรออยู่ที่โต๊ะหินอ่อนแถวๆนั้น สักพักก็มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินตรงมาที่เรา ภาพที่เราเห็นตรงหน้าเกือบจะทำให้น้ำตาเราไหลออกมาตรงนั้นเลย... เพราะชายหญิงคู่นั้นก็คือ...... ภีมกะแฟนมัน
ภีมมันเดินมายืนตรงหน้าเราในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นยืนรอมันอยู่ไม่ไกลจากที่เรานั่งมากนัก
“ ประกวดด้วยเหรอ... ทำไมไม่เห็นบอกกันบ้างเลย..” ภีมมันพูดด้วยสีหน้าร่าเริงเหมือนเรากะมันไม่ได้มีเรื่องอะไรกัน
“ คงไม่จำเป็นหรอกมั้ง ” เราพูดด้วยเสียงนิ่งๆ
“ เค้าจะได้มาเชียร์แกไง.... แกพูดเหมือนไม่อยากให้เค้ามาเชียร์งั้นแหละ... ” ภีมพูด
“ แกมาไม่มามันก็เรื่องของแก... ไม่ได้มีผลอะไรกับเค้าอยู่แล้ว.. แต่ทางที่ดีอย่ามาเลยดีกว่า.. ดูหน้าเด็กแกดิ๊ ” เราพูดแล้วหันหน้าไปทางแฟนมัน เพราะตอนนั้นคุณเธอทำหน้าตาแบบเซ็งสุดๆ แต่ก็ยังดูสวยอยู่ดี (อันนี้กัดฟันชมไปงั้นเองแหละ...)
“ เร็วๆดิ..ภีม เพื่อเค้ารอนานแล้วนะ ” เสียงคุณเธอพูด
“ แกรีบๆไปเหอะ... เดี๋ยวจะมีปัญหากันป่าวๆ ” เราพูด ตอนนั้นทำตัวเป็นนางเอกสุดฤทธิ์
“ แกประกวดกี่โมงล่ะ... เค้าจะได้รีบมา... ” ภีมพูด
“ ไม่ต้องมาหรอก.... ” เราพูดแล้วก็ลุกขึ้นไปหาพวกพี่ๆที่เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี
จากนั้นเราก็ไปที่เวทีเพื่อเตรียมตัวจะขึ้นรอบแรก พวกพี่ๆก็บอกเคล็ดลับเวลาอยู่บนเวที.. ว่าให้วางตัวยังไง... ยิ้มยังไง.... จากนั้นก็ให้เราเดินแล้วก็ไหว้ให้ดูตามที่สอนเราในช่วงที่แต่งหน้าทำผมไปด้วยตั้งแต่ตอนบ่าย
และแล้วก็เข้าสู่ช่วงที่เดินโชว์ตัวบนเวที... ตอนนั้นเราตื่นเต้นมากๆ ก็ได้พวกพี่ๆแหละที่มาช่วยเป็นพี่เลี้ยงนางงามให้เรา.... พวกพี่แกก็ช่วยให้เราหายตื่นเต้นไปได้เยอะเลย.... ตอนที่ขึ้นไปบนเวทีรอบแรกเค้าก็จะให้เราเดินแล้วก็ไปแนะนำตัวตรงกลางเวทีที่มีไมค์ตั้งอยู่ จากนั้นก็เดินมายืนเป็นแถวที่เค้าจัดไว้ รอบแรกถือว่าผ่านไปได้ด้วยดี...
ช่วงที่เรายืนอยู่บนเวทีมองลงมาก็เห็นพวกพี่ๆและเพื่อนๆในเอกมาเชียร์กันเยอะมากๆ แล้วก็มองเห็นพวกเพื่อนๆกลุ่มเรารวมทั้งฮัทด้วย พวกมันยืนยิ้มกริ่มโบกไม้โบกมือให้เรากันใหญ่ ส่วนพวกพี่และเพื่อนๆในเอกก็ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดเชียร์เรากันใหญ่ พอเห็นแบบนี้แล้วยิ่งทำให้เรามีกำลังขึ้นอีกเยอะเลย............
พอลงมาจากเวทีหลังจากที่ขึ้นเวทีโชว์ตัวรอบแรกเสร็จ... ก็ต้องมาเตรียมตัวเพื่อขึ้นโชว์แสดงความสามารถกันที่ละหมายเลข เนื่องจากเราอยู่หมายเลขกลางๆก็เลยมีเวลาเยอะพอที่จะซักซ้อมการแสดง เพราะเรายังไม่เคยได้ซ้อมแบบจริงๆจังๆซักรอบ...
ช่วงที่เราซ้อมอยู่หลังเวทีพวกเพื่อนๆในกลุ่มเราก็มาช่วยให้กำลังใจกันใหญ่ ฮัทก็มาด้วย... ช่วงที่เราพัก มันก็ไปซื้อน้ำมาให้เรากิน แล้วพูดกับเราพร้อมกับยื่นน้ำให้ว่า
“ เหนื่อยมั้ย??? ”
“ นิดหน่อย... แต่ไม่เป็นไร หนุกดี ” เราพูดแล้วก็ยิ้มให้มัน... นี่ถือเป็นครั้งแรกๆที่เรากะมันพูดกันดีๆ
“ วันนี้ปอสวยนะ.... สวยมากเลย... ” ฮัทพูดด้วยท่าทางอายๆ เราก็เลยแซวมันว่า
“ พูดงี๊แสดงว่าวันอื่นเค้าไม่สวยเหรอ... ”
“ ป่าวๆ... แค่วันนี้สวยเป็นพิเศษไง ” เรามองจากท่าทางที่มันพูดก็ดูรู้ว่ามันยังอายๆเราอยู่
“ แหม.... สวยก็จีบดิ... ” เรายังไม่เลิกหยอกมัน
“ เฮ้ย.... บ้าดิ... ” ฮัทมันยิ่งเขินไปใหญ่
“ ปอ... เตรียมตัวขึ้นเวทีได้แล้วป่ะ ” เสียงพี่วินเรียกเรา เราก็หันไปพยักหน้ารับ แล้วเราก็ก้มลงจะใส่รองเท้าส้นสูง เตรียมขึ้นเวทีแต่เราก็เสียการทรงตัวนิดหน่อยก็เลยเซๆเพราะรองเท้ามันค่อนข้างสูง ฮัมมันก็เลยเข้ามาพยุงเราไว้ก่อน แล้วมันก็พูดว่า
“ เราใส่ให้ดีกว่า... ” ไม่ทันที่เราจะตอบ ฮัทมันก็คุกเข่าลงตรงหน้าแล้วมันก็ใส่รองเท้าให้เรา...
“ เสร็จแล้ว.. ” ฮัทพูดแล้วลุกขึ้นยืน
“ เฮ้ย... ขอบคุณมากนะ...” เราพูดด้วยท่าทางเกรงใจ
“ ไม่เป็นไร... แค่นี้เอง ” ฮัทพูด เราก็ยิ้มให้มันแล้วก็กำลังจะเดินไปเตรียมตัวที่หน้าบันไดทางขึ้นเวที แต่ฮัทมันก็พูดขึ้นมาว่า
“ เดี๋ยวเราไปเชียร์อยู่หน้าเวทีนะ... เต็มที่ๆ มีคนมาเชียร์ปอเยอะเลยนะ ” แล้วมันก็เดินไป.....
การแสดงความสามารถพิเศษของเราออกมาดีทีเดียว ทั้งๆที่เตรียมกันไม่นาน.... หลังจากผ่านการแสดงความสามารถพิเศษไปเรียบร้อยแล้ว... ก็จะเข้าสู่การโชว์ตัวบนเวทีอีกครั้งซึ่งตอนช่วงนี้เราก็ไม่ค่อยตื่นเต้นแล้ว เพราะเริ่มชินกะเวที การโชว์ตัวรอบนี้จะเป็นการประกาศชื่อผู้เข้ารอบสุดท้าย 5 คนด้วย.... ซึ่งผลก็ปรากฏว่าเราเข้ารอบห้าคนสุดท้ายกะเค้าด้วย.....
พอได้ผู้เข้ารอบห้าคนสุดท้ายแล้วก็จะเป็นการตอบคำถาม..... ซึ่งแต่ละคนต้องเลือกซองคำถามจากพิธีกร หลังจากฟังคำถามแล้วก็ต้องรีบตอบ เพราะเค้าให้เวลาตอบคำถามแค่คนละหนึ่งนาทีเท่านั้น.....
แต่ละคนตอบคำถามได้ดีทีเดียว.... ทีนี้ก็ต้องมาลุ้นกันว่าใครจะเป็นผู้ชนะ...... เรายอมรับว่าตอนประกาศผลเราตื่นเต้นมากๆ.... เพราะแต่ละคนก็สวยๆและก็อบคำถามกันได้ดีทั้งนั้น.... และที่สำคัญพวกพี่ๆและเพื่อนๆในเอกก็ฝากความหวังไว้ที่เรากัน เราก็เลยไม่อยากทำให้พวกเค้าผิดหวังกัน....
ผลประกาศก็ดำเนินไปเรื่อยๆ.. ตั้งแต่รองอันดันสี่.... รองอันดับสาม..... รองอันดับสอง....... ชื่อเราก็ยังไม่ถูกประกาศ.... ตอนนั้นเหลือเรากะพี่คนนึงแค่สองคนเท่านั้น...... คนนึงจะได้รองอันดับหนึ่งและแน่นอนว่าอีกคนก็จะได้ครองตำแหน่งนางฟ้าจำแลง.............
เรากะพี่คนนั้นยืนจับมือกันแน่นด้วยความตื่นเต้น..........................
ซึ่งผลการประกวดก็ออกมาว่า............... เราได้รางวัลรองอันดับหนึ่ง............... เสียงเพื่อนๆพี่ๆเราเฮกันใหญ่........
หลังจากรับรางวัลและถ่ายรูปเรียบร้อยแล้ว...... เราก็ลงจากเวทีเดินตรงมาที่พวกพี่ๆและเพื่อนที่ยืนรวมกันอยู่....
ตอนที่เรากำลังเดินไปก็มีมือใครคนนึงมาดึงที่แขนเรา เราหันไปมองก็พบว่ามือนั้นเป็นของภีมนั่นเอง.... พอเราเห็นว่าเป็นมันเราก็แปลกใจมาก... เพราะหลังจากที่มันเดินมาคุยกะเราตอนแรกเราก็ไม่เห็นมันอีกเลย... เรายังคิดเลยว่ามันไม่ได้มา....
“ แกน่าจะได้ที่หนึ่งนะ.... ” เป็นประโยคแรกที่มันพูด ภีมพูดด้วยสีหน้าและท่าทางมีความสุข เพราะเราเห็นมันยิ้มแย้มตลอด....
“ ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว... ” เราพูดเสียงเรียบ
“ อ่ะ... ให้.. ” ภีมพูดแล้วยื่นดอกกุหลาบสีแดงสดให้เรา เรากำลังจะพูดปฏิเสธแต่ฮัทก็พูดขึ้นซะก่อนว่า
“ ปอ... พี่วินเรียก ” เราก็เลยหันหน้าไปที่ฮัทก็เห็นพวกเพื่อนในกลุ่มเรายืนรอกันอยู่ เราก็เลยเดินไปที่พวกมันโดยไม่สนใจภีมที่ยืนอยู่
“ ปอ... ปอ..” เสียงภีมมันตะโกนเรียกเรา แต่เราก็ไม่ได้สนใจที่จะหันไปมองมันอีก
“ พอแหะภีม... แกอย่าทำให้ปอมันรู้สึกแย่ไปกว่านี้เลย ” แช็ปพูดขึ้นเสียงดัง ภีมมันก็เลยเงียบ
“ แกอย่ามายุ่งกะมันอีกเลยว่ะ ” บิวพูด
จากนั้นเรากะพวกเพื่อนๆก็เดินไปที่หน้าเวทีโดยไม่สนใจว่าภีมมันยังยืนอยู่ตรงนั้นรึป่าว......
พอเราเดินไปที่หน้าเวทีพวกพี่ๆก็จูงมือเราไปยืนอยู่ตรงกลางวงล้อมโดยมีเพื่อนและพี่ในเอกรวมถึงเพื่อนในกลุ่มเราที่ยืนล้อมเราอยู่ แล้วเค้าก็บูมให้เรากัน.... เพื่อนในกลุ่มที่มันอยู่คนละคณะคนละเอกเรามันก็เนียนๆไปเรื่อยทั้งๆที่มันบูมเอกเราไม่เป็น... เห็นแล้วก็ตลกดีเหมือนกัน.................
เสร็จจากตรงนั้นเราก็ไปลอยกระทงด้วยกัน.... แล้วเราก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างหน้าแล้วก็ยกโขยงกันไปต่อกันที่หาด..................
##############################################################################
มาลงให้อ่านอีกตอนแล้วนะ...................... :m14:
ขอบคุณทุกๆคนที่ให้กำลังใจกันนะ..... ถ้าตอนนั้นเรามีพวกคุณคอยให้กำลังใจแบบนี้ คงจะดีทีเดียว..... เราคงผ่านเรื่องร้ายๆนี้ได้ไม่ยากนัก :m13:
ทั้งคนอ่านคนเก่าๆและคนอ่านคนใหม่ๆทุกคน.. ขอบคุณมากๆเลยนะที่เป็นกำลังใจให้เรา.... :m1:
สำหรับใครที่รู้สึกแย่กะมัน ก็อย่าไปเกลียดอะไรมันมากเลยนะ.. คนเรามันก็มีทางเลือกของตัวเอง... และใครก็ยอมต้องรักตัวเองกันทั้งนั้น :m15:
ความรักที่มันเต็มไปด้วยความผูกพันมันยังคงมีเรื่องราวที่เกิดขึ้นอีกเยอะ.... ไว้คุณอ่านกันต่อไปคุณก็จะรู้เอง :m13:
ส่วนฮัทมันก็เริ่มเข้ามาแล้วนะ... และที่สำคัญมันก็เลิกกะดิวแล้วด้วย... ใครที่เชียร์มันอยู่หรือลุ้นมันกะเราล่ะก็..............
คราวนี้ล่ะจะได้เห็นมันอยู่ในเรื่องเราจนเบื่อเลยล่ะ.... :m4:
ขอสปอยไว้ก่อนว่า............
ตอนหน้าได้รู้กัน....... ว่าเรากะฮัทจะเป็นไง........ :o8:
-
สู้ สู้ นะปอ
:pig4:
-
กี๊ตตมารอเชียร์เลยอะ ดีๆๆคบกะฮัทให้เจ้าภีมหึงให้ควนออกหูออกปาก ดิ้นทุรนทุรายเลย o13
-
ทำดีมากเลยปอ
ให้ไอภีมมันรู้ไปว่าคัยเป็นคัย
คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไปเหรอ
เชอะ ฝันไปเหอะ
เชียร์ฮัทนะ เหอๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ฮัทมา ฮัทมา :oni2:
เอาจิงๆๆเลยน่ะ ไม่คิดเลยอ่ะ ว่าน้องปอจามาลงเอยกะฮัทน่ะ เพราะตอนแรกคิดว่าภีมไม่น่าทำไรเลวๆๆๆๆๆ :angry2:
แต่ว่าถ้าฮัทสามารถทำให้น้องปอยิ้มได้ พี่ก็ยอมมมมมมม :laugh:
ปล. น้องปอตอนนี้ก็มีแฟนอยู่ใช่ม่ะจ๊ะ ลั่นล๊าแล้วอ่ะยัง ม่ะเศร้าแล้วน่ะ o13
-
:mc4: :L2: อ่านตอนนี้แล้วถึงปอจะผิดหวังเรื่องความรัก แต่มันก็สอนปอให้เข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ แล้วปอก็มีอีกหลายคนที่รัก และหวังนี้กับปอ และมีเพื่อนๆคอยให้กำลังใจปอหลายๆคนเลยนะค่ะ
-
เหอๆๆๆ
เลิศๆๆๆ
ขอถามไรหน่อยนะ ปัจจุบันนี้แต่งตัวเปนผู้ชาย หรือ ผู้หญิงอ่ะ :m22:
-
อยาก :13223: ภีมมากเลย หลายหนแล้ว
ไม่เกลียดหรอกปอแต่พี่ไม่ชอบ ไม่กล้าเลือกทางนี้ก็อย่ามายุ่งกับเราสิ o12
ท่าจะจริงที่เค้าบอกกันว่ารักแรกมักไม่สมหวัง แถมยังลืมยากอีก
ดีแล้วที่เข้มแข็งไม่ต้องสนใจ เรายังมีคนอื่นที่รักเราอีกมากมาย :a14:
...มีความสุขทุกวันนะคะน้องสาว... :m1:
-
เห็นเม้นของคนอ่านแล้ว…..... :impress2:
เราก็เลยรีบมาเล่าให้ฟังอีกตอนนึง.................. :m4:
และมีข่าวร้ายจะมาบอกอย่างนึง.......................... o6
ตอนนี้เราโดนพ่อบังคับให้กลับไปอยู่บ้านก่อน ในช่วงที่เรายังหางานทำไม่ได้..... :sad5:
ซึ่งถ้าเรากลับไปอยู่บ้าน... เราก็อาจจะไม่ได้มาต่อเรื่องให้ได้อ่านกัน ไม่รู้ว่าต้องอยู่บ้านนานเท่าไหร่ แต่ถ้าซวย... พ่อเราหางานที่บ้านให้ทำได้... เราก็คงต้องอยู่บ้านไปตลอด และก็แน่นอนว่าเราอาจจะไม่ได้เข้ามาเล่าเรื่องให้อ่านกันตลอดไป............... :o11:
แต่ช่วงนี้เราก็กำลังพยายามเจรจากะพ่ออยู่..... :m17: ถึงจะโดนบังคับให้อยู่บ้าน เราก็จะหาโอกาสมาต่อเรื่องให้อ่านกันให้ได้........:dont2:
อ่านต่อกันเลยดีกว่าเนอะ.............................. :try2:
ถ้าได้เรื่องยังไงเดี๋ยวเรามาบอกอีกที... :m26:
*********************************************************************
วันลอยกระทงถือเป็นวันสุดท้ายที่เรากะภีมได้พบหน้ากันแบบจังๆ เพราะหลังจากวันนั้นมาเรากะมันก็แทบไม่ได้เจอกันอีกเลยจนถึงช่วงต้นเดือนธันวาที่เราเรียนปีหนึ่ง ( 2547 ) ไม่ใช่เคยไม่เจอหน้าแม้แต่การติดต่อทางโทรศัพท์ก็ไม่เคยมี.... แต่มีอยู่ครั้งนึงเราตั้งใจจะโทรหาเพื่อนคนด้วยเพราะที่เราจำเบอร์มันได้ก็เลยกดไปตามความเคยชิน แต่แล้วปลายสายก็มีผู้หญิงตอบกลับมาว่า.... “ไม่มีแลกหมายนี้....” พอเรามาดูที่เบอร์ถึงรู้ว่าเบอร์ที่เรากดไปตามความเคยชินนั้นกลับกลายเป็นเบอร์ภีม... ตอนนั้นเราก็ตกใจตัวเองเหมือนกัน... และยังมีความรู้สึกโมโหตัวเองด้วย... ที่ยังจำอะไรของมันได้จนขึ้นใจแม้ว่าช่วงที่ผ่านมาเราจะไม่เคยนึกถึงเรื่องของมันมานานแล้วก็ตาม..... แต่ครั้งนั้นมันก็ทำให้เรารู้ว่า.... ภีมมันเปลี่ยนเบอร์ไปแล้วจริงๆตามที่มันเคยบอกเรา.... และที่สำคัญมันก็ไม่บอกเบอร์ใหม่เราด้วย นั่นแสดงว่ามันก็ไม่ต้องการจะติดต่อกับเรา... เพราะงั้นเราก็จะไปติดต่อมันทำไม...... ต่างคนต่างอยู่แบบนี้หละ... เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วสำหรับเราสองคน.....
-------------------------- ##### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๑๘ #### -------------------------------
ผ่านอีกเดือนนึงแล้ว.................. เราเข้มแข็งขึ้นเยอะเลย.... แม้ว่าในใจส่วนลึกเราจะยังมีภีมอยู่ก็ตาม แต่เราคิดว่ามันก็คงเป็นธรรมดาของคนเราที่จะมีภาพในอดีตเก็บอยู่ในความทรงจำ แม้ว่าเราจะรักภีมและ ณ วินาทีนั้นเราก็ยังรักมันอยู่ แต่มันก็เป็นแค่อดีตไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่เราก็ยังรักมัน.... แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องคบกะมันหรือได้มันมาในครอบครอง...............
เราเคยได้ยินคนพูดว่า.........
“ รักครั้งแรกเป็นรักที่คลาสสิคที่สุด เพราะมันมักจะเป็นรักที่ไม่สมหวัง... แต่เราก็ไม่มีวันลืม....”
เราเล่าเรื่องที่กดเบอร์ผิดให้เพื่อนเราฟัง... พวกมันก็บอกเราว่าดีแล้ว... ที่ภีมมันเปลี่ยนเบอร์ไปซะได้ จะได้ไม่ต้องติดต่อกันอีก.... แล้วมันก็ถามเราว่าทำใจได้เยอะรึยัง..... เราก็บอกมันว่า..เกือบจะหมดแล้วหละ.... คงต้องอาศัยเวลา.... เดี๋ยวอะไรๆมันก็ผ่านไปได้เอง.... เท่านั้นแหละ..... คนอ่านรู้มั้ยว่าพวกมันลากเราไปไหน.....
ในมอเราจะมีศาลที่ศักดิ์สิทธิ์อยู่หลายที่.... ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นศาลที่อยู่ตามแต่ละคณะ... พวกมันก็จัดการลากเราไปบน...... ขอให้เรามีแฟนใหม่ภายในหนึ่งเดือน...... มันลากเราไปบนอยู่สามสี่ที่......... เราก็ตามๆมันไป..... ในใจก็คิดว่า... มาบนอะไรแบบนี้เจ้าที่ไหนเค้าจะช่วย.... ถ้าบนเรื่องอื่นที่มันน่าจะดูเป็นปัญหาชีวิตมากกว่านี้ท่านน่าจะช่วยมากกว่า.... แต่เราก็เลยตามเลย.... ลากไปเราก็ไป....................
แล้วผลเป็นไงรู้มั้ย??????............................
ผ่านไปเกือบสองอาทิตย์แล้ว.............. เราก็ยังไม่มีแฟน...... ช่วงนั้นก็มีพวกผลุบๆโผล่ๆมาบ้าง... แต่ก็ไม่ได้คบกันเป็นแฟน.............
จนกระทั่งในคืนหนึ่ง..............................
จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันที่ 11 ธันวาคม 2547........
ตอนนั้นประมาณสามทุ่ม.......... เรากะเติ้งเดินออกมาจากห้องบิวกะน็อตเพื่อขึ้นมาอาบน้ำหลังจากที่เพิ่งออกไปกินข้าวเย็นกันมา..... เราสองคนก็เดินคุยกันมาเรื่อยๆจนถึงชั้นสาม... ซึ่งเป็นชั้นพี่เรากะเติ้งอยู่.... เราเดินคุยกันมาถึงเรื่องที่ไปบนให้ได้แฟนกันว่ามันจะจริงรึป่าว.... ซึ่งเติ้งก็ดูท่าทางจะเชื่อว่ามันต้องจริงแน่นอนเพราะมันนี่แหละที่เป็นตัวตั้งตัวตีลากเราไป.... ส่วนเราก็บอกมันไปตามที่คิดว่าจะได้จริงเหรอ?????? เถียงกันจนมาถึงหน้าห้องเรา ฮัทก็พูดขึ้นว่า
“ คุยเรื่องไรกันเหรอ.... ใครไปบนอะไรเรื่องแฟนๆ ” เรากะเติ้งก็เลยหันไปมองที่ฮัทที่ทำหน้าเอ๋อๆแบบอยากรู้ คือตอนนั้นอ่ะ... ฮัทมันย้ายห้องจากชั้นสองขึ้นมาอยู่บนชั้นสาม เพราะว่าเมทเก่ามันชอบทำกับข้าวที่ห้องทำให้ทั้งห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นกับข้าว มันก็เลยขอย้ายห้องขึ้นมาชั้นสาม ซึ่งห้องที่มันย้ายมาอยู่ก็อยู่ตรงข้ามกะห้องเรานี่แหละ... เพราะไอ้คนนั้นมันอยู่คนเดียว... คนอื่นๆมันย้ายไปอยู่หอนอกกันหมดแล้ว......
“ ก็ปอนะสิ... มันไปบนว่าขอให้ได้แฟนใหม่เร็วๆ ถ้าไม่ได้นะมันต้องขึ้นคานไปตลอดชีวิต ” เติ้งพูดด้วยสีหน้าจริงจัง... จนฮัทมันก็พลอยจริงจังตามไปด้วย
“ มีแบบนี้ด้วยเหรอ??? ” ฮัทถามด้วยหน้าตางงๆ ตอนนั้นคิ้วเข้มๆของมันย่นจนชนกันแล้ว...
“ มีดิ.... แกไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้เลยเหรอ.. ” เติ้งยังคงพูดด้วยสีหน้าจริงจังจนเราเริ่มสับสนว่านี่มันซีเรียสจริงๆหรือแค่จะอำเล่นๆ
“ ก็เคยได้ยินมาบ้างอ่ะ... ” ฮัทพูดด้วยเสียงที่ค่อยแน่ใจนัก
“ นี่ปอมันก็เครียดอยู่... ” เติ้งพูดแล้วทำหน้าเคร่ง
“ ยังหาไม่ได้อ่ะ ” ฮัทพูดด้วยน่าตากวนๆ
“ ก็ใช่อ่ะดิ... นี่ก็จะหมดช่วงเวลาที่มันขอไว้แล้วซะด้วยสิ ” เติ้งพูด
“ เพ้อเจ้อใหญ่แล้วแกอ่ะ... ” เราพูดแล้วก็เดินออกมาจากหน้าห้องฮัทเพื่อเข้าห้องตัวเองที่อยู่ตรงข้ามกัน
“ เป็นแฟนกะเราก็ได้นะ... ” ฮัทมันวิ่งมายืนพิงที่ประตูห้องมันแล้วก็ยื่นหน้ามาคุยกะเรา
“ จะบ้าเหรอ... คนเราเป็นแฟนกันง่ายๆงี๊เหอ... งั้นโลกนี้ก็ไม่มีคนขึ้นคานละมั้ง ” เราหยุดเดินแล้วหันมาพูดกะมัน
“ พูดงี๊เดี๋ยวเหอะจะได้ขึ้นคานของแท้.... ” ฮัทพูดด้วยน่าตาแบบกวนตริงสุดๆ
“ นั่นมันเรื่องส่วนตัว... ” เราพูดแล้วก็เตรียมสะบัดตูดเดินเข้าห้อง
“ แกก็.... ลองคบกะมันดูก่อนก็ได้... อย่าทำมาเป็นนางเอกแก่นแก้วไรสติ... ทำมาเป็นไม่ถูกกับพระเอกแล้วก็มารักกันตอนหลังซะล่ะ ” เติ้งพูดแดกดัน
“ ป่าว... ไม่ใช่จะทำตัวเป็นนางเอกซะหน่อย... ” เราพูด
“ งั้นก็คบกะฮัทมันดิ.... ถือซะว่าแก้เคล็ด... คบกันซักอาทิตย์ก็ได้ ” เติ้งพูด
“ เอาไง... ทำเป็นคิดมาก... เรายังไม่คิดมากเลย ” ฮัทพูดกวนอีก
“ เออๆ... ก็ได้ๆ ” เราพูดแบบขอไปที..
“โอเค... เลิศๆ.. เห็นป่ะ.. แกมีแฟนใหม่แล้ว..... ” เติ้งมันพูดแล้วก็หัวเราะแล้วเดินไปที่ห้องมัน... สงสัยเจ้าที่ว่าคงเป็นมันนั่นแหละ... เห็นจัดแจงทุกอย่าง...... อันนี้เราคิดในใจ
หลังจากที่เราอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเราก็จะเดินไปที่ห้องเติ้งเพื่อที่จะได้เดินลงไปที่ห้องบิวพร้อมๆกัน แต่ก็มาเจอฮัทที่หน้าห้องซะก่อน
“ จะลงไปห้องบิวใช่ป่ะค๊ะ??? ” ฮัทมันพูดแล้วก็ยิ้มซะแก้มปริ
“ ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วย ” เราถามงงๆ
“ สุภาพบุรุษเค้าก็พูดกับผู้หญิงอย่างี๊แหละค่ะ ” ฮัทพูด
“ ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้.... ฉันเป็นตุ๊ดไม่ใช่ผู้หญิง ” เราพูด
“ โอเคๆ... งั้นพูดครับก็ได้.... ” ฮัทพูด
“ มันไม่เยอะไปเหรอ... ” เราพูด
“ แฟนกันก็พูดเพราะกันหน่อยสิ.. ” คราวนี้ฮัทมันพูดหน้านิ่งๆจนเราไม่กล้าพูดเล่นเรื่องนี้กะมันเลย.....
จากนั้นเราก็เดินไปเรียกเติ้งที่ห้อง... พอมันมาเราก็เดินลงไปชั้นสองเพื่อไปห้องบิวกัน ระหว่างทางเราก็คุยกะมันสองคนเรื่องที่เป็นแฟนกันนั่นแหละ.... เราอยากให้รู้กันแค่สามคนนี้ เพราะไหนๆก็เป็นแฟนกันแค่ชั่วคราวเราไม่อยากให้คนอื่นรู้กันเยอะเพราะเดี๋ยวจะเป็นเรื่องป่าวๆ.... ตอนแรกฮัทมันก็จะไม่ยอม แต่สุดท้ายมันก็โอเคเห็นด้วยกะเรา....
พอลงไปเราก็เข้าสู่กิจวัตรประจำวันคือการเล่นไพ่สลาฟแล้วก็นั่งเมาท์กันไปเรื่อยเปื่อยเปิดเพลงฟังไปด้วย กินหนมไปด้วย... เพลินดี..... พวกเราก็เพลิดเพลินกันไปจนจะเที่ยงคืน.. ก็แยกย้ายกันจะกลับห้อง........ แช็ปก็เลยพูดขึ้นว่า
“ แล้วนี่น็อตยังไม่กลับอีกเหรอ.... ”
“ สงสัยมันคงนอนที่ห้องแก๊ปเลยแหละ ” (แก๊ปนี่แฟนน็อตมัน) บิวพูด
“ งั้นคืนนี้แกก็นอนคนเดียวอ่ะดิ ” เติ้งพูด
“ อืม... คงงั้น ” บิวตอบ
“ จะนอนได้มั๊ยเนี่ย??? ” เราพูด
“ ฮัท.... แกมานอนเป็นเพื่อนเราหน่อยดิ ” บิวพูดเสียงอ้อน
“ ได้ๆ... ปอมานอนด้วยกันดิ ” ฮัทพูด
“ ไม่ดีกว่า... ” เราตอบปฏิเสธโยเร็ว
“ แกก็มานอนเป็นเพื่อนดิวมัน... จะเป็นไรไป ” เติ้งพูดหลังจากที่เราเห็นว่าฮัทมันหันไปขยิบตากะเติ้ง แต่เราก็พูดไรตอนนั้นไม่ได้เดี๋ยวความแตก
“ เหอะน่า ” แช็ปพูดอีกคน
“ เคๆ ๆ ... ได้ๆ ” เราตอบตกลงไปแบบเสียมิได้
หลังจากนั้นไอ้พวกที่เหลือก็เหลือก็แยกย้ายกันขึ้นห้องนอนไป....... ส่วนเราก็เขยิบเอาเตียงมาติดกัน เนื่องจากเตียงหอในมันมีสองเตียง คือเตียงเดี่ยวกะเตียงสองชั้น พอเอามาติดกันก็เลยต้องมีคนนอนเตียงชั้นสองคนนึง... ส่วนอีกสองคนก็นอนชั้นล่าง ซึ่งบิวมันเลือกนอนเตียงชั้นสองเพราะเป็นที่นอนของมันอยู่แล้ว.... เรากะฮัทก็เลยนอนเตียงชั้นหนึ่ง
คืนนั้นเรากะฮัทคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ถือว่าเป็นครั้งแรกเลยที่เรากะมันคุยกันนานๆแบบนี้... และเนื่องจากห้องนี้บิวมันอยู่กะน็อตแค่สองคนก็เลยทำให้ผ้าห่มมีแค่เพียงสองผืนใหญ่กะผ้าห่มบางๆอีกหนึ่งผืน ยังดีนะที่มันมีที่นอนให้ทุกเตียงและห้องมันก็มีหมอนหลายลูกแม้ว่ามันจะอยู่กันแค่สองคน ไม่งั้นเรากะฮัทต้องนอนเบียดบนเตียงเดียวกันแน่ๆ ที่เราพูดแบบนี้ไม่ใช่ว่าเรากระแดะหรอกนะ (ขอแก้ตัวไว้ก่อน) เพราะฮัทมันสูงตั้ง 183 ตัวมันก็บางๆที่ไหน มันอ่ะเป็นตี๋ยักษ์ ส่วนเราสูงตั้ง 177 ถึงตัวเราจะผอมเพรียวก็เหอะแต่ถ้านอนเตียงเดียวกันเราคงนอนไม่หลับแน่ๆ..... เบียดขนาดนั้น... และอีกอย่างฮัทมันก็ใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เหร่......
ตอนที่นอนตอนนั้น เรากะฮัทนอนกันคนละเตียงแม้ว่าเตียงจะติดกันอยู่โดยเตียงเรามีสองชั้นแต่ฮัทมันนอนเตียงเดี่ยว เราทำเป็นกร่างเลยเอาผ้าห่มผืนใหญ่ให้มันแล้วตัวเอาห่มผ้าห่มผืนบางทั้งๆที่ตัวเองขี้หนาว... แต่ตอนนั้นมันไม่หนาวหนิออกจะร้อน... คงเพราะช่วยกันเขยิบเตียงมาชิดกันแหละ... เหงื่อมันออกก็เลนเหมือนจะรู้สึกร้อน... แต่พอนอนไปสักพัก... เริ่มคุยกันไปเรื่อยๆ... ดึกเข้าๆ.... มันก็เริ่มหนาวล่ะสิ... ช่วงนั้นนี่เป็นช่วงหน้าหนาวอยู่ด้วย..
“ หนาวป่าว.... ” ฮัทพูด ตอนนั้นเรานอนหันหน้ามาทางเดียวกัน
“ ไม่เป็นไร ” เราตอบทั้งที่ตอนนั้นรู้สึกหนาวๆ
“ เนี่ยนะไม่หนาว... มือเย็นเจี๊ยบเลย ” ฮัทมันพูดหลังจากที่มันจับมือเรา
“ จริงก็หนาวแหละ... ” เราพูดแล้วยิ้มแหยๆที่มันจับได้
“ ที่หลังถ้าฮัทถามอะไรก็บอกตามตรงนะ... รู้มั้ย?? ” ฮัทมันพูดหน้าเคร่ง ที่เรารู้เพราะแสงไปข้างนอกมันสว่างทำให้เห็นหน้าสลัวๆ (เหมือนจะหลอนเลยเนอะ..)
พอฮัมทันพูดจบมันก็หยิบหมอนมาวางติดกับหมอนเราแล้วมันก็เขยิบมานอนข้างๆเรา อตนนั้นมันก็เลยนอนอยู่กึ่งกลางระหว่างสองเตียง
“ เอาผ้าห่มมาห่มด้วยกันดีกว่า ” ฮัทพูดแล้วก็ดึงผ้าห่มที่เราห่มอยู่ให้มันห่มด้วยแล้วมันก็ห่มผ้าห่มผืนใหญ่ทับอีกที... เราก็นอนนิ่งๆปล่อยตามที่มันทำ ก็หนาวนี่นะ...
“ หายหนาวรึยัง?? ” ฮัทพูดพร้อมกับจับมือเราเพื่อช่วยให้เราหายหนาว มือมันนิ่มจัง.... มืออุ่นด้วย....
“ เดี๋ยวก็หายมั้ง... ” เราพูดเขินๆ ตอนนั้นก็รู้สึกแปลกๆนะ... เพราะเราไม่เคยเห็นมันโหมดนี้ ส่วนใหญ่เรากะมันก็จะเอาแต่เถียงกันหรือพูดกัดกันอยู่เรื่อย
“ เอาแบบนี้ดีกว่าจะได้อุ่นๆ ” ฮัทพูดแล้วพลิกตัวนอนตะแคงแล้วก็กอดเรา เขินอ่ะดิที่นี้
“ เค้าว่า.....ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้มั้ง” เราพูด... ขอทำตัวเป็นนางเอกเล่นตัวหน่อยเหอะ......
“ ไม่เป็นไรหรอกน่า.... ไหนๆก็เป็นแฟนกันแล้วหนิ... ” ฮัทพูด ตอนนั้นจมูกมันก็อยู่ไม่ไกลจากหนูเรานักหรอก ยิ่งมันหายใจนะ.... ทำเอาเราหายใจไม่ทั่วท้องเลย..... ก่อนที่เราจะฟุ้งซ่านไปใหญ่ ฮัทมันก็ถามเราขึ้นมาว่า
“ ปอรักภีมมันมากมั้ย??? ” เราก็เลยเล่าความรู้สึกที่เรามีให้ภีมให้ฮัทมันฟัง เราตั้งแต่เริ่มเลย...... ว่าเรื่องราวของเรากะมันเป็นมายังไง......... ก็เหมือนๆกับที่เราเล่าให้อ่านกันนี่แหละแต่ไม่ละเอียดขนาดนี่นะ......
“ ท่าทางจะรักภีมมันมากเนอะ.... แล้วป็อบหละ...นี่ยังได้ติดต่อกันบ้างป่าว...” เราก็เล่าให้มันฟัง.... ประมาณว่าไม่ได้ติดต่อกันเลย...
“ แล้วฮัทล่ะ.... มีแฟนมากี่คนแล้วเนี่ย??? ” เป็นเราที่ถามมันบ้าง
“ มีมาสี่คนแล้ว... ” ฮัทตอบ
“ สี่คนที่คบมาเนี่ย... เป็นแบบเราหมดเลยป่ะ?? ” เราถาม
“ ใช่.. ” ฮัทตอบสั้นๆ จนเราถามต่อว่า
“ ทำไมถึงชอบแบบนี้ล่ะ?? ”
“ คงเพราะฮัทอยู่รร.ชายล้วนล่ะมั้ง ก็เลยชินกะคนที่เป็นแบบนี้ รร.ฮัทนะคนที่เป็นแบบนี้ก็เหมือนเป็นผู้หญิงในรร.อ่ะ.... จนมาวันนึงมีรุ่นน้องคนนึงเค้ามาชอบฮัท เค้าดีกะฮัทมากเลยนะ... จนตอนไปเข้าค่ายของรร. ฮัทก็เลยมีอะไรกะเค้า ตอนนั้นก็ยังไม่ได้คบกันหรอก แต่พอนานๆไปฮัทก็รู้สึกชอบน้องเค้าขึ้นมา ก็เลยคบกัน.... หลังจากนั้นก็เลยมีแฟนแบบนี้มาตลอด... เราว่าคนที่เป็นแบบนี้อ่ะ... น่ารักดีนะ... เค้ามีบางอย่างที่หาจากผู้หญิงแล้วก็ผู้ชายไม่ได้.... ” ฮัทตอบซะยาวเลย...
“ แหมๆกินเด็กเลยนะ... ” เราอดที่จะแขวะมันไม่ได้
“ ก็เด็กมันยั่วอ่ะ.... เลยหลอมตัวไปหน่อย... ” ฮัทพูดแล้วก็หัวเราะ
“ แล้วไม่คิดชอบผู้หญิงบ้างเหรอ ” เราถามมันอีก
“ ไม่อ่ะ.... แบบนี้แหละ... ดีแล้ว ” ฮัทพูด
หลังจากนั้นเรากะฮัทก็คุยกันอีกหลายเรื่อง......... เหมือนเป็นการแลกเปลี่ยนเรื่องราวกันละกัน... เราจะได้รู้จักกันมากขึ้น.....
เวลาก็ล่วงเลยไปจนดึกมากๆ... ซึ่งตอนนั้นทั้งเราและฮัทก็ง่วงจนตาจะปิดกันอยู่แล้ว..... ฮัทมันก็พูดว่า
“ พรุ่งนี้จะเป็นวันที่เราคบกันวันแรก.... งั้นเราไปทำบุญกันม่ะ...”
“ จะตื่นไหวเหรอ.... นี่อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้วนะ... ” เราพูด
“ ไหวดิ... เดี๋ยวฮัทปลุกปอเอง ” ฮัทพูด
“ งั้นปลุกเค้าแล้วกัน” เราพูดแล้วก็หันหน้ามาหาฮัทแล้วก็กอดมันตอบบ้าง......
นี่ขนาดเพิ่งจะได้คุยกันไม่กี่ชั่วโมงนะ.... เราก็รู้สึกได้เลยว่าเราแทบจะไม่รู้จักตัวตนของฮัทมันจริงๆเลยก่อนหน้านี้ ฮัทเหมือนกับเป็นใครอีกคนที่เราเพิ่งจะได้รู้จัก..... ตัวตนของมันจริงๆแล้วเป็นคนที่อ่อนโยนมากๆแถมยังดูเป็นสุภาพบุรุษด้วย................ เริ่มจะหลงชอบมันจริงๆแล้วอ่ะดิ.....
เราคิดจนหลับไป.....
##################################################
ตอบเม้นหน่อย.... :m4:
คุณ corncheeze ที่ถามมา..... ตอนนี้เราแต่งหญิงจร้า.... ผมยาวเชียวหละ.... แต่ต่อไปไม่รู้นะ อาจจะตัดผมสั้นเป็นเกย์ก็ได้.... ยังไงคุยกันเป็นการส่วนตัวดีกว่า..... เรื่องนี้อ่ะ :m29:
พี่ cassper_W ... ตอนนี้ปอโสดอยู่.... ไอ้เรื่องลั่นล๊า... ก็ยังนะ... ตอนนี้ยังจิ้นอยู่ แต่ถ้าอยากรู้ว่าทำไมเรายังจิ้นและทำไมเราโสดต้องอ่านเรื่องต่อไป... แล้วจะรู้เอง :m14:
ส่วนคนอื่นๆก็ขอบใจนะที่ยังแวะเวียนเข้ามาอ่านเข้ามาทักทายกัน..... :m13:
ไปนอนดีกว่า....... ง๊วงง่วง... :onion_asleep:
-
ว๊านึกว่าคบกะฮัทไปตลอดซะอีก เสียดายจัง
-
ขอบคุนสำหรับ คำตอบนะ
:m4: :m4: :m4:
-
เอายังไงละเนียะ เรื่องราวจะเป็นอย่างไงนะอยากรู้
ว่าแต่คุยกะพ่ออะยัง ถ้าได้ข่าวยังไงก้อคุยกันได้ ช่วงนี้ไม่เห็นออนเอ็มเลย มีเรื่องจะเล่าให้ฟังอะ
-
เฮ้ยยยยย ยังโสด ได้ไงเนี่ยยย นึกว่าลงเอยกะฮัททท แต่ม่ะเป็นไรเค้าว่าช้าๆๆได้พร้าเล่มงานเน้อออ :laugh:
ปล. พี่ม่ะเข้าใจอ่ะแบบว่าไมกลับบ้านเล่นม่ะได้ คือป๋าม่ะให้เล่นเหรออ งง :a6:
งี้ถ้าน้องกลับ พี่ก็ป่าวเปลี่ยวเอกาอ่ะจิ ไม่น๊า อย่าไปเลยยยยยย :sad2:
ทนม่ะด้ายยยยยย :o12:
-
หงะ เรื่องทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้หละครับ
แต่ว่าพี่ปกยังไม่ลงเอยกับพี่ฮัทหรือครับเนี่ย :o8:
-
ยังจิ้นจิงหลอ
ทะมัยจำได้เลาๆว่าเคยมีรัยกะป๊อบแล้วล่ะ
เอ หรือเราจะจำผิด
มาต่อเร็วๆนะคับ
-
อ่านทันแล้วน้องปอ :m4: :m4: :m4: แต่ขัดจายภีม o12 ทำไมทำตัวแบบนี้
วันดีคืนร้าย ก็เกิดคิดได้ว่าไม่ควรคบกับปอ แล้วก็บอกเลิก ง่ายปานนี้เชียว :angry2:
แถมยังมาทำเป็นให้ดอกไม้อีก :เตะ1: :เตะ1:
โทษที อินไปหน่อย แต่ขอส่งท้ายอีกครั้งเถอะ :เตะ1:
-
เข้ามาตอบเม้นกันก่อน.... :m1:
คุณ TaEnIaE_CoLi เรายังจิ้นอยู่จริงๆนะ.... ตอนกะป็อบก็มีไรกันบ้าง... แต่มันยังไม่ถึงขนาดนั้น... ยังกลัวเจ็บอยู่ :m13:
พี่ cassper_W ก็บอกแล้วไงให้คุยกันเป็นการส่วนตัว.... แอดเมลเรามาดิ.. :m14:
เดี๋ยวดึกมาต่อเรื่องให้นะ........... :m13:
-
ฮันแน่ แอบมาตอบเม้น แต่ไม่ยอมต่อ หหุ :serius2:
ต้องรอตอนดึกเลยเหรอ ต่ะเองงงง :a6:
ปล. น้องปอ นี่ความลับเยอะจิง จิจิ งอลล o13 (อีนนี้ไม่ใช่เยื่ยมน่ะ โป้ง ต่ะ หาก) 555+ :laugh:
-
อู้หู................ถ้าความบริสุทธิ์วัดเป็นเปอร์เซ็น คุณพี่คิดว่าน้องปอน่าจะบริสุทธิ์ประมาณ 60% :m12:
20% แรกเสียให้ภีม ตอน........กัน
20% หลังเสียให้ป๊อบตอน........กันอะเกน
ไม่แน่อาจจะมีเสียให้ฮัท 20% ด้วยรึเปล่า .......... เข้ามาติดตามตอนต่อไป :a12:
-
มาต่อล่ะนะ... :m23:
เมื่อคืนที่ไม่ได้ต่อให้เพราะว่า... :เฮ้อ:
เราเปลี่ยนที่อยู่อ่ะ... ย้ายออกจากที่เดิมแล้ว... เมื่อคืนก็เลยเก็บของเตรียมย้ายวันนี้แหละ... เลยเพิ่งได้มาต่อให้เพราะเพิ่งย้ายของเสร็จเนี่ย... เหนื่อยจัง.... o7
หันไปมองห้องอีกทีก่อนออกมา... เกือบร้องไห้แหนะ... ใจหายจัง... อยู่มาตั้งสี่ปี.... :o12:
แต่ก็ไม่เป็นไร.. ทำใจๆ.. :m15:
ส่วนเรื่องที่ต้องกลับบ้านเจรจากะพ่อเรียบร้อย.... ยังไม่ต้องกลับไปอยู่บ้านซะทีเดียว... :m4:
แต่คงไปๆกลับๆ.. จะได้มาต่อเรื่องให้ได้.... ช่วงนี้ก็ต้องรีบหางานให้ได้... :m4:
จะได้ไม่ต้องโดนลากกลับบ้านอีก.... :m15:
-------------------------------------------
คืนนั้นกว่าเรากะฮัทจะหลับไปก็ดึกมากๆแล้ว... ในที่สุดเรากะมันก็ไม่ได้ไปทำบุญกันตอนเช้า เพราะทั้งเราและมันหลับเป็นตายทั้งคู่
ทันทีที่ลืมตาเพื่อรับวันใหม่ ตอนนั้นก็ปาข้าไปตั้งสิบโมงกว่าแล้ว.... วันนี้จะไม่ใช่วันธรรมดาเหมือนเช่นวันอื่นๆที่ผ่านมาเพราะวันนี้เป็นวันที่เรากะฮัทคบกันเป็นวันแรก......
-------------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๑๙ ##### -----------------
ทันทีที่เรางัวเงียตื่นขึ้นมาดูนาฬิกา.... เหลือสามชั่วโมงเราก็ต้องไปเรียนแล้วเพราะเรามีเรียนตอนบ่ายโมง...
เราหันมองไปรอบๆห้องตอนนั้นก็ไม่มีใครอยู่แล้ว... สงสัยคงจะไปเรียนกันหมด เพราะวันนั้นบิวน็อตและฮัทมันมีเรียนช่วงเช้ากัน (ถ้าไม่ลืม... มันสามคนเรียนคณะและแกเดียวกัน )
เราก็เลยเก็บที่นอนแล้วก็เดินกลับไปห้องตัวเองดีกว่าจะได้ไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวไปเรียน
พอเดินขึ้นไปบนห้องเราก็เห็นโน๊ตเขียนติดไว้ที่โต๊ะเขียนหนังสือเรา...
ข้อความว่า...
เมื่อเช้าอดไปทำบุญกันเลย......... โทษทีนะ.... ฮัทตื่นไม่ทัน
วันนี้มีเรียนเช้า.... ฮัทไปเรียนก่อนนะครับ....
ตอนเย็นจะโทรหานะ....
ฮัท
เราอ่านแล้วก็ยืนงงๆอยู่พักนึ่งกับกระดาษโน้ตที่ถือไว้ในมือ..... แล้วก็นึกได้ว่า.... “ นี่เรามีแฟนแล้วนี่หว่า..... ฮัทไง.....”
จากนั้นเราก็ไปอาบน้ำแต่งตัวไปหาข้าวกินแล้วก็ไปเรียน.....................
************************************************************************
เราเลิกเรียนตอนประมาณสี่โมงเย็น พอเลิกเรียนเราก็นั่งเมาท์นั่งเล่นกะเพื่อนในเอกต่อ ในช่วงที่ขึ้นเทอมสองเราก็เริ่มสนิทกะเพื่อนในเอกมากยิ่งขึ้นจากที่สนิทมากอยู่แล้ว เพราะทำกิจกรรมด้วยกันบ่อย....
ตอนนั้นเราก็เริ่มมีกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มนึงที่เป็นเพื่อนในเอก เราจะขอยังไม่ลงรายละเอียดเกี่ยวกับกลุ่มเพื่อนในเอกแล้วกัน เพราะช่วงนั้นมันยังไม่มีบทบาทสำคัญอะไรเท่าไหร่ไว้ค่อยพูดถึงแล้วกัน
ประมาณหกโมงเย็นเราถึงกลับมาหอ.....
พอกลับมาถึงห้องเราก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสบายๆ แล้วก็เดินไปที่ห้องบิวกะน็อตเพราะตอนนั้นมันก็น่าจะเลิกเรียนแล้วก็กลับมาที่ห้องแล้ว.....
พอเราปิดประตูห้องเสร็จเราก็หันไปมองที่ห้องตรงข้ามซึ่งเป็นห้องของฮัท แล้วก็นึกตลกตัวเองว่าเราลืมอีกแล้วว่าวันนี้เรากะฮัทเป็นแฟนกันวันแรก....... ก็แค่คบกันแก้เคล็ดตามที่เติ้งมันบอกนี่นะ..... คบกันอาทิตย์เดียวเดี๋ยวก็เลิกกัน...... มันก็ต้องมีลืมกันบ้างหละ...... เพราะเราก็ยังไม่ชิน
ตอนที่เรามองๆประตูห้องมันอยู่แล้วก็ไรไปเพลินๆ จู่ๆประตูห้องมันก็เปิดออก.... เราก็สะดุ้งสุดตัวเลยอ่ะดิ....... ฝันเอ๊ย.... ฝันมา...
“ มีไรป่าวปอ.... ” ตูน.. เมทฮัททักเราที่ยืนทำหน้าตกอกตกใจอยู่
“ ป่าวๆ นี่ฮัทไม่อยู่เหรอ.... ” ขอถามถึงแฟนตัวเองหน่อย
“ มันยังไม่กลับเลย.... ช่วยงานที่สโมอยู่อ่ะ.... นี่เดี๋ยวเราก็จะไปที่มัน ปอมีไรป่าวเดี๋ยวเราบอกมันให้ ” ตูนพูด (ตูนก็อยู่คณะเดียวกะฮัทแต่คนละเอก)
“ ไม่เป็นไรๆ... เราก็ถามไปงั้นแหละ ” เราพูด
“ งั้นเราไปก่อนนะปอ... ” ตูนพูดแล้วก็เดินไป
พอตูนเดินไปเราก็เดินลงไปที่ห้องของบิวกะน็อต มันสองคนกำลังนั่งเมาท์กันอยู่ เราก็เลยเข้าไปร่วมวงเมาท์ด้วย... คุยกันได้แปปนึงเติ้งกะแช็ปก็มา เราก็เลยไปกินข้าวเย็นกันโดยที่ไม่ต้องรอฮัทเพราะบิวบอกว่าน็อตมันจะเสร็จงานตอนโมงก็ไม่รู้
******************************
พอกินข้าวเสร็จ ช่วงที่เรากำลังเดินกลับหอ... ฮัทมันก็โทรเข้าเครื่องเรา
“ ว่าไง...” เราพยายามพูดด้วยเสียงปกติเดี๋ยวคนอื่นจะสงสัย
“ ปอ... ทำไรอยู่เนี่ย?? ว่างป่าว ?? ” ฮัทพูด
“ ว่างดิ เพิ่งไปกินข้าวมากำลังเดินกลับหอ” เราพูด
“ อ้าวเหรอ... ฮัทว่าจะให้ปอมารับไปกินข้าวซะหน่อย ” ฮัทพูดด้วยเสียงผิดหวัง
“ ทำไมต้องทำเสียงงั้นหละ... อยู่ไหน?? เดี๋ยวปอไปรับ ” เราพูด
“ ไม่เป็นไรๆ... เดี๋ยวเราไปกินคนเดียวก็ได้ ” ฮัทพูดปฏิเสธ
“ ไหนเป็นแฟนกันแล้วไง.... แค่นี้ทำมาเป็นเกรงใจ ” เราพูด
“ เอางั้นก็ได้... ฮัทรออยู่หน้าคณะนะ ” ฮัทพูด
“ โอเค... แล้วเดี๋ยวเจอกัน ” เราพูดแล้วก็กดวางสายไป
คราวนี้สิ..... เราจะบอกกะเพื่อนเรายังไงดีเพื่อไม่ให้พวกมันสงสัย.....
เราก็เลยหันไปคลิ๊กตากะเติ้งเป็นอันรู้กันว่าคนที่โทรมาหาเราเมื่อกี๊เป็นฮัท...... เติ้งมันก็เริ่มเลย.....
“ เหินโทรมาตามแล้วเหรอ??? ” เติ้งมันเล่นเนียนมาก ( เหินนี่เป็นเพื่อนเราที่เป็นโมเดลด้วยกัน ซึ่งพวกเพื่อนเราในกลุ่มก็รู้จักมันดี เพราะเรากะเหินสนิทกัน )
“ ฮืม... ใช่ ” เราเล่นตามที่เติ้งมันส่งมา
“ เหินมันมีไรเหรอ...” บิวถาม
“ อ๋อ... มันจะให้ปอส่งมันไปดูของให้แฟนมันหนะ... ” เติ้งพูด... สมองมันไวจริงๆไอ้เรื่องแบบนี้อ่ะ
“ งั้นเราไปก่อนนะ... เหินมันรอเราอยู่อ่ะ...” เราพูดแล้วเนียนเดินออกมาเลย
“ รีบๆมานะ... เดี๋ยวขาขาด ” แช็ปตะโกนตามหลังเรามา
“ เออ....” เราหันไปตอบมันแล้วก็รีบเดินไปเอารถที่จอดอยู่ที่หอ
****************************************
พอเราไปรับฮัทที่หน้าคณะมันเรากะมันก็ไปกินข้าวด้วยกัน โดยมีเราเป็นคนขี่แล้วฮัทเป็นคนซ้อน... เพราะฮัทมันขี่รถไม่เป็น... เป็นแต่ขับ เนื่องจากรถเราเป็นรถจ๊อกพอนั่งไปด้วยกันเราก็รู้สึกเขินๆนะเวลาที่นั่งรถไปกะมัน... ตอนที่มันซ้อนรถเราไปมือมันก็วางอยู่ที่เอวเรา มันก็ดูเขินอ่ะนะ....เพราะมันกะเราไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันสองคนมาก่อน......
เรากะมันเลือกที่จะไปกินหมูกระทะมัน... เพราะมันอยากกินและก็จะได้กินไปคุยกันไปด้วย.....
ร้านนี้มันเป็นร้านแบบบุฟเฟ่ต์..... เรากะมันก็เลยผลัดกันออกไปตักของสดที่ตัวเองชอบ ซึ่งก็จะได้เป็นการเรียนรู้ไปด้วยว่าทั้งเราและฮัทต่างฝ่ายต่างชอบกินอะไรกันบ้าง.... มันก็ถามเราบ้างว่าชอบกินอันนี้เหรอ??? ไม่ชอบกินอันนี้เหรอ??? ซึ่งเราก็ทำเหมือนกัน... ( แต่ว่ามันจำเป็นต้องรู้มั้ยเนี่ย??? เพราะไงก็เป็นแฟนกันแค่อาทิตย์เดียวแก้เคล็ด....)
“ ปอยังจะกินไหวเหรอ??? เพิ่งกินข้าวมาหนิ... ถ้าไม่หิวไม่ต้องกินก็ได้นะ... แค่นั่งเป็นเพื่อนเราก็พอ ” ฮัทมันพูดด้วยท่าทางเกรงใจ
“ กินไหวดิ... ปอกินเก่งจะตายไม่รู้เหรอ??? ” เราพูด
“ งั้นก็ตามใจ... แต่กินให้อิ่มหละ... ไม่ต้องทำเป็นห่วงสวยนะ... กินได้เต็มที่ เราไม่ว่าหรอก... ” ฮัทมันพูดยิ้มๆ
“ ไม่ห่วงอยู่แล้วน่า... ” เราพูด
จากนั้นเรากะมันก็แทบไม่ได้คุยกัน... ก็มีคุยบ้างนะแต่น้อยมากๆ เพราะต่างฝ่ายก็ต่างสนใจอาหารตรงหน้า.... กินกันอย่างไม่ลืมหูลืมตา....
******************************
หลังจากจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย...... อ้อตอนที่จ่ายเงินหนะ... ทั้งเราและมันก็ไม่มีใครทำตัวเป็นนางเอกหรือพระเอกกันเลย.... เพราะมื้อนี้.... แชร์.....
“ กินเก่งนะเราเนี่ย???? ” ฮัทมันแซวเราหลังจากที่ขี่รถออกมาจากร้าน
“ เพิ่งรู้หรอ??? ” เราพูดตอบมันไปแต่ไม่ได้หันหน้าไปเพราะเราขี่รถอยู่
“ ก็พอรู้... แต่ไม่คิดว่าจะกินเยอะขนาดนี้..... แล้วใครเค้าจะเลี้ยงไหวเนี่ย??? ” ฮัทพูด
“ ไม่ต้องให้ใครมาเลี้ยงหรอก.... เราเลี้ยงตัวเองได้... รึฮัทอยากจะเลี้ยงเค้าล่ะ??? ” เราพูดหยอกมันกลับไป
“ จะให้เลี้ยงป่ะล่ะ.... ฮัทเลี้ยงไหวนะ... ” โดนมันตอกกลับมาแล้วอ่ะดิ.... เราก็เงียบเลยทีนี้.... ไม่กล้าเล่นต่อ เพราะที่มันพูดก็ทำเอาเราใจหวิวๆเหมือนกัน......
“ จะไปไหนต่อป่าว?? หรือจะกลับหอเลยดี.... ” เราถามมันแก้เก้อ..
“ ไปดูหนังกันดีกว่า.... ” ฮัทพูด
“ เออดีเหมือนกัน.. เค้ามีหนังที่อยากดูพอดี... ” เราพูด
*********************************
พอมาถึงโรงหนัง....... เราก็ถามมันว่า...
“ ดูเรื่องไรดี... ”
“ ไหนปอบอกว่ามีหนังที่อยากดูอยู่ไม่ใช่เหรอ??? ” ฮัทพูด
“ ดูเรื่องนี้กันนมั้ย???.... กั๊กกะกาว...” เราพูด คือเราชอบดูหนังรักหนะ.....
“ ตามใจดิ... ” ฮัทพูด
“ ถ้าไม่อยากดู... เราดูเรื่องอื่นกันก็ได้นะ... ” เราพูด เพราะเกรงใจมัน
“ ดูเรื่องนี้แหละค๊าบ.... ” ฮัทมันตอบหน้ากวนๆ
“ งั้นก็ตามนี้แล้วกัน... ” เราพูด
เราก็มีหน้าที่ไปซื้อตั๋วแล้วก็เลิกที่นั่งส่วนฮัทมันก็ไปซื้อขนมกะน้ำ.... (นี่ยังไม่อิ่มอีกเหรอ??????)
พอเข้าไปในโรงหนัง.... ลงนั่งกันได้แปปนึง... ไฟก็ปิดพอดีและเริ่มมีหนังตัวอย่าง....
ฮัทมันก็ดูไปกินป๊อบคอนไปด้วยอย่างเอร็ดอร่อย.... สงสัยมันยังไม่อิ่มจริงๆ ทั้งๆที่มันกินไปเยอะมากๆ
“ ปอ... ไม่กินเหรอ... ” มันหันมาถามเรา
“ ไม่อ่ะ... เค้าไม่ชอบกินป๊อบคอน ” เราพูด
“ แล้วก็ไม่บอก.... ฮัทจะได้ซื้ออย่างอื่นมากิน ” ฮัทพูด
“ ไปเป็นไรหรอก.... ปออิ่มแล้ว... ” เราพูดแล้วก็ยิ้ม... เหมือนเป็นการแซวมันที่ไม่อิ่มซะที... มิน่าตัวมันถึงใหญ่... แต่มันไม่อ้วนะ...
“ ลองกินดูดิ... อร่อยนะ... ” ฮัทมันพูดเชิญชวน.... คือเราไม่ชอบกินป๊อบคอนจริงๆ มันเหม็นอ่ะ... แต่ถ้าเป็นโตโร่นะ... อันนั้นกิน... หวานๆ อร่อยดี...
“ ไม่เอา... ฮัทกินเหอะ.. ” เราพูด
“ น่านะ.... ลองกินดู ป๊อบคอนอันนี้มันไม่เหมือนที่อื่นนะ... ” มันไม่เลิกตื๊อ....
“ อ่ะ..ก็ได้ๆ ไหนมันไม่เหมือนยังไง ” เราพูด เพราะอยากจะรู้จริงๆว่ามันจะแปลกจากที่อื่นยังไง.... ป๊อบคอนที่ไหนมันก็เหมือนกันทั้งนั้นแหละ
“ อ่ะ...อ้าอาก... ” ฮัทพูดโดยที่ปากมันคาบป๊อบคอนชิ้นนึงอยู่
“ จะให้ปอกินอันนี้หนะนะ?? ” เราพูดด้วยหน้างงๆ... มันจะข้ามขั้นป่าว... เพิ่งคบกันวันแรกเองนะ
“ อือ.. ” มันตอบทั้งๆที่ปากยังคาบป๊อบคอนชิ้นนั้นอยู่
“ ไม่เอาอ่ะ... อี๋.... ” เราพูด แล้วทำท่าเป็นรังเกียจมัน... แต่จริงๆแล้วอ่ะเราเขินมากว่า..... ดีนะที่ในโรงหนังมันมืด...
“ เอ็วๆ ... เอี๋ยวอันเอียกอดอะ...” (เดี๋ยวมันก็เปียกหมดนะ...) ฮัทยังคาบป๊อบคอนไว้แบบนั้นแล้วก็พูด
“ อี๋.... แหวะ... ” เราพูแล้วทำท่าทางรังเกียจ มันก็เลยกินป๊อบคอนชิ้นนั้นแล้วก็พูดว่า
“ รังเกียจกันเหรอ??? ” ฮัทพูดหน้านิ่งๆ เรารู้ว่ามันแกล้งทำ... แต่เราพูดตามที่คิดว่า........
“ ป่าว.... ก็ไม่ได้ขนาดนั้น... แต่มันแปลกๆ... นี่เราเพิ่งคบกันวันแรกเองนะ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก.... ฮัทยังไม่ถือเลย... ” อ้าว... ดูมันพูด
“ ไม่ใช่แล้ว.... ” เราพูด
“ ลองกินดูนะนะ.... อย่าให้คู่เรามีปัญหาทะเลาะกันตั้งแต่วันแรกเลย.... อ่ะหม่ำๆ ” ( ทำมาเป็นอ้างเหตุอ้างผล....) ฮัทพูดแล้วก็คาบป๊อบคอนชิ้นใหม่ไว้ที่ปาก... เราก็มองมันหยั่งเชิงว่าจะเอาไงดี มันก็ทำตาหงอๆแล้วก็พยักหน้าเชิญชวน..... แบบว่าอ้อนสุดฤทธิ์... เราเริ่มเขินอีกแล้วดิ... ใจเต้นแรงขึ้นๆ แรงขึ้น ๆ..........
และแล้วเราก็ขัดมันไม่ได้.... เราก็เลยอาปากงับป๊อบคอนที่มันป้อนให้กินด้วยปากของมัน........
“ เป็นไงอร่อยมั้ย??? ” ฮัทถามแล้วก็ยิ้ม
“ ก็ดีนะ.... ” เราตอบอายๆ... ตอนนั่นเรากล้าไม่มองหน้ามันเลย.......
“ บอกแล้วว่าป๊อบคอนนี่มันไม่เหมือนที่อื่น.....” ฮัทมันพูดแล้วก็ไม่กล้ามองหน้าเรา.... เป็นไงล่ะ... เล่นเองอายเอง........
กินๆดูมันก็อร่อยดีนะ.... รึว่าเป็นเพราะมันป้อน......... อ้อ... ที่เรากล้ากินเพราะว่าข้างๆทั้งมันและเราไม่มีคนนั่ง... เว้นว่างไปตั้งสามสี่ตัวกว่าจะมีคนนั่ง....
พอมีชิ้นแรกก็มีชิ้นที่ 2... 3... 4..... 5...... ........... จนหมด..... ( เราหรือมันกันแน่ที่ยังไม่อิ่มเนี่ย??)
ท่าทางฮัทมันก็ดูมีความสุขจริงที่ได้ป้อนป๊อบคอนเราแล้วก็ป้อนน้ำให้เราแบบนี้....... เพราะเห็นมันมองเราตลอด..... มองๆเดี๋ยวก็ยิ้ม..... จนมันแทบไม่ได้ดูหนังเลย........................
อย่าว่าแต่มันมีความสุข... เราเองก็มีความสุขอยู่ไม่น้อยเลย..........
งานเข้าแล้วสิเรา.......................
สงสัยจะหลงไอ้หน้าตี๋คิ้วเข้มนี่แล้วล่ะสิ..........................................................
#######################################################
แหมคุณ gift_deb คิดซะละเอียดเลยนะ.... เป็นนักบัญชีป่ะเนี่ย???
พี่cassper_W โป้งกันเลยเหรอ???? ก็บอกแล้วไง... ว่าคุยกันเป็นการส่วนตัว... แล้วกไม่ยอมแอดเมลล์เรามา...
เย้.. พี่THIP กลับมาแล้ว...
-
มาจิ้มก่อนเลย อิอิ เด๊ยวตามอ่านที่หลัง อิอิ
-
อืมๆๆๆๆ ฮัทก้อมีมุมทีน่ารักเหมือนกันเนอะ
-
แอดแล้วจ้า แอดแล้วว :oni1:
ตอนแรกโง่ไง ไม่รู้ว่าจาเอาเมล์ตรงไหนอ่ะ เลยโกดมั่วๆปหมด สดท้ายก็เจอ หุหุ o13
แล้วเด๋วไว้คยกันหลังไมค์ หลังไมค์ อิอิ :oni2:
-
:pig3: :L1: ขอให้ปอได้งานเร็ว ๆ นะครับ จะได้ไม่ต้องถูกบังคับให้กลับไปอยู่บ้าน
ไม่ใช่อะไรหรอก กลัวไม่ได้อ่าน เรื่องของปอนะ ( พูดเล่นนะอย่างโกรธละ )
:a11: เป็นกำลังใจให้นะ กับรักครั้งใหม่ ส่วนจะเป็นอย่างไร คอยติดตามกันต่อไป :m1: :m1:
-
ชักจะหลงฮัทตามปออีกคน :o8: :o8: :o8:
-
ฮัทน่าร้ากกกกกกอ่ะ อยากมีแบบฮัทไว้ซักคน :o8:
-
ฮัทน่ารักจางเยยอ่ะ
อย่าทำให้ผิดหวังเหมือนนายภีมเลยนะฮัท
แต่ว่าปอบอกว่าตอนนี้ว่าง
งั้นก็แปลว่าต้องมีเลิกกะฮัทดิ
เกิดไรขึนอีกอ่ะ
ไม่อยากคิดเล้ย
-
รอดูความหวานอีกนะจ๊ะ
-
แหมมมม..หวานกันซ๊า..
ยังหวานได้อีกนะปอ..
-
ไม่มาต่อเศร้าอ่ะ :o12:
พร่งนี้ต้องมาต่อให้ตอนเช้าน่ะ เพราะเด๋วเราจาไปลั๊นล้าที่สัปดาห์หนังสือ :oni1:
จาได้กลับมาอ่านนน อิอิ :bye2:
-
มาต่อให้แล้วนะ......... โทษที.... :m23:
วันนี้มาช้าไปหน่อย..... :m29:
นี่ๆ.... คุณcassper_W มาต่อแล้ว.... ถ้าพรุ่งนี้เช้าไม่เข้ามาอ่านน๊า....... :m16:
อ้อ.. ซื้อหนังสือมาฝากบ้างนะ... :m13:
คุณ wan ... สมพรปากเทอญ...... o14 ส่วนเรื่องนั้นเราเคลียร์กะพ่อแล้ว... ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้อ่าน... เราไม่หายไปไหนหรอก... :give2:
ส่วนคนอื่นๆที่รออ่านความหวานของเรากะฮัทล่ะก็.......... :m12:
ไม่รู้ว่าจะผิดหวังหรือสมหวัง......... :serius2:
เอาเป็นว่าอ่านดูแล้วกัน.... แล้วลองบอกเราดิ๊..... ว่าหวานหรืออะไรกันแน่........ :m17:
**********************************************************************
ในช่วงที่เป็นแฟนกันแก้เคล็ดหนึ่งอาทิตย์นี้.... ทุกๆวันก็ดำเนินไปได้ด้วยดี.. แอบมีความสุขเหมือนกันนะเรา
เพราะฮัทมันดูแลเราดีมากๆ..... ดีจนไม่คิดว่าจะเป็นมัน เพราะภาพของมันตอนแรกที่เราเห็น มันดูเป็นไอ้หน้าตี๋ที่กวนตริงจริงๆ
แต่นี่ไม่ใช่เลย... มันไม่เคยกวนตริงเราเลย... อยากมากก็แค่หยอกกันเล่นขำๆ.....
อย่ามาดีอย่างนี้ได้มั้ย???? เดี๋ยวจะเป็นเรื่อง.......
------------------------------ #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๒o #### ----------------------
ในทุกๆวัน เรากะฮัทก็จะไปกินข้าวด้วยกัน... เพียงแต่ว่าการไปกินนั้นอาจจะต่างกันไป... เช่น บางวันก็แอบไปกินกัน 2 คน บางวันก็ไปกินพร้อมกันทั้งกลุ่ม..... แต่ในทุกๆวันเรากะมันก็จะแอบมาอยู่ด้วยกันสองคน... แอบไปไหนกันสองคน...
ที่เราจะเล่านี่เป็นวันที่เรามันไม่ได้ไปกินข้าวกันสองคน..... แต่วันนั้นไปกินกันทั้งกลุ่มเลย เพื่อจะได้ไม่เป็นที่สงสัยของเพื่อนๆในกลุ่ม... พอประมาณ สามทุ่มหลังจากที่ไปกินข้าวกันเสร็จ เราก็เนียนออกมาจากกลุ่มก่อนโดยที่มีเติ้งเป็นตัวช่วย..... และอีกพักนึงฮัทมันก็จะเนียนตามออกมา
พอเราออกมาได้เราก็ขี่รถมารอที่หน้าหอ... แล้วเราก็ส่ง sms ไปหาฮัทว่า.....
เรารออยู่ที่หน้าหอนะ....
สักพักฮัทมันก็ออกมา... เราก็รีบออกรถไปโดยเร็ว กลัวพวกมันจะมาเห็น....
วันนั้นเรากะฮัทก็มาร้านประจำด้วยกัน มันเป็นร้านที่บรรยากาศดีมากๆ... ร้านนี้เป็นร้านที่ขายกาแฟแล้วก็ชา... ซึ่งมีให้เลือกเยอะมากๆ มีพวกเค้กด้วย... อร่อยๆทั้งนั้น..... เป็นร้านนั่งชิวๆมีหนังสือให้อ่าน... บรรยากาศดีโคตร
“ สวัสดีค่ะ... นั่งโต๊ะเดิมรึป่าวคะ ? ” พี่พยักงานกล่าวทักทายอย่างหนิดหนม ก็น่าละ... มาทุกวัน
“ ครับ... ” ฮัทหันไปตอบแล้วยิ้มซะ... ทำเอาเจ๊คนนั้นเขินไปเลย.... ( ไอ้ตี๋เอ้ย.... )
“ ปอวันนี้อยากกินไร?? ” ฮัทเงยหน้ามาถามเรา
“ ถามยังไงจะเลี้ยง ” เราพูด
“ ก็ใช่นะสิ...” ฮัทพูแล้วมันก็ยิ้ม... เค้าใจล่ะ ว่าทำไมเจ๊คนนั้นถึงเขินมัน... พอๆ... เดี๋ยวมันจะดูดีเกินไป
“ พูดแล้วนะ... ” เราพูด
“ จร้า.... ” ฮัทพูด แล้วดันยิ้มอีก..... เฮ้ย.... มันน่ารักอ่ะ..... เพิ่งจะรู้สึก.... งานเข้าแล้วเรา......
“ โอค... งั้นเอา.................................. ” เราก็สั่งขนมโน่นนี่ตามที่อยากกิน......
“ วันนี้ดื่มชาอะไรดี.... ” ฮัทถามเรา
“ เอาอะไรดีล่ะ.....“ เราพูดเปรยๆ คือฮัทมันรู้เรื่องชาดีมากๆ (สงสัยอยู่ว่ามันรู้ดีกว่าเจ้าร้านรึป่าว?? ) มันจะรู้หมดว่าชาแบบไหนเป็นไง... รู้กระทั่งว่ามาจากไหน... ต้องที่ไหนถึงจะดี... รู้แบบแข่งแฟนพันธุ์แท้เรื่องชาได้สบายๆ
“ มีให้เลือกสองแบบ..... สองอันนี้กรยังไม่เคยกินเลย........ แบบแรกนะ... เป็นชารส.............................. คือแบบนี้อ่ะ.... มันจะ................................................................................. ”
ฮัทก็อธิบายให้เราฟังซะละเอียดว่าสองแบบของมันอันไหนเป็นไงบ้าง.... เราก็ฟังมันอย่างตั้งใจ ส่วนพี่พนักงานที่มายืนรอก็มองเราสลับกะมันแล้วก็ยิ้มๆ....
“ เอา...................................... ” จำไม่ได้อ่ะ... ว่าครั้งนั้นเราสั่งไรไป..... ไปกินทุกวันจนจำไม่ได้อ่ะ.. เพราะไม่ได้สั่งซ้ำกันซะวันนึง
**********************************
“ กินเค้กมั้ย??? ” เราถามฮัท ทั้งๆที่เราก็กินแบบไม่ได้วางช้อนเลย... เค้กเค้าอร่อยมากๆ อร่อยจนวางไม่ลง....... คุ้นๆเฮอะคอนเส็ปนี้
“ ไม่อ่ะ.... ” ฮัทพูดแล้วอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ
“ นี่ๆ... อยากกินก็กิน.. ไม่ต้องมาทำตัวเป็นพระเอกนะ... ใจปล้ำ... เลี้ยง แต่ทำเป็นเก๊กไม่กิน...” เราพูดแซวมัน
“ โอเคๆ... ” ฮัทพูด แล้วมันทำไงรู้มั้ย???? คุณผู้อ่าน...... มันหยิบเชอร์รี่ลูกสีแดงสดใสที่อยู่บนเค้กก้อนที่เราชอบมากที่สุดที่จะเก็บไว้กินทีหลังอ่ะ....... มันหยิบใส่ปากมันไปด้วยความไวแสง แล้วก็เคี้ยวอย่างอร่อย.... หงุดหงิดดิ... แต่มันเลี้ยงหนิ... เราจะทำไรดิ เงินมันหนิ..................
“ ของโปรดอ่ะดิ.... ” ฮัทมันพูดแล้งก็ยิ้มเยาะเย้ยเรา
“ อะไร... ไหน... ป่าว... ไม่ใช่ซะหน่อย... ” เราทำเป็นไก๋...... ว่าไม่ชอบไอ้เชอร์รี่สีแดงสดลูกนั้น.....
“ พี่ครับ...... เอาแบบนี้อีกชิ้นครับ... ” ฮัทมันชี้เค้กก้อนที่มันเพิ่งสอยเชอร์รี่ ไปกินให้พนักงานดู
“ ได้ค่ะ... ” พี่พนักงาน.... แหม... เคลิ้มเชียวนะ.. เจ๊
“ ได้แล้วค่ะ... ” พี่พนักงานเอามาเสริ์ฟแล้ว
“ ขอบคุณครับ... ” ฮัทพูดแล้วก็ยิ้มกลับไปอีกหนึ่งดอก.... เจ๊แกก็เคลิ้มไปอีกซะรอบนึง....
“ อ่ะ.... กินดิ... สั่งให้ใหม่แล้ว.... ” ฮัทพูดแล้วก็เลื่อนจานเค้กก้อนนั้นมาข้างหน้าเรา....
“ เอ้าจริงดิ.... ” เราพูด... และแอบแปลกในความดีที่เกินพอดีของมัน
“ จริงดิ.... ” ฮัทพูด
“ คราวนี้ล่ะ.... ไม่รอแล้ว... ” เราพูดแล้วก็รีบหยิบเชอร์รี่ลูกนั้นเข้าปากโดยเรา.... และเหมือนว่าจะเร็วกว่าที่ฮัทมันหยิบใส่ปากมันเมื่อกี๊นี้อีก......
“ แหม... แล้วทำเป็นมาบอกว่าไม่ชอบกิน...” ฮัทพูดแล้วก็หัวเราะ.....
“ เออๆ... ชอบก็ชอบ... ” เราทำเป็นพูดขอไปที... แต่จริงๆอ่ะ... อชบมากๆ
“ ชาที่สั่งมาแล้วค่า....... ” พี่พนักงานอีกคนนึงมาเสริ์ฟ... คนนี้หน้าไม่คุ้นเลย.. สงสัยจะพนักงานใหม่.....
“ อันนี้ลองดู.... แล้วจะติดใจ.... ” ฮัทพูด ตอนที่พี่เค้ากำลังวางของลงบนโต๊ะ เจ๊คนนั้นก็เริ่มมองเราสองคนด้วยหน้าตาสงสัย.... เธอคงอยากรู้แหละ..... ว่าเรากะฮัทเป็นไรกัน.......
“ เดี๋ยวผมจัดการเองครับ.... ” ฮัทพูดทันทีที่พนักงานคนนั้นกำลังจะกดที่แป้นบดชา...... คุณเธอก็เลยถอนไปยืนอยู่แถวๆนั้นเพื่อคอยดูแลลูกค้า....
“ อ่ะ..... นี่......” ฮัทพูดแล้วก็เลื่อนถ้วยชามาให้เรา......
“ ขอบคุณนะ..... ” เราพูดแล้วก็หยิบถ้วยชาขึ้นมาเป่าๆ
“ ดมกลิ่นก่อน.... หอมป่าว... ” ฮัทพูด...
“ ฮืม...... หอมดีอ่ะ... ” เราพูดหลังจากที่ดมกลิ่นชา...
“ อ่ะ.... ลองจิบดู....” ฮัทพูด
“ เป็นไง.....” มันนี่รอลุ้นเราตลอดเลย.... เหมือนกับว่าชานั้นอ่ะ... มันปลูกเอง ,,,, ปรุงเองงั้นแหละ.....
“ ดีๆ..... ชอบ ” เราพูด เพราะชามันหอมแล้วก็รสชาติดีจริงๆ
จากนั้นเรากะฮัทก็นุ่งคุยกันไปนั่งจิบชากินหนมเค้กกันไปเรื่อยเปื่อย..... บางช่วงก็ต่างคนต่างสนใจตัวหนังที่อยู่ตรงหน้า... คือฮัทมันจะนั่งอ่านหนังสือพิมพ์... มาดงี้... คุณชายเชียว... ส่วนเราก็นั่งอ่านนิตยสารไปเรื่อยเปื่อย.... ประมาณว่าเป็นภริยาคุณชายว่างั้น......
จนชาหมด..... เค้กหมด.... ถึงได้กลับกัน.... ตลอดเวลาที่อยู่ในร้าน พนักงานคนใหม่คนนั้นก็จะชอบมองที่เรากะฮัทบ่อยๆ มันบ่อยจนเกินหน้าที่ในการคอยบริการลูกค้า.... จนถึงตอนที่เราไปคิดเงินที่เคาน์เตอร์ คุณเธอก็ยืนอยู่แถวๆนั้นด้วย..... สายตาเธอนี่บ่งบอกได้ชัดเจนเลยว่าเธอคงอยากรู้ในความสัมพันธ์ของเรากะฮัท..... ซึ่งฮัทมันก็คงจะรู้เหมือนกัน เพราะมันก็หันไปมองเจ๊แกหลายรอบอยู่........
พอจ่ายเงินเสร็จ..... ฮัทมันก็จูงมือเราไปที่เจ๊คนนั้นแล้วก็พูดว่า.....
“ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับ.... เพราะว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน....” เรานี่ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยชอบที่เจ๊เค้ามอง.... แต่เราก็คิดว่ามันไม่ต้องถึงขนาดนี้ก็ได้ไง....... เพราะยังไงก็คบกันแค่อาทิตย์เดียวแก้เคล็ด....
เจ๊แกนี่หน้างงมากเลยอ่ะ... ตอนนั้น เธอคงแปลกใจอยู่มากพอควรแหละ..... ส่วนพี่พนักงานคนอื่นๆที่คุ้นๆกะเราก็ยิ้มกันใหญ่เลย......
************************************************
พอเรากะฮัทออกมาร้านนั้นแล้ว.... ฮัทมันก็ชวนเราไปนั่งเล่นที่หาดกันต่อ.........
วันนั้นเป็นวันที่น้ำกำลังลงพอดี..........
เรากะฮัทก็เดินคุยกันไปเรื่อยๆ โดยถอดรองเท้าถือไว้แล้วก็ลงไปเดินเล่นกันริมหาด.....
บรรยากาศมันดีมากๆ.... ส่องแสงสว่างสลัวๆที่เกิดจากสปอตไลท์ดวงใหญ่ที่อยู่ไกลออกไป... ลมเย็นๆ... มองออกไปก็เห็นไฟเรืออยู่ตรงที่ขอบทะเลย..... บนท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยดาวระยิบระยับนับไม่ถ้วน......
เราสองคนเดินลงไปเอาเท้าสัมผัสกับคลื่นทะเลระลอกเล็กๆที่พัดเข้าฝั่ง.. เดินคุยกันไปเรื่อยเปื่อย.......
“ ปอ... สอนเราขี่รถบ้างดิ.... ” ฮัทพูด
“ ทำไมอ่ะ.... ไม่ไว้ใจให้เราขี่เหรอ?? ” เราพูด
“ ป่าวๆ ไม่ใช่อย่างนั้น.... ” ฮัทรีบปฏิเสธพัลวัน
“ งั้นเพราะไรล่ะ?? ” เราถามเพราะอยาดรู้เหตุผลของมัน
“ คือว่า... เราอยากขี่ให้ปอซ้อนบ้างอ่ะ.... เราเป็นผู้ชายนะ... ก็ต้องขี่ให้แฟนซ้อนดิ... ” ฮัทหน้านิ่งๆ
“ ระ.... เหรอ.... ” ตอนนั้นเราใจเต้นแรงมากๆ.... คบกันแค่อาทิตย์เดียวนี่..... ต้องขนาดนี้เลยเหรอ...... ??????
“ งั้นก็เอาดิ... ” เราพูดเสียงเรียบ เพราะเริ่มสับสนมากขึ้นแล้วล่ะ.............
เรากะมันเดินเล่นกันพักนึงก็ลงนั่งที่ตรงริมหาดนั่นหละ.....
เราทั้งคู่นั่งพิงโดยหันหน้าออกทะเล....
ตอนนั้นเรากะฮัทไม่ได้พูดอะไรกัน แต่ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับบรรยากาศรอบๆตัว..... ที่มันดีเหลือเกิน........
นี่เราคบกะมันมาได้สามสี่วันแล้วนะเนี่ย... ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วจังน๊า........
ทั้งๆเรากะมันนี่... ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเยอะขนาดนี้.... ยิ่งช่วงหลังตะวันตกดินเนี่ย......
แต่ทำไมเราไม่เคยนึกเบื่อเลย....
ถ้าถามเรานะ.... พอเราอยู่กะมันนานๆแบบนี้ มันเหมือนมีความสุขจัง... แล้วก็รู้สึกอบอุ่นด้วย..............
ไม่อยากจะกลับหอเลย..... และก็ยังไม่อยากให้ถึงวันที่เจ็ดด้วย......
เรารู้สึกเหมือนจะเริ่มๆชอบมันแล้วล่ะสิ..........
แต่สำหรับมันสิ...... ที่มันทำกะเราอยู่ทุกวันนี้หนะ....
มันทำตามความรู้สึกมันหรือว่ามันทำตามหน้าที่นะ..... นี่คือสิ่งที่เราคิดอยู่ในใจ....
มันจะเริ่มชอบๆเราเหมือนที่เราเริ่มๆชอบมันบ้างป่ะน๊า..............................
ปู้ด........................................................................................
เสียงอะไร.... เอ๊ะเสียงอะไร......
นี่มันเสียงตด.............
ต้องเป็นเสียงตดของใครสักคน...... เสียงมันดังอยู่ใกล้เรามากๆ............
เพราะงั้นจะเป็นใครได้ล่ะ................. ฮัทไง......
มันตดอ่ะ.....
ขอย้ำ..... ให้คุณผู้อ่านทุกท่านทราบ..........
ฮัทมันตดจริงๆ............ ตดเสียงดังเลยหละ.........
เสียบรรยากาศอย่างแรง...... โห...... ไรว๊า....... เรากำลังซึ้งเลย........
นี่เราคิดผิดป่ะเนี่ย................ ที่รู้สึกเหมือนจะเริ่มๆชอบมันหนะ..............................
“ ไรเนี่ย...... เสียบรรยากาศหมด...” เราพูดหลังจากที่กระโดดออกมาจากข้างๆมัน... เพราะไม่ต้องการจะได้รับกลิ่นอันไม่น่าพึงประสงค์นั้นด้วย...... มันตดเองก็ต้องดมเอง... ไม่เอาด้วยหรอก.... ขอเห็นแกตัวแล้วกัน...
ส่วนไอ้ตัวดี..... ที่มันเป็นมือดีวางระเบิดเมื่อครู่..... มันก็หัวเราะใหญ่เลย..... มันหัวเราะกลางกองระเบิดมันนั่นแหละ......
“ ทำไม... แค่นี้รังเกียจเหรอ... ” ฮัทพูดทั้งที่มันยังหัวเราะอยู่อ่ะ....... ดูมันดิ.... มันไม่อายเลยอ่ะ......
“ จะบ้ารึไง..... ตดมาได้.....” เราพูดท่าทางหงุดหงิด
“ ทำไม.... ใจลอยไปไหนล่ะ.... ” ฮัทพูด... ทั้งที่มันยังไม่หยุดหัวเราะซะทีเดียว.....
“ อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง...... ตดมาได้.... ทีหลังไปตดไกลๆเลย.... ” เราพูด
“ แค่ตดเองนะ..... ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ ” ฮัทพูดดูเป็นเรื่องธรรมดา
“ ปกตินี่ตดเสียงดังต่อหน้าคนอื่นแบบนี้รึไง???? ” เราพูด... ตอนนั้นก็ยังหงุดหงิดๆมันอยู่....
คุณผู้อ่านนึกดู... คนนึงเป็นผู้ต้องหา....... เพราะมันตดแล้วก็ดันหัวเราะไม่หยุด.... มันคงจะสนุกอ่ะ... ส่วนอีกคนเป็นผู้เสียหาย.... ซึ่งอยู่ในอาการหงุดหงิด.... แต่ไอ้ผู้ต้องหาก็หัวเราะไม่หยุดอย่างที่บอกแถมยังทำเป็นเรื่องปกติที่จะตดเสียงดังขนาดนี้ต่อหน้าคนอื่น...... ผู้เสียหายอย่างเราจะหงุดหงิดขนาดไหน...... ยิ่งกำลังเคลิ้มๆซึ้งๆอยู่ด้วย....
“ ไม่อ่ะ.... นี่ครั้งแรก.... แล้วปอก็ไม่ใช่คนอื่นด้วย.... ปอเป็นแฟนฮัทนะ.... ” เอากะมันดิ.... เอากะมัน...... ผู้เสียหายอย่างเราจะรู้สึกอะไรได้.... ทั้งๆที่เมื่อกี๊หงุดหงิดอยู่..... แต่กลับเปลี่ยนเป็นหัวใจพองโตพร้อมกับความเขินอายซะได้.......
ไอ้ความรู้สึกนี่... ไม่ได้ดั่งใจเล๊ย..............
“ ได้ยินยัง..... ว่าปอไม่ใช่คนอื่น..... ปอเป็นแฟนฮัทนะ..... ” มันคงเห็นเราเงียบ...... ก็คนมันเขินอยู่นิ...... มันเลยพูดซ้ำอีกครั้งนึง....
แต่ไอ้ที่พูดว่าปอเป็นแฟนฮัทนี่หมายถึง.... มันบอกว่าเราเป็นแฟนกันอยู่แล้ว (แก้เคล็ด) หรือว่ามันจะขอเราเป็นแฟนตัวจริงเนี่ย?????
จะพูดไรไปก็กลัวหน้าแตก.......... ตอนนั้นรู้สึกเราจะเขินซะเกินค่าตัวแล้ว........... เลยพูดออกไปว่า...
“ กลับกันเหอะ.... ดึกแล้ว.... ” เราพูดแล้วก็เดินนำหน้ามันไปที่รถโดยที่ไม่ได้รอมันเลย....... ไม่ไหวแล้ว.......
ตอนนั้น.... ตด.... เติด..... อะไร... ลืมไปหมดแล้ว.......
ตอนนี้รู้แต่ว่า............
อยากมีแฟนหน้าตี๋.......................................................
##################################################
เป็นไง............. o16
บอกกันด้วยนะ... ว่าตอนนี้นี่เค้าเรียกว่าหวานกันป่าว :m26:
-
อยากมีแฟนตี๋ด้วยยยย
-
หวานไม่หวานไม่รู้อ่ะ รู้แต่อ่านแล้วยิ้มไม่หุบเลยยยย
เขิลลลลอีกตะหาก อิจฉาน้องกรจังงงงง ....
คิด ๆ แล้วก็อยากให้คู่กะฮัทจางงงง เกลียดภีม o12
-
แหม รักหวานซึ้ง แม้แต่ตดให้ดมยังหอมหวน :m12: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m20:
เข้ามาบอกว่าไม่ใช่นักบัญชีค่ะ เป็นสาว (2) มนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัย......
-
555+
นอกจากยามรักจะทำให้คนตาบอด
แล้วตอนนี้ยังจาทำใหปอจมูกไม่ดีไปด้วยละสิ
อิอิ :laugh:
-
:give2: เริ่มจะหลงเสน่ห์ฮัทแย้วจิปอ คึคึ
-
มีแฟนหน้าตี๋ด้วยคน อิอิอ
-
5555+ :laugh: โอ้แม่เจ้า หวานด้วยลมตด
ไม่น่าตดทีเดียวเลย หุหุ :oni1:
-
กำลังซึ้ง เจอตดเข้าไป :sad2: :sad2: :sad2:
-
อ๊ายยยย..อยากมีแฟนตี๋จัง :m13:
ตอนนี้ถ้าไม่เรียกว่าหวาน..ก็เป็นคนไม่รู้จักความรักแล้วหล่ะ
ว่าแต่เป็นแฟนกันแค่ 7 วันเองเหรอ..แล้วหลังจากนั้นหล่ะ
-
มาต่อแล้วจร้า........ :m4:
ตอนนี้ใช้เวลาพิมนานซะ..... มาดูอีกทียาวมากๆอ่ะตอนนี้.... :m29:
ถือซะว่าจะได้อ่านกันให้คุ้มๆแล้วกัน..... เพราะว่าเราต้องกลับไปทำธุระที่บ้านอ่ะ.... :m14:
คงจะกลับพรุ่งนี้.... ยังไม่รู้เลยว่าจะไปกี่วัน... :m23: เราก็เลยจะไม่ได้มาต่อเรื่องให้อ่ะนะ.... :เฮ้อ:
ไว้กลับมาจะชดเชยให้แล้วกันนะ.... :laugh:
ไปอ่านกันดีกว่าเน้อ...... :m23:
ขออีกนิดนึง...... แหมๆมีแต่คนชอบฮัท..... อยากมีแฟนหน้าตี๋กันใหญ่เลยนะ... :m12:
*******************************************************************
อย่างที่ใครๆเคยได้รู้กันว่า... เวลาที่เรามีความสุขเวลามันมักจะผ่านไปเร็วเสมอ......
เราก็เช่นกัน... ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าช่วงที่เราคบกะฮัท... ในหนึ่งวันนี่มันมี่ 24 ชั่วโมงเท่าเดิมจริงๆเหรอ.......
เพราะแต่ละวันผ่านไปเร็วเหลือเกิน......
-------------------------------------#### เรื่อง “ รักของเราสามคน” ๒๑ #### ----------------------------
จะพูดไรไปก็กลัวหน้าแตก.......... ตอนนั้นรู้สึกเราจะเขินซะเกินค่าตัวแล้ว........... เลยพูดออกไปว่า...
“ กลับกันเหอะ.... ดึกแล้ว.... ” เราพูดแล้วก็เดินนำหน้ามันไปที่รถโดยที่ไม่ได้รอมันเลย....... ไม่ไหวแล้ว.......
ตอนนั้น.... ตด.... เติด..... อะไร... ลืมไปหมดแล้ว.......
ตอนนี้รู้แต่ว่า............
อยากมีแฟนหน้าตี๋.......................................................
********************************************************
พอขี่รถใกล้จะถึงหอเรากะฮัทก็แยกกัน.. โดยมันให้เราเข้าหอไปก่อน.... แล้วอีกพักนึงมันค่อยตามเข้ามาจะได้ไม่เป็นการผิดสังเกต.......
คืนนั้นเรากะฮัทกลับกันค่อนข้างดึก.... พอกเข้าไปในหอเราก็เดินไปที่ห้องบิวกะน็อตก่อนเลยเพราะพวกกลุ่มเราคงจะไปสุมกันอยู่ที่นั่น...
“ อ้าว... กลับมาแล้วเหรอ... ” แช็ปทักเราเป็นคนแรก เพราะมันนั่งหันหน้าออกมาทางประตูพอดี ทำให้พวกเพื่อนๆที่เหลือมองมาที่เราด้วย
“ มาๆ.... จะได้เพิ่มอีกขานึง.. ” เพื่อนในหอคนนึงพูดขึ้น
“ วันนี้นี่เล่นกินเงินกันเลยเหรอ.... ” เราพูด เพราะภาพที่เห็นตรงหน้า.. ตอนนี้ในห้องบิวกะน็อตกลายเป็นคาสิโนย่อมๆไปแล้ว... เพราะมีเพื่อนในหอคนอื่นๆนอกจากกลุ่มเรานั่งกันอยู่เต็มไปหมด... และไอ้คนที่เรียกเรากันเมื่อกี๊มันเป็นเจ้าป็อกเด้งนี่เอง...
“ นั่งด้วย ” เราพูดกับเติ้งเพื่อขอพื้นที่ในการลงทุนหน่อย....
“ เอ้อ... แจกล่ะนะ... ” เจ้าพูดแล้วจัดการแจกไพ่.....
เรานั่งเล่นไพ่ไปได้ประมาณห้าหกตาฮัทมันก็เปิดประตูเดินเข้ามา.....
“ ฮัทเล่นป็อกเด้งป่าว?? ” บิวพูด
“ เอาดิ... ” ฮัทพูดแล้วก็หันมาสบตากะเรา
“ มามา.... นั่งด้วยกัน.. ” บิวเรียกฮัท มันก็เลยเดินไปนั่งข้างๆบิว... ส่วนเราก็นั่งลุ้นไพ่ ไม่สนใจไรแล้วตอนนั้น...
เรานั่งเล่นไพ่อยู่พักใหญ่... มาตาหลังๆนี่เริ่มเสียแล้ว ทั้งที่ตอนแรกๆนี่เรากินเอาๆ เราก็เลยลองนั่งคำนวณเงินที่อยู่ในมือว่ามีเท่าไหร่....
แต่เราไม่ได้เอาออกมานับนะ...... เดี๋ยวคนอื่นๆจะสงสัย.... เราคำนวณไป... บวกลบคูณหารดู
เอ๊ะ.... เราได้นี่หว่า... ได้ตั้งหลายร้อยเชียวหล่ะ... ตอนแรกนึกว่าจะเสียซะแล้ว...... เพราะตาหลังๆนี่อย่างที่บอก เราโดนกินทุกตา...
พอรู้ว่าได้เราเริ่มแผนการเลย...... โชคดีตานั้นเราก็ดันเสียพอดีอีก... เราก็เริ่มเลย...
“ โอ๊ยแม่ง... โดนกินอีกแล้ว....” เราก็พยายามทำอารมณ์กลบเกลื่อนไปเรื่อย.....
“ โห... อย่าเพิ่งบ่นดิ... ขอเจ้าเอาทุนคืนหน่อย... ” เพื่อนเราที่เป็นเจ้าพูดขึ้น
“ ไม่ไหวแล้ว... เราเสียตั้งหลายร้อยแล้ว... ” เราพูทำหน้าเซ็งๆ
“ ใจเย็นๆก่อนปอ... เดี๋ยวก็ได้คืน... ” เจ้ามันยังคงเกลี้ยกล่อมเรา
“ ไม่เอาแล้ว.... เดี๋ยวไม่มีตังค์กินข้าว.... ” เราพูดแล้วก็ลุกขึ้นออกจากวง...
“ เฮ้ย... เราขึ้นไปอาบน้ำนอนก่อนนะ..... ง่วงแล้ว... ” เราทำเป็นพูดให้ดูหงุดหงิดเข้าไว้
“ เออๆ... ” พวกเพื่อนในกลุ่มมันพูดกับเราแบบไม่สนใจเราเท่าไหร่... เพราะมันสนใจแต่ไพ่ที่พวกมันกำลังลุ้นกันอยู่
เราเห็นดังนั้น.... ก็รีบเปิดแน้ปขึ้นห้องเลย..........
พอเราขึ้นห้องมาเมทเราอีกสองคนก็หลับไปแล้ว........ ( ที่เราไม่ค่อยพูดถึงเมทเราเท่าไหร่ เพราะปกติมันไม่ค่อยจะอยู่ห้องหนะ..... คนนึงเรียนศิลปกรรม ส่วนอีกคนเรียนวิศวะ ซึ่งส่วนใหญ่มันสองคนก็จะไปนอนหอเพื่อนกัน.... เราก็เลยนอนคนเดียวบ่อยๆ)
เราขึ้นห้องมาได้ก็จัดการนับเงินให้ชัวร์ๆอีกทีว่าได้เท่าไหร่.... เพราะที่แน่ๆงานนี้เราได้กำไรแน่นอน......
โอ้โหเฮะ.... ได้ตั้ง 400 นั่งยิ้มหวานเลยเรา.....
“ นี่ๆ.... นั่งคิดถึงใคร... ยิ้มใหญ่เลย..... แฟนยืนอยู่นี่ทั้งคน ” จะใครซะอีกล่ะ.... ฮัทนะเอง.....
“ ป่าวๆ... พอดีได้ไพ่อ่ะ.... ” เราพูด...
“ ว่าแล้ว..... ว่ามันแปลกๆ แหม... เนียนเชียวนะ ” ฮัทพูดแล้วก็เดินมาที่เรา
“ มันก็ต้องมีบ้างดิ... ใครบ้างล่ะที่ได้แล้วจะไม่อยากเลิกอ่ะ “ เราพูด
“ ไหนดูดิ๊.... ว่าได้เท่าไหร่... ” ฮัทพูดแล้วก็ลงนั่งบนเตียง คือห้องเราอ่ะมันจะมีโต๊ะทำงานอยู่ข้างๆเตียง ซึ่งตอนนั้นเราก็นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
“ ได้ 400 ” เราพูดแล้วก็ยิ้มให้มัน...
“ จริงดิ... งั้นพรุ่งนี้เลี้ยงฮัทเลย ” ฮัทพูด
“ เอาดิ...... ” เราพูด
“ ป่ะ... ไปอาบน้ำกัน” ฮัทพูด.... แล้วมันก็เดินไปที่ห้องมันเพื่อเอาอุปกรณ์อาบน้ำ... คือหอในที่มอเรามันเป็นห้องน้ำรวมหนะ...
ตั้งแต่เรากะฮัทตกลงเป็นแฟนเพื่อแก้เคล็ดกัน เราก็จะอาบน้ำพร้อมกันทุกวัน... บางทีเราก็รอมัน บางทีมันก็นั่งรอเรา......
อย่างบางวันที่เราต้องทำการบ้าน... ฮัทมันก็จะนอนรอเราอยู่บนเตียง มันก็จะหาอะไรอ่านไปเรื่อยเปื่อยเพื่อฆ่าเวลา......
พอเราทำการบ้านเสร็จก็จะได้ไปอาบน้ำพร้อมกัน..... ที่อาบน้ำพร้อมกันเนี่ย... ไม่ได้อาบห้องเดียวกันนะ... แต่แค่อาบห้องติดกัน
“ เออ... ฮัท... จะให้เราสอนขี่รถเมื่อไหร่อ่ะ” เราถามในขณะที่กำลังถูสบู่ที่ตัวอยู่
“ พรุ่งนีไง....” ฮัทตอบกลับมาจากห้องน้ำห้องข้างๆเรา
“ อ้าว... พรุ่งนีฮัทกลับบ้านไม่ใช่เหรอ?? ” คือพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์หนะ... ทุกทีฮัทมันต้องกลับบ้านทุกเสาร์อาทิตย์
“ กะว่าอาทิตย์จะไม่กลับ ” ฮัทตอบกลับมา
“ เห็นทุกทีกลับทุกอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ?? ” เราพูด
“ ก็อาทิตย์จะไม่กลับอ่ะ... อยากอยู่กะแฟน.... นี่ก็เหลืออีกไม่กี่วันเองนะ... ก็จะคบ 7 วันแล้ว ” ฮัทพูด... ทำเอาเราใจหายเลย เมื่อได้ยินว่าจะคบ 7 วันแล้ว
“ ปอ..... เป็นไรป่าว? เงียบเลย... ” ฮัทพูด เพราะมันคงเห็นเราเงียบไปเลย...
“ ป่าวๆ.. ไม่ได้เป็นไร....” เราตอบกลับไป
พออาบน้ำเสร็จก็เดินกลับเข้าห้องกัน.... พอแต่งตัวเสร็จ เราก็เดินไปหาฮัทที่ห้องแล้วบอกฮัทว่า.... จะนอนแล้ว.......
ฮัทมันก็ท่าทางงงๆ.. เพราะปกติเราก็จะนั่งคุยกะมันก่อนทุกวันแล้วค่อยนอน.. แต่คืนนี้เราอยากอยู่คนเดียวอ่ะ....
มันบอกไม่ถูกนะว่ารู้สึกไง.... มันเซ็งๆอ่ะ.... เพราะเดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็ต้องเลิกกันแล้ว......
เรากลัวว่าถ้ายิ่งอยู่ใกล้มันมากๆ... เดี๋ยวเราจะถอนตัวไม่ขึ้นป่าวๆ
พอเราเดินกลับมาที่ห้องเราก็ปิดไฟนอนเลย..... แต่ตาเราดิมันไม่ยอมหลับ....
จิตใจมันว้าวุ่นยังไงไม่รู้............ เราก็นอนคิดถึงทุกๆเหตุการณ์ที่มันผ่านมา.....
ทั้งเรื่องของภีม..... ป็อบ..... แล้วก็ฮัท............
คิดสับสนวกวนไปเรื่อย... แต่ส่วนใหญ่มันจะเป็นเรื่องของฮัททั้งนั้น.........
เราคิดไปเรื่อยจนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้....
******************************************************
“ ปอ... ตื่น... ” เสียงฮัทปลุกให้เราตื่น....
“ เพิ่งกี่โมงเอง.... ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ... ” เราพูดแล้วนอนคลุมโปง
“ นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ.... ตื่นเร็ว.... จะได้ไปหัดขี่รถกัน ” ฮัทมันยังเขย่าเราอีก แต่คราวนี้มันเขย่าแรงกว่าเดิมเยอะเลย.... ทำเอาเราหัวสั่นหัวคลอน... แต่เราก็ยังอยากจะนอนต่ออ่ะ... เมื่อคืนมัวแต่คิดเรื่องเมิงอ่ะแหละ.........เลยนอนไม่หลับ
“ จะตื่นไม่ตื่น.... ” ฮัทมันพูดแล้วมันก็แทรกตัวมาในผ้าห่มเรา มันแทรกมาทางปลายเท้าอ่ะแล้วมันก็มุดตัวเข้ามานอนทับเราที่นอนหงายอยู่
“ อืม... อย่า.... ” เราพูด เพราะฮัทมันเอามือมาบีบจมูกเราอ่ะ.. อย่างงี้จะนอนได้ไงล่ะ
“ ตื่นเหอะ..... นอนขี้เซาแบบนี้ใครเค้าจะเอาไปทำเมียเนี่ย...... ” คำพูดนี้ของมันแหละที่ทำเราตื่นเต็มตาเลย.... ถ้าคนอ่านจำกันได้.. นี่เป็นประโยคที่ภีมมันเคยพูดกับเรา..... เข้าใจมั้ย??? มันจี๊ดดดดดดดดดดด..........................
“ ไปอาบน้ำป่ะ... เดี๋ยวจะได้ไปกินข้าวก่อน.....” ฮัทพูดแล้วก็ดึงผ้าห่มไปพับให้เรา..... เราก็ยังนั่งงงๆอยู่.... สมองเหมือนจะกลับไปนึกถึงภีมนิดๆ
“ ทำไมทำหน้าเอ๋อแบบนั้นอ่ะ...... ป่ะไปอาบน้ำ ” ฮัทพูดแล้วมันก็ดึงมือเราให้ลุกออกจากเตียง....
“ ป่าว... ไม่มีไรหรอก.... ” เราพูด
“ อ่ะนี่..... ” ฮัทเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วก็ตะกร้าอุปกรณ์อาบน้ำให้เรา
“ ฮัทนอนรอที่ห้องนี่นะ... ” ฮัทพูดแล้วมันก็หอมแก้มเรา...... แล้วมันก็ดุนๆเราให้ไปอาบน้ำ.....
เราก็งงดิ.... ฮัทมันหอมแก้มเราเหรอ???
นี่มันคิดจริงจังกะเราบ้างป่ะเนี่ย???
เราก็ยิ่งสับสนไปกันใหญ่......
อีกอย่างเขินด้วย.... นี่เป็นครั้งแรกนะที่มันหอมแก้มเรา..........
ยังไงกันเนี่ย.......... ไอ้ตี๋...................
*************************************************************
พอเราอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามาในห้องเราก็เห็นฮัทมันมีท่าทางแปลกๆ.........
เพราะเหมือนมันตกใจที่เราเปิดประตูเข้ามา.......... เพราะเราเห็นมันซุกๆอะไรไว้ข้างหลัง.....
เหมือนจะเป็นสมุดหรือหนังสืออะไรสักเล่ม.....
“ เสร็จแล้วเหรอ???? ” ฮัทพูดแล้วก็ยิ้มหวานซะ....... เรานี่รีบหลบตาแทบไม่ทัน
“ อืม... ” เราตอบแต่ก็ไม่ได้มองหน้ามัน... เหมือนจะยังเขินๆมันอยู่..
“ แต่งตัวเร็วๆดิ.... เราหิวแล้ว.... ” ฮัทพูด....
“ ฮัทไปรอข้างนอกก่อนดิ... แต่งตัวไม่ถนัด... ” เราพูแต่ก็ไม่ได้มองหน้ามันอยู่ดี
“ จะอายไร... เดี๋ยวก็ได้เห็นหมดอยู่ดี... ” เราไม่รู้ว่ามันพูดด้วยหน้าตาแบบไหนเพราะเราไม่กล้ามองหน้ามัน..... แต่น้ำเสียงนี่... ดูจริงจังนะ.....
โอ๊ย....ยังไงเนี่ย??? สับสน... ตกลงมันชอบเราบ้างป่ะเนี่ย????
แต่เราอ่ะ... ไปไกลแล้ว... แล้วนี่ก็พยายามทำใจอยู่......
“ พอเลยๆ... ถ้าไม่งั้นไม่สอนให้นะ... ” เราพูดขู่มัน... เพราะยิ่งมันอยู่เรายิ่งทำตัวไม่ถูก...
“ โฮเค.... ฮัทรอที่ห้องนะ... ” ฮัทพูดแล้วก็เดินออกไป
เราก็จัดการแต่งเนื้อแต่งตัวต่อ..............................
******************************************************
“ นี่นะ.... ตรงนี้เรียกว่า .... เราจะต้อง................................................... ” หลังจากกินข้าวเสร็จ ก็มาหาที่โล่งๆเพื่อหัดขี่รถกัน ตอนนั้นเรากำลังอธิบายภาคทฤษฎีให้มันฟังว่า ตรงไหนเรียกว่าอะไร ใช้ยังไง.... แล้วตอนขี่ต้องทำไงบ้าง....
“ เหรอ... ก็ไม่ยากหนิ... ” ฮัทพูด
“ อย่าเพิ่งทำเป็นเก่ง...... ลองขี่ดูก่อน...” เราพูดแล้วก็ให้ฮัทมันลอง....... มันก็ดูหัวไวดีแฮะ......
“ ขี่ช้าๆก่อนนะ.... ” เราพูด..... ตอนนั้นเรายืนอยู่ไม่ไกลจากรถเท่าไหร่.....
“ครืดดดดดด.... ” จู่ๆรถก็ดับ...... ฮัทมันก็เลยกดปุ่มสตาร์ทเครื่องใหม่.......
“ ไม่ติดอ่ะปอ... ” ฮัทหันมาพูดกะเรา เราก็เลยเดินไปดูมัน....
“ เขยิบหน่อย... ” เราบอกให้ฮัทมันเขยิบไป เพราะตอนนั้นมันยืนติดเราซะ....... อย่ามาใกล้ได้มั้ยอ่ะ?? ช่วงนี้กำลังห้ามใจ....
“ ทำไมต้องไล่กันด้วย... ” ฮัทมันพูดด้วยน่าเจียนๆ......
“ ป่าว.... มันไม่ถนัด.... ” เราพูดแล้วก็ค่อมรถแล้วก็กดปุ่มสตาร์ทเครื่อง....... แต่มันก็ไม่ติดแฮะ......
“ ให้ฮัทดูอีกทีดิ๊..... ” ฮัทพูดแล้วมันก็ซ้อนรถเราแล้วโอบเรา..... แล้วก็เอามือมามาที่ปุ่มสตาร์ท ... ทำให้มือเรากะมันทับกันอยู่.....
“ เฮ้ย... ให้ปอลงก่อนดิ.... ” เราเริ่มโวยวาย..... อะไรนี่... คนยิ่งไม่อยากอยู่ใกล้ๆอยู่... เข้าใจมั้ย???.... คนมันกำลังห้ามใจ...... เราคิดในใจ...
“ ไม่ต้องหรอก... นั่งไปเงียบๆ ” ฮัทมันพูดเสียงดัง... เราก็เงียบดิทีนี้.... แล้วฮัทมันก็เอามือไปบิดกุญแจแล้วมันก็พูดว่า....
“ อ๋อ.... รู้แล้ว... ไม่ได้เปิดกุญแจนี่เอง..... ” ฮัทพูดด้วยเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่ามันกำลังกวนประสาทเราอยู่.....
“ เมื่อกี๊ที่รถดับนี่แสดงว่าบิดกุญแจดับเครื่องงั้นสิ.... ” เราพูดเสียงโมโหๆ
“ ก็........... เออ ” ฮัทมันพูดหน้าตาเฉย แต่กว่าที่เราจะโวยวายอะไรออกมาอีก ฮัทมันก็ขี่รถออกมาซะก่อนแล้วมันก็พูดว่า
“ อย่าโวยวายนะ..... เดี๋ยวรถล้ม.... ” ฮัทพูด เราก็เลยต้องกลืนคำพูดที่กำลังจะโวยวายออกมาไว้ก่อน เพราะกลัวรถล้ม.... เดี๋ยวเสียโฉม..
ตอนนั้นเราก็นั่งหน้าอ่ะ... ส่วนฮัทมันก็ขี่รถอยู่.... ทำไมมันแนบชิดกันแบบนี้เนี่ย...... ก็รถจ็อกอ่ะนะ.......
“ ช่วงนี้เป็นไรป่าว??? ทำไมดูหงุดหงิดจัง... ” ฮัทพูดอยู่ตรงหูเรา .... อึ๋ย.... จั๊กจี๋.... แล้วอย่ามาถามอะไรแบบนี้ได้มั้ย??? จะตอบไงล่ะ...
“ ป่าว... เบื่อๆ... ” เราพูดแบบขอไปที
“ เบื่อไร... เบื่อฮัทเหรอ” ฮัทถามเสียงเรียบ...
“ ปะ... ป่าว... ไม่ใช่แบบนั้นหรอก... แค่สับสน... ” เราเปรยๆออกไป
“ สับสนอะไร... ไปแอบชอบใครรึไง... ” ฮัทพูด.... นี่มันพูดแทงใจดำเราเลยแฮะ....
“ ป่าวๆ.. ไม่ใช่... ” เรารีบพูดปฏิเสธ
“ อ้าวเหรอ.... นึกว่าใช่ซะอีก..... ถ้าใช่ก็ไม่ต้องสับสนหรอกนะ....... ” ดูฮัทมันพูด... ทำเป็นรู้มากนะ.....
“ บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ... ” เรารีบปฏิเสธ เพราะกลัวว่าตัวเองจะหน้าแตก.... ถ้าหากคิดอะไรไปคนเดียว....
“ โห.... ทำไมต้องปฏิเสธขนาดนั้นอ่ะ... เรามันน่ารังเกียจมากเลยไง??? ” ฮัทพูด.... เอาเข้าไป......
“ ป่าว... ไม่ใช่... ” เราพูด... เสียงเบาๆ
“ อ้าว.... ถ้างั้นก็ชอบเราซะสิ.... ” ฮัทพูด.... เอ๊ะ!!! ยังไงนี่มัน..... ทอดสะพานกันจริง.......... ในใจเรานะ.. ตอนนั้นอยากจะถามมันมากเลยว่า.. ทำไมมันถึงพูดแบบนี้??? มันแค่จะล้อเราเล่น... หรือว่ามันคิดอะไรอยู่กันแน่.....
“ ไม่เอาด้วยหรอก..... ” เราพูด แบบเหยียดๆ
“ อะไรนะ..... ” ฮัทพูดแล้วมันก็ยื่นหน้ามาใกล้หน้าเรา... ตอนนั้นแก้มชนกันเลยอ่ะ.... โอ๊ย!! ไม่อยากอยู่ในสภาพนี้เลยอ่ะ....... มันเกินจะห้ามใจจริงๆ
“ บอกว่า ไม่ – เอา – ด้วย – หรอก.... ” เราพยายามพูดเน้นที่ละพยางค์ให้มันได้ยินชัดๆ
“ อะไรนะ.... ” ฮัทพูดเสียงแบบหมั่นเขี้ยวแล้วมันก็หอมแก้มเราข้างนึง.......
“ เฮ้ย.... ” เราร้องเสียงหลง.... ดีนะที่สองข้างทางช่วงนั้นไม่มีคน..... ฮัทมันไม่ได้สนใจเลยว่าเราจะโวยวายอะไร... เพราะมันก็เอาอีก
“ อะไรนะ..... ” มันพูดแล้วหอมแก้มเราอีกข้างนึง......
“ พอเลยๆ... เดี๋ยวคนก็มาเห็นหรอก........ ” เราพูดเสียงดัง... ฮัทมันก็เลยหยุด......... แล้วก็ขี่รถต่อไป............
แต่ไมมันดูหัวไวจังว้ะ....... ขี่ซะยังกะขี่เป็นอยู่แล้ว...... นี่ขนาดมันให้เรานั่งหน้านะ.... มันยังขี่ได้เลย...... แปลกๆนะ....
รึไม่.... มันก็คงจะเป็นคนหัวดีมากๆล่ะมั้ง... แป๊ปเดียวก็ขี่เป็นแล้วเนี่ย.....
แต่ช่างมันเหอะ........
เพราะเรื่องที่น่าคิดตอนนี้ก็คือ..........................
โอ๊ย!!!!! อะไรของมันเนี่ย?????
เราว่านับวันมันยิ่งเยอะไปแล้วนะ........... ความสัมพันธ์ของเรากะมันเนี่ย.....
เหมือนว่าเรากะมันเป็นแฟนกันจริงๆงั้นแหละ........
ใจก็อยากจะบอกมันว่าอย่าทำอะไรแบบนี้อีก... เพราะมันจะยิ่งทำให้เรารู้สึกชอบมันมากขึ้นเรื่อยๆ...... อย่างงี๊ก็แย่ดิ... ถ้ามันไม่ได้คิดไรกะเรา....
แต่อีกใจนึงก็อดที่จะปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าชอบให้มันทำแบบนี้...... เพราะมันทำให้เรามีความสุขมากๆ
มันจะคิดอะไรกับเราบ้างรึป่าว???????
เป็นคำถามที่เราอยากรู้แต่ไม่กล้าถาม...........................................
#######################################################
คิดถึงเราบ้างนะ....... :m15:
ไปแล้ว.... บาย... :o12:
-
มาจิ้มตูดดดดด :a1:
ปล่อยให้เรารอซะดึกเลยย o12
จากลับบ้านแล้วก็ไม่ได้อ่านอ่ะจิ ฮือออออออออออออออ :m15: พระเจ้ากลั่นแกล้งงงง
จาไม่ได้อ่านต่ออีกหลายวันอ่ะ เซ็งเป็ดดด :a3:
-
ชอบฮัทเข้าแล้วล่ะสิปอ.. :o8:
ก็บอกๆไปเหอะ..ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย..แล้วจะมานั่งเสียใจทีหลังนะ
-
ตามเก็บเรื่องของพี่ปอ หลายตอนเลยอะ
แล้วจะได้เปงแฟนกะฮัทป่าวเนี่ย :m1:
-
อยากให้เป็นแฟนจัง
-
เพราะความใกล้ชิด รักจึงบังเกิด ฮี่ฮี่
-
เชียร์ฮัทอ่า เวลาปอเล่าถึงฮัทแล้วดูมีความสุข คบกันไปเล้ยยยยยยย :oni3:
-
มีคำถามอ่า ปอได้เขียนไดอารี่เกี่ยวกะความรุ้สึกที่มีกะฮัทตอนนี้รึเปล่าอ่า เหนบอกว่าเปนคนชอบเขียนไดนี่?? :m13:
อย่าบอกนะว่ามันไปซ้ำกะภีมอ่า แบบว่าฮัทก้อไปอ่านเจอเหมือนกัน :o8: :o8:
ไม่รู้เราคิดไปเองรึเป่านะ แห่ะๆๆ :bye2:
-
กลัวจังเลยอ่ะ กลัวเรื่องนี้จะจบแบบเศร้าๆ อีก ไม่อยากอ่านเรื่องเศร้าเลย รู้สึกหดหู่ใจ :m15:
เข้ามาเชียร์ต่อไปค่ะ
-
เจ้าฮัท มันต้องหลอกปอแน่ๆๆ มันต้องขับเป็นอยู่แล้วเชื่อเหอะ
อิอิ แต่ก้อเชียร์ฮัท อิอิ อยากได้แฟรตี๋อะ ปออออออออออออ
-
คิดถึงงงงงงงงง น่ะ :serius2:
มาเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เฮ้อ o2อ่านทันซะที หลายตอนเลย เซงกับภีมจริงๆ ไมเป็นคนแบบนี้ :angry2:
ฮัทก็น่ารักดีนะ แต่สงสัยว่าตอนนี้ทำไมโสด ไม่ได้คบกับฮัทแล้วอ่ะ เพราะไรน้า :serius2:
-
เดาเรื่องไม่ถูกอ่ะ
แต่เชียร์ฮัทมากมาย
:pig4:
-
ฮัทชอบปอ ปอชอบฮัท
รักคนที่เขารักเราดีกว่า 55555
-
อ๋า ไม่ได้เข้ามาแป๊บเดียว พี่ฮับก็มาครองใจซะแล้ว
หุหุหุ แต่เราเชียร์ฮับเต็มที่อ่ะ :a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
ฮัทปอ ! ฮัทปอ!
-
ดัน ดัน อี๊บบบบบ :m29: เหงื่อตกเลยยย
-
:m4: :m4: :m4:
:m4: :m4:
-
:oni1: เข้ามาดัน อิอิ
-
:m1:เชียร์ฮัท :m1:
รีบกลับมาไวๆนะ :a12:
-
:m13: มารอลุ้นจ้า
-
สุขกะทุกข์มันมาเรื่อย ๆ
ช่วงไหนมีความสุข ก็สุขให้แบบอิ่มไปเลย
ช่วงไหนทุกข์ ก็ร้องไห้ซะให้มันหมด ๆ ไป
ชอบฮัทจังเลย :L1:
-
เข้ามาทักทายก่อน........... ว่า...... กลับมาแล้วนะ...... :mc4: :mc4: :mc4:
อยากจะบอกว่าคิดถึงทุกคนม๊าก.........มาก.......... :m1:
เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าชีวิตที่ไม่ได้เข้าเล้ามันเป็นยังไง............... เซ็งโครตๆ.... :เฮ้อ:
เราพิมตอนใหม่ไว้แล้วแหละ..... แต่อยู่ในโน๊ตบุ้คอ่ะ.... ไม่มีแฟตไดร์ไปดูดอ่ะ...ของเรามันก็ดันหายไปไหนไม่รู้ :m16: เดี๋ยวต้องรอหายืมเพื่อนก่อน
อย่าเพิ่งโกรธกันนะ.... ไงได้อ่านแน่ๆ :m13:
เข้ามาทักทายแค่นี้ก่อนนะ..... :m4:
-
เย่ๆๆๆกรกลับมาแย้ววว :m4:
-
เข้ามานอนรอดูว่า จะเสียตัวให้ฮัทภายใน 7 วันรึเปล่า :a12:
-
เข้ามานอนรอดูว่า จะเสียตัวให้ฮัทภายใน 7 วันรึเปล่า :a12:
มารอด้วยคน :laugh: :laugh:
-
เข้ามานอนรอดูว่า จะเสียตัวให้ฮัทภายใน 7 วันรึเปล่า :a12:
มารอด้วยคน :laugh: :laugh:
ขอรอด้วยอีกคน :o8: :m25:
-
อิอิ :laugh:
มาแล้วดีจังงงงงง คิดถึงน่ะอิอิ o13
-
มาต่อให้แล้วนะ.......... :m23:
อ่านกันเลยดีกว่าเนอะ.............. :m13:
*********************************************************************
ในที่สุดเวลาหนึ่งอาทิตย์อันแสนรวดเร็วก็ผ่านไป
ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมามันก็เป็นช่วงที่มีความสุขดีนะ
หลายๆอย่างที่เราได้สัมผัสจากฮัทมันทำให้เรารู้ว่ามีใครบางคนที่เค้าอยู่ข้างๆเราจริงๆ
แบบที่เราไม่ได้คิดไปเองคนเดียว...
ในฐานะของคำว่าแฟนที่ฮัทมันแสดงออกมามันเหมือนเป็นคนละคนกะที่เรารู้จักมันตอนแรกเลย ก็อย่างที่คนอ่านได้เห็นกันนั่นแหละ...
มันอาจจะเร็วนะ.... ถ้าเราจะมารู้สึกกะฮัทได้มากมายขนาดนี้
แต่สำหรับเรานะ.. เวลามันเป็นเพียงแค่สิ่งหนึ่งเท่านั้นที่จะพิสูจน์อะไรหลายๆอย่าง
แต่อีกสิ่งนึงที่สำคัญไม่แพ้กันเราว่ามันอยู่ที่นิสัยของคนคนนั้นด้วย...
เพราะถ้าคนนั้นเค้าเป็นคนดีจริงๆต่อให้เวลามันผ่านไปนานแค่ไหน เค้าคนนั้นก็ยังคงจะดีแบบนั้นไปตลอด
แต่อะไรนะเหรอที่มันทำให้เราเชื่อว่าฮัทจะเป็นแบบนี้ตลอดไป...
ความรู้สึกของเราไงล่ะ... ที่มันบอกให้เราเชื่ออย่างนั้น....
ช่วงที่เราคบกะฮัท เป็นครั้งแรกที่เราฟังเพลงอกหักไม่เพราะ...
เรารู้สึกว่าเรามีตัวตนจริงๆ... เพราะมีฮัทที่ไม่เคยทิ้งเราไปไหน...
เรารู้สึกว่าเรามีความสุขทั้งๆที่เรากะฮัทแค่นั่งอยู่ด้วยกันสองคนเฉยๆ ไม่ได้พูด.. ไม่ได้คุยอะไรกันเลย.. แต่เราก็รู้สึกว่าเรามีความสุข
เรารู้สึกถึงการถูกรัก... เราได้รับความรู้สึกดีๆจากมันแบบที่เราไม่ได้คิดไปเองคนเดียว....
แม้ว่าเราจะไม่แน่ใจก็เถอะ.. ว่าความรู้สึกดีๆที่ฮัทมอบให้เรามันมาจากแค่หน้าที่ของการเป็นแฟน 7 วันรึเปล่า??
แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เรารู้สึกดีมากๆ....
-------------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๑๙ #### ------------------------------
และแล้ววันสุดท้ายของการเป็นแฟนกันก็มาถึง.................................
ตั้งแต่ตื่นมาตอนเช้า...... เราก็รู้สึกใจหายยังไงไม่รู้.... ถ้าจะไม่ได้เป็นแฟนกะฮัทแล้ว...
เฮ้อออ.... ทำไม 7 วันนี่มันผ่านไปเร็วจังนะ.....
“ เอี๊ยด.................................. ” เสียงประตูห้องเราถูกเปิดออก แต่เราก็ไม่ได้สนใจเพราะคิดว่าเป็นเมทเราเองที่เป็นคนเปิดประตูเข้ามา...
เราก็เลยพลิกตัวนอนตะแคงเข้าหากำแพงตั้งใจว่าจะนอนหลับซักอีกชั่วโมงสองชั่วโมง
เผื่อว่าความคิดฟุ้งซ่านจะหายไปบ้าง....
สักพักก็มีคนขึ้นมานอนบนเตียงข้างๆเรา แล้วไอ้คนนิรนามคนนั้นมันก็ดึงผ้าห่มเราไปห่มด้วยและมันก็กอดเราอีกด้วย เราก็เลยรีบหันหน้าไปดูด้วยความตกใจ...
“ เฮ้ย.... มานอนเบียดทำไม ??? ” ไอ้คนนิรนามคนนั้นมันคือฮัทนะสิ..... ไปไกลๆ... เลย คนยิ่งกำลังห้ามใจตัวเองอยู่.... ยังจะมาทำแบบนี้อีก..
“ ทำไม ?? จะนอนกอดแฟนตัวเองไม่ได้ไง ?? ” ฮัทมันพูดหน้าตาเฉย
“ ลงไปเลย... คนจะนอน ” เราพูดแล้วผลักมันออกแต่มันก็ยิ่งกอดเราแน่นขึ้นกว่าเดิมอีก
“ ไรว้ะ.... หวงตัวจัง..” ฮัทพูดด้วยหน้าตากวนตริงสุดๆ
“ ไมจะหวงไม่ได้... ก็ไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆซะหน่อย...” เราพูด
“ ก็ต้องให้มันเนียนหน่อยดิ... เดี๋ยวเจ้าเค้าไม่เชื่อนะ.... ” ฮัทพูด... จริงๆแล้วมันคิดอย่างนี้นี่เอง.. ถึงมาทำอย่างงั้นอย่างงี๊กะเรา.... ไอ้เราก็คิดเค้าข้างตัวเองไปซะไกล... เฮ้อออออ... เศร้า
“ งั้นก็เลิกแสดงละครได้แล้วแหละ... ไหนๆนี่ก็วันสุดท้ายแล้ว เจ้าเค้าคงไม่คอยดูแล้วแหละ... ว่าเราเป็นแฟนกัน” เราพูดแล้วก็ผลักฮัทอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด.... ฮัทมันก็เลยกลิ้งตกลงไปนอนอยู่ที่พื้น
“ โอ๊ย.... ทำไมดุงี๊ว้ะ... ” ฮัทพูดแล้วก็เอามือลูบที่ข้อศอกป่อยๆ...
“ ไป... ออกไปได้แล้ว... คนจะนอน ” เราพูดแล้วก็ดึงผ้ามาห่ม ตอนนั้นนะ... อยากจะร้องไห้มากๆ
“ เป็นอะไร??? ” ฮัทพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปแป๊ปนึง
“ ป่าว.... ” ตอนนั้นเราคงพูดได้แค่นั้นอ่ะนะ...
“ เป็นอะไรก็พูดมาดิ... ” เสียงฮัทมันดูดุขึ้นเหมือนมันจะเริ่มมีน้ำโห
“ก็บอกว่าป่าวไง... ” เราตอบไปด้วยเสียงสั่นๆที่ใกล้จะร้องไห้เต็มที แต่ต้องอุ๊บ... ไว้ก่อน เพราะถ้าร้องมาตอนนั้นนะ.. ฮัทมันต้องเซ้าซี๊แน่เลยว่าเราเป็นอะไร... แล้วถ้ามันถามขึ้นมานะ.. เราก็ไม่รู้จะตอบมันว่าอะไรอยู่ดี จะให้บอกชอบมันเหรอ... ไม่เอาด้วยหรอก... อายมันตายเลย...
“เป็นแฟนกันมีไรก็ต้องบอกกันดิ... ” ฮัทพูดมันพูดเสียงเรียบ... ยังจะมาพูดว่าเป็นแฟนกันอีกเมิง.... พอได้แล้ว... คนกำลังอยู่ในช่วงทำใจ.....
“ เลิกพูดซะทีเหอะว่าเป็นแฟนกันเนี่ย..... ถ้าต้องมาลำบากมาเป็นแฟนกะเค้าเพื่อหลอกเจ้าอ่ะ.... พอเหอะ ” เราลุกขึ้นนั่งแล้วก็พูดตะคอกใส่มันไป มันเงียบไปเลยอ่ะ.... ตอนนั้นมันทำหน้านิ่งมาก เราก็เลยพูดออกไปว่า
“ ออกไปได้แล้วไป... คนจะนอน ”
“ ที่หงุดหงิดนี่เรื่องนี้ใช่ม่ะ ??? ” ฮัทมันยืนพูดกอดอกด้วยหน้าเครียดๆ
“ ก็ถ้าลำบากก็พอซะเหอะ...” เราพูด
“ ทำไมต้องหงุดหงิดด้วย ?? ” ฮัทพูดด้วยหน้านิ่งๆ
“ ก็แค่ไม่อยากจะรบกวน..” เราพูออกไปแบบไม่เต็มเสียงนัก
“ ฮัทเคยบอกเหรอ... ว่ารบกวน ” ฮัทมันพูดยิ้มๆอ่ะ.... กวนติงอ่ะมัน... ยิ่งโมโหๆอยู่
“ ถึงอย่างงั้นก็เหอะ.... แต่ก็เลิกเป็นแฟนกันซะที ” เราพูด
“ เหลืออีกตั้งวันนึง... ก็ใช้ให้คุ้มดิ... ” ฮัทมันพูดยิ้มๆอีกแล้วอ่ะ...
“ ก็บอกว่าไม่ต้องแล้วไง... ” ตอนนั้นความหงุดหงิดของเราทะยานขึ้นสูงมาก....
“ นี่ๆๆ..... ที่หงุดหงิดหนะ.... อย่าบอกนะว่าชอบฮัทขึ้นมาจริงๆอ่ะ... ” ฮัทมันพูดแล้วก็ยิ้มอีกแล้วอ่ะ... คราวนี้มันหัวเราะอีกด้วยอ่ะ..... โอ๊ย..... พูดไรมาเนี่ย..... เหมือนมันรู้เลยอ่ะว่าเราชอบมันจริงๆอ่ะ......
“ ออกไปเลยไป๊..... ” เราไล่มันออกไปเพราะตอนนั้นโดนมันตอนเข้าจนมุมจนได้....
“ 555+ โวยวายขนาดนี้แสดงว่าโดนพูดแทงใจดำ ” อ่า............. เกลียดมันอ่ะ....... ฮัทพูดแล้วมันก็วิ่งไปที่ประตู(มันคงกลัวว่าเราจะเอาอะไรเขวี้ยงใส่มัน) แล้วมันหันมาบอกเราอีกว่า.....
“ คงนอนไม่หลับแล้วแหละ.... ไงก็รีบๆอาบน้ำนะจ๊ะ... ที่รัก... เดี๋ยวจะได้ไปกินข้าวกัน พวกนั้นมันรออยู่ ” กวนติงอ่ะมัน...... นี่ถ้าไปกินข้าวด้วยกันจะมองหน้ามันติดมั้ยเนี่ย????? โอ๊ย.... เซ็ง.....
เราก็จำใจเก็บที่นอนให้เรียบร้อยแล้วก็ไปอาบน้ำเดี๋ยวพวกนั้นมันจะรอนานเกรงใจมัน...... จะไม่ไปก็ไม่ได้
เพราะเดี๋ยวพวกมันจะสงสัยเอาอีกว่าเราเป็นอะไร....... เฮ้ออออ......................
*******************************
ช่วงที่ไปกินข้าวเราก็จะพยายามไม่เดินใกล้มัน.. ไม่มองหน้ามัน.... นั่งไกลๆมัน.......
แต่มันก็กวนซะเหลือเกิน.... เพราะพอเราเดินหนีมัน มันก็จะเนียนมาเดนใกล้เราตลอด
พอเราไม่มองหน้ามัน... มันก็จะทำเสียงนั่นนี่ให้เราต้องหันไปมองมันตลอด.... แล้วเราก็ต้องพบกับหน้าอันกวนส้งตริงของมัน.........
เราพยายามหนีไปนั่งไกลๆมัน... มันก็จะขอเปลี่ยนที่มานั่งข้างเราอีก.....
โอ๊ย................ เซ็ง....
เกลียดมันด้วย................................
แล้วที่สำคัญ... เราจะทำใจได้มั้ยเนี่ย ????????
พอกินข้าวเสร็จแล้วกลับมาที่หอ.... พอดีวันนั้นเรามีเรียนตอนบ่าย...
พอกลับมาเราก็เลยเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ออกไปเรียนเลย... ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเจอหน้ามัน...
นับแต่นี้นะ... เราจะคอยหลบหน้ามัน ไม่คุยไม่ไปไหนกะมันอีกแล้ว... ขอทำใจเลิกชอบมันก่อน.....
แล้วค่อยว่ากัน...
พอเรานั่งเรียนไปได้สักพักนึงก็มีข้อความส่งเข้ามาเครื่องเรา........ ดูชื่อคนส่งแล้วไม่อยากจะอ่าน...
แต่ก็ขออ่าหน่อยแล้วกัน เผื่อมันจะธุระอะไรสำคัญ..... (เราคิดงี๊จริงๆนะ)
ที่ส่งมาก็ไม่มีอะไรหรอก...... มันเป็นธุระหัวใจหนะ....
ตั้งใจเรียนนะจ๊ะ... ที่ร๊ากกกกกกก.........
ดูดิ.... นี่ขนาดเราไม่ได้อยู่กะมันนะ... มันยังตามมาหลอกหลอนเราในห้องเรียนจนได้....................
นี่มันจะเอายังไงของมันเนี่ย????
สับสนๆ...
และก็สับสนจนไม่ได้เรียน...
และก็ไม่ได้เรียนจนคาบนั้นก็เรียนไม่รู้เรื่อง...................
พอเลิกเรียนเราก็เลยเล่าให้เพื่อนในกลุ่มเราฟัง ( อันนี้เพื่อนในเอก )
พวกมันก็เห็นพ้องต้องกันว่า..... งานนี้มีลุ้น เพราะจากที่เราเล่าเรื่องทั้งหมดให้มัน มันก็บอกกันว่าหลายๆอย่างที่ฮัทมันกับเรานับวันมันยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ( หมายถึงเรื่องดีๆหนะนะ..)
ซึ่งที่จริงการเป็นแฟนแบบสมมตินี่ไม่ต้องทำอะไรมากมายขนาดที่มันทำก็ได้
เราก็เอามาคิดๆดูก็จริงอย่างที่เพื่อนเรามันพูดนะ...... แล้วพวกมันยังแนะนำเราอีกว่าให้คุยกะมันให้รู้เรื่องไปเลยว่าจะเอายังไงดี อย่ามัวแต่อายหรือกลัวเสียฟอร์ม....
ไหนๆเราก็ชอบมันไปแล้วก็ไม่ต้องไปกังวลอะไรแล้ว คุยๆไปเลยให้มันรู้เรื่องว่าหมู่หรือจ่า.........
ถ้าเรามัวแต่ช้านะเดี๋ยวจะโดนหมาคาบไปแดก...
เพราะก็มีทั้งกะเทยทั้งเกย์อีกหลายคนที่หวังจะงาบฮัทอยู่......................
แต่ถ้าจะให้เราคุยกะมันแบบตัวต่อตัวอ่ะเหรอ..... เราไม่กล้าอ่ะ.......
เราก็ได้แต่กังวลใจอยู่... ว่าจะเอาไงดี.........
วันนั้นหลังจากคุยก็เพื่อนเสร็จก็มืดแล้ว.... ประมาณสองสามทุ่มได้ จริงๆตอนที่คุยกันเราก็ไม่ได้คุยกันเรื่องฮัทเรื่องเดียวหรอกนะ ยังเมาท์กันอีกหลายเรื่องเลยแล้วก็ไปกินข้าวด้วยกัน.... ดีจะได้ไม่ต้องเจอหน้าฮัท....
ตอนนั้นเรายังไม่พร้อมอ่ะนะที่จะเจอหน้ามันหรือคุยเรื่องนี้กะมัน..................
ฉันยังไม่พร้อม....................................... ขอเวลาหน่อยและกัน.....
หลังจากแยกย้ายกะเพื่อนเรากำลังจะกลับหอจู่ๆก็มีคนโทรเข้าเครื่องเราเป็นเบอร์ตู้ซะด้วย... เราก็เลยกดรับ
“ ฮัลโหล... ใครอ่ะ ?? ” เราพูด
“ ผมเป็นแฟนของเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้อ่ะครับ...” พูดแบบนี้.... เสียงแบบนี้.... มีคนเดียว.... ฮัท
“ มีไร ?? ” เราถามกลับไปห้วนๆ
“ อยู่ไหนเนี่ย?? ” ฮัทพูด
“ อยู่คณะกำลังจะกลับหอ... ” เราตอบมันกลับไป
“ แวะมารับฮัทก่อนดิ..... ฮัทอยู่ที่คณะเนี่ย... ” ฮัทพูด
“ แล้วบิวกะน็อตไปไหนอ่ะ.... ไมไม่อยู่ด้วยกัน ” เราถามมันกลับไปเพราะยังไม่อยากเจอมันอย่างที่บอก
“ มันไปดูหนังกัน..... ” ฮัทพูดเซ็งๆ
“ แล้วไมไม่ไปกะพวกมันล่ะ??? ” เราพยายามเฉไฉไปเรื่อย...
“ พอดีเดือนหน้าจะมีกีฬา............................ อ่ะ ฮัทก็เลยต้องมาซ้อมลีดส์ที่คณะเนี่ย ” ฮัทพูดเซ็งๆ มันคงจะขี้เกียจซ้อมน่าดู
“ อืม...... ” เราตอบ
“ ตกลงมารับได้ป่าว?? ” ฮัทพูดเสียงอ่อยๆ
“ ไม่ได้.... ” เราตอบเสียงแข็ง
“ ไมล่ะ..... มารับหน่อยนะ....” ฮัทพูดอ้อนๆ.....
“ ขี้เกียจไป...... ” เราพูด
“ นะ.. มารับหน่อย.... คณะเราก็อยู่ใกล้ๆกันแวะมารับนิดเดียวเอง.... ” ฮัทพูดอ้อนๆอีกแล้วอ่ะ..... เกลียดมันอ่ะ... มันก็รู้ว่าเราแพ้คนอ้อน....
“ เออๆ.... ก็ได้ ” เราพูดแบบตัดรำคาญ (จริงเหรอ??????)
“ มาหาฮัทตรง............................. นะ ” ฮัทพูดแล้วมันก็วางสายไปเลย
จากนั้นเราก็แวะไปหามันที่คณะ เราก็เดินไปตรงที่ที่มันบอก พอเดินไปก็เห็นพวกลีดส์คณะมันอยู่กันเต็มไปหมด.... ทั้งลีดส์รุ่นมันและลีดส์รุ่นพี่มันด้วย... แล้วก็คงเป็นบรรดาแฟนของพวกพี่ลีดส์นั่งอยู่บ้างประปราย
เราก็เดินงงเข้าไปฮัทมันก็เลยวิ่งมาที่เราแล้วก็จูงมือเราไปนั่ง
“ รอแป๊ปนะ.... เดี๋ยวพี่เค้าก็จะปล่อยแล้ว...” ฮัทพูด เราก็พยักหน้าให้มันแล้วมันก็วิ่งไป เพราะพี่เค้าเรียกรวมอยู่
รวมอยู่ได้สักพักนึง.... ฮัทมันก็เดินมาที่เราเพราะพี่เค้าปล่อยกับแล้ว.....
ตอนนั้นพวกพี่ๆลีดส์คนอื่นก็เดินมาหาแฟนเค้าที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเรา แล้วพี่ลีดส์คนนึงก็พูดว่า....
“ แหม... มีคนมารอด้วย.... ใครล่ะเนี่ย ??? ”
“ แฟนฮัทหนะครับ.... ” พอเราได้ยินมันพูดแบบนั้นนะ.... เราทำไรไม่ถูกเลยอ่ะ... รู้สึกว่าหน้ามันชาๆ จะดีใจก็ไม่ใช่ซะทีเดียว.... เพราะเราไม่เข้าใจว่าตอนนั้นมันคิดอะไรอยู่ถึงตอบไปแบบนั้น...
เรายิ่งงงกะมันไปใหญ่ว่ายังไงกันแน่......
“ จริงดิ.... ” พี่คนนั้นพูดด้วยหน้าตกใจ.... เค้าคงงงแหละ.... เพราะคงไม่คิดว่าฮัทจะเป็น....
“ ครับ... ” ฮัทตอบเขินๆ... แหมที่ตอนแรกไม่เขินนะเมิง.... แต่เราหนะนะ.... ใบ้รับประทานไปแล้ว.........
“ ป่ะ... กลับกันเหอะ.... ” ฮัทหันมาพูดกับเรา....
“ ไปก่อนนะครับพี่........ ” ฮัทหันไปพูดกะพี่คนนั้น
“ จ้า... แล้วพรุ่งนี้เจอกัน ” พี่คนนั้นพูด
“ ครับ.... ” จากนั้นเรากะฮัทก็เดินออกมา........
พอพ้นสายตาของพวกพี่เหล่านั้น.... เราก็เริ่มโวยเลย...
“ เฮ้ย... ทำไมพูดไปแบบนั้นอ่ะ???? ”
“ แบบไหน ??? ” มันถามกลับมาหน้าตาเฉย
“ ก็... ก็.. ที่บอกว่า... เป็นฟะ.. แฟน กันหนะ.. ” เราพูดไม่เต็มเสียงนัก
“ ก็แล้วเราไม่ได้เป็นแฟนกันรึไง???” ฮัทพูด
“ ก็ใช่... แต่นี่ก็วันสุดท้ายแล้ว.... ” เราพูดเสียงห้วน..
“ แล้วไงอ่ะ???....” ฮัทพูดด้วยหน้าอันแสนกวนส้นตริง...
“ ก็ใช่นะสิ..... แล้วไง????? ทำไมถึงต้องพูดแบบนั้น??? ” ตอนนั้นเราเริ่มมีน้ำโหแล้ว...
“ คนเค้าจะได้รู้กันไง.... ว่าเราเป็นแฟนกัน จะได้ไม่ต้องมีใครมายุ่งกะปอ....” ฮัทมันพูดมาได้หน้าด้านๆ
ดูมันดิ... นี่เมิงคิดไรกะกูบ้างป่ะเนี่ย???? มาพูดให้คิดเข้าข้างตัวเองแบบนี้อ่ะ
“ ได้ไงอ่ะ???..... พูดให้เคลียร์ดิ๊ ” เราพูด
“ พูดแค่นี้ไม่รู้ก็โง่แล้ว......” ฮัทพูดแล้วมันก็ขึ้นไปนั่งค่อมบนรถ
“ หมายความว่าไงอ่า.... ” เราถามกลับแบบไม่มั่นใจนัก.... ไม่รู้ว่าจะใช่อย่างที่คิดรึป่าว???
“ ไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้ว.... เอากุญแจรถมา...” ฮัทพูด... เราก็ยื่นกุญแจรถให้มันแล้วก็ขึ้นไปซ้อนท้ายมัน......
ตลอดทางที่กลับหอเรากะมันไม่ไดคุยไรกันเลย.... เพราะเรามัวแต่คิดถึงคำพูดที่มันพูดเมื่อกี๊......
ประกอบกับเวลาที่ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ ว่ามันทำอะไรบ้าง.......
แล้วก็คิดว่า.... จากทั้งหมดที่มันทำมาทั้งหมด.....
มันทำเพราะอะไรกันแน่.....
และเรากะมันจะใจตรงกันรึป่าว??????.....
#######################################################
รอลุ้นกันด้วยนะ.... ว่าจะสมหวังกันป่าว... :m4:
ตอนหน้าได้รู้กันล่ะ.... :m1:
-
ฮัท นี่ฮีททได้ใจมั่กมากกกก
o13
-
มารอลุ้นจ้า
-
ลุ้นฮัท รับเป็นแฟนเถอะปอ :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
ฮัทแอบขอปอเปงแฟนแบบอ้อมๆแย้ว กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ :mc4:
-
อยากให้ถึงตอนหน้าแล้ว จะเชียร์ฮัท ชอบฮัท
รักฮัท ฉะนั้นปอช่วยเป็นแฟนกะฮัทด้วยนะ
-
เหมือนว่าจะแกล้งโง่..ก็คงไม่ใช่ ใช่มั้ยปอ.. :m12:
ประมาณว่าอยากได้ยินจากปาก..ให้หายสงสัยกันไปเลย..จริงมะ :m23:
-
อ่าน แล้วน่ารักจังเยย :m1:
-
ฮัทนั้ได้ใจจิงๆๆเลย :o8: :o8:
-
ฮัทน่ารักกกกกก :m1:
เชียร์ ๆๆๆๆๆๆ
:a2:
-
เราก้อลุ้นให้ปอกะฮัทสมหวังน้า :m1:
แต่ขอติงหน่อยเหอะ มะชอบบรรยากาศแบบนี้เลยอ่า เหมือนฮัทมันเปนฝ่ายคุมเกม
เหมือนเรากะลังง้อ อยากเปนแฟนมันยังไงยังงั้น ง่า...มะรู้ว่าเราคิดมากไปรึเปล่า :o8:
เราเปนพวกทิฐิสุงอ่า...การถูกล่วงรู้ความคิด เปนสิ่งที่เรายอมมะได้ แห่ะๆๆ :m23:
เลยมะเคยได้รักใครสักที เศร้าจัง :a6:
-
มารอจ้า
-
มาต่อให้อีกตอนนึง.. :m4:
เพิ่งพิมเสร็จสดๆร้อนๆ... :m13:
โอ๊ย... ร้อนจริงๆ ทำไมอากาสร้อนแบบนี้เนี่ย:เฮ้อ:
จะเอายังไงดีเนี่ย........................................
สับสนๆ.....
ในใจก็อยากจะเสี่ยงดูสักครั้งนึงว่าเรากะฮัทจะคิดตรงกันรึป่าว???????
เพราะดูจากท่าทีของฮัทแล้วมันก็น่าจะคิดอะไรกับเราบ้างสิน่า..........
และอีกอย่างนะ.... เราก็โทรไปเล่าให้เพื่อนๆในกลุ่มฟังอีกทีนึง... เรื่องที่เกิดขึ้นที่ซ้อมลีดส์
พวกมันก็ดี๊ด๊ากันใหญ่เลย ต่างก็บอกกันว่าเอาเลยๆ งานนี้มีลุ้นแน่ๆ..........
--------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๒o #### ----------------------
ตลอดทางที่ขี่รถกลับมา ในสมองเราก็มัวแต่คิดเรื่องฮัทนี่แหละ.... ว่าเราจะเอายังไงดี.....
มันจะชอบเราบ้างรึป่าว??แต่จากอะไรๆหลายๆอย่างที่ผ่านมาก็พอจะช่วยให้คำตอบกับเราได้บ้างว่า
ฮัทมันน่าจะคิดอะไรกับเราบ้างแหละแต่อีกใจนึงก็มีความรู้สึกที่ค้านอยู่ในใจว่า... อย่าคิดอะไรแทนใคร
เพราะมันจะกลายเป็นการคิดเข้าข้างตัวเองเหมือนที่เราเคยเจอมาจากภีม และสุดท้ายคนที่เจ็บที่สุด
ก็จะเป็นตัวเราเอง
ว่าแล้วก็โทรไปหาเพื่อนเราดีกว่า.......
เราก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนที่เราไปรับฮัทที่ที่ซ้อมลีดส์ให้พวกมันฟัง เพื่อนเรามันก็ดี๊ด๊ากันยกใหญ่....
แถมยังเชียร์กันอีกว่าให้ลองเสี่ยงไปเลย เพราะงานนี้มีเปอร์เซ็นต์สมหวังอยู่เยอะ......
เอาวะ.......
ลองดูสักตั้ง.........
หลังจากคุยกะเพื่อนเสร็จเราก็มานั่งนึกดูว่าจะเริ่มพูดกะมันยังไงดี............
คิดมาคิดไปได้สักพักนึงฮัทมันก็เปิดประตูเข้ามา.....
“ ทำอะไรอยู่เหรอ??? ”
“ อ๋อ... เคลียร์งานหนะ.....” เราเนียนโกหกมันไปก่อน....
“ เหรอ... งั้นเดี๋ยวฮัทรอแล้วกันนะ... เดี๋ยวจะได้ไปอาบน้ำพร้อมกัน ” ฮัทพูดแล้วก็เดินมาแล้วลงนอนบนเตียง
ตอนนั้นเราก็เลยแสร้งทำเป็นหยิบพวกชีสขึ้นมาจากกระเป๋าแล้วก็ดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย.......
“ พลิกไปพลิกมาอยู่ได้..... ตาไม่เห็นจะมองชีสเลย ” ฮัทพูดขึ้นมาเสียงเรียบ แต่ตามันเหมือนจะคาดคั้นเอาอะไร
สักอย่าง
“ ก็คนกำลังใช้ความคิดอยู่....” เราตอบไปเพื่อไม่ให้มันสงสัยไปมากกว่านี้... แต่จริงๆเราก็ใช้ความคิด
อยู่จริงๆนี่นะ ว่าจะขอเป็นแฟนกะมันจริงๆได้ยังไง....
“ คิดอะไร... อย่าบอกนะว่ากำลังคิดหาวิธีบอกรักฮัทอยู่อ่ะ...” ฮัทพูดแล้วก็หัวเราะ... แหมรู้ดีจริงนะเมิง......
“ จะบร้าเหรอ........ ปอไม่ตาบอดขนาดนั้นหรอก... ” เราก็นะ... พูดแก้เขินไปก่อน.....
ยิ่งโดนมันต้อนเข้ามุมยิ่งจะเอาตัวเกือบไม่รอดแฮะ
“ โอเคๆ... ไม่กวนแล้ว...... ” ฮัทพูด แล้วมันก็นอนเล่นไรไปเรื่อยเปื่อย
ส่วนเราก็ทำเป็นหยิบชีสนั้นชีสนี้ หนังสือนั่นนี่ไปเรื่อยเหมือนเดิม แต่สมองกับไม่ได้สนใจตัวหนังสือ
ที่อยู่ตรงหน้าเลย เพราะมันกำลังสับสน... ว่าจะพูดยังไงดีเนี่ย???? ฮัทมันยิ่งรู้มากอีกแถมยังกวนตริงด้วย....
เรานั้งคิดไปเรื่อยเปื่อย... ตอนนั้นเราก็พยายามหันหลังเข้าหาฮัทแล้วก็ใช้ความคิด มันจะได้มองไม่เห็นหน้าเรา
เดี๋ยวมันจะสงสัยอะไรขึ้นมาอีก.....
ตอนนั้นเองสายตาเราก็ไปสะดุดที่ชีสเรียนชุดนึงที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานนั่นแหละ...
มันเป็นชีสแนวข้อสอบวิชาภาษาไทย เราเลยได้ไอเดียแล้วว่าจะขอมันเป็นแฟนยังไง......
ไม่ต้องเผชิญหน้ากะมันด้วย แล้วก็ไม่ต้องพูดอะไรมากมายด้วย..... วิธีนี้แหละ เหมาะสมสุดๆแล้ว.......
“ ป่ะ.... ฮัท ไปอาบน้ำกันเหอะ...” เราหันไปพูดกะมัน ตอนนั้นฮัทมันนอนคว่ำอยู่
เหมือนมันจะอ่านอะไรสักอย่าง.... พอเราเรียกมันมันก็มีท่าทางสะดุ้งอย่างเห็นได้ชัดเจน.....
เรามองดูมันก็รู้สึกผิดสังเกตก็เลยถามมันว่า
“ อ่านไรอยู่อ่ะ.... ”
“ ป่าวๆ... มีไรให้อ่านที่ไหนล่ะ... ” ฮัทมันตอบหน้านิ่งๆ
“ จริงอ่ะ... ” ที่เราตกใจเพราะว่าไดอารี่เรามันอยู่ตรงหัวเตียงอ่ะ...... แต่เหมือนจะมีคนเดาออกเลย
ว่าฮัทมันแอบอ่านไดอารี่เรา...... เก่งจริงๆ แต่ว่าไดอารี่ที่เราเขียนหนะ เราไม่ได้เขียนมานานแล้วแหละ
ตั้งแต่เลิกกะภีมครั้งล่าสุด เพราะงั้นเรื่องที่เราเขียนในนั้นก็จะเป็นเรื่องภีมทั้งหมด......
ทันทีที่เรากำลังจะลุกไปดูเสียงโทรศัพท์เราก็ดังขึ้นมาซะก่อน..... เป็นดิวหนะที่โทรมา
“ เออว่าไง... ” เราพูด
“ นี่พวกเราดูหนังกันเสร็จแล้ว... ว่าจะไปร้องคาราโอเกะกันต่อ... สนใจป่าว...” บิวพูด
“ ไม่ดีกว่า.... เดี๋ยวว่าจะอาบน้ำแล้ว... พอดีมีการบ้านด้วยหนะ ” การบ้านที่เราว่าหนะ....
การบ้านหัวใจต่างหาก (แหวะ..... พูดไปได้เนอะเรา..... เสี่ยวว่ะ...)
“ เหรอ... แล้วฮัทล่ะ.... ” บิวถาม
“ ไม่รู้ดิ... สงสัยอยู่ห้องมันมั้ง??? จะให้เราไปดูป่าว ” เราพูด ต้องโกหกไว้ก่อน...
เพราะไม่อยากให้ความแตก ส่วนฮัทมันก็นอนมองเราคุยโทรศัพท์กะบิวอย่างสงบเสงี่ยม
กลัวว่าเสียงตัวเองจะลอดเข้าไปในโทรศัพท์เดี๋ยวจะเป็นเรื่อง
“ งั้นเหรอ.... นี่เราโทรหามันเมื่อกี๊มันก็ไม่รับ...... สงสัยไม่อยู่ห้อง ” บิวพูด
“ อืม...... สงสัยไปตามหารักอยู่ล่ะมั้ง....” เราพูดกลับไปเล่นๆ.... แหมพูดไปได้...
เรานี่นับวันจะยิ่งเสี่ยวขึ้นทุกวัน .. เรานี่เป็นงี๊ตลอด พอมีความรักแล้วก็จะเริ่มบ้าแบบนี้ทุกที.....
“ อะไรเหรอ... รักที่ไหน??? มันไปแอบชอบใครอีกเหรอ??? หรือว่ามีคนมาชอบมัน??? ”
เสียงบิวถามอย่างตื่นเต้นตกใจจนเราพลอยตกใจไปด้วย... ว่าบิวมันชักยังไงๆกะฮัทแฮะ
และก็อดกังวลเรื่องเรากะฮัทไม่ได้ ว่าถ้าพวกเพื่อนๆรู้จะเป็นยังไง???
โอ๊ย.................ไม่อยากจะคิด
“ เฮ้ย... ไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยว้ะ..... เราแค่พูดเล่น....” เราพูดออกไป หลังจากปรับสติให้กลับสู่ภาวะปกติ
“ งั้นแค่นี้แล้วกันนะ... เดี๋ยวซื้อหนมไปฝาก... ” บิวพูดแล้วก็รีบวางไปเลย... เราก็งงกะมัน
แต่ก็ช่างมันเหอะ... สงสัยจะรีบไปร้องคาราโอเกะ.... ตอนนี้เรามาเตรียมตัวทำการบ้านหัวใจก่อนดีกว่า......
พอเราวางสายจากบิวไปฮัทมันก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็เดินไปที่หน้าประตูแล้วก็หันมาพูดกะเราว่า....
“ เดี๋ยวฮัทรอหน้าห้องนะ...” เราก็พยักหน้าให้มันแล้วมันก็เดินออกไป
จากนั้นเรากะมันก็ไปอาบน้ำด้วยกัน เรากะมันก็คุยกันปกติเหมือนทุกๆวัน..... อาบน้ำไปคุยกันไป..
มันก็มีความสุขดีนะ แต่เราก็อดกลัวไม่ได้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายรึป่าวนะ.... ที่เราจะได้มาเป็นแบบนี้กัน
“ ฮัท... ขอบใจมากนะ ยอมมาเป็นแฟนกะเรา.... นี่ก็วันสุดท้ายแล้วด้วย ” เราพูดไป
ตามที่สมองกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ตอนนั้น
“ อืม... ไม่เป็นไรหรอก เราเต็มใจ... ” ฮัทพูดเสียงใส
“ เบื่อม่ะ... คบกะเราเนี่ย??? ” เราเริ่มแผนการเช็คสภาพหัวใจของเหยื่อเราแล้ว
“ ก็ไม่หนิ.... อยู่กะปอแล้วสนุกดีออก ” ฮัทพูด
“ สนุกยังไง??? ” เราถามต่อ
“ ไม่รู้ดิ... เอาเป็นว่าอยู่ด้วยแล้วฮัทไม่เบื่อเลยแล้วกัน... ” นั่นหละ... มันต้องอย่างนี้สิ
“ แหม... นึกว่าจะตอบว่าสนุกเพราะได้แกล้งปอซะอีก.... ” เราพูดด้วยความอารมณ์ดี ก็มันน่าอารมณ์ดีมั้ยล่ะ..
“ ไม่ใช่ซะหน่อย.... ” ฮัทพูด
“ ฮัทรู้ป่ะ... ตอนแรกที่ปอไม่ได้มาสนิทกะฮัทแบบนี้ ปอไม่ค่อยชอบฮัทเลยแหละ ” เราพูด
“ ทำไมอ่ะ... จะบอกว่าเรากวนตริง.... ปากเสีย... อะไรทำนองนี้อ่ะดิ... ” ฮัทพูดแบบรู้ทัน
“ 555+ รู้ตัวเองด้วยเหรอ... ” เราหัวเราะไปพูดไป
“ แหมๆได้ทีเลยนะ... เอ้อ... แล้วพอได้มาคบกะฮัทแล้วเป็นไงอ่ะ??? ” ฮัทถามคำถามที่มันไม่ยากเลย
ที่รู้คำตอบแต่กลับเป็นคำถามที่ยากจะตอบต่างหาก...... เราไม่รู้ว่าจะตอบมันไปว่ายังไงดี......
ก็เลยมัวแต่อ้ำอิ้งอยู่
“นี่ต้องคิดนานขนาดนั้นเลยเหรอ??? ” ฮัทพูดกลับมาเสียงงอนๆ
“ ป่าวๆ เพียงแต่มันพูดยากหนะ...คือประมาณว่า... พอมาคบกะฮัทแล้วรู้สึกดีหนะ...
ฮัทเหมือนคนละคนกะที่เรารู้จักตอนแรกเลย... ” เราพยายามพูดให้มันดูธรรมชาติแล้วก็เป็นกลางที่สุด
เพื่อไม่ให้มันสงสัย.....
“ เหรอ..... แล้วงี๊ชอบเราจริงๆบ้างยังอ่ะ??? ” ฮัทพูดด้วยเสียงที่เจอไปด้วยเสียงหัวเราะ.....
เข้าใจหยอกนะฮัท..... เล่นกะใครไม่เล่น.... นี่มันก็เล่นซะเราชอบมันจริงๆจนได้
“ ตลกและๆ ” เราพูดกลบเกลื่อนความอายที่ตอนนั้นถ้ามีปรอทวัดนะ... คงแตกไปแล้ว....
“ โอเคๆ... แต่ถ้าหลังจากนี้มีอะไรให้แฟนจำเป็นรับใช้ก็เรียกได้เลยนะ... เต็มใจเสมอ... ” ฮัทพูดกลับมา
ด้วยเสียงจริงจัง..... เออ... ได้รับใช้แน่..... ฮัท
แฟนจำเป็นที่จะกลายเป็นแฟนตัวจริง 555+..........
********************************************
พออาบน้ำเสร็จต่างคนก็แยกย้ายกันเข้าห้องตัวเองเพื่อเก็บของให้เรียบร้อยแล้วก็แต่งตัวด้วย......
พอเราแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เราก็มานั่งที่โต๊ะทำงาน......
รู้ม่ะ... ว่าเรานั่งทำอะไร..... ก็นั่งทำข้อสอบหัวใจไง 555+......................
พอทำเสร็จนะ....
เราก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆๆๆ............................... สามสี่รอบ.....
ทำใจให้เข้มแข็งที่สุด จะว่าเหมือนจะไปรบก็ไม่ต่างกันมากนัก....
เพราะภารกิจนี้มันช่างตื่นเต้นและน่ากลัวยิ่งนัก.......
แล้วเราก็เดินออกจากห้องด้วยความภาคภูมิพร้อมกับถือข้อสอบหัวใจที่เราเป็นคนนั่งออกข้อสอบเมื่อครู่.....
เราเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องฮัท... ผู้ซึ่งคือคนที่จะทำข้อสอบหัวใจที่เราเป็นออกข้อสอบเสร็จหมาดๆ
“ ก๊อก ก๊อก ......... ก๊อก ก๊อก...........” เราแคะประตูแป๊ปนึงฮัทมันก็เดินมาเปิด....
“ อ้าว... ว่าไงปอ?? ” ฮัทพูด
“ มีเรื่องจะให้ช่วยหน่อย.... ” เราพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มเพื่อกลบเกลื่อนความประหม่า
ที่กำลังถาโถมอยู่ในใจตอนนั้น
“เหรอ... งั้นเข้ามาก่อนสิ... ” ฮัทพูด เราก็เดินตามฮัทเข้าไปในห้อง......
พอลงนั่งฮัทก็ถามขึ้นว่า
“ มีอะไรให้ฮัทช่วยเหรอ??? ”
“ คือพอดีว่าเราอยากจะให้ฮัทช่วยทำข้อสอบให้หน่อยนะ... ” เราพูด
“ ข้อสอบอะไรเหรอ??? ” ฮัทถามด้วยหน้าตาอยากรู้จริงๆ
“ อ๋อ....เป็นข้อสอบวัดอะไรนิดหน่อยหนะ.... ไม่เยอะหรอก..... มีไม่กี่ข้อเอง ” เราพูด
“ ยากรึป่าวอ่ะ??? ” ฮัทพูด
“ ไม่ๆ... มันเป็นการวัดเกี่ยวกับความรู้สึกหนะ... ฮัทคิดยังไงก็ตอบไปตามนั้น... ” เราพูด
“ เหรอ.... ” ฮัทตอบเสียงเรียบเหมือนใช้ความคิดอยู่
“ ปอวางไว้บนเตียงนะ....... ฮัทกากบาทลงไปที่ข้อสอบได้เลยนะ....” เราพูดแล้วก็วางกระดาษไว้บนโต๊ะ
ซึ่งในทันทีที่เราวางกระดาษใบนั้นฮัทก็เอื้อมมือไปหยิบในทันทีด้วยความอยากรู้ เราเลยพูดแทรกขึ้นมาก่อนว่า
“ เดี๋ยวๆ.... ฮัทต้องให้เราออกไปข้างนอกก่อนแล้วฮัทค่อยหยิบมาดู ” เราพูด
“ ทำไมอ่ะ.... นี่มันเริ่มแปลกๆล่ะนะ ”ฮัทพูดด้วยหน้าตางงๆ
“ เออน่า.... ดูแล้วก็รู้เอง... อ้อ... พรุ่งนี้ฮัทมีเรียนเช้าใช่ม่ะ... ฮัทก็เอาข้อสอบไปวางไว้บนโต๊ะปอแล้วกัน
เดี๋ยวเราตื่นมาจะดูเอง...” เราพูดแล้วก็เดินออกมาจากห้อง.....
พอเข้าห้องเราปุ๊บเราก็ปิดไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงแค่โคมไฟตัวเดียว เพราะกลัวว่าเดี๋ยวฮัทมันจะเข้ามาหา
ตอนนั้นเมื่อมันเห็นข้อสอบ เราเลยเนียนเป็นปิดไฟมันจะได้คิดว่าเรานอนแล้ว
ขอรวบเอาไว้ดูพรุ่งนี้แล้วกันนะ.... ว่าฮัทจะตอบอะไร......
ลุ้นแฮะ.........................
ว่าจะสมหวังหรือหน้าแตก........................
ฮัทมันจะเลือกตอบข้อไหนนะ............................
เพื่อนๆอาจจะสงสัยว่าเราเอาข้อสอบหัวใจอะไรที่ไหนไปให้มัน......
ก็อย่างที่อ่านอ่ะนะ.... ว่าข้อสอบนี้เราเป็นคนออกข้อสอบ และมันก็มีข้อเดียวด้วย......
คำถามนั้นถามว่า...........................
ฮัทพอจะเป็นแฟนตัวจริงของปอได้มั้ย?????
ก. ไม่ได้
ข. ได้
ค. ไม่มีข้อถูก
ง. ถูกทุกข้อ
เลือกกากบาทข้อที่ถูกต้องและตรงกับใจตัวเองได้เลยนะ....
######################################
-
สุดยอดจิงๆๆ มุขทำข้อสอบตรวจสอบหัวใจอ่ะ 5555+ :laugh:
เห็นข้อสอบภาษาไทยมันทำให้บรรเจิดได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยยย :m12:
นี่ถ้าตอนนั้นรักแห่งสยามฉายแล้วคงจะดีเนอะ จะได้เล่นมุขโต้งบ้าง แบบปอก็เขียนความในใจสอดไว้ตามที่ต่างๆๆ แล้วให้ฮัทหาไรเงี่ยยย โอ้วววว โรแมนติด แอนด์ คอมดี้ สุดๆๆๆๆ :m14:
ปล. จบค้างคาอีกและ จิจิ
-
o13 มีให้ทำข้อสอบหัวใจด้วย o13
แอบค้างอ่ะ....อยากรู้จังว่าฮัทจะเลือกข้อไหน :oni1:
-
ใช้มุขแบบนี้ :o8: :o8: :o8: :o8:
-
อยากอ่านต่ออ่ะ
:pig4:
-
ข้อสอบหัวใจ กี๊ซซซซซซซซฮัทกาไปเยยตอบข้อ ข. ได้คร่าาาาาาาาาา :o8:
-
:m4:ทำข้อสอบหัวใจ คิดได้ไง :m1:
มาลุ้นกันดีกว่า ว่า ฮัทจะตอบข้อไหน :a3: :a11: :oni1:
-
โห............................. :serius2:
มีแต่คนเชียร์ฮัทท้างงงงงงงงงง...... น้านนนนนนน.................... :m12:
แหมๆ..... น่าอิจฉามันจริงๆ...... :m16:
มีแต่คนรักมัน..... :m15:
เอาเป็นว่าตอนหน้ารู้กันแน่ๆแล้ว......... :m23:
ถึงคนอ่านจะมีแต่คนชอบแล้วก็เชียร์ฮัท.... แต่เราก็รักคนอ่านทุกคนน๊า.... :a14:
-
ฮัทน่ารักมาก ๆ อยากรุ้คำตอบแหละ
ว่าฮัทจะเลือกตอบข้อไหน อยากรุ้ ๆ
ที่แน่ ๆ ทำไมยิ่งอ่านยิ่งลืมไอ่ภีมไปเรย
มีแต่ฮัทมาเรื่อย ๆ เลยอ่ะ
-
:a2:
เย้
ตามมาทันจนได้
สำหรับเรานะ ภีม ครั้งเดียวก้อเกินพอ
แต่ถ้าไม่เสียใจในวันนั้น....ก้อคงไม่ได้คบกะฮัท ในวันนี้
ใช่ป่ะ
เหอะๆๆๆๆ
มาอัพเร้วๆนะค้าบบบบบ
-
รอฟังเฉลยจากฮัทเลยอะ
-
คนเรา คิดได้ยังไงเนีญะข้อสอบ วัดใจ
-
นิสัยอย่างฮัทเลือก ค แหง๋ม ๆๆๆๆ :m20:
ไม่ตอบรับ ไม่ปฏิเสธ แถมได้แกล้งให้ปอกลุ้มใจเล่น
รอคำเฉลย...รีบให้ไวเลยน้องกร...
:laugh:
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ น่ารักมากๆเลย :m1:
ขอเชียร์ฮัทสุดใจขาดดิ้น :o8:
-
วันนี้ไม่ต่อหรอ อยากอ่าน
ตอนต่อไปแล่ว คุณปอช่วย
มาลงเร็ว ๆ นะ ถ้าว่าง ๆ
มาลงเลยนะ :oni1:
-
มาแล้วจ้า.......... มาแล้ว..... :m11:
พอดีเพิ่งมีเวลาพิมอ่ะ...... :m23:
เพิ่งพิมเสร็จปุ๊บก็เอามาลงให้อ่านกันปั๊บเลย..... :m29:
เชิญทัศนาเลยจ้า................ :mc3:
ดูดิ๊ว่าจะเดาคำตอบกันถูกอ๊ะป่าว....... :m32:
**************************************************
พรุ่งนี้แล้วสินะ.......
จะได้รู้กันสักทีว่าหมู่หรือจ่า..........
รักครั้งใหม่กับคนใหม่มันจะได้เกิดขึ้นจริงๆมั้ย????????
ถึงเราจะปิดไฟนอนมาพักใหญ่แล้ว.... แต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้.... มันตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเนี่ยสิ.......
จะว่าไปเราก็แรงนะเนี่ย...... ไปขอผู้ชายเป็นแฟนอ่ะ.......
แต่ก็คงไม่แรดไปหรอกมั้ง เพราะเราใช้ข้อสอบหัวใจเป็นตัวถาม..........
ฮัทมันจะตกลงมั้ยนะ?????? แต่ช่างมันเหอะ... พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวก็รู้เองแหละ.....
----------------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๒๑ #### ---------------------------
เรารู้สึกตัวขึ้นมาตอนประมาณสิบโมง.... ซึ่งแน่นอนว่าฮัทมันคงไปเรียนแล้ว
และที่สำคัญมันก็คงจะเอาคำตอบของข้อสอบหัวใจมาให้เราแล้วแน่ๆ
เพราะงั้นทันทีที่เราตื่น อย่างแรกที่เราทำก็คือ..... มองไปที่โต๊ะทำงาน.....
และก็แน่นอนว่ามีข้อสอบหัวใจใบนั้นที่เราให้ฮัทตั้งกะเมื่อคืนวางอยู่ด้วย.......
เรารีบลุกขึ้นพรวด...... ไปนั่งที่โต๊ะทำงานทันที.... และมองกระดาษใบนั้นด้วยความตื่นเต้น...
พอเราหยิบกระดาษนั้นซึ่งตอนนั้นกระดาษมันพับอยู่.........
ด้วยความลุ้นสุดขีดและความตื่นเต้นกับคำตอบที่จะได้รับเราก็เลยหลับตา
ส่วนมือก็ค่อยๆคลีกระดาษแผ่นนั้นออก.....
เรานับ 1….. 2…… 3…….
แล้วก็ค่อยๆลืมตาขึ้น........
คำตอบที่ฮัทมันตอบกลับมาทำเอาเราน้ำตาเกือบไหล..... ไม่ได้เวอร์นะ..... แต่มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
ตาเราก็มองที่คำตอบอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ.....
เพราะคำตอบที่มัยตอบเรากลับมาก็คือ....
ข. ได้
เรานั่งน้ำตาปริ่มๆและก็ยิ้มไปพร้อมๆกันด้วย........ ตาเราก็เป็นประกาย.........
ดีนะที่ไม่มีใครมาเห็นเราตอนนั้น ไม่งั้นมันคงพาเราไปโรงพยาบาลบ้าแล้วแหละ........
หลังจากสงบจิตสงบใจสักพักเราก็เลยลุกขึ้นไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวไปเรียน.......................
โอ๊ย..... วันนั้นเป็นวันที่อากาศดีสุดๆในรอบหลายเดือนเลยแหละ..... มองอะไรๆก็สดใสไปหมด......
ขนาดหันไปเห็นหมากำลังอึนะ...... ยังมีความสุขอ่ะ...... ( อันนี้ไม่จริงอ่ะ... เราก็เวอร์ซะ...)
ไปถึงห้องเรียนด้วยความน่าชื่นตาบาน...................... จนเพื่อนเราในกลุ่มอดที่จะแซวกันไม่ได้.......
เรื่องของเราก็เลยกลายเป็นประเด็นที่ดูว่าจะสำคัญและน่าให้ความสนใจมากกว่าเนื้อหาที่อาจารย์กำลังสอนอยู่สำหรับเพื่อนๆในกลุ่มเรา เพราะพวกมันแต่ละคนก็ดูตั้งหน้าตั้งตาฟังอย่างตั้งใจแถมยังมีพูดแซวเป็นระยะๆ
ก็เพื่อนกลุ่มเราในเอกแต่ละคนนี่คันๆทั้งนั้น..... เอาไว้จะเล่าวีรกรรมของพวกเราให้ฟัง....
วันนั้นพอเลิกเรียนเสร็จก็แยกย้ายกันกลับเลย เพราะเมาท์กันมาทั้งคาบแล้ว.....
เราก็เลยกลับหอเลย กลับมาก็เปลี่ยนเสื้อผ้ารอกินข้าวกับพวกกลุ่มเพื่อนหอใน......
ช่วงที่รอเราก็นั่งอ่านชีสที่อาจารย์สอนไปวันนี้แหละ เพราะมัวแต่เล่าเรื่องข้อสอบวัดใจให้พวกมันฟังนั่นแหละ
แต่ถึงไม่เมาท์กันเรื่องนี้ก็ต้องชวนกันเมาท์เรื่องอื่นอยู่ดี เพราะวิชานี้เรียนกันทั้งเอกเลยตั้งร้อยกว่าคน......
น่าเบื่อจะตาย
แล้วนิสัยเรานะ.... ไม่ชอบไปเรียนอ่ะ เค้าให้ขาดได้กี่คาบนะเราก็ขาดจนครบแหละ
ยิ่งวิชาที่ไม่เช็คชื่อนี่..... นับครั้งได้เลยที่เราจะเข้าอ่ะ เรานี่นิสัยเสียสุดๆ....
แต่ไม่ใช่ว่าเราขี้เกียจเรียนนะแต่เราชอบอ่านเองมากกว่า......
เรียนไม่ไปเรียน แต่ตอนสอบนะ... เจอกัน
แต่ถ้าวิชาไหนที่อาจารย์แกสอนดีๆหนะ... เราก็เข้าทุกคาบเลยนะ......
อ่ะมาต่อๆ.... นอกเรื่องซะเยอะ
อ้อ... ลืมบอกว่า ตอนที่เราอ่านชีสหนะเราอ่านอยู่บนเตียงนะ.... นอนอ่านเพลินๆดีไม่ปวดหลังด้วย...
เราอ่านไปจนถึงตอนประมาณทุ่มนึงได้..... ก็รอพวกนั้นแหละ วันนนั้นมันเลิกกันก็ประมาณสองทุ่ม........
เราอ่านชีสจบก็ว่าจะพักสายตาซะหน่อย.... ก็เลยนอนหลับตาตอนที่กำลังเคลิ้มๆจะหลับ
เราก็ได้ยินเสียงประตูห้องเปิด
แต่เราก็ไม่ได้ลืมตามาดูหรอก เพราะรู้สึกตามันหนักๆ ในใจก็คิดว่าเป็นเมทเราด้วยแหละ เลยไม่ได้สนใจ
และตอนนั้นในห้องมันก็เริ่มมืดแล้วเพราะเราไม่ได้เปิดไฟ
แต่หลังจากเสียงประตูปิด....... เมทเรามันก็ไม่ได้เปิดไฟ สงสัยมันคงจะเกรงใจที่เห็นเราหลับอยู่.....
สักพักก็มีคนลงมานอนทับเราบนเตียง ตัวโครตหนักอ่ะ...
แต่พอเราได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวมันเราก็จำได้แล้วว่ามันคือใคร...
ก็ไอ้คนที่เพิ่งเป็นแฟนตัวจริงของเรานะสิ............... ฮัท
พอมันกอดเรานะ..... มันเริ่มเลย.......
หอมซ้ายหอมขวา..... หอมซะจนเราแทบหายใจไม่ออก.......
“ เฮ้ย..... พอแล้วๆ ” เราพูดแล้วผลักหน้ามันออก
“คิดได้ไงอ่ะ... ข้อสอบหัวใจเนี่ย... เสี่ยวว่ะ... อะไรนะถามว่าอะไรนะ.. อ๋อๆ ฮัทพอจะเป็นแฟนตัวจริงของปอได้มั้ย????? ”
ฮัทมันพูดแล้วก็หัวเราะใหญ่เลยอ่ะ..... เขินนะเว้ย...... ก็เพราะมันนั่นแหละทำให้เราเสี่ยวแบบนี้อ่ะ......
เราก็ทำหน้างอๆ แต่มันก็ยิ่งหัวเราะใหญ่ ตอนนั้นนะมันพลิกตัวออกมานอนข้างๆเราแล้วก็หัวเราะแบบเอาเป็นเอาตายเลยอ่ะ.....
“ เวอร์แล้ว............” เราพูด แต่มันก็ยังไม่หยุด
“ เฮ้ย.... หยุดดิ.... อายนะเว้ย....” เราพูดอีกแต่มันก็ไม่หยุด........
“ รู้งี้ไม่น่าเลยว่ะ...... ” อันนี้เราบ่นกับตัวเอง........ สักพักฮัทมันก็หยุดแล้วพูดว่า...
“ แฟนใครว้ะ.... เสี่ยวว้ะ.... ” มันพูดแล้วก็ยิ้มๆเหมือนกลั้นหัวเราะไว้จะไม่อยู่
“ ก็ไอ้คนที่นอนอยู่ที่ไง... ” เราพูดออกไปยิ้มๆ
“ โห..... กล้าพูดด้วย แรงเหมือนกันนะเนี่ย.... เราอ่ะ ” มันพูดเย้าเราแล้วก็เอามือมาเขี่ยๆที่จมูกเราอ่ะ....
มันทำเหมือนเราเป็นหมางั้นแหละ..... เราก็เลยงัดเข้าที่คอมัน....
“ โอ๊ยๆๆ................ เจ็บๆ.... มีแฟนเป็นหมารึไงเนี่ย.... โอ๊ย.... ” ฮัทร้องโวยวายแล้วพยายามดึงเราออกแต่เราก็ไม่ปล่อย
มันก็เลยเอามือมาจี้เอวเรา เราเลยปล่อยจากที่กัดมัน คราวนี้มันก็จี้เอวเราไม่หยุดเลยอ่ะ....
เรานี่ตัวบ้าจี้เลยอ่ะ...... ก็ได้แต่ร้องโวยวายแล้วก็หัวเราะไม่หยุด
“ 555+ ...ไม่เอาแล้วๆ...... 555+..... ยอมแล้ว....... 555+....” เราทั้งร้องให้มันหยุด ทั้งผลักมัน
แต่ฮัทมันตัวใหญ่อ่ะ...... เราสู้แรงมันไม่ได้เลย.... มันก็แกล้งเราไม่หยุด
ยิ่งเราหัวเราะแล้วดิ้นกระแด่วๆหัวสั่นหัวคลอนมันก็ยิ่งได้ใจอ่ะ........
มันก็จั๊กจี๋เราอีกพักนึงจนมันเหนื่อยแหละ.... มันถึงหยุด......
เราก็นอนแน่นิ่งด้วยความเหนื่อย...... หัวเราะจนเมื่อยกรามไปหมดเลยอ่ะ
ส่วนฮัทมันก็นอนหอบอยู่ข้างๆเรานี่แหละ ท่าทางมันก็คงจะเหนื่อยพอดู
สักพักฮัทมันก็เขยิบมาเข้ามาใกล้ๆเราแล้วมันก็ค่อยเอื้อมมือมากอดเราซึ่งนอนตะแคงอยู่ตอนนั้น
แล้วมันก็ดึงเราเข้าไปจนหลังเราไปแนบอยู่กะอกมัน...
แล้วมันก็พูดว่า...
“ เราเป็นแฟนกันแล้วนะ..... ” แล้วมันก็เอาจมูกมาดุนๆที่หัวเรา
“ อืม........ ” เราตอบนิ่งๆ ก็คนมันเขินหนิ.......
“ รู้ป่ะ... ตอนแรกที่ปอเดินมาหาฮัทที่ห้องแล้วบอกเรื่องข้อสอบอะไรนั่นหนะ.... ตอนแรกไอ้เรานึกว่าซีเรียสซะอีก... ไม่นึกเลยว่าจะเป็นคำถามแบบนี้อ่ะ.... ตอนเปิดดูฮัทก็งงๆอ่ะนะ...... ว่าจะเดินมาถามแล้ว.... แต่คิดว่าปอคงอาย ไม่งั้นคงไม่ใช้วิธีนี้หรอก...”
ฮัทพูดไปพร้อมกับมีเสียงหัวเราะเล็กๆอยู่ด้วย
“ ก็ใครล่ะ..... เป็นผู้ชายซะเปล่า.... แทนที่จะเป็นคนเอ่ยปาก... กลับเป็นปอซะนี่...” เราพูดเสียงงอนๆ
“ จะให้ฮัทเป็นคนพูดก่อนได้ไง.... ก็ฮัทไม่ได้อยากเป็นแฟนปอหนิ.... ” ฮัทพูดเสียงเรียบดูซีเรียสๆอ่ะ เราก็เลยงงดิ เลยพูดไปแบบงงๆปนโมโหๆว่า.... (เอ๊ะ... งงกันป่ะนี่..)
“ อ้าว... แล้วนี่ตกลงเป็นแฟนกับปอทำไมอ่ะ??? ”
“ ล้อเล่น...... เป็นวันนั้นของเดือนป่ะนี่??? หงุดหงิดง่ายจัง.... ” ฮัทพูดแล้วก็เอามือบีบจมูกเรา
“ เดี๋ยวเหอะ..... ” เราหันหน้ามาพูดกะมันแล้วก็เอามือดึงหูมันด้วย... กวนตริงดีนัก
“ โอ๊ยๆ... โอเคๆ... ยอมแล้วจ้า ยอมแล้ว.....” ฮัทพูด
“ ฮัท.... ทำไมถึงยอมเป็นแฟนกะปออ่ะ... ” เราถามด้วยหน้าตาอยากรู้สุดๆ....
“ อยากรู้จริงเหรอ ??? ” ฮัทตอบกลับมาและยิ้มมีเลศนัย
“ เออดิ... อยากรู้จริงๆ ” เราตอบแบบไม่แน่ใจนัก เพราะไม่รู้ว่าตอนนั้นฮัทมันคิดไรอยู่
“ งั้นหอมแก้มฮัทก่อน.... แล้วจะบอก.. ” ฮัทพูด
“ ไรว๊า... งั้นไม่อยากรู้แล้วก็ได้.... ” เราพูด... จริงๆก็ไม่ใช่ไม่อยากหอมหรอกนะ.... แต่มันเขินอ่ะ
ถึงตอนนั้นห้องมันจะมืดก็เถอะ เพราะไม่ได้เปิดไฟ แต่เดี๋ยวพอเห็นหน้ามันก็ต้องเขินอยู่ดี....
“ เหอะน่า.. เป็นแฟนกันแล้วไม่น่าเกลียดหรอก.. เมื่อกี๊ฮัทยังหอมปอเลย... ” ฮัทพูด... ดูมีเหตุผลเนอะมันอ่ะ...
แต่ด้วยความอยากรู้อ่ะนะ......
แล้วก็อยากหอมมันด้วยแหละ.....
ก็เลย..... หอมแก้มมันไปฟอดใหญ่..............................
เฮ้ออออ..................... ชื่นใจ..........................
“ บอกได้ยัง ??? ” เราทวงสัญญา
“ อืม..... ก็ฮัทอยู่กะปอแล้วฮัทมีความสุขอ่ะ.... แล้วก็แกล้งใครก็ไม่สนุกเท่าแกล้งปอ....” ฮัทพูดไปยิ้มไป..
มันก็คงเขินอ่ะ ขนาดเราเป็นคนฟังเรายังเขินเลย...
“ อ้อเหรอ....... แล้วก็ทำเป็นเก๊ก... ไม่ขอเราเป็นแฟนเลยนะ... ” เราพดแล้วก็เอามือไปบีบจมูกมันบ้าง
“ อะไรอ่ะ............ ก็เราอยากแกล้งปออ่ะ........ แต่จริงๆเราก็ทอดสะพานไปให้ตั้งเยอะล่ะนะ.... ” ฮัทพูด
“ โอเคๆ.... ไหนๆก็เป็นแฟนกันจริงๆแล้ว........ ให้อภัย... ” เราพูด
หลังจากนอนคุยกันอีกสักพักนึง.......
แล้วก็ลงไปหาพวกนั้นที่ห้องบิวกะน็อตเพื่อจะออกไปกินข้าวกัน
เราก็เลยถามฮัทว่าทำไมมันถึงกลับมาเร็ว.... เราก็นึกว่าอาจารย์เค้าปล่อยเร็ว
แต่ที่ไหนได้มันโดดออกมาก่อน เพราะมันอยากมาคุยกะเราเรื่องที่คบกันนี่แหละ....
ถ้ารอกลับพร้อมพวกนั้น... กว่าจะได้คุยกันก็คงดึก......
ฮัทนี่มันน่ารักเนอะ..... คนอ่านว่าม๊า???????
***************************************
หลังจากกินข้าวกลับมา....
พวกเราก็แยกย้ายกันขึ้นห้องตัวเองเลย.....
เพราะว่าต่างคนต่างมีการบ้านต้องทำกัน......
เราก็มีการบ้านเหมือนกัน ส่วนฮัทมันก็แยกไปซ้อมลีดส์ที่คณะ.....
(คงจำกันได้นะ ช่วงนั้นมันต้องซ้อมลีดส์งานกีฬาสัมพันธ์ของมัน)
เราขึ้นมาบนห้องก็นั่งทำการบ้านไปเรื่อยเปื่อย... เพราะมันยังไม่ถึงกำหนดส่ง นั่งทำไปก็เบื่อๆ
เราก็เลยเอาดินสอหกบีกับกระดาษร้อยปอนด์ที่เราจะตัดเป็นแผ่นๆไว้ขึ้นมาแล้วก็นั่งวาดรูปเล่นไปเรื่อยๆ
เพลินดีนะ.......
นี่ตั้งแต่มาเรียนมหาลัยเราก็แทบจะไม่ได้วาดรูปเลย... มือนี่แข็งไปหมด..........
พอมานั่งวาดรูปก็พลอยนึกไปถึงตอนที่เรียนมอปลาย.......
เรานี่ถือว่าเป็นเด็กกิจกรรมของโรงเรียนเลย..... เวลามีงานประกวดทักษะทางวิชาการนี่เราถึงกับเหนื่อยเลย
เพราะต้องเป็นตัวแทนเข้าแข่งขันในหลายๆอย่าง...... วาดรูป.... จัดสวน.... ตอบปัญหากฎหมาย....
แผนโครงงาน.... โต้วาที... อ่านทำนองเสนาะ... แต่งกลอน...
นึกแล้วก็สับสนตัวเอง... ว่าตกลงเรานี่ถนัดสายไหนกันแน่..... นึกๆแล้วเรานี่ก็เหมือนเป็ดนะ.....
ทำโน้นทำนี่ได้หลายอย่าง.... แต่สุดท้ายก็เอาดีแทบไม่ได้สักอย่าง
เพราะพอเราเข้ามหาลัยมา อะไรๆที่เคยทำมาเราก็แทบจะทิ้งไปหมดเลย
อย่างเรื่องวาดรูปเนี่ย... เป็นสิ่งที่เราชอบมากที่สุด
แต่ทุกวันนี้นะ... มีเพื่อนเราไม่กี่คนเองที่รู้ว่าเราวาดรูปเป็น....................
เฮ้ออ.........................
พล่ามอะไรที่มันไม่เกี่ยวกะเรื่องอีกแล้ว..................... เรานี่...............
เรานั่งคิดอะไรเพลินๆ...............................
จนมาสะดุ้งตอนที่โทรศัพท์มันดังนั่นแหละ......
ตกใจเลย... ไม่รู้ว่ามันดังตั้งกะตอนไหนเลยรีบรับอย่างเร็ว....
“ ฮัลโหล..... ว่าไง..... ” อ้อลืมบอกว่าปลายสายหนะ..... แฟนหมาดๆของเราเองนี่แหละ 555+....
“ ไปกินนมกัน...... นี่ฮัทซ้อมลีดส์เสร็จล่ะ ....” ฮัทพูด
“ เอาดิ.... งั้นเดี๋ยวปอไปรับ.... ” เราพูด จากนั้นเราก็วางสายกันไป
***************************************
ที่ร้านนม.......................................
“นั่งตรงนี้แล้วกันเอนะ........” ฮัทพูด โต๊ะที่ฮัทเลือกเป็นโต๊ะที่ค่อนข้างจะแยกออกมาจากโต๊ะอื่นๆหน่อย.....
ซึ่งเราจะฮัทจะชอบเลือกโต๊ะที่เป็นส่วนตัวหน่อย ไม่ใช่ว่าจะหวีดหยองไรกันหรอกนะ
แต่เรากะฮัทไม่ค่อยชอบคนเยอะๆอ่ะ เห็นแล้วปวดหัว
พอลงนั่งเราก็สั่งนมขนมปังกันเสร็จ.... ก็ต้องนั่งรอแป๊ปนึง
ตอนนั้นเราก็ฮัทก็นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ฮัทก็เล่าที่ซ้อมลีดส์ให้เราฟัง เราก็ฟังไปถามไปเรื่อยเปื่อย
แต่ตลอดเวลาที่เรานั่งคุยกะฮัทหนะ... บอกก่อนว่าเรานั่งหันหลังเข้าหน้าร้าน ทำให้มองไม่เห็นโต๊ะอื่นๆเลย......
แต่เรารู้สึกว่ามันมีคนมองเราอยู่อ่ะ
คนอ่านน่าจะเคยรู้สึกนะ... เวลาที่มีคนมองอ่ะ.... เราก็เลยหันหลังกลับเข้าไปมองในร้าน...
แล้วสายตาเราก็ไปสบตาใครคนนึงที่ตอนนั้นเค้าคนนั้นก็มองเราอย่างไม่ละสายตาเช่นกัน
เค้าก็คือคนที่ได้หัวใจของเราไป....
เรียกง่ายๆก็คือ... เค้าคือรักครั้งแรกของเรา.... ภีม
#####################################################
กว่าจะจัดหน้าเสร็จ...... :m29:
เล่นเอาเหงื่อตกเหมือนกัน...... :try2:
เพิ่งได้มาอ่านเม้น.... มีสมาชิกใหม่มาด้วย.... numtannaka กะ jeng_jey ยินดีต้อนรับนะ.... :m18:
nartch คุณตอบผิดแหละ..... :m14: ฮัทมันไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก :m26:
โห... มีแต่คนเชียร์ฮัท.. รักฮัท..... ชิส์.... สมใจกันแล้วล่ะสิ :m17:
แซวกันจริงๆน๊า.... ไอ้ข้อสอบหัวใจ.... ตอนแรกก็ไม่เขินนะ... แต่แซวกันบ่อยๆก็เริ่มเขินแฮะ :m28:
เหมือนเราเสี่ยวๆไงไม่รู้อ่ะ..... ใครจะยืมไปใช้ก็ไม่ว่ากันนะ....... :m19:
แต่ถ้าเค้าไม่ตอบ ข. นี่ก็ตัวใครตัวมันเน้อ... :m7:
ส่วนใครที่เราไม่ได้เอ่ยถึงก็อย่าน้อยใจน๊า... เรารักทุกคน :m3:
ขอบคุณที่เสียเวลาอันมีค่าของคุณเข้ามาอ่านเรื่องของเรานะ..... :m5:
love you.... love you.... จุ๊บๆ :m1:
-
โอ้ยยยยยย หวานกันเข้าไปปป
เงี่ยยแหละ เค้าว่ากัดกันแล้วได้กันเอง จิงดั่งคำโบราณท่านว่าจิงๆๆๆ :laugh:
ไปนอนแล้วววววว :oni1: :a12:
-
นายภีมจะมาอะไรอีกเนี่ย :angry2:
น่าจะคบฮัทตั้งนานละน้ออ เอาใจใส่กว่าภีมอีก ไม่ทำให้พี่ปอปวดใจ :o12:
-
สมุนไพร นี่สมาชิกใหม่เหรอ???? :m29:
ไม่คุ้นเลยอ่ะ...... ใช่ม่ะ??? :m21:
ยินดีต้อนรับแล้วกันจร้า...... :mc2: :mc3:
-
:a4:
ขอบคุนก๊าบบบ ที่ต้อนรับป๋ม
เหอะๆๆๆ.....แร้วปอเห้นภีมยั้งงี้หวั่นไหวบ้างไหมเนี่ย
สงสารฮัทบ้างนะค้าบบบบ
จาเข้ามาอ่านทุกวันก๊าบบบบบ
:oni2:
:L2:
-
ภีมจะกลับเข้ามามีบทบาทอีกไหมนะ
-
คือพี่ว่าน้องปอน่าจะไปสะเดาะเคราะห์ล้างซวยทำบุญกรวดน้ำคว่ำขันสะนะคะ ไอ้น้องภีมมันจะได้ไปผุดไปเกิดเลิกมาตามจองเวรจองกรรมน้องสักที :m16:
พี่บอกตรงๆอ่านไปเจอชื่อไอ้น้องภีมนี่ทีไรพี่แซด+เซ็งทุกทีเลย ไม่รู้มันจะตามหลอกตามหลอนน้องปอไปถึงไหน :angry2:
-
อยู่มหาลัยเดียวกันยังงัยมันก็ต้องเจอกันซักวัน..
ดีแล้วหล่ะที่มากะฮัท..หวานกันเยอะๆนะ
อยากรู้อีตาภีมจะว่ายังงัย.. :o
-
ภีมจะโผล่มาทำมายยยย คนเขากำลังสวีทกัน o12
-
:serius2: ภีมมาไม.....คนเค้าจะหวีทกัน ว่าแต่ภีมมากะใครมากะแฟนแน่ๆเลย ชิ :sad2:
-
อ่านแล้วดีใจแทนปอค่ะ จะได้สามีใหม่ละ :m1: อีกอย่าง อย่าไปยุ่งกะภีมนะคะ ไม่งั้นตามตบค่ะ ผู้ชายใจร้าย :m16:
-
เริ่มจะมีปัญหาอีกแล้วใช่ไหม
-
ปออย่าไปสนใจภีมนะ
ห้ามเด็ดขาด
:pig4:
-
แล้วไอ้ภีมมันจะอะไรกันอีกละเนี๊ยะ คนเค้าจะหวานกันอยู่ๆ
-
วันนี้เจอเรื่องที่ทำให้หงุดหงิดมากๆมา......... :m16:
แล้วก็มีเรื่องให้คิดเยอะเลย.......... :m29:
ว่าจะไม่ต่อแล้ว... แต่พรุ่งนี้เราอาจจะกลับบ้านสงกรานต์อ่ะ คงไม่ได้มาต่ออีกหลายวันเลย...... :m21:
แต่จะกลั้นใจพิมตอนนี้ให้อ่านกันก่อนแล้วกัน :เฮ้อ:
อาจจะได้ไม่เยอะนะ.... เพราะอารมณ์ยังหงุดหงิดอยู่บวกกับเรื่องที่ต้องคิดอีก... :m31:
เฮ้ออออ................... เซ็ง.... o6
*******************************************************************
ทำไมเราต้องมาเจอภีมอีกนะ...
ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้เจอกันมานานแล้ว.. แต่ก็อย่างว่าแหละเรียนอยู่มอเดียวกันก็ย่อมต้องเจอกันบ้างแหละ.....
แต่ทำไมใจเรามันเต้นแรงอย่างงี้ล่ะ........
แล้วทำไมภีมมันต้องมองเราด้วยสายตาเจ็บปวดแบบนั้นด้วย....
------------------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๒๒ #### ------------------------
ตอนนั้นเราก็ฮัทก็นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ฮัทก็เล่าที่ซ้อมลีดส์ให้เราฟัง เราก็ฟังไปถามไปเรื่อยเปื่อย
แต่ตลอดเวลาที่เรานั่งคุยกะฮัทหนะ... บอกก่อนว่าเรานั่งหันหลังเข้าหน้าร้าน ทำให้มองไม่เห็นโต๊ะอื่นๆเลย......
แต่เรารู้สึกว่ามันมีคนมองเราอยู่อ่ะ
คนอ่านน่าจะเคยรู้สึกนะ... เวลาที่มีคนมองอ่ะ.... เราก็เลยหันหลังกลับเข้าไปมองในร้าน...
แล้วสายตาเราก็ไปสบตาใครคนนึงที่ตอนนั้นเค้าคนนั้นก็มองเราอย่างไม่ละสายตาเช่นกัน
เค้าก็คือคนที่ได้หัวใจของเราไป....
เรียกง่ายๆก็คือ... เค้าคือรักครั้งแรกของเรา.... ภีม
************************
ตอนที่เราสบตากะภีมอย่างไม่มีใครละสายตาออกไปนั้น ฮัทก็คงจะแปลกใจว่าเราเป็นอะไร ฮัทก็เลยพูดขึ้นว่า
“ เป็นอะไรป่าว...... ปอ ??? ” เราถึงออกจากภวังค์แล้วก็หันหน้ากลับมาหาฮัทแล้วก็พูดว่า
“ ปะ... ป่าว ไม่มีไร ” เราพูดไม่เต็มเสียงนัก
“ เมื่อกี้มองอะไรอยู่เหรอ??? ” ฮัทถามด้วยหน้าตาอยากรู้
“ อย่าไปสนใจเลย...... ” เราพูดปัดไป แต่ฮัทกลับมาเข้าไปในร้านเพื่อจะดูว่าเมื่อกี๊เรามองเข้าไปเห็นอะไร
แล้วฮัทก็พูดว่า
“ นั่นภีมหนิ...... ใช่มันใช่มั้ย?? ” ฮัทพูดด้วยเสียงที่ไม่ค่อยพอใจนัก
“ อืม.... ” เราพยักหน้ารับนิ่งๆ
“ เมื่อกี๊มันมองเราเหรอ ??? ” ฮัทพูดแล้วแอบยิ้มที่มุมปาก
“ อืม.... ” เราพยักหน้ารับ
“ มันมานั่นแล้ว....... ” ฮัทพูดแล้วก็พยักพเยิดหน้าให้เราหันไปมองภีม
เพราะตอนนั้นภีมมันกำลังย้ายโต๊ะมานั่งโต๊ะข้างๆเรา แล้วมันก็จงใจที่จะนั่งหันหน้ามาทางกะฮัทด้วย
“ อย่างงี๊ก็หนุกดิ...... เหยื่อเข้ามาติดกับซะเอง ” ฮัทพูดด้วยเสียงที่ไม่ดังนักแต่ก็ดังพอที่เราจะได้ยิน
หน้าตอนที่ฮัทพูดมันดูเป็นหน้าที่น่ากลัวจัง เราไม่เคยเห็นมันทำหน้าแบบนี้มาก่อนเลย
“ ฮัทจะทำอะไรเหรอ ??? ” เราพูดกับฮัท
“ ก็ทำให้ภีมมันรู้ไง...... ว่ามันเสียสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตไปแล้ว.....” ฮัทพูดด้วยหน้าตาจริงจัง.....
เราฟังจากที่ฮัทพูดเราก็พอจะเข้าใจแล้วว่าฮัทจะทำอะไร..... ก็ดีเหมือนกัน....
ภีมมันจะได้รู้สึกถึงคำว่าสูญเสียบ้าง
ตอนนั้นที่เราคิดแบบนั้นหนะ ไม่ใช่ว่าเราเป็นคนอาฆาตแค้นอะไรหรอกนะ
แต่มันเป็นความรู้สึกที่เราอยากจะทำให้ภีมมันรู้ว่า เราก็มีทางไปเหมือนกัน เราก็มีคนที่เค้ารู้สึกดีกับเราเหมือนกัน
และมันก็น่าจะได้เข้าใจความรู้สึกของเราด้วย ว่าวันที่เราเห็นมันกะผู้หญิงคนนั้น มันแย่ขนาดไหน...
หลังจากฮัทพูดจบไม่นานของที่เราสั่งก็มาเสริ์ฟ
“ อ่ะ..... ปังบลูเบอร์รี่ ของโปรดปอ” ฮัทพูดแล้วก็ป้อนขนมปังเรา ทุกอย่างที่เราสองคนทำไม่ใช่การประชดใคร
แต่เป็นการแสดงออกถึงความรักมากขึ้นเพื่อให้ภีมมันเห็นก็เท่านั้นเอง
เพราะเราก็แอบดีใจนะที่ฮัทมันจำได้ว่าเราชอบอะไร
“ แต้งกิ้ว....... อ่ะนี่ปอป้อนบ้าง.... ” เราพูดแล้วก็จิ้มปังเนยนมป้อนฮัทบ้าง
“ ขอบคุณค๊าบ... ” ฮัทพูดแล้วก็ยิ้ม..... เฮ้อออออ... โลกสดใส
“ ปอคืนนี้มานอนห้องฮัทนะ..... พอดีไอ้ตูนมันกลับบ้าน.... ” ฮัทพูดเสียงอ้อนแบบที่มันไม่ค่อยได้ทำนัก
“ บ้าดิ.... ไม่เอา...... ไปปอก็เสร็จดิ ” เราพูดไปตามที่คิด
“ ก็เป็นแฟนกันแล้วหนิ.............. จะมีไรกันไม่เห็นเป็นไรเลย.... ” ฮัทพยายามพูดประโยคนี้ให้เสียงดังๆ เพื่อให้ภีมมันได้ยิน
ซึ่งก็จริงๆเพราะภีมมันหันมาคอแทบหลุด แล้วมันก็มองเราแบบไม่วางตา เพื่อนมันในกลุ่มก็พลอยหันมามองด้วย
เราว่าเพื่อนมันคงจะพอรู้อะไรบ้าง แต่ก็ไม่มากหรอกเพราะเพื่อนมันรู้แต่ว่า เรารักภีมข้างเดียว.......
“ ไม่ต้องเลย.... ” เราพูดอาย อันนี้ก็อายจริงๆนะ ไม่ได้เฟค....
“ น่า.... แค่นอนกอดก็ได้อ่ะ ” ฮัทพูด
“ เออๆ... ก็ได้ๆ ” เราพูด แต่อันนี้นี่พูดไปงั้นเอง... เพราะจริงๆฮัทมันอาจจะไม่เอาจริงก้ได้เรื่องที่จะให้ไปนอนกะมันหนะ
“ กินดีๆดิ.... โตแล้วนะยังกินอะไรเลอะเทอะอีก ” ฮัทพูดแล้วก็เอามือมาเช็ดแยมบลูเบอร์รี่ที่ติดอยู่ที่ปากเรา
“ อ่ะเหรอ.... ” เราพูดหน้าเหรอหรา
“ ยังจะมาทำหน้าเอ๋ออีกนะ..... ” ฮัทพูดแล้วก็เอามือบีบจมูกเรา
พอฮัทพูดจบก็มีเสียง.......... “ ปึ้ง......................................... ”
เรากะฮัทก็หันไปมองพร้อมกันโดยที่มิได้นัดหมาย........
เป็นภีมนั่นเองที่มันลุกออกจากเก้าอี้แล้วก็เดินดุ่มๆออกจกร้านไปทั้งๆที่เก้าอี้ที่มันนั่งล้มอยู่กับพื้น…....
พวกเพื่อนๆมันก็ร้องเรียกมันกันใหญ่มันก็ไม่หยุด..........
“ แค่นี้ทำเป็นทนไม่ได้ .... ที่ทำกะคนอื่นนะไม่เคยจะคิด.... ” ฮัทพูดด้วยหน้าเหยียดๆภีม
“ ช่างเค้าเหอะ........ ป่านนี้เค้าคงเข้าใจอะไรบ้างแล้ว ” เราพูด
จากนั้นเรากะฮัทก็นั่งกินนมกินหนมกันต่อ แล้วก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยสัพเพเหระ............
โดยที่ไม่ได้พูดถึงเรื่องภีมอีก แต่ถึงแม้ว่าภีมมันจะลุกไปแล้วก็ตาม แต่ฮัทก็ไม่ได้หยุดเลี่ยนเลย......
ป้อนนั่นป้อนนี่จนคนหันมามองไม่รู้กี่รอบ..... แต่ฮัทมันก็ไม่ได้อายเล๊ย..... ยังหันไปยิ้มกะเค้าอีก
เราก็เลยชวนฮัทคุยถึงเรื่องวันปีใหม่ที่จะมาถึงในอาทิตย์หน้า.....
“ เอ้อฮัท........ ปีใหม่ฮัทกลับบ้านวันไหนเหรอ..... ” เราพูด
“ คงประมาณวันที่ 29 อ่ะมั้ง ” ฮัทพูด
“ เหรอ...... แล้วจะไปเที่ยวไหนป่าว” เราพูด
“ คงอยู่เที่ยวกรุงเทพแหละ... ดีคนน้อยดี เพราะส่วนใหญ่ก็ออกต่างจังหวัดกันหมด ” ฮัทพูด
“ อืม... ดีเหมือนกัน ” เราพูด
“ แล้วปออ่ะ.... ” ฮัทพูด
“ ปอก็คงอยู่บ้านแหละ.... คงกินกันที่บ้าน ถ้าจะไปต่อก็ไปกะพวกลูกพี่ลูกน้องปอแหละ... ” เราพูด
“ ถ้าจะไปก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะกัน ” ฮัทพูดด้วยหน้าตาเป็นห่วง เฮ้ออ.... ฮัทนี่น่ารักจัง.. ห่วงเราด้วย
“ ฮัทอ่ะ... ไม่ไปเที่ยวกลางคืนกะเพื่อนเหรอ ??? ” เราพูด
“ ก็ยังไม่รู้อ่ะ... แต่คงไม่แน่หรอก เพราะมันนัดกันทุกปี.... ถ้าไปฮัทจะโทรบอกแล้วกัน ... ” ฮัทพูด
เรากะฮัทนั่งกินกันอีกไม่นาน เราก็กลับกัน
-
พิมไปพิมมามันดูยาวๆอ่ะ :m21:
เราเลยแยกลงสองอัน...... :m23:
อ่านให้หนำใจเพราะเดี๋ยวจะไม่ได้อ่านอีกหลายวันเลย เพราะเรากลับบ้าน... :m14:
**********************************
พอกลับมาหอ.....
เรากะฮัทก็ต้องแยกกันก่อนเข้าหอเหมือนเดิม เพราะเรื่องที่เราคบกันก็ยังไม่ได้บอกใครเลย.........
รอให้โอกาสเหมาะๆก่อนแล้วกัน แล้วค่อยเปิดตัว....
เราเข้าหอไปก็ขึ้นห้องตัวเองเลยเพราะว่าตอนนั้นดึกแล้ว เราเข้าห้องได้สักพักนึงฮัทก็มาเรียกให้ไปอาบน้ำพร้อมกัน
พออาบน้ำเสร็จก่อนที่เราจะเดินเข้าห้อง ฮัทก็บอกว่า
“ รีบๆทำไรให้เสร็จแล้วมานะ..... ” เราก็งงเลยถามไปว่า
“ ทำไมอ่ะ... มีไรจะคุยเหรอ??...” เราพูด
“ อ้าว... ก็มานอนด้วยกันไง ” ฮัทพูดหน้าตาเฉย
“ เอาจริงดิ...... นึกว่าพูดเล่น ” เราพูด
“ ก็พูดจริงอ่ะดิ.... ไปๆเร็วๆเลย ฮัทมีเรื่องจะคุยด้วย ” ฮัทพูดแล้วก็ดุนๆให้เราเข้าห้อง
“ เออๆ.... ก็ได้ๆ ” เราพูดแล้วก็เดินเข้าห้อง
พอเราทาครีมทาแป้งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเราก็เดนไปที่ห้องฮัทซึ่งอยู่ตรงข้ามห้องเรา
“ นี่ยังไม่เสร็จอีกเหรอ...... ” เราพูดเพราะเห็นฮัทกำลังนั่งเช็ดหัวอยู่
“ อืม...... ก็ไม่มีคนช่วยอ่ะ ” ฮัทพูดแล้วก็ยิ้ม
“ แหม.... แล้วเมื่อก่อนใครเค้าช่วยล่ะ โตขนาดนี้แล้ว ” เราพูด
“ หมายถึงไรอ่ะ??? ที่บอกว่าโตขนาดนี้แล้วอ่ะ??? เคยเห็นรึไง??? ” ฮัทพูดด้วยหน้ากวนๆ
“ ไปใหญ่แล้ว... ปอหมายถึงตัวหนะ... โตเป็นฟายแล้ว.... ” เราพูด
“ โอเคๆ.... งั้นปอช่วยเช็ดผมให้ฮัทหน่อยดิ ” ฮัทพูดด้วยหน้าอ้อนๆอีกแล้วอ่ะ เอ๊ะทำไมตั้งแต่เป็นแฟนกันนี่ฮัทมันขี้อ้อนจัง
“ เอาผ้าม่ะ ” เราพูดแล้วก็เดินไปตรงหน้าฮัทที่ตอนนั้นมันนั่งอยู่บนเตียง ก็นะ.... บอกแล้วว่าเราแพ้คนอ้อน
“ มีแฟนน่ารักงี๊.... รักตายเลย.... ” ฮัทพูดแล้วก็กอดเอวเรามันเอาหน้ามาซุกที่ตรงท้องเราด้วยอ่ะ... หยิวเลย....
“ ทำไมเดี๋ยวนี้ขี้อ้อนจัง...... ” เราพูดทั้งๆที่มือก็เช็ดผมให้มันอยู่
“ ก็จะอ้อนแฟนอ่ะ..... ปอก็ชอบคนขี้อ้อนไม่ใช่ไง??? ” ฮัทพูดทั้งที่ยังกอดเราอยู่
“ อืม...... ” เราพูดเสียงเบาๆ นับวันมันยิ่งน่ารักอ่ะ.......
“ อืมนี่แสดงว่าชอบใช่ม่ะ??? ” ฮัทเงียหน้าขึ้นมาพูดกะเราแต่มือมันก็ยังกอดเอวเราอยู่
“ อืม... ” เราพูดเสียงเบาๆเหมือนเดิม..... ไม่มองหน้ามันด้วย
“ ดี... งั้นฮัทจะได้อ้อนเยอะๆ อย่าเพิ่งเบื่อล่ะ..... ” ฮัทพูดแล้วก็ซบหน้าลงกะท้องเราอีก
“ อ่ะแห้งแล้ว...... ” เราพูด
“ ขอบคุณค๊าบ....” ฮัทพูดแล้วก็เดินไปใส่เสื้อผ้าตอนนั้นมันนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่หนะ......
เราก็นอนเล่นอยู่บนเตียง ไม่ใช่ว่านอนให้ท่าหรอกนะ...... (จริงๆ...)
พอฮัทมันแต่งตัวเสร็จมันก็เดินไปปิดไฟแล้วก็นอนลงบนเตียง
แล้วมันก็ดึงผ้าห่มมาห่มให้ทั้งเราและตัวมันเองและก็กอดเรา
“ ตัวหอมจังขอดมหน่อยนะ ” ฮัทพูดแล้วก็หอมที่ซอกคอเราอ่ะ โอ่ย.......... หยิวๆเลยเรา ขนลุกซู่เลยอ่ะ
“ เอาใหญ่ๆ ” เราพูดเสียงแข็ง
“ อะไรนะ... จะเอาเหรอ... บ้าดิ..... ฮัทยังไม่ได้คิดเลยนะ ” ฮัทพูดแล้วทำหน้ากวนมากๆ
ที่เราเห็นเพราะว่าไฟจากทางเดินข้างนอกมันส่องเข้ามาหนะ และตอนนั้นเรากะมันก็นอนหันหน้าเข้าหากันอยู่
“ อะไรอ่ะ... ไม่ได้หมายความอย่างงั้นอ่ะ.... ” เราเริ่มโวยวาย
“ อ่ะๆ... ไม่แกล้งแล้ว ” ฮัทพูดแต่ก็ยังไม่วายหอมแก้มเราอีกหนึ่งที..... เฮ้อออ... ชอบมันอ่ะ
“ ฮัท.... เรื่องเราสองคนอ่ะจะบอกพวกนั้นเมื่อไหร่??? ” เราพูด เรื่องที่ค้างในใจ
“ ฮัทก็ว่าจะคุยกะปอเรื่องนี้แหละ ” ฮัทพูด
“ อืม... แล้วตกลงเอาไงดี??? เดี๋ยวพวกมันมารู้ทีหลังมันจะงอนเอานะ ” เราพูด
“ ปอ... ฮัทมีเรื่องจะบอกด้วยแหละ.... ” ฮัทพูดด้วยเสียงซีเรียส
“ อะไรเหรอ?? ” เราพูด
“ บิวมันเคยบอกชอบฮัทด้วย.... ” ฮัทพูด เราฟังแล้วใจหายว๊าบเลย.... เราไม่อยากมีปัญหาแบบนี้เลยอ่ะ
คนอ่านคงจะจำเรื่องของฝนกะภีมได้ใช่ม่ะ เมื่อตอนมอปลายอ่ะ
เราไม่อยากมาเสียเพื่อนด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้เลย...
“ เมื่อไหร่อ่ะ... ” เราถาม
“ ก็ตอนช่วงรับน้องอ่ะ.... ตอนที่พี่เค้าพาไปรับน้องนอกสถานที่อ่ะ วันนั้นกินเหล้ากัน ฮัทก็ไม่รู้ว่าบิวมันพูดเล่นรึป่าวเพราะมันก็เมามาก.... แต่ตอนนอนคืนนั้นหนะ... บิวมันนอนกอดฮัททั้งคืนเลย แต่ฮัทไม่ได้คิดอะไรกะบิวเกินเพื่อนนะ ปอสบายใจได้” ฮัทพูด
“ บิวมันคงชอบบิวจริงๆแหละ ” เราพูดด้วยเสียงที่เป็นกังวล
“ อย่าเพิ่งคิดแบบนั้นสิ.... มันอาจจะแค่พูดเล่นก็ได้ ปอก็รู้ว่าบิวมันชอบแกล้งเล่น...... ” ฮัทพยายามพูดให้เราไม่คิดมาก
“ แต่มันอาจจะชอบจริงๆก็ได้ คนเมามีอะไรในใจก็พูดมาหมดแหละ.. ” เราพูด
“ ฮัทว่าไม่น่าจะใช่นะ... เพราะว่าตอนที่ฮัทจะจีบดิวอ่ะ บิวมันยังช่วยเลย.... ” ฮัทพูด
“ อืม.... ก็จริง ” เราพูด
ฟังจากที่ฮัทพูดก็ไม่น่าจะมีอะไร เพราะว่าไม่งั้นบิวคงไม่ช่วยฮัทเรื่องดิวหรอก...
แต่ยังไงก็ตามเราก็ยังแอบกังวลๆอยู่ดี...
ก็นะเราเคยเจอปัญหาแบบนี้มาแล้วจนทำให้เสียเพื่อนไปทั้งกลุ่ม....
เป็นใครก็อดกังวลไม่ได้หรอก...
“ อย่าคิดมากดิ...... ที่ฮัทบอกเนี่ยไม่อยากให้ปอรู้จากปากคนอื่นนะ เดี๋ยวปอจะคิดมาก...... แต่นี่ปอกลับมาคิดมากอีกทั้งที่รู้จากปากฮัท รู้งี๊ไม่บอกดีกว่า.... ” ฮัทพูดแล้วก็เอามือมาบีบจมูกเรา
“ โอเคๆ..... แต่ก็ต้องมีกังวลอยู่บ้างนะ.... ” เราพูดไปตามจริง
“ เชื่อใจฮัทนะ... ฮัทไม่ใช่ไอ้ภีมซะหน่อย ” ฮัทพูด หลายๆอย่างที่ฮัทพูดถึงภีมบางทีก็ทำให้เรางงเหมือนกันนะ
ว่าทำไมฮัทถึงดูเกลียดภีมจัง ทั้งๆที่ฮัทก็รู้เรื่องภีมไม่กี่เรื่องเอง
ฮัทมันทำเหมือนว่ามันรู้ทุกอย่างอย่างนั้นแหละ
และที่สำคัญมันจะรู้มาจากไหน เพราะเวลาเรามีปัญหากะภีมเราก็ปรึกษาเพื่อนหลายๆคน
ซึ่งหมายความว่าไม่มีใครรู้เรื่องเรากะภีมทุกเรื่อง
เพราะบางเรื่องเราเลือกจะปรึกษาคนนี้ แต่อีกเรื่องปรึกษาคนนั้น..
เอาไว้ค่อยถามมันแล้วกัน เพราะตอนนั้นตาเราจะปิดอยู่แล้ว
“ ทำไมเงียบอ่ะ.... คิดไรอีก.. ” ฮัทพูด
“ ปอง่วงแล้วอ่ะ” เราพูด
“ อ้าวเหรอ.... งั้นนอนกันเหอะ” ฮัทพูดแล้วมันก็หอมแก้มเราก่อนที่เราจะหลับตาลง
**************************************
และแล้วก็ถึงช่วงวันหยุดปีใหม่...............................
วันนั้นเป็นวันที่เราเพิ่งจะกลับบ้านซึ่งแน่นอนว่าฮัทก็กลับบ้านแล้วเหมือนกัน
พอกลับถึงบ้านเราก็โทรไปบอกฮัทว่าถึงบ้านแล้ว คุยกันได้ไม่นานเราก็ขอตัวไปอาบน้ำกินข้าว
เพราะกว่าเราจะถึงบ้านก็สองทุ่มกว่าแล้ว
พออาบน้ำกินข้าวเสร็จก็ประมาณสี่ทุ่มแล้ว ยังไม่ง่วงอ่ะเราก็เลยนอนดูโทรทัศน์อยู่ในห้อง
เรานอนดูโทรศัพท์อยู่จนถึงประมาณเที่ยงคืน กำลังจะปิดโทรทัศน์แล้วนอนเพราะว่าเหนื่อยจากการเดินทางแล้วก็เริ่มง่วงแล้ว
แต่จู่ๆโทรศัพท์บ้านเราก็ดังขึ้น.....................
รู้ม่ะ?? มันดังไง?? ..........................
มันดังสองทีแล้วก็เงียบไป เหมือนใครยิงมางั้นแหละ แต่เราก็ไม่ได้สนใจเพราะขี้เกียจออกมารับ
แต่หลังจากนั้นไม่นาน..... โทรศัพท์บ้านเราก็ดังอีก.... ซึ่งมันก็ดังเหมือนเดิม......
ความคิดแรกของเรา..... จะมีใครนะที่ยิงมาเบอร์บ้านเราแบบนี้
เพราะที่ผ่านมาก็มีอยู่คนเดียว....................... ภีม
แต่ก็อีกนั่นแหละมันจะโทรมาทำไม???? เพราะงั้นคงไม่ใช่มันหรอก.....
สักพักโทรศัพท์บ้านเราก็ดังขึ้นมาอีก คราวนี้มันไม่ดังแค่สองครั้งแต่มันดังอย่างต่อเนื่องเหมือนรอให้คนมารับ
เราก็เลยเดินออกมารับเพราะกลัวว่าเสียงโทรศัพท์จะทำให้ตื่นกันทั้งบ้าน.......
“ ฮัลโหล..... ” เราพูด
“เค้ายิงไปตั้งสองรอบแล้วไม่เห็นโทรกลับเลยนะ.... เดี๋ยวนี้จำกันไม่ได้แล้วเหรอ???? ”
เสียงปลายสายที่พูดอยู่ก็คือคนที่เราคิดอยู่จริงๆด้วย....... ภีม....
#######################################################
สวัสดีปีใหม่ไทยกันด้วยเน้อ........................ :mc3:
มีความสุขถ้วนหน้านะทุกๆคน.... :m3:
ไปเที่ยวไหนก็ระวังๆกันด้วยนะ.. เมาไม่ขับ... ง่วงก็จอดหลับก่อนเน้อ... :m12:
ใครเล่นน้ำก็ขอให้หนุกๆกันนะ.... :m4:
เอามาเล่าสู่กันฟังบ้างว่าไปเที่ยวไหนกัน.... :m19:
เราก็คงกลับบ้านที่จันแหละ...... :m21:
ใครไปเที่ยวจันเจอกันคืน12นี้นะ.... ที่จันแค้เล่นน้ำกันตอนกลางคืน... :m26:
มาดิๆ..หนุกนะ... ตอนกลางวันเค้าก็เล่น... แต่ตอนคืนหนุกกว่า... ไม่มีแดดด้วย.. เล่นกันยันเช้า :m26:
-
ลืมตอบเม้นแหละ... :m23:
SoN .... cassper_W.... สมุนไพร .... THIP... happy_icekung69....
แหมๆ.... มีแต่คนเชียร์ฮัทกันใหญ่..... เกลียดภีมกันตรึม :m12: ก็น่าอยู่แหละเนอะ... :m29:
jeng_jey นี่... :m12: พูดแล้วน๊า เข้ามาอ่านให้ได้ทุกวันนะ
ifwedo ... anston รอดูแล้วกัน.. ว่าภีมจะมีบทบาทอีกป่าว... :m12:
numtannaka นี่สมาชิกใหม่เหรอ.... เราไม่คุ้นเลย ถ้าจำไม่ได้ก็อย่าโกรธกันนะ... :m23: ว่าแต่จะให้เราไปทำบุญล้างซวยเลยเหรอ... สงกรานต์นี้คงได้ไปทำแหละ... :m23:
•=»‡Ke®oro‡«=• พี่ๆ ภีทมันมากะเพื่อนมัน.... เป็นผู้ชายทั้งกลุ่ม...รึป่าว?? :m21:
gift_deb จะตบกันเลยเหรอ??? :m17:
patee อันนี้ต้องรอดูว่ามีปัญหาป่าว?? :m14:
ไปแล้ว..... เที่ยวให้หนุกๆกันน๊า....:m18:
บับ..บาย... :bye2:
-
ไปนอนกะฮัท หุหุ :m13:
ลุ้นให้บังเกิดฉากอัศจรรย์เจรีย์มั่กมากกก ๕๕๕ :laugh:
ม่ะใช่ไรน่ะ แค่อยากช่วยฮัทแ :laugh:ก้แค้นภีมอ่ะ แบบว่าชอบมานานไม่ได้ มาทีหลัง หมาคาบไปแดกซะงั้น ไรเงี่ยยย
ภึมจาได้เจ็บใจ หึหึ :oni1:
สงกรานต์ โอ้มาพรมน้ำเล่นกันเตอะ เหอ เหอ :สงกรานต์3:
-
โหหหพี่ปอ...ทิ้งท้ายไว้แจ๋วมาก :o12:
รอกันอีกนานเลยทีเดียว :sad2:
อย่าภีมไม่ต้องไปจำมันหรอก จำไว้มีแต่จะปวดร้าว แย่จิงๆภีม :angry2: o12
อยู่กะฮัทแหละสบายใจแท้ :oni1:
แต่บิวดิแปร่งๆๆ
เที่ยวสงกรานต์ให้สนุกนะพี่ปออ
เผื่อชาวเล้าด้วยเน้อ o13
-
อืมมมมมไอ้ฮัทนี่ชักเริ่มมีปัญหาแหละ ท่าทางมันส่อมั่กๆ
คงไม่ใช่ว่าถูกภีมแย่งแฟนเลยมาแก้แค้นโดยลงที่ปอหรอกนะ
สรุปผู้ชายดีๆนี่มันตายไปหมดแล้วใช่มะ :m16:
-
ทำให้อยาก..รู้แล้วจากไป
-
ตามอ่านทันแว้ว :m23:
พี่ปอค้างงงงงงงง มาต่อเร็วๆๆน้า :m16:
ปล1.จะสงกรานต์แว้ว เอ้า :สงกรานต์3: :สงกรานต์2: :สงกรานต์1:
ปล2.สงกรานต์ปีนี้ไม่รู้สึกอยากล่เนเยย มัวแต่คิดเรื่องแอดมิชชั่น
-
บอกตามตรงว่า
กลัวปอใจอ่อนมากๆ
อย่าไปคบกะภีมนะ
เจ็บแล้วต้องจำ
เน้อ เน้อ
:pig4:
-
ง่าส์....ค้างงงงงงงงงง
ภีม โทรมาหา ปอ อีกทำไมอ่ะ
หลงรักฮัท อิอิ ขี้อ้อนได้ใจ :oni1:
-
เจ๊โกรธน้องปอมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตัดแบบนี้ได้ไง ไม่ตามตบภีมละ เอาเจ้าของเรื่องนี่แหละ :m16:
-
ปออย่าเที่ยวสงกรานต์เพลินนะมาอัพต่อด้วย
-
โอ๊ยไอ้ภีม จะเอายังไงกันเนี๊ยะ
-
ตกใจเหมือนกันนะเนี่ย ไม่คิดว่าบิวจะเคยชอบฮัท
มันจะมีปัญหาอะไรไหมอ่ะ.... ไอ่ภีมมาอีกแหละ o12
:สงกรานต์3:
-
ทิ้งกันไปแล้วจะเหลือเยื่อใยกันทำไมให้เจ็บ
พี่ภีมนี่แย่จริงๆ เลิกกับพี่ปอแล้วยังจะมาแสดงอารมณ์ไม่พอใจอีก :angry2:
แต่อ่านแล้วตกใจแอบตกใจ พี่บิวบอกชอบพี่ฮัท แต่หวังว่าคงไม่เกิดเรื่องแบบตอนอย่าง
ของพี่ภีมกับพี่ฝนนะ :เฮ้อ:
มารอดูฉากมหัศจรรย์บนเตียงนอนระหว่างพี่ปอกับพี่ฮัทด้วยคน :m25:
ps. happy happy วันสงกรานต์นะครับ
-
ยิ่งนับวันฮัทยิ่งดูน่ารักขึ้นนะ :o8: ว่าแต่ภีมจะโทรมาไมอีก :serius2:
(http://i223.photobucket.com/albums/dd277/akapong/summer/02-04-2008_09.gif)
-
:สงกรานต์1:ตามอ่านกันติด ๆ อย่าใจอ่อนนะ หรือว่าใจอ่อนอีกแล้ว ปอจ๋า เอาตามกันต่อไป
:สงกรานต์2: สุขสันต์วันสงกรานต์นะทุก ๆ คน
-
http://[img]http://ใจร้ายค้างคา[color=yellow][move][size=10pt][size=10pt][size=10pt][size=10pt][/size][/size][/size][/size][/move][/color][/img]
-
กว่าจะตามอ่านทัน
แทบแย่ แต่ช่วงนี้ของปอดูมีความสุขดีน่ะคับ
อย่างไร อยากรู้ว่าไอ่เสือภีมมันจะมาไม้ไหนอีก
คนเลวอย่างไร ก็เลววันยันค่ำน่ะ
มารอปอเล่าต่อคับ
-
เมื่อไหร่จะมาต่อสักที
อยากอ่านแล่ว :serius2:
-
มาและ.....
ตอนนี้มันไม่ยาวเท่าไหร่นะ.....
เราเพิ่งกลับมาถึงมอวันนี้เอง...
กลับมาตั้งใจว่าจะพิมให้อีกตอน..
แต่ก็โดนลากไปเล่นน้ำซะก่อน
เลยต่อได้แค่นี้...
************************************************************
มีคนเคยบอกว่าชะตาชีวิตของคนเราได้ถูกกำหนดมาแล้วจากคนบนฟ้าหรือบ้างก็ว่าถูกกำหนดจากเวรกรรมที่ทำมา
แต่บางคนก็บอกว่าชะตาชีวิตของคนเราถูกกำหนดจากการกระทำที่เราทำในปัจจุบัน......
มาวันนี้เราเริ่มสับสนว่าอะไรกันแน่คือสิ่งที่ถูกต้อง
แม้ว่าจะถามใครต่อใครว่าอะไรคือสิ่งที่ถูกกันแน่ แต่คำตอบที่ได้รับก็ไม่ได้ช่วยให้เรากระจ่างนัก
เพราะบ้างก็บอกว่าถูกกำหนดจากคนบนฟ้า..... บ้างก็บอกว่าเวรกรรม... บ้างก็บอกว่าจากกระทำในปัจจุบัน
ที่มาของคำถามเหล่านี้มันเกิดขึ้นเมื่อเรามานั่งนึกถึงเรื่องของเรากะภีม
การที่เราทั้งคู่ต้องได้มาพบกัน มีทั้งเรื่องที่ดีและเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นมากมาย หลายต่อหลายครั้งที่เราคิดว่าไม่อยากจะจำแต่เรื่องร้ายๆ ขอจำแต่เรื่องที่ดีได้มั้ย???
แต่คำตอบที่ได้มันก็บอกว่าไม่ได้ เพราะต่อให้เราเลือกจำแต่เรื่องที่อยากจำแต่เราก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเราสามารถจำเรื่องที่แย่ๆได้ทั้งที่ไม่อยากจำ
ถ้าการที่เรากะภีมได้มาเจอกันด้วยเหตุเพราะคนบนฟ้าหรือเพราะเวรกรรม
เราก็รู้สึกว่ามันเป็นชะตาชีวิตที่โหดร้ายมากๆ และที่สำคัญเราก็คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้
แต่อีกใจนึงเราก็ขอเชื่อว่าชะตาชีวิตที่จะเกิดขึ้น เราเท่านั้นที่จะเป็นคนเลือก.....
--------------------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๒๓ #### ---------------------
ความเดิม.............
แต่จู่ๆโทรศัพท์บ้านเราก็ดังขึ้น.....................
รู้ม่ะ?? มันดังไง?? ..........................
มันดังสองทีแล้วก็เงียบไป เหมือนใครยิงมางั้นแหละ แต่เราก็ไม่ได้สนใจเพราะขี้เกียจออกมารับ
แต่หลังจากนั้นไม่นาน..... โทรศัพท์บ้านเราก็ดังอีก.... ซึ่งมันก็ดังเหมือนเดิม......
ความคิดแรกของเรา..... จะมีใครนะที่ยิงมาเบอร์บ้านเราแบบนี้
เพราะที่ผ่านมาก็มีอยู่คนเดียว....................... ภีม
แต่ก็อีกนั่นแหละมันจะโทรมาทำไม???? เพราะงั้นคงไม่ใช่มันหรอก.....
สักพักโทรศัพท์บ้านเราก็ดังขึ้นมาอีก คราวนี้มันไม่ดังแค่สองครั้งแต่มันดังอย่างต่อเนื่องเหมือนรอให้คนมารับ
เราก็เลยเดินออกมารับเพราะกลัวว่าเสียงโทรศัพท์จะทำให้ตื่นกันทั้งบ้าน.......
“ ฮัลโหล..... ” เราพูด
“ เค้ายิงไปตั้งสองรอบแล้วไม่เห็นโทรกลับเลยนะ.... เดี๋ยวนี้จำกันไม่ได้แล้วเหรอ???? ”
เสียงปลายสายที่พูดอยู่ก็คือคนที่เราคิดอยู่จริงๆด้วย....... ภีม....
*******************************************************
“ โทรมามีอะไร ” เราถามกลับไปด้วยเสียงเรียบเฉย เพราะไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือดีใจอะไรที่ภีมโทรมา แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันเป็นความรู้สึกแปลกใจเสียมากกว่า
“ แกยังไม่ได้ตอบเค้าเลยนะ... ว่าเดี๋ยวนี้จำไม่ได้แล้วเหรอ?? คนที่ชอบยิงเข้ามาเบอร์บ้านแกมีหลายคนรึไง??”
ภีมถามกลับมาอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยันว่าอยากได้คำตอบ
“ โทรมามีธุระอะไร ?? ” เราเลือกที่จะไม่ตอบ เพราะเรารู้ว่าภีมกำลังดึงความทรงจำเก่าๆของเราทั้งคู่ออกมา
“ นี่เค้ายิงเข้าเบอร์มือถือแกด้วยนะ.... แกก็ไม่เห็นโทรกลับ ” ภีมพูดด้วยเสียงที่แสดงถึงการน้อยใจ
“ ไม่รู้ดิ... เค้ายังไม่ได้ดูโทรศัพท์...” เราพูดเสียงห้วนๆแบบเดิม
“ ทำไมทำเสียงแบบนี้ล่ะ??? อะไรๆมันเปลี่ยนไปหมดแล้วสินะ... ” เสียงที่ภีมพูดกลับมาเป็นเสียงที่แสดงถึงความเสียใจกับความรู้สึกของเราที่มันเปลี่ยนแปลงไป
“ ใครล่ะที่เป็นคนทำให้มันเปลี่ยน... ” เราพูดออกไปตามความรู้สึกที่มันเกิดขึ้น เรายังจำได้ดีว่าวันนั้นเรารู้สึกแย่ขนาดไหน วันที่ภีมเดินหันหลังให้เรา
“ ก็คงโทษแกไม่ได้หรอก... เพราะคนที่เป็นคนเปลี่ยนก็คือเค้าเอง ” ภีมพูดด้วยเสียงที่เหมือนจะเยาะเย้ยตัวเอง
“ แล้วตกลงแกโทรมามีอะไร??.................. มันดึกแล้วหนะ.... แกก็รู้ว่าพ่อเค้าไม่ชอบให้คุยโทรศัพท์ดึกๆ ” เราพูด ซึ่งที่จริงเราพูดแค่ประโยคแรกอย่างเดียวก็พอ แต่แล้วเราก็อดใจอ่อนไม่ได้จึงพูดต่อท้ายไปด้วยว่า....
“มันดึกแล้ว............................................”
เราได้ยินภีมหายใจแรงๆก่อนจะถามเรากลับมาว่า
“ คนนั้นแฟนแกเหรอ???....” แต่ไม่ทันที่เราจะตอบภีมก็พูดต่อว่า
“ เค้านี่ก็โง่เนอะ...... ถามอะไรแกโง่ๆ” เสียงที่ภีมพูดเป็นเสียงที่ดูสั่นๆเหมือนพยายามอดกลั้นความรู้สึกบางอย่างไว้และมันก็เหมือนสุดจะกลั้นเต็มที
“ แกรู้ม่ะ??? ตอนที่เค้าเห็นแกเดินมาด้วยกัน เค้าก็รู้เลยว่าต้องเป็นแฟนกันแน่ๆ......” ภีมพูดแล้วก็หยุดไปสักพัก ซึ่งเราก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วภีมก็พูดต่อว่า
“ เค้านั่งมองแกตลอดเลยนะ ใจเค้าตอนนั้นนะมันเต้นแรงมาก... มันรู้สึกเหมือนใจหายยังไงไม่รู้...... ” ภีมพูดแล้วหยุดอีกครั้งแล้วเราก็ได้ยินเสียงซื๊ดน้ำมูก...... แน่นอนภีมกำลังร้องไห้
ภีมพยายามควบคุมตัวเองอยู่สักพักแล้วมันก็พูดต่อว่า
“ ความรู้สึกแบบนี้สินะ..... ที่เค้าเคยทำกับแก......” ภีมพูดด้วยเสียงสั่นๆ เรารู้ในทันทีว่าความรู้สึกที่ภีมพยายามอดกลั้นไว้มันกลั้นไว้ไม่อยู่อีกแล้ว...... เรารู้ว่าภีมกำลังรู้สึกยังไงเพราะเราเป็นมาก่อน
ภีมเงียบไปไม่พูดอะไรอีกแต่ก็ไม่ได้วางสายไป.....
เสียงที่ดังเข้ามาแม้ว่ามันจะเบาแต่เราก็รู้ว่าภีมกำลังร้องไห้
ซึ่งเราก็อดที่จะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เพราะคนที่เรารักต่อให้จะมีอะไรเกิดขึ้นมากมายขนาดไหนหรือทำเรื่องแย่ๆขนาดไหน แต่เราก็ยังจะรู้สึกรักและจะไม่มีวันหมดรัก
เพียงแต่เราเลือกที่จะรักอยู่ห่างๆก็เท่านั้น.. ไม่ต้องเจอหน้าไม่ต้องพูดคุยอะไรทั้งนั้น
เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรากะภีมมันทำให้เราเลือกที่จะไม่กลับไปยืนที่จุดๆเดิม
แต่แม้ว่าเราจะถอยออกมาหลายก้าวจนเหมือนว่าระยะห่างระหว่างเรามันเหมือนคนแปลกหน้าก็ไม่ปาน
แต่เราก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความรู้สึกรักมันยังคงอยู่อย่างเต็มเปี่ยม ซึ่งเราฝังมันไว้ให้ลึกที่สุดในใจ
พักนึงหลังจากที่ภีมพอจะอดกลั้นความรู้สึกได้อีกครั้ง ภีมก็พูดต่อว่า
“ ตลกเนอะ.... เค้าเองแท้ๆที่ทำให้ทุกอย่างต้องมาเป็นแบบนี้ แต่ก็เค้าอีกนั้นแหละที่มานั่งโหยหาวันเวลาเหล่านั้น ” ภีมเงียบไปสักพักแล้วพูดต่ออีกว่า
“ เมื่อก่อนเค้ารู้แต่ไม่เคยเข้าใจจริงๆสักครั้งว่าแกรู้สึกยังไง??? เวลาที่ต้องนั่งรอโทรศัพท์นานๆ...... เวลาที่แกเห็นเค้าไปกับคนอื่น...... เห็นเค้าจับมือคนอื่น...... เห็นเค้าเป็นห่วงคนอื่น เวลาเค้าแสดงท่าทางรำคาญแก....... เวลาที่เค้าให้แกรอเค้านานๆ....... เวลาที่แกต้องนอนร้องไห้จนหลับไป..... เวลาที่แกคิดถึงเค้ามากๆแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทั้งหมดนี้หรือมากกว่านี้ที่แกเคยรู้เค้าเข้าใจมันแล้วจริงๆ..................” เสียงสั่นๆที่ภีมพูดมันยิ่งทำให้เรากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกแล้ว แต่เราก็พยายามกลั้นเสียงไว้ไม่ให้ภีมรู้........
“ แต่มันคงสายไปแล้วใช่ม่ะ?? ” ภีมพูดแล้วก็เงียบไป เราเลยพูดออกมาว่า
“ ใช่.... มันสายไปแล้วจริงๆ เพราะในวันนี้เราต่างก็มีคนของเรา มันคงใจร้ายเกินไปถ้าเราจะทำอะไรแย่ๆกับพวกเค้า พวกเค้าไม่ผิดอะไรและตรงข้ามเค้าต่างก็ดีกับเรา........ เรื่องของเราจบมันแค่นี้เถอะ ” เราพูดในสิ่งที่เรารู้สึกตอนนั้น..... แต่ราจะรู้ว่านับจากวันนั้นเราทั้งคู่ก็เลือกที่จะทำร้ายคนของเราทั้งคู่และดูเหมือนว่าเราจะทำร้ายกันและกันเองด้วย
“ ในที่สุดแกก็เจอคนของแก..... เค้าขอให้แกโชคดีแล้วกัน ” ภีมพูด
“ แกก็ดูแลคนของแกดีๆนะ ดูท่าเค้าคงจะรักแกมาก ” เราพูดออกมาจากใจจริง.....
“ ถ้าแกอยากให้เป็นแบบนั้นเค้าก็จะทำ..... ” ภีมพูด
“ เบอร์ที่เค้าโทรไปหาแกหนะ... เบอร์ใหม่เค้านะ ถ้าแกมีไรให้เค้าช่วยก็โทรมาแล้วกัน...” ภีมพูด
“ อืม.... แต่ก็คงไม่มีอะไรหรอก...” เราพูด
จากนั้นก็มีแต่เสียงลมหายใจของเราทั้งคู่ที่หายใจใส่โทรศัพท์กันอยู่ จนเราเป็นคนพูดทำลายความเงียบนั้น
“ งั้นแค่นี้นะ.....”
“ อืม..... เดี๋ยวพ่อแกจะบ่นเอา....” ภีมพูด แสดงว่ามันยังจำอะไรๆเกี่ยวกับเราได้ แล้วมันก็พูดขึ้นมาอีกก่อนที่เราจะวางสายเพื่อเป็นการยืนยันให้เรารู้ว่ามันยังจำเรื่องของเราได้
“ คราวนี้แกได้วางก่อนแล้วนะ......” หลังจากภีมพูดจบเราก็หัวเราะด้วยกันทั้งคู่ทั้งๆที่หน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“ เค้าโทรมาแกอีกได้มั้ย??? ” ภีมพูดออกมาท่ามกลางเสียงหัวเราะ.....
“ อย่าเลย....... แค่นี้นะ...” เราพูดแล้วก็วางสายไปในทันที
เราเดินกลับเข้าห้องด้วยความรู้สึกวางเปล่า.........
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันหมายความว่าอะไรกันแน่.........................
ทำไมเราทั้งคู่ถึงต้องได้มาคุยโทรศัพท์กันแบบนี้...... มันเหมือนกับว่าเรื่องของเราที่มันจบไปแล้วแท้ที่จริงมันอาจจะยังไม่จบก็ได้
ละครชีวิตที่เรากะภีมที่กำลังดำเนินอยู่มันอยู่ในช่วงไหนกัน..... จบแล้วหรือว่ายังดำเนินมาได้แค่ครึ่งเรื่อง
และมันจะจบแบบไหน.... สมหวังหรือเสียใจ......
นั่นคือสิ่งที่เราคิดอยู่ในตอนนั้น.......
แต่มาวันนี้วันที่เล่ากำลังนั่งพิมเรื่องของเราให้พวกคุณได้อ่านกัน เราก็ได้คำตอบแล้วว่า....
เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้น ในคืนนั้นที่ภีมโทรมาหาเรา..... ละครชีวิตของเราทั้งคู่แค่ดำเนินมาได้ค่อนเรื่องเท่านั้น มันยังไม่จบอย่างที่เราเข้าใจในวันนั้น... วันที่เราเลือกปฏิเสธภีม...
####################################################
ไปกินข้าวก่อนนะ....
เดี๋ยวเข้ามาทักทายอีกรอบ...
-
ความรักมักเล่นตลก
ตอนต้องการส่วนใหญ่ไม่มา
แต่บางทีมาตอนไม่ต้องการ
ตอนมาก็มักมาพร้อมปัญหา
เหมือนความรักจะเป็นเครื่องยืนยันว่า
ของจริงคือทุกข์ ความสุขแค่ของปลอม
รักนั้น เป็นต้นเหตุแห่งทุกข์
เป็นที่มาของความผิดหวังเมื่อไม่ได้บุคคลอันเป็นที่รักมาครอง
เป็นที่มาของความคร่ำครวญเมื่อพลัดพรากจากบุคคลอันเป็นที่รัก
เป็นที่มาของความอึดอัดเมื่อได้อยู่ร่วมกับคนที่เข้ากับเราไม่ได้เต็มร้อย ฯลฯ
รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ :L2:
-
:m16:
เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้น ในคืนนั้นที่ภีมโทรมาหาเรา..... ละครชีวิตของเราทั้งคู่แค่ดำเนินมาได้ค่อนเรื่องเท่านั้น มันยังไม่จบอย่างที่เราเข้าใจในวันนั้น... วันที่เราเลือกปฏิเสธภีม... :angry2:
อย่าบอกนะ.....ว่าเจ้ปอจะกลับไปหาภีมมมม..............ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ลุ้นๆๆ..... ตอนต่อไป
เจ้ปอเดินทางกลับบ้านดีๆนะ......
-
ทานข้าวหลังสองทุ่ม
อันตรายนะ......ปอ
ปล. ไม่ชอบภีมอยู่ดี
:pig4:
-
ปอตัดสินใจถูกแล้ว ที่ตอบภีมไปแบบนั้น เป็นกำลังใจให้นะ
รออ่านต่อนะจ๊ะ
-
มันเหมือนทั้งกรรมและฟ้าลิขิตเลยนะนี่ อ่านแล้วสงสาร แต่อย่างน้อยก็ยังดีนะที่เคยมีความสุขช่วงนึง :oni2:
-
พี่ปอมาต่อแว้ว เย้ๆ :oni1:
-
เข้าใจแล้วจริงๆว่า..รู้ตัวช้า..เป็นยังงัย :m15:
มารู้สึกเอาตอนนี้แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร.. :o12:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: มะเชียร์ภีมแล้วครับ จนกว่าจะแก้ปมที่ตัวเองผูกให้หลุดทั้งที่บ้านแล้วก็แฟนพะหญิงอ่ะ :m16: :m16:
-
ม่ะเชียร์ภีมด้วย อย่างแรงงง ( จิงๆๆน่ะ) ณ บัด now ด้วยยย :m16:
เข้าๆๆออกๆๆ ม่ะรู้กี่ครั้งแล้ว ปอบอกไปเลยยยย กรูมิใช่ 7-11 จะได้ยินดีต้นรับเสมอ :laugh:
-
เป็นเอามากนะ น้องปอ อิอิ เป็นใครก้อคงจะทำใจยากอยู่ คงเหมือนใครหลายคนในตอนนี่ที่กำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังลังเลเพื่อที่จะตัดสินใจอะไรบ้างอย่าง
แต่เชื่อเหอะเค้าคงตัดสินใจเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำรับเค้าแหละเนอะ หากสิ่งนั้นจะทำให้เค้ามีความสุข แต่ก้อไม่ได้หมายความว่ามันจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป
สักวันนึงฉันจะทำให้ได้ อิอิ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ต่อๆๆๆๆไป
-
:m16: :angry2: ไอ้น้องภีมมมมมมมมมมมมมมมมมมม พี่ว่าแล้วว่ามันต้องกลับมา :a6: :a6: :a6: เซ็งงงงงง
-
เส้า :sad2: ทำใจไม่ค่อยได้
สงสารไอ่ภีมจังเรยย :o12:
-
อ๋า ~ กลับมาตามอ่านทันแล้วค๊าบ :sad2:
ความรักของปอกับฮัท ให้ความรู้สึกสดชื่อนและมีความสุขมากกว่าตวามรักที่ ปอกับถีมมีอีกน่ะ ในความรู้สึกของเราอ่ะ
ต่อให้เป็นเวรเป็นกรรมอะไร ถ้ามันจบแค่ ฮัทกับปอก็คงดี เป็นแบบนี้ต่อไปก็คงดี ไม่น่ามาเลยภีม :serius2:
-
มันก็ช่วยไม่ได้นะ ภีมเป็นฝ่ายเลือกไปก่อน ไม่สงสาร ไม่สมน้ำหน้าภีมหรอก
ตอนนี้ถ้าคิดตามชื่อเรื่อง ก็คือเรื่องของเราสามคน แอบเดาว่าทีนี้จะเป็นแบบรัก 3 เส้ารึเปล่า
ประมาณว่าพิมกับฮัทรักกัน และก็มีภีมมารักพิมอีกต่อนึง :เฮ้อ:
หวังว่าคงไม่ใช่แบบที่เดานะคะ และขอกำลังใจจากคุณปอซัก 2 ตอนด้วยน้า...................... :bye2:
-
มาแล้ว... :m13:
แต่ขอตอบเม้นก่อน.... :m23:
•=»‡Ke®oro‡«=• ขอบจังที่โพสหนะ.... นี่แหละ... ใช่เลย... :m15:
jeng_jey โห... นี่เรียกเจ๊เลยเหรอ.... เรายังไม่แก่นะ... อาจจะรุ่นเดียวกันก็ได้... ปีนี้เราแค่23ขวบเอง :m13:
SoN กินข้าวหลังสองทุ่มมันเป็นไงเหรอ..... บอกหน่อยดิ อยากรู้อ่ะ!! :m21:
patee เราเลือกถูกแล้วจริงๆเหรอ....... รอลุ้นแล้วกัน... :m28:
ifwedo ถ้ามันเป็นฟ้าลิขิตก็คงแย่เลยเนอะ... แต่ขอให้มันจบๆซะทีเหอะ... :m5:
•NonG_MeE• ได้อ่านแล้วดิ... เป็นไงไปเที่ยวไหนมาบ้าง... :m12:
anston ใช่แล้ว...รู้ตัวช้าหนะ.. ถ้าเพลงรู้ตัวช้าอยู่ตอนช่วงนั้นนะ... ให้ภีมเลยอ่ะ :m27:
A GE ไม่เชียร์ภีมแล้วเชียร์ใครเหรอ??? :m12:
cassper_W นี่ก็ท่าทางจะไม่เชียร์ภีมอีกคน.... :m19:
happy_icekung69 ขอบคุณนะพี่... :m17:
numtannaka โห.... อินจัง... แซวเล่นนะ... ขำๆ :m18:
OT ร้องไห้จนผอมแล้วมั้งเนี่ย??? o16
Yakuza คุณYakuza กลับมาแล้ว.... นึกว่าเบื่อเรื่องเราไปแล้วซะอีก.. :m17:
gift_deb ต้องรอดูนะ... ว่าคุณจะเดาถูกป่าว???:m19:
-
กว่าจะได้มีเวลามานั่งพิมตอนใหม่ได้....... :m29:
เฮ้อออออออ................ :เฮ้อ:
ความตั้งใจตั้งกะเมื่อวานหายไปหมด...... :m17:
จะพิมตอนใหม่ก็โดนลากไปเล่นน้ำอีก กว่าจะเลิกก็หกโมงเย็นแล้ว กลับมาอาบน้ำอาบท่าเสร็จก็มาลงตอนที่พิมมาจากที่บ้านให้อ่านกัน แล้วก็โดนลากออกไปกินข้าวอีก กินเสร็จก็ว่าจะมาพิมตอนใหม่ให้อีกตอนนึง
ว่าจะชดเชยที่กลับบ้านหลายวันก็โดนลากไปเที่ยวต่อ เกือบเมาแหนะ...... :m26:
ตื่นมาตอนบ่ายๆก็ป่วยซะเลย..... แถมเมื่อยไปทั้งตัวอีก..... :m15:
เฮ้อออออ.................... :เฮ้อ:
ฟังเราบ่นซะยาวเลย....... :m29:
อ่านตอนใหม่กันดีกว่าเนอะ..... :m1:
*********************************************************************
โชคชะตาก็ช่างเล่นตลกกะเราซะเหลือเกิน.......
ทั้งๆที่เราอุตส่าห์ปฏิเสธไปในวันนั้นแล้ว แต่ก็เหมือนว่าคนบนฟ้าช่างลิขิตให้เราได้พบกะภีมอยู่เรื่อยๆ
และยิ่งช่วงที่เรากลับบ้านนะ เรายอมรับตรงๆเลยว่าเรารู้สึกว่าตัวเองนึกถึงภีมบ่อยขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งช่วงที่อยู่บ้านนะ มองไปที่โทรศัพท์บ้านก็นึกถึงตอนที่เราคุยโทรศัพท์กะภีมเมื่อก่อน
มองในห้องนอนก็นึกถึงตอนที่ภีมมันเข้ามานั่งเข้ามานอนเล่นในห้องเรา..
เหมือนว่าพอเรากลับไปอยู่ในที่เก่าๆที่เราเคยมีความรู้สึกดีๆให้ใครเมื่อตอนที่อยู่ตรงนั้น
มันก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะทำให้เรานึกถึงภีม... เพราะในบ้านมีอะไรๆที่ส่งให้เรานึกถึงภีมเยอะแยะไปหมด
----------------------#### เรื่อง “ รักของเราสามคน” ๒๔ #### --------------------------------
ความเดิม......
ทำไมเราทั้งคู่ถึงต้องได้มาคุยโทรศัพท์กันแบบนี้...... มันเหมือนกับว่าเรื่องของเราที่มันจบไปแล้วแท้ที่จริงมันอาจจะยังไม่จบก็ได้
ละครชีวิตที่เรากะภีมที่กำลังดำเนินอยู่มันอยู่ในช่วงไหนกัน..... จบแล้วหรือว่ายังดำเนินมาได้แค่ครึ่งเรื่อง
และมันจะจบแบบไหน.... สมหวังหรือเสียใจ......
นั่นคือสิ่งที่เราคิดอยู่ในตอนนั้น.......
แต่มาวันนี้วันที่เล่ากำลังนั่งพิมเรื่องของเราให้พวกคุณได้อ่านกัน เราก็ได้คำตอบแล้วว่า....
เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้น ในคืนนั้นที่ภีมโทรมาหาเรา..... ละครชีวิตของเราทั้งคู่แค่ดำเนินมาได้ค่อนเรื่องเท่านั้น มันยังไม่จบอย่างที่เราเข้าใจในวันนั้น... วันที่เราเลือกปฏิเสธภีม...
**************************************************
คงยังจำกันได้นะ ว่าช่วงนั้นเป็นช่วงปีใหม่ที่เรากลับไปบ้าน....
คืนวันที่ภีมโทรมาหาเราก็ประมาณวันที่ 29 หรือ 30 ธันวาคม นี่แหละ..
ในคืนวันที่ 31 ธันวา คืนส่งท้ายปีเก่า เรากะญาติๆที่บ้านอยู่ติดกันอีกประมาณสามสี่หลังก็ฉลองคืนข้ามปีด้วยกัน
ทำของกินกัน ฉลองด้วยกันปกติเหมือนบ้านอื่นๆ
ก็นั่งกินกันตั้งแต่ค่ำๆ พอประมาณสองสามทุ่ม พวกลูกพี่ลูกน้องเราก็เลยชวนกันไปเที่ยวต่อที่ผับ
ตอนนั้นอายุเราก็ประมาณสิบเก้าแหละ แต่ก็เข้าผับได้แล้วเพราะรุ่นพี่เราที่รู้จักกันเค้าเปิดผับอยู่หนะ...
เราก็เลยเข้าได้และก็ตัดสนใจไปเที่ยวที่นั่นกัน... เพราะว่ามันก็เป็นผับที่ถือว่ามีชื่อทีเดียว...
พอไปถึงเราก็โทรหารุ่นพี่เจ้าของร้านที่เรารู้จัก เค้าก็มาจัดการเรื่องโต๊ะเรื่องอะไรให้เสร็จสับ.....
จำได้ว่าคืนนั้นคนเยอะมากๆ เพราะเป็นคืนส่งท้ายปีเก่า...
เราก็นั่งดริ้งกะพวกลูกพี่ลูกน้องเราไปเรื่อยเปื่อย พวกพี่แกบางคนก็ดริ้งบางคนก็เต้นอย่างเมามัน
เราก็ได้แต่นั่งดูแล้วก็หัวเราะไปเรื่อยเปื่อย แต่เราไม่ได้แดนซ์หรอกนะ.. ถ้าไม่เมาจริงก็แดนซ์ไม่ออกหรอก
เรานั่งไปสักพักนึงก็มีคนมาสะกิดเรา พอเราหันไปก็เห็นไอ้โอ๊ต
“ อ้าว.... เมิง... มาได้ไงอ่ะ...” เราทักไปแบบงงๆ เพราะถ้าไม่ลืมกัน... คือบ้านไอ้โอ๊ตมันอยู่ต่างอำเภอหนะ
“ ก็มาเที่ยวดิว๊ะ.... นี่เมิงมากะใครเนี่ย??? ” ไอ้โอ๊ตพูด
“ ลูกพี่ลูกน้องกู.....” เราพูด จากนั้นเราก็แนะนำให้ไอ้โอ๊ตกะพวกลูกพี่ลูกน้องเรา แล้วไอ้โอ๊ตมันก็พูดว่า
“ เมิงไม่ไปทักทายเพื่อนๆบ้างเหรอ???” ไอ้โอ๊ตพูดแล้วพยักเพยิดไปท้างโต๊ะอีกฝั่งนึง
พอเรามองไปก็เห็นพวกเพื่อนมอปลายเราอยู่กันเต็มไปหมดเลย
“ มากันเยอะเลยเหรอ ??? ” เราพูดทั้งที่ตาก็ยังมองอยู่ที่พวกเพื่อนๆเหมือนจะมองหาใครงั้นแหละ
“ ก็เยอะแหละ... พวกผู้ชายมากันเกือบครบ เมิงจะถามถึงใครเป็นการส่วนตัวป่ะล่ะ?? ” ไอ้โอ๊ตพูดพร้อมกับหน้าตากวนตริงของมัน
“ ป่าวๆ... ไม่มีไร... ” เราพูด
“ ป่ะ... ไปทักพวกมันหน่อย.... เมิงอ่ะเล่นหายหัวไปเลย...... ไม่ติดต่อใครเลยนะ ” ไอ้โอ๊ตพูดแล้วก็เอามือมาตบหัวเรา
“ เฮี้ยหนิ.... กูไม่ชอบให้ใครตบหัวนะ.. ” เราบ่นแล้วเอามือลูบหัวป่อยๆ
“ ก็อย่าเรื่องมากดิ... ป่ะ ไปทักพวกมันหน่อย... นานๆเจอกันที เมิงยิ่งตามตัวยากๆอยู่ ” ไอ้โอ๊ตพูดแล้วก็ลากเราไปที่โต๊ะเพื่อนๆ เราก็เลยเดินตามมันไป
“ เฮ้ย........ ว่าไง... ไม่เจอกันเลย....”
“ เอ้าๆ....... หมดแก้วๆ.....”
“ เฮ้ยเป็นไงบ้างว้ะ ??? ”
“ ทำไมไม่ติดต่อใครเลยเนี่ย??? ”
“ ปอสบายดีป่าว?? ”
“ ปอเรียนเป็นไงบ้าง??? ”
นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งจากที่เราโดนสอบสวนจากพวกเพื่อนๆ
หลังจากนั้นเราก็นั่งอยู่กะพวกมันนั่นแหละ เห็นพวกมันแล้วก็นึกถึงสมัยมอปลาย......
เพื่อนหลายๆคนซึ่งก็เกือบทั้งหมดแหละเราก็ไม่ได้เจอไม่ได้ติดต่อพวกมันเลย ได้มาเจอกันก็วันนี้แหละ...
ตลอดเวลาที่คุยกะพวกเพื่อนสายตาเราก็พยายามมาองหาภีม แต่ก็หาไม่เจอ... น่าแปลกที่มันจะไม่มีเพราะปกติมันไม่เคยพลาดซักครั้งเวลาเพื่อนนัดสังสรรค์กัน ยิ่งเป็นช่วงเทศกาลแบบนี้ด้วย...
เจมส์คงจะดูออกแหละว่าเรามองหาภีมเจมส์เลยเดินมานั่งข้างๆเราแล้วก็พูดว่า
“ มองหาไอ้ภีมเหรอ ?? ” เราก็ตอบไปตามตรง
“ อืม.... ”
“ ลืมมันได้ยังล่ะ ??? เห็นได้ข่าวว่ามีแฟนแล้วเหรอ??? ” เจมส์พูด
“ เรื่องแฟนก็... จริงอย่างที่เจมส์ได้ข่าวมาแหละ ส่วนเรื่องภีมบอกตามตรงมันก็ลืมยากนะ... แต่ก็ไม่อะไรแล้วแหละ ” เราพูด
“ ดีแล้ว..... ปอจะได้เจอคนดีๆกะเค้าซะที ” เจมส์พูดแล้วก็เอามือมาตบไหล่เรา
“ อืม... ” เราตอบเสียงเรียบ
“ ปอ.. ขอไรอย่างดิ ” เจมส์พูดแล้วยิ้ม..... โอ้ว.... ดูเซ็กซ์ซี่เชียว....
“ อะไรเหรอ?? ” เราถามด้วยสงสัย
“ ขอกอดหน่อยดิ.... ” เจมส์พูดด้วยท่าทางเขินๆ
“ เอาจริงดิ.... มีแฟนแล้วจะมากอดเค้าได้ไง??? ” เราพูดเล่นกะมัน
“ โห... ไม่เป็นไรหรอกน่า..... นี่เราไม่ได้คิดไรกะปอแล้วนะถึงกล้าเนี่ย..... ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่กล้าหรอก...” เจมส์พูด
“ โอเคๆ... ” เราไม่ได้ใจง่ายนะ..... แต่เจมส์มันก็น่ารักดีอ่ะ..... แล้วอีกอย่างก็กอดกันแบบเพื่อน
เจมส์มันก็เลยดึงเราเข้าไปกอดแต่ไม่รู้เป็นเพราะเมาหรืออะไรของมัน จู่ๆมันก็หอมแก้มเราซะงั้น......
เราเอ๋อแดกไปเลย.... เพราะตอนแรกก็คิดแค่ว่าเพื่อนกอดกันเฉยๆ ในขณะที่เรากำลังจะร้องโวยออกมา
เจมส์ก็โดนกระชากออกไปซะก่อน....
“ เฮ้ย... ทำไรว้ะ ??? ” ด้วยความตกใจเราก็เลยหันไปมองที่คนกระชาก แล้วยิ่งตกใจมากขึ้นเพราะไอ้คนที่กระชากเจมส์ออกไปคือ.... ภีม
“ อะไรของเมิงเนี่ย ?? ทำเป็นหมาหวงก้างไปได้ ” เจมส์พูดแล้วก็พยายามปัดมือภีมที่ดึงคอเสื้อตัวเองออกไป
“ อะไรของพวกเมิงกันว้ะ.... กูนัดมาเที่ยวนะเว้ย... ไม่ได้นัดให้เมิงมาต่อยกัน ” ไอ้โอ๊ตพูดด้วยความหัวเสียแล้วก็เดินมาแยกสองคนนั้นออกจากกัน ส่วนเราก็ยืนมองภาพข้างหน้าด้วยความงงๆ ประมาณว่า... กูไม่ด้วยสวยสากไส้จนพวกเมิงต้องมามีเรื่องกันแย่งกูนะ......
จากนั้นก็มีเสียงเพื่อนๆอีกหลายคนบ่นๆกัน แต่สุดท้ายมันก็ไปแดนซ์ไปดริ้งกันต่อ ส่วนเจมส์ก็โดนไอ้โอ๊ตลากไปนั่งอีกโต๊ะนึงข้างๆกันแหละ
ส่วนภีมมันก็ยืนมองหน้าเราอยู่แล้วก็มีไอ้หนึ่งมาดึงให้มันไปนั่งอีกโต๊ะนึง (คือเพื่อนเรามากันเยอะอ่ะ ก็เลยนั่งหลานโต๊ะมาก แต่ก็อยู่ติดๆกันแหละ...)
แต่ก่อนที่ภีมมันจะถูกไอ้หนึ่งลากไปอีกโต๊ะ ภีมมันก็ดึงมือไอ้หนึ่งออกจากแขนมันแล้วมันก็กำลังจะเดินมาที่เรา
ตลอดเวลานั้นมันมองหน้าเราอยู่ตลอดซึ่งเราก็มองหน้ามันกลับไปตาสายตาว่างปล่าว.....
ตอนที่ภีมมันเดินจะมาที่ตัวเราก็มีผู้หญิงคนนึงวิ่งมาเกาะที่แขนมันแล้วถามมันด้วยความเป็นห่วง ประมาณว่า มีเรื่องไรกัน??? ภีมเป็นไรมั้ย ??? ประมาณนี้แหละ เพราะเราไม่ได้ยินเสียงเพลงมันดังมาก
ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกะทีมาส่งมันที่หน้าหอนั่นแหละ... เราจำหน้าได้ดี
แถมเธอยังเรียนคณะเดียวกะเราอีกด้วย เพราะเราเคยเห็นเธอ
แต่ที่เราแปลกใจคือทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ได้.... ปีใหม่ทั้งทีเธอน่าจะกลับบ้านนะ.... หรือภีมมันพามาให้พ่อแม่มันรู้จัก
นั่นเป็นคำถามที่เรายังไม่มีคำตอบ
ผู้หญิงคนนั้นดูท่าทางห่วงภีมมาก เราเห็นเธอจับหน้าภีมหันไปหันมาเหมือนจะดูว่ามีร่องรอยอะไรรึป่าว
ส่วนภีมหลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาภีมมันก็ไม่ได้สบตาเราอีก มันก็หันไปคุยกะเธอ คงประมาณว่า ไม่ได้เป็นไร
ตอนนั้นถึงเราจะมองไปทางเวทีที่มีวงดนตรีเล่นสดอยู่ แต่เราก็ยอมรับว่าเราไม่อาจจะละสายตาจากคู่นั้นได้
เราก็เลยหันมามองเป็นระยะแต่ก็พยายามระวังตัวไม่ให้ภีมรู้ว่าเรามองมันอยู่
แต่แล้วสายตาเราก็สบตากะภีมจนได้ พอภีมมันรู้ว่าเรามองมันมันก็เลยผละออกจากผู้หญิงคนนั้น
มือที่ผู้หญิงคนนั้นจับหน้ามันอยู่มันก็เอาออก แล้วสักพักมันก็ดึงผู้หญิงคนนั้นออกไปนอกร้าน
“ แหม... มองใหญ่เลยนะ....” เจมส์พูดและนั่งลงข้างเราอีกครั้ง
“ ไม่มีไรหรอก..... ” เราพูดทำทีเป็นไม่สนใจ
“ ดีแล้ว... อย่าไปสนใจคนอย่างมันเลย ” เจมส?พูดแล้วก็ยกเหล้าดื่ม
“ เดี๋ยวๆ ว่าแต่คนอื่น เมื่อกี๊ทำไร... ไหนบอกกอดเฉยๆไง ?? ” เราพูดกะเจมส์ด้วยท่าทางกวนๆ จริงๆเราก็ไม่ได้โกรธไรมันหรอก แค่ตกใจเฉยๆเพราะไงก็เพื่อนกัน
“ ก็แค่อยากเห็นหมาแถวนี้มันหวงก้างอ่ะ.... โชคดีจริงๆมันเข้ามาเห็นพอดี ” เจมส์พูดแล้วก็หัวเราะ....
“ ร้ายนะเดี๋ยวนี้ ” เราพูดแซวเจมส์
จากนั้นเราก็เรียบเคียงถามเจมส์อีกหลายเรื่องเกี่ยวกะภีม ตอนแรกเราก็กะว่าจะไม่ถามหรอกเพราะยังไงก็ต่างคนต่างอยู่
แต่แล้วเจมส์ก็เป็นคนเปิดประเด็นออกมาซะเอง ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร อะไรยังไง ส่วนใหญ่เราก็เรียบเคียงถามเพิ่มไม่กี่อย่างหรอก เพราะเจมส์เป็นคนเล่าออกมาซะเอง เหมือนมันรู้งั้นแหละว่าเราสงสัยอยู่
เรื่องทั้งหมดได้ความมาว่า....
ผู้หญิงคนนั้นชื่อมะปราง เธอเป็นเด็กจังหวัดเดียวกะเรานี่แหละแต่เธออยู่รร.ที่มีชื่อเสียงเป็นอันดับสองของจังหวัดรองจากรร.เราที่เป็นรร.ประจำจังหวัด ซึ่งรร.เธอก็อยู่ตรงข้ามกับรร.เรานี่แหละ แหละภีมก็รู้จักเธอตั้งแต่ตอนเรียนพิเศษช่วงมอปลายแล้ว ซึ่งช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราออกมาจากกลุ่มนั้นแล้ว เราเลยไม่เคยเห็นเธอ
มะปรางหนะ.. ชอบภีมมาตั้งแต่ตอนที่ภีมอยู่มอปลายแล้วคือเธอเป็นเพื่อนกะฝนหนะ.. มะปรางให้ฝนช่วยติดต่อหลายทีแล้ว แต่ภีมก็ไม่ชอบ ประมาณนี้แหละ.... ที่เจมส์เล่าให้ฟังคืนนั้น
และที่มะปรางมาเที่ยวด้วยก็เพราะเพื่อนๆชวนกันมามะปรางก็เลยตามมาคุมภีมประมาณนั้น ซึ่งบ้านมะปรางก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านภีมเท่าไหร่ด้วย.... ตอนมาก็มากะภีมและก็คงกลับด้วยกัน...
พอเจมส์เล่าให้เราฟังจบก็เป็นช่วงที่ภีมมันเดินเข้ามาพอดี ซึ่งมะปรางก็ไม่ได้เข้ามาด้วย
ภีมมันจงใจนั่งลงที่เดียวกันกับที่เรากะเจมส์นั่งอยู่ มันเลือกนั่งตรงข้ามเรา
พอมันลงนั่งได้แป๊ปนึงเราก็บอกลาเพื่อนๆแล้วจะเดินกลับไปที่โต๊ะเรา แต่ภีมมันก็เดินมาดึงแขนเราไว้ซะก่อน
เราเลยหันไปพูดกะมันว่า
“ จะมาดึงทำไม... เจ็บนะ... ” เราพูดเสียงแข็ง
“ แค่นี้เจ็บเหรอ??? ” ภีมพูดแบบมันก็บีบแขนเราแรงมาก ตอนนั้นหน้ามันดูแย่มากๆตามันแดงๆด้วย
“ เจ็บปล่อยนะ... ” เราพูดแล้วก็พยายามผลักแขนภีมออก แต่มันก็ยิ่งบีบแรงขึ้นกว่าเดิมอีก
เราก็เลยยกแขนอีกข้างที่เหลืออยู่แล้วก็ตบหน้ามัน เราจำได้ว่าเราตบหน้ามันแรงมากๆ ตอนนั้นเราคิดว่าจะตบมันให้แรงที่สุดเท่าที่จะมีแรง เพราะมันจะได้ปล่อยมือเรา
ซึ่งก็จริงพอเราตบหน้ามันเสร็จมันก็ปล่อยแขนเราออกเลย แล้วมันก็เอามือมาลูบที่แก้มมัน
ตอนที่เรามองหน้ามันตอนนั้นเรารู้สึกใจหาย เพราะหน้ามันดูตกใจมากที่เราจะกล้าตบมัน
แล้วก็มีคนมากระชากแขนเราแล้วพูดว่า
“ กล้าตบแฟนฉันเหรอ?? ” เราหันไปมองก็เห็นมะปรางหนะเองที่เป็นคนกระชากเรา เพื่อนๆที่อยู่ตรงนั้นก็กรูมาที่เรากันหมด คนโต๊ะแถวๆนั้นก็หันมามองกันด้วย...
ตอนนั้นมะปรางทำท่าจะตบเราคืนแต่ภีมก็ดึงแขนมะปรางไว้ก่อนแล้วก็พูดว่า
“ อย่ามาบ้าแถวนี้นะ ” ภีมตะคอกมะปรางเสียงดัง หน้ามันน่ากลัวมากๆ มะปรางก็เลยหยุด
จากนั้นเราก็เลยเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยอารมณ์เซ็งๆ กะว่าจะมาเที่ยวหนุกๆแท้ๆยังมาเจอเรื่องไร้สาระอะไรพวกนี้อีก....
เราก็นั่งอยู่อีกพักนึงก็เลยกลับกัน เพราะพี่ๆหลายคนเริ่มเมากันแล้ว.......
******************************************
พอกลับถึงบ้านเราก็อาบน้ำสระผมด้วย เพราะกลิ่นบุหรี่ในผับติดหัวเต็มไปหมด
ตอนที่เรากำลังนั่งเปาผมอยู่โทรศัพท์เราก็ดัง เราก็กดรับในทันทีโดยที่ไม่ได้ดูว่าใครโทรมา เพราะในใจคิดว่าเป็นพวกเพื่อนๆ ที่จะโทรมาอวยพรปีใหม่กัน
“ ฮัลโหล... ” เราพูดไปเสียงอารมณ์ดี เพราะคิดว่าเป็นเพื่อนไม่ก็ฮัท
“ ..................................” แต่ปลายสายดิเงียบมีเสียงถอนหายใจ.....
“ ใครอ่ะ.... ไม่พูดวางนะ ” เราพูด
“ ปีใหม่แล้ว.......... มีความสุขมากๆนะ..... ขอให้แกสมหวังทุกอย่างที่แกต้องการ........................ ”
ปลายสายเป็นเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าเมา และฟังดูก็รู้ว่าคือ.......... ภีม
“ อืม... ขอบใจ ” เราพูดเสียงเรียบ
“ จะไม่อวยพรเค้าหน่อยเหรอ???................................... ” เสียงเมาๆนั้นพูดกลับมา
“ เมาแล้วก็กลับไปนอนไป ” เราตั้งใจพูดกระแทกเสียงออกไปดังๆ
“ นี่นะคำอวยพร.... ไม่อาววววววว.......อวยพรดีๆสิ..................” เสียงเมานั้นโวยวายกลับมา
“ เออๆ........... อยากได้ก็ขอให้ได้แล้ว...” เราพูดแบบขอไปที
“ จริงนะ................” เสียงเมาๆพูด
“ เออดิ.......... ” เราตอบแบบตัดรำคาญ
“ งั้นเค้าจะขอให้เรากลับมาคบกาน............ ใหม่...... ต้องสมหวาง........ แน่.... แน่... เลย...” เสียงเมาๆที่ดูเหมือนจะพูดเป็นภาษาคนได้ยากเต็มทีพูดกลับมา...
“ ไม่รู้เว้ย.... ไม่ใช่เทวดา..... แค่นี้นะ... ” เราพูดแบบตัดรำคาญอีกครั้ง
“ ทำไมดุจัง............ เดี๋ยวนี้ไม่พูดดีๆกะเค้าเลย........น๊า...” ภีมพูด
“ แกจะมาอะไรอีกเนี่ย.... มีแฟนแล้วก็ไปอวยพรแฟนแกไป...” เราพูด
“ โอเคๆ.... เดี๋ยวเค้าก็โทรไปเองแหละ......... แต่โทรมาหาแก่ก่อน...........” ภีมพูดแล้วมันก็พูดต่อว่า
“ นี่เค้าโทรหาแกคนแรกเลยน๊า............... เค้าโทรมาอวยพรคนแรกเลยช่าย.... มั้ย....?? เพราะยางงาย.... เค้าก็ต้องเป็นคนแรกของแก.............” เสียงเมาๆนั้นยังรำพึงรำพันไปเรื่อย
“ เมาแล้วก็ไปนอนป่ะ....... แค่นี้นะ ” เราพูดแล้วก็กดตัดสายไป
แต่ก็จริงของมันนะ... เพราะมันเป็นคนแรกที่โทรมาอวยพรเรา
เราเช็คดูที่เบอร์โทรเข้าเป็นเวลาศูนย์ๆพอดี...............
เรานั่งคิดเรื่องมันที่ผับไปเรื่อยๆ..................
ทำไมเราต้องมาเจอมันอีกนะ.......
คนบนฟ้าจะเล่นตลกอะไรกับเราอีก...... หรือว่ามันคือเวรกรรมแล้วเมื่อไหร่มันจะจบจะสิ้นซะที
ตอนที่เรากำลังใจลอยอยู่...... ฮัทก็โทรเข้ามาพอดี
มาวันนี้เราก็ได้รู้ว่าคนบนฟ้าท่านคงไม่ใจร้ายหรอก.... คงเป็นเพราะเราต่างหากที่คงไปทำกรรมอะไรกับมันไว้ เราถึงต้องเจออะไรแบบนี้........
ตอนที่เราพิมอยู่นี้เราก็ขอได้แต่ภาวนาว่ากรรมครั้งนี้ของเรา ขอให้มันจบลงซะทีอย่าได้มีอะไรอีกเลย
เพราะก่อนที่เราจะเริ่มเล่าเรื่องนี้... ในตอนนั้นเรามีตอนจบของเรื่องนี้ไว้อยู่แล้ว
เราคิดว่าทุกๆอย่างมันคงจบเสียทีแต่ไม่บอกนะว่าแฮปปี้หรือว่าเสียใจ....
แต่ก็เหมือนว่าคนบนฟ้าจะเล่นตลกหรือเวรกรรมเราคงยังไม่หมด
เพราะดูท่าตอนจบที่เราอยากให้จบมันจะไม่จบตามนั้นนะสิ......
แต่ยังไงก็ตาม.... เราก็จะเป็นคนเลือกเอง.......
#######################################################
-
เรื่องของหัวใจพูดยาก...แต่อยากให้ปอพึงระลึกไว้ว่า... :oni1:
"เดินต่อไปบนเส้นทางที่เลือกอย่างมั่นคง...และทำให้มันเป็นเส้นทางที่สวยงาม"
:สงกรานต์1:
-
น่าเบื่อภีมมากๆ-*-
มีแฟนอยู่แล้วจะมาอะไรกะพี่ปออีกเนี่ย o12
ชอบทำให้คนอื่นเสียใจ พอตัวเองโดนบ้างก็มาคร่ำครวญ
มันน่า :เตะ1: จิงๆ
คิดว่าคนอื่นเป็นของตายรึไง ถึงคิดจะทำอะไรๆก็ได้ :angry2:
พูดแล้วก็ของขึ้น-*-
-
เฮ้ออ อนาถใจกะภีมจิงๆๆ ไม่ใช่ไม่ชอบน่ะ แต่แบบนี่ม่ะใช่ครั้งแรกอ่ะ
จะอ้างว่าหลงผิดก็ม่ะได้ เพราะนี่มันครั้งที่สองแล้วใช่ม่ะที่ทิ้งปออ่ะ
ม่ะรู้น่ะ แต่ม่ะชอบคนโลเลอ่ะ ครั้งเดียวม่ะเป็นไร แต่ครั้งที่สองนี่ไม่หนับหนุน ครั้งที่สี่นี่ยิ่งไม่อาวววอ่ะ o12
-
:a6:นี่แหละหน้า ตอนตัวเองเป็นเจ้าของ ไม่นึกจะรักษาไว้ พอปล่อยหลุดมือไป กลับจะไขว่คว้า :m16:
มันเป็นเรื่องธรรมดามาก ถึงมากจริง ๆ ในสังคมของเรา :เฮ้อ: พอจะเห็นเค้ารางของความ
ยุ่งยากของปอ อีกแล้ว เป็นกำลังใจให้นะ ถึงมันจะผ่านมาแล้วก็ตาม แต่ขณะที่เล่า ( พิมพ์ )
o7 มันก็ยังเรียกความรู้สึกในขณะนั้นกลับมาอยู่ดี เอาปอ สู้ ๆ
-
เราว่านะปอ
คำตอบเรื่องความรักของปอเนี่ย
คงต้องให้หัวใจของปอเป็นคนตอบแล้วละ
เป็นกำลังใจให้นะ
-
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ทำดีที่สุดแล้วนี่เน๊อะ :a2:
-
สงสารอ๊ายภีมจัง :sad2: ...ปอเนี่ยยยย
พอเเข็งได้ก็แข็งใหญ่เรยนะ o7
ไม่มีใจอ่อนมั้งเรยยย...สงสารมันจัง
แต่ความรักมันก็เหมือนฟุตบอลไม่แน่นอน
ว่ามันจะแพ้หรือจะชนะ :o7:
-
มารออ่านต่อ แล้วละครชีวิตเรื่องนี้จะลงเอยอย่างไร :a1:
-
*55
นางมะปราง :o
อย่าใจอ่อนนะ เพราะฮัทเค้าไมได้ทำอาไรผิด
รอให้ฮัทเค้าทำผิดก่อนค่อยไปหาภีม *55 ล้อเล่น :laugh:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: รักแรกมักจะตัดลำบาก :sad2: :sad2:
แต่ว่าเมื่อโตขึ้น เหตุผลก็จะเข้ามามีผลมากกว่าอารมณ์ชะมะคับ :m12: :m12: ไม่อยากกลับไปเสียใจอีก ก็อย่าไปใส่ใจกะภีมดีกว่ามั๊ยเนี่ยะ :o12: :o12:
-
ไงเลือกสิ่งที่แฮปปี้กับหัวใจมากที่สุดน๊า เพราะถ้าใจไม่แฮปปี้ไงเราก็ไม่มีความสุขน๊า
-
ยังจะมาตามทู่ซี้อะไรอีกนะ..ทั้งๆที่เดินจากไปก่อนเองแท้ๆ
คงจะคิดได้ว่ารักครั้งใหม่ไม่มีความสุขเท่าตอนที่คบกับปอ..ก็เลยคิดจะกลับมา
แต่มันจะช้าไปรึป่าวนะ..
ถ้าปอใจอ่อนอีก..คนที่น่าเห็นใจที่สุดคงจะเป็นฮัทสินะ..
-
อ่านตอนนี้แล้ว น้ำตาซึมๆๆเลย o7
-
ปล่อยมันเดินทางของมันไปเรื่อยๆๆเถอะ จะจบแบบไหนก้อไม่สำคัญ สำคัญอยู่ที่ตัวเราเมื่อถึงตอนจบจะเข็มแข็ง และเดินต่อไปได้อย่างไรเท่านั้นเอง
-
บางทีภีมอาจจะมีปัญหากับทางครอบครัวก็ได้ ประมาณว่าแม่ไม่ยอมรับปอ
แต่ก็อย่างที่ปอบอกแหละค่ะ คิดซะว่ามันเป็นกรรมที่เราต้องชดใช้ เราอาจจะไปล่วงเกินเค้าในชาติที่แล้ว ทีนี้เค้าก้อมาเอาคืน
ขอให้หมดเวรหมดกรรมเร็วๆ นะคะ
-
มีเรื่องจะมาบอก.... (ไม่ใช่มาแก้ตัวนะ...) :m23:
เมื่อคืนเรานอนไม่ค่อยหลับเลยทั้งคืน..... ฝันร้ายอ่ะ.... :m15:
ว่าจะหาเวลาไปทำบุญซะหน่อย... เพราะฝันมันหลอนๆอ่ะ :m5:
เมื่อเช้าก็ไปเรียนตั้งแต่แปดโมง.... เรียนทั้งที่ง่วงๆอ่ะ :m17:
พอเลิกเรียนก็โดนลากไปเล่นสงกรานต์ที่พัทยาอีก..... เฮ้อออ... :เฮ้อ:
เพิ่งกลับมานี่แหละ.... :m21:
เลยไม่มีเวลาพิมเรื่องเลย... ครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะป่วยด้วยอ่ะ... :m17:
เราเลยขอติดเรื่องไว้ลงวันอื่นนะ..... :m23:
โทษที... :m5:
-
อย่าลืมกินยาด้วยเน่อ :m22:
-
อ่านแล้วรุ้สึกลำบากใจจังเลยครับ :serius2:
เวลาที่เราต้องเสียของมีค่าอะไรไปซักอย่าง ถึงจะรู้ถึงค่าของของที่ต้องเสียไป
แต่ว่ามันก็ไม่อาจกลับมาเหมือนเก่าได้แล้ว :เฮ้อ:
ps. ขอให้พี่กรหายป่วยไวๆนะครับ o13
-
พักผ่อนเยอะ ๆ น๊า... :a12:
-
มาแล้วนะตะเอง.... :m12:
ปล่อยให้รอกันซะวันนึง..... โทษน๊า..... :m5:
อ้อ... ขอบคุณที่เป็นห่วงเรานะ.... ทั้งสมุนไพร OT แล้วก็ •~GuNKuN~• ด้วย.... :m13:
ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้ว... แต่ยังปวดหัวไม่หาย... :m17:
ไปอ่านกันดีก่ะ...... :m18:
******************************************************
มีคำพูดประโยคนึงที่ใครหลายๆคนคงจะเคยได้ยินกัน
ที่ว่า “ คนเราจะรู้ว่าสิ่งบางอย่างมีค่าก็ต่อเมื่อเสียมันไปแล้ว ”
นี่คงเป็นความรู้สึกของภีมในตอนนั้น....
สำหรับเราแล้ว... บอกตามตรงว่าคิดมากทีเดียวว่าจะตัดสินใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างไร
แต่ก็อย่างที่เห็น.... เราเลือกที่จะปฏิเสธความรู้สึกเหล่านั้นจากภีม
และเริ่มเดินไปบนทางข้างหน้ากับฮัท โดยที่ทิ้งภีมไว้ข้างหลัง....
----------------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๒๕ #### --------------------------
ความเดิม.......
“ แกจะมาอะไรอีกเนี่ย.... มีแฟนแล้วก็ไปอวยพรแฟนแกไป...” เราพูด
“ โอเคๆ.... เดี๋ยวเค้าก็โทรไปเองแหละ......... แต่โทรมาหาแก่ก่อน...........” ภีมพูดแล้วมันก็พูดต่อว่า
“ นี่เค้าโทรหาแกคนแรกเลยน๊า............... เค้าโทรมาอวยพรคนแรกเลยช่าย.... มั้ย....?? เพราะยางงาย.... เค้าก็ต้องเป็นคนแรกของแก.............” เสียงเมาๆนั้นยังรำพึงรำพันไปเรื่อย
“ เมาแล้วก็ไปนอนป่ะ....... แค่นี้นะ ” เราพูดแล้วก็กดตัดสายไป
แต่ก็จริงของมันนะ... เพราะมันเป็นคนแรกที่โทรมาอวยพรเรา
เราเช็คดูที่เบอร์โทรเข้าเป็นเวลาศูนย์ๆพอดี...............
เรานั่งคิดเรื่องมันที่ผับไปเรื่อยๆ..................
ทำไมเราต้องมาเจอมันอีกนะ.......
คนบนฟ้าจะเล่นตลกอะไรกับเราอีก...... หรือว่ามันคือเวรกรรมแล้วเมื่อไหร่มันจะจบจะสิ้นซะที
ตอนที่เรากำลังใจลอยอยู่...... ฮัทก็โทรเข้ามาพอดี
********************************************************************
“ โห.... โทรตั้งนานไมไม่รับอ่ะ?? ” ฮัทพูดเซ็งๆ
“ เมื่อกี๊คุยกะเพื่อนอยู่อ่ะ ?? ” เราพูด
“ ใครเหรอ?? คุยซะนาน.... ” ฮัทถาม
“ เพื่อนเก่าสมัยมอปลายแหละ... ” เราพูด จริงๆก็ไม่ได้อยากจะปิดบังหรอกนะ
แต่แค่ไม่อยากให้ฮัทมันไม่สบายใจ เพราะยังไงเราก็ไม่กลับไปหาภีมอยู่แล้ว
“ ใครอ่ะ... รึว่าภีมโทรมา...” ฮัทมันคงพอดูรู้แหละว่าเสียงเราแปลกๆมันเลนแกล้งพูดติดตลกแล้วก็หัวเราะ
แต่เราอ่ะไม่ตลกอ่ะดิ เลยพูดไปว่า
“ ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ ?? ” เราพูดด้วยเสียงราบเรียบที่ปนไปด้วยความกังวลเล็กๆ
“ พูดจริงเหอ?? ” ฮัทถามกลับมาแบบไม่เต็มเสียงนัก ดูท่ามันก็คงไม่คิดว่าภีมจะทามาหาเราจริงๆแหละ
“ จริงดิ ?? ” เราพูด ฮัทมันก็เงียบไปพักนึงเราได้ยินเสียงมันถอนหายใจดังมาในโทรศัพท์ด้วย
หลังจากเงียบสักพักมันก็พูดขึ้นมาว่า
“ ไม่น่าเชื่อนะ... ว่า..” ฮัทมันพูดค้างไว้แค่นี้แล้วมันก็เงียบแล้วถอนหายใยยาวๆอีกครั้ง
ตอนนั้นเรานะใจไม่ดีเลยอ่ะ.... ไม่กล้าพูดอะไรด้วย... ประมาณว่าก้มหน้ารับกรรมประมาณนั้นอ่ะ..
แล้วฮัทมันก็พูดต่อว่า
“ ไม่น่าเชื่อเลยนะ.... ว่า.... แฟนเราจะ Hot ขนาดนี้อ่ะ...... 555+... ” พอมันพูดจบนะมันก็หัวเราะใหญ่เลยอ่ะ...
ปล่อยให้เราเอ๋อแดก... พร้อมกับฉุนๆมันเหมือนกัน ดันมาทำให้เราใจเสีย......
เราเลยพูดกลับไปว่า
“ แหม.... ปอก็ Hot แบบนี้แหละ... ไม่รู้เหรอ??? ” เราพูดเสียงแบบแดกดันสุดๆ หมั่นไส้มัน....
“ จร้า... แม่สาว Hot 555+....” มันพูดแล้วก็หัวเราะอีก....
“ พอและๆ.... เวอร์แล้ว...... ” เราพูดหลังจากที่ปล่อยให้ฮัทหัวเราะไปพักนึง แต่มันก็ไม่หยุดซะที..
“ อ่ะๆ... หยุดก็หยุด...” ฮัทพูด
“ แล้วโทรมาหาปอมีไรป่าว ??? ” คุยมาตั้งนานเพิ่งได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราวซะที
“ ก็จะโทรมาอวยพรปีใหม่นั่นแหละ.... กะว่าจะโทรมาเป็นคนแรกนะเนี่ย... ” ฮัทพูดด้วยเสียงอารมณ์ดี
“ เสียใจด้วยนะ.... มีคนโทรมาก่อนแล้วแหละ...... ทำใจหน่อยแล้วกัน.. อยากมีแฟนเป็นสาว Hot เองหนิ.. 555+ ..”
ได้ทีเราพูดกวนตริงมันมั่ง.......
“ เออ.... ฮัทก็ลืมไป...... งั้นแค่นี้นะ...” ฮัททำเป็นพูดเสียงเศร้าๆ แต่เรารู้แหละว่ามันแกล้ง...
“ เดี๋ยวๆ.... บอกว่าจะโทรมาเป็นคนแรกของเค้า.... แล้วได้โทรไปเป็นคนแรกของคนอื่นอีกป่ะเนี่ย ?? ”
จริงๆเราก็ไม่ได้จะจู้จี้ไรหรอกนะ แค่จะแซวมันเล่นเฉยๆ
“ ก็ฮัทโทรหาปอแล้วไม่รับซะที... ฮัทเลยโทรไปหาบิวมา...” อ้าว.. ดูฮัทมันพูด.. เราอุตส่าห์ไม่คิดเรื่องบิวแล้วนะ....
“ แหม... กะโทรไปเป็นคนแรกของบิวเหมือนกันอ่ะดิ... ” เราพูดกวนตริงมันกลับไป... หมั่นไส้มันอีกเรอะ...
“ ก็ไม่มีไรหรอกน่า.... บอกแล้วไง.. ไม่เชื่อใจกันเหรอ.......” ฮัทมันพูดเสียงนิ่มๆซะเราเลิกคิดเรื่องบิวแทบไม่ทันเลย.....
แต่หลังจากนั้นรู้ป่ะ??? ว่ามันพูดต่อว่าไร... มันบอกว่า
“ มีแฟนเป็นหนุ่ม Hot ก็ต้องทำใจหน่อยนะจ๊ะ... ที่รัก 555+...... ” เสียงมันนะ... กวนส้งตริงแบบสุดๆ
“ จร้า.... พ่อหนุ่ม Hot.... หืม.... หมั่นไส้ว่ะ... ” เราพูดแบบหัวเสีย แต่พอมันได้ยินนะ มันยิ่งหัวเราะเราอ่ะ.........
“ พอ.................. ” ฮัทมันก็ไม่หยุด
“ พอ..................” ฮัทมันก็ยังไม่ยอมหยุดอีก....
“ ถ้าไม่หยุด... จะวางแล้วนะ...” เราโวยวายแบบเดกๆอ่ะ... นึกแล้วตัวเองปัญญาอ่อนสุดๆ แต่ก็ดีนะมันก็หยุดหัวเราะ แล้วก็พูดว่า
“ หยุดแล้วจร้า... หยุดแล้ว.... ” แหม... ทำเป็นมาพูดเสียงหวาน....
แต่เราฟังแล้วก็แอบยิ้มหน้าบานเหมือนกันนะ.... เกลียดปากตัวเองอ่ะ...
หมั่นไส้มันแต่ก็ยิ้มไม่ยุบ เคยเป็นกันป่ะเวลาที่ยิ้มไม่หุบจนมันเหมือนเมื่อยๆหน้าอ่ะ... นั่นแหละ.. เราเป็นแบบนั้นเลย..
“ กว่าจะหยุดได้....” เราพูดแบบบ่นๆ
“ ปอ... ภีมมันโทรมาหาจริงๆเหรอ ??” ฮัทถามเสียงเสียงนิ่งๆ.... เริ่มงงกะมันเมื่อกี๊ยังหัวเราะไม่หยุดอยู่เลย
“ อืม... ” เราตอบเสียงนิ่งๆ
“ ฮัทถามได้ป่าวว่าภีมโทรมาหาทำไม ??? ” ฮัทพูดแบบเกรงๆเรา เพราะส่วนใหญ่เรากะฮัทจะไม่ค่อยจู้จี้กันเท่าไหร่
“ ได้ดิ... ปอก็ว่าจะเล่าให้ฟังอยู่แล้ว.... ” เราพูด
แล้วจากนั้นเราก็เล่าให้ฮัทฟังทั้งหมด เริ่มตั้งแต่ที่ภีมทามาหาเราเมื่อวันนั้นแล้วก็ที่ไปเจอที่ผับ
แล้วก็ที่ภีมโทรมาอวยพร
พอเราเล่าเสร็จเราก็บอกฮัทไปด้วยว่าไม่ต้องคิดมาก เพราะยังไงเราก็ไม่กลับไปหาภีมหรอก........
แต่ไม่เชื่อนะ... ว่าคำพูดที่เราพูดกะฮัทในวันนั้น..... ในที่สุดเราก็ _________
“ เป็นไง?? Hot ม่ะ ? ” เราพูดเล่นกะฮัทหลังจากที่เล่าให้มันฟังเสร็จ
“ อืม... เห็นแบบนี้แล้วดูท่าภีมจะรักปอมากเนอะ.... ” ฮัทพูดด้วยเสียงเรียบๆที่เราไม่รู้ว่าฮัทคิดอะไรอยู่
“ ได้ไงล่ะ.... ก็ของเรามันแรงหนิ.... เห็นแล้วรักเห็นแล้วหลง... ” เราพูดเล่นกลับไปอีกครั้ง
“ คงจะจริง..... เพราะฮัทก็ทั้งรักทั้งหลงเนี่ย.... 555+...” ถึงน้ำเสียงจะดูพูดเล่นแต่มันก็แฝงไปด้วยความจริงใจจนเราก็อดที่จะยิ้มจนเมื่อยกรามอีกรอบไม่ได้
“ ปากหวานนะเราเนี่ย..... ” เราพูดแก้เขิน
“ อยากชิมป่ะล่ะ??? กลับมาจากปีใหม่จะได้ให้มาชิม...” ฮัทพูดเสียงหวานเชียว
“ แล้วถ้าปอติดใจจะให้ชิมทุกวันป่ะ ??? ” เราก็ทำเป็นปากดีพูดกลับไป
“ ได้จร้า.... ทั้งชิมทั้งวันยังได้.... ” ดูมัน... พูดไรไม่เกรงใจคนฟังบ้าง....
“ แล้วจะคอยดู....” เราก็ทำเป็นปากดีไม่แพ้มัน.....
“ เอ่อ... แล้วปอไม่อยากรู้เหรอว่าฮัทคุยไรกะบิวบ้างอ่ะ?? ...” ฮัทพูด
“ เอาจริงก็อยากรู้แหละ..... แต่รอให้ฮัทเล่าเอง... ” เราพูด
จากนั้นฮัทก็เล่าให้เราฟังว่าคุยไรกัน ซึ่งก็ไม่มีอะไรจริงๆอ่ะแหละ
เพราะฮัทก็คุยปกติเหมือนที่คุยกะเพื่อนคนอื่น ก็คืออวยพรปีใหม่
แล้วก็คุยเรื่องงานเรื่องสอบอะไรเรื่อยเปื่อย...
แต่ฮัทบอกว่าบิวก็มีแซวๆเหมือนกันนะ ว่าโทรมาหามันเป็นคนแรกเลย.... คิดไรกะมันรึป่าวเนี่ย???
ฮัทก็ได้แต่บอกว่าไม่มีอะไร......
สำหรับเรานะก็ไม่ได้สงสัยอะไรในตัวฮัทหรอก.... เพราะเชื่อใจมัน แต่บิวนี่ดิดูท่าแล้วเหมือนจะยังไงๆ
เราก็เลยถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของฮัทกะบิวว่าเป็นยังไง
ฮัทก็เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้เราฟังเต็มไปหมด ฮัทเริ่มเล่าตั้งแต่รู้จักกะบิวโน่นแหนะ
แล้วก็เล่ามาเรื่อยๆตั้งแต่คุยกันครั้งแรก จนมาถึงมาสนิมกัน... ความสัมพันธ์เป็นไง??
จากที่ฟังฮัทเล่าคราวนี้นะ... เราก็ได้ข้อสังเกตเยอะเลย
คงเพราะว่าเราสนิทกะมันด้วยแหละก็เลยรู้ว่ามันจะเป็นไงถ้าชอบใคร
แล้วอะไรๆหลายๆอย่างที่บิวทำกะฮัทมันก็น่าคิดอยู่......
เราก็บอกฮัทไปในสิ่งที่เราคิดหรืออะไรต่างๆที่เป็นข้อสังเกตที่เราจับได้
ฮัทมันก็คิดตามนะแล้วมันก็ปฏิเสธไม่ได้เต็มปากเหมือนกันว่าบิวมันไม่ได้คิดอะไร
แต่เราก็ยังไม่ได้สรุปอะไรกันหรอก...
“ ปอ.... หึงฮัทป่ะนี่??? ” ฮัทพูดขึ้นหลังจากที่เราพูดออกไปว่าบิวอาจจะชอบฮัท
“ ก็ไม่หรอก.... แต่ปอไม่อยากเจอปัญหาทำนองนี้อีก ปอเคยเจอมาตอนเรียนมอปลายไง ” เราพูดด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล
“ แต่ปอไม่ต้องกังวลฮัทนะ เพราะไงฮัทก็ไม่คิดอะไรกะบิวเกินเพื่อนหรอก ” ฮัทพูดเสียงจริงจังเชียว
“ เออน่า... ปอไว้ใจฮัทอยู่แล้ว ฮัทมีไรก็บอกปอแล้วกันนะ...... อย่าโกหกกัน ” เราพูด
“ รับทราบครับ.... ” ฮัทพูดเสียงจริงจัง
“ ส่วนเรื่องบิวเราก็ดูๆไปก่อนแล้วกัน... เราอาจจะคิดมากไปกันเองก็ได้ ” เราพูด
“ อืม.... ” ฮัทพูด
“ แต่ถ้าบิวชอบฮัทจริงๆอ่ะ.. จะทำไงกัน?? ” เราพูดในสิ่งที่เรายังกังวลในใจออกไป
ในตอนนั้นก็ยังไม่แน่ใจหรอก.... แต่ใครจะรู้ว่าสุดท้ายแล้ว... มันก็เป็นเรื่องจริง
“ ฮัทก็คงจะเลือกบิวแหละ... เพราะบิวมันมาก่อนหนิ...” ฮัทพูดเสียงจริงจัง
“ เออ.... ไปเลย.... ” เราพูดกลับไปด้วยเสียงงอนๆ
“ หึงอ่ะดิ..... ” ฮัทพูดด้วยเสียงกวนๆ
“ เออ.... หึง... ” เราก็ด้าน...หน้า..... บอกไปตามตรง ก็มันหึงจริงๆหนิ จะโกหกทำไม... จริงป่ะ ??
“ 555+..... ดีๆ... ตรงดี.... รักฮัทมากอ่ะดี๊.......” ฮัทพูดแล้วด็หัวเราะ
“ งั้นมั้ง ” เราทำเป็นกัดปากพูดไปงั้นแหละ..... ไอ้คนฟังก็ได้แต่หัวเราะไม่หยุด
“ อารมณ์ดีแล้วดิ.....” ฮัทพูดหลังจากที่เลิกหัวเราะ... มันนี่หัวเราะตลอดเลยเนอะ.. อารมณ์ดีสุดๆอ่ะมัน
“ อืม... ” เราพูด.. ก็เราอารมณ์ดีขึ้นจริงๆหนิ
“ ดีแล้ว... อย่าคิดมากนะเรื่องบิวอ่ะ.. แล้วก็อย่าคิดไรคนเดียวด้วย.. มีอะไรก็บอกฮัทนะ... ไม่สบาบใจอะไรก็คุยกะฮัทได้... ไม่ต้องกลัวว่าฮัทจะรำคาญนะ เพราะฮัทไม่มีทางรำคาญปออยู่แล้ว ” ฮัทพูด
ถึงมันจะเป็นแค่คำพูดธรรมดาแต่มันทำให้เรารู้สึกดีมากๆ เพราะคำพูดเหล่านั้นมันเต็มไปด้วยความจริงใจ
และมันก็ทำให้เรารู้สึกว่าเส้นทางที่เราจะเดินไปด้วยกันนับจากนี้มันคงมีความสุข
หากแต่โชคชะตาก็มาทำลายความหวังนั้นซะก่อน........
“ อืม... ขอบใจนะ... ” เราพูด
“ ไม่เป็นไรหรอก.... เราเป็นแฟนกันนะ.. มีไรเราก็ต้องแชร์กันดิ ” ฮัทพูด.... เฮ้อออ... ฮัทมันดีเนอะ......
“ ไปนอนกันเหอะ... ปอง่วงมากๆแล้วอ่ะ... ” เราพูด
“ จ๊ะ... ฝันดีแล้วกันนะ... ” ฮัทพูด
“ เหมือนกันนะ... ” เราพูดแล้วก็วางสายไป
เราก็ปิดไปเข้านอนแล้วก็เพิ่งมานึกได้ตอนก่อนจะเคลิ้มหลับ ว่าฮัทมันจะโทรมาอวยพรปีใหม่เราหนิ
แต่ก็ดันคุยกันะยาวหลายเรื่องเลยจนฮัทก็ไม่ได้อวยพรไรเรา ส่วนเราก็ไม่ได้อวยพรอะไรมันเหมือนกัน....
เฮ้ออ.. นึกถึงฮัทแล้วก็นอนหลับฝันดี..........
**************************************************
พออีกวันนึงนะ...............
ซึ่งก็คือวันปีใหม่นะแหละ........
เราโทรไปหาฮัทมันตั้งหลายครั้ง ตั้งใจว่าจะอวยพรปีใหม่มันนั่นแหละ...... แต่มันก็ไม่รับสักที
ชักเริ่มเป็นห่วงแล้วว่าฮัทจะเป็นไรป่าว??? เราโทรหามันทั้งวันอ่ะ.... ก็ไม่ยอมรับ... ตอนนั้นเป็นห่วงมันสุดๆ
โทรไปครั้งสุดท้ายประมาณ5ทุ่มมันก็ยังไม่รับ เราก็นอนไม่หลับ นอนรอมันโทรกลับมานั่นแหละ......
ตอนประมาณเกือบเที่ยงคืน ฮัทก็โทรกลับมา..... เราก็รีบรับอย่างเร็ว
“ ฮัลโหล... ฮัทเหรอ ?? ” เราถามกลับไปอย่างร้อนใจ
“ ทำไมต้องทำเสียงร้อนใจขนาดนั้นด้วย ?? ” ฮัทพูด
“ ก็วันนี้โทรไปหาทั้งวันทำไมไม่ยอมรับ.... เป็นห่วงจะตายนึกว่าเป็นไรซะอีก ” เราพูดด้วยเสียงที่เจือไปด้วยความโมโห
“ อย่าเพิ่งโมโหกันดิ..... ฟังก่อนๆ.....” ฮัทพูดกลับมาด้วยเสียงนิ่มๆ
“ อ่ะว่ามา.......”
จากนั้นฮัทก็อวยพรปีใหม่เรา....
แต่ไม่บอกนะว่าอวยพรว่าไร ???
เก็บไว้เขินคนเดียวดีกว่า........
“ โหอวยพรให้ปอแต่ตัวเองได้ผลประโยชน์เนี่ยนะ?? ” เราพูดเขินๆหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่มันอวยพรเรา
“ อืม.... ” ฮัทพูดเสียงนิ่งๆ เราว่ามันก็คงเขินเหมือนกันแหละที่กล้าพูดออกมา
“ คงจะสมหวังหรอก ” เราแกล้งทำเป็นแซวมัน
“ ไม่รู้ดิ... ก็ขอให้สมหวังแล้วกัน ” ฮัทพูดเสียงแบบกวนตริงเหมือนเดิม
“ เฮ้อออ.. ของอย่างงี๊มันก็ต้องใช้เวลากันหน่อย.... เราไม่ได้ใจง่ายนะ ” เราพูดกวนตริงมันกลับบ้าง
“ ฮัทไม่ว่าปออย่างงั้นหรอกน่า.... ลองดูก่อนดิ ” ฮัทพูด แหมทำเป็นเชิญชวน
“ ไม่รู้ๆ.. ให้มันถึงเวลาก่อนแล้วกัน... เดี๋ยวอะไรๆก็พาไป... ” เราพูดเขินๆ สุดจะต่อปากต่อคำ
“ โอเคๆ.... แต่ยังไงฮัทว่าสมหวังแน่ๆ ” ฮัทพูดแบบเสียงมั่นใจสุดๆ
“ มาอวยพรซะป่านนี้.... จะสมหวังเร้อ???” เราพูด
“ สมหวังดิ..... เพราะฮัทเป็นคนสุดท้ายของปอ นี่ก็อุตส่าห์ตั้งใจโทรมาเป็นคนสุดท้ายนะเนี่ย....” ฮัทพูด
“ ไม่ได้อวยพรคนแรกก็เลยจะอวยพรเป็นคนสุดท้ายว่างั้นเหอะ... ” เราพูด
“ อืม..... แต่บางอย่างฮัทว่าฮัทต้องเป็นคนแรกนะ.. 555+....” ฮัทพูดแล้วก็หัวเราะ
“ เออ... แค่นี้นะ.... ” เราพูดแล้วก็วางโทรศัพท์ไป เขินจัดอ่ะตอนนั้นไม่ได้ว่าดัดจริตนะ แต่มันเกินจะทนแล้ว...
หลังจากนั้นเราก็เข้านอนเลย แต่ก็ใช่ว่าจะนอนหลับ...
เพราะสมองมันคิดแต่เรื่องที่ฮัทมันอวยพรเราอ่ะดิ... แต่ละเรื่องนะมันได้ผลประโยชน์ทั้งนั้น
เราก็นอนเขินกะสิ่งที่มันอวยพรแหละ......
มันจะสมหวังมั้ยน๊า?.......
คงต้องรอดู...
#######################################################
จบไปอีกหนึ่งตอนล่ะนะ.......... :m4:
สำหรับคนที่เกลียดภีมก็ดูท่าว่าเกลียดมันต่อไป... อย่าไปเกลียดมันเลยนะ... :m17:
ถ้ามันได้เข้ามาอ่านนะ.. เราโดนมันฆ่าแน่ๆ :m15:
ส่วนคนรักฮัทก็รักมันกันจัง.... :m19:
รออ่านกันต่อไปก็แล้วกันนะ..... :m21:
มรสุมใกล้จะมาถึงอีกแล้วล่ะ..... :m32:
ในตอนนั้นเรากะฮัทได้แต่คิดกันว่า... สิ่งต่างๆที่เข้ามาในตอนนั้นมันเหมือนต้องการให้เราทดสอบกันและกัน
ว่าเรามีกันและกันมากขนาดไหน???? :m13:
-
มาจิ้มคนแรกเลย อิอิ
ต่อไป เรื่องคงจะไม่พ้นบิวกะฮัท แน่ๆๆ เดาเอานะ อิอิ ถามคนเขียนแล้วไม่ยอมบอก หุหุ
-
บิวจะต้องมาแย่งฮัทแน่เลย o12
มรสุมพี่ปอตั้งแต่ม.ปลายแระ โอ้โห อึมครึมสุดๆ ไม่รู้ทนได้ไง o2
เก่งนะเนี่ย o13
ยังไงก็ไม่ชอบภีมอยู่ดี สมน้ำหน้า ทิ้งเค้าไปแล้วมานั่งโอดครวญ :m14:
-
:m32: ยังไม่ออกความคิดเหงดีก่า รอตอนต่อไป คึคึ :L2:
-
ภีมกลับมาอีกทำไมหรอ เพื่ออะไรอ่ะ ไม่เข้าใจภีม.... :o
มรสุมระหว่างปอกับฮัท ต้องเป็นเรื่องบิว แน่ๆๆใช่ป่ะ
ป.ล. พี่ปอไม่สบายหรอ หายเร็วๆนะ
-
เหอๆๆๆ รู้เลยอ่ะ ว่าอวยพรไร :m13:
ฮัทนี่น่ารักจิงๆๆ ฮัทช่าได้ใจมั่กมากกก o13
เชื่อว่ายังไงคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันหรอก ไม่ว่าสวรรค์จาทดสอบแบบ O-NETหรือ A-NET ถ้าคู่เราน่ะ เอนท์ติดแน่ๆๆ หุหุ :laugh:
-
เชื่อว่าของปอมันแรงเจง ๆ :laugh: :laugh:
อยากชิมฮัทมั้งอ่ะ แบ่งกันมั้งได้ป่ะปอ 55+
ไม่อยากให้ถึงตอนมรสุมเรย เด่วทำใจไม่ได้ :เฮ้อ:
-
เตรียมเครียดอีกแหละ
-
:a2: :a2: :a2:
:L2: :L1: :L2:
-
:เฮ้อ:หวานได้แป๋บเดียว จะมีขมอีกแล้วหรือปอ เอาติดตามกันต่อไปว่าอะไรจะเกิดขึ้นอีกกับชีวิต
น้อย ๆ อันแสนสับสนนี้ เป็นกำลังใจให้นะ ปอคนสวย ( เอ..สวยหรือเปล่าวา )
-
กว่าจะได้มาซึ่งคนรัก ปัญหามันช่างเยอะจริงๆ :เฮ้อ:
แสดงว่า ณ ตอนนี้ ปอรีเทิร์นกับภีมแล้วเหรอ
-
มรสุมที่ว่านี่ชื่อ..รักสามเส้า..ใช่ป่ะ :o12:
ประมาณว่ามีคลื่นสูงเล็กน้อยถึงปานกลาง
ลมเพชรหึงพัดมาเป็นระลอกๆ.. :a6:แหะแหะ..ล้อเล่นน่ะ
-
อยากรู้เรื่องต่อนะปอ
-
หุยยย วันนี้ม่ะมาต่อ อะฮึก อะฮึก อุส่ารอตอนต่อไป :o12: จามาดูว่าฮัทจายั่วยวนไรปออีก :m12:
แอบไปลอยกระทงวันสงกรานต์รึ เหอ เหอ เหอ รึว่าไปออกสเต็ปที่ไหน :laugh:
-
ปอเจอแต่เรื่องเศร้าๆหวานแปลบเดี่ยว
จะหมดโปรอีกแล้วหรือ...ฮื้อ..เศร้าจัง..
ความเอ๋ยความรัก...มีก็ทุกข์ไม่มีก็ทุกข์ :o12: :o12:
-
เฮ้อ :sad2: ชีวิตรักของปอนี่มันช่างยุ่งเหยิง อีรุงตุงนัง กันไปหมดเนอะ o7 ให้กำลังใจละกัน สู้ๆๆๆๆ o13
-
ช่วงนี้เก็บตัวหรอไม่เห็นมาต่อเรื่อยงนะ :laugh:
-
:a11:
มาเม้นแว้วคัฟฟฟฟ
กลับบ้านนอกหลายวันเรยอ่ะ....ไม่สบายอีกตังหาก
พรุ่งนี้จะไปเที่ยวเสม็ดอีกอ่ะ.... ภาคนิพนธ์ก้อยังแก้ไม่เสร้จ
ทามมายชีวิตมันยุ่งเหยิง....ยังงี้น๊า
:a6:
แต่ยังไงก้อจามาอ่านทุกวันน๊า
แหะๆๆๆ เรียกเจ้ปอไม่ได้เเร้วสิ อย่างนี้ต้องเรียกน้องปอ อ่ะ
............ ตอนนี้สับสน.....
ไม่รุ้จะเกลีด - รักใครดี
ภีมกะฮัท
จับฉลากได้ป่ะ
อิอิ
-
มาแล้วๆ.....
ขอตอบเม้นก่อนล่ะกัน....
แหมๆ..... มีแต่คนสมน้ำหน้าภีมแฮะ..... :m14:
แต่ก็สมควรแล้ว 555+.... :m11:
cassper_W นี่ๆ :m12: รู้จริงเหรอ??? ว่าฮัทอวยพรว่าไรอ่ะ?? :m21:
นี่เมื่อวานที่ไม่ได้มาต่อเพราะไปชิวกะเพื่อนอ่ะ...
ช่วงนี้เครียดๆ... ไปเดินเล่นที่หาดแล้วก็นั่งกินไรกรุบกริบ.. :m21:
ไม่ได้ไปออกเสต็ปที่ไหนซะหน่อย.. :m17:
OT ไม่ต้องมาขอแบ่งฮัทเลย.... อุตส่าห์ยกพี่ดิวให้แล้วยังไม่พออีกเหรอ.... :m16:
หรือว่าคนเดียวกินไม่อิ่ม... :m20:
ifwedo ไม่เครียดหรอกน่า... นิดหน่อยเอง... :m29:
wan สวยสิ...เราอ่ะ... สวยจะตาย... จริงเหรอ??? :m28:
gift_deb อยากรู้จริงๆเหรอ?? อ่านต่อแล้วกัน.. เดี๋ยวก็รู้เอง.. :m23:
anston มรสุมที่ว่านี้ก็รักสามเศร้าจริงๆอ่ะแหละ.. :m15:
กรีนที ขอบคุณนะที่เป็นกำลังใจให้เรา... :m13:
jeng_jey 555+.... :m11: มาเรียกเราว่าเจ๊.... :m20:
ที่แท้ตัวเองแก่กว่าเค้าอีก.... พี่jeng_jey 555+ :m14:
ไม่สบายหายแล้วเหรอ?? จะไปเที่ยวเนี่ย... :m12:
แต่เราก็ว่าจะไปเสม็ดเหมือนกัน... แต่ไปตอนต้นเดือนหน้าอ่ะ.... :m4:
นี่ๆพี่jeng_jey ทำภาคนิพนธ์ให้เสร็จแล้วค่อยเข้ามาอ่านก็ได้..... เดี๋ยวไม่จบน๊า.. :m13:
เดี๋ยวเวลาผ่านไปก็จะรู้เองแหละ... ว่าจะเชียร์ใครดี.. :เฮ้อ
ส่วนคนอื่นๆที่เราอาจจะไม่ได้เอ่ยถึง...
อย่าน้อยใจนะ..
พวกคุณอยู่ในใจเราเสมอ....
ไม่ได้ว่าจะมาทำเสี่ยวนะ.... เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ :m17:
-
ช่วงนี้เรามีเรื่องต้องคิดต้องตัดสินใจอ่ะ...... :m29:
เฮ้ออออ... เซ็ง.... :เฮ้อ:
ไม่รู้จะเอาไงดี.... คิดมา 2 ปีแล้ว.... :m28:
สับสนๆ...
อ่านกันดีกว่าเนอะ..... ตอนนี้ยาวสุดๆอ่ะ... :m26:
************************************************************
เมื่อไม่นานมานี้.... เราได้อ่านเรื่อง.... “ ประวัติศาสตร์มีไว้ซ้ำรอย.....”
แล้วก็อดที่จะนึกถึงเรื่องของตัวเองที่กำลังเล่าอยู่ไม่ได้
สำหรับเรื่องนั้น.... เค้าปล่อยให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเพียงครั้งเดียว
แต่สำหรับเรื่องของเรา... เราปล่อยให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
มันมากมายเสียจนเรานับครั้งไม่ถ้วน สาเหตุอาจเป็นเพราะในตอนนั้นเราเป็นคนที่อ่อนแอและอ่อนไหว
หรือไม่ก็เพราะเรารักใครคนนึงมากเกินไป
เราจึงปล่อยให้ประวัติศาสตร์มันเกิดขึ้นซ้ำเดิมอยู่อย่างนั้น
เพราะเราเชื่อว่ามันเป็นบททดสอบที่จะทำให้เราเจอรักแท้
แต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไป ประวัติศาสตร์เหล่านั้นก็ตะโกนบอกเราว่า... รักแท้ที่เรารอคอยมันไม่มีวันมาถึงหรอก...
เราจึงเลิกล้มความคิด และหยุดที่จะให้ประวัติศาสตร์เหล่านั้นเกิดขึ้นซ้ำรอยอีก...
แต่สำหรับเรื่องของบิวที่เราจะเล่าต่อนี้ เราไม่เคยคิดว่าประวัติศาสตร์การรักใครคนเดียวกะเพื่อนจะเกิดขึ้นอีก
ประวัติศาสตร์ครั้งนี้ก็เกิดขึ้นอีกครั้งโดยเราไม่สามารถจะหลีกเลี่ยงได้....
------------------------------ #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๒๖ #### --------------------------
ความเดิม......
“ โหอวยพรให้ปอแต่ตัวเองได้ผลประโยชน์เนี่ยนะ?? ” เราพูดเขินๆหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่มันอวยพรเรา
“ อืม.... ” ฮัทพูดเสียงนิ่งๆ เราว่ามันก็คงเขินเหมือนกันแหละที่กล้าพูดออกมา
“ คงจะสมหวังหรอก ” เราแกล้งทำเป็นแซวมัน
“ ไม่รู้ดิ... ก็ขอให้สมหวังแล้วกัน ” ฮัทพูดเสียงแบบกวนตริงเหมือนเดิม
“ เฮ้อออ.. ของอย่างงี๊มันก็ต้องใช้เวลากันหน่อย.... เราไม่ได้ใจง่ายนะ ” เราพูดกวนตริงมันกลับบ้าง
“ ฮัทไม่ว่าปออย่างงั้นหรอกน่า.... ลองดูก่อนดิ ” ฮัทพูด แหมทำเป็นเชิญชวน
“ ไม่รู้ๆ.. ให้มันถึงเวลาก่อนแล้วกัน... เดี๋ยวอะไรๆก็พาไป... ” เราพูดเขินๆ สุดจะต่อปากต่อคำ
“ โอเคๆ.... แต่ยังไงฮัทว่าสมหวังแน่ๆ ” ฮัทพูดแบบเสียงมั่นใจสุดๆ
“ มาอวยพรซะป่านนี้.... จะสมหวังเร้อ???” เราพูด
“ สมหวังดิ..... เพราะฮัทเป็นคนสุดท้ายของปอ นี่ก็อุตส่าห์ตั้งใจโทรมาเป็นคนสุดท้ายนะเนี่ย....” ฮัทพูด
“ ไม่ได้อวยพรคนแรกก็เลยจะอวยพรเป็นคนสุดท้ายว่างั้นเหอะ... ” เราพูด
“ อืม..... แต่บางอย่างฮัทว่าฮัทต้องเป็นคนแรกนะ.. 555+....” ฮัทพูดแล้วก็หัวเราะ
“ เออ... แค่นี้นะ.... ” เราพูดแล้วก็วางโทรศัพท์ไป เขินจัดอ่ะตอนนั้นไม่ได้ว่าดัดจริตนะ แต่มันเกินจะทนแล้ว...
*******************************************************************
แต่หลังจากวันนั้นบิวก็เริ่มที่จะแสดงออกความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อฮัทมากขึ้น... และมากขึ้นเรื่อยๆ.....
เราจะเล่าไปทีละเหตุการณ์เลยแล้วกันนะ.....
วันนั้นกลุ่มเราชวนกันไปดูหนังผีเรื่อง ชัตเตอร์
เราก็ไปกันทั้งกลุ่มนี่แหละ...... ก็มี บิว น็อต เติ้ง แช็ป เราแล้วก็ฮัท
เราซื้อตั๋วแบบนั่งติดกัน พอถึงเวลาเข้าโรงหนังบิวก็เลือกที่จะนั่งข้างฮัทส่วนเราก็นั่งข้างบิวอีกที
หนังผีเรื่องนี้เป็นหนังผีที่น่ากลัวมากๆเรื่องนึง
และทุกๆครั้งที่มีฉากตกใจบิวก็จะสะดุ้งแล้วหันไปทางฮัทตลอด....หน้ามันก็จะซุกๆอยู่ไหล่ฮัทตลอด
ถึงบิวจะเป็นเพื่อนเรานะ แต่มันก็อดหึงไม่ได้อ่ะ เรารู้สึกเกลียดหนังผีเรื่องนั้นมากๆ
เพราะช่างเป็นหนังผีที่ดีเหลือเกิน...
น่ากลัวเหลือเกิน.....
และมีฉากน่ากลัวๆเยอะเหลือเกิน...
เยอะจนบิวแทบจะกอดฮัททั้งเรื่อง.....
เรานี่รมเสียสุดๆ... ใครจะหาว่าเราเป็นเพื่อนที่แย่ก็เหอะ....
ถึงหนังจะดีแสนดีแต่เราก็มักจะแว็ปสายตาหันมามองที่บิวกะฮัทตลอด
แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นว่าบิวกะฮัทนั่งจับมือกันตลอด.....
ยิ่งทำให้เรารมเสียสุดๆ
เติ้งกะแช็ปที่นั่งถัดไปจากเรามันก็หันมามองเหมือนกัน มันก็ได้แต่จับมือเราตบบ่าเราให้ใจเย็นๆ
เพราะมันก็ทำไรไม่ได้มากกว่านี้.....
หลายฉากที่มันเป็นฉากน่ากลัวๆต่อๆกัน
บิวกะฮัทนะกอดกันกลมเลย...
บางทีมันก็แอนหัวเข้ามาหากันแล้วมันหันหน้าหนีไม่กล้าดูหนังอ่ะ หน้ามันสองคนแทบจะติดกันเลย....
เฮ้อออ.............. เราจะทำไงได้เนี่ย???????????
พอออกมาจากโรงหนังนะ.... มันสองคนก็เดินติดกันตลอด
แล้วก็ได้แต่บ่นมาหนังน่ากลัวมาก..... คืนนี้คงจะนอนไม่หลับ......
คือว่าตอนที่เราไปดูชัตเตอร์อ่ะ.... เราไปดูรอบมิดไนท์พอดี
มันก็เลยยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่ เราก็ไม่ได้หาว่ามันกลัวเกินเหตุหรอกนะ
เพราะหนังมันก็น่ากลัวจริงๆ เพราะเราก็หลอนๆมากเหมือนกัน
อ่ะพอกลับมาหอ....
ก็มานั่งคุยกันเรื่องหนังที่ดูอ่ะแหละ...... ว่ามันเป็นอย่างงั้นเป็นอย่างงี๊
ฉากนั้นน่ากลัวมาก... ฉากนี้ก็น่ากลัวมาก...
แล้วก็พาลชวนกันเล่าเรื่องผี........
ไอ้ตอนที่คุยเรื่องหนังกันนี่ก็ไม่เท่าไหร่
แต่ตอนที่เริ่มเล่าเรื่องผีนี่สิ.....
บิวนี่แทบจะนั่งตักฮัทเลยอ่ะ......
จะอธิบายยังไงดีอ่ะ.... คือฮัทมันนั่งเอาหลังพิงผนังแล้วอ้าขาออกอ่ะ ส่วนบิวก็แทรกตัวเข้าไปนั่งหว่างขาฮัทอ่ะ
แล้วบิวมันก็เอาหลังพิงไปที่อกฮัท.... นึกภาพออกกันป่าวหว่า......
แต่นึกให้ออกนะ.... เพราะคนที่เชียร์เรากะฮัทจะได้รมเสียไปพร้อมๆกัน......
เราแล้วก็ตลกตัวเองอ่ะ... เก็บรายละเอียดสุดๆอ่ะเรา....
ไม่ใช่ว่าเราจ้องจะจับผิดหรือจ้องแต่จะมองมันนะ......
คนอ่านเข้าใจเราใช่ม่ะ ?????
นั่นแหละๆ... อ่ะต่อๆ......
เราก็นั่งเราเรื่องผีกันไปเรื่อย ตอนนั้นก็นั่งเบียดกันอยู่บนเตียงกันแหละ
เรื่องผีที่เล่ากันส่วนใหญ่ก็จะเป็นเรากะแช็ปแหละที่เป็นคนเล่า เพราะว่ามีประสบการณ์มากกว่าคนอื่น
เราก็เล่าไปมองบิวกะฮัทไป......
หลังๆนะฮัทมันก็เอามือกอดเอวบิวไว้ด้วยแหละ..... มันก็เอาคางมันมาวางไว้บนไหล่บิว...
แล้วมันก็มองหน้าเราแบบทำหน้ากวนส้นตริงสุดๆ เหมือนจะยั่วเราอ่ะ....
เราก็ทำตาดุใส่มันแต่มันก็ดันยิ่งกอดบิวมากขึ้น....
ตอนนั้นอ่ะนะเราเห็นบิวหน้าแดงแบบสุดๆอ่ะ
เซ็งจิตโคตร........
ตลอดเวลาช่วงหลังๆนะ บิวมันก็ยั่วเราตลอดเลย เราก็ได้แต่นั่งเฉยๆพยายามเก็บอาการให้ปกติที่สุด
เราก็รู้นะว่ามันยั่ว... แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ.. ก็คนมันหึงหนิ....
ก็เล่าเรื่องผีกันจนไม่มีเรื่องจะเล่าอ่ะ.... ตอนนั้นนี่ก็ดึกมากๆแล้ว....
ก็เลยแยกย้ายกันไปนอน ด้วยความที่หลอนกันแบบสุดๆตอนนั้น
ก็เลยว่าจะนอนด้วยกัน
“ แก..... กลัวว่ะ... ไม่กล้านอนที่ห้องคนเดียวอ่ะ..... คืนนี้เมทเราไม่มีใครอยู่เลย ” เติ้งพูดขึ้นด้วยท่าทางกลัวสุดๆ
“ ก็นอนนี่ด้วยกันดิ.. ” น็อตพูด
“ เออๆ... ก็ดี.... ” เติ้งพูด
“ โหตั้งหกคน... นอนก็เบียดกันตายดิ...” เราพูด
“ งั้นขึ้นไปนอนห้องเราป่ะ... คืนนี้เมทเราไม่มีใครอยู่เลย ” บิวพูด
“ เออๆ.. ไปๆ... แช็ปไปนอนด้วยกันป่าว?? ” เราพูด
“ ไม่ดีกว่า... คืนนี้เมทเราอยู่..” แช็ปพูด
“ โหไรว้ะ.... ไม่ต้องทิ้งกันเลย ไปนอนด้วยกันนี่แหละ ” เราพูดแกมบังคับ
“ เออๆ... ก็ได้ ” แช็ปพูด
-
อ่านทันอีกแล้วจ้า :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
ยังเชียร์ฮัทอยู่ :mc4: :mc4: :mc4:
-
กลัวฮัทหวั่นไหวอ่ะ :o12:
-
ไรว่ะ เพื่อนกันก้อเหอะ โกด สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่เค้าไม่รู้หนิว่าปอเป็นไรกะ ฮัท แต่ฮัทดิ ณุ้ว่าเค้าชอบไปใหความหวังไมอะ
เซ็งๆๆๆๆๆ กะโดดเท้าคู่เลย ทั้งสองคนเลย :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
มีต่อก๊อกสองนะ.......
หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับห้อง... เราเติ้งแล้วก็แช็ปก็เดินมาด้วยกันกำลังจะออกจากห้อง.... ฮัทก็พูดขึ้นว่า
“ รอด้วยๆ... ” แล้วฮัทมันก็เดินตามมา...
“ อ้าวฮัท... ไม่นอนด้วยกันเหรอ ?? ” น็อตพูด ดูก็รู้ว่ามันชงให้บิว
“ ไม่อ่ะ... เราไปนอนห้องเราดีกว่า ” ฮัทหันมามองหน้าเราแล้วก็หันไปพูดกะน็อต
“ ทำไมอ่ะ... นอนด้วยกันนี่แหละ... ” บิวพูดด้วยเสียงอ้อนๆ
ฮัทมันก็หันมามองหน้าเรา มันคงชั่งใจอยู่แหละว่าจะเอาไงดี...
“ นะนะ... นอนด้วยกันนี่แหละ..... เรากลัวผีอ่ะ.... นะนะ ” บิวยังคงอ้อนไม่เลิก
สุดท้ายฮัทมันก็เดินกลับไปที่เตียงที่บิวนั่งอยู่ เราสามคนก็เลยเดินออกมากัน
ตอนนั้นเรารู้สึกโกรธๆมันเหมือนกันแหละ..... เราก็กลัวนะ... แทนที่จะมานอนกะเรา...ชิส์
แต่เราก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาหรอกเพราะคิดว่ามันงี้เหง้า.....
ไหนๆฮัทมันก็ให้คำมั่นสัญญาเป็นหมั้นเป็นเหมาะขนาดนั้นแล้ว... ก็คงไม่มีไรหรอก...
*************************************************
พอล้มตัวลงนอนที่ห้องเติ้ง
มันสองคนก็เริ่มเลย... มันคงรู้แหละว่าเราคิดมากเรื่องบิวเพราะมันก็รู้เรื่องทั้งหมด
เพราะบิวมันก็เคยพูดออกมากลางกลุ่มเราที่นั่งกันอยู่ว่ามันจะจีบฮัทจริงๆจรังๆแล้ว... (ตอนนั้นฮัทมันไม่อยู่)
“ อย่าคิดมากเลยน่า....” แช็ปพูดแล้วเอามือมาลูบหัวเรา
“ ฉันว่ามันไม่มีไรหรอก.... ฮัทมันก็ดูรักแกดีนี่นา... ” เติ้งพูด
“ ก็ว่าจะไม่คิดมาก... แต่มันก็อดไม่ได้หนิ..... ” เราพูดแล้วก็เล่าเรื่องภีมกะฝนให้มันฟัง... (จำเรื่องภีมกะฝนได้ป่าวหว่า.... มันอยู่ภาคแรกอ่ะ...)
“ อย่างนี้นี่เอง... แกก็เลยกลัวว่ามันจะเกิดขึ้นอีก....” แช็ปพูด
“ อืม... ” เราพูด
“ แกอย่าเพิ่งกลัวไปเลย.... ฮัทกะภีมมันคนละคนกันนะ... ฉันว่าฮัทมันคงไม่เลวเหมือนไอ้ภีมนั่นหรอก ”
เติ้งพูด
“ เราก็หวังว่าอย่างงั้นแหละ.... ” เราพูด
“ นอนเหอะ.... อย่าคิดมากๆ ” แช็ปพูดแล้วมันก็กอดเรา......
“ อืม.... นอนให้หลับเหอะ ” เติ้งพูด
“ ไม่มีใครให้กอดก็กอดกันเองแล้วกันนะ..... ” แช็ปพูด
จากนั้นก็เข้าสู่ห้วงนิทรากันไป.............
******************************************************************************
เข้าสู่วันใหม่...........
เราก็ตื่นกันประมาณสิบโมง......
พออาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จก็ลงมาที่ห้องบิวกัน.....
ตอนที่เรากลับมาที่ห้องตัวเองเพื่อนเตรียมตัวจะอาบน้ำ เราก็แว็ปไปดูห้องฮัทก็มีแต่เมทมันหลับอยู่ไม่เห็นมันเลย
สงสัยจะกลับบ้านไปแล้วเพราะว่าวันนั้นเป็นวันเสาร์..... ทุกทีฮัทมันต้องกลับบ้านทุกเสาร์อาทิตย์ไง
พออาบน้ำเสร็จเราก็เลยโทรไปหามัน.......
ก็โทรไม่ติด..... สงสัยแบตจะหมดแล้วมันก็ไม่ได้ชาร์ตเพราะเมื่อคืนนอนห้องบิว
มันตื่นมาก็คงกลับบ้านไปเลย.... ไม่ได้ชาร์ตแบต
แต่พอเดินลงมาที่ห้องบิวกัน......
พอเปิดประตู้เข้าไปเท่านั้นแหละ......
เรา... แช็ป... เติ้ง.... ก็ได้แต่หันมามองหน้ากันแล้วทำไรไม่ถูก
เพราะภาพที่เห็นตรงหน้า....... คือ.....
บิวกะฮัทนอนกอดกันอยู่ โดยที่บิวนอนหนุนที่อกฮัท
เสื้อผ้าอาภรณ์ติดกายของคนทั้งคู่มีเพียงแค่บอกเซอร์ตัวเดียว...............
ผ้าห่มก็ไม่ได้ห่ม..... ก็ทั้งคู่ห่มเนื้อกันอยู่นะสิ....
บิวกอดฮัท..... ฮัทกอดบิว........
เราเห็นภาพนั้นแล้วก็น้ำตาไหลออกมาทันที......
ไหนล่ะคำมั่นสัญญาที่มันบอก.....................
เราเลยหันมาบอกเติ้งกะแช็ปว่า......
“ เราไปข้างนอกก่อนนะ..... นัดเพื่อนไว้..... ”
แล้วเราก็วิ่งออกมาเลย............
พวกมันสองคนก็วิ่งตามมาแต่ก็ไม่ทันหรอก......
เพราะเราวิ่งไปที่รถได้เราก็ขับออกไปเลย........................
######################################################
หมดละนะ.....
-
คุณTHIP กลับมาแล้ว.... หายหน้าไปนานแล้วนะ... :oni2:
-
เลวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พูดไม่ออกคำเดียว เลวววววววววววววว
-
ฮัทเริ่มออกลายแล้ว :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
โทษทีจ้าน้องปอ พอดีหยุดสงกรานต์ ระบบชีวิตเลยรวนเล็กน้อย เพิ่งมีโอกาสเข้ามาเก็บตกเรื่องนี้ :oni2: :oni2:
-
โหหพี่ปอ
ตัดอารมณ์มาก กำลังแค้นฮัทอยู่เลย
ทำไมฮัททำแบบนี้ :angry2:
เลวมากเลยอ่ะ สัญญาลมปากสุดๆ
บิวก็นะ...ไม่น่าทำแบบนี้เลย-*-
-
เฮ้ออออ อีเจ้บิวนี่ไงว่ะเนี่ยยยย ถ้ามันอยากได้นักก็ให้มันไปเลยยย แล้วมาซบอกเรานี่ม่ะ :laugh:
ฮัทนี่ก็น่ะ เด๋วเตะดระโดดขาคู่เลยยย :เตะ1: พูดยังไม่ทันไร ลายออกมาพร้อยเชียวว
สรุปประวัติเรื่องเพื่อนซ้ำรอยใช่ม่ะเนี่ยยยย เพื่อนไม่ดีก็อโหสิให้มันไป(จะได้ไม่เจอมันชาติหน้า) แล้วตัดหางไปเลยยย คนดีมีเยอะแยะไป ไมต้องง้อเพื่อนไม่ดีด้วยเนอะ o13
-
ไม่รู้จะเม้มน์ว่าไง มันสับสนมันมึนและก็งงแล้วก็อยาก :เตะ1:ฮัทแค่นี้แหละขอไปปรับอารมณ์ก่อนคับ :serius2:
-
เซ็งเยย รมณ์เสีย :serius2: น่าจะบอกๆบิวไปซะว่าคบกะฮัทอยู่ เรื่องวุ่นๆจะได้จบๆไป
-
:serius2: :serius2:
ทำไมฮัทถึงทำอย่างนี้อ่ะ ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกแล้วหรอ
-
o12 อ่าวน้องปอมาเล่าให้พี่อยาก(รู้) แล้วมาจากไปแบบนี้ก็แย่สิคะ
มาต่อเร็วๆน๊า :m15: :m15:
-
ไม่อยากอ่านแล้วอ่ะ
สงสารปอมากมาย
:pig4:
-
เดี๋ยวลงให้อีกตอนนึง... :m4:
ตอนนี้กะลังนั่งพิมอยู่.. ได้ครึ่งนิ่งแล้วแหละ..:m29:
จะได้ไม่ค้างกันเนอะ... :m1:
นี่ๆคุณ son ยังไม่ได้บอกเราเลยนะ...... ว่ากินข้าวหลังสองุ่มมันไม่ดียังไง???
เรารอคำตอบอยู่นะ :m13:
-
:เฮ้อ:สมมุติว่า เรื่องนี้มันเป็นปัจจุบันอยู่ เราก็จะบอกว่าใจเย็น ๆ ก่อนนะปอ
ไว้ใจเย็นแล้วค่อยถามฮัท ทำเกิดอะไรขึ้น แล้วจะเอาอย่างไร แต่เรื่องนี้
มันผ่านมาแล้ว ก็คงได้แต่ ให้กำลังใจปอให้เข็มแข็ง แม้จะรู้ว่ามันเจ็บปวด
เพียงไรก็ตาม เพราะชีวิตไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เข็มแข็งไว้ และสู้ต่อไป :a1:
-
:a1:
เก้บแรงไปเที่ยวก่อน....เด่วค่อยกลับมาลุยงาน
อ่านตอนนี้เเร้ว...รู้สึกว่าประวัติศาสตร์มันกำลังจะซ้ำรอยจริงๆอ่ะ
เฮ้อ..... เศร้า
แร้วยังงี้น้องปอจะทำไงต่อไปเนี่ย
ผู้ชายร้ายกว่ายุง....เจรงๆๆๆ
สู้ๆน๊าพี่ jeng_jey เอาใจช่วย
แต่เกิดเป้งคนสวยอย่างน้องปอ..... เลือกได้อยู่แร้ว อิอิ
-
รออ่านต่อนะ
สู้ๆๆๆๆนะปอ
อย่าให้ไอ้ฮัท และไอ้บิว มันเห็นความอ่อนแอของปอนะ
-
หงุดหงิดอ่ะ น้องกร รีบต่อให้ไวๆๆๆๆ เดี๋ยวนอนไม่หลับ
:serius2:
-
มาแล้ว... :m4:
เพิ่งพิมสดๆ :m23:
แต่แค่ครึ่งเดียวนะ... อีกครึ่งนึงกะลังพิมอยู่... :m14:
แอบมีเซอร์ไพร์สแหละ..... :m12:
**********************************************************************
บางสิ่งบางอย่างมันก็ไม่อาจจะตัดสินได้จากภาพที่เห็น......
แม้ว่าหลายสิ่งหลายอย่างมันจะบอกเราอย่างนั้นก็ตาม....
แต่ความเป็นจริงก็คือความเป็นจริง....
เราควรจะหันหน้ามาพูดคุยกันมากกว่าจะตัดสินอะไรง่ายๆ.....
----------------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๒๗ #### ---------------------------
ประวัติศาสตร์มันจะเกิดขึ้นซ้ำรอยอย่างนั้นเหรอ ????
มันเร็วไปมั้ย?????
ความสุขที่เรายังอยากจะได้รับมันจะหมดแล้วเหรอ???
เรากะฮัท... มันจะแค่นี้จริงๆนะเหรอ???
ไหนคำมั่นสัญญาที่บอกกันล่ะ???.......
ลืมมันหมดแล้วเหรอ??? หมดแล้วจริงๆใช่มั้ย?????
เราขับรถไปก็ร้องไห้ไปด้วย.....
อยากจะให้มันเป็นเพียงคี่ความฝัน แต่ภาพที่เห็นมันก็เด่นชัดซะจนทำคิดเป็นอื่นไม่ได้....
เราขับรถพาตัวเองมาที่หอเพื่อน (ในเอก) พวกมันก็อยู่กันพร้อมหน้าขาดไปแค่คนเดียวเพราะมันอยู่อีกหอนึง...
พวกมันเห็นเราก็พากันตกใจใหญ่เลย....
เราก็เลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้พวกมันฟังกันตั้งแต่ต้น......
พวกมันก็ช่วยกันปลอบเรากันใหญ่
สักพักโทรศัพท์เราก็ดังขึ้นมา.... เป็นเบอร์ฮัทที่โทรมา
เราก็กดตัดแล้วก็ปิดเครื่อง
ใช่ว่าเราจะหนีปัญหาหรอกนะ... แต่ว่าเรายังไม่พร้อมที่จะคุยหรือจะเจอหน้ามันตอนนี้ก็เท่านั้นเอง
วันนั้นเราอยู่กะเพื่อนเราจนค่ำพวกมันก็ชวนให้เรามานอนกะมันที่หอเราก็ตกลงรับปากพวกมัน แต่เราต้องกลับไปที่หอก่อนเพื่อนที่จะไปเอาของใช้ส่วนตัว ตอนแรกพวกมันก็จะไปส่งแต่เราก็บอกว่าไม่เป็นไรเพราะพวกมันเป็นผู้หญิง
ถึงไปก็ต้องนั่งรอเราอยู่ที่หน้าหออยู่ดี เราก็เลยให้พวกมันคอยอยู่ที่หอนั่นแหละจะดีกว่า
พอเรากลับไปถึงหอเราก็รีบเดินเข้าห้องตัวเองโดยเร็ว
แต่แล้วตอนที่เราไขกุญแจห้องกำลังจะเข้านั้นฮัทก็เดินมาที่เราพอดี
มันใส่ผ้าขนหนูผืนเดียวคงจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
ฮัทมันเดินมาดึงแขนเราอย่างแรงแล้วก็พูดว่า
“ ไปไหนมาทั้งวัน.... ” เสียงที่พูดฟังดูราบเรียบแต่เรารู้มันกำลังพยายามระงับอารมณ์โกรธเอาไว้
“ สนใจด้วยเหรอ ??? ” เราหันไปพูดกะมันแบบตะคอก
“ สนสิ.... จะให้ไม่สนได้ไง ?? ” มันตะคอกกลับมาแล้วยังบีบแขนเราแรงขึ้นอีก
“ ปล่อยนะ.... อย่ามายุ่งกะปออีก ” เราพุแล้งก็สะบัดแขนออก แต่มันก็ไม่หยุดเพราะมันบีบแขนเราแรงมาก
“ ทำไมเป็นอะไรก็คุยกันดีๆสิ.. ”ภีมพูดด้วยเสียงที่อ่อนลงแกมขอร้อง
“ ปล่อย.... ” เราพูดเสียงเย็น
“ ไม่ปล่อยจนกว่าจะคุยกันดีๆก่อน....” ฮัทพูด
“ ไม่ปล่อยใช่มั้ย??? ” เราพูดแล้วก็เอามือดึงผ้าขนหนูที่มันนุ่งออก....
ฮัทมันก็ปล่อยแขนเรา ตอนนั้นมันอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า.... เพราะมันนุ่งแค่ผ้าขนหนูส่วนข้างในไม่ใส่อะไรเลย....
“ เฮ้ย !! ” ฮัทร้องเสียงหลงแฃ้วมันก็ก้มลงหยิบผ้าขนหนูมานุ่ง....
ส่วนเราก็รีบเข้าไปในห้องแล้วล็อคประตูโดยเร็ว...
แล้วเราก็จัดการเก็บของใช้ส่วนตัวใส่กระเป๋า ว่าจะไปนอนกะพวกมันสักสามสี่วัน.......
สักพักนึงฮัทมันก็มาเคาะประตูอีก
“ ปอ.... ปอ.... เปิดประตูหน่อยดิ ” ฮัทพูดพร้อมกับทุบประตูไปด้วย
“ คุยกันก่อนนะครับ... น๊า.... ” มันเริ่มพูดเพราะๆแล้วแฮะ..... มันอ่ะรู้ดีว่าเดี๋ยวเราต้องใจอ่อน... แต่คราวนี้ฝันไปเหอะ...
“ ปอ... ไมใจร้ายจังอ่ะ???....” เสียงนี้อ้อนสุดฤทธิ์ ยิ่งฟังยิ่งหงุดหงิด
“ ใครกันแน่ที่ใจร้ายอ่ะ ?? ” เราตะโกนกลับไปแบบอดไม่ได้....
“ ปอฟังฮัทอธิบายก่อนนะ.... นะ.. ” ฮัทพูดเสียงอ้อนอีกแล้ว
“ พอเหอะ.... ” เราพูดกลับไป
แต่มันกฌยังไม่ยอมไป เพราะมันก็ยังพร่ำเพ้อรำพันอยู่ที่หน้าประตูนั่นแหละ
เราก็พยายามไม่สนใจแล้วเก็บของต่อ
พอเราเก็บของเสร็จมันก็ยังไม่ไป ยังพล่ามอยู่ที่หน้าประตูนั่นแหละ
เราก็เลยเดินไปกล่องเพลงที่มันเคยซื้อให้เราออกมา (โทษทีนะ... พอดีเราลืมเล่าตอนที่มันให้กล่องเพลงอ่ะ... เอาไว้เก็บตกให้นะ)
แล้วเราก็เปิดประตูออกมา...
“ ยอมคุยกะฮัทแล้วเหรอ ?? ” ฮัทพูดแล้วยิ้มซะหน้าบาน...
“ ฮัทรู้ป่ะ??... ว่าเราเกลียดอะไรมากที่สุด ” เราพูดหน้านิ่งๆ
“ อะไรล่ะ??? ” ฮัทพูดหน้างงๆ
“ เกลียดคนโกหก..... แล้วก็คนเจ้าชู้ ” เราพูดเสียงนิ่งๆแล้วเราก็ปากล่องเพลงที่ฮัทซื้อให้เราไปกระแทกกับประตูห้องมันอย่างแรง
แน่นอนว่ากล่องเพลงอันนั้นแตกกระจายเลย เพราะมันเป็นกล่องไม้แกะลายเป็นดอกไม้เถาอ่ะ.. เป็นของเก่า คลาสสิกมากๆ
แต่ตอนนั้นมันคงไม่มีค่าอะไรแล้วหละ....
“ เฮ้ย !! ” ฮัทร้องเสียงหลงแล้วก็ก้มลงไปเก็บเศาซากกล่องเพลงที่กระจายอยู่
เราก็เลยเดินเข้าไปเอากระเป๋าในห้อง ตอนที่เราอยู่ในห้องเราได้ยินเสียงปึงปังๆ แล้วก็เสียงของตกกระทบพื้นดังมากๆ
ฟังดูก็รู้ว่าเป็นห้องฮัท... แต่เราก็ไม่สนใจ...
ตอนนั้นหน้าห้องมีคนยืนอยู่เต็มเลย... ก็คงมาดูความบ้ามันนั่นแหละ....
พอเดินออกมาเราก็ล็อคประตูแล้วก็เดินผ่านห้องมันไป ตอนเดินผ่านก็มีแอบมองเข้าไปในห้องมันเหมือนกันนะ
เพราะมันเปิดประตูทิ้งไว้.... สภาพในห้องมันเละไปหมดอ่ะ... ของตกอยู่ที่พื้นเต็มไปหมดเลย มีแก้วแตกด้วย
ฮัทมันก็หันมาเห็นเรานะ พอมันเห็นเรามันก็เลยต่อยเข้าที่ตู้เสื้อผ้าแรงมากๆ
แต่เราก็ไม่สนใจหรอก... มันจะได้รู้ว่าเราเจ็บมากขนาดไหน
แล้วการที่เราต้องเห็นมันเป็นแบบนี้ก็ใช่ว่าเราจะไม่เจ็บนะ... เจ็บมาก... เจ็บมากๆด้วย.....
เราพยาบยามมองหาบิวว่าทำไมถึงไม่มาดูฮัท ปล่อยให้มันบ้าแบบนี้อยู่ได้
จากนั้นเราก็เดินบันไดมาที่ชั้นสองก็เจอเติ้งกะแช็ปเดินมาพอดี
พอมันสองคนเห็นเรานะ มันก็รี่มาหาเราเลย.....
“ นี่หล่อน... หายหัวไปไหนมาทั้งวันฮ้ะ...” เติ้งพูด
“ นี่เค้าตามหาแกกันให้วุ่นทั้งวัน ” แช็ปพูด
“ แล้วไง... ก็เจอแล้วนี่ไง?? ” เราพูดหน้าตาไม่ยินดียินร้ายกะใคร
“ ไม่ต้องมาทำเป็นปากดี... มาคุยกันรู้เรื่องเดี๋ยวนี้เลย... ” แช็ปพูดแล้วมันก็ลากเราไปที่ห้องมัน เราก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
เพราะเราก็รู้ว่ามันห่วงเรา ก็เลยยอมให้มันลากไป
********************************************
พอไปถึงห้องแช็ป...
“ อยากจะรู้มั้ย?? ว่าอะไรเป็นอะไร?” แช็ปพูด
“ ก็อะไรที่ว่าคืออะไรล่ะ ?? ” เราพูด
“ ก็เรื่องบิวกะฮัทไง ” เติ้งพูด
“ ก็เล่าๆมาดิ...” เราพูด
“ คือที่แกเห็นว่าบิวกะฮัทมันใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวนอนกอดกันกลมแบบนั้นอ่ะ..... มันเหมือนว่ามันจะมีไรกันใช่ป่ะ??” แช็ปพูด
“ อืม.... ก็เห็นคาตาขนาดนั้น...” เราพูด
“ แกเชื่อแบบนั้นไปแล้วเหรอ?? ทำไมไม่ฟังฮัทมันก่อนล่ะ?? ” เติ้งพูด
“ ก็ยังหรอก แต่แค่มันไม่อยากจะคุยนอนนี่หนะ...” เราพูด
“ งั้นแกฟังที่จะเล่านี่ก่อน... แล้วดูดิ๊ว่าอยากจะคุยกะมันตอนนี้รึยัง??” แช็ปพูด
“ อืม... เล่ามาก่อนแล้วจะบอก.. ” เราพูด
“ ที่แกเห็นหนะ... มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดเลย..... เมื่อคืนมันสองคนแค่ร้อนเพราะเมื่อคืนพัดลมมันเสีย... มันก็เลยใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวนอน พอมาตอนเช้ามืดอากาศมันหนาวมันก็เลยนอนกอดกันก็แค่นั้นเอง..... มันสองคนไม่ได้มีไรกันอย่างที่แกเข้าใจซะหน่อย...” แช็ปพูด
“ เป็นไง?? อยากจะคุยกะมันรึยัง ??? ”
เราก็ไม่ได้ตอบอะไรมันไปหรอก.... เพราะตอนนั้นเริ่มสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว...
โมโหตัวเองด้วยที่ไม่ยอมคุยกะฮัทให้รู้เรื่องก่อน......
“ นี่หล่อน... วันนี้ฮัทมันขับรถตามหาหล่อนทั้งวัน.. ข้าวปลาได้กินบ้างรึป่าวก็ไม่รู้ ” เติ้งพูด
“ เหรอ ??? ” เรานิ่งเงียบอย่างเดียวเลย... นี่เราทำอะไรไปเนี่ย??
“ เฮ้ยแกๆ... ห้องแกมีที่ทำแผลป่ะ?? ” บิววิ่งมาด้วยหน้าตาตื่น
“ มีๆ... ใครเป็นไรว้ะ ?? ” แช็ปถามไปด้วยความตกใจ
“ ฮัทอ่ะดิ... มันเหยียบแก็วแตกอ่ะ เลือดออกเต็มเลย... ” บิวพูดด้วยหน้าซีดๆ
“ เหรอ... งั้นไปดูกัน..” เติ้งพูด ส่วนแช็ปก็ไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลแล้วก็กำลังจะออกไปด้วยกัน
แต่เรานั่งนิ่งอยู่กะที่ไม่เคลื่อนไหวไปไหน แช็ปมันเลยหันมาพูดกะเราว่า....
“ ปอ... ไปด้วยกันเลย.. ”
“ ไม่อ่ะ.. ” เราพูดเสียงแข็ง
“ ทำไมล่ะ ?? ” เติ้งพูดเสียงปนรำคาญนิดๆ
“ เราเห็นแผลไม่ได้อ่ะ.... แกก็รู้ว่าเราเห็นแล้วเป็นลมบ้าหมู.....” เราพูดหน้านิ้งๆ
“ เออว่ะ.... จริงด้วย...” พวกมันพูดกันแล้วก็หัวเราะ.......
แล้วพวกมันก็ลงไปกัน.....
-
งี้แหละอารมณ์หึงบ้าหมู ฮิๆๆ ไงก็ใจอ่อน เข้าไปง้อขอคืนดีน๊า
-
มารู้ความจริงจากปากคนอื่น..แทนที่จะคุยกันให้รู้เรื่อง
คราวนี้จะทำไงหล่ะ..ต้องปล่อยให้บิวปลอบฮัทเหรอ..
เดี๋ยวเรื่องไม่เป็นเรื่อง..จะกลายเป็นเรื่องขึ้นมา.. :เฮ้อ:
-
เราเข้าใจปอนะ บิวเองก็ชอบฮัทเป็นทุนเดิมอยู่ละเห็นแบบนั้นมันก็ต้องคิดไปถึงไหนต่อไหนแหละ
-
เป็นแบบนั้นก็กำไรบิวเลยดิ
ทำแผลเสร็จแล้วอย่าลืมไปดูฮัทนะ o7
-
ใจร้ายจริง ๆ คนอะไรก็ไม่รุ้ :o12:
เด่วเราไปหาฮัทเองก็ได้ :oni1:
-
ปอไม่ใจร้ายหรอก...จะว่าไป บอกตรง ๆ ว่าจากภาพที่เห็น :m15:
แล้วอธิบายแค่ร้อน พัดลมเสีย หนาว เลยกอดกัน...ไม่สมเหตุสมผลอ่ะ
เป็นเราเองยังหรอก... ทางที่ดีควรใช้โอกาสนี้พูดกันต่อหน้าบิวให้รู้เรื่อง
เพราะจริง ๆ จะโทษบิวก็ไม่ได้เพราะปอกะฮัทไม่เปิดเผยเอง...จิงป่ะ
:เฮ้อ:
-
พิษรักแรงหึงเป็นเหตุอีกแว้วววว คราวนี้บอกบิวไปเยยจะได้เลิกมายุ่งกะฮัทซะที :sad2:
-
พี่เข้าใจค่ะน้องปอ เป็นพี่ก็วีนแตกเหมือนกัน ยิ่งเป็นพวกชอบทำก่อนคิดอยู่ :m13:
แต่พี่ว่าฮัทนั่นแหละผิด รู้อยู่ว่าเค้าชอบตัวก็ยังไปทำหนิดหนม ถึงจะว่าไม่คิดไรแต่ก็ควรเว้นระยะห่างให้เหมาะสม
ไม่ใช่ไปทำตัวเหมือนให้ความหวัง น้องปอไม่ใช่พระอิฐพระปูนนี่ค่ะที่จะได้ไม่รู้สึกรู้สา ลองปอไปทำมั้งดิขี้คร้านจะโมโหจนเส้นเลือดตีบ
น้องปอไม่ผิดค่ะ o13
-
มาต่อแล้ว.... :m23:
เพิ่งพิมเสร็จอ่ะ... :m26:
เมื่อยมากมาย..... พิมแบบรีบสุดๆ.. :m17:
ใครก็ได้มานวดมือให้หน่อยดิ... นวดหลังให้ด้วยนะ :m17:...
******************************************************
หลังจากที่พวกมันลงไปเราก็นั่งรอมันอยู่ที่ห้องนั่นแหละ.....
พวกมันลงไปกันประมาณ 2 ชั่วโมงก็กลับขึ้นมากัน....
“ เป็นไงบ้างอ่ะ ?? ” เราถามด้วยความเป็นห่วง
“ ถามถึงใครล่ะ.....” เติ้งพูดแล้วยิ้มกรึ่ม เพราะว่าตอนนั้นบิวก็เดินขึ้นมาด้วย... มันเลยไม่กล้าพูดไรมาก
“ ก็ทุกคนแหละ...” เราตอบไปกลางๆ
“ เหนื่อยดิ... กว่าจะช่วยกันเก็บห้องฮัทเสร็จ....... ” แช็ปพูด
“ ไม่รู้มันเป็นไรเนอ??ะ... โวยวายซะห้องเละขนาดนั้น ” บิวพูด
“ สงสัยทะเลาะกะแฟนมั้ง ?? ” แช็ปพูด แล้วมันก็จงใจมองมาทางเรา...
“ อ้าวมันมีแฟนเหรอ??? ” บิวพูดด้วยหน้าตื่นๆ
“ ไม่หรอก... แช็ปมันก็พูดไปงั้นแหละ... ” เราพูด
“ เออปอ... แล้ววันนี้แกหายไปไหนทั้งวัน.. ” บิวพูด
“ อ๋อ... ไปทำงานเอกมาหนะ.... ” เราพูดโกหกมันไป
“ เหรอ ” บิวพูด ดูจากหน้าตามันก็ดูเชื่อที่เราพูดแหละ
“ ฮัทมันเป็นอะไรกันแน่นะ.... เรายังไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้เลย... วันนี้มันก็ขับรถไปไหนนักก็ไม่รู้... เราชวนกินข้าวก็ไม่กิน ไม่รู้มันมีเรื่องไม่สบายใจอะไร??? ” บิวพูด...... นี่มันเป็นขนาดนี้เลยเหรอ?? เรานี่แย่จริงๆ ไม่ฟังมันพูดบ้าง....
“ แล้วนี่มันเป็นไงบ้างล่ะ?? ” เราพูด
“ สนใจมันด้วยเหรอเนี่ย ?? ” แช็ปพูด โห... นี่มันจะกัดเราตลอดเลยรึไง ???
“ เอ๊า.... ก็อยากรู้ ก็เห็นบอกว่าเลือดออกต้องทำแผลด้วย... ” เราพูด
“ ไม่เป็นไรแล้ว.... แค่ต้องเดินกระเผกๆหน่อยอ่ะ... เพราะเป็นแผลตรงใต้ฝ่าเท้า..” บิวพูด
“ เหรอ ?? แล้วต้องไปหาหมอมั้ย ?? ” เราถาม
“ ไม่ต้องหรอก เพราะแผลไม่ใหญ่มาก..... แค่ล้างแผลแล้วก็ไม่ให้แผลโดนน้ำ แล้วก็กินยาแก้อักเสบ เดี๋ยวก็หายแล้ว... ” บิวพูด
“ อืม... งั้นเราลงไปข้างล่างก่อนนะ..... ” บิวพูด แล้วก็เดินไป....
ส่วนเติ้งกะแช็ปมันก็คะยั้นคะยอให้เราไปคุยฮัท.....
จะได้ปรับความเข้าใจกัน...
ถึงแม้ว่ามันไม่บอกเราก็ต้องไปคุยด้วยอยู่แล้วแหละ....
จากนั้นเราก็เดินกลับมาที่ห้อง ก่อนเข้าห้องก็แอบมองเข้าไปในห้องมัน
ตอนนั้นของทุกอย่างถูกเก็บเข้าที่เข้าทางหมดแล้ว...
พยายามมองหาฮัทแต่มันก็ไม่ได้ยู่ในห้องไม่รู้มันไปไหน.....
เราก็เลยเดินเข้าไปในห้องแล้วก็เอาของไปเก็บแล้วก็โทรบอกเพื่อนว่าไม่ได้ไปนอนแล้ว
พวกมันก็ถามกันว่าทำไม เราเลยบอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้เราให้ฟัง
พวกมันก็เลยไม่ว่าไร....
**********************************************************
เราโทรไปหาฮัทก็ติด แต่ไม่มีคนรับ......... เดินมาดูที่ห้องอีกทีก็เห็นมือถือมันวางอยู่ ไม่ได้เอาไปด้วย...
เราเดินหาจนทั่วชั้นก็หาไม่เจอแม้แต่ในห้องน้ำ.....
ไม่รู้ว่ามันไปไหน.... ใจก็คิดว่ามันไม่น่าลงไปไหนเพราะแผลคงน่าจะเจ็บน่าดู
แต่หาจนทั่วชั้นแล้วไม่เจอเราก็เลยเดินลงมาดูข้างล่าง....
ลงมาที่ชั้นสอง..... เดินหาในห้องน้ำก็ไม่มี.... เราก็เลยเดินจะหาต่อแต่มันต้องผ่านห้องบิวกะน็อต
เราก็เลยว่าจะถามมันซะหน่อยว่าเห็นรึป่าว........
แต่ตอนที่เราเดินไปถึงหน้าห้องกำลังจะเปิดประตูเข้าไป แต่ก็ได้ยินเสียงมันสองคนคุยกันเป็นภาษาเหนือดังออกมาก่อน
เอาที่แปลเป็นภาษากลางแล้วนะ....
“ แหม... เมื่อคืนเป็นไง.... ได้รึป่าว?? ” น็อตพูด
“ ยังหรอก... แค่นอนกอดกันเฉยๆ... ได้ที่ไหนเล่า ” บิวพูด
“ ไรว้ะ... อุตส่าหนีไปนอนกะหนึ่งให้อยู่ด้วยกันสองคนแล้วนะ...” น็อตพูด
“ โห.... ก็มันไม่กล้าหนิ... ได้กอดขนาดนี้ก็คุ้มแล้ว ” บิวพูด
เราฟังแค่นั้นแล้วก็เดินออกมาเลย......
เหมือนเป็นการตอกย้ำตัวเองอ่ะ.. ว่าเข้าใจผิดจริงๆ......
นึกแล้วก็สมน้ำหน้าตัวเองที่ไม่ยอมฟังฮัทมันพูดก่อน.........
เราก็เดินตามหาฮัทต่อจนทั่วชั้นสองก็หาไม่เจอ....
เราก็เลยเดินลงไปชั้นหนึ่ง... ก็ยังหาไม่เจออีก...
“ ที่อยากจะเจอไม่เจอว้ะ..... ” เราบ่นออกมา
“ หายไปไหนเนี่ย??? เท้าเจ็บแล้วยังเดินไปทั่วอีก....” เราบ่นอีกด้วยความเป็นห่วง
พอดีเราเดินไปเจอแช็ปพอดีก็เลยเดินตรงไปหามัน
“ แช็ป... เห็นฮัทป่ะ... เดินหาทั่วแล้วเนี่ย ?? ” เราพูดไปบ่นไป
“ ก็นั่นไง... ” แช็ปพูดแล้วชี้ไปที่ด้านหลังเรา พอเราหันไปมองก็เห็นฮัทยืนอยู่ข้างหลังเรา......
รู้สึกใจมันเต้นแรงยังไงไม่รู้อ่ะ..... มันเขินๆอ่ะ นี่มันเดินตามเรามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย??
งั้นมันก็ต้องได้ยินที่เราบ่นแน่เลยอ่ะ.... นึกแล้วก็เขินอ่ะ....
พอเราหันไปมองมันเราก็ยิ้มแหยๆแล้วก็เดินขึ้นห้องตัวเองเลย.....
มันทำไรไม่ถูกอ่ะ ขอไปตั้งหลักก่อน.....
ฮัทมันก็เดินตามเรามานั่นแหละ......
พอเดินถึงหน้าห้องเราก็จะเปิดประตูเข้าห้องตัวเอง ฮัทมันก็เดินมากอดเราจากข้างหลัง
ฮัทเอามันหอมแก้มเราทีนึงแล้วมันก็เอาคางมาวางที่ไหล่แล้วก็พูดว่า...
“ ทำไงดีอ่ะ..... แฟนฮัทขี้หึงอ่ะ.... ไม่ยอมฟังฮัทพูดไรบ้างเลย...”
“ แล้วมาบอกอะไรเราล่ะ.. ” เราพูด ทำเป็นเล่นตัวไปงั้นแหละ.... เดี๋ยวเค้าจะหาว่าใจง่าย...
“ ก็แฟนฮัทอยู่นี่ไง....” ฮัทพูแล้วก็หอมแก้มเราอีกฟอดนึง...
“ คืนนี้นอนกะฮัทนะ.... จะได้คุยกันด้วย...” ฮัทพูดแล้วก็จูงมือเราไปที่ห้องมัน ตอนมันเดินก็ดูไม่เป็นไรมากหรอก
เพียงแต่มันต้องตะแคงเท้านิดนึงเวลาเดินเท่านั้นเอง...
พอเข้าไปในห้องแล้วฮัทมันก็จูงมือเราไปนั่งบนเตียงแล้วมันก็เดินไปปิดไฟทันทีเลย...
“ นอนคุยกันนะ... ” ฮัทพูดแล้วมันก็ดึงให้เรานอนลงข้างๆมัน แล้วมันก็เอาผ้าห่มมาห่มให้เรา....
“ ขอกอดหน่อยนะ...... นึกว่าจะไม่มีโอกาสได้กอดซะแล้ว ” ฮัทพูดแล้วมันก็ดึงเราเข้าไปกอด... มันหอมที่ขมับเราแล้วก็พูดว่า
“ รู้เรื่องทั้งหมดแล้วใช่ม่ะ ?? ”
“ อืม.....” เราพูดแล้วก็กอดมันแน่นขึ้น... เห็นมันแบบนี้แล้วเราก็ร้องไห้ออกมา
ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองไร้สาระแล้วก็งี้เหง้ามากๆ...... ทั้งทำให้ฮัทเสียความรู้สึก ทำให้ฮัทเจ็บตัว
แล้วก็ยังทำลายของขวัญชิ้นแรกที่ฮัทซื้อให้ซะจนพังไม่เหลือชิ้นดี..
“ ร้องไห้ทำไม หืม... ” ฮัทพูดแล้วก็กอดเราแน่นขึ้นอีก....
“ ปอขอโทษนะ....” เราพูดแล้วก็ยิ่งร้องไห้
“ ไม่เอาไม่ร้อง...... มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด.... แต่คราวหลังเราต้องเชื่อใจกันมากกว่านี้นะ... รู้มั้ย??” ฮัทพูดเสียงนิ่มแล้วมันก็เอามือมาลูบที่หัวเราไปด้วย..
“ อืม... เพราะปอเอง.... ฮัทเลยต้องมาเจ็บตัว.... แล้วปอยังทำของขวัญที่ฮัทซื้อให้พังหมดเลย....” เรายิ่งพูดก็ยิ่งร้องไห้...
“ ไม่เอาไม่พูดแล้ว....... ช่างมันเหอะ.... ของเดี๋ยวฮัทซื้อให้ใหม่ก็ได้...... ส่วนเรื่องที่ฮัทเป็นแผล.. ก็เดี๋ยวปอคอยดูแลฮัทแล้วกัน..... เป็นการไถ่โทษนะ.....” ฮัทพูดแล้วก็พลิกตัวขึ้นมาทับเราไว้... ฮัทเอามือมาเช็ดน้ำตาออกให้เรา.... แล้วมันก็บีบจมูกเราพร้อมกับพูดว่า
“ ทีนี้ทำมาเป็นขี้แยนะ.... ที่อีตอนนั้นหนะ... ไม่รู้จะใจแข็งไปถึงไหน.....” ฮัทพูด
เราก็ยิ้มให้มันแล้วก็พูดว่า
“ ก็ใครใช้ให้ไปนอนกอดแนบเนื้อแบบนั้นล่ะ??.... จริงๆก็โมโหตั้งแต่ตอนไปดูหนังแล้วแหละ..... นัวกันอยู่ได้...” เราพูดแบบไม่สบอารมณ์นัก.....
“ หึงอ่ะดิ....” ฮัทพูดแล้วก็เอามือมาบีบจมูกเราอีก..... เราก็เขินอ่ะนะ.... ที่รู้สึกว่าหึงมันจริงๆ แต่สีหน้ามันดูดีใจจังที่รู้ว่าเราหึงมัน...
“ เออดิ... แฟนทั้งคนไม่หึงได้ไง... ” เราพูดไปทั้งที่อายๆนั่นแหละ..... แต่ก็ยอมพูดอ่ะนะ ทำร้ายจิตใจมันมาทั้งวันแล้วหนิ
“ ดีใจจัง.... ” ฮัทพูดแล้วมันก็จุ๊บที่ปากเราทีนึง.....
“ ปอ.... พรุ่งนี้เราคุยกะบิวกันนะ.. บอกให้บิวรู้ไปเลยว่าเราเป็นแฟนกัน.. จะได้ไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก...” ฮัทพูดขึ้นมาหลังจากจุ๊บเรา
“ ก็ดีเหมือนกัน.. เพราะปอก็อึดอัดแล้วอ่ะ.....” เราพูด
มันคงจะดีอ่ะนะ... ถ้าบิวรู้ว่าเรากะฮัทเป็นแฟนกัน....
แต่ใครจะรู้ว่าบิวจะไม่หยุด แม้รู้ว่าเรากะฮัทเป็นแฟนกัน...
มรสุมนี้ยังไม่หมดลงง่ายๆ...... มันยังมีตามมาอีกหลายลูก
“ รู้ป่ะว่าวันนี้ปอใจร้ายมากๆ.... ” ฮัทพูดทั้งๆที่หน้ามันกะเราอยู่ใกล้กันมากๆ หน้ามันตอนนั้นนะ... น่าสงสารอ่ะ
มันคงรู้สึกแย่มากๆกับสิ่งที่เราทำกะมันวันนี้อ่ะ.....
“ รู้แล้ว.... แล้วจะให้ปอทำไงอ่ะ......” เราพูด
“ ก็ทำแบบนี้ไง....” ฮัทพูดแล้วมันก็ล็อกแขนเราไว้เหนือหัว
ฮัทมันก็จูบปากเรา.......
แล้วมันก็เริ่มไซร้มาที่ซอกคอ... ขบที่หูเราเบาๆ...
แล้วก็วกกลับมาจูบที่ปากเราต่อ.........
แล้วก็.......
จบตอนดีกว่า............
####################################################
แค่นี้ก่อนแล้วกันนะ.... :m13:
ปวดนิ้วมากๆอ่ะ...... :m29:
วันนี้ลงให้เยอะเลย... :m4:
กลัวว่าคนอ่านจะปวดตากัน เพราะนอกจากจะอ่านเรื่องเราแล้วยังต้องอ่านเรื่องคนอื่นอีก :m21:
แล้วขอค้างไว้ตรงนี้ก่อน.... :m18:
ไปแล้ว...... :m32:
-
แล่วก็อะไรต่ออ่ะ จู่ ๆ ก็ตัดตอนซะหล่ะ :serius2:
ขาดช่วงนะเนี่ยยย...55555
-
อ้าว? ไปซะงั้น
ถึงตอนนั้นสังหรณ์ว่าบิวจะไม่รับฟังยังไงไม่รู้ :m29:
-
จายร้ายยยยย มาตัดฉากวี๊ดวิ้วเค้าออกทะมายยยย จะอ่านๆๆๆๆ :laugh: เข้าใจแล่ะ ต่อให้บอกว่าเป็นแฟนกันก็เถอะ คนมานจะเอาอ่ะเน๊อะ อะไรมาฉุดก็ไม่อยู่ ปอต้องเข้มแข็งให้มากๆ ถ้าปอเกริ่นนำไว้แบบนี้แสดงว่าบิวชีต้องแรงแน่ๆ เราเคยมีประสบการณ์นะแบบว่า คนที่เค้ามาชอบแฟนเราอ่ะทำทีมาขอคุยกะเราแล้วบอกเราว่า....เลิกยุ่งกะผัวชั้นซะที..... :laugh: แต่เราไม่สะทกสะท้านหรอกเพราะว่าถ้าเ็ป็นเรื่องจริงทำไมต้องแอบมาคุยกะเราลับหลังด้วย น่าจะกล้าพูดต่อหน้าแฟนเราไปเลย ดูรู้เลยว่ามีเจตนามาบั่นทอนจิตใจเรา กะให้เราทะเลาะกะแฟน อิอิ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงง
-
ถ้าบอกว่าเป็นแฟนแล้วยังไม่หยุดอีก ก็แสดงว่ากะแย่งแล้วล่ะ :a6: :a6: :a6:
-
ขี้หึงมากขึ้นนะเรา
แล้วมรสุมอะขอลูกเล็กๆแล้วกันนะ :m5:
-
:m23:เห็นไหมบอกแล้ว ให้ใจเย็น ๆ ( คอมเมน ผิดหรือเปล่า เรื่องนี้มันผ่านมาแล้วนี่ ) :m14:
เอาเป็นกำลังใจให้ปอ ( คนสวย ของ ... ) :bye2:
-
โห จบตอนได้ทรมานใจเจงๆๆๆ
แต่ว่านะ เรื่องที่เกี่ยวกะเพื่อนด้วยเนี่ย
มันอึกอัดไงไม่รู้ดิ
เฮ้อออ อย่าได้มีไรมากเลยย
:เฮ้อ:
-
แฟนคนอื่นไม่ควรยุ่งนะจ๊ะบิว :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: (ซ้อมไว้ก่อน)
-
ขอโทษฮัทให้ด้วยนะปอที่เข้าใจมันผิด
ระวังบิวให้ดี
-
ต่อหลายตอนได้ใจมั่กมากกก o13
โทษปอน่ะเนี่ยยยย เล่าให้เข้าใจฮัทผิดเลยดูดิ สงสารฮัท โดนเราถีบขาคู่ไป :laugh:
เหอ เหอ เพิ่งรู้ว่าโมโหแล้วเหมือนพายุโทนาโดมั่กมากก ทั้งคู่เลยย ปากันปะนึ่งเล่นปาหิมะ น่ากัวจิงๆๆ
ปล. ตัดจบได้ไม่สงสารคนอ่านนน ค้างคาอีกแล้ววววววว :sad2:
-
งานนี้ฮัทเคลียร์ไปได้ แต่ท่าทางจะต้องมีเรื่องเศร้าๆอีกแน่เลย :o12: :o12: :o12:
-
นังบิวนะนังบิว ตบเลยมะปอ ร่วมด้วยช่วยกัน
เล่าต่อฉากที่ค้างคาด้วยนะคร้า ขอร้อง :oni2:
-
เริ่มไม่ชอบบิวแล้วอ่ะ ท่าทางจะแรง :o
คำว่าเพื่อนนี่สะกดกันไม่เป็นเลยหรอ เฮ้อ :m30:
คนอื่นมายุ่งกับแฟนเรายังพอทำใจได้นะ แต่เพื่อนนี่สิ ทำใจไม่ได้จริงๆ o12
-
มาแล้วจร้า..... :m18:
พิมเสร็จแล้ว... :m19:
ตอนนี้ยาวสุดๆอ่ะ... :m26:
ใครที่ลุ้นว่าเราจะเสียสาวอ่ะป่าว... ก็มาดูกัน.. :m17:
*************************************************************
เพื่อน........
การที่เราจะรักเพื่อนสักคน.... มันหมายถึงการที่เราะต้องยอมเสียสละสิ่งที่เรารักให้เพื่อนรึป่าว??
ถ้าใช่... มันมีขอบเขตมั้ย??? ว่าเราจะยอมเสียสละให้ได้มากแค่ไหน???
แล้วถ้าเราเลือกที่จะไม่ยอมเสียสิ่งที่เรารักให้เพื่อนล่ะ???....
เราจะกลายเป็นเพื่อนที่เลว...... หรือเพื่อนที่เห็นแก่ตัวรึป่าว ????
---------------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๒๘ #### ---------------------------
ความเดิม......
“ รู้ป่ะว่าวันนี้ปอใจร้ายมากๆ.... ” ฮัทพูดทั้งๆที่หน้ามันกะเราอยู่ใกล้กันมากๆ หน้ามันตอนนั้นนะ... น่าสงสารอ่ะ
มันคงรู้สึกแย่มากๆกับสิ่งที่เราทำกะมันวันนี้อ่ะ.....
“ รู้แล้ว.... แล้วจะให้ปอทำไงอ่ะ......” เราพูด
“ ก็ทำแบบนี้ไง....” ฮัทพูดแล้วมันก็ล็อกแขนเราไว้เหนือหัว
ฮัทมันก็จูบปากเรา.......
แล้วมันก็เริ่มไซร้มาที่ซอกคอ... ขบที่หูเราเบาๆ...
แล้วก็วกกลับมาจูบที่ปากเราต่อ.........
แล้วก็.......
************************************************************************
ฮัทค่อยใช้ริมฝีปากไร้ไปตามริมฝีปากที่ของเรา
จากนั้นค่อยก็ค่อยสอดลุ้นอุ่นๆเข้ามาพันพัวกับลิ้นของเรา
มือฮัทที่ล็อกแขนเราไว้เหนือหัวเรา ก็ค่อยๆคลายออกให้มือเราเป็นอิสระ
เรากอดคอฮัทไว้แน่น ตอนนั้นเรารู้สึกว่าตัวเราสั่นเล็กๆเพราะไม่คุ้นเคยการรสสัมผัสที่ได้รับนัก
มือของฮัทก็ปัดป่ายไปจนทั่วตัวเรา ก่อนที่สอดมือนุ่มๆนั่นเข้าไปใต้เสื้อเรา
ฮัทใช้มือเค้นคลึงไปจนทั่วตัวเราแล้วหยุดอยู่ที่ตรงหน้าอก
ริมฝีปากที่ประกอบกับอยู่ก็ค่อยเลื่อนไล้ไปตามไปหน้าเรา ก่อนที่จะผละออกแล้วฮัทก็ถอดเสื้อเราออก
จากนั้นฮัทก็ค่อยๆไร้ริมฝีปากไปบริเวณติ่งหู ฮัทขบที่หูเราหลายครั้งเพราะรู้ว่านั่นเป็นจุดอ่อนไหวของเรา
เราขนลุกไปทั้งตัว... สมองก็ว่างเปล่าไปหมด.....
จากนั้นฮัทก็ค่อยๆใช้ริมฝีปากขบเบาๆที่ซอกคอ และมันก็รุนแรงขึ้นอีกหลายครั้ง เหมือนจงใจจะให้มันเกิดรอยทิ้งไว้ จนเราต้องร้องประท้วงออกมา
“ อย่าทำแรงสิ.... เดี๋ยวมันเป็นรอย... ”
“ ครับ.... ครับ.. ” ฮัทตอบรับด้วยเสียงนุ่มๆ
ฮัทขบริมฝีปากบริเวณซอกคอสักพักก่อนที่จะหยุด แล้วฮัทก็ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมด...
เรามองแล้วก็อดที่จะเขินไม่ได้....
ต่อจากนั้นฮัทก็ใช้ริมฝีปากขบลงที่หน้าอกเรา ฮัททั้งดูดและเม้มหยอกล้ออย่างสนุก
ส่วนเราก็ได้แต่นอนบิดไปบิดมากับรสสัมผัสที่ได้รับ.....
มือทั้งสองข้างของฮัทที่ประกบอยู่กับมือเรา ทำให้เรารับได้ซึ่งความอบอุ่นและนุ่มนวลที่ฮัทจงใจมอบให้...
สักพักฮัทก็จูบปากกับเราอีกครั้ง มันเป็นจูบที่นุ่มนวลที่สุด
ฮัทถอนริมฝีปากออกแล้วจูบเน้นที่ริมฝีปากเราอีกสองสามครั้ง แล้วก็พูดกับเราว่า
“ เราเป็นคนคนเดียวกันนะ..... ” เราลังเลใจอยู่สักพัก... แล้วความรู้สึกลึกๆมันก็กระซิบบอกเราว่า
คนนี้แหละที่จะเป็นคนแรกของเรา ไม่รู้ว่าเราเอาความเชื่อมั่นกับรักครั้งนี้มากจากไหน....
เพราะมันเพิ่งจะเกิดขึ้นในเวลาไม่นานนัก.... แต่เราก็ยอมที่จะเชื่อความรู้สึกเราสักครั้ง
เราจึงพยักหน้าตอบรับเบาๆ
ฮัทก็ยิ้มให้เราแล้วจูบปากเราหนักๆสองสามครั้งแล้วพูดว่า
“ เชื่อใจฮัทนะ??.... ” เราตอบรับด้วยการดึงคอฮัทลงมาจูบ
จากนั้น... ทุกๆอย่างก็ดำเนินไปในแบบที่มันควรจะเป็น.......
เราขอไม่เล่าในรายละเอียดนะ เพราะว่ามันเขินอ่ะ....
แล้วเราก็ไม่ถนัดเล่าฉากแบบนี้ด้วย...
แค่ที่เราเล่ามาก็เขินจะแย่แล้ว อีกอย่างเราเล่าแล้วมันไม่ลื่นเหมือนอื่นๆเค้าเล่าอ่ะ..... มันดูตะกุกตะกักไงไม่รู้
ปล่อยให้จินกันเองดีกว่าเนอะ....... 555+.....
แหมๆ..... คนอ่านคงงงกันแน่ๆว่าไหนเราบอกว่าเรายังเวอร์จิ้นแต่ที่ไหนได้เสร็จฮัทไปแล้ว.........
จริงๆเรายังเวอร์จิ้นอยู่นะ.........
อ่ะจะเล่าให้ฟัง.......
ตอนนั้นทั้งเราและฮัทไม่ได้มือเสื้อผ้าติดตัวเลยสักคน
ฮัทแทรกตัวมาอยู่ตรงหว่างขาเรา แล้วฮัทก็ยกขาเราพากไว้ที่บ่า จากนั้นฮัทก็ค่อยๆแทรกฮัทน้อยที่ไม่น้อยเลยจริงๆเข้ามา..... ตอนนั้นเรานะ... แบบว่าเจ็บสุดๆอ่ะ.... เหมือนมันจะฉีกยังไงไม่รู้อ่ะ
เราก็เลยเอาเล็บจิกลงที่แขนฮัทเพื่อระบายความเจ็บปวด ฮัทก็พูดว่า
“ ใจเย็นๆนะ.... ไม่ต้องเกร็ง... ” เราก็พยักหน้ารับกับสิ่งที่ฮัทพูด
แต่ยิ่งฮัทดันฮัทน้อยเข้ามามันก็ยิ่งเจ็บอ่ะ....... แม้ว่าจะใช้สารหล่อลื่นแล้วก็ตาม....
แต่มันก็เจ็บสุดๆอ่ะ.... เจ็บจนไม่รู้ว่าน้ำตามันไหลออกมาตอนไหน.....
พอฮัทมันเห็นว่าน้ำตาเราไหลมันก็เลยก้มลงมากอดเราไว้ แล้วมันก็ใช้มือนุ่มๆของมันลูบที่หน้าเราที่เต็มไปด้วยน้ำตา แล้วก็ชื้นไปด้วยเหนื่อย..... มันจูบลงที่หน้าผากเราแล้วก็พูดว่า
“ ไม่ต้องร้องนะ.. ” เราก็พยักหน้าแล้วพูดว่า
“ เอาออกได้มั้ย ??.... ปอเจ็บอ่ะ... ”
“ ครับๆ... เอาออกๆ.. ” ฮัทพูดแล้วก็ดึงฮัทน้อยของมันออกไป รู้สึกว่ามันโล่งไปหมดเลยอ่ะ.....
“ ยังเจ็บอยู่มั้ย ?? ” ฮัทพูดหลังจากที่มันนอนลงข้างๆเราแล้วดึงเราไปกอด.....
“ มันแสบๆอ่ะ...... ” เราพูด
“ เดี๋ยวมันก็ดี.... ” ฮัทพูดแล้วจูบที่หน้าผากเราอีกครั้ง
เรานอนกอดกันสักพักโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกัน.....
แล้วฮัทก็พูดขึ้นมาว่า....
“ หายเจ็บรึยัง..... หืม... ”
“ ก็ดีขึ้นแล้วแหละ.... ” เราตอบออกไปทั้งๆที่มันก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่บ้าง....
“ งั้นมาทำต่อกันนะ..... ” ฮัทพูดแล้วทำท่าจะลุกขึ้น.....
“ เฮ้ยๆ... ไม่เอาๆ...... ไม่เอาแล้ว... ” เรารีบร้องโวยวาย....
“ โห... ได้ไงอ่ะ..... น้องเล็กเรามันยังไม่ยอมนอนเลยดูดิ... ” ฮัทพูดแล้วก็เอามือไปจับที่น้องมัน
“ ก็ดูน้องตัวเองดิ๊.... น้องเล็กซะที่ไหน... ” เราบ่นไปแบบหัวเสีย..... พอได้ยินที่ตัวเองพูดถึงเพิ่งรู้สึกอาย......
ส่วนไอ้ตัวดีมันก็ได้แต่หัวเราะกับสิ่งที่เราพูด
“ เมื่อกี๊ว่าไงนะ... 5555+...... ”
“ ขำนักรึไง??? ” เราพูดทั้งที่ก็ยิ้มไปด้วย....
“ น่านะ.... มาทำไปเสร็จเร็ว... ” ฮัทพูดแล้วพยายามจะแทรกตัวมาหว่างขาเราอีกครั้ง...
“ ไม่เอาอ่ะ..... มันเจ็บ... ” เราพูด
“ แล้วน้องนี่ล่ะ... ทำไม...” ฮัทพูดด้วยหน้าตาจริงจัง มันทำท่าเหมือนเป็นเป็นเรื่องจำเป็นมากที่ต้องทำให้น้องมันหลับให้ได้อ่ะ....
“ อะไรเล่า... น้องตัวเองก็จัดการกันเองดิ..... ” เราพูดแล้วพลิกตัวนอนตะแคง เพราะเริ่มง่วงแล้ว...
“ ไม่ต้องเลย.... น้องเราก็เหมือนน้องปอแหละ.... มาจัดการมันเลย... ” ฮัทพูดแล้วก็เขย่าตัวเราไปด้วย...
“ ......................... ” เราก็ได้แต่เงียบ...
“ ปอ.... นะ...นะ...นะ.... ” ฮัทมันเอาคางมาวางบนแขนเราที่นอนตะแคงอยู่ แล้วมันก็อ้อนเราไม่หยุด... หัวหมอจริงๆมัน.....
“ เออๆ... ก็ได้ๆ ” เราพูดแล้วพลิกตัวนอนหงาย....
“ งั้นเริ่มเลยนะ... ” ฮัทพูดแล้วก็กำลังจะยกขาเราขึ้น
“ พอเลยๆ... ไม่ใช่แบบนั้น.... ” เรารีบโวยก่อน....
“ อ้าว... แล้วยังไงอ่ะ... ” ฮัทพูดด้วยหน้างงๆ
“ นอนลงดิ.... ” เราพูด... แอบเขินเหมือนกันแฮะ.....
“ แล้วไงต่อะ...” ฮัทพูดหลังจากที่นอนลงแล้ว..... แต่ไม่น่าเชื่อนะ... ว่าน้องที่มันบอกว่าน้อยของมันก็ไม่ยอมนอนอยู่ดี....
“ ไม่ต้องเข้าข้างหลังแล้ว... ปอเจ็บ....” เราพูด
“ งั้นปอจะทำไง.... ” ฮัทพูด
“ แบบนี้ไง..... ” เราพูด
จินกันเอาเองแล้วกัน.......
เราเล่าต่อไม่ได้แล้วอ่ะ..... เพราะปากไม่ว่าง...... ( มือก็ไม่ว่างด้วย......) 555+......
ส่วนฮํทมันก็เล่าไม่ได้แล้วเหมือนกัน เพราะมันพูดไม่เป็นภาษาคนแล้วตอนนั้น
สรุปเรายังเวอร์จิ้นอยู่นะ............
รึใครจะเถียง???.......
********************************************************************
ตอนนี้ยังไม่จบนะ... :m13:
เดี๋ยวมาต่อให้.... :m13:
อัพรูปลง hi5 แป๊ป :m22:
-
อรายยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ยอม แล้วเกิดไรขึ้นงะ
ส่วนบิว เพื่อนกันยะงทำขนาดนี้ แล้วยังจะคบกันเป็นเพื่อนอยู่เหรอ ฮัทก้อชอบไปให้ความหวังบิวอยู่นั้นแหละ หรือว่าคิดไรกันป่าว
-
การที่เรารักเพื่อนสักคนนึง มันเป็นการดีถ้าเรายอมเสียสละซึ่งกันและกัน
แต่สิ่งที่เราจะให้เค้านั้นมันมีค่ากับเราหรือเปล่าน่าจะอยู่ตรงนี้มากกว่า ว่าสมควรที่จะให้ไหม
แต่ถ้าเป็นคนรักละก้อต้องขึ้นอยู่กะคนนั้นมากกว่าว่าเค้าเลือกที่จะอยู่กะใครมากกว่า ซึ่งเรื่องนี้เป็นสิทธิของคนนั้นไม่ใช่สิทธิของเรา กะ เพื่อน อิอิ
-
ไม่รู้ล่ะ สรุปว่าปอไม่จิ้นแล้ว :m4: :m14: :m14: :m14: :m14:
-
เสียบไปแล้วงะ ไม่รู้งะ
-
เหอ เหอ เหอ :m25: :m25:
ยังงี้เค้าเรียกเสียไปครึ้ง แต่ยังเหลืออีกครึ่ง (เหมือนเป็นท่อนเลย ) :laugh:
ทางกายอาจไม่(หรือป่าวววว) :m14: แต่ทางใจเสียไปแล้ววววววววว :laugh:
อย่ามัวแต่อัพhi5 มาต่อด้วยยย :serius2:
-
:a6: หึยยยย นึกว่าจะ......
น้องปอค่ะในเมื่อตกลงใจถึงขนาดจะยอมเสียตัวให้คนนี้แล้วก็ต้องรักษาไว้ให้ดีค่ะ
ไม่ใช่ว่าได้แฟนแล้วลืมเพื่อนนะ แต่ว่าถ้าเค้าคิดว่าเราเป็นเพื่อนเค้า เค้าก็ต้องยินดีที่เรามีความสุขค่ะ
ไม่ใช่คิดจะยื้อแย่งแล้วเอาคำว่าเพื่อนมาอ้าง
-
มาต่อให้แล้ว... :m4:
แวะไปอ่านเรื่องคุณจีมาด้วย..... ช๊อบชอบ... เจกะพี่เอกซ์น่ารักโครตๆ :m1:
นี่ๆ.. :m12: พี่ THIP ... พี่happy_icekung69 ตกลงเค้ายังจินอยู่นะ.... อย่ามาแช่งกันดิ
ส่วน cassper_W เรายังจินทั้งตัวและใจน๊า.....
ไปอ่านต่อดีกว่า...
ตื่นมาตอนเช้า..........
ทันทีที่เราลืมตาตื่นมาก็เห็นฮัทนอนมองหน้าเราอยู่แล้วในระยะประชิดสุดๆ......
“ ตื่นแล้วเหรอ ??? ” ฮัทพูดแล้วก็ยิ้ม
“ ก็เห็นป่ะล่ะว่าตื่นแล้วอ่ะ....” เรากวนตริงมันแต่เช้า
“ แฟนฮัทนี่ปากเก่งนะเนี่ย??.... ตั้งแต่มีแฟนมาเนี่ย... คนเนี๊ยะปากเก่งสุดเลย ” ฮัทพูดแบบหน้าตาเจ้าเล่ห์สุดๆ
เราจึงได้หวนรำลึกถึงเรื่องเมื่อคืน มันเขินนะ... ไม่ได้ว่าเราดัดจริตนะ
เพราะเราก็ไม่เคยมีไรกะใครบ่อยนัก.... มันก็ต้องเขินอ่ะดิ
ยิ่งเป็นครั้งแรกที่มีอะไรกะฮัทด้วย....
เราก็เลยนอนคลุมโปง.... ขอหลบหน้ามันก่อนตอนนี้ ขอปรับอารมณ์ก่อน
“ จะเขินทำไมฮะ........ สงสันจะยังไม่ชิน..... ดูท่าฮัทต้องทำให้ปอชินแล้ว... จะได้ไม่เขินอีก....” ฮัทพูดแล้วมันก็เอามือเราไปจับน้องเล็กที่ไม่เล็กของมันอ่ะ......
เราก็ไม่รู้ว่ามันไปบิ้วตังกะตอนไหน เพราะตอนนั้นน้องมันกำลังแบบว่า...... นั่นแหละ.....
เราก้มลงไปมองก็เห็นน้องมันคาตาเลยอ่ะ..... ก็มันไม่ได้ใส่อะไรเลยอ่ะ.... แถมยังห่มผ้าผืนเดียวกันอีก
เราก็เลยโผล่หน้าออกมานอกผ้าห่ม......
“ พร้อมรึยังจ๊ะ....” ฮัทพูดด้วยหน้าแบบกวนส้นตริงสุดๆ....
“ พร้อมแล้วนี่ไง..... ” เราพูดแล้วก็ออกแรงบีบไปที่น้องเล็กมันทันที.... กะเอาแบบให้ตายคามือเลย...
“ โอ๊ย..... โอ๊ย..... เจ็บ... เจ็บ... ” ฮัทร้องโวยวายลั่นห้อง.... แต่เราก็ยังบีบน้องเล็กมันไม่ปล่อย...
“ พอแล้วๆ... กะเอาให้ตายคามือเลยใช่มั้ยเนี่ย???... โอ๊ย.... ” ฮัทพูดทั้งที่ยังร้องโวยอยู่
“ คราวหลังจะเอาให้แรงกว่านี้อีก...” เราพูดหลังจากที่ปล่อยน้องเล็กมันที่ตอนนั้นตายสนิทไปแล้ว...
“ ดุจังอ่ะ.... เดี๋ยวก็ไม่มีใช้หรอก... แล้วอย่ามาร้องโอดครวญนะ... ” ฮัทพูดแบบหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมเลย
“ ยังอีก..... ” เราพูดดุมัน...
“ ปากดีแบบนี้... ฮัทหลงตายเลย... 555+.... ” ฮัทพูดแล้วมันก็กอดเรา... พร้อมทั้งยังหัวเราะเราอีก
มันคงเห็นแหละว่าเราหน้าแดงมาก
“ อ่ะๆ.. ไม่ล้อแล้ว..... มามอนิ่งคิสกันดีกว่า....” ฮัทพูดหลังจากที่หยุดหัวเราะแล้วมันก็จูบปากเราในทันที....
เราก็อ้าปากให้มันสอดสิ้นอุ่นๆเข้ามาเพื่อรับสัมผัสที่มันมอบให้........
ฮัทจูบเราสักพักก็ถอนปากออก แล้วจูบหนักๆอีกครั้งนึงก่อนที่จะพูดว่า
“ ไปอาบน้ำกันเถอะ... วันนี้เรามือเรื่องต้องเคลียร์กันนะ...” ฮัทพูดด้วยหน้าตาจริงจัง.....
วันนี้แล้วสินะ... ที่เรากะฮัทจะเปิดตัวให้บิวได้รู้ซะที ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน... จะได้ไม่ต้องมีเรื่องอะไรตามมาอีก..........
*****************************************************
พอเราแยกกันไปอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเราก็ลงไปที่ห้องบิวกัน พอทุกคนมาครบก็ออกไปกินข้าวกัน
พอกินข้าวเสร็จก็มารวมกันที่ห้องบิวอีกครั้ง.......
เพื่อจะเปิดตัวกันซะที...... (เหมือนจะมาแถลงข่าวเลยเนอะ...)
“ มีอะไรเหรอ ?? ทำหน้าตาเครียดกันเชียว... ” บิวพูดหลังจากที่นั่งกันพร้อมหน้า
“ คือว่า... บิว เราขอโทษนะที่เราไม่ได้บอกบิวแต่แรก..... เรารู้ว่าบิวคงรู้สึกแย่มากถ้าได้ยินในสิ่งที่เรากำลังจะพูด... แต่เราอยากให้บิวรู้ว่าเราก็รู้สึกแย่ไม่ต่างจากบิวเลย.... คือว่า....” เราอ้ำๆอิ้งๆ เพราะไม่กล้าที่จะพูด
“ มีอะไรก็พูดมาสิ... ” บิวพูดด้วยหน้าเครียด
“ คือว่าฮัทกะปอเป็นแฟนกัน...... ” ฮัทพูดขึ้นมาในที่สุด
ทันทีที่บิวได้ยินเราเห็นความเศร้าในแววตาบิวอย่างชัดเจน บิวนั่งเงียบไปเลย.... บิวนั่งก้มหน้าโดยที่ไม่มองหน้าใครเลย เรากะฮัทก็ได้แต่มองหน้ากัน ฮัทมันคงรู้ว่าเรารู้สึกแย่มันก็เลยจับมือเราเราบีบเบาๆเพื่อปลอบใจ
ส่วนเติ้งกะแช็ปก็ได้แต่นั่งนิ่ง... ห้องเงียบลงไปในทันที....
น็อตจึงพูดขึ้นมาว่า
“ ตั้งแต่เมื่อไหร่......”
ฮัทก็เลยเล่าเรื่องทั้งหมดออกมา เริ่มตั้งแต่ที่เราเป็นแฟนกันแก้เคล็ดนั่นแหละ.....
“ แล้วทำไมไม่อกกันบ้างล่ะ ?? ” บิวพูดเสียงนิ่งๆทั้งๆที่ก้มหน้าอยู่ เสียงสะอื้นที่ได้ยิน ทำให้เรารู้ว่าบิวกำลังร้องไห้...
“ ก็ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดว่าจะคบกันจริงๆหรอก....... แต่พอมาคบกันจริงๆมันก็มีหลายเรื่องเข้ามาทำให้ไม่ได้บอกกันซะที...” ฮัทพูด
“ ฮัทรู้มั้ยว่าบิวคิดยังไงกะฮัท ??? ” บิวพูดด้วยเสียงสะอื้น.... เราได้ยินก็อดที่จะน้ำตาคลอไม่ได้
เรารู้ว่ามันเจ็บมากกับความรู้สึกที่บิวกำลังแบกรับมันอยู่....
“ รู้... แต่ก็เพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้เอง... ” ฮัทตอบเสียงเรียบ....
“ แล้วไม่ได้คิดอะไรกะบิวเลยเหรอ?? ” บิวเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูด เราเห็นน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่ขาดสาย
สายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า........ บิวตัวสั่นจนน็อตต้องเข้ากอดไว้...
“ บิวเป็นเพื่อนที่ดีของฮัทนะ... ” ฮัทพูด
“ ไม่ต้อง..... บิวไม่ต้องการ... ” บิวตะคอกออกมาเสียงดัง..... แล้วก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดน็อตไว้แน่น
“ ใจเย็นๆก่อนบิว.... ” แช็ปพูดแล้วลุกขึ้นเข้าไปปลอบบิว....
“ ทำไม?... ทำไมอ่ะ?? ....” บิวพูดแล้วก็ร้องไห้ฟูมฟาย......
“ บิว.... หล่อนทำใจให้สบายๆก่อน... ” เติ้งพูดขึ้น..
“ ไม่ได้หรอก.... เราชอบของเรามาก่อนแล้วทำไมมาเป็นแบบนี้ได้...” บิวเริ่มโวยวายไม่เป็นภาษา....
“ ปอ... ฮัท... แกสองคนออกไปข้างนอกก่อนเหอะ.... เดี๋ยวทางนี้เราดูเอง ” แช็ปพูด.....
เรากะฮัทก็เลยเดินออกมาข้างนอกด้วยกัน.....
เรานั่งกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนข้างหอ..... เราไม่ได้พูดอะไรกัน
ต่างคนต่างเงียบสนิท..... จนเราร้องไห้ออกมา.....
ฮัทมันจึงเขยิบมาแล้วดึงเราเข้าไปกอด.....
“ ไม่ต้องร้องนะ....” ฮัทพูดพร้อมกับเอามือลูบที่หลังเรา....
“ บิวต้องเกลียดปอแน่ๆอ่ะ......” เราฟูมฟาย...
“ สักวันบิวต้องเข้าใจนะ..... เงียบนะ... ” ฮัทพูด
“ ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดขึ้นอีกด้วย......” เราพูดทั้งที่ร้องไห้อยู่
“ มันไม่เลวร้ายอย่างนั้นหรอก..... มันต้องใช้เวลา.... เดี๋ยวบิวก็กลับมาเป็นแบบเดิมเองนั่นแหละ..” ฮัทพูด
แต่เราก็ยังอดที่จะเสียน้ำตาไม่ได้......
ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราเห็นแก่ตัวมาก........
**************************************************************
ผ่านไปสองอาทิตย์.....
บิวก็ยังไม่คุยกะเราเลย......
แม้ว่าหลายครั้งเราจะเป็นฝ่ายที่เข้าไปหาบิวก่อน แต่บิวก็เลือกที่หนีเราในทุกๆครั้ง
กลุ่มเราที่เคยสนิทไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดในตอนนั้นก็เหมือนว่ากลุ่มแตก
เพราะบิวจะไปกะน็อตแค่สองคน ส่วนเรา... ฮัท.. เติ้ง... แช็ป ก็จะไปไหนมาไหนด้วยกัน.....
เราก็อดที่จะโทษตัวเองไม่ได้ว่าเพราะเราที่ทำให้กลุ่มมันแตก
แต่เติ้งกะแช็ปก็จะคอยบอกอยู่ตลอดว่า “ไม่ใช่”
พวกมันจะคอยปลอบเราตลอดว่าไม่ให้คิดมาก... สักวันบิวก็จะกลับมาเอง....
เราก็ได้แต่เชื่ออย่างนั้น....... ว่าสักวันกลุ่มเราต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก...
แล้ววันนั้นก็มาถึง..........................
หลังจากผ่านไปสองอาทิตย์กว่าๆที่เรากะบิวไม่เคยได้พูดคุยกัน
ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราต้องซ้อมละครเวที เพราะเราได้รับเลือกให้เล่นละครเวทีประจำปีของภาควิชานิเทศศาสตร์ที่เราเรียนอยู่ ซึ่งในทุกๆก็จะมีละครเวที
วันนั้นเรากลับมาจากซ้อมละครประมาณเที่ยงคืน
เราก็เข้าหอมาพร้อมกับฮัท เพราะมันก็จะคอยไปรับไปส่งหรือบางที่ก็ไปนั่งดูเราซ้อมด้วย
พอเรากะฮัทเดินมาถึงห้อง เราก็เห็นบิวยืนรออยู่ที่หน้าห้องเรา
“ อ้าวบิว...” เราพูดด้วยความดีใจ
“ กลับดึกแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ ?? ” นี่เป็นประโยคแรกในรอบเกือบสามอาทิตย์ที่บิวคุยกะเรา..
“ อืม... พอดีซ้อมละครเวทีหนะ..... ไปดูเราด้วยนะ.. ” เราพูด
“ เราขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ... ” บิวพูด
“ ได้สิ... ” เราตอบรับอย่างเร็ว
“ งั้นฮัทไปรอที่ห้องนะ..... ” ฮัทพูดแล้วทำท่าจะเดิเข้าห้องตัวเองที่อยู่ตรงข้ามห้องเรา
“ ไม่ต้องไปหรอก.... อยู่ด้วยกันนี่แหละ.. ” บิวพูด
“ เอางั้นเหรอ?? ” ฮัทพูดพร้อมกับมองหน้าเรากะบิวสลับกันไป
“ อืม... ” บิวเป็นคนพูด
“ งั้นเข้ามาในห้องกันเหอะ.... ” เราพูด...
พอเข้ามาในห้อง.........
บิวก็เป็นคนเริ่มบทสนทนาก่อน...
“ เราขอโทษนะ... ที่เราทำตัวงี๊เหง้า...” บิวพูดด้วยสีหน้าสลด
“ ไม่เป็นไรหรอก... เราเข้าใจว่าบิวรู้สึกยังไง... เป็นใครก็ต้อง.... ทำใจลำบาก ” เราพูด
“ เราน่าจะดีใจนะว่าเพื่อนที่เรารักทั้งสองคนมารักกัน.... แต่เรากลับทำตัวแย่ๆ ” บิวพูด
“ อย่าไปคิดถึงมันอีกเลย... ” ฮัทพูด
“ อืม..... แกสองคนไม่โกรธเรานะ ” บิวพูด
“ ไม่หรอก... เราเป็นพื่อนกันหนิ... ” หลังจากที่เราพูดเราก็เห็นสีหน้าและแววตายิ้มแย้มจากบิว....
“ เป็นเหมือนเดิมกันซะทีนะ... ” ฮัทพูด
“ อืม..... ” บิวพูด........
ในวันนั้นเราดีใจมากที่มิตรภาพระหว่างเพื่อนมันกลับมาอีกครั้ง.....
เหตุการณ์ครั้งนี้มันไม่เลวร้ายอย่างครั้งที่ผ่านมา.....
ขอบคุณคนบนฟ้าที่ยังมีเมตตากะเรา.....
นั่นคือสิ่งที่เราคิดในวันนั้น...
***************************************
แต่เมื่อเวลาผ่านไป....
เราถึงได้รู้ว่าคนบนฟ้าท่านช่างใจร้าย... หรือไม่มันอาจจะเป็นเพราะกรรมของเรา
เพราะการกลับมาของบิวในวันนั้น....
มันไม่ได้หมายความว่าเราได้เพื่อนกลับมา.... แต่มันหมายถึงศัตรู
######################################################
หมดแล้วจริงๆนะสำหรับวันนี้.... :m19:
เดี๋ยวว่าจะออกไปดูหนังแหละ...... :m18:
เรื่องสี่แพร่ง..... นี่ก็รอเพื่อนมารับอยู่... :m16:
ไปแต่งตัวดีกว่า... :m7:
-
ได้ศัตรู :o ตาบิวกะใช้แผนตีท้ายครัวเพื่อนแน่ๆ o12
-
:m16: :m16: บิวหนอบิว
-
มาแล้ว นังร้ายตัวจิง มาแบบใช้คำว่ามิตรภาพ เป็นเครื่องมือ เลวจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่ที่เลวกว่าคือถ้าคนของเราเล่นด้วยอะ อันนั้นเลวกว่าสุดๆๆๆๆๆ
-
ปอ....ต้องเข้มแข็งนะ
-
เรื่องแบบนี้มันก็ต้องทำใจนะ
แต่บิวคงทำไม่ได้ :a10:
-
:เฮ้อ:บททดสอบ บทใหม่ของปอมาอีกแล้ว เอายังไงมันก็ต้องผ่านไปได้อยู่ดีแหละ เป็นกำลังใจให้นะ
คนสวย ( ทั้งที่ยังไม่เคยเห็นว่า สวยจริงเปล่า :m20: ) :bye2: :bye2:
-
*55
ที่หัวเราะไม่ใช่เพราะซ้ำเติมนะ :เฮ้อ:
แต่เพราะ ความโชคร้ายที่ปอเจอนาสิ
น่ากลัวอ่ะ มาในคราบของคำว่ามิตรภาพ :สงกรานต์3:
-
อีกหล่ะ เอาอีกหละ อ่านเพลิน ๆ
ตัดจบซะหล่ะ...ไม่อยากจะคิดว่า
บิวจะทำกันได้...ปอยังจิ้นอยู่หรอ
ไม่จิ้นแล่วมั้ง 555 ฮัท ฮัท ฮัท
-
ว๊าย มันจะรุนแรงไหมอะ
-
ทำไมน้า
พอมีเรื่องดีๆ นิดหน่อย แล้วต้องมีเรื่องร้ายๆ ตามมาอีกเยอะๆ เสมออะ
เฮ้อออออ :เฮ้อ:
-
ทำไมอ่านเรื่องน้องกรช่วงนี้แล้วหงุดหงิดอ่ะ...ร้อนรน อยากรู้เรื่องราวต่อไปเร็ว ๆ อ่ะ
ไม่ชอบคนอย่างบิวเลย...ตอนแรกว่าไม่โกรธเพราะบิวไม่รู้...แต่ตอนนี้ขอ :เตะ1:
ล่วงหน้าละกันนนนน ทั้ง ๆ ที่น่าจะลงเอยด้วยดีเพราะฮัทรักปอ ปอก็รักฮัท...เฮ้อ... :serius2:
-
คนที่ชื่อบิวนี่ นิสัย......ยังงี้ทุกคนอ่ะป่าววว :เตะ1:
วันนี้อ่านนึกได้ ว่าเราก็เคยรู้จักคนชื่อนี้ นิสัยนี่ตอแหลเป็นที่หนึ่งงงงง แต่ตอนนี้ไม่ได้ย่งกันแล้วว
อ่านแล้วแสดงว่าคนชื่อบิวนี่เป็นพวกไม่ยอมรับความจิง :m16:
ปล. ปอดุมากกกกอ่ะ เด๋วเขวี่ยงของ เด๋วบีบ..... หุหุ คิดว่ากล้วยเหรอจ๊ะนั่น :laugh:
ปล.2 ไหนว่ากัวผีก็ยังไปดูน่ะ เด๋วก็มีคนตามกลับบ้านหลอกกกกกก ฮ๋าๆๆๆๆๆ :laugh:
ไปดีก่า เด๋วโดนนนน :oni1:
-
โหหหหหหหหหหหหหหหหห แสดงว่าแผนการของบิวนั้นต้องแยบยลและเหลือหลาย หลอกให้เหยื่อตายใจแล้วค่อยตะครุบแง๋ๆ สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดด o13
-
นังบิวนะนังบิว ฤทธิ์แรงจริงๆ มารออ่านแผนชั่วร้ายของนังบิว
-
วันนี้เราต่อให้แค่นี้ก่อนนะ..... :m23:
วันนี้เหนื่อยๆอ่ะ...... :m29:
เลยพิมตอนนี้ได้แค่ครึ่งเดียว......
อย่าโกรธกันนะ.... :m13:
*****************************************************************
ในชีวิตของคนเราทุกคน... ย่อมมีทั้ง “มิตร” และ “ศัตรู”
เพื่อน.... คงถูกจัดอยู่ในส่วนของ “ มิตร”
เพราะเพื่อน... คือผู้ที่อยู่ข้างๆเรา คอยช่วยเหลือและคอยปัดป้องเราจากการทำร้ายจากผู้ที่ได้ชื่อว่า “ ศัตรู ”
ถ้าเป็นเช่นนั้น... ไม่ว่าเราจะมี “ศัตรู” มากมายขนาดนั้น... ร้ายแรงขนาดไหน
หากเรามีเพื่อน... หรือผู้ที่เรียกว่า “ มิตร ” อยู่ข้างๆ ชีวิตก็คงไม่โหดร้ายนัก
และก็ดูจะเป็นชีวิตปกติทั่วๆไป
หากแต่ว่า.... ถ้าเพื่อน... หรือคนที่คุณคิดว่าเค้าเป็นมิตร... แต่แท้ที่จริงเค้านั้นคือศัตรูล่ะ.....
ชีวิตมันจะเป็นอย่างไร ?????
------------------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๒๙ #### -----------------------------
ความเดิม....
พอเข้ามาในห้อง.........
บิวก็เป็นคนเริ่มบทสนทนาก่อน...
“ เราขอโทษนะ... ที่เราทำตัวงี๊เหง้า...” บิวพูดด้วยสีหน้าสลด
“ ไม่เป็นไรหรอก... เราเข้าใจว่าบิวรู้สึกยังไง... เป็นใครก็ต้อง.... ทำใจลำบาก ” เราพูด
“ เราน่าจะดีใจนะว่าเพื่อนที่เรารักทั้งสองคนมารักกัน.... แต่เรากลับทำตัวแย่ๆ ” บิวพูด
“ อย่าไปคิดถึงมันอีกเลย... ” ฮัทพูด
“ อืม..... แกสองคนไม่โกรธเรานะ ” บิวพูด
“ ไม่หรอก... เราเป็นพื่อนกันหนิ... ” หลังจากที่เราพูดเราก็เห็นสีหน้าและแววตายิ้มแย้มจากบิว....
“ เป็นเหมือนเดิมกันซะทีนะ... ” ฮัทพูด
“ อืม..... ” บิวพูด........
ในวันนั้นเราดีใจมากที่มิตรภาพระหว่างเพื่อนมันกลับมาอีกครั้ง.....
เหตุการณ์ครั้งนี้มันไม่เลวร้ายอย่างครั้งที่ผ่านมา.....
ขอบคุณคนบนฟ้าที่ยังมีเมตตากะเรา.....
นั่นคือสิ่งที่เราคิดในวันนั้น...
************************************************************************
หลังจากวันที่มิตรภาพของค่ำว่าเพื่อนกลับมา...
กลุ่มเราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม... มันเหมือนเดิมทุกอย่างเสมือนมันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
แต่ลึกๆแล้ว... ใครจะรู้ว่ารอยร้าวที่เคยเกิดขึ้น... มันไม่มีทางเป็นเหมือเดิมได้...
ก็เปรียบเสมือนแก้วที่มันร้าวแล้ว.... ถึงยังไงมันก็ไม่สามารถกลับมาเป็นแถวที่สวยงามดังเดิมได้
มีแต่จะรอวันแตกสลายก็เท่านั้น.......
ที่ซ้ำร้ายก็คือ.... พวกเราไม่มีใครมองเห็นรอยร้าวนั้นอีก
เพราะบิวได้ปิดมันไว้จนพวกเรามองไม่เห็น.....
จากนั้นประมาณสองอาทิตย์........
พวกเราก็ได้ย้ายออกมาอยู่หอนอกกัน.....
เพราะว่านิสิตปีหนึ่งจะสามารถอยู่หอในได้เพียงแค่ปีเดียวเท่านั้น....
พอดีช่วงนั้นเป็นช่วงปลายของเทอมสองพวกเราก็เลยย้ายกันออกมาก่อน
ถ้ารอช้ากว่านี้จะหาหอยากเพราะคนจะออกกันเยอะ....
หอที่เราย้ายไปอยู่กันเป็นหอที่เพิ่งสร้างเสร็จใหม่ๆเลย
และมีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครันอีกทั้งยังพร้อมในทุกๆอย่าง
เรียกได้ว่าเป็นหอที่ดีที่สุดเลยก็ว่าได้...
เราย้ายมาอยู่ด้วยกันสี่คน คือ เรา เติ้ง แช็ป และบิว
ส่วนน็อตมันตั้งใจว่ามันจะซิ่วมันก็เลยยังคงอยู่หอในจนจบการศึกษา
ส่วนฮัทก็บอกว่ายังหาหอที่ถูกใจไม่ได้มันก็เลยยังไม่ย้าย.....
วันที่เราย้ายหอน็อตกะฮัทก็มาช่วยกันย้ายของด้วย
เราย้ายของเสร็จกันประมาณเที่ยงๆ พอย้ายของเสร็จก็ต้องมาจัดของให้เข้าที่เข้าทางอีก
กว่าจะจัดของเสร็จก็ประมาณบ่ายสามบ่ายสี่แล้ว
เราก็เลยบอกพวกเพื่อนๆว่าเราจะงีบซะหน่อย เพราะว่าเดี๋ยวเราต้องไปซ้อมละครเวทีตอนทุ่มนึงด้วย
พอเราบอกเสร็จเราก็ไปนอน
เรามารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาตอนประมาณหกโมงครึ่ง.. มองหาคนอื่นๆก็ไม่มีใครอยู่แล้ว
เราลุกจากที่นอนไปกินน้ำก็เห็นกระดาษโน้ตแปะไว้ที่ตู้เย็นว่า....
ไปกินหมูกระทะกันนะ......
เราก็เลยไปล้างหน้าล้างตาแล้วไปซ้อมละครเวที...
********************************************************
เราซ้อมละครเวทีเสร็จประมาณเที่ยงคืน
ตอนที่เก็บของอยู่เราก็พยายามมองหาฮัทเพราะปกติมันก็จะมารอรับเราตลอด
แต่มองหาแล้วก็ไม่เจอมันซะที
เราก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาว่าจะโทรหาฮัท ก็เห็นว่ามี sms ของฮัทถูกส่งมาได้สักพักแล้ว
เราก็เลยเปิดอ่านดู....
พอดีฮัทต้องเข้าไปที่สโมอ่ะ..... ปอเลิกแล้วไปเจอกันที่นั่นนะ.......
เราก็เลยเดินไปที่สโมสรนิสิตของคณะฮัท เพราะอยู่ไม่ไกลจากคณะเรานัก
พอไปถึงเราก็จดๆจ้องๆมองหาฮัทเพราะไม่กล้าเดินเข้าไป
จนเรามาเจอกับผู้หญิงคนนึง... เราจำได้ว่าเธอเป็นเพื่อนในกลุ่มของฮัทบิวและน็อต
เราก็เลยเดินเข้าไปถามเธอ.....
“ โทษนะ.... เห็นฮัทบ้างรึป่าว??” เธอก็หันมายิ้มกับเราแล้วพูดว่า
“ อ้าว.... นี่เพื่อนบิวป่ะค่ะ”
“ อ๋อ... ใช่.. ” เราพูดแล้วก็ยิ้มให้เธอ....
“ เมื่อกี๊ถามหาฮัทเหรอ ??? ... ไปไหนแล้วล่ะ... เมื่อกี๊ยังเห็นอยู่เลย ..” เธอพูดแล้วก็ทำท่ามองหา...
“ เรานั่งรอแถวนี้ก่อนก็ได้... เดี๋ยวก็คงมา..” เราพูดแล้วก็ลงนั่งที่โต๊ะหินอ่อนแถวนั้น...
“ งั้นเรานั่งเป็นเพื่อนนะ... ” เธอคนนั้นพูดแล้วนั่งลงตรงข้ามกับเรา
“ อืม... ” เราพูด
“ เราชื่อ กุ้งนะ... เธอล่ะ.. ชื่อไร ?? ” เธอคนนั้นพูด
“ เราชื่อปอ... ” เราพูดแล้วก็ยิ้มตามมารยาท...
“ อ๋อ... จ้ะ... ” เธอตอบกลับมา
“ กุ้งเป็นลีดส์ด้วยใช่ม่ะ ?? ” เราเริ่มชวนกุ้งคุย
“ ใช่จ้ะ.... เราก็เลยมาสนิทกะฮัทมากๆก็ตอนนี้แหละ... ” กุ้งพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มเช่นเดิม... แต่มันเป็นรอยิ้มที่แฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง...
“ อืม.... พูดอย่างงี๊แสดงว่าสนิทกะฮัทมากอ่ะดิ??. .” เราลองเรียบเคียงถามเธอดู
“ ก็นะ.... อยู่กลุ่มเดียวกันก็ต้องสนิทกันเป็นธรรมดา.... แต่เป็นเพราะเรารู้สึกพิเศษกะฮัทด้วยมั้ง... มันเลยยิ่งสนิทกันเร็ว....” กุ้งพูด.... เราเริ่มรู้สึกแปลกแล้วแฮะ..... กับท่าทางและสิ่งที่เธอกำลังพูด
“ พิเศษนี่ยังไงเหรอ ?? ” เราแกล้งถามเธอไปด้วยหน้าซื่อๆ
“ ก็อะไรที่มากกว่าเพื่อนหนะ...” กุ้งพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่เราฟังดูก็รู้ว่าเธอจงใจจะให้เราสะดุดกับคำที่เธอพูด
ตอนนั้นเรารู้สึกสับสนแล้ว... ว่าผู้หญิงคนนี้จะมาไม้ไหนกันแน่
เราก็เลยพูดกลับไปว่า...
“ กุ้งกะฮัทเป็นแฟนกันเหรอ ?? ”
“ อุ๊ย!! ... ไม่ใช่หรอกจ้ะ..... เราหนะชอบฮัทฝ่ายเดียว.... แล้วเราก็เพิ่งมารู้แหละว่าฮัทไม่ได้ชอบผู้หญิง”
กุ้งพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม เหมือนเป็นการบอกให้เราเชื่อว่าเธอไม่ได้คิดอะไรแล้วจริงๆ
แต่ถึงยังไงเราก็ยังรู้สึกแปลกกับเธออยู่
แต่ก่อนที่เราจะพูอะไรต่อ กุ้งก็พูดกลับมาว่า
“ คนที่ฮัทมันชอบหนะ.... บิวโน้น เห็นเวลาอยู่ด้วยกันนะ.. กุ๊กกิ๊กกันตลอด..” กุ้งพูด
“ เหรอ ??? ” เราถามกลับไปด้วยหน้างงๆ
“ เราก็ไม่รู้นะ... ว่าตกลงยังไงกันแน่... แต่เห็นฮัทก็ดูเทคแคร์บิวดีอ่ะ... บิวให้ช่วยฮัททำไรนะ มันไม่เคยขัดเลย.... บางทีเรายังแอบอิจฉาบิวเลย.. ” กุ้งพูด
“ เหรอ ??.. เราไม่เห็นรู้เลย ” เราพูด
“ จริงดิ.... เราเห็นปอก็ดูสนิทกันดี ไม่เคยสังเกตุเหรอ ?? ” กุ้งพูดด้วยสีหน้างงๆ
“ เราก็ไม่เห็นว่าจะมีไรเลย... ” เราพูดไปตามความจริง
“ สองคนนั้นเค้าแอบกิ๊กกันรึป่าว ?? ปอเลยไม่รู้อ่ะ....” กุ้งพูด
“ ไม่มั้งก็เรากะฮัทเป็น.... ” เรากำลังจะพูดว่าเรากันฮัทเป็นแฟนกัน... ดูดิ๊ว่ากุ้งจะพูดว่าไร
ยังจะมาเพ้ออะไรเป่าหูเรารึป่าว?
แต่แล้วก็มีคนโทรเข้าเครื่องกุ้งซะก่อน กุ้งก็กดรับ....
“ ว่าไงบิว .... ” กุ้งพูดทักปลายสาย
“ เหรอ ???.. งั้นเดี๋ยวฉันตามไปนะ... ” กุ้งพูด คาดว่าปลายสายคงนัดกันไปไหนสักที่
“ เออน่า... เดี๋ยวรีบไปเลย.... ” กุ้งพูด
แล้วกุ้งก็วางสายไป....
พอเธอหันมามองหน้าเราเธอก็พูดว่า
“ อ้าว... เราลืมเลย... เมื่อกี๊บิวโทรมาให้ตามไปเจอกันที่ร้าน.................. ฮัทก็อยู่ที่นั่นแล้ว...” ร้านที่ว่านี่ร้านเหล้าหนะ...
“ อ้าว..... ” เราพูดกลับไปด้วยหน้างงๆ ว่ายังไงกัน เพราะฮัทมันบอกให้เรามารอที่นี่....
แล้วมันดันไปกินเหล้าแล้วโดยที่ลืมเราเนี่ยนะ
ชักเริ่มโมโหแล้วอ่ะ.....
“ ปอจะไปด้วยกันมั้ย?? บิวกะฮัทก็อยู่ที่นั่นอ่ะ....” กุ้งถามเราในขณะที่เธอกำลังแต่งหน้าแต่งตาอยู่
“ ไม่ดีกว่า... เราซ้อมละครมาเหนื่อยจะตาย... อยากพัก..” เราพูด
“ แล้วนี่ปอกลับไงล่ะ... เราไปส่งมั้ย ?? ” กุ้งพูด
“ ก็ดีเหมือนกัน.... ” เราพูดด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะกำลังงงกะสิ่งที่เกิดขึ้น..
จากนั้นกุ้งก็มาส่งเราที่หน้าหอ ระหว่างทางเธอก็ถามเรื่องละครเวที เห็นเธอบอกว่าน่าสนใจเดี๋ยวจะซื้อบัตรมาดู
พอเธอส่งเสร็จเธอก็กลับไป....
พอเราขึ้นห้องได้ก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอน
ถึงวันนั้นจะเหนื่อยมาก แต่ก็นอนไม่หลับ
ว่าจะเล่าให้เติ้งกะแช็ปฟัง เราก็ว่าเก็บไว้ก่อนดีกว่า เพราะเราก็ไม่รู้ว่าเรื่องมันเท็จจริงยังไง
เดี๋ยวจะกลายเป็นมีปัญหากะเพื่อนปล่าวๆ เราคิดว่าเอาไว้คุยกะฮัทก่อนน่าจะดีกว่า..
จนประมาณตีสองเราก็ยังนอนไม่หลับ
ในสมองมันคิดวนเวียนแต่เรื่องที่กุ้งเล่าให้เราฟัง แถมยังเรื่องที่ฮัทผิดนัดกะเราแล้วยังไม่โทรมาบอกอีก...
คิดไปคิดมาเราก็ตัดสินใจโทรไปหาฮัทดีกว่า....
จากตอนแรกที่ตั้งใจจะเอาไว้คุยพรุ่งนี้... แต่ตอนนั้นมันทนไม่ไหวแล้วล่ะ
โทรไปรอบแรกไม่มีคนรับ
โทรไปรอบที่สองมีคนรับ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงใครตอบกลับมา....
“ ฮัลโหล... ฮัท.... อยู่ป่ะนี่?.....” เราพูด
“....................................” เงียบไม่มีคนพูด
“ ฮัท.... เล่นไรป่ะเนี่ย???..... ปอไม่เล่นด้วยนะ....” เราพูดแบบเริ่มมีอารมณ์โมโห
“............................................ ” เงียบอีก... ไม่มีคนพูด
เราเริ่มโมโหมากยิ่งขึ้น แต่ทันทีที่เรากำลังจะกดตัดสายเราก็ได้ยินเสียงคนพูดเบาๆ
เราพยายามตั้งใจฟังก็รู้ในทันทีว่าเป็นเสียงของบิว....
“ ฮัท... อย่าสิ.... ไม่เอา.... ” เสียงที่พูดอยู่ไม่ใช่เสียงที่คล้อยตามกับสิ่งที่พูดนัก เพราะเสียงที่พูดเจือไปด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ
“ ฮัท..... เราเป็นเพื่อนกันนะ..... ” เสียงบิวพูดขึ้นอีก
“ อย่าสิ... จั๊กจี๋น๊า....... ” เสียงบิวร้องโวยอีก......
ตอนนั้นอารมณ์โมโหเราเริ่มทวีสูงมากขึ้นแล้ว.....
วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย ???
มีแต่เรื่องให้ปวดหัว.......
ในตอนนั้นเรารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วปลุกเติ้งกะแช็ปให้ออกไปด้วยกัน
พวกมันสองคนก็ทำหน้างงๆ แต่ก็ยอมตามเรามาด้วย....
เรารีบขับรถออกจากหอเราไปที่หอในทันที
ระหว่างทางมันสองคนก็โวยวายกันขึ้นมา
“ เฮ้ย...... ปอ แกจะรีบไปไหนเนี่ย ???” แช็ปร้องโวยขึ้นมา เพราะเราขับรถค่อนข้างเร็ว
“ เออ... เดี๋ยวก็ได้ตายกันก่อนจะไปถึงหรอก ” เติ้งกัดเรา
“ ก็วันนี้อ่ะดิ........................................” แล้วเราก็เล่าเรื่องวันนี้ให้พวกมันฟัง.....
พวกมันก็ทำหน้างงๆ แล้วต่างก็พูดอะไรไม่ออก
ตกลงใครกันแน่ที่เป็นคนโกหก.......................
***********************************************************
แผนร้ายยังไม่จบแค่นี้นะ...... :m16:
แหมๆ... cassper_W :m12: มีแซวกันนะ.... เดี๋ยวเหอะ.. :m16:
-
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: บิว :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
โหหหหหหทำไมทำแบบนี้อ่ะ
เศร้าเลยนะเนี่ย o12
-
:serius2: :serius2: จบอย่างนี้ค้างคามากๆเลยครับ :serius2: :serius2:
หวังว่าจะไม่เปนอย่างที่คิดนะครับ :m29: :m29: คิดว่าบิวคงมอมเหล้าฮัทแล้วเอาไปทำอะไรอย่างว่าแน่เลยอ่ะ :m16: :m16:
-
be cool ค่ะน้องปอ เราเป็นนางเอกสมัยใหม่ อย่าตกหลุมนางร้ายในนิยายน้ำเน่าง่าย :o12:
แต่ถ้าคุยกันแล้วจริง อันนี้ก็...ฆ่ามัน :เตะ1: :เตะ1:
อะล้อเล่น..พี่เชื่อน้องฮัทค่ะ :o8:
-
พูดไม่ออก เพื่อนแต่ละคน น่าไว้ใจจิงๆๆ คบไปได้ไงคนแบบนี้ความจิงใจให้กันแทบหาไม่ได้
ไอ้คนที่น่าโกดที่สุดก้อไอ้คนของเราแหละ ผิดนัดจะไปไหนไม่บอกกนมั้งเลย แฟนกันทำงี้ เห็นปอเป็นไรอะ
พูดแล้วปรี๊ดดดแทน ในเมื่อเราพยายามทำทุกอย่างให้มันดีแล้วในเมื่อมันได้แค่นี้ก้อพอเหอะ
กลับมาอยู่ตัวคนเดียวดีกว่าที่จะมีเพื่อนแล้วเค้าไม่ได้เรียกว่ามิตร แต่กลับกลาย เป็นศัตรูอะ
-
ค้างอย่างแรง.......
มาต่อเร็วๆนะน้องปอคนสวย
-
บิวเริ่มต้นแผนการร้ายเหมือนนางอิจฉาในละครทีวีเลยแฮะ :a5:
-
อะไรกันเนี่ยยยย :serius2:
ร้ายมากนักนะ แท๊คกันเป็นทีม :angry2:
-
ร้ายได้อีกกก
-
o12ไอ้เรื่องชั่วๆเลวๆนี่คิดและทำกันง่ายจริงๆ..
อย่างนี้ไม่เรียกว่าเพื่อนแล้ว..
ฮัทจะมีส่วนรู้เห็นด้วยรึป่าวนะ..น่าคิดนะ
-
:oni2: :oni2: :oni2:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:เฮ้อ: เข้าแผนบิวจนได้นะ ฮัทเอ๋ยไม่น่าเลย :m16:
เป็นกำลังใจให้ สู้ต่อไป ปอคนสวย :a11:
-
ไม่น่าเชื่อเลยว่าเพื่อนจะทำแบบนี้กันได้
:เฮ้อ:
-
โอะ มุขนี้เคยเห็นทางทีวีแว่บๆๆ แบบพูดเองทางโทรสับคนเดียวอ่ะป่าวว เพราะไม่ได้มีเสียงฮัทใช่ม่ะ
แต่เจ๊บิวแกนี่ เอ่อ....... ล่ะไว้ในฐานที่เข้าใจ :seng2ped:
ถ้ามีลูกจะไม่ตั้งชื่อนี้ (เอะทบใครป่าววเนี่ยยย :laugh: หนีนนนน :oni1:)
-
บิวเป็นคนแบบนี้ ต่อไปคงจะไม่มีใครรักจริง
-
วันนี้จะมาต่อไหม...เราอยากอ่านจริง ๆ
เด่วจะเป็นกำลังใจในการพิมพ์ให้ปอนะ :a2:
-
หลังจากเหตุการณ์นี้ ภีมคงได้มีโอกาสเข้ามาในชีวิตของปออีกครั้งหนึ่งแน่แน่ :m4: :m4:
:a11:ไม่รู้เป็นอะไรรู้สึกแต่ว่ามันคอยแต่จะเชียร์ภีมอยู่ในใจลึกๆ ทุกที (ภีมโว้ย! กลับมาหาปอซะทีเหอะ รอนานแล้ว)
-
มาต่อได้ซะที.... :m32:
อ่านกันเลยเน้อ.... :m4:
********************************************************************
----------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๒๙ #### ----------------
ต่อ................
เราใช้เวลาไม่นานก็ขับรถมาถึงที่หน้าหอใน
พอมาถึงเรากะเพื่อนๆก็รีบขึ้นไปที่ห้องบิว แต่ก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเลย
เราก็เลยขึ้นไปที่ห้องฮัทกัน...
พอไปถึง เราเองกำลังจะเปิดประตูเข้าไปให้เห็นคาตา เพราะตอนนั้นเราโมโหจนเลือดขึ้นหน้าแล้ว
แต่เติ้งกะแช็ปมันก็ห้ามเราไว้ก่อน.... มันบอกให้เราใจเย็นๆอย่าเพิ่งวู่วาม
จะได้รู้ๆกันไปว่าใครกันแน่ที่เป็นคนโกหก....
เราสามคนก็เลยค่อยๆเลื่อนประตูออกมานิดนึง ซึ่งมันจะเป็นมุมที่มองไปเห็นที่เตียงฮัทพอดี
ภาพที่เราสามคนเห็นกันคือ....
บิวนั่งคล่อมอยู่บนตัวฮัท แล้วพยายามที่จะถอดเสื้อผ้าฮัท
ดูจากสภาพฮัทแล้วก็ดูรู้ว่ามันเมามากๆ เพราะแค่จะผลักบิวออกไปจากตัวมันยังทำไม่ได้เลย....
“ บิว.... อย่า..ทาม... แบบนี้.... สิ...” เสียงโวยวายกับการกระทำของบิว
“ ฮัทอยู่เฉยๆสิ.... ” บิวพูดแล้วก็ค่อยๆถอดเสื้อฮัทออกอย่างทุรักทุเร
“ ไม่อาว............ บิว..... ปล่อย..... หนาย.....ว่าไม่คิดไรกะเราแล้วงาย............ ” ฮัทพูดแบบเมาเต็มที่
“ เรารักฮัทนะ... รักมากด้วย... ฮัทต้องเป็นของบิวเข้าใจมั้ย ?? ” บิวพูดในขณะที่มือก็พยายามถอดกางเกงฮัทออก
ตอนนั้นฮัทพยายามขัดขืนอย่างเต็มที่ทำให้บิวถอดกางเกงฮัทออกไม่ได้
“ อยู่นิ่งๆสิ.... เดี๋ยวปอมันก็จะมาแล้ว.... ” บิวพูดด้วยเสียงโมโหๆ แบบที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน...
เราสามคนก็เลยหันมามองหน้ากัน...
ประมาณว่ารู้แล้วว่าตกลงใครเป็นยังไง??
เราไม่อยากจะเชื่อว่า... แท้ที่จริงแล้วบิวยังคิดที่จะทำอะไรแบบนี้...
เพราะหลังจากที่เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม...
บิวก็เป็นเพื่อนของเราทุกคนปกติ เวลาเรากะฮัทอยู่ด้วยกัน บิวก็ไม่มีที่ท่าอะไรเลย
บิวเป็นปกติมากๆจนบางทีเราลืมไปเลยว่าบิวเคยชอบฮัท.....
แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้ามันก็บอกให้เรารู้ว่า...
ที่ผ่านมาบิวมีแต่ภาพลวงตามาตลอด.........................
แช็ปเลื่อนประตูปิด.... แล้วก็พูดว่า
“ ฮัทๆ... อยู่รึป่าวอ่ะ ??? ” แช็ปพูดกับเปิดประตู
ทีนทีที่เปิดประตูก็เห็นว่า บิวมีสะดุ้งแล้วก็ตกใจมากมันก็เลยล้มตัวลงไปนอนทับกับฮัท
แล้วมันก็พยายามนอนแน่นิ่งไม่รู้สึกตัว...
เรารีบเดินตรงปรี่ไปที่เตียง ส่วนสองคนนั้นก็เดินตามเรามาด้วย...
ฮัทลืมตามามองเราแบบยากเต็มที่ เพราะมันเมาสุดๆ แต่มันก็ยังจำเราได้นะ.....
“ ปอ.... มาแล้วเหรอ............ บิว....มาน.... จะ.... ปล้ำ.... ฮัท...” ฮัทพูดแล้วทำท่าจะลุกขึ้น แต่มันก็ทรงตัวแทบไม่ไหว แล้วอีกอย่างบิวก็นอนทับมันอยู่.....
“ บิวๆ.... บิว.... ลุก.... ” แช็ปเดินไปเขย่าบิวให้ลุกขึ้น....
เรา เติ้ง แช็ป มองหน้ากันเพราะแต่ละคนพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้
เพราะอดที่จะหัวเราะไม่ได้กับท่าทางของบิว... คือมันแอ๊บหลับอ่ะ...
ทั้งๆที่เมื่อกี๊พวกเราก็เห็นๆกันอยู่ว่ามันกำลังทำอะไร.....
นึกแล้วก็ขำมันนะ... มันคงจะตกใจสุดตัวอ่ะ......
“ บิว........ ตื่น.... เมาแล้วก็กลับไปนอนที่ห้อง... ” แช็ปพยายามเก๊กเสียงให้ดูปกติ ส่วนเรากะเติ้งก็แทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่แล้ว......
“ หืม.... นี่ที่ไหนเนี่ย ??? ” บิวทำเป็นงัวเงียแล้วพูด
“ ที่นี่อิตาลีย่ะ...... นี่หล่อนเมาจนไม่รู้เรื่องเลยเหรอ ?? ว่าถูกลากมานอนที่อิตาลีเนี่ย ???”
เติ้งพูดกระแนะกระแหน เราสองคนที่เหลือก็ได้แต่กลั้นหัวเราะกันไว้
“ โอ๊ย... ปวดหัวจัง.... ” บิวพูดในขณะที่ยันตัวลุกขึ้น....
“ กินไปมากอ่ะดิ....” แช็ปพูด.....
“ ไหวปะเนี่ย ?? ” เราพูด
“ จะอ้วกอ่ะ.... ” บิวพูดแล้วก็วิ่งออกไปจากห้อง.....
แช็ปมันก็เลยวิ่งตามไปดู..... เราก็เลยพูดกะเติ้งว่า
“ แกเอามันกลับหอไปด้วยนะ..... ” เราพูดพร้อมกับยื่นกุญแจรถให้มัน
“ ได้ๆ... แล้วเรื่องนี้หล่อนจะเอาไง?? .. ” เติ้งพูด
“ ไว้ก่อน.... พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน.... ” เราพูด
“ อืม..... ” เติ้งพูดแล้วก็อมยิ้ม
เราว่ามันยังคงไม่เลิกขำบิวอ่ะ..... ท่าทางบิวมันตลกมากอ่ะตอนนั้น....
เพราะเรารู้ว่าบิวกำลังเนียนอ่ะ.... มันเลยยิ่งขำ.... แถมยังสะใจด้วย
เพราะมันคงจะตกใจมากๆที่เดียว.....
พอเติ้งออกไปเราก็มาจัดการไอ้ตัวที่นอนเมาอยู่บนเตียง.........
ตอนนั้นก็ยังมีอารมณ์โมโหมันอยู่นะ... เรื่องที่มันไม่มารับเราอ่ะ.....
แต่ก็เก็บไว้ก่อน... ตอนนี้มันคงคุยไม่รู้เรื่องแล้ว.....
“ ฮัท.... รู้สึกตัวป่าว ?? ” เราพูดแล้วเอามือตบเบาๆที่หน้าฮัท....
“ หืม...... ปอ.... เหรอ.. ” ฮัทพูดเสียงอยู่ในคอ......
แล้วมันก็ลืมตาขึ้นมา พอมันเห็นว่าเป็นเรามันก็ยิ้ม...... แล้วมันก็ดึงเราไปกอด...
ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดว่ามันจะดึงก็เลยกลายเป็นว่าปซบอยู่ที่อกมันซะแล้ว....
“ คิด.... เถิง... จาง.. เยย...... ” ฮัทพูด
“ อย่ามาบ้าน่า....... ทำยังกะไม่เจอกันเป็นปี..... ” เราพูดแล้วก็ขืนตัวลุกขึ้น ซึ่งเราก็ลุกขึ้นโดยง่าย
เพราะฮัทมันนิ่งไปอีกแล้ว คงจะเมาจัด...
เราก็เลยเอาผ้าขนหนูไปชุบน้ำมาจะเช็ดตัวให้มัน......
“ ฮัท... ยกสะโพกหน่อย... จะถอดกางเกง ” ฮัทมันก็สะลึมสะลือยกสะโพกขึ้น
ตอนนั้นมันก็เหลือแต่บ็อกเซอร์แล้ว เราก็ค่อยเช็ดหน้าเช็ดตัวให้มันจนทั่วแล้วก็เอาแป้งมาทาให้นิดหน่อย
แล้วก็หาเสื้อผ้ามาให้มันใส่ จากนั้นเราก็เดินไปตากผ้า ปิดไฟ แล้วก็มาลงนอนข้างๆมัน....
ดึงผ้ามาห่ม... แล้วเราก็กอดมันแล้วก็หลับไป.....
**********************************************
มาตอนเช้า......
เราตื่นขึ้นมาก่อนมัน.....
พอตื่นขึ้นมาเราก็ไปอาบน้ำ..... แล้วก็ใส่ชุดเดิมนั่นแหละ
เพราะใส่เสื้อผ้าฮัทไม่ได้..... เราผอมอ่ะส่วนฮัทมันก็ไม่ได้อ้วนหรอกนะ
แต่มันตัวใหญ่กว่าเราตั้งเยอะ... เรานี่สูง 177 ส่วนมันสูงตั้ง 182 อ่ะ...
พอเราแต่งตัวเสร็จก็มาต้มน้ำร้อนไว้ให้มัน
เพราะมันตื่นมาต้องแฮงค์แน่ๆ
พอเสียบปลั๊กต้มน้ำร้อนเสร็จ ก็ขอทำตัวเป็นแม่บ้านซะหน่อย
เราก็ไปดูเสื้อผ้าที่มันใส่แล้ว..จัดการเอาใส่ตระกร้าเตรียมไปซัก
แล้วก็กวาดห้อง จัดขาวจัดของบนโต๊ะมันให้เป็นที่เป็นทาง
จริงๆมันก็ไม่ได้รกอะไรหรอก เพราะฮัทมันเป็นคนสะอาดมากๆอยู่แล้ว
เพียงของบางอย่างมันวางผิดที่ผิดทางก็เท่านั้นเอง....
ตอนที่รากำลังจัดโต๊ะทำงานให้มัน จู่ๆมันก็มากอดเราจากข้างหลัง แล้วมันก็หอมแก้มเราทีนึง
แล้วพูดว่า....
“ ทำไรอยู่จ๊ะ... แม่บ้าน... ”
“ ก็จัดของให้ไง...... ” เราพูด
“ เหมือนเราแต่งงานกันแล้วเลยอ่ะ..... แบบเนี๊ยะ ” ฮัทพูดแล้วก็กอดเราแน่นขึ้น
“ ทำมาเป็นปากดี.... ไปอาบน้ำเลย... เดี๋ยวมีเรื่องจะคุย... ” เราพูด
“ เรื่องอะไรอ่ะ.... ” ฮัทพูดด้วยเสียงงงๆ นี่มันไม่รู้เรื่องอะไรเลยรึไงเนี่ย??.....
“ เออน่า... ไปอาบน้ำก่อน....” เราพูด
“ ปวดหัวจัง.... อยากได้กาแฟเข้มๆสักแก้วจัง... ” ฮัทพูดด้วยท่าทางประจบ
“ อืม... เดี๋ยวปอทำให้... ต้มน้ำไว้ให้แล้ว... ” เราพูด
จากนั้นฮัทมันก็ไปอาบน้ำ....
***************************************************
พอมันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ......
เราก็เดินไปที่มัน...
“ อ่ะ... กาแฟ.. ” เราพูดพร้อมกับยื่นกาแฟให้มัน
“ ปอมีไรจะคุยเหรอ?? ..... ว่ามาเลย ” ฮัทพูด
“ เอาเรื่องแรกก่อน.... เมื่อวานทำไมฮัทไม่ไปรับปอ..... ” เราพูด
“ เมื่อวาน.... ก็พอดีฮัมเค้าไปช่วยงานที่สโม... แล้วมัวแต่ยุ่งๆอยู่ พี่เค้าก็ชวนไปกินเหล้าต่อ ฮัทก็ให้บิวโทรบอกปอแล้วหนิ.... ว่าฮัทไปรับไม่ได้... ” ฮัทพูดมาด้วยหน้างงๆ ซึ่งเราก็ดูออกว่ามันไม่ได้โกหก...
คนอ่านคงจะพอเข้าใจแล้วใช่ม่ะ ??? ว่าใครเป็นตัวต้นเหตุ
“ อืม... งั้นคงเป็นเรื่องเข้าใจกันผิด.... ” เราพูด
“ เข้าใจผิดว่าอะไร ?? ” ฮัทถามด้วยสีหน้าอยากรู้
“ เดี๋ยว... เอาไว้เล่าทีเดียว.... มีอีกเรื่องนึง.... ....................” เราพูด แล้วจากนั้นเราก็เล่าเรื่องที่เราคุยกะกุ้งให้ฮัทฟัง
“ ไม่หนิ.... ฮัทก็ไม่ได้ว่าจะช่วยทำงานให้บิวคนเดียวซะหน่อย.... อย่างคนอื่นๆในกลุ่มฮัทก็ทำให้นะ..... อย่างวิชาคอมอ่ะ... พวกมันจะทำไม่ค่อยเป็นกัน... ฮัทก็จะทำให้ ” ฮัทพูด
“ แล้วเรื่องที่ฮัทแอบสวีทกะบิวหละ... ” เราพูด
“ ไม่มีอ่ะ.... เอาจริงๆเลยนะ... บางทีบิวก็ชอบมาทำตัวใกล้ชิดฮัทอ่ะ... กอดบ้าง.. จับมือบ้าง.... ฮัทก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกนะ แต่มันไม่ดีอ่ะ...... แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง... เพราะบิวมันก็บอกแล้วว่ามันไม่คิดอะไร... แต่บางครั้งฮัทก็อดที่จะรำคาญไม่ได้เหมือนกันนะ....... ” ฮัทพูดแบบเหลืออด เราว่ามันคงเซ็งจริงๆแล้วแหละ เพราะปกติมันจะเป็นสุภาพบุรุษมาก.... งานนี้มันคงไม่ไหวจะทนจริงๆ
“ โอเคๆ.... เข้าใจแล้ว... ” เราพูด
“ ปอเคืองเรื่องที่ฮัทไปกินเหล้ารึป่าวเนี่ย ?? ” ฮัทพูด
คือที่มันถามแบบนี้อ่ะ เพราะว่าปกติฮัทมันไม่กินเหล้าอ่ะ ไม่ค่อยเที่ยวด้วย...
แค่มันกินแอลกอฮอล์เข้าไปนิดนึงนะ ตัวมันก็แดงแล้ว.... หน้าแดงด้วย.....
ไม่ใช่ว่ามันแพ้หรอกนะ... แถมมันยังกินเหล้าเก่งพอตัวแหละ.... ทั้งๆที่ไม่ค่อยจะกินเท่าไหร่..
“ เคียง.... ” เราพูดเสียงแข็ง
“ ฮัทก็บอกก่อนแล้วนะ... ” ฮัทพูดเสียงอ่อย
“ รู้มั้ย?ว่าทำไมปอเคียง ?? ............... ก็..............................................” เราพูดแล้วก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฮัทฟัง เริ่มตั้งแต่เมสเสสที่ส่งมาแหละ...........
“ เฮ้ย..จริงดิ.... ” ฮัทพูดด้วยหน้าแบบไม่อยากจะเชื่อ
“ อืม.... ” เราพยักหน้ารับเบาๆ
“ ไม่อยากจะเชื่อเลยอ่ะ.... ว่าบิวจะทำอะไรขนาดนี้ได้... ” ฮัทพูดด้วยสีหน้างงๆเช่นเดิม
“ เชื่อไม่เชื่อ... บิวก็ทำไปแล้วแหละ.... ” เราพูด
“ มิน่า.... ตอนกินเหล้าบิวถึงคะยันให้ฮัทกินเยอะๆ..... เดี๋ยวชงๆตลอด... แล้วชงอย่างเข้มอ่ะ........ ที่แท้ก็ทีแผนนี่เอง.... ” ฮัทพูด
“ แล้วอย่างงี๊มันน่าให้ปอเคืองม่ะ ?? ” เราพูดด้วยหน้ากวนตริง...
“ น่าจ้ะ...... น่า ” ฮัทพูดด้วยท่าทางเจี๋ยมเจี้ยม.....
“ ถ้าปอมาไม่ทันนะ..... จะเป็นไง..... ได้เข้าใจกันผิดแน่ๆ แถมฮัทคงเสร็จบิวไปแล้ว .. ” เราพูด
“ นี่ที่โมโหเนี่ย.... เป็นห่วงฮัทจริงๆ... หรือกลัวว่าฮัทจะเสร็จบิวก่อนที่จะเสร็จปอกันแน่เนี่ย??? ” ฮัทพูดด้วยหน้ากวนส้นตรงสุดๆ.......
“ ทำเป็นปากดี... รู้งี๊น่าจะปล่อยให้เสร็จๆบิวไปซะ ” เราพูด
“ เออ.. จะมาห้ามทำไม.... คนกำลังจะมีความสุขแท้ๆ...” ฮัทพูดด้วยเสียงกวนๆ
“ เออๆ... ขอโทษแล้วกัน ที่มาขัดความสุขอ่ะ... ” เราพูดแล้วก็กำลังจะเดินออกจากห้องเพื่อกับหอตัวเอง
เพราะหงุดหงิดได้ที่แล้ว จะร้องไห้ด้วย...
“ ล้อเล่นๆ.... ” ฮัทเดินมาดึงแขนเราไว้ก่อน
“ หึงฮัทอ่ะดิ..... ” ฮัทพูดแล้วดึงเราไปนั่งตักฮัทบนเตียง แล้วมันก็กอดเราเราก็กอดมัน
“ อืม................ ” เราพยักหน้ารับเบาๆ
“ หายโกรธนะ.... คราวหลังฮัทจะไม่แกล้งแบบนี้แล้ว.... ” ฮัทพูดแล้วเอามือลูบหลังเรา แล้วมันก็หอมที่หัวเราด้วย..
“ อืม................. ” เราพยักหน้ารับเบาๆ
“ หึงขนาดนี้แล้วเนี่ย....... แสดงว่ารักฮัทแล้วดิ... ” เราเงยหน้าไปมองมันแล้วอมยิ้ม
ก็ประมาณว่ายอมรับแหละแต่ยังไม่อยากพูด
“ จริงดิ..... ” ฮัทพูดหลังจากที่มันผลักให้เรานอนลงบนเตียงแล้วมันก็นอนทับเราอยู่
“ อืม............. ” เราพยักหน้าตอยรับโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา...
“ ดีใจจัง........ ” ฮัทพูดแล้วมันก็ก้มลงหอมแก้มเรา...
“ แล้วรักมากมั้ย ?? ” ฮัทถามอีก ท่าทางมันเหมือนเด็กมากอ่ะตอนนั้น..
“ อืม......................” เราพยักหน้าตอบกลับไปอีก
“ จริงอ่ะ.................. ” ฮัทพูดแล้วมันก็ยิ้มซะหน้าบาน
จากนั้นมันก็ก้มลงมาหาเรา หน้าฮัทค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
จนริมฝีปากเราค่อยๆสัมผัสกัน เราเอามือโอบไปที่รอบคอฮัท
ส่วนฮัทมันก็กอดเอวเราอยู่ เราค่อยๆเผยอริมฝีปากรับสัมผัสจากฮัท.....
เราจูบกันเนิ่นนาน เป็นจูบที่เราจะจำไปตลอดชีวิต..........
“ ขอบคุณนะ.......... ” ฮัทพูดหลังจากที่เราจูบปากกัน
“ ปอก็ขอบคุณเหมือนกันที่ฮัททำให้ปอรักฮัท... ” เราพูด
“ ฮัทก็รักปอนะ......... ” ฮัทพูดแล้วเอามือมาบีบจมูกเรา.... ท่าทางมันคงจะทำแก้เขินเรานะ หน้ามันก็แดงๆด้วย
“ อืม..................” เราพูด
“ ฮัทว่าไหนๆเราก็รักกันแล้ว... เรามามีอะไรกันเหอะ.... นะ... ” ฮัทพูดแล้วไม่รอช้า มันก้มลงมาไซร้ที่ตอเราอย่างเร็ว....
“ เฮ้ย... ไม่เอา... หยุดก่อนๆ ยังไม่เอา... ” เราพูด
“ ทำไมอ่า...... ” ฮัทถามแบบเด็กโดนขัดใจ
“ ปอเป็นวันนั้นของเดือน..... ” เราพูดแล้วทำหน้าเศร้าๆ....
“ อ่ะเหรอ..... ” ฮัทพูดแบบหัวเสีย แล้วสักพักมันก็บอกว่า....
“ ตลกแล้ว.... มีประจำเดือนที่ไหนอ่ะเรา..... ” ฮัทพูดแล้วมันก็เอามือบีบจมูกเรา พร้อมกับหัวเราะไปด้วย
“ แล้วเมื่อกี๊เชื่อทำไม?? ....” เราพูดแล้วก็หัวเราะ
“ ก็มันลืมไง.... ” ฮัทพูด แล้วก็ทำท่าจะลงมาทำต่อ.....
“ หยุดเลย........ ” เราพูดแล้วเอามือจับไว้ที่หน้าฮัท
มันก็ยังไม่หยุด..... มันเอาลิ้นมาเลียที่มือเราด้วยอ่ะ........ เกือบเคลิ้มตามมันไปแล้ว............
“ หยุดก่อนนะ......... เรายังไม่ได้ตกลงกันเลยว่าเรื่องบิวจะเอาไง... ” เราพูด
“ เออ........... จะเอาไงดี.. ” ฮัทพูด
จบตอน...............................................
อย่างน้อยในเรื่องร้ายๆก็มักจะมีเรื่องดีๆแฝงมาด้วยเสมอ....
ถึงเราจะเจอปัญหา เจอเรื่องที่ทำให้เราหนักใจ
หรือทำให้เราผิดใจกันเข้าใจไม่ตรงกัน.... และอาจจะเลิกกันได้
แต่คู่เรากะฮัทโชคดีที่มีอะไรก็คุยกันตรงๆและไว้ใจกัน
ทำให้เรื่องร้ายหลายๆเรื่องที่เข้ามา... ไม่สามารถทำอะไรเราได้แถมยังทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้น...
และรักกันมากขึ้นด้วย....
เคยมีคนบอกเราว่า.... การที่แฟนกันทะเลอะกัน... จะทำให้เข้าใจกันและรักกันมากขึ้น......
#####################################################
บิวมัยร้ายมากค่ะหัวหน้า... :m26:
อ๊ะๆ... มีสมาชิกใหม่ด้วย...... :m24:
ยินดีต้อนรับคุณbroke-back น๊ะ...... :L2:
แหมๆ... :m12: เชียร์ภีมซะด้วย.....
เย้... มีคนเชียร์ภีมแล้ว... :m18:
-
ตลกบิวด้วยคน :m20:
แต่ยังไงก็ให้อภัยไม่ได้ :angry2:
คบกะฮัทดีกว่าภีมตั้งเยอะ o13
-
นั่นเป็นจิงดังว่า จิงๆๆ บิวมันพูดเองเออเองจิงๆๆด้วย :m16:
ความจิงน่าใช้ตอ อี นอ สะกิดบิวกลับห้องน่ะ แบบสะตอมากรูสะตอกลับ :laugh: 555+(หยาบคายไม่เอาและ)
ปอนี่ขัดใจอ่ะ ยอมฮัทไปก็จบแล้ว ขัดใจแฟนม่ะดีรู้ป่าววว :m14: อิอิ เด๋วแฟนงอล หุหุ :oni1:
-
:oni1:
กลับมารายงานตัวจ้าน้องปอ
ไปเสม็ดคราวนี้ ระทึกได้อีก....ไปหาดวงเดือนมาอ่ะ
เข็ดแร้วอ่ะกะนั่งเรือ.....อ่ะ
น่ากลัวได้อีกอ่ะ....แบบว่าตูอยากร้องไห้
.... มาเข้าเรื่องดีก่า ดูเหมือนฮัทก้อรักปอมาก แต่ก้อไม่รุ้จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกป่าวหุหุ หรือว่าบิวจะมีแผนสอง
เค้าถึงว่า....คนเราทำได้ทุกอย่างเพื่อความรัก
ภีมหายไปเรยอ่ะ....คิดถึงนิดๆ
แต่ตอนนี้ต้องลุยภาคนิพนธ์ให้เสร็จก่อน
ไม่งั้นไม่จบแน่ๆ....ชีวิตสิ้นหวังกันเรยทีเดียว
แร้วจะเเว้บมาอ่านต่อจร้า
-
บิว นี่ก้อทำไปได้เนอะ คนเรา เป็นได้ขนาดนี้ อิอิ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: โล่งอกนึกว่ามีไรซะอีก
-
:mc3: :mc3:
เย้.... เย้..... :m4: :m4:
รีพรายถึงพันแล้ว....... :m18:
เย้.... เย้... :m11:
ดีใจจัง... :m3:
:mc2: :m9: :mc2: :m9: :mc2:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
เอ....งี้ก็ดีแล้วนี่นา มีไรก็คุยกันตรง ๆ และยังรู้เรื่องบิวแต่เนิ่น ๆ อีก
อย่างนี้จะมีอะไรมาทำให้ฮัทกับปอต้องเลิกลากันไปนะ...เสียดายจัง
:เฮ้อ:
-
บิวหนอบิว ทำไปได้ :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
ฉลองให้น้องปอด้วยคนจ๊ะ ยินดีด้วยนะ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ฮัทน่ารักจริงๆ ด้วย :o8: ทำให้ยิ่งสงสัยใหญ่เลยว่าจะมีอะไรมาทำให้ปอกับฮัทมีปัญหากันอีก
ขอพักยกเชียร์ภีมชั่วคราว o2เพราะตอนนี้ฮัททำได้ดี ได้ใจไปเต็มๆ o13
**ขอบใจนะน้องกร ที่เขียนตอนนี้ให้อ่านได้ยาวจุใจ ที่สำคัญไม่ค้างคาอีกด้วย พิมพ์เมื่อยมือมากไม๊ เดี๋ยวเรียกภีม เอ้ยขอโทษ! ฮัทมานวดนิ้วให้เอาไหม (แบบว่าเอาใจน้องกรแบบออกนอกหน้านิดส์นึง) :o8:
-
ขำบิวด้วยคน ตลกดีคิดได้
ฮัทน่าร๊ากดี กล้าขอกล้าพูด 55
-
:เฮ้อ:ผ่านเรื่องบิวไปแล้ว คราวนี้จะมีอะไรอีกป่ะเนี่ย..
กลัวใจปอจัง..จะกลับไปหาภีมอีกป่ะเนี่ยะ.. :m12:
รู้สึกว่าฮัทคงไม่ใช่พระเอกแน่เลย..
-
:mc4: :mc4: :mc4:ฉลองรีพลาย 1000 กับปอด้วย :110011: :เชิป2: :110011:
:m12:ความใจเย็นไม่วู่วาม ทำให้เรื่องที่ว่าร้าย เลยกลายเป็นดีไปได้ :a2:
คอยตามดูว่า บิวจะมาไม้ไหนอีก เป็นกำลังใจให้นะ ปอคนสวยของ .... :กอด1:
-
:อิอิ1: ดีนะที่ปอไปทันเลยเกลายเป้นเรื่องให้ขำขันได้ แต่ถ้าปอไปไม่ทันสงสัยจะได้เปงโศกนาฏกรรมแน่ๆ คนที่ร้ายลึกนี่น่ากลัวกว่าพวกที่โวยวายกรี๊ดกร๊าดเน๊อะ มองออกยาก
-
ฮัทน่ารักจังอะ ปอโคลนมาให้คนนึงซิ อยากได้ๆๆๆๆ :oni2:
-
:mc3: :mc3:
เย้.... เย้..... :m4: :m4:
รีพรายถึงพันแล้ว....... :m18:
เย้.... เย้... :m11:
ดีใจจัง... :m3:
:mc2: :m9: :mc2: :m9: :mc2:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เน่ๆๆๆ พอรีพลายครบพันนน ก็พลันหายตัวเลยน๊า ชิชิ :serius2:
ฮันแน่ ไปดึงดึ่ง หรือว่าไปเดินรับลมทะเลจ๊ะวันนี้ ม่ะมาต่อ โดนงานเด๋วหักเงินเดือนเลยย จิจิ o12
เอะ :o :o :o :o (ตกใจไรเนี่ยยย)
หรือว่านัดหนุ่ม อุอิ ไปนอนและ รอจนง่วง :a12:
-
คิด... เถิง... จาง... เยย... : 222222:
-
เข้ามาทักทายแล้วก็รออ่านอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว :o12: o7
-
โอ้โห...บิววางแผนยิ่งกว่านางร้ายในละครเลย ขอให้ปอเข้มแข็งไว้นะคับ :oni2:
-
:m4: :m4: :m4:
:L2: :L2: :L2:
-
พอดีเมื่อวานมีธุระนิดหน่อย... :m29:
เลยไม่ได้มาต่อให้.... :m23:
โทษทีนะ.... :m13:
แหมๆ.... :m12: cassper_W แซวกันตลอดเลยน๊า..
ifwedo จะให้เราโคลนให้เลยเหรอ?? :m12:
anston อันนี้ต้องคอยดูกันนะ... ว่าใครเป็นพระเอกตัวจริง.. :m14:
broke-back เรามาต่อละนะ... ไม่ต้องเศร้าไป... :m13:
แต่เมื่อยนิ้วจังอ่ะ..หาใครมานวดให้หน่อยดิ.. :m15:
พี่ jeng_jey นั่งเรือแล้วกลัวเหรอ?? :m20:
ส่วนคนที่ถามถึงภีม.. เดี๋ยวมันก็จะเริ่มมีบทบาทแล้วแหละ... :m18:
OT มาแล้วจร้า.... แหมคิดถึงแต่ไม่โทรหากันเลยนะ...
wan ขอบใจน๊า... ที่เป็นกำลังใจให้คนสวยอย่างเรา.. :m3:
ส่วนคนอื่นที่เราอาจจะไม่ได้เอ่ยชื่อ. ก็ขอบคุณนะที่ยังตามอ่านเรื่องของเรา.. :m9:
ไปอ่านเรื่องกันดีกว่า.. :m7:
***********************************************************
จากหลายๆเรื่องที่เข้ามาในตอนนั้น....
มันยิ่งทำให้เรากับฮัทเข้าใจกันมากขึ้น... ไว้ใจกันมากขึ้น...
เพราะเรามีอะไรก็จะคุยกันตลอด.....
ที่สำคัญมันทำให้เรากะฮัทรักกันมากขึ้นด้วย....
แม้ว่าจะมีปัญหาอะไรๆเข้ามาอีกระหว่างเราสองคน...
แต่เราก็ไม่เคยกลัว.... เพราะเราทั้งสองคนรู้ว่าเราเข้าใจกันและรักกันมากขนาดไหน....
แต่ถึงอย่างไรก็ตาม.... สักวันมันก็ต้องเจอปัญหาที่เราทั้งคู่แก้ไขไม่ได้....
------------------------------ #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๓o #### ------------------------
ความเดิม...
เราจูบกันเนิ่นนาน เป็นจูบที่เราจะจำไปตลอดชีวิต..........
“ ขอบคุณนะ.......... ” ฮัทพูดหลังจากที่เราจูบปากกัน
“ ปอก็ขอบคุณเหมือนกันที่ฮัททำให้ปอรักฮัท... ” เราพูด
“ ฮัทก็รักปอนะ......... ” ฮัทพูดแล้วเอามือมาบีบจมูกเรา.... ท่าทางมันคงจะทำแก้เขินเรานะ หน้ามันก็แดงๆด้วย
“ อืม..................” เราพูด
“ ฮัทว่าไหนๆเราก็รักกันแล้ว... เรามามีอะไรกันเหอะ.... นะ... ” ฮัทพูดแล้วไม่รอช้า มันก้มลงมาไซร้ที่ตอเราอย่างเร็ว....
“ เฮ้ย... ไม่เอา... หยุดก่อนๆ ยังไม่เอา... ” เราพูด
“ ทำไมอ่า...... ” ฮัทถามแบบเด็กโดนขัดใจ
“ ปอเป็นวันนั้นของเดือน..... ” เราพูดแล้วทำหน้าเศร้าๆ....
“ อ่ะเหรอ..... ” ฮัทพูดแบบหัวเสีย แล้วสักพักมันก็บอกว่า....
“ ตลกแล้ว.... มีประจำเดือนที่ไหนอ่ะเรา..... ” ฮัทพูดแล้วมันก็เอามือบีบจมูกเรา พร้อมกับหัวเราะไปด้วย
“ แล้วเมื่อกี๊เชื่อทำไม?? ....” เราพูดแล้วก็หัวเราะ
“ ก็มันลืมไง.... ” ฮัทพูด แล้วก็ทำท่าจะลงมาทำต่อ.....
“ หยุดเลย........ ” เราพูดแล้วเอามือจับไว้ที่หน้าฮัท
มันก็ยังไม่หยุด..... มันเอาลิ้นมาเลียที่มือเราด้วยอ่ะ........ เกือบเคลิ้มตามมันไปแล้ว............
“ หยุดก่อนนะ......... เรายังไม่ได้ตกลงกันเลยว่าเรื่องบิวจะเอาไง... ” เราพูด
“ เออ........... จะเอาไงดี.. ” ฮัทพูด
***********************************************************************
หลังจากวันนั้นมาเรากะฮัทก็ยังไม่ได้คุยกะบิวให้รู้เรื่อง...
เพราะว่าบิวบอกออกมาก่อนว่า..
มันตัดสินใจจะซิ่ว... เพราะมันไม่ชอบเอกที่มันเรียนอยู่
เรากะฮัทก็เลยตกลงว่า... จะไม่เคลียร์กะบิว
เพราะถึงยังไงเราสองคนก็เข้าใจกันดีอยู่แล้ว...
ต่อให้บิวจะสร้างเรื่องหรือว่าป่วนอะไรเราสองคนอีกก็ไม่สามารถทำอะไรได้
เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดมันไม่ได้อยู่ที่บิวแต่มันอยู่ที่ความเข้าใจกันของเราสองคนมากกว่า...
แล้วอีกอย่างอีกไม่กี่เดือนบิวมันก็จะไปแล้ว....
สำหรับตัวบิวเองมันก็คงรู้ดีว่ามันไม่สามารถจะเข้ามาแทรกระหว่างเราสองคนได้
มันก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรอีก.. อย่างมากก็แค่พูดจากวนประสาทนิดๆหน่อย
แบบพูดทีเล่นทีจริงหนะ... แต่เรากะฮัทก็ไม่ได้สนใจอะไร
อย่างมากก็เอามาคุยกันเป็นเรื่องตลกไปซะมากกว่า....
************************************************
ช่วงประมาณต้นเดือนกุมภาพันธ์..
เป็นช่วงที่เราต้องซ้อมละครเวที แต่เราก็ไม่ได้ซ้อมทุกวันหรอก...
เพราะว่าแต่ละคนจะมีคิวซ้อมแต่ละวันกันไปว่าจะเจาะฉากไหน.... วันไหนซ้อมรวม
ซึ่งก็ช่วยให้เรายังมีโอกาสอยู่กะฮัทบ้าง....
แต่ถึงแม้ว่ามีวันที่เราต้องไปซ้อมละครเวที แต่ฮัทก็จะมาอยู่ด้วยตลอด...
หรือบางทีไม่มามันก็จะคอยมารับมาส่ง
ทำให้ฮัทสนิทกะเพื่อนในกลุ่มเราที่เป็นเพื่อนไนเอกไปด้วย...... รวมถึงพวกพี่ๆในเอกก็รู้จักมันดี
พอเข้าช่วงต้นเดือนกุมภาพันธ์... ก็เป็นช่วงที่มีการจัดงาน Thank พี่...
ซึ่งเป็นงานที่น้องเทคจะต้องเทคคืนพวกพี่ๆบ้าง
เราก็มีพี่อยู่หลายคน ทั้งที่เป็นพี่ในสายเทคและพี่บุญธรรมอีก
รวมๆแล้วก็ประมาณ 20 คน เราก็เลยต้องซื้อของมากหน่อย....
วันที่เราไปซื้อของฮัทก็ขับรถไปส่ง......
“ จดมาครบรึยัง?.... ว่าต้องซื้ออะไรบ้าง... ” ฮัทหันมาพูดกับเราทันทีที่จอดรถเสร็จ...
“ เรียบร้อยแล้ว....... ” เราพูดแบบกวนๆมันหน่อย... เพราะมันนั่นแหละเป็นคนบังคับให้เราจด
ทั้งที่จริงๆเราก็บอกมันแล้วว่าเราจำได้ แต่มันก็บังคับให้เราจด......
“ ฮืม... ดี... จะได้มีเวลาเหลือ... ” ฮัทพูด
“ ทำไมอ่ะ.. รีบไปไหน?? .. ” เราถาม...
“ จะได้ดูหนังกันไง ?? เราไม่ได้ดูหนังด้วยกันนานแล้วนะ...” ฮัทพูด
ก็จริงของมันแหละ... เพราะช่วงหลังๆมานี้เราก็ไม่ค่อยว่างเพราะว่าต้องซ้อมละครเวที
บางวันที่เราไม่ได้ซ้อมฮัทมันก็ดันไม่ว่างอีก เรากะมันก็เลยไม่ค่อยได้ไปดูหนังด้วยกัน
แม้ว่าหลายครั้งที่ว่างตรงกัน เรากะมันก็จะชวนกันไปทำอย่างอื่นมากกว่า....
อย่าเพิ่งคิดลึกนะ.....
ไอ้อย่างอื่นที่ว่า... ก็เช่น... ขี่รถเล่น... กินนม.... กินข้าว... หรือเดินเล่นกัน.... หรืออื่นๆ....
เอาจริงๆก็ประมาณว่า... เรากะฮัทไม่ใช่ว่าจะดูหนังกันทุกเรื่องอ่ะ...
จะดูทีนึงก็ต้องเป็นหนังที่อยากดูจริงๆซะมากกว่า.....
“ มีหนังน่าดูเหรอ ?? ” เราพูด
“ แจ๋วไง... ฮัทอยากดู ” ฮัทพูด
“ ไม่เอาอ่ะ.... ปอไม่ชอบดูหนังตลก... ” เราพูดแบบหน้าเซ็งๆ
“ โห... ตอนนั้นฮัทยังไปดูหนังรักเป็นเพื่อนปอเลย... ทั้งที่ฮัทไม่ชอบอ่ะ ” ฮัทพูดแบบงอนๆ
“ อ้าว... ไม่ชอบหรอกเหรอ?? ” เราพูดด้วยหน้างงๆ
“ อืม... ” ฮัทพูดแล้วยิ้มแหยๆ
เราก็เพิ่งรู้นี่แหละว่าฮัทมันไม่ชอบดูหนังรัก ทั้งที่เราชอบดูหนังรัก
ส่วนเราไม่ชอบดูหนังตลก... ฮัทกลับชอบดู
ไม่รู้ดิ.. เราไม่ชอบอ่ะ.. ดูที่ไรไม่เห็นขำเลย.. เสียตังค์ป่าวๆ
แล้วมีอีกนะ... เราชอบดูหนังผี... ส่วนฮัทนี่กลัวผีสุดๆ.... ดูไม่ได้เลย...
“ ดูก็ได้..... แต่ถ้าไม่ตลกนะ...... ” เราพูดคาดโทษมัน..
“ รับรอง... ตลกชัวร์.. ” ฮัทพูดกับเราด้วยความมั่นใจ...
“ แหม... เป็นผู้กำกับรึไงฮะ... ” เราอดที่จะแขวะมันไม่ได้
“ ไม่รู้อ่ะไร... ฮัทนี่ทั้งเขียนบททั้งกำกับ... ” มันพูดแบบเบ่งๆอ่ะ...
“ จร้า.... งั้นยิ่งไม่น่าดูใหญ่... ” เราพูดกัดมันอีก....
“ อ่ะ... ยอมๆ.... ” ฮัทพูดแล้วส่ายหน้า....
ฮัทมันเป็นแบบนี้แหละเรากะมันเลยคบกันได้
ทีจริงก็ไม่ใช่แค่มันหรอกนะ.... เราก็ยอมมันเหมือนกัน
ไม่ว่าจะถียงกันเรื่องมีสาระเรื่องไม่มีสาระ...
แต่สุดท้ายก็จะมีใครสักคนเป็นคนยอม.......
“ ปอนี่ซื้อของง่ายเนอะ.... ” ฮัทพูดหลังจากที่เราซื้อของไปได้สักพักนึง
“ ทำไมอ่ะ?? ... ก็ของ handmade เราก็ต้องให้เค้าคุ้มๆหน่อยดิ..” เราพูด
ก็เราคิดแบบนั้นอ่ะ... กว่าเค้าจะทำเสร็จแต่ละชิ้นไม่ใช่ง่ายๆเลย
เราก็เลยอยากให้ทั้งค่าแรงแล้วก็ค่าไอเดียเค้าไง เลยไม่ต่อ....
“ ไม่เห็นต่อของเลย....” ฮัทพูด
“ ก็ให้เค้าคุ้มกะค่าไอเดียหน่อย... อีกอย่างปอก็ต่อของไม่เป็นด้วย .... ” เราพูด...
ก็มันจริงๆนี่นา... ส่วนใหญ่เราซื้อของนะไม่เคยต่อของเลยอ่ะเมื่อก่อน...
แต่ตอนนี้ไม่แล้วนะ... ก็ได้มาจากมันนี่แหละเรื่องต่อของหนะ..
“ เอาอันนี้ใช่มั้ย ??? ” ฮัทหันมาพูดกับเรา
“ อืม.... ” เราพยักหน้าตอบมัน
“ อยู่เฉยๆนะ... เดี๋ยวต่อให้ ” ฮัทพูด
“ อันนี้เท่าไหร่ครับ... ” ฮัทพูดแล้วชูของให้เค้าดู มันเป็นนาฬิกา เรือนนึง
“ 1500 ค่ะ...” คนขายที่เป็นผู้หญิงตอบ
“ สวยดีนะครับเนี่ย.... แต่เสียดายเงินไม่พอนะครับ... ” ฮัทพูดแล้วทำหน้าเว้าวอนเชียว..
“ ลดได้นะคะ... ” คนขายพูดด้วยท่าทางยิ้มแย้ม
“ ลดได้เท่าไหร่เหรอครับ??..” ฮัทพูด
“ 1200 ค่ะ... ” คนขายตอบ
“ ฝีมือนี่สุดๆเลย... พี่เป็นคนรึป่าวครับเนี่ย ?? ” ฮัทพูด
“ ใช่ค่ะ.... ชิ้นนี้นี่ทำหลายวันเลย.. ” คนขายตอบ
“ มิน่าล่ะ... งานถึงเนียบขนาดนี้... ” ฮัทพูดแล้วยิ้มหวานเชีย... เราที่ยืนมองมันอยู่เริ่มหมั่นไส้มันและ
“ อืม.. ค่ะ... ” คนขายพูดแล้วยิ้มภูมิใจ
“ อยากได้นะครับแต่เงินไม่พอ.... ไปเหอะ... ปอ..” ฮัทพูด
แล้วมันก็จูงมือเราออกจากร้าน เราก็มองหน้ามันงงๆ ก็มันอยากได้หนิ..
เราตั้งใจจะซื้อให้พี่คนนึง แล้วราคาเราก็อยู่ในงบที่เราคิดไว้
แต่มันก็ทำหน้าดุๆใส่เราแล้วก็จูงมาลากเราออกมาหน้าร้าน...
“ เดี๋ยวค่ะ.... คุณให้ได้เท่าไหร่ล่ะคะ...” คนขายคนนั้นพูดแล้วเดินตามออกมาหน้าร้าน
“ ครับ... เอ่อคือ... ผมมีแค่... 800 หนะครับ.. คงไม่พอซื้อหรอก” ฮัทพูดพร้อมทำหน้าน่าสงสารเชียว
“ งั้น 800 ก็คะ... ” คนขายคนนั้นพูด
“ จริงเหรอครับ... ดีใจจัง... ” ฮัทพูดแล้วหันมายิ้มกับเราซะหน้าบานเชียว
พอออกมาจากร้านมันก็พูดกับเราว่า...
“ เป็นไง ?? ดูดิ... ประหยัดเงินได้ตั้งเยอะ... เห็นม่ะ ” ฮัทพูด..
ได้ทีโม้อ่ะมัน.....
“ นี่ฮัทน่าจะไปเล่นละครเนอะ.... มาเล่นละครเวทีกะปอม่ะ.... เนียนเชียะ...” เราพูดกัดมัน
“ มาแซวกันนะ.... อุตส่าห์ต่อให้ไม่ดีเหรอ ??? ” ฮัทพูด
“ ดีจร้า.... หยอกเล่นไปงั้นแหละ... ไม่รักไม่หยอกหรอก..” น่าน... ฮัทโดนเราไปซะดอกนึง
ยิ้มหน้าบานอ่ะมัน.....
“ เมื่อยป่าว... ดูดิ.. นิ้วแดงหมดแล้ว...” เราพูดหลังจากที่เดินซื้อของมาได้พักใหญ่
ก็ฮัทอ่ะดิ... ไม่ว่าเราจะซื้ออะไรมันก็จะแย่งไปถือหมด
อย่างที่เราบอกตั้งแต่ตอนแรกอ่ะนะ... ว่าพี่เรามีหลายคน
ไม่ต้องคิดเลยว่าของจะเยอะขนาดไหน... แถมมันกะเรายังซื้อของให้ตัวเองอีก...
เยอะโคตรๆอ่ะ.... แล้วที่สำคัญนี่ยังซื้อไม่ครบเลย...
“ ไม่เป็นไร... ฮัทถือได้...” ฮัทพูดแล้วก็ยิ้ม...
“ ไม่ต้องมาทำเป็นสุภาพบุรุษเลย... เอามาแบ่งกันถือ...” เราพูดแล้วทำท่าจะแย่งถุงในมือมันมาถือบ้าง
“ ไม่เอา... อย่าดื้อดิ... เดี๋ยวฮัทถือให้ ” ฮัทพูดเสียงแข็ง
เราก็เลยหยุดแย่งของ... ปล่อยให้มันเป็นคนถือไป
นอกจากมันจะเป็นสุภาพบุรุษแล้วนะ
อีกอย่างนึงที่เราเห็นได้ชัดเจนคือ.....
ตลอดเวลาที่เดินซื้อของด้วยกันเนี่ย.. ฮัทมันจะเอามืออีกข้างนึงที่ว่างอยู่มาจับมือเราตลอด
แถมยังแสดงอาการให้คนรอบข้างเห็นได้ชัดเจนเลยว่าเราเป็นอะไรกัน....
มันไม่เคยแสดงท่าทางว่ารังเกียจหรืออายเลยที่มาคบกับเรา
อันนี้หนะ... เป็นปลื้มสุดๆ
แต่บางทีมันก็แสดงออกซะจนเราเขินเองอ่ะนะ..... เพราะมีแต่คนมองเราสองคน
ก็เข้าใจอ่ะนะ... เป็นเราเราก็คงมองเหมือนกันแหละ...
สายตาที่มองก็มีทั้งยิ้มแย้ม.... หัวเราะ..... อันนี้ก็ไม่เท่าไหร่
แต่บางคนที่มองแบบรับไม่ได้นี่สิ.....
ฮัทมันก็รู้แหละว่าเรารู้สึกอะไร
มันเลยบอกว่า
“ จะไปสนใจเค้าทำไม?? เค้ารับไม่ได้ก็เรื่องของเค้าดิ... เราไม่ได้ทำให้เค้าเดือดร้อนซะหน่อย...”
ก็จริงของมันอ่ะนะ... เราก็เลยไม่สนใจ...
หันมาแคร์ความรู้สึกของคนที่อยู่ข้างๆเราดีกว่าเนอะ.....
“ ปอ... เข้า S&P กัน..” ฮัทพูดแล้วก็ลากเราเข้าไป
คือเรากะมันอ่ะ.. ชอบกิน S&P เหมือนกันเลย
เวลาลากกันเข้าไปในนั้นนะ.... แทบหมดตัวอ่ะ....
อันนั้นก็ชอบกิน... อันนี้ก็อร่อย....
“ สนใจโปรโมชั่นใหม่มั้ยค่ะ??......” พนักงานสาวนางหนึ่งพูดขึ้น
“ ครับ...” ฮัทตอบ
ตอนนั้นเรากะมันนี่แยกกันเดินอยู่ในร้าน แต่ก็ได้ยินบทสนทนาชัดเจน เพราะร้านก็ไม่ได้กว้างมาก
ต่างก็เดินหยิบของกินที่ตัวเองต้องการ
“ โปรโมชั่นเดือนแห่งความรักหนะค่ะ... ถ้าซื้อชิ้นนี้จะได้ฟรีอีกชิ้นนึง...” พนักงานนางนั้นพูด
“ อ่อ....ครับ” เราได้ยินเสียงฮัทตอบกลับไป
“ ว่าไงค่ะ... เห็นเดินเลือกของใหญ่เลย... สงสัยจะซื้อไปฝากแฟน.... ชิ้นนี้นี่น่าสนใจนะค๊ะ”
พนักงานสาวนางนั้นยังโฆษณาไม่เลิก....
“ งั้นขอถามแฟนก่อนนะครับ...” ฮัทพูดทันทีที่เราเดินไปหามันที่หน้าเคาน์เตอร์
แล้วมันก็เดินมาจับมือเราแล้วพูดอีกว่า
“ เอามั้ย ??... ซื้อไปให้พวกพี่เค้าก็ได้” ฮัทพูดแล้วยิ้มซะหวานเชียว
พนักงานสาวนางนั้นรวมทั้งพนักงานอีกคนก็มองเราสองคนแล้วก็หัวเราะกันคุกคิก...
“ เออ.. ก็ดีนะ.. เพราะของพี่บางคนปอยังนึกไม่ออกเลยว่าจะซื้ออะไรดี...” เราพูด
พยายามไม่เขินพนักงานสองคนนั้นอ่ะนะ แต่อดไม่ได้อยู่ดี
เพราะคุณเธอก็ยังมองเรากะฮัทไม่เลิกแล้วยังหันไปยิ้มให้กันอีก
“ งั้นเอาชิ้นนี้ด้วยครับ...” ฮัทพูดแล้วชี้ไปที่สินค้าโปรโมชั่นชิ้นนั้น
“ คิดเงินเลยนะ..” ฮัทพูด
เราก็เลยวางของที่หยิบมาวางที่แคชเชียร์
ฮัทมันมองของที่เราหยิบมาวางแล้วมันก็ยิ้มแล้วก็พูดว่า
“ หยิบมาแต่ของที่ฮัทชอบทั้งนั้นเลย..... เดี๋ยวปอดูที่ฮัทหยิบมาบ้างนะ..” ฮัทพูดแล้วมันก็เอาขนมที่มันหยิบมาออกมาวาง....
เชื่อป่ะ... ของที่มันหยิบมาก็มีแต่ของที่เราชอบกินทั้งนั้นเลยอ่ะ
“ ใจตรงกันเลยเนอะ... ” ฮัทพูดแล้วมันก็ยิ้ม...
“ รักกันดีจังนะคะ...” พนักงานสาวนางนึงพูดแล้วก็ยิ้มให้เราสองคน
“ ครับ....คนนี้กะว่าจะรักจนตายเลยล่ะครับ..” ฮัทพูดแล้วมันก็ยิ้มหวานให้พนักงาน...
เราก็มองมันแบบเขินๆอ่ะนะ... เกรงใจสถานที่หน่อยก็ดี...
แต่ก็ชอบนะ... ที่มันเป็นแบบนี้... คบกันแล้วสบายใจดี....
หลังจากนั้นก็เดินซื้อของที่เหลือกันจนครบ
ฮัทก็ถือของเต็มสองมือนั่นแหละ... จะช่วยก็ไม่เอา.....
พอซื้อของเสร็จก็เอาของไปเก็บที่รถ.... แล้วก็ออกมาหาอะไรกินกัน...
พอกินข้าวเสร็จเราก็บอดฮัทว่า.
“ เดี๋ยวปอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ.... ปวดขี้อ่ะ...”
พอฮัทมันได้ยินเราพูดก็ทำหน้าบึ้งทันที
“ ทำไมไม่พูดว่าว่าไปอึ... หรือว่าไปถ่ายหนักอ่ะ ?? สอนไม่เคยจำ ”
“ ก็ปอพูดว่าขี้จนติดแล้วอ่ะ...” เราพูด
“ มันดูไม่เพราะ... เปลี่ยนเลยๆ” ฮัทพูดหน้าดุๆ
“ โห... จะไปอึ.. ไปถ่ายหนัก... มันก็ไปขี้นั่นแหละ....” เราเถียงมัน
“ ทำไมดื้อแบบนี้เนี่ย....” ฮัทพูดแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น
“ ไปขี้ก่อนแล้วกัน ” เราพูดแล้วก็ทำท่าจะลุกจากเก้าอี้ เพราะไม่ไหวจะจนแล้ว...
ฮัทมันมือไวมาก มันเอามือมันมาจับแขนเราไว้ไม่ให้เราไป
“ เฮ้ย... ปล่อยๆ.. ขี้จะออกแล้ว... ” เราโวยวายเพราะมันล็อกแขนเราไว้ไม่ให้ไป
“ พูดดีๆก่อนแล้วจะให้ไป.. ” ฮัทมันพูดเสียงดูอีกแล้ว
“ จะมาขัดคนปวดขี้ทำไมเนี่ย ?? มันบาปนะ.. ” เราก็ยังเถียงไม่เลิก
“ ไม่พูดดีๆก็ไม่ให้ไป... ” ฮัทพูดเสียงที่เริ่มกวนตริง... แล้ว
“ เออๆ.... ฮัทเดี๋ยวปอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ... จะไปถ่ายหนัก... หนักแบบหนักมากๆ..”
เราพูดล้อเลียนกวนมันบ้าง
“ ยังจะมากวนอีก... เดี๋ยวก็ไม่ให้ไปเลย.. ” ฮัทพูดยิ้มๆ
“ ปอพูดแลล้วนะ... จะปล่อยยัง... ขี้จะออกแล้วเนี่ย.. เฮ้ย.. ลืม ” เราเผลอพูดว่าขี้ออกไปอีก
รีบเอามือปิดปากแทบไม่ทัน..
“ เฮ้ออ... อีกแล้วนะ... ” ฮัทถอนหายใจแล้วก็พูด
“ ก็มันไม่ชินนี่...” เราพูด
“ งั้นต่อไปนี่สัญญาก่อนว่าจะไม่พูดว่าไปขี้อีก..” ฮัทพูด
“ เออๆ.. ก็ได้ๆ... สัญญาๆ.... ปล่อยได้ยัง??...” เราพูดแบบเสียงร้อนรนเพราะ.. ข้าศึกบุกอย่างรุนแรงแล้ว..
“ อ่ะๆ... ไปได้...” ฮัทพูดแล้วก็หัวเราะ... พร้อมกับปล่อยแขนเราให้เป็นอิสระ....
เราก็รีบรุดไปที่ห้องน้ำโดยเร็ว....
*****************************************
หลังจากนั้นก็ไปดูหนังกัน...
ดูหนังกะฮัทก็เหมือนๆทุกครั้ง
ตั้งแต่คบกะมันมาเราก็กลายเป็นคนที่ต้องซื้อขนมก่อนเข้าโรงหนังทั้งที่เมื่อก่อนไม่เป็นเลย
แถมยังรำคาญคนอื่นที่ซื้อเข้ามากินอีก แต่ตอนนี้นะ... เรียกว่าหอบเข้าไปกินได้เลยอ่ะ...
และจากเมื่อก่อนเราไม่กินปอบคอน เหม็นด้วย... แต่ตอนนี้นะ... ก็กินเป็นแล้ว.. ไม่เหม็นแล้ว
มันก็ยังชวนป้อนปอบคอนแบบเมาท์ทูเมาท์อยู่เหมือนเดิมอ่ะ.....
หนังเรื่องแจ๋วเป็นหนังตลกที่เราดูแล้วขำเกือบทั้งเรื่องเลยอ่ะ...
จนโดนมันกัดแหละ
“ ไหนว่าไม่ชอบไง..... เส้นลึกไม่ใช่เหรอ??? ขำไม่หยุดเลยนะเรา” ฮัทพูดแล้วเอามือมาบีบจมูกเรา
“ ก็เรื่องนี้มันขำหนิ... เล่นดีกันทั้งนั้น...” เราพูด
“ เอ้าๆ... ขำเข้าไปๆ...” มันจะชอบแซวแบบนี้เวลาที่เราขำมากๆอ่ะ....
มันก็ขำนะไม่ใช่ไม่ขำ... มันอ่ะเส้นตื้นจะตาย
มันก็แซวเราทั้งๆที่มันก็ขำนั่นแหละ......
บางทีนะมันก็ขำขึ้นมาคนเดียวเฉยๆอ่ะ... คนอื่นเค้าไม่ได้ขำกันเลย..
จนบางทีคนข้างๆเค้าก็ขำมันกันอ่ะ.......
เราเลยแซวมันว่า
“ หน้าม้าปะเนี่ยเราอ่ะ.... ขำเกินราคาตั๋วหนังแล้ว...”
“ ก็ฮัทเส้นตื้นอ่ะ... ” มันพูดพร้อมกะขำมุขเรา.... บอกแล้วว่ามันอ่ะ... เส้นตื้น...
มันมีความสุขนะ... ที่เราได้มาดูหนังตลกด้วยกัน...
เวลาขำก็หันมามองหน้ากัน.... สภาพตอนขำนะ.....ไม่ต้องพูดถึงเลย....
แต่มันก็มีความสุขดี... เราว่ามันเป็นธรรมชาติดีที่ไม่ต้องมานั่งเก็กหล่อเก็กสวย...
เวลาขำก็ขำแบบสุดๆไปเลย.....
มันทำให้เราคบกันที่เราเป็นเรา.. เป็นตัวของตัวเองดี
ไม่ต้องสร้างภาพให้ดูสวยหรูสวยงาม... แต่ไม่มีความสุข
นี่แหละนะ... คงเป็นอีกเหตุผลนึงที่ทำให้เราสองคนรักกัน
แม้ว่าจะคบกันได้ไม่นาน
***********************************************
พอดูหนังเสร็จก็ขับรถกลับกัน........
ตอนที่ขึ้นรถมาใหม่ๆก็คุยกันเรื่องหนังนั่นแหละ....
มาคุยกันก็ขำกันอีกหลายรอบ......
เพราะนักแสดงเรื่องนี้นี่เล่นดีสุดๆ....
เบนซ์ พรชิตานะ... ฉีกภาพนางเอกแสนสวยแตกกระจุยอ่ะ........
“ ปอ.... ฮัทมีเรื่องจะบอกอ่ะ.... ว่าจะบอกตั้งนานแล้ว.....” ฮัทพูดเสียงเครียดจนเราปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน
“ อะไรเหรอ ?? ” เราถามมันกลับไป
“ ฮัทว่าจะซิ่วนะ......” ฮัทพูดเสียงเครียดโดยที่ไม่ได้มองหน้าเรา....
จบตอน...............................................
#################################################
-
อีกละ กะลังไปได้ดี เหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้นเลย สู้ๆๆๆๆ
-
:oทำไมอ่ะ
หรือจะซิ่วตามบิวไป :m16:
-
ตอนนี้โดน ฮัทได้ใจไปอีกแล้ววววว :L1:
ปอ ปอ พูดจิงๆๆๆๆๆของจิงๆๆๆๆ เทรินเถอะดาร์ลิ่ง กะฮัทอ่ะ แบบว่าโดนมั่กมายยยย :laugh:
ปล. ฮัทจาซิ่วทามายยยยย :m16: เด๋วเอากุญแจมือมาล๊อคติดกันซ่ะเลย ดูดิจาหนีปอไปไหน ฮึ
-
:o :o
เกิดอะไรขึ้นกับฮัท ทำไมอยู่ดีๆก็จะซิ่วอ่ะ
:serius2:
-
o2 เกิดอะไรขึ้นหว่า
-
เอาล่ะ ๆ มีเรื่องอีกหล่ะ :a5:
-
เกิดอะไรขึ้นจู่ๆฮัทก็จะชิ๋ว ค้างคาอย่างแรง :serius2: :serius2:
-
ว๊ายจะห่างกันแล้วหรา
-
สักวันหนึ่งคงต้องมา สักวันหนึ่งคงต้องไป สักวันหนึ่งถึงแม้บอกว่ารัก อาจจำต้องแยกย้าย...... :เฮ้อ:
....เจ็บมาจนเข้มแข็ง หลับซักตื่น พักฟื้นเอาเรี่ยวเอาแรง ต่อสู้ชีวิตกันใหม่ :L1: (เพลงทะเลใจ - คาราบาว)
***คนเราก็นะ สุขทุกข์คละเคล้ากันไป ขอเป็นกำลังใจให้น้องปอเข้มแข็งอย่างสม่ำเสมอนะครับ
-
อ้าวกำลังมีความสุขอยู่เลย
ไหงมาเปนอย่างงี้อีกแล้วเนี่ย
เฮ้อออออ
-
:m4: :m4: :m4:
:L2: :L2: :L2:
-
ฮัทจะซิ่วไปหนายอ่า อย่าบอกนะว่าจะซิ่วไปตามบิวอ่ะ กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
-
ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ซิ่วไปไหนอ่ะ
แต่อ่านเรื่องบิวตอนนี้ขำจริงๆ :m20:
-
วันนี้เราคงไม่ได้ต่อเรื่องนะ.... :m23:
เพราะว่าวันนี้ออกไปข้างนอกทั้งวันเลย... เพิ่งจะกลับมาเองเนี่ย... :m29:
ตอนใหม่ยังไม่ได้พิมสักกะตัว... :เฮ้อ:
-
รอจร้า
o2
-
บอกตรงๆ คาดเดาไม่ถูก o2
เพราะพฤติกรรมที่ผ่านมาของฮัทค่อนข้างจะชัดเจนในการแสดงความรู้สึกถึงความรักที่มีต่อปอ ก็เลยไม่อยากคิดไปในทางที่เลวร้ายสำหรับฮัท (ขออ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์)
***แต่ก็ยังแอบเชียร์ภีมอยู่ลึกๆเหมือนเดิมน๊า (หึหึ เป็นคนโลเลรึเปล่านะเรา เฮ้อ!) :o8:
-
มานั่งรอ ด้วย
ลุ้นได้อีก :a6:
-
:oni1: มารอออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
เห็นน่ะ ว่าออนนนนนน :haun5:
ถ้าม่ะมาต่อน่ะ จะ.... :ฮึ่มม:
จะ
จะ
จาไปนอนแล้ววววก็ด่ะ :pandalaugh:
ปล. ไม่สบายหายอ่ะยัง เห็นว่าอ้วกกกก ดีใจด้วยน่ะ ในที่สุดดลกคนแรกของปีก็กำเนิดขึ้น 5555+ อ่ะย้อเย่นน๊า ดูแลสุขภาพด้วย ช่วงนี้มัน season change อิอิ :อิอิ1:
-
ปอจ๋า....จ๋า....จ๋า.............(ลากเสียงอย่างยาว) :m1: :m1: :m1:
มาต่อเหอะ please..... :กอด1: อดใจรอม่ายหวายเลี้ยว ***นานๆ ที ขออ้อนน้องกรมั่งเหอะ :a1:
-
ช่วงนี้เรามีเรื่องยุ่งๆหลายเรื่องเลย.... :m23:
วันนี้ก็ไม่มีเวลาพิมเรื่องให้เลยอ่ะ..... :m29:
โทษทีน๊า..... :m15:
ส่วนเรื่องที่ไม่สบายก็ดีขึ้นแล้วแหละ.... มีน้ำมูกนิดหน่อย..... :เฮ้อ:
ช่วงนี้กินไรไม่อร่อยเลยอ่ะ... :เฮ้อ:
-
แหมๆ... :m12: cassper_W ... แซวกันทุกวันเลยนะ......
หาว่าเราท้องเหรอ... :m17:
รู้ได้ยังไงอ่ะ... เราอุตส่าห์ปิดข่าว.... :m21:
นี่ๆ..อย่าไปบอกใครนะ... :m26: พ่อของเด็กเราก็ยังไม่รู้เลยว่าเป็นใครอ่ะ... :m17:
วันนี้ไม่เห็นออนเลยอ่ะ.... แอบไปไหนหว่า.... :m22: หรือว่า........
ไปนอนและ... :m18:
-
:m4: :m4: :m4:
สนุกมากเรยครับ รีบๆมาต่ออีกนะ
-
แหมๆ... :m12: cassper_W ... แซวกันทุกวันเลยนะ......
หาว่าเราท้องเหรอ... :m17:
รู้ได้ยังไงอ่ะ... เราอุตส่าห์ปิดข่าว.... :m21:
นี่ๆ..อย่าไปบอกใครนะ... :m26: พ่อของเด็กเราก็ยังไม่รู้เลยว่าเป็นใครอ่ะ... :m17:
ซะงั้น :sad2:
ดูดูดูดูเธอทำ ทำไมถึงทำกับฉันได้ ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ : 222222:
เหอ เหอ เหอ งั้นเลือกฮัทให้ อิอิ
คอขมต้องกินน้ำเต้าทอง หย่อนยานตลอดปี :เชิป2:
อิอิ กินแล้วช่วยได้น่ะ o13
-
ไม่ทราบว่าอีกนานไหมกว่า
จะมาอัพเรื่องต่อ มั่วไปติดอะไร
อยู่เอ่ย 5555 + :laugh: :laugh:
-
คิดถึงปอนะ
-
ฉาวฉวยมะฉะบายเย๋อออ พักผ่อนให้เยอะๆน๊า ส่วนเรื่องพ่อของลูกหาเอาแถวๆนี้ก็ได้ อิอิ :กอด1:
-
นานล่ะทำไมยังไม่มาต่ออีก
จะไม่เขียนแล้วหรอ :sad2:
-
ข่าวคราวเงียบหายไป 2-3 ปี นึกว่าไปได้ดี โอ้ศรีน้องมาหายยยตัวววว :laugh:
หายไปเลยหายไปในอากาศ หุหุ รู้หน่าว่ายุ่ง เหอะๆๆๆๆ ปากยิ้ม แต่แอบ(ไมไม่มาต่อว่ะ จิส์) :pigangry2:
-
ฮึ๊บๆ ดันไว้ รอปอมาต่อน้า :m13:
-
มาต่อแล้วจร้า...... :m4:
ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมามีเรื่องให้คิดนิดหน่อย... แถมยังไม่ค่อยสบายอีก.. :เฮ้อ:
มาต่อและ... ปล่อยให้รอกันซะนานเลย โทษทีๆ :m32:
********************************************************
การคบกันมันเป็นเรื่องของคนสองคน...
ใครคนนึงจะไปบังคับให้อะไรๆ เป็นไปตามใจตัวเองทั้งหมดไม่ได้...
เพราะคนทั้งคู่ต้องแชร์ความคิดและความรู้สึกซึ่งกันและกัน
หากวันนึงใครอีกคนตัดสินใจจะเดินจากไป ด้วยเหตุผลใดก็ตามที่ไม่สามารถทัดทานได้
อีกคนที่เหลือจะทำอะไรได้
นอกจากรอให้เค้าเดินจากไป..............
----------------------------#### เรื่อง “ รักของเราสามคน” #### ๓๑ ----------------------
ความเดิม.... ( ทวนความจำกันหน่อย..... )
พอดูหนังเสร็จก็ขับรถกลับกัน........
ตอนที่ขึ้นรถมาใหม่ๆก็คุยกันเรื่องหนังนั่นแหละ....
มาคุยกันก็ขำกันอีกหลายรอบ......
เพราะนักแสดงเรื่องนี้นี่เล่นดีสุดๆ....
เบนซ์ พรชิตานะ... ฉีกภาพนางเอกแสนสวยแตกกระจุยอ่ะ........
“ ปอ.... ฮัทมีเรื่องจะบอกอ่ะ.... ว่าจะบอกตั้งนานแล้ว.....” ฮัทพูดเสียงเครียดจนเราปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน
“ อะไรเหรอ ?? ” เราถามมันกลับไป
“ ฮัทว่าจะซิ่วนะ......” ฮัทพูดเสียงเครียดโดยที่ไม่ได้มองหน้าเรา....
*****************************************************************
หลังจากที่เราได้ยินสิ่งที่ฮัทพูดเราหุบยิ้มแทบไม่ทัน ตอนนั้นงงมากไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่
เพราะก่อนหน้านี้มันก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะซิ่วเลย ทุกๆวันที่เจอกันอยู่ด้วยกันฮัทก็ดูมีความสุขดี
“ ไม่อยากถามอะไรฮัทบ้างเหรอ ??? ” ฮัทพูดแล้วหันมามองหน้าเราแบบหาคำตอบ
“ เอาไว้ก่อนได้ม่ะ.... วันนี้เป็นอีกวันที่ปอรูสึกว่าตัวเองมีความสุข... อย่าเพิ่งให้มีเรื่องอะไรเลยได้มั้ย?? ”
เราพูดตอบกลับไป
“ อืม.... ฮัท.. ขอโทษนะ.... ” ฮัทพูดเสียงนิ่งๆ
“ ถือซะว่าปอยังไม่ได้รับรู้อะไรแล้วกัน.... ” เราพูด
ตอนนั้นเรากำลังหลอกตัวเองว่ามีความสุข ไม่ใช่แค่มีความสุขธรรมดานะ.... มีความสุขมากๆเลยแหละ
แต่ในหัวสมองก็อดที่จะคิดเรื่องที่ฮัทพูดไม่ได้.....
นี่แหละนะที่เค้าบอกว่าหลอกอะไรก็หลอกได้แต่หลอกตัวเองไม่ได้
ในรถตอนนั้นเต็มไปด้วยความเงียบ... ทั้งเราและฮัทต่างจมดิ่งสู่ห้วงของความคิด...
ถึงเราจะหลอกตัวเองว่ายังไม่ได้รับรู้อะไร แต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่บอก
ที่เราหลอกตัวเองแบบนั้นไม่ใช่ว่าเราเป็นคนไม่ยอมรับความจริงนะ...
แต่ความรู้สึกตอนนั้น เราแค่รู้สึกว่าเราอยากมีความสุขบ้าง
เพราะที่ผ่านมาการที่เรารักภีม และอยากได้การรักตอบจากภีมแต่เราก็ไม่เคยได้
ตอนที่คบกะภีมแม้ว่ามันจะไม่ได้มีแต่เรื่องร้ายๆ แต่เรื่องดีๆที่มีมันก็น้อยเหลือเกิน
เรารักภีมมากและทุ่มเทกับรักครั้งนั้นมาก แต่สิ่งที่ได้มาคือความผิดหวัง
เราเสียใจ... เราร้องไห้... เราเจ็บ.....
และที่สำคัญเราไม่อยากเจ็บอีก.....
แต่ก็ใช่ว่าเราจะเลือกได้ เพราะการคบกันมันเป็นเรื่องของคนสองคน...
เราจะไปบังคับให้อะไรๆ เป็นไปตามใจเราทั้งหมดไม่ได้...
เราต้องแชร์ความคิดและความรู้สึกซึ่งกันและกัน
หากวันนึงใครคนนั้นเค้าตัดสินใจจะเดินจากไป ด้วยเหตุผลใดก็ตามที่เราไม่สามารถทัดทานได้
เราก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอให้เค้าเดินจากไป
แต่ตอนนี้เราแค่ยังไม่พร้อมที่จะรับความจริง
ยังไม่พร้อมที่จะเสียใจ
ยังไม่พร้อมที่จะนอนร้องไห้คนเดียว
ยังไม่พร้อมที่จะได้รับความเจ็บปวดแบบนั้นอีกครั้ง....
หรือง่ายๆ...
เรายังไม่พร้อมที่จะถูกทิ้ง......
“ เอาของขึ้นไปเก็บดิ... เดี๋ยวฮัทรออยู่ข้างล่าง ” ฮัทพูดหลังจากที่จอดรถที่หน้าหอเรา
“ หมายความว่าไง...?? จะไปไหน??...” เราหันมาพูดกับมัน
“ ไปนอนกะฮัทไง... ” ฮัทพูดแล้วก็ยิ้ม
“ เอางั้นเหรอ ??? ” เราพูดแบบใช้ความคิด
“ อืม... นะ... ” ฮัทพูดห้าอ้อนๆหน่อย... อีกและ... อ้อนอีกและ....
“ โอเคๆ... รอแปปนึง ” เราพูดแล้วก็เอาของขึ้นไปเก็บแล้วก็เตรียมเสื้อผ้ามาเปลี่ยนด้วย
*****************************************************
“ ทำไมฮัทถึงอยากจะซิ่วล่ะ ??? ” เราถามขึ้นมาท่ามกลางความมืดสลัวๆ
ตอนนั้นเรานอนหนุนแขนแล้วกอดกอดมัน ส่วนมันก็กอดเราเหมือนกัน
“ ฮัทไม่ได้อยากซิ่วหรอก......” ฮัทพูดแล้วก็ถอนหายใจยาว.................
“ แล้วเพราะอะไร ???... ” เราพูด
“ ที่บ้านหนะ...... ปอก็รู้ว่าฮัทเป็นลูกคนเดียว... แถมยังเป็นลูกชายด้วย ที่บ้านก็ย่อมหวังเป็นธรรมดา.... ป๊าเค้าก็อยากให้ฮัทเข้าไปช่วยงานที่โรงแรม.... เพราะฮัทก็ต้องเป็นคนที่รับช่วงต่อดูแลแทนป๊า... ป๊ากะม๊าเค้าก็เลยอยากให้ฮัทซิ่วแล้วไปเรียนในกทม.หนะ... เพราะมันใกล้บ้านจะได้เข้าไปช่วยงานที่โรงแรมได้ด้วย ” ฮัทพูด
“ แล้วว่าจะซิ่วไปเรียนไรล่ะ... ” เราพูด
“ ป๊าเค้าอยากให้เรียนการโรงแรมไม่ก็บริหารหนะ... มันตรงสาย ” ฮัทพูด
“ อืม...... ” เราพูด
บทสนทนาเราในคืนนั้นจบลงแค่นี้.....
สิ่งที่เราได้รู้จากฮัทก็พอทำให้เราได้รู้และเข้าใจว่าฮัทต้องแบกรับอะไรบ้าง
ฮัทอึดอัดหรือกดดันขนาดไหนเราเข้าใจดี
เพราะถึงยังไง คนเราก็ต้องเลือกครอบครัว... เลือกพ่อแม่... มาก่อนสิ่งอื่นใด
หรือแม้แต่ตัวเอง....
จริงเรามีคำถามอีกหนึ่งคำถามที่อยากจะพูดออกไปแต่ก็ห้ามตัวเองไว้ซะก่อน
เพราะแค่สิ่งที่ฮัทต้องแบกรับในตอนี้มันก็หนักพออยู่แล้ว
เราก็เลยเลือกที่จะไม่ถามอีกคำถามนึงออกไป.....
“ แล้วเรื่องของเราล่ะ ??? ”
**********************************************************
หลังจากวันนั้นมาเราทั้งคู่ก็ยังไม่เคยพูดถึงความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ว่ามันจะเป็นยังไงต่อนับจากนี้
ทั้งเราและมันก็ไม่เคยมีใครทวงถามหรือจะหาบทสรุป
แต่ถึงแม้ว่าเราทั้งคู่จะไม่เคยถามหรือสรุปกันว่าเรื่องเราจะเป็นยังไงต่อ
แต่ก็น่าแปลกที่เราทั้งคู่จะหาเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น....
ไปไหนมาไหนด้วยกันมากขึ้น....
เทคแคร์กันมากขึ้น....
ดูแลห่วงใยกันมากขึ้น...
ทำเหมือนว่าแต่ละวันเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน
“ ปอ... วันนี้ต้องกลับไปเอาเสื้อผ้ารึป่าว ?? ” ฮัทพูดหลังจากที่นอนลงบนตักเรา
“ เอาดิ...... เสื้อผ้าปอหมดแล้วเนี่ย... ” เราพูดพร้อมกับจับมือมัน
ช่วงหลังๆมานี้เรามานอนกะฮัททูกคืน จนเพื่อนๆในหอในแซวกันตลอด
พวกมันทุกคนก็รู้แหละว่าเรากะฮัทเป็นแฟนกัน
เวลามานอนเราก็จะเอาเสื้อผ้ามาทีละสองสามชุด พอหมดก็ค่อยกลับไปเอา
“ เล็บยาวจัง..... ไปเอาที่ตัดเล็บมาป่ะ... ” เราพูดหลังจากที่เห็นเล็บฮัทมันยาวอีกแล้ว
“ อืม...” ฮัทพูดแล้วก็ยิ้ม
“ เพิ่งตัดให้เอง... ทำไมยาวเร็วจัง.. ” เราพูดในขณะที่ฮัทก็นอนตักเราให้เราตัดเล็บให้อยู่
“ เล็บมันคงอยากให้ปอตัดให้บ่อยๆมั้ง...” ฮัทพูดแล้วมันก็ยิ้ม...
ตอนนั่นตาเราก็มองแต่ที่เล็บแหละ เพราะเขินที่มันพูด แต่ตาเราก็เหลือบไปเห็นหูมันว่าแดงมากๆ
มันก็คงจะอายพอกเราแหละ...
“ คนไรว้ะ... หยอดคนอื่นแต่ตัวเองอายซะเอง ” เราพูดแซวมัน
“ ถ้าไม่รักก็คงไม่เขินหรอก.... ” ฮัทมันยังพูดอีก
ตอนนั้นมันกะเราไม่มองหน้ากันเลย เพราะต่างอายต่างเขินกัน
“ อืม... เกี่ยวกันมากเลยเนี่ย...” เราพูดแก้เขิน
“ เกี่ยวดิ.... ” ฮัทพูด
“ เออๆ... ไม่เถียงแล้ว...” เราพูดแล้วก็ได้ยินเสียงมันหัวเราะกลับมา....
“ อะ... เสร็จแล้ว.... จะตัดเล็บเท้าด้วยป่าว?? ” เราพูดหลังจากที่ตัดเล็บมือให้มันเสร็จ
“ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวตัดเอง ” ฮัทพูด
“ ไม่ต้องเลย.... ยื่นเท้ามาปอตัดให้ ” เราพูด
“ ไม่เอา.... ไว้ฮัทตัดเอง.... ” ฮัทพูด
ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมกัน......
สุดท้ายเราก็เลยบอกมันว่า
“ เถียงไปก็ไม่จบอยู่ดี... ”
“ ปอก็ยอมฮัทดิ..... เล็บเท้าเนี่ย.. เดี๋ยวฮัทตัดเอง ” ฮัทพูด
“ มาเป่ายิงฉุบดีกว่าม่ะ..... ” เราพูด
ตอนแรกฮัทมันก็มีท่าทีอีดออดแต่สุท้ายมันก็ยอม.......
“ 55555!+ ..... ปอชนะ.... ยื่นเท้ามาซะดีๆ ” เราพดแบบผู้มีชัย
“ ก็ได้.... ” ฮัทยื่นเท้ามาด้วยหน้าที่ไม่เต็มใจนัก
“ ดีมาก.... แพ้แล้วก็ต้องยอม... ” เราพูด
“ ปอไม่น่าทำแบบนี้เลยรู้ป่าว... ฮัทรู้สึกไม่ดีเลยที่ให้ปอมาตัดเล็บเท้าให้เนี่ย.... ”
ฮัทบ่นๆในขณะที่เราตั้งหน้าตั้งตาตัดเล็บเท้าให้มัน
“ ไม่เห็นเป็นไรเลย.... ปอไม่ถือซะหน่อย... ” เราพูด
“ ก็นั่นแหละ..... ” ฮัทพูด
“ คิดมากน่า.... คบกันทำไมแค่นี้จะทำไม่ได้.... เท้าไม่เห็นจะน่ารังเกียจเลย และที่สำคัญ... เพราะเท้าอันนี้ไม่ใช่เหรอที่พาให้เราทั้งคู่มาเจอกัน.... ” เราพูด
แต่ใครจะรู้ว่าสุดท้าย.... เท้าอันนี้แหละ... ที่พาให้เราทั้งคู่ต้องจากกันและไม่ได้เจอกันอีก
************************************************************
หลังจากนั้นฮัทก็ขับรถส่งเราเอาเสื้อผ้าที่หอแล้วมันก็ไปส่งเราที่โรงละครเพื่อไปแต่งตัว
เพราะตอนนั้นก็เข้าสู่ช่วงที่เราแสดงละครเวทีแล้ว ( แสดงทุกวันอ่ะ... ประมาณอาทิตย์นึง
อยากจะอกว่าเหนื่อยมากๆ... เล่นละครเวทีเนี่ย....)
และวันนั้นก็เป็นวันวาเลนไทน์ด้วย....
“ วันนี้นี่เราจะได้สวีทกันบ้างป่ะเนี่ย??? ” ฮัทหันมาพูดตอนที่มันขับรถมาส่งเราที่โรงละคร
“ ได้ดิ.... หลังจากที่ปอเล่นละครเสร็จไง ” เราพูด
“ โห.. ดึกอ่ะ.. ” ฮัทโวย
“ ก็ไม่หนิ.... แค่ประมาณสามสี่ทุ่มเอง... ” เราพูด
“ โอเคๆ... ” ฮัทพูด
พอฮัทพูดจบรถก็ขับมาถึงที่โรงละครพอดี เราก็ลงรถแล้วก็หันมาพูดกะฮัทว่า
“ อย่ามาช้านะ... ” คือฮัทมันจะมาดูละครเวทีที่เราเล่นวันนี้อ่ะ
“ อืม...... ” ฮัทพูดแล้วก็ขับรถออกไป
เราก็เดินไปที่โรงละคร พอดีว่าช่วงนั้นที่โรงละครเค้ามีงานนิทรรศการหนังสือและศิลปะอยู่ด้วย
เราเลยเข้าไปดู มีงานศิลปะเยอะมากๆ คือที่โรงละครที่มอเรามันเป็นหอศิลปะอ่ะ...
นอกจากจะมีโรงละครแล้วยังมีที่จัดงานศิลปะและนิทรรศการพวกนี้ด้วย
ในงานหนังสือก็มีเยอะ...... เราก็เดินดูไปเรื่อยๆ
ไหนๆก็วันวาเลนไทน์ก็ขอหาของขวัญให้แฟนหน่อยแล้วกัน..
เราก็เดินดูไปเรื่อยๆก็เจอเพื่อนหลายคนเลย..... ก็พวกเพื่อนๆพี่ๆที่ทำละครด้วยกันนั่นแหละ....
จนเราเดินไปเจอร้านนึง เค้าขายต้นไม้ แต่เป็นต้นไม้แบบน่ารักๆหนะ......
ที่สำคัญเค้ารับจัดเป็นสวนเล็กๆด้วย แบบใส่กระถามหรือใส่ถาดอ่ะ... ขนาดเล็กๆไปถึงขนาดใหญ่
ร้านนี้เค้ามีทั้งจัดแบบสวนชื้อ คือต้นไม้ปกติทั่วไปกะแบบแห้ง คือจัดเป็นสวนกระบองเพชรอ่ะ
งงป่าวหว่า.... จัดสวนแบบที่เราเคยเล่าไปในภาคแรกอ่ะ.......
นั่นหละ....
เราก็เลยซื้อต้นกระบองเพชรหลากแนวมา... แล้วก็อุปกรณ์ต่างๆที่ต้องใช้ ทั้งกระถาง ทราย หิน
อะไรพวกนี้แหละ.... ที่เราเลือกสวนแห้งเพราะว่ามันดูแลง่าย ไม่ต้องพิถีพิถันอะไรมาก
ฮัทมันก็น่าจะดูแลได้... เพราะถ้าจัดสวนชื้นให้มันนะ... ต้นไม้ได้ตายแน่ๆ
ถ้าไม่แห้งตายก็คงเน่าตายอ่ะ.....
เพราะฮัทมันปลูกต้นไม้ไม่เป็น..............................
พออุปกรณ์ครบเราก็หอบมาจัดที่ข้างโรงละครนั่นแหละ......
จัดเสร็จก็มองดูความเรียบร้อย.... ก็สวยดีนี่หว่า.... แสดงว่าฝีมือเรายังไม่ตก..... 555 +.....
จัดเสร็จก็โทรไปเติ้งมาเอาไปไว้ที่ห้องฮัทที กะเซอไพร์สเล็กๆ......
เพราะตอนนั้นฮัทมันคงไม่อยู่ห้อง..
จะทำเป็นเอาไปตั้งไว้ก่อน แล้วพอตอนกลางคืนที่กลับห้องพร้อมกันค่อยบอกมัน.....
จากนั้นเราก็ไปแต่งเนื้อแต่งตัวแต่งหน้า... รันคิวแสดงเพื่อเตรียมพร้อมอีกรอบ........
****************************************************************
และแล้วก็ถึงตอนช่วงที่เล่นละคร...
ตอนถึงฉากที่เราเล่นเราก็ออกไป บอกก่อนว่าการแสดงละครเวทีต้องใช้สมาธิมากๆ
เพราะมันเป็นการแสดงสด เราต้องอยู่กะตัวละครที่เล่นตลอด
เราเกือบหลุดในทันทีที่เข้าฉาก
เพราะสายตาเราบังเอิญไปเห็นคู่รักคู่หนึ่ง... ซึ่งก็คือ ภีมกับมะปราง
จริงๆมันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ในเมื่อวันนั้นมันเป็นวันวาเลนไทน์
มีคู่รักหลายคู่ที่เลิกจะมาดูละครเวทีที่เราเล่นด้วยกัน
และภีมกับมะปรางก็เป็นแค่คู่หนึ่งในจำนวนนั้น....
แม้ว่าเราจะพยายามปลอบตัวเองในใจแล้ว
แต่เราก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าเรามีความรู้สึกโหวงๆ
รู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่หันไปเห็นภีมกับมะปรางมาด้วยกัน
ตอนนั้นเรารู้สึกไม่มีสมาธิมากๆ ยิ่งเวลาที่ภีมมันตั้งใจจ้องเรา
หรือบางทีที่เหมือนมันจะจงใจสวีทกะมะปราง
ทุกเหตุการณ์อยู่ในสายตาเราตลอด ไม่ใช่ว่าเราจ้องแต่จะมองมันนะ
แต่โรงละครที่เราเล่นมันเป็นโรงละครขนาดไม่ใหญ่มาก แค่ประมาณ 200 ที่นั่งเท่านั้น
มันเลยทำให้เห็นคนดูอย่างชัดเจน
ยิ่งเราไม่มีสมาธิเท่าไหร่ ก็เหมือนว่าภีมมันจะดูออก....
มันยิ่งพยายามทำให้เรามองไปที่มันตลอด แต่เราก็พยายามที่จะเบือนหน้าหนี
พยายามทำใจให้เป็นปกติและต้องมีสมาธิมากๆ... เพราะเรากำลังเล่นละคร
ตอนนั้นเรากำลังสวมบทบาทของตัวละครที่ได้รับ
เราไม่ใช่ปอ.... เราไม่รู้จักภีมไม่รู้จักมะปราง.....
เราพยายามตั้งสติซึ่งก็เป็นไปด้วยดี..... เราพยายามหันหน้ามาทางฮัทซึ่งนั่งอยู่อีกฝั่งนึง
ช่วยได้เยอะเลย... เวลาที่ไม่มีมันสองคนอยู่ในสายตาเนี่ย.....
ตอนนั้นเราก็ไม่รู้ตัวเองหรอกนะ...
ว่าทำไมเราต้องรู้สึกแบบนั้นกะภีมและมะปราง
ซึ่งจริงๆแล้วมันก็ไม่ได้ยากเลยที่จะรู้
แต่เราก็เลือกที่จะลืมความรู้สึกนั้น
และอยู่ให้ไกลความรู้สึกนั้นมากที่สุด.........
เรายังรักภีมอยู่.....
ในที่สุดการเล่นละครก็ผ่านไปได้ด้วยดี..............................
หลังจากละครจบแล้วพิธีอะไรต่างๆก็เสร็จสิ้นแล้ว..
ก็จะเป็นช่วงที่คนดูเริ่มทยอยออกจากโรงละคร และก็เป็นช่วงที่นักแสดงจะลงไปทักทายคนดูด้วย
บางคนก็ขอถ่ายรูปอะไรแบบนี้ หรือบางคนก็มีของให้นักแสดงก็จะวิ่งเอามาให้ที่หน้าเวที
ซึ่งฮัทก็เป็นหนึ่งในนั้น
ในขณะที่ทุกคนกำลังจะลุกขึ้นออกจากโรงละคร
ฮัทก็เดินถือดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่มาที่หน้าเวที
พวกเพื่อนๆพี่ๆก็แซวกันยกใหญ่ เพราะที่มันมาเฝ้าเราเวลาซ้อมละครพี่ๆเค้าก็เลยสนิทกะมันไปด้วย
มันนี่เดินยิ้มมาเลย........ เราโครตเขินอ่ะ.......
ถือว่าครั้งนั้นเป็นอีกครั้งที่เขินที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้.....
เพราะคนดูคนอื่นๆก็ส่งเสียงแซวกันเป็นระยะๆ....
“ จะไม่เอาเหรอ ?? ” ฮัทพูดยิ้มๆยืนถือช่อดอกไม้อยู่ที่หน้าเวที
เรามัวแต่เขิน... พอมันพูดก็เลยเดินออกไปหามันตรงหน้าเวที.....
ยิ่งคนดูเห็นว่าฮัทเอาดอกไม้มาให้เราซึ่งเป็นกระเทย เค้าเลยยิ่งส่งเสียงแซวกันใหญ่
บางคนก็ชูนิ้วให้มัน บางคนก็ตะโกนบอกมันว่า “ สุดยอด... ” “ เท่ห์ว่ะ..”
มันก็หันไปยิ้มรับซะ.... ไม่อายบ้างรึไงมัน....
ส่วนเรานี่เขินจนพูดอะไรไม่ออกเลย
หลังจากนั้นก็มีพวกแฟนๆของเพื่อนๆพี่ๆอีกหลายคน เดินเอาดอกไม้มาให้แฟนตัวเองที่หน้าเวที
******************************************************
หลังจากที่เราเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็มีการประชุมกันอีกนิดหน่อย
จากนั้นเราก็เดินออกมาหาฮัทที่รอเราอยู่ที่หน้าโรงละคร
ตอนนั้นที่หน้าโรงละครก็ยังมีคนอยู่มากพอสมควรเลยต้องเดินเบียดกันหน่อย
จริงๆมันก็ไม่ได้เบียดมากหรอก แต่เดินชนๆกันไปมากกว่าอ่ะ
เราก็พยายามมองหาฮัท แต่ในขณะที่กำลังเบียดคนอยู่..
จู่ๆก็มีใครมาดึงแขนเราแล้วเค้าก็ก้มลงมากระซิบที่ข้างๆหูเราว่า
“ รักกันดีจังนะ.... ” แค่ฟังเสียงเราก็รู้แล้วว่าคนคนนั้นคือ... ภีม
“ เค้าว่านั่นมันเรื่องส่วนตัวนะ... ” เราพูดทั้งๆที่ไม่ได้หันไปมองหน้ามัน
“ เหรอ... ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัว.... แล้วตอนที่เค้าสวีทกะแฟนเค้าแกต้องสนใจด้วยล่ะ..”
ฮัทพูดด้วยเสียงที่แสดงถึงความมีชัย
“ เลิกพูดเหอะ.... รำคาญ ” เราพูดแล้วพยายามเดินเบียดคนออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด
“ ยังรักเค้าอยู่มั้ย ?? ” เสียงภีมที่พูดไล่หลังมามันต่างไปจากเสียงที่มันพูดในตอนแรก
เสียงที่ถามเมื่อครู่มันเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความสับสนและอยากรู้
แต่เราก็เลือกที่จะไม่สนใจ ทั้งๆที่ก็แอบตอบคำถามนั้นในใจ.......
“ มาแล้วเหรอ.... ตอนแรกฮัทว่าจะเดินไปหาซะแล้ว... เห็นคนมันเยอะๆ ”
ฮัทพูดในทันทีที่เราเดินเข้าไปหา
“ อืม.... ” เราตอบนิ่งๆ เพราะในหัวสมองตอนนั้นเต็มไปด้วยภีม
“ เป็นไรรึป่าว??.... เหนื่อยเหรอ?? ” ฮัทพูดแล้วเดินมาจ้องหน้าใกล้ๆเรา
“ นิดหน่อย..... ” เราตอบ
“ ชอบดอกไม้รึป่าว... ” ฮัทพูดในขณะที่เราทั้งคู่กำลังเดินไปที่รถ
“ ชอบดิ..... จริงๆอ่ะชอบกุหลาบขาว... แต่อันนี้ก็ได้สวยดี แต่เขินอ่ะมาให้แบบนี้... ” เราพูดแล้วก็ดมช่อดอกไม้ชื่อใหญ่ที่ถืออยู่ในมือ
“ ก็ทำไมอ่ะ... คนจะได้รู้ไงว่าปอมีแฟนแล้ว...... แล้วแฟนปอก็หึงด้วย ที่สำคัญนะเค้าจะได้รู้กันว่าแฟนปออ่ะหล่อขนาดไหน .... ” ดูมันพูด... เข้าข้างตัวเองสุดฤทธิ์... แต่ก็จริงของมัน.... หล่อๆ...ตี๋ๆ..
“ จร้า........ งั้นก็อย่าทิ้งปอแล้วกัน.... เพราะคงไม่มีใครเอาปอแล้วแบบนี้อ่ะ ”
เราพูดออกไปเล่นๆ แต่สิ่งที่เราพูดก็ทำให้เราทั้งคู่เงียบกันไปได้พักนึงเลยจนเดินไปถึงรถ... และขับออกมา
ในขณะที่ขับรถออกมา ตอนนั้นเราทั้งคู่ก็ยังเงียบกันอยู่
โทรศัพท์เรามันก็ดังขึ้นมา...... เราหยิบมาดูเห็นว่าเป็นเบอร์ภีม เราก็เลยไม่รับ
แต่มันก็โทรเข้ามาอีก ฮัทก็เลยพูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบมานาน
“ ใครโทรมา.... ทำไมไม่รับ ”
“ ภีม... ” เราพูด
“ นี่ขนาดฮัทประกาศตัวขนาดนั้นแล้วนะ... มันยังจะมาวุ่นกะปออีกเหรอ ?? ” ฮัทพูดแบบบ่นๆออกมา
เราก็ได้แต่ถอนหายใจ.....
ฮัทเลยพูดขึ้นว่า....
“ ปอก็รับสิ....... ฮัทก็อยู่ด้วย... อยากรู้เหมือนกันว่ามันมีอะไร..” ฮัทพูดหน้านิ่งๆ
จบตอน............................
####################################################
-
ปอ รับเถอะนะ รับเดี๋ยวนี้เลย :oni3: อย่างด่วน! :oni2:
-
โทรมาทำไม :angry2:
อยากได้ปอคืนอ่ะเดะ :a14:
-
รับเลยๆๆอยากรู้เหมือนกัน :laugh: ภีมนี่ก็นะ รักพี่เสียดายน้อง จะเอามันทุกคนเลยเหรอเนี่ย :a6:
-
ทำไมนะ คนที่เกี่ยวข้องกับปอ ต้อง มีครอบครัวมาเป็นตัวอุปสรรคใหญ่ด้วยนะ ไม่รู้ว่าจะยังไงต่อก้อคงไม่พ้นต้องทำตามที่ครอบครัวต้องการอะนะ
แต่นายภีมซิจะยังไงกันอีก แค่นนี้ยังทำให้เค้าเจ็บไม่พออีกเหรอ
-
มาต่อเร็วๆนะ อยากรู้ว่าภีมโทรมาทำไม
-
:m15:บอกแล้ว เมื่อได้ครอบครองอยู่ไม่เห็นความสำคัญ พอหลุดมือไปยังมาตามรังควาญไม่เลิก :m14:
หรือว่ามันจะมีนัยยะสำคัญ อะไรอีก คนที่น่าสงสารคือนายฮัท คงโกรธจน :m16:
แต่ที่น่าสงสารที่สุดคือน้องปอคนสวย ไม่เป็นไร ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะ ความสุขมันมาแค่แป๋ปเดียวเอง :เฮ้อ:
-
:m16:
มาอัพด่วนน้องปอ
หายไปหลายวันนะเนี่ย.....
มาต่อแร้วก้อยังค้างคาอยู่ดี
ขัดใจ.....เหอะๆๆๆ
แร้วภีมทามแบบนี้ทามมายเนี่ย
เรียกร้องความสนใจป่าว :oni2:
ปอเทอก้อยังรักเค้าอยู่อ่าเซ่
เเร้วฮัทของช้านหล่ะ( เป้นของตรูตั้งแต่เมื่อไร) อิอิ
แร้วฮัทจาไปแร้วจิงๆเหรอ
ภีมกลับมาแน่นอน
โอ้ย งง
-
รับเลยพี่ปอ อยากรู้ว่าภีมโทรมาทำไม
พี่ฮัทกล้ามากๆ อยากได้ดอกไม้แบบนั้นบ้างจัง :m1:
-
จะโทรมาเพื่ออะไรอีก :เตะ1: :เตะ1:
-
ปอรับเลยซิจ๊ะ รึปอจะรุกหรา อุ๊ยไม่ใช่แหละ ล้อเล่น ไงสู้ๆๆน๊าเป็นกำลังใจให้ อ่านแล้วลุ้นแทนยังกะเป็นตัวเอง :oni2:
-
เหอ เหอ เหอ ถ้าเราเป็นปอตอนนั้นคงอึดอัดเหมือนกันเนอะ แบบว่า จาเอาไง กันเคอะคุงชายยยย :เฮ้อ:
ว่าแต่หายไปหลายวัน แต่มาจบค้างคา แกล้งงงคนอ่านชิมิค่ะ เนี่ยยยยยยย :เตะ1:
สรุปว่าเรื่องนี้ ตอนจบจะมีการเปลี่ยนแปลงอ่ะป่าวววเนี่ยยย ลุ้นนนนน :m29:
-
ภีมเหมือน.....หวงก้าง :m20:
แต่ดูเหมือนความรักของฮัทกะปอมันอึมครึมไงไม่รู้อ่ะ... :เฮ้อ:
-
ติดตามอ่านมานานแล้วค่ะ รีบๆมาต่อนะคะ
ไม่อยากให้ฮัทจากไปเรย :o12: แล้วภีมจาเอาอะไรอีกเนี้ย
-
บอกไปเลยว่าปอกับฮัท เป็นของกันและกันไปแล้ว :o8:
-
มาต่อละนะ... :m7:
เฮ้ออ.. นึกว่าจะกลับมาไม่ทันซะและ... :m23:
พอดีไปธุระกะเพื่อนมา.. :m26:
*********************************************
ถ้าเราเปรียบตัวเองเป็นเด็กน้อยคนนึง
วันหนึ่งเราออกไปวิ่งเล่นในทุ่งดอกไม้แสนสวยที่กว้างไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา
แต่สายตาเรากลับไม่ได้สนใจดอกไม้สวยงามหลากสีที่ชูช่อชื่อดอกอวดอ้างความงามเหล่านั้นเลย
เด็กน้อยอย่างเรากลับไปให้ความสนใจผีเสื้อหลากสีสันที่บินวนเวียนดอมดมดอกไม้เหล่านั้นอยู่
สีสันของมัน... ท่าทางของมัน... ลวดลายบนปีกเหล่านั้น.... ชวนหลงใหลจนเราอยากครอบครอง
แต่ในทุกครั้งที่เราเอื้อมมือออกไปเพื่อจะสัมผัสผีเสื้อเหล่านั้น..... มันก็บินหนีเราไป
ด้วยความไร้เดียงสาของเรา..... เรามองเห็นว่าพวกผีเสื้อเหล่านั้นมันบนหนีเรา
แต่มันกลับบินเข้าไปหาดอกไม้หลากสีเหล่านั้น
จนเราสงสัยว่าดอกไม้เหล่านั้นมีดีอะไร... เหล่าผีเสื้อที่เราอยากครอบครองถึงบินเข้าหาและหลงใหลมันนัก
ไม่นานเราก็ได้คำตอบ..... ก็เพราะว่าดอกไม้เหล่านั้นมีน้ำหวานที่เหล่าผีเสื้อชอบไงล่ะ.....
เราก็มานั่งคิดว่าทำยังไงเราจะมีน้ำหวานบ้างล่ะ.... ผีเสื้อเหล่านั้นจะได้บินเข้ามาหาเราบ้าง
แต่แล้วเราก็จนปัญญา.........
แต่อีกความคิดนึงที่ผุดขึ้นมาในหัวสมองของเด็กน้อยไร้เดียงสาอย่างเรา...
ไหนๆเราก็มีน้ำหวานไม่ได้.... ถ้างั้นเราก็ปลอมตัวเป็นดอกไม้แล้วกัน...
เผื่อว่าผีเสื้อเหล่านั้นมันจะหลงเชื่อบินมาตอมเราบ้าง
เราปลอมตัวเป็นอกไม้นานเข้า.... นานเข้า.....
จนสุดท้ายก็มีผีเสื้อตัวนึง.... สีสันก็ไม่ได้สวยมากมาย แต่ลวดลายของมันช่างแปลกตาและชวนหลงใหล
ผีเสื้อตัวนั้นค่อยๆบินมาใกล้ๆ.... ใกล้..... เรา..
สุดท้ายมันก็มาแกะที่ตัวเรา.... ตอนนั้นเรารู้สึกมีความสุขมากที่ได้มีโอกาสสัมผัสกับมันอย่างใกล้ชิด
มันยิ่งทำให้เราหลงใหลผีเสื้อตัวนั้นมากขึ้น..... มากขึ้น... และมากขึ้นในทุกวินาที.....
จนเรารู้สึกอยากที่จะครอบครองมันจนลืมไปว่า.... ตัวเองไม่ใช่ดอกไม้
ผีเสื้อตัวนั้นมันคงจะรู้ตัวว่า.... เราไม่มีน้ำหวานที่มันต้องการ........
มันจึงบินจากไป.....................
ในตอนนั้นเราทนไม่ได้..... คิดอยู่อย่างเดียวว่า... เราจะต้องครอบครองผีเสื้อตัวนี้ให้ได้
เราจึงออกวิ่งตามผีเสื้อตัวนั้น....
ผีเสื้อตัวนั้นก็บินหนีเราไปเรื่อย.... บินเร็วบ้าง... บินสูงบ้าง... จนเราเอื้อมมือไปไม่ถึง
สุดท้ายเราก็สะดุดขาตัวเองล้มลงกับพื้น........
เข่าถลอก..... ปากแตก........ เราเจ็บ....
เราร้องไห้...... เพราะไม่ได้ผีเสื้อตัวนั้นมาครอบครอง.....
แต่ในขณะนั้นก็มีผีเสื้ออีกตัวนึง.. ที่สีสันสดใสไม่แพ้ตัวแรก ลวดลายมันก็ดูสวยงามแปลกตาตรึงใจ
ผีเสื้อตัวนี้บินมาแกะที่ไหล่เรา.......
เราอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมมันไม่บินหนีเมื่อเอาค่อยๆเอานิ้วไปเขี่ยมัน.....
มันไม่บินหนีเราไปไหน.... ซ้ำยังบินมาแกะที่นิ้วเราเสียอีก......
ผีเสื้อตัวนี้แปลกจัง...... ทั้งๆที่มันก็รู้ว่าเราไม่ใช่ดอกไม้.... ไม่มีน้ำหวานที่มันต้องการ.....
แต่มันก็ไม่บินหนีเราไปไหน........
เราชักจะหลงรักผีเสื้อตัวนี้แล้วละสิ....................
แต่ทันใดนั้นเจ้าผีเสื้อตัวเก่าที่มันบินหนีเราไปหนะ.....
จู่ๆมันก็บินกลับมา..... มันบินวนรอบตัวเราสองสามรอบ...
แล้วมันก็แกะลงที่ไหล่อีกข้างนึงของเรา.................
เราพยายามบัดออก... มันก็แค่ขยับปีกขึ้นแล้วก็แกะลงที่เดิม
เราออกวิ่งหนี... มันก็บินตาม.....
แม้ว่าเราจะพยายามบอกมันว่า.. “ ฉันไม่ใช่ดอกไม้นะ... ”
แต่มันก็ไม่มีท่าทีจะสนใจ....... มันยังแกะอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน................
เด็กน้อยไร้เดียงสาอย่างเราก็ไม่รู้ว่าทำยังไง......
ลำพังเด็กตัวเล็กๆอย่างเราจะเลี้ยงผีเสื้อครั้งละสองตัวได้ยังไงกัน.......
แล้วถ้าต้องเลือก..... เราจะเลือกตัวไหนดี............
------------------------------- #### เรื่อง “รักของเราสามคน”๓๒ #### ---------------------------
ความเดิม.....
ในขณะที่ขับรถออกมา ตอนนั้นเราทั้งคู่ก็ยังเงียบกันอยู่
โทรศัพท์เรามันก็ดังขึ้นมา...... เราหยิบมาดูเห็นว่าเป็นเบอร์ภีม เราก็เลยไม่รับ
แต่มันก็โทรเข้ามาอีก ฮัทก็เลยพูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบมานาน
“ ใครโทรมา.... ทำไมไม่รับ ”
“ ภีม... ” เราพูด
“ นี่ขนาดฮัทประกาศตัวขนาดนั้นแล้วนะ... มันยังจะมาวุ่นกะปออีกเหรอ ?? ” ฮัทพูดแบบบ่นๆออกมา
เราก็ได้แต่ถอนหายใจ.....
ฮัทเลยพูดขึ้นว่า....
“ ปอก็รับสิ....... ฮัทก็อยู่ด้วย... อยากรู้เหมือนกันว่ามันมีอะไร..” ฮัทพูดหน้านิ่งๆ
**************************************************
พอได้ยินฮัทพูดแบบนั้นเราก็เลยตัดสินใจกดรับสาย
“ ฮัลโหล......” เราพูด
“ ทำไมรับช้าจัง.... ” ภีมพูดด้วยเสียงน้อยใจ
“ ก็พอดีไม่ว่างรับ.... โทรมาไรรึป่าว?? ” เราพูดด้วยเสียงที่ไม่ยินดียินร้ายนัก
“ ก็แค่อยากโทรมาคุยด้วยเฉยๆ.... ” เสียงภีมพูดด้วยเสียงที่ฟังดูเจียมเนื้อเจียมตัว.....
“ คุยอะไรล่ะ??...” เราพูด ฮัทมันก็หันมามองเราเป็นระยะ
“ วันนี้วันวาเลนไทน์.... เค้าก็เลยอยากโทรหาแก... ” ภีมพูด
“ อืม... ทำไมอ่ะ.... แทนที่แกจะใช้เวลาอยู่กะแฟนแกเยอะๆไม่ดีกว่าเหรอ?? ” เราพูด
“ อย่าไปสนใจเค้าเลย... กลับหอไปแล้วหละ... ” ภีมพูด
“ แล้วตกลงแกมีอะไรรึป่าว ?? ” เราพุด
“ แกอยู่กับใครอ่ะ??... กับไอ้นั่นรึป่าว ??? ” ภีมถาม
“ อืม... อยู่ด้วยกัน... ก็วันนี้วันแห่งความรักหนิ... ก็ต้องอยู่ด้วยกันดิ ” เราพูดแบบหวังจะเสียดสีมันเล็กๆ
“ แกรักมันจริงๆเหรอ?? ” ภีมถามแบบไม่เต็มเสียงนักแต่ก็เต็มไปด้วยความอยากรู้
“ ถามทำไม?? แกรู้แล้วไงอ่ะ?? ” เราพูด ฮัทก็หันมามองเราอีกรอบ.... ซึ่งเป็นช่วงที่ติดไฟแดงพอดี
“ เค้าก็แค่อยากรู้ไว้..... ถ้าแกลำบากใจแกก็ไม่ต้องตอบเค้าก็ได้...” ภีมพูดด้วยเสียงน้อยใจ
“ อืม... ” เราตอบไปนิ่งๆ
ในตอนนั้นภีมมันก็เงียบไปเหมือนกัน.... เราก็ได้แต่ภาวนาในใจว่า... มันอย่ามาทำแบบนี้กะเราได้มั้ย??
เรากลัว.... เรากลัวว่าเราจะแพ้ตัวเองเข้าสักวัน...
แต่คงไม่ใช่ตอนนี้ เพราะเราต่างก็มีคนของเรา.....
แต่ว่าถ้าสักวันเราไม่มีฮัทอยู่ข้างๆแล้วล่ะ....... มันจะเป็นยังไง???
“ แกหมดรักเค้าแล้วจริงๆเหรอ??? ” ภีมพูดขึ้นมาหลังจากที่เราทั้งคู่เงียบกันไปพักนึง...
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความสับสนและความกระหายใคร่รู้
หากให้เราถามตัวเอง..... เรารู้ตัวดีโดยไม่ต้องใช้เวลาคิดนาน....
เรายังรักภีมอยู่.... และรักมากด้วย.......
เพียงแต่ระหว่างเรามันมีข้อจำกัดมากมายที่ทำให้เราไม่สามารถแสดงความรักที่มีนั้นออกมาได้
และที่สำคัญตอนนี้เรามีฮัท.... และเราก็รักฮัทด้วย....
ณ ตอนนั้นเราคิดว่าภีมเป็นแค่คนในอดีตคนนึงไปแล้ว.....
“ ใช่.... มันหมดแล้ว... ” เราเลือกที่จะพูดคำนี้ เพื่อปกป้องความรู้สึกของตัวเอง ปกป้องฮัท.....
“ เค้าไม่เชื่อหรอก.... ” ภีมพูดกลับมาเสียงแข็ง
“ อันนั้นมันก็แล้วแต่แก.... ” เราพูดด้วยเสียงที่ไม่ได้สนใจความรู้สึกมันนัก.....
“ ไหนแกเคยบอกว่าแกรักเค้ามาก... และแกก็จะรักเค้าคะ.... ” ภีมเน้นเสียงพูดให้ดูหนักแน่น เหมือนจงใจตอกย้ำความทรงจำความรู้สึกที่มันอยู่ส่วนลึกของเรา และพยายามดึงมันออกมา
“ เราอย่าคุยกันอีกเลยดีกว่า.... ” เรารีบพูดตัดบทก่อนที่ภีมจะพูดจบ
“ แฟนแกคงจะเสียใจแย่ถ้ารู้ว่าแกยังเป็นแบบนี้... ” เรารีบพูดแทรกอีกครั้งเมื่อภีมมันกำลังจะพูดอะไรออกมา
“ แค่นี้นะ... ” เราพูดและรีบกดปิดเครื่องในทันที......
ฮัทที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆเราหันมามองเราเป็นระยะๆตลอดบทสนทนาของเรากะภีม.......
มันก็คงจะพอรู้แหละว่าเราคุยอะไรกะภีม.....
ฮัทหันมามองเราด้วยสายตาที่เป็นห่วง..... แต่มันกลับมีอีกความรู้สึกนึงแฝงอยู่ในตาคู่นั้น
แต่เรากลับดูไม่รู้ว่ามันคือความรู้สึกอะไร......
ฮัทค่อยเอามือมันมาประสากับมือเราแล้วพูดว่า
“ ไม่ต้องคิดมากนะ... ฮัทอยู่นี่ด้วยทั้งคน ” มันพูดแล้วก็ดึงมือเราขึ้นไปจูบ
“ อืม... จริงๆมันก็ไม่มีอะไรหรอก... ” เราพูดแล้วก็แสร้งยิ้มออกมา
“ มีอะไรก็บอกฮัทนะ...... ” ฮัทพูด
“ อืม.... ” เราตอบแล้วก็ยิ้มให้
จากนั้นเราทั้งคู่ก็ไปกินข้าวกัน...... วันนั้นไปกินอาหารทะเลมื้อใหญ่กันมา..........
ฟาดซะอิ่มแปล้เลย...... ทั้งคู่
จากนั้นก็ขับรถกลับมาที่หอกัน........................
“ ปอๆ.... นี่ของใครอ่ะ??.....” ฮัทพูดหลังจากที่เราเดินเข้ามาในห้อง คือเราขอแยกไปเข้าห้องน้ำมาอ่ะ
“ ไม่รู้ดิ.......... มันวางอยู่บนโต๊ะฮัทเหรอ?? ” เราตีหน้าเซ่อแล้วก็พูดแบบไม่รู้ไม่ชี้
“ อืม.................... สวยอ่ะ... ของใครว้ะ?? ” ฮัทพูดแล้วพยายามพินิจสวนถาดแห้งที่เราเป็นคนจัดให้มัน
“ ของตูนรึป่าว?? ” เราทำหน้ามึนๆแล้วก็พูดขึ้น (ตูนนี่เมทมันที่มักจะไม่ค่อยนอนที่ห้อง..)
“ ไม่ใช่มั้ง... ก็มันไปเที่ยวสมุยกะแฟนมัน..... แล้วจะเป็นของมันได้ไง ” ฮัทพูด
“ งั้นก็ลองดูที่การ์ดดิ... ว่าของใคร?? ” เราพูด
“ อืมๆ.. ” ฮัทตอบอย่างกระตือรือร้นแล้วก็หยิบการ์ดที่เขียนเสียบไว้มาอ่านดู
“ โห....ทำให้ฮัทก็ไม่บอก.... ปล่อยให้งงตั้งนาน ”
ฮัทเงยหน้าขึ้นมาจากการ์ดใบนั้นพร้อมกับยิ้มหน้าบานแล้วก็พูดออกมา
“ ก็อยากให้แปลกใจไง...” เราพูด ฮัทมันก็เดินยิ้มหน้าบานเข้ามากอดเรา
“ แล้วทำมาเป็นเนียนนะ.....” ฮัทพูด แล้วมันก็จุ๊บที่ปากเราสองสามที
“ ขอบคุณครับ.... ฮัทจะดูแลอย่างดีเลย.... ” ฮัทพูดแล้วมองหน้าเราตาหวานเยิ้มเลย
“ ดูดีๆ.. อย่าให้ตายแล้วกัน.... มันก็ดูแลไม่อยากหรอก” เราพูดเขินๆแล้วก็กอดมันตอบบ้าง
“ ค๊าบบบบบ.... น่ารักจัง ” ฮัทพูดแล้วก็เอามือมาบีบจมูกเรา แล้วมันก็มองหน้าเราอีกแล้วยิ้มไม่หุบ
“ พอแล้วๆ.... ง่วงนอน ” เราพูดแล้วผลักมันออก... มันเขินนะ... มามองแบบนี้
“ ไม่ต้องมาทำเป็นไก๋เลย.....” ฮัทพูดแล้วก็เดินมากอดเราจากข้างหลัง.....
“ ทำไก๋อะไรเล่า...... ” เราพูดกลบเกลื่อนความอาย
“ เขินก็บอกมาเหอะ....” ฮัทพูดอยู่ใกล้ๆหูเรา........ เฮ้ออออออ หยิว......
เราก็ไม่ตอบอะไรมันกลับไป
มันก็เลยเดินไปปิดไฟในห้องแล้วมันก็มากอดเราจากด้านหลังอีก
จากนั้นมันก็ค่อยขบที่ติ่งหูเราแล้วก็ไซร้ไปตามต้นคอ มือมันก็ค่อยลูบไล้เข้ามาในเสื้อเรา
แล้วมันก็จับให้เราหันหน้ามาหามัน มันค่อยจูบเราที่แก้มก่อนจะไล้ลิ้นมาที่ริมฝีปาก
เราจูบกันต่างฝ่ายต่างรับสัมผัสที่มอบให้กัน จนเรารู้สึกได้ว่าหลังเราสัมผัสลงกับเตียงนุ่มๆของมัน
เสื้อผ้าของเราทั้งคู่กองอยู่ที่พื้นไปเรียบร้อยแล้ว
“ ฮัทรักปอนะคับ... ” ฮัทพูดในขณะที่มันริมฝีปากมันคลอเคลียอยู่ที่ต้นคอเรา......
“ แล้วปอล่ะรักฮัทมั้ย?? ” ฮัทพูดด้วยเสียงแหบพร่า... มันเป็นเสียงที่ฟังดูเซ็กซ์ซี่มากๆ
“ รักสิ...... ” เราตอบกลับไป
ฮัทจึงเลื่อนใบหน้าให้มาอยู่ในระยะใกล้ชิดกับหน้าเรา.....
เราเห็นมันยิ้ม..... จากนั้นมันก็เอามือเราไปจับที่น้องน้อยของมันที่เราเคยบอกว่ามันไม่น้อยอย่างชื่อ
มันจับมือเราลูดขึ้นลงอยู่อย่างนั้นแล้วมันก็ปล่อยมือมันออกให้เราทำให้มัน....
“ ดีมาก...คระ... ครับ... ยะ... อย่าง นั้น....ละ.. แหละ...” เสียงมันขาดหายเป็นช่วงๆ
จากนั้นมันก็ดำเนินไปอย่างที่มันควรจะเป็น.............................
เหมือนเดิมนะ...... จินกันเอาเอง....
อย่างที่เคยบอกเราเล่าฉากแบบนี้ไม่ค่อยเป็นทั้งๆที่อ่านเรื่องของคนอื่นมาก็เยอะ.....
อีกอย่างมันเขินด้วยแหละ........
เดี๋ยวๆ.........
อย่าเพิ่งจิ้นกันไปไกลน๊า.....
เราก็ยังไม่เสร็จมันเหมือนเคย... 555555+.....
ก็อย่างที่บอกอ่ะนะ... ว่าน้องน้อยของมันอ่ะน้อยซะที่ไหน....... น่ากลัวเชียวหละ
เราก็ใช่ว่าจะเคยเรื่องแบบนี้..... แต่เราก็ตัดสินใจแล้วนะว่าครั้งนี้จะยอมมันแล้ว....
แต่ก็เกิดปัญหานะสิ..... คือว่า... อะ... เอ่อ... มัน.. ยังไงดีล่ะ...
มันเข้าไม่ได้อ่ะ........... มันเจ็บแบบสุดๆ...
ฮัทมันก็สงสารเราด้วยแหละ... มันเลยยอม.... ปล่อยเราไปอีกครั้งนึง 555555+... อดเลย......
เห็นมันบอกว่า...
“ เดี๋ยววันแห่งความรักจะกลายเป็นวันแห่งการเจ็บปวด (ก้น) ซะมากกว่า... 55555+...”
****************************************************************
หลังจากช่วงวันวาเลนไทน์มา ก็จะเป็นช่วงสอบปลายภาคเรียน...
เรากะฮัทก็เหมือนเดิมยังใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างคุ้มค่า.... ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไม??
เพราะเราทั้งคู่ก็ไม่มีใครพูดถึงวันที่ฮัทต้องย้ายกลับไปบ้านเลย.....
ยิ่งใกล้ช่วงสอบเราสองคนก็ค่อนข้างห่างกันพอสมควร
จะมีก็แค่ออกมากินข้าวกันบ้าง เพราะว่าส่วนใหญ่ก็ต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือสอบในอาทิตย์หน้า
และก็ต้องเคลียร์งานที่คั่งค้างส่งอาจารย์ด้วย....
***************************************************************
มีอยู่วันนึง....... ช่วงก่อนที่จะสอบนี่แหละ ช่วงนั้นเป็นช่วงอาทิตย์สุดท้ายของการเรียน
วันนั้นเราก็ไปเรียนตามปกติ....
ประมาณบ่ายสามโมงเรานั่งเรียนอยู่ จู่ๆแช็ปก็โทรเข้ามาหาเรา
“ ว่าไงแช็ป.... มีไรป่าว.. เรียนอยู่ๆ..” เราพูดเสียงกระซิบกระซาบ
“ ปอๆ.. ฮัทรถคว่ำ.... ” แช็ปพูด
จบตอน....................
####################################################
เอ๊ะๆ... เห็นแวปๆ.... :m22:
ว่ามีสมาชิกใหม่เข้ามา...
ยินดีต้อนรับคุณPrinceton_Girl ด้วยน๊า... :mc3:
โหคุณgift_deb เรายังซิงอยู่น๊า... :m17:
ส่วนที่ถามกันว่าฮัทจะไปหรือไม่ไป... เดี๋ยวก็ได้รู้กันแล้วล่ะ... อีกสักตอนสองตอนก็ได้รู้กัน..
-
นายภีมทำไม....แบบนี้
ฮัทอย่าเป็นอะไรนะ
-
โอ้...ฮัททท :dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
อย่าเป็นไรนะ :m15:
เบื่อภีมอ่ะ...ชอบมาทำแบบนี้...นิสัยไม่ดี :o10:
-
โฮ้น้องปอ...เล่นจบแบบพี่นอนไม่หลับเลย :serius2:
แต่พี่ว่าน้องฮัทมีสิทธิ์...รึเปล่าค่ะ
พี่ไม่ได้แช่งนะ แต่น้องปอเคยเกริ่นๆว่าสุดท้ายแล้วน้องปอกะน้องฮัทต้องจากกัน แต่ยังไงพี่ก็คิดว่าน้องฮัทน่ะรักน้องปอมากและไม่น่าจะทอดทิ้งน้องปอลง นอกสะจากจะจากแบบนะ.. :m15:
แต่ถึงยังไงพี่ก็หวังให้น้องฮัทกะน้องปอมีความสุข แล้วก็ขอให้น้องฮัทปลอดภัยด้วยนะ :กอด1:
-
เศร้าอีกแล้วอะ :o12:
-
ฮัท..รถคว่ำ ม่ายน๊าาาาาาาาาาาาาาาาา :serius2:
-
ภีม มันจะเอายังไงกันแน่เดี่ยวรักเดี่ยวเลิก สับสนตัวเองยังไม่หายอีกหรือ
หวังว่าฮัทคงไม่เป็นอะไรมากนะคับ :oni2:
-
:pig4:
-
สงสารฮัทจิงๆๆ ม่ะเคยได้กินปอสักกกกที :m29:
สงสัยต้องมีอุปการณ์ช่วย หุหุ
อุ๋ย พูดอะไรออกไปปปปป...... :o
ไปดีก่า :oni1:
-
เซงภีมอ่ะ เมื่อไหร่จะเลิกมาตอแยซักที :m31:
-
:serius2:
ฮัทอย่าเป็นอะไรนะ :sad2:
-
ไม่นะฮัท :o12: :o12: :o12:
-
:o :o อย่าเปนไรนะครับฮัท ถึงจะต้องย้ายที่เรียน แต่อย่างน้อยก็ยังมีหวังว่าสักวันจะได้เจอกันอีก :m15: :m15:
อย่าให้เปนอย่างนั้นเลย :o12: :o12:
-
อรายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ฮัทจาเป็นไรป่าว
แล้วภีมอะทำแบบนี้เพื่ออะไร
-
ค้างงงงงงง ค่าน้องปอ :serius2: :serius2: :serius2:
-
เข้ามาตกใจเลยยยย
มาต่อได้ยาวมากกกก
ยาวได้ใจอ่ะ เหอ ๆ
-
เห็นเม้นแล้วรู้สึกผิดจัง....... :m17:
ที่ทำให้คนอ่านใจหายใจคว่ำกันไปหมด......
โทษทีละกันนะ......... :m5:
อ่านกันต่อเลยเนอะ.... :m21:
********************************************************************
------------------------------ #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๓๓ #### ------------------------
ความเดิม....
มีอยู่วันนึง....... ช่วงก่อนที่จะสอบนี่แหละ ช่วงนั้นเป็นช่วงอาทิตย์สุดท้ายของการเรียน
วันนั้นเราก็ไปเรียนตามปกติ....
ประมาณบ่ายสามโมงเรานั่งเรียนอยู่ จู่ๆแช็ปก็โทรเข้ามาหาเรา
“ ว่าไงแช็ป.... มีไรป่าว.. เรียนอยู่ๆ..” เราพูดเสียงกระซิบกระซาบ
“ ปอๆ.. ฮัทรถคว่ำ.... ” แช็ปพูด
***************************************************
“ เฮ้ยแล้วฮัทเป็นไรมากป่าว ??? ” เราถามกลับไปด้วยเสียงร้อนรนแต่ก็ต้องพยายามพูดให้เบาที่สุด
แต่เพื่อนเราที่นั่งข้างๆก็ได้ยินและมันก็หันมามองกันใหญ่ว่ามีเรื่องอะไร
“ ไม่มากๆ.... แค่เข่าถลอก.... แขนหัก... แล้วก็มีแผลอีกนิดหน่อย... ” แช็ปพูด
จริงๆไอ้ที่ไม่มากของมันเนี่ยก็ไม่ใช่ธรรมดาๆนะ แต่ก็ยังดีกว่าเป็นไรมากกว่านี้
“ เหรอ... แล้วไปคว่ำได้ไง.. ” เราถามกลับไป
“ ก็มันเอารถจ๊อคของแก้วไปขี่อ่ะ.... แล้วก็คว่ำแถวหน้าคณะศิลปกรรมอ่ะ ” แช็ปพูดแล้วก็เหตุการณ์อย่างละเอียด
“ เออๆ... ยังดีที่ไม่เป็นไรมาก แล้วนี่ตอนนี้ฮัทอยู่ไหน??? ” เราถาม
“ ทำแผลอยู่ที่โรงบาล.... เดี๋ยวก็คงกลับไปหอในแหละ... ” แช็ปพูด
“ เออๆ... เดี๋ยวไปเจอกันที่หอในแล้วกัน... อีกสักพักก็คงแว็ปออกไปได้แล้ว ” เราพูดแล้วก็วางสายไป
พวกเพื่อนในกลุ่มเราที่นั่งอยู่ข้างๆก็หันมามองกันหน้าสลอนประมาณว่ามีไรเมิงเล่ามีเลย
เราก็เลยเล่าให้พวกมันฟัง
ตลอดคาบเราก็นั่งแต่ลุ้นว่าเมื่อไหร่อาจารย์จะปล่อยเราจะได้รีบไปดูฮัทซะที
อยากไปเห็นด้วยตาอ่ะว่ามันไม่ได้เป็นไรมากจริงๆ
ผ่านไปประมาณ 45 นาที อาจารย์ก็สอนเสร็จแต่แกสั่งให้ทำงานกลุ่มแล้วรีบส่งในชั่วโมงจากนั้นแกก็ออกไป
“ ปอ... เมิงไปก่อนเลยป่ะ เดี๊ยวงานพวกกูทำเอง ” เพื่อนเราหันมาบอก
“ เอางั้นเหรอ ?? ” เราถามกลับไป
“ เออน่า... รีบๆไปดูใจผัวเมิงเหอะ.... ” เพื่อนเราพูดด้วยท่าทางล้อเลียน
“ เออๆ... งั้นไปก่อนนะ... แล้วเจอกัน ” เราพูดแล้วก็รีบวิ่งออกมาจากห้องเรียนแล้วก็รีบขับรถกลับหอในทันที
พอไปถึงเราก็รีบขึ้นไปหาฮัทที่ห้อง.....
เข้าก็เห็นพวกเพื่อนๆเราอยู่กันพร้อมหน้า... ดูท่าพวกมันก็คงเพิ่งจะกลับมาเหมือนกัน
เรามองไปที่ฮัทก็เห็นชุดนิสิตของมันมีคราบเลือดติดอยู่ แขนก็ใส่เฝือกแบบที่ห้อยสายไปคล้องที่คออ่ะ...
ไม่รู้เค้าเรียกกันยังไง....
“ อ้าวปอมาพอดี... ” แช็ปพูด
เราก็พยักหน้าให้มันแล้วก็รีบเดินไปหาฮัทที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง..
“ เป็นไงบ้างอ่ะ?? ” เราถามด้วยความเป็นห่วง
“ ก็เจ็บแผลอ่ะ..... แต่ไม่เป็นไรมากหรอก ” ฮัทพูดพร้อมกับเอามือข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกมาจับมือเรา
“ รู้ว่าขี่ไม่ค่อยเป็นแล้วยังทะลึ่งไปขี่อีก.... ” เราพูดแบบบ่นๆมัน
“ ฮัทมาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเหอะ... ” บิวพูดแล้วก็ปิดตู้เสื้อผ้าฮัทแล้วก็เดินมาที่เตียง
“ บิว... นี่ปอมันก็มาแล้ว... ปล่อยให้เค้าดูแลกันเองเหอะ... ” เติ้งพูดแบบเสียดสีบิวเล็กๆ
“ เออใช่... ” แช็ปพูดสนับสนุนอีกแรง
“ อืม... เสื้อผ้าอยู่นี่นะ.... งั้นเราไปก่อน... ” บิวพูดแล้วก็วางเสื้อผ้าไว้ที่ปลายเตียง
“ ฉันไปกันก่อนนะ.... นี่ๆ.. ออกไปกินข้าวกันเหอะ ” เติ้งพูดกะฮัท แล้วก็หันไปชวนพวกนั้นกินข้าว
“ เออ... ดีเหมือนกัน.. หิวๆอยู่ กินกันไรป่าวเดี๋ยวซื้อเข้ามาให้... ” แช็ปพูดแล้วก็หันมาถามเรากะฮัท
“ เออ... ซื้อมาเผื่อด้วยแล้วกัน เอาไรก็ได้... ” เราพูด
“ อืม... ” แช็ปพูด
“” บิวพูดด้วยเสียงที่กระแทกๆหน่อย
“ อืม.. ” ฮัทหันไปตอบหน้านิ่งๆ
จากนั้นพวกนั้นมันก็ออกไปกัน
“เดี๋ยวบิวซื้อขนมที่ฮัทชอบมาฝากนะฮัท... รู้ใจกันดีจังเนอะ....” เราแกล้งพูดทำเสียงล้อเลียนบิวใส่ฮัท
“ ทำไม... หึงรึไง?? ” ฮัทพูดแล้วยิ้มหน้าบาน พร้อมกับเอามือมาบีบจมูกเรา
“ ป่าว... ก็แค่หมั่นไส้.. ” เราพูดด้วยเสียงกระแทกกระทั้น
“ ไม่ต้องมาทำเป็นไก๋เลย ” ฮัทพูด
“ ก็บอกว่าปล่าวไง... ” เราพูดแบบอารมณ์เสีย...
“ เออๆ... ไม่หึงก็ไม่หึง ” คราวนี้เป็นมันบ้างล่ะ.. สงสัยจะงอนเรา...
เพราะมันพูดแล้วหันหน้าไปทางอื่น ไม่ยอมมองเราเลย....
เราก็ตั้งใจว่าง้อมันหน่อย..... เอาใจเค้าหน่อยแล้วกัน....
แหมไม่สบายแล้วทำมาเป็นใจน้อย.... ตัวก็ใช่ว่าจะเล็ก... น่ารักตายแหละ..
“ ไหนๆดูดิ๊... เป็นอะไรมากป่าว... ” เราพูดแล้วก็เอามือไปจับดูที่แขนมัน แล้วก็ดูตามเนื้อตามตัว
ฮัทมันก็ยังทำเล่นตัว ถึงมันไม่พูดไม่มองหน้าเราแต่มันก็ไม่ได้ปัดป้องอะไรตอนที่เราจับดูตามเนื้อตามตัวมัน
“ ก็มีแผลไม่กี่ที่หนิ... แต่สงสัยอาบน้ำไม่ได้แน่เลย ” เราพูดแบบบ่นๆกะตัวเอง
“ เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า... ” เราพูดแล้วก็เอามือปลดกระดุมเสื้อนิสิตมันออก ซึ่งมันก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
จากนั้นเราก็ถอดเข็มขัดมันออกมันก็ให้ความร่วมมือดีบิดตัวไปบิดตัวมาจนเราถอดกางเกงออกมาได้
ตอนนั้นมันก็ใส่บอกเซอร์ตัวเดียว เห็นแล้วก็แอบหยิวๆเหมือนกัน แต่ไม่ได้ๆ... ตอนนี้มันไม่สบายๆอยู่
“ เหนียวตัวมั้ย ?? .. จะเช็ดตัวรึป่าว?? ..” เราพูดแล้วมองหน้ามัน แต่ทันทีที่เรามองหน้ามันก็เห็นว่ามันมองเราอยู่ก่อนแล้ว แต่พอเราเงยหน้าไปมองมันมันก็รีบหันหน้าหนี... ฟอร์มเยอะจริงๆมัน
มันก็พยักหน้าตอบเราหงิก... ทั้งที่มันไม่หันมามองหน้าเราแบบนี้แหละ....
เราก็เลยเดินไปหยิบผ้าแล้วก็เอาไปชุบน้ำเพื่อจะมาเช็ดตัวให้มัน
เดินกลับเข้ามาในห้องก็ยังเห็นฮัทมันนอนอยู่ท่าเดิมเหมือนโดนสต๊าฟไว้ยังไงยังงั้น
เราเห็นแล้วก็ขำกับท่าทางของมัน
พอเราเดินมาลงนั่งบนเตียงก็จัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้มัน...
เราก็เช็ดหมดทุกซอกทุกมุมแหละ แต่ยกเว้นตรงนั้นนะ...
เราเช็ดไปก็บ่นมันไป
“ นี่ที่หลังขี่รถก็ระวังๆหน่อยนะ.... ” เราพูดแล้วหันไปมองหน้ามันเราก็เห็นว่ามันแอบยิ้มแต่พอเรามองมันก็รีบหุบยิ้มในทันที.... ดูมันๆ
“ ดีนะ... ที่เป็นแผลแค่สองสามที่อ่ะ.... ใกล้จะสอบแล้วแทนที่จะดูแลตัวเองดีๆหน่อย... ” เราบ่นอีก มันก็แอบยิ้มเหมือนเดิมแล้วก็รีบหุบเมื่อมันรู้ว่าเราหันไปมองมัน
“ ตามตัวก็ไม่มีแผลไรมาก เดี๋ยวแผลที่เข่ากะข้อศอกแห้งก็อาบน้ำได้แล้ว... ” เราพูด
“ ใครบอกว่ามีแผลแค่สองที่ ” เราพูดขึ้นมาเสียงแข็งแบบที่ไม่มองหน้าเรานั่นแหละ..
“ ตรงไหนอีกอ่ะ... หรือหมายถึงเฝือกที่แขน ” เราถามมันกลับไปด้วยความอยากรู้
เพราะว่าที่เช็ดตัวอยู่นี่ก็เห็นมีแผลแค่นี้นี่หว่า
“ มีตรงนี้ด้วย.... ” มันพูดเสียงแข็งแล้วมันก็เอามือเราไปจับน้องน้อยของมัน ที่ตอนนี้มันกำลังโตเต็มตัวเลย
“ เฮ้ย... ลามกแล้ว.. ” เราพูดแล้วดึงมากลับทันทีแต่มันก็ขืนไว้ก่อน...
“ เนี่ย... จริงๆ.. ไม่เชื่อลองเปิดดูดิ... ” ฮัทพูดแล้วทำหน้าทะเล้น
อะไรของมันเนี่ย... เราละปรับอารมณ์ตามมันไม่ทัน....
“ ไม่เอาอ่ะ.. ไม่ต้องมาแกล้งเลย ” เราพูดแล้วดึงมือกลับแต่มันก็ไม่ยอม
“ เออๆ.... ไม่มีแผลก็ไม่มี.... งั้นทำความสะอาดตรงนี้ให้ด้วยแล้วกัน” ฮัทพูด
“ เอาจริงเหรอ?? ” เราถามย้ำกะมันอีกรอบ
“ จริงดิ.. ก็เหลือแต่ตรงนี้อ่ะที่ยังไม่ได้ทำความสะอาด.. ” ฮัทพูดแบบพยายามกลั้นเสียงหัวเราะไว้
“ ไม่เอา... ฮัทไม่อายเหรอ ?? ” เราพูด
เพราะถึงเราจะเคยมีอะไรกะมันขนาดไหนแต่ก็เคยมีแต่ตอนกลางคืนซึ่งปิดไฟตลอด ทำให้เราไม่เคยเห็นน้องน้อยของมันแบบจังๆ เราก็เลยเขิน
แล้วสว่างโจ้แบบนี้.... อายตายห่า...
“ ไม่อาย... จะอายทำไมเล่า... ทำมากกว่านี้ยังไม่อายเลย ” ฮัทพูด
“ แต่ปออายอ่ะ.... ” เราพูด
“ อายทำไม... เป็นแฟนกันนะ... ไม่ต้องอายหรอก ” ฮัทพูดแล้วก็ถอดบ็อกเซอร์ออกอย่างรวดเร็ว
“ เฮ้ย... ” เราร้องเสียงหลงเมื่อมันถอดกางเกงออกเห็นน้องมันเต็มๆตาเลยอ่ะ แถมน้องมันก็กำลังโตเต็มตัวแล้วซะด้วย
“ ยังไม่ชินอีกเหรอ ?? 5555+...” ฮัทพูดแล้วก็หัวเราะ...
“ หึ.... ไม่อ่ะ.... ” เราพูดแล้วก็ส่ายหน้า ตาก็พยายามจะไม่มองไปที่น้องน้อยของมัน
“ ไม่ต้องเขินหรอก... น่านะ... ทำความสะอาดให้หน่อย...” ฮัทพูดด้วยเสียงอ้อนๆ... เล่นท่าไม้ตายอีกแล้วมัน
“ เออๆ... ก็ได้... ” เราพูดแล้วก็เอาผ้าชุบกับน้ำในกาละมัง
“ จะทำไรอ่ะ ?? ” ฮัทพูด
“ ก็เอาผ้าชุบน้ำไง... จะได้ทำความสะอาดให้ ” เราพูดหน้าตาย
“ ใครบอกว่าให้ใช้ผ้าเช็ด... ไอ้นี่ต่างหาก.. ” ฮัทพูดแล้วก็เอามืออีกข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกมาชี้ที่ปากมันเอง
“ จะบ้าไง??... งั้นไม่ต้องเช็ดอะไรแล้ว ” เราพูดแล้วก็กำลังจะลุกขึ้น แต่ฮัทมันก็ดึงแขนเราไว้ก่อน
“ นะ.... นะ.... ทำให้หน่อยนะ.... มันมีอารมณ์ไปแล้วอ่ะ... ” ฮัทพูดเสียงอ้อน.....
“ ไม่เอาอ่ะ... มันเขินนะ.. ” เราพูดแบบอายๆ
“ ไม่เป็นไรหรอก... มีเราอยู่แค่สองคนเอง... นะ............ ” เหตุผลที่มันพูดเนี่ย... มันเกี่ยวกันตรงไหนว่ะ..
“ นะ............. นิดเดียวๆ.. ” ฮัทยังอ้อนไม่เลิก.... อย่างที่บอกอ่ะนะ... ว่าเราแพ้คนขี้อ้อน..
ไอ้นี่ก็ขยันอ้อนจังที่เรื่องแบบนี้อ่ะ...
“ เออ... ก็ได้ๆ ” เราพูด
จากนั้นก็............ อย่างงั้นแหละ............
เมื่อยสุดๆ..... 555555+................
********************************************************
ช่วงนั้นเราก็คอยดูแลมันอยู่ตลอด................
ห่างกันก็แค่ช่วงที่เราไปเรียน....... พอเรียนเสร็จก็รีบกลับมาอยู่กะมัน
เพราะเผลอที่ไรบิวก็จะเข้ามาปรนนิบัติพัดวีฮัทตลอด เผลอไม่ได้อ่ะมัน... เข้ามาเสียบตลอด
แถมยังซื้อขนมนั่นนี่มาเต็มไปหมด ก็ดีแหละ เราก็ได้กินไปด้วย 5555+................
ช่วงที่แผลยังไม่หายฮัทก็ไม่ได้ไปเรียนเลย แต่ก็ไม่น่าเป็นห่วงเพราะเป็นช่วงอาทิตย์สุดท้ายๆของการเรียนแล้ว
ก็เลยไม่ค่อยมีไรน่าเป็นห่วง จะเป็นห่วงก็เรื่องสอบของมันนั่นแหละ เรากลัวว่ามันจะอ่านหนังสือไม่ทัน
ช่วงนั้นเราก็เลยติวหนังสือให้มันไปด้วย
เพราะตอนปีหนึ่งมันจะมีวิชาพื้นฐานที่เด็กปีหนึ่งทุกคนจะต้องเรียนเหมือนกัน
อย่างพวกภาษาไทย อังกฤษ และก็วิชาเรียนรวมอีกประมาณ สองตัว
ส่วนวิชาในเอกมันก็ต้องให้มันอ่านเองแหละ เพราะเราก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะเรียนไม่เหมือนกัน
ช่วงเวลาที่เราได้ดูแลมันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากๆ เราจะไม่มีวันลืมเลย
มันก็ทำตัวน่ารักดี อ้อนนั่นอ้อนนี่ตลอด
ทำตัวเหมือนเด็กที่อยากให้ผู้ใหญ่เอาใจเวลาที่ตัวเองไม่สบาย บางทีก็แกล้งให้เราทำนั่นทำนี่ให้
ยิ่งเราได้อยู่ใกล้ๆมันมากๆแบบนี้ได้ดูแลมันแบบนี้ เรายิ่งอดที่จะปฏิเสธใจตัวเองไม่ได้เลยว่า
เรา – รัก – ฮัท....
แต่เราก็ไม่เคยเอามาเปรียบเทียบนะ ว่าเรารักฮัทมากแค่ไหน
ระหว่างฮัทกะภีมเรารักใครมากกว่ากัน
เพราะมันคงไม่สำคัญ แค่รู้ว่ารักก็น่าจะเพียงพอแล้ว....
เวลาแต่ละวันที่ผ่านไปดูเป็นวันที่มีคุณค่าเพราะเราได้อยู่ด้วยกันและดูแลกัน
ทั้งๆที่เราทั้งคู่ก็ไม่รู้ว่าวันสุดท้ายที่เราจะได้ดูแลกันแบบนี้จะมาถึงเมื่อไหร่............
“ ปอ.... ฮัทรักปอนะ.... รักมากแบบที่ไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อน.... ” ฮัทพูดขึ้นมาท่ามกลางความมืดในค่ำคืนหนึ่งที่เรานอนอยู่บนเตียงเดียวกัน นอนกอดกัน
“ ปอก็รักฮัท.... ” เราพูดแล้วก็จุ๊บที่ปากมัน เราเห็นมันยิ้ม
แม้ความมืดจะบดบังรอยยิ้มนั้นไว้ให้เห็นไม่ชัดเจนนัก
แต่เราก็รู้และสัมผัสได้ว่าฮัทดีใจและมีความสุขมากขนาดไหน และก็สัมผัสได้ว่ามันรักเรามากขนาดไหนด้วย
เพราะเราทั้งคู่ต่างก็สัมผัสความรู้สึกของกันและกันด้วยใจของเรา..................
จบตอน........
#####################################################
วันนี้เราพิมพ์มาสองตอนแหละ..... :m12: เดี๋ยวดึกๆเรามาลงให้อีกตอนนึง... :m19:
ขอดูสวรรค์เบี่ยงก่อน.. :m18:
-
แต่เด๋วก็ต้องจากกัน :o12: :o12:
ระวังนายภีมไว้ให้ดี :angry2:
ไอ้จอมระลึกความหลัง ทั้งที่มีแฟนอยู่แล้ว มันน่านัก :เตะ1: :เตะ1:
-
พายุใหญ่กะลังจามา เพราะทุกอย่างราบรื่น ไปป่าว อิอิ
-
วันนี้แถมให้อีกตอนนึงก็แล้วกัน......
---------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๓๔ #### ----------------------------------
มาถึงช่วงสอบ
เป็นช่วงที่เรากะฮัทไม่ได้ค่อยได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเท่าไหร่รัก
เพราะต่างก็ต้องอ่านหนังสือกัน
ช่วงนั้นฮัทมันก็เอาเฝือกออกแล้ว แผลที่หัวเข่าและข้อศอกก็แห้งแล้ว
มันสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว
แต่ก็มีบางวันที่มันยังอ้อนให้เราไปนอนกะมัน เราก็ไปนะ....
จริงๆแล้วอยากอยู่กะมันทั้งวันแหละ
ยิ่งเวลานอนแล้วไม่มีมันกอดอ่ะ ไม่ได้ว่าจะเวอร์นะ
มันเหมือนจะนอนไม่หลับไงไม่รู้ เพราะส่วนใหญ่หลังๆมานี้เราก็จะไปนอนกะมันตลอด
มันก็จะนอนกอดเราจนหลับไปในทุกคืน
แล้วย่างช่วงนั้นเป็นหน้าหนาวด้วย....... ถ้ามีคนนอนกอดนะ...
คุณจะรู้ว่ามันอุ่นและหลับสบายขนาดไหน
ช่วงสอบผ่านพ้นไปเราทั้งคู่ก็กลับมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้.......
และแล้วก็ถึงคืนสุดท้ายที่เราทั้งคู่จะนอนด้วยกัน......
“ ปอ.... พรุ่งนี้ฮัทต้องขนของกลับบ้านแล้วนะ.... ”
ฮัทพูดแบบไม่เต็มเสียงนักหลังจากวางโทรศัพท์
ปลายสายคงจะเป็นที่บ้านมันนั่นแหละที่โทรมาบอกให้มันเตรียมตัวเก็บของ
ที่ผ่านมาเราทั้งคู่ไม่เคยคุยกันว่าฮัทจะต้องขนของกลับไปบ้านเมื่อไหร่
และเราทั้งคู่จะเลิกกันมั้ย
เพราะเราทั้งคู่ต่างก็กลัวคำตอบที่เราจะได้รับ
กลัวว่าอนาคตเราจะต้องจากกันจริงๆรึป่าว????
แต่แล้วสุดท้ายเราก็หนีความจริงไม่พ้น
“ ที่บ้านมารับกี่โมงล่ะ ?? ” เราถามกลับไป
“ คงประมาณ... ทุ่มสองทุ่มอ่ะ.... เพราะเค้าต้องแวะไปธุระกันก่อน.....” ฮัทพูด
“ เหรอ.... งั้นเดี๋ยวปอช่วยเก็บของนะ... ” ในทันทีที่ได้ยินที่ฮัทพูดเรารู้สึกใจหายมาก.....
เหมือนน้ำตามันจะไหลออกมาในทันที แต่ก็ต้องพยายามห้ามมันเอาไว้
เพราะน้ำตานั้นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นในตอนนั้น มีแต่จะทำให้ฮัทลำบากใจป่าวๆ
เราจึงพยายามพูดด้วยเสียงที่เป็นปกติมากที่สุด
“ อืม.... งั้นเราไปอาบน้ำกันเหอะ... เดี๋ยวไปหาอะไรกินกัน.......” ฮัทพูดด้วยเสียงที่พยายามจะร่าเริง แต่เราก็แอบมองไปเห็นแววตาเศร้านั้นจากมัน
“ เอางี๊.... ใครเสร็จก่อนชนะ... ” เราเองก็พยายามพูดด้วยเสียงร่าเริง
จากนั้นเราทั้งคู่ก็แข่งกันไปอาบน้ำ.......
****************************************************************
หลังจากไปกินข้าวกลับมาเราก็กลับมาช่วยกันเก็บของ
“ เดี๋ยวฮัทแยกของให้แล้วกันว่าอันไหนเอากลับอันไหนเอาทิ้ง...... ” ฮัทพูด
“ เออดี... ส่วนปอจะแพ็คลงกระเป๋าให้แล้วกันนะ ” เราพูด
ตลอดทั้งวันในวันนั้น เราพูดกันไม่มากเหมือนวันก่อนๆ
และเวลาพูดก็มีน้อยครั้งมากที่เราจะสบตากัน
เพราะต่างก็ไม่อยากจะเห็นแววตาเศร้าๆที่มันแสดงออกมาอย่างชัดเจนในตอนนั้นของกันและกัน....
“ ฮัท... อันนี้ไม่เอาแล้วเหรอ ?? ” เราพูด เพราะสายตาเหลือบไปเห็นฮัทบัตร รด.ของฮัมที่ถูกแยกอยู่ในส่วนที่จะเอาทิ้ง
“ อืม... ก็มันคงไม่ได้ใช้แล้วอ่ะ..” ฮัทพูดในขณะที่งวดอยู่กับการแยกของอยู่ตรงหน้า.....
“ งั้นปอขอนะ.... ” เราพูดแล้วก็หยิบบัตรนั้นมาถือไว้ในมือ
“ จะเอาไปทำไร ?? ” เสียงฮัทพูดกลับมา
“ ก็เอาไว้ดูไง..... ” เราพูดทั้งที่ตาก็มองอยู่บัตรที่ถืออยู่ในมือ
“ อืม... ตามใจแล้วกัน... ” เราพูด
หลังจากนั้นเราก็ช่วยกันเก็บของจนเสร็จ กว่าจะเสร็จก็ประมาณทุ่มนึง......
“ เฮ้ย..... เหนื่อยจัง..... ไม่คิดว่าของจะเยอะขนาดนี้นะเนี่ย... ” ฮัทพูดบ่นๆ
“ อืม... เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย... ” เราพูดบ้างแล้วล้มตัวนอนลงบนเตียงข้างๆฮัท....
หลังจากนั้นเราก็นอนกันเงียบๆอยู่บนเตียงไม่มีแม้คำพูดสักคำหลุดออกมาจากปากของเราทั้งสองคน
เราทั้งคู่นอนเงียบอย่างนั้นอยู่พักใหญ่ ได้ยินเพียงแต่เสียงลมหายใจของเราทั้งสองคน...
จากนั้นฮัทมันก็พลิกตัวนอน ตอนนั้นเรานอนหลับตาอยู่
จนเรารู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกมองอยู่... เราก็เลยลืมตาขึ้นมา
ตอนนั้นเราสบตากะฮัทเต็มๆ มันเป็นครั้งแรกๆของวันนี้ที่เราทั้งคู่สบตากัน
ไม่รู้ทำไมในทันทีที่เราสบตากะฮัท จู่ๆภาพตรงหน้ามันก็ค่อยๆพล่าเลือน
น้ำตาแห่งความเศร้าที่เราพยายามอดกลั้นไว้ในตอนนั้นมันกลั้นไว้ไม่อยู่อีกแล้ว
เรากำลังร้องไห้.... น้ำตามันไหลออกมาอย่างไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดไหล
สายตาเศร้าของฮัทที่มองเราอยู่ ทันทีที่เห็นว่าเราร้องไห้
สายตาคู่นั้นมันยิ่งเจือไปความเศร้ามากยิ่งขึ้น
ฮัทจึงดึงเราเข้าไปกอดไว้แนบอก........ น้ำตาเรามันยิ่งไหลเมื่อได้รับการปลอบโยน
ฮัทจูบเบาที่หน้าผากเราแล้วมันก็พยายามเอามือลูบหลังเราไปมาเป็นการปลอบโยน
เราอยากให้อ้อมกอดนี้กอดเรานอนในทุกๆคืน
เราอยากให้ริมฝีปากนี้จูบเราในทุกๆคืน
เราอยากให้ความอบอุ่นนี้อยู่กับเราไปตลอด..... ไม่ได้เหรอ ????
เราไม่สามารถจะยับยั้งความเศร้าที่มันถาโถมเข้ามาในขณะนั้นได้
เราจึงกอดฮัทให้แน่นขึ้น ตอนนั้นตัวเราสั่น.......
ไม่นานเราก็ได้ยินเสียงสะอื้น.... ที่มันดังมาจากฮัท....
เราทั้งคู่นอนกอดกันตัวสั่นอยู่อย่างนั้น
ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเพื่อระบายความเศร้าและความอัดอั้นที่เราทั้งคู่ทนเก็บมันไว้ข้างใน
ภาพในห้องเงียบกริบ..............
มีเพียงเสียงสะอื้นของเราทั้งคู่ที่ดังออกมาเป็นระยะๆ
เราจะจำอ้อมกอดครั้งนี้ไปตลอดว่ามันอบอุ่นขนาดไหน
เราจะจำสมผัสนี้ไปตลอด.....
หากว่าไม่มีโอกาสได้รับสัมผัสนี้อีกครั้ง........
เราทั้งคู่กอดกันจนหลับไป...........................................
*****************************************************
เรามารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนประมาณห้าทุ่ม......
ทันทีที่เรารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเราก็มองหาฮัทแต่ก็ไม่เจอ......
ฮัทไปไหน????
เรามองเห็นว่ากระเป๋ามันยังอยู่...
แต่ตัวมันไม่รู้อยู่ไหน??
เราก็เลยลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา
กลับเข้ามาก็เห็นฮัทนั่งอยู่ในห้องแล้วพร้อมกับของกินมากมาย
“ ไปซื้อของกินมาเหรอ?? ” เราพูด
“ อืม... ” ฮัทตอบแล้วก็ง่วนอยู่กับการจัดของกินใส่จาน
“ ไปแล้วทำไมไม่ปลุกปออ่ะ.???..” เราพูดแล้วเดินไปเช็ดหน้าเช็ดตา
“ ก็เห็นว่าเหนื่อยไง... ฮัทเลยอยากให้นอนพัก...” ฮัทพูด
หลังจากนั้นเราก็นั่งกินข้าวด้วยกัน......
พอกินข้าวเสร็จเราก็บอกฮัทว่าเราจะเป็นคนเก็บจานล้างเองให้ฮัทไปอาบน้ำ
ตอนแรกมันก็จะไม่ยอมจนเราต้องบอกว่าฮัทไปซื้อมาให้กินแล้วไง.... เดี๋ยวปอล้างเอง
มันถึงจะยอม.....
พอเราล้างจานเสร็จเรียบร้อยเราก็มานั่งเล่นที่โต๊ะทำงานของฮัทที่ตอนนี้มันกลายเป็นโต๊ะที่มีของวางอยู่น้อยชิ้น
เพราะของก็ได้ถูกแพ็คใส่กล่องใส่กระเป๋าไปหมดแล้ว...
เราก็นั่งมองไปเรื่อยจนหันไปเห็นสวนถาดที่เราเป็นคนจัดให้มันเมื่อตอนวันวาเลนไทน์
มองแล้วก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร...... แต่ก็อดใจหายไม่ได้
เพราะสวนถาดที่ตอนแรกมันเคยสวยงามด้วยสีสันของต้นกระบองเพชรที่มีรูปร่างหลากหลาย
แต่ตอนนี้ต้นกระบองเพชรเหล่านั้นกับเหี่ยวแห้งตายไร้ชีวิตชีวา.....
สีสันที่เคยสวยก็กลายเป็นสีน้ำตาลเข้มแห้งเหี่ยวเฉา
มันคงเหมือนความรักของเราทั้งคู่รึเปล่านะ??....
ที่ตอนแรกเต็มไปด้วยความสวยงามและมีรักที่แข็งแกร่งมอบให้กัน
แต่แล้วด้วยเพราะอะไรก็ตาม.... ความแข็งแกร่งที่เคยมีกลับกลายเป็นเศษซากอะไรสักอย่างที่บอบบาง
แค่จับทีเดียวก็กระจายฟุ้งหายไปไหนอากาศ...
เหลือเพียงร่องรอยอันเหี่ยวเฉาของสิ่งที่มันเคยแข็งแกร่ง....
“ เป็นอะไรรึป่าวปอ?? ” ฮัทพูดหลังจากที่เดินเข้ามาในห้อง
“ เปล่าๆ... ไม่มีอะไรหรอก” เราพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาตอบกลับไป...
“ ปอไม่ไปอาบน้ำเหรอ?? ” ฮัทพูด
“ ยังอ่ะ... ฮัทนอนก่อนเหอะ.... ” เราพูด
“ ทำไมล่ะ??...” ฮัทถามด้วยหน้างงๆ
“ ฮัทนอนก่อนเถอะ.... ” เราพูดซ้ำอีกครั้ง ฮัทก็เลยนอนลงบนเตียงด้วหน้างงๆ
เราก็หยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้มัน แล้วเราก็เดินไปปิดไฟ
ในตอนนั้นภายในห้องเหลือเพียงแสงสว่างสลัวๆจากโคมไฟที่โต๊ะทำงาน
“ ทำไม...ไม่นอนด้วยกันเหรอ ?? ” ฮัทออกมาเบาๆ
“ คืนนี้คงเป็นคืนสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้วสิ..... ” เราพูดออกมาเบาๆโดยที่ไม่ได้มองหน้าฮัท
ฮัทค่อยๆเลื่อนมือมาจับมือเราอีกครั้ง ฮัทบีบมือเราเบาๆ
“ หลังจากนี้เค้าจะนอนหลับสบายอย่างทุกๆคืนที่มีฮัทนอนกอดรึป่าวก็ไม่รู้เนอะ... ” มันเป็นประโยคคำถามที่เราไม่ได้ต้องการคำตอบ
เราหันมาเห็นสายตาของฮัทที่เต็มไปด้วยความเศร้า
เหมือนกับว่ายิ่งเวลาผ่านไปกี่วินาทีความเศร้าของเราทั้งคู่มันก็จะเพิ่มขึ้นไปตามนั้นด้วย
“ คืนนี้เราต่างคนต่างนอนดีกว่า..... ฝึกไว้... จะได้ชิน ” เราพูดแล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาอีกครั้ง...
ฮัทเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้เรา..... แต่เราก็ห้ามมันไว้ก่อน
เราเอื้อมมือไปจับมือนั้นของมันไว้
“ ไม่ต้องปลอบปอหรอก.... จากนี้ไปปอคงต้องเข้มแข็งกว่านี้ เพราะคงไม่มีใครคอยปลอบปอแล้ว....”
พอเราพูดจบฮัทมันก็น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง........
“ หลับเหอะ... ปอจะนั่งอยู่แบบนี้จนฮัทหลับ...” เราพูด
ฮัทก็ค่อยๆหลับมาลงทั้งที่น้ำตายังไหล........ พร้อมกับเสียงสะอื้นเล็กๆ
ผ่านไปกว่าสองชั่วโมง.... กว่าที่ลมหายใจของคนตรงหน้าจะอยู่ในรับที่สม่ำเสมอ
น้ำตามันหยุดไหลไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าความเศร้าและเสียใจทั้งหมดจะหยุดไปด้วย
เราค่อยๆเอามือลูบที่หน้าฮัทเบาๆ.....
ดวงตา.... ที่คอยมองดูเราดูแลเรา
จมูก.... ที่สัมผัสกับแก้มเราบ่อยครั้ง... มันเป็นแบบนี้นี่เอง
ปาก.... อันนี้เองใช่มั้ย ?? ที่จูบเราจนเคลิ้มในหลายๆครั้ง แบบนี้เองใช่มั้ย??....
ฮัทใช้ไอ้นี่พูดนะเหรอ...... ว่ารักเรา
ใบหน้าแบบนี้นะเหรอ???.. . ที่ทำให้เรารัก........
และคนคนนี้ใช่มั้ยที่รักเรา..................
เราเอามือฮัทมาจับที่หน้าเราบ้าง.... แล้วพูดออกมาเบาๆที่ข้างหูฮัทว่า....
“ อย่าลืมปอนะ.... ”
จากนั้นเราก็หอมที่แก้มฮัทเบาๆ... และก็อดไม่ได้ที่จะจูบเบาๆที่ปากนั้นอีกสักครั้ง.........
“ รักนะ....... ”
จบตอน.....
######################################################
-
ต้องจากลาแล้วววววว o7 o7
-
:m15: ทำไมมันเศร้าเยี่ยงนี้
-
เศร้ามากกก :o12:
-
เศร้า :o12:
-
ตอนนี้เศร้ามากกกก
-
ชอบมากเลยครับ เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ สู้ๆ
***เอารูปออกให้แระ*** :o8:
-
ขอโทษครับที่ลงรูปไปแบบนั้น ผมแค่อยากโพสไว้ข้างๆเล็กเหมือนเพื่อนๆอะครับแต่ทำม่เป็นขอโทษด้วยจริงๆครับ ช่วยบอกด้วย
-
ฮืออออออ เศร้าจังอ่ะ ม่ะอยากให้ถึงตอนนั้นเลยอ่ะ อ่านแล้วเครียดดดด :m15:
ดีน่ะที่มันผ่านไปแล้วอ่ะ เพราะถ้ายังไม่ผ่านน่ะ เราจะข้ามช๊อทนี้ไปเลย เพราะอ่านแล้วเศร้าตามมม ช่วงอ่านเรื่องเซ็งเป็ด ก็แอบหดหู่ไปหลายวันนนน :sad2:
ปล. ช่วงนี้แอบออกไปกะเพื่อนบ่อย ดูน่าสงสัย อิอิ เพื่อนน่ะ ไม่ใช่แฟนน่ะตัวเองงง :laugh:
:กอด1:
-
เศร้าจริง...ทนได้งัย..
พูดไม่ออกหล่ะ จะมีเส้ากว่านี้อีกป่าวว
:sad2: :sad2: :sad2:
-
น่าสงสารคุณปอจังเลยค่ะ แต่ก็ถือว่า นี่เป็นความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับความรักที่ไม่หลอกลวง
พอตาภีมรู้ว่าฮัทไปต้องมาตอแยแน่ๆ
-
สงสารปอกะฮัทนะ
:sad2: :sad2: :sad2:
-
จาไปแล้วอะ ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว เศร้าได้อีก คนเรา :sad2: :sad2:
-
วันนี้มีมาตอนเดียวนะ........ :m18:
ไม่มีแถมๆ :m14:
**************************************************
ความเดิม....
ผ่านไปกว่าสองชั่วโมง.... กว่าที่ลมหายใจของคนตรงหน้าจะอยู่ในรับที่สม่ำเสมอ
น้ำตามันหยุดไหลไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าความเศร้าและเสียใจทั้งหมดจะหยุดไปด้วย
เราค่อยๆเอามือลูบที่หน้าฮัทเบาๆ.....
ดวงตา.... ที่คอยมองดูเราดูแลเรา
จมูก.... ที่สัมผัสกับแก้มเราบ่อยครั้ง... มันเป็นแบบนี้นี่เอง
ปาก.... อันนี้เองใช่มั้ย ?? ที่จูบเราจนเคลิ้มในหลายๆครั้ง แบบนี้เองใช่มั้ย??....
ฮัทใช้ไอ้นี่พูดนะเหรอ...... ว่ารักเรา
ใบหน้าแบบนี้นะเหรอ???.. . ที่ทำให้เรารัก........
และคนคนนี้ใช่มั้ยที่รักเรา..................
เราเอามือฮัทมาจับที่หน้าเราบ้าง.... แล้วพูดออกมาเบาๆที่ข้างหูฮัทว่า....
“ อย่าลืมปอนะ.... ”
จากนั้นเราก็หอมที่แก้มฮัทเบาๆ... และก็อดไม่ได้ที่จะจูบเบาๆที่ปากนั้นอีกสักครั้ง.........
“ รักนะ....... ”
*******************************************************
------------------------ #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๓๕ #### ------------------------------
วันรุ่งขึ้น.....
ทันทีที่เรารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็รู้เลยว่าตาเราคงบวมมากๆ เพราะรู้สึกได้ว่าตัวเองลืมตาได้ไม่เต็มตา
วันนี้แล้วสินะ...... ที่เรากะฮัทต้องจากกันกันแล้ว.......
คิดได้ดังนั้นก็ทำให้นึกถึงที่เพื่อนเราพูดเมื่อคืน
“ เฮ้ย... นี่เมิงเป็นไรอ่ะ??? ร้องไห้ทำไม ?? ” หลังจากที่เราออกจากหอในเราก็ตรงไปที่หอเพื่อนเรา ( เพื่อนในเอก)
“ ฮัทมันจะไปแล้ว..... ” เราพูดแล้วก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง
“ไปไหนๆ... พูดให้มันเคลียร์ๆซิ...” เพื่อนเราอีกคนพูดขึ้น
“ มันจะกลับไปอยู่บ้านแล้ว.... มันจะไม่มาที่นี่แล้ว.... ” เราพูดทั้งๆที่ยังร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ อ้าว.. ทำไมเป็นแบบนั้นอ่ะ??? เล่ามาให้มันรู้เรื่องดิ๊ ” เพื่อนเราพูด
คือเพื่อนเรามันไม่รู้เรื่องที่ฮัทจะซิ่วหรอกรวมถึงพวกเพื่อนกลุ่มที่อยู่หอด้วยกันก็ไม่มีใครรู้
เพราะหลังจากที่เรารู้เรื่องนี้กะฮัทเราก็ไม่ได้บอกใครเลย เราไม่เข้มแข็งพอที่จะพูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง
แค่ในทุกๆครั้งที่นึกถึงว่ามันจะซิ่ว เรายังทำใจยอมรับไม่ได้เลย
คำว่าที่มันจะซิ่ว คำพูดนี้มันเหมือนมีดที่แทงลงมากลางใจเราในทุกๆครั้งที่นึกถึง....
จากนั้นเราก็เลยตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนเราฟัง.....
“ ทำไมเป็นอย่างงี๊ว้ะ??? ” เพื่อนเราคนนึงสบถขึ้นมาหลังจากที่ฟังเราเล่าเรื่องทั้งหมดจบ
“ แต่จริงๆแล้วถึงเมิงต้องเรียนกันคนละที่ก็ไม่ได้หมายความจะต้องเลิกกันซะหน่อย...”
เพื่อนเราอีกคนนึงพูดขึ้น
“ ก็จริง... แต่ไม่รู้ทำไมกูถึงรู้สึกว่าจะไม่ได้เจอมันอีกแล้วก็ไม่รู้..... ” เราพูด พวกเพื่อนเรามันก็ทำท่าทางคิดตาม
“ แล้วอีกอย่างนะ... กูเห็นสายตาฮัทกูก็รู้ว่าเรื่องกูกะมันต้องมีปัญหาอะไรอยู่แน่ๆ ที่มากกว่าแค่มันต้องซิ่วอ่ะ..... กูว่ามันต้องเก็บอะไรไว้ในใจแน่ๆที่ไม่ยอมบอกกู.... ”
เราพูด เพื่อนๆเราที่นั่งอยู่ก็เงียบไปกันหมด
“ แล้วเมิงสองคนไม่เคยคุยกันเหรอ ???... ว่าจะเอายังไงกันต่อ ?? ” เพื่อนคนนึงพูดขึ้นมา
เราก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ.....
“ เฮ้อออ... ถ้าเป็นแบบนี้ก็พูดยากว่ะ ... ” เพื่อนเราพูด
“ งั้นตอนนี้เมิงก็ทำไรไม่ได้หรอก.... เดี๋ยวเวลาก็จะทำให้เมิงรู้ทุกอย่างเอง ” เพื่อนเราพูดแล้วก็เอามือมาตบที่บ่าเราเบาๆ
“ อย่างน้อยก็เหลือเวลาอีกทั้งวัน... กว่ามันจะกลับ.... กูว่าเมิงใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มดีกว่า...”
เพื่อนเราพูด......
จากนั้นเราก็นั่งคุยกันอีกหลายๆเรื่อง ซึ่งก็ช่วยให้เราอารมณ์ดีขึ้นได้บ้าง.....
เพราะเพื่อนเราแต่ละคน.... ฮาๆ กันท้างน้าน......
เราพูดกับตัวเองเบาๆ....
“ ยังเหลือวันนี้อีกทั้งวัน.... ต้องใช้ให้คุ้ม.....”
เราพูดแล้วก็รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำ.....
เราสัญญากะตัวเองว่าเราจะไม่ร้องไห้ให้ฮัทเห็นอีกแล้ว ฮัทจะได้สบายใจ
เราจะต้องเข้มแข็ง เพราะจากนี้ไปฮัทคงไม่ได้มาคอยปลอบเราเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว.......
*****************************************************
“ ว่าไง.... ยังไม่ตื่นอีกเหรอ ??? ” เราพูดกับฮัทหลังจากที่หอมแก้มมันทั้งสองข้าง....
“ อือ.......................... ” ฮัทงัวเงียแล้วก็พลิกตัวนอนตะแคง....
“ ขี้เซาว่ะ...... ตื่นได้แล้วๆ..... ” เราพูดแล้วก็ดึงผ้าห่มออกจากตัวฮัทแล้วก็พับให้เรียบร้อย
“ อีกแปปนึง... เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ.. ” ฮัทพูดเสียงงัวเงียแบบยังไม่อยากจะตื่น
“ อย่ามาโกหก... เมื่อคืนตอนที่ปอกลับก็เห็นว่าหลับสบายดีหนิ... ”
เราพูดแล้วก็ล้มตัวนอนคว่าข้างๆฮัท
“ ไม่ได้โกหกซะหน่อย.... ก็เมื่อคืนมันไม่มีคนให้นอนกอดหนิ.... จะให้นอนสนิทได้ไง ?? ”
ฮัทลืมตาขึ้นแล้วก็พูด
“ อ่ะงั้นมากอดม่ะ.... ” เราพูดแล้วก็นอนอ้าแขนรอ
ฮัทมันก็เลยเข้ามากอดเรา....... กอดซะแน่นเชียวมัน....
“ เป็นไง?? ...... ” เราพูด
“ ดี.... ” ฮัทตอบสั้นๆแล้วมันก็หอมแก้มเรา
“ จูบนะ... ” ฮัทพูดแล้วมันก็ยิ้ม
“ ตามใจดิ.... ” เราพูดแล้วก็ยิ้มตอบมันกลับไป
จากนั้นมันก็ค่อยๆก้มหน้าเข้ามาจนริมฝีปากเราทั้งคู่ประกบกัน
เราจูบปากกันอย่างนุ่มนวลคล้ายต้องการให้มันเป็นความทรงจำที่มีค่าที่สุด
ต่างฝ่ายต่างรับสัมผัสที่เกิดขึ้นครั้งนี้อย่างเป็นสุข
เหมือนต้องการจะจดจำสัมผัสเหล่านี้เอาไว้ตลอดไป...
เพราะมันอาจเป็นครั้งสุดท้าย........
***********************************************
“ ผมฮัทนี่นุ่มเนอะ ” เราพูดในขณะที่มือกำลังเช็ดผมให้ฮัทอยู่
“ อืม.... ” ฮัทตอบกลับมา
“ นี่ๆ.... วันนี้เราไปรำลึกความหลังกันม่ะ...... ” เราพูด
“ ยังไงอ่ะ ??? ” ฮัทถามกลับมาเสียงงง
“ เดี๋ยวพาไป.... ” เราพูด
หลังจากที่ฮัทแต่งตัวเสร็จเราก็ออกไปกินข้าวกัน.....
ร้านที่เราไปกินด้วยกันในวันนั้นเป็นร้านที่เราไปกินด้วยกันครั้งแรกก็คือร้านหมูกระทะ
ก่อนจะเริ่มกินฮัทหันมาพูดกับเราว่า
“ กินให้เต็มที่นะ... เอาให้อิ่ม... ไม่ต้องเขินหรือรักษาฟอร์มนะ...”
ฮัทพูดแล้วก็ยิ้มเราก็ยิ้มตอบมัน เพราะประโยคประมาณนี้เป็นประโยคที่มันเคยพูดกะเราตอนครั้งแรกที่เรามากินที่นี่ครั้งแรกด้วยกัน
“ อืม.... ” เราตอบมันแล้วเราก็ลงมือกินกัน ตลอดที่กินเราก็ม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากมาย
เพราะต่างก็สนใจอาหารที่อยู่ตรงหน้า... ประมาณว่ากินแบบลืมโลกกันไปเลย
หลังจากกินเสร็จก็ค่ำๆพอดีเราก็ไปขี่รถเล่นกัน บรรยากาศดีมากๆ
วันนั้นเราเอารถมอไซต์ออกไปกัน
ตอนที่ขี่รถผ่านที่ที่เราเคยมาสอนฮัทขี่รถมอไซต์ ฮัทมันก็หันมาพูดกะเราว่า
“ จำตรงนี้ได้ป่าว??.... ว่ามีคนสองคนที่รักกันมากเคยมาหัดขี่รถกันตรงนี้ ”
เราตอบมันกลับไปเบาๆ แล้วก็กอดเอวมัน
ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายรึป่าวนะ??...
ที่เราจะได้นั่งซ้อนรถมันแล้วก็กอดมันแบบนี้.......
ชีวิตของเราทั้งคู่หลังจากวันนี้ไปจะเป็นยังไงกันนะ??....
จะเหมือนตอนนี้รึป่าว???
ที่เราได้แต่มองฮัทจากข้างหลัง...... ที่มันได้แต่มองไปข้างหน้า
โดยอาจจะลืมว่ามีใครคนนึงรอมันอยู่ข้างหลัง...
รอคอยมันอย่างเป็นห่วง... และหวังว่าสักวันมันจะหันกลับมามองเราบ้าง.......
จากนั้นเราก็ไปดูหนังกัน......... เพราะว่าที่บ้านฮัทโทรมาบอกว่าจะมาถึงประมาณเที่ยงคืน
“ ปอ.... กินป็อบคอร์นมั้ย ?? ” ฮัทหันมาพูดกับเราตอนนี้นั่งอยู่ในโรงหนัง
“ ไม่อ่ะ.... กินไม่เป็น... เหม็นด้วย... ” เราพูดแล้วก็ยิ้ม.....
“ อ่ะ... ลองกินดูหน่อย.... อร่อยนะ... ” ฮัทมันพูดแล้วก็ยิ้ม
เพราะในตอนนั้นเราทั้งคู่ต่างก็นึกถึงตอนที่เรามาดูหนังด้วยกันครั้งแรก....
“ ไม่เอาอ่ะ... ไม่กินๆ ” เราพูดแล้วก็ยิ้ม
“ กินเหอะ... เดี๋ยวฮัทป้อน... ” ฮัทพูดยิ้มๆ
“ โอเคๆ... ก็ได้... แต่ต้องใช้ปากป้อนนะ... ” เราพูดแล้วก็หัวเราะ....
“ ได้เลย.... ” ฮัทพูดแล้วก็คาบป็อบคอร์นไว้ที่ปาก แล้วมันก็ค่อยๆเลื่อนหน้ามาใกล้ๆเรา
เราก็เลื่อนหน้าเข้าไปหามันเพื่อใช้ปากรับป๊อบคอร์นจากปากมัน....
หน้าเราสองคนอยู่ใกล้กันมากๆ.....
ตอนนั้นทั้งเราและมันก็ไม่มีใครดึงหน้ากลับไป
สายตาเราทั้งคู่มองกัน............
สายตาฮัทมันเต็มไปด้วยความสุขแม้ว่าจะแฝงความเศร้าไว้เล็กๆ
สายตานี่แหละ.... ที่เราจะไม่มีวันลืม................
ฮัทจูบที่ปากเราเบาๆหนึ่งครั้งแล้วมันก็ยิ้ม.... เราก็ยิ้มตอบมันไป
จากนั้นเราก็ดูหนังกัน ตลอดเวลาที่ดูหนังมือของเราทั้งคู่ก็ประสานกันไว้ตลอด.......จนดูหนังจบ
“ไปร้านคอฟฟี่เวย์กันดีกว่า.... ” เราพูดหลังจากที่ออกมาจากโรงหนัง
“ ใจตรงกันเลย... ฮัทกำลังจะชวนไปอยู่พอดี... ” ฮัทพูด
ร้านนี้ก็เป็นอีกร้านนึงที่เป็นร้านแห่งความทรงจำของเรา.....
เมื่อก่อนเราจะมานั่งร้านนี้ด้วยกันทุกวัน
ฮัทก็จะชวนให้เราลองดื่มชารสนั้นรสนี้... แล้วมันก็จะอธิบายให้เราฟังว่าชารสไหนเป็นยังไง
และสอนเราว่าเวลาดื่มชาต้องทำแบบนั้นแบบนี้.........
แนะนำให้เรากินเค้ก.... อันนี้อร่อยนะ..... อันนั้นก็อร่อย..... ปอลองกินดูสิ......
คำพูดเหล่านั้นมันยังก้องอยู่ในหูเรา..... แม้ ณ ตอนนี้ที่เรานั่งพิมพ์เรื่องอยู่......
“ ร้านมันปิดแล้วเหรอ ??? ” ฮัทหันมาพูดกับเรา
“ อ้าว... ปิดตั้งแต่เมื่อไหร่ละเนี่ย ??? ” เราพูดด้วยความเสียดาย
แม้ว่าร้านนี้จะเป็นร้านประจำที่เรามากันทุกวัน แต่พอมาช่วงละครเราทั้งคู่ก็ไม่ค่อยได้มาที่นี่กันเท่าไหร่ พูดถึงก็เกือบเดือนแล้วที่เราไม่ได้มาร้านนี้เลย.....
“ ว๊า..... เสียดายจัง ” ฮัทพูด
“ งั้นไปหาดกันดีกว่า...” เราพูด เพราะร้านนี้มันก็อยู่ไม่ไกลจากหาดเท่าไหร่
“ อืม... ก็ดีเหมือนกัน... ” ฮัทพูด
พอมาถึงที่หาดเราก็จอดรถไว้ที่ริมหาดนั่นแหละแล้วก็ลงเดินเล่นกัน...
ถอดรองเท้าไว้ที่รถ ปล่อยให้เท้าได้สัมผัสพื้นทราย... มันผ่อนคลายดีมากๆ
เราทั้งคู่เดินจับมือกันริมหาด.... คลื่นทะเลที่พัดเข้าฝั่งก็มาสัมผัสกับเท้าของเราเป็นระยะๆ....
เราเดินเล่นกันจนเมื่อยก็เลยหยุดนั่งเล่นกันที่ตรงริมหาดนั่นแหละ
“ ปอ... ที่ผ่านมาถ้าฮัทเคยทำอะไรไม่ดีหรือทำอะไรให้ปอเสียใจ... ฮัท... ขอบโทษนะ..”
ฮัทพูดในขณะที่เราทั้งสองคนนั่งหันหลังชนกันอยู่
“ อืม... ปอก็เหมือนกันนะ.... ” เราพูด......
“ ปอต้องเข้มแข็งนะ...... ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรหาฮัทได้ตลอดเลยนะ...” ฮัทพูด
“ อืม... ฮัท.. ” เราพูด
“ หืม... ว่าไง?? ” ฮัทตอบกลับมา
“ ปอ... รักฮัทนะ.... ไม่ว่ายังไงก็ตามเราก็ยังมีกันนะ... ” เราพูดเสียงสั่นๆ
“ อะ... อืม... ฮัทก็....รักปะ... ปอ...” ฮัทพูด..
“ ปู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด........................... ” เสียงฮัทมันตดออกมาเสียงดัง.....
เราก็ขยับตัวออกจากตรงนั้นโดยเร็วเพื่อไม่อยากได้รับกลิ่นอันไม่พึงประสงค์....
พอเราหันมามองหน้ามัน แล้วก็พูดว่า
“ เสียบรรยากาศหมด... กำลังซึ้งเลย ”
“ โห.... นั่งบิ๊วตั้งนาน...” ฮัทพูดด้วยหน้างอนๆ
ทั้งเราและมันก็เลยหัวเราะออกมาพร้อมกัน....................................
หลังจากหัวเราะกันจนท้องขดท้องแข็งเรากะมันก็กลับหอกันเพราะใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว....
“ ปอ... รออยู่ที่ห้องก่อนนะ.. เดี๋ยวฮัทออกไปซื้อของแปปนึง ” ฮัทพูดหลังจากส่งเราที่หน้าหอใน
“ อืมๆ.... ” เราตอบกลับไปงงๆ.... แล้วก็เดินขึ้นห้องไป......
พอขึ้นไปบนห้องฮัทเราก็รีบเอาหนังสือเล่มนึงขึ้นมา.......
มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับชาต่างๆที่ฮัทเคยบอกเราว่ามันอยากได้...
เราแอบไปซื้อให้มันก่อนที่จะมาหามันที่หอ
เราหาโอกาสอยู่ว่าจะแอบให้มันโดยที่ไม่รู้.... ดีเหมือนกันที่มันออกไปธุระข้างนอก
เราจะได้ถือโอกาสนี่แหละ.. แอบให้ของมัน....
ในหน้าสุดท้ายจะมีกระดาษว่างให้โน้ตข้อความ...... เราก็เลยใช้ปากกาเขียนลงไปหน้านั้นว่า....
กว่าฮัทจะได้มาอ่านที่ปอเขียนไว้ก็ไม่รู้ว่าวันนั้นเราทั้งคู่จะเป็นไงกันบ้าง.....
แต่ที่แน่ๆเราทั้งคู่คงจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน... คิดว่างั้นนะ......
หนังสือเล่มนี้เห็นบอกว่าอยากได้หลายครั้งแล้ว... ปอก็เลยซื้อให้.....
เก็บไว้ดีๆแล้วกัน..... อย่างน้อยถ้าวันนึงเรื่องของเรามันกลายไปเป็นแค่อดีตจริงๆ
ทุกครั้งที่ฮัทเห็นหนังสือเล่มนี้ก็ขอให้คิดถึงปอบ้างนะ.....
อย่างน้อยก็ขอให้ปอเป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่ดีของฮัทก็แล้วกันนะ.........
รักนะ.....
ปอ
จากนั้นเราก็เอาหนังสือเล่มนั้นใส่ลงไปในกระเป๋าของฮัท
นอกจากหนังสือก็จะมีรูปที่เราเคยถ่ายด้วยกันด้วย
เราแอบอัดมาให้มัน....... แล้วก็ใส่ไปพร้อมหนังสือเล่มนั้นนะแหละ...
“ ครืดดดดดดดดดดดด......................... ” เสียงประตูห้องถูกเปิดออก เราก็รีบลุกออกจากกระเป๋าฮัททันที
“ มาละเหรอ?? ไปไหนมาเนี่ย?? ” เราพูดกับฮัท
“ ให้................. ” ฮัทพูดพร้อมกับยื่นดอกกุหลาบขาวกำใหญ่มากให้เรา......
“ ให้ทำไมอ่ะ ?? ” เราพูดแก้เขิน
“ ให้เอาไปถวายพระมั้ง?? ” ฮัทพูดแล้วก็หัวเราะ..
“ พรุ่งนี้วันพระเหรอเนี่ย ..... ” เราพูดหลังจากที่ถือดอกกุหลาบกำใหญ่นั้นมาไว้ในมือ..
“ ก็ไหนบอกว่าชอบกุหลาบขาวไม่ใช่เหรอ...... ฮัทก็เลยซื้อให้... ” ฮัทพูด
“ นี่ที่ออกไปนี่ไปตลาดมาอ่ะดิ.... ” เราพูดแล้วก็ดมดอกกุหลาบที่ถือไว้ในมือ
“ อืม.......................... ” ฮัทพูดเขินๆ
“ น่ารักจังเลย.............. ” เราพูดกวนมันแล้วก็เอามือบีบจมูกมันแบบหมั่นเขี้ยว....
ฮัทมันก็ดึงเราไปกอด....... แล้วหน้ามันก็ค่อยๆใกล้เข้ามา.... ใกล้เข้ามา.....
เรากำลังจูบกัน....................
มันจะเป็นจูบสุดท้ายรึป่าวนะ?...................................
ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก เราทั้งคู่รีบผละออกจากกันโดยเร็ว
หันไปที่หน้าประตูก็เห็นผู้หญิงคนนึงยืนอยู่
ดูจากการแต่งตัวที่ออกจะคุณนายๆหน่อย คงจะเป็นแม่ฮัทนะแหละ..
“ มะ..... ม๊า... ” ฮัทพูดด้วยท่าทางตกใจสุดขีด
เราก็ตกใจไม่แพ้มันนั่นแหละ......
เมื่อกี๊ท่านคงเห็นเต็มๆว่าเราสองคนจูบกันอยู่....
“ รีบๆขนของลงมา.... ม๊ารออยู่ข้างล่าง.. ” แม่ฮัทพูดด้วยสีหน้าและท่าทางที่โกรธจัดก่อนที่จะเดินลงไป
“ จะเป็นไรรึป่าวฮัท ?? ” เราพูดด้วยหน้าเสียๆ
“ คะ... คงไม่เป็นไรหรอก.. ” ฮัทพูดเบาๆด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล..
“ แน่ใจเหรอ ?? ” เราถามกลับไปอีกครั้ง ฮัทก็เอาแต่ก้มหน้า..... แล้วพูดกลับมาว่า
“ ปอกลับไปก่อนเหอะ....”
“ อะ... อืม... ” เราพูด...
จากนั้นฮัทก็เดินมาลงเราข้างล่าง....
เราทั้งคู่เลือกที่จะไปออกอีกทางนึงที่ไม่ต้องเจอกับครอบครัวของฮัท.....
และแล้วก็มาถึงนาทีที่เราต้องจากกันจริงๆแล้วละสิ................
ใจหายจัง..................
“ ระ.. เราจะได้เจอกันอีกมั้ย?? ” เราหันไปพูดกับฮัท
มันเป็นคำถามที่เราอยากรู้คำตอบมาตั้งนานแล้ว.. แต่เราไม่เข้มแข็งพอที่จะรับรู้คำตอบ
แต่ในตอนนั้นเราอดไม่ได้จริงๆที่ไม่ได้ถาม เราก็เลยตัดสินใจถามออกไป
ตอนนั้นเหมือนน้ำตามันจะปริ่มๆอีกแล้ว...
“ ไม่รู้สิ............. ” ฮัทตอบกลับมาเบาๆ
เราเงยหน้ามามองฮัท..... ตอนนั้นฮัทตาแดงมากๆ...
“ อืม... ไม่เป็นไร..... ” เราพูดด้วยเสียงสั่นๆ น้ำตาก็จะไหลออกมาให้ได้....
“ แล้วฮัทจะโทรหานะ.... ” ฮัทพูดแล้วก็เดินเข้ามากอดเรา เราก็กอดฮัทแน่น
เพราะกลัวว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้กอดกัน
“ ดูแลตัวเองดีๆนะ... รู้มั้ย?? ” ฮัทพูดแล้วเอามือมาลูบหัวเราเบาๆ....
“ ฮัทก็ด้วยนะ... ” เราพูดกลับไป....
จากนั้นเราก็ผละออกจากกัน........
เราทั้งคู่มองตากัน... เหมือนต่างก็จะจำดวงตาคู่นี้เอาไว้ในความทรงจำ.....
“ ปอไปนะ............ ” เราพูด
“ อืม... ขี่รถดีๆ... ” ฮัทพูดแล้วก็โบกมือให้เรา
ทันทีที่เราหันหลังให้ฮัทแล้วเดินมาที่รถ น้ำตาเรามันไหลออกมาอีกแล้ว.......
ขอโทษนะฮัท... ปอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้วจริงๆ.........
เราขี่รถออกมา.... เราไม่ได้หันไปมองมันอีก...
เราไม่อยากให้มันเห็นน้ำตาของเราอีก......
เราไปที่กระจกรถ.. ก็เห็นฮัทยืนโบกมืออยู่ ส่วนอีกมือนึงก็ปาดน้ำตาที่มันไหลออกมา..
ภาพของฮัทในกระจกค่อยหายไปๆ... หายไป.......
เราทั้งคู่.. ค่อยๆห่างกัน..... ห่างกัน..... ห่างกัน.....
ต่างก็ไปกันไปคนละทางจนไม่สามารถมาบรรจบกันได้อีก.......
จบตอน..........................
######################################################
เยส..... :mc3: มีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นอีกคนนึงแล้ว...... :m9:
ยินดีต้อนรับคุณ ar_chi22 ด้วย :m24:
ส่วนเรื่องลงรูปก็ไม่เป็นไรหรอกนะ... เห็นหน้าเห็นตาจัดเจนดี... :m20:
เราก็ทำไม่ค่อยจะเป็นซะด้วยสิ... อยากจะมีรูปกะเค้าบ้างก็ทำไม่เป็น :m17:
นี่.. :m16: คุณcassper_W แซวได้แซวดีนะ....... เดี๋ยเหอะๆ... :m16:
เค้าออกไปกะเพื่อนจริงๆน๊า.... :m21: ยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกันซะหน่อย.. 5555+ ล้อเล่น.. :m14:
ช่วงนี้ก็อาจจะเศร้าๆหน่อยนะ..... กว่าเราจะผ่านช่วงนั้นมาได้ก็แทบแย่เหมือนกัน.....
แต่ในที่สุดก็ผ่านมันมาได้... และก็รู้สึกได้ว่าตัวเองเข้มแข็งขึ้นเยอะเลย....
-
:m15: เศร้าอ่ะ การจากลา งื้ออออออออออออออ
เออ น่านจิรูปคุณar_chi22 เองป่ะ ดูดีเหมือนกันนะเนี่ย อิอิ :o8:
****เราเอารูปออกให้แย้วนะ+เจาะไข่ด้วย เอิ๊กๆๆๆ***
-
โอ้...ใจหาย :o12: :o12:
-
ใช่..เวลาจะทำให้รู้ทุกอย่างจริง ๆ
เมื่อไหร่จะหมดเส้าอ่ะ :sad2:
อยากรู้ว่าตอนนี้หนังสือเล่มนั้นจะอยู่ไหม
ปล.ซิ่ว ??? คือรัย
-
ใจมันหวิววววววววววววว ยังไงก้อไม่รู้ แค่ไปอยู่ที่ใหม่ ใช่ว่าจะไม่ได้เจอ แล้วไม ฮัทตอบว่าไม่รูละ แทนที่จะบอก ได้เจอสิ ต้องอย่างงี้ ถึงจะถูก มีอะไรแน่ๆๆๆๆ เศร้าอะ ปอ :sad2: :sad2: :sad2:
-
ตอบ OT... ซิ่วคือ....การย้ายสถาบันหรือย้ายคณะในขณะที่ยังเรียนไม่จบ
คำนิยามของเด็กซิ่ว
- ซิ่ว , ซิ่ล , สิ้ว ไม่มีคำนิยามในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน
- เด็กซิ่ว หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า "เฟรชชี่หลายสถาบัน" นิยมใช้เรียกนิสิต-นักศึกษาที่เคยศึกษาในมหาวิทยาลัยอื่นมาก่อน และจากมาด้วยเหตุผลที่ต่างๆ กันออกไปหลายประการ เช่น ตกออก (retire), ลาออก ฯลฯ ซึ่งส่วนมากมักเป็นกรณีแรก
- เด็กซิ่ว มักเรียนเก่งถึงเก่งมาก ตอนปี 1 (เพราะเคยเรียนมาแล้วจากสถาบันเก่า) สำหรับปีต่อๆ ไปนั้นขึ้นอยู่กับความสามารถส่วนบุคคล
- เด็กซิ่ว คือผู้เคยล้มมาก่อน มักมาพร้อมประสบการณ์ ถ้าเด็กซิ่วแนะนำเรื่องดีๆ ควรเชื่อมัน แต่ถ้ามันชวนไปกินเหล้าก่อนสอบพึงระวังให้ดี เพราะ "ซิ่ว" กำลังพยายามหาทายาทสืบทอด คนโชคร้ายคนนั้นอาจเป็นคุณ
- เด็กซิ่ว สถิติสูงที่สุดที่เคยเจอมา คือ มีรหัสนักศึกษาปริญญาตรี 3 ชุด (2 สถาบัน, ซิ่วสถาบันสุดท้าย 2 ครั้งซ้อน, การซิ่วครั้งสุดท้ายใช้เวลาเรียน 8 ปีบริบูรณ์ จบปริญญาตรีตอนอายุ 32)
3ชุดยังเด็กๆ เคยเจอรึยัง 4 ชุด ปัจจุบันยังไม่จบ มีแนวโน้มว่าจะมีภาค 5
:laugh: เอาแบบฮาๆนะ จริงๆเหตุผลของการซิ่วมีมากมายหลายเหตุผล ไม่จำเป้นต้องหมายถึงการโดนรีไทร์เพียงอย่างเดียว
-
เราเข้ามาดูกระทู้ตัวเอง..
ว่าจะตอบคุณ OT พอดี....
แต่คุณ•=»‡Ke®oro‡«=• เข้ามาตอบให้ซะก่อน...
ขอบคุณน๊า..... ตอบซะรู้แจ้งเห็นจริงเลย... :m20:
แหมพี่ •=»‡Ke®oro‡«=• แอบชมคุณar_chi22 นะ...
แต่เค้าก็แอบดูดีจริงๆเนอะ.... :o8: พี่•=»‡Ke®oro‡«=• ว่าม่ะ... :m12:
-
:o8: :-[ :impress2: แม๋ๆๆน้องกรเก๊าะ ต้องชมหน่อยจิ รูปเค้าออกจาดูเฟิร์มซะขนาดนั้น :m1:
-
จัยนะสำหรับคำตอบ
-
ความรักของปอแต่ละครั้งนะ ช่างเป็นรักที่ทรหด....ซะจริงๆเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
** จากกันทั้งๆที่ยังรักกัน มันเป็นความเจ็บปวดเกินที่จะรับได้ เศร้ามากมาย :m15: :m15: :m15:
*** วันที่มีความสุขจริงจริง คงจะเข้ามาหาปอสักวันหนึ่ง ไม่ช้าก็เร็ว เอาใจช่วยอยู่เสมอ :bye2:
-
the hardest thing to do is say bye bye :sad2:
รอตอนต่อไปน๊า
-
เศร้าจัง กับ การจากลาคนที่เรารัก :o12:
-
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเพลงนี้
ฝังรอยจูบ มาลีวัลย์
จากกันแล้วซินะ จะไม่พบกันแล้ว และแล้วเรื่องเราก็จบไป
แต่ไม่ว่าวันนี้ และไม่ว่าวันไหน หัวใจ ของฉันนั้นเป็นของเธอ
ส่งเธอตรงนี้พอ ฉันต้องขอลา ก่อนจะมีน้ำตา ลงมาคั่นตรงกลาง
ระหว่างตัวฉัน และเธอ
ฝังรอยจูบสุดท้ายฝากลงที่ตรงฝ่ามือ และยื่นให้เธอ ก่อนที่เราไกล
ค่อย ๆ โบกช้า ๆ ให้ลมพัดพาผ่านไป ฝากไว้ ในห้องใจเธอ
หากวันไหนเธอเหงา หากวันไหนเธอท้อ ฉันขอมอบมันไว้กับเธอ
จูบรอยนี้เสมือน อยู่เป็นเพื่อนเสมอ ให้เธอรับรู้ ฉันคือแรงใจ
ส่งเธอตรงนี้พอ ฉันต้องขอลา ก่อนจะมีน้ำตา ลงมาคั่นตรงกลาง
ระหว่างตัวฉัน และเธอ
ฝังรอยจูบสุดท้ายฝากลงที่ตรงฝ่ามือ และยื่นให้เธอ ก่อนที่เราไกล
ค่อย ๆ โบกช้า ๆ ให้ลมพัดพาผ่านไป ฝากไว้ ในห้องใจเธอ
ฝังรอยจูบสุดท้ายฝากลงที่ตรงฝ่ามือ และยื่นให้เธอ ก่อนที่เราไกล
ค่อย ๆ โบกช้า ๆ ให้ลมพัดพาผ่านไป ฝากไว้ ในห้องใจเธอ
ฝากไว้ในห้องใจเธอ
:sad2: :sad2: :sad2:
-
กลับมาต่อน้า
จาเป็งไงอ่ะ
:serius2: o2
-
กรี๊ดดดดดด :serius2: นึกแล้วว่าต้องมาจบเอาตอนนี้ เครียดแอนด์เศร้าอ่ะ
เอาตอนพิเศษมาคั้นความเครียดได้ไหมเนี่ยยยย :sad2:
เป็นเค้าน่ะม๊าเห็นเหรอ หึ ม๊าขา หวัดดีค่ะ หนูแฟนฮัทค่ะ 5555+ :laugh: (คาดว่าจาโดนป๊อป จูเนียร์ ได้ :m29:)
ปล. น่านนนนน หลุดจนได้ เค้าว่าพูดก่อนค่อยปฎิเสธ ถือว่าเป็นเรื่องจิง แสดงว่าตอนนี้อยู่ในช่วงโชว์ตัว ชิมิค่ะ ฮิฮิ :m13:
:oni1:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
อย่างน้อยการจากลากับฮัท ก็จากกันด้วยดี
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:m15: สู้ๆ :m15:
-
ถือว่าฮัทเป็นความทรงจำที่ดีของปอ งั้นแสดงว่า ณ ปัจจุบัน ปอก้อจิ้นอยู่เหรอ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :o8:
-
:fcuk:
-
:sad2: :sad2:
ในที่สุดก็ต้องจากลากัน
แต่ก็จากลาด้วยดีนะ :L2:
-
:m23:ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวันเลย..ไปไกลหลายตอนเลยนะ
นั่งอ่านไปน้ำตาจะไหลอ่ะ..เศร้าเหลือเกิน :m15:
เป็นการจากลาที่เต็มไปด้วยความทรงจำดีๆทั้งนั้นเลย.. o7
-
:m15:ขอสมัครเปงสมาชิกคนใหม่นะงับ...
เข้ามาอ่านสองคืนแล้ว...จนถึงตอนล่าสุดแล้วอะ...
อยากอ่านต่ออะ...
มาต่อเร็วๆนะ..
ส่งสารปอเนอะ...แระก็สงสารนายฮัทอะ...
แต่เปงเค้า...เค้าก็ต้องเลือกพ่อกะแม่ะ...
เค้าเข้าใจอะ...
:serius2:
อย่าลืมนะ...(มาต่อซะดีๆๆ)
-
:bye2: :bye2: :bye2:
ปอสู้ๆนะ
-
เศร้าอ่ะ แต่ชอบฮัทมากๆเลยอ่ะ ดีกว่าภีมตั้งเยอะ ขอบคุณมากๆนะที่มาเล่าเรื่องสนุกๆให้ฟัง
-
:sad2: :sad2: :sad2:
อยากเม้นท์
-
มาต่อละน่ะ..... :m23:
มีคนขู่เราด้วยอ่ะ.... ว่าให้มาต่อซะดีๆ :m17:
ก็มาล่ะนะ... อย่าทำไรเค้าเลย... :m13:
*************************************************
ตั้งแต่วันนั้นที่ฝนสั่งฟ้า.......
ตั้งแต่วันที่เธอจากไป..... ไม่มีวันไหนไม่คิดถึงเธอ....
ยิ่งคำคืนไหนได้แหงนมองฟ้า......
ฝากเดือนดาวเป็นคำล้านไป.... ถึงเธอ.....
อยากบอกให้เธอได้รู้...............
ว่าคิดถึงเธอจริงๆ..........
---------------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๓๖ #### ----------------------
ความเดิม..............
ทันทีที่เราหันหลังให้ฮัทแล้วเดินมาที่รถ น้ำตาเรามันไหลออกมาอีกแล้ว.......
ขอโทษนะฮัท... ปอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้วจริงๆ.........
เราขี่รถออกมา.... เราไม่ได้หันไปมองมันอีก...
เราไม่อยากให้มันเห็นน้ำตาของเราอีก......
เราไปที่กระจกรถ.. ก็เห็นฮัทยืนโบกมืออยู่ ส่วนอีกมือนึงก็ปาดน้ำตาที่มันไหลออกมา..
ภาพของฮัทในกระจกค่อยหายไปๆ... หายไป.......
เราทั้งคู่.. ค่อยๆห่างกัน..... ห่างกัน..... ห่างกัน.....
ต่างก็ไปกันไปคนละทางจนไม่สามารถมาบรรจบกันได้อีก.......
***************************************************
เป็นอีกคำคืนที่เรานอนไม่หลับ.......
ผ่านมาสองเดือนกว่าแล้วสินะ.... ที่เราไม่ได้เจอกัน.... ไม่ใช่สิ.. อย่าว่าแต่จะเจอกันเลย....
แม้แต่เสียงเราก็ไม่เคยได้ยิน......
ใบหน้าฮัทที่เราเห็น.. และเสียงที่ได้ยิน... ล้วนแล้วแต่มาจากความทรงจำของเราทั้งนั้น...
สองเดือนที่ผ่านมา...
เราร้องไห้มานับครั้งไม่ถ้วน มันเหมือนเป็นวิธีเดียวที่เราจะระบายความเศร้าและความคิดถึงออกมาได้
เรานอนไม่หลับมากี่คืนแล้วนะ.. ไม่ใช่สิ... ต้องบอกว่าเมื่อไหร่จะนอนหลับสักคืนต่างหาก....
ในทุกๆวัน... เรามักจะมานอนดูดาวที่หน้าบ้าน.... ดวงดาวส่งแสงระยิบระยับเต็มท้องฟ้า
มองดูดวงจันทร์ที่ส่องแสงสว่างจ้าอยู่บนท้องนภา....
ตอนนี้ฮัทจะมองดวงจันทร์ดวงนี้เหมือนกับเราอยู่มั้ย???
นับครั้งไม่ถ้วนที่เราโทรไปหาฮัท..... แต่ก็ได้ยินแต่เสียงผู้หญิงคนเดิมที่ได้แต่บอกเราว่า.... ให้ฝากข้อความ...
ยิ่งนับวันเรายิ่งรำคาญเสียงไยนี่จริงๆ........
ทำไมฮัทถึงไม่เปิดเครื่องเลยนะ???......
ทำไมไม่ติดต่อกันบ้าง ?????
ไหนบอกว่าจะโทรหาเราไง ???
นี่มันสองเดือนแล้วนะ.....
ตอนนี้ฮัทอยู่ที่ไหนกันนะ....???
จะคิดถึงเราบ้างรึเปล่า ???
หรือว่าลืมกันไปซะแล้ว.....
เราคงต้องทำใจให้ได้แล้วใช่มั้ย????
คำถามที่เราเฝ้าถามตัวเองมาตลอดสองเดือนที่ผ่านมา.....
แต่ก็ไม่เคยได้รับคำตอบ....
เพราะคนที่รู้คำตอบก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน ?? ทำอะไรอยู่ ??? ลืมกันไปรึยังก็ยังไม่รู้ ..................
เราหยิบรูปถ่ายที่เรากะฮัทเคยถ่ายด้วยกันขึ้นมาดู....
ในภาพ.. แก้มของเราทั้งคู่แนบชิดกัน.... ต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข
ดวงตาก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่เรามอบให้แก่กัน....
มันคงไม่มีอีกแล้วใช่มั้ย ????
หงืด............... หงืด.................................. หงืด...............................................
เสียงโทรศัพท์เราดัง.......
ทุกครั้งที่มีคนโทรเข้ามา.... คนแรกที่เรานึกถึงมันจะเป็นฮัทเสมอ...
แต่มันก็ไม่ใช่ซะที... และครั้งนี้ก็เช่นกัน....
“ เออ... ว่าไงเมิง... ” เราพูดทักทายปลายสาย
“ นอนยังเนี่ย ??? ” พริก... เพื่อนในกลุ่มเราโทรมา.....
“ ยัง.... ถ้านอนแล้วคงรับโทรศัพท์หรอก... เมิงก็รู้ๆอยู่.. ” เราพูด
“ นี่เมิงดูเกรดยัง.... ออกแล้วนะเว้ย... ” พริกพูดกลับมาด้วยเสียงแบบกวนๆ
“ ยังเลยว่ะ... เมิงดูให้กูด้วยดิ... ” เราพูด....
“เทอมนี้เมิงหวังเท่าไหร่ ?? ” พริกถามกลับมา
“ กูก็หวังอยู่พอสมควรแหละ.... เทอมนี้มันเรียนไม่ยากเท่าไหร่ ... ” เราพูดกลับไป
“ เออ.... เท่าไหร่ล่ะ?? ” พริกพูดกลับมาด้วยเสียงแบบกวนส้นติง....
“ สักสามจุดหกมั้ง.... กะแดกเอสักสามสี่ตัว.....” เราพูด...
“ เฮ้ย.... เมิงทำใจดีๆนะเว้ย.... ” พริกทำเป็นพูดเสียงเศร้า.....
“ ทำไมอ่ะ..... เกรดกูเฮี้ยเหอ?? ” เราพูดกลับไปด้วยเสียงเกร็งๆ ตอนนั้นใจหวิวๆชอบกล...
“ เมิงได้..... สามจุดเจ็ดห้าว่ะ.... 555555+.... ” มันพูดแล้วก็หัวเราะ.......
“ เฮ้ย... จริงดิ... ดีใจว่ะ.... ” เราพูดกลับไปด้วยเสียงตื่นเต้น.....
“ เออ... ล้อเล่นมั้งอี่ห่า...... ” พริกพูดกลับมา
“ เออๆ.. แล้วของเมิงอ่ะ.... ” เราถามของมันบ้าง
หลังจากนั้นเราก็คุยกะมันอีกหลายๆเรื่อง ทั้งเรื่องเกรดแล้วก็เรื่องว่าไปไหนมาบ้างช่วงที่ปิดเทอม
ส่วนพริกมันก็อดเป็นห่วงเราเรื่องฮัทไม่ได้... เพราะมันก็รู้เรื่องมาตลอด
เราก็ได้แต่บอกมันว่าไม่เป็นไรๆ เพราะไม่อยากให้มันกังวล
ในใจลึกๆก็อยากจะบอกมันว่า.... กูจะตายห่าอยู่แล้ว....
แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป......
หลังจากวางโทรศัพท์ไปก็กลับมาเหงาอีกแล้ว.....
เราก็นั่งดูดาวคิดไรไปเรื่อยเปื่อยเพลินๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะคิดเรื่องฮัทนั่นแหละ...
แต่ก็พยายามที่จะปลอบตัวเองให้เข้มแข็ง... อย่างน้อยกูก็ไม่ได้อยู่คนเดียวว่ะ.....
ยังมีเพื่อนที่คอยอยู่ข้างๆอีกตั้งหลายคน.....
พอนึกถึงเพื่อนก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า.. พริกมันบอกว่าให้เราโทรไปหาก้อยด้วย
มันจะเมาท์เรื่องเกรด..... พอเรานึกได้ก็โทรไปหาก้อย... แต่ก็โทรไม่ติด....
แล้วเราก็จะเข้าบ้านแล้วด้วย เราก็เลยส่งข้อความไปบอกมันว่าเราได้เกรดเท่าไหร่
เดี๋ยวพรุ่งนี้มันคงโทรมาหา... เพราะว่าเราได้เกรดน้อยกว่ามัน...
คือเราพนันกันไว้ในกลุ่มว่าถ้าใครได้เกรดน้อยกว่าต้องเป็นคนเลี้ยงไอ้คนที่ได้เกรดมากที่สุด
อธิบายไงดีล่ะ.... เอาง่ายๆคือ คนที่ได้เกรดมากที่สุดในกลุ่มจะเป็นคนเดียวที่ไม่ต้องออกตังค์อ่ะ
ส่วนคนที่เหลือที่ได้น้อยกว่าต้องเลี้ยงมันตลอดทริป... ซึ่งพวกเราตั้งใจว่าจะไปเที่ยวกัน
แต่ก็ยังไม่ได้ตกลงกันชัวร์ๆว่าจะไปไหน.....
พอเราส่งข้อความเสร็จก็จัดการเก็บเตียงแบบพับเก็บของที่ขนลงมาพวกหนังสือผ้าห่มจะเข้าบ้าน
แต่ก็มีคนโทรมาซะก่อน... สงสัยจะเป็นก้อย....
แต่พอดูเบอร์ก็ไม่ใช่.... ดันเป็นคนที่เราไม่อยากให้โทรหามากที่สุด.....
เราก็เลยไม่รับ.... แต่มันก็ยังดึงดันโทรมาอีกหลายรอบจนเราต้องใจอ่อนแล้วก็รับโทรศัพท์มัน....
“ มีไร ??? ” เราพูดสียงห้วนๆ
“ ได้เกรดสามจุดเจ็ดห้าเหรอ ??? ยังเก่งเหมือนเดิมเลยนะ... ” ภีมพูด
“ รู้ได้ไง?? ” เราถามกลับไปเสียงงงๆ
“ เอ๊า.... ก็แกส่งข้อความมาหาเค้าเองยังจะมาถามอีก... ” ภีมพูดด้วยเสียงติดตลก
“ จะบ้าเหรอ??? เค้าไปส่งให้แกตอนไหน?? ” เราถามกลับไป
“ ก็เมื่อกี๊ไง.... ไปดูในเครื่องตัวเองป่ะ.... ” ภีมพูด
เราก็เลยกดดูข้อความที่ส่งออกไป... ปรากฏว่า...
ข้อความที่ตั้งใจจะส่งไปให้ก้อยกลับเป็นข้อความที่ถูกส่งไปที่ภีมซะงั้น....
งงเลยเรา.....
“ ฮัลโหล... ยังอยู่ป่าว.. ” เราพูด
“ เป็นไง??.... ” ภีมถามแบบได้ที
“ เออจริงๆแหละ.... ” เราพูดเสียงอ่อย
“ แล้วทำเป็นไก๋นะ.... ” ภีมพูด
“ ป่าวซะหน่อย... ตอนแรกตั้งใจจะส่งไปให้ก้อย... แต่มันกลายเป็นส่งให้แกได้ไงไม่รู้..... ” เราพูด
“ ฮึฮึ.... สงสัยคนบนฟ้าเค้าคงอยากให้เราได้กลับมาคุยกันมั้ง... ” ภีมหัวเราะในคอแล้วก็พูดออกมา
“ ถ้าเป็นแบบนั้นคนบนฟ้าคงใจร้ายไปมั้ง..... ” เราพูดแบบประชด
“ จะใจร้ายได้ไง?? ก็ท่านส่งเค้ามาคอยปลอบใจแกไง?? ” ภีมพูด
“ ยังไง ?? ” เราถามกลับด้วยความงง คุยกะมันนี่เรางงบ่อยเนอะ...
“ อย่าปฏิเสธนะ.... ว่าไม่ได้ร้องไห้ทุกวัน.... อย่าปฏิเสธว่า.. ไม่ได้นอนไม่หลับทุกคืน และอย่าปฏิเสธว่า... ไม่ได้คิดฮัท.... ” ภีมพูด
เราได้ยินถึงกับหน้าชากันเลยทีเดียว.... นี่มันมีเซ็นอะไรรึป่าวเนี่ย?????
มันอ่านใจคนอื่นได้ด้วยเหรอ????
“ ระ... รู้ ได้ไงว่าเค้าเป็นแบบนั้น... ” เราพูดเสียงสั่นๆ
“ รู้ได้ด้วยใจไง....... ก็ใจเค้าอยู่กะแก... จะไม่รู้ได้ไงว่าใจแกเจ็บแค่ไหน.... ” ภีมพูดด้วยเสียงที่ฟังดูอ่อนโยนพิลึก
“ อย่ามาเสี่ยวได้ป่ะ.... ” เราพูดกลับไปแต่ก็ยอมรับว่าสิ่งที่มันพูดทำให้ใจเราสั่นอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้สิ..... จะมีใครรู้จักแกดีไปกว่าเค้าอีก... ” ภีมพูด...
ทำไมเมื่อเราได้ยินสิ่งที่มันพูดแล้วรู้สึกชุ่มชื่นใจไงบอกไม่ถูก
จริงของมัน.... ก็มันกะเรารู้จักกันมาตั้งสี่ปีแล้ว....
และก็มันนี่แหละที่รู้จักเรามากที่สุดจริงๆ ถ้าจะไม่เอาเวลามาเป็นตัวตัดสินการรู้จักตัวตน
ภีมมันก็รู้จักเรามากที่สุดจริงๆอย่างที่มันพูด
คงเป็นเพราะเราผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะละมั้ง.....
ไม่ว่าจะเป็นความทรงจำดีๆหรือความทรงจำแย่ๆเราก็ผ่านสิ่งเหล่านั้นมาด้วยกัน
“ คงจะจริงอย่างที่แกพูด.... ” เราพูดกลับไป....
“ เค้าจะไม่ถามหรอกนะว่าเรื่องมันเป็นมายังไง ??? แต่เค้าแค่อยากอยู่ข้างๆแก ” ภีมพูด
ความสับสนเกิดขึ้นในทันทีที่เราได้ยินในสิ่งที่มันพูด
ถึงภายในใจลึกๆเราจะยังรักมันอยู่.... แต่ความรักที่เรามีต่อฮัทก็ซ้อนทับความรักที่เรามีต่อมันให้ลึกลงไปอีก
หากเปลี่ยนใจเราเป็นแก้วน้ำที่ว่างเปล่า......
ก่อนหน้านี้ภายในแก้วนั้นมันเต็มไปด้วยความรักที่เรามีให้ภีม....
แต่แล้ววันนึงภายในแก้วน้ำนั้นมันก็มีความรักจากฮัทเข้ามา
ทำให้ความรักของภีมถูกความรักของฮัทกดทับให้ลงไปอยู่ก้นแก้ว......
ความรักของภีมมันยังอยู่ก้นแก้วตรงนั้น... ไม่ได้หายไปไหน.....
แต่ถ้าหากวันนึงความรักของฮัทมันจางหายออกไปล่ะ.....
ภายในแก้วนั้นจะเหลืออะไร.....
ถ้าไม่ใช่ความรักของภีม........
“ แล้วมะปรางล่ะ ??? ” เราถามถึงแฟนมันออกไป
“ อย่าไปพูดถึงเค้าเลย....... ” ภีมพูด
“ ทำไมอ่ะ ??? .. เลิกกันแล้วเหรอ ??? ” เราพูดสิ่งที่คิดได้ในตอนนั้น
“ อืม........... ” ภีมตอบด้วยเสียงนิ่งๆ
“ ทำไม ?? ” เราถาม
“ เค้าคงไม่อยากจะหลอกตัวเองแล้วมั้ง ???? ” ภีมพูด
“ แล้วทำไมตอนนั้นถึงไปคบกะเค้าล่ะ??......” เราถามกลับไปเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่มันกำลังพูด
“ แกก็น่าจะรู้ว่าสังคมของคณะที่เค้าเรียนเป็นยังไง ??? พวกเพื่อนเค้ามันก็แขวะเค้าอยู่ตลอดว่าเมื่อไหร่เค้าจะมีแฟนซะที เค้าก็ได้แต่บอกมันว่าเค้ามีแล้ว...ซึ่งหมายถึงแกแหละ แต่เค้าก็ไม่กล้าพอที่จะบอกพวกมัน จนพวกมันมาเห็นเฟรนด์ชิปที่แกเขียนให้เค้าหนะ.... แล้วก็กรอบรูปที่แกทำให้เค้านั่นอีก มันก็เลยสงสัยกันว่าเค้าเป็นเกย์...... เค้ากดดันมากๆอ่ะตอนนั้น..... พวกมันก็ยุให้เค้าจีบมะปราง... เพราะตอนนั้นมะปรางมันก็ชอบๆเค้าอยู่.... เค้าก็เลย..... ” ภีมจะพูดต่อแต่เราก็ขัดขึ้นมาก่อน
“ พอเหอะ.... ไม่ต้องพูดแล้ว.... ” เรายอมรับไม่ได้ที่จะทนฟังสิ่งที่มันจะเล่าต่อมา
“ เค้ารู้ว่าแกคงผิดหวังกับความรักมากๆ..... แต่เค้าแค่อยากกยู่ข้างๆแกจริงๆนะ.... แค่ในฐานะเพื่อนก็ได้....”
ภีมพูดเสียงอ่อย
“ เค้าคงยังคบกะใครไม่ได้ตอนนี้หรอก.... และก็อาจจะตลอดไปด้วย..... สิ่งที่เค้ามีให้แกได้คงแค่คำว่าเพื่อน”
เราพูด
“ อืม..... ก็ได้.... แค่นี้ก็ดีมากแล้ว.... ” ภีมพูดด้วยเสียงดีใจ
จากนั้นเราก็คุยกันอีกมากมาย......
มันเหมือนเราต้องการจะบอกเล่าเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นนับจากที่เราห่างกันไปให้อีกฝ่ายหนึ่งรู้
วันเวลาดีๆที่เคยหายไปกลับมาอีกครั้ง....
แต่ครั้งนี้มันกลับมาให้ฐานะของความเป็นเพื่อนซะมากกว่า.......
อย่างน้อยมันก็ช่วยให้เราหายเหงาหายคิดถึงฮัทได้บ้าง
เพราะมันก็ยังมีภีมที่รอเราอยู่.... และยังรักเรา....
แม้อดีตระหว่างเรากะภีมมันอาจจะไม่น่าจดจำนัก......
แต่มันก็คืออดีต.... จะให้เราไปจมปลักกับความคิดเก่าๆก็คงไม่ได้
เพราะยังไงเรากะมันก็คือเพื่อนกัน........
นี่คือสิ่งที่เราคิดอยู่ในหัวในคืนนั้น..........
แต่ดูท่าคนบนฟ้าท่านคงจะใจร้าย..... หรือเวรกรรมที่เราทำไว้มันคงชดใช้ยังไม่หมด
ใครจะรู้ว่ามิตรภาพที่มันเกิดขึ้นในวันนั้นในฐานะเพื่อน.......
มันได้กลับกลายมาเป็นในฐานะคนรักอีกครั้ง.... เพราะความใจอ่อนของคนที่ไม่เข้มแข็งนัก
กลับกลายมาเป็นโศกนาฏกรรมความรักที่ยากจะลืม...............
เพราะมันคือรักของเราสามคนที่แสนเจ็บปวด.........
เรา............. รักภีม............
มะปราง.......... รักภีม.............
ภีม....... รักเรา.............. และรักมะปราง..............
ความเศร้าจริงเกิดขึ้น.......
แล้วใครล่ะจะสมหวัง...................
ติดตามได้ในกระทู้นี้..... รักของเราสามคน ( Part 2 )... ฉบับเข้มข้น.....
จบตอน.................
เรื่องรักของเราสามคนนับจากตอนนี้เป็นต้นไปจะเป็นฉบับเข้มข้นแล้ว.......
เรื่องราวใน Part2 นี่แหละ... ที่เป็นสิ่งที่ทำให้เราตัดสินใจเล่าเรื่องตัวเองขึ้นมา....
ใครที่เกลียดภีม.... เราคิดว่าคงจะต้องทำใจนะ
เพราะว่าคุณคงต้องเจอมันจนเบื่อในทุกๆตอน......
ส่วนใครที่เชียร์ฮัท.... ก็จะได้เห็นมันใน Part นี้ด้วย.....
จะได้รู้กันว่ามันหายไปไหน.....
ขอใบ้ว่า.... มันจะมาโผล่ตอนต้น...... ตอนกลางๆ.... และก็ตอนสุดท้าย.........
######################################################
ขอสปอยตอยหน้าไว้นิดส์นึง......
ในค่ำคืนอันแสนเงียบสงบ เสียงลมหายใจของเราค่อยๆดังสม่ำเสมอใกล้เข้าสู่ห้วงนิทราเต็มที
เพราะเหนื่อยมาทั้งวันจากการช่วยพ่อดูคนงานเก็บมังคุด
ครืด..................... ครืด.................................
เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ที่หัวเตียงสั่นจนเรารู้สึกตัวขึ้นมาทั้งที่กำลังจะเคลิ้มหลับ
พร้อมกับมีอารมณ์หงุดหงิดเล็กๆจากการโทรมาไม่รู้เวล่ำเวลาของปลายสาย...
“ ฮัลโหล.... ใครว้ะ... โทรมาป่านนี้... ไม่รู้ไงว่าคนจะนอน... ”
เราพูดออกไปอย่างบันดาลโทสะทั้งๆที่ก็ไม่ได้ดูว่าใครเป็นคนโทรมา
คิดแต่ว่าจะตั้งหน้าตั้งตาด่าแม่งอย่างเดียวให้มันรู้สำนึกซะบ้าง
“ ปอ.........เหรอ..... ทาม.......มาย.... พูดม่ายเพราะ...เลยล่ะ...”
เสียงปลายสายมีท่าทางเมาเล็กน้อย... และที่สำคัญมันเป็นเสียงที่เจือไปด้วยความสะอึกสะอื้น
แต่ก็ไม่ได้ทำให้เราตกใจเท่า..... การที่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร.....
“ ฮัท........................ ”
#################################################
สำหรับตอนพิเศษที่คุณ cassper_W ถามมา... ตอนนี้ไม่มีอยู่ในหัวเลยอ่า... ติดไว้ก่อนนะ.. :m29:
ใช่แล้ว..... คุณgift_deb เรายังจิ้นอยู่ 555555+... :m19:
เย่ๆ... คุณanston กลับมาแล้ว.. :m4:
ขอบคุณ คุณbroke-back กับคุณ ar_chi22 และ คุณ patee นะ...ที่ให้กำลังใจเรา... :m1:
ขอบคุณ คุณanimob .... สำหรับเนื้อเพลง... อ่านไปแล้วอินเชียวหละ.... :m5:
แล้วก็ขอบคุณคนอ่านทุกคนด้วยที่เม้นให้เรา... เข้ามาอ่านเรื่องของเรา.. ทั้งที่แสดงตัวและไม่ได้แสดงตัว..
o1 o1 o1 o1 o1 o1
อ่อ... มีสมาชิกใหม่เข้ามาอีกแล้ว....... :m9:
ยินดีต้อนรับ........ ทุกๆคนน๊า.... :mc3: ทั้งคุณoa_ko.... คุณ pettyboy.... และคุณ snoopzz
ขอให้สนุกสนาน... สุข.. เศร้า... เคล้าอารมณ์ไปกับเรื่องของเรานะ... :m3:
-
อ่อ... เรามีเรื่องจะแจ้งให้ทราบอีกเรื่องนึง... :m4:
พรุ่งนี้ไอ้โอ๊ตก็จะบวชแล้ว........
อดไปเลยเรา... ว่าจะไปแต่ก็ต้องเปลี่ยนแผนกระทันหัน :m29:
เพราะติดธุระ... โดนมันด่ายับเลย.... :m15:
-
จะมารออ่านภาค 2 น่ะ
ท่าทางตอนหน้าจะเครียด แบบ คูณ 4 เหอ เหอ o7 เพราะเป็นรัก สามเศร้าใช่ไหมล่ะ
จามาดูฮัทตอนท้ายเรื่องด้วยย อิอิ :L2:
-
อย่างภีมอ่ะเลือกไม่ได้หรอก-*-
ทำไมฮัทเมาอ่ะ :o :o
-
ภีมกลับมาแล้วววววววววววววววว
ภาคสอง ไม่อยากคิดเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คิดแล้วก้อน่าติดตามอยู่ดี อิอิ
-
`ภีมกลับมาแล้วววววววววววววววววววววว ภาดสองจาเข้มกว่านี้เหรอ มีหวังน้ำตาท่วมจอกันอีกละ
-
อ่านที่ปอสปอยภาค 2 ไว้แล้ว ขอสักครั้งเถอะนะ :เตะ1: :เตะ1: ตาภีมบ้า :เตะ1: :เตะ1:
-
:m16:...............อ้ายยยยยภีมกลับมาแว้ว........................
........................เกลียดๆๆๆๆๆๆๆ......................
........................ฮือๆๆๆ......................คิดถึงฮัทอะ........................
........................อยากมีแฟนหน้าตี๋อะ..........................อิอิ
:o8:
-
สงสารฮัท.....
ปอเริ่มใจอ่อนอีกแล้วเหรอ
-
ขอโทษนะคุณปอ :o12:
แต่ ไม่ชอบภีมเลยอ่า... :serius2:
สู้ๆนะคะ :a2:
:oni1: :oni1: :oni1:
-
ภีม...ลูกทุ่งมาเชียว กะเสียบเอ๋อ ๆ
ฮัทร้องไห้ทำไม..สงสัยคิดถึงปอ
-
ภีมมาอีกแล้ว:serius2:
ต่อไปเรื่องคงเศร้าน่าดู :o12:
-
ใคร?...สักคนที่เกิดมาเพื่อผูกพัน ใคร?...ที่เกิดมาคู่กับฉัน ใคร?...คือคนนั้นช่วยมาบอกปอที :m13:
**ถึงแม้จะเป็น FC ของภีม ติดตามเชียร์ภีมมาตลอดก็ตาม :a2:
แต่เราก็ไม่อยากอ่านถึงตอนที่ภีมทำร้ายจิตใจของปออีกแล้ว
เพราะอ่านถึงตอนแบบนี้ทีไร จิตของเราตกทุกที ตกได้ตกดี แบบข้ามวันข้ามคืนกันเลยทีเดียว :o12:
***Part 2 นี้ หวังว่าการกระทำของภีมคงจะทำให้เรารู้สึกดี และเชียร์คนไม่ผิดตัวนะ
ได้โปรดเถอะ.....OH! My God :oni2:
-
:เฮ้อ:สุดท้ายก็กลับมาเจอกันจนได้..(สงสัยจะทำกรรมด้วยกันมาเยอะ)
:m15:สงสารฮัทจริงๆเลย..อะไรนะถึงทำให้ต้องจากกัน
ทำไมต้องเป็นรักของเราสามคนอีกแล้วนะ.. o12เกลียดจังคนจับปลาสองมือ
-
เฮ้อ สงสารตัวละครในพาร์ทหน้าจัง แต่สงสารปอที่สุด เพราะโดนกระทำมาตลอด เฮ้อ
-
เศร้าอะ :sad2:
สงสารฮัทดูเค้ารักจริงใจกะปอมาก แต่ทางบ้านคงจะมีส่วนกดดันน่าดูถึงได้หายไป
แต่สงสารน้องสาวเรามากกว่าความรักแต่ละครั้งช่างมากไปด้วยอุปสรรคจริงๆ :m17:
part 2 นี่ท่าทางจะเศร้าหนักอีกเหมือนกัน
รอพร้อมผ้าซับน้ำตาจ้า... :monkeysad:
ปล.ยังไงพี่ก็ไม่ชอบคนโลเลไม่กล้าตัดสินใจอะ :a14:
-
ตายละ ภาคเข้มข้น รออ่านอย่างใจจดใจจ่อนะคะ แล้วทำไมฮัทไปเมาหัวราน้ำอย่างนั้นล่ะ ถ้าให้เดาคุณหญิงแม่คงไม่อนุญาตให้คบปอแน่ๆ เลย
-
:เฮ้อ: ความรัก :เฮ้อ:
:L2: :L1: :L2:
-
ติดตามมาตลอด...บทสรุปที่แน่นอนอย่างหนึ่ง
"ไม่มีใครที่ดีตลอด แต่ก็ไม่มีใครที่เลวถาวร"
เคยคิดเกลียดภีมเชียร์ป๊อป... ก็ต้องผิดหวัง
พอฮัทเข้ามาคิดว่าจะดี...ก็ต้องมีเหตุให้แยกกัน
แถมรู้สึกอึมครึมกับฮัทไงก็ไม่รู้...
ทำไม ๆๆ พอผิดหวังจากใครภีมต้องกลับมาตลอด
สรุป...เชียร์น้องกรแหละ เข้มแข็ง สู้ ๆ :a2:
-
:เฮ้อ: เปิดเพลงรอฉากต่อไปแระ ท่าทางจะเข้ากันดี
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay=0&songID=V2A74FEPA0
ฉันคนหนึ่ง เธอคนหนึ่ง
เขาคนหนึ่ง เราสามคน
แล้วคนหนึ่ง รักคนหนึ่ง
เหลือคนหนึ่ง อยู่เพื่อใคร
จนใจพูดไม่ออก ไม่มีใครมีทางออก
ฉีกเส้นทางสามทาง ออกจากกัน
แยกใจไว้สองทาง จบความหลังไปที....
เจ็บอย่างนี้ไม่มีต่อไป
ฉันคนหนึ่ง เธอคนหนึ่ง
เขาคนหนึ่ง เราสามคน
แล้วคนหนึ่ง รักคนหนึ่ง
เหลือคนหนึ่ง อยู่เพื่อใคร
จนใจพูดไม่ออก ไม่มีใครมีทางออก
ฉีกเส้นทางสามทาง ออกจากกัน
แยกใจไว้สองทาง จบความหลังไปที....
เจ็บอย่างนี้ไม่มีต่อไป
คนหนึ่งเป็นเช่นดั่งเพื่อนตาย
คนหนึ่งเป็นดังลมหายใจ
ใจเจ้ากรรม เจ็บช้ำเท่าไร
เราสามคน....คงต้องมีใคร เป็นฝ่ายไป
ฉันคนหนึ่ง เธอคนหนึ่ง
เขาคนหนึ่ง เราสามคน
แล้วคนหนึ่ง รักคนหนึ่ง
เหลือคนหนึ่ง อยู่เพื่อใคร
ฉันคนหนึ่ง เธอคนหนึ่ง
เขาคนหนึ่ง เราสามคน
แล้วคนหนึ่ง รักคนหนึ่ง
เหลือคนหนึ่ง อยู่เพื่อใคร
-
รักของเราสามคน ฉบับเข้มข้น... ตอนแรกมาแล้ว.......
ซอฟๆนะ.... ตอนแรกยังไม่เท่าไหร่.....
เราเปลี่ยนชื่อกระทู้เป็นรักของเราสามคนล่ะนะ....
ตอนที่กำลังจะลงเรื่องอยู่นี่...... บังเอิญสุดๆอ่ะ... คลื่นที่เราฟังมันเปิดเพลงตั้งแต่วันนั้น
ที่เราพูดถึงไว้ในตอนที่แล้วพอดีเลย..... เพลงนี้นะเราฟังทีไรร้องไห้ทุกที
ตอนที่คิดถึงฮัทอ่ะ......
ตั้งแต่วันนั้น ละมุน LYRICS
นั่งดูหนังสือ ก็หวั่นไหว ไม่รู้มันเป็นอะไร เดี๋ยวๆก็มีหน้าเธอ ล่องลอยเข้ามา
ฟังเพลงหรือดูทีวี ดูภาพพวกดารา ข้างในแววตาก็เป็นหน้าเธอ
ออกไปดูหนังก็ยังเผลอ ก็คิดว่าไปด้วยกัน เผลอๆบางทีก็หัน เหลียวมองหาเธอ
เดินดูข้าวของก็นึก ว่าคนข้างๆคือเธอ หลับยังละเมอ ทุกคืน
(*) อยากให้ตรงนี้มีเธอ เหมือนครั้งวันวาน ทั้งที่รู้ ว่ามันไม่มีอีกแล้ว
(**) ตั้งแต่วันนั้นที่ฝนสั่งฟ้า ตั้งแต่วันที่เธอจากไป ไม่มีวันไหน
ที่ฉันไม่คิดถึงเธอ ยิ่งค่ำคืนไหนได้แหงนมองฟ้า ฝากดวงดาวเป็นพันล้านไป
ถึงเธอ ฝากบอกให้เธอได้รู้ ว่าคิดถึงเธอจริงๆ
ข่าวในหนังสือก็ติดตาม อ่านซ้ำมันทุกเรื่องไป ไม่ใช่อะไรเผื่อมี เรื่องราวของเธอ
เดินไปทุกมุมทุกที่ ที่ๆเคยมีเธอ เผื่อจะพบเธอซักวัน
(*) อยากให้ตรงนี้มีเธอ เหมือนครั้งวันวาน ทั้งที่รู้ ว่ามันไม่มีอีกแล้ว
(**) ตั้งแต่วันนั้นที่ฝนสั่งฟ้า ตั้งแต่วันที่เธอจากไป ไม่มีวันไหน
ที่ฉันไม่คิดถึงเธอ ยิ่งค่ำคืนไหนได้แหงนมองฟ้า ฝากดวงดาวเป็นพันล้านไป
ถึงเธอ ฝากบอกให้เธอได้รู้ ว่าคิดถึงเธอจริงๆ
(**) ตั้งแต่วันนั้นที่ฝนสั่งฟ้า ตั้งแต่วันที่เธอจากไป ไม่มีวันไหน
ที่ฉันไม่คิดถึงเธอ ยิ่งค่ำคืนไหนได้แหงนมองฟ้า ฝากดวงดาวเป็นพันล้านไป
ถึงเธอ ฝากบอกให้เธอได้รู้ ว่าคิดถึงเธอจริงๆ
*********************************************
---------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ฉบับเข้มข้น ๑ #### ---------------------
เคยมีคนบอกไว้ว่า.... หลังจากฝนตกฟ้าคะนองอย่างบ้างคลั่ง.... เราก็จะได้พบกับท้องฟ้าที่สดใสและสวยงาม
คงจะเหมือนชีวิตของเราในตอนนั้น....
ในช่วงที่ฮัทจากเราไปมันเหมือนเป็นช่วงฝนตกฟ้าคะนองอย่างบ้าคลั่งและน่ากลัว
แต่หลังจากนั้น.... เราก็ได้เจอกับท้องฟ้าที่สดใส.... สวยงาม...
ช่วงเวลาที่แย่ๆเหล่านั้นถูกเยียวยาด้วยคนรอบข้าง ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนๆ..... ซึ่งรวมถึงภีมด้วย
แต่เราก็ไม่อาจจะรู้ได้เลยว่า.... พายุครั้งใหม่ได้ตั้งเค้าขึ้นมาอีกแล้วอย่างเงียบๆ
********************************************************
เกือบสามเดือนที่ผ่านมาที่ฮัทไม่ได้ติดต่อกลับมาหาเราเลย...
แต่เมื่อเวลาผ่านไป... ความเศร้าและเสียใจก็ถูกเยียวยา
เราเข้มแข็งขึ้น... ทำใจได้มากขึ้น... ไม่จมปลักอยู่กับความเศร้าและเสียใจเหมือนอย่างที่เป็นมาตลอดสองเดือนกว่า
เพราะอย่างน้อยชีวิตของเราก็ต้องก้าวเดินไปข้างหน้า..... เหมือนกับฮัทที่มันคงจะกำลังก้าวเดนไปข้างหน้าเช่นกัน
แม้ว่าก่อนหน้านี้เราเหมือนจะยืนอยู่ที่เดิมหรือเหมือนกลับว่าเราจะเดินถอยหลังด้วยซ้ำ
แต่นับจากนี้เราจะเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง.... เพราะยังคงมีเรื่องราวอีกมากมายที่รอให้เราเดินไปหา...
หลังจากที่มิตรภาพของคำว่าเพื่อนระหว่างเรากะภีมกลับมาในวันนั้น
ภีมกะเราก็ยังคงติดต่อกันมาเรื่อยๆ เราโทรหามันบ้าง มันโทรหาเราบ้าง เป็นเช่นนี้อยู่เกือบทุกวัน
วันไหนว่างๆมันก็จะมาหาเราที่บ้าน ชวนมาอีกหลายคน... มานั่งเล่นกัน
กินผลไม้กัน เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงหน้าผลไม้พอดี.....
วันนี้เราเพิ่งจะได้ไปเที่ยวโรงเรียนที่เรียนตอนมัธยมมา....
มีเพื่อนมอปลายอีกหลายๆที่ไปด้วยกัน ทำให้ได้เจอเพื่อนเก่าอีกหลายๆคนที่แทบจะไม่ได้เจอกันเลยหลังจากจบไป ได้เจออาจารย์ที่สอนเรามา ได้เข้าไปสัมผัสบรรยากาศเก่าๆ ที่เราได้เคยสัมผัสมากว่าหกปีที่เรียนที่โรงเรียนแห่งนี้.......
ยิ่งได้ไปอยู่ในที่เก่าๆ.... เจอเพื่อนเก่าๆ.... ยิ่งทำให้นึกถึงเรื่องราวและบรรยากาศเก่าๆที่เรารวมผ่านมันมาด้วยกัน
เฮ้ออออ... อยากกลับไปเรียนมอปลายอีกจัง.......
แต่ก็เท่านั้นแหละ.... ชีวิตเราต้องเดินทางไปอีกไกล........
ในคืนหนึ่งในช่วงอาทิตย์สุดท้ายของเดือนพฤษภาคม 48 ......
ในค่ำคืนอันแสนเงียบสงบ เสียงลมหายใจของเราค่อยๆดังสม่ำเสมอใกล้เข้าสู่ห้วงนิทราเต็มที
เพราะเหนื่อยมาทั้งวันจากการช่วยพ่อดูคนงานเก็บมังคุด
ครืด..................... ครืด.................................
เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ที่หัวเตียงสั่นจนเรารู้สึกตัวขึ้นมาทั้งที่กำลังจะเคลิ้มหลับ
พร้อมกับมีอารมณ์หงุดหงิดเล็กๆจากการโทรมาไม่รู้เวล่ำเวลาของปลายสาย...
“ ฮัลโหล.... ใครว้ะ... โทรมาป่านนี้... ไม่รู้ไงว่าคนจะนอน... ”
เราพูดออกไปอย่างบันดาลโทสะทั้งๆที่ก็ไม่ได้ดูว่าใครเป็นคนโทรมา
คิดแต่ว่าจะตั้งหน้าตั้งตาด่าแม่งอย่างเดียวให้มันรู้สำนึกซะบ้าง
“ ปอ.........เหรอ..... ทามไม.... พูดม่ายเพราะ...เลยล่ะ...”
เสียงปลายสายมีท่าทางเมาเล็กน้อย... และที่สำคัญมันเป็นเสียงที่เจือไปด้วยความสะอึกสะอื้น
แต่ก็ไม่ได้ทำให้เราตกใจเท่า..... การที่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร.....
“ ฮัท........................ ” เราพูดออกไปเสียงไม่ดังมากนักแต่ก็ดังพอที่จะทำให้ฮัทได้ยิน....
“ อืม.... ฮัทเอง... ” ฮัทพูดกลับมาเหมือนเป็นการยืนยันให้เรารู้ว่าเป็นฮัทจริงๆ
“ เอ่อ..... ” เราได้อ้ำๆอึ้งๆพูดอะไรไม่ออก... น่าตลกนะ... ว่าตลอดสองเดือนที่เราโทรหามันนับครั้งไม่ถ้วน
นั่งร้องไห้ฟูมฟายคิดถึงมัน อยากพูดคุย... อยากเจอหน้าใจจะขาด....
แต่ตอนนี้คนคนนั้นกำลังพูดคุยกับเราอยู่... แต่เรากลับพูดอะไรไม่ออก
“ ปอ.... ฮัทเอ็นไม่ติด.... ” ฮัทพูดสวนมาด้วยเสียงสะอึกสะอื้นในช่วงที่เราอ้ำอิ้งอยู่
“ แล้วที่บ้านว่าไงบ้างล่ะ ??? ” เราถามกลับไป
“ ป๊ากะม๊าผิดหวัง.... ผิดหวังในตัวฮัท..... ฮัท... ฮัททำให้เค้าไม่ได้.... ” ฮัทพูดออกมาทั้งๆที่ร้องไห้
“ แล้วทีนี้ฮัทจะทำไง ?? ” เราถามอีก
“ ป๊ากะม๊าบอกว่าจะให้ฮัทเรียนเอกชน..... ” ฮัทพูด
“ อืม... ก็... ก็... เรียนสิ... ” เราพูดประโยคนี้ออกไปอย่างยากลำบาก
“ ปอ... จะไม่ถามฮัทหน่อยเหรอ.... ว่าฮัทหายไปไหน ?? ” ฮัทพูดด้วยเสียงที่เจือไปด้วยความน้อยใจ
“ อืม.... ละ... แล้ว.. ฮัท... หายไปไหนมาล่ะ ?? ” เราพูดไปด้วยเสียงสั่นๆ... น้ำตามันเหมือนจะไหลออกมาทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าทำไม.... คำถามนี้สินะ... ที่เราอยากจะถามมันมาตลอดสองสามเดือนที่มันหายไป
“ ป๊าให้ฮัทไปอยู่บ้านญาติหนะ.... วันๆบังคับให้อ่านแต่หนังสือ... จะไปไหนมาไหนก็มีแต่คนคอยตามประกบตลอดเลย ฮัทแทบไม่มีเวลาส่วนตัวเลย..... ” ฮัทพูดกำลังจะเล่าต่อ แต่เราก็ขัดขึ้นมาก่อน
“ ไม่มีเวลาแม้แต่สักนาทีที่จะโทรหาปอเลยจริงๆเหรอ ?? ” เราพูดออกไปแบบไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่นัก
“ อืม.... โทรศัพท์ฮัทก็ไม่เคยได้ใช้เลย.... ของฮัทม๊าก็ยึดไปหมด.....” ฮัทพูด
“ ม๊าฮัทจะทำขนาดนั้นทำไม ?? ” เราถามกลับไปด้วยความแปลกใจ
“ ก่อนหน้าหนะนะ.... ฮัทเคยตัดสินใจบอกเรื่องเราสองคนกะม๊า.... ฮัทคิดว่าม๊าคงจะต้องเข้าใจฮัท แต่แล้วม๊าก็รับไม่ได้... ม๊าบอกว่าถ้าฮัทไม่เลิกเป็นแบบนี้ม๊าจะตัดลูกตัดแม่กะฮัท แต่ฮัทก็ยังไม่ยอมเลิกแต่โกหกม๊าว่าฮัทเลิกกะปอแล้ว.... แต่พอม๊ามาเห็นเราสองคนที่หอวันนั้น... ม๊าก็โกรธใหญ่เลย ม๊าบอกว่าฮัทรักคนอื่นมากกว่าแม่ตัวเอง ” ฮัทพูดแล้วก็เงียบไปสักพัก เราเลยถามออกไปว่า
“ แล้ว..... ”
“ ฮัทก็เลยบอกว่าไม่ใช่.... ฮัทรักป๊ากะม๊ามาก... เพราะเราก็มีกันสามคนพ่อแม่ลูก ม๊าฮัทเลยบอกว่างั้นก็ทำให้ดูสิว่าฮัทรักป๊ากะม๊าจริงๆ..... ”
“ โดยการที่ฮัทเลิกกะปอนะเหรอ??? ” เราถามกลับไปเสียงเรียบ
“ ก็ไม่ใช่ซะทีเดียวหรอก.... ม๊าบอกว่าฮัทต้องเอ็นใหม่ให้ได้.... แล้วพอเรียนจบออกมาก็มาช่วยป๊ากะม๊าดูแลโรงแรมที่ป๊ากะม๊าเป็นคนช่วยกันสร้างมา.... ” ฮัทพูด
“ อืม..... ” เราพูด
“ แต่ฮัทเอ็นไม่ติด.... ม๊าก็เลยผิดหวังไปกันใหญ่.... แต่ม๊าก็จะให้ฮัทเรียนเอกชนไง ” ฮัทพูด
“ ก็ทำให้เค้าสิ... ” เราพูดออกไป
“ ปอ.... อยากให้... ฮัทกลับไปมั้ย?? ” ฮัทถามแบบไม่เต็มเสียงนัก
“ ทะ.. ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ ?? ” เราพูดกลับไปพร้อมกับใจสั่นๆ....
ภาพเก่าๆระหว่างเรากะฮัทมันเข้ามานสมองเราอีกครั้ง....
อ้อมกอดที่เราโหยหา....
สัมผัสที่มันเต็มไปด้วยความอบอุ่น....
ความรู้สึกเหล่านั้นแทรกซึมกลับมาหาเราอีกครั้ง
“ ก็........... ถ้า... ปอบอกว่าอยากให้ฮัทกลับ.. ไป... ฮัทก็จะกลับไป... ” ฮัทพูดด้วยเสียงปนเศร้า
“ ไม่เป็นไรหรอกฮัท..... ทำตามที่ม๊ากะป๊าขอเหอะ.... ฮัทเป็นลูกคนเดียวนะ... ความหวังทั้งหมดของป๊ากะม๊าอยู่ที่ฮัท... อย่าทำให้เรื่องของเราไปทำลายความหวังเห่ล่านั้นเลย.... ”
เราพูดออกไปพร้อมกับน้ำตาที่มันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่.....
ทั้งที่บอกตัวเองแล้วว่าจะเข้มแข็ง.... แต่แล้วเราก็ต้องเสียน้ำตาออกมาอีกจนได้
“ ฮัท.. ขอโทษนะ... ที่ทำให้เรื่องของเรามันต้องมาเป็นแบบนี้.... ” ฮัทพูด
“ ไม่เป็นไรหรอก... ฮัทไม่ได้ทำผิดอะไรนี่.... การที่ฮัททำตัวเป็นลูกที่ดีมันจะผิดได้ไง.....” เราพูดออกไปด้วยเสียงสั่นๆ... เราอดที่จะสงสารตัวเองไม่ได้ ที่จะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้.....
“ ผิดสิ... เพราะฮัททำให้ปอเสียใจ... ” ฮัทพูดกลับมาด้วยเสียงสั่นๆเหมือนกัน
“ ปอเสียใจหนะ... ไม่เป็นไรหรอก.... เดี๋ยวปอก็หาย... แต่ถ้าฮัททำให้ป๊ากะม๊าเสียใจนี่สิ..... มันแย่กว่านะ.... ไม่มีใครได้อะไรทั้งสองอย่างหรอก.... ฮัทเลือกถูกแล้วล่ะ.... ” เราพูด
“ ขอบใจนะปอ.... ที่ปอเข้าใจฮัท... ฮัทเคยคิดนะ... ว่าฮัทจะกลับมาหาปอหลังจากที่ฮัททำทุกอย่างให้ป๊ากะม๊าเรียบร้อยแล้ว... แต่มันก็คงจะเห็นแก่ตัวเกินไป...... ” ฮัทพูด
“ เราอย่าไปผูกมัดอะไรกันเลย.... ฮัทจะมีห่วงปล่าวๆ.... ตั้งใจทำสิ่งที่ป๊ากะม๊าขอให้เต็มที่เหอะ..... ระหว่างเรา... ถ้าเราเป็นของกันและกันจริงๆ... สักวัน..... เราก็คงได้พบกันอีกแน่ๆ.... ” เราพูดออกไปด้วยเสียงหนักแน่น เราจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว.......
“ ปอจะไม่เสียใจแย่เหรอ.... ถ้าต้องมาเจอกับคนแย่ๆอย่างฮัทอีกอ่ะ..” ฮัทพูดด้วยเสียงขี้เล่น.... มันก็คงจะเข้มแข็งขึ้นเหมือนกัน
“ จะเสียใจทำไม.... อย่างน้อยก็ได้เจอคนที่รัก...... ” เราพูดกลับไปด้วยเสียงขี้เล่นเหมือนกัน
หลังจากพูดประโยคนี้ออกมา... เราทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกันทั้งน้ำตา
“ คิดถึงปอจัง..... เราจะได้เจอกันอีกมั้ย ??? ” ฮัทพูด
“ ก็เอาไว้ว่างๆเราค่อยนัดเจอกันแล้วกัน....... ” เราพูด
“ อืม.... เสียดายจัง ฮัทไม่ได้ลาพวกเพื่อนๆเลย.. ” ฮัทพูด
“ ว่างๆก็ขึ้นมาเที่ยวนี่สิ.... อยู่กรุงเทพน่าเบื่อจะตาย ” เราพูด
“ ถ้าว่างคงได้ไปแน่ๆ.... ” ฮัทพูด
“ แล้วนี่ออกมาเที่ยวเหรอ.... ท่าทางจะเมานะเนี่ย... กลับไหวป่าว... ” เราถาม
“ ถ้าไม่ไหวแล้วจะมารับมั้ยล่ะ ??? ” ฮัทมันพูดด้วยท่าทีกวนๆ
“ จะบ้าเหอ.... ไม่ใช่ใกล้ๆ... ” เราพูด
“ ก็ไม่ได้ไกลมากหนิ.... ขับรถชั่วโมงกว่าก็ถึงแล้ว.... ” ฮัทพูด
“ หึ... ไม่เอาด้วยอ่ะ..... ” เราพูด
“ 55555+... กลับไหวน่า... ไม่ต้องเป็นห่วง.... ” ฮัทพูด
“ แหม.... ทำเป็นเท่ห์.... เอ็นไม่ติดแล้วมากินเหล้าเนี่ย.... หล่อตายเหอะ.... กลับให้ถึงบ้านละกัน... ”
เราแอบพูดกัดๆมัน
“ เป็นไง??... กลัวฮัทไปนอนกะใครรึไง??? ” ฮัทพูดเสียงที่เจือไปด้วยเสียงหัวเราะ
“ จะกลัวทำไม........ ไม่ได้เป็นไรกันแล้วหนิ... ” เราพูดออกไปแบบไม่เต็มใจนัก
“ 55555+.... ไม่ต้องกลัวหรอก.... ไม่มีหรอก.... ฮัทรักปอจะตาย....” ฮัทพูด
“ จร้า............ ดูแลตัวเองด้วยละกัน... ” เราพูด
“ ค๊าบบบบ.... ไว้ว่างๆจะโทรหานะ..... ปอมีอะไรก็โทรมาหาฮัทได้นะ.. ” ฮัทพูด
“ อืม............. ” เราพูด
ระหว่างเราจากกันด้วยดี.............
จากกันด้วยคำว่ามิตรภาพ....................
เราทั้งสองคนยังคงต้องเรียนรู้โลกอีกมาก.... ยังมีอีกหลายเรื่องราวที่รอพิสูจน์ตัวตนของเราอยู่
เรื่องราวของเราทั้งสองคน..........
เมื่อเวลาผ่านไปมันก็เป็นเพียงแค่ความทรงจำดีๆ...
ที่เราทั้งคู่ตั้งใจสร้างสรรค์มันขึ้นมา........
ประดับไว้เป็นอีกหนึ่งความทรงจำ....
ที่ทำให้เรามีกำลังใจยามกลับไปนึกถึง.... เมื่อวันที่เราอ่อนแอ
ที่ทำให้เรารู้สึกชุ่มชื่นหัวใจ..... ยามที่ใจของเราแห้งแล้ง...
ที่ทำให้เรารู้ว่าเรายังมีใครอีกคน.............. ยามที่รู้สึกว่าเราอยู่คนเดียว.........
เรารักฮัทนะ......................
ยังรักเหมือนเดิม..... แม้ว่าเรื่องของเราจะผ่านมาแล้วกว่าสามปี..................
ทุกเรื่องราว.... ทุกความรู้สึก... ระหว่างเราจะอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป.......
ตราบจน...... จน.................. จน.................... จนอะไรดีล่ะ.............
จนกว่าปอจะความจำเสื่อมแล้วกัน...................................
จบตอน
####################################################
ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ยังตามอ่านเรื่องของเรานะ... o1
ตอนแรกนึกว่าคนอ่านจะหายไปหมดซะแล้ว... เพราะดูท่ามีแต่คนไม่ชอบภีมกันทั้งนั้นเลย... :m17:
ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้กันจริงๆ :m5:
อ่อ... แอบเห็นมีสมาชิกใหม่ด้วย.... :m18:
ยินดีต้อนรับนะ... คุณvvoonsen :mc4:
อ่อ... แล้วก็ขอบคุณ•=»‡Ke®oro‡«=• ด้วย.. :m5: สำหรับเนื้อเพลงดีๆ....
อยากลงเพลงเป็นมั่งจัง... :m26:
-
จิ้มพี่ปอ((ทันป่าวหว่า??)) o13 o13
ความทรงจำอันสวยงาม :a1: :a1:
-
อืมมม อ่านแล้วก็อยากให้เรื่องนี้จบลงด้วยดีน่ะ แฮปปี้เอนด์ดิ้ง เชื่อว่า ระหว่างที่ปอเขียนอยู่ก่อนที่มันจะจบเรื่อง อาจจะมี someone someone จูงมือฉันเวลาไปไหน (ร้องม่ะเป็นล่ะ เอาไปท่อนเดียว)
ปล. เอาเพลงลงอ่ะ ก็ไปที่www.imeem.com อ่ะ แล้วห็ search เพลงที่จะเอามาลง พอเจอก็คลิ๊กที่เพลงมันจะมีที่เขียนว่า embed (เขียนประมาณนี้อ่ะ ไม่รู้สะกดถูกป่าวว เหอๆๆ) นั่นล่ะ ก๊อปโคดมา แล้วเอามาแปะ จบ หลักการนี้ เป็นหลักการเดียวกะใส่เพลงใน hi5 น่ะ เพื่อปอจะเอาไปทำด้วย
-
ลองแล้วแต่ทำไม่ได้อ่ะ...cassper_W o2
ไว้ออนเอ็มแล้วค่อยสอนเราแล้วกัน o7
-
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay=0&songID=V24EDF0PA0
วิธีลงเพลงในเวปนี้ ไม่ยากหรอกจ้า ขั้นแรกหาเวปเพลงที่ต้องการจะเอามาลง ตัวอย่าง
www.ijigg.com
www.imeem.com
www.divshare.com
เวปนี้ ...www.ijigg.com ดีสุดยอดแล้วเพราะมีเพลงให้เลือกเยอะมาก ไม่จำเป้นต้องเป็นสมาชิก แต่จะสมัครไว้อัพเพลงเองก็ได้
หลังจากนั้นหาช่องโค๊ด ก๊อปโค๊ดมาแปะ (ตามรูป)
(http://i239.photobucket.com/albums/ff173/love_u_ja/edit/ScreenHunter_02Mar291358.gif)
โค๊ดที่ได้จะมีลักษณะแบบนี้
<object width='315' height='80'><param name='movie' value='http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V24EDF0PA0&Autoplay=1'><param name='scale' value='noscale' /><param name='wmode' value='transparent'><embed src='http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay=1&songID=V24EDF0PA0' width='315' height='80' scale='noscale' wmode='transparent'></embed></object><div style='width:300px;padding:4px;background:white;font-family:Arial,Tahoma;text-align:center;'><font size='3'><a href='http://www.ijigg.com/songs/V24EDF0PA0'>Thai - ละมุน - ตั้งแต่วันนั้น</a></div>
หลังจากนั้นหาโค๊ดตรงส่วนที่เป็นembed
เมื่อได้ลิงค์ที่ต้องการแล้วก็ลากเม้าส์ครอบลิงค์แล้วกดปุ่มแฟลชที่อยู่ในเครื่องมือด้านบนตัวอีโม(ดูจากในรูป)
หรือจะพิมพ์โค๊ดใส่เองก็ได้
(http://i239.photobucket.com/albums/ff173/love_u_ja/edit/ScreenHunter_03Mar291413.gif)
ขนาดของแฟลชที่ได้จะเป็น [flash= 425,350]
แต่ไม่ใช่ขนาดที่แท้จริง ใ้ห้เอาตัวเลขที่ได้จากในโค๊ดมาใส่ width='315' height='80' จะเป็นขนาดของกล่องใส่เพลงในแต่ละเวป ดูๆเอาจากในลิงค์น่านแล่ะจ้า
ก็จะได้อย่างที่เห็นด้านล่าง
[flash=315,80]http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay=1&songID=V24EDF0PA0[/flash]
จริงๆแบบนี้ก็แปะลงได้เลย เพียงแต่ว่า เพลงจะรีออโต้เอง ไม่เหมาะกะเวลาลงหลายๆเพลงในหนึ่งเพจรีวิว เพราะเพลงอาจจะเล่นตีกันจนน่าปวดหู ทริ๊คง่ายๆก็แค่แก้ตัวเลขตรง Autoplay=1 ให้เป็น=0
จะมีปัญหาเพลงรีออโต้เองกับเวปไอจิกและวินแอมป์ แต่กับไอมีมและเวปอื่นไม่เปงไรจ้า
บอร์ดนี้ไม่ใช่htmlไม่สามารถก๊อปโค๊ดมาลงได้โดยตรง เหมือนในไฮ5จ้ะต้องแก้โค๊ดออกนิดหน่อย cassper_Wเข้าใจวิธีลงเพลงผิดเน้อ
-
เป็นกำลังใจให้น๊า
-
:m4: :m4: :m4:
:L2: :L2: :L2:
-
จะจากกันด้วยดีขนาดนี้เลยเหรอ มันน่าคิดนะ อิอิ
หรือว่าเราคิดมาไปเอง อิอิ อยากเป็นแบบปอจัง มองโลกในแง่นดีเสมอ
ถ้าเป็นเราคงไม่ดีขนาดนี้หรอก คงบอกว่ามาอยู่กะเราเหมือนเดิมตั้งกะ ฮัทถามแล้ว อิอิ เลวจิงๆๆเรา อิอิ
-
แนะนำให้ทำบุญ ไม่ว่าสิ่งของหรืออะไรก็ตาม ให้เป็น คู่ๆ นะ
ความรักเป็นเรื่องของคน 2 คน มากกว่านั้นท่าทางจะยุ่งอ่ะ
-
ดูซิว่าภีมจะมาไม้ไหนต่อไป :m29:
-
:m1: อยากมาความทรงจำดีแบบนี้บ้างจัง
-
:o12: :o12: :o12: เศร้าเรื่องพี่ฮัทอ่ะ พี่ปอกับพี่ฮัทไม่น่าแยกจากกันเลย :sad2:
ว่าแต่คราวนี้พี่ภีมจะทำอะไรอีกเนี่ย หวังว่าคงไม่ทำร้ายจิตใจพี่ปอไปมากกว่านี้แล้วนะ
-
เหตุผลของคนคนหนึ่งที่ดูแล้วไม่อาจรับได้ แต่อาจจะเป็นเหตุผลที่ดีที่สุดของคนอีกคนหนึ่งก็ได้ :a6:
-
อ่าววว จิงหรือนี่ หุหุ :sad2: เพล้งงงงง เสียงหน้าแตก :laugh:
แต่ยังพอถูไถได้ 5555
-
คงจะดีนะ..ถ้าไม่เจอปัญหาในครอบครัวฮัท
อะไรๆคงจะดีขึ้นกว่านี้..
-
บอกตามตรงอ่ะนะ....
คือว่าเมื่อคืนวานเราอ่านไดอารี่ของพระอ้อยจนเช้าเลย.....
เพื่อนโทรมาปลุกประมาณตอนบ่ายสามให้ไปกินข้าว... ก็เลยออกไปกะมัน
กลับมาก็นั่งคุยกันต่อ... แอบดริ้งไปนิดหน่อย.....
เพิ่งได้เข้ามาในเล้าเนี่ย....
ที่บอกคือ... จะสารภาพตามตรงว่ายังไม่ได้พิมตอนใหม่เลย... 5555+
ติดไว้เป็นวันหน้าแล้วกันนะ....
-
^
^
^
มาจิ้มน้องปอรอบดึก.. :o8:
แล้วรีบมาต่อน๊า.. :bye2:
-
ยินดีต้อนรับคุณเอ็ดเวิร์ด เฉิน ด้วยน๊า.... :mc4: :mc4:
-
:a5:
สุดท้ายก้อภีมใช่มั้ย
เหอะๆๆๆๆๆ
:sad2:
-
ไดฯพระอ้อยเป็นเหตุนี่เอง :laugh: ม่าเปงรายว่างแย้วค่อยมาต่อแย้วกัน
-
ไดอารี่พระอ้อย อ่านแล้วน้ำตาไหลอ่ะ แต่ให้อะไรกะชีวิตจิงๆๆ :m15:
-
คิดถึงฮัทจังเลย ( อย่าหึงนะ ) เฮ้อ เป็นไปได้ไม่อยากให้กลับไปหาภีมเลยอ่ะ แต่เรื่องแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้นี่เนอะ คิดแล้วเศร้าใจจัง แต่ก็หนุกดีนะ
-
หวัดดีคับปอ
ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ เวลาที่จะอ่านนิยายก็น้อยลงสะจนน่าใจหาย ยิ่งที่นี่เข้าเว๊ปยากมาก
เลยทำให้ไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องของปอ นานมากๆๆ นานสะจนจำไม่ได้ว่าอ่านถึงไหน
กว่าจะตามเจอก็นานเลย เข้ามาอ่านตามจนทัน จนได้ อยากบอกปอว่า
อ่านเรื่องของปอแล้วทำให้ความรู้สึกที่เข้มแข็งของผมมันอ่อนแอเลย
ผมไม่อยากมีแฟนมานานมาก พออ่านแล้วทำให้รู้สึกอยากกลับไปมีแฟนอีกครั้งเลยรู้ป่ะ
แต่พออ่านบทสรุปของปอกับฮัทแล้ว ทำให้ไม่อยากมีแฟนอีก เพราะรักคือจุดเริ่มต้น
ของการพลัดพราก เจ็บ คิดถึง เศร้า สุข ดีใจ มันปนกันไปไหม ผมถูกอาจารย์คนหนึ่ง
สอนเอาไว้ว่าอะไรที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา ไม่ว่าจะดีหรือร้าย มันคือประสบการณ์
ที่จะสั่งสอนในเราได้รู้จักที่จะเรียนรู้มัน ถ้าไม่มีเค้า เราจะไม่รู้จักคำว่า "รัก"
ถ้าไม่มีเค้าเราจะไม่รู้จักคำว่า "ผลัดพราก" ทุกอย่างมักจะสอนให้ชีวิตได้เรียนรู้เสมอ
เป็นกำลังใจให้ปอคับ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมรู้ว่าปอตัดสินใจไปด้วยความรู้สึกใน
ตอนนั้นๆ เสมอ ก่อนไป เอาเพลงมาฝากน่ะคับ ผมว่าตอนนี้เพลงนี้มันเหมาะสำหรับผม
มาก แต่ไม่รู้ว่าจะเหมาะกับปอหรือเปล่าคับ แล้วรอตอนต่อไปน่ะคับ
o7 o7
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay=1&songID=V2C00FDBP0
รู้ตัวดี ว่าทำตัวไม่เหมือนใคร
คิดอะไรก็พูดกันไป ไม่แครใครซะอย่าง
ทำตามที่สมองสั่ง ทั้ง ๆที่ตรงข้ามกับหัวใจ
ถามตัวเอง ว่าที่ทำไปเพื่อใคร
ประชดตัวเอง ทำร้ายตัวเอง อะไรที่ได้มา
มีแต่เสียน้ำตา สับสนและต้องหวั่นไหว
ต้องทรมาน ปวดร้าวไปทั้งตัวและหัวใจ
จุดอ่อนของฉัน อยู่ตรงที่หัวใจ
ที่ทำเป็นแข็งแรง ที่ฉันแสดง ที่แท้แทบขาดใจ
อยากได้ทั้งความรัก อยากได้คนเข้าใจ
ต้องซ่อนมันไว้ภายใน ไม่ใช่อะไร
ที่แท้นั้นหัวใจ มันอ่อนแอ
รู้ว่าเธอ ไม่ได้รักไม่สนใจ
ลึกลงไป ก็แทบละลาย ทำใจไม่ได้
ทำเป็นเหมือนไม่แคร ที่แท้นั้นน้ำตาไหล
เจ็บไปทั้งใจ และหาคนเข้าใจไม่ได้เลย..
จุดอ่อนของฉัน อยู่ตรงที่หัวใจ
ที่ทำเป็นแข็งแรง ที่ฉันแสดง ที่แท้แทบขาดใจ
อยากได้ทั้งความรัก อยากได้คนเข้าใจ
ต้องซ่อนมันไว้ภายใน ไม่ใช่อะไร
ไม่ต้องการให้ใครรู้ ว่าภายในใจ รักเธอเพียงใด
และรัก.......... ฮู ฮู่ ฮู้....ทั้งหัวใจ
-
ฮัทยังน่ารักเหมือนเดิมเรย
ม๊ากะป๊าเฮี๊ยบจริง ๆ o2
-
มาแล้ว...
มาต่อให้แบบเศร้าๆนิดหน่อย....
เฮ้ออออออออ............. เหนื่อยใจ
------------------------ #### เรื่อง “รักของเราสามคน” (ฉบับเข้มข้น) ๒ #### ----------------------
ได้กลับมามหาลัยแล้ว........................
อีกประมาณหนึ่งอาทิตย์ก็จะเปิดเทอมแล้ว เราก็จะได้เป็นรุ่นพี่กะเค้าบ้างซะที
เรานึกครึ้มไปเรื่อยเปื่อยหลังจากที่เพิ่งกลับมาถึงหอ....
หย่อนก้นลงนั่งได้ไม่นานเพื่อนเราก็โทรเข้ามา..... พริกอ่ะแหละพร้อมกับเสียงประณามของอีกหลายๆคนที่ส่งมาตามสาย เพราะพริกมันส่งโทรศัพท์ให้เพื่อนคนอื่นๆได้ด่าเรากันอย่างถ้วนหน้า
เพราะว่าวันนี้มันนัดกันตอนเที่ยงที่คณะให้มาประชุมกันเรื่องรับน้อง.... แต่นี่บ่ายแล้วเราเพิ่งจะมาถึงหอเอง
เราก็แสร้งทำตัวเจี๋ยมเจี้ยมสงบเสงี่ยมเจียมเนื้อเจียมตัวเพราะว่ามาสาย...
พอไปถึงเราก็เอาผลไม้ที่ขนมาจากที่บ้าน มีทั้งมังคุด เงาะ ทุเรียน ลองกอง สละ.......
จากที่พวกมันตั้งหน้าตั้งตาจะด่าเราอีกรอบก็เปลี่ยนเป็นเงียบสนิท
เพราะปากพวกไม่ว่างและ... สะหวาปามผลไม้ที่เราหอบหิ้วมาฝากกันใหญ่
หลังจากพวกมันกินกันจนกินไม่ลงแล้ว (คาดว่างั้นนะ... ) เราก็ประชุมเรื่องรับน้องกัน
ซึ่งจะต้องเตรียมแผนการรับน้องตั้งแต่ต้นจนจบว่าจะมีกิจกรรมอะไรบ้าง แต่ละวันจะต้องทำอะไรบ้าง
และก็ต้องเตรียมซุ้มรับน้องด้วย เพราะจะต้องมีการรับน้องมหาลัย.... รับน้องคณะ และรับน้องเอก...
รับกันเยอะจริงๆ... แต่ก็ดี... เพราะมันทำให้เพื่อนรู้จักกันมากขึ้น...
พอประชุมเรื่องต่างๆที่เราเล่าให้ฟังเรียบร้อยแล้ว ก็ต้องเตรียมทำซุ้มกัน
เพราะต้องหาอุปกรณ์เยอะแยะเต็มไปหมด..... เพราะตีมที่เราคิดไว้มันไม่ธรรมดา.....
กว่าจะเตรียมของเท่าทีหาได้ในวันนั้นเสร็จ ก็ประมาณสามทุ่มได้.. เลยแยกย้ายกันกลับ... พรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อ
แต่กลุ่มเราก็นัดไปกินข้าวกันต่อ.... แล้วเมาท์กันตามประสาเพื่อนสนิทไม่ได้เจอกันมาหลายเดือน....
แยกย้ายกันกลับก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว.....
เรากลับหอไปก็เจอเติ้งกะบิวอยู่ที่ห้อง ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยตามประสา
อ้อ... ลืมบอก.... บิวมันยังเรียนที่นี่เพราะว่ามันไม่ได้เอ็นฯใหม่ พอดีพ่อมันไม่โอเค
ส่วนแช็ปก็ย้ายออกไปแล้ว เพราะว่ามันย้ายไปอยู่กะแฟนมัน
ตอนนั้นห้องเราก็เลยเหรอกันแค่สามคน......
คุยกันไปเพลินๆสักพัก ภีมก็โทรมาหาเรา
“ ว่าไงแก... ” เราพูดตอบกลับไป
“ นอนยังเนี่ย.... ” ภีมถาม
“ ยังๆ.... นั่งเมาท์อยู่ เพิ่งกลับมาจากคณะด้วยแหละ... ” เราพูดออกไปเหนื่อยๆ
“ อ้าว... แกอยู่มอเหอ.... ไหนว่าจะกกลับพรุ่งนี้ไง ” ภีมพูด
“ เออดิ.... รีบกลับมาคุยเรื่องรับน้องอ่ะ” เราพูด
“ อ่อ.... ” ภีมพูด
“ แล้วโทรมามีไรป่าว... ” เราพูด
“ ไม่มีหรอก... แค่โทรมาเล่นเฉยๆ ” ภีมพูด
“ เออแก... เค้าเอาลองกองมาฝากด้วย ” เราพูด คือภีมมันชอบกินลองกองมากๆ
“ จริงอ่ะ..... ” ภีมพูดด้วยเสียงดีใจ
“ เออดิ... จะให้เอาไปให้เลยป่าว.. ” เราถาม
“ เอามาดิๆ ” ภีมพูดเสียงกระตือรือร้น
“ ตอนนี้แกอยู่ไหนอ่ะ.. ” เราถาม
“ เค้านั่งกินเบียร์กะเพื่อนอยู่ตรง............................... ” ภีมพูด
“ งั้นไว้ค่อยเอาไปให้ดีกว่า เค้าคิดว่าแกอยู่หอซะอีก ” เราพูด
ถึงเพื่อนภีมเราจะพอรู้จักบ้างแต่เราก็ไม่ค่อยจะสะดวกใจเท่าไหร่ที่จะออกมานั่งกะเพื่อนมันแบบนั้น
ยิ่งมันเคยเล่าให้ฟังว่าเพื่อนมันเคยสงสัยเรากะภีมเรายิ่งไม่อยากมาใหญ่
“ จะไม่มาเหรอปอ... มาดิ... มานั่งคุยกัน ” เสียงบอยเพื่อนมันดังเข้ามาตามสาย มันคงส่งให้บอยคุยกะเรา
เพราะในกลุ่มมันเราจะสนิทกะบอยที่สุด
“ ก็... ” เราอ้ำๆอึ้งๆ เพราะไม่รู้จะแก้ตัวว่าอะไร
“ มาแหะๆ.... ให้เราไปรับป่าว... ” บอยพูด
“ ไม่เป็นไรๆ งั้นเดี๋ยวเราเอารถไปเองดีกว่า.... ตอนกลับจะได้ไม่ลำบากมาส่งเราอีก ” เราพูด
“ โอเคงั้นตามนี้แล้วกัน.... เดี๋ยวคุยกะไอ้ภีมนะ ” บอยพูด
“ ว่าไง... ตกลงออกมาใช่ป่าว.. ” ภีมพูด
“ เออ... เดี๋ยวออกไป ” เราพูด แล้วก็วางสายไป
*******************************************
“ เฮ้ย... เบียร์จะหมดแล้วว่ะ ” เพื่อนภีมในกลุ่มที่นั่งอยู่ด้วยกันคนนึงพูดขึ้น
“ งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อให้ม่ะ... พอดีจะออกไปซื้อบัตรเติมเงินด้วย ” เราพูด
“ เออๆ.... ” เพื่อนมันก็พยักหน้ากันหงิกหงัก เพราะดูท่าแต่ละคนก็ดูขี้เกียจที่จะออกไปซื้อ
หลังจากเรารับออร์เดอร์จากเพื่อนมันเสร็จเราก็เดินมาที่รถกำลังจะขับออกไปแต่ภีมก็วิ่งมาที่รถซะก่อน
“ มีไร... จะเอาไรเพิ่มเหรอ ” เราถามมัน
“ เค้าว่าเค้าไปเป็นเพื่อนแกดีกว่า ” ภีมพูด
“ ไม่เป็นไร... เค้าไปคนเดียวก็ได้... ” เราพูด เพราะอยากให้มันอยู่กะเพื่อนมัน
“ เออน่า... เค้าไปเป็นเพื่อนแกดีกว่า.... จะได้ไปช่วยถือของด้วย ” ภีมพูด
“ เออๆ... งั้นขึ้นมาดิ ” ภีมมันเลยขึ้นมาซ้อนท้ายรถเรา
ขี่รถไปได้สักพัก.........
“ แกหนาวป่ะ.... ” ภีมพูดอยู่ใกล้ๆหูเรา แอบหยิวๆแฮะ
“ ก็... หนาวนะ... ” เราพูดไปแบบลังเลนิดหน่อย... ไม่รู้ทำไม
“ เออ... เค้าก็หนาว... งั้นเค้ากอดแกนะ... ” ภีมพูด
“ เฮ้ย... ไม่เอาๆ เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก ” เราพูดเพราะว่า.... มันแปลกๆนะที่จะมาขี่รถกอดกันเนี่ย.... คงดูไม่ดีเท่าไหร่ แต่ที่บอกมันไปแบบนั้นเพราะเรารู้ว่ามันคงไม่อยากให้ใครมาเห็นมันกะเราในสภาพนี้หรอก
“ มันมืด... นี่ก็ดึกแล้ว.... ในมอไม่ค่อยมีคนหรอก... ” ภีมพูด
“ ก็นั่นแหละ..... อีกอย่าง.. เป็นเพื่อนกันจะมากอดกันแบบนี้ได้ไง.. ” เราพูดออกไป แต่แอบใจหายนิดๆที่ต้องพูดคำว่าเพื่อน เพราะว่าหลังจากที่เรากลับมาคุยกะมัน... เรื่องเก่าๆมันก็กลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง รวมถึงการกระทำของเรากะมันที่มีต่อกัน ถ้ามองในรูปแบบความสัมพันธ์ของเพื่อน ก็คงจะเป็นเพื่อนที่รักและห่วงใยกันมากๆๆๆๆๆ ............... อันนี้เพื่อนเราในกลุ่มมันเคยกัดเรา พอเราเอามาคิดๆดู........
ก็ไดคำตอบว่า............ เออ... จริงว่ะ..................
เราก็มัวแต่คิดอะไรไปเรื่อยในหัวจนไม่ได้ทันสังเกตว่าภีมมันกอดเราตั้งแต่เมื่อไหร่
มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกว่าทำไมมันอุ่นๆ ซึ่งเป็นตอนที่ภีมมันพูดออกมาที่ข้างหูพอดี (ภีมมันเอาหน้ามาเกยไหล่เราอยู่) ว่า
“ เป็นไรอ่ะ... เงียบเชียว ”
“ เฮ้ย... กอดตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย... ” เราพูดออกไปแบบตกใจ เพราะไม่คิดว่ามันจะกล้าทำจริงๆ
“ เอ๊า.... ไม่รู้ตัวเลยรึไงเนี่ย.... ใจลอยไปไหน.... ดีนะที่ไม่มารู้ตัวตอนที่มีไรกะเค้าไปแล้วเนี่ย.... ”
ภีมมันพูดแล้วก็หัวเราะ
ถึงมันจะพูดที่เล่นที่จริง.... แต่ก็เป็นอีกครั้งที่มันทำหรือพูดอะไรแบบนี้
เพราะตั้งแต่ที่เพื่อนเรามันพูดกะเรื่องเรากะมันครั้งนั้นแล้วเราเอามาคิด
แล้วก็ลองดูจากสิ่งที่มันทำหลังจากที่เรากะมันกลับมาคุยกัน รวมสิ่งที่มันทำมาเรื่อยๆ
ก็มีหลายเรื่องเลยที่เราคิดว่ามันยังไงกันแน่กะเรา...... ส่วนเราก็ใจหวั่นๆกะมันอยู่เหมือนกัน
พอขับรถไปถึงตรงที่เริ่มมีคนมันก็ปล่อยมือที่กอดเราออก....
****************************************************
หลังจากนั่งกินกันไปอีกพักใหญ่....
เราปวดฉี่ก็เลยเดินออกมาเข้าห้องน้ำ.....
ออกมาก็เจอบอยกำลังเดินมาพอดี.....
“ อ้าว... มาเข้าห้องน้ำเหมือนกันเหรอ ” เราถาม
“ อืม..... พอดีเพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จ ” บอยพูด
“ คุยกะแฟนอ่ะดิ........ ” เราแซวมัน มันก็มีท่าทีเขินๆก่อนจะบอกว่า
“ ยังไม่รู้เลย... ว่าเค้าจะคบกะเรารึป่าว... ” บอยพูดด้วยหน้าเจื่อนๆ
“ เอาน่า... อย่าเพิ่งกลัวดิ.... เราว่าน่าจะสมหวังน๊า... ” เราพูดให้กำลังใจบอย
“ ทำไมคิดงั้นอ่ะ.... ” บอยถาม
“ โห.... ก็บอยนิสัยก็ดี... หน้าตาก็โอเค... ผู้หญิงที่ไหนไม่เอาก็ตาบอดแล้ว... ” เราพูด
“ คิดงั้นเหรอ ??? ” บอยถาม เราก็พยักหน้า...
บอยมันก็ยิ้มๆ... แบบมีกำลังใจขึ้นมา.... แล้วมันก็พูดขึ้นมาประโยคนึงที่ทำให้เราสะอึก
“ แล้วอย่างภีมเนี่ย.... ถ้ามันชอบใครแล้วเค้าไม่เอามันนี่..... คนนั้นถือว่าตาบอดได้ป่าว.. ”
เราก็พูดออกไปแก้เก้อว่า...
“ อย่างมันเนี่ยนะ..... คนดี... ” จริงๆก็เหมือนจะพูดเตือนใจตัวเองด้วย ซึ่งก็ไม่รู้ว่าใจเรามันจะเชื่อรึป่าว
เพราะเราคิดอยู่เสมอว่า... เราไม่สามารถสั่งใจตัวเองได้... มีแต่ที่ใจมันจะสั่งให้เราทำนั่นทำนี่หรือรู้สึกอย่างงั้นอย่างงี๊มากกว่า
บอยมันก็หัวเราะ.... แล้วก็พูดว่า
“ งั้นเดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ... เดี๋ยวเดินกลับไปพร้อมกัน”
เราก็พยักหน้ารับแล้วบอยก็เดินเข้าห้องน้ำไป
****************************************************
หลังจากกลับมาห้อง..
ทั้งที่เหนื่อยมาทั้งวันแต่ก็นอนไม่หลับ......
เพราะคำพูดที่บอยพูดกะเราตอนที่เดินกลับไปที่วงเหล้า.... ก็ยังวนเวียนอยู่ในหัว
จะว่าพยายามหาคำตอบก็คงไม่เชิง..... ไม่รู้อ่ะ.... สับสนๆ
“ เราพอดูรู้นะ.... ว่าปอกะไอ้ภีมรู้สึกอะไรต่อกัน... ” บอยพูดขึ้นมาหลังจากที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
“ ก็... เป็นเพื่อนกันธรรมดาไง... ” เราพูดไปแก้เก้อ เพราะถึงเรากะบอยจะค่อนข้างสนิทกัน แต่บอยก็ไม่เคยถามหรือพูดเรื่องเรากะภีมตรงๆแบบนี้ และเราก็คิดว่ากะภีมก็คงไม่เคยเหมือนกัน
“ แน่ใจเหรอ... ว่าแค่นั้น... ” บอยพูดแล้วหันมามองหน้าเรา
“ ทำไมอ่ะ... ” เราถามกลับไปนิ่งๆ
“ สำหรับปอหนะ... เราแน่ใจตั้งแต่เห็นเฟรนด์ชิปเล่มนั้นแล้ว ” บอยพูด เราก็เลยหันไปมองบอยแบบว่าไม่พอใจที่มันแอบมาอ่านสิ่งที่เราเขียนให้ภีม
“ เฮ้ยๆ... อย่าเพิ่งเคืองดิ..... เราแค่เห็นไอ้ภีมมันแอบเก็บไว้ในตู้.... คือ... พอดีว่าเราหาของไม่เจอหนะ... ก๋เลยบังเอิญไปเห็น... แต่เราไม่ได้อ่านอะไรในนั้นนะ... ” บอยพูด
“ แล้วไป.... ” เราพูดแบบไม่สบอารมณ์นัก
“ อย่าโกรธดิ.... ที่เราพูดเรื่องนี้... คือเราแค่บอกว่า... ภีมมันก็รักปอมากนะ... ” บอยพูดแบบไม่เต็มเสียง เหมือนมันคอยดูท่าทีเราด้วยว่าจะเป็นยังไง
“ ทำไมบอยถึงคิดแบบนั้น... ” เราถามกลับไปนิ่งๆ.... เพราะว่านิ่งไว้ดีที่สุด
“ ไอ้ภีมหนะนะ... เวลามันรู้สึกอะไรหรือมีปัญหาอะไรมันไม่ค่อยบอกใครหรอก.... ” บอยพูด
เราก็มองหน้าบอยแบบว่าพูดต่อสิ... บอยมันเลยพูดต่อว่า
“ เรื่องที่มันคบกะมะปราง.... เราก็งงๆนะ... ว่าตกลงมันชอบมะปรางจริงๆรึป่าว”
“ เพราะ?? ” เราถามกลับไป
“ ตอนที่จีบๆกัน... เราก็เห็นมันโทรหามะปรางบ่อยๆ แต่พอคบกัน... มันก็ทำตัวแปลกๆ ” บอยพูด
“ ยังไงอ่ะ.... ” เราพูด
“ มันไม่ค่อยโทรหามะปรางเท่าไหร่... มีแต่มะปรางที่คอยโทรคอยตามมันตลอด.... มันทำตัวเหมือนมันไม่ได้มีแฟนงั้นแหละ.... ทั้งๆที่มะปรางสวยขนาดนั้น... แต่มันก็ทำเหมือนไม่ค่อยสนใจ ” บอยพูด
“ ที่บอยเห็นมันอาจจะไม่ใช่ทั้งหมดก็ได้.... เวลาเค้าอยู่ด้วยกันบอยจะไปรู้ได้ไง อีกอย่าง.. ภีมมันก็ง้อใครไม่เป็นด้วย..... ” เราพูด
“ อันนั้นมันก็จริง..... แต่ปอรู้ป่ะ... เวลาเราเห็นปอคุยกะไอ้ภีมนะ..... ไอ้ภีมมันดูมีความสุขจัง... เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหัวเราะ..... ไม่เห็นเหมือนเวลามันคุยกะมะปรางเลย..... คุยแปปๆเดี๋ยวก็วางและ ” บอยพูด
เราได้ฟังก็ได้แต่เงียบๆ เพราะในใจเรามันก็สับสนอยู่แล้วยิ่งมาได้ยินแบบนี้อีก
“ เค้าทะเลาะกันอยู่รึป่าว.... ที่บอยเห็นหนะ... แล้วที่มันเป็นแบบนั้นเวลาคุยกะเราคงเพราะเรากะมันสนิทกัน.. เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มอปลายรึป่าว... ” เราพูด... ทั้งๆที่ก็แอบค้านๆในใจ
“ พูดเรื่องทะเลาะ..... ปอรู้ป่ะ... ไอ้ภีมกะมะปรางนี่ทะเลาะกันอย่างบ่อยอ่ะ... เลิกกันนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว.. ” บอยพูดแบบเซ็งๆ
“ ทำไมอ่ะ... ที่เราเห็นมันอยู่ด้วยกันก็ดูรักกันดีหนิ ” เราพูด....
“ ที่เห็นหนะ... เป็นแบบนั้นจริงรึป่าวก็ไม่รู้... บางทีนะ.. เรายังคิดเลยว่าที่มันทำดีกะมะปรางเหมือนมันทำตามหน้าที่อ่ะ.... ” บอยพูด
“ หน้าที่อะไรเหอ.... ” เราถาม
“ หน้าที่ของแฟนที่ดีควรทำมั้ง... มันทำเหมือนไม่ได้มาจากความรู้สึกที่อยากทำแบบนั้น ” บอยพูด
“ ไม่หรอกมั้ง... ” เราพูดออกมาทั้งที่ใจก็เริ่มไม่เข้าใจมันมากยิ่งขึ้น
“ แล้วยิ่งวันที่มันเห็นปอไปกินนมกะแฟนนะ..... จากวันนั้นนะ... มันอารมร์เสียเป็นอาทิตย์ๆ จนเพื่อนเซ็งมันไปพักนึงเลย....” บอยพูด
เราคิดถึงสิ่งที่คุยกะบอยซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้กี่รอบ........
ยิ่งคำที่บอยพูดว่า...
“ภีมมันก็รักปอมากนะ...”
“ เรื่องที่มันคบกะมะปราง.... เราก็งงๆนะ... ว่าตกลงมันชอบมะปรางจริงๆรึป่าว”
“ แต่ปอรู้ป่ะ... เวลาเราเห็นปอคุยกะไอ้ภีมนะ..... ไอ้ภีมมันดูมีความสุขจัง... เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหัวเราะ..... ไม่เห็นเหมือนเวลามันคุยกะมะปรางเลย..... คุยแปปๆเดี๋ยวก็วางและ ”
“ ที่เห็นหนะ... เป็นแบบนั้นจริงรึป่าวก็ไม่รู้... บางทีนะ.. เรายังคิดเลยว่าที่มันทำดีกะมะปรางเหมือนมันทำตามหน้าที่อ่ะ.... ”
“ หน้าที่ของแฟนที่ดีควรทำมั้ง... มันทำเหมือนไม่ได้มาจากความรู้สึกที่อยากทำแบบนั้น ”
“ แล้วยิ่งวันที่มันเห็นปอไปกินนมกะแฟนนะ..... จากวันนั้นนะ... มันอารมร์เสียเป็นอาทิตย์ๆ จนเพื่อนเซ็งมันไปพักนึงเลย....”
ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว.... นี่ภีมมันคิดอะไรของมันอยู่เนี่ย......
คิดไปคิดมาก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี.......
ในหัวก็คิดได้แค่ว่าอาจจะเป็นเพราะอันนั้น... อาจจะเป็นเพราะอันนี้.....
เพราะไม่รู้ว่าคำตอบที่แท้จริงมันคืออะไร.....
ช่างมันเหอะ.....
หลับดีกว่า................. ชักจะง่วงและ..... ZzZzZZzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz....................
จบตอน..........
#######################################################
คุณ^^sky^^ กลับมาแล้ว... หายไปซะนานเลย....
ไม่คิดว่าเรื่องของเราจะมีผลกับความรู้สึกของคุณขนาดนี้...
แต่เรื่องความที่มันจะผิดหวังหรือสมหวัง.. มันก็ขึ้นอยู่กับว่าเราไปคบกับใครด้วย และก็ยังมีสังคมรอบข้างอีก....
ถ้าเจอคนที่เค้าเป็นของเราจริงๆ... มันก็หนีกันไม่พ้นหรอก...
สักวันคุณก็จะเจอคนๆนั้นเอง.....
ขอบคุณสำหรับเพลงที่มาลงให้นะ...
-
^
^
^
^
จิ้มๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
แอบมาจิ้มเด็กใหม่.... 55555+ :laugh: :laugh:
ยินดีต้อนรับเด็กใหม่ด้วย... (YO DEA) :mc2: :mc2: :mc3:
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆๆ(ด้วย) :laugh:
-
ก่อนจะอ่านตอนต่อไป ขอทำใจด้วยการ :เตะ1: :เตะ1: ภีมสักทีเถอะ
:mc4: สบายใจแระ อ่านต่อได้ :oni1: :oni1: :oni1:
-
ขอความกรุณานายภีมตัดสินใจด่วน :m16: :m16:
มิฉะนั้นจะโดน :เตะ1: :เตะ1:
-
:serius2: ไม่เข้าใจพี่ภีมอ่ะ :serius2:
-
สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในชีวิตมีมากมาย
สิ่งที่เราเห็นอาจจะไม่ใช่ สิ่งที่ใช่เราอาจจะไม่เห็น :a12: ยังคงเป็นกำลังใจให้อยู่เสมอ
-
มาดันด้วย แล้วคนของเราอยู่ไหนนะ
-
สุดท้าย คุณ ปอ ก็ใจอ่อนให้กับภีมแน่เลย เฮ้ย....เศร้า o7 o7
-
ยิ่งมาได้ยินบอยพูดอย่างงี้แล้ว..
ปอไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไปสิ..เชื่อมะ :m12:
-
บอยนี่เปนพ่อสื่อที่ดีจริงๆ ช่วยเพื่อนจนปอกลับมาหวั่นไหวอีกรอบแล้วเนี่ย ยังงี้ภีมรักตายเลยเพื่อนอย่างบอยน่ะ ฮ่ะๆ :m4:
ว่าแต่ได้ใจประโยคนึงของปออ่ะ "อย่างมันเนี่ยนะ คนดี" ก้ากกกก :laugh: กระแทกใจอย่างแรง :m20:
ป๋อล๋อ.ชอบเพลงเดียวกะคุนskyอ่ะ ชอบมากๆเลยตอนนี้ :m1: :กอด1:
-
สับสนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยังไงกันเนี๊ยะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:L2:ใจอ่อนอีกแล้ว :L2:
:c5: :c5: :c5:
-
คิดแล้วหนาววว
เพราะภีมยังไม่เลิกกะแฟนสาว แต่ดูท่าจะเอียงมาทางปออีแล้วววว o12
-
ภีมกลับมาแล้ว :serius2:
จาทำใหปอเจ็บอีกป่าว
มาต่อด้วยค่ะ อิอิ
-
ปอหายไปไหน!!!!!!!!!!!!!!!!
อย่าหายไปนานน๊า :sad2:
-
มาและ.....
เมื่อวานติดธุระนิดหน่อย.....
ไม่ได้หายไปไหนหรอกน่า... :m12:
********************************************
ไม่เคยมีใครบัญญัติเป็นกฎไว้ว่า….
คนเป็นแฟนกันมีสิทธิหึงหวงกัน ถ้าไม่ใช่แฟนก็ไม่มีสิทธิหึง
คนเป็นแฟนกันต้องไปกินข้าวดูหนังด้วยกัน
คนเป็นแฟนกันต้องซื้อของให้กันในวันวาเลนไทน์
คนเป็นแฟนกันต้องห้ามทำแบบนั้น............................
คนเป็นแฟนกันต้องทำแบบนี้..................................
จริงๆแล้วสิ่งที่เราพูดมามันเป็นเพียงสิ่งที่คนเราส่วนใหญ่ยึดถือกันไปเองว่ามันต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้
แล้วสิ่งเหล่านี้แหละที่ทำให้เกิดปัญหา.......
การเป็นแฟนกัน.... สำหรับเรามันเป็นการที่เราตกลงที่จะแชร์ทุกๆอย่างในชีวิตกับใครสักคน
เพราะฉะนั้นไม่ว่าเราจะทำอะไรเพื่อคนที่เรารัก....
เราจะทำเพราะเราอยากทำและก็จะทำในสิ่งที่คนที่เรารักอยากให้ทำให้
ไม่ใช่ทำเพราะ.... คนเป็นแฟนกันต้องทำแบบนั้นแบบนี้ตามที่คนมักจะยึดถือกัน... ยึดติดกัน
สิ่งที่คนเรายึดถือกันว่าเมื่อเป็นแฟนกันแล้วต้องเป็นแบบนั่นแบบนี้....
เราคนนึงที่คิดว่ามันไม่จำเป็น... เพราะสิ่งที่คนยึดถือกันมันก็เป็นเพียงรูปแบบการแสดงความรักรูปแบบหนึ่งๆเท่านั้น
ซึ่งเราไม่ได้ต้องไปทำแบบนั้นเสียหมด.... หรือมานึกน้อยใจเสียใจอะไรหากไม่ได้รับ...
มันอยู่ที่คนสองคนมากกว่า...... ว่าตกลงจะแชร์ทุกๆอย่างในชีวิตกันแบบไหน
สำหรับเราการเป็นแฟนกันไม่มีรูปแบบตายตัวว่าต้องเป็นยังไงต้องทำแบบไหน
แต่มันขึ้นอยู่กับคนที่เราคบมากกว่า.... ว่าเราจะแชร์ทุกๆอย่างกันอย่างไร
และเราจะเลือกรูปแบบการแสดงความรักกันแบบไหน.......
----------------------- #### เรื่อง “รักของเราสามคน” (ฉบับเข้มข้น) ๓ #### ---------------------
ความเดิม....
เราคิดถึงสิ่งที่คุยกะบอยซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้กี่รอบ........
ยิ่งคำที่บอยพูดว่า...
“ภีมมันก็รักปอมากนะ...”
“ เรื่องที่มันคบกะมะปราง.... เราก็งงๆนะ... ว่าตกลงมันชอบมะปรางจริงๆรึป่าว”
“ แต่ปอรู้ป่ะ... เวลาเราเห็นปอคุยกะไอ้ภีมนะ..... ไอ้ภีมมันดูมีความสุขจัง... เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหัวเราะ..... ไม่เห็นเหมือนเวลามันคุยกะมะปรางเลย..... คุยแปปๆเดี๋ยวก็วางและ ”
“ ที่เห็นหนะ... เป็นแบบนั้นจริงรึป่าวก็ไม่รู้... บางทีนะ.. เรายังคิดเลยว่าที่มันทำดีกะมะปรางเหมือนมันทำตามหน้าที่อ่ะ.... ”
“ หน้าที่ของแฟนที่ดีควรทำมั้ง... มันทำเหมือนไม่ได้มาจากความรู้สึกที่อยากทำแบบนั้น ”
“ แล้วยิ่งวันที่มันเห็นปอไปกินนมกะแฟนนะ..... จากวันนั้นนะ... มันอารมร์เสียเป็นอาทิตย์ๆ จนเพื่อนเซ็งมันไปพักนึงเลย....”
ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว.... นี่ภีมมันคิดอะไรของมันอยู่เนี่ย......
คิดไปคิดมาก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี.......
ในหัวก็คิดได้แค่ว่าอาจจะเป็นเพราะอันนั้น... อาจจะเป็นเพราะอันนี้.....
เพราะไม่รู้ว่าคำตอบที่แท้จริงมันคืออะไร.....
ช่างมันเหอะ.....
หลับดีกว่า................. ชักจะง่วงและ..... ZzZzZZzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz....................
#######################################################
นับจากวันนั้นมา....
ความสัมพันธ์ของเราสองกับภีมมันก็ถูกพัฒนาขึ้นมาเรื่อยๆตามวันเวลาที่เดินไปเรื่อยๆ
อย่างเรื่องโทรศัพท์
มันโทรหาเราบ่อยขึ้น....
เราคุยกันเกือบจะทุกวัน....
จากเดิมอาจจะแค่คุยกันเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย
แต่มาช่วงหลังๆบางที่ก็มีการหึงการหวงเกิดขึ้นบ้าง เพราะมันก็มีคนมาจีบมันอยู่หลายคน
แต่ก็เป็นการหึงๆหวงๆกันแบบทีเล่นทีจริงเสียมากกว่า
มันก็จะเล่าให้เราฟังว่ามีใครที่จีบมันบ้างและทุกครั้งที่คนที่จีบมันโทรมาหามันมันก็จะเล่าให้เราฟังตลอด
“ นี่แก.... มีคนโทรมาจีบเค้าอีกแล้วว่ะ...” ภีมพูด
“ ใครอีกอ่ะ... ไม่อยากจะเชื่อนะเนี่ยว่ายังมีคนตาบอดแบบเค้าอยู่อีกหลายคน.. ” เราพูดแซวมันเล่นๆ
“ เออ... ทำเป็นพูดดีไปเหอะ.... ถ้าเค้าเอาใครซักคนที่มาจีบแล้วแกจะพูดไม่ออก... ” ภีมพูดเล่นกลับมาบ้าง
“ ทำไมจะพูดไม่ออก... จะดีใจด้วยซ้ำ... ” เราพูดท้ามันเล่นๆ
เพราะถ้ามันไปคบกะใครจริงๆเราก็คงใจแป้วๆอยู่เหมือนกันแหละ
“ จริงอ่ะ ?? ” ภีมพูดด้วยเสียงเย้าๆเราเล่น
“ จริงดิ.... ” เราทำเป็นพูดเสียงสูง....
“ 55555+.. ไม่ใช่มาแอบร้องไห้นะ.... ” ภีมพูด
“ จะร้องไห้ทำไม... ตอนนี้เราเป็นแฟนกันรึไง ??? ” เราพูดสวนมันไปแบบเล่นๆ
แต่พอมันได้ยินมันก็เงียบไปสักพัก...
ซึ่งเราก็พูดไรไม่ออกเหมือนกัน....
นึกอยากจะตบปากตัวเองที่พูดจาไม่เข้าท่าเอาซะเลย...
เพราะถึงเราจะบอกว่าเราเป็นเพื่อนกัน... แต่ความสัมพันธ์รวมทั้งการกระทำหลายๆอย่างที่ทำให้กัน
มันก็ดูเหมือนจะเป็นมากกว่าเพื่อน... แต่เราทั้งคู่ก็ไม่เคยที่จะมานั่งพูดว่าเราเป็นอะไรกัน...
คงเพราะว่า... เรายังคงกลัวที่จะต้องเจอเรื่องร้ายๆอีกหากเราคบกันในฐานะแฟน...
เรายังไม่เข้มแข็งพอที่จะรับเรื่องร้ายๆที่มันอาจจะเกิดขึ้น...
หากเราทั้งคู่ใช้คำจำกัดความของความสัมพันธ์ว่า... เราเป็นแฟนกัน
ส่วนภีม.... เราคิดว่ามันคงละอายใจกับสิ่งที่มันเคยทำกับเราไว้
จนไม่กล้าพอที่จะพูดคำว่าเราเป็นแฟนกันออกมา
มันก็แปลกนะ... เวลาที่เราตกลงความสัมพันธ์ว่าเราเป็นแฟนกันเมื่อไหร่... ปัญหามันจะเกิดขึ้นทุกครั้ง
คงเพราะ.... เราคิดว่าเมื่อเราเป็นแฟนกันแล้ว
เราก็คิดเสมอว่าจะมีสิทธิในคนๆนั้นมากขึ้น.....
สามารถหึง – หวงเค้าได้อย่างเปิดเผย
ต้องการความรักความใส่ใจจากฝ่ายตรงข้ามมากขึ้น....
หรืออื่นๆอีกมากมาย...
และทุกครั้งที่ผิดหวัง... เสียใจ.... กับการกระทำของฝ่ายตรงข้าม...
คนเราก็มักจะพูด... หรือคิดเสมอว่า...
เป็นแฟนกันเค้าทำกันแบบนี้เหรอ ????
ทั้งๆที่จริงแล้ว.... ความสัมพันธ์ที่มีให้กันมันก็เหมือนเดิม...
แต่เราเองที่กลับคาดหวังอะไรเพิ่มขึ้น.... เพียงเพราะเราเป็นคำจำกัดความสัมพันธ์จากเพื่อนมาเป็นแฟน
ปัญหามันก็เลยเกิด....
“ แล้วใครล่ะที่โทรมาจีบแก... คราวนี้เด็กคณะไรอ่ะ... ” เราพูดทำลายความเงียบที่มันเกิดขึ้น
“ เด็กคณะ.......................... หนะ...” ภีมพูด
“ เหรอ.... สวยป่ะ เห็นหน้ายัง ?? ” เราพูด
“ ยังเลย.... ” ภีมพูด
“ เหรอ... ถ้าสวยก็เอาๆไปเหอะ.... แกจะได้หายเหงา... 5555+.. ” เราพูดทีเล่นทีจริงกะมัน
หวังเพื่อจะให้อารมณ์สนุกๆที่เราทำมันกร่อยไปกลับมาอีกครั้ง
“ ไม่ไหวอ่ะ.... ของอย่างงี๊ต้องดูนานๆ.... ” ภีมพูดเสียงขยาดๆ
“ เออ.... แล้วเค้าโอเคม่ะ... คุยดีป่าว... ” เราพูด
“ ก็......................................................................” แล้วภีมมันเล่าให้เราฟังว่ามันคุยอะไรกะเค้าบ้าง
***********************************************************
อย่างที่สอง....
เรากับมันแชร์กันมากขึ้น
อย่างบางอาทิตย์เรากะมันก็ใช้ตังค์กระเป๋าเดียวกัน..... เวลาที่ใครสักคนไม่ค่อยมีตังค์
“ แก.... อาทิตย์นี้เค้าเหลือตังค์ไม่กี่บาทเองอ่ะ.... ” เราพูดบ่นๆให้มันฟังไปตามสายโทรศัพท์
“ ทำไมอ่ะ... พ่อไม่ได้โอนตังค์ให้เหรอ... หรือเอาไปใช้ไรมา ” ภีมพูด
“ ก็ที่ซื้อโทรศัพท์ใหม่ไง... เค้าออกกะพ่อคนละครึ่ง... ” เราพูด
“ งั้นอาทิตย์นี้ก็ใช้ตังค์ด้วยกันละกัน..... อาทิตย์นี้เค้ามีตังค์เพราะแม่เพิ่งโอนมาให้ ” ภีมพูด
“ โอเค..... เอาไว้ใช้ให้นะ ” เราพูด
“ ไม่ต้องๆ..... เดี๋ยวช่วงไหนเค้าไม่มีแล้วเค้าก็ใช้ตังค์กะแกบ้างไง....” ภีมพูด
“ เอางั้นเหรอ.... ” เราถาม
“ ก็ตามนี้แหละ... เดี๋ยวดึกๆเค้าเอาตังค์ไปให้แล้วกัน... ” ภีมพูด
“ เออ..... ” เราตอบ
“ แกเอาเงินอาทิตย์นี้ของเค้าเก็บไว้เลยนะ.... เดี๋ยวเวลาเค้าจะใช้เค้าค่อยไปเอาที่แก ” ภีมพูด
“ ลำบากไปป่าว.... ” เราพูด
“ ไม่หรอกน่า... เงินอยู่ที่เดี๋ยวเค้าก็ใช้หมดพอดี.... เอาไว้ที่แกแหละ... เราจะได้ใช้ด้วยกัน ” ภีมพูด
“ งั้นตามใจแกแล้วกัน... ” เราพูด
“ ตกลงแกซื้อโทรศัพท์รุ่นนั้นมาใช่ป่ะ... ” ภีมพูด
“ เออดิ.... ” เราพูด
“ งั้นเอามาให้เค้าเล่นบ้างดิ..... ” ภีมพูด
“ โห... จะเล่นไร... ของเพิ่งซื้อมาใหม่ ไม่ได้ๆ....หวง ” เราพูด
“ ก็จะเอามาถ่ายรูปเค้าไง... แกจะได้มีรูปเค้าอยู่ในเครื่อง... ” ภีมพูด
“ ไม่เอา... เดี๋ยวซวย... โทรศัพท์เค้ายังไม่ได้ถ่ายใครสักคน... ” เราพูดทีเล่นทีจริง
“ งกว่ะ... คนเรา.... ” ภีมพูดทำเป็นน้อยใจ
“ เออๆ.... ก็ได้ๆ... ” เราพูด
“ งั้นเดี๋ยวเค้าเอามาตอนที่เค้าเอาเงินไปให้แกนะ... ” ภีมพูด
“ เออ... ถ่ายมาเยอะๆแล้วกันรูปอ่ะ.... ถ่ายรูปโป๋ๆแกมาเยอะนะ... 5555+ ” เราพูด
“ ได้เลย.... จะถ่ายทุกซอกทุกมุมแบบไม่ใส่เสื้อผ้าด้วย 5555+... ” ภีมพูด
“ ให้มันจริงเหอะ.... ” เราพูด
พอคืนนั้นภีมก็เข้ามาหาเราที่หอเพื่อเอาตังค์มาให้แล้วก็มาเอาโทรศัพท์ด้วย
พอมันเอาโทรศัพท์เราไปมันก็ยื่นโทรศัพท์มันมาให้เรา เราก็งงเลยถามไปว่า
“ ทำไมแกต้องเอาโทรศัพท์แกมาให้เค้าด้วยอ่ะ... ” เราพูด
“ ก็เค้าเอาโทรศัพท์แกมาเล่น... แกก็เอาโทรศัพท์เค้าไปเล่นบ้างไง... ”ภีมพูด
“ จะบ้าไง... แล้วถ้าใครโทรมาอ่ะ.. ” เราถาม
“ ก็ไม่ต้องรับไง ” ภีมพูดหน้าตาเฉย
“ ปัญญาอ่อนแล้ว... เผื่อใครมีธุระสำคัญ ” เราพูด
“ เออน่า............ ” ภีมพูดแล้วมันก็กลับไป
เราก็งงๆมาจนถึงทุกวันนี้แหละ... ว่าทำไมตอนนั้นเรากะมันต้องเปลี่ยนโทรศัพท์กันใช้ทั้งๆที่ก็ไม่ได้เปลี่ยนซิม
โทรศัพท์เราก็อยู่ที่มัน... โทรศัพท์มันก็อยู่ที่เรา เป็นอย่างงี๊อยู่เกือบอาทิตย์ มันก็ยังไม่ได้เอามาคืนเรา
คนก็โทรมาหามันจัง..... เราก็ไม่เคยรับเลย จะรับก็มีแค่แม่มันนั่นแหละ
แล้วเราก็ต้องโทรเข้าเครื่องตัวเองอีกที เพื่อบอกมันว่าแม่มันโทรมา
ส่วนมัน... รับทุกสายที่โทรมาหาเรา..... เพื่อนเรานี่ถามกันให้วุ่นเวลาที่เรามาเรียน
ว่าโทรศัพท์เราอยู่ที่ใคร................
งงกะมันจริงๆ
ช่วงวันหลังๆมาเราก็เลยเอาโทรศัพท์มันมาเล่นบ้าง
เราก็นั่งเช็คโน่นเช็คนี่ไปเรื่อยเปื่อย.....
ดูเบอร์โทรเข้า... เบอร์โทรออก.... ข้อความเข้า.... ข้อความออก....
โห........ ข้อความที่ส่งมามีแต่ของผู้หญิง..... หล่อตายล่ะมัน
ข้อความเข้ามันเยอะมากๆ............................................................
เรานั่งเล่นไปสักพักก็เลยนึกเรื่องแกล้งมันขึ้นมาได้
เราเลยเข้าไปเมนูข้อความอีกครั้งเพื่อที่จะส่งข้อความ........
เราจัดการใช้โทรศัพท์มันนั่นแหละ... ส่งข้อความเข้าเครื่องของเราในขณะที่โทรศัพท์เราอยู่กะมัน...
รักปอจัง...................................
คิดถึงปอทุกลมหายใจจนภีมแทบอดใจไม่ไหวเลยรู้มั้ย???
รัก.... รักปอมากที่สุด........
ปออย่าทำลายพ่อหนุ่มใจน้อยคนนี้เลยนะครับ......
แต่งงานกันเถอะครับ..............................
เราส่งข้อความไปไม่ถึงห้านาที..... ภีมใช้เครื่องเราโทรมาทันที......
“ โทรมามีไรเหรอ.. ” เราทำเป็นพูดด้วยเสียงงัวเงียเหมือนคนเพิ่งตื่น
“ ถามได้.... ส่งข้อความไรมาเนี่ย.. ” ภีมพูด
“ ส่งอาราย..... ไม่ได้ทำไรเลย... ” เราทำเป็นพูดด้วยเสียงใสซื่อบริสุทธิ์
“ อย่ามาเนียน...... ” ภีมพูด
“ ก็แค่เล่นขำๆเอง..... ” เราพูด
“ เออ.... งั้นเค้าเล่นบ้าง.... แกห้ามลบออกนะ ” มันพูดแล้วก็วางสายไปเลย
จากนั้นประมาณสิบนาทีก็มีข้อความเข้ามา.......
ภีมขา..................................... ที่รัก........ มายดาร์ลิงค์
ไอเลิฟยูนะ.................................. เลิฟยูมากๆ
ถ้าภีมไม่รักปอ.... ปอคงอยู่บนโลกนี้ไม่ได้..........
อย่าทิ้งปอไปไหนนะ..................................................
เพราะฉันขาดเธอไม่ได้.......
เราอ่านข้อความที่มันส่งมาแกล้งเราบ้างแล้วก็อดขำมันไม่ได้.......
นอกจากที่เล่ามาก็ยังมีเรื่องอื่นๆอีก......
อย่างเวลาที่เรากลับบ้าน... เราก็จะเอารถเราไว้ที่มัน เพราะตอนช่วงปีสองมันยังไม่ได้เอารถที่บ้านมาใช้
บางทีมันก็มายืมรถเราไปใช้.......
เวลารถเรามีปัญหาอะไรมันก็จะมาดูให้ตลอด
เอารถเราไปเปลี่ยนนั่นให้.... นี่ให้.....
เอารถเราไปล้างให้ด้วย.... โคตรสบายอ่ะเรา..............
และทุกครั้งที่มันเอารถเราไปทำอะไรให้...
มันไม่เคยเอาตังค์เราเลยสักบาท.......... ทั้งๆที่บางทีก็หมดเป็นพัน......
********************************************************************
นอกจากที่เราเล่ามาให้ฟังคร่าวๆเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรากะมันที่มันมากขึ้น
จริงๆยังมีอีกหลายอย่างเลย.....
อย่างเช่น เวลามันมีปัญหาอะไรมันจะไม่เก็บไว้คนเดียวเหมือนเมื่อก่อน มันจะโทรมาหาเรา...
โทรมาเล่าให้เราฟัง บางทีก็แค่โทรมาระบายหรือบางทีก็โทรมาเพื่อขอคำปรึกษา
ซึ่งไม่ใช่แค่มันที่ทำแบบนี้... เราก็ทำแบบนี้เหมือนกัน....
อีกอย่างนึงคือ.... เราใส่ใจกันมากขึ้น......
อย่างตอนวันเกิดเราหรือวันเกิดมันก็ตาม.......
ทั้งเราและมันก็จะเป็นคนแรกที่โทรมาอวยพรกัน.....
แม้ว่าอาจจะไม่ได้มีของขวัญให้... แต่ทั้งเราและมันก็ไม่เคยน้อยใจหรือเสียใจอะไรเลย
เพราะเรากะมันคิดเหมือนกันว่า.... ของขวัญวันเกิดมันก็เป็นเพียงสิ่งซึ่งแสดงถึงความใส่ใจที่มีให้ฝ่ายตรงข้าม
แต่สำหรับเราหรือมัน แค่การโทรมาอวยพรเป็นคนแรกมันก็แสดงถึงความใส่ใจได้มากพอแล้ว
และอีกอย่างเรากะมันก็ไม่ได้มีของที่อยากได้อะไร หรือถ้ามีเราก็เลือกที่จะซื้อเองเสียมากกว่า
อย่างที่บอกว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนมันอาจจะมากขึ้นตามกาลเวลา
แต่เราก็ไม่ได้มาตกลงกันว่าเราเป็นแฟนกันรึป่าว... ด้วยเหตุผลอย่างที่บอก...
และอีกอย่างคำว่าแฟน... มันก็เป็นแค่คำๆนึงที่ทำให้การคาดหวังในความรักของแต่ละฝ่ายเพิ่มมากขึ้น
แล้วมันก็จะเกิดปัญหาตามมา เพียงเพราะคำว่า “แฟน”
แต่ตอนนั้นเราเลือกที่จะบอกตัวเองว่าเราเป็นเพื่อนกัน..... ทั้งที่ภายในใจมันอาจจะมากกว่านั้น
เพราะเราจะได้ยับยั้งการกระทำในอยู่ในระดับที่เหมาะสมที่จะทำให้ไม่เกิดปัญหา
เรายังเคยคุยกันเล่นๆเหมือนกันครั้งนึงว่า......
เราทั้งคู่เป็นมากกว่าเพื่อน.... แต่ไม่ใช่แฟน........
จบตอนดีกว่า.............
เดี๋ยวจะยาวเกินไป.......
#######################################################
-
ขนาดไม่เป็นแฟนกันนะเนี่ย :m1:
ตอนนี้เริ่มหลงรักภีมแล้ว :o8:
-
ภีมเข้าใจตัวเองมากขึ้น เปลี่ยนไปในทางที่ดีต่อตัวเองและปอ o13
ทำอย่างนี้ให้สม่ำเสมอนะ อย่าโลเลอีก (เชียร์ภีมต่อปาย....) :bye2:
-
อืมๆๆ เราว่าความสัมพันธ์แบบนี้ดีกว่านะ มันไม่ยึดติด อยุ่ด้วยกันเพราะอยากอยู่ ไม่ใช่เพราะต้องอยู่....
ไม่ได้ผูกมัด หากอยากไปก้อไปได้ แต่ที่อยู่เพราะอยากอยุ่ต่างหาก.....
ไม่ต้องรู้ว่าเราเปนอะไรกัน รู้แค่เราอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขเปนพอ....
ปล่อยวางซะมั่ง ชีวิตจะมีสุขขึ้นเยอะเลย.... :L1:
เปนกำลังใจให้จ้า :L2:
-
ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกดีจัง แต่ตอนหน้าแล้วตอนต่อไปล่ะ ภัมเองก็มีใจให้มะปรางด้วยนี่ที่ปอสปอยส์ให้ฟังหน่อยๆเฮ้อ ความรักหนอความรัก :o8:
-
ภีมกลับมาแล้ววววววววววววววววว
-
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay=0&songID=V2BCG7FPA0
ใคร..อาจจะไม่เข้าใจ
ว่าความสัมพันธ์ของเรา
นั้นมันเป็นเช่นไร
และใคร..อาจจะเข้าใจผิด
และคงคิดไป
และคงเข้าใจตามที่เห็น
*คง..มีเพียงเราสองคน
ท่ามกลางหมู่ดาวมากมาย
ที่รู้กันในใจ
**มันจำเป็นด้วยหรือ
ที่ต้องอยู่ในกฏเกณฑ์
ที่ใครบางคนกำหนด
ว่ารักเป็นอย่างไร
***ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันกันแบบไหน
ไม่อาจหาคำคำไหนมาเพื่ออธิบาย
ไม่ต้องรักเหมือนคนรัก
ก็สุขหัว..ใจ
เพียงแค่เราเข้าใจ
ก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้
เรา..อาจจะแยกกันอยู่
ไม่นอนด้วยกันทุกคืนทุกวัน
อย่างคู่ใคร
อย่างน้อย..มีเธอที่เข้าใจ
แม้จะไม่มีผุ้ใดเข้าใจความรักนี้
-
ส่วนตัวแล้วก็ยังแอบเคืองภีมเหมือนเดิมมิเสื่อมคลายค่ะ วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m16: :m16:
รอดูต่อไป
-
สู้ๆนะคะ คุณปอ :a1:
-
แวะมาทักทายสมาชิกใหม่...... อิอิ :m18:
อ้าว..... คุณอะไรๆจะดีขึ้น .... :mc3: :mc3: :mc3: :mc3:
ยินดีต้อนรับนะ.. :m9:
-
ไม่คิดว่าภีมจะน่ารักได้ขนาดนี้
มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน ??
ไม่อยากคิดต่อเลยอ่ะ เด่วจิตตก
-
กรี๊ดดดดดด
อยากรู้อ่ะว่าใครจะเข้ามาเป็นคนที่สามระหว่างเรา เหอ เหอ เหอ o12
-
o7อืม..คนเราพอถึงจุดๆนึงของคำว่ารักแล้ว..
ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมีคำนิยามใดๆมากมายมาขยายความคำว่า"รัก"อีก..
-
ส่วนตัวแล้วก็ยังแอบเคืองภีมเหมือนเดิมมิเสื่อมคลายค่ะ วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m16: :m16:
รอดูต่อไป
เช่นกันคับ
-
พี่ปอเมื่อไหร่จะมาต่ออ่ะ
สองวันแล่วนะ...ทำอะไรอยู่
มาต่อซะทีนะ...อยากอ่านต่อแล้วววว
-
ขอมาอ่านด้วยคนนะคะ
:oni1:
-
:laugh: ปอกลับมากินน้ำพริกถ้วยเก่าหรอเนี่ย รออ่านต่อจ้า กว่าจะเก็บจนครบ :a2: :a2:
-
มาแล้วๆ.... :m14:
พอดีช่วงนี้อยู่กะเพื่อนมากไปหน่อย... เลยไม่ค่อยมีเวลามาพิมเรื่อง
เมื่อวานก็เพิ่งไปหัวหินมา.... ตอนแรกกะว่าจะไปเที่ยวไปถ่ายรูปกันขำๆ :m24:
แต่ขับรถไปเที่ยวกะเพื่อนไปเรื่อยๆไปๆมาๆไปโผล่ที่หัวหิน
ออกจากหัวหินกันก็ตีสามแล้ว.... กว่าจะมาถึงนี่ก็เช้า..
กลับมาเลยสลบ... ตื่นมาก็มาพิมเรื่องต่อนี่แหละ... :m29:
พูดไปพูดมาเหมือนจพแก้ตัวเลยเนอะ... :m23:
อ่านเรื่องกันต่อดีก่า......... :m13:
**************************************
--------------------- #### เรื่อง “รักของเราสามคน” (ฉบับเข้มข้น) ๔ #### --------------------
ความสัมพันธ์ของเรากะภีมก็ดำเนินมาเรื่อยๆเหมือนอย่างที่เราเล่าให้ฟังไปในตอนที่แล้ว
เราอาจจะเป็นมากกว่าเพื่อน.... แต่เราก็ไม่ได้เป็นแฟนกัน......
จนมาถึงวันลอยกระทง.....
ในปีนั้นมหาลัยเราก็มีการจัดงานวันลอยกระทงอีกเช่นเคยเหมือนทุกๆปี..
งานวันสุดท้ายตรงกับวันลอยกระทงพอดี
และในงานวันสุดท้ายนี้ก็จัดให้มีการประกวดนางนพมาศด้วย
เราก็เลยต้องไปช่วยรุ่นพี่เราที่ส่งรุ่นน้องในเอกเข้าประกวดด้วย
ก็ประมาณว่าไปช่วยเป็นพี่เลี้ยงนางงามประมาณนั้น
การประกวดเริ่มขึ้นตอนประมาณหนึ่งทุ่ม
ตอนประมาณสามทุ่มภีมก็โทรมาหาเรา
“ เออแกว่าไง..... ” เราพูด
“ แก.... ใช้รถป่าว... ” ภีมพูด
“ ไม่อ่ะ.... พอดีมาเป็นพี่เลี้ยงนางงาม ” เราพูด
“ เหรอ.... งั้นเค้ายืมรถหน่อยดิ...” ภีมพูด
“ จะไหนอ่ะ.... ” เราถาม
“ ก็จะไปกินเหล้าแถวหาดอ่ะ... ” ภีมพูด
“ แน่ใจ.... ไม่ใช่เอาไปรับสาวที่ไหนนะ.... ” เราพูด
“ ไม่มีหรอก...... มีไรเค้าก็บอกแกหมดแล้วไง... ” ภีมพูด
“ จริง ?? ” เราพูด
“ จริงดิ.... เค้ารู้น่า.... ถึงจะไปรับสาวเค้าก็ไม่เอารถแกไปรับหรอก.... ” ภีมพูด
“ เออ.... รู้แล้วก็ดี... ” เราพูด
คือเราเคยบอกมันไม่ว่า.... เวลาที่มันเอารถเราไปใช้อ่ะ... ห้ามเอาสาวที่ไหนมาซ้อนเด็ดขาด
ไม่ว่าจะเป็นสาวแท้หรือสาวเทียม.....
ซึ่งมันก็ดี.... รับปากเราทุกครั้งแล้วมันก็ไม่เคยผิดสัญญาเลย
“ แล้วตอนนี้แกอยู่ไหนอ่ะ ?? ” ภีมพูด
“ อยู่หลังเวทีไง...” เราพูด
“ งั้นเดี๋ยวเค้าไปเอานะ... ” ภีมพูด
“ เออ.... ” เราพูดแล้วก็วางสายไป
หลังจากนั้นสักพักภีมมันก็เดินมาที่หลังเวที....
“ ไหนอ่ะเด็กแก..... สวยป่าว... ” ภีมพูด
เราก็เลยชี้ไปที่เด็กเรา
“ เป็นไง... สวยป่าว... ” เราพูด
“ สวยๆ... น้องปีหนึ่งเหรอ... ” ภีมพูดด้วยท่าทางเจ้าชู้
“ อืม..... แต่ไม่ต้องเลยนะ.... เกรงใจเค้าบ้าง... ” เราพูดแซวมัน
“ จร้า.... รู้หรอกน่า.... ” ภีมพูด
ความสัมพันธ์ของเรากะภีมที่มันเหมือนจะมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนในตอนนั้น
ก็อย่างที่เข้าใจกันนั้นแหละ... เราไม่ได้เป็นแฟนกันซะทีเดียว
ฉะนั้น... ทั้งเราและมันก็ไม่ได้มีข้อผูกมัดอะไรกัน
ถ้าใครเจอคนที่ชอบก็สามารถไปจีบไปคุยได้ปกติ
เราก็เลยบอกมันว่า... ถ้าจะจีบใครก็จีบไปแต่อย่ามาจีบเด็กเอกเรา
จะเอาทั้งทีก็ให้มันไกลตัวเราหน่อย......
“ พอเลยๆ... น้ำลายไหลแล้วแกอ่ะ... ” เราพูด เพราะมันนี่มอลน้องเรามองเพื่อนเราตาเป็นมันเลย
“ แกก็.... น่าจะรู้ว่าเอกแกมีแต่คนหน้าตาดี...... ” ภีมพูด
“ ก็ใช่ไง.... เลยปรามๆแกไว้บ้าง เดี๋ยวจะลืมข้อตกลง.. ” เราพูด
“ เค้าก็ได้แต่มองแหละ.... เป็นอาหารหูอาหารตา.. ไม่ได้จะไปจีบซะหน่อย... ” ภีมพูด
“ ให้มันจริงเหอะ... ” เราพูดแซวมันยิ้มๆ
ภีมมันก็ดูการประกวดอยู่กะเราไปสักพัก... มันก็ขอตัวไปเพราะว่าเพื่อนมันโทรมาตามแล้ว
“ แกๆ... เค้าไปก่อนนะ ” ภีมพูด
“ เออ... ” เราหันไปตอบแบบไม่ได้สนใจนัก เพราะกำลังแก้ชุดให้น้องอยู่
“ แกจะให้เค้าเอารถมาคืนเมื่อไหร่ ” ภีมพูด
“ แล้วแต่แล้วกัน... เพราะเค้าก็ไม่ค่อยใช้รถเท่าไหร่ ” เราพูด
“ งั้นเดี๋ยวดึกๆเค้าโทรหาแกอีกทีแล้วกัน... ” ภีมพูด
“ เออ.... ” เราพูด
จากนั้นภีมมันก็ไป
******************************************************
คืนนั้นการประกวดเสร็จตอนประมาณตีหนึ่ง....
น้องเราก็คว้าตำแหน่งนางนพมาศมาครองตามความคาดหมาย
พอประกวดเสร็จก็กลับหอกันเลยไม่ได้ลอยกระทง เพราะว่าเหนื่อยกันมาก
พวกเราก็ยกโขยงมาอยู่กันที่หอรุ่นพี่เรา
มาถึงก็ช่วยกันเก็บของ....ถอดชุดน้อง.... เก็บเข้าที่
แล้วก็เมาท์ถึงการประกวดไปด้วย...
ตอนช่วงนั้นเองภีมมันก็โทรมาหาเรา
“ ว่าไง.... ” เราพูด
“ แกอยู่ไหนอ่ะ.... ทำไรอยู่ ” ภีมพูด
“ อยู่หอพี่........ ช่วยกันเคลร์ของอยู่.... มีไรป่าว ” เราพูด
“ แล้วกลับหอยังไง ” ภีมพูด
“ เดี๋ยวให้เพื่อนไปส่งก็ได้... แกเอารถไว้ใช้ก่อนเหอะ ” เราพูด
“ แก... เค้าอยากลอยกระทงกับแกอ่ะ...” ภีมพูดโท่งขึ้นมา
“ ทำไมอ่ะ... นี่มันมันก็โมงแล้ว.... เลยเวลาแล้ว ” เราพูดแล้วก็หัวเราะกับท่าทางของมัน
“ ไม่เห็นเป็นไรเลย... ไปลอยกันนะ เดี๋ยวเค้าไปรับ...... แค่นี้นะ” ภีมพูดตัดบทแล้วก็ตัดสายไปเลย
เราก็เลยเนียนออกมาก่อน... แล้วออกมายืนรอภีมที่หน้าหอ
เรายืนรอมันสักพักมันก็ยังไม่มา
เราก็เลยโทรไปหามันก็ปรากฏว่าโทรหามันไม่ติด
เรายืนรอมันสักพักใหญ่กะว่าถ้ายังไม่มาเราจะกลับแล้ว.....
แต่ตอนที่เรากำลังจะกลับมันก็มาพอดี
เราก็เดินไปขึ้นรถ... พอขึ้นรถได้ก็ขอบ่นมันซะหน่อย เพราะเรารอมันจนเริ่มรู้สึกหงุดหงิด
“ ทำไมมาช้าจัง... ” เราพูด
“ ก็เพื่อนเค้าดิ... แม่งจะตามมากันด้วย ... นี่กว่าเค้าจะออกมาได้นะ....... โคตรลำบากอ่ะ ” ภีมพูด
“ แล้วที่ออกมานี่บอกพวกนั้นไว้ว่าไงอ่ะ... ” เราพูด
“ บอกพวกมันว่าออกมาซื้อกับแกล้ม... ” ภีมพูด
พอเรารู้แบบนี้แล้วก็โกรธมันไม่ลง
เพราะเวลาที่มันจะมาหาเราแต่ละครั้งก็จะเป็นแบบนี้เสมอๆ
คือมันจะแอบเพื่อนมาหาเรา
“ เอาตรงนี้แล้วกันเนาะ.. ” ภีมพูดแล้วก็จอดรถ
ตรงที่มันจอดเป็นสระน้ำในมหาลัยที่ตอนนั้นเต็มไปด้วยกระทง
และตรงนั้นก็เป็นที่ๆค่อนข้างเงียบไม่มีคนพลุกพล่าน
และยิ่งดึกขนาดนี้คนก็ยิ่งไม่ค่อยมีใหญ่.... ทำให้ค่อนข้างเป็นส่วนตัวและไม่มีใครมาเห็น
“ แกอยู่นี่แล้วกัน...เดี๋ยวเค้าไปซื้อกระทงก่อนนะ ” เราพดแล้วก็เดินไปซื้อกระทงที่ร้านป้าคนนึงที่อยู่ใกล้ๆ
ป้าแกกำลังจะเก็บร้านพอดีก็เลยได้กระทงมาในราคาพิเศษ
“ แกมีไฟแช็คใช่ป่ะ.. ” เราพูดทันทีที่เดินกลับมาที่มัน
“ มีดิ... ” ภีมพูด
เราก็ลงนั่งที่พื้นหญ้าข้างๆมันเพื่อจะจุดธูปเทียน
“ อ้าว... ทำไมแกซื้อมาสองอันอ่ะ ” ภีมพูด
“ ก็คนละอันไง... ทำไม... แกอยากลอยอันเดียวกันเหรอ... ” เราพูด
“ อืม... ก็บอกแล้วไง... ว่าเค้าอยากลอยกระทงกะแก ” ภีมพูด
“ ก็จะไปรู้เหรอ... ว่าจะลอยอันเดียวกัน นึกว่าแค่อยากมาลอยพร้อมกันเฉยๆ ” เราพูด
“ ไม่เป็นไรๆ งั้นเราลอยอันเดียวกันสองครั้งก็ได้ ” ภีมพูดแล้วมันก็ยิ้ม
เราก็ได้แต่นึกในใจว่า..... ทำไมวันนี้มันน่ารักกะเราจัง
“ อ่ะ... ตาแกอธิษฐานแล้ว” ภีมพูดแล้วส่งกระทงอันแรกมาให้เราหลังจากที่มันจุดธูปเทียนแล้วก็อธิษฐานเรียบร้อยแล้ว
เราก็รับกระทงมาจากมือมันแล้วยกขึ้นจรดศีรษะแล้วก็กำลังจะอธิฐานขอขมาพระแม่คงคา
แต่ทันทีที่เรากำลังจะอธิษฐานในใจภีมมันก็พูดแทรกขึ้นมาว่า
“ ขอให้เราได้แต่งงานกันและอยู่ด้วยกันตลอดไป... ”
พอเราได้ยินที่มันพูดเราก็หันมามองหน้ามันทันที
“ อะไรเนี่ย... แกจะบ้าเหรอ ” เราพูดทั้งที่รู้สึกเขินมันมากๆที่มันพูดแบบนั้น
“ ก็ทำไมอ่ะ.... แกไม่อยากอยู่กะเค้าไปตลอดหรอกเหรอ ” ภีมพูดแล้วยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
“ อย่ามาๆ... ไม่มีอ่ะ ” เราพูดแก้เขินทั้งที่ปากยิ้มไม่หุบ
“ โห...ไรว่ะคนเรา นี่เค้าคิดไปเองคนเดียวหรอกเหรอว่ะเนี่ย ” ภีมพูด
“ นี่อย่าบอกนะ... ว่าเมื่อกี๊แกอธิษฐานแบบนี้ ” เราพูด
“ ไม่บอก... ” ภีมยื่นหน้ามาใกล้ๆเราแล้วมันก็พูดด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์
“ เออ... มาบอกก็ตามใจ ” เราพูด
“ ของแบบนี้เค้าให้เอามาบอกกันได้ที่ไหน... เดี๋ยวมันไม่ขลัง ” ภีมพูดยิ้มๆ
เราก็เลยหันมาอธิษฐานต่อ..... แต่เราก็บอกไม่ได้เหมือนกันนะ....
ว่าเราอธิษฐานไปว่าอะไร.... เพราะเดี๋ยวมันไม่ขลัง
หลังจากเราอธิษฐานเสร็จเราก็ลอยกระทงด้วยกันและก็ทำแบบนี้กับกระทงที่เหลืออยู่อีกอันนึงด้วย
สรุปก็คือเรากะมันลอยกระทงอันเดียวกันด้วยกันสองครั้งตามที่ภีมมันบอกนั่นแหละ
วันนี้มันน่ารักกะเรามากกว่าทุกวัน....
ยิ่งเรากะมันอยู่ด้วยกันแบบนี้ เรายิ่งตอบตัวเองได้ชัดเจนเลยว่า
เรายังรักมัน..... และก็รักมันมากด้วย
รักทั้งที่เรื่องแย่ๆที่มันเคยทำให้เราเสียใจยังชัดเจนในความทรงจำ
รักทั้งที่เราก็ไม่รู้ว่ามันจะคิดเหมือนกับที่เราคิดรึเปล่า.....
อากาศเย็นๆของช่วงต้นฤดูหนาวที่เย็นกำลังพอดี... พอให้สบายตัว
ไม่ร้อน... แต่ก็ไม่ถึงกับหนาว
มองไปบนฟ้าก็เห็นดาวเต็มท้องฟ้าไปหมด....
มองไปข้างหน้าก็เห็นกระทงมากมาย.... แสงเทียนจะกระทงก็ส่องแสงอวดความสวยงามท่ามกลางความมืด
บรรยากาศดีจัง.... ทั้งที่รอบข้างเงียบไปหมดเพราะว่าดึกมากแล้ว
แต่เราไม่รู้สึกกลัวหรือปล่าวเปลี่ยว... กลับรู้สึกถึงแต่ความอบอุ่น
เพราะมีภีมนั่งอยู่ข้างๆ....
“ แกดูกระทงสองอันที่เราด้วยกันดิ...” ภีมพูดขึ้นมา
“ อืม.. ทำไมเหรอ ” เราพูด
“ เห็นป่ะ..... ถึงกระทงสองอันนั้นมันจะไม่ได้ลอยติดกันไปตลอด ระยะห่างระหว่างกันมันแค่นิดเดียวเอง...แต่มันก็ไม่ได้แยกกันไปไหน....” ภีมพูดด้วยหน้านิ่งๆเหมือนมันกำลังคิดอะไรอยู่
“ อืม.... ” เราตอบเงียบๆและทอดสายตามองไปที่กระทงเบื้องหน้า
“ เค้าขอให้เราสองคนเป็นแบบกระทงสองอันนั้นได้มั้ย .... ” ภีมพูดด้วยเสียงที่ไม่เต็มเสียงนัก
มันเป็นเสียงที่เจือไปด้วยความกังวลใจ
“ อืม.......... ได้ดิ...” เราพูดแล้วหันมามองหน้ามัน
“ แก.... เค้าคืนดีกับมะปรางแล้วนะ..... ” ภีมบอกเราด้วยเสียงสั่นๆ.... ตามันก็แดงๆ
“ ก็ดีแล้ว..... ” เราพูดออกไป... ตอนนั้นรู้สึกว่าหน้าเรามันชาๆ
หลังจากที่เราพูดไปทั้งเราและภีมก็เงียบกันไปทั้งคู่
จนเราต้องพูดขึ้นมาอีกครั้งนึงว่า
“ คบกับเค้าหนะ.... ก็ทำตัวดีๆหน่อยดิ.... อย่าทำให้คนอื่นเค้าต้องมาเสียใจเพราะแกอีก ” เราพูด ภีมมันเลยหันมามองหน้าเรา
เราเลยพูดต่อว่า
“ มะปรางมันก็ดูรักแกดีออก..... แกเองก็คงจะชอบมะปรางไม่น้อยหรอก... ไม่งั้นแกคงไม่ไปคบกะเค้า ”
ภีมมันก็ได้แต่มองหน้าเรานิ่งๆ... บางทีมันทำเหมือนว่ามันจะพูดอะไรแต่มันก็ไม่พูด
“ แก...ไม่ต้องกังวลว่าเค้าจะเสียใจหรือคิดมากหรอก.... เรื่องแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้ แต่ถึงเค้าจะเสียใจแต่เค้าก็จะไม่ไปไหนหรอก... ระหว่างเรามันเหมือนมีอะไรห่างบางอย่างกั้นเอาไว้เหมือนอย่างที่แกบอกนั่นแหละ..... มากกว่าเพื่อน... แต่ก็ไม่ใช่แฟน ”
เราพูดแล้วก็ได้แต่ยิ้มเศร้าๆออกมา
จากที่เราพูดไปภีมมันได้ยินมันก็ได้แต่นิ่ง.........
เรากะมันก็เลยนั่งเงียบๆแบบนั้นอีกพักใหญ่
จนภีมเป็นคนเอ่ยปากชวนเรากลับแล้วมันก็มาส่งเราที่หอ
จบตอน
#######################################################
ยินดีต้อนรับคุณแก้ว น๊า... :เหอะ1:
มีสมาชิกใหม่อีกแล้ว..... :m18:
-
^
^
^
จิ้มตูดพี่ปอไว้ก่อง :o8:
แล้วอ่านทีหลัง :oni1:
-
อ้าว ภีมคืนดีกับมะปรางซะงั้น
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
:o12: :o12: :o12:
-
ไรอ่า ภีมเอาอีกแล้ว ไม่มีความแน่นอน กับคนนี้เลยให้ตายซิ
-
ถ้าเจอคนแบบภีม ขอบายก่อนเรยจ้า มีแต่เรื่องให้เศร้า o7
-
จะทำยังไงกะไอ่ภีมดีเนี่ยยยย
แต่ถ้าคำอธิฐานเป็นจริงก็ดีดิ
-
ภีมคนหลายใจ o12
-
ภีมเป็นงี้อีกแล้วอ่ะ so sad :o12:
-
มันอารายกานนนนนคร่า :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
ทำไมภีมมันเหมือน รักพี่เสียดายน้องเยี่ยงนี้
ปอ กลับบ้านเรากันเตอะ จิง จิง o12
-
:sad2: อะไรเนี่ย อุตส่าหลงรักพี่ภีมแล้วนะเนี่ย
ทำไมอยู่ดีๆพี่ภีมถึงกลับไปคบกับมะปรางได้อ่ะ :serius2:
-
ถ้าเจอคนแบบภีม ขอบายก่อนเรยจ้า มีแต่เรื่องให้เศร้า o7
ชักแอบเหนด้วยแฮะ ปอจะต้องเจ็บเพราะคนๆนี้อีกกี่ครั้งถึงจะพอนะ เฮ้อ o7
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รักเธอ...จนเหนื่อยหัวใจ o7
-
:seng2ped: เบื่อภีม
-
:เตะ1:
เป็นแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า...
แล้วมาทำดีด้วยทำไมไม่เข้าใจ
เกลียดคนแบบนี้จริง ๆ ให้ตายสิ...
คนบางคนก็เหมาะเป็นแค่เพื่อน
-
บอกแล้ว...ว่าภีมไม่โอเคอ่ะ
แต่ชอบปอตอนพูดกับภีมจัง
'ก็ดีแล้วนี่' ชอบชอบ
:pig4:
-
ถ้าเค้าเป็นปอนะ หาสามีใหม่ง่ายกว่า :เฮ้อ:
-
ไรว๊า ไม่เข้าใจอ่ะ :serius2:
อธิษฐานให้ได้แต่งงานกัน อยู่ด้วยกันตลอดไป
แต่ดันไปคืนดีกับมะปรางซะงั้น งงงงงงงง่ะ o2
เซ็งงงงงเลย คิดถึงฮัทเนอะ เป็นไงบ้างก้มะรู้ :m1:
ฮัทน่ารักอ่ะ อยากให้ฮัทกลับมาเนอะ :รักจัง11:
-
เก่งจังเลยคุณปอ ที่ทนได้
สู้ๆ :seng2ped:
-
:m32:
-
พี่ปอไปไหนอ่ะ...ไม่มาต่อเลยยยย :sad2:
-
สงสัยภีม สับสนทางเพศ :laugh:
-
มีเรื่องมาแก้ตัว :m23:
เมื่อวานเราไปทำธุระตั้งแต่บ่ายๆแล้วก็เลยไปเที่ยวต่อกะเพื่อน
แอบไปเที่ยวแถวหลังสวนมา...แล้วก็ไปต่อที่สีลม...
มีใครเห็นเราบ้างป่าวหว่า.....
ดริ้งมากไปหน่อยเลยเมาไม่รู้เรื่องเลย o2
นี่ยังงงอยู่เลยว่ากลับมาถึงห้องได้ไง.... :m29:
ส่วนวันนี้ก็เมาค้างทั้งวันเลย.... เพิ่งจะฟื้นนี่แหละ...
ด้วยประการฉะนี้ก็เลยยังไม่ได้พิมตอนใหม่.... :m13:
-
ท้างงงงงงงงง ปี
เดินออก :oni1:
-
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
จะทำใจอ่านเรื่องนี้จนจบได้มั๊ยนี่ ภีมนี่ :angry2: น่า ..... :เตะ1:
-
กรไปเที่ยวมะชวน งอนแระ :a14:
:m14:
-
:m22:
มาซุ้มแอบอ่านอยู่หลายวันแล้ว :o8:
กะว่าตามทันค่อยเม้น
แบบว่าทั้งสนุกทั้งเศร้าจริงๆ
รอตอนต่อไปค่ะ :oni1:
-
เที่ยวเก่ง ดื่มบ่อยนะเด่วนี้ o13
-
กะลังจะรู้สึกดีๆกะภีม..ที่พักหลังทำตัวน่ารัก
ก็เลย..หมดกัน..เซ็งจิต o12
-
:a11: สวัสดี ปอคนสวย ไม่ได้เข้ามาหลายวัน เข้ามาอีกครั้ง เรื่องของปอก็เริ่มจะสนุกแบบ เศร้า ๆ อีกแล้ว
เป็นกำลังใจให้นะ คิดดู ก็เหนื่อยแทนปอจัง เอาเกิดเป็นคนสวยก็ต้องสู้ ต่อไป :oni2:
-
:m32:
-
วันนี้ขออู้อีกวันนึง :m23:
เรามีสอบวันอาทิตย์อ่ะ..ยังไม่ได้อ่านสักตัว :m29:
ขออ่านหนังสือก่อนนะ... :m15:
-
พี่ปออ้ะ :serius2: :serius2:
-
รอน๊า
ทำไรไม่ได้ นอกจากรอ :a4:
-
เข้ามารอคับ ยังไม่มีความเห็น
เพราะว่า ปอเป็นแค่เพื่อนไม่ใช่แฟน
เป็นกำลังใจให้คับปอ
:o12:
-
:c5: เป็นอีกหนึ่งแรงใจที่จะรอถึงวันที่ปอกับภีม.....ฝ่ากระแสแรงกดดันจากคนรอบข้างให้ได้
ไม่ว่าจะเป็นจากเพื่อนหรือครอบครัวก็ตาม :m29:
:a1: สักวันนะ วันนั้นคงมาถึง
:L2: เอาใจช่วยนะจ๊ะปอ...กะ...ภีม
-
:a2: :a2: :a2:
-
อ่านยังไม่จบ แต่ขอก่อน กำลังอ่านถึงหน้า 10 เอง ตอนที่กำลังจะจบ ม. 6 ซึ่งยังไม่รู้ผลลับจะเป็นยังไง แต่คาดว่าปัจจุบันปอน่าจะมีความสุขดีนะ
-
ทำไมมันกลายเปงแบบนี้
.
.
:serius2:
-
ตั้งใจทำข้อสอบนะ
ขอให้ได้ A :L2:
-
ทำข้อสอบได้ A แล้ว o13
ก็มาเล่าเรื่องของปอกะภีมต่อเลยนะ ที่รักของ......(คนที่คุณก็รู้ว่าใคร)อิอิ :laugh:
-
มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววว :m23:
ยินดีรับทุกคำครหา.... :o11:
************************************
---------------------- #### เรื่อง “รักของเราสามคน” (ฉบับเข้มข้น) ๕ #### --------------------
หายหน้าหายตาไปหลายวันเลย....
มาทวนความจำกันหน่อยว่าเล่าไปถึงตรงไหนแล้ว - - *
“ แก.... เค้าคืนดีกับมะปรางแล้วนะ..... ” ภีมบอกเราด้วยเสียงสั่นๆ.... ตามันก็แดงๆ
“ ก็ดีแล้ว..... ” เราพูดออกไป... ตอนนั้นรู้สึกว่าหน้าเรามันชาๆ
หลังจากที่เราพูดไปทั้งเราและภีมก็เงียบกันไปทั้งคู่
จนเราต้องพูดขึ้นมาอีกครั้งนึงว่า
“ คบกับเค้าหนะ.... ก็ทำตัวดีๆหน่อยดิ.... อย่าทำให้คนอื่นเค้าต้องมาเสียใจเพราะแกอีก ” เราพูด ภีมมันเลยหันมามองหน้าเรา
เราเลยพูดต่อว่า
“ มะปรางมันก็ดูรักแกดีออก..... แกเองก็คงจะชอบมะปรางไม่น้อย... ไม่งั้นแกคงไม่ไปคบกะเค้าหรอก ”
จากที่เราพูดไปภีมมันได้ยินมันก็ได้แต่นิ่ง.........
เรากะมันก็เลยนั่งเงียบๆแบบนั้นอีกพักใหญ่ จนภีมเป็นคนเอ่ยปากชวนเรากลับแล้วมันก็มาส่งเราที่หอ
***********************************************************
หลังจากที่ภีมมันบอกเราวันนั้นว่ามันกับมะปรางกลับมาคบกันเหมือนเดิมแล้ว
ก็เหมือนว่าจะมีบางอย่างระหว่างเรากะภีมที่เปลี่ยนไปบ้าง ซึ่งทำให้เรากะภีมต้องมีข้อตกลงระหว่างกัน
เช่น
1. เวลาที่ภีมอยู่กับมะปรางภีมแล้วเราโทรไปภีมจะกดตัด... ถือว่าเป็นอันรู้กัน
2. sms ที่เราส่งให้ภีมภีมจะขอลบทิ้งทั้งหมด ( เราเคยน้อยใจมันเรื่องนี้ครั้งนึงแต่มันก็บอกเราว่า... ของแบบนี้เก็บไว้ในใจดีกว่า)
3. เวลาที่เราเจอภีมกับมะปรางไปด้วยกันข้างนอก เราจะไม่ทักภีม
4. ความสัมพันธ์ระหว่างเรากะภีมต้องเก็บเป็นความลับสุดยอด มีแต่เพื่อนสนิทที่ไว้ใจได้เท่านั้นที่รู้
5. เราสองคนเจอกันน้อยลงและไม่เคยไปไหนด้วยกันสองคนเลยถ้าไม่จำเป็นจริงๆ
ดูๆไปก็พอจะเห็นอ่ะนะว่าตัวอย่างข้อตกลงระหว่างเราสองคน... ใครเป็นคนเสียเปรียบ
แต่ตอนนั้นเรายอมรับตรงเลยว่าเรารักมันมาก.... และเหมือนว่ามันจะมากขึ้นเรื่อยๆ
เราเลยไม่เคยมานั่งคิดว่าระหว่างเรา... ใครได้เปรียบ... หรือใครเสียเปรียบ
อย่างที่บอกว่าเรากะภีมไม่ได้มีการตกลงว่าเราเป็นอะไรกัน.... แต่เราทั้งคู่ต่างก็รู้ว่าต่างฝ่ายต่างรู้สึกอย่างไรกัน
ความรู้สึกที่เรามีให้มันตอนนั้น เราบอกตัวเองว่าเรารักมันมาก.... และเราก็มีความเชื่ออยู่เล็กๆว่าการที่เรายังอยู่กับมันแบบนี้ สักวันมันจะต้องเข้าใจตัวเองมากขึ้นและมันกะเราก็จะอยู่ด้วยกันสองคน
หลายๆอย่างเราถึงยอมเพราะว่าเรารักมันมาก...
แม้ว่ามีหลายๆครั้งที่เราแอบร้องไห้... แอบน้อยใจ... แอบกระวนกระวายใจจากสิ่งที่มันทำกับมะปราง
“ ฮัลโหล.... แก... ” เราเป็นคนโทรไปหาภีม พอดีตอนนั้นบัตรเอทีเอ็มมันหายมันก็เลยให้ที่บ้านโอนเงินเข้าบัญชีเรา
“ เออ.. แกว่าไง ?? มีไรป่าว.. ” ภีมพูด มันมักจะใช้ประโยคนี้เราเสมอ
“ ที่บ้านแกโอนเงินมาแล้วนะ... จะเอาเลยป่าว.. พอดีเค้ามากดตังค์ ” เราพูด
“ ยังอ่ะ ที่ตัวยังมีติดอยู่.. ” ภีมพูด
“ อืม... แล้วนี่กินข้าวยัง ” ตอนนั้นมันประมาณทุ่มนึงหนะ... เลยถามมันไปว่ากินข้าวยัง
“ เนี่ย... เดี๋ยวไปกินกับเพื่อน... ” ภีมพูด
“ อืม.. ” เราพูด
“ งั้นเค้าไปกินข้าวก่อนนะ... เพื่อนมาแล้ว ” หลังๆมานี้ ในการคุยโทรศัพท์แต่ละครั้งภีมจะเป็นคนวางก่อนเสมอ ทั้งๆที่มันเป็นไม่กี่ทางที่เราจะติดต่อกันได้ และก็มีบางครั้งเท่านั้นที่มันจะคุยกะเรานานๆ เพราะกลัวว่าเพื่อนมันจะรู้
“ เออ.. ไปเหอะ.. ” เราพูดทั้งที่อยากจะคุยกะมันนานๆ
พอเรากดเงินเสร็จเราก็ขี่รถออกมา ซึ่งตู้เอทีเอ็มที่เราไปกดเงินเป็นตู้เอทีเอ็มที่อยู่ใกล้ๆหอมันพอดี
ตอนที่เราขี่รถออกมาจากที่กดเงินแปปนึงเราก็เห็นมะปรางขี่รถอยู่ข้างหน้าเราแต่ห่างกะเราประมาณ 30 เมตร
แล้วเราก็ได้ยินเสียงภีมตะโกนเรียกมะปราง มะปรางก็เลยขี่รถไปตรงที่ภีมยืนอยู่ แล้วทั้งคู่ก็ขี่รถไปด้วยกัน
เหตุการณ์แบบนี้เราเห็นมานับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่ที่มันกลับมาคบกัน แต่เชื่อม่ะ..
เราก็ไม่เคยทำใจได้สักที ทันทีที่เห็นมันจะรู้สึกใจหายมากๆ หน้ามันก็จะช้าๆ
มีหลายครั้งที่เรากลับไปร้องไห้หรือถ้าร้ายกว่านั่นก็ร้องไห้ออกมาตอนนั้นเลย
คืนวันนั้น....
ประมาณเที่ยงคืนเราก็เลยโทรไปหาภีม แต่โทรเท่าไหร่มันก็ไม่รับ
เราโทรหามันเป็นร้อยๆสายมันก็ไม่รับ ตอนแรกเราก็คิดว่ามันอยู่กับมะปราง
แต่ถ้ามันอยู่กะมะปรางมันต้องกดตัดสายสิ... แต่นี่ไม่...
เราก็เลยโทรไปหาบอยเพื่อนมัน....
“ บอยเหรอ? ปอเองนะ.... ” เราพูด
“ ว่าไงปอ.. ” บอยพูด
“ บอยอยู่กะภีมป่าว... เค้าโทรหามันหลายรอบแล้วไม่เห็นมันรับเลย ” เราพูด
“ เราไม่ได้อยู่กะไอ้ภีมอ่ะ... ” บอยพูด
“ อ้าว... มันไม่อยู่หอเหรอ... ” เราพูด คือที่มหาลัยเราหอในมีไว้ให้แค่นิสิตปีหนึ่งเท่านั้น พอขึ้นปีสองก็ต้องอยู่หอนอก แต่คณะภีมมันเป็นคณะที่บังคับให้อยู่หอในตลอดจนจบปริญญา เพราะต้องฝึกระเบียบ
“ ไม่อยู่... คือ... คือ... ” บอยทำเสียงอ้ำอึ้งไม่กล้าพูด
“ ทำไมมีไรเหรอ ?? ” เราถามกลับไปในทันที
“ คือ... คือ.. มันไปนอนหอมะปรางหนะ.. ” บอยพูด พอเราได้ยินนะ.... ใจแปล๊บบบบบบ เลย...
“ ...................................... ” เราพูดไรไม่ออกเลย
“ ปออย่าเพิ่งคิดมากนะ... มันแค่ไปนอนเป็นเพื่อนเฉยๆ เพราะมะปรางไม่กล้านอนคนเดียว ” บอยพูด
“ แล้ว.... ปกติมันไปนอนบ่อยมั้ย ?? ” เราถามหลังจากที่ควบคุมสติอารมณ์ตัวเองได้แล้ว
“ ก็หลายครั้งแล้ว... ทุกทีที่เพื่อนมะปรางไม่อยู่อ่ะ.. ” บอยพูด
“ เหรอ.... ” เราพูดเสียงลอยๆ เพราะเราไม่รู้มาก่อนเลย
ปกติ.. ถึงแม้ว่าเรากะภีมจะไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกัน แต่มันก็มักจะบอกเรื่องของมันกะเราเสมอๆ
ทั้งเรื่องที่ใครโทรมาจีบหรือเรื่องเกี่ยวกับมะปราง.. ว่ามันไปไหนทำอะไรกับมะปรางมาบ้าง
แต่เรื่องนี้มันกลับไม่บอก
“ ปออย่าเพิ่งคิดมากนะ.... ไม่มีไรหรอก มันแค่ไปนอนด้วยกันเฉยๆ ” บอยพูด
“ แน่ใจเหรอว่าจะนอนด้วยกันเฉยๆ ” เราพูดไปตามความคิดที่มันกำลังฟุ้งซ่าน
“ แน่ใจดิ... เรื่องแบบนี้พวกเค้ารู้กัน... ปอเชื่อใจได้ ” บอยพูดด้วยเสียงมั่นใจ
“ แต่ปอคิดมากอ่ะดิ ... ” เราพูด
“ อย่าคิดมากไปเลยน่าปอ... ไม่มีไรหรอก.. ” บอยพูด
“ เวลาเราเสียใจกับสิ่งที่ภีมทำอะนะ เราก็คิดหลายครั้งแล้วนะว่าเราจะเลิกรักมันซะที...” เราพูดด้วยเสียงที่สั่นๆเต็มที
“ อย่าเพิ่งคิดมากไปไกลดิ... เราว่านะ... สักวันไอ้ภีมมันคงยอมรับตัวเองได้แหละ ว่ามันชอบแบบไหนกันแน่ ” บอยพูด
ตลอดเวลาที่ผ่านมาในช่วงนั้น
มีหลายครั้งจริงๆนะที่เราคิดว่าเราจะเลิกรักมันสักที
แต่ขอตอบแบบงี้เง้าๆเลยนะ... ว่าตอนนั้นเราไม่สามารถเลิกรักมันได้สักที
ทั้งที่หลายๆครั้งที่พยายามจะทำใจให้ได้แต่สุดท้ายเราก็ต้องใจอ่อนกับมันทุกครั้ง
ในตอนนั้นการที่เราจะรักใครสักคน เราใช้ความรู้สึกอย่างเดียวล้วนๆเป็นตัวตัดสิน
แม้ว่าจะมีเหตุผลมากมายที่มาทัดทานเรา แต่เราก็แค่รับรู้แล้วก็ปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้น
เชื่ออย่างเดียวว่า... สักวันความรักของเราจะมีแค่เราสองคน....
หลังจากที่เราวางสายจากบอยไปเราก็โทรหาภีมอีกครั้ง
แต่โทรเท่าไหร่ก็โทรไม่ติด มันคงปิดเครื่องไปแล้ว
**********************************************************
พอวันต่อมาเราก็โทรไปหามัน
หลังจากที่คุยกันไปสักพักเราก็ถามถึงเรื่องเมื่อคืน
“ เมื่อคืนเค้าโทรหาแกตั้งหลายรอบทำไมไม่รับโทรศัพท์ ?”
“ พอดีเมื่อคืนไปเที่ยวผับกันหนะ... เลยไม่ได้ยินเสียง ” ภีมพูด
“ ไปกะใครบ้างล่ะ?? ” เราถามไปตามน้ำ
“ ก็ไปกะพวกเค้าแหละ.. ไอ้บอยก็ไป... มันยังจะชวนแกมาด้วยเลย ” ภีมพูด
“ เหรอ ?? แล้วทำไมไม่ชวนอ่ะ.. ” เราถาม
“ ตอนไปมันก็ดึกแล้วอ่ะ... เลยไม่ได้ชวน ” ภีมพูด
“ เหรอ... แต่ถ้าชวนเค้าก็ไปไม่ได้หรอก เพราะว่าเมื่อคืนอยู่กะพวกพริกอ่ะ ” เราโกหกมันกลับไป
“ อืม... ” ภีมพูด
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่มันโกหกเรา
นับครั้งไม่ถ้วนแล้วที่มันโกหกเรา
เมื่อก่อนเราเป็นคนที่ชอบจับโกหกมากๆ แต่ก็ไม่เคยพูดออกไปให้มันรู้ทั้งๆที่เราจับโกหกมันได้คาหนังคาเขามาตั้งหลายครั้ง
นี่เป็นอย่างนึงที่เราได้เรียนรู้มาจากมัน เพราะทุกๆครั้งที่เราจับโกหกมันได้
คนที่เป็นคนทุกข์ใจไม่สบายใจคือเราเอง
หลังๆมาเราก็เลยเลิกจับโกหกมัน เพราะการไม่รู้อาจจะทำให้เราทุกข์ใจน้อยกว่าในหลายๆเรื่อง
เราเข้าใจมันนะ... ที่มันต้องโกหกเรา
เรารู้... มันไม่อยากให้เราคิดมาก มันรู้ว่าเราเป็นคนคิดมากแค่ไหน
เพราะงั้น... หลายๆเรื่องที่มันเลือกที่จะโกหกเราก็เพราะว่ามันไม่อยากให้เราไม่สบายใจ
จากที่เราได้คบกะมันนี่แหละ... ถึงทำให้เรารู้ว่า
คนเราถ้ารู้จักกันมากเกินไปเหมือนเรากะมัน ก็เป็นปัญหาได้เหมือนกัน
สรุปแล้วเหตุการณ์ในวันนั้นก็เป็นอีกเหตุการณ์นึงที่มันโกหกเรา เรื่องที่มันไปนอนกะมะปราง
เรากะภีมเหมอนกันอย่างตรงที่ ไม่ค่อยชอบเซ้าซี้ถามอะไรที่ไม่อยากจะบอก
ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามที่ภีมมันไม่อยากบอกเรา....
สักวัน... มันนั่นแหละที่จะเป็นคนเดินมาบอกเราเอง
เป็นแบบนี้ในทุกๆครั้ง.... แม้กระทั่งบางเรื่องที่มันโกหกเรา
เมื่อเวลาผ่านไป... มันก็จะบอกเราเองว่าวันนั้นมันโกหกเรา..... แล้วมันก็จะเล่าความจริงให้เราฟัง
โดยที่เราไม่ต้องถามอะไรเลย... ซึ่งบางเรื่องก็เป็นเรื่องที่เรารู้อยู่แล้ว
หรือบางเรื่องก็เป็นเรื่องที่เราไม่เคยรู้มาก่อน.... และบางทีก็เป็นเรื่องที่เราเกือบจะทำให้รับฟังไม่ได้เลยก็มี....
ตอนนั้นเราก็ได้แต่คิดว่า... ถ้ามันอยากบอกเดี๋ยวมันก็บอกเอง
เราก็เลยไม่บอกมันว่าเรารู้เรื่องนี้แล้วมาจากบอย และบอยก็คงไม่พูดเหมือนกันว่าเรารู้แล้ว
มีหลายเรื่องเลยนะที่เรารู้มาจากบอย.... เวลาที่เรามีปัญหาเรื่องมันเราก็คุยกะบอยนี่แหละ
บอยจะคอยเป็นที่ปรึกษาที่ดีให้เราเสมอ... และเราสองคนก็ไม่ได้บอกภีม... ว่าเราคุยกัน
จบตอน..........
#####################################################
มันสั้นไปนิดส์นึงอ่ะ...
ไม่ว่ากันนะ.. :m13:
-
ทักทายๆ.... :m9:
สวัสดีสมาชิกใหม่.... chaninthornc ตามอ่านให้ทันนะ... สู้โวยๆ :m11:
ปั่ น ป่ ว น ... นี่หายหน้าไปนานเลยนะ... :m12:
Otaku กะ broke-back ... ขอบคุณสำหรับคำอวยพรเน้อ.. :m4:
แหม... คุณbroke-back...มีแซวกันนะ.... เราไม่มีที่รักซะหน่อย... :m17: จริงๆนะ.. ไม่เชื่อเหรอ :m13:
ส่วนคนอื่นๆก็ยังสบายดีกันใช่มั้ย..... :m18:
ส่งเสียงหน่อยยยยยยยยยยยยยยย :m11:
-
:เฮ้อ: กลุ้มจิตแทน ยืดเยื้อคาราคาซัง
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งไม่ชอบภีมอ่ะ ฮัทหายไปไหน :serius2: :serius2: :serius2:
-
มันมาอีกละ นิสัยเดิมๆๆๆๆๆ
บอยคิดไรกะปออะปะ เชียร์บอยดีกว่า อิอิ
-
ความรู้สึกมันคุ้น ๆ แฮ๊ะ :m23:
เป็นเหมือนกันนนน ไม่ได้อยากจับผิดนะ แต่ก็ต้องรู้เสมอ...
เพราะความที่มีสัญชาตญาณดี มีระเบียบเกิน ฉลาดมากไป
ที่สำคัญใส่ใจกับคนที่เรารักมากเกิน จึงรู้ถึงความผิดปกติเสมอ
และเป็นธรรมดายิ่งรู้มากก็ยิ่งเจ็บปวด...
และก็เป็นสัจธรรมใครล่ะจะปล่อยให้ตัวเองเจ็บปวดตลอดไป
เมื่อรู้แล้วเจ็บก็สู้ไม่รู้จะดีกว่า...รักแล้วเจ็บก็ไม่รักก็สิ้นเรื่อง
ถึงตอนนี้ไม่เชียร์ใครทั้งนั้นละ...เอาใจช่วยปอให้เข้มแข็งพอ
:a2:
-
เจอไปหลายๆ ครั้งอย่างนี้ก้อสู้ไม่ไหวเหมือนกันนะ
ยังไงก้อเอาใจช่วยนะจ๊ะ.... หาใหม่เลย 555 :m12:
-
เฮ้อ เจ็บเพราะรักคนผิดแท้ๆ o7
ฟ้าคงกำหนดมาแล้วล่ะ ปอถึงได้มาเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะคนๆเดียว :sad2:
-
คุณปอทนได้ไงเนี้ย :sad2:
เป็นเราเดินหน้าไปหาคนใหม่แล้ว
แต่ก้อนะมันแล้วแต่คน เฮ้อ o7
-
o7 ยังคงเป็นภีมคนเดิม o7
-
น้องปอ พี่ไม่รู้ว่าพี่จะทนอ่านได้นานแค่ไหน
พี่ไม่อยากเกลียดภีมไปมากกว่านี้ เพราะพี่คิดว่าปอรักภีมมาก และก็ไม่อยากให้ใครเกลียดภีมด้วย
:o12: :o12: :o12: :o12:
ขอไปทำใจก่อนนะ พฤติกรรมแต่ละอย่างของภีม :เฮ้อ: :เฮ้อ: สุดจะทน o12
ขอส่งท้ายสักหน่อยเถอะ :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
พี่ปอทนได้ไงอ้ะ :o12: :o12:
เป็นเราทนไม่ได้หรอกกกกกกก :serius2: :serius2:
-
ความรักมันเป็นสิ่งที่ห้ามกันไม่ได้จิงๆๆๆว่ะปอ เราเข้าใจ
แม้บางครั้งเหตุผลมันมากองอยู่ตรงหน้าแล้สแท้ๆๆๆ
แต่ว่า เหตุผล กะความรู้สึกอ่ะ บางทีมันก็ใช้ด้วยกันไม่ได้ ยิ่งโดยเฉพาะกะความรัก คนมักใช่ความรู้สึก
มากกว่าเหตุผล นั่นถึงทำให้ความรักมีอิทธิพลมากกไง
เป็นกาลังใจให้ปอน่ะ อิอิ :กอด1:
ปล. แหม อ่านตอนนี้ ยิ่งจาเชียร์ให้ปอมีโลกสีชมพูไวไว
เจงๆๆน่ะ ลุกหนักๆๆหน่อย(รู้ใช่ไหมเราพูดถึงอาไร หุหุ) ลุกโลดดด ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก อิอิ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อ่านตอนนี้แล้วอยากร้องไห้ :o12:
-
อ่านแล้วสงสารพี่ปออ่ะ ถือว่าพี่ปอสุดยอดมากๆ ทำใจได้ไงเนี่ย
ทักทายๆ.... :m9:
แหม... คุณbroke-back...มีแซวกันนะ.... เราไม่มีที่รักซะหน่อย... :m17: จริงๆนะ.. ไม่เชื่อเหรอ :m13:
ขอไม่เชื่อด้วยคนได้ป่ะพี่ปอ :laugh:
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากจะถามเจ้าภีมว่า....ใจของแกทำด้วยอะไรวะ? :angry2:
ทำร้ายทั้งตนเองและคนรัก ทำ...ทำไม?
ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงฟะ เมื่อไหร่จะเลิกหลอกตัวเองซะที :seng2ped:
**ปอ...ปอ...กินอะไรอ่ะ(จะไปกินมั่ง) ถึงทำให้เป็นคนจิตใจแข็งแกร่งได้ปานนี้
ข้าน้อยขอคารวะ ! นับถือนับถือ o13 และยังคงเป็นกำลังใจให้ยืนหยัดอย่างมีความสุขบนโลกใบนี้นะจ๊ะ
*** ทิ้งท้าย...ถ้าทำกับปอมากเกินไปกว่านี้นะเจ้าภีม เฮียจะเลิกเชียร์แกจริงๆซะที (ชักจะเชียร์แกไม่ไหวว่ะ)
-
เฮ้อ
-
ไม่ได้มาทักทายซะนาน พอมาอ่าน :a5: มันมาอีกแล้ว ไอ้น้องภีมมมมมมมมมมมมมมมมม :m31:
น้องปอค่ะ..น้องปอทนไปได้ยังงายยยยยย โอ๊ยยยพี่อ่านแล้วอกจะแตกตายแค้นแทน :a6:
-
เมื่อรู้ว่าความรักครั้งนี้มันไม่ใช่..ก็เปลี่ยนใจซะเถอะ
เดินต่อไปข้างหน้า..อย่าย่ำอยู่กับที่เลย
(พยายามทำให้ได้นะ..ถึงแม้ว่ามันจะยากมากๆ..แต่ก็ขอให้ได้ลองทำดู)
-
เห็นด้วย ๆ เวลาเราพยามที่จะรู้เรื่องอะไร
เกี่ยวกะใคร...มันจะทำให้เราไม่สบายใจจริง ๆ
ทางที่ดีที่สุดก็คงเป็นอย่างที่ปอพูดนั้นแหละ
เก่งจริง ๆ ทนได้งัย o13
-
รู้สึกเซงภีมมากขึ้นทุกที :sad2:
-
คุณปอสู้ๆนะคะ o7
-
:o12:
-
เอาเพลงมาฝากปอ.....แต่ขออย่าให้รักของปอเป็นอย่างเพลงนี้เลยนะ :m29: :เฮ้อ:
****ปราสาททราย :- สุรสีห์ อิทธิกุล
กว่าจะรวมจิตใจ เก็บทรายสวยสวยมากอง ก่อปราสาทสักหลัง
ก่อกำแพงประตู ก่อสะพานสร้างเป็นทาง ทำให้เป็นดั่งฝัน
ก่อนที่ฉันจะได้เห็นทุกอย่าง อย่างที่ฝันที่ฉันทุ่มเท น้ำทะเลก็สาดเข้ามา .....ไม่เหลืออะไรเลย
แหลกสลายลงไปกับตา เหลือเพียงทรายที่ว่างเปล่า กับน้ำทะเลเท่านั้น ..... ไม่เหลืออะไรเลย
จากที่เคยมีความใฝ่ฝัน ไร้กำลังจะสร้างใหม่ให้เหมือนเดิม
ทีละเล็กละน้อย ที่คอยสะสมความดี มีให้เธอเท่านั้น
ก่อเป็นความเข้าใจ แต่งเติมความหมายด้วยกัน คอยถึงวันที่หวัง
ก่อนที่ฉันจะได้พบความสุข อย่างที่ฉันฝันไว้ทุกวัน เธอก็พลันมาจากฉันไป .......ไม่เหลืออะไรเลย
แหลกสลายลงไปกับตา เหลือเพียงใจที่ว่างเปล่า กับฉันคนเดียวเท่านั้น.........ไม่เหลืออะไรเลย
จากที่เคยมีความใฝ่ฝัน ไร้กำลังจะสร้างใหม่ให้เหมือนเดิม
จะเอาแรงพลังจากไหนไว้เติมแต่งฝัน
จะเอาวันและคืนจากไหนให้พอทำใจ........ไม่เหลืออะไรเลย
แหลกสลายลงไปกับตา เหลือเพียงใจที่ว่างเปล่า กับฉันคนเดียวเท่านั้น ........ไม่เหลืออะไรเลย
จากที่เคยที่ความใฝ่ฝัน ไร้กำลังจะสร้างใหม่ให้เหมือนเดิม .........ไม่เหลืออะไรเลย
o7 :o12:
-
คุณ ปอคับคุณเป็นคนที่เก่งมากๆยอมรับเลย เป็นผมแหลกไปข้างหนึ่งแล้ว อ่านแล้วเจ็บใจแทนคุณปอ
ไอ้คุณ ภีม มันต้องโดน :เตะ1: :เตะ1:แบบนี้
-
แง๊ฟๆ ขี่เมฆ ข้ามเวลา ข้ามฟ้า ข้ามบอร์ด
มาแอบอ่าน เรื่องของคนแถวนี้ เพราะติดจนงอมแงม
สงสัยเพราะคุณปอ กะลังหลงทาง หากระทู้เก้่ในบอร์ดปาล์มไม่เจอแหงๆ
เลยทิ้งแฟนคลับที่รอแล้วรอเล่า พูดแล้วเศร้า
(/me หยิบผ้าเช็ดหน้า เช็ดน้ำตา สั่งขี้มูกใส่ ปื๊ดดดด แล้วเอามาเช็ดน้ำตาอีกที)
คืออยู่ปาล์มเขาย้ายกระทู้ของคุณปอ จาก lover ไปอยู่ evil แล้วอ่า
http://www.palm-plaza.cc/CCforum/DCForumID7/4.html#146
เนี่ย ลิ๊ง เดิมของคุณปอ กรุณาไปต่อด้วยนะคร๊าบบบ รอแล้วรออีก
ไม่รู้ว่าจะหาวิธีติดต่อยังไง ยังดีจำได้ว่าคุณปอเคยบอกว่าโพสอยู่เวปอื่นอีก
เลยไปนั่งหา แงๆ ตั้งนานกว่าจะเจอ ดีใจน้ำตาจะไหล
สงสัยกระทู้จะติดเรท x เลยโดนย้ายออก แฮ่ๆ
ยังไงก็มาต่อเร็วๆนะครับยังรออ่านอยู่
ปล. ใครไม่เชียร์ภีม แง๊ฟๆเชียร์ว้อย สักวันปอต้องได้ถีมกลับคืนมา :a1:
-
:a11:น้องปอคนสวยหายไปไหน มา :a12:อยู่นะครับ
-
เข้ามาต่อท้าย ให้กำลังใจคุณปอนะค้าบบบบ :L2:
สู้ๆนะคับ ป๊อกรู้ว่าคุณปอเข้มแข็งออกเนอะ แล้วคุณปอจะเดินต่อไปได้ในเส้นทางที่คุณปอเลือก อิอิ เพราะฉะนั้นสู็ๆคร้าบบบบบ :a2: :a1:
-
เรื่องนี้ ยังไม่หวานชื่นอีกหรอ :a6: :a6: ภีมทำไมทำให้ผิดหวังอยู่เรื่อย อุส่าห์เชียร์ :serius2:
-
หายไปนานเลยเนอะ คนเรา
-
:a4: :a1: :a11: :a3:
:sad2:
:o12:
-
มาต่อให้แล้ว....
จะบอกว่าที่หายไปคือเราไปงานบวชเพื่อนที่ระยองมา..
เพิ่งกลับมาเมื่อวานเอง..
วันนี้ก็๖องออกไปธุระอีกเรอะ... ช่วงนี้ธุระเยอะ...
ไปอ่านกันเลยเนอะ...
อ้อๆ.. เดี๋ยวๆ.. รู้สึกเหมือนช่วงนี้จะมีสมาชิกใหม่หลายคน....
ยินดีต้อนรับทุกคนเลยแล้วกัน...
โทษทีที่ไม่ได้เอ่ยชื่อเพราะว่ารีบมากๆ...
พิมได้ตั้งสองตอนแหนะ....
ถือว่าชดเชยละกัน...
********************************************
------------------------ #### เรื่อง “รักของเราสามคน” (ฉบับเข้มข้น) ๖ #### -------------------
ในคืนหนึ่งที่เรากำลังนอนซมด้วยพิษไข้ นึกแล้วก็โมโหตัวเองที่มาป่วยเอาช่วงนี้...
ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว..... ซึ่งเป็นวันเกิดของรุ่นพี่ในเอกคนนึงในกลุ่มเราที่สนิทกัน
ตอนนั้นทุกคนคงกำลังสนุกสนานอยู่ในผับแห่งหนึ่งที่ไปเลี้ยงวันเกิดกัน
แต่เราต้องมานอนซมอยู่ที่ห้องทั้งๆที่เพื่อนๆพี่ๆกำลังสนุกกัน
เฮ้อออออออ.......... เซ็ง.....
พอถึงเวลาเที่ยงคืนเราก็ส่งข้อความไปอวยพรวันเกิดพี่เค้า............
พอส่งข้อความเสร็จก็ใช่ว่าเราจะนอนหลับ......
ทั้งที่กินยาเข้าไปแล้วแต่มันก็นอนไม่หลับ.... ไม่ห่มผ้าก็หนาว พอห่มผ้าก็ร้อน.....
ทรมานสุดๆ... ปกติแล้วเราจะไม่ใช่คนที่ป่วยบ่อยนัก แต่เวลาป่วยที่ไรก็จะเป็นมากแบบนี้แหละ....
ช่วงที่เรานอนกระสับกระส่ายอยู่นั้น.... พริกก็โทรมาหาเรา
“ เฮ้ยเมิง... นอนยัง... ” พริกพูดด้วยเสียงร้อนรน
“ ยังอ่ะ.... มีไรป่าว.. ” เรารีบถามกลับไปเพราะจับเซ้นได้ว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ
“ นี่เมิง... ภีมมันมาเที่ยวที่นี่ด้วย แล้วก็เลยมีเรื่องกัน ” พริกพูด
“ เหรอ ??? งั้นเดี๋ยวกูรีบไป ” เราพูดแล้วก็ลุกขึ้นจากเตียงในทันที
แต่ด้วยความที่เราไม่ค่อยสบายอยู่แล้วก็เลยเซหน้ามืด เพราะว่าเลือดไปเลี้ยงสมองไม่ทัน
“ เฮ้ยเมิง... ไหวป่าว เป็นไร... ทำไมเงียบไปอ่ะ ” พริกพูด
“ ไหวๆ... ไม่ได้เป็นไร.... ” เราพูด
“ เมิงให้กูขับรถไปรับป่าว....” พริกพูด
“ ไม่ต้องๆ... เดี๋ยวกูเป็นเองง่ายกว่า เร็วกว่าด้วย ” เราพูด
“ ดีๆนะเมิง... ยิ่งไม่สบายอยู่ ” พริกพูด
จากนั้นเราก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็รีบลงมาจากห้องเดินไปที่รถในทันที รีบบึ่งออกที่ร้ายดังกว่าทันที
แต่ร้านที่ไปกันอยู่ไกลจากหอเราพอสมควรแล้วมันอยู่แถวๆริมหาดด้วย ทำให้ต้องขี่รถฝ่าลมหาดไป
พอโดนลมโกรกเราก็ยิ่งปวดหัวหนักเข้าไปใหญ่......... แต่ก็รีบบึ่งไปให้เร็วที่สุด
พอไปถึงเราก็รีบจอดรถแล้วเดินมาตรงทางเข้าร้าน แต่ก็ต้องหลบหลังต้นไม้ซะก่อน
เพราะภีมกับมะปรางเดินออกมาพอดี
ภาพที่เห็นตรงหน้าคือมะปรางเดินนำออกมาด้วยสภาพที่ไม่พอใจ ตาก็แดงเหมือนพึ่งผ่านการร้องไห้มา
ภีมก็กำลังเดินตามออกมาในลักษณะการเดินตามง้อมะปรางอยู่
“ มะปรางฟังภีมก่อนดิ... มันไม่มีไรจริงๆ ” ภีมพูดแล้วดึงแขนมะปรางไว้
มะปรางก็หันมามองแล้วพูดว่า
“ ก็เห็นๆอยู่อ่ะ.... ภีมยังจะพูดอะไรอีก ” มะปรางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“ มะปราง... ฟังก่อนดิ ” ภีมพูดเสียงดังเพราะมะปรางกำลังพยายามเดินหนีเพื่อไปขึ้นรถที่จอดอยู่ที่หน้าร้าน
“ ภีม... หยุดพูดเรื่องนี้ตอนนี้ก่อนได้มั้ย ” มะปรางพูดแล้วก็เดินขึ้นรถไป
ภีมก็พยายามเดินไปเคาะกระจกรถคันที่มะปรางนั่งอยู่เพื่อที่จะให้ลงมาคุยกัน แต่มะปรางก็ไม่ยอมลงมา
แต่พอรถค่อยๆเคลื่อนออกไปภีมก็โบกมือให้มะปรางแล้วก็ยิ้มแล้วก็พูดว่า
“ เดี๋ยวภีมไปรอที่หอนะ.... ”
มันเจ็บนะ.... ที่เราต้องมาเห็นคนที่เรารักมาตามง้อตามตื้อคนอื่นแบบนี้
จากภาพที่เห็นมันทำให้รู้ว่าภีมแคร์มะปรางมากแค่ไหน.....
เมื่อรถยนต์คันที่มะปรางนั่งขับออกไปภีมก็รีบเดินมาที่รถอีกคันนึงที่มีผู้ชายอีกคนนึงจอดรถอยู่โดยเร็ว
ซึ่งผู้ชายคนที่จอดรถรอมันอยู่เป็นคนที่เราไม่รู้จัก
เมื่อภีมขึ้นไปซ้อนรถคันนั้น รถคันนั้นก็ออกตัวไปโดยเร็ว
เราก็เลยวิ่งออกจากพุ่มไม้ที่ซ่อนตัวอยู่แล้วก็รีบติดเครื่องรถขี่ตามภีมออกไป
พอเราขี่รถตามทันรถคันของภีมเราก็ขี่ปาดหน้ารถมัน ทำให้รถคันที่ภีมซ้อนอยู่ต้องจอดรถ
เราก็เลยจอดรถของตัวเองแล้วเดินไปที่รถคันที่ภีมซ้อนอยู่
“ แก.. มีเรื่องเข้าใจผิดอะไรกันรึป่าว? ” เราพูดพร้อมกับดึงแขนภีมให้ลงมาคุยกัน
“ แกไม่ต้องมาพูดดีเลย... มาก็ดีแล้วไปดูเพื่อนตัวเองไป ” ภีมพูดด้วยท่าทางโมโหจัดที่เห็นหน้าเรา
“ ทำไม... ใครเป็นอะไร ? ” เราถามด้วยท่าทางตกใจ
ภีมก็เลยลงมาจากรถคันนั้นเราก็เลยดึงแขนมันให้มาคุยกันในระยะที่ห่างออกมาจากรถคันที่ภีมนั่ง
เพราะตอนนั้นผู้ชายคนที่ขี่รถให้ภีมซ้อนหันมามองด้วยท่าทีงงๆ ว่าเราเป็นใครและมาทำอะไร...
“ ไหนพูดมาดิ... ว่าอะไรเป็นอะไร? ” เราพูดหลังจากที่เดินแยกออกมาจากผู้ชายคนนั้น
“ แกไปถามเพื่อนแกเอาเองไป.. ” ภีมพูดแล้วเอามือผลักที่ไหล่เราอย่างแรง ทำให้เราเซไปเกือบล้ม
“ แกก็บอกเค้าดิ.... จะให้เค้าเสียเวลาไปถามเพื่อนเค้าอีกทำไม.... จะได้รู้ซะทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น ”
เราพยายามใจเย็นให้ได้มากที่สุด เพราะตอนนั้นเราก็โมโหจัดแล้วเหมือนกัน
“ ก็เพื่อนแกอ่ะ... คนที่ชื่อ... คีอะไรนั่นหนะ... แม่งเดินมาด่ามะปราง... หาว่ามาแย่งเค้าจากแก”
ภีมพูดท่าทางโมโหสุดๆ ตามันตอนนั้นแข็งกร้าวมากจนน่ากลัว
“ คีมันพูดแบบนั้นจริงๆเหรอ ? ” เราพยายามถามออกไปอย่างใจเย็น
“ เออดิ.... แถมมันยังด่ามะปรางว่าหน้าด้านด้วย แล้วด่าเค้าอีกด้วย... ว่าเค้าหลอกแก.. เค้าสวมเขาให้แก ”
ภีมพูดโวยวายเสียงดัง
“ เฮ้ย... อยู่ดีๆมันจะมาด่าแกแบบนั้นได้ไง ? ” เราพูด
“ จะไปรู้มันเหรอ ?? พอเค้าบอกมันว่าเค้ากะแกไม่ได้มีไรกัน มันก็พูดว่า... ใครเชื่อก็ควายแล้ว ”
ภีมพูดเอาๆด้วยท่าทีโมโหสุดๆ ซึ่งตั้งแต่ที่เรารู้จักมันมาเราก็แทบไม่เคยเห็นมันโมโหมากๆแบบนี้นัก
“ อยู่ๆคีมันจะพูดแบบนั้นทำไม.... มันต้องมีอะไรดิ เค้ารู้นิสัยเพื่อนเค้าดี ” เราพูด
เรายอมรับว่าเพื่อนเราแต่ละคนหนะแรง.... แล้วก็เอาเรื่อง
แต่พวกมันก็เป็นคนมีเหตุผลพอ... มันไม่เคยหาเรื่องใครก่อน
ถ้าไม่มีอะไรจริงๆ จู่ๆเพื่อนเรามันไม่พูดอะไรแบบนี้หรอก
“ ถ้าเข้าข้างกันนักก็ไปถามมันไป... ” ภีมพูดเสียงดังแล้วก็ผลักเราจนล้มลงไปกองอยู่กับพื้น
“ เฮ้ย.. อย่าเพิ่งไปดิ ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย ” เรากะโกนพูดเสียงดัง เพราะภีมกำลังเดินกลับไปที่รถคันนั้น
เราก็รีบวิ่งตามไปแต่ก็ไม่ทันเพราะรถคันนั้นเคลื่อนตัวออกไปโดยเร็วทันที่ที่ภีมขึ้นรถเสร็จ
เราก็เลยตัดสินใจขี่รถตามมันออกไป แต่พอเอามือไปจับรถถึงรู้สึกตัวว่าเจ็บที่แขนก็เลยพลิกข้อศอกมาดู
ถึงได้รู้ว่าข้อศอกแตกตอนที่เราล้มไปกระแทกกับถนนตอนที่ภีมผลักเรา
เราก็เลยพยายามไม่มองที่แผลทั้งที่เลือดมันไหลมาตามแขน
เพราะว่าเราเห็นเลือดเห็นแผลมากไม่ได้ มันจะทำให้เราเป็นลมชัก
เราขี่รถตามหามันสักพักก็หาไม่เจอ
ยิ่งมาขี่รถตากลมแบบนั้นยิ่งทำให้เราปวดหัว.... รู้สึกหน้าตัวเองมันร้อนผ่าวๆ
เหมือนไข้จะขึ้นอีกแล้ว.... แล้วก็เจ็บที่ข้อศอกด้วย มันเจ็บๆแสบๆปนกัน
เมื่อหามันไม่เจอ เราก็เลยตัดสินใจขี่รถไปรอมันที่หน้าหอในเพราะยังไงมันก็คงต้องกลับมานอนหอ
พอเราจอดรถที่หน้าหอในมัน เราก็ยืนรอมันใต้โคนต้นไม้มืดๆเพราะกลัวจะมีคนมาเห็น
แล้วเราก็โทรหามัน ตอนนั้นเราโทรหามันสิบกว่าสายมันก็ไม่รับ...
เราก็โทรอยู่อย่างนั้น หวังว่าสักครั้งมันคงรับจะได้คุยกันให้รู้เรื่อง
“ มีไรอีกเนี่ย... โทรมาอยู่ได้ ” ภีมพูดด้วยเสียงแข็งกร้าวแบบรำคาญเราสุดๆ
“ เค้ารอแกอยู่หน้าหอนะ... จะได้คุยให้รู้เรื่อง ” เราพูด
“ ไม่ต้องแล้ว... ไม่มีไรต้องคุยแล้ว ” ภีมพูดด้วยเสียงตะคอก
“ แกไม่มีแต่เค้ามี... ” เราพูดกระแทกเสียงกลับไปด้วยความโมโห
เพราะตอนนั้นหลายๆอย่างที่มันทำกับเรา จนทำให้เราแทบจะหมดความอดทนแล้วเหมือนกัน
“ แกจะมามากเรื่องอะไรเนี่ย?? น่ารำคาญว่ะ... ” ภีมพูดกระแทกเสียง
“ ไม่รู้ล่ะ... เค้าจะรออยู่นี่จนกว่าแกจะมานั่นแหละ ” เราพูดแล้วภีมมันก็กดตัดไป
เราก็นั่งรอมันอยู่ที่ใต้ต้นไม้มืดๆแบบนั้น
ยิ่งดึกมันก็ยิ่งรู้สึกหนาวๆ ทั้งปวดหัวมึนหัวแล้วก็คัดจมูกไปหมด คงเพราะนั่งตากน้ำค้าง
แผลที่ศอกก็เจ็บๆ แต่เลือดหยุดไหลแล้วเหลือแต่คราบเลือดแห้งๆที่ติดแขนอยู่
ตอนที่รอมันเราก็เลยโทรไปหาพี่ในกลุ่มนั้นซึ่งเป็นพี่เจ้าของวันเกิด
“ พี่... ปอเองนะ.. ” เราพูดทักทายปลายสาย
“ ปออยู่ไหนเนี่ย.... ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ” พี่เค้าพูดกลับมาด้วยท่าทีเป็นห่วง
คือตอนที่เราขี่รถตามหาภีม... มีคนโทรหาเราหลายสายมากๆ
ทั้งเพื่อนทั้งพี่ที่ไปงานวันเกิด ทุกคนคงเป็นห่วงที่เห็นว่าทำไมเรายังไม่ไปที่ร้าน
แล้วเราก็ป่วยด้วย คงจะเป็นห่วงว่าเราเป็นอะไรกลางทางรึป่าว
แต่ตอนที่ขี่รถหามันอยู่ตอนนั้น เราเจ็บแผลที่ข้อศอกก็เลยไม่สะดวกถ้าจะต้องขี่รถไปด้วยโทรศัพท์ไปด้วย
“ โทษทีพี่.... พอดีตอนนั้นขี่รถอยู่ ” เราพูด
“ แล้วนี่แกอยู่ไหน ” พี่ถามด้วยความเป็นห่วง
“ อยู่หอแล้วพี่ ... ขอโทษนะพี่... ที่ภีมมันทำให้เสียบรรยากาศหมด ” เราพูด
“ ไม่เป็นไรๆ.... พวกพี่ไม่ได้เป็นไรกันหรอก พอมันไปก็สนุกกันต่อ.... ว่าแต่เราเหอะ... เรื่องมันเป็นยังไง ”
พี่เค้าถาม
“ เอาไว้ค่อยเล่าให้ฟังนะพี่..... ตอนนี้ปอปลอดภัยแล้ว ” เราพูด
“ งั้นก็ดีแล้ว... พักผ่อนเยอะๆล่ะ... ” พี่พูด
“ นี่พี่อยู่หอตัวเองแล้วใช่ป่ะ .. ” เราถาม
“ อืม... ทำไมมีไรป่าว...” พี่ถาม
“ คือเรื่องมันเป็นมายังไงเหรอพี่... เล่าให้ฟังหน่อยดิ ” เราถาม
“ ก็คือ............................................................................................. ” พี่เค้าก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
เรื่องก็ประมาณว่า.....
ตอนที่ไปเที่ยวกันตอนแรกก็ไม่ได้มีไรหรอก ก็ดื่มกันคุยกันไปเรื่อยเปื่อย....
จนผ่านไปพักใหญ่... ตอนนั้นทุกคนก็เริ่มตึงๆกันหมดแล้วด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
แล้วพริกมันก็เห็นภีมนั่นแหละ มันก็เลยชี้ให้พวกพี่ดูว่าคนนี้แหละคือภีม
พวกพี่ก็เลยหันไปมองกัน แต่พอมองไปก็เห็นว่ากลุ่มนั้นที่มาอ่ะมีผู้หญิงสี่คนชายสี่คน
พวกพี่เค้าก็เลยพูดเล่นกันว่า... มากันครบคู่เลยแฮะ
เพราะแต่ละคู่ก็นั่งข้างกันหมด บางคู่ก็กอดกันบางคู่ก็นั่งซบกัน
จนพวกพี่เค้าเริ่มรู้สึกแปลกๆ..... ก็เลยสังเกตที่ภีมมากเป็นพิเศษ
สิ่งที่เห็นก็คือ ภีมนั่งกอดไหล่ผู้หญิงคนที่นั่งข้างๆตัวเองตลอด.... บางทีก็กอดเอว...
ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็คือมะปราง แล้วเวลาลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำภีมก็จะไปส่งแถมยังเดินจูงมือกันไปอีก
(เราฟังมาถึงตอนนี้.. ยิ่งรู้สึกใจมันสั่นไปหมด...... ไม่อยากจะฟังแต่ก็อยากจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น)
พวกพี่แล้วก็เพื่อนเราก็ทนมองกันไม่ไหว คีเพื่อนในกลุ่มเราก็เลยเดินไปที่โต๊ะนั้นแล้วก็พูดว่า
“ เฮ้ย... เมิงชื่อภีมรึป่าว ” คีพูดด้วยด้วยท่าทางเมาๆ ( คีนี่เป็นผู้หญิงนะ.. มันเป็นคนติสๆเซอร์ๆ)
“ ใช่... มีไรเหรอ ” ภีมตอบ
“ กูเป็นเพื่อนปอ.... นี่เมิงมานั่งทำเฮียๆแบบนี้... เพื่อนกูมันรู้ป่ะเนี่ย ” คีพูดแบบหาเรื่อง
“ ทำไม... ทำไร... แล้วกูกะปอก็เป็นเพื่อนกัน ไม่ใช่แฟนทำไมต้องบอกว่าจะไปทำอะไร ” ภีมพูดด้วยท่าทางกวนตีนไม่แพ้กัน
“ ฮึฮึ..... เมิงคิดกะมันแค่นั้นเหรอ.... ใครเชื่อก็ควายแล้วว่ะ... ” ประโยคนี้ที่คีพูดมันพยายามมองหน้ามะปรางตอนที่พูด เพื่อจงใจกระแทกให้มะปรางได้รู้
“ เฮ้ยด่าใครว้ะ... ” ภีมพูดแล้วลุกขึ้นยื่นด้วยท่าทางโมโหจัด ถ้าคนที่ยืนพูดกะมันอยู่ไม่ใช่ผู้หญิงภีมมันคงต่อยไปแล้ว
ตอนนั้นพวกพี่กะเพื่อนเราก็เข้ามาห้ามกันยกใหญ่
“ กูพูดไปลอยๆ... ถ้าเมิงเฮียเมิงก็รับไปดิ...... เมิงจำไว้นะ... ถ้าเมิงหลอกเพื่อนกูเมิงก็คือสัตย์เฮียๆตัวนึงอ่ะ”
คีพูดแล้วก็เอามือชี้หน้าภีม
ตอนนั้นสถานการณ์ตึงมากๆ คนในร้านเริ่มหันมามองกัน ต่างฝ่ายต่างก็โมโหและก็มีทีท่าว่าจะไม่มีใครยอมใคร
พวกพี่ก็เลยดึงคีออกมา... ให้กลับมานั่งที่โต๊ะ
ส่วนโต๊ะภีมก็เห็นเถียงกันสักพักแล้วก็เช็คบิลแล้วก็ออกไป
พอพี่เค้าเล่าให้เราฟังเสร็จพี่เค้าก็พูดกับเราว่า....
“ ปอ... ฟังพี่นะ... เท่าทีพี่เห็นท่าทางของภีมที่ร้านอ่ะ.... พวกพี่แล้วก็เพื่อนแกทนเห็นกันไม่ไหวจริงๆว่ะ... แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยากให้แกเลิกคบกันหรอกนะ.... เพราะพวกพี่กะเพื่อนแกก็เป็นคนอื่น... เวลาที่มันอยู่กะแกสองคน.... แกอาจจะมีความสุขกันก็ได้ อันนั้นพวกพี่ไม่รู้...... แกจะเลือกยังไงตัดสินใจยังไงก็แล้วแต่แกนะ ยังไงพวกพี่แล้วก็เพื่อนแกก็พร้อมจะเข้าใจและอยู่ข้างๆแก ”
เราได้ฟังที่พี่เค้าพูดแล้วก็ถึงกับน้ำตาซึม.....
นี่ขนาดพวกพี่และก็เพื่อนๆเค้าเพิ่งจะรู้จักเราได้แค่ไม่นาน.....
แต่... แต่ละคนก็มีแต่คนเข้าใจเรา.... เป็นห่วงเรา.... ไม่ทิ้งเรา
แต่สิ่งที่ภีมทำกับเรา........
ทำไมมันไม่เข้าใจเราบ้างนะ.................................
จบตอน.....................
#########################################
-
อีกตอนนึงนะ..... :m1:
------------------------ #### เรื่อง “รักของเราสามคน” (ฉบับเข้มข้น) ๗ #### --------------------
เป็นเวลากว่าสามชั่วโมงที่เรานั่งรอภีมอยู่ที่หน้าหอในแต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของมัน
ไม่รู้ว่าตอนนั้นมันอยู่ไหน มันคงจะกำลังง้อมะปรางอยู่
ไม่รู้ว่าคุยกันรู้เรื่องรึยัง.... หรือว่าป่านนี้คงนอนอยู่ด้วยกันแล้ว...
แล้วภีมมันจะรู้มั้ยว่า เรารอมันอยู่.....
เราโทรไปหามันอีกหลายครั้งแต่ก็ติดต่อมันไม่ได้แล้ว เพรามันคงจะปิดเครื่อง
เราจะโทรไปหาบอยก็เกรงใจมันเพราะตอนนั้นก็เกือบจะตีสามอยู่แล้ว
เรารอมันจนรู้สึกว่าร่างกายเราคงจะไม่ไหวก็เลยตัดสินใจว่าจะกลับแล้ว
แต่ตอนนั้นเราก็เห็นว่าเพื่อนภีมที่อยู่หอในคนนึงขี่รถอกไปข้างนอก
เราก็เลยสังหรณ์ใจว่าเพื่อนมันต้องขี่รถไปรับภีมแน่ๆ เราก็เลยตัดสินใจรอภีมอีกสักพัก
ซึ่งก็เป็นแบบนั้นจริงๆ พอรถคันนั้นขี่กลับมาก็มีภีมซ้อนรถกลับมาด้วย
เราก็รีบเดินเข้าไปหาภีมทันที ภีมก็หันมามองเราด้วยท่าทางตกใจ
เพราะมันคงไม่คิดว่าเราจะยังคงรอมันอยู่อีก
“ ยังไม่กลับอีกเหรอ ?? ” ภีมพูดหลังจากที่ลงมาจากรถส่วนเพื่อนมันขี่รถเข้าไปในหอแล้ว
“ ก็บอกแล้วไงว่าจะรอ... ” เราพูดไปด้วยเสียงแหบๆ เพราะเริ่มเจ็บคอ
“ คุยกันวันอื่นได้ป่ะ ไม่มีอารมณ์จะคุย ” ภีมพูดด้วยท่าทีรำคาญ
“ เค้าขอสิบนาทีแล้วกัน ” เราพูดแบบอ้อนวอน
“ อืม... มีไรจะคุยก็ว่ามาดิ ” ภีมพูด แล้วมันก็เดินนำเรามาที่ตรงใต้ต้นไม้มืดที่เรายืนรอมันตอนแรก
เพราะเดี๋ยวจะมีคนมาเห็น
“ เรื่องมันเป็นไงเล่ามาดิ๊ ” เราพูด
“ อย่าให้เค้าพูดอีกเลยว่ะ ยิ่งพูดยิ่งหงุดหงิด ” ภีมพูดด้วยท่าทีหัวเสียเต็มที่
“ ที่เค้ารอแกอยู่ถึงป่านนี้ก็เพราะอยากจะฟังเรื่องทั้งหมดจากปากแก เค้าฟังจากพี่เค้าแล้วก็อยากจะฟังจากแกด้วย เดี๋ยวจะหาว่าเค้าเข้าข้างเพื่อนตัวเอง ” เราพูดแบบเริ่มโมโห
“ เออๆ... แกก็เข้าข้างเพื่อนแกตลอดแหละ เพื่อนแกแต่ละคนดีกันนักนี่... เลิกคบไปซะทีปะ” ภีมพูดประชด
“ อย่าใช้อารมณ์ได้ป่ะ... ” เราพูด
“ แกรู้ป่ะ... ตั้งแต่เค้าเกิดมายังไม่เคยมีใครด่าเค้านี้เลย แล้วนี่เพื่อนแกมาชี้หน้าด่าเค้าปาวๆ แกจะให้เค้ารู้สึกไง? ”
ภีมพูดด้วยท่าทางโมโหเต็มที่
“ ก็แล้วแกทำอย่างที่เพื่อนเค้าพูดรึป่าวล่ะ.. ” เราพูด
“ ทำอะไร... เค้าทำไร ” ภีมพูดแบบหาเรื่อง
“ ก็นั่งกอดเอวกอดไหล่... จูงมือกันเข้าห้องน้ำเนี่ย... ” เราพูด ยอมรับนะว่าเสียงเรามันสั่น
ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดมากๆ
“ เค้าไม่ได้ทำขนาดนั้น.... นี่เค้าต้องจูงมือเพราะมะปรางมันเมา ” ภีมพูด
“ แล้วที่นั่งกอดไหล่กอดเอวนี่อะไร ” เราพูด
“ เค้าก็แค่โอบเฉยๆ... แกนึกดูเพื่อนมะปรางที่พาแฟนมาเค้าทำกันยิ่งกว่านี้อีก แล้วถ้าเค้าต่างคนต่างนั่งกะมะปราง แกไม่คิดเหรอว่ามะปรางมันจะคิดยังไง ” ภีมพูดตะคอก
“ ดูรักกัน... แคร์กันดีจังนะ ” เราพูดประชดๆ
“ ถ้าพูดแบบนี้ก็คุยกันไม่รู้เรื่องแล้วแหละ.. ” ภีมพูดแล้วก็เดินหนีเรา
“ คุยกันให้รู้เรื่องก่อนได้มั้ยแล้วค่อยไป ” เราพูดแล้ววิ่งไปดักหน้ามันไว้
“ แกอย่ามาเกะกะเค้าได้ป่ะ ไม่มีอารมณ์จะคุยแล้ว เกินสิบนาทีแล้วด้วย ” ภีมพูดแล้วเอามือปัดเราออกไปพ้นทาง
“ เค้าขอร้องเหอะ เราคุยกันให้รู้เรื่องก่อนได้ป่ะ... ให้เค้าไหว้เค้าก็ยอม ” เราพูดแล้วก็ยกมือไหว้มัน ตอนนั้นเราร้องไห้ด้วย
พิมพ์ถึงตรงนี้แล้วร้องไห้อีกแล้วอ่ะ
ทุกครั้งที่เราเล่าให้ใครฟังก็ร้องไห้ทุกที
เรายังจำภาพวันนั้นได้ติดตาเลย วันที่เรายกมือไหว้มันเพื่อขอให้มันคุยด้วย
ภีมมันเห็นเรายกมือไหว้แล้วก็ร้องไห้มันก็เลยหยุดนิ่งอยู่แบบนั้น แล้วมันก็พูดว่า
“ เค้าบอกมะปรางไปแล้วว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน ระหว่างเราไม่เคยมีอะไรเกินเลย เพราะงั้นเราก็ห่างๆกันสักพักเหอะ.... เค้าไม่อยากให้มะปรางเข้าใจผิด ” ภีมพูดด้วยท่าทางนิ่งๆ
พอเราได้ฟัง ยอมรับว่าหน้าชาเลยตอนนั้น เราได้แต่มองหน้ามันนิ่งๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
รู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรไม่ออกอีกเลย
ภีมมันก็ก้มหน้าลงไม่กล้ามองหน้าเรา จนเราพูดขึ้นมาว่า
“ ขอบใจที่เตือนสติว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน ” เราพูดด้วยเสียงที่สั่นจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง
“ เค้าขอโทษแทนเพื่อนเค้าด้วยแล้วกันที่ทำให้แกกับแฟนมีปัญหากัน ” เราพูดแล้วยกมือไหว้มัน
ภีมก็มีท่าทางร้อนรนเหมือนว่ามันจะรู้สึกผิด
“ แกอยากให้เราอยู่ห่างๆกันใช่ป่ะ เค้าไม่รู้นะว่าจะทำได้รึป่าว แต่ถ้าแกอยากให้เป็นแบบนั้นเค้าก็จะพยายามทำ ”
เราพูดแล้วก็ร้องไห้ไม่หยุด ภีมมันก็ได้แต่นิ่งเงียบ
“ งั้นเค้าขอกอดแกครั้งสุดท้ายได้ป่ะ ?? ” เราพูด
“ ถ้าจะพูดว่าครั้งสุดท้ายก็ไม่ต้องกอด ” ภีมพูด
“ งั้นไม่พูดก็ได้ ” เราพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองหน้าภีม ซึ่งมันอ้าแขนรับเราอยู่
เราก็เลยเดินเข้าไปกอดมันไว้ให้แน่นที่สุด เหมือนกลัวว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆที่ได้กอดมัน
“ ทำไมตัวร้อนแบบนี้อ่ะ ” ภีมพูดแล้วพยายามผลักตัวเราออกเพื่อจะมองหน้าเรา
“ ช่างมันเหอะ.... เค้าป่วยอ่ะ ” เราพูดแล้วก็กอดมันไม่ยอมปล่อย
“ ช่างมันได้ไง... ” ภีมพูดแล้วก็พยายามดึงเราออกอีก
“ กอดกันนิ่งๆแบบนี้สักพักได้มั้ย ? ” เราพูด ภีมมันก็เลยหยุดที่จะดึงเราออกแล้วมันก็กอดเรานิ่งๆ
“ แกรู้สึกอะไรบ้างมั้ย?? ” เราถามหลังจากที่ยังกอดกันอยู่
“ ยังไงอ่ะ ” เราพูด
“ ก็รู้สึกอบอุ่นไง.... รู้สึกว่ากอดครั้งนี้มันไม่เหมือนเวลาที่เราเคยกอดใคร ” เราพูดเพราะเรารู้สึกแบบนี้ทุกครั้งที่ได้กอดมัน
“ ไม่อ่ะ.... เฉยๆ เค้ายังไม่เคยกอดใครแล้วรู้สึกอบอุ่นเหมือนที่กอดแม่เค้าเลย ” ภีมพูด
“ อืม.... เข้าใจแล้ว ” เราพูดแล้วก็ผละตัวเองออกจากมัน
“ แกตัวร้อนมากเลยอ่ะ.. ไหวปะเนี่ย ” ภีมพูดด้วยท่าทีเป็นห่วง
“ เค้าไม่เป็นไรหรอก ไม่งั้นคงไม่รอแกได้จนป่านนี้หรอก ” เราพูด
“ เอาดีๆดิ... ” ภีมพูด
“ ช่างมันเหอะ.... แกไปนอนเหอะ... ยังไงก็คุยกะมะปรางให้เข้าใจกันแล้วกัน ” เราพูดแล้วก็เดินออกมาจากมัน
แต่ภีมมันก็เรียกเราไล่หลังมา เราก็เลยพูดว่า
“ แกอย่าพูดอะไรอีกเลย... เค้าเข้าใจแล้ว หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ ” เราพูดแล้วก็เดินไปเอารถแล้วก็ขับออกไป
เหนื่อย....................
รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยมาก
เจ็บ...............
รู้สึกว่าตัวเองเจ็บมาก
มันมาก และมากกว่าทุกครั้งที่เคยรู้สึก
คุณรู้มั้ย? เวลาที่เราเห็นคนที่เรารักเค้ารักคนอื่นความรู้สึกมันแย่แค่ไหน
มันเจ็บจนเหมือนไม่มีความรู้สึกเลยแหละ
คนที่เรารัก..... เค้าแคร์คนอื่นมาก... มากจนเค้าไม่เคยรู้หรือสนใจว่าเราแคร์เค้ามากแค่ไหน
เวลาที่คนที่เรารักเค้าวิ่งตามคนอื่น โดยที่เค้าไม่เคยหันกลับมามองข้างหลังสักนิดว่ามีใครอีกคนกำลังวิ่งตามเค้าอยู่
มันแย่... แย่มากๆ แล้วก็เจ็บมากๆด้วย
ร้องไห้............ ร้องไห้................................... และร้องไห้..........................................................
คงจะเป็นทางออกที่ดีที่จะระบายความเจ็บและความเสียใจ
จบตอน
#######################################################
-
:โฮๆ1:
-
ผู้ชายสารเลว ก็แค่ผู้ชายห่วยๆ เลิกสนใจเหอะปอ :o12: :o12: :o12:
-
:o211: :o211:
:beat: :beat: :beat:
อย่าหลงมาแถวนี้นะ
:fcuk: :fcuk: :fcuk:
-
หัวใจของปอเลือดไหลออกหมดหรือยัง
-
:เศร้า2: :เศร้า2:
พี่ปอเลิกเถอะกับผู้ชายเลวอย่างนี้
พี่ปอผ่านช่วงนั้นมาได้ยังไงคับ ถือว่าเก่งมากๆเลยนะ
-
ถ้าคิดว่าทนสภาพแบบนี้แล้วมีความสุข................คงไม่ใช่คนแล้วอ่ะ.....เฮี๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆสัดภีม
-
จะเสียดาย ผู้ชายห่วยๆๆ อย่างภีมทำไม
คบกันไม่รู้จะพาชีวิต ปอ ไปทางไหน เสเพล มันไปวันๆๆ
ถ้าเผลอเป็นนอกใจ
ไม่เห็นต้องแคร์อาไร
แค่เสียยย ผู้ชาย ห่วยๆๆ อย่างภีมมมมม :angry2:
-
อ่านตอนนี้แล้ว :serius2: :serius2: :serius2:
ภีม....ต้องโดนแบบนี้ :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
......เป็นกำลังใจให้ ปอ .....เจ็บแล้วต้อง....จำ....
เพราะภีม...เลว..เกินแก้ไข..... :m31: :m31:
-
เหนด้วยกะทุกๆรีข้างบน :a6: ภาวนาให้ภีมออกไปจากชีวิตปอเร็วๆๆ :เฮ้อ:
-
เฮงซว............ :เฮ้อ:
-
แย่มาก
เฮงซวย คงเป็นคำเดียวที่จะสามารถอธิบายภีมได้ในขณะนี้ :เตะ1: :เตะ1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:serius2: :serius2: ทำร้ายจิตใจกันอย่างนี้เปนครั้งที่เท่าไหร่แล้วล่ะครับ :serius2: :serius2:
once ... shame on you :angry2: :angry2:
twice ... shame on me o12 o12
-
:sad2:ทำไมๆถึงทนได้ขนาดนี้...หัวใจมีไว้เจ็บหรือไง o7อย่าทนกับคนแบบนี้เลย
-
ทนไปไงเนี่ยยยย...ไม่รุ้จะว่าไอ่ภีม
มันยังงัยดีล่ะ...สุดยอดเลยว่ะ
ปอก็สุดยอดเหมือนกัน o13
-
ทำไม? คนที่บอกว่ารักกัน...แต่...คำพูด กับ การกระทำ มันช่างย้อนสวนทางกันเหลือเกิน
ทำไม? คนที่บอกว่ารักกัน...แต่...ทำร้ายทารุณจิตใจกันเหลือเกิน
ทำไม? คนที่บอกว่ารักกัน...แต่...กัดกร่อนความรู้สึกกันได้โหดร้ายเหลือเกิน
ทำไม? คนที่บอกว่ารักกัน...แต่...คำนึงถึงแต่ความสุขของตัวเองฝ่ายเดียวได้มากมายเหลือเกิน
:m16: :angry2:
**ทำไม? กรูถึงหลงผิดเชียร์คนอย่างมรึงมาตั้งนาน ไอ่สมบัติภีม ฮ่วย! เซ็งจิตว่ะ :เตะ1:
*** ประกาศ...ประกาศให้ทราบโดยทั่วกันว่า
ข้าพเจ้าขอเลิกเชียร์ไอ่คุณสมบัติภีม ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
ขออีกสักสามเตะเหอะ มันแค้นหนัก Tripple Kick :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
:m15: :m15:
:serius2: :serius2:
-
:o12:
-
:angry2:เป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวเอามากๆ..
แล้วที่มาทำดีให้กันอยู่ตั้งนานมันเพื่ออะไรเหรอ..
ปอก็เหลือเกินจริงๆ..ทนมันอยู่ได้ :เฮ้อ:
-
:13223: อีกครั้งแล้วครับท่าน นายภีมนี่รักษาระดับความ .... ได้คงเส้นคงวาจริง ๆ
สงสัยคนอ่านตอนนี้แล้วนายภึมคง :เตะ1:และ :fcuk: อีกแน่เลย
เราว่าในขณะนั้น ปอคงคิดได้แต่อย่างว่าแหละ รักแรก มันทำใจยากนะ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้น้องปอ ( คนสวย ) เข้มแข็งกับชีวิต และต่อสู้อย่างมีสติ
ขอ :กอด1: ทีสิ :bye2:
-
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: สำหรับภีมนะจ๊ะ
-
ภีมต้องเจอแบบนี้ :เตะ1:
บางทีการยอมอีกฝ่ายมากไป เค้าจะได้ใจแล้วจะทำแบบนี้ต่อไปอีก
เราต้อง เชิ่ดบ้าง :a2:
-
เลวจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คนไรหงะเลวอะ
ไม่เอาไม่ชอบแล้ว
-
Nong Por you have to be strong na ka, don't take him back na otherwise he'll just keep hurting you :angry2:
-
เข้ามาบอกข่าวว่าวันนี้คงจะไม่ได้อัพ
เพราะเมื่อวานไปดูหอมาแล้วก็นอนที่บ้านเพื่อนต่อ
วันนี้ก็ต้องขนของเข้าหออีก
เลยยังไม่มีเวลาได้พิมเรื่องเลย...
ขอติดไว้ก่อนละกัน
เห็นเม้นแล้วก็ปลง...... มีแต่คนเกลียดภีม...
เฮ้อออออ...........
แต่มันก็น่าอยู่แหละเนอะ......
แต่ขอสปอยไว้หน่อยว่า นี่ยังแค่จิ๊บๆ.... ยังมีอีกหลายเรื่อง.....
ที่คุณจะได้รู้... (คงเกลียดมันมากกว่านี้อีกแน่ๆ...)
ถ้าใครเบื่อที่จะฟังสิ่งแย่ๆเราก็ไม่ว่ากันนะ.....
เห็นว่ามีสมาชิกใหม่อีกหลายคนเลย....
ทักทายๆนะ..... ขอโทษที่ไม่ได้เอ่ยชื่อ
เพราะเริ่มสับสนแล้วว่าไหนคนใหม่ไหนคนเก่า...
เอาเป็นว่ายินดีต้อนรับทุกคนก็แล้วกัน.......
แล้วก็ยินดีมากที่คุณเข้ามาอ่านเรื่องของเรา
ส่วนคุณ wan นี่ชอบเรียกเราว่า " คนสวย " อยู่เรื่อย....
เคยเห็นหน้าเรารึป่าวหว่า.......
ถ้าเคยก็บอกๆกันบ้างนะ.....
ไปก่อนนะ...
แล้วจะแวะเข้ามาทักทายกันใหม่....
คิดถึงทุกคนเน้อ...
อย่าเพิ่งเซ็งกันละที่ช่วงนี้เรามาๆหายๆ
ธุระมันชุกจริงๆช่วงนี้.... ชีพจรลงเท้าตลอด
-
อ่าวววว
ไม่น่ะ
ไมอ่ะ
ค้างงงงงงงงงงงงงง :serius2:
-
เฮ้อ....
:pig4:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
เศร้ามากเลย มาต่อเีร็วนะ
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:m22: :m22: :m22:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: ว้า.....ยังไม่ up...... :m29: แต่....ก็จารออ่าน.......555 :m23: :m23: :กอด1: :กอด1: :L1: :L1:
-
มาแล้ววววววววววววววววววววววววว...........
อ่านกันเลย.......................
ความเดิม....
รู้สึกว่าตัวเองเจ็บมาก
มันมาก และมากกว่าทุกครั้งที่เคยรู้สึก
คุณรู้มั้ย? เวลาที่เราเห็นคนที่เรารักเค้ารักคนอื่นความรู้สึกมันแย่แค่ไหน
มันเจ็บจนเหมือนไม่มีความรู้สึกเลยแหละ
คนที่เรารัก..... เค้าแคร์คนอื่นมาก... มากจนเค้าไม่เคยรู้หรือสนใจว่าเราแคร์เค้ามากแค่ไหน
เวลาที่คนที่เรารักเค้าวิ่งตามคนอื่น โดยที่เค้าไม่เคยหันกลับมามองข้างหลังสักนิดว่ามีใครอีกคนกำลังวิ่งตามเค้าอยู่
มันแย่... แย่มากๆ แล้วก็เจ็บมากๆด้วย
ร้องไห้............ ร้องไห้................................... และร้องไห้..........................................................
คงจะเป็นทางออกที่ดีที่จะระบายความเจ็บและความเสียใจ
**********************************************************************
------------------------ #### เรื่อง “รักของเราสามคน” (ฉบับเข้มข้น) ๘ #### ------------------
เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนที่เรากะภีมไม่ได้คุยกันเลย
เรายอมรับตามตรงว่าทุกๆวันผ่านไปอย่างยากเย็น เพราะว่าเราคิดถึงมัน
อยากคุยกะมันอยากโทรหามัน อยากให้วันเวลาเดิมๆกลับมา
ยังอยากมีมันอยู่อีก มันอาจจะเป็นความคิดที่โง่
แต่เราก็ยอมรับเพราะว่าเรารักมันมาก รักมากจนดันทุรัง
ไม่ฟังใครแม้ว่าเพื่อนๆจะเตือนเราด้วยความเป็นห่วง
ไม่ฟังใครทั้งๆที่ก็มีเหตุผลอีกมากมายที่เราก็รู้อยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร
แต่เราก็อยากที่จะทำตามความรู้สึกของตัวเองโดยเลือกที่จะทิ้งเหตุผลทุกอย่างไว้ข้างหลัง.....
เราก็ได้แต่ทนคิดถึงมันไปทุกๆวัน หรือบางวันก็คิดถึงมันมากจนร้องไห้ก็มี
ถึงจะอยากโทรหามันมากแค่ไหนแต่เราก็ไม่กล้าโทร
ได้แต่นั่งมองเบอร์มันทุกๆวันว่าจะกดโทรออกดีมั้ย ???
แต่สุดท้ายก็ไม่ได้โทร......
มีหลายครั้งเหมือนกันที่เรากะมันเจอกันข้างนอก
แต่ภีมก็เลือกที่จะเดินเลี่ยงไปทางอื่น ไม่มีการทักทายหรือยิ้มให้กันสักนิด
ภีมทำเหมือนว่าเราไม่เคยรู้จักกัน
มันเจ็บนะ.... เจ็บมากๆเลย.....
แต่มันก็ไม่มากพอที่จะทำให้เราเลิกรักมันได้สักที
แม้ว่าจะเริ่มมีใครอีกใครเข้ามาในชีวิตเรา...........
**************************************************
ช่วงนั้นเริ่มมีคนอีกคนนึงเข้ามาในชีวิตเรา
เค้าชื่อกอล์ฟ ซึ่งเป็นเพื่อนในเอกเรานั่นแหละ เราเรียนคณะเดียวกันเอกเดียวกันแต่อยู่คนละสาขา
เรากะกอล์ฟเคยสนิทกันอยู่ช่วงนึงก็คือตอนช่วงปีหนึ่ง
ตอนนั้นเราก็สนิทกันค่อนข้างมากแต่ก็ไม่เคยมีอะไรเกินเลยไปมากกว่าคำว่าเพื่อน
แต่ที่ห่างๆกันไปเพราะว่าเราก็เริ่มกลุ่มของเราส่วนกอล์ฟก็มีกลุ่มของกอล์ฟ
แล้วกอล์ฟก็คบกะเพื่อนเราด้วย เราก็เลยห่างๆกันไป
แล้วก็เพิ่งจะได้เข้ามาสนิทกันอีกครั้งก็ช่วงนี้แหละ
อ้อ... เราลืมบอกไปว่ากอล์ฟเป็นเกย์นะ.... แล้วเพื่อนเราที่มันคบก็เป็นเกย์เหมือนกัน
ลักษณะของกอล์ฟจะเป็นคนผิวออกเหลืองๆค่อนข้างน้ำตาลๆ
จมูกโด่ง ตาโต คิ้วเข้ม หน้ามันจะออกแขกๆหน่อย
แต่โดยรวมแล้วก็หน้าตาดีเลยทีเดียวหละ มีคนจีบมันเยอะมากๆ
ทั้งด้วยหน้าตาของมันและอาจจะเป็นเพราะมันเปิดตัวเองด้วย
ว่ามันเป็นเกย์..... ใครๆก็รู้ว่ามันเป็น
แล้วยิ่งมันทำกิจกรรมเยอะด้วย คนก็เลยยิ่งรู้จักมันพอๆกับที่รู้จักเรา
ช่วงที่เรากะภีมต่างคนต่างอยู่เกือบหนึ่งเดือนในช่วงนั้น
พอดีช่วงนั้นเป็นช่วงรับน้องด้วย แล้วก็ยังต้องมีการเตรียมงานเกี่ยวกับเรื่องรับน้องอีกหลายเรื่องเลย
ก็เลยทำให้เรากับกอล์ฟเจอกันบ่อยมากขึ้นก็เลยได้กลับมาคุยมาสนิทกันอีกครั้งนึง
ซึ่งก็ดูท่าว่าการสนิทกันครั้งนี้มันจะมากกว่าเพื่อนนะสิ....
***********************************************************
ช่วงที่กอล์ฟเริ่มๆเข้ามาตอนแรกๆก็แค่ทาคุยกันธรรมดา
แล้วก็เริ่มไปไหนมาไหนด้วยกัน เช่น กินข้าว กินนม ดูหนัง
แต่ถึงแม้ว่าเราจะมีเพื่อนอยู่ข้างๆแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกคิดถึงที่เรามีต่อภีมลดลงไปได้เลย..
วันหนึ่ง.....
วันนั้นเรากำลังจะออกไปดูหนังกับกอล์ฟตอนสองทุ่ม....
แต่ก่อนจะถึงเวลาที่เราจะออกไปภีมก็โทรมาหาเราก่อน
ตอนที่เห็นว่าเป็นเบอร์มัน เราตื่นเต้นมากๆแล้วก็ดีใจมากด้วย....
เพราะเกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ทุกครั้งทีใครโทรมาเราก็ได้แต่ภาวนาว่าขอให้เป็นมัน
แต่ก็ไม่ใช่เสียที แต่วันนี้เป็นมันจริงๆที่โทรหาเรา
“ เออ... แกเหรอ.... ” เราพูด
“ อืม... ทำไรอยู่เนี่ย ?? ” ภีมถาม
“ กำลังจะออกไปข้างนอกกับเพื่อนอ่ะ... ” เราพูด
“ แกออกมาหาเค้าหน่อยดิ... ทีเดิมนะ ” ภีมพูด
“ อืม.... ได้ ๆ” เราพูด
“ รีบๆออกมานะ... ออกมาเลยนะ ” ภีมพูด
“ เออน่า... ” เราพูดแล้ววางสายไป จากนั้นก็ออกไปหาภีม
“ เป็นไง... ” ภีมพูดหลังจากที่เราไปถึงที่ๆเรากะมันมักจะนัดเจอกัน เพราะเป็นที่ค่อนข้างลับตาคน
“ เสียใจดิ... ร้องไห้เกือบทุกวัน ” เราพูด
“ เหรอ.... งี๊ก็ไม่รักกันแล้วดิ ” ภีมพูดด้วยท่าทางงอนๆ
“ คงมันน่าป่ะละ.... ทำกับเค้าซะขนาดนั้น ” เราพูดหน้านิ่งๆเพื่อให้มันคิด
“ เออ.... ก็เค้ามันเฮี้ยหนิ..... ไม่น่ารักหรอก ” ภีมพูดประชดตัวเอง
“ รู้ตัวด้วยเหรอว่าตัวเองเฮี้ยอ่ะ ” เราพูดกับมันด้วยหน้ากวนๆ
“ เค้าก็เฮี้ยแบบเนี๊ยะแหละ... แล้วแกมารักทำไม ?? ” ภีมพูดด้วยน่าตาที่น้อยใจสุดขีด
“ ก็ไม่รู้ว่ะ.... ก็เฮี้ยขนาดนี้ เค้ารักเลย.... คิดดู?” เราพูดด้วยท่าทางประชดบ้าง
“ ก็ดี... รักคนเฮี้ยๆดู จะได้รู้รสชาติชีวิต ” ภีมพูด
“ ก็อย่าเฮี้ยให้มันเกินไปแล้วกัน... เอาแค่พอดีๆก็พอ เดี๋ยวเค้าจะตายซะก่อน ” เราพูด
“ โอเคๆ... ” ภีมพูดด้วยหน้ากวนๆบ้าง
“ แกรู้ป่ะ... เค้าเคยคิดนะว่าแกทำของใส่เค้ารึป่าว.... ทำไมเค้าถึงรักแกหัวปักหัวปำขนาดนี้ก็ไม่รู้ว่ะ ” เราพูด
“ มั้ง.... ไม่รู้ดิ... ” ภีมพูดแล้วก็หัวเราะ
“ เออๆ... นอกเรื่องเยอะแล้ว แกมีอะไรเนี่ยเรียกเค้าออกมา ” เราพูดเพราะมันใกล้เวลาที่เรานัดกับกอล์ฟไว้แล้ว
“ แกโทรหาเค้าเหมือนเดิมได้แล้วนะ... ” ภีมพูดแล้วก็มองหน้าเรายิ้มๆ
“ ทำไมอ่ะ... ไม่กลัวมีปัญหากันอีกเหรอ ?? ” เราถามตามที่อยากรู้
แต่ภีมกลับพูดด้วยท่าทางโมโหว่า
“ ไม่อยากคุยกันโทรหากันเหมือนเดิมแล้วไง? ”
“ ก็ปล่าว........ แค่อยากรู้ ” เราพูดเสียงอ่อยๆ
“ ไม่ต้องอยากรู้หรอกน่า.. เรื่องบางเรื่องไม่ต้องรู้หนะดีที่สุดแล้ว ” ภีมพูด
ซึ่งตอนนั้นกอล์ฟก็โทรเข้ามาพอดีเราก็เลยกดรับ
กอล์ฟบอกว่ามาถึงที่หอแล้วตอนนี้รออยู่หน้าหอ
เราก็เลยบอกกอล์ฟไปว่าเดี๋ยวจะรีบไป
“ เพื่อนโทรมาตามแล้วเหรอ ? ” ภีมพูด
“ อืม... เดี๋ยวคงต้องไปแล้วแหละ.. ” เราพูด
“ อ่ะ... ให้ ” ภีมพูดพร้อมกับเด็ดดอกไม้ที่ปลูกไว้ตรงที่เราคุยกันให้เรา เราไม่รู้จักอ่ะว่าเค้าเรียกว่าดอกอะไร แต่ก็ยังเก็บไว้จนถึงตอนนี้นะ.... ตอนนี้มันแห้งหมดแล้ว
“ ให้ทำไมอ่ะ.... อยากเสี่ยวเหรอ ?? ” เราพูด
“ ขอโทษนะ... ที่ทำไม่ดีกะแก.... แกรู้มั้ยทุกครั้งที่เค้าทำไม่ดีกะแก แต่แกก็ยังอยู่ข้างๆเค้า แกยังรักเค้าเหมือนเดิม มันทำให้เค้าเกลียดตัวเองที่ทำให้แกเสียใจ แต่บางอย่างมันก็ทำตามใจตัวเองไม่ได้ทั้งหมด ” เรารับดอกไม้อันนั้นมาถือในมือแล้วก็ยิ้มให้มัน.....
จากนั้นเราก็แยกกัน เราก็รีบกลับไปที่หอเพราะกอล์ฟรออยู่....
แล้วก็ไปดูหนังกัน......
ความสัมพันธ์ของเรากะกอล์ฟก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ ยังไม่ได้มีอะไรเกินเลย
กอล์ฟก็รู้เรื่องภีมดี เพราะเราเล่าให้ฟังและบางทีกอล์ฟก็เป็นที่ปรึกษาให้เราด้วย
แต่อย่างที่เราบอก... ทั้งเรากับกอล์ฟเป็นคนที่มีคนรู้จักอยู่เยอะพอสมควร
ทำให้การที่เรามาสนิทกันช่วงนี้มีใครหลายคนเข้าใจว่าเราเป็นแฟนกัน
แล้วก็เอาไปพูดกันปากต่อปาก จนมันไปถึงหูภีม
ซึ่งภีมได้ข่าวมาก่อนที่เราจะกลับมาคุยกันเสียอีก แต่มันก็ไม่ได้ถามเรา
มันคงคิดว่าถ้ามีอะไรเราคงบอกมันเอง หรือไม่มันก็เชื่อว่าเราไม่มีทางนอกใจมันแน่ๆ
ตอนที่ไปดูหนังกันเราไปกับกอล์ฟ
กอล์ฟเอาเวสป้าของพี่มันมารับเรา
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เวลาเดินไปไหนก็มักจะมีคนมอง
แต่เรากะกอล์ฟก็ไม่ได้สนใจถึงแม้ว่าเราจะมีข่าวว่าคบกันก็เถอะ
แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไร เราก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม
เหมือนที่มาดูหนังกันวันนี้ ก็เดินด้วยกัน.... คุยกัน... เล่นกันปกติ
เพราะเราทั้งคู่ก็ไม่ใช่คนถือตัวหรือหวงตัวอะไร....
****************************************************
พอดูหนังกันเสร็จเรากอล์ฟก็ไปกินนมกันต่อแล้วกอล์ฟก็มาส่งเราที่หอ
เรากลับมาถึงห้องก็อาบน้ำเตรียมจะนอน
ตอนนั้นเราอยู่กับเติ้งแค่สองคนแล้ว เพราะบิวย้ายออกไปแล้ว
ด้วยเหตุผลเรื่องเข้ากันไม่ได้นี่แหละ ก็เลยทำให้มีปัญหากับเติ้ง
สุดท้ายบิวก็เลยย้ายออกไปในที่สุด ก็เลยเหลือเรากับเติ้งอยู่ด้วยกันแค่สองคน
“ ปอเหรอ..... ” เสียงบอยพูดมาตามสายโทรศัพท์ มันโทรหาเราตอนที่เรากำลังจะนอนพอดี
“ เออ...... มีไรเหรอ ” เราพูด
“ ปอ.. ไอ้ภีมมันกินเหล้าเมาใหญ่เลยอ่ะ...” บอยพูด
“ อ้าว... ทำไมอ่ะ มันเป็นไรเหรอ? ” เราถาม
“ ก็เพื่อนเราเห็นปอไปดูหนังกะผู้ชายอ่ะ ก็เลยมาบอกไอ้ภีม ” บอยพูด
“ เฮ้ย... จริงดิ ” เราพูด
“ เออ... มันเมาเป็นหมาเลยเนี่ย.... บอกแต่ว่าปอไม่รักมันแล้ว ปอมีคนอื่นก็ไม่บอกมัน ที่มันมันยังบอกเรื่องมะปรางกับปอเกือบทุกเรื่องเลย ทำไมปอทำแบบนี้กับมัน ” บอยพูด
“ เฮ้ยไม่ใช่นะ เรากับกอล์ฟเป็นเพื่อนกัน ” เราพูด
“ เราก็บอกมันไปแล้ว แต่มันไม่ฟังเลยอ่ะ... ปอมาบอกมันเองได้ป่าว ” บอยพูด
“ ตอนนี้อยู่ไหนกันอ่ะ ” เราถาม
“ อยู่หาด ” บอยพูด
“ มีเพื่อนอยู่เยอะป่าว..” เราถาม
“ ไม่เยอะๆ.... มีแค่เรากะมันสองคนเอง ” บอยพูด
“ อืมๆ... งั้นเดี๋ยวเราออกไป ” เราพูดแล้วก็วางสายไป
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเราก็ออกไปหามัน
“ เป็นไรมากป่ะเนี่ย..... ” เราถามภีมหลังจากที่ไปถึงที่มันกะบอยนั่งอยู่
สภาพมันตอนนั้นคือเมามากๆ แต่ก็น่าจะยังพอรู้ตัวบ้าง
“ ไม่ต้องยุ่ง... ไปอยู่กะแฟนแกเลยไป ” ภีมพูดเมาๆแล้วก็เอามือปัดแขนเราออกจากตัวมัน
“ พูดไรให้รู้เรื่องบ้างดิ... เค้าเคยบอกแกเหรอว่าเค้าไปมีคนอื่น ” เราพูดแล้วก็ตบหัวมัน
“ ใครจะรู้ล่ะ ก็เห็นกระหนุงหนิงกัน ไปดูหนังกันหนิ ” ภีมก้มหน้าแล้วก็พูดออกมาด้วยท่าทางเมาๆ
“ แหม... พูดยังกะเห็นมากับตา ” เราพูดประชดมัน
“ ก็เห็นมากับตา... ถึงได้พูดไง ” ภีมพูด
“ อย่ามามั่ว... เพื่อนมาเล่าให้ฟังเหอะ... ” เราพูดแล้วก็ตบหัวมันไปอีกทีนึง
“ มันก็เหมือนๆกันแหละ ” ภีมพูดเสียงอ่อยๆ
“ เออดี... เชื่อมันเข้าไปเพื่อนอ่ะ.... แล้วคราวที่แล้วก็มาว่าแต่เค้าว่าเชื่อแต่เพื่อน ” เราพูด
“ ก็เพื่อนเค้าไม่ได้เหมือนเพื่อนแกหนิ... ” ภีมพูด
“ เริ่มเยอะแล้ว.. พอเหอะเรื่องเพื่อนอ่ะ... เค้าบอกว่าไม่มีไรก็ไม่มีไรดิ ” เราพูด
“ พูดจริงรึป่าวก็ไม่รู้ ” ภีมพูดเสียงงอนๆ
“ จริงดิ.... ไป.. กลับ... อย่าเล่นตัวมาก... หล่อตายเหอะแกอ่ะ.... เล่นตัวอยู่ได้ ” เราพูด
“ ไม่ต้องมายุ่งกะเค้าเลย... เดี๋ยวเค้าก็กลับเองแหละ ไม่ต้องมาสนใจหรอก ” ภีมพูด
“ เออ.. ปากดี มีปัญญากลับเองได้เลยเนี่ย... ” เราพูดประชดมัน
“ กลับได้แล้วกันน่า.........” ภีมเถียงอีก มันเมาแล้วดื้อสุดๆอ่ะ
“ ไป.. อย่าเรื่องมาก... กลับๆ ” เราพูดแล้วก็ฉุดแขนให้มันลุกขึ้น มันก็ลุกขึ้นตามมาแบบโงเงนสุดๆ บอยก็ช่วยเก็บขวดเบียร์ที่กลิ้งระเนระนาดอยู่ไปทิ้ง
พอภีมมันลุกขึ้นยืนแล้วมันก็เอนมากอดเราแล้วมันก็ซบหน้าลงที่บ่าเราแล้วพูดว่า
“ ทีหลังมีไรต้องบอกเค้านะ... อย่าทำแบบนี้อีก ”
“ อืม... ทีหลังมีอะไรก็ถามเค้าก่อนดิ ไม่ใช่ว่าใครพูดไรมาก็ไปเชื่อเค้าหมด ” เรากอดมันแล้วก็พูด
“ อืม..... ” ภีมพูดเสียงในลำคอ
“ เห็นม่ะ... ไม่ถามแล้วก็มานั่งบ้าอยู่เนี่ย เสียดายตังค์ค่าเบียร์ว่ะ ” เราพูด
“ ไม่สงสารกันเลยรึไง... แทนที่จะเป็นห่วงกันบ้าง ” ภีมพูด
“ ที่แกรู้สึกมันยังแค่จิ๊บๆ ถามตัวเองบ้างเหอะ.... ว่าที่ทำกับเค้าไว้อ่ะ.. เคยสงสารกันบ้างรึป่าว.. ” เราพูด
“ ขอโทษค๊าบบบบบบบบบบ ” ภีมพูดแล้วก็กอดเราแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม
“ สมน้ำหน้า.. โดนแบบนี้ซะบ้าง... ” เราพูดแล้วก็หัวเราะ
“ เออ........... ทับทมกันเข้าไป ” ภีมพูด
“ เมาขนาดนี้... เพ้อขนาดนี้... นี่ถ้าไม่รักเค้าแกทำไม่ได้นะเนี่ย... ” เราพูด
“ ไม่มีอ่ะ... ไม่ได้รักซะหน่อย ” ภีมพูด
“ จริงอ่ะ... รักหน่อยดิ ” เราพูด
“ ไม่รัก.... ” ภีมพูด
“ แต่บอยบอกว่าแกเพ้อว่าแกรักเค้านะ... ” เราพูดแล้วก็หัวเราะ ภีมมันก็เลยผละออกจากที่เรากอดกัน แล้วมันก็พูดว่า
“ ป่าวเลย......... ” ซึ่งหน้าตาและทำเสียงเนี่ย.... เชื่อได้เลยเนี่ย... ว่าไม่ได้พูด 555555+
“ เหรอๆ... เชื่อๆ... ไม่รักก็ไม่รัก งั้นกลับก่อนนะ... กอล์ฟรออยู่ที่ห้อง ” เราพูดแล้วก็แกล้งเดินหนีมัน ปล่อยแขนมันด้วย เพราะว่าถึงเรากะมันจะไม่ได้กอดกันแล้วแต่มันก็ยังเกะแขนเราอยู่เพราะยืนไม่อยู่ พอเราปล่อยมือออกมันก็เลยเซจนล้มกระแทกก้นอยู่กับพื้น
“ เออๆ... รักก็รัก... ” ภีมพูดเสียงอ่อยๆทั้งที่นั่งอยู่ที่พื้น แต่เราก็ยังทำเป็นเดินไปไม่สนใจมัน
“ กลับมานี่เดี่ยวนี้เลย.. ใครบอกให้ไป ” ภีมตะโกนเสียงดัง เราก็เลยเลิกแกล้งแล้วเดินกลับไปหามัน บอยก็ไม่ช่วยมันเลยได้แต่ยืนหัวเราะ
เราเดินกลับมาหามันก็พยุงตัวให้มันลุกขึ้นยืนแล้วก็พูดว่า
“ ก็แค่เนี๊ยะ.... ไม่กล้าพูดอยู่ได้ ”
“ แกก็เล่นตัวเหมือนกันแหละ... ทำเป็นสวย ” ภีมพูด
“ เออ.. สวยไม่สวยแกรักก็โอแล้วแหละ... ” เราพูดแล้วก็ยิ้มให้มัน มันก็ยิ้มแล้วพูดว่า
“ สวย.............. ”
ความสุขเล็กๆเหล่านี้แหละที่เป็นเหมือนกำลังใจสำคัญที่ทำให้เรายังยืนอยู่ข้างๆภีมได้ ยังอยู่ในจุดที่ภีมอยากให้อยู่ได้
สิ่งเหล่านี้อาจเป็นเรื่องเล็กน้อย... สำหรับใครหรือคนอื่นๆ
แต่มันกลับเป็นสิ่งที่มีความหมายมากสำหรับเรา
เพราะมันเป็นเรื่องน้อยนิด...... มหาศาล......
จบตอน...............
################################################################
สวัสดีสมาชิกใหม่ทู้กกกกกกกกกกกกก... คน... :m18:
คุณnooww ร้องไห้มากระวังตาบวมนะ :m14:
-
“ อย่ามามั่ว... เพื่อนมาเล่าให้ฟังเหอะ... ” เราพูดแล้วก็ตบหัวมันไปอีกทีนึง
ตบแรงรึเปล่าคะ สะใจๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
มาจิ้ม ก่อนเลย
ใจอ่อนทุกทีเลย คนเราอะ
-
:เตะ1: :เตะ1: น่าทำแบบนี้มากกว่า :laugh: :laugh:
-
อืมมมมม
เอาเป็นว่า เป็นกำลังใจให้ปอ น๊า o13
-
เชื่อเลย อนุภาพความรัก ทำให้คนเรายอมรับได้ขนาดนี้เชียวหรอ :sad2:
โดนเค้าร้ายใส่ขนาดไหนก้อไม่เลิกรัก :m15:
ทำได้แค่ภาวนาขอไม่ให้ภีมทำร้ายปอไปมากกว่านี้ แต่คงไม่สัมฤทธิ์หรอเนอะ เพราะปอบอกว่าแค่นี้ยังจิ๊บๆ เอิ่กกกกกกก :a5:
-
:serius2:
ทุกครั้งแหละ...พอรู้ว่าปอมีคนอื่น...ภีมก็จะกลับมา
เหมือนตอนฮัทเด๊ะ...แต่พอปอกลับไป...ภีมก็ทิ้ง...
เรียกว่า "รัก" ได้มะแบบนี้.... o12
-
อาการแบบนี้ของไอภีม จะเรียกว่า "หมาหวงก้าง" ได้ไม๊ปอ :a5:
พอจะหลุดมือก็เสียดาย พอได้มาแล้วก็ทิ้งขว้าง :o
รู้มะ มันซ้ำซาก น่าเบื่อ :seng2ped:
** บอกไปแล้วว่าไม่คิดจะเชียร์ใครอีก o12
***ขอเชียร์ปอ(คนสวยของ....อิอิ)คนเดียวดีก่า ม่ายเคยทำให้เราเสียใจ :m4: :bye2:
-
อะไรกันเนี่ยย
ปล.คงไม่ได้เข้ามาอ่านบ่อยๆๆแว้ว ต้องไปอยู่หอแระ -*-
-
เป็นวงจรมาก ๆ เลยอ่ะ...ไปเรื่อย ๆ แล้วก็สะดุด
แล้วก็เดินไปเรื่อย ๆ อีก...แล้วก็กลับมาสะดุดอีกตรงที่เดิม
ทั้ง ๆ ที่มันรู้อยู่แล้วว่าตรงเคยเจอรัย...มาบ้างแล้ว ๆ มันก็เป็นเหมือนเดิม
คุ้มดีไหมเนี่ยกะรสชาติความร๊ากกกกกกกกกก..ปอเป็นคนที่เจ๋งกะความรักนะ o13
-
นี่แหละ เขาเรียกว่า มีทั้งรัก มีทั้งทุกข์ ..... แต่ก้อยินดี
มันคงน่ารักเฉพาะตอนเมามั้งเนี่ย .. น้องภีม ขา
-
ไอ้คุณ ภีมเป็นโรคจิตเปล่าเวลาคูณ ปอจะมีใครเข้ามามันจะมีอาการเหมือนจะรักปานจะกลื่นกิน
แล้วยังงี้คุณ ปอจะลืมไอ้ผู้ชาย ห่วยๆได้ไงคับ :seng2ped:
-
ปอสู้ๆๆๆ
-
:m29: :m29: น้องปอคนสวย......หัดใจแข็งไว้บ้าง...... :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ความสุขในความทุกข์ :o12: :o12:
-
มาต่ออีกตอน...
วันนี้แอบมาเร็ว....
ใครที่รอให้เราใจแข็งก็รอก่อนๆ...
ได้เจอกันแน่ๆ.....
*********************************************
หลังจากวันนั้นมาความสัมพันธ์ของเรากับภีมก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
ข้อตกลงทุกอย่างก็ยังเป็นแบบเดิม
ที่เพิ่มมาก็คือเรากะภีมจะคุยกันทุกวัน ถ้าวันไหนภีมไม่ว่าง
เช่นไปเที่ยวหรือออกไปไหนกับมะปรางภีมก็จะโทรมาบอกเราก่อน
หรือมีบางทีที่เราโทรไปตอนที่ภีมอยู่กับมะปราง มันก็จะเนียนคุยกับเราเหมือนที่มันคุยกับเพื่อนมัน
เพื่อให้มะปรางไม่สงสัยในความสัมพันธ์ของเราสองคนอีก
------------------------ #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๙ #### -----------------
มีอยู่คืนนึง...........
เราก็โทรหาภีมเป็นปกติเหมือนที่เคยทำ
แม้ว่าเราจะคุยกันเกือบทุกคืนแต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเราที่เป็นคนโทรหามัน
แต่ช่วงหลังๆมานี้ที่แปลกไปก็คือเวลาเราโทรหาภีมมันมักจะไม่ค่อยรับโทรศัพท์
เครื่องมันก็เปิดนะ โทรก็โทรติดแต่มันไม่รับ
บางทีเราโทรหามันประมาณเกือบห้าสิบสายมันก็ไม่ยอมรับ
ซึ่งผิดปกติมากๆ เพราะทุกครั้งที่มันไม่ได้รับโทรศัพท์เรามันก็จะโทรกลับทุกครั้ง
มันเป็นแบบนี้มาสองอาทิตย์แล้ว
เราก็เลยตัดสินใจโทรไปหาบอย เพื่อจะถามว่ามันเป็นอะไร
ซึ่งก็กลัวว่าจะเป็นเรื่องของมะปราง
“ ปอ... ว่าไง ” เสียงบอยรับโทรศัพท์
“ เออ... บอยเรามีเรื่องจะถามอ่ะ ? ” เราพูด
“ เรื่องไอ้ภีมใช่ป่ะ ?? ” บอยพูด
“ อืม.... ใช่ ” เราพูด
“ ปอจะถามว่าช่วงนี้มันเป็นอะไรรึป่าวใช่ป่ะ?? ” บอยพูดแบบรู้ทัน
“ ช่าย..... พักนี้มันดูแปลกๆ ไม่ค่อยรับโทรศัพท์เราเลย คุยกันก็คุยได้แค่แปปเดียว แล้วไม่โทรกลับด้วยนะ ”
เราพูด
“ เออ.. เราก็ว่ามันแปลกๆ อย่าว่าแต่ปอเลย... พักนี้เวลามันออกไปไหนก็ไม่รับโทรศัพท์พวกเราเหมือนกัน ” บอยพูด
“ เหรอ... มันเครียดเรื่องไรรึป่าว ?? ” เราพูด
“ คงใช่แหละ... แต่ไม่มีใครรู้เลยนะว่ามันเครียดเรื่องอะไร ” บอยพูด
“ มันเป็นแบบนี้มาประมาณสองอาทิตย์กว่าแล้วนะ ” เราพูด
“ เดี๋ยวนี้มันชอบไปไหนมาไหนคนเดียว กินข้าวยังไปกินคนเดียวเลย ยิ่งช่วงกลางคืนนะ.. มันหายไปคนเดียวตลอดเลย..... ” บอยพูด
“ มันออกไปหามะปรางรึป่าว ?? ” เราพูด
“ ไม่ใช่หรอก เพราะช่วงนี้มะปรางก็น้อยใจมันที่มันไม่ค่อยมีเวลาให้มะปรางเลย แถมเวลามันกลับมานะ... มีกลิ่นเหล้ากลิ่นเบียร์ติดกลับมาทุกที ” บอยพูด
“ เหรอ... มันเป็นอะไรของมันว้ะ .... แล้วมันยิ่งเป็นคนที่เวลามีปัญหาอะไรไม่ค่อยบอกใครด้วย ชอบเก็บไว้คนเดียว... ” เราพูด
“ ปอก็ดูๆมันด้วยนะ.... ถ้ามีอะไรเดี๋ยวเราจะโทรไปบอก... ” บอยพูด
“ อืม... บอยก็ดูๆมันด้วย เพราะบอยก็เจอมันทุกวัน ไม่เหมือนเราที่แทบจะเจอกันไม่ได้เลย ได้แต่คุยโทรศัพท์กันอย่างเดียว... ” เราพูด
“ ได้เลย .. งั้นแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวเราต้องออกไปซ่อมน้อง ” บอยพูด
จากนั้นเราก็วางสายกันไป
เราก็เลยตัดสินใจโทรหาภีมอีกครั้งนึง ซึ่งถือเป็นครั้งที่สิบกว่าแล้วของคืนนี้.......
ซึ่งก็เป็นแบบเดิมคือภีมไม่รับ....
เราก็เลยตัดสินใจว่าคืนนี้จะไม่โทรแล้ว เพราะโทรยังไงมันก็ไม่ยอมรับซะที
แต่หลังจากนั้นไม่นานภีมก็ยิ่งเข้าเครื่องเรา
เราก็เลยรีบโทรกลับอย่างเร็ว
“ แกอยู่ไหนเนี่ย.... ” เราถามทันทีที่มันรับโทรศัพท์
“ อยู่.................................. ” (เป็นสถานที่ในมอที่นึง) ภีมพูดด้วยเสียงเอื่อยๆ
“ ดึกป่านนี้แล้วไปนั่งตากน้ำค้างอะไรตรงนั้นเดี๋ยวก็ป่วยหรอก ” เราพูด
“ นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย.. ” ภีมพูด ทุกคำพูดที่มันพูดฟังดูก็รู้ว่ามันเต็มไปด้วยเครียด
“ แกมีปัญหาอะไรรึป่าว ?? ” เราถามด้วยความเป็นห่วง
“ แกว่างรึป่าวละตอนนี้... ออกมาหาเค้าได้ป่าว?? ” ภีมพูด
“ ว่าง... งั้นเดี๋ยวออกไปหานะ ” เราพูด
“ อืม... ” ภีมพูดแล้วก็วางสายไป
**********************************************
“ มาเร็วจัง ” ภีมพูดทันทีที่เราลงนั่งข้างๆมัน
“ ก็อยากมีเวลาอยู่กะแกนานๆหนิ... แกกะเค้าไม่ได้อยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว ” เราพูด
“ อืม... นั่นดิ เค้านี่มันเฮี้ยเนอะ.. ” ภีมพูด
“ เออ... รู้ตัวกะเค้าด้วยเหรอ? ” เราพูดประชดมัน
“ รู้ดิ... ทำไมจะไม่รู้ .... เค้ารูทุกอย่างแหละว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง ” ภีมพูดสายตามันก็มองออกไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย เสมือนทุกๆอย่างที่มันเคยทำกับเรามันลอยขึ้นมาให้เห็นตรงหน้า
“ รู้... แต่ก็ยังเลือกที่จะทำนะเหรอ? ” เราพูดพร้อมกับทอดสายตามองไปข้างหน้าเหมือนกับที่มันทำ
“ ก็คนเราไม่สามารถทำตามที่ใจตัวเองต้องการได้ทุกอย่างหนิ คนเรายังต้องมีสังคม มีคนรอบข้างที่เค้ามีความหมายกับเรา และเราก็ต้องแค้เค้า... ” ภีมพูด
“ ที่เครียดอยู่คือเรื่องนี้เหรอ? ” เราพูด
“ อืม............. ” ภีมพยักหน้าตอบช้าๆ
“ ถ้าเค้าเป็นตัวที่ทำให้แกเครียดอ่ะ... เลิกเครียดซะนะ เค้าเข้าใจในจุดที่แกกำลังยืนอยู่ดี ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ทั้งหมดก็เถอะ.... แกเป็นคนรักเพื่อน.. แคร์เพื่อนมาก แกเป็นคนรักครอบครัวแล้วก็แคร์ครอบครัวมากด้วย ซึ่งมันก็ถือเป็นสิ่งที่สมควรแล้ว ถึงแกแคร์เค้าเป็นคนสุดท้ายเค้าก็ไม่ว่าไม่โกรธแกหรอก เพราะถ้าเค้าเป็นแกเค้าก็ทำแบบนี้ แต่ถ้าแกไม่แคร์เค้าเลยสิอันนี้แหละที่เค้าจะเสียใจ” เราพูด
“ แกรู้ป่ะ... ยิ่งเค้าทำไม่ดีกับแกมากเท่าไหร่ แต่แกก็ยังอยู่ข้างๆเค้าตลอด มันยิ่งทำให้เค้าเกลียดตัวเอง ” ภีมพูด
“ เค้าก็บอกแกอยู่นี่ไง... ว่าเค้าไม่ได้เป็นอะไร ?? แกเลิกคิดเรื่องนี้เหอะ แกรู้ป่ะที่แกเครียดเรื่องนี้อยู่เนี่ย... มีคนเป็นห่วงแกกี่คน ซึ่งทุกคนก็เป็นคนที่แกแคร์และเป็นคนที่แกรักทั้งนั้น ” เราพูด
“ เค้ารู้... แต่เค้าไม่อยากเอาปัญหาของเค้าไปทำให้ใครเครียดไปด้วย ” ภีมพูด
“ แกจำไว้นะ... ถึงเค้าจะเป็นคนสุดท้ายที่แกแคร์ก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อไหร่ที่แกมีปัญหาขอให้แกนึกถึงเค้าเป็นคนแรกนะ ” เราพูดพร้อมกับมองตามัน เพื่อให้มันเชื่อใจว่าเรารู้สึกแบบนั้นจริง
“ แกยังคิดว่าแกจะแต่งงานอยู่กับเค้าไปตลอดอยู่มั้ย ?? ” ภีมพูดทั้งที่สบตาเราอยู่
“ เค้าเลิกคิดไปนานแล้วแหละ.... เมื่อก่อนตอนที่เราเรียนมอปลาย ตอนนั้นเรายังเด็ก... เรายังฝันนั่นฝันนี้และคิดเสมอว่ามันต้องเป็นความจริง แต่พอเราโตมา... มันเป็นช่วงวัยที่เราต้องยอมรับความจริง ซึ่งเรื่องที่เค้าเคยหวังว่าแกกะเค้าจะได้อยู่บ้านเดียวกัน เอาเด็กมาเลี้ยงเป็นลูก มันดูเป็นความฝันที่ริบหรี่เต็มที เค้าก็เลยเลิกคิดเลิกฝันมันตั้งนานแล้วแหละ.... ” เราพูด
“ แกเสียใจมั้ย ? ” ภีมพูด
“ เสียใจดิ เค้าเป็นคนนะ... ก็ต้องมีความรู้สึกดิ แต่ให้ทำไงได้ล่ะ.... โตๆกันแล้วจะให้มาฝันเฟื่องแบบเด็กๆก็คงไม่ใช่ ” เราพูด
“ เค้าขอโทษนะ... ขอโทษทุกๆเรื่องที่ทำให้แกเสียใจ ” ภีมพูด
“ เออ... ไม่เป็นไรหรอกน่า... เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าไปพูดถึงมันอีกเลย ” เราพูดแล้วก็เอามือตบที่บ่ามัน
“ แกน่าจะเป็นผู้หญิงเนาะ... เราคงมีความสุขกันแล้วแหละ คงไม่มีปัญหาที่ทำให้รู้สึกแย่ๆแบบนี้ ” ภีมพูด
“ แกรู้ได้ไงว่าถ้าเค้าเป็นผู้หญิงเค้าจะเอาแก..... ” เราพูดแซวมันเล่นๆ
“ เออ... เค้ามันเฮี้ย.... เฮี้ยแล้วมารักเค้าทำไมเล่า ” ภีมพูดด้วยท่าทางงอนๆ
“ เดี๋ยวนี้งอนๆ ” เราพูดแล้วก็ตบหัวมัน
“ งอนไม่ได้ใช่มั้ยเล่า ?? ” ภีมพูดแล้วมันก็ตบหัวเราคืนบ้าง
จากนั้นเรากะมันก็ผลัดกันตบหัวเล่นกันไป............................... โครตจะปัญญาอ่อน.....
แต่มันก็มีความสุขถ้าได้เล่นอะไรปัญญาอ่อนกับคนที่เรารัก........................
5555555+...................... เน่าซะ........
“ นี่แก.... เค้าว่าเรามาทำแหวนใส่กันดีป่ะ ? ” เราพูดหลังจากที่เลิกเล่นตบหัวกัน เพราะเริ่มมึนแระ...
“ แหวนอะไรอ่ะ ? ” ภีมพูด
“ ก็แหวนแบบเหมือนกันไง.. แบบใส่แค่เราสองคนอ่ะ ” เราพูด
“ เออ.. เอาดิ ” ภีมพูด
“ เนี่ยเค้าเพิ่งรู้มา... ว่าเค้ามีพลอยที่ชื่อว่า ... อะความารีน... มันเป็นพลอยที่ช่วยคุ้มครองคนที่ต้องอยู่กลางทะเลนานๆอ่ะ ” เราพูด
“ เออๆ.. เคยได้ยินเหมือนกัน” ภีมพูด
“ เอาม่ะๆ... เดี๋ยวเค้าทำให้แกตอนที่แกต้องไปฝึกอยู่บนเรือกลางทะเลปีนึงอ่ะ ” เราพูด
“ ออกคนละครึ่งดิ.. ” ภีมพูด
“ ไม่เอา... เค้าออกเอง ถือซะว่าเค้าทำให้แกแล้วกัน ” เราพูด
“ โอเค... ตามนั้นก็ได้ แต่เอาเป็นแบบแหวนผู้ชายนะ... ไม่เอาแบบที่พลอยมันลอยอยู่ข้างบนนะ” ภีมพูด
“ ได้...... เอาให้มันฝังอยู่ในตัวแหวนแล้วกัน... เค้าก็ไม่ชอบแบบที่พลอยมันนูนอยู่ข้างนอกเหมือนกัน ” เราพูด
“ แล้วจะไปทำร้านไหนเนี่ย.. ” เราพูด
“ ไปทำร้านลูกพี่ลูกน้องเค้าไง เค้าเคยโทรไปถามมันมา.. มันบอกเดี๋ยวจะหาพลอยอะความารีนให้ แล้วลดราคาให้ด้วย....” เราพูด
“ อืมๆ.. ดีเหมือนกัน....” ภีมพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“ ยิ้มออกแล้วดิ.. ” เราพูด
“ อืม............. ” ภีมตอบ
“ ทีหลังมีอะไรอย่าเก็บไว้เครียดคนเดียวแบบนี้อีกนะ... มีไรบอกเค้าก็ได้... ทุกเรื่อง... ” เราพูดด้วยเสียงจริงจัง
“ อืม... ” ภีมพยักหน้ารับคำ
“ แกรู้ป่ะ... ทุกครั้งที่แกไม่รับโทรศัพท์เค้า... มันเหมือนว่าแกกำลังหนีเค้าที่กำลังวิ่งตามแกอยู่อ่ะ.... แกก็ไม่น่าจะลืมว่าเราเจอกันไม่ได้... เราไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้บ่อยๆ ทางเดียวที่เราจะติดต่อกันได้เป็นห่วงกันได้ก็มีแค่ทางโทรศัพท์อย่างเดียวทั้งๆที่เราอยู่ใกล้กันแค่นี้ ถ้าแกไม่รับโทรศัพท์เค้า.... เราสองคนก็จะยิ่งห่างกันออกไปอีก.. ”
เราพูดด้วยเสียงสั่นๆ
“ อืม.... ขอโทษ.....” ภีมพูดแล้วก็ดึงเราเข้าไปกอดไว้แนบอก....
จบตอน.....
##########################################
•NonG_MeE• ที่ไปอยู่หอเนี่ย เพราะว่าเพิ่งเข้ามหาลัยรึป่าว.....
หรือว่าแค่ต้องย้ายไปอยู่เฉยๆ.....
อย่าหายไปเลยนะ..... มีเวลาก็ค่อยเข้ามาอ่าน
-
แอบมาได้นะคนเรา
แต่ก็ม่จิ้มแล้ว อิอิ
เกลียดมัน เกลียดภีม
-
THANKS YOU
ขอโทดนะที่ไมได้เข้ามาอ่านซะนาน
พอดีเปิดเทอมแล้วย้ายหอใหม่
ห้องเลยยังไม่ค่อยเข้าที่ ^^
-
ทำไมปอทำเพื่อภีมได้ถึงขนาดนี้เนี่ย... :เฮ้อ:
-
ภีมเป็นคนที่โชคดีนะ....ที่คนที่รักตัวเองมากขนาดนี้
แต่ทำไมไม่รักษาไว้ก็ไม่รู้ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตอนนี้ดีขึ้นมาหน่อย...
ตอนหน้าไม่รู้จะเป็นอย่างเดิมอีกไหมเนี่ยยยย
ปอดีกะภีมมาก ๆ เลยว่ะ
-
แอบไม่พอใจภีมเหมือนกัน
-
อ่านตอนนี้แล้วก็พอจะเข้าใจภีมบ้างอะนะ :m13:
คนเราถูกเลี้ยงดูมาแตกต่างกัน ความคิดความอ่านก็ย่อมจะไม่เหมือนกัน
ภีมคงจะเติบโตจากครอบครัวที่ต้องทำตัวให้ถูกต้อง เป็นคนดีอยู่ตลอดเวลา
:เฮ้อ:เฮ้อ! น่าเห็นใจภีมอยู่มาก ทั้งสับสน ทั้งอึดอัด ทั้งฝืนใจตัวเอง เมื่อมองจากมุมมองนี้
**ไม่รู้สิ พออ่านเจอเรื่องราวแบบนี้ ก็โกรธภีมมันไม่ลงเหมือนกันนะปอ
เพราะสิ่งที่ภีมคิดและพูด มันยังคงเป็นความจริงที่มีอยู่ในสังคมที่เราอยู่ :m29:
ถ้าเป็นอย่างนี้ก็ขอเป็นกำลังใจให้ทั้งปอและภีม ฟันฝ่าและก้าวข้ามอุปสรรคให้ได้แล้วกันนะ
***ตราบใดที่ท้องทะเลยังสวยงาม ความรักที่คงอยู่ก็สวยงามเช่นกัน :bye2:
-
“ แกรู้ป่ะ... ทุกครั้งที่แกไม่รับโทรศัพท์เค้า... มันเหมือนว่าแกกำลังหนีเค้าที่กำลังวิ่งตามแกอยู่อ่ะ.... แกก็ไม่น่าจะลืมว่าเราเจอกันไม่ได้... เราไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้บ่อยๆ ทางเดียวที่เราจะติดต่อกันได้เป็นห่วงกันได้ก็มีแค่ทางโทรศัพท์อย่างเดียวทั้งๆที่เราอยู่ใกล้กันแค่นี้ ถ้าแกไม่รับโทรศัพท์เค้า.... เราสองคนก็จะยิ่งห่างกันออกไปอีก.. ”
:sad2:
อ่านท่อนนี้แล้วเหมือนโดนหางเลขด้วยไงไม่รู้...
ชีวิตจริงภีมจะเหมาะเป็นผู้นำครอบครัวไม๊นะ
ทั้งโลเล ทั้งอ่อนแอ... น้องกรเข้มแข็งสุด ๆ
บอกแล้ว ไม่คิดจะเชียร์ใคร เชียร์ปอนี่ละจ้ะ...
ปล. งงตัวเอง เดี๋ยวปอ เดี๋ยวกร :m23:
-
:mc4: ไขข้อข้องใจก่อน ไม่เคยเห็นหรอกว่าปอสวยขนาดไหน
แต่จิน เอานะว่าคงต้องสวยไม่งั้นจะได้เล่นละครเป็นนางเอกหรือจริงเปล่า
แล้วที่ลงท้ายว่า ปอคนสวย มันผิดหรือเปล่าละ :m14:
รักที่บริสุทธิ ยังไงมันก็ดีกว่ารักจอมปลอม จริงไหมปอ ผมเข้าใจในรักแบบของปอนะ :กอด1:
เป็นกำลังใจให้ และแอบลุ้นอยู่นิด ๆ ว่าสิ่งที่ผมคิดอยู่จะเป็นความจริงไหม
เอารอตอนต่อไปกับการผจญภัยในทะเลชีวิต ที่ยังหาจุดจบไม่ได้
รักและเข้าใจ น้องปอ ( คนสวย ) :bye2:
-
o13เข้ามาอ่านและเป็นกำลังใจให้คะ :L2:
-
ไม่พูดดีกว่า เดี๋ยวอารมณ์เสีย o12
-
ก่อนอื่นต้องขอต้อนรับสมาชิกใหม่อีกหนึ่งคน..... :mc4:
ยินดีต้อนรับจร้า..... :m4:
คุณwan เราเข้าใจล่ะ.. อย่างนี้นี่เอง...
เมื่อวานคอมมีปัญหานิดหน่อยเลยไม่ได้ลงเรื่อง......
วันนี้มาเร็วเลย.... จะได้อ่านกันเร็วๆบ้าง.....
ไปอ่านกันดีกว่า......
###################################
ความเดิม….
“ แล้วจะไปทำร้านไหนเนี่ย.. ” ภีมพูด
“ ไปทำร้านลูกพี่ลูกน้องเค้าไง เค้าเคยโทรไปถามมันมา.. มันบอกเดี๋ยวจะหาพลอยอะความารีนให้ แล้วลดราคาให้ด้วย....” เราพูด
“ อืมๆ.. ดีเหมือนกัน....” ภีมพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“ ยิ้มออกแล้วดิ.. ” เราพูด
“ อืม............. ” ภีมตอบ
“ ทีหลังมีอะไรอย่าเก็บไว้เครียดคนเดียวแบบนี้อีกนะ... มีไรบอกเค้าก็ได้... ทุกเรื่อง... ” เราพูดด้วยเสียงจริงจัง
“ อืม... ” ภีมพยักหน้ารับคำ
“ แกรู้ป่ะ... ทุกครั้งที่แกไม่รับโทรศัพท์เค้า... มันเหมือนว่าแกกำลังหนีเค้าที่กำลังวิ่งตามแกอยู่อ่ะ.... แกก็ไม่น่าจะลืมว่าเราเจอกันไม่ได้... เราไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้บ่อยๆ ทางเดียวที่เราจะติดต่อกันได้เป็นห่วงกันได้ก็มีแค่ทางโทรศัพท์อย่างเดียวทั้งๆที่เราอยู่ใกล้กันแค่นี้ ถ้าแกไม่รับโทรศัพท์เค้า.... เราสองคนก็จะยิ่งห่างกันออกไปอีก.. ”
เราพูดด้วยเสียงสั่นๆ
“ อืม.... ขอโทษ.....” ภีมพูดแล้วก็ดึงเราเข้าไปกอดไว้แนบอก....
###################################################
--------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๑o #### ---------------
จากที่เรากะภีมได้คุยกันวันนั้น..
ทำให้เราสองคนเข้าใจกันมากขึ้น..
เราก็เข้าใจในสิ่งที่ภีมคิดและสิ่งที่ภีมทำ
ส่วนภีมก็เข้าใจความคิดและความรู้สึกเราดี
แม้ว่าเราจะไม่ค่อยได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันบ่อยนัก
แต่ถ้าวันไหนมีโอกาสที่เราจะได้เจอกัน.... เราก็จะรีบใช้สิทธินั้นทันที
แต่ถึงยังไงเราก็จะคุยโทรศัพท์กันทุกๆวัน..
ส่วนมะปรางก็ไม่ได้สนใจหรือระแวงอะไรเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ของเรากะภีมเลย
ถึงมะปรางจะอยู่คณะเดียวกับเรา แต่เนื่องจากคณะเราเป็นคณะใหญ่
เราก็เลยไม่ค่อยได้มีโอกาสเจอกับมะปรางบ่อยนัก
จนมาถึงเหตุการณ์ที่เราจะเล่าต่อจากนี้.....
##################################################
วันนั้นเราก็ไปเรียนตามปกติ
พอเลิกเรียนเราก็ลงมาที่หน้าคณะพร้อมกับกลุ่มเราก็จะมี เรา พริก พิม คี มีน แล้วยังมีเพื่อนในเอกอีกหลายคน
เราก็รู้สึกว่ามีคนมองเรา แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะปกติก็ชอบมีคะนองเราอยู่แล้ว
เราก็เลยคุยกับเพื่อนต่อ คุยกันได้สักพักนึง พริก คีม มีน ก็แยกไปก่อน เพราะมันมีเรียนต่อ
ส่วนเราก็แยกมากับพิม ตอนที่เดินออกมาจะมาเอารถพิมมันก็ดึงแขนเราแล้วก็พูดว่า
“ เฮ้ยปอ... ผู้หญิงกลุ่มนั้นแม่งมองเมิงใหญ่เลยว่ะ มึงรู้จักป่ะ? ” เราก็เลยหันไปมองแบบไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก
“ มะปรางหนะ... ” เราพูดเมื่อหันไปมอง
“ อ๋อ... คนที่คบกะภีมเมิงอ่ะนะ.. ” พิมพูด
“ เออ... ” เราพูด
“ ทำไมมันมองเมิงกวนตีนแบบนั้นว้ะ ?? ” พิมพูดแบบเริ่มไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
“ กูก็ไม่รู้ว่ะ .. ” เราพูดแล้วก็หันไปมองมะปรางอีกที ทีนี้เราตั้งใจมองมะปรางชัดๆให้รู้กันไปเลยว่าเราไม่พอใจ
“ ขนาดเมิงหันไปมองแบบนั้นมันยังไม่เลิกมองเมิงเลยว่ะ..... ดูดิๆ แม่งเรียกเพื่อนมันมองเมิงด้วย ” พิมพูด
คือมะปรางมันยืนอยู่กับเพื่อนผู้หญิงอีกประมาณสามคน ซึ่งทุกคนก็กำลังมองมาที่เรา
“ ช่างมันเหอะว่ะ.... ” เราพูดแบบไม่อยากจะสนใจแล้วก็เดินออกไปจะไปเอารถ แต่พิมก็ดึงเราไว้ก่อน
“ เมิงอย่าทำเป็นเกรงมันดิว่ะ.... มันดิต้องเกรงเมิง... เมิงมาก่อนนะ ” พิมพูด
“ กูไม่อยากจะสนใจว่ะ... ไร้สาระป่าวๆ ” เราพูด
“ เมิงนี่เป็นกะเทยประสาห่าไรว้ะ... หัดวางตัวให้คนอื่นเค้าเกรงบ้างดิ... ” พิมพูด
“ ไม่เห็นจำเป็นเลย... ” เราพูดแล้วก็กำลังจะเดินออกไปเอารถ แต่ก็มีเสียงเพื่อนมะปรางพูดขึ้นมาว่า
“ เรียบร้อยว่ะ... นึกว่าจะแรง.. ” พอเราได้ยินทั้งเราและพิมก็เลยหันกลับไปมองกลุ่มมะปรางอีกรอบ
ซึ่งตอนนั้นแต่ละคนก็มองเราอยู่แบบหาเรื่องสุดๆ... ช่างไม่มีมารยาทเอาซะเลย..... ที่นี่มีนสถานศึกษานะ
“ เฮี้ย... แม่งกวนตีนว่ะ ” พิมพูดแบบโมโหสุดๆ
ตอนนั้นทั้งฝ่ายเราแล้วก็ฝ่ายมะปรางต่างมองหน้ากันแบบไม่มีทีท่าว่าใครจะยอมหยุด...
แต่แล้วเราก็หมดความอดทนซะก่อน เพราะว่าเบื่อที่จะมายืนมองหน้ากัน หิวข้าวด้วย
“ ไปเหอะ... กูหิวข้าว ” เราหันไปพูดกับพิม
“ เอาว่ะ... ไร้สาระป่าวๆมายืนมองหน้าคนพวกนี้ ” พิมตั้งใจพูดเสียงดังให้พวกนั้นได้ยิน
จากนั้นเรากะพิมก็เดินมาที่รถโดยไม่ได้สนใจพวกนั้นอีก....
ตอนที่เราจะขับรถออกมาพิมก็พูดขึ้นว่า
“ เมิง... พวกนั้นแม่งยังมองเมิงอยู่เลยว่ะ... ” พิมพูด
“ ช่างมันเหอะ สงสัยไม่เคยเห็นกะเทยละมั้ง... ” เราพูดแล้วก็หัวเราะ......
“ เออว่ะ... ” พิมพูดแล้วก็หัวเราะเหมือนกัน
“ พิมเมิงเชื่อป่ะ.... เดี๋ยวมันต้องโทรไปบอกภีมชัวร์ ” เราพูด
“ เฮี้ย... คนไรว้ะ... น่าตาก็ดี..... ไม่น่าเป็นแบบนี้เลยว่ะ ” พิมพูด
จากนั้นเรากับพิมก็ไปกินข้าวกันโดยไม่ได้พูดเรื่องนี้กันอีก......
******************************************************
พอตอนค่ำๆเราก็ชวนพิมไปเดินซื้อของกัน
เดินไปได้สักพักนึงภีมก็โทรมาหาเรา เราก็เลยหันโทรศัพท์ให้พิมดูพิมมันก็ยิ้มๆ
ประมาณว่าเหมือนที่คิดไว้ไม่มีพิม....
“ ว่าไงแก.. ” เราพูด
“ แกอยู่ไหนเนี่ย... ” ภีมพูด
“ อยู่...................................... มาเดินดูของอ่ะ... นี่เค้าซื้อเสื้อยืดสีดำให้แกด้วยนะ เห็นบ่นๆว่าอยากได้ ” เราพูด
“ แพงป่าว... ” ภีมถาม
“ ไม่แพงๆ.. แล้วนี่แกโทรมามีไรป่ะ... ” เราพูด
“ ก็เรื่องมะปรางหนะ... มันบอกว่าแกไปหาเรื่องมัน มองหน้าทันแล้วก็พูดจาไม่ดีกับมันด้วย ” ภีมพูด
“ เหรอ................” เราพูดแล้วก็หัวเราะ
“ หัวเราะทำไมอ่ะ... ” ภีมถาม
“ ไม่มีไร... พอดีถูกหวยอ่ะ.. ” เราพูดแล้วก็หัวเราะอีก
“ แกทำอย่างนั้นจริงเหรอ ?? ” ภีมถามเสียงเครียด
“ แกถามเหมือนไม่รู้จักเค้าเนอะ.... ” เราพูดเสียงนิ่ง จะดูว่ามันจะเชื่อใคร
“ ก็.... อืม... เค้าก็ว่างั้นแหละ.. ” ภีมพูด
“ ลังเลนะเนี่ย... ต้องการพยานป่าว.. ” เราพูดแล้วก็ยื่นโทรศัพท์ให้พิมคุย
“ ภีม... นี่พิมนะ.... อย่าหาว่าเค้าเสือกเลย แต่เค้าไม่ไหวจริงๆนะ... มะปรางแม่งกวนตีนว่ะ มองอีปอซะขนาดนั้น ถ้าเป็นกะเทยคนอื่นนะ... โดนตบไปแล้ว. ” พิมพูดแล้วก็ยื่นโทรศัพท์ให้เรา
“ เป็นไง... แต่ถ้าแกจะเชื่อมะปรางเค้าก็ไม่ว่าไรนะ... แล้วแต่แก ” เราพูด
“ ไม่รู้ว่ะ.... มะปรางก็ร้องห่มร้องไห้... ส่วนแกก็บอกว่าไม่ได้ทำ เค้าก็ไม่รู้จะเชื่อใคร ” ภีมพูแบบสับสนๆ
“ อืม... ช่างมันเหอะ.. เรื่องไร้สาระ.. อย่าไปสนใจเลย.... แต่เค้าเป็นยังไงแกก็น่าจะรู้ดี.... ” เราพูด
“ ก็จริงอย่างที่แกพูด... เค้าเชื่อใจแกว่าแกไม่ทำอะไรแบบนี้หรอก ” ภีมพูด
“ เฮ้อออ... ค่อยสบายใจหน่อย นึกว่าห้าปีที่รู้จักกันมาจะไม่ช่วยอะไรเลยซะแล้ว.. ” เราพูด
“ ช่วยดิ.... อย่างน้อยก็ทำให้เค้ารู้ว่าแกรักเค้าแค่ไหน... ” ภีมพูดแบบกวนๆ
“ อะไรเนี่ย........... เน่าว่ะ.... ” เราพูดแล้วก็หัวเราะ
“ ทำไม... เขินเหรอ... ” ภีมพูดแล้วก็หัวเราะ
“ ก็เออดิ... นี่แก.... ผู้หญิงคนเนี๊ยะ... ระวังหน่อยนะ... ” เราพูด
“ คงไม่มีอะไรมากหรอกมั้ง.... ” ภีมพูด
“ ตามใจแล้วกัน เพราะเค้าก็ไม่รู้จักมะปรางเท่าที่แกรู้จัก... ” เราพูด
“ อืม.... แล้ววันนี้แกว่างป่าว? ” ภีมถาม
“ กี่โมง?.. ” เราถามกลับไป
“ สองทุ่ม.. ” ภีมพูด
“ มีไร ?..” เราถาม
“ วันนี้ต้องทำป้าย cut-out อ่ะ พวกเค้าไม่มีใครทำเป็นสักคน ” ภีมพูด
“ ว่างๆ.. ไปช่วยได้ แกทำที่ไหนอ่ะ? ” เราถาม
“ ที่คณะเค้าแหละ.... ” ภีมพูด
“ โห... งี้เด็กคณะแกก็อยู่ดิ ไม่กลัวเป็นข่าวเหรอ?” เราถาม
“ เค้าล้อกันทั้งคณะแล้ว.... มีแต่คนแซวเค้าว่ามีแฟนสองคน ” ภีมพูด คือคณะมันมีคนไม่เยอะเท่าไหร่ มีประมาณสองสามร้อยคนเอง
“ จริงดิ... แล้วแกไม่อายเหรอ ? ” เราถามแบบเป็นห่วงมันจริงๆ กลัวว่าสังคมของมันจะมีปัญหา
“ เค้าก็ทำเป็นพูดเล่นๆไป.. บอกไปว่าแกอ่ะเด็กเค้า... ปฏิเสธไปก็ยิ่งซักกัน เลยแกล้งพูดเล่นเอาซะเลย ” ภีมพูด
“ ไม่ยิ่งโดนแซวใหญ่เหรอ?? ” เราถามอีก
“ ไม่หรอก... เค้าเบื่อกันไปหมดแล้ว.... แต่บางทีอาจารย์เค้าก็มีแซวนะ... ” ภีมพูดแล้วก็หัวเราะ
“ จริงอ่ะ... ” เราพูดแบบตกใจ
“ เออดิ... แกไม่ต้องกังวลหรอก... เค้ามีวิธีแก้ของเค้า... ” ภีมพูด
“ เออๆ... เอาตัวรอดให้ได้ตลอดเหอะ..” เราพูด
“ รู้แล้วน่า... ” ภีมพูด
“ งั้นแค่นี้ก่อนนะ... เดี๋ยวเข้าเค้าไป... แกจะให้ซื้ออะไรเข้าไปให้รึป่าว?” เราถาม
“ อยากกินพวกผลไม้อ่ะ.... ซื้อมาเยอะๆหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวเค้าให้ตัง” ภีมพูด
“ เออๆ... แล้วเดี๋ยวเจอกัน ”
ดีนะ... ที่เหตุการณ์ครั้งนั้นผ่านมาได้ด้วยดี
อย่างน้อยภีมก็ยังดีที่ไม่ชอบมะปรางซะจนไม่ลืมหูลืมตาฟังอะไรเลย
มันก็ยังรู้จักเราดีว่าเราเป็นคนยังไง
นี่แหละที่ช่วยให้เราประคับประคองความสัมพันธ์แบบรักของเราสามคนให้ไปต่อได้
และทุกครั้งที่มีเรื่องอะไรแบบนี้ ภีมก็จะถามเราตลอดเสมอๆ
หรือบางทีมันก็ไม่ถามเพราะมันรู้จักเราดีว่าเราเป็นคนยังไง
มันสามารถเข้าใจอะไรๆได้โดยไม่ต้องถามเรา
บางครั้งเลยกลายเป็นเรื่องตลกของเรากะภีมไปเลยด้วยซ้ำเวลาที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก
จบตอน
###################################################
เดี๋ยวมืดๆมาต่อให้อีกตอน.....
ยังพิมไม่เสร็จเลย.... :m21:
วันนี้ลงสองตอนเลย... แถมๆ.. :m18:
-
ปอเปนคนดีโครตเลยอ่า o7
เราเคยได้ยินมานะ "กระเทยไม่แรง ไม่ใช่กระเทย" :m23: แล้วปอทนได้ไงเนี่ย?? o2 สงสัยปอจะกลายเปนผู้หญิงจริงๆไปแล้วแน่เรย หุหุ :m4: ขนาดเราฟังแล้วยังของขึ้นเลยอ่า แม่ง ลองมามองอย่างนี้สิ มีแหลก :m16: ยิ่งเพื่อนฝูงเปนใจอย่างพิมแล้วนะ ไม่เอาเลือดมันออก เราไม่ยอมไปกินข้าวจริงๆ ด้วย ฮ่าๆ :laugh: แล้วถ้ามันไปฟ้องภีมแล้วภีมมาว่าเรานะ เราจะเอาแม่มทั้งคู่เลย ยอมมานานแระ เกลียดผู้ชายหูเบากะผู้หญิงมารยา ฮึ่มๆๆ :เตะ1:
ปล.โทดทีนะเราพล่ามซะเยอะ อ่านแล้วมันโมโหอ่า :เฮ้อ: แต่วิธีของปอ ทำให้จบเรื่องได้โดยดี มันก้อคงเปนชีวิตใครชีวิตมันแหล่ะเนอะ ปอก้อมีความคิดและวิธีของปอ ไงก้อสู้ๆนะจ๊ะ เอาใจช่วยจ้ะ :กอด1: :L2:
-
เป็นอิชั้น คงไม่ทนต่อไปแล้วค่ะ อยู่คนเดียวสบายใจกว่า ไม่ต้องมีภาระให้กลุ้มใจ
ยังไงก็รอติดตามนิสัยที่ไม่ดีของภีมต่อไป :เฮ้อ:
-
:serius2: ร่ม มันจะมีประโยชน์ก็เฉพาะเวลาที่แดดออกหรือฝนตกเท่านั้น
***เป็นกำลังใจให้ปอต่อปายยยยยย....... :bye2:
-
อืม ช่วงนี้ปอจะเรียกเรตติ้งให้ภีมรึเปล่า มีแต่เหตุการณ์ดีๆ ทั้งนั้น o12
-
ปอ เธอจะเป็นคนดีเกินไปหรือป่าว
แบ่งใจไว้เผื่อ.....บ้างนะ
-
คุณTHIP เราไม่ได้เรียกเรทติ้งให้ภีมน๊า... :serius2: ก็เรื่องมันเป็นแบบนี้อ่า... :laugh:
คุณ patee ตอนนั้นเรายังเป็นตุ๊ดเด็กที่อ่อนต่อโลกอยู่อ่ะ.... เลยทำไรแบบนั้นลงไป :m13:
คุณnaumi เราก็ไม่ได้ดีอะไรมากหรอกนะ... ความรักทำให้ตาบอดต่างหาก :laugh:
ส่วนไอ้เรื่องพล่าม... ไม่เป็นไรหรอก... เราจะได้เข้าใจความรู้สึกคนอ่าน... :m1:
คุณbroke-back ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะ... :m12:
มีให้ติดตามแน่ๆ คุณgift_deb :m12:
อ่านเรื่องกันต่อดีกว่า............................. เพิ่งพิมเสร็จสดๆร้อนๆ :m26:
#################################
--------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๑๑ #### --------------
คืนนั้นหลังจากที่เราซื้อของเสร็จเราก็ไปหาภีมที่คณะซึ่งพิมก็ไปช่วยด้วยเหมือนกัน
พอเราไปถึงก็ไม่กล้าเข้าไปเลยโทรไปภีมออกมารับที่หน้าคณะ
พอมันมาก็เข้ามาช่วยเราถือของ แล้วก็เดินเข้าไปข้างในด้วยกัน
ตอนที่เดินเข้าไปพิมมันก็หันมามองหน้าเราเป็นระยะๆ
เพราะมีแต่คนมองเรากะพิม เค้าคงแปลกใจกันที่มีคนแปลกหน้าเข้ามา
แล้วอีกอย่างคณะมันก็มีแต่ผู้ชายซะเป็นส่วนใหญ่ ก็ไม่แปลกที่เค้าจะมองเรากะพิม
พอเดินเข้าไปถึงตรงที่เค้าทำ cut-out กัน ภีมก็แนะนำเราและพิมกับพวกเพื่อนๆมัน
คือภีมมันเป็นแม่งานในงานนี้หนะ
พอแนะนำเสร็จก็มีเสียงเพื่อนมันแซวเป็นระยะๆ
“ สวยจังเลยคร้าบบบบบบบบบ ”
“ เฮ้ย... ไอ้ภีมคนนี้เหรอ....... เด็กเมิงอ่ะ..... ”
“ สวยจังคร๊าบบบบ... จีบได้มั้ยเนี่ย.................. ”
หลากหลายคำแซวที่มาเป็นระยะๆจนภีมต้องด่าออกไป
“ เงียบเลยพวกเมิง... เดี๋ยวเค้าก็กลัวกันหมดหรอก... ถ้าเค้าหนีกลับต้องทำกันเองนะเว้ย.....” ภีมตะโกนเสียงดัง
เรากับพิมก็ได้แต่ยืนขำ ส่วนเพื่อนภีมในกลุ่มที่เรารู้จักก็เดินมาทักทายเรากับพิม
“ หวัดปอ.... รบกวนหน่อยนะ... ” เพื่อนภีมคนนึงพูด
“ อย่าไปถือสาพวกนี้เลย... มันปากเสียไปงั้นแหละไม่มีไรหรอก ” บอยพูด
“ อืม..... ” เรากะพิมก็พยักหน้ารับ
“ แล้วนี่ซื้อของมาครบรึยังอ่ะ... ” เราถามบอยเพราะว่าสนิทกับบอยมากที่สุด
“ อ้าวปอ... มาด้วยเหรอ คิดถึงว่ะ ” ไข่พูดแล้วก็เดินเข้ามากอดเรา
ไข่เป็นเพื่อนในกลุ่มภีมอีกคนนึง ไข่เป็นคนใต้... แต่นิสัยดีมากๆ
ไข่มักจะเล่นถึงเนื้อถึงตัวเราเสมอ แต่อย่างมากก็แค่กอด ซึ่งเราก็ไม่ได้ถือตัวอะไร
เพราะรองจากบอยมาเราก็สนิทกะไข่...
“ เออ.. ภีมมันบอกให้มาช่วยอ่ะ พอดีว่างก็เลยมา ” เราพูด
“ เหรอ... ดีๆ จะได้มีอาหารหูอาหารตา ” ไข่พูดแล้วก็ทำท่าจะหอมแก้มเรา
“ เฮ้ย... ไอ้ไข่ มากไปแล้วเมิงอ่ะ ” ภีมพูดแล้วก็เดินมาดึงไข่ออกไป
“ อะไรว่ะ... แค่นี้ทำหวง ” ไข่พูดแซวภีม
“ ไม่ต้องมาปากมาก ไปทำงานของเมิงเลยไป ” ภีมพูดแบบไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“ งั้นเราไปตรงโน้นก่อนนะปอ ” ไข่พูดแล้วก็ยิ้มหน้าบานแล้วก็เดินไป
ตอนนั้นคนอื่นๆก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองที่แบ่งงานกันไว้แล้ว
เราก็เลยยื่นเสื้อให้ภีม
“ อ่ะนี่... เสื่อที่ซื้อมาให้ ” เราพูด
ภีมก็รับถุงเสื้อไปแล้วก็เอาออกมาดูแล้วก็ยิ้มแบบชอบใจ
“ สวยว้ะ.... ชอบๆ ” ภีมพูดทั้งที่ยังยิ้มอยู่
“ ถูกใจอ่ะดิ... ก็เค้าเลือกเองกะมือ จะไม่ถูกใจแกได้ไง ” เราพูด
“ ขอบคุณคร๊าบบบ .... ค่าเสื้อกับค่าผลไม้เท่าไหร่อ่ะ ” ภีมพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าตังออกมา
“ ไม่เอาๆ เค้าซื้อให้ ” เราพูด
“ เอาไปเหอะ... แกซื้อของให้เค้าบ่อยแล้ว ” ภีมพูดพร้อมกับยื่นแบงค์ห้าร้อยให้เรา
“ บอกว่าไม่เอาไง... ซื้อให้ ” เราพูด
“ แกอ่ะ... อย่างงี้ทุกที ” ภีมบ่นด้วยน่าบึ้งๆ
“ ก็อยากซื้อให้ไง... เอามาแค่ค่าผลไม้ก็พอ ” เราพูด
“ อ่ะ... ” ภีมพูดแล้วยืนเงินมาให้เราสองร้อย
“ เอาแค่ร้อยเดียวพอ ” เราพูดแล้วยื่นแบงค์ร้อยคืนให้มันไปใบนึง
“ ทำไมอ่ะ? ” ภีมพูดหน้าบึ้ง
“ ก็มันไม่ถึงสองร้อยไง เอาแค่นี้แหละ ” เราพูดแล้วก็เก็บเงินใส่กระเป๋า
ภีมทำท่าเหมือนจะบ่นเราอีกรอบ เราเลยพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“ มีแบบรึยังล่ะ? ” ภีมทำหน้าบึ้งๆที่เห็นว่าเรารู้ทันมัน แล้วมันก็บอกว่า
“ ยังไม่มีเลย.. ”
“ ทำ cut-out เกี่ยวกับเรื่องอะไรล่ะ ? ” เราถาม
“ ทำเกี่ยวกับ........................................... บลา บลา บลา บลา บลาๆๆๆๆๆ ” ภีมก็อธิบายให้เราฟัง
ส่วนเรากะพิมก็ช่วยกันออกความเห็นว่าน่าจะเป็นแบบนั้นแบบนี้
และก็ช่วยกันเสนอทางเลือกให้ภีมเลือกอีกทีว่าอยากได้อะไรแบบไหน
“ โอเค.. งั้นก็ตามนี้แล้วกัน ” เราพูดหลังจากที่ตกลงกันเสร็จ
“ อุปกรณ์มีเตรียมไว้มีพร้อมรึยังล่ะ ? ” พิมถาม
“ ก็ไม่แน่ใจว่ะ เค้าไม่รู้ว่ากัถูกรึป่าว ?? ” ภีมพูดด้วยท่าทางลังเล
“ อยู่ไหนอ่ะ? ” พิมถาม
“ งั้นเดี๋ยวภีมพาไปดู ” ภีมพูด
“ พิมงั้นเมิงไปดูทางโน้นแล้วกัน เดี๋ยวกูแบ่งงานให้เริ่มทำส่วนที่ทำก่อนได้ไปก่อน ” เราพูด
“ เออ.. ” พิมพูด
จากนั้นภีมกับพิมก็เดินแยกออกไป ส่วนเราก็ไปแบ่งงานให้พวกเพื่อนภีมโดยที่มีบอยคอยช่วยประสานงานอีกที
พอแบ่งงานกันเสร็จ แต่ละคนก็แยกกันไปทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย
เราก็มานั่งร่างแบบลงบนแผ่นกระดานที่ต้องใช้ทำเป็น cut-out
ส่วนพิมก็ช่วยกันเดินดูงานในส่วนการลงสีอีกทีว่าใช้ได้รึป่าว มีอะไรต้องแก้ไขตรงไหนมั้ย
ภีมก็ดูตรงส่วนการตัดไม้เพื่อทำเป็น cut-out แต่มันก็จะเดินมาดูตรงส่วนอื่นด้วยเป็นพักๆ
เราก็นั่งวาดรูปไปเรื่อยๆเพื่อส่งไปให้ลงสีอีกที แต่พอเรานั่งทำไปสักพักก็รู้สึกว่าตัวเองโดนมอง
เราก็เลยเงยหน้าขึ้นมา แล้วก็พบกับเพื่อนในกลุ่มภีมคนนึง ชื่อ หนุ่ย
ถึงเราจะรู้จักเพื่อนภีมหลายคน แต่เราก็ไม่ได้สนิทสนมทุกคน และหนุ่ยก็เป็นหนึ่งในนั้น
ทุกครั้งที่เราไปหาภีมแล้วมันอยู่กะเพื่อนในกลุ่มมัน คนอื่นๆก็จะคุยกับเราปกติ
คุยมากคุยน้อยก็ขึ้นอยู่กับว่าใครสนิทกับเรามากกว่าก็จะคุยกับเรามากหน่อย
ซึ่งเรากับหนุ่ยไม่เคยคุยกันเลยสักครั้งเดียว
สภาพของหนุ่ยที่เราเห็นตอนนี้ก็คือในมือถือเบียร์อยู่ และยังมีเบียร์ที่ยังไม่เปิดอีกสองสามขวด
ซึ่งดูท่าแล้วหนุ่ยก็คงจะดื่มมาก่อนที่มาที่นี่แล้ว เพราะมันดูเมาๆ
ตอนแรกที่เค้าประชุมงานกันเราก็ไม่เห็นมันเลย เพิ่งจะเห็นมันนี่แหละ
“ อยู่คณะอื่นไม่ใช่เหรอ แล้วมาวุ่นอะไรที่นี่? ” หนุ่ยพูดขึ้นด้วยเสียงและท่าทางที่ดูไม่เป็นมิตรเอามากๆ
“ ก็ภีมให้มาช่วยก็เลยมา ” เราพูดด้วยเสียงเรียบๆ
“ เป็นอะไรกับมัน... มันใช้แค่นี้ก็มาเลยเหรอ ? ” หนุ่ยพูดด้วยท่าทางกวนส้นตีนสุดๆ
“ เป็นเพื่อน.... แล้วพอดีว่างก็เลยมาช่วย ” เราพูด และพยายามระงับอารมณ์โกรธไว้ให้ได้มากที่สุด
เพราะเกรงใจภีมมัน
“ มาช่วยขนาดนี้... สงสัยเป็นมากกว่าเพื่อนแล้วมั้ง?? ” หนุ่ยพูด
“ เฮ้ย.. ไอ้หนุ่ย.. เค้าทำงานกันอยู่เมิงหายไปไหนมาว่ะถึงเพิ่งโผล่หัวมา ” บอยพูด เพราะบอยเดินเอาน้ำมาให้เรากินพอดี
“ ไปแดกเบียร์มา ” หนุ่ยพูดหน้าตาเฉย พร้อมกับกระดกเบียร์กิน
“ พูดมาได้หน้าด้านๆนะเมิง.... ” บอยพูด
“ กูก็มาแล้วนี่ไง.. มีอะไรให้ช่วยก็ว่ามา ” หนุ่ยพูด
“ เมิงไปช่วยไอ้ภีมโน่นไป... อยู่ที่มันเลื่อยไม้กันนั่นหนะ.. ” บอยพูด
“ อ้าวเหรอ... กูนึกว่าเดี๋ยวมันจะมาเฝ้าเด็กมันซะอีก ” หนุ่ยพูดด้วยท่าทางกวนส้นตีนอีกครั้ง
เหมือนตั้งใจจะพูดกระแทกเรา เราก็เลยหันหน้าไปมองบอย
“ ไม่ช่วยงานแล้วยังมาปากหมาอีกนะเมิง... ” บอยพูด
“ เป็นเดือดเป็นร้อนนะเมิง... ไอ้คนดี.. ” หนุ่ยพูด
“ อ้าว.. ไอ้หนุ่ย ไปไหนมาว่ะถึงเพิ่งโผล่หัวมา ” ภีมพูด
“ สนใจกูด้วยเหรอ ?? ” หนุ่ยพูด
“ พูดเฮี้ยๆนะเมิง.... มาช่วยกูนี่มา... ” ภีมพูด
“ เออ.. ไอ้ภีมเมิงลากมันไปไกลๆจากตรงนี้เลยไป... แม่งมานั่งปากหมาอยู่ได้ ” บอยพูด
“ เฮี้ย... เมาเหรอว่ะ... ไปแดกกะใครมาเนี่ย.. ” ภีมพูดหลังจากที่หนุ่ยมันยืนแล้วเซไปที่ภีม
“ แดกคนเดียวนี่แหละ ” หนุ่ยพูดแบบไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“ ดีจริงๆนะเมิง เค้าทำงานกันแต่แม่งไปนั่งแดกเบียร์ ” ภีมพูดด้วยท่าทางที่ไม่พอใจ
“ ทำไมอ่ะ... กูอยากทำไรกูก็ทำ ” หนุ่ยพูดแล้วสะบัดแขนภีมออก
“ ทีหลังก็เลือกทำเรื่องดีๆบ้างสิเมิงอ่ะ ” บอยพูดแบบโมโหสุดๆ ตอนที่พูดก็เอามือชี้หน้าหนุ่ยด้วย
“ กูหนะ..คิดได้อยู่แล้ว... แต่พวกเมิงก็มีคนมาช่วยแล้วหนิ... ” หนุ่ยพูดแล้วก็หันหน้ามาทางเรา
“ เฮ้ย... เริ่มปากหมาใหญ่แล้วนะเมิง... ” ภีมตะคอดเสียงดังจนทำให้เพื่อนมันที่อยู่แถวๆนั้นหันมามองกันใหญ่
พิมก็เลยวิ่งมาที่เราเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“ แหม... แตะไม่ได้เลยนะเมิง.... มะปรางนี่ก็ใจกว้างดีว่ะ... กูน่าจะมีแฟนใจกว้างเป็นแม่น้ำแบบนี้บ้าง ” หนุ่ยพูดด้วยหน้ากวนส้นตีน
“ ไปไหนก็ไปเลยป่ะ... ไม่ช่วยแล้วยังมาเห่ารบกวนคนอื่นอีก ” ภีมพูดแล้วก็ผลักอกหนุ่ยอย่างแรงจนมันเซไปเกือบจะล้ม
“ เออ... กูไปก็ได้... เฮี้ยเอ๊ย..... ” หนุ่ยพูดแล้วก็เดินออกไป
“ ปอ... ไอ้หนุ่ยมันได้มาปากเสียอะไรด้วยป่าว ? ” บอยหันมาถามเราหลังจากที่หนุ่ยเดินออกไปแล้ว
“ ก็นิดหน่อยหนะ... แต่ช่างมันเถอะ เราไม่ถือสาคนเมาหรอก ” เราพูด
“ ดีแล้ว... อย่าไปสนใจคำพูดมันเลย.. ” บอยพูด
“ ทำไมทะเลาะกันแรงจัง เพราะเค้าเข้ามาวุ่นวายอะไรรึป่าว หนุ่ยมันเลยไม่ค่อยพอใจ ” เราพูด
“ ไม่หรอก... แกไม่ต้องคิดมาก มันเฮี้ยแบบนี้ประจำ ” ภีมพูดกับเรา
“ อืม.... ” เราก็ได้แต่ตอบไปเงียบๆ
“ เหนื่อยป่าว... เมื่อยพักก่อนก็ได้นะ ” ภีมพูด
“ นิดหน่อย... แต่ไม่เป็นไร นี่ก็แผ่นสุดท้ายแล้ว...” เราพูด
พอเราพูดเสร็จเสียงโทรศัพท์ภีมก็ดังทันที ภีมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วก็บอกเราว่า
“ งั้นเค้าไปดูตรงโน้นก่อนนะ... ” แล้วภีมมันก็เดินไป
“ กูก็ไปดูตรงที่ลงสีก่อนนะ.. ” พิมพูดหลังจากที่ยืนงงๆ เงียบๆ มาพักใหญ่
“ เออๆ.. ใกล้เสร็จยัง... ” เราถามพิม
“ เสร็จไปสามแผ่นแล้ว รอให้สีแห้งอยู่ ” พิมพูดแล้วก็เดินไป
“ ปอดินสอนี่เหลาป่าว?.. ” บอยพูดหลังจากมองเห็นดินสอทู่ๆสองสามแท่งข้างๆเรา
“ เหลาๆ... บอยว่างใช่ป่ะ เหลาให้เราหน่อยดิ ” เราพูด
“ ได้เลย... ” บอยพูดแล้วก็นั่งเหลาดินสออยู่ข้างๆเรา
เราก็นั่งร่างแบบลงบนแผ่นไม้ต่อไป
เวลาผ่านไปประมาณเที่ยงคืน งานในหลายๆส่วนก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว
ตอนนี้ก็แค่รอให้สีแห้ง เพื่อนที่จะเขียนตัวอักษรลงไปอีกที
“ ปอกลับเลยก็ได้นะ เดี๋ยวที่เหลือเราเคลียร์เอง ” บอยพูด
“ ให้เราช่วยลงสีตัวอักษรมั้ย... เราไม่ได้รีบไปไหน ” เราพูด
“ ปอร่างแบบไว้แล้วใช่มั้ย? ” บอยพูด
“ เรียบร้อยแล้ว... ” เราพูด
“ งั้นเดี๋ยวเรากับเพื่อนทำกันเองก็ได้ ปอกลับก่อนเหอะ วันนี้ให้ปอช่วยเยอะแล้ว ” บอยพูด
“ โอเค... งั้นเรากลับก่อนก็ได้.... ” เราพูด
เรากะพิมก็เลยเดินไปเอากระเป๋ากัน.. แล้วเราก็เห็นถุงเสื้อที่เราซื้อให้ภีมวางอยู่ที่พื้นแต่เจ้าตัวหายไปไหนก็ไม่รู้
เราแอบเคียงนิดหน่อย ที่มันไม่ดูแลของที่เราซื้อให้เลย เอามาวางทิ้งๆขว้างๆแบบนี้
แต่เรามองหาภีมแต่ก็หาไม่เจอก็เลยเดินออกไปว่าจะกลับ แต่ภีมก็เดินเข้ามาพอดี
“ หายไปไหนมาตั้งนาน ” เราอดภามไม่ได้ เพราะว่าภีมมันหายออกไปพักใหญ่
ที่เรารู้เพราะว่าเห็นเพื่อนมันเรียกหามันกัน แต่ก็ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน
“ ออกไปซื้อของข้างนอกมา ” ภีมพูด
“ จริงอ่ะ ... อะนี่เสื้อ.... อุตส่าห์ซื้อให้ก็เอามาทิ้งๆขว้างๆ ” เราพูโด้วยเสียงเคืองๆ
“ โอ๊ยๆ... โทษทีๆ... ” ภีมพูดแล้วก็หยิบเสื้อไปถือไว้
“ ภีมๆ... ลืมกระเป๋าตังค์ ” เสียงผู้หญิงคนนึงดังมา
พอเราหันไปมองก็เห็นมะปรางวิ่งเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าตังค์ของภีม
“ เอ้อ.. ลืมเลย ” ภีมพูด แต่มันทำหน้าเสียๆ
“ เฮ้ย... กูกลับก่อนนะ... ” เราพูด พยายามแสดงให้มะปรางเห็นว่าเรากะภีมเป็นแค่เพื่อนกัน
แต่ในใจตอนนั้นรู้สึกน้อยใจจริงๆนะ ที่มันแอบออกไปกับมะปราง
ทั้งๆที่เราก็มาช่วยงานมันแท้ๆ
“ อย่าเพิ่งดิ... อยู่ไปกินไรกันก่อน ” ภีมพูด
“ ไม่ดีกว่าว่ะ... กูนัดกะเพื่อนไว้ ” เราพูด
“ เออ... ช่าย.... พริกมันรออยู่ ” พิมเข้ามาช่วยพูดอีกแรง
“ งั้นกลับก่อนเหอะ ” ภีมพูดแม้ว่าท่าทางมันจะยังไม่อยากให้เรากลับไปด้วยสภาพแย่ๆแบบนี้
“ ไปและ... ” เราพูดแล้วก็เดินมาที่บอย
“ บอยเรากลับก่อนนะ ” เราพูด
“ อ้าว... ไม่รอไอ้ภีมมาก่อนเหรอ?? ” บอยพูด
“ เราเจอมันแล้วแหละ... เดินมาโน้นแล้วไง ” เราพูดแล้วหันไปมองภีมที่กำลังเดินมากับมะปราง
“ อ้าว... มะปรางมาได้ไง ” บอยพูดด้วยท่าทางงงๆ
“ ไปถามภีมเองแล้วกัน เรากลับแล้ว... ” เราพูด
จากนั้นเรากะพิมก็เดินแยกออกมา แล้วก็กลับหอกันเลย
“ กูไม่ค่อยชอบมะปรางเลยว่ะ.. ” พิมพูด
“ ช่างเค้าเหอะเมิง... เค้าก้อยู่ส่วนเค้า ” เราพูด
“ แต่เมื่อกี๊เค้าก็ทำให้เมิงเซ็งไม่ใช่เหรอ ?? ” พิมพูด
“ ก็จริง... แต่กูจะทำไงได้ว้ะ... ที่กูอยู่ในสภาพนี้กูก็เลือกเอง แล้วจะไปโทษใครได้ ” เราพูด
“ เมิงนี่ใจแข็งดีว่ะ... ทนอยู่ได้ไงว่ะ.. ” พิมพูด
“ ความรักทำให้กูตาบอด.... แต่ก็กูรักอ่ะ... กูไม่รู้จะทำไงได้ ” เราพูด
“ เมิงก็เลยเลือกทางนี้เนี่ยนะ.. ” พิมพูด
“ ถ้าให้กูเลิกยุ่งกะมันกูก็ทำไม่ได้ ถึงอยู่แบบนี้มันจะทุกข์แต่อย่างน้อยมันก็ยังมีสุขบ้าง.... ” เราพูด
“ ดีเหลือเกินนะเมิง... ” พิมพูด
หลังจากที่เราไปส่งพิมที่หอเราก็ขับรถกลับหอตัวเอง
กลับมาถึงเราก็เข้าไปอาบน้ำ ออกมาดูที่โทรศัพท์ก็เห็นว่ามีมิสคอลหลายสายเลย
เปิดดูก็เห็นว่าเป็นภีมที่โทรมา เราก็ยังไม่ได้โทรกลับแต่ไปแต่งตัวก่อน
ตอนที่แต่งตัวอยู่ภีมก็โทรมาอีกหลายรอบ แต่เราก็ไม่ได้รับ
พอแต่งตัวเสร็จเราก็เดินมาดูที่โทรศัพท์ก็เห็นข้อความที่ภีมส่งมาให้
วันนี้ขอบคุณมากนะที่มาช่วย.. ขอบคุณด้วยที่ซื้อเสื้อให้...
วันนี้ถ้าทำไรไม่ดีอย่าน้อยใจกันนะ......
ฝันดีคับ จุ๊บจุ๊บ....
เราอ่านข้อความแล้วก็รู้สึกดีเล็กๆที่มันยังแคร์ความรู้สึกเราบ้าง
แต่ความน้อยใจก็ยังคงมีอยู่....
มันส่งข้อความไว้แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องคุยกัน เพราะวันนี้เราก็เหนื่อยมากแล้ว
ขี้เกียจมาคุยกันอีก.... เดี๋ยวจะทะเลาะกันป่าวๆ
อ่านข้อความเสร็จเราก็เข้านอนเลย.......
จบตอน....
#######################################################
หมดแล้วนะ.. สำหรับวันนี้ :m14:
-
ทำไมถึงทำกับปอได้
-
อดจิ้มพี่ปอเลยอะ
อ่าน 3 ตอนรวดเยย
ปล.อยู่หอแระ คงหาเวลามาอ่านยาก เรียนตั้ง 6 วัน
-
:o11: ความรักทำให้คนตาบอด รู้สึกว่าประโยคนี้ใช้ได้ดีสำหรับสถานะการณ์แบบนี้
คงจะไม่ต้องพูด ( เขียน ) อะไรมากนักใช่ไหม น้องปอ ( คนสวย )
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะ เก็บความรู้สึกที่ดี ๆ ไว้เป็นอันพอ :bye2:
-
งานนี้คงเป็นไอหนุ่ยแน่เลยที่ไปบอกมะปราง ไม่รู้ว่ามันหึงแทนมะปราง o12
หรือว่ามันแอบหึงให้ตัวมันซะเองก็ไม่รู้ มันแหม่งๆ นะ :angry2:
** ไม่รู้หรอกนะว่า ความอดทนของคนคนหนึ่งมันจะสิ้นสุดลงที่ตรงไหน o7
*** ความรู้สึกมันกัดกร่อน บาดลึกลงไปในใจทุกที :m15:
-
เฮ้อ....ความรัก o7
เหนปอแล้วปวดใจ แต่นี่มันก้อชีวิตจริงอ่ะนะ ได้แต่ภาวนาให้ปอสมหวังสักที :L2:
ปล.ไอ้หนุ่ยนี่มันยังไงของมัน ถ้ามันไม่แอบชอบมะปรางนะ มันก้อคงแอบชอบปอแน่เลย ฮึ่มๆๆ คนพาล :m16:
-
ยังดีที่มันยังห่วงความรู้สึกปออยู่มั่ง
เบื่อนังมะกรูดมะปรางจริง ๆ เลย
-
ถ้าพี่เป็นปอก็คงตัดใจจากภีมยากเหมือนกันนะ..
ก็เล่นให้ความหวังทั้งๆที่ก็มีคนของตัวเองอยู่แล้ว..
แค่เค้ายังรู้สึกเหมือนเดิมกะเราเป็นพอใช่มะ(รึน้อยลงนะ..น่าคิด)
-
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: ดีได้ไม่กี่ตอน :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: ภีมคนหลอกลวง...รักมะปรางค์แล้วมายุ่งกับน้องปอทำไมมมมมม... :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
ลืมถาม ๆ อยากรุ้อ่ะว่าทำไม
หนุ่ยมันถึงรู้สึกไม่ดีกะปออย่างงี้อ่ะ
มันจะมีเรื่องมากกว่านี้อีกไหม
-
ปอออออ ใจอ่อน อ่อนใจ อ่ะ
คุงเธอมะปราง ร้ายยยมั่กมากกกก ปอน่าจะจ้องกลับ :laugh: ยุให้คนตีกันซะงั้น
แต่ว่าคนปอใจดีอ่ะ ดีน่ะที่ภีมเชื่อ มิงั้น เรื่องนี้คงเศร้ากว่านี้แน่นอนน อ่ะ
-
คนหลายใจ :เตะ1:
-
ปอใจดีมากๆๆสู้ๆๆๆขอให้เจอคนดีๆนะจ๊ะ
-
ขอบคุณทุกคนที่เป็นกะลังใจให้เรานะ.... :m1:
ส่วนที่คุณ OT ถามมาว่าทำไมหนุ่ยมันไม่ชอบเรา
บอกตามตรงนะ... ว่าตอนนี้เราก็ยังไม่รู้เลยว่าทำไม? :m29:
ภีมบอกแต่ว่าอย่าไปยุ่งกะมัน... เราก็เลยไม่ยุ่งไม่สนใจมัน :m13:
ส่วนว่าจะมีเรื่องอะไรตามมาอีกรึป่าว?
อันนี้มีมาแน่นอน.... แต่ก็ยังไม่รู้แน่นอนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นตามมามันมาจากใคร ใครเป็นคนทำ
เพราะมีสองคนเป็นผู้ต้องสงสัย คือหนุ่ย... และมือที่สามอีกคนนึงที่เราจะเล่าให้ฟังในตอนหน้า...
งงป่าวหว่า... เอาเป็นว่าอ่านไปเดี๋ยวรู้เอง.... :laugh3:
อ่านตอนนี้กันดีกว่า... เพิ่งพิมเสร็จเมื่อกี๊...
***************************************
---------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๑๒ #### ----------------
ความสัมพันธ์แบบรักของเราสามคนก็ดำเนินต่อมาเรื่อยๆจนถึงช่วงปีสองเทอมสอง
ตลอดเวลาก็มีปัญหามากมายเข้ามาตลอด แต่เราก็ผ่านมันมาได้เรื่อยๆ
ปัญหาก็มีทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ปนๆกันไป ที่เราเอามาเล่าให้ได้อ่านกัน
เรายกมาเฉพาะเหตุการณ์ใหญ่ๆที่มันก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลง
ส่วนเหตุการณ์เล็กๆบางอันเราก็เอามาแทรกให้ได้อ่านกัน แต่หลายๆอันเราก็ข้ามไป
เพราะกลัวว่าเดี๋ยวคนอ่านจะเบื่อกันซะก่อน และอีกอย่างเรื่องของเราก็คงจะปาเข้าไปอีกหลายตอนเลย
เอาเป็นว่าเอาแต่เหตุการณ์สำคัญๆและเหตุการณ์ที่มันส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของเราสามคนก็แล้วกัน
นอกจากที่เราได้เล่าไปในตอนอื่นๆก็ยังมีอีกหลายเหตุการณ์ที่เราจะเล่าให้ฟังนับจากนี้
****************************************
อย่างที่เราเคยเล่าให้ฟังว่า
ช่วงหลังมาเรากะภีมจะคุยกันทุกวันก็ยังคงเป็นอยู่เหมือนเดิม
และมันก็ไม่ค่อยมีความลับกับเราเท่าไหร่ มีอะไรมันก็จะเล่าให้เราฟังทั้งหมด
แต่ขึ้นอยู่กับว่าจะเล่าช้าหรือเล่าเร็ว
และอีกอย่างที่ยังเหมือนเดิมก็คือ เวลาที่มีใครมาจีบมันมันก็จะเล่าให้เราฟังตลอด
ขอบอกว่ามันมีคนมาจีบเยอะมากๆ และก็เป็นเหตุให้เรากับมันทะเลาะกันอยู่หลานครั้ง
เรื่องคนที่มาจีบมันมีอยู่สามเหตุการณ์ใหญ่ๆ
เพราะสามคนที่เราจะพูดถึงนี้ ดูท่าจะแรงกว่าคนอื่นๆ
เพราะคนอื่นๆก็ได้แต่คุยโทรศัพท์ แต่สามคนนี้แรงที่สุด เพราะเค้าต้องการมากกว่านั้น
แต่ว่าสามคนนี้เข้ามาคนละช่วงเวลากัน เราก็เลยขอเล่าไปเรื่อยๆแล้วกัน
เพราะมันก็จะมีเหตุการณ์อื่นๆแทรกอยู่ด้วย
เราก็เล่าคนแรกก่อน...
คนนี้เป็นเพื่อนของพริกอีกที ซึ่งตอนแรกเราก็ไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนของพริกหรอก
เหตุการณ์มันก็มีอยู่ว่า....
“ แก.. แกรู้จักเด็กซิกัมบ้างป่ะ? ” ถีมถามเราขึ้นมาหลังจากที่เราคุยกันมาได้พักใหญ่ๆ
( เด็กซิกัมคือเด็กคณะศิลปกรรมศาสตร์ แต่ที่มอเรามักจะเรียกติดปากกันว่า เด็กซิกัม)
“ ก็รู้จักอยู่หลายคนอ่ะ ทำไมเหรอ ?” เราถาม
“ รู้จักได้ไงอ่ะ ? ” ภีมถามกลับมา
“ ตอนอยู่หอในเมทเค้าเป็นเด็กซิกัมคนนึง แล้วก็รู้จักจากเพื่อนของเพื่อนอีกที โอ๊ยเยอะแหละ... ขี้เกียจเล่า ” เราพูด
“ เหรอ... ” ภีมพูด
“ ถามทำไม? ” เราพูด
“ ป่าวๆ... ไม่มีไร.. ” ภีมพูด
“ แกกิดว่าเค้าจะดูไม่ออกเหรอว่าแกโกหก ” เราพูด
“ ก็รู้.. คือ...” ภีมอ้ำอึ้งๆ
“ มีอะไรล่ะ... พูดมาดิ หรือว่ามีเด็กซิกัมมาจีบแก ” เราพูด
“ เออ.... ใช่ ” ภีมพูด
“ เหรอ... ชื่อไรล่ะ? เผื่อเค้ารู้จัก” เราพูด
“ ถามทำไม? ” ภีมพูด
“ อ้าว... ก็จะได้จัดการได้ถูกคนไง ?? 555555 +.. ” เราพูดแล้วก็หัวเราะ
“ ไม่เอาๆ... งั้นไม่บอกแล้ว เดี๋ยวแกไปหาเรื่องเค้า ” ภีมพูดแบบกวนๆ
“ เค้าเคยทำเหรอ ... ” เราพูดเสียงกวนๆมันกลับไปบ้าง
“ รู้... แต่ไม่บอกดีกว่า ” ภีมพูด
“ อ้าว.... เป็นงั้นไป.. แล้วนี่เค้ามาจีบแกได้ไงอ่ะ? ” เราถาม
“ ก็วันนั้นเค้าไปเที่ยว....................... แล้วเพื่อนเค้าอ่ะชอบเด็กซิกัมคนนี้ มันเลยให้เค้าเอาดอกไม้ไปให้ แล้วก็ขอเบอร์ให้มัน ” ภีมพูด
คือภีมมันเที่ยวโคตรบ่อยอ่ะ... อาทิตย์นึงมันเที่ยวประมาณสี่ห้าวันได้มั้ง
“ แล้วไงต่อ ” เราพูด
“ นั่นแหละ ผู้หญิงคนนั้นก็เลยคิดว่าเค้าชอบมันมั้ง ก็เลยให้เค้าแลกเบอร์ เค้าก็เลยแลกเพราะจะได้เอาเบอร์ผู้หญิงคนนั้นมาให้เพื่อนเค้า ” ภีมพูด
“ อืม.... แล้ว? ” เราพูด
“ แล้วแพรก็เลยโทรมาจีบเค้า โทรมาจีบเค้าเดือนนึงได้แล้วมั้ง? ” ภีมพูด
“ อ๋อ... ชื่อแพรนี่เอง.... ” เราพูดเพราะว่ามันดันหลุดเรียกชื่อผู้หญิงคนนั้นออกมา
“ แกรู้ได้ไงอ่ะ? ” ภีมพูดด้วยเสียงตกใจเล็กๆ
“ อ้าว... ก็แกเรียกชื่ออยู่เมื่อกี๊ไง 55555+.. ” เราพูด
“ เออว่ะ.... ไม่น่าเลย.. ” ภีมพูดแล้วก็หัวเราะเล็กๆ
“ ก็พลาดเองหนิ.. ” เราพูดแบบได้ที
“ แกอย่าไปทำไรเค้านะ.. ” ภีมพูด
“ เค้าจะกล้าไปทำอะไรใคร... แกก็น่าจะรู้นิสัยเค้า ” เราพูด
“ แก... ตอนแรกเค้าก็คุยขำๆนะ.. ไม่ได้คิดอะไร แต่แพรดูชอบเค้ามากเลยอ่ะ... ” ภีมพูด
“ กังวลใช่ม่ะ... ที่ไปเล่นๆกะเค้าแบบนั้น ” เราพูดแบบรู้นิสัยมัน
“ เออดิ... มันโคตรดีกะเค้าเลยอ่ะ... วันนั้นมันไปดูคอนเสิร์ตบอดี้แสลม แล้วเค้าบอกมันว่าถ้าขอลานเซ็นมาได้จะยอมเป็นแฟนด้วย แกเชื่อป่ะมันขอมาให้เค้าได้อ่ะ... เค้ายังไม่รู้จะทำงเลยเนี่ย.. ” ภีมพูดแบบเป็นกังวล
คือภีมมันชอบบอดี้แสลมมากๆอ่ะ
“ แกก็นะ... ไม่น่าไปพูดแบบนั้นเลย ” เราพูดแบบบ่น
“ ก็ใครจะไปรู้ล่ะ.. ว่าแพรจะเอามาให้เค้าได้” ภีมพูด
“ แกก็บอกแพรไปดิว่าแกมีแฟนแล้ว ” เราพูด
“ เค้ากลัวแพรเสียใจว่ะ.. แกก็รู้ว่าเค้าปฏิเสธใครไม่เป็น คนอื่นที่โทรมาจีบเค้านะ ที่เค้าหายไปกันก็หายไปกันเองแหละ คงทนสันดานเค้าไม่ได้ เค้าไม่เคยออกปากไล่เลยนะ... ใครโทรมาเค้าก็คุยเท่าทีคุยได้ ” ภีมพูด
“ แกเลิกซะทีเหอะนิสัยแบบนี้อ่ะ... เค้าเรียกว่ากะล้อน... หัดปฏิเสธซะบ้าง แฟนก็มีอยู่แล้ว.. ” เราพูด
“ ก็เค้าไม่เคยทำหนิ... ” ภีมพูด
“ ไม่เคยทำแล้วทำไม่ได้รึไง ? ” เราพูดแบบหงุดหงิด
“ เออๆ.... ” ภีมพูดเสียงอ่อยๆ
“ ภีมแกรู้ป่ะว่าความขี้ขลาดของแกมันทำให้คนที่รักแกต้องเจออะไรบ้าง... ถ้าไม่รู้ก็ดูเค้าเป็นตัวอย่างก็แล้วกัน...
ยิ่งแกขี้ขลาดมากเท่าไหร่แกก็จะยิ่งทำให้คนที่รักแกเจ็บมากเท่านั้น ” เราพูด
“ อืม... ” ภีมตอบเสียงเบาๆ เชื่อว่ามันคงกำลังรู้สึกผิดอยู่
“ ลองไปคิดดูแล้วกัน เค้าไปทำธุระก่อน ” เราพูดแล้วก็วางสายไป เพราะนัดกับเพื่อนไว้
********************************************
พอเราออกไปหาเพื่อน ก็พวกพริกนั่นแหละ
เพื่อนเรามันเห็นหน้าเราเซ้งๆมันก็ถามกันใหญ่ แต่เราก็ไม่ได้บอก
เรารู้ว่ามันไม่อยากให้เรายุ่งกับภีมเพราะเรื่องตั้งแต่ครั้งนั้นมา แต่พอเรากลับมายุ่งกับภีมอีก
พวกมันก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะก็ต่างคนต่างความคิด เรื่องนี้พวกเพื่อนเรามันแฟร์พอที่จะรับได้
แต่เราก็ไม่ค่อยปรึกษาเรื่องภีมกับพวกมันเท่าไหร่ เพราะก็เกรงใจมัน
ถ้าจะคุยก็คุยเป็นการส่วนตัวมากกว่า ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะคุยกับพริกแล้วก็พิม
“ เมิงเซ็งเรื่องภีมเหรอว้ะ ? ” พริกพูดตอนที่เรามาเข้าห้องน้ำด้วยกัน
“ เออ.... ” เราพูด
“ มีเรื่องไรกันว้ะ? ” พริกถาม
“ ก็....” แต่ก่อนที่เราจะเล่าออกมาก็มีผู้หญิงคนนึงพูดขึ้นมาว่า
“ เฮ้ย.... อีพริก เป็นไงบ้างว้ะเมิง ” เรากับพริกเลยหันไปมองผู้หญิงคนนั้น เราหนะไม่รู้จัก
แต่ดูท่าทางดีใจของพริกแล้วก็คงจะดีใจพอควรเลยแหละ
“ อ้าว... อีแพร เป็นไงบ้างเมิง ไม่ค่อยเห็นหัวเลยนะ ” พริกพูด
“ กูก็ดีว่ะ.... ” แพรพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม
พอเราได้ยินชื่อแพรก็รู้สึกว่าชื่อนี้มันไม่ค่อยเข้าหูเท่าไหร่ ก็มันเซ็งหนิ
“ แหม... อีฟาย เห็นเบสบอกว่าช่วงนี้เมิงกิ๊กเด็ก..................... แรงมาเบานะเมิง ” พริกพูด
เราถึงกลับสะดุด...... กึ้ก!!!!!!!
ก็เพื่อนพริกชื่อแพร.......... หนึ่งแล้วนะ
สองคือ... ที่พริกพูดว่า แพรกำลังกิ๊กเด็กคณะ..................... มันคณะภีมนี่หว่า....
มันคงไม่บังเอิญกันเกินไปแล้วมั้ง.... ยัยนี่แหละ... ตัวการ...
(เราคิดในใจ)
“ นิดหน่อยว่ะ.... เค้ายังไม่ได้ตกลงคบกับกูเลย ” แพรพูดยิ้มกริ่ม
“ ปอ.. นี่เพื่อนกู ชื่อแพร... อยู่ซิกัม.. ” พริกพูด
ชัวร์เลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย.....................................
ยัยนี่แหละ......................
“ หวัดดี ” เราพูดและยิ้มทักทายกลับไป
“ อ๋อ... เคยเห็นปอเหมือนกัน ” แพรพูด
เราเริ่มเอะใจ.... เอ๊ะๆ เห็นจากไหน
แพรมันคงเห็นเราทำหน้างงๆ มันเลยพูดว่า
“ ปอดังจะตาย ทำไมจะไม่รู้จัก เป็นโมเดลด้วยหนิใช่ป่ะ? ” แพรพูด
“ อ๋อ.... อืมๆ” เราพูด
“งั้นกูไปก่อนนะ... เดี๋ยวจะดูหนัง ” แพรพูด แล้วก็เดินแยกไป
“ เพื่อนมอปลายเมิงเหรอ ” เราถามพริก
“ เออ... เมื่อก่อนโคตรสนิทกันอ่ะ ” พริกพูด
“ อืม... บังเอิญดีว่ะ... ” เราพูด
“ บังเอิญอะไรว้ะ? ” พริกพูด
“ คือว่า...................................... บลา บลา บลา ๆๆๆๆๆๆ ” เราก็เลยเราเรื่องทั้งหมดให้พริกมันฟัง
“ อ๋อ... งั้นเดี๋ยวก็จัดการเอง ” พริกพูด
“ เมิงจะทำไง... ภีมมันไม่ให้กูบอกใครนะเว้ย... ถ้าคนอื่นรู้มันก็ต้องคิดว่ารู้มาจากกูดิ ” เราพูดแบบเป็นกังวล
“ เมิงลืมไปแล้วเหรอ? ว่ากูกะแพรเป็นเพื่อนกัน.... ” พริกพูด
“ เออๆ... งั้นก็แล้วแต่เมิงแล้วกัน เอาให้เคลียร์นะเมิง อย่าให้ซวยมาถึงกู ” เราพูด
“ เออ... รู้แล้วน่า...” พริกพูด
**********************************************
ผ่านไปประมาณสามวัน
“ แกอยู่ไหนเนี่ย? ” ภีมถามเสียงดุๆ
“ อยู่คณะ... มีไร ? ” เราถามกลับไป
“ แกเอาเรื่องแพรไปบอกใครรึป่าว? ” ภีมถามด้วยเสียงไม่พอใจ
“ ป่าวหนิ ? ” ปฏิเสธไว้ก่อนเรา
“ ก็แพรมาว่าเค้า ว่าเค้าเอาเรื่องแพรไปบอกคนอื่น... แพรมันด่าเค้ายับเลยเนี่ย? ” ภีมพูด
“ เหรอ... ไม่รู้ว่ะ เค้าไม่ได้บอกใครเลย ” เราพูด
“ ก็เค้าไม่ได้พูด ถ้าแกไม่ได้พูดอีกคนแล้วแพรจะรู้ได้ไง? แพรยังรู้อีกว่าเค้ายังไงกับแก... ” ภีมพูด
“ จริงดิ..... แล้วที่แพรบอกว่ามีคนเอาเรื่องแพรไปบอกคนอื่นเนี่ย.. หมายถึงใคร ? ” เราถาม
“ ก็พริกอ่ะดิ... แพรมันบอกว่าพริกกะแพรเป็นเพื่อนกัน แกรู้เรื่องนี้รึป่าว? ” ภีมถาม
“ รู้... เพิ่งรู้มาไม่นานเอง... ” เราพูด
“ แกเอาเรื่องเค้ากับแพรไปบอกพริกใช่ป่ะ? ” ภีมถามเสียงเครียด
“ ป่าว... ไม่ได้บอก ” เรายังปากแข็ง ตอนนั้นเราเริ่มใจเสียแล้ว
“ แล้วพริกจะรู้ได้ไงถ้าไม่ใช่จากแก.. ” ภีมพูด มันพยายามคาดคั้นเราเรื่อยๆ
ตอนนั้นพอดีพริกเดินมาที่เราพอดี
“ พริกมาแล้วเนี่ย.. แกถามมันเองแล้วกัน ” เราพูดแล้วก็ส่งโทรศัพท์ให้พริก แล้วกระซิบบอกมันว่าภีม
“ ว่าไงภีม.. นี่พริกเอง ” พริกพูด ตอนนั้นเราให้พริกเปิดสปีคเกอร์โฟน
“ พริกรู้เรื่องแพรกับเรามาจากไหน ” ภีมถามเสียงเครียด
“ อ๋อ.. รู้มาจากกลุ่มเพื่อนเค้ามอปลายหนะ... มันเล่าให้ฟัง ” พริกพูด
“ เหรอ ? ” ภีมพูดแบบไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
“ เพื่อนเค้าสนิทกันจะตาย มีไรมันเล่าให้ฟังกันหมดแหละ... เนี่ยเค้าเพิ่งรู้แล้ววันนั้นเจอมันก็เลยแซวมันเล่น ” พริกพูด
“ อย่างงี้เองเหรอ ? ” ภีมพูด
“ ใช่? คิดว่าเค้ารู้มาจากปอเหรอ? ปอมันไม่ค่อยเล่าเรื่องภีมให้เค้าฟังหรอก... ไม่ต้องไประแวงมัน ” พริกพูด
“ เค้าก็ไม่ได้บอกเรื่องแพรกะใครเท่าไหร่ไง.... ก็เลยคิดว่าปอมันเล่าให้พริกฟัง ” ภีมพูดเสียงอ่อยๆ
“ งั้นเดี๋ยวคุยกะปอต่อแล้วกันนะ ” พริกพูดแล้วก็ส่งโทรศัพท์ให้เรา
“ เออ.. ได้เรื่องมั้ย? ” เราถามภีม
“ อืม... เข้าใจแล้ว ” ภีมพูด
“ แล้วก็มาหาว่าเค้าพูด... ไม่ไว้ใจกันเลยรึไง.. ” เราพูด
เรานี่โกหกได้โล่เหมือนกันแฮะ...
“ ก็ไว้ใจแหละ... แต่มันก็อดคิดไม่ได้นี่หว่า.. ” ภีมพูด
“ เออ.. ก็ยังดีที่ถามเค้าก่อนจะได้ไม่เข้าใจผิด ” เราพูด
“ อืม... งั้นแค่นี้ก่อนนะ.. เค้าต้องไปฝึกระเบียบแล้ว ” ภีมพูด
“ เออ... หวัดดี ” เราพูดแล้วก็วางสายไปกัน
เราเลยหันมาคุยกับพริก....
“ เฮี้ย... เมิงอ่ะ... ทำไรไม่อัพเดทกูเลย เกือบซวยแล้วไง.. ”
“ ก็ลืม.... แม่งไวว่ะ... กูเพิ่งคุยกะมันเมื่อวานเอง ” พริกพูด
“ เออ... เพื่อนเมิงแม่งไวจริง แล้วเมิงไปคุยอีท่าไหนว้ะ? ” เราถาม
“ กูเจอมันที่ร้านข้าว กูเลยเข้าไปแซวมันเรื่องขอลายเซ็นบอดี้แสลม... มันเอ๋อเลยเมิง... มันเลยถามว่ากูรู้มาจากใคร ” พริกพูด
“ เออ...ไงต่อ” เราพูด
“ กูเลยบอกมันว่า เมิงไม่รู้เหรอว่าเรื่องเมิงเค้าลงหน้าหนึ่งไทยรัฐ..... กูเลยรู้ .. ทั้งเรื่องขอลายเซ็นแล้วก็เรื่องที่แอบชอบแฟนกะเทยด้วย... 55555+ ” พริกพูดแล้วก็หัวเราะ เราก็หัวเราะไปกับมุขของมัน
“ เฮี้ย... เมิงไปพูดแบบนั้น... เป็นกูกูก็เอ๋อว้ะ.. ” เราพูด
“ กูเลยเล่าเรื่องเมิงกับภีมให้มันฟัง... มันเลยบอกว่ามันไม่รู้มาก่อน... ถ้ามันรู้มันจะได้ไม่ยุ่ง ” พริกพูด
“ เอ้อ... มันฝากขอโทษเมิงมาด้วยนะ.... ” พริกพูด
“ เออๆ... บอกเพื่อนเมิงด้วยว่ากูไม่มีไร... เป็นเพื่อนกันได้ ” เราพูด
เหตูการณ์ครั้งนั้นเรารอดมาได้หวุดหวิด....
แทบเกือบจะเอาตัวไม่รอด......
แต่เรื่องเหตุการณ์มือที่สามคราวหน้าสิ.........
สนุกแน่........ 555555+......
ได้เห็นเราร้ายแล้ว.....
จบตอน...
#######################################################
-
บอกตรงๆ นะ อยากเห็นปอร้ายอ่ะ :laugh: :laugh:
-
บอกตรงๆ นะ อยากเห็นปอร้ายอ่ะ :laugh: :laugh:
เหนด้วยมากมาย ฮ่าๆๆๆ :m20:
-
มาเห็นด้วยกะ THIP อีกคนนนนน อยากเห็นๆๆๆๆ
บางครั้งเป็นคนดีมาก ๆ ก็ไม่ไหวววว ... :laugh:
-
จะร้ายจริงๆเหรอ :m13:
-
55555555+
พริกนี่พลิกเรื่องให้เป็นโอกาสได้อย่างแรงง เนียนมั่กมากกก
แต่ว่าภีมนี่ใจอ่อนไปอ่ะ จาบอกตัวเองมีแฟนแล้วก็ไม่กล้าพด กำ -*-
-
:m23: :m23: น้องปอจะไปช่วยไล่กิ๊กให้มะปรางค์ ทำไมมมมม......ปล่อยให้มะปรางค์โกรธภีมไปเลย............. o13 o13 o13 :oni1: :oni1: :oni1:
-
คุณภีมคนนี้ คงจะมีดีแค่หน้าตาอย่างเดียวละมั้ง อย่างอื่นที่เหลือไม่ไหวอ่ะ o12
:angry2: ย้ำ!อีกที ไม่น่าหลงผิดเชียร์คนแบบนี้เลยว่ะตรู
** จะรออ่านตอนนู๋ปอ...ร้าย จะทำได้จริงเร้อ :laugh:
*** มีอยู่ตอนนึงปอเคยบอกว่า เวลาที่ภีมทำให้ปอมีความรู้สึกดีๆ แล้วเหมือนกับ น้อยนิด...มหาศาล
แต่ทำไม เวลาที่ปอทำให้ภีมรู้สึกดีๆ แล้วมันกลายเป็น มากมาย...กระจิดริด
-
o2 o2
ตามอ่านที่ค้างตั้งแต่ตอนที่ 25 ตาลายเลย
ว่าแต่ภีมก็ร้ายจริงๆ แฮะ :เฮ้อ:
พริกนี่พลิกแพลงแก้ไขสถานการณ์ได้สุดยอดเลยแฮะ :laugh:
ว่าแล้วก็รออ่านมือที่สามดีกว่า :L2: :L2:
-
สมควรร้ายมานานแล้วจ๊ะกะผู้ชายห่วยยอย่างภีม
-
คุณภีมคนนี้ คงจะมีดีแค่หน้าตาอย่างเดียวละมั้ง อย่างอื่นที่เหลือไม่ไหวอ่ะ o12
*** มีอยู่ตอนนึงปอเคยบอกว่า เวลาที่ภีมทำให้ปอมีความรู้สึกดีๆ แล้วเหมือนกับ น้อยนิด...มหาศาล
แต่ทำไม เวลาที่ปอทำให้ภีมรู้สึกดีๆ แล้วมันกลายเป็น มากมาย...กระจิดริด
เห็นด้วยกับรีนี้อย่างยิ่งเลย.. o13
ตอนนี้ปอก็เริ่มจะร้ายแล้วนะ..ตอนหน้าแรงกว่านี้อีกเหรอ..ดีดี.. :m4:ชอบชอบ
-
:m29: มาลุ้นตอนหน้าว่าจะสาหัสสากันยังไง :เฮ้อ: ชีวิตที่ลิขิตเองไม่ได้
เป็นกำลังใจให้นะ น้องปอ ( คนสวย ) ฮิ ฮิ .....
-
อ่านตามจนทันแล้ว หลังจากไม่มีเวลา :laugh:
คิดถึงพี่ปอ :จุ๊บๆ:
อยากเห็นพี่ปอร้ายอ่ะ :laugh:
ตั้งชมรมคนเกลียดภีมดีกว่า อิอิ
-
ภีมมันจะเครียดทำไมเนี่ยยยย
ดีซะอีกเรื่องจะได้จบ ๆ ไป
เสียหรืองัยว่ะ
-
คุณปอชนะเลิศ ต้องร้ายอย่างนี้สิคะ เราไม่ใช่พจมาน จะได้ยอมโดนโขก จิก สับ :laugh:
-
โอ้โห...... เห็นเม้นคนอ่านแต่ละคน.......
มีแต่คนอยากเห็นเราร้ายเหรอ.... :m12: จริงๆมันก็ไม่ได้ร้ายอะไรมาหรอกนะ... :m13:
คุณbroke-back นี่ก็เข้าใจเปรียบเทียบแฮะ :m12:
น้อง •~GuNKuN~• กลับมามาแล้ว... หายไปซะนานเลยนะ.. :m4:
โอ้โห.... เมาจูบน้องOtaku เลย.... หายคิดถึงยัง?
อ่ะ....
พอหอมปากหอมคอ.... อ่านเรื่องกันต่อเลย....
ว่าจะลงอีกแต่ยังพิมอีกตอนไม่เสร็จเลยอ่ะ.... คงจะดึกหน่อยนะ.. :m23:
****************************
จากที่เราเกริ่นไว้ในตอนที่แล้วว่ามือที่สาม… เอ้ย !! ... ต้องเรียกว่ามือที่สี่สิ
มือที่สี่มักจะมีเข้ามาเรื่อยๆ แต่ที่ดูว่าจะมีประเด็นก็มีอยู่สามคนที่เราจะขอเอามาเล่า
และนี่ก็เป็นคนที่สอง.... เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นหลังจากเหตุการณ์ที่แล้วมาได้สักพัก
------------------------ #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๑๓ #### ------------------------
ในเอกเรา... เอาเฉพาะในรุ่นเรานะ
มีเราเป็นกะเทยแต่งสาวอยู่คนเดียว แล้วก็มีเกย์มีผู้ชายผู้หญิงทอมดี้เลสเบี้ยนปนเปกันไป
เพราะเอกเราเป็นเอกแห่งความหลากหลายทางเพศ
แต่ก็จะมีกะเทยอีกนางนึง แต่มันไม่ได้แต่งสาว ก็คงเป็นประมาณเกย์ควีนสาวแตกประมาณนั้น
มันชื่อ “ อ๊อฟ ”
ตอนที่เข้ามาปีหนึ่งใหม่ๆ เรากะมันก็ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ ด้วยเรื่องไร้สาระบางเรื่อง
ซึ่งเราไม่ขอพูดถึง เดี๋ยวจะเยิ้นเย้อเกินไป เอาเป็นว่าเรากะอ๊อฟไม่ค่อยถูกกันก็แล้วกัน
แต่พอขึ้นมาปีสอง.. พวกเราต้องมารับน้องด้วยกัน
ก็เลยต้องทำงานร่วมกันก็เลยกลับมาพูดดีกันมากขึ้น
เราก็เลยไม่คิดถือสาอะไร คิดซะว่ายังไงก็เพื่อนกัน
เรากับอ๊อฟก็คุยกันมากขึ้น... สนิทกันมากขึ้น
คงเพราะเราเป็นเหมือนๆกันมั้ง พอตัดทิฐิที่มีกันออกไป ก็เลยจูนกันได้เร็วขึ้น
ตามประสาชาวสีม่วงที่พอมาสนิทกันก็มักอดที่จะถามเรื่องความรักกันไม่ได้
อ๊อฟมันก็ถามเราหลายครั้งแต่เราก็บอกไปว่าเราไม่มีแฟน
เพราะมันกับเราก็ไม่ได้สนิทชิดเชื้อกันเท่าเพื่อนในกลุ่มเรา
เราก็เลยไม่อยากจะพูดเรื่องภีมให้ใครฟังนอกจากเพื่อนในกลุ่ม
เราก็เลยไม่เคยพูดเรื่องภีมให้มันฟัง
แต่มีอยู่วันนึง อ๊อฟมันเอาโทรศัพท์เราไปเล่น
มันก็เข้าไปดูภาพที่เราถ่ายไว้ในมือถือ ไปดูข้อความเข้าข้อความออก
มันก็เลยรู้เรื่องเรากับภีมขึ้นมาจนได้
“ ปอ... ภีมนี่ใครเหรอ..... แล้วมีการมาบอกเราว่าไม่มีแฟน ” อ๊อฟพูดด้วยหน้ากรุ้มกริ่ม
“ อ๋อ.. เอ่อ... เพื่อนกันหนะ.. ไม่มีไรหรอก ” เราตอบอ้ำๆอึ้งๆ
“ ไม่เพื่อนแล้วมั้ง...... ? ” อ๊อฟยังไม่เลิกซัก
“ ก็แค่กิ๊กๆกัน.... ” เราพูด
“ แหม... เป็นแฟนก็บอกมาเหอะน่า.... ” อ๊อฟพูด
“ เฮ้ย... ไม่ใช่ เป็นแค่กิ๊กกัน ” เราพูด
“ เขินอ่ะดิ..... ไม่แซวแล้วก็ได้.... โอเคๆ เป็นกิ๊กก็เป็นกิ๊ก 55555+ ” อ๊อฟพูด
“ อืม... ” เราพูดตอบไปเบาๆ
“ ภีมนี่เด็กคณะ..................... เห็นในรูปใส่ชุดอยู่ ” อ๊อฟพูด
“ อืม.... ” เราก็โกหกไม่ได้ เพราะเสื้อที่ภีมใส่ตอนที่ถ่ายรูปในมือถือเรา เป็นเสื้อคณะมัน
“ รู้จักกันนานแล้วเหรอ ? ” อ๊อฟพูด
“ ก็ตั้งแต่มอปลายแล้ว... เรียนห้องเดียวกันหนะ ” เราพูด
“ โห.... คบกันมายาวนาน.... ” อ๊อฟพูด
“ อืม... ” เราเริ่มไม่ค่อยดีแล้ว เพราะอ๊อฟเริ่มจะรู้เรื่องเรากับภีมมากไปแล้ว
ที่เรากังวลเพราะว่าอ๊อฟมันมีข่าวไม่ดีเรื่องเกี่ยวกับปากของมัน
มันชอบเอาเรื่องคนนี้ไปเมาท์คนนั้น เอาเรื่องคนนั้นมาเมาท์คนนี้
จนบางทีเกือบทำให้เพื่อนเค้าแตกคอกันก็มี
“ ภีมนี่น่าตาน่ารักดีเนอะ..... ปอได้รึยังอ่ะ? ” อ๊อฟพูด
เราถึงกับตกใจไม่คิดว่ามันจะถาม ไม่ใช่ว่าเราเป็นสาวเรียบร้อยไร้เดียงสาอะไรหรอกนะ
แต่แค่งงๆที่มันถามเราตรงๆแบบนี้ ปกติเพื่อนเราในเอกก็พูดเรื่องนี้กันจนเป็นเรื่องธรรมดา
แต่เราก็ไม่ไดอยากบอกให้อ๊อฟรู้เรื่องเรากะภีมมาก เราก็อ้ำอิ้งอยู่
ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่พิมเดินมาพอดี เราก็เลยวิ่งไปที่พิม
ก็เลยรอดตัวมาได้
หลังจากวันนั้นมา....
เวลาที่ภีมโทรมาหณือเราโทรไปหาภีม แล้วอ๊อฟอยู่แถวๆนั้น
มันก็จะคอยทำหน้าทำตาแซวเราตลอด แล้วก็ชอบมาแอบฟังเราคุยด้วย
เราก็พยายามเดินหนีเท่าทีจะทำได้ เพราะมันดูท่าทางจะอยากรู้เรื่องเรามากเกินไปแล้ว
วันนั้นภีมโทรมาเราว่าให้ไปเอารถที่มันได้แล้ว
เพราะว่ารถเราซ่อมเสร็จแล้ว คือตอนนั้นรถเรามันเสียหนะ ภีมก็เลยเอาไปซ่อมให้
ภีมบอกว่าให้เราออกไปเอาเลย เพราะเดี๋ยวมันจะไม่ว่าง
เราก็เลยต้องหาคนไปส่งเพื่อไปเอารถที่ภีม
แต่ตอนนั้นเพื่อนเราที่ทำงานอยู่ที่คณะก็ไม่มีใครว่างเลย.....
( ช่วงนั้นเป็นช่วงเตรียมงานละครเวทีพอดี พวกรุ่นพี่รุ่นน้องก็เลยมาช่วยงานกันเต็มไปหมด )
“ มีอะไรรึป่าวปอ? ” อ๊อฟพูดขึ้นมา ซึ่งเรารู้ว่ามันรู้ว่าเรากำลังหาคนไปส่ง
เพราะมันแอบฟังที่เราคุยโทรศัพท์อยู่ตลอด
“ ไม่มีหรอก... ” เราพูดปฏิเสธมันไป
“ หาคนไปส่งอ่ะดิ... เดี๋ยวเราไปส่งก็ได้ เราว่างพอดี ” อ๊อฟพูดมาหน้าตาเฉย
เราก็เลยตกลงให้มันไปส่ง เพราะภีมรีบจะไปธุระด้วย
พออ๊อฟไปส่งเราที่หน้าหอภีม เราก็เดินลงไป
โดยตอนที่จอดรถเราก็บอกให้อ๊อฟมันจอดไกลๆหน่อย
แล้วเราก็เดินไปที่ภีม.... เรากะภีมก็คุยเล่นกันพักนึง
เราก็ขับรถออกมา ซึ่งอ๊อฟมันก็จอดรถรอเราอยู่
พอขับรถกลับมาที่คณะ อ๊อฟก็รี่เข้ามาที่เราเลย
“ เด็กปอน่ารักว่ะ... นี่ถ้าไม่ใช่แฟนปอนะเราจีบไปแล้ว... ” อ๊อฟพูดหน้าตาเฉย
เราเริ่มเสียวๆแล้วไง.... เพราะอ๊อฟมันตัวจิกผู้ชายเลย
เด็กในมอที่ขึ้นชื่อว่าหน้าตาดี อ๊อฟมันมีหมด... ทั้งเบอร์โทรแล้วก็รูปถ่าย
นี่เราไม่ได้เวอร์นะ... มันเคยเปิดโทรศัพท์มันให้เราดู
มันเก็บข้อมูลผู้ชายหล่อในมอแต่ละคนไว้ในโทรศัพท์เหมือนเป็นโปรไฟล์ส่วนตัวของแต่ละคนเลยอ่ะ
เพราะจะมีรูป... มีชื่อ... คณะ... ชั้นปี.... แล้วเบอร์โทร พร้อม
ใครอยากได้เบอร์ผู้ชายหรือเกย์หน้าตาดีๆ.... ไปเอาได้ที่อีอ๊อฟเลย... มันมีหมด
และทุกคนมันก็จีบมาแล้วเกือบทุกคน...... แต่ก็ไม่เคยจีบติด... 555555+
เพราะมันหน้าตาน่ากลัว...... 55555+
(ไม่เอาไม่ดีไปว่าคนอื่นเค้า... เดี๋ยวเข้าตัว.........)
“ อืม.... ” เราพยักหน้ารับมันด้วยหน้าตาแหยๆ
ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไร....
เพราะคิดว่าอ๊อฟมันคงไม่กล้าจีบภีมหรอก.... มันคนใกล้ตัวกันเกินไป
หรือถ้ามันจะจีบ.... ภีมก็คงไม่เอามันหรอก.......
**************************************************************
ผ่านไปซักสองสามอาทิตย์ได้มั้ง...........................................
วันนั้นเราก็คุยโทรศัพท์กับภีมปกติเหมือนที่เคยคุยกัน
ตอนแรกก็คุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยเปื่อย
แต่แล้วสักพักก็เริ่มเข้าเรื่อง
“ แก... เด็กเอกแกมีคนชื่ออ๊อฟป่ะ... ” ภีมถามด้วยเสียงแปลกๆ
“ มี... ทำไม? ชื่อนี้มีอยู่คนเดียวแหละในเอกเค้าอ่ะ? ” เราพูดด้วยเสียงขุ่นๆ.....
เพราะเริ่มตะหงิดๆแล้ว...... ว่ามันต้องมีอะไร
“ มันนิสัยเป็นไงเหรอ?.... ” ภีมถาม
“ ก็ไม่ค่อยเวิร์คเท่าไหร่.... แล้วที่สำคัญเค้ากับมันเคยเกลียดกันมาก่อน เพิ่งกลับมาคุยกันได้ไม่นานมานี้เอง ” เราพูด
“ เหรอ?... ” ภีมพูด
“ ทำไม.... อีอ๊อฟมันทำอะไร... พูดมา ” เราเริ่มคาดคั้นทันที
“ ป่าวๆ.. ไม่มีไร.... ” ภีมพูด
“ พูดแบบนี้อีกแล้ว... มีไรพูดมา ” เราพูด
“ ไม่เอาอ่ะ... เดี๋ยวแกมีเรื่องกัน... ยิ่งไม่ค่อยถูกกันอยู่ ” ภีมพูด
“ อย่าบอกนะว่ามันจีบแก... ” เราพูดแบบรู้ทัน
“ ก็......... เออ... ” ภีมพูดแบบไม่เต็มเสียงนัก
“ จริงอ่ะ !!! ... ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ” เราถาม
“ ก็... สองอาทิตย์ได้แล้วแหละ...” ภีมพูด
พอเราได้ยินนะ.... โมโหจื๊ดดดดดดดด...... เลย
ไอ้ช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมามันก็ยังปั้นหน้ามาคุยกับเราปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เราเชื่อมันเลยอ่ะ............. อี่นี่............... ร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกก
“ จะให้เค้าเคลียร์ให้หรือว่าจะเคลียร์เอง.. ” เราพูดด้วยเสียงที่ค่อนข้างโมโห
“ เค้าเคลียร์เองดีกว่า... แกเคลียร์เดี๋ยวเป็นเรื่อง ” ภีมพูด
“ เค้าขอเคลียร์เองดีกว่า... แกเคลียร์เดี๋ยวก็ไม่ได้เรื่องอีก ” เราพูด
“ แล้วแกจะใช้วิธีไหน? ” ภีมถาม
“ เหอะน่า.... เอาเป็นว่าไม่ให้มันมายุ่งกะแกอีกก็แล้วกัน ” เราพูด
“ แกเคลียร์... คนอื่นก็ต้องรู้ดิ... ว่าแกกะเค้ายังไงกัน ” ภีมพูด
พอได้ยินมันพูดเราชักยั๊วะแล้ว.....
จนขนาดนี้แล้วยังกลัวว่าคนอื่นจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเรา
“ แกจะกลัวอะไรนักเนี่ย.... เดี๋ยวเค้าเคลียร์กะมันเอง ” เราพูดแบบโมโหสุดๆแล้ว..
เพราะตอนนั้นแค่ความโมโหอีอ๊อฟก็เกินพิกัดแล้ว ภีมยังมาพูดแบบนี้อีก....
เราเลยระเบิดเลย.....
“ รู้งี้ไม่น่าเล่าให้ฟังเลยว่ะ.... คราวที่แล้วก็เรื่องแพรทีนึงแล้ว... ” ภีมพูดแบบรำคาญ
“ เรื่องแพรทำไม.... มันก็ผ่านไปแล้วไม่ใช่เหรอ... จะขุดเอามาอีกทำไม? ” เราพูด
“ แกก็น่าจะรู้ว่าเค้าไม่อยากให้ใครรู้เรื่องเค้ากะแกเท่าไหร่... ” ภีมพูดด้วยเสียงโมโห
“ เออ... งั้นก็จัดการเองแล้วกัน..... ทีหลังก็ไม่ต้องมาเล่าให้ฟังแล้วนะ ” เราพูดกระแทกเสียงออกไปแบบโมโหสุดขีด
“ แกไม่ต้องมาพูดแบบนี้หรอก... เค้าจัดการได้อยู่แล้ว.... อีกอย่างอ๊อฟมันก็มีสิทธิ์จีบเค้าถึงมันจะเป็นเพื่อนแก เพราะเค้ากะแกก็เป็นแค่เพื่อนกัน......... ” ภีมพูดแบบโมโหสุดขีดเหมือนกัน
“ งั้นก็ต่างคนต่างอยู่แล้วกัน........... ” เราพูดแล้วก็กดตัดสายไปเลย...............
ตอนนั้นเราโมโหมากๆ....
โมโหทั้งภีมที่ยังห่วงภาพตัวเองเหลือเกิน.....
จริงๆเราก็เข้าใจมันนะเรื่องนี้หนะ.. แต่มันก็น่าจะเห็นใจเราบ้าง
เพราะอ๊อฟมันเป็นเพื่อนเรา ถ้าภีมไปเล่นกะมันแล้วหน้าเราจะเป็นยังไง
คนอื่นจะมองเรายังไง... แล้วความรู้สึกที่ของเราล่ะ....
ทำไมภีมมันไม่นึกถึงตรงนี้บ้าง... ว่าเราจะรู้สึกแย่ขนาดไหน....
แล้วก็โมโหอีเพื่อนที่คิดไม่ซื่อ... อย่างอีอ๊อฟด้วย...
มันช่างเป็นคนเจี้ย.... สมบูรณ์แบบจริงๆ....
สุดท้ายเรากับภีมก็เลยต้องมาทะเลาะเพราะเรื่องของนังอ๊อฟ............
มันร้ายมากกกกกกกกกค่ะ.......... หัวหน้า.............
เกลียดมานนนนนนนนนนนนนน....................
นึกถึงคำที่ภีมพูดแล้วก็ยิ่งเจ็บใจปนกับเสียใจ.....
“ อีกอย่างอ๊อฟมันก็มีสิทธิ์จีบเค้าถึงมันจะเป็นเพื่อนแก เพราะเค้ากะแกก็เป็นแค่เพื่อนกัน......... ”
เนี่ยประโยคเนี๊ยะ....
ฟังแล้วมันเจ็บเข้าใจมั้ย??...
ตอนนั้นเราโมโหจนน้ำตาไหลเลยอ่ะ ( เราเป็นคนที่เวลาโมโหมากๆน้ำตาจะไหล)
ด้วยความไม่เข้าใจกันในตอนนั้นทำให้เกิดทิฐิขึ้นมา
เราคิดว่าไหนๆภีมก็พูดมาขนาดนี้แล้ว เราก็จะไม่ยุ่งกับมันอีก...
ต่างคนต่างอยู่ไปเลย... ถึงมันจะคบกับอีอ๊อฟก็ไม่สนใจแม่งแล้ว.....
ไปอยู่ด้วยกันเลยไป !!!!......
...
.......
..........
..................
..........................
…………………......
แค่นี้ก่อน...............................
######################################################
-
เกลียดนายภีม :เตะ1:ปอสู้ ๆ o13
-
เอาไปลงนรกเลย
-
โดนนายภีมทำร้ายจิตใจอีกแล้วนะปอ
-
มาต่อแระ... :m23:
ตั้งแต่พิมมานะ.. ตอนนี้เป็นตอนที่พิมแล้วเหนื่อยสุดๆ.. :m29:
เพราะตอนนี้เรื่องมันเยอะจริงๆ... :เฮ้อ:
เก็บเกือบไม่หมดแหนะ... เดี๋ยวลืมอันนั้นเดี๋ยวลืมอันนี้... :m31:
อ่านกันเลย..... :m32:
********************************************
-------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๑๓ ( ต่อ ) #### ------------
ผ่านไปอีกประมาณสองอาทิตย์.... อีกแล้ว...
เรากับภีมไม่ได้คุยกันอีกเลย........ นับตั้งแต่ที่ทะเลาะกันวันนั้น....
เราก็ไม่สนใจมันอีกแล้ว..... จะคบกันไปก็ไม่สนใจแล้ว.....
แค่แอบร้องไห้เกือบทุกวันแค่นั้นเอง.....
ดีที่ช่วงนั้นเป็นช่วงเตรียมงานละครเวที.....
ปีนั้นเราก็เคสบทเหมือนกัน แต่เคสไม่ผ่าน ก็เลยหาฝ่ายลง
เนื่องจากช่วงนั้นฟุ้งซ่านมากๆ.... นอนก็นอนไม่ค่อยหลับ..... เพราะมันนั่นแหละ
ก็เลยตัดสินใจไปลงฝ่ายทำฉากซะเลย.... ดีๆ... ทำงานหนักให้ลืมเศร้าไปเลย
เหนื่อยดีด้วย... กลับมาจะได้หลับๆซะไม่ต้องคิดมาก.....
ซึ่งก็เหมือนจะได้ผลแฮะ..... ( จริงเหรอ.?? ) ... จริงนะ....
แต่ร้องไห้คืนเว้นคืน... หรือบางทีก็สองคืนที... เออ.. ค่อยดีขึ้นมาหน่อย
เดี๋ยวผ่านไปก็คงชินไปเอง
**********************************
หลังจากกลับมาจากทำฉากวันนึง....
เราอาบน้ำเสร็จก็แทบจะลากสังขารขึ้นเตียงไม่ไหว....
เหนื่อยสุดๆ... คงเป็นเพราะวันนั้นนอนน้อยแล้วก็ตื่นไปเรียนแต่เช้า
เรียนทั้งวันแล้วตอนเย็นก็มาทำฉากละครเวทีอีก......
ขนของงี๊..... เลื่อยไม้งี๊........ ทาสีงี๊..... ตอกตะปูงี๊........
กล้ามเริ่มขึ้นแล้วเนี่ย.... จะกลายเป็นแตกเนื้อหนุ่มแทนที่จะแตกเนื้อสาว......
กว่าจะลากสังขารมาบนเตียงได้... ตาก็จะปิดอยู่รอมร่อ...
ความง่วงงุนถาโถมเข้ามาเต็มที่....
หงืด.................................. หงืด............................... หงืด.......................................
หงุดหงิดแบบสุดๆ..... ใครโทรมาป่านนี้ว้ะเนี่ยยยยยยยยยยยย........
เรากดรับโดยที่ไม่ได้ดูเบอร์.....
“ ใครอ่ะ.... มีไรก็พูดๆมา.... ” เราพูดด้วยเสียงหงุดหงิด
“ บอยเอง..... นี่เราโทรมากวนปอรึป่าวเนี่ย? ” บอยถามด้วยเสียงเกรงใจ
เรานี่เปลี่ยนโหมดแทบไม่ทัน......
ถึงเรากับบอยจะสนิทกันพอสมควรแต่ก็ไม่ถึงขนาดที่เราจะแสดงสันดานเสียๆออกไปกับบอยได้
“ ไม่กวน... คุยได้.. ” เปลี่ยนเป็นเสียงนุ่มๆทันที.......... สวยมั้ยล่ะ ??
“ เราว่าจะถามเรื่องไอ้ภีมหนะ... มีปัญหาอะไรกันรึป่าว?? ” บอยพูด
“ ก็ไม่มีไรมาก... แค่ต่างคนต่างอยู่ ” เราพูด
“ อ้าว... ทำไมเป็นแบบนั้นไปได้อ่ะ... เราว่าแล้ว... พักนี้ไอ้ภีมดูแปลกๆ.... ” บอยพูด
“ นี่มันให้โทรมาเหรอ ?? ” เรายังไม่อดที่จะคิดเข้าข้างตัวเอง
“ ป่าว................... ” แป่วๆๆๆๆๆๆๆ..... หน้าเราแตกเพล้ง !!!!!!!
“ เราโทรมาเอง.... ไอ้ภีมมันไม่รู้เรื่องหรอก ” บอยพูดต่ออีก
“ มันคงมีความสุขอ่ะดิ... ไม่มีเค้ามาคอยวุ่นวายกับมันแล้วอ่ะ ” ไหนๆเราก็หน้าแตกไปแล้ว ขอประชดประชันมันหน่อยเหอะ
“ มีความสุขกับผีอ่ะดิ... ” บอยพูดด้วยเสียงที่แอบหัวเราะเล็กๆ
“ ผีอีอ๊อฟอะเหรอ? ” เราก็อดที่จะสอดรู้สอดเห็นไม่ได้
“ 555555+...... ปอนี่ตลกว่ะ... ” บอยพูดพร้อมกับขำไม่หยุด
“ อ้าว... ทำไมอ่ะ ? ” เราถาม
“ ปอรู้จักอ๊อฟใช่มั้ย?... เห็นภีมมันบอกด้วยว่าไม่ค่อยกินเส้นกัน ” บอยพูด
“ เออดิ... ” เราพูด
“ มันแม่งโครตจิกไอ้ภีมเลยอ่ะ... โทรมาหาไอ้ภีมทั้งวัน.... ไอ้ภีมไปไหนก็จะตามไปด้วย.. นี่ขนาดพวกเค้าไปเที่ยวด้วยกันมันก็ยังจะตามไปอีก...... ” บอยพูดแต่ก็ขำไปด้วย
“ เป็นไงล่ะ... เด็กภีมเค้าแรงดีจริงๆ ” เราพูดแบบหมั่นไส้
“ เด็กไอ้ภีมที่ไหนล่ะ..... มันไม่เอาหรอก.... หน้าตาน่ากลัวซะขนาดนั้น.... ไอ้ภีมโคตรรำคาญอ๊อฟเลย.... แต่มันก็ไม่รู้จะทำไง ? ” บอยพูด
“ ก็เห็นเค้าปากเก่งบอกว่าจัดการได้.... เดี๋ยวเค้าก็คงจัดการเองแหละ ” เราพูดประชดไปอีกหนึ่งดอก
“ จัดการอะไรได้ล่ะมันอ่ะ..... เวลาอ๊อฟโทรมายังต้องให้พวกเรารับเลย.... บางทีมันก็รับแต่ไม่พูดอะไรปล่อยให้โทรศัพท์ไว้แบบนั้นแหละ.. แต่อ๊อฟมันก็ไม่ยอมวางด้วยนะ... ประสาทชิบฉาย ” บอยพูด
“ เออ... อีนี่มันบ้า... ” เราพูด
“ สงสัยจะบ้าจริงๆ.... ว่างด้วย... วันๆโทรหาแต่ไอ้ภีมทั้งวัน.... จนหลังๆมานี้ไอ้ภีมต้องปิดโทรศัพท์หนีอ่ะ ” บอยพูด
“ มันก็คงกะจะเอาให้ได้แหละ... ” เราพูด
“ เออดิ.... วันนั้นมีการเอาเหล้ามาล่อด้วยนะ... แต่ให้ไปกินที่ห้องมัน.... ” บอยพูด
“ แล้วพวกบอยก็ไปกันอะเหรอ? ” เรารีบถามไปอย่างตกใจ
“ ป่าวๆ... ใครจะไป.... ขนาดพวกเค้าผู้ชายนะ ยังกลัวกันเลย 55555+. ” บอยพูด
“ ก็ดีแล้ว... อีนี่มันไว้ใจไม่ได้.. ” เราพูด
“ แล้วนี่ตกลงจะเลิกยุ่งกับไอ้ภีมจริงๆนะเหรอ? ” บอยถาม
“ ก็มันบอกเองนี่... ว่าเค้ากะมันเป็นเพื่อนกัน ยังไงอ๊อฟก็มีสิทธิ์จีบมัน ” เราพูด
แหม่... พูดประโยคนี้ทีไรเจ็บจื๊ดทุกที
“ ปอก็น่าจะรู้... ว่าเวลามันโมโหก็ปากหมาแบบนี้แหละ... ” บอยพูด
“ ใช่... รู้ แต่มันเสียความรู้สึก... ” เราพูด
“ น่านะ... ช่วยมันหน่อยเหอะ.... เค้าว่ามันก็รู้แหละว่ามันพูดไม่ได้... ไอ้นี่มันก็ฟอร์มเอยะแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วหนิ...” บอยพูด
“ ก็มันอบากปากดีเองว่าจัดการได้... ก็ช่างมัน... เค้าไม่ยุ่งด้วยหรอก ” เราพูด
“ เฮ้อออ.... คราวนี้เราก็ไม่รู้จะให้ใครช่วยมันแล้ว... ” บอยพูด
“ ก็ให้มันจัดการของมันเองแล้วกัน... ” เราพูดแล้วก็วางสายไปเลย
พอวางสายไปได้สักยี่สิบนาที....
บอยก็โทรเข้ามาอีกรอบ... เราก็กดรับแบบไม่อยากรับเท่าไหร่ เพราะง่วงจนจะไม่ไหวแล้ว
“ ว่าไงบอย... ” เราพูด
“ ขอโทษ... ” มีเสียงพูดตอบกลับมานิ่งๆ... แต่มันไม่ใช่เสียงบอยอ่ะ....
“ ภีมเหรอ? ” เราพูด
“ อืม... ขอโทษ.... ขอโทษที่พูดไม่ดีแบบนั้น... ” ภีมพูด
“ ที่หลังจะพูดอะไรหัดนึกถึงความรู้สึกของคนฟังบ้างนะ ” ไหนๆเราก็ได้ที... ก็ทำเป็นสอนหน่อยเหอะ
“ อืม... วันนั้นเค้าโมโหมากไปหน่อยอ่ะ..... แกเคลียร์เรื่องอ๊อฟให้เค้าหน่อยนะ ” ภีมพูด
“ ไม่กลัวคนจะรู้เรื่องเราแล้วเหรอ ? ” เราอดที่จะกัดมันไม่ได้
“ ไม่เป็นไรหรอก... ขอให้เอาอีอ๊อฟออกไปจากชีวิตเค้าตอนนี้ก่อน ” ภีมพูดด้วยเสียงแบบรำคาญอีอ๊อฟสุดๆ
“ โอเค... งั้นตามนี้แล้วกัน... เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน เค้าขอนอนก่อน.. ง่วงมากๆตอนนี้.. ” เราพูด
“ อืม... ฝันดีๆ ” ภีมพูดแล้วก็วางสายไป
********************************************
พอวันรุ่งขึ้น....
เราก็ขอโดดไม่ไปทำฉากเพราะว่ามีเรื่องต้องจัดการ...
เราได้ทำการนัดแนะกับเพื่อนกลุ่มเราเรียบร้อย มันก็ช่วยกันคิดกันไว้แล้วว่าจะทำยังไง
โดยตอนแรกให้มีนเนียนโทรไปถามว่ามันอยู่ไหนซึ่งก็รู้ว่ามันไปเที่ยวที่ผับแห่งหนึ่ง
เรากลับเพื่อนก็ขับรถไปกันเลย....
พอไปถึงเราก็โทรไปหาอีอ๊อฟบอกว่า.. มีเรื่องจะคุยด้วย ตอนนี้รออยู่หน้าร้าน
ตอนนั้นเพื่อนเราในกลุ่มทั้งหมดก็ยืนอยู่ที่หน้าร้าน ซึ่งแต่ละคนอ่ะ... แรงๆทั้งนั้น...
แต่เพื่อนเราไม่เฮี้ยนะ.... เรียนเก่งกันทุกคน... แต่แค่เป็นคนไม่ยอมใคร...
เราก็รอกันพักใหญ่อีอ๊อฟก็ไม่ยอมออกมา
จนร้านปิดอีอ๊อฟก็ยังไม่ออกมา จนสักพักมีเพื่อนในเอกเราเดินออกมาจากร้าน
“ เฮ้ย... เนม.. เมิงเห็นอีอ๊อฟป่ะ.. ” พริกถามเพื่อนคนนั้น
“ อ้าว.. มันกลับไปแล้วหนิ... เห็นบอกว่านัดแฟนไว้ที่หาด ” เนมพูด
“ มันกลับได้ไง กูอยู่หน้าร้านไม่เห็นมันออกมาเลย ” พิมพูด
“ กูก็งงกะมัน... กูเห็นมันไปออกหลังร้านว่ะ ” เนมพูดด้วยหน้างงๆ
“ เมิงเบอร์แฟนมันรึป่าว? ” เราถามกลับไปกะว่าจะบอกเรื่องที่มันมายุ่งกะภีมให้แฟนมันรู้ด้วย
“ เดี๋ยวกูดูก่อน.. ” เนมพูดแล้วก็กดโทรศัพท์
“ นี่เบอร์นี้.... ” เพื่อนเราอีกคนบอกแล้วยื่นโทรศัพท์มาให้เราดู
พอเห็นปุ๊บ..... นี่มันเบอร์ภีมนี่หว่า..........
“ เมิงแน่ใจนะ... ว่าเบอร์นี้ ” เราถาม
“ อ่ะนี่... ดูที่กูดิ๊.. ว่าเบอร์เดียวกันรึป่าว?? ” เนมพูดแล้วยื่นโทรศัพท์ตัวเองมาบ้าง
“ เออ... ชัวร์ เบอร์เดียวกัน ” เราพูดหลังจากที่ดูเบอร์ เพื่อนในกลุ่มเราก็มองหน้าเราประมาณว่า เบอร์ที่ว่านี่เบอร์ภีมใช่มั้ย..... เราก็เลยพยักหน้าเป็นอันรู้กัน
“ ก็เบอร์นี่แหละ.... กูเห็นมันชอบยืมโทรศัพท์คนอื่นโทรเบอร์นี้ประจำ” เนมพูด
“ ขอบใจนะ... พวกกูกลับแล้ว... ” เราพูดแล้วก็เดินกลับมาที่รถกัน
“ เมิงโทรหามันดิ๊ ” พิมบอกคีให้โทรหาอีอ๊อฟ เพราะมันเป็นคนเดียวที่อีอ๊อฟไม่มีเบอร์
“ ฮัลโหล... อีอ๊อฟ... เมิงอยู่ไหนเนี่ย? พวกกูรออยู่หน้าร้านทำไมไม่ออกมา ร้านปิดแล้วเนี่ย?” คีพูด
“ ก็กลัวพวกเมิง เห็นมากันหลายคนแล้วยังทำหน้าแบบจะมาตบกูอย่างงั้นแหละ กูก็กลัวดิ ” อีอ๊อฟพูด
“ เมิงทำเฮี้ยไรกับพวกกู ถึงกลัวว่าพวกกูจะทำไรเมิง.. ” คีพูด
“ ป่าว... กูไม่ได้ทำไรพวกเมิง... ” อีอ๊อฟพูด
“ งั้นเมิงจะหนีทำเฮี้ยไร? ” คีพูด
แล้วอีอ๊อฟก็ปิดมือถือหนีไปเลย...
เราก็เลยโทรหาภีมแล้วเล่าให้ภีมฟัง..... ภีมก็โมโหใหญ่ที่อีอ๊อฟไปพุดกับคนอื่นว่าภีมเป็นแฟนมัน
ภีมมันก็บอกว่ามันเห็นอีอ๊อฟตั้งแต่ข้างในร้านแล้ว... เพราะไปร้านเดียวกัน
แต่หลบกลับมากินที่หาดก่อนเพราะไม่อยากให้อีอ๊อฟเห็นมัน
แล้วภีมมันก็เลยบอกให้เราไปหามันที่หาด
เราก็เลยบอกให้พริกขับรถแวะไปส่งเรา....
แล้วพวกมันก็แยกไปช่วยงานละครพี่ต่อเลย..
*****************************************
พอไปถึงภีม บอย เรา ก็แยกกันออกมาจากกลุ่มเพื่อนมันที่นั้งกินเหล้ากันอยู่
เพื่อมาคุยกันว่าจะเอายังไง..
พอนัดกันเสร็จเรียบร้อยภีมก็เปิดโทรศัพท์ที่ปิดไว้ตอนแรกที่เรามาถึง.....
พอเปิดเครื่องได้ไม่นาน..... ยังไม่ถึง15นาทีเลย อีอ๊อฟก็โทรเข้ามา
เราก็เลยรับโทรศัพท์ภีมตามแผน
“ ฮัลโหล.... ” เราพูด
“ ฮัลโหล... นี่ใช่เบอร์ภีมรึป่าว? ” อีอ๊อฟถามด้วยความไม่แน่ใจ
“ ใช่... นี่อ๊อฟรึป่าว? ..” เราแกล้งถามไปทั้งที่รู้อยู่แล้ว
“ ชะ... ใช่... แล้วนี่ใครพูดอยู่? ” อีอ๊อฟพูดแบบไม่ต็มเสียงนัก
“ ปอ... อ๊อฟโทรหาภีมได้ไงอ่ะ?.... แล้วโทรมาทำไม? ” เราถามกลับไปด้วยเสียงแบบเริ่มโมโห
“ ก็โทรมาคุยเฉยๆ.. ” อีอ๊อฟพูด
เราหันไปมองหน้าภีมมันทำหน้าแบบระอาสุดๆ เพราะตอนนั้นเราเปิดสปีคเกอร์โฟนด้วย
“ จริงเหรอ?... ” เราพูด
“ ก็ใช่นะสิ ” อีอ๊อฟพูดแบบมั่นใจเต็มที่
“ แกก็น่าจะรู้ว่าเรากะภีมเป็นอะไรกัน แล้วแกยังโทรมาคุยแบบนี้อีกอ่ะนะ...” เราด้วยอารมณ์ที่เริ่มประทุขึ้น
“ ก็ภีมบอกเองว่าไม่ได้เป็นอะไรกับแก.. ” อีอ๊อฟพูด
ตอนนั้นเราหันหน้ามามองภีมเลย ภีมก็พยักหน้าแบบให้เรารู้ว่ามันไม่ได้พูดแบบนั้น
“ อ้อ... เหรอ.... แกไม่ได้มั่วเอาเองนะ ” เราพูดแบบกวนส้นตีนมันสุดๆ
“ แน่อยู่แล้ว... แกนั่นแหละ... คิดเอาเองรึป่าวว่าภีมเค้าคิดอะไรกับแก... ดูตัวเองก่อนเหอะ.... ” อีอ๊อฟพูดแบบกวนตีนกลับมา
“ แล้วถ้าไม่ใช่แฟนกันจะเปลี่ยนโทรศัพท์กันใช้ทำไม? ” เราพูด
“ แกอาจจะบังเอิญมารับโทรศัพท์แทนภีมก็ได้.... อย่ามาโมเมเลย ” อีอ๊อฟพูดแบบไม่มั่นใจนัก
“ งั้นแกก็ลองโทรเข้าเครื่องดูดิ? ” เราพูดท้ามัน
“ กล้านะ.... ไม่กลัวหน้าแตกเล๊ย..... ” อีอ๊อฟพูดแล้วมันก็วางสายไป
สักพักมันก็โทรเข้าเครื่องเรา....
“ สวัสดีครับ.. ” ภีมรับโทรศัพท์เรา
“ นี่ใช่ภีมรึป่าว? ” อีอ๊อฟพูด
“ ใช่... นี่อ๊อฟใช่มั้ย? โทรหาปอมีอะไรเหรอ? ” ภีมพูด
“ ปอไม่อยู่... งั้นเดี๋ยวเราโทรมาใหม่แล้วกัน ” อีอ๊อฟพูดแล้วก็วางสายไปเลย
แล้วมันก็โทรเข้าเครื่องภีมอีกรอบ
“ เป็นไง.... เชื่อรึยัง ? ” เราพูดแบบได้ที
“ แค่เปลี่ยนโทรศัพท์กันใช้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นแฟนกันซะหน่อย ” อีอ๊อฟพูด
“ สรุปว่ายังไม่เชื่อ ? ” เราพูด
หันมามองหน้าภีมแล้วก็แทบขำ เพราะมันทำหน้าแบบระอาอีอ๊อฟแบบสุดๆ
“ ใช่?... คนเดี๋ยวนี้ตอแหลกันจะตาย... ” อีอ๊อฟพูด
“ อื๊ม......... ใช่... คนเดี๋ยวนี้ตอแหลกันจะตาย.... เดี๋ยวก็รู้ว่าใครตอแหลกันแน่ ” เราพูดกวนส้นตีนที่สุดเท่าที่ทำได้
“ ที่พูดแบบนี้จะหาว่าเราตอแหลรึไง? ” อีอ๊อฟพูดเริ่มอารมณ์เสีย
“ ก็ใช่อ่ะดิ... นี่ไม่รู้ตัวเลยเหรอ? แต่ก็แบบนี้แหละคนเฮี้ย... มักลืมตัวว่าตัวเองเฮี้ย.. ” เราพูดด้วยความโมโห
บอยกับภีมนี่ทำหน้าเอ๋อกันไปเลย ตอนที่เราพูดออกมาแบบนั้น
“ นี่เมิงว่ากูเหรอ? ” อีอ๊อฟปรี๊ดแตกขึ้นมาเลย
“ เออดิ.. ” เราพูด
“ ปากดีนักนะเมิง... ” อีอ๊อฟพูด
“ ก็คุยกับคนเฮี้ยๆแบบเมิงกูก็ต้องพูดแบบนี้แหละ ไม่งั้นเมิงคงจะฟังไม่รู้เรื่อง ” เราพูด
ภีมกับบอยได้แต่นั่งมองเราตาปริบๆ
“ ทำเป็นปากดีนะเมิง... รู้ไว้ด้วย.. ว่าผัวเมิงมันก็เล่นกับกูเหมือนกัน ไม่ใช่ว่ากูตามรุกฝ่ายเดียวซะหน่อย ” อีอ๊อฟพูด
เรารีบหันหน้ามาหาภีมเลย... มันก็ส่ายหน้าอย่างเดียว บอยก็กระซิบบอกว่าอีอ๊อฟมันมั่ว
“ อะไร.. เมิงพูดมาให้เคลียร์ๆ ” เราพูด
“ ก็ภีมก็โทรหากูเหมือนกัน..... เวลากูโทรไปก็คุยกะกูดีจะตาย.... คุยกันครั้งละนานๆด้วย ” อีอ๊อฟพูดแบบมั่นใจเต็มที่
“ เห็นภีมบอกกูว่าเมิงโทรจิกทั้งวัน... จนภีมรำคาญ... เลยต้องให้เพื่อนรับโทรศัพท์แทนให้เลย ” เราพูด
“ ภีมรับโทรศัพท์กูทุกครั้ง... ” อีอ๊อฟพูดแบบมั่นใจ
“ แล้วที่ภีมรำคาญจนต้องรับแต่ปล่อยให้เมิงพูดคนเดียวนี่ยังไงเหรอ....... ยิ่งมาช่วงหลังๆถึงขนาดต้องปิดเครื่องหนีเมิงเลย ” เราพูด
คือช่วงหลังๆมาที่อีอ๊อฟโทรมาไม่หยุด พอภีมไม่รับมันก็เอาเบอร์คนอื่นโทรมา...
ภีมก็เลยกดรับ แต่วางโทรศัพท์ไว้เฉยๆให้อีอ๊อฟพูดคนเดียว...
“ เมิงคงโดนภีมโกหกแล้วแหละ.. 55555+ ” อีอ๊อฟพูดพร้อมกับหัวเราะแบบสมเพชเรา
เราก็แอบเหวอเหมือนกันว่าตกลงมันยังไงกันแน่....
แต่ภีมคงจะทนกับอีอ๊อฟไม่ไหวแล้วก็เลยโพล่งออกมาทันที
“ กูไม่เคยคุยกะเมิงเกินห้านาทีด้วยซ้ำ... เมิงเอาเหี้ยไรมาพูด ” ภีมพูดแบบโมโหสุดขีด
ตอนนั้นอีอ๊อฟเงียบไปเลย... มันคงเอ๋อแหละ ว่าภีมอยู่ด้วยได้ไง....
“ ภะ... ภีมเหรอ? ” อีอ๊อฟพูดกลับมาเบาๆหลังจากที่เงียบไปพักนึง
“ เออ... กูเอง เมิงเลิกตอแหลซะทีเหอะ..... กูทนเมิงไม่ไหวแล้ว ” ภีมพูดแบบโมโหจัดแล้วมันก็หันหน้าไปทางอื่นเลย คงจะพยายามระงับสติอารมณ์
“ ตกลงใครตอแหลละนี่...... ” เราพูดแบบกวนส้นตีน อีอ๊อฟก็ได้แต่เงียบไม่พูดอะไรตอบกลับมา
“ อ๊อฟ.. เมิงก็น่าจะรู้ว่ากูเป็นคนพูดตรงๆ... มีอะไรก็เอาให้เคลียร์ๆไปเลย ” เราพูดแบบจริงจัง
“ อะ.. อืม.. ” อีอ๊อฟตอบกลับมาแบบเบาๆ
“ เมิงก็รู้อยู่แกใจว่าเมิงทำอะไรอยู่.... รู้แต่เมิงก็ทำ... เมิงนี่เฮี้ยสมบูรณ์แบบจริงๆ ” เราพูด ขอด่ามันอีดอกนึงเหอะ
“ เมิงก็คงจะตาสว่างแล้วซะที.... และช่วยเลิกนิสัยเฮี้ยๆแบบนี้ซะทีเหอะ จะไม่มีคนคบแล้วเมิงอ่ะ.. ” เราพูด
“ โอเค... คราวนี้กูยอม... ไว้ทีกูบ้างแล้วกัน.... ถ้าเกิดเมิงเลิกกะภีมเมื่อไหร่กูก็มีสิทธิ์ ” อีอ๊อฟพูดแบบแค้นเต็มที่
“ เมิงไม่ต้องมาเสือกกับชีวิตกูอีก... ยังไงกูก็ไม่มีทางเอาเมิง... ” ภีมหันมาพูดด้วยความโมโหอีกรอบ
อีอ๊อฟได้ยินแล้วก็วางสายไป
“ อีอ๊อฟนี่แม่งโคตรเฮี้ยเลยว่ะ.. ” ภีมพูดด้วยความเซ็งสุดขีด
“ เป็นไงล่ะ... พูดอะไรไม่มีฟัง... ” เราพูดประชดมัน
“ เออ... รู้แล้ว ก็ที่แรกไม่คิดว่ามันจะขนาดนี้นี่นา ” ภีมพูด
“ อืม... ทีหลังก็ฟังกันบ้างแล้วกัน ” เราพูด
“ สุดยอดจริงๆว่ะ.. ไม่เห็นเจอคนแบบนี้เลย ” บอยพูดพร้อมกับทำท่าทางขยาดอีอ๊อฟ
“ 5555+..”เราหัวเราะกับท่าทางของบอย
“ แล้วนี่จะกลับเลยป่าว? ” ภีมถามเรา
“ ก็คงกลับเลย... จะไปช่วยทำฉากต่อ ” เราพูด
จากนั้นก็แยกย้ายกัน.....
เราก็ขี่รถเราที่ภีมยืมมากลับไปช่วยงานละครพี่ต่อ
“ เป็นไงเมิง.? ” พวกเพื่อนเราเดินเข้ามาถามกันใหญ่
“ ก็เรียบร้อย.. ” เราพูด
“ ยังไงว้ะ... เล่ามาดิ ” พิมพูด
“ ก็........................................ บลา บลา บลาๆๆๆๆๆๆๆ ” เราก็เล่าให้เพื่อนเราฟัง
“ แม่งเฮี้ยว่ะมัน... ” พริกพูด
“ เออดิ... ” เราพูด
“ กูว่าแบบนี้ยังไม่จบแน่ๆว่ะ... ” พิมพูด
“ ก็ไม่รู้ว่ะ... ” เราพูด
“ กูว่ามันอาจจะไม่กล้าทำไรแล้วก็ได้ว่ะเมิง.. ” มีนพูด
จบตอน.......
###########################################
ตอนนี้ยาวได้อีกอ่ะ......
อ่านให้ตายกันไปข้างนึงเลยดีกว่า.... o2
-
ภีมนี่สร้างปัญหาให้ปอตลอดเลยนะ :angry2: ปอทนได้งัยเนี่ย แต่ตูยังยังเชียร์ ภีม :laugh: :laugh:
-
อ่านไปเกลียดภีมไป ช้ำแทนปอไป เฮ้อ :เฮ้อ: แบบนี้เหมือนเปนม้าใช้เลยอ่า??
"อีกอย่างอ๊อฟมันก็มีสิทธิ์จีบเค้าถึงมันจะเป็นเพื่อนแก เพราะเค้ากะแกก็เป็นแค่เพื่อนกัน"
มันพูดมาขนาดนี้ ปอยังไปช่วยมันอีกอ่ะ น่าจะปล่อยให้โดนรังควานเสียให้เข็ด พอเอาตัวไม่รอด ถึงจะมาขอโทษ ฮึ่ยยย :angry2: บอยก้อนะ รักเพื่อนเหลือเกินนนน ภีมมันโชคดีนะเนี่ย ที่มีเพื่อนแบบบอย :m29: เปนนกต่อให้ตลอด จนปอใจอ่อนทุกที :sad2:
-
ชอบแบบนี้อ่ะ...หนุกดี ๆ
ชอบๆๆๆๆๆ ตอนนี้สุด ๆ มันส์ o13
จะมีมือทีห้าอีกป่าวววว
-
:laugh: ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า....เอาอีก...เอาอีก สะใจเจ้าภีมชิบเป๋งเลย
อย่างมันต้องเจออย่าง E อ๊อฟนี่แหละ หึ หึ หึ เหมาะสมกันดีเป็นบ้า (นี่! พิมพ์ไปยังหัวเราะไปอยู่นะเนี่ยะ)5555
นาน ๆ ที อ่านเรื่องของปอแล้วฮาขี้แตกขี้แตน (โอย! ข้างบ้านเค้าจะว่าตรูบ้าตอนดึกหรือปะว่ะ)
**ขอแนะนำ...น่าจะให้เจ้าภีมเจอคนอย่างนี้บ่อยๆ สติของมันจะได้แตกแล้วแตกอีก จะได้ไม่มีเวลาฟุ้งซ่านกะปอ
*** สงสัยนิดส์นึง เวลามีคนมาจีบเจ้าภีม แล้วทำไมมันไม่โทร.ไปฟ้องมะปรางล่ะ แต่โทร.หาปอทู้กที
มันยังไงกันละนี่ หรือจริงๆแล้วมันมีแผนหวังให้ปอหึงมานนนนน (ร้ายลึกอ่ะ) :m20:
-
เบื่อภีมที่สุดในโลกกว้าง
-
น่าจะปล่อยให้โดนตามรังควานซะให้เข็ดไปเลย..ชิส์ :m14:
เป็นคนดี(รึป่าวน๊า)อีกแล้วนะปอ.. :m12:
ทำบุญกะคนอย่างภีมนี่สงสัยจะทำไม่ขึ้นจริงๆนะ.. :เฮ้อ:
-
o13สะใจ o13
-
ไม่ไหวเลยตาภีม :เฮ้อ: :เฮ้อ: ปัญหาตัวเอง :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
นี่ถ้ามีอีโม ที่เป็นรูปเด็ก ทุบกีต้าน่ะ จะยื่นให้น้องอ๊อฟเลยทันที
อ่านแล้วววจี๊ดดดตามปอ 555+
-
ไม่ได้มาหลายวัน มาที เยอะแยะเลย คนเรา ตามอ่านแล้ว ของขึ้นแทน อิอิ
แต่ว่า งานนี้ยังไม่จบแน่ๆๆๆ
-
เมื่อไหร่ภีมมันจะเลิกทำตัวเหี้ยๆนี่
-
ยังยืนยันคำเดิม ว่า
ถึงอย่างไร ภีม มัีนก็แค่เลว คนเห็นแก่ตัว สำหรับผมเสมอ
ถึังแม้ปอจะรัก ภีมแค่ไหนก็ตาม สงสารปอน่ะ
เป็นกำลังใจให้ปอเสมอ :กอด1:
ปล. ทีหลังด่าคนไม่เก่งบอกผมสิ เพราะผมด่าคนเก่ง ไม่หยาบน่ะ แต่เจ็บถึงหัวใจ อิอิ :laugh:
(ใส่อารมณ์เกินไปไหมเนี่ย)
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งตลกนังอ๊อฟ นางดำน้ำได้เก่งมาก ขอยอมแพ้ :m20: :m20:
ว่าแต่พี่ฟ้า ที่ออสซี่เป็นไงบ้างคะ ได้แฟนใหม่รึยัง :กอด1:
-
วันนี้ไม่ลงหรอ...
-
:laugh: พี่ปอสุดๆๆ สะใจมากมาย :laugh: :laugh:
-
:m16: ภีมทำตัวได้เสมอต้น เสมอปลาย ดีจริง ๆ o13
ทำยังไงได้ รักเค้าแล้ว คงต้องอดทน หรือตายกันไปข้างใช่ไหม น้องปอ :ped151:
แต่ภีมมันก็โชคดีอย่าง ที่มีเพื่อนที่ดี คอยช่วยเหลือมันตลอด หายากนะอย่างบอยนะ
:m4: ขอตรบมือให้ ก็แล้วกัน ติดตามกันต่อไปว่าจะมีเหตุการณ์อะไรที่จะทำให้ปอ
o2 และปวดหัวอีก ( ปวดใจด้วย ) เป็นกำลังใจให้นะ น้องปอ ( คนสวย ) :bye2:
-
ยามรัก มันยังไม่หมดกรรม ก็ต้องทุกข์ซ้ำ ๆ ซาก ๆ
ไม่เจอกับตัวก็คงไม่รู้... เลวแค่ไหนก็ตัดใจไม่ได้
วันไหนหมดกรรม ก็วันนั้น...มองกลับไปดูเวลาเก่า
จะรู้สึกตลกตัวเองจัง... ทำไปได้... :a5:
อ๊อฟนี่คงต้องไปทำบุญหลายวัดอยู่โดนน้องปอด่า
จริง ๆ ปอน่าจะให้ภีมโดนรังควานไปเรื่อย ๆ แล้ว
ปล่อยให้อ๊อฟกะมะปรางลุยกันเอง... สะใจดี
:laugh:
-
ย้ายๆ ย้ายสัมโนครัวมาอยู่บอร์ดนี้ดีกว่า
คุณปออัพอยู่บอร์ดนี้บอร์ดเดียว
คุณปอทิ้งแฟนขับ กัดลิ้นตายประชดเลย :m25:
-
อืมมม....ว่าไงดีล่ะ แบบว่า.....ไม่อยากว่าภีมเค้าเลวหรอกน่ะ คงประมาณว่า "เห็นแก่ตัวมากกว่าอ่ะ" ความคิดส่วนตัวน่ะ ภีมเค้าก็คงรักปอมากอ่ะ แต่ด้วยความเป็นผู้ชายน่ะนะ วุ้ย! ว่าไงดี แต่ถ้าปอไม่ทู้ซี้รักภีมอยู่ เรื่องมันก็คงฝไม่ คาราคาซังอยู่ยังงี้หรอกน่ะ แต่ก็อย่างว่า "ใม่ใช่ตัวเองโดนเองคงไม่เข้าใจหรอก" ว่าม่ะ
ไม่งั้นคงไม่มีเรื่องน่าประทับใจให้เรา ๆได้อ่านกันหรอก ว่ามะ ปอ
-
:oni2: เรื่องนี้ท่าจะมาแรง :m13:
ขอตามอ่านก่อนนะ แหะ แหะ :m23:
-
อ๊อฟ นี่สุดยอดของแรงแห่งปีได้เลยนะนี่ :laugh:
ทั้งโกหก ยิ่งแฟนชาวบ้าน สันดารเสียแล้วจะมีใครเอาเนี่ย :เฮ้อ:
พี่ภีมก็ไม่ไหวเลย ไม่เชื่อพี่ปอบ้างเลยแฮะ
เนี่ยถ้าไม่ได้พี่บอยสงสัยเรื่องไม่จบแน่เลย o12
ปอลอลอ มาเป็นกำลังใจให้พี่กรนะคร้าบ ขอให้ได้งานเร็วๆ น่อ
-
รอ..รอ..รอ..อ่านตอนต่อไปอยู่น๊า...
ตอนนี้ปอไปหลงอยู่ที่ไหนเนี่ยยย
ไม่มาต่อซะที..... :laugh: :laugh:
-
ปอจ๋า..........อย่าหายไปหลายวันอย่างนี้ซิ :m13:
ป่วยอยู่หรือเปล่า มีคนเค้าเป็นห่วงนะ :L1:
-
เอาเพลงมาฝาก ให้กำลังใจปอนะจ๊ะ ถึงจะไม่รู้ว่าปอป่วยหรือเปล่าก็เหอะ :L2:
:a11: CAN'T SMILE WITHOUT YOU
You know I can't smile without you.I can't smile without you. I can't lough and I can't
sing. I'm finding it hard to do anything. You see I feel sod when you're sad.
I feel glad when you glod. If you only knew what I'm going through. I just can't
smile without you. You come along just like a song. And brightened my day.
Who'd believe that you were part of a dream. Now it all seems light years away.
And now you know I can't smile without you.I can't smile without you.
I can't lough and I can't sing. I'm finding it hard to do anything. You see I feel sod
when you're sad.I feel glad when you glod. If you only knew what I'm going through.
I just can't smile without you. :L1: :L1:
-
อยู๋หนายยยยย
-
:m23:โห ตามอ่านทันซักทีคับ แบบว่ามันมากเลย ชอบพี่ปอจังคับ (น่ารักดีง่ะ) ไม่ยอมใครง่ายๆ ด้วยนี่ผมอ่านนิยายก็ตั้งหลายเรื่องนะคับ แต่นี่โพสต์ตอบให้พี่คนแรกเลยคับ ยอมเปิดซิงให้พี่ปอซะงั้น ฮ่าๆๆ
เชียร์พี่ปอกับพี่ภีมเสมอนะคับเพราะรู้ว่า ทั้ง2 คนก็ยังคงรักกันดีอยู่(ใช่มั้ยคับ) :mc4:
-
:oni1: :oni1:
เข้ามาคอยพี่ปอ
พี่ปอหายไปไหนอ่ะเป็นไรหรือป่าว
-
ปอจ๋า.....เค้ามาแล้วจ๊ะ อิอิ :m32:
-
เต้นอาราบิค รออออ :a11: :a3:
-
นี่ก็อีกคน..หายไปเลย :m12:
หลายวันแล้วน๊า..กลับมาต่อด่วน
-
เบื่อภีมที่สุดในโลกกว้าง
เห็นจริง :เฮ้อ:
ปอสู้ๆจ้า
-
WOO! ยู้ฮู POR!
ปออยู่หนายยยยยยยยยยยยยย.......
กลับเล้าเหอะ Tee Ruk ทุกคนให้อภัยแล้ว :laugh: :laugh:
*** เจ้าภีมปล่อยปอมาเข้าเล้าด่วนนนนนน :m14: :m14:
-
มาแล้ว........ :m4:
เพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้ต่อเรื่องมาเกือบอาทิตย์แล้ว... :m23:
มิน่าล่ะ... ชีวิตมันเหมือนขาดอะไรไปเลย.... :m13: เพิ่งรู้ตัวก็เลยพิมมาให้อ่านกันนี่แหละ... o7
ขอทักทายสมาชิกใหม่หน่อย... :m12:
คุณiGiG นี่สมาชิกใหม่ใช่ม๊า.... ถ้าจำไม่ผิด o2
คุณbegin นี่ก็มาใหม่.. มาบอกชอบกันซะงั้น... เขินนะเนี่ย :o8:
แถมยังยอมเปิดซิงให้พี่ด้วย... :-[ มาพูดแบบนี้ได้ไง...พี่เสียหายน๊า ต้องรับผิดชอบเค้าด้วย.. :m17:
ยินดีต้อนรับทั้งสองคนอย่างเป็นทางการละกัน o18
ส่วนสมาชอกใหม่คนไหนที่เราไม่ได้ทักทายก็ทวงกันได้นะ.. เพราะเรามันเป็นพวกขี้หลงขี้ลืม :m29:
พี่broke-back คุณ OT คุณanston น้องOtaku ปอมาแล้วนะ... ขอบคุณที่เป็นห่วงแล้วก็สำหรับพี่broke-backขอบคุณสำหรับเพลงที่เอามาฝากเราด้วย.....
เป็นคนอ่านที่น่ารักกันจัง... :m3: ไหนหันแก้มมาหอมทีนึงดิ๊ :haun5:
ส่วนคุณcassper_W สงสัยคงเต้นแอโรบิครอเราจนเป็นลมไปแล้วมั๊งเนี่ย.. :m20:
ไปๆอ่านกัน... :m19:
---------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๑๔ #### ------------------
หลังจากผ่านเหตุการณ์มือที่สามมา...
ความสัมพันธ์ของเรากะภีมก็ยังคงดำเนินมาเรื่อยๆ
ถึงแม้ว่าบางช่วงจะมีการทะเลาะกันบ้าง... ไม่เข้าใจกันบ้าง
แต่ก็ผ่านเรื่องราวเหล่านั้นมาได้
เราสองคนไม่ได้มีโอกาสอยู่ด้วยกัน... ไปไหนด้วยกัน มากนัก...
แต่ถ้ามีโอกาส.... เราก็จะหาเวลาได้เจอกันอยู่เสมอๆ
*********************************************
“ ว่าไงแก... กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย ” เราพูดกับปลายสายที่เป็นคนโทรมาเรา
“ แหม... เค้าโทรมาก็พูดหวานใส่เลยนะ.... ” ภีมพูด
“ ไม่ได้หรอก.. แกจะได้หลงเค้าบ้างไง.. ” เราพูดแล้วก็หัวเราะ
“ ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก.... แค่นี้เค้าก็ขาดแกไม่ได้แล้ว.. ” ภีมพูดเสียงไม่ดังนักจนเราต้องถามกลับไปอีกครั้งทั้งที่ก็พอได้ยินว่าภีมพูดว่าอะไร
“ แกว่าไรนะ?? ” เราพูด
“ เออน่า.... เมื่อกี๊แกก็น่าจะได้ยินแล้วหนิ... ไม่เอาไม่พูดแล้ว... ของดีมีครั้งเดียว ” ภีมพูดด้วยเสียงเหนื่อยๆจนเราเริ่มผิดสังเกต
“ แกไม่สบายเหรอ??.. เสียงแปลกๆ ” เราถามด้วยความเป็นห่วง
“ อืม... ตอนแรกก็เหมือนจะเป็นไม่มากเท่าไหร่... แต่ไปๆมาๆก็เริ่มหนัก ” ภีมพูด
“ แล้วนี่กินข้าวกินยารึยัง? ” เราถาม เพราะเห็นว่าค่ำแล้ว
“ ยังเลย.... ” ภีมพูด
“ ออกไปกินไหวมั้ย?... แล้วเพื่อนแกมีใครอยู่รึป่าว? ” เราถาม
“ ออกไปก็ไหวอยู่หรอก... แต่ไม่มีรถอ่ะดิ เพราะเพื่อนเค้ามันไปซ่อมน้องกันหมด... ” ภีมพูด
“ อยากกินไรล่ะ.. เดี๋ยวเค้าซื้อไปให้ ” เราพูด
“ แกยุ่งอยู่รึป่าว?? ถ้ายุ่งเดี๋ยวเค้ารอเพื่อนเค้ากลับมาก็ได้ ” ภีมพูด
“ ไม่ยุ่งหรอก... ถึงยุ่งก็ไปซื้อให้ได้.... แกไม่สบายหนิจะมาเกรงใจเค้าทำไม? ” เราพูด
“ งั้นแกซื้ออะไรมาก็ได้... เอาง่ายๆก็พอแกจะได้ไม่ต้องวุ่นวาย ” ภีมพูด
“ งั้นเอาข้าวต้มแล้วกัน... จะได้กินคล่องๆคอ แล้วแกมียากินรึป่าว? ” เราถาม
“ มีแต่ยาพาราอ่ะ... ” ภีมพูด
“ เค้าซื้อยาไปให้แกด้วยแล้วกัน.... รอแปปนึงนะ เดี๋ยวเค้าไปถึงหน้าหอแล้วโทรไป ” เราพูด
หลังจากวางสายกับภีม....
เราก็ออกไปซื้อข้าวต้มให้มันแล้วก็แวะไปร้านขายยาด้วย
ซื้อมันไปหมดแหละ.... ทั้งยาแก้ไข้... ยาแก้ไอ... ยาแก้เจ็บคอ.... แล้วก็ซื้อผลไม้ไปให้มันด้วย
พอซื้อของครบทุกอย่างแล้วก็หยิบโน่นหยิบนี่ไปด้วยไปให้มัน เผื่อมันเบื่อๆ
จากนั้นเราก็ไปรอมันที่หน้าหอ โทรไปหามันซักพักภีมก็ลงมาด้วยสภาพโทรมๆ
หน้ายุ่งๆ.... หน้ามันแดงๆ เดินใส่เสื้อยืดกับบ็อกเซอร์ลงมาหาเรา
“ โห... ตัวร้อนเหมือนกันนะเนี่ย? ” ทันทีที่มีนเดินมาอยู่ตรงหน้าเรา เราก็เอามือไปแตะหน้าผากแล้วก็คอมันเลย
“ อืม.... มาเร็วจัง ” ภีมพูดแล้วก็เอื้อมมือมาช่วยเราถือของ
“ ก็รีบๆซื้อมาไง.. แกจะได้ไม่ต้องรอนาน ” เราพูด
“ เอาโน๊ตบุ้คมาให้ด้วยเหรอ?? เค้าว่าจะบอกแกก็ดันลืม... มานึกได้ตอนหลังแต่คิดว่าแกออกมาแล้วเลยไม่ได้โทรไปบอก ” ภีมพูด
“ ทำไมเค้าจะไม่รู้ล่ะ... แกขี้เบื่อจะตาย ถ้าให้นอนเฉยๆทั้งวันแกคงไม่เอาหรอกใช่ม่ะ? ” เราพูดยิ้มๆ
“ เค้าเอาหนังมาด้วยนะ... ตั้งหลายเรื่อง... มีแต่เรื่องที่แกยังไม่ได้ดูทั้งนั้น... อยู่ในถุงนั่นอ่ะ ” เราพูด
“ จริงดิ... ” ภีมพูดด้วยท่าทางดีใจแล้วก็หยิบหนังที่เราใส่ถุงมาออกมาดู
“ ดีว่ะ... มีแต่หนังที่อยากดูทั้งนั้นเลยอ่ะ ” ภีมพูดหลังจากหยิบหนังที่เราเอามาให้ออกมาดู
“ เค้าดีป่ะล่ะ... รู้ใจแกด้วย ” เราพูดกวนมันเล่นๆ
“ ดีดิ.. มีแกนี่แหละ... ที่รู้ใจเค้าไปหมด ” ภีมพูด
“ ถ้างั้นก็รักดิ.. ” เราพูดกวนมันเล่นอีก
“ แล้วนี่ยังไม่รักรึไงฮะ... ” ภีมพูดแล้วก็ยิ้มให้เราด้วยท่าทางเขินๆ
“ คำพูดมันไม่สำคัญเท่าการกระทำหรอก.... ” เราพูด
“ แกก็รู้ว่ามันเป็นยังไง.... เค้าก็ยังไม่แน่ใจในตัวเองนัก.... แล้วก็ยังไม่กล้าพอที่จะ.... ” ภีมพูดแต่เราขัดขึ้นมาก่อน
“ เออ... ช่างมันเหอะๆ... ไปๆกินข้าวก่อนไปจะได้กินยา ” เราพูดแล้วส่งของที่ถืออยู่ให้มัน เราจะได้กลับ
“ อ้าว... ไม่ขึ้นไปบนห้องเค้าก่อนเหรอ? ” ภีมถาม
“ แกจะให้เค้าเข้าไปห้องแกอ่ะนะ.... หอชายเนี่ยนะ ” เราพูดแบบคาดไม่ถึงว่ามันจะชวน
“ ทำไมอ่ะ... ไม่กล้าเข้าเหรอ? เมื่อก่อนแกก็อยู่หอชายแล้วทำไมเดี๋ยวนี้ไม่กล้าเข้าอ่ะ? ” ภีมถามด้วยหน้างงๆ
“ ไม่ใช่อย่างนั้น.... แกไม่กลัวคนเค้ามองรึไง ? แล้วดูสภาพเค้าดิ.. แต่งตัวเป็นผู้หญิงซะขนาดนี้ เข้าไปก็พอดีหอแตก.... ” เราพูด
“ เออน่า.... ไม่มีไรหรอก... หอเค้าก็มีแต่รุ่นน้องคณะเค้าทั้งนั้นแหละ.. มันไม่กล้าทำไรหรอก ” ภีมพูด
“ งั้น......... ก็ได้ๆ... แต่ไม่รู้ว่ายามจะให้เข้ารึป่าว? ” เราพูดแล้วก็เดินไปกะมันที่หน้าประตูซึ่งมีพี่ยามยืนเฝ้าอยู่
เราก็ทำเนียนๆเดินไปพร้อมกับภีมนิ่งๆ เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงค่ำ นิสิตก็เลยค่อนข้างพลุกพล่าน
ส่วนใหญ่ก็จะออกไปข้างนอกกัน
“ น้องๆ... นี่หอชาย... ผู้หญิงข้ามเข้าไม่รู้เหรอ ” เสียงพี่ยามดุมากๆ
เรากะภีมก็เลยสะดุ้ง... หยุดยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นจนพี่ยามเดินมาถึง เราก็เลยหันหน้าไปหาพี่ยาม
แล้วก็จะยืนบัตรนิสิตให้ดูว่าเราเป็นผู้ชาย
“ อ้าว... ปอเองหรอกเหรอ?? ” พี่ยามพูดแล้วยิ้มออกมาทำให้จากหน้าตาดุๆกลายเป็นคนใจดีไปซะแล้ว
“ พี่ป๊อก... ” เราพูด ส่วนภีมก็มองเรากะยามสลับกันไปสลับกันมา มันคงจะกะลังงง
คือพี่ป๊อกแกเคยเป็นยามที่หอเราตอนที่เราอยู่หอใน เนื่องจากว่าเราทำกิจกรรมตลอดก็เลยกลับดึกทุกคืน
ก็เลยต้อรบกวนพี่เค้ามาเปิดประตูให้ตลอดก็เลยสนิทกับพี่เค้า
พอมาช่วงหลังๆพี่แกก็ถูกย้ายมาเป็นยามเฝ้าประตูเข้าออกมอ ฝั่งข้างมอ
ซึ่งเป็นทางที่เราต้องผ่านเวลากลับหอ ทำให้เราเจอพี่แกเกือบทุกคืน
ก็เลยยิ่งสนิทกันเข้าไปใหญ่
“ มาทำไรหอนี้เนี่ย... หรือว่า........... ” พี่ป๊อกพูดแล้วทำหน้ากรุ้มกริ่ม
“ ไม่ต้องแซวเลย... นี่ย้ายมาอยู่นี่แล้วเหรอ?? มิน่า..หลังๆมานี้ปอไม่ค่อยเห็นพี่เลย ” เราพูด
“ อืม.. ย้ายมาสองอาทิตย์แล้ว ” พี่ป๊อกพูด
“ อืม... แล้วนี่ตกลงให้ปอเข้าหอชายได้ยัง ? ” เราพูดแล้วยิ้มๆ
“ เอาเลยๆ... ตามสบาย.... ถ้าใครมากวนตีนก็บอกพี่เลยนะ.. ” พี่ป๊อกพูด
“ ปอเข้าไปหาเพื่อนแปปเดียว... เดี๋ยวก็ออกแล้วพี่ ” เราพูดแล้วก็เดินเข้าไปในหอ
“ แกรู้จักพี่ยามคนนั้นได้ไงอ่ะ ? ” ภีมถาม
“ เมื่อก่อนพี่เค้าประจำอยู่ที่หน้าหอเราอ่ะ... เลยสนิทกัน ” เราพูด
“ อ่อ... ” ภีมพูด
“ แล้วนี่เพื่อนแกกลับมากันรึยัง? ” เราถาม
“ ยังเลย.. สงสัยจะไปเที่ยวกันต่อ.... ” ภีมพูดด้วยหน้าเซ็งๆ ที่อดไปเที่ยวกะเพื่อน เพราะมันต้องนอนแหง่วอยู่ห้อง
“ ทำหน้าเซ็งเชียวนะ... ไม่ได้ไปเที่ยวกะเพื่อนวันเดียวทำยังกับจะตาย ” เราพูดประชดมัน
“ เพื่อนไม่อยู่ก็ดีเหมือนกัน... เค้าจะได้อยู่กะแกนานๆ ”ภีมพูดแล้วมันก็เอามือมาจับมือเราเดินไปด้วยกัน เพราะว่าไม่ค่อยมีคนแล้วก็มืดๆด้วย คงไม่มีใครมาเห็นหรอก
ภีมมันมักจะอ่อนโยนหรือแสดงความรู้สึกที่มันพยายามเก็บไว้ออกมาเสมอเวลาที่เรากะมันมีโอกาสอยู่ด้วยกันสองคน นี่แหละที่ทำให้เราไม่สามารถตัดใจจากมันได้สักที
ภีมที่เวลาอยู่กับเรา.............. ภีมที่เวลาอยู่กับคนอื่น..................
มันเหมือนเป็นคนละคนกัน.......
แล้วภีมคนไหนล่ะ... ที่เป็นตัวจริง???
ที่เป็นตัวของตัวมันจริงๆ... คนที่มันมีความสุขเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน....
ถ้าภีมยังไม่รู้....
เราก็จะรอ....
รอวันที่ภีมรู้จักตัวเอง.... และรอวันที่ภีมรู้ใจตัวเองด้วย.......
*****************************************
ยังไม่จบนะตอนนี้...
มีต่ออีกครึ่งนึง... เดี๋ยวมาต่อให้ ขอไปส่องเรื่องของชาวบ้านก่อน.. :m32:
-
จะรออ่าน...วันที่ภีมมันรู้ใจตัวมันเอง
ปอนี่ดีกะไอ่ภีมมาก ๆ ถึงมากที่สุดอ่ะ o13
-
แล้ววันนั้นที่ปอรอ..มันจะมีจริงมั้ยเนี่ยะ
แล้วเมื่อไหร่กันหล่ะ.. :เฮ้อ: เหนื่อยแทนอ่ะ..
-
มาและ...
อีกครึ่งทีเหลือ... :a2:
“ อ่ะ... กินยา ” หลังจากที่ภีมกินข้าวต้มเสร็จเราก็ยื่นยาให้มันกิน
“ ขอบใจ... ” ภีมรับยาไปจากเราแล้วก็กิน
“ ยังตัวร้อนอยู่เลยอ่ะ ” เราพูดหลังจากที่เอามือไปจับที่ซอกคอมัน
“ ยาอันไหนกินตอนไหนบ้างเนี่ย? ” ภีมถามหลังจากกินยาเสร็จ
“ แกดูเอาที่หน้าซองแล้วกัน... เค้าเขียนเอาไว้ให้แล้ว ” เราพูด
“ อืมๆ... ” ภีมพูด
“ อยากดูหนังมั้ย? เดี๋ยวเค้าเปิดให้ ” เราพูด
“ ไม่เอาอ่ะ... เดี๋ยวไว้ดูตอนเบื่อๆ ตอนนี้อยู่กะแกก่อน ” ภีมพูด
“ แกจะกินผลไม้ป่าว? เค้าจะได้ปอกให้ ” เราพูด
“ งั้นกินส้มแล้วกัน ” ภีมพูด
เราก็เลยหยิบส้มมาปลอกให้มัน แล้วก็ป้อนให้มันกิน
มันก็นอนกินส้มไปดูทีวีไปด้วย
สักพักก็มีคนโทรมาหามัน
ภีมหยิบโทรศัพท์มาดูแล้วก็ลังเลสักพักก่อนที่มันจะกดรับ
“ สวัสดีครับ ” ภีมพูด
“ ใช่ครับ.. ภีมเองครับ ” ภีมพูด
“ เอ่อ.. ถามแบบนี้เลยเหรอ? ” ภีมพูด
“ คือผมมีแฟนแล้วครับ ” ภีมพูด
“ ได้ครับ.. แต่ผมมีแฟนแล้วนะ... ” ภีมพูด
ตอนที่คุยเราก็มองหน้ามันประมาณว่าเมิงคุยกะใคร
มันก็รู้นะว่าเราฉุนๆ มันก็คุยไปมองหน้าเราไป
แล้วในตอนนั้นโทรศัพท์เราก็มีคนโทรมาหาเหมือนกัน
เราก็เลยกดรับสายทีนทีที่เห็นว่าเป็นเบอร์ใคร
“ ว่าไงฮัท ” เราจงใจพูดเสียงดังให้ภีมได้ยิน ซึ่งก็ได้ผล... ภีมมันหันมามอเราด้วยท่าทางตกใจ
“ ว่างคุยรึป่าว? ” ฮัทถามด้วยเสียงเกรงใจ
“ ว่างไม่ว่างก็คุยได้... ถ้าเป็นฮัทหนะ.. ” เราจงใจพูดหวานๆให้ภีมได้ยิน
ภีมก็มีท่าที่สนใจเรามาก แม้ว่ามันจะคุยกะใครไม่รู้ที่คาดว่าจะโทรมาจีบมันอยู่
เมื่อเราเห็นว่าภีมมีท่าทีสนใจว่าเราคุยกะฮัทเรื่องอะไร
เราก็เลยทำเป็นเดินออกไปคุยที่ระเบียงแล้วก็ปิดประตูกระจกซะ
“ ปากหวานนะเดี๋ยวนี้.... ให้ฮัทเป็นไม้กันหมาใครรึป่าวเนี่ย? ” ฮัทพูดแบบรู้ทัน
“ นิดหน่อยหนะ..... ” เราพูด
“ เมื่อวานโทรหาฮัทมีไรรึป่าว? พอดีฮัทยุ่งๆเลยพึงได้โทรกลับ ” ฮัทพูด
หลังจากที่เรากะฮัทคุยกันครั้งโน้น......
เรากะฮัทก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
แต่เมื่อวานที่เราโทรหาฮัทเพราะว่าจะชวนฮัทมาดูละครเวที
เห็นมันชอบดูเราก็เลยโทรไปตั้งใจว่าจะชวนมันมาดู
“ ปอว่าจะชวนฮัทมาดูละครเวทีอ่ะ... แต่ปอไม่ได้เล่นนะปีนี้ ” เราพูด
“ ทำไมอ่ะ... ไม่ยากเล่นเหรอ? ” ฮัทพูด
“ ไม่ใช่หรอก... แต่ปอเคสบทไม่ผ่านต่างหาก ” เราพูด
“ เหรอ... น่าเสียดายเนอะ.... ” ฮัทพูด
“ ไม่เป็นไรหรอก... เราไม่ซีเรียสเท่าไหร่... แล้วตกลงฮัทมาดูได้ป่ะเนี่ย? ” เราพูด
“ เล่นช่วงไหนล่ะ ? ” ฮัทถาม
“ วันที่................................................................ ” เราพูด
“ โห... สงสัยจะไม่ได้ไปอ่ะดิ ช่วงนั้นที่มอฮัทสอบพอดีเลยอ่ะ ” ฮัทพูดแบบเสียดาย
“ ว๊า.... อดเจอกันเลย.. ” เราพูด
“ ไว้ใกล้ๆแล้วฮัทดูอีกทีแล้วกันว่าฮัทจะไปได้รึป่าว?.. ” ฮัทพูด
“ อืมๆ... ถ้ามาไม่ได้แล้วจะเสียดายนะ เพราะละครเวทีปีนี้เป็รคอมมาร์ดี้ด้วย.. ฮาสุดๆ ” เราพูด
“ จริงดิ.. ” ฮัทพูด
“ จริง.... แต่ละคนนะ.... ตัวฮาทั้งนั้นที่เคสบทได้อ่ะ.. ” เราพูด
“ อยากดูอ่ะ.... ” ฮัทพูด
“ อยากดูก็มาดูดิ... จะได้เจอกันด้วย... ถ้ามาก็บอกปอนะ... ปอจะได้จองบัตรไว้ให้ ” เราพูด
“ คร๊าบบบบ... แล้วเรื่องมันเป็นยังไงอ่ะ.... เอาแบบย่อๆอ่ะ ” ฮัทพูด
เราก็เลยเล่าเรื่องให้ฮัทฟังคร่าวๆ
ตอนที่เล่าเราก็มองเข้าไปในห้องด้วย เห็นฮัทนอนหันหลังอยู่
มันวางโทรศัพท์ไปแล้ว... สงสัยมันจะหลับไม่ก็มันคงงอนเราไปแล้ว
เราก็คุยกะฮัทอีกพักใหญ่... ก็อย่างว่าอ่ะนะ...
คนเคยใกล้ชิดกันแล้วไม่ได้คุยกันนานก็ย่อมมีเรื่องให้คุยกันเยอะแยะไปหมด
สุดท้ายฮัทก็เป็นคนวางสายไปก่อนเพราะว่าวันรุ่งขึ้นมีเรียนเช้า
พอวางสายจากฮัทเราก็เดินเข้ามาในห้องภีม
ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่เราได้มองห้องภีมแบบเต็มๆ
และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เราเข้ามาในห้องมันด้วย
มองไปที่ผนังห้องข้างๆโต๊ะทำงานของมันก็จะเห็นรูปมันที่เราเป็นคนทำให้มันแล้วก็ไปใส่กรอบให้
มันยังเก็บเอาไว้อย่างดี..... ทั้งๆที่เราให้มันตั้งแต่ที่จบมอปลาย
แต่มันก็ยังเก็บไว้อย่างดี
เราเดินมานั่งที่โต๊ะมัน เปิดลิ้นชักมาดู
เราก็ได้เห็นเฟรนด์ชิปที่เราเป็นเขียนให้มัน
เฟรนด์ชิปหนึ่งเล่มที่เราเป็นคนเขียน
เราเขียนทุกความรู้สึกที่มีให้มันลงในนี้.......
เราเปิดแต่ละหน้ามาดู... อ่านไปบางประโยคก็อดที่จะขำตัวเองไม่ได้
เพราะบางประโยคไม่รู้เราเขียนไปได้ไง.... น้ำเน่าสุดๆ
มองดูสิ่งที่ตัวเองทำที่ตัวเองคิดในตอนนั้นแล้วก็หัวเราะมันออกมา
ไม่รู้ว่านับจากนี้ไป เรื่องของเรากะมันจะกลายเป็นเรื่องตลกได้มั้ยถ้าเวลามันผ่านไปแล้ว
เราจะหัวเราะหรือร้องไห้ เมื่อมานึกถึงสิ่งที่เราทำอยู่ทุกวันนี้........
นั่นก็สิ่งที่เรารู้สึกในตอนนั้น
เราดีใจที่ได้เห็นว่าภีมยังเก็บทุกอย่างที่เราให้มันไว้เป็นอย่างดี
มันไม่เคยทิ้งขว้างเลย...
เฟรนด์ชิปหนึ่งเล่มที่มันเป็นคนขอให้เราเขียนให้ และเราก็ยอมเขียนให้มัน
ทุกๆหน้าได้ถูกเปิดอ่าน และเรามั่นใจว่า.... มันถูกเปิดอ่านมากกว่าหนึ่งครั้งแน่นอน
แต่ใครจะรู้ว่า..... ไม่ใช่ภีมคนเดียวที่ได้เปิดอ่านมัน........
“ ภีม..... ” เราหันหน้าไปมองภีมซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ภีมลืมตาขึ้นมาพอดี
แต่พอเราเรียกชื่อมัน... มันดันหลับตาลงเหมือนเดิม
เราก็เลยเดินไปหามันที่เตียง....
“ ภีม..... ภีม.... หลับเหรอ?... เมื่อกี๊เค้าเห็นแกลืมตาขึ้นมาแล้วนะ ” เราพูดพร้อมกับเขย่าที่แขนมันเบาๆ
“ ภีม..... อย่ามาเนียน..... ” เราพูดอีก เพราะภีมยังนอนนิ่งไม่ไหวติง
“ งั้นเค้ากลับก่อนนะ.. ” เราพูดแล้วก็ลุกขึ้น
“ เดี๋ยวก่อนดิ... อย่าเพิ่งกลับ ” ภีมพูดแล้วก็ดึงเราไว้แล้วมันก็มาหนุนที่ตักเรา
“ ทีเมื่อกี๊ปลุกล่ะ... ทำเป็นเนียน ” เราพูดแล้วก็เอามือลูบผมมันแล้วก็มาลูบที่หน้าที่ยังร้อนอยู่
“ ฮัทโทรมาทำไม? ” ภีมพูดเสียงเรียบ
“ โทรมาขอคืนดี.. ” คราวนี้ล่ะที่เราบ้างแล้ว
“ เหรอ?.... แล้วแก.... ” ภีมพูดเสียงเอื่อยๆ ยิ่งทำให้เราได้ใจ
“ เค้าก็ยังไม่รู้หรอก.... คงดูๆกันไปก่อน ” เราพูดแกล้งมันอีก เพราะเรากะภีมก็คุยกันแบบเพื่อน
และฮัทก็รู้เรื่องเรากับภีมด้วยว่าเป็นยังไงกัน
“ แกไม่เคยเห็นบอกเค้าเลย ” ภีมพูด
“ ก็เพิ่งคุยกันตอนช่วงที่แกกะเค้าทะเลาะกันเรื่องอีอ๊อฟแหละ เลยไม่ได้บอก... ” เราพูด
“ จริงอ่ะ? ” ภีมทำท่าทางเหมือนเริ่มไม่ค่อยเชื่อ.. มันก็เลยหยิบมือถือเราไปดู
ตอนแรกเราก็ทำท่าปัดป้องนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ยอมมัน
เพราะเรากะฮัทก็คุยกันจริง.....
เราก็เลยอยากจะรู้บ้างว่าคนที่โทรมาหาภีมเมื่อกี๊เป็นใคร
เราก็เลยมองหาโทรศัพท์ภีมบ้าง พอเจอเราก็รีบหยิบมาดู
แต่แล้วก็พบว่าหน้าจอมือสนิท เพราะภีมมันถอดแบตออกไปแล้ว....
ร้ายนะมัน...
“ เฮ้ย... ทำไมทำแบบนี้อ่ะ... ” เราพูดด้วยท่าทางเซ็งสุดๆ
“ อยากรู้อ่ะดิ... ว่าใครโทรมาจีบเค้า ” ภีมพูดแล้วหัวเราะ
“ ทำเป็นหัวเราะไปเหอะ.... เดี๋ยวจะหัวเราะไม่ออก ” เราพูดเสียงดัง
ภีมมันได้ยินก็หุบยิ้มแทบไม่ทัน
จากนั้นมันก็เลยมาดูที่โทรศัพท์เราอีกที เพราะมีเสียงข้อความเข้า
“ เอาโทรศัพท์มานี่ดิ๊... จะดูว่าใครส่งข้อความมา ” เราพูด
“ ไม่ต้องๆ... เดี๋ยวดูเอง ” ภีมพูดเสียงเข้ม
“ ฝันดีนะ..... อย่านอนดึกนักล่ะ... เดี๋ยวถ้าฮัทตัดสินยังไงจะโทรไปบอกอีกทีนะครับ ” ภีมอ่านข้อความที่ฮัทส่งมาด้วยเสียงแบบกระแนะกระแหน
“ ทำไมต้องทำเสียงอย่างนั้นด้วยอ่ะ ” เราพูด
“ หมั่นไส้ว่ะ.... เมื่อกี๊ก็พึงจะคุยกันหยกๆ... นี่ส่งข้อความมาอีกแระ.... รวยจริงๆนะเมิง ” ภีมพูดด้วยท่าทางหงุดหงิด
“ ทำไม... จะไปยุ่งอะไรกะเค้าล่ะ... ” เราแกล้งทำเป็นพูดกวนๆมันบ้าง
“ แตะไม่ได้เลยน๊า............ เออ... เค้ามันไม่ดีหนิ... ไม่ตี๋เหมือนไอ้ฮัทมันด้วย....” ภีมพูดด้วยท่าทางงอนเป็นเด็กๆแล้วนอนหันหลังให้เรา
เราก็เลยทำเป็นเดินออกไปนอกห้อง
ตอนแรกภีมมันก็ทำเหมือนจะหันมามองแต่มันก็ห้ามตัวเองไว้ทัน
เราก็ทำทีเหมือนว่ากลับ แต่ที่จริงเราออกไปเอาน้ำตั้งใจว่าจะมาเช็ดตัวให้มัน
พอเราเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เห็นภีมนอนอก่ายหน้าผากเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
แต่พอมันเห็นเรายืนอยู่ที่ประตูมันก็ตกใจแล้วมันก็เปลี่ยนท่าเป็นนอนหันหลังให้เราอีก
งอนเป็นเด็กๆอ่ะมัน
เราก็เดินไปนั่งลงข้างๆมันแล้วก็จับแขนมันหวังว่าจะพลิกตัวให้มันนอนหงายจะได้เช็ดตัวให้มัน
แต่ภีมมันก็ขืนตัวเองไว้ไม่ยอมหันมาง่ายๆ
“ หันมาจะเช็ดตัวให้ ” เราพูดเสียงนิ่มๆ เหมือนง้อเป็นนัยๆ
“ หลับแล้ว..... ” ภีมพูด
“ เพิ่งรู้นะเนี่ย... ว่าคนหลับแล้วพูดได้ด้วย ” เราพูดแล้วก็อดขำมันไม่ได้
“ เออนั่นแหละๆ... ง่วงแล้วจะนอน.... ” ภีมพูด
“ น่าเช็ดตัวก่อนเร็ว.. ตัวยังไม่หายร้อนเลย... จะได้สบายตัวด้วย ” เราพูดง้อมันอีกรอบ
“ ไม่เอา... ไม่เช็ด... หนาว ” ภีมพูด
“ เฮ้ย.... อย่าเรื่องมากดิ...” คราวนี้เราทำเป็นตะคอกเสียงดังทำเอาภีมสะดุ้ง มันก็เลยยอมหันหน้ากลับมาโดยดี
เพียงแต่ทำน้าหงิกๆ
พอมันหันหน้ามาเราก็จัดการถอดเสื้อมันออก แต่ยังเหลือบ็อกเซอร์ไว้ที่เราไม่ได้ถอดเพราะอาย
เราเช็ดตัวให้มันทั้งที่มันยังทำหน้าหงิก
“ ทำไม... หึงเค้าเหรอ? ” เราพูดส่วนมือก็เช็ดตัวมันไปด้วย
“ ป่าว? ” ภีมพูดห้วนๆ
“ แล้วเป็นอะไร... ถ้าไม่ได้หึง ” เราพูด
“ ก็แค่ไม่ชอบให้แกไปยุ่งกะคนอื่น.... แต่เค้าก็รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ไปห้าม ” ภีมพูดหน้านิ่งๆ
“ นี่เค้ายังทำให้แกเชื่อใจไม่ได้อีกรึไง?.... ว่าเค้ารักแกขนาดไหน ” เราพูด
ภีมได้ยินมันก็เลยหันหน้ามาสบตากะเรา ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ อย่าบอกนะว่าแกอำเค้าอ่ะ? ” ภีมพูดเสียงดัง แต่เราไม่ตอบเพราะได้แต่กลั้นหัวเราะ....
“ อำใช่มั้ย?.... งั้นเจอดีแน่..... ” ภีมพูดแล้วมันก็ลุกขึ้นแล้วผลักเรานอนลงบนเตียง
ตอนนั้นเรากะภีมอยู่ในท่าที่ล่อแหลมสุดๆ
เพราะว่าเรานอนราบกับเตียงโดยที่มีภีมนอนคร่อมเราอยู่ด้านบน
แขนเราสองข้างก็ถูกภีมมันล็อกไว้เหนือศีรษะ
ภีมยิ้มทำหน้ากรุ่มกริ่ม
“ แกจะทำไรอ่ะ.... แกป่วยอยู่นะ... ” เราพูดเพราะหน้าเรากะภีมยู่ใกล้กันแค่คีบ
ใกล้กันจนเราสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากตัวมัน
“ เดี๋ยวก็รู้... ว่าเค้าจะทำอะไร ฮึฮึ.....” ภีมพูดพรอ้มกับหัวเราะในลำคอ...
จบตอน............. ดีกว่า....
เมื่อยแขนสุดๆ......
ขอพักก่อน.....
พรุ่งนี้ค่อยมาต่อให้.....
#######################################################################
-
:เฮ้อ: เฮ้อ! อ่านถึงตอนนี้แล้วก็อดที่จะเห็นใจ ทั้งปอกับภีมไม่ได้จริงๆ
ขอเป็นหนึ่งแรงใจให้น้องทั้งสองคนเป็นคู่แท้ของกันและกัน
ถึงแม้ว่าเหตุการณ์ต่างๆ จะทำให้ทั้งสองคนเหน็ดเหนื่อย อ่อนล้าไปบ้างก็เหอะ
ความรู้สึกดีๆ ที่คนสองคนต่างมีให้กัน ไม่มีใครรู้ดีไปกว่า...เค้ากะแก หรอก ใช่มั้ยปอ+ภีม :กอด1:
**และแล้วเราก็อดใจอ่อนกับภีมมันไม่ได้อีกแล้ว แหะ แหะ :o8: (อาการเดียวกะใคร ก็ไม่ยู้เนอะปอเนอะ อิอิ)
***ที่ปอไม่ได้เข้าเล้ามาหลายวันนี่ก็เพราะเจ้าภีมมันกักตัวปอไว้จริงๆเหยอ :laugh: :laugh:
-
โห...จบตอนซะหล่ะ
ค้างนะเนี่ย :serius2: 55+
ฮัทยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
-
คุณ ปอ จบแบบค้างคาใจมากๆ ภีมนี้ยังสับสนกับชีวิตตัวเองอีกหรือนี้เห็นแก่ตัวสุดๆ
-
มาสารภาพว่าเป็นสมาชิกใหม่จริงๆจ้า
หรือจะเรียกให้ถูกก็กึ่งเก่ากึ่งใหม่อ่ะ :o8:
เพราะเมื่อก่อนเคยเข้ามาอ่านเรื่องของปอครั้งนึง แต่อ่านไปได้ไม่กี่ตอนก็อ่านต่อไม่ไหว
หมั่นไส้ภีม และก็สงสารปอด้วย :m15:
พอมาเมื่อเช้าได้อ่านตอนปัจจุบันของปอ อยากรู้ว่าไปถึงไหนแล้ว
และก็เห็นว่าภีมยังเหมือนเดิมมิมีเปลี่ยน :sad2:
แต่ก็ห้ามตัวเองไม่ไหว ต้องไปอ่านตั้งแต่แรก
อ่านเกือบทั้งวันเลย เพิ่งจะมาทันเนี่ยแหละ :m23:
อ่านถึงนี่ก็ต้องถอนใจ เฮ้ออออ
ไม่รู้จะบอกยังไง แต่ก็เข้าใจปอนะ คนมันรักนี่นา เนอะ
ยังไงก็ขอเอาใจช่วยให้ปอมีความสุขมากๆน้า
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
ที่สำคัญที่อยากบอกก็คือชอบนิสัยปอจัง น่ารักมากๆเลย :m1:
-
แหม..จบตอนแบบนี้กะให้คนอ่านจิ้นกันเอาเองใช่ม๊า :m12:
เป็นใครก็เดาได้ว่าไม่มีอะไรกันเกินเลยแน่นอน..เพราะปอยังจิ้นอยู่เลย555 :laugh:
แต่แอบเคืองภีมนะเนี่ยะ..ที่บอกปอว่าไม่อยากให้ปอไปยุ่งกะคนอื่น..เห็นแก่ตัวชะมัด..ชิส์
แล้วทีตัวเองล่ะ..คุยกะเค้าไปทั่ว..จ๊ะพ่อคนของประชาชน( :m23:..อินไปหน่อยน่ะ)
:m1:คิดถึงฮัทจังเลยยยยยยยยยย..
-
อารายอ่า ค้างเลย
ไม่อยากบอกเลยว่าใจอ่อนให้ภีมเหมือนคัยบ้างคนแล้วอ่ะ
เฮ้อ
-
ตามมาอ่านแล้วน๊า
-
o12 ชิส์ ค้าง
-
:m31: :m31: ทำรายกันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:เฮ้อ:
เจ็บไม่จำน๊า
-
ปอทำไมทำแบบนี้ :m16: :m16: มาต่อด่วน เมื่อยเดี๋ยวตามไปนวด
-
เฮ้ย !
[/color] [/font]
ไหงทำให้ค้างงี้อ่ะ ....กำ
กลับมาต่อเดี๊ยวนี้เลยน๊า.....น๊า ๆ ๆ
-
อ่ะน่ะ ค้างงงงงงงงงงงง
แต่รู้แหละว่าม่ะมีไรหรอก ก็ ปอ บอกว่า ยังสด ม่ะช่ายเหรอ ฮี่ ฮี่ :laugh:
มาต่อ ชดเชยที่หายไปเลยยย อย่างงี้ม่ะอาววววว มันค้างงงง :เตะ1:
-
:เฮ้อ: จะหวานได้อีกกี่น้ำ น่า เอาเป็นว่า ลุ้นต่อไปดีกว่า
:L2: เป็นกำลังใจให้แล้วกัน นะปอ ( คนสวย ) ฮิ.ฮิ.. :bye2:
-
เจ็บแล้วไม่จำอีกแล้วนะปอ :angry2:
-
: :serius2: :serius2: มันจะไปมีน้ำยาอะไร้เจ้าภีมนะ 55555+++++++ เนอะปอเนอะ
อิโธ่! ทำเป็นเก่ง ท่าดีแต่ทีเหลว อ้ายไก่อ่อนเอ้ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า... แต่ถ้าเป็นปอ ก็ไม่แน่นะ อิอิ :o :o
*** ปอจ๋า ถ้าว่างแล้ว ยังไงก็มาช่วยยืนยันให้หน่อยนะ ว่า......
คำพูดทั้งหมดนี้มันจริงแท้แน่นอน ไม่มีผิดแม้แต่คำเดียว :laugh: อะจ๊าก :laugh: :laugh:
-
สวัสดีจ้า น้องปอ :L2:
ขอเป็นแฟนคลับเรื่องของน้องปอด้วยคนนะจ๊ะ
ตามอ่านอยู่หลายวันเหมือนกันนะเนี่ยกว่าจะทัน
อ่านไปอารมณ์ปรี๊ดดดไปหลายที :m16: แต่รอมาเม้นท์ตอนอ่านทันดีกว่า
โชคดีที่ก่อนจะได้มาอ่านเรื่องนี้
พี่ได้อ่าน 1.เป็นตุ๊ดง่ะ...บัดซบจริงๆเลย ของเจ๊แบะ
2. ตกลงเราเป็นอะไรกัน
3. คนละปลายทาง ของคุณกั้ง
4. เด็กบริหาร กะเด็กวิศวะ (เรื่องนี้ยังไม่จบ)
ทำให้พอมีภูมิคุ้มกันจิตใจอยู่บ้าง ไม่สติแตกไปซะก่อน
เวลาอ่านเรื่องของใคร เราก็อดที่จะรู้สึกผูกพันด้วยไม่ได้
เรียกง่ายๆว่าอินนั่นแหล่ะ
นี่ขนาดมีภูมิคุ้มกันแล้วนะ ยังอดไม่ได้ทีอยากจะ :เตะ1: ตาภีมให้หายไปจากชีวิตปอซะที
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้น้องปอนะ
จะตามอ่านชีวิตรักที่แสนเข้มข้นของปอที่ทำให้คนอ่าน...
o12
:serius2:
:sad2:
-
ขอตอบเม้นก่อน..
พี่broke-back รู้ได้ไงว่าภีมมันกักตัวเราไว้อ่ะ... :m12:
แต่ก็ขอบคุณพี่นะที่เข้าใจความรู้สึกของเรา... :m13:
นี่ๆ... :m26: ภีมมันก็ไม่ใช่เล่นๆนะ... o3 ใครว่ามันไม่มีน้ำยา... อยากลองดูป่ะล่ะ :o9:
แหมๆ..คุณOT :m12: ดูท่าจะชอบฮัทมากนะเนี่ย...
คุณiGiG น่ารักจัง :m1:
คุณanston.. คุณcassper_W.. อ่านดูเดี๋ยวก็รู้............. ว่าอะไรเป็นอะไร :laugh:
คุณTaEnIaE_CoLi เริ่มใจอ่อนเหมือนกันใช่ม๊า.... :m18:
คุณifwedo หายไปนานเลยนะ... :m21:
โห...พี่^^sky^^ อ่ะ.. คุณpatee ก็ด้วย... ตอนนั้นเค้ายังไร้เดียงสาอยู่:m17:
เย้... เรามีคนนวดให้แล้ว... ใช่ม่ะ..คุณgift_deb :m20:
อย่าเพิ่งโมโหไป..คุณmarchmenlo :m5: เรามาต่อแล้ว...
ยินดีต้อนรับคุณkongkilmania จร้า.... :mc4:
ติดตามเรื่องเราไปจนจบน๊า.... นี่ก็ใกล้แล้วหละ... :m13:
ม่ะ........
ไปอ่านกัน... :m32:
ก่อนอ่านอย่าลืมทำใจก่อนนะ........... :m23:
ใครอ่านแล้วโกรธ.. ไม่โกรธเรายังไงก็เม้นบอกกันด้วย... :m13:
ถ้าใครไม่เม้นนะ..... สาธุ... :m5:
:amen: :amen: :amen: :amen: :amen:
เราไม่บอกด้วยว่าแช่งว่าไร :a14:
แต่อย่าโกรธกันเลยน๊า.... :o11:
***********************************
-------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ( ฉบับเข้มข้น ) ๑๕ #### -----------------
ทวนความจำกันนีสสสสส...
เดี๋ยวไม่ต่อเนื่อง...
ตอนนั้นเรากะภีมอยู่ในท่าที่ล่อแหลมสุดๆ
เพราะว่าเรานอนราบกับเตียงโดยที่มีภีมนอนคร่อมเราอยู่ด้านบน
แขนเราสองข้างก็ถูกภีมมันล็อกไว้เหนือศีรษะ
ภีมยิ้มทำหน้ากรุ่มกริ่ม
“ แกจะทำไรอ่ะ.... แกป่วยอยู่นะ... ” เราพูดเพราะหน้าเรากะภีมยู่ใกล้กันแค่คีบ
ใกล้กันจนเราสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากตัวมัน
“ เดี๋ยวก็รู้... ว่าเค้าจะทำอะไร ฮึฮึ.....” ภีมพูดพรอ้มกับหัวเราะในลำคอ...
**************************************
หลังจากที่ภีมมันพูดเสร็จมันก็ไม่ได้ปล่อยให้เรารอนานเลย... ( เฮ้ย.. ไม่ใช่ ) มันไม่ปล่อยให้เราได้ตั้งตัวเลยต่างหาก...
สัมผัสแรกก็เกิดขึ้น....
ภีมมันกดริมฝีปากมันลงมาบนริมฝีปากเราอย่างตั้งใจ.... ท่าทางของมันออกจะประหม่านิดหน่อยในตอนแรก
แต่เพียงไม่นานอาการเหล่านั้นของมันและเราก็ค่อยๆหายไป
ลิ้นของเราทั้งคู่ตวัดทักทายกันไปมาสลับกับการขบริมฝีปาก...
เราสัมผัสได้ถึงไอร้อนๆจากตัวมันที่ส่งผ่านมาทางร่างกายที่แนบชิดและจากลิ้นที่มันพัวพันกันอยู่
ทั้งเราและเคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสแรกที่ต่างมอบให้แก่กันอย่างตั้งใจ...
ภีมละริมฝีปากออกจากริมฝีปากของเรา
เรากับมันสบตากันนิ่ง.. ภีมยิ้มให้เราแต่เรากลับทำหน้าเอ๋อใส่มัน เพราะยังเคลิ้มกับรสจูบของมัน
ภีมจูบเราใบทั่วบนใบหน้าก่อนที่จะไซร้ที่ซอกคอ ภีมขบที่บริเวณนั้นเบาๆเหมือนกลัวว่ามันจะเป็นรอย
ภีมไซร้ขึ้นมาที่บริเวณติ่งหู มันใช้ลิ้นเลียที่ติ่งหูเราซ้ำๆกันหลายครั้ง
ทำเอาเราขนลุกซู่ เพราะตรงนั้นเป็นจุดที่เราขนลุกมากที่สุด
เหมือนภีมมันจะรู้ เพราะมันทำตรงนั้นอยู่พักนึงก่อนที่มันจะมาจูบปากเราอีกครั้ง...
ในช่วงที่เรากับมันกำลังจูบกันอยู่ภีมก็ค่อยๆถกเสื้อเราขึ้นมาแล้วก็ถอดออก
เราก็เลยถอดเสื้อให้ภีมบ้าง...
ตอนนั้นก็ถอดจนเราทั้งคู่ไม่ได้ใส่อะไรกันเลยสักชิ้น
ภีมมันก็นอนทับเราแล้วมันก็ระดมจูบเราไปทั่วหน้า
แล้วค่อยใส่ลงมาที่หน้าอก มันขบเม้นหน้าอกทั้งสองข้างของเราสลับกัน
เราก็แต่ได้เคลิ้มมือก็ลูบที่ศีรษะมันไปพลางๆ
จากนั้นภีมก็มาจูบปากเราอีกครั้งก่อนที่จะบอกว่า...
“ ทำให้เค้าบ้างดิ... ”
เราก็ทำตามอย่างว่าง่ายก็เริ่มจากการเล้าโลมมันก่อน
หุ่นภีมดีมากๆ ดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย
คงเพราะมันต้องฝึกอยู่ตลอด ต้องออกกำลังกายทุกวัน
ทำให้หุ่นมันเฟริมกว่าแต่มากๆ
เราเล้าโลมตามส่วนต่างบนร่างกายด้านบนของมันสักพัก
แล้วมันก็ค่อยดันไหล่เราให้ลงมาข้างล่างตรงกึ่งกลางลำตัวของมัน...
แล้วมันก็พูดว่า
“ ทำให้หน่อยนะ... ”
หง่า........
เล่าฉากแบบนี้ไม่เป็นอ่า.......................
ไม่เล่าต่อละนะ...
คนอ่านจิ้นกันเองตามสบาย..................
แต่คราวนี้จิ้นกันได้เต็มเม็ดเต็มหน่วยเลยนะ......
เพราะเรากับมันมีอะไรกันแบบเต็มสตรีมแล้ว...... 555555+.....
ตกใจกันอะดิ......
จะมีใครโกรธเรามั้ยนี่?????
เพราะเราบอกไว้ว่าเราเวอร์จิ้น......
แต่ดันมาเสร็จภีมซะแล้ว..........
อย่าโกรธกันน๊า....... ที่เราโกหก..
แต่เรามีเหตุผลนะ....
ที่เราบอกว่าเราเวอร์จิ้นหนะ...
เพราะว่าตอนที่เรากับภีมกำลังมีอะไรกันอยู่หนะ.....
“ แก... เจ็บรึป่าว?... งั้นเค้าเอาออกนะ ” ภีมพูด
ตอนนั้นเราอยู่ในท่านอนหงาย ภีมมันยกขาของเราทั้งสองข้างพาดไว้ที่บ่า
แล้วมันก็ค่อยๆดันนั่นของมันเข้ามาจนตอนนั้นมันเข้ามาได้ทั้งหมดแล้ว
เราเจ็บมาก แต่เราก็ไม่ได้พูดไม่ได้ร้องอะไรออกมาเลย
เพราะพยายามทนเอาไว้ให้ได้มากที่สุด
แต่หน้าตาเรานี่บ่งบอกชัดเจนว่ามันเจ็บมาก ภีมมันก็เลยถาม
“ ไม่เป็นไรหรอก... เค้าทนได้... ” เราพูด พร้อมกับเอามือกอดคอมันโน้มมันลงมาหา
“ ถ้าไม่ไหวเค้าไม่ทำก็ได้นะ.... ” ภีมพูด
เราไม่ได้ตอบแต่ดึงภีมลงมาจูบ ภีมก็ก้มลงมาตามแรงดึงของเราอย่างว่าง่าย
“ ดีขึ้นรึยัง?... งั้นเค้าเริ่มละนะ... ถ้าเจ็บอีกก็บอกเค้านะ ” ภีมพูดหลังจากที่ผละออกจากริมฝีปากเรา
เราก็พยักหน้าตอบมันไป เพราะตอนนั้นมันเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว
ภีมกฎเริ่มบรรเลงเลย บทรักอันเร่าร้อนระหว่างเรากับภีมก็ได้เริ่มต้นขึ้น
บทรักอันเร่าร้อนบรรเลงไปได้สักพักใหญ่ แต่เราทั้งคู่ก็ยังไม่ถึงฝั่งฝัน
เพราะว่ามีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาเสียก่อน
ก็อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ก็อกๆๆๆๆๆๆๆๆ ......
“ ไอ้ภีม... หลับอยู่ป่าวว้ะ? ” เสียงเพื่อนมันตะโกนอยู่หน้าห้อง
“ เปิดประตูให้กูหน่อยโว้ย...... ” เพื่อนมันยังตะโกนมาอีกรอบ
“ เพื่อนแกกลับมาแล้วอ่ะ... ” เราพูดด้วยความตกใจพร้อมกับเขย่าแขนภีมที่ตั้งหน้าตั้งตากระแทกเราอยู่
“ อะไรว้ะ.... แม่งเอ๊ย.... ” ภีมพูดอย่างหัวเสีย
“ พอก่อนเหอะ... เดี๋ยวเพื่อนแกสงสัยนะ... ” เราพูดหน้าตื่นๆ
ภีมก็เลยเอาออกแล้วก็ลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้า ส่วนเราก็รีบลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าโดยเร็ว
เพราะกลัวว่าเพื่อนมันจะสงสัย
พอเราทั้งคู่ใส่เสื้อผ้าเสร็จ ภีมก็เดินไปเปิดประตูให้เพื่อนมันเข้ามา
“ เฮี้ย... ทำไรอยู่ว้ะ เปิดช้าชิบฉาย ” เพื่อนมันบ่นทันทีที่ภีมเปิดประตูห้อง
“ อ้าวปอ... มาอยู่นี่ได้ไง ? ” บอยเดินตามเข้ามาทีหลังถามเรา
“ มาดูภีมมันหนะ... มันไม่สบาย ” เราพูดติดๆขัดๆนิดหน่อย เพราะยังตื่นเต้นอยู่
“ เหรอ? ” บอยยิ้มแล้วมองหน้าเรากับภีมสลับกันไปสลับกันมาเหมือนรู้ว่าเมื่อกี๊เรากับภีมทำไรกันอยู่
แต่บอยก็ไม่กล้าแซวอะไรเรามากเพราะเพื่อนมีนอีกคนยังอยู่
เรากะภีมทำหน้าไม่ถูกกันเลย ภีมมันก็เลยเดินมาลงนอนที่เตียง
ส่วนเราก็แกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้...
“ คืนนี้กูลงไปนอนเป็นเพื่อนให้โอนะ ” เพื่อนภีมคนนั้นพูดหลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย
ดูท่าเพื่อนภีมคนนั้นก็ไม่ได้สงสัยอะไร คงเพราะดูเมาๆด้วย
พอเข้ามาในห้องเค้าก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยแล้วก็เดินมาบอกภีมนี่แหละ
“ เออ.. ” ภีมตอบไปด้วยท่าทางหงุดหงิด
“ ทำไมต้องอารมณ์เสียใส่กูด้วยว้ะ? ” เพื่อนมันพูดกลับมาด้วยอารมณ์กรุ่นๆ
“ เออน่า.... เมิงก็... มันไม่ค่อยสบายแล้วเมิงมาแคะประตูปลุกแบบนี้มันก็ต้องหงุดหงิดบ้างดิว้ะ ” บอยช่วยพูดแก้สถานการณ์
“ แล้วล็อกประตูทำเฮี้ยไรล่ะ.. ” เพื่อนมันพูดเสียงดังด้วยท่าทีโมโห
“ ดึกแล้วไปนอนๆไป... พรุ่งนี้เรียนเช้าด้วย ” บอยพูดแล้วก็ดันหลังเพื่อนคนนั้นให้ออกจากห้อง
“ แม่ง.... เฮี้ยเอ๊ย... ” เพื่อนมันบ่นๆก็แต่ก็เดินออกไปโดยดี
พอเพื่อนคนนั้นออกไปบอยก็ปิดประตูแล้วเดินมาที่เราสองคนแล้วก็พูดด้วยท่าทีติดตลกว่า
“ สองคนนี้มีไรค้างคากันรึป่าว? ”
“ ไม่มี... ” เรากับภีมพูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“ แหม.... ประสานเสียงกันเชียวนะ... สงสัยคืนนี้กูคงต้องไปนอนห้องอื่นแล้วมั้งเนี่ย.....5555+ ” บอยพูดแล้วก็หัวเราะ
“ ไม่ต้องหรอก... เดี๋ยวเราก็กลับแล้ว.. ” เรารีบพูดอย่างเร็วแบบผิดสังเกต
“ ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้... เราไม่ได้อะไรหรอก มันเรื่องแกสองคน... ไว้ใจได้เราไม่เอาไปบอกใครหรอก ” บอยพูดกับเราด้วยสีหน้าจริงจัง
“ อืม... ” เราพยักหน้าตอบนิ่งๆ
“ กูขอโทษนะโว้ยที่มาขัดจังหวะคนกำลังมีความสุขกัน ” บอยพูดหันหน้าไปทางภีม
“ เออ... ไม่เป็นไร ” ภีมตอบแบบเซ็งๆ
“ เมิงก็อย่าทำหน้าเซ็งขนาดนั้นดิว่ะ... เดี๋ยวกูไปนอนห้องไอ้ดอมแล้วกันคืนนี้ ” บอยพูด
“ ไม่ต้องหรอก... ” เราพูด
“ เดี๋ยวปอก็จะกลับแล้ว... เมิงนอนนี่แหละ ” ภีมพูดแล้วหันมาสบตาเรา
“ แล้วไม่ค้าคากันเหรอ? ” บอยพูดยิ้มๆ
“ พอแล้ว... ของกูหดหมดแล้ว ” ภีมพูดแบบเซ็งๆ
“ 5555555+... หดเดี๋ยวก็บิ้วเอาใหม่ดิว้ะ... ” บอยพูด
“ พอแล้ว... ไม่มีอารมณ์แล้ว... กูจะนอนแล้ว... ง่วง.. ” ภีมพูดแล้วก็ลงนอนเอาผ้ามาห่ม
“ งั้นเค้ากลับเลยแล้วกัน.... ภีมกินข้าวกินยาด้วยนะจะได้หายไวๆ ” เราพูด
ภีมมันก็ทำท่าจะลุกมาส่งเรา เราเลยบอกมันว่า
“ ไม่ต้องไปส่งหรอก... แกนอนเหอะ... ”
“ เออ... เมิงนอนไปเหอะ... เดี๋ยวกูเดินไปส่งเอง ป่วยแล้วยังเสือกใช้แรงเยอะอีก เดี๋ยวจะทรุดไปกันใหญ่ ” บอยพูดแล้วก็หัวเราะภีม
“ พวกเมิงนั่นแหละ... กูป่วยแทนที่จะคอยดูกู เสือกไปแดกเหล้ากันซะงั้น ” ภีมพูดแบบหงุดหงิดเหมือนเดิม
“ แล้วไม่ดีเหรอ.... เมิงจะได้...................” บอยพูดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ ไอ้เฮี้ยเอ๊ย... ” ภีมพูดแบบโมโหแถมปาหมอนมาอีก จนบอยวิ่งหนีออกจากห้องแทบไม่ทัน
“ เค้าไปละนะ.. ” เราหันมาพูดกับภีม
“ เดินไหวใช่มั้ย? ” ภีมถามเราแล้วก็ยิ้ม
“ เออ... ไหว... ยังทันจะเสร็จอย่าทำมาเป็นแซว ” เราพูดแล้วก็ยิ้มให้มันก่อนที่จะเดินออกจากห้อง
บอยก็เดินมาส่งเราที่หน้าหอ ตลอดทางที่เดินลงมาเราไม่ค่อยได้คุยกับบอยเหมือนทุกครั้ง
เพราะมันรู้สึกอายๆที่บอยรู้ว่าเรากับภีมตื๊ดกัน.....
บอยมันก็รู้แหละว่าเรารู้สึกยังไงมันก็เลยไม่ค่อยได้พูดอะไรเท่าไหร่
มีแต่พูดให้เราสบายใจได้ มันไม่เอาไปบอกใครหรอก...
เราก็เชื่ออ่ะนะว่าบอยไม่เอาไปพูดแน่ๆ แต่มันแค่อายเฉยๆที่บอยมันรู้..
********************************************
เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ....
เราก็เลยบอกว่าเรายังเวอร์จิ้นอยู่ 5555555+..
ตอนที่เรามีไรกะภีมนะ...
ทั้งเราและมันต่างก็ไม่ค่อยมีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องนี้กันเท่าไหร่
เรานี่เป็นพวกทฤษฎีแน่นแต่ปฏิบัติโหวง
ตอนที่ทำกันก็ถามกันไปเรื่อยว่าอย่างนี้ดีมั้ย ชอบมั้ย
อันไหนเรารู้ว่ามันทำยังไงเราก็จะบอกมัน สอนอันไหนที่ภีมมันรู้มันก็จะคอยบอกเรา
ก็ทำกันแบบลุ่มๆดอนๆ แถมยังไม่เสร็จอีก
นึกแล้วก็อดขำไม่ได้ เหมือนเรากะมันมางมทำอะไรสักอย่างด้วยกัน
ก็ดีนะ... ค่อยๆเรียนรู้ ค่อยๆสอนกันไป ตลกดี....
ตอนนี้ก็ขอจบตอนแค่นี้ก่อนแล้วกัน...
*******************************************
อย่างที่ได้อ่านกันไปอ่ะแหละ...
ตอนแรกเราก็ลังเลนะว่าเราเวอร์จิ้นอยู่รึป่าว?
เพราะเรื่องมันเป็นแบบนี้ เราก็เลยบอกไปก่อนว่าเรายังเวอร์จิ้นอยู่
เพราะว่ายังไม่เสร็จซะหน่อย แค่เอาเข้าไปครึ่งชั่วโมงกว่าๆเอง
อย่างน้อยก็ยังเหลือความเป็นเวอร์จิ้นอยู่บ้างล่ะน่า.......
######################################################
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แอบมาเงียบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เซ็งมากมาย ไม่ถึงฝั่งฝันซะงั้น
เสียรมณ์ แต่ก็เกลียดภีมอยู่
แต่ไม่โกดหรอก เรื่องนั้น
-
เพราะว่ายังไม่เสร็จซะหน่อย แค่เอาเข้าไปครึ่งชั่วโมงกว่าๆเอง
:m25:
-
ปอครับ เลิกเถอะครับ ภีมไม่เหมาะกับปอเลย คนเห็นแก่ตัวอย่างภีม ปอไม่ควรเข้าใกล้ ผมเชื่อว่าปอต้องเจอคนดีๆที่รักจริง แน่เลย เปิดโอกาสมองคนใหม่ดีกว่า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ก่อนไปขอซะที :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:ภีม ไป .....ซะ :angry2:
-
จะโทษใครดีเนี่ยยยยย
ขัดใจซ๊าจริง.. 55+
-
ปอตอนนั้นไร้เดียงสาจิงป่าว
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:m25: ให้ผมสรุป ยังไง ปอก็ไม่จิ้นแล้ว :o8: แต่ไม่เป็นไรหรอก เพื่อคนรัก ยังไงก็ยอมเสียสละละกัน
ย้ำอีกครั้ง จะหวานได้อีกกี่น้ำ กันนะปอ ไม่ได้แช่ง และก็ไม่รังเกียจ ภีมนะ แต่ประวัติศาสตร์
มันเป็นเครื่องบ่งชี้ คอยตามดูก็แล้วกัน :m5: สาธุ ขอให้เดาผิดด้วยเถอะ
:L2: มอบดอกไม้ให้ ปอ ( คนสวย ) และเป็นกำลังใจให้เสมอ :bye2:
-
ไม่จิ้นแล้วล่ะน้องปอเอ๋ย :m14: :m14: :m14: :m14:
-
ได้อ่านตอนนี้ของปอแล้ว มันมีความรู้สึกได้หลากหลายอารมณ์จริงจริง o2
ทั้งขำขำ ทั้งตลก แถมเสียดายอีกตะหาก อิอิ ยังไงก็ไม่ยู้ :m25:
อือม์ อ้ายเสือภีมนี่ มันก็ร้ายเหมือนกานเนอะ ทีอย่างนี้ละก็ทำเป็นพูดน้อยแต่ต่อยหนัก(แค่ครึ่งชั่วโมงเอง) หึหึหึ
ดูดู๊ ดูเธอทำ ทำมายถึงทำกับปอด้ายยยยยย :m4:
*** ภีมมมมม.....ทำอารายก็น่าร้ากกกไปโม้ด (แค่ตอนอย่างว่าตอนนี้ตอนเดียวนะ เอ๊ะ รึเปล่า?) ฮ่า ฮ่า ฮ่า
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เราก็เห็นด้วยกะเพื่อนในทู้นะว่า..ปอไม่จิ้นแล้วล่ะ555+ :laugh:
แต่เพื่อนไม่น่ามาเลยเนอะ..ค้างเลยทั้งคู่ :m12:
ถ้าภีมเสร็จสมนะ..ไข้คงหายเป็นปลิดทิ้งแน่ๆ..คริ..คริ
เอ..มีครั้งแรก มันก็ต้องมีครั้งต่อไปตามมาใช่ม๊า :m13:
รอตอนต่อไปนะ.. :bye2:
-
:m23:
ยังจิ้นเจงๆด้วย
แหะๆ
-
:laugh: :laugh: เซ็งจิตเลยอ่ะดิ ภีมเอ๊ย! :o8:
-
เสียดายแทนปอเนอะ :serius2: :a12:
-
:laugh:ภีมอดเลย :laugh:
-
แล้วปอก็เสร็จไอ่เสือภีมจนได้ แต่อย่างว่าน่ะ ความรักทำให้คนตาบอด
เอาเถอะๆ เวลาเจ็บจะไม่สงสารเลย
:m16:
แต่ก็อดขำไม่ได้ ฮาโครต
:m20:
-
o12 ปอหนีไปเที่ยวกับภีมอยู่ที่ไหน ไปสวีทกันอีกแล้วนะ
อย่าไปตามใจเจ้าภีมมันมากนัก จะเคยตัว(หรือเคยตัวไปแล้วหว่า หึหึ)
กลับเข้าเล้ามาเดี๋ยวนี้เลย ชิส์ :o มีคนเค้าคิดถึง รอปออยู่น้าตะเอง :m13:
-
จะให้ดีใจรึเสียใจดีอะที่ไม่เวอร์จิ้นแล้ว
-
เพราะว่ายังไม่เสร็จซะหน่อย แค่เอาเข้าไปครึ่งชั่วโมงกว่าๆเอง
:m25:
เหอๆๆ ด้วยคน ด้วยคน :m25: :m25:
-
ก่อนอื่นต้องขอกล่าวต้อนรับสมาชิกใหม่....ก่อน
ยินดีต้อนรับคุณ อ้ายวี... ที่เข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ด้วยนะ...
สำหรับคำแนะนำของคุณ เราคงทำไรไม่ได้แล้วหละ... เพราะเหตุการณ์มันผ่านมาแล้ว... :เฮ้อ:
แหม... :m12: คุณbroke-back ... กล่าวถึงบุคคลที่สามตลอดเลยนะ...
สรุปกันเป็นเสียงเดียวเลยนะ.... :angry2:
เรื่องที่เราไม่เวอร์จิ้นแล้วเนี่ย... :a14:
เราหลอกตัวเองเอาก็ได้... ว่าเรายังเวอร์จิ้นอยู่... :o11:
**************************************************
ตอนนี้เรามีเพลงมาฝากกันด้วย....
เพลงเพื่อน... ประกอบภาพยนตร์ รักสามเศร้า...
อารมณ์มันพอๆกัน และตอนที่เราพิมตอนนี้เราก็นั่งฟังเพลงอยู่เพลงเดียว... จนพิมเสร็จอ่ะ..
http://media.imeem.com/m/1ZNPGJCqxC
อ่านเรื่องเราไป.... ฟังเพลงคลอๆไปด้วยนะ.... (ถอว่าเป็นคำสั่ง..... ล้อเล่น... อิอิ) :m13:
********************************************
จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้น
มันเป็นเหตุการณที่ทำให้ความรู้สึกที่เรามีต่อภีมมันก้าวขึ้นมาอีกขั้นนึง ( แม้ว่าจะยังไม่เสร็จก็เหอะ..)
เราไม่รู้ว่าเหตุการณ์วันนั้นสำหรับภีมมันเกิดขึ้นมาจากอะไร
มันมาจากความใคร่......
จากความรัก...
หรือการต้องการพิสูจน์ความสับสนของตัวเอง....
แต่สำหรับเราทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันมาจากความรัก....
และก็ดูเหมือนว่ามันจะมากขึ้น เมื่อความสัมพันธ์ของเราก้าวขึ้นมาอีกครั้ง
แม้ว่าเราเองก็สับสนว่าเรากะภีมเป็นแฟนกัน... หรือว่าเป็นแค่เพื่อนกัน...
แต่เราก็ไม่ได้มานั่งคิดหรือนั่งหาคำตอบ
เราได้แต่รอ.... รอ... และก็รอ....
วันที่ภีมจะรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร...
ถ้ามันรู้ว่ามันเป็นอะไร.....
เราก็จะรู้ว่าเรากับมันเป็นอะไรกัน...
และแน่นอนว่าเมื่อวันนั้นมาถึง....
จะต้องมีใครสักคนที่ต้องเสียใจ....
---------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๑๖ #### ----------------
วาเลนไทน์ 2548....
ช่วงสองอาทิตย์แรกของเดือนกุมภาพันธ์เป็นช่วงที่ละครเวทีประจำปีของภาควิชาเราพอดี...
และรอบสุดท้ายก็จะแสดงในวันวาเลนไทน์พอดี
อย่างที่เราเคยเล่าให้ฟังไว้ว่าละครเวลาในปีนั้นเราเคสบทไม่ผ่านก็เลยไปลงชื่อทำงานฝ่ายฉาก
“ เฮ้ย... ปอ วันนี้เมิงมาที่หอศิลป์ด้วยนะ.... ” พริกโทรมาบอกเรา พริกมันเคสบทผ่านเลยได้แสดงด้วย
“ ทำไมอ่ะ.... มีไรป่าว? ปกติกูก็ไปทุกวันอยู่แล้ว ” เราพูด
“ วันนี้มันรอบสุดท้ายแล้วไง พี่เค้าเลยจะให้แต่ละฝ่ายมากันให้เยอะๆ จะได้ออกมาโชว์ตัวตอนฟินาเล่ ” พริกพูด
“ เออ... ได้ๆ ” เราพูดเสียงอ่อยๆ
“ งั้นเมิงช่วยโทรบอกในฝ่ายเมิงด้วยนะ... ” พริกพูด
พอวางสายจากพริกไปเราก็ได้เซ็งๆ
เพราะตอนแรกเราตั้งใจว่าจะไม่ไปที่หอศิลป์วันนี้ เพราะเห็นภีมมันบอกว่ามะปรางจองบัตรละครวันนี้ไว้ด้วย
คงจะมาดูด้วยกัน เราก็เลยไม่อยากไปเห็นภาพบาดตาบาดใจ
แต่สุดท้ายก็ต้องไปจนได้....
ภีมมันเล่าให้เราฟังว่าจริงๆมันก็ไม่ได้อยากมาดูกับมะปรางวันนี้เลย
เพราะมันดูไปแล้วรอบนึง... ดูกะพวกเพื่อนมัน โดยมีเราเป็นคนจัดการเรื่องบัตรละครให้
แต่เห็นมันบอกว่ามะปรางอยากมาดูแล้วก็จองบัตรไว้แล้วด้วยมันก็เลยต้องมา
ส่วนใครๆที่คิดถึงฮัท...
เสียใจด้วยเพราะว่ามันมาดูไม่ได้ เพราะว่าติดสอบ
ดูท่ามันอยากมาดูมากๆ เพราะละครเป็นแนวคอมมาดี้ด้วย แต่ก็นะ... ติดสอบเลยไม่ได้มา
แต่เรากะมันก็ยังคุยกันเรื่อยๆ แต่ไม่บ่อยเท่าไหร่
เดือนละครั้งสองครั้ง....
“ เมิงเป็นไรว้ะ... ทำหน้าซังๆ ” พิมที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพูดขึ้น
“ กูว่าวันนี้จะไม่ไปหอศิลป์ไง เพราะภีมกับมะปรางมันจะไปดูละครด้วยกัน ” เราพูดด้วยหน้าเซ็งๆ
“ อ้าว... แล้วมีไรอ่ะ เมิงถึงต้องไป ” พิมพูดพร้อมกับตักข้าวเข้าปาก
“ ก็พริกมันโทรมาบอกว่า วันนี้แต่ละฝ่ายต้องออกมาโชว์ตัวตอนฟิน่าเล่ด้วย... ” เราพูด
“ เออว่ะ... ก็มันรอบสุดท้ายนี่หว่า ” พิมพูด
“ ก็ใช่อ่ะดิ.... ” เราพูดเซ็งๆ ข้าวที่อยู่ตรงหน้านี่กินไม่ลงแระ
เรานั่งบ่นกับพิมไปสักพักภีมก็โทรเข้ามา
“ เออ... ว่าไงแก ” เราพูด
“ แกอยู่ไหนเนี่ย? ” ภีมพูด
“ กินข้าวอยู่.......................... ” เราพูด
“ งั้นเดี๋ยวเค้าเอารถไปให้นะ.. ” ภีมพูด เพราะมันยืมรถเราไปใช้
“ เออ... มาดิ ” เราพูด
หลังจากวางสายไปได้สักพัก... ภีมก็เดินมาหาเราที่นั่งกินข้าวอยู่กับพิม
“ มาเร็วว่ะ.. ” เราพูด
“ อืม... ” ภีมพูด
“ กินข้าวด้วยกันก่อนป่าว? ” พิมพูดทักทายภีมกับบอยที่เดินมาด้วยกัน
“ ไม่ดีกว่า... ยังไม่หิวเลย ” ภีมรีบตอบในทันที.... เรารู้.. มันคงจะไปกินกับมะปรางอ่ะดิ
“ แต่กูหิวอ่ะ... ” บอยพูดแทรกขึ้นมา
“ เดี๋ยวค่อยกินเมิง... กูรีบ ” ภีมพูด
“ เออๆ... ” บอยพูดแบบเซ็งนิดๆ
“ ตัวเองว่าไง ” ภีมรับโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา ฟังดูก็รู้ว่าใครเป็นคนโทรมาหามัน
เราก็ได้แต่ทำหน้าเจื่อนๆ ส่วนพิมกับบอยก็หันมามองหน้าเรา มันรู้แหละว่าเราคงกำลังแย่
จริงๆเราก็น่าจะชินได้สักที... แต่ให้ทำไงได้...
มันยังไม่ชินหนิ ทั้งที่พยายามแล้ว...
บางทีเราก็คิดนะ... ว่าเรายังจะยืนอยู่ในจุดนี้ไปอีกทำไม....
ภีมบอกว่ามันสับสนตัวเอง....
แต่สภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้มันก็คบกับมะปราง ทำทุกอย่างกับมะปรางในฐานะของคำว่าแฟนที่พึ่งกระทำให้กัน
แต่กับเรา... บางที่ก็เหมือนว่ามันแสดงตัวเหมือนว่าเราเป็นแฟนมัน
แต่บางทีเราก็เหมือนเพื่อนธรรมดาคนนึงของมัน
สภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็เหมือนมันเลือกแล้วกลายๆว่ามันเป็นอะไร
แต่มันก็ได้แต่แยบๆกับเราว่า ทุกอย่างที่มีนทำกับมะปรางในฐานะของคำว่าแฟน
บางทีมันก็ทำเพราะหน้าที่.....
แล้วตกลงมันรู้สึกยังไงกันแน่
ตอนนั้นเรากำลังยืนอยู่ข้างๆคนที่ใจโลเลคนนึง ที่ยังไม่รู้ตัวเอง... ไม่ตัดสินใจว่าตัวเองจะเอายังไงกันแน่
และจะเลือกใคร......
หลายครั้งที่เราตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้น...
แต่แล้วก็ต้องกลับไปยืนอยู่จุดเดิม..... กลืนไม่เข้าคายไม่ออก...
เพราะความใจอ่อนของเราเอง..... และเป็นความเห็นแก่ตัวของภีมที่รั้งเราไว้
เพราะมันยังตัดสินใจอะไรไม่ได้.......
มันถึงเลือกที่จะเก็บไว้ทั้งสองคน เพื่อรอวันที่มันแน่ใจในตัวเอง......
แต่เราก็ยอม... เพราะว่าเรารักมัน......
มันเป็นเหตุผลโง่ๆ ของคนที่รักจนตาบอด
ความรักที่ใช้เพียงความรู้สึก โดยมองข้ามเหตุผลที่อยู่ตรงหน้า...
จริงๆเราอาจจะไม่ได้มองข้ามเหตุผล
แต่ความรักมันบังตาเราจนตาบอด..... ทำให้มองไม่เห็นเหตุผลอยู่ตรงหน้าต่างหาก.....
เราลืมไปว่า....ระยะเวลาที่เรารอคอย.....
มันยิ่งเป็นการผูกมัดความรู้สึกตัวเองที่มีต่อภีมในแน่นหนามากยิ่งขึ้น
ถ้าระหว่างเราเป็นได้แค่เพื่อนกัน.....
เราจะจัดการความรู้สึกนี้อย่างไร ???
เราคิดอะไรไปเรื่อยโดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง....
“ แก............... แก............. ใจลอยไปไหนเนี่ย?? ” ภีมเรียกเราอยู่หลายรอบ
“ เออ... มีไร ” เราพูดด้วยหน้าตื่นๆ
“ ใจลอยไปถึงไหนเนี่ย..... ” ภีมพูดด้วยหน้าเปื้อนยิ้ม
“ ป่าวๆ.... คิดไรนิดหน่อย ” เราพูดแบบขอไปที
“ แบบมือมา... ” ภีมพูด
“ อะไรอ่ะ... ” เราถามหน้างงๆ
“ เหอะน่า..... แบบมือมา ” ภีมพูดแล้วก็ยิ้ม
เราก็เลยแบมือ พร้อมกับพูดว่า
“ กุญแจรถเหรอ? ”
“ ไม่รู้ดูเอาเอง ” ภีมพูดด้วยหน้าเจ้าเล่ห์ แล้วก็อำมือไว้ก่อนที่จะวางสิ่งนั้นลงบนมือเรา
ทันทีที่สิ่งนั้นสัมผัสบนมือ เรารู้สึกได้ว่ามันเป็นอะไรสักอย่างที่นิ่มๆ
พอภีมเอามือออกไป เราก็เลยแบมือออกดูว่าภีมให้อะไรเรา
“ ให้เค้าเหรอ? ” เราพูดหน้างงๆ เพราะสิ่งที่มันให้เราคือดอกแคร์สีขาวขุ่น หนึ่งดอก
“ อืม... ” ภีมพูดด้วยท่าทางเขินๆ
“ หมายความว่าไง? ” เราถามทั้งที่รู้ความหมาย เพียงแต่อยากได้ยินจากปากก็เท่านั้น
“ ดอกแคร์ไง... แกจะได้รู้ว่าเค้าแคร์แก ” ภีมพูดด้วยท่าทางอายๆที่เราไม่ได้เห็นบ่อยนัก
“ อืม... ” เราตอบมันเบาๆ ด้วยความอาย ตอนนั้นรู้สึกว่าใจมันพองโตจนแทบจะทะลักออกมาจากอก
“ ไหนว่ารีบไง..... อ้อยอิ่งเชียวนะไอ้ภีม ” บอยพูดด้วยท่าทางกวนๆ
“ เออๆ... ไป ” ภีมพูดทั้งที่ยังดูอายๆอยู่
“ หวานกันไม่อายคนอื่นเลยนะ.....” พิมพูดด้วยหน้ากรุ้มกริ่ม ก็จริงของมัน เพราะว่าเรากะพิมออกมากินข้าวกันมันเป็นเหมือนตลาดอ่ะ แต่มีแต่ร้านข้าวเต็มไปหมด และแน่นอนว่าคนเยอะมากๆ
“ แก.. งั้นเค้าไปก่อนนะ...” ภีมพูด
“ เดินไปพร้อมกันก็ได้ กินเสร็จพอดี ” พิมพูด
พิมก็เลยเดินไปจ่ายตังค์แล้วก็เดินออกมาด้วยกันทั้งสี่คน
“ รถเค้าจอดตรงไหนอ่ะ? ” เราหันไปถามภีมทันทีที่เดินออกมาตรงถนน
“ โน่นไง... ” ภีมพูดแล้วชี้นิ้วไปทางที่รถเราจอดอยู่
“ อ่อ.... ” เราพูด
“ เค้าเอารถไปถ่ายน้ำมันเครื่องให้แล้วนะ ” ภีมพูด
“ อืม..... แก... วาเลนไทน์ทั้งทีเค้ายังไม่มีไรให้แกเลยว่ะ ” เราพูด
“ ไม่เป็นไร.. ” ภีมพูด
“ แกยังมีไรให้เค้าเลย... แต่เค้าไม่มี ” เราพูด
“ เออน่า..... ที่แกให้อยู่ทุกวันนี้ก็พอแล้ว.... ซื้อของอะไรมาให้มันก็เท่านั้น.... มันเทียบกับของที่มาจากใจไม่ได้หรอก ” ภีมพูดด้วยหน้าตาจริงจัง
“ เดี๋ยวนี้เมิงนี่น้ำเน่าขึ้นเยอะเลยว่ะ.... ปอ.. ทำไงมันเป็นขนาดนี้เนี่ย? ” บอยพูดด้วยท่าทางกวนๆ
“ อะไร... กูก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ” ภีมพูดแบบขอไปที
“ งั้นเดี๋ยวเค้าไปหา................... ” เรากำลังจะพูด แต่ก็พูดไม่จบประโยค เพราะแฟนตัวจริงเค้าขี่รถมาจอดตรงหน้าพอดี
“ อ้าว... ทำไมมานี่ล่ะ ” ภีมหันมามองหน้าเราก่อนที่จะถามมะปราง
“ พอดีเค้ามาหาเพื่อนแถวนี้ กำลังจะขี่ไปรับภีมที่หอ แต่เห็นอยู่นี่.... ” มะปรางพูดโดยที่ไม่ได้มองหน้าเราเลย
“ อ๋อ... งั้นไปกันเลยแล้วกัน ” ภีมพูดแล้วก็เดินไปที่รถแล้วเขยิบไปนั่งที่คนขี่
“ ไปก่อนนะบอย.... ปอ... ” มะปรางหันมาพูดกับสามคนเราที่ยืนอยู่ด้วยท่าทางเป็นมิตร
จากนั้นภีมก็ขี่รถออกไปกับมะปรางโดยที่ไม่ได้หันมามองเราเลย
หัวใจที่พองโตเมื่อครั้งแรกตอนนั้นเหมือนโดนใครเอาเข็มมาทิ่มอย่างแรง
จนหัวใจมันห่อเหี่ยวไร้เรื่อยแรงอีกครั้ง....
ภาพที่เห็นตรงหน้า.... ภีมกับมะปราง...............
เราเห็นมานับครั้งไม่ถ้วน... แต่ก็น้ำตาซึมทุกครั้งที่ได้เห็น.....
ครั้งนี้.......... ก็เช่นกัน
บอยกับพิมก็ได้แต่มองหน้าเราด้วยสายตาเป็นห่วง
เราก้มมองดอกแคร์ที่อยู่ในมือ... ก็ยิ่งจะทำให้น้ำตาไหล
ตกลงแกคิดอะไรอยู่กันแน่...............
แกยังเลือกไม่ได้...............
หรือแกเลือกแล้ว......... และเพียงแค่สงสารคนที่ไม่ได้ถูกเลือก.......................
“ เมิงยังไม่ชินกับภาพแบบนี้อีกเหรอ? ” พิมพูด
“ มันชินกันได้ด้วยเหรอว้ะ...... ” เราพูด
“ ถ้าปอเข้มแข็ง... ปอก็จะทำได้ ” บอยพูด
“ เวลาที่เมิงโดนมีดบาดครั้งแรกเมิงเจ็บมั้ย ? ” เราพูด
“ เจ็บดิ.... ถามไรแปลกๆ ” พิมพูด
“ แล้วตอนที่เมิงโดนมีดบาดครั้งที่สองเมิงเจ็บป่ะ ? ” เราถามอีก
“ ก็ต้องเจ็บดิ... มีดบาดนะเว้ย ” พิมพูดแบบติดตลก
“ แล้วถ้าเมิงโดนบาดอีกครั้งที่3 4 5 .... เมิงจะเจ็บป่ะ ? ” เราถามอีก
“ เจ็บ ” พิมพูด
“ ทีนี้เมิงเข้าใจรึยัง.... ว่าทำไมกูไม่ชิน ” เราพูดแล้วก็เดินไปที่รถ........
หรือว่าเราจะเป็นได้มากที่สุดแค่.... เพื่อนกัน
ลงแค่นี้ก่อน......
เพิ่งพิมเสร็จเอง.....
ที่เหลือเดี๋ยวนั่งพิมต่อให้.....
ถ้าเสร็จก็ลงให้อ่านกันเลย.......
#######################################################
-
จิ้มๆค๊าบบ
-
อ่านไปก็เจ็บไป
มันจี๊ดๆที่หัวใจอ่ะ คัยเป็นบ้างป่าว
-
ปวดร้าว :sad2: :sad2: :sad2:
-
ใจร้ายมากเลยภีม แต่ก็เข้าใจปอนะ ของแบบนี้ไม่โดนไม่รู้จิงปะ ว่าแต่ขอแนะนำเพลง ร่มคันเดียว กับ มีค่าเวลาที่เธอเหงา ของปนัดดา อะ คิดว่าน่าจะตรงมั้ง ลองฟังดูนะ
-
วันนี้สงสัยคงลงได้ตอนเดียวแน่ๆเลย......
จะพิมให้อีกตอนได้มั้ยนี่... o2
-
ความรู้สึกนี้กลับมาอีกแล้ว อึดอัด หัวใจเต้นถี่แต่อ่อนแรง เหมือนมันจะหยุดซะเฉยๆ :sad2:
สองตอนก่อนหน้านี้ยังขำอยู่ดีๆ เอาอีกแล้ว มานมาบีบคั้นจิตใจตรูอีกแล้ว อย่านะ! จิต...ห้ามตก
ปอจ๋า....รู้สึกว่าเค้าของปอ จะใช้เวลาในการสับสน ค้นหาใจตัวเองนานมากเหลือเกินนะ
คนที่รอคอยก็เลยทรมานใจนานมากตามไปด้วย เป็นอย่างนี้ทุกทีที่คำพูดมันไม่สอดคล้องกับการกระทำ o12
***ยังคงเป็นแรงใจให้ปออยู่ตลอด :L2: จนกว่า....เค้าจะคิดและตัดสินใจเลือกทางใดทางหนึ่งได้ซะที :เฮ้อ:
-
ได้จิ ได้ๆๆๆๆๆๆๆ แต่ถ้าไม่ไหวก้ไม่เป็นไรน๊าๆๆ :oni1:
-
ปอสู้ๆ
เป็นกำลังใจให้ปอน้า :L2:
-
:sad2: เศร้่ามากเลย อะ มาต่อเร็วนะ :sad2: :m15: :c5: :bye2:
-
ภีมใจร้าย :angry2: :เตะ1:
-
คำพูด เวลา และโอกาส มันผ่านไปแล้ว เอาคืนมาไม่ได้แก้ไขไม่ได้ ภีมก็เช่นกัน ปล่อยเค้าไปเหอะ
ถึงแม่ว่าเวลาเดินไปข้างหน้า แต่ ปอยังคงยืนอยู่ที่เดิม คง รอว่าเมื่อไรที่จะพร้อมและเดินต่อไป อย่างเข้มแข็ง ไม่ว่าจะไปคนเดียว หรือกับใครสักคน
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยย อารายยยเนี่ยะ
ปอไหนว่าจิ้นไงงงง จิ้นครึ่งเดียวอ่ะดิ 555555+ :laugh: :laugh:
แต่ว่าภีมนี่น่าเตะตกมอไซด์จิงๆๆ
เข้าใจว่าเจ็บไม่ชิน แต่ไม่เข็ดนี่ไม่เข้าใจน่ะปอ คนโดนมีดบาดครั้งต่อไปเค้าระวังกันน่ะจ๊ะ
แต่เอาเถอะ ความรักอ่ะ มันพูดกันยากก เพราะมันคือปัญหาโลกกกกแตกกกกกกกกกก o2
มารออ่านตอนต่อไป อิอิ
-
:laugh: เข้าไปแช่ตั้งครึ่งชั่วโมง ไม่สดแระ
เป้นกำลังใจให้น้องปอนะ :a2: :a2:
-
:laugh: เข้าไปแช่ตั้งครึ่งชั่วโมง ไม่สดแระ
:laugh: :laugh: :laugh: เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งค่ะ ก็มันเข้าไปละ ถือว่าไม่ซิงๆๆๆ ว่าแต่ในบอร์ดนี้ยังเหลือใครซิงบ้างเอ่ย บอกทีซิ
แต่ชอบตอนที่ปอเปรียบเรื่องโดนมีดบาด เจ็บเท่าไหร่ก็ไม่ชินซะที :m15: :m15:
-
มาต่ออีกตอนแบบเศร้า......
เฮ้ออออ... พิมตอนเศร้าทีไรเราก็จิตตกไปด้วย...
เพื่อมันทำให้รู้ว่าเรายังไม่เคยลืมเรื่องพวกนี้เลย....
และเหมือนว่ามันเพิ่งจะเกิดขึ้น...
แค่นึกย้อนกลับไปยังเจ็บเลย.....
แล้วตอนนั้นใจเรามันจะเจ็บแค่ไหนกัน....
นึกแล้วก็สงสารใจตัวเอง....
**************************************
---------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๑๖ ต่อ #### ----------------
หลังจากนั้นเราก็ไปที่หอศิลป์...
ไปช่วยพี่ๆเค้าจัดสถานที่ด้านหน้าทางเข้าโรงละคร
ก็ไปช่วยทั้งที่ใจลอยๆแบบนั้นแหละ
พอใกล้เวลาที่จะแสดง คนก็เริ่มที่จะทยอยๆกันเข้ามารอที่หน้าทางเข้า
เราเห็นว่าจะต้องเจอภาพบาดตาบาดใจก็เลยรีบชิ่งไปอยู่ตรงอื่น...
“ ปอ... ว่างป่าว.. ไปซื้อพวงมาลัยให้พี่หน่อยดิ... วันนี้ยังไม่ได้ไหว้เจ้าที่เลย ” พี่คนนึงพูดกับเราด้วยท่าทางลนๆ
“ ว่างพี่.. เอากี่พวง? ” เราพูด
“ สองพวง... ปอออกเงินไปก่อนนะเดี๋ยวพี่เบิกมาให้ ” พี่พูด
“ งั้นปอรีบไปเลยนะ ” เราพูดแล้วก็รีบออกไปที่ตลาดอย่างเร็ว
ตอนที่ไปซื้อพวงมาลัยให้พี่เค้าที่ตลาด ก็เห็นป้าเค้ากำลังร้อยพวงมาลัยอยู่
ก็เลยนึกอะไรขึ้นได้.....
พอซื้อของเสร็จเรียบร้อยเราก็รีบบึ่งรถกลับมาที่หอศิลป์
ตอนที่เรากลับไปที่หอศิลป์
ตอนนั้นเหลืออีกประมาณ 10 นาที การแสดงกำลังจะเริ่ม...
คนที่มาชมก็เข้าไปนั่งรอด้านในโรงละครกันหมดแล้ว
เราก็เลยไม่สามารถเดินเข้าทางด้านหน้าได้เลยไปเข้าอีกทางนึง
ซึ่งมันจะผ่านห้องควบคุมเสียง
บอกก่อนว่าห้องควบคุมเสียงมันจะอยู่ด้านหลังของคนดู
ถ้าจะให้นึกภาพตามก็คือ เวทีกับห้องควบคุมจะหันหน้าเข้าหากัน
โดยที่มีคนดูอยู่ตรงกลาง...
พอเราเดินผ่านห้องควบคุมก็เจอกับรุ่นพี่หลายคนที่มายืนรอเหมือนกัน
เราก็เลยเดินไปหาแล้วก็เจอกับพิมด้วย
ตอนนั้นเรายืนอยู่หลังที่นั่งแถวสุดท้าย ซึ่งมันจะเป็นส่วนที่สูงที่สุด
เพราะที่นั่งจะจัดเป็นแถวแบบลาดลงไป
เนื่องจากว่าโรงละครเป็นโรงละครขนาดเล็กที่จุคนดูได้ประมาณ 200 ที่นั่ง
แล้วยิ่งอยู่แถวบนสุดก็เลยทำให้เห็นดูได้ชัดเจนทั้งโรงละครเลย
เพียงแต่เราจะเห็นด้านหลัง
“ นี่เมิง... เห็นภีมกับมะปรางรึยัง? ” พิมเข้ามากระซิบกับเราเบาๆ เพราะละครกำลังเริ่มเล่น
“ ยัง... กูเพิ่งจะเข้ามายังไม่ได้มองใครเลย ” เราพูด
“ กูก็หาอยู่เนี่ย? ” พิมพูด เราก็เลยมองไปเรื่อยเหมือนจะมองหามันทั้งที่ใจก็ไม่อยากเห็นภาพนั้น
“ นั่นไง? ” เราพูดแล้วก็ชี้ไปตรงที่มันนั่ง
เพียงแค่เราเห็นมันแว็บเดียวแม้ว่าด้านหลัง แต่เราก็จำมันได้
“ เมิงนี่ตาไวจริงๆ ” พิมพูด
เราไม่น่าไปมองหามันเลย...
หาเรื่องให้ตัวเองเจ็บใจแท้ๆ
เพราะตั้งแต่เรารู้ว่ามันนั่งตรงไหน สายตาเราก็จะแอบชำเรืองไปตรงนั้นตลอด
ภีมดูมีความสุขดีที่ได้มาดูละครเวทีกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนมันแบบนี้
ไม่เห็นเหมือนที่มันบอกเราเลยว่ามันไม่อยากมาดู
ละครทำให้คนดูหัวเราะได้แทบทั้งเรื่อง... สมแล้วที่เป็นโรแมนติกคอมมาดี้...
ภีมกับมะปรางหัวเราะกัน... ชี้ชวนกันมองตรงนั้นตรงนี้อย่างมีความสุข
หลายฉากที่ต้องมีการปิดไฟเพื่อเปลี่ยนฉาก
ทันทีที่ไฟเปิดเราก็จะเห็นภีมผละออกจากมะปราง
เหมือนว่าตอนที่ไฟดับ สองคนนั้นจะแอบจูบกันหอมกัน
มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรของคนที่เป็นแฟนกัน...
ยิ่งได้บรรยากาศดีๆแบบนี้... ในวันแห่งความรักแบบนี้
มันคงเป็นอีกวันที่มีความสุขของเค้าทั้งคู่
แต่สำหรับเรามันเป็นอีกวันที่เราต้องนอนร้องไห้
ใครๆก็อยากจะได้อยู่ใกล้ๆคนที่ตัวเองรักกันทั้งนั้น
หากแต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีสิทธิ์....
ทุกๆคำพูดที่ภีมแสดงอกให้เราเห็นให้เราได้รับรู้
กับภาพที่เราเห็นอยู่ตอนนั้น.... มันช่างต่างกันเหลือเกิน....
นี่นะเหรอ.... คนที่กำลังสับสน......
หรือจะเป็นอย่างที่เราคิด.......
ภีมเลือกได้แล้ว....... เพียงแต่สงสารคนที่ไม่ได้ถูกเลือก..... อย่างเรา...
“ ดอกแคร์ไง... แกจะได้รู้ว่าเค้าแคร์แก ”
คำพูดกับการกระทำเมื่อตอนอยู่ที่ร้านข้าวที่ภีมพูดกับเรามันก้องเข้ามาในใจ
“ แกแคร์เค้าแบบไหนกัน..... แกแคร์เค้าในฐานะอะไร? ”
เป็นคำถามที่เราอยากจะรู้......................
เราพยายามข่มใจที่มันกำลังบอบช้ำเอาไว้ น้ำตาค่อยๆปริ่มออกมา
แต่เราก็ต้องห้ามเอาไว้....
อย่าร้องไห้... อย่าร้องไห้.....
เราอยากจะละสายตาออกจากภาพที่เห็นแล้วมันทำให้ปวดใจ
แต่เราก็ทำมันไม่ได้...
เรายังหันไปมองมันกับมะปรางหลายครั้ง....
ทั้งที่ใจมันเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว.....
“ เมิงอย่าไปมองมันดิ ” พิมที่อยู่อยู่ข้างกระซิบกับเราเบาๆ ทันทีที่มันเห็นปฏิกิริยาของเรา
“ กูรู้... แต่กูทำไม่ได้ ” เราพูดเสียงสั่นๆ
พิมมันเลยเอามือมาบีบแขนเราเบาๆคล้ายเป็นการให้กำลังใจ
เราสามารถข่มน้ำตาเอาไว้ได้จนละครเล่นจบ.....
“ ขอบขอคุณฝ่ายฉากด้วยค่ะ...... ที่เนรมิตฉากอันสวยงามตระการตาและสมจริงให้กับละครเรื่องนี้.....”
พี่ผู้กำกับกล่าวขอบคุณทุกฝ่ายจนมาถึงฝ่ายฉาก
“ เชิญด้านหน้าด้วยคะ..... ” พี่ผู้กำกับพูดพร้อมกับผายมือส่งมาทางด้านหลังที่เรายืนอยู่ ทำให้คนดูที่นั่งอยู่หันกลับมาด้านหลัง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่พวกเรากำลังเดินผ่านคนดูลงไปที่หน้าเวที
ตอนนั้นภีมก็หันมาสบตากับเราพอดี
สายตามันดูตกใจเล็กๆนทีที่มันเพิ่งรู้ตัวว่าเรายืนอยู่ด้านหลังที่มันนั่ง
เรามองมันกับมะปรางด้วยสายตาสั่นไหว เพียงไม่นานเราก็ละสายตาจากคนทั้งคู่
และรีบเดินไปที่หน้าเวทีด้วยสีหน้าเบิกบาน... ที่เราแสร้งทำขึ้นมา
ตอนที่เรายืนอยู่ที่หน้าเวทีเราพยายามไม่มองขึ้นไปตรงที่ที่มันกับมะปรางนั่งอยู่เลย
แต่หางตาเราก็ยังจะแอบมองไปที่สองคนนั้นอยู่เสมอ
ทำให้เรารู้ว่าภีมมองมาที่เราตลอด ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม..
เรารู้.... มันคงอยากจะถามเราว่า
“ แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่?......... ”
******************************************************
ทันที่ทุกๆอย่างเสร็จสิ้น....
ตอนที่เริ่มปล่อยคนดูออกจากโรงละคร
เราก็รีบชิ่งออกมาข้างนอกอย่างรวดเร็ว เพราะความรู้สึกแย่ๆที่เราข่มมันเอาไว้มันจะระเบิดออกมาแล้ว
เราเดินออกมาด้านหน้าอย่างยากลำบาก คนดูกำลังทยอยกันออกมาจากโรงละคร
เราก็พยายามเบียดเสียดคนดูออกมา เบียดคนนั้นทีเบียดคนนี้ที
จนแทรกมาอยู่ด้านหลังของคู่รักอีกคู่นึงที่มาดูละครเวที
แต่คู่รักคู่นั้นกลับเป็นคู่รักที่เราไม่อยากเจอมากที่สุดในโลก
เพราะหนึ่งในนั้นเป็นคนที่เรารัก......
ภีมกับมะปรางหัวเราะกันพูดคุยกันอย่างร่าเริง.....
มือของภีมกอดอยู่ที่เอวของมปราง...
ทุกการกระทำที่เราเห็นตรงหน้า... มันเป็นสิ่งที่เราอยากได้รับ...ง
แต่คล้ายว่าเราคงมิอาจได้มีโอกาสได้รับมัน
จนเดินผ่านห้องน้ำ มะปรางจึงแยกไปเข้าห้องน้ำ
“ ตัวเอง... เดี๋ยวเค้ารออยู่ข้างหน้า ” ภีมพูดกับมะปราง
มะปรางก็พยักหน้าตอบแล้วเดินไป
ตอนนั้นเราทนไม่ไหวอีกแล้ว.....
เราเลยเดินกระแทกคนที่กำลังเบียดเสียดออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด
โดยไม่สนใจว่าเราจะเดินชนใครบ้าง
“ จะมาทำไมไม่บอกเค้า? ” ภีมจับแขนเราไว้แน่น
“ ถ้าบอก... เค้าจะได้เห็นเหรอ... ว่าอะไรเป็นอะไร? ” เราพูดด้วยเสียงแข็งกร้าว
“ อย่าเพิ่งใช้อารมณ์ดิ? คุยกันดีๆก่อน ” ภีมพูดเสียงอ่อยๆ
“ ปล่อยเหอะ... เดี๋ยวแฟนแกจะมาเห็นแล้วจะมีปัญหาอีก ” เราพูด
“ คุยกันก่อนดิ... ” ภีมพูด
“ ยังไม่ใช่ตอนนี้... คุยตอนนี้ก็คุยกันไม่รู้เรื่องหรอก ” เราพยายามพูดเพื่อข่มอารมณ์ตัวเอง
เพราะถ้าเรากับมันคุยกันตอนนี้ก็คุยกันไม่รู้เรื่องอยู่ดี
“ งั้นเดี๋ยวเค้าไปส่งมะปรางแล้วเค้าโทรหานะ ” ภีมพูด
“ มีอะไรกันรึป่าว? ” มะปรางพูด พอภีมมันรู้ว่ามะปรางเดินมามันปล่อยแขนเราแทบไม่ทัน
“ ไม่มีไรหรอก... เอาแค่ชมกับปอว่าฉากสวยดี.... ” ภีมพูด
“ ปออยู่ฝ่ายฉากเหรอ? ” มะปรางถามด้วยหน้าตาเป็นมิตร
“ อืม..... ” เราพูดด้วยหน้านิ่งๆ
“ ฉากสวยมากเลยอ่ะ.... เล่นดีกันทุกคนเลยด้วย... เก่งกันจัง ” มะปรางพูด
“ ขอบใจนะ.... อย่าลืมไปเขียนคอมเม้นที่กระดานข้างหน้าด้วยนะ..... มีอะไรไม่ยังไงจะได้เอาไว้แก้ไขกัน ” เราปั้นหน้าพูด
“ ถ้าเขียนก็มีต่อเขียนชมแหละ... ” มะปรางพูด
“ งั้นก็ดีนะ.... พี่ๆเค้าจะได้ชื่นใจกัน ” เราพูด
“ อืม... ได้เลย.. ” มะปรางพูด
“ งั้นเราขอตัวก่อนนะ... ” เราพูดแล้วก็แยกออกมาจากสองคนนั้นทันที
เราเดินออกมาด้านหน้าโรงละครเพื่อนั่งสงบสติอารมณ์ที่ใต้โคนต้นลีลาวดี
พิมก็รีบเดินออกมานั่งเป็นเพื่อนเรา...
นี่นะเหรอ...... วันวาเลนไทน์??
วันแห่งความรัก.........
สำหรับเรามันเป็นวันแห่งความเศร้าต่างหากล่ะ......
เรานั่งปล่อยใจให้เลื่อนลอยไปสักพักโดยที่มีพิมนั่งอยู่ข้างๆ
เราพยายามลืมภาพทุกอย่างที่ได้เห็นในโรงละครออกไปจากความทรงจำ
แต่มันก็ยากเต็มที
เพราะสิ่งที่อยากจะลืม..... แต่ใจมันกลับจำ......
เราเคลียร์ใจตัวเองให้เป็นปกติมากที่สุด มันเหมือนว่าเราจะข่มความรู้สึกได้สำเร็จแล้ว
เราจึงเงยหน้าขึ้นมา.....
แต่สิ่งที่เราเห็น มันก็ทำให้เราไม่สามารถข่มความรู้สึกตัวเองไว้ได้อีก
เพราะภาพที่เราเห็นอยู่ตรงหน้าคือภาพที่ภีมกำลังจับมือมะปรางให้ค่อยๆเดินลงบันไดอย่างเป็นห่วง
จากนั้นภีมก็เดินจูงมือมะปรางลงไปด้านหน้าที่เป็นถนน
ภีมจูงมือมะปรางให้ข้ามถนนอย่างระมัดระวัง....
และภาพที่ทำให้น้ำตาของเรามันไหลออกมาก็คือ
ภาพที่ภีมยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงสดให้มะปราง....
ส่วนมะปรางก็ยื่นกล่องของขวัญเล็กๆให้ภีม....
พร้อมกับ.... หอมแก้มภีม....
เราเห็นภีมยิ้มอย่างมีความสุขและมะปรางก็เช่นกัน
ทั้งคู่เป็นคู่รักที่น่าอิจฉาสำหรับใครหลายคน.....
เค้าทั้งคู่เหรอ ?????
แล้วเราล่ะเป็นอะไร................
ถ้าไม่ใช่ส่วนเกิน...............................
น้ำตาที่กลั้นเอาไว้มันไหลออกมาไม่ขาดสาย
เหมือนมันอยากจะระบายความอัดอั้นภายในใจที่ก่อตัวขึ้นให้ออกมาทั้งหมด
“ อย่าร้องไห้ไปเลยเมิง ” พิมดึงเราเข้าไปกอดแล้วมันก็เอามือลูบหลังเราเป็นการปลอบโยน
“ เมิงอย่าห้ามกูเลย.... เมิงให้กูร้องออกมาเหอะ.... กูอยากเอาความรู้สึกแย่ๆนี้ออกไป” เราพูดออกมาแทบไม่เป็นภาษาเพราะแรงสะอื้น
“ เข้มแข็งไว้เมิง ” พิมพูด
“ ใช่... กูต้องเข้มแข็งเพราะกูเป็นคนเลือกมันเอง ” เราพูด
****************************************************
ตอนนี้เรานอนอยู่บนที่นอนแล้ว
แต่ตามันก็หลับไม่ลงซะที เพราะทันทีที่หลับตาก็เห็นตาภาพของเค้าทั้งคู่....
หงืด.................................. หงืด................................ หงืด..................................
ภีมโทรมาหาเรา.....
“ อืม..... ” เราพูดตอบกลับด้วยเสียงอ่อนแรง
“ ลงมาข้างล่างหน่อย ” ภีมพูด
“ อืม.... ” เราตอบกลับไป
เราเดินลงไปหามันข้างล่างด้วยใจลอยๆ
เราไม่รู้ว่ามันมาทำไม?? ..... มันมีอะไรจะคุยกับเรา
แต่เรารู้..... ว่าเราลงไปหามันทำไม............................
“ นอนแล้วเหรอ? ” ภีมพูดด้วยเสียงนิ่งๆเมื่อเราเดินไปที่มัน
“ นอนแล้ว... แต่ยังไม่หลับ... ” เราพูด
“ แก... เค้า.....” ภีมกำลังจะพูดอะไรออกมาแต่เรายกมือห้ามมันไว้ก่อน
“ อ่ะให้.... ” เรายื่นห่อผ้าเล็กๆให้มัน
“ อะไร? ” ภีมถามด้วยหน้างงๆ พร้อมกับรับห่อผ้านั้นไปเปิดออกดู
“ ความรู้สึกของเค้า... ” เราพูด
“ ดอกรัก.... ” เราได้ยินภีมพูดกับตัวเองเบา
“ ขอกอดหน่อยได้มั้ย? ” เราพูด
ภีมก็พยักหน้าแล้วมันก็อ้าแขนออก เราก็เลยขยับตัวเข้าไปแล้วกอดมันให้แน่นที่สุด
เพียงไม่นานตัวเราก็สั่น.... แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาอีก
คล้ายว่ามันจะไม่มีวันหยุด
เรากอดภีมไว้และปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาสักพัก...
จนเราเริ่มเข้มแข็งพอที่จะปล่อยมันออกจากอ้อมแขน
“ ขอหอมแก้มหน่อยได้มั้ย? ” เราพูด
ภีมก็พยักหน้าเบาๆ ตอนนั้นเราเห็นว่าตาและจมูกมันแดงๆ
เราหอมแก้มมันและมองหน้ามันเต็มๆสองตา....
เราเห็นแววตาเศร้าๆจากสายตาของภีม
จากนั้นภีมก็ค่อยเลื่อนหน้าเข้ามาแล้วมันก็หอมแก้มเรา
เราสบตากันอีกครั้ง...... ก่อนที่เราจะพูดว่า
“ ถ้าแกจะพูดเรื่องวันนี้.... แกไม่ต้องพูดหรอก... เค้าไม่อยากนึกถึงมันอีก ”
ภีมนิ่งๆไม่พูดอะไรทั้งที่ตอนแรกมันตั้งใจจะพูดอะไรสักอย่าง
“ เรื่องวันนี้ลืมมันไปเถอะ..... เหมือนว่ามันไม่ได้เกิดขึ้น ” เราพูด
เราพูดแล้วก็เดินออกมาจากมัน.....
เราได้ยินเสียงเหมือนมันร้องไห้ แต่พอเราหันกลับไปมองภีมมันก็รีบหันหลังให้เรา
เราก็เลยหันหลังให้มันแล้วเดินขึ้นห้อง.... พร้อมกับที่น้ำตาของเรามันไหลออกมาอีกครั้ง
เรารู้.... ภีมมันไม่อยากให้เราเห็นว่ามันกำลัง............ ร้องไห้
##############################################
-
:sad2:
กำลังใจไม่มีใครมอบให้กันได้...มีเพียงตัวเราเท่านั้นที่จะสร้างมันขึ้นมา
การตัดใจเลือกเดินทางใหม่เมื่อรู้ว่าไปต่อไม่ไหว... :m15:
กับการแข็งใจเดินต่อไปในหนทางที่เจ็บปวด...แบบไหนทรมานกว่ากัน ?
-
ยิ่งอ่านยิ่งสับสน o2
อย่าว่าแต่ปอกะภีมเลยที่สับสน
เราเองก็สับสนเหมือนกัน
มันเต็มไปด้วยคำถามที่มากมาย ซึ่งพยายามยังไง ก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกัน :เฮ้อ:
o13 ปอเขียนเรื่องได้ดีนะ ยิ่งเขียนยิ่งเก่ง
ทำไม? ถึงชมปออย่างนี้นะเหรอ
ก็เพราะว่าเหตุการณ์ตอนนี้ อ่านแล้วทำให้เราจิตตกลงไปอย่างมากมาย
อย่างไม่เคยมาก่อนตั้งแต่อ่านเรื่องของปอ o7
*** หมดคำพูด หมดคำบรรยาย หมดความรู้สึกจริงๆ
(ไม่ได้โกรธภีมนะ แค่อึดอัด จิตตกโครต เท่านั้นเอง) :o12: :o12: :o12:
-
สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ
ไอ่ผู้ชายเห็นแก่ตัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เกลียดมรึงว๊ะไอ่ภีม :angry2:
(ใส่รมณ์ไปหน่อยไหมเนี่ย)
ปล. เลือกที่จะเจ็บเองน่ะปอ o7
-
:sad2:
-
ตามอ่านมาตั้งนาน แต่ไม่เคยเมนท์เลย วันนี้ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว พี่ว่าน้องปอ ถอยออกมาสักก้าวดีไหม ถอยออกมามองอย่างคนกลางว่าจริงๆแล้วมันเป็นอย่างไรกันแน่ ถ้าถามพี่ ไม่มีใครรักเราเท่าเราัรักตัวเอง รักตัวเองให้มากๆ ถ้ารักคนอื่นแล้วไม่มีอะไรดีัขึ้น มีแต่จะทำให้เจ็บตัว ก็เลิกรักมันซะ แล้วกลับมาีรักตัวเอง (เฮ้อ ไม่นึกว่าเราจะเขียนอะไรเครียดๆอย่างนี้)
-
อ่านแล้วอยากให้ภีมมันเจ็บปวดจัง
-
:เศร้า1:ถึงจะเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารปอมาก แต่ก็สงสารทั้งสามคนนะค่ะ อันนี้เพื่อนๆอย่าว่านะค่ะเพราะถ้าเราเป็นปอ/มะปรางเป็นใครก็อยากมีแฟนรักเดียวใจเดียว ไม่อยากให้เราเป็นแค่ทางเลือกของใครหรอกค่ะ ตอนนั้นเอว่าปอก็รู้ค่ะว่าควรทำไงแต่เราเป็นคนมีรัก โลภ โกรธ หลง คนเราส่วนใหญ่ก็มักใช้ใจตัดสินมากกว่าจะใช้เหตุผลก็เหมือนที่ทุกคนบอกปอว่าน่าจะตัดใจหรือไม่ควรกลับมาคบกับภีมอีก แต่ปอก็คงตัดใจลำบากเพราะเป็นรักครั้งแรกด้วย ส่วนที่เอว่าทั้งสามคนน่าสงสารนั้นเอว่าภีมที่เป็นคนกลาง(จากที่ได้อ่านตามมุมมองของปอนะค่ะ)เขาก็ผูกพันกับปอมานานหลายปีที่ใช้คำว่าผูกพันเพราะเอว่ายิ่งเราอยู่กับใครนานๆความรัก ความหลงที่มีให้กันมันก็จะมีเปลี่ยนเป็นความห่วง ความเอื้ออาทรให้กันและความรักที่มีให้กันในตอนแรกก็ลดน้อยถอยลงมาได้ การที่ครอบครังเขาเป็นอย่างนั้นด้วยร่วมทั้งสังคมในคณะของภีมเองก็เป็นอย่างงั้นทำให้การที่เขาจะเปิดตัวหรือคบกับปออย่างเปิดเผยก็ดูเป็นปัจจัยอีกตัวที่ทำให้ภีมลังเลด้วย แต่เอว่าคนที่รักเราจริงเขาคงไม่อยากทำร้ายเรานะค่ะยิ่งเราเสียใจเขาก็คงเจ็บเหมือนกัน(แต่ภีมคงรักปอไม่มากพอที่จะทำให้ปอมีความสุขได้หรอกค่ะ เขาคงรักตัวเองมากกว่าความรักที่เขาให้ปอ เพราะไม่งั้นเขาคงไม่ทำให้ปอเสียใจในหลายๆเรื่องและเป็นเรื่องเดิมๆซ้ำๆกัน ถ้ารักจริงก็ต้องปล่อยปอให้พบกับคนที่เขาพร้อมทำให้ปอมีความสุขเพราะในใจลึกๆภีมแค่สังคมรอบๆข้างเขามาเขาก็ต้องรู้ว่าจะคบปอแบบเปิดเผยไม่ได้ก็น่าจะให้ปอพบกับคนอื่นที่เขาจะพร้อมให้ในสิ่งที่เขาให้ปอไม่ได้เพราะเขาก็รู้ว่าปอต้องการอะไร คาดหวังสิ่งไหน แต่ที่ภีมให้ก็เป็นความหวัง ความฝันลอยๆที่เจ้าตัวเขายังไม่เคยนึกว่าจะทำให้เกิดขึ้นมาได้อย่างไรเลย) อันนี้ต้องขอโทษทีเขียนเยอะไปมากๆเนื่องจากติดตามมาหลายครั้งแต่ยังไม่สะดวกให้ความเห็นจนครั้งนี้จึงขอเขียนแสดงความคิดเห็นตั้งแต่อ่านตอนแรกจนถึงนะตอนปัจจุบันนะค่ะ
-
ทำไมมันเศร้าอย่างนี้ มันจุกแน่นหายใจขัด อธิบายเป็นตัวอักษรไม่ได้คับ เข้าใจปอนะคับเพราะคำว่า รัก ตัวเดี่ยวจิงๆแต่ก้ดีแล้วที่ปอ ยังได้รู้จัก คำว่ารกเนาะ สู้ๆคับ :oni2: :oni2:
-
อ่านไป เศร้าไป สงสารปอเกลียด :angry2:ภีมสุด ๆ :เตะ1:
-
ความรักถ้ามันเป็นเรื่องที่สวยงามก็สมควรที่จะเก็บไว้ แต่นี่อะไร bleeding love เหรอ สุดจะทน :o12: :o12: :o12:
-
เศร้า..อีกแล้วนะปอ
คงต้อง อดทน นะปอ เพราะปอเลือกที่จะรัก
คนที่หัวใจโลเลแบบภีม
-
“ ใช่... กูต้องเข้มแข็งเพราะกูเป็นคนเลือกมันเอง ”
ในเมื่อเราเลือกแล้วก็เลือกเลย เปลี่ยนไม่ได้ คืนไม่ได้ แน่นอนที่สุด
ฝากเพลงนี้ให้นะ ดูมันตรงกะตอนนี้ดี
ลมหายใจของเมื่อวาน - ลิปตา
เธอ เคยบอกเอาไว้ จะรักกันจน สิ้นลมหายใจ
จะไม่มีอาไรมาเปลี่ยนแปลง แต่วันเวลาได้พาเปลี่ยนหัวใจ
ให้คำสัญญาต้องถูกลืมไปเหลือเพียงฉันอยู่ตรงนี้
*เมื่อชีวิตของเธอเลือกอยู่เพื่อวันพรุ่งนี้
แต่ชีวิตของฉันต้องอยู่ด้วยลมหายใจของเมื่อวาน
**แต่ก่อนยังไงวันนี้ฉันยังคงเหมือนเดิม
ไม่มีใครมาเพิ่มเติม ทุกอย่างยังคงเหมือนอดีตในวันนั้น
และแม้วันนี้เธอนั้นจะไม่รักกัน แต่หัวใจฉันคงยังไม่พร้อม ที่จะก้าวเดินต่อไป
* , ** , **
แต่ก่อนยังไงวันนี้ฉันยังคงเหมือนเดิม
ไม่มีใครมาเพิ่มเติม ไม่มีใครมาแทนที่เธอ
ทั้งใจของฉันอยู่กับอดีตในวันนั้น
และแม้วันนี้เธอนั้นจะไม่รักกัน
แต่หัวใจฉันคงยังไม่พร้อม(ชีวิตชั้นยังไม่พร้อม) ที่จะก้าวเดินต่อไป
-
เห้อ กรรม กำไม่แบ... :เฮ้อ:
-
:sad2:
สงสารน้องปอจัง
-
:sad2: :sad2: :sad2: เศร้า..... :sad2: :sad2: :sad2:
-
ขอให้ปอเจอ
คนที่ปอรัก
แลรักปอนะคับ
เป็นกำลัใจให้
:pig4:
-
เลือกเอง..เจ็บเอง..เลยเห็นไหม
-
ถ้าตอนนั้น..ปอคิดได้อย่างที่เขียนเล่าแบบนี้ ก็คงทำใจได้ไปนานแล้ว
ความรักมันบังตาเหรอก็คงใช่ ถึงทำให้มองข้ามความเป็นจริงไป..
แต่นับถือปอจริงๆ o13ที่รักมั่นคงไม่ยอมเปลี่ยนแปลง
-
ขอบคุณทุกกำลังใจที่คนอ่านมีให้กัน...
ขอบคุณทุกคำติชมที่มอบให้เรา...
และก็ชอบคุณทุกคนที่สามารถรับสารที่เราสื่อออกไปได้อย่างที่เราต้องการ
หลายคนที่อาจจะเพิ่งแสดงตัว เราก็ขอต้อนรับด้วย..
ทุกความรู้สึกที่พวกคุณส่งมาผ่านตัวหนังสือ เราได้อ่านมันทุกตัวที่คุณสื่ออกมา
น่าเสียดายจัง.. หากว่าตอนที่เรากำลังแย่กับเรื่องเหล่านั้น
เราน่าจะมีพวกคุณอยู่...
มันคงทำให้เราผ่านเรื่องราวร้ายๆเหล่านั้นได้มากกว่านี้....
เรื่องของเราดำเนินมาช่วงท้ายๆแล้ว..
น่าจะไม่เกินสิบตอนก็น่าจะจบแล้วหละ.....
*********************************************
หลังจากผ่านวันวาเลนไทน์มาก็เข้าสู่ช่วงสอบปลายภาค
ช่วงสอบเป็นช่วงที่เรากับภีมจะไม่ค่อยได้คุยโทรศัพท์กัน
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร สงสัยน่าจะเพราะช่วงสอบเรากับมันมักจะเครียดๆกับการอ่านหนังสือ
ทำให้หลายๆครั้งที่คุยกันในช่วงสอบ เรามักจะทะเลาะกันประจำ
เราทั้งคู่ก็เลยแก้ปัญหาด้วยการไม่ด้วยการไม่โทรคุยกัน
แต่จะใช้วิธีการส่งข้อความเป็นกำลังให้กันในช่วงสอบ
หลังจากเหตุการณ์เมื่อวันวาเลนไทน์
ภีมก็ดูจะแคร์เรามากขึ้นกว่าเดิม.... สนใจเรามากกว่าเดิม
ซึ่งมันก็ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นกว่าเดิม......
เพียงแต่ว่า...........
---------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๑๗ #### ----------------
นับตั้งแต่เริ่มจนมาถึงวันเลนไทน์ที่เราเพิ่งเล่าให้ฟังไป
เราก็ยังยอมรับว่ามันมีหลายเรื่องหลายเหตุการณ์จริงๆที่ทำให้เรารู้สึกแย่ๆ.... รู้สึกเสียใจ
แต่ใจเรามันก็ไม่หมดรักในตัวภีมเลย
เรายังคงรักมันมาก.... อย่างไม่ยอมที่หยุดรักมันเสียที
มันคล้ายกับว่า....
ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วทำให้เราต้องเสียใจ
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ที่ทำให้เราเสียใจมากแค่ไหน มันกลับถูกทดแทนด้วยความดีที่มันทำให้เรา
แม้ว่าสิ่งที่มันทำให้เราจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่มันกลับทดแทนความเสียใจมหาศาลที่เรารู้สึกได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เพียงแต่บางสิ่งที่มันเริ่มเปลี่ยนไป...
ก็คือ.... เราเริ่มที่จะสงสารใจตัวเองมากขึ้นกว่าเดิม
เราเริ่มมองความเป็นจริงมากขึ้นกว่าเดิม....
จากแต่เดิมที่มองแค่ว่า เรากับมันไม่มีทางที่จะคบกันแบบเปิดเผยให้พ่อแม่รับรู้ได้
ไม่สามารถอยู่ด้วยกัน หรือสร้างครอบครัวด้วยกันได้
เพราะมันเป็นเรื่องเกินตัวสำหรับเราที่มันจะเกิดขึ้นจริงได้
แต่ตอนนั้น....
แค่ให้เราอยู่ข้างมันในฐานะที่เกินกว่าคำว่าเพื่อนมันก็เริ่มที่จะริบหรี่เต็มที
ช่วงนั้นเราเริ่มที่จะอ่านเรื่องราวของคนอื่นๆ จากหลายๆเว็บ (ความรักของเกย์ - กะเทย)
มีหลายเรื่องที่มีคนเข้ามาเล่าเรื่องของตัวเอง
พอเจอเรื่องที่เค้าได้มีโอกาสที่สมหวังในความรัก
เค้าอยู่ด้วยกัน แม้ว่าจะมีเรื่องที่ทะเลาะกันบ้าง แต่เค้าก็ยังอยู่ด้วยกันได้ เพราะเค้ารักกัน
ทุกครั้งที่เราอ่านเจอเรื่องราวในแนวนี้
ความรู้สึกลึกๆของเรามันกลับบอกตัวเองด้วยเสียงแผ่วเบาว่า...
เรากับภีมไม่มีโอกาสได้ไปยืนอยู่จุดนั้น
เพราะมันเป็นเรื่องเกินตัวเกินไป...
และเราก็ไม่ใช่คนโชคดีพอที่จะได้รับโอกาสเช่นนั้น
แต่ตอนนั้นเราก็ยังไม่เข้มแข็งพอที่เดินออกมา
เพราะว่าเรายังไม่จำไม่ได้หากว่าเราจะอยู่โดยไม่มีมัน
แม้ว่าการยืนอยู่ข้างๆมันจะทำให้เราทุกข์ใจในหลายๆครั้ง
แต่อย่างน้อยเราก็ยังมีความสุขใจเล็กๆที่ได้อยู่ข้างๆมัน
*****************************************
หลังจากสอบเสร็จ....
เราก็จะกลับมาอยู่บ้านในช่วงปิดเทอม
ตอนแรกเราตั้งใจว่าจะชวนภีมกลับบ้านพร้อมกัน
แต่ว่าภีมต้องกลับบ้านมาพร้อมกับมะปราง..
เลยทำให้เรารู้ว่ามะปรางอยู่จังหวัดเดียวกับเรา
จากการหลอกถามเพื่อนเก่าหลายคนจากที่เราไม่ค่อยได้ติดต่อกับใครเลย
ก็ทำให้เรารู้เรื่องอีกหลายๆเรื่องที่เราไม่เคยรู้
มะปรางเป็นเด็กโรงเรียนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับโรงเรียนเราที่เราเคยพูดถึงโรงเรียนนี้ว่า
เป็นโรงเรียนหญิงล้วนประจำจังหวัดซึ่งมอปลายจะเป็นสห
ซึ่งก็เหมือนโรงเรียนเราที่เป็นโรงเรียนชายล้วนที่มอปลายเป็นสห
และที่มากกว่านั้นก็คือ.....
ภีมเคยชอบมะปรางตั้งแต่ที่เรียนอยู่มอปลายแล้ว
ช่วงที่เราเลิกกับภีมแล้วไปคบกับป็อบ ตอนนั้นเราก็แยกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนที่มีปัญหากันแล้วด้วย
ทำให้เวลาเรียนพิเศษ เราก็ไม่ได้เรียนกับพวกนั้น
คือตอนที่เราเรียนพิเศษตอนมอปลาย ด้วยความที่กลุ่มเราเป็นกลุ่มใหญ่
ทำให้เวลาเรียนพิเศษ กลุ่มเราจะจ้างอาจารย์มาสอนเฉพาะกลุ่มเรา
แล้วช่วยกันหารค่าสอนของอาจารย์
แต่พอเราออกมาจากกลุ่มแล้ว
ตอนที่พวกมันเรียนพิเศษกันก็ยังใช้วิธีเดิม
เพียงแต่มะปรางเพิ่มเข้ามาด้วย.. เพราะมะปรางเป็นเพื่อนของหน่าอีกทีนึง
หน่าก็เลยชวนมะปรางเข้ามาเรียนด้วยกัน
ซึ่งนั่นก็คือ... ชวนมะปรางมาแทนที่เราในการเรียนพิเศษที่เราแยกตัวออกไป
ตอนนั้นภีมก็เลยได้เจอกับมะปราง
ภีมแอบชอบมะปรางอยู่ ซึ่งจากการแซวๆกันมะปรางก็รู้ว่าภีมชอบมะปราง
แต่ตอนนั้นมะปรางมีแฟนอยู่แล้วซึ่งเป็นทอม
มะปรางก็เลยไม่ได้สนใจอะไรภีมมาก
และภีมก็ได้มาเจอมะปรางอีกครั้งตอนที่มาเรียนมหาลัย
เพราะเป็นเพื่อนของเพื่อน...
และหลายครั้งที่เพื่อนมอปลายเรานัดมีทติ้งกัน เราก็ไม่เคยไปด้วยเลย
หลายครั้งที่ภีมไปมันก็จะชวนมะปรางไปด้วย
เรารู้ว่าทำไมมันถึงกล้าพอไป เพราะว่าเกือบทุกครั้งที่มีมีทติ้ง
ภีมจะโทรมาชวนให้เราไป แต่เราก็ปฏิเสธทุกครั้ง
ภีมก็เลยรู้ว่าเราไม่ไป มันจึงกล้าที่จะพามะปรางไปโดยที่ไม่ทำให้ตัวเองอึดอัดใจ
และก็มีอีกหลายครั้งที่เราไม่รู้ว่ามีมีทติ้ง
เพราะภีมจะเป็นคนที่กระจายข่าวให้เพื่อนเราที่มาเรียนที่นี่ด้วยกันรู้
แต่มันเลือกที่จะไม่บอกเรา และมันก็จะพามะปรางไปด้วย
เราเลยได้รู้อีกหลายๆเรื่องที่มันโกหกเรา
ครั้งนั้นเราก็เลยนั่งรถกลับบ้านคนเดียวเหมือนอย่างทุกครั้ง
ตอนช่วงของการปิดเทอมในเดือนมีนาคม 49
( ขอนอกเรื่องนิดนึง..... ตอนที่แล้วที่เราเล่าเรื่อวันวาเลนไทน์แล้วเราใส่ปีพ.ศ. ว่า 2548 ที่จริงแล้วมันเป็นปี 2549 คือเรานับปีผิดอ่ะนะ... โทษที )
เราต้องนั่งรถกลับมามอ เพราะว่าต้องมาจ่ายค่าเทอมแล้วก็มาเอาหลักฐานเกี่ยวการเกณฑ์ทหาร
ซึ่งเรื่องนี้ภีมก็รู้ เพราะว่าเรากับมันก็คุยกันบ่อยพอสมควรช่วงที่ปิดเทอม
จู่ๆภีมก็พูดชวนเรากลับมามอด้วยกัน ซึ่งเป็นครั้งแรกที่มันชวนเรา
ที่มันต้องกลับมาด้วยกัน เพราะว่ามันต้องมาเตรียมตัวเพื่อไปฝึกบนเรือในช่วงปิดเทอมใหญ่
เราก็เลยตอบตกลงมันไป
“ แกออกมารึยังเนี่ย??...... ” ภีมโทรมาถามเราด้วยเสียงเคือง
“ กำลังออกมาแล้วเนี่ย... แปปเดียวถึง ” เราพูดขณะอยู่บนรถเพราะพ่อกำลังขับรถมาส่งที่ท่ารถ
“ ช้าว่ะ... ขนาดบ้านเค้าอยู่ไกลเค้ายังมาถึงก่อนแกเลย ” ภีมบ่น
“ ก็พอดีพ่อเค้าไม่ว่าง... เลยเพิ่งได้ออกมา ” เราพูด
“ เออ... งั้นเค้าซื้อตั๋วไว้เลยแล้วกัน รีบๆมาล่ะรถมันจะออกแล้วเนี่ย... ” ภีมพูด
“ อืม... รีบอยู่นี่ไง ” เราพูดแล้วภีมก็วางสายไป
พอเราไปถึงที่คิวรถก็เห็นภีมยืนรออยู่ข้างรถที่กำลังจะออก
เราก็รีบไหว้พ่อแล้วก็วิ่งไปที่มันโดยเร็ว
“ ไป... รีบขึ้นรถ เค้ารอแกกันอยู่เนี่ย?? ” ภีมพูดด้วยหน้าตาโมโหแล้วก็จับมือเราลากขึ้นรถ
พอเดินขึ้นไปบนรถเท่านั้นแหละ
หลายสายตาหันมามองเรากับภีมโดยมิได้นัดหมาย...
บ้างก็มองว่าอีนี่ใช่มั้ย??? ที่ทำให้เค้าต้องรอกัน.....
บ้างก็มองด้วยสายตายิ้มๆว่า... กะเทยกับผู้ชายคนนี้เป็นแฟนกันเหรอ????
ภีมเห็นแบบนั้นมันก็เลยรีบเอามือออกจากเราแล้วก็หันมาพูดกับเราว่า
“ รีบๆเดินตามมา... ” เราก็รีบเดินตามมันยังที่นั่ง
พอรถออกมาได้สักพักภีมก็พูดว่า
“ ง่วงว่ะ? ”
“ ตอนกลางคืนก็มัวแต่เที่ยว แทนจะรีบๆนอน” เราบ่นมัน
“ อย่างน้อยเค้าก็ยังมาก่อนแล้วกันน่า ” ภีมพูด
“ เออ... รู้แล้วๆว่ามาช้า ต้องทำให้รอ... ขอโทษษษษ.... ” เราพูด
“ ไม่เป็นไรหรอก... ” ภีมพูดด้วยท่าทางนิ่งๆ
“ ก็ดีแล้วที่แกบอกไม่เป็นไร ที่เค้ารอแกมาตั้งกี่ปีแล้วเค้ายังไม่เคยบ่นเลย ” ที่จริงเราตั้งใจจะพูดขำๆ
แต่มันดูเหมือนว่าจะไม่ขำ เพราะหลังจากประโยคที่เราพูด ภีมก็นิ่งไปเลย
เราเองก็ทำหน้าไม่ถูกเหมือนกัน เพราะสิ่งที่เราพูดไปกลับไปสะกิดใจภีมซะแล้ว
เราทั้งคู่เลยเงียบกันไปชั่วขณะก่อนที่ภีมจะถามว่า...
“ ฟังเพลงมั้ย?? ” ภีมพูดพร้อมกับยื่นหูฟังมาให้เราข้างนึง เราก็หยิบมาฟังโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
หลังจากนั้นสักพักภีมก็หลับจริงๆคงจะง่วงจัดเต็มที่
ภีมนั่งหัวคลอนไปคลอนมาตามแรงที่รถวิ่ง
เราเห็นแบบนั้นก็เลยเอนหัวมันให้มาซบที่ตรงไหลเรา
ภีมก็เหมือนจะรู้สึกตัวเล็กๆมันก็เลยเอาแขนทั้งสองข้างมากอดแขนเรา
นี่แหละ....
ความสุขเล็กๆของเราที่จะมาทดแทนความทุกข์ใจทั้งหมดที่มันทำกับเรา......
จนรถวิ่งมาถึงที่หมาย
เราก็ปลุกภีมเบาๆพอให้มันรู้สึกตัว
พอมันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ทันทีที่มันรู้ว่ามันซบและกอดแขนเราอยู่
มันก็รีบปล่อยแขนออกแล้วก็ยันตัวตั้งตรงทันที
เราเข้าใจมันนะว่ามันแคร์สายตาคนอื่น แต่ก็อดที่จะใจหายและน้อยใจไม่ได้
“ ถึงแล้วเหรอ?? เร็วจัง ” ภีมคงพูดออกมาไม่ให้เราเก้อ
“ หลับสบายเลยนะแก ท่าจะง่วงมากจริงๆ ” เราพูด
“ อืม..... ” ภีมพูด
พอรถจอดเรากับภีมก็ลงมาจากรถ
ภีมก็ถามเราว่า
“ แกจะเข้ามอยังไง?? ”
“ เดี๋ยวนั่งวินมอไซต์ไป ” เราพูด
“ กลับด้วยกันดิ เดี๋ยวไอ้บอยมารับ ” ภีมพูด
“ อ้าว... บอยไม่ได้กลับบานเหรอ ? ” เราพูด
“ กลับดิ.. แต่มันมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ” ภีมพูด
“ อ่อ.... ” เราพูด
พอคุยกับมันเสร็จเราว่าจะแยกมาแล้วไปหาพี่วินเพื่อเข้ามอ
แต่บอยก็มาถึงพอดี
ภีมก็เลยให้เรากลับด้วยกันกับมัน เราก็เลยตกลงกลับไปกับมัน
พอมาถึงที่หอเราภีมก็ถามเราว่า
“ นี่แกก็อยู่คนเดียวอะดิ ?”
“ อืม... ” เราพูด
“ งั้นเดี๋ยวว่างๆมาอยู่ด้วยนะ” ภีมพูดยิ้มๆเราก็เลยพยักหน้าให้มันแล้วมันก็กลับไป
ตอนนั้นเรารู้สึกชุ่มชื่นใจพิลึกกับสิ่งที่เกิดขึ้น....
“ ภีมจะมาอยู่กับเราเหรอ??? ”
เราพูดกับตัวเองแล้วก็นึกครึ้มใจ..... กับความสุขที่จะได้รับจากการได้อยู่กับมัน
โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นตามมา
###################################################
-
เข้ามารอฟังความเศร้าต่อไป ปออย่าคิดมากนะ เป็นกำลังใจให้ ไหนๆ เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ควรจะเลือกจำแค่ความทรงจำที่ดีต่อกันและกันก็พอ
เรื่องไหนไม่ดี ก็ลืมมันไปซะ อภัยให้เค้าไป
ไม่อยากจะเดาเลยว่า ตอนสุดท้ายจะได้คบกันหรือเปล่า แอบเชียร์ให้ไม่ได้ เพราะไม่ชอบภีมอ่ะ
-
มันใกล้จบซะทีนะปอ ความรักแบบเค้ากะแกเนี่ยะ :m29:
มันได้เวลาแล้วใช่ไหม ที่จะผ่าตัดหัวใจครั้งใหญ่เสียที
หลังจากที่ปล่อยให้อาการของมันเรื้อรังมานานเต็มที
ขออวยพรให้ปอมีร่างกายและจิตใจ...ที่เป็นสุข
และหลังจากผ่าตัดหัวใจนี้แล้ว ขอให้ปอมีหัวใจดวงใหม่
เพื่อเตรียมพร้อมกับการเต้นของหัวใจที่มีความสุขอย่างแท้จริง....ซะที :L1:
-
พอดีพิมให้อีกตอนนึง......
เลยโพสให้เลยเพราะว่าเมื่อวานเราก็ไม่ได้ลงเรื่อง.....
พิมเรื่องช่วงนี้ทีไรจิตตกตลอดเลย
สงสัยคงเป็นเพราะว่าเหตุการณ์ที่กำลังเล่ามันเป็นเหตุการณ์ที่ใกล้ตัวเข้ามาเรื่อยๆ
ทำให้เรายังจำมันได้ดีว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นกับเราบ้าง
************************************
ตอนนี้เรามีเพลงมาฝากกันอีกแล้วหละ...
http://media.imeem.com/m/m9Q_J0QhGt
---------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๑๘ #### ----------------
หลังจากวันที่เรากับภีมนั่งรถกลับมามอด้วยกัน...
“ ฮัลโหล... ” เราเป็นคนโทรไปหา
“ ว่าไง? ” ภีมถาม
“ ไม่มีไรหรอก... แค่โทรมาหาเฉยๆ... ” เราพูด
“ เหงาเหรอ? ” ภีมถาม
“ อืม... พอดีวันนี้เพื่อนเค้าไม่มีใครอยู่เลย ” เราพูด
ตั้งแต่ที่เรากลับมามอก็ไม่ค่อยได้มีวันไหนที่เราเหงาเลย
เพราะถึงแม้จะเป็นช่วงปิดเทอมแต่ก็มีเพื่อนอยู่กันหลายคน
เราก็เลยไม่เหงาเพราะอยู่กะเพื่อนนี่แหละ ไปกินข้าวกันดูหนังกันไปเที่ยวกัน ทำให้ไม่เหงาเลย
แต่วันนั้นไม่มีใครอยู่เลย... ก็เลยเหงาขึ้นมา
“ อืม.. ไปไหนกันหมดล่ะ? ” ภีมถาม
“ ไปเที่ยวกันอ่ะ.. เค้าขี้เกียจไป ” เราพูด
“ อืม... ออกมานั่งเล่นที่เค้าป่ะล่ะ? ” ภีมชวน
“ ไม่ดีกว่า.. ขี้เกียจออกไปข้างนอกว่ะ... ดึกแล้ว” เราพูด
“ ให้เค้าไปหาป่าว?? ” ภีมพูดทีเล่นทีจริงซึ่งเราคิดว่าจะเน้นไปในทางพูดเล่นซะมากกว่า
“ อย่ามาทำเป็นพูด ไม่เห็นจะมาซะที ” เราพูดกลับไปแบบน้อยใจ
“ แกก็รู้ว่าทำไมเค้าไม่ไป ” ภีมพูด
ใช่... เรารู้ว่าเพราะอะไร....
เพราะมันกลัวว่าคนนั้นเค้าจะเข้าใจผิดนะสิ.......
“ เออ... รู้หรอกน่า.. ไม่ต้องย้ำ ” เราพูดไม่เต็มเสียงนัก
“ เฮ้ย.. ไอ้ภีมคุยกะใครว้ะ?? ” เสียงเพื่อนมันพูดเสียงดัง ฟังดูเมาๆ
“ คุยกับเพื่อน... ปอไง?? ” ภีมหันไปพูดกับเพื่อน
แล้วมันก็เงียบไปสักพัก.. ก่อนที่จะมีเสียงใครคนนึงพูด แต่ไม่ใช่เสียงภีม
“ ปอเองเหรอ?... นี่ยูนะ... เพื่อนไอ้ภีม ” เสียงเพื่อนภีมนั่นเอง
“ อ่อ... ยู ” เราพูดเมื่อนึกหน้ายูขึ้นมาได้
“ ไงเนี่ย... โทรมาคุยกะเพื่อนเค้าคิดไรกันป่าว?? ” ยูพูดด้วยเสียงเมาๆ
“ เฮี้ย.. เพื่อนกัน ” เราพูด
“ ไม่แล้วมั้ง... เห็นคุยกันประจำ.... คุยบ่อยกว่าแฟนมันอีก ” ยูพูด
เราได้ยินก็ใจแปล็บขึ้นมาทันที.....
เราก้าวเข้ามาใกล้มันมากเกินไปรึป่าว?.....
จนเกินกว่าที่ที่ควรจะอยู่
“ ก็เพื่อนคุยกันก็งี้แหละ.... ไม่มีไรหรอก ” เราพูดอย่างไม่เต็มเสียง เพราะใจเรามันคิดมากกว่าคำว่าเพื่อน
“ ฮึฮึ... อย่ามาทำปากแข็งเลย... เรารู้ว่าปอคิดไรอยู่ ” ยูพูด
“ บ้าแล้ว.... คิดมาก 5555+.. ” เราพูดแล้วแสร้งทำเป็นหัวเราะออกมา
ถึงยูจะเมาแต่สิ่งที่ยูพูดก็ทำให้เราหน้าชาเลยทีเดียว
“ ไอ้ภีมนี่สุดยอดว่ะ.... เอาทั้งหน้าทั้งหลังเลย ” ยูพูด
“ ไม่ใช่ละมั้ง ” เราพูดทั้งที่เริ่มใจเสีย
“ บอกไอ้ภีมบ้างนะ... ว่าหัดใส่ถุงยางซะบ้าง... แม่งปี้สดตลอด ” ยูพูด
สิ่งที่เราได้ยินทำเราหน้าชาพร้อมกับใจหายมาก
เพราะถึงภีมมันจะเที่ยว หรือคบกับมะปรางก็ตาม
แต่มันก็ไม่เคยมีอะไรกับใคร...
แม้แต่มะปรางมันก็ยังไม่เคยมีอะไรกัน
สิ่งที่เราได้ยินจากยูทำให้เรานึกค้านในใจ
จนเกิดคำถามกับตัวเองว่า....
ภีมที่เรารู้จัก.... มันใช่ภีมที่เป็นอยู่ทุกวันนี้รึป่าว?
“ เฮ้ย... ไอ้ยู... เมิงเมาแล้วพูดไรเบอะบะว่ะ ” เสียงใครคนนึงด่ายูเสียงดัง ก่อนที่จะหยิบมือถือไปคุย
“ ปอเหรอ... ไข่เองนะ ” ไข่เพื่อนภีมคนที่ชอบเข้ามาเล่นแบบถึงเนื้อถึงตัวกับเรา
“ เออ..ว่าไง ?” เราพูด
“ ปออย่าไปสนใจไอ้ยูมันเลยนะ... เมาแล้วแพล่มไปเรื่อย ” ไข่พูด
“ อืม... ” เราพูด
แต่ใจมันก็ยังไม่เป็นปกติ เพราะยังคิดในสิ่งที่ยูพูด
ถึงแม้ว่ามันจะพูดตอนเมา แต่ถ้าเรื่องมันไม่มีมูลอะไรก็คงเอามาพูดไม่ได้หรอก
“ เป็นไงบ้างเนี่ย.... ออกมานั่งด้วยกันป่าว ” ไข่พูด
“ ไม่อ่ะ... ดึกแล้ว ” เราพูด
“ เราอุตส่าห์คิดถึง ว่าจะกอดปอให้หายคิดถึงซะหน่อย ” ไข่พูดเล่นๆ
“ เอาไว้คราวหน้าแล้ว.... ” เราพูด
“ แล้วนี่ภีมไปไหนแล้วอ่ะ? ” เราถาม
“ ไอ้ภีมไปฉี่... เดี๋ยวก็มา ” ไข่พูด
“ นึกว่ามันไม่อยากคุยกะเค้าซะอีก ” เราพูดเล่นกลับไป
“ ไม่หรอก.... แต่นี่มันก็ไปนานแล้วนะเนี่ย ” ไข่พูด
“ อืม... ” เราพูด
“ สงสัยไปยืนจีบสาวอยู่ ” ไข่พูดทีเล่นทีจริง ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่ามันจริงรึป่าว
“ ภีมนี่เจ้าชู้เนอะ? ” เราทำเป็นพูดแซวภีมเล่นๆ เผื่อว่าไข่จะหลุดพูดอะไรออกมาบ้าง
“ โห... มันนี่ไม่รู้มีดีอะไร... มีแต่คนชอบมัน ” ไข่พูด
“ ก็มันคารมดีอ่ะ.... ” เราพูด
“ มะปรางนี่งอนมันประจำ.... ” ไข่พูด
“ แต่เค้าก็รักกันดีหนิ ” เราลองพูดหยั่งเชิง
“ อืม... เห็นทะเลาะกันประจำ แต่เดี๋ยวก็ดีกันแล้ว.... หวานกันอีกนะคู่นี้ เห็นแล้วอิจฉา ” ไข่พูด
“ มะปรางนี่ดูรักภีมมากจัง ” เราพูดตามที่รู้สึก
ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้รูเรื่องมะปรางมากนัก
แต่ดูจากที่รู้ว่ามาจากภีมหรือเท่าที่เห็นเอง
เราก็พอรู้ว่ามะปรางรักภีมมากจริงๆ
“ รักมากดิ.... คู่นี้เค้ารักกันจะตาย ” ไข่พูดแบบไม่ได้คิดอะไร
แต่เราสิ... ฟังแล้วได้คิดเลยทีเดียว....
ความรู้สึกลึกๆมันเริ่มบอกเราแล้วว่า.... ตอนนี้ภีมคงไม่ได้สับสนอีกแล้ว...
มันคงรู้ความต้องการตัวเองแล้วหละ....
“ งั้นเราวางแล้วนะ.... บอกมันด้วย ” เราพูดด้วยเสียงอ่อนแรง
มันเจ็บจริงๆนะเวลาที่เรามานั่งฟังใครพูดว่าคนที่รักเรารักคนอื่นมากขนาดไหน....
“ อ้าว.. ทำไมล่ะ ” ไข่พูด
“ บอกมันแล้วกันว่าถ้าไม่อยากคุยกะเค้าก็บอกกันตรงๆ ไม่ต้องทำแบบนี้ ” เราพูดแล้วก็วางสายไป
เราไม่ต้องการให้ใครมาสงสาร
หากว่าภีมยังทำอะไรให้เราเพียงเพราะความสงสาร
เราจะไม่ยอมรับความรู้สึกนั้น......
หลังจากเราวางสายไปสักพักภีมก็โทรกลับมา....
ตอนแรกเราไม่รับ แต่มันโทรมากว่ายี่สิบสาย
เราก็เลยกดรับสายในที่สุด ยอมรับว่าเราใจไม่แข็งพอ
“ เป็นไร? ” ภีมภามเสียงอ่อน
“ แกแหละ... เป็นไร ? ” เราไม่ตอบแต่เลือกที่จะถามกลับไป
“ ไม่ได้เป็นไร ก็เห็นเพื่อนเค้ามันอยากคุยเค้าก็เลยส่งมันคุย ” ภีมพูด
“ โดยที่แกไม่ได้บกเค้าเลยเนี่ยนะ ” เราพูด
“ ก็คิดว่าแกไม่ว่าไรไง ” ภีมพูด
“ อืม... เค้าก็ไม่ได้อะไรหรอก... ช่างมันเหอะ... ” เราพูด
“ คือไร... ช่างมันเหอะ ” ภีมพูด
“ อย่าเพิ่งคุยกันตอนนี้เลย เค้าอารมณ์ไม่ค่อยดี เดี๋ยวทะเลาะกันป่าวๆ ” เราพูด เพราะสิ่งที่คุยกับเพื่อนมันเริ่มตีเข้ามาในหัวสมอง
ตกลงว่าอะไรมันเป็นไง??
เรื่องไหนมันจริงไม่จริงยังไง??
“ คืนนี้เค้าไปนอนกะแกนะ ? ” ภีมพูด
เราจากที่โมโหๆบวกกับความสับสนถึงกับงงกับสิ่งที่มันพูด
แต่ก็แอบดีใจจนเกือบลืมเรื่องในหัวไปเกือบหมด..
“ จะมาจริงอ่ะ? ” เราถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ จริงดิ... อีกพักนึงเดี๋ยวก็เข้าไปแล้ว.. ” ภีมพูด
“ แกไม่กลัวเพื่อนแกสงสัยเหรอ? ” เราถาม
“ เหอะน่า... เรื่องนี้จัดการได้ ” ภีมพูด
“ อืม.. งั้นก็แล้วแต่แกแล้วกัน ” เราพูด
“ อยากกินไรมั้ย? จะได้ซื้อเข้าไปให้.... ” ภีมพูด
“ งั้นก็ซื้อ............................................. มาด้วยแล้วกัน ” เราพูด
“ อืม.... งั้นอีกพักนึงเค้าเข้าไป ” ภีมพูด แล้วก็วางสายไป
เราคิดในใจว่า...
อย่างน้อยการที่มันมานอนกับเราครั้งนี้คงจะช่วยให้เราได้รู้อะไรหลายๆเรื่องบ้าง
ความสับสนที่เกิดขึ้นในหัวจากที่ได้ยินจากปากเพื่อนมันจะไม่มีทางหายไปหากเรายังไม่รู้ความจริง
และก็ถือว่ามันเป็นความสุขที่เราไขว่คว้ามาตลอด ก็คือการได้อยู่กับมัน....
เพราะว่า.......
มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้.....
############################################################
ตอนนี้ยังไม่จบตอนนะ
เพราะว่ามันเป็นตอนที่ค่อนข้างยาว......
เอาเป็นว่าตกลงกันให้อันนี้เป็นตอนที่ 18.1 ล่ะกัน
ตอนต่อไปก็เป็น 18.2 นะ...
คนอ่านจะได้ไม่งง และจะได้ตามอ่านกันถูก
-
:sad2:
เรื่องของความรัก...เจ็บปวดดีเนอะ ...
-
ยังเจ็บไม่พอใช่ไหมปอ
o7
-
หัวใจมีรัก...ใจเป็นทุกข์
ถ้าหัวใจไม่มีรัก...ใจก็ไม่มีทุกข์
***ทุกอย่างเกิดขึ้นก็ต้องดับไป... :เฮ้อ:ปลง!
-
ถึงเจ็บก็จะอ่านน๊า เป็นกำลังใจให้ปอน๊า
-
ยังเจ็บไม่พอใช่ไหมปอ
o7
เหนด้วยมากมาย :sad2: :sad2:
-
เจ็บจนชินหรือยังอ่ะ
-
วันนี้คึกจัด.....
เลยมาลงต่อให้อีกตอนนึง.......
เพิ่งพิมเสร็จแบบสดๆร้อนๆ.....
*******************************************
---------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๑๘.๒ #### ----------------
คืนนั้นภีมมาหาเราตอนประมาณตีสาม....
ก๊อก... ก๊อก.... ก๊อก.....
“ แก... เปิดประตูให้เค้าหน่อย ” ภีมพูด
เราก็เลยเดินไปเปิดประตูห้อง
“ มาดึกว่ะ... เค้าเกือบจะหลับแล้วนะเนี่ย...” เราพูด
“ ปิดไฟไมอ่ะ... จะสร้างบรรยากาศเหรอ? ” ภีมพูดด้วยเสียงล้อเลียน
“ ป่าวซะหน่อย... เค้าไม่ชอบเปิดไฟสว่างๆอ่ะ... ” เราพูด
“ นึกว่าจะสร้างบรรยากาศชวนเสียตัวซะอีก ” ภีมพูดแล้วก็เดินเอาของกินไปวางบนโต๊ะ
“ คิดไปไหนเนี่ย? ” เราพูด
“ มากินหนมเหอะ... ” ภีมพูดพร้อมกับจัดแจงของกินที่เราให้มันซื้อมา
“ กี่บาท? ” เราพูดและกำลังจะเดินไปหยิบเงินให้มัน
“ ไม่เป็นไร... เลี้ยงๆ ” ภีมพูดแล้วยิ้มเยิ้มๆ
“ เมาปะเนี่ย... เยิ้มเชียว ” เราพูดเพราะสังเกตท่าทางมันมาพักนึงแล้ว... สงสัยจะดื่มไปมิใช่น้อย
“ นิดหน่อย... แต่ยังรู้ตัวนะ... ถ้าแกปล้ำเค้าก็ยังรู้เรื่องอ่ะ.. ” ภีมพูดด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์
“ โห... น่าเอาตายอ่ะ. ” เราพูด
“ แหม... ทำยังกับว่าไม่เคยเอางั้นแหละ.. ” ภีมพูดแซวเราด้วยท่าทางกวนๆ
“ ทำเป็นพูด... เอาก็ทันเสร็จ.... ก็เหมือนไม่เอาแหละ... ” เราพูดแล้วก็หยิบขนมกิน
“ เฮ้ย... ไรอ่ะ... อันนั้นของเค้านะ ” ภีมพูดและทำท่าเหมือนเด็กๆที่โดนแย่งขนม
“ แค่นี้ทำไมต้องหวงด้วยเนี่ย? งั้นอันนี้แกห้ามกิน ” เราพูดแบบเคืองๆพร้อมกับหยิบขนมที่เราฝากซื้อแยกออกมา
“ ไรว้ะ.... ตังค์เค้าซื้อทั้งนั้น ” ภีมพูด
“ ไม่ต้องมาพูดเลย... เมื่อกี๊เค้าจะให้ตังค์แกแล้ว.. แกไม่เอาเองหนิ ” เราพูด
“ เออๆ... งั้นก็แบ่งๆกันกินแล้วกัน.... ” ภีมพูดเสียงอ่อยๆ
พอกินหนมกันเสร็จภีมก็บอกว่า
“ ร้อนอ่ะ... เค้าเปิดแอร์นะ ”
“ เออ.. เปิดดิ” เราพูด
พอภีมมันเดินไปเปิดแอร์มันก็พูดว่า
“ เค้าอาบน้ำนะ... โคตรเหนียวตัวเลย ”
“ อืม... ผ้าเช็ดตัวอันสีฟ้าอ่ะ... ใช้ได้ ” เราพูด
ภีมมันก็เลยถอดชุดออกตรงนั้นเลย.... เหลือแต่บ็อกเซอร์ตัวเดียว
ตอนนั้นเราก็มองๆมันเหมือนกันนะ... ก็ภาพแบบนี้หาดูได้ง่ายๆซะที่ไหนล่ะ
แต่เราก็ไม่ได้มองมันแบบเต็มๆตาหรอก.....
“ อย่ามองเค้านะ.... ” ภีมพูดด้วยเสียงกวนๆ
“ มองอะไร... ไม่ได้มองเลย.. ไม่เห็นรึไงว่าดูทีวีอยู่ ” เราพูดแบบร้อนตัวสุดๆ
“ เค้ารู้... ว่าแกแอบมอง ” ภีมพูดแบบกวนๆอีก
“ ไม่ได้มอง.... นึกว่าอยากมองนักรึไง ? ” เราแกล้งพูดกลับไปแล้วหันมาดูทีวีต่อ
“ เป็นไง... ชัดยัง ” ภีมพูดหลังจากที่มันเดินมายืนบังทีวีไว้ เพื่อให้เราเห็นมันแบบเต็มๆตา
“ นี่ตกลงอยากให้มองหรือไม่อยากให้มอง ” เราพูดและแอบยิ้มกับท่าที่ยียวนของมัน
“ คิดเอาเองดิ... เดินมาโชว์ขนาดนี้ ” ภีมพูด
“ อืม... เห็นแล้ว... เห็นเต็มตาเลย.... ” เราแกล้งพูดกวนมันมั่ง
“ อยากเห็นมากกว่านี้ป่ะ.... เดี๋ยวไปแอบดูนะ... เค้าไม่ล็อกประตูห้องน้ำหรอก ” ภีมพูด
“ อืม... ” เราตอบกลับไปแบบไม่ได้สนใจเท่าไหร่เพราะคิดว่ามันพูดเล่น
จากนั้นภีมก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วมันก็เดินเข้าห้องน้ำไป
เราก็นอนดูทีวีไปเรื่อย
ผ่านไปสักพักเราก็เลยหันไปมองที่ประตูห้องน้ำ ถึงกับงง
เพราะว่าภีมมันไม่ได้ล็อกประตูห้องน้ำอย่างที่มันบอกจริงๆ
แถมยังเปิดประตูแง้มๆเอาไว้ด้วย...
ไม่น่าเชื่อว่าสุราจะทำให้มันกล้าขนาดนี้
เพราะถ้าเป็นปกติมันไม่มีทางกล้าทำไรแบบนี้แน่ๆ
เราเห็นแบบนั้นเราก็ไม่ได้ไปแอบดูหรือทำอะไรมันหรอกนะ...
ไม่ใช่ว่าเราดัดจริตนะ...
แต่อย่างแรก.... เพราะว่าเรายังไม่แน่ใจกับเรื่องที่ได้ยินจากเพื่อนมันว่าอะไรเป็นอะไรกันแน่
แค่จุดที่เรายืนอยู่มันก็ยากที่จะถอนตัวถอนใจแล้ว
ถ้าเราปล่อยให้อะไรมันถลำลึกลงไปมากกว่านี้ คงจะยากเข้าไปอีกที่เราจะถอนตัวถอนใจ
อย่างที่สองคือ.....
เราไม่แน่ใจว่าถ้าเรากะภีมเกิดมีอะไรกันขึ้นมาจริงๆ
ภีมจะมีอะไรกับเราด้วยความรู้สึกแบบไหน....
ระหว่างความรัก.... กับความใคร่...
สำหรับเรานะ...
หากว่าเรารักใคร..
เราต้องการให้เซกซ์ที่เกิดขึ้นกับคนนั้น เกิดมาจากที่เค้ารักเราเช่นกัน...
ไม่ใช่แค่เพราะความใคร่....
แต่เรื่องที่เราได้ยินจากปากเพื่อนมัน....
ยังค้างอยู่ในสมองเรา ยังไม่มีคำตอบที่ดีได้
เราจริงคิดไปไม่ได้ไกลจากอย่างอื่นเลย...... ถ้าไม่ใช่ความใคร่บวกกับฤทธิ์สุราที่มันกินเข้าไป
เหตุผลอย่างที่สามก็คือ...
กลัว.....
ไม่กล้านั่นเอง...
พอภีมมันอาบน้ำเสร็จมันก็เดินออกมาด้วยบ็อกเซอร์ตัวเดียว
มันมองเราด้วยสายตาผิดหวังเล็กๆ แต่เราก็เลือกที่จะไม่สนใจสายตานั่น
แม้ว่าใจลึกๆเราก็ยอมรับว่าเราก็ต้องการมัน....
แต่เราก็ต้องพยายามที่จะข่มเอาความรู้สึกต้องการมันออกไปให้ได้
เรารู้ว่ามันเป็นเรื่องยาก....
แต่ก็ไม่ได้ยากเกินกว่าที่เราจะทำ
“ หอแกนี่ดีเนอะ.. มีให้ครบทุกอย่างเลย ” ภีมพูดพร้อมกับใส่เสื้อผ้าไปด้วย
“ อืม.... ก็ดีอ่ะ... จ่ายแพงหน่อยแต่ก็คุ้มดี ” เราพูด
“ แกง่วงยัง ” ภีมพูดพร้อมกับลงนอนบนเตียงข้างๆเรา
“ ก็นิดหน่อย แต่เริ่มไม่ง่วงแล้ว... แกอ่ะ? ” เราพูด
“ ยังอ่ะ... อาบน้ำเลยตาสว่างเลย ” ภีมพูด
“ งั้นก็นอนคุยกันแล้วกันเนาะ ” เราพูด
“ อืม... ” ภีมพูด
จากนั้นเราก็เลยเดินไปปิดทีวีแล้วก็กำลังจะปิดโคมไฟแต่ภีมก็พูดขัดขึ้นมาก่อนว่า
“ ไม่ต้องปิด.. ”
“ ทำไมอ่ะ..? ” เราถามด้วยความงง
“ มืดๆแล้วเดี๋ยวแกทำไรเค้า ” ภีมพูด
“ โห.. ที่เมื่อกี๊นี่ให้ท่าเค้าใหญ่เลยนะ ทีตอนนี้ทำมาเป็นหวงตัว ” เราพูดแซวมัน
“ ก็เวลาให้ท่าก็ไม่เอาเองอ่ะ... หมดเวลาแล้ว ” ภีมพูด
“ เออๆ... ไม่ทำไรหรอกน่า ” เราพูด
“ แต่ก็ไม่ต้องปิดไฟแล้วกัน... ” ภีมพูด
“ เออ.. ตามใจ ” เราพูด
พอเราล้มตัวลงนอนภีมก็พูดว่า
“ เอามือถือมาดูหน่อยดิ ”
เราก็เลยยื่นมือถือเราส่งให้มันโดยที่ไม่คิดอะไร
พอภีมมันหยิบไปมันก็เอาไปดูเบอร์โทรออก
แล้วมันก็ถามเราว่าคนนี้ใคร.... คนนั้นใคร...
คนไหนคุยนานๆมันก็จะถามว่าคุยอะไรกันทำไมนานจัง
เราก็เล่าให้มันฟังเท่าที่จำได้....
จากนั้นมันก็กดดูเบอร์โทรเข้า
มันก็ถามอีกว่าคนนี้ใคร... คนนั้นใคร
แล้วเค้าโทรมามีอะไร เราก็บอกมันไป
มันดูแปลกๆ ปกติมันก็เคยเอาโทรศัพท์เราไปดูเหมือนกัน
ก็มาถามบ้างแต่มันก็ไม่เคยจุกจิกแบบนี้
พอมันดูเบอร์โทรเข้าเบอร์โทรออกเสร็จมันก็ดูที่ข้อความเข้าออก
ก็เป็นในลักษณะเดิม ถามนั่นถามนี่แบบที่มันไม่เคยถาม
และตอนที่มันดูโทรศัพท์เราอยู่ตอนนั้นก็ทีคนโทรเข้ามาพอดี
คนที่โทรเข้ามาก็คือฮัท.....
ภีมมันก็หันมามองหน้าเราประมาณว่าโทรมาทำไม
เราก็ส่งสายตาให้มันรู้ว่า... เราก็ไม่รู้เหมือนกัน
“ งั้นก็รับดิ ” ภีมพูดพร้อมกับยื่นมือถือมาให้เรา
“ ไม่อ่ะ... ไม่อยากคุยตอนนี้ ” เราพูด
“ ทำไมไม่อยากคุยตอนเค้าอยู่ ? ” ภีมพูดเสียงเรียบ
“ ก็มันไม่สะดวก... อึดอัด ” เราพูด
“ เหอะน่า... เค้าอยากรู้ว่าคุยไรกัน ” ภีมพูด
เสียงมือถือเงียบไปทันที แต่ฮัทก็โทรเข้ามาอีกรอบ
“ รับดิ... เค้าอยากรู้ด้วยว่าแกคุยกันยังไง ? ” ภีมพูด
“ ไม่เอา.... ” เราพูด
ที่เราไม่อยากรับก็อย่างที่เราบอกภีมนั่นแหละ
เราไม่อยากคุยกับฮัทตอนที่ภีมอยู่เท่าไหร่
ถึงเราจะคุยกับฮัทแบบเพื่อนก็เหอะ แต่เราก็ไม่อยากคุยกับฮัทโดยที่ภีมฟังอยู่ด้วย
เราว่ามันไม่แฟร์กับฮัท
ไม่รู้ดิว่าเราคิดมากไปรึป่าว....
แต่เราก็เลือกที่จะไม่รับโทรศัพท์จนฮัทวางสายไป
“ เวลาที่เค้าคุยกับฮัทก็คุยแบบเพื่อนนี่แหละ ไม่ได้มีไรพิเศษหรอก ” เราบอกกับภีม
“ ก็แค่อยากได้ยินกับหูก็แค่นั้น.... ” ภีมพูดแบบไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
“ เหอะน่า... ไม่มีไรหรอก ” เราพูด
“ แล้วนี่แอบไปคุยกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ” ภีมถาม
“ ไม่ได้แอบซะหน่อย.. ” เราพูด
“ ไม่เห็นแกเล่าให้เค้าฟังเลย ” ภีมพูดแบบงอนๆ
“ ก็มันไม่มีไรหนิ... เลยไม่ได้เล่าให้ฟัง .. คุยกันไม่บ่อยด้วย... นานๆที ” เราพูด
“ มีพิรุธนะเนี่ย? ” ภีมพูดด้วยท่าทางกวนๆ
“ ไม่มีไรหรอกน่า... แกเหอะ.. ไหนเอาโทรศัพท์มาดูบ้างเลย ” เราพูดพร้อมกับจะหยิบมือถือภีมมาดู
“ ไม่เอา... ไม่ให้ดู ” ภีมพูดพร้อมกับหยิบมือถือตัวเองออกห่างเรา
“ งี้ก็ไม่แฟร์ดิ... ทีแกยังดูของเค้าเลย... เอาเปรียบว่ะ ” เราพูดแบบเซ็งๆ
“ ก็ไม่อยากให้ดูอ่ะ.. ” ภีมพูด
“ ทำไม... มีอะไรอยู่ถึงไม่อยากให้ดู ” เราพูดด้วยท่าทางจับผิด
“ ป่าว... ไม่มีไรหรอก .. ” ภีมพูดเสียงอ่อยๆ
“งั้นก็เอามาเลย.. ” เราพูดพร้อมกับแย่งโทรศัพท์จากมันมาได้
“ งั้นดูด้วยกัน ” ภีมพูดพร้อมกับเขยิบเข้ามานอนใกล้เราซะจนหัวติดกัน
ด้วยความโง่เราก็เลยใช้โทรศัพท์มันไม่เป็น
มันก็เลยสอนเราว่าใช้ยังไง
เราก็เข้าไปดูเบอร์โทรเข้าเบอร์โทรออก
แล้วก็ทำอย่างที่มันทำ ซึ่งมันก็ไม่ค่อยบอกเราเท่าไหร่
อย่างเบอร์คนที่โทรมาจีบมัน เราต้องซักอยู่ตั้งนานกว่ามันจะยอมบอกว่าเป็นใคร
และทุกครั้งที่เราเห็นเบอร์ของมะปราง เราก็รู้สึกใจมันแปล็บๆทุกที
แต่มันก็คงไม่แปลกอะไรที่จะมีเบอร์ของมะปรางทั้งเบอร์โทรเข้าและเบอร์โทรออก
ก็เค้าสองคนเป็นแฟนกันหนิ....
พอเราเปิดเข้าไปดูหมวดข้อความ
ในเครื่องมันมีข้อความเยอะมากๆ....
แต่ละคนที่ส่งมาให้มันก็สาวๆทั้งนั้น
อ่านไปบางทีก็ขำเหมือนกันนะ เพราะว่าบางข้อความก็น้ำเน่าซะ.....
แต่ก็ต้องมาสะอึกเวลาที่เปิดมาเจอข้อความที่มะปรางส่งให้ภีม....
แต่ที่ทำให้เราได้รู้และแน่ใจอะไรมากขึ้นก็คือตอนที่เปิดมาเจอข้อความที่ภีมส่งไปให้มะปราง
“ ตัวเล็ก... วันนี้วันครบรอบที่เราคบกันไปสองปีแล้วนะ... ไดอารี่ที่ตัวเองเขียนเค้าได้อ่านแล้ว.... รักนะ”
เรารู้จักมันดีว่ามันเป็นคนยังไง
มันไม่ใช่คนที่จะมากุ๊กกิ๊กอะไรแบบนี้หรอก...
แต่เคยมีคนบอกว่า....
ความรักจะทำให้คนเราสามารถทำอะไรที่ไม่เคยทำได้
ตอนที่เราได้อ่านข้อความนี้...
เราก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร.....
คนที่นอนอยู่ข้างๆเราตอนนี้....
ใจเค้าคงไม่ได้อยู่ที่เราอีกแล้ว.......
ทั้งๆที่เราก็เหมือนว่าพอรู้อยู่บ้างว่าภีมรู้สึกยังไงกับมะปราง
แต่เราก็ยังนึกค้านในใจมาตลอด...
จนมาถึงตอนที่เราได้อ่านข้อความ เราถึงแน่ใจว่ามันเป็นเรื่องจริง
จนเราไม่สามารถที่จะปฏิเสธความจริงที่อยู่ตรงหน้าได้เลย..
เราคงไม่ต้องถามอะไรภีมอีกแล้ว
เพราะสิ่งที่เห็นมันก็บอกเราแล้วว่าอะไรมันเป็นอะไร
ภีมมันคงดูรู้ว่าเรารู้สึกอะไรมันก็เลยถามขึ้นมาว่า
“ เป็นไง... บอกแล้วว่าอย่าดู ”
“ แกดูรักมะปรางเนอะ.. ” เราแกล้งทำเป็นพูดเล่นล้อๆมัน
“ ก็ไม่ได้รักหรอก แค่รู้สึกดีด้วย ” ภีมพูด
“ เค้ารู้จักแกดีนะ... ถึงขนาดนี้แกยังไม่ยอมรับอีกเหรอ? ” เราพูด
“ แกแน่ใจได้ไงว่าแกรู้จักเค้าดี ” ภีมพูด
“ เค้ารู้จักแกมากี่ปี่แล้ว... นี่ก็ห้าปีแล้วนะ... ทำไมเค้าจะไม่รู้ ” เราพูด
“ บางสิ่งบางอย่างที่แกเห็นมันอาจจะไม่ใช่อย่างที่แกคิดทั้งหมดก็ได้ ” ภีมพูด
“ เค้าก็ไม่รู้หรอก... แต่อย่างน้อยสิ่งที่เค้าเห็นอยู่ตอนนี้มันทำให้เค้าเชื่อว่าแกรักมะปราง ” เราพูด
“ งั้นก็แล้วแต่แก.. เค้าคงเปลี่ยนความคิดอะไรแกไม่ได้ ” ภีมพูด
เราเงียบภีมก็เงียบ....
จากนั้นเราก็กำลังจะกดปิดข้อความที่กำลังดูอยู่
แต่ไม่รู้ว่าเราไปกดอะไร ทำให้แกลอรี่ภาพขึ้นมา
เราก็เลยกดเข้าไปดู
ภาพที่เห็นก็คือ ภาพที่ภีมถ่ายคู่กับมะปรางบนที่นอน
ทั้งคู่ถ่ายรูปคู่กัน... ยิ้มกันอย่างมีความสุข
แก้มของทั้งคู่ชนกัน บางรูปมะปรางก็นอนหนุนแขนภีม
เราเห็นถึงกับน้ำตาซึมพูดอะไรไม่ออก....
เพราะต่อให้เป็นคนอื่นที่ไม่รู้จักคนทั้งคู่ ถ้าได้มีโอกาสดูรูปก็รู้ว่าทั้งคู่รักกันมากแค่ไหน
ตอนนั้นใจเรามันช้าไปหมด....
เราเอามือถือวางลงข้างๆภีม
ตอนนั้นภีมนอนเอามือก่ายหน้าผากไม่พูดไม่จา
แววตามันดูรู้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่สักอย่าง ซึ่งเราดูไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไร
ในตอนนั้นมือถือภีมมันก็ดังเพราะมีคนโทรเข้ามา
ภีมหยิบมือถือขึ้นมาดูแล้วก็เอาวางลง
ปลายสายโทรมาอีกเป็นครั้งที่สาม เพราะภีมไม่ยอมรับโทรศัพท์
เราชะโงกไปดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่ได้ถูกเมมชื่อ
เราก็เลยถามมันว่า
“ ใครโทรมา... ทำไมไม่รับ ” เราพูด
“ มะปราง... แกอยากให้เค้ารับมั้ยล่ะ? ” ภีมพูดเสียงนิ่ง
“ ก็รับดิ... แฟนแกนะ ” เราพูดด้วยเสียงประชด
“ ไม่อยากรับ... เค้ามาอยู่แก... แกอยากให้คนอื่นเข้ามาขัดรึไง ? ” ภีมพูด
“ แต่มะปรางก็ไม่ใช่คนอื่นหนิ ” เราพูดด้วยอารมณ์ที่เริ่มไม่พอใจ
“ อะไรที่พูดแล้วมันทำให้แกรู้สึกแย่ก็อย่าพูดดีกว่า ” ภีมพูด
เราก็เลยเงียบ
ก็จริงอย่างที่มันพูด... สิ่งที่เราพูดประชดมันทั้งหมด
มันก็ไม่ต่างจากการที่เรากำลังเอามีดแทงที่ใจตัวเอง
ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างเรากับมันอีกครั้ง
ตอนนั้นต่างคนคงต่างเข้าสู่ห้วงความคิด
เรายอมรับว่าเราแน่ใจแล้วว่าภีมคงจะรักมะปราง
ความสับสนในตัวมันที่เคยเกิดขึ้นคงหมดไปแล้ว
สุดท้ายผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิง.....
มันเลือกทางถูกแล้ว...... ที่เลือกมะปราง.....
เราเข้าใจในสิ่งที่มันเลือก
มันคงไม่แปลกที่ผู้ชายจะเลือกใช้ชีวิตกับผู้หญิง
เพียงแต่เรายังคงทำใจรับกับสิ่งที่เพิ่งได้รู้ไม่ได้....
ถึงแม้ว่าภีมจะพูดจาไปในความหมายว่าเราเข้าใจผิด
แต่ถึงยังไง.....
ภีมก็รู้สึกดีกับมะปรางไม่น้อยเลยทีเดียว.....
แล้วเราล่ะ.....
ต้องทำยังไงกับใจตัวเอง... ที่ทุ่มเทไปให้มันหมดทั้งใจ
คืนนั้นทั้งเราและมันต่างก็นอนไม่หลับ
แต่ก็ไม่ได้มีการพูดคุยอะไรกันอีก.....
ภีมนอนหลับตาเอามือก่ายหน้าผากจนถึงเช้า
มันก็กลับไป......
ก่อนที่มันจะกลับไปเรากับมันมองหน้ากัน.....
แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันมาก...
มันบอกเพียงแค่ว่า
“ เดี๋ยวเค้าโทรหานะ.... ”
แล้วมันก็กลับไป...
#######################################
-
จะถึงตอนจบแล้วก็ยังเกลียดภีมอยู่เลยอ่ะ
เฮ้อ ถ้าเป็นเราจะทนได้ถงครึ่งของปอป่าวก็ไม่รู้นะ
เป็นกะลังใจให้นะคับ
-
อ่านมาจนถึงตอนนี้..ก็ยังไม่มีความรู้สึกดีๆให้ภีมเลย :seng2ped:
เป็นผู้ชายประเภทไหนกันนะ..เรียกไม่ถูก o12
เหมือนกับว่า..อยากได้ทุกอย่างไว้ครอบครอง โดยไม่ยอมสูญเสียอะไรเลย..
กรรมของปอจริงๆที่เจอคนแบบนี้..
-
เราก็ไม่รู้จะพูดไงได้อ่าน เอาเป็นว่าขึ้นอยู่กะปอเนอะ ยังไงปอก็เป็นคนตัดสินใจไงทำให้ดีที่สุดละกัน หนึ่งเชื่อว่าปอคงเลือกไปแล้ว แต่ไม่รู้อาฆาตไปเป่า ถ้าความจริงภีมเลือกมะปราง อยากจังเลยอยากให้ความรู้สึกผิดตามหลอกหลอนภีมจังเลย (เหมือนตัวร้ายเลยเรา)
-
มาเป็นกำลังใจให้ปอจ๊ะ...เกลียดภีมสุดๆ
-
ความรัก นะ ความรัก
:serius2: :sad2: :serius2:
-
รักยังไงก็รัก ทำยังไงก็เลิกรักไม่ได้หรอก ถึงแม้ว่าเรารู้ว่าเค้าจะไม่ได้รักเราก็ตาม แต่ก็เต็มใจที่จะรักเค้าอยู่อย่างนั้น
ไม่รู้จักจบสิ้น ยิ่งทำให้ตัวเราเองเจ็บเหมือนจะชอบแต่ก็ไม่ใช่ เป็นการยอมเจ็บเพื่อนคนที่เรารักยังคงติดต่อเราอยู่
เซ็งมากมาย เกลียดภีม
-
อยากรู้ภีมคิดอะไรอยู่ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: นี่หรือความรัก
-
o1
เจ็บปวดแค่ไหนก็ต้องเดินต่อไป... :เศร้า1:
-
นานๆมาอ่านทียังแซดดดดดดดดเหมือนเดิม :a6: :a6:
อ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบยังไม่เคยเห็นความดีของภีมแม้เม็ดฝุ่น
ส่วนน้องปอก็...นะ อย่าให้พูดดีกว่า เดี๊ยวจะหาว่าไม่เจอกับตัวจะรู้อะไร คนเรานานาจิตตัง :เฮ้อ:
-
o7 ไมตอนนี้มันเศร้าจังเลยอะน้องปอ
จะมีสักช่วงมั้ยที่ปอจะมีความสุขอย่างแท้จิง :sad2:
-
:a2:ถึงที่สุดแล้ว...ความเป็นจริงที่แท้จริงมันก็ต้องปรากฏขึ้นสักวันหนึ่ง
จะเก็บงำปกปิดมันไว้...คงไม่ได้นานทั้งชีวิต
เพียงแต่ว่าความจริงนั้นมันจะดีหรือร้าย และเราจะทำใจยอมรับมันได้มากหรือน้อย...เท่านั้นเอง
*** เจ็บไปเจ็บมาทุกวันก็เลยหมด หมดกำลังจะเสียใจไปกว่านี้ อยากจะมีใครก็เชิญ ได้เลยเต็มที่
แต่จะช้ำไปกว่านี้....ไม่มีทาง (ปอจ๋า เพลงมันเก่าไปนิดแต่ความหมายมันโดนใจดี) :o12:
-
ตอนใหม่มาแระจร้า.....
อ่านรีพายแล้วรู้สึกว่าเรื่องของเรามันทำให้คนอ่านจิตตกกันเกินไปรึป่าว??
เมื่อก่อนเราไม่เคยอ่านทวนที่ตัวเองพิมเลยสักตอน
มาช่วงหลังๆนี้ที่อ่านรีพายแล้ว เราเลยลองไปอ่านเรื่องที่ตัวเองเขียนเล่าไป
ก็แอบจิตตกไปด้วยอีกรอบ ทั้งที่มันเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองแท้ๆ...
เฮ้อออออออออออ............................... :เฮ้อ:
แต่ก็ขอบคุณสำหรับกำลังใจแล้วกันน๊า.....
*****************************************
ทวนของเมื่อวานกันหน่อย....
คืนนั้นทั้งเราและมันต่างก็นอนไม่หลับ
แต่ก็ไม่ได้มีการพูดคุยอะไรกันอีก.....
ภีมนอนหลับตาเอามือก่ายหน้าผากจนถึงเช้า
มันก็กลับไป......
ก่อนที่มันจะกลับไปเรากับมันมองหน้ากัน.....
แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันมาก...
มันบอกเพียงแค่ว่า
“ เดี๋ยวเค้าโทรหานะ.... ”
แล้วมันก็กลับไป...
**********************************************
---------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๑๘.๓ #### ----------------
คืนต่อมา...
ภีมก็มาหาเราอีก... แต่คาวนี้มันมาหาเราเร็วกว่าเดิม
มันมาหาเราตั้งแต่ตอนประมาณเที่ยงคืน...
พอมันมาหาเราก็เหมือนเดิม
มาถึงก็อาบน้ำก่อน พอมันอาบน้ำเสร็จก็ดูหนังเกาหลีกัน
คือภีมมันชอบดูซีรีย์เกาหลีมาก พอมันเปิดหนังเรากับมันก็นอนดูหนังเกาหลีด้วยกัน
ตั้งแต่ที่มันมา เรากับมันไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานเลย
ทำเหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
มันก็เหมือนจะดีนะที่ไม่ไปขุดคุ้ยเรื่องเก่าๆที่ทำให้ทะเลาะกันมาพูดกันอีก
แต่ในทางกลับกันก็ใช่ว่าเรื่องต่างๆที่เคยทะเลาะกันจะหายไปจากความทรงจำ
เพราะเรื่องที่เคยทะเลาะกันก็ยังไม่รับความกระจ่างว่าอะไรมันเป็นอะไรกันแน่
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ค้างคาอยู่ในใจมันจะรอเวลาที่จะทำให้มันคลี่คลายไปเอง...
แต่เมื่อวันนั้นมาถึง...
มันกลับกลายเป็นวันที่ทำให้เกิดจุดแตกหักเกิดขึ้น.......
วันนั้นที่เรากะมันได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง มันเป็นวันที่เรามีความสุขอีกวันนึงเลยตั้งแต่เรารู้จักมันมา
วันนั้นจะเป็นวันที่เราไม่มีทางลืมแน่นอน
เพราะเหมือนว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้นอนกับมัน
“ ทำไมถึงชอบดูหนังเกาหลีเรื่องนี้อ่ะ? ” เราถามขณะที่นอนดูหนังเกาหลีอยู่ด้วยกัน
“ เนื้อเรื่องมันดี ” ภีมพูด
“ ดียังไง? ” เราถามด้วยความอยากรู้ เพราะเราก็เป็นคนนึงที่ชอบดูซีรีย์เกาหลีอยู่พอสมควร
“ มันเหมือนชีวิตเราเลย ” ภีมพูดทั้งที่ตายังจับจ้องอยู่ที่หนัง
“ เหมือนยังไง? ” เราถาม เพราะยังไม่เข้าใจ
“ ก็ที่เป็นอยู่นี่ไง ? ” ภีมพูด
“ คำว่าเราที่แกหมายถึงคือเราสามคนรึป่าว ? ” เราถาม
“ อืม... ” ภีมตอบเสียงนิ่งๆ
“ เค้า แก มะปรางอะเหรอ? ” เราพูด
“ อืม... ” ภีมพยักหน้ารับ...
“ แกเคยดูจนจบแล้วรึไงถึงบอกว่ามันเหมือนกัน ” เราพูด
“ เค้าเคยดูจบไปแล้วรอบนึง.... ” ภีมพูดพร้อมกับหันมามองหน้าเราก่อนที่จะหันกลับไปดูหนังต่อ
“ แกรู้ได้ยังไงว่าหนังกับชีวิตจริงมันจะจบเหมือนกัน ” เราพูด
“ ทำไมจะไม่รู้ล่ะ.... ” ภีมไม่ตอบแต่เลือกที่จะถามเรากลับมา
“ อืม.... ใช่.. ” เราพูด
ภีมจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเรื่องของเราสามคนจะจบลงแบบไหน
ในเมื่อคนที่จะทำให้เรื่องนี้จบลงในรูปแบบไหน........
ก็คือ................................... ภีม
“ แกอยากเอาไว้ดูรึป่าว... เดี๋ยวเค้าไปไรท์เอาใหม่ก็ได้ ” ภีมพูด
“ เอาดิ... เค้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเรื่องมันจะจบลงแบบไหน ” เราพูด
แม้ว่าภายในใจเราจะมีคำตอบอยู่แล้วก็ตาม
แต่ก็ยังอยากจะรู้ให้แน่ๆ ว่ามันจริงอย่างที่คิดรึป่าว???
เรากับมันก็หันไปดูหนังเกาหลีเรื่องนั้นกันต่อ...
ดูกันจนถึงประมาณตีสาม ก็เลยตัดสินใจว่าไม่ดูต่อแล้ว
เพราะว่ามันยังเหลืออีกหลายตอนมากๆ ยังไงวันนี้ก็ดูไม่จบ
“ แกมาอยู่กับเค้าแบบนี้เพื่อนแกไม่โทรตามกันเหรอ? ” เราถามหลังจากที่นอนคุยกันมาสักพัก
“ ก็เค้าปิดมือถือแล้ว.... รำคาญพวกมันโทรตาม ” ภีมพูด
“ เดี๋ยวมันก็สงสัยกันหรอก.. ” เราพูดด้วยความหวังดี
“ ช่างมันเหอะ.. ” ภีมพูดด้วยท่าทางหงุดหงิด
“ ทะเลาะกับเพื่อนมาดิ? ” เราพูด
“ เรื่องไร้สาระหนะ.... ไม่รู้พวกมันเป็นไรกัน นิดๆหน่อยก็งอน ” ภีมพูดอย่างหัวเสีย
“ เพื่อนแกขี้งอนกันด้วยเหรอ? เค้าไม่เห็นรู้เลย ” เราพูด
“ แกไม่เคยเห็นอ่ะดิ... แค่บางวันที่ไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันยังงอนเลย... ไปไหนไม่ชวนก็งอน ” ภีมพูด
“ เพื่อนแกนี่แปลกๆเนอะ.... ไม่ใช่ว่าไปๆมาๆกลานเป็นเกย์กันทั้งกลุ่มนะ ” เราพูดแล้วก็หัวเราะ
“ เกย์นี่เค้าไม่เอากะเทยเป็นแฟนใช่ม่ะ? ” ภีมถาม
“ เออดิ... เกย์เค้าก็เอาเกย์ด้วยกันไม่ก็ไปเอาผู้ชาย กะเทยแต่งหญิงขนาดนี้เกย์ที่ไหนจะเอา ” เราพูด
“ งั้นเค้าคงไม่ใช่เกย์หรอกมั้ง? ” ภีมพูด
“ เค้าจะไปรู้เหรอ... ตัวเองก็น่าจะรู้ แต่มันก็ไม่แน่หรอก... แกอาจจะเป็นเกย์ก็ได้ ” เราพูดด้วยจงใจจะแซวมันเล่นๆ
“ เค้ารู้ว่าเค้าไม่ใช่เกย์แน่ๆ ” ภีมพูดอย่างมั่นใจ
“ มั่นใจขนาดนั้นเลย ” เราพูดพร้อมกับมองหน้ามันแบบกวนๆ
“ ก็เค้าไม่ชอบเกย์หนิ... แล้วก็ไม่ได้ชอบผู้ชายด้วย ” ภีมพูด
“ แล้วงี๊ชอบไรอ่ะ.... ชอบผู้หญิงหรือกะเทย ? ” เราพูด
“ อยากรู้ป่ะล่ะ? ” ภีมพูดพร้อมกับหันหน้าตะแคงข้างมาทางเรา พร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์
“ ไม่เอาอ่ะ... เดี๋ยวทำใจไม่ได้ ” เราทำเป็นพูดเล่นๆขำๆไป แต่ในใจลึกๆกลับรู้สึกกลัวหากคำตอบมันมาอยู่ตรงหน้า
“ เดี๋ยวนี้ขี้เล่นนะแกอ่ะ... ” ภีมพูดแล้วก็เอามือมาบีบจมูกเรา
“ เค้าจะบอกให้แกรู้นะ... ว่าถ้าเค้าจะเอากะเทยเป็นคู่ชีวิตอ่ะ แกจะเป็นกะเทยคนแรกและคนเดียวที่เค้านึกถึง”
ภีมพูดด้วยหน้าจริงจัง
“ มันเป็นไปได้ง่ายๆเลยเนี่ย.... ” เราทำเป็นพูดเล่น
“ งั้นแกก็ยกขันหมากมาขอเค้าดิ... ที่บ้านเค้าอาจจะไม่ว่าก็ได้ ” ภีมพูดยิ้มๆ
“ เอาจริงป่ะล่ะ?.... พรุ่งนี้จะได้โทรไปบอกพ่อเลย.... ” เราพูดเล่นกลับไป
“ จริงดิ... เรื่องแบบนี้มาพูดเล่นกันได้ไง ” ภีมพูด
“ แกก็รู้... เรื่องนี้อย่ามาทำเป็นพูดเล่นกับเค้า เพราะเค้าเอาจริง ” เราพูด
“ ก็จริงอ่ะดิ... ” ภีมพูด
“ แล้วแกก็จะมาอยู่กับเค้าอ่ะนะ..... ” เราพูด
“ อืม... ” ภีมพูด
“ ฉันท์สามีอ่ะนะ ” เราพูด
“ ก็เออดิ... ” ภีมพูดด้วยท่าทางทีเล่นทีจริง
“ งั้นแกไปถามแม่แกมาว่าคิดเท่าไหร่ ถ้าจะยกขันหมากไปขอลูกชายเค้าเนี่ย? ” เราพูด
“ โอเค... งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้โทรไปถาม ” ภีมพูด
“ นี่ตกลงแกพูดเล่นหรือพูดจริงเนี่ย? ” เราพูด
“ พูดจริงดิ... ใครเค้าจะเอาเรื่องนี้มาพูดเล่นกัน ” ภีมพูด
“ แล้วแกยิ้มทำไมอ่ะ? ” เราพูด
“ ก็ดีใจไง... จะได้อยู่กะแก ” ภีมพูดทั้งที่ยังยิ้มอยู่
“ ตลกแล้วแกอ่ะ ” เราพูด
“ อ้าว... พอพูดเรื่องจริงก็หาว่าพูดเล่น ” ภีมทำเป็นพูดบ่นๆที่เราไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ๆ
“ ไม่เอาอ่ะ... แกชอบพูดเล่น.... มาถ่ายรูปกันดีกว่า ” เราพูดพร้อมกับหยิบมือถือตัวเองขึ้นมา
“ จะถ่ายทำไม ? ” ภีมถาม
“ เอาไว้ดูไง? ” เราพูด
“ ก็รูปเค้าในมือถือแกก็มีตั้งหลายรูป.. คราวที่แล้วเค้าเอาไปถ่ายให้ตั้งเยอะยังไม่พอเหรอ ?” ภีมพูด
“ ก็เค้าไม่เคยถ่ายรูปคู่กะแกเลยอ่ะ ” เราพูดพร้อมกับขยับตัวเข้าไปนอนใกล้ชิดกับมัน
เราอยากจะถ่ายรูปคู่กับมันมาตั้งนานแล้ว แต่มันก็ไม่ยอมถ่ายรูปคู่กับเราสักครั้ง
ตั้งแต่สมัยที่เรียนมอปลาย เราเคยจะได้ถ่ายรูปคู่กับมันตอนที่ไปเที่ยวก็หลายครั้งอยู่
แต่แล้วท้ายที่สุดมันก็ไม่ยอมถ่ายรูปคู่กับเราสักครั้ง
“ ไม่เห็นต้องมีเลย... ก็คุยกันอยู่ทุกวัน ” ภีมพูด
“ แกคิดว่าเราจะยังคุยกันทุกวันแบบนี้ไปตลอดเหรอ? ” เราพูด
ภีมไม่ตอบ...
มันนิ่งไปเมื่อได้ยินสิ่งที่เราพูดออกไป
แล้วมันก็ยอมถ่ายรูปคู่กับเรา...
“ เอามือถือแกมาถ่ายบ้างดิ ” เราพูด
“ ได้คืบจะเอาศอกนะเนี่ย... แกอ่ะ ” ภีมพูดด้วยท่าทางขำๆ
“ เดี๋ยวถ้าต่อไปเราไม่ได้เจอกันแล้ว แกจะได้มีรูปเค้าไว้ดูไง? ” เราพูด
“ ทำไม... แกจะไปไหน ? ” ภีมพูด
“ ก็ยังไม่รู้หรอก... ถ่ายๆไว้บ้างเหอะ ” เราพูด
“ เออๆ.. ก็ได้ ” ภีมพูดพร้อมกับหยิบมือถือมันมาเปิดเครื่อง
“ ก็แค่เนี๊ยะ.. เผื่อต่อไปเค้าดังขึ้นมาแกจะได้มีรูปยืนยันว่าเคยเป็นเพื่อนกับคนดัง ” เราพูดเล่นกับมัน
“ ม่ะ... ถ่ายกัน... ” ภีมพูด
เราก็ขยับตัวเข้าไปถ่ายรูปคู่กับมัน...
หลังจากถ่ายรูปเสร็จก็นอนคุยกันเล่นไปเรื่อยเปื่อยโดยที่ทั้งเรากับมันก็ไม่มีใครคิดว่าจะหลับ
จนภีมหันมาพูดกับเราว่า
“ แก.. ตอนหกโมงปลุกเค้าด้วยนะ... เค้ามีฝึกตอนแปดโมง ” ภีมพูด
“ แล้วจะรีบตื่นไมล่ะ... ก็ตื่นสักเจ็ดโมงก็ได้ ” เราพูด
“ ปลุกหกโมงแหละ ” ภีมพูด
“ กลัวคนจะเห็นรึไงว่าแกมาอยู่กับเค้า ” เราพูดไปตามที่รู้สึก
ภีมไม่ตอบมันมองสบตาเราก่อนที่มันจะหลับตาลง
แล้วมันก็พูดออกมาว่า
“ แกอย่าลักหลับเค้านะ... เดี๋ยวเค้าไม่มีแรงฝึก ”
“ เออ... ” เราพูด
จากนั้นเราก็เลยเดินไปเปิดโทรทัศน์ดู
ที่จริงเราก็ง่วงเหมือนกันแหละแต่ที่ไม่นอนเพราะว่าอยากใช้เวลาอยู่กับมันให้ได้มากที่สุด
และถ้านอนตอนนี้ก็กลัวว่าจะไม่ตื่น เดี๋ยวจะปลุกมันไม่ทันตามเวลา
เราก็เลยไม่หลับ
การนอนมองหน้าคนที่เรารักตอนที่เค้าหลับมันมีความสุขแบบนี้นี่เอง
เราพูดกับตัวเองขณะที่นอนมองภีมที่กำลังหลับ.....
ตอนประมาณหกโมงเราก็ปลุกมันแต่ก็ดูท่าว่ามันจะหลับลึกเพราะไม่ยอมตื่น
เราก็เลยลุกขึ้นไปล้างหน้า และปล่อยให้ภีมนอนไปอีกหน่อย
พอเราออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าภีมยังหลับอยู่ เราก็เลยแอบหอมแก้มมันไปทีนึง
แล้วก็ปลุกมันให้ตื่น... มันก็งัวเงียๆแล้วก็ลืมตาขึ้นมาแล้วพูดว่า
“ กี่โมงแล้วเนี่ย? ”
“ หกโมงครึ่งแล้ว ” เราพูด
“ โห... ไมปลุกช้าจังอ่ะ.... ” ภีมพูดบ่นๆพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง
“ ปลุกตั้งนานแล้ว แต่แกไม่ตื่นเอง... อย่ามาโทษกันดิ ” เราพูด
“ อย่ามาๆ... ถ้าแกปลุกจริงทำไมเค้าจะไม่ตื่น ” ภีมพูดพร้อมกับทำหน้ากวนๆ
“ แกแหละขี้เซา.... รู้งี้ไม่ปลุกดีกว่า ” เราพูด
“ แกลักหลับเค้าป่ะเนี่ย ? ” ภีมพูดด้วยท่าทางกวนๆแล้วทำเป็นเปิดกางเกงตัวเองดู
“ ไม่มีอ่ะ.. ” เราพูด
“ อย่ามาโกหก... น้องเค้ามันหันผิดทางอ่ะ... แกลักหลับเค้าใช่ป่าว? ... บอกมา... ” ภีมพูดด้วยท่าทางกวนสุดๆ
“ ไปใหญ่แล้ว... ก็บอกว่าป่าวไง... ถ้าเค้าจะทำนะ.. เค้าทำไปตั้งแต่สมัยมอปลายแล้ว ” เราพูด
“ จริงๆถ้าแกจะทำเค้าก็ไม่ได้ว่าไรรหอก... แต่ขอให้ปลุกด้วยแล้วกัน... จะได้เสียว ” ภีมพูดด้วยท่าทางกวนๆแล้วก็เดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ
พอมันล้างหน้าล้างตาเสร็จมันก็จะกลับ
เราเลยพูดกับมันว่า
“ ราตรีสวัสนะ... ”
“ อ้าว.. นี่เมื่อคืนแกไม่ได้นอนเหรอ? ” ภีมถาม
“ นอน... แต่ยังง่วงอยู่ ” เราเลือกที่จะโกหกมันออกไป
“ เออ... งั้นเค้าไปก่อนนะ.... ” ภีมพูดแล้วก็ออกไป
พอมันออกไปเราก็เปิดดูรูปที่ถ่ายกับมันเมื่อคืน
แต่เปิดหายังไงก็หาไม่เจอ...
แล้วเราก็ได้มารู้ที่หลังว่า.....
ภีมเป็นคนลบรูปทั้งหมดที่เราถ่ายคู่กับมันออกไปจนหมดตอนที่เราเค้าห้องน้ำ
และก็แน่นอนว่ามันก็คงลบรูปที่ถ่ายคู่กะเราในเครื่องมันออกไปหมดแล้วเหมือนกัน....
################################################
-
o1
แล้วมันก็จะเป็นอีกเรื่องที่ผ่านไป...เวลาจะรักษาเราได้ใช่ไม๊... :sad2:
-
เห็นด้วยกะคุณ nartch เวลาเป็นสิ่งที่แสนวิเศษในการเยียวยารักษาความบอบช้ำของจิตใจได้เป็นอย่างดี
ที่พูดอย่างนี้ก็เพราะว่าเคยผ่านความรู้สึกที่เลวร้ายของตัวเองมาได้ก็เพราะ....เวลานี่แหละ
ปอรู้ไม๊ว่า ปัจจุบันนี้เมื่อหวนกลับไปนึกถึงมันแล้ว...ตลกสิ้นดี(แบบว่าตลกโคตรจริงๆ เน่าซะไม่มี) :a6:
อยากเห็นปอผ่านความรู้สึกอย่างนี้มันเร็วๆ ซะที แล้วปอ...อาจจะรู้สึกอย่างที่บอกก็ได้
***การยึดมั่นถือมั่นในสิ่งใดทำให้ใจเป็นทุกข์ ถ้าปล่อยวางได้ใจก็เป็นสุข :L1:
-
เฉิ่ดใส่แรงๆๆเลย ว่าแต่ลงเพลงลงไงอะลงยากไหมเคยพยายามลงก็มะได้ฮืออ
-
ปวดใจวะ
ขอโทษที่ไม่สุภาพ
แต่รู้สึกงั้นจิงๆ
:pig4:
-
ต้องขอยกนิ้วโป้งให้ภีมเลยสำหรับความต่ำช้า o13
และบัดซบ นึกว่ามันจะเปลี่ยนไปแล้วนะเนี่ย
แต่ก็ยังพยายามเลวจนถึงตอนท้ายๆ
-
:o12: ใจร้่ายมาก :o12:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย :serius2:..ยิ่งอ่านก็ยิ่งไม่เข้าใจภีม
แล้วมาทำดีกะปออย่างงั้นอย่างงี้เพื่อ..FOR WHAT.. :angry2:
-
สำหรับเม้นที่เป็นห่วงความรู้สึกเรา......
ต้อนนี้เราก็แฮปปี้ดี.. สำหรับเรื่องแย่ๆที่ผ่านมามันก็กลายเป็นบทเรียนเราหมดแล้ว
บางเรื่องยังนึกขำตัวเองเลยที่เคยทำอะไรแบบนั้น...
ส่วนคนที่อยากจะรู้ว่าภีมมันมีเหตุผลอะไรที่ทำแบบนี้...
อีกไม่นานหรอก... จะได้รู้กัน...
ทุกความรู้สึกที่พวกคุณระบายออกมา....
เต็มที่ได้เลยนะ... ไม่ต้องเกรงใจเราหรอก...
ดีซะอีก... เราจะได้เรียนรู้อะไรๆจากที่พวกคุณแสดงออกมาด้วยก็ได้...
หลายๆอย่างที่พวกคุณแสดงความรู้สึกออกมามันทำให้เราได้ข้อคิดไปด้วยเหมือนกันนะ...
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการติดตามมาตลอดอย่างเหนียวแน่น.....
เฮ้ออออออออ....
พิมสองตอนนี้แล้วร้องไห้ไปซะสองสามรอบ......
แต่ก็แข็งใจจนพิมเสร็จ.....
พิมถึงเช้าเลยวันนี้....
เราเลยเอามาลงให้แต่เช้าเลย....
ลงให้ตอนนึงก่อนนะ....
อีกตอนคงเจอกันตอนค่ำๆ.... ไม่ก็ดึกหน่อย....
มีเพลงมาฝากด้วย.....
http://media.imeem.com/m/Dht-YPIt4B
****************************************
---------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๑๘.๔ #### ----------------
หลังจากวันนั้นมาภีมก็ไม่ได้มานอนกับเราอีกเลย
เพราะว่ามันกลัวว่าเพื่อนมันจะสงสัย
เราก็ไม่ได้ว่าอะไรมัน เพราะสองวันที่มันมาค้างกับเราก็เพียงพอแล้ว
เราอยู่มออีกประมาณ 3 วัน เราก็ต้องกลับมาบ้าน
เพราะว่าต้องกลับมาเกณฑ์ทหาร ที่เราขึ้นมาที่มอก็เพราะว่าต้องกลับมาเอาเอกสารที่จะใช้ในการเกณฑ์ทหารนี่แหละ
แต่พอเรากลับไปถึงบ้านแล้วมาเช็คดูเอกสารที่ต้องใช้จริงๆ
เลยรู้ว่ามีเอกสารบางอันที่ไม่ได้เอามา
ก็เลยคิดว่าคงต้องขึ้นไปที่มออีกรอบเพื่อเอาเอกสารที่ลืมแล้วกต้องรีบกลับมาให้ทันเกณฑ์ทหารอีก
นึกแล้วก็เซ็ง
ช่วงที่เราเซ็งๆภีมก็โทรมาหาพอดี
“ เออ.... ว่าไง ? ” เราพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ เพราะหงุดหงิดเรื่องความสะเพร่าของตัวเองอยู่
“ เป็นไรป่าว ? เสียงไม่ค่อยดีเลย... หงุดหงิดไรอ่ะ? ” ภีมถามแบบรู้ทัน
“ เค้าเอาเอกสารเกณฑ์ทหารมาไม่ครบอ่ะดิ.. เซ็งอยู่เนี่ย... คงต้องขึ้นไปมออีกรอบ ” เราพูดอย่างหงุดหงิด
“ ลืมไว้ที่หอเหรอ? ” ภีมถาม
“ เออดิ.. เค้าว่าดูดีแล้วนะ... ดันลืมอีก ” เราพูด
“ ให้เค้าเอาไปให้มั้ย? แกจะได้ไม่ต้องกลับมาเอา ” ภีมพูด
“ ลำบากแกป่าวๆ เดี่ยวเค้านั่งรถไปเอาเองแล้วกัน ” เราพูด
“ ไม่เป็นไรหรอก... เค้าเอาไปให้เอง.. บอกมาดิว่าเอาไว้ตรงไหน? ” ภีมพูด
“ เอางั้นเหรอ? ” เราถามภีมเพื่อความแน่ใจ
เพราะปกติภีมมันไม่ค่อยจะเป็นแบบนี้เราก็เลยแปลกใจ
“ อืม... บอกมา ” ภีมพูด
“ อยู่ตรง............................................................... ” เราก็บอกที่ที่เราเก็บเอกสารไว้กับมัน
“ โอเค.. งั้นพรุ่งนี้เค้าเอาไปให้แกเอง ” ภีมพูด
“ ถึงแล้วก็โทรมาบอกนะ.... ” เราพูด
“ อืม... ” ภีมพูด
“ ขอบคุณแกมากนะ ” เราพูด
“ เรื่องแค่นี้เอง... เค้าทำให้แกได้น่า..... ” ภีมพูด
****************************************
วันต่อมา.....
หลังจากที่ภีมโทรมาหาเรา เราก็ไปรอมันที่ร้านนม
ไม่นานมันก็มาถึง....
“ เป็นไง... นั่งรถเมื่อยมั้ย? ” เราถามภีม
“ นิดหน่อย ” ภีมพูดพร้อมกับนั่งลง
“ อยากกินไรสั่งเลยนะ.. เค้าเลี้ยง ” เราพูด
“ พูดแล้วนะ.. งั้นเค้าสั่งเต็มที่เลย ” ภีมพูด
“ เอาเลย... กินให้หมดแล้วกัน ” เราพูด
ภีมดูท่าทางจะหิวมาก เพราะเราเห็นมันสั่งของกินมาเต็มโต๊ะเลย
พอของกินมาเรากับภีมก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรเท่าไหร่
ต่างคนก็ต่างกินกันอย่างไม่ลืมหูลืมตา
ช่วงที่กำลังกินภีมก็ถามถึงเพื่อนคนนั้นคนนี้ ว่ามีใครที่ต้องมาเกณฑ์ทหารบ้าง
เราก็ตอบไปเท่าที่รู้ เพราะเราเองก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกับใครเท่าไหร่
แต่พอกินเสร็จ หน้าภีมที่ยิ้มแย้มในตอนแรกกลับเริ่มเงียบขรึมเหมือนว่ามันกำลังมีอะไรในใจ
เพราะหลังจากที่กินอะไรเสร็จภีมก็เดินนำเรามาตรงแถวที่นั่ง
ที่ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ เหมือนว่ามันมีอะไรจะคุยจนเราอดที่จะถามไม่ได้ว่ามันคิดอะไรอยู่
“ มีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึป่าว? ”
“ เค้ามีอะไรจะบอกแกอย่างนึง ” ภีมพูดด้วยสีหน้าเงียบขรึม
“ อะไรล่ะ... ว่ามาสิ ” จากท่าทางที่เราเห็นจากภีม ก็พลอยทำให้เราอดซีเรียสไปด้วยไม่ได้
“ เมื่อวานเค้าเอารถแกไปรับมะปรางมา... ” ภีมพูดด้วยหน้าที่รู้สึกผิด
“ แล้วแกเพิ่งจะมาบอกเค้าเนี่ยนะ.. แกก็รู้ว่าเค้าเคยบอกแกแล้ว ” เราพูดด้วยความรู้สึกผิดหวังที่มันไม่รักษาสัญญา
“ ที่เค้าโทรหาแกเมื่อวานก็จะบอกเรื่องนี้แหละ... แต่เห็นแกเครียดๆเรื่องเอกสารอยู่” ภีมพูด
“ งั้นก็ช่างมันเหอะ... ไหนๆมันก็ผ่านไปแล้ว ” ที่เราพูดออกไปแบบนั้นเพราะเราไม่อยากจะอะไรอีก ไหนๆมันก็ทำไปแล้ว
อีกอย่างนึง หลายๆเรื่องที่เข้ามาตอนนั้นมันมากจนเราเริ่มจะเอือมระอากับความรู้สึกแย่ๆนี่เต็มทน
“ แกไม่โกรธเค้าเหรอ? ” ภีมถามเสียงหงอยๆ
“ ไม่ใช่ไม่โกรธ... แต่เค้าขี้เกียจจะเอามาเป็นอารมณ์ ” เราพูด
“ เค้าขอโทษนะ... ที่ผิดสัญญา ” ภีมพูด
“ แกอย่าพูดแบบนี้เลย.... มาพูดตอนนี้มันก็เท่านั้นแหละ ” เราพูด
“ มะปรางมันอยากขึ้นมาหาเค้าก่อนที่เค้าจะไปฝึกบนเรือ พอดีมันย้ายหอพอดี ตอนแรกเค้าก็จะขอให้มะปรางไปนอนห้องแก แต่เค้ารู้ว่ามันมากเกินไปก็เลยให้มะปรางไปนอนกับเพื่อนมันแทน ”
ภีมพูด
“ แกลองขอเค้าดิ.... เค้าคงให้หรอก ” เราพูดอย่างหัวเสีย
“ รู้.... ถึงไม่ทำไง ” ภีมพูด
“ แกมีเรื่องจะบอกเค้าแค่นี้ใช่ป่ะ ? ” เราพูด
ตอนนั้นเราทั้งโมโหทั้งน้อยใจกับสิ่งที่มันคิดและสิ่งที่มันทำ
เราอยากจะรู้ว่าในใจมันคิดอะไรอยู่....
มันจะทำอะไรมันเคยนึกจะแคร์เราบ้างรึป่าว?
มันจะเคยนึกบ้างรึป่าวว่าเราจะรู้สึกแย่กับสิ่งที่มันทำและสิ่งที่มันคิดมากแค่ไหน
มันอดคิดไม่ได้ว่าเราเป็นอะไรสำหรับมัน...
บางทีมันทำเหมือนมันสนใจเรา... แคร์เรา
แต่หลายเรื่องมันก็ทำให้เรารู้ว่ามันไม่ได้เป็นแบบนั้น
ในใจเราสับสนไปหมด... ว่ามันรู้สึกยังไงกับเรากันแน่
“ มีอีกอย่างนึงที่เค้าจะบอกแก ” ภีมพูดด้วยท่าทางเครียดเช่นเดิม
ภีมทำให้เรารู้สึกเหมือนกับว่าเรื่องที่มันกำลังจะบอกเราเป็นเรื่องที่จะต้องทำให้เรารู้สึกแย่ได้มากกว่าเรื่องแรกแน่นอน
เพราะสายตามันดูกังวล... และท่าจะกังวลมากกว่าเมื่อกี๊เสียอีก
“ มีอะไรอีกล่ะ? ” เราพูดด้วยใจที่สั่นๆคล้ายกับกลัวเรื่องที่เรากำลังจะได้ยิน
“ ตอนช่วงปิดเทอมเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเค้าพามะปรางไปบ้านมา ” ภีมพูด
“ แล้ว ? ” เราถาม
“ คือที่บ้านเค้ารู้เรื่องมะปรางมาพักนึงแล้ว.. แม่เค้าก็เลยอยากรู้จัก.. ก็เลยบอกให้เค้าพามะปรางมาแนะนำให้เป็นเรื่องเป็นราว ” ภีมพูด
เรานั่งฟังสิ่งที่มันพูดด้วยใจที่สั่นระริก
ภีมกับมะปรางเดินมาไกลเกินกว่าที่เราเคยคิด มันดูไม่ใช่รักของหนุ่มสาวมหาลัยที่จะคบกันเล่นๆ
แต่มันดูเป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่รับรู้อย่างเป็นเรื่องเป็นราว
ทุกอย่างมันเริ่มทำให้เรารู้สึกว่าทางที่เราเลือกเดินอยู่ตอนนี้ปลายทางมันตันไปหมด
จนไม่มีทางที่เราจะเดินไปถึงจุดหมายปลายทางที่เราหวังเอาไว้ได้
คงจะมีทางเดียวก็คือ......
เราคงต้องเดินย้อนกลับมาทางเดิม....
และคงต้องมีความเข้มแข็งพอที่จะมองรอยเท้าตัวเองที่เคยเดินไปได้โดยไม่มีน้ำตา
“ แล้วที่บ้านแกเค้าโอเคมั้ย? ” เราพยายามข่มความรู้สึกแย่ๆเอาไว้แต่มันก็ไม่ยากที่ภีมจะดูท่าทางของเราออก
“ แกอยากฟังต่อรึป่าว? ” ภีมถามด้วยเสียงที่แสดงออกถึงความเป็นห่วง
“ อยากสิ.. เล่ามาเหอะ ” เราพูดออกมาด้วยเสียงสั่นๆพร้อมกับก้มหน้าลง
“ ถ้าแกฟังแล้วรู้สึกแย่เค้าไม่เล่าต่อก็ได้นะ ” ภีมพูดด้วยเสียงแสดงท่าทีเป็นห่วง
“ แกอยากให้เค้ารู้ไม่ใช่เหรอ.. ไม่งั้นแกคงไม่เล่าออกมาโดยที่เค้าไม่ได้ถามหรอก ” เราพูดทั้งที่ยังก้มหน้า
“ ทุกครั้งที่เค้ามีอะไรปิดบังแก.. มันทำให้เค้ารู้สึกอึดอัดทุกครั้ง ” ภีมพูดด้วยท่าทางซึมๆ
“ แล้วแกเคยถามตัวเองมั้ยว่ามันเป็นเพราะอะไร ? ” เราถาม
“ เค้ารู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นเพราะอะไร.... แต่เค้าก็ไม่กล้าพอที่จะยอมรับหรือเปิดเผยออกมาได้ เพราะ... ”
ภีมพูดยังไม่ทันจบแต่เราก็แทรกขึ้นมาก่อนว่า
“ เพราะเค้ายังแคร์คนรอบข้างแล้วก็พ่อแม่... นี่ใช่มั้ยที่แกอยากจะพูด ” เราพูดเสียงเรียบ
“ อืม.............. ” ภีมพยักหน้ารับนิ่งๆ
“ แกรู้มั้ย... การที่แกโลเลแบบนี้มันทำให้คนอื่นต้องเจ็บกับแกมากแค่ไหน แต่เค้าก็ไม่โทษแกหรอก... เพราะเค้าเป็นคนที่เลือกมายืนตรงจุดนี้เอง ” เราพูด
“ เค้ารู้... ว่าแกต้องเจ็บมากขนาดไหน เค้าเคยคิดจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลมโดยการที่เลิกสนใจแกอีก แต่มันก็เหมือนชีวิตมันแปลกๆ... ไม่ใช่ว่าอยู่ไม่ได้นะ.... แต่ถ้ามีแกอยู่ข้างๆมันก็น่าจะดีกว่า ” ภีมพูดด้วยท่าทางสับสน
“ ขอให้เค้าเป็นคนสุดท้ายก็แล้วกันที่แกจะทำแบบนี้ ” เราพูดทั้งที่ตอนนั้นน้ำตาไหลอาบทั้งสองแก้ม
ภีมได้แต่นั่งนิ่งไม่ปริปากพูดอะไรอีก...
เราเอามือเช็ดน้ำตาแบบลวกๆก่อนที่จะพูดขึ้นว่า
“ พ่อกับแม่แกพอใจว่าที่ลูกสะใภ้รึป่าวล่ะ?... ” เราพูด
ภีมเงยหน้ามามองหน้าเรา มันเอามือเช็ดน้ำตาที่กำลังจะไหลออกไปแล้วพูดออกมาว่า
“ เค้าก็ดูชอบกันดีนะ.. พ่อเค้าซื้อของมาให้มะปรางเอาไปฝากที่บ้านเยอะเลย ส่วนแม่เค้าก็ชมไม่ขาดปากว่ามะปรางน่ารักแล้วก็นิสัยดี ”
“ ดีแล้วที่เค้าชอบ.... ” เราพูด
ก่อนที่ภีมจะพูดอะไรออกมา..
แม่มันก็โทรมาซะก่อน...
จากที่เห็นมันคุยกับแม่มัน คงประมาณว่าแม่มันมาจะถึงแล้ว
เพราะแม่มันออกมารับมัน มันจะค้างที่บ้านคืนนึงแล้วค่อยกลับพรุ่งนี้
“ แม่แกคงจะถึงแล้วดิ.... งั้นเค้ากลับเลยนะเดี๋ยวแม่แกมาเห็นว่าแกอยู่กับเค้าจะเป็นเรื่องอีก ”
เราพูดแล้วก็เดินออกมาจากมันทันทีโดยไม่ได้หันกลับไปมองมันอีกว่ามันเป็นยังไง
ทำไมน้ำตามันถึงไหลไม่หยุดแบบนี้นะ....
เรานึกโมโหตัวเองในใจที่ตอนนั้นมันกำลังด้านชาไปหมด...
เจ็บไม่รู้จักจำนะเมิง.....
ทำอะไรหวังอะไรทำไมไม่มองดูตัวเองบ้างว่าตัวเองเป็นอะไร
ทำไมหวังอะไรคิดอะไรที่มันเกินตัวตลอด....
เมิงมองตัวเองด้วย.................. รู้ตัวด้วยว่าเมิงเป็นอะไร...
รู้ด้วยว่าขอบเขตของเมิงมันอยู่ตรงไหน...
เป็นแบบนี้ผู้ชายที่ไหนเค้าจะมาเอาเมิงจริงๆจังๆ...
พ่อแม่ที่ไหนเค้าจะอยากให้ลูกชายมาได้กับกะเทย...........
เราได้แต่ร้องไห้กับตัวเองแล้วก็นั่งด่าตัวเองเหมือนกับคนเป็นบ้า.....
###################################################
ไปนอนก่อนนะ.....
เจอกันตอนมืดๆ...
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเศร้า ภีมเห็นแก่ตัวสุดๆ ปอเก่งเนอะที่ผ่านมันมาได้ :L2:
-
เจ็บพอหรือยังปอ
คนเห็นแก่ มันก็คือคนเห็นแก่ตัว
และก็เป็นคนเลวที่ร้ายอย่างไม่เคยนึกถึงใครหรอก
:o12:
-
:L2:มาให้กำลังใจค่ะ :m13:
-
ดันมาอ่านตอนนี้...ว่าจะไม่ร้องไห้แล้วเชียว...
ท่องไว้ ๆๆๆ แล้วมันจะผ่านไป...เข้มแข็งเนอะ
:sad2:
-
ขอให้เข้มแข็งนะครับ เปนกำลงัใจให้ครับ :L1: :L1: :L1:
-
:m15: อ่านตอนนี้แล้วเศร้า....สุดๆ....เป็นกำลังใจให้น้องปอ....สู้ๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L1: :L1: :L1:
-
อ่านตอนนี้ แล้วเศร้าแทนค่ะ :o12:
-
เจ็บครั้งนี้จะจำไหม
หรือว่ายังไม่พอ..ยังเจ็บได้อีก...
-
บทเรียนราคาแพง โลกนี้เค้าสร้างผู้ชายให้คู่กับผู้หญิง เวลาที่เราจะรักใคร เราควรจะรู้จักสร้างลิมิทให้กับตัวเอง ไม่ใช่ทุ่มเทไปทั้งใจ เพราะเวลาเจ็บ มันจะเจ็บมากถึงมากที่สุด
-
เศร้า จะเศร้าไปไหน
เบื่อภีมจัง ไม่รัก ไม่ว่า แต่อย่า มาให้คว่มหวังแบบนี้ดิ มันเจ็บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คนอารัยเลวได้อีก
ปอไม่ใช่ตุ๊กตา หรือของเล่นที่จะแบบแค่อยากอยู่ใกล้
พอมีเพื่อนก็ทิ้งตุ๊กตาตัวเก่าไป
พอมีคนจะมาชอบตุ๊กตาตัวนี้ก็หวงขึ้นมาซะงั้น
แล้วพอได้ตุ๊กตาตัวเก่านี้มาครอง ก็ทำแบบเดิม
แม่งงงงงงงงงงงงงงงงง :เตะ1:
-
เฉิ่ดใส่แรงงเลย พูดให้ภีมมันรู้สึกผิดเยอะๆๆ
-
:เฮ้อ: หดหู่จริงๆ
แต่ดีใจนะที่น้องปอบอกว่าชีวิตตอนนี้แฮปปี้ดี
น้องปอคงผ่านบททดสอบของชีวิตบทนี้มาได้ด้วยความสง่างามในวันนี้
ตอนแรกว่าจะเม้นท์ :angry2: ด่าว่าภีมหลายๆเรื่อง
แต่คิดอีกที คนอื่นจะไม่สามารถทำร้ายเราได้ ถ้าเราไม่หยิบยื่นโอกาสนั้นให้แก่เค้า
หลายครั้งที่ปอทำท่าจะตัดใจได้ แต่ก็ใจอ่อน ตกไปอยู่ในวังวนเดิมๆทุกครั้ง
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลที่ปอบอกว่า ตัวเองใจอ่อน หรือรักภีมมากเหลือเกินก็ตาม
ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับปอคนเดียว แต่ปอก็เอาชนะจิตใจตัวเองไม่ได้
ตอนนี้ทุกอย่างคงผ่านพ้นไปได้ด้วยดี (หวังว่า)
แม้จะผ่านได้แบบสะบักสะบอม หัวใจเต็มไปด้วยบาดแผล
แต่ซักวัน แผลมันก็ต้องแห้ง ตกสะเก็ด แล้วหายดีในที่สุด
ส่วนร่องรอยที่เหลือไว้ ก็เป็นเครื่องเตือนใจนักสู้ชีวิตอย่างปอ
หวังว่าปอคงมีความสุขได้ด้วยตัวเอง
ไม่ต้องเอาความสุขของเราไปผูกติดกับใคร
คนเรา อยู่กับตัวเองได้ มีความสุขกับสิ่งดีๆที่ทำได้
โดยไม่ต้องไปขึ้นอยู่กับว่า ขาดใครไปแล้วจะทำให้ชีวิตเราไม่มีความสุข
เอ่อ...พล่ามซะยาวเลย :m23:
แบบว่าเพิ่งอ่านหนังสือ เข็มทิศแห่งชีวิต มาอ่ะ
เลยเอามาเม้นท์ให้เรื่องน้องปอซะเลย :laugh:
-
เหตุการณ์ที่ผ่านมาของปอ มันสาหัสเอาการนะ
ดีใจที่ปอเข้มแข็งและผ่านมันมาได้
สุดยอดเลย o13 o13 o13
-
ปอออออออออ เราไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งหลายวันแนะ
อ่านแล้ว บีบคั้นหัวใจอ่ะ :serius2:
ก็ไม่เคยมองภีมดีแต่แรกอยู่แล้ววว แตมาตอนนี้ ไม่ชอบเลยยยย
เพราะคนโลเล สุดท้ายแล้วว ปอเลยต้องเจ๊บแบบนี้อ่ะ เหมือนเพลงทาทา ยัง จิงๆๆๆ
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน เหอๆๆๆๆ ไอ้นายภีม น่าตื้บบบ มั่กมากกกกอ่ะ :เตะ1:
ขอให้ปอได้เจอคนของปอเร็วๆๆน่ะ ให้ปอมีความสุข และได้รับความรักกลับมาไวไวอ่ะ
อ่านแล้ว เข้าใจเลย ผช โลเล หน้าตาดีแค่ไหน แต่ข้างในกรวงงงงงงง จิงๆๆๆๆ
-
เฮ้อ....
:pig4:
-
---------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๑๘.๕ #### ----------------
หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกับมันเท่าไหร่
เราเองก็ไม่ได้โทรหามันเลยส่วนมันก็ไม่ได้โทรหาเราเหมือนกัน...
หลังจากที่ทำเรื่องเกณฑ์ทหารเสร็จ เราก็อยู่บ้านอีกประมาณหนึ่งอาทิตย์ก่อนที่จะกลับมามอ
เพราะว่ามีงาน ช่วงนั้นเรากับพวกเพื่อนๆในกลุ่มแล้วก็รุ่นพี่ที่สนิทกัน
มารวมตัวกันเพื่อรับงานเต้น งานสอนเต้น และก็รับจัดงานอีเว้นกัน
พอดีช่วงนั้นมีโปรเจ็คใหม่ คือตั้งใจว่าจะทำของแฮนด์เมดขายกัน
เราก็เลยลงมาช่วย...
หลังจากกลับมาถึงห้องหลังจากที่ไปช่วยกันทำของแฮนด์เมดมา
เราก็ได้รับโทรศัพท์จากภีม
“ แกอยู่ไหน? ” ภีมถามด้วยเสียงที่ฟังดูรู้ว่ามันกำลังร้อนใจ
“ อยู่มอ... ทำไมมีอะไรเหรอ ? ” เราถามอย่างแปลกใจ
“ แกเอาเรื่องเราสองคนไปบอกมะปรางเหรอ? ” ภีมถามด้วยอารมณ์มีเริ่มโมโห
“ เรื่องไหน?... ไม่เคยอ่ะ.. ไม่มี ” เราพูด
“ ก็เรื่องที่เค้าไปค้างกับแกไง? ” ภีมพูด
“ เค้าจะไปบอกได้ไง... เค้ายังไม่เจอมะปรางเลย เบอร์มะปรางเค้าก็ไม่มี ” เราพูดอย่างงงๆ
“ เค้าก็รู้แหละ... ว่าแกคงไม่ได้บอกหรอก แต่เพื่อนเค้ามันก็แค่สงสัยแกกัน ... ” ภีมพูด
“ เพื่อนแกก็คิดกันได้เนอะ... ” เราพูดออกไปอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“ ก็มันมีแค่แกกับเค้าที่รู้... ถ้าเค้าไม่บอกแล้วใครจะบอก ” ภีมพูด
“ ตกลงนี่แกคิดว่าเค้าไปบอกเหรอ? ” เราพูดอย่างเริ่มโมโหจนเผลอพูดขึ้นเสียงกับมัน
“ ก็เปล่าซะหน่อย... ” ภีมพูดเสียงอ่อยๆ
“ เค้าว่าเราออกมาคุยกันเลยดีมั้ยจะได้เคลียร์ๆ ” เราพูดอย่างเริ่มอารมณ์เสีย
“ ตอนนี้เค้ามาทำพาสปอร์ตที่กรุงเทพ งั้นพรุ่งนี้ค่อยกลับไปคุยกัน ” ภีมพูดแล้วมันก็วางสายไป
เราวางสายจากมันก็เกิดอาการงง
งงว่ามะปรางรู้เรื่องนี้ได้ยังไง??
แล้วใครเป็นคนไปบอก.......
เราพยายามนึกถึงคนที่อาจจะรู้เรื่องแล้วไปบอกมะปรางได้ แต่นึกดูก็ไม่มี
ขนาดเพื่อนสนิทเรายังไม่มีใครรู้เรื่องเลยสักคน
จนเรามานึกดูว่ามีใครที่เป็นศัตรูกับเราบ้าง
และชื่อแรกที่เรานึกถึงก็คือ..... อีอ๊อฟ
********************************************
ผ่านมาอีกวันนึง......
ตอนนั้นประมาณสองทุ่ม ภีมก็โทรมาหาเราบอกว่าตอนนี้มันอยู่ที่หาด
ให้เราออกไปหาจะได้คุยเรื่องนี้กัน
“ ทำไมแกต้องเอาเรื่องเราไปบอกมะปรางด้วย !! ” ภีมระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ทันทีที่เราไปถึงจนบอยที่นั่งอยู่ข้างๆต้องปรามมันให้ใจเย็นลง
“ เค้าก็บอกแกไปแล้วไงว่าเค้าไม่ได้บอก !!!” เราพูดออกไปอย่างเริ่มมีอารมณ์โกรธเช่นกัน
“ เรื่องนี้นอกจากแกกับเค้าก็ไม่มีใครรู้... ขนาดเพื่อนเค้ายังไม่มีใครรู้เลย! ” ภีมพูดอย่างมีอารมณ์
“ เพื่อนเค้าก็ไม่มีใครรู้เหมือนกัน.... เค้ารู้น่า...... ว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูด !” เราพูดอย่างมีอารมณ์เช่นกัน
“ แกแน่ใจ... ว่าแกไม่ได้พูด !! ” ภีมพูดอย่างท้าทาย
“ แน่ใจ ! ” เราพูดออกไปอย่างโมโห
“ ใจเย็นกันก่อนได้มั้ย !!! ” บอยพูดห้ามปราม
“ ใจเย็นได้ไง ! ” ภีมหันไปพูดกับบอยอย่างหัวเสีย
“ เมิงนั่นแหละตัวดีไอ้ภีม.... ใจเย็นๆก่อน... ค่อยๆคุยกันด้วยเหตุผลดิ ” บอยพูดใส่หน้าภีมจนภีมเริ่มอารมณ์เย็นลง
“ แกพูดว่าแกไม่ได้บอกแล้วเรื่องนี้ถึงหูมะปรางได้ยังไง ? ” ภีมถามด้วยอาการที่พยายามระงับอารมณ์โกรธไว้
“ เค้าจะรู้เหรอ??... เค้าเป็นคนยังไงก็ไม่รู้บ้างเลยรึไง? ” เราพูด
“ ตอนแรกเค้าก็ไม่เชื่อว่าเป็นแกหรอก... แต่พอมาคิดๆดูแล้วจะเป็นใครได้ถ้าเค้าไม่ได้พูด ” ภีมพูด
เราได้ยินแล้วก็รู้สึกน้อยใจมันมากๆ
ตลอดเวลาที่ผ่านมามันไม่ได้ทำให้มันรู้เลยเหรอว่าเราเป็นยังไง?
สิ่งที่มันพูดมาก็บอกทุกอย่างได้แล้วว่ามันรู้สึกกับมะปรางมากแค่ไหน
ซึ่งถ้าเปรียบกับเราแล้วเราคงเทียบกับมะปรางไม่ได้เลย
ที่มันเคยบอกกับเราว่ามันไม่กล้าที่จะเลือกเราเพราะแคร์คนรอบข้าง
เราคิดว่ามันไม่ใช่ซะแล้ว.... เราไม่รู้ว่าวันนั้นมันพูดมาเพราะอะไร
แต่มันคงไม่ใช่เหตุผลเพราะว่า............. มันรักเรา
ใจมันเจ็บจนเหมือนไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว.....
มันชาจนแทบไม่รู้สึก....
เมื่อความจริงค่อยๆปรากฏ.....
“ เออ... เค้าพูดเองแหละ.... เค้าอิจฉามะปรางที่แย่งแกไปจากเค้า อิจฉาที่มะปรางได้หลายๆอย่างจากแกโดยที่เค้าไม่เคยมีสิทธิ์ได้รับมันเลย ” เราตะโกนออกไปเสียงดังพร้อมกับร้องไห้สะอื้น
พอกันทีกับความรู้สึกแย่ๆแบบนี้....
“ ปอ..... จริงเหรอ? ” บอยพูดอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เราพูด
“ จริงๆแล้วเค้าก็เฮี้ยแบบนี้แหละ... ปกปิดตัวเองมานานแล้ว ” เราพูดประชดออกไปทั้งที่น้ำตายังไหล
“ ยอมรับแบบนี้ก็ดี.. แกคิดว่าถ้าแกทำแบบนี้แล้วเค้าจะอยู่กับแกเหรอ? ” ภีมพูดอย่างเหลืออด
คำถามที่ภีมถามออกมาด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดมันทำให้ถึงกับหน้าชา
มันทำให้เราแน่ชัดในใจว่า.........................
ต่อให้มันไม่มีมะปรางมันก็ไม่มีทางเลือกเรา....
เจ็บดีมั้ยล่ะ???
ภายในใจมันกระซิบถามเราเบาๆ
“ จากนี้ไปแกกับเค้าก็ต่างคนต่างอยู่ก็แล้วกัน.... ขอให้แกรู้ไว้เลยนะ... ถึงเค้ากับมะปรางจะเลิกกัน.. เค้าก็จะไม่มีทางกลับไปหาแก ” ภีมพูดอย่างโมโหแล้วก็เดินไปที่รถ
เราอดรู้สึกใจหายไม่ได้แม้ว่าจะเคยทำใจมาพอสมควรแล้ว
ต่อจากนี้ชีวิตเราคงจะไม่มีมันอยู่อีก.....
แต่เราก็จะต้องเข้มแข็ง...
“ อย่าเพิ่งไป... เค้าถามอะไรแกอย่างนึงสิ.... แกเคยรักเค้าบ้างรึป่าว ? ” เรากลั้นใจถามออกไปโดยที่ไม่หันไปมองหน้ามัน
“ ไม่เคย... ” ภีมพูดด้วยเสียงหนักแน่นคล้ายจะตะคอก
“ แล้วแกหึงหวงเค้าทำไมเวลาที่เค้าจะไปมีคนอื่น ” เราอดที่จะถามไม่ได้แม้ในสถานการณ์แบบนี้
“ เค้าไม่เคยหึงแก... อย่าคิดอะไรเข้าข้างตัวเองเกินไป ”
ภีมอย่างหงุดหงิดก่อนที่มันจะขี่รถออกไป
บอยจึงเดินมาจับไหล่เราที่กำลังสั่นเทิ้ม
“ เรารู้... ว่าปอไม่ได้ทำ.. ใจเย็นๆก่อนไอ้ภีมมันกำลังโมโห ” บอยพูดด้วยเสียงอ่อนโยนมันยิ่งทำให้เราปล่อยอารมณ์ร้องไห้โฮออกมาจนตัวโยน
บอยจึงดึงเราเข้าไปกอดไว้แน่น
“ มะปรางรู้เรื่องนี้ได้ไงก็ไม่รู้.... ตอนที่มะปรางลงมาหาไอ้ภีมวันแรกก็เห็นยังดีๆกันอยู่... เพิ่งจะมาทะเลาะกันเมื่อวานนี่แหละ... ไอ้ภีมมันก็เลยเครียดเพราะมะปรางเข้าใจว่าไอ้ภีมคบกับมะปรางแค่บังหน้า มันไม่อยากให้มะปรางเข้าใจแบบนั้น... ถ้าจะเลิกกันก็มันก็อยากให้เลิกกันด้วยดี ”
“ ดีแล้วล่ะ... ที่คนที่มันเลือกคือมะปราง... เพราะมะปรางก็รักมันมาก ” เราพูดก่อนที่จะคลายอ้อมกอดจากบอยและเอามือเช็ดน้ำตา
“ เราไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่ามะปรางจะรักมันมาก ถ้าเราไม่เคยไปเห็นตอนที่ไอ้ภีมบอกเลิกมะปราง... ครั้งนั้นมะปรางเมาจนไม่รู้เรื่อง.... ขนาดไอ้ภีมไปนั่งอยู่ตรงหน้ามะปรางยังไม่รู้เรื่องเลย ปากก็ได้แต่บอกว่ารักไอ้ภีม... รักไอ้ภีม... ถ้าภีมจะให้มะปรางเป็นเมียน้อยแล้วภีมคบกับปอมะปรางมันก็ยอม...” บอยพูด
เราฟังแล้วก็อดที่สงสารมะปรางไม่ได้..
ตอนนี้มะปรางคงจะเสียใจและรู้สึกเจ็บไม่ได้น้อยไปกว่าเรา
เราก็เลยถามบอยว่า
“ บอยมีเบอร์มะปรางรึป่าว? ”
“ ปอจะเอาไปทำไม? ” บอยถามอย่างสงสัย
“ เราไม่ได้เอาไปทำไรไม่ดีหรอกน่า ” เราพูดสียงเศร้าๆ
“ มะปรางคงปิดเครื่องหนะ... เพราะไอ้ภีมโทรหาทั้งวันมะปรางก็ปิดเครื่องหนีตลอด... มันก็เลยยิ่งเครียด เดี๋ยวยิ่งจะต้องไปฝึกบนเรือตั้งสองเดือน... ติดต่อใครก็ไม่ได้มันคงเป็นบ้าตายแน่ๆถ้ายังเคลียร์เรื่องนี้กับมะปรางไม่ได้ ” บอยพูดอย่างอ่อนใจ ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มาบอกเบอร์มะปรางกับเรา
หลายสิ่งหลายอย่างที่เราได้ยินและได้เห็นในตอนนั้นมันทำให้เรารู้ว่ามะปรางรักภีมมากกว่าที่เราคิดอีกเยอะ
และภีมก็คงดูจะรักมะปรางมากไม่ได้น้อยไปกว่าที่มะปรางรักภีมเลย
เราจึงตัดสินทำอะไรบางอย่าง....
เพื่อพิสูจน์ตัวเอง.....
หลังจากที่เราไปส่งบอยที่หอเสร็จแล้วเราก็ตัดสินใจโทรไปหามะปราง
เราเลือกที่จะโทรเข้าเบอร์บ้าน เพราะมะปรางคงปิดมือถือ....
“ สวัสดีครับ... ” เสียงผู้ชายคนนึงพดด้วยเสียงดุๆ สงสัยคงจะเป็นพ่อของมะปราง
“ สวัสดีค่ะ.... หนูเป็นเพื่อนมะปรางค่ะ... พอดีจะโทรมาคุยเรื่องเกรดอ่ะค่ะ ” เราพยายามเก็กเสียงให้ดูเป็นเสียงผู้หญิงมากที่สุด
“ อ่อ... งั้นรอแปปนึงนะ ” คนที่เราคิดว่าน่าจะเป็นพ่อมะปรางพูด
“ ขอบคุณค่ะ... ” เราพูด
“ ฮัลโหล... ” เสียงมะปรางรับสาย
“ มะปรางใช่ป่ะ ? ” เราถามเพื่อความแน่ใจ
“ ใช่......... นี่ใครอ่ะ? ” มะปรางถามอย่างแปลกใจ
“ เค้า.... ปอเอง... ” เราพูดพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นมิตร
เพราะในสถานการณ์แบบนี้มะปรางคงจะไม่อยากจะได้ยินชื่อเราสักเท่าไหร่
“ ปอมีอะไรเหรอ? ” มะปรางถามเราด้วยท่าทางแปลกใจ
“ เลิกกับภีมแล้วเหรอ? ” เราถามเสียงนิ่ม
“ ก็ภีมไม่ได้รักเราหนิ... เราไม่โกรธปอหรอกนะ... เราเข้าใจแล้วก็ไม่เคยดูถูกความรักของปอเลย แต่เราโกรธภีมมากกว่า...... ที่มันมาหลอกเรา ” มะปรางพูดด้วยเสียงสะอื้นๆ
“ ใครบอกมะปรางล่ะ.. ว่าภีมมันคบกับมะปรางเพื่อบังหน้า ” เราพูด
“ เราบอกไม่ได้จริงๆว่าเรารู้มาจากไหน .... ” มะปรางพูด
“ มะปรางเลือกที่จะเชื่อเพื่อนมากกว่าความรู้สึกของตัวเองเหรอ? ” เราพูด
“ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน .... ” มะปรางพูดอย่างเริ่มไม่แน่ใจ
“ ถ้าเราจะบอกว่าเรากับภีมเป็นแค่เพื่อนกันล่ะ.. มะปรางจะเชื่อรึป่าว? เรายอมรับนะ...... ว่าเราคิดกับมันมากกว่าเพื่อน เราอาจจะทำอะไรให้มันมากมาย แต่สิ่งที่มันให้กลับมาที่เราก็แค่คำว่าเพื่อน ” เราพูดไปเสียงก็สั่นไปเรื่อย
จนมาถึงคำที่เราบอกว่าภีมคิดกับเราแค่เพื่อน เราก็ปล่อยเสียงสะอื้นออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่
“ เหรอ? แต่เพื่อนเราก็มีแต่คนบอกว่าภีมมันไม่ดี.. มันเป็นเกย์ ” มะปรางพูดด้วยเสียงแผ่วเบาอย่างคนกำลังสับสน
“ เวลาที่มะปรางมีปัญหากับภีม... มะปรางก็เล่าให้เพื่อนฟัง.. ปรึกษาเพื่อน.. แต่เวลาที่มะปรางกับภีมมีความสุขกัน เพื่อนมะปรางไม่ได้รับรู้หนิ... เค้าก็เลยเป็นห่วงกันแล้วก็พาลไม่ชอบภีม ส่วนเรื่องที่มันเป็นเกย์หรือจะเอากะเทยหนะ.. เลิกคิดไปได้เลย... เพราะเรากับมันยังไม่เคยมีอะไรเกินเลยกันเลยนะ เราไม่รู้ว่ามะปรางจะเชื่อเรารึป่าว?.... เพราะก็ไม่มีหลักฐานอะไรที่จะทำให้มะปรางเชื่อคำพูดของเรา.... แต่เราเห็นมันเครียดเรื่องมะปรางมากๆเราก็ไม่สบายใจ....... แต่ขอให้รู้ว่าเรื่องที่เราพูดทั้งหมดมันเป็นเรื่องจริง...... ”
เราพูดทั้งที่ในใจมันเต็มไปด้วยรู้สึกเจ็บ
“ ปอ... เราขอโทษนะ... ที่เราเข้ามาแทรก.... ” มะปรางพูดยังไม่ทันจบแต่เราก็พูดแทรกก่อนว่า
“ อย่าคิดแบบนั้น... เพราะภีมไม่เคยเป็นของเรา.... ทีนี้ก็รู้ความจริงแล้วนะ.... เรื่องที่มะปรางรู้มาว่าภีมเคยมาอยู่กับเค้าก็ไม่ใช่เรื่องจริง... เราไม่รู้หรอกนะว่าไอ้คนที่มาบอกเรื่องนี้กับมะปรางมันคิดอะไรอยู่... มันอาจจะเป็นผู้ไม่หวังดีกับเราหรือมะปรางก็ได้ ” เราพูด
“ เราขอโทษจริงๆที่บอกไม่ได้ว่าคนนั้นเป็นใคร ” มะปรางพูดอย่างเกรงใจ
“ ไม่เป็นไรหรอก... โทรไปเคลียร์กับภีมมันซะ... มันเครียดใหญ่แล้วเนี่ย... ” เราพูด
“ ขอบใจปอมากนะ.... งั้นเราจะลองคุยกับมันดู ” มะปรางพูด
“ อืม... เรารู้ว่ามะปรางคงรักภีมไปไม่น้อยไปกว่าเราหรอก... โชคดีนะ ” เราพูดก่อนที่จะวางสายไป
หลังจากวางสายเราก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง.....
จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันที่เราร้องไห้มากที่สุดเท่าที่เกิดมาก็ว่าได้
สมองมันตื้อไปหมด......
ตาก็บวมช้ำมากๆ..... นิ่งที่ไรเป็นน้ำตาไหลตลอด.....
พอกันทีกับความรักของเราสามคน................
มันคงถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องเดินแยกออกมาจากคนทั้งคู่เสียที...
การเดินคนเดียวไปบนทางที่ยากลำบากขนาดไหน
ก็ไม่เหนื่อยเท่าการวิ่งตามคนที่เค้าไม่เคยหันมาสนใจเราหรอก...
**************************************
ผ่านไประมาณสองชั่วโมง....
ภีมก็โทรมาหาเราอย่างที่เราคิดไว้จริงๆ.....มันบอกว่ามันรอเราอยู่ที่หน้าหอให้เราลงไปหามัน
เราก็เลยลงไปพร้อมกับสิ่งที่คิดไว้ตั้งแต่ต้นว่าจะบอกมัน
เพราะเราแน่ใจว่ามันมาหาเราทำไม??
หลังจากที่เราพามันมานั่งที่ตรงม้านั่งข้างหลังหอที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว
ภีมก็พูดขึ้นมาว่า
“ เค้ากับมะปรางเคลียร์กันแล้ว.... ”
“ แล้วไง ? ” เราพูด
“ ที่จริงแกไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้นะ... เค้ารู้ว่ามันคงทำให้แกเจ็บมากกว่าเดิม ” ภีมพูดด้วยท่าทีสำนึก
“ ไม่เห็นเป็นไรหนิ... ก็เค้าเป็นคนไปบอกมะปรางเอง... เค้าก็แค่โทรไปบอกว่าเค้าโกหกก็แค่นั้น ” เราพูดด้วยท่าทางประชด
“ เค้ารู้... ว่าแกไม่ได้เป็นคนบอก... แต่มะปรางก็บอกไม่ได้ว่าใคร? ” ภีมพูด
ประโยคนี้มันเหมือนมีดที่แทงเข้าไปในใจเค้าอีกครั้ง....
ภีมไม่เชื่อเรา............. แต่ภีมเชื่อมะปราง.....
แค่นี้ก็บอกให้รู้แล้ว.... ว่ามันรักใคร?
“ แล้วทำไมตอนแรกไม่เชื่อเค้าล่ะ? ” เราพูดด้วยเสียงน้อยใจ
“ ก็เค้าสับสนหนิไม่รู้จะเชื่อใคร.... หลายอย่างมันทำให้เค้าเชื่อแบบนั้น แกกับเค้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ ” ภีมพูด
“ ยังไง... เหมือนเดิม ” เราพูด
“ ก็เหมือนเมื่อก่อนไง ” ภีมพูด
“ แกจะเอายังไงอีก.... เดี๋ยวแกก็ให้เค้าไปเดี๋ยวแกก็ให้เค้าอยู่... แกทำเหมือนเค้าไม่มีความรู้สึก... แกเคยนึกถึงเค้าบ้างมั้ย....... อย่างน้อยก็สงสารมะปรางบ้าง.... ขนาดเค้ายังรู้สึกละอายใจเลย ” เราพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมาอีก
“ ก็มะปรางก็รู้เรื่องเราแล้วหนิ... ว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน ” ภีมพูด
“ แกพอเหอะ.... แกเป็นคนไล่เค้าออกไปเอง... แล้วก็เป็นครั้งที่สองแล้วที่แกไล่เค้า.... ต่างคนต่างอยู่เหอะ ” เราพูดออกไปอย่างสะอื้น
“ แกไม่รักเค้าแล้วเหรอ? ” ภีมพูดด้วยท่าทางน้อยใจ
“ แกก็ได้แต่ถามเค้า... แต่แกเคยถามใจตัวแกเองบ้างรึป่าว?.... ว่าแกเคยรักเค้าเหรอถึงอยากจะให้ทุกอย่างมันกลับไปเป็นเหมือนเดิม ” เราพูด
“ รัก.... ” ภีมพูดเสียงแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน
“ ตอนนี้มาบอกว่ารัก... แกลืมแล้วเหรอว่าตอนอยู่ที่หาดแกพูดว่าอะไร... ดีจังนะ... เค้าถูกบอกรักแล้วก็ถูกบอกเลิกในวันเดียวกันจากคนคนเดียวกันด้วย ” เราพูดออกไปอย่างสมเพชตัวเอง
“ เค้า.... เค้า... ทำแย่ๆกับมากเลยใช่มั้ย?.... แกทำเพื่อเค้ามาตลอด... แต่เค้ากลับทำแต่เรื่องให้แกเสียใจ ”
ภีมพูดด้วยท่าทางเหมือนจะร้องไห้
“ เรื่องมันผ่านไปแล้วแกอย่ามารื้อฟื้นเลย... ทำตัวดีๆกับมะปรางแล้วกัน... อย่าให้ต้องเสียใจอีก แล้วก็เลิกซะทีเหอะ... นิสัยโลเลแบบนี้.... ” เราพูด
“ ตกลงเราจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ย? ” ภีมพูด
“ เค้าไม่ไหวแล้ว.... ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นเค้าไม่เคยลืมได้เลยสักครั้ง ถ้าเปรียบตัวเค้าเองเป็นกระปุกออมสิน.. ทุกครั้งที่แกทำเรื่องแย่ๆก็เหมือนเอาเหรียญบาทหยอดลงไปในกระปุก และวันนี้กระปุกมันก็เต็มจนจะล้นแล้ว... จนมันระเบิด... ทีนี้มันยังคงจะกลับเป็นกระปุกออมสินอีกได้มั้ย ? ” เราพูด
“ แต่เค้าจะปล่อยแกไปทั้งๆที่เรื่องมันจบแบบนี้ไม่ได้ ” ภีมพูด
“ แกสงสารเค้าบ้างเหอะ.... ความอดทนของเรามันก็มีขีดจำกัดนะ... แกคิดว่าเค้าอยากจะเดินออกไปจากแกมากนักเหรอ?..... เค้ารักแก... ทำไมเค้าถึงจะไม่อยากอยู่ข้างๆ ” เราพูดไปก็ร้องไห้ไป
“ งั้นแกก็อย่าไปไหนสิ... แกอยู่ข้างๆเค้าเหมือนเดิมนะ... ” ภีมพูด้วยท่าทางอ้อนวอน
“ เค้าเลือกจะเดินออกมาดีกว่า... เพราะการยืนอยู่ข้างแกนับจากนี้มันเจ็บกว่า.... ” เราพูด
“ ถ้าแกอยากให้มันเป็นแบบนั้นเค้าก็จะไม่รั้งแกอีก.... เค้าจะดีกับมะปรางเหมือนอย่างที่แกอยากให้เค้าทำ ”
ภีมพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมาจนเราได้ยินเสียงสะอื้นมันจนเราขนลุก แล้วมันก็พูดต่อว่า
“ ถ้าคิดถึงแกเค้าโทรหาแกได้มั้ย ?”
“ อย่าเพิ่งเลย..... ตอนนี้ต่างคนต่างอยู่ก่อนดีกว่า... เค้าไม่โกรธหรอกที่เค้าไม่ได้เป็นคนที่แกเลือก... ทุกสิ่งทุกอย่างที่แกทำเค้าก็อาจจะทำหากว่าเค้ายืนอยู่ในจุดเดียวกับแก.... เค้าเข้าใจทุกอย่าง..... แต่เค้าแค่เสียใจ.... ใจเค้ามันไม่เข้มแข็งพอที่จะยืนข้างแกอีกแล้ว..... ” เราพูดออกมาทั้งน้ำตา
จบตอน......
########################################
ถึงจะจบตอนแต่เรื่องนี้ยังไม่จบนะ....
ยังมีเรื่องไม่คาดฝันรออยู่อีก........
แต่ตอนนี้เรื่องนี้ก็ใกล้จะจบเต็มที......
-
นับถือปอจิงๆ
เจอแต่สิ่งดีๆคับ
:pig4:
-
:a6: :a6: :a6:
:o12: พูดไม่ออก :o12:
-
:m31:
:o12:
-
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: ภีม :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
:a6: :a6: :a6: :a6: ปอ :a6: :a6: :a6: :a6:
-
"แกไม่รักเค้าแล้วเหรอ?" o12 ช่างกล้าถามมาได้นะ นี่ในสมองจะเคยมีคำว่าความละอายบ้างไหมเนี่ย หรือความเลวมันท่วมจนไม่มีที่ให้อย่างอื่นอยู่อีกแล้ว :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
และหวังว่าครั้งนี้น้องปอจะตาสว่าง ได้หลุดพ้นสักทีนะคะ
-
:m31: :m31: :m31:
:m15: :m15: :m15:
-
:m4: :m4: นี่แหล่ะ รอปอพูดคำนี้มากที่สุดตั้งแต่อ่านมา
แต่ .....ยังมีเรื่องไม่คาดฝันรออยู่อีก........ นี่มันไรหว่า.... o12 ไม่อยากเดาแฮ่ะ
-
ชอบประโยคนี่มาก ๆ อ่ะปอ
“ เค้าเลือกจะเดินออกมาดีกว่า... เพราะการยืนอยู่ข้างแกนับจากนี้มันเจ็บกว่า.... ”
-
คนเรามีความเห็นแก่ตัวทุกคน แต่ไม่นึกว่าภีมจะมีมากขนาดนี้ ดีแล้วละ ถอยออกมาเถอะ
-
o2พูดไม่ออก บอกไม่ถูก ความรู้สึกสับสนไปหมด
ความรักเป็นเรื่องลึกซึ้งของคนสองคน อย่าว่าแต่คนอื่นจะไม่เข้าใจเลย
แม้แต่คนสองคนนั้น ในหลายๆครั้งก็ไม่อาจจะทำความเข้าใจกับมันได้ ถึงจะพยายามก็เถอะ
*** ความรักเป็นเรื่องราวของความรู้สึกล้วนๆ ที่ไม่มีเหตุผล
แล้วเมื่อไรก็ตามความรักนั้นมีเหตุผลเกิดขึ้นแล้ว มันก็อาจจะไม่ใช่ความรักอีกต่อไป :pig4: :L2: :L2:
-
:sad2: เศร้ามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad2:
-
"เสียใจ"
-
ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีอะครับ แต่ เศร้า มากมายครับ :m15: :m15: :m15: :m15:
:o12: :o12:
-
ปอคนดีที่หนึ่งเลย o13
จะมีเรื่องร้ายกว่านี้อีกเหรอ :o
แค่นี้ก็ :m15:ตาบวมจะแย่แล้ว
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :a2:
-
อ่านแล้วถอนใจ เฮ้อ ทรมานจังเลยความรู้สึกนี้
ทำไมการรักใคร...มันทำร้ายความรู้สึกขนาดนี้
กลับมารักตัวเองเถอะนะ...ปอ
ขอเป็นกำลังใจให้นะ(ว่าจะไม่อ่านแล้วกลัว :sad2:แต่อดไม่ได้) :L2: :L1: :L2:
-
>>>>numtannaka "นี่ในสมองจะเคยมีคำว่าความละอายบ้างไหมเนี่ย หรือความเลวมันท่วมจนไม่มีที่ให้อย่างอื่นอยู่อีกแล้ว" <<<<
ชอบเมนต์นี้อ่ะ โดนจัยอย่างแรง
ว่าแต่มันจะมีรัยเกิดขึ้นอีกอ่ะ เท่านี้ก็แบบจิตตกแล้วนะเนี่ย
ภีมมันยังจะทำอารัยที่ทำร้ายปอ(และคนอ่าน)ได้มากกว่านี้อีกหลอเนี่ย :m16:
-
ขออีกนิด ขอชมปอในตอนนี้มากกกกกกกกกก
มันเป็นอารัยที่เราอยากให้ปอพูดออกมานานแล้วอ่ะ
สุดท้ายปอก็ทำได้ ให้มันรู้ซะบ้าง คัยเป็นคัย
ถ้าเป็นเรานะจะควงบอยแทนเลย
-
ปอออออออออ เศ้ราจังอ่ะ
อยู่ข้างปอ น่ะ
กอด ปอ :กอด1:
ใครม่ะเห็นเราดีช่างมัน เรารู้ว่าเราดี เป็นพอ จิงๆๆๆ
-
ชอบปอพูดตอนนี้ที่สุดแระ ซัดกลับไปซะบ้าง :เตะ1:
ก้อแค่ผู้ชายเหนแก่ตัวคนนึง
-
แล้ววันนั้นก็มาถึงจนได้นะ..
ดีแล้วหล่ะที่ไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก..
การที่เราวิ่งตามคนที่ไม่ได้รักเรามันเหนื่อยหัวใจนะ..
-
:เฮ้อ:เจ็บ
แต่คงดีกว่าถ้าเลือกที่จะเดินออกมาเอง :m15:
อย่าเอาความรู้สึกไปทุ่มเทกับคนๆนั้นต่อเลยนะ
-
ปอน่าจะด่าภีมให้แรงกว่านี้เลวได้ใจมาก ขอเพลง never again ให้ ปอแรงๆๆเลย
-
เอ้อ เฮอ ฉบับเข้มข้น(มากๆ) จริงๆด้วย
หวังว่าคงผ่านไปได้ด้วยดีนะ :a2:
-
ถ้าเราเป็นปอ คงจะทำใจไม่ได้ ไม่กล้าพูดขนาดนั้นหรอก
นับถือๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
http://media.imeem.com/m/-rTlWwSLQO
มอบเพลงนี้ให้ละกานน่าจะเหมาะ :oni1: :oni1: :oni1
-
:L2: เป็นกำลังใจให้ปอ
เข้มแข็งมากเลย o13
รู้ว่าภีมเป็นเนื้อร้าย ก็กลั้นใจตัดทิ้งไปซะ
ก่อนที่มานจะลาม แล้วทำลายชีวิตเราไปทั้งชีวิต
-
คุณ ปอคับ o13นับถือน้ำใจคุณจิงๆคับออกมาได้จากคนเลวๆแบบนั้นได้นับว่าหลุดบ่วงกรมแล้วคับ สู้ๆนะคับ :กอด1: :L2:
เฮ้ย......เศร้าจิงๆตอนนี้ ไอ้ คุณภีม พูดออกมาได้ยังไง "แก่ไม่รักเขาแล้วหรือ"เห็นแก่ตัวที่สุดมันน่า :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :angry2:
-
ร้องไห้เลยกรู
-
"เศร้า"
-
คนดีๆ ที่อยู่ในเรือเลวๆ
มักจะเอาชนะ
คนเลวๆ ที่อยู่ในเรือดีๆ
ได้เสมอ
:L2: :L2: :L2:
-
ปอจ๋า มาต่อหน่อยดิ :oni1:
-
มาต่อเร้ว ๆ น่ะปอ
รออยู่ รอหลายวันล่ะ
ตอนไหนปอจะมาต่อสักทีเน้อ
-
มานั่งรออ่านเรื่องของปอ แล้วนึกถึงเพลงนี้ แต่โพสต์เพลงไม่เป็น มีแต่เนื้อร้องนะ
:m15: คนดีๆ ไม่รู้จักรัก :- ไอซ์ ศรัญญู
ฉันนั้นโง่ใช่ไหม ที่งมงายยอมทนอย่างนี้
เป็นคนดีที่เธอไม่แคร์ ตามใจเธอไม่เห็นเธอดูแล
มีแต่ทำให้ช้ำใจ อยู่ได้ทุกวัน
ยอมจนลืมศักดิ์ศรี ที่เคยมีมานานแสนนาน
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
ทำอะไรเพื่อเธอได้ทุกอย่าง
แต่ว่าเธอไม่ต้องการ กลับเบื่อด้วยซ้ำ
**จะรักทำไมให้เจ็บให้ช้ำ
รักทำไมให้เหนื่อยให้ล้า
อยู่กันไปก็เปลืองเวลา ก็มีแต่ทุกข์ในใจ
เจอะเค้าดีๆ ทำไมไม่รัก
รักทำไมแต่คนไม่ดี
จะมัวทนอย่างนี้ทำไม ทำไมอยู่
จะทนเพื่ออะไร มีแต่เสียใจ
เธอมีดีอะไร ถึงต้องคอยให้ความสำคัญ
ไม่อาจตอบกับใครได้เลย
พยายามจะมองหาบางอย่าง
แต่ไม่เคยพบสักอย่าง ให้ตอบใครๆ
**จะรักทำไมให้เจ็บให้ช้ำ
รักทำไมให้เหนื่อยให้ล้า
อยู่กันไปก็เปลืองเวลา ก็มีแต่ทุกข์ในใจ
เจอะเค้าดีๆ ทำไมไม่รัก
รักทำไมแต่คนไม่ดี
จะมัวทนอย่างนี้ทำไม ทำไมอยู่
จะทนเพื่ออะไร มีแต่เสียใจ
:L1: :L1: :L1:
-
ยังมีเรื่องไม่คาดฝันอีกหรอ
อยากอ่านแล้วอ่ะ...หลัง ๆ
นี่สุดยอดอ่ะ...ตกลงก็ไม่รู้
ว่าใครใช่ป่ะ...
-
ปอจ๋า ปอ
มาต่อจิ ฮืออออออ
จบแบบค้างคา เล่นเอานอนไม่หลับหนา
เอะ :o แอบจูงมือไปกะใครป่ะเนี่ยะ ฮี่ฮี่ :laugh:
-
สู้ คับพี่
-
:angry2:
ผู้ชายก้อเห้นแก่ตัวอย่างงี้กันทุกคนเลยป่าวเนี่ย
เอาแต่ได้....พูดแล้วโมโห
ตอนนี้เพื่อนเราก้อ
อยู่ในฐานนะเดียวกับปอเลย
ไม่รุ้จะช่วยยังไง
คนดีๆทำไมไม่รัก
นี่แหละความรัก
-
:a2: ปอคงประจักษ์ด้วยตนเองแล้วซินะว่า
"ชีวิตเค้าก็อยู่อย่างมีความสุขได้ ถึงแม้ว่าวันนี้เค้าจะไม่มีแก(คนนั้น)" :m4:
-
เศร้ามากๆเลย :sad2:
สงสารพี่กรจังเลยครับ ไม่รู้ว่าพี่กรอดทนมาได้อย่างไร
โดนคนเรารักหลอกนี่มันช่างเจ็บมากๆเลยครับ
พูดแล้วก็นึกถึงที่ตัวเองเคยโดน :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้พี่กรเสมอนะครับ :L2:
-
ขอบคุณทุกรีเลย..... ที่เม้นให้เรา...
เรารู้สึกดีจริงๆ....
ขอบคุณมากๆ
แล้วก็ขอบคุณสำหรับเพลงที่ลงให้เราด้วย....
คุณ uno เพลงที่ลงให้เราชื่อเพลงอะไรอ่ะ เพราะจัง...
เราเปิดฟังตั้งหลายรอบ...
ส่วนพี่broke-back .. วิธีลงเพลงอ่ะเดี๋ยวเราเมลไปให้นะ.....
ที่เราหายไปไม่ใช่ไรหรอก...
พิมตอนที่18แล้วทำเอาจิตตกไปเลย... ร้องไห้อีกทั้งที่ทำใจกับเรื่องนั้นได้แล้ว
เลยไปพักผ่อนจิตใจซะหน่อย......
***************************************
---------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๑๙ #### ----------------
24 มิถุนายน 49
แก่ขึ้นอีกปีนึงแล้ว........
มีความสุขมากๆละกันนะ...
ขอให้สมหวังทุกอย่างที่อยากได้.....
หวังว่าเค้าคงส่งข้อความมาอวยพรวันเกิดแกเป็นคนแรกนะ....
23 กันยายน 49
ยังจำได้ป่าว??? ว่าวันนี้วันอะไร???
.... วันซอฟดริ้งของเราไง.....
หวังว่าแกคงมีความสุขดีนะ.......
โชคดี....
11 ตุลาคม 2549
ข้อความนี้มีอาถรรพ์... คนอ่านจะคิดถึงคนส่งคนนี้ตลอดไป
“ เกือบแปดเดือนแล้วสินะ........ ที่เราไม่ได้คุยกัน.... ต่างคนต่างก็มีชีวิตของตัวเอง... อยู่ใครอยู่มัน.. ”
เรากับภีมไม่ได้มีการติดต่อกันเลยนับจากวันนั้นเป็นเวลาเกือบแปดเดือน
เราไม่ได้โทรหามันเลยแม้แต่ครั้งเดียว ซึ่งภีมเองก็ไม่ได้โทรหาเราเหมือนกัน
จะมีก็แต่เพียงการส่งข้อความมาหาเราเท่านั้น...
หลายครั้งที่เราเดินสวนกัน... ขี่รถสวนกัน.... นั่งกินข้าวร้านติดกัน.... หรือแม้แต่การบังเอิญไปในที่ที่เดียวกัน
เหมือนคนบนฟ้าจะกลั่นแกล้งเราอีกครั้ง....
หรือว่าเวรกรรมระหว่างเรามันคงยังจะไม่หมด....
หรืออาจจะเป็นแค่ความบังเอิญที่ทำให้เราเจอกันโดยมิได้ตั้งใจ
เราไม่รู้ว่าภีมมีท่าทีอย่างไรเวลาที่เจอเรา....
เพราะเลือกที่จะเลี่ยงหลบมันไปทุกครั้งหากเราต้องเผชิญหน้ากัน
เราทำเหมือนว่าเราไม่รู้จักมันและคิดว่ามันได้ตายไปแล้ว......
แต่ก็มีอยู่หลายครั้งที่เหตุการณ์มันบังเอิญเสียจนเราไม่คาดคิดมาก่อน........
..... เรายังจำวันนั้นได้ดี..... 11 ตุลาคม 49
“ เฮ้ยเมิง... วันนี้ไปดูหนังกันป่าว.. ไม่ได้ดูนานแล้วนะ.. ” พิมพูดจ้ออยู่ข้างๆขนาดที่เราไปกินข้าวเย็นด้วยกัน
“ เออ... ไปดิ... แก้เซ็ง.... แต่เมิงจะดูเรื่องไรว้ะ? ” เราถาม
“ เรื่อง............................. ไง น่าจะหนุกว่ะ.. ” พิมพูด
“ เออ... งั้นก็ไปดิ.. กินข้าวเสร็จเดี๋ยวไปดูรอบหนังกัน ” เราพูด
“ เออ... ” พิมพูด..
*************************************
“ ดูรอบทุ่มสี่สิบแล้วกันนะเมิง... ” พิมพูดหลังจากเราเช็ครอบหนังกันเสร็จ
“ เออ.... อีกยี่สิบนาทีเอง ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องรอ ” เราพูด
“ อืม... ” พิมพูด
หลังจากที่ซื้อตั๋วเสร็จเราก็บอกพิมว่าให้มันอ่านเรื่องย่อไปพลางๆก่อนเพราะว่าเราจะไปห้องน้ำ
พอเราเดินออกมาจากห้องน้ำก็หาพิมไม่เจอ
เราก็ยืนมองๆหามันอยู่ จู่ๆก็มีใครไม่รู้มาจับตูดเรา
“ เฮ้ย..... ” เราร้องพร้อมกับหันไปมองหน้าด้วยความตกใจ
พอเห็นหน้าไอ้คนที่จับตูดเรา... เราก็ทำหน้างงๆ รู้สึกว่าคุ้นหน้าแต่ก็นึกไม่ออกว่าใคร
ไอ้คนที่มันจับตูดเรามันก็มองหน้าเรายิ้มๆไม่พูดไม่จา
แต่ในขณะที่เราพยายามยืนนึกอยู่ว่าไอ้คนนี้เป็นใคร
จู่ๆภีมก็เดินมาจากไหนไม่รู้มากระชากแขนไอ้คนนั้นอย่างแรงพร้อมกับมองหน้าอย่างหาเรื่อง
ตอนนั้นเราตกใจมากเลยรีบเข้าไปดึงไอ้คนนั้นออกมาพร้อมกับพูดว่า
“ เฮ้ย... ไรเนี่ย.... ทำไรอายคนอื่นเค้ามั่ง !! ” เราพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าภีมด้วยความรำคาญอย่างจงใจ
“ ชอบรึไง... ยืนให้คนเค้ามาแต๊ะอั๋งเนี่ย?? ” ภีมพูดอย่างหัวเสียเช่นกัน
“ ชอบไม่ชอบก็อย่ามาเสล่อได้ป่ะ? ” เราพูดอารมณ์เสียเช่นกัน
“ อย่าเถียงกันเลย.... คือ.... เราแค่แกล้งปอเล่นเฉยๆ ” ไอ้คนนั้นพูดด้วยท่าทางประหม่า
เรากับภีมหันไปมองหน้าไอ้คนนั้นพร้อมกันอย่างงงๆ
เราคิดว่าภีมมันก็คงจะงงว่าไอ้คนนั้นรู้จักเราเหรอ?
ส่วนเราก็งงว่า.... ไอ้คนนี้นี่เป็นใครกัน...
“ ภีมอยู่นี่เอง... มะปรางนึกว่าหายไปไหน ” มะปรางเดินมาที่ภีมพร้อมกับถือป๊อบคอนกับน้ำอัดลมมาด้วย
มะปรางมองหน้าสลับไปมาด้วยความงุนงง ก่อนที่จะถามว่า
“ มีอะไรกันรึป่าว ? ”
ภีมและไอ้คนนั้นเงียบเราจึงพูดออกมาว่า
“ ไม่มีไรหรอก... พอดีเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ”
“ อ่อ... นึกว่ามีอะไรกัน.... ” มะปรางพูดด้วยท่าทางสงสัย
“ อ้าวเมิง... อยู่นี่เอง... กูก็ไปรอเมิงที่หน้าห้องน้ำ ” พิมพูดพร้อมกับเดินเข้ามา
“ งั้นเราไปก่อนนะ.... ไปเหอะภีม ” มะปรางพูดพร้อมกับดึงภีมให้เดินไป
ภีมหันมามองหน้าเราแบบเดาไม่ออกว่ามันคิดอะไรอยู่ก่อนที่มันจะเดินตามมะปรางไป
“ แล้วภีมมันเป็นไรว้ะ... มันมายืนอยู่กะเมิงได้ไง? ” พิมถามด้วยท่าทางงงๆพร้อมกับมองหน้าเรากับไอ้คนนั้นสลับกันไปมา
“ เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง ” เราพูด
“ ไอ้นั่นใครว้ะ?.... เกือบจะต่อยเราแล้วมั้ยล่ะ ? ” ไอ้คนนั้นพูดด้วยท่าทางเกรงๆ
“ เดี๋ยวก่อน... ” เราพูดพร้อมกับมองหน้าไอ้คนนั้นแล้วพยายามนึกว่ามันคือใคร
เพราะรู้สึกคุ้นๆแต่จำไม่ได้
“ มองงี๊นี่จำเราไม่ได้เหรอ? ” ไอ้คนนั้นพูดด้วยท่าทางทะเล้น ซึ่งเราก็พยักหน้าหงึกๆยอมรับว่าจำไม่ได้
“ เฮ้ยไรว้ะ... ไม่เจอกันสองปีนี่จำกันไม่ได้แล้วเหรอ? ” ไอ้คนนั้นพูดด้วยท่าทางน้อยใจ
เราก็นึกอยู่แป๊ปนึง... พยายามมองหน้ามันชัดๆแล้วก็พูดออกมาเสียงดังว่า
“ เก่ง !!!! ” พร้อมกับเขย่าแขนมันแรงๆด้วยความดีใจ
เก่งเป็นเพื่อนในคณะเราแต่เรียนคนละเอก มันได้รับคัดเลือกเป็นโมเดลเหมือนกัน
แต่มันเรียนได้แค่สามเดือนก็ลาออกไปเพราะมันจะซิ่วไปเรียนมช.
“ โห.... นึกว่าจะนึกไม่ออกซะแล้ว ” เก่งพูดด้วยท่าทางดีใจ
“ ก็หล่อขึ้นตั้งเยอะอ่ะ... เลยจำไม่ได้ ” เราพูดแบบแซวๆ
“ เป็นไง... ชอบอ่ะดิ... ” เก่งทำเป็นพูดแซวเราบ้าง
“ หล่อขนาดนี้มีแฟนละมั้ง...... ” เราแซวมันอีก
“ ก็มีบ้าง... ” เก่งพูดยิ้มกริ่ม
“ แล้วตอนนี้เป็นไง... เรียนไหนเนี่ย ?? ” เราถาม
“ มช. ” เก่งพูด
หลังจากนั้นเราก็คุยกะเก่งอีกนิดหน่อย... ก่อนที่จะเข้าไปในโรงหนัง
เก่งมันเป็นคนที่จัดว่าหล่อทีเดียวแต่เมื่อก่อนมันอ้วน กลับมาคราวนี้นี่หุ่นดีหน้าใสกิ๊ก.... ดูดีเชียวแหละ
เราเลยจำแทบไม่ได้....
ทันทีที่เราลงนั่งในโรงหนังอนนั้นไปในรงหนังปิดแล้ว
สายตาเราก็ไปเห็นคู่รักคู่นึงที่นั่งอยู่ข้างหน้า...
ภีมกับมะปรางนั่นเอง......
ไม่น่าเชื่อว่าจะบังเอิญอะไรขนาดนี้...
เพราะมะปรางกับภีมนั่งในตำแหน่งเดียวกับเราพิมเลย เพียงแต่เรานั่งข้างหลังมัน
“ เฮ้ย... บังเอิญว่ะ... ดูหนังเรื่องเดียวกันเลยแล้วยังเสือกนั่งที่ตรงกันอีก ” พิมหันมากระซิบกับเรา
“ เซ็งว่ะ... แม่ง ” เราพูดอย่างหัวเสีย
“ กูขอโทษนะเมิง... ที่เลือกที่นั่งเฮงซวยแบบนี้ ” พิมหันมาพูดอย่างรู้สึกผิด
“ ไม่เป็นไรหรอกเมิง... ถ้าวันนี้ไม่เจอ... กูใช่ว่าคราวหน้าจะไม่มีโอกาสเจอ ” เราพูด
“ ถือซะว่าพิสูจน์ใจเมิงด้วย ” พิมพูด
หลังจากจบบทสนทนาเรากะพิมก็ตั้งใจดูหนังกันจะมีบ้างที่หันมาคุยกันบ้าง
หลายเดือนที่ผ่านมาที่เราไม่ได้ติดต่อพูดคุยอะไรกับภีม
มันก็พอจะช่วยให้อะไรๆดีขึ้นบ้าง
เราเริ่มตัดใจจากมันได้
ช่วงแรกๆอาจจะยากหน่อย... เราร้องไห้เกือบจะทุกวัน อยากโทรหามันก็หลายครั้งอยู่
แต่พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนั้นมันก็ทำให้เราเข้มแข็งพอที่ไม่กลับไปยืนอยู่จุดเดิม
แต่ยังไงก็ตาม... ใจเราก็ยังไม่สามารถลบภาพทุกความทรงจำระหว่างมันกับเราออกไปได้ทั้งหมด
แม้ว่าเราจะพยายามตั้งใจดูหนัง พยายามเบนสายตาให้มองเลยจากสองคนนั้นไปที่โรงหนัง
แต่เราก็ยอมรับว่ามีหลายครั้งทีเดียวที่เราอดไม่ได้ที่หยุดสายตาไว้ที่คนข้างหน้า..
ภาพที่เห็นก็ยังคงทำให้ใจเราสั่นไหวได้ไม่น้อยทีเดียว
เค้าทั้งคู่ยังคงดูรักกันดี......
ป้อนป๊อบคอนกัน....
ป้อนน้ำกัน...................
เอนพิงกัน... ซบกัน........
ทำไมใจเรามันสั่นไหวได้ขนาดนี้......
เวลาที่ผ่านมามันไม่ได้ช่วยรักษาแผลใจเราได้บ้างเลยรึไง....
แต่เราก็พยายามใจแข็งและบอกกับตัวเองในใจว่า...
“ เจ็บแล้วหัดจำซะบ้างนะเมิง....... ”
“ เข้าทำอะไรกับเมิงไว้บ้าง.........”
“ รักตัวเองให้มากกว่าที่รักมันเหอะ.......... ”
พอหนังจบ...
ทันทีที่เรากับพิมลุกขึ้นยืนจากที่นั่งเพื่อจะเดินออกภีมก็หันมาที่เราสองคนพอดี
เราเห็นมันทำหน้าตกใจแต่มันก็ไม่ได้พูดอะไร พอมะปรางหันมาเห็นก็พูดว่า
“ อ้าว... บังเอิญจัง... ดูหนังเรื่องเดียวกันด้วย ”
“ อืม... บังเอิญจริงๆด้วย ” เราพยายามพูดให้ดูเป็นปกติแม้ภายในใจสะสั่นไหวอย่างเริ่มควบคุมไม่ได้
“ รีบไปเหอะเมิง... กูยังไม่ได้ทำงานที่จะส่งพรุ่งนี้เลย ” พิมพูดขึ้นขัดจังหวะ คงเพราะมันสังเกตท่าทีของเราได้
“ งั้นเรากลับก่อนนะ... ” เราพูดและยิ้มให้มะปรางโดยที่ไม่ได้มองหน้าภีมที่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จาแล้วรีบเดินออกมาจากตรงนั้น
“ เมิงโอเคป่าว? ” พิมถามอย่างเป็นห่วง
“ ก็ไม่โอเท่าไหร่... แต่ก็ไม่ได้แย่มาก ” เราพูด
“ ดีแล้วเมิง... อย่าไปเอามันมาอยู่ในหัวสมองเมิงเลย..... รกสมองปล่าวๆ ” พิมพูด
“ อืม... ” เราพูด
หลังจากนั้นเราก็ไปส่งพิมที่หอก่อนที่จะกลับหอตัวเอง
คืนนั้นเป็นครั้งแรกที่ภีมโทรมาหาเราแต่เราก็ตัดสินใจที่จะไม่รับโทรศัพท์
ตอนแรกเราก็เกือบที่จะใจอ่อนเหมือนกันนะ..
เพราะมันโทรมาหลายสายอยู่เหมือนกัน
แต่เราก็ข่มใจตัวเองที่จะไม่รับโทรศัพท์มันได้
มันจึงส่งข้อความมาให้เราว่า....
“ ข้อความนี้มีอาถรรพ์... คนอ่านจะคิดถึงคนส่งคนนี้ตลอดไป ”
###################################################
-
ลงให้สองตอนเลยแล้วกัน....
เดี๋ยวขอไปเลี้ยงวันเกิดก่อน....
มีเพลงมาฝากด้วย... ฟังคลอๆไปตอนอ่านนะ...
http://media.imeem.com/m/v_x-zd23Xc/aus=false/
---------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ๒o #### ----------------
มาช่วงปีใหม่.....
ปีนั้นเราได้กลับบ้านค่อนข้างเร็ว เพราะว่าอาจารย์ยกคลาสให้หลายคลาสเลย
และการกลับบ้านครั้งนั้นก็เหมือนครั้งเดิมๆคือกลับบ้านคนเดียว
ความบังเอิญก็ได้เกิดขึ้นอีกครั้ง....
ไม่น่าเชื่อว่าตลอดสองสามปีที่เรานั่งรถจากมอกลับบ้าน
เราไม่เคยบังเอิญเจอภีมเลย... ทั้งที่เราอยากจะเจอมันมากจะได้นั่งรถกลับบ้านด้วยกัน
แต่เมื่อเราไม่อยากจะเจอ........ กลับเจอ..............
ทันทีที่เราเดินเข้าไปซื้อตั๋ว ตอนนั้นเราไม่ได้สังเกตว่าใครนั่งอยู่บริเวณนั้นบ้าง
เพราะคนค่อนข้างเยอะ เราก็เลยไม่ได้สนใจใคร
พอเราซื้อตั๋วเสร็จ ก็ได้ยินเสียงเจมส์เรียกเรา
“ ปอ... กลับบ้านวันนี้เหมือนกันเหรอ?? ได้เที่ยวกี่โมงอ่ะ ” เจมส์พูดด้วยท่าทางดีใจ
เราก็ดีใจเหมือนกันที่เจอเจมส์ อย่างน้อยจะได้มีเพื่อนคุย
“ เจมส์ได้รอบกี่โมงล่ะ ” เราถามด้วยหวังว่าจะเป็นรถเที่ยวเดียวกัน
“ อ้าวปอ.... กลับวันนี้เหมือนกันเหรอ... ” เสียงเพื่อนเราคนนึงพูดขึ้น
คือมันก็เป็นเพื่อนมอปลายอีกคนที่มาเรียนที่นี่
เราหันไปมองตามเสียงที่พูดมาเราก็เห็นคนเดินมาสามคน
สองคนนั้นเป็นเพื่อนมอปลายที่เรียนที่นี่เหมือนกันซึ่งเราก็เจอมันบ่อยๆ
ส่วนอีกคนเป็นคนที่เราไม่อยากจะเจอหน้ามากที่สุด
............... ภีม...................
“ ดีว่ะ... จะได้กลับด้วยกันหลายๆคน จะได้คุยกัน ” เจมส์พูด
“ ปอได้เที่ยวไหนล่ะ.... เที่ยวเดียวกันป่ะ ? ” เพื่อนอีกคนถามขึ้นมา
“ พวกแกได้รอบกี่โมงล่ะ? ” เราถาม
“ บ่ายโมงครึ่ง ” อันนี้ภีมเป็นคนตอบ ทำให้เราอดที่จะหันไปมองที่มันไม่ได้
“ เราได้เที่ยวสองโมงอ่ะ ? ” เราพูดโกหกคำโตออกไป เพราะจริงๆเราได้เที่ยวเดียวกับพวกมัน
แต่เราเลือกที่จะไม่นั่งรถไปกับพวกมัน...
รอให้ใจเรามันเข้มแข็งกว่านี้อีกสักนิดดีกว่า...
“ เสียดายอ่ะ... นึกว่าจะได้กลับด้วยกัน ” เจมส์พูดอย่างเสียดาย
“ เออว่ะ... ” เพื่อนอีกคนพูด
“ แล้วนี่ปีใหม่ไปเที่ยวไหนล่ะ? ” ภีมถามขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบๆ
เราหันไปมองมันก่อนจะตอบออกมานิ่งๆว่า
“ ยังไม่มีโปรแกรมเลย... สงสัยอยู่บ้านละมั้ง ”
“ สองคนเมิงมีปัญหาไรกันป่าวว่ะ... ท่าทางแปลกๆ ” เพื่อนเราคนนึงพูด
“ ปล่าว... ” เรากับภีมพูดแทบจะพร้อมกัน
เราเองก็ลืมไปว่าเพื่อนๆไม่ได้รู้เรื่องเรากับภีมเท่าไหร่
จะมีก็แต่เจมส์ที่พอรู้เรื่องบ้างเพราะมันก็คุยกับภีมบ่อยๆ บางทีมันก็นัดไปกินเหล้าด้วยกัน
“ จริงอ่ะ... แปลกๆนะเมิงสองคนเนี่ย ” เพื่อนคนนั้นพูดอย่างไม่เชื่อ
“ จริงๆ.... ภีมแกอ่ะทำหน้าเครียดๆมันเลยเข้าใจผิดเลยเห็นป่ะ... ” เราแสร้งพูดท่าทางกวนๆใส่ภีม
“ แกก็ทำหน้าเซ็งเหมือนกันแหละ ” ภีมพูดท่าทางกวนๆกลับมาบ้าง
“ เห็นป่ะ... มันไม่ได้มีปัญหาไรกันซะหน่อย.... คิดมากนะเมิงอ่ะ... ” เจมส์พูดขึ้นมาด้วยเพราะรู้เรื่องราวระหว่างเรากับภีมพอสมควร
“ กูจะรู้มั้ยล่ะ... ก็เห็นทำหน้าตึงๆกัน ” เพื่อนคนนั้นพูด
“ เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ” เราพูดพร้อมกับเดินแยกออกมาเพื่อไปเข้าห้องน้ำ
จริงๆเราไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำหรอก แต่ไปขอแลกตั๋วกับคนอื่น
ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องยาก เพราะเราได้ตั๋วเที่ยวรถที่กำลังจะออก
สรุปแล้วเราก็ถือตั๋วเที่ยวบ่ายสองโมง
พอเราเดินกลับมาที่พวกมัน ภีมก็พูดว่า
“ ปีใหม่นี้ไปเที่ยวด้วยกันดิ... ห้องเรามันนัดเจอกัน ”
“ เออไปด้วยกันดิ... แกไม่เคยไปงายมีทติ้งเลยนะ ” เพื่อนที่กลับด้วยกันพูด
“ ใช่... ไปโชว์ตัวหน่อย.... สวยขึ้นตั้งเยอะ ” เพื่อนอีกคนนึงพูดขึ้นมาสมทบ
“ ดูก่อนดีกว่า ” เราพูดอย่างไม่แน่ใจ
“ ไปเหอะ... มีแต่เพื่อนถามถึง ” เจมส์พูด
“ แกเล่นหายไปเลย.. มีแต่คนคิดถึง ” ภีมพูดขึ้นมาคล้ายจะตั้งใจจะพูดสะกิดใจเรา
“ นัดกันวันไหนล่ะ? ” เราถาม
“ คืนวันที่สามเอ็ดตอนสองทุ่มที่...................... ” เพื่อนอีกคนพูด
“ มากันเยอะป่ะ? ” เราถาม
“ เยอะดิ... ประมาณสามสิบกว่าคน ” ภีมพูด
“ ไปก็ไป... อยากเจอเพื่อนเหมือนกัน.. ไม่ได้เจอมาตั้งสองปีแล้ว ” เราพูด
“ เออๆ.... ดี ไปด้วยกัน ” เจมส์พูด
หลังจากนั้นเราก็คุยกันอีกนิดหน่อยก่อนที่พวกมันจะขึ้นรถกัน
****************************************
“ เอ้า.... ชนแก้วหน่อย.... ” เสียงไอ้โอ๊ตพูดอย่างเฮฮา
ในที่สุดเราก็ตัดสินใจมางานมีทติ้ง
เพราะมีเพื่อนหลายคนโทรมาชวนที่บ้าน
ซึ่งจะออกไปในแนวมัดมือชกมากกว่า
บางคนก็ตัดพ้อกันอย่างงั้นอย่างงี๊....
หาว่าลืมเพื่อนเก่าบ้าง.....
หาว่าไม่คิดถึงกันบ้าง....
จนในที่สุดมันก็ลากเรามาได้สำเร็จ
พอเราไปถึงเพื่อนหลายคนก็เข้ามากอดเข้ามาทักทายเรากันยกใหญ่กับลุ๊คใหม่ของเรา
เพราะนอกจากเพื่อนที่เรียนที่มอเดียวกันก็แทบจะไม่มีใครได้เจอเราเลย
มันตื่นเต้นกันใหญ่เพราะตอนนั้นเราก็แต่งหญิงเต็มตัวเลย
ผมก็ยาวแล้วด้วย.... เลยค่อนข้างแปลกตาสำหรับเพื่อน
ไอ้พวกผู้ชายก็เข้ามากระลิ้มกระเหลี่ยกันใหญ่
ได้มาเอจเพื่อนๆแบบนี้ก็ทำให้รู้สึกคิดถึงภาพเก่าๆสมัยที่เรียนมอปลายด้วยกัน
คืนนั้นก็อบอวลไปด้วยภาพเก่าๆบรรยากาศเก่าๆ....
“ อย่ากินเยอะนะ... เดี๋ยวเมา ” ภีมหันมาพูดกับเราอย่างเป็นห่วง
“ ไม่เมาหรอกน่า... ดูถูกกันไปได้ ” เราพูด
การมามีทติ้งกับเพื่อนๆในครั้งนี้ ทำให้เรากับภีมได้มาเจอได้พูดคุยกันอีกครั้ง
ตอนแรกเราก็ไม่ค่อยที่จะพูดคุยกับมันเท่าไหร่จนเพื่อนๆหลายคนเริ่มสงสัย
เราจึงพูดคุยกับมันปกติเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต เดียวจะเป็นเรื่อง
ทำให้ภีมใช้โอกาสนี้เข้ามาคุยเข้ามาอยู่ใกล้ๆเรามากขึ้น
ตลอดเวลาที่อยู่ในผับ ภีมเหมือนจะจงใจมาอยู่ข้างๆเราตลอด
บางทีที่เราเจอเพื่อนเก่าที่เป็นเพื่อนผู้ชายที่มันไม่รู้จัก
มันก็มักจะมองหน้าเราด้วยความไม่พอใจ
เพราะเพื่อนที่เราไปเจอมันก็ค่อนข้างแปลกใจกับเรากันมากเพราะเราแต่งหญิงแล้ว
ซึ่งก็ไม่แปลกที่มันจะเข้ามากอดเข้ามาเล่นด้วย หรือบางคนก็ถึงขนาดหอมแก้ม
แต่ก็ไม่มีใครที่เล่นหรือล่วงเกินเราจนเลยเถิด
แต่ภีมก็มักจะทำท่าไม่พอใจ หรือบางทีถึงขนาดเดินมาตามหรือกันท่าด้วยท่าทางไม่พอใจ
แม้ว่าเราจะรำคาญมันอยู่บ้าง แต่ในใจลึกๆบางทีก็รู้สึกดีที่มันแสดงท่าทีหึงหวง
ทั้งที่เรา........................... ไม่ได้เป็นอะไรกัน
ในผับค่อนข้างเปิดแอร์เย็น คงเพราะเรานั่งตรงที่แอร์มันตกพอดีด้วยก็เลยทำให้เราหนาว
ภีมเลยหันมาถามว่า
“ หนาวเหรอ? ”
“ อืม... แอร์มันตกตรงนี้พอดีอ่ะ ” เราพูด
“ อ่ะ... ” ภีมพูดพร้อมกับถอดแจ๊คเก๊ตที่มันสวมมาให้เรา
“ แกไม่หนาวเหรอ? ” เราถาม
“ เอาไปใส่เหอะ... เดี๋ยวเค้าเต้นก็ร้อนแล้ว ” ภีมพูด
“ ขอบใจ ” เราพูดพร้อมกับรับแจ็คเก็ตมันมาใส่
เราไม่รู้ว่ามันจงใจรึป่าว....
เพราะเราได้กลิ่นน้ำหอมจากแจ็คเก็ตตัวนั้น
และมันเป็นกลิ่นน้ำหอมที่เราเคยซื้อให้มัน
“ อ่ะ... ฝากของด้วย ” ภีมพร้อมกับยืนโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์มาให้เรา
“ ใส่เสื้อเค้าไว้เลยนะ... ห้ามถอด.... ” ภีมพูดขณะที่เราเอาของที่มันฝากใส่ในกระเป๋าเสื้อ
“ ทำไมอ่ะ ? ” เราถาม
“ เออน่า... อย่าถอดแล้วกัน ” ภีมพูด
ยิ่งดึกเพื่อนแต่ละคนก็ยิ่งเมายิ่งคึก... แดนซ์กันกระจาย
แต่เรากินไปไม่มากเท่าไหร่เพราะต้องขับรถกลับ
และก็มาถึงช่วงเวลาสำคัญ....... การนับถอยหลังเข้าสู่ปีใหม่
เสียงคนในผับนับพร้อมๆกัน......
5
4
3
2
1
ทุกคนในร้านร้องเพลงวันปีใหม่พร้อมๆกัน....
และมีเสียงผู้คนโห่ร้องเซ็งเซ่.....
บ้างก็เอาดอกไม้ไฟมาจุดทำให้บรรยากาศวันนั้นเป็นวันที่น่าจดจำอีกวันนึง...
“ หวัดดีปีใหม่นะ..... ” ภีมพูดพร้อมกับขโมยหอมแก้มเราด้วยความรวดเร็วจนเราตั้งตัวไม่ทัน
เราหันไปมองหน้ามันด้วยความตกใจ
มันก็มองหน้าเราด้วยสายตาที่เราไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ก่อนที่มันจะเดินออกไปรับโทรศัพท์
ซึ่งก็คงจะเป็นมะปราง.....
ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับก็มีการแลกอีเมลล์เบอร์โทรศัพท์เพื่อเอาไว้ติดต่อกัน
ตอนที่เราจะเดินมาที่รถเราก็เดินไปที่ภีมแล้วถอดแจ๊คเก็ตคืนให้มันพร้อมกับบอกมันว่า
“ สวัสดีปีใหม่นะ... ”
มันยิ้มให้เรา....
แต่ก่อนที่มันจะพูดอะไรก็มีเพื่อนเข้ามาคุยกับมันซะก่อน เราก็เลยเดินแยกออกไปแล้วขับรถกลับบ้าน
หลังจากที่ไปล่ำลาเพื่อนๆอีกหลายคน...
*****************************************
งานมีทติ้งปีใหม่ในครั้งนั้น....
เป็นเหมือนการเริ่มต้นหนทางของความสัมพันธ์แบบเดิมๆอีกครั้ง...
รักของเราสามคนคล้ายว่าจะกลับเข้าสู่วังวนเดิมๆอีกครั้ง
เพราะหลังจากงานนั้นมาเราก็แอดเมลล์เพื่อนๆที่ได้มา
โดยที่ไม่ได้ดูว่าหนึ่งในเมลล์ที่เราแอดไว้เป็นเมลล์ของภีม
ทำให้ระหว่างเรากับภีมเกิดช่องทางที่จะติอต่อกันได้อีกครั้ง...
หลังจากงานมีทติ้งมา...
ภีมเข้ามาทักเราในเอ็มเอสเอ็นเสมอ
จนเรากับมันคุยกันเกือบทุกครั้งที่เราออนเอ็มพร้อมกัน
เราทั้งคู่ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นคราวนั้นอีกเลย
ต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่เราทั้งสองคนไม่อยากจะจดจำ
ภีมก็เริ่มก้าวเข้ามาในชีวิตเราอีกครั้ง...
จากตอนแรกเพียงแค่การคุยผ่านเอ็มเอสเอ็น... ก็เริ่มมาเป็นการคุยโทรศัพท์
แต่ก็ไม่บ่อยครั้งนักที่เราจะได้คุยโทรศัพท์กัน
เพราะเราไม่ได้โทรหามันเลย จะมีก็แต่มันที่โทรมา
เราคุยกันเดือนนึงประมาณสองสามครั้ง
มันกับมะปรางก็ยังคงคบกันแม้ว่าจะมีการเลิกรากันหลายครั้ง
แต่ก็ยังกลับมาคบกันใหม่..
หลายครั้งที่ภีมโทรมาด้วยเพราะมีเรื่องที่จะปรึกษาเรา
หรือบางทีก็มีอะไรให้ช่วยเหลือ...
หรือบางทีมันก็โทรมาปรึกษาเราเรื่องมะปราง
เราก็ช่วยเหลือมันอย่างเต็มใจ...
และพยายามบอกตัวเองว่า...
ระหว่างเรากับมัน................... แค่เพื่อนเท่านั้น
แต่อะไรหลายๆอย่างที่ภีมทำก็เหมือนกับตอกย้ำภาพความทรงจำเดิมๆอกมาอีกครั้ง
จนทำให้เราเริ่มใจอ่อนกับมัน..
ความสับสนมากมายก่อตัวขึ้นภายในใจเราอีกครั้ง.......
เวลาได้ช่วยทำให้เรื่องราวร้ายและอะไรหลายๆอย่างได้เบาบางลง
ความเจ็บช้ำครั้งนั้นที่เคยเกิดขึ้นกับเราจนเป็นแผลแหวะหวะ
เวลาก็ช่วยเยียวยาให้แผลนั้นหายแห้งสนิท....
แต่มันก็ปรากฏแผลเป็นไว้เตือนความทรงจำเมื่อครั้งนั้น....
ให้เรามิอาจจะลืม...............
###################################################
ตอนหน้าก็จะเป็นตอนจบแล้ว....
และก็จะมีบทส่งท้ายอีกนิดหน่อย.....
ขอบคุณทุกคนจริงๆสำหรับการติดตาม.....
-
จิ้มปอครั้งแรก อิอิ
ไม่ว่าจะลงเอยอย่างไร ก็เกลียดภีม
คนที่เห็นแก่ตัว รักแต่ตัวเอง คนแบบนี้ไม่เหมาะที่จะรักใครหรอก
:angry2:
-
จะจบแล้วอะ
พรุ่งนี้วันเกิด แวะมาอวยพร ก่อนล่วงหน้าแล้วกัน ขอให้มีความสุขๆๆมากๆๆนะ
อะไรไม่ดีไม่น่าจดจำ ก็ลืมๆๆมันไปมั้งก็ดีนะ เผื่อบางทีจะทำให้เรามีความสุขขึ้น ถึงจะไม่ทั้งหมด แต่เพียงแค่นิดหน่อย ก็เป็นสุขได้เหมือนกันๆๆ แบบว่าค่อยๆๆสะสม แล้วสักวันมันก็จะเต็มของมันเอง
-
ตอนจบจะเป็นงัยน๊า อยากรู้จัง
เป็นกะลังใจให้ปอนะ
แล้วก็สุขสันต์วันเกิดด้วยคับ
วันที่ 24 ป่าวอ่ะ
-
เฮ้อ
:pig4:
-
น้องปอเพลงเพราะมากๆๆๆๆๆ
ความหมายมันซึมลึกเข้าไปในความรู้สึกได้ดี แต่แค่น้ำตาซึมเท่านั้นนะ :m13:
ในเมื่อตอนหน้าก็จะเป็นตอนจบแล้ว เพราะฉะนั้นขอไม่เม้นท์อะไรให้เลยยยนะ
เอาเป็นว่าพี่ยอมรับตอนจบเรื่อง...เค้ากะแกทั้งภาค 1และ 2 อย่างดุษฎีและเคารพในความรักครั้งนี้ด้วยอีกคนหนึ่ง
(ทำไม? พิมพ์ข้อความนี้แล้วน้ำตามันไหลอ่ะ)
*** :m23: ไม่เอา! เลิกเศร้าแระ
ขออวยพรวันเกิดให้น้องปอที่รักคนนี้ มีความสุขทั้งกายและใจ มีหน้าที่การงานที่ดีเพื่ออนาคตที่แจ่มใสข้างหน้า
:pig4: :pig4: :L2: :L1: :c5: :กอด1: :pig4: :pig4:
-
สุขสันต์วันเกิดนะครับ....
ยังไงก็ขอให้พบเจอสิ่งดีๆ
และคนดีๆเข้ามาในชีวิตนะครับ :a:
:b:
-
สุขสันต์วันเกิดนะคับ .....ขอให้คุณ ปอพบรักแท้นะคับขอให้เจอแต่สิ่งๆดีๆในชีวิตและหน้าทีการงานนะคับ สิ่งไหนที่ผ่านมามีแต่ความชอกซ้ำก็จำมันคับ ทิ้งมันไปให้หมด เริ่มชีวิตใหม่นะคับ
HAPPY BRITH DAY :L2: :L2: :L1:
-
:L2: :HBD5: :L2:
น้องปอด้วยคน..
ก็ขอให้พบเจอกับความรักที่ทำให้มีความสุขจริงๆเสียที..
อะไรไม่ดีก็อย่าไปจำมัน..
แล้วก็ห่างๆภีมไว้อย่างนี้อ่ะดีแล้ว.. :pig3:
-
ก่อนอื่น แฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้ปอด้วยนะขอให้สมหวังทุกสิ่งเลย โดยเฉพาะความรัก
เราไม่รู้เรื่องนี้จะจบแบบแฮปปี้ เศร้า รึว่ายังคาราคาซังแบบนี้ แต่ก็จะรออ่านนะ ยังไงขอให้มีความสุขกับสิ่งที่เลือกลงไปน๊าๆ
-
ขอให้มีความสุขมากๆนะค่ะ คิด และทำอะไรก็ให้สมหวังทุกอย่างนะค่ะ :pig3:
:b:
-
เข้ามาอวยพรให้ปอคะ :L2:HBDมีความสุขมาก ๆ :L1: :L2:
-
(http://www.uppic.net/te/1e462053050.jpg) (http://www.uppic.net/show/a5c75505a33c7c10248203cd2141cdf9)
http://media.imeem.com/m/KVcvaOS0nx/aus=false
เอาเพลงมามอบเป็นของขวัญวันเกิดครับ (เพลงเศร้านะครับ)
ชื่อเพลง รักไม่ได้เกลียดไม่ลง - เอ๊ะ ศศิกานต์ (กดฟังเอาเองนะครับไม่อยากตั้งออโต้ เด๋วคนอื่นรำคาญ)
ก่อนหน้านี้ชื่อเพลง คนไกลๆๆ ของ เจ้คิ้ม
-
:HBD2:
ขอให้มีความสุขมากๆนะค่ะ :กอด1:
-
ทีหลังใช้ ฮีลูดอยด์ นะ มันแก้แผลเป็นได้
จะได้ไม่ต้องมาเห็นอะไรที่มันสะกิดใจ
สะกิดไปสะกิดมา...หวั่นไหวอีกหล่ะ
จะจบจริง ๆ หรอเนี่ยยย :o ขอภาคต่อด้วยนะ
:a: ..มีความสุขมาก ๆ น๊า.. :a:
-
คนอย่างภีมคงเป็นคนที่ไม่มีความสุข ถึงมีก็เป็นสุขปลอมๆ กับการหลอกตัวเองไปวันๆ
-
:b:
มีความสุขมากๆนะจ้ะ
-
ขอบคุณคนอ่านทูกคนเลยที่อวยพรวันเกิดให้เรา
พรทุกข้อที่ส่งมาก็ขอให้พวกคูณได้รับพรเหล่านั้นด้วยเช่นกัน...
คุณ uno เพลงเพราะอีกแล้ว ขอบคุณมาก
นี่ก็เป็นตอนจบแล้ว....
แต่จะมีบทส่งท้ายมาลงให้อีก...
ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตามอ่านมาตั้งแต่ภาคแรก...
******************************
http://media.imeem.com/m/gwYXT5ey2I
อวัยวะทุกส่วนของมนุษย์ได้ถูกกำหนดหน้าที่อย่างชัดเจนตั้งแต่ครั้งที่ถูกสร้างขึ้นมา
แต่มีอวัยวะอยู่สองส่วนที่ตัวเราเองเท่านั้นที่จะเป็นคนกำหนดเองว่าจะให้มันทำอะไร
รักใคร......
เกลียดใคร........
คิดถึงใคร........
ไม่คิดถึงใคร...............
นั่นคือ..........................
สมองและหัวใจ
เรื่องของความรัก
หากต้องเลือกที่จะอยู่หรือไป
จะใช้อะไรเป็นตัวตัดสิน
ระหว่างเหตุผลกับความรู้สึก
ถ้าการมีความรักคือการทำบททดสอบ
จะเลือกเรียนรู้ความรักด้วยอะไร
ระหว่าง
..............สมอง.............. เรียนรู้โดยใช้เหตุผล
.............จิตใจ.......... เรียนรู้โดยใช้ความรู้สึก
---------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” (ฉบับเข้มข้น) ตอนจบ #### ----------------
จิตใจเริ่มเกิดความสับสนอีกครั้ง
เมื่อภีมค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้เราเรื่อยๆ
ยิ่งนับวันมันยิ่งทำอะไรมากขึ้นคล้ายจะพยายามดึงเอาความรู้สึกเดิมๆที่เรามีต่อมันออกมาอีกครั้ง
ภีมยังคงเชื่อว่าในใจเรายังคงมีมันอยู่ มันจึงพยายามดึงเอาความทรงจำเก่าๆเหล่านั้นออกมา
หนึ่ง....
สอง....
สาม.....
.....
...........
ความทรงจำแต่ละอย่างถูกดึงออกมาทีละอันสองอัน
จนเหมือนมันจะกลับไปสู่วังวนเดิมๆอีกครั้ง
ความรักของเราสามคน.......
เราสับสนไมรู้ว่าจะต้องเลือกเชื่ออะไรดีระหว่าง.....
สมอง.... หรือ จิตใจ....
เหตุผล.... หรือ ความรู้สึก
ความสับสนที่เกิดขึ้นก่อตัวเป็นความอัดอั้นในใจ
คล้ายคนตาบอดที่คลำหาทางเดิน
28 กรกฎาคม 2550 …….
“ แก... เค้าถามอะไรแกอย่างนึงดิ ” เราพูดขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของภีมในสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่บนเตียงแสนนุ่ม
“ ได้... ตอบได้ก็จะตอบ ” ภีมพูดเสียงนุ่มก่อนที่จะจูบเราเบาๆที่หน้าผาก
“ แกกับมะปรางเคยมีอะไรกันรึยัง? ” เราถามพร้อมกับแอบถอนหายใจเบาๆเพราะกลัวคำตอบ
“ มีแล้ว..... ” ภีมพูดด้วยเสียงเบาคล้ายกลัวความรู้สึกของเรา
“ ตั้งแต่เมื่อไหร่... ” เราถามพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบสองแก้ม
“ ตั้งแต่....................... ”
“ เฮ้อออ.................. ” เราถอนหายใจเสียงดังหลังจากที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝันด้วยสภาพเหงื่อโทรมทั้งตัว
มองดูนาฬิกาบอกเวลาตีสี่
“ สับสนขนาดเอาไปฝันเลยเหรอว้ะเนี่ย ? ” เราบ่นกับตัวเองเบาๆและลุกขึ้นไปกินน้ำตัวตู้เย็น
หลังจากปีใหม่มาจนถึงเหตุการณ์ที่เรากำลังเล่านี้ก็เป็นเวลาประมาณเจ็ดเดือน
เจ็ดเดือนที่ผ่านมานี้มันเริ่มค่อยๆเข้ามาหาเรามากขึ้น
จนเราเริ่มสับสนและเริ่มใจอ่อนอีก แม้ว่าจะคิดกับมันแค่เพื่อน
แต่ยิ่งนับวัน ความรู้สึกเราก็ยิ่งจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม
“ นี่ขนาดนอนเปิดแอร์ยังเหงื่อท่วมขนาดนี้เลยเหรอ? ” เราบ่นกับตัวเองอีกครั้งก่อนที่จะยกน้ำขึ้นดื่ม
เรากลับขึ้นมานอนบนเตียงหลังจากที่กินน้ำเสร็จ
ภาพเหตุการณ์ความฝันเมื่อครู่มันเหมือนความจริงมาก
เราแอบคิดว่าหรือแม่จะมาดลใจเรา
เพราะแม่เราเสียไปตั้งแต่ตอนที่เราอยู่มอสองและทุกครั้งที่เรามีปัญหาเราก็ชอบนึกถึงแม่
หรือบางทีก็พูดให้แม่ฟัง
บนโต๊ะทำงานเราจะมีไดอารี่ของแม่วางอยู่ด้วย
มันเป็นไดอารี่ที่แม่รวบรวมเอาจดหมายที่แม่กับพ่อส่งจีบกันมาเขียนไว้ในนั้น
ยิ่งตอนช่วงที่เราสับสนกับความรู้สึกตัวเองว่าจะกลับไปหาภีมอีกรึป่าว
เรายิ่งคุยกับแม่บ่อยมากขึ้น
ช่วงที่เรากำลังคิดเรื่องความฝันอยู่นั้นจู่ๆไดอารี่ของแม่ที่เราเปิดหน้าที่มีรูปแม่แล้วตั้งไว้กับโต๊ะมันก็ล้มลงมา
ตอนนั้นเราตกใจมากๆขนลุกซู่
เราเลยแน่ใจว่าความฝันที่เราฝันเมื่อครู่ต้องเป็นแม่มาดลใจแน่ๆ
เราตัดสินใจโทรไปหาภีมในทันที
“ ฮัลโหล... ปอเหรอ ? ” ภีมพูดด้วยเสียงดีใจ
“ อืม... ” เราพูด
“ โทรหาเค้ามีไรรึป่าว? ” ภีมยังคงพูดด้วยเสียงที่ดีใจ
“ มีเรื่องจะคุยด้วยหนะ ” เราเริ่มพูดเข้าเรื่อง
“ เรื่องอะไรล่ะ ? ” ภีมถามด้วยความอยากรู้
“ สัญญาก่อนแล้วกันว่าคืนนี้เราจะคุยกันแต่เรื่องจริง... จะไม่มีการโกหกเด็ดขาด ” เราพูด
“ อืม... สะ... สัญญา ” ภีมพูดอย่างไม่ค่อยเต็มปาก
“ โอเค ” เราพูด
“ มีอะไรก็ถามมาสิ ” ภีมพูด
“ แกกับมะปรางเคยมีอะไรกับรึยัง? ” แม้ว่าเราจะกลัวคำตอบแต่ในใจมันก็ต้องการจะรู้
“ แกจะอยากรู้ไปทำไม ? ” ภีมถามเสียงเครียด
“ ตอนที่เราเริ่มกลับมาคุยกันแรกๆ เค้าคิดกับแกแค่เพื่อน แต่เค้าก็ยอมรับว่า.... ยิ่งนับวันเค้าก็ยิ่งจะกลับไปรู้สึกแบบเดิมๆ จนเกือบจะรักแกแบบเดิมอีกครั้ง เค้าก็เลยอยากจะรู้ว่าแกกับมะปรางลึกซึ้งกันแค่ไหน ”
เราพูดไปตามที่เราคิดในตอนนั้น
“ อืม.......................... ” ภีมพูดเบาๆก่อนที่จะเงียบไป
“ สัญญากันแล้วนะว่าจะพูดความจริง ” เราพูดออกไปด้วยใจสั่นๆ
เราได้ยินภีมถอนหายใจยาวๆก่อนที่จะพูดว่า
“ อืม.... เคยแล้ว ” ภีมพูดเสียงเครียด
“ อะ........... อืม ” เราพูดเสียงสั่น
ตอนนั้นรู้สึกว่าใจมันเจ็บอีกครั้ง
น้ำตาเราค่อยๆไหลออกมาจนอาบทั้งสองแก้ม
เราร้องไห้สะอื้นจนตัวสั่น
“ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ” เราถามทั้งที่เสียงมันสั่นและน้ำตาก็ยังไหล
“ ปีสองเทอมหนึ่ง ” ภีมพูดเสียงเครียด
“ มีอะไรกันหลายครั้งแล้วใช่มั้ย ? ” เรากลั้นใจถามออกไปทั้งที่ใจยังคงสั่นไหว
“ อะ..... อืม.... ” ภีมพูดเสียงสั่นๆ
“ แล้วทำไมแกไม่บอกเค้า ” เราถาม ทั้งที่ยิ่งถามก็ยิ่งเจ็บ
“ เค้ากลัวว่าแกจะไม่สบายใจ เค้ายอมรับนะ.... ว่าเค้าอึดอัดมากที่เค้ากำลังปิดบังอะไรแกอยู่ แต่เค้าก็ไม่กล้าบอกแก ” ภีมพูด
“ แกจะทำอะไรแกเคยนึกถึงความรู้สึกเค้าบ้างมั้ย? ” เราถามด้วยเสียงปนสะอื้นอย่างตัดพ้อ
“ เค้าขอโทษ.. ” ภีมพูด
“ แกเก็บเอาไว้เหอะ.... เค้าไปต้องการ ” เราพูด
“ แกก็น่าจะเข้าใจนะ.... เรื่องแบบนี้มันธรรมดาจะตาย เค้ากับมะปรางคบกันตั้งปีนึงกว่าจะมีไรกัน คู่อื่นเค้าคบกันไม่กี่เดือนก็มีอะไรกันแล้ว ” ภีมพยายามที่จะอธิบายให้เราฟัง
“ เค้าคงเข้าใจอะไรผิดไปเองแหละ.... แกคงไม่ใช่คนที่สับสนในตัวเอง... แกเลือกได้ตั้งนานแล้วต่างหาก เค้ามันโง่เองที่ฝันลมแร้งๆว่าแกจะเลือกเค้า ” เราพูดด้วยท่าทางประชด
“ อย่าเพิ่งพูดแบบนั้นดิ... ที่เค้ามีไรกับมะปรางไม่ได้หมายความว่าเค้าเลือกมะปรางซะหน่อย เค้ากับแกก็เคยมีอะไรกัน ” ภีมพูด
“ พอเหอะ.... พอกันที แกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ” เราพูดอย่างอ่อนแรง
“ แล้วตกลงยังไง? ” ภีมถามอย่างไม่เข้าใจ
“ เค้าขอเวลาคิดสักพักแล้วกัน.... ” เราพูด
“ นานเท่าไหร่ ? ” ภีมถาม
“ ถ้าภายในหนึ่งเดือนเค้ายังไม่โทรไปหาแก แสดงว่าเราต่างคนต่างอยู่ ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนมารู้จักกันอีก ”
เราพูดแล้วก็วางสายไปเลย
ทันทีที่วางสายเราก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง
แม่.... หนูทำอะไรผิด
หนูเคยไปทำอะไรใครเค้าไว้
ทำไมหนูถึงต้องมาเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้ด้วย
ถ้าหนูเคยไปทำใครไว้หนูขอโทษ
เราพูดพร้อมกับยกมือไหว้แล้วก็ร้องไห้ออกมาจนตัวโยน
ตอนที่เราร้องไห้ฟูมฟายอยู่ตอนนั้นก็มีเบอร์แปลกโทรมาหาเรา
เราเลยพยายามทำเสียงให้เป็นปกติก่อนที่จะกดรับสาย
“ ฮัลโหล... ” เราพูด
“ แก... เค้าเองนะ ออกมาคุยกันหน่อยสิ ” ภีมพูดเสียงเรียบ
“ จะคุยอะไร ? ” เราพูดเสียงแข็ง เพราะว่าไม่อยากจะเจอและไม่อยากจะคุยกับมันตอนนั้น
“ ออกมาแล้วกัน.... เค้าขอร้อง ” ภีมพูดด้วยน้ำเสียงขอร้องจริงๆ
“ ที่ไหน ? ” เราถาม
“ ที่เดิม ” ภีมพูดก่อนที่จะวางสายไป
ที่เดิมที่เราหมายถึงก็คือที่โต๊ะหินอ่อนใกล้ๆกับหน้าหอมัน เพราะเป็นที่ส่วนตัวและค่อนข้างปลอดคน
เราเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำและพยายามทำตัวให้เข้มแข็งมากที่สุด
แม้ในใจมันเจ็บจนเกินจะทนแล้ว แต่เราก็ต้องกลั้นมันเอาไว้
เราไม่อยากจะร้องไห้ต่อหน้ามันอีก
“ มีอะไรล่ะ ? ” เราพูดทันทีที่ไปถึง
“ นั่งก่อนดิ ” ภีมพูด
“ อ่ะ... มีไรก็ว่ามา ” เราพูดหลังจากที่นั่งลงตรงข้ามมัน
“ เค้าขออะไรแกอย่างนึงได้มั้ย? ” เราพูดด้วยหน้าจริงจัง เรามองหน้ามันด้วยความไม่เข้าใจทำให้เห็นว่ามันก็ตาแดงๆเหมือนกัน
“ อะไร? ” เราถามด้วยหน้างงๆ
“ แกบอกมาสิ ว่าได้มั้ย ? ” ภีมพูดด้วยสีหน้าอ้อนวอน
“ จะขออะไรก็พูดมาก่อนดิ จะได้รู้ว่าได้รึป่าว? ” เราพูด
“ แก.... อยู่ข้างๆเค้าแบบนี้ตลอดไปได้รึป่าว ? ” ภีมพูดแบบไม่เต็มเสียงเท่าไหร่
“ แกหมายความว่าไง ? ” เราถามอย่างไม่เข้าใจว่ามันคิดอะไรอยู่
“ ก็ต่อไปถ้าเค้าต้องแต่งงานกับใคร... เค้าขอให้แกยังอยู่ข้างๆเค้าแบบนี้ได้มั้ย? เค้าจะหาเวลามาอยู่กับแก ”
ภีมพูดด้วยสีหน้าแบบขอร้อง
“ คืออะไร... แกต้องแต่งงานแล้วเหรอ? ” เราถามอย่างนึกเอะใจสิ่งที่มันพูด
“ ก็คงหลังเรียนจบ ” ภีมพูดอย่างเป็นกังวล
“ แกมีอะไรปิดบังเค้า ” เราถามเสียงเย็น เรารู้จักภีมมาแปดปีมันพูดแบบนี้ทำไมเราจะไม่รู้ว่ามันจะต้องมีอะไรที่ปิดบังเราอยู่
“ ....................................... ” ภีมเงียบไม่พูด จนเราเริ่มโมโห
“ ไม่บอกไม่เป็นไร.... แต่เค้าตอบได้เลยว่าไม่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเค้าคงดีใจจนเนื้อเต้นที่แกมาพูดแบบนี้ แต่ตอนนี้และหลังจากนี้จะไม่มีอีกแล้ว ” เราพูดเสียงเรียบพร้อมกับลุกขึ้นเดินออกมา
“ แกหมายความว่าไง? ” ภีมถามอย่างตกใจพร้อมกับลุกขึ้นมาดึงแขนเราไว้
“ เราต่างคนต่างอยู่เหอะ... ที่ผ่านมาเค้าเจ็บพอแล้ว เจ็บจนจะทนไม่ไหวแล้วแกรู้มั้ย ? ” เราพูดเสียงเย็นพร้อมกับพยายามข่มความรู้สึกเสียใจกับทุกเรื่องที่เคยผ่านมาที่มันกำลังลอยมาในหัวสมอง
“ แต่เค้ารักแกนะ... ” ภีมพูดเสียงดังจนเราต้องหันกลับไปมองหน้ามันอีกครั้ง
“ แกบอกว่ารักเค้า.. ทั้งที่จริงๆแกรักตัวเองมากกว่าเค้าซะอีก ” เราพูดอย่างเหลืออด
“ เค้ารักแกจริงๆนะ ” ภีมพูดย้ำอีกครั้ง
“ รักเค้า..... คนรักกันเค้าทำกันแบบนี้เหรอ? แกคิดอะไรอยู่อ่ะภีม... แล้วมะปรางล่ะ ? ” เราพูดอย่างเหลืออด
“ เค้าไม่ได้รักมะปราง.... เค้ายอมรับว่าเค้าเคยรัก..... แต่ตอนนี้ไม่ใช่ ” ภีมพูดเสียงเครียด
“ แล้วแกจะยังคบมะปรางทำไม.... แกอย่ามาหลอกเค้าอีกเลย.... เค้าไหว้ล่ะ ” เราพูดพร้อมกับยกมือไหว้มัน
“ เค้าขอโทษ........ ” ภีมพูดพร้อมกับคุกเข่าลงตรงหน้าเราแล้วก็ก้มหน้า
ตอนนั้นเรางงมากว่าทำไมมันถึงยอมลดศักดิ์ศรีตัวเองจนถึงขนาดคุกเข่าขอโทษเราตรงหน้า
ภีมพูดออกมาหลังจากที่เงียบไปสักพักว่า
“ เค้าทำมะปรางท้อง.... ” ภีมพูดเสียงสั่นแล้วก็เอามือเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา
ทันทีที่เราได้ฟังตอนนั้นหน้าเราชาไปหมดเหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่
สมองตื้อคล้ายกับโดนท่อนซุงฟาดเข้าที่หัว
ใจเรามันสั่นระริกแต่ก็ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด
“ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ” เราถามเสียงเรียบ
“ เทอมที่แล้ว.... ” ภีมพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
ตอนนั้นเราเข้าใจทันที......
ว่าเรื่องที่ยูพูดตอนเมาวันนั้นหมายความว่าไง...
และทำไมภีมต้องพามะปรางไปแนะนำกับพ่อแม่มัน
“ แล้วทำไมไม่ป้องกัน ” เราถามเสียงเรียบเช่นเดิม
“ เค้าไม่คิดว่ามันจะท้อง..... เค้าผิดเองแหละ ” ภีมยิ่งพูดก็ยิ่งร้องไห้
“ อย่างนี้ใช่มั้ย? แกถึงต้องพามะปรางไปแนะนำให้ที่บ้านรู้จัก ” เราพูด
“ อืม.... ตอนแรกก็คิดว่าไม่ท้องหรอกแต่พอไปตรวจดีๆอีกทีถึงรู้ว่าท้อง เค้าไม่รู้ว่าจะทำยังไง บอกใครก็ไม่กล้าบอก ที่บ้านมะปรางก็ดุมากด้วย.. มะปรางก็เลยตัดสินใจบอกน้าผู้หญิงที่มันสนิทที่สุด เค้าถึงพาไปทำแท้ง ”
ภีมพูดปนสะอื้น
“ ทำไมไม่เอาเด็กไว้ ? ” เราถามเสียงเย็น
“ น้าเค้าอยากให้มะปรางเรียนจบ ก็เลยเอาเด็กออก แต่น้ามะปรางก็บอกเค้าว่ายังไงเค้ากับมะปรางก็เหมือนผัวเมียกันแล้ว ยังไงเค้าก็ห้ามไปมีคนอื่นอีกเด็ดขาด เรียนจบเมื่อไหร่ก็จะต้องแต่งงานกัน ” ภีมพูด
“ พ่อแม่แกรู้รึป่าว? ” เราถาม
“ รู้... เพราะน้ามะปรางไปคุยกับพ่อแม่เค้าที่บ้าน ” ภีมพูด
“ ถ้าแกไม่บอกเค้าวันนี้... แกจะบอกเค้าเมื่อไหร่ ? ” เราถาม
“ เค้าจะบอกแกตั้งแต่วันที่เค้าไปนั่งที่หอศิลป์ที่โทรให้แกออกมาหนะ... แต่แล้วเค้าก็ไม่กล้าบอก ”
ภีมพูด
“ งั้นเค้าก็ยินดีกับแกด้วยนะ... ที่ได้คนดีๆอย่างมะปราง ” เราพูดออกมาจากใจที่แม้ว่าจะเจ็บ แล้วก็เดินออกมาจากมันที่คุกเข่าอยู่
“ แก.. เค้าขอโทษ.... ” ภีมพูดพร้อมกับวิ่งมาหาเราแล้วกอดเรา
“ ปล่อย.. ” เราพูดเสียงเรียบ
“ เค้ารักแกนะ.... เค้ารู้แล้ว... เค้ารู้แล้วว่าเค้ารักใคร ” ภีมพูดด้วยเสียงสั่นๆคล้ายจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“ แกปล่อยเค้าไปมีชีวิตของเค้าเองเหอะ.... ” เราพูด
“ คงจะเป็นเวรกรรมที่เค้าเคยทำกับแกไว้..... วันนี้เค้ารู้แล้วว่ามันทรมานขนาดไหน..... คงจะทรมานไปตลอดชีวิต ” ภีมพูดเหมือนสมเพชตัวเอง
“ เลิกคิดแบบนี้เหอะ... แกดีกับคนที่เป็นแม่ของลูกแกจะดีกว่า...” เราพูดเสียงเย็นก่อนที่จะดึงมือมันที่กอดเราอยู่ออก
“ ชาตินี้เราคงไม่ได้คู่กัน... แต่เรามาสัญญากันได้ป่าวว่าชาติหน้าเราจะเกิดมาคู่กัน ” ภีมพูด
เราหันไปมองหน้ามันอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
เราไม่คิดว่ามันจะรู้สึกอะไรกับเรามากมายขนาดนี้
แต่ตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว
“ อย่าเลย.... ถ้าเกิดเป็นคนแล้วต้องมาคู่กับแก... เค้าขอเลือกเกิดเป็นสัตว์ดีกว่า ” เราพูดพร้อมกับเดินออกมาจากมัน
เราไม่ร้องไห้......
ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด....
หัวใจมันคงด้านชาไปหมดแล้ว...
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่เสียใจ.....
น้ำตามันคงถูกใช้จนหมดแล้วละมั้ง... เราถึงไม่ร้องไห้
เรื่องที่เพิ่งได้ยิน... มันเจ็บ.....
เจ็บกว่าทุกครั้ง....
และขอเป็นครั้งสุดท้ายที่จะเจ็บแบบนี้อีก....
*******************************
หากเปรียบความรักเป็นบ้าน
คนสองคนรักกันก็เหมือนการช่วยกันสร้างบ้านขึ้นมาหลังนึงจนเสร็จสมบูรณ์
คนรักกันทั้งสองคนก็อยู่บ้านหลังนั้นด้วยกันอย่างมีความสุข
แต่แล้ววันนึงใครอีกคนก็พาคนที่สามเค้ามาอยู่บ้านด้วยกัน
กลายเป็นบ้านของเราสามคน
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยใช้ด้วยกันก็ต้องมีใครอีกคนนึงเข้ามาใช้
เตียงนอนที่เคยนอนกันแค่สองคนก็กลายเป็นสาม
จนทำให้ที่นอนที่เคยสบายกลายเป็นอึดอัด
วันนึงหนึ่งในคนที่เคยช่วยสร้างบ้านถูกไล่ออกมานอนนอกบ้าน
คนที่ถูกไล่ออกมาไม่รู้จะไปนอนที่ไหน
ฝนก็ตก ฟ้าก็ร้อง เดินตากฝนหาที่นอนจนตัวหนาวสั่นไปทั้งตัว
มองดูบ้านหลังอื่นเค้าก็มีเจ้าของกันหมดแล้ว
ก็เลยตัดสินใจซื้อของที่จะทำบ้านของตัวเอง
แต่บ้านหลังใหม่สร้างยังไม่ทันเสร็จ เค้าก็ถูกเรียกให้กลับเข้าไปอยู่บ้านหลังเก่าอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าจะอึดอัดแต่ก็อยากอยู่ เพราะการสร้างบ้านหลังใหม่เพียงลำพังมันคงเหนื่อยกว่า
เหตุการณ์เป็นเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เดี๋ยวโดนไล่ออกมาเดี๋ยวโดนเรียกกลับเข้าไป
จนมาวันนึงเค้าก็โดนไล่ออกมาอีกครั้ง
เค้าคนนั้นเดินไปดูที่บ้านของตัวเองที่สร้างยังไม่ทันเสร็จดี เพื่อหวังจะหาที่ซุกหัวนอน
แต่ในขณะที่เค้าหลับอยู่ในบ้านหลังใหม่นั้น
เค้าก็ถูกเรียกให้กลับไปอยู่บ้านหลังเก่าอีกครั้ง
แต่คราวนี้เค้าค่อนข้างลังเลใจว่าจะกลับเข้าไปอีกดีมั้ย
เพราะกลัวว่าจะโดนไล่ออกมาอีก
เค้าหันกลับมามองบ้านของตัวเอง
แม้ว่าบ้านจะสร้างยังไม่ทันเสร็จดี
แต่มันก็พอมีกำแพงมีหลังคาที่พอคุ้มแดดคุ้มฝนได้
เค้าเลยหันไปบอกคนที่มาเรียกเค้าว่า
“ เราไม่ไปหรอก.... เรามีบ้านของเราแล้ว แม้ว่าจะต้องอยู่เพียงลำพังแต่เราอยู่บ้านของตัวเองดีกว่า ”
..................... หันกลับมารักตัวเองดีกว่าถ้าหากเรารักคนที่เค้ารักตัวเองมากกว่าเรา ......................
############################################
วันนั้นพอเรากลับมาถึงห้อง
เราก็เก็บของทุกสิ่งทุกอย่างที่ภีมเคยให้เรา
รูปมันทุกรูปที่เรามี
ทุกอย่างที่เกี่ยวกับมันถูกเราเผาทิ้งจนหมด
แม้แต่หนังเกาหลีเรื่องนั้นที่มันให้เราดู
เราตั้งใจไม่ดูตอนจบเพราะกลัวว่าจะรับไม่ได้
แต่มาตอนนั้นถึงแม้ว่าเราจะยังไม่ได้ดูตอนจบ
แต่ชีวิตจริงมันจบแล้ว ก็เลยไม่มีความจำเป็นที่ต้องดูตอนจบของหนังเรื่องนั้นอีก
-
ดีแล้วล่ะ เลิกมันไปซะได้ก็ดี
ดีกว่าเป็นแบบเดิม
-
สู้ต่อไปเด้อ.... :a2:
:เฮ้อ:
-
สู้ๆนะคะ คุณปอ
-
ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกว่ายังงัย
แต่รู้สึกเหมือนหักดิบยังงัยก็ไม่รู้
ปอคงเจ็บน่าดูเลยอ่ะ
สู้ๆนะ
ตอนนี้หายยังเอ่ย
-
เห็นไหม คนเห็นแก่ตัว มันก็คือคนเห็นแก่ตัววันยันค่ำคับ
เกลียดมันๆ
:เตะ1:
ขอให้ต่อไป จงมีแต่คนดีๆ เข้ามาในชีวิตปอน่ะ
และ ปล สุขสันวันเกิดคับ มีความสุขมากๆ รักตัวเอง รักคนรอบข้างที่รักปอน่ะคับ
ในโลกกว้างยังมีคนที่รักเรา รอเรา ห่วงเราอีกมากมาย หวังว่าปอจะได้พบรักแท้ในเร็ววันคับ
:m1:
-
ดีมากค่ะปอ ที่ตัดสินใจทำแบบนั้น เราก็ไม่รู้ว่าภีมมันรักปอจริงหรือเปล่า คนรักกันเค้าคงจะไม่ทดสอบความรู้สึกของคนที่รักกันหรอกค่ะ ภีมทำเกินไปแล้ว คิดว่าปอคงเป็นของตาย กลับมาหาตอนไหนก็ได้ ตัวเองไปเอากับผู้หญิง แล้วท้อง ถึงจะคิดได้ว่า ปอคือคนที่ภีมรัก แล้วถ้ามะปรางไม่ท้องล่ะ จะรู้ไหมว่ารักใครกันแน่ มันคงเป็นแค่ความใคร่ชั่ววูบของผู้ชายเลวๆ คนนึง
สุดท้ายก็ขอให้ปอเจอคนที่ดีเร็วๆ นะคะ
-
ขนาดอ่านเฉยๆยังเจ็บเลย
ตัวคุณปอเองคงเจ็บกว่าหลายเท่า
เป็นกำลังใจให้เจอแต่เรื่องดีๆนะคะ
หมดทุกข์หมดโศกซะที :m1:
-
คุณปอสู้ ๆ o13
-
:a11:
ขอให้น้องปอหายจากความเศร้าเร้วๆนะ
คนเราก้อต้องเดินต่อไป
no pain no gain..... :oni3:
-
(http://sl.glitter-graphics.net/pub/947/947907z6mrx9pw2t.gif)
:L1: มาให้กำลังใจน้องปอ..และสุขสันต์วันเกิดนะคะ....ขอให้มีแต่ความสุข... :L2:
-
:L2:
คุณปอสู้..สู้..นะคะ
เป็นกำลังใจให้
ขอให้เจอสิ่งที่ดีๆ เข้ามาในชีวิตนะคะ :L2: :L2: :L2:
-
กร แฮปปี้เบิร์ดเดย์น่ะ ขอให้กร เจอแต่ความสุขจากนี้ไปน๊า :L2:
อารายที่ผ่านไปแล้วก็เก็บไว้เป็นความทรงจำและเอามาเป็นบทเรียนเพื่อให้ก้าวต่อไปน่ะจ๊ะ
ขอให้กรได้เจอกะคนดีดีน่ะ และเค้าคนนั้นก็รักกรตลอดไปจ๊า เชื่อว่าคนอย่างกร ต้องได้เจอสิ่งดีดีในชีวิตแน่นออออ o13
ตอนหน้าจะจบแล้ววววว ฮืออออออ :o12:
มาอัพเรื่องอื่นๆๆเป็นตอนพิเศษบ้างก็ดีน่ะ สู้ๆๆๆ :กอด1:
-
ดีแล้วครับที่คิดแบบนี้ ชีวิตเราจะมาทุกข์พราะคนเห็นแก่ตัวเพื่ออ่ะไร ถ้าชาติหน้าต้องเกิดมาคู่กับแก เราขอเกิดเป็นสัตว์ดีกว่า.........สะใจได้แง่คิด เด็ดเดี่ยว
-
ดีจ้ากร :m13: :m13: :m13:
ก่อนอื่นก็
เราขอให้กรมีความสุขมากๆนะ สุขภาพกายเเละใจเเข็งเเรง
สมปรารถนาในทุกๆเรื่องที่หวังเอาไว้เลยนะเพื่อน :L2: :L2: :L2:
(http://dl8.glitter-graphics.net/pub/493/493338pw37m860mi.gif)
อิอิ ตัดสินใจอยู่นานเลยอ่ะกว่าจะมาโพสต์ได้
เพราะเราไม่มั่นใจว่ากรจะตกใจไหมที่เห็นเราเข้ามาอ่านเรื่องของกรอ่ะ
เเต่อยากบอกว่ากรเก่งมากมายเลย เราอ่านเเล้วก็เศร้าตามอ่ะ
ร้องไห้ไปเยอะมากมาย ดีใจนะที่เราได้มาอ่านเรื่องของกร(ถึงเเม้จะยังอ่านไม่จบ เเต่พยายามอยู่จ้า)
ดีใจที่เราได้เป็นเพื่อนกันนะ ถึงไม่ได้สนิทกันมากมาย
เเต่เราก็เจอกันมาตั้ง 4 ปี
เอ่อจะตกใจไหมถ้าจะบอกว่า เราคือ อ้อ นะ(บอกเเล้วก็เขิน) :o8: :o8: :o8:
สู้ๆๆต่อไปนะกร ไว้เจอกันที่มหาลัยเนอะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
o13ปอจบเรื่องได้ดีนะ ดีใจที่ปอได้เคลียร์ความรู้สึกของตัวเองได้สำเร็จซะทีหลังจากที่มันคลุมเครือมายาวนาน
การชนะสิ่งอื่นใด ก็ไม่ยิ่งใหญ่เท่ากับการชนะใจตัวเอง
การไม่ยึดติด ไม่เหนี่ยวรั้ง และปล่อยวางได้ นับว่าเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ของคน ๆ นั้นที่สามารถทำได้
ดีใจอีกครั้งนะ ที่เห็นปอเติบโตเป็นผู้ใหญ่ได้อย่างภาคภูมิ เพราะในชีวิตข้างหน้ายังมีเรื่องอีกมากมายที่เรา
ต้องพยายาม มานะอดทน เพื่อให้มีชีวิตอยู่ได้อีกนาน......
***มีอีกหนึ่งคำพูดที่อยากจะบอกปอ.....ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ และขอบคุณ ที่ช่วยเพิ่มประสบการณ์
ของความรักอีกแง่มุมหนึ่งให้ได้รับรู้ เป็นประสบการณ์ที่มีค่ามากจริงๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กร มาโพส ตอนเราเม้นเสร็จไปแล้วพอดี
พออ่านแล้ววว เข้าใจเลยว่าคงม่ะมีอาไรที่จะได้มาโดยไม่เสียสิ่งหนึ่งไป
และการที่ เรา ลังเลที่จาเก็บทั้ง 2 อย่างไว้ เพราะความโลเลของตัวเอง สุดท้ายย กลับคว้าน้ำเหลว และไม่ได้สิ่งที่ดีที่สุด อันนี้เราพูดในแง่มุมที่เกิดกะภีมน่ะ เท่าที่อ่านดู เพราะความโลเลของภีม มัวแต่กังวล มัวแต่เลือก สุดท้ายถึงจาเลือกได้ ก็สายไปแล้วอ่ะ เพราะความโลเล ลังเลแท้ๆๆ
สุดท้ายนี้ ขอให้กร เจอกับรักแท้น่ะ เข้าใจว่า กร ผ่านเรื่องมามาก แต่เชื่อ คงไม่ทุกคนที่เป็นอย่างภีมอ่ะ ขอให้ กร เจอคนนั้นเร็วๆๆ แล้วกลับมาเล่าความรักที่มีความสุขให้ ทุกคนฟังน่ะ สู้ๆๆ :a2:
-
ปล่อยวาง ไม่ยึดติด อะไรที่มันไม่แน่นอน เป็นหนทางที่ดีที่สุด
ถึงแม้ว่าทางข้างหน้าเราจะเดินไปเพียงลำพัง เหงาบ้าง เหนื่อยบ้าง แต่ก็ไม่เจ็บปวด กับหนทางที่เราเดินวนอยู่เมือก่อนหน้านี้
ความรักมันไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิต
คนที่รัก กับคนที่อยู่ด้วยกัน อาจจะไม่ใช่คนเดียวกัน ใช่ว่ารักกันแล้วต้องอยู่ด้วยกันใช้ชีวิตด้วยกันเสมอไป
อย่างน้อยเราก็ได้รู้ว่าเค้าเป็นคนอย่างไง
จงเดินไปข้างหน้าแล้วไม่ต้องหันหลังมามองตรงที่เดิม
ความทรงจำดีๆๆเก็บเอาไว้ให้คิดถึง
แต่ความทรงจำร้ายๆเก้บไว้ให้มันตกตะกอนแล้วไม่ต้องขุดมันขึ้นมาอ
ความจริงคนทุกคนไม่สามารถลืมเรื่องราวต่างๆๆได้ แต่เราเลือกที่จะไม่พูดถึงมันเพื่อความสุขของเราเอง
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จบแล้ว ก็แวะๆๆๆๆมาบ้างนะ
-
อวยพรวันเกิดก่อน "ขอให้น้องปอมีความสุข พบแต่สิ่งดีๆในชีวิตนะจ๊ะ" :L2:
ตอนจบอ่านแล้วมันบีบหัวใจจังเลย
แม่น้องปอคงไม่อยากให้ลูกเจ็บปวดอีกแล้ว จึงทำให้ฝันเห็นเรื่องราวของภีม
ดีใจด้วยนะที่ปอชนะคนอย่างภีมได้ สู้ สู้ สู้ต่อไปนะ
ไม่มีเขาในชีวิต ราก็ต้องอยู่อย่างมีความสุขให้ได้
เป็นกำลังใจให้ปอนะ
-
เฮ้ออ
ในที่สุดก็มาถึงบทสรุป
ไม่รู้จะพูดอะไร
นอกจากอวยพรให้ปอมีแต่สิ่งดีๆคนดีๆรออยู่ในชีวิตข้างหน้านะคะ
ขอให้ปอมีความสุขมากๆ สมหวังกับสิ่งที่ปรารถนา
เป็นกำลังใจให้เสมอน้า :L2:
-
ทุกวันนี้ ปอคงเป็นคนที่เข้มแข็งมากๆ
ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆในชีวิตนะคับ
เหมือนกับความดีของปอ
เป็นกำลังใจให้คับ
:pig4:
-
เฮ้อเศร้ามากมายแต่ก็ดีใจนะที่หลุดพ้นจากคนเลวๆได้สักที ไงถือซะว่าชดใช้กรรมกันไปเนอะ สิ่งดีๆกำลังจะเกิดขึ้น
-
ร้องไห้อีกแล้ว
สงสารภีมอ่า
ใครไม่สงสารก็ช่าง เราสงสารอ่า แงๆ
-
ผมเห็นใจพี่หวะ พี่สู้ๆนะคับ ผมเป็นห่วง
-
สิ่งที่ผ่านมาแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป...เริ่มต้นใหม่ด้วยหัวใจเข้มแข็ง....เอาใจช่วยคับบบบ
และก็ Happy Birthday น้องกรด้วยคน...ขอให้มีความสุขกาย สบายใจ สุขภาพแข็งแรง
และที่สำคัญได้พบคนที่ใช่สำหรับน้องกรเร็ว ๆ ครับบบบบบ :m1:
(http://dl9.glitter-graphics.net/pub/965/965229mj8p9u5cxj.gif)
-
ถึงจะจบอย่างเศร้าๆ..แต่ก็คงจะดีกว่าอยู่ต่อไปแบบนั้น
ดีใจที่ปอเอาชนะใจตัวเองได้..ถึงมันจะยากมากก็เถอะ
ต่อจากนี้ไปขอให้ใช้ชีวิตให้มีความสุขนะ..สู้สู้ o13
-
เข้ามา HBD พี่กร ขอให้มีความสุขมากๆ นะครับ
คิดหวังสิ่งใดก็ขอให้สมความปรารถนานะครับ :L2:
ส่วนเรื่องพี่ภีม...เจ็บในตอนนี้คงดีกว่า ทิ้งไว้แล้วกลายเป็นแผลเรื้อรังครับ
รักคนที่เขาไม่เคยแคร์เราเลย...สู้รักตัวเองดีกว่าครับ
อย่างน้อยก็อาจจะมีคนที่เขายังรักเราอยู่ก็ได้ครับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะครับ...
สอนให้รู้ว่าคนเรามักจะรู้ค่าสิ่งใดสิ่งหนึ่งต่อเมื่อต้องสูญเสียมันไปแล้ว
ขอให้พี่กรมีความสุขต่อไปจากนี้ทุกๆวันนะครับ :L1:
-
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับคำแนะนำดีๆ
ขอบคุณทุกความเป็นห่วงและความรู้สึกดีๆที่มอบให้กัน
แล้วก็ขอบคุณสำหรับของขวัญที่แสนมีค่า
ที่พวกคุณส่งมาผ่านตัวหนังสือ...
ขอบคุณจริงๆ
***********************************
http://media.imeem.com/m/XYx5-M-WEQ
---- บทส่งท้าย ----
จากที่ได้อ่านเรื่องของเรามา คนอ่านก็คงพอจะดูออกว่าเราเป็นที่เจ็บแล้วไม่ค่อยจำ
มันก็จริงถ้าจะบอกว่าเราเป็นที่เจ็บแล้วไม่จำ
แต่เมื่อไหร่ที่เราเจ็บจนแล้ว เราจะไม่มีทางกลับไปยืนจุดเดิมอีกแน่นอนไม่ว่ายังไงก็ตาม
เราเป็นคนจำยากก็จริง แต่จำแล้วจำเลยและจะจำไปจนตาย
มันไม่ใช่การอาฆาตพยาบาท แต่มันเป็นการจำความเจ็บที่เคยได้รับไว้คอยเตือนตัวเอง
ธันวาคม 2550....
คณะที่ภีมเรียน จะต้องเรียน 5 ปี ซึ่งปีที่ 5 มันต้องๆไปฝึกอยู่บนเรือทั้งปีเลย แล้วก็ไม่ได้อยู่ที่เมืองไทยด้วย มันต้องอยู่บนเรือขนส่งสินค้าระหว่างประเทศ
มันจะไม่สามารถติดต่อใครได้เลย นอกเสียจากว่ามันได้เข้าฝั่ง
ยิ่งใกล้วันที่ภีมจะต้องไปฝึกบนเรือ เพื่อนเก่าสมัยมอปลายหลายๆคนก็โทรมาชวนเราไปส่งมันที่สนามบินบ้าง
โทรมาชวนวันที่เลี้ยงส่งมันบ้าง
แต่เราก็เลือกที่จะปฏิเสธทุกครั้งไป เพราะยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้ามัน
จนก่อนวันที่มันจะไปประมาณหนึ่งอาทิตย์
เราจึงตัดสินใจโทรไปหามันหลังจากที่เราไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยนับจากวันนั้น
“ สบายใจแล้วเหรอถึงโทรมาหาเค้า ? ” ภีมพูดเสียงอ่อนโยน
“ อืม.... ว่างอยู่รึป่าว? ” เราพูด
“ ว่าง... แกโทรมามีไรล่ะ ? ” ภีมพูด
“ ก็ว่าจะโทรมาลาไง... ไหนๆแกก็จะไปแล้วหนิ ” เราพูด
“ อืม... ” ภีมพูดอย่างแผ่วเบา
“ ที่ผ่านมาถ้าเค้าทำอะไรไม่ดีไว้กะแกเค้าก็ขอโทษแล้วกัน ส่วนอะไรที่แกทำเค้าไม่เอามาคิดอีกแล้ว.. ปล่อยมันเป็นอดีตไปเหอะ... ” เราพูด
“ ที่ผ่านมา... แกก็ไม่เคยทำไรไม่ดีหนิ แกดีกะเค้ามาตลอด..... มีแต่เค้าที่ทำแย่ๆกับแก ” ภีมพูดด้วยท่าทีสำนึก
“ แหม.. ที่ตอนนี้มาพูดแบบนี้นะ ” เราพยามพูดเล่นบ้างเผื่อว่าบรรยากาศที่คุยกันจะดีขึ้น
เพราะการคุยกันครั้งนั้นดูมันค่อยข้างอึมครึม
“ ก็มันจริงหนิ... สำหรับเค้า..... แกคือคนที่รักเค้ามากที่สุด และเค้าก็รักแกมากที่สุดด้วย ” ภีมพูดด้วยท่าทีจริงจัง
“ แต่เค้าก็ไม่ใช่คนที่แกเลือก.... ” เราพูด
“ แกก็รู้ว่าตอนนี้เค้าเลือกอะไรไม่ได้แล้วต่างหาก ” ภีมพูดอย่างน้อยใจ
“ ช่างเหอะ.... แต่มะปรางก็รักแกไม่น้อยไปกว่าเค้าหรอกนะ.. แกดีกับมะปรางให้มากๆแล้วกัน ” เราพูด
“ แกอย่าพูดแบบนี้เลย.. เค้ารู้ว่ามันทำให้แกรู้สึกแย่ ” ภีมพูด
“ ไม่หรอก... ถ้าเค้าตัดใจจากแกไม่ได้จริงๆเค้าไม่พูดอะไรแบบนี้หรอก เพราะมันเป็นสิ่งที่ออกมาจากใจเค้าจริงๆและเค้าก็ไม่ได้กำลังประชด ” เราพูด
“ แกคงเลิกรักเค้าได้แล้วจริงๆใช่มั้ย? ” ภีมถามอย่างอ่อนใจ
“ อืม.... เค้าเลิกรักแกแล้ว ” เราพูดเสียงหนักแน่น
“ เค้าดีใจกับแกด้วยนะ ” ภีมพูดเสียงสั่นเครือ
“ ไหนๆแกก็จะไปแล้วเค้าก็ขอ..... ” เราพูดยังไม่ทันจบแต่ภีมก็แทรกขึ้นมาก่อนว่า
“ ถ้าจะบอกลากันก็เอาไว้พูดตอนวันที่เค้าจะไปเหอะ ” ภีมพูด
“ เค้าคงต้องพูดวันนี้เลย เพราะว่ามันคงเป็นครั้งสุดท้ายที่เค้าจะโทรหาแก ” เราพูด
“ ครั้งสุดท้าย.......... ” ภีมรำพึงกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ไม่เบาจนเราจะไม่ได้ยิน
“ อยู่บนเรือก็ตั้งใจฝึกละกัน ที่บ้านแกเค้าหวังกับแกไว้มาก กว่าแกจะกลับมาเค้าก็คงจะไปอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้ ถ้าเราไม่มีโอกาสได้เจอกันจริงๆก็ปล่อยเรื่องของเค้ากะแกไว้เป็นความทรงจำแล้วกันนะ ” เราพูด
“ อืม... ”ภีมพูดเสียงสั่น
“ นี่แก... เค้าว่าแกกะเค้ามาพูดเมิงกูกันเหอะ ” เราพยายามพูดด้วยเสียงสนุกสนานเพื่อลดความอึมครึมที่เกิดขึ้น
“ ทำไมอ่ะ... แบบนี้ก็ดีแล้ว... ” ภีมพูด
“ พวกไอ้โอ๊ตมีแต่คนแซวเค้า.... หาว่าทำไมเวลาพูดกะแกถึงพูดเพราะ แต่กับพวกมันเค้าถึงพูดเมิงกู”
เราพูด
“ เอางั้นก็ได้... ตามใจแก ” ภีมพูดเสียงนิ่งเช่นเดิม
“ โอเค.. นี่เมิง... แหวนที่กูเคยบอกว่าจะทำมาใส่ด้วยกันอ่ะ กูยกเลิกเค้าไปแล้วนะ ” เราพูดเสียงร่าเริงคล้ายมันเป็นเรื่องทั่วๆไป
“ อืม ... ” ภีมพูดด้วยเสียงผิดหวัง
“ ส่วนหนังที่กูเคยบอกเมิงว่ากูจะซื้อให้เมิงตอนวันที่เมิงไปกูก็ไม่ได้ซื้อนะ ” เราพูด
คือว่ามีหนังหลายเรื่องที่ภีมมันอยากดูแต่ไม่กล้าไปดู
เช่นเพลงสุดท้าย.... เพื่อนกรูรักเมิงว่ะ.... และหนังแนวๆนี้อีกหลายเรื่อง
เราเคยบอกมนไว้ตั้งแต่หนังยังไม่ฉายว่าเราจะซื้อให้มัน
“ อืม... ” ภีมพูดด้วยเสียงผิดหวังเช่นเดิม
“ นี่เมิงไปดูหนังเรื่องรักแห่งสยามดิ ” เราพูด
“ ทำไมอ่ะ... มันเป็นหนังเกย์ไม่ใช่เหรอ? ” ภีมถามอย่างสงสัย
“ กูว่าพระเอกมันสับสนพอๆกับเมิงเลย.... ลองไปดูแล้วกันเมิงไม่ต้องสนใจหรอกว่าใครจะมองยังไง เพราะคนเค้าก็ไม่ค่อยรู้กันหรอกว่ามันเป็นหนังแนวนี้... ถือซะว่าเป็นสิ่งที่กูขอเมิงครั้งสุดท้ายแล้วกัน ” เราพูด
“ เออ... เค้า.. เอ๊ย.. กูจะไปดูแล้วกัน เดี๋ยวชวนไอ้บอยไปดูเป็นเพื่อน ” ภีมพูด
“ โชคดีนะเมิง ” เราพูด
“ เมิงจะไม่ไปส่งกูเหรอ? ” ภีมถามอย่างน้อยใจ
“ คงไม่ได้ไปว่ะ... เพราะวันที่เมิงไปกูต้องถ่ายโปสเตอร์ละครเวที ” เราพูด
“ งั้น... ไม่เป็นไร ” ภีมพูดเสียงอ่อนใจ
“ ดูแลตัวเองด้วยละเมิง... กูคงไม่ได้อยู่ด่าเมิงหรือดูแลเมิงแล้ว ” เราพูด
“ ทำไมอ่ะ... ยังไงกูกะเมิงก็ยังเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ? ” ภีมพูด
“ กูว่า... เมิงกะกูไม่ได้ถูกสร้างให้มาเป็นเพื่อนหรือเป็นคนรักกันว่ะ... แต่เราถูกสร้างให้มาเป็นคนที่เคยรู้จักกัน ”
เราพูดก่อนจะวางสาย
หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกับภีมอีกเลยจนวันที่มันไปขึ้นเครื่อง
อาจจะมีบางครั้งที่เราคิดถึงมันขึ้นมาบ้าง
แต่มันสำหรับเราก็มีตัวตนอยู่เพียงแค่ในความทรงจำเท่านั้น
วันที่มันจะไปขึ้นเครื่องมันส่งเพลงมาให้เราฟังเพลงนึง
ชื่อเพลง ผูกพัน ของ บอย ตรัย ภูมิรัตน
เนื้อเพลงคือ...
นี่ใช่ไหม อะไร อะไรที่เคยคิด
ชีวิตที่มีแต่ฉัน ต่อจากนี้คงตัวคนเดียวอย่างที่คิด
นี่หรือที่ใจต้องการ นี่ใช่ไหมที่ฉันเคยฝันตลอดอยู่ในใจ
ชีวิตที่ไม่มีเธอรู้สึกเหมือนมันขาดอะไรไปไม่เข้าใจ
เก็บเรื่องราวที่มันเก่าๆใส่กล่องไว้ มองเห็นแล้วมันปวดร้าว
รูปถ่ายเราไปเที่ยวด้วยกันเมื่อตอนนั้น ตอนนี้ยิ่งดูยิ่งเศร้า
ไม่มีเสียงคำคำของเขาที่เราได้เคยฟัง
ไม่มีใครให้คอยมาไถ่ถาม เหลือเพียงแค่ความทรงจำ
ที่ย้ำให้รู้ว่า
เธอใช่ไหม ที่หัวใจของฉันผูกพัน
และคือเธอเท่านั้น วันนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ
ไม่มีเธอมันดูเหงาๆ ยิ้มเศร้าๆบอกตัวเองไว้
นี่ยังไงโลกที่ไม่มี เธอแล้ว
ขาดเธอไปวันนี้ จึงได้เจอความหมาย
ไม่มีเธอวันนี้ ฉันถึงเข้าใจ
เธอใช่ไหม ที่หัวใจของฉันผูกพัน
และคือเธอเท่านั้น วันนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ
ไม่มีเธอมันดูเหงาๆ ยิ้มเศร้าๆบอกตัวเองไว้
นี่ยังไงโลกที่ไม่มี เธอแล้ว
เธอใช่ไหม ที่หัวใจของฉันผูกพัน
และคือเธอเท่านั้น วันนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ
ไม่มีเธอมันดูเหงาๆ ยิ้มเศร้าๆบอกตัวเองไว้
นี่ยังไงโลกที่ไม่มี เธอแล้ว
นี่ยังไงโลกที่ไม่มีเธอแล้ว
เราฟังไปก็ยอมรับว่าเราร้องไห้เหมือนกัน
ยิ่งเข้าไปดู hi5 มันเราก็ยิ่งร้องไห้
แต่ก็อย่างที่เราบอกมันนั่นแหละ
ว่าเรากะมันถูกสร้างมาให้เป็นคนที่เคยรู้จักกัน
************************************
มีนาคม 2551.....
บ่ายของวันหนึ่ง.....
เราได้รับมิสคอลจากเบอร์ที่เราไม่ได้เมมไว้เบอร์นึง
เรามองดูเบอร์นั่นอยู่พักนึง รู้สึกว่าเบอร์มันคุ้นๆ
นึกไปนึกมาถึงจำได้ว่าเป็นเบอร์ภีมที่เราลบออกไปจากเครื่องแล้ว
ความงงเข้ามาแทนที่มามันโทรมาได้ยังไง เพราะมันคงต้องอยู่บนเรือในน่านน้ำของประเทศอะไรสักแห่งบนโลก
เราเลยตัดสินใจโทรกลับไป เพราะอยากจะปลดเปลืองข้อสงสัย
“ ฮัลโหล... นั่นใครพูดอ่ะ ? ” เราถามอย่างแปลกใจทันทีที่ปลายสายรับโทรศัพท์
“ ไม่คุยกันแค่สามสี่เดือนจำกันไม่ได้แล้วเหรอ? ” ภีมพูดด้วยเสียงขี้เล่น
“ ภีม... ” เราพูดกับตัวเองด้วยความแปลกใจ
“ อืม... เค้าเอง ” ภีมพูดพร้อมกับแอบหัวเราะ
“ แกยิงมาหาเค้ามีไร? ” เราถาม
“ ป่าวหนิ... เค้าไม่ได้ยิงไป ” ภีมพูดเสียงกวนๆ
“ จะไม่ได้ยิงมาได้ไง ก็เบอร์มันขึ้นอยู่ ” เราพูด
“ ก็เค้าไม่ได้ยิงไปจริงๆหนิ... สงสัยคิดถึงแกมากไปมั้ง.... มันเลยขึ้นเป็นมิสคอล ” ภีมพูดเสียงกวนๆ
“ ปัญญาอ่อนแล้ว... เมาเรือรึไง ? ” เราพูดอย่างกวนๆ
“ สงสัยจะเมาอย่างอื่น... ฮึฮึ ” ภีมพูดแล้วก็หัวเราะในคอ
“ เออถ้าไม่มีไรเค้าวางแล้วนะ.. ” เราพูดเพราะเบื่อที่มันมัวแต่กวนตีน
“ เออ ” มันพูดเราก็เลยวาง
วันนั้นทั้งวันเรายอมรับว่าเราก็คิดถึงมัน
ที่คิดถึงมันเพราะว่า เราไม่เข้าใจว่ามันโทรหาเราได้ไง
มันน่าจะอยู่บนเรือ หรือว่ามันลงเรือแล้วหรืออะไร
แล้วเราก็ได้คำตอบจากเจมส์จากการคุยกันผ่าน MSN
เจมส์ >>>>>>>>>>>>>>>>>>
ดีจ้า คุยกับไอ้ภีมยัง
ปอ <<<<<<<<<<<<<<<<<<
คุยแล้วมันโทรมาหา
เจมส์ >>>>>>>>>>>>>>>>>>
เห็นมันบ่นว่าคิดถึง
ปอ <<<<<<<<<<<<<<<<<<
คิดถึงเค้าอ่ะนะ
เจมส์ >>>>>>>>>>>>>>>>>>
ช่าย
ปอ <<<<<<<<<<<<<<<<<<
รู้ได้ไง เจอมันเหรอ
เจมส์ >>>>>>>>>>>>>>>>>>
มันขึ้นฝั่งที่เมืองไทย เจมส์ยังไปกินเบียร์กับมันมาเลย
ปอ <<<<<<<<<<<<<<<<<<
แล้วมันออกไปอีกวันไหน
เจมส์ >>>>>>>>>>>>>>>>>>
เมื่อวานมั้ง
ปอ <<<<<<<<<<<<<<<<<<
ไม่มั้ง วันนี้มันยังโทรหาเค้าอยู่เลย
เจมส์ >>>>>>>>>>>>>>>>>>
งั้นคงไปวันนี้แหละ
ปอ <<<<<<<<<<<<<<<<<<
อืมๆ
เจมส์ >>>>>>>>>>>>>>>>>>
คิดถึงมันอะดิ
ปอ <<<<<<<<<<<<<<<<<<
เฉยๆ
เจมส์ >>>>>>>>>>>>>>>>>>
ไม่จริงมั้ง
ปอ <<<<<<<<<<<<<<<<<<
จริง มันโทรมาก็พูดจากวนตีนใส่เค้า
เจมส์ >>>>>>>>>>>>>>>>>>
5555+ มันก็คงคิดถึงปอแหละ ถามถึงใหญ่เลย
ปอ <<<<<<<<<<<<<<<<<<
ไม่มีไรหรอกมั้ง
เจมส์ >>>>>>>>>>>>>>>>>>
จร้า
ปอ <<<<<<<<<<<<<<<<<<
ทำไรอยู่นี
เจมส์ >>>>>>>>>>>>>>>>>>
เล่นเกมส์
ปอ <<<<<<<<<<<<<<<<<<
งั้นตามบายเลย เค้าไม่กวยแระ
เจมส์ >>>>>>>>>>>>>>>>>>
จ้า ไว้เจมส์โทรหา
ปอ <<<<<<<<<<<<<<<<<<
จร้า
############################################
-
จะมีต่ออีกเป่าอะเหมือนจะมีต่อเลย
-
ช่ายๆจะมีต่ออีกหรือเปล่านี่...
เอ้อ.. เห็นว่าเป็นตอนจบเลยทำใจเปิดเข้ามาอ่านได้..สารภาพตรงๆว่า ภาคแรกอ่านได้ไม่เท่าไหร่ก็ เซ็งภีมไปเลย...
รอให้คลื่นลมสงบก่อนแล้วค่อยมาโฉบๆ..แต่เหมือนปิดท้ายยังไม่หมดเลยเน้อ..เข้ามารอต่อไปจ้า... :oni2:
-
o2 ปอ....หรือว่า? การกลับมาครั้งนี้ของภีม
เป็นการกลับมาหาปอจริงๆ ของภีม
โดยที่ภีมได้ปลดเปลื้องตัวเองออกจากพันธะใดๆ อย่างสิ้นเชิงแล้ว โดยเฉพาะตัวภีมเอง :a6:
เพราะอ่านจากบทสนทนาตอนท้ายๆ ทำไม? ภีมถึงได้ร่าเริงเหลือเกิน ม่ายเข้าใจ(อีกแระ)
***ถ้าไม่ใช่ ก็ต้องขอโทษปออย่างแรงด้วยน้า
(ว่าจะไม่เม้นท์ให้อีกแล้วนะเรื่องนี้เนี่ยะ แต่ก็อดใจไม่ได้จริงๆ ฮือ ฮือ) :o8:
:pig4: :L2: :L1: :c5: :กอด1: :pig4:
-
------ ความในใจคนแต่ง------
เมื่อก่อนเราได้แต่อ่านเรื่องของคนอื่นๆ อาจจะเป็นเรื่องจริงบ้างเรื่องแต่งบ้าง
แต่เราจะชอบอ่านเรื่องที่เป็นเรื่องจริงมากกว่า
มีนักเขียนหลายคนที่เอาเรื่องของตัวเองมาเล่าแล้วเราก็ชอบอ่านมากๆ
อย่างพี่คิมกับพี่โม และ พี่เก่งกับพี่ตี๋ แล้วก็เรื่องอื่นๆอีกหลายเรื่อง
จนทำให้เราเริ่มอยากที่จะเขียนเรื่องตัวเองบ้าง
เรื่องของเค้ากะแกถูกเขียนขึ้นตอนแรกเพราะเราบังเอิญไปเอาไดอารี่เล่มเก่าของเราสมัยมอปลาย
เราก็เลยเอามาอ่านดู ก็เลยคิดว่าอยากจะเขียนเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง
เราเริ่มเขียนเรื่องนี้ก่อนที่ภีมจะไปลงเรือประมาณ 1 เดือน
ตอนที่เราเลิกยุ่งกะมันตอนที่มีปัญหาเรื่องที่มะปรางเข้าใจผิดเรื่องเรา
ครั้งนั้นทำให้เราได้อยู่กับตัวเองจริงๆ ได้ถามคำถามตัวเองหลายอย่าง
เราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่อยากเป็นกะเทยอีกแล้ว
มันไม่ใช่การประชดรัก หรืออกหักแล้วอยากจะเปลี่ยน
แต่การที่เราเลิกกับมันครั้งนั้นเป็นเพียงแค่จุดกระตุ้นอีกตัวนึงเท่านั้นที่ทำให้เรารู้ความต้องการของตัวเอง
ทุกอย่างเป็นความผิดพลาดของเราเอง
เราไม่เคยถามตัวเองจริงๆจังๆซักที
เพิ่งมารู้ตัวก็เมื่อสาย
ว่าเราไม่ได้เป็นผู้หญิง เราไม่ได้อยากแปลงเพศ
ที่เราทำมาทั้งหมดทั้งแต่งหญิง กินฮอร์โมน
มันเป็นเพียงการทำขึ้นเพราะเราต้องการอยากจะเป็นผู้หญิงเพื่อนคนที่เรารักมากกว่า
เมื่อไม่มีมันแล้ว เราถึงรู้สึกว่าเราไม่เห็นต้องทำตัวเป็นผู้หญิงเลย
เราอยากเป็นเพียงผู้ชายที่ชอบผู้ชายแค่นั้น
เราใช้เวลาคิดเรื่องนี้อยู่สองปี จนเราแน่ใจว่าเราต้องการที่จะเปลี่ยนตัวเองจริงๆ
เมื่อเราเรียนจบเมื่อสองสามเดือนก่อน
เราจึงตัดสินใจเลิกกินฮอร์โมน แต่ก็ยังแต่งหญิงอยู่นะ
เราตัดผมที่ไว้มาสามปีออกเหลือแค่ประมาณต้นคอแล้วก็ไปตัดที่ร้านให้เป็นบ็อบเท
ตอนนี้เรารอเวลาที่จะเตรียมตัวเป็นผู้ชาย
รอหน้าอกลด ( เรายังไม่ได้ทำหน้าอกและยังไม่ได้แปลงเพศ )
ฟิตหุ่น และเริ่มซื้อเครื่องแต่งกายของผู้ชาย
เราตั้งใจว่าเราจะพิมเรื่องนี้ให้จบภายในวันเกิดเรา
ถือซะว่าเอาเรื่องแย่ๆที่มันอยู่ในหัวเราออกไปให้หมด
แล้วเราจะเริ่มต้นใหม่ในวันเกิดเรา ถือเป็นชีวิตใหม่
ตอนแรกเรามีตอนจบของเรื่องนี้แล้ว เราตั้งใจจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราออกมาทั้งหมด
แต่ตอนที่ภีมโทรมาหาเราครั้งนั้นมันทำให้เรารู้สึกว่าตกลงเรื่องของเรากะมันยังจะมีอะไรต่อมาอีกมั้ย
สำหรับเรา เราอยากให้มันจบแค่ที่เราเล่าให้ฟัง
นับจากนี้เรากะมันคงเป็นแค่คนเคยรู้จักดีกว่า
เราจึงตัดสินใจเปลี่ยนเบอร์...
ตอนนี้เรารออีกสักพักที่จะตัดผมชายและแต่งชาย
ยังไงก็ตามเรากับภีมก็ไม่มีทางจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก
เมื่อเวลาผ่านไป เราอาจจะกลับมาเป็นเพื่อนมันก็ได้
แต่ถ้ามากกว่านั้นคงไม่มี
**************************
ขอบคุณจากใจสำหรับทุกคนที่สละเวลาเข้ามาอ่านชีวิตน้ำเน่าของเรา
บางคนอาจจะเม้นแสดงความรู้สึกหรือบางคนอาจเลือกที่จะอ่านเงียบๆ อันนี้ก็ไม่ว่ากัน
แต่เราขอบคุณจริงๆ
เราหวังว่าเรื่องของเค้ากะแก และ เรื่องรักของเราสามคน จะให้ข้อคิดอะไรกับคุณบ้าง
สำหรับเราภีมทำให้เราได้เรียนรู้อะไรอีกเยอะเลย......
นึกแล้วก็ใจหายนะ.....
กลับไปดูที่ตัวเองพิมมาทั้งหมดแล้วก็ตกใจเพราะว่ามีหลายตอนมากๆ
เราคงไม่ได้หายไปไหนหรอก เราก็แอบอ่านเรื่องอยู่ในเล้านี่แหละ
แต่เราเองก็ไม่ค่อยเม้นเท่าไหร่เพราะไม่รู้จะเม้นว่าไรดี
เล้าเป็ดเป็นที่ที่อบอุ่นจริงๆ ทำให้เราได้เจอเพื่อน พี่ น้อง อีกหลายคนเลย....
หวังว่าเราคงได้เจอกันใหม่เรื่องหน้านะ...
เราคงหาเวลาว่างๆ แต่งเรื่องมาให้อ่านกัน
คิดถึงกันบ้างนะ....
ปอ... (กร)
24 มิถุนายน 2551
-
ดีใจได้จิ้มปอซะที ยังไงก็จะยังคงคิดถึงน้องกรอยู่เสมอนะ ว่างๆจะหัดเมล์ให้เก่งก่อนแล้วจะเข้าไปคุยด้วย
*** รักนะน้องคนดีของพี่ จุ๊บจุ๊บ :L1: :L1: :L1:
-
:L1:
ปอจะยังอยู่ในใจเราเสมอ
ขอให้มีความสุขกับสิ่งที่เลือก
เพราะมันจะอยู่กับเราตลอดไป
สู้ๆๆจร้า
ขอบคุนที่เรื่องของปอ
ทามให้เราให้รุ้จักเรื่องรัก
มากขึ้น....
-
มีความสุขมากๆคับ
:pig4:
-
:mc4:ขอให้ปอมีความสุขกับการตัดสินใจนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้คะ คิดถึงๆ :L2:
-
ไม่มีคำพูดใดๆๆ นอกจากมอบเพลงนี้แทนคำขอบคุณ สำหรับเรี่องราว
http://media.imeem.com/m/wnwQjJzM-B/aus=false/
:m4: :m13: :m4: :m13:
-
o13 o13 o13 o13 ขอเปนกำลังใจไห้ปอนะ จะเปนอ่ะไรไม่สำคัญขอไห้รักตัวเองไห้มากๆๆ เพราะเราเปนอ่ะไรแล้วไม่ทำไห้ใครเดือดร้อน ก้อดีที่สุดที่มนุษย์ควรจะทำ ใครจว่าไม่ต้องสนใจเพราะเราไม่ได้ไปเดินบนหน้าผากมัน o13 o13 o13 o13
-
:mc4: เย้อย่างนี้ต้องฉลอง ในที่สุดน้องปอก็หลุดพ้นจากคนชั่วๆสักที โอ๊ยยยพี่ดีใจอย่างแรง :oni1: :oni1:
-
:L2:
ทุกครั้งที่ภีมเสียปอไป..ภีมจะพยายามกลับมาง้องอนให้ปอกลับคืนไปเหมือนเดิม
แล้วมันก็จะกลับเข้าสู่วัฏจักรเดิม จำบทเรียนเก่า ๆ ไว้นะปอ...อย่าหวนกลับไปอีก
ติดตามมาจนถึงตอนนี้ก็ดีใจที่ปอเข้มแข็งและหลุดพ้น...รักษาอิสระภาพนี้ไว้ให้ดี
คิดถึงครอบครัว ตัวเองให้มาก...เป็นกำลังใจให้ครับ :a2:
ปล. +1 ให้สำหรับเรื่องราวดี ๆ ที่น้องกรนำเสนอมาอย่างต่อเนื่องจ้ะ
:bye2:
-
อดีต คือสิ่งที่ผ่านไปแล้ว
เก็บเอาความทรงจำดีไว้ โยนเรื่องๆร้ายเข้ากรุไว้ดีกว่า
อย่างน้อย คนๆนั้นทำให้เราเข้มแข็งได้ขนาดนี้
ต่อไปต้องหนักแน่นเข้าไว้ และขอให้เจอคนดีๆนะครับ :L2: :L2:
:pig4:
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะครับ
-
แต่งชายเหมือนพี่อาร์ไปอีกคนแระ ยังไงก็ขอแสดงความยินดีกับชีวิตใหม่ด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ข้อคิดต่างๆ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ
-
สู้ๆๆน๊า อนาคตข้างหน้าต้องมีวันดีๆแน่นอน
-
ปอ แต่ง เอาให้หล่อๆๆเลยน่ะ อิอิ
แล้วถ้ามีรักครั้งใหม่ อย่าลืมมาเล่าให้ฟังด้วยน่ะ
ขอให้ปอ เจอรักดีดี น่ะจ๊ะ
-
อย่าหายไปนานน๊า... :mc4:
-
ไงก็เมลลมาคุยกันได้นะน้องกร
ปัญหาน้อง กับปัญหาพี่ก็คือๆกันแหล่ะ :L2:
หัวอกเดียวกัน
มีอะไรก็คุย ปรึกษาได้นะ
ชื่อ พี่อาร์ คร๊าบผม :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ปอนะคร๊าบบบบบ :L2: :L2: :L2:
-
เรามั่นใจว่า ปอจะต้องมีความสุขมากๆแน่ในหนทางที่ได้เลือกแล้วนะ :กอด1:
เป็นกำลังใจให้นะ :L2: :L2:
-
:L2: ขออวยพรวันเกิดย้อนหลังให้น้องกรนะ
ขอให้คนดี น่ารักแบบกร :กอด1: คิดแต่สิ่งดีๆ ทำแต่สิ่งดีๆ
และขอให้สิ่งดีๆที่ปอทำ ช่วยดลบันดาลให้น้องกรสมปรารถนาในทุกๆสิ่ง
อย่าให้สิ่งเลวร้ายที่ผ่านไปแล้ว ย้อนกลับมาทำลายชีวิตกรอีกต่อไป
ขอสารภาพว่า อ่านตอนแรกๆ เกือบเลิกอ่านหลายที
เพราะทนอึดอัดใจไม่ไหว
ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้ตัดใจไม่ได้ซักที :serius2:
แต่มาคิดถึงตัวเราดูบ้าง
ขนาดตัดใจไม่อ่านนิยายสมัยใกล้สอบเอนทรานส์ (เมื่ออดีตกาลนานเนมาแล้ว) :m23:
เรายังทำไม่ได้เลย จนเอนไม่ติดในคณะที่หวัง
ก็ยังไม่สำนึกนะ แล้วก็ยังติดนิยายมาจนทุกวันนี้
ถึงได้ตระหนักได้ว่า " ว่าแต่เขา อิเหนาเป็นเอง" :laugh:
-
:pig4: มาตอบกระทู้..
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ.. อ่านเรื่องนี้แล้วตอนแรกต้องยอมรับว่า เซ็งแทนปอไปเลย.. ทำไมชีวิตถึงต้องเจอวังวนซ้ำๆ.. มันเดินย่ำรอยเดิมไปเรื่อยๆ..เราคิดว่าเราเป็นปอคงไม่ทำเช่นนั้น ..แต่เราว่าบางทีเราก็คิดผิด เพราะคนเราไม่อาจคิดแทนคนอื่นได้
ไม่เจอกับตัว อาจไม่รู้ว่าเป็นยังไง แต่ยังส่งกำลังใจให้เสมอนะจ้า... :bye2:
-
จบจริงๆแล้วเหรอเนี่ย
ใจหายจัง
ขอบคุณนะที่มาเล่าเรื่องของปอให้ฟัง
เรื่องของปอคล้ายๆกับเรื่องของแง๊ฟๆเลย
ความจริงแง๊ฟๆ ไม่ได้เชียร์ภีมหรอก แต่เชียร์ปอให้ได้รักกับภีมต่างหาก
แต่สุดท้าย เรื่องของคุณปอก็จบเหมือนแง๊ฟๆ
ผู้หญิงชนะ
แงๆ
ยังไงถ้าได้เจอภีมอีกบ้าง ก็มาเล่าหน่อยนะ ยังติดตามอยู่นะ
แล้วก็ฮัทด้วย หรือเจอรักครั้งใหม่ ก็มาเล่าให้ฟังบ้างนะ
คิดถึงนะ จุฟๆ
-
มา ทักทายกันมั้ง
-
ก้าวต่อไปคับ
ทุกชีวิตมีทางเดินเป็นของตัวเองคับผม
:oni2:
-
ขอแสดงความยินดีกับปอ(กร)คนใหม่ด้วยนะ
:L2:
อย่าหายไปไหนนะ เจอคนดีๆก็เขียนมาเล่าให้อ่านกันบ้าง
โชคดีค่ะ
-
ทำให้สำเร็จน๊าปอ(กร)
เราจะเป็นกะลังใจให้ด้วยคน
-
วันนี้แวะเข้ามาดูกระทู้ตัวเอง....
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำและทุกๆคำอวยพร
จริงๆเราแอดเมลล์คนอ่านไว้ตั้งหลายคน แต่ไม่เห็นจะมีใครออนเลยหว่า...
เราเคยคุยด้วยไม่กี่คนเอง
ขอบคุณคุณuno ด้วยสำหรับเพลง.....
เพลงนี้เลยที่ภีมมันส่งให้เรา..... ฟังแล้วก็คิดถึงมันเหมือนกันนะเนี่ย....
แต่ก็ปล่อยๆมันไปเหอะ....
มีข่าวฮัทมาบอกนิดหน่อย.....
พอดีเพิ่งได้คุยกะมัน..
มันโทรมาอวยพรวันเกิดด้วย.. แต่ช้าไปวันนึง
แต่ก็ไม่เป็นไร... อภัยได้... อิอิ
ฮัทมันก็ยังน่ารักเหมือนเดิม จากที่ไม่ได้คุยกันนานเลยเกือบสองปีที่ไม่ได้ติดต่อกัน
มันเพิ่งจะโทรมาอวยพรวันเกิดนี่แหละ...
แต่ใครที่เชียร์ฮัทก็คงต้องผิดหวังนะ...
เพราะว่าหลังจากที่ผ่านเรื่องภีมมา เราไม่เคยคบกับใครเป็นตัวเป็นตนอีกเลย..
ยังขยาดกับความรักอยู่เลย....
คงอีกนานหรืออาจจะไม่มีอีกเลยที่เราจะรักใครได้เท่านั้นอีก
ฮัทมันก็มีคนโทรมาจีบอยู่หลายคนเลยตอนนี้...
เฮ้ออ... Hot จริงๆมัน...
ไปและ... เอาไว้จะเข้ามาทักทายอีก...
ยังไงก็เข้าเล้าเกือบทุกวันอยู่แล้ว...
ขอให้คนอ่านมีความสุขมากๆเช่นกัน
มีเพลงมาฝากด้วย เพลงเดียวกะคุณ uno แหละ
เพลงที่ภีมส่งมาให้เราก่อนที่มันจะไป....
http://media.imeem.com/m/gGbdQpYdo8
-
จิ้มมมมตูด ปอ ด้วยยย 55555555+++++
ทำไมปอ ไม่มีลม พัดหวน กะ ฮัท ล่ะ
ฮัทก็น่าร๊ากกกก ออก จิงๆๆน่ะ
จารอเชียร์ แอนด์ กด ดัน ปอ :laugh:
-
ฟังเพลงนี้แล้วแอบสงสารภีมอ่ะ
ม่ายอยากบอกเลยว่าแอบร้องไห้ด้วย
อินไปป่าววะเนี่ยเรา
จิตใจคนเข้าใจยากจังเนอะ
ดูภีมสิกว่าจะรู้ตัว ก็เสียสิ่งที่ตัวเองรักที่สุดไปแล้ว
หลยคนบนโลกนี้เป็นเหมือนภีมเลยนะเราว่า...
-
แวะมาทักทายเหมือนกัน :bye2:
-
ภีมมักจะเห็นค่าพี่ปอเสมอเวลาที่จะสูญเสียพี่ไป แต่พอพี่อยู่ข้างๆกลับคอยแต่ทำลายความรักที่มีให้
ผมดีใจด้วยนะครับที่พี่ปอตัดใจได้ อย่าไปรักคนที่เค้าไม่เห็นค่าความรักของเราเลย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ที่สำคัญยังมีคนหล่อๆ นิสัยดี แล้วก็โสด อีกเยอะแยะรอพี่ปออยู่นะครับ เมื่อพี่พร้อม
พี่ปอ สู้ สู้ :a2: :a2:
-
ถ้าภีมมันกลายเป็นอดีตของปอไปแล้วจริงๆ นั่นก็หมายความว่ามันเป็นเรื่องที่จบไปแล้วจริงๆเช่นกัน
ให้มันจบแบบจบบริบูรณ์โดยไม่มีภาคต่อ อย่าไปขุดคุ้ยอดีตให้มันฟุ้งขึ้นมาอีก ไม่มีประโยชน์อะไรจริงๆ กับการหลงอดีต นะปอนะ
คนทุกคนเมื่อได้สติและรู้สึกตัวเองดีแล้ว จะไม่ยอมให้ตัวเองกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก
เพราะมันเป็นการป้องกันตัวเองตามกลไกธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตทุกชีวิต
หรือพูดง่ายๆก็คือสิ่งมีชีวิตจะมีวิวัฒนาการในการอยู่รอดของมันนั่นแหละ (จิตวิทยาสุดๆ อิอิ)
***พี่ไม่รู้ว่า mail ..??.. Korn ..???.. เป็นเมล์ของ กร หรือเปล่า เลยไม่ได้ตอบกลับไป
ถ้าใช่ ก็ขอโทษด้วยน๊า ยังคิดถึงกรเหมียนเดิม จุ๊บ จ๊วบ :L1: :m32: :bye2:
****กลับเข้ามาอีกครั้ง เมื่อกี้ลืมบอกกรไป พี่ฟังเพลงนี้แล้วกรอยากรู้ไม๊ พี่ไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ และจริงๆ
แปลกใจตัวเองที่รู้สึกเฉยมากกกก...++++ ไม่เศร้า ไม่โกรธ มันไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับเพลงนี้เลยยย........
หรือว่ามันก็จบไปแล้วกับพี่เช่นกัน :a1:
-
HBD!! น๊า จะเป็นคนใหม่แล้ว
ทำอะไรใหม่ ๆ ด้วยน๊า...
หวังว่าอย่ากลับไปหาอะไรเก่า ๆ อีกอ่ะ
-
แอบอ่านเรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว
ดีใจที่ปอทำใจได้เสียที
อย่าไปฝังใจกับคนที่ไม่เห็นคุณค่าของเราเลย
ไปตามทางของเราดีกว่า I did it my way!
-
:L2: แวะมาทักทายน้องปอจ้า
แล้วก็ :pig4: น้องปอด้วยที่เล่าเรื่องดีๆให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆได้อ่านกัน
ขอให้ทุกๆวันเป็นวันที่ดีของปอ ปอสู้ๆ :a2:
-
:HBD2: สุขสันต์วันเกิดย้อนหลัง นะ ปอ ( กร ) คนสวย เฮ้ย ไม่ใช่ เดี๋ยวเปลี่นใหม่ก่อน
:HBD2: สุขสันต์วันเกิดย้อนหลัง นะ ปอ ( กร ) คนหล่อ ต้องอย่างนี้ซินะ o13
ไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องของปอ 10 กว่าวัน เกือบตกข่าว แต่ยังไงก็ดีกว่าไม่รู้ข่าวเลยดีกว่า
ขอให้ ปอ มีความสุขกับ สิ่งที่ปอเลือก อะไรที่มันผ่านเข้ามาในชีวิต ไม่ว่าจะดี จะเลว
ก็ถือซะว่า เป็นบทเรียนให้แก่เราได้เสมอ อยู่ที่เราจะเลือกเอาอันไหนมาเป็นแก่นสารของชีวิต
ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เรื่องเก่า ๆ ถือซะว่าเป็นบทเรียน และทำในสิ่งที่ดีในช่วงปัจจุบันก็พอ
หวังว่าเราคงยังได้ พบปะกันอีก ในไม่ช้าก็เร็วนะครับ คิดถึงปอ ( กร ) เสมอ แม้ยามไม่ได้อ่าน
เรื่องของปอ ( กร ) แต่หวังว่าคงเก็บสิ่งดี ๆ ในช่วงที่ได้ หยอก เย้า แหย่ กันเล่น ๆ บ้างนะ
โชคดี นะครับ ปอ ( กร ) คนน่ารัก :bye2:
-
ตัดใจไม่อ่านเรื่องปอมาหลายวันมาก แต่ก็อดไม่ได้
:เฮ้อ: จบสักที ไม่ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น แต่ก็ผ่านไปแล้ว จากนี้ไปขึ้นอยู่กับตัวเราเอง
พี่เชื่อว่าปอเข้มแข็ง ต้องเจอกับสิ่งดีๆ ในชีวิตแน่นอน
เป็นกำลังใจให้น้องปอ (ขอเรียกปอละกัน ชินกับชื่อนี้) :L2: :L2: :L2: :L2:
ปล.สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังจ๊ะ
-
:a13: :a13: :a13:
สุขสันต์วันเกิดคับพี่กร
ขอให้มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง
ขอให้พี่มีความมั่นใจมากขึ้นเยอะๆ ไปกินข้าวคนเดียว นอนคนเดียวได้ซะที....
ตั้งใจอะไรไว้ก็ขอให้ทำได้สำเร็จนะคับ
ปล.ปล.กินเยอะๆ อย่า เดี๋ยว / รอ บ่อยนัก ผอมเป็นปลากรอบแล้ว
อย่าฝืนอะไรมากนัก.... ok ป่ะ
-
พี่กร จะเปลี่ยนแปลงคราวนี้เอาให้หล่อๆ ไปเลยนะครับ :m4:
ซักวันนึงพี่กรต้องเจอคนที่เกิดมาคู่กับพี่กรแน่ๆ ครับ :L2:
ปล. กินข้าวๆ เยอะๆ แล้วก็กินให้ตรงเวลาด้วยนะครับ ^^
-
^
^
^
จิ้มตูดพี่กันต์ :laugh:
พี่กร เค้าอ่านตามจนทันแล้วนะ อย่าเพิ่งน้อยใจนะ :m15:
ขอเป็นคนที่Happy Birthday ให้คนสุดท้ายนะ อิอิ
ขอให้พี่กรเจอแต่สิ่งดีๆนะคับ เจอความรักครั้งใหม่ที่ดีกว่านี้
น้องคนนี้จะเป็นกำลังใจให้พี่นะ :กอด1:
-
มีความสุขทุกวันนะ น้องกร :L2: :bye2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
หลังจากใช้เวลาเกิน 24 ชม. ติดต่อกัน เพื่อฝังตัวเองไว้บนเก้าอี้หน้าคอมพ์
เดี๋ยนก็สามารถสัมฤทธิ์ผลในการอ่านนิยายเรื่องนี้จบจนได้
เอาไปหนึ่ง o13 เลยคร่า
ภาษาสวย บรรยายดี เดี๋ยนอ่านแล้วร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร
แต่ตลอดระยะเวลาที่อ่าน นอกเหนือไปจากความเศร้าที่พุ่งทะยานอย่างไม่หยุดยั้งตามแรงอักษรที่คนเขียนได้สู้อุตส่าห์เคาะแป้นพิมพ์มาให้อ่าน
สารภาพตามตรงอย่างไม่ห่วงสวย
มีแต่ ความอิจฉา อย่างยิ่งยวด ที่โลดแล่นไปตามกระแสเลือด! อิอิ
....ใครบ้างจะโชคดีมีวาสนาได้ประสบพบพานห้วงเวลา 'แห่งรัก' อย่างคนคุณเขียน
เดี๊ยนคิดอยู่เสมอเมื่อกวาดสายตาไปตามข้อความในเรื่องของคุณ
คุณช่างมีรักที่น่าหลงไหล สวยงาม บอบบาง
แต่เร้าร้อน เริงเร้น และเต็มไปด้วยอารมณ์แห่งรัก อย่างท่วมท้น
ความรักที่เหมือนดั่งแสงแดดแผดร้อน ผลาญผล่า
ความรักที่เหมือนแสงนวลของจันทราที่ลูบไล้
เป็นรักที่เต็มไปด้วย แรง และ ทำนอง แห่งรัก
รักด้วยหัวใจ
รักที่ตัดทอนไปซึ่งเหตุผล
รักที่ไม่อาจเห็นได้ด้วยตาเนื้อ แต่เปี่ยมล้นในสัมผัสจากก้อนเนื้อที่เรียกว่า "หัวใจ"
รักที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ในชีวิตนี้อยากพบพานสักครั้ง
ทางรักที่ย่ำผ่านถูกปราบราบด้วยหัวใจ ไม่ใช่สมอง !
.....ด้วยเหตุเหล่านี้ จึงตอบคำถามได้ว่า...ทำไม เดี๊ยนถึงได้อิจฉาคุณ
ความรักที่คุณมีให้ ภีม เดี๊ยนมองว่ามันไม่ได้สถิตย์และซ่านซาบอยู่แต่เพียงทุก อณู ของมัดเนื้อหัวใจ
แต่เดี๋ยน กลับสัมผัสได้ว่า...
มันนั้นซึมลึกและรินไหล เริงร้อนและเร่งเร้า อยู่ในหยาดเลือด หยดโลหิตของคุณ
เม็ดเลือดแดงของคุณทุกเม็ดเต็มเปลี่ยนด้วยพลังแห่งรัก
มันทำให้เดี๊ยนเข้าใจถึงความรู้สึกของคุณที่คุณหวนกลับไปติดต่อกับ ภีม อีกหลายๆ ครั้ง
ความสุข แม้เพียงน้อยนิด แต่มันกับทำให้คุณอิ่มเอม อย่างมหาศาล
ถ้ามันเป็นสุขที่มาจากชายคนรัก ที่คุณรักอย่างสุดหัวใจ
ผู้ชายที่ทำให้ใจคุณเต้นแรง และบีบเค้นจนแทบขาดใจ
ผู้ชายที่เพียงเอ่ยคำพูดบางคำ ก็สามารถเรียกหยดในจากดวงตา หรือ สีหน้าแดงว่านของคุณได้
...ขอบอกเอาไว้ด้วยว่า ตั้งแต่อ่านมา เดี๊ยนไม่เคนนึกโกรธ ภีม เลยแม้แต่น้อย
แต่กลับหลงรัก ภีม จนหมดหัวใจ
หากเลือกได้... ภีมจะเป็นชายหนุ่มที่เดี๊ยนจะมอบหัวใจให้อย่างไม่ลังเล
และพร้อมที่จะก้าวไปตามท่วงทำนองแห่งเพลงรักที่มี ภีม ขับขาน
ภีม ผู้ชายที่มีใจรักคุณ
แต่เขาเป็นผู้ชายที่ยืนอยู่บนปลายไม้
โดดเดียว อ้างว้าง และเผชิญกับแรงเสียดทานมากมาย
ภีม ผู้ชายที่ขลาดกลัว อ่อนไหว ลังเลที่จะก้าวย่าง และ สับสน
ภีม ผู้ชายที่มีความสุจมากมายเมื่อได้อยู่ข้างๆ คุณ
ที่ที่เขาได้เป็นตัวของตัวเอง ที่ที่เขารู้สึกปลดปล่อย และมีศานติสุข
เพียงแต่เขาไม่สามารถก้าวกล้าออกมาจากกรอบที่ คนรอบข้างขีดไว้
ในขณะที่คุณคนเขียน สามารถทำอะไรหลายอย่างได้อย่างที่ใจคิด
แต่ ภีม กับต้องหมกตัวอยู่ในคราบที่มีคนต่างๆ คาดหวัง
ภีม คนที่ไม่เคยได้วาดภาพ และแต่งแต้มสีสันในภาพอย่างใจฝัน
ปอ คนที่บรรเลงเพลงชีวิตของตนด้วยตัวโน๊ตจากหัวใจ
อิสระ คือของขัวญอันยิ่งใหญ่ที่พ่อของ ปอ มอบให้
แต่ ภีม และ ฮัท ไม่เคยพบพาน
ทั้ง ป๊อบ และ ฮัท ต่างมีเสน่ห์หลากล้นที่ทำให้เดี๊ยนแบ่งปันหัวใจไปให้ด้วย
ผู้ชายสองคนที่เพียรเฝ้าเพาะกล้ารักกลางใจคุณ
ผู้ชายที่ดูแล และรดน้ำ กล้านั้นด้วย น้ำรัก ที่หลั่งรินจากหัวใจ
ผิดหรือที่คนเราจะมีหลายรักในเวลาเดียวกัน
หรือความรักใช่สิ่งสวยงามที่ธรรมชาติสรรค์สร้าง
แล้วใยที่เราจะห้ามไม่ให้มันบังเกิด
เกิดขึ้นเถิด โอ้....รัก!
จงรัก อย่างที่พึ่งรัก
และจงถูกรัก อย่างที่ใจมาดปราถนา
เมื่อวันผ่านผันเวลา
จงดื่มด่ำ ล่ำค่า รักเอย....
....ในขณะที่ทุกคนที่อยู่รอบข้างคุณคนเขียนต่างพากันคิดว่าคุณคือพวกเจ็บแล้วไม่จำ
แต่เดี๊ยนไม่!
ไม่ใช่ว่าเพราะจะเสแสร้งแกล้งแต่งว่าตัวเองแตกต่างไปจากคนอื่นๆ
แต่เท่าที่เดี๊ยนอ่านมา คุณคนเขียน เป็นคนความจำดีเลิศ
ใช่ว่าเจ็บแล้วไม่จำ
แค่จำ แต่ยังทนไหว
ทนไหว เพราะ คุณแข็งแกร่ง ขึ้นทุกครั้งที่คุณหลั่งน้ำตาในราตรีกาล
น้ำตาเหล่านั้นมันทำให้หัวใจคุณค่อยๆ แห้งผาก
จนวันหนึ่ง คุณจะสามารถถอนต้นรักที่หยั่งรากลึกกลางใจคุณได้
เดี๊ยนอ่านไปก็นั่งรอไปว่า เมื่อไหร่น้อที่เพดานความทนของคุณจะถึงขีดสุด
และแล้วก็ได้พบมันในตอนสุดท้าย
ขอปรบมือให้คุณคนเขียนอย่างเต็มตื้นที่สามารถปลดปล่อยตัวเองจากกับดักและวังวนที่ตัวเองเป็นคนสร้าง
เป็นเดี๊ยนเองก็คงเต็มใจกระใจนลงไปในกับดักนั้นเช่นกัน
ในเมื่อมันชื่อว่า....กับดักแสนสุข
สุขใดไหนเหล่าจะเท่ากับสุขที่ได้อยู่เคียงข้างคนที่เรารัก
แม้สุขนั้นจะแวบไหว และแสนสั้น ราวน้ำค้างที่ปูลาดผืนหญ้าแลกลับสู่ท้องนภาเมื่อแสงสาดส่อง
ขอได้รับความขอบคุณจากเดี๊ยน อย่างจริงใจ
สอง
-
อ่านรีพลาย ข้างบนแล้ว พูดได้คำเดียวว่า "อื้อฮือ" :a1:
-
เอามั่ง เอามั่ง อ่านเม้นท์ของ oaw_eang เสร็จแล้ว
หลุดปากออกมาว่า :a5: "โอ้โฮ" เม้นท์นี้เยี่ยมจินๆ
**แว่บ :oni1: เข้ามาวิ่งเล่น แล้ว :oni2: กระโดดเหย็งๆ :oni2: ออกไป 555+++
***มีความสุขทุกวันนะน้องกร จู๊บบบบ...จ๊วบ...แค่กๆ
-
ได้มาอ่านเม้นของพี่สองแล้ว.... สุดจะบรรยายได้
บอกตามตรงว่า.. พี่สองเป็นคนนึงที่เราหวังเอาไว้ว่าสักวันพี่คงได้มีโอกาสอ่านเรื่องของเรา
แต่ก็ยังไม่เคยเห็นเม้นของพี่เลย.... เลยเข้าใจว่าพี่คงยังไม่ได้เข้ามาอ่าน
แต่พอเข้ามาเห็นที่พี่สองโพสไว้.. เราเลยรีบเข้ามาดูเลยว่าพี่สองจะรู้สึกยังไงบ้างที่ได้อ่านเรื่องเราแล้ว
อ่านแล้วเราดีใจมาก.... ดีใจที่พี่เข้ามาอ่าน... ดีใจที่ได้รับคำติชมจากพี่ด้วย
และยิ่งดีใจมากยิ่งขึ้น... ที่พี่สามารถรับสารที่เราส่งไปได้อย่างลึกซึ้ง
จากที่พี่สองเม้น.. มันบอกได้เลยว่า พี่เข้าใจความรู้สึกของทุกๆคนในเรื่องได้อย่างดีที่เดียว..
ขอบคุณพี่สองมากจริงๆ ที่เสียสละเวลาเข้ามาอ่าน...
ขอบคุณมากๆพี่...
-
อ้อ....
สำหรับคนที่ยังเข้ามาทักทายกัน... เราก็ขอบคุณมากๆนะที่ยังไม่ลืมกัน
ตอนนี้เรากำลังเขียนเรื่องใหม่อยู่.... เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งแต่มีโครงเรื่องมาจากเรื่องจริง
ยังตั้งชื่อเรื่องไม่ได้เลย แล้วก็พิมเก็บไว้ก่อน... สักพักคงเอามาลงได้...
เมื่อวานเราเพิ่งอ่านตอนจบของเรื่อง หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ
เห็นเค้ามีบอกด้วยว่าตอนนี้คนไหนเป็นไงบ้าง...
เราก็เลยอยากจะถามว่ามีใครอยากจะทราบข่าวคราวของใครในเรื่องก็ถามกันได้เลยนะ...
เราจะได้เข้ามาบอกให้...
-
^
^
^
จิ้มพี่กร อิอิ
อ่านเม้นท์ของพี่สองแล้วรู้สึกว่า เป็นความคิดเห็นที่แปลกมาก ทำไมเราคิดไม่ได้อย่างนั้นบ้าง :เฮ้อ:
อยากรู้ข่าวคราวของพี่ฮัทอ่ะคับ :o8:
-
^
^
^
^
^
กิสสสสสสสสสส
จิ้มไม่ทัน ๕๕๕๕๕ งั้นจิ้มแรงๆๆๆๆ ให้กระเทือนไปถึงกระทู้บนนนนน :laugh:
แวะมาทักมายด้วยย แต่งไวไวน่ะ อิอิ เอาให้มีสต๊อกเยอะๆๆน๊า แล้วค่อยลง จาได้ต่อเนื่อง หุหุ o13
-
ใครกะได้จ้าแล้วแต่จะบอก
-
อ่าน comment พี่สอง(oaw_eang) แล้วขออุทานคำว่า โอ้โห ด้วยคนนะคะ
แวะมาเป็นกำลังใจให้พี่กรค่า แต่แบบว่าอ่านมาทั้งคืนยังไม่จบเลย o7
เป็นอะไรที่อ่านแล้ว เศร้ามากท่อน้ำตาแตกเลย หนูประทับใจพี่มากเลยที่พี่ผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้ o13
ยังไงก็จะเป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ (ขอตัวไปเรียนก่อนไว้กลับมาอ่านต่อน้าาาา) :o8:
ปล.รับน้องสาวไว้ดูเล่นสักคนมั้ยคะ อิอิ อ๊ะหนูล้อเล่น
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีนะครับ
o7
ถ้าไม่ทุกข์แล้วจะรู้ว่าสุขเป็นอย่างไร
-
ในที่สุดก็อ่านจบแล้ววววว หลังจากตามอ่านมาสองวัน :a2:
ชอบสไตย์การเขียนของกรมากๆเลยอ่ะ เขียนได้ดีจริงๆ
รู้สึกเหมือนเราเป็นเพื่อนกัน แล้วกรมาเล่าให้ฟังเลยอ่ะ
ดูเป็นกันเองดี (งงป่ะ :m23:)
แอบขำเม้นท์ของพี่ฟ้าอ่ะ เกลียดภีมมากเลยนะนั่น :laugh:
แต่ก็นะ ภีมก็เป็นงั้นจริงๆอ่ะ :m31:
อ่านเม้นท์ของพี่สองแล้ว แบบว่า "สุดยอดดดดดดดดดดด" o13
พี่เค้ามีมุมมองที่แตกต่างจริงๆ
อ่านแล้วเห็นใจภีมขึ้นมานิสนึง อิ อิ
ขอให้กรพบกับรักแท้เร็วๆนะ สู้ๆ :a1:
ปล. เสียดายฮัทอ่ะ อยากให้ฮัทคุ่กะกรจัง คงเป็นคู่ที่น่ารักและมีความสุขมากแน่ๆเลย ไม่น่ามีอุปสรรคเลยอ่า :m15:
:กอด1:
:bye2:
-
:L2: แวะเข้ามาทักทาย น้องกร ยังรอผลงานเรื่องต่อไปของน้องกรอยู่นะครับ
:m4: ได้อ่านเมม ของ คุณสองแล้ว :a2: มีมุมมองในแบบของตัวเอง และเปิดมุมที่คนอื่น
อาจไม่ได้มองออกมา ขอบคุณครับ
รักษาสุขภาพด้วย ช่วงนี้ อากาศเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาบ่อย :bye2:
-
เข้ามาแวะทักทายด้วยคน..สบายดีอยู่มั้ยจ๊ะ
แล้วก็ต้องสะดุดกับเม้นท์ของ..คุณสอง..สุดยอดดดดมากมากกกกก o13
เปิดมุมมองใหม่ให้ได้คิดเยอะเลย..
เป็นอะไรที่ขอบอกว่า..ถ้าเราเป็นปอนะ อดทนได้ไม่ถึงครึ่งของปอเลย..
เพราะฉะนั้น..ใครคนนั้น(หรือคนต่อไป)เป็นคนที่ปอรัก จะเป็นที่คนน่าอิจฉามาก..
ส่วนที่ถามว่าอยากรู้เรื่องของใครน่ะ..
เอาเป็นว่าปอคิดถึงใคร ชอบใคร ก็เล่ามาเถอะ รอฟังอยู่แล้วจร้า.. :bye2:
-
ปอเปลี่ยนแปลงตัวเองไปเป็นหนุ่มน้อยหน้าใสรึยัง..นี่หละที่เราอยากรู้ :m23:
-
แวะมาทักทายอีกรอบ.... :m1:
ขอบคุณที่ยังเข้ามาทักทายกันนะ...... :m13:
เรื่องนิยายเรื่องที่เรากำลังแต่ง... ช่วงนี้ก็กำลังเก็บสต๊อกไว้ก่อน
ว่าจะลงให้อ่านก่อนแต่ยังตั้งชื่อเรื่องไม่ได้ซะที.. :m29:
น้อง... liparnil ขอบคุณนะสำหรับความรู้สึกดีๆ... พี่รับนองเป็นน้องสาวไว้ดูเล่นอีกคนดีกว่า... :m1:
อ่านให้จบเร็วๆนะน้อง.. :m12:
คุณหยวนหยวน ... หวังว่าเรื่องของเราจะให้ประโยชน์กับคุณได้บ้างนะ.. :m13:
คุณakame223 .. นี่ก็เสียดายฮัทอีกคนนึงแระ... :m4:
ขอบคุณนะสำหรับการติดตาม... และความรู้สึกดีๆที่มอบให้..
ขอให้คุณเจอรักแท้เช่นกันนะ.. :m1:
คุณwan .. ตัวเองก็ดูแลสุขภาพดีๆด้วยล่ะ.. :m12:
คุณsubaru ... ตอนนี้เราตัดผมสั้นแล้ว......
หน้าอกก็ลดลงเยอะแล้ว...
แต่มีแต่คนบอกว่าตัดผมสั้นแล้วก็ยังดูเป็นผู้หญิงที่ตัดผมสั้นอยู่ดี... เซ็งเลยเพิ่งไปตัดมาเมื่อวานเอง. :เฮ้อ:
สงสัยต้องไว้หนวดซะแระ... จะได้แมนๆหน่อย.. :m13:
การแต่งกายก็ยังแต่งหญิงอยู่.. เพราะไม่มีเสื้อผ้า.. :m29:
แต่ว่าจะไปซื้อวันสองวันนี้แหละ.. คงได้แต่งชายแระ....
ใครอยากบริจาคเสื้อผ้าหรือสบทบทุนก็บอกกันได้นะ... :laugh:
หรือใคนสนใจเสื้อผ้าผู้หญิงของเราก็ติดต่อได้....
มีให้เลือกตรึม.... :laugh:
ส่วนข่าวคราว.....
วันนี้ขออัพเดทนิดหน่อยก่อนแล้วกัน...
สำหรับเจมส์.... ตอนนี้ทำงานอยู่ที่เชียงใหม่.... เป็นบริษัทอะไรก็ไม่รู้เพิ่งเจอกันเมื่อเดือนก่อน
โดนเจมส์หอมแก้มไปทีนึงด้วย... :o8:
ส่วนฮัท....
รายนี้นี่เสน่ห์แรงจริงๆ.... เพิ่งโทรมาอวยพรวันเกิดเราเมื่ออาทิตย์ก่อน...
ตอนนี้เห็นบอกว่าโดนรุมจีบอยู่... ทั้งรุ่นเดียวกัน... รุ่นพี่... รุ่นน้อง...
เฮ้ออออ.... น่าอิจฉาจริงๆ...
เห็นมันบอกว่าตอนนี้มันหล่อกว่าแต่ก่อนอีก.... ถ้าเราเจอมันต้องจีบมันอีกคนแน่ๆ.....
ดูมันดิ.. กล้าพูด.. :laugh:
แต่เรากะมันก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน.. ถึงตอนนี้มันก็ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนก็เหอะ...
แต่ขานั้นหนะ... ขวัญใจสาวๆเลย... ทั้งสาวแท้ สาวเทียม เกย์..
เฮ้อออ...
ไปแระ...
-
..ดีใจนะที่คุณปอยังแวะมาทักทาย.. FC รอนิยายคุณปอเหมือนเดิม.. มีความสุขมาก ๆ นะคะคุณปอ :L1:
-
ได้อ่านเรื่องนี้ตามรุ่นพี่ที่ส่งมาให้อ่านนะครับ
รู้สึกว่าพอถึงภาคสองนี่
เส้ามากมายย
แต่พอตอนจบ
จบแบบงงมากเลย
แต่ยังไงก้อขอให้พี่กรมีความสุขมากๆๆๆนะครับ
ไม่เปนไรครับ
ความรักไมได้จำเปนต้องได้เค้ามาครอบครอง
แต่ขอให้เค้ารุ้ว่าเรารักเค้ามากขนาดไหน
สู้ๆๆนะครับ
ว่าแต่พี่กรจะจบเรื่องนี้แบบนี้จริงๆๆหรอ
ไม่มีแบบภาคพิเสดบ้างหรอครับ
รออยู่นะครับ
-
งั้นเชียร์ กร
จีบ ฮัทททททททททท
กร๊ากกกกกกกกกก
:laugh:
-
มีความสุขทุกวันนะน้องกร :L2:
**ปอ อยากจะเล่าอะไร พูดถึงใครก็ได้คร้าบ อ่านหมดแหละ
เรื่องสนุกสนาน เฮฮา เซ็ง เครียด เบื่อ อะรายก็ได้เล่ามาเห๊อะ จะอ่านให้โม้ดดด...เลย 555+++ :laugh:
-
ในที่สุดก็อ่านจบสักที :m15: หันไปมองข้างๆคอม เง้อ ไหงกองทิชชู่กองโตมากองอยู่แถวนี้ เก็บๆๆๆ
อ่านจบแล้วยิ่งประทับใจในตัวพี่กรมากมาย แล้วทำไมน้อรู้สึกเกลียดพี่ภีมจัง มาทำกับพี่เรายังงี้ไ้ด้ไง :m16:
ถ้าเป็นป่านโดนยังงั้นไม่ป่านก็ิอีกฝ่ายแหละจะตายกันไปข้างนึงแน่ๆเลย (แอบโหด อิอิ)
อิอิ เย่ๆ เปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็วเมื่ออ่าน comment พี่กร พี่กรหลงผิดรับป่านเป็นน้องแล้ว :m1:
ระวังน้า หลงผิดรับป่านเป็นน้องสาวเดี๋ยวป่านจะแอบตามไปหลอกหลอนในฝัน ยิ่งช่วงนี้ป่านปั่นโปรเจคจบ+เป็นผีสิงบอร์ดบ่อยๆอยู่ด้วย :m32: (นึกภาพ เด็กตาปรือๆสภาพตาคล้ำๆเดินเอียงๆในลักษณะนอนไม่พอจะยิ่งเห็นภาพชัดเจนยิ่งขึ้น อิอิ)
จะรออ่านเรื่องต่อไปนะคะ+จะเข้ามาทักทายพี่กรเรื่อยๆเลย :c5:
ปล1.เป็นกำลังใจให้พี่กรเสมอนะคะ :L2:
ปล2.พี่กรขา ไว้หนวดเดี๋ยวก็หน้าโหดหรอก ระวังไว้แล้วเด็กมองจะร้องไห้เอาน้า :m12:
ปล3.อย่าถอนหายใจบ่อยมากนะคะ เดี๋ยวหน้าจะแก่ก่อนวัย แซวเสร็จรีบเผ่น อิอิ :m20:
-
อยากรู้เรื่องฮัทด้วย
-
คอยอ่านเรื่องใหม่ของพี่กร อิอิ
ว่าแต่ทำไมพี่กรไม่จีบพี่ฮัทอ่ะ :laugh:
สนับสนุนด้วยคน :m1:
-
:L2: แวะมาทักทายน้องปอ ด้วยความคิดถึง
เห็นน้องปอสบายใจมีความสุข แล้วรู้สึกดีใจจัง
น้องปอแต่งชายแล้วคงน่ารักน่าดู
อยากเห็นจัง :m13: เรายิ่งแพ้หนุ่มหน้าหวานอยู่ด้วย
อ้อๆๆ แล้วหนวดหน่ะอย่าไว้เลยนะจ๊ะ แค่นึกก็ :m29: ละ
-
อยากเห็นคุณกรแต่งชายจังเลย คงจะน่ารักแบบหนุ่มน้อย อิอิอิอิ
ฝากบอกเจ้สองด้วยว่า เม้นท์เรื่องของกร ได้ o13
รออ่านเรื่องใหม่นะคะ
-
:L2: :L2:
เข้ามากระซิบพี่กร อยากอ่านนิยายของพี่กรจังครับ อิอิ
Happy Happy นะคร้าบบ
ปอลอ อยากเห็นรุปพี่กรตอนตัดผมแล้วจัง อิอิ จะเป็นหนุ่มน้อยหน้าหวานขนาดไหน :oni1:
-
มาเปน Fc พี่กร อีกคนค้าบบบบบ :mc4:
อ่านเหมือนตะลุยมาตั้งกะ วันจันทร์ของอาทิตย์นี้แล้วมั้ง หลังจากเรียนอย่างหนักเพราะ ม.6แว้ว
บัน กะ มาอ่านเรื่องพี่โน้น ถึง ตี 2 โน้น อะ ขนาดไม่สบายยังตั้งหน้าตั้งตาอ่านอะ :o8:
แต่กะนะ รู้สึกทะแม่งๆ มาตั้งกะ ตอนต้นๆ แล้วละ เพราะ อ่านแล้วรู้สึกเครียด.....<บอกตรงๆ>
:ความในใจของคนอ่าน เดกๆ อย่างบันนะ:
อ่านแล้ว รู้สึกเหมือนไปยืนอยู่ ณ ที่พี่ยืนอยู่ตรงนั้น ณ จุดนั้นรับรู้ได้ว่าพี่รู้สึกยังไง<เว่อร์ไปเป่าวะเนี้ย>
แล้วกะ ไม่เบื่อนะ แต่มานเศร้ามากๆ พี่กร ยิ่งวก่ากบ สุวนันท์ อีก ร้องไห้ ตลอดทุกตอน สงสารจับจิตจับใจ
และในความคิดบัน พี่เป็นคนที่ร๊ากกก จิงมากๆๆๆๆๆๆๆ ถึงมากที่สุดอะ ประมาณว่า เครียดเลย!!! รอ เมื่อไหร่ ปรอท ความอดทนพี่จะแตกสักที
แล้วกะ เหมือนจิตจะ จงเกลียดจงชัง คนอย่าง ...... พี่คนนั้นอะน่ะรู้สึกว่า แรงมาก
ยิ่งตอน ที่พี่ป่วย แล้วพี่คนนั้นเขามีเรื่องอะ
นั่งอ่านไปนี่ แบบโอ้โห ทำกันได้อะ ทราบซึ้งใจแกจิงๆ
แต่ชอบ พี่ป๊อบ กับพี่ ฮัท นะงับ รู้สึกจะมีอาไรแตกต่างกันและรักษาสมดุล พีได้ในบางส่วน คิคิ
แต่ผมไม่ทราบว่า พี่เขาคนนั้น...สับสนอาไร กับการเชื่อใจพี่ - -+ ซึ่งอ่านมาแล้ว พี่เปนคนที่จิงใจอะ รู้สึกงั้น!!
ซึ่งบางทีทะเลาะก่า แฟนเขาก้อมาโทษ พี่ ผมกะยัง งงๆอยู่ แต่ช่างมาน
บันอยากเปนกำลังใจ ให้พี่งับป๋มม ไม่เคยคอมเม้น ใครเยอะขนาดนี้เลยนะ รู้สึกอ่านแล้วรักคนเขียนอีกเยอะเลย :L2:
ขอให้พี่ มีแต่ความสุขนะงับ ผมเชื่อว่าสักวันนึง พี่จะมีความสุขแบบสวรรค์จัดให้ คิคิ
ขอบคุนที่เขียนเรื่องดีๆมาให้ พวกเราอ่านนะงับ ขอบคุนงับ
ปล. ถ้าพูดอะไร งงๆ หรือแปลกๆ ขออภัยด้วยนะงับ ไม่ได้มีการตั้งใจลบหลู่แต่อย่างใดคับ ^^
เจอกานใหม่นะงับพี่ กร :pig4:
-
เรื่องนี้คงจะ HOT ไม่ใช่น้อย
ขนาดเรื่องเล่าจบไปแล้ว ยังมีคนหมั่นแวะเข้ามาเยี่ยมเยียน สมัครเป็น FC ไม่ขาดสาย
อย่างนี้ไม่เรียกว่า HOT ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว o2
คงต้องหาเวลามาอ่านเรื่องนี้ดูบ้าง จะได้รู้ว่าเรื่องนี้มันสนุกยังงาย หึหึ
*** มีความสุขทุกวันนะน้องกร :L1:
-
โดนเจมส์หอมแก้มไปทีนึง เหอ ๆ :13223:
:ซูโม่: :ฮึ่มม: :pigangry2:
-
อึ้บ! อึ้บ! ดันเอาไว้ก่อน ปอจะได้แวะเข้ามาทักทายได้ง่ายๆ
***มีความสุขทุกวันนะ น้องกร :c5:
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
พี่กรค๊าฟ สบายดีไหมค๊าฟฟ น้องคนนี้ขอสมัครเป็นแฟนคลับพี่กรอีกคนน้าครับเพราะว่าเรื่องพี่กรเนี่ย อ่านแล้วติดใจมากกก ขนาดส่งให้เพื่อนๆอ่านแล้วเพื่อนๆบอกว่าชอบหมดเลย น้องคนนี้ไม่มีอะไรแล้วค๊าฟฟ ขอให้พี่กรมีความสุขนะค๊าฟฟ
:a4: :a4:
:a12:
ฝันดีงับ
-
:L2: :L2:เข้ามารอข่าวคราว
-
เม้นให้พี่กร คับ o13
-
ซา-หวัด-ดี น้องกร ไม่รู้ว่าตอนนี้เขียนเรื่องใหม่ไปถึงไหนแล้ว
ยังไงก็เอามาลงให้ลองอ่านดู พอเป็นน้ำจิ้มก่อนก็ได้นะ
อาจจะมีนักเม้นท์ ฝีมือฉกาจฉกรรจ์หลายๆคน มาให้คำแนะนำที่ดีก็ได้
แต่ยังไงก็...เรื่องนี้ก็การันตีฝีมือคุณภาพอยู่แล้ว
*** มีความสุขทุกวันนะน้องกร :L1:
-
แวะมาทักทายและมาส่งข่าวคราวกันอีกรอบ...
คุณsubaru .. เราก็ดีใจเหมือนกันที่คุณยังเข้ามาทักทายกันตลอด... :m1:
น้องJoJo3 .. เพิ่งอ่านจบอ่ะดิ.. :m12: แล้วตกลงเข้าใจตอนจบรึยังเนี่ย... :m28:
งงตรงไหนก็ทิ้งคำถามไว้ได้เลยนะ.. พี่จะเข้ามาตอบให้
ส่วนเรื่องที่สมัครเป็ร FC ก็... ได้เลย... พี่ยินดีต้อนรับ...
มีความสุขมากๆเหมือนกันนะเราอ่ะ.. :m1:
เรื่องนี้ก็คงจะจบแล้วจริงๆ.. คงไม่มีอะไรต่อแล้ว
ส่วนตอนพิเศษถ้าอยากให้เล่าตอนไหนก็เสนอมาได้เลย.... :m18:
คุณcassper_W ... คุณifwedo .. คุณOtaku นี่ก็แฟนคลับฮัทท้างน้าน.....
เชียร์มันกันจังนะ... หลงรักมันแล้วอ่ะดิ... :m12:
คุณbroke-back ... นี่ต้องเรียกว่าเป็นแฟนพันธ์แท้กันเลย.... :m4:
แวะมาทักทายกันเกือบทู้กวันเลยนะ.... :m1:
น้องliparnil ... นี่เป็นน้องสาวสุดสวยรึป่าว... เห็นเม้นซะน่ากลัวเรย.. :m29:
พี่คิดถูกหรือคิดผิดเนี่ย... ที่รับเป็นน้องสาว...
ส่วนเรื่องที่พี่ถอนหายใจบ่อย... ถ้ามันทำให่แก่เร็วจริงพี่ต้องเลิกแระ...
เรื่องโปรเจ็คพี่ขออวยพรให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะน้องสาว
คุณkongkilmania .. กรก็ขอให้พี่มีความสุขมากๆเหมือนกันนะ.. :m13:
เห็นบอกว่าแพ้หนุ่มหน้าหวานเหรอ..... สงสัยเห็นกรแล้วต้องหลงเสน่ห์กรแน่เลย.. :laugh3:
เรื่องไว้หนวดคงต้องไว้อ่ะ.. แต่คงไม่ยาวมากหรอก.. ให้มันเป็นตอๆเฉยๆ
จะได้ดูเป็นผู้ชายมากขึ้น :m23:
น้อง•~GuNKuN~• .... พี่ตัดผมสั้นแล้วยังดูไม่เป็นชายเลยอ่ะ :m29:
ดูเป็นผู้หญิงอยู่ดี... ไม่ก็ดูเป็นทอม... เซ็งจริงๆ :เฮ้อ:
หน้าหวานเกินเหตุ....
ยินดีต้อนรับน้องcrazykung .. เป็นFCคนใหม่นะ.. :m4:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นดีๆและความรู้สึกดีๆนะ.. :m3:
งงตรงไหนก็ถามพี่แล้วกันตอนคุยกันหนะ..
อ่ะ... คราวนี้เราก็มีเรื่องจะมาบอก...
ตอนนี้เราตัดผมสั้นแล้ว... แต่หน้ายังสาวอยู่เลย คงต้องไว้หนวดให้เข้มๆหน่อย
แต่ไม่ได้ไว้ยาวนะ.. คงแค่เป็นตอๆให้หน้ามันเข้มขึ้นหน่อย
ซื้อเสื้อผ้าหมดไปหลายบาทแระ... เพราะเราต้องทำงานแล้ว
หลังจากวันนี้เราคงยุ่งๆหน่อย เพราะต้องย้ายที่อยู่เพราะได้งานแระ
ไม่แน่ใจว่าจะได้เข้ามาทักทายกันอีกเมื่อไหร่
คงต้องให้อะไรๆอยู่ตัวก่อน...
ส่วนเรื่องนิยายเรื่องใหม่.. ตอนนี้ไม่ค่อยได้มีเวลาพิมเลย
เพราะมัวแต่ยุ่งๆเรื่องสัมภาษณ์งานเรื่องหาหอเรื่องเตรียมตัวไปทำงาน
เพราะเราได้งานค่อนข้างกระทันหันแล้วก็ต้องเริ่มงานเลย
ต้องหาซื้อเสื้อผ้าผู้ชายทุกๆอย่างที่เป็นของใช้ใหม่ทั้งหมด...
เอาซะจนเลย :m29:... แต่ก็ยังไม่ครบ
เดี๋ยวรอให้เราเข้าที่เข้าทางก่อนคงได้ลงเรื่องให้อ่านกันก่อน..
ชื่อเรื่องยังคิดไม่ได้เลย... :เฮ้อ:
ยังไงก็รอกันหน่อยนะ... อ่านเรื่องอื่นในเล้าไปก่อน
เพราะเรื่องในเล้าก็น่าอ่านเต็มไปหมดเลย...
แต่อย่าเพิ่งลืมกันนะ... :m13:
เราจะหาเวลาว่างมาทักทายกันเรื่อยๆ...
โอ๊ย.. ตื่นเต้นจัง
สำหรับการไปทำงานวันแรกที่ใกล้จะมาถึงแล้ว...
ต้องแต่งชายจริงๆแล้ว.. แอบตื่นเต้นสุดๆ :m29:
ไม่รู้ในออฟฟิตจะมีใครอ่านเรื่องเรารึป่าว... :m13: ถ้ามีก็รายงานตัวกันหน่อยเน้อ.... :m12:
ส่วนเรื่องข่าวคราวของคนที่อยู่ในเรื่องเรา..
ขอพูดถึงภีมก็แล้วกัน...
ตอนแรกคิดอยู่ว่าจะไม่เล่าให้ฟัง... แต่มาคิดอีกทีเล่าดีว่า
เพราะเห็นมีคนอ่านบางคนที่ยังงงๆกะเรื่องเราอยู่
คือเมื่อตอนวันเกิดเราเป็นช่วงที่ภีมมันได้ขึ้นฝั่งพอดี แต่มันขึ้นฝั่งที่ประเทศอะไรก็ไม่รู้
แล้วมันก็จะโทรมาอวยพรวันเกิดเราแต่เราเปลี่ยนเบอร์ไปแล้ว มันเลยติดต่อเราไม่ได้
มันเลยโทรไปหาเพื่อนมอปลายที่มันคิดว่าเพื่อนคนนั้นน่าจะรู้ข่าวคราวเรา
ที่เรารู้เรื่องเพราะเพื่อนคนนั้นโทรมาเล่าให้เราฟัง
ซึ่งเพื่อนคนนั้นก็ไม่ได้เบอร์ใหม่เราไปเพราะเราบอกมันไว้ก่อนแล้วว่าห้ามให้เบอร์ใหม่เรากะเพื่อนเก่าคนไหน
โดยเฉพาะภีม ถ้าเราจะให้เบอร์ใครเดี๋ยวให้เอง
เพราะเราไม่อยากติดต่อกับภีมอีก..
ภีมมันก็เลยถามข่าวเราจากเพื่อนคนนั้น เพื่อนคนนั้นก็บอกไปตามที่พอรู้
แต่มันก็ไม่ได้บอกเรื่องที่เราจะแต่งชายนะ เพราะเพื่อนคนนั้นก็เพิ่งมารู้ทีหลัง
ภีมมันก็เลยวางสายไป ภีมมันยังบอกอีกว่า
ถ้าใครรู้ข่าวเราให้บอกมันด้วย.... รู้เบอร์ใหม่ก็บอกมันด้วยเหมือนกัน
แต่ถึงยังไงเราก็จะไม่ติดต่อกับมันอีกแน่นอน...
และในฐานะของคำว่าเพื่อน... เราก็คงยังไม่พร้อมที่จะมีให้มันตอนนี้
ปล่อยให้เวลาตัดสินทุกอย่างก็แล้วกัน
แต่ถึงยังไงก็ตาม... เรากับภีมกไม่กลับเป็นเหมือนเดิมอีก
จะไม่มีเรื่องของเค้ากะแก... หรือ รักของเราสามคนอีกต่อไป....
เราหวังว่าเรื่องทั้งหมดคงเคลียร์แล้วน๊า.........
ส่วนป็อบ... ไม่รู้ยังจำมันกันได้ป่าว
เราไม่ได้เจอมันมาเกือบสองปีแล้ว
เจอกันครั้งสุดท้ายคือเมื่อตอนสงกรานต์สองปีก่อน
ตอนนั้นที่เจอกันเห็นมันบอกว่าสบายดี แถมถึงพี่แอนแฟนมัน
มันบอกว่ากำลังท้องลูกคนที่สอง
คือพี่แอนเค้าลาออกแล้วมาอยู่บ้านมัน ส่วนมันก็เรียนอยู่
แต่มันก็กลับบ้านบ่อย เพราะว่าคิดถึงลูกมัน...
คาดว่าตอนนี้มันก็คงจะเรียนจบแล้ว เพราะเรากะมันก็ไม่เจอกันเลย
แต่มันก็ยังน่ารักเหมือนเดิมนะ.. ยังแอบมีแซวเราเลย
มันแซวว่าเป็นเมียน้อยมันรึป่าว... แต่ก็แค่แซวกันขำๆนะ
และมันก็บอกว่าความรู้สึกดีๆที่มันมีให้เราก็ยังเหมือนเดิม
มันยังเป็นห่วงเป็นไงเราเหมือนเดิม...
มันยังขอโทษเราเรื่องนั้นอยู่อีกเลย แต่เราก็บอกว่าไม่เป็นไรเรื่องมันผ่านไปแล้ว
เราไม่ถือโทษหรือโกรธอะไรมันแล้ว
สำหรับเรา.. ป็อบก็เป็นเพื่อนที่ดีของเราอีกคนนึง....
ไปแล้วน๊า.......
ยังไงก็เข้ามาทักทายกันบ้างล่ะ...
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน
ขอบคุณที่ยังเข้ามาทักทายกันเรื่อยๆ...
เรามีความสุขทุกครั้งที่เข้ามาดูกระทู้ตัวเอง.. ได้เข้ามาอ่านเม้นที่พวกคุณๆเม้นไว้ให้
เราหวังว่าทุกคนก็คงมีความสุขกะชีวิตนะ....
แล้วเจอกัน... :m18:
-
:m4:ดีใจจังยังแวะเข้ามาทักทายกันอีก..
ได้ทำงานแล้วเหรอ.. :mc4:ขอให้มีความสุขกับงานนะ
ปอแต่งชาย..หน้าหวานๆ..ชุดเชิ้ต-แสล็ค..คงตลกๆดีเนอะ :อิอิ1:
ส่วนเรื่องภีม..ตอนนี้ปอคงยังต้องใช้เวลาซักหน่อย..ก็ดีแล้วหล่ะ
งัยก็อย่าหายไปเลยน๊า.. :bye2:
-
ดีใจที่ปอยังเข้ามาทักทาย...อย่าเงียบหายไปนะว่าง ๆ ก็เข้ามาทักทายบ้างคิดถึง..ปรับตัวและจัดระเบียบการทำงานได้แล้วก็เข้ามาเล่าเรื่องต่อเน้ออยากเล่าไรก็จะอ่านหุๆ.. จะเข้ามารอ จุ๊ฟๆ คิดถึงนะจ๊ะ :L2:
-
:L2:
เป็นกำลังใจให้นะครับ
อย่าเล่นเกมส์ให้มากนะ ทำงานแล้ว
พักผ่อน ดูแลตัวเองเยอะๆหน่อยนะครับ ตั้งใจทำงานด้วยล่ะ :laugh:
:กอด1:
-
โอ้วววว
กรเตรียมหล่อแล้วอ่ะ เหอๆๆๆๆ
ไปทำงานขอให้ก้าวหน้าๆๆน๊า o13
อย่าแมนเกินน๊า เอาแบบเนี๊ยบๆๆก็พอ คิดไม่ออกไว้เคราเป็นตอๆๆ o2 มันเป็นไงนี่
รอนิยายเรื่องใหม่ด้วยยยย อยากอ่านนน อิอิ :laugh:
-
อ่านมาตั้งนานเพิ่งรู้ว่าสถานที่มันอยู่ ม. ไหน เป็นยังไงบ้างคะกับงานใหม่ ทำเกี่ยวกับอะไรเหรอ แต่ส่วนตัวแล้วคิดว่ากรไม่จำเป็นต้องไว้หนวดไว้เคราหรอก เดี๋ยวจะดูเถื่อนเกินไป :m23:
สุดท้ายก็ขอให้โชคดีมีแฟนเร็วๆ นะค้า
-
ไปทำงาน อย่าลืมเอ่เรื่องที่ทำงานมาเล่ามั้งนะ
เผื่อมีไรน่าตื่นเต้น
อิอิ
-
:m4:ขอแสดงความยินดีด้วยนะน้องกร ที่แวะเข้ามาบอกให้รู้ว่า
จะได้เริ่มต้นกับอีกวิถีชีวิตใหม่อีกขั้นหนึ่ง นั่นคือชีวิตของคนทำงาน--------สู้สุดใจนะ...My boy ฮิฮิ :a2:
มันจะเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่ น่าลุ้นระทึก ไม่แพ้ชีวิตของคนเรียนหนังสือ
พยายามเก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่ดีเอาไว้ เป็นทุนสำรองของชีวิตที่ยังต้องดำเนินต่อไปอีกยาวนาน
*** มีความสุขทุกวันนะน้องกร Bye,see you. :กอด1:
-
คุณกรเข้มแข็งมากขึ้นๆ :กอด1: อ่านข่าวคราวแล้วก็พลอยเชียร์ไปด้วย
ยังไงเราเชื่อว่าสิ่งดีๆคนดีๆจะต้องเข้ามาในชีวิตของคุณกรแน่ๆค่ะ
อย่างน้อยก็กำลังใจมากมายจากคนในบอร์ดน๊า
สู้ๆค่ะ o13
-
เข้ามาแสดงความยินดีกับพี่กรด้วย :L2: :L2:
ว่าแต่อยากเห็นพี่กรแต่งหล่ออ่ะ :m13:
อยากให้พี่กรกลับไปคบกับพี่ฮัทจังเลย :laugh: ล้อเล่นนะคับ
แต่ก็ขอเป็นแฟนคลับพี่ฮัทตลอดไป อิอิ
-
ขอให้น้องกรได้งานดีๆอย่างที่หวังไว้นะคะ
น้องกร สู้ สู้ :ped149: :ped149: :ped149:
-
ัำัยินดีด้วยครับกับสิ่งดีๆต่างๆที่เข้ามาในชีิวิต
ขอให้ประสบความสำเร็จในงานที่ได้นะครับ
ถ้าว่างก็เข้ามาเขียนเรื่องราวในที่ทำงานใหม่ให้ฟังบ้างนะครับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แอบเข้ามาดูกระทู้ตัวเองแต่เช้าเลย...
วันนี้มาทำงานวันแรก.. ตื่นเต้นมากๆ
แต่งชายเต็มตัววันแรกด้วย
เมื่อคืนก้นอนไม่หลับ...
ไม่รู้ว่าวันนี้จะเจอไรบ้าง...
เฮ้อออออออออ... ตื่นเต้น
-
ยินดีด้วยที่กลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง :mc4:
ขอให้สนุกกับการทำงาน และเพื่อนร่วมงานนะค่ะ สู้ สู้ :a2:
-
ดีๆ พี่กร
ทำงานวันแรกเป็นงัยมั่งคับ
จะไว้ตอรึ :o แน่ใจป่าวคับ หน้าพี่เข้มอยู่แล้วหน่า พี่อ่ะหน้าเข้ม คล้ายๆคนใต้
ไว้ตอมันจะไม่เข้มอ่ะดิ จะกลายเป็นเถื่อนซะมั้ง ลองไว้แล้วส่องหน้ากระจกดูดิ
ผมว่าพี่น่ะหล่ะ จะรีบวิ่งไปโกนตอทิ้งแทบไม่ทัน :laugh:
พี่เคยทำหน้าแบบผู้หญิงอ่ะ(เป็นงัยเหรอ ไม่รู้ดิบอกไม่ถูก :m23:)
....ชะม้ายชายตา เดินทิ้งสะโพก กรีดนิ้ว อะไรอีกหว่า??? นึกไม่ออก นั่นหล่ะๆ
ถ้าเปลี่ยนพวกนี้ได้ก็ไม่ต้องไว้ตอหรอกคับ
ตัวก็สูงแล้ว เพิ่มน้ำหนักอีกเยอะๆ แบบพี่เป็นผู้ชายหล่อใสน่าจะดีกว่านะคับ..... รึพี่ว่างัยคับ
-
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
หวาดดีพี่กรอีกครั้งนะครับ
ไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านนะครับเพราะว่าไปเที่ยว 555+
อ่านจบแล้วครับไม่งงแล้วครับพอพี่กรมาบอกอีกทีนั้นละไม่งงแล้ว ต่อจากนี้ไป ก้อไม่มีเรื่องของพี่กรสักพักละสิ เฮ้อออยากรุ้จังว่าจะเปนไงต่อไป ก้อึคิดถึงพี่ภีมอยุ่นะ สงสัยคงหลงพี่กรแล้วละมั้ง เอิ๊กๆๆๆ ว่าแต่พี่ฮัทหายไปเลย พี่ปอป ก้อมีลูกสองละ โอ้โหหหหหหห พี่กรอย่าทิ้งไปนานนะครับ เข้ามาแต่งเรื่องแนวพิเสดบ้างนะครับ
-
:m22:
นิยายเรื่องนี้ hot จริง ๆ ขนาดจบไปแล้วยังมีคนคิดถึงมากมาย
แม้แต่อีเจ้ คนเริงเมือง อย่างเจ้สองยังมาตอบกระทุ้ยาวเหยียด
จากปกติจะยิงประโยคเด็ด ๆ ซะคำสองคำ...นี่ฟาดซะครึ่งเพจ :laugh:
ไหนจะหวานใจที่ไม่ค่อยเม้นให้ใครก็มาเม้นซะยาวเชียวววววว
อิจฉาวุ้ย... o12
เอาเป็นว่าคิดถึงจ้ะ...จบข่าว :L2:
-
เวลาผันผ่าน
เนิ่นนานเลยไป
แต่ว่าหัวใจ
ยังอยู่...คงเดิม
***มีความสุขทุกวันนะน้องกร :กอด1:
-
สวัสดีจ้าปอ :m23:มารอดูปอใส่ชุดหนุ่มน้อยไปทำงาน :a3: :a11: :a4:
-
:m23:มานั่งรอดูหนุ่มน้อยแต่งหล่อไปทำงานด้วยคนได้ป่ะ
อีกหน่อยเหอะ คงมีคนมารุมจีบ เนื้อหอมน่าดู :m14:
:m29:ยังงี้เหนื่อยก็ยอม เนอะปอเนอะ ฮูเล วะ ฮะ ฮ่า
***มีความสุขทุกวันนะน้องกร :กอด1:
-
ทักทาย ๆ หายไปเลยคุณกร
ติดตามอยู่น๊า ^^
-
สนุกกับงานมากมั้ยครับ
แวะเข้ามาทักทายกันอีกนะคร้าบ มีคนเค้าคิดถึงอยู่มากมายยยยย......
*** มีความสุขทุกวันนะน้องกร :กอด1:
-
อยากเห็นน้องกรในมาดแมนจังเลย
ทำไงดีล่ะ
-
ดีค่าีพี่กร แวะมาทักทายก่อนนอน
แหมป่านตอบพี่กรก่อนดีกว่า ป่านไม่สวยหรอกแค่น่ารักเท่านั้นเอง(ไม่หลงตัวเองเลย อิอิ)
แล้วพี่กรสบายดีรึเปล่าคะ เริ่มทำงานแล้วเป็นยังไงมั่งเอ่ย ป่านว่าพี่กรคงสนุกกับการทำงานแน่ๆเลย สู้ๆนะคะ ว่าแล้วก็อยากเห็นพี่กรในชุดทำงานแฮะ จะได้เห็นมั้ยน้า ^^
พี่กรไม่ต้องรีบลงเรื่องใหม่นะคะ แต่หนูรออ่านอยู่ :m13: ไว้ว่างๆพี่ค่อยลงก็ได้ค่า ไงป่านก็แวะมาทักทายพี่เรื่อยๆ อยู่แล้ว ยังไงพี่กรอย่าลืมดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะคะ ช่วงนี้เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวเดี๋ยวฝนตกเดี๋ยวแดดออก จะไม่สบายได้ง่ายๆ ถ้าตากฝนก็อย่าลืมทานยากันด้วยนะคะ
คิดถึงพี่กรน้าาาาาาา.....
-
ยินดีกับพี่กรนะคร้าบ ได้งานแล้ว :L2: :L2:
อย่าลืมแวะมาเยี่ยมกันบ้างนะครับ คิดถึงๆ อิอิ :L1:
-
^
^
^
^
^
จิ้มพี่กันต์ อิอิ
คิดถึงพี่กรอ่ะ ตั้งใจทำงานนะ :L2:
-
สวัสดีค่ะ คุณกร
อ่านเรื่องของคุณจบภายใน 2 วัน เล่นเอาดิฉันมึนไปเลยคะ o2 (วัน ๆ ไม่ทำอะไร อ่านอย่างเดียว) อ่านเสร็จ มีแอบอินเรื่องของคุณด้วยนะคะ :sad2:
ขอให้มีความสุขกับงานใหม่นะคะ
:pig4:
-
แวะมาทักทายหนุ่มน้อยหน้าหวานจ้า :L2:
น้องกรไว้หนวดเป็นตอๆจริงอ่ะ :o โธ่ๆๆ หมดกันหนุ่มหน้าหวานของช๊านนนนน
ช่วงนี้คงต้องปรับตัวรับกับสภาพแวดล้อมใหม่ๆในที่ทำงาน
รวมทั้งเพื่อนที่ทำงานใหม่ๆด้วย ยังไงก็เป็นกำลังใจให้น้องกรนะ
:L1:
แล้วที่ดีใจที่สุด ก็ที่รู้ว่า ยังไงๆน้องกรก็จะไม่ติดต่อกับภีมเด็ดขาดนี่แหล่ะ o13
น้องกรผูกพันกะภีมมานานหลายปี ตัดใจเลิกได้ พี่ก็นับถือละ
แต่เยื่อใยอาจจะยังมีหลงเหลืออยู่ :เฮ้อ:
ฉะนั้น เพื่อตัวน้องกรเอง (และแฟนคลับที่รักน้องกรทั้งหลายด้วย) ไม่ติดต่อกันเลยเนี่ยแหล่ะดีแล้ว
ให้เวลาผ่านไป 10 ปี 20 ปี ให้เรื่องมันเป็นแค่หนึ่งในความทรงจำของเราก่อน
แล้วพอได้เจอกันอีก ภีมก็จะเป็นเพียงเพื่อนเก่าคนนึงเท่านั้นเอง
น้องกรสู้ๆ :a2:
ปล. ถ้าน้องกรมีเวลา ก็มาเล่าเรื่องที่ทำงานให้ฟังบ้างนะ
อยากรู้ว่า หนุ่มหน้าหวานจะมีหลุดสาวบ้างป่าว :laugh:
อ้อๆๆ ถ้ามีหนุ่มมาจีบนี่ยิ่งต้องรีบเล่าอย่างด่วนๆเลยนะ โชคดีจ้า
-
:กอด1:
คิดถึงน๊่่าา
พี่กรเป็นยังไงมั่งคะ
แวะมาทักทายกันหน่อยก็ยังดีน๊า
-
เข้ามาทักทายอีกรอบ..................
เฮ้ออออ.......................................
คิดถึงคนอ่านจัง....
เมื่อก่อนที่เราเล่าเรื่องเราให้ได้อ่านกัน พอมาอ่านเม้นมันก็รู้สึกดีนะ
ที่เรื่องของเรามีคนเข้ามาอ่านเข้ามาสนใจด้วย
เมื่อก่อนนะวันนึงๆ เราเข้ากระทู้ตัวเองไม่รู้กี่รอบ เพื่อจะอ่านเม้นที่คนอ่านเม้นไว้ให้
อ่านไปก็รู้สึกดีไป...
แต่พอมาตอนนี้นะ.... ที่ทำงานแล้ว
งานมันค่อนข้างยุ่งมากๆ เพราะอะไรหลายๆอย่างมันก็ยังไม่ลงตัว
วันนึงๆหมดไปกับการทำงาน... ตื่นเช้า... นอนดึก
กลับมาก็นอนเลยเพราะว่าเหนื่อยมากๆ
ไม่ได้เข้าเล้าเล๊ย.... นับจากวันนั้นที่เม้นทักทายครั้งสุดท้าย ตอนวันที่ไปทำงานวันแรก
เมื่อก่อนเข้าทุกวันเลย... พอไปทำงานแล้วไม่ได้เข้าเล้านะ... จะลงแดงตาย
นิยายก็ไม่ได้อ่านเลย มันเหมือนรู้สึกว่าชีวิตมันขาดอะไรไปสักอย่างนึงเลยนะ
ไม่ได้เว่อร์นะ แต่มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ....
อาทิตย์ละคั้งได้มั้ง... ที่เราเค้าเล้าทีนึง แต่นับจากอาทิตย์นี้คงจะนานเลยมั้งกว่าจะได้เข้าเล้าอีก
เพราะงานค่อนข้างยุ่งติดต่อกันเกือบเดือนเลย ไม่รู้จะได้เข้าเล้ามาทักทายกันอีกเมื่อไหร่..
รู้ป่ะ.....
ยิ่งนานๆเข้ามาในเล้าทีนะ..... แล้วได้อ่านเม้นที่คนอ่านเข้ามาทักทายกันทั้งๆที่เรื่องก็จบไปเกือบเดือนแล้ว
เราอ่านเม้นแล้วอยากบอกให้พวกคุณรู้ว่า " เรารู้สึกดีมากๆ...."
มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้อ่ะ แต่มันเป็นความรู้สึกที่บอกได้แค่ว่ามันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ
อยากให้คุณคนอ่านทุกคนรู้เอาไว้เลยว่า
พวกคุณไม่ได้เป็นแค่คนอ่าน....
แต่พวกคุณเป็นเพื่อน... เป็นเพื่อนที่ดีที่มอบความรู้สึกดีๆและกำลังใจส่งมาให้เราตลอด
แม้ว่าเราอาจจะไม่ได้เคยคุยกันตรงๆ อาจจะไม่เคยเห็นหน้าเห็นตากัน
แต่เราว่าสิ่งเหล่านั้นมันไม่จำเป็นเลย เพราะทุกวันนี้พวกคุณทุกคนก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับเราแล้ว...
มันดูไม่น่าเชื่อเหมือนกัน.... ทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่เคยพูดคุยกัน ไม่เคยเห็นหน้ากัน
แต่เราก็เป็นเพื่อนที่ดีของกันและกันได้
เป็นคนที่มอบสิ่งดีๆให้กันได้...
ขอบคุณจริงๆนะ... ที่ยังแวะเข้ามาทักทายกันตลอดเลย
เราก็จะไม่หายหน้าไปไหนหรอก ยังจะแวะมาทักทายกันเรื่อยๆ จนกว่าจะไม่มีใครเข้ามาทักแล้ว
สำหรับเรื่องที่ทำงาน.. เราทำงานในส่วนของการวางอผนการตลาดให้กับองค์กรหนึ่ง
ก็โอเคนะ... แต่งานมันค่อนข้างหนัก.... เพราะเป็นองค์กรใหญ่ที่ต้องมีหลายส่วนที่ต้องดูแล
ต้องคิดต้องทำไรเยอะ... แต่ก็สนุกดี.....
ถึงเหนื่อยแต่หนุก.. ได้ใช้ทั้งสมองทั้งแรง.....
เรื่องว่าหลุดสาวรึป่าว.....
อันนี้ไม่ต้องถามเลย... ออกสาวปกติ... เพราะเค้าไม่ซีเรียส.. ออกจะชอบซะอีก
แต่ปกติแล้วเราก็ไม่ได้อิ๊อ๊ะอะไรอยู่แล้ว
แต่ท่าทางจริตจกร้านมันก็ออกปกติ
แต่เราก็พยายามเก็บๆหน่อย... ไหนๆเปลี่ยนทั้งที่
ก็ไม่อยากเป็นแค่ตุ๊ดที่ตัดผมสั้น.. แต่มันก็คงต้องใช้เวลา
เพื่อนร่วมงานทุกคนก็น่ารักดี.....
เรื่องแต่งชายก็เริ่มชินแระ... สบายขึ้นกว่าเดิมตั้งเยอะเลย
สมัยแต่งสาวนะ... วุ่นวายจริงๆ... เดี๋ยวนี้โล่งตัวขึ้นเยอะเลย
แต่ว่าเรื่องออกสาวก็น้อยลงเยอะแระ เพื่อนๆบอก...
ส่วนว่ามีใครมาจีบมั้ย... อันนี้ยังไม่รู้...... ต้องดูไปก่อน...5555+
เรื่องหนวดนี่ก็ไว้เป็นตอๆอ่ะ.. ไม่ได้ยาวอะไรมาก
มันช่วยให้หน้าเข้มขึ้นเยอะเลย
แต่ที่เซ็งคือ เราเป็นคนขนตายาวและงอนมากๆ.... คนชอบทักว่าเป็นแขกประจำเลย...
เมื่อก่อนมันก็ดีนะ... ตาคมขนตายาว แต่ตอนนี้มันไม่จำเป็นแล้วดิ....
เซ็งเลย....
เฮ้อออออออออออออออออ
ส่วนที่ว่าอยากเห็นหน้าเราตอนเป็นหนุ่ม...
มีคนบอกมาหลายคนแล้ว... แต่เราไม่มีเลยอ่า....
ว่าจะถ่ายไว้ในโทรศัพท์ก็ไม่ได้ถ่ายซะที....
เอาไว้มีจะเอามาให้ดูแล้วกัน
แต่จะเอาให้ดูไงอ่ะ..... ถ้าเอามาโพสมันจะดูโจ่งแจ้งไปอ่ะดิ...
เอาไว้ก่อนแล้วกัน... ตอนนี้ก็มีแต่รูปตอนที่เป็นสาวอ่ะดิ..
เรื่องนิยายเรื่องใหม่..
ตอนนี้เราไม่มีเวลาพิมเลย.... คงต้องค้างไว้ก่อน...
ให้อะไรหลายๆอย่างลงตัวก่อนนะ.... จะหาเวลาพิมเก็บไว้แล้วจะรีบมาลงให้..
อย่าเพิ่งเซ็งกันไปก่อนนะ...
ขอโทษด้วยนะ... ที่ไม่ได้ตอบเม้นเป็นรายบุคคล
ขอตอบแบบรวมๆแล้วกันนะ..... เราได้อ่านทุกเม้นเลย....
ถ้าตกหล่นตรงไหนไปก็ขอโทษด้วยนะ....
อ้อ... เรื่องที่อยากเห็นเราแต่งชาย... ไว้หนวด... ตัดผมชาย
ไม่แน่นะ... เราอาจจะเคยเดินสวนกันแล้วก็ได้....
แต่ไม่รู้... เพราะวันนึงๆ เราก็เจอชาวเรา(เพศที่สาม) เยอะแยะเลย
คงจะเคยบ้างสักครั้งแหละที่เราเคยเจอกัน
เรานี่มองประจำเลยนะ... ว่าอ้คนนี้มันจะเคยอ่านเรื่องเรารึป่าวว้ะ...
นึกแล้วก็ขำตัวเอง... บางทีมองจนเค้าหันมามองเราเลยอ่ะ ประมาณว่าเรามองไรเค้านักหนา....
อ้อ...
แอบเห็นมีสมาชิกหน้าใหม่หนึ่งท่าน......
ทักทายคุณ sayings ... หน่อย
เก่งจังอ่านจบภายในสองวัน...
นี่ได้นอนบ้างป่ะเนี่ย... เรื่องราวออกจะยาวขนาดนั้น
ดูแลตัวเองด้วยเน้อ..
ยินดีต้อนรับเป็นสมาชิกอีกคน......
คิดถึงทุกคนจัง......
ขอบคุณอีกที... ขอบคุณจริงๆ....
เอาไว้จะมาทักใหม่....
จะหาเวลาแว๊บมาทักทายแล้วกันถ้าเรายุ่งจริงๆ...
คำว่า "คิดถึง" และคำว่า "ขอบคุณ" ที่เราพูดมันออกมา
มันออกมาจากใจเราจริงๆนะ.....
เราอยากบอกให้คุณรู้อ่ะ...
ปล. ขอบคุณที่ยังนึกถึงกัน... เพราะเราก็ไม่เคยลืมพวกคุณเลยเหมือนกัน....
... กร ...
18 กรกฎา 51
-
:mc4:
ยินดีกับสิ่งใหม่ๆ ในชีวิตด้วยน้า
-
ดีค่าพี่กร โห ออนดึกจังเลยนะคะ (แอบดูพี่กรยังออนอยู่ อิอิ)
เรื่องนิยายใหม่เรื่อยๆเถอะค่ะพี่ ถ้าทำงานหนักมากเอาเวลาไปพักผ่อนดีกว่าค่ะ เพราะไม่สบายขึ้นมาจะแย่นะคะ แค่พี่กรแวะเวียนมาทักทายเป็นระยะ ก็สุขใจแล้ว :o8:
คิดถึง+รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
ป่าน (น้องสาวที่พี่กรหลงผิดรับ อิอิ)
-
ตั้งใจทำงานนะจ๊ะ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ยินดีด้วยที่ได้งานดีๆสมตามที่หวังไว้
รออ่านเรื่องใหม่นะคะ
-
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้ เสมอ
-
ดีแล้วไม่ต้องแอ๊บมากมายหรอก เป็นสาวสวยไฉไลแบบเดิมๆแต่ม่ายทำคนอื่นเดือดร้อนก็โอเคแล้ว
-
เข้ามาทักทายกรจ้า เป็นงายบ้าง ลงเรื่องจบแระเหรอ พอดีพึ่งว่างเลยเข้ามาช้ากว่าคนอื่น เหะๆ หวังว่าคงยังจำกันได้น๊า :m23: ขอให้สนุกกับการทำงานนะจ๊ะ :L2:
-
:L2: ฝากดอกไม้ให้น้องกร ( ปอคนสวย คนเดิม ) เห็นเข้ามาเมม ทักทาย นึกว่าทิ้งเพื่อนในเล้าซะแล้ว
ยินดีด้วยสำหรับงานใหม่ ขอให้สนุกกับงาน และชีวิตรูปแบบใหม่ แต่ห้ามลืมเพื่อน ๆ ในเล้านะครับ
ว่างเมื่อไหร่ ก็แวะเข้ามาทักทายกัน นาน ๆ ครั้งก็ยังดี ให้รู้ว่าสบายดี ก็ดีแล้ว ดีกว่าหายไปเฉย ๆ
ยัง รัก และเป็นกำลังใจให้นะครับ ขอ :กอด1:แรง ๆ ซักครั้งนะคนดี
แล้ว ยังรอนิยายเรื่องใหม่ของน้องกร อยู่นะ ที่เคยสัญญากันไว้ จำได้หรือเปล่า
รักษาสุขภาพด้วยนะครับ แล้วเจอกัน ( ในเล้า ) นะครับ :bye2: :m1:
-
พี่กรครับ อย่าหักโหมกับงานมากเกินไปนะครับ :กอด1:
จะมารออ่านนิยายเรื่องใหม่ของพี่นะครับ :m13:
ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะคร้าบบบบ :L2: :L2:
-
^
^
^
^
จิ้มกันต์ :laugh: จิ้มเพื่ออออออออออออออออออ เอิ๊กๆๆๆ :m23:
ดีจ๊ะ กร ตั้งใจทำงานน๊า อย่าหักโหมอ่ะ เด๋วโทรมมมมมมมมมมมม เอิ๊กๆๆๆๆ :m12:
รออ่านนิยายกร อยู่ทุกเชื่อเมื่อวันนนนน่ะ อย่าลืมมาลงไวไวเน้อ แต่ก็อย่าลืมมีในสต๊อกไว้เยอะๆๆๆน่ะ
เรื่องใหม่ขอแบบเหมือนพระเอกทำร้ายจิตใจแล้วมาง้อตอนหลังได้ไหม ๕๕๕๕๕ เผอฺญ ชอบแนวหนังไทยยยย ชอบนางเอกกินน้ำส้ม :laugh: แบบว่าชอบอ่านเศร้าตอนแรกแต่แฮปปี้ตอนหลังไรงี้อ่ะ มารอบลุ้นเรื่องใหม่น่ะ อิอิ
-
:m4:
ดีแล้ววววว ชีวิตมีอะไรต้องทำอีกเยอะแยะ... o2
เรื่องเก่า ๆ มันก็จะผ่านไป ซักวันคนดี ๆ คงจะได้
ผ่านเข้ามาหากรบ้าง...เอาใจช่วยจ้า...
:a1:
-
ผมเชื่อว่า..
เรื่องนี้ จะเป็นอีกเรื่องที่
ติดตราตรึงใจผู้อ่านตลอดไปครับ ..
.
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะฮะ ^^
-
ดีจ้าพี่กร ทำงานเหนื่อยหนอ่ยนะ แต่เปนกะลังใจให้อ่าครับ วันนี้โจ้สอบมา โอ้โหหหหหหหหหหห ทามไมได้เลยยย เซงสุดๆๆๆ รอเอฟแน่ๆๆเลยอ่า เฮ้ออ คิดถึงพี่กรนะครับ
-
เข้ามาทักทายคุณกรคะ มีความสุขกับการทำงานนะคะ ว่าง ๆ ก็มาแวะทักทายชาวเล้าซักนิดนึงคิดถึงจ้า :m1:
-
เรื่องนี้ทำไม่หลับไม่นอนไปวันนึงเต็มๆเลยง่ะ
คือพอเริ่มแล้วมันไม่อยากหยุด ก็เลยอ่านทีเดียวจบเลย
นี่เพิ่งอ่านจบก็เลยขอเม้นท์ให้คุณปอ(หรือคุณกรดี???)
:m4:
ประทับใจนะคับ ถึงมันจะเศร้าก็เหอะนะ
แต่ก็นะ...."รักครั้งแรกเป็นรักที่คลาสสิค และคุณจะไม่ลืมมัน" ชอบๆ ประโยคนี้เปนฟามจิง
แต่ส่วนตัวชอบฮัทนะคับ ดูจิงใจสุดละ ป๊อบก็จิงใจนะแต่เวลามันสั้นไปหน่อย
ยังไงก็ขอให้โชคดี ประสบความสำเร็จกะการงานนะคับ
ว่างๆอย่าลืมมาอัพเดทด้วยล่ะ ใครทำอะไรยังไง แหะๆ ยังติดลมอยู่เลย
ไปแระค้าบ :a11:
:bye2:
-
คิดถึงทุกคนนะ...
ไว้จาเข้ามาทักแบบยาวๆ
งานยุ่งมาๆเลยอ่า.............
-
^
^
^
^
จิ้มพี่กร อิ อิ :laugh:
คิดถึงๆ
:กอด1:
-
miss you too na ka :กอด1: :กอด1:
take care urself
-
:c5:
แวะมาดัน + ทักทายพี่กร ค่า
สบายดีมั้ยคะ คิดถึงน้าาาาาา
ป่าน
-
ภีมกับป๊อบเหมือนกันเลย แต่ทำไม่ป๊อบไม่เลวร้ายขนาดนี้ ล่ะ ชอบฮัทจัง ช่างเป็นผู้ชายที่เกิดมาเพื่อกระเทยโดยแท้จริง อยากได้ผู้ชายแบบนี้จัง ถ้ามีตอนพิเศษเก็บเรื่องของฮัทมาเล่าให้ฟังบ้างนะค่ะอยากรู้ค่ะว่าฮัทเป็นอย่างไรต่อ แต่แต่งให้สวยงามหน่อยนะ ผู้ชายดี ๆ อย่างนี้ หายาก เหมือนกับทั้งโลกมีอยู่เพียงไม่ถึง 10 คนเลยอ่ะ
ใช้ความพยายามอ่านหลายวัน จนไม่เป็นอันทำการทำงาน วันนี้อ่านจบแล้วล่ะ ดีอย่างที่ไม่ต้องติดตาม ลุ้นว่าจะมาลงต่อเมื่อไหร่ แตไม่ดีที่ต้องใช้เวลาในการอ่านหลายวัน เหนื่อย แต่คุ้มมั่กมาก สนุกถ้าเป็นชีวิตจริงคน กระโดดน้ำทะเลตายไปแล้วล่ะ
-
ดีใจที่เข้มแข็งขึ้น และมีความสุขขึ้น(รึป่าว) หวังว่าอย่างนั้นนะ
อย่าลืมรักพ่อ และครอบครัวเยอะๆนะ
เพราะไม่มีใครรักเราเท่าที่บ้าน (เราเพิ่งตระหนักได้)
รักษาสุขภาพอ่ะ
มีความสุขกะที่เป็นอยู่ นะ
บาย
-
อาทิตย์นี้ได้หยุดงานด้วย.....
ดีใจมากๆ....
ตั้งแต่ทำงานมาไม่ได้หยุดมาซะนานเลย
เข้ามาดูกระทู้ตัวเองแล้วก็แอบดีใจ เพราะยังมีคนเข้ามาแวะทักทายกันอยู่เรื่อยๆ
ตอนนี้อะไรหลายๆอย่างก็ยังไม่ลงตัวนัก...
ว่าจะหาที่อยู่ใหม่กยังดูๆอยู่เลย....
เรื่องงานนี้เหนื่อยสุดๆ....
ชีวิตไม่มีอะไรเลยตอนนี้นอกจากเรื่องงาน
แต่เราก็ยังแอบหาเวลาว่างอันน้อยนิดพิมนิยายเรื่องใหม่เก็บไว้ด้วย...
คาดว่าอีกไม่กี่วันคงจะลงให้ได้อ่านกัน
หลังๆมานี้ตั้งแต่ทำงานก็ไม่ได้เข้ามาในเล้าเลย... ตกข่าวไปซะหลายเรื่องเลย...
หวังว่าคนอ่านคงจะมีความสุขกันทุกคนนะ....
อย่าลืมเข้าไปอ่านนิยายเรื่องใหม่ของเรากันบ้างนะ....
คิดถึงทุกคนจัง..
-
^^
^^
^^
เข้ามาจิ้ม หลังจากหายหน้าไปนานเลย
ยังคิดถึงเหมือนเดิมนะไว้ว่างๆจาแวะเวียนเข้ามาทักทาย
เพราะช่วงนี้ยุ่งๆเหมือนกัน
:m1: :m1: :m1: :m1:
-
แวะเข้ามาทักทายพี่กรเช่นเดิมค่า
นิยายเรื่องใหม่พี่กร ตามไปอ่านอยู่แล้ว อิอิ (ตามแต่จะหาเวาว่างมาได้เน้อ ช่วงนี้สอบมันทุกอาทิตย์เลย T^T)
ฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่อง รักาาสุขภาพด้วยนะคะ :L2:
-
เพิ่งจะเข้ามาอ่านเรื่องของคุณกร
อยากบอก :m15: ไปกับ คุณกร ด้วยนะ
ยังไงชะก็ขอให้คุณกรพบรักใหม่เร็วๆนะฮะ
หรือ จะไปจีบคุณฮัท ก็ได้นะ นันหนุน :m4:
ขอบคุณมากนะครับ ที่มีเรื่องเล่า สนุกๆ มาให้อ่าน
และจะ รอเรื่องแต่ง ของ คุณกร นะครับ
-
เปิดเข้ามาเจอคุณกรเข้ามาทักทาย..ดีใจนะคะว่าง ๆ ก็เข้ามาเล่าเรื่องบ้างก็ดีนะคิดถึง ขอให้สนุกกับการทำงานนะคะ :L2:
-
:t2: :t3:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ กลับมาอ่านอีกรอบนึง
คิดถึงอ่ะ
ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเลย
เพื่อนก็ถาม (อยู่บ้านเช่ากะเพื่อนอ่ะ) ว่าเป็นไรอยู่เฉยๆก็ร้องไห้
ไม่รู้เป็นไร อินกับเรื่องนี้มากมาย
ไม่รู้ว่าคุณปอจะเข้ามาอ่านเม้นของแง๊ฟๆมั้ยน้า
เอาเป็นว่าคิดถึงละกันนะ
คิกถึงฮัท คิดถึงภีมด้วย
มีข่าวคราวยังไงมาเล่าให้ฟังบ้างเน้อ
-
เข้ามาเห็นกระทู้เก่าของตัวเองว่าคุณแง๊ฟๆเข้ามาทักทาย
แอบดีใจนะที่ยังไม่ลืมกัน...... (ยังไงก็แวะเข้าไปที่กระทู้ใหม่บ้างเน้อ....)
อุตส่ากลับมาอ่านอีกรอบ... โอ้ว... สงสัยเราต้องให้รางวัลแฟนพันธุ์ซะแระ...
ก็เรื่องเรามันสั้นๆที่ไหน....
เราว่าป่านนี้สงสัยคงจะอินมากมายเลยอ่ะดิ....
แต่อย่าไปอินกับมันมากเลย...
เพราะสุดท้ายเรื่องราวทั้งหมดที่เคยเกดขึ้นมันก็กลายเป็นอดีต....
เราหวังว่าเรื่องของเราจะช่วยให้คุณได้คิดได้ไตร่ตรองอะไรบ้างนะ...
ถือซะว่ามันเป็น case study อันนึงก็แล้วกัน....
โชคดีจร้า.... ชีวิตของคนเรายังต้องเดินไปข้างหน้าอีกยาวไกล..................
-
(http://img100.imageshack.us/img100/9721/hnyltahsetgp1.gif)
รักมากมาย
^^
-
คิดถึงคุณกรจังเลย เข้ามาสวัสดีปีใหม่เน้อถึงจะช้าไปนิด แต่ก็ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะจ๊ะ :L2:
-
คิดถึงพี่กร จังเลยครับ ผมยังก่อนไม่จบเลยเนี่ย พึ่งเข้ามาอ่าน แต่จะก็จะพยายามต่อไป
ถ้าตาไม่ลายซะก่อนนะ กร๊ากกกกกก
-
จิงๆ เรื่องผมมีอะไรอัพเดตนิดหน่อย แต่ไม่รู็ว่าคนอ่านจะได้เข้ามาดูกันบ้างเป่า
ถ้าอยากรู้ ก็เม้นกันไว้หน่อยนะครับ ผมจะรู้ว่าจะเล่าต่อดีมั้ย
แต่มีไม่เยอะมากเท่าไหร่หรอกนะครับ แต่ถ้ามีใครอยากรู้ความเคลื่อนไหวของใคร ก็เม้นไว้ได้ครับ
-
อืมมมม
ตอนนี้ฮัทเป็นไงบ้างอ่ะพี่กร :กอด1:
-
เข้ามายกมือ อยากรู้เรื่องอัพเดทของน้องกรด้วยคนค่ะ
ตอนนี้สบายดีหรือเปล่าคะ แอบอ่านจบแล้วล่ะ แต่ไม่ได้แสดงตัว
อยากรู้เรื่องของภีม กับเรื่องของน้องกรจ๊ะ หลัก ๆ ขอเป็นเรื่องของน้องกรเองจ๊ะ
-
เข้ามายกมือด้วยคน คิดถึงคุณกร อยากรู้ความคืบหน้า
-
อยากให้ฮัทกลับมาหาปอจังคับ
สบายดีป่าวคับ
-
แอบมาอ่านมีทั้งสุขทั้งเศร้า แต่ก็เป็นบทเรียนให้ได้คิดนะครับ ยังอ่านไม่จบเลยเดี๋ยวมาอ่านต่อนะครับ
-
อ่านมาสองวันยังไม่ทันเลย เพิ่งถึงหน้า37เอง ปัจจุบันไม่รู้เป็นยังไงแต่ก็ขอให้รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
-
พี่กรค่ะ นู๋รู้สึกอ่ะว่าม.มันคุ้นๆๆ อิอิ สงสัยเราอยู่ม.เดียวกันแน่เลย o13 นู๋อ่านเรื่องของพี่รวดเดียวจบเลยนะ เป็นอะไรที่สุดๆเลยพี่ :monkeysad:สู้ๆนะคะคุนพี่เป็นกำลังใจให้คะ ปกติไม่เคยมาคอมเม้นให้ใครเลยนะ เพราะเป็นพี่นู๋ถึงยอมสมัครนะคะเนี่ย อิอิ :-[ มาต่อเร็วๆนะคะ :pig4:
-
ถึงหน้า 60 แล้ว เดี๋ยวค่อยมาอ่านต่อ
-
สวัสดีครับคุณปอ(กร) ในที่สุดก็พยายามอ่านจนจบได้ ไม่อยากให้คิดว่า ภีม เป็นคนไม่ดีเลยครับเพราะคนเราก็มีจุดยืนที่ต่างกัน แต่ก็ยอมรับว่าสิ่งที่เขาทำมันรับไม่ได้เลย ส่วน ฮัท กับป๊อบ ก็มีเหตุจำเป็นที่ไม่สามารถอยู่ด้วยได้ คุณปอ(กร) คงสบายดีนะครับขอให้สนุกกับงานที่ทำนะ ว่างๆก็แวะมาทักทายกันอีก ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่นำมาแบ่งปันกัน ดูแลสุขภาพด้วยนะครับเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
:o12: :o12: :o12: หนูไม่ไหวกับชีวิตแล้วค่ะพี่กรทำไมชีวิตพี่เศร้าแบบเวรี่ๆอย่างงี้อ่า
อ่านตอนแรกๆก็คิดว่าต้องได้กับพี่ภีมแน่ๆเลยแต่พอเริ่มเลยต้นเรื่องมาติ๊ดนึงก็เอ๊ะชักยังไงๆ
พอกลางเรื่องจนถึงตอนจบยอมรับเลยคะว่าหนูร้องไห้แบบเงียบๆแต่นานมากรู้สึกสงสารพี่มากมาย
ไม่คิดว่าจะมีใครที่ทนมาได้ตั้ง 4-5 ปีเพื่อคนๆเดียวความรู้สึกหนูไม่ใช่ว่าพี่ภีมจะไม่รักพี่กรหรอกนะแค่
ติดที่ว่าความรักที่พี่ภีมมีให้พี่กรมันไม่มากพอเท่ากับที่พี่กรให้พี่ภีมต่างหากเรื่องนี้ก็เลยจบลงด้วยความเศร้า
แต่หนูอยากให้พี่รู้ไว้นะคะว่าความรักเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอแม้ว่าเราจะเจ็บปวดแต่ก็สุขใจถ้าหากได้รัก
:L2: :L2: :L2: :กอด1:
-
:z13:
-
สวัสดีครับ...... คนอ่านทุกคน
ต้องขอโทษจริงๆครับ หลังจากที่เข้ามาเม้นไว้รอบนั้นก็แทบไม่เคยเข้าเล้าอีกเลย เพราะว่าไม่ค่อยมีเวลาเลยครับ
ก่อนอื่นต้องถือโอกาสสวัสดีปีใหม่ด้วยนะครับ...... จะไปฉลองที่ไหน ก็ระวังกันด้วยนะครับ แล้วก้เมาไม่ขับนะครับ เซฟๆกันด้วย
ผมขอให้ทุกคนมีความสุขอยากได้อะไร...... หลับตา แล้วนึกเลยครับ........ (ทำตามด้วยนะ)
------------------------------------ ขอให้สมหวังในสิ่งที่ปรารถนา นะครับ -----------------------------------------
สำหรับตัวผม.....
ตอนนี้ชีวิตก็ดำเนินไปเรื่อยๆครับไม่ได้มีอะไรหวือหวาเท่าไหร่
สำหรับผมเอง เวลาที่มีทั้งหมดจะถูกยกไปสำหรับเรื่องงาน ไม่ได้ค่อยมีเวลาเอามาเป็นเรื่องส่วนตัวเลยครับ
ความคิดหรือการเรียงลำดับความสำคัญต่างๆก็เปลี่ยนไปครับ อาจเพราะว่าเราโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นด้วย
เช้าตื่นมาก็ไปทำงาน กลับมาถึงห้องก็สองสามทุ่มก็อาบน้ำเล่นเน็ตแล้วก็นอนครับ
ตอนเย็นบางวันจะแวะไปสยามบ้างเพราะใกล้ที่ทำงานและขึ้นบีทีเอสกลับบ้าน เมื่อก่อนนั่งใต้ดินไปทำงานครับ
แต่ผมรู้สึกว่ามันแออัดแล้วก็ช้า..... แล้วอยากจะประหยัดเงินด้วย อยากเก็บเงินเรียนต่อ ก็เลยเปลี่ยนเส้นทางการเดินทาง เรื่องงานก็กำลังสนุกกับงานครับ มีอะไรให้คิด ให้ทำ ให้ตัดสินใจ ให้แก้ปัญหาเยอะดี ทำๆไปก็สนุกดีครับ อ้อ.... ผมจบโฆษณามาแต่มาทำวางแผนการตลาดครับ ก็สนุกดี แต่ก็ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะครับ
เรื่องความรักนี่แทบไม่ต้องพูดถึงเลย มีคนผ่านเข้ามาเยอะครับ แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้คบกันยืดยาวหรือเป็นคู่ผัวตัวเมียอะไรกัน ส่วนมากผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไป ส่วนใหญ่จะเจอกันเพราะความต้องการเสียมากกว่า
สำหรับแบบที่เข้ามาเพื่อต้องการจะคบกันก็มีครับ แต่ความคิดของผมมันเปลี่ยนไปแล้วสำหรับเรื่องของความรักแบบเราๆ ผมว่ามันมีอยู่จริงนะเพียงแต่ผมคงยังกลัวเพราะมันฝังใจ และยังรู้สึกว่าผมไม่ใช่คนที่จะมีใครรักและพร้อมจะอยู่กับผมไปตลอดชีวิตได้
หลายๆคนหายไปเพราะผมเอาเวลาส่วนใหญ่ไปทุ่มเทกับงาน เด็กจบใหม่อย่างผม การได้เข้าไปทำงานในองค์กรใหญ่ๆถือเป็นโอกาสที่ดีมาก แต่ก็ต้องแลกกับการทำงานหนัก ซึ่งผมก็โอเค ทำงานที่นั่นจนเต็มที่ได้เรียนรู้อะไรได้ความรู้มาเยอะเลยครับ แต่ด้วยการที่งานหนักมากทำให้ไม่มีเวลา ผมจึงห่างจากเพื่อนๆออกมาเรื่อยๆ จนผมหายไปจากเพื่อนๆ พวกมันตามจนไม่ตามกันแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ เพราะไม่มีเวลาไปเลย มันนัดกันกี่ทีผมก็ไม่เคยได้ไปเลยครับ จำได้ว่าไปครั้งเดียวเองมั้งพวกมันก็เลยห่างๆกันไป ผมยอมรับว่าผมเหงานะ กลับมาจากที่ทำงานก็อยู่คนเดียว ไปไหนก็ไปคนเดียว
มันเหงามาก หยิบโทรศัพท์มาดูก็ไม่รู้จะโทรหาใคร เพราะมันห่างกันจนไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง แถมโทรศัพท์ผมมาหายอีก ก็เลยติดต่อเพื่อนๆลำบากมาก หาเบอร์มาได้ก็มีไม่กี่คน แต่ส่วนใหญ่ก็จะยุ่งอยู่กับงานกันแทบทั้งนั้น
คงเพราะพวกเราเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ความรับผิดชอบมันถึงมากขึ้นไปด้วย
ฮัท............
เมื่อประมาณเดือนกันยา 52
ผมกับน้องที่ออฟฟิศคนนึง ซึ่งกลับด้วยกันประจำเพราะบ้านอยู่ใกล้ๆกัน ไปเดินเล่นกันที่สยามครับ แล้วก็แวะไปที่พารากอนด้วย ตอนนั้นน้องผู้หญิงที่ไปด้วยกันไปเข้าห้องน้ำ ผมก็เลยเดินเล่นรอแถวๆประตูทางเข้า แล้วสายตาผมก็มองไปเห็นคนคนนึง ผมจำได้เลยในทันทีแม้ว่าจะไม่ได้เจอกันมาเกือบ 5 ปี
ฮัทครับ..........
มันใส่เสื้อขาวกับกางเกงแสลก แต่งตัวดีเลยล่ะครับ มันดูหล่อขึ้น ขาวขึ้น หุ่นดีมากขึ้น สำหรับผมแม้ว่าเวลาจะเปลี่ยนไปแต่เรื่องราวของเราที่ผ่านมาก็ยังอยู่ในใจของผมไปตลอด ผมมองมันจากมุมมุมนึง ผมยืนอยู่ไม่ได้ไกลจากมันเท่าไหร่ แต่ผมไม่กล้าที่จะเข้าไปทักมัน เพราะกลัวมันจำไม่ได้ อีกอย่างผมเองก็เปลี่ยนไปแล้ว ผมไม่ได้แต่งตัวเป็นผู้หญิง ในตอนนี้ผมแต่งตัวเป็นชาย แถมไว้หนวดไว้เคราหน่อยๆด้วย ฮ่าๆๆ และอีกอย่างที่เปลี่ยนไปเลยก็คืออากัปกิริยาตุ้งติ้ง.... มันแทบไม่มีเหลือ พิสูจน์จากเมื่ออาทิตย์ก่อนผมเจอรุ่นน้องสมัยมัธยมคนนึงที่ BTS น้องมันเข้ามาทัก ผมเห็นมันนะ...ตกใจเลย เพราะว่ามันสวยมาก มันเหมือนผู้หญิงมากเลยครับจนผมแทบจำไม่ได้ แต่ก็ไม่แปลกเพราะว่ามันหล่อและสวยมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว มองภายนอกแทบไม่มีใครรู้เลยว่ามันเป็นกระเทย มันตกใจกับผมมาก เพราะมันไม่รู้ว่าผมเปลี่ยนไปแล้วเพราะว่าไม่ได้คุยกันนานมาก มันบอกว่า ภายนอกผมเปลี่ยนไปแทบไม่มีเค้าเดิม ผมไม่สาวไม่ตุ้งติ้งเลย แม้แต่การพูดก็เปลี่ยนไปหมด มันแทบจำไม่ได้ว่าเมื่อก่อนผมเป็นไง ฮ่าๆๆๆๆๆ
กลับมาต่อที่เรื่องฮัทครับ ผมยืนมองมันจากจุดที่มันยืนอยู่ไม่ไกลครับ ผมช่างใจอยู่ว่าจะเข้าไปทักดีหรือเปล่า แต่ก่อนที่ผมจะได้คำตอบก็มีชายคนนึงน่าตาดีทีเดียวครับ ขาวหุ่นดีเลย เดินเข้าไปหามัน ท่าทางจะเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ชายคนนั้นเดินไปหาฮัท แล้วทั้งคู่ก็พากันเดินไปด้วยกัน สรุปแล้วผมก็ไม่ได้เข้าไปทักมัน แต่ก็รู้สึกดีครับที่ยังได้มาเจอมันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานานมาก อย่างน้อยก็รู้ว่ามันยังอยู่ดี มันมีคนเข้ามาแชร์ความรู้สึกซึ่งกันและกันก็ดีแล้วครับ บางครั้งคนเราที่เคยมีความรู้สึกดีๆให้กัน แม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้ติดต่อกัน แต่เรายังมีโอกาสเล็กๆน้อยๆ ที่ได้รู้ได้เห็นว่าเค้ายังอยู่ดี มันก็รู้สึกดีนะครับ เราอาจไม่ต้องเข้าไปแสดงตัวตนใดๆ เพียงรู้อยู่ในใจว่า เค้ายังยืนอยู่บนโลกใบเดียวกับเรานี่แหละ และยืนอยู่อย่างมีความสุข ผมว่ามันคลาสสิคดีนะ
ภีม+มะปราง
สำหรับภีม ตั้งแต่คุยกันครั้งสุดท้ายที่เล่าในเรื่อง ผมกับมันก็ห่างกันไปพักใหญ่ๆเลยครับ ตอนนั้นมันคงอยู่บนเรือ คงฝึกหนักอยู่ที่น่านน้ำของประเทศใดสักที หลังจากที่มันไปฝึกบนเรือได้สามเดือน มีครั้งนึงโทรศัพท์ผมดังโดยต้นสายที่ขึ้นเบอร์แปลกๆ ผมกดรับอย่างงงๆ แล้วปลายสายก้พูดว่า “ ปอใช่มั้ย ” ผมยอมรับว่าตกใจ เพราะจำเสียงมันได้ดี ผมกับมันก็คุยกันได้ประมาณ สิบนาทีได้มั้ง ก็ถามสารทุกข์สุกดิบเรื่อยเปื่อย ไม่มีการพูดถึงเรื่องราวที่ทำให้เราต้องแยกจากกันอย่างเด็ดขาด ตอนนั้นมันบอกว่าขึ้นฝั่งที่ประเทศอะไรสักที่ผมจำไม่ได้แล้ว มันบอกว่ามันคิดถึง คิดถึงผมมาก ตอนนั้นผมยอมรับว่าผมดีใจที่ได้ยินคำนี้ออกมาจากปากมัน แต่ยังไงมันก็ต้องเข้าใจสถานภาพปัจจุบันของเราทั้งคู่ ความรู้สึกของเรามันจะต้องมีขอบเขต เพราะมันไม่ใช่แค่รักของเราสามคน แต่มันคือสี่....... หลังจากครั้งนั้นผมก็เปลี่ยนเบอร์ครับ จะได้ไม่ต้องติดต่อกันให้มันทรมานใจ จากนั้นผมก็ได้งานและทำงานไปโดยไม่ค่อยมีเวลาคิดเรื่องอื่นเลย ช่วงก่อนที่ผมจะรับปริญญาเมื่อปลายปีที่แล้ว มีอยู่คืนนึงจู่ๆผมก็ฝันถึงมันขึ้นมา ทั้งๆที่ผมแทบไม่เคยคิดถึงมันอีก หลังจากกลับมาจากทำงานในวันนั้นไม่รู้ผมคิดอะไรอยู่ จู่ๆผมก็หยิบมือถือขึ้นมาโทรหามัน แม้ว่าผมจะไม่ได้เมมเบอร์มันไว้ในเครื่อง แต่ผมก็จำเบอร์มันได้ขึ้นใจ ผมโทรไปหาทั้งๆที่คิดว่ามันต้องไม่ได้เปิดใช้ เพราะอยู่บนเรือจะติดต่อไม่ได้ แถมเค้าก็ไม่ให้ใช้โทรศัพท์ แล้วตอนนั้นมันก็ฝึกอยู่ที่ประเทศไหนไม่รู้ แต่น่าตกใจที่โทรติดและคนที่รับโทรศัพท์ก็คือมัน ผมกดวางทันทีเพราะตกใจ
ไม่นานมันก็โทรกลับมาแล้วถามว่า “ แก.... เป็นไงมั่ง โทรหาเค้าทำไม คิดถึงเหรอ ” ด้วยเสียงทะเล้นๆแบบที่มันชอบทำ มันถามว่ารู้ได้ไงว่ามันกลับมาบ้าน ผมบอกว่าผมฝันถึงมันทั้งที่แทบไม่ได้นึกถึงมันเลย แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่ามันกลับมาบ้าน มันก็เลยแซวว่าสงสัยใจจะส่งถึงใจ ผมก็หัวเราะไปกับมัน ครั้งนั้นเราคุยกันแบบรีแลกซ์มากขึ้น คงเพราะเวลามันผ่านเลยมาจนเราเข้าใจทุกๆอย่างที่มันจะต้องเป็นไปมากขึ้น ผมกับมันแซวกันพูดหยอกล้อจะจ๋าอะไรกันไปเรื่อยเปื่อย มันก็ยังคงแซวผมเหมือนเดิม ว่าอยากมานอนด้วย อยากกอด อ้อจำได้ว่ามันถามผมว่ามีใครตัดริบบิ้นไปรึยัง ไม่แน่ใจว่าจำศัพท์คำนี้กันได้มั้ย ตัดริบบิ้นคือศัพท์ที่มันใช้กับผมว่า..... มันจะมีอะไรกะผมเป็นคนแรกก็เหมือนเป็นการตัดริบบิ้นเปิดงานตรงนั้นของผม ผมก็บอกมันไปว่า โหย..... ป่านนี้มีคนมาตัดริบบิ้นจนหมดไปหลายม้วนแล้ว ฮ่าๆๆๆ มันก็ถามว่าจริงรึป่าว ผมก็เลยบอกว่า จริงดิ..... แล้วมันก็ถามว่า ผมมีแฟนมั้ย.... ผมตอบมันไปว่า ก็มีคุยเรื่อยๆเปื่อยๆหลายคน แต่ยังไม่ได้มีเป็นตัวเป็นตน มันก็แซวว่ามันจะจีบผม ผมก็แกล้งพูดตัดพ้อมันไปว่า สายไปแล้วมั้ง การคุยวันนั้นก็สนุกดีครับ เราแลกเปลี่ยนกันเรื่องของอนาคตเรื่องงาน เรื่องชีวิต เหตุที่มันกลับมาบ้านเพราะว่ามันเกิดอุบัติเหตุ เหมือนโดนใบพัดอะไรสักอย่างตีที่ขา จนขาหักเลยได้กลับมาบ้าน
ตอนนั้นผมบอกมันเรื่องที่ผมเปลี่ยนไป เรื่องที่ผมตัดผมเปลี่ยนมาเป็นเกย์ มันก็บอกไม่เชื่อ จนจบการคุยในวันนั้น ก็รู้สึกว่ามันคิดว่าผมพูดเล่นเรื่องที่ผมเปลี่ยนไป หลังจากการคุยครั้งนั้นก็มีคุยกันอีกไม่กี่ครั้ง แล้วก็ห่างกันไปอีกในที่สุด
จนครั้งที่เราได้มาเจอกันครั้งสุดท้าย ก็คือ ตอนรับปริญญา
ตอนนั้นผมไม่ได้นึกถึงมันเลย แล้วก็ไม่ได้คิดไว้ว่ามันจะมารึไม่มา ตอนที่เจอกัน ตอนนั้นผมอยู่ที่จุดรายงานตัว หลังจากรายงานตัวเรียบร้อย พ่อก็โทรมาบอกว่ามาถึงแล้ว ผมเลยเรียกเพื่อนผมอีกคนเพราะมันจะเดินไปรับแม่มันเหมือนกัน ตอนที่ผมยืนรอเพื่อนคนนั้นอยู่ ก็มีเสียงผู้หญิงเรียกชื่อจริงผมมาจากข้างหลัง ตอนนั้นผมเอะใจเพราะคนที่จะเรียกชื่อจริงผมจะเป็นเพื่อนมัธยมรวมถึงถีมด้วย แต่เสียงเรียกเป็นเสียงผู้หญิงซึ่งผมไม่คุ้นเคย ทันทีที่ผมหันหน้าไปดู ตอนนั้นผมรู้สึกตกใจมาก มันเหมือนไม่ได้คิดมาก่อน ผมเห็นมะปรางนั่งอยู่และมีภีมนั่งอยู่ข้างๆ แน่นอนครับคนที่เรียกผมคือมะปราง เราสามคนจ้องหน้ากันไปมาโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา หน้าถีมกับมะปรางดูงงกันมากกับสภาพของผมในตอนนั้น ซึ่งคือสภาพที่ผมเป็นผู้ชาย ผมสั้นเรียบร้อยเพราะแต่งชุดครุยรับปริญญา เราสามคนไม่มีใครพูดอะไรออกมา จนเพื่อนผมที่จะเดินไปรับพ่อด้วยกันเรียกชื่อผมขึ้นมา ทุกคนเลยหลุดออกมาภวังค์ ผมพูดด้วยเสียงลนๆว่า ไปรับพ่อก่อนนะ ภีมกับมะปรางก็ทำหน้างงๆอึ้งๆเหมือนเดิม จนผมเดินออกมาจากตรงนั้น ตอนที่ผมเดินออกมาใจยังสั่นอยู่เลยครับ ผมไม่คิดว่าจะเจอมัน ถึงแม้รู้ว่ามะปรางก็ต้องมารับปริญญา แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันจะมาเพราะมันน่าจะฝึกอยู่ เนื่องจากยังไม่ครบปีเลย แต่มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ผมไม่รู้และไม่ได้หาคำตอบ หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอกับมันอีกเลย หรือแม้แต่คุยโทรศัพท์กันอีกก็ไม่มีครับ ก็เกือบปีแล้ว
ปัจจุบันนี้ ผมเปลี่ยนเบอร์อีกแล้วครับ เพราะโทรศัพท์หาย เพื่อนสมัยมัธยมผมก็ไม่ได้ติดต่อใครเลยเพราะเบอร์หายหมด และก็หาเบอร์ยากด้วย ไม่เหมือนเพื่อนมหาลัยครับ
เมื่อเดือนสองเดือนก่อน ภีมมันรับปริญญา ซึ่งจะช้ากว่าผมมาปีนึงเพราะคณะมันเรียน 5 ปี ตอนแรกผมว่าจะไป เพราะจะไปเจอเพื่อนๆเจอน้องๆ แล้วก็น้องเทคของผมด้วย แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่ไปครับ เพราะไม่ว่างไปครับงานเยอะมาก
มาตอนนี้นะ อย่างที่ผมบอกไป เรื่องราวความรู้สึกระหว่างกันที่เราเคยรู้สึกร่วมกันมา ไม่ว่าจะเป็นในฐานะไหน เพื่อน แฟน หรืออะไรก็เถอะ สำหรับผม แม้ว่าวันนี้ผมจะต้องอยู่คนเดียว แต่ทุกความรู้สึกระหว่างกันมันก็ยังอยู่ครับ เพียงแต่มันอาจจะต้องเป็นไปอย่างเหมาะสม เมื่อเราโตขึ้นจะรู้เองครับว่าในชีวิตเรายังมีอีกหลายเรื่องราวอีกหลายบทบาทที่เราจะต้องรับผิดชอบ
คนเราแม้ว่าจะไม่เจอกัน... ไม่ได้ติดต่อกัน แต่ในใจเรารู้ว่าเค้ายังอยู่บนโลกใบนี้ และยังอยู่ดีมีความสุข แค่นี้ก็พอแล้วนะสำหรับผม บางทีคนเราอาจไม่ต้องอยู่ด้วยกัน เราอาจไม่ได้ไปเที่ยวกัน ไม่ได้ไปเมาด้วยกัน ไม่ได้นอนด้วยกัน ไม่ได้คุยกัน ไม่ได้เห็นหน้าหรือได้ยินเสียง แต่เราก็รู้สึกถึงกันได้นี่ครับถ้าหากว่าเราเคยจริงใจต่อกัน สิ่งเหล่านี้มันอาจมองไม่เห็นด้วยตาครับ แต่ใจจะบอกว่ามันมีอยู่จริง
.............................. นี่แหละครับ ความมหัศจรรย์ของความรู้สึก
Ostich..............
ขอบคุณนะครับ สำหรับการติดตามเรื่องราวและแบ่งปันความรู้สึกดีๆแก่กัน
กร....
-
:z13: จิ้มคุณกรค่ะ ดีใจมาก ๆ ที่คุณกรกลับมาบอกเล่าความเป็นไป เรื่อง รักของเราสามคน ทุกวันนี้เราก็แว่บ ๆ เข้ามาดูบ่อย ๆ เพราะอยากรู้ข่าวคราว เหมือนมันมีอะไรติดค้างในใจตะหงิด ๆ.... แต่พอคุณกรมาเล่าแบบนี้แล้วก็โล่งไปเยอะ แต่คิดถึงคุณกรตลอดนะค่ะ
-
ผมเองก็ไม่ได้อ่านเรื่องนี้นะแต่บอกตรงๆว่าคงมีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้ตัวเรากลัวความรักอยู่มาก คงเป็นผลกระทบที่ทำให้เราไม่เจอคนที่ใช่สักที เกย์เป็นอะไรที่พูดลำบากเพราะความคิดซับซ้อนกว่าคนปกติ บางสิ่งบางอย่างที่เราเลือกใจเรามันอาจจะไม่ได้ต้องการแบบนี้ แต่มันอาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด ที่เราพอจะหาได้
หากจะบอกว่าความรักคือการเห็นแก่ตัวก็คงใช่ เพราะมันทำให้เรากล้าที่จะหยิบหรือไขว่คว้าสิ่งที่เราต้องการมาอยู่ในมือ แต่ความน่ากลัวของมันคือความผิดหวังที่ทำให้เราไม่อาจมีรักที่สมบูรณ์แบบได้อีก และบางครั้งก็ทำให้เราอยู่กับความทรงจำเก่าๆมากเกินไปทั้งๆที่ไม่มีใครมารับรู้และสุดท้ายมันก็มีแต่เราที่อยู่กับความรู้สึกแบบนั้น ผู้ชายที่เรารักเค้าไม่ได้มารับรู้กับเราว่า ความทรงจำที่เค้าเหลือไว้ให้มันมีค่ามาก มากซะจนเราไม่กล้าที่จะเริ่มต้นอีกครั้งกับใคร........ :เฮ้อ:
ขอให้คุณกรมีความสุขมากๆนะครับลองมองหาใครสักคนแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่นะ(*-*) ความสุขอยู่ใกล้แค่เอื้อมขอแค่กล้าที่จะทำก็พอครับ
-
คนเราแม้ว่าจะไม่เจอกัน... ไม่ได้ติดต่อกัน แต่ในใจเรารู้ว่าเค้ายังอยู่บนโลกใบนี้ และยังอยู่ดีมีความสุข แค่นี้ก็พอแล้วนะสำหรับผม บางทีคนเราอาจไม่ต้องอยู่ด้วยกัน เราอาจไม่ได้ไปเที่ยวกัน ไม่ได้ไปเมาด้วยกัน ไม่ได้นอนด้วยกัน ไม่ได้คุยกัน ไม่ได้เห็นหน้าหรือได้ยินเสียง แต่เราก็รู้สึกถึงกันได้ครับ หากว่าเราเคยจริงใจต่อกัน สิ่งเหล่านี้มันมองไม่เห็นด้วยตาครับ แต่ใจจะบอกว่ามันมีอยู่จริง
^
^
พูดได้ยังงี้...เข้าถึงแก่นแท้ของชีวิต
ก็....แก่แล้วซินะ..กร :m20:
:m16: แล้วก็ไม่บอกว่าแอบมาอัพเดทเรื่อง
ฮื๊ยยยย..ย ทำไมไม่บอกอ่ะ เวิ่นเว้อเรื่องอะไรก็ไม่รู้
:กอด1:มีความสุขทุกวันนะ..กร :L1: รักนะ ตะเอง ไอ่แห้ง หึหึ
-
:monkeysad: :monkeysad:ยังคิดถึงพี่กร เหมือนเดิม
-
นู๋บอกตรงๆว่าไม่กล้าอ่านภาครักของเราสามคน ฉบับเข้มข้นอ่ะค่ะ :m15:
นู๋กลัวร้องไห้น้ำตาไหลพรากกกก เพราะแค่ถึงตอนที่พี่กรแยกกับพี่ฮัทนู๋ก็ทนไมไหวแระ
เพราะชีวิตจริงมันไม่เหมือนนิยาย ความรักของพี่มันจบแบบเศร้าไม่แฮปปี้อย่างที่นู๋ชอบ
นู๋ทำใจม่ายด้ายย (เว่อร์เป็นที่สุด 555)
ปีใหม่นี้ก็ขอให้พี่กรมีความสุขมากๆนะคร้า ขอให้พี่กรเจอคนที่จะทำให้พี่เชื่อในความรักอีกครั้งหนึ่ง
นู๋ยังเชื่อนะคะ ว่ารักแท้มันมีอยู่จริง ขอให้พี่เจอคนๆนั้นเร็วคร้า :L1:
(ทำใจได้แล้วจะมาอ่านภาคเข้มข้นนะคะ ตอนนี้ไม่ไหวจะเคลียร์กะตัวเองจริงๆ อินจัด :monkeysad:)
-
ขอบคุณ คุณกรที่เข้ามาอัพเดทเรื่องราวนะคะ
คิดถึงคุณกรมาก ๆค่ะ
สุดท้ายก็ขอให้คุณกร ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน การเรียน และสมหวังในความรักนะคะ มันอาจจะยังไม่ถึงเวลาของคุณกร แต่สักวันรักแท้ จะมาหาคุณกรแน่ๆ ค่ะ
มีความสุขมาก ๆนะคะ
-
ฮือๆ เศร้าจัง :o12:
อ่านไปร้องไห้ไป
หัวเราะไป ฮ่าๆ
จนแม่บอกว่าบ้าเลย
ชีวิตผมก้อคล้ายพี่แหละ
ตอนนี้ก้ออยู่คนเดียว
แล้ว ปลง :เฮ้อ:
แต่ต่างจากพี่ ตรงที่
ผมหนีเค้าไม่กล้า
ที่จะเจอเค้า อีก :o11:
ไม่อยากเห็นภาพเดิมๆ
อยากจะลืม
แต่พอแค่นึกถึง
น้ำตาก้อใหลทุกที :o7:
ตอนนี้ไม่เจอกัน
มาสองปีแล้ว
แต่ก้อทำใจไม่ได้สักที o9
แต่พอมาอ่านเรื่องนี้
ช่วยได้เยอะจริงๆ
ได้ข้อดิดดีๆ จากพี่กร
ชอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
ที่นำมาให้อ่านกันนะคับ :impress2:
เรื่องนี้จะอยู่ในใจตลอดไปครับ
:L1:
-
อ่านเเล้วอยากจะด่าพี่ภีมมากๆเลย :m31:
เเต่ตอนนี้กลับตัวกลับใจก็ดีเเล้ว
ตอนที่บอกว่ารักพี่ปอ(กร)อย่างโน่นอย่างนี้ เราโกธรมากเลย :angry2:
เหมือนรักตัวเองมากกว่า ยิ่งตอนบอกให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมนะ เราเเทบพ่นไฟ :m31:
:เฮ้อ:
ส่วนพี่ฮัท เราชอบพี่เขามากเลย ตอนเเรกก็ว่าเเละ ต้องมีเเบบ :-[
พี่บอยก็น่ารัก เเอบเคืองเพื่อนพี่ตอน ม.ปลาย ด้วย
รู้จักกันมาตั้งนาน เหอๆ ตอนนี้เรามีปมเรื่องเพื่อนอยู่ด้วย :o12:
ท้ายสุด
ขอให้พี่ๆมีความสุข สมหวังในความรักนะคะ
o13 o13
:bye2:
:L2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
ขอให้ Happy ๆๆๆ ^^
-
:L2:
สมาชิกใหม่คะ
ตั้งใจทำงานนะคะ
แล้วขอให้มีความสุขกับชีวิิตในทุกๆวันนะคะ
อีกไม่นานหรอกคะ ความรักของคุณจะกลับมาสดใสเหมือนเดิม
-
ยังคิดถึงเสมอนะ ไม่เคยลืม เหมือนที่กร ไม่เคยลืมภีม
-
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาทักทายครับ
ไม่ได้เข้าบอร์ดมานานหลายเดือนมากเลยครับ
คิดถึงทุกคนจริงๆครับ
Ostrich
ุ6/7/54
-
:กอด1:กร
สายลม..พัดพาฝน..คนกันเอง
:L2:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องของคุณปอ(กร) เองครับ
มาสะดุดตรงที่โรงเรียนชายล้วนม.ต้น สหฯ ม.ปลาย แถมอยู่ตรงข้ามโรงเรียนหญิงล้วนม.ต้น สหฯ ม.ปลาย ถ้าให้เดาว่าข้างๆโรงเรียนเป็นแฟลตตำรวจละก็ ที่เดียวกันกับที่ผมเคยเรียนแน่เลย (ถ้าผมเดาถูกนะ เห็นคุณบอกว่าอยู่ภาคตะวันออกซะด้วย แต่ผมอยู่แค่ ม.ต้น เองอะ) เมืองทุเรียน ลูกพ่อตากสิน (แต่ยังอ่านไม่จบนะ ไม่รู้หลังจากนั้นมีเฉลยหรือเปล่า) สงสัยจังว่าจะเคยเห็นหรือเปล่าน้อ ทั้งคุณปอและคุณภีม แต่เปิดมาตอบกระทู้ท้ายๆแล้วเห็นว่าเรื่องมันเศร้าชักกลัวไม่อยากอ่านแล้วสิ แต่ก็อยากรู้อะนะ ถ้าอยู่จังหวัดเดียวกันก็ยินดีนะครับ (คนจังหวัดนี้ น่ารักเนอะ อิอิ) จะทยอยอ่านต่อไปนะครับ และเป็นกำลังใจให้
ึ7/7/54
>>>> กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด อ่านเจอแล้ว โรงเรียนเดียวกันจริงๆด้วย :mc4: แต่ผมรุ่นอะไรก็ไม่รู้ เรียนม.ต้นช่วงปี 2542 - 2546 สงสัยจะรุ่นน้องผม เพราะเห็นอยู่ปี 4 ตอนปี 2007 (ซึ่งปีนั้นผมทำงานแล้ว) ยังไงก็ขอให้พบรักแท้เร็วๆนะครับ
o13
อ่านมาได้สักพักชักจะรับไม่ไ่ด้กับนายภีม ก็เลยขอโทษด้วยครับที่ผมไม่ได้อ่านต่อเพราะรับไม่ได้จริงๆ ผมเป็นเกย์นะ ที่สำคัญผมยอมรับและภูมิใจมากด้วย ทุกวันนี้ผมก็อยู่กินกับแฟนนะครับ ก่อนหน้าจะได้พบกับแฟนคนนี้ก็ล้มลุกคลุกคลานมาใช่น้อย เพราะฉะนั้นผมจึงเชื่อว่าฟ้าหลังฝนมีจริง ได้กลับบ้านบ้างหรือเปล่าครับ ผมเพิ่งกลับไปหาพ่อแม่เดือนที่แล้วนี่เอง บ้านเรายังเป็นเมืองที่น่าอยู่เหมือนเดิมเลยนะครับ ถ้าได้เจอะเจอกันที่เมืองจันท์ก็ทักทายกันบ้างละกัน
-
ก็รุ่นใกล้ๆกันนะคับคุณ OpEroN ผมเพิ่ง อายุ 26 เมื่อ มิถุนาที่ผ่านมาเองครับ
ทำไมไม่อ่านให้จบหละคับ ลองอ่านดูๆๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ผมทำงานอยู่ กทม. ครับ ไม่ค่อยได้กลับบ้านเท่าไหร่ จะกลับก็สงกรานต์กับปีใหม่ครับ
แต่ถ้ามีวันหยุดยาวๆ ก็อาจจะมีกลับบ้างครับ
คิดถึงเมืองจันท์ เหมือนกันคับ แต่แม้ว่าเรื่องราวของผมจะผ่านเลยมานาน แต่ก็ยอมรับว่าหลายๆที่ที่นั่น เต็มไปด้วยความทรงจำคับ
กร
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่นำมาแบ่งปันค่ะ ประทับใจมาก ๆ
ถ้าคุณกรบังเอิญมาเจอข้อความนี้อย่าลืมอัพเดทชีวิตอีกนะคะ
อยากทราบความเป็นไป ไม่อยากให้หยุดลงแค่นี้เลยค่ะ :)
-
อ่านรวดเดียวจบ เรื่องราวน่าสนใจมากค่ะ เคยได้ยินว่าอกหักดีกว่ารักไม่เป็น แต่อ่านเรื่องนี้แล้วไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่
ชอบน้องปอในเรื่อง เป็นคนน่ารักจริงๆค่ะ ขอให้มีความสุขกับชีวิตนะคะไม่ว่าจะมีคนรักหรือไม่ก็ตาม แต่ก็จะดีใจมากถ้าได้รู้ว่าน้องได้พบรักแท้ที่จะดูแลกันตลอดไป
-
ไม่ได้แวะเวียนเข้ามานานเลยครับ
ผู้อ่านท่านเก่าๆยังสบายดีกันนะครับ ส่วนผู้อ่านท่านใหม่ ผมก็ขอสวัสดีทุกคนด้วยนะครับ
ขอบคุณที่ร่วมแบ่งปันเรื่องราว ยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ ไปกับเรื่องของผม
เรื่องนี้ผมก็เล่าไว้หลายปีแล้วคับ ดีใจที่ยังคงมีคนใหม่ๆเข้ามาอ่านและรีพลายให้ รวมถึงคนเก่าๆที่ยังแวะเวียนมาทักทายเสมอๆ
....
ส่วนตัวผมตอนนี้ก็คบกับแฟนมาได้ 7 เดือนแล้วครับ ก็ค่อยๆดูๆกันไป
ส่วนเรื่องงานก็ยังทำที่เดิม งานหนักขึ้นๆตลอด มานึกดูอีกที นี่เราก็จะ อายุ 27 แล้วนะเนี่ย ไวจัง
โครงการณ์เขียนนิยาย เรื่องแต่งนะ มีอยู่เหมือนกันครับ แต่ผมว่างไม่แน่นอนเลยครับ เลยคงพิมพ์เก็บไว้ก่อน
ลงไปเดี๋ยวกลัวจะค้างเหมือนเรื่องระยะห่างของความรู้สึก เกรงใจคนอ่านแล้วก็เกรงใจเจ้าของบอร์ดด้วยครับ
ไว้พร้อมๆค่อยมาลงทีเดียว แล้วกันครับ
หวังว่าทุกคนคงสบายดีนะครับ จะสงกรานต์แล้วไปไหนมาไหนก็ระวังๆกันด้วยนะครับ
take care ครับ
กร
-
ดีใจจังที่น้องกรมาตอบ และที่น้องกรมีคนรักอยู่ข้างๆด้วยค่ะ ขอเป็นแฟนคลับน้องกรคนน่ารักด้วยคนนะคะ
-
พึ่งได้อ่านเรื่องปอกับภีม หนักและหน่วงเหลือเกิน
กว่าปอจะผ่านมันมาได้ไม่ง่ายเลย
ปอทนอยู่ข้างภีมก็เพราะรักล้วน ๆ
ส่วนภีมก็เอาเหตุผลเดียวกันมารั้งปอไว้ ขณะเดียวกันอีกมือก็กอดคนอื่น
ทนได้ก็พระเจ้าแล้วล่ะ
ชีวิตต้องเดินต่อไป อ่านแล้วก็เห็นสัจธรรม ไม่มีอะไรแน่นอน มีพบก็มีจาก มีรักก็มีเลิก
นับประสาอะไรปอยังเปลี่ยนตัวเองได้เลย ขอให้พบรักแท้ ขอให้เจอคนดี ขอให้มีความสุข
-
:กอด1:กร
ฟ้าเคยมืด รักรสจืด ชืดไปหมด
เคยรันทด แถมหดหู่ แต่สู้ไหว
มาวันนี้ ฟ้าสว่าง กลางหัวใจ
รักรสใหม่ ใสซาบซ่า ท้าให้ลอง
ยินดีด้วย ขออวยให้ ได้สุขสม
รักชื่นชม สมกันดี มีเจ้าของ
ค่อยๆรู้ ค่อยๆดู อยู่ครรลอง
ขอให้น้อง รักทั้งสอง ครองคู่นาน
:L2: มีความสุขทุกวัน..นะกร
ลัฟยู
-
อ่านรวดเดียวจบจนโดนพี่สาวด่าเลยยยย พี่บอกจะอ่านไรนักหนา
'ก็มันติดพันนี่เนอะ' พอดีเพิ่งมาอ่านเรื่องมันผ่านมานานเหมือนกันนะ
พี่ที่รู้จักของนู๋ก็เคยเป็นนะ ทุกวันนี้มันยังไม่ตัดใจเลย
ทั้งๆที่มันหนีไปอยู่เมืองนอกแล้วนะ แต่มันก็มีอินเตอร์เนตใช่มั้ยละ??
มันบอกเห็นแก่ความเป็นเพื่อน (แต่นู๋ว่ามันคงตัดใจไม่ได้มากกว่าก็รักแรกอ่ะ)
พี่ทนได้ไง?? เป็นนู๋คงจะระเบิดตายยย :fire: :m31:
นู๋เห็นใจพี่มากเลยน้าาา เจอมาเยอะขนาดนี้ :m15: :monkeysad: :sad11:
คนดีๆทำไมไม่มาหาเราบ้าง เจอแต่คนแบบเนี้ย เซง :seng2ped:
-
:กอด1: :L1: :pig4:
-
ดีใจจังที่ กร ยังคงแวะเวียนมาอยู่เนืองๆ ถ้าลงเรื่องใหม่ยังไงก็บอกกันด้วยนะคับ
ปล แอบไปมีแฟนไม่บอกกันเลยอ่า
-
สวัสดีครับพี่กร เพิ่งได้มาอ่านเรื่องของพี่กร แบบว่า นั่งคิดกับตัวเองว่าเราพลาดเรื่องดีๆแบบนี้ไปได้ยังไงเนี่ย :serius2:
แบบว่านั่งอ่านตั้งเเต่เที่ยงคืนของเมื่อวานจนถึงตีห้า ก็อ่านต่อไม่ไหว หน่วงในอารมณ์มากและง่วงด้วยเพราะต้องทำงานเช้า
และในที่สุดก็ตื่นไปทำงานไม่ทัน :z3: เลยเอาวะ เลยตามเลยหยุดมันเลย อ่านเรื่องของพี่จนจบดีกว่า
ขอเเสดงความคิดเห็นนะครับพี่ แบบว่า ทั้งเรื่องที่พี่เล่ามาชอบพี่ตอนอยู่กับฮัทที่สุด แบบว่ารักกันมากๆและดูพี่มีความสุขมากๆจากกันทั้งๆที่ยังรักกันอยู่ อ่านแล้วมันหัวใจพองโตตามอ่ะ >< คนต่อมาที่ชอบคงเป็นเจมส์ ไม่ว่าตอนที่เจมส์ชอบพี่หรือในตอนที่เป็นเพื่อนกัน เจมส์ดูเเล เเละใส่ใจพี่มากๆ อ่านแล้วแบบเจมส์พระเอกมากๆอ่ะ 55 ส่วนป็อบเฉยๆอ่ะ ตอนคบกัน แต่มากระชากใจยอมรับเเมนๆว่าทำผู้หญิงท้องนั่นเเหละ เท่ห์เชี้ยๆ เเมนเว่อร์><......
ส่วนภีม เหอๆ เเม่งเป็นผู้ชายที่เหี้ยสุดๆ(ขอโทษนะครับที่พูดคำหยาบแต่มันอดไม่ได้จริงๆ) ทำไมเป็นครเห็นเเก่ตัวได้ขนาดนั้น เข้าใจนะเรื่องพ่อเเม่ สังคมเพื่อน สายตาคนอื่นๆ แม่งกลัวแล้วจะมายุ่งมาเกี่ยวทำไมวะ ทำไรแม่งคิดถึงเเต่ความรู้สึกตัวเองคนเดียว
ไม่เห็นจะมีครั้งไหนที่มันดูว่าจะไม่กลัวสายตาคนอื่นเลย ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบมันมากๆ ทำไมต้องมาทำอะไรแย่ๆกับคนดีๆแบบพี่กรด้วย
เปรียบภีมนะเหมือนกันคนที่เอามีดมาเเทงเรา พอเราเลือดออก เจ็บจนเจียนตายแล้วมานั่งทำเเผลให้เรา พอเเผลเราจะหาย มันก็เอามีดมาเเทงซ้ำอีก เป็นแบบนี้ไปตลอด เอาคำว่ารักมาพูด ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าคืออะไร...พอๆ เดี๋ยวจะยาว ฮ่าๆ
**ส่วนพี่ปอ ทำไมพี่เขียนได้กินใจ และได้อารมณ์แบบนี้นะ ดีมากๆเลยล่ะ อ่านแล้วนอนไม่หลับอ่ะเมื่อคืน คิดต่อ คิดตาม เสมือนเป็นพี่ปอเอง 55 อืม...แบบว่าเคยมีความรักแบบพี่บ้างเหมือนกัน ที่รักใครมากๆ แม้เค้าจะทำเเย่จะทำไม่ดีกับเราซักกี่ครั้ง ถ้าเค้ามาง้อมาพูดดีด้วยก็พร้อมจะกลับไปยืนจุดเดิม ทั้งๆที่รู้ว่าจะต้องเจ็บเหมือนเดิม เค้าใจอารมณ์พี่กรเลยจริงๆ เพราะตอนนั้นเราจะรักเค้ามากจนลืมไปว่าเราลืมรักตัวเอง แต่ความรักแบบนั้นมันก็เป็นได้เเค่ความทรงจำในอดีตไปแล้วนะ พอมองย้อนกลับไปก็ตลกตัวเองนะว่าเรารักใครได้มากขนาดเลยเหรอ? แต่ก็รู้สึกขอบใจคนที่เรารักคนนั้นเหมือนกันนะที่สอนให้เรารู้จักความสุขและความทุกข์ไปพร้อมๆว่ามันเป็นอย่างไร
***อีกเรื่องนึงช่วงมหาลัยของพี่ ตั้งเเต่ที่อ่านมา มีทั้งชายหาด หอศิลป์ ร้านนม ผับ โมเดลคณะ เด็กซิกัม ชัดเลย คาดว่า เราคงเป็นรุ่นน้องพี่เเน่ๆ แต่คนละคณะ คนละเอก :กอด1:
ถ้ามหาลัยที่พี่อยู่ มีซอยสดใสอยู่ละก็....ช่วยตอบด้วยนะครับ...รุ่นพี่ที่น่ารัก :pig4:
-
o18เอ่อ ไม่รู้จะพูดไงยัง นะค้ะ เพิ่งเข้าเว็บเมื่อวานนี้เอง (11/5/55) ก็เลยอ่านนิยาย มาเรื่อยๆ จนมาเจอเรื่องนี้ เเทบคลั่ง ร้องไห้ พูดง่ายๆ คือ สติเเตก 5555 :laugh: อินกับเรื่องมากๆ รู้สึกชอบพี่กร :impress2: มากๆทนได้ยังไงไม่รู้ ยังก้จะติดตามผลงานของพี่ตลอดไปน้ะค้าาาาบ (พูดค้าบทำไมเนี่ยเราเป็นตุ๊ดนี้หว่า 555 :o )
-
สวัสดีค่ะคุณกร พอดีเพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ ขณะที่อ่านมีความรู้สีกที่หลากหลายมากจนบอกไม่ถูกเลยจริงๆ
ทั้งเจ็บทั้งเสียใจไปด้วยเลย พออ่านมาจนจบนี้นับถือคุณกรมากเลยค่ะ
เข้าใจความรู้สึกทั้งหมดเลย เพราะรักจึงยอมทุกอย่างจริงๆค่ะ
ถ้าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริง ตอนจบก็ยังแอบหวังให้คุณภีมกลับมารักคุณกรนะคะ แต่เพราะมันเป็นเรื่องจริงนะสิ ฮ่าๆๆๆ
ยินดีด้วยกับรักครั้งใหม่นะคะคุณกร เรื่องเก่าๆก็เก็บไว้เป็นแค่ความทรงจำ
แต่บอกตรงๆค่ะ อ่านเรื่องของคุณกรแล้วสะเทือนใจรู้สึกทรมานแทนอย่างบอกไม่ถูก
ณ. ตอนนี้บอกตรงๆเลยค่ะ ยังรู้วูบโหวงในอกอยู่เลย ทั้งเรื่องคุณภีม คุณป๊อบ คุณฮัท นับถือคุณกรมากค่ะที่ทนมากได้ขนาดนี้
อ่านถึงตอนจบก็ทำให้คิดไปถึงช่วงเวลาของคุณกรและความรักเหล่านั้น
จะมาขอแสดงความเห็นตอนนี้จะช้าไปไหมคะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆๆ
แปลกจังที่อ่านมาแล้วไม่รู้สึกโกรธเกลียดคุณภีมเลยสักนิด เข้าใจทั้งคุณทั้งคู่นะคะ
อยากจะบรรยายความรู้สึกหลังอ่านให้ได้มากกว่านี้จัง แต่อย่างที่บอกค่ะ ยังรู้สึกหวิวๆในอกอยู่เลย
ยินดีด้วยอีกครั้งกับความรักครั้งใหม่นะคะคุณกร :L2:
ปล. ขอเสียมารยาทหน่อยนะคะ หวังว่าจะไม่โกรธ
อยากเห็นรูปคุณกรตอนยังสาวและตอนที่เปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วจังค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ได้หวังจะได้ดูจริงๆหรอกนะคะ แต่ถ้าได้ก็ดี อิ้อิ้
-
:L2: :L2: :L2:
-
สวัสดีครับ คุณกร
ผมพึ่งมาได้อ่านเรื่องคุณกรแล้วผมเข้าใจคุณกรมาเลยอ่ะครับ
ผมมาสิงสถิตในเล้าได้ไม่ถึงปีเองอ่ะครับแต่ยอมรับเลยอ่ะครับ
ว่านิยายในเล้ารวมทั้งเรื่องของคุณกรเองเป็นกำลังใจให้ผมได่อย่างดีเลยอ่ะครับ
ทำให้ผมรู้ว่าชีวิตอย่างชาวเรา(เกย์ กระเทย)มีค่า และไม่เคยน้อยเนื้อต่ำใจเลยอ่ะครับ
ที่เราเกิดมาเป็นแบบนี้ รู้มั้ยอ่ะครับ ชีวิตของคุณกรเองคล้ายกับผมมากที่สุดแต่ต่างกันอยู่ตรงที่
อย่างน้อยคุณกรเองยังได้มีความสุข(ในช่วงนั้น)ที่ได้อยู่กับภีม แต่สำหรับผมไม่เลย อ่านเรื่องของคุณกรแล้ว
ผมน้ำตาไหลทุกครั้งเลยอ่ะครับ เพราะทำให้นึกถึงชีวิตของตัวเองที่ผู้ชายคนนึงใจโลเลไม่รู้ว่าจะเลือกเราหรือเลือก
ผู้หญิงคนนั้นเอง แต่สุดท้ายผมก้ทำได้อ่ะยอมถอนตัวออกมาเองเพราะคำว่าสงสารลูกของเค้า ไม่อยากให้เด็กที่ำไม่รู้เรื่องด้วย
ต้องมาพบกับพ่อแม่ที่ต้องอย่าร้างกัน ผมยอมเจ็บคนเดียวดีกว่า ผมให้เค้าได้แต่ในฐานะพี่ชายเท่านั้นจะไม่มีว่าเค้าเป็นคนรักอีก
แล้ว ดีใจนะครับที่คุณกรเองเจอคนที่รักคุณกรจริงในปัจจุบันนี้นะครับ
ถ้ามีโอกาสผมขอสมัครเป้น FC or Friend ของคุณซักคนนะครับ
ปล. ขออย่าให้ชาวเราทุกคนอย่าได้เจอผู้ชายโลเลอย่างผมกับคุณกรอีกเลยครับพอรู้ว่ารักเราจริงมันก็สายไปซะแล้วครับ
-
มาแอบอ่านเม้นท์หลัง ๆ เห็นว่าเป็นเรื่องดราม่า
ต้องอ่านซะแล้ว เพราะชอบอะไรที่มันทรมาน เจ็บ ๆ แบบนี้ดี 555
เดี่ยวอ่านจบแล้วจะมาเม้นท์อีกทีนะครับ ^^
-
มาแอบอ่านเม้นท์หลัง ๆ เห็นว่าเป็นเรื่องดราม่า
ต้องอ่านซะแล้ว เพราะชอบอะไรที่มันทรมาน เจ็บ ๆ แบบนี้ดี 555
เดี่ยวอ่านจบแล้วจะมาเม้นท์อีกทีนะครับ ^^
55555+++
ผมอยากสมหวังกับเค้าบ้างอ่ะครับ เจ็บจนไม่รู้สึกไรแล้วอ่ะครับ
ไม่อยากเจ็บอีกอ่ะ
-
กว่าจะอ่านจบ 3วัน3คืน ตาบวมไปเรียน เฮ้อ...ดีใจนะคะ ที่ได้มาอ่านเรื่องเล่าของพี่ปอ(กร) พี่สอนให้ตาลรู้จักความรักมากขึ้น พี่เป็นแบบอย่างความรักที่ตาลอยากมีเลยนะคะ (แต่ไม่เอาพี่ภีมนะ 555) พี่ทุ่มเททุกอย่าง พี่รักคนคนนึงได้อย่างน่ามหัศจรรย์มากค่ะ ตาลยังไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะทำแบบพี่ได้หรือเปล่า อยากพู
ดถึงเนื้อเรื่องบ้าง สรุปว่ามันเป็นโศกนาฏกรรมความรักเลย..ทุกคนรักกันหมดไม่ว่าจะเป็นพี่ปอ(กร) พี่ภีม ฯลฯ แต่มันขึ้นอยู่ทำกับว่าใครจะแสดงออกในรูปแบบไหน เฮ้อ...แต่มันผ่านมาแล้ว แล้วพี่ก็มีรักใหม่ที่กำลังเต็มโต ขอให้พี่โชคดีและสมหวังทั้งเรื่องงานและความรักค่ะ (ปล.ฝากตัวเป็นน้องสาวตัวคนนะคะ ^^ )
-
อ่านเรื่องของพี่กรจบแล้ว
มีอย่างนึงที่ทำให้จินตนาการไม่ออกคือ ตัวละครบางตัวไม่ได้อธิบายลักษณะของเค้า
เวลาอ่านเลยจินตนาการเอาเองว่า คนที่ชื่อเป็นผู้หญิงก็เป็นผู้หญิง คนที่พี่ปอบอกว่าเป็นผู้ชายก็เป็นผู้ชาย
แต่ถ้าคนที่ชื่อเป็นผู้ชายแต่ไม่ได้บอกสถานะ ก็จะทึกทักเอาเองเลยว่า คนนั้นเป็นกะเทยไปแล้ว แหะ ๆๆ
ชอบประโยคนี้ของพ่อพี่กรจัง “อะไรมันจะเป็นของเรา.... ยังไงซะมันก็ต้องเป็นของเรา... แต่ถ้ามันไม่ใช่ของเราต่อให้เราดิ้นรนยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นของเราได้..... แม้แต่ความ
รัก”
ความรู้สึกของพี่ปอที่ยอมให้อภัยภีมในหลาย ๆ ครั้งนี่เข้าใจเลย ว่ามันเป็นยังไง ไม่ต้องมีอะไรมาอธิบายมาก ง่าย ๆ เลยว่า "รัก" คำเดียว
(เพราะเคยเป็นแบบนั้นเหมือนกัน แหะ ๆ) ความรักนี่มันยิ่งใหญ่จังเลยนะครับ นี่แหละนะคนที่รักเดียวใจเดียวมักถูกมองข้ามเสมอ
เข้าใจภีมนะว่า มีเรื่องหลายอย่างเข้ามาบีบบังคับให้ต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ยังคงแคร์สังคมและคนรอบข้าง (เกินไป)
ด้วยความที่สมัยนั้นยังไม่มีการยอมรับและเปิดเผยกันมากเท่าทุกวันนี้ จริงทำให้ภีมต้องทำแบบนี้
แต่ถ้าจะแคร์น้อยกว่านี้ และสนใจคนที่รักมากขึ้นเรื่องคงจะดีกว่านี้ ชอบเห็นค่าเมื่อมันสายเกินไปเสมอ
ชอบตอนวันปีใหม่ เป็นช่วงที่ทำให้ภีมได้รู้ว่าพี่ปอเจ็บยังไงและรู้สึกยังไงมาตลอด
พอมาอ่านตอนหลัง ๆ รู้สึกเกลียดภีมมากขึ้นเยอะเลย เพราะไม่เคยเห็นค่ากับสิ่งที่ตนมีเลย
พอพี่ปอจะมีใครก็มาอ้อน มาง้อ ขอกลับไปคืนดี แต่พอกลับไปก็นิสัยเดิม ไปคบคนนั้นคนนี้แล้วขอให้เลิกกัน เป็นแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา
อย่างนี้มัน หวงก้าง ตัวเองไม่กินแต่ก็ไม่ยอมให้คนอื่นได้กิน พอมาตอนหลัง ๆ แล้วเราว่าเรื่องแคร์สังคมและเพื่อนมันเหมือนเป็นประเด็นรองไปแล้ว
เพราะตอนนั้นหลาย ๆ คนก็รู้ ทั้งคณะก็เริ่มรู้ ไม่น่าจะเป็นเรื่องปิดบังกันอีก เรื่องนี้ถ้าภีมตัดสินใจอะไรเด็ดขาดตั้งแต่แรก ก็คงไม่ต้องจบแบบนี้
เพราะตลอดเวลาภีมคงคิดว่ายังไงปอก็จะรักและอยู่ข้างตัวเองตลอดไป จึงไม่ค่อยจะสนใจและเห็นค่ามัน
สงสารภีมเหมือนกันนะตอนสุดท้าย ภีมคงรู้จริง ๆ แล้วว่าใครคือคนที่ตัวเองรัก และเค้าคนนั้นก็รักตัวเอง
อีกหลายความรู้สึกที่อยากพูด แต่เอาแค่นี้แหละ จะเยอะเกินไป 5555
ส่วนป๊อบ เสียใจนะ ได้เจอคนที่ดีและรักเรามาก ๆ ทั้งที แต่กลับต้องมีเรื่องมาทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันพังลงไป
ส่วนฮัท ถ้าไม่ชอบเค้าอย่าไปให้ความหวัง ถึงจะคิดว่าไม่ได้ให้ แต่อีกคนที่มันแอบรักมันคิดเกินเลยได้ตลอด คิดว่าเค้ามีใจให้ได้ตลอด
ความเชื่อใจกันมันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องมีให้กัน แต่มันต้องมีให้ในระดับที่พอดี เพราะไม่อย่างนั้น จากความเชื่อใจ จะกลายเป็นความโง่โดยไม่รู้ตัว
แต่สุดท้ายฮัทก็ยังคงน่ารักเสมอ แม้จะมีเรื่องของครอบครัวมาเป็นตัวแปรอีกเช่นเคยก็ตาม ถ้าไม่มีเรื่องนี้นะ พี่ฮัทคงยังคบกับพี่ปออยู่
พี่ฮัทไม่เคยแคร์สายตาใคร ไม่เคยอายที่มีคนรักแบบไหน ทำไมเราไม่เจอคนแบบนี้บ้างนะ (แต่พออ่านตอนอัพเดท เฮ้อ ทีงี้ละคบกับผู้ชายคนอื่นได้ ชิส์)
กว่าจะอ่านจบ นั่งโต้รุ่งมา 2-3 คืน ถึงอ่านจบแล้ว ก็ยังหวังว่าอยากให้พี่กรกลับมาคบกับพี่ภีมอีกครั้งจัง (โดยที่พี่ภีมต้องเคลียร์ตัวเองแล้วนะ)
แต่ยังไงตอนนี้พี่ก็มีรักใหม่แล้ว ก็ต้องขอให้พี่สมหวังและประคับประคองกันให้ตลอดรอดฝั่ง และมีความสุขกันมาก ๆ
แล้วก็สงสัยตัวเองว่าปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปได้ไง เพราะดูจากปีที่ลงเรื่องแล้ว ช่วงนั้นก็บ้าอ่านนิยายมาก ๆ อยู่นะ
ถ้าคอมเม้นท์นี้มันแปลก ๆ หรือดูขัด ๆ กันบ้างในบางประโยคก็ไม่ต้องสงสัยนะครับ เพราะเม้นท์ตามอารมณ์ล้วน ๆ
คืออ่านไปรู้สึกยังไงก็พิมพ์เก็บไว้ พิมพ์ไปเรื่อยจนถึงตอนจบ มันเลยยาวแบบนี้แหะ ๆๆ
แต่รู้มั๊ยว่ายังไงก็อิจฉาพี่กรนะที่มีคนมารักเรามากมายขนาดนี้ตั้งหลายคน มันก็ยังถือว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ายนะครับ
ที่ความรักทั้งหลายเหล่านั้นมันแฝงไปด้วยความเจ็บปวด แต่คำคำ ๆ นี้ก็ยังคงใช้ได้เสมอ "อกหัก ดีกว่ารักไม่เป็น"
ซักวันนึงเราคงจะมีคนที่รักเราเหมือนที่พี่กรรักพี่ภีม อ่อ แต่อย่าลืมมาอัพเดทเรื่องของทุกคนในเรื่องให้ฟังด้วยนะครับ อยากรู้ว่าทุกคนป็นยังไงแล้ว
ปล.ชอบเรื่องเล่าผีเสื้อกับดอกไม้จัง (edit วันนี้เพิ่งเห็นว่าเนื้อหามันคล้ายเพลง ผีเสื้อที่หายไป - Klear)
ปล2.ตอนหลัง ๆ พี่เจมส์ไม่ค่อยมีบทบาทเลยเนาะ อิอิ
ปล3. ขอมอบ 2 เพลงนี้ให้พี่กรนะ เจ็บแต่จบ - อ๊อฟ ปองศักดิ์ //// คนที่เธอไม่ยอมรับ - เอกกี้ (ไม่โพสต์ลิ้งค์นะ เพราะคิดว่าน่าจะเคยฟังอยู่แล้ว อิอิ)
-
:o12: :o12: :o12:
เราจะเม้นท์เยอะเกินไปหรือเปล่า ในหน้าเดียวกันเนี่ยย
แต่มันอินเหมือนตัวเองโดนเองยังไงไม่รู้ ฟุ้งซ่าน ๆๆๆ
อ่านจบ 7 โมงเช้า ทั้ง ๆ ที่ง่วงมาก ๆ ก็เลยนอนตอนเกือบ 10 โมง
ดันตื่นมาตอนเที่ยง (ปกติเป็นคนนอนขี้เซามาก) ด้วยมีเรื่องนี้แว๊บเข้ามาในสมอง
แล้วมันก็ซึม ๆ เศร้า ๆ สงสัยเป็นเพราะเคยโดนคนทำกับเราแบบนี้มั๊ง แต่ไม่หนักเท่ากับพี่กร
-----------------------------------------------------------------------------------------------
edit อึดอัด ทนไม่ไหว ร้องไห้ไปแล้ว ไม่ใช่น้ำตาไหล แต่มันร้องไห้
งงตัวเอง ไม่เคยอินขนาดนี้มาก่อน เพียวต้องบ้าไปแล้ว แน่ ๆ เลย
-
อ่านเรื่องของพี่กรจบแล้ว
มีอย่างนึงที่ทำให้จินตนาการไม่ออกคือ ตัวละครบางตัวไม่ได้อธิบายลักษณะของเค้า
เวลาอ่านเลยจินตนาการเอาเองว่า คนที่ชื่อเป็นผู้หญิงก็เป็นผู้หญิง คนที่พี่ปอบอกว่าเป็นผู้ชายก็เป็นผู้ชาย
แต่ถ้าคนที่ชื่อเป็นผู้ชายแต่ไม่ได้บอกสถานะ ก็จะทึกทักเอาเองเลยว่า คนนั้นเป็นกะเทยไปแล้ว แหะ ๆๆ
ชอบประโยคนี้ของพ่อพี่กรจัง “อะไรมันจะเป็นของเรา.... ยังไงซะมันก็ต้องเป็นของเรา... แต่ถ้ามันไม่ใช่ของเราต่อให้เราดิ้นรนยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นของเราได้..... แม้แต่ความ
รัก”
ความรู้สึกของพี่ปอที่ยอมให้อภัยภีมในหลาย ๆ ครั้งนี่เข้าใจเลย ว่ามันเป็นยังไง ไม่ต้องมีอะไรมาอธิบายมาก ง่าย ๆ เลยว่า "รัก" คำเดียว
(เพราะเคยเป็นแบบนั้นเหมือนกัน แหะ ๆ) ความรักนี่มันยิ่งใหญ่จังเลยนะครับ นี่แหละนะคนที่รักเดียวใจเดียวมักถูกมองข้ามเสมอ
เข้าใจภีมนะว่า มีเรื่องหลายอย่างเข้ามาบีบบังคับให้ต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ยังคงแคร์สังคมและคนรอบข้าง (เกินไป)
ด้วยความที่สมัยนั้นยังไม่มีการยอมรับและเปิดเผยกันมากเท่าทุกวันนี้ จริงทำให้ภีมต้องทำแบบนี้
แต่ถ้าจะแคร์น้อยกว่านี้ และสนใจคนที่รักมากขึ้นเรื่องคงจะดีกว่านี้ ชอบเห็นค่าเมื่อมันสายเกินไปเสมอ
ชอบตอนวันปีใหม่ เป็นช่วงที่ทำให้ภีมได้รู้ว่าพี่ปอเจ็บยังไงและรู้สึกยังไงมาตลอด
พอมาอ่านตอนหลัง ๆ รู้สึกเกลียดภีมมากขึ้นเยอะเลย เพราะไม่เคยเห็นค่ากับสิ่งที่ตนมีเลย
พอพี่ปอจะมีใครก็มาอ้อน มาง้อ ขอกลับไปคืนดี แต่พอกลับไปก็นิสัยเดิม ไปคบคนนั้นคนนี้แล้วขอให้เลิกกัน เป็นแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา
อย่างนี้มัน หวงก้าง ตัวเองไม่กินแต่ก็ไม่ยอมให้คนอื่นได้กิน พอมาตอนหลัง ๆ แล้วเราว่าเรื่องแคร์สังคมและเพื่อนมันเหมือนเป็นประเด็นรองไปแล้ว
เพราะตอนนั้นหลาย ๆ คนก็รู้ ทั้งคณะก็เริ่มรู้ ไม่น่าจะเป็นเรื่องปิดบังกันอีก เรื่องนี้ถ้าภีมตัดสินใจอะไรเด็ดขาดตั้งแต่แรก ก็คงไม่ต้องจบแบบนี้
เพราะตลอดเวลาภีมคงคิดว่ายังไงปอก็จะรักและอยู่ข้างตัวเองตลอดไป จึงไม่ค่อยจะสนใจและเห็นค่ามัน
สงสารภีมเหมือนกันนะตอนสุดท้าย ภีมคงรู้จริง ๆ แล้วว่าใครคือคนที่ตัวเองรัก และเค้าคนนั้นก็รักตัวเอง
อีกหลายความรู้สึกที่อยากพูด แต่เอาแค่นี้แหละ จะเยอะเกินไป 5555
ส่วนป๊อบ เสียใจนะ ได้เจอคนที่ดีและรักเรามาก ๆ ทั้งที แต่กลับต้องมีเรื่องมาทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันพังลงไป
ส่วนฮัท ถ้าไม่ชอบเค้าอย่าไปให้ความหวัง ถึงจะคิดว่าไม่ได้ให้ แต่อีกคนที่มันแอบรักมันคิดเกินเลยได้ตลอด คิดว่าเค้ามีใจให้ได้ตลอด
ความเชื่อใจกันมันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องมีให้กัน แต่มันต้องมีให้ในระดับที่พอดี เพราะไม่อย่างนั้น จากความเชื่อใจ จะกลายเป็นความโง่โดยไม่รู้ตัว
แต่สุดท้ายฮัทก็ยังคงน่ารักเสมอ แม้จะมีเรื่องของครอบครัวมาเป็นตัวแปรอีกเช่นเคยก็ตาม ถ้าไม่มีเรื่องนี้นะ พี่ฮัทคงยังคบกับพี่ปออยู่
พี่ฮัทไม่เคยแคร์สายตาใคร ไม่เคยอายที่มีคนรักแบบไหน ทำไมเราไม่เจอคนแบบนี้บ้างนะ (แต่พออ่านตอนอัพเดท เฮ้อ ทีงี้ละคบกับผู้ชายคนอื่นได้ ชิส์)
กว่าจะอ่านจบ นั่งโต้รุ่งมา 2-3 คืน ถึงอ่านจบแล้ว ก็ยังหวังว่าอยากให้พี่กรกลับมาคบกับพี่ภีมอีกครั้งจัง (โดยที่พี่ภีมต้องเคลียร์ตัวเองแล้วนะ)
แต่ยังไงตอนนี้พี่ก็มีรักใหม่แล้ว ก็ต้องขอให้พี่สมหวังและประคับประคองกันให้ตลอดรอดฝั่ง และมีความสุขกันมาก ๆ
แล้วก็สงสัยตัวเองว่าปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปได้ไง เพราะดูจากปีที่ลงเรื่องแล้ว ช่วงนั้นก็บ้าอ่านนิยายมาก ๆ อยู่นะ
ถ้าคอมเม้นท์นี้มันแปลก ๆ หรือดูขัด ๆ กันบ้างในบางประโยคก็ไม่ต้องสงสัยนะครับ เพราะเม้นท์ตามอารมณ์ล้วน ๆ
คืออ่านไปรู้สึกยังไงก็พิมพ์เก็บไว้ พิมพ์ไปเรื่อยจนถึงตอนจบ มันเลยยาวแบบนี้แหะ ๆๆ
แต่รู้มั๊ยว่ายังไงก็อิจฉาพี่กรนะที่มีคนมารักเรามากมายขนาดนี้ตั้งหลายคน มันก็ยังถือว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ายนะครับ
ที่ความรักทั้งหลายเหล่านั้นมันแฝงไปด้วยความเจ็บปวด แต่คำคำ ๆ นี้ก็ยังคงใช้ได้เสมอ "อกหัก ดีกว่ารักไม่เป็น"
ซักวันนึงเราคงจะมีคนที่รักเราเหมือนที่พี่กรรักพี่ภีม อ่อ แต่อย่าลืมมาอัพเดทเรื่องของทุกคนในเรื่องให้ฟังด้วยนะครับ อยากรู้ว่าทุกคนป็นยังไงแล้ว
ปล.ชอบเรื่องเล่าผีเสื้อกับดอกไม้จัง (edit วันนี้เพิ่งเห็นว่าเนื้อหามันคล้ายเพลง ผีเสื้อที่หายไป - Klear)
ปล2.ตอนหลัง ๆ พี่เจมส์ไม่ค่อยมีบทบาทเลยเนาะ อิอิ
ปล3. ขอมอบ 2 เพลงนี้ให้พี่กรนะ เจ็บแต่จบ - อ๊อฟ ปองศักดิ์ //// คนที่เธอไม่ยอมรับ - เอกกี้ (ไม่โพสต์ลิ้งค์นะ เพราะคิดว่าน่าจะเคยฟังอยู่แล้ว อิอิ)
จริงอย่างที่พูดทุกอย่างเลยอ่ะครับ
ถ้าตอนนั้นภีมแคร์ปอให้มากขึ้้นแคร์สังคมรอบข้างให้น้อยลงปอก้จะสมหวังแล้วอ่ะครับ
แลัวเรื่องที่ภีมกว่าจะรู้ตัวเองว่ารักปอมากมายเพียงใดแต่มันก็สายไปแล้วอ่ะ
(เราไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคนเรามักจะมาเห็นค่าก็ต่อเมื่อต้องเสียคนๆนั้นไปแล้ว ชีวิตของเีรา
ก็ไม่ได้ต่างไรจากปอมากหรอก อ่านเรื่องปอแล้วร้องให้ทุกครั้ง กว่าคนๆนั้นจะรู้ตัวว่ารักเราก้ได้สูญเสีย
เราไปแล้วความรักของเราที่ให้กับเค้ามีค่าเท่ากับ 0 ผมอยากบอกให้รู้ว่าถ้าตราบใดคนที่มีค่าที่สุดในชีวิตยังอยู่เราก็ควรที่จะดูแล
ให้ดีที่สุดอย่าแคร์สังคมให้มากนักเลย เพราะว่าสังคมอ่ะไม่เคยแคร์เรา เราจะแค่ทำไมจริงมั้ย
อย่ามารู้สึกเสียดายเมื่อได้เสียคนที่มีค่าที่สุดไป เพราะมันไม่มีประโยชน์เลยที่จะเรียกร้อง)
แต่เราขอเป็นกำลังใจให้ปอเสมอนะ ขอให้ปอมีความสุขกับคนรักใหม่และเราอยากให้เรื่องของปอเป็นอุทาหรณ์สำหรับหลายคน
นะครับ
-
ไม่ได้เข้าบอร์ดมานานมากเลยครับ วันนี้ได้แวะเข้ามา ก็ได้เลยเข้ามาดูกระทู้ตัวเอง
ดีใจที่ยังมีคนใหม่ๆแวะเข้ามาอ่าน และดีใจที่คนเก่าๆยังแวะเข้ามาทักทาย หวังว่าทุกคนจะสบายดีนะครับ
ได้อ่านเรื่องของตัวเองในบางตอน แล้วรู้สึกว่า ตัวผมเองเปลี่ยนไปเยอะเลยนะครับ ทั้งในเรื่องของความคิดและการพูดจา
ที่รู้สึกว่าตัวเองโตขึ้นเยอะมากเลยครับ ตอนนี้ก็ 27 แล้วเรา เร็วจังเลย
------------------------------
สำหรับแค่ละคนตอนนี้ เจมส์ ก็ทำงานทำการ เดี๋ยวนี้ อวบขึ้นเยอะเลย มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วครับ
ส่วนภีม ก็ ล่องเรือไปๆมาๆ ไม่ค่อยได้อยู่ไทย โสดสนิทเลยมัน เพิ่งแอดเฟสบุ้คกัน มาได้เกือบๆปีแล้วครับ
ก็มีคุยๆกันบ้าง ผ่านเฟส เพราะต่างก็ไม่ค่อยว่างครับ
ส่วนเรื่องรูป รูปสมัยก่อน ผมไม่มีเก็บแล้วครับ ทำลายไปหมดแล้ว ส่วนเรื่องรูปปัจจุบัน ยอมรับว่าเขินๆนะครับ
แต่บางคนในบอร์ด รุ่นเก่าๆคงเคยเห็นไปหลายคนแล้วครับ
สำหรับตัวผมเองตอนนี้ งานยุ่งมากครับ อายุงานเยอะ ความรับผิดชอบก็มากขึ้นไปด้วย
กับแฟนที่คบอยู่ตอนนี้ อายุเท่ากันครับ คบกันมาได้ ปีกว่าๆแล้วครับ ก็มีงอนกันบ้างตามประสา
ยังไงก็หวังว่าเรื่องผมจะให้อะไรกับคนอ่านนะครับ ความรักมันใช้หัวใจอย่างเดียวไม่ได้ครับ ต้องใช้สมองคู่กันไป
ผมขอยืมคำท่านพุทธทาสภิกขุ มาใช้นะครับ ถ้าวันนี้เราทำดีแล้ว ก็ไม่ต้องกลัวพรุ่งนี้
หวังว่าพรุ่งนี้ของทุกคนจะมีรอยยิ้มนะครับ
---------------------------------------------------------
// ลุง หายไปเลยนะ ยังใช้เบอร์เดิมมั้ยเนี่ย PM มาหน่อยนะ
// พี่ไอซ์ เป็นไงมั่งเนี่ย ใช้เมลล์ไหน facebook ไร PM มาหน่อยนะ
// อ้อ... สวัสดีน้องๆซอนสดใสด้วยนะครับ ฮ่าๆ
รวมถึงนักอ่านคนใหม่ๆด้วยนะครับ อย่าหักโหมอ่านนักนะ พักผ่อนด้วยครับ
-
เป็นนักอ่านใหม่ค่ะ ^^ มาไม่ทันพี่ปอ เรื่องนี้ได้แง่เห็นต่างๆมากค่ะ ทั้งด้านความรัก และการใช้ชีวิตในหลายๆแง่ ของแต่ละคนที่ดำเนินไป โดยมีพี่ปอเป็นคนดำเนินเรื่องและสะท้อนให้เห็น ดีใจที่วันนี้พี่ปอมีความสุข ^^ บอกตามตรงว่าตอนอ่าน ร้องตั้งแต่ตอนแรก ยันจบเรื่อง นอยด์ไปหลายวัน
ปล.ขอฝากตัวเป็นน้องสาวสักคนนะคะ ^^
-
ยินดีครับน้องน้ำตาล
:z2:
-
หวัดดีค่ะ กร
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ เพราะมาค้นนิยายเก่าอ่าน อยากบอกว่ามันหน่วงมากๆ
อ่านเรื่องนี้2คืน(เพราะอ่านแต่กลางคืน)ไม่ขอวิจารณ์ใครๆค่ะเพราะกรคงอ่านมาเยอะแล้ว
แล้วเราก็รู้สึกเหมือนคนอื่นๆที่เม้นกันค่ะ ตอนแรกที่อ่านเราคิดว่ากรเรียนมัธยมจังหวัดเดียวกับที่เราอยู่ซะอีก
แต่ที่อยากถามคือกรเรียนม.ที่ชื่อแปลว่าภาคตะวันออกใช่ป่าว ชายหาดก็เป็นที่ท่องเที่ยวที่แปลว่าสิบหมื่น
ค่อนข้างจะแน่ใจแต่อยากถามเพื่อความชัวร์555
แล้วก็อยากรู้ว่าตอนนี้กรเป็นไงบ้างอยากรู้ความคืบหน้าค่ะ หวังว่ากรจะมีความสุขในทุกๆวันนะ :bye2:
-
แม่นแล่ววว มหาลัยที่ว่านั้นเลยครับ
-
ยังไงก้อกลับมาทักทายกานบ้าง
-
สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอให้พี่กรมีความสุขตลอดปีและตลอดไป ขอให้มีความรักดั่งใจปราถนา ขอให้ร่ำรวยเงินทอง หน้าที่การงานเจริญก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไป และสุขภาพแข็งแรง เป็นหนุ่มตลอดกาล :)
-
แวะมาทักทายทุกท่านคับ หวังว่าจะสบายดีกันนะครับ
ตอนนี้ชีวิตเหนื่อยมากๆเลยครับ เพราะซื้อคอนโด
เลือกผ่อนหนัก ภาระและชีวิตก็เลยหนักไปด้วย เหนื่อยมากๆครับ
ส่วนแฟน ก็ยังคบกะคนเดิมนั่นหละครับ สามปี เกือบสี่ปีแล้วครับ ก็คบกันดูแลกันไปเรื่อยๆตามประสาครับ
แต่เป็นการคบที่เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น
ส่วนชีวิตแต่ละคนตอนนี้ รุ้ข่าวแค่สองคนเหมือนเดิมครับ
ภีม ก็เรื่อยๆของมัน ทำงาน กินเหล้า เหมือนจะมีกิ๊กๆบ้าง แต่ก็ยังโสด
เจมส์ ตอนนี้มันแต่งงาน มีลูกแล้วครับ สำเนาถูกต้องมากๆ ฮ่า
หวังว่าทุกคนจะสบายดีครับ ดูแลสุขภาพกันด้วย
--------------------------------------------
กร
12.5.57
-
ขอบคุณที่แวะมาส่งข่าวจ้า
-
น้องกร
เราอ่านเรื่องของน้องกรรวดเดียวจบ แต่ช่วงหลังๆ สารภาพว่าอ่านข้ามๆ บ้าง ไม่ใช่เพราะเบื่อ แต่เพราะเจ็บแทน T__T
อ่านไปแล้วใจจะขาด มันหน่วงมากจริงๆ พอถึงวันที่น้องกรตัดได้นะ โอย ค่อยโล่งอกหน่อย นึกว่าจะต้องเจ็บซ้ำๆ ซากๆ ไม่รู้จบซะแล้ว
ดีใจที่น้องกรรอดพ้นบ่วงกรรมนั้นซะที
ขอให้เข้มแข็งและมีความสุขตลอดไปนะคะ
-
อ่านเรื่องพี่ กร. สนุกมากๆ. อ่านครับ. ยอมรับพึ่ กรนี่ เกงมากๆ. ผ่านเรื่ิองร้ายๆมาเยอะ. เสียใจมาแยะ. 5555. ถ้าเปนผม. คงฆ่าตัวตายแล้วมั้ง555. ล้อเล่นนะ. พี่ช่วยแอด. เมลหนี่อยนะครับ. toptanaluk@gmail. นะครับ. ก้ อยากมีความรักกะเค้าบ้าง. แต่รอโชคชะตายังไม่ส่งคนมา555. ถ้าส่งมาขอไม่เอาเหมือนพี่ภีมนะ. 555. คงต้องตายคาบอน้ำตาแน้เลย. สุดท้ายนีั ก้ ขอขอบคุนพี่กรที่เอาเรืีองดีๆ. ประสบการณ์ มาเล่าสู่กันฟังนะครับ. ขอให้พี่มีความสุขกับแฟนพี่นะครับ. รักกันนาน สุดท้ายๆๆๆ. สมน้ำหน้าพี่ภีม. 55. ขอด่าหน่อยเถอะ โง่ สงสัยคงเปนเวรกรรมละมั้ง. มันเลยไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสะที 555. สะจายยยยยย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจนจบ พออ่านจบแล้วคิดในใจว่า
"นี่กรุพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี่ยยยยยยย...!!!!!!"
ขอบคุณคุณกรที่เอาเรื่องนี้มาแชร์นะคับ อ่านแล้วทำเอาตัวเองย้อนเวลาไปตอนม.ปลายเลย มีเรื่องแบบนี้เหมือนกัน
-
สวัสดีคับทุกคน... สุขสันต์วันปีใหม่ไทยกันทุกคนนะครับ
ไม่ได้แวะมาซะนาน ดีใจที่ยังมีคนแวะเวียนมาอ่านเรื่อยๆนะครับ
สำหรับน้องๆใหม่ด้านบน ดีใจนะครับ ที่มาอ่านเรื่องของผม
ส่วนน้องที่ให้เมลล์ไว้ พี่ไม่ได้เล่นแชททางเมลล์เลยครับ ใช้เมลล์สำหรับทำงานอย่างเดียว
ชีวิตตอนนี้ก็เหนื่อยๆดีครับ... ตามวัยครับ ช่วงสร้างเนื้อสร้างตัว เพราะปีนี้อายุก็จะ 30 ปีแล้ว
ส่วนแฟนคนเก่าที่คบมา 4 ปี ก็เลิกกันไปสักพักใหญ่ๆแล้วครับ เป็นโสดอยู่หลายเดือนเลย เพราะอยากลองใช้ชีวิตคนเดียวบ้าง
แต่สุดท้ายก็ไม่รอด.... มีแฟนใหม่จนได้ 5555555
ยังไงก็ขอบคุณทุกคนจริงๆที่ยังแวะเวียนมาอ่านมาทักทาย
ขอบคุณมากครับ
กร
18.4.58
-
สนุกมาก จบได้ดีมากเลย
-
เดี่ยวนี้แข็งแกร่งขึ้นมากนะเรา
..มีความสุขทุกวันนะ กร..
-
เพิ่งได้อ่าน แอบเชย 555+
ระหว่างอ่าน บอกเลยว่าโกรธปอมากกว่าโกรธภีม ทำไม .. เพราะไม่มีอะไรจะทำร้ายเรามากกว่าเราทำร้ายตัวเองหรอก วลีว่าที่ใดมีสุขย่อมมีทุกข์ มันเป็นเรื่องจริงของผู้แพ้ เพราะถ้าเอาชนะใจได้ ยังไงก็คงไม่ทรมานตัวเองดันทุรังสร้างแผลสด แทนที่จะหลบมาเลียแผลแห้ง เจ็บเหมือนกัน แต่เบากว่ากันเยอะ อย่างว่า ตอนนั้นก็เด็กด้วยเนอะ
มาเข้าใจทุกการกระทำของปอตอนไหน ก็ตอนจบ ที่บอกว่าเพิ่งรู้ตัวว่าอยากเป็นผู้หญิงเพราะภีม .. โอเคซึ้งเลย เข้าใจทุกการกระทำที่ผ่านมาของปอละ
ปอลิง .. เราอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเลยนะเนี่ย 555+
//ยังเข้ามาทักทายนักอ่านอยู่เนือง ๆ ช่างเป็นคนแต่งที่น่ารักจริง ๆ จบตั้งหลายปีละยังไม่ทิ้ง นับถือ ๆ ~
-
สวัสดีคับทุกคน
ลุงbroke-back ตอนนี้เป็นไงมั่งเนี่ย ไม่ได้ติดต่อกันซะนาน ยังไงส่งคอนแทคมาในข้อความให้หน่อยสิลุง
ว่าติดต่อกันได้ทางไหนบ้าง
ส่วนนน้อง top_fy หรือคนอื่นๆที่ติดตามผลงานกัน
ยังไง ส่งข้อความ คุยกันก็ได้ครับ หรือคุยไลน์กันก็ได้ครับ
เพราะเรื่งที่ผมลงมันก็นานมาแล้ว คงไม่มีการขุดคุ้ยอะไรเกิดขึ้น
-
สวัสดีคับทุกคน
ลุงbroke-back ตอนนี้เป็นไงมั่งเนี่ย ไม่ได้ติดต่อกันซะนาน ยังไงส่งคอนแทคมาในข้อความให้หน่อยสิลุง
ว่าติดต่อกันได้ทางไหนบ้าง
ส่วนนน้อง top_fy หรือคนอื่นๆที่ติดตามผลงานกัน
ยังไง ส่งข้อความ คุยกันก็ได้ครับ หรือคุยไลน์กันก็ได้ครับ
เพราะเรื่งที่ผมลงมันก็นานมาแล้ว คงไม่มีการขุดคุ้ยอะไรเกิดขึ้น
[/quote . ไม่มีช่องทางติดต่อพี่กรเลยอะคับ ไลน์ก็ไม่มีอะครับ พีีช่วยแอดไลน์มาด้วยนะครับ topfeelovelove ถ้าไม่เจอ 0931457971 ผมอยากคุยด้วย พีีเป็นไอดอลผมมมม 555
-
อ่านจบแล้วค่ะ
เป็นความรักที่มีพัฒนาการขึ้นมาก
จากสาวประเภทสอง..มาเป็นเกย์
จากคนอ่อนแอ..มาเป็นคนเข้มแข็ง
จากที่หลงผิดในเรื่องความรัก..เป็นคนที่กล้าเผชิญหน้าและแข็งแกร่งขึ้นในเรื่องความรัก
ขอบคุณค่ะที่มาแบ่งปันประสบการณ์ให้คนอ่านได้รับรู้ถึงความสุข-ทุกข์
รัก
-
vjko0kpiv[
.sh8;k,i^hlud
อ่านจบหลายรอบ ชอบเรื่องนี้มาก ประทับใจมาก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แต่ก็ยังให้ความรู้สึกหน่วง โดยเฉพาะกับภีมทุกครั้ง :z6: :z6: :z6:
เรื่องจบแล้ว แต่อยากให้ไร้ท มาเขียนเรื่องชีวิตที่เรียนจบแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
ชีวิตการทำงาน คนรักของไร้ท ให้ละเอียดกว่าที่มาต่อเล็กๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao5:
-
หลังจากที่สอบเสร็จอาจารย์ที่สอนคณิตก็มาบอกให้เราไปช่วยตรวจข้อสอบหน่อย พอสอบเสร็จเราก็ไป แล้วก็นั่งตรวจข้อสอบไปเรื่อยๆ
รร.อะไร? ครูให้นรตรวจข้อสอบรุ่นน้อง แย่มากนะ
-
ขอคารวะด้วยน้ำจันทร์สามไหเลยครับน้องกร
สุดจริงในสามโลกในรักแรก
เป็นผมคงเอาทางธรรมเข้าข่ม เอาชื่อ-นามสกุลจริงภีมไปกรวดน้ำแล้วคว่ำขันไปสัก100จบ
ดีใจกับรักในปัจจุบัน
พี่เคยเจอแบบกรนะ....แต่โกหกครั้งเดียวยอมรับมา....ตัดใจฉับเลย....ไม่เคยคิดหวนกลับ...ลาก่อนคนโลเล
เอาใจช่วยกับรักในวันนี้ให้ผ่านพ้นทุกอย่างไปด้วยดีนะครับ
ขอบคุณมากที่ทำให้เกลียดภีมได้จนอยากจะตามไปต่อยบนเรือเลยที่ดี
ขอบคุณมากสำหรับเรื่องเล่านะครับ
ดูแลตัวเองนะ