มาต่อละนะ...
เฮ้ออ.. นึกว่าจะกลับมาไม่ทันซะและ...
พอดีไปธุระกะเพื่อนมา..
*********************************************
ถ้าเราเปรียบตัวเองเป็นเด็กน้อยคนนึง
วันหนึ่งเราออกไปวิ่งเล่นในทุ่งดอกไม้แสนสวยที่กว้างไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา
แต่สายตาเรากลับไม่ได้สนใจดอกไม้สวยงามหลากสีที่ชูช่อชื่อดอกอวดอ้างความงามเหล่านั้นเลย
เด็กน้อยอย่างเรากลับไปให้ความสนใจผีเสื้อหลากสีสันที่บินวนเวียนดอมดมดอกไม้เหล่านั้นอยู่
สีสันของมัน... ท่าทางของมัน... ลวดลายบนปีกเหล่านั้น.... ชวนหลงใหลจนเราอยากครอบครอง
แต่ในทุกครั้งที่เราเอื้อมมือออกไปเพื่อจะสัมผัสผีเสื้อเหล่านั้น..... มันก็บินหนีเราไป
ด้วยความไร้เดียงสาของเรา..... เรามองเห็นว่าพวกผีเสื้อเหล่านั้นมันบนหนีเรา
แต่มันกลับบินเข้าไปหาดอกไม้หลากสีเหล่านั้น
จนเราสงสัยว่าดอกไม้เหล่านั้นมีดีอะไร... เหล่าผีเสื้อที่เราอยากครอบครองถึงบินเข้าหาและหลงใหลมันนัก
ไม่นานเราก็ได้คำตอบ..... ก็เพราะว่าดอกไม้เหล่านั้นมีน้ำหวานที่เหล่าผีเสื้อชอบไงล่ะ.....
เราก็มานั่งคิดว่าทำยังไงเราจะมีน้ำหวานบ้างล่ะ.... ผีเสื้อเหล่านั้นจะได้บินเข้ามาหาเราบ้าง
แต่แล้วเราก็จนปัญญา.........
แต่อีกความคิดนึงที่ผุดขึ้นมาในหัวสมองของเด็กน้อยไร้เดียงสาอย่างเรา...
ไหนๆเราก็มีน้ำหวานไม่ได้.... ถ้างั้นเราก็ปลอมตัวเป็นดอกไม้แล้วกัน...
เผื่อว่าผีเสื้อเหล่านั้นมันจะหลงเชื่อบินมาตอมเราบ้าง
เราปลอมตัวเป็นอกไม้นานเข้า.... นานเข้า.....
จนสุดท้ายก็มีผีเสื้อตัวนึง.... สีสันก็ไม่ได้สวยมากมาย แต่ลวดลายของมันช่างแปลกตาและชวนหลงใหล
ผีเสื้อตัวนั้นค่อยๆบินมาใกล้ๆ.... ใกล้..... เรา..
สุดท้ายมันก็มาแกะที่ตัวเรา.... ตอนนั้นเรารู้สึกมีความสุขมากที่ได้มีโอกาสสัมผัสกับมันอย่างใกล้ชิด
มันยิ่งทำให้เราหลงใหลผีเสื้อตัวนั้นมากขึ้น..... มากขึ้น... และมากขึ้นในทุกวินาที.....
จนเรารู้สึกอยากที่จะครอบครองมันจนลืมไปว่า.... ตัวเองไม่ใช่ดอกไม้
ผีเสื้อตัวนั้นมันคงจะรู้ตัวว่า.... เราไม่มีน้ำหวานที่มันต้องการ........
มันจึงบินจากไป.....................
ในตอนนั้นเราทนไม่ได้..... คิดอยู่อย่างเดียวว่า... เราจะต้องครอบครองผีเสื้อตัวนี้ให้ได้
เราจึงออกวิ่งตามผีเสื้อตัวนั้น....
ผีเสื้อตัวนั้นก็บินหนีเราไปเรื่อย.... บินเร็วบ้าง... บินสูงบ้าง... จนเราเอื้อมมือไปไม่ถึง
สุดท้ายเราก็สะดุดขาตัวเองล้มลงกับพื้น........
เข่าถลอก..... ปากแตก........ เราเจ็บ....
เราร้องไห้...... เพราะไม่ได้ผีเสื้อตัวนั้นมาครอบครอง.....
แต่ในขณะนั้นก็มีผีเสื้ออีกตัวนึง.. ที่สีสันสดใสไม่แพ้ตัวแรก ลวดลายมันก็ดูสวยงามแปลกตาตรึงใจ
ผีเสื้อตัวนี้บินมาแกะที่ไหล่เรา.......
เราอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมมันไม่บินหนีเมื่อเอาค่อยๆเอานิ้วไปเขี่ยมัน.....
มันไม่บินหนีเราไปไหน.... ซ้ำยังบินมาแกะที่นิ้วเราเสียอีก......
ผีเสื้อตัวนี้แปลกจัง...... ทั้งๆที่มันก็รู้ว่าเราไม่ใช่ดอกไม้.... ไม่มีน้ำหวานที่มันต้องการ.....
แต่มันก็ไม่บินหนีเราไปไหน........
เราชักจะหลงรักผีเสื้อตัวนี้แล้วละสิ....................
แต่ทันใดนั้นเจ้าผีเสื้อตัวเก่าที่มันบินหนีเราไปหนะ.....
จู่ๆมันก็บินกลับมา..... มันบินวนรอบตัวเราสองสามรอบ...
แล้วมันก็แกะลงที่ไหล่อีกข้างนึงของเรา.................
เราพยายามบัดออก... มันก็แค่ขยับปีกขึ้นแล้วก็แกะลงที่เดิม
เราออกวิ่งหนี... มันก็บินตาม.....
แม้ว่าเราจะพยายามบอกมันว่า.. “ ฉันไม่ใช่ดอกไม้นะ... ”
แต่มันก็ไม่มีท่าทีจะสนใจ....... มันยังแกะอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน................
เด็กน้อยไร้เดียงสาอย่างเราก็ไม่รู้ว่าทำยังไง......
ลำพังเด็กตัวเล็กๆอย่างเราจะเลี้ยงผีเสื้อครั้งละสองตัวได้ยังไงกัน.......
แล้วถ้าต้องเลือก..... เราจะเลือกตัวไหนดี............
------------------------------- #### เรื่อง “รักของเราสามคน”๓๒ #### ---------------------------
ความเดิม.....
ในขณะที่ขับรถออกมา ตอนนั้นเราทั้งคู่ก็ยังเงียบกันอยู่
โทรศัพท์เรามันก็ดังขึ้นมา...... เราหยิบมาดูเห็นว่าเป็นเบอร์ภีม เราก็เลยไม่รับ
แต่มันก็โทรเข้ามาอีก ฮัทก็เลยพูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบมานาน
“ ใครโทรมา.... ทำไมไม่รับ ”
“ ภีม... ” เราพูด
“ นี่ขนาดฮัทประกาศตัวขนาดนั้นแล้วนะ... มันยังจะมาวุ่นกะปออีกเหรอ ?? ” ฮัทพูดแบบบ่นๆออกมา
เราก็ได้แต่ถอนหายใจ.....
ฮัทเลยพูดขึ้นว่า....
“ ปอก็รับสิ....... ฮัทก็อยู่ด้วย... อยากรู้เหมือนกันว่ามันมีอะไร..” ฮัทพูดหน้านิ่งๆ
**************************************************
พอได้ยินฮัทพูดแบบนั้นเราก็เลยตัดสินใจกดรับสาย
“ ฮัลโหล......” เราพูด
“ ทำไมรับช้าจัง.... ” ภีมพูดด้วยเสียงน้อยใจ
“ ก็พอดีไม่ว่างรับ.... โทรมาไรรึป่าว?? ” เราพูดด้วยเสียงที่ไม่ยินดียินร้ายนัก
“ ก็แค่อยากโทรมาคุยด้วยเฉยๆ.... ” เสียงภีมพูดด้วยเสียงที่ฟังดูเจียมเนื้อเจียมตัว.....
“ คุยอะไรล่ะ??...” เราพูด ฮัทมันก็หันมามองเราเป็นระยะ
“ วันนี้วันวาเลนไทน์.... เค้าก็เลยอยากโทรหาแก... ” ภีมพูด
“ อืม... ทำไมอ่ะ.... แทนที่แกจะใช้เวลาอยู่กะแฟนแกเยอะๆไม่ดีกว่าเหรอ?? ” เราพูด
“ อย่าไปสนใจเค้าเลย... กลับหอไปแล้วหละ... ” ภีมพูด
“ แล้วตกลงแกมีอะไรรึป่าว ?? ” เราพุด
“ แกอยู่กับใครอ่ะ??... กับไอ้นั่นรึป่าว ??? ” ภีมถาม
“ อืม... อยู่ด้วยกัน... ก็วันนี้วันแห่งความรักหนิ... ก็ต้องอยู่ด้วยกันดิ ” เราพูดแบบหวังจะเสียดสีมันเล็กๆ
“ แกรักมันจริงๆเหรอ?? ” ภีมถามแบบไม่เต็มเสียงนักแต่ก็เต็มไปด้วยความอยากรู้
“ ถามทำไม?? แกรู้แล้วไงอ่ะ?? ” เราพูด ฮัทก็หันมามองเราอีกรอบ.... ซึ่งเป็นช่วงที่ติดไฟแดงพอดี
“ เค้าก็แค่อยากรู้ไว้..... ถ้าแกลำบากใจแกก็ไม่ต้องตอบเค้าก็ได้...” ภีมพูดด้วยเสียงน้อยใจ
“ อืม... ” เราตอบไปนิ่งๆ
ในตอนนั้นภีมมันก็เงียบไปเหมือนกัน.... เราก็ได้แต่ภาวนาในใจว่า... มันอย่ามาทำแบบนี้กะเราได้มั้ย??
เรากลัว.... เรากลัวว่าเราจะแพ้ตัวเองเข้าสักวัน...
แต่คงไม่ใช่ตอนนี้ เพราะเราต่างก็มีคนของเรา.....
แต่ว่าถ้าสักวันเราไม่มีฮัทอยู่ข้างๆแล้วล่ะ....... มันจะเป็นยังไง???
“ แกหมดรักเค้าแล้วจริงๆเหรอ??? ” ภีมพูดขึ้นมาหลังจากที่เราทั้งคู่เงียบกันไปพักนึง...
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความสับสนและความกระหายใคร่รู้
หากให้เราถามตัวเอง..... เรารู้ตัวดีโดยไม่ต้องใช้เวลาคิดนาน....
เรายังรักภีมอยู่.... และรักมากด้วย.......
เพียงแต่ระหว่างเรามันมีข้อจำกัดมากมายที่ทำให้เราไม่สามารถแสดงความรักที่มีนั้นออกมาได้
และที่สำคัญตอนนี้เรามีฮัท.... และเราก็รักฮัทด้วย....
ณ ตอนนั้นเราคิดว่าภีมเป็นแค่คนในอดีตคนนึงไปแล้ว.....
“ ใช่.... มันหมดแล้ว... ” เราเลือกที่จะพูดคำนี้ เพื่อปกป้องความรู้สึกของตัวเอง ปกป้องฮัท.....
“ เค้าไม่เชื่อหรอก.... ” ภีมพูดกลับมาเสียงแข็ง
“ อันนั้นมันก็แล้วแต่แก.... ” เราพูดด้วยเสียงที่ไม่ได้สนใจความรู้สึกมันนัก.....
“ ไหนแกเคยบอกว่าแกรักเค้ามาก... และแกก็จะรักเค้าคะ.... ” ภีมเน้นเสียงพูดให้ดูหนักแน่น เหมือนจงใจตอกย้ำความทรงจำความรู้สึกที่มันอยู่ส่วนลึกของเรา และพยายามดึงมันออกมา
“ เราอย่าคุยกันอีกเลยดีกว่า.... ” เรารีบพูดตัดบทก่อนที่ภีมจะพูดจบ
“ แฟนแกคงจะเสียใจแย่ถ้ารู้ว่าแกยังเป็นแบบนี้... ” เรารีบพูดแทรกอีกครั้งเมื่อภีมมันกำลังจะพูดอะไรออกมา
“ แค่นี้นะ... ” เราพูดและรีบกดปิดเครื่องในทันที......
ฮัทที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆเราหันมามองเราเป็นระยะๆตลอดบทสนทนาของเรากะภีม.......
มันก็คงจะพอรู้แหละว่าเราคุยอะไรกะภีม.....
ฮัทหันมามองเราด้วยสายตาที่เป็นห่วง..... แต่มันกลับมีอีกความรู้สึกนึงแฝงอยู่ในตาคู่นั้น
แต่เรากลับดูไม่รู้ว่ามันคือความรู้สึกอะไร......
ฮัทค่อยเอามือมันมาประสากับมือเราแล้วพูดว่า
“ ไม่ต้องคิดมากนะ... ฮัทอยู่นี่ด้วยทั้งคน ” มันพูดแล้วก็ดึงมือเราขึ้นไปจูบ
“ อืม... จริงๆมันก็ไม่มีอะไรหรอก... ” เราพูดแล้วก็แสร้งยิ้มออกมา
“ มีอะไรก็บอกฮัทนะ...... ” ฮัทพูด
“ อืม.... ” เราตอบแล้วก็ยิ้มให้
จากนั้นเราทั้งคู่ก็ไปกินข้าวกัน...... วันนั้นไปกินอาหารทะเลมื้อใหญ่กันมา..........
ฟาดซะอิ่มแปล้เลย...... ทั้งคู่
จากนั้นก็ขับรถกลับมาที่หอกัน........................
“ ปอๆ.... นี่ของใครอ่ะ??.....” ฮัทพูดหลังจากที่เราเดินเข้ามาในห้อง คือเราขอแยกไปเข้าห้องน้ำมาอ่ะ
“ ไม่รู้ดิ.......... มันวางอยู่บนโต๊ะฮัทเหรอ?? ” เราตีหน้าเซ่อแล้วก็พูดแบบไม่รู้ไม่ชี้
“ อืม.................... สวยอ่ะ... ของใครว้ะ?? ” ฮัทพูดแล้วพยายามพินิจสวนถาดแห้งที่เราเป็นคนจัดให้มัน
“ ของตูนรึป่าว?? ” เราทำหน้ามึนๆแล้วก็พูดขึ้น (ตูนนี่เมทมันที่มักจะไม่ค่อยนอนที่ห้อง..)
“ ไม่ใช่มั้ง... ก็มันไปเที่ยวสมุยกะแฟนมัน..... แล้วจะเป็นของมันได้ไง ” ฮัทพูด
“ งั้นก็ลองดูที่การ์ดดิ... ว่าของใคร?? ” เราพูด
“ อืมๆ.. ” ฮัทตอบอย่างกระตือรือร้นแล้วก็หยิบการ์ดที่เขียนเสียบไว้มาอ่านดู
“ โห....ทำให้ฮัทก็ไม่บอก.... ปล่อยให้งงตั้งนาน ”
ฮัทเงยหน้าขึ้นมาจากการ์ดใบนั้นพร้อมกับยิ้มหน้าบานแล้วก็พูดออกมา
“ ก็อยากให้แปลกใจไง...” เราพูด ฮัทมันก็เดินยิ้มหน้าบานเข้ามากอดเรา
“ แล้วทำมาเป็นเนียนนะ.....” ฮัทพูด แล้วมันก็จุ๊บที่ปากเราสองสามที
“ ขอบคุณครับ.... ฮัทจะดูแลอย่างดีเลย.... ” ฮัทพูดแล้วมองหน้าเราตาหวานเยิ้มเลย
“ ดูดีๆ.. อย่าให้ตายแล้วกัน.... มันก็ดูแลไม่อยากหรอก” เราพูดเขินๆแล้วก็กอดมันตอบบ้าง
“ ค๊าบบบบบ.... น่ารักจัง ” ฮัทพูดแล้วก็เอามือมาบีบจมูกเรา แล้วมันก็มองหน้าเราอีกแล้วยิ้มไม่หุบ
“ พอแล้วๆ.... ง่วงนอน ” เราพูดแล้วผลักมันออก... มันเขินนะ... มามองแบบนี้
“ ไม่ต้องมาทำเป็นไก๋เลย.....” ฮัทพูดแล้วก็เดินมากอดเราจากข้างหลัง.....
“ ทำไก๋อะไรเล่า...... ” เราพูดกลบเกลื่อนความอาย
“ เขินก็บอกมาเหอะ....” ฮัทพูดอยู่ใกล้ๆหูเรา........ เฮ้ออออออ หยิว......
เราก็ไม่ตอบอะไรมันกลับไป
มันก็เลยเดินไปปิดไฟในห้องแล้วมันก็มากอดเราจากด้านหลังอีก
จากนั้นมันก็ค่อยขบที่ติ่งหูเราแล้วก็ไซร้ไปตามต้นคอ มือมันก็ค่อยลูบไล้เข้ามาในเสื้อเรา
แล้วมันก็จับให้เราหันหน้ามาหามัน มันค่อยจูบเราที่แก้มก่อนจะไล้ลิ้นมาที่ริมฝีปาก
เราจูบกันต่างฝ่ายต่างรับสัมผัสที่มอบให้กัน จนเรารู้สึกได้ว่าหลังเราสัมผัสลงกับเตียงนุ่มๆของมัน
เสื้อผ้าของเราทั้งคู่กองอยู่ที่พื้นไปเรียบร้อยแล้ว
“ ฮัทรักปอนะคับ... ” ฮัทพูดในขณะที่มันริมฝีปากมันคลอเคลียอยู่ที่ต้นคอเรา......
“ แล้วปอล่ะรักฮัทมั้ย?? ” ฮัทพูดด้วยเสียงแหบพร่า... มันเป็นเสียงที่ฟังดูเซ็กซ์ซี่มากๆ
“ รักสิ...... ” เราตอบกลับไป
ฮัทจึงเลื่อนใบหน้าให้มาอยู่ในระยะใกล้ชิดกับหน้าเรา.....
เราเห็นมันยิ้ม..... จากนั้นมันก็เอามือเราไปจับที่น้องน้อยของมันที่เราเคยบอกว่ามันไม่น้อยอย่างชื่อ
มันจับมือเราลูดขึ้นลงอยู่อย่างนั้นแล้วมันก็ปล่อยมือมันออกให้เราทำให้มัน....
“ ดีมาก...คระ... ครับ... ยะ... อย่าง นั้น....ละ.. แหละ...” เสียงมันขาดหายเป็นช่วงๆ
จากนั้นมันก็ดำเนินไปอย่างที่มันควรจะเป็น.............................
เหมือนเดิมนะ...... จินกันเอาเอง....
อย่างที่เคยบอกเราเล่าฉากแบบนี้ไม่ค่อยเป็นทั้งๆที่อ่านเรื่องของคนอื่นมาก็เยอะ.....
อีกอย่างมันเขินด้วยแหละ........
เดี๋ยวๆ.........
อย่าเพิ่งจิ้นกันไปไกลน๊า.....
เราก็ยังไม่เสร็จมันเหมือนเคย... 555555+.....
ก็อย่างที่บอกอ่ะนะ... ว่าน้องน้อยของมันอ่ะน้อยซะที่ไหน....... น่ากลัวเชียวหละ
เราก็ใช่ว่าจะเคยเรื่องแบบนี้..... แต่เราก็ตัดสินใจแล้วนะว่าครั้งนี้จะยอมมันแล้ว....
แต่ก็เกิดปัญหานะสิ..... คือว่า... อะ... เอ่อ... มัน.. ยังไงดีล่ะ...
มันเข้าไม่ได้อ่ะ........... มันเจ็บแบบสุดๆ...
ฮัทมันก็สงสารเราด้วยแหละ... มันเลยยอม.... ปล่อยเราไปอีกครั้งนึง 555555+... อดเลย......
เห็นมันบอกว่า...
“ เดี๋ยววันแห่งความรักจะกลายเป็นวันแห่งการเจ็บปวด (ก้น) ซะมากกว่า... 55555+...”
****************************************************************
หลังจากช่วงวันวาเลนไทน์มา ก็จะเป็นช่วงสอบปลายภาคเรียน...
เรากะฮัทก็เหมือนเดิมยังใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างคุ้มค่า.... ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไม??
เพราะเราทั้งคู่ก็ไม่มีใครพูดถึงวันที่ฮัทต้องย้ายกลับไปบ้านเลย.....
ยิ่งใกล้ช่วงสอบเราสองคนก็ค่อนข้างห่างกันพอสมควร
จะมีก็แค่ออกมากินข้าวกันบ้าง เพราะว่าส่วนใหญ่ก็ต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือสอบในอาทิตย์หน้า
และก็ต้องเคลียร์งานที่คั่งค้างส่งอาจารย์ด้วย....
***************************************************************
มีอยู่วันนึง....... ช่วงก่อนที่จะสอบนี่แหละ ช่วงนั้นเป็นช่วงอาทิตย์สุดท้ายของการเรียน
วันนั้นเราก็ไปเรียนตามปกติ....
ประมาณบ่ายสามโมงเรานั่งเรียนอยู่ จู่ๆแช็ปก็โทรเข้ามาหาเรา
“ ว่าไงแช็ป.... มีไรป่าว.. เรียนอยู่ๆ..” เราพูดเสียงกระซิบกระซาบ
“ ปอๆ.. ฮัทรถคว่ำ.... ” แช็ปพูด
จบตอน....................
####################################################
เอ๊ะๆ... เห็นแวปๆ....
ว่ามีสมาชิกใหม่เข้ามา...
ยินดีต้อนรับคุณPrinceton_Girl ด้วยน๊า...
โหคุณgift_deb เรายังซิงอยู่น๊า...
ส่วนที่ถามกันว่าฮัทจะไปหรือไม่ไป... เดี๋ยวก็ได้รู้กันแล้วล่ะ... อีกสักตอนสองตอนก็ได้รู้กัน..
หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558 (อ่าน 327148 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก