พอคุณดอกไม้อัพที ก็กลับไปอ่านย้อนเริ่มต้นใหม่อีกที ปวดหัวใจมากเรื่องนี้ แต่ยอมรับว่าพออ่านต่อเนื่องใหม่มันอินจริงๆ ร้องไห้หลายตอนมาก อ่านอีกก็ร้องไห้อีก รักยายช้อยที่สุด รักมือของยายที่คอยลูบหัวเล็กและจ้อยทุกครั้งที่ทุกข์ ไม่มีมือคู่นั้นแล้ว

ดูจ้อยยังปล่อยวางไม่ได้ ยังโทษตัวเอง กลัวเหลือเกินว่าจ้อยจะบวชต่อไม่ยอมสึก
ส่วนอาจารย์กับคุณชาย ดูไม่เห็นวี่แววที่จะสมหวังเลย ยิ่งจากคุณดอกไม้แจ้งไว้ว่าอีก แค่ 1-2 ตอนก็จบ ยิ่งดูมืดมนที่จะให้หม่อมย่าหยุดขวาง
มีเพียงความหวังเล็กๆ ที่เรารู้สึกว่ายังแอบเห็นปมที่ถูกคุณดอกไม้วางไว้ คืดที่ครูปรีชาพูดว่า “จากรุ่นลูกแล้วยังมารุ่นหลาน ความรักมันไม่เข้าใครออกใคร” ใช่ไหมนะ??
ไม่ว่าจะออกมารูปแบบใด? จบแบบไหน? สำหรับนิยายเรื่องนี้เรารับได้หมดค่ะ สวยงาม สมค่าการติดตามและรอคอยเสมอมา
รอคอยตอนต่อไปอย่างมีความหวังนะคะ รักคุณดอกไม้ค่ะ
ปล. อยากให้เล้ากดดันคุณดอกไม้ บ่อยๆจัง จะได้มาต่อเร็วๆ แบบตอนนี้อีก 55555