หัวข้อ: EP.31 (END) ♠ 04/08/15 M ♠ M 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) 』

[มุ้งมิ้งซามะ]

ดีใจที่มาต่อค่ะ เรื่องนี้สนุก
เป็นกำลังใจให้สำหรับตอนต่อไป 

[foyer]

M ♠ M
26


รักคืออะไร กูไม่รู้จัก


และกูไม่คิดจะซี้กับมันด้วย


แต่ถ้าทุกอย่างที่ทำให้นีออนทั้งหมดมันเรียกว่า ‘รัก’ ก็คงบรรลัยแน่แล้วชีวิตอันเจิดจ้าของกู

แย่จัง ปวดหัวฉิบหาย


เห็นหน้านีออนที่มองมาแล้วก็แทบอยากจะซดพาราซักแผง
มันใช่เวลามาทำหน้าเศร้าเคล้าน้ำตาใส่ผมไหมเนี่ย?


ไม่อยากทนมองภาพบาดใจให้เหนื่อยลูกตา
ขอเช็คกระเป๋าหน่อยแล้วกันว่ามีอะไรพอจะช่วยรักษาพลังผมได้บ้าง
นีออนยัดอาวุธมาเยอะพอสมควร แต่ละอย่าง... ถ้าไม่มองหน้า ไม่รู้เลยนะว่าเขาไม่ใช่แค่เด็กปัญญาอ่อน

 
ไอ้ท้อปนัดผมวันพรุ่งนี้เข้าลุยโกดัง บอกตรงๆ เสียดาย อดหล่อเลยกู แต่ถ้าถึงเวลาต้องเลือก ก็คงเลือกหนีตามผู้ชายน่ารัก ดีกว่าไปเจอผู้ชายหน้าเถื่อนอย่างพวกมัน 

ผมเดินนำลิ่ว จนกระทั่งก่อนถึงทุ่งหญ้าสวันน่า กระเป๋าก็โดนกระชากจากข้างหลัง
“พี่เมฆ เดี๋ยวผมเดินนำเอง” ทำตัวเป็นทหารแบกปืนได้ไม่เข้ากับหนังหน้าเลยเมียกู
“ผมได้กลิ่นแลนด์มายในดงเหี้ยนี่” ก้มลงกระซิบบอกเขาสักหน่อย เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน
“ผมก็คิดว่ามี” นีออนกระซิบกลับ หน้าตาเหมือนได้ลุ้นไอโฟน

“พี่เมฆไม่ชอบระวัง ให้ผมเดินนำนะครับ เดี๋ยวทำสัญลักษณ์ไว้ให้”
“ถุย พูดมาได้ ใครกันแน่ไม่ระวัง ตั้งแต่มาผมยังไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน” ไอ้ทุ่งกว้างก่อนจะเข้าป่าอีกฝั่งแบบนี้มันเส้นทางดักควายชัดๆ

ถ้าออกไปจากเงาไม้นี่ กูว่าไม่ต้องถึงพลังแลนด์มายหรอก เผลอๆ ได้แดกลูกปลายจนอิ่มก่อน



“เพื่อนคุณรออยู่อีกฝั่งอ่ะ”
นีออนทำหน้างง สักพักก็กัดฟันลั่นใส่ผม
“มันไม่ใช่เพื่อนผม..!”


“เอางี้ เพื่อความไม่ประมาท ผมจะออกไปล่อให้มันยิง คุณคอยดูสัญญาณมือผม แล้วก็สอยมันกลับ เคนะ ตกลงตามนี้”
“ให้ผมเป็นคนล่อเองไม่เหรอ?”
“อย่าๆ ผัวไม่อนุญาตจะไปล่อผู้ชายคนอื่นได้ไง”
“แล้วถ้าหลบไม่พ้นจะทำยังไง?”
“แค่อยากรู้ตำแหน่งมันเท่านั้นแหล่ะ รับรองเลย...เม็ดเดียวรู้เรื่อง”
ผมลูบกะโหลกปลอบใจนีออน

แถมยิ้มฟันขาวอย่างมั่นใจ

ถ้าทำหน้าไม่มั่นใจ เดี๋ยวก็งอแง ดื้อไม่ให้ผมไปอีก



นีออนน่ะแม่นอยู่แล้ว เต็มสิบ ผมให้สิบเอ็ดเลย ไกไอ้ไรเฟิลที่เขาพกมาก็ไวสุดในดงปืนที่มีแล้ว

ดูซิ ว่าผลงานแบบคู่หูดูโอ้จะท้อปฟอร์มแค่ไหน




ถุ้ย! ก็พูดไปงั้นแหล่ะ
ใครมันจะเหี้ย อยากเห็นเขาฆ่าคนตายวะ

ผมคนเดียวก็พอ
จบจากดงหญ้านี่ อย่าให้กูเจอนะ ไอ้ปก จะเป่าหัวให้กระจุยไม่เหลือเลยมึง
ทำนีออนของผมกลายเป็นคนก้าวร้าวแบบนี้ อภัยให้ไม่ได้!

ผมชี้ให้นีออนไปหลบ แล้วพุ่งเข้าโจมตี แลนด์มงแลนด์มาย อย่าไปสน ล่อไอ้คนซุ่มยิงก่อนเลย

ไหน มึงอยู่ไหน
ผมวิ่งออกไปสู่ความเวิ้งว้าง... โดยใช้ระเบิดอำพรางตัว



ดินปลิวว่อนเป็นสายฝน พร้อมกับตัวผมที่โผล่ไปเป็นเป้า


แสงจากปลายปืนสะกิดเข้าตรงหางตาพอดี ผมรีบหมอบ พอดีเกือบโดนแจ็กพอต เจอโจทย์ห่างจากหน้าอยู่ 1 ไม้บรรทัด

 
ปงปืนไม่ต้องประทับให้ท่าเท่หรอก ยิงแม่งเลยพี่น้อง!





ปัง!


เสียงไม่ดัง แต่ประสาทหูผมได้ยินชัดแจ่ม มันดังมาจากข้างหลังนี่เองว่ะ
ไม่มีเวลาหันไปมอง นอกจากดูจากสโคปตรงตำแหน่งที่ผมกำลังจะยิง

ในสายตา ผมเจอศพคนหัวห้อยอยู่บนต้นไม้



มือผมสั่น
อย่างโคตรอัศจรรย์ใจ ในความเมพซะจริง


กำลังจะลุกขึ้นยืน อีกนัดก็พุ่งออกไป คราวนี้มีเสียงนีออนดังออกมาด้วย

“พี่เมฆ! เป็นไงบ้าง!?” เขาวิ่งเข้ามาหาแบบไม่คิดจะเบิ่งตาระวังภัยอีก
“เจ็บตรงไหนไหม?”
“เจ็บตรงหัวใจอ่ะ” เจ็บจริงๆ ว่ะ แต่นีออนยิ้มมุมปาก
“ไหนบอกจะส่งสัญญาณให้ไง?”

ยังมีอารมณ์มาทวง ก็ผมไม่คิดจะให้เขายิง แล้วนี่ยิงทำไมวะ!

 
“หลับไปสอง คาต้นไม้เลย” ผมบอก พร้อมสังเกตท่าทางนีออนไปด้วย
“ครับ รีบไปเถอะ เดินระวังๆ ด้วย”

เหมือนสมองผมจะตายไปชั่วขณะ
รู้ตัวอีกที ก็เดินพ้นทุ่งหญ้ามาแล้ว


หลังเล็กๆ ที่คิดจะถนุถนอมปกป้อง
กลายเป็นแผ่นหลังกว้างใหญ่



“มายด์” จากหน้าซื่อๆ กลายเป็นเฉยเมย หันกลับมาหา
“ผมเจ็บที่หัวใจมากเลยว่ะ ทำยังไงถึงจะหาย?”
“นวดให้ไหม?” นีออนหัวเราะขำ
“ตอนนั้นผมก็โง้โง่เนอะ เชื่อพี่เข้าไปได้”

“แต่มันก็ยังดีกว่าตอนนี้...”
“จะหลอกทำอะไรผมอีกล่ะ? ผมไม่มีอะไรให้พี่แล้วนะ ผมให้พี่ไปหมดแล้ว”


“เฮ้อ...อย่าทำเป็นปากดี”
“คำก็ปากดี สองคำก็ปากดี เดี๋ยวก็หาว่าอวดเก่ง อวดดีมั่งล่ะ ในสายตาพี่ ผมมีอะไรดีบ้างไหม?”
“พูดอะไรวะเยอะแยะ จะพูดทั้งทีก็พูดให้มันเป็นภาษาคนหน่อย”


เกิดมาทั้งชาติไม่เคยคิดว่าประโยคนี้มันจะร้ายแรงตรงไหน แต่ดูจากหน้าตานีออนคงห่างไกลจากคำว่าซาบซึ้งไปเยอะ

เขาหันมาจ้องยังกับผมไม่ใช่ผัว
แล้วทีนี้ไอ้ที่ลอยตามมาก็ไม่ใช่ปากด้วยแต่เป็นกำปั้น จะฟาดเข้าปากผมทันใด!!!

“เฮ้ย เล่นไรเนี่ย!? ผมยิ่งเป็นโรคหัวใจไม่แข็งแรงอยู่นะ!” อีกนิดจะโดนแล้ว...
“พูดไม่รู้เรื่องก็ใช้มือใช้ตีนเนี่ยแหล่ะ”
“สาบานว่านี่ปากเมียกู”

ผมพูดประโยคนี้กี่รอบแล้ววะ


“พูดเองนี่ ว่าผมไม่ใช้ภาษาคน อย่างพี่เมฆถ้าไม่โดนมั่งคงได้ใจใช่ไหม?”
“เฮ้ยๆๆ” ผมยกมือห้าม
“ไม่อยากมีผัวหล่อแล้วหรือไง วันนี้ผมโดนทำร้ายร่างกายหลายครั้งแล้วนะ ไอ้ที่เข่าลอยใส่ลูกผมไป มันก็น่าจะพอใจได้แล้ว”

นีออนตามมากระโดดถีบใส่ขาผม ทีนี้ไม่หลบแล้ว
ยิ่งหลบเขายิ่งแค้นผม


“โอ้ย เจ็บนะ” ผมแกล้งทรุดลงไปนั่งกุมขา

“ทีนี้รู้หรือยัง ว่าผมไม่ใช่ไอ้ไก่อ่อนอีกแล้ว” นอกจากไม่สนใจอาการบาดเจ็บ ยังมาลั่นใส่หน้าผมอีก

“ครับๆ ช่วยดึงผมหน่อยได้ไหมน้องไก่แข็ง” นีออนถลึงตาใส่ผม แต่ก็ยังอุตส่าห์เอ็นดูยื่นมือมาให้

แต่แทนที่จะลุก ขอปราบสักดอกเหอะ เด็กกูก้าวร้าวเกินห้ามใจ


ผมฉุดแขนเขากระชากลงมา ไม่ทันให้ได้ออกอาวุธ ทั้งขาทั้งแขนนีออนก็โดนล็อกไว้หมด

“ไอ้พี่เมฆ จะทำอะไร!?” เหมือนรู้อยู่แล้วว่าต้องโดนจูบ เขาเลยเม้มปากรอไว้แน่น


ขอบคุณมาก....ที่ต่อต้านผมขนาดนี้


“เวลาจะจูบไม่ยอมให้จูบ จะเอาไง?” กดปากกับแก้มแทนก็ได้ หวานเหมือนกัน
“แล้วเรียก ‘ไอ้’ ด้วยนะ ชอบแบบเถื่อนๆ เหรอมายด์?” 
 
“ผมชอบแบบไหนพี่ก็ไม่สนใจอยู่ ด..อื้อ!!” ช่วงที่อ้าปากเนี่ยแหล่ะนาทีทองให้กอบโกย

เรื่องความพลิ้วขอให้บอก จะมากงมากัด เอาคืนที่ผมจูบได้เนี่ย ไม่มีทาง

นีออนพยายามหดลิ้นหนีผม หน้าก็เบี่ยงไปมา แต่ถึงจะดิ้นท่าปลาโลมา ก็หลุดจากกระบวนท่า 4 พิฆาตของผมไม่ได้หรอก     

เขาใช้ทั้งมือ เท้า ปาก ลิ้น ดันเข้าสู้ผมจนเหนื่อยหอบ
แต่สุดท้ายก็ยังอยู่ท่าเดิม

ผมจูบย้ำริมฝีปากบวมเจ่อทิ้งทาย ก่อนจะผละออกมาชื่นชมใบหน้าของเด็กไร้ทางสู้ นอนตาปรือหมดแรงใต้ร่าง


“ไหนใครบอกนะ ว่าจะไม่ยอมพี่เมฆอีกต่อไปแล้ว.....” ขอตอกย้ำอีกสักรอบเหอะ มันมันเขี้ยวนี่เว้ยเฮ้ย ทำเป็นกัดปากไม่ยอมรับ
“ไม่ได้ยอม! พี่บังคับผม”
“เออ....ดื้อไงเลยต้องโดน”
“ดื้อตรงไหน มีแต่พี่นั่นแหล่ะที่ชอบทำตามใจตัวเอง”


 
“ที่ทำตามใจ เพราะมันเป็นเรื่องของคุณ”


นีออนจ้องตอบตาแป๋ว ผมขยับปากไปกดที่หน้าผากเขาอีกที

“ถ้าคุณตาย ..คิดดู ผมจะมีชีวิตต่อไปได้ยังไง แต่ถ้าผมตาย คุณต้องอยู่ต่อไปคอยกรวดน้ำอุทิศส่วนบุญให้ผมไม่ตกนรกนะ...”
“อ...อย่าพูดเรื่องตายสิ”
“ไม่พูดคุณก็ไม่เข้าใจสักที ว่าผมทำไปทำไม”
“ไหนว่าเก่ง แล้วพี่จะพูดว่าตัวเองตายทำไม..” นีออนอินจัดน้ำตาไหลเป็นก๊อกแตก

ผมว่าเขาคงใจเย็นลงแล้ว ก็เลยปล่อยขาปล่อยแขนแล้วลุกขึ้นดึงเขามานั่งบนตัก

“ผมไม่ยอมให้พี่ตาย เราต้องอยู่ด้วยกัน” ผมยิ้ม เอาแขนเช็ดน้ำตาให้
“งั้นตอนไปเจอไอ้ปกผมมีแผน...”



H
 

[IsDeer]

พี่เมฆนี่ทั้งหื่นและเกรียนตลอดเวลา 

[Poseidon]

แกยังหื่นออกอีกนะตาเมฆ 55555

[titansyui]

    

[foyer]

M ♠ M
26.5

ผมกับพี่เมฆพักค้างหนึ่งคืนก่อนเดินเท้าแกะรอยตามไอ้ปก จนกระทั่งมาเจอค่ายๆ หนึ่งซึ่งอยู่นอกเหนือจากแผนที่และรูปถ่ายที่ไอ้ท้อปเคยให้ดู

พี่เมฆพาเดินวนสำรวจรอบๆ เช็คคน และเท่าที่เห็นด้วยตานับได้ 8 ไม่รวมในอาคาร

เขาย้ำให้ผมเดินตามมาเงียบๆ แล้วเริ่มจัดการเชือดทีละคน แบบที่ผมเห็นแล้วยังต้องเสียวสันหลังวาบ

ฝ่ายตรงข้ามโดนล็อกคอตาเหลือกดิ้นกระสับกระส่ายในท่อนแขนแข็งแรงก่อนที่คอจะหักพับไป


ดูเป็นเรื่องง่ายอย่างไม่น่าเชื่อที่เห็นเขาค่อยๆ คืบคลานเข้าไปในอาคารหลังนั้น
แต่ก่อนจะเข้า เขาหันมาบอกให้ผมหยุดทำตามแผนที่บอกก่อนหน้านี้


“เสี่ยงไปไหม แล้วถ้ามันฆ่าพี่เมฆเลยล่ะ?”
“มันไม่ทำหรอก ฆ่าเลย ผมก็ไปสบายเกิน... มันคงอยากจะค่อยๆ ทรมานผมให้สมกับความแค้นมากกว่า แม่งส้นตีนสัดๆ นี่ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าผมมีแฟนคลับคลั่งไคล้ถึงขนาดนี้”
“พี่ขึ้นเบอร์หนึ่งในบัญชีที่ไอ้เสธกงอยากได้เลยนะ”
“ให้มันไปเงี่ยนกับคนอื่นเหอะ หนังหน้าปลาจวดแบบมันผมเอาไม่ลง”

พี่เมฆคิดไปเรื่องไหนครับเนี่ย ในสมองมีแต่ความลามกหรือไง

“ก็พี่เมฆเป็นคนดังนี่ครับ” ผมประชด ดังในทางอันตรายนะ รู้ตัวเปล่าเนี่ย
“เบื่อจริงๆ ชีวิตดารา ถ้ากลับไปได้ ว่างๆ จะไปตั้งแฟนเพจ แม่งคนเกลียดล้นหลามกันฉิบหาย...”
“พอคนมารักก็ไม่สนใจนี่”
“ผมสนใจ คนที่ควรสนใจเท่านั้นครับ” พี่เมฆยังมีหน้ามายิ้ม แถมดึงแก้มผมยืดสองข้างอีกต่างหาก

เชอะ พูดแบบนี้แล้วมันใครกันล่ะ!!?


“ไปได้แล้ว...”
“ต้องกลับมาตามสัญญานะ” ผมชูกำปั้นไปให้

พี่เมฆยกกำปั้นขึ้นทำท่าจะแตะ แต่กลับเอามาเขกหน้าผากผมดังป้อกแทน
ผมยกมือแตะตรงที่โดน แล้วมองเขาอย่างงงๆ



“ถ้าผมอดใจไม่ไหว เผลอฆ่าไอ้เวรนั่นเข้า ก็อย่าว่ากันนะ”
เมื่อคืนนอนคิดดูแล้ว... ชีวิตแม่กับพี่ไม้สำคัญกว่า เรื่องไอ้ปกจะเป็นยังไงก็ไม่สำคัญแล้วตอนนี้ ขอแค่คนที่ผมรักมีชีวิตกลับมาก็พอแล้ว

“ตามใจพี่แล้วกัน”


ก็คงได้แต่เชื่อใจพี่เมฆเท่านั้น


ผมเดินแยกจากเขาไปรอจุดที่พี่เมฆบอก... ในใจกระวนกระวาย ร้อนรุ่มในอกอย่างบอกไม่ถูก หันหลังกลับจะตามไปก็กลัวแผนพี่เมฆแตก

แต่การรอคอยแบบนี้มันทรมานยิ่งกว่าไปสู้เคียงข้างเขาเสียอีก
ผมได้ยินเสียงปืนดังลั่นในบ้านหลังนั้น... ดังๆ หยุดๆ เป็นเวลาไม่ถึง 30 นาที เสียงนั้นก็หยุดลง


ความเงียบที่คืบคลานเข้ามาทำให้ผมนึกคาดการณ์ไปต่างๆ นานาว่าพี่เมฆจะเป็นยังไงบ้าง...


รอ…


ผมต้องรอ...



ภายในคืนนี้... คนที่ผมรอต้องมาหาแน่นอน!!!



♠♠♠

ผมเคยฝึกป้องกันตัว และยิงปืน ฝีมือก็ถือว่าเข้าขั้นออกงานได้ และเพราะสายตาที่แหลมคม ทำให้เห็นเป้าศัตรูได้ชัด

ผมพยายามใช้กล้องส่องความเคลื่อนไหวในบ้านหลังนั้นตลอดเวลา
จนในที่สุด ก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน การรอคอยก็สิ้นสุด ผมเห็นพี่เมฆเดินออกมาแล้ว

แต่ออกมาในสภาพที่ไอ้ปกเดินลากคอเสื้อเขาออกมา!


พอถึงกลางลานกว้างหน้าบ้าน มันก็เขวี้ยงพี่เมฆที่ถูกมัดมือไว้ลงพื้น ก่อนควักปืนออกมายิงทันที


เสียงกระสุนนัดนี้เสียดแทงใจผมมากที่สุด
ผมตกใจมือไม้สั่นกับภาพที่เห็น มันรวดเร็วจนไม่ทันได้เตรียมใจ และใจผมมันเหมือนถูกบีบจนเจ็บ

ผมรีบคว้าไรเฟิลออกมาด้วยความโกรธ


ฆ่า...

ผมต้องฆ่ามัน... ก่อนที่มันจะทำอะไรพี่เมฆไปมากกว่านี้



 

‘พาไอ้เมฆไปหาแม่... เดี๋ยวไอ้ปกจะไปรับ’



คำพูดสุดท้ายของแม่ยังดังก้องอยู่ในหูผม... ผมรู้ว่าทำแบบนี้ไม่ถูก ผมหลอกพี่เมฆให้เดินมาติดกับ แม่แค่อยากให้พี่เมฆเปลี่ยนขั้ว เพราะรู้แล้วว่าชีวิตของไอ้เสธกงใกล้จบบนเกาะนี้แล้ว

‘พี่เมฆจะไม่เป็นไรจริงๆ นะครับแม่?’ ผมถามย้ำ
‘เชื่อสิ ภาพที่ลูกเห็นอาจทำให้ดูทรมานไปบ้าง แต่ก็ต้องทำ เพราะมีคนจับตาดูเราอยู่’
‘ถ้างั้นให้ผมบอกพี่เมฆไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ? เขาเก่งนะแม่ เขาต้องช่วยเราได้แน่’
‘ไอ้เมฆไม่ช่วยใครหรอก’   แม่พูดสวนขึ้นมาทันที

‘ไอ้ปกอาจจะดูโหดเหี้ยมไปบ้าง แต่ใจมันไม่อยู่กับเสธแล้ว มันต้องการหาพวกให้รอดจากไอ้ขุน ไม่ว่ากลุ่มไอ้เมฆจะทำสำเร็จหรือไม่ ไอ้ขุนก็กะจะมาล้างไพ่พวกเราอยู่ดี’ ผมนิ่งฟังอย่างไม่รู้จะทำยังไงเมื่อแม่เอ่ยชื่ออำนาจมืดอีกฝ่ายออกมา


‘มายด์เชื่อแม่...’ แม่เข้ามาจับไหล่ผมทั้งสองข้าง
‘ไอ้ตำรวจนั่นมันไม่ต้องการเรา มันจะฆ่าทันทีที่เห็นเราไม่เดินตามเกมส์ ถ้าอยากช่วยไอ้เมฆ ลูกต้องยอมให้มันเจ็บบ้างเพื่อรักษาชีวิตมันไว้’


ผมจำใจไม่หันปืนไปใส่ไอ้ปก...



และได้แต่รอคอยด้วยความเจ็บปวดว่าเมื่อไหร่เป้าหมายจะโผล่ออกมา



พี่เมฆโดนลากตัวกลับเข้าไปในบ้าน หลังจากพระอาทิตย์ตกดินได้ไม่นาน...
ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ...

เสียงลมพัดใบไม้ไหวดังกลบเสียงหายใจของตัวเอง
มันต้องอยู่แถวนี้ ที่ใดสักแห่ง... ออกมาเถอะ

ขอแค่แสงที่หักเหเพียงนิดเดียว




อาการเกร็งที่เกิดขึ้นตลอดเวลาทำให้เหงื่อเริ่มซึมตามไรผม...
ผมคงจะกดดันตัวเองมากเกินไป แต่ถ้าไม่ได้ตัวมันล่ะก็... เราก็ยังจะออกจากที่นี่ไปไม่ได้

เวลาล่วงเลยมาจนค่อนคืน จนผ่านพ้นมาอีกวัน แต่ผมยังคงถ่างตามองหาศัตรู


ในที่สุดก็ได้ยินเสียงปืนดังรัวๆ ขึ้น 4 นัด มันเป็นสัญญาณจากพี่เมฆ!


‘รัว 4 ครั้ง คือผมฆ่าพวกมันได้’
‘รัว 3 ครั้ง คือผมใกล้เดี้ยง ต้องเงี่ยหูฟังเสียงปืนผมให้ดีๆ ล่ะ’



ผมสะดุ้งเฮือกกับเงาคนที่โผล่ออกมาจากข้างในโรงเรือน พอๆ กับตกใจที่อยู่ๆ ก็เห็นเงาจำนวนนับไม่ถ้วนเข้าล้อมโรงเรือนหลังนั้น!


....งั้นที่แม่บอกว่ามีคนคอยจับตาดูพวกเราอยู่ก็เป็นความจริง....



ไม่รอช้า... ผมกลั้นหายใจยาวแล้วยิงคนที่อยู่ในระยะมองเห็นทันทีแบบไม่ต้องรออะไรทั้งสิ้น

พอคนหนึ่งล้มลง เสียงปืนยิงปะทะกันก็ดังขึ้นโครมครามระหว่างคนที่อยู่ในโรงเรือนกับนอกโรงเรือน



เริ่มเข้าใจแล้ว...
ผมอยู่ตรงนี้ ผมช่วยยิงสนับสนุนพวกพี่เมฆได้แม้จะมีคนน้อยกว่า...



มีคนพยายามจะฝ่าเข้าไปในโรงเรือนหลังนั้นให้ได้คนแล้วคนเล่า แต่มุมที่ผมอยู่มันเป็นจุดที่เห็นทางเข้าสองทางพอดิบพอดี

พี่เมฆถึงจะบ้าแต่ก็เก่งเหลือเชื่อ คำนวณองศาการยิงได้กว้างมากๆ


ไม่รู้ว่าถ้าเขารู้เรื่องที่ผมหลอกจะโมโหแค่ไหน
แต่ไอ้ที่ผมอยากฆ่าไอ้ปก อย่างน้อยก็เป็นความจริง



จนกระทั่งการเคลื่อนไหวทุกอย่างยุติลง ผมเห็นพี่เมฆ ไอ้ปก แม่ และพี่ไม้ ออกมาด้านหลังของโรงเรือน...

ผมรอคอยด้วยความยินดี... ดีใจที่รอดพ้นจากกลุ่มคนจำนวนมากนั้นมาได้อย่างหวุดหวิด




“มายด์!!” แม่กับพี่ไม้วิ่งเข้ามากอดผมทันทีที่เห็น
“ขอบใจมากนะลูก ถ้าไม่ได้มายด์แม่แย่แน่ๆ”
“ข้างในบ้านมันเกิดอะไรขึ้นครับ?” ผมถามแม่ พลางมองไปที่พี่เมฆที่เดินหน้ามุ่ยตามมา

ผมมองตรงที่เขาน่าจะถูกยิง ก็เห็นรอยเลือดซึมเปื้อนบนเสื้อเป็นวง แต่เพราะหน้าตาที่ไม่ทุกข์ร้อนของเขา ทำให้ผมเบาใจว่าคงไม่โดนจุดสำคัญ
“พี่เมฆ มึงยิงพี่เมฆทำไม!?” ผมหันไปเอาเรื่องไอ้ปก
แต่พี่ไม้ดึงแขนห้ามไว้
“ในบ้านนั้นแม่กับพี่โดนจับเป็นตัวประกันอยู่ ถ้าไม่เล่นละครหลอกพวกมันจะฆ่าเราทันที แต่ไอ้เมฆก็เหลือเชื่อ รู้ด้วยว่าพวกมันซ่อนอยู่ตรงไหน”

“กว่าจะคุยกับมันรู้เรื่อง มึงรู้ไหมว่ากูลำบากแค่ไหน” ไอ้ปกหันมาบ่นกับผม แต่ผมไม่คิดอยากญาติดีกับมันแม้แต่น้อย
“กูไม่รู้หรอก ที่กูช่วยมึงเพราะแม่ขอไว้เฉยๆ แต่ที่มึงฆ่าเพื่อนกู กูต้องชำระสักวัน”


“เอาเลยป่ะล่ะมายด์” พี่เมฆเลิกคิ้วถาม
“ถ้ามึงทุกคนคิดว่าจะออกจากที่นี่ได้โดยไม่มีกู ก็ยิงหัวกูซะ!” ผมหันปากกระบอกปืนไปหามัน จ้องตาด้วยความเคียดแค้น ผมอยากฆ่ามันนะ แต่ก็ยังไม่อยากใจร้อนจนกว่าจะรู้เรื่องทั้งหมดก่อน


“ไม่ยิงเหรอ?” พี่เมฆยิ้มมุมปากถาม... ผมรู้สึกว่าเขามีท่าทีแปลกๆ นิดหน่อย
“....มายด์ ผมถามว่า... คุณไม่ยิงมันเหรอ?”
ผมหันไปหาแม่กับพี่ไม้อย่างถามความเห็น เขาก็สั่นหัว เป็นเชิงว่าไม่ให้ยิง
“มันเสนอมาแล้ว ก็สนองสักหน่อยสิ” พี่เมฆยังไม่เลิกยุ

“มึงมีทางให้เราหนีได้งั้นเหรอ?” ผมหันไปถามไอ้ปกแทนที่จะตอบคำถามพี่เมฆ แต่ยังไม่ลดปืนลง
“ถ้ากูไม่มีทาง กูจะกล้าเสี่ยงแบบนี้เหรอ อีกไม่นานหรอก จะมีทหารรับจ้างขึ้นมาบนนี้ตามล่าพวกมึงจนเต็มเกาะ อย่าว่าแต่พวกมึงอยากได้อาวุธคืนเลย แม้แต่ลมหายใจก็ไม่รู้จะเหลือกลับประเทศไปหรือเปล่า”
“........มายด์” เสียงพี่เมฆแทรกขึ้นมา
“ที่พวกมึงเห็นยังแค่ส่วนน้อยนะ...”
“........ถ้าคุณไม่กล้า ผมทำให้เอง”




ปัง!



ทุกคนในที่นั้นยืนตะลึงที่เห็นร่างไอ้ปกร่วงไปต่อหน้าต่อตา กระสุนเจาะเข้ากลางศีรษะจนมันหงายหลังล้มลงกับพื้น

“ไอ้เหี้ย มึงทำอะไรของมึง!?” พี่ไม้ตะโกนพอตั้งสติได้ เขาพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อพี่เมฆ แต่จับได้แค่เสี้ยววินาที พี่ไม้ก็ร่วงลงไปเพราะหมัดหนักๆ ที่อัดเข้าชายโครง
“มายด์บอกว่าอยากฆ่ามัน ผมสัญญากับเขาว่าจะล้างแค้นให้ ก็แค่นั้น มึงมีปัญหาหรือไง?” ไม่เท่านั้นพี่เมฆยังตามไปเหยียบพี่ไม้ซ้ำ เขาลงส้นเท้าลงไปเต็มๆ จนพี่ไม้ต้องนอนกุมท้องตัวงอ

“พอแล้ว! เราจะทะเลาะกันให้ได้อะไรขึ้นมา!” แม่เข้าไปขวางพี่เมฆไว้ ส่วนผมก็ไปช่วยดึงแขนเขาออกมาอีกแรง

“ใจร้อนเกินไปแล้วนะพี่!” พูดจบพี่เมฆยกแขนให้พ้นจากมือผม แล้วเหลือบตาลงมาถามเสียงเย็นยะเยือก
“ก็คุณอยากให้มันตาย แล้วมันจะไม่ตายได้ไง ไอ้คุณพี่ชายแม่งก็เข้าใจยาก เลยต้องกระทืบช่วยเคาะความโง่มันออกมาบ้าง”


“อ...ไอ้เหี้ยเมฆ มึงจะทำพวกเราตายกันหมด” พี่ไม้ค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง โดยมีแม่คอยช่วยประคอง
“มายด์ พี่มึงบอกว่ากูจะพามันไปตายว่ะ”
“..............” ผมได้แต่ขมวดคิ้วมองพี่เมฆ
“อยากจะขำ ว่างๆ ก็จูงพี่มึงไปแดกหญ้า รับวิตามิน A สักหน่อยสิ สมองอ่ะ คิดบ้างว่าไม่มีมันกูก็พาเมียกูออกไปได้ ไอ้สัดถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นพี่มายด์นะ กูจะเป่าให้ดับเดี๋ยวนี้แหล่ะ”

ประกายในแววตาพี่เมฆทำให้ผมนึกย้อนไปตอนที่ยังไม่รู้จักเขา

นี่เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ผมเห็นเขาฆ่าคนแบบไม่คิด
ทั้งเยือกเย็นและไร้ความรู้สึกใดๆ



 
พี่เมฆดูเข็มทิศแล้วเริ่มเดิน พวกผมสามคนได้แต่เดินตามเขาไปด้วยจิตใจที่ไม่สู้ดีนัก

ทุกคนรับรู้ได้ถึงบรรยากาศอันน่าอึดอัด โดยเฉพาะผมที่ไม่กล้าคุยกับพี่เมฆอีกเลย
ตัวเขาเองก็ไม่ได้พูดกับใคร... เดินนำไปเรื่อยๆ ถ้าเจอกลุ่มทหารที่เดินผ่านมา เขาก็ไม่คิดจะหลบแม้แต่น้อย ฆ่าได้เป็นฆ่า

พออยากล้วงข้อมูลก็ใช้วิธีโหดเหี้ยมบังคับให้พูด สุดท้ายก็ปาดคอทิ้ง


ผมเคยผ่านการฆ่ามาบ้างพอสมควร แต่ก็ไม่เคยเห็นใครนิ่งได้เท่าพี่เมฆมาก่อน
ภาพกับความทรงจำตีกันมั่วไปหมด

พี่เมฆที่ผมรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้



เกิดอะไรขึ้นกับเขา...
ผมอยากจะถามเขาเหลือเกิน แต่ก็ไม่กล้า ได้แต่แอบกระซิบถามแม่กับพี่ไม้ว่าในโรงเรือนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง


H
พี่เมฆเริ่มจะโหดแล้ว 

[titansyui]

 

[วัวพันปี]

รึพี่มันหึง

[O0PiCo0O]

  คนรักกัน ยิ่งวินาทีความเป็นความตาย
จะมาโกหกกัน มันก็เสียความรู้สึก เอ๊ะ ดราม่าไปม่ะ 5555+

[IsDeer]

เกิดอะไรขึ้นข้างในนั้นอ่ะ ทำไมพี่เมฆเข้าโหมดโหด

[nunda]

พี่เมฆรู้แล้วรึ!!!!!   T_T

[kinjikung]

พี่เมฆโหมด งอนเมียเปล่าฟะเนี่ย โดนเมียหลอกให้มาติดกับ 555

[Inwoสูs]

พี่เมฆเป็นไร ยาเอาไม่อยู่หรอ

[akiko]

พี่่เมฆเริ่มโฉด โหด น่ากลัวอะ

[whistle]

เกิดอิหยังก๊ะพี่เมฆนาาา?

[EunJin]

เข้มข้นเลือดสาดจริง พี่เมฆโหมดเคร่งขรึมไม่ชินเอาซะเลย เง้ออออ

[IöLIKE]

ThankS

[Poseidon]

จงมาๆๆ

[u_cosmos]

ตอนนี้พี่เมฆน่ากลัวมาก
ขัดกับตอนก่อนถูกจับอีก
อะไรอ่ะพี่ ไปคุยอะไรอีท่าไหน
แอบสงสารมายด์ หวั่นใจไปตลอดทางเลยทีนี้

[nunda]

รอพี่เมฆ ^^

[Nattiz]

เห็นพี่เมฆเป็นไอดอลลลลล *-* อิอิ ฆ่าได้ฆ่า ๕๕๕๕

[Cockroach]

หูยค้าง มีปมมาให้ได้ทุกตอนจริงๆ ไม่ดราม่าสิ!เค้าจะเอาฮาๆ

ปล.จบไม่แฮปปี้ ผมเคืองคนแต่งจริงๆด้วยนะเออ

[Poseidon]

รองิ

[foyer]

M ♠ M
27

โดนต้มซะเปื่อยเป็นไอ้เมฆตุ๋นเลยสัด!
คิดกันบ้างไหมว่ากูอุตส่าห์รีบ อุตส่าห์มาช่วย วิ่งสี่คูณแปดมาอย่างเร็วกะหล่อเลยงานนี้ แต่พอมาถึง... ไอ้ที่คิดว่ามีตัวประกันกลับไม่มี แถมแม่งยังหน้าด้านให้กูช่วยล่อศัตรูออกมาให้อีก พวกมึงโดนขู่ฆ่า คิดถอย หาทางเอาตัวรอด แล้วมันเกี่ยวไรกับกู 

         แต่ละตัวญาติกูรึก็ไม่ใช่
      
            ติดอยู่อย่างเดียวแค่นั้นแหล่ะ มีคนหนึ่ง เป็นแม่ยายกู อีกคนก็พี่เมีย ถ้ากูพากลับไปหานีออนได้ รับรองได้เป็นพระเอกในใจเธอชัวร์ๆ

   ตอนแรกก็ว่าจะไม่ยอมหรอก แม่งไร้สาระ คนอย่างผมโดนพวกกระจอกจับตัวได้ หมาไหนเชื่อ? แผนแม่งไม่เมคเซ้นส์สุดๆ แต่เหมือนไอ้พวกศัตรูของแม่ยายจะใจร้อนอยากไฟว์ผมแล้ว กระสุนก็ใกล้หมด แถมแม่งมาเรื่อยๆ
   
      ผมโดนยำเละคนเดียวในดงพวกมัน สุดท้ายต้องยอมเล่นตามแผนโดนจับ เพื่อล่อไอ้ตัวเบิ้มออกมา
         ในแผน พวกแม่ยายยังเป็นสมุนของไอ้เหี้ยอ้วนอยู่ ผมโดนจับมัดประจาน ลากออกไปยิงให้เป็นที่สะใจ สบายอารมณ์ คนที่จะมารับตัวผมถ้าโดนจับได้ ย้ำ! ถ้าโดนจับได้แล้วคือ...ไอ้นาจ ถือว่าไม่ใช่ขี้ๆ
            ผมแม่งโคตรอยากเจอว่ะ หนึ่งในบัญชีหนังหมา ถ้าเจอกูนะ จะอัดกระเดือกให้ทะลุเลย โทษฐานหน้าตากวนส้นตีนเกินไป 
            
               ไอ้ปก แม่ยาย พี่เมีย กระซิบบอกกูดิบดีว่า...จะช่วยยิงสนับสนุน


                  แต่ที่ไหนได้... แม่งไม่ช่วยเว้ย!

                  หลอกลวงจนกูเงิบแดกไป 0.1093123 วิ
                     กะส่งกูไปสังเวยอยู่แล้ว นี่ถ้าผมอ่อนกว่านี้อีกสักนิดคงโดนลากคอเอาไปขึ้นเขียงแล้ว เกือบตายไหมล่ะ...บอกเลย ไอ้นาจแม่งมาจริง มากะซัดกูแบบรัวเลย ดีที่แก้เชือกเองได้ ไม่งั้นอาจไม่ได้มายืนเป็นเทพอยู่แบบนี้

ไอ้พวกทรยศ ตอนแรกก็กะชิ่งเนียนนะกูรู้ แต่พอผมทำท่าจะชนะ แม่งยูเทิร์นล้อสะบัดมาช่วยผมเฉย!
   โคตรหน้าด้านเลยว่ะพวกมึง เห็นกูแบบนี้แต่ที่จริง กูไม่ได้ใจดีเหมือนหน้าตานะเว้ย
      เจ็บแล้วจำสิครับ จะอยู่รอให้พวกมันมาอวยพรงานศพเหรอ
         
ทนไม่ได้หรอกว่ะ แทบจะรัดคอให้ตายแม่งตอนนี้ไปเลย แม่ยายก็พูดพล่ามอยู่ได้ว่าไอ้ปกรู้เส้นทางหนีดี ขอให้กูใจเย็น ขอให้พาเขาไปเจอมายด์

   ผมไม่คิดไม่ฝันตัวเองเหมือนกันว่าจะใจเย็นได้จริงๆ จนกระทั่งเห็นหน้านีออน เขาทนได้ไงวะ มองดูคนที่ยิงตัวเองแบบชิวๆ แล้วญาติมายด์เขาไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเลยใช่ไหมที่ยืนคุยกับคนที่ยิงลูกยิงน้องตัวเองได้หน้าตาเฉย
      ไม่เข้าใจ ถึงขั้นโง่ไปชั่วขณะเลยว่ะกู นี่กูพลาดอะไรไปหรือเปล่า คนที่ฆ่าตัวเองเกือบตายนะเว้ย
         เส้นประสาทพิการหรือต่อมรับรู้มันเสียกันแน่วะ แม่ง...รู้สึกขวางหูขวางตากูชิบหายเลย บอกตรงๆ


ลีลาร่ำไร เหี้ยอะไรกันล่ะ ไอ้ปกมันมีคุณค่าทางสารอาหารครบถ้วน ขนาดว่าขาดไปแล้วแม่งจะตายห่ากันหมดหรือไง ไร้สาระ
   เล่นเหี้ยอะไรกันอยู่? หรือว่าหลอกกูกันอีกแล้ว ปั่นหัวกันเล่นนี่คงสนุกมาก แต่ผมคงไม่ยอมเป็นตัวตลกของใคร



      ปัง!


         ปืนออโต้นี่มันเป็นอะไรที่ใช้ง่ายมาก ไม่ต้องเล็งให้เสียเวลา พุ่งเจาะกบาลไปแบบไม่ต้องทำพิธีเลย
            

เป็นไง จบไหม? ผมบอกนีออน ในสิ่งที่เคยสัญญากับเขาเอาไว้ ถึงไม่ใช่สัญญากูก็จะทำให้ ในเมื่อปอดแหกจนขี้ไหลขึ้นสมองกันหมด ผมก็ทำให้ไง ไม่ดีตรงไหน ทำไมต้องมองกันแบบนั้นล่ะ?

   ผมทำในสิ่งที่ทุกคนเชื่อว่าต้องมีไอ้ปกถึงจะรอดได้ แม่งคิดไงก็ไร้สาระจริงๆ ให้ตายเหอะ
      
      "พี่เมฆ เป็นอะไรเหรอ ทำไมพี่ดูแปลกๆ" ระหว่างพักแคมป์ นีออนเข้ามาเคลียร์กับผม ในขณะที่ผมเพิ่งซัดยาแก้หลอนไป 
         "ในโกดัง แม่พูดอะไรหรือครับ? หรือว่าพี่ไปเจออะไรมา"
            "............................." ผมไม่รู้จะพูดไรว่ะ รู้ตัวอีกทีคือจุดไฟ อัดบุหรี่เข้าปอดไปหลายฟื้ดแล้ว เห็นผมนิ่งแบบนี้ก็ใช่ว่าจะอยู่เฉยๆ ให้พวกแม่งเสวยสุขกันได้ตามใจชอบนะ ผมเตรียมของขวัญไว้รอตอบแทนผู้ที่ทำให้ผมรู้สึกอับอายไว้แล้ว

"พี่เป็นอะไร บอกผมได้ไหม?" นีออนเห็นผมนิ่งแล้วมาแนวอ้อนเลยว่ะ แต่เสียงมาอย่างเดียว กูเฉยๆ โปรไม่ผ่านว่ะ ทำตัวให้น่าสงสัยจนผมเครียดต้องแดกยา อย่าหวังเลยว่าทำเสียงแค่นี้ผมจะหันไปมอง
   "พี่.."
   "ไปให้พ้นซะ รำคาญ" ผมปัดมือน้อยทิ้ง

      ไม่รู้เว้ย ไม่อยากสนใจ ไม่อยากมองหน้า ไม่!เหี้ยอะไรสักอย่าง

         อุตส่าห์เดินหนี เขาก็ยังตาม...
         "ถ้าแม่กับพี่ไม้ทำอะไรให้พี่โกรธ ผมขอโทษแทนด้วย พี่จะเอาคืนก็ได้นะครับ แต่มาลงที่ผมแทน" รับแทนคนอื่นคิดว่าเท่งั้นดิ?
            "พี่เมฆ! ทำไมไม่พูดอะไรเลย" นีออนวิ่งมาดักหน้าเอามือดันอกผมไว้ สายตาเขาก็ดูมุ่งมั่นดี คล้ายเด็กกำลังเตรียมสอบมิดเทอม

ผมมองต่ำ นี่ถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่นีออนผมคงไม่ลังเลที่จะเอาฝ่ามือตบกบาลระบายความเซ็งสักทีสองที
   "ก็พูดไปแล้วไง ว่ารำคาญ..." ผมเห็นไอ้ตัวเล็กชะงัก ทำหน้าเหมือนจะเป่าปี่ให้ดูเต็มแก่
      "เอาเวลาที่มีไปดูแลญาติที่รักของคุณไม่ดีกว่าเหรอ?"
         "หมายความว่าไงครับ?"
            "ก็ตามนั้น..."
               "พี่เมฆจะทำอะไรแม่ผม!?" คราวนี้เขาไม่ยอมกำเสื้อกูแน่น ตาวาวน้ำจ้องมองคาดคั้น

ผมบีบมือเขาออกให้ปล่อย นีออนเบ้หน้าร้องเจ็บปวด
               
         "วิ่งไปสิ เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก" ผมยิ้มร้าย รู้ตัวว่าเหี้ย แต่ทำไงได้ ผมไม่ปล่อยคนที่ทรยศผมหรอก ที่จริงก็ไม่คิดจะปล่อยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะมันคือศัตรูและไม่เห็นสำคัญกับชีวิตผมตรงไหน
            นีออนก้าวถอยหลัง เหมือนรู้ชะตากรรมข้างหน้าลิบๆ เขามองผมเหมือนเห็นตัวประหลาด ก่อนวิ่งไม่คิดชีวิตกลับไปที่ๆ แม่กับพี่ชายอยู่

   ผมเดินตามไปดูผลงานช้าๆ ก็เห็นพวกไอ้ท้อปมาถึงกันแล้ว ครบเซ็ต...
      ไอ้เป็ดมองกูเหมือนอยากจะฆ่า ไอ้โซ่เพิ่งจับแม่ยายกับพี่เมียผมมัดมือเสร็จพอดี ส่วนไอ้คมกำลังจับนีออนที่ดิ้นพล่านพยายามจะช่วยสองคนนั้นอยู่

         "กูไม่ถามหรอกว่าเสธฯ ของพวกมึงจะขายอาวุธของกูเมื่อไร กับใคร กูแค่อยากรู้ว่าแม่งเตรียมทางหนีไว้ที่ไหน" ไอ้ท้อปใช้ปืนสั้นขนาดเหมาะมือกดเข้าที่กะโหลกของไอ้ไม้ ไอ้นี่ก็ทำหน้าต่อต้านเต็มที่ คงคิดว่าเด็กเล่นต่อสู้หรือไม่ก็เป็นพวกเกรียนไม่กลัวตาย
         "ไม่รู้...กูไม่รู้"
         "ทำตัวให้มีประโยชน์หน่อยสิวะ ไม่อยากแก่ตายหรือไอ้ห่านี่!" ไอ้เป็ดเอาด้ามปืนซัดเข้าให้ เลือดไหลย้อยเป็นทางจากขมับทันที
         
         "อ้าว ไปไหนมาเมฆ?" เสียงตะโกนห้ามของนีออนดังพร้อมกับเสียงไอ้ท้อปพอดี
         "เรื่องของกู"
         "ไอ้เหี้ยนี่ หนีงานแล้วยังเสือกกวนตีน" ไอ้เป็ดไม่เคยจบกับกูสักที
         "หนีจริงกูไม่อยู่รอให้มึงด่าหรอก ไปว่ายน้ำขี่ปลาโลมาไม่ดีกว่าเหรอ"
         "มึง..."
         "รีบสอบสวนผู้ต้องหาสิวะ จะรอพ่อมึงมาตัดริบบิ้นหรือไง?"
         
      
         "ฝากด้วยโซ่" ไอ้ท้อปไม่ลุยเอง ปล่อยลูกน้องจัดการ มันเดินมาทางผมเหมือนมีเรื่องคุย แต่พอเห็นสายตาผมที่บอกว่า 'กูไม่อยากคุยกับมึง' มันเลยหันหลังกลับไปรอดูผลงานแทน

            ไอ้โซ่เป็นคนเงียบตายห่า ไม่ใช่แนวเจรจาอยู่แล้ว ต้องซ้อม ต้องอัด ต้องทรมานก่อน ค่อยถาม
               "พี่โซ่ พี่เป็ด อย่าทำแบบนี้! ผมขอล่ะครับ แม่ผม พี่ผมเขาไม่รู้เรื่องด้วย เขาเพิ่งโดนพวกเสธฯ กงตามฆ่า เขาไม่รู้เรื่องที่พี่ถามสักนิด" หมดประโยชน์ก็เลยต้องฆ่า ไม่ผิดหนิ
               "อย่าดิ้นสิน้องมายด์ เดี๋ยวพี่คมก็ทำน้องมายด์เจ็บหรอก"
               "พี่คม ขอร้อง ปล่อยแม่กับพี่ไม้ที ขอร้องนะครับ จะให้ผมทำอะไรก็ได้ แต่อย่าทำร้ายพวกเขา"
               "อ้อนพี่คมไม่ได้หรอกน้องมายด์ พี่คมไม่ใช่ลูกพี่สักหน่อยจะได้เออออห่อหมกตามน้องมายด์ทุกอย่าง"

   นีออนหันหน้ามาทางผมทันที ไอ้เหี้ยคมแม่ง...สร้างงานสร้างรายได้ให้กูอีกแล้วสัด ผมเงยหน้าชมธรรมชาติ ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงร้องเรียกชื่อ
      "พี่เมฆ! พี่เมฆช่วยมายด์ด้วย ไหนบอกจะปกป้อง ไหนบอกจะอยู่ข้างๆ กัน ทำไมทำแบบนี้!?"


         ทำไมเหรอวะ?


            "ไอ้เหี้ยเมฆ มึงเอาไอ้สองคนนี้มาทำไมวะ ถ้าถามแล้วแม่งไม่รู้เหี้ยไรสักอย่างแบบนี้ กูไม่เก็บไว้นะเว้ยบอกไว้ก่อน" ไอ้เป็ดเตรียมโทษประหารไว้คอย ผมมองนีออนที่มองมาน้ำตาไหลอาบแก้ม ตอนแรกก็ว่าใจแข็งแล้วนะ ไม่เห็นน่าเสียใจตรงไหนเลยกับญาติจอมปลอมแบบนี้ ถ้าแม่แท้ๆ พี่ชายแท้ๆ ค่อยร้องไห้เสียใจสิวะ คนที่ใช้เขาเป็นเครื่องมือจะไปเสียน้ำตาให้ทำไม กูงง
            
      ผมเดินไปหาทั้งสองคนที่นอนเละคาตีนไอ้โซ่ แล้วนั่งยองถาม
         "ไม่ได้เป็นคนของเสธฯ แล้วไม่ใช่เหรอครับคุณแม่ รู้อะไรก็บอกเขาไปสิ"
         "แกจะฆ่าฉันเหรอ? จะหักหลังมายด์เหรอ!? ถ้าแกฆ่าฉันก็เท่ากับทำร้ายมายด์ด้วย !?"
         "ผมถามเรื่องทางหนีของไอ้อ้วนนะครับ ถ้าคุณแม่ไม่พูด เพื่อนผมจะไม่รอแล้วนะ"
         "ไอ้เมฆ! ถ้าแกทำอะไรพวกฉัน แกต้องเสียใจ มายด์ไม่ปล่อยแกไว้แน่!!!"
         
            ผมลุกขึ้นยืน หันไปมองหน้าไอ้เป็ด แล้วแบมือขอปืนจากมัน
               "อะไรของมึงวะ?" ไอ้เป็ดส่งปืนให้อย่างงงๆ

                  เสียงของความเงียบชั่วอึดใจ ไม่เท่าเสียงของกระสุนสองนัดที่พุ่งทะลุจากปากกระบอก สองร่างของคนที่ผมคิดว่าคงจะสำคัญกับนีออนไม่น้อย นอนแน่นิ่ง บาดแผลจากตีนไม่เท่าบาดแผลจากการลั่นไกของผม มันเทียบกันไม่ติดเลย





      ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
         ไม่ได้ยินเสียงร้องโวยวายของไอ้ท้อปกับไอ้เป็ด
            ไม่ได้ยินเสียงร้องปานจะขาดใจของนีออน
               และบางที อาจจะไม่ได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง
                 


"เมียมึงร้องไห้จะตายแล้ว ไม่ไปดูหน่อยเหรอ?" ไอ้เป็ดเดินมารายงานผม เสียงมันแปลกๆ เหมือนกำลังกังวล
ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างหลัง ฝีมือผมเอง... นีออนร้องไห้สะอื้นไม่หยุด มีไอ้คมคอยลูบหัวปลอบอยู่ข้างๆ

สายตาแข็งกร้าวมองมาที่ผมเป็นระยะ เหมือนอยากจะประเคนลูกปลายให้กูจัง ตอนแรกนีออนก็เกือบพุ่งมากระโดดถีบผมได้สำเร็จ ถ้าไม่ติดที่ไอ้คมดึงไว้ทัน ผมคงโดนเมียเตะไปแล้ว

"แม่งทำอะไรไม่รู้จักปรึกษาเลยนะไอ้เวร เห็นแบบนี้...ให้กูฆ่ายังจะดีซะกว่า อย่างน้อยเด็กมันก็ไม่ต้องมาร้องไห้เสียใจเท่าที่มึงทำ"
"แล้วไง แทนที่จะมาบอกกู ทำไมไม่หาอะไรอุดปากมันไว้ แม่งอีกไม่กี่โลก็จะถึงค่ายแล้ว สมองอ่ะ หรือต้องให้แดกน้ำมันตับปลา?"
"ไม่เอามันแล้วเหรอวะ ไม่เอาก็ทิ้งไป จะเก็บไว้ทำไม"
"ทิ้งดิสัด ใครห้าม"
"เป็นเหี้ยอะไรของมึงวะ ตอนแรกยังรักกันอยู่ดีๆ มึงเกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมาอีก กูไม่เข้าใจเลยจริงๆ"

"กูไม่เคยบอกว่ากูรัก"

"เหี้ยแม่ง...มึง..... ไม่รักแล้วเอาเขามาทิ้งเนี่ยนะ แม่งกูว่าแล้ว คนอย่างมึงต้องไม่จริงจัง"
"รู้แล้วจะมาเทศน์กูทำไม? มึงนั่นแหล่ะไอ้เป็ด อยู่ๆ ก็เกิดใจดีขึ้นมา อย่าบอกนะว่ามึงสงสาร มึงแพ้น้ำตาเขาเหรอ?"
"ร้องขนาดนั้นใครจะทนดูได้ ขนาดคุณท้อปยังอึ้ง ไอ้คมก็ปลอบจนแทบจะเข้าไปสิงร่างเด็กมันแล้ว มีแต่มึงนั่นแหล่ะที่ทำตัวเย็นชา จริงๆ น่าจะให้ไอ้คมปล่อยเด็กมันมาแก้แค้นมึงนะ แม่งคงสะใจกูน่าดู.."
"มึงคิดว่ากูจะยืนนิ่งๆ ให้ใครมาวัดฝ่าตีน?"
"ไอ้สัด! มึงไร้เยื่อใยกับเขาจริงๆ เหรอวะ กูไม่อยากเชื่อ ก่อนหน้านี้มีเรื่องกันร้ายแรงหรือไง แต่ถึงร้ายแค่ไหนมึงก็ไม่น่าไปฆ่าแม่เขาต่อหน้าเขาแบบนั้น"
"หนวกหูว่ะ กูจัดให้แทนที่จะขอบใจ ไหนๆ พวกมึงก็ไม่คิดปล่อยให้รอดอยู่แล้ว จะมาด่ากูทำไมวะเนี่ย"
"เพราะคนฆ่าเป็นมึงเนี่ยแหล่ะ กูถึงตกใจ เออๆ ช่างเหอะ ไหนๆ คนก็ตายไปแล้ว"

ไอ้เป็ดไม่คิดว่าผมจะทำ พอๆ กับที่ผมไม่คิดว่ามันจะเห็นใจนีออนนั่นแหล่ะ แต่ละคนดูอ่อนลงไปเยอะกับภาพความเสียใจของนีออน มีแต่ผมที่ทำเฉยอยู่ได้ท่ามกลางความสลด


ผมเฉย ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึก...
   แต่ตอนนี้คนอื่นไม่จำเป็นต้องรู้หรอก รู้ไว้กับตัวเองก็พอแล้ว

         มายด์เจ็บ ผมก็เจ็บเหมือนกัน
            แต่เชื่อเหอะ ทางนี้สำหรับผมมันดีที่สุดแล้ว

"เรื่องเด็กนั่นมึงจะเอาไง จะเคลียร์ไหม มีอะไรก็รีบไปบอกคุณท้อป เมื่อกี้เขาคุยกับกูว่าถ้าใช้งานไม่ได้เขาจะลอยแพแล้ว โอกาสสุดท้ายนะมึงคิดให้ดีๆ" ไอ้เป็ดดูเห็นอกเห็นใจนีออนผิดคาด มันดูเป็นห่วงจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าโหดอย่างมันจะใจอ่อนกับนีออนได้
ผมเดินไปหาไอ้ท้อป มันขอคุยส่วนตัวทันทีเหมือนรอเวลานี้มานานแล้ว

   พอแยกออกมาได้มันจ้องหน้าผมเครียดๆ แล้วบอก
      "ไอ้มายด์ ถ้าผมปล่อยมันไว้คนเดียวตอนนี้ มันตายแน่"
      "เป็นห่วงเมียกูเหรอครับ?" ผมแค่นยิ้ม รู้สึกไม่เข้าใจคนในกลุ่มเข้าไปทุกที ตอนได้มา ก็แทบเอาตีนไล่ พอตอนจะเสียไป เสือกเป็นห่วงเป็นใยขึ้นมาซะงั้น
      "ไม่ต้องห่วงหรอกคุณหนู เมียผมเขาเอาตัวรอดได้ ปล่อยเขาให้ไปมีประโยชน์ที่อื่นน่ะดีกว่าเอาไปเกะกะผมเป็นไหนๆ"
      "ไม่มีทางหรอก พวกมันตั้งเท่าไหร่ แล้วไอ้มายด์ตัวคนเดียวจะไปสู้ไหวได้ไง"
      "เมียผมสักหนุมาน ฟันแทงไม่เข้า คุณหนูไม่รู้หรอก"
      "ไม่ตลกนะเว้ยเมฆ"
      "กูก็ไม่ได้ขำหนิ"

         ไอ้ท้อปมองหน้าผมเหมือนโกรธมาก ผมก็ไม่เข้าใจมันจะโกรธทำไม จะห่วงทำไม นีออนเป็นของผมนะไม่ใช่ของมัน...
หรือถ้ามันห่วงว่าผมเปลี่ยนไปนิดๆ อยากจะบอกว่าผมไม่ได้เปลี่ยน ผมเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เห็นหนังหน้ามันครั้งแรกนั่นแหล่ะ 

            "งั้นผมจะทิ้งมันไว้ที่นี่ เอาไปด้วยก็ไม่มีใครว่างมาดูแลหรอก"
               "ตามใจดิ กูก็ไม่คิดจะเอามันไปด้วยอยู่แล้ว" ผมยักไหล่ทำไม่แคร์

ไอ้ท้อปแม่งก็จ้องจับผิดจัง อย่างผมไม่มีหรอกมาตอหลดตอแหล พูดคำไหนก็คำนั้นเว้ย แล้วก็อย่ามีไอ้หน้าไหนมาถามกูอีกล่ะว่าจะทำยังไงกับนีออนต่อไป

"สรุปจะไม่เอาน้องมายด์แล้วใช่ป่ะ ลูกพี่ไม่เอางั้นผมเอานะ" ไอ้ห่าคม...พอรู้ข่าวแม่งรีบสอดมาอย่างไว พอๆ กับตีนผมเนี่ยล่ะ ประทับเข้ายอดอกมันทันใจเหมือนกัน
"ไม่เอาก็อย่าหวงดิเว้ยเฮ้ย" ไอ้คมร้องโอ้ย มือกุมอก ด่าผม
"เงี่ยนนักเหรอมึง เงี่ยนก็เอามือเหนี่ยวตัวเองซะ หรือจะให้กูช่วย?"
"ผมจะเอามือนุ่มๆ ตูดนิ่มๆ เว้ย ได้สักทีจะตั้งใจทำงานเลย ไหนๆ ก็ไม่เอาแล้วขอหน่อยไม่ได้เหรอ?" ผมเอากำปั้นอุดปากมันอีกที พร้อมกระโดดถีบแบบโทนี่ จา ยังอาย ตีนแรกไม่เข้าใจ สงสัยต้องใช้ตีนถัดไปช่วย

"มึงชอบกู ก็น่าจะให้กูช่วยนะไอ้สัด" แขนผมรัดเข้าคอมัน ไอ้คมดิ้นพลาดๆ แต่ยังพูดได้
"อ่อก ผม..พูด ม..เมื่อไหร่วะ! สเปคผมไม่ใช่อึดถึกเยี่ยงควาย แต่เป็นขาวใสไร้มลภาวะต่างหากเล่า!"
"ไม่ต้องอายหรอกน่า อย่างมึงอ่ะเหมาะกับกูที่สุดแล้ว"
"อ่อกๆ ไม่เอ๊าาาาา"
"หล่อๆ อย่างกูไม่เอา มึงโง่หรือมึงโง่วะไอ้เหี้ย มึงจะเอาไม่เอาหะสัด"
"โทษครับ โทษๆ ขนลุกไปทั้งหัวแล้วเนี่ย ผมไม่กล้าแล้วครับ ผมไม่คิดเหี้ยอะไรแล้วครับ อ๊ากกก!" บีบไข่แม่งสักทีจะได้หายเสี้ยน พอผมปล่อยมือปล่อยแขนที่ล็อคคอ ไอ้คมทรุดลงนอนดิ้นกระแด่วๆ กุมไข่หน้าเขียวทันที


คืนนั้น ผมกับที่เหลือย่องเบาออกจากโรงแรมห้าดาวโดยไม่ให้นีออนรู้ตัว อยากเข้าไปมองหน้าอีกสักที แต่อย่าดีกว่าว่ะ ตอนนี้เข้าใกล้ไปก็ไม่มีอะไรดี เขาทำท่าอยากจะฆ่าผมซะปานนั้น ถ้าไม่มีคนฝีมือเทพๆ รายล้อม สงสัยผมคงโดนจัดหนักไปแล้วล่ะมั้ง


เอาเหอะ นีออนน่ะไม่ต้องเป็นห่วงเขาหรอก คนที่น่าห่วงมันผมต่างหากที่ต้องไปทำภารกิจระดับ S
ก่อนหน้าผมลงอาคมให้เขาไว้เยอะ เห้ตัวไหนคิดทำร้าย มันต้องเจอพลังจากคาถาของผมซะก่อน

คาถาอัญเชิญครั้งนี้ผมเริ่มสวดตั้งแต่ก่อนเดินเข้าไปช้อปปิ้งในโกดังแล้ว งานนี้ผมกะมาเด่นคนเดียว เคยบอกไปแล้ว ไม่ได้มีความคิดจะเอานีออนเข้าไปเสี่ยงด้วยเลย พามาไกลขนาดนี้คือที่สุดของทางออก

หวังอย่างเดียว ถ้ามีปัญญาเอาหน้าเอาตัวหล่อๆ กลับไปหาเขาได้แล้ว นีออนจะเข้าใจสิ่งที่ผมทำนะ


         
ไอ้ท้อปนัดอาสาสมัครท้องถิ่น กับกำลังเสริมไว้รอแล้ว คนของมันก็เยอะใช้ได้ แต่ก็ไม่มากพอเท่ากองกำลังของไอ้อ้วนหรอก
ก็กว่าจะมาถึงนี่ได้ แต่ละตัวก็โดนสอยไปแล้วไม่ต่ำกว่ายี่สิบ แม่งใช้ชีวิตเปลืองกันจริงๆ

"เมฆเข้าไป ตามแผนนะ แล้วฟังวิทยุด้วย เดินตามทางที่โจ๊คบอก อย่าออกนอกเส้นทาง อย่าเข้ามุมอับ คมตามช่วยเมฆ โซ่แยกปีกซ้ายไปกับเป็ด ผมจะไปยิง ฮ. มัน แต่แม่งไม่ชัวร์ทางน้ำว่ะ อีกสองร้อยเมตรมีแม่น้ำออกทะเลได้ แต่ก็หลายกิโล"
"พรุ่งนี้มันส่งของแล้ว ไม่มีเวลาส่งคนไปลาดตระเวนดูเซฟเฮาส์มันหรอกครับคุณท้อป" ไอ้โซ่บอก
"งั้นโซ่ต้องมาปิดต้นทางไว้ อย่าให้มันเอาเรือออกได้"
"มันขึ้น ฮ. ชัวร์คุณท้อป ค่ายนั้นคนเฝ้า ฮ. เพียบ เป็นสิบๆ เข้าไปคุณท้อปก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน"
"กำลังเสริมในละแวกสามกิโลเราก็เก็บหมดแล้ว เหลือแค่ทำเวลาอย่าให้มันส่งมาเพิ่มก็พอ" ไอ้โซ่เวลาเอาการเอางานแม่งน่ากลัวชิบ ดีแล้วไม่ได้แพ็คคู่ไปกับมัน ได้ไอ้คมมาแทนค่อยคุยกันง่ายหน่อย

แต่ผมเสียดายและเสียใจอย่างสุดซึ้งจริงๆ ที่ไอ้ฤทธิ์ไม่ได้มาด้วย มันคงมั่นใจในฝีมือลูกชายหัวโปกของมันมาก แต่ไม่รู้มันจะคิดผิดไหม ที่ส่งลูกชายมาตายในเกาะต่างแดนแบบนี้

ผมมั่นใจ มั่นใจแบบไม่ต้องเช็คศพเลยว่าไอ้ท้อปมันตายแล้วจริงๆ
   ทุกคนที่ผมเคยคุย เคยฝึก เคยเสี่ยงชีวิตด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นไอ้เป็ด ไอ้คม ไอ้โซ่ ไอ้เกรียนท้อป
      ทุกคน... ตายแบบไม่ต้องเสียเวลาสืบเลยว่าฝีมือใคร

   
ในบ้านหลังหนึ่ง... มีคนสามคนนั่งรอผมอยู่ก่อนแล้ว เรียงจากซ้าย มีไอ้เสธกง หรือผมเรียกแม่งว่าไอ้อ้วนมาตลอด ผมไม่เคยนับถือมัน ไม่เคยทำงานกับมัน รู้แต่ว่ามันเป็นหมากในการเจาะทำลายแก๊งค์มาเฟียค้าอาวุธข้ามชาติอย่างไอ้ฤทธิ์มานานแล้ว นานตั้งแต่มันยังไม่ขึ้นเป็นเสธฯ จนแม่ง
จะเกษียณตายห่าอยู่แล้ว ยังไม่มีปัญญาฆ่าต้องใช้แรงกู อีกคนเป็นหัวหน้า กอรมน. แล้วคนสุดท้ายก็หัวหน้ากูอีกที คนที่กูคุยโทรศัพท์ด้วยแล้วเรียกลุงมาตลอดนั่นแหล่ะ อยู่ กอรมน.เหมือนกัน
         "ไงมึง ไม่เจอกันนาน เลือดโชกเลยนะ" ลุงยื่นซากผ้าให้ผมเช็ดเลือดที่เปื้อนหน้า กับโยนผ้าก็อซให้พันแผลที่แขนกับหัวเอาเอง คิดดู จะช่วยกูสักนิดอ่ะไม่มี

   ผมเตะเก้าอี้แล้วลากมาทิ้งตูดนั่ง ไม่สบอารมณ์ ยงยากูไม่ใช้แม่งละ เจ็บจนลืมเจ็บไปแล้ว
      "เจอมายด์ไหม?" คิดได้ต้องถามประโยคนี้คำแรกเลย ถ้าไม่เจอนะ กูกราดยิงเรียงตัวแม่งเลยนะ บอกไว้ก่อน
      "ไม่ถามถึงผลงาน ถามถึงเด็กซะงั้น"
      "ตอบมาลุง อย่ากวนตีน" ถีบโต๊ะอีกสักที ระบายอารมณ์
      "อยู่กับไอ้ติณ ไม่ต้องห่วงน่า... คนอารักขากูให้เป็นสิบ"
      "หวังว่าจะไม่ให้อยู่กับไอ้ตัวกากๆ นะ"
      "พวกมันตายหมดแล้ว จะห่วงอะไรอีกวะ ไอ้ติณ ไอ้อ๊อด ไอ้ตั้ม ไอ้โอม ไอ้เจี๊ยบ ไม่ใช่ทหารปลายแถวสักคน เด็กมึงเองก็ร่างกายสมบูรณ์ดีทุกอย่าง ไม่ได้บาดเจ็บแม้แต่ปลายนิ้ว สบายใจหรือยัง?" อย่ามามองกูแล้วยิ้มๆ แบบนั้นดิ

      "แล้วญาติมายด์ล่ะ เป็นไง?"
      "เกือบแย่เหมือนกัน แต่ให้เลือดแล้ว พ้นขีดอันตรายทั้งคู่" ขอถอนหายใจสักทีเหอะ

      "เกือบแย่เลยไหมเมฆ ขอบใจมากนะที่ช่วยเป็นสายให้ตั้งหลายปี" คุณบดินทร์ หัวหน้าลุงลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาตบไหล่กูป้าบๆ คนนี้ถึงอยู่ตำแหน่งใหญ่ แต่แทบไม่เคยโผล่หัวออกสื่อเลย ดูเหมือนเขาไร้ตัวตน ประชาชนไม่เคยรู้ว่าเขาทำงานเหี้ยอะไร พวกที่ต้องอยู่ในเงาก็มักจะไม่เป็นที่สนใจน่ะถูกต้องที่สุดแล้ว
      "ครับ เหลือแต่ไอ้ฤทธิ์ ช่วงที่มันยังไม่รู้ตัว ก็รีบส่งคนไปบุกรังมันแล้วกัน แต่บอกไว้ก่อนนะว่าอย่ามาใช้ผม ผมไม่ไป" คุณบดินทร์ยิ้มเห็นใจ
      "ผมไม่ใจร้าย ส่งคุณไปอีกหรอก เพิ่งล้างไพ่พวกหัวโจกมันได้นี่นะ นี่ผมยังกลัวอยู่เลยว่าคุณจะจัดการไอ้โซ่ไม่ได้"
      ไอ้โซ่ตายในสภาพโดนมีดกดหัวใจตาย ปลุกปล้ำมันอยู่นานจนได้เลือดบนหัวมาเนี่ย ยังไม่หยุดไหลเลยสัดเอ๊ย

         ผมเอาผ้ามากดห้ามเลือดไปพลางๆ ตาเริ่มพล่าแล้วกู
            "เดี๋ยวค่อยคุยดีไหมครับท่าน เรียกหมอมาทำแผลให้เมฆก่อนดีกว่า"
            "นั่นสิครับเสธฯ คุณพิทักษ์ผมฝากด้วย"
            "ไอ้เมฆเอ้ย.... ไอ้ลูกชาย..... แกนี่มันสุดยอดจริงๆ" ลุงเดินเข้ามากอดผม
            "อูย แม่ง... ผมเจ็บแผลไหมเนี่ย ไปไกลๆ เลย ผมไม่กอดคนแก่เว้ย"
            "หนอย ไอ้เวร...ไม่อยากให้ฉันกอด อยากให้เด็กแกมากอดล่ะสิ"
            "รู้แล้วยังถาม ไปตามเขามากอดผมเลยดิ่ รอไร" ลุงยิ้มให้แล้วไปตามหมอมา พาผมปีนขึ้นเปลไปส่งนอนอีกห้อง

โห ไรวะ ผมจะเอานีออนเว้ยยยยย....!!!

หลังโดนเย็บแผล และอัดยาฉีดเข้าเส้นไป กำลังสะลืมสะลือจะหลับ ผมได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา...
   มือผมกระตุกตามสัญชาตญาณ พอเห็นเลือนลางว่าคนที่มายืนอยู่ข้างเตียงคือนีออน หน้าที่ไม่ได้ผ่านการยิ้มมาหลายวัน ก็เริ่มฉีกยิ้มบางๆ ขึ้นมาได้

      "สบายดีนะ?" ประโยคที่กูทักทำไมโคตรปัญญาอ่อนแบบนี้วะ...
      "ก็ดีกว่าคนนอนเดี้ยงแบบพี่แล้วกัน..." มือเล็กคว้าคอเสื้อผมกำแน่น เขาสั่นไปทั้งตัวจนผมรู้สึกได้
      "นอนพักได้แล้ว พี่หายดีแล้วเราค่อยมาคุยกัน คราวนี้ขอคุยให้รู้เรื่องด้วยนะครับ ไม่งั้นมีเรื่องกับผมแน่" ผมยิ้มขำ
      "กลัวแล้วคร้าบ"
      "นอนไปได้แล้ว"
      "อยู่เป็นเพื่อนผมนะ"
      "ครับ นอนได้แล้ว"
      "ต้องอยู่จนกว่าผมจะตื่นเลยนะ"
      "อื้มมม"
      "พอผมลืมตา ผมต้องเห็นหน้าคุณคนแรกนะ"   
      "ได้........จับมือไว้แบบนี้พอใจยัง?" เขาสอดมือมากุมมือผมไว้ อุ่นดีว่ะ

      "จูบผมด้วย จะได้นอนหลับฝันดี"
      "ถ้าจูบแล้วต้องสัญญานะว่าจะหลับ ผมอยากให้พี่พักนะ จะได้หายเร็วๆ มากอดผมไง"
      "หูย เรียกร้องกันอย่างงี้เลย..." 
      "นอนนะครับ ไอ้พี่บ้าของผม" ริมฝีปากอุ่นนุ่มประทับกับปากของผมแผ่วเบา อยากจะพูดคุยให้มากกว่านี้อยู่หรอก แต่จูบนีออนเหมือนยานอนหลับเลยว่ะ พอได้ดูดปุ๊บ หลับปั๊บเลยกู


      
H
พยายามมาเข็นค่ะ ขออภัยในความช้ามาก ถึงมากที่สุดจริงๆ ค่ะ 

[nunda]

กรี๊ดดดดดด พี่เมฆมาแล้ว
เม้นก่อน เดี๊๋ยวอ่านนะค๊าบบบบบบ  ^^

[chisarachi]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดคิดว่าตาฝาดดดดดดดดดดดดด
ไปอ่านตอนเก่าย้อนแปปบบ

[EunJin]

ดีใจที่มาต่อ แต่ต้องขอกลับไปอ่านตอนเก่าๆก่อน ฮาาาา

[Goodfellas]

ตอนได้เห็นเรื่องนี้ขึ้นมาอยู่หน้าแรก  นึกว่าตาฝาด 555

แต่พอเปิดเข้ามาดูเห็นว่าตอนใหม่มา  แทบจุดพลุฉลองกันเรยทีเดียว   อิอิ รอมานานมว๊ากกก  อย่าหายไปนานๆอีกน๊าาา

[whistle]

ดีใจที่มาต่อ.........
เรื่องมันหักมุมมากอ่ะ
ตอนต่อไปจะได้อ่านเร็วๆนี้มั้ยอ่ะเนี่ย

[minchy]

ไม่คอดว่าคมจะตาย  เสียใจนิดๆ อ่ะ