บทที่ ๓๔
ขอบฟ้ากำแพงดิน (ครึ่งแรกจ้ะ
)
พี่รักทรามวัยด้วยใจเรียกร้อง
นวลน้องผ่องศรี
ความรักอย่างนี้ สุดหนีจากคำหยามหมิ่น
ดั่งข้ามขอบฟ้าแหงนปีนป่าย
ไม่อาจข้ามง่ายดั่งขอบดิน*ลมกลางฤดูหนาวพัดแรงจัด อากาศเย็นเยือก แลกลางวันก็รวดเร็วนัก ยามเช้าพระอาทิตย์ลอยดวงขึ้นเหนือเรียวไผ่ สาดแสงอร่ามเรืองไปทั่วท้องทุ่ง กระทบกับข้าวในนาที่ออกรวงเหลืองอร่ามรอเคียวเก็บเกี่ยว ฝูงกระจาบกระจิบบินว่อนเต็มท้องฟ้า อรุณรุ่ง จ้อยพายเรือไปตามลำคลองสงบเย็น ควันไฟม้วนตัวลอยขึ้นอ้อยอิ่งตามลานบ้านลานกระท่อม เห็นเด็กๆ และผู้ใหญ่ต่างห้อมล้อมผิงกองไฟกัน บางบ้านมีแนวกระบอกไม้ไผ่เผาไฟส่งกลิ่นกรุ่น อีกสักพักลูกเด็กเล็กแดงคงมีข้าวหลามหอมนุ่มไว้กินกัน
พวกเขาหนาวกาย แต่คงอุ่นหัวใจ
เรือน้อยจอดเทียบท่าหน้าเรือนไทยของกำนันเสริม จ้อยจำต้องกลับมาที่นี่อีกหน เพราะไม่ว่าจะทำอย่างไร ก็ไม่อาจลบภาพคุณนายพูนทรัพย์ไปจากห้วงความคิดเสียที
ภาพที่ติดอยู่ในหัวจนแกะไม่ออก ไม่ใช่ภาพเมียกำนันผู้มีสง่าราศี ไม่ใช่ภาพเจ้าแม่เงินกู้ที่เดินอาดวางเขื่องไปทั่วตลาด ไม่ใช่ภาพเจ้าหนี้ใจยักษ์ที่โขกสับจ้อยเล่นเป็นเขียง
แต่เป็นภาพใบหน้าซูบเซียวอิดโรยของหญิงกลางคนคนหนึ่งกำลังคร่ำครวญหาลูกอย่างน่าเวทนา
ภาพ ‘แม่’ ของคนที่จ้อยรัก..
เพราะเหตุนี้เล่า หนุ่มน้อยจึงหิ้วปิ่นโตมายืนทื่ออยู่ตีนบันไดเรือนกำนันแต่เช้าแบบนี้
เรือนไทยไม้สักทองหลังงามเงียบเหงา ดูท่า.. ลุงกำนันจะไม่อยู่บ้านอีกตามเคย น้าแป้นยิ้มแต้มารับ แต่เมียกำนันที่น้าแป้นพาเข้าไปเยี่ยมถึงในห้องนี่สิ
เวลาไร้เครื่องสำอางฉาบหน้า คุณนายดูชรากว่าอายุจริงไปโข
“มึงมาทำไม อีลูกกะหรี่” เสียงแหบแห้งต้อนรับจ้อยไม่เข้าท่าเอาเสียเลย แต่จ้อยทำไขหู ยกมือไหว้นอบน้อมก่อนเดินไปวางเถาปิ่นโตบนโต๊ะเล็กข้างเตียง
คุณนายห่างไกลคำว่า ‘หนาว’ นัก ร่างอวบท้วมในเสื้อกันหนาวผ้าสำลีสีสด นอนขดอยู่บนที่นอนนุ่มห่มคลุมด้วยผ้านวมหนา หากดวงหน้าและแววตา อ้างว้าง แห้งผาก หนาวเหน็บจนน่าเวทนา
“ป้าทรัพย์ไม่สบาย จ้อยมาเยี่ยม”
นางพูนทรัพย์เบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหู ก่อนแหกปากลั่น “กูสบายดี! มึงไปให้พ้นหน้ากู ไป๊!”
สารพัดข้าวของระดมเขวี้ยงใส่ สารพัดคำระคายโสต ลูกอีดอกทอง ลูกอีหยำฉ่า ลูกอีชอกกาลี คำไหนที่สื่อถึงแม่จ้อยได้ แกขนมาด่าไม่เหลือ จนกระทั่งน้าแป้นมาดึงแขนจ้อยออกไป ปิดประตูทันเถาปิ่นโตกระแทกบานไม้หลุดกระจายเป็นชิ้นอย่างหวุดหวิด
ในห้องนอนที่สภาพเหมือนก่อสงครามย่อมๆ คุณนายเงินกู้นั่งหอบจนตัวสั่นสะท้าน
เด็กเวร! ไล่แล้วยังมาตีหน้าซื่อ หน้าขาวๆ ตาใสๆ นี่แหละ บีบหัวใจนัก ยิ่งมองยิ่งเหมือนเห็นอีกำไลมายืนยิ้มเยาะตรงหน้า
“เวรกรรมอะไรของกู..” แกหอบหนัก มือกำตรงหัวใจที่เต้นรัวตุบๆ น้ำตาแห่งความชิงชังไหลพรากอาบสองแก้ม “แม่มึงแย่งผัวกู แล้วมึงยังมาแย่งลูกกูไปอีก!”
**********************************
ตกบ่ายจ้อยกลับไปรอพี่สิงห์ที่โรงสี วันนี้พี่ไปกับเรือบรรทุกข้าว ลอยลำไปรับซื้อข้าวเปลือกจนถึงยุ้งฉางชาวบ้าน เรือออกแต่เช้าพร้อมกระสอบเปล่าเป็นมัดๆ พอตกเย็นก็จะกลับมาพร้อมข้าวเปลือกแน่นกระสอบล้นลำเรือ
จ้อยเก็บกวาดกระท่อมน้อยจนสะอาดเรี่ยม ขนผ้าผ่อนไปซัก เตรียมหุงหาข้าวปลาไว้รอพี่ จนทิดปลั่งกระท่อมนู้นแซว ถ้าจ้อยเป็นผู้หญิงเสียหน่อย สิ้นหน้าหนาวนี้เสียงแห่ขันหมากคงลั่นทุ่ง
สนธยาหน้าหนาวนั้นมาเร็วนัก อากาศเย็นลงอย่างรวดเร็วปุบปับ มีกลิ่นหมอกกลิ่นฝุ่น ผสมกลิ่นฟางข้าวกรุ่นในอากาศ กองเกวียนมุ่งกลับบ้านส่งเสียงกึงกังจากอีกฝั่งคลอง ฝุ่นลอยฟุ้งขึ้นเป็นลำในท้องฟ้า เสียงกระดึงที่ผูกคอควายดังเหมือนสัญญาณเตือนว่าสายัณห์จะมาเยือนแล้วอีกครา ควันไฟจะลอยอ้อยอิ่งม้วนตัวขึ้นรวมกับยวงหมอกสีเทา ลอยเรี่ยเป็นแนวระหว่างยอดไม้และท้องฟ้า เหมือนใครเอาสำลีมาฟ่องไว้ ครู่ใหญ่.. ราตรีก็กางปีกผึงลงมาทันที
แมลงแข่งกันร้องเพลงกล่อมทุ่ง..
แสงตะเกียงวอมแวมขึ้นหน้ากระท่อมหลังน้อย..
จ้อยเก็บสมุดการบ้านก่อนคลานเข้ามุ้งที่มีพี่นอนรออยู่ก่อนแล้ว พี่คว้าตัวจ้อยไปนอนหนุนแขน จ้อยก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด
“คืนนี้จะหยุดตีข้าวสักคืน” พี่พึมพำ มองมาตาเชื่อม
“ทำไมล่ะ”
“ก็พี่เหนื่อย พักบ้างซี” ปลายนิ้วหยาบเกลี่ยเบาๆ ที่แก้มขาวอย่างสื่อความนัย “คืนนี้อยากนอนกอดเมีย”
จ้อยหัวเราะในคอ เหนื่อยมาทั้งวันยังจะมีแรงอีกน้อ ระยะนี้จ้อยมานอนกับพี่สิงห์ตลอด มือเล็กลูบเสี้ยวหน้าได้รูป พี่คว้าไปหอมฟอดกลางมือแรงๆ แล้วรั้งจ้อยไปกอดแนบอก พี่ตัวเกรียมเพราะกรำแดดกรำงาน แต่จ้อยก็รับรู้ได้ว่าพี่มีความสุขที่สุด
“พี่ไม่คิดถึงแม่หรือ” คำพูดเดียวสั้นๆ กวาดความสุขในหน้าพี่หายวับ “แกไม่สบายนะ”
ร่างสูงใหญ่ขยับเหมือนอึดอัด อ้อมกอดแน่นๆ เมื่อกี้ก็คลายลง
“น้าแป้นบอกนอนซมกับเตียงมาหลายวันแล้ว” เป็นไข้ใจ ตรอมตรมเพราะคิดถึงลูก จ้อยได้แต่คิด ไม่ได้พูดออกไป
“พี่ไม่คิดจะกลับไป แกเคยไล่พี่อย่างกับหมูกับหมา เคยทำกับจ้อยไว้ยังไงลืมแล้วหรือ” หน้าเกรียมๆ ขึงขังขึ้นมา “ไม่สบายเรอะ โรคเรียกร้องความสนใจน่ะซี”
จ้อยไม่ชอบป้าทรัพย์ก็จริง แต่ที่ไม่ชอบยิ่งกว่าคือลูกทรพี “ใครว่าแม่ คนนั้นไม่เจริญหรอกนะ” ว่าแล้วก็นอนหันหลังให้
มือใหญ่ๆ เอื้อมมาสะกิดต้นแขน จ้อยเพี้ยะเข้าให้ งอนแล้ว เพราะฉะนั้นคืนนี้อย่าฝันว่าจะได้แตะ!
จ้อยยังแน่วแน่ว่าจะไปเยี่ยมป้าทรัพย์ทุกวัน มิใช่อยากจะเอาความดีชนะใจแม่ผัว จากหัวอกลูกไม่มีแม่คนหนึ่ง จ้อยเพียงแค่สงสารและเห็นใจแกเหลือจะพรรณนา
**********************************
อรุณฤดูหนาวนั้นมีกลิ่นแตกต่างกันออกไป
ยามใกล้รุ่งสาง กลิ่นหมอกหนักๆ เกลือกกลิ่นใบไม้เปียก กลิ่นดินชื้นและกลิ่นน้ำค้างสด ยะเยือกซ่านไปในโพรงจมูก จนดวงตะวันฉายโฉม กลิ่นเหล่านี้จะค่อยเจือจางลง มีกลิ่นแดดหอมอุ่นเข้ามาแทนที่
ดวงตะวันเป็นสีชมพูอมแสด สีเดียวกับที่หม่อมราชวงศ์เลอมานเห็นเรื่อๆ อยู่บนสองแก้มตนทุกครั้งยามส่องกระจก หน้าหนาวนี่เสียอยู่อย่าง ลมแรงจัดทำให้แก้มเด็กๆ ตึงและแห้ง ผิวเลอมานคงไม่ต่างจากผิวเด็กเท่าไร มันจึงทั้งตึงทั้งแดงจัดทุกครั้งที่ต้องลม นี่ถ้าไม่ได้เครื่องประทินผิวที่อุตส่าห์หอบหิ้วมาจากอังกฤษช่วยไว้ แก้มเขาต้องแตกเป็นดินระแหงแน่
ถึงหน้าหนาวจะทำให้แก้มตึง แต่เลอมานก็รักมันยิ่งนัก เพราะหน้าหนาวมีสิ่งน่ารักทดแทนให้มากมาย ทั้งของกินอร่อยๆ อย่างมันเทศหมกขี้เถ้าร้อน ข้าวหลามมันย่องหอมฉุยของยาย พวกเขา – ยายช้อย, จ้อย, อาจารย์และเขาเอง ช่วยกันตัดไม้ไผ่ กรอกข้าวเหนียวลงกระบอก ผิงไฟหอมๆ กันสนุก ซึ่งพอสุกแล้ว จ้อยก็หอบเอาไปฝากพี่สิงห์ของจ้อยถึงโรงสีอีกตามเคย
ไหนจะของเล่นแปลกๆ อย่างกังหันสีสวยฝีมืออาจารย์ที่ครางหวีดหวิวล้อลมอยู่หน้ากระท่อม
และว่าวปักเป้าสีขาวที่อาจารย์ทำให้เองกับมือตัวนี้
วันๆ เลอมานไปโรงเรียนแล้วก็กลับบ้านยายช้อย ไม่ค่อยได้เสวนากับเพื่อนๆ เท่าไร แหม.. จะใส่ไม้ยมกหลังคำว่าเพื่อนก็ดูจะเยอะไป เพราะพอนับนิ้วเข้าจริงๆ ‘เพื่อน’ ของเลอมานก็มีแค่คนเดียวคือจ้อย อาจารย์คงห่วงเขาจะเหงา แค่เห็นเขานั่งเหม่อมองว่าวหลากสีลอยฟ่องในท้องฟ้า เช้าวันนี้ก็เห็นเหลาไม้ขึ้นโครงให้พร้อมกระดาษสีที่ซื้อมาจากสหกรณ์
กระดาษสีที่สหกรณ์ก็ขายดีในช่วงนี้ สีขาวเป็นสีที่ราคาถูกที่สุด แต่ก็เป็นสีที่เขาชอบที่สุด
ดอกไม้กลางนาบานไสว ลมเย็นพัดแผ่ว หอบเอากลิ่นรวงข้าวสุกจากท้องทุ่งมาแตะจมูก ฟ้าสูงโล่งไร้เมฆราวกับใครเอาผ้าสีครามมาขึงไว้
เพราะอาจารย์ชำนาญกว่า เลอมานจึงต้องเป็นฝ่ายถือว่าววิ่งถอยหลังไปไกลๆ อาจารย์กะระยะได้ที่แล้วก็ร้องบอกให้ปล่อยขาดคำ ว่าวก็ส่ายหัวดุกดิกเริงลม โยนตัวขึ้นไปเรื่อยๆ อาจารย์กระตุกเชือกเป็นจังหวะและปล่อยด้ายจากกระป๋องช้าๆ ว่าวผกสูงขึ้นๆ สีขาวของมันตัดกับฟ้าครามเด่นชัด ในที่สุด..ก็ติดลมลอยอยู่บนฟ้าอย่างงามสง่า เคียงข้างว่าวของคนอื่นที่ติดลมบนอยู่ก่อนหน้า
“เห็นฝีมือผมไหม” เลอมานภูมิใจนัก แหงนหน้ามองว่าวสีขาวส่ายหัวเล่นลมเริงอย่างชื่นชม มันช่างสวยงาม.. เป็นอิสระ..
“น้อยๆ หน่อย มันไม่ขึ้นหรอกถ้าครูไม่ชักให้” อาจารย์ว่ายิ้มๆ แขกเกี่ยวข้าวสามสี่คนแถวนั้นหัวเราะคิก มีเสียงกระซิบแว่วเข้าหูมา.. คำพูดที่เลอมานฟังแล้วได้แต่มุ่นคิ้ว หมู่นี้ชาวบ้านพูดอะไรไม่เห็นเข้าใจเลย
“เจ้าฝรั่งข้างรั้ว น้องจะสุกคาขั้วไว้คอยใคร พี่มาคอยอยู่กกต้น เมื่อไรจะหล่นสักใบ” แขกเกี่ยวข้าวแถวนั้นมองมา ปากว่ากลอนยี่เกลอยมาเข้าหูอีก เลอมานไม่เข้าใจนัยแฝงเร้น รู้เพียงว่ารำคาญเล็กน้อยที่ถูกสายตาจับจ้อง
อยากกลับโรงเรียนเหลือเกิน อยากมีเวลาอยู่กันตามลำพังสองคน แต่จะใจง่ายตามอาจารย์กลับตอนนี้ก็ไม่เข้าที ตอนจากมาเล่นหอบผ้าหอบผ่อนหนี ให้เหตุผลกับอาจารย์ใหญ่ไว้เสียสวยหรูขนาดนั้น
แต่ช่างเถิด.. ขอแค่ตอนนี้เขายังมีอาจารย์อยู่ข้างๆ
เขารักหน้าหนาว.. เพราะเป็นช่วงเวลาที่ได้อยู่ใกล้อาจารย์แบบนี้นี่แหละ
เด็กหนุ่มสูงศักดิ์แหงนหน้ามองฟ้า ว่าวสีขาวเริงลม.. ล่องลอย.. อิสระ.. อดคิดถึงชีวิตตนมิได้ กำหนดกลับอังกฤษใกล้เข้ามาทุกที ชีวิตนี้เขาทำตามที่ท่านพ่อบัญชามาตลอด ขอสักครั้งได้ไหมที่ชีวิตจะเป็นของเขาอย่างแท้จริง
เขาตัดสินใจแล้ว
ทุ่งสีทองอร่ามถูกคมเคียวเกี่ยวหมดไปเป็นแถบๆ ทุ่งนาดูเวิ้งว้างไปถนัดตา ช่างเร็วแท้ สองสามวันก่อนเลอมานยังเห็นมันสุกปลั่งโอนเอนล้อลมหนาวอยู่เลย เสร็จจากเก็บเกี่ยว ชาวนาพากันขนข้าวกลับบ้าน คันนาถูกบากเป็นทางเกวียน ยามเย็น เกวียนจะแล่นตามกันเข้าหมู่บ้านเป็นขบวนยาว ฝุ่นเป็นลำๆ ลอยฟุ้งขึ้นสู่ฟ้า แข่งกับควันไฟเผาไร่
เรือยนต์ของครูศิษย์แล่นมาตามคลอง แขกเกี่ยวข้าว ชาวบ้านที่เสร็จงานนา เรือทุกลำที่พายสวนไปล้วนมองตามเป็นตาเดียว
พ้นคลองคดเคี้ยว ต้นก้ามปูใหญ่ยืนเด่นตระหง่าน กิ่งก้านอันใหญ่โตโน้มลงจรดผิวน้ำ เลอมานจำได้ทันที คุ้งน้ำนี้มิใช่หรือ ในวันที่พายุฝนกระหน่ำ กิ่งก้ามปูที่โดนสายฟ้าฟาดยังหักคาทิ้งร่องรอยความทรงจำ
มองข้ามท้องทุ่งสีฟางแห้งไป ลิบๆ ตานั้นคือกระท่อมหลังน้อย ความหวานซ่านจากไหนไม่รู้อวลขึ้นในอก
“อาจารย์..” คุณชายว่าอ้อมแอ้ม รอให้คนึงเบาเครื่องจึงเอ่ย “คืนนี้.. เล็กไม่อยากกลับบ้านยาย”
“ไม่ได้” คำตอบทันที “ถ้าไม่กลับบ้านยายก็ต้องกลับโรงเรียน แล้วครูจะไปนอนที่อื่นเอง”
“เล็กออกมากับอาจารย์ ยายไม่เป็นห่วงหรอก!” เด็กรั้นเสียงดังแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ที่กระหึ่มขึ้น
“ไม่ได้!” อาจารย์เสียงดังเป็นตะคอก
เลอมานเสียใจระคนน้อยใจ ร่างโปร่งบางผินหลังให้ กอดเข่าไม่พูดไม่จา หากหันไปสักนิดจะได้เห็นสีหน้าของคนพยายามหักใจแล้วหักใจเล่า กระวนกระวาย ละล้าละลัง เลียริมฝีปากแห้งผาก เรือวิ่งฉิวในคราแรก และโดยไม่คาดคิด พอถึงที่ลับตาคน กลับแวะดับเครื่องจอดใต้ร่มลำพู เหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นใคร อาจารย์คว้าศิษย์มาจูบอย่างโหยหา
ใครจะรู้ ว่าเจ้าความรักนั้นเข้าจู่โจมหัวใจเราตั้งแต่เมื่อไร เวลานาทีใด และมันมีความหมายเช่นไรแก่ชีวิตบ้าง โธ่เอ๋ย.. อย่าว่าเลยกับความรัก
แค่ตัวเรา ก็ยังไม่รู้เสียด้วยซ้ำไป ว่ารักเกิดขึ้นเมื่อใด และจะสิ้นสุดลงที่ตรงไหน
เรารู้แต่เพียงว่า หัวใจเราเฝ้าครวญพร่ำรำพันถึงชีวิตที่เป็นอิสระ ไขว่คว้าหารังอันอบอุ่นพร้อมจะพิงพัก
เลอมานเหมือนดอกไม้แห้งผากเจอฝนแรกจากฟ้ามารินรด ปรารถนาเพียงน้ำค้างสักหยาดหยดชโลมใจ แม้พยายามยับยั้งแล้ว แต่ฟ้าฝนที่อัดอั้นจะหลั่งชโลมพื้นมีหรือจะหักห้ามอยู่ พายุซัดมาสาดมา กลัวเหลือเกินว่าดอกไม้จะชอกช้ำ แต่คล้ายเจ้าจะยินดี คลี่กลีบน้อยรอรับอย่างเต็มอกเต็มใจ
ณ วิมานนี้.. เป็นโลกส่วนตัวของทั้งคู่ที่ไม่มีใครกรายกล้ำ กลิ่นฟางนั้นหอมอย่างมีเสน่ห์ เลอมานไม่เคยนอนที่ไหนเป็นสุขเหมือนที่นี่ ไม่ว่าบนฟูกนุ่มหนาชั้นดีแค่ไหน ก็ไม่อาจเปรียบได้กับพื้นไม้ฟากเก่าๆ ในกระท่อมสัปปะรังเค ในคืนแรมที่ฟ้ามืดสนิท ดวงดาวจุมพิตฟ้าพราวสวย ดอกไม้ส่งกลิ่นหอมระรวยมาแตะจมูก เลอมานอิงแอบอยู่กับอ้อมอกอุ่น
“อาจารย์ เล็กตัดสินใจแล้ว” หม่อมราชวงศ์หนุ่มเกยคางกับอกคนรัก ยิ้มละไมเมื่อแขนกำยำโอบรัดเขาไว้แน่น ข้างนอกหนาว แต่ในนี้อุ่น เสื้อเขาหายไปไหนไม่รู้ สงสัยพลัดหลุดจากตัวตั้งแต่หน้ากระท่อม
“ครบกำหนดแล้วเล็กจะไม่กลับอังกฤษ เล็กจะอยู่ที่นี่ เป็นครูที่นี่” สองสายตาสบกันเมื่อเอ่ยคำมั่น “เล็กจะอยู่กับอาจารย์”
“ครูก็จะไม่ปล่อยมือเล็กอีก” คนึงกอดเจ้าสุดหัวใจไว้แน่น จูบซ้ำๆ ที่ขมับชื้นเหงื่อ ไม่มีอีกแล้วขอบฟ้าไกลเกินเอื้อม ไม่มีอีกแล้วกำแพงฐานันดรใดๆ มีแต่หัวใจสองดวงที่ร้อยรวงกันไว้ด้วยใยรัก
เออหนอ.. วันวารแห่งวัยเยาว์ ช่างโง่เขลา.. ช่างไร้เดียงสา.. ช่างเพ้อฝันอะไรเช่นนั้น และทั้งหมดทั้งสิ้นนี้เกิดขึ้นเพราะมีรักอยู่ในหัวใจ ทุกสิ่งทุกอย่างก็สว่างไสว สดใสงดงาม
เลอมานไม่ฝันถึงสิ่งใดอีกในคืนวันอันอ่อนหวานเช่นนี้
ใครเลยจะรู้.. โลกมีสองด้านเสมอ ความฝันยิ่งสวยงาม ความเป็นจริงยิ่งร้าวราน
(ติดตามต่อครึ่งหลังค่ะ) 
เค้ากลับมาแล้วค่า หายไปนานเลย คิดถึงเค้ามั้ย ><
หัวข้อ: มหาหงส์ บทที่ ๓๗ : คอย (ครึ่งหลัง๒๐%) [๒๔ ก.ย. ๒๕๖๒] (อ่าน 713254 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก