วันนี้มีมาตอนเดียวนะ........
ไม่มีแถมๆ
**************************************************
ความเดิม....
ผ่านไปกว่าสองชั่วโมง.... กว่าที่ลมหายใจของคนตรงหน้าจะอยู่ในรับที่สม่ำเสมอ
น้ำตามันหยุดไหลไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าความเศร้าและเสียใจทั้งหมดจะหยุดไปด้วย
เราค่อยๆเอามือลูบที่หน้าฮัทเบาๆ.....
ดวงตา.... ที่คอยมองดูเราดูแลเรา
จมูก.... ที่สัมผัสกับแก้มเราบ่อยครั้ง... มันเป็นแบบนี้นี่เอง
ปาก.... อันนี้เองใช่มั้ย ?? ที่จูบเราจนเคลิ้มในหลายๆครั้ง แบบนี้เองใช่มั้ย??....
ฮัทใช้ไอ้นี่พูดนะเหรอ...... ว่ารักเรา
ใบหน้าแบบนี้นะเหรอ???.. . ที่ทำให้เรารัก........
และคนคนนี้ใช่มั้ยที่รักเรา..................
เราเอามือฮัทมาจับที่หน้าเราบ้าง.... แล้วพูดออกมาเบาๆที่ข้างหูฮัทว่า....
“ อย่าลืมปอนะ.... ”
จากนั้นเราก็หอมที่แก้มฮัทเบาๆ... และก็อดไม่ได้ที่จะจูบเบาๆที่ปากนั้นอีกสักครั้ง.........
“ รักนะ....... ”
*******************************************************
------------------------ #### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๓๕ #### ------------------------------
วันรุ่งขึ้น.....
ทันทีที่เรารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็รู้เลยว่าตาเราคงบวมมากๆ เพราะรู้สึกได้ว่าตัวเองลืมตาได้ไม่เต็มตา
วันนี้แล้วสินะ...... ที่เรากะฮัทต้องจากกันกันแล้ว.......
คิดได้ดังนั้นก็ทำให้นึกถึงที่เพื่อนเราพูดเมื่อคืน
“ เฮ้ย... นี่เมิงเป็นไรอ่ะ??? ร้องไห้ทำไม ?? ” หลังจากที่เราออกจากหอในเราก็ตรงไปที่หอเพื่อนเรา ( เพื่อนในเอก)
“ ฮัทมันจะไปแล้ว..... ” เราพูดแล้วก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง
“ไปไหนๆ... พูดให้มันเคลียร์ๆซิ...” เพื่อนเราอีกคนพูดขึ้น
“ มันจะกลับไปอยู่บ้านแล้ว.... มันจะไม่มาที่นี่แล้ว.... ” เราพูดทั้งๆที่ยังร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ อ้าว.. ทำไมเป็นแบบนั้นอ่ะ??? เล่ามาให้มันรู้เรื่องดิ๊ ” เพื่อนเราพูด
คือเพื่อนเรามันไม่รู้เรื่องที่ฮัทจะซิ่วหรอกรวมถึงพวกเพื่อนกลุ่มที่อยู่หอด้วยกันก็ไม่มีใครรู้
เพราะหลังจากที่เรารู้เรื่องนี้กะฮัทเราก็ไม่ได้บอกใครเลย เราไม่เข้มแข็งพอที่จะพูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง
แค่ในทุกๆครั้งที่นึกถึงว่ามันจะซิ่ว เรายังทำใจยอมรับไม่ได้เลย
คำว่าที่มันจะซิ่ว คำพูดนี้มันเหมือนมีดที่แทงลงมากลางใจเราในทุกๆครั้งที่นึกถึง....
จากนั้นเราก็เลยตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนเราฟัง.....
“ ทำไมเป็นอย่างงี๊ว้ะ??? ” เพื่อนเราคนนึงสบถขึ้นมาหลังจากที่ฟังเราเล่าเรื่องทั้งหมดจบ
“ แต่จริงๆแล้วถึงเมิงต้องเรียนกันคนละที่ก็ไม่ได้หมายความจะต้องเลิกกันซะหน่อย...”
เพื่อนเราอีกคนนึงพูดขึ้น
“ ก็จริง... แต่ไม่รู้ทำไมกูถึงรู้สึกว่าจะไม่ได้เจอมันอีกแล้วก็ไม่รู้..... ” เราพูด พวกเพื่อนเรามันก็ทำท่าทางคิดตาม
“ แล้วอีกอย่างนะ... กูเห็นสายตาฮัทกูก็รู้ว่าเรื่องกูกะมันต้องมีปัญหาอะไรอยู่แน่ๆ ที่มากกว่าแค่มันต้องซิ่วอ่ะ..... กูว่ามันต้องเก็บอะไรไว้ในใจแน่ๆที่ไม่ยอมบอกกู.... ”
เราพูด เพื่อนๆเราที่นั่งอยู่ก็เงียบไปกันหมด
“ แล้วเมิงสองคนไม่เคยคุยกันเหรอ ???... ว่าจะเอายังไงกันต่อ ?? ” เพื่อนคนนึงพูดขึ้นมา
เราก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ.....
“ เฮ้อออ... ถ้าเป็นแบบนี้ก็พูดยากว่ะ ... ” เพื่อนเราพูด
“ งั้นตอนนี้เมิงก็ทำไรไม่ได้หรอก.... เดี๋ยวเวลาก็จะทำให้เมิงรู้ทุกอย่างเอง ” เพื่อนเราพูดแล้วก็เอามือมาตบที่บ่าเราเบาๆ
“ อย่างน้อยก็เหลือเวลาอีกทั้งวัน... กว่ามันจะกลับ.... กูว่าเมิงใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มดีกว่า...”
เพื่อนเราพูด......
จากนั้นเราก็นั่งคุยกันอีกหลายๆเรื่อง ซึ่งก็ช่วยให้เราอารมณ์ดีขึ้นได้บ้าง.....
เพราะเพื่อนเราแต่ละคน.... ฮาๆ กันท้างน้าน......
เราพูดกับตัวเองเบาๆ....
“ ยังเหลือวันนี้อีกทั้งวัน.... ต้องใช้ให้คุ้ม.....”
เราพูดแล้วก็รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำ.....
เราสัญญากะตัวเองว่าเราจะไม่ร้องไห้ให้ฮัทเห็นอีกแล้ว ฮัทจะได้สบายใจ
เราจะต้องเข้มแข็ง เพราะจากนี้ไปฮัทคงไม่ได้มาคอยปลอบเราเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว.......
*****************************************************
“ ว่าไง.... ยังไม่ตื่นอีกเหรอ ??? ” เราพูดกับฮัทหลังจากที่หอมแก้มมันทั้งสองข้าง....
“ อือ.......................... ” ฮัทงัวเงียแล้วก็พลิกตัวนอนตะแคง....
“ ขี้เซาว่ะ...... ตื่นได้แล้วๆ..... ” เราพูดแล้วก็ดึงผ้าห่มออกจากตัวฮัทแล้วก็พับให้เรียบร้อย
“ อีกแปปนึง... เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ.. ” ฮัทพูดเสียงงัวเงียแบบยังไม่อยากจะตื่น
“ อย่ามาโกหก... เมื่อคืนตอนที่ปอกลับก็เห็นว่าหลับสบายดีหนิ... ”
เราพูดแล้วก็ล้มตัวนอนคว่าข้างๆฮัท
“ ไม่ได้โกหกซะหน่อย.... ก็เมื่อคืนมันไม่มีคนให้นอนกอดหนิ.... จะให้นอนสนิทได้ไง ?? ”
ฮัทลืมตาขึ้นแล้วก็พูด
“ อ่ะงั้นมากอดม่ะ.... ” เราพูดแล้วก็นอนอ้าแขนรอ
ฮัทมันก็เลยเข้ามากอดเรา....... กอดซะแน่นเชียวมัน....
“ เป็นไง?? ...... ” เราพูด
“ ดี.... ” ฮัทตอบสั้นๆแล้วมันก็หอมแก้มเรา
“ จูบนะ... ” ฮัทพูดแล้วมันก็ยิ้ม
“ ตามใจดิ.... ” เราพูดแล้วก็ยิ้มตอบมันกลับไป
จากนั้นมันก็ค่อยๆก้มหน้าเข้ามาจนริมฝีปากเราทั้งคู่ประกบกัน
เราจูบปากกันอย่างนุ่มนวลคล้ายต้องการให้มันเป็นความทรงจำที่มีค่าที่สุด
ต่างฝ่ายต่างรับสัมผัสที่เกิดขึ้นครั้งนี้อย่างเป็นสุข
เหมือนต้องการจะจดจำสัมผัสเหล่านี้เอาไว้ตลอดไป...
เพราะมันอาจเป็นครั้งสุดท้าย........
***********************************************
“ ผมฮัทนี่นุ่มเนอะ ” เราพูดในขณะที่มือกำลังเช็ดผมให้ฮัทอยู่
“ อืม.... ” ฮัทตอบกลับมา
“ นี่ๆ.... วันนี้เราไปรำลึกความหลังกันม่ะ...... ” เราพูด
“ ยังไงอ่ะ ??? ” ฮัทถามกลับมาเสียงงง
“ เดี๋ยวพาไป.... ” เราพูด
หลังจากที่ฮัทแต่งตัวเสร็จเราก็ออกไปกินข้าวกัน.....
ร้านที่เราไปกินด้วยกันในวันนั้นเป็นร้านที่เราไปกินด้วยกันครั้งแรกก็คือร้านหมูกระทะ
ก่อนจะเริ่มกินฮัทหันมาพูดกับเราว่า
“ กินให้เต็มที่นะ... เอาให้อิ่ม... ไม่ต้องเขินหรือรักษาฟอร์มนะ...”
ฮัทพูดแล้วก็ยิ้มเราก็ยิ้มตอบมัน เพราะประโยคประมาณนี้เป็นประโยคที่มันเคยพูดกะเราตอนครั้งแรกที่เรามากินที่นี่ครั้งแรกด้วยกัน
“ อืม.... ” เราตอบมันแล้วเราก็ลงมือกินกัน ตลอดที่กินเราก็ม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากมาย
เพราะต่างก็สนใจอาหารที่อยู่ตรงหน้า... ประมาณว่ากินแบบลืมโลกกันไปเลย
หลังจากกินเสร็จก็ค่ำๆพอดีเราก็ไปขี่รถเล่นกัน บรรยากาศดีมากๆ
วันนั้นเราเอารถมอไซต์ออกไปกัน
ตอนที่ขี่รถผ่านที่ที่เราเคยมาสอนฮัทขี่รถมอไซต์ ฮัทมันก็หันมาพูดกะเราว่า
“ จำตรงนี้ได้ป่าว??.... ว่ามีคนสองคนที่รักกันมากเคยมาหัดขี่รถกันตรงนี้ ”
เราตอบมันกลับไปเบาๆ แล้วก็กอดเอวมัน
ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายรึป่าวนะ??...
ที่เราจะได้นั่งซ้อนรถมันแล้วก็กอดมันแบบนี้.......
ชีวิตของเราทั้งคู่หลังจากวันนี้ไปจะเป็นยังไงกันนะ??....
จะเหมือนตอนนี้รึป่าว???
ที่เราได้แต่มองฮัทจากข้างหลัง...... ที่มันได้แต่มองไปข้างหน้า
โดยอาจจะลืมว่ามีใครคนนึงรอมันอยู่ข้างหลัง...
รอคอยมันอย่างเป็นห่วง... และหวังว่าสักวันมันจะหันกลับมามองเราบ้าง.......
จากนั้นเราก็ไปดูหนังกัน......... เพราะว่าที่บ้านฮัทโทรมาบอกว่าจะมาถึงประมาณเที่ยงคืน
“ ปอ.... กินป็อบคอร์นมั้ย ?? ” ฮัทหันมาพูดกับเราตอนนี้นั่งอยู่ในโรงหนัง
“ ไม่อ่ะ.... กินไม่เป็น... เหม็นด้วย... ” เราพูดแล้วก็ยิ้ม.....
“ อ่ะ... ลองกินดูหน่อย.... อร่อยนะ... ” ฮัทมันพูดแล้วก็ยิ้ม
เพราะในตอนนั้นเราทั้งคู่ต่างก็นึกถึงตอนที่เรามาดูหนังด้วยกันครั้งแรก....
“ ไม่เอาอ่ะ... ไม่กินๆ ” เราพูดแล้วก็ยิ้ม
“ กินเหอะ... เดี๋ยวฮัทป้อน... ” ฮัทพูดยิ้มๆ
“ โอเคๆ... ก็ได้... แต่ต้องใช้ปากป้อนนะ... ” เราพูดแล้วก็หัวเราะ....
“ ได้เลย.... ” ฮัทพูดแล้วก็คาบป็อบคอร์นไว้ที่ปาก แล้วมันก็ค่อยๆเลื่อนหน้ามาใกล้ๆเรา
เราก็เลื่อนหน้าเข้าไปหามันเพื่อใช้ปากรับป๊อบคอร์นจากปากมัน....
หน้าเราสองคนอยู่ใกล้กันมากๆ.....
ตอนนั้นทั้งเราและมันก็ไม่มีใครดึงหน้ากลับไป
สายตาเราทั้งคู่มองกัน............
สายตาฮัทมันเต็มไปด้วยความสุขแม้ว่าจะแฝงความเศร้าไว้เล็กๆ
สายตานี่แหละ.... ที่เราจะไม่มีวันลืม................
ฮัทจูบที่ปากเราเบาๆหนึ่งครั้งแล้วมันก็ยิ้ม.... เราก็ยิ้มตอบมันไป
จากนั้นเราก็ดูหนังกัน ตลอดเวลาที่ดูหนังมือของเราทั้งคู่ก็ประสานกันไว้ตลอด.......จนดูหนังจบ
“ไปร้านคอฟฟี่เวย์กันดีกว่า.... ” เราพูดหลังจากที่ออกมาจากโรงหนัง
“ ใจตรงกันเลย... ฮัทกำลังจะชวนไปอยู่พอดี... ” ฮัทพูด
ร้านนี้ก็เป็นอีกร้านนึงที่เป็นร้านแห่งความทรงจำของเรา.....
เมื่อก่อนเราจะมานั่งร้านนี้ด้วยกันทุกวัน
ฮัทก็จะชวนให้เราลองดื่มชารสนั้นรสนี้... แล้วมันก็จะอธิบายให้เราฟังว่าชารสไหนเป็นยังไง
และสอนเราว่าเวลาดื่มชาต้องทำแบบนั้นแบบนี้.........
แนะนำให้เรากินเค้ก.... อันนี้อร่อยนะ..... อันนั้นก็อร่อย..... ปอลองกินดูสิ......
คำพูดเหล่านั้นมันยังก้องอยู่ในหูเรา..... แม้ ณ ตอนนี้ที่เรานั่งพิมพ์เรื่องอยู่......
“ ร้านมันปิดแล้วเหรอ ??? ” ฮัทหันมาพูดกับเรา
“ อ้าว... ปิดตั้งแต่เมื่อไหร่ละเนี่ย ??? ” เราพูดด้วยความเสียดาย
แม้ว่าร้านนี้จะเป็นร้านประจำที่เรามากันทุกวัน แต่พอมาช่วงละครเราทั้งคู่ก็ไม่ค่อยได้มาที่นี่กันเท่าไหร่ พูดถึงก็เกือบเดือนแล้วที่เราไม่ได้มาร้านนี้เลย.....
“ ว๊า..... เสียดายจัง ” ฮัทพูด
“ งั้นไปหาดกันดีกว่า...” เราพูด เพราะร้านนี้มันก็อยู่ไม่ไกลจากหาดเท่าไหร่
“ อืม... ก็ดีเหมือนกัน... ” ฮัทพูด
พอมาถึงที่หาดเราก็จอดรถไว้ที่ริมหาดนั่นแหละแล้วก็ลงเดินเล่นกัน...
ถอดรองเท้าไว้ที่รถ ปล่อยให้เท้าได้สัมผัสพื้นทราย... มันผ่อนคลายดีมากๆ
เราทั้งคู่เดินจับมือกันริมหาด.... คลื่นทะเลที่พัดเข้าฝั่งก็มาสัมผัสกับเท้าของเราเป็นระยะๆ....
เราเดินเล่นกันจนเมื่อยก็เลยหยุดนั่งเล่นกันที่ตรงริมหาดนั่นแหละ
“ ปอ... ที่ผ่านมาถ้าฮัทเคยทำอะไรไม่ดีหรือทำอะไรให้ปอเสียใจ... ฮัท... ขอบโทษนะ..”
ฮัทพูดในขณะที่เราทั้งสองคนนั่งหันหลังชนกันอยู่
“ อืม... ปอก็เหมือนกันนะ.... ” เราพูด......
“ ปอต้องเข้มแข็งนะ...... ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรหาฮัทได้ตลอดเลยนะ...” ฮัทพูด
“ อืม... ฮัท.. ” เราพูด
“ หืม... ว่าไง?? ” ฮัทตอบกลับมา
“ ปอ... รักฮัทนะ.... ไม่ว่ายังไงก็ตามเราก็ยังมีกันนะ... ” เราพูดเสียงสั่นๆ
“ อะ... อืม... ฮัทก็....รักปะ... ปอ...” ฮัทพูด..
“ ปู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด........................... ” เสียงฮัทมันตดออกมาเสียงดัง.....
เราก็ขยับตัวออกจากตรงนั้นโดยเร็วเพื่อไม่อยากได้รับกลิ่นอันไม่พึงประสงค์....
พอเราหันมามองหน้ามัน แล้วก็พูดว่า
“ เสียบรรยากาศหมด... กำลังซึ้งเลย ”
“ โห.... นั่งบิ๊วตั้งนาน...” ฮัทพูดด้วยหน้างอนๆ
ทั้งเราและมันก็เลยหัวเราะออกมาพร้อมกัน....................................
หลังจากหัวเราะกันจนท้องขดท้องแข็งเรากะมันก็กลับหอกันเพราะใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว....
“ ปอ... รออยู่ที่ห้องก่อนนะ.. เดี๋ยวฮัทออกไปซื้อของแปปนึง ” ฮัทพูดหลังจากส่งเราที่หน้าหอใน
“ อืมๆ.... ” เราตอบกลับไปงงๆ.... แล้วก็เดินขึ้นห้องไป......
พอขึ้นไปบนห้องฮัทเราก็รีบเอาหนังสือเล่มนึงขึ้นมา.......
มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับชาต่างๆที่ฮัทเคยบอกเราว่ามันอยากได้...
เราแอบไปซื้อให้มันก่อนที่จะมาหามันที่หอ
เราหาโอกาสอยู่ว่าจะแอบให้มันโดยที่ไม่รู้.... ดีเหมือนกันที่มันออกไปธุระข้างนอก
เราจะได้ถือโอกาสนี่แหละ.. แอบให้ของมัน....
ในหน้าสุดท้ายจะมีกระดาษว่างให้โน้ตข้อความ...... เราก็เลยใช้ปากกาเขียนลงไปหน้านั้นว่า....
กว่าฮัทจะได้มาอ่านที่ปอเขียนไว้ก็ไม่รู้ว่าวันนั้นเราทั้งคู่จะเป็นไงกันบ้าง.....
แต่ที่แน่ๆเราทั้งคู่คงจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน... คิดว่างั้นนะ......
หนังสือเล่มนี้เห็นบอกว่าอยากได้หลายครั้งแล้ว... ปอก็เลยซื้อให้.....
เก็บไว้ดีๆแล้วกัน..... อย่างน้อยถ้าวันนึงเรื่องของเรามันกลายไปเป็นแค่อดีตจริงๆ
ทุกครั้งที่ฮัทเห็นหนังสือเล่มนี้ก็ขอให้คิดถึงปอบ้างนะ.....
อย่างน้อยก็ขอให้ปอเป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่ดีของฮัทก็แล้วกันนะ.........
รักนะ.....
ปอ
จากนั้นเราก็เอาหนังสือเล่มนั้นใส่ลงไปในกระเป๋าของฮัท
นอกจากหนังสือก็จะมีรูปที่เราเคยถ่ายด้วยกันด้วย
เราแอบอัดมาให้มัน....... แล้วก็ใส่ไปพร้อมหนังสือเล่มนั้นนะแหละ...
“ ครืดดดดดดดดดดดด......................... ” เสียงประตูห้องถูกเปิดออก เราก็รีบลุกออกจากกระเป๋าฮัททันที
“ มาละเหรอ?? ไปไหนมาเนี่ย?? ” เราพูดกับฮัท
“ ให้................. ” ฮัทพูดพร้อมกับยื่นดอกกุหลาบขาวกำใหญ่มากให้เรา......
“ ให้ทำไมอ่ะ ?? ” เราพูดแก้เขิน
“ ให้เอาไปถวายพระมั้ง?? ” ฮัทพูดแล้วก็หัวเราะ..
“ พรุ่งนี้วันพระเหรอเนี่ย ..... ” เราพูดหลังจากที่ถือดอกกุหลาบกำใหญ่นั้นมาไว้ในมือ..
“ ก็ไหนบอกว่าชอบกุหลาบขาวไม่ใช่เหรอ...... ฮัทก็เลยซื้อให้... ” ฮัทพูด
“ นี่ที่ออกไปนี่ไปตลาดมาอ่ะดิ.... ” เราพูดแล้วก็ดมดอกกุหลาบที่ถือไว้ในมือ
“ อืม.......................... ” ฮัทพูดเขินๆ
“ น่ารักจังเลย.............. ” เราพูดกวนมันแล้วก็เอามือบีบจมูกมันแบบหมั่นเขี้ยว....
ฮัทมันก็ดึงเราไปกอด....... แล้วหน้ามันก็ค่อยๆใกล้เข้ามา.... ใกล้เข้ามา.....
เรากำลังจูบกัน....................
มันจะเป็นจูบสุดท้ายรึป่าวนะ?...................................
ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก เราทั้งคู่รีบผละออกจากกันโดยเร็ว
หันไปที่หน้าประตูก็เห็นผู้หญิงคนนึงยืนอยู่
ดูจากการแต่งตัวที่ออกจะคุณนายๆหน่อย คงจะเป็นแม่ฮัทนะแหละ..
“ มะ..... ม๊า... ” ฮัทพูดด้วยท่าทางตกใจสุดขีด
เราก็ตกใจไม่แพ้มันนั่นแหละ......
เมื่อกี๊ท่านคงเห็นเต็มๆว่าเราสองคนจูบกันอยู่....
“ รีบๆขนของลงมา.... ม๊ารออยู่ข้างล่าง.. ” แม่ฮัทพูดด้วยสีหน้าและท่าทางที่โกรธจัดก่อนที่จะเดินลงไป
“ จะเป็นไรรึป่าวฮัท ?? ” เราพูดด้วยหน้าเสียๆ
“ คะ... คงไม่เป็นไรหรอก.. ” ฮัทพูดเบาๆด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล..
“ แน่ใจเหรอ ?? ” เราถามกลับไปอีกครั้ง ฮัทก็เอาแต่ก้มหน้า..... แล้วพูดกลับมาว่า
“ ปอกลับไปก่อนเหอะ....”
“ อะ... อืม... ” เราพูด...
จากนั้นฮัทก็เดินมาลงเราข้างล่าง....
เราทั้งคู่เลือกที่จะไปออกอีกทางนึงที่ไม่ต้องเจอกับครอบครัวของฮัท.....
และแล้วก็มาถึงนาทีที่เราต้องจากกันจริงๆแล้วละสิ................
ใจหายจัง..................
“ ระ.. เราจะได้เจอกันอีกมั้ย?? ” เราหันไปพูดกับฮัท
มันเป็นคำถามที่เราอยากรู้คำตอบมาตั้งนานแล้ว.. แต่เราไม่เข้มแข็งพอที่จะรับรู้คำตอบ
แต่ในตอนนั้นเราอดไม่ได้จริงๆที่ไม่ได้ถาม เราก็เลยตัดสินใจถามออกไป
ตอนนั้นเหมือนน้ำตามันจะปริ่มๆอีกแล้ว...
“ ไม่รู้สิ............. ” ฮัทตอบกลับมาเบาๆ
เราเงยหน้ามามองฮัท..... ตอนนั้นฮัทตาแดงมากๆ...
“ อืม... ไม่เป็นไร..... ” เราพูดด้วยเสียงสั่นๆ น้ำตาก็จะไหลออกมาให้ได้....
“ แล้วฮัทจะโทรหานะ.... ” ฮัทพูดแล้วก็เดินเข้ามากอดเรา เราก็กอดฮัทแน่น
เพราะกลัวว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้กอดกัน
“ ดูแลตัวเองดีๆนะ... รู้มั้ย?? ” ฮัทพูดแล้วเอามือมาลูบหัวเราเบาๆ....
“ ฮัทก็ด้วยนะ... ” เราพูดกลับไป....
จากนั้นเราก็ผละออกจากกัน........
เราทั้งคู่มองตากัน... เหมือนต่างก็จะจำดวงตาคู่นี้เอาไว้ในความทรงจำ.....
“ ปอไปนะ............ ” เราพูด
“ อืม... ขี่รถดีๆ... ” ฮัทพูดแล้วก็โบกมือให้เรา
ทันทีที่เราหันหลังให้ฮัทแล้วเดินมาที่รถ น้ำตาเรามันไหลออกมาอีกแล้ว.......
ขอโทษนะฮัท... ปอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้วจริงๆ.........
เราขี่รถออกมา.... เราไม่ได้หันไปมองมันอีก...
เราไม่อยากให้มันเห็นน้ำตาของเราอีก......
เราไปที่กระจกรถ.. ก็เห็นฮัทยืนโบกมืออยู่ ส่วนอีกมือนึงก็ปาดน้ำตาที่มันไหลออกมา..
ภาพของฮัทในกระจกค่อยหายไปๆ... หายไป.......
เราทั้งคู่.. ค่อยๆห่างกัน..... ห่างกัน..... ห่างกัน.....
ต่างก็ไปกันไปคนละทางจนไม่สามารถมาบรรจบกันได้อีก.......
จบตอน..........................
######################################################
เยส.....
มีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นอีกคนนึงแล้ว......
ยินดีต้อนรับคุณ ar_chi22 ด้วย
ส่วนเรื่องลงรูปก็ไม่เป็นไรหรอกนะ... เห็นหน้าเห็นตาจัดเจนดี...
เราก็ทำไม่ค่อยจะเป็นซะด้วยสิ... อยากจะมีรูปกะเค้าบ้างก็ทำไม่เป็น
นี่..
คุณcassper_W แซวได้แซวดีนะ....... เดี๋ยเหอะๆ...
เค้าออกไปกะเพื่อนจริงๆน๊า....
ยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกันซะหน่อย.. 5555+ ล้อเล่น..
ช่วงนี้ก็อาจจะเศร้าๆหน่อยนะ..... กว่าเราจะผ่านช่วงนั้นมาได้ก็แทบแย่เหมือนกัน.....
แต่ในที่สุดก็ผ่านมันมาได้... และก็รู้สึกได้ว่าตัวเองเข้มแข็งขึ้นเยอะเลย....
หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558 (อ่าน 290348 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก