รักของเราสามคน ฉบับเข้มข้น... ตอนแรกมาแล้ว.......
ซอฟๆนะ.... ตอนแรกยังไม่เท่าไหร่.....
เราเปลี่ยนชื่อกระทู้เป็นรักของเราสามคนล่ะนะ....
ตอนที่กำลังจะลงเรื่องอยู่นี่...... บังเอิญสุดๆอ่ะ... คลื่นที่เราฟังมันเปิดเพลงตั้งแต่วันนั้น
ที่เราพูดถึงไว้ในตอนที่แล้วพอดีเลย..... เพลงนี้นะเราฟังทีไรร้องไห้ทุกที
ตอนที่คิดถึงฮัทอ่ะ......
ตั้งแต่วันนั้น ละมุน LYRICS
นั่งดูหนังสือ ก็หวั่นไหว ไม่รู้มันเป็นอะไร เดี๋ยวๆก็มีหน้าเธอ ล่องลอยเข้ามา
ฟังเพลงหรือดูทีวี ดูภาพพวกดารา ข้างในแววตาก็เป็นหน้าเธอ
ออกไปดูหนังก็ยังเผลอ ก็คิดว่าไปด้วยกัน เผลอๆบางทีก็หัน เหลียวมองหาเธอ
เดินดูข้าวของก็นึก ว่าคนข้างๆคือเธอ หลับยังละเมอ ทุกคืน
(*) อยากให้ตรงนี้มีเธอ เหมือนครั้งวันวาน ทั้งที่รู้ ว่ามันไม่มีอีกแล้ว
(**) ตั้งแต่วันนั้นที่ฝนสั่งฟ้า ตั้งแต่วันที่เธอจากไป ไม่มีวันไหน
ที่ฉันไม่คิดถึงเธอ ยิ่งค่ำคืนไหนได้แหงนมองฟ้า ฝากดวงดาวเป็นพันล้านไป
ถึงเธอ ฝากบอกให้เธอได้รู้ ว่าคิดถึงเธอจริงๆ
ข่าวในหนังสือก็ติดตาม อ่านซ้ำมันทุกเรื่องไป ไม่ใช่อะไรเผื่อมี เรื่องราวของเธอ
เดินไปทุกมุมทุกที่ ที่ๆเคยมีเธอ เผื่อจะพบเธอซักวัน
(*) อยากให้ตรงนี้มีเธอ เหมือนครั้งวันวาน ทั้งที่รู้ ว่ามันไม่มีอีกแล้ว
(**) ตั้งแต่วันนั้นที่ฝนสั่งฟ้า ตั้งแต่วันที่เธอจากไป ไม่มีวันไหน
ที่ฉันไม่คิดถึงเธอ ยิ่งค่ำคืนไหนได้แหงนมองฟ้า ฝากดวงดาวเป็นพันล้านไป
ถึงเธอ ฝากบอกให้เธอได้รู้ ว่าคิดถึงเธอจริงๆ
(**) ตั้งแต่วันนั้นที่ฝนสั่งฟ้า ตั้งแต่วันที่เธอจากไป ไม่มีวันไหน
ที่ฉันไม่คิดถึงเธอ ยิ่งค่ำคืนไหนได้แหงนมองฟ้า ฝากดวงดาวเป็นพันล้านไป
ถึงเธอ ฝากบอกให้เธอได้รู้ ว่าคิดถึงเธอจริงๆ
*********************************************
---------------------- #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ฉบับเข้มข้น ๑ #### ---------------------
เคยมีคนบอกไว้ว่า.... หลังจากฝนตกฟ้าคะนองอย่างบ้างคลั่ง.... เราก็จะได้พบกับท้องฟ้าที่สดใสและสวยงาม
คงจะเหมือนชีวิตของเราในตอนนั้น....
ในช่วงที่ฮัทจากเราไปมันเหมือนเป็นช่วงฝนตกฟ้าคะนองอย่างบ้าคลั่งและน่ากลัว
แต่หลังจากนั้น.... เราก็ได้เจอกับท้องฟ้าที่สดใส.... สวยงาม...
ช่วงเวลาที่แย่ๆเหล่านั้นถูกเยียวยาด้วยคนรอบข้าง ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนๆ..... ซึ่งรวมถึงภีมด้วย
แต่เราก็ไม่อาจจะรู้ได้เลยว่า.... พายุครั้งใหม่ได้ตั้งเค้าขึ้นมาอีกแล้วอย่างเงียบๆ
********************************************************
เกือบสามเดือนที่ผ่านมาที่ฮัทไม่ได้ติดต่อกลับมาหาเราเลย...
แต่เมื่อเวลาผ่านไป... ความเศร้าและเสียใจก็ถูกเยียวยา
เราเข้มแข็งขึ้น... ทำใจได้มากขึ้น... ไม่จมปลักอยู่กับความเศร้าและเสียใจเหมือนอย่างที่เป็นมาตลอดสองเดือนกว่า
เพราะอย่างน้อยชีวิตของเราก็ต้องก้าวเดินไปข้างหน้า..... เหมือนกับฮัทที่มันคงจะกำลังก้าวเดนไปข้างหน้าเช่นกัน
แม้ว่าก่อนหน้านี้เราเหมือนจะยืนอยู่ที่เดิมหรือเหมือนกลับว่าเราจะเดินถอยหลังด้วยซ้ำ
แต่นับจากนี้เราจะเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง.... เพราะยังคงมีเรื่องราวอีกมากมายที่รอให้เราเดินไปหา...
หลังจากที่มิตรภาพของคำว่าเพื่อนระหว่างเรากะภีมกลับมาในวันนั้น
ภีมกะเราก็ยังคงติดต่อกันมาเรื่อยๆ เราโทรหามันบ้าง มันโทรหาเราบ้าง เป็นเช่นนี้อยู่เกือบทุกวัน
วันไหนว่างๆมันก็จะมาหาเราที่บ้าน ชวนมาอีกหลายคน... มานั่งเล่นกัน
กินผลไม้กัน เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงหน้าผลไม้พอดี.....
วันนี้เราเพิ่งจะได้ไปเที่ยวโรงเรียนที่เรียนตอนมัธยมมา....
มีเพื่อนมอปลายอีกหลายๆที่ไปด้วยกัน ทำให้ได้เจอเพื่อนเก่าอีกหลายๆคนที่แทบจะไม่ได้เจอกันเลยหลังจากจบไป ได้เจออาจารย์ที่สอนเรามา ได้เข้าไปสัมผัสบรรยากาศเก่าๆ ที่เราได้เคยสัมผัสมากว่าหกปีที่เรียนที่โรงเรียนแห่งนี้.......
ยิ่งได้ไปอยู่ในที่เก่าๆ.... เจอเพื่อนเก่าๆ.... ยิ่งทำให้นึกถึงเรื่องราวและบรรยากาศเก่าๆที่เรารวมผ่านมันมาด้วยกัน
เฮ้ออออ... อยากกลับไปเรียนมอปลายอีกจัง.......
แต่ก็เท่านั้นแหละ.... ชีวิตเราต้องเดินทางไปอีกไกล........
ในคืนหนึ่งในช่วงอาทิตย์สุดท้ายของเดือนพฤษภาคม 48 ......
ในค่ำคืนอันแสนเงียบสงบ เสียงลมหายใจของเราค่อยๆดังสม่ำเสมอใกล้เข้าสู่ห้วงนิทราเต็มที
เพราะเหนื่อยมาทั้งวันจากการช่วยพ่อดูคนงานเก็บมังคุด
ครืด..................... ครืด.................................
เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ที่หัวเตียงสั่นจนเรารู้สึกตัวขึ้นมาทั้งที่กำลังจะเคลิ้มหลับ
พร้อมกับมีอารมณ์หงุดหงิดเล็กๆจากการโทรมาไม่รู้เวล่ำเวลาของปลายสาย...
“ ฮัลโหล.... ใครว้ะ... โทรมาป่านนี้... ไม่รู้ไงว่าคนจะนอน... ”
เราพูดออกไปอย่างบันดาลโทสะทั้งๆที่ก็ไม่ได้ดูว่าใครเป็นคนโทรมา
คิดแต่ว่าจะตั้งหน้าตั้งตาด่าแม่งอย่างเดียวให้มันรู้สำนึกซะบ้าง
“ ปอ.........เหรอ..... ทามไม.... พูดม่ายเพราะ...เลยล่ะ...”
เสียงปลายสายมีท่าทางเมาเล็กน้อย... และที่สำคัญมันเป็นเสียงที่เจือไปด้วยความสะอึกสะอื้น
แต่ก็ไม่ได้ทำให้เราตกใจเท่า..... การที่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร.....
“ ฮัท........................ ” เราพูดออกไปเสียงไม่ดังมากนักแต่ก็ดังพอที่จะทำให้ฮัทได้ยิน....
“ อืม.... ฮัทเอง... ” ฮัทพูดกลับมาเหมือนเป็นการยืนยันให้เรารู้ว่าเป็นฮัทจริงๆ
“ เอ่อ..... ” เราได้อ้ำๆอึ้งๆพูดอะไรไม่ออก... น่าตลกนะ... ว่าตลอดสองเดือนที่เราโทรหามันนับครั้งไม่ถ้วน
นั่งร้องไห้ฟูมฟายคิดถึงมัน อยากพูดคุย... อยากเจอหน้าใจจะขาด....
แต่ตอนนี้คนคนนั้นกำลังพูดคุยกับเราอยู่... แต่เรากลับพูดอะไรไม่ออก
“ ปอ.... ฮัทเอ็นไม่ติด.... ” ฮัทพูดสวนมาด้วยเสียงสะอึกสะอื้นในช่วงที่เราอ้ำอิ้งอยู่
“ แล้วที่บ้านว่าไงบ้างล่ะ ??? ” เราถามกลับไป
“ ป๊ากะม๊าผิดหวัง.... ผิดหวังในตัวฮัท..... ฮัท... ฮัททำให้เค้าไม่ได้.... ” ฮัทพูดออกมาทั้งๆที่ร้องไห้
“ แล้วทีนี้ฮัทจะทำไง ?? ” เราถามอีก
“ ป๊ากะม๊าบอกว่าจะให้ฮัทเรียนเอกชน..... ” ฮัทพูด
“ อืม... ก็... ก็... เรียนสิ... ” เราพูดประโยคนี้ออกไปอย่างยากลำบาก
“ ปอ... จะไม่ถามฮัทหน่อยเหรอ.... ว่าฮัทหายไปไหน ?? ” ฮัทพูดด้วยเสียงที่เจือไปด้วยความน้อยใจ
“ อืม.... ละ... แล้ว.. ฮัท... หายไปไหนมาล่ะ ?? ” เราพูดไปด้วยเสียงสั่นๆ... น้ำตามันเหมือนจะไหลออกมาทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าทำไม.... คำถามนี้สินะ... ที่เราอยากจะถามมันมาตลอดสองสามเดือนที่มันหายไป
“ ป๊าให้ฮัทไปอยู่บ้านญาติหนะ.... วันๆบังคับให้อ่านแต่หนังสือ... จะไปไหนมาไหนก็มีแต่คนคอยตามประกบตลอดเลย ฮัทแทบไม่มีเวลาส่วนตัวเลย..... ” ฮัทพูดกำลังจะเล่าต่อ แต่เราก็ขัดขึ้นมาก่อน
“ ไม่มีเวลาแม้แต่สักนาทีที่จะโทรหาปอเลยจริงๆเหรอ ?? ” เราพูดออกไปแบบไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่นัก
“ อืม.... โทรศัพท์ฮัทก็ไม่เคยได้ใช้เลย.... ของฮัทม๊าก็ยึดไปหมด.....” ฮัทพูด
“ ม๊าฮัทจะทำขนาดนั้นทำไม ?? ” เราถามกลับไปด้วยความแปลกใจ
“ ก่อนหน้าหนะนะ.... ฮัทเคยตัดสินใจบอกเรื่องเราสองคนกะม๊า.... ฮัทคิดว่าม๊าคงจะต้องเข้าใจฮัท แต่แล้วม๊าก็รับไม่ได้... ม๊าบอกว่าถ้าฮัทไม่เลิกเป็นแบบนี้ม๊าจะตัดลูกตัดแม่กะฮัท แต่ฮัทก็ยังไม่ยอมเลิกแต่โกหกม๊าว่าฮัทเลิกกะปอแล้ว.... แต่พอม๊ามาเห็นเราสองคนที่หอวันนั้น... ม๊าก็โกรธใหญ่เลย ม๊าบอกว่าฮัทรักคนอื่นมากกว่าแม่ตัวเอง ” ฮัทพูดแล้วก็เงียบไปสักพัก เราเลยถามออกไปว่า
“ แล้ว..... ”
“ ฮัทก็เลยบอกว่าไม่ใช่.... ฮัทรักป๊ากะม๊ามาก... เพราะเราก็มีกันสามคนพ่อแม่ลูก ม๊าฮัทเลยบอกว่างั้นก็ทำให้ดูสิว่าฮัทรักป๊ากะม๊าจริงๆ..... ”
“ โดยการที่ฮัทเลิกกะปอนะเหรอ??? ” เราถามกลับไปเสียงเรียบ
“ ก็ไม่ใช่ซะทีเดียวหรอก.... ม๊าบอกว่าฮัทต้องเอ็นใหม่ให้ได้.... แล้วพอเรียนจบออกมาก็มาช่วยป๊ากะม๊าดูแลโรงแรมที่ป๊ากะม๊าเป็นคนช่วยกันสร้างมา.... ” ฮัทพูด
“ อืม..... ” เราพูด
“ แต่ฮัทเอ็นไม่ติด.... ม๊าก็เลยผิดหวังไปกันใหญ่.... แต่ม๊าก็จะให้ฮัทเรียนเอกชนไง ” ฮัทพูด
“ ก็ทำให้เค้าสิ... ” เราพูดออกไป
“ ปอ.... อยากให้... ฮัทกลับไปมั้ย?? ” ฮัทถามแบบไม่เต็มเสียงนัก
“ ทะ.. ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ ?? ” เราพูดกลับไปพร้อมกับใจสั่นๆ....
ภาพเก่าๆระหว่างเรากะฮัทมันเข้ามานสมองเราอีกครั้ง....
อ้อมกอดที่เราโหยหา....
สัมผัสที่มันเต็มไปด้วยความอบอุ่น....
ความรู้สึกเหล่านั้นแทรกซึมกลับมาหาเราอีกครั้ง
“ ก็........... ถ้า... ปอบอกว่าอยากให้ฮัทกลับ.. ไป... ฮัทก็จะกลับไป... ” ฮัทพูดด้วยเสียงปนเศร้า
“ ไม่เป็นไรหรอกฮัท..... ทำตามที่ม๊ากะป๊าขอเหอะ.... ฮัทเป็นลูกคนเดียวนะ... ความหวังทั้งหมดของป๊ากะม๊าอยู่ที่ฮัท... อย่าทำให้เรื่องของเราไปทำลายความหวังเห่ล่านั้นเลย.... ”
เราพูดออกไปพร้อมกับน้ำตาที่มันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่.....
ทั้งที่บอกตัวเองแล้วว่าจะเข้มแข็ง.... แต่แล้วเราก็ต้องเสียน้ำตาออกมาอีกจนได้
“ ฮัท.. ขอโทษนะ... ที่ทำให้เรื่องของเรามันต้องมาเป็นแบบนี้.... ” ฮัทพูด
“ ไม่เป็นไรหรอก... ฮัทไม่ได้ทำผิดอะไรนี่.... การที่ฮัททำตัวเป็นลูกที่ดีมันจะผิดได้ไง.....” เราพูดออกไปด้วยเสียงสั่นๆ... เราอดที่จะสงสารตัวเองไม่ได้ ที่จะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้.....
“ ผิดสิ... เพราะฮัททำให้ปอเสียใจ... ” ฮัทพูดกลับมาด้วยเสียงสั่นๆเหมือนกัน
“ ปอเสียใจหนะ... ไม่เป็นไรหรอก.... เดี๋ยวปอก็หาย... แต่ถ้าฮัททำให้ป๊ากะม๊าเสียใจนี่สิ..... มันแย่กว่านะ.... ไม่มีใครได้อะไรทั้งสองอย่างหรอก.... ฮัทเลือกถูกแล้วล่ะ.... ” เราพูด
“ ขอบใจนะปอ.... ที่ปอเข้าใจฮัท... ฮัทเคยคิดนะ... ว่าฮัทจะกลับมาหาปอหลังจากที่ฮัททำทุกอย่างให้ป๊ากะม๊าเรียบร้อยแล้ว... แต่มันก็คงจะเห็นแก่ตัวเกินไป...... ” ฮัทพูด
“ เราอย่าไปผูกมัดอะไรกันเลย.... ฮัทจะมีห่วงปล่าวๆ.... ตั้งใจทำสิ่งที่ป๊ากะม๊าขอให้เต็มที่เหอะ..... ระหว่างเรา... ถ้าเราเป็นของกันและกันจริงๆ... สักวัน..... เราก็คงได้พบกันอีกแน่ๆ.... ” เราพูดออกไปด้วยเสียงหนักแน่น เราจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว.......
“ ปอจะไม่เสียใจแย่เหรอ.... ถ้าต้องมาเจอกับคนแย่ๆอย่างฮัทอีกอ่ะ..” ฮัทพูดด้วยเสียงขี้เล่น.... มันก็คงจะเข้มแข็งขึ้นเหมือนกัน
“ จะเสียใจทำไม.... อย่างน้อยก็ได้เจอคนที่รัก...... ” เราพูดกลับไปด้วยเสียงขี้เล่นเหมือนกัน
หลังจากพูดประโยคนี้ออกมา... เราทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกันทั้งน้ำตา
“ คิดถึงปอจัง..... เราจะได้เจอกันอีกมั้ย ??? ” ฮัทพูด
“ ก็เอาไว้ว่างๆเราค่อยนัดเจอกันแล้วกัน....... ” เราพูด
“ อืม.... เสียดายจัง ฮัทไม่ได้ลาพวกเพื่อนๆเลย.. ” ฮัทพูด
“ ว่างๆก็ขึ้นมาเที่ยวนี่สิ.... อยู่กรุงเทพน่าเบื่อจะตาย ” เราพูด
“ ถ้าว่างคงได้ไปแน่ๆ.... ” ฮัทพูด
“ แล้วนี่ออกมาเที่ยวเหรอ.... ท่าทางจะเมานะเนี่ย... กลับไหวป่าว... ” เราถาม
“ ถ้าไม่ไหวแล้วจะมารับมั้ยล่ะ ??? ” ฮัทมันพูดด้วยท่าทีกวนๆ
“ จะบ้าเหอ.... ไม่ใช่ใกล้ๆ... ” เราพูด
“ ก็ไม่ได้ไกลมากหนิ.... ขับรถชั่วโมงกว่าก็ถึงแล้ว.... ” ฮัทพูด
“ หึ... ไม่เอาด้วยอ่ะ..... ” เราพูด
“ 55555+... กลับไหวน่า... ไม่ต้องเป็นห่วง.... ” ฮัทพูด
“ แหม.... ทำเป็นเท่ห์.... เอ็นไม่ติดแล้วมากินเหล้าเนี่ย.... หล่อตายเหอะ.... กลับให้ถึงบ้านละกัน... ”
เราแอบพูดกัดๆมัน
“ เป็นไง??... กลัวฮัทไปนอนกะใครรึไง??? ” ฮัทพูดเสียงที่เจือไปด้วยเสียงหัวเราะ
“ จะกลัวทำไม........ ไม่ได้เป็นไรกันแล้วหนิ... ” เราพูดออกไปแบบไม่เต็มใจนัก
“ 55555+.... ไม่ต้องกลัวหรอก.... ไม่มีหรอก.... ฮัทรักปอจะตาย....” ฮัทพูด
“ จร้า............ ดูแลตัวเองด้วยละกัน... ” เราพูด
“ ค๊าบบบบ.... ไว้ว่างๆจะโทรหานะ..... ปอมีอะไรก็โทรมาหาฮัทได้นะ.. ” ฮัทพูด
“ อืม............. ” เราพูด
ระหว่างเราจากกันด้วยดี.............
จากกันด้วยคำว่ามิตรภาพ....................
เราทั้งสองคนยังคงต้องเรียนรู้โลกอีกมาก.... ยังมีอีกหลายเรื่องราวที่รอพิสูจน์ตัวตนของเราอยู่
เรื่องราวของเราทั้งสองคน..........
เมื่อเวลาผ่านไปมันก็เป็นเพียงแค่ความทรงจำดีๆ...
ที่เราทั้งคู่ตั้งใจสร้างสรรค์มันขึ้นมา........
ประดับไว้เป็นอีกหนึ่งความทรงจำ....
ที่ทำให้เรามีกำลังใจยามกลับไปนึกถึง.... เมื่อวันที่เราอ่อนแอ
ที่ทำให้เรารู้สึกชุ่มชื่นหัวใจ..... ยามที่ใจของเราแห้งแล้ง...
ที่ทำให้เรารู้ว่าเรายังมีใครอีกคน.............. ยามที่รู้สึกว่าเราอยู่คนเดียว.........
เรารักฮัทนะ......................
ยังรักเหมือนเดิม..... แม้ว่าเรื่องของเราจะผ่านมาแล้วกว่าสามปี..................
ทุกเรื่องราว.... ทุกความรู้สึก... ระหว่างเราจะอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป.......
ตราบจน...... จน.................. จน.................... จนอะไรดีล่ะ.............
จนกว่าปอจะความจำเสื่อมแล้วกัน...................................
จบตอน
####################################################
ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ยังตามอ่านเรื่องของเรานะ...
ตอนแรกนึกว่าคนอ่านจะหายไปหมดซะแล้ว... เพราะดูท่ามีแต่คนไม่ชอบภีมกันทั้งนั้นเลย...
ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้กันจริงๆ
อ่อ... แอบเห็นมีสมาชิกใหม่ด้วย....
ยินดีต้อนรับนะ... คุณvvoonsen
อ่อ... แล้วก็ขอบคุณ•=»‡Ke®oro‡«=• ด้วย..
สำหรับเนื้อเพลงดีๆ....
อยากลงเพลงเป็นมั่งจัง...
หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558 (อ่าน 290338 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก