หัวข้อ: มหาหงส์ บทที่ ๓๗ : คอย (ครึ่งหลัง๒๐%) [๒๔ ก.ย. ๒๕๖๒]

[oiruop]

 

[Ruszel]

  รักเรื่องนี้ที่สุดที่เคยอ่านมา แอบตามมานานมาก สู้ๆนะคะไรท์ 

[Moose]

น้ำตาซึมเลยค่ะ ความรักของทั้งคู่ต้องผ่านอะไรบ้าง ช่วงที่เล็กกับอาจารย์คนึงคุยกันเราร้องไห้เลยค่ะ ฮือออ รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ รอรวมเล่มด้วยค่ะ

[cancan]

คือ..มันมองไม่เห็นความHappy endingเลย  ยังไงหนอยังไง?...ฉุดกระชากหัวใจคนอ่านกันสุดๆ 
 

[MimoreQ]

รออ่านต่อนะคะ สนุกมาก อ่านแล้วติดงอมแงมเลย สงสารเลอมานกับอาจารย์คนึงมาก จะเศร้าไปไหน แต่ว่าประเด็นรุ่นลูกนี่ ใช่ตัวผอ.กับพ่อเลอมานหรือเปล่าน้า? แอบจิ้นคู่นี้เล็กๆ ฮ่าๆ รออ่านต่อนะคะ

[Acacha]

เศร้าเลย 

[Jessiebier]

เศร้าๆๆ รอไรท์

[arissara]

มันคือเรื่องจริงที่มีในนิยายเท่านั้นเองง

[ดอกไม้]

บทที่ ๓๕

คนจะรักกัน

(ครึ่งหลังฮะ )   


ดูเหมือนเทวาจะจงใจให้ความทมิฬหินชาติมาครอบงำหัวใจชาวบ้านไปเสียสิ้น  เหตุประท้วงที่หน้าโรงเรียนยิ่งทวีความรุนแรงและบานปลายขึ้นทุกวัน
   
นายสิงห์ สีตลาสังเกตการณ์อยู่ทุกเช้า ตั้งแต่จ้อยกลับไปเล่าให้ฟังว่ามีพวกชาวบ้านในตลาดมาประท้วงขับไล่อาจารย์คนึงถึงหน้าโรงเรียน  ครั้นพอถามว่าพวกที่มาก่อเรื่องมีใครบ้าง  รู้ชื่อเสียงเรียงนามแต่ละคนแล้วอดีตนักเลงหนุ่มอดนึกเอะใจมิได้  ตั้งแต่นั้น  หลังจากมาส่งเมียเข้าเรียนแล้วก็อยู่โยงเฝ้าดู  ซ้ำบางวันก็ไปเสนอหน้าช่วยพวกอาจารย์กันชาวบ้านบ้าคลั่งออกไปด้วยอีกแรง
   
หลายวันผ่านไป  ไอ้สิงห์จับพิรุธได้หลายประการ

ก็ไอ้อีทั้งหัวหงอกหัวดำเหล่านั้น  ไม่มิตรสหายร่วมวงน้ำเมาไอ้ลอยก็ทาสกามอีทองใบทั้งสิ้น!
   
“วันนี้ต้องรู้เรื่องให้ได้!” นั่นไง นักเรียนขึ้นตึกกันหมดแล้วก็ดาหน้ากันมายังกะตั้งเวลาเอาไว้ ที่ชูกำปั้นเหย็งๆ มานั่นคือตาสุ่มขี้เมาสมาชิกวงเหล้าไอ้ลอยมันล่ะ
   
“ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลย เอาไว้ไม่ได้แล้ว” อีนี่ก็ติดเงินไอ้ลอยหลายร้อยอยู่
   
“พ่อแม่พี่น้อง ฟังทางนี้  ครูล่อลวงลูกศิษย์ตัวเอง ผิดไหม!” ใครคนหนึ่งตั้งหน้าตั้งตาเป็นหัวโจก ถุย! วันก่อนเห็นไอ้ห่านี่เอาหน้าคลุกขาอ่อนอีทองใบที่ซ่องท้ายตลาด
   
“ผิดแน่นอน!” ไอ้พวกลูกคู่ทั้งหลาย  คนคุ้นหน้าในบ่อนไก่และโรงเหล้าทั้งนั้น
   
“แถมเป็นลูกศิษย์ผู้ชายด้วย มันผิดไหม!” หัวโจกถามนำ
   
“ผิดแน่นอน!” ที่เหลือก็ขานรับพร้อมเพรียง
   
“ในโรงเรียนมีครูเลวๆ แบบนี้อยู่เพราะชาวบ้านอย่างพวกเราไม่สนใจ เมื่อไรจะตาสว่างกันเสียที มัวไปหลงเคารพนับถือมันอยู่ได้” คำพูดคำจาหยั่งก๊ะใครมันมาเขียนบทให้ท่อง ไอ้สิงห์ได้ยินแล้วคันฝ่าตีนยิบๆ
   
“เอาไว้ไม่ได้โว้ย แบบนี้ต้องไล่ออกไป!” นั่น ยายบุญธรรมเจ้าของห้องแถวท้ายตลาด ผ่านโลกมาจนฝาดหมากเปลี่ยนฟันเป็นสีนิลยังชูกำปั้นเหย็งๆ ไม่อายลูกหลาน “ออกไปโว้ย! ออกไปให้พ้น หมู่บ้านเราไม่ต้อนรับพวกอัปรีย์จัญไร ออกไป!”
   
เห็นคนึงเดินออกหน้ามา ตามมาด้วยเหล่าอาจารย์เป็นกลุ่ม ลูกชายกำนันที่สังเกตอยู่นานทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นก่อนนวยนาดมาสมทบ
   
“หลายวันแล้วนะ ยังหน้าด้านทำเป็นทองไม่รู้ร้อน” ตาแก่ขี้เมาชี้หน้าอาจารย์หนุ่ม ก่อนหันหาลูกคู่ “พวกเรายอมไหม!”
   
แล้วสรรพเสียง ไม่ยอม ๆ ๆ ออกไป ๆ ๆ ก็โห่ฮาขับไล่กันให้ขรม โหวกเหวก โวยวาย สถุลไพร่อยู่ในสถานศึกษาอย่างไม่ยำเกรง
   
“ไม่ต้องตะโกนกันหรอก พูดจากันดีๆ ก็ได้” อาจารย์ปรีชายกสองมือปราม ท่าทางแกอ่อนใจเต็มที

“พวกคุณอยากให้ผมย้ายไปที่ไหน” คนึงโพล่งขึ้นบ้าง สมกับเป็นครูบาอาจารย์ ชายหนุ่มยังสุภาพ ให้เกียรติทุกคนเสมอ “ถึงผมจะไม่ได้เกิดที่นี่ แต่ก็อยู่ที่นี่ เป็นครูที่นี่มาสิบกว่าปี และคงตายที่นี่”

“มึงได้ตายที่นี่สมใจแน่ ตายคาตีนพวกกูนี่แหละ” ขี้เหล้าวัยคะนองประจำบ่อนชี้หน้าก๋า พวกที่เหลือก็กรูกันเข้ามา

“จะไปที่ไหนก็ไป แต่ไม่ใช่โรงเรียนนี้!”

“มึงมันไม่ใช่ครูแล้ว!”

“มึงทำผิดศีลธรรมยังไงก็รู้อยู่แก่ใจ!” 

เหตุเริ่มบานปลายจวนจะกลายเป็นตะลุมบอนหมู่ ไอ้สิงห์อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป “มากล่าวหากันแบบนี้มีหลักฐานหรือเปล่า!” เสียงห้าวตะเบ็งลั่น พอถูกถามถึงหลักฐาน คนปากถือศีลทั้งหลายก็มองหน้ากันเลิ่กลั่กเป็นไก่

“พวกมึงเคยเห็นเขาเอากันหรือ!” ถามมันลุ่นๆ กงๆ ยังงี้แหละ กับไอ้อีพวกนี้ สุภาพด้วยก็เปลืองน้ำลายเปล่า

“ทะ..เท่าที่เห็นนี่ยังไม่ชัดเจนอีกเรอะ!” ชัดช้า! มีคนเถียง

“กูรู้นะว่าใครใช้พวกมึงมา และมาเพราะอะไร คงได้เงินมาเยอะสินะ” อดีตหัวหน้าอันธพาลปัจจุบันเจ้าของโรงสีชี้หน้าเรียงตัว  ดั่งถูกจี้ใจ พวกมันหลบตาวูบ “หลายหนแล้วนะพวกมึง ถ้าวันนี้พวกมึงไม่กลับไปกันดีๆ มีเรื่องกะกูแน่”

“มึงจะทำไมห๊า มึงจะทำไม” หัวโจกลอยหน้าท้าทายเหย็งๆ

มือใหญ่ล้วงแถวบั้นเอว งัดปืนลูกโม่สมิธชูขึ้นฟ้า ง้างนกแล้วเหนี่ยวไกเปรี้ยง เสียงปืนแผดขึ้นแทนคำตอบ ทั้งหัวหงอกหัวดำแตกฮือเป็นฝูงผึ้ง

“จะกลับกันไปดีๆ หรือจะเป็นผีกลับไป!”

นับหนึ่งยังไม่ทันถึงสิบ ไอ้ที่กลุ้มรุมกันอยู่เป็นฝูงเมื่อครู่พลัดกระจายหายวับ วิ่งเตลิดผ้านุ่งผ้าถุงปลิว ทางใครทางมัน ไม่สามัคคีกันเหมือนอีตอนขามาเลยโว้ย!

เหล่าคณาจารย์อ้าปากค้าง อาจารย์วิรัชนั่งอุดหูซุกอยู่กอต้นเข็ม อาจารย์คนึงตำหนิเสียงขุ่นว่าอย่าทำแบบนี้อีก สิงห์ได้แต่กลอกตาหน่าย ลองไม่ทำงี้จะยันพวกมันเอาไว้ได้หรือ จ้อยวิ่งตึงตังลงอาคารเรียนมาทำหน้าเหมือนอยากตบกบาลผัวเต็มแก่ ติดตรงที่อยู่ต่อหน้าคน น้องให้เกียรติพี่เสมอ ได้แต่จ้องตาขุ่นกินเลือดกินเนื้อ สิงห์โอบไหล่น้องไว้อย่างจะขอโทษ สาบานว่าคืนนี้พี่จะนอนรอให้เอ็งมาตบเอาตบเอาได้เต็มที่ จะเอามือตบ เอาปากตบ หรือเอาตะโพกตบตรงไหนก็สุดแต่ใจเมียเลย 

แต่กูขอจัดการไอ้ลอยก่อนก็แล้วกัน! กำหราบมันไม่ได้ อย่ามาเรียกกูว่าไอ้สิงห์ลูกกำนันเสริมให้ขายหน้าไปถึงพ่อ!

ดูท่าจะไม่ใช่เทวามาดลใจชาวบ้านเสียแล้ว

ฝีมือไอ้ชาติชั่วลอยนี่แหละ!

ไอ้สิงห์บอกแก่ใจตน  มันจะปล่อยให้ไอ้ลอยอยู่เป็นเสี้ยนตำตีนเช่นนี้ไม่ได้อีกต่อไป

*******************************

แดดผีตากผ้าอ้อมเหลืองเหมือนกลีบดอกบวบ อาบทาสาดส่องห้องแถวร้านรวงในตลาดยอดเป็นสีสวย ณ ซ่องอีทองใบท้ายตลาด ไอ้ลอยสิงสถิตอยู่เหมือนเป็นบ้านหลังที่สอง วันนี้มันใจใหญ่พอดู คว้าใบสีแดงส่งให้ตาสุ่มวิ่งไปโรงเหล้าเจ๊กขู สักครู่เหล้าขาวก็ถูกแบกมาจนอกตั้ง แค่ไก่ในเล้ากับเหล้าวันละสี่ซ้าห้าขวดเลี้ยงพวกพ้อง มันเรื่องขี้ฝุ่นเสียเหลือเกิน  ตั้งกะมันสถาปนาตนเป็นเจ้ามือบ่อนโปไพ่ ก็รุ่มรวยขึ้นทันตา แค่จามทีเดียวก็มีคนถือยาไฮเป๊กแก้หวัดวิ่งมาส่งให้ปานจะชนกันรากเลือด

และเป็นธรรมชาติของคนเราเมื่อถูกเยินยอปอปั้น ก็มักจะลืมตัวเอาง่ายๆ ความชั่วช้าสามานย์ในดวงกมลก็พวยพุ่งขึ้นง่ายดายเหมือนสุมไฟ

วงเหล้าคุ้นหน้าคุ้นตากันทั้งนั้น  มองปราดเดียวก็รู้ว่ากลุ่มเดียวกับที่ยกโขยงไปขับไล่ครูคนึงถึงโรงเรียนนั่นแหละ คุยกันไปถามกันไป ขวดเหล้าพร่องเอาๆ ดั่งมีใครมาเจาะไว้  เสียงดังเฮฮาขึ้นเรื่อยๆ  จับใจความสนทนาได้ว่าจะตั้งขบวนไปไล่ไอ้ครูจัญไรอีกสักสองสามวัน ขี้คร้านตำรวจจะมาสาวไส้เอาจนได้

“กูละหมั่นไส้มันมานานนัก” ชายฉกรรจ์คนหนึ่งว่า “ไปไหนมาไหนชาวบ้านสนใจกันเหลือเกิน ขึ้นนั่งบนเรือนไหนเขาก็อุ้มหมอนกับสาดผืนใหม่มาปูวางต้อนรับขับสู้ ข้าวปลาอาหารก็หาพวกนกหรือไก่มาต้มแกงให้กินเป็นพิเศษเสียอีก”

“ยิ่งอีสาวๆ บางนี้ก็พากันชม้ายชายตาให้ปานลูกตาจะหล่น ตั้งแต่สาวแก่แม่ม่ายยันอีสาวรุ่นกระเตาะเพิ่งหัดทาปากลามไปถึงหู” หนุ่มกระทงคนหนึ่งสมทบ “ลองหน้าอย่างกูไปทักมันเข้าซี หางตายังไม่อยากจะแล”

“แล้วเป็นไรเล่า ขวัญใจสาวๆ ทั้งบาง เสือกจัญไรไฟลน ชอบผู้ชายด้วยกันเอง” อีกคนก็สมทบเป็นลูกคู่ ความผิดเพียงครั้งเดียว ทำเอาคุณงามความดีที่เคยสั่งสมมาหายวับ

“ถึงว่า..มันครองโสดอยู่ได้ตั้งนาน”

“รุมกระทืบมันสักทีเถอะ คนกระจอกๆ หยั่งมันคงไม่มีปัญญาสู้” ไอ้หนุ่มที่ท่าจะแค้นมานานว่า “ราคาแหนบถอนขนคิ้วนางเอกลิเกยังแพงกว่าเงินเดือนมันเป็นไหนๆ”

“ช่วยกันจับมันแขวนคอดีไหม” ใครอีกคนออกความเห็นรวบรัด พอน้ำเมาเข้าปากก็ห้าวเป้งไม่กลัวคุกตะราง “พวกเราเสียงข้างมากนี่หว่า ตั้งข้อหาว่ามันเป็นครูจัญไรล่อลูกศิษย์ผู้ชายด้วยกันเท่านั้นก็สิ้นเรื่อง”

“เฮ่ย ไม่ต้องถึงขนานนั้น นั่นมันหยั่งกะในหนังคาบอย” ไอ้ลอยปรามลูกฝูง ผ้าพันแผลยังพันรอบหัวทนโท่ “กูให้เวลาอีกไม่เกินสามวัน เรื่องถึงตำรวจแน่”

มือใหญ่คลึงปากแก้ว ยิ้มจางในหน้า หากดวงตาคุโชนดั่งไฟ

ไอ้คนึง อย่าฝันเลยว่ามึงจะอยู่บางนี้ได้อีกต่อไป อย่าหมายว่าจะเชิดหน้าเป็นครูได้อีกในชีวิตนี้ ชีวิตมึงต้องพินาศคามือคนอย่างกู!

ดึกสงัด.. ทั้งหมู่บ้านอยู่ในโอบกอดของความมืดมิด ลมทุ่งพัดหวีดหวิว เสียงฆ้องใหญ่หึ่งๆ มาแต่ไกล ทุกคนรู้ว่าเป็นเวลาเสร็จพิธีวิปัสสนาของหลวงพ่อในวัดยามเที่ยงคืน วงเหล้าเพิ่งเลิกรา ไอ้ลอยเดินโซเซด้วยฤทธิ์น้ำเมาลัดสวนกลับบ้าน แสงพระจันทร์ยากจะสาดลงถึงพื้นดิน เพราะมะม่วง ลำไยยืนต้น กิ่งต่อกิ่งเบียดกันเป็นพรืด แน่นไปทั้งขนัดสวน

จุดไฟสีแดงวาบขึ้นในดงตรงหน้า มองเผินๆ เหมือนหิ่งห้อย หากเพ่งตาดูอีกทีให้แน่ชัด นักเลงหนุ่มเห็นเป็นเงาร่างคนยืนพิงต้นมะม่วงดูดบุหรี่อยู่ โครงร่างสูงใหญ่กำยำบ่งบอกให้รู้ได้ไม่ยาก

“อ้าว พี่สิงห์” ในคำทักนั้นยียวน “มายืนทำอะไรมืดๆ”

“ยืนปั้นตีนรอมึง” เสียงทุ้มห้าวตอบเยือกเย็น

แม้ในเงาสลัวราง มันรู้สึกได้ถึงความประสงค์ร้าย ไอ้สิงห์มาดักรอค่ำๆ มืดๆ คงไม่ได้มาดีแน่ “คิดจะทำอะไร ฉันลูกน้องพี่นา”

“หน้าไม่เหมือนพ่อ กูฉะได้หมด”

“มึงมากับใคร” สัญชาติญาณนักล่าทำงาน ไอ้ลอยเหลียวหลังระแวดระวัง หากอีกฝ่ายกลับหัวเราะต่ำๆ ในลำคอ

“อย่าห่วง กูไม่ใช่หมาหมู่ ไม่ใช่หมาลอบกัดอย่างมึงด้วย” ลูกกำนันทิ้งบุหรี่ลงพื้น ขยี้ด้วยปลายเท้า แววตาสะท้อนแสงจันทร์วาว เหมือนตาหมาป่า “ออกไปจากบางนี้ซะ อย่าให้กูเห็นหน้ามึงอีก”

ทุกสรรพสิ่งตกอยู่ในความสงัดชั่วอึดใจ และแล้วไอ้ลอยก็ระเบิดเสียงหัวเราะกึกก้อง “ถุย! ไอ้สิงห์ เอ๊ะ..ไม่สิ คุณสิงห์ เอ.. หรือเถ้าแก่สิงห์ดี” มันชี้หน้าไม่ยำเกรง “มึงเป็นใครถึงมาสั่งกู!”

ในความสงัดของราตรีกาล ชาวบ้านร้านตลาดแลชาวนาต่างหลับใหล ลมหนาวโกรกลอดฝาหวิวหวือ กังหันปลายนาครางโหยหวนเข้าไปกัดหัวใจ

เสียงปืนนัดหนึ่งกึกก้องขึ้นที่ดงเปลี่ยวท้ายตลาด ใครต่อใครพากันนอนสะดุ้ง ต่างคิดว่าเกิดการปล้นกันขึ้นแล้ว เสียงปืนกลางดงขณะน้ำเจิ่งนองดังไปไกลมาก ได้ยินกันทั้งบาง

จวบจนฆ้องใหญ่ในวัดดังบอกเวลาตีห้าเหมือนวันก่อนๆ ฝูงอีการ่อนจากรวงรังประดังเสียงอยู่แกๆ เหมือนมันจะบอกพ่อแม่พี่น้องว่าถ้าอยากรู้ว่าเมื่อคืนนี้ใครยิงใครก็ให้ไปถามไอ้สิงห์ ลูกชายกำนันเสริมกับคุณนายพูนทรัพย์เจ้าของโรงสีใหญ่โน่นเถิด

พอตะวันขึ้นส่องหล้า เสียงนกกาบนยอดมะพร้าวเงียบหาย ตั้งแต่นั้นมา ชาวชุมชนตลาดยอด ไม่มีใครพบเห็นไอ้ลอยอีกต่อไป มันหายตัวไปอย่างไร้วี่แวว

ชุมนุมขับไล่อาจารย์คนึงก็พลอยไม่มีอีกนับแต่นั้น ขาดจ่าฝูงไปคน ลูกฝูงก็สงบเสงี่ยมเจียมตัว มีเพียงอีทองใบและไอ้อีสองสามคนเท่านั้นไปควานหาเบาะแสการหายตัวไปของมัน โบราณว่าเป็นต้องเห็นคน ตายต้องเห็นศพ แต่นี่ไม่มีใครเห็นทั้งคนทั้งศพ ในชุมสวนริมคลองที่มาของเสียงปืนปริศนา ไม่พบแม้แต่ซากหรือเบาะแสใด เห็นเพียงร่องรอยการต่อสู้จนดินราบและคราบเลือดกรังเกาะใบหญ้า รอยเลือดกระเสือกกระสนเป็นทางไปยังลำประโดง

บ้างก็ว่าหรือมันจะตายห่าเป็นผีน้ำตามจินดาไปเสียแล้ว

แต่ส่วนใหญ่จะโมทนาสาธุ ไปเสียเถิดไอ้จัญไร เผื่อแผ่นดินบางนี้มันจะสูงขึ้นสักคืบสองคืบ

*******************************

(มีต่อฮะ )

[ดอกไม้]

ต้นเดือนสาม ลมหนาวโกรกมารุนแรงขึ้น กังหันหมุนหวือๆ ตลอดวัน  หรือชีวิตก็เช่นนี้  ไม่มีแน่แท้ เอาแน่อะไรไม่ได้ เหมือนกังหัน เหมือนดินฟ้าอากาศหมุนเวียนเปลี่ยนผัน
   
ไม่มีพวกชาวบ้านรวมกลุ่มกันมาขับไล่ที่โรงเรียนอีกแล้ว แต่ข่าวคาวของคนึงและเลอมานก็ยังคงแพร่กระจายออกไป  ดังเนื้อร้ายที่ยากจะหายาวิเศษใดมาถ่ายถอน  กระพือพัดไปราวไฟลามทุ่ง  ชื่อของพวกเขาติดอยู่ที่ริมฝีปากคนทั้งปวง  ทะยานจากปากนี้ไปสู่ปากนั้น
   
ในวงเหล้า.. ไม่ว่าจะวงเหล้าโรงกับแม่โขงในตลาด  ไปยันถึงใต้ร่มมะม่วงใบหนาริมนาอันเป็นที่ชุมนุมคอเหล้าเถื่อนแลหัวเหล้าสาโท  ไม่มีใครไม่พูดถึงเรื่องนี้  ในวงไพ่.. ตั้งแต่วงไพ่ท้ายตลาด  ไปจนถึงวงไพ่คุณนายเมียปลัด เมียผู้ว่า เมียนายอำเภอ เมียอธิการ ลมปากพาเรื่องฉาวโฉ่ไปไกลราวติดปีกบิน  ไปไกลจนถึงกระทรวงศึกษาก็ไม่ใช่เรื่องแปลก..
   
..ไปไกลจนถึงวังบูรพวงศ์ก็ไม่ใช่เรื่องเป็นไปไม่ได้อีกต่อไป..

ขอบฟ้าด้านตะวันออกกวาดม่านสีดำออก แสงสีเงินทองระยิบระยับพร้อมกับวาดโค้งทาบทาไปบนเวิ้งฟ้า เสียงไก่ขันดังวะแว่ว อรุณรุ่งของวันใหม่มาถึงแล้ว

ทุกสิ่งสงบ..สวยงาม..เช่นปกติ  หามีใครรู้เลยว่าจะมีบางสิ่งเกิดขึ้น  บางสิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตอาจารย์ผู้ต่ำต้อยให้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

รถจี๊ปเปิดประทุนสองคันห้อตะบึงมาตามถนนโรยกรวด  ชาวนาที่กำลังลงแรงอยู่ในทุ่งต่างชะงักเงยหัวมอง  เปิดงอบดูเห็นสีกากีนั่งมาด้วยคันละสองสามนาย  ส่วนรถที่ตามหลังมานั้นเล่า  งามสง่าหาใดเปรียบ  มันเป็นรถที่ชาวบ้านแถวนี้จะเห็นกันแค่ในหนังขายยา  สีดำเงาวับสะท้อนเปลวแดด  ทรวดทรงหน้าตาหรูหราบ่งบอกฐานะผู้อยู่ในรถได้เป็นอย่างดี 

มหาเศรษฐีหรือเจ้านายท่านใดอยู่ในรถคันนั้น

ขบวนรถเลี้ยวเข้าไปในโรงเรียนฝึกหัดครูก่อนจอดนิ่ง  ฝุ่นตลบลอยฟุ้ง  เจ้าหน้าที่ตำรวจ ๕ นายเร่งร้อนลงจากรถก่อนกรูขึ้นไปบนอาคารเรียนไม้  เสียงเครื่องยนต์ครางฮึ่มฮั่มเรียกอาจารย์ปรีชาออกมาจากห้องผู้อำนวยการ

คนึงกำลังสอนอยู่หน้าชั้น ตอนที่เสียงเคาะบานประตูดังขึ้น  แล้วทั้ง ๕ นายก็ย่ำกึงกังเข้ามาในห้องเรียนโดยไม่รอให้ใครอนุญาต
หัวใจเขาหล่นวูบเหมือนถูกใครเอาหินถ่วง  เหล่านักเรียนถึงกับตกตะลึง  บ้างนั่งนิ่งเป็นหิน  บ้างกรูกันไปอออยู่ท้ายห้อง  เสียงโต๊ะเก้าอี้ดังครืดคราด

จ้อย สันติ สง่า มองหน้ากันเลิ่กลั่ก

“อาจารย์คนึง วนาสัยใช่ไหม” เสียงทุ้มห้าวทรงอำนาจถามเขา “ขอเชิญไปให้ปากคำที่โรงพักด้วย”

หม่อมราชวงศ์เลอมานที่สอนอยู่ห้องข้างๆ พรวดพราดเข้ามา  ได้ยินประโยคสุดท้ายเต็มสองรูหู

“ข้อหากระทำการล่วงละเมิดทางเพศต่อผู้เรียนหรือนักศึกษา” หลายคนฮือฮา  กระดาษใบหนึ่งกางออกตรงหน้า  อาจารย์หนุ่มรับมาด้วยมือสั่นเทา

ตำรวจที่มายัดเยียดข้อหาให้เขา  มีช่อชัยพฤกษ์สองชั้นบนกระบังหมวก  บนไหล่นั้นเล่า.. ดาวสองดวงใต้พระมงกุฎและ.. นั่น สัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงอำนาจสั่งการอันยิ่งยศ..

ช่อนายพล..

ผู้ที่พานายตำรวจระดับนี้มาลากคอผู้ต้องหาคดีเล็กๆ ยศศักดิ์และอำนาจจะยิ่งใหญ่ปานใด

“อะ..อะไรกัน!” เลอมานตะโกนถามแปร่งปร่า ถลันมายืนเคียงข้างชายคนรัก “ใครเป็นคนแจ้งความ!”

“ฉันนี่แหละ!” เสียงแหลมสูงดังขึ้น  ทุกคนหันมองเป็นตาเดียว  สุภาพสตรีสูงวัยในเสื้อผ้าราคาแพงก้าวฉับๆ เข้ามาในห้อง  เหล่านักเรียนครูฮือฮา

หม่อมดารา บูรพวงศ์ ชายาในกรมหลวงบูรพพิบูลย์ศักดิ์  หม่อมย่าของเลอมาน!

เหมือนฟ้าแปลบลงมาเดี๋ยวนั้น  มันเสียวปลาบไปถึงก้นบึ้งหัวใจชายต่ำต้อย  ความวิปโยคโบยบินมาหาคนึงก่อนลมหนาวเดือนกุมภาจะจากไปเสียแล้ว

“ปรีชา! พาหลานฉันไปที่อื่น!” สิ้นเสียงบัญชา  อาจารย์ใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านหลังทำหน้าอึกอัก  หากพอสายตาคมกริบตวัดเข้าทีเดียว  ก็จนใจดึงแขนราชนิกูลหนุ่มออกไปจากห้อง

“เล็กไม่ไป! หม่อมย่าจะทำอะไร!” เลอมานพยศเหลือร้าย  ทั้งดิ้นรนทั้งสะบัดแขนจนอาจารย์ปรีชาแทบต้านทานไม่ไหว 

“อย่าทำเสียเรื่อง!” ร้อนถึงท้าวเธอต้องลงมือเอง  มือเหี่ยวย่นบีบต้นแขนหลานรักแน่น  กระซิบลอดไรฟัน “นี่ย่ากำลังช่วยเราอยู่นะตาเล็ก”

“ไม่เป็นไร..” เสียงที่ทำให้หนุ่มน้อยสงบลงได้กลับเป็นเสียงแผ่วหวิวของคนึง เขาพยายามกล้ำกลืน แต่มันคงตะกุกตะกักเพราะอื้ออึงไปหมดข้างใน หนทางข้างหน้ามืดมน.. ไม่เห็นทาง.. “เล็กไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวครูจัดการเอง”

เลอมานถูกพาตัวออกไปไม่ทันไร  หม่อมดาราก็เปิดฉากบริภาษดุเดือด  ต่อหน้านักเรียนทั้งห้อง  ไม่รวมพวกที่มาออกันอยู่หน้าประตูสอดรู้สอดเห็น

“เสียแรงที่ไว้ใจฝากให้ดูแลหลานฉัน  ไม่นึกเลยว่าจะทำเรื่องบัดซบเสียเองแบบนี้!” สายตาคุโชนเหมือนจะลุกไหม้มาในอากาศ “แกล่อลวงหลานฉันใช่ไหม! เป็นความจริงใช่ไหม!”

ดั่งลานประหารกลางธารกำนัล  หากคนึงไม่เห็นภาพใด ไม่เห็นหน้าใคร ทุกอย่างลางเลือนไปหมด ที่แจ่มชัดในหัวใจมีเพียงรอยยิ้มและดวงตาใสกระจ่างของหม่อมราชวงศ์เลอมานเท่านั้น 

หนูเล็กของครู...

“ครับ” คนึงยอมรับ เสียงที่ไม่ดังไปกว่ากระซิบนั้นหนักแน่นนัก “คุณชายเล็กไม่เกี่ยว ผมเป็นคนล่อลวงเขาเอง”

“นั่นไง! ยอมรับจนได้!” ท้าวเธอชี้นิ้วกราดเกรี้ยว  หากในความเกรี้ยวกราด  ดวงตามีแววสาสมใจ “ผู้การ! จับมันไปเลย!”

จากนั้น.. มีสัมผัสของโลหะเย็นๆ รอบข้อมือ เสียงใครสักคนพูดปาวๆ ข้างหู.. คุณมีสิทธิที่จะให้การ.. ถ้อยคำของคุณจะถูกใช้เป็นพยานหลักฐาน.. ปรึกษาทนายความ.. อะไรสักอย่างยืดยาว  ผ่านไปเหมือนลมผ่านหู

ปล่อยชีวิตไปตามแต่ชะตากรรมจะนำพา

อาจารย์หนุ่มอนาคตไกลถูกตำรวจควบคุมตัวไปยังรถที่จอดรออยู่ท่ามกลางประจักษ์พยานมากมาย  ทั้งครูและนักเรียน  บ้างเวทนา บ้างอดกังขามิได้  ด้วยรู้ทั้งรู้ว่าความจริงคืออะไร  ทว่าไม่มีใครกล้าปริปาก

จ้อยวิ่งตามฝูงคนลงมาถึงข้างล่าง  ดวงตาที่มองอาจารย์นั้นแดงก่ำ  น้ำตาคลอรื้น 

หม่อมราชวงศ์เลอมานวิ่งจนฝุ่นตลบมาหาชายคนรัก  กลับถูกตำรวจกีดกันไว้  อาจารย์ปรีชาพยายามรั้งให้กลับเข้าห้องไป

“อาจารย์ไม่ได้ทำอะไรผิด! เราไม่ได้ทำอะไรผิด!” เด็กหนุ่มตะโกนสุดเสียง  เพียงเห็นห่วงโลหะบนข้อมือที่เคยเกาะกุมกันและกัน

รอยยิ้มที่หันไปแห้งแล้ง  คนึงรู้สึกถึงรอยชื้นในดวงตา  อยากจะเอื้อมมือไปกุมมือบอบบางคู่นั้นไว้  อยากจะกางแขนปกป้อง  อยากจะเป็นปราการให้ความปลอดภัย  แต่สองมือถูกตีตรวนไว้อย่างนี้   

ตะวันดวงน้อย  วงหน้าละมุนดั่งแสงสูรย์ส่องหล้า  ยามนี้มีน้ำตารินรดลงสองแก้ม

สิ่งเดียวที่ไม่มีวันปล่อยไป  จะถนอมปกป้องไว้ตราบชีวีจะหาไม่  คืออนาคตและศักดิ์ศรีของเจ้า  ยอดดวงใจของครู

*******************************

เจ้าหน้าที่ตำรวจบอกเขียนรายงาน เสร็จสรรพแล้วอ่านดังๆ ให้จำเลยฟัง จากนั้นส่งปากกาลูกลื่นให้เซ็นชื่อรับสารภาพ คนึงเซ็นทันทีแบบไม่ต้องคิด

“ดีแล้วที่สารภาพ” หม่อมดารากอดอกยืนดูอยู่ไม่ห่าง “ฉาวโฉ่ไปคนเดียว อย่าลากหลานฉันไปแปดเปื้อนด้วย”

“รับสารภาพเสียก็ดี” พลตำรวจตรีอดีตลูกน้องจอมทัพผู้ถูกชายาท่านสั่งให้ไปควบคุมตัวจำเลยว่าพลางลงนามบนกระดาษ “จะได้ลดโทษเป็นเบา”

“โทษเบาที่ไหน!” ชายาในเสด็จกรมหลวงบูรพฯ แหวขึ้นทันควัน “ทั้งข้อหาล่อลวง ซ้ำยังทำผิดวินัยครูอย่างร้ายกาจ อย่างไรฉันก็ยอมไม่ได้!”

หม่อมดารารับสั่งให้ตำรวจขังคนึงไว้ แม้ตำรวจบอกควบคุมตัวผู้ต้องหาไว้ได้เพียง ๔๘ ชม. ท้าวเธอว่าต่อให้ ๑ ชั่วโมงก็ต้องจัดการเรื่องนี้ให้จบให้ได้

“ยื่นเรื่องต่อศาลให้เร็วที่สุด! จะปล่อยให้หลานฉันและชื่อเสียงตระกูลบูรพวงศ์เสื่อมเสียไปมากกว่านี้ไม่ได้!”

ดวงตาเกลียดชังสุดแสนหันมองอาจารย์หนุ่มที่กำลังถูกคุมตัวไปห้องขัง “ความคิดถึงบาปบุญคุณโทษไม่หลงเหลืออยู่ในหัวจิตหัวใจแล้วหรือ”

ลูกกรงเหล็กเปิดออก  และแล้ว.. ตะรางดวงใจ คือป้ายสุดท้ายของคนึง วนาสัย ชายหนุ่มหงายฝ่ามือชื้นเหงื่อขึ้นดู พบว่ามันซีดขาวแทบไร้สีเลือด ด้วยมือข้างนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะคว้าอิสรภาพและศักดิ์ศรีในชีวิตตนกลับมาได้ไหม เหมือนกับว่าโลกทั้งโลกมืดมิด เสียงร้องของปีศาจดังขึ้นพร้อมกับแลบลิ้นปลิ้นตาและฉุดกระชากลากดึงอนาคตของเขาไป

พื้นห้องขังเย็นเยียบกระตุ้นเตือนให้เขาสำนึกในเหล่ากออันต่ำต้อยของตน ได้แต่ก้มหน้ากัดฟันนิ่ง เลอมานคือปลายทางแห่งความปรารถนา คือแก้วตาดวงใจ เดือนหงายคืนนั้นเราสัญญาต่อกันว่าครบกำหนดแล้วเลอมานจะอยู่เป็นครูที่นี่ต่อไป จะร่วมชีวิตกันด้วยความดีงามและมั่นคง

คงเป็นเพียงภาพฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง..

*******************************

   
อาจารย์ปรีชานั่งกุมขมับอยู่ที่โต๊ะทำงาน  ไอเย็นจากลมหนาวโชยชายผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาไม่ได้ทำให้ความร้อนรุ่มในใจบรรเทาลงสักนิด  ปลายนิ้วนวดหว่างคิ้วที่มุ่นเขม็ง จากนี้จะทำอย่างไรดี ฝ่ายหนึ่งก็อาจารย์ที่รักและเอ็นดูเหมือนลูกหลาน อีกฝ่ายก็มารดาของเพื่อนรัก

“เฮ้อ...” คนกลัดกลุ้มระบายลมหายใจ  ไหนจะหม่อมราชวงศ์เลอมานที่เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง  กลัวเหลือเกินว่าอารมณ์ชั่ววูบจะดลใจให้คิดอะไรตื้นๆ ตามประสาวัยรุ่น  ดีที่เจ้าจ้อยมาขอเข้าไปอยู่เป็นเพื่อน  อย่างน้อยก็ยังวางใจไปได้ชั่วครู่ชั่วยาม 
   
แล้วต่อจากนี้จะทำอย่างไรดี...

“ผอ.ครับ” อาจารย์ประพนธ์กระหืดกระหอบเข้ามา “มีเจ้าหน้าที่จากเขตมาขอพบ”

ผู้อำนวยการโรงเรียนฝึกหัดครูลุกขึ้นต้อนรับชายหนุ่มในชุดข้าราชการสีกากี

“สวัสดีครับ ผมเป็นตัวแทนมาจากสำนักงานก.ค.ศ.” ผู้มาเยือนแนะนำตัวเสร็จสรรพ ก่อนเอ่ยประโยคที่ทำให้ผู้ฟังชาวาบไปทั้งร่าง  แม้จะนึกไว้แล้วว่าวันใดวันหนึ่งต้องเกิดเรื่องแบบนี้

“คณะกรรมการสอบสวนทางวินัย มีมติให้ปลดอาจารย์คนึง วนาสัยออกจากราชการ”


โปรดติดตามตอนต่อไป


แหม... แค่คนสวยจะอัพนิยาย พายุฤดูร้อนก็บุก ๓๔ จังหวัด คึ่ๆๆๆๆ
เรื่องไอ้ลอยตัดฉึบให้ค้างคาใจเล่น ไว้อ่านเต็มๆ เรื่องหน้าละกันเน้อ
ขอบคุณคนอ่านที่ทวงถามเสมอมิได้ขาด ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเป็นใยกึ่งกรรโชก
ฝากคนโน้นคนนี้มาถามมั่งก็มี ดอกไม้ดีใจที่สุด ขอบคุณนะฮะที่ยังรอคอยกันเสมอมา
ตอนหน้าจบแล้วนะฮะ อ๊ะ..ยังไม่รวมบทส่งท้าย ตอนพิเศษและไซด์สตอรี่มากมายก่ายกองนะ
(แล้วมันต่างกันตรงไหนอ่ะ ไม่รู้ไม่ชี้ เรียกให้ดูเยอะๆ ไว้ก่อน คึ่ๆๆๆ)

รักคนอ่านนะฮะ

ดอกไม้

๒๗ มี.ค. ๖๐

[me12inzy]

แง้งงงงงงงงง  อาจารย์ขา

[manami1155]

ง่ะ เศร้ามากกกกก ค้างมากกกก
รักของเล็กกับอาจารย์จะไม่สมหวังจริงๆเหรอ
มันทรมาณใจคนอ่านจริงๆนะคะคุณดอกไม้
แล้วตอนทอล์กยังบอกว่าตอนหน้าจบอีก

หืมมมมม....จบยังงัย จบแบบไหน
ตอนนี้อาจารย์ยังโดนจับเข้าคุก
แถมยังจะโดนให้ออกจากราชการอยู่เลย
งงในงงมากกกกก

แต่ยังงัยก้ยังเชื่อว่าคุณดอกไม้ไม่น่าจะทำร้ายคนอ่านไปมากกว่านี้แล้วละเนอะ
คงจะได้อ่านฉากแฮปปี้รักกันหวานชื่นเนอะๆๆๆ

[namaquaru]

อ่านแล้วกดดันแทน สงสารทั้งคู่เลยอ่า
 

[G-NaF]

สงสารรรรร 

[Pamaipraewa]

ตามอ่านแบบยาวนาน

ตอนหน้าจบเหรอคะ//ร้องไห้ ไม่กล้าอ่าน กลัวน้ำตาไหล

แต่ก็จะรอค่ะ นิยายเรื่องนี้ดีมากๆ รออ่านของลอยด้วยค่ะ

[malula]

อ่านไปก็ใจจะขาด สงสารหนูเล็กและครู ความต่างของชนชั้นนี้จะเอาอะไรมาถมให้เต็ม ลุ้นต่อไป

[Nus@nT@R@]

โฮ.....ชีวิตรักขิงหนูเล็กกับครูคนึงทำไมมันถึงเศร้าขนาดนี้

[Pithchayoot]

น่าสงสารหนูเล็ก TT

[punthipha]

มากับพายุ อย่าไปกับพายุละกัน  คิดถึง

[bojaemyboo]

ตะวันละจากท้องฟ้าไปแล้ว ช่างเป็นคืนที่เหน็บหนาวหัวใจเสียจริง

[natsikijang]

ตกใจนึกว่าตาฝาด   คุณดอกไม้อัพแล้ว    สงสารครูคนงเหลือเกิน รักและอุตส่าห์หันกลับมาเผชิญปัญหาเพื่อจะอยู่สู้ไปกับเลอมานแท้ๆ   สิงห์ดีเหลือเกิน จ้อยเลือกคนไม่ผิดจริงๆ   ขอให้ทั้งสองคู่ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขกับเขาเถอะ  เอาหม่อมย่าไปเก็บทีค่ะ 

[feelinlove]

ไอ้ลอยไม่ตายชัวร์ป๊าบ ใจจริงอยากให้ตายมาก แต่ถ้าตายก็จะไม่มีเรื่องต่อไปสินะคะ T^T

[Wordslinger]

ขอบคุณสำหรับอัพเดตค่า ขอตัวกลับไปอ่านตั้งแต่ตอนที่หนึ่งใหม่อีกรอบนะคะ จะได้รือฟื้นอารมณ์ร่วม (ฮา)

[therappizdrum]

ฮืออออออ กลับมาต่อแล้วววว ต้องย้อนอ่านเลยทีเดียวววว


สงสารอ.คนึงกับหนูเล็ก ยศฐานราเป็นอุปสรรคจริงๆ ฮืออออ

[nonnn]

งื้อออออ คุณดอกไม้มาต่อแล้ววววว คิดถึงหนูเล็ก...
ตอนล่าสุดนี่อ่านจบแล้วจะร้องไห้ สงสารความรักของทั้งสองคน
นอกจากจะโดนขี้ปากชาวบ้านแล้ว ยังต้องมาเจอกับไอ้ลอยเจ้าคิดเจ้าแค้นไม่จบไม่สิ้นอีก
ล่าสุดเหมือนเรื่องจะกลับมาดีเพราะได้ฮีโร่อย่างสิงห์เข้ามาช่วย
แต่ไหงมันดูเลวร้ายกว่าเดิมตอนหม่อมย่าเข้ามาจัดนี่ล่ะ ปวดใจกันไปสิ
ช็อตที่ยิงยาวแล้วน้ำตาจะไหลออกมา คงเป็นตอนที่ครูคนึงหันไปมองเล็กก่อนขึ้นรถตำรวจ
ไหนเลยจะความรักความอาลัยที่มีต่อเล็กอีก คือยอมสารภาพเพราะไม่อยากให้เล็กต้องเสียหาย
โหยยยยย จะหาคนดีๆแบบนี้ได้ที่ไหนอีก หม่อมย่าน่าจะลองเปิดใจ ลองรับฟังทั้งเล็กทั้งครูคนึงบ้าง
เข้าใจว่าเกียรติ ศักดิ์ศรี ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลเป็นเรื่องสำคัญ แต่ความสุขเล็กๆน้อยๆของลูกของหลานเอง
ก็น่าจะมองให้เป็นเรื่องแรกมาก่อนเรื่องอื่นๆไม่ใช่เหรอ ปวดใจสุดๆก็ตอนท้ายเรื่องที่ต้องมารับรู้ว่า
ครูคนึงโดนปลดออกจากอาชีพที่รักมาเป็นสิบปี แค่ต้องติดคุกติดตะรางก็สูญเสียกันไปตั้งเท่าไหร่แล้ว
นี่ดูเหมือนหม่อมย่ากะจะเอาให้ครูคนึงไม่มีอะไรได้ตั้งตัวเลย อื้อหืออออ ปวดหัวใจเข้าไปอีก
ความรักของสองคนนี้ดูเหมือนเส้นขนาน ดูจะเข้ามาบรรจบกันไม่ได้ หาทางออกที่ดีก็ยังไม่เจอเลย
หม่อมย่าดูออกจะใจแข็งซะขนาดนั้น ใครจะเข้ามาเป็นฮีโร่อีกสักคนเพื่อช่วยสองคนนี้
แบบ...ไม่ไหวแล้วววว ไม่ไหวจริงๆๆๆ มันบีบหัวใจมากมาย ดราม่ามาแบบไม่ใช่ทิ้งโครมแล้วจี๊ด
แต่มาแบบหน่วงยิงยาว อารมณ์ค้าง สตีลความเจ็บปวดไปตามตัวละครแบบไม่หาย

พอรู้ว่าตอนหน้าช่วงจบของเรื่องแล้ว คุณพระยิ่งกว่า เดาเรื่องไม่ได้เลยว่าจะมาแนวไหน
คุณดอกไม้โปรยว่าอาจจะไม่ใช่ตอนจบของจริง เพราะยังมีบทส่งท้ายและสเปเชียลอีก
เราก็ขอให้มันมีอะไรเซอร์ไพร์สบ้างเถอะ อย่างน้อยๆขอให้หนูเล็กกับครูคนึงเค้าได้รักกันแบบสุขใจจริงๆบ้าง พลีส
เราเชียร์ให้เค้ารักกันมานาน เพราะฉะนั้นเราก็ยังคงคาดหวังต่อไปว่าเค้าจะได้รักกันถึงจะมีอุปสรรคชิ้นใหญ่มาขวางแค่ไหนก็ตาม

เอาเป็นว่า...รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ
และที่สำคัญ เรายังตั้งหน้าตั้งตารอเรื่องใหม่ของนายลอย ที่คาดว่าจะมาเฉลยปมต่างๆให้ได้รู้ด้วยเน้อ
เป็นกำลังใจให้คุณดอกไม้นะคะ บวกเป็ดให้เรียบร้อยจ้า

[phrase]

สงสารรรรร

[about]

 

[กบกระชายไทยนิยม]

ไม่นะ ถึงจะเคยหมั่นไส้อิอาจารย์แต่แบบนี้ก็เกินไปนะ

[tuek]

สงสารอาจารย์กับเล็ก

[oiw08]

สงสารทุกตัวละคร T_T อ่าาไปร้องไห้ไป รอตอนต่อไปอยู่นะคะ ขอจบแบบhappyได้ไหมคะ เสียน้ำตาไปเยอะแล้วกับเรื่องนี้ อินสุดๆ