-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
♠ ♠ ♠
สวัสดีทุกท่าน นี่เป็นเรื่องที่ 3 แล้ว! อยากลองเขียนแนวใหม่ ๆ ดูบ้าง
พอดีเอนเตอร์เทนและแนะนำเรื่องไม่ค่อยเก่ง ฉะนั้น...เชิญอ่านกันเลยดีกว่า thank you! :really2:
♠ ♠ ♠
-
M ♠ M
ในที่สุดก็ถึงซักที โรงเรียนมัธยม... อืมม ชื่อโรงเรียนมันอะไรน้า ผมยืนครุ่นคิดซักครู่ แต่ดันนึกไม่ออกขึ้นมาซะงั้น
อืม บัดซบจริง ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ก็ท่องมาแล้วอย่างดี แต่ก็ช่างหัวชื่อมันเถอะ
ว่าแต่.....รั้วแม่งจะยาวไปไหนวะ ไม่รู้มันจะทำประตูไกลอะไรนักหนา หรือว่ากูโง่เองที่ลงรถเมล์ผิดป้าย?
ด้วยความขี้เกียจเดิน ผมตัดสินใจมองซ้ายมองขวา แล้วกระโดดปีนรั้วคอนกรีตสูงนั้นทันที
“โอ๊ะ” โชคดีจริงๆ ที่ไม่เข้าทางประตู
ไม่ไกลแต่ก็ไม่ใกล้จากกำแพงที่ปีนอยู่นั้น ผมเหลือบไปเห็นเด็กสาวม.ปลายกำลังว่ายน้ำอยู่ว่ะ! เฮ้ย ๆ ชักช้าไม่ได้ละ ผมรีบล้วงควักหาอุปกรณ์เสริมที่พกมาทันที กล้องครับกล้อง ส่องทางไกลให้เห็นกันจะ ๆ ไปเลย อย่าได้เสียเวลา
ปรับเลนส์ปรับโฟกัสเรียบร้อย ภาพชัดเจน!!!
โอ้ว อื้อหือ!!! เป็นบุญตาจริง ๆ เลยกู... แจ่ม ๆ ทั้งนั้นเลย ยอด ๆ ไม่เสียแรงแล้วว่ะที่ต้องมาที่นี่ ....ขาว.... สวย ใส เกาหลี เกือบทุกคนเลย...... เจ๋งจริงน้อง!!! :interest:
ส่องไปส่องมา...น้ำลายหก แม่งเอ๊ย เผลอปาดนิดเนียวโฟกัสเปลี่ยนเฉยเลย
อ้าว นั่นมันเชี้ยอะไรวะ? o12
ในกล้อง... ผมเห็นเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังจิกหัวเด็กผู้ชายอีกคนถูลู่ถูกังลากไปจากอีกสระใกล้กัน พอพ้นมุมตึก บางคนก็ตบหัวบางคนก็ถีบไอ้เด็กนั่นอย่างแรง หืม? ไอ้พวกเวร พวกมึงเนี่ยทำลายสุนทรียภาพอันสวยงามของกูป่นปี้หมดแล้ว
ดูจากท่าทางแบบนี้เดาได้ไม่ยากว่ะ ไม่โดนรุมกินโต๊ะ ก็โดนยำส้นตีน หรืออะไรเทือกนั้น... ไม่เกินนี้หรอก
อืมม ซวยไปมึง และผมคิดว่าโรงเรียนไหน ๆ มันก็คงมีแบบนี้ทั้งนั้น
“เรื่องธรรมดาของเด็ก ๆ”
แต่.... หึ๊ยย หงุดหงิด ว่าจะดูเด็กสาวน่ารัก ๆ ต่อซักหน่อย พอเห็นแบบนี้กูหมดอารมณ์
ผมเก็บกล้อง และตัดสินใจกระโดดลงจากกำแพงเดินเลี่ยงไปอีกทาง ผมต้องไปหา ผอ. ของโรงเรียนนี้ว่ะ ซึ่งก็ไม่รู้แม่งอยู่ตึกไหน เวลานี้กำลังมีการเรียนการสอนอยู่เลยไม่มีแม้แต่หมาซักตัวจะเดินผ่าน
“เอาไงดีวะกู” จะไปซ้ายหรือขวา หรือเดินกลับไปสระว่ายน้ำดี
“โอ๊ย!” เสียงเชี้ยอะไรอีกวะ ผมคิดในใจ พลางเดินย่องไปยังที่มา
ความจริงอ่ะนะ ผมไม่ใช่คนชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน โดยเฉพาะเรื่องเด็กตีกัน ไร้สาระสุด ๆ แต่แม่ง... ไม่มีใครให้ถามทางนี่หว่าทำไงได้
“ไอ้อ่อน มึงลุกขึ้นมา!” ยิ่งใกล้เสียงก็ยิ่งดังขึ้น ตรงนี้มันเป็นมุมอับข้างหอประชุม เหมาะจริง ๆ ที่จะพาคนมากินตีน ผมชะโงกหน้าไปดูจากมุมเสา... เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ
เฮ้อ... สี่รุมหนึ่งนี่ไม่ไหว แต่ก็อย่างที่พูดไป ผมไม่อยากยุ่งกับเรื่องไม่เป็นเรื่องโดยไม่จำเป็น
“ลุกขึ้นมาดิสัด!”
“ไอ้ลูกหมา มึงทำได้แค่นี้เหรอ!”
ผั่วะ ตุ้บ ๆ ๆ ๆ
ไอ้โง่ววเอ๊ย นอนให้เค้าตื๊บอยู่ได้ ลุกขึ้นมาถีบมันคืนบ้างสิวะ ลูกผู้ชายรึเปล่า!?
“โอ๊ย!! เรายอมแล้ว!” กระจอกจริง ๆ กูเชียร์มึงไม่ขึ้นเลย :เฮ้อ:
“เฮ้ย พวกมึงพอ! ไอ้มายด์ พรุ่งนี้มึงเอาเงินมาให้กูห้าพัน ถ้าไม่ได้นะ...มึงโดนหนักกว่านี้แน่” ไอ้เกรียนที่ดูท่าทางเก๋าที่สุดในกลุ่มเอ่ยขึ้น มึงนี่ช่าง...หน้าตากวนตีนกูได้โล่จริง ๆ ว่ะ
“ต..ตั้งห้าพัน เราจะไปหาจากไหน?” ไอ้กระจอกถาม
“เรื่องของมึง! มึงมีหน้าที่หา!! ไม่ใช่มาถามกู”
“โอ๊ย!” ก็สมควรโดน
ผมถอนหายใจยาวอย่างสุดเซ็งเมื่อพวกกลุ่มเด็กเกรียนเดินจากไปแล้ว
“ฮึก ฮืออ ๆ ๆ” ไอ้อ่อนนอนหมอบร้องไห้โฮขึ้นมาทันที โถ ๆ ๆ กูจะสงสารหรือสมน้ำหน้าความอ่อนของมึงดีวะ แต่คนอ่อนแอกว่าก็โดนแกล้งง่าย ๆ แบบนี้ล่ะวะ เป็นธรรมดาของโลกมนุษย์
“สภาพดูไม่จืดเลยน้องเอ๊ย” ผมเดินเข้าไปทักหนุ่มน้อยผู้โชคร้าย
พอเด็กนั่นเห็นผมก็ทำท่าตกใจรีบเช็ดน้ำตาออก จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนในสภาพสะบักสะบอมพอประมาณ
“เฮ้ย มองอะไรอย่างงั้น กู...เอ๊ย! พี่... เอ๊ย! ผม ไม่ใช่ดิ แม่ง เรียกตัวเองว่าอะไรดีวะ” กูงงตัวเอง ส่วนไอ้อ่อนก็มองผมแบบหวาดระแวงเต็มที่
“ไม่ใช่โจร.... ไม่ต้องมองอย่างน้าน” พร้อมยิ้มท่าทางเป็นมิตรให้ ซึ่งเด็กนั่นก็คลายความหวาดกลัวขึ้นมาได้หน่อยนึง เหอะ ๆ อะไรวะ ผมออกจะแต่งตัวดี
“ห้อง ผอ. ไปทางไหนครับ?” ผมถาม
“เอ่อ... เดินตรงไปทางนี้แล้วเลี้ยวซ้าย พอคุณเห็นลานน้ำพุแล้วก็เลี้ยวซ้ายอีกที ตรงนั้นจะมีป้ายบอกครับ” สรุปกูก็ต้องหาเองต่ออีกใช่ไหม แต่ก็ช่างเถอะ
“thank you” ผมยิ้มให้อีกที แต่ก่อนเดินไปพอดีนึกอะไรขึ้นมาได้
“นี่น้อง คนที่ไม่สู้เขาเรียกคนขี้ขลาดนะ ถ้าไม่อยากโดนตื๊บไปจนตายมันต้องสู้!”
“.....................”
“หรือจะปล่อยไปงี้ก็ช่างเหอะ ไปล่ะ”
H
เรื่องนี้จะมีสองมุมมองนะทุกท่าน... (ขอบคุณสำหรับผู้คิดไอเดียสีขึ้น พอดีไม่ทราบว่าใคร ขอขอบคุณ) :กอด1:
ปล. เขียนขึ้นเพราะเกิดคิดถึงต้านขึ้นมาตงิด ๆ มิใช่อื่นใดเลย หุหุ
-
M ♠ M
อีกแล้วสินะ...?
ทำไม?
ทำไมต้องเป็นเราที่โดนแบบนี้ตลอด?
:m15:
เจ็บจัง... ระบมไปหมดทั้งตัว ผมคิดอะไรไม่ออกแล้วกับชีวิตน่าสมเพชของตัวเอง ผมไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะหนีไปทางไหน ได้แต่ค่อยๆ เดินกลับห้องเรียนหลังจากถูกกลุ่มอันธพาลหลังห้องลากไปกระทืบ
บ้าชะมัด ...เจ็บทั้งตัว เสียทั้งเงิน เสียทั้งศักดิ์ศรี...
มันเป็นแบบนี้ทุกวัน ๆ
‘นี่น้อง คนที่ไม่สู้เขาเรียกคนขี้ขลาดนะ ถ้าไม่อยากโดนตื๊บไปจนตายมันต้องสู้!’
เสียงของผู้ชายคนเมื่อกี้ดังขึ้นในหัว
“ถ้าสู้ได้ก็ดีสิ” ผมสู้ไม่ได้หรอกครับ... ใครมันจะไปสู้ได้ล่ะ พวกมันมีตั้งสี่คน แล้วยิ่งไอ้โจ้หัวหน้าแก๊งค์ ขนาดพี่ม.หกยังไม่กล้าหือกับมันแล้วผมจะไปทำอะไรได้
‘ห้าพันบาท’
โจ้บอกให้ผมเอาไปให้พรุ่งนี้ ผมเครียดมากเพราะมันไม่ใช่เงินน้อยๆ เลยนะครับ ผมเป็นแค่เด็กม.สี่อาศัยอยู่กับแม่แค่สองคน ฐานะก็ไม่ได้ร่ำรวยมากมายแล้วจะไปหาเงินที่ไหน นอกเสียจากว่าเอาเงินที่อุตส่าห์เก็บออมในธนาคารตั้งแต่เด็ก ๆ เบิกมาให้มัน
“มายด์!”
ผมสะดุ้งหันไปตามเสียงเรียก
“เพลง” ผมรีบก้มหน้าหลบไม่ให้เธอเห็นรอยฟกช้ำที่แก้มและมุมปาก เพลงเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กคนเดียวของผมที่มาเรียนที่นี่เหมือนกัน เธอเป็นเพื่อนรักผม...
“หน้าไปโดนอะไรมา?” พอเพลงถามประโยคนี้ผมก็หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไปทันที ผมไม่อยากให้เพลงเห็นสภาพอันน่าทุเรศของผม
เจ็บใจ! เจ็บใจ!! เจ็บใจ!!!
ผมไม่อยากเป็นที่รองมือรองตีนของไอ้โจ้ แต่ผมสู้พวกมันไม่ได้ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นผมคนเดียวที่ต้องเป็นแบบนี้?
‘นี่น้อง คนที่ไม่สู้เขาเรียกคนขี้ขลาดนะ ถ้าไม่อยากโดนตื๊บไปจนตายมันต้องสู้!’
เสียงเดิมตามมาหลอกหลอนผมอีกครั้ง... ฮึ! ไอ้ขี้เก็กบ้าเอ๊ย!
“ใช่สิ! ใครไม่มาเป็นกูก็ไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหน!!!” :o12:
เสียงกริ่งเปลี่ยนคาบเรียนดังขึ้น ผมหยุดร้องไห้กับตัวเองแล้วขึ้นห้องเพื่อเรียนคาบต่อไป
แต่แล้ว.........เมื่อเข้ามานั่งที่โต๊ะได้ไม่นาน ผมก็เห็นคนท่าทางแปลกๆ และแต่งตัวไม่เหมือนคุณครูเลยซักนิดเดินเข้ามา
อ่ะ นี่มัน....ไอ้ขี้เก็กที่เจอเมื่อกลางวัน!!! :o
“สวัสดีคร้าบนักเรียนทุกคน!!! ผมชื่อเมฆ มาสอนแทนครูเกดที่เส้นเลือดในสมองแตกนะครับ!” ผมอึ้งที่เห็นคน ๆ นี้เข้ามาแนะนำตัว ก็... เขาดูไม่เหมือนครู ทั้งหน้าตา ทั้งลักษณะท่าทาง การพูดจา....
เอ่อ เขาเป็นครูจริงเหรอเนี่ย ผมไม่อยากจะเชื่อ
“อ้าว! น้อง!” ผมสะดุ้ง เพราะครูเมฆชี้นิ้วมาทาง......นี้!
:confuse:.....ผมเหรอ? ผมชี้นิ้วกลับมาที่ตัวเองด้วยความตกใจที่ครูเขาตะโกนเรียก
“ที่เราเจอกันเมื่อกี้ไง จำได้ไหม?” เขาเดินเข้ามาทักผมอย่างอารมณ์ดี
ตอนนี้ผมกำลังตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อน ๆ โดยเฉพาะพวกไอ้โจ้หลังห้อง
“ตกใจใช่ไหมล่ะ? ที่จริงแล้วผมเป็นครูนะ :o9:” อะไรของเขา ทำเป็นเล่นอยู่ได้
“เมื่อกี้โดนอัดซะน่วมเลย เป็นไงมั่ง หายดีแล้วเหรอ?”
เลิกถามซักทีได้ไหม? ผมอายเพื่อน แค่ปกติโดนไอ้พวกนั้นแกล้งก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ยังจะมาประจานกันแบบนี้อีก
และที่สำคัญ....
“ครู!!!!!!!” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหลังห้อง มันเป็นเสียงของไอ้โจ้ครับ ผมหันหลังไปดู มันกำลังยืนขึ้นพูดอย่างท้าทาย
“เขาจ้างให้มาสอน แล้วเมื่อไหร่จะสอน!?”
ไอ้โจ้กล้าถามขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? :o
“หือ??” ครูเมฆทำหน้าเหมือนอยากฟังซ้ำ
“ว่าไงนะ คุณพูดกับผมเหรอ?” ท่าทางครูนิ่งไป
“ช่ายคร้าบ... มีไรมั้ย?” ไอ้โจ้ถามกวนตีนสุด ๆ มันไปท้าทายเขาอย่างนั้น ผมคิดว่าน่าจะโดนดีบ้างแหล่ะ แต่ผลปรากฏว่า....เปล่าเลยครับ!
“นั่นสินะ ถูกเผงเลย ! ได้เวลาสอนแล้วว !” :laugh:
“หา?” พูดจบครูก็เดินยิ้มร่ากลับไปที่หน้าชั้นเรียน
“เอาล่ะครับนักเรียนทุกคน เปิดหนังสือกันเลย! Let’s Go!!!”
o22
ผมมองครูเมฆแบบอึ้งกว่าเดิม ไอ้ขี้เก็กนี่ทำเป็นมาดดีสั่งสอนคนอื่น แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เรื่อง
สุดท้ายก็ป๊อดกลัวไอ้โจ้เหมือนผมนั่นแหล่ะวะ!!!
:sad2:
H
จบอินโทร... เปิดเรื่องใหม่ฉลองถ้วยยูฟ่ากันไปเลยคืนนี้ :mc4:
-
><
ฉลองเรื่องใหม่ ค่าาาา
ค้างเรื่องที่ ๒ ไว้ยังไม่ได้อ่านเลย แฮะๆ
ว่าแต่ น้องมายด์ (ชอบชื่อมาก)
ต้องสู้คนนะ !!!
คุณครูแบบนี้ (ท่าทางจะหล่อ? ฮ่าๆๆ) หลุดเข้ามาในโรงเรียนซักคน เหอะ
คงร่อนกระดาษ เขียนเพลงกันแทบไม่ทัน!!
-
มาฉลองเรื่องใหม่ค๊าบบบบ ^^
-
วุ้ย ขอบคุณคุณโบว์และน้องแบ็งค์มากค่ะ
ว่าแต่เรื่องนี้แนวครูกับนักเรียนหรือนี่! ชอบ! อิอิ
ปล. คิดถึงน้ำพุนะคะเธอว์
จุ๊บๆ :กอด1:
-
:really2: :really2:
-
มาอ่านด้วยคน
เด็กอย่างโจ้ ช่างน่าตื้บ
แต่ยังไม่ตื้บ รอดูที่มาที่ไปก่อน ^^
น้องมายด์น่าสงสาร
ดูสิครูเมฆขี้เก๊กจะทำอะไรได้บ้าง o8
บวกหนึ่งแทนคำขอบคุณ
-
คุณครูช่วยน้องมายด์ด้วยนะ :monkeysad:
ป.ล. คิดถึงพี่ต้านกับน้องอิฐเหมือนกันค่ะ :กอด1:
-
เห็นชื่อนักเขียนแล้วคิดถึงพี่ต้านกับน้องอิฐเหมือนกันครับ
รอตอนต่อไปนะครับ
-
นี่แค่อินโทร
อร๊าย รออ่าน ตอนจิงๆๆ
o13 o13
-
+1 ต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ
พี่ก็คิดถึงต้านเหมือนกัน
-
เห็นครูแล้วนึกถึงพี่ต้านเหมือนกัน
บวกหนึ่งกับเรื่องใหม่ ถ้าจะสนุกนะเนี่ย
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ฉลองเรื่องใหม่ครับ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
เห็นชื่อเรื่องน่าสนใจเลยเข้ามาอ่านค่ะแต่อ่านไปเรื่อยๆแล้วแอบเอะใจว่าทำไมเนื้อหาถึงได้เหมือนการ์ตูนเรื่องThe Breakerครูซ่าขอท้าชนมาเฟีย ที่ตอนนี้สนพ.สยามได้ลิขสิทธิ์ตีพิมพ์อยู่อาจไม่เหมือนกันมาก แต่โครงเรื่อง ทั้งตอนเริ่มครูแอบถ่ำมองนร.สาว แล้วมีเด็กโดนรุมกระทืบอยู่ใกล้ๆ แล้วเด็กคนนั้นก็โดนไถเงินพอพวกที่ไถเงินไปเด็กคนนั้นก็ร้องไห้แล้วครูก็มาพูดบอกให้สู้ แล้วถามทางพอกลับไปที่ห้องเรียนก็เจอเพื่อนสาวสมัยเด็ก แล้วผู้ชายคนที่มาพูดด้วยก็กลายเป็นครูของตัวเองแล้วหัวโจกที่มากระทืบเด็กหนุ่มก็สั่งให้ครูสอนต่อ(ภาษาจะแปลกๆนิดหน่อย เพราะเราใช้โทรศัพท์ มันพิมพ์ไม่ค่อยถนัด)คือว่าเนื้อหามันคล้ายคลึงกันมากเกินไป ทั้งลำดับเรื่อง เหตุการณ์ เราเลยสงสัยค่ะช่วยชี้แจงด้วยค่ะปล.ถ้าหากว่ามันเป็นการเข้าใจผิดของเราไปเองก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ เพราะที่คุณลงเป็นแค่อินโทร คงนำมาตัดสินใจไม่ได้แต่ด้วยเนื้อหาที่คล้ายคลึง เราอยากให้คุณอธิบาย เพื่อความสบายใจค่ะ
-
คิดถึงต้านเหมือนกัน... เรื่องใหม่น่าติดตามๆๆๆ
-
ขาประจำ(?) ตามมากดไลค์เบา เบา :z13:
ว่าแต่เมื่อไหร่คุณครูมาเฟียจะแสดงอิทธิฤทธิ์ล่ะค่ะ วัยรุ่นใจร้อน เหอๆๆ
พีเอสซึ.คิดถึงน้ำพุ เค้าเลิกนอยด์แล้วนะ อย่าลืมไปต่อล่ะตะเอง :z2:
จุดพลุให้ด้วย บึ้มๆๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ชี้แจงค่ะ...
ได้แนวคิดมาจากการ์ตูนจริง ๆ น้อมรับ แบบว่าอ่านแล้วชอบคาแรกเตอร์สองคนนี้มากเลยเอามาทำเป็นวาย :impress2:
ที่คล้ายคงเพราะเราอ่านหลายรอบจนติดภาพติดตาตอนแรกเลยออกจะเหมือนการ์ตูนไปบ้าง แต่ว่าเนื้อหาต่อจากนี้คงไม่ใช่เวอร์ ๆ มีพลังพิเศษเหนือมนุษย์ ออกแนวแอคชั่นแบบนั้น
เราจะเน้นสภาพความเป็นจริง ไม่มีพลังพิเศษอันใด แล้วก็ออกแนวรักใส ๆ (หรืออาจจะ x กระจาย) ระหว่างครูกับนักเรียนมากกว่า :z1: (ในการ์ตูนมันก็ไม่ใช่แบบนั้นเนอะ ออกจะสู้กันเลือดสาด) แล้วเราก็คิดพล็อตไว้แล้วไม่เหมือนการ์ตูนแน่นอนค่ะ
ขอบคุณคุณ cocoaharry ที่แจ้งเข้านะคะ คนเคยอ่านการ์ตูนจะได้สบายใจ แต่ถ้าคิดว่าเหมือนไปแล้วก็ขอเป็นแค่คาแรกเตอร์พอเนอะ ขอโทษจริงๆ ค่ะที่ทำให้สับสน
-
ครูเมฆนี่ท่าจะฮาน่าดู :laugh:
เป็นกำลังใจจ้า :L2:
-
ชอบค่ะชอบพระเอกโหดๆ :-[
(เหมือนประจานเองว่ะ) o22
จะติดตามไปเรื่อยๆๆค่ะ o13 o13
如 请 爱
-
สู้ๆๆ น้องมาย
-
คุณครูพระเอกเท่ห์มากค่ะ
เรื่องนี้แอบคล้ายๆGokusen 5555++ คิดไปโน้นเลยเรา :jul3:
-
เข้ามารับทราบข้อชี้แจงค่ะ
จะรอติดตามผลงานนะคะ
ปล.ลึกๆแล้วตอนอ่านการ์ตูนเราชอบฮอกโซชอน(แก๊งชอนโด)กับชีอุนมากค่ะ >//<
ปล.2 มันบู๋หลุดโลกจริงๆ
-
:laugh:
-
เป็นกำลังใจจ้า :L2:
-
แวะเยี่ยมชมเรื่องใหม่ค่ะ :mc4:
-
มาแปะไว้ก่อน ยังไม่ได้อ่าน แต่คิดถึงต้านเหมือนกัน :z2:
(เพิ่งหยิบต้านอิฐมาอ่านอีกรอบได้สักสองสามวันแระนะน้องโบ )
-
คุณครูน่ารักจังเลย :m3:
เชียร์ค่าา~~ ไรเตอร์รีบมาอัพนะคะ
-
ขอตัวหนังสือสีเข้มๆหน่อยจ๊า
อ่านตัวหนังสือที่สีอ่อนๆ หรือสีบางๆ แล้วจะปวดตามากมากเลยค่า
ขอบคุณมากค่ะ :bye2:
-
อยากอ่านต่อเร็วๆจังค่ะ
คุณครูกวนดี
ชอบๆๆๆ
:call: :call:
-
แวะมาเจิม เด๋วไปอ่านครับ
-
ครูท่าจะติงต๊อง :laugh:
-
:mc4: มารับเรื่องใหม่ ท่าทางจะสนุก
แต่แอบสะดุดกับพวกอิโมฯอ่ะ ถ้าเลิกใช้จะโอมากๆ :call:
-
M ♠ M
เฮ้อ โรงเรียนมันน่าเบื่อกว่าที่คิดว่ะ ไม่ใช่เพราะเด็กสาวน่ารัก ๆ หรอก แต่เป็นไอ้แก่หัวล้านนี่ต่างหาก
“ครูเมฆ ! !” หัวหน้าสายชั้นที่ผมสอนเองว่ะ... เนี้ยบฉิบหาย แถมตัวเองเป็นไปคนเดียวไม่พอ ยังจะมาบังคับให้คนอื่นเนี้ยบตามอีก
มันแนวซะที่ไหนวะ?
“ว่าไงคร้าบ?” ผมท้าวคางเลิกคิ้ว
ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว... จู้จี้กับกูที่สุดไอ้ครูเสกเนี่ย
“มันได้เวลาสอนของคุณแล้วไม่ใช่เรอะ!?” ผมดูนาฬิกาข้อมือ... อีกตั้งสิบนาที จะให้กูรีบไปไหน ห่ะ
“แล้วจุดประสงค์การสอนที่ผมให้คุณทำเมื่อไหร่คุณจะทำ?”
“หือ?” อะไรนักหนาวะ ต้องแยกสมองกับแหกปากสอนไอ้พวกเกรียนไม่พอนี่ผมยังต้องทำงานเอกสารอีก มันจะมากเกินไปแล้ว
“สีหน้าแบบนี้อย่าบอกนะว่าคุณทำงานไม่เป็น! ถ้าคุณทำไม่เป็นแล้วคุณมาเป็นครูได้ยังไง!?”
เอ่า เฮ้ย อะไรกันนักกันหนาวะ กูเบื่อจริง คนวัยทองที่ไม่มีเมียเนี่ย หาที่ลงไม่ได้วัน ๆ ก็เลยเอาแต่จะพาลคนอื่น แม่ง ถีบซักเปรี้ยงดีไหม !
“อ๊ะ ครูพิซซ่า มาพอดี สวัสดีครับ” ไอ้ครูเสกเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนทันที
ผมหันไปมองตามเสียง คนเหี้ยอะไรว่ะ ชื่อพิซซ่า
“เสียงดังอะไรกันเหรอคะ?”
ผมชะงักไปนิดหน่อย เนี่ยเหรอวะครูพิซซ่า ทำไมเธอช่างน่ารับประทานอะไรเช่นนี้
โอ๊ะ แจ่มสุด ๆ มีคนแบบนี้ในโรงเรียนด้วยเหรอวะ ไอ้ครูเสกแม่งไม่ยอมบอกกูเลย ใจร้ายจริง ๆ
“ขอโทษนะครับ สวัสดีครับ ผมชื่อเมฆ เป็นครูพิเศษเพิ่งมาใหม่สอน สปช. ครับ” ผมเดินเข้าไปทักทาย พร้อมยื่นมือไปหวังจับกระชับความสัมพันธ์ ซึ่งเธอก็ยิ้มรับและสัมผัสมือผมเช่นกัน
เนียนนุ่มขอบชีสสสส
“พิซซ่าค่ะ สอนฟิสิกส์” สวยยยย ฉลาดดด อึ๊ม สเปคเลย
“อ่ะแฮ่ม ! ! !” อะไรอีกวะไอ้แก่หัวล้าน มีอะไรติดคอคุณรึ ผมหันไปมองอย่างหงุดหงิด
“ครูเมฆ...โรงเรียนเราสอนมัธยม และไม่มีวิชา สปช. !!!!”
“โอ๊ะ ขอโทษที ผมลืมไป ครูพิซซ่าครับ ผมสอนคณิต ม.สี่ ถ้ายังไง.....”
“พอได้แล้ว !!!” ไอ้ครูเสกแยกตัวผมกับพิซซ่าออกจากกัน
“ถ้ายังไงผมรับสอน สปช. นอกเวลา.....”
ผลั่ก ! ! ! !
อ้าว ซะงั้น กรูออกมานอกห้องพักครูได้ไง ? หันกลับไปมองถึงเห็นฝ่ามืออรหันต์ของไอ้แก่หัวล้านกางออกมาตั้งสิบนิ้ว เหอะ อะไรฟะ มึงรำไท๊เก๊กอยู่เหรอ?
“ไปสอนคณิตศาสตร์เดี๋ยวนี้ ! ! !” ไอ้เฒ่าจอมโหดดดดด
เชอะ ไปก็ได้วะ ผมอุตส่าห์มาเพื่อเป็นสีสันให้โรงเรียน แล้วแม่งจะเคร่งกันไปถึงไหน แล้ววิชา สปช. ไม่ว่าโรงเรียนไหน ชั้นไหน อะไรยังไง ครูหรือเด็กมันก็อยากเรียนกันทั้งนั้น ไม่เว้นเมิงหรอกคร้าบไอ้ครูเสก......!
ระหว่างทางไปยังห้องเรียน ผมกำลังเดินผิวปากสบายใจ แต่แล้วสายตามันก็ดันหาเรื่องไปเห็นอะไรขัด ๆ เข้าอีกจนได้
“อ่าว นั่นมันเด็กห้องกูนี่หว่า?” กูกำลังจะสอนแล้วพวกมึงจะโดดกันไปไหน! แสรดดด
ชั่วโมงคณิตศาสตร์ของผมนะครับ เป็นช่วงเวลาอันมีค่าเกินกว่าที่เด็กจะหนีไปเถลไถลที่ไหนได้
หึหึ พวกมึงรู้จักกรูน้อยไปซะแล้วไอ้พวกเด็กเวร !
ผมตัดสินใจวิ่งจากตึกลงไปหวังจะกระชากเกรียนทุกตัวให้มารับฟังพลังแห่งพรสวรรค์ทางตัวเลขของผม
คณิตศาสตร์จงเจริญเหอะ ! ! !
แต่
“เฮ้ย...มันมาทางนี้กันนี่หว่า... คลาดสายไปได้ไงวะ!” ผมยืนพิจารณาทางที่เด็กพวกนั้นน่าจะไป แต่ถ้าให้เดาโดยสายตาผมเห็นไอ้กระจอก กับกลุ่มไอ้เกรียน.... ดูยังไงก็ไม่น่าจะแอบไปเล่นรีรีข้าวสาร มอญซ่อนผ้า กระโดดยาง เป่ากบ ดีดลูกแก้วกันได้แน่นอน
โถ ๆ ๆ ไอ้กระจอกคงโดนลากไปตื๊บอีกตามเคย ผมจะปล่อยมันตามยถากรรม หรือว่า... ไปลากคอพวกมันทุกตัวกลับเข้าชั้นเรียนดี?
โอเค คณิตศาสตร์มันยิ่งใหญ่เกินไป ฉะนั้น.....ผมคงต้องไปตามตัวลูกศิษย์ที่รักกลับคืนรังโดยด่วน ไอ้แก่หัวล้านจะได้ไม่จับผิดหาเรื่องมาด่าผม เพราะผมเทพมากเรื่องเอาใจใส่ดูแลลูกศิษย์
ผมเดินไปยังจุดเดิมที่ไอ้กระจอกโดนตื๊บ แต่....ไม่ยักเจอว่ะ
เดินหาจนทั่วบริเวณ ไปจนถึงสระว่ายน้ำ
แม่ง... อยู่ไหนกัน ! ! ! กูชักจะทนไม่ไหวแล้ว เสียเวลาอันมีค่าของกูจริง ๆ ให้ดิ้นตาย !!!
“หือ?” นั่นอะไรลอยตุ๊บป่องอยู่ในสระว่ายน้ำ ผมหันซ้ายหันขวา มีเพียงความเงียบ
หันไปมองที่สระอีกที..
“อย่าบอกนะว่า...”
อ่ะจ๊ากกก!!!! คนตาย !!! :o
ทำไมกูถึงต้องซวยอยู่ในจุดเกิดเหตุด้วย !
ผมรีบวิ่งไปดูศพใกล้ ๆ เฮ้ย ! นั่นมันไอ้กระจอก แม่ง....เคียดแค้นชิงรักหักสวาทกันถึงขั้นฆ่าหมกสระเลยเหรอวะ? เด็กม.ปลายสมัยนี้ทำไมมันถึงโหดกันจัง !
เอาวะ ถึงไงก็ต้องเอาศพขึ้นมาจากน้ำดูว่าตายจริงหรือเปล่า ?
หลังจากลากไอ้กระจอกขึ้นมาได้อย่างไม่ยากเย็นนัก (เพราะมันเบา และตัวเล็ก) ผมลองจับชีพจรและฟังเสียงหัวใจดู
...เต้นแผ่ว ๆ แต่ยังไม่ตาย...
งั้นต่อไป ขั้นตอนพยาบาลพื้นฐาน... ปั้มหัวใจ ล้วงคอ ผายปอด ยี๋...ไม่อยากประกบปากผู้ชายเลย แต่ก็ช่วยไม่ได้ว่ะ ถ้าผมปล่อยเด็กตาย มีหวังไอ้ครูเสกกระซวกเละแน่
“อุ ! ค่อก !” หลังจากบีบจมูกเป่าลมในปากไม่นาน
“แค่ก ๆ ๆ” เด็กก็ค่อย ๆ รู้สึกตัว น้ำที่อยู่ในปอดทะลักออกมาพอสมควร
ผมลูบหลังเด็กให้มันคายน้ำออกจนหมด
“ค...ครู?” ไอ้กระจอกหน้าแดงน้ำหูน้ำตาไหล เมื่อหันมาเห็นผมก็ท่าทางตกตะลึงน่าดู
“ผมตายรึยัง?” เด็กมันถามแบบโง่วววววว ๆ
“ถ้าตาย คุณคงไม่เห็นผมอยู่ตรงนี้” คุณคงเห็นยมทูตเดท โน๊ตไม่ใช่เทวดาเช่นกรู
“ครูช่วยผมเหรอครับ?” อย่ามาทำตาซาบซึ้ง กูแค่ไม่อยากซวย
“ใช่ดิ ไม่ใช่ผมแล้วจะเป็นสุนัขที่ไหน ดูซิผมตัวเปียกไปถึงชั้นในแบบนี้แล้วจะไปสอนเด็กต่อได้ยังไง” คาบนี้เฟลเลยกู มีหวังโดนไอ้แก่หัวล้านถลกหนังหัวแน่ ๆ
“ขอบคุณนะครับแล้วก็ขอโทษที่ทำครูลำบาก” ไอ้กระจอกไหว้ผมอย่างสวยงาม... โห จริงจังไปละ กรูไม่ด้ายตั้งจายยยยโว้ยยย
“เฮ้ย ไม่ต้องมากเรื่องหรอก ลุกไหวไหมจะพาไปห้องพยาบาล” ผมยืนขึ้นถาม
“ไหวครับ” เฮ้อออ ดี หมดภาระ เกือบซวยไปแล้วสิเรา
“เฮ้ย !!!” ลุกยืนไม่ทันไรไอ้กระจอกก็ทำท่าจะล้ม ดีนะเนี่ยที่ผมคว้าไว้ทันไม่งั้นสงสัยต้องมาตายเพราะหัวน็อคพื้นแทน
“ไม่ไหวก็บอกไม่ไหวดิ! อยากตายรึไง!?” ผมดุอย่างหงุดหงิด หึ๊ยยย ไม่ได้ดั่งใจ แค่เห็นความอ่อนแอก็ไม่ได้ดั่งใจแล้ว
“ครู!!!” เด็กทำท่าตกใจที่ผมช้อนขาเขาขึ้นอุ้ม
“อะไรอีก?”
“ผมเดินเองก็ได้” เรื่องมากว่ะ กูอุตส่าห์จะรีบพามึงไปทิ้งห้องพยาบาล กูจะได้รีบไปทำอย่างอื่น
“เอ้า อยากทำอะไรก็ตามใจ” ผมปล่อยเขาลงพื้น และแล้วไอ้กระจอกก็ขาพับขาอ่อนล้มเผละไปตามคาด
“เห็นรึยัง? ให้เดินไปเอง มีหวังหัวฟาดพื้นตายก่อน”
“ตายก็ดีเหมือนกัน” ดูมันย้อนเทพเช่นผม
“ตายก็ดีเหมือนกัน! ผมไม่อยากอยู่แล้ว!!!” ไอ้กระจอกระบายอารมณ์ออกมาพร้อมกับน้ำตาอีกครึ่งแกลลอน
“ผมโดนแกล้งทุกวัน ฮึก โดนผลักตกน้ำทั้งที่ว่ายน้ำไม่เป็น ฮึกก ที่จริงผมก็น่าจะตายไปแล้ว และครูมาช่วยผมทำไม!? ผมอยากตาย!!! ฮืออ ๆ” โว้ยยยย
“อะไรวะ โดนแกล้งแค่นี้ทำเป็นร้องไห้ฟูมฟายไปได้!” เห็นแล้วหงุดหงิด
“ใช่สิ ฮึก ครูไม่ได้เป็นผมอ่ะ ถ้าครูโดนพวกมันทำแบบผม ครูคงไม่พูดแบบนี้หรอก! ฮือ ๆ ๆ ๆ”
“เฮ้ย หยุดร้องไห้ซักที น่ารำคาญ !!! เป็นลูกผู้ชายต้องมีใจอดทน ไม่เคยได้ยินเหรอ!?”
“....ฮึก..ฮืออ.........” เอาเถอะ เพลงมันคงจะเก่าไป
“คุณเองก็มีมือมีเท้า มีส้นเท้า ไม่ได้พิกลพิการจะไปกลัวอะไรมันนักหนา” กรูเริ่มจะเซ็งกับเมิงละ
“แล้วครูทำได้ไหมล่ะ!?” ท้าอะไรกูอีก ? เดี๋ยวตบเปรี้ยงเลย
“ได้แต่บอกคนอื่นครูก็กลัวไอ้โจ้เหมือนกันนั่นแหล่ะ!!!”
“ผมเนี่ยนะ?” ผมเนี่ยนะกลัว ! ! ! ? คำนี้ไม่เคยมีอยู่ในเมมโมรี่
“ผมไม่เคยกลัวใครหน้าไหน แล้วถ้าผมโดนแบบคุณผมไม่มีทางหงอปล่อยให้โดนทำอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้หรอก”
“.................” ไอ้กระจอกถึงกับเงียบไปเลย ก็มันจริงมั้ยล่ะจอร์ช
“คุณถามตัวเองรึยังว่าคุณแพ้พวกมันเพราะอะไร? คุณแพ้เพราะคุณไม่คิดสู้ตั้งแต่แรก”
“ยังไงครับ?” หือ? ฟราย มึงยังไม่เกทอีกหรือนี่
ไอ้กระจอกเงยหน้าถามราวกับว่าที่ผมพูดมันเป็นเรื่องเข้าใจยากมาก
“ใจน่ะ... มันต้องมีความกล้าก่อน ถ้าคิดว่าไม่แพ้มันก็ไม่แพ้ ใครจะมาบังคับจิตใจคุณได้ จริงป่ะ?” คราวนี้เด็กมันเริ่มพยักหน้าคล้อยตามละ
“ถ้าไม่อยากโดนตื๊บฟรี คุณก็ต้องเข้มแข็งเข้าใจไหม?”
‘เอ๊ะ !’
ไอ้กระจอกยิ้มบาง ๆ ได้เป็นครั้งแรก ท่าทางคงจะมีความหวังขึ้นมาบ้างแล้วล่ะมั้ง
ยิ้มแบบซื่อ ๆ ของเขา มันทำให้ผมอดไม่ได้ที่ต้องตบหัวให้กำลังใจ
‘หืมมม????’
ว่าแต่... ทำไมกูต้องทำแบบนี้ด้วยวะเนี่ย ?
H
มาละ เรื่องนี้เอาฮา ๆ บ้างละกัน
Ps. เปลี่ยนสีให้แล้วนะน้องนาง , อีโมลดและคับ
-
แหมๆๆๆครูเมฆแอบหวั่นไหวแล้วใช่ม๊าาาา กิ้วๆๆๆๆๆ :m12:
น่ารักจัง :impress2:
-
เข้ามาติดตามด้วยคนค่ะ
ครูเมฆดูติ๊งต๊องเบาๆนะ :laugh:
-
สนุกครับ^^
เมื่อไร่ อิครูเมฆจะโชว์เกรียน เอ้ย! โชว์เทพ ปราบเหล่าร้าย ว่ะฮ่าๆๆ :laugh:
ปล.+1 ครับ จัดปาย
-
รายงานตัวค่ะ หลังจากอ่านมา 2 ตอน :L2: :L1:
ครูเมฆฮามากเลยอ่ะ ^^
-
:impress2: :L1: :L1:
-
ฮ่าๆๆ ครูเมฆ ตลกนะ
ครูพิซซ่า ขอบชีส ด้วย
ท่าทางจะฮอตในโรงเรียน
ก๊ากกกก
-
เป็นมาเฟีย อย่างงัยอะ
-
แหม สอนสปช.ด้วยเหรอคะครูเมฆ :laugh:
-
ฮากะครูเมฆจริงๆ
อยากเห็นตอนแปลงร่างเป็นมาเฟีย :m9:
:กอด1:น้องกระจอก
-
มารอดูครูเมฆแปลงร่างเป็นมาเฟีย o18
ปล. ลดอีโมแล้ว อ่านไหลลื่น ปรื้ดๆเลยค่า o13
-
ครูเมฆนี่ทำให้นึกถึงโอนิซึกะGTOเลยนะนี่ แต่ถ้ามีครูคิดอะไรบ้าบอแบบนี้ก็คงดีอ่ะโรงเรียนจะได้มีอะไรฮาๆ
-
+1 เป็นกำลังใจให้จ้า ขยันจังเลย
ตามมาจากเรื่องของน้ำพุเรื่องนี้ก็น่าสนุกแล้วจะรอติดตามต่อน๊า
-
เราชอบแนวนี้นะ เหมือน GTO และ Gokusen ดี
-
ฮาตรงรับสอนสปช.นอกเวลานี่แหละ 5555
-
คุณครูน่ารักจัง :impress2:
-
M ♠ M
ตอนแรกผมนึกว่าตัวเองจะต้องตายจริง ๆ แล้ว
ไอ้โจ้มันโกรธผมมากเลยที่หาเงินมาให้มันไม่ครบ พอผมขอต่อรองเวลา มันก็ไม่ยอมแถมถีบผมลงสระลึก ผมว่ายน้ำไม่เป็นพยายามตะเกียกตะกาย แต่ก็ไม่มีใครช่วย
ไอ้โจ้มองผมอย่างสะใจ ผมไม่รู้ว่ามันจงใจให้ผมตายจริง ๆ หรือว่ามันไม่รู้เรื่องการว่ายน้ำของผม
จนแล้วจนรอด...ผมก็หมดเรี่ยวแรง น้ำทะลักเข้าปากเข้าจมูกอย่างมากมาย
มันอึดอัดมากจนหายใจไม่ออก ในใจก็คิดว่า ตาย ๆ ไปซะก็ดี ผมจะได้หลุดพ้นจากการกลั่นแกล้งและความทรมานที่สุมอกตั้งแต่มาเรียนที่นี่
แต่แล้วอยู่ดี ๆ ความมืดมิดก็แทนที่เป็นแสงสว่าง
ผมลืมตาขึ้นมองเห็นหน้าของครูเมฆพร้อมกับสำลักน้ำจนแสบคอแสบจมูกไปหมด
ตอนแรกผมไม่เชื่อว่าตัวเองจะรอด แต่พอครูเมฆบอกว่าเขาช่วยชีวิตผม ผมก็รู้สึกตื้นตันใจมาก ถึงแม้ว่าครูจะดูท่าทางแปลก ๆ แต่เขาก็เป็นคนดีเกินคาด
ครูช่วยจุดประกายความกล้าให้ผมมีชีวิตต่อไป เขาสอนให้ผมเผชิญหน้าแทนที่จะหนีเหมือนลูกหมาอย่างที่ไอ้โจ้ชอบด่าผม
ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอย่างที่ครูบอกได้ไหม แต่ผมจะลองดู
“ครูครับ”
“อะไร?”
“ครูไม่ไปสอนเหรอครับ?” ผมถามอย่างสงสัยเพราะหลังจากครูอุ้มผมมาส่งถึงห้องพยาบาล เขาก็ไม่ได้ไปไหนเลย
“คุณจะให้ผมไปสอนในสภาพนี้เรอะ!?” ครูถามน้ำเสียงหาเรื่อง
“ใส่เสื้อยืดกางเกงวอร์มก็ไม่เห็นดูแย่ตรงไหน...” เสื้อผ้าของผมและของครูเปียกหมด ก็เลยต้องยืมชุดของห้องพยาบาลใส่ไปพลาง ๆ ก่อนครับ แต่ว่าครูตัวสูงใหญ่หง่ะทั้งชุดมันก็เลยออกจะคับ ๆ ไปบ้าง
“ไม่เห็นดูแย่ ?” ครูทวนคำ ท่าทางของเขาทำให้ผมนึกถึง...อันธพาล
“ถ้าใครมาเห็นผมในสภาพนี้ผมยอมตาย โดยเฉพาะครูพิซซ่า”
ครูพิซซ่าเกี่ยวไรหว่า?
“ครูชอบครูพิซซ่าเหรอครับ?”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก อย่ายุ่ง !” ครูเมฆยกมือตบหัวผม
“โอ้ย” ผมร้องทั้งที่มันไม่เจ็บอะไรมากมาย
“อะไรวะ แค่นี้ก็เจ็บ” เขาบ่น แล้วตบอีกที
“ตบบ่อย ๆ จะได้หายเจ็บ” ครูเมฆยิ้ม
“คุณครูแกล้งอะไรเด็กเหรอค้า...” ครูทิวาซึ่งเป็นครูพยาบาลโผล่หน้ามาจากประตูห้องเฝ้า ผมค่อนข้างสนิทในระดับหนึ่งเพราะมาบ่อย
“ผมไม่แกล้งเด็กหรอกคร้าบ มันผิดจรรยาบรรณ” ครูเมฆพูดแล้วยักคิ้วใส่ผม หง่ะ
“เดี๋ยวพี่ขอไปธุระที่ห้องธุรการแป้บนึงนะจ๊ะน้องเมฆ ฝากห้องพยาบาลด้วยนะ”ครูทิวาเอ่ย
“ตามสบายครับ แต่ขอค่าเฝ้าเป็นข้าวกลางวันของผมกับเด็กนี่ด้วยได้ไหม?” ครูเมฆยิ้มประจบแล้วชี้นิ้วมาที่ผม ดูแล้วไม่เข้ากับหน้าตาท่าทางเลย แต่ก็ตลกดี
ครูพยาบาลแอบค้อนกับคำขอห่าม ๆ แต่ก็รับปากจะซื้อมาให้หลังเที่ยง
“เหอะ แอบหนีไปแรดกับผู้ชายยังจะมาสตอเบอร์แหลกูอีก” ครูเมฆเดินไปที่หน้าต่างแล้วเปิดม่านดู
“ครูทิวาไม่ได้ไปห้องธุรการเหรอครับ?” ผมงง
“เออดิ ซ้อนมอไซต์ภารโรงออกไปแล้วเนี่ย แต่ก่อนจะได้ขึ้นคานก็ให้ยายเฒ่าไปมีความสุขข้างนอกบ้างคงไม่เป็นไร”
ครูเมฆ...........ปากร้ายเกินไปแล้ว
ที่สำคัญ เขารู้ได้ไงว่าครูทิวากิ๊กกับภารโรงทั้งที่เพิ่งมาสอนเมื่อวาน !
“เมื่อไหร่เสื้อผ้าผมจะแห้งงงว้าาาา ดวงอาทิตย์เหมือนกลั่นแกล้งว่ะ ดูดิ ตอนบ่ายฝนตกแหงเลย” ครูเมฆเปิดม่านออกกว้าง ๆ แล้วชี้ให้ผมดูท้องฟ้า
“ครูไม่มีธุระจะไปไหนเหรอครับ?” ผมว่าเขามีงานที่ต้องทำ แต่ว่าไม่ยอมไปหรืออาจจะลืม...
“ผมอายว่ะ...ในสภาพนี้ต่อให้ก็อตซิลล่าบุกโรงเรียนผมก็จะไม่ออกไปจากที่นี่เด็ดขาด...!”
ครูเมฆแกล้งทำเป็นร้องคร่ำครวญ ผมว่าเขาชอบทำเป็นเล่นเกินเหตุโดยไม่ได้ดูว่าบุคลิกตัวเองเถื่อนแค่ไหน
“มายด์” ผมตกใจที่เห็นเพลงเดินเข้ามาหาพร้อมข้าวของพะรุงพะรังในตอนพักเที่ยง
ผมสงสัยว่าเธอรู้ได้ยังไง แต่ไม่นานก็เฉลย
“พอดีเราเจอครูทิวา ครูบอกว่ามายด์ไม่สบายแล้วตอนเที่ยงให้เราซื้อข้าวมาให้”
อ้าว... เป็นงั้นไป ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนเพราะต้องเจอเพลงในสภาพเดี้ยงอีกแล้ว
“ว่าไงนะ !? ยายเฒ่าโบ้ยให้คุณมาแทนเหรอ ?” ครูเมฆเบิกตากว้างเหมือนไม่พอใจ ส่วนเพลงก็ดูจะแปลกใจที่เห็นครูเมฆอยู่กับผม แถมยังแต่งตัวคล้ายกันอีก
“เอ่อ ครูเมฆหมายถึงใครเหรอคะ?” เพลงทำหน้างงชัดเจน เป็นผม ๆ ก็งงเหมือนกันแหล่ะ เขาเล่นเรียกไม่ไว้หน้าเลยนี่หว่า
“โอ๊ะ ไม่ใช่ดิ ครูทิวาสุดสวยใช้ให้คุณมาแทนเหรอครับ ?” เปลี่ยนเร็วจริงๆ
“ค่ะ” จากนั้นเพลงก็สังเกตผมแล้วถาม
“ทำไมมายด์ใส่ชุดนี้ ?”
“คือ........คือว่า”
“ตกน้ำป๋อมแป๋ม” ครูเมฆตอบทันควัน พลางค้นเสบียงแล้วเปิดห่อดู
“ตกน้ำ !? ที่ไหนอ่ะ มายด์ว่ายน้ำไม่เป็นไม่ใช่เหรอ ?” ยิ่งเพลงถามแบบนี้ผมยิ่งสมเพชตัวเองเข้าไปใหญ่
ไม่ทันได้ตอบ ครูเมฆก็โพล่งขึ้นมาอีก
“ตกสระ! เกือบตายแล้ว ดีที่ผมผายปอดช่วยชีวิตทัน”
“ผายปอด ! ! ! ! !” ผมกับเพลงตะโกนขึ้นพร้อมกัน
ครูเมฆหันมาเลิกคิ้วงงๆ
“ตกใจอะไร?”
“ป...เปล่าค่ะ / ครับ”
“เอ้า ข้าวหมูกรอบ สองห่อเหมือนกัน” ครูเมฆยื่นข้าวให้ผม ส่วนเขาก็แกะกินอยู่บนเตียงข้าง ๆ โดยไม่สนใจใครอีก
“เพลงทานข้าวรึยัง?” ผมถามบ้าง
“เรียบร้อยแล้ว ขอโทษนะที่ไม่ได้มาทานด้วย”
“ไม่เป็นไร” ผมรู้สึกเศร้านิดหน่อยเพราะเดี๋ยวนี้เพลงไม่ค่อยมากินข้าวกับผมแล้ว ผมเข้าใจว่าเธอก็มีกลุ่มเพื่อนของเธอ
ต่างจากผม...ที่ไม่มีใครเลย
“ฝนจะตกแล้ว เพลงรีบขึ้นตึกเถอะ เดี๋ยวเปียก” ผมได้ยินเสียงฟ้าร้องมาแต่ไกล คาดว่า..อีกไม่นานฝนคงลงเม็ดหนาน่าดู
“จริงด้วย ใกล้หมดพักแล้ว งั้นเดี๋ยวเพลงไปเรียนก่อนนะ มายด์เองก็พักผ่อนให้มาก ๆ ล่ะ จะได้หายไว ๆ” ผมยิ้มรับให้กับความห่วงใย แต่พอเพลงเดินออกจากห้องผมก็กลับมาหงอยเหมือนเดิม
“เฮ้ย เมื่อไหร่จะกิน มัวแต่นั่งเหม่อคิดถึงแฟนอยู่ได้” ครูเมฆเอ่ยขึ้น
“เพลงไม่ใช่แฟนผมครับ เป็นแค่เพื่อน” ผมตอบตามจริงแล้วแกะข้าวกิน
“อ้าวเรอะ สาวสวยมาติดขนาดนี้ ทำไมไม่จีบ”
“เขาเป็นเพื่อนผม และผมก็ไม่ได้คิดกับเพลงแบบนั้นด้วย”
“โถ ชีวิตช่างเหี่ยวเฉา... วัน ๆ คุณคิดแต่เรื่องเรียนแล้วก็เป็นกระสอบทรายแค่นั้นเหรอ?” ผมรู้สึกฉุนกับคำพูดของครู ทำไมถึงชอบกระแนะกระแหนกันนักนะ
“ต่อไปนี้ผมจะไม่ยอมเป็นกระสอบทรายของใครอีกแล้ว !”
“โอ้ !!! เยี่ยม ! สุดยอดมากครับ แล้วผมจะคอยชม”
ครูเมฆตบมือเปาะแปะ ผมมองหน้าเขาอย่างโมโห แต่แล้วสายตาก็เผลอไปแอบมองที่ริมฝีปากครูได้ไงก็ไม่รู้
เมื่อกี้ ครูเมฆบอกว่าเขาผายปอดให้ผม
ถ้างั้น... ปากเขากับปากผมก็.........
“เฮ้ย มองอะไร ! ?” ครูเมฆตะโกนแล้วจ้องมาอย่างสงสัย ผมลนลานรีบยกมือปฏิเสธจนข้าวติดคอ
“โธ่เอ๊ย ไอ้.....! ไม่ใช่ดิ คุณ ! แค่หายใจให้เป็นจังหวะยังไม่รอดเลยเหรอวะ” ครูเดินมาที่เตียงแล้วยื่นแก้วน้ำให้ผม
“ข..ขอโทษครับ”
“จะขอโทษทำซากอะไร?” ครูพูดพลางถอนหายใจ
“เอ่อ เปล่าครับ”
ครูเมฆจ้องหน้าผมแบบมีข้อกังขา ในตอนนั้น ผมไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรผมถึงได้บอกครูไปอย่างนั้น
“ครูครับ”
“คุณมีอะไรจะพูดก็พูดมาเลยได้ไหมหือออ ?”
“นั่นครั้งแรกของผม”
“ไม่เข้าใจ” ครูเมฆทำหน้างงมาก
“เอ่อ... ที่ครู...ช่วยผมจากน้ำไง”
“แล้ว?”
“จูบแรกผมครับ"
H
Thank you :pig4:
-
เรื่องราวน่าติดตาม
นี้เพิ่งจะเริ่มต้น
ครูมาเฟียมาแล้ว
รออยู่นะคะ o13
-
:L1:
-
เหอๆๆๆ จูบแรกของผม :-[
อยากรู้ว่าครูเมฆจะทำหน้ายังไง ไม่เขิลม้วนกันไปเลยหรอ?? :-[ :-[
-
ชอบครูเมฆจัง... กวนซนทีน แต่ว่าน๊ารักอ่ะ... :man1:
อยากรู้เรื่องต่อ อยากรู้เรื่องต่อ :a11:
-
หนูมายด์ใสซื่อ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด หวานซะ นั่นจูบแรกของผม 555+
+1 ให้อีกจ้าขยันลงอย่างแรง
ปล. ขอเรื่องน้ำพุบ้างน๊าหายไปหลายวันแล้ว อิอิ
-
ครูเกรียนๆ :a5:
-
ครูเมฆเกรียนที่สุด ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ป๊าดครูเมฆขโมยเฟิร์สคิส
รับผิดชอบมาซะดีๆ :t2:
ครูเมฆกวนประสาทที่สุดในสามโลก
-
อย่างครูเมฆจะเข้าใจจูบแรกไหมเนี่ย เกรียนซะขนาดนั้น :laugh:
-
น้องมายด์+ครูเมฆ
รอลุ้นให้คู่นี้เค้าคลิกกันเร็วๆ
+1 ค่ะ
-
ครูแกแนวได้อีกอ่ะ
เหมือนวันๆแกไม่สอน เอาแต่้เดินยุ่งกะชาวบ้านเขาไปเรื่อยเลย :m20: :m20:
มาอ่านเรื่องใหม่คุณโบแบงค์ กอดดดด :กอด1:
-
จูบแรกกกกกกก
รับผิดชอบซะ! หึหึหึ
-
M ♠ M
หลังเลิกเรียนฝนหยุดตกพอดี ผมเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ยังชื้นอยู่มาเปลี่ยนเพราะวันนี้ต้องรีบกลับ
“เสื้อแห้งแล้วเหรอครับครู ?” ไอ้กระจอกถาม ไม่รู้ทำไมเห็นหน้ามันแล้วหงุดหงิดจัง
“ก็ไม่แห้งอ่ะดิ แต่ผมมีธุระต้องไปแล้ว” งานมันช่างลูกใหญ่เท่าภูเขาไฟฟูจิ หน้าที่แม่งก็เยอะเหลือเกิ๊น ไม่รู้จะให้กูเป็นอะไรหลายอย่างนักหนา
“คุณเองก็ดีขึ้นแล้วใช่ไหม งั้นผมไปล่ะ”
ไอ้กระจอกคงกลับบ้านเองเป็น... มันจมน้ำก็ไม่ได้หมายความว่าต้องความจำเสื่อมหรือพิการนี่หว่า
ผมเดินมาขึ้นแท็กซี่หน้าโรงเรียน แต่ก่อนขึ้นเห็นหลังไว ๆ ของยายเฒ่าซ้อนมอไซต์ภารโรงกลับเข้าไป
หึ๊ยยย หงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม !
ยายเฒ่าปล่อยผมให้เผชิญชะตากรรมพิศวงอยู่คนเดียว มันช่างโหดร้ายยิ่งนัก
ก็.........
หลังจากไอ้กระจอกบอกผมว่า การ ‘ผายปอดขั้นเทพ’ ของผมเป็น
‘จูบแรก’ ของเขา
ผมก็ถึงกับมึนส์ไปพักหนึ่ง
คือ...... มึงต้องการจะสื่ออะไรกับกู ?
กูช่วยชีวิตมึง แล้วกูยังต้องรับผิดชอบเป็นสามี (?) หรือภรรยา (!?) มึงด้วยหรือออ ? ? ?
มึงจะเอาแบบนั้นใช่ไหม ?
มันจะมากเกินไปแล้วววว ! ! ! :serius2:
ผมพยายามปัดความรับผิดชอบโดยการแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ กูไม่เข้าใจ อินโนเซ้นส์ แอ๊บแบ๊ว
เปลี่ยนเรื่องคุยอ้อมประเทศจากไทย ไปเขมร จากเขมรต่อ ฮ. ไปเกาะมาดากัสก้า แล้วพายเรือขึ้นฝั่งที่อิรัก เดินเท้าต่อไปยังเอธิโอเปีย
ผมมองหน้าไอ้กระจอกดูมันจะเหนื่อยกับการเดินทางเลยทิ้งให้มันศึกษาวัฒนธรรมต่างชาติแล้วผมชิ่งกลับประเทศไทย :impress:
RRR~
โอ๊ะ... ใครแม่งโทรจิกกูอีกแล้ว ‘ไอ้คม’
“ว่าไง?” ผมเก็กขรึม
“นายรออยู่ครับลูกพี่”
“รอต่อไป กูก็รีบ”
“ไม่เกินสิบนาทีนะลูกพี่” ไอ้คมกระซิบ
“เยสสเป็ดดด ! รถติดฉิบหายยย !” กูจะไปทันได้ไงวะ ซาร่า
“ขอร้องล่ะครับลูกพี่ ถ้านายโมโหผมซวยแน่”
กูจะต้องรับผิดชอบชีวิตคนทั้งโลกเลยหรือไง?........โอ้ มาย ก็อดด ! ! !
เกิดเป็นกูนี่ สารพัดอย่างจริง ๆ
ผมตัดสินใจลงจากแท็กซี่กลางถนนแล้วซ้อนท้ายวินกลับคฤหาสน์
......ที่นี่คือ...บ้าน ‘ชั่วคราว’ ของผมเองว่ะ.....
‘คฤหาสน์ทรัพย์สถิตยืนยง’ แค่นามสกุลก็บ่งบอกถึงความรวย แถมไม่รวยเปล่ายังแอบมีธุรกิจอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ อีกต่างหาก แต่อย่าเพิ่งไปสนใจเรื่องนั้นเลยว่ะ เอาเหตุการณ์เฉพาะหน้าก่อน
“ทำไมถึงเพิ่งโผล่หัวมา !?” ทันทีที่เหยียบพื้นแกรนิตเข้าไป คนที่ผมเรียกว่า ‘นายใหญ่’ ก็ยืนสะกรำรออยู่แล้ว
เชี้ยเอ๊ย ฝนตกนอกบ้านแล้ว ในบ้านยังจะโครมใส่กูอีก
“ขออภัยครับ รถติด” ผมโค้งคำนับ แล้วแอบเหลือบมองนิดนึง
“ตามฉันไปที่ห้องทำงาน !” นายไม่ยักพูดอะไรมากกว่านั้น นอกจากไอ้คมที่ยืนยิ้มแหย ๆ แล้วโบกมือบ๊ายบายให้
สัดหนิ ! ! !
บรรยากาศในห้องทำงานนี้เป็นอะไรที่น่าอึดอัด
ส่วนไปป์ที่เขาคาบทำให้ผมรู้สึกว่านายช่างกวนตีนดีเหลือเกิน....
“โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง ?” เขาถามเสียงเครียด แต่แม่งก็เครียดประจำวันอยู่แล้ว
“เด็ก ๆ น่ารักดีครับ” อ้าว...ทำไมตอบไปอย่างงั้นวะกู แต่คิดไปคิดมาก็มีน่ารักเยอะแยะจริง ๆ นี่หว่า
เออ...แล้วใครที่กำลังคิดว่าผมรวมไอ้กระจอกอยู่ในนั้นนะ ไม่จริง ไอ้หมอนั่นไม่เข้าข่ายเลยซักนิด
“ฉันหมายถึงอย่างอื่น ?” อย่างอื่นเหี้ยไรครับนาย
“ก็ดีครับ ได้มาตรฐานสากล” โดยเฉพาะหน้าตา
“ลูกชายฉันจะกลับมาอีกสองอาทิตย์ ดูทางให้ดี ๆ ล่ะ”
“ครับผม”
แหม่ คนศัตรูเยอะก็อย่างนี้ล่ะวะ ลูกชายนายใหญ่จะกลับจากเมืองนอกมาเรียนต่อ ผมก็มีหน้าที่ไปดูแลอารักขาสอดส่องความเรียบร้อยในโรงเรียนให้
แต่ที่มาเป็นครูนี่ไม่ใช่แค่มาทำงานให้นายอย่างเดียวหรอกนะครับ งานอื่นผมก็มี
แล้วมันก็เกี่ยวพันกับตระกูลนี้เป็นห่วงโซ่อาหารด้วย
เหอะ ๆ งานเสี่ยง ๆ ขอให้บอกไอ้เมฆ... ทำให้ได้ แต่ขอค่าตัวแพงพอ ๆ กับชีวิตผมด้วยละกัน
“แล้วเรื่องครูเกดไปถึงไหนแล้ว...?” นายถามต่อ
“สืบอยู่ครับ กินยาไอ้เชษฐ์เข้าไปเส้นเลือดในสมองแตกยังไม่ฟื้นเลย”
“อาการพอไหวไหม?”
“โคม่า จะตายแหล่มิตายแหล่”
“อืมมม....” นายเอามือลูบคางแบบใช้ความคิด
ท่าทางแบบนี้...อย่าบอกนะว่ากูต้องไปทำงานแทน !!!!
“ฉันรู้ว่างานแกก็เยอะ แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แกคงต้องทำงานแทนครูเกดไปซักระยะ”
โอ้วววว ชิททททท!!!!!!!!!!!!!!!
ผมเดินหมดเรี่ยวแรง หมดพละกำลังออกมาจากห้องทำงาน พอไอ้เชี่ยคมเห็นรีบวิ่งมาเยาะเย้ยกรูทันที
“เป็นไงมั่งลูกพี่ จวกเละเลยป่ะ ?” จวกบ้านป่ะป๊าหม่าหม๊ามึงสิ !
“กูไม่อยากเห็นหน้ามึ๊งไอ้หอกหัก !” ผมยกรองเท้าลูบหน้ามันไปที พอดีกับที่มีเพื่อนในสังกัดคนหนึ่งเดินมาหาพร้อมยื่นกุญแจให้
“เมฆ นายบอกว่างานใหม่ต้องเดินทางบ่อยเลยให้รถไปใช้สองคัน”
“กูก็มีรถเหอะ แสดดด” ทำงานตัวเป็นเปเตโต้ขนาดนี้ กูจะไม่มีปัญญาซื้อรถเลยรึไง
“รู้ ๆ แต่รถมึงเพิ่งโดนยิงพรุนมาไม่ใช่เหรอ ? หรือว่าซ่อมเสร็จแล้ว ?” อย่าตอกย้ำความอัปยศของข้าพเจ้าเถอะได้โปรด
“ไม่มีวันเสร็จ กูแค่อยากบอกเฉย ๆ ว่ามีรถ” ผมรับกุญแจแล้วเดินออกไปพร้อมไอ้คม
โถ ๆ ๆ นายช่างใจกว้างเหมือนมหาสมุทรอาร์คติก !
“กันกระสุนด้วยลูกพี่ คันนี้อ่ะ นายแม่งโคตรใจดีเลย” ไอ้คมดี้ด้ายังกับจะได้เอาไปใช้เอง
“ไอ้ง่าวเอ๊ยย นายให้รถกันกระสุนกู เพราะงานกูเสี่ยงตายเชี้ย ๆ อ่ะดิ” คันหนึ่งมีไว้ใช้ในชีวิตประจำวัน อีกคันหนึ่งมีไว้ไปตาย
ผมล่ะโคตรเกลียดงานส่ง ‘ของ’ เลยว่ะ ไม่อยากเจอน้ำหน้าไอ้พวกที่ทำธุรกิจด้วย แม่งเอ๊ย แต่ละตัวคงพากูหลอนจนนอนไม่หลับ ผมเคยไปทำครั้งนึงเล่นเอาแดกข้าวไม่ลงไปสองวันครึ่ง
ผมจำใจขับรถธรรมดากลับบ้าน ‘ชั่วคราว’ ของผมอีกแห่งหนึ่ง อีกคันที่กันกระสุนให้ไอ้คมเอาไปเก็บเซฟเฮ้าส์
และโปรดอย่าสงสัยว่าผมไม่มีบ้านถาวรกับเขามั่งหรือ?
ตอบ ณ บัดเดี๋ยวนี้เลยก็ได้ว่ะ ว่า ‘ไม่มี’
มันจำเป็นต้องไม่มี ไม่ใช่ไม่อยากมี
งานที่ผมทำเป็นอะไรที่ลับมาก ลับถึงขั้นว่าพ่อตายแม่ป่วยก็ห้ามพูดอะไรออกมา
จะว่าไปแม่งก็เครียดดีเหมือนกัน
วันต่อมาที่โรงเรียน ผมยังไม่ทันก้าวขาอีกข้างเข้าห้องพักครูเลย ไอ้ครูเสกก็ยืนทำหน้าเหี้ยมใส่ผมอีกแล้ว
“ครูเมฆ!!!”
“ว่าไงคร้าบ ?” จะระเบิดขี้หูกูแต่หัววันเลยรึไง !
“คุณขับรถมาเหรอ !?”
“แปลกรึไง ?” ผมถามกลับไปมั่ง
“คุณยังไม่ได้ทำเรื่องขอที่จอดรถครู !”
ห่ะ ? ? ? โรงเรียนมีกฎบัดซบนี้ด้วยเหรอ แค่จะจอดรถยังต้องขอ มันจะอะไรกันนักกันหนาวะเนี่ยจอร์ช!
“นี่เอกสาร คุณทำเรื่องไปที่ห้องธุรการ แล้วเดี๋ยวเขาจะจัดหาที่จอดรถให้คุณ”
บัดซ๊บ ! ! ! ! ! ! :serius2:
“ครูเมฆคะ มีเด็กมาขอพบ”
โอ๊ะ มาสอนแค่สามวันเอง ชื่อเสียงกูโด่งดังแล้วหรือนี่ ผมอารมณ์ดีขึ้นแล้วยิ้มกรุยทางออกไปหวังว่าคงมีเด็กสาวน่ารัก ๆ แอบปลื้มกับความหล่อขั้นเทพหรือการสอนคณิตขั้นหยุดโลกของผม
แต่....
เปล่าเลย
คนที่ผมเห็นตรงหน้าคือไอ้กระจอก !
โอ้ว ชิท มึงกลับจากเอธิโอเปียแล้วเหรอวะ ! ! ! ! ?
“เอ่อ สวัสดีครับครู” เห็นมึงแล้วกูเซ็ง
“มีไร ?” ผมทำตาแข็ง เด็กมันก็ก้มหน้านิดนึง แล้วยื่นของบางอย่างให้
อ๊ะ... อย่าบอกนะว่า...................................
อ่ะจ๊ากกกกก!!!!!! :o ผมรีบคว้าใส่มือหมับแล้วเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงทันที
“คุณ ! นี่คุณเก็บได้ที่ไหนเนี่ย !?” โธ่ ชีวิตกู จบสิ้นลง ณ วันนี้แน่นอน
“ในห้องพยาบาลครับ ครูลืมทิ้งไว้” ไอ้กระจอกตอบแบบกลัว ๆ
“แล้วทำไมถึงไม่บอกห๊ะ จะเงียบอมพะนำไว้ทำส้นเท้าอะไร ! ?” หึ๊ยย ไม่รู้จะด่ามันยังไงดี แต่ตอนนี้กูอยากแร๊บมากเลย
“ก็...... ก็ผมไม่รู้จะคืนยังไง ผมไม่รู้จักบ้านครูนี่ครับ”
“ไม่ได้เปิดดูอะไรในนี้ใช่ไหม ?” ผมจับไหล่เขาถามเสียงเครียด
“ป...เปล่าครับ” ไอ้กระจอก มึงจะหลบตากูทำไม ! แบบนี้แถวบ้านเรียกมีพิรุธนะเว้ย !!! ผมขยับหน้าเข้าไปจ้องอย่างคาดคั้น ส่วนไอ้กระจอกก็เอาแต่หลบ เอียงหน้าหนี
“ค..ครู” เสียงเขาสั่น ๆ
“อะไร !!!”
“เหม็น...” เหม็นห่าอะไรวะ กูว่าออกจะหอม...
หืออออ???? กลิ่นมันอยู่ใกล้ ๆ นี่แหล่ะ เหมือนยิงเลเซอร์เข้าจมูกผมเลยคับ
....หาไม่นาน ในที่สุดก็บรรลุที่มา
ไม่อยากจะเชื่อ !!!! ไอ้กระจอกแอบใช้คริสเตียน ดิออร์เหรอวะเนี่ยยยย
“ครู... ผมเหม็นบุหรี่อ่ะ”
ผมชะงักนิดนึง แล้วปล่อยไหล่เขา ว่าไงนะ ? บุหรี่กูกลิ่นอ่อนละมุนเหมือนใยไหม ทำไมไอ้กระจอกถึงพูดว่าเหม็นล่ะ !!!?
“คือ...” เด็กตั้งท่าจะพูดต่อ
“ผมไม่ได้เปิดดูอะไรในมือถือครูเลยจริง ๆ นะครับ แต่ว่ามีคนโทรเข้ามาหลายรอบมาก ผมก็เลยรับ”
“ว่าไงน้าาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ความรู้สึกผมเหมือนตกลงไปในปล่องภูเขาไฟแล้วระเบิดเป็นลาวา
ผมตกใจลากไอ้กระจอกออกไปยังสถานที่ไพรเวททันที
ในโรงเรียนผมไม่รู้จะไปที่ไหน นอกจากข้างหอประชุมตอนเจอเด็กนี่โดนตื๊บครั้งแรก
“ครู เป็นไรอ่ะ?”
“ยังมีหน้ามาถาม !!!”
“ผมผิดอะไรครับ ?” เอาเถอะ เด็กมันคงไม่ได้ตั้งใจ
“...เล่ามา คุณรู้อะไรบ้าง ?” ผมชักจะรู้สึกหวาด ๆ กับคำตอบ
“เอ่อ... ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ เขาบอกให้ครูไปเอาเสื้อกันหนาวกับกระทะที่ สน. อ่าครับ”
บรรลัยแล้ว!!!
“ครูลืมของทิ้งไว้ที่สถานีตำรวจเหรอ?”
ผมตกใจรีบตะครุบปากไอ้กระจอกให้เงียบ เด็กมันดิ้นนิดหน่อย แต่ก็ยอมนิ่งในที่สุด
“อย่าไปพูดเรื่องนี้กับใครเข้าใจไหม !!!? พ่อแม่ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง สัตว์เลี้ยง แมลงหวี่ แมลงวัน คุณเจอใครก็ห้ามพูดเข้าใจไหม !!?”
“อืออ”
“พยักหน้าเร็ว !!!” ผมขู่ แล้วดันหัวไอ้กระจอกให้ก้มลง
โอเคจบเรื่อง
ยังไม่ทันที่จะปล่อยปากเขาให้เป็นอิสระ เสียงกวนตีนๆ ของใครบางคนก็ดังขึ้น
“โว้ววว ทำอะไรกันน่ะ!!!?” ไอ้เด็กเกรียนโจ้กับพรรคพวก มึงมาได้จังหวะมากก
“ครูเมฆ กับ ไอ้มายด์..........” มันชี้นิ้วไปมา
“จะทำอย่างนี้กันเหรออออออ?” ไอ้โจ้ยกนิ้วกลางเสียบเข้าไปอีกมือที่ทำเป็นวงกลม
ชีวิตหนอชีวิต กูจะซวยไปถึงไหนวะเนี่ย !!!
H
Thank you!
น้ำพุขอดองซักพักเน้อ พิมไม่จบตอนซักที :m5:
-
:z13:
กระซวกคนแต่ง หึหึ
ไรอ่ะ คุณเธอคึกมากเลย อัพติดๆๆๆๆ
นี่มาล่อให้อยากแล้วจะจากไป(อัพห่างๆ)อ่ะเปล่า
แต่ยังไม่ได้อ่าน ไว้กลับบ้านก่อน แบร่ !!~ :m14:
แต่เท่าที่อ่านอินโทรกะตอนหนึ่งมาก็ฮาดีนะ หนุกดีๆ
ปล.เค้าคิดถึงน้ำพุนะ ฝากกอดเด็กต่างดาวให้เค้าด้วย คิคิ
-
กำลังลุ้นจริง
ดูเหมือนชีวิตมาเฟียกำลังเข้าสู่หายนะ หึหึหึ
-
ลูกนายใหญ่จะเป็นยังไงอะ ตอนนนี้ให้อารมณ์ my boss my hero เลย
-
ลุ้นเจ้าคร้า แฮ่ๆๆ
ชีวิตมาเฟียน่าสนุก
:z1:
-
เหอๆๆๆๆ ครูเมฆกับมายด์โดนเข้าใจผิดซะแล้วว เอ๊ะหรือว่าเข้าใจถูกกันแน่หว่า? :m12: :m4:
ว่าแต่ใครโทรมาหรอ? กระทะอะไรนั่นคืออะไร?
-
โอเคจ้า
ยังไงก็เอาครูเมฆกับน้องมายด์มาขัดดอกไปพลางๆ ก่อนน้า
-
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอาน้ำพุมาด้วยจิคุณโบขาาาาาา
กำลังหวานค้างกับเคนนี่อยู่เลย :sad4:
-
ชอบคุณครู อร๊ายยยยยย (เม้นกี่ครั้งก็มีแต่คำนี้ 555)
-
ท่าทางจะวุ่นวายน่าดู :z3:
ครูเมฆนี่ฮาเอาโล่เลย :laugh:
-
ขอแวะมาฮาตอนท้าย 555+ ครูจะทำแบบนี้กันเหรอ กร๊ากกกกกกกก
-
ท่าจะสนุกนะตอนต่อไป มีลุ้น
เมฆกับมายด์อาจได้ทำภาระกิจลับระดับชาติด้วยกัน :-[
-
:pigha2: ชีวิตครูเมฆ วุ่นวายดีแท้
-
ชอบดิบ ๆ เถื่อน ๆ จัง หุหุหุ
-
ไอ้เด็กโจ้ ตอนหลังจะกลายเป็นลูกน้องครูเมฆอ๊ะป่าวเนี่ย ชอบมาเจออะไรดีๆอยู่เรื่อยเลยนะ
แต่งานครูเมฆนี่หนักเอาการ เป็นภารกิจระดับชาติเลยนะ :laugh:
-
มาอ่านด้วยคน^^
-
ขอสนับสนุนและให้กำลังใจในการแต่งเรื่องนี้ต่อไปนะครับ
จะรอคอยอ่านตอนต่อๆไปนะ
-
ชีวิตมายด์คงจะไม่มายด์แล้วล่ะ คิดว่านะ
อ่ะโธ่ เรานึกว่าจะเป็นลูกชายมาเฟียซะอีก ที่แท้ก็ท่าทางจะเป็นมือหนึ่งขององค์กร ละมั้ง อิอิ
-
รออ่านตอนต่อไป^^
-
M ♠ M
ตั้งแต่ถูกพวกไอ้โจ้เข้าใจผิดเรื่องของผมกับครูเมฆวันนั้น... พวกมันก็เลิกกระทืบผมเปล่า ๆ แต่เปลี่ยนวิธีการแกล้งแบบใหม่ที่ทำให้ผมทั้งโกรธทั้งอายไม่แพ้กัน
ในเย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียน พวกมันลากคอผมไปห้องน้ำหลังตึกคหกรรมซึ่งค่อนข้างเปลี่ยวมากในตอนเย็น ๆ แบบนี้จะไม่มีใครผ่านมาเลย ซึ่งตรงนี้พวกไอ้โจ้จะแอบมาสูบบุหรี่กันประจำ ผมตั้งใจไว้..ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ยอมถูกทำร้ายร่างกายฟรี ๆ อีก จึงพยายามต่อสู้ดิ้นรนอย่างสุดความสามารถ
“มึงเป็นห่าอะไรวะไอ้มายด์ มึงเมาค**ครูเมฆเหรอถึงกล้าหือกับกูแบบนี้ !!” ไอ้โจ้ตบหน้าผมฉาดใหญ่ ผมไม่ยอมกลั้นใจจะลุกขึ้นถีบคืน แต่ก็เจอพวกเพื่อนมันรุมยันไว้ก่อน
“ไอ้เหี้ยมายด์มึงมันตุ๊ด! กูว่าแล้วว่ามึงต้องไม่ใช่ผู้ชาย! ไอ้สัด !”
“มึงนั่นแหล่ะไอ้หน้าตัวเมีย!” ผมสวนมันคืนไปทั้งที่ไม่เคยกล้าทำแบบนี้มาก่อน
“มึงมันยิ่งกว่าตุ๊ดอีก ! แน่จริงมึงทำไมต้องพาพวกมารุมกูด้วย มึงกล้าตัวต่อตัวกับกูไหม!!?” ผมตะโกนออกไปอย่างโกรธแค้น แม้ว่าหลังจากนี้พวกมันอาจจะโกรธมากถึงขั้นทำผมเจ็บปางตายก็ตาม
“นี่มึงกล้าขึ้นเสียงกับกูเหรอ !? ลูกหมาอย่างมึงกูเตะทีเดียวก็กระเด็น อย่าริมาท้ากู !!” ไอ้โจ้ยกเท้าถีบผมอีกทีจนล้มกลิ้งไปกับพื้นห้องน้ำ
“ถอดเสื้อผ้ามัน !!!!”
สิ้นเสียงไอ้โจ้ผมถึงกับช้อค รีบป่ายมือเปะปะ ยกตีนถีบพวกไอ้โจ้พัลวัน
“ไม่เอา!!! อย่า!!!”
“มึงแอบชอบครูเมฆล่ะสิไอ้เหี้ยมายด์? ครูเมฆหล่อล่ำขนาดนั้นคงสเปคตุ๊ดอย่างมึง !”
“อ๊ากกก ปล่อยยยย!” เสื้อผ้าผมถูกกระชากออกไปจนหมดตัว ไม่เหลือแม้แต่กกน. ซักชิ้นเดียว
ผมมองพวกไอ้โจ้อย่างเคียดแค้น พยายามจะแย่งเสื้อผ้าคืนแต่ก็ไม่เป็นผล
“ต่อไปสนุกแน่น้องมายด์... ถ้ามึงชอบครูเมฆ เดี๋ยวกูจะช่วยสงเคราะห์ให้” ไอ้โจ้พูดแล้วเดินไปที่ประตูห้องน้ำ
“ม...มึง จะทำอะไร?” ผมหน้าซีดที่เห็นมันเอาเสื้อผ้าผมติดมือไปด้วย
และในตอนนั้นเอง มันก็ปิดประตูห้องน้ำแล้วล็อคกลอนขังผมไว้ข้างใน
“อะ ไอ้โจ้ !!! ปล่อยกู !!! อย่าขังกูไว้แบบนี้ !!!”
ผมทุบประตูห้องน้ำอยู่นานจนเจ็บมือ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าพวกมันจะกลับมา...
“ช่วยด้วย !!! ช่วยด้วย !!! มีคนติดอยู่ในนี้ครับ ช่วยด้วย !!!!”
ผมตะโกนอยู่นานจนเจ็บคอ โรงเรียนผมอาณาบริเวณกว้างขวางมากคนดูแลไม่ทั่วถึง ยิ่งตรงนี้ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ค่อยมีใครผ่านมา ซักพักเมื่อเริ่มรู้สึกว่าร้องไปก็ไม่เป็นผล ความเคียดแค้นเจ็บใจมันก็กลั่นออกมาเป็นน้ำตา
“ฮึก ฮือออ ๆ ๆ” ผมยืนร้องให้อยู่ในห้องน้ำคนเดียว ทั้งที่คิดว่าต้องเข้มแข็ง ต้องไม่ยอมแพ้พวกมัน แต่สถานการณ์ตอนนี้มันทำให้ผมกลัวมากจริง ๆ
แสงสว่างตอนเย็นเริ่มลดลงเรื่อย ๆ ผมพยายามหาทางออก แต่มันก็ไม่มีทางไหนเลยนอกจากประตูทางเข้าที่เดียว
ก๊อก ก๊อก
ผมสะดุ้งกับเสียงที่ประตู...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เฮ่ลลลโลววววว มีใครอยู่ไหม?”
อ่ะ...น...นั่นเสียงครูเมฆ!!!
ผมรีบวิ่งไปที่ประตูแล้วตะโกนอย่างสุดแรง
“ครู!!! ครูช่วยผมด้วยครู!!! ฮืออ” ผมดีใจจนร้องไห้ออกมาอีก
“อ้าว... มีคนอยู่จริงเหรอวะ !?” เขาอุทานเสียงหลง
“ครูเมฆ ผมมายด์ครับ! ช่วยผมด้วยครู!!!”
“ใจเย็น ๆ จะเปิดให้แล้ว”
ซักพักผมก็ได้ยินเสียงกุกกัก พอครูเปิดประตูออกมาผมก็โผกอดเขาไว้ทั้งตัว
“เฮ้ย ๆ ๆ” ครูเมฆร้อง
ผมไม่ได้สนใจอะไร ตอนนี้แค่อยากสัมผัสใครสักคนเพื่อให้รู้ว่าผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ผมกลัวมากนึกว่าจะต้องโดนขังที่นี่ทั้งคืนแล้ว
“คุณ....ทำไมเปลือย?” ครูเมฆถามหลังจากผมสงบสติได้แล้ว พอรู้สึกตัวผมก็รีบหันหลังให้เขา ผมอายมากไม่รู้จะเอามือปิดตรงไหนดี
“โดนไอ้พวกนั้นแกล้งอีกแล้วล่ะสิ ถึงว่าล่ะ แม่งแปลก ๆ” ครูเมฆบ่น
“เอ้า ใส่เสื้อผมไว้ก่อน” เขาถอดเสื้อตัวเองมาให้ผม
ผมรับไปอย่างซาบซึ้งใจ ถึงบุคลิกจะไม่ให้แต่ครูเมฆเป็นคนดีจริง ๆ
“เฮ้ย อย่ามัวแต่ร้อง รีบใส่ดิ จะได้กลับกัน”
ปัง!!
แกร๊ก!!!
“ฉิบ........หาย”
ประตูปิดลงอีกครั้งพร้อมเสียงสบถของเขา
“ไอ้เด็กเปรต!!! ถ้าออกไปได้กูจะฆ่าพวกมึงเรียงตัว!!!” ครูเมฆตะโกนพลางถีบประตูอย่างแรง
แต่ดูเหมือนการทำแบบนี้จะเป็นสิ่งไร้สาระเสียเวลา ครูเลยหยุด
“เฮ้อออ ซวยชิบเป๋งเลยกู !!!” เขาเกาหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
“ครูครับ ผมขอโทษ” ผมพูดด้วยความรู้สึกผิดอย่างมากที่ทำให้เขาต้องมาลำบากด้วย
“เอาเถอะ ใจเย็น รีบใส่เสื้อ ผมพกมือถือมา เดี๋ยวโทรเรียกคนมาช่วย” ครูเมฆบอกเหมือนจะใจเย็นลงนิดนึง
จากนั้น...เขาก็หยิบโทรศัพท์มากดแล้วหันหลังให้ผม
“โหล ไอ้คม มึงมาที่โรงเรียนกูหน่อย....สัด! อย่าถามมาก บอกให้มาก็มา เออ ตอนนี้กูอยู่ห้องน้ำหลังโรงเรียน เอาคีมมาด้วย เออๆ เอาที่มันตัดแม่กุญแจได้ หรือเหี้ยอะไรก็ได้ เร็ว ๆ ด้วย!” ครูเมฆวางสายแล้วหันหน้ากลับมาหาผม
“รอแป้บเดี๋ยวก็มีคนมาช่วยแล้ว”
“...............................”
ครูเมฆชะงักไปที่เห็นผมมองหน้าเขาเงียบ ๆ
“ครู...สักด้วยเหรอครับ?” ที่ผมเห็นมันเป็นลายอะไรก็ไม่รู้ เต็มแผ่นหลังเลย ตอนนี้ก็เริ่มจะมืดแล้วผมเลยไม่แน่ใจว่ารูปอะไรแล้วก็ไม่แน่ใจในสีหน้าครูด้วย
“สักไม่ได้รึงายยย?” ครูถามกลับหลังจากเงียบไปพักหนึ่ง
“เอ่อ...” ผมเลือกไม่ออกความเห็นใด ๆ จะดีกว่า
“แต่คุณก็อย่าบอกใครว่าผมสักล่ะ ผมไม่อยากกลายเป็นขี้ปากคนทั้งโรงเรียน”
“ไม่มีใครรู้เหรอครับ?” ผมถามด้วยความสงสัย
“ไม่มีหรอก ขืนมีก็หูระบมสิ” ครูเมฆทำหน้าเซ็ง
“เอาเถอะ อย่าถามมากเลย คุณมีหน้าที่เงียบปากอย่างเดียวก็พอแล้ว”
“ครับ” ผมพยักหน้า
ระหว่างรออยู่นั้นผมก็เริ่มสงสัยในตัวครูเมฆขึ้นมา....
ที่จริงผมก็สงสัยเขาตั้งแต่แรกแล้ว ทั้งลักษณะท่าทาง การพูดจา แม้แต่วิธีการสอนมันก็ดูไม่เหมือนครูปกติธรรมดาทั่วไป
โดยเฉพาะรอยสักเนี่ยดิ เขารับมาเป็นครูได้ด้วยเหรอ?
ไหนจะโทรศัพท์มือถือที่โทรเข้ามาพูดเรื่องแปลก ๆ อีก
ครูเมฆ...ต้องมีเรื่องอะไรปกปิดซ่อนเร้นคนอื่นอยู่แน่ ๆ !
“ลูกพี่ ! ! ลูกพี่อยู่ไหนคร้าบ ! ! ?” มีเสียงคนตะโกนมาจากข้างนอกหลังจากเวลาผ่านไปพักใหญ่
“ไอ้เชี่ยคม !” คนที่คุยโทรศัพท์กับครูมาช่วยแล้ว
“ลูกพี่อยู่ในนี้ใช่ไหม?”
“มึงรีบเปิดประตูพอ ไม่ต้องพูดมาก !!”
“ครับ ๆ”
พอประตูเปิดออกได้ปั๊บ ครูเมฆก็จัดการถีบคนที่ชื่อคมทันที
“โอ๊ย ถีบผมทำไมอ๊ะ? ลูกพี่ติดอยู่ในนี้ได้ไง แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อ ร้อนเหรอครับ?” เขาถามเป็นชุดจนกระทั่งสายตาเบนมาเจอผม
“เจร้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!! Who is that kid, my lord!!?” เขาชี้นิ้วมาที่ผมแล้วทำหน้าตกตะลึงสุดขีด
“Don’t tell me, you did something with him here……… OH MY GOD!!!”
“คิดเหี้ยอะไรของมึงหุบปาก!!!” ครูเมฆส่ายหัวแล้วรีบเดินออกจากห้องน้ำไปทันที ส่วนคนชื่อคมก็เดินตามไม่ลดละ
“เขายังเด็กอยู่เลยนะลูกพี่ แล้ว...ทำไมไม่เข้าโรงแรมมาทำอะไรกันตรงนี้”
ผัวะ!
ครูเมฆฟาดกบาลไปฉาดใหญ่จนคนชื่อคมเงียบกริบ
“ไอ้หอกหัก !!! นั่นลูกศิษย์กู แล้วกูโดนขังในห้องน้ำอับ ๆ จะมีอารมณ์ไปทำเชี้ยอะไรได้วะ!!!” ครูเมฆพูดแบบโมโหมาก จากนั้นเขาก็เดินดุ่ม ๆ ออกไปจากตรงนั้นโดยไม่สนใจใคร
พอผมอยู่สองคนกับคนชื่อคม เขาก็หันมามองผมหัวจรดเท้า
“ชื่ออะไรเหรออตัวเองงง?” ถามซะขนลุกเลย
“...เอ่อ...มายด์ครับ” ผมมองเขาอย่างระแวง
“สมชื่อสุด ๆ ไม่ต้องกลัว ๆ พี่ชื่อคมเป็นลูกน้องพี่เมฆ” ครูมีลูกน้องด้วย ? พอพี่คมพูดแบบนี้แล้วผมเลยพาลนึกไปถึงว่าครูเมฆเป็นหัวหน้าแก๊งค์อะไรซักอย่าง
“ขาวจังเลยนะหนุ่มน้อย แต่ว่าทำไมหน้าบวมช้ำ ๆ ?”
เขายื่นหน้ามาสำรวจใกล้ ๆ
“หรือว่าลูกพี่.....เล่นซาดิสม์ !!!?”
“ม..ไม่ใช่นะครับ ผมโดนเพื่อนแกล้งแล้วครูมาช่วยต่างหาก”
“หืออ ลูกพี่เนี่ยนะ อ่อ ๆ ๆ อย่างนั้นเองเหรอออ? ลูกพี่เราใจดีเกินคาด แต่ทำไมเขาถึงยอมโดนขังล่ะ?” ใครจะไปยอมเนี่ย
“ครูเมฆไม่ได้ยอมหรอกครับ แต่เราแค่ออกไปไม่ทัน” ผมได้ยินพี่คมพึมพำว่าไม่น่าเป็นไปได้
“เอ้อ ! ว่าแต่เสื้อผ้าล่ะ ? ใส่แบบนี้ไม่หวิวเหรอออ ?” เขาถามต่อ ผมอายก็รีบหุบขาแต่มันก็ไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่
“ไอ้ห่าคม !!!! หุบปากแล้วตามมาซักที !!!” เสียงครูตะโกนมาจากข้างหน้า
“วู้ โมโหไรฟระ?” พี่คมบ่นแล้วผายมือให้ผมเดินไปก่อน พอถึงตัวครูเมฆที่ยืนสูบบุหรี่รออยู่ เขาก็รีบดึงมือผมไปที่รถทันที
“ครูไม่ลาเพื่อนก่อนเหรอครับ?” ผมถามอย่างสงสัยพลางก้าวขาตามให้ทัน
“มันไม่ใช่เพื่อนผม”
“น้อง?” ผมหันไปทางพี่คมอีกที เขาก็แค่ยิ้มโบกมือให้เงียบ ๆ
“มันจะเป็นอะไรก็ช่างเหอะ หยุดถาม !”
“ครู!! ผมเดินตามไม่ทัน” เขาเดินเร็วมากจนผมแทบล้มคะมำ
ครูเมฆเดินเร็วแต่ก็ท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ระมัดระวังมาตลอดทางจนถึงรถเขาก็แทบจะเหวี่ยงผมเข้าไป
พอเข้ามาในรถได้ ครูก็ถอนหายใจยาวเหยียดพลางเช็ดเหงื่อที่ขมับ
“ร้อนฉิบหาย!” วันนี้เขาหลุดสบถมาหลายครั้งแล้วนะเนี่ย
“บ้านคุณอยู่ไหน?” ครูเมฆถามเสียงห้วน
ผมบอกที่อยู่ให้และครูเมฆก็เหยียบคันเร่งทันที
ระหว่างทางครูเงียบ ๆ ไปดูเหมือนหงุดหงิดอะไรซักอย่าง ผมเองก็เลยไม่กล้าพูดอะไรมากกลัวทำเขาไม่พอใจ
RRR~
“ใครแม่งโทรมาวะ” ครูบ่นแต่ก็รับสาย
“มีไรสัด?” เขาทักอย่างงั้น
“กูอยู่บนทางด่วนมีเหี้ยไร......อืมม อืมมมม หา!!!! ว่าไงนะไอ้หอกหัก!!!?”
ครูวางสายแล้วเหยียบเบรกทันที จากนั้น....เขาก็หักพวงมาลัยขับสวนทางกับที่เราวิ่งมา !!!
H
เรื่องยังมีสแปร์อยู่เลยมาลงได้ทุกวี่วัน เหอๆ
:pig4:
-
งืมๆๆ นอ้งมายด์น่าสงสาร
แต่เมื่อไรคุณครูจะชอบสักทีอ่ะ
:-[
-
:call: :call:
-
น้องมายด์จะเป็นนายเอกจริงๆ หรือเนี่ย
ดูแววยังไม่เห็นว่าครูจะปิ๊งเลย
-
:call: :call:
-
ครูเมฆทำไมชอบพูดว่าไอ้หอกหักจังเลย
เดี๋ยวก็ได้หักจริงๆหรอก :laugh: :laugh: :jul3:
ไอ้โจ้ทำไมเลวอย่างนี้ว่ะ หรือว่าชอบมายด์เลยพยายามหาทางแกล้งให้มายด์สนใจ?? :m28:
-
รีบมาต่อเร็วๆนะจ๊ะ
-
ค้างค่ะ มาอีกต่ออีกตอนได้มั๊ยค่ะ :impress2:
ชอบมากค่ะ นึกว่าตัวเองนั่งอ่านการ์ตูนอยู่ สนุกดี
เราว่าน้องมายด์ก็น่ารักดีนะค่ะ
-
ตัวเองอย่าอัพเรื่องนี้เพลินจนลืมอัพน้ำพุนะ :monkeysad:
-
เถื่อน :laugh:
-
นึกว่าครูเป็นหัวหน้าแก๊งค์ ซะอีก
ที่แท้ก็เป็นเบ้ เค้า ฮ่าๆ
ครูเมฆน่าจะเผลอตบเรียน ไอ้เด็กนั่น มั่งนะ o22
-
ครูเมฆไม่อยากตบกะโหลกเด็กบ้างหรือจ๊ะ
โจ้มันวอน .. จัดให้มันหน่อย
-
ตามมา่อ่านด้วยคนครับ
-
5555 สนุกมากกกกกกกก
เหมือนกำลังอ่านการ์ตูนอยู่เลย
คืออ่านไปคิดคาแร็กเตอร์ครูเมฆออกเลยอ่ะ
ชอบๆ
-
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
อ่อยยยยยย
ครูเมฆ น่ารักจังเลยนะ
ตกกะไดพลอยโจน ช่วยน้องมายด์ ตลอดเลย โฮะๆๆ
ชอบอ่ะ ><
-
M ♠ M
งานเข้าอีกแล้วกู !!!
รู้สึกว่าตั้งแต่เกิดมาเป็นครูเนี่ย กรูซวยไม่เว้นวัน !
เมื่อกี้ไอ้คมโทรมาบอกว่ามีเบาะแสเรื่อง ‘ของ’ ที่หายไปแล้ว นายสั่งให้ผมไปเช็คบิลให้ราบว่ะ......
อันที่จริงนะ...ไอ้พวกเวรนั่นก็ไม่เท่าไหร่หรอก ยิงลูกพี่มันโป้งเดียวก็จอดทั้งแก๊งค์แล้ว แต่นี่ผมพาไอ้กระจอกมาด้วย ผมเป็นครูนะไม่ใช่วายร้าย ผมจะให้เด็กเห็นครูตัวเองฆ่าคนได้ยังไง จริงมั้ย!?
และวันนี้ที่น่าเจ็บใจที่สุด !!! แม่งเอ๊ย ยิ่งคิดยิ่งเครียด
ผมไม่เคยเป็นไอ้บื๊อโดนใครจับขังง่าย ๆ ในห้องน้ำแบบนั้น !! ไม่เคยเลย !! ให้ตายเหอะ !!
มันเกิดขึ้นได้ยังไงวะ!?
ทั้งที่ก็ระวังตัว มีสติตลอด ผมเป็นคนประเภทจะตายตอนไหนก็ไม่รู้ แต่พอเห็น...ไอ้กระจอกในสภาพเปลือยมากอด ผมก็ลืมสิ่งที่ควรทำไปซะงั้น นี่ถ้าไอ้พวกเด็กเกรียนมันเป็น ‘ฝ่ายตรงข้าม’ กับผม ผมก็คงโดนยิงกบาลตายห่าไปแล้ว !!!
พระเจ้าจอร์ช......นี่ล่ะคือสิ่งที่ทำให้หงุดหงิด !!! หงุดหงิดมากด้วย
“ครู! ทำไมมาทางนี้ครับ !!! ระวัง!!!” ผมหลุดขำที่ได้ยินเสียงร้องลั่นตอนหักพวงมาลัยหลบรถคันที่วิ่งสวนมา ตอนนี้ที่ต้องทำคือหาทางลง ถ้าเดาไม่ผิดก็อีกประมาณสามร้อยเมตร
“ไม่หนุกเหรอ เหมือนเล่นเกมส์เลยนะ” ผมเห็นเขานั่งอกสั่นขวัญแขวนกับฝีมือขับรถระดับ world grand prix ของผมอยู่ เหอะ ๆ ๆ ไม่ใช่ใครจะมีวาสนาเจอความเสียวระดับโลกแบบนี้ได้ง่าย ๆ นะเว้ย ควรภูมิใจซะ !!!
“แต่ว่า !!! มันผิดกฎจราจรนะครู! อ๊ากกกก”
คนนั่งข้าง ๆ ร้องแหกปากโวยวาย ผมหันไปมองนิดนึงก็เห็นไอ้กระจอกเอามือยึดเบาะไว้แน่น ขาตะเกียบขาวๆ ของเขามันช่างดูเรียวเล็กไม่สมชายเลย
“นั่งดี ๆ หน่อยสิ เห็นหมดแล้ว” ทั้งที่ผมโคตรโมโหเขาอยู่ แต่พอเห็นขาอ่อนโผล่พ้นออกมาจากชายเสื้อที่ไม่ค่อยช่วยปิดอะไรท่อนล่างเลย ใจแม่งก็คิดไปเป็นอย่างอื่นซะงั้น
เฮ้ยยย !!! บ้าแล้วกู นั่นมันขาผู้ชายยย
ที่สำคัญเป็นไอ้กระจอกลูกศิษย์กูอีกต่างหาก
กูคิดอะไรอยู่วะเนี่ยยยย !? ไม่จริ๊งงงงง :serius2:
ผมสลัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านแล้วรีบไปถึงจุดหมายให้เร็วที่สุด
พอลงจากทางด่วนได้ก็ขับตรงไปที่เซฟเฮ้าส์ทันที เพื่อเปลี่ยนรถ จะทำอะไรทีต้องไม่มีร่องรอยให้เหลือนะพี่น้อง
“ตำรวจจับแน่เลยครู” ไอ้กระจอกหน้าเซียวช่างอวยพรได้เยี่ยม
“เฮ่ย อย่าแช่งกันอย่างง้านน” ผิดกฎหมายเล็ก ๆ น้อย ๆ มีคนคอยช่วยผมเคลียร์อยู่แล้วไม่ต้องห่วง
“แล้วครูจะไปไหนครับเนี่ย?”
“เออ จริง ! เดี๋ยวคุณลงแถวนี้แล้วกลับเองนะ ผมมีงานด่วน”
“งานไรครับ โรงเรียนเลิกแล้ว”
“งานอะไรก็ช่างเหอะน่า” กรุณาอย่าสงสัยมาก เพราะแค่นี้มึงก็รู้ความลับกูเยอะแล้ววววว
“แต่ว่าผม.......ผมมีแค่เสื้อ” เออ รู้แล้ว ! วาบหวิวซะด้วยแสรดดด
“เป็นผู้ชายน่ะไม่ต้องอายหรอก!!” เรื่องมากจริงเว่ย ผมจะให้เขาไปเห็นเซฟเฮ้าส์ผมได้ไง แล้วงานก็ต้องรีบไปทำอีกเดี๋ยวไม่ทัน
“ก...ก็ได้ครับ” ไอ้กระจอกพูดยังกับจะร้องไห้
เฮ่ย อย่าทำตัวน่าสงสารขนาดนั้นได้มั้ย
มันจะอะไรกันนักกันหนาวะไอ้เด็กนี่
“โอเค ๆ เดี๋ยวผมให้คุณไปเอาเสื้อผ้าบ้านผม เสร็จแล้วคุณก็กลับบ้านเองนะ” ไอ้กระจอกพยักหน้าแต่โดยดี
ช่วยไม่ได้ว่ะ เด็กอย่างเขาคงไม่รู้หรอกว่านี่ไม่ใช่บ้านคนธรรมดา แต่เป็นบ้านผู้ชายมือระดับพระเจ้าประทานเช่นผม เหอะ ๆๆๆ ถุย
เมื่อถึงจุดหมายผมก็วิ่งจากรถไปสแกนลายนิ้วมือแล้วกดรหัสเข้าบ้านหาเสื้อให้ตัวเองใส่ กับหากางเกงให้เด็กใส่อีกตัว
แต่ว่า......เมื่อเปิดตู้กลับไม่พบสิ่งใดซะงั้น
ไอ้เหี้ยยยยย !!!!
“ใครเอาเสื้อผ้ากูไป !!!!”
สัดเอ๊ย กูอุตส่าห์รีบมา ใครใช้เซฟเฮ้าส์ก่อนกูวะ แม่งเลวมากขโมยเสื้อกูเฉยเลย หน้าด้านจริง ๆ
“คุณ เดี๋ยวถอดเสื้อคืนผมมาก่อน ผมจะรีบไปทำงาน” ไอ้กระจอกทำหน้าเหวอซะงั้น
เอ่า !!! ก็นั่นมันเสื้อกู มึงจะไม่คืนรึไงห๊า !?
“คุณเอาผ้าห่มปิดความอุจาดไปก่อน หรือจะนอนจะทำอะไรในนี้ก็ได้ แต่อย่าแตะต้องคอมพิวเตอร์ โอเค๊?” ผมลากผ้าห่มผืนใหญ่ที่อยู่บนเตียงให้เขา
ไอ้กระจอกมัวแต่ลีลา ผมเลยช่วยแกะกระดุมให้ซะเลย
“ค...ครู จะทำอะไร !?” เฮ่ยย อย่าร้องเหมือนกูจะปล้ำมึงได้ไหมเนี่ย
พอผมกระชากเสื้อออกมาได้ทางหัว ไอ้กระจอกก็รีบยกมือปิดจุดลับของตัวเอง
“อายอะไรนักหนาวะ” เห็นแล้วหงุดหงิด !!! ถึงบอดี้จะไม่สมชายแต่ก็ไม่ได้แย่อะไรซักหน่อยทำไมต้องอายไม่เข้าใจ
“อ..อย่ามองดิครู” เวรล่ะ ผมเผลอไปมองอะไรเขาวะ ?
ผิวขาวเนียนกับหัวนมสีชมพูเหรอออ?
อ๊ากกกก เก็กซิม เด็กบ้าอะไรวะนีออนเหี้ย ๆ
“เอ้า คลุมไว้” กูเป็นอะไรไปฮะสัส ?
“อย่าลืมนะว่าห้ามแตะคอม” ผมบอกเขาก่อนจะรีบขับรถออกจากบ้านไป
ไอ้กระจอกทำผมเสียสมาธิเป็นรอบที่สองของวัน ! มันบ้ารึเปล่าวะ ตั้งแต่ไอ้จูบแรกอะไรนั่นแล้ว
จูบแรกแล้วไง ?
สำคัญมากไหม ?
ถ้าสำคัญมากเดี๋ยวจะให้จูบต่อไปที่สำคัญกว่า
เฮ้ยยยย ไม่ช่ายแล้ววววว !!! นั่นมันไม่จริง ไอ้ข้างบนไม่ใช่ความคิดผม :serius2:
งานดิเฮ้ยงาน งาน ๆ ๆ ๆ ไปถึงไหนแล้ว ผมกดโทรออกหาไอ้คม
“เมื่อไหร่จะมาลูกพี่ มันเอาของลงกันแล้ว” ไอ้คมบ่น
“กำลังไป มึงเห็นไอ้หนวดหลิมมั้ย?”
“เห็นแว้บ ๆ ครับ งานนี้พี่เบิ้มมากันครบ”
“ดี จะได้กดชักโครกแม่งทีเดียว”
“ลูกพี่มัวทำไรอยู่อ่ะ ทำไมช้าจัง หรือว่าเพิ่งไปส่งน้องมายด์มา” ใครวะน้องมายด์ ?
อ่อ ลืมไป ชื่อไอ้กระจอกนี่หว่า !
หน้าก็อ่อน ท่าทางก็ดูปวกเปียก ยังเสือกชื่อมายด์อีก
“กูหาเสื้อใส่อยู่เว้ย แม่งใครขโมยชุดในเซฟเฮ้าส์กูไปหมดวะ ?” ผมแถ... แถไปเรื่องอื่นก่อน
“โห่ ลูกพี่นี่ปลาทองจริง ๆ ก็ขนของออกไปเองเกือบหมดยังจะบ่นอีก”
“ตอนไหน?” กูงง
“ตอนเมาไงเพ่ !”
เยสเป็ด ! เสื้อผ้ายิ่งมีน้อย ๆ อยู่ ถ้ากรูเมาสงสัยคงเขวี้ยงทิ้งอ่าวไทยไปแล้วมั้ง
“เออ ว่าแต่...ลูกศิษย์น่ารักดีเนอะ !” ไอ้คมทำเสียงกวนส้นตีน
“เนอะบ้านป้าเมิงสิ !” เวลาแบบนี้มึงจะมาพูดถึงไอ้กระจอกให้กูเสียจริตทำไม
“ผมพูดจริงจริ๊ง เสียดายหน้าช้ำหมดเลยอ่ะ ลูกพี่บอกมา ! ใครแกล้งน้องมายด์ของผม”
“เขาไปเป็นของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ไอ้หอกหัก !!! แล้วคนที่แกล้งแม่งเป็นลูกไอ้จอม ถ้ากูเข้าไปยุ่ง เดี๋ยวพวกมันก็พากันแห่มาทำให้งานกูพังป่นปี้”
“OH! แม่เจ้า !!!” ไอ้คมกรีดเสียงร้องสุดตุ๊ด
“คนแกล้งน้องมายด์เป็นลูกไอ้เวรนั่น! ทำไมมันซวยอย่างงี้วะ ผมกำลังคิดจะเล่นมันคืนอยู่แล้วเชียว”
“เสนอหน้าไม่ดูเหี้ยไรเดี๋ยวก็ได้ตายหมู่ !” ผมบอกมัน
“แล้วอีกอย่างกูไม่อยากให้ลูกศิษย์กูเป็นไอ้อ่อนเหมือนที่พวกแม่งพูดกันเข้าใจไหม มึงคิดดู ..ถ้ากูหรือมึงเกิดตายขึ้นมาใครจะปกป้องเขา เคราะห์ซ้ำกรรมซัดเขาอาจจะโดนหนักกว่าเดิมเป็นสามสี่เท่าถ้ารู้ว่าคนของนายใหญ่ไปคุ้มกะลาหัวให้ กูไม่อยากให้ลูกศิษย์กูโดนแบล็คลิสต์ไปด้วย!”
“โห ลูกพี่ !! คิดเยอะมากกก” ไอ้คมทำเสียงแปลกใจ
“ขนาดผมยังคิดไม่ถึงเลย เป็นห่วงลูกศิษย์เยอะเกินคาด.....”
“พล่ามอะไรของมึง ?”
“ป่าวคร้าบ คิดเยอะแบบนี้จะมีสมาธิมั้ยเนี่ย ระวังยิงพลาดนะครับ” หาเรื่องกบาลแยกแล้วมึง
“ไอ้เวร ! กูไม่เคยทำงานพลาดเว้ย !”
“อิอิ นั่นจิ ถ้ามีวันนั้นสงสัยผมคงต้องบอกลูกหลานเตรียมเช็งเม้งล่วงหน้าให้ด้วย”
ไอ้บ้าเอ๊ย
ผมกดวางสายด้วยความหงุดหงิดเพิ่มเป็นสามเท่า อันที่จริงผมไม่ได้อยากอยู่เฉยให้ไอ้กระจอกโดนรังแกหรอก แต่หน้าที่ผมมีเยอะเกินกว่าจะต้องเอาตัวไปเสี่ยงกับเรื่องของเด็กคนเดียว
นี่มันไม่ใช่เรื่องของกูเลย ให้ตายห่า!!!
ที่ทำได้ตอนนี้.....ในฐานะครู....ก็คงได้แค่ให้เขายืนได้ด้วยตัวเองเท่านั้น
แต่.......เท่านั้นจริง ๆ เหรอวะ?
ทำไมกูรู้สึกว่าอยากทำมากกว่านั้นวะ !?
“บ้าฉิบ”
H
M ♠ M
ครูเมฆมีอะไรแปลก ๆ จริง ๆ ด้วย
ผมเดินสำรวจรอบ ๆ บ้าน (?) ที่ไม่เห็นเหมือนบ้านอย่างสนใจ
เมื่อกี้นี้ผมจำได้ว่าเข้าซอยมาจากถนนใหญ่ จากนั้นครูเมฆก็เลี้ยววกไปวนมาผ่านย่านพักอาศัย ตึกสูงจนสุดท้ายก็โผล่มาที่โรงรถได้ไงไม่รู้
ทางเข้าออกของบ้านนี้ผมเห็นจะมีแต่ทางที่ติดกับโรงรถที่เดียว ส่วนประตูหน้าต่างก็เป็นกระจกปิดมิดชิด ภายในห้องโล่งมาก มีแค่เตียง โซฟา ทีวี ตู้เย็น เพนทรี่ โต๊ะตัวใหญ่เหมือนโต๊ะประชุมซึ่งวางคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คและทีวีจากกล้องวงจรปิดระเกะระกะ
‘ครูกลัวขโมยขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?’
ผมคิดในใจเพราะกล้องวงจรปิดเขาเยอะมากทำให้ที่นี่ไม่เหมือนบ้าน แต่เหมือนที่ทำงานมากกว่า แถมมีชั้นลอยด้วย ข้างบนมันเป็นอะไรน้า???
โครกกก!!!!
หวา....ท้องร้อง ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยครับตั้งแต่ตอนเย็น
ครูบอกว่าอยากทำอะไรก็ทำ ยกเว้นห้ามแตะคอม งั้นผมขอหาอะไรกินก่อนแล้วกัน
โชคดีครับที่ในเพนทรี่มีอาหารสำเร็จรูปเยอะแยะขนาดว่าเดือนนึงก็อยู่ที่นี่ได้โดยไม่ต้องออกไปไหน ผมขออนุญาตครูในใจแล้วหยิบมาแกะเวฟกิน จากนั้นก็ไปอาบน้ำ เพราะรู้สึกเหนียวตัวมาก
ระหว่างที่อาบน้ำอยู่ ผมก็คิดว่าเขาไปทำงานอะไรกันแน่!!?
ตัวครูแปลกอย่างเดียวไม่พอ บ้านยังแปลกอีกต่างหาก
คือ..ถ้าที่นี่ไม่มีเสื้อผ้าซักชิ้นแล้วครูเอาชุดที่ไหนใส่ไปทำงานที่โรงเรียน???
สุดท้ายข้อสรุปของผมก็คือ...ที่นี่คงไม่ใช่บ้านที่ครูอยู่ประจำ แต่น่าจะเป็นสถานที่ลับ ๆ สำหรับเอาไว้หลบซ่อนหรือปิดบังอะไรบางอย่างหรือเปล่า?
อาบน้ำเสร็จผมต้องเอากระดาษทิชชู่มาซับหยดน้ำที่ตัว เพราะที่นี่มันไม่มีอะไรที่เป็นผ้าเลยนอกจากผ้าห่มกับผ้าปูเตียง
จากนั้นด้วยความสงสัยมาตั้งแต่ต้น ผมสำรวจบ้านอีกครั้งโดยเดินขึ้นไปที่ชั้นลอย
“ผ้าห่มนี่มันเกะกะจัง” ผมบ่นกับตัวเอง แต่ครูเมฆจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมไม่อยากโป๊นี่นา
ยิ่งเมื่อกี้นี้ก่อนที่ครูจะไปเขาก็จ้องผมตาไม่กระพริบ ครูคงจะคิดว่าผมเป็นไอ้ขี้ก้าง ไม่แมนแน่ ๆ ก็หุ่นผมแตกต่างจากครูเมฆมาก เขามีกล้ามเนื้อที่ผมไม่มี แถมยังดูท่าทางแข็งแรงมากอีกด้วย
แล้วยิ่งไอ้ที่เขาสัก ตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นอะไรที่ทำให้ดูน่ากลัว แต่พอลองมองดี ๆ แล้วมันกลับเป็นลวดลายที่สวยดีเมื่ออยู่บนหลังกว้าง ๆ ของเขา
จะว่าไปครูเราก็เท่เหมือนกันแฮะ ผมแอบยิ้มกับตัวเอง
“เฮ้ยยย !!! ขึ้นไปทำอะไรบนนั้น !!!!?”
ผมสะดุ้งตกใจกับเสียงตะโกน
ครูเมฆกลับมาแล้ว !! :a5:
ผมรีบวิ่งลงมาข้างล่างทันที เพราะกลัวครูจะโกรธที่เดินเพ่นพ่าน แต่พอเข้าไปใกล้ ๆ ครูเมฆที่นั่งเหมือนเพลียมากอยู่ที่โซฟา ผมก็ได้กลิ่นแปลก ๆ มาจากตัวเขา ถ้าเดาไม่ผิดก็.......
............กลิ่นเลือด............!!!!!
“มองอะไร?” ครูเมฆหันมาถามอีกที ท่าทางเขาดูทั้งเหนื่อยทั้งหงุดหงิด
“มองยังไงก็เอาความหล่อผมไปไม่ได้ เอ้านี่! เสื้อผ้าคุณ” ครูเมฆยื่นถุงกระดาษให้ ภายในมีเสื้อยืดกางเกงขาสั้น บ๊อกเซอร์และผ้าขนหนู
“ขอบคุณครับ” ผมเห็นครูเมฆก็ใส่เสื้อผ้าใหม่แล้วเหมือนกัน แต่ว่าก็ยังได้กลิ่นเลือดโชยมาอยู่
“ผมมัวแต่ยุ่ง คุณกินอะไรรึยัง?” ไม่ทันได้ตอบครูก็หยิบอีกถุงออกมา
“มีอีซี่โก ซาลาเปาเซเว่น นมรสสตอเบอร์รี่ น้ำผลไม้รวม อันนี้กระทิงแดงกับมาร์โบโล่ผม” เขาหยิบแต่ละอย่างมาวางตรงหน้าผมแล้วก็ดึงบุหรี่ออกมาสูบ
“เฮ้ออออ เซ็งโว้ยยยยยย!!!!!!”
อยู่ๆ ครูก็ตะโกนออกมาเสียงดัง เสร็จแล้วเขาก็หันหน้ามาทางผม
“....ม..มีอะไรครับครู?” ผมรู้สึกเหมือนโดนกดดันทางสายตาอยู่
ครูเมฆมองผม ราวกับว่าผมทำอะไรผิด
“เอ่อ...คือผมขอโทษที่กินมาม่าครูแล้วไม่ขออนุญาตก่อน” ผมก้มหน้ารับผิดไปข้อแรก
“แล้วก็แอบใช้ห้องน้ำ”
“....................”
“เอ่อ... แล้วก็เดินเล่นรอบบ้านเลย แต่ผมก็ไม่ได้รื้อค้นแตะต้องอะไรนะครับ โดยเฉพาะคอมพิวเตอร์...”
พอผมสารภาพไปหมดครูก็ถอนหายใจแรงอีกที จากนั้นเขาก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า (ที่ไม่มีเสื้อผ้า) แล้วเปิดลิ้นชักหยิบกล่องอะไรบางอย่างออกมา
“ผมทำแผลที่หน้าให้ มานั่งนี่ดิ” ครูเมฆบอกแล้วเปิดกล่องนั้น มันเป็นเครื่องมือปฐมพยาบาลนั่นเองครับ
ผมเดินไปนั่งตามที่เขาบอก ครูเมฆก็หยิบยาชุบสำลีมาป้ายๆ ที่หน้าผม
“ทีหลังโดนแกล้งก็กระโดดถีบหรือไม่ก็อัดพวกมันให้ไส้แตกไปเลยสิ” ครูพูดเหมือนเป็นเรื่องง่าย ๆ
“ผม...ก็พยายามแล้วนะครับ เกือบต่อยโดนแล้วด้วย!” ผมบอกครูอย่างดีใจ
“ถ้าครูไม่บอกให้ผมสู้ผมคงไม่กล้าทำอะไรพวกมัน”
“เอาให้โดนก่อนแล้วค่อยมาคุย” ครูเมฆยกกำปั้นทุบหัวผมเบา ๆ แล้วส่ายหน้า
“ไหน เจ็บตรงไหนอีก ?” ครูทายาที่หน้าผมเสร็จแล้วก็ติดเทปให้ครับ
ถ้าถามว่าตรงไหน ก็คงที่ท้องกับบั้นท้าย....
“ไอ้โจ้มันเตะผมตรงนี้อ่ะคับ ยังจุกไม่หายเลย” ผมดึงผ้าห่มออกแล้วชี้ให้ครูดูตรงท้องใกล้เอวที่เป็นรอยช้ำ
“แล้วก็ข้างหลัง ไม่รู้มันเขียวรึเปล่า” ผมพลิกหันข้างดึงผ้าห่มลงอีก
“ครูเห็นป่าวครับ?” ผมเห็นเขาเงียบไปนานก็เลยถาม
“อืม เห็น มันยังแดงๆ อยู่ เดี๋ยวผมทายาให้แล้วกัน” ครูดันผมให้หันหลังแล้วเขาก็ค่อย ๆ ป้ายยาแก้ฟกช้ำให้เบา ๆ
ข้างหลังไม่เท่าไหร่ครับ แต่พอหันหน้ากลับมาเนี่ยสิ ผมบ้าจี้อ่ะ พอมือครูไปโดนนี่ถึงกับสะดุ้งเลย
“อ๊ะ เดี๋ยวข้างหน้าผมทาเองได้ครับ” ผมยกมือขอยาเพราะจั๊กจี้
“ไม่เป็นไร ผมทาให้ฟรีไม่คิดตังค์” ครูเมฆเหมือนแกล้งเขากดนิ้วลงใกล้ ๆ เอวผมอีก
“โอ๊ย ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ ครู๊ !!! ผมบ้าจี้”
“อะไรวะ ไม่อดทนเลย งั้นเดี๋ยวผมจะสอนนอกเวลาให้” จะมาเรียนอะไรตอนนี้เนี่ยยย ดึกแล้ววว
“บทเรียนที่หนึ่ง จงอดทนต่อความบ้าจี้ !” เขาแกล้งจิ้มเอวผมไม่ลดละ ผมต้องคอยยกมือปัดพลางจับข้อมือเขาให้หยุดแต่เขาก็ไม่ยอมหยุด
“ฮะ ๆ อย่า อ๊า !! เหนื่อยแล้ว พอแล้ว ฮ่าๆ โอ๊ย ไม่เรียนแล้ว” ผมดิ้นจนผ้าห่มหลุดลงไปกองที่พื้น หลังจากนั้น ครูเมฆก็หยุดพอดี
เฮ้อออ โล่งอก
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ทำไมเราต้องเงียบกันด้วย สายตาผมเพ่งมองไปที่มือตัวเองซึ่งกำลังจับข้อมือหนาของเค้าไว้แน่น
และพอเงยหน้าขึ้นมาถึงเห็นว่าครูกำลังจ้องหน้าผมอยู่พอดี
“เอ้ย” ผมเพิ่งรู้สึกตัวรีบโกยผ้าห่มขึ้นมาห่อตัวไว้แบบเดิม
“นั่นมันไม้แคะฟันรึป่าววะ เล็กฉิบ” ครูเมฆพูดแล้วใช้สายตาชี้ไปที่กึ่งกลางลำตัวของผม
“..................”
ผมอายมากที่เขาพูดแบบนั้น แล้วก็รู้สึกโมโหมากด้วยที่มาวิจารณ์ของคนอื่นแบบนี้
“ละ...แล้ว ของครูใหญ่นักรึไง!!!?” ผมตะโกนถามครูเมฆที่ทำหน้ายียวนใส่
“ใหญ่ดิ อยากดูไหมล่ะ?” เขายักคิ้วท้าแล้วรูดซิบกางเกงลงทันที
“ครูทำอะไรเนี่ย !!?” ผมรีบหันหน้าหลบอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำ
“อ้าว ถ้าคุณไม่เห็นกับตาเดี๋ยวจะหาว่าผมขี้คุย” เขาขยับเข้ามาใกล้อีก คราวนี้ผมลุกขึ้นยืนพร้อมคว้าถุงเสื้อผ้าไปเลย
“ผมจะไปเปลี่ยนชุด !”
“ชุดวันเกิดก็โอนี่” ครูเมฆตะโกนไล่หลัง
พอผมเข้ามาในห้องน้ำได้ก็ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
ครูบ้าอะไรเนี่ย ทะลึ่งแถมยังหน้าด้าน!
ตั้งแต่เกิดมา 15 ปีผมไม่เคยเจอครูที่ไหนหลุดโลกเท่าครูเมฆเลย
H
ลงทีเดียวเลยแล้วกัน
:really2:
-
จิ้มก่อนค่อยมาอ่าน อิอิอิ
-
ชอบๆ :)))
-
อะจึ๋ย
ครูเมฆเริ่มไหวหวั่น
-
ว๊ายๆๆๆ เค้าเิ่ริ่มรักกันแล้วววๆๆ
เล่นอะไรกันก็ไม่รู้ น้องมายด์ยังโป๊อยู่เลย :-[
-
สนุกมากมาย
อยากอ่านต่อทุกวันเลย
ขอบคุณที่เอาเรื่องสนุกๆ ฮาๆ แอบหื่นนิดๆมาลงให้อ่านนะคะ
-
:jul1:
-
ครูเมฆหวั่นไหวแล้ว
-
ครูเมฆแม่ม หื่นว่ะ
ฮ่าๆๆๆ
เอ้อ เมื่อคราวที่แล้ว ลืมถามไปว่า ,, ลูกเจ้านายเนี่ย จะยังไง
มาอะไรกะครูเมฆ อ๊ะป่าวเนี่ยยย
โฮะๆ น้องมายด์ ไร้เดียงสามากจริงๆ !!
-
ฮ่ะ ๆๆ ไอ่ครูเมฆฮาอ่ะ อ่านแล้วคลายเครียดดี
คนละฟีลกับพุเลย หึหึ เรื่องนั้นกะลังเครียดโครตๆๆ
แต่อ่านไปอ่านมาแล้วเค้าคิดถึงพี่ต้านง่ะ กวนตีนคล้ายๆกัน
กรี๊ดดดดดดดด น้องอิฐ > ~ < ยิ่งพูดยิ่งคิดถึง
พอเหอะ เวิ่นเว้อผิดเรื่องแระ เหอๆ ๆ
ไปนอนดีฝ่า คุณนายแม่จะกระซวกรอบที่ล้าน ฝันหวานค่า ^ ^
-
มาอัพครั้งนี้ยาวได้ใจมากเลยค่ะ o13
ครูเมฆฮาจังเลย ครูเมฆแอบแขวแล้วใช่ม๊าาา กิ้วๆๆๆๆ :-[
-
ครูเมฆจะฮาไปไหนเนี่ย แล้วน้องมายด์จะรอดไหม? หึหึ
-
น้องนีออนนนน เอ๊ย น้องมายด์ แบ๊วได้อีกลูก
น่าร๊ากอย่างงี้ อิครูเมฆมันจะไปไหนรอด :laugh:
แค่นี้มันก็แทบเพ้อแล้วล่ะ :m20:
-
หุหุ ครูเมฆ .. มีอาการแพ้นีออนอย่างเห็นได้ชัด :interest:
บวกให้กับความรั่วของครูเมฆ
-
ยังสนุกเหมือนเดิม พระเอกรั่วๆ ฮาดี
จะติดตามต่อไปเหมือนเดิมนะ
ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
+1 ค่ะ
เหมือนครูเมฆจะเริ่มคิดอะไรกับน้องมายด์บ้างแล้วนะ
-
ครูเมฆแอบหื่นทางสายตากับน้องมายด์ได้ไงเนี่ย
-
สมภารจะกินไก่วัดซะแล้ว
เหอๆ
-
ฮ่าๆๆๆ อ่านแรกๆนึกว่าเกรียนแบบครูเมฆจะไม่รู้อะไรซะละ
แต่ตอนนี้เค้าว่าครูแกล้งแอ๊บแบ๋็วมากกว่า เอิ๊กก ร้ายๆ ซะไม่เมี้ยย
-
ว้าววว สนุกมากกกกค่ะ... ครูเมฆฮาได้ใจมากๆอ่ะ
-
ฮาตรงขออนุญาตในใจนี่แหละ 555+
-
น่ารักดีคับ
ให้กำลังใจ ไรเตอร์ สู้ ๆ
จะติดตามต่อไป
-
15!!!
รู้ว่าน้องมายด์เด็ก แต่นี่ โอ แม่เจ้า
เป็นมาเฟีย ยากุซ่า และพรากผู้เยาว์ !
แต่เราดันชอบ!!! ชิ ปวดใจกับตัวเองจริงจริ๊ง
-
เหอๆ ชอบอ่า
-
ครูเมฆฮาได้ใจเลย
น้องมายด์ก็ท่าทางน่ารักน่าดู
ชอบมากเลย รอตอนต่อไปจ้า
-
น้องมายด์อายุ15 แล้วครูเมฆล่ะ?? สงสัยเรื่องนี้ได้มีการพรากผู้เยาว์แหงแซะ! :-[
-
เข้ามารอตอน 4 ค่า ^ ^
-
M ♠ M
...ผมเกือบทำงานพลาดไปแล้ว...
แม่งโคตรช็อค ! ตกใจแทบเสียสติบัดเดี๋ยวนั้น
เมื่อวานผมซิ่งรถไปโกดังที่ไอ้คมบอก เลทก็แม่งจะครึ่งชั่วโมงอยู่แล้ว ยังเสือกยิงพลาดอีก
ผมเล็งกลางกบาลแต่กระสุนดันพุ่งทะลุปากไอ้หนวดหลิม ฟันแตกซะงั้น !
เหี้ยเอ๊ย โชคดีไม่โดนฟันกราม เพราะไอ้ห่านั่นมันอุตริฝังเพชรโมร็อคโคราคา xx,xxx ล้านไว้ข้างใน
เหอะ ๆ ๆ กูไม่เข้าใจจริง ๆ
ถ้ากลัวหายขนาดนั้นทำไมไม่ผ่าม้ามมึงแล้วยัดเพชรเข้าไปข้างในซะเลยวะ
หลังงานเสร็จ ตอนไอ้คมไปสำรวจซากศพเพื่อถอนฟันเอาเพชรออก ผมยังนึกหวั่นอยู่เลยว่ามันจะรู้ไหมวะ ที่แช่งผมก่อนมา... ผมเกือบจะเสียหมาไปแล้วจริง ๆ
เฮ้ย !!! แต่นั่นมันไม่ใช่ความผิดผม !
ที่เผลอว้อกแว่กไปชั่ววินาทีก็เพราะไอ้กระจอกคนเดียว
เพราะเขา !!! เขาเล่นมายั่วผมก่อนนะ ! กลับมาก็ยังไม่เลิกยั่ว แถมหนักกว่าเดิมอีก
ไม่เชื่อก็นั่งไทม์แมชชีนกลับไปดูเลย
และอย่าหาว่าไอ้เมฆคนนี้ใส่ร้ายป้ายสีลูกศิษย์ ผมพูดความจริง ผู้ชายคนไหนเห็นหน้าตาท่าทางไอ้กระจอกตอนนั้นแล้วไม่รู้สึกอะไร ก็วิ่งเข้าครัวไปหยิบสปาต้ามาเฉาะกะโหลกไอ้เมฆได้เลย
เด็กคนนี้น่ากลัวจริง ๆ ว่ะ ชักจะเครียด
ขนาดหน้าเขียวดูไม่ได้ ยังทำผมจิตแตกได้ขนาดนี้
และด้วยความเซ็งที่ยิงพลาดมันทำให้ผมหงุดหงิด ! ถึงขั้นว่า..ไม่อยากจะกลับไปเจอหน้าไอ้กระจอกที่เซฟเฮ้าส์เลย
กลัวเห็นหน้าแล้วตบะแตกจับยกล้อเ*ดให้หายมายด์ว่ะ
เอ๊ยยย !!!!
ไม่ช่ายยยย ข้างบนนั้นไม่ใช่ผมนะครับ ใครแม่งคิดวะ อุบาทว์ชาติชั่วจริง ๆ
กระผม นายเมฆคนนี้ ถึงจะควบหลายตำแหน่งแต่ผมก็ยังเป็นครูนะครับ ผมจะทำอย่างนั้นกับเด็กนักเรียนได้ยังไง ผมไม่ทำหลอกกกก
หลังจากเมื่อคืนลี้ภัยไปสิงโซฟาแล้วสละเตียงให้ลูกศิษย์
ผมก็รู้สึกนอนไม่หลับกระสับกระส่ายคล้ายจะเป็นลมบ้าหมูทั้งคืน เช้านี้แม่งเอาอีกแล้ว
“จ๊ากกกก!!!” ทันทีที่ลืมตาผมก็เห็นไอ้กระจอกชะโงกหน้ามาซะใกล้ แล้วสิ่งที่ทำให้ตื่นก็ไม่ใช่อื่นใด
เสียงร้องอันโหยหวนของโทรศัพท์กู !
“มีคนโทรมาครับ” เออ ๆ รู้แล้ว อย่ามาทำหน้าสวีตตี้ใส่
ถึงกูจะไม่หลงกล แต่กูความอดทนต่ำ หากคลั่งขึ้นมาซึนามิยังเรียกพ่อนะเว้ย
“ฮัลโหล” ผมหันมาสนใจโทรศัพท์ท่าจะเวิร์คกว่าว่ะ
“ขือเก้อฮ่าว ผมมีข่าวดีจะบอกครับ !!” ไอ้คมกระแดะทักเป็นภาษาจีน
“ข่าวดีเหี้ยอะไร ?” กูง่วงสัด โทรมาหาพระแสงอะไรแต่เช้าวะไอ้คนไร้การศึกษา
“นายให้ผมไปช่วยลูกพี่ทำงานแทนเจี่ยเกดล่ะ”
“แล้วไง ?”
“ดีใจเลยโทรมาบอกครับ ผมจะได้ไปเจอน้องมายด์ทุกวันแล้วววว เทวดาตัวน้อยของผม”
หือออ !!!! ว่าไงนะไอ้สัสสสส
“คราวนี้ล่ะลูกพี่ ถ้าช่วยกันสืบ ‘เรื่องนั้น’ เสร็จเมื่อไหร่เราก็สบายยย อัดเกรียนได้สมใจอยากซักที อิอิ”
ผมวางสายด้วยความมึนส์ ไม่รู้จะดีใจที่มีไอ้คมมาช่วยงาน หรือจะเสียใจที่มันหวังเคลมลูกศิษย์ผมดี
ไอ้หอกหักเอ๊ยยย !!! อยู่ดีไม่ว่าดีทำกูหงุดหงิดแต่เช้าเลย
แล้วต้นตอของความมึนส์ทั้งปวงก็นี่เลย ไอ้กระจอก
“................” งง!!!
จะมานั่งจ้องหน้ากรูทำไมฮึ? มีเสื้อผ้าให้ใส่มิดชิด ปกปิดความนีออนไปได้นิดนึงก็น่าจะเลิกรังควาญใจกูได้แล้ว
“ครูครับ ผมต้องรีบกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” เขาบอก
“ตอนนี้เจ็ดโมงกว่าแล้ว เดี๋ยวจะไปเรียนไม่ทัน”
โธ่เอ๊ย นึกว่าเรื่องอะไร o16
“วันนี้โดดเหอะ ผมง่วง เมื่อคืนยังเหนื่อยไม่หายเลย” ไอ้กระจอกทำหน้าเหวอตอนผมพูดจบ
“แต่ว่า...”
“ผมเมื่อยมาก ตามนี้แหล่ะ เดี๋ยวแปดโมงครึ่งผมจะตื่นพาคุณไปหาอะไรกิน”
คำไหนคำนั้นครับ
เมื่อได้เวลาผมก็พาศิษย์รักออกจากเซฟเฮ้าส์ในสภาพคุณครูผู้อัจฉริยะ มิใช่มาเฟียระดับพระกาฬ เอิ๊กส์ ๆ ถรุ๊ย
ผมแวะพาเขาไปกินอาหารเหลาในไชน่า ทาวน์แล้วต่อด้วยของหวานล้างปาก ณ โรงแรมชื่อดัง
“ครู... ผมอิ่มแล้ว” ไอ้กระจอกกระซิบพูดแบบเกรงใจ๊เกรงใจ
“อะไรวะ กินนิดเดียว คุณต้องหัดกินเยอะ ๆ บ้างเข้าใจไหม” ผมบอกเขา พลางสำรวจดูแขนขา
“ตอนนี้คุณโคตรตะเกียบเลยรู้ป่ะ ผอมแห้งแรงน้อยแบบนี้ มิน่าล่ะ...ไอ้เกรียนพวกนั้นมันถึงถีบคุณกระเด็น”
ชิ คิดแล้วกลุ้ม อย่างไอ้คมว่านั่นแหล่ะ งานเสร็จเมื่อไหร่ล้างบัญชีแม่งให้นวลเนียนกันไปข้าง
“ก็ได้ครับ !! ผมจะกินเยอะ ๆ” ดี จะได้โตไว ๆ เพื่อผม (นี่ก็ไม่เกี่ยว เผลอคิดไป)
“กินอย่างเดียวไม่พอ มันต้องออกกำลังกายด้วย” ดูจากสภาพคงไม่ได้ทำอะไรนอกจากเรียน 100%
เชอะ ชีวิตเด็กเรียนที่กรูมิเคยได้สัมผัส
“คุณเคยบอกผมว่าว่ายน้ำไม่เป็นใช่มะ?” ก็เลยไปลอยอืดอยู่ในสระแบบนั้น...
“....ครับ” เขาก้มหน้าตอบอย่างรันทด
โถ ๆ ๆ อย่าเศร้าไปเลย เดี๋ยวจะปลอบให้แฮปปี้คูณสองไปเลยน้องเอ๊ย
“ผมเป็นนักว่ายน้ำโอลิมปิกเชียวนะ” โอลิมปิกซึ่งจัดขึ้นเองภายในแก๊งค์ เป็นมหกรรมกีฬาระดับโลกแบบปิดซึ่งมีเพียงเทพและซาตานเท่านั้นที่รู้
ไอ้กระจอกขมวดคิ้วมองแบบโคตรไม่เชื่อ...
“ประเทศไทยไม่ผ่านคัดเลือกโอลิมปิกไม่ใช่เหรอครับครู ?” อ๋อ เรื่องนั้นน่ะเรอะ
“พอดีผมมองไกลถึงอนาคตแล้ว แต่ไง ๆ ผมก็ว่ายน้ำโคตรเก่ง !!” จงอยากมาเรียนกับกรูซะดี ๆ
“งั้น...” ผมรอฟังเขาพูด
“ครูพอจะว่างช่วยสอนผม....”
“ว่าง!!!!”
ว่างแบบเหี้ย ๆ ไม่สนใจอะไรแล้วกู (ลืมเหตุผลไปชั่วขณะ)
“ว่างมากตอนนี้ กีฬาอื่นผมก็เล่น ยูโด คาราเต้ บ็อกซิ่ง ได้หมด” แต่ถ้าถามว่าเล่นกีฬาอะไรเก่งสุด ขอตอบว่ายิงกบาลสวะสังคม เมพขิง ๆ
“จริงเหรอครับครู ! ผมอยากเรียนว่ายน้ำแล้วก็ชกมวย” ไอ้กระจอกทำตาเป็นประกายวิบวับชวนเอาปากจิ้ม
“ผมอยากแข็งแรงมากกว่านี้พอมีคนแกล้งผมจะได้สู้พวกมันได้”
หึหึ ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ใครได้เรียนวิทยายุทธ์กับผม การหักคอช้างตายด้วยมือเปล่าก็เป็นเรื่องงจิ๊บๆ
ฉะนั้นกระดูกอ่อนแบบพวกไอ้เกรียน มันก็ไม่ครณามือซักเท่าไหร่ร้อก
“นี่เห็นว่าคุณดูตั้งใจ ผมจะสอนให้ก็ได้” ผมพูดยังกับว่าตัวเองมีคัมภีร์ปราบมารในมือ
“แต่คุณต้องตั้งใจให้มาก ๆ ผมนัดเมื่อไหร่ต้องมา ผมสอนอะไรต้องเชื่อฟังห้ามเถียง”
“ครับครู !” ไอ้กระจอกยิ้มกว้างเมื่อผมพูดจบ
.........หารู้ไม่ว่า.........
หึหึหึหึหึ
หัวเราะเยี่ยงวายร้ายการ์ตูนช่องเก้า
‘เอ๊ะ!’
อีกแล้วรึ?
ไม่ใช่นะ ผมแค่สมเพชเวทนาที่ไอ้กระจอกโดนรุมตึ๊บอยู่ฝ่ายเดียว ไม่ได้มีจิตพิศวาสคิดอกุศลกับเขาแม้แต่นิดเดียว
แล้วไอ้บ้าที่คิดแผนชั่วข้างบน ใครก็ได้ช่วยเอาไอ้โรคจิตคนนั้นทิ้งดิ่งจากตึกเบิร์จดูไบที! รำคาญมันสัด ๆ เลยว่ะ
ตอนนี้ผมเป็นครูเว้ย....ครู....และไอ้กระจอกเป็นเด็กผู้ชาย..........
จงท่องให้ได้เหมือน ก.เอ๋ย ก. ไก่ ข. ไข่ ขุ้ก ๆ นะไอ้เมฆ
H
:กอด1:
(http://men.mthai.com/uploads/manager/techmadd/burj_dubai_4.gif)
-
หึหึ เฮียต้าน เอ้ยเมฆ เริ่มจะเคลิ้ม
-
ขอ ไข่ คุกๆ หรอพี่เมฆ :m20:
มีสิทธิ์นะ เพราะจอกน้อยยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนี่ กร๊ากกกก :pigha2: :pigha2:
-
ครูเมฆหื่นว่ะ :laugh:
แต่เสี่ยงมากเลยนะ เพราะกระจอกน้อยเค้ายังเด็ก พรากผู้เยาว์แปะหน้าผากแล้วแหละตอนนี้ :m20:
แต่จะสอนว่ายน้ำน้องมายด์ เค้ารู้นะว่าครูเมฆคิดไรอยู่ ต้องหัวเราะว่า คุกๆๆๆ แล้วแหละ :jul3:
+1 ขอบคุณค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงพี่ต้านง่ะ :กอด1:
-
ก.ไก่ ข.ไข่ ขุ้กๆ เกรงว่ามันจะเป็น คุกๆ แทนอ่ะดิ ครูเมฆขา
ระงับด้านมืดสักนิด อดใจไว้ก่อนรอวันน้องมายด์บรรลุนิติภาวะก่อน
จากนั้นจะแทะจะโลม(เลีย)ยังไงก็ไม่คุกๆแน่นอนค่า! :z1:
Ps. เค้าล่ะช๊อบชอบคมจังเลยอ่ะ ขอบทให้คมเยอะๆหน่อยได้มะ?? :impress2:
-
ก.เอ๋ย ก. ไก่ ข. ไข่ ขุ้ก ๆ :m20: :m20: :m20:
ชอบความคิดครูเมฆจังเลย ดูเหมือนว่าธรรมะกับอธรรมกำลังสู้รบกันอย่างหนัก :jul3:
-
อ๊าย..ว่าพี่ต้านเวิ่นเว้อแล้ว
เฮียเมฆ เว้อ ยิ่งกว่า ..ฮาสุดๆ
รวมเล่ม! จอง!!!
-
อย่าไปสอนกันบนเตียงนะ :laugh:
-
หึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆ
เข้ามาขำครูเมฆ
ครูๆ..งูบนหัวมันโผล่ออกมาแล้ว :m20:
-
ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหวนะคะคุณครู
:z1:
+1 ค่ะ
-
ฮ่าครูเมฆอ่ะ เกรียนกว่าเด็กซะอีก 55+
-
ฮ่าๆๆๆ ข.ไข่ คุกคุก
มีแววอยู่ใกล้ๆนะเนี่ย
-
ฮา เข้าปายยย ฮาขี้แตก ขี้แตนแล้วนะ คุงคูเมฆ (คิดกินเด็ก)
-
สมภารกินไก่วัด รึเปล่าครูเมฆ
น้องมายด์ระวังตัวดีนะ หุหุๆๆ
-
ฮาครูเมฆ จิตสำนึกดีกับจิตสำนึกหื่น เถียงกันตลอดเวลา :m20:
แถมลูกสมุนอย่างคมก็เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาให้ครูเมฆซะงั้น :laugh:
ส่วนน้องมายด์....น่ารักง่ะ ไร้เดียงสาอย่างยิ่ง จะทันครูเมฆกับพี่คมมั้ยนั่น :laugh3:
-
ครูเมฆติวด่วน อยากรู้ว่าจะเกรียนแค่ไหน ฮ่าาาาาาาาาาา
-
เด็กมันไม่ได้ทำไรเล้ยยย
แต่แกก็คิดได้ตลอด
ต่อไปนี้มีคมในโรงเรียนคงฮากระจาย
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ ฮามาก ครูเมฆสุดยอดมากๆ
อ่านๆแล้วก้อลุ้นว่า ครูเมฆจะตบะแตกเมื่อไหร่ :laugh:
:กอด1:น้องมายด์
-
หางเริ่มออกมาแล้วอ่ะครูเมฆ :laugh:
เมย์เชื่อว่าไม่ได้คิดอะไรเลยจริ๊งจริง
-
จะคอยครูเมฆสอนน้องมายด์ อิอิอิ
-
:call: :call:
จะขาดใจแล้ววว
-
ยังไม่มา :z2:
-
:call: :call:
-
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
:laugh5:
-
M ♠ M
ครูเมฆจะสอนผมว่ายน้ำ แล้วก็สอนต่อสู้ !!!
เย้ ๆ ๆ คราวนี้ถ้าโดนถีบตกสระอีก ผมจะได้ไม่จม
หรือถ้าโดนซ้อมอีก ผมก็อาจจะเอาคืนพวกมันได้บ้าง แต่ทั้งนี้ผมแค่อยากเรียนไว้เพื่อป้องกันตัวเองนะครับ เป็นไปได้ผมก็ไม่อยากมีเรื่องกับใครเลย ถ้าใครมันไม่มาหาเรื่องผมก่อน
ผมเชื่อมั่นในตัวครูเมฆเต็มที่ ! เพราะว่าตั้งแต่ครูเขาช่วยชีวิตผม ผมก็ซาบซึ้งใจมาก
ถึงแม้ว่าครูจะดูไม่ติดใจอะไร แต่ผมก็ระลึกอยู่เสมอว่าผมเป็นหนี้บุญคุณเขา
และครั้งนี้ก็เหมือนกัน
“ครูครับ”
“หืม?”
“ถ้าครูมีอะไรให้ผมช่วย ครูบอกผมเลยนะครับ ผมจะช่วยครูเต็มที่”
“เหรออออ?” ครูเมฆลากเสียงกวน พลางท้าวคางจ้องหน้าผม
“คุณคิดว่าจะช่วยอะไรผมได้มั่งล่ะ ?” พอครูถามแบบนี้ ผมรู้สึกราวกับว่าตัวเองไม่เอาไหน
ซึ่งผมก็พอรู้ตัวว่าไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวหลายอย่าง แต่บางเรื่องผมก็ทำได้ดีนะครับ โดยเฉพาะงานบ้าน ส่วนเรื่องเรียนก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดี
“เอาเถอะ ไว้ถ้าผมเข้าตาจนจริง ๆ ผมจะใช้บริการคุณแล้วกัน” อยู่ๆ ครูเมฆก็ตัดบทแล้วมีสีหน้าเปลี่ยนไป คือจากสีหน้าสบาย ๆ เป็นขมวดคิ้วเคร่งเครียด
“คุณ เดี๋ยวผมมานะ เอ้านี่ บัตรเครดิต อยากกินอะไรต่อก็รูดใช้ได้ตามสบาย”
“ครูจะไปไหนครับ !?” ผมเรียกไว้ทันก่อนที่เขาจะลุกออกไป
“ห้องน้ำ สงสัยข้าศึกบุก” ครูเมฆตอบ “ถ้าไงคุณรอผมแป้บนึงละกัน”
ผมมองตามหลังครูอย่างงง ๆ และก็จำต้องนั่งรออยู่คนเดียวอย่างที่เขาบอก
แต่ว่ารอแล้วรอเล่าครูก็ไม่มาซักที ผมเลยตัดสินใจเรียกพนักงานมาเก็บตังค์แล้วไปตามหาครูเมฆที่ห้องน้ำ
“ไม่เห็นมีคนอยู่เลย....” ห้องน้ำว่างเปล่าครับ และห้องน้ำอื่น ๆ ที่ให้คนนอกมาใช้งานได้ก็ไม่เจอเหมือนกัน
‘ครูกลับไปแล้วรึเปล่าเนี่ย ?’
:monkeysad:
ผมคิดคนเดียวอย่างน้อยใจที่เขาไปแล้วไม่บอก ตอนนี้ผมไม่มีมือถือแล้วก็ไม่มีเงินเพราะพวกไอ้โจ้แกล้งเอาไปซ่อนตั้งแต่วันนั้นยังหาไม่เจอเลย แต่ถึงจะมีมือถือแต่เบอร์โทรของครูเมฆผมก็ไม่รู้อยู่ดี
ขณะที่ผมกำลังยืนอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรอยู่นั้นเอง ผมเห็นผู้ชายใส่สูทสามคนกึ่งเดินกึ่งวิ่งผ่านไปพลางพูดกันอย่างกระวนกระวายว่า
“ไอ้เหี้ยหมงมันว่าไงนะ คนของไอ้ฤทธิ์อยู่แถวห้องเครื่องชั้นใต้ดินใช่ไหม?”
“เออ แม่งซวยจริง มันมาทำเชี้ยอะไรที่นี่วะ”
“เพิ่งหลุดจากไอ้คมมาเจอไอ้เมฆ กูจะรอดไหมเนี่ย”
“ใจเย็นน่ะ พวกเราก็ใช่ว่ากระจอกซะเมื่อไหร่ ถ้าพูดกับมันดี ๆ ไม่ได้ก็ใช้ลูกปืนเลย”
ผมฟังพวกเขาพูดกันจบก็เป็นอันต้องชะงักกึก !
คม ?
เมฆ !!!!?
และ.... ลูกปืน !!!!!!!!!
ยะ...อย่าบอกนะว่า...สองคนเมื่อกี้กำลังพูดถึงครูเมฆแล้วก็พี่คมอยู่ !!?
ผมดูจากลักษณะท่าทางแล้วคงเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ ๆ
พวกนั้นจะทำอะไร... ! แล้วทำไมถึงพูดเรื่องน่ากลัวแบบนั้น !!
ด้วยความกังวลและกลัวจะไม่ทันการณ์ ผมมองซ้ายมองขวาอย่างตื่นตกใจแล้วตัดสินใจตามพวกเขาไปเพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่ผมคิดอยู่เป็นจริงหรือไม่
ผมค่อย ๆ แอบตามชายชุดดำทั้งสามด้วยใจระทึก เหงื่อกาฬแตกพลั่กเพราะกลัวจะถูกจับได้ แต่อีกใจก็เป็นห่วงว่าถ้าคนที่พวกเขาพูดถึงเป็นครูเมฆจริง ผมก็กลัวว่าครูจะเป็นอันตราย ทั้งที่ยังคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะช่วยครูยังไง
และเมื่อผมตามไปถึงที่หมายซึ่งเป็นซอกซอกนึงของชั้นใต้ดิน
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
หวา..........!!!! ~ ~ ~ ~ :
ครูเมฆรึเปล่า !!!?
ผมตกใจนึกว่าเสียงร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดนั้นเป็นของครู แต่เมื่อขยับเข้าใกล้ที่มาจนมองเห็นสถานการณ์ทั้งหมดแล้วมันกลับไม่ใช่
“อะไรวะ ขอยืมกุญแจเซฟแค่นี้ก็ไม่ได้” นี่ต่างหากล่ะครับเสียงครู แถมเขายังกำลังเอาเท้าเหยียบหน้าคนอื่นอยู่ด้วย !!! o22
“ก...กูให้ไม่ได้......โอ๊ยย ๆ ๆ ไอ้เมฆกูให้ไม่ได้จริง ๆ”
“ป่ะป๊ามึงสอนให้เรียกกูว่า ‘ไอ้’ เหรอหา...!!!?”
พูดจบครูกระแทกเท้าลงจุดเดิมอย่างไม่ปราณีปราศรัย !
ผมยืนมองดูเหตุการณ์อย่างตกตะลึง
เพราะหกคนนั้น ซึ่งรวมถึงสามคนเมื่อกี้ที่ผมตามมาด้วย ตอนนี้กำลังล้มลุกคลุกคลานเพราะถูกครูใช้ทั้งมือและเท้าฟาดใส่อย่างไม่ยั้ง
“อย่าทำให้กูเสียเวลาจะได้มั้ย...?” ครูเมฆพูดพลางหยิบไฟแช็คออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิร์ตแล้วเคาะหน้าคนที่นอนอยู่สองสามที
“บ...บอกแล้ว ๆ อย่าทำอะไรผมเลยครับ!” ดูเหมือนเขาคนนั้นจะกลัวครูมาก ทั้งที่ครูยังไม่ทันทำอะไรมากกว่านั่งยองถาม
“ก...กุญแจอยู่ในตู้จดหมายเบอร์ 54 ตึก ยูซีไอทาวเวอร์” เขาละล่ำละลักบอกสิ่งที่ครูถามออกมา
“ก็แค่นั้น...ลีลาจริงนะไอ้สัดเอ๊ย !” ครูเมฆฟาดกำปั้นเข้าใบหน้าอีกทีแล้วเขาก็เดินมาก้มหยิบอะไรบางอย่างสีดำ ๆ มาไว้ในกระเป๋ากางเกง
ผมยืนตัวแข็งทื่อกับภาพที่เห็นจนขาไม่สามารถขยับไปไหนได้ รู้สึกทั้งกลัวทั้งตกใจกับสิ่งที่เห็น
จนกระทั่งครูเมฆเดินผ่านมา เพียงแค่หางตาที่เขาเห็นว่ามีคนยืนอยู่ชั่ววินาทีเท่านั้น เขาก็พุ่งเข้ามากระชากคอผมจนตัวปลิว
“คุณ !? มาได้ไงเนี่ย ?” พอครูรู้ว่าเป็นผมเขาก็รีบปล่อยมือจากคอ แล้วดึงแขนผมออกมาจากที่นั่นทันที
จนกระทั่งถึงลานจอดรถ และเข้าไปนั่งในรถได้ ครูก็ถอนหายใจหนัก ๆ ไปหนึ่งเฮือก
“เห็นของเด็ดแล้วล่ะสิ” ครูเมฆเลิกคิ้วถามหน้าเซ็ง
“ครูไปทำอะไรตรงนั้น !!? ผมได้ยินพวกมันพูดกันว่ามีปืนด้วย !!!”
“อ่อออ ปืนที่ไม่มีกระสุน มันเป็นปืนเด็กเล่น แล้วถ้ามันจะทำอะไรได้จริง ๆ อย่างมากก็แค่ฟาดกบาลหมาแตกเท่านั้นล่ะ” ครูเมฆพูดแล้วขับรถออกจากโรงแรม
ท่าทางของเขาดูไม่สะทกสะท้านอะไร ต่างจากผมที่ยังตกใจไม่หายเลย ที่ครูโม้ว่าเก่งกีฬาหลายอย่าง ผมเริ่มจะเชื่อแล้วว่าไม่ได้โม้ แต่พูดจริง ๆ แต่ว่า..ถ้าเก่งแล้วต้องไปเจออะไรแบบนั้นมันก็อันตรายเกินไป
“ทำไมครูถึงไปมีเรื่องกับพวกนั้นได้ล่ะครับ ?” ผมถามด้วยความสงสัย ไม่ว่าจะเป็นในตัวคนที่เกี่ยวข้องหรือแม้แต่เรื่องที่เขาพูดกัน
“ปัญหาประสาทแดรกของผู้ใหญ่ เด็กไม่เกี่ยว” เขาตอบทันที
“แล้วผมบอกให้คุณกินขนมรอ ทำไมคุณไม่ฟัง”
หง่ะ คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง... แย่เลย
“หรือว่าขนมไม่อร่อย ?” ครูเมฆคิดไปอีกเรื่อง
“เปล่าครับ”
“บรรยากาศห่วยใช่ไหม คุณถึงนั่งรอไม่ได้”
“ม..ไม่ใช่ครับ เห็นครูหายไปนาน ผมก็เลยเป็นห่วง”
“...................”
“ครูไม่เป็นไรใช่ไหมครับ ? ไม่ได้เจ็บตรงไหนใช่ไหม ?” ผมถามเพราะรู้สึกอย่างที่บอกจริง ๆ แต่เท่าที่ดูก็ไม่เห็นร่องรอยบาดแผลอะไร มีเพียงเสื้อผ้าเท่านั้นที่ดูยับๆ หลุดลุ่ยจากการเคลื่อนไหว
“อ..โอ๊ยย ~” จู่ ๆ ครูเมฆก็ร้องออกมา แล้วยกมือกุมหน้าอกกับข้างแก้ม
“ผมโดนอัดซะเละ ถึงภายนอกไม่เจอความเสียหาย แต่ข้างใน...ผมเหลวเป๋วไปหมดแล้วว โอ๊ยยย เจ็บบบ มากมายย จะตายมั้ยก็ไม่รู้ ~”
ผมมองครูเมฆอย่างงงๆ เพราะเมื่อกี้ไม่เห็นเขาจะมีท่าทีแบบนี้เลย
แล้วที่ผมเห็นก่อนมา เขาก็ไม่เห็นจะโดนอัดอย่างที่ว่าเลยซักนิด
“คุณ...ผมเจ็บจริง ๆ นะ ไม่เชื่อลองเอามือจับตรงนี้ดูดิ บวมเลยเห็นไหม ?”
ครูคว้ามือผมไปแปะที่หน้าอก ผมลองลูบ ๆ ดูอย่างที่เขาบอกเพราะไม่แน่ใจว่าเจ็บจริงหรือเปล่า
“คุ๊ณ !!! อย่ากดแรงดิ ผมเจ็บ” ก็ไม่เห็นว่ามันจะบวมตรงไหนเลยนี่นา ผมว่ามันก็เรียบ ๆ แข็ง ๆ ดี
“ไปโรงบาลกันดีไหมครับครู ให้หมอเช็คก่อนเผื่อเป็นอะไรขึ้นมาจริง ๆ จะได้รักษาทัน” ผมชักจะกังวลไปกับเขาด้วย
“โอ้ย ไม่ต้องถึงมือด๊อกให้เมื่อยหรอก แค่คุณช่วยนวดให้ผมก็พอแล้ว”
หง่ะ !
นวด !?
“นวดยังไงอ่ะครับ ?” ผมงง
“แล้วมันจะหายเหรอ ?”
“หายดิ เดี๋ยวผมสอนวิธี ง่าย ๆ เคล็ดไม่ลับจากวัดเส้าหลิน มันเป็นการใช้พลังภายในรักษา คุณก็เคยได้ยินใช่ป่ะล้ะ ?”
“ก็.......ครับ เคยดูในหนังจีน” ? ? ?
“นั่นแหล่ะ ๆ แต่อาจจะ advance กว่านั้นปรี๊ดนึง”
หือ ? ผมคิดตามแล้วก็เง็ง
“คุณช่วยผมได้ใช่มะ ?”
ต้องช่วยสิครับ... ผมอยากให้ครูหายเจ็บไว ๆ
“เออ ตอนนี้บ้านคุณมีคนอยู่รึป่าว ?” ครูเมฆถามและผมก็ตอบว่า ‘ไม่’ แม่ผมทำงานและกลับไม่เป็นเวลาครับ ส่วนใหญ่จะมาแวะมาตอนบ่าย ๆ แล้วก็ไปต่อ กว่าจะกลับอีกทีก็เกือบเช้าหรือไม่ก็ไม่กลับเลย
เพราะฉะนั้นเมื่อคืนที่ผมหายไปแล้วแม่ไม่รู้เลยไม่ใช่เรื่องแปลก
พอถึงบ้านผม ครูเมฆก็จอดรถและเดินตามเข้ามาช้า ๆ ด้วยท่าทางเหมือนเจ็บ
“ครูนั่งรอก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้”
“ขอบใจ เอ้อ นี่ก็เย็นมากแล้ว ทำอาหารให้ผมกินด้วยนะ ผมหิว” ผมหันขวับไปมองครู เขารู้ได้ไงเนี่ยว่าผมทำกับข้าวเป็น
เอ ? หรือว่าผมเคยบอก... จำไม่ได้แฮะ
“ผมทำได้แต่อาหารพื้น ๆ นะครับ” ก็วันนี้เขาพาผมกินหรูเลย ผมก็ชักไม่แน่ใจว่าครูเป็นไฮโซรึเปล่า ทั้งที่ท่าทางก็ไม่ให้เท่าไหร่
“don’t worry. นกกระจิบ นกกระจอกผมก็กินได้ ผมเป็นคนกินง่าย โตเร็ว และสมองไว” แหง่ะ ก็ว่าอยู่... ตัวใหญ่ชะมัด
พอเอาน้ำมาให้ครูเสร็จ ผมก็เข้าครัวเตรียมของสำหรับมื้อเย็น แม่ชอบซื้อของสดมาทิ้งไว้เยอะแยะครับ แต่ก็ไม่มีเวลาทำให้ นอกจากผมต้องทำกินเองหรือไม่ก็อุ่นกับข้าวที่แม่ซื้อมา
“ให้ผมช่วยไรมั้ย ?” ครูเมฆเดินตามมาที่ครัวแล้วถาม
“ไม่เป็นไรครับ ครูเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ นั่งพักก่อนจะดีกว่า”
“อืม ก็จริง” ครูเมฆพยักหน้า
“งั้นผมนั่งดูคุณทำแล้วกัน” ครูเมฆเลือกเก้าอี้โต๊ะกินข้าวตัวหนึ่งนั่งแล้วเท้าคางจ้องหน้าผมเขม็ง
“.......................” ผมเหลือบ ๆ ตามองบ้าง
จ้องอะไรผมอ่า... ทำตัวไม่ถูกนะ !
ซักพักเขาก็ยิ้มออกมาเหมือนขำอะไรซักอย่าง
“คุณชื่ออะไรนะ ?” ครูเมฆถาม
“มายด์ครับ” คุยกันตั้งนานยังไม่รู้ชื่อผมอีกเหรอเนี่ย เชื่อเขาเลย
“โอเค มายด์ เบบี้ มาย โชว์เสน่ห์ปลายจวักให้ผมกินจนติดใจตายไปเลยนะ”
H
มาแล่ว :กอด1:
MILD BABY MINE
-
:-[
หวานซะ
แต่ว่านวดแบบไหนอ่ะ :oo1:
-
น้องมายด์จะรอดมั้ยเนี่ย :z1:
ครูเมฆเริ่มส่อแววจิ้งจอกเฒ่าจะขย้ำหนูมายด์หมวกแดงแล้วเหอะ :laugh:
-
ครูเมฆเริ่มสส่อแววแล้ว จะให้มายด์นวดแบบไหนนะ :z1:
-
เดี๋ยวก่อนน้าครูเมฆ จะให้น้องมายด์นวดแล้วนาบ เอ๊ยย ทำไรต่ออ๊ะป่าวเนี่ย :haun4:
สำออยซะเนียน (ประชด) มากอ่ะ ดีนะน้องมายด์เค้าใสซื่อและน่ารัก เลยเชื่อสนิท :laugh:
ชอบๆอ่ะ มายด์ เบบี้ มาย แอร๊ยยย :o8:
+1 ขอบคุณค่าพี่โบ :กอด1:
-
แอร่กกกกกก น่ารักอ่ะ อิจฉาครูเมฆแล้วนะ
อะไรจะได้เด็กขนาดนี้มาอยู่ใกล้ๆเนี่ยยยย
-
ฮิฮิ เรื่่องนี้หนุกจัง ขอตามอ่านนะค๊า
:3123:
-
โอ้วว มายด์เบบี้มายย :o8:
ครูเมฆเนียนเชียว ฮ่าๆๆๆ
-
น้องมายด์เคัาน่ารักเกินห้ามใจ ใช่มั๊ยคะครูเมฆ
-
เอาอีก เอาอีก ฮ่าาาาาาาาาาาาาา
-
อ่านเพลิน ๆ ขำ ๆ ดี
ชอบความคิดในหัวแต่ละคน ฮาจริง ๆ
ขอบคุณเรื่องสนุก ๆ นะคะ
รออ่านตอนต่อไป ท่าทางครูเมฆจะใจอ่อนแล้ว
-
ครูมเฆ ท่าทางจะไม่พ้น งาบลูกศิษย์ ตัวเองเลยนะ
เหอะๆๆๆ
น้องมายด์ก็ใสซื่อมากมายเลยอ่ะ
เริ่ดมากหนู ใสๆเข้าไว้ลูก!!!
-
น้องมายด์หนูตามตามไม่ทันครูเมฆจริงๆ หนูยังอ่อนต่อโลกเกินไป
รอดูการนวดแบบวัดเส้าหลิน :laugh: :laugh:
-
และแล้วครูเมฆก็หางโผล่ :laugh:
ว่าแต่เขาเราก็แอบอยากรู้นวดแบบวัดเส้าหลินเป็นยังไงหว่า :z1:
-
ครูเมฆเจ้าเล่ห์ จะกินเด็กก็ไม่บอก :laugh: :laugh:
มีนงมีนวดขั้น advance ด้วยโว๊ยยย เลือดคนอ่านจะไหลกันอีกมั๊ยเนี่ย?? :haun4:
-
MILD BABY MINE.... อาฮะ แล้วครูเมฆก้อจัดเต็มกันไป~~
เจ้าเล่ห์สุดยอด ชักจะสงสารน้องมายด์ขึ้นมาตงิดๆแล้วซิ :z1:
-
มีสำออยนะยะครูขาาาา :impress2:
เป็นญาติกะต้านรึป่าวเนี่ย นิสัยคือกันเลย :laugh:
-
คืออีกคนก็เจ้าเล่ซ่ะขนาดนั้น
อีกคนก็ซื่้อซ่ะขนาดนั้น ไม่แปลกที่มายด์จะปั่นหัวเมฆได้ด้วยความซื่อ(ในอนาคต) 55+
-
ร้ายนะยะครูเมฆ :m12:
เจ้าเล่ห์ฝุดๆ
มายด์ยิ่งซื่อๆอยู่ด้วย
ว่าแต่จะให้มายด์นวดให้จริงๆป่าว
คนอ่านคิดล่วงหน้าไปไกลรอแล้วนะ :z1:
-
จะนวดกันอย่างไรน้อ???
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
อ่ะฮ้า..คารมคมหอกของเฒ่าลามกนี่ไม่กระจอกจริงๆ
อย่างฮาคิดได้นะ..ใช้พลังภายในจากเส้าหลิน..ตาคนนี้นี่..เหนือคำบรรยาย
สุดท้ายก็หลงมายด์จนคิดเก็บเป็นของตัวเองล่ะซี้
ไหนใคร ใคร้ ใคร บอกว่า กระจอกอย่างนั้น สำออยอย่างนี้ เป็นไงล่ะ เสร็จ!!
เราชอบมากจะรอตอนต่อไปนะคะ
-
:z13: จิ่มเลย
-
:impress2: :impress2:
-
ร้ายนะยะครูเมฆ :m12:
เจ้าเล่ห์ฝุดๆ
มายด์ยิ่งซื่อๆอยู่ด้วย
ว่าแต่จะให้มายด์นวดให้จริงๆป่าว
คนอ่านคิดล่วงหน้าไปไกลรอแล้วนะ :z1:
เห้นด้วยๆ จะรอติดตามตอ่ไปนะ
ขอเป็นกำลังใจให้นะ
-
คุณครูร้ายขึ้นทุกวันน
-
รู้สึกว่าความหื่นของครูเริ่มที่จะแสดงออกมาให้เห็นแล้ว
เอาใจช่วยครูเมฆ :oo1:
-
เสร็จแน่ o18
-
มายด์ เบบี้ มาย
มายด์ เบบี้ มาย
ขุ้ก ๆ อิอิ
-
ครูเมฆ หื่่นเพิ่มขึ้นทุกวัน
-
:laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5:
ครูเมฆแม่งโคตรฮา ไม่ว่าจะพาทตัวเอง หรือพาทของมายด์
หัวเราะจนเจ็บท้องไปหมดแล้ว โบคิดได้ไงอ่า ~
เมพขิงๆ ฮ่ะ ๆๆ
-
:วู้วว1:
-
อ้าวอิคุณครูแกตบะแตกทนไม่ไหวแล้วเรอะ!!!
-
M ♠ M
“กับข้าวเสร็จแล้วครับครู”
ฉิบ...หาย !
ผมมัวแต่นั่งดูไอ้กระจอกเพลิน
ที่จริงเขาก็ทำอาหารเหมือนคนทั่วไป ไม่ได้ขับเครื่องบินไปด้วยรำไทยไปด้วยซักหน่อย เออ แม่งไม่เห็นจะพิสดารตรงไหน แล้วกูจะมัวมานั่งไร้สาระรออยู่ทำแป๊ะอะไรวะ ?
หรือว่า...
เมื่อกี้นี้...
ผมต้องมนต์สะกดจากพลังนีออน !!!
เวรแล้วกู... เจอสะกดจิตเข้าให้แล้ว
ตั้งแต่ตอนไหนวะ ?
ที่จริงต้องจับไอ้กระจอกเชือดที่เขาเห็นว่าผมทำอะไรที่ชั้นใต้ดินสิ... เขารู้ความลับผมนะ ถ้าปล่อยไปนาน ๆ ผมอาจซวยระยะยาวได้
แต่...
ผมเหลือบมองคนที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่
‘น่าอึ๊บว่ะ’
เอ้ย ไม่ใช่ !!.....ไอ้กระจอกมันเอ๋อซะปานนี้ คงคิดไม่ถึงหรอกมั้งว่าผมเป็นใครและกำลังทำอะไรอยู่
แล้วลองมองดูดี ๆ ถึงเขาจะกระจอกงอกง่อย อ่อน เอ๋อ ไม่ได้เรื่อง สำออย ขี้แย ทำตัวขัดหูขัดตา ขัดใจผมหลายเรื่อง แต่โดยรวมแล้วก็เป็นเด็กจิตใจดี ใคร ๆ ก็ดูออก
และที่สำคัญ..... เขาช่างโคตร............
ขาว นีออน น่ารัก น่ากอด น่า............. จุด จุด จุด ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ อ๊อด อ๊อด อ๊อด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
อ๊ากกกกกกกกกกกกกส์ ผู้ชายเชรี้ยอะไรวะ น่า.....เป็นที่สุด !!!!!!
ชิบหายละ เริ่มท่องอักษรไทยไม่เป็นแล้วกู แต่อย่าไปคิดไรมากเลย ผมสอนเลขไม่ได้สอนภาษาไทย ท่อง ก.ไก่ ไม่ได้ แต่นับคะแนนความประทับใจได้ก็โอและ
“ครูครับ ไม่กินเหรอ ?” ผมมัวแต่เพ้อเจ้ออยู่เลยไม่ทันมองว่า.... อาหารเต็มโต๊ะ
สามชนิด
แต่... ช้อคแม่งทุกชนิด
“นี่มันอะไรคุณ ?” ผมชี้ไปที่กับข้าวจานแรก
“ซุปหน่อไม้ดองครับ”
“อันนี้ล่ะ”
“แกงขี้เหล็ก”
“อันนี้ ?”
“ปลาร้าบองครับ”
เฮ้ยยยย... นี่ไอ้กระจอกไม่ได้บริโภคสปาเก็ตตี้ ซูชิ จาจางเมียน ผัดหมี่ฮกเกี้ยน อะไรเทือกนั้นหรอกเหรอฟระ ???
ไม่จริงใช่ไหมนีออน ? พี่เมฆรับไม่ได้นะ ~ ~ ~
แต่เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ นี่มัน........อาหารชั้นเลิศที่ทำให้นีออนกลายเป็นเด็กน่ารักซะขนาดนี้......
โอเค ถึงหน้าตามันจะสุดอ้วกไปหน่อย แต่กระผมจะรับประทานมันเพื่อคุณ !!!
ผมสแกนภาพตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
อะไรปราบเซียนที่สุดในสามจานนี้วะ... กูแม่งจะแดรกให้ไม่เหลือคราบเดิมเลย
ผมลองถามนีออนดู และเขาก็ภูมิใจนำเสนอ...
‘แกงขี้เหล็ก ! สุดยอดผักระดับโลกของคนไทย !’
เหอะ ๆ ๆ เขาลองตักมาใส่จานให้ผมคำนึง (แบบเต็มเปี่ยม) แล้วก็มองเหมือนลุ้นหวยอยู่ข้าง ๆ
โอเค กรูพร้อมแล้ววว
‘โอ้วววววว แค่คำแรกก็อร่อยเหาะ กระแทกลิ้นเหมือนล่องลอยอยู่บนสวรรค์คาลัย..........’ o7
พรวดดดดดดด !!!!!
“แค่ก แค่ก”
“ครู๊ !!!!!” รางวัลเลขท้ายสามตัวพุ่งออกจากปากกูซะงั้นเลยแสรดดด อร่อยเหาะเหี้ยอะไรล่ะ นั่นกูฝันอยู่
“ครูเป็นไรมั้ย ?” ไอ้กระจอกรีบหยิบกระดาษทิชชู่มาให้ผมซับความเป็นผู้ดี (แต่มารยาททราม) ของผม
“ขม” เว้ยยยยยยย ผมตอบ
“งั้นครูลองกินอย่างอื่นดู...”
ยังจะพยายาม... แต่ผมก็กินเพราะไม่อยากขัดศรัทธา แล้วก็.......แหว่ะ แม่งทุกอย่าง
“รู้งี้ผมทอดไข่เจียวให้ครูแต่แรกก็ดี” ไอ้กระจอกพูดหลังจากทำให้ผมหมดอารมณ์ใคร่บนโต๊ะอาหาร
แม่งเอ๊ย อุตส่าห์คิดว่าจะได้ลิ้มรสเสน่ห์ปลายจวักขั้นเทพ แต่ที่ไหนได้... แค่รายชื่ออาหารก็น่ากลัวพออยู่แล้ว รสชาติแม่งยังสุดบรรยายอีก
“ขอโทษนะครับครู คราวนี้ผมใจลอยไปหน่อยเลยใส่เครื่องปรุงผิดสูตร ไว้คราวหน้าผมมีสมาธิมากกว่านี้ รับรองมันต้องอร่อยกว่าเดิมแน่ !!!”
เฮ้ยยย ยังจะมีคราวหน้าอีกเหรอวะ !!!?
“ไม่เป็นไร ผมเกรงใจ” ผมยังไม่อยากตายเพราะอาหารเป็นเหตุ
และถ้าพวกคู่อริกูรู้.... กูจะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหน !!!?
“ครูครับ ครูหายเจ็บรึยังอ่ะ ?” ไอ้กระจอกตัวปัญหาถามหลังจากย้ายมวลมานั่งดูทีวีกันได้พักนึง
“ทำไม ?” แอบลืม... ถ้ากรูจะเจ็บคือเจ็บที่หัวจายยยเท่านั้นนนนน
“ก็ที่ครูบอกให้ผมนวดให้...”
“อ่อออออออ...”
นั่นมันเหตุการณ์ตอนที่ผมโดนสะกดจิตนี่หว่า เฮ้ยยย ช่างเหอะ เหตุผลจะเป็นยังไงก็ช่าง เด็กมันทอดสะพานโกลด์เด้น เกทให้แล้ว และกรูจะโง่วววว่ายน้ำข้ามทะเลให้เหนื่อยไปทำไม !!?
คำเตือน* หากมีอะไรที่ผิดศีลธรรมเกิดขึ้น เทวดาเมฆขอปัดความผิดให้ซาตานเมฆแต่เพียงผู้เดียว และ...ทั้งหมดนี้ ไอ้กระจอกก็มีส่วนผิดด้วย เพราะเขาทำตัวน่ารักเอง กระผมเทวดาเมฆไม่เกี่ยวข้องแม้แต่นิดเดียว เอเมน :amen:
“มายด์ คุณก็เห็นใช่มั้ยว่าผมซัดไอ้พวกชุดดำยังไง” ผมเริ่มเรื่อง
“ครับ ครูเก่งมากเลย !” ชมผมแล้วช่วยดึงขาผมไว้ด้วย
“แต่ก่อนหน้านั้นผมก็โดนอัดเหมือนกัน ยังจุกอกไม่หาย ~” ผมโกหก ตอแหลอย่างแนบเนียน แถมแอคติ้งเอี๊ย ๆ ประกอบ
ส่วนความจริงน่ะเรอะ... คนอย่างไอ้เมฆเนี่ยนะจะโดนอัดจากคนสมองหมาปัญญาบัฟฟาโล่พวกนั้น !?
และโปรดอย่าถามว่าทำไมผมถึงปล่อยให้ไอ้ซาตานลามกทำตามแผนชั่วอยู่ได้ นั่นก็เพราะ !!! ผมเองก็อยากเห็นนีออนตอนโดน อ๊อด อ๊อด เหมือนกัน !!! (ไอ้ชั่วเอ๊ย)
“พอดีมีคนนึงมันต่อยโดนจักระที่สามของผม ลมปราณที่ผมเก็บไว้เลยแตกกระจายหมด”
“จักระที่.......สาม ?”
“อ่อ ที่ใต้ลิ้นปี่ ตรงนี้มันเป็นจุดศูนย์รวมพลังภายใน” พูดจบเขาทำหน้าเหวอทันที
“ที่บอกว่าจะรักษาแบบเส้าหลินนี่เรื่องจริงเหรอครับครู !?”
“เอ๊า ก็จริงดิ ผมเป็นครูผมจะโกหกนักเรียนได้ไง” ไม่โกหกแต่แหลหน้าด้าน ๆ เลย
กรู....ไอ้เมฆ
เป็นครู 20% มาเฟีย 40% และอื่นๆ อีก 40% ฉะนั้นเรื่องอะไรที่อุบาทว์ ๆ กรุณาโบ้ยไปยัง 80% ที่ไม่ใช่ในฐานะครู
“แต่ว่า...ครูครับ ผมไม่รู้เรื่องกำลังภายใน” เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา ปล่อยให้เป็นหน้าที่กระผมแต่เพียงผู้เดียวครับ
“โอ้ย อย่าไปคิดมากขนาดนั้น ที่จริงมันมีหลายวิธีรักษา แต่ถ้าอยากหายเร็ว ๆ มันต้องพึ่งพลังจากภายนอก ซึ่งก็คือคุณนั่นแหล่ะ”
“ยังไงอ่ะครับ ?”
“ขั้นแรกนะ ถอดเสื้อก่อน”
“หา ?”
“คุณไม่รู้อะไร การทะลวงชีพจรเพื่อรับพลังจากภายนอก มันต้องทำลายเกราะร่างกายที่ปิดกั้นออกให้หมด”
“.....................”
หึหึ กรุณาอย่าอึ้ง อย่าตกใจ และอย่าตื่นเต้น... เพราะผมก็กำลังรวบรวมสติสัมปชัญญะอยู่เหมือนกัน
นีออนลังเลกับวิทยายุทธ์สายเส้าหลินของผมอยู่แป้บนึง จากนั้นเขาก็ยอมถอดเสื้อออกหลังจากผมถอดเสื้อตัวเองนำร่องให้ดู
โอว๊ยยย ~ ~ ~ เนียนจริงน้องเอ๊ยยยย ถอดให้ดูทุกวันจะเป็นบุญตาอย่างยิ่ง !!
“ไงต่ออะครับครู ?” นีออนขมวดคิ้วถามแบบเง็ง ๆ
เหอะ ๆ ๆ ลวนลามลูกศิษย์ทางสายตานี่ยังไม่ติดคุกใช่ไหมวะ ?
“หันหลัง” ผมบอกเขา “เดี๋ยวผมสาธิตให้ดูก่อนแล้วคุณก็ทำตามนะ”
นีออนพยักหน้าอย่างว่าง่ายยย หุหุ....ใสแบบนี้เดี๋ยวหลงตายเลยยย ~
พอเขาหันหลังผมก็ขยับเข้าไปดมกลิ่นกายหอมฉุยก่อนเป็นอันดับแรก...
โอ้ววว จอร์ช !!! ใครส่งเด็กคนนี้มาเกิดวะ กูแมนอยู่ดี ๆ เสือกกลายพันธุ์เฉยเลย
แต่ช่างเถอะ อะไรก็ไม่ใช่ปัญหาแล้วตอนนี้ หรือถ้ามันจะมีปัญหามันก็คงมีไปเมื่อห้าพันปีที่แล้ว จะมาโทษกรูได้ไงวะ
ทั้งเทพทั้งซาตานบัดนี้ฟิวชั่นกันเรียบร้อยแล้วตะโกนบอกกู พร้อมป้ายไฟว่า
‘เอาเลย ลุยเลย จัดเต็มโลดดด !!!’
กรูออกจะมาดแมน แฮนซั่มปานจะแหกตรูดดมขนาดนี้ เดี๋ยวนีออนผู้น่ารักก็หลงกรูเองล่ะ เอิ๊กกส์ ๆ ๆ (ใครอ้วกกูมึงตาย !!!)
จากนั้นผมค่อย ๆ สอดมือเข้าไปใต้รักแร้เขา... นีออนสะดุ้ง ตอนที่มือผมแตะโดนบริเวณลิ้นปี่ที่ผมแถไปตอนแรก สองมือผมผสานกันตรงจุดนั้น พร้อมกับแผ่นหลังขาว ๆ กับอกแข็ง ๆ ของผมนาบกันสนิท
“เอ่อ...ทะ....ทำอย่างงี้แล้วหายจริงเหรอครับครู ?” นีออนเริ่มเสียวอ่ะดิ เสียงสั่นเลย หัวใจก็เต้นแรงสาส ๆ ก็งี้ล่ะว่ะ ใครโดนผมกอดเป็นต้องสยิวทุกราย...
“อืม หายดิ ไม่งั้นผมจะให้คุณช่วยทำไม” ผมพูดเบา ๆ ข้างหูแล้วก็เห็นเขาขนลุกซู่ขึ้นมา
อ่อ ใครด่าว่าผมเอี๊ยอยู่ แสดงว่าอิจฉาตาร้อนใส่ไอ้เมฆอยู่อ่ะดิ
ช่วยไม่ได้จริง ๆ ว่ะ ก็เด็กมันน่ารักอย่างมหันต์ !!!
เอานางสาวไทยมาแลกก็ไม่ยอมแล้วตอนนี้
“มายด์ คุณตั้งชื่อเพราะแป้งเป็นเหตุรึเปล่า ?” ผมแกล้งชวนเขาคุยถ่วงเวลา เด็กตัวเล็กน่ารัก น่าหยิก กอดได้เหมาะพอดีมือผมมาก อิอิ
“อ่อ...ครับ ตอนเด็ก ๆ ผมชอบใช้แป้งเด็กเบบี้ มายด์” เขาตอบ
“ผมก็ชอบนะ แป้งเบบี้ มายด์ หอมดี” โดยเฉพาะคนชื่อมายด์ หอมมมโคตรรร...... จะเป็นลมแล้วกู
ดูท่าทางลวนลามทางสายตามันจะไม่พอแล้วว่ะ
ตอนนี้จักระที่หก (ตาทิพย์) ของผมกำลังจินตนาการแบบหลุดโลก ทะเลสะเทือนอย่างเหี้ย ๆ อยู่ทีเดียว
ถ้าเวลานี้กูขอไปยื่นใบลาออกที่โรงเรียนแป้บนึงจะได้มั้ยวะ ?
กรูไม่อยากเป็นครูแล้วววว !!!
แต่กรูอยากเป็นอย่างอื่น !!! :serius2:
อ๊ากกกกกกกกกกส์ สุดจะทน ก่อนกูจะติดคุก กูขอระเบิดคุกแตกแม่งให้หมดก่อน !!!!!!!!
H
มั่ว (แถ) แบบมีหลักการ
-
โอ้ว เปิดจักระ แล้วมายด์จะเหลือเหรอ
-
เส้าหลินมีงี้ด้วยหรอ :laugh: :laugh:
-
เป็นครู 20% มาเฟีย 40% และเฒ่าหัวงูอีก 40% o3
:13223: อิครูเมฆ
-
ครูเมฆแมร่งแหลสุดๆอ่ะ แถแบบสีข้างถลอกก็ไม่เป็นไร สุดยอดดดดด o13
แล้วไอ้ที่บอกว่า เป็นครู 20% มาเฟีย 40% และอื่นๆ อีก 40% เอิ่มคือตรงครูน่าจะลดเหลือแค่ 2% ก็น่าจะพอแล้วน่ะ
เพราะเวลาสอนก็ไม่ค่อยจะได้สอน เพราะมัวแต่เอาเวลาไปป้อมายด์กับปราบศัตรูซะมากกว่า
แล้วไอ้อื่นๆนี่มันคืออะไร เดวิลรึปล่าว?? o18
เป็นครู 20% มาเฟีย 40% และเฒ่าหัวงูอีก 40% o3
:13223: อิครูเมฆ
ชอบเม้นท์นี้จังเลย เฒ่าหัวงู 40% จริงๆ :laugh: :laugh:
-
ฮ่าๆๆๆ แถได้โล่มากครู ท่องไว้สิ ขอไข่ ขุ้ก ขุ้ก น่ะ
-
ใจหวิว ๆ วูบ ๆ วาบ ๆ กับอาการแถของ ซาตานเมฆ
-
อิครูเมฆ ไอ้เฒ่าหัวงู อยาก อ๊อดๆ น้องมายด์อะเด้ จัดเต็มเลยค่รา
:haun4:
-
:laugh:
-
:laugh: :-[
-
หมดกันความบริสุทธิ์ของน้องมายด์ อ่าาาาาาาาาาา
-
อื้อหือออ แร๊งส์มากอ่ะ... ตอนหน้า เบบี้มายด์จะรอดไหมเนี่ย คิคิคิ
-
คุณครู บอกได้คำเดียวว่า เนียนนนนนนมากกกกกก
-
หมดกันคุณครูเมฆ....เจอพลังนีออนของน้องมายด์เข้าไป
สงสัยพลังนีออนนี้มีผลเปิดจุดความหื่นโดยเฉพาะเลยใช่ป่ะ... :haun4:
ทั้งหื่นทั้งรั่ว...แทบไม่อยากเชื่อพี่แกเป็นมาเฟีย
ถูกใจจริงๆกับสารพัดเมนูอาหารของมายด์..โอ้ คิดได้นะ :laugh:
-
เนียนเชดดดดดดด เนียนแสรดดดดดดดดด เนียนจนไม่รู้จะบรรยายยังไง~♫ :z2:
เป็นได้ขนาดนี้เลยเรอะไอ้ท่านเมฆ? หนูมายด์นี่ก็ อื้มนะ....ขอบคุณที่เกิดมาซื่อให้ไอ้หื่นนี่ลวนลาม(และกำลังจะปล้ำ หุๆ)
ตอนนี้ท่อง ต ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ ไว้ดีกว่าค่ะ อิ๊สๆ :z2:
พลังยุทนีออนชนะทุกสิ่ง กร๊ากๆๆๆๆ :laugh:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
มั่วได้สุดยอดเลยนะคุณครู5555
-
เนียนและแถไปได้น้ำขุ่นๆมากเลยครู :m20: :m20:
โอ๊ยยยยย ฮ่าๆๆๆ หนูมายด์ก็ไม่ได้รู้เรื่องกับเค้าเลย
เอี๊ยยยยยยยจริงๆๆๆๆๆ
-
ฮามาก ครูเมฆสติกระเจิง ลมปราณแตกซ่านซะแล้ว
ท่าทางน้องมายด์จะแย่แน่
-
ที่น้องมายด์เสียงสั่นนั่น น้องเขาสยิว หรือสยอง กันแน่คะครูขาาา :m20: :m20:
-
เจ้าเล่ห์ชะมัดเลยวุ้ย ไอ้ครูเถื่อน :z6:
-
ย๊าส์!!!!!!
ที่คิดไปไกลรอไว้ล่วงหน้าเป็นจริงด้วยเว๊ย :z1:
แต่แอบสงสารมายด์อ่า
ไม่รู้จะโดนครูเมฆแอบเนียนไปอีกนานแค่ไหน
รออีก50%ที่เหลือจ้า
-
ฮ่าๆๆๆ ชูป้ายไฟจัดเต็มกันเลยเร๊อะ !!! :z1:
แถได้เข้าข้างตัวเองมาก อิอิ แต่เราก้อชอบนะ
รออีกครึ่งนะคะ
-
ก็เป็นครูเหมือนกันนะ แต่ไม่เคยแถขนาดครูเมฆเลยอ่ะ ก๊ากกก :m20:
แล้วความคิดในหัวนี่มีอิทธิพลจาก 80% ที่เหลือใช่ป่ะ :laugh:
น้องนีออนก็ใสซื่อจริงๆ น่าร้ากกกกกกกก :man1:
ว่าแต่กินซุปหน่อไม้ดอง แกงขี้เหล็ก ปลาร้าบองแล้วจะน่ารักเหมือนนีออนไหมนะ :z1:
-
รอครูเมฆจัดเต็ม
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
จินตนาการหลุดโลกไปแล้วครูเมฆ
น้องมายด์จะรอดมั๊ยเนี่ย :z1:
-
ครูเมฆเนียนชะมัด
รอดูตอนหน้าน้องมายด์จะรอดม๊าย
-
มารอดูครูเมฆฝึกวิทยายุทธกะน้องมาย มาต่อเร็วๆ นะคับ
-
ครูหายไปไหน คิดถึงๆๆๆ
-
ขอแบบเต็มๆ :z1: :z1: :z1:
-
เนียนแอนด์มั่วยกให้เฮียเมฆแกจริงๆ
ริจะกินเด็กก็ต้องใช้จินตนาการเยอะอย่างนี้แหละ อิอิ
-
รออีกห้าสิบที่เหลืออย่างใจจดใจจ่อ อิอิ
-
ครูเมฆก็ตลอดอ่ะ
ร่ำ อยากผิดจรรยาบรรณตลอดๆ
ฮ่าๆๆๆ
^^
-
เช็ดดดดด! ครูเมฆแม่งมั่วว่ะ มั่วได้ทุเรศมาก
แถมยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าครูเมฆมันเป็นคุณลุงตัณหากลับอายุ50+ ที่กำลังหลอกล่อเด็กน้อยวัยขบเผาะ เพื่อจับทำภรรเมีย
จะเป็นไรไหม? ถ้าจะบอกว่าสงสารเบเบี้ มายด์จังเลย ที่ซวยต้องมาเจอครูเมฆ
ครูเมฆแมร่งแหลสุดๆอ่ะ แถแบบสีข้างถลอกก็ไม่เป็นไร สุดยอดดดดด o13
แล้วไอ้ที่บอกว่า เป็นครู 20% มาเฟีย 40% และอื่นๆ อีก 40% เอิ่มคือตรงครูน่าจะลดเหลือแค่ 2% ก็น่าจะพอแล้วน่ะ
เพราะเวลาสอนก็ไม่ค่อยจะได้สอน เพราะมัวแต่เอาเวลาไปป้อมายด์กับปราบศัตรูซะมากกว่า
แล้วไอ้อื่นๆนี่มันคืออะไร เดวิลรึปล่าว?? o18
เป็นครู 20% มาเฟีย 40% และเฒ่าหัวงูอีก 40% o3
:13223: อิครูเมฆ
ชอบเม้นท์นี้จังเลย เฒ่าหัวงู 40% จริงๆ :laugh: :laugh:
เห็นด้วยที่ว่า 2% สำหรับการเป็นครู เพราะมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ o3
-
ครูเมฆแมร่งแถได้ใจ :m20:
-
โอ้ววว ค้างจ๊ะ!! :z1: :oo1: :oo1:
-
M ♠ M
รักษาแบบเส้าหลิน ?
ที่ผมเคยเห็นในหนังจีนไม่เห็นเขาจะมากอดแน่นแบบนี้เลย ครูเมฆมั่วหรือเปล่าเนี่ย?
อันที่จริงที่เขาพูดผมก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
ที่เชื่อ... ก็เพราะตอนที่ครูมีเรื่องกับพวกชุดดำเขายังกะเฉินหลงเลยครับ ! (แต่ถ้าเป็นเมืองไทยคงเป็นจา พนม) ผมเห็นแล้วยังประทับใจไม่หาย และเดาว่าครูเมฆต้องเป็นกังฟูแน่ ๆ พอเขาพูดเรื่องกำลังภายในแบบนั้นผมก็เลยสงสัยน้อยลง เพราะยังไง ๆ ครูคงจะรู้เรื่องพวกนี้มากกว่าผมอยู่แล้ว...
ส่วนที่ไม่เชื่อ... มันเป็นความรู้สึกส่วนตัวของผมเองครับ เรื่องลมปราณอะไรนั่นผมเคยได้ยิน แต่ไม่เคยรู้ว่ามันต้องทำแบบนี้ ?
ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าครูแปลก ๆ ไป
แต่.... อันที่จริงเขาก็มีอะไรแปลก ๆ เต็มไปหมดอยู่แล้ว
ผมเองก็อยากรู้นะครับว่าที่ผมเห็นมันเกิดอะไรขึ้น แต่พอถามทีไร ครูก็ชอบพูดว่า ‘เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่เกี่ยว !’
นอกจากไม่เกี่ยวแล้ว ยังห้ามไม่ให้ผมพูดอะไรทุกอย่างที่ผมเห็นให้คนอื่นฟังอีกด้วย
ส่วนตัว...ผมไม่พูดอยู่แล้วล่ะครับ ผมไม่ใช่คนปากโป้งและถ้าครูห้ามเด็ดขาดผมก็จะไม่ทำ
ผมหันไปมองครูเมฆที่ยื่นหน้ามาอยู่ข้างแก้ม ลมหายใจ อ้อมแขน และแผ่นอกที่ชิดกันอยู่ทำให้ผมรู้สึกอุ่น..จนถึงร้อน
สายตาผมมองต่อไปที่ท่อนแขนของเขา... ครูเมฆแข็งแรงจริง ๆ นั่นแหล่ะ ตอนแรกผมเห็นแค่รูปร่างก็ว่าครูหุ่นดีแล้ว มีทั้งกล้ามอกกล้ามท้องแข็งเป็นลอนเลย แล้วยิ่งเห็นครูตอนสู้กับพวกชุดดำผมยิ่งแน่ใจว่าเขาเก่งจริงไม่ได้ดีแต่ปาก
...ถ้าผมเป็นได้อย่างครู ผมก็จะไม่โดนใครรังแกง่าย ๆ อีก ! :a2:
“ครูครับ !” ผมหันหน้าไปหาครูเมฆอย่างรวดเร็ว
“ช่วยสอนต่อสู้ให้ผมพรุ่งนี้เลยได้ไหมครับ !?”
ครูเมฆเลิกคิ้วก่อนยิ้ม
“ชัวร์ วันนี้เลยก็ได้ ผมจะสอนให้คุณทุกท่าเลย..”
“จริงเหรอครับ !? แต่ว่าครูเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ ?” ผมนึกขึ้นได้
“อืมม เจ็บโคตร... ซี๊ดส์ เจ็บจนแข็ง”
หือ ?
ตกลงว่าจะบวมหรือจะแข็ง แต่ครูเมฆก็ทำหน้าเจ็บจริง ๆ สงสัยวันนี้คงสอนให้ผมไม่ได้หรอก
ผมรีบดันครูออก แล้วให้เขาหันหลังแทน ผมจะนวดให้
ผมขยับท่าทางทำเหมือนที่ครูบอก หลังเขากว้างแล้วตัวก็แน่นมาก นี่คงเป็นผลที่ออกกำลังกายบ่อย ๆ ผิดจากผมที่วัน ๆ ไม่ค่อยได้ทำอะไรที่ต้องออกแรงเลย
“มายด์... คุณมือนิ่มว่ะ” ครูเมฆบอกด้วยเสียงแปร่ง ๆ
“งั้นผมต้องกดไหมครับครู ?” ตอนนี้แค่เอามือวางแปะเฉย ๆ หน้าผมชิดแผ่นหลังที่มีรอยสักของเขา สวยดี แต่กว่าจะได้ลายสวย ๆ แบบนี้ก็คงเจ็บน่าดู
“มายด์ !!!” ผมสะดุ้งเพราะเสียงแผดลั่นที่ประตู
“แม่ !” ผมรีบผละออกจากครูเมฆทันทีเพราะตกใจเสียงและหน้าตาของแม่ที่ดูจะตะลึงสุดขีด
“ล...ลูกทำอะไร ?” แม่ถามหน้าซีดเผือด หันมองหน้าผมที มองหน้าครูทีเหมือนเห็นตัวประหลาด
“ป...เปล่าครับ คือ.........” ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง
“เห็นอยู่ตำตายังจะบอกว่าเปล่าอีก !!! ลูกเป็นเกย์เหรอ !? แล้วกับผู้ชายคนนี้พากันมาทำอะไรบัดสีที่นี่นานแค่ไหนแล้ว !!?”
“ไม่ใช่นะครับแม่ ! ผมไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้น แล้วคนนี้ก็เป็นครูที่โรงเรียนผม” ผมอึ้งกับสิ่งที่แม่เข้าใจผิด
“อย่ามาโกหกแม่นะ !!! ถ้าจะหาข้อแก้ตัวก็พูดอะไรที่มันเข้าท่ากว่านี้ ไม่ใช่พูดไม่คิดสักแต่ว่าอยากหาข้ออ้าง !” ดูท่าทางแม่จะโกรธมากกับการที่เห็นเราสองคนถอดเสื้อ แถมผมยังทำท่าเหมือนกอดครูอยู่ด้วย....
“โอเคครับ คุณป้า... ใจเย็นก่อน ผมชื่อเมฆ เป็นครูจริง ๆ นะ” ครูลุกขึ้นยืนยันอีกเสียง แต่สถานการณ์ก็ไม่ได้ดีขึ้น เพราะสิ่งที่เห็นมันติดตาแม่ไปแล้ว
“ฉันไม่เชื่อแกไอ้นักเลง !!! คิดเหรอ ว่าเออออตามกันแบบนี้แล้วฉันจะเชื่อง่าย ๆ !!!”
แม่ตะโกนเสียงดังมาก จนครูเมฆต้องยกมือขึ้นปิดหู
“ครับ ๆ ก็ได้ ๆ ถ้าพูดแบบนี้คงเชื่อสินะ...”
ตอนแรกผมก็นึกว่าครูจะหาทางออกที่ดีให้กับผมและแม่ แต่ที่ไหนได้....
เขากลับทำให้เรื่องมันบานปลายยิ่งกว่าเดิม !!!
“ที่จริงแล้ว......ผมเป็นแฟนมายด์ เป็นผัวมายด์ครับคุณแม่ ~”
“....................................”
o22
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!!!!~”
ผมอึ้งกับสถานการณ์เป็นอย่างยิ่ง ครูไปพูดแบบนั้นได้ยังไง !!!
“แต่ไม่ต้องห่วงครับคุณแม่ ผมจบด๊อกเตอร์ ฐานะร่ำรวย นิสัยก็ดียังกับเทวดา ถ้าลูกชายคุณแม่เป็นเมียผม รับรองกระอักความสุข-สบายไปตลอดทั้งปีทั้งชาติ...” ครูเมฆยังจะพูดต่ออีก ส่วนผมกับแม่ก็ได้แต่ยืนตะลึงอ้าปากค้าง
“พอดีผมซื้อแหวนเพชรสีน้ำเงินมาว่าจะเอาไปให้พี่สาว แต่ว่าผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมให้คุณแม่ดีกว่า เพราะแหวนวงนี้ดูเหมาะกับคุณแม่มากที่สุดในโลก ~” พูดจบครูเมฆควักเพชรที่ว่าออกมาจริง ๆ ครับ !!! (เขาพกของแบบนี้ไว้ในกระเป๋ากางเกงด้วย !?) :a5:
...วงใหญ่มาก สีน้ำเงินแวววาว ไม่รู้ของจริงหรือของปลอม
“ของแท้ 100% ราคาไม่แพงมากแค่สิบเจ็ดล้านเองครับ”
“สิบเจ็ดล้าน !!!!!!!!” ผมกับแม่ตะโกนออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“ไม่เชื่อก็ลองเอาไปพิสูจน์ดูได้ครับ ถ้าราคาต่ำกว่านี้ผมยอมไปโดดตึกตายเลย”
“.......................” แม่ขมวดคิ้วมองหน้าครูเมฆอย่างเคร่งเครียด ผมกลัวว่าครูจะโดนระเบิดลงอีกรอบเหมือนเมื่อกี้ แต่ที่ไหนได้…
“อุ้ยตายแล้ว ~ ~” แม่ผมยิ้มอย่างเขินอายแล้วรีบฉกเพชรไปจากมือครูซะงั้น...
“สวยจริง ๆ ด้วยนะจ๊ะ ขอบใจมาก คนอะไรหล่อแล้วยังตาถึงอีก !~” อ้าวแม่ ไหงงั้นล่ะ !? เมื่อกี้ยังเรียกครูว่า ‘ไอ้นักเลง’ อยู่เลย
“นี่นามบัตรร้าน jewelry ที่ผมเป็นหุ้นส่วนอยู่ครับ”
หา !!!!!! จริงดิ !!!!!? :o
ครูเมฆหยิบการ์ดจากในกระเป๋าตังค์ยื่นให้อีก
“ถ้าคุณแม่สนใจอยากไปดู หรืออยากได้ชิ้นไหนก็ไปเลือกเอาใหม่ได้เลยนะครับ ส่วนเรื่องเงินไม่ต้องห่วง คุณแม่ไม่ต้องเสียซักบาท เดี๋ยวผมจะบอกพนักงานที่ร้านไว้ให้ว่าคุณแม่เป็นลูกค้าพิเศษ”
“....................” ผมช้อคไปแล้วครับ
แต่แม่ผมกลับตื่นเต้นตาลุกวาวซะงั้น !
“เมื่อกี้คุณแม่ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท พอดีว่าเครี๊ยดเครียดกับงานมาก แล้วพอจู่ ๆ ได้รู้ว่ามายด์เป็นแบบนั้นก็เลยไม่ทันได้ตั้งตัว แต่จริง ๆ แล้วคุณแม่ไม่ว่าอะไรนะถ้าพวกหนูจะคบกัน มายด์รักมายด์ชอบอะไร คุณแม่ก็ไม่ขัดหรอกค่ะ เพราะนั่นคือความสุขของลูก ~”
ออสก้า !!!!!!!!!!!!!!!!!! :freeze:
ดาราสมทบหญิงยอดเยี่ยม !!!
“ขอบคุณครับที่คุณแม่เข้าใจ” จะต่อ-ยอดทำไมเนี่ยครู๊ !!!!!!!!
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีคุณแม่แวะมาเอาเอกสารที่ลืมทิ้งไว้ ต้องรีบกลับออฟฟิศแล้ว”
“คุณแม่มายังไงครับ ให้ผมไปส่งมั้ย ?” ครูเมฆถาม
“ไม่เป็นไรจ๊ะ เพื่อนรออยู่หน้าบ้าน ถ้ายังไงเมฆกับมายด์ก็ตามสบายเลยนะ มีโอกาสเดี๋ยวเราค่อยคุยกันใหม่” แม่ผมรีบไปหยิบแฟ้มบนโต๊ะคอมแล้ววิ่งกลับไปที่ประตูทันที
“ม...แม่ครับ เดี๋ยวก่อน”
คือว่า....ผมเพิ่งมีโอกาสได้พูดก็ตอนนี้เองหง่ะ
“มายด์... แม่เข้าใจลูกนะ สู้เขานะลูก ขอโทษที่มาขัดจังหวะ” แม่จับไหล่ผมพูดเหมือนให้กำลังใจ
“แม่ ไม่ใช่นะ !!!!!”
……………………………หมดกัน.......................................อย่าเพิ่งไปด้วยความเข้าใจผิด ๆ แบบนั้นนนน ! :sad4:
ผมได้แต่มองแผ่นหลังของแม่ที่วิ่งไปขึ้นรถแท็กซี่ซึ่งจอดรออยู่ด้วยความละเหี่ยใจ
หันไปมองครูเมฆ.... ก็เห็นเขาโบกมือบ๊ายบายให้แม่ผม ที่โบกมือตอบมาให้เหมือนกัน
“ครูพูดแบบนั้นทำไม !?” ผมจับแขนครูให้เขาหันหน้ามาฟัง ตอนนี้ผมโมโหเขาจริง ๆ นะ
“ก็ผมบอกแล้วว่าเป็นครู แต่แม่คุณไม่เชื่อเอง” ครูเมฆพูดพลางยักไหล่ชิว ๆ
“ครูก็น่าจะพูดให้แม่ผมเข้าใจ...” ไม่ใช่เหรอออออ !!!!?
“สภาพแบบนั้น จะให้ตอบอะไรที่ดีกว่าผัว-เมียไม่มีหรอก แล้วก็อย่าไปซีเรียสมากเอาเวลาไปคิดเรื่องอื่นดีกว่า”
“แต่แม่ผมเข้าใจผิด..” :monkeysad:
“แม่คุณก็ไม่เห็นว่าอะไรนี่ ออกจะดีใจยิ้มหน้าบานซะด้วยซ้ำ ที่ผม......” ครูเมฆชี้นิ้วไปแตะที่ปากตัวเอง ก่อนเอานิ้วนั้นมาจิ้มที่ปากผม
“...เป็นผัวคุณ”
“ครูเลิกล้อเล่นซักทีได้มั้ยยยย !!!?” ผมหันหน้าหนีเพราะเริ่มเหนื่อยใจจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
“ฮ่า ๆ ๆ ก็แม่คุณดีใจจริง ๆ นี่หว่า คนแบบผมหนึ่งในล้านจะจุติมาเกิดบนโลกมนุษย์นะ สรรพคุณผมเกรดเอบวก + + ขนาดนี้ใครไม่เอาก็บ้าแล้ว”
“..................” ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปดี เพราะดูเหมือนพูดไปครูเมฆก็เห็นเป็นเรื่องตลกหมด
ถ้าหากผมไปเรียนต่อสู้กับครูแล้วเป็นแบบนี้บ่อย ๆ ผมคงปวดหัวตายแน่เลย
ผมเดินหงุดหงิดไปที่โซฟาแล้วหยิบเสื้อมาใส่ คิดในใจ พรุ่งนี้เจอแม่ค่อยอธิบายให้เข้าใจใหม่ก็ได้ ถ้าจะพึ่งครูเมฆเรื่องนี้ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ความ
ส่วนเรื่องแหวน...
“ครู เดี๋ยวผมจะรีบเอาแหวนมาคืนให้นะครับ” ผมบอกเขาที่กำลังยืนเต๊ะท่าโชว์หุ่นของตัวเองไม่ยอมใส่เสื้อซักที มาถึงตอนนี้ผมเริ่มแน่ใจแล้วว่าเขาคงหายเจ็บหรือไม่ก็....อาจจะไม่ได้เจ็บแล้วก็ได้....
ส่วนเรื่องแหวนถึงจะแพงหรือไม่แพง ยังไงก็ต้องคืนอยู่ดี
“ถ้าคืนผมเก็บตังค์สองเท่านะ”
“ครูได้ของคืนแล้วจะเก็บตังค์ผมอีกทำไมเนี่ย ?” ผมล่ะงงกับเขาจริง ๆ
“ค่าที่ทำให้ผมเสียน้ำใจไง” ครูเมฆตอบแล้วกลับมานั่งที่เดิมข้างผม เขาหยิบเสื้อมาใส่แล้ว แต่ยังไม่ได้ติดกระดุม
“ก็... มันแพง ครูไม่เสียดายเหรอครับ ?” สิบเจ็ดล้าน... ไม่อยากเชื่อว่าของราคาแพงแบบนี้ครูเมฆกลับให้คนอื่นไปง่าย ๆ เหมือนให้ขนมถุงสิบบาท
“มันไม่แพงถึงขนาดระคายผิวผมหร๊อก” ครูหนังหนาอ่ะดิ
“บอกแล้วไงว่าผมรวย จะมีแบบนี้อีกซักแปดสิบวงผมก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไร และที่สำคัญ... แม่คุณก็ชอบ ให้เขาเอาไปนอนกอดเถอะ” ผมกลัวว่าจะไม่ใช่แค่นอนกอดเนี่ยสิ
แต่ไม่น่าเชื่อว่าครูเมฆจะรวย เพราะท่าทางเขาดูไม่ใช่เสี่ยร้านเพชรหรืออะไรประมาณนั้นเลย
คนเราเนี่ย.... ดูจากภายนอกไม่ได้จริง ๆ แฮะ :เฮ้อ:
H
:pig4:
-
จิ้มมม :z13:
ครั้งแรกเลยที่ได้จิ้มนักเขียนเรื่องนี้ ฮ่าๆๆ
คือแบบว่า ประทานโทษค่ะ คุณแม่ขา คือคุณแม่เปลี่ยนใจไวมาก ตอนแรกจะขย้ำครูเมฆแล้วนะนั่น ตอนหลัง......
แล้วก็นะ เราเชื่อว่าที่ครูเมฆบอกไปว่าเป็นแฟน เป็นผัว ของน้องมายด์น่ะ ไม่ใช่ว่าบอกๆไปเพื่อให้จบปัญหาหรอก
แต่ว่า....นั่นมันคือการต้องสนองneedของแกเองต่างหาก!! ไอ้ครูเมฆบ้า!
-
ครูเมฆกำลังตอแหลอยู่อีกแล้วใช่มั๊ยเนี่ย ครูเมฆเจ้าเล่ห์อ่ะ แหมๆๆ อยากได้มายด์ก็บอกดิไม่เห็นต้องเอาแม่มายด์มาอ้างเลย :-[ :-[
คุณแม่มายด์ค่ะ ออสก้ามากค่ะ สุดยอดดด หน้ามือเป็นหลัง
-
อี๊ส~ทำไมต้องมีคนมาขัดจังหวะอยู่เรื่อย~ (ขัดใจๆ ><)
แต่มิเป็นไร เพราะน้องมายด์ยังไม่สะกิดใจเรื่อง(จะ)โดนกด ครูเมฆยังมีโอกาสอยู่ 5555 :laugh:
โอกาสยังไม่หลุดมือ หลุดลอยหายไปไหน งั้นครูเมฆก็รีบๆเผด็จศึกซะนะคะ อิๆ
น้องมายด์คะ....ใครเค้าดูคนจากภายนอกกัน?? เขาต้องเข้าไปเจาะลึกข้างในก่อนต่างหาก ถึงจะรู้จริง!! (คริๆ)
รอตอนต่อไปนะคะ :bye2:
ปล.คุณแม่!! ดาราสบทบหญิง เอาไปเลยค่ะ ได้อีก!! พลิกซะแทบจำตอนแรกไม่ได้ o22
-
เพลียกะอิครูเมฆจริงๆ ฮ่ะ ๆๆ
แต่เค้าฮาเวลาที่มายด์คิดแล้วต่อด้วยไอคอนอ่ะ
ได้อารมณ์ดี เห็นแล้วขำเลย หึหึ
แต่อิครูเมฆนี่มันเกินเยียวยาจริงๆ หลุดโลกอ่ะ ฮ่ะ ๆๆ
ปล.โบจ๋า พรุ่งนี้เค้าไปจัดการให้นะ เจงงๆๆ รอแป๊บ :o11:
-
“ชัวร์ วันนี้เลยก็ได้ ผมจะสอนให้คุณทุกท่าเลย..”
คุณแม่นะคุณแม่ มาไม่ดูเวล่ำเวลาเอาเสียเลย
น้องมายด์เลยอดเรียนกระบวนท่าต่าง ๆ กะครูเมฆเลย
-
ครูเมฆนี่ทั้งเนียนทั้งฮาเลย "เจ็บจนแข็ง" แถมมีเสียงซี๊ดประกอบซะอีก :laugh:
เพราะมีคุณแม่วันนี้น้องมายด์เลยยังใสกิ๊งอยู่ หุหุ แอบสะใจครูเมฆเล็กน้อย :z1:
ปล ชอบตอนที่ครูเมฆคุยกับมายด์ ที่แทนตัวน้องมายด์ด้วยคุณ ฟังดูน่ารักดีค่ะ
-
เข้าทางคุณแม่เนียนๆ เลยนะคะครูเมฆ
แต่สุดท้ายน้องมายด์ก็รอดไปได้อีกหน
-
ทำไมเรารู้สึกว่ามันเริ่มสั้นลงอ่ะ :laugh:
แต่น้องมายด์ ใสได้โล่อ่ะลูกกกกกกกกกกกกก :o8:
อิครูเมฆมันจะงับหัวงับหาง กินกลางตลอดตัว หนูอยู่แล้วนะลูก :impress2:
-
:laugh: ประทับใจกับคุณสมบัติที่ครูเมฆบรรยายตัวเองเหลือเกิน
"ผมจบด๊อกเตอร์ ฐานะร่ำรวย นิสัยก็ดียังกับเทวดา ถ้าลูกชายคุณแม่เป็นเมียผม รับรองกระอักความสุข-สบายไปตลอดทั้งปีทั้งชาติ...."
ช่างเป็นเพอร์เฟคแมนมากมายเลย :jul3:
น้องมายด์ช่างโชคดีล้นเหลือ รู้ตัวรึป่าว 555+++
-
ผ่านด่านแม่ยายสำเร็จแล้ว
แต่คุณแม่เข้ามาผิดจังหวะนะค่ะ วันนี้หนูมายด์เลยไม่ได้ฝึกวิทยายุทธเลย! :haun4:
-
กรี๊ดดดด ครูเมฆเจ๋งอ่ะ... สุดยอดมากค่ะ ชอบอ่ะๆๆๆ
-
:laugh: รวยจริงรวยเก๊ค๊า 555+
น่าจะรวยจริงน่า น่ารักดีอ่ะ ครูเมฆเนี่ย
รอนะคะ เร็วน๊า
:L2:
ขอบคุณค่ะ
-
ครูเมฆสอนที่ไหน ผมอยากเจอ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา
-
คุณแม่ตลกมากกกกกก
เหอะๆ ,, ไม่ค่อยเลยนะคะ
ขายน้องมายด์ ป้ะเนี่ย
ครูเมฆก็เนียนเลย
เหมารวมเอาดื้อๆ เหอะๆ แล้วงี้เด็กมันจะไปไหนรอด ?
-
นอกจากเป็นครู มาเฟีย นักเลง แล้วครูเมฆ ยังเป็นเสี่ยร้านเพชรด้วยเหรอเนี้ย
ไม่น่าเชื่อ oh my god
o13
-
ครูเมฆ!!! ทำให้ตะลึงตลอด :pig4:
-
เมื่อไหร่ เค้าจะซั่มกันหว่า
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
อุ๊ยตาย! น้องมายด์จ๋า เสี่ยร้านเพชรด้วย แบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆนะคะ :laugh:
ครูเมฆ ทั้งแถเก่ง เนียนเก่ง สู้เก่ง ทำอะไรเก่งอีกเนี่ย มีแต่เรื่องเซอร์ไพรส์ :m20:
ชอบอ่ะ เกรี๊ยนเกรียน o13
-
ครูเมฆยังคงแรงอย่างต่อเนื่อง 55+ พูดซะคุณแม่เชื่อเลย เยี่ยมจริงๆ
-
ให้ตายเหอะ!!! ครูเมฆโคตรเพอร์เฟ็ค :laugh:
น้องมายด์เอ้ย ป้าละดีใจที่หนูรอดมาได้
แต่ก็แอบอยากให้หนูไม่รอด เหอๆ :z1:
-
ครูเมฆเป็นเสี่ยร้านเพชร เจ๋งสาดดดด o22
-
โอย..สุดยอด พลิกวิกฤติ เป็นโอกาส (งาบ) ได้อย่างสวยงาม
ขอคาราวะ ฮาสุดๆอ่ะ คุณแม่นี่ก็นะ แค่แหวนสิบล้านกว่าๆก็ถวายน้องมายด์ใส่พานซะงั้น ...แต่อันนี้เข้าใจได้อยู่นา ไม่เจ๋ง ไม่บ้าจริงอย่างเฮียเมฆนี่ทำไม่ได้นะเนี่ย
:z1:
-
ครูเมฆนี่มั่วได้สุดยอดเลย
ดีนะที่รวยด้วยไม่งั้น หึหึหึ
-
โฮ่ๆ ไฮโซในคราบครู โหะๆ :laugh:
-
ครูเมฆสุดยอด!! o13 o13
-
M ♠ M
กระผม... นายเมฆ
มีอะไรจะสารภาพว่ะ
เนื่องจากเมื่อวานนี้...
คุณแม่ยาย... ที่ป่านนี้ก็ยังไม่รู้ชื่อแซ่ รู้แต่ว่าเป็นแม่หลอดไฟนีออน
อยู่ ๆ ตัวเธอก็โผล่หน้าเข้ามาในบ้านแล้วทิ้งบอมบ์ จากเรือเหาะหอยใส่กู และนีออนจนกูเสียหลักรถคว่ำ.... ซะงั้น !
ทุกท่านคงเข้าใจความรวดร้าวของผมใช่ไหมครับ ?
จะบลิ้วต่อรอบสองนีออนก็หมดมู๊ดไปแล้ว
แถมผมยังต้องรีบกลับสำนัก เพราะไอ้คมโทรตาม
แม่งเอ๊ยยยยย !!!
...กูเซ็งชิบเป๋ง !
แต่ไม่เป็นไร วันนี้ไม่ได้ วันหน้าก็ต้องได้
ไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป ว่ากูจะไม่ได้
ช่างหัวเหตุผล ! ช่างหัวกฎระเบียบทั้งหลายแหล่ !
ผมไม่ได้เกิดมาเพื่อทำตามกฎอยู่แล้ว ใครจะทำไม ?
ปวีณาจะเล่นงานกูเรอะ ? หรือว่ากูจะถูกคนทั้งโลกรุมเอามีดแทงตูดที่ไปพรากผู้เยาว์ ?
ไม่มีใครทำอะไรผมได้หรอก ถ้านีออนเต็มใจ
แล้วไอ้ที่สงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผม ก็เลิกสงสัยให้มันเสียเวลาจะดีกว่า
อยากทำอะไรก็ทำ... อยากได้เขาเป็นเมีย ก็จับเขาทำเมีย
มันจะยากตรงไหนวะเฮ้ยย !?
ความเป็นผู้ชายไม่ใช่ปัญหาสำหรับผม ถ้ามันจะมีปัญหาก็คงเป็นเรื่องเหว ๆ อย่างอื่นมากกว่า ผมไม่เกี่ยวและไม่ใช่ตัวสร้างปัญหาแต่อย่างใด
แล้วตอนเจอแม่นีออน ผมโคตรงงเลย ป้าที่ไหนเข้ามาแหกปากตอนกูกำลังสยิววะ
ดีที่หายงงเร็ว เลยจัดเต็มให้แม่ยายไปซะเลย
- ไอ้เรื่องแหวนเพชรสีน้ำเงิน ที่จริงแล้ว... มันเป็นของเถื่อน ราคา สิบเจ็ดล้าน กีบ ถึงจะแพงกว่านี้ก็ไม่เสียดายหรอกว่ะ เพราะมันไม่ใช่ของกู (ของนายกู)
- ส่วนร้าน jewelry ผมเป็นหุ้นส่วนจริง แต่หุ้นในเรื่องการนำของเถื่อนเข้า-ออกร้าน
- ผมจบด๊อกเตอร์ จริง ! คณะบริหารเวลา สาขาสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิต (เฮงซวย)
- ผมรวย จริง ! ‘รวยระคาย’ ทีละ 1 เท่านั้น ไม่รวยทีละเยอะ ๆ
- ผมนิสัยดียังกับเทวดา จริง ! ไม่เชื่อมาคบผมดินีออน แล้วเดี๋ยวผมจะพาขึ้นสวรรค์
ทุกเรื่องที่ผมพูดไปนั้นสำเนาถูกต้อง พร้อมปั๊มหัวแม่ตีนยืนยันอีกหนึ่งกระทืบ
ไม่จำเป็นต้องสาธยายไรมาก เพราะแค่นั้นก็เข้าใจง่ายจนแม่ยายกระพือปีกผั่บ ๆ ๆ แล้ว
โอเค เรื่องนี้ถือว่าผ่าน... ถึงไม่ผ่านก็ช่างแม่ง ผมพานีออนหนีก็ได้ ถ้าแม่เขาไม่ให้
(ใครด่าว่าผมเอี๊ย ตอแหลอีกแล้ววะ !?)
และที่ผมรีบกลับสำนักไปคราวนี้เพื่อประชุมลับครับ งานของยัยครูเกดที่นอนแบ็บอยู่โรงบาล เป็นงานรับส่งของแนววิชาการที่ผมโคตรถนัด อย่าไปสนใจในรายละเอียดมาก สนแค่ไปเอาของตามออร์เดอร์ให้ได้โดยไม่โดนยาก็พอ
อันที่จริง นายผมทำธุรกิจหลายอย่าง... หนึ่งในนั้นคือร้าน jewelry กับประกอบชิ้นส่วนวัตถุโบราณหายากให้โซเวียตกับจีน
เพชรที่นำเข้ามีทั้งถูกและไม่ถูกกฎหมาย ไอ้ของเถื่อนที่ทำกันอยู่ตอนนี้ผมก็พอจะเกทอยู่หรอกว่านักการเมืองกับตำรวจบางคนมันเรียกเก็บ ‘ค่าผ่านประตู’ แพงเกินไปหน่อย
‘แล้วเรื่องอะไรจะให้แม่งง่าย ๆ ล่ะวะ !!!’
นายยกมือทุบโต๊ะด้วยความแค้น
‘อยากได้เงินก็มาจับเอาเองแล้วกัน แต่ถ้าจับไม่ได้พวกมึงก็แค่เจ็บ พิการ หรือไม่ก็ตาย..’
เอออ ตายไปบ้างก็ดีเหมือนกัน อยู่ไปก็รกหูรกตา
ไอ้พวกห่านั่นมันก็ดีแต่ตีสองหน้า รักษาความยุติธรรม แต่จริง ๆ แล้วความยุติธรรมมันไม่มีหรอก มันมีแต่ความกวนตีน ความระยำ และการใช้อำนาจโดยมิชอบ
เอาเป็นว่า... งานของผมมันซับซ้อนเกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ บางทีผมยังคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าทำไปเพื่ออะไร อยู่แบบเสี่ยง ๆ ปวดหัวกับไอ้สวะที่พูดจาวัว ๆ และทำอะไรแบบควาย ๆ
สู้รบตบกบาลกับไอ้พวกมาเฟียปลายแถวแล้วยังต้องมาเสียอารมณ์กับพวกขุนนางกังฉิน
ชีวิตแม่งโคตร..........super darker !
จนมาเจอนีออนเนี่ยล่ะวะ คนเราพออยู่ในความมืดนาน ๆ แล้วมาเจอแสงสว่างมันแสบตานะเว้ย (ปรับม่านตาแทบไม่ทันเลยน้องเอ๊ย)
แต่พอมองเห็นชัด ๆ ถึงรู้ว่า... แสงนั้นมันสีนวล ๆ สบายตา ไม่ได้สว่างจ้าอย่างที่เห็น
วันนี้ผมต้องมาโรงเรียนตามปกติแล้วว่ะ โคตรเซ็ง เบื่อแม่งทุกคน ไม่อยากเห็นหน้าหมาแมวตัวไหนเลย นอกจากนีออน
“ครูเมฆ !!! เมื่อวานคุณหายไปไหนมา !?” นี่คือหนึ่งในตัวที่ทำให้กูเบื่อมากที่สุด ไอ้แก่หัวล้าน !
“ถ้าคุณจะขาดสอนทำไมไม่เขียนใบลาหรืออย่างน้อยก็โทรมาแจ้งที่โรงเรียนก่อน !?” หนวกหูเว้ย !
“โรงเรียนไม่ใช่พ่อ ! ...ไม่อยากบอก มีอะไรมั้ยยยย ?” หือออ กรุณาอย่าเอาหน้าแก่ ๆ มาให้กูเห็นในเช้าวันที่สดใสเช่นนี้นะไอ้เฒ่า
“สามหาว !!! แกว่าอะไรน้ะ !!!!?” ไอ้ครูเสกตรงเข้ามาขย้ำคอผม เดือดร้อนชาวบ้านเขาต้องมาห้ามอีก เฮ้อออ เวร แก่แล้วเลอะเลือน วันนี้กรูหาวไปแปดรอบแล้วโว้ยแสรดดดด นับให้มันถูกซะบ้าง
ไปแอบดูนีออนก่อนดีกว่าว่ะ รอให้ถึงเวลาสอนก็อีกตั้งครึ่งชั่วโมง นานไป ๆ
AH~ ในสุดก็เจอแล้ว...
“น่าร้ากกกก ~”
เฮ้ย กูไม่ได้พูดนะเว้ย !
หันไปมองตามเสียง แทบอ้วกแตกเลยกู
“ไอ้สัด มึงมาทำไม !?” ใครเชิญมึงวะไอ้คม
“อ้าว ผมก็มาช่วยงานลูกพี่ไงคร้าบบ ทำเป็นลืม ..น้อยใจ๋ขะหนาด !” มันตอบ
“นี่ไง ชุดยูนิฟอร์มผม” ไอ้คมทำท่าวิทรูเวียสให้ดู อุบาทว์เป็นอย่างยิ่ง
“มึงเป็นภารโรงเหรอ ?”
“โห ตาถั่ว ! ชุดพ่อครัวต่างหาก ผมขายน้ำ-ขายกับข้าวที่โรงอาหาร”
“ขายน้ำให้กะเทียมเหรอวะ ?”
“คนเนี่ยแหล่ะ !!! น้ำอัดลมลูกพี่ ไม่ใช่น้ำว่าว”
“แล้วมึงเสือกขึ้นมาทำอะไรบนตึกมิทราบ ?”
“แวะมาเจอน้องมายด์อ่ะ แหม... เราใจตรงกันเลยเนอะ” เนอะบ้านป่ะป๊ามึง
“กูมารอสอนเหอะไอ้หอกหัก มึงคอยรับออร์เดอร์เย็นนี้นะ เดี๋ยวกูดูมายด์แทนให้”
“ได้ไงอ่ะ !!!~” แล้วทำไมจะไม่ได้วะ นั่นเด็กกูเว้ยยย
“อย่าบอกนะว่าลูกพี่เปลี่ยนใจจากโฟร์โมสมากินไข่ชั่งกิโล !”
ส้นตีนอะไรของมึง !
“กูไม่เข้าใจมุขควาย ๆ ของมึงเลยไอ้ห่า จะไปไหนก็ไปไป๊” ผมยกตีนไล่มัน
“อะไรวะเนี่ย ไหนตอนแรกไม่เอา บอกว่าเป็นแค่ลูกศิษย์เฉย ๆ ลูกพี่โกหกนี่หว่า ~”
“แล้วหนักกบาลมึงเรอะ !!!” ก็ตอนนี้กูอยากได้แล้ว ใครจะทำไมกู๊ววว
“ป่าวคร้าบ ผมมาช้าไปห้านาทีใช่มะเนี่ย ?” ไอ้คมแบะปาก แรดจริงนะมึง
“มึงช้าไปห้าวันไอ้สลัด” ส่วนกูมาเร็วไปห้าปี รอบรรลุนิติภาวะ กูคงบรรลุอรหันต์ก่อน ใครมันจะไปทนได้นานขนาดนั้นฟระ
“ถนอม ๆ น้องมายด์หน่อยนะลูกพี่ คิดแล้วหวาดเสียวกลัวน้องเขาจะตัวหักอ่ะ” มึงจินตนาการถึงอนาคตบนเตียงให้กูแล้วใช่มั้ย ?
“ห่วงตัวเองก่อนเห๊อะไอ่สาส ถ้าวันนี้กูไม่ได้ไฟล์กูจะตัดไข่ชั่งกิโลของมึง แล้วโยนให้เป็ดกิน !”
“เซ็งเป็ดสราดดด ~ เล็งเด็กใหม่ก็ได้วะ น่ารัก ๆ เพียบเลย ~ หุหุ My Harem ~ ~”
ไอ้คมในชุดผ้ากันเปื้อนวิ่งตูดบิดลงไปเพราะใกล้จะหมดคาบ ส่วนผมก็ได้เวลาเข้าไปสอน
เอ่อ... สอนถึงไหนแล้ววะ ลืม !
“นักเรียน ทำความเคารพ”
หลังคำว่าสวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ สายตาผมพุ่งไปที่นีออนเป็นคนแรก ซึ่งเด็กก็มองตอบผมมาอย่าง want want เหมือนกัน
“เอาล่ะ นักเรียน ! พวกคุณเปิดหน้า 16 แล้วอ่านไปเรื่อย ๆ ปฏิบัติ !”
“วันนี้ครูไม่สอนแก้โจทย์เหรอครับ ?” หัวหน้าห้องยกมือแล้วตะโกนถาม
“ถ้าจะสอนผมก็บอกแล้วดิ !!!” จะถามทำไมวะ
“อ่านไป แล้วลองทำแบบฝึกหัดดู ทำไม่ได้ค่อยมาถามผมวันหลัง เข้าใจไหม !?”
“........................”
“เฮ้ย ใบ้รับประทานกันรึไง ตอบ !”
“เข้าใจค่ะ/ครับ”
หมดไปหนึ่งคาบ ส้นตีนจริง ๆ เลยกู แต่ก็ช่างเถอะ วันนี้ไม่มีอารมณ์คิดถึงคุณปู่พิทาโกรัสหรือนักคณิตศาสตร์ท่านใด
สอนไปนักเรียนก็ไม่ได้รับพลังที่แท้จริงอยู่ดี ...งั้นก็อย่าสอนมันเลย
“มายด์ คุณเป็นไข้ใช่ไหม ? เดี๋ยวผมจะพาไปห้องพยาบาล”
“หา ?” หมดหน้าที่แล้วจะอยู่ทำไมฟระ หาเรื่องพานีออนออกไปข้างนอกดีกว่า
“ครูเมฆ !” ไอ้เกรียนโจ้เรียกตอนผมเดินไปถึงโต๊ะนีออน
“ติดใจใช่ไหมล่ะคร้าบ ? อย่าลืมขอบคุณผมนะ” กวนตีนเหลือเกินนะมึง...
กูยังไม่ได้คิดบัญชีกับมึงเลยนะไอ้เด็กเปรต
ที่มึงทำให้กูได้เห็นก้นขาว ๆ มันคนละเรื่องกับที่มึงกระทืบเด็กกู
“เรอะ... รอผมหน่อยได้มั้ยล่ะ ? เดี๋ยวผมจะจัดมหกรรมแต๊งกิ้วให้คุณชุดใหญ่เลย” ผมบอกมัน
“ไม่เป็นไรหรอกคร้าบครู... แค่เอาไอ้มายด์ไปไกล ๆ ตีนผมก็พอแล้ว”
มึงสิต้องไปไกลตีนกู ห่านี่ มีสิทธิ์อะไรมาสั่งกูวะ !
ตอนนี้ช่างหัวไอ้เด็กโจ้มันก่อน รองานจบอย่างไอ้คมว่ากูจะสั่งสอนให้มึงหายเกรียนไปทั้งชาติเลย
“จะไปไหนอ่ะครับครู ?” ไหน ๆ ก็ตั้งใจพาโดดแล้ว ก็ต้องโดดให้ถึงที่สุดดิวะ
ผมดึงแขนนีออนมาที่ข้างหอประชุม...
ที่นี่อีกแล้วเหรอวะ !? นึกอะไรไม่ออกก็ตรงนี้มันเปลี่ยวที่สุดแล้วนี่หว่า
“วันนี้โดนไอ้เด็กเกรียนมันแกล้งรึเปล่า ?” ผมถาม ขอจับไหล่สองข้างเหมือนพระเอกหนังหน่อยนะ เผื่อนีออนจะคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกของผมมั่ง
“เปล่าครับ แต่ไอ้โจ้มัน...”
“มันทำอะไร ?” จะได้บวกค่าเสียหายแล้วจัดสังฆกรรมแม่งทีเดียว
“มัน......หาว่าผมเป็นตุ๊ด แล้วมีอะไรกับครู...”
เ*ดเขร้ !!!
ไอ้เด็กเปรต กูยังไม่มีเว้ย ! แต่เดี๋ยวจะทำให้มีเร็ว ๆ นี้แหล่ะ
“ผมไม่ได้เป็นตุ๊ด แล้วเราก็ไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้นกันด้วย ผมบอกไอ้โจ้ไปแล้ว แต่มันก็ไม่เชื่อ” มันไม่เชื่ออ่ะถูกแล้ว...
และนีออนก็ไม่ใช่ตุ๊ด แต่เป็น ‘ควีน’ ในอนาคตของกรูต่างหากล่ะไอ้เชรี้ย !
“คุณไม่ได้เป็นตุ๊ดจริง ๆ อ่ะ ?” ผมเริ่มจะนึกแผนหลอกงาบเด็กออก แหม...หัวไวจริงกูเรื่องแบบนี้ ฉลาดไม่มีใครเกิน
“ผมไม่ได้เป็นจริง ๆ นะครับครู !!!” เฮ้ย ๆ อย่าเข้ามาใกล้มาก ระวังโดนกัดปากเจ่อ
“แล้วทำไมไอ้เกรียนมันถึงกล่าวหาคุณ ?”
“ผม...ไม่ทราบอ่ะครับ...”
“ผมสอนมวยให้ตุ๊ดไม่ไหวนะคุณ”
“ครู๊ !!! ผมไม่ใช่ตุ๊ดดดด !!!!” นีออนหลับหูหลับตาตะโกน ยิ่งเข้าล็อค
“งั้นคุณต้องพิสูจน์ว่าไม่ใช่ ไม่งั้นผมก็ไม่เชื่อแล้วก็จะไม่สอนต่อสู้ทุกชนิดให้คุณด้วย” ใครกำลังด่าว่ากูเลว เอี๊ยยยยอยู่ป่าววะ
กูไม่เลวนะเว้ย กูแค่อยากมีเมียเด็ก
“พิสูจน์ไงอ่ะครับครู ?” นีออนถามหน้าตาจะร้องไห้อยู่และ
“คนที่เป็นตุ๊ด เวลาจูบกับผู้ชายจะมีอารมณ์เคลิ้มสติแตกกระเจิงไปเลย ถ้าคุณไม่ใช่ คุณก็จะไม่เป็น”
“......แล้ว..ผม....?”
“เดี๋ยวผมจะเสียสละพิสูจน์ให้คุณเอง !! คุณไว้ใจผมมั้ย ?”
หลอกล่อมาตั้งนานเพราะประโยคนี้แท้ ๆ ไอ้สาส
“ก็......ครับ แต่ว่า...”
อย่าเสียเวลาเลยเมียพี่ ได้เวลามอบจูบต่อไปที่สำคัญกว่าให้แล้ว !
H
เสร็จโจร...
ใครโดนครูเมฆหลอกบ้าง ?
:man1:
-
ไอ้ครูเมฆหลอกเด็กอีกแล้วววว :laugh: :laugh: :laugh:
ชอบสำนวนที่คุณคนเขียนใช้จังเลยค่ะ
มันดูมีอารมณ์ขันทุกประโยคจริงๆ คือยังไงอ่ะ เหมือนกับว่าเราสามารถจินตนาการได้เลยว่าครูเมฆต้องคาแร็คเตอร์ประมาณนี้
จะทำหน้าอย่างนี้ตอนกำลังคิดอะไรยังไง
ชอบจังเลยอ่าาาาาาา ทำไงดี เราว่าเราถึงขั้น crazy แล้วแหละ :really2: +1ให้กับความเก่งค่าาาา
-
ตลอดเลยนะครูเมฆ....แถได้โล่อ่ะ o13
ไหลและลื่นขั้นเทพอ่ะ...เนียนได้อีก :m25:
มายด์จ๋าไม่รอดแน่เลยหนูเอ๊ย
-
แหลชิงแชมป์โลกเลยเมฆเอ๊ย :m20: :m20:
-
ครูเมฆแม่งลื่นปรื้ดๆ ยิ่งกว่าปลาไหลอีก
เสร็จแน่น้องมายด์ ว่าที่เมียในอนาคต
+1 ค่ะ
-
ครูเมฆแถเก่งจริงๆ ลื่นปรี๊ดๆซะ
ตอนนี้คมเข้ามาสร้างความฮาที่โรงเรียนอีก
มันแน่ๆหล่ะคราวนี้
รอวันที่ครูเมฆจะได้จัดการไอ้เกรียนโจ้
เกรียนได้น่า :z6:มาก
o13
-
เอาคืนให้ีนีออนให้หมดทุกเม็ดเลยนะครูเมฆ :m16:
แต่เรื่องหลอกเด็กนี่เก่งจริงๆ หัวไวมากอ่ะ น้องมายด์โดนหลอกอีกแล้ว คราวนี้จะมีอะไรมาขัดอีกป่าวน้อ
ก็อยากให้ฟีชเจอริ่งกันเร็วๆเหมือนกัน :haun4:
-
โดนครูเมฆหลอกตั้งกะตอนที่แล้ว
โห!!! นึกว่าเพอร์เฟค ที่แท้ก็...
แถมทั้งเนียนทั้งแถได้โล่ :laugh:
ตอนนี้หลอกให้จูบ แล้วเมื่อไหร่จะหลอกให้ฟิชเจอริ่งอีกอ่ะ :z1:
-
ครูเมฆแมร่ง หลอกเด็กตลอด ฮ่า ฮ่า
ลูกน้องก็รั่ว
อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มไม่หุบเลย ขำสาดดดด
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
หลอกเด็กอีกแล้ว :L2:
-
ครู กะล่อนสุดๆนะ!!!!!
-
หัวเราะท้องคัดท้องแข็งเลย
จะว่าไปเฮียแกยอมรับอะไรๆง่ายอยู่นา หรือว่าชะตาฟ้าลิขิต ( ฮิ้ว )
ดูนะ..ยังหลอกล่อจูบเด็กได้อีก น้องมายด์โชคดีหรือโชคร้ายน้ามีเจอเฮียเนี่ย เหอๆๆๆ
-
ครูเมฆ ผมเป็นตุ๊ดรึป่าวไม่แน่ใจ ครูเมฆช่วยมาพิสูจน์ที
:-[ :-[ :-[
-
เอ่ออออ
คุณครูเมฆคะ??
เหอะๆ ,, หมดแล้ว ซึ่งความน่าเชื่อถือ
สงสารน้องมายด์ นิดๆนะ
หุหุ
-
จูบเลยๆๆๆ!!!!!!
-
สงสารน้องมายด์ - .-
-
อ๊อยยย น้องนีออนน่ารักจัง
-
:pandalaugh: หลอกเด็กอีกแล้ว :laugh: :laugh:
-
"รวยละคาย"
เหอะๆ โคตรแถเลยครูเมฆเอ้ยยยยยย
-
นายเมฆ นายคือยอดชาย(ช่างแถ) ยอดชาย(ตอแหล)
นายคือยอดชายที่เราภูมิใจ!!! o13
นีออนโชคดีน๊ะจ๊ะ เสร็จครูเมฆไวๆ เค้ารอตอนอะบะละเอ๊ยๆกันเยอะ~~~
รอตอนต่อไป~~~~
-
ว้าว ว้าว รอตอนต่อไป ด่วนๆ :z1: :z1: :z1:
-
หลอกเด็ก :m11:
-
ครูเมฆร้ายกาจที่สุด จอมวางแผน
งานนี้นีออนไม่รอดแน่ ฮ่าาาาาา
-
โอ๊ยย ตายแล้วครูเมฆ ร้ายกาจมากกกกก
อยากเป็นลม ๕๕๕ :m25:
-
เมฆเอ๊ย .... พักนี้หื่นให้ได้ทุกโอกาส :m20:
น้องมายด์ ยอมๆให้พี่เค้าทดสอบหน่อยละกัน จะได้รู้ความจริงทักทีเนาะ :z1:
ปล. ชอบจริง อ่านแล้วคลายเครียด
-
สุดยอดของความโฉดมากกกก ครูเมฆเทพจริงๆให้ตายซิ
-
งานนี้ครูเมฆมีแต่ได้กับได้นะคะนี่ 5555++
มาจิ้มเรื่องใหม่ แบบเบาเบาค่ะ ^^
-
ครูเมฆ ฮาได้โล่ห์จิงๆ :laugh:
สงสาร นู๋มายด์ จัง :กอด1:
-
โห อีครูเมฆฆฆฆ นึกว่าแอ๊บแบ๊วขนาดนี้จะทำอะไรไม่เป็น
นี่มันแหล โครตพ่อโครตแม่แถ+เนียนเลยนี่หว่า
-
คิดถึงครูเมฆ คิดถึงถึงนีออน คิดถึงคุณคนเขียน
มาต่อน้าาา :monkeysad:
-
M ♠ M
เช้านี้ผมมาเรียนเร็วกว่าปกติ เพราะต้องการจะมาหากระเป๋านักเรียนและเสื้อผ้าที่พวกไอ้โจ้เอาไปเมื่อวันก่อน ผมเคยโดนพวกมันแกล้งเอาของไปซ่อนหลายครั้ง หาเจอบ้าง ไม่เจอบ้าง มันเอามาคืนให้เองบ้าง แต่ก็ไม่ได้คืนเฉย ๆ ต้องมีตบมีเตะหรือทำลายข้าวของ ๆ ผมก่อนที่จะได้คืนไป
ยิ่งคิดผมก็ยิ่งแค้นในอก ทำไมพวกมันต้องรุมแกล้งผมคนเดียวด้วย ผมไปทำอะไรให้มันไม่พอใจ ? จนถึงตอนนี้ก็ยังนึกเหตุผลไม่ออก…
“เฮ้ย !” เสียงหนึ่งดังขึ้นที่มุมหนึ่งของตึกเรียน
ไอ้โจ้ !?
ผมเงยหน้าเห็นมันโยนกระเป๋านักเรียนซึ่งคาดว่าเป็นของผม มาตกลงที่ปลายเท้า
“ของมึง” ไอ้โจ้ว่า
“....................” ผมมองหน้ามันงง ๆ และคิดว่าต่อจากนี้คงจะโดนรอยรองเท้าประทับส่วนใดส่วนหนึ่งบนเสื้ออีกตามเคย
แต่ก็... เปล่าเลยครับ มันยืนกอดอกแสยะยิ้มมองผมเหมือนดูถูกก่อนพูดว่า
“เป็นไงมึงไอ้ตุ๊ด ? ในห้องน้ำไม่สะใจพอ โดดเรียนไปล่อกันต่อวันนึงเต็ม ๆ เลยนะ”
“...................” ผมไม่เข้าใจที่ไอ้โจ้พูด รู้แต่ว่าโกรธที่มันหาว่าผมเป็นตุ๊ด !
ผมไม่ได้เป็นนะครับ !! :serius2:
“มึงน่าจะกราบตีนกูด้วยซ้ำนะไอ้มายด์ ที่กูช่วยให้มึงได้เป็นเมียครูเมฆอ่ะ” ผมเริ่มจะเข้าใจนิด ๆ แล้วว่าเมื่อกี้ไอ้โจ้พูดถึงอะไร
ทำไมหมู่นี้ถึงได้ยินคำว่าผัว-เมียบ่อยจังนะ !!
“คิดได้ไง ทุเรศ ! กูไม่ได้เป็นเมียใครทั้งนั้น !! ” ผมปฏิเสธข้อกล่าวหาด้วยความโกรธ
“มึงชอบครูกูรู้... แล้วพวกมึงก็หายหัวไม่มาโรงเรียนกันสองคนตั้งแต่ตอนนั้น... หึ เป็นไงวะ ? ครูเมฆลีลาเด็ดถึงใจตุ๊ดอย่างมึงไหม ?” ไอ้โจ้พูดจาดูถูกผมไม่พอ นี่มันยังลามปามไปถึงครูเมฆแบบไม่มีความเคารพเกรงใจอีกด้วย !!!
“พูดแบบนี้มึงตกนรกแน่ ! กูกับครูเมฆไม่ได้มีอะไรกัน !! เขาแค่มาช่วยกูเพราะมึงแกล้งกู ไอ้เลว !!!”
“อ้อเหรอ ?” มันยิ้มแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับปากหมา ๆ ของตัวเองเลย
“กูไปทำอะไรให้มึงโจ้ !? เมื่อไหร่มึงถึงจะเลิกทำอะไรบ้า ๆ กับกูแบบนี้ซักที !” ผมตะโกนถามไปอย่างเหลืออด ตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่ผมก็โดนแกล้งแทบทุกวันจนคิดอยากจะย้ายโรงเรียนไปให้พ้น ๆ อยู่หลายที แต่ปัญหามันติดตรงที่ว่าผมอยากอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเพลง เธอบอกว่าไม่มีใครในโรงเรียนนี้ที่เธอสนิทและไว้ใจมากเท่าผมเลย
“มึงมันเกะกะลูกตากูไงเข้าใจมั้ย !!!” ไอ้โจ้ย่างสามขุมตรงเข้ามากระชากคอเสื้อผม
“ถ้าอยากให้กูเลิกเอาบาทากระแทกหน้ามึง มึงต้องเป็นตุ๊ดของมึงต่อไป ถ้าจะให้ดีกว่านั้นมึงก็ไปเป็นเมียไอ้เหี้ยที่ไหนก็ได้ยิ่งดี !” พูดจบไอ้โจ้ก็ตบหัวผมอย่างแรงทีนึง ผมคิดจะเอาคืนบ้าง แต่ก็ไม่ทัน มันกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากมุมถนนนั้นไปแล้ว
ผมมองไอ้โจ้อย่างเจ็บใจ ! เอาเข้าจริงก็ยังไม่กล้าทำอะไรมันมาก นอกจากต่อปากต่อคำกับมัน จากที่ผมไม่เคยพูดหรือกล้าหืออะไรเลย
ผมไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่มันยัดเยียดอยากให้ผมเป็นตุ๊ดเท่าไหร่หรอกครับ อันที่จริงไอ้โจ้จะว่าผมยังไงก็ช่าง เพราะมันเก่งในเรื่องทำลายอยู่แล้ว แต่นี่ลามไปถึงครูเมฆ !
ผมไม่ค่อยสบายใจเรื่องนี้เลย แล้วตอนที่อยู่ดี ๆ ครูก็พาผมลากจากห้องเรียนมาถึงข้างหอประชุม ผมก็เลยเล่าให้เขาฟัง เผื่อว่าพวกไอ้โจ้มันเอาความเท็จไปพูดให้เกิดข่าวลือทั่วโรงเรียนแล้วครูเมฆจะเสียชื่อเสียง ผมก็เลยอยากเตือนเขาไว้ก่อนว่ามันเกิดเรื่องทำนองนี้ขึ้น และผมไม่สามารถห้ามไม่ให้ไอ้โจ้พูดได้
แต่เมื่อพูดไปแล้วครูเมฆกลับไม่ใส่ใจเรื่องนั้น... เขามาสนใจเรื่องที่ว่าผมเป็นตุ๊ดหรือไม่เป็นตุ๊ดจนถึงขั้นที่ว่าจะไม่สอนต่อสู้ให้ ถ้าผมเป็นตุ๊ด !!
ผมไม่อยากให้ครูเข้าใจผิด... ถ้าแบบไหนที่จะทำให้เขามั่นใจในตัวผมได้ ผมก็จะทำ
แต่ว่า...
ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อจากนั้น ครูเมฆก็ก้มหน้าลงมาแล้วเอาปากเขามาประกบกับปากผมอย่างรวดเร็วทันที !
ผมยืนอึ้งตัวแข็งทื่อเพราะไม่เคยถูกใครจูบมาก่อน ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ครูจะเคยผายปอดช่วยผมจากน้ำ แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกตัวและมีสติครบถ้วนแบบนี้
ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง ในขณะที่ปากผมโดนบดอยู่แรงบ้างเบาบางสลับกัน ผมรู้สึกหูอื้อตาลายแทบจะไม่รับรู้อะไรตอนที่เขากดท้ายทอยผมให้เงยหน้าขึ้นตอบรับกับใบหน้าที่กดลงมาจนผมต้องเกร็งคอรับอย่างช่วยไม่ได้
ครูเมฆไม่ปล่อยให้ผมได้พักหายใจหรือตั้งตัวซักนิด เขารุกไล่ให้ผมเปิดปากออกกว้างขึ้นแล้วก็สอดลิ้นเข้ามาเกี่ยวตวัดลิ้นผมเข้าไปในปากเขาเหมือนงูที่กำลังรัดเหยื่อ
มาถึงตอนนี้ผมตกใจและพยายามดันตัวเองออกมาพร้อมกับหดลิ้นหนีครู แต่ก็พบว่าทั้งเนื้อทั้งตัวผมไม่สามารถขยับไปไหนได้นอกจากยืนอ่อนระทวยในอ้อมกอดของเขา
ครูบอกว่า... ตุ๊ด ถ้าถูกผู้ชายจูบแล้วจะมีอารมณ์
ถ้าคำว่า ‘มีอารมณ์’ ในความหมายของครูเป็นแบบที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้.......
ผมก็.......... (อาจจะ)
เป็นตุ๊ดน่ะสิ !!!!!!!!
o22
อ๊ากกกกก !!!!
ไม่นะ !!! ผมไม่ได้เป็น !
ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับจูบของผู้ชายเลยแม้แต่นิดเดียว !
“อึก อืออ” ผมค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาทั้งที่ปากยังถูกบดขยี้อยู่อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ณ ขณะนั้น ครูเมฆก็กำลังมองผมอยู่เหมือนกัน มองด้วยสายตาที่ผมไม่เคยเห็นใครมองผมแบบนี้มาก่อน
ปกติครูเมฆจะชอบทำตาดุใส่นักเรียนหรือไม่ก็ทำท่ากวน ๆ จนไม่ค่อยมีเด็กคนไหนอยากเข้าใกล้ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ทั้งสองแบบนั้น...
ผมหลับตาลงอีกครั้งเพราะรู้สึกใจกระตุกวูบกับแววตาหยาดเยิ้มของเขาที่มองมา แต่ก็ต้องรู้สึกร้อนวูบวาบทั้งปากลามไปทั้งใบหน้า หรืออาจจะลามไปถึงส่วนอื่นทั่วร่างกายจนคุมสติไม่อยู่
ผมหมดแรงแล้ว
และสมองก็ไม่รับรู้อะไรนอกจากยืนนิ่งให้เขาพิสูจน์ผมจนพอใจ
“........น..ผมนะ” ผมรู้สึกว่าเรียวลิ้นและริมฝีปากที่กอดรัดอยู่นั้นถอนออกไปแล้ว และครูเมฆก็พูดอะไรบางอย่างที่ผมฟังไม่ถนัดเพราะเบลอกับรสจูบของเขาจนหน้ามืดตาลาย
“......อะ...อะไร นะครับ?” ผมถามกระท่อนกระแท่นพลางหายใจหอบอย่างรุนแรง เหมือนเพิ่งไปออกกำลังกายอย่างหนักมา
“คืนนี้...ไปค้างกับผมนะ” ครูเมฆพูดชัดขึ้น แต่ริมฝีปากก็ไม่ได้ห่างไปจากใบหน้าของผมเลย มันคอยแต่จะวนเวียนพรมจูบเบา ๆ ไปทั่วทั้งแก้มและซอกคอ
ผมงงและเบลอไปหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้มันทั้งสับสนแล้วก็เสียวซ่านไปทุกทีที่ที่ปากครูประทับลงบนผิวเนื้อที่ร้อนจนแทบจะระเบิดได้ของผม
“ว่าไงล่ะ ?”
ครูเมฆยิ้มบาง ๆ ถามด้วยแววตาวาววับเหมือนเดิม ผมรู้สึกกลายเป็นคนตัวจิ๋วทันทีที่เห็นเขายังมองอยู่แบบนี้
“ผม....... ผมเป็นตุ๊ดแน่เลยครู” :monkeysad:
ผมไม่ได้ตอบคำถามเขานอกจากหลบสายตานั้นแล้วก้มหน้าบอกสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเสียใจ
ถึงแม้ว่าเมื่อกี้ผมจะพยายามโกหกตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ที่จริงผมไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย และผมก็ไม่อยากจะโกหกครูด้วย
“ครูคงจะรังเกียจ ไม่อยากสอนต่อสู้ให้ผมแล้วใช่ไหมครับ ?”
ผมเอ่ยอย่างขมขื่นเมื่อนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของครู
“ถ้ารังเกียจ ผมไม่ทำแบบนี้กับคุณหรอก” ครูเมฆจับคางผมให้เงยหน้าขึ้นมองเขา
“ผมจะทำให้คุณหายเป็นตุ๊ด แล้วก็จะสอนวิทยายุทธ์อันเหนือชั้น ให้กากและเกรียนทุกตัวเห็นว่าคุณไม่ใช่ไอ้กระจอกอีกต่อไป”
จบประโยคความรู้สึกหมดหวังของผมกลับกลายเป็นเริ่มมีความหวังขึ้นมาใหม่อีกครั้ง !!! ผมยิ้มดีใจที่ครูไม่รังเกียจและจะสอนต่อสู้ให้ผมเหมือนเดิม
ตอนเย็น ผมได้แต่นับเวลารอว่าเมื่อไหร่จะเลิกเรียน เพราะก่อนหน้านั้นครูเมฆบอกว่าจะสอนการฝึกร่างกายขั้นพื้นฐานให้ผมก่อน
เมื่อเสียงกริ่งคาบสุดท้ายดังขึ้น ผมก็รีบเก็บของแล้ววิ่งออกจากห้องเรียนไปยังที่ ๆ ครูเมฆนัดทันที
“มายด์” ระหว่างทางผมเจอเพลงที่ทางเดินของชั้นเรียนพอดี เธอยิ้มทักผมด้วยใบหน้าที่สดใสเหมือนเดิม
“จะรีบไปไหนเหรอ ?” เพลงถาม
“ไปโรงยิม นัดครูเมฆไว้น่ะ” ผมยิ้มตอบ แต่สีหน้าของเพลงดูสลดลงนิดหน่อย
“มีอะไรรึเปล่า ?” ผมถามเธอด้วยความเป็นห่วง
“พอดีหลังโรงเรียนเราเพิ่งมีร้านไอติมโฮมเมดมาเปิดใหม่ เพื่อนบอกร้านตกแต่งน่ารักมาก แล้วก็มีไอ้ติมให้เลือกหลายรสด้วย เราก็เลยว่าจะมาชวนมายด์ไปกินด้วยกัน”
ผมเริ่มรู้สึกลำบากใจเพราะเพลงอุตส่าห์ตั้งใจมาชวนและผมก็ไม่เคยปฏิเสธเธอเลยซักครั้ง
“แต่ว่าถ้าวันนี้มายด์ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ไว้วันหลังเรามาชวนใหม่ก็ได้” เพลงโบกมือและยิ้มให้
“งั้นเราไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวเพลง !” ผมวิ่งไปดักหน้าก่อนที่เธอจะเดินไป
“เราไปส่ง” ปกติเพลงจะต้องไปรอแม่มารับที่หน้าโรงเรียน และผมก็จะคอยรอส่งเธอบ่อย ๆ แต่พักหลัง ๆ มานี้ผมไม่ค่อยได้ทำแบบนั้นเพราะเรื่องวุ่นวายต่าง ๆ ที่ไหลทะลักเข้ามา
“นัดครูเมฆไว้กี่โมงเหรอ ?” เพลงถาม
“ก็....สี่โมง แต่ไม่เป็นไร เราไปส่งเพลงได้”
เพลงยกมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือของเธอแล้วบอกผม “นี่จะสี่โมงแล้ว กว่าแม่เราจะมารับก็อีกตั้งนาน มายด์ไปก่อนเถอะ ปล่อยให้ครูรอมันไม่ดีนะ”
“อ..อืม” ผมจนปัญญาที่จะหาข้ออ้างเพื่อไปส่งเพลง และสุดท้ายเธอก็เดินกลับไปแล้วบอกว่าคืนนี้จะโทรหา
“อย่าทำหน้าเหมือนผมเป็นกองอ้วกจะได้มั้ย ?” ครูเมฆเลิกคิ้วข้างนึงแล้วถามแบบหน้าตาหาเรื่องสุด ๆ ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเป็นอะไร รู้แต่ว่ามันเซ็งแล้วก็เพลียใจยังไงชอบกล
“ครูไม่ใช่กองอ้วกซักหน่อย” ผมบอกเขา
“โดนใครแกล้งมารึไง ?”
“เปล่าครับ”
“งั้นเป็นไร หรือว่าไม่อยากเรียนกับผมแล้ว ?”
“เปล่านะครับ ผมอยากเรียน !” ผมรีบบอกก่อนครูจะเข้าใจผิด ตอนนี้ผมกับเขาอยู่ในโรงยิมที่มีคนกำลังเล่นบาสอยู่เต็มสนาม
“โอเค เทคนิคพื้นฐานความเป็นชายเหนือชายของคุณก็คือ ‘นั่งดู’ ชายที่เหนือกว่าคุณโชว์ฝีมือเล่นกีฬาระดับเทพ”
“หา ?”
“ดูอย่าให้คลาดสายตานะ ผมต้องไปแล้ว”
ผมนั่งมองครูเมฆวิ่งลงสนามไปอย่างงง ๆ
เขาให้ผมนั่งดูเนี่ยนะที่บอกว่าฝึก !!!?
แต่ก็ไม่แน่เหมือนกัน มันอาจจะเป็นการฝึกใช้สายตาก็ได้ ? ? ?
สายตาผมเพ่งไปที่สนามอีกครั้ง ตอนนี้ครูเมฆกำลังพับแขนเสื้อเชิร์ตขึ้นแล้วยืนคุยกับครูพละอยู่ พักหนึ่งเขาก็กระโดดลงกลางสนามแล้วเผชิญหน้ากับครูพละที่กำลังตั้งท่าเลี้ยงลูกบาสอยู่
ผมมองดูบรรยากาศมันมาคุ ๆ ยังไงชอบกล เหมือนสองคนนี้กำลังแข่งแบบเดิมพันกันมากกว่าที่จะแข่งกันแบบซ้อมกีฬาทั่วไป
ผมเองก็อธิบายไอ้ที่เขากำลังเล่นกันอยู่ไม่ถูก รู้แต่ว่าครูพละพยายามเลี้ยงบอลเข้าไปใต้แป้นโดยที่มีครูเมฆยืนขวางอยู่โดยที่ไม่ยอมให้ผ่านไปง่าย ๆ เช่นกัน
“เฮ้อออ เซ็งโว้ยยยย !!!!”
ขณะนี้เวลาหนึ่งทุ่มตรง โรงยิมที่เคยมีคนคราคร่ำบัดนี้เหลือแค่ผมกับครูเมฆนั่งแกร่วกันอยู่แค่สองคนบนแสตนด์เท่านั้น
“ไอ้บัดซบ ทำไมกูต้องมาเสียเวลาเปล่าแบบนี้ด้วยวะ !” ครูเมฆบ่นต่อพลางจุดบุหรี่ตัวที่สามมาสูบ
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมครูถึงหัวเสียมากขนาดนี้ ที่เขาแข่งกับครูพละก็ไม่ได้แย่นะครับ เสมอกัน ถึงแม้ครูพละจะมีเด็กนักกีฬายืนเชียร์อยู่เต็มสนาม แต่เขาก็ชนะครูเมฆไม่ได้ซักหน่อย
ฝีมือเล่นกีฬาระดับเทพ มันเป็นแบบนี้เองสินะ
“ครูอารมณ์เสียที่ไม่ชนะเหรอครับ ?” ผมถามเขาแบบกล้า ๆ กลัว ๆ
“ใช่” ครูเมฆขมวดคิ้วตอบ
“มันกวนตีนผม ซึ่งก็ไม่รู้จะกวนไปหา.......ป่ะป๊าหม่าม๊ามันทำไม”
ครูพละเขาไปกวนครูเมฆตอนไหนหว่า...?
“เอ้ย” ผมชะงักเพราะพูดจบไม่ทันไรครูเมฆก็ทิ้งตัวลงนอนหนุนหัวบนตักผมซะงั้น
“ขอนอนหน่อย” ทำไปแล้วจะขอทำไมเนี่ย แถมนอนอยู่ยังจะสูบบุหรี่อีก
“เดี๋ยวไฟก็หล่นใส่หน้าหรอกครู” ผมเตือนเขา แม้ว่าจะรู้สึกแปลก ๆ ที่ครูมานอนตัก แต่ผมก็ไม่กล้าไล่เขาออกไปหรอกครับ
“เมื่อย ช่วยดึงออกให้หน่อยสิ” ครูเมฆดูดควันเข้าไปแล้วพยักเพยิดหน้าให้ผมทำอย่างที่เขาบอก
“คิโมจี้......~ อิ๊คึ อิ๊คึ ~”
รู้ภาษาญี่ปุ่นด้วย ? แปลว่าไรหว่า ?
ครูเอ่ยหลังจากปล่อยควันพิษสู่อากาศแล้ว ซึ่งก็ไม่ใช่ภาพที่น่าดูเท่าไหร่
ที่แม่ผมเคยว่าครูเป็นนักเลง... มันก็เข้าเค้ามากกว่าเสี่ยร้านเพชรแฮะ
ผมมองมวนบุหรี่ที่อยู่ในมือ ก่อนถามเขาว่า
“ทำไมถึงต้องสูบด้วยล่ะครับครู ?” บุหรี่มันไม่ดีต่อสุขภาพอ่ะ
“ผมติดนิโคติน” ครูยิ้มตอบแบบไม่ใส่ใจในเรื่องนี้
“ติดอย่างอื่นไม่ได้เหรอครับ ?”
“ติดคุณแทนงั้นเหรอ ?”
“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น” จะมาติดผมได้ไง
“แล้วให้ผมติดคุณไม่ได้เหรอ ?”
ติดแบบไหน !!!?
ถ้าติดแบบบุหรี่ก็ต้องมีดูดด้วยสินะ ?
H
ขออภัยที่หายไปนานจ้า :amen:
มายด์ MILD คำนี้นะ แต่ตอนแรกเขียนไทยไม่ถูก ไม่ใช่ MIND นี้อ่ะ
แต่ถ้าเขียน... ไมล์ด มันอ่านแล้วแปลก ๆ ไม่ชอบ ถือว่าเป็นมายด์ นั้นแล้วกันเน้อ
ปล. เขียนทับศัพท์ไม่ค่อยแม่นเอาซะเลยง่ะทุกท่าน
-
:o8: :laugh:
น่ารักอ่า ^^
ไอโจอยากได้มายด์มากกว่าม๊าง ง
ฮ่าๆๆๆ
มายด์ ♥ เมฆ
:L2:
-
ว๊ากๆๆๆๆ ขอให้ติดแบบบุหรี่ทีเหอะ :haun4: :haun4: :haun4: ครูเมฆหื่นตลอดเวลาจริงๆ :laugh: :laugh:
-
สนุกดีถ้าไม่คิดมากค่ะ เหมือนอ่านการ์ตูนอ่ะ
แอบสงสารมายด์นิดๆ เหมือนโดนรังแกและเป็นเหยื่อมาตลอด เค้าบริสุทธิ์เกิน หวังว่าครูเมฆคงไม่หวังฟันแบบสนุกไปวันๆนะ
-
ครูเมฆ น่ารักว่ะ
ฮ่าๆๆ
ว่าแต่ ไอ้โจ้ นี่มันยังไงๆ อยู่นะ??
เหอะๆ ต้องรอดูต่อไป!!
-
น้องมายด์น่ารักจังเลยลูก :o8: ครูเมฆหลอกเด็กอ่ะ !!!
ส่วนเด็กโจ้ แอบชอบน้องมายด์ป่ะเนี่ย ทำมาเป็น :m16:
-
มายด์จ๋า จะตามครูเฆฆเค้าทันมั๊ยเนี่ย.. :sad4:
เจ้าพ่อแถตัวจริง....
โธ...ครูเมฆกำลังจะทำน้องมายด์แสนซื่อเสียเด็กนะเนี่ย
-
ตอนหน้าครูเมฆจะดูดบุหรี่ปล่าวนะ ฮ่าาาา
-
ครูเมฆ เนียนตลอดอ่ะ
-
ฝึกใช้สายตา? :m20: :m20:
ครูเมฆแรงงงจริง มีจูบมีไซ้ซอกคอ แล้วยังชวนไปค้าง..
น้องมายด์จะทันครูเมฆมั้ย? :haun4:
-
น่ารักอ่ะ
ทั้งน้องมายด์ ทั้งครู!!เมฆเลยอ่าาาาาาา
รออ่านนะคร๊าบบบ
-
ก็โดนดูดมาทีสองทีแล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกหรอน้องมายด์ขาาาา :-[ :-[
-
กรี๊ดดดด!! จินตนาการเกินที่มายด์คิดไปไกลแล้วน๊า :haun4:
เกรียนโจ้ :z6:
-
ต่อไปก็เลิกติด นิโคติน มาติดมายด์แทน 5555+++
-
ครูเมฆคะ มันเสี่ยงคุกเข้าไปทุกขณะแล้วนะ ชวนนีออนค้างด้วยเนี่ย :laugh:
นีออนน่ารักอ่า โดนจูบเข้าไปขนาดนั้น แต่ยังห่วงว่าตัวเองจะเป็นตุ๊ด :m20:
แต่เดี๋ยวครูเมฆเค้าคงรับผิดชอบที่ทำให้หนูเป็นตุ๊ดมั้งคะ :z1:
-
คิโมจี้......~ อิ๊คึ อิ๊คึ :z1: :z1:
-
มาแล้ววว รอฉากเสียเลือดนะครับ :haun4: :z1:
-
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
:-[
-
น้องมายด์น่ารักใสๆ
เมื่อไหร่ครูเมฆจะฝึกวิทยายุทธ์ขั้นต่อไปให้ซักทีนะ :z1:
-
ชวนไปค้าง พระเจ้าหนูมายด์ ท่าจะรอดยาก
-
กินตับ กินตับ กินตับ!!!
555+
-
เมื่อไหร่ครูเมฆจะจับกดสักที หุหุ
มัวแต่หมาหยอกไก่อยู่นั่นแหละ เอิ๊ก ~
ว่าแต่แอบระแวงไอ่โจ้ มันมาแอบชอบน้องนีออนป่ะเนี่ย
แบบนิสัยเด็กๆไง ชอบใครก็ต้องแกล้ง (คิดไปได้) :o10:
-
มีแววได้เลิกบุหรี่อย่างถาวรนะเฮียเมฆ หึหึหึ เพราะจะติดอย่างอื่นนนนนน :z1:
-
หุหุ ครูเมฆหยอดตลอดอ่ะ
สงสัยไอ้โจ้เนี่ยไม่ได้ชอบมายด์
แต่ชอบเพลงรึเปล่า ก็มายด์ตัวติดกะเพลงขนาดน้านนนนน
เลยอยากให้มายด์รีบๆ มีสามีเสียที (คิดไปได้เนอะ)
-
ครูเมฆคิดแผนเข้าทางตัวเองตลอด
-
พระเอกตลกดีค่ะ นายเอกก็เอ๋อๆดี 555 รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
รอ ๆ ๆ :t3:
-
M ♠ M
ใครนับวันรอ ‘วันศุกร์ (กระ) สันต์’ แบบผมบ้าง ~!?
ซี๊ดดดดส์ ~ น้ำมูกจะไหล
ที่จริงวันศุกร์มันไม่เกี่ยวกับความเสียวหรอกว่ะ แต่นึกถึงตอนกลางวันที่ได้ดูดปากนีออนแล้วยังกระสันต์ไม่หาย
อ้าว... งั้นเมื่อกี้ก็เลือดกำเดาสิวะ แสรดดด !
เขาไม่เกี่ยวอะไรกับผม และไม่เกี่ยวอะไรกับงานผม
แต่ผมอยากได้เขา !!!
เหมือนว่าอยู่ดี ๆ นีออนก็กระโดดเข้ามากระแทกใจผมดังฉึก ฉึก แล้วผมก็โดนความน่ารักของเขาสับแหลกจนลืมหน้าที่ไปชั่วขณะ
ถ้าหากจะมีจอร์ช หรือ ซาร่า มาช่วยฉุดรั้ง ผมจะยินดีมาก !
แต่ประเด็นคือ... ไม่มีหมาตัวไหนมาห้ามผมได้ และผมเองก็ไม่อยากให้ใครมาห้ามด้วย
ถึงใครจะด่าว่าผมเอี๊ย เลว มึงเป็นครูมึงทำแบบนี้ได้ไง เอามันไปเข้าเครื่องประหารหัวสุนัขเลยดีกว่าไอ้คนเหว ๆ พรรค์นี้
เออ รู้อยู่และ พร้อมตายว่ะ ~
แต่ถ้านีออนเกิดคิดเหมือนกันขึ้นมา กรูไม่ยอมตายฟรีหรอกนะเว้ย บอกไว้ก่อน
ตอนนี้แม่งโคตรหัวหมุนเพราะความอยาก ให้ตายเหอะ !!
เท่าที่พอจะจำอะไรได้ ตั้งแต่ผมลืมตาดูโลกมาจนป่านนี้... ผมลืมหรือไม่ก็อาจจะไม่เคยจูบใครแล้วคู่ของผม...........อินโนเซนส์ได้อย่างเหี้ย ๆ ขนาดนี้มาก่อน
นี่แค่จูบ พยายามไม่ทำอะไรมากไปกว่านั้น ทั้งที่ก็อยากทำอยู่
แล้วไอ้ความเซ่อ หรือ ซื่อไม่รู้เรื่องของเขาเนี่ยล่ะ ที่ทำให้ผมเกิดรู้สึกตื่นเต้นแบบแปลก ๆ ขึ้นมา
นีออนยังเด็ก ผมรู้ครับ
ซาบซึ้งไปถึงซอกฟัน
แต่จะให้ทำยังไง ให้ผมไปบวชบำเพ็ญตบะห้าปีรอเขาแก่ถึงจะขอหอมแก้มได้หรือไง !?
ถ้าเป็นงั้นจริงกูไม่รอหรอก กูไปบวชดีกว่า
ถึงจะมีเรื่องงานเบิร์นอยู่มันก็ไม่ช่วยอะไร แถมใช้ไอ้คมไปทำแทนก็ไม่ได้เรื่อง ต้องเสียเวลามาเคลียร์เองอยู่ดี แต่นีออนก็ยังอยู่ในสายตาผม ทำให้ผมเบลอ ๆ สติหลุดตอนเจอไอ้ครูพละรับน้อง
มันส้นตีนมากครับ ที่ผมต้องไปเล่นบาสเพื่อให้ได้ ‘ของ’ ที่ต้องการ ของชิ้นเดียวที่ดูไม่มีเหี้ยอะไรเลย แต่ถ้าเอามาประกอบรวมกันก็มหัศจรรย์เหมือนเลโก้ !
มาคิดดูถึงตอนนี้ ดูท่าไอ้ครูพละคงอยากถ่วงเวลามากกว่า
‘ของ’ อาจจะมีปัญหาแต่มันไม่กล้าบอกผม เลยเอากีฬามาอ้าง (มึงคิดได้ไงวะ ?)
นี่ยังดีนะที่เป็นบาส ฯ ถ้าเป็นยิงปืน สงสัยป่านนี้สมองมันคงเป็นรูไปแล้ว
อันที่จริง อำแดงเกดสำนักผม ทำงานกับไอ้ครูพละอีกสำนักนึง ที่ผมโคตรจะไม่กินเส้นด้วยเลย เรียกว่าเหม็นขี้หน้ามันยิ่งกว่าขี้ และรำคาญมันยิ่งกว่าฝูงลิงก็ว่าได้
แต่ช่างเถอะ ยังมีเวลาเหลือให้มันถ่วงอยู่นิดหน่อย ระหว่างนี้ผมจะให้ไอ้คมสืบดูว่า ‘ของ’ แม่งเป็นเหี้ยอะไร หรือ... มีใครเข้ามาแทรกแซงงานของผมหรือเปล่า ?
“ครูครับ”
“ฮึ ?” สมองผมมันวกกลับไปคิดเรื่องงานอีกครั้ง ก็แหงล่ะ ไม่มีอะไรสำคัญกับผมไปมากกว่างาน
คิดอย่างงั้น... แต่ก็ยังพานีออนมาด้วย
พามาทำไมวะ ? เด็ก ๆ ส่งกลับบ้านไปกินนมนอนไม่ดีกว่าเหรอ ?
อันที่จริงผมน่าจะไปช่วยไอ้คมตามสืบกลิ่นตุ ๆ ของพวกลูกเสือที่โผล่มาหยุดความสำราญในเมืองมากกว่าที่จะมาคิดเรื่องใต้สะดือกับเด็กวัยละอ่อน
แต่ถึงจะอย่างงั้น...
เจอนีออนทีไร เขาก็ขยันยั่วกันจริง ๆ ให้ดิ้นตาย !!!
ทำหน้าตาท่าทาง..... เชิญชวนให้แดรกซะเหลือเกินนะน้องเอ๊ย !
ถ้าไม่จัดเต็มแม็กซะให้เข็ด สงสัยกรูก็คงจะไม่เป็นอันทำงานทำการ ! ซึ่งมันจะเป็นบ้าเป็นบอแบบนี้ต่อไปไม่ได้ อย่างน้อยก็ก่อนที่นายน้อยจะบินมาล่ะวะ
“ครูจะไปไหนเหรอ ?” นีออนถาม บ้านหรือโรงแรมดีล่ะครับ
“พาไปนอนด้วยไง” ผมตอบขณะขับรถเลี้ยวเข้าซอย ๆ หนึ่ง ไปบ้านละกัน เข้าโรงแรมเดี๋ยวไปเจอไอ้ตัวน่ารำคาญโผล่มาให้กูต้องออกแรงอีก
“ผมไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามา”
“ไม่ต้องใส่หรอก”
“.......................” นีออนขมวดคิ้วทำหน้างง ๆ
“หมายถึงเสื้อผ้าผมก็มี เดี๋ยวให้ยืม” จะว่าไปเด็กใส่เสื้อผู้ใหญ่ก็ดูเซ็กซี่ดีนะ เหอ ๆ ถ้างั้นไม่ต้องถอดหมดก็ได้ เดี๋ยวผมให้เขาใส่เสื้อผมตัวเดียวแล้วจับฟัดทั้งอย่างงั้นดีกว่า
“บ้านครูไม่เห็นมีเสื้อผ้าเลย” เขาว่า
อ่อ... นีออนคงคิดว่าเซฟเฮ้าส์เป็นที่อยู่ประจำของผม ไม่ใช่หรอกไอ้กล่องสัปปะรังเคพรรค์นั้น เรียกที่หนีตายจะดีกว่า
“ผมมีบ้านหลายหลัง ที่พาไปนี่อีกที่นึง” ฟังดูโคตรรวยยังไงไม่รู้ ทั้งที่ไม่ใช่บ้านผมซักกะหลัง
พอเลี้ยวรถเข้าจอดที่หมายได้ นีออนในชุดนักเรียนก็ลงจากรถมาอย่างงง ๆ เหมือนเดิม
จะงงทำไมวะ ? อย่าบอกนะว่าไม่รู้เรื่องที่พูดว่าพามานอน ?
ไม่หรอกม้าง... อย่างน้อยเขาน่าจะสะกิดใจบ้าง ว่าตัวเองจะต้องโดนอะไรต่อจากนี้
“บ้านครูสวยดีนะครับ” นีออนชม แล้วมองไปรอบ ๆ เหมือนจะชอบ
เหอะ ๆ บ้านจะเป็นยังไงกูไม่สน
กูไม่ไหวแล้ว มวลมนุษยชาติทั้งหลาย ขอซักยกเถอะนะ ไอ้เมฆคนนี้รับประกันคุณภาพตลอดอายุการใช้งาน กระผมแรงดีไม่มีตก อึดและทน ได้เรื่อย ๆ นาน ๆ ทุกท่า ยากง่าย สารพัดจัดเต็มให้ได้หมด
“จะเริ่มกันเลยไหมคุณ ?” ถามซักหน่อยเดี๋ยวจะหาว่าผมหื่นเกิน
“เพิ่งกินข้าวอิ่มอยู่เลยครับ” เชอะ ข้ออ้างอันยากจะปฏิเสธ
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวว่ะ” เพราะงานเฮงซวยนั่นแท้ ๆ เลยแสรด
ถ้าไม่อยากอวดความหล่อให้นีออนเห็นผมไม่มีทางแข่งด้วยหรอก
ผมเดินเข้าห้องนอนไปหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ
เจอน้ำเย็นทั้งหัวบนหัวล่างก็เย็นลงด้วย
อืมมม...... จะว่าไป... นีออนเข้าใจที่ผมพูดบ้างหรือเปล่าวะ ?
หน้าตาแบบนั้นบ่งบอกว่าไม่เกท เหมือนคุยกันคนละเรื่อง แต่ผมไม่เชื่อหรอก ก็เขาหน้าแดง ทำท่าหงิม ๆ อาย ๆ บางทีก็ทำตายั่ว ๆ ทั้งตอนที่โดนจูบ ทั้งตอนที่นอนตัก
ถ้าไม่ชอบเขาก็ต้องขัดขืนผมบ้างดิ แต่นี่ไม่เห็นว่าอะไรซักอย่าง
เขาก็คงชอบด้วยมั้ง ไม่งั้นจะยอมผมทำไมจริงป่ะ ?
หรือจะบอกว่าเชื่อที่ผมพูดก็เลยยอมตามมาด้วย ?
เหยยย จริงเด่ะ ? ปากผมมันก็พูดไปเรื่อยล่ะ ใครได้ยินก็คงไม่คิดเป็นจริงเป็นจังหรอก เพราะแม่งฟังยังไงก็โคตรไร้สาระและโคตรตอแหลเลย
มาคิด ๆ ดูแล้วถึงผมจะพูดจาหลอกลวงแบบหมา ๆ เยอะไปหน่อย แต่คนบ้าที่ไหนจะเซ่อไม่รู้เรื่องได้ขนาดนั้นวะ ?
ไม่มีทางคิดเป็นอื่นไปได้
นีออนต้องหลงในความหล่อไม่เกรงใจใครของผมชัวร์ ๆ !!!
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวแล้วกลับออกไปที่ห้องรับแขกเหมือนเดิม
นีออนยังไม่ย้ายก้นไปไหน แต่เขากำลังโทรศัพท์คุยกับใครบางคนอยู่
“พรุ่งนี้ได้มั้ย ? ว่างสิ อ๊า ~ เหรอ เราชอบกินผัก ขอบคุณมากนะครับ”
เฮ้ย อะไรวะ... หน้าตาท่าทางจะมีความสุขมากเกินไปมั้ย
แล้วกระผมคนนี้ล่ะ !!!?
“โอเค พรุ่งนี้เจอกัน ครับ ฝันดีครับ”
“แฟนคุณโทรมาเหรอ ?” กรูหมดอารมณ์ใคร่ไปในบัดดล
ผมถามเขาหลังจากวางสายและนีออนก็ยิ้มให้ บอกว่าไม่ใช่
เออ โคตรเชื่อ !!
“เวลาอยู่กับผมปิดมือถือด้วย ผมไม่ชอบฟังเสียงคนพูดโทรศัพท์ มันดังหึ่ง ๆ เหมือนแมลงวัน ผมเกลียดแมลงวันสัส ๆ คุณเข้าใจใช่มั้ย ?” กูเกลียดเสียงแมลงวันจริง ๆ นะเว้ย บินตอมหน้าเมื่อไหร่กูยิงแม่งไส้แตก
“ขอโทษครับ” นีออนรีบกดปุ่มปิดทันที
“เอ่อ ครูครับ เมื่อกี้...”
“?” ผมหรี่ตามอง ถ้าพูดไม่สวย ไม่เข้าหู จับปล้ำแน่
“ลูกพี่คร้าบ ~ ~”
ที่จะบอกคือเรื่องของไอ้หอกนี่ใช่ไหม...?
ไอ้เชี้ยคม มึงมาทำไมวันนี้วะ !!! ทั้งปีทั้งชาติไม่เคยแหกตูดมา แล้วเสือกมาเอาวันที่กูจะแดรกนีออน
มึงนะมึง....
“ลูกพี่ ขอหอมที คิดถึ๊ง คิด.....โอ๊ยยยยยยย !!!!”
มึงคงคิดถึงตีนกูยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกหล้า
“เจ็บจ๊าดนัก ! น้องมายด์ครับ พี่คมถูกทำร้าย ช่วยพี่คมด้วยครับ” ไอ้เหี้ยนี่จะสนองตัณหาตัวเองมากไปแล้ว
ออกไปให้ห่าง ๆ จากปลายขนคิ้วว่าที่เมียกูบัดเดี๋ยวนี้
“ทำไมผมต้องมาคอยรับตีนลูกพี่ด้วยเนี่ย” ไอ้คมบ่นหลังจากผมลากคอมันออกมาจากนีออนที่ยังคงเอ๋อไม่สร่าง
“มึงจะพูดเหตุผลที่เสนอหน้ามาที่นี่ได้รึยัง ?” กูชักจะหมดความอดทนกับความกวนตีนบนหน้ามึงแล้วสัด
“งานแหล่ะลูกพี่ ผมพูดตอนนี้ได้เลยป่าวล่ะ ?” ไอ้คมเหล่ตาไปทางนีออน
“เอ่อ... ผมไปรอข้างนอกนะครับ” เด็กมันพูดแบบรู้งาน แต่เรื่องอะไรผมจะให้เขาออกไปยืนท่ามกลางฝูงยุงนับพัน เดี๋ยวยุงกัดก็เป็นภาระอีก
“คุณไปรอที่ห้องผมดิ อาบน้ำขัดตัวรอพร้อมถอยจากโชว์รูมเลยนะ อยากใช้อะไรก็รื้อหาเอา เดี๋ยวผมตามไป”
“ห้องครูอยู่ไหนเหรอครับ ?”
“เดินตรงไปเลี้ยวซ้าย ห้องผมอยู่ทางขวาติดสระว่ายน้ำ”
นีออนทำตาโต ก่อนพยักหน้าเดินงุด ๆ จากไป
พอเขาไป ไอ้ตัวน่ารำคาญก็ส่งเสียงอุบาทว์ใส่กูทันที
“เอร๊ย !!!~ นี่มันอะไรกันลูกพี่ เมื่อกี้ผมถามน้องมายด์เขาไม่เห็นพูดทำนองว่าจะมาอะสะเบอละเฮ้ยกับลูกพี่เลย” ภาษาอะไรของมันวะ
“แล้วทำไมเขาต้องบอกมึง” ผมทำหน้าเหม็นเบื่อใส่มัน
“นี่เอาจริงเหรอลูกพี่ ผมนึกว่าแค่ขำขำ หรือว่าลูกพี่ตั้งใจจะใช้น้องมายด์เป็นตัวล่อไอ้ย้อย ไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นเกย์เฒ่าชอบเด็กที่ดูเบบี๋แบบน้องมายด์เนี่ยแหล่ะ ผมว่าถ้าหย่อนเบ็ดไปหน่อยเดียวไอ้ย้อยกระโดดงับปากฉีกแน่ ทีนี้งานเราก็ง่ายขึ้นถ้าล่อมันออกมาได้ ลูกพี่แม่งโคตรเฉียบเลย”
“พล่ามเป็นหนังการ์ตูนเลยนะมึง มึงเพ้อเจ้อเหี้ยอะไรวะ กากอย่างไอ้ย้อยยิงสไนเปอร์ทะลวงตูดมันนัดเดียวก็พอแล้ว ไม่เห็นต้องใช้หย่งใช้เหยื่ออะไรของมึงเลย”
และกูก็จะไม่เอานีออนไปทำเรื่องห่าเหวแบบนั้นแน่ ๆ
“ถ้าจับตายก็ตามลูกพี่ว่าได้นั่นแหล่ะ แต่นี่นายบอกให้จับเป็น ไอ้สัดนั่นมันมีสูตรยา แล้วข้อมูลก็เสือกอยู่ในกบาลมัน ไม่ใช่ในคอมพิวเตอร์หรือในกระดาษ”
“แล้วพวกเราเกี่ยวอะไรกับไอ้ยานรกนั่นวะ ?”
“นายอยากได้สูตรยาไว้ต่อรอง ‘ของ’ กับพวกไอ้จอม” ผมเลิกคิ้วนิดนึงพอได้ยินชื่อนี้
“พวกเราช้าไปสองก้าวลูกพี่ ไอ้ย้อยมันรู้ตัวแล้ว และก็ระวังตัวแจเลย บอดี้การ์ดมันมีเป็นสิบ แล้วก็กบดานอยู่แต่ในถ้ำไม่ยอมออกไปไหน” ไอ้คมหยิบซองสีน้ำตาลยื่นให้ผม ข้างในเป็นประวัติของไอ้ย้อยกับพฤติกรรมของมันในช่วงนี้
“นี่รูปใครวะ ?” ผมถามไอ้คม ชูรูปถ่ายใบหนึ่งให้มันดู
“เด็กที่ไอ้ย้อยติดอยู่ตอนนี้ เนี่ยล่ะครับ สเปคมัน อายุเพิ่งสิบเจ็ดแต่แรงใช้ได้” ผมพยักหน้าแล้วดูรูปต่อไปเรื่อย ๆ การจะบุกเข้าถ้ำเสือนี่มันเหนื่อยเอาการ ผมเลยไม่ค่อยอยากไป อยากโบ้ยให้คนอื่นทำมากกว่า
“ผมว่าซักหน่อยเดี๋ยวไอ้ย้อยก็เบื่อเด็กคนนี้ เด็กขายอ่ะ ล่อแป้บเดียวก็บานไม่หุบ ถึงตอนนั้นเราค่อยส่งสปายเข้าไปให้มันเลือกใหม่” ไอ้คมแพล่มต่อ
“ใครที่ไหนจะเป็นสปายให้มึง เด็กขนาดนั้น แล้วหนังหน้าอย่างไอ้ย้อยใครจะยอมแหกขาให้มันเ*ด กูว่าคงผวาร้องไห้แล้วแผนแตกมากกว่า” ผมส่ายหัวเซ็งกับความคิดของมัน
“เทรนเด็กลูกพี่สิครับ ! ผมว่าน้องมายด์ใช้งานได้นะ ไม่ถึงกับต้องไปนอนกับไอ้เหี้ยนั่น แค่ล่อมันไปที่ ๆ พวกเราจัดการได้ก็พอแล้ว”
“อย่าเอาลูกศิษย์กูไปยุ่งกับไอ้สวะพรรค์นั้น..”
ผมชักจะทนไม่ไหวกับบทสนทนา อันที่จริงการจะใช้ใครให้เป็นประโยชน์กับงานมันเป็นเรื่องปกติที่พวกผมใช้กัน
วิธีไหนก็ได้ที่จะทำให้บรรลุวัตถุประสงค์โดยไม่ต้องสนใจกระบวนการ นี่แหล่ะงานของพวกผม
ทำตามคำสั่ง สำหรับผมไม่ได้สั่งแค่คนเดียวด้วย แม่งสั่งกันตั้งสี่ห้าคนจนปวดหัวไปหมด
แต่ก็ช่างมันเหอะ ไม่ว่าใครจะสั่ง สุดท้ายคำสั่งมันก็คือคำสั่งอยู่ดี อยู่ในวงการนี้แล้วจะกระดิกตีนนิ้วไหน ก็รอดพ้นจากสายตาคนที่จ้องตามล้างตามผลาญกันอยู่ยาก
“เรื่องไอ้ครูพละผมให้ดี๋ดี้เปาตามสะกดรอยมันแล้ว งานนี้อาจมีแลก ‘ของเก๊’ สงสัยลูกพี่ต้องไปเช็คบิลมันซักวันแล้วล่ะ”
ผมถอนหายใจอย่างสุดเซ็งเมื่อไอ้คมกลับไปแล้ว
รู้สึกพักนี้เห็นหน้ามันทีไรมีแต่ความหายนะ
มาขัดจังหวะกูไม่พอ ยังเอางานระยำมาให้กูทำอีก
เฮ้อออ ช่างแม่งมัน จะบ่นไปก็ใช่เรื่อง ผมก็ทำแต่งานแบบนี้นี่หว่า วน ๆ เวียน ๆ อยู่กับความโสโครกมานานนับปี จะถอยหรือเดินไปข้างหน้าต่อชีวิตก็มีค่าไม่ต่างกัน
“พี่คมกลับไปแล้วเหรอครับ ?” ผมประหลาดใจนิดหน่อยที่เห็นนีออนนั่งเล่นอยู่ข้างสระว่ายน้ำ ไม่ได้รออยู่ในห้อง ไอ้ที่กลัวยุงหามไปเมื่อกี้ก็ไม่ช่วยอะไรอ่ะดิ
“อืม มันกลับบ้านดึกไม่ได้ เดี๋ยวแม่ตี” ได้ยินชื่อแม่งแล้วหงุดหงิด
“ตอนเที่ยงเหมือนผมจะเห็นพี่คมแว้บ ๆ ที่โรงอาหาร... ลืมถามไปเลยว่าใช่เขาหรือเปล่า”
“มันนั่นแหล่ะ มาทำงานพิเศษเป็นคนขายข้าว” ทำไมไม่เป็นคนขัดส้วมวะ
นีออนพยักหน้าแล้วยิ้มนิด ๆ
“ยิ้มทำไม ?” พูดถึงไอ้คมแล้วทำหน้าแบบนี้กูเคือง
“ก็...ดีใจครับ จะได้มีเพื่อนคุยอีกซักคน”
“เพื่อนมีเป็นร้อย ทำไมต้องอยากคุยกับมัน ?”
“ผมไม่ได้มีเพื่อนเยอะขนาดนั้นหรอกครับ” ผมเพิ่งสังเกตว่ายิ้มของนีออนมันดูขมมากกว่าหวาน
คนอย่างเขาเนี่ยนะไม่ค่อยมีเพื่อน หรือว่าโลกนี้คนดีมันไม่มีที่จะอยู่แล้ววะ ?
ไอ้ประเทศอันแสนอบอุ่นนี้ มันมีแต่ตัวเหี้ยเดินเพ่นพ่านสินะ
“มีเรื่องอะไรก็คุยกับผมดิ ผมเป็นครูก็จริง แต่อย่างอื่นผมก็เป็นได้”
“........................” นีออนหันหน้ามาทำตาปริบ ๆ ใส่แล้วก้มหน้า
“แค่ครูคุยกับผมแล้วคิดจะช่วยผมหลาย ๆ เรื่อง ผมก็ดีใจมากแล้วครับ” มันจะโรแมนติกอะไรนักหนาเนี่ย ไม่ได้อยู่ในอารมณ์นั้นเลย
“คุณอย่าพูดเหมือนนางเอกหนังน้ำเน่าได้ไหม ? บอกมาคำเดียวนอกจากครูแล้ว คุณอยากให้ผมเป็นอะไรของคุณ ?”
ผัวใช่ไหม ?
พูดมาสิ
แล้วจะเป็นผัวให้วันนี้เดี๋ยวนี้เลย
“คือ...ผมอยากมีเพื่อนครับ”
จบกัน ประเทศไทย หวังอะไรไว้มักจะเหลวเป๋วเสมอเลยสินะกู
“แต่ครูเป็นผู้ใหญ่กว่าผมเยอะ ถ้าจะให้เป็นเพื่อนก็ดูไม่เหมาะเท่าไหร่”
“ใช่ไหมล่ะ” เป็นอย่างอื่นดีกว่าน่า ตื่นเต้นเร้าใจกว่ากันตั้งเยอะ
“ผมเป็นครูมาอาทิตย์นึงจนเอียนแทบอ้วกแล้ว อยู่นอกโรงเรียนก็ให้ผมเป็นอย่างอื่นบ้างเถอะ”
“เป็นพี่ได้ไหมครับ ?” นีออนพูด
ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่เล๊ยยย
“พี่เมฆ แหะ ๆ พูดแล้วรู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้” อ้าว กรรม
“..............................” พอได้ยินแล้วมันก็ไม่แย่นี่หว่า ไม่ใช้แค่เขาที่รู้สึกแปลก
ผมแปลกยิ่งกว่าแปลกไปหลายขุม !
ผมเป็น ‘พี่เมฆ’ ใช่ไหม ?
ถ้างั้นแค่นี้ก็ไม่ใช่ครูกับนักเรียนแล้วสิวะ
คำไม่กี่คำ มันจะมาขวางความรู้สึกกูได้ยังไง !
“ไหนลองเรียกอีกทีซิ” ย้ำให้มันซึมเข้าเซลล์สมองหน่อย ตอนนี้ไม่รู้ตัวไม่เป็นไร
พี่ก็พี่ เพราะยังไงไม่ช้าไม่เร็วเขาก็ต้องเป็นของผมอยู่ดี มันคือสัจธรรม
“พี่เมฆ ?” ผมว่าหน้านีออนแดงขึ้นเรื่อย ๆ เวลาพูดสองคำนี้ออกมา
ก็ดูดิ แล้วจะไม่ให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองได้ยังไง
เขาชอบผมชัด ๆ !!!
ชอบแต่ไม่รู้ตัวใช่ไหมล่ะ !?
แบบนี้อภัยให้ไม่ได้แล้ว
ผมขยับเข้าไปใกล้นีออนอีกนิด ใจจริงอยากกระชากเสื้อผ้าเขาทิ้งแล้วเอาตัวผมเข้าไปสวมให้แทน แต่พอเห็นหน้าเอ๋อ ๆ มองมาอย่างแปลกใจ ผมก็ทำป่าเถื่อนไม่ลง
เฮ้อ ช่างไม่รู้อะไรจริง ๆ เลยนะน้องเอ๊ยยย !
“อุ๊” นีออนสะดุ้งตอนผมก้มหน้าลงจูบปากเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
เรื่องแบบนี้ผมก็ไวพอ ๆ กับวิ่งหนีตำรวจเลวนั่นแหล่ะ
ปากนีออนกับชื่อเขา ไม่ได้ห่างไกลกันเลย
รสชาติและกลิ่นแบบเด็ก ๆ ที่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องทำให้ผมยิ่งอยากจะทำให้เขาเสียเด็กมันซะตอนนี้ เสียด้วยน้ำกาม เอ๊ย น้ำมือผมเนี่ยแหล่ะ
ความอยากนี้มันเกิดขึ้นมาตอนไหนวะ ?
เออ จะตอนไหนก็ช่างหัวมันเถอะ ผมเลิกอ้างแล้วว่าเขาสะกดจิตผม
ทั้งที่ความจริงก็คือ...นีออนไม่ได้ทำอะไรเลย !
99% ผมทำตัวเองทั้งนั้น !!
“อ..อือ...ครู” จะพูดคำนี้ออกมาทำไมเนี่ย
“เรียกพี่เมฆเหมือนเมื่อกี้สิ” ผมบอกเขา ขณะที่ปากและลิ้นยังนัวเนียกันอยู่ไม่ห่าง
ถ้าจะห่างก็แค่สองมิลพอ มากกว่านี้มันไกลเกินไป
“พ...พี่เมฆ...พอก่อน ~” ถึงจะบอกให้พอ ผมก็ไม่หยุดแค่นี้หรอก ของแบบนี้มันใช่ว่าจะหยุดกันได้ง่าย ๆ ซะเมื่อไหร่
“ผมจูบไม่เก่งเหรอ ?”
“ม..ไม่รู้ครับ ผมไม่เคยจูบใคร”
แปลก ! พอได้ยินประโยคนี้อีกที ความรู้สึกมันเหมือนได้หลุดพ้นจากอะไรบางอย่าง มันไม่ได้สบายใจเหมือนตอนทำงานเสร็จ ไม่ได้รู้สึกโล่งเหมือนตอนปลดปล่อยอาวุธชีวภาพในแดนข้าศึก
แต่มันรู้สึกเหมือนคนที่ยืนอยู่ท่ามกลางหิมะ แต่อุ่นวาบไปทั้งกระดองใจ
“ดีแล้ว อย่าให้ใครมาจูบคุณ แล้วคุณก็อย่าไปจูบใคร จูบผิดวิธีเดี๋ยวเป็นตุ๊ดมากกว่าเดิมผมไม่รู้ด้วยนะ”
ตัวโกงหนังเกาหลีแบบเอี๊ย ๆ ชิบเป๋งเลยกู พูดไปก็อยากอ้วกไป
แต่ทำไงได้...
ก็ปากมันอยากพูด
แล้วมันก็กำลังอยากทำอย่างอื่นด้วย
“ผมไม่อยากเป็นตุ๊ดอ่ะครับครู....พี่เมฆ” ดีที่ยังกลับลำทัน ไอ้เรื่องจะเป็นอะไรผมไม่สนหรอก รู้แต่ว่าตอนนี้โคตรโมโห ! จะทำหน้ายั่วกันไปถึงไหนฟระ
“ไม่ต้องห่วง มีผมอยู่ทั้งคน เดี๋ยวผมจะช่วยให้คุณหายเป็นตุ๊ดเดี๋ยวนี้แหล่ะ”
H
อัพอย่างมึน ๆ
-
พี่เมฆเนียนมาก หุๆ
-
อ๊าย...พี่เมฆ
ใจคอจะพาน้องมาเสียเด็กจริงๆเลยสินะ โถ น้องมายด์ใสขนาดนั้นพี่พูดอะไรน้องก็เชื่อหมดล่ะ ทำลงเหรอ ตาใสๆแบบนั้นน่ะ
วุ้ย..อิจฉาจริงๆ :z3:
-
หึหึหึ ครูเมฆเจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการอยู่เรื่อยเลย o18 o18
-
เจ๋ง o13
จะมีใครซักกี่คนที่คิดบวก(เข้าข้างตัวเอง) ได้อย่างเมฆบ้างเนี่ย
-
ทำไมพวกนั้นใจร้ายกับมายด์จัง
มายด์จ๋าอย่าไปยอมพวกมันนะ :m16:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย น้องมายด์
หลงคารมพี่เมฆซะแล้ว อารายจะอินโนเซ้นท์ขนาดนั้น
-
จูบผิดวิธีเดี๋ยวเป็นตุ๊ดมากกว่าเดิม
กร๊ากกกกกกกกกกกกก คิดได้ ตล๊อดๆๆ คนนี้อ่ะ
ปล. อยากเห็นนายน้อยแล้วสิ ดูจะมีบทบาทสำคัญ(รึเปล่า)
ปลล. กำลังสงสัยว่าไอ้..(ลืมชื่อแฮะ ไอ้เด็กเกรียนที่ชอบแกล้งมายด์อ่ะ)ต้องแอบชอบน้อง..(ลืมอีกแระ น้องผู้หญิงเพื่อนสนิทมายด์)
-
o13 สุดยอด ครู พี่เมฆ สูดดดดยอดด
-
ครูเมฆ ถ้าน้องมายด์มีแฟน ครูคงเป็นมากกว่าเพื่อนแต่น้อยกว่าแฟนแน่ๆ
รอตอนต่อไป ขอให้เป็นแบบที่คิดเถอะ เพี้ยง
-
โถถถ สงสารน้องมายด์ ผมไม่อยากเป็นตุ๊ดอ่ะครับครู :monkeysad:
น้องหนูจะน่ารักเกินไปมั๊ย?
-
โถ... พี่เมฆ จูบผิดนี่มันทำให้เป็นตุ๊ดมากกว่าเดิมได้เลย *เสียงสูง* :laugh:
แถเทพจริงๆค่ะคนนี้
-
ครูเมฆจะกดมายด์จริงเหรอ
เอาเลย เอาเลย ฮ่าาาาาา
-
แหล แถ ไถล แต่ไม่ถลอก... :a14:
ชอบภาษาการเขียนมากเลยครับ อ่านแล้วรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเยอะ ^ ^
แต่แอบหมั่นไส้ครูเมฆนะเนี่ย ทานจาระบีแทนข้าวแน่ๆเลย ลื่นปื๊ดๆ o18
-
น้องใหม่มาอ่านค่า
จูบผิดวิธีเป็นตุ๊ต และถ้าจูบถูกวิธีละค่ะจะเป็นอ่ะไร* - *
-
โหพี่เมฆ เจตนาเลวร้ายมาก
แต่ชอบ!!!!
ฮ่าๆๆๆ
น้องมายด์ ใส สุดๆอ่ะ
โถๆ น่าสงสารนะ มาเจอตัวพ่อแบบนี้
ก๊ากกกกกกก
ยังไงต่อล่ะเนี่ย!!
-
กร๊ากๆๆๆ พี่เมฆ..เจอเบบี้มายด์เรียกพี่แล้วเคลิ้มเลยหรอ :m20:
หวงว่าที่เมียจริงๆเลยน๊า
แต่รีบๆจับเบบี้มายด์กดเร็วนะ
ไม่งั้นระวังจะกลายเป็นบ้าไปซะก่อน
เอ๊ะ! แต่ปกติพี่เมฆก็เป็นบ้าอยู่แล้วนี่เนอะ
เป็น "บ้ากาม" นะ
รอตอนต่อไปจ้า
-
พี่เมฆเยี่ยมจริง o13
น้องมายด์น่าล่อลวงสุดๆ
-
เอ่อ พี่เมฆครับ
พี่เมฆนี่เพ้อได้โล่เลยนะครับ
นับถือ นับถือ
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
หายเป็นตุ๊ด
แต่จะได้เป็นเมียพี่เมฆแทนอ่ะดิ :m20: :m20: :m20:
-
อย่าไปโทษเด็กมันเลยค้าา คุณครู
-
พี่เมฆเจ้าเล่ห์มาก............
-
:jul1:ร้ากาจที่สุด แอ๊ยยย โดนแน่ๆ :oo1:ตับๆๆ
-
ชอบครับ :o8:
-
ในหัวครูพี่เมฆคงมีเรื่องงาน 10% ส่วนอีก 90% คือเรื่องหื่นๆที่จะทำกับน้องนีออน :haun4:
-
จะช่วยยังไงให้หายเป้นตุ๊ดคะเนี่ยพี่เมฆ ข้ออ้างชัดๆๆเลย
-
:z1:พี่เมฆเข้าใจหลอกเด็กนะ
-
ลูกแกะจะรอดจากหมาจิ้งจอกไหมนะ งานนี้?????
-
พึ่งเข้ามาอ่านครับ
ชอบการใช้ภาษา
แปลกดี ดูถึงจายยยยย 555555
-
เย้ๆมาแล้วว เข้ามาอ่านตามแล้ว
รอ :haun4: :haun4: นะครับ
-
พี่เมฆ........... ช่วยทำให้น้องมายด์หายเป็นตุ๊ดเร็วๆนะ :m20:
-
แวะมาดันน้องมายด์น้อยกลอยใจ :impress2:
อยากอ่านต่อแว้วววววววว :sad4:
-
เอิบ...พี่เมฆจุดประสงค์แกนี่ร้ายจริงๆ
ทำแบบนี้น้องมันหายเป็นตุ๊ดซะที่ไหนเล่าา
จะเป็นเมียแกมากกว่าล่ะสิ อิอิ
น้องมายด์จะตามอีพี่เมฆทันมั้ยนี่ เด็กหนอเด็ก
-
เมื่อไหร่ จะมาฮ๊า~ :haun4: :haun4: :haun4:
-
ครูเมฆนิ ปลาไหลใส่สเก็ตชัดๆเลย - .-
-
อยากอ่านมากค่ะ คิดถึงๆๆๆ :z3:
-
โถนีออนน้อยช่างไม่รู้ตัวเลยว่าภัยจะมาถึง
อาจได้สามีจากความเอ๋อจนน่ารัก :o8:
-
เมื่อไหร่จะมานะ ชะเง้อคอมารอหลายรอบแล้ว
-
แวะมาอ่านแล้วก็ต้่องหลงรักครูเมฆเข้าให้แล้ว อิอิ
มันเหมือนไอ้ต้านดีครับ
น่ากลัวยังงี้ต้องจองหนังสืออีกแระ o13
-
รอ :z6:
-
M ♠ M
บ้านหลังที่สองที่ครูพามาแตกต่างจากหลังแรกอย่างสิ้นเชิงเลยครับ
ผมว่ามันเหมือนบ้านคนปกติมากกว่าห้องสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยคอมพิวเตอร์อย่างงั้น
ซึ่งไม่ว่าจะดูอีท่าไหน ก็ไม่ใช่ร้านเกมส์หรือร้านอินเตอร์เน็ตแน่ ๆ
‘บ้านหลังนั้นไม่มีทางเข้า’
เอ่อ.... ผมหมายถึงว่า....
อยู่ดี ๆ เราก็ไปโผล่ที่โรงรถซะอย่างงั้น
ถ้าจะให้ผมเดาเล่น ๆ มันเหมือนฐานบัญชาการลับของหน่วยงานอะไรซักอย่างมากกว่า..
ผมเหลือบมองครูเมฆเป็นพัก ๆ ระหว่างที่เรากำลังเดินเข้าบ้าน
อันที่จริงผมไม่ได้ตั้งใจจะมาค้างกับครูเลยครับ เพราะผมเกรงใจเขา แล้วก่อนหน้านั้นเราก็ไม่เคยมีการคุยเรื่องนี้กันมาก่อน ราวกับว่าอยู่ดี ๆ เขาคิดได้ ก็พาผมมาเลย
‘ครูคงอยากพาผมมาสอนวิทยายุทธอะไรซักอย่างของเขาล่ะมั้ง’
ผมไม่รู้ว่ามันเป็นแขนงไหนหรือวิชาลับอะไร (?)
แค่ครูคิดจะสอนต่อสู้ให้ผม ผมก็ดีใจแล้วครับ
แล้วยังเรื่องที่ผม (อาจจะ) เป็นตุ๊ดอีก... :monkeysad:
ผมกังวลเรื่องนี้มาก แล้วก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็น เพราะผมไม่เคยคิดอยากเป็นผู้หญิง ไม่ชอบแต่งหน้าทาปาก ไม่ชอบใส่ส้นสูง ไม่ชอบเล่นวอลเลย์ แล้วก็ไม่ชอบกรี๊ดผู้ชาย
ถึงตอนนี้ผมยังไม่ได้ชอบผู้หญิงคนไหนจริงจัง แต่ผมก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย และไม่คิดจะชอบด้วย
ผมคิดว่าตัวเองยังห่างไกลจากความเป็นตุ๊ดอยู่มาก
จนครูเมฆทำอย่างงั้น... แล้วบอกว่าถ้ามีอารมณ์ร่วมด้วย แสดงว่าผมเป็นตุ๊ด
ถึงจะไม่อยากยอมรับ แต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่รู้สึกอะไรเลย
“น้องมายด์ !!!” ขณะที่ผมกำลังนั่งวิตกอยู่คนเดียวแล้วครูขอไปอาบน้ำนั้นเอง พี่คมลูกน้องครูเมฆก็โผล่หน้ามาจากประตูบ้านโดยไม่ให้สุ่มให้เสียงจนผมตกใจ
“ตัวจริงหรือนอมินีเนี่ย ! ทำไมมานั่งน่ารักอยู่ตรงนี้ครับ ?” พี่คมวิ่งเข้ามานั่งข้างผมแล้วจับมือผมขึ้นมาดม !
“โดนลูกพี่ล่อลวงมาใช่ไหมครับ ไม่ต้องกลัวนะ พี่คมจะช่วยพาน้องมายด์ออกไปจากที่นี่เองครับ !!” เขาพูดอะไรเนี่ยยย
“เอ่อ...” ผมกระชากมือตัวเองออกมาแล้วบอกว่าไม่ใช่ !
“ครูไม่ได้ล่อลวงผมนะครับ ผมเต็มใจมาเอง” ถึงภาพลักษณ์ครูเมฆจะดูไม่ใช่คนดีเท่าไหร่ แต่ครูก็ไม่ใช่คนไม่ดีหรอก !
“อ้าวเหรอ เต็มใจมาทำอะไรกันครับ ?” พี่คมถามสีหน้าจับผิด
“ครูบอกว่าจะสอนมวยให้ผม...”
“มวย !!!!?” พี่คมร้องเสียงหลง
“OH BUDHA BLESS !! ~ มวยบ้ามวยบอ ลูกพี่อยู่ไหนครับเนี่ย ?”
“ไปอาบน้ำอ่ะครับ”
ผมรู้สึกฉุนนิดหน่อย มาว่ามวยบ้าทำไม มวยไม่บ้านะ !
“ลูกพี่นี่เหลือเกินจริง ๆ พักนี้ชอบอู้งานอยู่เรื่อย นั่น ๆ มันเอาอีกแล้ว... ไม่รู้จะโทรมาสั่งอะไรกันนักกันหนา น้องมายด์ครับ พี่คมขออนุญาตออกไปรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ” เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้ววิ่งออกไปข้างนอกบ้านทันที
ดูเหมือนครูเมฆกับพี่คมจะมีธุรกิจรัดตัว เขามีอะไรให้ต้องคุยปรึกษากันอยู่ตลอดเวลา ผมเลยไม่อยากเข้าไปยุ่ง
‘เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่เกี่ยว’
เสียงของครูสะท้อนเข้ามาในความคิดผม
...ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยว
หลังอาบน้ำเสร็จผมมารอครูเมฆคุยธุระกับพี่คมที่ข้างสระว่ายน้ำ
ผมได้แต่นั่งมองเท่านั้นล่ะครับ เพราะว่ายไม่เป็น แล้วก็เกือบจะจมน้ำตายเพราะสระแบบนี้มาแล้ว
ถ้าวันนั้น...ไม่ได้ครูเมฆช่วยไว้... ผมคงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้...
ครูเมฆตามมาหลังจากที่ผมนั่งเหม่อมองสระอยู่นาน ใจหนึ่งคือผมอยากว่ายน้ำเป็นเร็ว ๆ เพราะกว่าที่โรงเรียนจะสอนก็อีกตั้งเทอมหน้า
อีกใจหนึ่งคือผมสำนึกในบุญคุณของครูที่เขาช่วยผมไว้ และผมยังนึกไม่ออกเลยว่าจะตอบแทนเขายังไง
ตอนแรกผมมีอคติต่อบุคลิกของครู เพราะเขาดูกวน ทั้งท่าทางแล้วก็การพูด สอนก็ไม่รู้เรื่อง ใครแย้งก็ตะคอกใส่ โดยเฉพาะหัวหน้าห้องผมที่โดนครูดุประจำ
แต่ถึงเขาจะดูเป็นคนแบบนั้น... ครูเมฆก็ใจดีกับผมมาก
เขาคงสงสารที่ผมมันไม่เอาไหนจนน่าสมเพช แม้แต่เพื่อนในห้องก็ไม่มีใครคบ เขาเลยต้องยอมมาเป็น ‘พี่’ ให้ผมแทน
‘พี่เมฆ’
ผมรู้สึกแปลกที่เรียกแบบนั้นเพราะดูเหมือนผมไปปีนเกลียวเขา
แต่ครูก็ไม่ได้ว่าอะไร และให้ผมเรียกเขาแบบนั้นอีก
แค่คำเพียงสองคำ... ทำให้ผมรู้สึกว่าได้สนิทกับครูมากกว่าเดิมอีกนิดหน่อย ผมรู้สึกมีกำลังใจและอยากจะไปโรงเรียนมากกว่าเก่าเพราะรู้ว่ายังมีคนที่ไม่รังเกียจผมและยังอยากจะคุยกับผมอยู่นอกจากเพลง
“พี่เมฆ...”
คำพูดผมจบลงด้วยริมฝีปากของครูอีกครั้ง !
ตอนแรกผมตกใจและไม่เข้าใจว่าทำไมครูถึงจูบผม
ถึงเขาจะบอกว่าทำเพื่อให้ผมหายเป็นตุ๊ดมากกว่าเดิมก็เถอะ
แต่ผมว่า...
“หวา !!!!” ผมตกใจที่อยู่ ๆ เขาก็ดันไหล่ผมนอนราบลงกับพื้นข้างสระว่ายน้ำอย่างไม่ทันตั้งตัว !
ครูเมฆไม่พูดไม่จาอะไร นอกจากตามเอาตัวเขามาทับผมไว้อย่างรวดเร็ว
ผมหนักปนอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก เมื่อครูดึงเสื้อยืดของเขาที่ผมใส่อยู่ขึ้นมากองที่คอ
“คะ...พี่ เมฆจะทำอะไร๊ !!!?” ผมสะดุ้งเฮือก เหงื่อแตกพลั่ก เพราะครูก้มหน้าลงมาจนชิดกับหน้าอกผม
และผมก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อน ๆ ของเขาเป่ารดลงบน...
“ยะ...!!!”
หวาาาาาาาา ~ แย่แล้ว
ผมหลับตาปี๋ช้อคไปพักหนึ่งก็เริ่มดิ้นเพราะตอนนี้หัวนมของผมข้างหนึ่งกำลังอยู่ในปากครูเมฆ !!!!
“อ๊า ~! อย่าครับ ! อย่าดูด !!!” ผมรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว คิดจะยกมือดันครูให้ออกไปจากตัวผม แต่ก็พบว่าตอนนี้ผมขยับไปไหนไม่ได้เลย นอกจากนอนบิดด้วยความสะท้านจากริมฝีปากที่กำลังรุกรานส่วนไวสัมผัสของผมทั้งสองข้างอย่างไม่เกรงใจกันเลย !
“อาการโคม่าแล้วว่ะคุณ” ครูเมฆเงยหน้าขึ้นมาบอก หลังจากที่เขาทำผมแทบหมดแรง หายใจหอบฮั่ก
“...............” ผมมองครูตาปรือ ส่วนเขาก็กำลังจ้องมองนมผมที่มันกำลังแข็งตั้งอยู่
“แบบนี้ก็ไม่ต้องสงสัยให้เมื่อยแล้วว่าคุณโคตร..............”
ครูเมฆหยุดพูดไว้แค่นั้น เขามองหน้าผมนิดนึง สงสัยเพราะเห็นใจไม่อยากตอกย้ำคำว่า ‘โคตรตุ๊ด’ ออกมา
ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้
และยิ่งไม่เชื่อเข้าไปใหญ่ ตอนที่ครูดึงกางเกงผมลงโดยที่เขาไม่ยอมบอกอีกแล้ว !!!
หวา !!! ~ ~ ~ o2
“เ*ด.....เป็ด” เขาอุทานเมื่อเห็นของสงวนของผมที่เริ่มมีปฏิกิริยาเช่นกัน
ผมอายครูมาก แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะยกมือขึ้นมาปิดบังส่วนนั้นไว้
“ด...ดึงกางเกงผมทำไม ? ~” ผมจะเป็นลม
“เอ๊า ! ไม่ดึงแล้วจะ.....อันนั้นกันยังไง” อันนั้นอันไหนหง่า ฮือออ
“จะไหวมั้ยวะเนี่ยกู” ครูเมฆพูดเหมือนบ่นคนเดียว
“งือ...อาการผมไม่ไหวแล้วเหรอครับ ?” อยากตายหง่า
“สุด ๆ แล้วคุณอ่ะ”
แง้ !!! ~ ~ ช้อคนะ !!
:sad4:
ยังไม่ทันหายเศร้ากับความจริงที่ปรากฏ ครูเมฆก็ทำให้ผมต้องตะลึงอีกครั้ง โดยการที่เขาเอื้อมมือมากำน้องชายผมเอาไว้หลังจากจ้องมันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่พักหนึ่ง
“อ อ๊า ! ~ พี่เมฆ ! อย่าจับ !! ~” ผมพยายามบอกแต่ครูเหมือนจะหูหนวกไปซะเฉย ๆ ...เขาไม่ฟังผมมาตั้งแต่สิบนาทีที่แล้ว ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตา ทำ ๆ ๆ ๆ แล้วก็ทำให้ผมอายมากขึ้นเรื่อย ๆ
ลำพังแค่เขาจับของผมขยับขึ้นลงผมก็แทบแย่ แทบไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วครับ
แต่นี่ครูเมฆยังก้มหน้าลงมาใช้ปากฟอนเฟ้นไปทั่วตัวผมอีก
“มายด์” ครูเมฆเรียกชื่อผม เสียงเขาดังอยู่ใกล้ ๆ หู ที่เพิ่งโดนงับไปนี่เอง
“ค..รับ” อ๋อยย หมดแรง
“เดี๋ยวผมช่วยฉีดยาให้คุณนะ” หา ? นอกจากเสี่ยร้านเพชร ครูยังเป็นหมอด้วยเหรอ ? หง่า...ไม่อยากจะเชื่อ
ผมไม่รู้หรอกครับว่าที่ครูเมฆพูดมันหมายความว่าไง เพราะถึงจะอยากรู้ สมองมันก็ไม่รับอยู่ดี
ผมไม่รู้อะไรแล้ววว ~
ไม่รู้และไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาดูด้วยว่าตัวเองกำลังถูกทำอะไรได้แต่หลับตาและกัดปากตัวเองไว้ อดทนกับความรู้สึกแปลก ๆ ที่กำลังอัดอั้นจนใกล้จะระเบิดออกมาเต็มที
“เฮ้ย !”
ครูเมฆร้อง พร้อม ๆ กับที่ผมรู้สึกว่าได้ปลดปล่อย..
และทันทีที่ลืมตาขึ้นมาผมก็แทบสะดุ้งพรวดเมื่อเห็นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำ....ของผม !
“ค...ครู...พี่เมฆครับ ผ...ผมขอโทษ !” ผมตกใจลนลานกับภาพที่เห็น
นี่ผม...ทำแบบนี้ใส่หน้าครูได้ยังไงเนี่ย !!!? ฮือออ
“เฮ้ย ขอโทษทำไม เรื่องจิ๊บจ๋อย” ครูเมฆยังยิ้มได้อีก
“ไปต่อในห้องกัน ยุงแม่งกัดผม ผมคัน” ครูเมฆบอก และเขาไม่รอให้ผมพูดอะไร ช้อนขาอุ้มขึ้นมาไว้กับอกทันที
ระหว่างทาง ผมเหนื่อยแทบจะหลับไปทั้งอย่างนั้น แต่พอเห็นหน้าครูเปื้อน ผมก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาเช็ดให้เบา ๆ
คือ....ผมละอายใจจริง ๆ ครับ ที่เมื่อกี้กลั้นความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่
“.......................” ครูเมฆหยุดชะงักไปแป้บนึง เขาขมวดคิ้วก้มหน้าลงมองผมด้วยสีหน้างง
เอ่อออ ครูต้องไม่พอใจแน่เลยที่ผมเอามือไปจับหน้าเขาโดยไม่ขอก่อน
“ข..อโทษครับ” ผมดึงมือกลับ รู้สึกทำตัวไม่ถูกเลยในสถานการณ์แบบนี้
และไม่ทันไร ผมกับครูก็เข้ามาอยู่ในห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ
ทันทีที่หัวถึงหมอน ผมก็แทบจะหลับให้ได้ แต่ดูเหมือนครูเมฆจะไม่ง่วงเหมือนผม เขาตามมานอนข้าง ๆ และเริ่มเอามือลูบไปตามตัวผมอีกครั้ง
“พี่เมฆครับ ผมง่วง” ถ้าจะให้ทำอะไร ผมทำไม่ไหวแล้ววว
“อย่าเพิ่งดิ ผมยังไม่ได้ฉีดยาสลายตุ๊ดให้คุณเลย” ครูเมฆตอกย้ำความจริงอันแสนเจ็บ
“พรุ่งนี้ได้มั้ยครับ ? ฮ้าววว ~ ผมง่วงจริง ๆ”
“เฮ้ยย ไม่ได้ ! ห้ามนอน !!!” ครูเมฆดึงแขนผมขึ้นมา จนหัวลอยขึ้นจากหมอนอันแสนอ่อนนุ่ม
“ตื่นเว้ย ! ผมไม่อยากเอากับศพนะ” พอเห็นผมหลับตาไม่ตอบสนองต่อเรี่ยวแรงอะไรที่มาสะกิดทั้งนั้น ครูเมฆก็เริ่มเขย่าแขนผมอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ผม...ไม่ไหวจริง ๆ พรุ่งนี้นะพี่เมฆ” ผมพยายามจะลืมตาบอกเขา และกลั้นไม่ให้หาวน่าเกลียดใส่ครูแบบเมื่อกี้ด้วย
ผมอยากหายเป็นตุ๊ดก็จริง แต่ผมง่วงอ่า
“พรุ่งนี้มันนานไป ผมไม่รอหรอก !” ขนาดเป็นเรื่องของผมครูเมฆยังกระตือรือร้นมากกว่าตัวผมเองอีก
เขาคงหวังดีอยากให้ผมหายไวไว
เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็ยิ้มออกมาอย่างเป็นสุข
“พี่เมฆใจดีจังครับ...”
ผมรู้สึกว่านี่เป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่ผมจะหลับตาลงคาอกของครู
สงสัยคืนนี้ผมต้องฝันดีแน่ ๆ เลย ~
H
ตอนนี้แต่งยากมาก รู้สึกไม่ถนัดอย่างแรง เหอๆ
-
55555555555555 อด
-
สมน้ำหน้าครูเมฆ อิอิ
ยาสลายตุ๊ด 555+
-
55555555 อีเมฆ ค้างแน่ๆๆๆ
-
ยาสลายตุ๊ด มันมีจริงๆใช่มั้ย ???
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
ค้างละซิ
เลยไม่ได้ฉีดยาสลายตุ๊ดให้น้องมายด์
คิดไปได้นะชื่อยาเนี่ย :m20:
-
ฉีดยาสลายตุ๊ด คิดได้ไงอะ ครูพี่เมฆ ถ้าทำจริงมีหวัง
โดนมายด์เกลียดไม่รู้ด้วยนะ
:bye2:
-
ก๊ากๆๆๆๆๆ ครูพี่เมฆมันหื่นจริงๆ จะฉีดยาให้น้องมายด์ให้หายเป็นตุ๊ด :jul3:
โอ๊ยย น่ารักอ่า น้องมายด์ใสซื่อ น่าจับกดจริงๆแหละ :o8:
แต่รอไปก่อนนะคะครูพี่เมฆ น้องยังเด็กอยู่นะ :laugh:
-
แอบสะใจเล็กๆ ครูเมฆ อด 555+
-
แม่งฮาจริงจัง ไอ้ครูพี่เมฆแม่งหลอกเด็กกกกกได้
สงสารน้องมายด์ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมไอ้ครูหื่น ฮ่า ฮ่า
-
อื้อหือออ น้องหนูมายด์ทำค้างมากกกกกกกก
สงสารพี่เมฆนะคะ กร๊ากกกกก คื้นนี้คงเฉาน่าดู
-
แหม๊ น้องมายด์ทำค้างทั้งพี่เมฆทั้งคนอ่านเลย
แอบดีใจที่น้องยังรอด แต่ก็แอบเสียใจที่ค้างงงงงงงง :laugh:
-
อุเหม่..ความใสของน้องมายด์ ทำให้รอดมือพี่เมฆไปได้หวุดหวิดนะเนี่ย
จะสงสารหรือสมน้ำหน้าเฮียแกดีน้อ หึหึหึ
-
55555555555555 น่าสงสารเมฆอ่ะ น้องมายด์มันซื่อดีนะ
-
จะฉีดยาให้หนูมายด์ก้ไม่ได้ฉีดเลย................
-
ฮ่าๆๆๆ อดเลย
:laugh3:
-
:laugh: :laugh: :m20: :m20:
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก สมน้ำหน้าอ่ะพี่เมฆขาาาา :impress2:
-
55555555555555555555+
พี่เมฆอย่างรั่วอ่ะ ความคิดแต่ละอย่างนี่เกินครูไปเยอะอ้ะ
ส่วนน้องมายด์ก็น่ารักไร้เดียงสาที่ซู้ดดดดดดดดดดด โอยยยยย ชอบอ่ะ
น่ารักมากๆค่ะ สนุกด้วย
-
หื่นดีนัก ครูเมฆ อดปายยยยย
-
:z1: ค้างจัง :laugh:
-
อ่าฮะ! นีออนใจร้ายว่ะเว้ย!!(ถึงจะไม่ตั้งใจกะเหอะ)
สงสารพี่เมฆจัง TT (แต่ขอสะใจใส่ด้วยละกัน อิๆ)
เรื่องมากเองนี่~ น่าจะเอาๆกันตรงนั้นให้เสร็จๆไป ยุงกงยุงกัดไรล่ะวะ -*-!
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: ไอ้ครูเมฆค้างงงง :jul3:
อดจ๊ะอด น่าสงสารหรือน่าหัวเราะดีเนี่ย เฮ้อออ เค้าบอกกันว่า ทำดีได้ดี
-
กร๊ากๆๆๆ อิครูเมฆค้างไปเลย
ผมไท่อยากเอากับศพนะ 5555555
สมน้ำหน้า น้องมายด์น่ารักที่สุดในสามโลกเลยจ้า
-
เด็กมันซื่อ อิครูเมฆก็ยังจะทำได้ลงคอนะ ฮ่าาาาาาา
-
เรื่องนี้ตลกมาก
น้องมายด์ซื่อมาก
ส่วนครูเมฆก็สุดเจ้าเล่ห์
-
ค้างอะดิคุณครู
55+
-
แค่นี้ก็ได้กำไรไปเยอะแล้วครู
อดทนอีกนิด แปบเดี๋ยวก็พรุ่งนี้แล้ว 55+
-
555+++
อยากบอกว่า " ได้แรงอก " ครูเมฆจริงๆ
คิดได้งัย ฉีดยาสลายตุ๊ด
-
อีพี่เมฆแกค้างล่ะสิ! , ไม่อยากจะบอกว่าค้างคือกัน :z3: :z3: :z3:
น้องมายด์ ใสไป อีพี่เมฆได้ใจใหญ่เลยอ้า! :oo1: :oo1:
:pig4: :pig4:
-
ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้าครูเมฆ ค้างแน่ๆ :m20:
น้องมายด์น่ารักอ่ะ
-
เหอะๆ จะสงสารใครดีเนี่ย :laugh:
-
สมน้ำหน้า อิพี่เมฆค้างเลย
ฮาตรงยาสลายตุ๊ดจริงๆ
คิดได้นะอิพี่เมฆ :jul3:
-
555+ครู..พี่เมฆ อดจนได้ น้องนีออนน่ารักง่าาา อาจรวดเดียวเลย ติดตามๆ o13
-
ฉีดยาสลายตุ๊ด??? คิดได้นะอีพี่เมฆ ฮ่าๆๆๆ
นี่ถ้าไม่สนใจเรื่องยุงกัด เรื่องคัน ก็คงได้น้องนีออนไปแล้วแหละ
อันนี้ทำตัวเอง สมน้ำหน้า ค้างซะเรย ฮิฮิ
น้องมายด์ก็แสนซื่อได้อีก พี่เค้ากะฟันก็ยังคิดว่าเค้าใจดี เฮ้อๆๆๆ
-
:laugh: น้องมายด์นี่ขยันทำพี่เมฆค้างตลอดอ่ะ...
-
ขออ่านด้วยคน
น้องมายด์ใสเวอร์ :a5: :a5:
แล้วแบบนี้จะรอดพ้นอีครูเมฆไหม ว่าแต่
แอบค้างนะจ๊ะ o22 o22 o22 o22 o22
ปล อีครูเมฆทั้งแถเก่งและหน้าด้านที่สุด o13 o13 o13 o13 o13
-
สวัสดีคะ
ระหว่างรอลงตอนใหม่ คือ เจ้จะรบกวนเข้ามาบอกว่า...
ตอนต่อไปๆ อย่าเขียนฉาก Nc เรท มากนักนะ ประมาณไม่ควรเขียนให้มีฉากบรรยายการร่วมเพศ รวมถึงการทำ oral sex
เด๋วเล้าฯ โดน ict ปิด จบเห่กันพอดี
แต่ถ้าเขียนแบบเชิงเปรียบเทียบ น่าจะได้นะเจ้ว่า ช่วยๆ กันหน่อยนะคะ
เจ้สอง :pig4:
-
พี่เมฆก็อดอีกตามเคย :m20:
น้องนีออนจะได้สามีก็ตอนหน้านี่ล่ะน้อ :impress2: :impress2:
-
กร๊ากกกกกกกกก
พี่เมฆ อดซะงั้น
ห้าๆๆๆๆๆๆ
-
น้องเอ๋ย ทำไมมันซื่อได้ขนาด
-
M ♠ M
นีออน........................
หลับไปแล้วว่ะ.....................
เฮ้ยยยยย impossible !!!!!!!!!!!! :serius2:
เป็นไปไม่ได้ !! ผมอุตส่าห์ตั้งใจทำอย่างพลิ้ว แล้วทำไมเขาถึงไม่อยากทำกับผมต่อวะ ? ไม่รู้สึกติดอกติดใจกันบ้างเลยรึไง !?
Foreplay ผมระดับมาสเตอร์เลยนะครับ
Sex action ไม่ต้องพูดถึง....ขั้นเทพเจ้า
หลังจากผ่านประสบการณ์อันโชกโชนมาหลายปี ผมไม่เชื่อหรอกว่าตัวเองฝีมือห่วย
ก็เห็นกันอยู่จะ ๆ ออกสื่อไปทั่วโลก ว่าผมทำนีออนสุขสะท้านอย่างเชี้ย ๆ แค่ไหน !
สงสัยจะเป็นตอนที่ยุงตัวแรกกัดที่แขนขวา
ตัวที่สองกัดแขนซ้าย
ตัวที่สามกัดคอ
และมันคงเริ่มเสียการควบคุมตอนนั้นเพราะความคัน...
แม่ง ! โคตรเหี้ย !!!
นั่นไม่ใช่ข้ออ้างที่แท้จริงครับ ผมอยากพานีออนเข้าห้องเพราะการเปิดซิงเด็กมันต้อง SOFT & SAFE ต่างหากเล่า ! ตูดบริสุทธิ์จะให้ทำป่าเถื่อนท่ามกลางฝูงยุงได้ยังไง !
เกือบแล้ว... อีกนิดเดียว... อุปกรณ์พร้อม
สภาพจิตใจพร้อม และเมฆ(ไม่)น้อยของผมก็โคตรพร้อม !
แต่ ‘ซิงเด็ก’ ที่ไม่ได้ลิ้มลองมาร่วมทศวรรษกลับพังพินาศ เพราะนีออนดันหลับกลางอากาศไปดื้อ ๆ ซะงั้น !
โอ้วววว ~ อย่างเกรียนอ่ะ !!!!
นี่ถ้าไม่เกรงใจคงจับเ*าทั้งอย่างงั้นแล้ว ทำไปทำมาเดี๋ยวก็ตื่นเองล่ะวะ !!!
แต่วิธีนี้มันเหมาะกับไอ้ห่าบ้ากามที่ไหนก็ได้ ไม่ใช่ไอ้เมฆผู้เป็นปัญญาชนคนนี้ (ถุย)
สรุป... ผมก็ต้องย้อนอดีตกลับไปเป็นเด็กชายเมฆอีกครั้ง เพื่อเล่นว่าว !
ทำไมกูต้องเล่นเอง ชักเองด้วยวะ !? ยิ่งเห็นตัวการนอนเฝ้าพระอินทร์สบายใจ กูยิ่งทนดูไม่ได้ ! ~
อ๊ากกกกส์ มันน่าจับยัดเยียดความเป็นผัวให้ทั้งวันทั้งคืนจริง ๆ แม่เจ้า !!!
“อ้าว ไอ้เมฆ มึงมาทำไม ?”
“มาไม่ได้รึไง” ขอลี้ภัยชั่วคราว ไม่งั้นตบะที่เฝ้าบำเพ็ญมาหลายปีคงต้องพังทลายอย่างชัวร์ ๆ
แล้วที่ ๆ พอจะทำให้ผมหายฟุ้งซ่านได้ ก็คงเป็นบาร์แห่งนี้
เครือข่ายของนายผมเอง ไม่ต้องห่วงว่าจะเจอใครที่ไหนมาจับไปปู้ยี้ปู้ยำหรือถ้าร้ายกว่านั้นก็คือยิงกบาลแยกจนเศษสมองปลิวกระจายเรี่ยราด
“ขอจินโทนิค ว๊อดก้า มาร์ตินี่ ปั่นรวมกันแบบแฟรปปูชิโน่” ผมสั่งบาร์เทนเดอร์คนที่ทักเมื่อกี้
“ร้านกูไม่มีของพิสดารให้มึงกิน” ใจร้าย...
“กูไม่เห็นได้รายงาน มึงมาสืบเรื่องใครรึไง ?” จะพูดเรื่องงานอะไรนักหนาวะเนี่ย
“มาแดกเหล้าเฉย ๆ จะทำให้มั้ยไอ้เป็ด ? ขอแรง ๆ แก้วนึง” ที่จริงมันไม่ได้ชื่อเป็ดหรอก แต่เชี้ยนี่ชอบทำหน้าบูดเหมือนตูดเป็ดเลยเรืยกมันไอ้เป็ด แต่ถ้าอารมณ์เสียกูเรียกมันไอ้ตูด
ไอ้เป็ดมองหน้ายังกับผมแปลงร่างเป็นเป็ดโปรเพื่อนมัน ไอ้นี่ฉากหน้าเป็นบาร์เทนเดอร์แต่ลับหลังนี่โคตรโหด ทำงานหมดจดเหมือนน้ำยาล้างส้วม
กระผมขอคารวะมันเลยครับหนึ่งกะโหลก
“บอกไว้ก่อน ร้านนี้ไม่มีของฟรีนะเว้ย” โหดแล้วยังเค็มอีกสัด ไอ้เป็ดจัดมาหนึ่งแก้วแทบสะอื้นเลยกู
“ของที่มึงไปรับมีปัญหาใช่ไหมเมฆ ?” ถามยังกับมึงเป็นบิดากู
“อืม” ปัญหาเชี้ยไรไม่รู้ ลืมสนใจไปซะสนิท
“แล้วมึงรออะไรอยู่ ไม่ไปจัดการให้เรียบร้อยวะ”
“ให้ไอ้คมไปสอยแล้ว...” ระยะนี้แม่งโบ้ยลูกเดียว ก็กูไม่มีอารมณ์ทำ ใครจะทำไมกู๊วว
“พักนี้แปลก ๆ นะมึง...” ไอ้เป็ดเริ่มมองแบบจับผิด หลังจากสังเวยเหล้าให้ผมอีกจอก
“มีอะไรที่โรงเรียนรึเปล่าวะ ?”
ฉึก !!!
เดาอย่างแม่นสาดดดด แถมไอ้ที่ควรอยู่โรงเรียน ตอนนี้ดันนอนอยู่ในบ้านผมด้วย
“ก็มีเท่าที่มึงรู้แหล่ะ” ผมตอบส่ง ๆ
“แต่พักนี้งานกูแม่งโคตรเหมือนใยแมงมุม ถ้าไม่รอบคอบเดี๋ยวจะเสียแรงเปล่า ๆ ปี้ ๆ”
“...ปี้ ๆ” ไอ้เป็ดย้อนซะน่าเอาบาทายัดปากให้เป็นการขอบคุณ
“หวังว่าคงไม่ไปหลงเสน่ห์เด็กคนไหนในโรงเรียนนะเว้ย เด็กมัธยมเดี๋ยวนี้ยิ่งน่าแดกอยู่ด้วย” มันหัวเราะหึหึ มองแบบรู้ทัน
เชอะ “หลงไม่ได้รึไง ?” ผมย้อน
“เด็ก ๆ ออกจะน่ารักปานนั้น... ยิ่งคนที่ฟันน้ำนมยังไม่หักกูยิ่งชอบเป็นพิเศษ”
และทันใดนั้น..หน้าขาว ๆ ของนีออนก็เด้งขึ้นมากระแทกแก้วตาผมจนแทบตกเก้าอี้
โอว๊ยย คนนี้แหล่ะวะที่โลกรอคอย ! ~ นีออน จุง
“พูดยังกับไอ้แก่บ้าตัณหา..” ตูดหนิ
“กูไม่แก่เว้ย เพิ่ง 18”
“18 มานานหลายปีแล้วสิท่า... กูเข้าใจหัวอกมึง แต่กูสงสารเด็กว่ะ มึงแม่งชอบฟันแล้วทิ้ง ปล่อยไปนาน ๆ เดี๋ยวเด็กมันจะมีปมนะเว้ย” ไอ้เป็ดเทศน์
“กูไม่ได้เป็นคนเลวแบบนั้น...~”
“มึงน่ะโคตรเลวเลย” ใส่ร้าย !
ผมไม่ได้เลวจริง ๆ ครับ จะบอกให้ ก่อนที่จะมาเป็นไอ้เมฆในตอนนี้ ผมก็เหมือนผู้ชายหน้าตาดีทั่วไป ที่มีแฟนสวย แต่แล้วเมื่อชีวิตมันบังเอิญเกิดหายนะผลิกโลก ผมก็จำเป็นต้องละทิ้งทุกอย่าง...
เพื่อ... อุดมการณ์
‘อุดมการณ์บ้านพ่อมึงรึไง นี่มันฆ่าตัวตายชัด ๆ !!!’ ผมยังจำเสียงเพื่อนสนิทคนนึงได้ชัดแจ๋ว หลังจากที่ตัดสินใจบอกมันไปว่า... จะรับทำงานนี้...
ไม่มีอะไรไม่เสี่ยง ยิ่งอาชีพแบบนี้ ยังไงก็ทำใจไว้แล้วว่าอาจจะตายเข้าซักวัน
ไม่เห็นมีอะไรน่าตกใจตรงไหน
ถึงแม้บางที แรก ๆ ผมอาจจะเป็นประสาทกับการฆ่าไปบ้าง
แต่นาน ๆ ไปก็ทำใจได้เอง
ไม่ฆ่า... ก็ถูกฆ่า...
กฎง่าย ๆ
แต่ไอ้ความง่ายนี้ กลับบังคับให้ผมเดินตามกลไกของมันไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ แม้เราจะมองไม่เห็น ไม่ได้ยิน หรือไม่รู้เหี้ยอะไรซักอย่าง แต่ที่แน่ ๆ คือมันมีอยู่ และน่าจะอยู่คู่กับประเทศอันแสนอบอุ่นนี้ตลอดไป
ไม่รู้ว่าเมื่อคืนผมลากสังขารกลับมานอนที่บ้านได้ยังไง
รู้เพียงอย่างเดียว.....กูเมาหัวขวิด !!!
กว่าจะตื่นนอนก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยง
เท่านั้นไม่พอ คนที่ผมคิดว่าน่าจะยังอยู่ที่นี่ กลับหายตัวลึกลับไปซะงั้น...!
เฮ้ยยยยยยยย !!!! หายไปไหนวะ !?
ถ้าผมเป็นคนธรรมดาที่ไม่มีศัตรูรอบด้านคงไม่ตกใจแทบบ้าขนาดนี้
นี่มันเกิดเหี้ยอะไรขึ้น ! ปกตินีออนไม่ใช่คนไปไหนไม่บอกนี่หว่า
หลังจากวิ่งวุ่นหาจนทั่วบ้านแล้วไม่เจอ ทั้งที่...เสื้อผ้า โทรศัพท์มือถือ กระเป๋าตังค์ และกระเป๋านักเรียนยังอยู่ครบ
ผมก็เกือบจะ... !
จะ.... จะอะไรวะ ? ทำไมทีเวลาแบบนี้ถึงนึกห่าอะไรไม่ออกซักอย่าง
ไอ้ที่นึกไม่ออกคงเป็นเพราะ นีออนไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับสิ่งที่ผมเป็นหรือทำอยู่แม้แต่น้อย ผมไม่จำเป็นต้องเดือดร้อน ถ้าเขาจะหายตัวไป
เออ ใช่ ไม่เดือดร้อนเลยซักนิด
แต่ทำไมกูถึงรู้สึกแย่ขนาดนี้วะ !
“อ้าว !!! ตื่นแล้วเหรอครับลูกพี่ ~” เสียงที่ไม่อยากได้ยิน
ตอนแรกกะจะหันไปด่าไอ้คมซักหน่อย พอเห็นคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มันเท่านั้นแหล่ะ เปลี่ยนทาร์เก็ตทันที
“คุณหายไปไหนมา !!!?”
โมโหว่ะ นึกว่าโดนใครจับไปเป็นตัวประกัน ที่ไหนได้ ออกไปกับไอ้หอกคม !
“โว้ว ๆ ลูกพี่ครับ ใจเย็น ๆ เมาค้างใช่ไหมเนี่ย ผมพาน้องมายด์ไปเดทมาครับ”
“มึงว่าไงนะ ?”
ขอชัด ๆ อีกทีเดียว แล้วกูจะฆ่ามึง
“เอ้ย ๆ ๆ ๆ ลูกพี่ ผมแค่ไปส่ง ! น้องมายด์เขาไปเดทกับแฟนเขา ไม่ใช่ผม !”
“พี่คม ! ~ เพลงไม่ใช่แฟนผม”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะครับ... ไม่เข้าใจโลกใบนี้จริง ๆ ทำไมคนน่ารักสองคนต้องมาได้กันเองด้วย !! ~ แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลยใช่ไหมครับลูกพี่ ?”
สรุป... นีออนแอบไปหาหญิงชู้ ทั้งที่เมื่อคืนเกือบจะได้เป็นเมียผมอยู่แล้วเนี่ยนะ !?
เหอะ ๆ ประเทศไทย จงเจริญ !
“เอ่อ...ครูครับ ผมขอโทษนะครับ ที่อยู่ ๆ ก็ออกไป พอดีผมเห็นครูนอนหลับอยู่เลยไม่กล้าปลุกอ่ะครับ” นีออนพยายามจะพูด หลังจากไอ้คมเปิดตูดหนีไปแล้วเรียบร้อย
“บอกว่าอย่าเรียก ‘ครู’ คำนี้มันโคตร....ระคายหูผมสุด ๆ”
“ก็........” ก็อะไร
“ครับ”
“ตกลงว่าคุณไปเดทกับเด็กคนนั้นทำไม ?”
แล้วผมล่ะ !? นอนเมาเพราะคุณเพื่ออะไร !? รู้งี้ไม่น่าปล่อยทิ้งไว้เฉยๆ เลย จับทำเมียเดี๋ยวนั้นซะก็สิ้นเรื่อง จะได้ไม่มีแรงลุกไปหาหมาแมวที่ไหนให้เสียอารมณ์
“เมื่อวานเพลงนัดผมไว้อ่ะครับ ผมก็เลยออกไป” นีออนเล่าต่อ
“อ้อ !” โทรศัพท์เมื่อวานสินะ
“แล้วพอดีพี่คมแวะมาตอนเช้า เขาก็เลยไปส่งผมครับ”
“อ้อ !!” ไอ้หอกนั่นแวะมาบ่อยมาก
“แต่ตอนแรกผมว่าจะไม่ไป เพราะเห็นพี่เมฆเมา...”
‘เอ๊ะ’
“ตอนนั้นมันรีบอ่ะครับ เพลงก็ไปรอแล้ว พี่คมก็เร่งผมเลยไม่ทันได้คิดว่าน่าจะทิ้งโน้ตบอกไว้ซักหน่อย...”
นีออนบอกด้วยน้ำเสียงและหน้าตาสุดสลด
เมื่อผมประมวลผลด้วยหัวสมองอันชาญฉลาดจากประโยคข้างต้น ความตอแหลทั้งปวงจึงได้ตกไปอยู่ที่ไอ้เชี้ยคม !
“คุณไปหาเพลง... แล้วไอ้คมล่ะ มันพาคุณแวะที่ไหนรึเปล่า ?” เพราะคำว่า ‘เร่ง’ ตัวเดียวเลย ไม่รู้มันจะเร่งทำห่าอะไรถ้ามันไม่คิดจะแอบตอดว่าที่เมียกู
“อ๋อครับ พี่คมพาแวะไปกินไอติม ^ ^”
เชรด บรรลุอรหันต์ ! รู้งี้น่าจะฆ่ามันทิ้งซะตั้งแต่เมื่อกี้
สงสัยไอ้หอกนั่น ป่านนี้คงนั่งขอบคุณพระเจ้าอยู่ที่มันหลอกล่อผมสำเร็จ
“แล้วมันทำอะไรคุณรึเปล่า ?” นีออนขมวดคิ้วนิด ๆ แล้วส่ายหัว
“ไม่ได้ทำอะไรครับ นอกจากเลี้ยงไอติม”
จะเชื่อดีไหมวะ ? นีออนยิ่งซื่อบื้อ เซ่อซ่า...ไม่รู้เรื่อง ไม่ทันคนอยู่ด้วย
“ทีหลังอย่าไปไหนกับมันนะ ไม่รู้รึไง ไอ้บ้านั่นมันชอบกินตับเด็ก”
“กินตับ !!!?” นีออนหน้าเหวอ
“พี่คมเป็นปอบเหรอครับ ? ฮ่า ๆ” ผมเข้าใจว่านี่คือมุข
“ชัวร์ ~ บางวันเป็นปอบ บางวันเป็นกระสือ ระบุสปีชี่ให้มันไม่ได้หรอกไอ้คนกลายพันธุ์แบบนั้นอ่ะ” โฮะ นึกไม่ถึงล่ะสิ ว่าผมจะเล่นต่อได้
“ฮ่า ๆ ๆ” ซักพักเขาก็หัวเราะออกมาจนตาปิด... ถ้าจะขำนะ... ขำมุขควาย ๆ ของตัวเองดีกว่า
“ผมพูดเล่นครับ คนที่ไหนจะกินตับ พี่เมฆโกรธอะไรพี่คมเหรอ ?”
“โกรธที่มันแอบเรอ......~” ทัก
“พี่คมเรอตอนไหน ?”
“เรอตอนที่เจอคุณ ไอ้บ้านี่แม่งเสียมารยาทจะตายชัก”
โคตร....ขวางโลกฉิบหาย ก็รู้อยู่ว่านี่เด็กกู มันยังจะ....!
“พี่เมฆกินอะไรรึยังครับ ? ผมซื้อข้าวมาฝากด้วย” นีออนเปลี่ยนประเด็นเป็นห่อข้าวมันไก่ ผมส่ายหน้า... ตื่นมาก็วิ่งหาคนแล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปหิว หายเมาค้างได้นี่ก็โอแล้วสเตปนี้
“ร้านนี้ผมเคยกิน อร่อยมาก ทั้งข้าวทั้งน้ำซุปเลย เดี๋ยวผมไปเอาจานมาให้นะครับ”
นีออนวิ่งหายเข้าครัวไป
ส่วนผมก็นั่งเหม่อมองวิญญาณไก่อยู่เป็นนาน พลางคิดว่า...
นี่มันผ่านมากี่ชาติแล้ววะ ที่ไม่มีคนหาข้าวให้ผมกินแบบนี้ ?
หลังจากสวาปามไปด้วยความเร็วแสง...
“อร่อยมั้ยครับพี่เมฆ ?” นีออนถาม ไม่อยากบอกเลยว่าอร่อย เพราะอยากเก็บคำนี้ไว้ชมอาหารเทพของคุณคนเดียว
เย้ยยย คิดไปก็อยากอ้วกไป ขนลุก
“ก็ดี” ผมหอมแก้มขอบคุณไปหนึ่งจ๊วบ
“วันหลังพาผมไปกินที่ร้านนะ”
“อ่า ~” หน้านีออนมันเป็นรูปปากผมทันที โห..........มันไก่มาก !
“เปื้อนง่ะ” เขาเอามือเช็ดหน้า แล้วมองผมแบบงอน ๆ
“พี่เมฆมีน้องชายมั้ยครับ ?”
“มีดิ ใหญ่ด้วย” เห็นแล้วจะตะลึง
“แล้วพี่เมฆชอบทำแบบนี้กับน้องชายรึเปล่าครับ ?”
“แบบไหน ?”
“หอมแก้ม” จะหอมยังไงวะ พิลึกกึกกือ หอมของคนอื่นอ่ะได้อยู่
“ไม่ชอบหรอก” ผมตอบ
“อ่อ ครับ”
หลังจากนีออนเอาจานไปเก็บ ผมก็ไปอาบน้ำ
ชีวิตทุก ๆ วันถ้าเป็นแบบนี้คงแสนสุข แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง มันก็แค่ความฝัน เหมือนทุก ๆ ที ซักปะเดี๋ยวก็คงจะดับดิ้นลงตามเคย ผมฝันได้ แต่ถ้าจะหวังชีวิตสวยหรูเหมือนคนอื่นเขาคงเป็นไปได้ยาก
...ภารกิจผมยังไม่จบ
H
สงสัย nc เรื่องนี้ต้องส่งหลังไมค์ โฮะ ๆ :pig4:
-
จิ้มจึ้ก :z13:
ว่าแต่คมชอบกินตับ
พี่เมฆ อ่ะปอบตัวพ่อเลยนะหนูมายด์ :laugh:
เมื่อคืนหนูก็เกือบจะโดนกินตับอยู่แล้วนะนั่น :pigha2:
-
พี่เมฆหื่นตลอด.. :haun4:
ยังพยายามจะสานต่อภารกิจอีกแน่ะ
น้องนีออนนี่ก็น่ารักตลอดอ่ะ ใส ซื่อกระชากใจพี่เมฆอย่างต่อเนื่อง :laugh:
-
แหมๆๆ ตอบมาได้ น้องชายใหญ่มาก เค้าถามคนละเรื่องกันแล้วอีตาเมฆ นี่หื่นได้โล่
น้องมายด์น่ารักได้ใจ o13
-
เอ่อ ขอถามเข้าประเด็นเลยนะ
แล้วเมื่อไหร่จะได้ "ซั่ม" กันละครับ
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
คมนี่กวนตรีนกะจะแกล้งพี่เมฆใช่มั้ยเนี่ย :jul3:
-
ครูเมฆแห้วตล่อดๆ
เห็นด้วยกะรีคุณ watop ค่ะ อิอิ
-
น้องมายด์มาหลอกให้อยากแล้วจากไปซธหลายรอบ...
เรื่องนี้น่ารัก ปนคอมเมดี้ เอ่อ แล้วก็ แอ็คชั่นสืบสวน(?) หน่อยๆ
สรุปว่ามีทุกแนว และน่ารักม๊ากก
รอคอยการเปิดตัวของ 'ของ' ต่อไปค่าา
-
ถ้าจะส่งหลังไมค์ ก็ 'ขอ' ออกเสียงเรียกร้องคนแรกเลยแล้วค่ะ! 555
ไอ้คมเลวมากกกกกกกกก 5555
-
เข้ามารอ น้องมายด์โดนกินตับนะครับ
-
อย่างนี้ต้องให้นีออนมาอยูุ่ด้วยตลอดชีวิตเนอะครูพี่เมฆ :haun4:
-
ถ้ามีหลังไมค์ขอด้วยคนค่ะ :z1:
ครูเมฆปอป!!!! ชอบกินตับเด็ก ว่าแต่พี่คมไม่ได้ดูตัวเองเลยว่าเมื่อคืนตัวเองก็กำลังจะสอยตับกินอยู่เหมือนกัน
ครูเมฆเดี๋ยวครูจะไม่รักนีออนแล้วหรอ? ทำไมอ่ะ? ภารกิจเสี่ยงตายอะไรอีกอ่ะที่ยังไม่เสร็จ แล้วอย่างนี้ไม่มาม่าหรอเนี่ย!!! :serius2: :serius2:
-
อิอิ มี nc ด้วย แสดงว่าพี่ืเมฆมันกินน้องนีออนสำเร็จสิ ฮ่าๆๆ
ขำการแถของอีพี่เมฆ แต่น้องนีออนก็แลดูว่าเชื่อนะ เฮ้ออ
ตอนจบเหมือนจะมีมาม่ายังไงก็ไม่รู้ ไม่เอาน๊าาา
อยากให้เค้ารักกันๆๆดีๆง่ะ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[
มีน้องชายไหม ม, มีดิ ใหญ่ด้วย ! :z3: :z3:
อิพี่เมฆเอ้ย ย :jul3:
-
อ๊า..ไม่นะ ถ้าส่งหลังไมคืเค้าก็ว้อทด้วยเหมือนกัน อิอิ :haun4:
โถ..เฮียไปว่าพี่คมเค้าแยกสปีชี่ไม่ได้หลายสายพันธ์ แล้วเฮียเองอ่ะสายพันธ์ไหน แทบจะเข้าสิงน้องมายด์อยู่ร่อมล่อล่ะ
จะรอตอนต่อไปนะคะ :mc4:
-
น้องมายด์รอดไปได้ยังไงเนี่ย
หนูห้อยพระอะไรคะ?
พี่เมฆผู้น่าสงสาร :sad4:
-
พี่เมฆ น้องมายด์
น้องมายด์ พี่เมฆ
โอ้ย อิจฉาโว้ย
-
ติดอกติดใจ :z1: อิอิ
หนังสือจะพิมพ์เมื่อไหร่ครับเนี่ย คุณโบ
จอง 1 o13
-
น้องชาย ? เราเข้าใจแบบน้องหนูนีออนนะ
55+แต่พี่เมฆคิดลึกเกินไป ใครจะไปทำอะไรแบบนั้น
-
พี่เมฆอุปสรรคเยอะเนอะ :laugh:
น้องมายด์หนูซื่อเกินไปแล้ว
หลังไมค์ถ้ามีเมื่อไหร่เค้าก็อยากได้นะตัวเอง :o8:
-
ในที่สุดก็อ่านจนทันจนได้.. :really2:
โฮะๆๆๆพี่เมฆชอบจิ้นไปเองง่ะ
น้องมายด์ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย :-[ หุหุ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งต่อไป o13
-
อดครับพี่เมฆครับ :laugh: แอบสะใจเล็กๆ
น้องมายด์เจอกันคราวหน้า ถ้าพี่เมฆทำท่าแปลกๆชิงหลับก่อนเลยนะ :z1:
-
ติดตามภารกิจพี่เมฆกับนีออน :oo1:
-
ชอบ ๆ
-
พี่เมฆได้ใจอ่ะ ฮา หื่น เท่ห์ :L2:
-
5555+
น้องชายพี่เมฆ??????
-
ฮามากอ่ะ :m20:
คุณครูพี่เมฆยังฮาได้มากกว่านี้อีกมั้ยเนี้ยะ
อ่านนี้แล้วหายเครียดเลย รั่วได้ใจจริงๆ :-[
เป็นกำลังใจให้คุณครูพี่เมฆสมหวังไวไว และคนเขียนอัพไวไวด้วยนะ
-
ครูพี่เมฆแม่งเพี้ยนได้โล่ห์จริง ๆ
อ่านไปฮาไป ก๊ากกกกกก
กด like คมเป็นลูกน้องที่กวนเจ้านายได้โล่ห์มั่ก
-
ไอ้พี่เมฆหื่นเว่อ ไวอาก้าเข้าเส้นเลือดแน่ๆ 555555+
ส่วนน้องมายด์ ก็อ่อนต่อโลกเกิ๊น จะโดนเขมือบอยู่แล้ว ไม่รู้ตัวอีก 555+
-
เรื่องนี้ฮาไร้คำบรรยายจริงๆ
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
สนุกมากเลยค่า
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านรวดเดียวจบบบบบบบบ
อย่างฮาอ่ะ พี่เมฆนี่ดูๆเหมือนแกจะโหด แต่จริงแล้วโค่ดจะต๊อง
คิดเอง ป่วงเองเสร็จสรรพ แล้วเมื่อไหรแกจะกินนีออนได้ฟระ
-
อ่านไปอ่านมาชักอยากรู้ว่าภาระกิจของไอ้พี่เมฆมันคืออะไร?
-
ครูเมฆครับ มันไก่มาก ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา
-
แหม่ๆ ไม่ค่อยเลยอ่ะ พี่เฆมของ... รอต่อป่าย ย แต้งหลายๆ
ป.ล อ่านในโทรศัทพ์ ^^
-
อู๊ยยยยยยยยย น้องมายด์ก็ยังคงแบ๊วเหมือนเดิม
ตามพี่เมฆให้ทันซะทีสิคะ แบบนี้เปลืองตัวแย่
แต่ยังไง น้องมายด์ก็น่าร้ากกกกก เอาให้พี่เค้ารักเค้าหลงสุดๆไปเลยน้าาาาาาาา
-
อร๊ายยยยยยยย มาอ่านรวดเดียวเลยค่ะ!!
เห็นเรื่องนี้หลายทีแต่ยังไม่ได้อ่าน อร๊ากก ชอบพี่เมฆจังเลยค๊า
น้องมายด์ก็นะลูกทำไมหนูถึงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมพี่เมฆบ้างนะ
ยาสลายตุ๊ดของพี่เมฆมันไม่มีจริงหรอกนะคะ ถ้าหนูอยากหายมาหาพี่สิ กร๊ากกกกกก
+1(0000000000) ให้ไปเลยจ๊า ชอบมากๆ เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ♥
-
อร๊ายยยยยย >< ชอบอ้าาาาา :m3:
กำลังชอบการ์ตูนเรื่องนี้อยู่พอดีเลยค่ะ *0* ปลื้มมมมมม :m1:
:pig4: คนแต่งนะค่ะ :กอด1:
สู้ๆค่ะ ! เป็นกำลังใจให้อย่างสูงค่ะ !!! o13
-
ตลอดแหละพี่เมฆ :m20:
-
พี่เมฆ ท่าจะอยากฉีดยาสลายตุ๊ดเต็มแก่
อิอิ
-
คิดถึงงงงงงงงงง
-
มาดันตูด อิพี่เมฆ :call: :call:
-
มาเร็ว ๆ รอมาหลายวันแล้วเนี้ย เงี่ยน..เอ้ย คิดถึงแล้ววว
-
:m20: พี่เมฆอย่างฮา
-
พระเจ้าาาาาาาาาา อ่านรวดเดียวจบบ เราชอบที่นักเขียนแต่งมากกกกกกก
ใช้คำพูดถูกใจมากๆเลย อ่านแล้วสนุกอ่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ฮ่าๆๆๆ ครูเมฆ อะไรๆก็ตีเข้าข้างตัวเองตลอดเฮอะๆ
-
มารอครูพี่เมฆด้วยคน
อิอิ :laugh:
-
o13
-
M ♠ M
8.5
ตอนเช้าผมตื่นขึ้นมาในห้องที่แตกต่างจากห้องนอนของผมอย่างสิ้นเชิง... ตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับที่ผมเห็นว่าห้องนอนของครูเมฆเท่มาก เขาตกแต่งง่าย ๆ แต่ว่าดูดี หรือจะพูดให้ถูกคือโล่งสุด ๆ เฟอร์นิเจอร์มีแค่เตียง โคมไฟตั้งพื้น แล้วก็เก้าอี้แฮนด์เมดที่ทำจากเหล็กพ่นสีเหลือง นอกนั้นก็มีทีวีแขวนติดผนังหนึ่งเครื่อง
จะว่าไปแล้ว บ้านนี้ก็ดูเป็นบ้านดีอยู่เหมือนกันครับ
ที่สำคัญคือ... ออกแบบไว้อย่างลงตัวเฟอร์นิเจอร์ built in ทั้งหลัง
แต่ว่าสำหรับผมแล้วมันก็ยังดูแปลกอยู่ดี ความรู้สึกมันบอกว่าอย่างนั้น...
เช้านี้ผมนัดเพลงไว้ที่ร้านข้าวแกงแห่งหนึ่ง... เพลงมีเรียนพิเศษก่อนเที่ยงเลยว่างแค่ช่วงนี้เท่านั้น การที่ผมปฏิเสธเธอเมื่อวันก่อนผมยังรู้สึกแย่อยู่เลยอ่ะครับ นึกว่าครูจะสอนมวยให้ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้สอน
เพราะ................
อ่า ~ คิดมาถึงตรงนี้ผมรู้สึกร้อนที่หน้ายังไม่รู้
ก็เมื่อวาน.......ผมว่าครูลงทุนมากเกินไป !!!~
ผมเข้าใจความหวังดีและความลำบากใจของเขานะครับ ที่ไม่อยากสอนวิชาให้กับตุ๊ด เขาก็เลยทำแบบนั้น........? ? ?
พอคิดมาถึงตรงนี้ผมก็รู้สึกผิดอย่างร้ายแรง ~
ครูเมฆอยากให้ผมแมนเหมือนผู้ชายปกติไวไว แต่ผมกลับง่วงนอนแล้วหลับไปซะเฉย ๆ
ผมไม่ได้ตั้งใจหลับนะครับ แต่ว่าอยู่ ๆ ร่างกายมันก็เพลียไปเอง ซึ่งสาเหตุมันก็เกิดจากที่ครูทำให้ผมนั่นแหล่ะ !
ยิ่งคิดก็ยิ่งอายอ่ะคร้าบ... :m17:
แต่ว่าถ้ามันจำเป็น...ก็ต้องพยายามไม่อาย เพราะดูท่าทางเรื่องนี้มันยังไม่จบ ผมยังรู้สึกเหมือนที่ครูบอกอยู่เลย และดูท่ามันจะเป็นหนักกว่าเก่าด้วยซ้ำ...~
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปข้างนอกเสร็จ (โดยการยืมเสื้อครู แต่กางเกงผม) ผมก็สงสัยว่าครูเมฆหายไปไหน ? บ้านหลังนี้เป็นบ้านชั้นเดียวครับ แต่อาณาบริเวณกว้างขวาง ตอนแรกผมก็นึกว่าครูอาจจะไปนอนห้องอื่นหรือเปล่า ? ที่ไหนได้... เขากำลังนอนแผ่หลาอยู่บนพื้นพรมในห้องรับแขก !
ผมงงว่าทำไมครูมานอนอยู่ตรงนี้ ?
แล้วก็กระจ่างชัด เมื่ออยู่ ๆ พี่คมก็โผล่มาเฉลยให้หลังจากที่ผมและเขาช่วยกันหิ้วปีกครูเมฆที่สลบไสลไปนอนบนโซฟา
“ลูกพี่เนี่ย ไม่ไหวจะเคลียร์จริง ๆ กินเหล้าไม่จ่ายตังค์ แถมให้เจ้าของร้านแบกมาส่งอีก” หง่ะ ครูออกไปกินเหล้าตอนไหนเนี่ย ?
“แล้วเมื่อคืนน้องมายด์ค้างที่นี่ใช่ไหมครับ ? ทำไมถึงไม่บอกพี่คมล่ะ พี่จะได้แวะไปหาที่ห้อง” แล้วพี่คมก็หันหน้ามาถามผมด้วยสายตาเอาเรื่อง
“น้องมายด์คงยังไม่โดนลูกพี่เตะบอลอัดโกลใช่ไหมครับ ?”
“........เอ่อ” ผมงง เมื่อคืนนี้ผมกับครูไม่ได้เล่นบอลกันเลย
“อ๊ะ ทำหน้าตาอย่างนี้อย่างบอกนะว่า......โอ้ววว ม่ายยย ~ ~ ~ ศัตรูของมวลมนุษยชาติ !!! เรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะครับ พี่คมจะปกป้องน้องมายด์เอง”
“..........................” :confuse:
ผมยังไม่ทันหายเบลอกับพี่คม เขาก็ฉุดกระชากลากถูผมไปที่รถแล้ว และสุดท้ายก็จบลงตรงที่พี่คมพาผมไปหาเพลง แถมยังไปนั่งจ้องหน้าเพลง ทำให้เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอีก
“ชื่อเพลง สงสัยจะร้องเพลงเพราะ อยากจะฟังเพลงร้องเพลงซักเพลง จัดให้เป็นบุญหนึ่งเพลงได้ไหมครับเพลง ?”
เอ่อ.............พี่คมแร๊บออกมาอย่างคล่อง
“มายด์ เราไปเรียนพิเศษก่อนนะ เดี๋ยวไปไม่ทัน” อ้าว ผมหน้าเสีย ตั้งแต่มาถึงแล้วครับที่เธอทำท่าไม่ค่อยพอใจที่พี่คมมาด้วย
“ง...งั้นเดี๋ยวเราไปส่ง” เพลงจะนั่งแท็กซี่ไปครับ ผมก็ไปยืนโบกรถให้ โดยที่พี่คมยังนั่งรออยู่ในร้าน
“โกรธอะไรเรารึเปล่า ?” ผมถามเพลงแบบไม่แน่ใจ
“ไม่โกรธหรอก แต่ทีหลังถ้าจะพาคนอื่นมาด้วยมายด์บอกเราก่อนนะ” ผมยิ้มแห้ง รู้สึกผิดที่พี่คมอาจจะไปกวนอารมณ์เธอเข้า แต่ผมว่าเขาก็ดูเฮฮาดี ทำไมเพลงถึงหงุดหงิดหว่า ?
“แฟนน่ารักสุด ๆ ไปเลยครับน้องมายด์ !” พอผมกลับมาพี่คมก็ชมใหญ่
“แต่น้องมายด์น่ารักกว่านะ” แหง่ะ
“เพลงไม่ใช่แฟนครับ เป็นเพื่อนสนิท” ผมแก้ความเข้าใจเสียใหม่ ทำไมคนอื่นถึงชอบพูดว่าผมเป็นแฟนเพลงอยู่เรื่อย แถมบอกไปก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อกัน เหมือนพี่คมตอนนี้ที่ทำเป็นยิ้มกรุ้มกริ่มกับคำตอบของผม
ผมดูเวลาจะสิบเอ็ดโมงแล้ว เป็นห่วงครูเมฆอยู่เหมือนกันที่ปล่อยเขาทิ้งไว้ที่บ้านคนเดียว ผมเลยบอกพี่คมว่าจะรีบกลับ แต่พี่คมก็ยังอยากจะพาไปนู่นไปนี่
กว่าผมจะได้กลับก็เที่ยงกว่าเข้าไปแล้วครับ
ครูเมฆดูหงุดหงิดมากที่ผมไปไหนแล้วไม่บอก
แต่เขาก็อารมณ์ดีขึ้นพอได้กินข้าวมันไก่ :impress:
แหะ ๆ ๆ บอกแล้วววววว่าร้านนี้อร่อย......! ~
ผมมานั่งคิดดูตอนที่ครูไปอาบน้ำว่าทำไมผมกับเขาถึงสนิทกันได้ขนาดนี้ สนิทถึงขั้นหอมแก้ม ? ผมอาจจะหน้าตาท่าทางเหมือนน้องชายครูรึเปล่า ? ซึ่งครูก็บอกว่ามีน้องชายด้วย แต่ใหญ่มากนี่ผมไม่รู้ว่าอะไรใหญ่
คำตอบเขากับความคิดผมมันดูขัด ๆ กันยังไงไม่รู้อ่ะครับ
บางเรื่องผมก็เข้าใจ บางเรื่องไม่เข้าใจ
แต่บางทีครูไม่ต้องอธิบายอะไรมาก เขาก็ทำให้ผมเข้าใจไปได้เอง
อย่างนี้เขาเรียกว่า.........พรสวรรค์รึเปล่าหว่า ?
“คุณ !” ครูเมฆเดินมาเรียกจากข้างหลังเล่นเอาผมสะดุ้งเพราะกำลังเหม่อมากไปหน่อย
“ครับ !?”
“เมื่อวานคุณไม่รับผิดชอบผม ! คุณนอนกรนสนั่นห้องแล้วไม่สนใจใยดีเลยว่าผมจะเป็นจะตายยังไง” ผมอ้าปากหวอ ไม่นึกว่าเขาจะเสียความรู้สึกขนาดนี้
“ผ..ผมขอโทษครับ ผมแย่งที่นอนครูใช่ไหมครับ ครูเลยไปกินเหล้า”
ครูเมฆเดินอ้อมมาด้านหน้า แล้ววางมือสองข้างลงบนพนักเก้าอี้คร่อมตัวผม
“แน่ดิ !! ผมแปะโป้งเขาไว้ด้วย คุณต้องรับผิดชอบจ่ายค่าเสียหายแทนผมเข้าใจไหม ?”
แง้ ~ โดนไถอีกแล้ว.... แต่ไม่เหมือนกันนี่นา คราวนี้ผมเป็นคนผิด
“ผมต้องจ่ายให้ครูเท่าไหร่ครับ ?”
“ผมชื่อเมฆ.... กรุณาเรียกชื่อผมด้วย” ครูเมฆบอก
“ผมไม่ใช่คู ไม่ได้เป็นโซ คูล ไม่ชอบกินสาคู แล้วรถผมก็บีเอ็ม ไม่ใช่คูโบต้า”
“เอ่อ คอ...ร....อู........” ผมพยายามอธิบาย
“ฟังแล้วมันก็เหมือนกัน ! หรือคุณจะขยันกระดกลิ้น ?”
“............................” ผมส่ายหัวเบา ๆ
“ผมก็ว่างั้น คุณใช้ลิ้นไม่เก่งเลย” ผมก้มหน้ายอมรับ แต่ก็โดนครูยกมือจับคางให้เงยหน้าขึ้นอีก
“จ่ายผม.. เป็นจูบของคุณได้มะ ?”
ผมอ้าปากหวอ แต่ก็รีบหุบปากฉับ เพราะครูพุ่งหน้าเข้ามาแล้ว !!!~
“อื้ออ !” ผมหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ ได้หรือไม่ได้ครูก็ไม่เห็นจะรอฟังคำตอบเลย ! ...ผมไม่รู้จะทำยังไงเหมือนเดิม ตัวมันแข็งค้างอยู่อย่างนั้น
กว่าจะรวบรวมสติได้อีกที ลิ้นของผมกับเขาก็สัมผัสกันอย่างรุนแรงซะแล้ว... ~ ~
ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างนั้นได้ยังไง รู้แต่ว่าเขาทำแบบไหน ผมก็ทำตอบไปแบบนั้นโดยสัญชาตญาณ...
ถึงจะกล้า ๆ กลัว ๆ ทำได้ไม่เหมือนครูก็เถอะฮะ แต่เขาก็นำผมอย่างรู้จังหวะ
แต่ว่า... ครูจะนำไกลเกินไปมั้ย !!!? รอผมด้วย จะตายแล้ว !!!
“เจ๋งโคตรเลยใช่ป่ะ ?” ครูเมฆผละออกมาหลังจากผมทำท่าจะไหวให้เขารู้
“................” หลังจากพยักหน้าตอบ ครูก็ยิ้มแล้วยกนิ้วโป้งเกลี่ยน้ำใส ๆ ที่เลอะขอบปากและปลายคางให้ผม
“งั้นต่อจากเมื่อคืนกันเลยดีกว่า”
ครูเมฆบอก ผมทำท่าจะพยักหน้าอีก แต่ก็นึกขึ้นได้
“ผ..มต้องทำไงบ้างอ่ะครับ ?”
“นอนเฉย ๆ” เขาตอบ พลางดึงเสื้อยืดออกจากหัวอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ...” ผมชะงักมองตามมือครูที่โยนเสื้อตัวนั้นทิ้งไปไกล
จากนั้นก็คว้าหมอนบนโซฟาและตัวผมไปนอนแผ่บนพื้นพรม...
ผมมองตามการกระทำของครูแล้วรู้สึกใจสั่นแปลก ๆ ยังไงไม่รู้อ่ะครับ
ชีวิตผม... ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ปกติวัน ๆ หนึ่งผมจะไม่ค่อยสนใจอย่างอื่นนอกจากเรื่องเรียน พวกสิ่งบันเทิง วัตถุนิยมหรือเทคโนโลยีต่าง ๆ ผมก็ไม่ได้ติดตาม ด้วยเหตุนี้บางทีคนอื่นก็เลยมองว่าผมเป็นมนุษย์ยุคหิน ทำตัวเฉิ่ม เชย out แต่ผมก็ไม่สนใจเพราะผมไม่จำเป็นต้องใช้เงินเพื่อตามสมัย ส่วนใหญ่ผมจะเอาเงินไปทำอย่างอื่นให้เป็นประโยชน์ในการศึกษาหาความรู้มากกว่า
“มายด์ ครั้งแรกมันอาจจะเจ็บหน่อยนะ เพราะของผมมันไม่ค่อยจะเล็กเท่าไหร่” ครูเมฆดึงสติผมกลับมาโดยการก้าวมาคร่อมผมที่นอนหงายอยู่
ผมกลืนน้ำลายไปหนึ่งอึกกับคำเตือน
“เอ่อ ผ..ผมจะหายเป็นตุ๊ดจริงเหรอครับพี่เมฆ ?” ทำไมรู้สึกเหมือนมันจะไม่หายอย่างที่เขาบอกก็ไม่รู้
“คุณไม่เชื่อมือโปร ฯ เหรอ ?” เขาถามพลางถอดเสื้อตัวเองออกด้วย
หง่ะ ผมมองอย่างหวั่น ๆ แล้วส่ายหน้า
“ไม่ต้องห่วงนะ วันนี้คุณลืมความแต๋วชัวร์ ๆ ~” ครูเมฆยิ้มบอกแล้วก้มหน้าลงกดปากลงบนแก้มผม
แล้วจากนั้น... เขาก็เริ่มเอาจมูกมาดม ๆ ที่คอ ผมเกร็งนิดหน่อยตอนที่รู้สึกว่าไม่ใช่แค่ดมแล้ว
“ค...ครูครับ !!! ผมว่าอย่าดีกว่า !~” ไม่รู้ทำไมตอนนี้ผมถึงอยากให้เขาหยุด
ก็มัน...รู้สึกแปลก ๆ เหมือนมันหายใจไม่ทัน แล้วก็ตื่นเต้นมากยังกับหัวใจมันจะหลุดออกจากอก ไม่ใช่ที่คอผม แต่ทั้งหู ทั้งหน้า ทั้งปาก ลามไปแผ่นอก... หน้าท้อง ปากครูสัมผัสทั่วไปหมด
ส่วนมือเขา...ข้างหนึ่งคอยปัด กดมือผมที่มันคอยแต่จะดันเขาออกอย่างไม่รู้ตัว อีกข้างนึง... ก็บีบเค้นที่หน้าอกจนผมรู้สึกเสียวแปล็บขึ้นมา
“ห้ามทำไม ? ผมห่วยเหรอ ?” ครูเมฆถามทั้ง ๆ ที่เขากำลังเลียเม็ดเล็ก ๆ บนอกผมอยู่
“ม..ไม่ใช่ครับ อ๊ะ อืออ” ผมรีบยกมือขึ้นปิดปากเพราะมือครูล้วงเข้าไปในกางเกงแล้วคว้าสิ่งที่อยู่กึ่งกลางลำตัวผมมากำไว้เบา ๆ
“บอกว่าให้เรียก ‘พี่เมฆ’ ไง..” เขาเอ่ยแล้วเริ่มขยับมือขึ้นลงช้า ๆ
“ถ้าได้ยินคำว่า ‘ครู’ อีกครั้งเดียว ผมจะอ้วกใส่ปากคุณ เข้าใจมั้ย ?” o22
หง่ะ ผมพยักหน้าทั้งที่มือยังปิดปากอยู่
ความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนเมื่อคืนเลยครับ เพียงแต่ว่าครั้งนี้ดูจะจริงจังมากกว่า
ครูเมฆคอยมองตามการเคลื่อนไหวของผมอยู่ตลอด บางทีก็จ้องตาเขม็งทั้ง ๆ ที่เขากำลังอมของผมไว้ในปาก !! T T
ผมแทบช้อค ไม่รู้ว่าเขากล้าทำได้ยังไง ? จนกระทั่งกางเกงผมถูกดึงออกไปจากตัวนั่นแหล่ะ ผมถึงกระเด้งตัวลุกขึ้นมาทันที
“จะไปไหน นอนลงไป” ครูเมฆสั่ง
“ต..แต่ว่า....ผมอาย !!!” ทำไมผมต้องเปลือยด้วย ยิ่งครูเคยบอกว่าของผมเล็ก ผมยิ่งอายหนักเข้าไปใหญ่
“งั้นผมถอดด้วย คุณจะได้ไม่อาย”
ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นซักหน่อย......~ :sad4:
ผมแทบจะร้องไห้ออกมา แล้วก็แทบตะลึงอ้าปากค้างเพราะว่าครูเมฆถอดกางเกงออกหมดจริง ๆ !!!!!!
“........!!!!!!!!!!!!!!!! ~” ช้อค
ราวกับว่าหัวใจหยุดเต้นไปหลายวินาที แล้วก็ตัวสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมเห็นของลับของคนอื่นจะ ๆ กับตา ใกล้... และก็....ใหญ่กว่าของผมมากขนาดนี้ :m25:
“เชื่อยังว่าของผมใหญ่ ?” ผมไม่ได้ตอบอะไรครู นอกจากจ้องตาเขาอย่างหวาด ๆ
คือว่า...ใหญ่หรือไม่ ตอนนี้ไม่ใช่ประเด็นสำหรับผมแล้วครับ
ผมสนใจว่าของครูมันกำลังตั้งชี้ขึ้นมาต่างหาก !!
ผมมองส่วนนั้นของตัวเองและของเขาซึ่งมีปฏิกิริยาไม่ต่างกันแล้วเป็นต้องกลืนน้ำลายไปอีกหนึ่งอึก พูดอะไรไม่ออกและรู้สึกตัวอ่อนขึ้นมาดื้อ ๆ ตอนที่ครูเมฆดึงแขนผมให้มานั่งคร่อมบนตักเขา ทั้งที่สภาพเราก็เป็นแบบนั้น.........
เปลือย และมีปฏิกิริยา... ทั้งคู่
แล้วแบบนี้มันจะดีเหรอเนี่ย ? :m15:
“รู้นะว่าอึ้ง แต่เดี๋ยวได้อึ้งยิ่งกว่านี้อีก” ครูยักคิ้วแล้วยิ้มบอกกับผม
“.................” เอ่อ ตอนนี้ผมอยากบอกเขาจังเลยครับว่า...
เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันมั้ย... ?
:freeze:
H
Soft ไปก่อน พอดีงานเข้าเลยยังไม่ว่างมาต่อ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและดันให้จ่ะ
-
จัดหนักเลยนะครูเมฆ
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
อุกรี๊ดดดดดดดดดดด :m3:
ครูเมฆจะได้กินแบบฟูลคอร์สมั๊ยคราวนี้ :impress2:
หวังว่าคงไม่มีอะไรขัดหรือมาร(พี่คม)มาผจญอีกนะคะ :m20: :m20: :m20:
-
คราวนี้หนูนีออนจะรอดไปได้อีกไหม
:z1:
-
ครูเมฆ ไม่ไหวจะเคลียร์แล้วววว
หลอกเด็กตลอดดดดดดดด มายด์ไอ้ฉีดยาสลายตุ๊ดดดของครูเมฆ เจ้ว่ามันไม่ได้ผลชัวร์
ว่าแต่พี่เมฆไอ้ที่ว่าอ้วกนี่อ้วกอะไรใส่ปากน้องมายด์ o13 o13 o13
คราวนี้น้องมายด์คงไม่หลับให้พี่เมฆต้องอารมณ์ค้างหรือไอ้พี่คมมาขัดจังหวะนะ :z3: :z3: :z3:
-
อยากรู้ว่าน้องนีออน จะออนท๊อปแบบซื่อๆ ได้ป่าว อิอิ
-
มาถึงขั้นนี้แล้วน้องมายด์
ได้หายจากอาการเป็นตุ๊ดแน่
แต่กลายมาเป็นเมียพี่เมฆแทน :z1:
-
อิเฮีย..แกจะกินน้องกลางบ้านรึไง
ห้องหับ เตียงเติงน่ะ หัดใช้ซะบ้าง เดี๋ยวหลังน้องเป็นรอย (เกี่ยว?)
โฮ..เสียดายความใส
-
โห่ ค้างเลยอ่ะ
-
อ่านแล้วก็เอ็นดูน้องมายด์ จะมีสามีอยู่แล้ว ยังไม่รู้เรื่องเล้ยยยย :z10:
แต่นับถือความมุ่งมั่นของ"พี่เมฆ"จริงๆ :z1:
-
จะรอดไหมน้า คราวนี้ 5555++
แต่ลุ้นขอให้ไม่รอดได้ป่าวค่ะ^^
-
กร๊าก หายเป็นตุ๊ด เป็นแต๋วแน่เหรอยอดชายนายเมฆ กร๊ากกก
-
ไอ้ครูพี่เมฆ ใกล้เคียงกับการเป็นอาชญากรมากอ่ะ ล่อลวงเด็กน้อยไร้เดียงสาอย่างน้องมายด์นีออนได้ไงเนี่ย :z1:
จะหายเป็นตุ๊ดก็คราวนี้แหละ กลายเป็นเกย์แทน :laugh:
ตอนหน้าต้องเตรียมเลือดกะทิชชู่ไว้ให้พร้อม เผื่อนีออนจะโดนกดจริงๆ :haun4:
-
อย่าหยุดนะครูเมฆ จัดหนักเท่านั้น ฮ่าาาาา
-
เฮ้ย นีออนเสร็จแหงๆ :a5:
-
สงสารน้องมายด์จริงๆ
มาเจอครูเมฆผู้หื่นกาม
-
ยอม ๆ มันไปเถอะมายเอ้ย อิพี่เมฆเนี้ยะ. :jul3: :jul3:
ถึงกับ ชี้หน้าด่า กันเลยทีเดียว ปล่อยไม่ด้ายยยยยยยยยยยย
:z3: :z3: :z3:
:pig4: :pig4:
-
ยืนชี้หน้าด่าอิครูเมฆ :angry2:
หนูนีออนของเราเสร็จแน่เลย :haun4:
หรืออิพี่คมจะโผล่มาหว่า
รีบมาต่อไวๆนะค้า ค้างๆๆ
-
มาร่วมโหวตกันเหอะครับ
น้องมายด์จะ......?
*เสร็จ
*ไม่เสร็จ
:laugh3: อิครูพี่เมฆหลอกเด็กตลอดเว... :z1:
-
โหยยยยย ตัดจบแบบนี้อะนะ.. แอร่กกกกกก ค้างมากค่ะ
-
สงสัยอีพี่เมฆจะอดแดร๊กอีกตามเคย :laugh:
-
ครูเมฆจอมหื่น :laugh: :laugh:
ชอบหลอกกินมายด์อยู่เรื่อยเลย :haun4:
-
ดีกรีความเลวและหื่นของอิพี่เมฆไม่เคยตกเลยจริงๆ :m20:
คราวนี้จะได้กินทั้งตัวมั้ยหล่ะเนี่ย
กลัวแต่จะมีอะไรมาขัดขวางซะก่อนนะสิ :z2:
-
:haun4:
-
โอ๊ยย รอครูเมฆจัดหนักๆ
-
5555++ตอนหน้าคงจัดเต็ม
แอบฮาทำให้หายตุ๊ด 5555++
แล้วถ้าโดนขึ้นมันมาจะเรียกว่าไรดีงานนี้ รับลองตุ๊ดยิ่งกว่าเดิม
-
ฮาแตก อิเฮียเมฆแถได้โล่แล้ว หลับหูหลับตามากอ่าา น้องนีออนใสโพดๆ ไม่น่าเลย o16 อย่างงี้ถ้ามีเหตุิผิดพลาดขัดข้องอีก เฮียเมฆคงลงแดงตายไปเลย5555
-
มาเชียร์ให้นีออนไม่รอดค่ะ 555+
-
ถ้าไอ้พี่คมโผล่มาอีกจะให้ครูเมฆเอาระเบิดไปปาบ้านมัน :m16:
หนูมายด์จ่าพี่ก็อยากให้หนูรอดอ่ะนะ
แต่พี่อยากให้ไม่รอดมากกว่านี่สิปัญหา :laugh:
-
ฮ่าๆๆๆๆ อีเมฆหื่นนนน
เด็กมันไม่รู้เรื่องน๊าาาาา
-
จัดหนัก จัดหนัก จัดหนัก จัดหนัก จัดหนัก จัดหนัก จัดหนัก จัดหนัก จัดหนัก จัดหนัก จัดหนัก จัดหนัก
ขอร้อง ขอแบบหนัก ๆ รอวันนี้มานานแล้ว
ส่วนคมห้ามโผล่หัวมาเด็ดขาด ไม่งั้นโดนตีนแหงมๆ
-
เมฆหลอกเด็กๆๆๆๆ
-
จัดหนัก !!! o13 ฮ่า ๆๆๆๆ
-
ชอบพี่เมฆมากๆเลย คับ รอติดตามผลงานตอนต่อไปอยู่น่ะคับ
-
สงสัย....ไม่รอดแหงๆ
-
เข้ามาให้กำลังใจเรื่องนี้ :L2:
-
พี่เมฆ รุกหนักจริงไรจริง
อิิอิ
-
จะได้ไหม๊ น๊ออ โฮะๆๆ
-
M ♠ M
9
ในที่สุดผมก็จับนีออนแก้ผ้าจนได้ !
โคตรบ่งบอกถึงความโฉดและเชี้ยได้อย่างชัดเจน
แต่ก็นั่นแหล่ะ ใครสน... คุณสนเหรอ ? มาถึงขั้นนี้แล้วผมไม่โง่ปล่อยให้มดปลวกตัวไหนมาขวางทางสวรรค์ของผมกับเขาได้หรอก !
ประตูหน้าต่างทุกบานล็อคหมดแล้วโว้ย เอาดิวะ ถ้ามีใครอยากหน้าด้านเข้ามาขัดจังหวะอีก กูจะเอาเสาไฟฟ้าอัดแม่งให้ขี้กระจายคารูตูดไปเลย !
หลังจากคิดแผนการและข่มใจไม่ให้ข่มขืนนีออนอยู่นานอย่างสัด ๆ
คำว่า ‘อยากแดก’ ตอนนี้คงน้อยไปกับความรู้สึกผม น้อยไปอย่างมหันต์.. แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้นอกจากค่อยเป็นค่อยไป ผมไม่อยากให้นีออนรู้ว่าผมเหี้ย อยากได้เขาเป็นเมีย
ทั้งที่จริงแล้วน่าจะเรียกว่าโชคดีเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่งมากกว่าที่ได้คนเพอร์เฟคอย่างผมเป็นผัว
ใช่ไหมล่ะ ?
เขาชอบผม ผมก็สนองให้คูณสาม
เอาให้จบหลักสูตรไปเลย
ส่วนเรื่องอื่นก็อย่าไปสน ผมเป็นใครแล้วนีออนเป็นใคร
เวลาคนจะเอากันมันไม่ใช้สมองคิดเรื่องนั้นให้วุ่นวายหรอก
คิดแค่ว่าคนนี้ต้องเป็นเมียกู และกูจะทำให้เขามีความสุข ..พอแล้ว
“นั่นอะไรอ่ะครับพี่เมฆ ?” นีออนถามเสียงแห้ง หลังจากผมเอื้อมมือไปหยิบอุปกรณ์ช่วยเหลือออกมาจากในกระเป๋ากางเกง (คราวนี้เตรียมตัวมาดีไม่มีทางพลาดเว้ย)
“โฟมล้างหน้าเหรอครับ ?”
พระเจ้า ! พูดออกมาได้ บ้านอยู่ดาวนาเมกรึไงวะ ถึงไม่รู้จัก
“ไม่ใช่” ผมตอบ “นี่มันโฟมล้างก้นต่างหาก !”
ผมเปิดฝาเทหล่อลื่นใส่มือ นีออนทำตาโตเหมือนไม่เคยเห็น
“ไม่ใช่โฟมนี่ครับ เจล..”
“เออ ๆ เจลล้างก้น เรียกไงการใช้งานมันก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ” ผมจูบปิดปากความปัญญาอ่อนของเขา แล้วเริ่มต้นรุกใหม่อีกครั้งโดยการเอามือเปื้อนเจลชะโลมลงไปที่กึ่งกลางลำตัวของเราสองคนแล้วจับชักพร้อมกัน
“อึก ! อื้ออ ~” นีออนตาโต ทำท่าจะดึงหน้าออกแต่ผมไม่ยอม กดท้ายทอยเขาไว้ แล้วทะลวงลิ้นเข้าไปดูดดุนลิ้นเขาอย่างเมามัน ผมบดจูบปากเขาจนบวมเจ่อ พอเห็นท่าว่าจะหายใจไม่ทันก็ถอนหน้าออกมาฟัดแก้มกับซอกคอเขาแทน
“อ อืออ ซ พี่เมฆ ผ..ผม...ร้...อน..อ่า” พอเจอลีลาขั้นเทพของผม นีออนก็กัดฟันหลับตาปี๋อย่างสุดเสียว เขาเกาะไหล่ขยับสะโพกลอยขึ้นลงตามจังหวะมือผมอย่างไม่รู้สึกตัว ส่วนปากก็ร้องครวญครางเบา ๆ ให้คนฟังรู้สึกสยิวกิ้วอยู่ตลอดเวลา
“ผมก็ร้อน มายด์” กูก็จะระเบิดอยู่แล้วครับ ไม่ต้องหลับต้องนอนกันแล้ววันนี้ มาเป็นเมียพี่ทั้งวันทั้งคืนเลยดีกว่า !
“อ๊ะ..อือ อย่าจับได้ไหมครับ งือออ ผมจะ...อ อก !” นีออนตัวเกร็งจิกเล็บลงไหล่ผมแน่น
“ออกไปไหน ผมไม่ให้คุณไป” ผมปล่อยมือจากของตัวเองแล้วตั้งใจรูดให้นีออนคนเดียวอย่างเต็มที่ จนตอนนี้ถึงจะอยากหรือไม่อยาก เขาก็กอดคอผมไม่ปล่อยล่ะวะ
“อ..อืออ พี่เมฆ...~” เรียกแบบนี้อยากเสียตัวแล้วใช่ไหม
“จ๋า น้องมายด์” ผมไซร้คอเขาพลางก้มลงมองสะโพกที่กำลังส่ายปนเกร็งกระตุกเป็นระยะอย่างหื่นกระหาย
“ผม ม..ไม่ไหวแล้ว อ๊า !! พี่เมฆ...อ๊ะ ๆ ๆ” ผมเร่งมือให้ แล้วนีออนก็น้ำแตกพร้อมร้องลั่นเสียงโคตรเอ็กซ์ !
โอ้ว เชรด...ให้ตายเหอะ นี่เหรอวะ (ว่าที่) เมียกู ถ้าหัดอีกซักหน่อยสงสัยคงทำผัวคลั่งตายเพราะความ x แน่ ๆ
“มายด์ คุณทำผมเยิ้มไปหมดแล้วเนี่ย” เอาไงต่อดีวะ ชักไม่อยากจะทนแล้ว
ผมบอกเขาพลางค่อย ๆ กดร่างที่อ่อนระทวยลงกับพื้นพรมขนแกะ แล้วก็ถึงกับช้อค เมื่อนีออนจงใจยั่วให้ผมสติแตก โดยการแบะขาออกนิด ๆ เพื่อให้ผมแทรกตัวเข้าไปหา
“พ...พี่จะทำอะไร ?” สมองรวนแล้วเหรอวะ หรือว่าตัวผมเองที่เริ่มจะไม่รับ ผมดันขานีออนออกกว้าง พลางกลืนน้ำลายไปหนึ่งอึกกับท่าทางยั่วตัณหาของเขา
“ทำให้หายเป็นตุ๊ดไง อย่าลืมสิ” ช่วยเตือนบ่อย ๆ ก็ดีนะ เดี๋ยวผมจะลืมว่าตอแหลอะไรไว้
“แต่ ผ..ผมว่ามันแปลก ๆ อ่ะครับ” นีออนว่า ในขณะที่ผมยกสะโพกเขาลอยขึ้นเพื่อสำรวจทางเข้า
“ไม่แปลกหรอก เขาทำกันทั่วบ้านทั่วเมือง”
อุว๊ากกก ตูดเด็กของแท้ ฉบับออริจินอล !!!!!!
เห็นแล้วชัดเลยว่าตูดนี้ต้องหวานอย่างแน่นอน
สีชมพู และไร้ขน..... เนียนสุด ๆ ไปเลยน้องเอ๊ย
ผมหยิบเจลมาเทใส่มืออีก นีออนทำหน้าเหมือนอมขยะตอนที่ผมลูบมือลงที่ร่องก้นเขา
“พ..พี่เมฆครับ !! ทำไมต้องเป็นที่ก้นด้วย..” เฮ้ย ใจเย็น ไม่ใช่ที่ก้นแล้วจะเอาที่ไหนทำผัวให้คุณล่ะ
“ก็นี่มันเจลล้างก้น แล้วผมก็กำลังจะล้างให้คุณอยู่” เกทไหม เดี๋ยวจะล้างทะลวงให้ลึกถึงจุดสุดยอดเลย
“แต่ว่า...ก้นผมมันสกปรก ! เดี๋ยวมือพี่เมฆเปื้อน”
“คุณจะขี้ใส่มือผมรึไง ?”
“ปะ เปล่าครับ !”
“งั้นก็เลิกกลัวนั่นกลัวนี่ได้แล้ว ผมมีวิธีของผม คุณไม่ต้องห่วงว่ามันแปลกประหลาดอะไรหรอก ใคร ๆ เขาก็ทำกัน”
“ทำแบบนี้เนี่ยนะครับ !?”
“ใช่” ผมตอบ “แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมีใครทำได้เจ๋งเท่าผมหรอก คอยดูและกัน แล้วคุณจะติดใจ”
ผมบอกพลางค่อย ๆ กดนิ้วลงช่องทางที่ยังไม่มีผู้บุกเบิก ส่วนปากก็อมให้เขามีอารมณ์อีกรอบ นีออนตาค้างมองการกระทำของผมแล้วกัดปากตัวเองไว้ไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมา ความลื่นของเจลทำให้เข้าไม่ยาก แต่ก็ไม่ง่าย เพราะรูเขาเล็กนิดเดียว คงต้องเจาะอุโมงค์กันนานล่ะคราวนี้
“อืออ พี่เมฆ ผม...ปวดอึ” นีออนเริ่มทำผมเสียเซลฟ์อีกแล้วเหรอวะ
“พูดจริงพูดเล่น ?” เพิ่งเข้าไปได้นิ้วเดียว ตอดชิบหาย นิ้วกรูจะหลุดอยู่และ
“จะ จริงครับ !! จริง ๆ มันอึดอัดข้างใน” เขาบอกผมหอบ ๆ
“ขี้ตอนนี้ก็ไม่ออกหรอก คุณเสียวมากกว่าล่ะม้าง...~ เป็นไง เจ็บรึเปล่า ?”
“อะ อะ เจ็..บ นิดนึงครับ อ๊า !!! ~ หมุนทำไมอ่ะ !!!?” ผมหัวเราะเสียงร้องตกใจของเขา แล้วส่งนิ้วสองและสามเข้าไปหลังจากคลึงนำร่องอยู่เป็นนาน
...คิด ๆ ดูแล้ว กูมัวใจเย็นอยู่ได้ไงวะเนี่ยไอ้บ้า ?
“พร้อมยัง ?” ไข่ผมจะระเบิดอยู่แล้วครับ ไม่เคยรอปรับสภาพให้ใครนานขนาดนี้มาก่อนเลยให้ตายเหอะ ! จะมีเมียเด็กนี่มันยากขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย !
“มายด์” ผมเห็นเขานอนนิ่ง หมดสภาพทั้งที่โดนล้วงไปแค่สามนิ้ว
ฉิบหายละ หวังว่าเจอของจริงเข้าไปคงไม่ตายหรอกนะ
“ครั..บ” นีออนค่อย ๆ ปรือตามองผมอย่างหยาดเยิ้ม
แม่เจ้า !!! นี่มันยั่วกันชัด ๆ
“จะพาขึ้นสวรรค์แล้วนะ” ผมจัดท่าทางให้เขาดันขาออกกว้างพร้อมจ่อขีปนาวุธที่ประตูทางเข้า พอกันที การรอคอย ! ถ้าคราวหน้าเป็นงี้อีก ผมคงทนไม่ได้นานขนาดนี้แน่ ๆ
ผมใจร้อนแทบจะแทงเขามิดด้าม แต่ดูหน้านีออนแล้วโคตรกลัวเขาจะเจ็บ ผมเลยต้องค่อย ๆ ออกแรงดันเข้าไปทีละนิด แต่ว่า... หัวยังไม่ทันเข้าได้หมดเลย นีออนแหกปากร้องลั่นยังกับแมวโดนเชือด !
“อ๊า เจ็บ !!!!!!!!!!”
“เฮ่ย !”
“เจ็บ ! เอาของครูยัดก้นผมทำม๊าย !!!? ~”
อะไรกันวะ ! ถามแบบนี้แล้วจะให้ตอบว่าไง จะให้ตอแหลเรอะ ? หรือว่าจะฟังความจริง ? พูดไปแล้วจะรับได้ไหมล่ะ
‘ผมอยากเป็นผัวคุณครับ’
ประโยคเดียวจบเลย ไม่ต้องเป็นครูแม่งแล้วงานนี้
ผมคาท่อนล่างที่ปวดหนึบ ตึบ ๆ เอาไว้ ตอนนี้บอกไม่ถูกเลยว่าจะอารมณ์ไหน แต่บอกตรง ๆ ก้นนีออนโคตรรัดผมแน่นอย่างเหี้ย ๆ จนผมแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
“คุณเจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ ?” ผมกัดฟันถาม แม่งเอ๊ย ขยายรูมาตั้งนาน ทำไมยังเจ็บอยู่อีกวะ กูไม่เชื่อออ ~
“เอ่อ... โทษครับ ผมแค่ตกใจ” เชรด !!! กูก็ตกใจเหมือนกันนะ
“แต่มันก็เจ็บ !” เลิกเจ็บเหอะ ขอร้อง
“แน่ล่ะ ของผมใหญ่ แต่ผมทำเบาสุด ๆ แล้ว ไม่เสียวมั่งรึไง ?” กูแม่ง อดทนซะยิ่งกว่าตอนอยู่ในสนามรบอีกสาส
ผมค่อย ๆ ดันเข้าไปใหม่ สองมือนวดเฟ้นทุกส่วนที่จะทำให้นีออนลืมความเจ็บปวดทุกชนิด ส่วนปากก็ดูดนมเขาไปด้วย นีออนซู๊ดปากเหมือนกินของเผ็ด แต่ก็ยังเป็นเด็กดีตอบคำถามผมว่า
‘เสียว’ ปน ‘เจ็บ’ เบา ๆ หลายครั้ง
“หายเจ็บยัง ?” ผมแช่ลำเอาไว้แล้วถามเขาเป็นระยะ ๆ จนกระทั่งตอนนี้มันเข้าไปได้เกือบหมดแล้ว
“ค..ครับ ดีขึ้นแล้ว....ตะ แต่ว่าผมกลัว...” นีออนพูดไปหอบไป ผมเห็นตรงหางตาเขาเริ่มมีน้ำปริ่ม ๆ จะไหล คาดว่าคงเสียวได้ที่
“ตอนนี้ผมก็โคตรกลัวตัวเองเหมือนกัน” เห็นหน้าเขาแล้วมันบอกไม่ถูก สงสาร...แต่ถ้าจะให้ปล่อยไปก็คงไม่
“ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะทำให้เราแฮปปี้กันทั้งคู่” เอาให้ลืมวันนี้ไม่ลงกันไปเลย
“ผมขยับนะ” ผนังด้านในรัดผมไว้แน่นทั้งลำโดยเฉพาะส่วนปลาย ผมกัดฟันกรอดค่อย ๆ ถอยเข้าออก ...ทำช้า ๆ ...ไม่ให้สะเทือนก้นเวอร์จิ้นของเขา
อูยยย ปวดกบาลจี๊ด ๆ ทำไปก็โมโหตัวเองไป ...ให้ตายเหอะ !!! นี่ผมเป็นไอ้เมฆตัวจริงรึเปล่าวะเนี่ย ? มัวรออะไร ทรมานตัวเองไปทำไม เข้าได้แล้วก็เอาให้มันส์สุด ๆ ไปเลยสิวะ จะไปห่วงความรู้สึกอะไรกันนักกันหนา
มาถึงตอนนี้... อยู่ ๆ ผมก็เสือกนึกถึงคำพูดของไอ้เป็ดขึ้นมาซะงั้น
เขาหาว่าหนู ‘โคตรเลว’ ชอบฟันแล้วทิ้ง...
ผมอยากฟันนีออน จริง...! แต่ผมไม่ได้อยากทิ้งเขา
แค่คิดมันก็ไม่ใช่ !!! โคตรไม่ใช่ !!!
นีออนไม่เหมือนคนอื่น ๆ ที่ผมเคยผ่านมา เขาซื่อบื้อและปัญญาอ่อนเกินกว่าที่คิด
จูบก็ไม่เป็น จะเ*ดก็ยังไม่รู้ตัวอีก สุด ๆ ของความอินโนเซ้นส์เลยว่ะ !
แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ผมอยากเป็นคนแรก...และคนเดียวที่จะสอนเขาเรื่องนี้
นีออนครางอือในลำคอตอนที่ผมถอยออกจนเกือบสุดแล้วซอยถี่ ๆ เข้าไปใหม่ ซ้ำ ๆ ช้า ๆ ระวังแบบสุดตีนไม่ให้เขาต้องช้ำมาก พอคิดว่าข้างในน่าจะโอเคกับขนาดของผมแล้ว ผมถึงค่อยเร่งเครื่องแรงขึ้น ๆ จนตอนนี้นีออนกำลังโยกตัวตามแรงส่งของผมอย่างรวดเร็ว
“อือ อ๊ะ ๆ ๆ อา ม...ไม่...” ผมก้มลงกอดเขาไว้ทั้งตัวแล้วดูดปากกลืนเสียงร้องคำว่า ‘ไม่’ ที่หลุดออกมาให้ได้ยิน
เวลานี้ต้องไม่มีคำว่า ‘ไม่’ มันต้อง ‘ใช่’ ดิวะ
“อึ๊ ๆ ๆ อ๊า ครู๊ !!!! ก้นผมจะขาดไหม ?” ขอบใจที่ถาม
“เฮ้ย บอกว่าอย่าเรียกครู ! วอร์มมาดีแล้วไม่ขาดหรอก” ผมผลิกตัวนีออนเปลี่ยนท่าให้นอนคว่ำหน้าลงกับหมอน ได้ยินเสียงเขาซี๊ดปากเป็นระยะ ๆ หน้าตาเหยเก จากที่ตัวขาว ๆ ตอนนี้นีออนเปลี่ยนสีหลอดไฟ เป็นชมพูอมแดงไปทั้งตัวแล้ว ผมขยับท่อนล่างต่อ พลางไซร้หลังคอกับใบหูเขาไปด้วย มือที่ว่างข้างนึงขยับรูดของเขาไปตามจังหวะ อีกข้างก็บีบยอดอก พอเจอเข้าไปทั้งหน้าหลังแบบนั้นนีออนถึงกับร้องครางแทบไม่เป็นภาษา
“ผมทำดีไหม ?” ผมขยับหน้าไปกระซิบถามข้างหูเขา นีออนหันหน้าแดง ๆ มาหา ตาปรือหยาดเยิ้มไปด้วยความเสียวที่มอบให้
“ดีใช่ไหมล่ะ ?” ผมจับเขาหันหน้ามาแลกจูบ พร้อมซอยท่อนล่างเน้น ๆ จนนีออนครางเสียงหลงอีกครั้ง
“อ๊า ๆ ๆ ผมจะออกแล้ว อืออ ไม่ไหวแล้ว !” เขาซุกหน้าลงกำหมอนไว้แน่น ข้างหลังเริ่มตอดถี่ขึ้นเรื่อย ๆ จนสุดท้ายนีออนก็กระตุกปล่อยน้ำแตกเลอะมือผมรอบสอง
“อะ...อา” พอเขาไป ผมก็กระแทกตามอย่างแรงอีกไม่กี่ครั้งก็ปล่อยตามมาติด ๆ
โอยยซ์...สุดยอดของความเสียว มัวแต่ดูนีออนอยู่ลืมสภาพตัวเองไปเลยว่าเป็นไง
“อืออ” นีออนฟุบในสภาพกำหมอนท่าเดิม ผมดึงถุงยางออกแล้วคว้าตัวเขามานอนกอดแนบอก พรมจูบเบา ๆ ที่หน้าผากและแก้ม ลามไปริมฝีปาก ผมจูบเขาอยู่นาน ทั้งดูดลิ้นทั้งขบปากบนล่าง จนไม่รู้ว่ามันจะช้ำยังไงแล้ว
“เหนื่อยมั้ย ?” ผมถามพลางลูบหัวเขาเบา ๆ ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกันที่เห็นว่านีออนน่ารักดี
แถมไม่น่ารักเปล่า ๆ ด้วย ถึงขั้นอยากเอาทำเมีย !
แม่ง กูบ้าไปแล้ว...
“แฮ่ก เหนื่อ..ยครับ” นีออนตอบทั้งที่ยังหายใจหอบอยู่
“คุณชอบที่ผมทำไหม ?” ตั้งใจที่สุดในชีวิต
ถ้าตอบไม่ชอบนี่ผมคงไปผูกคอตายใต้ต้นแตงโมอ่ะ
“......................” นีออนเงียบอยู่นาน ส่วนผมก็รอลุ้นใจจะขาดรอน ๆ ว่าถ้าเขาชอบเผื่อตอนกลางคืนผมจะได้ต่ออีกยก หุหุ
“พี่เมฆ...” เสียงนีออนฟังดูเพลีย ๆ
“ผม...ไม่รู้ว่าชอบมั้ยอ่ะครับ” เฮ่ย ไม่รู้ได้ไงวะ ผมทำเพอร์เฟคออกขนากนี้ ครั้งแรกนะครับ ไม่ดีก็เหี้ยไปเลย
“งั้นอีกทีมั้ย จะได้รู้ว่าชอบไม่ชอบ” นีออนเงยหน้ามองผมเหมือนจะบอกว่า
‘เอาอีก !~ ได้สิครับ พี่เมฆเก่งที่สุดในโลกเล๊ยยย ~’ (คิดเอง)
“เอ่อ...ถ้าผมชอบมันจะเป็นอะไรมั้ยอ่ะครับ ?” นีออนถาม
“มันไม่เป็นอะไรหรอก” นอกจากเป็นเมียผม
“ผมว่าผมเคยอ่านเจอในหนังสือสุขศึกษาอ่ะครับ” หืออ ? “ถุงยางอนามัยเขามีไว้ใช้เวลามีเพศสัมพันธ์”
“แล้วไง ?” ผมเริ่มงงว่าเขาจะพูดอะไร
“คือ...” นีออนก้มหน้าลงไปใหม่ แถมทำท่าจะขยับออกจากแขนผม
“นอนนิ่ง ๆ ผมอยากกอดคุณ”
“เอ่อ...” นีออนกลับเข้าไปนอนม้วนอยู่ในอกผมเหมือนเดิม กลิ่นกายหลังมีอะไรกันมันทำให้ผมรู้สึกซาบซ่านดีจริง ๆ
“คือพี่เมฆ ผมสงสัยว่าผู้หญิงกับผู้ชายเวลามีเพศสัมพันธ์กันเขาจะใช้ถุงยางอนามันอ่ะครับ แต่ว่า... เมื่อกี้มันไม่มีผู้หญิง”
“อืม แล้วไง ?” ก็ยังงงอยู่ดี
“ถ้างั้นเมื่อกี้นี้มันจะเรียกว่าอะไรอ่ะครับ ?”
ผมขมวดคิ้วมองเขา นีออนก็มองอย่างรอคำตอบ... ผมชักเริ่มสงสัยแล้วสิว่า เขาเคยดูหนังโป๊รึเปล่า ? เคยคุยเรื่องเซ็กซ์กับเพื่อนผู้ชายบ้างไหม รึว่าวัน ๆ เอาแต่กระโดดยางกับผู้หญิง
เฮ้ยย ไม่จริงอ่ะ อะไรมันจะซื่อบื้อขนาดนี้วะ !
“ผู้ชายกับผู้หญิงใช้ถุงยางเวลามีเพศสัมพันธ์ แต่ถ้าระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย ใช้ถุงยางเวลามีความสัมพันธ์ทางเพศ” ผมแถ
“…………………” ส่วนนีออนก็อ้าปากค้างเหมือนไม่เกท
“แล้วเรามีความสัมพันธ์ทางเพศกันทำไมพี่เมฆ ?”
อ้าว... ถามงี้เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่ามั้ง
กูจะตอบว่าไงดีวะเนี่ย !!
“เพราะว่าเราเป็นผู้ชายไง เราเลยมีความสัมพันธ์ทางเพศกัน” ผมตอบ
“......................” นีออนเงียบ อึ้ง ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา เล่นเอาผมผงะว่าเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกรึเปล่าวะเนี่ย
“งั้นผมก็ไม่ใช่ตุ๊ดแล้วดิครับพี่เมฆ !”
“เออดิ” ไอ้เรื่องตุ๊ดไม่ตุ๊ดนี่น่าจะลืม ๆ ไปได้แล้วนะ โคตรแหลเลย อายตัวเองว่ะ
“แต่ผมชอบที่พี่เมฆทำนะครับ”
“หา ? จริงอ้ะ !!!?” ไหนเมื่อกี้บอกไม่รู้วะ สมองมีปัญหารึเปล่า ?
“ครับ ตอนแรกผมงง ๆ นึกว่าจะตายแล้ว แต่ซักพักมันก็ไม่ค่อยเจ็บแต่มันเสียวในก้นมาก ๆ เลยครับพี่” ถ้าจะทำหน้าดีใจขนาดนี้ ก็ไปแต่งงานกันเลยดีกว่า
“เหรอ งั้นอยากทำกันอีกมั้ยล่ะ ?” ผมกดปากลงขมับเขาแล้วถาม
“ทำได้อีกเหรอครับ ?”
“ได้ดิ ได้เรื่อย ๆ เหนื่อยก็พัก”
“ก้นผมจะเป็นไรมั้ยครับ มันแสบ ๆ เหมือนกัน”
“ขอดูหน่อย... เผื่อระบมเยอะ ผมจะได้หายามาทาให้”
นีออนพลิกตัวลงนอนคว่ำตามคำสั่ง ผมจับเขาชันเข่าแหวกดูร่องหลืบที่เพิ่งเสยมา มันบวมแดงอยู่เหมือนกัน แต่ไม่มีเลือด
เฮ้ออ ความอดทนอันโคตรยาวนานไม่เสียเปล่า ถ้าเกิดทำลูกเขาเป็นไรขึ้นมา ผมยุ่งแน่ ๆ (ก็หวีสิวะ)
“ไม่เป็นไรมาก แต่เดี๋ยวหายามาทาให้ดีกว่าจะได้หายเร็ว ๆ” เสร็จแล้วจะได้มาต่อกัน เหอะ ๆ
H
ไม่รู้ NC เรทไหน แรงไปไหมไม่รู้ช่วยบอกที...จะได้แก้ไขใหม่นะ :เฮ้อ:
-
ไปดูกระทู้ error ***อัพได้แล้วจ่ะ :z3:
-
พี่เมฆเขมือบน้องแล้ว เหอๆ
น้องมายด์นู๋จะอินโนเซนส์ไปไหนลูกกก :เฮ้อ:
-
มายด์...จะโดนคนงาบมั้ยเนี่ยซื่อขนาดนี้
ปอลอ.คนเขียน พอก๊อปมาจากเวิร์ดแล้วลองกด ctrl+v ดูว่าวางได้เปล่า -0-
-
ไม่แรงค่า! ไม่แรงๆๆๆๆ แบบนี้แหละ~...ชอบ!!! =.,=
อยากได้อีกซักตอนเงอะ แบบตอนต่อไป นีออน ออนท็อปเงี้ย วี้ดๆ~><
เด็กหลอกง่ายเอ้ย อินโนเซ้นต์ไร้เดียงสามันดีอย่างงี้นี่เอง หุๆ -..-
หลอกมาถึงขนาดนี้แล้ว ตอนหน้าก็หลอกให้ออนท็อปโลด 555
รอตอนต่อไปนะคะ!!
-
ไอ้ครูพี่เมฆแม่งเฮียได้ใจ หลอกเด็กได้ :z6:
มายด์หนูเสียตัวให้มันแล้วนะ :z3: :z3: :z3:
ว่าแต่พี่เมฆแม่งแถได้โล่ห์บอกไปเลยว่าผมรักเด็ก :L2: :L2:
-
มายด์เอ้ย ย!!!
อินโนเซนไปแล้ว ว 555+
น่ารักดีค่ะ คุณพี่ก็หื่นๆ รอค่ะรอ
-
ในที่สุด!!!!!!!
-
ในที่สุดน้องมายด์ก็เรียนร้อยโรงเรียนเฮียเมฆ หึหึหึ :z1:
-
ไม่แรงเลยจ้าาาาาาาา โอ้ยยยย อยากได้แบบน้องมายด์บ้างอ่ะ
อิจฉาครูเมฆชมัดอ่ะ ชิๆๆๆๆ
-
ยังมีคนแบบหนูมายด์อยู่บนโลกใบนี้อยู่เรอะ อินโนเซนต์สุดๆ
-
นู๋มายด์ นู๋ไม่เข้าใจทางโลก
ส่วนพี่เมฆ พี่เข้าใจแต่ทาง "ทำ"
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
เย้ๆ ลุ้นมานาน
ว่าแต่ พี่เมฆรู้ไหมว่า พี่เมฆโคตรกะล่อน แอนด์ สะตอสุดๆ
ส่วนน้องมายด์ จะน่ารักไปถึงหนาย จะอินโนเซนด์ไปถึงหนายยยย
รอคับ มาต่อเร็วๆหน้าาาาา
-
อีพี่เมฆเอ้ยย ย.
ตูล่ะเอือม กับความแถ ถึด ๆ ของแกจริง ๆ :jul3: :jul3:
ฮา :laugh: เป็น เอ็นซีของคนรุ่นใหม่โดยแท้
ทำไปไป เชรดดดด ไป :jul3: :jul3:
ปล. ไม่แรงนะพี่ มียกต่อไปขอให้นีออนขี่เมฆ :haun4: :jul3:
ปล.2 พูดเหมือนนีออนเป็น โงกุน นะตู :jul3: :jul3:
-
ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตอนนี้ก็มาถึงงงงงง
555 นีออนลูกแบ๊วไปไหมคะ 5555 ชอบอ่ะะะะะะะะะะะ ว๊ากกกกกกก อ่านเรื่องนี้แล้วคลั่ง
-
กร๊ากกกกกกกกกก
อิพี่เมฆ เอาจนได้ 5555++
น้องน่ารักมากกอินโนเซนเว่อร์ๆๆๆ
ในโลกปัจุบันนี้มีคนแบบเน้อยู่อีกไหมวะ เอามาถวายสักคนเสะ
5555++
-
นีออนโดนนนนนนนนนนนนนแล้ว :m25: :m25:
พี่เมฆงานหนักละต่อไปต้องคอยคุมนีออนให้ดี
กลัวจะโดนหลอกเหลือเกิน หนูใสได้อีกลูกมายด์
-
โถ น้อยมายด์(ลูบหัวๆ)เสร็จลุงเมฆแล้วหรอลูก แล้วลุงเค้าจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์มั้ยเนี่ย
กล้าล่อลวงเด็กน้อยน่ารักอิโนเซนซ์ขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ยลุง ความหื่นบังตาดีจริงๆแถมแหลได้แหลดี ไร้เทียมทานจริงๆ :pigha2:
-
:haun4:กด+ พร้อมรออีก 50% :oo1:
-
กลัวมายด์น้อยจะโดน มคปด. จังเลยอ่ะ
ทั้งคุณเพื่อนหญิงคนสนิท ทั้ง คุณขาใหญ่ประจำห้อง
ไหนจะอิพี่คมอีกคน
งานหนักทั้งขึ้นทั้งล่องเลย พี่เมฆเอ๊ยยยย :m20: :m20: :m20:
ปล. แรงไหมไม่รู้ แต่ฮามากกว่าอ่ะ รู้สึกว่า ncประมาณนี้ สไตล์foyerเค้าเลย :laugh:
-
^
^
^
ตามindyzakaอ่ะ เป็นNCที่ฮาโพดๆ
แอบสยองเมฆ ถ้าน้องมายด์รู้ว่าโดนต้มตุ๋น เอ้ย โดยหลอก เกิดรับไม่ได้ แล้วแอบไปผูกคอตาย (ใต้ต้นแตงโม :laugh: :laugh:)จะทำไงเนี่ย
-
ฮามากอ่ะ
คือแบบว่าอิโนเซน สุดๆ กร๊าก เอาไปเลยสิบกระโหลกมายด์
โดยพี่เมฆหลอกแดกแล้ว 5555+
-
น้องมายด์สวดดยอดดดดดดด
ไม่รู้อะไรบ้างเลยจริงๆ ฮ่าๆ
เสร็จอีพี่เมฆจอมแถไปได้ในที่สุด
น้องมายด์น่ารักอะ พี่เมฆอย่ารังแกน้องมากจิ
-
ซับเลือดก่อนที่จะมาเม้น
กรี๊ดนีออนน่ารักมากเลยลูก สงสารหนูนิดหน่อยที่โดนหลอก
-
เบบี้มายด์เอ๊ย หนูจะไร้เดียงสาไปมั้ยลูก :o7:
อิพี่เมฆแกได้น้องไปแล้วถ้าแกทิ้งน้องนะ
ชั้นจะตามไปฆ่าปาดคอและปาดจู้ฮุกกรูแกทิ้งให้เป็ดกินเลยคอยดู :z4: :ped144:
-
ในที่สุดน้องมายด์ก็เสร็จไอ่ครูชีกอ
เฮ้อออออ อนาคตของชาติ :undecided:
ปล.เอาน้ำพุมาส่งด้วยป้า o11
-
ฮามุกความสัมพันธ์ทางเพศ แกก็แถไปได้เรื่อยๆ นะคนเรา 555
-
ซะทีนะพี่เมฆ
แถไปมา จนสุดท้ายก็ได้น้องมายด์เป็นเมียแล้ว :mc4:
-
ทั้งหื่น ทั้งฮาเลยอ่ะพี่เมฆ :haun4:
นีออนโตมาแบบไหนกันเนี่ย ไร้เดียงสามากอ่ะ :laugh:
แต่ว่างานพี่เมฆแถจนได้เมียเลยอ่ะ :m20:
-
นีออนครับพลาดแล้ว
-
เลวจิงไรจิง อีกคนก็ซื่อจะบื่อ โอ๊ยๆๆ อยากได้สักคน อิอิ
-
เรียบร้อยกันแล้ววว
ขอตอนหน้าเป็นยก2เวอร์ชั่นนีออนนะคะ อิอิ
:impress2:
-
น้องมายด์ไม่ได้เป็นตุ๊ด แต่เป็นเมียของพี่เมฆแทน :o8:
-
อั่ยย่ะ ติดตามครับ :z2:
-
:pighaun:
-
M ♠ M
9.5
“................” ผมนอนนิ่งอยู่บนเตียงเพราะขยับตัวยาก มันรู้สึกเจ็บก้นและจุกแถวช่วงล่างยังไงบอกไม่ถูก
พอนึกถึงเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนแล้วก็..........มึน งง สงสัย
นี่เราทำอะไรลงไปเนี่ย !? ~
พยายามระลึกชาติถึงวิชาสุขศึกษาที่เคยเรียนมา บวกกับประสบการณ์อันน้อยนิดที่ได้ยินมาจากคนใกล้ตัว
ผมไม่สงสัยเรื่องที่ผู้ชายมีอะไรกับผู้หญิงแล้วมีลูกออกมาเมื่อไข่เกิดการปฏิสนธิกับอสุจิในช่วงเวลาอันเหมาะสม ส่วนถุงยางอนามัยก็มีไว้ให้ผู้ชายใช้ป้องกันโรคที่เกิดจากการมีเพศสัมพันธ์แล้วก็ช่วยไม่ให้อสุจิเข้าไปผสมกับไข่
ผมเข้าใจถูกไหมหว่า?
ถ้าเข้าใจถูก
แล้วผมไปเกี่ยวอะไรถุงยางอนามัยเมื่อคืนล่ะฮะ !!!?
และที่สำคัญ.....มันเกี่ยวกับที่ผมเป็นหรือไม่เป็นตุ๊ดยังไง ?
ผมไม่เข้าใจเลย
อันที่จริง... ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าเวลาผู้หญิงกับผู้ชายมีเพศสัมพันธ์เขาทำกันยังไงบ้าง ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน แต่ว่าไม่รู้จะไปหาดูได้จากไหนถ้าผมไม่แต่งงานกับผู้หญิงก่อน
คิดแล้วก็ดูเป็นเรื่องไกลตัวจังเลยแฮะ อีกนานกว่าผมจะเรียนจบแล้วก็แต่งงานมีครอบครัว เมื่อถึงเวลานั้นเดี๋ยวก็คงรู้เองล่ะมั้งว่าจะมีลูกได้ยังไง
อืมมมม.......... แต่ว่าก็งงอยู่ดี
คำว่ามี อะไรกัน --> คือผู้ชายมีเซ็กซ์กับผู้หญิง --> ผมไม่ใช่ผู้หญิง --> ผมไม่ได้มีเซ็กซ์กับผู้ชาย
สรุป... ผมไม่ได้มีไรกับครูพี่เมฆ
แหง่ะ...
ถ้าไม่มีอะไร แล้วผมกับครูแก้ผ้าทำไม ? --> คำตอบ ครูบอกว่าจะช่วยให้หายตุ๊ด
หายตุ๊ดมั้ย ? --> ครูบอกว่าหายแล้ว
(จริงดิ !!!?) :a5:
ส่วนตัวผมเองก็อยากจะเชื่อครูพี่เมฆอยู่หรอกนะครับ ผมว่าผมก็ไม่ได้เป็นตุ๊ดหรอก
ผมจำไม่ได้เลยว่าตัวเองมีอาการอย่างนั้นมาก่อน
แต่ที่ครูเคยบอกไว้มันไม่ใช่แบบนี้นี่
ครูบอกว่าถ้าผมมีอารมณ์กับผู้ชายแสดงว่าผมตุ๊ด
เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วผมว่าผมมีอารมณ์ยิ่งกว่าตอนปกติซะอีก... แล้วสรุปมันไม่ได้เรียกว่าตุ๊ดเหรอฟระเนี่ย ?
อ๋อยยยย ~ ปวดหัว .......ปวดก้น :sad4:
ไม่ว่าจะคิดมุมไหนเหตุและผลมันก็ดูขัด ๆ กันอย่างรุนแรง (มาก)
แต่มีสิ่งหนึ่ง ที่ถึงจะไม่เข้าใจแต่รู้สึกได้ ก็คือ...
ที่ครูทำให้ผม มันรู้สึกดีมาก ๆ เลยอ่ะคร้าบ....~
ถึงจะเจ็บก้นแต่ก็สนุกดี เดี๋ยวถ้าครูพี่เมฆกลับมาจากไปซื้อข้าวเมื่อไหร่ ผมจะถามเขาว่า...ทำแบบเมื่อกี้แต่ใส่เสื้อผ้าได้ไหม !? ผมอายอ่ะ !!!
หลังจากนอนแช่อยู่บนเตียงคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้จนหลับไป...
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีดูนาฬิกาก็เย็นมากแล้ว หันไปมองรอบ ๆ ดูอีกที เจอครูพี่เมฆกำลังนั่งอ่านอะไรซักอย่างหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บนเก้าอี้เหล็กตัวสวย
“พี่เมฆครับ” เสียงผมทำให้ครูหยุดอ่านกระดาษนั้นแล้วเดินมาหาผมที่เตียง
“ตื่นนานยัง ?” เขาถามพลางยกมือขึ้นแตะหน้าผากผม
“เพิ่งตื่นครับ”
“รู้ไหมเวลาเพิ่งตื่นต้องทำอะไร ?”
“ลืมตาครับ” ผมตอบโดยไม่คิด
“นั่นมันตื่นแล้ว !!” ครูเมฆบอก
“ผมถามว่าเพิ่งตื่นต่างหาก เพิ่งตื่นอ่ะ คุณเข้าใจมั้ย ?”
“....................” หง่ะ เหมือนจะเข้าใจ แต่ก็เริ่มไม่เข้าใจอีกแล้ว
ฟอดดดดดดดดด !!!!! ~
เสียงหอมแก้มสุดดัง.... ผมหันไปมองหน้าครูอย่างงงๆ
“ทำแบบนี้... หรือไม่ก็แบบนี้...~” ครูเมฆก้มหน้าลงมาประกบปากผมอีก เขาสอดลิ้นเข้ามาหมุนเป็นวงในปากจนผมแทบหายใจไม่อ๊อก
อ๋อยยยยยย หน้ามืด
“ทำเป็นมั้ยน้องปากหวาน ?” ครูเมฆถามพลางยกมือกอดคอผมลากให้เอาแก้มไปถูกับแก้มเขาไปมา ~ เหอ จั้กจี้ !!! ผมไม่ใช่น้องหมานะ
“ไหนลองทำดูซิ” ครูเมฆบอกอย่างอารมณ์ดี
“.............” ผมมองเขาแบบไม่แน่ใจว่าจะให้ทำอะไร
“ซักที...” เขาเร่ง
ผมเลยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ แต่ไม่รู้จะเอาไงต่อดี มันไม่กล้าอ่ะ... แล้วก็รู้สึกยังไงไม่รู้
“ช้าว่ะ ! ไม่ต้องทำและ !!” อ้าว ครูเมฆตัดบทซะงั้น
....พลาดเลยเรา....
“มายด์คุณอ่านไอ้ภาษาต่างดาวนี้ออกมั้ย ? ช่วยผมดูหน่อยดิ” ครูเมฆยื่นกระดาษที่เขาอ่านคาอยู่เมื่อกี้ให้ผม
โอ้โห... ภาษาต่างดาวจริงด้วย แล้วผมจะอ่านออกไหมเนี่ย
ผมไม่ใช่มนุษย์ต่างดาวนะ !
“เอ่อออ........” แต่พอลองมองดูดี ๆ อีกทีก็พออ่านออกอยู่
“มันเขียนว่าไง ?”
“เขียนว่า.......อ...ท ไ...ม ส......” (พยายามสะกด)
“อ่านออกเรอะ!?” ครูเมฆเริ่มจะตื่นเต้นขึ้นมา ผมก็พลอยตื่นเต้นตามไปด้วยนะเนี่ย ตัวหนังสือมันขยุกขยิกแล้วก็เลอะมอมแมมอ่านยากมาก ๆ
“รู้แล้วครับพี่เมฆ !!!?” ผมตะโกนแทบลั่นหลังจากเพ่งสมาธิอยู่นาน
“มันเขียนว่าไงมายด์ !?”
“ดอทเอไหมสาดดด” ผมอ่านตามอย่างมั่นใจ ครูพี่เมฆหยิบกระดาษไปคืนแล้วขยำเบา ๆ
“มีคนท้าพี่เมฆเล่นดอทเอ !!?”
“จะตื่นเต้นทำไม ? ผมสันติ อหิงสา เกมส์ก้าวร้าวแบบนั้นผมไม่เล่นหรอก” ครูพี่เมฆตอบอย่างหงุดหงิด
“ถ้าชวนวินนิ่งจะไม่ว่าเล๊ย คุณรู้จักมั้ย ?”
“วินนิ่งเหรอครับ ? รู้จัก เด็กประถมแถวบ้านตะโกนชวนกันไปเล่นที่ร้านเกมส์ทุกวันเลย” ผมเคยไปลองทีนึง อยากเล่นอีกแต่ไม่มีตังค์เพราะโดนไถ และอีกอย่างนึงคือถ้าแม่รู้ว่าผมเถลไถล แม่ต้องไม่พอใจมากแน่ ๆ
“คืนนี้มาเล่นกันหน่อยมั้ย ?” โห ที่บ้านครูมีเครื่องเพลย์ด้วย สุดยอด !
ผมไม่ได้เข้าร้านเกมส์ แต่เล่นกับครูแม่คงไม่ว่ามั้ง
“เล่นครับ !”
“งั้นก็ระวังประตูหลังไว้ให้ดีนะคืนนี้” โห มีเตือน... ครูพี่เมฆท่าจะเซียนหลายอย่างแฮะ
หลังจากอาบน้ำกินข้าวเสร็จ ผมก็รู้สึกไม่ค่อยสบายตัว เหมือนจะเป็นไข้
แต่ว่า.......อยากเล่นวินนิ่งอ่ะทำไงดี ?
“มายด์ คุณจะเหม่อไปถึงพรุ่งนี้เลยมั้ย ผมบอกให้ถอดกางเกง ได้ยินรึเปล่า ? โหล ๆ ๆ” ผมสะดุ้งเพราะมัวคิดนั่นคิดนี่โดยไม่ได้สังเกตว่าครูพี่เมฆล้วงมือเข้ามาในเสื้อผมแล้ว
“ทำไรอีกอ่ะครับ ไหนพี่เมฆบอกว่าจะให้เล่นเกมส์” ผมดึงมือเขาไว้ไม่ให้ลูบสูงหรือต่ำกว่านั้น
“นี่ไง กำลังเล่น”
“วินนิ่ง ?”
“ช่าย ~”
“ไม่ได้อยู่ตรงนั้นเหรอครับ ?” ผมชี้ไปที่หน้าทีวีในห้องนอน ซึ่ง...ว่างเปล่า
“หึ อยู่ตรงนี้” เขาเลื่อนมึงไปข้างหลังแล้วขยำก้นผม !
ผมงงแล้วก็ตกใจนิดหน่อยเพราะมันไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย
“พี่เมฆ !!” เขาดันตัวผมลงกับเตียงแล้วขึ้นทับ ผมดิ้นดุ๊กดิ๊กเพราะความหนักที่โถมลงมา
“ผมอยากมองหน้าคุณตลอดเลยไม่รู้เป็นอะไร” ครูพี่เมฆบอก
“...........................” หา
“คุณล่ะ ?”
“ผม ?” เขาก้มหน้าลงมาใกล้มากจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ ...สะอาด หอมสดชื่น
“คุณอยากมองผมบ้างรึเปล่า ?”
“...........................” อยู่ ๆ ผมก็รู้สึกว่าปากเราแตะกัน ผมตกใจหันหน้าหลบ ในอกกำลังสั่นไหวและตื่นเต้นอย่างรุนแรง ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนตัวละครอะไรซักอย่างในหนัง แถมตัวละครตัวนั้นยังเป็น..........
นางเอก !!!
ใช่แล้ว นางเอก !!!
ทำไมผมถึงเพิ่งนึกออกเนี่ย ? ลักษณะท่าทางมันก็ใช่อยู่หรอกนะครับ แต่สถานะผมว่าไม่
ครูพี่เมฆเป็นผู้ชาย ....อันนั้นถูกต้อง ถ้าเขาจะรับบทเป็นพระเอก แต่ว่าผมก็เป็นผู้ชาย ...ผมไม่ใช่นางเอก ผมน่าจะเป็นน้องพระเอกหรืออะไรทำนองนั้นมากกว่า
“มองหน้าผมดิ ผมหล่อใช่มั้ย ?”
“เอ่อ....ครับ” ผมยังหลบหน้าเขาอยู่เหมือนเดิม ไม่รู้ทำไมต้องเอาหน้ามาใกล้ ๆ ด้วย ผมอาย
“ครับแล้วทำไมไม่มอง” มันแปลก ๆ อ่ะ
“ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะพี่เมฆ” และนอกจากนี้... ผมก็ไม่ได้เป็นตุ๊ดแล้วด้วย
“เออ รู้ตั้งแต่คุณโดนเหยียบหน้าแล้ว” ครูพี่เมฆพูดถึงตอนที่เราเจอกันครั้งแรก
“กังวลนักเหรอ เรื่องที่ว่าคุณเป็นเพศไหนเนี่ย ?”
“มันก็น่ากังวลอยู่นี่ครับ ผมเริ่มไม่แน่ใจตัวเองอีกแล้ว” ถ้าจะให้พูดตรง ๆ ก็คือ ไม่แน่ใจตั้งแต่มาเจอครูพี่เมฆเนี่ยแหล่ะ ! :m17:
“งั้นจะบอกให้ก็ได้ รับรองว่าบรรลุ”
ผมเลิกคิ้วตามด้วยความอยากรู้
“คุณ... เป็นผู้ชาย” เฮอ โล่งอก
“.......................”
“แต่.....คุณเป็นเมียผม”
หา !!!!~
:o
"ฉะนั้น รับผิดชอบเอาผมไปเป็นสามีด้วยนะ"
เย้ย !!! ครูพูดเล่นใช่ไหม !?
:sad5:
H
เฮ้ย จะดองไปไหนฟระ :z13:
-
อ่ะ..เฮียเมฆเริ่มรุกฆาตล่ะ กะรวบหัวรวบหางเก็บเข้าบ้านเอาเป็นของตัวเองเลยนะ
น้องมายด์ก็...ไร้เดียงสาซะ!
ลุ้นอยู่ว่าเฮียแกจะทำให้น้องรู้จักรักได้ยังไงน้อ เหอๆๆๆ
-
ซื่อ ใส ไร้มลพิษ จังค่ะน้องมายด์
อย่างนี้ครูเมฆต้องติวเข้มซะหน่อยแล้ว :m12:
-
น้องมายยยยยยยย โธ่ถัง........
-
เบบี้มายด์รู้ความจริงแล้วใช่ไหม? ว่าตัวเองเป็นผู้ชาย และก็เป็นเมียครูเมฆด้วย?
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
จะตกใจจนเป็นลมไหมเนี่ยหนูนีออน
ไม่ใช่ตุ๊ด ก็แค่เมีย 55+
-
น้องมายด์.....
ใสเกินไปหรือเปล่า????
-
กว่าน้องมายจะบรรลุว่าโดนครูพี่เมฆหลอกกินก็ปาไป 18 หน้า
น่าสงสารเยาวชนของชาติ 555
-
ฮ่า ฮ่า มายด์ถ้ายังตามอีพี่เมฆไม่ทันแบบนี้
เสียน้ำหมดตัวแน่ :haun4: :haun4: :haun4:
พี่เมฆก็ช่างสรรหาหัวข้อมาหลอกเด็กจริง ๆ เลย :L2: :L2:
-
เวลาอ่านพี่เมฆในความคิดของหนูมายด์แล้วรู้สึกว่าพี่เมฆหล่อสุดๆไปเลย :o8:
แต่พอมาอ่านตอนที่เป็นความคิดพี่เมฆนี่จะเกิดความรู้สึกที่ว่า"เกรียน"จัง
-
กร๊ากกกก พี่เมฆหลอกเด็กอีกแย้ววว
นีออนก็ยังใสซื่อเหมือนเคยสินะ~~
ตอนนี้พี่เมฆเริ่มเผยไต๋ 5555
รอตอนต่อไปนะคะ!!
ปล.นั่นสิ!! จะดองไปไหน~~
-
โหย ย ย !! ค้างสุดๆเลยอ่า
คนแต่งใจร้าย -^- แงๆๆ
รอตอนต่อไป เร็วๆน๊าค๊า -^-V
-
เอ่อ ขอหยาบคายนิดนึงนะ เนียนสาดอ่ะครูพี่เมฆ
-
แหม่ะ :haun4:
พี่เมฆ ได้ที ขึ้นขี่ ตลอดเวฯ เลยนะย้ะ!
-
แต ตะแลด แทด แต
ได้ใจจริง ๆครูพี่เมฆ
“คุณ... เป็นผู้ชาย” เฮอ โล่งอก
“.......................”
“แต่.....คุณเป็นเมียผม”
ชัดยัง น้องมายด์
-
ถูกค่ะ o13
น้องมายด์ไม่ใช่ตุ๊ด
น้องมายด์เป็นผู้ชาย
และ....น้องมายด์เป็นเมียพี่เมฆค่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
แค่เรื่องเพศสัมพันธ์ น้องมายด์ยังงงเต้ก :really2:
แล้วนี่บอกว่าเป็นเมียครูพี่เมฆไปแล้ว ต้องใช้เวลากี่วันถึงจะเข้าใจล่ะจ๊ะเบบี้มายด์ :laugh:
คราวนี้จะแถอะไรอีกล่ะครูพี่เมฆ :z1:
-
ขอแบบน้องมายด์สักคนได้ป่ะ???
อะไรจะใส ซื่อ บริสุทธิ์ ขนาดนั้น
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
:laugh: คราวนี้ชัดแล้วนะ น้องมายด์
แต่น้องน่ารักจริงๆแหละ พี่เมฆถนอมๆน้องหน่อยเน้อ
-
น้องมายด์
ประมาณว่า mild MR หรือเปล่า :z3:
ซื่อและไร้เดียงสามาก
-
ฮามายด์อ่ะ
คนอะไร น้องเอ้ย น่าเอ็นดูจริงๆ :laugh:
-
พี่เมฆ..น้องตามแกไม่ทัน :really2:เมารักหรือครับพี่
"คุณเป็นผู้ชายแต่คุณเป็นเมียผม" :oo1:
เจอคำนี้น้องไปไม่เป็นเลย :jul3:
-
ผู้ชายแบบเมฆมีขายที่ไหนป่าวเนี่ยยย Y >__< Y
-
เป็นเมียผม ฮ่าาาาาาาาาาา
-
อืม บอกๆไปซักทีเหอะ สงสารน้อง o18
-
ต่อจากหัวข้อทำให้หายเป็นตุ๊ด
ก็ต้องมาทำหัวข้อให้น้องยอมรับว่าเป็นเมียต่อ :laugh:
-
น่ารักอะ มายด์เด็กน้อยยยยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดด จะเป้นลม
-
น้องมายด์น่ารักไปแล้วน๊าาาา :m25:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :fire:
อิครูเมฆ แกสิสมควรจะรับผิดชอบเอานีออนเป็นเมีย
แต่ไหงให้นีออน รับผิดชอบเอาแกมาเป็นสามีฟร่ะ
งง นะเฟ้ยๆ :haun4:
-
ไอ้พี่เมฆเอ๊ย แกเลวไม่มีใครเกินจริงๆว่ะ :m20:
-
น้องมายด์ความคิดแต่ละอย่างไร้เดียงสาสุดๆ น่ารัก น่าเลี้ยง น่าเกาคางมากกกกกกก งุ๊งงิ๊งๆ
อิพี่เมฆก็ชวนน้องวินนิ่งอยู่ได้ น้องไม่สบายอยู่นะ
แต่แค่จะเตือนว่าอย่าหักโหม แค่นั้นแหละ :z1:
-
น่าร๊ากกอ่ะครับ 555+ :z2: ชอบนะแนวนี้ แต่ให้ตัวเองแต่ง...คงจะยาก
แต่งได้แนวเดียว .... หื่น :impress2: :impress2:
-
ขอสมัครเป็นแฟนคลับพี่เมฆ มันแถได้โล่จริงๆ
-
อิพี่เมฆ ชัดเจนมากกกกก
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
5555 ชัดมั้ยคะน้องมายด์
ทีนี้ก็เลิกสงสัยได้แล้วเนาะ อิอิ
คนท้าดอทเอนี่แค่กวนเฉยๆ
ไม่ใช่ว่าเป็นโค้ดอะไรหรอกนะ
-
หลังจากอ่านพรึบเดียวจบของผมแล้ว
:a5:
ช็อกมาก!
o13 แจ๋วคร้าบเพ้
ทำหนังสือจะจองคนแรกเลย
อัพไวๆนะครับ คนอ่านเหี่ยวเฉา~
-
อิอิ โล่งใจมากๆ น้องมายด์ไม่ได้เป็นตุ๊ด :เฮ้อ:
แต่น้องมายด์เป็น........
เมียอิพี่เมฆ :m20:
-
M ♠ M
10
“พี่เมฆครับ !” นีออนทำตาเป็นประกาย พร้อมประสานมือดุจนางงามจักรวาล
“พี่เมฆ ให้ผมเป็นเมียพี่ได้จริงๆ เหรอครับ !?” เยี่ยม ถามอะไรปัญญาอ่อนได้ตลอดเวลา
“เออดิ เดี๋ยววันนี้ไปแต่งงานกันเลยดีป่ะ ?” ว่าแล้วก็จองตั๋วเครื่องบินไปนอร์เวย์พร้อมวีซ่าเก๊ให้ว่อง
นีออนมองหน้าผมอย่างซาบซึ้ง จนแทบจะน้ำตาไหลพรากออกมาด้วยความดีใจ
...เดี๋ยวนะน้อง ขอพี่หาทิชชู่ก่อน
“พี่เมฆครับ คือว่า... ผม....” แล้วเขาก็ก้มหน้าพูดอ้ำๆ อึ้งๆ เหมือนคนมีอะไรติดคอ
รู้แล้ว !! คำว่า ‘รัก’ มันติดคออยู่ใช่ไหมล่ะ แหงเลย นีออนกำลังจะสารภาพรักผมชัวร์ ๆ
โอ้ย ปกติ ธรรมดา ชิวๆ ไม่มีใครปฏิเสธคนอย่างผมอยู่แล้ว
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ! ถ้าหากว่าเขาคนนั้นได้รับความสุขสุดยอดจากการได้อยู่ใกล้ชิดผม เนื้อนาบเนื้อ ทุกอณูรูขุมขน เป็นใคร ๆ ก็ต้องหลงรักไอ้เมฆคนนี้...ชิมิ?
ระหว่างที่รอลุ้นอยู่นานจนไส้แทบบิด
และทันใดนั้นเอง !!!
ผมก็ได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนขึ้นมาว่า
“ผมเป็นเมียครูไม่ได้หรอกครับ ผมขอโทษ !!!!!!!!!!”
o22
อ้าวเฮ้ย !!! ภาพฝันอันแสนหวานของกู๊วววว !!!!
คนที่พูดอยู่ตรงหน้ากูคนนี้แม่งเป็นร่างโคลน !
นีออนตัวจริงต้องไม่พูดแบบนี้ดิแสรดดด
“ขอโทษจริงๆ นะครับครู ผมผิดเองที่เข้ามาวุ่นวายทำให้ครูเสียหาย ผมอยากรับผิดชอบนะครับ ! แต่ว่า... ผมเป็นเมียใครไม่ได้จริงๆ ! ผมขอโทษ !!!”
เยสเป็ด ! นีออนเมาขวดนมอยู่รึไงฟระ !?
มีแต่คนอยากได้ผมเป็นผัวจนตัวสั่น แล้วทำไมเขาถึงไม่อยากได้ !?
โอ้วว จีซัสสสส !
หรือว่าเขาจะโดนเสียบมากไปก็เลยสติแตก ?
เฮ้ย ไม่จริงโว้ย ผมทำนิดเดียว ผมทะนุถนอมเขาสุดๆ ไม่มีทางอ่ะ ที่ผมจะเป็นต้นเหตุ มันต้องเกิดจากความผิดพลาดอะไรซักอย่างแน่ๆ
“มายด์ มันเป็นไปแล้ว... แล้วคุณจะไม่เป็นได้ยังไง”
ผมพยายามบอกเขาอย่างนิ่ม ๆ พร้อมลูบหัวปลอบโยนเบา ๆ
“คุณก็เห็นว่าผมไม่ได้เสียหายตรงไหน” นอกจากเสียน้ำ
“แล้วผมก็เต็มใจที่จะช่วยคุณทุกเรื่อง ไม่เว้นแม้แต่เรื่องที่อยู่ๆ ผมก็ไปเป็นสามีคุณซะงั้น มันไม่ใช่ความผิดคุณหรอก ไม่ใช่ความผิดใครด้วย แต่มันคือความถูกต้อง ! มันต้องเป็นแบบนี้นั่นแหล่ะโคตรเพอร์เฟคที่สุดแล้ว” โดยเฉพาะเรื่องเมื่อตอนบ่าย คิดแล้วกลุ้มอยากจะทำหน้าที่ผัวให้นีออนไปตลอดกาล
“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เหมือนภัยธรรมชาตินั่นแหล่ะคุณ ในเมื่อผมเป็นสามีคุณแล้ว ผมก็ต้องยอมรับความจริง มีเมียเป็นผู้ชายก็ไม่เห็นแย่ตรงไหน คุณดูผมดิ ไม่เห็นจะเครียดซักนิด ...คนเราเกิดมา มันต้องใช้ชีวิตให้คุ้มรู้ป่ะ แล้วคุณก็โคตรโชคดีที่สุดในสามโลกเลยที่ได้เป็นเมียผม ...ผู้ชายแบบผมนานๆ ทีจะเกิดมาบนโลกนี้นะ มันไม่ได้หากันได้ง่ายๆ ! ฉะนั้น...เราสองคนเป็นแบบนี้นั่นแหล่ะดีแล้ว” จงดีใจซักทีเถอะ ขอร้อง
“...........เอ่อ..”
อะไรอีก ช่วยทำหน้าเอ๋อให้น้อยลงจะขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง
“ทำหน้าแบบนี้......หรือว่าคุณรังเกียจผม ?”
ใช่ซี้ ผมมันหล่อเกินไป
“อ่ะ !! เปล่านะครับ ผมไม่ได้รังเกียจครู”
“ไม่รังเกียจแล้วเรียกครูทำไม คำนี้มันช็อตประสาทผมมานานแล้วนะ คุณรู้มั้ยว่าคลื่นเสียงคุณกับคำๆ นี้มันกำลังทำให้เซลล์สมองผมถูกทำลาย”
“หา ขนาดนั้นเลยเหรอครับ ?” นีออนตาโต
“ขนาดนั้นแหล่ะ เอาปากมาให้อ้วกเลยตามสัญญา”
พูดจบผมดึงแขนกับท้ายทอยนีออนเข้ามาจนปากประกบกัน กำลังจะลงลิ้นซักหน่อย แต่ว่าเขาหลบ
“ผมไม่พูดแล้วครับ ผมไม่พูดแล้ว !! อื้อออ”
น่ารักแบบนี้ยังไงก็ต้องโดน !
ว่าแต่...ทำไมในปากเขาร้อนจังวะ ?
“เฮ้ย คุณไม่สบายป่าวเนี่ย ?” พอผมถอนจูบนีออนถึงกับนอนหงายสลบเหมือด
“ผ..ผมหายใจไม่ทันคร้าบ”
“มา ! งั้นเดี๋ยวเติมออกซิเจนให้” ผมทำเนียนจะเข้าไปจูบใหม่ แต่นีออนอาศัย HP เฮือกสุดท้ายกลิ้งหลบอย่างพลิ้ว
“ไม่ช่ายแล้ว ! นั่นมันคาร์บอนไดออกไซต์ !!!” เชรด วิชาการเป๊ะ แต่วิชารักกินไข่ต้ม ไม่ได้เรื่องว่ะ
“งั้นนอนดี ๆ เดี๋ยวผมหายามาให้กิน” ผมขยับหมอนแล้วอุ้มนีออนนอนในท่าที่สบาย โอ๊ะ ใครหาว่าผมจ้องฟันอย่างเดียว ไม่ใช่นะโว้ย อย่างอื่นผมก็จ้อง
“ขอนอนพักก็พอแล้วครับพี่เมฆ” อาการสติแตกหายไปแล้วสินะ เฮ่อ เมพจริงกูที่ล้างอาถรรพ์ได้อย่างรวดเร็ว
ว่าแต่เหอะ.... ไอ้กากตัวไหนมันมาร่ายมนต์ดำใส่นีออนที่น่ารักของผมวะ
อย่าให้รู้ มึงเจอกูแน่ 1-1
“ไม่ได้ เดี๋ยวหายช้าผมก็อดกอดคุณดิ”
ผมเอี๊ยก็จริง แต่ผมไม่ทำคนป่วยหรอก
“รอแป้บนะ” นีออนยิ้มให้ผมเบาๆ เฮ่อ น่ารักจนเจ็บตับ เพิ่งเห็นความบรรเจิดชัดๆ ก็วันนี้แหล่ะวะ (เอ๊ะ หรือว่ากูเห็นนานแล้ว ?)
อดไม่ได้ขอจุ๊บแก้มก็ยังดี
ฟืดดดด !!!!!
“....พี่เมฆ” ผมค้างจมูกกับปากไว้อย่างงั้นจนได้ยินเสียงนีออนพร้อมแรงผลักที่อกเบาๆ
“เดี๋ยวติดไข้...” เขาว่างั้นด้วยใบหน้าแดงจัด
ถ้าถามว่าแดงเพราะอะไร ระหว่างพิษไข้กับพิษรัก ผมเลือกตอบข้อหลังว่ะ !!!
โอ้ สวรรค์ !!! มีความสุขอย่างเชี้ยๆ มันเป็นแบบนี้เองสินะ
ผมนอนมองหน้านีออนซึ่งหลับปุ๋ยไปแล้วฝ่าความมืด
โช๊ะ...มองไงก็เห็นว่ะ เพราะว่าเขาสว่าง
แม่งเอ๊ย คิดไงก็ไม่เสียใจกับความเอี๊ยของตัวเองจริงๆ ให้ตายเหอะ ถ้าได้เขามาเป็นของผม ให้เอี๊ยกว่านี้ก็ทำวะ
ในที่สุดก็ได้เวลาที่ต้องไปโรงเรียน...
อ้า โรงเรียนแสนสุข ! แค่คิดก็เสียวแปล็บแล้ว o7
หลังจากคืนนั้นที่ผมให้นีออนพักฟื้นฮีลร่างกายตัวเองหนึ่งวัน เขาก็กลับมาเป็นปกติ สุขภาพร่างกาย จิตใจ และสุขภาพตูดแข็งแรงเหมือนเดิม เป๊ะ !!!
“ลูกพี่”
“เออ”
“เป็นบ้าไปแล้วเหรอครับ ? นั่งยิ้มอยู่ได้คนเดียว” ทักเชี้ยอะไรของมึง
“สัด อย่ามาพูดรดหัวกู” ไอ้คมย้ายมวลจากที่ยืนอยู่หย่อนก้นลงม้าหินตรงข้ามผม
“ทำไมพักนี้ไม่ทำงานเองเลยลูกพี่ แล้วหลักฐานที่ให้ไป พิสูจน์ได้หรือยัง?” พูดยังกับมึงเป็นบอสกูเลยนะไอ้แสด
“ได้แล้วโว้ย” ผมตอบ
ยกความดีความชอบให้เมียผมนั่นแหล่ะที่อ่านภาษาออโตบอทได้
“มึงให้คนไปส่องดูที่ร้านเกมส์ทุกร้าน เขตไอ้เชษฐ์นะ เดี๋ยวมึงก็เจอ”
“รู้ได้ไงอ่ะว่าไอ้ย้อยติดเกมส์”
“จะไปรู้หัวแม่งเรอะ ! แต่เด็กคนใหม่ของมันท้าดอทเอ ห่า! ถ้ามันอยากเ*ดเดี๋ยวมันก็ไปเองนั่นแหล่ะ”
“แล้วลูกพี่ล่ะ จะไปไหม ?” ไอ้คมมองผมจับพิรุธ เพราะผมโบ้ยงานให้มันมาหลายทีแล้ว
“ไม่ไป ไม่ว่าง ยุ่งสัดๆ ยุ่งเห้ๆ ยุ่งชิบหาย”
“ชิ รู้สึกตั้งแต่มาเป็นครูเนี่ย โคตรยุ่งขึ้นมาทันทีเลยนะ”
ไอ้คมพูดล้อ แต่มันไม่ยิ้ม
“ลูกพี่กรุณาเบิ่งเนตร !!!” และทันใดนั้นมันก็ถลกแขนเสื้อขึ้นจนถึงหัวไหล่
“ดูสิครับ !!! ผมโดนฟัน เจ็บแขนเชรี้ย ๆ!!!” ผมมองผ้าพันแผลแล้วเบ้หน้า ไอ้กากกกก กูนึกว่ามึงโดนมดกัด แผลแค่เนี้ย
“ไอ้สมองนิ่มเอ๊ย โดนแค่นี้ทำเป็นร้องโวยวาย มึงโดนฟันแขนนะเว้ย ไม่ใช่โดนฟันตูด” ผมส่ายหัวไว้อาลัยกับความสะเพร่าของมัน
“แล้วมึงมัวละเมอเหี้ยไรอยู่ กูสั่งให้ไปทำงานนะเว้ย ไม่ได้สั่งให้ไปหลับ”
“โหยยย ถ้าหลับจริงผมคงไปเฝ้าพระเจ้าแล้วล่ะลูกพี่” ไอ้คมเบะปาก
“ความผิดลูกพี่นั่นแหล่ะ ไม่ยอมมาช่วยผมเล๊ย ฝั่งนั้นนะ มันมีทั้งปืนมีทั้งมีด”
“สัด ทำไมมันไม่เอาระเบิดมาด้วยวะ จะได้ยัดใส่ปากมึง”
“ถ้าผมตายลูกพี่อู้ต่อไม่ได้แน่ ๆ” ไอ้คมพูดเหมือนขู่เลยว่ะ
“อะไรของมึงนักหนา กูไปด้วยก็ได้วะ แต่ไม่ใช่วันนี้”
“อีกและ ผมจะฟ้องพ่อ ! ลูกพี่ใช้งานผมยังกับทาส !!!” พ่อมึงคนที่คาบไปป์ป่ะวะ ถ้างั้นก็พ่อกูด้วย
“เออ จะไปไหนก็ไปเลยมึง ! ไปหาพ่อมึงเลย !” ผมลุกขึ้นวิ่งไล่เตะไอ้คม ส่วนมันก็วิ่งหนีปรู๊ดเร็วปานลิงลม
เชี้ย ตอนแรกว่าจะไม่เครียดแม่งก็เครียดจนได้... คนอย่างไอ้คมถึงจะสมองนิ่มแต่มันก็ไม่ใช่คนที่จะเจ็บตัวได้ง่าย ๆ
เหอะ ไอ้งาน ‘ส่งของ’ นี่มันไม่ธรรมดาขนาดนั้นเลยเหรอวะ !?
“นักเรียน เคารพ!!!”
“สวัสดีครับ / ค่ะ คุณครู”
ในที่สุดก็ได้เวลาสอนคณิตศาสตร์ ห้อง 4/2 !!! ผมรอทั้งวันเพื่อมาเข้าห้องนี้ล่ะ ส่วนเรื่องเหี้ยๆ พับเก็บไปก่อน ตอนนี้ขอมองหน้าเมียให้ชื่นใจหน่อยซิ
“......................” อ่าว
:undecided:
ทำไมเหลือแต่โต๊ะ เฮ้ย ไม่มี !!! นีออนว้าปหายไปไหนวะ เมื่อเช้าผมยังเห็นเขาเดินเปร่งแสงอยู่เลย
“นี่พวกคุณ มายด์ล่ะ !!! มายด์ไปไหน !?” ผมตะโกนถามนักเรียนทั้งห้องอย่างหงุดหงิด แต่ไม่มีใครตอบ... หรือถ้าตอบก็บอกไม่รู้
เหอะ ช่างไร้ประโยชน์ซะจริงไอ้เด็กพวกนี้
มองถัดไปด้านหลังห้อง... ไอ้พวกเด็กเกรียนก็ไม่อยู่ว่ะ
ฉิบ....หาย
อย่าบอกนะว่า...
นีออนของผมกำลังตกอยู่ในอันตราย !!!
“อ้าว ครูครับจะไปไหน กลับมาสอนก่อนนนนน !!!!!!!”
ที่แรกเลยที่ผมจะไปหานีออนคือ...ซอกตึกข้างหอประชุม !
ผมวิ่งไปด้วยความเร็ว 1400 แรงม้า ประหนึ่ง Lamborghini ที่เหยียบคันเร่งมิดฝ่าตีน
รู้สึกเป็นห่วงเขามาก แล้วก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลก ๆ ที่ทำให้ตาสองข้างขยิบพร้อมกัน แม่งเอ๊ย
อย่าให้กูเห็นนะว่านีออนเป็นอะไร
ไม่อย่างงั้น...
“มายด์ !!!”
นีออนอยู่ที่นี่จริง ๆ !
ผมตกใจกับภาพที่เห็น และไม่ใช่ตกใจเพราะว่านีออนโดนใครกระทืบจนลุกไม่ไหว ตรงกันข้าม... คนที่โดนกระทืบจนลุกไม่ไหวกลับกลายเป็นพวกไอ้เด็กเกรียนต่างหาก
o12
แม่เจ้า !!!! นี่มัน... วิญญาณอะไรเข้าสิงนีออนรึเปล่าวะ ?
หรือไอ้ที่ผมเห็นว่าเขากระจอก มันจะไม่ใช่อย่างที่เห็น
บางที....นีออนอาจจะเป็นเสือซ่อนเจี๊ยวก็ได้ !
“พ...พี่เมฆครับ ! ช่วยผมพาพวกนี้ไปห้องพยาบาลหน่อยได้ไหมครับ !?” นีออนค่อยๆ ยันตัวขึ้นจากพื้นหลังจากเค้านั่งอึ้งหน้าซีดไปพักนึง
“พวกมันทำอะไรคุณ ?” เอ้ย กูถามผิดป่าววะ น่าจะถามว่า คุณทำอะไรพวกมันมากกว่า
โอละลือ.... เขาช่างโหดกว่าจินตนาการผมไปหลายขุมยิ่งนัก
“อย่าเพิ่งถามตอนนี้เลยครับ สามคนนี้เขาสลบไปแล้ว ผมกลัวเพื่อนจะตาย...” โถ ๆ ๆ
นีออนคงไม่ได้ตั้งใจ แต่พลังที่ซ่อนเร้นมันคงยากเกินควบคุมสินะ
ผมเดินไปสำรวจซากเกรียนชัดๆ แล้วช่วยนีออนหิ้วคนเจ็บไปสองคน
แม่งเอ๊ย... เลือดโชกยิ่งกว่าตอนกูไปตบกบาลแก๊งค์คู่อริอีก
มันชักจะไม่ใช่และ ถึงเขาจะใช้พลังแสงปราบเหล่าร้ายได้ แต่ก็ไม่น่าจะฟิวส์ขาดทำซะเละขนาดนี้
“ผมว่าห้องพยาบาลเอาไม่อยู่หรอกมายด์ พาไปโรงบาลกันเลยดีกว่า เผื่อพวกมันตายจะได้ให้หมอส่งเข้าห้องดับจิตเลย” ผมพูดไปตามสภาพการณ์ แต่นีออนไม่เห็นด้วยว่ะ
“พี่เมฆ !!! อย่าพูดอย่างงั้นสิ เร็วๆ เถอะครับ เลือดไหลไม่หยุดเลย”
นีออนเริ่มขวัญกระเจิงแล้ว ส่วนผมนี่แทบจะโยนพวกมันขึ้นรถ
นี่ล่ะน้า โทษฐานของความเกรียน !!!
หลังจากส่งตัวผู้ร้ายถึงมือหมอ
ผมก็มีโอกาสได้ถามถึงช็อตเด็ดตอนที่เมียผมอัดไอ้พวกนั้นซะเละ
“ผมไม่ได้ทำนะครับพี่เมฆ”
“อืม ผมก็ว่างั้น”
เหอะ เซ็งว่ะ ที่จริงแอบหวังอยู่ลึกๆ ว่าเขาจะเป็นคนตบเกรียนนะเนี่ย
“คือว่าผมกับพวกไอ้โจ้มีเรื่องกันนิดหน่อย แล้วอยู่ ๆ ก็มีใครไม่รู้ครับ โผล่มากระโดดถีบ ฟาด ทุ่ม เตะ อัด ตั้บๆๆๆ ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีจนพวกนั้นมีสภาพอย่างที่เห็นเนี่ยล่ะครับ น่ากลัวมากกกกกกก !!!!!”
โย่ว มันเป็นใครวะ ! อยากจะแต๊งกิ้วเหลือเกิน
แต่ก็โกรธเหมือนกัน มันเป็นใครวะ ! แม่งขโมยซีนกู
“ก็สมควรแล้วล่ะ พวกมันมาหาเรื่องคุณก่อนใช่ไหม ?”
“......อ่า...ครับ นิดหน่อยเอง ...ไม่น่าจะทำกันถึงขนาดนี้เลย...” ฮึ ! นิดหน่อย ? ผมเจอทีไรก็งานงอกทุกที มันนิดหน่อยซะที่ไหนวะ
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า ?” ผมถามเขา พลางมองซ้ายมองขวาจ้องหน้าและตามลำตัวนีออนว่าบุบสลายมั้ย
“ไม่เจ็บเลยครับ คนนั้นเขามาก่อน”
“เด็กในโรงเรียนเราเหรอ ?” ผมถามอย่างสงสัยว่าใครวะ ทำไมแม่งโหดสราดดด
“...คิดว่าไม่ใช่อ่ะครับ” นีออนตอบ “เขาไม่ได้ใส่ชุดนักเรียน แต่อายุก็น่าจะพอๆ กับผมหรืออาจจะมากกว่านิดหน่อย”
หืออออ ? คนนอกโรงเรียนเหรอวะ ?
แล้ว....... มันเข้ามาทำเชี้ยอะไรในนี้ ?
ฝีมือขนาดนั้น .......บวกกับความโหดซะปานนี้
อย่าบอกนะว่า..... ข้าพเจ้ามีเอี่ยวในการมาของมัน !?
H
:pig4:
-
มาจ่อท้าย...........
-
ตายแระ จะมีหนุ่มมาหลงความใสของน้องเบบี้มายด์ อีกรายรึป่าวนี่ :-[
-
กร๊าก คู่แข่งอะเปล่า
อิพี่เมฆเนียนกินตลอดอ่ะ หลอกเอาเด็กทำเมีย ระวังคุกนะ ><
-
แบ๋วได้อีก นะ นีออน :m3:
-
มีแววเป็นคู่แข่ง พี่เมฆนะเนี้ย หนุ่มแปลกหน้า
แต่ มายด์เข้าใจปะ ว่าเป็นเมียพี่เมฆแล้ว หรือยังมึนๆ :z2:
-
ใครมาช่วยน้องมายด์?
พี่เมฆมีคู่แข่งซะละมั๊ง
-
อ้าวววววววววว เค้าคนนั้นเป็นใครละคะนั่น???
ว่าแต่ตอนนี้ เบบี้มายด์โอเครแล้วใช่ไหม?
กับสถานะภรรยาของพี่เมฆเนี่ย? คิคิคิคิคิ
-
บุคคลลึกลับ เรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นแล้วสิ
จะเป็นคนดีหรือเป็นศัตรูกันน้อ
รอตอนต่อไปจ้า
-
เหนื่อยแทนล่วงหน้า :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
ลูกชายบอสใหญ่ของครูพี่เมฆป่าวอ่ะ ที่บอกว่าจะกลับมาเรียนต่อ o8
แต่ถ้ามาเป็นก้างครูพี่เมฆ งานนี้มีเฮอ่ะ o13
แต่น้องมายด์ก็ยังเป็นน้องมายด์วันยังค่ำ อ่อนแอแต่น่ารัก ให้พี่เมฆเค้าปกป้องดีแล้ว เดี๋ยวหนูเจ็บตัว :กอด1:
-
คร๊่ายยยยยยยยย มาจัดการพวกเด็กเกรียนหล่ะเนี่ยยยย
คู่แข่งของอีพี่เมฆหรือเปล่า ถ้าใช่อีพี่เมฆงานเข้าและ
ระวังนีออนโดนงาบบ
-
อ้าว..พวกไหนล่ะเนี่ย
อย่าบอกนะว่าดดนรังสีนีออนเข้าให้อีกคน
เฮียมีคู่แข่งซะล่ะมั้ง แถมเอ๊ากว่าด้วย หึหึหึ
-
เรื่องเริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆแฮะ
-
กำลังมันส์เลยอ่ะ สนุกมาก อยากอ่านแร้วววววววววววววววววว ><
-
จริงแท้แน่นอนว่ามีเอี่ยวชั่วๆ(ชั่วๆถูกแล้ว) ค๊า า 555
-
คู่แข่งอิพี่เมฆแน่เลย :serius2:
ลูกชายบอสหรือเปล่า
-
รอตอนต่อปายยยยยยยยยยยย ลุ้นใครกันนะคนแย่งซีน
-
ตายแน่มุง อิพี่เมฆ เห็นเงาคู่แข่งไหว ๆ :laugh:
-
ใช่ลูกของนายรึเปล่าพี่เมฆ แต่จะว่าไปถึงจะเป็นลูกนาย
แต่ห้ามให้มันแย่งนุ้งมายด์ไปนร๊า หลอกเค้ามาทำเมียแล้วต้องปกป้องให้ถึงที่สุด :laugh:
-
555+งานนี้พี่เมฆจะเจอก้างรึเปล่า
-
นี่ๆคนเขียน..
บอกให้ชื่นใจหน่อยได้มั้ย
ว่าเรื่องนี้จบแบบ...
แฮป
"ปี้"กันอ่ะ??
=_= กลัวมันไม่แฮป"ปี้"อ่ะ
-
ครูเมฆโดนตีท้ายครัว
-
น้องมายด์จะน่าร้ากกกกกก
ไปไหนเนี้ยยยย
-
กรี๊ดพี่เมฆครับ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ชอบพี่เมฆมากๆ อยากรู้จังเลยว่าคนลึกลับที่มาช่วยนีออนนั้นเป็นใคร? รอติดตามผลงานตอนต่อไปคับ
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันในระยะ 1 ชม. ลุกไปไหนไม่ได้เลยฮ่าๆ ติดใจๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ อัพต่อไวๆ ก่อนที่คนอ่านจะค้างไปมากกว่านี้ :-[ :-[ :-[
-
อร๊ากกกกกก อยากอ่้ืานต่อมว๊ากกกกก คร้าบบบบบ :serius2:
คุณโบมาลงเร็วๆเน้อ
-
มาอัพเร็วๆเซ่ :angry2:
(ได้ข่าวว่าเพิ่งผ่านไปเมื่อสองสามวันก่อน :z3:)
-
เมฆเจ็บสีข้างมั่งมั้ยครับ แถเก่งจริงๆ กว่าเรื่องจะจบ สีข้างเมฆคงพังพอดี
ว่าแต่.. ใครมาล่ะนั่น!!
-
ใครมาตกหลุมรักนิออนอีกหรือเปล่าเนี้ย :impress2:
-
ภัยร้ายเริ่มมาเยือน.....
ตอนแรกคิดเหมือนพี่เมฆว่าน้องมายด์เปลี่ยนไป แต่ที่ไหนได้ อินโนเซ้นเหมือนเดิม เหอๆๆ
นึกว่าน้องมันจะรอดไปยั่วตายั่วใจพี่เมฆนานๆหน่อย แต่ก็..ซะงั้น ฮือๆๆๆ
-
เย้!!!!!!!!
ในที่สุดก็ตามอ่านทันซะที
พี่เมฆนี่เป็นผู้ชายที่คิดเองเออเองได้เจ๋งสุดๆไปเลยอ่ะ
คนอะไรหลงตัวเองได้ในระดับเทพ
น้องนีออนนี่ก็ซื้อออออ..ซื่อ!
ขนาดตกเป็นเมียพี่เมฆแล้วก็ยังไม่หายซื่อเลย
อยากจะบอกว่า..เป็นอะไรที่น่ารักมากอ่ะ
แล้วไหนจะบุคคลนิรนามอีก
รออ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอยู่นะคะ
-
พี่เมฆ น้องมายด์ มาต่อได้แล้วเค้าคิดถึง
-
M ♠ M
10.5
หลังจากที่ผมไปค้างบ้านพี่เมฆสองคืน รวมอาการนอนซมและเจ็บก้นเต็ม ๆ ไปด้วยอีกหนึ่งวัน
พี่เมฆก็มาส่งผมกลับบ้านครับ เฮ้อ.....ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลย...
อันที่จริงก็ไม่ค่อยสบายใจตั้งแต่เขาบอกว่าผมกับเขาเป็น.......เอ่อ...
เป็น............. ‘ผัว – เมีย’ ???
มันเป็นได้จริง ๆ เหรอเนี่ย !?
พี่เมฆบอกว่าได้ แล้วก็เป็นไปแล้วด้วย
ผมสงสัยว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน ทั้งที่เราก็ไม่ได้แต่งงานกัน แล้วเราก็เป็นผู้ชายทั้งคู่
ถึงพี่เมฆจะบอกว่าแบบนี้เพอร์เฟคแล้ว แต่ผมก็รู้สึกขนลุกปนพะอืดพะอมกับคำ ๆ นี้อยู่ดี ผมนึกว่า คำว่า ‘เมีย’ จะใช้ได้เฉพาะกับผู้หญิงซะอีก แต่มันก็ไม่ใช่ ?
อ่ะ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
เดี๋ยวรอถามแม่ดีกว่า เผื่อว่าแม่จะช่วยแนะนำอะไรผมได้บ้าง
ผมนั่งรอแม่ที่โซฟาจนเผลอหลับไปหลายตื่นแต่แม่ก็ไม่กลับมาซักกะที
จนกระทั่งตอนเช้า ผมก็รู้สึกว่ามีใครสักคนกำลังลูบหัวผมอยู่เบา ๆ
“แม่ !” ผมลืมตาตื่นหลังจากที่เผลอหลับยาว
“ทำไมมานอนขดอยู่ตรงนี้ล่ะลูก ?” แม่ถามน้ำเสียงเป็นห่วง
“เอ่อ... เมื่อคืนผมมารอแม่แล้วเผลอหลับไปน่ะครับ” ผมลุกขึ้นนั่งพอดีกับที่แม่คว้าคอผมไปกอดแล้วหอมแก้มหลายฟอด
“มีเรื่องไม่สบายใจเหรอ ? ไหนลองบอกแม่มาซิ”
“เอ่อ....” หน้าผมคงฟ้องไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นเรื่องพี่เมฆยังไงดี เพราะอันที่จริงมันก็น่าอายอยู่เหมือนกัน
อ้อ !!! นึกออกแล้ว
“แม่ครับ เรื่องเพชรของพี่เมฆ ผมว่าเอาไปคืนเขาดีกว่า...”
“แฟนลูกให้มาทวงแม่เหรอมายด์ !?” แม่ถามตาโต
หง่า ม่ายช่ายยยยแฟน !!!!
“ตอนเจอที่ร้านไม่เห็นเขาจะอยากได้คืนนี่ แล้วรู้ไหม เมฆเขาให้สร้อย ต่างหู แหวน กำไลเพชรแม่มาอีกตั้งสามเซ็ต ลูกเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ?”
o22
หา ! ผมช้อค !!! นี่ไปให้เพชรกันอีกเมื่อไหร่เนี่ย ของเก่ายังไม่ทันได้คืนเลย
“มายด์ของแม่เนี่ยตาถึงจริง ๆ เลยน้า ~” แม่ดึงแก้มผมจนยืดแล้วบิดไปมา
“คนน่ารักก็ต้องคู่กับคนหล่อรวย สุดแสนจะเลิศเลอเพอร์เฟค ~ น้องมายด์ของแม่กับพี่เมฆช่างเหมาะสมกันยังกับกิ่งทองใบหยก ~”
“แอ่ะ เจ็บอ่ะแม่” แก้มผมหง่า
“อุ๊ย ขอโทษน้าลูกรัก” แม่ปล่อยมือแล้วลากผมไปกอดยังกับผมเป็นตุ๊กตา
“ผมกับพี่เมฆเหมาะสมกันจริง ๆ เหรอครับ ?”
เหมาะยังไง.. ดูยังไงก็ไม่อ่ะ
“จริงสิคะลูก คบกับพี่เขานั่นแหล่ะดีแล้ว เขาเป็นผู้ใหญ่ มีหน้าที่การงานมั่นคง ถ้าหากเรามีปัญหาอะไรเขาก็จะได้ช่วยดูแลเราได้ไงล่ะจ๊ะ”
“แต่ว่า... มันไม่แปลกเหรอครับแม่ ผู้ชายกับผู้ชายนะ” แม่อาจจะลืมว่าตัวเองเคยว่าพี่เมฆเป็นไอ้นักเลง ไม่ใช่สาวน้อยน่ารัก
“อุ๊ยตายแล้ว ! ~” แม่อุทานซะเสียงหลง แถมมียกมือทาบอกแบบป้ามารายด์
“สมัยนี้มันไม่แบ่งแยกเพศกันแล้วค่ะลูก เรามัวแต่ทำอะไรอยู่ฮึ ถึงได้หัวโบราณซะขนาดนี้”
บึ้มมมม !!! ผมไม่ใช่ป้างนะ จะได้หัวโบราณ
“แม่ครับ พี่เมฆบอกผมว่า เขาเป็นสามีผมแล้ว”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด !!!! ~”
:o
เย้ยย แม่จะพิโรธอีกแล้วเหรอ ~!
“เริศมากค่ะลูก มาหอมทีนึง” อ้าว ซะงั้น
“มีอะไรกันแล้วเหรอ !? ไวไฟมากกกกกค่ะ”
“แม่โกรธเหรอครับ ?”
“จะโกรธทำไมล่ะลูก มีสัมพันธ์ทั้งทางกายและใจแบบนี้ แสดงว่าพี่เมฆคงจะหลงรักหนูหัวปักหัวปำแล้วสินะ คิคิคิ” แม่หัวเราะเหมือนมิซาเอะเลย
“แต่ว่า... อย่ายอมไปมีอะไรกับเขาบ่อยนะคะลูก ถึงจะไม่ท้องแต่เดี๋ยวพี่เมฆเขาจะได้ใจเห็นว่าหนูเป็นของตายเข้าใจไหม ?”
“เรามีอะไรกันได้ด้วยเหรอครับแม่ ?” คือว่า... ผู้ชายเนี่ยจะมีสรีระแตกต่างจากผู้หญิง ผมนึกไม่ออกว่าจะไปทำอย่างงั้นกันได้ไง และที่สำคัญ... ผมเองก็ยังไม่เคยเห็นจะ ๆ เลยครับว่าผู้หญิงกับผู้ชายเขาทำกันแบบไหน ผมรู้แค่ที่เรียนมาในหนังสืออ่ะครับ
“อ้าว ทำไมถามแบบนี้ล่ะมายด์ ตกลงว่าได้นอนด้วยกันจริงรึเปล่าเนี่ย” แม่เท้าสะเอวขมวดคิ้ว
“ก็นอนนะครับ แต่คืนแรกพี่เมฆเมาไปนอนโซฟา”
“ไม่ใช่อย่างงั้นค่ะลูก...... แม่หมายถึงนอนด้วยกันแบบเซ็กซ์น่ะ มีเซ็กซ์ พี่เมฆเขาได้เอาไอ้นั่นยัดใส่ก้นหนูรึเปล่า ?”
“ไอ้นั่น.... ?” ผมหน้าซีด
“แอร๊ย ! มายด์ แม่จะเป็นลม ~” แล้วแม่ก็ไถลลงไปนอนกับหมอน
ผมคงโง่เกินไปเลยทำให้ทั้งแม่ทั้งพี่เมฆต้องปวดหัว
“เอางี้นะมายด์ แม่เข้าใจว่าหนูเป็นเด็กดี ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางให้แม่ช้ำใจเลยแม้แต่มิลลิเมตรเดียว แต่เรื่องแบบนี้ลูกก็ต้องมีความรู้ไว้บ้างนะจ๊ะ”
“ผมขอโทษครับแม่ ถ้างั้นว่าง ๆ เดี๋ยวผมจะไปหาหนังสือในห้องสมุดมาศึกษาแล้วกัน”
“มายด์ !!! ในห้องสมุดมันจะมีเหรอคะลูก เอางี้ เดี๋ยวแม่จะไปถามคนรู้จักให้นะจ๊ะ เขาคงมีหนังสือหรือ DVD ซักแผ่นมาให้หนูดูเป็นวิทยาธานได้”
สรุป... แม่ก็เห็นดีเห็นงามไปด้วยเรื่องที่พี่เมฆเป็นสามีผม หง่ะ ถ้าอย่างงั้นผมก็ต้องเป็นภรรยาเขาจริง ๆ สินะ !
ตอนเช้าผมมาโรงเรียนด้วยอาการเหม่อลอยในเรื่องที่แม่พูด
ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง ผมกับพี่เมฆก็ไม่ใช่แค่ครูกับนักเรียนแล้วสิ
เฮ้อ...ลำบากใจจัง ผมจะมองหน้าเขาติดไหมนะ ?
“มายด์ !!!!” ผมสะดุ้งกับเสียงเรียกและแรงปะทะที่แขนขณะกำลังเดินขึ้นตึกไปเข้าแถว
“จะชนเสาไฟฟ้าอยู่แล้วเดินระวังหน่อยสิ” เพลงยิ้มบอกพลางดึงแขนผมมาอยู่ให้ตรงกับทางเดิน
“แหะ ๆ ขอบใจนะ” ผมเกาหัวเขินที่ไม่ระวัง
“เป็นอะไรรึเปล่าทำไมหน้าซีดหรือว่าไม่สบายอีกแล้ว ?” เพลงยกหลังมือแตะหน้าผากและซอกคอผมทันที ผมรู้สึกดีจังเลยที่ยังมีเธอเป็นเพื่อน แม้ว่าอาจจะเป็นเพื่อนคนเดียวในโรงเรียนนี้ แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่มีใคร และทันใดนั้นเอง
พลั่ก !!!!!
“โอ้ย !” ผมกับเพลงร้องขึ้นพร้อมกัน อีกทั้งแรงกระแทกเมื่อครู่ก็ทำให้ผมกับเธอต้องเซถลาไปคนละทาง
“เกะกะจริงนะมึงไอ้เหี้ย นี่มันทางเดินนะไม่ใช่ที่พลอดรัก !” เป็นไอ้โจ้นั่นเองครับ มันด่าผมเสร็จก็เดินมาตบหัวผมแรง ๆ อีกหนึ่งที
“นี่นาย ! ทำไมต้องแกล้งมายด์ด้วย เดี๋ยวเราจะไปฟ้องครูนะ !”
“เชิญเลย ! ถ้าคิดว่าพวกครูจะทำอะไรกูได้”
“มายด์ไปห้องพักครูกันเถอะ คนเลว ๆ สมควรจะโดนทำโทษซะบ้าง” เพลงจับข้อมือผมจะลากไป แต่ไอ้โจ้ก็ไม่ยอมเช่นกัน มันกระชากแขนผมออกจากเพลง แล้วเตะผมไปข้างหลังอย่างแรงจนผมล้มก้นกระแทกพื้น
“โอ้ยย” ก้นผมมันยังไม่หายดีเลยอ่ะครับ เจอแบบนี้ก็เจ็บสะเทือนไปถึงข้างใน “มายด์ ! เอ๊ะ นี่นาย ถอยไปนะ ไอ้คนเลว !!!!” เพลงกับไอ้โจ้ยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่พักใหญ่ โดยคนที่ผ่านไปผ่านมาไม่คิดจะช่วยหรือห้ามปรามอะไรเลย ก็แน่ล่ะครับ ไอ้โจ้มันเป็นคนที่มีอิทธิพลมากในโรงเรียนนี้นี่นา
“อย่าทำอะไรเพลงนะเว้ย !” พอผมลุกขึ้นยืนได้ ผมก็ตะโกนพร้อมด้วยขาทั้งสองข้างที่ออกวิ่งชนจนไอ้โจ้มันเสียหลักล้มลงกับพื้น
เย้ ~ ผมทำได้แล้ว o7
“มึง !!! กล้าทำอย่างงี้กับกูเหรอไอ้เหี้ยมายด์ ..มึงเจอดีแน่ !!!”
ผมไม่ฟังเสียงไอ้โจ้รีบคว้ามือเพลงแล้วออกวิ่งไปจากที่นั่นทันที
“เพลง...ไอ้โจ้มันทำเพลงเจ็บรึเปล่า ?” ผมถามตอนที่เราสองคนหนีมาไกลจากตรงนั้นแล้ว
“ไม่หรอกมายด์ แล้วมายด์เป็นไงบ้าง ?”
“อ...โอเค” ที่จริงก็จุกอยู่เหมือนกัน แต่สบายมาก
“เราจะไปฟ้องครู ! เอาให้มันโดนทัณฑ์บนไล่ออกจากโรงเรียนไปเลย” เพลงพูดอย่างโกรธๆ
“อย่าเพลง ครูช่วยอะไรไม่ได้หรอก เราลองแล้ว” ผมนึกถึงวันแรก ๆ ที่ไปบอกครูแล้ววันต่อมาก็โดนหนักกว่าเดิมเลยหมดหวัง
“เพลงอย่าไปยุ่งกับไอ้โจ้เลยนะ เราไม่อยากให้เพลงโดนมันทำร้ายไปด้วย” ผมพยายามบอกเธอ แล้วก็รู้สึกจุกในอกเมื่อคิดเรื่องสำคัญขึ้นมาได้
“เพลง เราขออะไรอย่างได้ไหม ?”
“อะไรเหรอ ?”
“ต่อไปนี้อย่าอยู่ใกล้เราแล้วก็อย่าคุยกับเราเลยนะ” ผมมันเป็นตัวซวยที่ใครอยู่ใกล้ก็ต้องโดนลูกหลง ถึงจะเหงาไปหน่อย แต่ถ้าอยู่คนเดียวแล้วไม่ต้องมีใครมาเดือดร้อนกับผมด้วยมันคงจะดีกว่า…
เมื่อสัญญาณได้เวลาพักเที่ยงดังขึ้น ผมก็พอรู้ตัวว่าต้องโดนอะไร เลยเตรียมพร้อมรับมือและเท้าจากพวกไอ้โจ้ไว้แล้ว แต่ผมตั้งใจไว้ว่าครั้งนี้ผมจะกวนตีนมัน ไม่ให้มันได้ทำร้ายผมอย่างสะใจง่าย ๆ หรอก !
“วันนี้มึงได้คลานกลับบ้านแน่ไอ้เหี้ยมายด์ !” ไอ้โจ้กระชากหัวผมขึ้นจากพื้น หลังจากผมโดนถีบจนล้มลงไป ณ สถานที่เดิม
ถุด !
ผมถ่มน้ำลายใส่หน้ามัน คือว่า...อันนี้เลียนแบบมาจากหนังช่องเจ็ดอ่ะครับ เห็นแล้วมันยั่วโมโหดีเลยทำ ไหน ๆ ก็ต้องโดนกระทืบอยู่แล้วก็ขอทำอะไรให้สะใจสักอย่างหนึ่งเถอะ !
“ไอ้ลูกหมา มึง........” ไอ้โจ้กำหัวผมแน่นกว่าเดิมดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธ และมันก็กำลังจะยกมือต่อยผมแล้ว !!!
“.....................”
ผมหลับตาปี๋เกร็งหน้ารอแรงกระแทกแต่ไม่ยักกะมีอะไรเกิดขึ้นนอกจากแรงที่เหนี่ยวรั้งแขนทั้งสองข้างและที่หัวของผมหายไป
“โอ้ยยยย ๆๆๆ อ๊ากกกก!!!!” เสียงนี้คือเสียงที่ผมได้ยิน
และเมื่อลืมตาขึ้นจึงเห็นว่าอะไรเป็นอะไร !!!!
หลังจากเหตุการณ์ทุกอย่างผ่านพ้น คนที่มาจัดการกับพวกไอ้โจ้ก็เดินจากไปอย่างซุปเปอร์ฮีโร่ (หรือเดวิล ?) แล้วพี่เมฆก็มาเจอเข้าพอดี
เขาเป็นใครกันนะ ทำไมถึงได้โหดจัง ? :freeze:
“หมอว่าไงบ้างครับพี่เมฆ ?” ผมถามเพราะมัวแต่เหม่ออีกแล้ว
“หมอบอกว่าพวกมันใกล้ตายแล้ว ให้เตรียมวัดกับโลงรอไว้ได้เลย”
“หา !!!?” ผมตกใจจนเผลอร้องตะโกนออกมา พยาบาลที่อยู่แถวนั้นก็หันมามองด้วยสายตาตำหนิ ผมเลยลดเสียงลง
“ไม่จริงใช่ไหมครับ ?”
“ก็ไม่จริงนะสิ เลยเสียใจอยู่เนี่ย”
พี่เมฆหลอกผมอีกแล้ว !!! ตกใจหมดเลย
“ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าอย่างงั้น ~ รู้ป่ะมายด์ โชคไม่ดีจริง เข้ามานอนโรงบาลไม่ได้ง่าย ๆ นะ” ครูเมฆกอดคอบอกผม เขาตัวหนักจังเลยแฮะ
“ผมว่าโชคร้ายมากกว่า” คิดแล้วก็ยังอึ้งไม่หายเลยครับ
“โชคดีสิ นอนเฉย ๆ ไม่ต้องเรียน ไม่ต้องทำอะไรเลย สบายจะตาย...~”
เขาคิดงั้นเหรอเนี่ย ?
“เรากลับกันเถอะ ผมจัดการโทรบอกที่โรงเรียนเรียบร้อยแล้ว ซักพักก็คงมีคนแห่มากันเต็ม”
“แล้วพี่เมฆไม่รอครูคนอื่นมาก่อนเหรอครับ ?”
“รอทำไม ~ เสียเวลา เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็ต้องโดนสวดทั้งวี่ทั้งวันอยู่แล้ว”
“ใครจะสวดพี่ครับ ?” ผมสงสัย
“...หนึ่ง-ไอ้ครูเสก สอง-ตำรวจ สาม-เกจิอาจารย์ชื่อดัง”
เอ่อ สองคนแรกผมก็พอเข้าใจนะครับ
“เกจิอาจารย์เกี่ยวไรอ่ะครับ ?” งง
“เอ๊า ก็อัญเชิญมาสวดล้างซวยให้ผมไง ผมไม่ค่อยถูกชะตากับตำรวจเท่าไหร่น่ะ อุตส่าห์หลีกเลี่ยงแล้วยังต้องมาเจอพวกมันอีกจนได้เนี่ย.... โคตรซวยจริง ๆ พับผ่า!!!”
“พี่เมฆไม่ชอบตำรวจขนาดนั้นเลยเหรอครับ ?”
“ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่ ‘เกลียด’แม่งเลยล่ะ”
อันที่จริงผมก็อยากรู้นะครับ ว่าทำไมพี่เมฆถึงเกลียดตำรวจ แต่ถ้าถามซ่อกแซ่กเดี๋ยวเขาจะรำคาญเอาน่ะครับ เลยไม่ถามดีกว่า
“พี่เมฆจะไปไหน ไม่กลับไปสอนต่อเหรอครับ ?” ขณะนั่งรถออกมา ผมสังเกตว่ามันไม่ใช่ทางที่จะกลับโรงเรียนอ่ะครับ
“กลับไปก็เลิกเรียนพอดีล่ะคุณ เราไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกันดีกว่านะ” พี่เมฆยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่ผมกลับรู้สึกลำบากใจเพราะตั้งแต่เขามาสอน ผมโดดเรียนบ่อยมาก....!
“มายด์ คุณเป็นคนหรือเป็นแมว สั่งกับข้าวให้มากินนะ ไม่ใช่ให้มานั่งดม” พี่เมฆว่าหลังจากอาหารมาเสิร์ฟเต็มโต๊ะ เอ่อ...มันเต็มโต๊ะไปหมดเลยจริงๆ นะฮะ แล้วนี่ก็เพิ่งสี่โมงเอง ผมยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่
“ถ้าอยากเป็นผู้ชายแมน ๆ แบบผม ต้องกินเยอะ ๆ เข้าใจไหม เอ้า ! แดรกซะให้เรียบ”
พี่เมฆตักกับข้าวให้ผมจนแทบล้นจาน... ผมเองก็อยากแมนแบบเขานะครับ ก็เลยฝืน ๆ กินไป ซักพักมีคนมาสะกิดหลังพี่เมฆ หน้าตาท่าทางดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ ผมล่ะกลัวมีเรื่องจังเลย > <”
“ทำเหี้ยอะไรของมึงวะ ?” ผู้ชายหน้าดุถามพี่เมฆซึ่งกำลังตั้งหน้าตั้งตากินไม่สนใจ
“เอาค้อนสตั้นยัดตูดป้ามึงมั้ง ก็เห็นอยู่ว่าแดกข้าว”
“อย่ามาเล่นลิ้น ! มึงเอายาไปไว้ไหนไอ้เมฆ !!!?” ผู้ชายคนนั้นกระชากคอเสื้อพี่เมฆอย่างแรงจนเขาต้องลุกขึ้นยืนออกจากเก้าอี้
“กูไม่บอกมีอะไรไหม...?”
“ถ้าไม่บอกมึงมีเรื่องแน่” พี่เมฆบิดข้อมือผู้ชายหน้าโหดออกจากเสื้อเขา แล้วพูดว่า
“จัดเลยป่ะล่ะ สำหรับกูเมื่อไหร่ก็ได้ แต่อย่าหวังเรื่องของเลย มึงไม่ได้หรอก”
จบประโยคผู้ชายหน้าดุก็ทำตาดุยิ่งกว่าเดิมซะอีก
“นี่ตกลงมึงจะขัดขวางงานของกูจริง ๆ ใช่ไหม ? กูขอเตือนมึงแฟร์ ๆ เลยนะว่านายมึงมันกระจอก ! ถ้าไม่อยากหนีหัวซุกหัวซุนเหมือนหมาก็ถอยออกมาได้แล้ว !!”
“อ๋อเหรอ...~ ขอบใจที่เตือนนะเพื่อนรัก แต่ยังไงกูก็ไม่ถอยหรอก กูจะถล่มโกดังพวกมึงให้เหี้ยนเลยถ้ายังเสือกมายุ่งกับงานกูอีก”
“ไอ้สัดเอ๊ย ! มึงต่างหากที่มายุ่งกับงานกู !!!”
ผู้ชายคนนั้นกำหมัดแน่น...ราวกับพร้อมจะมีเรื่องได้ทุกเมื่อ แต่มีพนักงานของร้านเดินเข้ามาดูทีท่าซะก่อน เขาเลยไม่ได้ทำอะไร
“งานใครงานมัน ...เดี๋ยวมึงได้เจอกูแน่ไอ้ไม้ไม่ต้องห่วง...” ครูเมฆเอ่ย
“มึงมันโง่ !” ผู้ชายคนนั้นพูดทิ้งท้ายก่อนเดินก้าวยาวๆ ออกจากร้านไปด้วยความหงุดหงิด
เฮ้อออ ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ได้มีเรื่องกันรุนแรงอย่างที่คิด
“อยากถามใช่ไหมล่ะว่ามันเป็นใคร ?” พี่เมฆเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขานั่งกินต่อไปได้ซักพัก
“เอ่อ ถ้าพี่เมฆไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรครับ”
“บอกก็ได้ แต่คุณต้องหอมแก้มผมก่อน” ครูเมฆหันมาจ้องผมตาวาว
“งั้นไม่อยากรู้แล้วดีกว่า” คนเต็มเลยผมจะกล้าทำได้ยังไง อีกอย่างนึงก็คือถ้าไม่รู้ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ
“อยากรู้หน่อยน่า รู้ไหมนี่เป็นความลับสุดยอดของผมเลยนะ”
หืมมม ?
“เขาเป็นอะไรกับพี่เมฆเหรอ ?” เห็นว่าลับสุดยอด อย่าบอกนะว่า...ผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นเมียเขาอีกคน ! เย้ยยยย ไม่จริ๊ง !!! :serius2:
“เอาหูมาใกล้ ๆ สิเดี๋ยวจะบอก”
ผมอยากรู้เลยยื่นหน้าเข้าไปโดยไม่ทันคิด แล้วจู่ ๆ พี่เมฆก็ก้มหน้ากดปากเขาลงมาที่ปากผมอย่างรวดเร็ว ! เฮ้ยยย นี่มันกลางร้านอาหารนะ
ผมผลักอกพี่เมฆออกทันทีที่รู้สึกว่าลิ้นของเขากำลังจะแทรกผ่านเข้ามา... อ๋อยย แล้วก็แทบจะมุดโต๊ะคลานหนีออกจากร้านเพราะมีสายตาหลายคู่กำลังมองเราอยู่
“ดูดิมายด์ เขาอิจฉาเรากันใหญ่” พี่เมฆยังยิ้มได้อีก ผมสงสัยจังว่าเขาจะมีเรื่องกังวลหรือสะทกสะท้านอะไรเหมือนคนอื่นบ้างไหม
“ทำไมต้องหน้าแดงขนาดนั้น หรือว่าอยากโดนอีก ?” พี่เมฆทำท่าจะพุ่งเข้ามาจริง ๆ ผมรีบหลบ
“ม..ไม่ใช่ครับ ไม่อยาก พี่อายบ้างสิ !” ผมอดไม่ได้ที่จะบอกเขาจริง ๆ ง่ะ
“คุณจะให้ผมอายอะไร อายที่มีเมียน่ารักเหรอ ?”
“................!” หง่า ‘เมีย’ ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่นั่งก้มหน้าเงียบจนกระทั่งพี่เมฆกินข้าวเสร็จ
ฮืออ นี่มันอะไรกันเนี่ย :sad2:
ไม่รู้ว่าผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นใคร แถมยังโดนจูบกลางร้านอาหารอีก...
H
มาแล้วววว... เต็ม ๆ
เรื่องนี้อ่านเอามันส์ละกันนะ อย่าไปคิดไรมาก
อ่อแล้วก็เรื่องนี้จบแบบแฮป ‘ปี้’ กระจายอยู่และนะไม่ต้องห่วง 555 (ล้อเล่น)
-
แม่น้อง ก็นะ อิฉันหล่ะอยากเจอจริงๆ 5555+ o13
-
อร๊ายยยย นึกว่าจะมี NC :o8:
-
ฮ่า ฮ่า ขำพี่เมฆหง่ะ ช่างมีจรรยาบรรณในการเป็นครูจริง
แถมกินเด็กในปกครองอีกต่างหาก กร๊ากก
ว่าแต่ซุปเปอร์ฮีโร่ที่มาช่วยมายด์มันเป็นใครกันหล่ะเนี่ย
-
คุณแม่ขราาาาาาาา เริ่ดคะ o13 ส่งเสริมการแสวงหาความรู้ของลูกมั่กๆ อิอิ
อิพี่เมฆยังคงรักษาระดับความเกรียนไว้ได้ประดุจเกลือรักษาความเค็ม
น้องมายด์ของพี่ :กอด1: (อย่ายอมอิพี่เมฆมันบ่อยนะคะ แค่ตอนเว้นตอนก็พอ :z1:)
-
พี่เมฆนี่คิดบวก(เข้าข้างตัวเอง) ตลอดเลย
:m20:
-
อร๊ากกกก.....ซ์ :sad5:
แม่เป็นสาววายสุดริด มีการจะไปหาดีวีดีมาให้ศึกษา 555 o13
ว่าแต่ว่ากลางร้านอาหารเลยนี่มันแรงมากนะอิพี่เมฆ
-
ชอบคุณแม่ของน้องมายด์จริงๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ
อยากรู้ว่า..ถ้าน้องได้ดูพวกสื่อการสอนแล้ว
จะเป็นยังไง ฮาาาา
-
มาแล้วววว... เต็ม ๆ
เรื่องนี้อ่านเอามันส์ละกันนะ อย่าไปคิดไรมาก
อ่อแล้วก็เรื่องนี้จบแบบแฮป ‘ปี้’ กระจายอยู่และนะไม่ต้องห่วง 555 (ล้อเล่น)
ถูกใจ กดไลค์ ช๊ายเล่อ~ :z2: :z2:
-
อ่อก เหมือนโจ้จะมีเหตุผลนะ ที่แกล้งมายด์
น้องมายด์ใสจริงๆ น่าล่อลวงมาก แอร๊ :z3:
กอดคนเขียนครับ :กอด1:
-
พี่เมฆแกนี่ตราช้างอย่างหนาเลยเนี่ย
ส่วนคุณแม่ได้ใจมาก หาสื่อการเรียนการสอนมาเร็วๆ นะ :laugh:
-
ชอบพี่เมฆกับนีออนมากๆเลยอ่ะ เป็นผัว-เมียกันแล้ว ส่วนคุณแม่น้องนีออนก็ใช่ย่อย เชียร์พี่เมฆเต็มที่ :laugh:
-
ชอบมากเลย อิสส><
-
น่ารัก อะ
ช้อบ ชอบ
อิจฉาด้วย
-
ในที่สุดก็มาแล้ว ว ว ^^
มายน่ารักมากอินโนเซนได้อีก 555
เด็กอย่างนี้คงไม่มีในสมัยนี้หรอกเยาะ 55
-
มาแล้วๆ
คิดถึงนีออนกับพี่เมฆนะคะ ม๊วบ! >3<
แต่อึ้งคนแม่ง่ะ! นี่รักลูกจริงป่ะเนี่ย!? 5555
เออ ต้องรักจริงสิเนอะ สอนซะขนาดนั้น เหอะๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
กด like คุณแม่น้องมายด์
she เริดมากกก
น้องมายด์ก็น่ารักมากกกๆๆ
รออ่านตอนต่อไป ขอแบบแฮปปี้ๆนะค่ะ ฮ่าๆๆ
-
มันแฮงตรงนี้ค่ะ :laugh:
อ่อแล้วก็เรื่องนี้จบแบบแฮป ‘ปี้’ กระจายอยู่และนะไม่ต้องห่วง 555 (ล้อเล่น)
:m20: :m20: :m20:
-
ท่าทางคุรแม่จะโอเคกับพี่เมฆมากเลยนะ
นีออนเอ่ย งานนี้ ได้รู้ลึกรู้จริงแน่ๆ
-
อิพี่เมฆนี่มันหน้าด้านได้ทุกสถานที่
และทุกเวลาจริงๆ :เฮ้อ:
-
พี่เมฆกับน้องมายด์นี่่ต่างกันสุดโต่ง เฮ้ออ~ ดีใจที่ได้รู้ิว่าจบแบบแฮป ปี้ อิอิ
-
อย่าบอกนะว่าเป็นเมียอีกคน :haun4:
:pig4: :pig4:
-
หนูรักคนเขียนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อยากได้เป้นหนังสือเลยอะ
-
คุณแม่มีการจะหาหนังสือหาดีวีดีมาให้น้องมายด์ดูเป็นวิทยาทานด้วย
คนอ่านขอดูดีวีดีด้วยได้มั้ย จะเอาไว้เป็นวิทยาทานเหมือนกัน :z1: :haun5:
-
คุณแม่น้องมายด์ ท่าทางจะเป็นสาววายนะ
สนับสนุนลูกจังเลย
พี่เมฆจะจัดอีกชุดไหมอ่ะ
แบบว่าอ่านไป...อ่านมา...
น้องมายด์ก็น่า(กด)รัก อยากกระโดดเข้าไปกอดจัง
มาต่อไวๆนะ
เป็นกำลังใจให้อยู่
-
ตัวละครแต่ละตัวมันช่างลึกลับ ซับซ้อน ยิ่งกว่าสิ่งใด
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
โอ๊ย~
คิดได้นะพี่เมฆ
ฮะๆๆๆๆ :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
:jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
:haun4: :pighaun:
-
น้องมายด์ท่าทางจะยังไม่ชินกับการเป็นเมียพี่เมฆนะ :z1:
แต่ไม่เป็นไร ของแบบนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยๆป เนอะๆพี่เมฆ :haun4:
-
หนุกมากๆเลยครับ พี่เมฆนี่สุดยอดจริงๆ แถได้โล่ล่ะมั้งนั่นน่ะ น้องมายก็สุดๆกับความใสซื่อ รักนิยายเรื่องนี้จังครับ รออ่านตอนต่อไปอยู่น่ะครับผม เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
พี่เมฆน่ารักอ่ะ !!
สุดยอดของความเกรียน ฮ่าๆ
-
โบจ๋า แง่มทะลึ่งว่ะ
แต่เห็นแล้วก็อยากอ่านตอนจบเลย
กรี๊ดดดดดดดด ~ ทะลึ่งกว่า -////-
-
น้องมายด์มันจะใสไปไหน ได้สามีแล้วยังไม่รู้เรื่องรู้ราว
-
น้องมายด์ ใสๆ ได้อีก อิอิ
-
:z2: :z2:
-
น้องมายด์มันไร้เดียงสาน่ารักจริงๆ
-
M ♠ M
11
วันรุ่งขึ้น หลังเกิดเหตุการณ์ ‘หักคอเกรียน’ (แต่เสือกไม่ตาย) ตำรวจก็แห่มาสอบปากคำผมกับนีออนซะยกใหญ่
แต่ก็อย่างที่บอก ผมโคตรเกลียดตำรวจ ถึงตอนนี้จะยังไม่มีหลักฐานอันใดให้มันสอย แต่เชื่อเถอะ พวกมันจ้องอยากจะจับผมไปเชือดอยู่แล้ว ผมไม่อยากให้ไอ้ลูกเสือพวกนี้รู้เลยว่าผมเป็นครูอยู่ที่นี่ เพราะถ้ามันรู้... มันก็จะมาป่วนงานของผมอย่างไม่ต้องสงสัย...
เหอะ แม่งเอ๊ย มันเวรกรรมอะไรกั๊น! ไอ้ที่อยากจะแต๊งกิ้วฮีโร่ของนีออนสงสัยต้องเปลี่ยนเป็นกระโดดถีบยอดหน้าแทนซะแล้วล่ะมั้ง!
ก่อนสอบปากคำ ผมเจอนีออนที่หน้าห้องพักครูพอดี เขาทำหน้าเอ๋อๆ เมื่อเห็นผมมาในลุคใหม่
“อ๊ะ ฮ่าๆๆ พี่เมฆ ทำไมแต่งตัวตลกจัง! ฮ่าๆๆ” ขำมันเข้าไป เจอตำรวจต้องปลอมตัวนิดนึงดิวะ! ใครแม่งจะยอมเป็นหมูให้มันเคี้ยวเล่นง่ายๆ
นีออนวิ่งเข้ามาหาผมอย่างสาวน้อย และดูท่าจะปลาบปลื้มกันเสียเหลือเกินกับความเสี่ยวของชุดและทรงผม
เออะ แต่หน้าตา ต่อให้ทำทุเรศยังไงมันก็ยังเป็นความหล่อขั้นเทพเจ้าอยู่ดีนะ อันนี้เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่เหนือการปรุงแต่งจริงๆ o16
“ทำไมพี่เมฆแต่งตัวแบบนี้ล่ะครับ?”
“ชู่วว” ผมทำมือบอกนีออนให้เงียบ
“เวลาอยู่โรงเรียนเรียกผมว่า ‘ครู’ เหมือนเดิมนะ เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัย”
“..............หืม?” ใบหน้าที่ปกติก็เอ๋อรับประทานอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งเอ๋อหนักกว่าเดิม
เอิ่ม...สรุปว่าเมียกูเต็มรึเปล่าชักไม่แน่ใจว่ะ
“ทำไมล่ะครับ?” กูว่าแล้ว...
“ก็ที่นี่โรงเรียนไง ผมสอนคุณ ผมก็เป็นครู ถูกป่ะล่ะ?” จะงงทำไม
“แล้วถ้าสอนนอกโรงเรียนผมต้องเรียกครูด้วยป่าวครับ?”
“ไม่ต้องหรอก” ผมตอบ
“ถ้าอยู่ข้างนอก ..สองต่อสอง เรียกผมว่า ‘คุณสามีครับ’ ก็พอ” ผมกระซิบบอกเขาใกล้ๆ หู นีออนเหลือบตาแป๋วแหววมามองอย่างเชิญชวน
เหอะๆๆ ถ้าผมมีพลังจิตรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่นะ คงหนีไม่พ้นประโยคนี้แน่ๆ
‘คุณสามีครับ! ช่วยกินผมที... กินผมทีเถอะครับ ผมอยากเป็นเมียพี่อีกเร็วๆ!!!’
อิอิ จินตนาการล้ำมาเลยกู
“ซ้อมพูดไว้นะ เดี๋ยวผมรอฟัง” ผมยกมือขยี้หัวเขาเบาๆ เพราะปลายหางตาเหลือบไปเห็นไอ้ครูเสกกำลังพาตำรวจเดินตรงมาทางนี้แล้ว
การสอบปากคำ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น แม่งน่าเบื่อซะด้วยซ้ำ มึงถามเหี้ยอะไรกูเนี่ย
“ผมไม่ทันเห็นตัวคนร้ายเลยครับคุณตำรวจ” ตอนนี้ผมเป็นไอ้เมฆเวอร์ชั่น บักหำน่อย แห่งโนนหำเห้ ...ซื่อๆ บ้านๆ และเนิร์ดแดรกสัด
“ผมไปตามหาตัวลูกศิษย์ขึ้นชั้นเรียน แล้วอยู่ๆ ผมก็เจอภาพสุดสยองนั้น! ...มันช่างบอบช้ำใจครูอย่างผมจริงๆ นะครับ ผมทนดูแทบไม่ได้น้ำตามันไหลรินออกมายังกับน้ำตาอีกวาสุ*ระเบิด คุณตำรวจครับ คุณตำรวจต้องช่วยติดตามหาตัวเจ้าผู้ร้ายตนนั้นมาลงทัณฑ์ให้ได้นะครับ อย่าปล่อยให้มันลอยนวลหลุดรอดออกไปสู่สังคมอันศิวิไลซ์ของเราได้ คุณตำรวจต้องพยายามอย่างสุดความสามารถนะครับ ผมเอาใจช่วย”
เอิ่ม ที่พูดมาทั้งหมด...กูอยากจะถุยตัวเองจริงๆ ให้ตายเหอะ
“งั้นขอถามอีกสักข้อแล้วกันครับ” ไอ้ลูกเสือกระแอมขึ้นมานิดนึง
“...เด็กพวกนั้นเคยมีเรื่องทะเลาะวิวาทร้ายแรงอะไรกับใครในโรงเรียนมาก่อนรึเปล่า?”
เอาล่ะสิมึง มันจะคิดว่านีออนตอแหลรึเปล่าวะ ก็คนนอกที่ไหนมันจะเข้ามาในโรงเรียนได้ง่ายๆ แถมเช็คกล้องวงจรปิดก็ดันไม่เห็นใครน่าสงสัยโผล่มาอีก
โอ้ แม่เจ้า! อะไรมันจะล่องหนเทพได้ขนาดนั้นวะ
“เท่าที่ผมสอบปากคำเพื่อนในห้องของหนุ่มน้อยคนนี้” ลูกเสืออีกคนตดขึ้นมาอีก
“ผู้เสียหายไม่เคยมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกับใครในโรงเรียนเลย นอกจาก......”
“พอๆๆ หุบปากไปเลยคุณตำรวจ”
ผมขัดขึ้นอย่างมีมารยาทเมื่อพวกมันเบนสายตามาทางนีออนที่กำลังนั่งหน้าจ๋อยอยู่
“อย่าบอกนะว่าพวกคุณกำลังคิดว่าเด็กตัวเล็กๆ อ่อนเปลี้ยยังกับหนอนใบไม้คนนี้เป็นคนทำ!?” แม่งเอาส้นตีนคิดรึไงวะ
“ผมยังไม่ได้พูดว่าอย่างงั้นครับ ผมแค่จะบอกว่าผู้เสียหายไม่เคยมีเรื่องกับใครเลยนอกจากเด็กมายด์”
“มายด์ไม่ได้เป็นคนทำ!!!” โว้ยย กูยั้วะแล้วนะมึง
“เด็กมันก็บอกอยู่ว่าใครไม่รู้โผล่มากระทืบ คุณมีหน้าที่ตามจับไอ้สวะตัวนั้นไม่ใช่มาเล็งเด็กผมเข้าใจมั้ย!?”
“.......................” เกิดความเงียบขึ้นเมื่อผมประกาศกร้าวจบ
อ่าว ฉิบหายล่ะ หลุดฟอร์มเอี๊ยเลยกู
ไอ้พวกลูกเสือเหลือบตามองผม.. มองนีออนของผมอย่างพิจารณา เสร็จแล้ว... พวกมันก็ถอยตูดกลับสน. ด้วยประโยคที่ว่า...
‘เราจะตามสืบคดีนี้ให้อย่างสุดความสามารถนะครับ’
โอ้ เชรด กูอยากจะถุย!
“มายด์ ไอ้เรื่องเรียนต่อสู้อะไรของคุณน่ะ ยังอยากจะเรียนกับผมอยู่รึเปล่า?” อันที่จริงก็ไม่ได้อยากสอนนักหรอกครับ วิชาพวกนั้นมันไม่เหมาะกับเด็กเอ๋ออย่างเขาสักนิด นีออนกับผมต้อง study on bed ด้วยความรักเท่านั้นถึงจะคู่ควร
แต่ทีนี้... ผมเริ่มจะเล็งเห็นความยุ่งยากอะไรบางอย่างแล้ว
เมื่อเด็กเกรียนฟื้นคืนชีพ มันอาจจะคิดว่าฮีโร่ตัวนั้นเป็นพวกเดียวกับนีออนที่ซัดมันซะหมดท่า และจากนั้น มันก็ต้องเกิดการแก้แค้นตามสเตปเกรียน
นีออนของผมก็ซวย!
ต้องเจอมหกรรมส้นตีนชุดใหญ่แน่ๆ
ตัวผมเองก็ไม่ได้แปะกาวตราช้างกับนีออนอยู่ตลอดเวลา ถ้ามีอะไรฉุกเฉินเกิดขึ้นจริงๆ การช่วยตัวเองให้ได้ก่อน คงเป็นอะไรที่เวิร์คสุด
“อยากเรียนสิครับครู!!” นีออนตอบซะหน้าบาน
“พอดีผมเห็นครูไม่ค่อยว่างเลยไม่กล้าทวงอ่ะครับ”
“คุณไหวแน่นะ?” ดูสภาพแล้วรอดยากเหลือเกินน้องเอ๊ย
“ไหวแน่นอนครับ!”
เล่นตอบอย่างมั่นใจแบบนี้ แต่ไหวของเขาเนี่ย... มันสุดแสนจะทรมานลูกตาผมเลยว่ะ
“กำลังขา กำลังแขนไม่มีสักอย่างเลย!!!”
โว้ยยยย ทนดูไม่ได้ แล้วแบบนี้จะไปทำอะไรกิน!
ให้วิดพื้นก็ดันนอนคว่ำ ให้ซิตอัพก็ดันนอนหงาย ให้วิ่งนี่สลบเป็นลมไปเลย
พระเจ้า...! มองเห็นอนาคตอันน่าสลดหดหู่อยู่รำไรแล้วสิครับกู นี่มันแค่วอร์มร่างกายนะเว้ย ยังไม่เอาจริง ถ้ากล้ามเนื้อไม่แข็งแรงแล้วจะเอากำลังที่ไหนไปสู้กับใครเขาได้
หลังฟื้นจากสลบ ณ ห้องพยาบาลที่เก่า
“ผม..เหนื่อยไม่ไหวแล้วครับครู...” นีออนปรือตาหอบหายใจรวยริน เห็นแล้วไม่รู้จะสงสารหรือเศร้าดีว่ะ แต่รู้อย่างนึงกูปลงเหลือเกินเว้ย
“วันนี้พอเถอะ วันไหนๆ ก็เหมือนกัน ไม่ต้องอยากเรียนแล้ว” ผมไม่อยากเห็นเขาในสภาพนี้ว่ะบอกตรงๆ
“ถ้ามีใครมาทำไรคุณๆ ก็โทรเข้ามือถือผมแล้วกัน เดี๋ยวผมจะรีบไปหา” ว่าแล้วก็เมมเบอร์สามีเขาให้ว่อง
“ไม่..ไม่เอาครับ ผมอยากเรียนต่อ!” นีออนลุกขึ้นมากระดื๊บเกาะแขนผม
“มายด์ คุณโคตรง่อย ไม่ไหวหรอก” เตรียมกระสุนพร้อม แล้วยิงเบอร์เข้าเครื่องไอ้เมฆโลด
“แต่ว่า! มันเพิ่งวันแรกเองนะครับครูๆ ให้โอกาสผมหน่อยได้มั้ย?” เฮ้ยๆๆ นีออนจะเขื่อนแตกแล้วว่ะ ผมคว้าคอเขามากอดแนบอกแล้วลูบหัวเบาๆ ปลอบใจในวาสนาที่เกิดมาไม่แมน
นี่ถ้าเป็นผมๆ คงเศร้าถึงขั้นตรอมใจตาย
“นะครับๆ ครูสัญญาว่าถ้าผมไม่ได้เป็นตุ๊ดแล้วครูจะสอนให้นี่ครับ” นีออนเขย่าแขนผมไม่เลิก ผมเหล่ตามองเขานิดนึง แล้วคว้าตัวมากอด
“งั้นลองพูดที่ผมบอกเมื่อเช้าหน่อยดิ”
“......หา?” แหม ทำเป็นแกล้งจำไม่ได้ แกล้งแอ๊บแบ๊ว
“ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ลืม ไหนลองพูดซิ พูดขอให้ผมสอนเคล็ดวิชาลับให้คุณแบบเพราะๆ”
“....เอ่อ” นีออนทำหน้าเหมือนมีก้อนความรักติดคออีกและ แต่แม่งรู้สึกว่าความรักที่มีให้ผมมันคงใหญ่คับปาก เวลาจะพูดอะไรทีก็เอ่อ อ่า อ่อก แอ่ก ได้ตลอด...
“คือตอนนี้เราอยู่ในโรงเรียน ไหนครูบอกว่าห้ามเรียกอย่างอื่นไงครับ”
โว้ยยย ทีเรื่องแบบนี้จริงจังเหลือเกินนะน้อง!
“ไม่เป็นไรหรอกมายด์ ตอนนี้ที่นี่มีแค่เราสองคน...”
“สามนะครับ...” ไหนวะ! อยู่ๆ ก็เห็นกุมารทองหรือไง
ผมหันขวับไปมองที่ประตูแล้วก็ปะทะสายตาเข้ากับยายเฒ่าเจ้าที่ห้องพยาบาลที่เพิ่งกลับมาพอดี
“ทำอะไรน่ะครูเมฆ ?” ผมรีบกระโดดออกห่างจากเตียงอย่างว่องไวแล้วแจกยิ้ม
“มายด์เขาเวียนหัวตอนลุกขึ้นน่ะครับ ผมเลยช่วยพยุงกลัวลูกศิษย์จะล้มคว่ำ”
ยายเฒ่ามองอย่างจับผิดแล้วเดินเหี่ยวเข้ามาหาเด็กผม
มาร............!!!!
“ดีขึ้นหรือยังคะหนู ทีหลังถ้าสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงก็อย่าออกกำลังกายหักโหมมากนะคะ ประเดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไปอีก”
“ดีขึ้นแล้วครับครูทิวา ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยดูแลผม” นีออนบรรจงไหว้อย่างสวยงาม ขณะที่ยายเฒ่าแทบจะคว้ากบาลเมียผมเข้าปาก
ผมยืนเซ็งรอเด็กกับยายล่ำลากันอยู่ซักพัก นีออนก็เดินยิ้มเข้ามาหา
“ครูครับ ผมว่าผมจะค่อยๆ ฝึกตามที่ครูบอกก่อนอ่ะครับ ถ้าได้ครบตามที่สั่งเมื่อไหร่ ผมจะบอกครูนะครับ” ยังๆ มันยังไม่หยุด
“อะไร ก็บอกแล้วว่าให้เลิก พูดไม่รู้เรื่องรึไง” ผมว่านะ.. เอาเวลาไปฝึกเรื่องอย่างอื่นดูจะเข้าท่ากว่ากันตั้งเยอะ
“นะครับครู ให้โอกาสผมเถอะ ผมจะขยันฝึกทุกวันเลย” เหอะ อ้อนมันเข้าไป ต่อให้ใช้สายตาหรือน้ำเสียงยังไง ผมก็ไม่หลงกลมุขตื้นๆ อย่างงี้หรอกนะ
“ได้สิคร้าบบบ!! ผมจะรอคุณนะ ค่อยๆ เรียนรู้ไปเดี๋ยวร่างกายก็ค่อยปรับตัวได้เอง”
เฮ่ย แม่งเอ๊ย ผมตอบไม่ตรงกับใจซะงั้น
สงสัยอยู่ว่ะว่าวิญญาณใครมาเข้าสิงกู๊วว
“มายด์ วันนี้คุณไปกินข้าวกับผมก่อนดิ อย่าเพิ่งกลับ” และผมก็รั้งเขาไว้อีกแล้ว ไม่ต้องเป็นอันทำงานล่ะคราวนี้ อยากอยู่กับเขาทั้งวัน
“แต่วันนี้แม่ผมจะกลับเร็ว ผมต้องกลับไปทำกับข้าวไว้รออ่ะครับ” ลูกกตัญญูสินะ
“เร็วน่ะกี่โมง... ไม่ต้องทำหรอก เดี๋ยวค่อยซื้อเข้าไปให้ก็ได้” ส่วนกู...ลูกเขยที่กตัญญูกว่า มันจะอะไรกันนักกันหนาวะ อาหารที่เขาทำแต่ละอย่างก็ใช่ว่าจะอร่อย
“กับข้าวที่แม่ผมชอบ มันค่อนข้างหาซื้อยากอ่ะครับ แล้วมันก็แพงด้วย ผมเลยว่าจะลองทำเอง”
ผมจินตนาการตามแล้วสยองทันที ตัวลูกขนาดนี้ แล้วตัวแม่จะขนาดไหน...
“แม่คุณชอบอะไร?” ผมลองถามไปงั้นๆ
“เอ่อ...แม่ผมชอบทานอาหารสไตล์เมดิเตอร์เรเนียนครับ”
“ห่ะ ว่าไงนะ?” ผมคงฟังผิดไป ว่างๆ อุตส่าห์ไปหาเพลงพี สะเดิดฟัง หวังจะโกอินเตอร์ตามนีออน แล้วไหง... มันกลายมาเป็นแบบนี้ได้วะ
“อาหารเมดิเตอร์เรเนียนครับ พอดีเพื่อนแม่เพิ่งกลับจากกรีกแล้วลองทำให้ทาน แม่บอกว่ามันอร่อยมาก เลยหาข้อมูลมาให้ผมหัดทำตั้งแต่เดือนที่แล้วแต่ผมยังทำไม่เป็นเลย” เมดิเตอร์เรเนียนกับลาบก้อยบ้านเอ็ง ผมเข้าใจว่ามันช่างต่างกันคนละโลก
“เอางี้แล้วกันมายด์ เราไม่ต้องออกไปกินข้างนอกกันแล้ว เดี๋ยวผมทำให้เองดีกว่า ไอ้ที่แม่คุณอยากกินน่ะ” นีออนตาโตเท่าไข่เป็ดพอผมพูดจบ
“ครูทำเป็นด้วยเหรอครับ!!!?” เขาตะโกนลั่น
“อ้าว แน่นอนดิ้ ความสามารถผมระดับโลกอยู่แล้ว เรื่องอาหารแค่นี้....จิ๊บๆ”
อย่าหาว่าโม้ ผมทำเป็นจริงๆ นะ ในโลกนี้มีอะไรที่ผมทำไม่ได้มั่ง ไม่มี๊!!
ผมจัดการเลี้ยวรถเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อเตรียมการ...
“คืนนี้จัดเป็น Greek pasta, Lentil Soup แล้วก็...บาร์บีคิวเนื้อแกะ โอป่ะ?” ผมหันไปถาม นีออนส่ายหัวไม่รู้เรื่องทันที
“ผมไม่รู้จักครับครู” กลับมาจากภูธรได้แล้ว
“เฮ้ย อยู่ข้างนอกแล้วเรียกพี่เมฆดิ” สอนไม่จำ เดี๋ยวปั๊ดจับดูดปากแตก
“...ขอโทษครับ แล้ว...เนื้อแกะจะไปหาซื้อที่ไหน เอาเนื้อหมู เนื้อไก่ก็พอครับพี่เมฆ”
“ไม่ล่ะ มันธรรมดาเกินไป นานๆ ทีผมจะทำอาหาร มันต้องประทับใจคนกินหน่อยดิ” ที่จริงไม่ใช่หรอก จะเอาใจแม่ยาย เผื่อครั้งหน้าจะได้ขอตัวลูกชายหนีไปอยู่ด้วยกันต่างประเทศ
ผมรู้จักร้านอาหารสไตล์ยุโรปหลายร้าน ไม่ใช่แรดชอบแดกอะไรนะครับ นายผมต่างหากที่แรด ผมเลยรู้จักก็เท่านั้น
พวกเครื่องปรุงต่างๆ มันซื้อในห้างได้ แต่เนื้อแกะต้องมาหาเอาตามร้านข้างนอกแบบนี้แหล่ะครับ
แต่กว่าจะได้ของครบก็เหนื่อยแทบลากเหมือนกัน
กลับถึงบ้านนีออน ผมแอบคิดในใจก็หลายที กูมัวทำบ้าอะไรอยู่….. หงุดหงิดความประสาทของตัวเองจริงๆ
และขณะที่กำลังคนถั่วเลนทิล เพิ่มน้ำมะเขือเทศทำซุป มือถือผมก็ดังขึ้น
“มายด์คร้าบ... หยิบมือถือให้พี่เมฆหน่อยคร้าบ” พูดไปแล้วก็จะอ้วกตัวเอง แต่อยากพูดว่ะ
นีออนที่กำลังช่วยผมสับผักชีฝรั่งเพื่อทำไอ้ที่คลุกกับพาสต้าขานรับแล้ววิ่งดุ๊กๆ ไปที่โต๊ะอาหารเอามือถือมายื่นใส่มือ
“มือไม่ว่าง กดรับให้หน่อย” คนถั่วอยู่ว่ะ อีกมือก็หั่นหัวหอม
ผมยิ้มให้ นีออนยิ้มตอบกดรับแล้วแนบมือถือใส่หูผม
“เมฆ” เสียงไอ้เป็ด
“ครับผม” ผมยังมองหน้านีออนแล้วยิ้มให้กันอยู่
“มึงยังมีหน้ามา ‘ครับผม’ อีกเหรอ เขานัดกันไปลากคอไอ้ย้อยแล้วมึงอยู่ไหน!!?”
“ครับผม ห้ะ”
“สัด”
“ห้ะ”
“พ่อมึงตาย”
“ห้ะ”
“.................”
ไอ้เป็ดวางสายไปแล้วครับ หุหุ เอี๊ยจริง ไม่ได้ฟังเลยมันพูดว่าอะไร
“ผักชีติดปากคุณอ่ะมายด์”
นีออนชะงักจะเอามือลูบที่ปากแต่ผมปัดมือเขาก่อน
“เดี๋ยวผมเอาออกให้”
เอาออกให้ด้วยปากนะ! จัดหนักไปเลยมัวแต่มองแล้วทำตาหวานใส่อยู่ได้ ผมก้มลงไปดูดปากเขาเบาๆ นีออนตัวแข็งสักพักก็ยกมือขึ้นมากำเสื้อผมไว้แน่น ผมส่งลิ้นไปเล่นกับลิ้นเขาอยู่พักนึงก็ได้ยินเสียงฮึมฮัมในลำคอ
กำลังได้ที่เลย มารแม่งโทรมาขัดจังหวะอีกแล้ว
“รับโทรศัพท์ก่อนครับ” นีออนหลบเขาดันผมออก แล้วก็กดรับสายเอามาแนบที่หูผมเหมือนเดิม
ผมทิ้งมีดทิ้งทัพพี ปิดเตาแล้วดึงเอวเขาเข้ามาใกล้ๆ ส่วนปากก็ซุกเข้าที่ต้นคอขาวๆ ของนีออนอย่างรวดเร็ว
“ครับ” ผมแกล้งเอาคางถูคอ ได้ยินนีออนหัวเราะอย่างคนบ้าจี้
“มึงไสหัวมาที่คลับ S ภายในสิบห้านาทีเดี๋ยวนี้!!!” เสียงไอ้เป็ดเจ้าเก่ากัมปนาทออกมา แถมยังดูท่าว่าจะโมโหอย่างเชี้ยๆ ซะด้วย
“เฮ้ย กูไม่ว่างจริงๆ” ผมพูดไปด้วยแนบปากพรมจูบที่แก้มนีออนไปด้วยเบาๆ
“อย่านึกว่ากูไม่รู้ว่ามึงทำเหี้ยอะไรอยู่ไอ้เมฆ ไอ้คมบอกกูหมดแล้ว มึงกำลังติดตูดเด็กผู้ชาย! ไอ้สัด!!!” ไอ้หอกหักปากสุนัข! เสือกพูดความจริงออกสื่ออีก
“ฮื่อ ติดแล้วไง กูไป kill your father mother คุณเหรอ?”
ผมไม่สนใจดันนีออนเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ จนชนกับโต๊ะกินข้าว
“มึงจะให้เรื่องนี้ไปถึงหูนายหรือว่ามึงจะยอมมาทำงานของมึงดีๆ...." เสียงไอ้เป็ดเริ่มจริงจังขึ้นละคราวนี้ ผมมองตานีออนอย่างเสียดายเพราะสงสัยคงต้องไปจริงๆ
“กูขออีกชั่วโมงนึงได้ป่ะ?” แล้วเดี๋ยวจะรีบทำเวลา
“สิบห้านาที ไอ้เหี้ย!” ไอ้เป็ดยื่นคำขาดแล้ววางสายทันที
เป็นอันว่า...ดินเนอร์มื้อนี้ผมถูกมารพจญ เฮ้อ...เรื่องมันเศร้าจริงๆ ว่ะ มีแต่คนต้องการตัวผม ไม่ว่าจะเป็นอาชญากรจากนรก ตำรวจ หรือเพื่อนร่วมงาน
แต่ไม่รู้ว่า... ผู้ชายตรงหน้าผมเนี่ย
จะต้องการผมเหมือนคนอื่นๆ บ้างรึเปล่า?
H
ขออภัยในความล่าช้าเป็นอย่างสูง
มีคำผิดบอกได้นะ
:pig4:
*อีกวาสุ น้ำตกในบราซิลที่ใหญ่กว่าไนแองการ่าสี่เท่า
-
อร๊ายยย อ่านตอนนี้แล้วเขิล
อยู่ในครัวเค้ากุ๊กกิ๊กกัน :-[
ภาระกิจของพี่เมฆมันคืออะไรกันนน ??
-
อิน้องมายนิ อินโนสุดริด ห้าๆ น่ารักจริงๆ อิพี่เมฆก็นะ หื่นเจงๆๆ ของคุณครับผม :impress2: :impress2: :impress2:
-
แอร๊ยยย เขิลพี่เมฆครับ :z3:
มาอัพต่อ "ช่วง 15 นาที" นั่นให้ไวๆเลยนะ :angry2:
-
อิพี่เมฆ หื่นได้หื่นดี ไม่มีวันหยุดจริงๆ :laugh:
-
คุณ foyer คะ มีโครงการจะรวมเล่มนิยายเรื่องนี้บ้างไม๊คะ
อยากได้ อ่ะ ชอบน้องมายด์ที่สุดเลยอ่ะ >______<
-
นับวันยิ่งติดน้องมายด์นะคะพี่เมฆ
แล้วเมื่อไหร่น้องมายด์จะติดพี่เมฆบ้างละเนี่ย :impress2:
-
555555555555555555555+
มีอะไรที่เมฆทำไม่ได้มั่งเนี่ย เมพโคตรๆ
-
น่ารักดีอ่ะตอนเล่นกันในครัว เขินนน :-[
แต่พี่เมฆก็โดนมารพจญตลอดนะ กว่าจะได้แอ้มนีออนนี่ยากจริงๆ
อย่างน้องมายด์เค้าของดี ไม่ได้ง่ายๆหรอก :z1:
-
พี่เมฆหื่นได้ใจ 5555+
-
แม่มมมมทำมายไอ้เ*สเป็ดต้องมาขัดจังหวะ
ความสุขของพี่เมฆและน้องมายด์ด้วยเนี่ย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เพราะไอ้คมแท้ ๆๆ ว่าแต่ฮีโร่ผู้นั้นคือใคร แล้วไอ้เกรียนทั้งหลายที่เข้าโรงบาล
ฟื้นมาจะทำอะไรน้องมายด์อีกไหมเนี่ยยยย ลุ้น ๆๆๆ :z3: :z3:
-
ครัวก็ไม่เว้นเนอะ
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
เย้ ในที่สุดก็มาต่อสักที :กอด1: :กอด1:
-
โดนขัดจังหวะเลยเป็นไงละพี่เมฆ กร๊ากกกกกกกกก
-
ยังสงสัยอยู่ พี่เมฆมันทำอาหารได้จริงหรือตีเนียนมั่วไปเหมือนเคย :laugh:
ส่วนน้องมายด์แววหนูคงต้องพึ่งพาสามีในด้านกำลังหรือวิวาทแทนแล้วละ
ดูท่าแล้วคงไปเองไม่รอด
-
อู๊ย ชอบมีอะไรมาขัดจังหวะอิพี่เมฆทู๊กที คนอ่านเสียดายแทนอิพี่เมฆนะเนี่ย(จริงเหรอ) :laugh:
-
ไม่เดือดร้อนอะไรเท่าไหร่เลยพี่เมฆ
เขาจะฆ่ากันอยู่แล้วยังขอตั้ง1ชั่วโมง 555+
-
หึๆ พี่เมฆเกรียนสุดแระเรื่องนี้ :laugh:
-
ฮาอ่ะ! นายเมฆเพ้อได้อีก 555
ฮา หื่น ตอแหล เทพ หล่อ เรียกว่าเพอเฟ็คได้มั้ยกรณีนี้?? 555
รอตอนต่อไป (อยากอ่านNC~~)
-
โถ่ๆๆ อดเลยเฆมน้อยของ...มายด์
555 สู้ๆ ค๊า NC ฮึดๆๆ
-
หนุกหนานเหมือนเดิม
สมกับที่รอคอย
น้องมายด์น่ารักมากมาย
ครูเมฆ เจอมารเยอะจริงๆ บอกแล้วอย่าทำบาป
-
ตบซึ้งด้วยถ้อยคำ ดราม่า นะอิพี่เมฆ :-[
:pig4: :pig4:
-
น้องมายด์น่ารักตลอดศกแต่ไม่นึกว่าจะอ่อนเปลี้ยเพลียแรงขนาดนั้น
มาเป็นเหยื่อให้พี่เมฆงาบแท้ๆเลย
-
มายด์น่ารักมาก :-[
-
เข้ามาทีก็ได้อ่านสองตอนรวด
ชอบแม่น้องนีออนมากๆอ่ะ...น่ารักดี...อิอิ
ส่วนพี่เมฆก็ยังฮาเหมือนเดิม
ยังไงก็ฝากพี่เมฆดูแลน้องนีออนดีๆนะ
เพราะน้องยังไร้เดียงสาอยู่
หุหุ
-
เฮ้ออ ชีวิตพี่เมฆยุ่งยากดีแท้5555+
-
มาต่อแล้ววววววววววววววววววว เรื่องนี้เป้นเรื่องที่อ่านแล้วไม่เคยเบื่อเลย
ชอบจังเลยยย เย่เย้
-
คิดถึงแล้วน้าาา
:call: :call:
-
:-[ น้องมายด์น่ารัก
อยากรู้แล้วว่าตกลงภาระกิจของพี่เมฆนั้นคืออะไร :serius2:
-
เมื่อไหร่จะมาเนี้ย คิดถึงแล้วนะคับ
-
มาอัพยังงงงคะ
-
โอ๊ย อด!!! :o12:
:laugh:
ขอพูดเรื่อง nc ก่อน ก๊ากๆๆ :m20:
nc โคตรน่ารักอะ อ่านไปฮาไป (ตกลงน่ารักหรือฮา :m28:) เเบบว่า 2 อย่าง :-[
มายด์โคตรซื่อ น่าจับกดจริงๆ o13 :laugh:
เมฆเเบบว่าพร้อมอะ กวน+เจ้าเล่ห์+เเถ+ บลาๆๆๆ :laugh:
เยอะมาก
บรรยายเเบบธรรมชาติดี เราชอบ :impress2:
อยากเเต่งนิยายเก่งๆให้ได้สักที กระซิกๆ :sad4:
-
M ♠ M
11.5
พี่เมฆไปแล้ว...
“.........................เฮ้อ”
ผมถอนหายใจพลางมองดูสภาพครัวซึ่งตอนนี้เป็นที่อยู่ชั่วคราวของ...
ซุปถั่ว (ลืมชื่อไปแล้ว) พาสต้าแบบกรีก และ บาร์บีคิวเนื้อแกะ !!!
แง้!!! อาหารยังไม่เสร็จเลย ผมทำไม่เป็นนะ!! :sad4:
แย่แล้ว... ก่อนไปผมลืมถามพี่เมฆด้วยว่าต้องทำยังไงต่อ ดูเขาจะมีธุระเร่งด่วนอย่างไรบอกไม่ถูก ซึ่ง...มันก็น่าสงสัยทุกทีที่โทรศัพท์ดัง ผมอยากรู้จังเลยว่าพี่เมฆทำงานพิเศษอะไร ทำไมถึงต้องกระตือรือร้นขนาดนั้นด้วยน้า ?
“.........................”
ผมเดินไปหยิบหนังสือทำอาหารสไตล์ยุโรปที่แม่ให้ไว้ แล้วลองเปิดหาเมนูที่ใกล้เคียงหรือใช่มากที่สุด ยังไงก็ต้องทำต่อให้เสร็จ แม่กลับมาต้องดีใจแน่ๆ ที่ได้กินอาหารที่อยากกินมานาน
ผมยิ้มเมื่อนึกถึงท่าทางของแม่ตอนที่ทำหน้าตกใจกับของที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ!
ระหว่างนั้น... ผมก็นึกถึงใบหน้าของพี่เมฆตอนก่อนที่เขาจะไปด้วย... น้ำเสียง แววตา และการแสดงออกของเขาทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นมาก
จริงๆ นะครับ!!!
ตอนที่เขากอด หรือหอมแก้ม หรือตอนที่เขาเอาปากมาแตะที่คอที่หน้าผม มันทำให้ผมนึกถึงแม่ นึกถึงใครสักคนที่ห่วงใย... ซึ่งสิ่งเหล่านี้ได้หายไปจากผมนานแล้ว
ที่จริงผมมีพี่ชายอยู่คนหนึ่งครับ แต่หลังจากพ่อกับแม่ผมแยกทางกัน พี่ผมก็ไปอยู่กับพ่อ เราไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว แต่ผมจำได้รางๆ จากความทรงจำว่าตอนเด็กๆ ว่าพี่ผมเขาชอบมาคลอเคลียแบบนี้ แบบที่พี่เมฆทำเนี่ยล่ะครับ...
แต่ว่าบางอย่าง... พี่เมฆก็ทำมากกว่าที่พี่ผมทำเยอะเลย
ผมไม่รู้ จะเรียกความรู้สึกนี้ว่ายังไงดี นอกจาก...ผมรู้สึกดีมากที่ได้รู้จักพี่เมฆ การที่ได้คุย ได้สัมผัสเขา มันเป็นอะไรสักอย่างที่ทำให้ผมมีความสุข
“ถ้าเขาเป็นพี่ชายเราจริงๆ ก็ดีนะ” นึกแล้วผมก็ขำตัวเอง ถ้ามีพี่เมฆอยู่ด้วยต้องตลกมากแน่ๆ วันนี้เขาก็แต่งตัวประหลาด ทั้งที่ปกติทำท่าทางเหมือนวินมอเตอร์ไซต์หน้าปากซอย แต่คราวนี้เรียบร้อยมาเลยครับ ยังกับเด็กเรียนแหน่ะ
จะว่าไปแล้วพี่เมฆเนี่ย เป็นคนกวนที่หน้าตาดีนะครับ ถ้าผมโตขึ้นแล้วหล่อแบบเขา ไม่แน่... ผมอาจจะขี้หลงตัวเองแบบพี่เมฆก็ได้ ฮะๆๆๆ
ผมคิดไปก็รู้สึกขำไปตลอด จนทำอาหารเสร็จ
ลองชิมดู... รสชาติก็ไม่ได้แย่ครับ ผมไม่เคยกินอะไรแบบนี้เลยบอกไม่ถูกว่ามันอร่อยหรือไม่อร่อย ถ้าอย่างนั้น... ไว้รอแม่มาตัดสินดีกว่า
21.20 น. แม่กลับดึกจังเลย
22.45 น. เดี๋ยวก็มาๆๆ ต้องใกล้มาถึงแล้วแน่ๆ
23.02 น. รถคงเลี้ยวเข้ามาหน้าปากซอยแล้ว นี่ไง!!! ได้ยินเสียงคนคุยกันหน้าบ้านด้วย
ผมรีบวิ่งไปดูที่หน้าต่างแต่ก็กลายเป็นว่าเห็นคุณป้าข้างบ้านกำลังทะเลาะกับลูกสาวตัวเองอยู่ต่างหาก
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองมากำลังคิดจะโทรหาแม่ แต่แล้วอยู่ๆ เสียงมันก็ดังขึ้น เล่นเอาผมตกใจแทบสะดุ้ง
อ๊า! แม่โทรมาแล้ว ใจตรงกันจังเลย
“ครับแม่” ผมยิ้มรับสายอย่างรวดเร็ว
“มายด์จ๋า หลับหรือยังลูก?”
“ยังครับ ผมรอแม่กินข้าวอยู่” ผมกำลังจะบอกเรื่องอาหารที่แม่อยากกิน แต่เสียงแม่ตะโกนดังขึ้นมาซะก่อน
“ตายแล้ว!!!!” มันดังมากจนผมพลอยตกใจไปด้วย
“ตายๆๆๆๆ ทำไมป่านนี้ยังไม่ยอมกินข้าวกินปลาอีก มายด์จะรอแม่ทำไม บอกกี่ครั้งแล้วว่าถึงเวลากินก็ต้องกินนะคะ”
“แต่ว่า...”
“แม่งานยุ่งมากนี่ยังทำไม่เสร็จเลย มายด์รีบไปกินข้าวแล้วก็ดูแลตัวเองให้ดีๆ นะคะลูก อย่าทำให้แม่เป็นห่วงนะ คืนนี้แม่คงไม่ได้กลับต้องอยู่เคลียร์งานก่อน ถ้ายังไงไว้เจอกันวันหลังนะลูกนะ กู๊ดไนท์นะจ๊ะมายด์”
“............เอ่อ...ฝัน............ด...”
..................................แม่วางสายไปแล้วครับ
ผมยืนมองโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจอย่างเศร้าๆ
“แม่ไม่ได้ลืมหรอก แต่คงงานยุ่ง”
ผมบอกกับตัวเอง ลุกเดินกลับไปที่ครัว
...แล้วเอาอาหารทั้งหมดเก็บใส่ตู้เย็น...
นี่ก็เป็นอีกหนึ่งคืน...ที่ผมเงยหน้านอนมองเพดานที่มีเพียงความมืดมิด
ตอนนี้มันรู้สึกว่างเปล่าจัง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมยังรู้สึกสนุกและมีความสุขอยู่เลย
ผมสลัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่าน บอกตัวเองให้รีบนอน เพราะพรุ่งนี้เช้าผมว่าจะออกไปวิ่งออกกำลังกายในซอยหน้าบ้านซักสองสามรอบ
เพราะ...ผมรู้สึกอนาถกับความอ่อนเปรี้ยของตัวเองจริงๆ แล้วก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนตอนที่ไปวิ่งแล้วเป็นลมล้มพับต่อหน้าประชาชน..
แต่จากนี้ต่อไป... ผมจะไม่เป็นไอ้อ่อน ไอ้ลูกหมา เหมือนที่พวกไอ้โจ้ด่าแล้วครับ
ผมจะต้องแข็งแรงขึ้นให้จงได้!!! :a2:
“แฮ่ก แฮ่ก” โอยย.......เหนื่อย ไม่ไหวแล้ว
ผมนั่งแปะลงกับพื้นหลังจากวิ่งไปได้แค่รอบเดียวไปกลับเท่านั้น ที่จริง....ใจมันวิ่งไปแล้วไม่ต่ำกว่าสามรอบนะครับ แต่สังขารเนี่ยสิ ทำไมขามันถึงหมดแรงง่ายจัง... เพราะอะไรนะ? หรือว่าเรากินผักมากไปพลังงานจากเนื้อสัตว์และแป้งเลยไม่เพียงพอ
“งั้น..........พรุ่งนี้ค่อยเพิ่มเป็นสองรอบแล้วกัน” แหะ :try2:
ผมไปโรงเรียนตามปกติ แต่ที่แปลกไปคงจะเป็น.....
ผมหันมองไปทางซ้ายระหว่างกำลังเดินไปที่ตึกเรียน
‘เอ๊ะ?’ มีผู้หญิงสองคนกำลังมองมาทางนี้ครับ ผมหันหลัง....แล้วก็หันหน้ากลับมาอย่างงงๆ
เขามองผมเหรอ? มองทำไมหง่ะ
‘เอ่อ...’ ผมหันมองไปทางขวาหลังจากเดินมาได้อีกสักระยะ
มีผู้ชายสามคนกำลังมองมาทางนี้ครับ ผมหันหลังแล้วก็หันหน้ากลับมาอย่างงงๆ เพราะไม่มีใครอยู่
เขามองผมเหรอ? แย่ละ..... จะโดนตื๊บไหมเนี่ยเรา...
ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นพลางคิดในใจว่า นี่เราเผลอไปทำอะไรกวนตีนใครเข้าหรือเปล่านะ?
แง้!!! แค่ทุกวันนี้โดนพวกไอ้โจ้ลากไปตื๊บก็แทบแย่แล้ว ถ้ามีคนอื่นมาผสมโรงด้วย สงสัยผมคงถึงกาลอวสานแน่...
ปึ้ก!!!
ไม่ทันขาดคำก็มีคนเดินมาชนผมเข้าครับ ผมเงยหน้าขึ้นมองแล้วรีบพูดขอโทษ แต่ว่าเขาคนนั้นแค่ยิ้มให้แล้วเดินจากไป....
“หา?”
ยิ้ม?
มีคนยิ้มให้ผมด้วย? เป็นไปได้หรือเนี่ย.........????
ผมลองมองรอบตัวดูดีๆ ปกติจะไม่มีใครกล้าสบตากับผม บางทีแค่เดินใกล้ๆ ก็ยังไม่มีเลยครับ ผมเหมือนเป็นตัวแบคทีเรียของที่นี่ที่ไม่มีใครอยากคบ เพราะฉะนั้น...การที่อยู่ๆ ก็มีคนยิ้มให้โดยไม่ได้ทำท่ารังเกียจเลยจึงทำให้ผมรู้สึกแปลกใจมาก
แล้วนั่น !!! เฮ้ย!!! มีผู้หญิงโบกมือบ๊ายบายให้ผมด้วย เขาส่งสัญญาณอันตรายอะไรให้ผมหรือเปล่าเนี่ย หรือว่าทางข้างหน้ามันจะมีกับดัก หรือ มีคนดักรอเอาไม้ฟาดหัวผมอยู่!!!
อ๊ากกก ม่ายยยยยน้า.........!!!
ผมชักไม่กล้าเดินต่อไปแล้วสิครับ คิดตุตะไปต่างๆ นานาว่าไอ้โจ้อาจจะฟื้นคืนชีพแล้ว และมันคงเตรียมพร้อมสำหรับการชำระหนี้แค้นกับผมเรียบร้อย
แต่........
มันก็ไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อผมเดินไปถึงห้องเรียนแล้วไม่พบแม้แต่เงาของพวกมันทั้งสี่คน
‘สงสัยยังไม่ออกจากโรงพยาบาลแฮะ’
คิดได้อย่างงั้นก็ไม่รู้จะโล่งอกดีไหม?
ผมหยุดคิดเรื่อยเปื่อยพลางก้มลงจะหยิบสมุดที่อยู่ในลิ้นชักใต้โต๊ะ แต่มือมันไปโดนอะไรบางอย่างเข้าครับ ผมหยิบมาดูมันคือกล่องขนมหมีแพนด้าที่มีข้อความเขียนแปะกระดาษเอาไว้ว่า...
‘เรามองนายอยู่นะ’
ผมช้อค....!!! รีบหันขวับซ้ายขวาอย่างลนลานเพราะประโยคสุดน่ากลัว แต่เอ๊ะ... มีต่อยังอ่านไม่จบ
‘เราอยากคุยกับนายนะ แต่ไม่กล้า นายน่ารักมากเลย ^ ^’
หา..............จริงดิ !!!!?
มีคนอยากคุยกับผมด้วย !!
ผมลองมองรอบห้องดีๆ อีกครั้ง... มีเพื่อนพยายามยิ้มให้ผมอยู่จริงๆ ด้วยครับ !
ถ้างั้น...ที่คิดไปเองว่ามีแต่คนรังเกียจผมมันก็ไม่จริงซะทีเดียวน่ะสิ
แหะๆๆ ผมยิ้มออกมาอย่างลืมตัว อย่างน้อย ๆ ตอนนี้ก็มีกำลังใจเรียนที่จะเรียนที่นี่ต่อล่ะนะ
จนกระทั่งถึงคาบเรียนคณิตศาสตร์ของครูพี่เมฆ ใบหน้าของผมที่กำลังยิ้มอยู่บางๆ พลันต้องเปลี่ยนไป เพราะ!
“หัวไปโดนอะไรมาอ่ะครับครู?” หัวหน้าห้องตะโกนถามและดูท่าทางทุกคนต่างก็สงสัยปนตกตะลึงเมื่อเห็นครูพี่เมฆมาในสภาพมีผ้าพันแผลวนอยู่รอบศีรษะ
“คอสเพลย์น่ะ รู้จักไหม คอสเพลย์!!!” ครูพี่เมฆตอบอย่างรำคาญ
“ครูคอสเป็นอะไรเหรอค่ะ หนูไม่คุ้นเลย” เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งถาม
“บารอน แห่งบาคุกันฟุโชวจิ เหอะ ไม่รู้จักล่ะสิ เล่นกันรึเปล่าเกมส์นี้น่ะ”
“...........................” ทุกคนเงียบครับ แต่ผมรู้จักนะบาคุกันหง่ะ แต่บารอนไม่เห็นจะแต่งตัวมีผ้าพันแผลแบบนี้สักหน่อย...
ก่อนจะเริ่มสอน ครูพี่เมฆหันหน้ามามองที่ผม
เขาขยับปากพูดแบบไม่มีเสียง ซึ่งผมไม่รู้เป็นคำว่าอะไร แต่ก็รู้สึกเป็นห่วงไม่แน่ใจว่าผ้านั้นมันพันแผลไว้จริงหรือเปล่า?
จนกระทั่งหมดคาบ... ซึ่งต่อไปเป็นเวลาพักเที่ยงพอดี ผมก็รีบวิ่งไปหาครูพี่เมฆเพราะมีเรื่องจะคุยกับเขาเยอะแยะ แต่ว่ายังไม่ทันได้พูดอะไร ผมก็ได้ยินเสียงครูพิซซ่าดังขึ้นที่หน้าประตู
“สอนเสร็จแล้วใช่ไหมคะครูเมฆ?” เพื่อนในห้องฮือฮากันใหญ่ที่เห็นครูพิซซ่าสุดเซ็กซี่ในระยะประชิด ครูพิซซ่าสอนฟิสิกส์ม.ห้าครับ แล้วก็ได้รับการโหวตจากคนทั้งโรงเรียนว่าเป็นครูที่สวยที่สุดด้วย
“อ่อ ครับ ขอผมเก็บของแป้บนึงแล้วเดี๋ยวตามไป” ครูพี่เมฆยิ้มตอบ
“ไม่เป็นไรค่ะ พิซรอดีกว่า เราจะได้ลงไปพร้อมกัน”
“ฮิฮิ้ววว....จะไปไหนกันเหรอครับคุณครู?” เพื่อนผู้ชายคนหนึ่งร้องถาม
“ไปทานข้าวค่ะ จะไปด้วยกันไหมคะเด็กๆ” พูดจบเสียงโห่ฮาก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะไปเป็นก้างเปล่าๆ”
“นี่! พ่อคุณเป็นปลารึไงถึงมีก้าง?” ครูพี่เมฆโวยขึ้น ก่อนจะหันไปหาครูพิซซ่าที่ยืนอยู่
“ครูพิซซ่าครับ มีเด็กจะถามการบ้านผมนิดหน่อย ไปรอที่ห้องพักครูดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะรีบตามไป” ครูพี่เมฆบอก
“เหรอคะ? งั้นก็เร็วๆ หน่อยนะคะ พิซหิวแล้ว”
พอครูพิซซ่าเดินลับสายตาไป ผมก็ได้ยินเสียงซุบซิบกันยกใหญ่ว่าครูพี่เมฆจีบครูพิซซ่าอยู่ และท่าทางครูพิซซ่าก็สนใจครูเมฆเข้าแล้ว
“................” ผมยืนอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยินและบอกไม่ถูกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังรู้สึกอย่างไร...
“เฮ้ย ! ไอ้พวกเด็กตีนเท่าฝาหอย ยังอยากมีปากไว้ทานข้าวกันอยู่ไหม ออกไปได้แล้ว!!”
พอครูพี่เมฆพูดอย่างงั้น เพื่อนๆ ก็รีบกรูออกไปข้างนอกกันทันที ผมเองก็กำลังจะออกไปเหมือนกัน แต่ว่าครูพี่เมฆยืนดักไว้ก่อน
“ยกเว้นคุณ” เขาก้มลงมาบอกผม
“เอ่อ... ครูมีอะไรเหรอครับ?” ผมถามอย่างไม่แน่ใจ
“มีทุกอย่าง คุณอยากได้อะไรล่ะ?”
“..................” ผมงง ไม่ได้ถามว่าจะเอาอะไรสักหน่อย
“นี่มายด์ ผมปวดหัวว่ะ รู้ไหมเมื่อวานผมโคตรซวยโดนหมาตีหัวแตก ดูๆๆ กระโหลกร้าวเลือดทะลักแทบหมดตัวเลย” เขาเอามือชี้ๆ ตรงผ้าพันแผลพลางทำสีหน้าเจ็บปวด
อ้าว... ไหนบอกว่าคอสเพลย์ ?
“งั้นครูไปห้องพยาบาลไหมครับ เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน”
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก....” ครูพี่เมฆบอก
“แค่ท่องคาถาแล้วเป่าให้ผมหายก็พอ” ทฤษฎีใหม่อุบัติขึ้นอีกแล้ว...
“ผมไม่รู้คาถาอ่ะครับ” ไม่ช่ายหมอผี...
“พูดตามผม” ครูพี่เมฆตั้งท่าแล้วดึงแขนผมให้มานั่งบนโต๊ะ ส่วนตัวเขานั่งบนเก้าอี้
“รักผัว กะลังมัง ชัยโย”
“หา?”
“เอ้าพูดตามสิ” ผมอึ้งไปพักหนึ่งแล้วก็พูดอย่างที่ครูพี่เมฆบอกไปทีละประโยค
“รักผัว สุขขัง สุขขี
รักผัว ลีลา มากมี
รักผัว ต้องสติดี ทุกวัน
รักผัว ซื่อสัตย์ ประหยัด อดทน
รักผัว หมั่นฝึกฝน ท่าใหม่
รักผัว ต้องคอยเฝ้า คอยเอาใจ
รักผัว ผัวทำอะไร ที่ไหน อย่าลามปาม
รักผัว ให้เทิดทูน และบูชา
รักผัว ให้เหมือนเช่นเทวดา ประจำบ้าน
รักผัว ต้องทำตัว ให้งามๆ
รักผัว อย่าผลีผลาม มองชายใด
รักผัว ต้องพูดง่าย และพูดเพราะ
รักผัว หมั่นหัวเราะ ยิ้มหวานๆ
รักผัว แต่ทำตัวน่ารักเกิน ระวังตูดบาน
รักผัว ให้รักนานๆ ตราบเท่าที่มีลมหายใจ”
เอ่อ........... นี่มันใช่คาถาจริงเหรอเนี่ย ???
พูดไปแล้วก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันจะทำให้เขาหายเจ็บได้ยังไง
“ฮะๆๆ เป่าเร็วๆ ตรงนี้.... โคตรเจ็บเลย” หง่ะ เริ่มไม่เชื่อ ครูพี่เมฆต้องแกล้งผมแน่ๆ
“ครูเจ็บจริงเหรอครับ?” ก็เห็นเขาทำหน้ากลั้นขำผมซะเต็มที่
“เอ๊า จริงดิ คุณจะหาว่าผมโกหกเหรอ?”
“เปล่าสักหน่อย”
“งั้นก็ทำสิ แล้วที่ผมให้พูดตามเมื่อกี้ก็ต้องทำให้ได้ด้วย”
“ผมจำไม่ได้ครับ”
จำได้สองคำ ก่อนเริ่มประโยคใหม่ว่า ‘รักผัว’ แค่นั้นเองอ่ะครับ แต่หลังจากนั้นมันเยอะจำไม่ได้
“ไม่เป็นไรไว้วันหลังเดี๋ยวเขียนใส่กระดาษมาให้” ครูพี่เมฆบอกแล้วดึงแขนผมเข้ามาอีก จนตอนนี้หน้าผมกับหน้าเขาห่างกันแค่คืบ ผมกลัวใครจะผ่านเข้ามาเห็นก็เลยรีบๆ เป่าให้เขา แล้วถอยลงมาจากโต๊ะทันที
“จะรีบไปไหน..” ครูพี่เมฆบ่น
“ผมไม่รีบหรอกครับ แต่ครูน่าจะรีบมากกว่า ครูพิซซ่ารออยู่ไม่ใช่เหรอครับ” เขาอาจจะลืมไปแล้ว ผมเลยช่วยเตือนความจำให้
“อ้อ... ใช่” เขาทำหน้าแบบเพิ่งนึกได้
“ครู....จีบครูพิซซ่าอยู่เหรอครับ?” ผมอดไม่ได้ที่จะถาม เพราะรู้สึกอึดอัดในอกอย่างบอกไม่ถูก ถ้าหากผมได้รู้ความจริงจากปากครูพี่เมฆ ความรู้สึกประหลาดนี้มันอาจจะหายไปก็ได้
“มายด์ คุณก็เห็นเต็มสองเบ้าตา! ผมหล่ออัจฉรียะขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องไปจีบใครหรอก เพราะใครๆ ต่างก็รุมรักผมกันทั้งนั้น”
หง่ะ จริงดิ? น่าอิจฉา...
“แล้ว...ครูพิซซ่ารออยู่ ครูไม่รีบไปเหรอครับ?”
“ทำไมคุณต้องไล่ให้ผมไปหาคนอื่นด้วย”
“เอ้ย ผมไม่ได้ไล่...”
“หรือว่าคุณไม่อยากอยู่กับผม ผมเจ็บหัวแทบตาย คุณไม่แคร์ผมใช่ป่ะ?”
“..........................” ครูพี่เมฆคิดไปไกลจนผมพูดต่อไม่ออก
“ถามจริง แคร์ผมบ้างป่ะ?”
ผมมองหน้าเขา... ไม่รู้จะอธิบายว่ายังไงตอนที่เห็นครูพันผ้าพันแผลเข้ามา ผมอยากรู้นะครับว่าเพราะอะไรทำไมเขาถึงเจ็บมาแบบนี้ แต่ก็ไม่กล้าก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว เพราะครูเคยบอกผมว่า... ‘เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่เกี่ยว’
ผมไม่อยากให้เขาเจ็บ ไม่อยากให้เขาเป็นอะไร... แล้วก็ไม่อยากให้เขาไปกับครูพิซซ่าเลย
“ผมเป็นห่วงครูครับ แต่ว่า...... ทำไมครูถึงไม่เป็นห่วงตัวเองบ้างเลย”
H
อาทิตย์ที่ผ่านๆ มางานยุ่งมากกกกกกก (เพิ่มก.ไก่อีกแปดแสนตัว) ขออภัยในความล่าช้าอีกครั้งค่ะ
เรื่องรวมเล่ม ยังไม่ทราบนะว่าจะได้ทำไหม มันยุ่งจริงๆ (เอาเป็นว่าเป็นเรื่องของอนาคตอันไกลโพ้นละกัน)
:pig4:
-
มาซักที!!!! o13 o13 o13
-
อยากยกเป็ดทั้งเล้าให้กับมุขรักผัวท่านจริงๆ
แหร่มจ๊าดดดด o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
กด+1 แถมกดเป็ดเหลืองให้คาถารักผัวของอิพี่เมฆไปเลยจ้า o13
คาถาบ้าอะไรวะเบบี้มายด์เสียเปรียบโคตรๆ
แต่ฮาที่มายด์บอกจำได้แค่ "รักผัว" แต่ไม่ได้รู้เลยคำนี้มันคืออะไร :m20:
อิพี่เมฆเจอประโยคเด็ดเข้าไป จะเป็นยังไงน้อ
คงได้รักได้หลงแถมคงอยากกดเบบี้มายด์ทันทีแน่ๆเลย :laugh:
-
ให้ตายเหอะพี่เมฆจะไปกินข้าวกับยัยนั่นทำไมอ่ะ
แต่มุขรักผัวนี่คิดได้เนอะ ประโยชน์เข้าผัวเต็มๆ :laugh:
-
น้องมายด์น่าสงสารจัง อยู่คนเดียวคงเหงามากล่ะสิ :monkeysad:
พี่ก็อยู่คนเดียว มาอยู่ด้วยกันไหมจ๊ะ หนีอิครูพี่เมฆมาเลย :laugh:
ครูพี่เมฆคะ ไอ้คาถาที่ว่านี่ไม่ค่อยเลยนะ เกรียนยังไงก็อย่างนั้น มีมารตรฐานจริงๆ :m20:
คิดถึงพี่โบ :กอด1:
-
มายน่าสงสารจัง :sad4: :sad4:
ครู พิซ เดาะ - ทอ. :laugh: :laugh:
เหลืองอร่ามมาแต่ไกล - -*
:pig4: :pig4:
-
ชอบคาถาจริงๆ เอิ้กๆๆ
-
แสดงว่าที่คนไม่เข้าใกล้มายด์เพราะกลัวไอ้โจ้นี่เอง
ว่าแต่ครูพิซซ่านี่มาจากไหนหว่า
แล้วคาถาอะไรของพี่เมฆ ฮาหว่ะะ
-
โอว..คาถาเฮียแก เจ๋งจริงๆ คิดได้เนาะคนเรา นับถือๆ o13
ว่าแต่ยังไงกับยัยพิชซ่าละนี่ :m16:
-
ฉึก ฉึก ลูกศรพุ่งทะลุอกครูพี่เมฆ
นีออนเขาหึงแล้วเว้ย
ป๊าดดด หลังจากน้องนีออนมี สะมี เสน่ห์เริ่ม แร๊งส์
-
คาถาเด็ดๆๆๆๆๆๆ
-
คาถาเด็ด จดไว้เอาไปท่องจำ 555 :-[
-
:L2:อยู่คนเดียวแล้วเหงา ก็ชวนพี่เมฆ มาอยู่ด้วยกันสิจ๊ะ
-
ช่างคิดเนอะ o13
ถ้าน้องมายด์ท่องและทำได้ตามคาถา
พี่เมฆคงเป็นคนที่ทุกคนต้องอิจฉาแน่
-
:jul3: :laugh: :laugh:
-
คนที่ช่วยตบเกรียนพวกไอ้โจนั่นเมื่อตอนก่อน
จะใช่พี่ชายน้องมายด์ของดิชั้น(?) รึป่าวคะนี่ :-[ :-[
-
โห้ย ย !! เฮีย คาถานี้
เห็นแก่ได้สุดๆอ่า 555
-
น้องมายหมัดขวาตรงมาก
-
เธอหายไปนานเกินไปนะ นานเกินปายยยยยยยย (นานจนลืมตอนที่แล้ว -*- )
แต่ตอนนี้แอบชอบอิพี่เมฆอ่ะ เหอๆๆ ทุกทีพี่แกเอาแต่หื่น กระล่อนจะเอาน้องมายด์
แต่ตอนนี้มาอ้อนๆน่ารักดี หุหุ คุณผมเจ็บหัวอ่ะ อ๋อยๆๆ น่ารักอ่ะ ><~
ตอนนี้เค้ายังบวกไม่ได้แต่ให้เป็ดได้ งั้นเอาน้องเป็ดไป แล้วก็เอาน้ำพุมาแลกด้วย ก๊ากๆๆ
คิดถึงน้ำพุ ~~~ แต่เหนือสิ่งอื่นใด เห็นโบจ๋าแล้วคิดถึงน้องเหมา กี๊ด >///<
.. บีบี กากเม้นท์ก็ไม่ได้(หรือเค้าทำไม่เป็นวะ) แต่เครื่องเก่าเค้ายังเม้นท์ได้อ่ะ ก๊าก กาก :(
-
คิดไ้ด้นะพี่เมฆ :laugh:
-
น่าร้ากเหมือนเดิม สมกับที่รอคอย
ว่าแต่คาถาของครูเมฆ หลวงพ่อวัดไหนท่านให้มาเนี้ย จะไปกราบตีนงามๆสักที
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดด
นีออนน่าร้ากกกก มาโดดจุ๊บทีดิ๊!! (พี่เมฆโดนถีบ)
มีความสุขจริงน้า เกิดมาเป็นนีออนเนี่ย~5555 (หมายถึง ไม่คิดอะไรมากง่ะ)
เด็กซื่อๆอย่างงี้ยกให้ชั้นเถอะ!! 555~♥
รอตอนต่อไปน้า~
ปล.ขอให้พี่เมฆโอนแย่งนีออน มีหนุ่มๆหน้าตาดีเข้ามาจีบนีออน สาธุ~!
-
รักผัว 5555 อย่างฮา
-
พี่เมฆอ้อนแฟน แต่แฟนไม่รู้ กร๊ากกกกก
แต่อ่านตอนนี้แล้วแอบสงสารเด็กน้อยนิดๆ น้องน่าเอ็นดูเกิ๊นนน :กอด1:
-
+1 ให้กับคาถารักผัว คิดได้ไงเนี้ย o13
แต่ทำไมต้องไปกับอีครูพิชซ่าด้วยยยย :m31:
-
น้องมาย เอ๋อ จริงๆ เปนกำลังใจให้น้องมายและครูพี่เมฆครับผม
-
ครูพี่เมฆจะฮาไปไหน
-
M ♠ M
12
ไอ้เชี่ยเป็ด!!!
มารอีกตัวแล้วนะมึง!!! กูอุตส่าห์อดทน อดกลั้น ขันติ อหิงสา ปราศจากอาวุธ
กะว่าอยากสร้างความประทับใจให้นีออนเคลิ้มกับบรรยากาศคู่รักก่อนจะได้เอาง่ายๆ แต่แม่งก็เสือก.....จัดงานมาให้กูอีก
โอ...บร๊ะเจ้า กูอยากจะบ้าตาย !!!
“ไอ้เหี้ยเมฆ!!!!! ช้านะมึง!!!” เสียงคำรามของมิสเตอร์เป็ดทันทีที่เห็นหน้าผม
เอ่อะ สาบานได้ครับ ว่ารีบแล้ว ไม่ได้แทะไม่ได้เล็มนีออนเลย ตั้งแต่มันโทรมาขู่ชื่อพ่อให้ได้ยินอ่ะ แล้วแม่งให้เวลาแค่สิบห้านาที ที่นัดกันก็โคตรไกล ผมมาทันนี่ก็บุญแล้วนะ
“กูก็นึกว่ามึงทำเหี้ยอะไรอยู่ นึกว่าเรื่องสำคัญคอขาดบาดตายมึงเลยหายหัวไม่ยอมมาสักที แม่ง....ที่ไหนได้...เสือกติดถั่วดำ!!!” ยังๆ มันยังไม่ยอมหยุด
“ห่า...ระดับกูต้องฟิสตาชิโอคัดเกรดเอ ถั่วดำถั่วแดงที่ไหน.... ไม่ได้ติด ไม่ได้แดกโว้ย” เรื่องไรผมจะยอมรับล่ะวะ
“อย่ามาเฉไฉนะสัด เดี๋ยวๆๆ เรื่องเด็กมึงกูเคลียร์แน่..” ไอ้เป็ดชี้หน้าผม! เชรดดด มึงจะทำอะไรนีออนของกู
ไม่ได้การแล้ว...
“มึงใจเย็นดิคร้าบพี่เป็ด.. หล่อระดับกูมีเด็กก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน มึงยึดหลักความเป็นจริงมั่งดิวะ เรื่องงานเรื่องส่วนตัวกูแยกแยะได้ กูไม่เคยทำพลาดเลยซักครั้งแล้วมึงจะไปวอรี่หาพระแสงเลเซอร์อะไรนักหนา กูว่านะ... มึงเอาเวลาด่ากูก๊าบๆๆ แบบนี้ ไปตั้งสมาธิวางแผนจัดการจับตัวไอ้ย้อยดีกว่า หรือถ้ามึงคิดไม่ออกกูคิดแทนให้ แล้วมึงก็หุบตูด อยู่เฉยๆ อย่างสงบ อย่าเสือกเรื่องกู... แค่นี้ก็จบ มึงจะเอางั้นไหมล่ะ?”
“..............เฮ้อ.....”
ไอ้เป็ดถอนหายใจ เริ่มทำหน้าปลงตก เมื่อค้นพบสัจธรรมว่าไงๆ กูก็ชนะ กูเมพ ทั้งบุ๋น และบู๊แล้วมึงจะเอาอะไรมาเถียงกู !
และเมื่อผมเสียน้ำลายไปสองปี๊บทำให้ไอ้เป็ดสงบได้แล้ว มันก็เริ่มร่ายแผนการพร้อมแจกจ่ายอาวุธทางการเจรจาธุรกิจให้ทุกคนรวมเจ็ดชีวิตอย่างครบมือ
ปกติผมพก GUN และ GUN ติดตัวอยู่แล้วกระบอกนึง เป็น HK USP อีกกระบอกสำรอง MK 23 จุดสี่ห้า
MK...แถวบ้านผมไม่ได้เป็นชื่อร้านสุกี้นะโปรดเข้าใจว่ามันเป็นปืนพกกึ่งออโต้ของกองทัพ ที่ลักลอบนำเข้าจากเพื่อนบ้านเยอรมัน ผมใช้ปืนอันนี้แหล่ะยิงไก่ผู้พันแซนเดอร์ตายมาแล้วหลายตัว ติดไซเลนเซอร์แล้วเสียงมันดังฟึดๆ ไม่ค่อยหนวกหูดี ลองซื้อมาใช้สิครับ
ผมกับไอ้คมงานนี้ไม่ได้รับบทเด่นไปลากคอไอ้ย้อยออกมาอย่างพระเอก แต่ได้ทำหน้าที่พระรองคอยหลอกล่อ กวนประสาท หรืออยากจะเล่นปืนบ้างก็ได้ให้จำนวนบอดี้การ์ดไอ้ย้อยมันลดลง
แล้วจากนั้นไอ้เป็ดจะเป็นคนพิพากษาต่อเอง ซึ่งผมก็ว่าโออยู่สำหรับการเล่นวงนอกเพราะคราวนี้จับเป็นคงไม่มันส์เท่าไหร่ถ้าผมต้องคอยไปเจรจาน่ารำคาญกับคนหน้าตาท่าทางชวนขวัญผวาแบบไอ้ย้อย
ร้านเกมส์ที่ผมจะไปทะลวงร้านนี้ข้างหน้าก็เหมือนทั่วๆ ไป แต่ข้างหลังบานประตูอันใหญ่ไม่ใช่ขี้ๆ เป็นทั้งที่เสพย์ยา ทั้งซ่อง ครบวงจร...
ผมกับไอ้คมแอบเข้าไปทางด้านหลังร้าน พอเจอพวกมดแมลงก็จัดการปัดกวาดเช็ดถูให้ไอ้เป็ดเดินทางอย่างสะดวกโยธิน
ไอ้เป็ดแจงดีเทลแล้วว่ามีไก่อยู่ตรงไหนบ้าง ผมก็สบาย เปิดทางโล่งให้พรรคพวกด่านหน้า...
แต่ด่านต่อไปแม่งหนักส์ แล้วก็หนักแบบคาดไม่ถึงเพราะไอ้คมอยู่ๆ มันก็เสือกหลับกลางอากาศโดนเตะอัดเข้าต้นแขนจนปืนกระเด็นหวิดตาย
แผลเก่าที่มันโดนแทงเมื่อครั้งก่อนยังไม่หายดีว่ะ ตอนแรกผมก็นึกว่าไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรเพราะไม่เห็นมันใส่เฝือก แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่เล่นๆ เลย
‘ชิบหาย..... ก็ใครมันจะไปคิด’
...มันเหมือนข้อแก้ตัวเวลาทำงานพลาด
แต่ผมก็ไม่ได้คิดเรื่องแผลของมันสักนิดเดียว และไอ้คมก็ไม่ได้บอกเหี้ยอะไรด้วยว่ามันเจ็บ ซึ่งตรงนี้ล่ะที่ผมคิดว่า...ไอ้ควายเอ๊ย นี่มึงคิดว่ามึงเจ๋งโคตรใช่ป่ะ!?
พอเห็นไอ้คมเสียท่า ผมซึ่งเป็นผู้มีมนุษยธรรมเป็นเลิศก็ต้องออกตัวไปช่วยลูกน้อง แล้วผลออกมาเป็นไง.... ? วงแตกเสียกระบวนท่า... ยิงกันเปรี้ยงปร้างไม่พอ หัวยังโดนฟาดเลือดพุ่งเป็นของแถมในรอบสามปี!!!!
แม่งเอ๊ย ใครไม่ช้อคกูช้อค...
โคตรอึ้งว่ะบอกตรงๆ...
ไอ้ย้อยมันซีเคียวเมพขิง สี่ห้าชั้นผมยังเข้าไปแตะเกรียนมันไม่ได้เลย! แม่เจ้าโว้ย อับอายขายขี้หน้าชาวโลก ...มึงนี่ท่าจะเป็นสุลต่านมาเกิดจริงๆ สรุปว่าที่พลาดวันนี้เพราะไอ้คมปลวก หรือ ผมห่วย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวกันแน่วะ?
บทสรุปของนิทานเรื่องนี้... ไม่ถูกใจกูเลยยย
ไอ้ย้อยหนีไปได้ – ลูกเสือโผล่มาแจม
โคตรเหี้ยว่ะ เกือบหนีไม่ทัน... แถมแต่ละคนยังสะบักสะบอมเหมือนลูกแมวโดนหมาฟัดอีก
ผมเริ่มมองไม่เห็นทางแล้วสิว่าถ้าไม่ได้ตัวไอ้ย้อยวันนี้แล้ววันต่อไปจะทำเชี้ยอะไรให้มันมุดหัวออกมาจากถ้ำได้อีก ซึ่งเรื่องนี้ผมกับไอ้เป็ดก็มึนไม่แพ้กันเพราะกำหนดเวลาแลกเปลี่ยนของมันจ่อตูดใกล้เข้ามาแล้ว...
♠
“อุ้ย! ตายแล้ว ครูเมฆไปทำอะไรมาคะนั่น?” ทันทีที่ลงจากรถผมก็เจอสาวสวยเปรี้ยวจี๊ดคนนึงทักมาจากอีกฝากของลานจอดในโรงเรียน
ถ้าจำไม่ผิดเธอคงชื่อ ‘ปิ๊ซ่า’ และเธอก็กำลังเดินนมเด้งมาทางนี้แล้ว
“เกิดอุบัติเหตุเหรอคะ พันผ้ามาซะหนาเชียว”
“ครับ รถชน แต่ผมไม่ได้เป็นไรมากหรอก” ตอบไปงั้นแต่ความจริงคือกูเจ็บกบาลแทบตายห่า เลยต้องมาหานีออนขอกำลังใจสักหน่อย
“แย่จังเลยนะคะ เจ็บมากไหมคะ ถ้าไม่ไหวเมฆก็น่าจะหยุดพักก่อน...”
เอ่อ เรียกชื่อกูเฉยๆ เลยนะ ผมก้มลงมองหน้าที่โบ๊ะซะเฉี่ยวเปรี้ยวได้ใจ มองหน้าอกคับ D แล้วก็มองหน้าใหม่...
โถ... ตอนแรกทำเป็นเมินเชิดใส่ผม แล้วตอนนี้เป็นไง ก็ต้องมาตามจีบผมอยู่ดี
เกิดเป็นคนหล่อนี่มัน...ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ ว่ะ
“ผมสอนไหวครับ เจ็บแค่หัวไม่ได้เจ็บปาก แล้วร่างกายส่วนอื่นก็ยังแข็งแรงดีอยู่”
“ของอย่างงี้พูดอย่างเดียวไม่ได้หรอกนะคะ มันต้องพิสูจน์ด้วยว่าแข็ง..แรงจริงรึเปล่า?”
เหอะๆๆ
ผมจะเอาไงกับแม่คนนี้ดีวะ ภาพรวมก็โออยู่ หรือจะจัดให้สักทีเพื่อไม่ให้เสียของ...
สรุป หลังจากคุยกันแบบเน่าๆ พักนึง ผมก็ตกลงจะไปกินข้าวกลางวันกับครูปิ๊ซ่า เหอะ ก็เล่นมายั่วและแสดงความนี้ดชัดเจนซะปานนี้ ผมขอรับความหวังดีไว้ก่อนแล้วกัน
แต่ก่อนที่จะมีคนด่าว่าผมเอี๊ย ซึ่งไม่รู้เป็นตัวที่เท่าไหร่แล้วตั้งแต่เริ่มเรื่อง
เรื่องครูปิ๊ซ่าอ่ะ ผมคิดเอาไว้เล่นๆ ไม่ได้จริงจัง และพร้อมจะเบี้ยวทุกเมื่อ ...ได้ก็เอา ไม่ได้ก็ช่าง
ผมก็เป็นของผมแบบนี้มานาน นานจนไม่รู้ว่ามันซึมซับเข้าไปในสันดานหรือยัง
แต่ก็ช่างแม่งเหอะ ผมไม่ได้คิดว่ามันสำคัญอะไรนักหนา ตราบใดที่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้กระโจนเข้ามาทำให้งานผมพินาศ และผมยังรู้ตัวเองอยู่ว่าสิ่งไหนควรทำ สิ่งไหนควรปกป้อง แค่นี้ก็พอแล้ว
ตลอดเวลาที่สอน... ผมรู้สึกว่านีออนมองผมแปลกๆ
แล้วยิ่งตอนที่ครูปิ๊ซ่าโผล่มาแบบไม่ได้รับเชิญ เขายิ่งมองผมแปลกกว่าเดิมอีก...
ผมก็ไม่ใช่เด็ก ป.สองนะจะได้หน่อมแน้ม ปัญญาอ่อนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
เอาเป็นว่าเรื่องครูปิ๊ซ่าผมไม่ได้ตั้งใจแล้วกัน ผมแค่ทำไปตามสันดาน เอ๊ย! สัญชาตญาณ
ถึงครูปิ๊ซ่าจะหน้าตาท่าทางน่าบดขยี้แค่ไหน แต่ตอนนี้ผมสนใจนีออนที่กำลังร่ายคาถาศักดิ์สิทธิ์แล้วเป่ากะหม่อมให้ผมมากกว่า
หึหึ เด็กบ้าอะไรวะ พูดอะไรก็เชื่อ บางอย่างผมก็แค่ขำๆ
ไม่นึกว่าใครมันจะมาจริงจังอะไรกับมุขผมด้วย ผมแค่อยากสร้างความบันเทิงให้เด็กมึนๆ แบบนีออนยิ้ม ผมอยากเห็นเขายิ้มเยอะๆ อยากเห็นอะไรที่ดูสดใสบริสุทธิ์บ้าง
ไม่ใช่วันๆ เอะอะก็เหี้ย เอะอะก็สัตว์
หมู หมา ควาย ไก่ ประดับยศแต่ที่จริงก็แค่เศษสวะ ไม่ได้มีค่าคู่ควรกับการได้ยืนหายใจ
เอ่อะ กูบ่นไรวะ ผมคงจะอินกับเรื่องเมื่อคืนมากเกินไป...
แต่มันก็เป็นความผิดพลาดที่ไม่น่าพลาด... และผมมีเวลาไม่มากกับการแก้ไขความผิดพลาดนี้
อันที่จริง...กบาลผมมันไม่ได้เจ็บนักหรอก... ยิ่งกว่านี้ก็โดนมาแล้ว
แต่สิ่งที่ทำให้ผมเจ็บ มันคือความห่วงใยของนีออนมากกว่า
บอกตรงๆ ผมไม่อยากได้มันเลยว่ะ...
เพราะสิ่งเหล่านี้ มันจะคอยทำให้หัวใจผมไขว้เขวและเริ่มอ่อนแอลง ซึ่งผมไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะรับความรู้สึกนั้นได้
“คุณรู้ได้ไงว่าผมไม่ห่วงตัวเอง... ถ้าผมไม่ห่วงตัวเองผมคง....ปัง!” ผมยกมือทุบโต๊ะจนนีออนสะดุ้ง
“นั่น ดับดิ้นอยู่ตรงนั้น ชักตายอยู่หน้าบ้านคุณเพราะคุณล็อคประตู ไม่ยอมให้ผมเข้าไป ผมตะโกนเรียกเท่าไหร่คุณก็ไม่ได้ยิน... แล้วอยากรู้ไหม ทำไมผมถึงได้แผลนี้มา”
นีออนรีบส่ายหน้าทำตาโต
“เพราะผมมัวแต่ตะโกนเรียกคุณ เรียกจนคนข้างบ้านหนวกหูเขวี้ยงสากกะเบือมาโดนหัวผมแตก”
“จ..จริงเหรอครับ?” อยากจะขำจริงๆ
“แล้วคนบ้าที่ไหนจะเอาไม้ฟาดหัวตัวเองล่ะ จริงไหม?” ขอโทษด้วยละกันที่ต้องตอแหล
แรกๆ ก็แหลเพราะอยากได้เขา แต่ตอนนี้แหลเพราะไม่อยากดราม่ามากกว่า
ผมมองหน้านีออน บอกไม่ถูกว่าจะความรู้สึกไหนดี ทั้งเงี่** ทั้งรู้สึกผิด เขายังเด็กเกินไปจริงๆ แถมยังปัญญาอ่อนนิดๆ อีกต่างหาก แต่เป็นแบบนี้แหล่ะดี ยิ่งเห็นยิ่งอยากแกล้ง...
“มายด์ ถ้าคุณไม่อยากให้ผมเจ็บตัวกับเรื่องโง่ๆ ผมขอกุญแจบ้านคุณไปปั๊มหน่อยดิ เวลาที่ผมมาหาผมจะได้ไม่ต้องตะโกนเรียก”
“หา! เอ่อ...จะดีเหรอครับ ?”
“ถามแบบนี้หรือว่าคุณไม่ไว้ใจผม ผมเป็นครูนะไม่ใช่โจร ไม่ต้องกลัวบ้านจะหายเพราะกุญแจแค่ไม่กี่ดอกหรอก”
อันที่จริงผมแอบจิ๊กเอาก็ได้ หรือถ้าแย่กว่านั้นก็พังประตูเข้าไปเลยถ้าทนอยากเห็นหน้านวลๆ ของนีออนไม่ไหว
แต่ผมเป็นปัญญาชนนะครับ ผมจะไปทำก้าวร้าวแบบนั้นทำไม
“ครับ คือ...ที่บ้านผมก็มีสำรองไว้อีกชุดนึง เดี๋ยวผมเอาพวงนั้นให้ครูเลยก็ได้ครับ เอ่อ แล้ว....เมื่อคืนนี้ครูมาทำไมเหรอครับ?” มาในฝัน...คงไม่ผิดใช่มะ
“คุณ.. โบราณเขาถือนะว่าเวลาสามีไปหาที่บ้าน อย่าถามว่ามาทำไม มันไม่ดี.. คุณต้องถามว่าเหนื่อยรึเปล่า กลับช้าจัง คิดถึงมากเลยรู้ไหม เนี่ย คุณต้องพูดแบบนี้”
“อ่อ ครับ” เข้าใจจริงหรือเปล่าวะ ทำหน้าเอ๋อใส่นี่เดาโคตรยาก
“เป็นเมียผมต้องกล้าแสดงออกรู้ป่ะ?”
“เมีย...?”
“หรือคุณลืมว่าเราเป็นอะไรกัน เฮ้ย ลืมไม่ได้นะเว้ย ถ้าลืมผมจะไปฟ้องแม่คุณว่าคุณไม่ใส่ใจผม”
“เปล่าครับ! เปล่าๆ ผมไม่ได้ลืมครับ ผมจำได้”
นีออนรีบบอก แต่ทำไมค่อยๆ เขยิบไปที่โต๊ะอีกตัวให้ห่างผมเรื่อยๆ วะ เพื่ออะไร! ไม่เข้าใจ หรือจะให้วิ่งไล่แบบหนังอินเดีย จะเอางั้นเหรอ?
“ครูหิวข้าวหรือยังครับ เรา....ไปกินข้าวกันไหม จะหมดเวลาพักแล้ว” อืมจริง หิวโคตร หิวจนแทบจะแดกคนตรงหน้าอยู่แล้ว
“งั้นเราไปไชน่าทาวน์กันเถอะ ผมอยากกินอาหารจีน” พูดจบก็จับมือนีออนจะพาไป แต่เขาขืนตัวไว้
“ครู๊ !!!.......ผมไปไม่ได้ ผมมีเรียนต่อ”
“รู้แล้ว กลับมาทันน่า” ถ้าไม่ทันเดี๋ยวจะทำให้ทันเอง
“กินที่นี่เถอะครับ กว่าจะไปถึง... คือ....ผมหิวแล้ว” ทำไมต้องทำหน้าน่าสงสารขนาดนั้น...
“ก็ได้ๆ”
ไปโรงอาหารเวลานี้คนก็เริ่มเกลี้ยงแล้ว... ไม่ใช่แค่คน ของกินก็แทบไม่เหลือพอรับประทานอีกต่างหาก
อย่างงี้มันต้องออก....!!!!
“พี่คม! ทำไมแปะเทปกาวที่หน้าเยอะจัง!?” นีออนทักไอ้มัมมี่คมที่สภาพดูไม่จืด ตอนนี้มันกำลังเช็ดถูกระจกร้านข้าวของมันอยู่
“โธ่ น้องมายด์ครับ นี่ไม่ใช่เทปกาว ดูดีๆ นี่เทปปิดแผล” ไอ้คมเดินมาโชว์สภาพสุดอนาถของมันใกล้ๆ
“อ่อ ขอโทษครับ ผมมองไม่ดี”
นีออนเหลือบมามองหน้าผมสลับกับมองไอ้คมไปมา ดูเหมือนอยากจะถามอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ได้ถาม
“หายเร็วๆ นะครับ”
“แค่นี้เหรอครับ?” เยอะและไอ้คม
“มากกว่านี้ก็ตีนกู หรือมึงจะเอา?”
“ชิ งั้นที่บอกพี่เป็ดก็ไม่เกินจริงอ่ะดิ” ไอ้เวร กูยังไม่ได้คิดบัญชีกับมึงเลย ลืมไปได้ยังไงวะ
“ทำงานฉิบหายแล้วยังเสือกปากสุนัขอีกนะไอ้สลัด”
“ก็ไม่ใช่เพราะลูกพี่เหรอผมถึงโดนแทง....”
ไอ้หอกหัก! มึงพูดเรื่องเลือดตกยางออกต่อหน้านีออนได้ยังไง !!
“ครูเมฆครับ ร้านอาหารตามสั่ง กับร้านก๋วยเตี๋ยวยังเปิดอยู่ ครูจะกินอะไรครับ เดี๋ยวผมไปสั่งให้”
ตกลงนีออนจะไม่สาระแนเรื่องผมสักเรื่องจริงดิ?
แค่ทำเฉยๆ ใสๆ ใส่ผมก็เต็มที่แล้ว นี่ยังไม่คิดจะยุ่งเรื่องส่วนตัวอีก
จะน่ารักไปไหน... ผมมองตามหลังนีออนที่วิ่งดุ๊กๆ ไปร้านข้าวจนกระทั่งได้ยินเสียงไอ้คม
“ลูกพี่... น้ำลายไหล เช็ดด้วย” ห่า กูไม่ใช่หมา ผมตบกะโหลกมันไปทีแล้วหยิบบุหรี่จุด
“เมื่อวานที่มาช้า อย่าบอกนะว่าอยู่ด้วยกัน ผมเข้าใจนะลูกพี่ว่าน้องมายด์น่ารัก แต่ผมไม่คิดว่าลูกพี่จะกล้าทำอะไรเด็กนะ”
ไอ้สาส มึงอย่ามาย้ำคำนี้กับกูได้ไหม กูอุตส่าห์หาเหตุผลร้อยแปดมาสร้างความชอบธรรมให้ตัวเองได้แล้วนะเว้ย
“แล้วไง? มึงสงสัยอะไร ฮะ สงสัยมากนักรึไงไอ้หอกหัก!”
“โธ่ ใครจะไม่สงสัยล่ะคร้าบ ก็ทำตัวติดกันซะขนาดนี้ ปกติลูกพี่คอยตามใครที่ไหนด้วยรึไงล่ะ?” ใครตามวะ
“กูไม่ได้ตาม เขาชวนกูมากินข้าวเอง ไม่เชื่อมึงก็ถามมายด์เอา เด็กนั่นชอบกูเว้ย แล้วถ้ากูจะทำอะไรเขามันก็ไม่ผิด” ใครไม่เข้าข้างกู กูเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน
“น้องมายด์ชอบลูกพี่ !!!? ไม่จริงอ่ะ ทำไมไม่เป็นผม!!” ไอ้คมร้องแหกปากแบบไม่เชื่อ
“ก็ถ้าเป็นกูแล้วจะเป็นมึงได้ไง” หึหึหึ
หลังจากนั้นนีออนก็มาตามไปกินข้าว แต่ที่ขัดใจผมคือ ทำไมต้องมีหน้าสลอนของไอ้คมมานั่งด้วย
“ลูกพี่ ที่ผมเคยพูดเรื่องนั้นอ่ะ...เรื่องนั้น ผมว่ามีสิทธิ์นะ”
“.......................” ผมไม่อยากเสวนากับมัน เรื่องนั้นห่าอะไร ใครจะไปรู้กับแม่ง
“ที่ผมเคยบอกว่าไอ้ย้อยชอบน่ารักแบบเบบี๋ไง เราขอให้น้องมายด์ช่วยเถอะนะลูกพี่”
และแล้วไอ้คมก็วกเข้าเรื่องซีเรียสอย่างรวดเร็ว
ไม่รู้เป็นเวรเป็นกรรมอะไรเหมือนกันที่รสนิยมไอ้ย้อยตรงนีออนอย่างเป๊ะ คนหน้าเงือกแบบมันไม่คู่ควรกับเด็กอย่างนีออนแม้แต่ในความคิด
“อย่าเอาความกากของมึงมาทำให้เด็กกูลำบากนะไอ้สัด”
“ขอโต๊ดก๊าบบบลูกพี่... ผมแค่เสนอหนทางที่พอเป็นไปได้ ลูกพี่คิดดู เหลือเวลาไม่ถึงอาทิตย์ ตอนนี้แม่งก็รู้ตัวแล้วด้วยสิ ถ้าเล่นมุขเดิมๆ ไอ้เชี้ยย้อยมันไม่มีทางติดเบ็ดแน่อ่ะ” พล่ามให้กูเครียดเข้าไปสิมึง...
“พี่คมจะให้ผมช่วยอะไรเหรอครับ?” เสียงนีออนดังขึ้นพร้อมสายตาเป็นประกายมีความหวังของไอ้คม
“อย่าไปถามมัน มายด์”
“ไม่ๆๆ น้องมายด์ ฟังพี่คมก่อน” ไอ้คมแทบจะปีนข้ามโต๊ะไปหานีออนที่นั่งอยู่อีกฝั่ง แต่ผมดึงคอเสื้อมันไว้ทันแล้วกระชากกลับที่เดิม
“น้องมายด์ ! ช่วยพี่คมด้วยครับ แค่เดินไปเดินมาแล้วก็คุยกับคนแก่คำสองคำ แค่นั้นเองงงง!!” คนแก่ที่ว่าคงหนีไม่พ้นไอ้ย้อย
“คำสองคำบ้านป่ะป๊ามึงสิ มันมากกว่านั้นเยอะมายด์” ผมแทบจะโยนไอ้คมไปนอกโต๊ะที่มันเกาะเอาไว้แน่น
“ลูกพี่!!! จะหวงไรนักหนาเนี้ย ...หรือว่าจริงจัง!?”
“........................”
เวรละ มึงถามไรงี้วะสัด
คำตอบก็รู้ๆ อยู่ แต่ผมพูดไม่ออกว่ะ
“ผมช่วยได้ครับพี่คม”
H
มายด์เริ่มจะได้เข้าวงการแล้ว...
:pig4:
(http://www.acesindoorshooting.com/image/22218982_scaled_331x145.jpg)
Heckler & Koch USP .45 with silencer
credit : http://www.acesindoorshooting.com/
(http://img594.imageshack.us/img594/2707/pic3i.jpg)
MK23 .45 with silencer
credit : http://www.arniesairsoft.co.uk/
-
น้องมายน่ารักกกกกกกกกกก
รู้สึกแอบเสียใจที่มาได้สามีไม่ค่อยเต็มแบบนี้
จุกเรยไหมคุรสามีน้องมาย ตอบให้ได้ด้วย
แต่คมพาน้องมายไปรำบากแท้ๆๆๆ
-
อิพี่เมฆไม่รู้ว่าตอนน้องมายด์อยู่คนเดียวน่าสงสารขนาดไหน ยังจะอยากกินปิ๊ซ่าอีก เดี๋ยวเหอะ :m16:
แล้วหนูคิดจะไปช่วยงานพี่เค้าจริงๆเหรอเบเบี้มายด์ อิตาลุงย้อยนั่นน่ากลัวนา เดี๋ยวโดนมันแต๊ะอั๋ง อิพี่เมฆคลั่งอีก :z3:
เอาใจช่วยคนน่ารัก :กอด1:
-
o22
นะ น้องมายยยยยยยยยยยยยยด์
ไปตกลงอะไรกับใครง่ายได้ไงล่ะลูก
:m31:
-
ไปตกลงทำไม
หนูมายด์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
o22 o22 :z3:
-
ฮ่า ฮ่า ไอ้พี่คมแม่งงงงงงชวนน้องเข้าวงการซะง้านนน
มายด์เบบี้หล่ะก็ไม่รู้หรือพี่เมฆเค้าห่วงตัวเองนะ
-
น้องมายด์ หนูอย่าอยู่ห่างตูดพี่เมฆเลย เดี๋ยวคนอื่นจะสอยไปกินนน น :z3: :z3:
-
น้องมายด์กำลังจะเป็นนายนกต่อแล้ว
พี่เมฆจะยอมมั๊ยน๊อ
-
แล้วคนที่แอบมองเบบี้มายด์เป็นใครหล่ะเนี่ย :m28:
-
กระโดดถีบขาคู่ใส่ไอ้ห่ะพี่เมฆ :z6: :z6:
ต่อด้วย ตบหน้าแหลก :beat: :beat: :beat: เสียโฉมซะเถอะไอ้ชั่วววววววว :m31:
-
ในที่สุดก็มาซะที...อิอิ
มายด์จ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
คาถาที่พี่เมฆให้ท่องอ่ะ
พยายามจำให้ขึ้นใจแล้วก็ปฏิบัติตามด้วยนะ
พี่เมฆจะได้รักได้หลงจนโงหัวไม่ขึ้น
55555555555555555
ชอบอ่ะคาถานี้สุดยอดจริงๆ
หุหุ
-
EP.12 (50%) ♠ 01/09 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) M ♠ M 』
สงสัยจะได้เปลี่ยนชื่อเรื่อง เป็น
EP.12 (50%) ♠ 01/09 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ผัวผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) M ♠ M 』
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
สเป็คเลย น่ารักแบบโง่ๆ หลอกกินตับกันง่ายๆ 555+
-
ท่าจะจริงจังนะเนี้ยพี่เมฆ
อิอิ
-
น้องมายด์ไปหลงกลไอ้พวกเจ้าเลห์อีกแล้ว
-
M ♠ M
12.5
“ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรก็ไปช่วยมันแล้วเหรอ!?”
ครูพี่เมฆตะคอกขึ้นมา แต่อยู่ๆ เขาก็เงียบไปซะเฉยๆ
เงียบ จนกระทั่งพี่คมเอ่ยขึ้นว่า
“น้องมายด์ช่วยพี่คมก็เหมือนช่วยลูกพี่ด้วยนั่นแหล่ะครับ มันเป็นความรับผิดชอบของเรา แต่พอดีว่าเกินความสามารถหน้าตาไปหน่อย...ก็เลยต้อง”
“มึงอย่าพูดมากได้ไหม...!”
ท่าทางครูพี่เมฆหงุดหงิดกับเรื่องนี้ ผมสงสัยจังว่ามันเกี่ยวกับอะไร แล้ว... มันเกี่ยวกับที่พี่คมได้รับบาดเจ็บด้วยรึเปล่า
ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง.......ผมก็ต้องรีบช่วยสิครับ!!!
ถึงจะเพิ่งรู้จักกันไม่นาน แต่พี่คมก็ถือว่าเป็นเพื่อนผมคนหนึ่ง เพื่อนที่ผมมีอยู่เพียงน้อยนิด ผมแค่อยากรักษามิตรภาพเอาไว้เท่าที่ตัวเองจะทำได้ก็แค่นั้นเอง
“....อ้าว ไปไหนล่ะลูกพี่!?” พี่คมเรียกครูพี่เมฆที่อยู่ดีๆ ก็ลุกเดินออกไปนอกโรงอาหารโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“เรื่องของกู ! อย่าเสือกตามมานะไอ้สัด !!”
o22
หวา...........น่ากลัวจัง!!!!
ผมกับพี่คมหันมองหน้ากันตาปริบๆ
อยู่ๆ เขาเป็นอะไรไปนะ?
“ท่าทางแปลกๆ นะเนี่ย...อุตส่าห์คิดอะไรดีๆ ได้แล้วแท้ๆ” พี่คมเปรยขึ้นมาขณะมองตามหลังครู จากนั้นเขาก็หันมายิ้มให้ผม
“แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ สงสัยเครียดเรื่องงานพลาดเมื่อคืน”
งานเมื่อคืน!?
ผมลังเลไม่รู้ว่าจะถามพี่เขาดีไหมกับอาการบาดเจ็บ
พี่คมไม่ได้บอกว่าห้ามยุ่งเหมือนที่ครูพี่เมฆเคยบอกผมนี่นา...
“พี่คมครับ ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม?” ผมเกรงใจเขาจัง
“ครับ ได้สิ ได้หมด” พี่คมยิ้ม
“ทำไมพี่ถึงมีแผลเต็มตัวเลยล่ะครับ?”
“อ้อ เรื่องนี้น่ะเหรอ” พี่คมมองสำรวจตัวเองก่อนยิ้มแห้ง แล้วเขาก็เล่าเรื่องเมื่อคืนที่ไปทำงานกับครูพี่เมฆให้ฟัง !!!
1……2……3……4…….5……..6………..11…..23….38…..46
นี่ก็เป็นวันที่ 4 แล้วครับที่ผมมาเดินวนเวียนอยู่ที่นี่ ในซอยที่มีแต่ร้านอาหารญี่ปุ่นเต็มไปหมด ผมเดินไปเดินมาจนไม่รู้จะทำอะไร เลยนับบล็อกที่ฟุตบาทไปด้วยระหว่างรอ
ใช่แล้วครับ -- ผมกำลังรอใครบางคนอยู่ แต่ว่า................
ไม่เห็นจะมีคนแก่มาคุยด้วยสักคนเหมือนอย่างที่พี่คมบอกเลย....
ผมย้อนคิดถึงเรื่องที่พี่คมเล่าให้ฟังแล้วก็รู้สึกแย่ขึ้นมาอีก
ถ้าครูพี่เมฆไปกับพี่คม...แล้วแผลนั่น... มันก็ไม่ใช่เพราะเขาไปหาผมแล้วโดนเขวี้ยงอะไรใส่หัวน่ะสิ...
ทำไมครูต้องหลอกผมด้วย ?
ผมคิดไม่ออกถึงเหตุผล...
หรือบางที ครูอาจจะไม่อยากให้ผมรู้ก็ได้ว่าไปทำอะไรมา เขามักจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอ แล้วผมก็ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวไม่ว่าครูจะสั่งหรือไม่
ตั้งแต่วันนั้นที่อยู่ๆ เขาก็หงุดหงิด ผมจะเจอครูพี่เมฆก็เฉพาะในชั้นเรียนเท่านั้น
ผมรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป คอยหลบหน้าหลบตาผมไม่พอ ยังชอบพูดเสียงดังแล้วก็ทำหน้าน่ากลัวตลอดเวลาตอนที่สอนด้วย
พอผมถามพี่คม เผื่อว่าเขาจะรู้อะไรบ้าง พี่คมก็บอกแค่ว่าให้ผมทำใจ
“ลูกพี่ก็นิสัยเสียแบบนี้แหล่ะน้องมายด์ นี่ถ้ารู้มาก่อนนะ พี่จะเตือนไม่ให้น้องมายด์ไปหลงชอบลูกพี่หรอก เขาเปลี่ยนคู่นอนเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า พอเบื่อก็ถอดทิ้งแบบไร้เหตุผล แล้วงานนี้ก็เหมือนกัน พี่คมผิดก็จริง แต่ลูกพี่ก็ผิดด้วยที่หนีงาน จะมาโทษพี่คนเดียวมันก็ไร้ความยุติธรรมเกินไป....”
“เอ่อ...แล้วทำไมพึ่คมถึงเล่าให้ผมฟังล่ะครับ?”
“เล่าเรื่อง..? อ๋อ.......เรื่องงานน่ะเหรอครับ ก็ถ้าพี่ไม่เล่าแล้วเราจะทำงานด้วยกันได้ยังไง นอกจากความเชื่อใจแล้วมันต้องมีความซื่อสัตย์ และพี่ก็เชื่อว่าน้องมายด์จะไม่ปากโป้งไปบอกใครหรอก เพราะเราเป็นเพื่อนกันใช่ไหมน้องมายด์?”
‘.....เพื่อน....’
คำๆ นี้มันช่างมีความหมายกับผมจริงๆ
นอกจากเพลงแล้ว...ผมก็มีพี่คม......แล้วก็........
“พี่เมฆทิ้งเราแล้วเหรอ?” :m15:
ผมทำอะไรผิด ทำไมอยู่ๆ เขาต้องเย็นชาใส่ด้วย ผมรู้สึกเจ็บแปลบๆ ในอกแล้วก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา
ผมอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม อยากเห็นหน้าตากวนๆ ของพี่เมฆ อยากคุยด้วย อยากฟังคำพูดตลกๆ ของเขา แล้วก็อยากให้เขากอดผม อย่างที่เขาชอบทำ
แต่ตอนนี้... แม้แต่จะเจอกัน เรายังไม่ได้เจอเลยครับ
มันเป็นเพราะอะไร?
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดหาเบอร์โทรของพี่เมฆที่เขาเคยเมมไว้ให้
หาอยู่พักหนึ่ง...ผมก็เห็นคำว่า
‘Mild’s darling’
ในเครื่องผมมีเบอร์คนอื่นเก็บไว้ไม่มาก พอเจอคำๆ นี้ผมเลยพอเดาออกว่าเป็นของใคร
R……R……….R………….R………………R
ผมตัดสินใจกดโทรหาพี่เมฆ ...รอสายอยู่นานด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ ทั้งกลัวทั้งกังวลว่าพี่เมฆจะโกรธที่ผมโทรไป จนกระทั่งในที่สุด..................เขาก็ไม่รับสาย
“รอใครอยู่เหรอน้อง?”
ผมสะดุ้งรีบเงยหน้าขึ้นทันทีแล้วก็พบกับ........คุณลุง!!!
มีลุงสองคนในชุดเสื้อซาฟารีเดินเข้ามาทักผมแล้วครับ !!
ผมพยายามไม่หันหน้าไปมองหาพี่คม ซึ่งเขาบอกว่ากำลังคอยช่วยผมจับตาดูอยู่ตลอดเหมือนกัน
พี่คมให้ผมใส่เครื่องดักฟัง แล้วก็กำชับว่าอย่าทำหายทำหล่นเป็นอันขาดเพื่อความปลอดภัยของผมเผื่อเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝัน เพราะเจ้าเครื่องนี้มันเป็น GPS ในตัวด้วย
“รอลูกค้าครับ” ผมตอบตามที่พี่คมจำลองสถานการณ์ให้อย่างคร่าวๆ เขาแค่ต้องการให้ผมช่วยนัดลุงที่ชื่อย้อยออกมาที่ใดที่หนึ่ง ถ้าหากนัดได้แล้วเรื่องเป็นอันจบ
ผมคิดว่าไม่เกินความสามารถแล้วก็ไม่เห็นจะยากตรงไหน แค่นัดคนๆ เดียว แต่ทำไมทั้งพี่เมฆแล้วก็พี่คมถึงต้องเครียดอะไรกันขนาดนั้นด้วย
ลุงสองคนมองหน้าผมแบบแปลกๆ จากนั้นเขาก็ถามว่า
“ขายด้วยเหรอ อายุเท่าไหร่น่ะ?”
“อายุ 15 ครับ” ผมตอบพลางคิดในใจว่า ทำไมพี่คมถึงรู้ว่าเขาจะถามอะไรผมได้เนี่ย?
“15!!!!!!!” ลุงสองคนตาโต จากนั้นก็ซุบซิบกันว่า
“เด็กไป แต่พี่ย้อยก็ชอบแบบนี้แหล่ะ” พี่ย้อย !!! ลุงสองคนรู้จักจริงๆ ด้วยสินะ
“มันไม่น่าเชื่อว่าจะมีแบบนี้หลงมา...” พวกเขาพูดต่อ
“มึงก็ระแวงเกินไป เมื่อกี้ไม่ได้ยินเหรอน้องเขาบอกว่ามารอลูกค้า”
พวกเขาเถียงกันครู่ใหญ่กับการที่ผมอยู่ๆ ก็โผล่มาหากินแถบนี้โดยที่ไม่เคยได้ยินข่าวคราวมาก่อน
ผมเงียบฟัง อยากจะหาทางนัดลุงที่ชื่อย้อยออกมาเร็วๆ
นอกจากจะช่วยพี่คมได้ ผมยังช่วยพี่เมฆได้อีกคนด้วย
พี่คมบอกว่า ถ้าผมทำได้ เดี๋ยวพี่เมฆก็กลับมาคุยกับผมเหมือนเดิมเองนั่นแหล่ะ
ถ้างั้น... ผมก็ต้องทำให้เต็มที่สินะ :a2:
“ใครชวนน้องให้มาขายแถวนี้? ไม่รู้รึไงว่าถ้าอยากทำมาหากินมันต้องขออนุญาตก่อน” ลุงเสื้อเทาพูดขึ้น
“ขอโทษครับ ผมไม่รู้ คือผมเพิ่งเริ่มทำงานนี้เลยยังไม่ค่อยรู้อะไร แล้วผมต้องไปขออนุญาตใครที่ไหนเหรอครับ?”
“นายพวกพี่เอง” ลุงเสื้อฟ้าเอ่ยแล้วฉีกยิ้มน่ากลัว
“ถ้าน้องอยากได้ลูกค้าก็ไม่ต้องหาให้เหนื่อยเลย น้องน่ะสเปคนายพี่สุดๆ สนใจไหม รับรองเงินถึง อยากได้เท่าไหร่ขอได้เลย นายพี่เขาใจกว้าง” พูดจบลุงเขาก็ยกมือจับคางผมให้หันซ้ายหันขวาอย่างพิจารณา
“กับผู้ชายก็ขายด้วยใช่ไหม?”
“ครับ” พี่คมบอกว่าถ้าอันไหนฟังแล้วไม่เข้าใจให้ตอบครับไว้ก่อน
“งั้นก็ไม่มีปัญหา”
“เฮ้ย ไอ้หมู ก่อนส่งให้พี่ย้อยขอกูล่อก่อนได้มั้ยวะ เด็กนี่แม่งทำกูของขึ้นแล้วว่ะ” อยู่ๆ ลุงเสื้อฟ้าก็พูดแบบนั้นออกมาครับ
“ไอ้เหี้ย นี่มึงเงี่*นกับผู้ชายด้วยเหรอวะ!? แค่พี่ย้อยเป็นคนเดียวกูก็แทบรับไม่ได้แล้ว ผู้หญิงมีเป็นร้อยแล้วมึงจะมาหื่นอะไรกับเด็กตัวแค่นี้”
“ไม่รู้ว่ะ มันเป็นเอง มึงดูดิ ขาวๆ ใสๆ ตาโตน่ารักขนาดนี้... กูเห็นพี่ย้อยแม่งชอบจริงๆ ล่อตูดเนี่ย กูอยากลองว่ะ อยากรู้แม่งจะมันส์ขนาดไหน”
ลุงเสื้อเทาหันมามองหน้าผมก่อนถอนหายใจยาว
“เดี๋ยวพรุ่งนี้สักสี่ทุ่ม พี่จะมารับไปบ้านนายพี่แล้วกัน”
หา!!!! :a5: มันต้องไม่ใช่แบบนี้ดิ เขาต้องออกมาหาผม ไม่ใช่ให้ผมไปหา
พี่คมย้ำไว้ว่าอย่างงั้นด้วย
‘อย่าออกไปไหนกับพวกมันเด็ดขาด!’
“เอ่อ ให้นายพี่ออกมาเจอผมก่อนได้ไหมครับ?” ผมพูดตกลงใหม่
“มีปัญหาอะไร ไม่อยากได้เหรอเงิน?”
“อ...อยากได้ครับ! แต่ผมอยากตกลงกับนายพวกพี่ก่อน”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน ให้แน่ๆ”
“เอ่อ ไม่ใช่เรื่องเงินครับ แต่เป็นเรื่องความปลอดภัยของร่างกายผม......”
ลุงเสื้อเทาขมวดคิ้วอย่างสงสัย ผมเลยรีบพูดต่อตามบทที่ท่องมาว่า
“เอ่อ ผมเคยโดนทำร้ายร่างกายเวลาทำอะไรไม่ถูกใจ ผมก็เลยอยากเลือกสถานที่เอง แล้วก่อนหน้านั้นก็จะได้คุยกันก่อนด้วยว่าชอบหรือไม่ชอบแบบไหน เอ่อ... ผมอยากสร้างบรรยากาศสบายๆ ให้ลูกค้าก่อนจะบริการมากกว่าอ่ะครับ”
เฮ้อออ มันไม่ง่ายเหมือนกันนะเนี่ยกับการพูดตามที่ท่องจำมา
“........................” ลุงเสื้อเทายังไม่มีทีท่าว่าจะคล้อยตามคำพูดผมง่าย ๆ เขาขมวดคิ้วมองผมเงียบๆ เล่นเอาเสียวสันหลังวาบ
“ไอ้หมู มึงจะเคร่งกับเด็กไปหน่อยไหม เขาเคยเจอประสบการณ์ไม่ดีมา มึงก็ไปช่วยๆ พูดกับพี่ย้อยหน่อยเหอะว่ะ กูกับน้องเขาจะได้ไปต่อกันสักที” ลุงเสื้อฟ้าเดินเข้ามากอดไหล่ผมแล้วช่วยพูดให้ เล่นเอาผมแทบปาดเหงื่อไม่ทัน
“ถ้านายพี่ไม่มา ผมคงไม่รับงานนี้นะครับ”
“ก็ถ้านายกูจะเอา ยังไงมึงก็ต้องไป!!!” เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นว่าลุงเสื้อเทาไม่ใช่ธรรมดาเสียแล้ว เขาน่ากลัวมากๆ
“ไอ้หมู มึงหยุดๆ น้องเขากลัวจนตัวสั่นแล้วเนี่ยเห็นไหม” ลุงเสื้อฟ้ากันเพื่อนไว้ แล้วพวกเขาก็เดินห่างออกไปคุยกันสองคน จนกระทั่งลุงเสื้อฟ้าวิ่งยิ้มหน้าบานกลับมาหาผม
“โอเคแล้วน้อง ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดเดี๋ยวพรุ่งนี้ห้าทุ่มนายพี่จะมาหาที่นี่”
“จริงเหรอครับ!!!?” ผมยิ้มดีใจที่นัดได้แล้ว เพียงเท่านี้ภารกิจผมก็สำเร็จ
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมกำลังจะรีบเดินกลับไปหาพี่คมที่รออยู่ แต่ถูกลุงเสื้อฟ้ากระชากแขนเอาไว้จนตัวปลิว
“เดี๋ยวสิ เมื่อกี้ก็ได้ยินไม่ใช่เหรอว่าน้องต้องไปกับพี่ก่อน”
“เอ่อ...คือผม........” ลืมซะสนิทเลย ทำไงดีเนี่ย
อ๊ากกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!! :sad4:
แย่แล้ว ผมพยายามพูดบอกกับลุงเสื้อฟ้าว่าผมไปไม่ได้ ผมต้องอยู่รอลูกค้าของผมแต่ลุงเขาไม่ฟังกลับออกแรงดึงผมมาเรื่อยๆ จนเข้ามาหลังร้านอาหารญี่ปุ่น ซึ่งชั้นบนถูกจัดให้เป็นห้องพักแบบรายวัน
“พี่ทนไม่ไหวแล้วน้อง เรามาเ**กันเถอะ” ลุงเขาผลักผมไปบนเตียงแล้วเขาก็ถอดเสื้ออย่างรวดเร็ว ผมนั่งอึ้งอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก มันช้อคมาก
และทันใดนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของลุงเสื้อฟ้าก็ดังขึ้น
ลุงเขาทำท่าจะไม่สนใจ ย่างสามขุมเข้ามาหาผม แต่ผมรู้สึกกลัวเลยรีบถลาไปที่โทรศัพท์ซึ่งอยู่ใกล้มือผมมากกว่าประตูทางออก
“เดี๋ยวครับพี่ คือ! รับสายก่อนเถอะครับ เผื่อใครมีธุระด่วนโทรมา” ผมรีบยื่นมือถือให้อย่างกลัวๆ ตอนนี้นึกไม่ออกเลยว่าจะทำยังไง ผมคงต้องอาศัยจังหวะที่ลุงเขาโทรศัพท์อยู่แล้วรีบวิ่งหนีออกไป
“ตอนนี้ไม่มีอะไรด่วนเท่าน้องแล้ว” เขาไม่สนใจแถมก้มหน้าลงมาหอมแก้มผมทันที
“เดี๋ยวครับ ผม...ผม.......” เขากดผมกับที่นอนแล้วยกมือบีบตามตัวอย่างแรง ผมดิ้นอย่างตกใจและรู้สึกขยะแขยงกับลมหายใจเหม็นๆ ที่โชยมาจากซอกคอ
“ปึ้ก!!!!!”
เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมแรงกระแทกหนักๆ ซัดลงที่ท้ายทอยของลุงเสื้อฟ้า
“อั่ก!!!!!!” ลุงเขาสลบไปทันทีบนตัวผม
ผมมองหน้าบุคคลที่มาใหม่อย่างตกตะลึง
“พี่เมฆ..”
เขามาได้ไง?
พี่เมฆไม่แม้แต่จะมองหน้าผม เขาเหวี่ยงลุงเสื้อฟ้าลงจากเตียงอย่างแรง แล้วหยิบวัตถุสีดำออกมาเล็งเข้าที่ใบหน้าของลุง
นั่นมัน......
ปืน !!!!!!!!
“พี่เมฆ!!! อย่าครับ!!” ไวเท่าความคิดผมรีบพุ่งไปดึงแขนเขาไว้ทันที เพราะกลัวว่ามันจะเกิดอะไรร้ายแรงเข้า
“อย่าทำอะไรเขาเลยครับ เรารีบออกไปกันดีกว่า” สถานการณ์แบบนี้ผมไม่คิดเลยว่าเขาจะถือปืนเด็กเล่นมา สีหน้าพี่เมฆดูจริงจังและกดดันบรรยากาศได้อย่างน่ากลัว
ผมไม่เคยเห็นเขาในมุมนี้มาก่อนเลย...
“ปล่อย” พี่เมฆเอ่ยขึ้นเบาๆ
“บอกให้ปล่อย !!!!!” เขากระชากแขนตัวเองออกมาแล้วมองผมอย่างโกรธมาก
“ไอ้สวะแบบนี้มันสมควรตาย ถึงวันนี้ไม่ตายวันหน้ามันก็ต้องตายอยู่ดี” เขาพูดกับผมเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา
นี่มัน... ไม่เหมือนครูพี่เมฆที่ผมรู้จักเลยแม้แต่นิดเดียว
“.......พี่..จะ..ฆ่า...เขาเหรอครับ? เดี๋ยวเขาก็ตายหรอก” ไม่รู้ทำไมผมถึงถามงี่เง่าแบบนั้น สงสัยคงเป็นเพราะผมไม่เชื่อว่าพี่เมฆตั้งใจจะทำจริงๆ ผมแค่หวังให้เขาตอบออกมาว่าล้อเล่นแล้วเราก็รีบหนีออกไปจากที่นี่กัน
“ก็ผมจะให้มันตาย แล้วมันจะไม่ตายได้ยังไง!!!”
“.................” ผมชะงักกับแววตาแข็งกร้าวของพี่เมฆ แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร พี่คมก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาซะก่อน
“น้องมายด์ พี่คมมาช่วยแล้ว !!!?” พี่คมหยุดกึกหน้าประตู เขาตาโตทำท่าตกใจเมื่อเห็นพี่เมฆอยู่กับผมด้วย
“เอ่อ ลูกพี่...........คือผม.......”
ไม่ทันจบคำดีพี่เมฆก็ซัดด้ามปืนเข้าใบหน้าพี่คมจนเขาเซกระแทกเข้ากับประตูจนล้มลงกับพื้น แผลที่มีอยู่แล้วบนใบหน้าปรากฏเป็นรอยเลือดสีแดงย้อมทับเข้าไปใหม่ทันที !
“กูบอกมึงแล้วใช่ไหม.......”
พี่เมฆเอ่ยขึ้นพร้อมหอบหายใจอย่างแรง
“ถ้ามึงดูแลเขาไม่ได้ ก็อย่าเสือกรับปากกับกู!”
พี่คมก้มหน้าเงียบโดยไม่ได้ตอบโต้อะไร แล้วอยู่ๆ พี่เมฆก็หันหน้ากลับมาที่ผม แล้วกระชากแขนมากำไว้แน่นพร้อมดึงออกไปจากห้องทันที
H
T T :pig4:
-
รู้สึกว่าคุณคนเขียนจะชอบโผล่มาดึกๆจริงๆเลยนะครับ
คุณโผล่มาตอนช่วงเวลานี้ 3 รอบแล้วอ่ะ ตั้งแต่ผมตามเรื่องนี้ 555+
-
พี่เมฆโหมดนี้น่ากลัววววววว
คมแกนี่ไรวะมายด์เกือบโดนแล้วไหมมมม
ถ้าพี่เมฆมาไม่ทันไม่อยากนึกภาพ -*-
-
จี๊ดแทนพี่เมฆอ่ะ :monkeysad:
น้องมายด์โดนชุดใหญ่แน่ลูก เตรียมตัวเตรียมใจและก้นให้พร้อมนะ :laugh: (มันยังจะหื่น)
พี่เมฆก็อย่าลืมล่ะว่าที่น้องทำไปเนี่ยเพราะอะไรและเพราะใคร :กอด1:
-
คุณโบพาน้องมายด์โผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยนะคะ :กอด1:
เดี๋ยวอิพี่เมฆจะโดนตบ :beat: มาทำให้น้องนีออนของฉันกลัวได้ไงยะ!!! :angry2:
-
เมฆโมโหอยู่ น้องมายด์อย่าขัดใจพี่เมฆนะ
เสียวแทนอะ :z6:
-
น้องมายด์ช็อคไปแล้วกับพี่เมฆโหมดโหด
น่ากลัวว่ะ o22
แต่เท่ห์อ่ะ พี่ชอบ
-
กรี๊ดดดดดดด เท่มาก
เกือบไปแล้วนะหนูมายด์
-
พี่เมฆฆ่ามันเลยยยย o18
-
อ๊าก ก ก ค้า่งอย่าแรง ง ง
ต่อด่วนค่ะ :) หนุกมาก
-
พี่เมฆโหดโครต
สงสารนีออนอ้าาาา = =
-
ชอบพี่เมฆโหมดนี้ว่ะ o13
-
อาโจ้ยยยยยยยยย :z3:
พี่เมฆ เอสเอ็ม อาหหหห์ ชอบสุด ๆ เลยโหมดนี้เนี่ย!
พี่คม เป็นไงเป็นไง แสล น กลางน้ำนัก ( ไม่เข้าท่า 555 )
:กอด1: น้องมาย เกือบโดนจิ้มแล้วไหมล่ะ
:กอด1: พี่เมฆ หล่อโดนใจ :L1:
:pig4: :pig4:
-
พระเอกขี่ม้าขาวมาเลยวุ๊ยยยย สมน้ำหน้าอีพี่คมรับปากแล้วเจือกทำไม่ได้
นีออนเกือบเสียตัวแหน่ะ ถึงจะนิดหน่อยก็เหอะ ต้องให้สามีอบรมนีิิออนซะแล้ว
-
อ่านตอนที่ 12 แล้วเพิ่งจะตรัสรู้ว่า (เหมือน)พี่เมฆจะไม่ได้จริงจังกับนีออน....
แต่คิดว่าถ้าเป็นงั้นจริง ต่อไปนีออนอาจมีทัศนคติไปทางเลวร้าย แล้วจะทำตัวประชดประชันชีวิต....
เฮ้ย! ไกล!! กลับมาเหอะ!? แต่พออ่าน 12.5 แล้วไม่น่าจะเป็นอย่างงั้นแล้วมั้ง พี่เมฆไม่(น่าจะ)กล้าทิ้งนีออนหรอก - -''
รอตอนต่อไป มาต่อเร็วๆนะคะ เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นมาแล้วววววว ><'
ปล.ตอนหน้า NC ป่าว เหอะๆ -..-
-
แอร๊ยยยยย
หลงพี่เมฆลุคนี้จังเลย :-[
-
น้องมายด์น่ารัก :-[
-
พี่เมฆดาร์คมาเลย คนอ่านชอบจัง :o8:
แต่น้องมายด์... ตอนหน้าจะเจออะไรนะ :impress2:
-
ตอนหน้าเรียกร้อง nc
ก๊ากกกกก คนอ่านหื่น
พี่เมฆโหมดนี้ โคตรหล่อเลยว่ะ
:z3: :z3:
o13
:call:
-
ไอ้พี่คมนี่มันน่านัก
-
พี่เมฆเปลี่ยนโหมดดดดดด
-
กำลังสนุกเลยย
-
แต่พี่คมก็เทรนน้องมายด์มาโออยู่นะ เนียนใช้ได้เลยล่ะ
แต่พี่เมฆมาแนวโหดแบบเปิดเผยเลยตอนนี้
-
ชอบอ่ะ เมฆโหดบ่อยๆนะ ผมชอบ ๕๕๕
-
nc nc nc
รออยู่นะค้า อิครูเมฆจัดหนักแน่ๆเลย
กรี๊ดดดด เตรียมเลือดและทิชชู่
-
ดีนะเนี่ยที่พี่เมฆมาช่วยน้องนีออนได้ทันอ่ะ!
ไม่งั้นนะ..... ไม่อยากจะคิ๊ดดดดดดดด :sad5:
จริงจังขึ้นมาแล้วใช่ไหมคุณครูพี่เมฆ
รักน้องนีออนจริงๆจังๆแล้วใช่ไหม
หึหึ แบบนี้ต้องให้แม่มาขอ กร๊าก~!!
รอตอนต่อไปค่ะ มาไวๆเน่ะ~ :music:
-
ไ้ด้ใจมากเลยพี่เมฆ ว๊ะฮะฮ่ะๆๆๆ
-
o22อั่ยย่ะ
พี่เมฆโคตรโหดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รออ่านต่ออยู่นะครับ
มาต่อไวๆล่ะ :bye2:
-
รอเหมือนกัน :bye2:
-
รอฉันรอพี่อยู่ :z3:
-
เหอๆ พี่คมทำตัวลำบากเลย จะจริงจังกับความรักก็กลัวจะใจอ่อน ทำงานต่อมะได้ ลำบากจัง รักครั้งนี้ ลุ้นต่อคับ ติดตาม ๆ เอาใจช่วย อยากอ่านต่ออย่างเร็ว อย่างแรง ><
-
ติดพี่เมฆซะแล้ว น้องนีออนก็ติด
แต่ติดพี่คมกว่าอ่ะ
-
เพิ่งมาอ่านสนุกมากๆ o13
ติดพี่เมฆกับน้องมายด์(เรียกนีออนจนเกือบลืมชื่อจริงเลย :m29: )
เป็นกำลังใจให้นะจ้ะ :กอด1:
รอต่อจ้ากำลังมันส์ :L2:
-
กลับมาแล้วววววว สนุกเข้มข้นนนนน ชอบบบบบบบที่สุดด รวมเล่ม 1 เสียงค่ะ อยากได้มากๆ
-
พี่เมฆน่ากลัวววววว
พี่เมฆคงเป็นห่วงนีออนมากจริงๆ
เฮ้อ ให้น้องไปทำแบบนั้นก็ออกจะเสี่ยงอยู่นะ
เกิดโดนพวกนั้นลากไปทำอะไรจริงๆคงแย่
-
ค้างงงงงงงง สุดๆ กำลังมันส์เลยพะย่ะค่ะ
-
โดนหนักแน่ๆน้องมายด์ๆๆๆๆๆๆๆ
-
โอ้ววววววว ครูพี่เมฆโหมดโหด ทำเอาน้องมายอึ้งไปเลยทีเดียว
-
เพิ่งตามมาอ่านทันค่ะ สนุกมาก น้องมายด์นี่อินโนเซ้นจริงๆเลย แล้วโดนคมล่อหลอกให้มาทำงานแบบนี้ ดีนะที่พี่เมฆมาทัน เดี๋ยวคงต้องเคลียร์กันยาว
-
M ♠ M
13
“ทีนี้รู้รึยังว่ามันเป็นไง ?!”
ผมบอกนีออนด้วยความโกรธ…
โกรธที่เขาอ่อนแอ ช่วยเหลือตัวเองก็ไม่ได้!
โว้ย กูอยากจะบ้า...... แล้วมันใช่ธุระของผมเหรอวะที่ต้องช่วยเขา หน้าที่นี้มันต้องของไอ้หอกคมดิ มันต้องรับผิดชอบ !!! มันทั้งสัญญาทั้งสาบานว่าจะไม่ทำให้ลูกศิษย์ผมเป็นอะไร
เออ!!!!!!! แล้วมึงทำได้ไหม!? สุดท้ายก็กูอยู่ดี!
แม่งเอ๊ย... ลูกศิษย์ปัญญาอ่อน แถมลูกน้องยังเฮงซวย!
ที่สำคัญกูสุดเพลียเต็มทนกับการมองเห็นนีออนกำลังโดนปล้ำแต่ดูท่าทีเขาก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
นั่นมัน..คนกำลังโดนข่มขืนนะเว้ย!!! มันต้องไม่ยอมดิวะ...ไม่ใช่นอนนิ่งเป็นไอ้บื้อ -- ปล่อยให้ไอ้สวะนั่นมันกอดจูบได้ตามใจ...........
“โอ้ย!!” ผมเหวี่ยงนีออนเข้าไปในรถซึ่งจอดหลบอยู่ในซอย
บอกไม่ถูกว่าไอ้ที่กำลังเดือดปุดๆ อยู่ในอกนี้มันคือเหี้ยอะไร
..มันคงเป็นอาการอยากกระทืบหมาสักตัว
หรือไม่ก็....มันเป็นอาการ.....อยากฆ่าใครสักคน
“รออยู่ในนี้ แล้วอย่าออกไปไหน!” ผมบอกนีออนที่กำลังหน้าซีดเป็นไก่ต้ม
“ครูจะไปไหนครับ!!?” เขาถลามาดันประตูไว้ก่อนผมจะปิด
แม่งเอ๊ย....... ทำกูลำบากไม่พอ ยังทำกูเสียเวลาอีก
“ก็กลับไปยิงกบาลแม่งน่ะสิ!!”
♠
..........ผมเป็นคนไม่ชอบความรุนแรง
ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อน หรือแม้แต่ตอนนี้ก็ตาม
ถึงจะรู้ตัวว่าไม่ชอบ แต่แม่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน ที่ไอ้นิสัยสุดแสนจะอ่อนโยนนั้นถูกความดำมืดเข้ากัดกินจนหมด
“มึงทำอะไรไอ้สัด?” ผมถามมันทันทีที่กลับขึ้นมาเห็นไอ้ลูกน้องเฮงซวย กำลังหิ้วปีกไอ้สวะรกโลกที่กำลังหมดสติออกมาจากห้องในสภาพถูกใส่กุญแจมือ
“ผมจะเอามันไปเก็บที่อื่น” ไอ้คมบอก
“ไม่ต้อง มึงปล่อยแม่งลง ให้มันตายในนี้!!”
“แล้วถ้าคนของมันมาเห็น เราไม่ซวยเหรอลูกพี่”
“มึงก็อย่าทำให้มันเห็นสิวะ!!” ผมตะคอกอย่างเหลืออด
“สัดเอ๊ย ทำไมต้องมาโง่เวลาที่กูอารมณ์ไม่ดีด้วยวะ!” แม่งพูดเหมือนแดกหญ้าไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่อ
“ขอโทษครับ” ไอ้คมก้มหน้าพูด “เดี๋ยวผมจะตามเก็บหลักฐานให้ เวลายังมีถึงวันพรุ่งนี้ตอนห้าทุ่ม ไอ้ย้อยจะออกมาเจอน้องมายด์ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดเราก็ไม่ต้องกังวลเรื่องศพ..........”
ทันทีที่ไอ้คมปล่อยไอ้ห่านั่นลงกับพื้น
เสียงปืนที่มีกระบอกเก็บเสียงติดอยู่ก็ดังขึ้นสามนัดติดๆ กัน
--
--
--
อันที่จริง...ผมชอบเวลานี้ที่สุด ไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องพูดอะไร แค่ลั่นไกแล้วทำสิ่งที่ต้องทำให้มันจบ ๆ
ทุกทีมันก็ควรจะเป็นแบบนี้...
แต่มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ยังทำให้ผมไม่สบายใจอยู่
ผมหันหน้าไปหาไอ้คม... คงเป็นเพราะ ผมพอจะเดาออกว่าถ้าพลาดแล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนี้ล่ะมั้ง
อะไรที่.........ผมไม่เคยคิดจะสนใจมาก่อน
“ไอ้คม....” ผมเรียกมัน “มึงอย่าคิดว่ากูลืมเรื่องที่มึงทำวันนี้นะ” ผมเปลี่ยนวิถีของวัตถุสีดำไปที่ใบหน้าอันซีดเผือดของมัน
“ถ้ามึงสัญญา แล้วมึงทำตามนั้นไม่ได้.......คราวหน้า... มึงอาจจะได้ไปพบกับพระเจ้าสุดที่รักของมึงสมใจ”
“.........................”
ผมดันปลายกระบอกปืนเข้าหาหน้าผากมัน ไอ้คมเซหงายหลังเขม็งตามองผมอย่างตกตะลึง
“...ผ..ผม..จะ..ไม่ทำพลาดอีกแล้วครับลูกพี่...”
“มึงประมาทแบบนี้มาสองครั้งติด แล้วจะให้กูคิดยังไง?”
“..................”
ปัง!
‘ผมแม่งโคตรเกลียดความรุนแรงจริงๆ’
“โอ้ยยๆๆ ครู!! พี่เมฆ ผมร้อน!! โอ้ย อย่าครับ..!” ผมกำแขนเล็กของนีออนไว้ในมือแน่นๆ เพื่อให้เขาหยุดดิ้นสักที
กูรำคาญ!!!
“อยู่นิ่งๆ สักห้านาทีมันจะตายไหม!!!?” ทันทีที่ลากนีออนกลับมาถึงบ้านของผม....
ที่แรกที่ผมพาเขาไปก็คือห้องน้ำ
ผมจัดการยัดเขาเข้าไปในตู้อาบน้ำ กระชากชาวเวอร์ลงมาเปิดเครื่องทำน้ำอุ่นเกือบ Max แล้วราดน้ำนั้นใส่ทั้งตัวนีออน
“โอ้ย ครูเปิดน้ำร้อนใส่ผมทำไม ...อึก...แสบ........พี่เมฆพอเถอะ ผมแสบ!”
“แสบสิดี! เชื้อโรคที่อยู่บนตัวคุณมันจะได้ตายๆ ไปซะ!!”
คิดกันรึไงว่าผมใจกว้าง...?
ผมไม่ใจกว้างพอกับการที่เห็นเด็กของตัวเองนอนนิ่งให้ผู้ชายคนอื่นจูบแล้วมีรอยดูดกลับมาหรอกนะ
แม่งเอ๊ย ถ้าไม่มีเรื่องงาน ผมจะไม่ปล่อยให้ไอ้เหี้ยนั่นตายเร็วขนาดนี้หรอก
ผมไม่ให้อภัยมัน!!!
มันที่ทำให้เด็กที่ผมอุตส่าห์ถนุถนอมต้องมีร่องรอยบัดซบติดกลับมา
.......ถ้าผมไม่เห็น ก็คงไม่เป็นไร
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่นี่ผมเห็น! เต็มสองตา แม่ง.......รับไม่ได้จริงๆ ว่ะ
“ฮึก ฮืออ พี่เมฆผมทำอะไรผิด ถ้าผมทำผิด ผมขอโทษ” นีออนผู้ขวัญอ่อนปล่อยโฮออกมา พลางพนมมือยกขึ้นไหว้ผมอย่างอ้อนวอน
ผมชะงักกับอาการประสาทแดกของตัวเอง รีบปิดน้ำจากเครื่องทำน้ำอุ่นแล้วเขวี้ยง shower ทิ้งลงกับพื้น
งง ผมเป็นเหี้ยอะไรวะ!!! คนที่สมควรต้องโกรธมันก็ตายห่าไปแล้ว แล้วทำไมไอ้ความโกรธมันถึงไม่หายไปสักที
“.....................”
ฉิบหายล่ะ
ผมยืนนิ่งสับสนกับสิ่งที่ไม่เข้าใจ.... หรือบางที ผมอาจจะเข้าใจแล้ว แต่ไม่สามารถยอมรับมันได้
“ผ..ผมทำอะไรให้พี่โกรธเหรอครับ ทำไมพี่ถึงไม่คุยกับผม....?” เสียงนีออนลั่นเข้ามาในหูผมอีก
พอที พอแม่งแล้ว
ต่อจากนี้จะเป็นยังไงก็ช่างหัวมัน!!! ผมจะไม่อยู่ใกล้นีออนอีก
ผมจะไม่ลากเขาเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้อีก
มันอันตรายเกินไป....
“มายด์” ผมเรียกเขา พลางก้มลงมองเนื้อตัวอันเปียกปอน
หน้าและตัวขาวๆ ใสๆ ของเขาตอนนี้เป็นสีแดงจัดเพราะความร้อนของน้ำ
ผมรู้สึกว่าตัวเองโง่ก็คราวนี้แหล่ะ
ทำอะไรโง่ๆ !!! แสดงอารมณ์ความรู้สึกที่ไม่เข้าท่า
ทั้งที่มันไม่น่าจะเกิดอะไรเหี้ยๆ แบบนี้กับผมได้เลย
ยิ่งคิดแม่งก็ยิ่งเจ็บใจตัวเองจริงๆ
“ต่อไปนี้อย่าเข้าใกล้ผม อย่าพูด อย่าคุยกับผมถ้าไม่จำเป็น” ผมกัดฟันบอกเขาออกไป
“ทำไมล่ะครับ!?” นีออนทำท่าจะร้องไห้ออกมาอีกหลังจากหยุดไปได้เมื่อกี้
“เพราะ..........”
เพราะอะไรก็ช่างหัวมันสิวะ!
“เพราะคุณกับผมเป็นแค่ครูกับนักเรียน” เหตุผลบัดซบจริงๆ ให้ตายห่า!!
“ผมเป็นครู มีหน้าที่สอนหนังสือนักเรียนเป็นร้อยเป็นพัน ให้มาสนใจดูแลคุณคนเดียวมันเป็นไปไม่ได้หรอก”
“......ผมก็ไม่ได้ต้องการอย่างงั้น”
“ก็ถึงได้บอกไงว่า คุย....เมื่อจำเป็นเท่านั้น ผมเหนื่อยแล้ว”
“ครูหมายถึงแค่ในโรงเรียนใช่ไหมครับ? อยู่ข้างนอกเราก็ยังเป็นเหมือนเดิมได้ใช่ไหม?”
“ที่ไหนก็เหมือนกัน” ผมบอกเขา
“คุณเลิกยุ่งกับคนอย่างผมดีกว่า” เนี่ยล่ะวะประเด็น
พูดไปแล้ว.. ก็ทำใจกับสิ่งที่ตัวเองพูดไม่ได้จริงๆ ว่ะ ยิ่งเห็นหน้านีออนผมยิ่งรู้สึกผิด รู้สึกแย่อย่างเหี้ยๆ เข้าไปใหญ่
คนอย่างไอ้เมฆ ทำไมต้องหวั่นไหวกับเรื่องแค่นี้ด้วยวะ !!!
หนักกว่านี้ โหดกว่านี้ เลวร้ายกว่านี้ ผมก็เจอมาแล้วไม่หยุดหย่อน ไม่มีอะไรที่ทำให้กบาลกับใจแข็งๆ ของผมสั่นคลอนได้
ไม่มี...
และมันต้องไม่มี
ผมกลั้นใจหันหลังจะเดินออกจากห้องน้ำ ตั้งใจว่าจะออกไปสงบใจตัวเอง เมื่อตั้งสติและตัดใจได้แล้ว จากนั้นก็คิดหาคำพูดดีๆ มาเกลี้ยกล่อมให้เด็กซื่อๆ แบบนีออนคล้อยตามด้วยวิธีอันนุ่มนวลอย่างที่ผมชอบทำ และก็ทำมันเสมอมา
เมื่อจบเรื่องแล้ว ผมคงหายประสาทแดกลงได้บ้าง
หรือถ้าแม่งไม่ยอมหาย
ผมก็คงแนะนำตัวเอง ให้แดกไบก้อน แล้วไปนอนซะ!!
แต่ยังไม่ทันก้าวขาพ้นบานประตู ทันใดนั้นเองผมก็รู้สึกว่าเอวตัวเองกำลังโดนท่อนแขนเล็กๆ พุ่งเข้ามากอดรัดเข้าอย่างจัง
“พี่เมฆ ! อย่าทำแบบนี้เลยครับ!!” ผมยืนอึ้งและงงเป็นไก่ตาแตกที่อยู่ๆ นีออนก็เข้ามากอดแน่นแบบนี้
“ผมทำอะไรผิด พี่บอกได้ไหม ? ทำไมถึงต้องห้ามไม่ให้คุยกัน ไหนพี่บอกว่าผมเป็นเมียพี่....พี่เมฆ อย่าทิ้งผมเลยนะครับ”
เฮ้ยยยยยยยยยย เชี่ยแล้วไง!!!
เวลาแบบนี้...... มันสมควรพูดแบบนี้ด้วยเหรอวะ ?
แล้วทำไมไอ้ตอนที่อยากให้พูด ถึงมัวแต่ทำตัวปัญญาอ่อนอยู่ได้
“พี่เมฆอย่าทิ้งผมเลยนะครับ.... ผมขอโทษ......” เขาพูดอู้อี้กับหลังผม ความเปียกชื้นที่เสื้อผ้าและเนื้อตัวของเขาเริ่มถ่ายทอดมาที่ผมอย่างช้าๆ
“คุณไม่ได้ทำอะไรผิด ผมมันเหี้ยเอง”
“พี่ไม่ได้เป็นอย่างงั้น !”
“ผมเป็น!” ผมมันเหี้ยและชั่วจริงๆ เป็นวายร้ายอันดับต้นๆ ของวงการก็ว่าได้ แต่เรื่องนั้นช่างหัวมันเถอะ ผมไม่ได้ภูมิใจกับตำแหน่งนี้นักหรอก
ผมดึงแขนนีออนออกและหันมาเผชิญหน้ากับเขาอย่างจริงจัง
จากนั้นก็บอกเขาออกไป
“มายด์ คุณไม่รู้หรอกว่าผมเป็นใคร แล้วผมทำอะไรมาบ้าง สาบานเลยถ้าคุณรู้ขึ้นมา คุณไม่มีทางพูดกับผมแบบนี้หรอก”
“พี่ยังไม่ทันบอกผมเลย!!! แล้วทำไมถึงรู้ล่ะครับว่าผมจะพูดอะไร!?” นีออนยังไม่ยอมเข้าใจง่ายๆ ว่ะ
“ผมไม่สนใจหรอกว่าพี่เป็นใคร ผมรู้แค่ว่าพี่เป็นคนที่ผมรู้สึกดีด้วย!”
“..............................”
ผมขมวดคิ้วกับคำบอกเล่าของเขา ...ไม่เชื่อหรอก ว่าคนที่ไม่รู้ว่าผู้ชายเขาเอากันยังไงจะรู้สึกดีๆ ได้อย่างที่ผมเข้าใจ
“คุณรู้เหรอ? ว่าตัวเองรู้สึกยังไง?”
“ผมชอบพี่!!!”
นีออนตอบออกมาโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว ตอนนี้หน้าเขาเบี้ยวๆ เหมือนคนจะร้องไห้ แถมยังแดงเถือกลามไปทั้งตัว อ่อ...สงสัยเพราะน้ำร้อนมากกว่า
“ฮะๆๆ” ผมหัวเราะออกมาทั้งที่ไม่ได้ขำ ไม่มีอะไรน่าขำ เออ...แล้วหัวเราะทำห่าอะไรวะ
“ชอบผม?” ผมถามเสียงสูง “ชอบแบบไหน? ชอบแล้วให้เ-ดไหม? ถ้าไม่ให้ ไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ประสาอย่างที่ผ่านมาก็อย่ามาชอบผมเลยดีกว่า”
คนอย่างผมมันคบได้แต่คนแรดๆ ร่านๆ เรื่อยๆ เท่านั้นแหล่ะ เพราะส่วนใหญ่โปรเฟสฯ พวกนี้จะไม่จริงจังนักหรอกกับเรื่องความรัก ไอ้พวกนั้นไม่จริงจัง ผมก็ไม่จริงจัง มันก็เหมาะสมกันดี
“ผมจะพยายามครับ” นีออนกลายเป็นคนขี้ตื๊อตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ผมหัวเราะเสียงขึ้นจมูกอีกครั้ง
“คุณทำไม่ได้หรอก อย่าฝืนเลย คุณไม่ได้ชอบผมจริง... คุณก็แค่เหงาเพราะไม่มีใครคบ แค่นั้น......” จบไหม?
“..........................” นีออนก้มหน้าเงียบ สงสัยคงเพราะผมพูดแทงใจดำเขา
แต่ไม่รู้แทงแรงไปหน่อยรึเปล่าว่ะ อยู่ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้นจ้องตาแป๋วๆ กับผมเขม็ง
และทันใดนั้นเอง......
คอเสื้อผมก็ถูกกระชากลงอย่างแรง !!
ผมยืนมึนไม่ทันตั้งตัวใบหน้าเล็กๆ นั้นก็พุ่งเข้ามาพร้อมกับริมฝีปากเย็นชื้นประกบหมับเข้าให้อย่างแนบแน่น
เฮ้ย !!! อะไรของเขาวะเนี่ยจอร์ช!! :a5:
“ผมชอบพี่เมฆจริงๆ”
นีออนลืมตาขึ้นมาบอกหลังจากปล่อยให้ปากผมได้ทำหน้าที่อึ้งๆ ของมัน
H
ได้กลิ่นเค็มๆ ตุตุ :m23:
-
จิ้ม!!
คิดถึงคนเขียน!! *กอดเต็มรัก*
-
อิพี่เมฆนิสัยอ่ะ
ไปดึงเด็กมาทำนู่นบังคับนี่
แต่พอตัวเองเริ่มรู้สึกว่าไม่ดีก็จะมาทิ้งๆขว้างๆ
ไม่ไหวๆๆๆ เลยต้องโดนนีออนรุกซะมั่งเลย หึหึ
-
กระโดดถีบไอ้เมฆ :z6:
แรกๆก็ ริอาจอยากกินเด็ก
กินเขาไปแล้ว ก็อย่ามาเจือกทำตัวเป็นไอ้แก่วัยทอง อย่างงี้ดิวะ!!!!! :angry2: :angry2: :angry2:
-
เค็มนิดหน่อยเองพี่โบ :laugh:
แต่น้องนีออนของเราเขามีพัฒนาการแล้วเว้ยเฮ้ย
อิครูพี่เมฆ พูดอย่างนี้น้องเสียใจนะ หนูว่าตอนนี้พี่เมฆงี่เง่าสุดๆ :angry2:
นีออนจ๋า ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก เดาว่าอีกหน่อย อิครูพี่เมฆใจอ่อนแหง อ่ะคริๆ :z1:
กดบวก กดเป็ด และกอดๆๆ :กอด1:
-
กรี๊ดดดด นีออนไม่ใช่สิ่งของนะยะ จะได้มาทิ้งๆขว้างๆ
ปอลอ. กลิ่นเค็มเริ่มโชยค่ะ o18 ดังนั้น ต้องรีบมาต่ออีกเร็วๆ
เพื่อลดกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ ครึๆ
-
อิพี่เมฆ แหม๋ ที่หนูมายด์เค้ารู้ใจตัวเอง ก็ทำเป็นเล่นตัว ชิส์ๆๆๆๆๆ
-
พี่เมฆอย่าทิ้งน้องมายด์ไปนะ
:dont2:
-
อ่านตอนนี้แล้วหมั่นไส้อิพี่เมฆ
นึกจะมาเลิกอะไรตอนที่น้องนีออนมันรู้สึกดีแล้วยะ นิสัยว่ะ
ส่วนน้องมายด์นึกว่าจะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ที่ไหนได้...
ดีๆ ดูสิอิพี่เมฆมันจะเป็นแบบนี้ได้อีกนานมั้ย
-
ตอบโต้บ้างแล้ว อิอิ
-
พี่เมฆเท่ห์สวด กลับไปยิงกระบาลล ป๊าดดด
ไอ้ห่าพี่คมแม่มเกือบโดนพี่เมฆเป่าซะแล้วไหมหล่ะ
เป็นไงหล่ะพี่เมฆว่านีออนว่าปัญญาอ่อนเจอไม้นี้เข้าไป อึ้งอ่ะดิ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
กรี๊ดดด นีออนเวอร์ชั้นนี้
พี่เมฆอย่าลีลาเดี๋ยวอดกิน !
-
โอ้วววววว นีออนรุกหนัก 5555+ พี่เมฆ อย่าทิ้งนีออนเลยนะ สงสารน้องมายด์
-
สงสารน้องนีออนนนน :m15: :m15: :m15: :m15:
หนีมาหาพี่นี่มา :z1: :z1:
-
พูดจาไปแบบนั้น แล้วถ้าน้องมันฮึดทำเอ็กซ์เซ็กซ์แตกขึ้นมาจริงแล้วต้องรับผิดชอบนะพี่เมฆ
-
รอตั้งนาน ทำอะไรอยู่ พี่คนเขียน!!!!!! :z3:
คิดถึงนะรู้ไหม ! :กอด1:
มาต่อเร็ว ๆน้า หนูอยากเห็นพี่เมฆตบะแตก -.-
:pig4: :pig4:
-
เสียเชิงหมดพี่เมฆ ให้เด็กบอกรักก่อน
-
โอ้ย ย มันค้างง่ะ~~~
หนูมายด์รุกแล้ว เยี่ยม!!!
รอตอนต่อป๊าย ย
กด + เป็ด ให้เลย :)
-
อีพี่เมฆเดี๋ยวเจอโดดตบ
เดี๊ยะๆๆๆ :m16: :m16:
(หายไปนานกลับมาก็วอนโดนซะแล้ว เหอๆ)
-
จะเอาอีก 50% กรี๊ด!!
น้องนีออนของเรารุกแล้วเว้ยยยยยยยยยยย
จับกดเลยน้องนีออน ถ้าพี่เมฆมันพูดไม่รู้เรื่อง!! (จะดีเรอะ ?)
รอตอนต่อไปค่ะ :)
-
เมฆแรงอ่ะ น้ำร้อนนะ โหย น้องมันไม่แสบเห่อไปทั้งตัวเหรอพ่อคู๊ณณณ ถ้าอยากล้างเชื้อโรคเอาแอลกอฮอล์เถ๊อะ
-
อย่างดองนะ! กำลังค้าง! =[]=!
เฮ้อ...อ่านตอนนี้แล้วรู้สึก...เจ็บใจ หมั่นไส้ไอ้พี่เมฆว่ะคับ = =*
ไม่อยากอะไรกับนีออน (เด็กมันซื่อ...)
รอตอนต่อไป....
-
อึ้ยๆๆ อยากอ่านต่อ >3<
-
ค้างง่ะ...>.<
-
เจอนีออนเวอร์ชั่นนี้ พี่เมฆจะรับมือยังไงหว่า รอลุ้นๆๆๆ
-
นีออน(top) 555++
-
อั๊ยยะ!!!!! นีออนนนนน :a5:
-
นีออน ถึงเพื่อนบ้านจะไม่ค่อยได้เข้ามาหานีออน
แต่เพื่อนบ้านก็รักนีออนนะจ๊ะ :)
ตอนนี้ถึงแม้พี่เมฆจะงี่เง่าไปบ้าง
แต่เค้าก็เข้าใจนะว่าที่พี่เมฆทำไปเพราะห่วงนีออน
พี่เมฆรักน้อง ถึงต้องใจร้าย เพราะไม่อยากหวั่นไหว
เค้าเข้าใจพี่เมฆไม่ได้ตั้งใจจะฟันแล้วทิ้งใช่มั้ย T^T
นีออน ตื้อเท่านั้นจะครองโลก ในเมื่อรู้ใจตัวเองแล้ว
ก็แสดงออกหน่อยนะ รุกเข้าไปอย่าได้แคร์ ด้านได้อายอดลูก ไฟท์ติ้ง !!!!!!
-
+1เอาใจช่วยนีออนนะ :o12:
-
ใจร้ายไปไหมพี่
ทำไมพูดกับนีออนอย่างนี้ล่ะ
:t3: :z3:
:call: :call:
-
อีพี่เมฆหึงโหด
-
ค้างอย่างแรงอ่ะ
-
:call: :call: อย่าดองเค็มนะคะ :call: :call:
ขอ :กอด1: คนเขียนอ่ะน้องนีออนน่ารักมากๆ :กอด1:
-
สนุกมากเลยค่ะ
รัก น้องนีออน ที่สุดด o13
-
:call:
ไม่ได้อ่าน เหมือนจะขาดใจ
-
M ♠ M
13.5
พี่เมฆทำตาเหลือกพอผมพูดจบ
เอ่อ...ผมรู้สึกอย่างงั้นจริงๆ นะครับ แต่ที่ผมจูบเขา... ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ากล้าไปได้ยังไง...
มันคงเป็นเพราะ พี่เมฆเคยทำแบบนี้กับผม แล้วเขาดูมีความสุข เขายิ้มได้
ต่างจากตอนนี้ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าสาเหตุมันเป็นเพราะอะไร
ผมพอรู้ว่าตัวเองไม่เอาไหนชอบสร้างความเดือดร้อนให้พี่เมฆ สังเกตได้จากวันนี้และวันก่อนๆ ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมมันแย่จริงๆ
แต่ผม.......
ผมชอบเขา !
ผมไม่สนแล้วว่าพี่เมฆเป็นผู้ชาย ผมไม่สนแล้วว่ามันแปลกเรื่องผัวเมีย ผมรู้แค่ผมชอบเขา
พี่เมฆทำให้ผมอยากไปโรงเรียนทุกวัน ทำให้ผมเอาชนะความกลัวของตัวเองได้ เขามอบความกล้าให้ผมหลายเรื่องทั้งที่ตลอดมาผมเป็นแค่ไอ้ขี้ขลาดคนหนึ่ง
ถ้าหากเขาจะไม่คบกับผมเพราะเหนื่อยกับความอ่อนแอ ปัญญาอ่อน low IQ ผมก็อยากจะขอเวลาและโอกาสสำหรับเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เข้มแข็งขึ้น
ถึงจะได้ไม่เท่าพี่เมฆ แต่ขอแค่ไม่สร้างความเดือดร้อนให้เขาอย่างที่ผ่านมาก็พอ
“มายด์” ผมยังไม่ทันได้อธิบายอะไรเพิ่มพี่เมฆก็เรียกชื่อผมซะก่อน
“คุณอยากให้ผมทำอย่างงี้ใช่ไหม?”
“ทำอะ....!”
เสียงผมถูกกลืนเข้าไปในปากของเขา และโดยไม่ทันตั้งตัว สะโพกของผมก็ถูกยกลอยขึ้นทั้งที่ปากของเรายังประกบกันแน่น
“อึก อืออ” ผมหัวหมุนกับเรียวลิ้นที่แทรกเข้ามาอย่างรุนแรง
“คุณอยากให้ผมทำเองนะ” พี่เมฆผละออกมาหลังจากแผ่นหลังเปียกๆ ของผมสัมผัสกับเตียงที่อยู่ไม่ไกลจากห้องน้ำมากนัก
“ผม.....ผมยังไม่ได้พูดเลยว่า.....” กำลังจะอธิบายแต่พี่เมฆกลับดึงกระชากเสื้อผมออกอย่างไม่สนใจจะแกะกระดุม
“พี่เมฆ! เสื้อผม....” โธ่...ถึงมันจะเปียกแต่มันก็ยังใส่ได้อยู่ :monkeysad:
“ผมคิดอะไรออกแล้วมายด์” พี่เมฆสะบัดเสื้อผมและเสื้อเขาโยนทิ้งไป แล้วจากนั้นเขาก็หยิบไอ้หลอดที่เคยบอกผมว่าเป็นเจลล้างก้นออกมาจากลิ้นชัก
“ผมอนุญาตให้คุณเป็นเมียผมต่อได้ แต่ต้องทำข้อตกลงกันก่อน” พี่เมฆพูดต่อ พลางเปิดฝาชโลมเจลนั้นกับมือ
“เอ้ยยยยย” เขาปลดกระดุมแล้วดึงกางเกงผมลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เอามือเปื้อนเจลลูบเบาๆ ที่ก้นผม
ผมพอรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ ก็เลยรีบละล่ำละลักบอกพี่เมฆไปว่า....
“พี่เมฆครับ! ผม.. ผมท้องผูกครับ!”
นิ้วมือที่กำลังวนเวียนจนเกือบจะแทงเข้ามาชะงักกึกทันที
:freeze:
“........................” บังเกิดเป็น dead air
พี่เมฆจ้องหน้าผมที่นอนอึ้งในสภาพกึ่งเปลือยแล้วไม่กี่อึดใจเขาก็ดันนิ้วเข้ามา!
อ๊ากกกกก
“มุขนี้ สมัยทวดผมไปรบที่เวียดนามเขาเล่นกัน!!”
“โอ้ยๆๆ อ๊ะ พี่เมฆ” ผมเริ่มรู้สึกเจ็บแปลกๆ ที่ช่องทางด้านหลัง ครั้งแรกกับครั้งนี้มันต่างกันพอสมควร
“คุณมันรู้อะไรบ้างวะมายด์ ?” พี่เมฆพูดทั้งๆ ที่กำลังดันนิ้วในก้นผมไปมา
ผมนอนตัวเกร็งน้ำตาเล็ดด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่ก็พยายามอดทนและผ่อนคลายให้มากที่สุดเพื่อตัวเองจะได้ไม่เจ็บมาก
“คุณไม่รู้สินะว่าผมเป็นครู แต่ก็ไม่ใช่ครู” ประโยคนี้ทำให้ผมถึงกับต้องหันขวับไปจ้องหน้าพี่เมฆอย่างประหลาดใจ
“ไม่ใช่ครูแล้วเป็นอะไรอ่ะครับ?” ไม่ใช่ครูแล้วมาเป็นครูได้ไง
ผมงงนะเนี่ย
“ความลับระดับชาติ” พี่เมฆตอบแล้วจับผมหันหลัง
ผมเหวอจากแรงเสียดสีข้างใน แถมยังรู้สึกขยับตัวยากเพราะกางเกงมันคาอยู่ที่หัวเข่า ตอนนี้บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าอยากจะใส่กางเกงเปียกๆ ตัวนี้ไว้หรือว่าอยากจะถอดมันออกไปกันแน่
“ถ้าเป็นความลับพี่จะไม่บอกผมก็ได้นะครับ” ขณะกำลังพูดพี่เมฆก็ซ้อนตัวมาอยู่ข้างหลัง เขากอดเอวผมไว้แล้วยกมือลูบที่หน้าอกและจุดไวสัมผัส
ผมสะดุ้งเมื่อมือของเขาไม่ใช่แค่ลูบ แต่มันทั้งบีบ ดึง เค้น และสะกิดไปมาหนักๆ อยู่หลายครั้ง
“คุณไม่อยากรู้เรื่องผมเหรอ?” เสียงพี่เมฆดังอยู่ข้างหู ผมขนลุกชันไปทั้งตัวเพราะความร้อนของลมหายใจและริมฝีปากที่ซุกเข้ามา
“อะ อือ...อยากครับ” ผมเริ่มหอบหนักจนแทบหายใจไม่ทัน รู้สึกอายกับการกระทำของเขาจนร้อนเห่อไปหมดทั้งตัว
“แต่มันอันตรายนะรู้ป่ะ?” ผมค่อยๆ หันหน้าไปมองพี่เมฆ
หน้าเขา..ห่างจากผมเพียงแค่ลมหายใจกั้น
“ผมไม่รู้ครับ” ผมตอบพลางเอนหัวไปซบกับแก้มเขาเบาๆ
“ถ้าพี่เมฆบอกว่าอันตราย แต่ก็ยังอยู่กับมันได้ ผมเองก็อยู่ได้เหมือนกันนะครับ”
“เหอะ ปากดีเหลือเกินนะ” เขาดันหน้าผมให้มารับจูบแรงๆ ทันที
“เด็กปากดีมันต้องโดนแบบนี้ อยากโดนอีกไหม?” พี่เมฆพูดยิ้มๆ แล้วเขาก็เริ่มเอาหน้ามานัวเนียกับแก้ม ซอกคอ หัวไหล่ ลามไปถึงแผ่นหลัง
ผมรู้สึกเสียววาบทุกครั้งที่เขาใช้ริมฝีปากดูดผิวเนื้อของผมเป็นจุดๆ จนต้องร้องออกมาเสียงดัง
“....ผมอ่ะ ทั้งโหด ทั้งซาดิสม์นะ คุณจะรับไหวเหรอ?”
“อ๊ะ ห...ไหวครับ”
“ขี้เอาด้วยนะ ไหวป่าว?”
“ขี้เอาอะไรครับ?” ผมไม่เข้าใจ
“ขี้เอาตูดคุณ”
“............................” ก็ยังไม่เก็ตอยู่ดี
และทันใดนั้นเองพี่เมฆก็เริ่มมีน้ำเสียงจริงจังขึ้นมาจนผมต้องหันกลับไปมองอีกครั้ง
“คุณจะรักษาความลับของผมได้ใช่ไหม?” พี่เมฆถามพร้อมกับดึงแขนผมเข้ามาใกล้อีก ผมพยักหน้าแล้วตอบว่า “ครับ” อย่างมั่นใจ
“ถ้าคุณหักหลังผม.........” พี่เมฆเว้นเสียง
“ถึงจะเมียก็เหอะ...ผมฆ่าคุณแน่!”
!!!!!!!!!
ประโยคนี้ผมไม่รู้ว่าพี่เมฆจริงจังกับมันมากแค่ไหน แต่ผมเดาเอาจากสีหน้าและแววตา.....ก็พอจะตอบคำถามได้อยู่ว่าเขา ‘พูดจริง’ หรือ ‘พูดเล่น’
“..............” อยู่ๆ ผมก็ใจเต้นแรงตัวสั่นขึ้นมา ไม่ใช่เพราะคำพูดที่ว่าเขาจะฆ่าผม แต่เป็นเพราะสายตาที่มองมาต่างหาก...
ความคิดผมสับสนกับตัวตนของพี่เมฆอยู่ราวเสี้ยววินาที เขาก็รวบตัวผมไปกอดจากข้างหลังอีกครั้ง
เขากอดอย่างแนบแน่น... แน่นจนผมรู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่บนตัวผมนี้แข็งแรงจริงๆ
“มายด์”
“................”
“ผม เป็น มา เฟีย”
“อ๊า!!!”
จบคำพูดผมก็รู้สึกเหมือนก้นผมกำลังโดนของแข็งยัดเยียดเข้ามาอย่างแรง
ผมตกใจจนสะดุ้งดิ้นพลาดๆ
แบบนี้มันยิ่งกว่าโดนน้ำร้อนสาดเป็นสามเท่า
ผมรู้สึกเหมือนจะตายซะให้ได้
คราวนี้มันไม่เหมือนครั้งแรกเลย
“ฮึก เจ็บครับพี่เมฆ เอาออกไป ผมเจ็บ” ผมร้องออกมาเพราะทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
“แค่นี้ก็ทนไม่ได้ แล้วหนักกว่านี้จะรอดเหรอวะ!?” พี่เมฆกดหัวผมไว้ไม่ให้ดิ้น เขาหยุดไม่ดันเข้ามาแล้ว แต่ผมก็ยังเจ็บมาก ผมอยากให้เขาเอาที่อยู่ข้างในออกไปมากกว่า
“ไหนเมื่อกี้บอกไหว?” พี่เมฆถามพลางเอื้อมมือมาจับน้องชายผมขยับ
“ผมเกลียดไอ้พวกดีแต่ปากนะรู้ป่ะ?!”
“......ฮึก”
“พูดได้แต่ทำไม่ได้ แถวบ้านผมเขาเรียก ‘กาก’ กากน่ะรู้จักไหม!?”
พอได้ยินแบบนี้ผมก็สะกดเสียงสะอื้นไว้แล้วพยายามสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ นึกถึงครั้งแรกว่าพี่เมฆเคยบอกให้ผมทำยังไงจะได้ไม่เจ็บมาก ผมก็ทำไปตามนั้น
“อย่างงั้นแหล่ะดี เป็นเมียพี่ต้องอดทนนะ” พี่เมฆปล่อยมือจากหัวผมแล้วเขาก็ค่อยๆ ดันไอ้แท่งแข็งๆ เข้ามาอีก
“นี่ มายด์ ผมไม่ได้บังคับคุณนะ อย่าทำท่าเหมือนผมกำลังข่มขืนคุณงั้นดิ”
พี่เมฆเอ่ยพลางไซร้แก้มผม โดยมีมือทั้งสองข้างช่วยกระตุ้นร่างกายให้มีอารมณ์ร่วม
“ผมก็ไม่ได้เป็นไรนี่ครับ อ๊ะ! อ๊า!!” ผมหลับตาร้องคำเดิมอยู่หลายทีเพราะไอ้แท่งนั้นดันถี่เข้าไปลึกมา
“เก่งให้ได้ตลอดแล้วกัน ผมเตือนคุณแล้วนะ”
พี่เมฆพูดเสียงเนิบโดยไม่มีทีท่าว่าเจ็บปวดอะไรแบบผมเลย ผมคลานอยู่ในท่านั้นนานจนแทบทรุดลงไปนอนราบ แต่พี่เมฆไม่ปล่อยให้ผมสบายขนาดนั้น เขาช้อนตัวผมขึ้นมานั่งตักแล้วเริ่มกระทุ้งต่ออย่างหนัก
ผมแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาจากปากพี่เมฆเลยนอกจากเสียงหอบหายใจ และถ้าจะได้ยินก็คงจะมีแต่เสียงเนื้อกระทบกันกับเสียงร้องน่าอายของผมเท่านั้น
♠
ผมไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน... แต่มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีผ้าอุ่นๆ ลากไล้ไปตามลำตัวอย่างแผ่วเบา
คนที่ผมลืมตามาเห็นคือพี่เมฆ... เขากำลังเช็ดขาให้ผมอยู่ แต่ก็ดูเหม่อลอยชอบกล
พอเช็ดขาเสร็จ เขาก็ยกขาผมชันขึ้น ! ผมตัวเกร็งเล็กน้อยเพราะอยู่ๆ เขาก็จับขาผมอ้าออก
“ตื่นทำไม หลับไปดิ” ผมตกใจพอพี่เมฆจับได้ว่าแอบมอง
“พี่เมฆจะทำไรครับ?” ผมรีบหุบขาแล้วลุกขึ้นนั่ง ท่าทางแบบนั้นมันระแวงกลัวจะโดนอีก... ผมไม่ไหวแล้วอ่ะครับ
“เก็บซากและทำลายวัตถุ”
“?”
“เอ่า งง ช่วยทันกันบ้างได้ไหม? ซากลูกคุณกับลูกผม เดี๋ยวผมเอาไปฌาปนกิจ”
พี่เมฆบุ้ยหน้าไปที่ถังขยะ ผมชะโงกไปมองก็เห็นหลอดเจลล้างก้นกับถุงยางปนกันอยู่ในนั้น ผมกลืนน้ำลายหนึ่งอึกกับปริมาณแล้วเผลอยกมือไปจับก้นตัวเองดู
“จ๊ากกกกกกกกกกก!!!!” ผมร้องเมื่อยกมือขึ้นมาดูแล้วเห็นคราบเลือด
“โอ่ย โอ่ย” พี่เมฆยกมือขึ้นปิดหู แล้วโยนหลอดยาสีฟันมาให้ผม เอ้ย ไม่ใช่
“เอาไปทาตูดซะ จะได้หายเร็วๆ” ผมพยายามเพ่งอ่านภาษาอังกฤษที่....แปลไม่ออก
“อย่าทาเองเลย ผมทาให้ดีกว่า” เขาดึงยานั้นไปจากมือผมแล้วดันผมลงนอนท่าเดิม
“เฮ้ยยย ผมทาเองก็ได้คร้าบ” ผมยกมือห้ามเขาแต่พี่เมฆ.........ทำเหมือนไม่ได้ยิน………!!
“นอนสิ” หลังจากจัดการกับทุกอย่างเรียบร้อยพี่เมฆก็ตามเข้ามานอนด้วย โดยเว้นไอ้ตรงที่เลอะๆ เยินๆ เอาไว้ เขาบอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยเปลี่ยนผ้าปูเตียงใหม่
“ผมนอนไม่หลับอ่ะครับ คงเพราะ...ตื่นเต้นกับเลือดที่ก้นมากเกินไป” ผมบอกไปตามตรง
“เฮ้ย! อย่าบอกนะว่าเป็นโรคเพี้ยนๆ อย่างเช่น....กลัวเลือด?” คนกลัวเลือดก็มีอยู่เยอะไปไม่ใช่เหรอ?
“ผมไม่ได้กลัวครับ แค่ตกใจ” ผมเห็นบ่อยแล้วเลือด โดนกระทืบมาไม่รู้ตั้งกี่ทีนี่นา... แต่ผมไม่เคยเลือดออกที่ก้นอ่ะ
“เป็นเมียผมต้องเจอเลือดอีกหลายก๊อก ดูไว้บ่อยๆ เดี๋ยวก็ชิน” พี่เมฆพูดเองหัวเราะเอง แล้วเขาก็หันมาเอานิ้วจิ้มๆ ที่ปากผม
“แต่เป็นเลือดคนอื่นไม่ใช่เลือดคุณหรอก”
“ถ้ายังรัวแบบเมื่อกี้ผมว่ามันก็น่ากลัวอยู่นะครับ” :m17:
“ผมน่ากลัวไหมล่ะ?” พี่เมฆนอนตะแคงแล้วยิ้มถามตาพราว
“ไม่เห็นน่ากลัวเลย” ผมตอบแล้วเขาก็หัวเราะอีก
"งั้นผมน่ารักล่ะสิ"
"ก็.........ครับ" แหะ
“ฮ่าๆๆ ไม่น่าเชื่อ.........กูกลายเป็นตำนานไปซะแล้ว”
-*- พูดอะไรไม่เข้าใจ
H
:m29:
ไม่ได้ตั้งใจดองนะ แต่ไม่มีเวลา แถมแต่งยากอีกนะ
ให้อภัยคนเขียนเถอะ :กอด1:
-
ไม่ให้อภัย โป้ง!! โกรธ!! งอน!!
55555555555555555555555
55555555555555555555555
พี่เมฆหื่น แต่เค้ารู้สึกว่าพี่เมฆมันน่ารักจริงๆนะ
ไม่รู้ดิ เค้าชอบอ่ะ เถื่อน ถ่อย แอร๊ยๆๆ >.<
กอดน้องมายด์แนบแน่น อิอิ
-
ฮ่าๆๆๆ อีพี่เมฆพูดแต่ละคำ คิดได้ไงวะเนี่ย
จะโหดหรือจะหื่น
-
จริงๆอ่านฉากแบบนี้มันต้องเสียวดิพี่!
นี่อะไร ฮาตลอด อารมณ์หายหมด ฮ่าๆ
น้องนีออนน่ารักอ่ะ!
ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกะเค้าเล้ย~ เสียท่าพี่เมฆตลอด
ไม่เป็นไรนะ อยู่ไปนานๆเดี๋ยวก็ชินเอง หุหุ
รอตอนต่อไปค่ะ :)
-
น้องมายด์น่ารักอ่ะ
ค้นใจตัวเองจนเจอว่าก็ชอบพี่เมฆ
จากนี้ก็ต้องฝึกตัวเองให้เป็นคุณนายมาเฟียได้แล้วนะจ๊ะ
-
กำลังจะเลิกเป็นมาเฟียรึไงถึงจะได้เปนตำนานอ่ะ :m16:
ถ้าเปนงั้นจริงๆไม่อยากจะนึกภาพต่อจากนั้นเลย คงเอาตูดน้องนีออนทั้งวันทั้งคืนไม่ได้หยุดแน่ๆ :m25:
เปนกำลังใจให้คนเขียน เยอะๆ!!! เข้าใจว่าเขียนยาก แต่คนอ่านก็อยากอ่านมากเช่นกัน!!! :z3:
:กอด1:
-
เป็นตำนานเพราะมีเมียเด็กเหรอ o18
-
“เป็นเมียผมต้องเจอเลือดอีกหลายก๊อก ดูไว้บ่อยๆ เดี๋ยวก็ชิน” พี่เมฆพูดเองหัวเราะเอง แล้วเขาก็หันมาเอานิ้วจิ้มๆ ที่ปากผม
“แต่เป็นเลือดคนอื่นไม่ใช่เลือดคุณหรอก”
ตรงนี้อ่านแล้วชอบมากเลยอ่ะ....พี่เมฆดูดีขึ้นเป็นกอง...
:call: :call: :call:
-
ใจร้าย!!! หายไปหลายวันเลยนะ :impress3:
(ก็เขากลับมาแล้วนี่ :beat: )
-
เป็นกำลังใจให้มายด์ o18
-
อิพี่เมฆหื่นได้โล่อ่ะ :haun4:
-
พี่เมฆแม่งเถื่อนได้ใจกุเจง กดไลค์
ว่าแต่น้องมายด์แม่มเป็นมาโซ แน่นอนนนน ฮ่า ฮ่า
-
เฮ่ออ น้องมายด์ เป็นเมียพี่เมฆต้องอดทนจริงๆ :เฮ้อ:
ไหนจะคำพูดที่ตามไม่ทัน แล้วก็อารมณ์รัก เง้ออออ
พี่เมฆนี่เกรียนจริงนะพี่ รู้ตัวบ้างปะ ฮ่าๆๆ
น้องมายด์ก็ใสซื่อเหมือนเดิม น่ารักไปแล้วน้องเอ๊ย :o8:
-
กรี๊ด~~!!! พี่เมฆขา~~!!! อยากได้ๆๆๆ อยากได้แบบนี้อ่ะ อิจฉาหนูนีออนจังเลย
แต่เราไม่ค่อยเก็ทประโยคสุดท้ายเท่าไร?? ตำนานไรของพี่แกวะ??
-
พี่เมฆขู่แฟ่แฟ่จนน้องมายด์กลัวจนตัวสั่น แต่ขอโทษ เด็กมันสั่นสู้นะคะ ตกลงกันได้แล้วพี่เมฆก้อดูแลน้องมายด์ดีๆด้วยน้า
-
นี่คือ นิยามของการหลอกเด็ก ของพี่เมฆ
-
พี่เมฆแกล้งน้องอีกแล้ว
-
ยิ่งอ่านยิ่งมีความสุข
ยิ่งอ่านยิ่งรักน้องมายด์ กะเฮียเมฆ สุดหัวใจ
มาต่อเร็ว ๆ มาต่อบ่อยๆ จะรอนะคับ
-
นีออนโดนแทง :haun4:
:pig4: :pig4:
-
:laugh: นีออนเอ๋ย ตกลงว่าเอ็งซื่อ หรือ บื้อ กันแน่เนี่ย
คนแต่งสู้ๆนะคะ รออยู่จ้า :call:
-
พี่เมฆเป็นผัวที่โหดร้ายที่สุด ถึงกับจะฆ่าเมียเลยหรอ ??
-
นั้นนะสิ ไอ้ท้ายสุดนี่มันเกี่ยวไร 5555
:L2: :L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากรู้ว่าพี่เมฆรู้สึกยังไงตอนทำอ่ะ
-
M ♠ M
14
หลังจากเมื่อคืนสติสัมปชัญญะแตกซ่าน อุดมการณ์หดหาย ความ ‘ควาย’ เข้ามาแทรกเป็นที่เรียบร้อย ผมก็ตื่นขึ้นมาอย่างงวยงงที่ไม่เห็นนีออนนอนอยู่บนเตียง
นาฬิกาบอกเวลาสิบโมงสี่สิบ
พร้อมกลิ่นควันอันไม่พึงประสงค์แปลกๆ ลอยมากระทบจมูก
เชี้ยแล้วไง ใครแม่งเผาบ้านกู!!!
ผมรีบวิ่งออกไปทั้งยังใส่แค่กกน.บรีฟ และทันใดนั้น
“พี่เมฆครับ...หิวแล้วใช่ไหม?” ผมอ้าปากค้างที่เห็นนีออนส่งยิ้มแฉ่ง โดยที่ตรงหน้าเขามีเตาถ่านร้อนระอุตั้งอยู่
ส่วนบนเตาถ่านนั้น....
“ทำไรกินน่ะ? บาร์บีคิว?” ผมถามอย่างสร้างสรรค์
ทั้งที่เห็นตรงหน้ามันไม่ใช่
“เปล่าครับ จี่หอย”
“อ้อ...คุ้นๆ ซิงเกิ้ลแรกของกอล์ฟ ไมค์ใช่ป่ะ?”
“ผมไม่รู้จักกอล์ฟ ไมค์อ่ะครับ รู้จักแต่พี่เบิร์ด คาราบาว กับน้าแอ๊ด บอดี้สแลม”
เชรด ! มันเป็นใครวะ ทำไมเกิดมาตั้งนานกูถึงไม่เคยได้ยิน
“พี่เมฆไปอาบน้ำสิครับ เดี๋ยวออกมาผมก็ย่างเสร็จพอดี” เฮ่ย อย่าบอกนะว่ากูต้องแดก
“คุณไปเอาไอ้หอยแบบนี้มาจากไหนมายด์?” ผมถามอย่างสงสัยโคตร ทำไมหนอ...ทำไม นีออนถึงมีพรสวรรค์สรรหาของแปลกมาเขย่าขวัญผมซะจริง
“เมื่อเช้าผมออกไปวิ่งแล้วเห็นหลังซอยมันไปทะลุตลาดอ่ะครับพี่ครับ ผมก็เลยแวะเดินดูได้ของกินมาเพียบเลย” เขาก็ยังคงสีหน้ายิ้มแย้ม ผมไม่สะกิดใจกับจุดเริ่มต้นของสองพี่น้องกอล์ฟ ไมค์
แต่ผมสะกิดใจเรื่องที่นีออนออกไปวิ่งตอนเช้ามากกว่า
“ไปวิ่งทำไมมายด์ หลอดกาแฟคุณหายระบมแล้วเหรอ?” นีออนขมวดคิ้วพอผมพูดจบ
ลองนึกภาพดูนะ...
เมื่อคืนไม่ใช่ว่าผมอยากประลองความกล้าอะไรกับเขาเลย มันไม่ใช่แบบนั้น ผมไม่ได้จงใจทำให้นีออนเลือดออกเลย
แต่เมื่อบาซูก้าปะทะหลอดกาแฟ อะไรจะเกิดขึ้น...!
ผมทนทำครั้งแรกได้อย่างนุ่มนวลเพราะผมต้องการเปิดซิงเขาอย่างประทับใจมิรู้ลืม
ผมเจ็บลำจะตายใครรู้มั่ง ใครเข้าใจหัวอกผมรึเปล่า แม่งมีแต่สาปแช่ง
ผมอดทนเพื่อเขาขนาดนี้ แทนที่จะ ‘กระทืบไลค์’ ให้กับความอหิงสา แต่ทำไม พอถึงเวลา ไม่เข้าใจ มีแต่คนอยาก ‘กระทืบผม’
“ตั้งแต่วันที่พี่ไม่คุยกับผม ๆ ก็ไปวิ่งทุกเช้าเลยอ่ะครับ คือ....ผมสงสัยว่าเพราะผมมันอ่อนรึเปล่าพี่ก็เลยไม่อยากคุยด้วย” เพ้ออะไรวะนีออน
“ผมวิ่งได้วันละสองกิโลแล้วนะครับพี่เมฆ ! ผมไม่ได้อ่อนเหมือนเดิมแล้ว”
“ไม่ได้อ่อนแต่กระจอกโคตรเลยต่างหากล่ะคุณ” ผมพูดให้เขาตาสว่าง
“นี่รู้ป่ะ คนที่จะมาเป็นลูกศิษย์ผมต้องวิ่งให้ได้อย่างน้อยสิบกิโลเป็นอย่างต่ำ วิดพื้น ซิตอัพ ยกเวท ปั่นแปะ ดัมมี่ก็ต้องเป็นด้วย ถ้าคุณยังไม่กระดิกเรื่องพวกนี้แล้วจะให้ผมสอนวิถีแห่งเทพให้คุณก็ยากล่ะ....มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย”
นีออนอึ้งไปนิดนึงแล้วเขาก็ตะโกนออกมา
“ผมจะทำให้ได้ครับ!!! ถึงตอนนี้จะยังไม่ได้ แต่ถ้าฝึกทุกวันมันก็ต้องมีสักวันที่ผมทำได้”
ผมว่านีออนคงมีปมเรื่องถูกกลั่นแกล้ง เขาก็เลยกลายเป็นแบบนี้
จะว่าดีก็ดี แต่จะว่าไม่ก็ไม่
ดี........ก็ตรงที่คงได้เตะเกรียนสมใจอยาก
ส่วนที่ไม่ดี...........คงเพราะผมต้องมาเป็นครูสอนความก้าวร้าวให้เด็กเนี่ยล่ะ
คนที่ไม่ชอบความรุนแรง ทำไมต้องมาสอนความรุนแรงให้เด็กซื่อบื้ออย่างนีออนด้วยล่ะวะ!!!
“พี่เมฆบอกเอง พี่รับปากผมแล้วว่าจะสอนให้ ผมไม่อยากเป็นคนที่ทำอะไรก็ไม่ได้แบบนี้อีกแล้ว ผมอยากช่วยตัวเองได้บ้างอ่ะครับ นะครับพี่เมฆ” นีออนวิ่งมาอ้อนวอนกับผม
ทำยังกับผม.........จะหวั่นไหวได้ง่ายๆ นักนี่ ไม่มีทางซะล่ะ
เมื่อคืนมันคือความผิดพลาด เขายั่วผม แล้วผมก็มึนๆ ไปกับจูบระดับอนุบาลไร้ซึ่งชั้นเชิง
ผมตอบสนองเขา เพราะเขาอยากโดน
ใช่ไหมวะ?
เขาอยากโดน หรือ ผมอยากทำวะ?
“นะครับ?”
อ๊ากกกกกกกกกกกส์ อย่ามาทำสายตาแบบนี้นะเว้ย
สายตาที่บอกกับผมว่า ‘ช่วยจูบผมที ช่วยจูบผมที ช่วยจูบผมที.....’
ผมไม่รีรอกับการร้องขออันแสนหวานนั้น... รีบโน้มตัวลงไป...เพื่อทำตามพระบัญชาของเสียงสวรรค์ทันที
ระหว่างที่กำลังจูบเพื่อรับพลังจากดวงอาทิตย์
ความทรงจำเรื่องเมื่อคืนของผมก็ค่อยๆ กลับคืนมาทีละนิด...
‘ผมเป็นมาเฟีย’
ผม – เป็น – มา – เฟีย
ผม – เป็น – มา – เฟีย
ผม – เป็น – มา – เฟีย
แม่งเอ๊ย ทำไมมันช่างชัดถ้อยชัดคำอย่างงี้ นี่กูเบลออะไร พูดออกไปได้ยังไง!!?
ฉิบหายแล้วไหมล่ะ...
จะว่าทำไปโดยไม่รู้สึกตัวก็ไม่ใช่ เหมือนโดนเหี้ยที่ไหนล้างสมองก็ไม่รู้ว่ะ
ตัวผมตอนนี้ มันเหมือนไม่ใช่ตัวผม....
อ้าว
ไอ้สาด ! ไม่ใช่ตัวมึงแล้วจะเป็นหมาที่ไหนครับคุณเมฆ !?
“เอ่อ.... เดี๋ยวผม มีธุระ....ขอตัวไปทำธุระข้างนอกก่อนนะมายด์” ผมบอกนีออนหลังจากปล่อยให้ปากเขาเป็นอิสระ
“แล้วจี่หอยล่ะครับ?” นีออนถามตาแป๋ว
“เอ่อ.... เดี๋ยวผมกลับมาฟังนะ” ก่อนไปผมยังไม่วายรนหาที่ไปจูบแก้มเขาอีก
ผมเดินเบลอกลับเข้ามาในบ้าน...รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วเผ่นออกไปทันที
คิดทบทวนกี่ตลบแม่งก็ไม่บรรลุสักที
นีออน.........เด็กธรรมดาแสนกระจอกงอกง่อย รู้แล้วว่าผมเป็นใคร
และที่น่าเจ็บใจ ไม่ใช่เพราะสถานการณ์มันบังคับให้เขาสงสัยในตัวผม แต่มันเป็นเพราะผมไปบอกเขาอย่างไม่มีการใช้สมอง นอกจากความหื่นมันบังตา
บอกไปง่ายๆ งั้นอ่ะ ! แลกกับการได้สอยตูดเขาเนี่ยนะ ?
เวรกรรม กูจะไปแคร์อะไรขนาดนั้นเนี่ย จับเ**อย่างเดียวก็สิ้นเรื่องไม่เห็นต้องบอกให้โง่เลย
“แม่งเอ๊ย.........”
:z3:
“อร่อยไหมหญ้า?” ไอ้เป็ดถามทันทีที่ผมสารภาพกับมันไปว่า.....นีออนเป็นฮูหยินของข้า! ใครอย่าแตะ
“มึงปล่อยให้เรื่องเป็นแบบนี้ได้ยังไง มึงเล่นตลกอะไรอยู่ ?” คำถามมันแต่ละอย่าง กูตอบได้ทั้งนั้น
“กูไม่รู้ กูไม่ค่อยเข้าใจความหล่อของตัวเองหรอก”
“เด็กมันชอบมึง กูไม่แปลกใจ แต่กูสงสัยทำไมมึงปล่อยให้มันรู้ความลับเราเยอะขนาดนี้!!?” ไอ้เป็ดเริ่มจะเครียดว่ะ
สาส นึกว่ามึงเครียดคนเดียวรึไง
คนที่โดนล้างสมองอย่างกูยิ่งเครียดกว่ามึงไหม?
“เดี๋ยวกูจะให้ไอ้เป้สืบประวัติ แม่งเป็นสายให้ใครรึเปล่าก็ไม่รู้ ไอ้เมฆ ไอ้เหี้ยเอ๊ย มึงนี่มัน...... กูไม่รู้จะด่ามึงยังไงดี”
“ไม่ทราบว่าคุณบ่นเหี้ยอะไรครับเป็ด กูไม่ได้โง่ขนาดที่ไม่รู้ว่ามายด์เป็นใครนะเว้ย เด็กนั่นเพียวร้อยเปอร์เซ็นต์ กูฝังชิปไว้เรียบร้อยแล้ว สั่งซ้ายหันขวาหันได้ กูเป็นมาสเตอร์ของเขาเว้ย”
“มาสเตอร์พ่อมึงดิ! ชิปมึงอ่ะ ชิบหายล่ะไม่ว่า ถ้านายรู้เรื่องนี้เข้านะ เด็กมึงโดนฝังแน่” ไอ้เป็ดขู่เรื่องที่ผมกำลังวิตกจนขี้แทบปลิ้น
“ใครจะไปยอมให้มายด์โดนฝังง่ายๆ วะ เด็กน่ารักขนาดนั้นเอาไปทำปุ๋ยได้ไง มึงเพี้ยนรึเปล่า!? กูบอกแล้วไง... เรื่องนี้กูรับผิดชอบเอง เอาหัวกูเป็นประกัน จะประทับนิ้วโป้งตีนกันพลาดอีกก็ได้ ...มายด์เป็นของกู และเขาก็ไม่มีทางหักหลังกู ชัวร์!”
ไอ้เป็ดแสยะยิ้มเย็นแล้วพูดต่อ
“ได้ข่าวว่าเด็กมึงเพิ่ง 15 มึงไว้ใจเด็ก 15 ขนาดนั้นเลยเหรอวะ?” ไอ้เป็ดยังไม่เลิกคลางแคลงใจ และผมก็เองก็ใช่ว่าไว้ใจอะไรนีออนนักหนา
ผมไม่ไว้ใจใครเลยด้วยซ้ำ!!!
แต่ผมจะให้นีออนมาตายตั้งแต่ยังไม่ได้พาไปฮันนีมูนไม่ได้ !
“อายุไม่ใช่เรื่องสำคัญครับเป็ด” ผมบอกให้มันหยุดงี่เง่า
“เรื่องสำคัญตอนนี้คือ....มายด์รักกูเหี้ยๆ แล้วเขาก็จะช่วยงานเราเท่าที่เขาจะทำได้ ซึ่ง...มึงก็เห็นแล้วใช่ไหมไอ้สัด ว่าเมื่อคืนมายด์ล่อให้ไอ้ย้อยออกมาได้แล้ว” ผมถือโอกาสประกาศศักดาแทนนีออน
“มึงน่าจะตักน้ำใส่กระโหลกชะโงกดูเงาตัวเองด้วยนะว่าตัวมึงทำเหี้ยอะไรได้บ้าง ไม่ใช่มาด่าเด็กกูฉอดๆๆ แบบนี้!”
“กูไม่ได้ด่าเด็ก แต่กูด่ามึง!” ไอ้เป็ดพูดแล้วถอนหายใจยาว
“กูขี้เกียจเถียงกับมึงเรื่องนี้แล้ว มึงจะทำอะไรก็ทำ ตามใจ แต่ถ้าพลาดขึ้นมา สิ่งเดียวที่มึงจะรับผิดชอบได้ คือปล่อยให้ไอ้เด็กนั่นตาย”
“........................”
“และถ้าหากมึงเกิดบ้าหน้ามืดไม่ยอมขึ้นมา... มึงก็ต้องตายด้วยเหมือนกัน”
ความตายเหรอวะ?
แม่งตลกสิ้นดี
นึกว่ากลัวรึไง?
มายืนอยู่ตรงนี้ได้ก็พร้อมตายไปกว่า 90% แล้วไอ้ห่า
แต่....................ที่ผมไม่แน่ใจและเกิดความลังเลขึ้นมา
ผมพร้อมจะเห็นนีออนตายรึเปล่าเนี่ยสิ?
♠
เริ่มสัปดาห์ใหม่กับงานใหม่อันแสนน่าเบื่อ...
และงานน่าเบื่อนั้นก็คือการต้องมายืนรอรับ ‘ไอ้เด็กนักเรียนนอก’ ที่สนามบิน
ถูกแล้วครับ!! ไอ้เด็กนั่นมันมาแล้ว...... ลูกชายของนายใหญ่
ที่จริงมันอยู่เมืองนอกก็ดีอยู่แล้ว ไม่รู้จะกลับมาทำห่าอะไร
“เมฆ มึงไปรับลูกกู แล้วก็ดูแลลูกกูให้ดี สอนงานให้เขาบ้าง เท่าที่จำเป็น แล้วก็... ลูกกูยังไม่เก่งเรื่องใช้กำลังเท่าไหร่ สมองเขาดีอยู่แล้ว คิดว่าคงไม่ยากที่จะเรียนรู้”
เหอะ จะมีพ่อสักกี่คนในโลกนี้วะที่สอนให้ลูกตัวเอง....ฆ่าคน
ผมยืนเมื่อยสูบบุหรี่รออยู่กับไอ้คมนอกเกท ตั้งแต่ไอ้คมโดนผมยิงเป่าเฉียดรูหูไปสองมิลมันก็เงียบปากลงอย่างเห็นได้ชัด ผมไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรกับการแสดงของมันหรอก เพราะใครๆ แม่งก็ต้องเป็นแบบนี้ทั้งนั้น
จิตตก...........กับความกลัว
เมื่อคืนกว่าจะจัดการไอ้ย้อยได้ก็ลำบากเหมือนกัน... แต่ก็ไม่มีคำว่าพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง งานเลยบรรลุไปได้ด้วยดี
อืม.......ดี แต่ก็ไม่ได้ดีไปซะทีเดียว เพราะมีคนรอดตายไปได้สองคน.....
แต่ช่างหัวมันเถอะ รอดได้วันนี้ วันหน้าแม่งก็ต้องตายอยู่ดีล่ะวะ
“เฮ้” มีเสียงนึงทักขึ้นจากด้านหลัง ผมหันไปมองพร้อมกับไอ้คม และเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งในชุดเสื้อยืดแจ็คเกตหนังสีดำกำลังยืนมองพวกเราด้วยใบหน้าซังกะตาย
“เมฆกับคมใช่ป่ะ?” ดูมัน ห้วนเหลือเกินนะมึงอ่ะ
“ใช่ครับ ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับคุณหนู” ไอ้คมกลับมายิ้มได้อีกครั้งถึงแม้จะยังไม่ถึงขั้นสุดยอดก็เถอะ
“กระเป๋าล่ะครับคุณหนู?” ไอ้คมถาม
“ผมชื่อท้อป ไม่ได้ชื่อหนู”
“เอ่อ แหะๆๆ ขออภัยครับคุณหนู” ผมหัวเราะกับอาการวอนบาทาของไอ้คม พลางเดินนำไปที่รถ แล้วเปิดประตูให้
“เมฆสินะ?” ผมเลิกคิ้วทำนองว่า ทำไม แล้วไง กูชื่อเมฆแล้วหนักส่วนไหนบนร่างกายมึง เมื่อไหร่มึงจะขึ้นรถไอ้เด็กเวร รู้ไหมมึงทำให้กูเสียเวลาไปตั้งสามชั่วโมงแล้ว กูจะรีบกลับไปหาเมีย แม่งเอ๊ย
“ครับ” ผมตอบแล้วผายมือ
“ได้ข่าวว่าเก่ง?”
“ก็พอตัว”
“ผมมาอยู่ที่นี่ยังไม่รู้อะไรมาก ช่วยชี้แนะด้วยแล้วกัน”
“ถ้าว่างนะ” ผมพยักหน้าให้เขารีบเข้าไป
ไอ้เด็กท้อปยิ้มมุมปากนิดๆ ก่อนจะก้าวขาไปนั่งแต่โดยดี
H
ลงใหม่ o18
-
จิ้มๆๆ
มึนๆ ว่าคุณหนูจะมามีบทอะไรอีกหรือป่าว
-
เพิ่งมาไล่ตามอ่านค่ะ ไม่ได้หลับไม่ได้นอนจริงๆนะเนี่ย =_=;;
...ความรู้สึกหลังจากอ่านคือ แม่มโชตะค่อนนนนน!!
ครูเมฆ ...โครตฮา ฮาไปไหน ฮาไม่พอ ทั้งหื่นกามทั้ง(แอบ)โหด
ที่ทำน่ะ พรากผู้เยาว์เลยนะเว้ย! ช่างไม่เกรงกลัวคุกจริงๆ (ก็เป็นมาเฟียนี่เนอะ = =)
คาถาปัดเป่าท่านช่างฮา ...คิดได้ไงว่ะ!
ส่วนนีออนของ(ไอ้)ครูเมฆ ...น้องมายด์ น่ารักเกินไปอ่ะ!
ใสซื่อบริสุทธิ์ผุดผ่อง! ไม่รู้ตัวเลยใช่ไหมว่าโดนไอ้ครูเมฆหลอกซั่มน่ะ
แล้วไหนจะตอนรับงานนั่นมาอีก คนอ่านใจหายนะเฮ้ย!
ดีที่พี่เมฆมันมาทัน ...ไอ้คุณคมก็เหลือเกิน เอาน้องมายด์กรูไปทำงานบ้าบออะไรฟร้าาาา!!
NC ไม่รู้จะฮาหรือจะอะไรดี =_=
ครั้งแรกนุ่มนวล ครั้งที่สองมันอะไรฟ่ะ!
ครั้งแรกนี่โครตถนอม จะทำครั้งที่สองให้สม่ำเสมอ(?)เหมือนครั้งแรกไม่ได้เรอะ!
ชักอิจฉาพี่เมฆขึ้นมาตงิดๆ ...เหตุใดคนเยี่ยงท่านจึงได้เมียน่าฟัด!!
แล้วคุณหนูจะมีบทบาทอะไรในเรื่องล่ะเนี่ย หรือจะเป็นมือที่สาม(P)ของเมฆกับน้องมายด์
แต่เหนืออื่นใด ...คุณหนูรุกหรือรับ ? =.,= ฮา
อยกอ่านต่อ แต่ไม่เร่งคนเขียนค่ะ ช้าๆก็ได้ แต่อย่าดองนานเป็นพอ หัวเราะ
-
คุณหนู :impress2:
-
ฮื้ออออ พี่เมฆไม่มั่นคงกับน้องมากๆ
เจ๊จับโยนให้คมซะหรอก!! (หรืออาจเอามาหมกเอง 5555)
ตัวละครเด็กๆหนุ่มๆตัวใหม่เข้ามา เริ่มไม่ไว้ใจ เดี๋ยวได้มีสอนนอกรอบ เหอะๆ
-
ท้อปคือไผจะมาแย่งพี่เมฆจากนีออนหรือเปล่าหว่า แลดูตัวร้ายยชอบกลลลลล
แต่จะว่าไปพี่เมฆแม่มก็ตัววายร้ายเหมือนกันนิหว่าาา
-
ท็อปดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเลย
-
จะจบแบบแฮปปี้ใช่เปล่า ไม่เอาเศร้านะ
-
คนใหม่จะมาแทรกน้องมายด์น้อยของแม่รึป่าวนี่ :sad4:
-
ลงอีก..... ลงอีก...... :oni3: :oni3:
-
คุณหนูนี่จะมาดีมาร้ายเนี่ย
-
คุณหนูจะมาแย่งพี่เมฆรึเปล่า *มองโลกในแง่ร้าย*
-
เริ่มจิตตกกลัวท็อปจะมาแย่งน้องนีออนไปจากพี่เมฆ
หรือจะแย่งพี่เมฆไปจากน้องนีออนกันแน่วะ ?? ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปค่ะ :)
-
คุณท็อป(ไม่กล้าเรียกคุณหนู)เป็นลูกจริงอ้ะ
นายน่ากลัวอ่ะ ให้ลูกฆ่าคน
เอาเหอะคุณท็อปจะมาให้พี่เมฆสอนอะไรก็จัดไปแต่อย่ามายุ่งกับนีออนนะ
-
:กอด1: มาต่อแล้ว........
:serius2: อย่าดองเค็มนะคะ
-
อร๊างงงงงง ~ มากอดน้องมายด์แนบแน่น :กอด1:
อิพี่เมฆคะ เค้าชอบพี่เมฆมากๆค่ะ อยากจะกระโดดกระทืบไลค์ที่ยอดอกพี่เมฆทุกตอนเลย เมพขิงๆค่ะ
น้องมายด์ลูก ไอ่พี่เบิร์ด คาราบาว กับน้าแอ๊ด บอดี้ฯ นี่ หนูไปฟังมาจากดาวพุงโลใช่มั้ยลูก สับสนได้อีก
หนูยังต้องเรียนรู้อีกเยอะเลยค่ะ กว่าจะตามไอ่ปลาไหลมาเฟียนั่นทัน หวังว่าหนูจะไม่โดนเป่าดับไปก่อนนะลูกนะ
ส่วนคุณหนู เอ่อ .. ชื่อไรนะ จำไม่ได้แระ ง่ะ !! -*-
เออ ไอ่คุณหนูนั่นแหละ รู้สึกว่าต้องป่วง
ป่วงกะพี่เมฆ ป่วงกะน้องมายด์ หึหึหึ ตะลาลา ~ (คือไรฟร่ะ -*- )
-
อ่านแล้วชอบมากกก ชอบทั้งเมฆที่กวนแล้วกโหด ชอบน้องนีออนที่เออ แต่รักจริง
อยากอ่านแล้วค๊าาา มาต่อเร็วๆนะคะ จะปูเสื่อคอยยยยยย
-
ค้างแบบนี้รอตอนตอ่ไปปปปปปปปป น่าลุ้นเสียจริงๆ คิดว่าเด็กคนนั้นต้องชอบมายด์แน่นอน 55555555
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วคนเขียนน สู้ๆ
-
ถ้าพี่เมฆจะฮาขนาดนี้ กร๊ากกกกกกกกกกกก
ไอ่ตัวใหม่ที่โพล่มา ขออย่ามาแย่งพี่เมฆเลยนะ ไปแย่งน้องมายด์ผู้น่ารักยังจะโอเคกว่า ฮ่าาา
มาต่อไวไวนะจ๊ะ เลิฟฟฟฟยู :z2:
-
อิพี่เมฆจะนอยด์แค่ไหนก็ไม่มีสิทธิ์ทำน้องมายด์เลือดตกยางออกนะยะ อารมณ์แปรปรวนเป็ฯชะนีระยะหมดเมนต์ไปได้ ชิ
-
ตัวละครใหม่จะมาจีบครูพี่เมฆหรือเปล่าเนี่ย หรือจะมายุ่งกับนีออน
-
มายด์น่ารัก ซื่อ(บื้อ)ดี
-
ไอ้เด้กคนนี่มาใหม่นี่ยังไงๆอยู่นะ
-
เข้ามารอค่าา
-
เด็กนีออนนี่ซื่อ บื้อ ใส แบ๊ว ไม่ค่อยทันคนเลยเนอะ :-[ แต่น่ารักอะชอบ~
:impress2:ครูพี่เมฆก็หื่น ฮา รั่ว กวน โง่เป็นบางที
คุณหนูท้อปคงไม่ธรรมดาใช่มั้ย รอตอนใหม่นะคะ :กอด1:
-
มันยังไง ยังไง อยู่น่ะเนี่ย ลูกเจ้านายพี่เมฆเนี่ย
:call: :call:
:pig4: :pig4:
-
M ♠ M
14.5
ผมย่างหอยเสร็จแล้ว นอกจากนี้ก็ทำกับข้าวอื่นอีกสองสามอย่าง เหลือแค่รอพี่เมฆกลับบ้าน แล้วมากินข้าวด้วยกัน
หลังจากจัดโต๊ะไว้ร่วมสองชั่วโมง ...รอแล้วรอเล่า เขาก็ไม่กลับมาสักทีครับ
ผมอยากจะโทรไปหาพี่เมฆจังเลย แต่ก็กลัวเขาจะติดงานอยู่
พี่เมฆบอกผมว่า........
เขาเป็น ‘มาเฟีย’
อืม.........มาเฟียเนี่ย เขาทำงานอะไรกันหว่า ?
ดูเหมือนจะเป็นอาชีพที่ไม่มีความแน่ชัด แต่ผมเคยดูจากในข่าว มันมีแต่ด้านลบทั้งนั้นเลยไม่ใช่เหรอ ?
ด้านลบ = คนไม่ดี
ผมนิ่งคิดแล้วนึกถึงหน้าพี่เมฆ
“พี่เมฆตลกจะตาย เขาจะเป็นคนไม่ดีได้ไง เขาช่วยเหลือเราตั้งหลายอย่างเลยนะ” ผมพูดกับตัวเองจากข้อสันนิษฐาน จากนั้นก็สรุปได้ว่า ถึงเขาจะเป็นคนไม่ดีจริง แต่อย่างน้อยเขาก็ดีกับผมมาก
และตอนนี้ ผมก็ชอบพี่เมฆมากด้วย
ผู้ชายที่ชอบผู้ชาย......................?
ผมคงผิดปกติไปแล้ว... ผมคงเป็นตุ๊ด แต่ผมไม่ได้แต่งหน้าทาปาก ผมเป็นตุ๊ดหรือเปล่านะ ?
แต่.....แต่ว่าพี่เมฆบอกว่าเราไม่ได้เป็นตุ๊ดนี่
แล้วสรุปเราเป็นอะไร ?
ผมสงสัยกับสถานะของตัวเอง แล้วก็สับสนกับความคิดที่พรั่งพรูโดยหาคำตอบไม่ได้
สามทุ่มแล้ว......... ทำไมพี่เมฆยังไม่กลับมาอีก ผมอยากเจอเขาจัง แต่คงหมดหวัง รีบกลับบ้านก่อนที่จะดึกไปมากกว่านี้ดีกว่า พรุ่งนี้ผมต้องไปโรงเรียน
หลังจากทิ้งโน้ตบอกพี่เมฆว่ากลับบ้านแล้วนะ ขณะกำลังจะเดินออกไปล็อคประตูบ้าน ผมก็ถึงกับผงะตกใจตัวแข็งทื่อ เมื่อเห็น......
เห็น......นั่นมัน.........ไอ้โหดคนที่กระทืบพวกไอ้โจ้นี่หว่า!!! :o
มันมานั่งอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย !!!!!!?
“……………………” ผมยืนอ้าปากค้าง คิดไม่ออกว่าตัวเองทำอะไรพลาดไปหรือเปล่า แล้วไอ้โหดมันจะกระทืบผมไหม ?
“มึงเป็นใคร?” เขาหันมาถามผมเรียบ ๆ ดูท่าทางไม่ตกอกตกใจอะไรเลย
“ผม......ผม.....เป็น.......” ผมเค้นสมองคิดคำตอบอย่างหนัก ไอ้โหดมันเข้ามาในนี้ได้หรือว่ามันเป็นคนรู้จักของพี่เมฆเนี่ย
“ผมเป็นนักเรียน”
“นักเรียน?” เขาทำหน้างง
“ครับ เป็นนักเรียน” ถ้ารู้จักพี่เมฆก็น่าจะรู้ล่ะนะว่าเขาเป็นครูด้วย
“อ่อ นึกออกแล้ว” เขาพยักหน้า แล้วถามต่อ
“มึงเข้ามาในบ้านกูได้ไง ? ใครอนุญาต ?”
“หา ?” เอ่อ... บ้านไอ้โหด? บ้านพี่เมฆ? สรุปบ้านใคร ? งง
“นี่บ้านครูเมฆนะครับ” ผมต้องเชื่อครูของผมสิ
ไอ้โหดมองผมแล้วตอบห้วน “นี่บ้านกู! มึงไสหัวออกไปได้แล้ว”
ไม่จริง!!!
“ไม่อ่ะ ผมไม่ไป นายนั่นแหล่ะ ออกไป นี่บ้านพี่เมฆต่างหากอย่ามามั่ว” ระหว่างพี่เมฆไม่อยู่ ผมต้องดูแลบ้านให้เขาสิ ไอ้หมอนี่มันคงปีนเข้ามาสินะ นี่ขโมยชัดๆ แถมขี่ตู่อีกต่างหาก
“พูดเหี้ยอะไรหา !?” มันตะคอกครับ อ๊ากกกส์ กลัวโดนเหมือนไอ้โจ้จัง แต่ผมไม่ถอยหรอก
“นายออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นผมจะโทรบอกตำรวจว่านายเป็นขโมย”
“ขโมย ?” มันทวนคำแล้วย่างสามขุมเข้ามาหาผมครับ ผมก้าวถอยหลังอัตโนมัติแต่มันไวกว่า มันคว้าคอผมไปบีบอย่างแรง
“ก่อนได้โทร วิญญาณมึงคงไม่อยู่ในร่างแล้ว”
“อะ...อะ......อึก” ผมพยายามอ้าปากหอบหายใจ ผมเจ็บมากเหมือนใกล้จะตายอยู่แล้ว
ฮืออออ นี่ผมจะโดนฆ่าจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย ! แม่ครับ พี่เมฆครับ มายด์จะตายแล้ว..........!!!
ผมน้ำตาไหลพรากด้วยความหวาดกลัว พยายามจะไม่กลัวแล้วแต่ผมไม่มีแรงเลย
“กูให้โอกาสมึงครั้งสุดท้าย บอกมา มึงทำงานให้ใคร?” ผมงงกับคำถาม พอๆ กับที่ไอ้โหดมันคลายมือออกนิดนึงให้ผมได้หายใจ
“ผ...ผม...ไม่ได้ทำงาน ผมยังเรียนอยู่เลย”
ผัวะ!
“ไอ้สัด กวนตีน !” มันเอามือมาตบหัวผมอย่างแรง แล้วตะโกนด่า ผมรู้สึกมึนชาที่หัวจนล้มลงไปกองกับพื้นทันที
“มึงเคยกินตีนไหม ? ถ้ามึงไม่บอกมึงจะโดนเหมือนเพื่อนมึง! มึงจะเอาไง จะบอกหรือไม่บอก!” คราวนี้มันควักมีดพกออกมาแล้วครับ ไอ้โหดก้าวขึ้นคร่อมที่ตัวผม มันกระชากหัวผมอย่างแรง แล้วแนบมีดลงที่แก้ม
ผมเคยมีประสบการณ์โดนกระทืบมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่น่ากลัวเหมือนครั้งนี้
“กูไม่ให้มึงตายง่าย ๆ หรอกนะ จนกว่ากูจะได้คำตอบ”
“ผมไม่รู้นายพูดเรื่องอะไร ผมบอกว่าเป็นนักเรียนนายก็ไม่เชื่อ วันนั้นนายก็เห็นผมที่โรงเรียนนี่!” ผมพูดความจริงออกไปด้วยความกลัว แต่มันก็ยังข่มขู่ผมไม่เลิก
“มึงคิดว่ากูโง่เหรอ ?”
“ผมไม่ได้ทำงานอะไรจริงๆ แต่เคยช่วยพี่เมฆกับพี่คมนัดคนออกมาแค่นั้น นายอยากรู้เรื่องอะไรกันแน่ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะ”
“เมฆกับคมใช้งานมึง ?” ไอ้โหดเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“ล่อคน... ใครวะ?”
“ชื่อย้อยอ่ะ”
“อ้อ มึงขายตูดสินะ ?”
ขายตูดอะไร ผมงง จากนั้นไอ้โหดก็ปล่อยผมเป็นอิสระครับ
“มึงเป็นเด็กใหม่เหรอ ? ทำไมกูไม่เห็นในบัญชีเลยวะ” ไอ้โหดเดินกลับไปนั่งที่โซฟาแล้วถาม
ผมค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นจากพื้นพลางลูบคอตัวเองเพราะความเจ็บแปล็บมันยังไม่หายไป
“ผมไม่รู้”
“มึงรู้เหี้ยอะไรบ้าง ?”
“ผมไม่รู้! ผมแค่อยากช่วยพี่เมฆกับพี่คมเฉยๆ”
“อ้อ..... มึงติดใจมันสองคนล่ะสิ” ไอ้โหดแสยะยิ้มนิดๆ “คนอย่างเมฆหาไม่ได้ง่ายๆ หรอก มันเอามึงก็ถือเป็นวาสนาตูดแล้ว”
“......................” พูดบ้าๆ ไม่เห็นเข้าใจเลย
“จะไปไหนก็ไปไป กูไม่อยากเห็นหน้าอ่อนๆ ของมึงแล้ว ทุเรศลูกตา!” น่าเกลียด ตัวเองทุเรศกว่าผมอีกตั้งเยอะ กิริยามารยาทก็ต่ำทราม
“ไม่ไป ผมจะรอพี่เมฆอยู่นี่ ยังไงนี่ก็เป็นบ้านพี่เมฆ นายต่างหากที่เป็นใครก็ไม่รู้ จะให้ผมเชื่อได้ไงว่านี่บ้านนาย”
“เอ่า ไอ้ห่านี่ พูดไม่รู้เรื่อง มึงทำงานให้เมฆแล้วมึงไม่รู้เหรอว่ากูเป็นใคร”
“ผมจะไปรู้ได้ไงล่ะ”
“กูเป็นเจ้านายมัน”
“ไม่เชื่อ” ผมตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด ดูจากท่าทางแล้วไม่มีตรงไหนที่บ่งบอกว่าเป็นเจ้านายใครได้ นอกจากไอ้พวกที่ชอบทำตัวเป็นนักเลง ระรานชาวบ้านแบบป่าเถื่อน
“ไอ้เด็กน้อย มึงไปไกลๆ ตีนกู ก่อนที่มึงจะโดนกระทืบ”
“ผมไม่เด็กแล้ว และผมจะเฝ้าบ้านให้พี่เมฆจนกว่านายจะออกไป”
“มึงเป็นหมาเหรอ? เชื่องจริงนะมึง แล้วนี่ก็บ้านกู กูไม่ออก สัด”
“นายไม่ออก ผมก็ไม่ออกเหมือนกัน!!” ผมนั่งลงประจันหน้ากับมัน โดยมีสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงตรงกลางระหว่างเรา
“เมื่อไหร่เมฆจะมา ?” ไอ้โหดถามหลังจากจ้องกันเงียบ ๆ พักหนึ่ง
“ผมไม่รู้” ผมก็รอเขาอยู่เหมือนกันครับ
“มึงรู้เหี้ยอะไรบ้าง ?” ประโยคนี้อีกและ
“ถึงรู้ผมก็ไม่บอกนายหรอก”
“สัด เห็นกูอ่อนให้หน่อยปากดีเลยนะมึง” มันลุกขึ้นครับ แล้วเดินมากระชากคอเสื้อผมเหวี่ยงออกไปนอกบ้าน
“ไสหัวไปได้แล้ว!”
“อ๊ะ” ผมรีบถลาไปที่ประตู แต่ไอ้โหดมันล็อคกลอนไปแล้วครับ
“เปิดๆๆ ไม่เปิดผมแจ้งตำรวจจริงๆ ด้วย!”
พยายามอยู่พักนึงมันก็เงียบไปครับ หรือว่า.... ตอนนี้มันกำลังไปค้นหาของมีค่าอยู่! แต่ว่า...มันบอกว่าเป็นเจ้านายพี่เมฆนะ มันรู้จักพี่เมฆ แต่ถึงยังไง ผมก็ไม่ไว้ใจคนแบบนี้ง่ายๆ หรอก
ต้องรีบแจ้งตำรวจโดยทันที!
“อ้าว?” แย่ละ กระเป๋าตังค์ โทรศัพท์อยู่ในบ้านนี่นา หรือว่าจะไปบอกให้คนอื่นมาช่วยดี ?
ขณะที่ผมกำลังคิดไม่ตกอยู่นั้น อยู่ๆ ไอ้โหดก็เปิดประตูบ้านผ่างออกมาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง
“บ้านมึงอยู่ไหน กูจะไปส่ง”
หา? อยู่ๆ มันก็พูดงั้นแล้วกระชากผมออกจากบ้านทันที
“โอ้ย” ผมงงไปหมด อารมณ์มันทำไมแปรปรวนแบบนี้
(((RRRR)))
เสียงมือถือผมครับ ที่สำคัญมันดังอยู่ในมือของไอ้โหด
“บอกเมฆว่ามึงกลับถึงบ้านแล้ว” มันสั่งผม แถมยังข่มขู่โดยการบีบคออีก
ผมสั่นหน้าเบาๆ ตอนนี้ผมกล้ามากขึ้นแล้วนะครับ ถ้าไม่ได้พี่เมฆผมคงกลัวไอ้บ้านี่จนฉี่ราดไปแล้ว
“ถ้ามึงไม่พูด กูจะตัดนิ้วไอ้เมฆมาให้มึงดู มึงจะเอางั้นใช่ไหม!?” จากที่ผมเห็นมันทำกับพวกไอ้โจ้และที่มันทำกับผม ผมว่ามันกล้าและทำจริงแน่ๆ ผมก็เลยรีบพยักหน้ารับ แล้วกรอกเสียงลงไปหลังจากมันกดโทรศัพท์เปิดลำโพง
“มายด์ ได้ยินผมป่าว ทำไมเมื่อกี้คุณเงียบไป ?” เสียงพี่เมฆเต็มไปด้วยความสงสัยครับ
“เอ่อ... สงสัยสัญญาณจะไม่ดีอ่ะครับ” ทางที่ดีอย่าเพิ่งให้พี่เมฆกลับบ้านมาตอนนี้ดีกว่า เดี๋ยวเขาจะเป็นอันตราย ไอ้บ้านี่มันยิ่งไม่ปกติอยู่
“คืนนี้ผมไม่กลับนะ ติดงาน คุณอยู่คนเดียวได้ไหม ?” ผมมองหน้าไอ้โหดที่สงสายตาอำมหิตมาให้
“เอ่อ ผมกลับถึงบ้านแล้วครับ” ผมกลืนน้ำลายก่อนตอบ พลางถอนใจโล่งอกที่พี่เมฆจะไม่กลับมาคืนนี้ด้วย
“งั้นก็ดีแล้ว โทษที งานมันยุ่งเลยไม่ได้โทรมาบอก” จบประโยคไอ้โหดก็ทำหน้าตกตะลึงเต็มที่
“ผมคิดถึงคุณนะ แต่งานมันเยอะ คุณก็คิดถึงผมใช่ไหม ?”
“..............................”
ยังไม่ทันได้ตอบ ไอ้โหดก็ชิงตัดสายไปแล้วครับ ผมมองมันอย่างงงๆ ส่วนมันก็มองมือถือแบบอึ้งๆ แล้วมันก็ปิดเครื่องผมเฉยเลยครับ
“นี่มึง.......เป็นไรกับเมฆกันแน่วะ ?”
♠
ผมยกนิ้วเคาะโต๊ะอย่างเหม่อลอย วันนี้พี่เมฆไม่มาสอน แถมพี่คมก็ไม่มาขายข้าวอีก...
ยังดีที่พี่เมฆโทรมาบอกผมว่าเขาติดธุระ ไม่อย่างงั้นผมคงเข้าใจไปว่าเขาต้องโดนไอ้โหดทำร้ายเอาแน่ๆ
แล้วยังเรื่องเมื่อวาน.... ไอ้โหดมันบังคับขู่เข็นผมไปขึ้นรถแท็กซี่ แล้วจากนั้นมันก็บอกให้ผมบอกทางแท็กซี่ไปที่บ้าน
ที่จริงผมไม่อยากบอกมันเลย แต่มันขู่ผมเรื่องพี่เมฆ ผมก็เลยจำใจต้องบอกมันไป
ไอ้โหดมันรู้จักบ้านผมแล้ว มันจะทำอะไรผมไหมเนี่ย ?
หนึ่งวันผ่านไปอย่างเหงาๆ แค่ไม่เจอพี่เมฆแค่วันเดียวผมก็เหงาแล้ว ผมอยากเจอเขาจัง อยากโทรไปคุยด้วย แต่ก็กลัวจะรบกวน
พอกลับไปถึงบ้าน... ก็เจอแต่ความเงียบอีก
ผมหยิบขนมที่วันนี้มีใครก็ไม่รู้เอามาหย่อนใส่ใต้โต๊ะไว้ให้มาแกะกิน มันเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วครับ แต่เขาก็ไม่เปิดเผยตัวสักที อย่างมาก เขาก็บอกแค่ว่า เขาชอบผม
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงดีใจ มีคนชอบก็ยังดีกว่ามีคนรังเกียจ แต่ทว่าตอนนี้ผมกลับไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย
“เอ๊ะ?” ผมสะดุดตากับกล่องกระดาษใบหนึ่งขนาดพอดีๆ มือ บนกล่องนั้นมีโน้ตแปะไว้ด้วย
ผมเดินไปหยิบมาดู นี่มันข้อความจากแม่ผมนี่
‘มายด์จ๋า แม่เอา DVD มาให้ศึกษาแล้วนะจ๊ะ ค่อยๆ ดูอย่าหมกมุ่นมากนะ ถ้าไม่เข้าใจหรือสงสัยตรงไหนก็ถามพี่เมฆเขานะคะลูก งานแม่ใกล้เสร็จแล้วล่ะ เดี๋ยวแม่กลับไปหา รักลูกนะ จุ๊บๆ
ปล. ระวังเรื่องความปลอดภัย ต้องป้องกันดีๆ นะ รักษาสุขภาพ กินข้าวเยอะๆ ด้วยนะ ^3^’
ผมยิ้มกว้างหลังจากอ่านข้อความจบ จากนั้นก็รีบแกะกล่องแล้วดึงดีวีดีออกมาใส่เครื่องเล่นทันที
ผมเร่งเสียงดังกว่าปกตินิดหน่อยแล้วรอดูด้วยความตื่นเต้น ทีนี้ไอ้ที่สงสัยอยู่คงกระจ่างสักทีล่ะ
“หา ?” ผมตะลึงกับภาพเคลื่อนไหวของผู้ชายสองคนที่กำลังนั่งกอดกันอยู่
“หา ! เฮ้ยยย !!” แล้วพวกเขาก็จูบปากกันครับ
ผมอ้าปากค้างขณะดูผู้ชายในจอนัวเนียกันอย่างเมามัน เท่านั้นไม่พอ เขายังถอดเสื้อผ้าล่อนจ้อน แถมยังแลบลิ้นเลียไปทั่ว ไม่เว้นแม่แต่................................................................ตรงนั้น!!!!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์
ตรงนั้นมันเอาใส่ปากได้ด้วยเหรอ ?
มัน....... มัน...........ทำไม ผมตกใจกับภาพแล้วก็ตกใจกับเสียงที่ดังขึ้น
ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ เสียงหัวใจผมเต้นรัว พร้อมความร้อนที่แล่นขึ้นทั่วใบหน้า
“ฮืออ” ผมรีบกดปิดอย่างลนลาน ทั้งที่ยังไม่ทันดูจบ.........
นี่มันอะไรกันเนี่ย
ทำไม ทำไม
แต่ก็เข้าใจนิดๆ แล้วว่าในจอมันกำลังทำคล้ายๆ กับที่ผมทำกับพี่เมฆเลย
จ๊ากกกกกกกกกกกกกกส์
“เนี่ยอ่ะนะหนังโป๊ !!!!!!” เขาทำกันแบบนี้สินะ
ง...งั้น........งั้นที่พี่เมฆบอกผมว่าจะทำให้หายเป็นตุ๊ดมันก็ไม่จริงน่ะสิ!!!!!!!!!!! :sad4:
H
น้ำใกล้ท่วมแย้ว
-
น้องมายด์ก็แสนซื่อจริงๆ
-
--* ไอ้โหดใครวะ เจ้านายพี่เมฆหรอ งงเบลอๆๆ
คิดถึงพี่เมฆแล้วอ่าปล่อยเมีย มาเจอผจญกับไอ้โหดได้ไงรีบๆๆกลับมาเลย
ไม่ใช่ไอ้ดหดมาชอบมายด์นะ ไม่งั้นคงยุ่งกันใหญ่ ลูกเจ้านายกับคนรัก
อ่านตอนตุ๊ดเนี่ยฮาทุกที เป็นไม่เป้นช่างมันเถอะแต่มายด์รู้แค่เป้นเมียพี่เมฆ พอ :laugh:
น้ำใกล้ถึงบ้านคุณคนเขียนแล้วหรอ ระวังตัวด้วยน้า
-
เอ่อ ไอ้โหด แกโหดได้สมชื่อแกมาก ทำกับน้องมายด์อย่างนี้ได้ยังไงห๊ะ :angry2:
พี่เมฆแกก็แคร์นีออนของแกอยู่ มีโทรมาส่งข่าว แต่หวานแหววมากอ่ะ ผมคิดถึงคุณนะ กีสสส :o8:
ไอ้โหดเป็นเจ้านายพี่เมฆ ใช่ลูกนายใหญ่อ๊ะป่าวหว่า? แต่ปากร้ายมากอ่ะ :m16:
ป.ล. กอดพี่โบแน่นๆ ขอให้ไม่ท่วมนะคะ :กอด1:
-
:laugh:
น้องมายด์ใสมากเลย
ทีนี้ก็รู้ความจริงแล้วสินะ
-
ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิดดีๆ นะคะ
(โมเมเอาเฉยอ่ะ :laugh: :laugh:)
-
ไอ้โหดเป็นเจ้านายพี่เมฆนี่เอง
แล้วใครส่งขนมให้มายด์แล้วพี่เมฆติดงานเพราะดูคุณหนูอะไรนั่นหรือเปล่าหว่า
แล้วทำไมมายด์ซื่อเยี่ยงนี่หล่ะ 555+
-
น้องมายด์ในที่สุดก็มาแล้วววววววววววววววววววววว ดีใจ เหนเรื่องนี้อัฟอึ้งไป 5 วิ *0*
น้องมายด์แบ้วได้ใจมากอ่า 5555 หนังโป๊ หนูควรจะรุ็้ตั้งแต่โดนเค้าเอาแล้วนะ 555555555555555
-
โถ น้องมายด์ หนูจะใสซื่อไปไหนคะลูก น่ารักจริงๆเลย
เจ้านายพี่เมฆ มึงโหดมากนะคะ ไปตบตีน้องมายด์ทำไม
พี่เมฆรีบกลับมาดูแลน้องมายด์เร็วๆ
-
คุณแม่น้องมายด์ เอารางวัลคุณแม่ดีเด่นไปเลยค่ะ 555
*ตบกะโหลกอิคนนั้น* พูดไม่เพราะแถมยังทำร้ายน้องมายด์อีก!
พี่เมฆน่ารักอ่าาาาาา ขนาดงานยุ่งก็ยังคิดถึงน้องนีออน >///<
รอตอนต่อไปนะคะ :)
-
:a5: ไอ่โหดเป็นเจ้านายไอ่ปลาไหลมาเฟีย !!!!!!!
น้องนีออนซวยแล้วลูก แค่ไอ่ปลาไหลคนเดียวก็แย่แล้ว
นี่มีไอ่โหดเพิ่มมาอีก แม่ม แต่ถ้าบอกว่าไอ่โหดเป็นญาติกับไอ่ปลาไหล
จะยังดูน่าเชื่อถือกว่านะ นิสัยมันคล้ายๆกันดี ฮ่ะ ๆๆ
แต่ชอบตอนไอ่ปลาไหลหยอดน้องนีออนอ่ะ ผมคิดถึงคุณนะ ไอ่บ้า!! เขินเลยง่ะ :o8:
ปล.พี่โบนอนดึกจัง เฝ้าระแวงน้ำท่วมหรอคะ เด็กม้งก็อยากจิกลับดอยแระ น้ำท่วมๆๆ :serius2:
-
คุณแม่!!!....สุดยอดมากกก....ฮ่าๆ
-
มีแต่เรื่องน่าสงสัย
เจ้านายพี่เมฆ
คนที่แอบเอาขนมมาใส่ใต้โต๊ะน้องมายด์
ขนของทันมั๊ยคะน้องๆ สู้ๆ นะจ๊ะ
-
เอาแล้วไงละ เมฆ มายด์เค้ารู้แล้วว่าไม่ใช่วิธีแก้กะเทย ไงต่อละเนี่ย
เอ๋.....แล้วเจ้านายเมฆนี่จะมีบทอะไรมั๊ยเนี่ย
-
อะหุ อะหุ อิพี่เมฆเอ๊ย เดี๋ยวน้องมายด์โดนแย่งไป แล้วชั้นจะสมน้ำหน้าให้ :laugh:
ท่าทางคุณบอสจะแอบสนใจน้องมายด์ของเจ๊แล้วสิ กิกิ :impress2:
-
อยากรู้เรื่องไอ้โหดซะแล้วสิ
มาต่อเร็วน๊า
:L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไอ้โหดมันเป็นใครกัน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องม๊ายยยยยยยยยยยยย น่ารักเกินไปแล้วนะ แอร๊ยยยยยยย
-
น้องมายด์น่ารัก :z2:
ว่าแต่ ไอ้โหดนัั้นเป็นใคร ช่างกล้าทำกับน้องมายด์ได้ :z3:
-
มายด์น่ารักอ่ะ
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆคับ ไม่ทันแล้วละน้องมายด์ โดนเต็มๆๆๆๆๆๆๆเลย
-
มายด์น่ารักอ่ะ
ทีนี้จะเป็นไงต่อเนี่ย
-
กะลังได้ที่เลยย
รีบมาต่อเร็วๆนะจ๊ะ !!! :impress2:
-
หนูมายด์พึ่งจะรู้หรอลูก
ใสซื่อจริงๆ T^T
-
หนูมายด์ใสได้อีก กร๊ากกกกกก
-
M ♠ M
15
ดูเหมือนว่า........ความซวยทุกประการบนโลกนี้จะมาตกอยู่ที่กระผมเพียงคนเดียว...
ซวยแรก... ตั้งแต่ไอ้เด็กเวรมันกลับมา มันก็เอาแต่สั่งนั่นสั่งนี่ผม ไม่รู้แม่งจะสั่งห่าอะไรนักหนา คนอื่นไม่มีรึไง ทำไมต้องเป็นกู!!! นี่ถ้าไม่เกรงใจว่าเป็นลูกเจ้านายนะ กูจะฝากรอยตีนไว้ที่ก้านคอซักที
อยากยิงปืน... มันก็สั่งให้ผมสอน
อยากชกมวย... มันก็สั่งให้ผมสอน
อยากออกภาคสนาม... มันก็สั่งให้ผมพาไป
และที่บัดซบที่สุด เวลามันจะนอน มันยังสั่งให้ผมเล่านิทานให้ฟังเลยยย แม่เจ้า!
โอ้ย!! ไอ้เหี้ย!!! กูเหลืออด!!!
“จะไปไหนวะเมฆ ? คุณหนูบอกเช้านี้ให้มึงอยู่กินข้าวด้วยนะ” ผมเหล่มองไอ้คนพูดทางหางทางแล้วเดินต่อ
สัด สามวันยังกับตกนรก
แค่นี้ชีวิตยังไม่นรกพอหรือไงวะ กูไม่อยู่แล้วโว้ย
ไอ้ที่มันตามติดผมเป็นปลิงแบบนี้ และทำเหมือนว่าตัวเองใสซื่อเหมือนทารก
แม่งตอแหลทั้งเพ !
ถึงไอ้ท้อปมันจะทำท่าทางเหมือนหมาป่วย เงอะงะยิงปืนไม่เป็น ชกมวยไม่ได้ แต่ผมว่ามันแกล้งทำ... แถมแกล้งเนียนซะด้วย...
ผมไม่รู้ว่ามันจะแกล้งไปทำไม มีเหตุผลอะไร ?
หรือว่ามันรู้อะไรมา ?
แม่งเอ๊ย กูไม่มีกะจิตกะใจมานั่งสังคายนาเรื่องของมึงหรอกนะ
ซวยสอง... ตั้งแต่ไอ้ท้อปผ่ามาเข้าเรียนม.ห้าวันแรก ผมก็ถูกนีออนหลบหน้าตลอด
นีออนผู้น่ารักหลบหน้าผม !?
มันเป็นแบบนี้ไปได้ไงวะ ? หรือว่าหึงหวงที่เห็นผมอยู่กับไอ้เด็กเวรนั่น ?
เหอะ... แล้วไง ? ไม่ถามผมสักคำ คิดว่าง้อเหรอ คิดว่าน่ารักตายดิ ?
หล่อนิสัยดีแบบผมจะหาใหม่เมื่อไรก็ได้ ไม่เห็นแคร์เลย
ใช่ป่ะล่ะ !!? แม่งเอ๊ย
“อะ!!” นีออนสะดุ้งที่เห็นผมยืนดักอยู่ระหว่างทางที่ต้องไปเรียนพละ เขาหันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่กก่อนจะมาหยุดที่หน้าผม
“สวัสดีครับครู” นีออนฝืนไหว้อย่างโคตรเต็มใจเลยว่ะ
“.............................” ผมหรี่ตามองอย่างไม่พอใจ ไม่ไหว้ไม่ว่า แต่อย่ามาทำท่าเหมือนไม่อยากคุยไม่อยากมองหน้าผมแบบนี้
“เอ่อ ครูมีอะไรรึเปล่าครับ?”
“มี-ไม่มี แล้วคุยด้วยไม่ได้รึไง คุณเป็นอะไรของคุณ?” ผมรัวคำถามแต่นีออนเงียบกริบ
“...............................”
“ต้องให้ถามอีกไหมว่าหลบหน้าผมทำไม ?” ผมมัวแต่วุ่นวายก็จริง แต่ไม่ได้ยุ่งถึงขั้นหาเวลาโทร หาเวลาคุยกับนีออนในโรงเรียนไม่ได้ แต่เขาไม่รับสาย แถมยังหลบหน้าผม
เออ ก็เอาสิวะ หนีได้หนีไป แต่อย่าคิดว่าจะหนีพ้น
“ถามก็ตอบสิ อย่าให้ผมของขึ้น” ผมบอกอย่างใจเย็น ทั้งที่...ก็ไม่เย็นเท่าไหร่
“รู้ไรไหม ? เวลาของขึ้นผมจะเผาโรงเรียน แถมยังคลุ้มคลั่งเอาปืนกราดยิงคนตายเป็นร้อย คุณอยากให้ผมเป็นฆาตกรอย่างงั้นใช่มะ? คุณอยากให้เกิดโศกนาฏกรรมแบบนั้นใช่ป่ะ ? อยากให้คนทั้งโลกรุมประณามผมอย่..........”
“ม...ไม่ใช่..อย่านะครับ!!! ผมไม่เคยคิดอย่างงั้นเลย ครูก็พูดเกินไป” ในที่สุดนีออนก็ง้างปากออกมาได้
ก็นะ...........กูแม่งอุตส่าห์คิด
“คือ...เราไปคุยกันที่อื่นได้มั้ย?” นีออนนี่ช่างห่วงสื่อจริงๆ ผมหันไปมองตามสายตาเขา
“มองอะไร !!!? เอ้า ๆ พูดแล้วยังไม่ไปอีก เดี๋ยวปั๊ด...ดีดลูกหลัง” ผมหันไปเอาเรื่องไอ้พวกเด็กหนีเรียนจอมสอดรู้จนพวกมันแตกกระเจิง
จนกระทั่งสุดท้าย เราก็กลับมายังจุดเดิม...ข้างหอประชุมอันเงียบสงัด
พอปลอดคน นีออนก็พุ่งเข้ามากระโดดกอดแล้วระดมจูบผมด้วยความคิดถึง
เฮ้ย! ไม่ใช่ ความจริงมันจะไปสวยหรูแบบนั้นได้ไง
“ครูหลอกผมใช่ไหมครับ ? ผมไม่ได้เป็นตุ๊ด แล้วครูก็มีเมียหลายคนด้วย!!!” นีออนพูดเสียงเข้ม
“..............................!!!!” ส่วนผม...ช้อคตาตั้ง o22
นะ นะ นะ นะนีออน รู้ได้ไงวะ !!!!!!!! ตัวผมแข็งค้างเป็นหินพันปี
ไอ้เรื่องตุ๊ดน่ะตอแหลอยู่แล้ว แต่เรื่องเมียนี่ดิ.....ถึงผมจะเคยมีเมียหลายคน แต่ตอนนี้มีแค่สองคนครึ่งเองนะเว้ย !!!!
แม้จะไม่ได้หย่าอย่างเป็นทางการ แต่ยังไงนีออนก็นัมเบอร์วันอยู่ดีล่ะวะ
“เหย... คุณพูดอะไรน่ะ เพ้อเจ้อ ! ละ.. แล้วผมก็เป็นแค่คนธรรมดา ไม่ได้มีฮาเร็มแบบสุลต่าน ไม่ได้นับถืออิสลาม ผมกินหมูเกือบทุกวันนะแล้วผมจะมีเมียหลายคนได้ไง กรุณาอย่ากล่าวหากันดิถ้าไม่มีหลักฐาน”
“ก็...ก็....ครูไม่ได้มีแค่ผมนี่ครับ ผมเห็นครูเดินอยู่กับ......” ผมจับบ่าสองข้างของนีออนแล้วพูดเสียงจริงจัง
“ผมเข้าใจแล้วมายด์ คุณหึงผมกับไอ้เด็กนรกนั่นใช่ไหม ?” ไอ้ท้อป เด็กเกรียนซึ่งถือกำเนิดมาแทนไอ้โจ้อย่างไม่น่าให้อภัย
“มันเป็นธรรมดาของคนหน้าตาดีอยู่แล้ว ใครๆ ก็อยากตามตื๊อตามตอแยผม ไอ้พวกเห้นั่นมันน่ารำคาญ ผมแทบจะกระทืบแม่งให้ตายห่าคาตีนอยู่แล้ว ...แต่ผมก็ไม่ทำแบบนั้นหรอก ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบให้ผมเสี่ยงอันตราย คุณกลัวผมเจ็บเท้าใช่ไหมล่ะ ? คุณเป็นห่วงผมมากใช่ไหม ? แต่มั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยนะว่าผมไม่มีคนอื่นเลย ผมมีแค่คุณคนเดียวนะมายด์” นีออนโปรดจงเชื่อพี่เมฆคนนี้เถอะ
เฮ้อ เยสเป็ด กูหมดน้ำลายไปสามปี๊บแล้วนะ กูโคตรเหนื่อย เอาน้ำลายมาคืนซะดีๆ
“อ..อย่าครับ!” นีออนผลักผมจนหน้าหงาย ขณะกำลังก้มลงไปกะจะจ๊วบให้เต็มที่
“ผมคอแห้งมากเลย ทำหน้าที่เมียหน่อยสิ” พยายามทั้งกอดทั้งก้มไปใหม่ แต่ก็ยังโดนดัน!
“ไหนครูบอกว่าในโรงเรียนห้ามไง!”
“ห้ามอะไร นิดหน่อยน่า เจ็บคอไปหมดแล้ว”
“ไม่ครับ อย่าเพิ่ง...อึก อืออ”
สำหรับผมแล้ว ‘ไม่’ สำหรับนีออนคือ ‘ใช่’ สำหรับผม
‘อย่า’ คือ ...เอาอีก จัดไป เอาให้หนักๆ เอาให้นานๆ...
...เด็กมันขี้อายขั้นเทพอ่ะนะ ต้องเข้าใจ...
“ค..ครู...จะทำอะไร!!? อย่าครับ! นี่มันในโรงเรียน...”
เฮ้ย สัญญาณจัดหนักว่ะ
ผมแกะกระดุมออกสองเม็ดอย่างรีบร้อนแล้วดึงเสื้อนักเรียนนีออนไปกองที่หัวไหล่
“เดี๋ยวคนเห็น...อืออ ครูเมฆครับ ผมเจ็บ” ผมจูบหัวไหล่กลมเกลี้ยง เรื่อยมาจนถึงซอกคอก็ดูดเบาๆ
“ไม่ได้ทำแรงเลย ทนหน่อยดิ”
“ก็.....ผมไม่อยากทำ”
“ไม่อยากทำก็ต้องทน รู้ไว้นะว่าคุณผิดที่ระแวงผม แถมยังมากล่าวหาว่าผมลวงโลกอีก มันปวดใจฉิบรู้ป่ะ ...ถ้าคุณไม่อยากให้ผมโกรธ ก็ทำตามที่ผมบอก เข้าใจไหม?”
“.........................” นีออนหน้าซีด ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ผมใช้มุขเดิมกดหัวเขาลงให้ตอบรับ เรื่องมันจะได้จบๆ ถือว่าตกลงกันแล้ว
“ครู.....แม่ผมเอาหนังผู้ใหญ่มาให้ลองดูแล้ว” นีออนบอกขณะผมดันหลังเขาใปจนชิดกำแพง
“อืม เป็นไงล่ะ กระจอกล่ะสิท่า สู้หนังสดของเราก็ไม่ได้”
“แล้วทำไมเรื่องตุ๊ด....” ผมจูบปากนีออนให้หยุดไร้สาระ แล้วอุ้มเขามาวางบนหน้าขาที่แทรกลงไปตรงกลาง
แต่ไม่รู้เพราะกรรมที่ไม่ได้ใส่ซองกฐินหรือว่าเพราะไม่ได้ไปช่วยชาวบ้านก่อกระสอบทราย
อยู่ๆ ........ขณะที่ผมกำลังบรรเลงเพลงอย่างคนไทยที่รักสนุก
เสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้นที่กำแพงฝั่งตรงข้าม
“ไม่เรียน ไม่ทำงานกันแล้วเหรอครับ ?” ไม่ต้องบอกกูขอฟันธงมันคือไอ้เด็กนรก!!!
แม่งเอ๊ย ใจคอมึงจะตามตูดกูไม่เลิกใช่ไหม ???
“แล้วมีไร?” ผมหันไปถามอย่างหงุดหงิด ตอนนี้ไอ้ท้อปมันนั่งอยู่บนกำแพงสูงสามเมตรอย่างไม่กลัวตก แล้วแสยะยิ้มกวนตีน หึ ที่กูคิดว่ามึงง่อยแต่ที่จริงมึงไม่ง่อยเนี่ยท่าจะจริง
“ไม่มีกับคุณครูหรอกครับ แต่ผมมีกับมัน” ไอ้ท้อปตอบ
มัน ?
“แถวนี้ไม่มี ‘มัน’ ถ้าอยากกินก็โน่น ไร่แถวที่ราบสูง เขาปลูกกันเยอะ” ผมออกตัวปกป้องนีออนที่เอาแต่จ้องไอ้ท้อปอย่างไม่ลดละ
เอาล่ะ ถ้าจะตบตีกันเพื่อแย่งผม ผมไม่สนับสนุนนะครับ
“นายมีอะไรจะโกหกผมอีกล่ะ ?” นีออนหันไปเขม็งตาถามไอ้ท้อป
โอ้โห เมียผมเริ่มสู้คนแล้ว !! ยอดเยี่ยม ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์เทรนมาอย่างยากลำบาก
“กูไม่ได้โกหก มึงถามคมแล้วไม่ใช่เหรอว่ากูกับเมฆเป็นอะไรกัน”
“แต่พี่เมฆบอกว่าไม่ได้มีคนอื่นสักหน่อย”
“หึ โดนเขาหลอกแล้วยังไม่รู้ตัวอีกไอ้หน้าโง่”
เฮ้ย นี่พูดเหี้ยไรกันเนี่ย งงไปหมด แถมมีชื่อไอ้หอกหักในบทสนทนาอีกต่างหาก
“มายด์ คุณรู้จักท้อปด้วยเหรอ ?”
“รู้สิครับ!”
“รู้จักกันเมื่อไหร่ ทำไมคุณไม่บอกผม” ฉิบหายกูมัวทำอะไรอยู่ ปล่อยให้ไอ้ตัวร้ายมาระรานนีออนผู้น่ารักของผมได้ไงวะ
“ถ้าบอกแล้วครูจะทำไงเหรอครับ?” ทำไง....?
จะทำไงได้ มันเป็นลูกเจ้านายผมนี่หว่า
“ก็บอกมันไปสิเมฆ! บอกไปตรงๆ นั่นแหล่ะ เผื่อว่ามันจะหายโง่สักที”
อ้าว สัด ปากวอนบาทาแล้วไหมล่ะ ถ้ากูทนไม่ไหวขึ้นมา กูจะกระโดดขึ้นไปลากหัวมึงฟาดกำแพงสักสิบที!!
“หยุดได้ไหมวะ!! ถึงจะโง่ แต่มายด์ก็ไม่กระแดะเหมือนใครบางคนหรอกเว้ย!!!”
“..............อ้อ......” สาบานได้ เสร็จงานเมื่อไหร่กูจะยิงกบาลมึง
“ไปกันเถอะมายด์ อย่าไปแคร์ ปล่อยคนขี้อิจฉาไว้งั้นแหล่ะ” ผมจับมือจูงนีออนเดินหนี แต่ว่านีออนดันไม่ไปตามแรงซะงั้น
“หนีมาแบบนี้มันจะดีเหรอครับ?”
“ผมแค่ไม่อยากให้เกิดการปะทะ ไม่ชอบความรุนแรงน่ะเข้าใจไหม”
“เขาไม่ใช่เจ้านายเหรอครับ?”
“...................................” ผมชะงัก
อีกแล้ว รู้ได้ไงวะ!!! และที่แน่ๆ คือมันเกี่ยวเชี้ยอะไร :z3:
“ครูเรียกผมว่าเมียเพราะเรามีอะไรกันใช่ไหมครับ ? แล้วคนนั้น...เขาก็สั่งครูให้มีอะไรด้วย เขาก็เป็นเมียเหมือนกันใช่รึเปล่า?”
“ประสาทแดก มันจะใช่ได้ไง ผมไม่ได้ทำแบบนั้นเลย!!” ผมจับมือเขาให้มั่นใจว่าคราวนี้พูดจริงไม่ได้แหลแต่อย่างใด ตั้งแต่ไอ้ท้อปกลับมามันเรียกผมไปนอนด้วยทุกคืนก็จริง อ้างการอารักขาห่าเหว แต่ผมนอนโซฟา ไม่ได้แตะแม้แต้ปลายเตียงมันให้เป็นเสนียดมือเลยสักนิด
“...ผม.........ผมไม่รู้” นีออนตอบแบบสับสน
“คุณเชื่อผมสิมายด์ คนอื่นก็ช่างแม่งมัน คุณจะไปสนใจทำไม!!”
นีออนกัดปากแบบใช้ความคิด
“ผมขอโทษ”
เอ่อ ขอโทษแต่สะบัดมือกู แล้วเดินหนีเนี่ยนะ !!!!?
เฮ้ยยย นี่มันอะไร
ไหนใครว่าคนไทยเครียดยากวะ ตอนนี้กูโคตรเครียดฉิบหายเลยเว้ยยย....!!!
H
ขอเอาใจช่วยคนที่ถูกน้ำท่วมบ้านเน้อ รักษาตัวเองให้ดีๆ ด้วยนะ :pig4:
-
:sad4: :sad4: :sad4: มาแล้วว
-
:z13: :z13: จิ้มทะลุไปหาน้องนีออน~
แอร๊กกกกกกกกก!! อิท็อป แกเป็นคราย เป็นคร๊ายยยย!!
(เค้าก็บอกอยู่ว่าเป็นเจ้านายพี่เมฆ)
ไมแกมาระรานน้องนีออนของเจ้(?)แบบนี้ฟ๊ะ!!
ไม่ยอมนะเว้ย พี่เมฆจัดการให้มันเด็ดขาดหน่อยดิ๊
อย่าปล่อยให้น้องนีออนเครียดแบบนี้
หึ๊ย!! หงุดหงิดเป็นที่สวด :m31: :m31:
ว่าแต่น้องนีออนเริ่มจะฉลาดและสู้คนแล้วนะ
ต่อไปพี่เมฆตายแน่ถ้าให้น้องไม่พอใจอ่ะ หึหึ
รอตอนต่อไปค่ะ :)
-
อิเด็กเปรตท็อป มาถึงก็เกรียน ยิงมันทิ้งเลยพี่เมฆ!
มาทำให้นีออนน้อยสับสนอยู่ได้ แหลที่สุดอะ :z6:
-
เจ้านายท็อปเค้าต้องการอะไรหว่า?
แค่แกล้งเล่นสนุกๆ
หรือกะเคลมพี่เมฆจริงๆ
-
55555555555555555 เฮ้ยยยยยยยยยยยยย น้องมายด์ อย่าไปเชื่อไอท๊อปนะ เชื่อใคนที่เรารักดีกว่าาา สู้ๆ
ตอนนี้อยากเห็นหน้าคนที่ชอบน้องมายด์อะ ที่ส่งจดหมายมาให้ 5555 ออกมาหาน้องมายด์ที
มารอตอนต่อไปอีกที 555 รักนิยายเรื่องนี้
-
ชอบจัง เวลาอิพี่เมฆออกอ่าวอ่ะ อิอิ
นีออนจะน่ารักไปหนายยย
อยาก :z6: อิท็อป เว๊ยย!!
-
:m20: เฮียเมฆ ออกไปไกลจนเลยปากอ่าวแล้วเฮีย
โคตรชอบเลยเฮียหลุดเนี่ย :jul3:
-
top ใจร้ายว่ะแม่ง :angry2:
นีออน สุ้ๆ นะ o13
ตาลุงด้วย
-
ฮ่า ฮ่า พี่เมฆงานเข้า สงสัยงานนี้จะยุ่งง
ท็อปร้ายหว่ะมาแกล้งนีออนทำไม
-
น้องท็อปเกรียนจริง ต้องการอะไรค่ะ?
-
อยากกอดมายด์จัง
ไอ้ท็อปเกรียนต้องการอะไรเนี่ย
-
เอาแล้ววววว พี่เมฆ งานเข้าแล้วสิ
ใครไปกรอกหูน้องมายด์ที่น่ารักแบบนี้อ่า
อยากจะ :z6: จริงๆ :serius2:
ไม่เอานะน้องมายด์ฟังพี่เมฆอธิบายก่อน :z3:
เอ่อ สงสัยประเด็นเมียอิพี่เมฆ คนเขียนสั่งเลิกเลยได้มั้ยอะ
ไม่อยากให้น้องมายด์เสียใจเลย :o12:
-
ไอ้ท้อป ไอ้นิสัยไม่ดี ไอ้เด็กขี้อิจฉา ไอ้เด็กรักเค้าข้างเดียว ไอ้ๆๆๆๆ มาทำอย่างนี้กะนีออนได้ไง
-
เมฆนี่เจ้าเลห์มากมาย :-[ หนูมายด์ก็ใสซื่อแต่ไม่บริสุทธิ์แล้ว
ท้อปต้องการอะไรเข้าใจยากนะ! :z6:
-
:z3:
-
มารผจญจริงด้วย
แต่พี่เมฆ นั่นมันโรงเรียนนะ สงสารน้องมันหน่อย
ไอ้ท็อปนั่นก็เหลือเกิน กวน-นอ่ะ มาทำให้ครอบครัวร้าวฉาน
แกๆๆๆๆ
-
น้องมายด์เข้มแข็งไว้หน่อย
-
ไอ้เด็กเลววว ไอท็อป ตายไวๆนะ
-
อยากสับศอกใส่อิท็อปจริงๆ ปลาไหลเอ๊ยย แกซวยแล้ว หึหึ
-
สงสัยเจ้านายน้อยท๊อปคงชอบเมฆ งานเข้าไม่รู้ตัวเลย มายด์เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว ทำไงดี
-
อิทอป !! ไปไหนก็ไปป่ะ
สงสัยเรื่องคนที่ส่งของมาให้นีออน มันคือใคร
หรือมันคือคนที่เคยแกล้งนีออนบ่อยๆ แบบว่าแกล้งเพราะรัก -___- ?
หรือมันจะเป็นทอป ?? มันแค่อยากแยกนีออนออกจากพี่เมฑ =[] = !! #เดาล้วนๆ
-
ไอ้เด็กนรกท็อป แกจะทำอาร๊ายยย
:z6: :z6:
-
เมื่อไหร่จะมาน๊าาาาา :call: :call: :call: :call:
-
รอตอนต่อไปครับผม อยากรู้เหมือนกันว่าคนที่ส่ง จดหมาย เป็นใคร ใช่อิท๊อปป่าวครับ
-
ร้ายนักใช่มั้ยท็อป...อย่างนี้ต้องเจอกับไอ้โหดสักหน่อยคงจะดีนะ...หึหึ
น้องนีออนอย่าไปยอมนะ..สู้ๆ..ของๆเราก็ต้องเป็นของๆเรา
คนเขียนมาต่อไวไวนะ...อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆอีกเร็วๆแล้วอ่ะ..หุหุ
-
M ♠ M
15.5
พี่เมฆ...........................................
ทำไมอยู่กับไอ้โหด!!!? o22
Shock!!!
ผมตะลึงมองตาค้างเมื่อเห็นไอ้โหดก้าวขาลงมาจากรถ และที่สำคัญ...พี่เมฆเป็นคนเดินมาเปิดประตูให้มันด้วย
ไอ้โหดใส่ชุดนักเรียน ? ใส่เข็มโรงเรียนผม งั้นมันก็ต้องเรียนที่นี่ !???
ทำไมผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แล้วทำไมมันต้องกระทืบไอ้โจ้ ทำไมมันต้องหาเรื่องผม ทำไมพี่เมฆเทคแคร์มันดีจัง ทำไม ทำไม ทำไม ??? ถ้าพี่เมฆกับไอ้โหดรู้จักกันจริง แล้วเขาจะรู้ไหมว่าไอ้โหดมันทำอะไรเอาไว้บ้าง ?
ผมแอบมองพี่เมฆกับไอ้โหดเดินออกไปด้วยกันอย่างสับสน เรื่องไหนจริงเรื่องไหนหลอก? ผมไม่อยากเชื่อคำพูดของไอ้โหดหรอก แต่ที่เห็นมันก็ทำให้อดคลางแคลงใจไม่ได้จริงๆ..........
ด้วยความสงสัยและร้อนในอกผมรีบวิ่งไปหาพี่คมที่โรงอาหาร พอเห็นปั๊บ เขากำลังยืนจัดของหน้าร้านอยู่พอดี
“พี่คมครับ ไปกับผมหน่อย!” ผมดึงแขนเขาแล้วลากออกมาจากตรงนั้นทันที
“เดี๋ยว!!!! ไปไหนครับน้องมายด์? พี่คมต้องอยู่สับหมู”
“แป้บเดียวครับ ผมมีเรื่องอยากถามนิดหน่อย”
“ก็ได้ๆ แต่ถ้าจะบอกรักพี่ก็รีบๆ นะ”
ผมไม่ได้สนใจฟังพี่คม รีบวิ่งกลับไปที่เดิม แต่ก็ไม่เห็นสองคนนั้นแล้ว... ผมกระวนกระวายวิ่งวุ่นตามหาต่อ... ตอนแรกก็กลัวว่าถ้าถามเอาจากคนแถวนี้แล้วจะมีใครอยากคุยกับผมไหม ปรากฏว่า... สิ่งที่ผมกังวลกลับไม่เป็นอย่างที่คิด
เด็กรุ่นเดียวกับผมที่ผมถาม เขาให้ความร่วมมือบอกทางที่เห็นพี่เมฆเดินไปกับไอ้โหดเป็นอย่างดี
อันที่จริงผมก็สังเกตมาระยะนึงแล้วว่าเพื่อนในห้องไม่คอยหลบหน้าหลบตาผมอย่างแต่ก่อน ถึงจะดูพูดคุยด้วยไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่ แต่แค่นี้ผมก็รู้สึกดีมากแล้วครับ
“ลูกพี่อยู่นั่นไงน้องมายด์” พี่คมบอกผม ผมมองตามและเห็นสองคนนั้นกำลังเดินขึ้นตึกเรียนของชั้น ม.ห้า
“พี่คมรู้จักคนนั้นไหมครับ คนที่อยู่กับครูเมฆ” ผมถามเขารัว
“อ๋อ รู้จัก ทำไมเหรอ?”
“เขาเป็นอะไรกับครูอ่ะครับ?”
“อ๋อ......ก็เป็น...............” พี่คมชะงักแล้วก้มลงมองผมหน่อยนึง
พี่คมจะบอกว่าเป็น ‘เจ้านาย’ ไหม?
พี่คมจะบอกว่าเป็น ‘เจ้านาย’ ไหม?
พี่คมจะบอกว่าเป็น ‘เจ้านาย’ ไหม? บอกเหมือนที่ไอ้โหดเคยบอกผม
แต่ว่า... ไอ้โหดมันกระทืบไอ้โจ้ปางตายนะ !? ถ้าเป็นเจ้านายจริงแล้วพี่เมฆกับพี่คมจะเคยรู้เรื่องพวกนั้นบ้างไหม ?
แล้วถ้ารู้.... ที่พี่เมฆไม่ยอมบอกตำรวจว่าใครเป็นคนร้าย ก็เพราะต้องการปกป้องนายของตัวเองหรือเปล่า ?
ใช่แล้ว......มันต้องใช่แน่ ๆ!!!
“ไอ้เด็กนั่นเป็นลูกชายนายของพวกพี่น่ะ เพิ่งกลับจากเมืองนอก” พี่คมบอก หลังจากนั้นเขาก็กระซิบครับ
“เรื่องนี้เหยียบไว้อย่าบอกใครนะ”
“ผมไม่พูดแน่นอนครับ” เป็นเจ้านายจริงๆ เหรอเนี่ย ไอ้โหดไม่ได้ขี้ตู่ แต่พี่เมฆต่างหากที่โกหกผม อันที่จริงผมก็อยากเชื่อเขานะครับ แต่นี่ยืนยันมาแล้วสองเสียง... ถึงจะอยากเชื่อแต่ก็เชื่อไม่ได้เต็มร้อย
เหมือนไอ้เรื่องทำแบบหนังโป๊แล้วจะหายเป็นตุ๊ดนั่นอีก...... ผมมันโง่เองจริงๆ นั่นแหล่ะ
“พี่คม.....ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
“ได้สิ เราพวกเดียวกัน เปิดเผยได้อยู่แล้ว” พี่คมยิ้มกว้างทำให้ผมกล้าพูดมากขึ้น
“คือ...ในสายตาพี่คม ครูเมฆเป็นคนยังไงเหรอครับ?” พี่คมรู้จักพี่เมฆมาก่อนผม ผมก็เลยอยากรู้ข้อมูลจากคนอื่นบ้าง
“โธ่ นึกว่าจะถามอะไร” เขาทำหน้าผิดหวังก่อนตอบ
“ถ้าถามว่าเป็นคนยังไง ที่แน่ๆ ลูกพี่ไม่ใช่คนชิวๆ อย่างที่น้องมายด์เห็นหรอก”
“แล้วครูเป็นยังไงเหรอครับ?” ผมอยากรู้มาก
“ในความคิดพี่ ... ‘เลือดเย็น’ ของเหมาะกับลูกพี่ที่สุดล่ะมั้ง”
“.................................” เลือดเย็น พี่เมฆเนี่ยนะ?
“เขาทำเรื่องยากๆ ได้โดยไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว คนปกติอาจจะเห็นว่าโคตรเหี้ยม แต่สำหรับพวกพี่...เขาคือไอด้อล!!!”
หา?
“ไอด้อลตัวพ่อในวงการจริงๆ นะน้องมายด์ ถึงแม้บางทีพี่คมจะเหม็นขี้หน้าลูกพี่บ้างเล็กน้อย แต่ถึงยังไง พี่ก็ยังนับถือความเก่งของเขาอยู่ดี”
“ครูเก่งคณิตมากเลยเหรอครับ?”
“ฮ่าๆ ใช่แล้ว คณิตศาสตร์โอลิมปิกเหรียญทอง เฮ้ยยยย มั่ววววว”
“................................”
“พี่หมายถึงเก่งเรื่องในองค์กร อันนี้พี่คมพูดไรมากไม่ได้นะ มันเป็นเรื่องลับ เด็กอายุต่ำกว่า 18 ห้ามรู้โดยเด็ดขาด”
“แล้วทีคนนั้นยังรู้ได้เลย” ผมหมายถึง...ไอ้โหดอ่ะครับ
“อ๋อ...ไอ้คุณท้อป อันนั้นเด็กแก่แดดเป็นข้อยกเว้นครับน้องมายด์ เห็นเขาดูเด็กๆ อย่างงั้น แต่ก็พยายามเจริญรอยตามลูกพี่น่าดู ตั้งแต่กลับมาจากนอกนะก็เกาะหนึบลูกพี่ยังกับปลิง แถมตอนนอนยังลากให้ไปนอนด้วยกันอีกแหน่ะ”
“นอนด้วยกัน!!!!!!!!!!!” ผมตกใจตาโต
“อ่ะฮ่า ใช่แล้ว ลูกพี่เก่งออกอย่างงั้น ก็ต้องมีคนอยากฝากตัวเป็นศิษย์อย่างใกล้ชิดเป็นธรรมดา ถึงจะเป็นลูกนายก็ไม่มีข้อยกเว้น... ไอ้คุณท้อปตั้งแต่เด็กๆ แล้ว มันปลื้มลูกพี่แทบตายชัก.......”
ปลื้มเหรอ? :a5:
“.....เขา.......รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วเหรอครับ ?” ผมถาม รู้สึกเจ็บยอกในอกอย่างบอกไม่ถูก
“อืม...ตั้งแต่ลูกพี่อายุ 22 ก็ประมาณ........สิบกว่าปีได้” ตั้งสิบกว่าพี่... แล้วผม.....เพิ่งรู้จักครูเมฆได้แค่เดือนกว่าเอง
“แล้ว....คนนั้นเขา....ชอบ...พี่เมฆรึเปล่าครับ?”
ผมรู้สึกว่าเสียงของตัวเองเบาลงเรื่อยๆ จนกระทั่งในยินเสียงพี่คมตอบว่า
“แน่นอนล้าน %”
ไอ้โหดชอบพี่เมฆ......แถมยังนอนด้วยกันอีก
ที่วันก่อนพี่เมฆหายไป.........มันเป็นเพราะเกี่ยวกับไอ้โหดด้วยใช่ไหม?
ช่วงพักกลางวัน ผมไม่ได้ไปกินข้าวที่โรงอาหารแต่ซื้อขนมปังมากินคนเดียวยังม้าหินอ่อนข้างสระว่ายน้ำ ผมมองสีฟ้าของน้ำแล้วนึกถึงตอนที่ตัวเองจมลงไปแล้วพี่เมฆช่วยให้รอดตายขึ้นมา
ผมที่โดนแกล้งและไม่มีใครคบมาตลอด แต่ ณ ตอนนั้นก็มีพี่เมฆเข้ามาทำให้ผมไม่เหงาอีกต่อไป
ทั้งที่ทุกวันนี้ชีวิตผมมันก็เริ่มดีขึ้นแล้ว แต่ทำไมผมถึงเจ็บจังเลย
เจ็บราวกับว่าผมกำลังจะถูกแย่งพี่เมฆไป
“เป็นบ้ารึเปล่าวะ นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหลัง แถมยังเป็นเสียงของคนที่ผมไม่ชอบสุดๆ อีกด้วย
“ร้องไม่ร้องก็เรื่องของผม นายจะมายุ่งทำไม?!” ไอ้บ้า ผมยังไม่ได้ร้องสักหน่อย แค่น้ำตาซึม
“คนอย่างกูไม่ยุ่งกับเด็กอ่อนอย่างมึงหรอก อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” มันตอบ
“กูแค่เดินผ่านมา แล้วเห็นมึงทำท่าน่าสมเพชก็เท่านั้น บอกตรงๆ โคตรขวางหูขวางตาเลยเข้าใจไหม!?”
“ไม่เข้าใจเว้ยยยยย!!!!” ผมตะโกน
“ถ้าไม่อยากเห็นนายก็ไปที่อื่นสิ หรือไม่ก็ไปหาครูเมฆนายจะได้เห็นอะไรที่เจริญหูเจริญตามากกว่านี้”
“ไม่จำเป็นที่กูต้องไปหาเมฆเว้ย เดี๋ยวเขาก็มาหากูเอง”
“.............แล้วไง? ผมต้องเชื่อนายด้วยเหรอ?” เหมือนใครเอามีดมาแทงฉึกกลางใจผมเลยครับ จริงสินะ มันเป็นเจ้านายนี่นา
“มึงพูดเหมือนหึงเลยนะ” ไอ้โหดเอ่ยพลางยกมุมปากยิ้มเหมือนสะใจ
“หึงเมฆหรือหึงกูล่ะ?”
“ทุเรศ!!! ผมจะไปหึงนายทำไม” ผมรับไม่ได้ที่มันพูดอย่างแรง
“หึ งั้นก็หึงเมฆ .....กูจะบอกไรให้นะไอ้เด็กอ่อน เมฆเป็นของกู มึงหึงไปก็ไม่มีประโยชน์เหี้ยอะไรหรอก แล้วจำใส่หัวกะโหลกซะนะ... ซักวันเดี๋ยวเขาก็เขี่ยมึงตกกระป๋องแล้ว”
ผมกำมือกัดฟันแน่นแล้วตะโกนตอบกลับไป
“........พี่เมฆไม่ใช่ของนาย เขาเป็นของผมต่างหาก!!!”
“ฮะ? มึงเพ้อเจ้อเหี้ยอะไรอีกแล้ววะ” ไอ้โหดเลิกคิ้วเหมือนขำ
“นายนั่นแหล่ะที่เพ้อเจ้อ!!”
“ช่างมึง เดี๋ยวก็รู้ว่าใครกันแน่ที่เมา” ไอ้โหดตอบอย่างมั่นใจ ทำเอาผมชะงักกึก
“กูก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรกับมึงนะ” มันว่างั้น จะเชื่อดีไหมเนี่ย
“แต่วันใดที่มึงโดนเมฆเขี่ยทิ้งขึ้นมา ถ้ามึงมีข้อเสนอดีๆ ให้กู กูอาจจะช่วยมึงบ้างก็ได้”
ใครจะไปยอมรับความช่วยเหลือจากมัน!
แล้วข้อเสนอที่ว่าอ่ะ มันอะไร ? ผมไม่เข้าใจเลย
♠ ♠ ♠
หลังจากที่ผมเดินหนีจากพี่เมฆมาตอนนั้น ที่จริง....ผมก็หวังอยากให้เขาตามมาง้อ แต่เขาก็ไม่ตาม
ผมหันกลับไปมอง ก็เห็นไอ้โหดกระโดดลงมาจากกำแพงโดยที่พี่เมฆยืนรอจะคุยด้วยอยู่
ไหนพี่เมฆบอกว่าไม่ต้องไปสนใจไง ? แล้วทำไมเขาถึงสนใจซะเอง
คืนนั้นผมนอนไม่หลับเลย..... ผมอาจจะทำตัวงี่เง่าเองก็ได้ พี่เมฆก็เลยไม่อยากจะคุยด้วยแล้ว
“มายด์”
ผมสะดุ้งตกใจกับเสียงที่ดังขึ้นหน้าประตู
พอหันไปมองก็เห็นเงาร่างสูงใหญ่ของพี่เมฆยืนมืดอยู่ตรงนั้นซะแล้ว
กำลังอยากจะรู้ว่าเขาเข้ามาได้ยังไง ก็นึกขึ้นได้ว่าผมให้กุญแจสำรองเขาไว้นี่หว่า
“ไม่ต้องกลัวนะ ผมมาดี” พี่เมฆว่างั้น
“ไม่ได้กลัวครับ แค่ตกใจที่พี่มาเงียบๆ” ผมตอบแล้วลุกขึ้นจากเตียงจะไปเปิดไฟ แต่พี่เมฆขวางแล้วยื่นมือมาจับมือผมเอาไว้ก่อน
“ผมรู้คุณเคืองหรืออะไรสักอย่างเรื่องไอ้เด็กนรกนั่น - - คนมันไม่ได้เป็นใบ้มันก็พูดแหลไปเรื่อยเปื่อยนั่นแหล่ะ” พี่เมฆพูดเสียงแข็งๆ แล้วรั้งร่างผมไปใกล้มากขึ้น
“คุณเชื่อผมนะ... กับไอ้ท้อปน่ะ ไม่มีอะไรหรอก มันเป็นลูกนายผม ผมก็ต้องดูๆ มันบ้างตามคำสั่งแค่นั้นเอง”
“............................” ผมก้มหน้าอย่างไม่รู้จะพูดอะไร พี่เมฆก็ดันตัวเข้ามาใกล้อีก
“ผมกับมันแค่คิดก็อ้วกแทบแตกแล้วนะมายด์ ตอนคุณจิ้นผมกับมันคุณไม่รู้สึกสยดสยองมั่งเหรอ? หน้าแม่งก็ยังกับตูดหมา คุณน่ารักกว่าตั้งเยอะ”
“ผมไม่ได้คิดเรื่องนั้นหรอกครับ” ผมบอกพี่เมฆ
“แต่ผมสงสัย...พี่กับคนนั้นคุยอะไรกัน.....ผมสงสัยทุกเรื่องเลย!”
“ใช่ไง ....ก็ผมมันคนน่าสงสัย... ว่าแต่.... ทุกเรื่องเลยเหรอ? ฮ่าๆๆ” เขายังยิ้มได้ขณะที่ผมซีเรียส
“ผมจริงจังนะครับพี่เมฆ!!!”
“ดีแล้วที่คุณเอาใจใส่สามี” ตรงไหน?????????
“พี่เมฆอย่าเล่นได้ไหม!?” ผมหันหน้าหลบแต่เขาก็กดหัวผมให้อยู่นิ่งๆ แล้วหอมแก้มเสียงดัง
“ไม่ได้เล่น ผมกำลังง้อคุณอยู่”
“ง้อผมก็พูดความจริงกับผมสิ” ผมหันไปจ้องตากับพี่เมฆ
“ตัวผมเนี่ยแหล่ะ ‘จริง’ ที่สุดแล้ว” ทำไมเขาถึงลื่นไปเรื่องอื่นได้หน้าตาเฉยจัง
“ผมไม่เห็นเข้าใจเลย!” พี่เมฆหอมแก้มอีก
“มีไรกันสักทีสองทีเดี๋ยวก็เข้าใจกันเอง” พูดจบเขาก็กอดเอวผมอุ้มไปโยนลงบนเตียง
ผมยังกระพริบตาไม่ทันเสร็จ เขาก็ก้าวขึ้นมาคร่อมแล้วกดปากล้วงลิ้นเข้ามาทันที
ที่จริงผมก็ไม่ได้อยากเรื่องมากหรอกครับ แต่ตั้งแต่พี่เมฆมาผมยังคุยกับเขาไม่รู้เรื่องเลยสักเรื่อง แล้วทำไมเอะอะต้องชอบทำแบบหนังโป๊กับผมอยู่เรื่อย!! มันเป็นงานอดิเรกของเขาหรือไงเนี่ย??
“เลิกทำอย่างงี้กับผมสักทีได้ไหม!!!!!!!?”
ผมใช้แรงทั้งหมดผลักเขาออกไปแต่...................พี่เมฆก็ยังคงอยู่ท่าเดิมดั่งหินผา
อ๊ากกกกกกกกกส์ ทำไมเขานิ่งได้ขนาดนี้!!
“พี่เมฆ พี่รู้อะไรไหม?”
“รู้ คุณรักผม”
“ไม่ใช่!!!” ผมไม่ได้จะบอกแบบนี้สักหน่อย
“ท้อปเป็นคนกระทืบพวกไอ้โจ้” ผมพยายามเข้าเรื่อง
“แม่งเจ๋ง.............เฮ้ยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!”
“……………………” แล้วเขาก็ทำหน้าตกใจมาก
“เชี่ยแล้วไง!!!!!!!”
เชี่ยด้วยโคนนนนนนนนน.................. o7
H
จะดองนานไปไหน!!! คราวหน้าจะพยายามมาให้เร็วกว่านี้เจอะ
-
น้องนีออนไม่ได้ใสซื่อแล้วนะ มีหึงมีงอนด้วย
หายไปแค่ครึ่งเดือนเองงงง
รอได้ :กอด1:
-
ไม่อยากให้พี่เมฆคิดว่ามายด์ยังเด็ก อินโนเซ้นส์ ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย :z3:
ถึงตอนนี้มายด์จะยังไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ใช่ว่าจะไม่มีวันเข้าใจเลย
อยากให้พี่เมฆบอกอะไรมายด์บ้าง ไม่อยากให้น้องคิดเอง เออเอง เจ็บเอง :monkeysad:
เอ๊ะ วันนี้ฉันซีเรียสแฮะ กำลังจิตตกอย่างรุนแรง :เฮ้อ:
กดบวกให้พี่โบแก้เครียดแล้วกัน
-
ไอ้คุณท้อปนี่ชอบครูเมฆหรือน้องมายด์กันแน่เนี่ย มึนๆ
นานแค่ไหนก็รอได้, ขอแค่มาต่อน๊า!
:-[
-
สั้นอ่ะ
เค้ายังเคลียร์กันไม่ลงตัวเลย
-
แอบค้างเบาๆ
-
น้องเมฆเริ่มสมกับเป็นเมียมาเฟียเข้าไปทุกที
น่ารักจริง ๆ แล้วท็อปกระทืบพวกไอ้โจ้ทำไม งง จะว่ามาช่วยมายด์ก็ไม่น่าจะใช่้
เพราะท็อปชอบพี่เมฆ เอ่หรือว่าชอบมายด์หว่า ลุ้น ๆๆๆ
-
แอบค้างและงงๆ o22
มาต่อเร็วๆเน้อออ
-
มึนๆแฮะตอนนี้ (เรางงเอง - -")
ข้อเสนอที่ท็อปบอกมันคืออะไรอ่ะ ค้างคาๆ
-
ฮ่าๆ ชอบพี่เมฆ ลื่นอย่างกับปลาไหล
แถเก่งขนาดนี้ฝึกนานมั้ยน่ะ - -
-
น้องมายด์ของเราใสซื่อจริงๆ ครูเมฆนี่ก็โหดเจ้าเล่ห์สมเป็นมาเฟีย (แต่ออกแนวฮาๆนะ)
สงสารน้องมายด์ที่ต้องตกเป็นเมียมาเฟีย(ติงต๊อง) ฮ่าๆๆๆ
ส่วนน้องท้อป ,,,อย่ามายุให้ครอบครัวชาวบ้านเขาแตกกันนะยะ
-
เอ่อ...แลดูจะเริ่มตาสว่างแล้ว
แต่เชื่อมั้ยว่าไอ้พี่เมฆยังสามารถแถได้อีก
ไม่ว่าจะแถเพื่อความดูดีของตัวเอง หรือแถเพื่อเอาตัวรอดก็ตาม
กร๊ากๆๆๆๆ แล้วไอ้โหดเป็นใครแฟร้~ อยากรู้ๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
คงไม่มีอะไรหรอกเนาะ
มายด์สู้ ๆ
-
แหม พี่เมฆ
อย่างอิคุณหนูนั่น ไม่ต้องกระทืบเค้า มันก็เชี่ยอยู่แล้วนี่
กร๊ากกกกกกกกกกกก :m20: :m20: :m20:
-
ชอบเรื่องนี้ว่ะแมร่งเจ๋ง 555+ อ่านเรื่อยๆยังไม่รู้สึกเบื่อเลยตั้งแต่อ่านมา งัดภาษาเถื่อนๆ
มาให้ยลทุกบรรทัด :laugh: :laugh:
-
อ้าว! ปล่อยไก่ตัวเบ้อเร้อซะแล้วตู
ไอ้โหดกะท็อปคือคนๆเดียวกัน ฮ่าๆๆๆๆๆ :z3:
แล้วตกลงท็อปเล็งใครกันแน่เนี่ย พี่เมฆหรือน้องนีออน
งงอ่ะ ค้างด้วย จำไว้เลยนะคนเขียน
(แอบเคืองนิดๆที่มาสั้น อิอิ)
-
:pig4: :กอด1:
-
น้องมายด์น่ารัก ฮ่าๆๆๆ
เชี่ยตัวเบื้อเริ่มเลยพี่เมฆ
-
เด็กนรก :laugh: พี่เมฆฮาอ่ะ
เอะอะก็ทำอย่างหนังโป๊
สงสารมายด์นิดๆ กลัวมายด์ช้ำซะก่อน ฮ่าๆ
-
สงสารพี่เมฆ เมียเริ่มดุแล้วนะเฮีย
:laugh: :laugh:
-
เอ่อะ .. เค้าอ่านแล้วงงๆบ่ะ -*-
แต่ช่างมันเถอะ ฮานีออน ฮาพี่คม
และชาบูไอ่ปลาไหล ฮ่ะ ๆๆ
-
นี่ครูพี่เมฆง้อน้องแล้วเรอะ โอเค.... ง้อก็ง้อ งั้นน้องมายด์ก็อย่าโกรธสามีนานนักนะจ๊ะ ฮิ้วววววววววว~
-
M ♠ M
16
นีออน...เธอจากไปแล้วว่ะ…………
แม่งเอ๊ย อะไรของมัน งอนเรื่องห่าอะไรไม่รู้
คิดว่าทำแบบนี้แล้วไอ้เมฆจะง้อเหรอ ? ไร้สาระ ไม่มีทางหรอกเว้ย !
ผมหันหลังกลับหยิบบุหรี่คาบจุดไฟ แล้วกระดิกนิ้วเรียกไอ้คุณท้อปลงมาจากกำแพง
“ไหน ลงมานี่ดิ๊”
หลังจากกระโดดหมุนกรรเชียงสามรอบครึ่ง ไอ้ท้อปก็ลงมายืนที่พื้นได้อย่างสวยงาม จนกูเผลอตบมือให้มึงแล้วนะเนี่ย
“ทำไมคุณหนูถึงได้กลายเป็นเด็กเปรตอะไรแบบนี้วะครับ?” กูข้องใจ มึงเป็นเหี้ยไรมากป่ะ
“เรื่องแค่นี้เมฆซีเรียสด้วยเหรอ ?”
ผมมองมันด้วยหางตา พ่องตาย เรื่องของกู!!!
“เมฆไม่ยอมบอกเรื่องมัน ผมก็ต้องหาคำตอบเอาเองด้วยวิธีของผม” ยังๆ มันยังไม่ยอมจบเรื่องนี้อีก
“ผมบอกแล้วงายคร้าบคุณหนู มายด์ไม่ได้เกี่ยวข้องกับแก๊งค์ไหนเลยยย... จะให้กูพูดเป็นภาษาควายรึไงครับ คุณหนูถึงจะเข้าใจ ?”
เรื่องของเรื่อง... ไอ้ท้อปมันกำลังสงสัยว่าทำไมผมสนิทกับนีออน ผมกำลังใช้ประโยชน์อะไรจากเขาอยู่ และเขามีประโยชน์กับธุรกิจมืดของพ่อมันยังไง แล้วทำไมถึงไม่มีรายงานแจ้งเข้าส่วนกลางสักที
ปกติธรรมดาสามัญ... ชีวิตประจำวันของผมคือบุคคลผู้ทำงานอย่างเดียวดาย ขนาดไอ้คมที่หลายคนคิดว่าสนิท ผมก็ไม่ได้สนิท... เออ พูดให้ถูก ไม่จำเป็นต้องสนิทกับมันแม้แต่น้อย แค่นายใช้ให้มันมาเป็นแขนขาช่วยรองรับตีนแทนผมในบางโอกาสก็เท่านั้นเอง
ฟังดูแล้วน่าสงสารไหมล่ะ ? ชีวิตผมในฐานะมาเฟียบัดซบอะไรเนี่ย
ที่ไอ้ท้อปสงสัยเรื่องที่ผมติดนีออนก็ไม่แปลก ผมก็ยังสงสัยตัวเองไม่หายเลยว่าเอาตัวไปผูกกับเขาเหี้ยอะไรนักหนา
กูไม่รู้เหตุผลเว้ย!!!
หรือไม่ก็ เหตุผลหนึ่งเดียวตอนนี้ก็คือ...ผมอยากเอานีออน แค่นั้นแหล่ะ ผมอยากได้เซ็กซ์จากเขา... มันก็คง...แค่นั้นจริงๆ
♠
“..กูมาทำอะไรที่นี่ ?” ผมมองเข้าไปในบ้านหลังเล็กของนีออน จากนั้นก็ยกมือลูบหน้าอย่างมึนๆ
กูมาทำอะไรที่นี่... ?
‘พอได้แล้วเหี้ย หมดบุหรี่ไปซองนึงแล้ว มึงเข้าไปสักทีเถอะไอ้สัด หรือถ้าไม่เข้ามึงก็กลับบ้านนอน แล้วเขี่ยเด็กคนนี้ทิ้งแล้วหาใหม่ซะ เรื่องจะได้จบๆ ชัดไหม!!!?’
เสียงหนึ่งดังโต้ตอบขึ้นในหัว... พักนี้แม่ง มันชอบพ่นมลพิษออกมาโดยไม่ได้เชิญอย่างงี้อยู่เรื่อย
ขณะยืนมองควันบุหรี่ที่พวยพุ่ง... แสงไฟในบ้านหลังที่ยืนมองอยู่ร่วมสามชั่วโมงเต็มๆ ก็ดับลง....
ฉิบหายละ ได้เวลาเด็กนอนแล้ว!!!
ผมตัดสินใจไขกุญแจแล้วย่องเข้าไปในบ้านเยี่ยงโจร... จนกระทั่ง เปิดประตูเข้ามาในห้องนอน...แล้วเห็นหน้าเขา ความคิดบัดซบทั้งมวลก็กลับกลายเป็นว่าผมอยากง้อนีออนซะงั้น
กูชักเบื่อตัวเองว่ะ แต่มันกลายเป็นแบบนั้นจริงๆ ...ผมทำเรื่องที่ไม่จำเป็นมากเกินจนไอ้คุณหนูมันสงสัยเอา และนั่นมันก็อาจเป็นหนทางให้นีออนต้องเจออะไรเหี้ยๆ ในโลกของผมก็ได้
อย่างที่เคยบอกซ้ำๆ อยู่หลายครั้ง... สภาพผมเป็นแบบนี้ ผมจำเป็นต้องไม่มีจุดอ่อน
แต่นี่ผมกำลังสร้างมันขึ้นมาดื้อๆ ด้วยความไร้สติของตัวเอง
ผมง้อนีออนจนเกือบจะสำเร็จอยู่แล้ว แต่จู่ ๆ เขาก็บอกเรื่องไม่คาดฝันกับผม
ก็จะอะไรซะอีกล่ะวะ นอกจากเรื่องไอ้เด็กเวรมันกลับเมืองไทยมาก่อนกำหนด!!!
แล้วไหนจะเรื่องที่ไปกระทืบพวกเกรียนนั่นอีก ?
แม่เจ้า.....มันหาเรื่องให้กูงานเข้ารึไงวะเนี่ย !!!?
ผมเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งไปคว้ามือถือแทบไม่ทัน แม่งเอ๊ย! แม่งเอ๊ย! แม่งเอ๊ย!
ถ้าพวกไอ้จอมไปเข้ากับตำรวจก็แย่สิ กูอุตส่าห์แลกยากับโกดังขนส่ง ‘ของ’ ได้แล้ว นี่ไอ้ท้อปมันทำเหี้ยอะไรของมันไอ้เด็กเปรตเอ๊ยยย
“CMI28 เฮ้ย บอกข้อมูลล่าสุดของไอ้จอมให้กูรู้ที ด่วนเลย!!” ผมบอกปลายสาย
“อยากได้แค่ไหนล่ะ? และเรื่องอะไร?”
“มันติดต่อกับตำรวจคนไหนรึเปล่า มึงหาตัวด่วนเลย”
“ไหนว่าจับเข้ากรงได้แล้วไงวะ?”
“พลาดนิดหน่อยว่ะ เดี๋ยวกูค่อยเล่าดีเทลทีหลัง”
“พลาด?” ปลายสายทำเสียงโคตรประหลาดใจ ไม่รู้แม่งไรนักหนา พอได้ยินคำนี้จากปากกูเป็นต้องอึ้งทุกราย
“มัวทำอะไรอยู่? ไม่ใช่ว่าตอนมีเรื่องมึงตามเด็กอยู่นะ กูเห็นหลายทีแล้ว มึงเป็นบ้าอะไรของมึง”
“ชิ ไม่ใช่เว้ย!! กูเป็นคนนะ แล้วกูก็มีค** กูเอาเด็กแล้วมันผิดตรงไหน ใจคอมึงจะให้กูเครียดกับการยิงคนตายไปตลอดหรือไง!?” บ้าตายกันพอดี
“โอเค” เสียงปลายสายอ่อนลง
“มึงจะไปหาจิตแพทย์ก็ได้นะ แต่เรื่องเด็ก มึงก็รู้งานมันเสี่ยงแค่ไหน ทำไมยังเอาเด็กไปพัวพัน มึงเลิกเถอะ ถ้าเรื่องไปถึงหูผู้ใหญ่เข้า ระวัง มันจะจบไม่สวยตามใจมึง”
ผมวางสายอย่างหงุดหงิด... รู้แล้ว! เข้าใจแล้ว! มีปากก็พูดได้นี่หว่า ถ้าเลิกได้กูเลิกไปตั้งแต่ได้เสียกันครั้งแรกแล้ว
ผมหันไปมองหน้านีออน... เขาก็ขมวดคิ้วมองหน้าผมอย่างสงสัยปน...ตะลึง
“พี่เมฆ.......ยิงคนตายด้วยเหรอครับ?”
ฉิบหายละกู
“เอ่อ มายด์.....” สายตาของนีออนเริ่มเปลี่ยนเป็นหวาดผวาทันที ซึ่งไม่มีครั้งไหนที่เขาจะมองผมแบบนี้
ผมตัวชาวาบ และไม่เคยรู้สึกแย่กับความจริงเท่าวันนี้มาก่อน
“เปล่าๆ ไม่ใช่อย่างงั้นมายด์ ผมแค่พูดเล่นกับเพื่อน ฮะๆๆ” หัวเราะกลบ แล้วหาข้ออ้างให้ว่องสิกู
“คุณลองคิดดูดิ ถ้าผมฆ่าควายตายจริง ผมก็โดนจับติดคุกหัวโตไปแล้ว จริงไหม?” จริงที่ว่าไม่มีตำรวจหน้าไหนจับกูได้หรอก
“แต่...เมื่อตอนนั้นพี่ก็เคยพูดเรื่องยิงคน แต่ผมไม่เชื่อ”
“ตอนไหน ? คนนะไม่ใช่ยุง จะได้ฆ่าได้ง่ายๆ ไม่เชื่อน่ะถูกแล้ว” ผมบอกนีออน อยากให้เขาเลิกทำท่ากลัวผมสักที
“แล้วผมเชื่อพี่เรื่องไหนได้บ้างครับ?” คราวนี้นีออนเงยหน้าขึ้นมาจ้องตาผมตรงๆ แล้วถาม
ผมชะงักเกาหัวแก้เก้อ ถ้าจะให้ตอบว่าเชื่อไม่ได้สักเรื่อง ผมกับเขาคงจบกัน
แต่ถ้าจะให้พูดความจริง มันก็ทำไม่ได้อีก.....
สรุป กูมีทางเลือกไหนดีๆ กับเขาบ้างไหมวะ!?
“ตอนนั้นที่พี่เมฆมาช่วยผม ผมดีใจมาก...” นีออนพูดถึงอดีตที่ไปช่วยพวกผมล่อเสือออกจากถ้ำ แต่เสือกจะโดนเสืออีกตัวงาบซะเอง
“ถึงพี่จะถือปืนมาจ่อหัวไอ้คนนั้น ผมก็ยังไม่คิดว่ามันเป็นของจริงอยู่ดี เพราะ.....ผมคิดเอาเองว่าครูของผมจะไปฆ่าใครได้ยังไง อย่างที่พี่บอก ฆ่าคนมันไม่เหมือนตบยุง แต่พอพี่บอกว่าไม่ได้เป็นแค่ครู แต่เป็นมาเฟียด้วย ผมก็..................ก็เริ่มเข้าใจ.......ผมเข้าใจแล้วว่าพี่ทำงานแบบไหน....” นีออนสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อให้ตัวเองพูดต่อไปได้อย่างไม่ติดขัด ผมมองเขาอย่างอึ้ง... อารมณ์ต่อมาคือความกลัวที่กำลังก่อตัวขึ้นเงียบๆ
“เลิกได้ไหมครับ!!? พี่เมฆเลิกทำงานแบบนี้เถอะ!!!” นีออนพุ่งเข้ามากำเสื้อผมแล้วน้ำตาไหลออกมา ผมรู้เขากำลังกลัวผมมาก แต่เขากลับไม่ได้หนี
“เลิกเถอะครับ!! ฆ่าคนมันบาป ตกนรก แล้วมันก็อันตรายมากด้วย!” ผมไม่รู้จะขำหรือจะสมเพชชีวิตตัวเองดี
สุดท้ายผมก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“เพิ่งคิดได้รึไง ความรู้สึกช้าจริงๆ...” ผมก้มลงยิ้มให้เขา
“..............................”
“เลิกไม่ได้หรอก ถ้ามันจะง่ายขนาดนั้นก็คงไม่เป็นอย่างทุกวันนี้”
ผมคงได้นอนกอดธงชาติอยู่ในโลงชั่วนิจนิรันดร์เร็วขึ้น ทั้งมาเฟียฝ่ายตรงข้าม ทั้งตำรวจคงตามไล่ล่าผมจนไม่เป็นอันต้องทำเชี้ยอะไรแล้วนอกจากหนีหัวซุกหัวซุน ตราบใดที่ขั้วอำนาจยังเป็นอย่างทุกวันนี้ ผมเลิกไม่ได้จริงๆ
ผมต้องล้างบางพวกมันให้เหี้ยนก่อน ทุกอย่างจึงจะจบลงอย่างสุขี
“ท้อปไม่ให้พี่เมฆเลิกเหรอครับ?” นีออนพูดถึงไอ้เด็กเวรนั่นจนได้
“ไม่เกี่ยวกับมันเลยยย.... มันเป็นแค่เด็กเปรตคนหนึ่ง จะกระทืบให้ตายเมื่อไหร่ก็ย่อมได้ แต่ผมไม่มีว่างไปทำอะไรแบบนั้นหรอก งานผมจริงๆ อ่ะระดับชาติ”
ผมยกมือปาดน้ำตาให้นีออน แล้วดึงเขามากอดไว้แน่นๆ
“ที่ผมทำทุกอย่าง มันมีเหตุผลนะ แล้วผมก็ไม่ได้ฆ่าคนสักหน่อย แค่ส่งตัวเหี้ยไปลงนรกเท่านั้นเอง บอกได้แค่นี้แหล่ะ เอาไว้พร้อมเมื่อไหร่ ผมจะเล่าให้ฟังทั้งหมดเลย แต่ตอนนี้ขอแค่คุณช่วยผมอย่างเดียว”
“อะไรครับ?”
“เชื่อใจผม อย่าหนีผมไปไหน อยู่ข้างๆ ผม แล้วผมจะปกป้องคุณเอง”
“ไหนบอกว่าอย่างเดียว.........ตั้งหลายอย่าง”
“เหอะน่า... แถมๆ ให้หน่อยเป็นรางวัลชีวิต”
“แล้วผมขอพี่เมฆบ้างได้ไหม?”
“ขอไอ้นี่ใช่ป่ะ?” ผมคว้ามือเขาเอาไปวางที่กลางหว่างขา
“อ่ะ ผมให้”
“เฮ้ยยยย ไม่ใช่อันนี้.....!!!” นีออนร้องเสียงหลงแล้วรีบดึงมือกลับ ผมขำท่าทางไร้เดียงสาของเขาจริงๆ ผิดกับเมื่อกี้ที่ขำแทบไม่ออกเวลาเขามองผมเหมือนเห็นตัวตนที่แท้จริงแล้ว
“เมื่อกี้คุณกลัวผมเหรอมายด์?” ผมถามนีออนพยักหน้า เล่นเอาปวดใจ
“ผมก็กลัวคุณนะ”
“ทำไมล่ะครับ?”
“กลัวคุณเกลียดผมดิ แต่คงไม่มีวันนั้นหรอก” ถึงจะทำตัวน่าเกลียดนับครั้งไม่ถ้วน แต่เรื่องอะไรผมจะยอมให้เขาเกลียดผม
“รู้ด้วย!?” นีออนถามกลับ
“ก็ผมฉลาด”
“ผมไม่เกลียดพี่เมฆหรอก แต่ผมกลัวพี่ทำอะไรไม่ดี”
เรื่องไม่ดีของผมเนี่ยก็นับไม่หวาดไม่ไหวเหมือนกัน
“ผมทำดีกับคุณคนเดียวก็พอ” เพราะคนอื่นที่เห็นๆ อยู่ตอนนี้เฮงซวยเกือบทั้งหมด
“ไม่ได้ ต้องทำดีกับคนอื่นด้วย!”
“อ้าว แล้วถ้าใครมันเหี้ยกับผมล่ะ ยังจะให้ผมดีกับมันอยู่ไหม?”
“เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร”
“ฮ่าๆๆๆ เฮ้ย!!! ศิษย์วัดไหนวะ มาไงวะเนี่ย?” พอเห็นผมขำนีออนก็ทำหน้าเบ้
“อ่า....ถ้าเลี่ยงไม่ได้ พี่ก็อย่าไปยุ่งกับคนพวกนั้นก็ได้”
“ผมไม่ยุ่ง พวกมันก็วอนหาตีนออกบ่อยไป”
“พี่พูดเหมือนตัวเองชอบเรื่องชกต่อยเลย”
“ชอบบ้าอะไร ผมเกลียดแทบดิ้น แต่บางทีมันก็ต้องทำเพื่อป้องกันตัวเองบ้าง เหมือนที่คุณอยากเรียนมวยกับผมนั่นแหล่ะ เออ จะว่าไปยังไม่ได้สอนเลยนี่หว่า นอกจากมวยบนเตียง”
“ไม่เป็นไรครับ ให้พี่ทำงานระดับชาติเสร็จก่อนค่อยสอนผมก็ได้ ระหว่างนี้ผมก็จะออกกำลังกายเตรียมพร้อมไว้ก่อน” โอ้ แจ๋วเลย
“เหรอ? เตรียมพร้อมเพื่อผมเลยใช่มะ?”
ผมกดเขาลงกับเตียงอีกรอบ แล้วรัวจูบที่หน้าไปยกใหญ่เอาให้หายคิดถึง
“ไม่ใช่แบบนี้!!!!!!!” นีออนตะโกนแล้วหันหน้าหนีปากผมที่ดูดเม้มไม่ปล่อย ผมจูบปากเขา แต่เขาก็ยกมือดันหน้าผมจนแทบเบี้ยว
“บอกว่าไม่ใช่ไงพี่เมฆ ผมหมายถึงอย่างอื่น!!!!” นีออนจ้องหน้าผมเหมือนว่าคราวนี้จะไม่ให้เอา ผมก็จ้องหน้าเขาแบบว่าคราวนี้กูจะเอา กูยืนรอหน้าบ้านสามชั่วโมงแล้วทำไมกูต้องแห้ว
“ผมหนักนะ ปล่อยก่อนได้ไหม?” นีออนบอก
“ไม่” ผมกดขาล็อคแขนเขาไว้ให้เลิกดิ้น เพราะมันเปลืองแรงเปล่าโคตรๆ
“แต่ผมไม่ทำนะ!!!”
“ใช่ คุณนอนเฉยๆ ก็พอ ผมยอมเหนื่อยเอง”
“ไม่เอ๊า เดี๋ยวแม่ผมมา!!! อื้ออ!” ใครจะว่าผมบังคับก็ได้ แต่สำหรับคนขี้อายถ้าไม่บังคับก่อนแล้วจะได้สานต่อเหรอวะ ส่วนเรื่องแม่น่ะก็ช่างเถอะ
ผมบดเบียดริมฝีปากลงไปประกบปากเล็กนั้นแน่น ท่อนล่างก็ใช้หน้าขาถูเข้ากับนีออนน้อยจนมันเริ่มแข็งตัวขึ้นมา
...เด็กๆ นี่ดีนะ ปลุกง่าย แถมประตูยังฟิตอีกต่างหาก
“ไม่เอาจริงดิ?” ผมยอมปล่อยปากออกมาแล้วถามเขา
“.........................” นีออนไม่ตอบ ไม่มองหน้าผม ได้นอนหอบหายใจรวยรินยั่วให้ผมอยากเขมือบเขาเร็วๆ
“ปากไม่ตรงใจ... หน้าคุณมันฟ้องว่าอยากให้ผมเอาชัดๆ!”
H
เนื้อหาแต่ละตอน ถ้าอ่านเรียงตามลำดับมันจะสลับอดีตด้วยนะ เหมือนต่อเนื่องมาจากตอนที่ตัวเองเล่าตอนที่แล้วประมาณนั้น... ฮะๆๆ ออกแนวงงๆ เนอะ :try2:
-
เย้มาแล้ววววววว :mc4:
-
เหตุผลที่พี่บอกว่า "ต้องการแต่เรื่องอย่างว่าจากน้องนีออนอย่างเดียวเท่านั้นแหละ" อ่ะ
มันคงไม่ใช่ซะล่ะมั้ง ลองคิดดีๆนะพี่เมฆ
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ถ้าเกิดน้องนีออนมาได้ยินคงเสียใจมากแน่ๆเลย
พี่เมฆเอ๋ยยยยยย รู้ใจตัวเองซะทีเถอะ ว่ารักน้องนีออนเข้าไปเต็มเปาแล้ว
ถ้าไม่อย่างนั้นจะตามมาง้อถึงที่บ้านหรอ แถมยังทำให้น้องต้องปากไม่ตรงกับใจอีก
อิอิ
-
อดีตดำมืดของพี่เมฆมันยังมีอะไรที่ยังไม่เปิดเผยอีกเยอะเลยอ่ะ :z3:
แต่ก็เหมือนแกจ้องจะกดนีออนตลอดเวลาจริงๆนะอิพี่เมฆ :angry2:
-
รู้จักคำว่าซึ้งไหมพี่เมฆ
จะเอา จะเอา อย่างเดียวเลย ฮ่าๆๆๆๆ
นีออนนนน น่าลาก มากอ่ะ
-
นีออนในซื่อน่ารัก น่าฟัดมากเลยอ่ะ
พี่เมฆอดใจไม่ไหว :z1:
-
นีออน น่ารักจริงๆ
อิพี่เมฆพูดำด้ไงว่าอยากเอาน้องอย่างเดียว
ถ้านีออนได้ยืนคงเศร้าน่าดูนะ
แถมยังอดีตอันมืดมนมากมายอีก
-
ถ้าพี่เมฆยังยึดอุดมการ อยากจะเอาอย่างเดียว นั่น
ได้เสียนีออนไปซักวันแน่ ถ้ายังไม่เปลี่ยนความคิด
หรือถ้าช้า...ก็คงไม่ทันแล้วอีกนั่นแหละ หึๆ
รอตอนต่อไปค่ะ สู้ๆๆ~♥
ปล.ตอนหน้ามันแบบ...ใครๆก็รอคอย(เหรออ?) มาเร็วๆนะคะ อิๆ ><
-
"ไม่เอาจริงดิ??" แง่ววว
ทำแบบนี้ได้ไงอ่ะ คนอ่านรออยู่น๊าาา :z1:
-
อีพี่เมฆแม่งเป็นการเป็นงานก็ได้ด้วยวุ๊ยยยยยย
มายด์มีสามีเป็นมาเฟียตกอดทนหน่อยนะ :z3: :z3:
-
พี่เมฆ !!! อยาดเอาน้องเค้าอย่างเดียวหรือยังไม่รู้ใจตัวเองยะ ถ้าเป็นอย่างแรก สาธุ มคปด -*-!
-
สามคำให้อีพี่เมฆ>>> หลอก เอา เด็ก :m16:
-
อ่านๆ ไปคนอ่านก็ชักเริ่มกลัวว่าจะดรามา :เฮ้อ:
นีออนคนน่ารักตอนนี้ก็เริ่มรู้อะไรมากขึ้นแล้ว ต่อไปจะต้องเข้าไปข้องเกี่ยวกับวงการมาเฟียมากเท่าไหร่ก็ไม่รู้ :เฮ้อ:
-
อิพี่เมฆแกอยากจะเอาน้องนีออนอย่างเดียวเลยหรอห๊ะ :angry2:
-
ว่าแต่นีออนความรู้สึกช้า
ตัวเองก็เหมือนกันแหละคุณมาเฟีย!!
แบบนี้เค้าเรียกว่าทั้งรักทั้งหลงเลยเว้ยยยยยยยย
แหม...พี่เมฆนี่กามตลอดอ่ะ 555
รอตอนต่อไปค่ะ :)
-
อิพี่เมฆนี่ก็นะ หลับหลังก็แอบบ่นแอบด่า
พอมาต่อหน้า ก็อ้อนคุณน้อยมายด์ของดิชั้นซะ... :-[
-
นึกว่าจะแน่นะพี่เมฆ
ก็น้องมายด์เค้าน่ารักขนาด
ขาดไปใจมันก็หายใช่มั๊ยล่ะ
-
น้องมายด์เสร็จแน่
-
รออีก50%ที่เหลือจ้า :z1:
-
น่อรว็อคเอ่าะ! :-[
-
รักเรื่องนี่ที่สุดเลยครับ...........................
o13
-
รอมาต่อๆ !
:z10:
-
M ♠ M
16.5
ไม่รู้ทำไม ผมถึงไร้เรี่ยวแรงทุกครั้งที่พี่เมฆทำแบบนี้... ผมอาย แล้วก็ร้อนไปหมดทั้งตัว ทุกครั้งที่เขามอง...ด้วยสายตาแบบนั้น... แล้วก็ทุกครั้งที่เขาทำอย่างนั้น...
ผมก็อธิบายไม่ได้ครับว่าทำไม เหมือนว่าจู่ๆ มันก็หมดแรงไปซะเฉยๆ
แย่จัง..ถ้าหากผมเป็นไอติมล่ะก็ ตอนนี้ผมคงละลายไม่เหลือรูปร่างแล้วแน่ๆ
ผมนอนนิ่งเหมือนมนุษย์ไร้กระดูก มองทุกการกระทำที่กำลังดำเนินไปเหมือนอย่างที่เคย....
พี่เมฆถอดเสื้อผมออก ตามด้วยกางเกง เขาดึงพรวดอย่างรวดเร็วจนผมมองตามแทบไม่ทัน ตัวผมเปลือยล่อนจ้อนอยู่ภายใต้สายตาแวววาวของเขาทันที
พี่เมฆมองเรื่อยๆ เหมือนสำรวจ แต่ก็แค่แป้บเดียวเขาก็ฝังหน้าลงมาที่อกของผม
ผมไม่รู้ว่าเขาจะใช้ปากดูดมันทำไม แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาใช้มือบี้มันทำไม
...ผมเจ็บ... แต่มันก็เป็นความรู้สึกเจ็บแบบแปลกๆ ผมเจ็บ...แต่ก็อยากให้เขาทำต่อไป
ระหว่างที่พี่เมฆกำลังใช้ปากและลิ้นฟอนเฟ้นไปทั่วใบหน้า และตัวผม มือเขาก็ขยับเข้าไปจับแก่นกายของผมด้วย ผมสะดุ้งมองพี่เมฆตาปรอย ถึงจะเคยทำมาแล้ว แต่มันก็ไม่ชินกับการที่มีใครมาสัมผัสแบบนี้ทุกที
พี่เมฆมองผมแล้วหัวเราะนิดๆ
“ไม่หือไม่อือเลยนะ นอนรอไคล์แม็กซ์ท่าเดียว”
“ก็ผมทำแบบพี่ไม่เป็นนี่” ไม่ได้นอนรอสักหน่อย ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงต่างหาก มีแต่พี่เมฆนั่นแหล่ะที่จูบเอา ๆ แล้วเขาจูบแต่ล่ะที ตื่นเช้ามาทีไร เห็นมีรอยแดงกระจายเต็มไปหมด แถมส่วนใหญ่ก็เป็นจุดที่ล่อแหลมในร่างกายซะด้วยสิ
“กรรม งั้นจะสอนให้เดี๋ยวนี้แหล่ะ” พูดจบเขาก็ถอดเสื้อตัวเองออก แล้วดึงแขนผมให้ขึ้นมานั่งบนตักครับ
“จูบปากซิ” พี่เมฆสั่ง ผมมองเขาแล้วส่ายหัว
“จูบเป็นแล้ว” ผมตอบตรงๆ
“งั้นโม้คไอ้นี่ล่ะ?” พี่เมฆใช้สายตาชี้ไปข้างล่าง ผมมองตามแต่ไม่เข้าใจคำศัพท์
“มันคืออะไรอ่ะครับ?” โม้ค...ภาษาอะไรกัน
“มันคือ.......” พี่เมฆพูดไปก็ลงมือปลดตะขอกางเกงของตัวเองไป ผมมองตามจนกระทั่งเขางัดน้องชายที่เริ่มแข็งตัวแล้วออกมา
หวา.............มองทีไรเป็นอึ้งทุกทีหง่ะ...............กลัวววววว :sad4:
“มันคือน้องชายผมไง ผมให้คุณใช้ปากช่วย” พี่เมฆเฉลย... ผมเลยเพิ่งเก็ต และเริ่ม apply DVD ลามกในหัวกับศัพท์ใหม่ที่เพิ่งค้นพบ อ๊ากกกกก
ผมกลืนน้ำลายหนึ่งอึกเมื่อภาพในมโนฯ เริ่มรีรัน... ‘โม้คไอ้นั่น’ คือ.....ไอ้นั่น.....สินะ แล้วผมจะทำมันได้ไหมเนี่ย.......!!!!
“ของผมสะอาดนะ ลองชิมดูสิ” พี่เมฆบอกอีก
คือ...มันไม่เกี่ยวว่าสะอาดไหมอ่า... แต่ผมคิดว่าผมคงยัดเข้าปากไม่ลงแน่ๆ
ผมบอกเขาอย่างที่คิดออกมา พี่เมฆก็หัวเราะขำอีกและ
“เดี๋ยวสอนๆ ไม่ต้องกลัวรับไม่ไหวหรอก เพราะตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยได้ยินว่าใครจะตายเพราะเรื่องนี้สักคน เจอของดีมีแต่จะร้องเอาอีกๆ ล่ะสิไม่ว่า...”
“ใครเหรอครับ ?” ผมถามอย่างข้องใจ เพราะคนที่พี่เมฆหมายถึงอ่ะ ไม่ใช่ผมแน่นอน... ผมไม่เคยร้องจะเอาอีกสักครั้ง อย่าว่าแต่ร้องเลย เคยทำก็ไม่เคยสักนิด แล้วที่ผมยอมทำ ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนักหรอก มันรู้สึกดีก็จริงอยู่ แต่มันก็เจ็บมากด้วย ผมเห็นพี่เมฆชอบทำแบบนี้ก็เลยอยากเอาใจเขาเท่านั้นเอง
“ไม่รู้สิ ผมจำมาจากในหนังอ่ะ” พี่เมฆยิ้มตอบหน้าเป็น แต่ผมยังข้องใจอยู่
“หนังหรือประสบการณ์ตรงครับ?” ผมเห็นลีลาเขาไปไกลกว่าในหนังที่แม่ให้มาหลายขุมก็เลยสงสัย
“มายด์อ่ะ! ถามแบบนี้เดี๋ยวผมไม่กดไลค์ให้นะ” พี่เมฆเลี่ยงไม่ตอบ แถมกดหัวผมลงไปจ่อตรงน้องชายเขาอีก ผมขมวดคิ้วมองหน้าเขา พี่เมฆก็พยักหน้านิดๆ เหมือนจะสั่งให้ผมลุย
“ลองเอาลิ้นแตะๆ ดูก่อนก็ได้” พี่เมฆบอก ผมทำใจอยู่นานมากกว่าจะกล้าทักทาย... สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า.........หนอนยักษ์ ! แอ่ก ผมค่อยๆ ทำตามที่พี่เมฆชักนำอย่างคนหัวอ่อน
จนกระทั่ง ตอนนี้ไอ้เจ้าหนอนยักษ์มันดิ้นและอาละวาดหนักได้ที่อยู่ในปากของผมแล้วครับ
“เฮ้ย! มายด์ อย่ากัดดิ อมไว้อย่าให้โดนฟัน เอ้ยๆๆ เอาลิ้นเลียรอบๆ ด้วย อมเข้าไปลึกๆ เลย อืมๆๆ อย่างงั้นแหล่ะ โอ้ยซ” พี่เมฆกำกับพลางซี๊ดปากเบาๆ อยู่หลายที ผมไม่แน่ใจว่าเขาเจ็บหรือเปล่า เพราะหน้าตาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“พอและ เดี๋ยวตอนต่อไปไว้วันหลัง” เขาดึงหน้าผมออกมาแล้วดันให้ผมนอนลงท่าเดิม
“ผมทำดีหรือเปล่าครับ?”
“ห่วยขั้นเทพ” พี่เมฆตอบ ทำผมหน้าเสียไปเลย
“แต่ครั้งแรกให้อภัย ครั้งต่อไปไว้มาหัดดูดบ่อยๆ เดี๋ยวก็ดีเอง”
เอ่อ ผมไม่ค่อยชอบเลยครับ มันหายใจไม่ออก แล้วมันก็แสบคอเพราะผมสำลักน้ำลายตัวเองด้วย
ผมเห็นพี่เมฆรีบลุกขึ้นเดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะหยิบถุงยางกับไอ้หลอดหน้าตาคุ้นๆ ออกมา...อ่อ ที่แท้มันคือเจลที่เอาไว้ทาก้นนี่เอง ผมเพิ่งเก็ตก็ตอนดูดีวีดีแหล่ะครับว่ามันเอาไว้ทาก่อนมีอะไรกัน ส่วนประโยชน์เหรอครับ ? ผมไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์ตรงไหน นอกจากทำให้ก้นเย็น
“มันมาอยู่ในห้องผมได้ไงอ่ะ?” ผมถามพี่เมฆเพิ่งคิดได้ว่าตัวเองไม่เคยซื้อนี่นา
“ผมซื้อมาเก็บไว้เอง” เขาตอบ
“ถ้าอยู่ๆ ค้นเจอก็อย่าแปลกใจนะ เพราะของแบบนี้มันต้องมีเตรียมไว้ทั่วทุกมุมโลกอยู่แล้ว”
“หา???”
“เวลาอยากขึ้นมาจะได้ไม่เสียเวลาไง คุณจะได้ไม่เจ็บมากด้วย” พี่เมฆพูดพลางจับขาผมยกขึ้นแล้วเปิดฝาป้ายเจลลงไป
“ขอบคุณผมซะสิ ที่อุตส่าห์ทำเพื่อคุณขนาดนี้” ผมจะขอบคุณเขาดีไหมเนี่ยยยย
“โอ้ย! อ๊ะ” ผมรู้สึกว่านิ้วที่สอดเข้ามามันกำลังเต้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในก้นผมอย่างสนุกสนาน ผมมองหน้าพี่เมฆก็เห็นเขากำลังเพ่งสมาธิไปตรงนั้นที่เขากำลังดันเข้าดันออกอยู่อย่างตั้งใจ
“มองอะไรของคุณ?” พี่เมฆยังอุตส่าห์สนใจที่ผมจ้องหน้าเขาอีก
“เอ่อ........” ผมไม่พูดอะไรสักที พี่เมฆก็เลยยิ้มกริ่มเล็กๆ
“ถ้าจะบอกรักผมก็รีบๆ นะ ...เพราะเดี๋ยวพอผมกระหน่ำยิงเมื่อไหร่คุณจะพูดไม่รู้เรื่อง”
o22
............ไม่เกินจากที่พี่เมฆบอก ไอ้ที่ว่าพูดไม่รู้เรื่องนี่จริงแท้ๆ เลยครับ เพราะหลังจากนั้นอีกห้านาทีต่อมา............. ผมก็เอาแต่ร้องไม่เป็นภาษา จับใจความใดๆ ไม่ได้อยู่คนเดียวบนเตียงหลังเล็ก
ผมไม่ได้ยินเสียงใครเลยครับ นอกจากเสียงของตัวเอง
เสียงเนื้อกระทบกัน แล้วก็เสียงวิ้งๆ ที่ดังอยู่ในรูหู
ผมนอนหงายหน้าแบนติดอยู่กับอกของพี่เมฆที่กอดผมไว้ทั้งตัว โดยที่เราทั้งคู่กำลังขยับเข้าหากันอย่างรุนแรง ขณะที่ผมกำลังจะขาดใจจากปากของเขาที่กำลังดูดกลืนปากของผม และส่วนล่างของเขาที่กำลังกระแทกกระทั้นอยู่กับส่วนอ่อนไหวของผม...
เสียงโทรศัพท์มือถือ เครื่องที่พี่เมฆใช้โทรก่อนหน้านี้ก็ดังขึ้นครับ
ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะไม่สนใจมัน แต่ผิดคาดที่พี่เมฆหยุดทุกอย่างโดยทันที แล้วเขาก็ช้อนเอวผมขึ้นจากเตียงในสภาพที่ร่างกายของเรากำลังเชื่อมกันอยู่
พี่เมฆค่อยๆ ขยับตัวเขาและตัวผมเพื่อไปหยิบโทรศัพท์ที่หล่นอยู่ข้างเตียงช้าๆ ก่อนจะกดรับสาย
“CMI28 มึงโทรมาทำซากอะไรตอนนี้?” เขากรอกเสียงลงไป จากนั้นก็เด้งเอวสวนขึ้นไปหาผมที่กำลังนั่งทับเขาอยู่
ผมกดฟันเพื่อไม่ให้มีเสียงน่าอายเล็ดรอดออกไปและเริ่มเกาะยึดไหล่พี่เมฆไว้แน่น เพราะกลัวจะหงายหลังล้ม
“กำ เออๆ มีไรก็รีบๆ พูดเลย กูยุ่งอยู่...................”
“...............................”
“เยสเขร้ แม่งซวยหมาแล้วไง ไอ้วอรานู๊ดดดดด”
“................................”
“...ฮึ๊ อื้ออๆ” ผมรีบยกมือปิดปากเพราะเผลอหลุดเสียงออกไป พี่เมฆหันมามองแล้วยิ้มนิดๆ เขาจูบแก้มผมแล้วกดสะโพกแรงๆ ไปที่เก่าอีกทีเหมือนแกล้ง
แย่จัง ทั้งๆ ที่ตัวเองก็คุยโทรศัพท์อยู่แท้ๆ
“กูเยิ้บเด็กอยู่ ไอ้เหรี้ย มึงนี่...เป็นสัตว์สปีชี่ย์เดียวกับสมัน*ที่สูญพันธุ์ไปแล้วใช่ป่ะ?” พี่เมฆคุยสายต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้านและไม่ออกอาการแปลกๆ เหมือนผมเลย ที่เขาเปลี่ยนไปคงมีแค่เหงื่อซึม หายใจแรงขึ้น แล้วก็...หน้าตาไม่ค่อยเหมือนปกติเท่านั้นเองครับ
“ทำไมล่า เขาเป็นเมียกูแล้ว มึงกล้ามาจับเหรอ เอาดิ๊!” พี่เมฆพูดไปก็ขยับตัวกลับขึ้นไปบนเตียงอีกครั้ง
ผมไม่เข้าใจ ถ้ายุ่งอยู่ เขาจะนั่งเฉยๆ ให้ผมพักบ้างไม่ได้เลยหรือไง
“เหอะๆ ถ้าเป็นงั้นจริง กูคงหนีไปนอกโลกเลยมั้งสัด ปล่อยให้ตำรวจอวกาศเป็นคนตามจับ ว่าแต่จะมีใครลงทุนกล้าไปจับกูไหมล่ะ” พี่เมฆทิ้งตัวนอนหงายลงไป ปล่อยให้ผมนั่งเอ๋ออยู่อย่างนั้น แต่ก็เอ๋อได้ชั่วพริบตาเดียว เขาก็เอามือจับสะโพกผมแล้วขยับท่อนล่างอีกแล้ว
“แต่ถ้าแบบลึกลับหน่อย ก็หนีไปสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าเลยเหรี้ย กูอยากรู้ใครมันจะหน้าด้านแหกตูดตามกูไปอีก หึหึหึ” ผมทิ้งตัวลงนอนแนบกับอกพี่เมฆเพราะหมดแรงยันขาตัวเองไว้แล้ว ส่วนพี่เมฆที่ตั้งหน้าตั้งตาทั้งคุยทั้งซอยอยู่นั้นอยู่ๆ ก็เกิดหมดธุระจะคุยเล่นกับปลายสายขึ้นมาซะเฉยๆ
ผมไม่รู้หรอกครับว่าใครโทรมา... แต่เท่าที่ฟังคงเป็นเพื่อนมั้ง......และเท่าที่สังเกตอีกที มือถือเครื่องนี้มันคนละเครื่องกับที่พี่เมฆเอาไว้ใช้ประจำอีกด้วย....
และเครื่องนี้แหล่ะครับ ที่ผมเคยรับสายให้เขาในวันแรกๆ ที่เราเพิ่งรู้จักกัน
หลังจากเสร็จสิ้นกิจกรรมที่ทำให้เราทั้งสองคนเสียพลังงานไปเยอะ พี่เมฆก็หลับตาลงนอน ผมเองก็เหนื่อยและเพลียมากเช่นกัน แต่ไม่รู้เพราะอะไร ผมไม่ได้หลับโดยทันที แต่ยังคงนอนจ้องหน้าพี่เมฆในความมืด
ความมืดที่เงียบสงัดนั้น มีหลายคำถามเกิดขึ้นในใจผม ไม่ว่าจะเป็น...
ตัวตนที่แท้จริงของพี่เมฆ...
งานที่เขากำลังทำอยู่...
ความลับที่เขาไม่สามารถบอกได้...
และที่สำคัญ.......
เขาคิดยังไงกับผมกันแน่?
ผมจำได้ว่าเขาไม่เคยพูดว่าชอบผมแม้แต่ครั้งเดียว มีแต่พี่เมฆนั่นแหล่ะที่พูดว่าผมชอบเขา ผมรักเขา.....
มันก็จริงนะครับ ผมรู้สึกอย่างงั้นจริงๆ พี่เมฆเป็นคนสำคัญของผม... แต่สถานะที่เขาเคยบอกทำให้ผมเริ่มรู้สึกว่าความลับของเขานั้น... มันช่างหนักหนาสาหัสเกินกว่าที่ผมจะรับรู้ และเมื่อใดที่ผมเข้าใกล้เขามากเกินไป บางอย่างในใจก็กระซิบบอกผมเงียบๆ ว่าให้หยุดอยู่นิ่งๆ หรือไม่ก็ให้ถอยออกมา ก่อนที่จะหมดโอกาสถอยอีกต่อไป
ผมไม่รู้ว่าเสียงที่ว่านั้นเป็นเสียงของใคร และความรู้สึกที่บังเอิญเกิดขึ้นนี้มันมาจากไหน ตอนนี้ที่ผมอยากทำคือ...อยู่ข้างๆ พี่เมฆ แค่นี้...ผมก็มีความสุขแล้วครับ
ผมยกมือขึ้น หมายจะสัมผัสใบหน้าคมเข้มนั้นเบาๆ หากแต่ยังไม่ทันได้เข้าใกล้มากเท่าไหร่ คนที่ผมคิดว่าหลับไปแล้วกลับยกมือขึ้นคว้ามือผมไปจับไว้อย่างรวดเร็ว....
แค่เร็ว....ผมคงไม่ตกใจเท่าไหร่ แต่ที่ผมตกใจคือพี่เมฆบีบมือผมแรงมากจนมือแทบหัก
“โอ้ย!!” ผมเผลอร้องออกมาเสียงดัง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่พี่เมฆลืมตาขึ้นและปล่อยมือผมเช่นกัน
“โทษที เจ็บรึเปล่ามายด์?” พี่เมฆลุกขึ้นดูอาการผมด้วยท่าทีที่ผมเดาไม่ออก
“ไม่เป็นไรครับ”
“ดึกแล้วทำไมไม่นอนหล่ะ จะลักหลับผมรึไง?”
“ป..เปล่านะครับ! ผมแค่จะจับแก้มพี่เฉยๆ”
“โอ๊ะ จะให้ผมเอาคุณให้ได้เลยใช่ไหม? หื่นจังเลยนะ”
“หา!!? ผมพูดตอนไหน พี่อย่ามั่วสิ” พี่เมฆอมยิ้มขำเหมือนเดิมแล้วคว้าตัวผมไปกอดแน่น แตกต่างจากท่าทางเมื่อกี้ก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมา ซึ่งนั่นทำให้ผมโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
“นอนกันดีกว่าครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสาย” ผมบอกพี่เมฆ
“เรื่องนั้น ผมไม่ห่วงหรอก เพราะผมใช้ บรีสเอ็กเซล”
“หา?”
“ใช้แล้วลืมไปเลยว่าเคยมีคาบ”
o2
H
ฮ่วย นี่มันนิยายรายเดือน.....ชิมิ?
*เกร็ดความรู้
ปัจจุบัน สมันสูญพันธุ์แล้ว สมันในธรรมชาติตัวสุดท้ายถูกนายตำรวจคนหนึ่งยิงตายที่จังหวัดกาญจนบุรี สมันตัวสุดท้ายในที่เลี้ยงถูกชายเมาสุราคนหนึ่งตีตายที่วัดแห่งหนึ่งในจังหวัดสมุทรสาคร
มีรายงานว่าพบซากเขาสมันสดขายในร้านขายยาใจกลางเมืองพงสาลี และแขวงหลวงพระบาง ทางภาคเหนือของลาว ทำให้สันนิษฐานว่าอาจจะมีสมันหลงเหลืออยู่ในประเทศลาวก็เป็นได้ แต่เรื่องนี้ยังไม่มีหลักฐานยืนยันเพียงพอ
เดบิต : วิกิฯ
แล้วมันเกี่ยวไรกัน...? คือใช้เรียกคนปัญญาอ่อน แบบไม่น่าจะเกิดขึ้นบนโลกใบนี้ได้อีกแล้วหง่ะ (ฮาอย่างมีสาระ)
-
สุดยอด แต่ รู้สึกสงสารมายด์ไงไม่รู้
-
“มายด์อ่ะ! ถามแบบนี้เดี๋ยวผมไม่กดไลค์ให้นะ”
ฮาาาา :laugh: โฆษณา 3BB ในเอ็มไทย ดูบ่อยมากกก 5555+
-
เด็กคิดมากเอ๊ย
ไม่ค่อยชอบแบบนี้ เดี๋ยวมายด์คิดมากนู่นนี่นั่นอีก
พี่เมฆมันโคตรหื่นอ่ะ สงสารเด็กมันบ้างเหอะ
เอาเรี่ยวแรงที่ไหนมานักหนา
เปลี่ยนจากรายเดือนมาเป็นรายปักษ์แทนได้มั้ยเคอะ ^^
-
มายด์อินโนเซนต์เกิ๊นนนนน เจอเมฆหลอกล่อตลอดเวลา :เฮ้อ:
ความไม่รู้ทำให้มายด์สงสัย กลัวว่าความสงสัยต่างๆ นี้จะกลายเป็นดรามาในอนาคต
:pig4:
-
"ใช่แล้วลืมไปเลยว่าเคยมีคาบ"
ฮา ๕๕๕
-
เจอมุกกดไลค์เข้าไป หัวเราะเป็นบ้าไปเลยทีเดียว :jul3: :jul3:
-
พี่เมฆสอนไรมายด์ก็ไม่รู้ อิอิ
พี่เมฆนี่เก่งจริงๆ ทั้งคุยโทรศัพท์ทั้ง... :haun4:
รู้สึกเหมือนพี่เมฆไม่ได้ีรักมายด์เลยอ่ะ~ TT'
-
น้องมายด์ ในหัวเล้กๆของหนูคิดอะไรมากมายขนาดนี้คะ :z3:
เอ่อ แต่มันก็ต้องมีคิดบ้างแหละ ก็อิพี่เมฆมันบุคคลอันตรายอย่างเห็นได้ชัด และหื่นมากกกก :haun4:
มุกใช้บรีสเอ็กซ์เซลนี่เจ็บจี๊ดอ่ะ เพิ่งโดนนักเรียนเล่นใส่มาไม่กี่วันนี่เอง คุณครูเจ็บปวด :monkeysad:
-
พี่เมฆทั้งหื่นทั้งเนียน น้องมายด์ตามไม่ทันแล้ว
สงสารน้องมายด์คิดมากตลอดอ่ะ
ตอนนี้ฮามาก เป็น NC ที่ฮาที่สุดในสามโลก ฮ่าๆๆ
-
พี่เมฆมันตลกบริโภค(เด็ก)ว่ะ :m20:
-
น้องมายด์น่ารักมว๊ากกกกก~
ไร้เดียงสาสุดๆ
เพราะงี้สินะ ถึงต้องมีพี่เมฆคอยดูแล
พี่เมฆก็นะหื่นตัวพ่อจริงๆ
-
“มายด์อ่ะ! ถามแบบนี้เดี๋ยวผมไม่กดไลค์ให้นะ”
ฮาสาดนะเฮียเมฆ
-
พี่เมฆหื่นจริง ๆ
เหมือนอนาคตมายด์จะลำบากยังไงไม่รู้ พีั้เมฆแกต้องดูแลมายด์ดีดีนะ
-
ท่าทางจะเป็นนิยายรายเดือนจิง :a5:
มึนและอึนกับอีพี่เมฆมาก
-
หนูมายด์น่ารักจริงๆ
พี่เมฆก็ทั้งหื่นทั้งฮา ฮ่าๆๆๆ
-
พี่เมฆพยายามยัดเยียดความหื่นให้น้องนีออนตลอดเลยอ่ะ!!
คนอะไร ชอบคิดเองเออเอง ฮา~
ขนาดกำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะ
ยังจะมีอารมณ์คุยโทรศัพท์อีกนะ!!
จริงๆมายด์น่าจะร้องใส่โทรศัพท์ดังๆไปเลย หึหึ
มุขบลีสไม่ไหวจะเครียล์~ :เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดดดดด อัพแล้วดีใจ มุขสุดท้ายปล่อยไว้แบบ 55555555555555555 ลืมไปเลยว่าเคยมีคาบ555555 โดนนน
-
น้องมายด์นี่มันไร้เดียงสาขนานแท้เลยจริงๆ
-
นีออนแอบมีออนท็อปเบาๆ 555
เกลียดพี่เมฆว่ะ...แต่เริ่มรู้สึกผูกพันกับนีออนแล้วชิมิๆๆ
หนูนีออนก็นะ!! อย่าไปหลงคารมไอ้พี่เมฆมันสิ!
อยากให้นีออนตาสว่างแล้วสลัดพี่เมฆซะ
หรือไม่ก็ให้พี่เมฆสลัดนีออนทิ้งก็ได้ สงสารว่ะ!
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สามคำ>>> หื่น ฮา รัก :-[
-
โอ้..สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่เมฆแมร่งหื่นอ่ะ :z1:
-
"ลืมไปเลยว่าเคยมีคาบ" เพลียเหลือเกิน o22
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักพี่เมฆ (มันหื่นดี) :haun4:
มายด์ก็น่ารักตลอดอ่ะ :-[
-
กร๊ากกกกกกก ฮาไปมั้ย ไม่ไหวอ่ะ เจ็บท้อง
แต่ละมุกของพ่อปลาไหล เดี๋ยวเค้าเอาไปเล่นมั่ง
น้องมายด์ก็ยังคงเป็นน้องมายด์ ไม่เคยจับปลาไหลได้สักที -*-
Ps.คิดถึงพุ อ๊ากกกกกกกกกก >.<
-
ตอนนี้หวานหยดเลยอ่ะ
เมฆนี่หื่นได้ใจดี555
แอบสงสารน้องนีออนจริง ๆ
หรือจะแอบอิจฉาดีหว่า 555+
รีบมาอัพต่อนะจะรอ
-
เมฆนี่ร้ายจริงๆ แต่ละมุก
เมฆดูแลมายด์ด้วย ตัวเองเสี่ยงยังมีทางเอาตัวเองให้รอดได้ แต่มายด์ทำไม่ได้อย่างเมฆนะ
-
M ♠ M
17
หลังจากแกล้งหลับ จนแน่ใจว่านีออนคงไม่สะดุ้งตื่นขึ้นมาเกาะแข้งเกาะขาผมแล้วร้องไห้งอแงว่า...
‘พี่เมฆครับ.....อย่าไป!!! อย่าทิ้งผมไป....ผมไม่อยากนอนคนเดียว.....ผมเหงา อย่าไปไหนเลยนะครับ ฮือออๆๆๆ’
โถ ! นีออน... ผมทนเห็นฉากรักที่ต้องพลัดพรากแบบนั้นไม่ไหว มันช่างดราม่ากระชากใจเกินไปว่ะ !
ผมเองก็ไม่อยากทิ้งให้คุณนอนคนเดียว... แต่ถ้าผมไม่กลับไป... ชีวิตอันแสนสงบสุขของเราสองคนคงต้องบรรลัยไม่จบสิ้นแน่ๆ
ผมยกมือลูบหัวกะโหลกน้อยๆ ของนีออนเบาๆ แล้วจุมพิตลาไปทีนึง
เฮ้อออ แม่งเอ๊ย...พระเอกจริงๆ นะกูเนี่ย !
แต่ Behind the scene เละเทะยิ่งกว่าไอ้ปื๊ดซะอีกว่ะ
ผมจัดการใส่เสื้อผ้าและแอบออกมาจากบ้านอย่างเงียบๆ ตรงกลับคฤหาสน์ทรัพย์สถิตย์ยืนยง ที่พักหลังมานี้ผมต้องไปนอนเฝ้าไอ้เด็กเวรตะไลนั่นเพื่อสนองตัณหามันทุกคืน...
หลังจากสอบถามข้อมูลคร่าวๆ กับตำรวจที่ทำงานให้พวกเรา สมองผมก็ปั่นป่วนกับข้อมูลนิดหน่อย
ผมไม่รู้ว่าไอ้ท้อปกำลังคิดจะทำอะไร ถึงได้ลากไอ้เกรียนโจ้เข้ามาร่วมสังคายนา? นี่มันกำลังจะพาพวกผมดิ่งลงสู่วังวนแห่งการแก้แค้นรึไงวะ?
และที่น่าเจ็บใจจนแทบจะหักคอมันตายคาที่ ผมลองถามมันในคืนนั้นเรื่อง...โกดังสินค้า ซึ่งตอนนี้ตำรวจของอีกฝ่ายคงยึดได้หมดแล้วมั้ง
กว่าจะตกลงใช้วิธีแลกยากับไอ้จอมได้ เวลาที่ผมเสียมาทั้งหมดเป็นต้องพังพินาศย่อยยับเพราะมัน มันจะรู้เหี้ยอะไรบ้างไหมเนี่ย !?
“ไอ้พวกนี้มันศัตรู แล้วทำไมเราต้องไปญาติดีกับมันด้วยล่ะเมฆ? เรามีวิธีตั้งมากมายที่จะเอาโกดังกลับคืนมาไม่ใช่เหรอ?” ไอ้ท้อปพูดแบบไม่สนใจห่าอะไรทั้งนั้น
“แล้วผมก็ไม่เห็นด้วยสักนิด ที่จะปล่อยพวกมันไว้ นี่ถ้าผมไม่กลับมา ต้องรออีกนานเท่าไหร่ล่ะ? ทำไมนายถึงไม่กำจัดมันสักที นายปล่อยคาราคาซังให้มันหาเรื่องมาต่อรองพวกเราได้ยังไง!? …ผมไม่อยากจะคิดมากหรอกนะ ว่าทำไม แต่ตอนนี้คิดออกอยู่อย่างเดียว... นาย..กำลัง...โดนใคร..ปั่นหัว..ให้ไม่ไปฆ่ามันอยู่รึเปล่า?”
......ชัดละ ความจริงเริ่มกระจ่าง.......
แต่ความจริงอีกข้อก็เริ่มกระจ่างขึ้นมาอีกเหมือนกันว่า......ถึงไอ้ท้อปจะอยู่เมืองนอก แต่มันก็รู้ทุกอย่างที่นี่เป็นอย่างดี รู้สึกหลังจากที่ผมแตะมือเปลี่ยนให้ไอ้โซ่ ‘ฝึก’ มันให้พร้อมผจญภัยในโลกมืด ไอ้โซ่ มือสังหารอันดับต้นๆ ของที่นี่ก็ดูจะจงรักภักดี ป้อนข้อมูล และวิชาอาคมให้เจ้านายมันแทบทุกอย่าง
......ซึ่งในอดีต......
ผมเคยเป็นคนที่ไอ้ท้อปชาบู เปรียบเสมือนพระเจ้าโจ๊กของมันเลยก็ว่าได้
ไอ้เด็กนี่มันคงเป็นมาโซว่ะ ผมฝึกหนัก ผมฝึกโหด เคยกระทืบมันมาแล้วด้วยซ้ำอย่างไม่มีเหตุผล แต่มันก็ยังพยายามเรียนรู้ทุกอย่างจากผม ทั้งที่ผมก็ไม่ได้เต็มใจจะสอนมันแม้แต่นิดเดียว เท่านั้นไม่พอ ยังพยายามเลียนแบบแม้แต่บุคลิกของผมอีกต่างหาก !
แม่เจ้าโว้ย... คนที่จมอยู่กับความดาร์คจนแทบไร้ความรู้สึกอย่างนี้เนี่ยนะที่มันอยากเป็น?
เป็นไปแล้วหวังพึ่งเทพโยดากับอนาคิน สกายวอร์คเกอร์ แม่งก็ไม่ได้แล้วนะเว้ย จะมีก็แต่จิตแพทย์ที่ดูท่าจะบ้ากว่าผม กับยาระงับประสาทเม็ดเท่าเอ็มแอนด์เอ็มคอยช่วยไว้ทุกเดือนๆ เท่านั้นล่ะวะ
ลองคิดดู!! ผมเกลียดการฆ่าฟันแทบตายห่า! ผมเครียดกับตัวเองที่มีหลายคนเหลือเกิน
แต่ชีวิตมันช่างบัดซบ เพราะผมยังไม่ประสาทแดกไปซะก่อน
ผมยังจำตัวผมทุกๆ ตัวได้ดีไม่มีบิดพลิ้ว และทุกตัวก็ทำงานของมันไปอย่างมีประสิทธิภาพเรื่อยมา
พรสวรรค์แบบนี้....... มันมีประโยชน์สำหรับคนบางคนอย่างมหันต์ แต่สำหรับผม.....มันเป็นแค่.......เครื่องมือ ที่ทำให้ตัวเองมีชีวิตรอดบนโลกอันแสนสุขใบนี้ต่อไป
“คุณหนูสงสัยว่ามายด์เป็นสายลับของไอ้จอม? จะพูดแบบนี้ใช่ป่ะ?” ผมถามไอ้ท้อปซึ่งๆ หน้า ไม่รู้จะอ้อมจักรวาลไปทำไมนี่วะ เสียเวล่ำเวลา
“ใช่” ไอ้ท้อปตอบขวับ “เด็กแค่ไหนก็ทำงานได้ ใช้เป็นนกต่อ เหยื่อล่อ เมสเซนเจอร์ หรือไอ้ตัว! มันก็เป็นได้ทั้งนั้นแหล่ะ ได้ข่าวว่าเคยเป็นเหยื่อล่อคนผลิตยาออกมาด้วยใช่ไหมล่ะ? ล่อออกมาในฐานะไอ้ตัวข้างถนน หึ ขนาดนี้แล้วเมฆยังหลงกลมันได้อีกนะ”
ไอ้ท้อปแค่นยิ้มเยาะ... ปกติใครจะพูดถึงคนอื่นยังไงผมไม่ใส่ใจ และตอนนี้ผมก็กำลังบังคับตัวเองให้ไม่ใส่ใจเหมือนเดิม ทั้งที่จริง....ในอกผมมันเหมือนกำลังถูกคนวางเพลิง
“หลักฐาน?” ผมถามมันอย่างใจเย็น
“มีไหม? อย่าดีแต่ปาก”
ไอ้ท้อปจ้องตาผมนิ่ง เหมือนกำลังค้นหาความจริง... ที่มันไม่มีวันรู้...
สักพักมันก็ลุกเดินไปหยิบแฟ้มบางๆ ที่อยู่ในลิ้นชักโต๊ะ ยื่นให้ผม
ผมรับมาเปิดดูลวกๆ ...ข้างในนั้นเป็นรูปแม่ของนีออน กำลังเดินเข้าออกบ้านตัวเองตามปกติ
เหอะๆ ...............เวรสิมึง!!!
คิดว่าอยู่ๆ ไอ้พวกมาเฟียธุรกิจข้ามชาติแบบนี้มันจะถ่ายรูปหม่ามี้คนอื่นไปทำซากอะไรวะ ถ้าหม่ามี้คนนั้นมันไม่เกี่ยวข้องกับดาร์ธเวเดอร์!
“ตำรวจ?” ผมเลิกคิ้วถามไอ้ท้อป บอกตรงๆ อึ้ง......ว่ะ ไม่มีอารมณ์แม้แต่จะอ่านเองว่าคนในภาพนี้เป็นใคร นอกจากเธอเป็นแม่ของนีออน
“อืม อยู่แผนกสืบสวน เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ และที่สำคัญ...ไม่ได้อยู่ฝั่งเราด้วย”
“......................” ฮะๆๆๆ ไม่ได้อยู่ฝั่งนี้ ก็อยู่ฝั่งโน้น...สองฝั่งคลอง ง่ายๆ ชัดเจนว่ะ
มันเจ็บล้น บาดลึกโคตรๆ!!!
“ถึงไม่มีหลักฐานว่าเด็กนายทำงานให้ใคร แต่อย่างน้อยแม่ของมันก็พวกเดียวกับไอ้จอม”
...ผมแทบยกมือกุมขมับกับความจริงอันรับไม่ได้...
หลังจากทั้งคืน ผมใช้เวลาอ่านทบทวนข้อมูลที่ไอ้ท้อปหามาด้วยความจิตตก เช้านี้...ผมเลยรีบไปหานีออน เพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง
...คนที่ผมไว้ใจในโลกนี้... ....ไม่มีหรอกว่ะ....
แล้วการหักหลังด้วยใบหน้าท่าทางซื่อๆ ก็ใช่ว่าจะไม่เคยผ่าน มันทำเอาผมเจ็บปางตาย โดนยิงระยะเผาขนเลยนะเว้ย! ไม่ใช่ขี้ๆ......
แล้วอะไรที่ผมพลาดมาแล้วครั้งนึง ครั้งต่อไปอย่าหวังเลยว่าจะมี
“อ้าว พี่เมฆ หายไปไหนมาครับ?” นีออนถามหน้างง ตอนเขาออกมาจากห้องครัวแล้วอยู่ๆ เจอผมยืนคว้างอยู่กลางบ้าน
ผมสำรวจท่าทีของเขาอย่างระมัดระวัง ไม่ได้อยากจะระแวงหรือสงสัยในตัวเขานะเว้ย ไม่เคยเลย... แต่เพราะแม่ของนีออนทำงานแบบนั้นนั่นแหล่ะ ทุกอย่างมันถึงต้องเปลี่ยนไปตามอัตโนมัติ
ผมจำเป็น... ต้องระวังตัวมากขึ้นจริงๆ
“ไปทำงาน” เสียงผมห้วนจนรู้สึกได้
“หน้าซีดๆ ไม่ได้นอนเหรอครับ?” ผมขมวดคิ้ว...แถมยังรู้สึกว่าความห่วงใยนั้นเป็นของปลอม
ในชีวิตผม... อะไรที่มันเป็นของจริงบ้างล่ะวะ?
อะไรคือความซื่อสัตย์?
มีแต่การทรยศ หักหลัง... แม้แต่คนที่ผมทำงานให้ ยังสอนให้คิดแบบฝังหัวเลยว่า
‘เราทำในสิ่งที่เป็นผลประโยชน์กับเรา ส่วนคนอื่นก็ช่างหัวแม่งเถอะ!! ถ้าเราเดือดร้อนจริงๆ ใครมันจะมาช่วยเรา..ถ้าเราไม่ช่วยตัวเอง!!’
“คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร?” นีออนหัวเราะแล้วถามกลับ
“แล้วพี่ไม่รู้เหรอครับ ว่าพี่เป็นใคร?”
ถ้าเป็นปกติ.... ที่อาจจะไม่ปกติของผม ผมคงยิงมุขให้เขาอายม้วนเป็นก้อนกลมๆ ไปแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่
“อย่าย้อนผม... แค่ตอบมาว่าคุณรู้อะไร”
“...............................” คำถามนี้ทำให้นีออนถึงกับเงียบ
เขามองผม... เหมือนกับที่คนอื่นมองผม สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามนั้นแฝงความกลัว...
“พี่เมฆ...เป็น..............ครูของผม เป็น.......พี่ชาย..............เป็น............”
“........................” เขาทำท่าคิดหนักเพราะสายตาแข็งๆ ของผม
“เป็น......มา.........เฟี..........” เสียงสะดุดลงตรงนั้น
นีออนก้มหน้าจนคางชิดอก ตัวเท่าลูกหมากำลังสั่นเล็กๆ แล้วเขาก็ยิงทะลุแสกกลางหน้าผากผมอีกประโยคนึงเน้นๆ ว่า…
“แล้วพี่ก็..เป็นคนที่ผมชอบด้วยครับ!!”
เหมือนความหวาดระแวงดับวูบไปแป้บนึง
ผมเดินไปคว้าไหล่เขาเข้ามากอดแล้วจูบที่หัวปลอบเบาๆ ผมกำลังสับสนในตัวเองอย่างหนัก... มันเหมือนมีทุกๆ อย่างที่ตัวเองเป็นกำลังพยายามดึงแข้งดึงขาผมไว้ไม่ให้ทำตามใจอยู่
นี่มันอะไรกันนักกันหนาวะ... ถ้าตอนนี้แกล้งลืมว่าตัวเองเป็นใครได้ผมคงมีความสุขไปแล้ว
“คุณเคยดูการ์ตูนไหม?” ผมถามนีออน “คนที่เหมือนมีหลายคนในร่างเดียวน่ะ” นีออนส่ายหัวกับอกผม แขนเล็กแบบเด็กเพิ่งจะโต กอดหมับเข้าที่เอวแน่น
“ผมไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าผมเป็นแบบนี้”
“ผมไม่ได้บอกใครเลยครับ!” นีออนละล่ำละลักตอบ “ผมจำได้ที่พี่เมฆสั่งว่าห้ามบอกใครว่าเป็นมาเฟีย สั่งห้ามบอกใครเรื่องโทรศัพท์ เรื่องบ้านแปลกๆ หลังนั้น... ผมไม่ได้บอกใครจริงๆ”
ถึงนีออนจะพูดอย่างงั้น แต่ผมก็หยุดสายตาเย็นชาของตัวเองไม่ได้
“แล้วถ้าวันดีคืนดี ...มีตำรวจมาเคาะบ้านคุณ แล้วถามเรื่องผมล่ะ? คุณจะตอบพวกมันว่าไง?”
“.........ตำรวจ!?” หน้าเขาซีดขึ้นมาทันตาเห็น
“อืม คุณก็พอรู้ใช่ป่ะ ว่าอาชีพนี้มันการันตีความเชี้ยขนาดไหน... ผมทำงานผิดกฎหมาย แล้วผมก็กำลังโดนตำรวจไล่ล่าอยู่ แต่เผอิญ...........คุณดันรู้ด้วยดิว่าผมเคยไปไหนมาไหน เคยทำงานกับใครบ้าง”
ผมดันตัวนีออนออก แล้วก้มลงไปยิ้มบางๆ ให้
“ถ้าตำรวจขอให้คุณบอก.. ระหว่างการทำหน้าที่เป็นพลเมืองดีของสังคม กับ คนเชี้ยๆ อย่างผมอ่ะ... คุณจะเลือกอะไร?”
ผมไม่ได้หวังอยากมีใครรออยู่ข้างหลัง เพราะมันเป็นภาระ เป็นตัวถ่วงให้ผมลังเลตัดสินใจ ถ้านีออนไม่เอาผม ผมก็ว่าดีเหมือนกัน... ไอ้ความสับสนวุ่นวายบัดซบนี้มันจะได้จบๆ ลงสักที
“พี่เมฆชอบพูดว่าตัวเองเชี้ย แต่ผมไม่เคยคิดอย่างงั้นเลย!” เห็นทีไอ้ที่อยากให้เป็น มันคงยากซะแล้วว่ะ
“ชอบคิดเองเออเองอยู่เรื่อย! ผมสัญญาว่าจะไม่พูดก็คือไม่พูด ไม่ว่าใครจะขอร้องยังไงผมก็ไม่พูดหรอก”
“แต่ถ้าพูด คุณอาจได้รางวัลเป็นเหรียญกล้าหาญจากนายกฯ เลยนะ ไม่อยากได้เหรอ?”
“ของอย่างนั้น ไม่อยากได้หรอกครับ!!!” นีออนตอบหนักแน่น
ผมหัวเราะเบาๆ “ถ้าช่วยผู้ร้ายหลบหนี คุณจะมีความผิดด้วยนะ”
“พี่ทำไมขู่จังอ่ะ? ทำอะไรผิดมากันแน่ บอกผมได้ไหมล่ะ?”
ผมนึกนิดนึงแล้วตอบแบบ soft soft
“ทำร้ายร่างกาย”
“ที่ผมเคยเห็นที่โรงแรมใช่ไหมครับ? ก็พวกมันมีเยอะ พี่โดนรุมแล้วป้องกันตัว มันก็ไม่เห็นผิดอะไรนี่ อย่างมากก็แค่เสียค่าปรับ” อืม....เออ ว่ะ....อยากจะพูดมากกว่านี้ แต่มันก็ดูเกินจำเป็นมากไปหน่อย
ที่ผมไม่บอกก็ไม่ใช่เพราะผมอยากปิด โปรดเข้าใจเสียใหม่ แต่ยิ่งรู้มาก ก็ยิ่งซวยมากเท่านั้นต่างหากล่ะเว้ยที่กังวล
“แล้วถ้าแม่คุณถามล่ะ?” ผมพานีออนไปเลือกซื้อบะหมี่สำเร็จรูปต่อ
“เรื่องงานของพี่เหรอครับ? ถ้าแม่ถามผมจะบอกว่าเป็นความลับของพี่เมฆแล้วกัน”
เอาง่ายๆ งี้เลยเหรอวะ!!
“แต่พี่เมฆ...ทำงานหลายอย่างจริงๆ ด้วยนะครับ ทั้งขายเพชร เป็นครู แล้วก็เป็นมาเฟียอีกต่างหาก ทำไมมันดูไม่เข้ากันเลยอ่ะ” เหอะๆๆ กูเคยเป็นหุ้นส่วนร้านเพชรด้วยนี่หว่า...
“ผมยังเป็นอีกหลายอาชีพนะ” ผมบอกนีออน
“เด็กปั๊มใช่ไหม!?” เขาพูดล้อผม
“ไม่ใช่ๆ เด็กเสิร์ฟ!?” ผมส่ายหัวยิ้มๆ ไอ้บรรยากาศอึดอัดที่มีมันหายไปไหนแล้ววะ อยู่ๆ แม่งก็โล่งใจขึ้นมาซะเฉยๆ
“นักฟุตบอล!?” นีออนทายต่อไปเรื่อยๆ
“…...นัก...มวย!!!?”
“อืม เกือบถูก” ผมหัวเราะแล้วจับเขาขึ้นอุ้มไปวางไว้บนโซฟา
“โอย..... จะสายแล้ว” นีออนดูนาฬิกาแล้วบอกผม ผมดูมั่ง เพิ่งจะเจ็ดโมง แม่งสายตรงไหนวะ
“ไม่ทายต่อล่ะ?” ผมก้มหน้าลงไปใกล้แล้วกระชากเสื้อนักเรียนออกจากกางเกง
“เย้ยยย พี่! ทำอะไร เดี๋ยวเสื้อยับ!!!”
“ลงโทษคุณ ทำให้ผมไม่ได้นอนมาทั้งคืน” ผมปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนออกแล้วสูดกลิ่นแป้งเด็กให้ชื่นใจ...
เบบี้มายด์ สวีทตี้พิงค์ หอมไกล...........ไปทะลุเซี่ยงจี๊
สัญชาตญาณความเป็นผัวบังเกิดทั้งที่โคตรง่วงเลยว่ะ มายด์จ๋า ผมก้มลงไปจูบเขา แต่นีออนรีบหันหลบ
“ไหนพี่บอกว่าไปทำงาน แล้วจะมาโทษผมได้ไง!” นีออนจะติดกระดุมเสื้อคืน แต่ผมปัดมือเขาออกแล้วจับกดไว้เหนือหัว
“พี่เมฆ!! ไม่ได้นอนพี่ก็ไปนอนซี่ เดี๋ยวผมไปโรงเรียนสาย!!” ผมเห็นเขาดิ้นแล้วเวทนาซะจริงๆ
“มายด์.....” ผมจับหน้าเขาให้หันมามองตรง นีออนยังทำหน้าปญอ. ใส่ผมเหมือนเคย
“วิญญาณไดโนเสาร์ตัวแรกของประเทศไทย ฝากมาบอกผม ให้บอกคุณว่า............”
“…………………”
“มุขคุณอ่ะ .........................เก่าแล้ว................................”
ถ้าหากมันจะเจ็บ ก็ให้มันเจ็บอีกสักครั้ง คงไม่เป็นไร
อย่างมากก็แค่ตาย
.......ผมจะลองเชื่อใจนีออนดู......
H
ขอบคุณทุกเมนท์จ้า :pig4:
-
ตกลงท็อปนี่มันชอบพี่เมฆใช่ม่ายเนี่ย
ใส่ร้ายนีออนตลอดดด
-
ห๊ะ แม่นีออนเป็นตำร๊วดดด นอกเครื่องแบบด้วย
แบบนี้ก็น่าจะระแคะระคายพี่เมฆล่ะสิ
พี่เมฆ นี่น้องมันจะไปโรงเรียนนะ ทำอะไรนึกถึงน้องมันบ้างเถอะ
สงสารน้อง >////<
-
เฮ้ยยยยยยยย!!
ไหงกลายมาเป็นงี้ฟ๊ะ!!
แม่นีออนเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบได้ไง
แถมยังอยู่กันคนละฝ่ายอีก โอ้ว~ :serius2:
แต่ แต่ แต่!!
นีออนไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องวงการมาเฟียหรอก
พี่เมฆต้องเชื่อใจน้องมันนะ
อย่าทำอะไรวู่วามเด็ดขาด
เริ่มจะเข้มข้น+กลิ่นมาม่าลอยมาแต่ไกล
แต่ก่อนอื่นขอโบกไอ้เด็กท็อปซักแปดที!!! :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เชื่อใจนีออนนะ :amen:
-
คุณแม่เบบี้มายด์เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ :a5:
-
อั๊ยยะ!!
พี่เมฆนี่แต่ละตอน
มาบรรยายทีเหมือนคนละคน
คนละมุมป๊าววะ!? 555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
คุณแม่นีออนเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ
แม่ยายกับลูกเขยอยู่กันคนละขั้วขนาดนี้
แล้วนีออนเค้าจะเลือกใคร
-
พี่เมฆคิดยังไงสงสัยนีออนเนี่ย!
ออกจะหน้าซื่อตาใส โดนคนพูดใส่ก็เขวแล้วอ่อ
:-[
-
พี่เมฆอย่าเข้าใจน้องนีออนผิดน่ะ :z3: :z3:
-
ระหว่างแม่กับผัวเลือกยากนะ :z3:
-
อ้าว!! แม่นีออนเป็นตำรวจเหรอเนี่ย
-
เท่ห์มากพี่เมฆ
-
รู้สึกถึงความไม่มั่นคงไงก็ไม่รู้
-
แม่มายด์เป็นตำรวจจริงๆเหรอ หรือไอ้คุณหนูท๊อปมันกุเรื่องขึ้นมาให้เมฆไขว่เขว้
-
รู้สึกว่านานแล้วว่า อิพี่เมฆมันดูไม่จริงจังกับหนูมายด์เลยอ่ะ
เหมือนจ้องจะหลอกฟัน คอยแต่จะชะเดิ้บเขาอย่างเดียวอ่ะ
มันถามหาความจริงใจจากคนอื่น แต่ว่านะ ยังไม่เคยเห็นความจริงใจของมันเลยเหอะ
-
พี่เมฆจะโดนเมียรักหักหลังไหมเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย
o22 o22 :m31:
-
อีท๊อปแร่ด !!!
-
เฮ้อออออออ :เฮ้อ:
ให้มันได้อย่างนี้สิ..มีแต่เรื่องให้ต้องระแวงทั้งนั้น
น้องนีออนออกจะใสซื่อไร้เดียงสาบริสุทธิ์
พี่เมฆก็รู้อยู่เต็มอกจะไปฟังไอ้ท็อปมันทำไม
-
ใกล้จบแล้วดิ... อาม่ามาแล้ว :เฮ้อ:
สู้ๆครับ o13
-
ตบท็อป
-
ความรัก คือการเชื่อใจ
เริ่มอยากรู้ตอนจบซะแล้วสิ
-
อ้าว
แม่น้องมายด์เป็นตำรวจจริงเหรอ
ตอนที่แล้วยังอมยิ้มอยู่เลย
ตอนนี้เริ่มเครียดแระ
-
:a5: แม่นีออน !!!! ไอ่เราก็เห็นว่าหน้าใสๆๆ ไม่น่าจะเป็นตำรวจได้เลย
สรุปคุณแม่แอ๊บ แล้วนีออนมันรู้มั้ยเนี่ยว่าแม่ตัวเองเป็นตำรวจอ่ะ
แล้วนีออนล่ะ แอบระแวงเป็นเพื่อนปลาไหล :z10:
แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม แด่ไอ้ท๊อปเด็กนรก :z6:
-
งี้ต้องตั้งชื่อเรื่อง รักระแวง หุๆ
-
ThankS
-
M ♠ M
17.5
ผมรู้สึกงงกับท่าทีของพี่เมฆที่เปลี่ยนไป... เขาถาม เหมือนกับที่ไอ้โหดเคยถามผมเลยว่า
‘รู้อะไร?’
อืม รู้อะไรหว่า...? รู้ว่าพวกมาเฟียเนี่ย เป็นกลุ่มอิทธิพลมืดที่ทำงานไม่ค่อยโปร่งใสเท่าไหร่ เหมือนดูในหนังจีนหรือหนังฝรั่งอย่างนี้ ก็เห็นมียิงกันดุเดือดด้วย
‘รู้ไหมผมเป็นใคร?’
ไม่เข้าใจอ่ะครับ ว่าทำไมเขาถึงถามด้วยท่าทางน่ากลัวแบบนั้น ทั้งที่ปกติ พี่เมฆก็ดูไม่เห็นน่ากลัวตรงไหน ออกจะเป็นคนตลกๆ ด้วยซ้ำ พี่คมก็เหมือนกัน แต่ไอ้โหดเป็นข้อยกเว้น... หมอนั่นน่ากลัวจริงๆ ภาพหลอนที่มันซัดไอ้โจ้ยังติดตาผมอยู่เลย
แล้วยิ่งที่พี่เมฆมาบอกว่าโดนตำรวจไล่ล่า... เอ่อ... ผมอยากจะถามเขาเหมือนกันว่าถ้าโดนล่าจริง ทำไมพี่ยังไปเป็นครูได้เล่า? ทำไมยังไปไหนมาไหนได้ตามปกติ ตอนนั้นที่มีตำรวจมาสอบปากคำ ที่พี่เมฆเขาแกล้งปลอมตัว ผมว่ามันก็ไม่ได้ทำให้หน้าตาเปลี่ยนไปจากเดิมเท่าไหร่เลยนะครับ ถ้าตำรวจจะจับจริงล่ะก็.... ผมว่าคงจับไปนานแล้วล่ะ
เท่าที่รู้จักกันมา ผมโดนพี่เมฆแกล้งมาหลายเรื่อง แถมเป็นเรื่องโง่ๆ ที่ตัวเองยังอยากจะเอาหัวไปโขกกำแพงตายเลยครับ
ที่พี่เมฆเขาหลอกผม แกล้งผม... ผมก็โมโหเขาอยู่เหมือนกันนะครับ แต่พอลองย้อนมองดูอีกที ผมกลับตลกกับสิ่งที่เขาทำ แทบทุกคำพูด... และการกระทำ มันทำให้ผมยิ้ม หัวเราะได้ อย่างที่ไม่เคยเป็นมานานแล้ว ผมมีความสุขจริงๆ ที่ได้อยู่กับพี่เมฆ ถึงแม้บางทีจะรู้ทั้งรู้ว่าเขาอยากแกล้ง ผมก็เต็มใจให้เขาแกล้ง เพียงเพราะว่าผมอยากอยู่ใกล้ๆ เขา
พอผมรู้ว่าพี่เมฆไม่ได้เป็นแค่ครู... แต่ทำงานอันตรายแบบนั้น ผมเองก็บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง แต่ที่แน่ๆ ผมไม่ได้กลัวที่เขาเป็นมาเฟีย ไม่รู้ว่าแปลกหรือเปล่า แต่ผมอยากรู้ว่าแท้จริงแล้ว มาเฟียน่ะ ทำงานแบบไหนกันแน่?
ผมอาจจะกำลังหาเรื่องใส่ตัวอยู่ก็ได้นะครับ แต่ผมอยากเข้าใจพี่เมฆ ดูบางทีเขาก็เก็บกดๆ ยังไงไม่รู้ เหมือนมีอะไรบางอย่างที่อยากจะพูดแต่กลับเมินเฉย
ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้ แต่พอเวลาที่เขาเครียด ผมรู้สึกได้ มันเป็นบรรยากาศกดดันแบบแปลกๆ ซึ่งเขาไม่ได้พูดออกมา เขาไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ผมก็เป็นห่วง ไม่อยากให้บรรยากาศดีๆ ที่เคยมีนั้นมันหายไป
ซึ่ง.... ถ้าผมไม่เข้าใจมัน ผมจะแบ่งเบาความรู้สึกนั้นมาจากพี่เมฆได้ยังไง
มาถึงขนาดนี้แล้ว.....
ไม่ว่าโลกของพี่เมฆจะเป็นแบบไหน ผมก็ตัดสินใจแล้ว ที่จะก้าวเดินเข้าไป !
♠
“มายด์ ถ้าคุณถูกคนอื่นกด แล้วไอ้เห้นั่นมันไม่ใช่ผม คุณจะทำไง?” พี่เมฆถามในขณะที่ผมนอนอยู่ใต้ร่างเขาในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย
“ก็คงจะหนี” ผมตอบ
“หนียังไง?” ผมนึกๆ แอบย้อนอดีตไปยังตอนนั้นกับลุงเสื้อฟ้าผู้น่ากลัว แต่คงนานเกินไป พี่เมฆเลยบอกให้ฟัง
“ถ้าไม่สติแตกไปซะก่อนนะ ลองขยับตัวดู คุณเคลื่อนไหวส่วนไหนได้มั่ง?”
อ่า...ทับมาแทบแบนแต๊ดแต๋ขนาดนี้ผมขยับตัวไม่ได้เลย แขนขาถูกล็อคไว้หมด แต่...เอ๊ะ
“หัวครับ!” ผมรีบตอบ
“หัวบนหัวล่าง?” พี่เมฆยิ้มถาม ผมงงๆ หัวล่างมันคือหัวอะไร หัวแม่โป้งเหรอ?
“ก็ทั้งสองหัวอ่ะครับ ขยับได้อยู่” ผมพูดไปกระดิกนิ้วกับศีรษะไปมา พี่เมฆหัวเราะตาปิด ผมเลยบอก
“พี่ลองดูดิครับ ขยับได้จริงๆ” พี่เมฆปล่อยมือผมข้างนึงแล้วใช้มือตัวเองตะปบมับตรงเป้าผมทันที แทนที่เขาจะหันไปมองนิ้วเท้าอย่างที่ผมเข้าใจ ผมร้องจ๊ากดังลั่น แอบเจ็บ รีบผงกหัวขึ้นอัตโนมัติ แต่บังเอิญผมลุกขึ้นเร็วไปหน่อย หัวผมเลยปะทะเข้ากับปลายคางของพี่เมฆเต็มๆ
“โอ้ย” พี่เมฆร้องแล้วหันมองหน้าผมแบบงงๆ
“ขอโทษครับๆ เจ็บไหม?” ผมเห็นเขานั่งเอามือจับคางตัวเองลูบๆ ท่าทางคงจะเจ็บอยู่เหมือนกันเลยรู้สึกผิด
“เจ็บดิ อยากให้หายไหม? จูบเร็ว” พี่เมฆยื่นหน้ามาหา แต่ผมหันหนี
“อย่ามาหลอกเลย”
“เคยคางหักไหมล่ะ ยืนแทบไม่เป็นเลยนะ”
ผมมองแบบ...จะเชื่อดีไหมหว่า? คางหักเลยเหรอ? ก็เห็นปกติดีนี่ ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้ผมเรียนรู้ว่า...พี่เมฆพูดอะไร ต้องสงสัยไว้ก่อนว่าเขาอาจจะขี้โม้
“ไม่เห็นหักเลย” ผมบอก
“มันหักข้างใน” แหง่ะ ผมเลยลองเอามือแตะๆ อยากรู้มันหักยังไง แล้วอยู่ๆ พี่เมฆก็คว้ามือผมไปจูบอีก
“ทีหลังอย่าเชื่อคนง่าย” แถมตีหัวผมเบาๆ ประกอบคำพูด
“กะโหลก ตา ดั้ง คาง คอหอย ไหปลาร้า ลิ้นปี่ ชายโครง บักหำน้อย ไอ้พวกนี้แหล่ะ จุดตาย”
ผมอ้าปากค้างที่อยู่ๆ พี่เมฆก็เข้าเรื่องที่ผมอยากรู้มานานแล้ว
วิชาป้องกันตัวไงครับ!!!!
“แล้วก็... สิ่งของรอบตัว อะไรที่พอใช้เป็นอาวุธได้ ให้รีบหยิบมา” พูดจบพี่เมฆก็เอื้อมมือไปคว้าแจกันที่อยู่เหนือหัวผมมาฟาดเข้ากับขอบโต๊ะอย่างแรง
เพล้ง!!!!!
“ทำอย่างงี้”
ผมสะดุ้งตกใจ เมื่อแจกันเซรามิกทรงสูงแตกหักครึ่งเหลือเพียงปลายแหลมคม ผมอึ้งมองแจกันในมือเขาสลับกับมองชิ้นส่วนที่กระจัดกระจายไม่เหลือสภาพเดิม
“ใครที่มันจะมาทำร้ายคุณ ผมจะบอกให้ อย่ามีความเมตตาให้มันแม้เพียงเสี้ยวความคิดเดียว กระทืบได้ให้กระทืบ กระทืบไม่ได้ ให้หาอะไรแหลมๆ เช่นที่ผมถืออยู่เนี่ย ปักลงไปบนคอคอยหอยมัน ...เท่านี้ก็เรียบร้อย คุณรอด ....มันไม่รอด ช่างหัวมัน”
“.....ละ...แล้วเขาจะไม่ตายเหรอครับ?” ถึงหน้าตาท่าทางพี่เมฆจะยังดูสบายๆ ก็เถอะ แต่ที่เขาพูดมันน่ากลัวมากเลย
“ผมแค่อยากเรียนไว้ป้องกันตัว ไม่ได้อยากเรียนไว้ทำร้ายใคร”
“แรงคุณก็เท่ามดน่ะมายด์” พี่เมฆส่ายหัวแล้ววางแจกันนั้นลงกับโต๊ะ
“คุณไม่ทำมัน มันก็ทำคุณ แล้วคุณจะเอายังไง? ไอ้พวกเหี้ยนั่นมันวงจรชีวิตแมลงสาบ ให้บดขยี้ยังไงแม่งก็ไม่ตายง่ายๆ หรอกนะรู้ป่ะ”
“พี่เมฆพูดถึงใครอ่ะครับ?”
“ไม่รู้” เขาตอบห้วนๆ พลางลุกขึ้นยืน
“เรื่องที่ผมเป็นมาเฟีย จะบอกแม่คุณก็ได้นะ”
“อ้าว ทำไมล่ะครับ?” เหมือนเมื่อกี้เขายังพูดราวกับว่าเป็นความลับอยู่เลย สรุปมันลับหรือไม่ลับกันแน่เนี่ย?
“เพราะแม่คุณน่าจะรู้แล้ว...”
พี่เมฆหันมามอง แล้วยื่นมือออกมาให้ผมจับ ท่ามกลางความงุนงง ผมมองมือเรียวยาวของเขา แล้ววางมือของตัวเองลงไปทันที
ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ ...ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสนกับตัวตนของเขา
แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่ลังเลที่จะจับมือเขาไว้
พี่เมฆพาผมมาที่รถของเขาแล้วขับออกไป... ระหว่างทางเขาไม่พูดอะไรออกมาสักคำ แค่ขับไปเรื่อยๆ และมันไม่ใช่ทางที่จะไปโรงเรียนผมด้วย
“พี่ไม่ได้จะไปโรงเรียนเหรอครับ?” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะรู้สึกตั้งแต่มาเป็นครูเนี่ย พี่เมฆโดดสอนบ่อยมากๆ
“ถ้าไม่รีบไปโรงเรียนเดี๋ยวจะสอนไม่ทันนะครับ”
“ผมมีเวลาแค่สองเดือน” พี่เมฆตอบ
“หลังจากสองเดือน ผมก็เลิกเป็นครูแล้ว”
“......!!!”
ผมรู้สึกใจหายกับประโยคที่เขาบอก... ถ้าพี่เมฆไม่อยู่.......แล้วผม........ ความคิดร้อยแปดตีกันยุ่งอยู่ในหัว แต่ยังไม่ทันได้รวบรวมสติดี พี่เมฆก็หักพวงมาลัยเลี้ยวตัดหน้ารถเพื่อไปเลนตรงข้ามทันที!
ผมตกใจ ตัวเหวี่ยงกระเด็นอย่างรุนแรง ถ้าไม่ติดว่ามีเข็มขัดนิรภัยผมอาจจะเจ็บหนักกว่านี้ไปแล้วก็ได้
“พี่เมฆ!!” ท่ามกลางเสียงบีบแตรดังลั่น ผมเป็นต้องขวัญผวากับการขับรถของเขาอีกรอบ พี่เมฆเหยียบคันเร่งเร็วขึ้นเหมือนต้องการจะหนีจากอะไรบางอย่าง
“ใจเย็น โดนสะกดรอยว่ะ เกือบหลุดแล้ว อีกนิดนึง” พี่เมฆบอกก่อนฝ่าไฟแดงทุกแยกที่เขาผ่านอย่างกระหน่ำ
“ใครสะกดรอยพี่เหรอครับ?” ผมถามด้วยความตื่นเต้น กลัวรถชนก็กลัว กลัวตำรวจจับก็กลัว
“ไอ้พวกเหลือบไรที่ขัดผลประโยชน์นายผมกับ.......................แม่คุณมั้ง”
“แม่ผม!!!!?” เย้ยย แม่ผมเกี่ยวไร
ยังไม่ทันได้ถามต่อ พี่เมฆก็เลี้ยวรถเข้าไปในโรงแรมแห่งหนึ่งที่อยู่ติดถนนทันที... ผมตกใจ มึนงง กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำไมอยู่ๆ พวกผมถึงโดนไล่ล่าขนาดนี้ด้วยนะ
“มื้อเช้ากินไรยัง?” ทั้งที่กำลังหน้าสิ่วหน้าขวานอยู่แท้ๆ พี่เมฆกลับถามคำถามนี้กับผมด้วยท่าทีสบายใจมากกก!!!
“ยังเลยครับ เอ่อ! ทำไมพวกนั้นถึงต้องตามพี่ด้วยล่ะ”
“ไม่รู้ เดี๋ยวคงมีคนโทรบอก ตอนนี้หาไรกินกันก่อนนะ ผมหิวว่ะ”
ผมนั่งอ้าปากค้างกับความคิดของเขา........กองทัพคงต้องเดินด้วยท้องจริงๆ สินะ?
แต่ผมหันหลังกลับไปมอง............
ไอ้พวกนั้นมันยังตามพี่อยู่เลย!!!! :a5:
“มายด์ผมติดงานนิดหน่อย คุณลงไปสั่งไรกินรอที่ห้องอาหารจีนนะ เดี๋ยวผมตามไป” พี่เมฆเหลือบมองกระจกหลังพลางขยับปากพูดบอกผม
“แบบนี้ผมจะกินลงได้ไง!”
“ใส่ปาก เคี้ยว กลืน ทำไมมันจะไม่ลงวะ” รถมาจอดเทียบที่ประตูทางเข้าแล้วครับ ผมไม่มีทางเลือก เมื่อเจอสายตาพี่เมฆมองสั่งให้ผมรีบลงไป อันที่จริงผมไม่อยากลงหรอกนะครับ แต่เวลาแบบนี้ผมไม่อยากเซ้าซี้เขามาก ผมจะรอดูตรงนี้ก่อนก็ได้ ถ้าเห็นท่าไม่ดีผมจะเรียก รปภ. ไปช่วย
“เฮ้ย มายด์ ลืมบอก” พี่เมฆคว้ามือผมไว้ก่อนที่ผมจะลง
“เช็คอินห้องพักไว้ด้วยนะ” แล้วเขาก็โยนกระเป๋าตังค์ใส่มือผมฮะ
“พี่ยังมีอารมณ์จะนอนอีกเหรอเนี่ย” ผมอดไม่ได้ที่จะพูดเลยจริงๆ
แทนคำตอบพี่เมฆรีบผลักหลังผมให้ลงไปจากรถ
“พี่ระวังตัวด้วยนะ”
“แล้วใจล่ะ ต้องระวังไหม?”
“ระวังสิ”
พี่เมฆกึ่งยิ้มกึ่งส่ายหัวแล้วเขาก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว ผมมองตามด้วยความกังวล เพราะรถคันที่คาดว่ากำลังไล่ตามพวกเรามานั้นบัดนี้ไล่บี้ใกล้เข้ามาแล้ว
ผมไม่รู้ว่าจะอยู่หรือจะไปดี... เป็นห่วงพี่เมฆ วิ่งตามไปดีไหมนะ? เวลาอย่างงี้ผมกินอะไรไม่ลงหรอก ขณะหันรีหันขวางอยู่นั้น ก็มีพนักงานของโรงแรมเดินมาเปิดประตูให้
เขามองหน้าผมอย่างสงสัยที่ผมไม่เข้าไปสักที พลางถามว่า “ติดต่อห้องพักรึเปล่าครับ?”
ผมสั่นหัว แต่พอนึกขึ้นได้ว่าพี่เมฆสั่งไว้ว่ายังไงก็พยักหน้า
“เชิญทางนี้เลยครับ” เขาเดินนำแล้วผายมือให้อย่างสุภาพ
“เอ่อ...คือว่า..... พี่ผมเขายังไม่มา...ผมว่าจะไปตามก่อนอ่ะครับ”
“ไม่ต้องตาม เมฆมันไม่เป็นอะไรหรอก” ผมชะงักที่อยู่ๆ เขาก็รู้จักชื่อพี่เมฆ
“ตามมาสิ เดี๋ยวพี่พาไปรอที่ห้องอาหาร” ผมมองหน้าอย่างไม่ไว้ใจ พูดแบบนี้แสดงว่าเมื่อกี้ต้องแอบฟังผมกับพี่เมฆคุยกันแน่ๆ
“พี่รู้จักพี่เมฆด้วยเหรอครับ?”
“ไม่ต้องกลัว พี่ไม่ใช่คนเลวที่ไหนหรอก ทำตัวตามปกติแล้วเดินตามมาเงียบๆ ก็พอ” อยู่ๆ จะให้ผมเดินตามใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ แถมเวลาแบบนี้ก็ดูท่าจะเชื่อใครไม่ได้ซะด้วย
“แล้วพี่เป็นใคร?”
“เพื่อนเมฆ พอใจยัง?” เขาพูดแบบมีอารมณ์ แล้วผายมือเชิญให้ผมเดินตามมาอีกรอบ แต่ผมก็ไม่ไว้ใจเขาอยู่ดี
“เมื่อกี้พี่เมฆเหมือนโดนใครตามอยู่ก็ไม่รู้ครับ พี่ช่วยเขาหน่อยได้ไหม?” ถ้าเป็นเพื่อนจริงก็ต้องช่วยสิครับ ใช่ไหม?
“ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวก็โดนสกัด แล้วที่เห็นรถคันเมื่อกี้ตามมา ก็คือคนที่ไอ้เมฆมันต้องคุยธุระด้วย” เขาอธิบายด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์เช่นเดิม
“เร็ว ช้ากว่านี้คนอื่นมาเห็นเดี๋ยวจะยุ่งไปกันใหญ่นะ ถ้าน้องอยากให้ไอ้เมฆปลอดภัย ก็ตามพี่มา จะพาไปกินข้าว ไม่พาไปต้มยำทำแกงที่ไหนแน่นอน”
ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อ ไม่ได้อยากไว้ใจพี่คนนี้เลย แต่พี่เมฆบอกให้ไปรอ แถมฝากให้จองห้องให้อีก...
มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ !
ผมตัดสินใจเดินเข้าไปในโรงแรม โดยเลือกที่จะไม่ตามคนที่อ้างว่าเป็นเพื่อนพี่เมฆเพื่อเข้าไปเช็คอินก่อนที่จะไปรอที่ห้องอาหารจีน ผมคิด...ในโรงแรมหรูแบบนี้คงไม่มีใครกล้าทำอะไรมั้ง กล้องวงจรปิดก็ติดอยู่เพียบ
แต่ถ้ารอสัก...สิบถึงสิบห้านาทีแล้วพี่เมฆไม่มา ผมคงต้องไปตาม กลัวเขาเป็นอะไรไปนี่ครับ
ผมนั่งจ้องนาฬิกาข้อมือของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ พลางสอดส่ายสายตามองหาเพื่อนพี่เมฆคนนั้น ซึ่งได้หายตัวแว้บไปแล้ว... อืมม น่าสงสัยจริงๆ ด้วย ดีแล้วที่ไม่เชื่อ พี่เมฆบอกว่าอย่าเชื่อคนง่ายนี่นา
สิบนาทีผ่านไปโดยที่ผมยังไม่ได้สั่งอะไร กำลังคิดว่าตอนนี้แหล่ะที่จะออกไปตามแต่ผมก็เห็นร่างสูงของพี่เมฆวิ่งกระหืดกระหอบมาซะก่อน...
“เอ้า ทำไมยังไม่สั่งอะไรมากินอีก หิวจนจะกินควายได้ทั้งตัวอยู่แล้วนะ” พอเห็นหน้าเขาไม่รู้จะเรียกว่าโล่งใจดีหรือเปล่า แต่มันเหมือนไอ้ที่หนักๆ อยู่ในอกเมื่อกี้มันหายไปเลย
“พี่เมฆหายไปไหนมาตั้งนาน มีคนแอบอ้างว่าเป็นเพื่อนพี่อยู่ในโรงแรมนี้ด้วย พี่รู้จักรึเปล่า?”
“น้องๆ เมนู ! ...เฮ้ย ใครๆ ก็รู้จักผมกันทั้งนั้น ไม่แปลกหรอก” ผมถอนหายใจที่เขาทำท่าไม่สนใจอะไรเลยนอกจากสั่งของกิน นี่มันเรื่องของตัวเองแท้ๆ นะเนี่ย
“คนนั้นเขาบอกว่าพี่ไปคุยธุระ ไหนพี่บอกว่าพวกนั้นมันเหลือบไรไม่ใช่เหรอ....อ๊า.....แล้วก็เรื่องแม่ผมด้วย แม่ผมเกี่ยวอะไรอ่ะครับ?” ผมงงไปหมดแล้ว
“เดี๋ยวค่อยคุย ๆ ขอกินก่อนได้ไหม” แล้วพี่เมฆก็เปิดเมนูสั่งๆๆ อาหารมาครับ สั่งมาเต็มโต๊ะเลย ไม่คิดว่าเขาจะกินจุขนาดนี้ เพราะเวลาผมทำอะไรให้กินพี่เมฆกินได้น้อยมากๆ
“พี่เมฆจะบอกผมได้ยังเนี่ย อยากรู้นะ!” ผมให้พี่เมฆกินไปสักพักก่อนจึงถาม
“เอออ เรื่องแม่คุณใช่ป่ะ? เขาทำงานอะไร?”
“เป็นบรรณาธิการข่าวอ่ะครับ”
“โอ้ว ชิท พูดจริงป่ะเนี่ย?”
“จริงสิครับ ผมไม่พูดโกหกหรอก มันผิดศีลข้อสี่”
“กาเมสุ มิจฉาจารา เวรมณี สิกขาปะทัง...สะ”
“นั่นมันข้อสาม!!” ผมชักจะเพลียๆ แล้วสิ
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่น อย่าทำหน้างอสิจ๊ะ เดี๋ยวพี่จะพาไปทำอะไรเจ๋งๆ” พี่เมฆเอื้อมมือมาหยิกแก้มผมจนแก้มยืด แอบได้ยินเขาเรียกแทนตัวเองว่า ‘พี่’ แล้วรู้สึกแปลกๆ แฮะ
“อะไรอีกล่ะครับ?” ผมถามพลางลูบแก้มตัวเอง เจ็บ...อ่ะ
“กำจัดเหล่าร้าย”
“หา?”
“ด้วยพลังแห่งดวงจันทร์! เบบี้มายด์จะลงทัณฑ์แกเอง!” พี่เมฆดัดเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียนจนผมรู้สึกอาย ผมไม่ใช่เซเลอร์มูนนะ!! แง่ง
“ฮ่าๆ จองห้องไว้แล้วใช่ไหม?” ผมพยักหน้าแล้วส่งคีย์การ์ดให้เขาด้วยอารมณ์บูดบึ้ง
“คืนนี้ล่ะของจริง อยากหนี หนีตอนนี้ยังทันนะที่รัก” พี่เมฆยักคิ้วใส่เหมือนเห็นเป็นเรื่องสนุก เขาทำผมใจหายใจคว่ำมาหลายที ยังจะไม่สะทกสะท้านได้อีก
“พี่ไม่หนี ผมก็ไม่หนีหรอก” พูดจริงไม่ได้ประชดนะ
“สุดยอดเลยจ้ะ อย่างงี้ค่อยสมกับเป็นเมียพี่หน่อย” พี่เมฆเอื้อมมือมาหยิกแก้มผมอีกรอบ แต่คราวนี้ผมตีมือเขาให้ปล่อย
“คืนนี้มันจะมีอะไรเหรอครับ?” ผมถามอย่างสงสัยไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วยหรอก
“ฉากบู๊แอคชั่น ดราม่า ล้างผลาญ เลือดสาด โลลิ”
“อะไรคือโลลิ?”
“เด็กผู้หญิงที่เป็นปอดบวม”
“เขาจะมาเหรอครับ?” งงว่าเป็นปวดบวมแล้วมาทำไม เกี่ยวไรกันเนี่ยยยยย :serius2:
“บอกเผื่อไว้เฉยๆ อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหล่ะ”
“แล้วทำไมเราไม่หนีล่ะครับ” หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ามันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ?
“บางทีเกมส์ มันก็ต้องเล่นไปตามเกมส์บ้าง ถ้าทำเป็นรู้มาก โดนจับได้ทีเนี่ยซวยฉิบหายอ่ะ” อยากจะบอกว่าที่พี่เมฆพูดๆ มา ผมไม่เข้าใจเลยสักเรื่อง
จะว่าผมโง่เกินไป.......มันอาจจะเป็นอย่างงั้นก็ได้
H
=รู้สึกเหมือนพลาดอะไรไปสักอย่าง= รอไม่นานใช่ไหมล่ะตัว :กอด1:
-
ไปอ่านก่อน อิอิ
++++++++++++++++++
“ด้วยพลังแห่งดวงจันทร์! เบบี้มายด์จะลงทัณฑ์แกเอง!” :m20:
มายด์นี่ก็น่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ...มาไวๆน้าาาาาาา
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ดีนะที่ยังไม่หลับ แต่ตาปิดไปครึ่งนึงล่ะ
แต่พออ่านพี่เมฆ นอนไม่หลับเลยค่ะ ฮ่าๆๆ พี่จะฮาไปไหนค่ะ หยอดมุกตลอด
-
หนูมายด์ไม่ได้โง่หรอกจ้า แต่อิพี่เมฆมันบ้า หนูเลยฟังมันไม่รู้เรื่อง :m20:
-
อย่าว่าแต่มายด์ไม่เข้าใจเลย คนอ่านก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน :really2:
-
ติดตามอ่านมานาน นึกออกเสียทีว่าทำไมถึงได้ชอบอ่านนัก
เพราะมันเกรียนนี่เอง! ฮาทุกมุข!! ขำน้ำลายกระจายทุกบท!!
ชอบเมิ๊ก :กอด1:
-
มายด์อยู่กับพี่เมฆสมองระเบิดแน่ ฮ่าๆๆ
ยิ่งคิดตามเค้าไม่ทันอยู่ ไอ้หนูเอ๊ยยย
พี่เมฆฮาอ่ะ เค้าก็ยังงงๆอยู่ นี่มาเฟียแน่เรอะ
ฮะฮะ
-
พี่เมฆหลอกน้องนีออนมาเปลี่ยนบรรยากาศหราาาาาาาา :z1:
แต่แอบอยากรู้ว่าใครตามพระเอกของเรา
อยากรู้เรื่องแม่มายด์ด้วย
หึ๊ย!! ทำไมมันมีปมเยอะงี้หง่าาาาาาา!!
แต่เอาเหอะ ตอนหน้าเลือดสาดใช่ไหม
จะได้เตรียมถุงเลือดหรอ ฮ่าาาาาา :m25:
-
พี่เมฆดูเพี้ยนๆ นะ
-
นีออนมาแบบซื่อๆมึนๆงงๆเหมือนเดิมมม
น่ารักอ่ะ! พี่เมฆไม่เครียดๆ เล่นกับนีออนบ่อยๆหายเครียดเลย!
รอตอนต่อไปค่ะ
-
น้องมายด์ใส แอนด์ ซื่อ แบบฉลาดๆอ่ะ (เอ๊ะ! ยังไง?) :o8:
น่าร๊ากกกกกก ตลอดศก :m3: :m3:
-
พี่เมฆแลดูแปลกๆ
-
พี่เมฆรั่วโคตร
ไม่แปลกที่มายด์จะตามไม่ทัน
-
น้องมายด์ใสซื่อน่่ารักน่าฟัดตลอด~
พี่เมฆนี่ก็ดูโหดแบบรั่วๆ นะ :laugh:
-
แม่น้องมายด์นี่ยังไงกันแน่เนี่ย
-
งงอ่ะ งง แต่โค ตะ ระ ชอบเลย
-
กร๊ากกกกกกกกกกก ,, :jul3:
เค้าฮาไม่ไหวแล้ววววว เซเลอร์มูน โลลิ คิดได้งายยยยยยยย
เจ็บท้องไปหมด ไม่ไหวๆ อ่านแล้วจิตหลุด จะบ้าตามอิพี่เมฆ -*-
-
นีออนไอเลิฟยู
แต่ไอเลิฟพี่เมฆมากกว่า (ว่ะ)
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
งงๆ
เรื่องนี้ความลับเยอะจริงวุ้ย o13
-
มันจะเป็นไงต่อเนี่ย ลุ้นตัวโก่งง
-
M ♠ M
18
เวลาอันแสนสุขของผม…
เอามันคืนมาได้ไหม!!!!!!
ผมถูกแอบมองครับ...
หึ ก็พอรู้ตัวนะคนมันหล่อ แต่ช่วยเข้าใจกันบ้างได้ไหม..!! กูกำลังฮีต อยากจะรับประทานตับเด็ก แต่อยู่ๆ แม่งเสือกมีวอรานู๊ดมายืนลุ้นอยู่ข้างๆ หน้าต่าง สัด! มองหน้าหาพ่อง ไอ้โรคจิต ไร้มารยาทซะจริงนะมึง อย่าหวังว่ากูจะให้มึงดูฟรี นีออนของกู แม้แต่ขาอ่อนกูก็จะไม่ให้มึงเห็น!!!
ผมจำต้องยุติปฏิบัติกามทุกอย่างลงชั่วขณะ แล้วพานีออนหนีโดยเร็ว
ตอนแรกก็ว่าจะพาส่งโรงเรียน แต่ไอ้เชี้ยนั่นแม่งดันไม่เลิกตาม แถมมีสัญญาณลับจากรถคันหน้าให้ผมแวะที่โรงแรม xxx อีกต่างหาก
แม่งเอ๊ย............ตูล่ะหน่ายกับพวกมึงจริงๆ
นี่ใจคอจะไม่ให้กูส่งเด็กไปเรียนหนังสือใช่ไหม !? จะกีดกันอนาคตของชาติไปถึงไหน !
ดูจากสถานการณ์แล้วคงเข้าใกล้คำว่า ‘หายนะ’ เข้าไปทุกทีว่ะ
แต่โชคดีหน่อย คนที่ผมต้องไปคุยด้วยช่วยสกัดไอ้ตะกวดที่ไล่ตามมาได้อย่างไม่เห็นฝุ่น ผมค่อยเบาใจ ส่งนีออนไปหาอะไรกินรอผมคุยธุระ
“แกโดนสั่งเก็บอีกแล้วนะเมฆ” ตาแก่แว่นดำบอกข่าวดีทันทีที่เห็นหน้าผม นานๆ เจอทีอัพเดทแต่เรื่องแบบนี้มันน่าหดหู่ซะจริง
“ใครอีกล่ะ?” ผมถาม ตั้งแต่มาเข้ายุคมืดเจอหมายหัวมาประมาณสิบแปดครั้งเห็นจะได้ แม่งน่ารำคาญ อยากฆ่าแล้วเมื่อไหร่จะฆ่ากูได้ละฮึไอ้พวกเวรตะไล
“คนเดิมนั่นแหล่ะ เขารอให้แกย้ายขั้วไม่ไหวแล้ว”
“ย้ายไปก็โดนตามฆ่าเหมือนเดิม อยู่กับไอ้ฤทธิ์ดีกว่า ยังพอมีกันชนมั่ง”
“เลี่ยงได้ก็เลี่ยงแล้วกัน ฉันว่ามันล้างบางกันสนั่นแน่ ช่วงนี้ไอ้นาจ ญาติไอ้จอม เพิ่งติดต่อกับนายพลฝ่ายกบฏประเทศ xx ได้สำเร็จ มันกำลังอยากได้อาวุธจากไอ้เสธ.อ้วนอย่างมาก เสธ.เกรงใจยังขายของให้แต่กับมันเพราะบุญคุณไอ้ฤทธิ์ยังมีอยู่ แต่ถ้าวันไหนไอ้ฤทธิ์ตายขึ้นมา...”
“เข้าใจแล้วลุง” ผมบอก “ให้มันฆ่ากันเองอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน”
ขณะนั้นโทรศัพท์มือถือของตาแก่สั่นขึ้นพอดี คุยกันสักพัก วางสายก็หันมาบอกผมว่า
“เดี๋ยวคืนนี้ไอ้นาจจะส่งคนมาลองมือแก ชายสอง หญิงหนึ่ง ผู้ชายผมทองถนัดซ้าย ใช้มีดสั้น ไอ้นี่เก่งพอสมควร อย่าอยู่ระยะประชิดให้มันแทงเข้าล่ะ”
“มันจะเก่งสักแค่ไหนเชียวลุง?” ผมถามอย่างรำคาญ
“ลองถามไอ้คมลูกน้องแกดูสิ” ห่ะ ไอ้เชี้ยนี่เหรอวะ ที่ฟันไอ้คมได้ !?
“อ้อ แล้วเรื่องเด็กที่แกพามา ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วนะ”
“ยังไง?” ผมถามทั้งที่ก็พอรู้อยู่
“ไอ้จอมอยากได้ตัวไว้ต่อรองบางอย่างกับแก”
ผมและตาแก่ขมวดคิ้วแล้วหายใจเข้าหนักๆ พร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“ถึงจะเป็นลูกของพวกเดียวกันมันก็ไม่เว้นหรอกนะ”
“..........................” ผมพยักหน้ารับรู้ ทุกส่วนในร่างกายเกร็งเครียดไปหมด
“ไม่คิดจะบอกฉันเรื่องเด็กนั่นหน่อยเรอะ?” ตาแก่ถาม
“ไม่มีอะไรจะบอก เขาก็แค่...บังเอิญเข้ามา ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย”
“จะปล่อยไปก็ไม่ทันแล้วสินะ” ผมทำได้แค่พยักหน้า
“มายด์น่ะ เดี๋ยวผมดูแลเอง ผมไม่ยอมให้ใครมาเอาตัวเขาไปหรอก”
ตาแก่ยกมือตบไหล่ให้กำลังใจ พร้อมกับใบหน้าเศร้าๆ
“อย่าเพิ่งตายไปซะก่อนนะเมฆ”
“โห มีห้ามตายด้วยเหรอลุง!”
“อ้าว ถ้าแกตายขึ้นมา ใครจะดูแลเด็กนั่นวะ”
ผมกลับมาหานีออนด้วยใจที่หนักอึ้ง กฎเกณฑ์ บทเรียนมากมายที่เคยได้รับ ขณะนี้ มันไม่ได้ซึมซับลงในเซลล์สมองของผมเลย ไอ้การที่ผมอยากอยู่กับเขามันไม่มีเหตุผลเหี้ยอะไรทั้งนั้น
รู้น่ะ ว่ามันไม่มีผลดีกับใคร
และตราบใดที่ยังกำจัดไอ้สวะพวกนั้นไม่ได้ มันก็ไม่มีทางดีได้แน่ๆ
หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมกับนีออนก็ไปที่ห้องพัก พอผมเห็นเตียง สิ่งแรกที่ถามเขาก็คือ
“ทำไมคุณไม่เลือกเตียงเดี่ยวล่ะ?” นีออนทำตาปริบๆ ก่อนตอบ
“ก็...ผมไม่ทราบครับ ปกติมันก็ต้องเตียงคู่ไม่ใช่เหรอ?”
“ผัวเมียบ้านคุณดิ นอนแยกเตียง คืนนี้มานอนกับผมเลยนะ” ผมบอกพลางเปิดตู้เสื้อผ้า กดรหัสเซฟที่ได้มาติ๊ดๆๆ
“ว๊ากกกกกก!!!!” นีออนร้องเสียงหลงพอชะโงกหน้ามาเจอของข้างใน
“พ..พี่เมฆ....ใครมาลืม....ทิ้งไว้เนี่ย แล้วพี่รู้รหัสได้ไง?” ผมหยิบของข้างในมาประกอบด้วยความเร็ว 1.34837432 เม็กกะบิต ท่ามกลางสีหน้าตื่นตะลึงของนีออน
“นั่นดิ สะเพร่าจริงๆ มาลืมทิ้งไว้อย่างงี้ ก็เสร็จโจรเลยไหมล่ะ” พอหมุนสลักเกลียวเสร็จผมก็ยัดเยียดของสิ่งนั้นใส่มือนีออน แต่เขาปล่อยตกพื้นพรมทันที
“ข...ของจริง!!!” ของเด็กเล่นมันจะหนักปานนี้ไหมล่ะ
“เคยยิงปืนรึเปล่า?” ผมถามเขา นีออนรีบสั่นหัว
“ลองยิงดูไหม?” นีออนสั่นหัวอีก
ผมเก็บปืนขึ้นมาแล้วสอนเทคนิคการใช้แต่ละขั้นตอนอย่างละเอียด เผื่อฉุกเฉินขึ้นมาเขาจะได้ป้องกันตัวเองได้ ส่วนเรื่องอื่นน่ะ ยังคิดไม่ตก นึกไม่ออกจะสอนอะไรให้ นอกจากปล่อยให้เขาอยู่แบบคิขุอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ
“พี่เมฆเคยใช้มันมานานหรือยังครับ?” นีออนหันมาถามผมที่ทิ้งดิ่งลงบนเตียงเรียบร้อย
“ไม่รู้ นานแล้วมั้ง”
“พี่จำไม่ได้เหรอ?”
ผมลองนึกทบทวน...ครั้งแรก... มันไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเลยสักนิด แต่ที่ตื่นเต้นน่ะ คือการได้ลั่นไกแล้วกระสุนวิ่งเจาะหัวกะโหลกคนอื่นครั้งแรกมากกว่า
“ไม่อยากจำ” ผมตอบแล้วหลับตา อยากจะงีบเอาแรงรอรับชะตากรรมแสนบัดซบคืนนี้สักพัก
แต่นอนคิดบ้าๆ บอๆ ไปได้แค่สามนาที ผมก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง
ปลายเตียง...ผมเห็นนีออนกำลังนั่งจ้องปืนกระบอกเดิม และกระบอกเดียวที่ผมมีอยู่ตอนนี้
นีออนเอ๋ย จ้องไปรางวัลที่หนึ่งมันก็ไม่โผล่ขึ้นมาให้หรอกนะ
ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือไปดึงแขนเขาเข้ามาใกล้ๆ
“เหม่ออะไร?” ผมถาม สังเกตเอาจากสีหน้าที่ดูไม่ปลื้มกับของสิ่งนั้นเท่าไหร่
“อ้าว พี่เมฆไม่นอนเหรอ?” ผมกอดเขาแล้วเอาคางกดลงบนหัวกะโหลกน้อยๆ
“นอนไม่หลับ เป็นโรคขาดความอบอุ่นระยะสุดท้าย”
พูดจบ นีออนหันไปดึงผ้าห่มที่นั่งทับอยู่ขึ้นมาแล้วกางออกแปะลงบนไหล่ผมและเขา
“อุ่นขึ้นรึเปล่า?” ผมนั่งขำกับมุขปัญญาอ่อน แล้วบอกว่า
“ไม่ ..หนาวเนื้อ แต่ให้ห่มผ้า ชาติหน้าก็ไม่หายหนาว”
“ไม่หนาวแล้วทำไมเหงื่อออก?” นีออนยกมือขึ้นแตะเหงื่อที่ไหลซึมข้างหน้าผากผมประกอบคำถาม
เชรด!!! ร่างกายแม่งทรยศ !!
แต่ช่างเถอะ
“หนาวที่ใจไง รู้จักป่าว โรคนี้ถ้าปล่อยทิ้งไว้นานๆ โคตรอันตรายเลยนะคุณ” นีออนขมวดคิ้วน่ารัก ผมเลยลากเขาขึ้นมานั่งบนตักแล้วพล่ามต่อ
“จากการสำรวจ ผู้ป่วยร้อยละ 99.99 จะฆ่าตัวตาย ถ้าคนที่ถูกกอดไม่ยอมกอดตอบ”
“หา?”
“เห็นไหมว่ามันร้ายแรงถึงชีวิต ! รู้อย่างงี้แล้วคุณก็กอดผมซะสิ”
“.....................”
นีออนทำหน้าลังเลแบบไม่เชื่อสุดตีน แต่สักพักผมก็อมยิ้มสมใจเมื่อแขนเล็กๆ แห้งๆ ตวัดเข้ามารัดคอผมเบาๆ ผมสูดลมหายใจดมกลิ่นเสื้อนักเรียนผสมกลิ่นเบบี้มายด์เข้าเต็มปอด
อร๊างงง....... ~ กูชอบกลิ่นเด็กเหรี้ยๆ
ผมยกมือขึ้นเกาใบหูนิ่ม เห็นนีออนขนลุกซู่ ผมเลยกดท้ายทอยเขาลงมารับจูบที่ปากสักทีสองสามที นีออนแลบลิ้นออกมาแบบรู้ภาษาเมีย ผมเลยได้โอกาสดูดลิ้นนุ่มเกี่ยวเข้ามาในปาก กลืนความหวานทั้งหมดที่มีลงคอ พร้อมจับกด เปลื้องผ้า และมอบความสุขให้เขาในสเตปต่อไป
แต่นีออนไม่ยอมให้ความร่วมมือตามเคย เขาดันหน้าผมออกแล้วเข้ามากอดผมท่าเดิม มัดมือชกไม่ให้ผมทำอะไรเขาต่อด้วยประโยคที่ว่า
“ผมกอดพี่เมฆเพราะอยากกอดเฉยๆ นะ ไม่เกี่ยวกับโรคที่พี่พูดหรอก”
“อ้าว หะๆๆ” เฮ้ย อยู่ๆ มารู้ทันแบบนี้กระผมก็แย่สิ
“ไม่ว่ามันจะจริงหรือล้อเล่น ผมก็ไม่สนใจหรอก ถ้าผมช่วยพี่ได้ ผมก็จะทำ”
เอ่อ ฟังแล้วนีออนจะเอาไงกับกูวะเนี่ย ผมดึงแขนเขาออกแล้วจ้องตาใสๆ นั้นด้วยความมึนส์
“พี่เมฆ ผมกลัวว่าถ้ายังอยู่ตรงนี้แล้วช่วยอะไรพี่ไม่ได้สักอย่าง ผมจะเป็นตัวถ่วง ผมพอเข้าใจแล้วนะครับว่าพี่กำลังตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ถึงพี่จะทำผิดมา แต่ผมก็ไม่อยากให้พี่เป็นอะไรไปอยู่ดี!”
“อย่าไปซีเรียสอะไรขนาดนั้น” ผมยกมือขึ้นทุบหัวนีออนเบาๆ แล้วขอถอนหายใจยาวๆ สักที
“นอสตราดามุสทำนายดวงผมไว้แล้วว่าอีกแปดสิบปีผมจะตาย เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องกังวลอะไรทั้งสิ้น”
“พี่เมฆอย่าพูดเรื่องตายดิ!”
“อีกแปดสิบปี ผมก็ยังอยู่กับคุณ โอเคป่ะ?”
นีออนพยักหน้า แล้วปีนจากตักผมไปหยิบปืนขึ้นมา
“พี่เมฆ ผมอยากรู้ว่าถ้าได้ลองยิงแล้วมันจะเป็นยังไง?”
“เอาจริงดิ?” ผมลองนึกภาพนีออนเวอร์ชั่นกระหน่ำยิงอย่างบ้าคลั่ง แล้วกูจะบร้าตาย
“ตอนที่ยิง พี่เมฆรู้สึกยังไงเหรอ?”
“เอ่อ.....ก็รู้สึกว่าต้องยิงให้โดนเป้าอ่ะนะ” เพราะถ้าไม่โดนขึ้นมาเมื่อไหร่ผมคงดับดิ้นซะเอง
“มันจำเป็นมากไหมอ่ะครับ?”
“ไม่หรอก นี่มันแค่ของกิ๊กก๊อก ไอ้ที่สำคัญน่ะมันอยู่ในนี้...” ผมยกนิ้วจิ้มลงไปข้างขมับของนีออน
“ปืนน่ะ มีไว้เป็นของประดับพอ เดี๋ยวคืนนี้ผมจะแสดงให้ดู ละครบทลงโทษสำหรับนักเรียนเหี้ยๆ ที่แม่งไม่ยอมตั้งใจเรียน”
“.........................”
♠
หลังอาหารเย็น
“พี่เมฆคร้าบ.........ไหนบอกจะให้ผมช่วยไง!!!” นีออนแหกปากมาจากในตู้เสื้อผ้าที่ผมเพิ่งยัดเขาใส่เข้าไป
“ช่วยเป็นผู้ชมที่ดี อย่าออกมาเดินเพ่นพ่าน แล้วก็ถ้าได้ยินเสียงคนอื่นเข้ามา ให้คุณหมอบต่ำๆ ไว้ อย่าเงยหน้าขึ้นมาเด็ดขาด”
“แต่...”
“เอานี่ไป” ผมยื่นปืนใส่มือเขา ทั้งที่ก็ไม่อยากให้แตะมันเท่าไหร่
“เผื่อเกิดเหตุไม่คาดฝัน คุณไม่ต้องมัวงงอะไรกับมันทั้งนั้น ผมปลดเซฟไว้แล้ว ยิงได้เลย โอเคนะ?”
“พี่เมฆ... พี่จะไปตัวเปล่าจริงเหรอ? ผมกลัว เก็บนี่ไว้ป้องกันตัวเองดีกว่าครับ”
นีออนพยายามจะส่งคืน แต่ผมไม่รับ
ไอ้ที่เคยคุยๆ กันน่ะ ผมพูดเล่นไปงั้นๆ แหล่ะ เอาเข้าจริงใครมันจะกล้าพาเมียมาอยู่ในดงตีนวะ ผมคนหนึ่งล่ะที่ไม่ใช่ โปรดเข้าใจเสียใหม่... ผมไม่บ้าให้เขามาเสี่ยงอะไรกับผมขนาดนั้นหรอก
“มายด์ รอบตัวผมเนี่ยล่ะ อาวุธ ถ้าไม่อยากเป็นตัวถ่วง อยู่นิ่งๆ เฉยๆ ทำตามที่ผมบอกก็พอ เข้าใจป่ะ อย่าให้ต้องพูดซ้ำ”
“เข้าใจครับ...” นีออนพยักหน้าเหงาหงอย โถ ถ้าจะมาทำร้ายกันด้วยวิธีนี้พี่เมฆก็ลำบากใจแย่สิ
แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่าชีวิตและจิตวิญญาณของนีออนหรอก ผมจำใจปิดประตูตู้ แล้วเดินกลับมาที่เตียง ทิ้งหัวลงหมอน.......งีบหลับ...........อย่างสบายอารมณ์
เฮ้ย!!! ไม่ใช่ !! แค่พักสายตาเท่านั้นแหล่ะ ผมต้องนอนสมาธิรอพวกมันด้วยประสาทสัมผัสทั้งหมดที่มี รวบรวมพลังลมปราณโดยการนับนีออนคนที่ 1 ….นีออนคนที่ 2 ........นีออนคนที่ 3
อ๊ากกกกกส์ ในหัวกูมีแต่แสงไฟ !!!
นับไปนับมาจนกระทั่งถึงนีออนคนที่ 395
ผมก็ได้ยินเสียงกริ๊กเบาๆ ที่ประตูระเบียง ตอนนี้ในห้องมืดมิด... ผมแอบหรี่ตามองทันได้เห็นหญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งค่อยๆ ย่องเบาเข้ามา อืม ดูจากสรีระและการแต่งตัวคร่าวๆ แล้ว.....
ฉิบหาย!! ....โลลิจริงๆ ด้วยสินะ!!!!
เสียงกริ๊กที่สองดังขึ้นที่ประตูหน้าห้องในเวลาต่อมา เหมือนโดนปลดล็อค ระบบแอนติบอดี้ทำให้ผมคว้าโทรศัพท์แล้วเขวี้ยงไปที่เด็กโลลิทันที ! และจังหวะเดียวกันนั้น ผมก็ได้ยินเสียงฟุ่บเบาๆ แหวกผ่านอากาศมาด้วยความเร็วสูง แรงอัดมหาศาลทำให้โทรศัพท์เครื่องน้อยแตกโพละกลางเวหาทันทีเช่นกัน
เหย ปืน!!! กูเกลียดเด็กผู้หญิงก้าวร้าวเหรี้ยๆ
ผมคว้าผ้าปูที่นอนบดบังทัศนวิสัยเด็กโลลิชั่วคราว แล้วพุ่งกำปั้นอัดหน้าไปหมัดนึงจนเธอล้มลงไป ชั่วเสี้ยววินาทีนั้น ปลายหางตาผมเห็นผู้ชายสองคนจากหน้าประตูวิ่งเหมือนชูมัคเกอร์ พร้อมมีดเข้ามา คนนึงหัวทอง คนนึงตาตี่
โอ้ บร๊ะเจ้า ข้อมูลตาแก่นี่ไม่มีพลาดเลยจริงๆ
ผมกระโดดหลบ เอาตีนเขี่ยปืนเด็กโลลิไปไกลๆ หูไกลๆ ตา ก่อนหันมารับมือไอ้ตี๋จากแดนมังกือ
“เด็กมึงอยู่ไหนวะ?” ไอ้ตี๋ถาม พลางมองรอบห้อง
“อยู่ในใจกู” ผมตอบด้วยความสัตย์ แต่มันแยกเขี้ยวใส่
“กวนตีนแบบนี้ อย่าถามให้เสียเวลาเลย” กวนตีนพ่อง! ไอ้หัวทองด่ากู
“อยู่ๆ ก็บุกเข้ามา พวกมึงเป็นใครวะ?” ผมถามแบบแกล้งงง แต่แม่งเสือกไม่ตอบพุ่งเข้ามารุมไล่แทงผมอย่างเอาเป็นเอาตายซะงั้น
“เฮ้ย ไร้มารยาทซะจริง พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย” ผมหันหลบไปหยิบโคมไฟมาเป็นโล่ป้องกันมีด แม่งเอ๊ย ห้องก็เท่าแมวดิ้นตาย... ที่ตาแก่บอกไม่ให้สู้ในระยะประชิดมันทำได้ซะที่ไหนเล่า
จังหวะชุลมุนผมรีบหาช่องอัดหัวไอ้ตี๋เข้าข้างฝาให้มันได้มึนทีนึง ก่อนเด็กโลลิจะตื่น อันที่จริงผมไม่ชอบทำร้ายผู้หญิงแม้แต่นิดเดียว แต่กรณีหนีตายนี้เป็นข้อยกเว้น
และถ้าจะกำจัดศัตรูให้สิ้นเขี้ยวเล็บ เราจำเป็นต้อง...น้อคเอ้าท์มันสถานเดียว
สายตาผม...เห็นอะไรใกล้ตัว หยิบจับได้ ผมฟาดไม่ยั้ง... ขอโทษที กับบทเลือดสาด แต่มือผมมันไปเองแบบออโตเมติก เก้าอี้ถูกนำมาใช้ประโยชน์อีกครั้ง ไม่รู้มันเหินหาวไปกระแทกใส่หัวไอ้ตี๋อัดเข้าพรมได้ยังไง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ผมมีขาเก้าอี้ที่หักในมือ และมันก็ได้ลอยไปกระทบท้ายทอยเด็กโลลิเข้าอย่างจังจนสลบเหมือดไปทั้งสองคน
ตอนนี้เหลือแค่ผมกับหัวทองตัวพ่อ ยืนคุมเชิงกันอยู่
เก่งไม่เก่ง กูไม่รู้ แต่เกือบสิบนาที ห้องเละแล้วกูยังล้มมันไม่ได้เลย
“มึงยอมแพ้เหอะไอ้เมฆ คุณนาจอยากได้มึงไปอยู่ด้วย เขายอมจ่ายมึงไม่อั้น ถ้ามึงฆ่าไอ้ฤทธิ์ได้” ไอ้หัวทองเริ่มเจรจาซื้อตัวนักเตะโดยไม่สนใจว่าผมอยากคุยกับมันไหม
“ไม่ล่ะ ขอบใจ” ผมตอบ
“ทำไมวะ?”
“พวกมึงมันเหี้ย โอเคป่ะ?”
“..........................”
ผมขยับข้อมือเตรียมลุยอีกครั้ง... แต่ความแน่วแน่พลันหายไปเมื่อเห็นแววตาของไอ้หัวทองเปลี่ยนทิศชั่วขณะ
ผมตกใจ หยุดชะงักเมื่อเห็นมีดในมือมันปลิวว่อนเฉียดปลายหูไปปักบนขอบของตู้เสื้อผ้าที่กำลังเปิดแง้มอยู่เข้าอย่างจัง!
H
สวัสดีปีใหม่จ้า ขอให้มีความสุข สมหวังกันถ้วนหน้าเลยเน้อ
-
:a5:มาแบบนี้...............................ก็เครียดดิ!!! :m31:
:call: :call: :call: :กอด1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่า~ พี่โบ ^^
-
ห่านนนนนนนนนนนนน นีออนจะออกมาบู๊ช่ายม่ายยยยเนี่ยยย
ตาย ๆๆๆ จะสู้ไว้หรือเปล่าาาา
-
เบบี้มายด์ใสซื่อเสมอต้นเสมอปลาย
ลุ้นๆ
-
ฉากบู๊มารับสิ้นปีเลยทีเดียว
น้อยมายด์สู้ๆๆ พี่เมฆสู้ๆ
-
ไอ้หัวทองงงงง :angry2:
-
ย๊ากกก ค้างอย่างแรง
นีออนจะเป็นอะไรไหมนะ
-
ชัดช่า ชีวิตนีออนแขวนอยู่บนเส้นด้ายแล้ว
พี่เมฆสู้ๆ ตอนนี้กัดฟันเชียร์พี่เมฆไปก่อน
ตอนต่อไปคงหมั่นไส้เหมือนเดิม 5555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เห้ย มีดมันพลาดบินไปเองใช่มั้ยย
โอยยย นีออนเอ๋ย ทำอะไรล่ะนั่น
จะลุ้นไปไหน สงสารพี่เมฆมันอ่ะ><
-
ใครทำนีออนนนนนนน
ต้องลากมันมายำตรีนให้หนำใจ
-
ไม่น้าๆๆๆๆๆๆๆๆ
อิหนูนีออน เอ็งจะซวยอยู่แล้ว
-
น้องมายด์ผู้น่าสงสาร
-
อ๊ากกกกกกกกกกก นีออนนนนน อย่าเป็นอะไรน้า :serius2:
-
ตื่นเต้น หัวทองจะทำไรนีออน
-
น้องมายด์จะแย่ป่าวเนี่ย
พี่เมฆจัดการน๊อคมันเร็วๆ เด้
-
ตามอ่าน สนุกมากกกกกกติดอย่างแร๊งงงง
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะพี่โบ :L2:
หายไปเกือบสองอาทิตย์ เหมือนนีออนจะโตขึ้นเยอะเลย :m20:
แต่ยังไงความน่ารักก็ไม่ได้ลดน้อยลงหรอกนะเนี่ย พี่เมฆรักยิ่งกว่าเดิมอีกอ่ะ
ดูจากที่แกพยายามจะปกป้อง แต่ว่างานนี้จะปกป้องสำเร็จหรือเปล่า ก็ไอ้หัวทองมันร้ายซะขนาดนั้น :angry2:
นีออนสู้ๆนะลูก :ped149:
-
จบแบบนี้ เอานีออนมาปู้ยี้ปู้ยำเลยดีกว่าฮะ!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3: :z3: :z3:
-
เฮื่อก......นีออน...อย่าโผล่ออกมาให้อยาก แล้วก็จากไปซิครับ :a5: :a5:
-
เข้ามารอ 50% ที่เหลือค่ะ
-
นีออน! :sad4:
-
แวะมาจิ้มน้องนีออน :z13: :z13: :z13:
ทำไมหายเข้ากรีบ(พี่)เมฆซะงั้นล่ะคร้าบบบ :z3: :z3: :z3:
-
หายไปเลยยย~
อยากอ่านต่อๆ
:z10:
-
ขออภัยอย่างสูงสำหรับสภาวะดองงงง TT ต้องขอโทษคนที่กำลังรออ่านจริงๆ ค่ะ
เหตุผลที่หายไปคือ...คอมมันเจ๊งค่ะ เพิ่งซ่อมเสร็จไม่นานมานี้ แล้วก็...งานเยอะมากกกก
พอกลับมาจะพิมนิยายก็มีคนแย่งคอมเล่นอีก...เวลามีไฟอยากเขียนแล้วไม่ได้เขียน
กับเวลาหมดไฟแล้วว่าง มันก็เกิดตันๆ ขึ้นมาเหมือนกัน ><
พักนี้งานงอกมากมายไม่รู้จะได้มาต่อเมื่อไหร่ จึงมาแจ้งไว้ก่อนด้วยประการฉะนี้ค่ะ
-
สู้ๆค่ะ!!
ยังรออยู่น้าาาา!! :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
หึหึ คุณแม่แย่งคอมเล่นเกมก๊อซซิล่าใช่ไหมคะ ????
:laugh:
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :a5:
น้องนีออนจะโดนจับได้มั้ยอ่ะ o22
อย่าทำอะไรน้องนีออนนะไอ้หัวทอง :serius2:
ไม่อย่างนั้นล่ะก็...แกตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m31:
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
ไม่เป็นไรค่ะ รอได้เสมอค่ะ
-
หนุกดี ชอบน้องมาย
ซื้อดีจริง :laugh: :laugh: :laugh:
-
M ♠ M
18.5
...ผมไม่ได้ตั้งใจ...
ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่เมฆเสียสมาธิจริงๆ ผมขอโทษ
จังหวะที่มีดของผู้บุกรุกปลิวมานั้น พี่เมฆหันมามองผมแว้บนึง แค่พริบตาเดียวเท่านั้น...
เขาก็โดนแทง...
ภาพที่เห็น ทำให้ผมที่เอาแต่หลบซ่อนตัวเป็นไอ้ขี้ขลาดเกิดความกล้าขึ้นทันที
ผมกระโจนออกมาจากตู้เสื้อผ้า
แล้วหลังจากนั้น...
ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป และทำได้อย่างไร
แต่มารู้สึกตัวอีกที ผู้บุกรุกก็ร้องตะโกนลั่นออกมาด้วยความเจ็บปวดซะแล้ว
ไม่รู้ว่าที่ผมยืนตกตะลึงอยู่ตอนนี้เป็นเพราะเสียงร้อง...เป็นเพราะเลือดที่ไหลทะลักออกมา หรือว่าเป็นเพราะผมตกใจตัวเอง
แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ผมไม่สามารถขยับตัวไปไหนเองได้อีกแล้ว
“มายด์! เผ่น!” อยู่ๆ พี่เมฆที่ทรุดลงไปก็กลับมาคว้าแขนผมออกวิ่งได้อีกครั้ง แต่ว่า...ขาผมมันแข็งไปแล้ว…
แต่ละก้าวที่ย่างออกไปจึงพาลจะทำให้ทั้งผมและเขาล้มลุกคลุกคลานกันอย่างน่าอนาถตรงบันไดหนีไฟ เพราะเสียงโหวกเหวกโวยวายตามทางเดินเริ่มดังลอดออกมาเป็นระยะๆ
“ถ้าไม่อยากตายหมู่ก็ช่วยผมวิ่งหน่อยดิ” พี่เมฆหันมาบอก ขณะที่ผมก้มลงมองเลือดที่กำลังไหลซึมออกมาจากเสื้อเขาอย่างตกใจ
“ไอ้เวรนั่นมันโดนยิงแค่มือ พอมันหายตกใจ เดี๋ยวมันก็โทรเรียกสมุนออกมาชนกับพวกเราต่อ ตอนนี้ผมทั้งง่วงทั้งหิว แถมยังโดนมีดจิ้มพุง ผมไม่มีแรงทำเหี้ยอะไรอีกแล้ว แต่คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าผมแพ้นะ ผมยังไม่แพ้ แค่ต้องกลับไปตั้งหลักนอนแล้วหาอะไรกิน ...มายด์ฟังนะ” พี่ยกมือจับไหล่แล้วจ้องตาผมอย่างจริงจัง
“เมื่อกี้ผมมองแค่แว้บเดียว แต่ผมก็เล็งเห็นพรสวรรค์ของคุณแล้ว... ฝีมือยิงปืนของคุณนี่มันระดับเทพเจ้าส่งมาเกิดจริงๆ!” พูดจบพี่เมฆก็ยื่นปืนที่เขาคว้าเก็บกลับมาตอนผมเผลอทำตกยื่นให้
“ด..เดี๋ยวก่อนสิพี่เมฆ!” ผมยกมือดันเอาไว้ ไม่ยอมรับ
“เอาไปเหอะ ไอ้พวกนั้นมันจะฆ่าเรานะ มันมาหาเรื่องเราก่อนคุณก็เห็น เพราะฉะนั้นถ้าเจอพวกห่านั่นเมื่อไหร่ ..เป่ามันให้ดับ จะเกิดกุศลกับฝ่ามือ”
ผมมองปืนสลับกับใบหน้าพี่เมฆและคิดถึงสถานการณ์รอบตัว ก่อนตัดสินใจรับปืนมาถือไว้เอง ตอนนี้พี่เมฆเจ็บอยู่ มือเขาสั่นนิดๆ ด้วย ถ้าผมมีพรสวรรค์อย่างที่ว่าจริงๆ ก็ดีน่ะสิ... ผมจะได้ปกป้องเขาและเอาชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ให้ได้
“เฮ้ย มันอยู่นั่น!!!” เสียงดังออกมาจากข้างบน พี่เมฆหันขวาแขนผมออกจากบันไดหนีไฟกลับเข้าภายในโถงทางเดินอีกครั้ง ระหว่างทางเขากดโทรศัพท์มือถือยิกๆ แล้วกรอกเสียงบอกปลายสายให้เคลียร์ทาง
“พี่เมฆโทรหาใครอ่ะ?” ผมถามเขา แล้วจ้องไปที่ประตูหนีไฟเขม็ง มีใครบางคนโผล่เข้ามาแล้ว! และกำลังชี้ปืนมาทางนี้อีกด้วย
ฟุบ!
เสียงดังออกมาจากปลายกระบอก
ผมอ้าปากหวอ อย่างรู้สึกอึ้งๆ ตัวเองอยู่เหมือนกัน
เมื่อกี้ถ้าไม่ได้รู้สึกไปเอง...ผมคิดอยากจะยิงไปที่มือเขาเพื่อให้อาวุธร่วง แล้วอยู่ๆ กระสุนมันก็วิ่งทะลุไปที่มือเขาจริงๆ ซะงั้น !!!
“โอ้โห อะไรมันจะแม่นปานนั้นเมียกู!” พี่เมฆพูดออกมาอย่างทึ่งๆ แต่ผมอึ้งๆ เพราะผมไม่คิดว่าตัวเองจะเก่งเรื่องอะไรอย่างงี้จริงๆ
“รีบหนีเถอะครับ!”
ว๊ากกกก :serius2: ต้องหนี ต้องหนีก่อนที่จะเผลอลั่นไกออกมาอีก!
“พี่คมจะมาจริงๆ เหรอ นานจัง...” ผมนั่งตบยุง ส่วนพี่เมฆนั่งท้าวค้างกดโทรศัพท์อะไรสักอย่าง พวกเราเดินมาขึ้นแท็กซี่หน้าโรงแรมโต้งๆ ได้ยังไงไม่ทราบ ทั้งที่ตอนอยู่ในโรงแรมยังโดนไล่ล่าแทบเป็นแทบตาย
สงสัย...ต้องเป็นเพราะพี่เมฆบอกใครบางคนให้เคลียร์ทางให้แน่ๆ
เมื่อครู่ผมกับเขาเพิ่งช่วยกันปฐมพยาบาลเบื้องต้นเสร็จโดยการฉีกเสื้อยืดของพี่เมฆมามัดห้ามเลือดไว้ก่อน ผมว่าแผลเขาก็ค่อนข้างลึกอยู่นะครับ แต่หน้าตาพี่เมฆเฉยมากเหมือนไม่เจ็บ
ซึ่งเขาก็บอกว่าไม่เจ็บ ไม่รู้สึกอะไร
ผมไม่ค่อยอยากจะเชื่อเขาเลยจริงๆ
“พี่เมฆให้ใครช่วยเราอ่ะ ผมอยากรู้” เท่าที่ได้ยินก่อนหน้านี้...มันเหมือนไม่ใช่พวกของพี่คมยังไงก็ไม่รู้แฮะ
“อยากรู้เพื่อ?”
“ถามเฉยๆ เราลงเรือลำเดียวกันแล้วนะ”
“ห่ะ! เราเคยขึ้นเรือกันตอนไหน?”
“มันเป็นสำนวนครับ แปลว่ารับผลของการกระทำร่วมกัน” ผมขมวดคิ้วบอกเขา ทั้งที่พี่เมฆก็น่าจะรู้ความหมาย แต่เขาจะกวนไปทำไมก็ไม่รู้
“คุณยอมรับชะตากรรมได้แล้วสินะหัตถ์เทวะ?”
“ใครอ่ะ?”
“คุณ”
“ผม?”
“อืม ฉายาใหม่ สังเกตจากท่ายิงปืนเร็วของคุณ แม่นโคตร...”
“แกล้งชมแหงๆ ผมว่าฟลุคมากกว่า” ก็ผมไม่เคยหัดยิงปืนเลยนี่ครับ แล้วมันจะเทพไปได้ยังไง
“ฟลุคไม่ฟลุคก็โดนล่ะวะ ที่จริงผมไม่สนับสนุนให้เด็กยิงปืนหรอก แต่ถ้าทำเพื่อกำจัดเหล่าร้ายก็ทำไปเถอะ เผื่อชื่อคุณจะได้จารึกอยู่บนหลักศิลา เป็นตำนานให้คนกราบไหว้บูชาไง เทพโคตรๆ”
“ผมไม่อยากเป็นขนาดนั้นหรอกครับ ตำแหน่งนั้นยกให้พี่เมฆดีกว่า ขนาดไม่มีอาวุธอะไรเลยพี่ยังสู้ได้ตั้งขนาดนั้น”
“โอ้ย ผมอ่ะ ซุปตาร์ระดับประเทศไปแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่เกินปีหน้ารับรองระดับโลก แค่เอื้อม”
“หง่ะ นี่ยังดังไม่พออีกเหรอ” โดนไล่ยิงไล่แทงซะแทบแย่
“ผมหล่อคงที่ได้เมื่อไหร่ผมจะเลิกดัง แต่ตอนนี้มันหล่อไม่เลิกสักที ไม่รู้จะทำยังไง กลุ้มใจมาก”
“หน้าตาเหมือนถูกหวย ไม่เห็นจะเหมือนคนกลุ้มใจตรงไหนเลยอ่ะ”
“โห...เดี๋ยวนี้มีย้อนตีมุขกลับด้วย”
“สงสัยจะติดเชื้อมาจากคนแถวนี้”
“คนแถวนี้ท่าทางจะเป็นผัวคนชื่อมายด์ด้วยนะ”
“............หง่า..............”
ปิ๊นๆๆๆ
“เฮ้ยยย มัวแต่จีบอะไรกันอยู่ มาจอดรอตั้งนานแล้วนะ!!!!!!”
ผมเงยหน้าขึ้นมองที่มาของเสียง เจอพี่คมเปิดกระจกตะโกนเรียกอยู่ในรถ
พี่เมฆเอ้อระเหยอยู่พักหนึ่งก็เดินช้าๆ ไปนั่งที่เบาะหลังคู่กับผม
“ช้าได้โล่เลยนะไอ้สัด! ป่ะป๊าหม่าหม๊ามึงเป็นเต่าใช่ไหม!?” พี่เมฆทักพี่คมด้วยความสุภาพตามเคย
“โหย อยู่ดีๆ แม่งก็งานงอก ร้านเหล้าพี่เป็ดเจอหมายค้นเหี้ยไรไม่รู้ ยังดีที่ไม่ได้เก็บไรไว้เลยรอดมาได้ แล้วใครจะไปรู้ว่าลูกพี่ก็โดนด้วยล่ะ”
พี่เมฆเงียบเหมือนคิดอะไรอยู่แป้บนึงแล้วถามต่อ
“มึงรู้เรื่องไอ้นาจป่ะ? มันส่งคนมากระซวกพุงกู น่าจะเป็นคนเดียวกับที่ฟันแขนมึงด้วย”
“หา...!! โกหกกันใช่ไหมลูกพี่!!! ไอ้ชินอ่ะนะที่ทำลูกพี่บาดเจ็บ!?”
“มายด์แก้แค้นคืนให้กูและ”
“จริงอ่ะ!!? น้องมายด์ดีดมะกอกบ้องหูมันเหยอตัวเอง...”
“บ้องหูมึงเนี่ยแหล่ะจะโดนตีนกูกระทืบ มายด์สามารถยิงกลางกบาลมึงได้ภายใน 0.012580 เมกกะบิต มึงรู้ตัวไว้ไอ้คม คนๆ นี้ไม่ใช่ขี้ๆ”
พี่เมฆหันมายิ้มยักคิ้วให้ผม แต่ผมขมวดคิ้วตอบกลับไป
งง ว่าทำไมเวลานี้เขายังอารมณ์ดีอยู่ได้นะ ทั้งที่ตัวเองก็เจ็บอยู่ แถมยังเจอทั้งตำรวจ ทั้งคู่อริตามล้างแค้นอีก
แปลกคนจริงๆ
“โม้แล้ว!! ลูกพี่อย่ามาหลอกผมนะ ผมไม่ใช่คนซื่อบื้อ”
“ไม่เชื่อก็ช่างหัวมึง ว่าแต่... มึงจะไม่บอกกูสักหน่อยเหรอ ว่าจะพากูไปไหน?”
“นึกว่าจะไม่ถามและ” พี่คมตอบ “คุณท้อปให้ลูกพี่ไปเก็บกู้โกดัง เปิดช่องทางส่งออกใหม่ แล้วก็จัดการไอ้จอมให้สิ้นคราบ”
“อืม ที่ไหน?”
“ชายแดนหนองมน”
“ข้าวหลามสองกระสอบให้กูด้วย”
“โอเช”
“บอกไอ้คุณหนู กูจะเอามายด์ไปด้วย”
“สมรภูมินะลูกพี่... จะพาเด็กน้อยน่ารักไปยั่วน้ำลายคนอื่นทำไม”
“ไอ้คุณหนูมันกะเล่นแร่แปรธาตุอยู่แล้ว มันคงนึกว่ามันเป็นแขนกลคนอัจฉริยะ”
“คือ...ดูการ์ตูนมากไป?”
“เออ มันเพ้อเจ้อไม่ดูสารรูปตัวเอง”
“ความแค้นส่วนตัวนะเนี่ย”
“ใครคิดมายุ่งกับเมียกู กูเตะไม่เลี้ยงอ่ะ”
“อู่ยยย”
พี่คมขับรถพาผมกับพี่เมฆมาหยุดอยู่ที่บ้านเก่าๆ หลังหนึ่งในแถบชนบทของภาคตะวันตก ผมลงมาจากรถพร้อมกับที่พี่คมเดินไปเปิดกระโปรงหลังหยิบกระเป๋าใบใหญ่ออกมาสองใบ
“ผมช่วยไหมครับ?”
“หนักนะ” พี่คมบอกพลางส่งให้ถือใบหนึ่ง
“แอ่ก!!” ผมปล่อยกระเป๋าตกโดยไม่ได้ตั้งใจ พอดีกับที่พี่เมฆก้มลงมาเก็บให้
“มึงจะให้กูดำนา ตัดอ้อยด้วยเลยไหม?” พี่เมฆถามพี่คมหลังจากเห็นสภาพโดยรอบ
“ถ้าอยากด่าไปด่าคุณหนูเลยนะ เขาให้ลูกพี่มาพักฟื้นตัวที่นี่ก่อนลุย ของใช้จำเป็นอยู่ในกระเป๋าหมดแล้วนะลูกพี่ อีกสองอาทิตย์เจอกัน”
พี่คมบอกลาสั้นๆ ก่อนขับรถออกไป บ้านที่พวกเรามาอยู่นั้นเป็นบ้านไม้สองชั้นยกใต้ถุนสูงเหมือนบ้านตามชนบททั่วไป ผมช่วยพี่เมฆยกกระเป๋าที่หนักแสนหนักขึ้นมาข้างบน
หลังจากนั้นสิ่งแรกที่เขาทำก็คือ เดินสำรวจ...
“พี่เมฆ ไหนว่าง่วงกับหิว?”
“หิวอยู่ แต่พอนึกถึงอาหารที่คุณทำแล้วอิ่มเลย”
“ผมทำอร่อยเหรอครับ!!?”
“หึ กินไม่ลง รสชาติสุดห่วย ติดลบ”
พี่เมฆพูดทำร้ายจิตใจผมพลางเอาเท้าเขี่ยๆ พื้นไปมา หรือไม่ก็เอามือลูบๆ ตามร่องไม้ของฝาบ้าน
และแล้วอยู่ๆ เขาก็ดึงอะไรบางอย่างออกมาโยนทิ้งนอกหน้าต่างโดยที่ผมมองไม่ทันว่ามันคืออะไร
“พี่เมฆทำอะไรอ่ะ?” ผมถามอย่างสงสัยเพราะผมเห็นเขาเดินวนเวียนส่องนั่นส่องนี่ตามเฟอร์นิเจอร์และพื้นผนังบ้านมาพักใหญ่ๆ แล้ว
“กำจัดเสี้ยนหนาม มดปลวก แมลงสัตว์กัดต่อย”
“ยาหม่องตาถ้วยทองผมมี”
“เอามา ขอยืมไปเขวี้ยงหัวหมาหน่อย” พี่เมฆแบมือขอ แต่ผมไม่ให้
“ชอบทำร้ายสัตว์”
“สัตว์ที่เป็นศัตรูกับมนุษยชาติเราควรกำจัด เช่น ยุงรำคาญ เป็นต้น”
เขาชูบางอย่างให้ดูหลังจากค้นพบไอ้ที่กำลังหาๆ อยู่อีก
“นั่นเหรอครับ ยุงรำคาญ ทำไมตัวใหญ่จัง?”
“มันเป็นยุงตัวพ่อ” พูดจบเขาก็เขวี้ยงทิ้งอีก
ใช้เวลาอีกเกือบชั่วโมงพี่เมฆถึงยอมบอกผมตรงๆ ว่าไอ้ยุงที่ว่านั้นคือ...เครื่องดักฟัง
“ท่ามกลางธรรมชาติแบบนี้ ใครมันจะยอมให้แม่งแอบฟังพวกเรามีอะไรกันล่ะ” มีอะไรอีกล่ะทีนี้?
แต่ผมก็พอเข้าใจเขานะครับว่าต้องระวังตัวให้มากๆ
“ใครเอามาติดไว้ พี่เมฆรู้เหรอ?” และที่สำคัญเขารู้ได้ไง
“ไอ้ท้อปแน่ๆ”
“เขาเป็นเจ้านายพี่แล้วทำไมต้องอยากฟังพี่คุยกับผมด้วยล่ะ”
“ไม่มีใครหลอกขงเบ้งได้หรอกคุณ...” พี่เมฆเดินไปทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงอย่างหมดแรง ผมมองไปนอกหน้าต่างพระอาทิตย์ใกล้จะขึ้นแล้ว แต่ว่าผมยังไม่ได้หลับซักงีบเลยตั้งแต่เมื่อคืน
พอเห็นพี่เมฆหลับตา ผมก็เดินไปปิดไฟ แล้วเดินมาทิ้งตัวลงที่เตียงตามเขา
“เขยิบหน่อยได้ไหม ผมขอนอนด้วย” พี่เมฆนอนกินที่อ่ะ แย่จัง
“ไม่”
“หุบแขนหุบขาหน่อยก็ได้”
“ไม่”
“ผมนอนไม่ได้ ที่เหลือจิ๊ดเดียวเอง”
“ไม่ อยากนอนก็นอนบนตัวผมดิ”
“ไม่ เดี๋ยวทับแผล”
“เป็นห่วงผมใช่ป่ะ?”
“งั้นผมนอนพื้นนะ”
“โห มีงอน” พี่เมฆรีบเด้งตัวลุกขึ้นมาดึงแขนผมไว้ แล้วขยับที่ให้นอนบนเตียงด้วยกันได้
“ถามเมื่อกี้ทำไมไม่ตอบ?” เขาติดใจเรื่องห่วงไม่ห่วงด้วยเหรอ
“พี่เมฆชอบหลอกถามผมไม่พูดหรอก”
“เฮ้ย...คุณมีไรต้องบอกผมทุกเรื่องดิ” เขาพูดพลางตบหน้าผากผมเบาๆ
“แต่พี่เมฆยังไม่บอกผมสักเรื่องเลยนะ”
“บอกแล้ว...ตั้งหลายเรื่อง แถมเป็นความลับสุดยอดทั้งนั้น”
“เช่น?”
“คุณเป็นเมียผม”
“มันลับตรงไหน!!!!”
ผมว่าพี่บอกคนทั้งโลกไปหมดแล้ววววว :sad4:
H
ขออภัยสำหรับความล่าช้า...เหตุผลอยู่เรบบนๆ จ้า TT
-
อร๊ายยยย
เรื่องมันควรดราม่า พี่แต่พี่เมฆก็ทำให้ไม่ดราม่า!
แต่ว่าได้จิ้มเปล่าหว่า :z13:
-
แอร๊ น่อรว็อคเอ่าะ! 5555
-
ได้อ่านพอชื่นใจ ฮี่ๆๆๆๆ
-
พรสวรรค์ของมายด์ถูกค้นพบแล้ว o22
ถ้าพี่เมฆคิดนอกใจ มายด์เป่าเปรี้ยงเลย :z1:
แต่มาอยู่กระท่อมน้อยกลางป่าแบบนี้ ได้สวีทกันสองต่อสองด้วย :o8:
หวังว่าไอ้ท้อปจะไม่มาป่วนนะ :z3:
-
หายไปนานมากก TT'
น้องมายด์แม่นปืนน ! :m20:
-
ตอนนี้รั่วแปลกๆเจ้าค่ะ = =')b
เฮฮากันดี 5555
น้องมายด์พัฒนาว่ะ! ไม่ใช่เรื่องแม่นปืน (เรื่องนี้น่าจะเป็นกรรมพันธุ์แม่)
แต่เป็นการยอกย้อน และลื่นไถลไปกับมุกไอ้พี่เมฆค่ะ 5555
อารมณ์เหมือนจะตามๆกันทันแล้วใช่มั้ยล่า
รอตอนต่อไปค่ะ สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ♥
-
สนุกมากค่ะ o13
-
ฉายามายด์มาเพิ่มอีกละ :laugh:
ว่าแต่...ความลับของพี่เมฆนี่ มีใครไม่รู้บ้างอ่ะ :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
ค่อยสมเป็นเมียมาเฟียหน่อย
น้องมายด์หัตถ์เทะ :laugh:
-
น้องมาด์ย สุดยอด o13
-
มายเสน่ห์แรงเน๊อะแล้วตกลงของที่ใส่ไว้ใต้โต๊ะของใครหล่ะเนี้ย
ส่วนพี่เมฆ หื่นจริงๆ
-
ผมก็รู้นานแล้วหล่ะเฮีย ว่ามายน่ะเมียเฮย
-
คำพูดของพี่เมฆแต่ละประโยคช่างทำเราคิดหนักนัก==
ออสโมซิสไปใส่มายด์ด้วยสินะ
-
น้องมายด์จะเป็นมือปืนแว๊วววว
พี่เมฆเค้าว่ามีเมียแม่นปืนนี่น่ากลัวนะค่ะ :z3: :z3:
-
ท่ามกลางธรรมชาติ.... :a5:
-
พี่เมฆยังปลาไหลเหมือนเดิม แค่มันพูดเรื่องธรรมดาๆก็ทำให้รู้ได้ถึงดีกรีความหื่น มายด์ท่าทางจะได้กรรมพันธุ์จากคุณแม่ แต่ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าจะอยู่คนละฝั่งกะพี่เมฆนะ
-
ชอบคู่นี้จริง ๆ
-
อ่านตอนนี้บรรยายความรู้สึกตัวเองไม่ถูกจริง
ไม่รู้ว่าจะตื่นเต้น เศร้า ตกใจ ตะลึง หรือหัวเราะดี
ขนาดเป็นฉากที่เหมือนจะเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย
แต่ทำไมกูนั่งอ่านแล้วกลับนั่งขำวะ หึหึ
o13
-
ยังอ่านไม่ทันตอนล่าสุดนะคะ
แต่มาแปะคำผิดไว้ก่อน
เดี๋ยวทันแล้วจะมาเม้นต์อีกทีค่ะ
คำผิด
ล่ำลา* ร่ำลา
อ่อนเปรี้ย * อ่อนเปลี้ย
-------------------------------------
ทันล่ะค่ะ เล่าได้ฮาดี ฮ่าๆๆๆ
ที่จริงเรามีเรื่องยาวที่พระเอกนายเอกมีที่มาต่างกันสุดขั้วขนาดนี้เหมือนกัน แต่ของเรามันยาวเป็นมหากาพย์ทุกปลวก (ที่สามารถเอารวมเล่มไปทุกปลวกและล่อปลวกได้ ด้วยความหนาประหนึ่งกำแพงเตาปรมณู<<เวอร์)
คุณนักเขียนเล่าได้สนุกมาก แม้จะให้อารมณ์การ์ตูนญี่ปุ่นไปบ้าง เราก็ไม่ถือ เพราะเราชอบนายคมสุดแรง (ฮ่าๆ ทำไมเราต้องชอบตัวประกอบอีกแล้วก็ไม่รู้ววว)
พระเอก มีหลายเวลาพูดจาเหมือนเด็กช่างกล เราเดาอายุว่าน่าจะประมาณ26 แต่พออ่านๆ ไป น่าจะขึ้นเลข3แล้ว แต่คำพูดบางจุด เหมือนเด็ก17 ฮ่าๆๆๆ (เอาน่า... มองผ่านๆ ไปพอได้ค่ะ) โดยส่วนตัวเราชอบอีตาเมฆพอสมควร ฮ่าๆ ชอบที่หลงตัวเองได้โล่ แม่จ้าว ให้ถ้วยเลยพี่(หรือน้อง?) หลงตัวเองแบบนี้... มันฮาโคตรๆ (แต่เมฆก็มีดีพอให้หลงตัวเองได้จริงๆ) เมฆคะ เมียได้มาแ้ล้ว อย่าปล่อยไป แม้ว่าจะทำให้อนาคตเมียดับขนาดไหน ก็อย่าได้ปล่อย (ประหนึ่งที่พระเอกนิยายทุปปลวกเราทำกับคนข้างห้อง 555+<<<ไม่มีการเห็นใจเคะจริงๆ)
นายเอก : เขาว่าตะเองมีปัญหาเรื่องโครงสร้างร่างกาย ไม่ก็ขาดสารอาหารแน่ๆ!! กินเข้าไปน้อง เพราะพี่ชอบเคะกับเมะล่ำๆ นัวเนียกันมากมาย (โดนคุณคนเขียนกระทืบปางตาย ข้อหาสร้างมลพิษทางสายตา แอ๊ก!!) อันที่จริงแต่โดยเดิมเราเป็นสาย"โชตะ" ล่ะ (ทุกคนห้ามกรี๊ด เป็นจริงๆ นะคะ อิฉันไม่ใช่สายโอจิแต่กำเนิด ไม่รู้ทำไมตอนนี้กลายพันธุ์ไปแ้ล้ววว) แต่เราไม่ชอบอ่านนิยายเด็กโดนกด สงสาร ยกเว้นกรณีน้องมายด์ ทำไมอิฉันไม่สงสาร เชียร์เอาๆ กดแ*งเลย ฮ่าๆๆ (โอ๊ย แย่แล้ว ติดนิสัยเมฆ<<โทษคนอื่นอีก) น้องมายด์อิฉันไม่มีความเห็นค่ะ อ้อ... เห็นดีเห็นงามว่าเป็นเมียพี่เมฆเถอะ ที่สำคัญ มายด์ไม่ดราม่า ดีมากน้อง (เพราะขืนอิฉันเจอเคะดราม่าเยี่ยงหนุ่มแว่นแห่งคนข้างห้องอีกคน อิฉันคงกระอักตาย<<<เออ แล้วก็ยังจะเขียนออกมา) มายด์อย่าดราม่านะลูก มายด์จงเทพ จงเก่ง จงกล้าม (อันหลังโดนเซ็นเซอร์)
อีกคนที่เราชอบอย่างไร้เหตุผล (แต่ที่จริงมี<<สับสนจริง) คุณคม ฮ่าๆ แอบชอบมาก ทำไมไม่รู้ว มันรู้สึกเหมือนพระรองคนหนึ่งในนิยายของเรา ที่บทเยอะราวกับพระเอก แต่เป็นได้แค่พระรอง (ส่วนคุณคมสมประกอบ เพราะบทนี่ตัวประกอบจริงๆ ไม่หลอกคนอ่านอย่างนิยายเรื่องนั้น!!!!!!!!!<<ได้ข่าว หล่อนเขียนเองอีกแล้ว)
ชอบมาดพระรองที่มาแบบพระเอก คุณคมช่วยทุกสถานการณ์ อ๊ายย คุณคมขา อย่ามีคู่เลย คอยอุ้มชูไอ้เมฆกับน้องมายด์ไปอย่างนี้แหละ ดีแร้นนนส์ (โหย ระดับคำนำหน้าชื่อบ่งบอกฐานะ)
น้องจอม.... : หาเมะมาให้หน่อยสิค้า ฮ่าๆๆๆๆ เด็กดุๆ อย่างนี้ดั้นชอบ (แหย่เขาให้เขียนเพิ่มอีกล่ะ ถนัดยุคู่รอง ฮ่าๆ) ชอบคนดุฟัดคนดุ น้องจอมเนี่ย.. จะได้คู่เป็นพี่ชายมายด์รึเปล่าคะ? (แหม๊ ยังนึกไปถึงได้)
ส่วนน้องเพลง จะหายไปเลยรึเปล่า หรือจะกลับมาเป็นศัตรูหัวใจเมฆ (แต่คงไม่แล้วมั้ง ฮ่าๆ)
โอ๊ย คอมเม้นต์ได้ยาว และเสียสติจนน่าตกใจ (เอ่อ.. ปกติเราก็เสียสติเป็นประจำอยู่แล้ว)
ขอให้เขียนจบโดยสะดวกโยธินค่ะ ^^ รออ่านนะคะ ฮ่าๆๆ (รอขำ)
ปล. ที่จริงแอบอึ้งความแม่นของมายด์นะคะ เพราะที่จริงปืนนี่ดีดแรงมากๆ คิดว่าถ้ากำลังแขนไม่ดีพอ แค่ยิงก็กระเด็นขึ้นฟ้าแน่นอน แต่เอาน่ะ เพราะเรื่องคุณมันมาแนวโทนนี้อยู่แล้ว จะเป็นอะไรเรารับได้ค่ะ ฮ่าๆ ให้คุณคมโผล่ออกมาบ่อยๆ ก็พอ (โอ๊ยย เชียร์ตัวประกอบ แต่ไม่ต้องหาคู่นะคะ เราชอบคุณคมแบบนี้ เป็นผู้ช่วยพระเอก มายามฉุกเฉิน พระรองน่ารักที่ซู๊ดดดด)
-
มาอ่านรวดเดียวจบ
มันสวดๆเลยค้าา
ชอบคาเรคเตอร์ เถื่อน บ้าบอ หื่น แบบเมฆโคตรๆ
มันลื่นไหลมาก o13
อ่านแล้วฮาทุกตอนเลย
รีบมาต่อด่วนนะคะ ติดนิยายเรื่องนี้ไปแล้วค่ะ
สู้ๆนะค้าาา :L2:
-
อ่านรวดเดียวเลย 18.5 ตอน สนุกทุกตอนเลยคะ
ชอบน้องมายด์น่ารัก
การ์ตูนที่พ๔ดมาเค้าอ่านทุกเรื่องเลย 555
รอรอรอ ตอนใหม่นะคะคนแต่ง
-
อ่านรวดเดียวหมดเลย
ว่าแต่ ความลับของพี่เมฆอ่ะ
คนเขารู้กันทั่วแล้วนะ
:-[ :-[
-
หลังจาก :call: :call: :call:
ก็จะ :z2: (หวังว่าจะได้ผลนะ)
-
มายด์หัตถ์เทวะ! 55.
มันไม่ลับนะเรื่องนั้่นอะพี่เมฆ~
:-[
-
M ♠ M
19
ใครจะไปเชื่อว่านีออนเก่งเทพ ที่ชมก็พูดไปงั้นๆ แหล่ะ
จะบอกอะไรให้นะ
กูไม่เชื่อง่ายๆ หลอกกกกก!
เด็กตัวกะเปี๊ยกยิงปืนถูกจุดเดิมสองครั้งมันเรื่องขี้ๆ ตอนผมอยู่อนุบาลสอง ผมหลับตายิงแมลงวันตายเป็นสิบผมยังไม่คุยเลย แล้วนี่จะมานับประสาอะไรกับนีออน?
“ไหนคุณลองยิงใหม่ซิมายด์” ผมพานีออนเข้าป่า ตั้งขวดกระทิงแดงระยะ 15 25 และ 30 เมตรตามลำดับ แล้วยื่นปืนให้ ยังไงวันนี้กูต้องพิสูจน์ให้แน่ใจให้ได้ว่าเมียกูเป็นสายลับของหน่วยซีล
เมื่อพิสูจน์เต็ม 100% ก็จับมัดมือมัดเท้าตรับๆๆๆ ลงโทษข้อหาที่โกหกผมว่าเป็นเด็กอินโนฯ
“เห็นขวดตรงนั้นไหม ยิงให้โดน แล้วผมจะให้รางวัล”
“รางวัลอะไรครับ?” นีออนถาม ผมชี้ไปที่...อ๊อดๆ แล้วยักคิ้ว
“ตัดให้ผมเหรอครับ? ฮ่าๆ แล้วพี่เมฆจะฉี่ยังไง?” กูพูดตอนไหนวะว่าจะตัดให้? กูจะเอายัดปากกับตูดมึงเนี่ยล่ะ
“ฉี่ทางรูขุมขนเอา! ...แต่ถ้าคุณยิงพลาด เย็นนี้คุณต้องโก่งตูดรอผม”
“ตูดอีกแล้ว!!!”
“ชอบล่ะสิ ...ถึงขอก็ไม่ทำให้ง่ายๆ หรอกนะ จนกว่าคุณจะแก้ผ้ารอ”
“ผมไม่ได้พูดอย่างงั้นสักหน่อย พี่เมฆ ถ้าผมยิงถูกหมด ผมขอเป็นอย่างอื่นได้ไหม?” นีออนเนียนเปลี่ยนเรื่องหาทางเอาตัวรอดเหรอวะ!? ช่วงนี้ยังไงก็ไม่ให้หนีหรอก โดนทุกวันแน่ๆ!
อิอิ บาน...
“ขออะไร?” ผมยิ้มถามอารมณ์ดีเหี้ยๆ อาการเจ็บพุงไม่เป็นอุปสรรคแห่งทางสายกามแต่อย่างใด
“พี่เมฆต้องเชื่อฟังผม ทำตามทุกอย่างที่ผมบอกเป็นเวลาสองอาทิตย์!!!”
“โว้ววว!!!! ขออย่างงี้มาบวก 1-1 กันเลยดีกว่า”
“หง่ะ”
“ว่าไง จะบวกหรือจะเย-?”
“ก็ได้ฮะ!!! ใครยิงได้แต้มมากกว่าชนะ!”
“เดิมพันของผม ไม่ใช่แค่วันนี้นะ ผมขอทุกวัน”
“....................” นีออนทำหน้าคิดหนักทันที นาทีนี้ผมฟันกำไรเห็นๆ ผมไม่มีทางแพ้มนุษย์คนไหนใน 9999 โลก แม้แต่เมีย เรื่องแบบนี้ก็ไม่มีทางออมมือให้หรอก
เซ หม่า รู้ววววว ช็อคก้า!! คิ้กๆๆๆๆ อร๊างง นีออนนน! เสร็จกูแน่ ก่อนไปผจญในโลกกว้างพี่เมฆขอขึ้นสวรรค์สัก 13 วันครึ่งนะ
“ทุกวัน...พี่เมฆไม่เหนื่อยไม่กลัวเจ็บแผลเหรอครับ?” ขอบใจที่ยังอุตส่าห์เป็นห่วงกัน
“เจ็บไม่กลัว กลัวไม่เสียว”
“ฮาๆๆ บ้า” ไม่ได้รู้ชะตากรรมตัวเองนับจากนี้เลยสินะ
ผมหยิบปืนของตัวเองออกมาโชว์ความเร็ว ยิงขย่มขวัญนีออนขู่ก่อนเลย... ใครขย่มก่อนได้เปรียบ และกระทิงแดงสามขวด สามระยะที่ตั้งอยู่ไกลลิบก็แตกเปรี้ยงๆๆ ครบทุกเม็ด โดยที่ผมไม่ได้ปล่อยสกิลออกมาเต็มที่เลยสักนิด แค่นี้แม่งจอกกกกมากกกก บอกแล้ววววว กูฟันกำไรเห็นๆๆ อร๊างงง แบบนี้ไม่เท่ตายเหรอวะกู
ผมหันไปมองเห็นนีออนอ้าปากค้าง ตาไม่กระพริบก็ยิ่งตอกย้ำ
หึหึหึ...
เห็นความเก่งของผมแล้วใช่ป่ะ?
ทีนี้รู้ซึ้งแล้วยัง ว่ามีผัวเก่งเหี้ยๆ อ่ะ
“เป็นไง? กล้าป่าว กล้าป่าว กล้าป่าว?” ผมเอานิ้วจิ้มแก้มนุ่มท้าเล่นๆ
“ดูไม่ทันเลย พี่เมฆไปหัดมาจากไหนเนี่ย?”
“อึ้งอ่ะดิ ผมหัดมาจากข้างในจิตวิญญาณ คนที่น้ำแตกไม่ถึงร้อยครั้งไม่มีทางเข้าใจจุดนี้หรอกนะ จะบอกให้”
“น้ำในขวดนู้นเหรอครับ?” นีออนชี้ไปที่ขวดกระทิงแดง...แม่งเอ๋ย เจ้าเด็กน้อย
“น้ำว่าว รู้จักไหม?”
“รู้ครับ” รู้จริงป่าววะ?
“เออ ถึงร้อยยังล่ะ?”
“น่าจะยัง......แล้วพี่เมฆถึงแล้วเหรอครับ?”
“เกิน” ของผมศูนย์ตกไปตัวนึง อิอิ
“ผมจะยิงแล้วนะ”
“ยิงโล้ด เตรียมล้างตูดไว้รอด้วยนะจ๊ะ”
“จ้ะ” ยิ้มน่ารักเกิ๊น โดนแน่ๆ โดนแน่ๆ จะในหรือนอกสนาม ก็ต้องโดน
นีออนง้างนกอยู่สามล้านปีแสง ประคองปืนอย่างมั่นคง เล็งแล้วเล็งเล่า...
ผมดูวิธีการยืนและการจับปืนของเขาอย่างละเอียด แม้แต่การเอียงคอทำมุม 75 องศา 81 ลิปดาตะวันออกก็ยังสังเกต เมื่อก่อน ตอนที่ผมอายุเท่าเขา ผมก็ถูกใครบางคนโยนเข้าค่ายนรกแล้ว ผมฝึกทุกอย่างเหมือนทหารตั้งแต่อายุสิบห้า ผมยิงคนตายครั้งแรกตอนอายุสิบแปด และผมเข้าแก๊งค์มาเฟียตอนอายุยี่สิบหก
ชีวิตมันบัดซบนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
แต่ก็ช่างหัวแม่งเถอะ พูดไปก็ไม่มีไรดีขึ้น เพราะถึงจะเหี้ยยังไง ตอนนี้ผมก็เทพแล้ว เอาตัวรอดได้ ป้องกันตัวเองได้ ต้องขอขอบคุณพระอาจารย์จากเส้าหลิน และสำนักบู๊ตึ๊งที่ช่วยสอนวิทยายุทธให้ แต่ขัดใจอยู่เรื่องเดียว
เมียน่ารักเกินไป!
ไม่ชอบเลย เครียด เป็นห่วง
ถ้าเขามีไม้ตายในตัวสักอย่างสองอย่าง...ผมคงสบายใจขึ้นถ้าเราจะไปด้วยกันต่อ
เพล้ง!!!
ไม่ทันหยุดเพ้อเจ้อ กระทิงแดงขวดแรกระยะสามสิบเมตรก็น้ำแตกกระจุย
ผมมองซากขวดสลับกับหน้านีออนอย่างงงๆ
เหี้ยเอ๊ย นัดแรกแม่งฟลุ๊ค!
“พี่เมฆไม่ต้องพูดอะไรนะครับ ผมต้องการสมาธิ” โอเค เดี๋ยวผมให้นั่งวิปัสสนานับลูกประคำพร้อมเลย
กำลังจะอ้าปากพูดนีออนดันมาสกัดดาวรุ่งกูอีก...แสด
กูอยากพูด กูอยากบอกเขาว่า... ‘เก่งจังเลยคร้าบ เมียคร้าบ...’
นัดที่สอง... ผมยืนลุ้นให้เขายิงโดนเป้าอีก พอมันส์ๆ แต่ขอนัดสามยิงไม่โดนนะ ผมจะได้ชนะ ครองตำแหน่งชายเหนือชายต่อไปตราบชั่วนิจนิรันดร์
เพล้ง!! เพล้ง!!!
เฮ้ย!!!!!!!!! ตกใจ !!!! อยู่ดีๆ นีออนดันยิงสองนัดซ้อน แถมความเร็วยิ่งกว่าเน็ตไฮสปีดพากระสุนหมุนไปเจาะขวดแก้วแตกกระจาย...
ผมคำนวณผลลัพธ์ของเกมส์ด้วยมันสมองระดับไอนสไตน์และพบว่า
‘เราเสมอกัน’
โว๊ะ!
นีออนหันมายิ้มและยักคิ้วล้อเลียนท่าทางของผม แถมชมตัวเองอย่างหน้าด้านๆ ว่า
“ผมก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย... เทพไหมอ่ะ เทพไหม?”
มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงวะ นีออนของกูต้องใสๆ เอ๋อๆ ดูโง่ๆ นิดนึงดิ!
หรือว่า...นี่จะเป็นนีออนตัวปลอมวะ?
“สุดยอด! ความรู้สึกของหัตถ์เทวะมันเป็นอย่างนี้นี่เอง...เพียงแค่พริบตาเดียว...สิ่งที่คิดไว้มันก็เป็นไปตามที่มือของเราสั่งได้เลย” นีออนฝอยต่อ นี่คือผลของการดู BEN 10 มากไปสินะ
“เป้านิ่งเสมอ งั้นเรามาแข่งยิงเป้าอย่างอื่นกันดีไหมมายด์” ผมเสนอ
“ดีครับ! ผมอยากลอง”
“งั้นเรากลับบ้านกัน”
“อ้าว... ไม่ลองแถวนี้เลยเหรอครับ?”
“ถ้าคุณจะเอ้าท์ดอร์ผมก็ไม่ขัด ชอบตรงไหนเลือกเลย ผมเป็นคนง่ายๆ สบายๆ อยู่แล้ว แต่ผมขอยิงเป้าคุณก่อนนะ หลังจากนั้นถ้าคุณยังไหว แล้วหาทางยิงผมคืนได้ ผมจะให้”
“หา? ...ทำไมประโยคมันทะแม่งๆ”
“ไม่ทะแม่งหรอกน่า.......”
“ไม่เชื่ออ่ะ... พี่เมฆชอบพูดอะไรแปลกๆ”
“ผมพูดแปลก แต่ผมไม่เคยทำอะไรแปลก ไม่เชื่อ ไหนคุณลองพูดมาดิ๊ว่าผมทำอะไรแปลกบ้าง?”
นีออนนิ่งนึกหน้าเขียวสลับแดงอยู่พักใหญ่ อ้าปากจะพูด แต่ไม่พูดสักที... คือผมมองหน้าคุณรอจนใกล้จะเป็นไข้โป้งแล้วนะครับ
มันช่างเสียสุขภาพเหี้ยๆ
ปลายหางตาผมเห็นการเคลื่อนไหวเบาๆ กับเสียงกรอบแกล็บเหมือนคนกำลังแดกมันฝรั่งทอด
คิดในใจ คนบนโลกนี้แม่งมีอยู่ตั้งมากมายแต่ไม่รู้ทำไม ตั้งหน้าตั้งตาจองล้างจองผลาญกูจัง! จะตามมาหาส้นตีนอะไรนักหนา ตามแล้วส่งชิงโชคลุ้นตั๋วได้ไปแอฟริกาเหรอครับ?
บางทีผมก็อยากจบมานานแล้วนะ แต่มีหมาบางตัวมันไม่อยากจบ
ถ้าจะให้เดา โชคดีที่คนส่องลูกตะกั่วมันสายตาสั้น ไม่อย่างงั้นมันคงไม่ย้ายก้นหาที่เล็งใหม่อย่างนั้นหรอก
“มายด์... แปดนาฬิกา ถ้าคุณเห็นอะไรขยับ ยิงแม่งเลยนะ”
นีออนจะหันหน้าไปมองตามที่ผมบอก แต่ผมรีบจับหน้าเขาไว้ให้อยู่นิ่งๆ
“อย่ามอง เดี๋ยวติดโรค”
“โรคอะไรครับ?” เขาทำหน้าตื่น
“โรคพาราเบลลั่ม โดนแล้วมันจะเป็นอันตรายต่อผิวหนังอย่างร้ายแรง”
“พี่เมฆมุขหรือเปล่า? จะทำอะไรผม?”
“เฮ้ย! บ้าป่ะ พูดจริงก็หาว่าเล่นมุข” ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้เขาอีก... จะกระซิบบอกแผน แต่นีออนดันคิดเป็นอื่นไปซะอย่างนั้น กำ
“ผมรู้นะ จะทำอะไรน่ะ”
“เฮ้ย! อยู่เฉยๆ ดิ อยากตายเดี่ยวหรือตายหมู่!?”
ผมเพิ่มแรงที่หน้าอีกนิด แต่ไม่ทันไอ้เหี้ยตัวนั้นมันปล่อยของลอยละลิ่ว แต่ชาติก่อนสะสมบุญมาดี กระสุนเลยพลาดเป้าชนเปรี้ยงเข้าต้นไม้เป็นรู
ที่จริงเรื่องขี้แมวแบบนี้ผมจัดการเองก็ได้ แต่ทิศทางและจังหวะแม่งกลัวหันไปไม่ทัน เลยต้องบอกนีออนที่อยู่ในมุมยิงดีกว่า
แม่ง...กูไม่กากนะ แต่กูบาดเจ็บอยู่
“พี่เมฆหลบกันเร็ว!” นีออนคว้าแขนผมจะพาหนี แต่ผมไม่อยากหนี อยาก + กับมันให้รู้แล้วรู้รอด
แต่ไม่รู้ทำไมพอเห็นนีออนยิงสวนเท่านั้น อารมณ์เดือดของผมกลับลดลง อยากพาเขาไปหลบให้ปลอดภัยก่อน แล้วอย่างอื่นค่อยว่ากัน
ตัวผมเคลื่อนไหวไปตามแรงดึง...แต่พอตั้งสติได้ ผมก็คว้ามือเขาออกวิ่งไปหยุดอยู่หลังหินก้อนหนึ่ง
ผมกับนีออนจ้องหน้ากันเงียบๆ พอหาที่หลบได้ อยู่ๆ ไม่รู้เกิดเหี้ยไร มุมปากผมแม่งเอียงทำมุมสามสิบองศาขึ้นมาซะงั้น
“เมื่อกี้ยิงโดนป่ะ?” ผมถาม ยิ้มหุบไม่ลง
“ม่าย รู้...สิ ฮะ” นีออนส่ายหัวช้าๆ
“แต่ผมว่าโดนว่ะ”
“รู้ได้ไง?”
“มันไม่ตามเรามาแล้ว...นิ่ง เงียบ สงบ...ตายห่าแน่นอน”
“หา!!! ผมเล็งที่ไหล่นะ จะตายได้ไง?”
“ล้อเล่น... อยากไปดูผลงานตัวเองไหม?”
นีออนหน้าซีดเดินตามก้นผมมาติดๆ ณ จุดเกิดเหตุ ที่ตรงนั้น ไอ้หัวขี้สีทองกำลังนอนจูบพื้นดินอันอุดมสมบูรณ์ด้วยความรักใคร่อย่างสุดซึ้งอยู่
สภาพของมันคร่าวๆ คือ มือขวาเดี้ยง... และไหล่ซ้ายเดี้ยง ทั้งหมดทั้งมวลเป็นฝีมือของนีออนโดยแท้ ไอ้หัวขี้พอเห็นพวกผมโชว์ตัวมันก็พยายามจะจับปืนขึ้นมาอีกครั้ง แต่ด้วยความตกใจผมเลยยกเท้าขึ้นปัดสิ่งของอันตรายนั้นออกจากมือมันเบาๆ แล้วบอกให้นีออนเดินไปเก็บ
“จะฝากอะไรไปบอกพ่อกับแม่มึงเป็นครั้งสุดท้ายไหม?” ผมถามมันดีๆ แต่มันเสือกยิ้มแล้วก็หัวเราะอย่างกับคนบ้า
“ฮ่าๆๆ มึงพลาดแล้วว่ะไอ้เมฆ!!”
พูดแค่นั้นมันก็ขำอีกอย่างสะใจ
สัด ขำหาพ่อง ขำแล้วแม่มึงถูกหวยรางวัลที่หนึ่งเหรอ!?
“ตำรวจกำลังตามมาลากคอมึง!” มันบอก “แม่ไอ้เด็กเหี้ยนั้นนั่นแหล่ะ มึงไม่รู้รึไง สร้อยพระของมันมี GPS มึงไม่ได้เช็คเลยใช่ไหม คงพามันมาเย-อย่างเดียวล่ะสิ ถุย!!! ไอ้เมฆผู้เก่งกาจ ตกม้าตายเพราะเด็กน้อยคนเดียว”
จบประโยคผมไม่คิดเหี้ยอะไรแล้ว... ปลายฝ่าตีน กับรูหูชักเริ่มได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคู่กำลังคืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ
ตอนนี้จะ + หรือ x เลือกอะไรดีวะ แม่งเอ๊ย o7
H
แต่ละตอนกว่าจะมาได้มันช่างยากเย็น เนื่องจากภาระหน้าที่อันมากมาย สปีดในการอัพคงจะไม่รวดเร็วทันใจเหมือนเดิมนะคะ ต้องขออภัยทุกคนด้วย :monkeysad:
-
น้องมายด์ขั้นเทพจริงๆ สมเป็นเมียมาเฟีย
แล้วเมฆจะทำไงต่อไปเนี่ย
-
ตายห่- ตำรวจมา (จริงเรอะ)
เาน่ามีหัตถ์เทวะอย่างมายด์อยู่จะกลัวอะไร
ใช่ไหมพี่เมฆฆฆฆฆฆ
ไม่บ่อยไม่เป็นไร แต่อย่าหายไปนานนนนนนนนนนน นะ
-
:a5: :a5:
เวรละเหวย โปลิสมา
:serius2:
-
คุณแม่สร้างเรื่องแระ เมฆจะรอดมั้ยอ่ะ
-
อ้าว คุณแม่ทำไมทำแบบนี้ น้องมายด์กับสามีเค้าอุตส่าห์หนีมาฮันนีมูนกันแบบเงียบๆ :z3:
แต่สร้อยพระติด GPS กรรมของพี่เมฆ ใครจะไปคิดถึงวะเนี่ย :laugh:
สองผัวเมียต้องวิ่งสู้ฟัดกันอีกแล้ว แต่เอาใจช่วยเหมือนเดิมจ้า :กอด1:
ป.ล. น้องมายด์พูดจ้ะกับพี่เมฆแล้วน่าจับกดมากอ่ะ :haun4:
-
น้องมายด์แม่มเป็นสายลับชัวร์
อิพี่เมฆ โดนเด็กหลอกกกกกก
-
กรี๊ดดด == พี่เมฆทำไมพี่ฉลาดอย่างนี้!!!!!! แม่นีออนนี่ก็เหลือเกินน น น อาเมน ไว้อาลัยให้กับพี่เมฆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ รออีก 50 เปอร์เซ็น
-
555 นีออนยังคงความเมพไว้
แม่นีออนแรงตลอด แอบติด GPS ไว้ตั้งแต่เมื่อไร
เอาไงดีละพี่เมฆ
-
ฮ่า ฮ่า ผัวเมียสู้ตายจ้า
พี่เมฆเลยอดเลย มีคนขัดขวางตลอดด
-
มายด์...นายเก่งเกินไปแล้ว หวังว่าคงจะไม่ใช่สายหรอกนะ!!
นายคงไม่ได้หลอกพี่เมฆใช่มั๊ย!!
:L2: :L2:
-
:a5: :a5: :a5:
-
นีออนนี่น่ากลัวมาก
-
ถึงขั้นมี GPS !!!
นีออน...หนูคือใครกันแน่ลูก
ชักไม่ชอบมาพากลแล้วนะ!!!
รอค่ะรอ :กอด1:
-
นีออน คือใครกันแน่!!!
-
อ่าว แม่ไหงทำงั้น?
ไหนบอกยกลูกสาว(?)ให้เขาแล้วไง
มาต่อนะจ๊ะ กำลังค้างเลย
-
55555555555555555555555555 โอ้ยยยย ขำ
-
โยนงานทิ้งแล้วมานั่งอ่านก่อน :เฮ้อ:
คิดว่า น้องมายคงไม่ใช่สายหรอก แต่แค่ซื่อมากกว่า ใครเอาอะไรมาให้ใส่คงไม่รู้เรื่องรู้ราวแหละ
พี่เมฆนี่จะพาน้องมายหนีไปด้วยกัน หรือว่าจะยิงน้องมายทิ้งในป่าวะ (อ่าว เห้ย ไมพูดงี้ฟระ :angry2:)
เดือนหน้า (???) มาต่ออีกนะคร้าบบ o18
-
โอ๊ะโอว ตำรวจมา :a5:
-
ตามอ่านทันแล้ววววววววววววววว
สนุกมากๆเลยค่ะ
ชอบพี่เมฆมาก
ฮาตลอดดดดดดดดดดด
ส่วนน้องนีออน อู๊ยมายด์ นี่ซื่อตลอดดดดดดดดดดดดดดด
ส่วนท็อปนี่ชอบพี่เมฆจริงๆเหรอ
โอ๊ยๆๆ
ลุ้นตอนต่อไปจะเป็นไงน๊า
แล้วคุณแม่ยายดีเด่น
จะมาตามน้องมายด์ด้วยมั๊ย
-
ใจว่าจะรอครบ100% แต่เห็นใจคนเขียนค่ะ เข้าใจว่าเขียนยาก :กอด1:
เมฆมาคราวนี้ หลงตัวเองเหมือนเดิม (แต่คุณคมไปไหน<<ถามหาตัวประกอบอีกแล้ว<<โดนคนเขียนเตะ)
คำผิดค่ะ
หลอก-หรอก
กรอบแกล๊บ-กรอบแกรบ
รอคุณคมอยู่นะคะ :bye2: (โดนเตะส่งท้าย :z6:)
-
โอ้ววววววว ขอแบบxxxน้าครับบบบ
-
อ่านทันแล้วค่า ดีนะ คนเขียนนานๆอัพ
ปันใจให้พี่คม :o8: ตัวประกอบตลอดกาล :laugh:
แม่น้องเป็นตำรวจลับ แล้วพ่อกับพี่ชายน้องจะโผล่ตอนไหน (พี่ท้อป รึไอ้จอม(ชื่อนี้รึปล่าว?) มาเดาเล่นๆนะ)
-
หรือว่าน้องนีออนจะเป็นน้องของท็อปอะไรประมาณนั้น จับนีออนเป็นตัวประกันเลยพี่เมฆ
-
เหยดดดดดด :a5: แล้วจะเป็นไงต่อล่ะเนี่ยพี่เมฆฆฆฆฆและน้องมายด์หัตถ์เทวะจะทำยังไงเนี่ยย
-
เวรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรกำ อยากอ่านต่อแล้วว มันคะคะค้างงงง !! :z3: :z3:
-
ตอนหน้าพี่เมฆจะได้เย-มั้ยน้อ!?
ตรูว่าอดแล้วแหละ 555
เดี๋ยวอนาคตได้กลัวเมียแน่เลย
เมียแอบร้าย ซ่อนเล็บไว้เยอะป่าวนีออน!?
รอตอนต่อไปค่ะ
-
รอ ฉันรอเธออยู่
แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไหร่?
-
ลุ้นไปนะ -..-
-
แบบนี้ก็ซวยอ่ะ ดิ 555...,,ลุ้นๆๆ มาอัพแล้วๆๆน้าาาา
-
M ♠ M
19.5
ผมตกใจกับประโยคที่หัวทองพูด
ทั้งเรื่อง GPS? ทั้งเรื่องตำรวจที่กำลังจะมาจับพี่เมฆ!!?
ผมรู้ว่าพี่เมฆทำงานไม่บริสุทธิ์เท่าไหร่ ไม่ใช่สิ... อาจจะไม่บริสุทธิ์มากก็ได้
และไม่ใช่แค่พี่เมฆคนเดียว พี่คมก็เหมือนกัน ในกระเป๋าใบใหญ่ที่เขาเอามาให้พี่เมฆวันก่อนนั้น ผมเห็นเมื่อเช้ามันมีแต่ปืนกับลูกกระสุนเพียบเลย
ตกใจ....แต่ก็พยายามยอมรับว่ามันมาถึงขั้นนี้แล้ว...
ผมเลือกที่จะอยู่กับเขาแล้ว ก็มีแต่ต้องช่วยให้เขาปลอดภัยเท่านั้น
แต่ว่า...............
“หยุด! นี่ตำรวจ อย่าขยับแล้ววางปืนลงเดี๋ยวนี้!!!!” เสียงร้องตะโกนดังก้องมาจากด้านหลัง ผมสะดุ้งเพราะเสียงนั้นมันช่างคุ้นเหลือเกิน
“มะ....” คำว่า ‘แม่’ กลืนกลับเข้าไปในลำคอเมื่อผมหันไปเจอว่าใครกำลังยืนอยู่ และใครกำลังล้อมพวกเราไว้
ปืนหลายกระบอกกำลังเล็งตรงมาที่ผมกับพี่เมฆ ผมยืนตัวแข็งทื่อมองแม่ตาค้าง.......
ไม่เข้าใจ........ สับสน...........ว่าทำไมแม่ถึงมาอยู่ที่นี่?
ไหนแม่บอกว่า... ทำงานหนังสือพิมพ์ไง?
“เอามือวางไว้บนหัว! ช้าๆ ถ้าเล่นลูกไม้ฉันยิงแกแน่!!! มายด์ วางปืนลง!!!” แม่ตะคอกดังขึ้นอีก ผมหันไปมองพี่เมฆ เห็นเขาทิ้งปืนไปแล้ว และกำลังชูมือทั้งสองข้างอย่างยอมจำนน
“พี่เมฆ ท...ทำไม?” ผมงงที่เห็นเขายอมง่ายๆ ด้วยหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวเหมือนเดิม นี่เขาไม่ตกใจอะไรเลยเหรอที่เห็นแม่ผมยืนอยู่ตรงนี้
“ทิ้งปืนซะ” พี่เมฆบอกผม
“ถ้าทิ้งพี่ก็โดนจับสิ!” ผมหันปืนกลับไปหาตำรวจ
ตำรวจ..........แม่ผมที่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นตำรวจ........?
แม่หลอกผม!?
“มายด์! ทำอะไรน่ะ แม่บอกให้ทิ้งปืนไง!! ทิ้งปืนเดี๋ยวนี้ ไม่ได้ยินรึไง!!!”
“.........................” มือผมทั้งสั่นทั้งเหงื่อชุ่มเต็มไปหมด
“มายด์!!! ไอ้เมฆมันเป็นมาเฟีย มันเป็นคนไม่ดีนะ ลูกรีบทิ้งปืนแล้วกลับมาหาแม่เร็ว!”
ผมรู้.... ผมรู้พี่เมฆอาจจะเป็นคนไม่ดีจริงๆ
แต่ว่า....เขาดีกับผม
เขาดีกับผมมากจริงๆ
“ผมไม่มีลูกไม้อะไรหรอกครับคุณแม่” เสียงพี่เมฆดังขึ้นข้างตัว เขาเดินมาใกล้ผมโดยไม่ฟังคำตะโกนบอกให้หยุดแม้แต่น้อย
“เล่นนอยด์แดกกันหมดแบบนี้ มายด์ก็ตกใจแย่ดิ...”
ปัง!!
แม่ยิงปืนขู่พี่เมฆหนึ่งนัด เขาหยุดพูดมองนิ่งๆ สักพักก็หันมายิ้มให้ผม
“ทิ้งปืนเถอะ ตำรวจทำอะไรผมไม่ได้หรอก ถ้ามันทำได้ มันคงทำไปนานแล้ว...”
“ม...ไม่เอาหรอก พี่เมฆจะยอมง่ายๆ แบบนี้ได้ไง!?”
“ยอมเหี้ยไรล่ะ แค่ต่อให้ก่อนเฉยๆ”
“...แต่เขากำลังจะจับพี่เข้าคุกนะ”
“คุณคิดว่าทำได้เหรอ?......” พี่เมฆหัวเราะในลำคอ
“พวกแม่งไม่มีปัญญาขนาดนั้นหรอก ...ไปพิสูจน์กับตาตัวเองต่อจากนี้... ถ้าไม่ใช่ผมจะกราบตีนงามๆ เลย นั่งพับเพียบกราบที่ตีนงามๆ ......แล้วเอากันมะ?”
“หา......ม...ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย!!!”
“คุณแม่!!” พี่เมฆหันไปตะโกนพูดกับแม่ผม
“อย่ามัวแต่ขี้หดตดหายกันอยู่เลย ผมไม่มีอาวุธอะไรแล้ว อยากจับก็จับ ถ้าไม่รีบมาจับ เดี๋ยวผมเปลี่ยนใจปลดปล่อยสวัสดิกะขึ้นมา แล้วคุณแม่จะหนาวนะ..”
♠ ♠ ♠
ผมถูกแม่จับยัดขึ้นรถอีกคัน หลังจากที่ต้องทนเห็นพี่เมฆโดนล็อคกุญแจมือแล้วควบคุมตัวไปสถานีตำรวจก่อนล่วงหน้า
บรรยากาศระหว่างผมกับแม่ในรถ มันช่างอึดอัดอึมครึม ผมมีเรื่องมากมายอยากจะถามแม่ แต่ผมไม่อยากแม้แต่จะอ้าปากพูดออกมา ผมอาจจะกำลังโกรธแม่มากจนพูดไม่ออกอยู่ก็ได้
ในตอนที่เงียบอยู่นั้น แม่ก็พร่างพรูถึงประวัติด้านมืดของพี่เมฆออกมาจนหมดเปลือก เล่าว่าเขาเป็นมาเฟียค้าอาวุธข้ามชาติซึ่งทางตำรวจพยายามตามจับมานานแล้วแต่ไม่มีหลักฐานเอาผิดสักที ซึ่ง ณ ตอนนี้ แม่ก็บอกผมว่าหลักฐานยังมีไม่พอ และที่จับได้วันนี้มันก็แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น
“แม่ขอโทษนะมายด์ ที่แม่ไม่ได้บอกลูกว่าแม่ทำงานอะไร แถมยังปล่อยให้ลูกต้องเสี่ยงอยู่กับมันตั้งนาน... แต่คนอย่างไอ้เมฆน่ะ มันระวังตัวยิ่งกว่าอะไร สายลับคนไหนส่งไปก็โดนมันฆ่าทิ้งหมด มันไม่ปล่อยให้ใครอยู่ข้างตัวง่ายๆ เลย ยกเว้นมายด์”
ผม?
“เท่าที่ตามดู ตอนนี้ไอ้เมฆคงไว้ใจมายด์แล้ว มันได้บอกอะไรลูกบ้างไหม? อย่างเช่นโกดังเก็บอาวุธของมัน หรือห้องลับอะไรก็ได้ ที่พวกมันเอาไว้ใช้ประชุมปรึกษากัน”
“แม่รู้ตั้งแต่แรกแล้วเหรอครับว่าพี่เมฆเป็นใคร?” ผมถามด้วยอารมณ์ว่างเปล่า บอกไม่ถูกว่าตัวเองกำลังรู้สึกอย่างไร นอกจากเสียใจมากๆ
“ใช่...แม่รู้.....”
“ถ้าแม่คิดว่าพี่เมฆเลวขนาดนั้นแล้วทำไมถึงยังปล่อยให้ผมอยู่กับเขาล่ะครับ?”
น้ำตาผมไหลกลิ้งลงมาเมื่อพูดจบ... ตอนนี้ผมไม่ได้โกรธที่พี่เมฆหลอกทำอย่างงั้นกับผม แต่ผมโกรธที่แม่ใช้ผมที่ไม่รู้เรื่องอะไรเป็นเครื่องมือ!
“มายด์....” แม่จอดรถข้างทาง แล้วเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ
“แม่ขอโทษมายด์ แต่........แต่พวกไอ้เมฆ พวกของมัน! มันฆ่าพ่อของลูกนะ!!!”
!!!!!!!!
แม่ดึงผมเข้าไปกอดแล้วร้องไห้ออกมาเต็มเสียง พ่อผมเองก็เป็นตำรวจและเสียชีวิตในหน้าที่นานแล้วครับ ผมเคยร้องไห้และเคยเสียใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันดูสาหัสสำหรับผมในตอนนั้นมากกับการจากไปอย่างกระทันหัน ถึงแม้ตอนนี้ผมจะทำใจได้แล้ว แต่สิ่งที่แม่บอกเมื่อกี้ต่างหากที่ทำให้ผมทำใจไม่ได้
“แม่ขอโทษที่ทิ้งลูกไว้! แต่แม่สัญญากับพ่อเขาไว้ว่าจะล้างแค้นแทนให้ได้ ตั้งแต่เห็นหน้าไอ้เมฆตอนอยู่กับลูกครั้งแรก แม่ก็นอนไม่หลับทุกคืนเพราะเป็นห่วงกลัวว่ามันจะทำอะไรลูก แม่พยายามตามดูมายด์ห่างๆ ตลอดนะ แต่พอเวลาผ่านไป ลูกกับมันกลับยิ่งสนิทกัน คนอย่างมัน...ทำไมถึงยอมมาเสียเวลาอยู่กับลูกตั้งนานแบบนี้... แล้วสุดท้ายแม่ก็ได้ข้อสรุป...ว่ามันคง ‘ตกหลุมรัก’ มายด์แน่ๆ”
รัก?
พี่เมฆรักผม?
ประโยคนี้ของแม่ทำให้หัวใจที่แห้งเหี่ยวและเสียขวัญของผมกลับพองโตขึ้นมา
มันผิดรึเปล่าที่ผมจะรู้สึกแบบนี้ กับคนที่แม่บอกว่า...เป็นคนฆ่าพ่อ
“พอรู้แบบนี้แม่ก็หายห่วงว่ามันคงจะไม่ทำอันตรายลูกแน่ๆ แต่ลูกกับมันคงจะรักกันไม่ได้หรอก...”
“......................”
“มายด์ช่วยแม่เป็นครั้งสุดท้ายหน่อยได้ไหม?”
แม่มีภารกิจที่ต้องไปประชุมกับหน่วยอีกครั้ง ส่วนตัวผม....หลังจากสอบสวนเสร็จก็ได้แต่นั่งใจสลายอยู่ภายในสน.
ผมกับพี่เมฆรักกันจริงๆ ไม่ได้ใช่ไหม?
ทั้งที่...เมื่อกี้เรายังคุยกันดีๆ อยู่เลย
ทั้งที่เมื่อกี้....เขายังยิ้มให้ผมอยู่เลย
แต่ตอนนี้...พี่เมฆกำลังโดนจับตัวไปสอบสวนอยู่ แต่แม่บอกว่า...รั้งได้ไม่นาน ก็คงต้องปล่อย และพอปล่อยแล้ว....
ก็ต้องเป็นหน้าที่ผมต่อไป…
ตกดึก แม่เช่าโรงแรมให้ผมนอนพร้อมตำรวจคอยเป็นบอดี้การ์ดให้อีกสามนาย ผมนอนไม่หลับเกือบทั้งคืนมาสองวันจนกระทั่งเกือบรุ่งสาง... กำลังสะลึมสะลือด้วยความเพลีย... ผมก็รู้สึกเจ็บจากแรงกดที่ปากและหัวไหล่
“อื้ออ!!” ผมดิ้นด้วยความตกใจ แต่พอสายตาปรับภาพได้ชัดก็เห็นว่าเป็นใคร
“ชี่....น้องมายด์ นี่พี่คมเอง!”
ผมค่อยๆ ผ่อนแรงที่เกร็งอยู่ ในขณะเดียวกันมือที่อุดปากกับบีบหัวไหล่ก็คลายออก
พอหันมองรอบๆ ก็ตกใจที่เห็นตำรวจที่คอยเฝ้าผมอยู่ นอนพับกันไปหมดแล้ว
“ลูกพี่ให้พี่คมมารับ น้องมายด์จะไปด้วยกันไหม?”
“....พ...พี่เมฆออกมาได้แล้วเหรอครับ!?”
“อืม ข้อหากะโหลกกะลาแบบนั้น ประกันตัวเรียบร้อยแล้วล่ะ”
“แล้วพี่เมฆอยู่ไหนครับ?..ทำไมเขาถึง........”
‘ไม่มารับผมเอง’
คำพูดนั้นกลืนลงคอไป ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าน้อยใจ แถมยังกลัวอนาคตที่กำลังจะมาถึงอีกด้วย
พี่คมถอนหายใจ ที่เห็นผมเงียบไปก่อนตอบ “ลูกพี่ทำให้นายโกรธจัด เลยโดนเรียกไปลงโทษและ แต่ไม่ต้องห่วงนะน้องมายด์ แค่นั้นไม่ระคายหนังหน้าลูกพี่หรอก” พี่คมยิ้มปลอบใจให้ผม แล้วเขาก็ดึงมือผมออกมาจากที่นอน
“นายสั่งห้ามไม่ให้ลูกพี่ไปยุ่งกับน้องมายด์อีก แต่เพราะความดื้อด้านเขาก็ยังขัดคำสั่ง แล้วถีบพี่คมออกมาให้มาถามน้องมายด์ว่าจะเอายังไง?..... น้องมายด์เข็ดกับเขาหรือยัง?”
“....ผม......ไม่เข็ดหรอก”
“โว้วว...วาสนาลูกพี่แม่งดีจริงๆ”
“พี่คมครับ แล้วถ้าผมกลับไป พี่เมฆจะโดนลงโทษอีกไหม?”
“ถ้าน้องมายด์ไม่อยากให้ลูกพี่โดนซัดน่วม ก็ต้องทำตัวให้เป็นประโยชน์กับพวกเรา”
“.....................”
“แต่มันก็เลือกลำบากล่ะน้า..... อีกฝั่งนึงก็แม่ อีกฝั่งนึงก็ผัว”
ผมสะดุ้งตกใจ เรื่องที่แม่คุยกับผม
....พ...พี่คมรู้แล้วเหรอ!!!?
“เลือกไม่ได้ใช่ไหม?”
“ผ...ผม...เลือกพี่เมฆ!”
“...............จริงอ่ะ? .....แน่ใจ๊....?” พี่คมทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
“น...แน่ครับ แต่ว่าอย่าทำอะไรแม่ผมเลยนะ”
“น้องมายด์ก็ไปบอกแม่เองดิครับว่าอย่ามาจุ้นไม่เข้าเรื่อง”
ถึงน้ำเสียงพี่คมจะฟังดูเหมือนขำขำ แต่หน้าตาของเขาตอนนี้มันไม่ได้ขำด้วยเลย เขาดูจริงจังไม่เหมือนเก่า...
“น้องมายด์ ถอดเสื้อผ้า เครื่องประดับในตัวออกให้หมด แล้วเปลี่ยนเป็นตัวนี้” เขาหันไปหยิบชุดในกระเป๋าใบเล็กๆ ออกมายัดใส่มือผม พร้อมกระชากสร้อยตัวปัญหาออกอย่างแรงจนขาด แล้ววางไว้ที่เตียง
“เรื่องแบบนี้ปล่อยให้พลาดเป็นครั้งที่สองไม่ได้หรอก”
ผมกับพี่คมขับรถออกมาจากโรงแรมเงียบๆ ผ่านตัวเมืองผ่านป่าเขาจนกระทั่งถึงบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งอยู่ในหมู่บ้านที่ลึกออกไปอีก ถ้าจำไม่ผิดจากสภาพภูมิประเทศที่เคยเรียนมา แถวนี้น่าจะเป็นชายแดนของประเทศแล้ว
เวลาเช้าๆ ตอนนี้หมอกกำลังลงหนา ผมนั่งกอดอกหนาวอยู่ในรถ เพราะเสื้อผ้าที่พี่คมหามาให้มันไม่ช่วยทำให้อุ่นขึ้นได้เลย
“ถึงแล้ว” พี่คมเอ่ย ผมเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นร่างของใครคนหนึ่งกำลังยืนรออยู่หน้าบ้าน และกำลังเดินเข้ามาทางนี้
ทันทีที่เห็นหน้าชัดๆ ผมก็รีบเปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปกอดเขาสุดแรงทันที
“คิดถึงจนร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยเรอะ ไอ้ขี้แยเอ๊ย” พี่เมฆขยี้หัวผมแรงๆ แล้วกอดตอบ เขายังเหมือนเดิม... ผมอบอุ่นมาก
“เฮ้ย ไอ้หอกหัก!” พี่เมฆตะโกนไปทางพี่คม
“ทำไมมึงปล่อยให้มายด์หนาวแบบนี้ ไปหาโอเวอร์โค้ทสามตัวให้เมียกูใส่เลยเร็วๆ”
“บ้า ผมไม่ได้หนาวขนาดนั้นสักหน่อย ถ้าหิมะตกก็ว่าไปอย่าง...”
“โถ ลูกพี่! ให้ความอบอุ่นซึ่งกันและกันแบบนี้ น้องมายด์คงหายหนาวแล้วมั้ง”
“โถ ไอ้สัด... กอดกันแค่นี้ให้ความอบอุ่นกันไม่พอหรอก จริงไหมมายด์?” พี่เมฆก้มลงมาถามผมพร้อมแนบปากลงบนขมับแรงๆ
“อ่า”
“ไปเถอะ ผมคิดถึงคุณแทบบ้าอยู่และ”
พูดจบพี่เมฆก็อุ้มผมขึ้นพาดบ่า... ระหว่างทางเดินเข้าบ้านนั้น ผมเห็นสีหน้าพี่คมแปลกๆ แต่เพียงครู่เดียวเขาก็ส่งยิ้มให้ แล้วยกมือขึ้นบ๊ายบาย
“พี่เมฆ ผมว่าพี่คมต้องโกรธอะไรผมอยู่แน่ๆ เลย” ผมบอกความกังวลให้ฟัง ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับเตียงแข็งๆ
“ช่างหัวมันดิ” เขาถอดเสื้อออกทางหัวแล้วดึงหน้าผมเข้ามาจูบเนิ่นนาน สัมผัสอันร้อนแรงทำให้ผมรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แต่ก็ยังพอมีสติหันหน้าหลบเพื่อจะได้คุยกับเขาก่อน ที่ไม่ได้เจอกันตั้งสามวันเขาเป็นยังไงบ้างผมอยากรู้
“แต่ผมว่าเขาต้องโกรธเรื่องที่ผมทำให้พี่โดนตำรวจจับแน่ๆ”
“อย่าพูดชื่อผู้ชายคนอื่นตอนจะเอากับผมได้ไหม มันหงุดหงิดนะรู้ป่ะ” พี่เมฆกระชากเสื้อผมขึ้นแล้วฝังหน้าลงไปใช้ลิ้นดูดเลียที่หน้าอกทันที
“อึก ด..เดี๋ยวครับ ผมอยากคุยกับพี่ก่อนได้รึเปล่า?” เพราะไม่ได้ถูกทำอย่างงี้มานาน ความรู้สึกของผมเลยไวเป็นพิเศษ ทั้งที่อยากจะถามอะไรเขาตั้งมากมาย แต่พอเจอแบบนี้ผมก็ชักจะทนไม่ไหว
เพราะ...........
ผมเองก็ต้องการเขามากเหมือนกัน
H
สุขสันต์วันสงกรานต์จ้า :mc3:
-
ฮึก!
ใจร้ายมากนะที่ตัดจบแบบนี้ ToT
สงสารมายด์อ่า...
ทั้งแม่ ทั้งสามี ไหนจะเรื่องพ่อโผล่มาอีก
เฮ้อ~
-
:เฮ้อ:
-
สงสารน้องมายด์
หนักใจมากแน่ๆเลย ฝังหนึ่งก็ อีกฝั่งก็ผัว
เรื่องพ่อต้องมีอะไรอีกแน่ๆเลย
-
จะเป็นยังไงต่อไปอ่านไปลุ้นไป
พี่เมฆเท่ห์อ่ะ เถื่อนอ่ะ มั่นมาก หื่นสุดๆ แต่ก็ชอบนะ
-
แม่วานให้มายด์ทำอะไรน่ะ อยากรู้จัง
แล้วที่มายด์มาหาพี่เมฆนี่คงมาแบบไม่มีแผนการซ่อนไว่ใช่มั้ย
ไม่เอามาม่านะ เรื่องนี้อุตส่าห์ฮามาตั้งนาน
คนเขียนมาต่อบ่อยๆนะ ทิ้งไว้นานลืมเนื้อเรื่องอ่ะ
-
แม่ให้มายด์ทำอะไรอ่ะ
มายด์เลือกฝั่งพี่เมฆจริงๆใช่มั๊ย
แล้วที่มานี่คงไม่ใช่แผนหรอกนะ :serius2:
:L2: :L2:
-
พี่คมทำหน้าแปลกๆ นู๋อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อ :z3:
-
จะยังไงต่อไปเนี่ย? นีออนจะช่วยพี่เมฆยังไงต่อไปน๊าา??
-
สนุกมากเลยค่ะ
ดีใจจังมาต่อแล้ว
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
“อืม ข้อหากะโหลกกะลาแบบนั้น ประกันตัวเรียบร้อยแล้วล่ะ”
ประโยคนี้มันคุ้นๆ นะเนี่ยยย ==
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า
-
นีออน ซื่อ มากมายเลยอ่ะ
พี่เมฆเนี่ย เจ้าเล่สุดๆ ไปเลย
ขอบติดตามอ่านด้วยคนนะครับ
o18 o18 o18 o18 o18
-
ตกลงน้องมาด์ยอยู่ข้างพี่เมฆใช่ม้ายยยย :z3:
-
เค้าก็ต้องการอ่านฉาก....มากเหมือนกันน่าาาา
ตัดแบบนี้ ลงแดงตายยย
-
ฝั่งแม่มายด์ก็ไว้ใจไม่ได้ ฝั่งอิพี่เมฆก็วางใจไม่ลง :เฮ้อ:
-
โอยยยยยย
เครียดดดดดด
เหมือนกำลังดูมิชชั่นอยู่เลย /เว่อร์/
-
:call: :call:
-
ต่ะ...ตัดตอนทำร้ายจิตใจกันมาก - -*
รอตอนต่อไปน้าาาา
ปล.นีออนเลือกผัวววว สมกับเป็นลูกชายฉัน(?)จริงๆ
-
โอ๊ยยยยยยยย
ตัดได้ ฟหกด่าสว มากกกกกกกกกกกกกกกกก
สงสารน้องเนมอ่ะ
อีกฝั่งก็แม่
อีกฝั่งก็แฟน
-
รู้สึกระแวงคุณแม่ยังไงก็ไม่รู้ เรื่องคุณพ่อกุขึ้นมากล่อมน้องมายด์หรือเปล่าก็ไม่รู้ :z3:
สงสารมายดืจังเลย ทำไมตองเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยนะ นี่เรื่องมันชักจะซีเครียดเข้าไปทุกทีแล้วอ่ะพี่โบ o22
แต่ไงก็เอาใจช่วยผัวเมียคู่ระห่ำนี้นะ :กอด1:
-
อย่าทำให้ผิดหวังนะนีออน
กระซิกๆ
-
มายยยยยด์ อย่าหักหลังเมฆนะ ถึงจะเป็นแม่ แต่ยังไง เราก็ชอบพี่เมฆนะ
ไม่อยากเห็นพี่เมฆต้องมาเสียใจอ่ะ แงๆๆๆ
-
ฮึ้ย!! มันไม่xyzถึงใจเลย :a5: :a5: :a5:
-
เรื่องนี้ ชอบพาสพี่เมฆเล่ามาก คุนพี่ท่านโครต ฮา ตอแหละ ชั่ว (เอ่อ พอได้แล้วมั้ง)
อ่ะ โอเคๆ แต่พี่เมฆขาคุนพี่ฮามากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
เหอะๆ ลุ้นดีแท้
-
มันจะดราม่า มันจะดราม่าสินะคะ
ปล. แอบเข้ามาสูบความเกรียนของเมฆไปบิลด์นิยายอีกเรื่อง ม่ายหวาย นี่เรากำลังทำอะไรเนี่ย ฮ่าๆ
ปล.2 เมฆ สักวันเราจะหล่อถ้วยเกรียนเดอะเยียร์ให้นายนะ ฮ่าๆ (คุณคม คุณคมคิดจะทำอะไรคะ?<<ไม่พ้นคุณคม ฮ่าๆ)
-
M ♠ M
20
ภายในห้องสอบสวนของสน. หนองมน ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติก ประจันหน้ากับไอ้ไม้ ตำรวจเงือกที่จ้องอยากจับผมทำผัวจนตัวสั่น
งงสัด แม่งดริฟมาได้ไงวะ ความเร็วจริง
มันนั่งจ้องหน้าผมตาไม่กระพริบตั้งแต่ผมโดนจับมาที่นี่ จนป่านนี้แม่งก็ยังจ้องไม่เลิก
กรรม ลูกตากูจะพังละ
กูหล่อแสบปอดมึงขนาดนั้นเลยสินะ!
ยังไงกูก็ฝืนทำอะไรมึงไม่ลงหรอก ควาย ไปฝึกหนังหน้ามึงมาใหม่ไป ถ้าเทียบนีออนของกูกับมนุษย์อย่างมึง ก็เหมือนเทพบุตรกับเด็กขุดปลวกแดรกอ่ะ
"มึงมาทำอะไรที่นี่ไอ้เมฆ?" ไอ้ไม้เปิดปากถาม ผมแค่นยิ้มกับความงี่เง่า
"เอ่า ก็พวกมึงจับกูมา กูจะรู้ไหมล่ะ.. สราดดดดดด" ไอ้ไม้คิ้วขมวด
"เด็กที่มึงพามาด้วย รู้ไหมว่าลูกใคร? มึงจะทำอะไรของมึงกันแน่วะ?"
"เรื่องส่วนตัวของกู - มึงเป็นดาวกระจายเหรอถึงชอบเสือกเรื่องของเซเลป" ถ้ากูไม่เปิดโต๊ะแถลงข่าวกูไม่มีทางตอบคำถามให้มึงหรอก
"สัด นี่กูซีเรียสอยู่นะ! กูบอกให้มึงถอนตัวออกมาแทบตาย แล้วทำไมอยู่ๆ มึงมาเข้าข้างหมวดดาวะ? ตกลงมึงอยู่ฝั่งพวกกูใช่ไหมเมฆ?" พูดเหี้ยอะไรของมันอยู่ได้
"กูอยู่ข้างไหนแล้วไง เดือดร้อนพวกมึงเหรอ หนักกบาลพวกมึงใช่ป่ะ? บอกไรให้ ถึงพวกมึงจะจ่ายให้กูจนหมดหน้าตัก หรือมึงจะให้กูเย*ฟรี กูก็ไม่มีวันทำงานให้ เคป่ะ?"
"ไอ้........" ไอ้ไม้ทำท่าโกรธจัด "แต่ลูกของหมวดดาอยู่กับมึง!... อย่าบอกนะว่าหมวดดาใช้ลูกเป็นสายให้มึง"
"คิดเองเป็นไหมสัด กูไม่ใช่พ่อมึง ไม่ได้มีหน้าที่มาคอยตอบคำถามมึง เฮ้อ"
"มึงปล่อยมายด์ไปเถอะ เขาไม่เกี่ยวอะไรด้วย อย่าเอาเขามาพัวพันกับเรื่องแบบนี้เลย" ไอ้ไม้พูดด้วยเสียงอ้อนวอน
ดูท่าทางมันจะเป็นห่วงเป็นใยนีออนของกูเหลือเกินนะ ใครใช้ให้มันมาห่วง แส่ไม่เข้าเรื่องนะมึงอ่ะ เดี๋ยวได้ตายไม่รู้ตัว
"เรื่องของกู เด็กกู กูไม่ปล่อย แล้วมึงจะทำไม?" ผมเริ่มคิด ไอ้ไม้มีความสัมพันธ์อะไรกับนีออนวะ รู้จักกันมาก่อนเรอะ?
แม่งเอ๊ย เดี๋ยวให้ลุงสืบให้ก็ได้วะ ตอนนี้มันอยากจะฝอยอะไรก็ช่างหัวมัน
"กูไม่ยอมให้มึงทำอะไรมายด์แน่ไอ้เมฆ !!! เพราะถ้ามึงทำอะไรเขา กูกับมึงได้ตายกันไปข้าง!!!" ไอ้ไม้กำหมัดทำท่าขึงขังจะเป็นจะตาย เล่นเอาผมหงายเงิบกับคำพูดพระเอกของมัน
โถ ถ้าจะโชว์หล่อขนาดนี้มึงอย่าลืมไปจดทะเบียนกับค่ายมาร์เวลนะ
"เฮ้ย มึงคิดว่ามึงเป็นซุปเปอร๋ฮีโร่หรือไง ตื่นได้แล้วไอ้สัด มายด์อ่ะ เขาเป็นเมียกูมาตั้งนานแล้ว" ผมพูดให้มันตาสว่างและหยุดละเมอเพ้อพกสักที
ไอ้ไม้โกรธจนควันออกหู มันกำลังจะพุ่งตรงเข้ามาทำร้ายร่างกายคนรักสันติแบบผม แต่โชคไม่เข้าข้าง เพราะมีคนมาประกันตัวผมแล้ว
"อย่าคิดว่ากูจะยอมจบง่ายๆ นะไอ้เมฆ ที่มึงทำเอาไว้ มึงต้องโดนเอาคืนอย่างสาสมแน่" ไอ้ไม้พูดก่อนผมเดินสวนมันไป
เหอะ กูต้องกลัวมึงไหมเนี่ย
ขี้คร้านตอนจบ พวกมึงทุกตัวจะมาขอให้กูโอ๋สิไม่ว่า
♠
ไอ้เป็ดและไอ้คมมาประกันตัวผมหลังจากที่ผมทำให้ไอ้ไม้หงุดหงิดจนไมเกรนขึ้นสมอง มันสองตัวพาผมไปยังที่กบดานแห่งใหม่ ถึงแถวนั้นจะทำอะไรได้ไม่สะดวกมาก แต่ก็ถือว่าปลอดภัยกว่าเดิมล่ะวะ
"ตำรวจยังไม่รู้ว่าเราจะไปส่งของกันที่ไหน มันเลยกะจะเล่นพวกเราทีเดียวให้คางเหลือง" ไอ้เป็ดบอกผม หลังจากขึ้นมาบนบ้านแถวห้องหนึ่งในหมู่บ้านเล็กๆ ตะเข็บชายแดน เรื่องเก่าก็ยังไม่ทันเคลียร์ เรื่องใหม่จ่อตูดกูมาอีกละ
"ปัญหาของพวกมันตอนนี้คือ...หาข่าวไม่ได้ เพราะตอนนี้คุณหนูท้อปแม่งโหดสัด ส่งคนไปถล่มสายไอ้นาจจนแทบไม่เหลือแล้ว"
"แล้วทีนี้... พอมันหาใครไม่ได้ มันก็ต้องใช้คนนอกเป็นนกต่อ" ไอ้คมพูดพลางเงยหน้ามามองผม แบบแฝงความนัย
"มึงกำลังจะบอกว่า พวกเหี้ยนั่นจนตรอกจนต้องใช้ 'มายด์' สินะ?"
"เอ๊า ก็ไม่แน่ ลูกพี่ระวังหน่อยก็แล้วกัน เห็นโม้นักโม้หนาว่ายิงปืนแม่นหนิ"
"ว่าไงนะ? เด็กที่มึงเย* ไม่ได้ง่อยหรอกเหรอวะ!?" ไอ้เป็ดตะโกนหน้าตาตกใจ มันมัวแต่ยุ่งกับงานตัวเองจนไม่ได้อัพเดทสินะ
"ไม่ได้ง่อยแน่นอนพี่เป็ด เนี่ย...ผมกำลังเสียวอยู่ว่า นอนเอากันอยู่ดีๆ ค**ลูกพี่จะเป็นรูกระสุนเอาน่ะสิ และแถมตอนนี้น้องมายด์ไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นลูกสายลับของตำรวจหญิงฝั่งไอ้เสธ.อ้วนเข้าไปอีก สถานการณ์ตอนนี้เรากำลังถูกปิดล้อมอย่างลับๆ เพื่อรอโจมตีทั้งทางบกและทางอากาศเลยนะ น่ากลัวจะตายห่า"
"ไอ้คม มึงดูหนังแอคชั่นมากไปสินะ"
"แล้วลูกพี่จะทำยังไง รู้ทั้งรู้ ยังอยากจะเอาทำเมียอยู่อีกเหรอ?"
"ถ้ากูไม่เอามึงก็รอเสียบแทนดิไอ้เหรี้ย อย่านึกว่ากูโง่นะ"
"กล่าวหากันชัดๆ อ่ะ ผมหวังดีเลยพูดเตือนไว้ก่อนต่างหาก พี่เป็ดล่ะว่าไง ลูกพี่ไม่ชอบกินหอยแล้ว ถั่วดำขาดตลาดแน่นอนอ่ะงานนี้"
"ไอ้สัด ปัญญาอ่อน! นี่พวกมึงคิดว่าเล่นขายของกันอยู่เหรอ หยุดไร้สาระกันสักที!!" ไอ้เป็ดทนไม่ไหวตะคอกจนฝาบ้านสั่นสะเทือน จากนั้นก็ชะโงกหน้ามาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงซีเรียส
"ไอ้เมฆ มึงรู้อะไรไหม? คุณท้อปสั่งกูให้เก็บเด็กมึงแล้ว" พูดจบ ผมอึ้ง ใจช็อตไปสองวิ เพราะไม่คิดว่าไอ้ท้อปมันจะกลัวนีออนมาแย่งผมซะปานนี้
"มึงเล่นไว้ใจขนาดนั้น เขากลัวว่ามันจะเป็นสาย ถ้ามึงไม่อยากให้มันตาย มึงก็อย่าไปยุ่งกับไอ้เด็กนั่นอีก"
"........" ผมเงียบ คิด
"หน่ะ... เสียดายๆ" ไอ้คมแซวได้อีกนะมึง
"พี่เป็ด!!! มันยาก มัันทำใจลำบากนะ น้องมายด์น่ารักฉิบหาย สกิลก็อย่างเทพ ผมเห็นตอนยิงปืนแล้วใจจะละลาย แ่ต่ัมันก็น่าแปลกนะ ที่อยู่ๆ ก็เทพขึ้นมาซะอย่างงั้น แถมเท่าที่สืบดู ก็ไม่มีวี่แววว่าเทวดาน้อยของผมเคยไปซ้อมยิงที่ไหนด้วย..."
ไอ้คมเหลือบมองหน้าผมนิดนึง
"มันช่างลึกลับ ซับซ้อนเนอะ ไม่ปกติอย่างงี้มันก็น่าฆ่าทิ้งอยู่หรอก"
คำเดียวตัดสินทุกอย่าง...
"......................" ไอ้เป็ดกับไอ้คมจ้องตาผม เหมือนรอดูท่าทีว่าอยู่ๆ ผมจะชักปืนออกมายิงแม่งหรือเปล่า เมื่อผมและมันต่างเงียบ
"มึงเงียบแบบนี้หมายความว่าไงวะ ไอ้เมฆ?" ไอ้เป็ดถามอย่างทนไม่ไหว
"หมายความว่า........................... กูไม่ให้มายด์ตาย..."
"........"
"ถ้ากูไม่ให้มันตาย มันก็ยังตายไม่ได้"
"หา!!! จะเก็บมันไว้ทำไม เหี้ยเอ๊ย เก็บไว้ให้มันพาพรรคพวกมารุมยิงหัวมึงเหรอ? มึงบ้ารึเปล่า มีสติหน่อย มึงไม่เคยเป็นอย่างนี้เลยนะไอ้เมฆ!" ไอ้เป็ดระเบิดอารมณ์
"กูมีสติสัมปชัญญะครบครับ แล้วก็โปรดอย่าใส่ร้ายว่ากูบ้า ถ้ากูบ้าจริง กูคงคลั่งโยนระเบิดซีโฟร์ปลิดชีพมึงไปนานแล้ว" นี่ยังไม่รวมที่มันลบหลู่นีออนอีกนะ อันนั้นเก็บไว้เอาคืนทีหลัง
"อย่าไปถามหาเหตุผลกับลูกพี่เลยพี่เป็ด" ไอ้คมสอดปากขึ้นมาอีก
"ลูกพี่กู่ไม่กลับแล้ว รู้แค่นี้พอ"
♠♠
การจะทำให้ทุกคนเชื่อในอะไรบางอย่าง...จำเป็นต้องแสดงออกมาเป็นรูปธรรม ไม่อย่างงั้นพวกมันก็จะสงสัยไม่เลิกกันสักที
ผมบอกไอ้เป็ดไปว่ามายด์ใช้งานได้ ในเมื่อเขาเป็นเด็กผม และเขารักผมมาก เขาก็สามารถทำทุกอย่างได้เพื่อผม
ไอ้เป็ดให้เวลานีออนพิสูจน์ตัวเองอาทิตย์นึง... ถ้าเขาเล่นตุกติกแอบส่งข่าวเรื่อง 'ของ' ให้ตำรวจเมื่อไหร่ ไอ้เป็ดจะเป็นคนปิดฝาโลงนีออนด้วยตัวเอง
หึ
มึงคิดว่ามึงทำได้งั้นดิ
พวกมึงทุกตัว...
ควายทั้งนั้น!!!
อยากเห็นกันนักใช่ไหม งั้นจงดูให้เต็มตา!!!!
♠♠♠
"เรื่องมายด์ว่าไงมั่งวะลุง? ทางผมสืบไม่ได้ว่ะว่ามายด์ยิงปืนเป็นได้ไง" ผมเกาหัวหงุดหงิด พักนี้เรื่องชักเริ่มเยอะแล้วกู ถ้านีออนเป็นเด็กกระจอกธรรมดาเหมือนเก่ากูจะไม่ว่าอะไรเลย
"ไอ้ไม้พูดเหมือนเป็นไรกับมายด์สักอย่าง... นี่ผมกำลังไม่แน่ใจว่ามายด์มันเป็นสายจริงๆ หรือเปล่า?"
"อืมมม ...เท่าที่เช็คดูก็เด็กธรรมดานี่หว่า"
"ก็เหมือนผม..... ไปเช็คใหม่ดีกว่าลุง ผมสังเกตตอนยิงหลายทีแล้ว มายด์ต้องเคยฝึกมาก่อนแหงๆ"
"อืม อย่างงั้นเหรอ รู้สึกเด็กแกจะกลายเป็นปัญหาแล้วนะเนี่ย เอาอยู่ไหมวะ?"
"ยังๆ กำลังจะกลับไปรอเอา"
"ฮ่าๆๆ ไอ้เวร กูไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น"
"ไม่อยู่ก็จะเอาให้อยู่อ่ะ! แม่งอย่าให้รู้นะว่าเป็นสาย พ่อจะอัดให้ตูดบาน เอาให้ฟ้าเหลืองลงกินเนส เวิร์ด เรคคอร์ดเลยแสรด"
"ไอ้ปากดี เห็นแกเป็นห่วงเขาซะขนาดนั้น แกจะกล้าทำเขาเรอะ"
"เรื่องเอาน่ะกล้าอยู่แล้ว"
"เออๆ...กับไอ้ไม้ เดี๋ยวลองสืบดูให้ ไม่แน่ มันอาจจะเคยสอนกันลับๆ ก็ได้"
"ยิ่งพูดยิ่ง sad ว่ะลุง sad เหี้ยๆ ถ้าไอ้ไม้เคยทำอะไรมายด์มาก่อนผมรับไม่ได้~ รับไม่ได้จริง ๆ อ่ะ" กูจะไปฆ่าเมิงงงงงงงง
"ไอ้บ้าเอ๊ย แล้วจะส่งของกันวันไหน อย่าลืมระบุพิกัดมาด้วยนะเว้ย" ลุงแม่งไม่สนใจความเศร้าของผมอีก
"รู้แล้วล่ะน่า ...เรื่องมายด์รีบๆ หน่อยนะ ผมจะได้สกัดคอมโบทัน"
♠♠
ผมไม่ได้นอนคุกนะจะบอกใ้ห้ อย่าหวังว่าพื้นสกปรกจะสัมผัสผิวอันบอบบางของไอ้เมฆได้ ผมแค่ถูกควบคุมตัวในห้องสอบสวนไม่กี่ชั่วโมง จากนั้นก็ไปวางแผนงานกับพวกไอ้คม แล้วก็แอบไปเจอลุง
สุดท้ายหลังได้รับมอบหมายภารกิจโหด ผมก็ได้กลับมากบดานเพื่อเตรียมตัวทำสงครามครั้งยิ่งใหญ่!
ในใจก่อนหน้าผมคิดหลายเรื่องอยู่ แต่พอได้เห็นหน้านีออน กูเลิกคิดทันที
ให้คุยอะไรตอนนี้ไม่อยากคุยแม่งละ เสียเวลากูฉิบหาย
ผมกอดนีออนไว้แน่น กอดทั้งที่กลัวการหักหลัง...
จูบเขา ลูบไล้เนื้อตัวที่เป็นของๆ ผม
เด็กโง่ๆ ตอนนั้น ตอนนี้ไม่ค่อยโง่แล้ว เขาจูบตอบผม แลกลิ้นกลับอย่างไม่ยอมแพ้ มือผมสัมผัสเขาตรงไหน เขาก็สัมผัสกลับตรงนั้น
ผมกัดฟันสะกดอารมณ์ก่อนกระชากกางเกงขาสั้นของนีออนทิ้ง ท่อนล่างโล่งโจ้ง ยังเห็นไม่ทันเต็มตา นีออนดันใช้ขาเกี่ยวสะโพกผมมารัดไว้แน่นจนส่วนล่างของเราบดเบียดแนบชิดกัน แล้วก็จ๊วบแ้ก้ม ต้นคอ ผมอย่างเมามันส์
เฮ้ยยยย~ ฟัค เดอะ ชิท
ใครไม่ตกใจ กูตกใจอ่ะ :sad4:
อะไรมันจะเอ็กซ์แตกเอาตอนนี้ว่ะ กำ นีออนแม่งโดนใครล้างสมองมาวะ
"พี่เมฆ........." นีออนเรียกผมเสียงกระเส่า ตาปรือปรอย ปากแดงบวมช้ำขยับพูด
"ก...กอดผมได้ไหมครับ"
"หะ!"
ตกใจ ! เดี๋ยวดิ ใจเย็น ขอวอร์มอัพก่อน ตูดฉีกขึ้นมาแม่งเดี๋ยวเป็นเรื่อง
เข้าใจว่ารีบ อยากโดนแล้ว แต่คิดถึงอนาคตบ้างดิ
ผมลนลานหาอุปกรณ์เสริมมาช่วยขยายทางเข้า นีออนแม่งก็........................เฮ้ยยยย
แม่งเอ๊ย ไม่เจอกันสามวัน ทำตัวแ่ย่จังวะ
"ทำท่าแบบนี้อยากโดนใช่ป่ะ?" ผมถาม พลางใช้นิ้วช่วยเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
นีออนร้องฮื้อๆๆ เด้งเอวสวนขึ้นมาทุกครั้งที่มือขยับ หน้าตาเหยเกสุดยอด
"ล....แล้วจะให้ผม ทำท่าไหนอ้า! ฮื้อๆ" นีออนหุบขาแล้วยกเข่ามากอดไว้แทน
โอ้ว ขอบใจแจ้ !
แม่ง... ไม่ต่าง
"มายด์ ! เอาแล้วนะ !" ผมจัดท่า งัดอาวุธที่พร้อมใช้งานออกมาจ่อที่ทางเข้า
"ค...คร้าบบบ"
ผมค่อยๆ ดันเข้าไป ดันเข้าไป นีออนผงกหัวขึ้นมาลุ้น หน้าตาเหมือนจะร้องไห้ที่มันเข้าไม่ได้สักที
"เฮ้ยยยยย เข้าไม่ได้โว้ยยยยยย" ทำไมมมมมมมมม
"ม...มันใหญ่ไป" เออ รู้ ของผมก็ไซส์ขนาดนี้แหล่ะ แต่คราวนี้ไม่รู้เป็นไร กลัวเขาเจ็บ เลยไม่กล้าแทงแรง
"ท...ทำไมครั้งที่แล้ว ยังใส่ได้เลย" อยากล่ะสิ
"ครั้งนี้ก็ใส่ได้ แป้บนะ"
ผมดึงแขนนีออนให้ลุกขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก แล้วบอกให้เขาเอาใส่เอง
"ผมทำม่ายเป็นนนนน ฮื้ออออ~" แม่งไม่ยอมอีก
"ลองดู ! ผมกลัวคุณเจ็บ นะ! คอนโทรลเองเลย รับรองหนุก" แต่พอเข้าได้แล้ว พี่ขอโซโล่ต่อเองทีหลังนะ จัดแม่งท่ายากเน้นๆ ทั้งวันทั้งคืนแน่นอน
นีออนทำท่าลังเลอยู่สักพักก็ค่อยๆ จับของผมแล้วกดสะโพกลงมา เขาพยายามอยู่นานจนผมชักหน้ามืดทนไ่ม่ไหว
ฟางเส้นสุดท้ายนี้ใกล้ขาดเต็มทีแล้วครับพี่น้อง....
แต่คนเราต้องอดทน หากกูไม่อดทน ก็ไม่มีใครอดทน ดังนั้นกูต้องยอมอดทน
อนาคตของกูคนเดียว เพื่ออนาคตของคนทั้งชาติ ~
แม่งเอ๊ยยยยย
ผมผ่อนลมหายใจยาวหลังจากรู้สึกว่าได้วิ่งเข้าไปอยู่ในดินแดนมหัศจรรย์แล้ว
"ทำไงต่อดีอ่า พี่เมฆ" นีออนกอดคอผมแน่นแล้วถามเสียงสั่นๆ
"ลุยเลยสิจ๊ะ"
"ผมทำม่ายเป็นนนนน ฮื้ออออ"
"ไม่มีครั้งแรกแล้วจะมีครั้งที่สองเหรอวะ ทำที่อยากทำอ่ะ ทำเลย เร็วๆ ปวดหัว"
".....ค..ครับๆ"
การรอคอยแบบนี้แม่งทรมานเหี้ยๆ จะช้าอีกนานไหม ค--กูจะระเบิดแล้ววววววว
ผมเริ่มหน้ามืดขึ้นเรื่อยๆ พยายามทำทุกอย่างให้นีออนผ่อนคลายเร็วที่สุด
สักพักจังหวะของนีออนก็เริ่มเข้าที่ ความเจ็บคงแทนที่ด้วยความเสียวแล้วเรียบร้อย
โอเค ไม่รอละนะ
ผมกอดสะโพกเขาอุ้มลงจากเตียงแล้วพาไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ นีออนร้องแว๊กกกกก เอาขาเกี่ยวเอว แขนเกี่ยวคอรัดแน่น
"มาหัดเรียนรู้ท่าใหม่ๆ กัน" วิชานี้ที่หนึ่งของประเทศ กูจอง!
ผมให้นีออนนอนราบลงบนพื้นโต๊ะ สองมือจับข้อเท้าเขากางขึ้นฟ้า
นีออนหน้าเหวอ สักพักก็ร้องอย่างกับโดนเชือด เมื่อผมกระแทกร่างเข้าไปแบบไม่ยั้ง
"อ๊าาาา!!! ม...ไม่ไหวแล้ว อ๊าา ไม่ไหวแล้วว" เฮ้ย ต้องไหว
"พูดอยู่สามคำเนี่ยนะ พูดคำอื่นเป็นไหม" ผมปล่อยมือแล้วก้มลงไปกัดยอดอกเขาแล้วดูดแรงๆ
"อย่าาา จะ เจ็บบบ"
"อย่ามาแหล ผมรู้ว่าคุณชอบ" ผมลากลิ้นไปที่ต้นคอ กัด แล้วก็ดูดอีก ท่อนล่างไม่ต้องพูดถึง ทำจนโต๊ะกระแทกผนังดังตึงๆๆ
"กัดจัง ผมจะเป็นไรไหมเนี่ย?" นีออนหันหน้าหลบปากผมที่ลากตามไปกัดแก้มกับปากเขาต่อ
หึหึ ถ้าโดนกัดแล้วจะเป็นอะไร งั้นถ้ากูโดนยุงกัด กูก็เป็นมาลาเลียแมนน่ะ้สิ
"คุณจะแข็งแรงขึ้น"
"ไม่จริงงงงง โอ้ยย ฮื้อๆๆ" ไอ้เสียงฮื้อๆ เนี่ย ฟังกี่ทีก็ฮาว่ะ มึงโคตรน่ารักเลยนีออน
"เออ ล้อเล่น ผมหมั่นเขี้ยวคุณ อย่าจับกินแม่งทั้งตัวเลย" ผมฟัดแก้มกับปากเขาอย่างที่พูดจริงๆ นีออนแม่งก็พลิ้วหลบจนกลา่ยเป็นท่าใหม่ เพราะเขาลงมายืนแล้ว แต่ข้างล่างเรายังติดกันอยู่
กูกัดไม่ปล่อยอ่ะ
และอย่าหวังว่าจะตูดมึงจะหลุึดจากขีปนาวุธของกูเลยวันนี้
หึหึ
:oo1:
H
รู้ว่านานจ้า แต่ไม่มีเวลาจริงๆ ขอโทษที่ทำให้รอกันนานมากมาย
ยังไงก็จะแต่งให้จบ ไม่ทิ้งแน่นอน Y Y
-
เห็นเรื่องนี้มาอัพปั๊บลงไปชักกระแด่วๆบนพื้นเลยดีใจมว๊ากกได้อ่านต่อแล้ว คึคึ ช่างเป็นฉากหื่นที่ฮาจริงๆ พี่เมฆสุดยอดอะ อ่านจบปล่อยก๊ากกกกเลย ไม่ได้สน คมกับเป็ดเลย
-
โอ้วววววว นีออน~
ทำไมเร่าร้อนเยี่ยงนั้นล่ะ!
นีออนอย่าเป็นสายให้แม่เลยนะ
เป็นนีออนแบ๊วๆต่อไปนี่แหละ
รอตอนต่อไปค่ะ :)
-
พี่เมฆมาทีหื่นนนนแตกกกเลยเว๊ยยย :haun4:
ตกลงที่นีออนยิงปืนเก่งนี่มันอยู่ในสายเลือดช่ายป่ะ
-
รอจ้ารอๆ :call:
-
พี่เมฆร้อนแรงโคตร :jul1:
แต่นีออนร้อนแรงกว่า :haun4:
เข้าใจความรู้สึกเลย ว่าถ้าเห็นหน้าน้องมายด์คงคิดเรื่องอื่นไม่ได้ นอกจากเรื่องจับกดอย่างเดียว :laugh:
กดบวกให้พี่โบ มาต่ออีกนะคะ จอรอค่า :กอด1:
-
สรุปยังไงเนี่ยยย นีออนน่ากลัวซะแว้วววววววว
อ่านท้ายๆและแบบ ฟหดด่าสวกวกำชกทกก นีอ๊อนนนนนนนนนนน>[]<
-
ในที่สุดก็กลับมา!!!!
ช่างเป็นเรื่องที่ดีเหลือเกิน
คิดถึงตัวนะพี่เมฆ จุ๊บุจุ๊บุ
-
โอ้วเย่!!!! เรารอท่านมานานแล้ว คุ้มค่าแก่การรอคอยมาก :interest:
-
รอมานาน........ พอได้อ่านก้สุขสุดใจ.......
-
อ๊ากกก ร้อนแรงมากอ่ะ มายด์อย่าหักหลังพี่เค้านะลูก
-
อิพี่เมฆหลงเด็กจนถอนตัวไม่ขึ้นเลยวุ้ย :laugh:
อย่าให้มายด์เซอร์ไพรส์คนอ่านเลยนะ o1
-
:sad4:มาแล้ว พี่เมฆ พี่จะเอาทุกท่าเลยใช่มะ จัดหนัก จัดเต็ม :mc4:
-
มายด์ช้ำแน่ๆ
แบบนี้จะไปหาหยูกหายาหาหมอที่ไหนมาละเนี่ยเว้ยเฮ้ย
พี่เมฆถนอมน้องหน่อยสิ
ยังคงขมุกขมัว
ยังไงเป็ดก็ไม่ได้นีออนไปแน่ ฮึ
-
มายด์ร้อนแรง
:jul1:
-
รีบๆมาต่อน๊า :L2:
-
o22 เค้าคิดว่าพี่โบเลิกเขียนเรื่องนี้แล้วนะเนี่ย เหอๆๆ
ด้วยความสัตย์จริงพี่ไปเอาไอ่พี่เมฆมาจากไหนเนี่ย
มันเกรียนและกวนตีนได้โล่จริงๆนะ อ่านกี่ทีกี่ทีก็ฮาอ่ะ
ส่วนน้องมายด์เค้าว่าเป็นสายชัวร์ หึหึ
-
นีออน น่ารักอ่ะ
มารออ่านตอนต่อไปนะค่ะ o13 :bye2:
-
:z13: :z13: :z13:
-
o13 o13
-
ไม่เป็นไรค่ะ รอได้ เข้าใจอารมณ์ค่ะ
คำผิดค่ะ
กระพริบ - กะพริบค่ะ
ฮ่าๆๆ เมฆ แกเกรียนไปนะ ขอซูฮกความเกรียน!!
(แวะมาขำไอ้เมฆ ได้เจอคุณคมแล้ว แอร๊ยยยย ดาร์ลิ้งมายเลิฟตัวประกอบสุดที่รักได้โผล่มาจิ๊ดนึง.. fin~<<เป็นเอาหนักนะคะคุณ)
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ค่า ฮ่าๆๆ
-
อ่านทันแล้วนะ ติดมากด้วย
สรุปมายด์เป็นอะไรกันแน่ ทำไมยิงปืนแม่น
เลือกพี่เมฆแล้วนะ ห้ามเปลี่ยนฝ่าย
ไอ้ไม้นี่ก็ยังไง มีอะไรปิดดอีก โอยยย อยากรู้อะ
คนแต่งช่วยกรุณารีบๆมาต่อเน่อ ชอบมากที่สุดแล้วเรื่องนี้
-
ThankS
-
o13ทั้งฮา ทั้งเกรียนเลยครูเมฆเนี่ย นีออนก็นะไร้เดียงสา?
-
M ♠ M
20.5
อากาศของที่นี่ค่อนข้างหนาว แต่ความอบอุ่นจากอ้อมแขนของคนข้างๆ ทำให้ไม่รู้สึกหนาวเลย
ผมนอนลืมตานิ่งๆ ในความมืด ก่อนจะหันไปมองใบหน้าด้านข้างของพี่เมฆที่กำลังนอนหลับด้วยลมหายใจสม่ำเสมอ
แม้จะดูเหมือนหลับสนิท แต่ผมก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าพี่เมฆจะหลับสนิทจริงหรือเปล่า
เพราะจากคำบอกเล่าหลายๆ อย่างของแม่
พี่เมฆประสาทสัมผัสไวมาก และถ้าหากมีอะไรผิดปกติแม้แต่นิดเดียวเขาจะจัดการกับฝ่ายตรงข้ามทันที
ผมนอนคิดถึงสิ่งที่แม่พูดไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา
ก่อนหน้านี้ผมก็เคยปวดหัวอยู่บ้าง แต่คราวนี้มันเริ่มเป็นบ่อยและเป็นหนักขึ้นอย่างบอกไม่ถูก
ผมรู้สึกสับสนกับตัวเอง สับสนกับสิ่งที่แม่พยายามจะบอกและให้ผมทำ
แม้จะฟังดูง่ายๆ แต่ผมไม่มีความมั่นใจที่จะทำเลย
ผมค่อยๆ ขยับตัวแล้วล้วงเข้าไปใต้หมอนควานหาอะไรบางอย่างอย่างเงียบเชียบที่สุด
พี่เมฆเก็บปืนไว้ที่นั่น และบางทีเขาอาจจะเอาอาวุธพวกนี้ซุกไว้ทั่วห้องก็เป็นได้
ผมไม่รู้...
ผมแค่เดา... อยู่ๆ มันก็ผุดขึ้นมาเอง
ผมคว้าของสิ่งนั้นเอาไว้ได้ แต่ยังไม่ทันได้พิจารณามองดูดีๆ พี่เมฆก็ลืมตาพรึบขึ้นมาแล้วเอามือบีบหน้าผมให้หันไปมองเขา
ผมสะดุ้งเหมือนโดนจับได้ว่าแอบไปขโมยของสำคัญ
เขาจ้องผมนิ่ง มือหนึ่งบีบหน้า มือหนึ่งจับมือที่ถือปืนค้างเอาไว้
“เล่นอะไร?” พี่เมฆถาม ผมจับได้ถึงกระแสความระแวงสงสัยในน้ำเสียงของเขา
“ป...เปล่าครับ ผมแค่อยากดู”
“เกิดมันลั่นขึ้นมา ถึงตายได้เลยนะ” เขาค่อยๆ ดึงปืนออกจากมือผมแล้วลุกขึ้นนั่ง
ถอดลูกกระสุนออกจากลำกล้องทีเดียวจนหมด แล้วยื่นคืนให้ผม
“อะ อยากดูก็จงดูซะ”
ผมรับมาขณะจ้องตาเขากลับ
ที่ผมจ้องเขา เพราะเขาจ้องผมแบบนั้น... มันทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
มันเหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน
อยู่ๆ พี่เมฆก็ถอนหายใจ หลบตาผมแล้วมองหากางเกงที่โดนถอดทิ้งก่อนหน้านี้มาใส่
“ผมไปข้างนอกนะเดี๋ยวมา” พี่เมฆบอกพลางคว้าซองบุหรี่ ไฟแช็ค แล้วก็โทรศัพท์มือถือออกไปจากห้อง
เสียงปิดประตูเบาๆ ทำให้ผมใจหาย
พี่เมฆจะโกรธผมหรือเปล่าที่ผมแอบเอาปืนเขามาเล่นโดยไม่ได้ขออนุญาต
ผมก้มลงมองของที่อยู่ในมือ มองลูกกระสุนสีทองที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ก่อนจะค่อยๆ หยิบมันขึ้นมาใส่ในที่ของมันเหมือนเดิม
อะไรบางอย่างที่ผุดขึ้นมาในหัวทำให้ผมสะดุ้งตกใจ มันเลือนราง แต่ก็เริ่มแจ่มชัดเมื่อผมได้มองปืนที่อยู่ในมือชัดๆ
ผมลองยกปืนขึ้นเสมอไหล่ แล้วมองลอดช่องยิงออกไป
ลดปืนลง….
ทำแบบเดิมซ้ำๆ กันอยู่สี่ห้าครั้ง
“อ๊ะ”
สิ่งที่วาบขึ้นมาในหัวทำให้ผมตัวสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้
..……..ไม่จริง.....มันเกิดอะไรขึ้น.........?
♠♠♠
ผมค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าที่ลอดออกมาทางหน้าต่าง อากาศที่กระทบผิวยังคงเย็นเหมือนเดิม
แต่ร่างกายผมก็อบอุ่นเช่นกันจากอ้อมแขนแข็งแรง
ผมค่อยๆ หันหน้าไปมองเจ้าของกอดนี้
พี่เมฆลืมตาตื่นอยู่แล้ว และพอผมหันไปเขาก็แนบปากมาประกบที่ปากผมทีนึงแล้วอมยิ้ม
“พี่เมฆ เมื่อคืนผมฝันประหลาด”
“ฝันประหลาดหรือฝันเปียก?”
“ประหลาดสิ! ผมฝันว่าผมเอาปืนพี่เมฆมาเล่น แล้วพี่เมฆบีบแก้มผมจนเจ็บ แถมยังทำหน้าดุใส่ด้วย”
“แล้ว?”
“พี่เมฆก็โกรธจนเดินหนีไป”
“แล้ว?”
“แล้ว...แล้วผมก็เอาปืนพี่เมฆยิงคนตาย!”
“ใครตายวะ?” พี่เมฆคิ้วขมวด
“ผมจำไม่ได้ ...ผมไม่รู้จักเขา...”
พี่เมฆถอนหายใจเฮือก
“เฮ้อ...แล้วไป นึกว่าคุณฆ่าผมตายห่า”
“ยังมีอีกนะครับ!!!” ผมพยายามเล่าความฝันของผมต่อ โดยการลุกขึ้นนั่งอย่างตั้งใจ ส่วนพี่เมฆลุกขึ้นพิงหัวเตียงกอดอก หาวหวอด...
“เล่ามาดิ”
“ผมฝันว่าผมใช้ปืนได้ตั้งหลายแบบ แถมยังถอดประกอบได้อีกต่างหาก”
“แล้ว?”
“แล้วผมก็ยิงๆๆ คนตายเกลื่อนเลย”
“ให้ทายนะ เดี๋ยวมีขับเอฟสิบหก โดดร่ม ยิงอาร์พีจี หลบลูกระเบิดด้วยใช่เปล่า?” พี่เมฆพูดแล้วหัวเราะขำผมทำหน้าบูด
“ไม่มีครับ นั่นมันสงครามโลกแล้ว”
“ไปมาเหรอ?”
“ผมยังไม่เกิดเลย” ผมแอบเซ็งอุตส่าห์ตั้งใจเล่า พี่เมฆทำเป็นขำอีกแล้ว
“งอนผมเหรอ?” พี่เมฆคลานเข้ามากอด แล้วหอมที่แก้มผมฟอดใหญ่ หอมซ้ำๆ จนแก้มผมแทบหลุดไปติดกับปากเขา
“เปล่าครับ แต่ฝันเมื่อคืนผมตกใจแทบแย่ มีแต่คนตายน่ากลัวมาก”
“แล้วในฝันคุณกลัวรึเปล่าล่ะ?”
ผมนึกก่อนตอบ “เปล่าครับ ไม่กลัว เหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย”
“แล้วแบบนี้รู้สึกป่ะ?” พี่เมฆเป่าลมเข้าหูผม แล้วใช้ลิ้นตวัดเลียเบาๆ
ผมขนลุกซู่ รีบหันหน้าหลบ
“อีกแล้วนะ คุยเรื่องเดียวกันหน่อยสิ”
“ก็คุยเรื่องเดียวกันสักทีดิ”
“ผมไม่เห็นพี่เมฆจะคุยเลย”
“ก็ได้... วันนี้ผมจะพาคุณไปทำฝันให้เป็นจริง” พี่เมฆหัวเราะสยองขวัญใส่ ผมหน้าซีด แต่ก็เริ่มยอมรับชะตากรรมมั่งแล้ว จากที่ผ่านมา...
ผมเห็นพี่เมฆเจอแต่เรื่องอันตรายๆ และดูเหมือนจะหนีมันไม่พ้นซะด้วย
“ทำไมต้องฆ่ากันด้วยครับ ไม่ทำไม่ได้เหรอ? แล้วไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วเหรอ อย่างเช่น เจรจากันด้วยสันติวิธี”
“คุณจะให้ผมไปเจรจาส้นตีนอะไรกับตัวเหี้ย? ตัวเหี้ยมันฟังภาษาคนรู้เรื่องซะทีไหนเล่า” พี่เมฆส่ายหัวกับความคิดผม
“โลกของผมมันมีแต่พวกเลวระยำที่เห็นแก่เงิน เห็นแก่อำนาจ มันไม่สนเหี้ยอะไรหรอกนอกจากผลประโยชน์ของตัวมันเอง บางทีเรารู้เราเห็นแต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้ แค่จะถือระเบิดพลีชีพไปใกล้ๆ มันยังทำไม่ได้เลย นอกจากเล่ห์เหลี่ยมแม่งจะเยอะแล้ว คนคุมกฎก็เสือกเป็นพวกเดียวกันอีก”
“.................”
“บางทีคนที่คุณเคยเดินผ่านตามถนน วินมอไซต์ กระเป๋ารถเมล์ แท็กซี่พยาบาล นักข่าวหรือแม้แต่ไอ้คนที่แม่งขายกล้วยแขกมันอาจจะเคยถือปืนยิงคนตายมาแล้วก็ได้”
“.................”
“ไอ้พวกนี้บางคนแม่งเป็นสายลับ”
ผมนั่งอึ้งไปสักพัก จับต้นชนปลายไม่ถูกกับที่พี่เมฆเล่า เขาพูดเหมือนเขาไม่ชอบคนเลว แต่เขาก็ไปอยู่กับพวกคนเลวไม่ใช่เหรอ?
“แล้วคุณล่ะ?”
ผมตื่นจากภวังค์ ไม่ทันได้ฟังที่พี่เมฆพูด
“อะไรนะครับ?”
“ผมถามว่าคุณ......เป็นสายให้พวกตำรวจเหี้ยรึเปล่า?”
“ผม!?” ผมยกมือชี้ที่ตัวเองด้วยความตกใจ
“ผมไม่ได้เป็น”
“มายด์...” พี่เมฆยกมือสองข้างจับที่ไหล่ผม แล้วจ้องตาชัดๆ
“อย่าโกหกผมดิ...”
“ผมเปล่า..”
“รู้ไหม ถ้าคุณโกหกแล้วจะเจออะไร?”
“ผมไม่ได้เป็นสาย... ผมมีแม่เป็นตำรวจก็จริงแต่ผมไม่ได้เป็นสาย”
‘กริ๊ก’
ผมตัวแข็งค้างเพราะปืนที่ผมฝันเห็นเมื่อคืนกำลังจ่ออยู่ตรงลำคอ
ผมพยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปกติ ทั้งที่ในใจกำลังสั่นไหวด้วยความกลัว
พี่เมฆถือปืนจ่อคอหอยผม สีหน้าแววตาไม่ได้ล้อเล่นเหมือนอย่างเคยมันทำให้ผมกลัวจริงๆ
“กลัวไหม?”
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก ตัวแข็งจนพูดไม่ออกเลยสักคำ
“กลัวไหม?” พี่เมฆถามซ้ำ ผมทำได้แค่พยักหน้าช้าๆ น้ำตาปริ่มจนเอ่อล้นออกมาไหลลงแก้ม
“เด็กโง่เอ๊ย” พี่เมฆลดปืนลงแล้วคว้าคอผมมากอด มือลูบหัวปลอบผมเบาๆ
“ผมเชื่อคุณได้ใช่ไหมวะ?” พี่เมฆกดจมูกลงบนหัวผมพลางกอดแน่น
ผมพยายามไม่ร้องไห้ คิดแค่ว่าเมื่อกี้เขาแกล้งขู่ให้ผมกลัวเท่านั้น
“ผมไม่ได้เป็นสาย ทำไมพี่เมฆถึงคิดว่าผมเป็นล่ะครับ?”
“เออ ไม่เป็นก็ไม่เป็นดิ”
“อยู่ๆ ที่มาถามผม เพราะมีคนมาบอกว่าผมเป็นเหรอครับ?”
“ใครจะบอกผมวะ”
“เพราะผมยิงปืนได้เหรอครับ”
“ถามมากว่ะ รำคาญ”
พี่เมฆลุกออกจากตัวผม เดินไปยืนที่หน้าต่าง ผมมองกางเกงที่เขาใส่ ตัวเดียวกับเมื่อคืนที่ผมฝันเด๊ะเลย
หรือว่า....เมื่อคืนผมไม่ได้ฝัน?
ผมรีบหากางเกงมาใส่บ้างแล้วลุกตาม มีหลายอย่างที่ผมอยากรู้และยังไม่เคลียร์
สิ่งที่ผมสับสนอยู่ตอนนี้มันทำให้ผมตัดสินใจอะไรไม่ได้
“เมื่อคืนผมฝันหรือว่าเรื่องจริงอ่ะพี่เมฆ?”
“คุณถามผมแล้วจะให้ผมไปถามควายที่ไหน”
“พี่เมฆได้บีบหน้าผมไหมเล่า?”
“บีบ” พูดจบเขาก็ยกมือมาบีบอย่างที่พูด เงอะ ผมหมายถึงเมื่อคืน......!!!
“บีบแล้วก็...” เขาก้มหน้าลงงับปากผมอย่างรวดเร็ว
ลิ้นร้อนดันเข้าไปในปากตวัดลิ้นผมเกี่ยวเข้าไปดูดอย่างแรงจนผมสำลักลมหายใจตัวเองจากจูบที่ยาวนาน
“ไม่ใช่เรื่องนี้!” พอพี่เมฆปล่อยปาก ผมก็ดึงมือเขาที่เลื่อนไปบีบก้นผมออก
เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เพลียจะแย่แล้ว
“ผมไม่อยากทำให้ไก่ตื่นเฉยๆ หรอก”
“ไก่อะไร?”
“ฮะๆ ถามผมแล้วจะให้ผมไปถามควายที่ไหน”
“อีกแล้วนะ วันนี้จะคุยกันรู้เรื่องป่าวเนี่ย อ๊ะ” อยู่ๆ พี่เมฆก็ยกผมอุ้มไปที่ห้องน้ำ ผมล่ะเสียวว่าเขาจะทำอะไรอีกเพราะเมื่อคืนก็หนักเหลือเกิน
“จะอาบน้ำเหรอครับ ผมอาบเองก็ได้”
“อาบด้วยกันเนี่ยแหล่ะ เร็วดี เดี๋ยวเจ็ดโมงจะมีคนมารับเราไปต่างประเทศ”
“เจ็ดโมง!! ต่างประเทศ!!?”
ประเทศอะไร? พาสปอร์ต กับ วีซ่าผมไม่ได้เตรียมมาเลยสักอย่าง
“พี่เมฆ มันจะเจ็ดโมงแล้ว” ผมเหลือบเห็นนาฬิกาแขวนผนังก่อนเข้าห้องน้ำ
“เออ คุณนั่นแหล่ะช้า มัวแต่ยั่วผมอยู่นั่นแหล่ะ ทั้งหื่นทั้งเซ็กซ์จัดจริงนะคุณ บอกให้พอๆ ก็จะเอาๆ” พี่เมฆพูดพลางถอดกางเกงเขาและผมออกแขวนอย่างรวดเร็ว
“ไม่ใช่ผม อ๊ากกกกกกกกกกก ช่วยด้วยยยยยยยยยย”
ตอนแรกผมนึกว่าเขาจะอาบน้ำเลย แต่กลับดันหลังผมติดกำแพง แล้วยกขาผมมาพาดตรงสะโพก จากนั้น...นิ้วแข็งๆ ก็แทงลึกเข้าไปที่ด้านหลังทันที
ผมตกใจดิ้นไปมาแต่สักพักก็ต้องหยุดเพราะเจ็บ...และจุก
♠♠♠
“เรามาตกลงกันก่อนมายด์”
“ครับ” ผมตั้งใจฟังเต็มที่
“งานนี้คุณต้องช่วยผมยิง... เคยใช้สไนซ์เปอร์ป่ะ?”
“ผมไม่ใช่ทหารนะ แถมเพิ่งเรียน รด.ได้ไม่กี่วันเอง”
“อ้าว นึกว่าใช่” ผมหน้าบึ้ง
“เออ ช่าง เดี๋ยวสอนเอง ขอแค่ทำอะไรสักอย่างก็พอแล้ว”
“ให้ผมหาข้าวหาน้ำให้ดีกว่าไหมครับ?”
“ปลูกข้าว เลี้ยงสัตว์ แล้วฆ่าแดกเองไปเลยดีกว่าไหม? นี่ผมไปทำงานนะไม่ได้ไปปิ๊กนิ๊ก”
“อ้าว นึกว่าใช่” ผมเอาคำพูดพี่เมฆมาใช้มั่ง เขาจะได้รู้ว่าเวลาโดนกวนตีนแล้วรู้สึกยังไง
“มีคนรอดูผลงานคุณอยู่นะมายด์ ถ้าคุณทำตัวไร้สาระระวังจะโดนประหารชีวิตไม่รู้ตัว”
“ผมจะทำผิดร้ายแรงอะไรขนาดนั้นเนี่ย”
“แค่คุณได้เป็นเมียผม สาวแท้ สาวเทียมทั้งโลกก็พร้อมจะฆ่าคุณได้แล้ว”
“โห...กลัวมาก”
“ก็ผมหล่อประหารอ่ะ”
“จ้ะ หล่อมาก” ผมประชด
ฟังดูแล้วมันน่าดีใจหรือเสียใจเนี่ย ที่ได้ตำแหน่งนั้นจากพี่เมฆ
เจ็ดโมงมีคนมารับเราสองคนจริงๆ ครับ ชื่อพี่เป็ด หน้าตาดุๆ มีหนวดเคราครึ้ม เหมือนหลุดมาจากสามจังหวัดชายแดน
เขามาตรงเวลาเป๊ะ แต่พี่เมฆกับผมมัวแต่ทำอะไรกัน เขาก็เลยหงุดหงิดมากถึงมากที่สุดที่ต้องมารอ
“ถ้าพวกมึงสองตัวจะเอากันทั้งวันทั้งคืนขนาดนี้ ก็ไม่ต้องทำแม่งหรอกนะ งานน่ะ” พี่เป็ดบ่นเรื่องนี้มาตลอดทางที่ขับรถออกจากบ้าน ผมนั่งก้มหน้านิ่งยอมรับผิด แต่พี่เมฆไม่
“ไม่ให้เอาแล้วจะให้กูอยู่ทำซากอ้อยอะไรตั้งคืนนึงวะ กูเพิ่งอายุยี่สิบห้า ไม่เหมือนมึงห้าสิบ ปลุกยังไงนกเขาแม่งก็ไม่ขัน หาคนมาปลุกทั้งหมู่บ้านแม่งก็ยังไม่ยอมขันอีก อย่างเสื่อม”
“ไอ้สัด พ่อตาย ปากมึงนี่นะ”
“แหม ทำเป็นอายๆ มายด์ไม่เอาเรื่องมึงไปฟ้องใครหรอก ใช่ไหมมายด์?”
“ค..ครับ” ดึงผมมาเกี่ยวทำไม!
“เหอะ ใครเชื่อมึงก็ออกลูกเป็นควาย กูไม่สนใจคำพูดกวนตีนของมึงหรอกไอ้เหี้ยเมฆ”
ผมสะอึกกึก
ผมเชื่อพี่เมฆไปตั้งหลายเรื่อง... งั้นผมจะมีลูกเป็นควายไหมเนี่ย?
พี่เป็ดขับรถผ่านเทือกเขาน้อยใหญ่ ผ่านด่านตำรวจตระเวนชายแดนด้วย ผมเห็นพี่เมฆเปิดกระเป๋าเอาปืนและอะไรต่อมิอะไรมาเช็คตั้งมากมาย ยังแอบกลัวว่าทั้งคนทั้งรถจะโดนค้น ซึ่งถ้าหากเขาค้นขึ้นมาจริงๆ คงเจอหลักฐานคาตาติดคุกหัวโตแน่ๆ เพราะที่เขาจับๆ อยู่มันอาวุธสงครามทั้งนั้น
แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้นครับ
ตชด.ให้เราผ่านไปอย่างง่ายดายโดยไม่ตรวจค้นใดๆ
แถมพี่เป็ดยังพยักหน้าเบาๆ ทำท่าเหมือนรู้จักกันอีกต่างหาก
คนพวกนี้รู้จักกันหมดเลยสินะ
แม้ว่าอีกฝั่งหนึ่งจะเป็นผู้คุมกฎ ส่วนอีกฝั่งหนึ่งเป็นผู้แหกกฎก็ตาม
ผมนึกถึงคำพูดของพี่เมฆเมื่อคืนก็เริ่มเข้าใจ
ผู้คุมกฎก็ใช่ว่าจะเป็นคนดีเสมอไปสินะ
“พี่เมฆๆ” ผมกระซิบเรียกเขาที่กำลังนั่งหลับคอพับคอห้อยอยู่
พี่เมฆสะลึมสะลือตื่น แถมดึงเสื้อผมมาเช็ดน้ำลายอีกซะงั้น
“ปลุกเพื่อ?” พี่เมฆถามแล้วกลับไปซบไหล่ผมนอนเหมือนเดิม
แต่ผมรู้เขาไม่ได้หลับหรอก
“พวกพี่ก็รู้จักกับตำรวจหนิ แล้วทำไมถึงเกลียดตำรวจล่ะ”
“บางตัวๆ”
“งั้นอย่าเกลียดแม่ผมได้ไหม?”
“ถ้าไม่ยอมยกลูกชายให้ผมเกลียดหมดอ่ะ”
“...................” เฮ้อ
“พี่เมฆแล้วเราจะไปไหนกันเหรอ?” ผมยังไม่รู้ที่หมายเลย
“อยู่ชายแดนพม่าแล้วจะให้ผมพาคุณไปสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าหรือไง”
“ก็ไม่รู้หนิ”
“รู้ซะเด็กโง่ว ..เฮ้ย เป็ด กูหิวว่ะ แวะหาอะไรแดกหน่อยดิ กูอยากกินพาสต้า”
“พาสต้าบ้านพ่อมึงอยู่บนเขา อีกไม่กี่กิโลกูจะทิ้งพวกมึงลงแล้ว เก็บให้เรียบนะมึง ถ้าหลุดไปได้สักคนกูเอาเลือดหัวมึงออกแน่ๆ ไอ้เมฆ”
“อย่าโหดกับกูสิ เด็กอยู่ด้วย”
“ป่านนี้เด็กมันใจแตกเพราะมึงไปเรียบร้อยแล้วมั้งไอ้สัด”
พี่เป็ดปล่อยเราลงข้างทาง ซ้ายขวามีเพียงขุนเขาโอบล้อม ถนนสายยาวเงียบเชียบ ไม่มีแม้แต่รถสักคันจะวิ่งผ่าน
พี่เมฆแบกกระเป๋าเป๋ใบใหญ่สะพานหลัง ก่อนดึงตัวผมตามลงไปด้วย
ผมรู้สึกตื่นเต้นกับภารกิจของพี่เมฆที่เพิ่งจะได้เห็นชัดๆ ว่าเขาทำงานอะไรก็คราวนี้ พี่เมฆเดินนำผมเข้าไปในป่ารก เขาเดินไปคอยตัดสิ่งกีดขวางไปด้วยเพื่อให้เราเดินต่อข้างหน้าได้สะดวก
“คุณจะยิงหรือคุณจะชี้เป้า” พี่เมฆหันมาถาม ผมยกนิ้วไปตรงตำแหน่งทันที
“ชี้เป้า” ฮะๆๆ
“เดี๋ยวเป้าได้บินไปเสียบตูดสมใจ” พี่เมฆจับผมหันหลังแล้วบดส่วนที่ว่าเข้าร่องก้นผมแล้วกระแทกแรงๆ
“พี่เมฆไม่เล่น!! ผมขอโทษ” เขาหัวเราะดันๆ แกล้งผมสักพักก็วางกระเป๋าลงแล้วหยิบกล้องอะไรสักอย่างมาให้ผมถือ
“ส่องดูแล้วบอกให้ผมเล็งตรงไหน ระยะ ความเร็วลมเท่าไหร่ แค่นั้นพอ”
“โห แล้วผมจะรู้เรื่องไหมเนี่ย” ผมลองทำตามที่เขาบอก แต่จับจุดไม่ได้ มองไม่เห็นจะเห็นอะไรเลย
“หรือคุณจะยิง?”
“กลัวยิงคนตาย มันไกลใช่ไหมครับ?”
“ไม่ไกลมาก”
“ไกลมากชัวร์”
“อ๋อ เดี๋ยวนี้ผมพูดอะไรคุณไม่เชื่อแล้วใช่ป่ะ?”
“พี่เมฆก็เลิกแกล้งผมสักทีสิ”
“ใคร? ใครแกล้ง? ใส่ร้ายกันง่ายๆ งี้เลยเหรอ ในสายตาคุณผมเลวขนาดนั้นจริงๆ อ่ะ?”
“ผมไม่ได้หมายความอย่างงั้น... ก็ได้ครับ พี่เมฆยิงแล้วเดี๋ยวผมจะพยายามส่องไอ้กล้องนี้ให้เอง”
ผมไม่อยากยิงหรอก ปืนอันใหญ่ขนาดนั้น แค่ถือเฉยๆ ก็แทบไม่ไหวแล้ว
อีกอย่าง... ยิงคนระยะไกลด้วย ผมกลัวพลาดเป้าไปโดนจุดตายเข้า
ถ้าผมทำคนตายขึ้นมาจริงๆ ผมคงรับตัวเองไม่ได้ ผมต้องรู้สึกผิดบาปไปชั่วชีวิตแน่ๆ
“ตรงนี้แหล่ะ ทำเลทอง” พี่เมฆพาผมขึ้นมาบนเนินสูงแล้วหากิ่งไม้ที่มีใบรกๆ ขึ้นมาหุ้มตัวเราเป็นโพรงขนาดเล็ก
“จิบชาหน่อยไหม?”
“ไหนว่าไม่ได้มาปิ๊กนิ๊ก” ผมแอบเหน็บ
“อ้าวแล้วแมวที่ไหนมันบอกคุณว่าผมจะมาปิ๊กนิ๊ก ผมมากู้ชาติต่างหาก”
พี่เมฆรูดซิบกระเป๋าแล้วหยิบปืนยาวติดลำกล้องออกมา...เอ่อ เขาเรียกสไนซ์เปอร์ ก็คงจะเป็นสไนซ์เปอร์นั่นแหล่ะ
“ไหนดูสิ พวกแม่งโผล่หัวกันมารึยัง?” เขามองลอดผ่านกล้องออกไปแล้วหันหมุนดู
“ไม่มีเหี้ยสักตัว”
ผมลองมองจากกล้องที่เขาให้ดูบ้าง แล้วหมุนดูมั่วๆ ดันเจอคนยืนอยู่ซะงั้น
“พี่เมฆๆ เจอแล้วๆ” ผมสะกิดเขาแล้วยื่นกล้องผมให้ดู
“นิ่งๆ ได้ไหม ซุ่มยิงแบบนี้ใครเขาสั่งให้คุณขยับตัว มองสถานการณ์แล้วบอกพิกัดผมมา เดี๋ยวจะโซโล่ให้ดูเป็นตัวอย่าง”
“ผมดูไม่เป็น”
“เดามา”
ก็คนดูไม่เป็น จะให้เดายังไง
“ตรงลานนั้นมีคนอยู่....ห้าคนครับ รถกระบะสองคัน ซีวิคดำสองคัน อ๊ะๆๆๆ มีรถห้าประตูสีขาวตามมาอีกสามคันครับ มีคนลงมาแล้ว... ถือปืนลงมาด้วย ปืนไรฟะ ใหญ่ๆ ........อืม........คนที่ถือปืนใหญ่ๆ มีตั้งเจ็ด..แปดคนครับ แปดคน มีสามคนกำลังขนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาจากหลังรถ ในกระเป๋านั้น...เขาเปิดออกมาแล้วเป็นห่ออะไรสักอย่าง”
“คุณจะให้ผมจัดการใครก่อน ขอประเดิมเป็นตัวพ่อนะมายด์”
“ผมไม่รู้ว่าใครตัวพ่อ...”
“งั้นเกลียดขี้หน้าใครที่สุด บอกผมมา”
“ลมกำลังแรงเลยพี่เมฆ รอพัดอ่อนกว่านี้หน่อย แล้วพี่เมฆเล็งที่ล้อรถซีวิคคันทางซ้าย ไอ้คนนั้นมันดูระวังตัวสุดเลย”
“ไหนดูหน้ามันสิไอ้น้อง... โห อย่างกวนตีน... สมควรยิงกบาลประหารชีวิตเป็นอย่างยิ่ง
“เล็งที่ล้อนะ”
“เล็งล้อเพื่อ?”
“ก็ไหนบอกให้ผมชี้เป้า” พี่เมฆอมยิ้ม
“ถ้าพลาดแล้วจะให้อะไรผม?” พี่เมฆบรรจุกระสุนพลางถาม
“พี่จะเอาอะไรล่ะ?”
“เอาตูด”
“.................” ใจคอพี่แก...
“ถ้าโดนนะ ผมให้จูบปากเลยเอ้า แต่ถ้าไม่ ก็โก่งมา”
“บ้า” ผมไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากคำนี้ พี่เมฆหัวเราะขำ เขาขยับตัวนิดก่อนนิ่งแล้วยิงกระสุนหมุนแหวกอากาศออกไป
ปัง!!!
H
มาแล้วจร้า :m23:
-
มายด์ของแม่ เป็นเด็ก"ชี้เป้า"ซะแล้ว :pigha2:
ขำกลิ้งกะพี่เป็ดอ้ะ>>“ไม่ให้เอาแล้วจะให้กูอยู่ทำซากอ้อยอะไรตั้งคืนนึงวะ กูเพิ่งอายุยี่สิบห้า ไม่เหมือนมึงห้าสิบ ปลุกยังไงนกเขาแม่งก็ไม่ขัน หาคนมาปลุกทั้งหมู่บ้านแม่งก็ยังไม่ยอมขันอีก อย่างเสื่อม”
-
เบบี้มายด์ไม่ธรรมดาซะแล้ว
เริ่มสงสัยซะแล้วสิว่าเบบี้มายด์กับแม่เป็นแม่ลูกกันจริงๆหรือเปล่า :a5:
-
กำลังเริ่มต้นอ่าน(เพิ่งเห็นเรื่องนี้ พลาดของดีซะแล้วเรา -,-)
อ่านแล้วนึกถึงหนังเรื่องนึงเลย เรื่องสั่งเจ้าพ่อไปสอนหนังสือ(ได้รับแรงบันดาลใจมาจากเรื่องนี้รึเปล่าค่ะ)
ชอบมากกกก จะติดตามต่อไป
ปล.เป็นกำลังใจให้คนเขียน มาต่อเร๊วๆนะจ๊ะ :)
-
สงสัยมายยยด์ สองบุคลิกป้ะเนี่ย !!? /คิดไปได้.. :z3:
เป็นเด็กชี้เป้าซะและ เป็นเมียมาเฟียต้องโหดดด
-
โอ๊ย กรี๊สค่ะ เจอพี่เมฆล้างตาแต่เช้า!!
ถึงอย่างนั้นอิฉันก็ตั้งหน้าตั้งตารอบทคุณคมอย่างใจจดใจจ่อ (โดนคุณนักเขียนลากไปเชือดในป่า)
โถๆ มาย ไม่น่าหลงเชื่อไอ้เมฆ ไม่อยากเห็นน้องมายมือเปื้อนเลือด แต่แอบอยากเห็นเลือดหัวไอ้พี่เมฆ (เอ๊ะ ฉันนี่ยังไง ลำเอียงนะเนี่ย แอร๊ยยยย)
เข้าใจว่าต่อลำบากค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ อิฉันรอได้ นานๆ จะมีนิยายมาเฟียฮาๆ หลุดมาให้อ่านสักที XD
-
^
^
ข้างบนหน่ะ อย่าลืมต่อของตัวเองนะเออ
ชอบคำนี้ที่สุดในบทเลย
"ทั้งหื่นทั้งเซ็กซ์จัดจริงนะคุณ บอกให้พอๆ ก็จะเอาๆ"
ถ้ามายด์พูดจะน่าเชื่อกว่าเฮียอีกนะเออ อิอิ
-
ขอบคุณที่มาต่อ รอตอนต่อไป
-
สาบานนะ ว่าที่มาเนี่ยกำลังจะมาฆ่าึคน ทำไมมันไม่ซีเรียสเลยสักกะติ๊ด
อีเพ่เมฆหื่นไม่ลดดีกรี น้องมายด์ก็เริ่มมีปากมีเสียงบ้างแล้ว ชอบๆ เถียงไอ้แก่กลับไปบ้างเหอะ
ว่าแต่...แอบได้กลิ่นมาม่ารึเปล่า (หลอนไปเองมั้ง) ขอบคุณคนแต่งคับ...
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ตามอ่านตั้งหลายวัน พี่เมฆแก ก.เกรียน มากๆเลยอ่ะ นีออนก็น่ารักสุด อ๊ายยย
ตอนต่อไปมาเร็วๆนะคะ
-
ฮ่า ฮ่า พี่เมฆกับมุกใต้สะดือนี่โคตรแซ่บอ่ะ
น้องมายด์กับพี่เมฆกลายเป็นนักฆ่าผัวเมียไปซะแล้วววว
-
มายด์น้อยกลายเป็นคนไม่ธรรมดาซะแล้ว เหตุการณ์ซีเรียสขนาดนี้ ผัวเมียเค้ายังหยอกกันซะน่ารักเชียว
อิจฉาดีไหมเนี่ย :laugh:
-
เริ่มเครียดแล้วสินะ...
มายด์หนอมายด์
ตกลงหนูเป็นใครกันแน่เนี่ย
เห้อ... รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ
-
พี่เมฆทำเด็กเสียอ่ะ
เดี่ยวนี้มายดพัฒนาขึ้นเยอะ มีเอาคำพี่เมฆมาย้อนด้วย
แต่เจ้าตัวเขารู้สึกรู้สาอะไรหรือไง
ฮ่าๆ
-
อ่าน 20 ตอนรวดเลยล่ะ!!! คนเเต่งแต่งได่ฮาเงิบมาก แล้วก็ดำเนินเรื่องได้ไม่มีสะดุดเลย เจ๋งมากๆ ชอบจริงๆค่ะ เขินมากๆเวลามุขหยอดของพี่เมฆ เราม้วนแทนเลยอ่าาาาา บรรยายไม่หมดอ่ะ แต่ตอนนี้ที่อ่านมาถึง รู้สึกทะแม่งๆยังไงกะน้องนีออนก็ไม่รู้......เคยความจำเสื่อมประปรายรึเปล่า แบบเจอเหตุการณืที่ช๊อคมาก เลยปฏิเสธเฉพาะเหตุการณ์นั้น เช่น เห็นพ่อถูกยิงตาย ไรงี้ แล้วแบบว่าไม้นี่เป็นพี่ชาย แต่จำไม่ได้ บลาๆ(งงตัวเอง) และในเมื่อทั้งครอบครัวเป็นตำรวจ ก็ไม่แปลกอะไรถ้าจะมีการสอนยิงปืน และนีออนก็มีพรสวรรค์(เหมือนโนบิตะที่ยิงเเม่น...ผิดกับความเสร่อ - -) เเต่ก้ได้กลิ่นดราม่านิดๆ แล้วเมฆอยู่ฝั่งนั้นจริงๆเหรอ มีเหตุผลอะไรรึเปล่า โอ๊ยยยยยยย งง แต่คนเขียนบอกว่าจบแฮปปี้นี่นา อย่าโกหกกันนะ เสียใจแย่เลย ไม่รู้อ่ะ ตอนนี้จิ้นตอนจบเยอะมากรวมทั้งจิ้นตอนต่อๆไป จิ้นว่าผลจะเป็นยังไง จิ้นนั่น จิ้นนี่ เต็มไปหมด เพราะฉะนั้นจะขอเป็นกำลังใจอย่างเเรงกล้าให้คนเขียนอย่างสุดหัวใจ เเต่งตอนนต่อไป เฉลยความข้องใจให้เราและทุกคนในเร็ววันนะคะ สู้ๆค่ะ :a2: :a2: :a9: :a1:
ขอขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่นำมาให้อ่าน และหวังว่าเรื่องนี้จะถูกนำมารวมเล่มด้วยนะคะ จะรีบจองทันทีเลยค่ะ o1
-
ท่านพี่เมฆ ปากอย่างเอ็งอยู่รอดมาจน25ได้ไงเนี่ยยย 55555
-
นีออนความจำเสื่อมอะไรเทือกนั้นแน่ๆ แล้วพี่เมฆหื่นนไปนะ เอะอะจะเอาตลอด สองคนนี้เค้าหยอกกันน่ารักดี
-
o13
-
รวมเล่มเมื่อไหร่ซื้อแน่ๆๆเรื่องนี้ แต่อย่าเศร้านะ
-
:pig4:
-
ชี้เป้า ช่างกล้าเล่นนะนีออน :laugh:
ถ้าไม่น่ารัก เล่นไม่ได้นะนี่มุกนี้ :m20: :m20: :m20:
-
ในที่สุดก็อ่านทันแล้วว
มุขพี่เมฆได้ใจมากอ่ะ ฮาทุกช็อต 5555+
นีออนเคยความจำเสื่อมแน่เลย รีบมาต่อเน้อ(แอบเห็นแต่ละตอนโพสห่างช่วงกันนานเหมือนกันนะ)
ปล.เป็นกำลังใจให้ :)
-
เซ้น เราบอกว่า ไม้จะเปนพี่มาย :m31: มันถึงได้หวงนักหวงหนา สินะ :serius2:
-
น้องนีออนเล็งเป้าซะแล้ววววววว o13 อิอิ
พี่เมฆแมร่งหื่นสัสอ่ะ ไม่อะไรก็จะให้น้องนีออนโก่งตูดตลอด
ข้างในน้องช้ำหมด เหอะๆ
-
ThankS
-
ผมพยายามปัดความรับผิดชอบโดยการแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ กูไม่เข้าใจ อินโนเซ้นส์ แอ๊บแบ๊ว
เปลี่ยนเรื่องคุยอ้อมประเทศจากไทย ไปเขมร จากเขมรต่อ ฮ. ไปเกาะมาดากัสก้า แล้วพายเรือขึ้นฝั่งที่อิรัก เดินเท้าต่อไปยังเอธิโอเปีย :laugh:
ผมมองหน้าไอ้กระจอกดูมันจะเหนื่อยกับการเดินทางเลยทิ้งให้มันศึกษาวัฒนธรรมต่างชาติแล้วผมชิ่งกลับประเทศไทย
ถ้าไปถึงเอธิโอเปียคงไม่ได้กลับเหรอ อดตายก่อน
ชอบแนวนี้มาก ฮาสุดๆๆ :laugh: :laugh:
-
เค้าตามทันแล้ว
เย้ๆๆๆๆ
สนุกมากเลย
เบบี้มายด์ เป็นใครกันแน่อ่า
พี่เมฆนิแบบ โอ๊ย เธอฮาและเกรียน ในเวลาเดียวกัน
ชอบๆๆๆ
-
ตามทันแล้ววววว
มาต่อเถอะนะ
เราค้างคา
-
ตอนอ่านแรกๆนึกว่าเป็นครอบครัวธรรมดา ที่ไหนได้ ตำราจ
ผมว่ามายด์ต้องเคยยิงปืน และประกอบปื้นเป็นด้วย แต่คงมีเหตุสะเทือนใจเรื่องพ่อเลยลืมไปหรือเปล่า
เมฆไว้ใจมายด์มาก เป็นผมก็ระแวงแทนเมฆเลยนะ กลัวว่าซักวันความจริงจะเปิดเผยออกมาหักมุมอีก
อีกอย่างลูกจะไม่รู้ได้ไงว่าแม่เป็นตำรวจ
-
เอ๊ะๆ
น้องมายด์ต้องมีอะไรที่(ตัวเอง)ไม่รู้แน่
-
คอดถึงนีออนกับพี่เมฆจังงง :monkeysad:
-
ต่อๆๆ :serius2:
-
พึ่งไล่อ่านถึงตอนล่าสุด
:mc4:
ขอฝากตัวเป็นแฟนคลับ(?)ด้วยคนนะคะ
ติดงอมแงมจริงๆเรื่องนี้
แอบเดาเรื่องออกแหะ.. :o8:
-
M ♠ M
21
ปัง!
โห...
สุดยอด!
แม่นเหี้ยๆ
แม่นขั้น suck!
ใครวะชี้เป้า
ใครวะ ยิงโดนขาแม่งเลยไง
“มายด์!!! ถ่างตูดมาเลยนะ” เห็นพูดซะอย่างโปรฯ ผมก็อุตส่าห์หลงเชื่อ
“อ๊าก ผมขอโทษ” นีออนหมุนตัวพลิ้วหลบ นี่ถ้าไม่คิดว่าเป็นนีออนผมจะนึกว่าเขาเป็นมาโดกะแล้วนะ
“ก็ผมไม่อยากให้พี่เมฆฆ่าคนตายนี่ครับ ถ้าเรายิงเพื่อหยุดการเคลื่อนไหว พวกนั้นก็ไปไหนไม่ได้แล้ว”
“เยสเหี้ย ถ้าจะเป็นคนดีขนาดนั้นก็ไปบวชเป็นพระอรหันต์เถอะว่ะ ผมคงไม่ขยันยิงขาพวกแม่งทุกข้างหรอกนะ เป่ากบาลทีเดียวก็เอาอยู่แล้ว จะไปคิดอะไรมากมายให้ปวดหัววะ”
“ผมแค่หาทางที่ดีกว่าการฆ่า เพราะผมรู้ว่าเราไม่ค่อยมีทางเลือก”
“ส้นเท้าคุณเหรอฮะ ก็นายพวกมันสั่งให้มาตาย แล้วมันจะไม่ตายได้ไง” ผมหันไปสนใจโคตรปืนต่อ ยังไงก็ต้องเก็บให้เรียบ มันไม่ตาย เราตาย.. ใครจะเอา
ไม่มีคนชี้เป้ากูก็ยิงถูกวะ สเตปที่จะนำไปสู่ขั้นเซียนผมผ่านมาหมดแล้ว
ไม่มีสิ่งใดที่ไอ้เมฆทำไม่ได้!
เว้นเสียแต่ว่า...ผมไม่อยากทำ หรือแกล้งทำควาย ๆ ไปอย่างงั้นเพื่อหลอกให้เหยื่อหลงเชื่อ
“พี่เมฆมัวทำอะไรอยู่เนี่ย ยิงไม่เห็นจะโดนเลย เห็นไหมว่าพวกมันกำลังตรงมาทางนี้แล้ว” โธ่เอ๊ย ทำเป็นแอคติ้ง
แกล้งยิงไม่โดนไปงั้น ๆ ล่ะหว่ะ ผมอยากรู้นีออนจะทำยังไงเมื่อภัยใกล้มาถึงตัว
ระหว่างแกล้งทำแอ๊บแบ๊ว หนูไม่รู้ รอกรี๊ด...
หรือว่าเปิดเผยตัวตน แก้ผ้ากระโดดเข้ามาปลุกปล้ำผม
หรือว่า...
มีข้ออื่นอีกไหมวะ?
ปัง!
“ฉิบหายแว้ววว...ไอ้แมลงสาบตัวผู้ พวกมึงจะวิ่งฉวัดเฉวียนกันไปไหน กูเล็งไม่ถูกแล้วนะสราดดด” บรรจุกระสุนแทบไม่ทันแล้วนะกู
ปังปังปัง!
แถมมียิงสวนขึ้นมาอีก
เฮ้ย ๆ นีออนเมื่อไหร่จะปล้ำผมสักทีวะ จะรอให้พวกแม่งยิงมั่วมาถูกก่อนค่อยคิดออกหรือไง
“โอ้ย เวียนหัว...ปวดท้อง หิว ผมหิวไม่ไหวแล้วมายด์?” ผมยกมือกุมกบาลกับกล้ามท้องพร้อมกัน ไม่ว่าจะพูดยังไงนีออนก็ไม่บรรลุสักที สงสัยต้องให้กูกลายเป็นดาราดังก่อนสินะ ?
“พี่เมฆไม่สบายเหรอครับ!!? ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกผมล่ะ!” นีออนเริ่มจะตื่นตัว
“พี่เมฆได้พกยามาบ้างไหม เดี๋ยวผมหาให้” เขาทำท่าจะรื้อกระเป๋าโดเรม่อน
“ผมหิวมากกว่าว่ะ”
“อยากกินอะไรครับ เดี๋ยวจบงานนี้ผมทำให้”
ผมจับแขนเขาแล้วบอก
“อยากกินตับอ่ะ”
“ได้ครับๆ เดี๋ยวผมทำให้กิน” โอ้โห ตอบรับอย่างเร็วเชียวนะ ที่จริงชอบล่ะสิ แต่แกล้งทำเป็นอินโนฯ
นี่ถ้าไม่มีไอ้พวกเหี้ยนั่นยิงสวนมา ผมเล่นหวังผลระยะยาวต่อเลยล่ะ
“มายด์ ถ้าเห็นท่าไม่ดี คุณรีบหนีไปนะ ไม่ต้องสนใจผม ปล่อยผมทิ้งไว้ที่นี่แหล่ะ ผมจะยิงสกัดพวกมันให้คุณเอง”
“ไม่เอา ถ้าพี่เมฆไม่ไป ผมก็ไม่ไป ! ผมไม่ทิ้งพี่ไว้คนเดียวหรอกครับ”
ดีมาก ถ้าทิ้งกูจริง จะจับเ-ดแม่งตรงนี้ล่ะ
และแล้ว...
“พี่เมฆมานี่ ผมเอง!”
นีออนทำผมร้องบันไซ บันไซ บันซายยย ในใจไป 1 hit แล้วแย่งปืนประจำการตั้งท่ารออย่างมุ่งมั่น
“มายด์ ถ้าคุณไม่อยากยิง ก็ไม่ต้องยิง ปล่อยผมตายที่นี่แหล่ะ”
“เงียบเถอะครับพี่เมฆ อย่าพูดเรื่องตายอีก ไม่งั้นผมโกรธจริงๆ ด้วย มันช่วยไม่ได้นี่ครับ ผมตัดสินใจแล้ว ยังไงก็ต้องทำให้ได้”
“เหรอ ไหวป่ะ?”
“ไหวมั้งครับ”
ผมสังเกตทุกการเคลื่อนไหวของนีออน ถึงจะดูออกว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่เคยยิงปืนแน่
แต่ถ้าทำได้ขนาดใช้สไนเปอร์กูก็ชักเสียว
ปัง!
“โอ้ย” แรงอัดทำเอาไหล่นีออนกระเด็นไปติดต้นไม้
ผมมองเขาอย่างห่วง ๆ ดูท่าไม่เวิร์คละ เลิกหาเรื่องแล้วยิงเองดีกว่าว่ะกู
“เอาคืนมา” ผมจะแย่งคืนแต่เขาเสือกไม่ให้
“ไม่ครับ ขอผมลองอีกที คราวนี้โดนแน่ ๆ” หน่ะ ดื้อใช่ไหม
“ถ้าไม่โดนอีก คุณมานั่งขย่มผมสามวันสามคืนเลยนะ”
“ยังไงก็ได้ครับ แต่คราวนี้ผมไม่พลาดแน่”
ปัง!
นีออนลั่นไกอีกครั้ง คราวนี้ก็ตัวปลิวอีก แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คืออภินิหารนีออนฉบับยูไล ซึ่งต่อแต่นี้ไปคงได้ลงบันทึกอยู่ในพระคัมภีร์นีออน.....
เฮ้ย!!!!
“โดนแล้วครับ ! ที่หัวไหล่” นีออนร้องบอกอย่างตื่นเต้นตกใจ
เออ งั้นกูต้องตะโกนบันไซด้วยไหมนี่?
“เฮ้ย!” โดนทำไมวะ
“พี่เมฆ ย้ายที่กันก่อน มันตามมาใกล้ถึงแล้ว” นีออนเก็บกระเป๋าโดยไม่ถามความสมัครใจผมแถมลากปืนหนักๆ พาดไหล่ทะมัดทแมง
ความจริงไอ้กากเกรียนพวกนี้ ให้จับมันปิ้งย่างท่าไหนก็ได้ ให้สู้ระยะใกล้หรือไกลผมก็ไม่หวั่น
แต่.... นีออนลากผมไปแล้วว่ะ
เพราะมัวแต่ลีลากันอยู่ จากที่เป็นผู้ล่ากลายเป็นผู้ถูกล่าเพียงชั่วเสี้ยววินาที
จากที่นีออนคอยลากผมวิ่ง ตอนนี้ผมจับตัวเขาอุ้มพาดบ่าแล้วโกยแทน
“พี่เมฆ ปล่อยผมลงก็ได้ครับ ผมวิ่งได้”
“ขาเล็กนิดเดียว วิ่งไม่ทันมันหรอก”
“ผมวิ่งได้จริงๆ ผมไม่อ่อนแอเหมือนเก่าแล้ว”
แค่ยิงได้ก็แปลว่าไม่อ่อนเหรอวะ เพิ่งรู้
ผมปล่อยเขาลง แต่ไม่ใช่เพราะทำตามคำขอนีออน ผมเห็นทีที่จะให้เขาซ่อนตัวแล้วต่างหาก
“คุณรอผมอยู่นี่นะ เดี๋ยวผมมา” กูต้องกำจัดไอ้พวกที่ชอบขัดจังหวะคนอื่นออกให้หมด
“ไหนพี่เมฆจะให้ผมช่วย!” นีออนกระโดดเข้ามาตะครุบแขนผมด้วยสายตาเว้าวอน ขอร้องไม่อยากให้ผมห่างทันที
ผมยกมือลูบกะโหลกน้อยๆ ด้วยความเวทนา บรรจงจุมพิตที่หน้าผากแล้วปลอบประโลมเหมือนพระเอกละครช่องเจ็ด
“ให้ช่วยแน่มายด์ ไม่ต้องกลัวไม่ได้ช่วย คุณก็รู้ผมชอบอะไร ช่วยทำอย่างงั้นแหล่ะ อย่างอื่นไม่ต้องหวังดี ผมไม่อยากได้ โอเคนะ?”
“ไม่เอา พี่เมฆอย่าไปคนเดียวเลย ผมมั่นใจว่าผมยิงได้ ผมทำใจยิงได้แล้วจริงๆ”
“เฮ้ย อย่าบอกยาก ไม่มีเวลาแล้ว” ผมดึงมือที่จับแขนออกแล้วผลักเขาให้เข้าไปหลบหลังซอกหิน
“ถ้าไม่ได้ยินคำว่า ‘นีออน’ ห้ามออกมาจากตรงนี้เด็ดขาดเข้าใจไหม?” ผมบอกรหัสลับส่วนตัวให้เขาได้รู้
“อาจไม่ใช่ผมก็ได้ที่มารับคุณ แต่ได้ยินคำนี้ก็มั่นใจได้ว่าคนที่มารับน่ะไว้ใจได้ ให้คุณออกไปกับเขาได้เลย แล้วคุณจะปลอดภัย”
“แล้วพี่เมฆทำไมไม่มาล่ะครับ?”
“ผมอาจจะไม่ว่างไง ...นี่ อย่าทำหน้าแบบนี้ดิ ผมไม่ได้ไปตายนะ”
“.....................” ผมเอานิ้วชี้แตะปากให้เขาหยุดอาลัยอาวรณ์ผมสักที
เข้าใจ! ว่ารักมากมาย แต่ความตายก็จ่อตูดกูอยู่
ถ้าหากผมตายไป มันก็ไม่มีความหมาย
นอกจากผมจะเป็นผีไปสิงร่างใครสักคน เพื่ออวตารมาเป็นที่รักให้นีออนต่อไป
ตกลงสาบงสาบานกับขุนเขาเรียบร้อย
ผมก็กดโทรศัพท์หากำลังเสริม...
เอ่อ ต่อหน้านีออนก็ทำโชว์ออฟไปอย่างงั้นละเว้ย ใครจะโง่เหนื่อยคนเดียวล่ะ
ไม่ๆๆ งานนี้ผมไม่ยอมเหนื่อยคนเดียวแน่นอน
“เจอตัวแล้วใช่ไหม? เออๆ ครบสามสิบสองไหม? เออ สัด.......อย่าแตะมาก เขาบอบบาง เออ........ไม่หวง เออ...........ไม่ใช่แฟน...............แต่เป็นเมีย.........เออ...คุยเหี้ยอะไรเนี่ย................หา!!! เออๆๆ”
ผมให้คนไปรับนีออนแล้วมันก็โทรมารายงานว่านีออนปลอดภัยดี ถามไปถามมาซักพัก มันก็บอกว่า นีออนอยากคุยกับผม
“ไงจ๊ะ ผมไม่อยู่เหงาล่ะเซ่” ผมทักปลายสายไป
“พี่เมฆเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม?” เสียงหงอยๆ ทำเอาผมอยากวิ่งกลับไปฟัดสักสามที
“เจ็บดิ เจ็บจะตายห่าอยู่แล้ว ผมถูกยิงเข้ากลางหัวใจเลยเวลาไม่ได้เห็นหน้าคุณ”
“งั้นพี่เมฆจะให้ผมไปหาที่ไหนครับ?”
“รออยู่นั่นแหล่ะ เดี๋ยวผมเสร็จธุระแล้วจะไปเอง”
“พี่เมฆทำธุระอยู่กับใครเหรอ?”
“อยู่กับปู้ชายยยยย”
“..........................”
“ตัวผู้แม่งเยอะแยะสัด เห็นแล้วไม่เจริญหูเจริญตาสักตัว”
เลือด.............มีแต่เลือด.....................ไหลนองบอดี้เป็นที่อุจาดตา
เห็นแล้วต้องหันหน้าหนีทันที กลัวแดกข้าวไม่ลง
“งั้นผมจะรอพี่เมฆนะ” นีออนบอกเสียงค่อย
“ครับผม ถ่างขารอเลยนะ ขอบคุณมาก”
วางสายปั๊บ พระเทศน์ปุ๊บ
“ฟังแกคุยแบบนี้แล้วเสื่อมจริงๆ เลยว่ะ”
“แหม อิจฉาก็บอกมาตรงๆ เถอะลุง” ผมยิ้มพลางจุดไฟปลายมวนบุหรี่ที่กำลังคาบอยู่
ควันสีเทาลอยคว้างกลางอากาศทั้งจากของผมและคนข้างๆ
“ถามจริง แกจะเอายังไงกับเด็กนั่น?” เสียงจริงจังทำเอาผมอดกวนตีนไม่ได้
“เอาทุกท่าที่ทำได้ล่ะครับ ถ้าตีลังกาเอาได้ก็จะทำ”
“เมฆ........!”
“ผมฝากเขากับลุงก่อนได้ป่ะ?”
“ไม่รับฝากว่ะ” ลุงบี้ก้นบุหรี่ทิ้งพอพูดจบ
“ใจร้ายใจดำกันจริงๆ ลุงก็รู้ผมหิ้วเขาไปไหนมาไหนตอนนี้ไม่ได้มากหรอก แต่สัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือเลย จบงานเมื่อไหร่ผมจะรับเขาไปอยู่ด้วยแน่ๆ”
“หึหึ.....ฮะ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” อยู่ๆ ก็ระเบิดหัวเราะซะงั้น
ยังไม่ทันยิงมุขแล้วขำหาอะไรวะ
“เอ่า ผีเข้าเรอะ?”
“ไอ้เมฆ... แกแน่ใจนะว่าเขาอยากอยู่กับแกจริงๆ”
“ไม่แน่ แล้วจะพูดให้เสียหมาเหรอลุง”
“งั้นแกอยากฟังที่ฉันสืบมาได้หรือเปล่า?” หน้าตาสมเพชเวทนาฉายเข้าโสตประสาทผมทันที
“เด็กแกเคยมีประวัติเข้าโรงพยาบาลเพราะต้องผ่าตัดลิ้นหัวใจ”
“มายด์เป็นโรคหัวใจ?”
“เปล่า ในแฟ้มประวัติคนไข้เขียนไว้แบบนั้น แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่”
“.....................”
“เด็กแกโดนยิงที่หัวต่างหาก แต่ตำรวจปิดข่าวไว้”
“...........................”
“ไอ้เมฆ”
“ผมฟังอยู่”
“เด็กแกโดนใครไม่รู้ยิงหัว ความจำเสื่อม แล้วก็มีความเป็นไปได้ว่าเคยเป็นสายให้ตำรวจด้วย”
“......................”
“แล้วก็ไอ้ไม้.... ไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับมายด์นะ รวมทั้งยัยดานั่นด้วย”
ถึงจะเคยคิด...แต่พอมาได้ยินจริงๆ มันก็ทำใจไม่ค่อยได้ว่ะ
“ข่าวกรองแล้วเปล่าน่ะลุง?” ผมยิ้มขื่นกับคำตอบที่ได้รับคำยืนยันว่า ‘จริง’
หมดอารมณ์กันพอดีสิกู
ผมยิ่งเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆ อยู่ด้วยสิ
...........................แม่งเอ๊ย กูอยากจะบิน.....................
นีออนเคยเป็นสายจริงๆ !
นีออนเคยถูกยิงความจำเสื่อม
พ่อแม่แท้ๆ ของนีออนตายหมดแล้ว
แล้วแม่ตอนนี้ของนีออนเป็นใครวะ?
ไอ้ไม้ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ แล้วแม่งจะหวงหาพระแสงอะไรวะ?
นี่ถ้ากูบินได้ กูจะบินเท่ๆ แล้วนะ!!!
นีออนสำหรับผมไม่ใช่เด็กใสซื่ออีกต่อไปแล้ว
แม่งสีสันบันเทิงชัด ๆ
นีออนแม่งไม่ใช่เด็กสิบห้าด้วย
แม้กระทั่งอายุก็ยังต้มกูสินะ
อายุสิบแปดแล้วยังดูเบบี๋อยู่เลย กูจะบ้าตาย
อายุขนาดนี้ควรจะโตเป็นหนุ่มได้แล้วดิ
แต่ทำไมวะ ? ที่เห็นโคตรภาพมายา
สงสัยต้องให้แดกเร้ดดี้สินะ จะได้ปลุกความเป็นชายในตัวคุณ
H
ตอนที่ยาวนาน... :z13:
-
:pig4: ในที่สุดก็มาต่อแล้ว จะติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
พี่เมฆ อดีตช่างหัวมัน ตอนนี้นีออนเป็นเด็กพี่นะ เอ็นดูเยอะๆดิ :serius2:
ชีวิตน้องมายด์ทำไมมันเศร้ายิ่งกว่าละครหลังข่าวซะอีก :monkeysad:
แล้วเมื่อไหร่พี่จะมาอีกเหรอคะ ถึงรอนานแต่ก็จะรอนะ :กอด1:
-
ไหนๆมายด์ก็ความจำเสื่อมล่ะ ป้อนความจำใหม่ดิพี่เมฆ ไม่ต้องไปรื้อฟื้นอดีตหรอก
-
พี่เมฆ!!! หายไปโครตจะนาน นึกว่าตายไปซะละ :กอด1:
ถ้าน้องมายความจำกลับมาก็ช่างหัวมันเหอะ ใช้อนุภาพความรักของพี่เมฆกับนีออนปราบมันซะ
-
อืมมมมมม เอาไงหละ ลุ้นต่อไป ??
-
มาต่อเร็วๆ เถอะ พรีสสสสสสสสสสส
อยากอ่านจะแย่แล้ว :z3:
-
พี่เมฆเป็นบ้าไปแล้ว หลุดเลยสินะลุง...หลังๆนี่เพ้อไกลเลย 555555
มายด์หนูเริ่มน่ากลัวแล้วนะ ไม่ได้จงใจหลอกใช่ป้ะ??? #ไม่งั้นดราม่าแดกนะคะ
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาาา
#เออ แล้วไอ้พี่ไม้จะหวงทำซากพระแสงอะไรฟะ? = =*
-
:really2:
-
ที่มาของนีออน ก็ไม่น้อยหน้าพี่เมฆว่ะ :z2:
-
นึกว่าตาฝาด มาต่อแล้วจริงๆ
อ่านแล้วก็อยากอ่านต่ออีก
พี่เมฆนี่ทะลึ่งตลอด
-
อ๊ากกก อ๊ากกกกกกกกกกก อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
(ขออิฉันเม้นต์เกรียนๆ สักครั้งหนึ่งในชีวิต?!!!)
โอ๊ย ฮ่าๆ น้องมายขา อายุสัก28 คุณพี่ก็รับด้ายค่ะ ฮ่าๆ (แก่เข้าไว้ เร้าใจดี!!!)
ฮาไอ้พี่เมฆ (ฮาเสมอต้นเสมอปลายทุกตอนร่ำไป)
แต่ก็ยังแอบคิดถึงคุณคมเหมือนเดิม (อีนี่มาเหล่ตัวประกอบอีกล่ะ)
รอเรื่องนี้อยู่ตลอดนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ^^
-
ในที่สุดนีออนก็กลับเล้า ฮึๆ
-
ฮ่าๆ อิฉันมาโพสสแปม (โดนเตะ)
ที่จริงอยากวาดแฟนอาร์ตเรื่องนี้มาสักพักแล้ว
ไหนๆ ก็ลงครึ่งตอนใหม่แล้ว ขอวาดอิมเมจตอนนี้เลยแล้วกันค่ะ
(http://i45.photobucket.com/albums/f68/juonkung/.jpg)
ตอนแรกจะวาดไรเฟิ่ลล่ะ.. แต่แบบ เหมือนที่ไม่พอ ฮ่าๆๆ
เอาเป็นแบบนี้แล้วกัน
เป็นกำลังไต เอ๊ยใจ ให้นะคะ ^^
-
แล้วท่านพี่เมฆจะเอาอย่างไรต่อไปติดตามชมตอนต่อไป..
-/โดนคนเขียนเตะ
นีออนน้อย..ยังไงความจำเสื่อมก็ดีกว่าไม่ตายหละฟ่ะ :z3:
-
อิพี่เมฆหื่นออลเดอะทาม มาม่าจะมาแล้วใช่ไหมเนี่ย มันช่างลึกลับซับซ้อนอินเซปชั่น แว้กก :serius2:
-
55555555555555555555555 เอา5ไปอีกล้านๆตัว
อ่านรวดเดียวจนตามทัน กูแม่งเมพจิงๆ
ชอบอ่ะเรื่องตลกโคตรๆอยากชวนอิพี่เมฆไปเข้าคณะตลกสามช่า แม่งงงงง อิพี่เมฆฮาเหลือล้นฮาตลบอบอวล ตอนแรกๆแม่งเหมือนตาแก่หลอกเด็ก แม่งแต่ล่ะแผนแม่งกล้าพูดมาได้ ถ้ามายด์ไม่เอ๋อจริงไม่เชื่ออ่ะ โคตรแถบรรลัย กูยอม- - ชอบมายด์ด้วยเป็นนายเอกคนแรกที่เอ๋ออินโนเซนแล้วเราไม่หมั่นไส้ ชอบมันดูใสซื่อจริงๆแต่ไม่แต๋ว ถ้าเป็นบางเรื่องใสซื่อ ซื่อบื้อจะเหมือนผู้หญิงไปเลยอ่ะ แล้วพอโดนพระเอกอึบอึบก็แต๋วแตกสาดไปเลยอ่ะ ตอนหลังๆชอบมายด์โคตรๆมีต่อปากต่อคำ5555555 ถ้ามายด์จำเรื่องในอดีตจะเป็นยังไงว่ะ เพราะมายด์ได้จับปืนแน่ๆเลยเริ่มจำเรื่องคร่าวๆได้
รออ่านตอนต่อไปนะคะขอบคุณคนเขียนมากจ้า><
ปล.คนเขียนต้องเป็นคนที่ฮามากแน่ๆบักพี่เมฒยังฮาได้ขนาดนี้555555
-
ว้ากกกกกกกมันโคตรค้างเลยอะ :angry2:
-
พี่เมฆ พี่หายไปนานแต่ความเสื่อมของพี่ไม่เคยห่างหายไปจากสายเลือดเลยสักติ๊ดดดดดดดเดียว
อย่างฮาอ่ะ
ถ้ามายด์กลับกลายเป็นชายแล้วพี่เมฆจะทำไง
-
พี่เมฆ
แลดูเครียดแบบฮาๆนะ
-
เหมือนจะพลาดลืมดูเรื่องนี้ว่าอัพเเย้ววววววว~
อืมม นีออนเราเหมือนไม่ธรรมดา
ตอนนี้เหมือนจะขำไม่ออกแฮะ (แอบลืมตอนเก่าไปแล้วด้วยอ่ะ TT )
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ +1 กับเป็ดก๊าบๆ
-
โอ้โห นีออนมีประวัติไม่ธรรมดาเลย แล้วพี่เมฆจะทำยังไงต่อไปดีหล่ะ
-
ThankS
-
:beat: :serius2: :serius2:
โว้ยยยยย
ชักจะไม่ทำ มะ ดาาาาา แล้วววว
ไปๆมานี้นีออนอาจเคยถูกฝึกเป็นนักฆ่ามาก่อนก็ได้
แค่ไม่อยากจะเชื่อะว่าเบบี้ มาย ของเจ้จะ18 โอ o12 o12 o12
-
โอ๊ะโอ๋ สับสนอลหม่าน วุ่นวายจะตายชัก พี่เมฆยอมตายกลายเป็นละอองฝนท่าจะง่ายกว่าละมั้งนี้
-
M ♠ M
21.5
“นีออน….นีออน….. นีออน.......”
เสียงเรียกเบาๆ ซึ่งเป็นรหัสที่พี่เมฆบอกก่อนไปดังขึ้น ผมที่กำลังคิดอะไรเงียบๆ อยู่คนเดียว สะดุ้งตกใจนิดหน่อยก่อนค่อยๆ โผล่หน้าออกไปดูว่าเขาเป็นใคร
ทันทีที่เห็น.....นี่มัน.....พนักงานโรงแรมเมื่อวันนั้นนี่หว่า.......เขาเป็นเพื่อนกับพี่เมฆจริง ๆ สินะ ผมมองอย่างสงสัย เพราะ...พนักงานโรงแรมวันนั้น ทำไมมาถือปืนเดินอยู่ตรงนี้...?
สรุปแล้ว... เขาคงไม่ใช่พนักงานโรงแรมธรรมดาแน่ ๆ
เหมือนพี่เมฆ... ที่ไม่ได้เป็นครูธรรมดาอย่างที่เคยคิด
“นีออน เมฆให้มารับ อยู่ไหนน่ะ ออกมาเถอะ” เขากระซิบเรียกอีกทีอย่างระมัดระวัง
ผมตัดสินใจเดินออกจากที่ซ่อนไปหา... ไม่ลืมปืนสั้นในมือที่ถือติดตัวมาด้วย
‘กริ๊ก’
“พี่เป็นใครกันแน่อ่ะ ?” ผมเล็งปืนไปที่เขาเพราะต้องระวังตัวเองเหมือนกัน ถึงพี่เมฆจะบอกว่าถ้าได้ยินคำว่านีออนให้ออกมาแล้วไปกับเขาก็เถอะ แต่เวลานี้ผมกลับระแวงและไม่ไว้ใจใครง่ายๆ ขึ้นมาซะเฉยๆ
ใครจะไปรู้ ว่าไอ้หมอนี่อาจจะไปขโมยรหัสลับจากคนที่จะมารับผมจริงๆ ก็ได้
“วางปืนก่อนสิ มันอันตรายนะ” เขาค่อนข้างตกใจเมื่อหันมาเห็นว่าผมกำลังทำอะไรอยู่
“พี่ก็วางก่อนสิ” ผมไม่ยอมง่าย ๆ เช่นกัน
“วางก็วาง” เขาถอนหายใจและยอมทำตาม
“เตะปืนมาให้ผมหน่อย”
“นี่...พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกน่า พี่ไม่ใช่ไอ้เมฆนะ”
“เพราะพี่ไม่ใช่พี่เมฆไง ผมเลยไม่ไว้ใจ”
“ไม่ยักรู้นะ ว่าไอ้เมฆมันทำตัวน่าไว้ใจเป็นด้วย เอ้า!” เขาเตะปืนมาให้ผม โดยที่ผมยังไม่ละสายตาจากเขาเลยแม้แต่น้อย
“ไอ้เมฆมันขอให้พี่มาช่วยน้องนะ ถ้าไม่ยอมไปด้วยก็ไม่เป็นไร พี่จะได้โทรบอกมันให้มันมารับเอง”
“พี่เป็นมาเฟียเหรอ ?” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“เปล่า”
“แล้วพี่เป็นใคร ? มาอยู่ในเหตุการณ์นี้ได้ยังไง ?”
“พี่เป็นเพื่อนไอ้เมฆ มันให้มาช่วยก็มา”
“จากที่ผมเห็นโรงแรมที่พี่เคยทำงานกับที่นี่มันไกลกันมากเลยนะครับ แสดงว่าพี่เมฆขอให้พี่มาอยู่แถวนี้นานแล้วสิ”
เขาเริ่มมองหน้าผมนิ่ง ก่อนตอบรับสั้น ๆ
“อืม”
ผมเริ่มคิดปะติดปะต่อเรื่อง... พี่เมฆไม่ได้มีพรรคพวกแค่กลุ่มมาเฟียของเขา... แต่ยังมีคนนอกอีกด้วยงั้นเหรอ?
นอกจากพี่คม พี่เป็ด ไอ้โหด... ผมอยากรู้จังว่าในวงการนี้ยังมีใครอีกบ้าง
ผมยอมเชื่อสนิทใจว่าพี่เมฆให้พี่คนนี้มารับผมจริง ๆ ก็เมื่อตอนที่ได้ยินเสียงเขาทางโทรศัพท์ ฟังจากน้ำเสียงดูท่าเขาจะไม่เป็นไรเลยสักนิด ...โล่งอกไปที...
“พี่ชื่ออะไรเหรอครับ ?” ผมชวนคุยระหว่างทางที่กำลังนั่งรถไปที่พักเพื่อรอพี่เมฆกลับมา
“ชื่อกิต แล้วเราล่ะ นึกยังไงมาเที่ยวเสี่ยงอันตรายกับไอ้เมฆแบบนี้ ถ้าเกิดตายไปมันไม่คุ้มหรอกนะ แล้วก็อย่าหวังว่าไอ้เมฆมันจะเสียใจล่ะ มันไม่มีทางเสียใจหรอก ทางที่ดีน้องกลับบ้านหาพ่อหาแม่ ไปใช้ชีวิตปกติเหมือนเด็กคนอื่นๆ จะดีกว่า อย่าเอาอนาคตมาทิ้งกับมันแบบนี้เลย” เรื่องนั้นผมเข้าใจ แต่....
“ถ้าพี่เมฆยังเป็นแบบนี้ ผมกลับไปไม่ได้หรอก” ผมต่างหากที่ต้องเสียใจแน่ๆ ถ้าปล่อยพี่เมฆไว้ แล้วเขาเกิดตายขึ้นมา
ตอนนี้ผมพอรู้ตัวแล้วว่าผมทำอะไรได้บ้าง
ผมช่วยพี่เมฆเรื่องไหนได้บ้าง...
รู้อย่างนี้แล้ว... การให้กลับไปใช้ชีวิตปกติโดยไม่มีพี่เมฆน่ะ ผมไม่ต้องการหรอก
“พี่พอรู้นะว่าเป็นอะไรกัน.... แต่ไม่ต้องห่วงไอ้เมฆมันหรอก มันเก่ง มันเอาตัวรอดได้ สิบรุมหนึ่งมันยังรอดมาได้เลย แต่เราเนี่ยสิ.... อยู่กับมันไปก็ใช่ว่าจะช่วยอะไรได้ เกะกะเปล่า ๆ ...แล้วอีกอย่างอย่าคิดว่ามันจะมาจริงจังอะไรด้วยเลย จากที่พี่รู้จักมันมานาน ในสมองมันไม่มีหรอกเรื่องความรัก ...เอ่อ อย่าว่าละกันเพราะพี่เตือนด้วยความหวังดี”
ผมก้มหน้ากับสิ่งที่พี่กิตตอกย้ำ
“ผมรู้ครับ......รู้ว่าผมเกะกะ รู้ว่าพี่เมฆไม่ได้รักหรอก.... ที่เขาช่วยผมอาจเป็นเพราะสงสารหรือไม่ก็.......เขาอยากเข้าไปสืบเรื่องในบ้านผมก็ได้”
♠ ♠ ♠
มีคนบอกผมมาหลายคนแล้วว่าพี่เมฆไม่ใช่คนที่จะรักใครง่าย ๆ เขาไม่สนใจใคร นอกจากงานของเขา
ผมรู้ว่างานมันสำคัญ... เพราะนั่นมันหมายถึงชีวิต
ผมเข้าใจ
ผมไม่ได้ต้องการอะไร
แค่ผมได้อยู่ข้าง ๆ และพี่เมฆเต็มใจให้ผมอยู่ข้าง ๆ
ผมก็มีความสุขแล้ว
พี่กิตขับรถมาถึงบ้านไม้หลังหนึ่งที่อยู่ลึกเข้าไปในหุบเขา
ที่นั่นมีคนอยู่เยอะแยะ แต่มันคงจะดีกว่านี้...
ถ้าหากว่า...คนเหล่านั้นยังคงมีชีวิตอยู่
“เฮ้ย ซวยแล้ว !!!?” พี่กิตตกใจจนหน้าซีด เขารีบใส่เกียร์ถอยหลังแล้วเลี้ยวพวงมาลัยหักอย่างรวดเร็วจนตัวผมไปกระแทกเข้ากับประตูรถ
“มายด์ ! ก้ม !!!”
ปังปังปังปังปัง !!!!
เสียงปืนดังรัวติด ๆ กันหลายนัดมาพร้อมกับเลือดที่กระเซ็นมาเปื้อนใบหน้าซีกขวาของผม และหลังจากนั้น รถที่กำลังวิ่งอยู่ก็พุ่งเข้าชนกับต้นไม้ที่ขวางทางข้างหน้าเข้าอย่างจัง
“..............”
ผมหมดสติไปชั่วครู่เพราะตกใจจากแรงกระแทกกระทันหัน... ในหัวมึนงง
สักพักถึงได้รู้สึกว่ามีใครสักคนกำลังค่อย ๆ อุ้มผมออกมาจากรถที่กันชนหน้าพังยับเยิน
“น้องมายด์ ๆ”
ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและเห็นว่าคนตรงหน้าคือพี่คม
“น้องมายด์ !! อย่าตายนะ! อย่าเพิ่งตาย ขอพี่คมกอดก่อน โอ้ว ชิบหายละ...เลือดสาดเลย !!!” เขาพูดอย่างตกอกตกใจพลางกอดผมไว้แน่นจนตัวเจ็บ พอปรับสมองได้ผมถึงยกมือขึ้นตบไหล่เขาเบาๆ
“พี่คม ผมยังไม่ตาย... แล้วก็.....ปล่อยผมได้แล้วครับ”
“น้องมายด์ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม ?”
“....................” ผมสั่นหัว พลางยันตัวลุกขึ้นจากพื้น
“มึงออกมาเถอะไอ้คม ไปกอดเมียมันมาก เดี๋ยวไอ้เมฆมาเห็นก็เป็นเรื่องหรอก” คนที่กำลังยืนพูดอยู่คือพี่เป็ด ส่วนที่ถัดออกไปข้างหลังพี่เป็ด...คือ.................
“กอดไปเถอะคม... เมฆน่ะไม่หวงหรอก แค่ทำฟอร์มว่าไอ้เด็กนี่มันมีค่าเพราะจะได้ใช้งานง่ายเฉยๆ หรอก”
ไอ้โหด!!!!!!!!!!!!!
ผมตกใจที่เห็นมันมายืนอยู่ที่นี่ พร้อมๆ กับคนอีกจำนวนหนึ่งซึ่งมีอาวุธครบมือ
นี่เป็นครั้งแรกเลยครับ ที่ผมเห็นกลุ่มของพี่เมฆมายืนพร้อมหน้าพร้อมตากันขนาดนี้
และนี่เป็นครั้งแรกจริง ๆ ...ที่ผมเห็นสายตาหลายคู่มองมาแล้วทำให้กลัวจนตัวสั่น
......สายตาที่พร้อมจะฆ่าใครก็ได้ทุกเมื่อ........
และที่ทำเอาผมตกใจจนแทบหมดสติ...ก็คือ..............
ศพของของพี่กิต !!!
ร่างอันไร้วิญญาณที่เพิ่งโดนกระหน่ำยิงจนพรุนเมื่อกี้กำลังถูกลากออกมากองไว้กับศพอื่น ๆ ก่อนหน้านี้ !!!
ความตกใจมันทำเอาผมตัวสั่นจนห้ามไม่อยู่
พี่กิต... คนที่บอกว่าเป็นเพื่อนพี่เมฆ
คนที่มาช่วยพี่เมฆ... คนที่เตือนผมอย่างจริงใจ
เสียงของเขาที่บอกให้ผมก้มหลบกระสุนที่ยิงเข้ามายังดังก้องอยู่ในหัวอยู่เลย
ทำไม.........คนที่ผมคิดว่าคงเป็นพวกเดียวกัน
ทำไมถึงต้องมาตายมาแบบนี้ ……………ทำไม ผมไม่เข้าใจ................?
“น้องมายด์ ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวลูกพี่ก็มาแล้ว”
“ละ...แล้ว.....” ผมชี้มือไปที่พี่กิต
“ไอ้พวกที่ลักพาตัวน้องมายด์เหรอ? ก็สมควรเป่าให้หัวแตกแบบนี้แหล่ะ”
ผมคิดว่าผมคงต้องช้อคจนหมดสติไปแน่ ๆ แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น
ผมยังคงสติได้อยู่ มือเย็นชื้นเหงื่อจากภาพที่เห็น
ผมอยากจะถามพี่คมว่า
‘พี่ไม่รู้หรือไงว่าเขาเป็นเพื่อนพี่เมฆ !!!? ไปฆ่าเขาทำไม !? อย่างน้อยก็น่าจะถามอะไรสักคำสิ ไม่ใช่กระหน่ำยิงแบบไม่ได้ตั้งตัวอย่างนี้’
ผมอดทนกลั้นคำพูดทั้งหมดเอาไว้
ในเมื่อเรื่องมันเป็นถึงขนาดนี้แล้ว ข้อสรุปก็คือ
..........เขาไม่ใช่พวกเดียวกัน............
ไอ้ที่คิดว่ารู้.... ผมไม่รู้อะไรอีกแล้ว
ผมจะไม่เชื่อคำพูดใครอีกแล้ว... ผมจะหาคำตอบด้วยตัวเอง !
หลังจากที่พี่คมพาผมไปล้างคราบเลือดของพี่กิตแล้ว เขาก็พาผมเข้าไปนั่งในรถกับไอ้โหด เพราะอยู่ ๆ มันก็บอกว่าอยากเจรจาอะไรบางอย่างกับผม
“เมฆกำลังเก็บของอยู่ เดี๋ยวก็ตามมา ถ้ามึงอยากรู้นะ..กูบอกให้ฟรี ๆ” ไอ้โหดนั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าไม่ยี่หระอยู่ข้างผม ผมไม่รู้ทำไมมันยังอารมณ์ดีอยู่ได้ทั้งที่ฆ่าคนตายไปตั้งมาก
“ทำไมนายต้องฆ่าพี่กิตด้วย ?” ผมถามอย่างข้องใจ รู้สึกโกรธแค้นจนแทบจะหักคอมัน ขนาดผมยังเจ็บใจขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นพี่เมฆล่ะ ?
“กิตไหนวะ?” ไอ้โหดทำหน้าไม่เข้าใจ
“ก็คนที่ขับรถมากับผมไง”
“ไอ้โง่ ! แล้วกูจะรู้ไหมว่ามันชื่อกิต มึงนี่นะ ขนาดโดนลักพาตัวยังเสือกไปถามชื่ออีก กูล่ะเชื่อมึงจริง ๆ”
“นายรู้ได้ไงว่าเขาลักพาตัวผม ?”
“คมเห็นมึงโดนไอ้เหี้ยนั่นลากขึ้นรถ ถามจริง ที่มึงรู้ชื่อเพราะมึงเสร็จมันแล้วใช่ไหม?”
“คิดอะไรทุเรศ !”
“กูว่ามึงถนัดอยู่แล้วนี่ .....เรื่องยั่วผู้ชาย”
“อ๋อ หรือว่านายโกรธ ที่ผมยั่วพี่เมฆได้สำเร็จ”
“ช่างหัวมึงเถอะ ยังไงเมฆก็ไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับมึงอยู่แล้ว”
“พี่เมฆเคยบอกนายเหรอว่าเขาไม่จริงจังกับผม”
“เออดิไอ้สัส ! เลิกยอกย้อนกูได้แล้ว !!!” ไอ้โหดมองหน้าผมอย่างโมโห
มันปรับลมหายใจตัวเองสักพักก็นั่งกอดอกมองไปนอกหน้าต่างรถ
“มึงอยากมาอยู่กับพวกกูไหม?”
“......................” ผมไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองเท่าไหร่ ลูกชายหัวหน้าแก๊งค์อยู่ ๆ จะชวนผมเข้ากลุ่มทั้งที่รู้ว่าผมเป็นลูกตำรวจเนี่ยนะ?
“มาทำงานให้กู เรื่องค่าตอบแทน...เชื่อเถอะ ชาตินี้ยังไงมึงก็ใช้ไม่หมด”
“ผมไม่อยากได้เงิน...”
“แล้วมึงอยากได้อะไร?”
“พี่เมฆ”
“กูไม่ให้ ! มึงไปตายเหอะ”
“ผมก็ไม่ให้พี่เมฆกับนายเหมือนกันแหล่ะ แล้วคนที่ผมจะช่วยก็แค่พี่เมฆเท่านั้น”
“หึ มึงคิดว่าแค่เมฆคนเดียวจะช่วยปกป้องมึงได้ตลอดงั้นเหรอ คิดอะไรโง่ ๆ”
“ผมปกป้องตัวเองได้ ...จะไม่ให้เป็นอย่างที่นายคิดหรอก”
ผมเปิดประตูลงไป ทันได้ยินเสียงไอ้โหดตะคอกไล่หลังมา
“อวดดีไปเถอะ มึงไม่รู้หรอกว่าวงการนี้มันเหี้ยยังไง!!”
เหี้ยยังไง...จากนี้ไปก็คงได้รู้กัน
กว่าพี่เมฆจะตามมา...ทุกศพก็โดนขุดฝังเรียบร้อยหมดแล้ว...
ทันทีที่มาถึงพี่เมฆก็ถูกตามให้ไปประชุมในบ้าน ซึ่งมีไอ้โหดท้อป พี่เป็ด แล้วก็อีกคนหนึ่งที่ชื่อโซ่
ผมได้ยินมาจากพี่คมว่า พี่โซ่เนี่ย เป็นคนสอนยิงปืนแล้วก็การป้องกันตัวทุกอย่างให้ไอ้โหด ถ้าเทียบกันดูแล้ว... เหมือนเขาจะเก่งที่สุดในกลุ่ม นายใหญ่ก็เลยให้ไอ้โหดเป็นลูกศิษย์พี่โซ่แทนที่จะเป็นพี่เมฆ
“ความจริงพี่ก็ไม่แน่ใจหรอกว่าใครเก่งกว่าใคร ไม่เคยเห็นสองคนนั้นเขาอัดกันสักที แต่พี่โซ่เป็นคนเนี้ยบ... พูดก็โคตรเพราะยังกับหลุดออกมาจากพระราชวังแวร์ซายน์...ไม่เหมือนลูกพี่ของเรา.....แอชโฮลลล โฮลี่ชิทททท....”
ผัวะ !
ฝ่ามือยูไลฟาดเข้าที่ศีรษะพี่คมอย่างแรงจนหน้าคว่ำ
“ด่าอะไรกู ๆ...” พี่เมฆที่เพิ่งมาได้ยินว่าให้แล้วเอาเท้ายันพี่คมจนต้องลุกออกจากม้านั่ง
“ด่าเพราะรักหรอก”
“ใครถามมึงไอ้สัด พ่อมึงตายสินะ”
“ชิ แล้วมาแย่งที่นั่งผมทำไม ?”
“ที่มันมีให้คนนั่ง ไม่ใช่มีให้ปลวกอย่างมึงนั่ง”
“แหม ชมซะลอยเลย”
“กูด่ามึงอยู่...”
“ด่าแต่คนอื่นเนอะน้องมายด์ ทีตัวเองอู้งานมาโคตรช้าไม่คิดจะสำนึกมั่ง ลูกพี่เคยได้ยินไหม ซิกม่าเอฟเท่ากับมวลคูณความเร่งอ่ะ”
“ซิกม่าเอฟพ่อง เอาไปให้เด็กอนุบาลคิดเหอะ”
“โด่ว ทีหลังนัดก็มาเร็ว ๆ มั่งดิ ระวังเถ๊อะเดี๋ยวโดนแย่งตำแหน่ง No.1 จากพี่โซ่นะ”
“No.1 ของไอ้คุณท้อปยกให้ไอ้โซ่ไปเถอะ ส่วน No.1 ของมายด์ เดี๋ยวกูยกให้เอง” พี่เมฆพูดแล้วหันมายิ้มให้ผม
“ถะๆๆๆๆ ถุย”
“วอน...อยู่ใกล้กูโบกลงไปนอนละสัดนี่”
“ไปดีกว่า” พี่คมปัดกางเกงแล้วเดินออกไปปล่อยผมกับพี่เมฆนั่งกันอยู่สองคน
“พี่เมฆ” อยู่ๆสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อกี้ของเขาก็เปลี่ยนไป หรือว่าพี่เมฆจะรู้เรื่องพี่กิตแล้ว ?
“คนที่มาด้วยรอดรึเปล่า?” เขารู้แล้วจริง ๆ ด้วย
“เอ่อ ไม่ครับ....”
“ใครฆ่า ?”
“ผม...มองไม่ทัน พี่กิตกดหัวผมลงก่อน แล้ว....”
“คุณบอกใครรึยัง เรื่องที่ผมรู้จักไอ้กิต ?”
“ยังครับ”
“ดีแล้ว อย่าเพิ่งบอก พวกเชี่ยที่ชอบเอาชีวิตคนอื่นมาล้อเล่น มันต้องเจอพลังขั้นสุดยอดของผม... รับรอง.....ร้องอร๊างทุกราย”
ผมขมวดคิ้วมองพี่เมฆ
...นึกว่าเรื่องที่พี่กิตตายจะทำให้พี่เมฆเสียใจมากกว่านี้ซะอีก แต่เขากลับมีสีหน้าท่าทางแบบเดิม ราวกับว่าคนที่ตายไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่คนที่เขารู้จักเลยแม้แต่นิดเดียว
ผมย้อนกลับไปคิดถึงคำพูดของพี่กิตก่อนจากไป...
‘นึกยังไงมาเที่ยวเสี่ยงอันตรายกับไอ้เมฆแบบนี้ ถ้าเกิดตายไปมันไม่คุ้มหรอกนะ แล้วก็อย่าหวังว่าไอ้เมฆมันจะเสียใจล่ะ มันไม่มีทางเสียใจหรอก’
หรือว่า... พี่เมฆจะไม่รู้สึกเสียใจจริง ๆ
“พี่ไม่เสียใจเหรอ ?” ผมอดถามไม่ได้
“เสียใจน่ะมันอยู่ในนี้” เขาชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้ายแล้วทำสีหน้าเจ็บปวดแบบที่ผมเห็นว่าหลอก
“ผู้ชายอย่างผม เสียใจไม่จำเป็นต้องให้ใครเห็น”
“.............”
“เป็นไง ...ผัวมายด์ เท่ไหมล่ะ?” พี่เมฆยิ้ม
“ก็เท่ดีครับ”
“งั้นเอามาหนึ่ง Kiss ค่าชม”
ผมมองหน้าเขานิดนึง...เห็นว่าเราไม่กล้าล่ะสิ พี่เมฆคิดผิดแล้ว
ผมกำคอเสื้อให้เขาโน้มตัวลงมา พี่เมฆยิ้มล้อเลียนตรงมุมปาก...เมื่อผมจูบเบา ๆ ไอ้ตรงที่ยิ้มนั่นแหล่ะ
“มีปัญญาจูบแค่นี้เหรอ ?” ดูถูกกันอีกและ แต่ก่อนที่ผมจะได้ลบคำสบประมาทนั้น พี่เมฆก็ชิงลุกขึ้นยืนเสียก่อน ทำเอาผมงงไปเหมือนกัน
เพราะปกติธรรมดา ไม่ว่าจะเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานขนาดไหน พี่เมฆก็จะชอบเล่นทะลึ่งจนวินาทีสุดท้าย
ผมคิด....หรือว่าจริง ๆ แล้วเขาอาจจะไม่มีอารมณ์เล่น เพราะเสียใจเรื่องที่เพื่อนตายก็ได้
“พกกระเป๋าตังค์มาไหม ? ขอยืมเงินใช้หน่อยดิ” อยู่ ๆ ก็หันมาแบมือขอซะงั้น
ผมทำหน้างงปรับอารมณ์ไม่ทัน แต่ก็หยิบให้
“ผมมีแค่ไม่กี่บาทนะครับ”
“เหอะน่า อยากได้แบงค์ย่อย ของผมมีแต่ของใหญ่”
พอเขาได้ไป สิ่งที่หยิบออกมากลับไม่ใช่อย่างที่ขอ
“หน้าคุณนี่มันเบบี๋จริง ๆ นะ อันนี้ทำนานยัง จำได้ไหม ?”
“....................” เขาหยิบบัตรประชาชนผมขึ้นมาดู
พอพี่เมฆหันมาสนใจของที่ผมไม่ได้สนใจมานาน... ผมก็ชักลืม ๆ ไปเหมือนกัน
“อืม...ขอดูหน่อยครับ ...ผมทำตั้งแต่วันที่สิบห้า เดือนเจ็ด ปี.....”
“เฮ้ย อย่าดูดิวะ แค่นี้จำไม่ได้เหรอ ?” พี่เมฆชักมือกลับพอเห็นผมอ่านตัวหนังสือที่ติดอยู่บนบัตร
“ผมทำบัตรตอนอายุสิบห้า”
“แล้วตอนนี้คุณอายุเท่าไหร่”
“สิบห้า”
“ก็ไม่นานนี่ ทำมึนไปได้ ...คุณเป็นคนขี้ลืมรึไง ?”
“....................” ผมสับสน ทำไมเรารู้สึกว่านานจัง
“แล้วแบบนี้วันนึงคุณจะลืมผัวตัวเองไหมเนี่ย”
ยังไม่ทันได้ตอบ พี่เมฆก็ยกมือขึ้นหักบัตรประชาชนผมทิ้งต่อหน้าต่อตา
ผมอึ้ง...
“ทิ้ง ๆ ไปเถอะ มันเป็นของปลอม”
ผมอึ้งยิ่งกว่าเก่า
“ผมรู้นะ ว่าร่างจริงของคุณน่ะ อายุสิบแปด ทำร่างปลอมมาแบบนี้เดี๋ยวก็โดนพลังฮาคิของผมทะลวงตูดแหกหรอก”
“.......................” ผมงงว่าเขาพูดการ์ตูนเรื่องอะไร
“มายด์” พี่เมฆเรียกด้วยสีหน้าจริงจัง
“ครับ ?”
“คุณรู้รึเปล่าว่าตัวเองเป็นผู้ป่วย”
“ผมป่วยอีกแล้วเหรอ ?”
“ใช่ ผมมีหลักฐานด้วยนะ” พี่เมฆหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งออกมา มันค่อนข้างเบลอ เพราะแคปมาจากกล้องวงจรปิด
มันคือรูปของผมที่กำลังเดินอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งผมเคยเห็นเขามาก่อนหน้านี้
“คนนี้คือคนที่เคยมาคุยกับพี่เมฆนี่ครับ...” ผมจำได้วันที่ไปกินข้าวด้วยกัน แล้วผู้ชายคนนี้ก็เข้ามาโวยวายเรื่องของอะไรสักอย่าง
ผมรู้ว่าเขารู้จักพี่เมฆ และน่าจะเป็นศัตรูกันด้วย
แต่ผม...........ผมว่าผมไม่รู้จักเขานะ และไม่น่าจะเคยไปเดินด้วยกันแบบนี้ด้วย
แล้วรูปที่เดินคุยกันนี้มันหมายความว่าไง
“เออ มันมาเสนอหน้าทุกครั้งที่มีโอกาสนั้นแหล่ะ ไอ้เหี้ยนี่นะ มันตามกลิ่นผมต้อย ๆ มาตั้งแต่มันยังเลิกดูดนมแม่ ไม่รู้มันแค้นอะไรผมนักหนา จะจับเล่น SM ท่าเดียว”
“เขาเป็นใครเหรอ ?”
“คุณไม่รู้เหรอว่ามันเป็นใคร ก็เห็นเดินด้วยกันอ่ะ แบบนี้แถวบ้านผมเรียก เมียมีชู้นะ”
“ผมไม่รู้จักเขาสักหน่อย !”
“แล้วเดินด้วยกันได้ไง หรือจะบอกผมว่านี่เป็นร่างปลอมใช่ป่ะ ?”
“...ผ...ผม ....ไม่รู้......ผมจำไม่เห็นได้เลยว่ารู้จักเขา แม้แต่ชื่อผมก็ยังไม่รู้เลย”
“หลักฐานมันจะทิ่มคุณตาบอดอยู่แล้วมายด์ แถมเจอกันคราวก่อนก็ทำเนียนไม่รู้จักกันอีก คุณคิดจะหลอกผมรึไง”
“ผมไม่ได้หลอก ! ก็ผมไม่รู้จักจริง ๆ พี่เมฆจะให้ผมทำยังไง” ผมพยายามจะอธิบายให้เขาเข้าใจ แต่พี่เมฆทำหน้าเฉย เหมือนเขาไม่เชื่อ มันเลยพาลทำให้ผมใจเสีย
“เออ ๆ ๆ พอและ ไม่ต้องร้องไห้หรอก ไม่รู้ก็ไม่รู้ดิ” ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลง เริ่มสับสนตัวเองที่ไปเกี่ยวข้องกับคนที่พี่เมฆไม่ชอบ
“แค่นี้ก็ร้อง... ไม่ได้เปลี่ยนไปจากตอนแรกเลยนี่หว่า” อยู่ ๆ เขาก็มานั่งข้างผมแล้วเช็ดน้ำตาให้
“ผมก็ไม่ได้อยากร้องหรอก แต่ผมกลัวพี่เมฆจะเกลียด”
“รักผมขนาดนั้นเชียว”
“.......ก็คงมีแต่ผมที่คิดแบบนี้”
“คิดถูกแล้วแหล่ะ ! รักผมแล้ว.. คุณจะไปรักใครคนอื่นอีกไม่ได้นะ เพราะถ้าคุณลบหลู่ผมแบบนั้น โลกนี้จะเกิดภัยพิบัติใหญ่หลวง ไดโนเสาร์จะคืนชีพ เอเลี่ยนจะบุกโลก มนุษย์จะเหลือแค่ไม่กี่ร้อย เพราะเอเลี่ยนจับแดรกหมด คือเอเลี่ยนมันรู้ไงว่าคุณไม่รักผม มันเลยทำลายโลกล้างแค้นให้ผมซะเลย”
“....ในสมองพี่เมฆมีด้วยเหรอครับเรื่องความรัก ?” ผมอดคิดถึงคำพูดของพี่กิตไม่ได้อีกแล้ว...
“มีอยู่ทุกลมหายใจเข้าออกอ่ะ หายใจเข้า....มายด์ หายใจออก....ก็มายด์”
“พูดไปนั่น งั้นผมก็ต้องรักตลอดไปน่ะสิ” ผมหลุดขำ ราวกับเมื่อกี้ไม่ได้คุยเรื่องซีเรียสกันเลย
“ใช่แล้ว...”
“พี่เมฆ ยังไม่ได้บอกเลยว่าผมป่วยเป็นอะไร ?” ผมถามเรื่องที่คาใจอยู่เมื่อกี้
“ป่วยเป็นโรคความจำเสื่อม” เขาตอบ
“หา ? ผมเนี่ยนะ !”
“ผมเคยโกหกคุณเหรอ ?”
“......................” ถ้าบอกว่าเคยล่ะ
“มายด์โรคนี้สำหรับคุณไม่ต้องรักษาให้หายหรอก ปล่อยให้มันจำได้แต่เรื่องของผมเหอะ”
H
เริ่มจะไม่ค่อยฮาแล้วนะ o18
-
เกรียนตลอดจริงๆ พระเอก
อดีตของมายด์นี่เล่นเอาตกใจเลยอะ
-
พี่เมฆ ก.เกรียน สม่ำเสมอจริงๆ
พี่กิตนี่บทน้อยมาก ๆ == ออกมาตอน 2 ตอนก็ ตายล่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ +1
-
o13 o13
รอมานาน 555
เย่เย้ มายด์อย่าพึ่งจำอะไรได้นะ
แต่จำได้ก็ดี -0-
ถ้าจำได้เดี๋ยวอะไรจะแย่ลงก็ได้
อร๊ายยยT^T
ชอบมายด์อ่ะ ><
-
ชอบพี่เมฆ
-
อ่ะโหยยย หรือว่าพี่เมฆไปแอบทำอะไร หรือว่าตั้งใจหลอกใช้พี่กิตมานาน
พี่เมฆเสียใจนี่จะพยายามเข้าใจนะ
แต่ไม่อยากให้นีออนจำได้ เพราะแค่เรื่งพี่เมฆนเดียวก็พอแล้วมั้ง เดี๋ยวมีเรื่องเก่าเข้ามาชีวิตจะยุ่งเหยิงกว่านี้นะ
-
ขอบคุณ ^ ^
-
กลิ่นมาม่าเริ่มรุนแรวง :z3: สงสารพี่กิตเนอะ พี่เมฆเย็นชาจริงๆ น้องมายด์ต้องระวัง ชิ
-
:m4: :m4: :m4: :m4:
มาแล้วๆๆ รอมานอนในที่สุดก้มา
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มาม่าหลายซองแว้ววววว :z3:
-
:กอด1: พี่โบบบบบบบ
คนอื่นไม่ฮาแต่เค้าฮานะ อิพี่เมฆมันบ้าอ่ะ 55555
แต่ช่วงนี้มีแอบเครียดมาเป็นพักๆ เรื่องนีออนอ่ะ
อีกอย่างมันนานจนเค้าจำไม่ค่อยได้แบ้วววว ใครเป็นใครบ้างเนี่ย :z3:
-
ประโยคสุดท้ายเหมือนจะโรแมนติกนะ ฮ่าๆๆๆ
-
อ๊าว กิตตายซะงั้น o22 ตอนนี้ถึงอิพี่เมฆจะเครียดนิดหน่อยแต่ความบ้าก็ยังมีมากเหมือนเดิม :m20:
-
ThankS
-
อ่านเรื่องนี้ล้างตาตอนเช้า ฮ่าๆๆ
โว้ย อยากจะกราบการกลั่นถ้อยคำในมันสมองของไอ้พี่เมฆ สมองมีไว้คิดอะไรแบบนี้สินะ ฮ่าๆๆ
(กรี๊ด คุณคมของดั้น ออกมาพูดตั้งหลายบรรทัด...>< <<มันยังไม่เลิก...)
-
มาต่อไวๆ น้า ค้างง่ะ อยากอ่านแล้ววววๆๆ
-
อ่านตามทันแล้ว! TT^TT
โหย เรื่องนี้ชั่งซับซ้อนหลายเงื่อนเหลือเกิน :m15:
น้องมายด์มีเบื้องหลังเยอะจัง ยังไงก็เถอะ หลงความใส!? ของน้องมายด์ไปแล้ว :-[
พี่เมฆนี่มองยังไงก็เดาใจไม่ถูก หื่นกลบเกลื่อนได้เก่งจริงๆ แอร๊ยยยย
แอบไม่ชอบท็อปปปปปปป ฮึ้ย โหดแล้วยังบ้าๆๆๆๆ
อยากอ่านต่อเร็วๆจังเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :กอด1:
-
น้องมายด์น่ารัก :sad4:
คงไม่เป็นสายจริงๆใช่มั้ยยยย . แต่น้องมายด์เก่งเทพ ชอบๆ(y) 5555555
อัพเร็วๆนะคะ ♥
-
อ่านรวดเดียวทันแล้ว เย่ๆ
อิพี่เมฆโคดฮา ตีมึนตลอด
จะหื่น จะบู้ล้างผลาน จะดราม่า
เจอพี่เมฆเข้าไป ฮาน้ำตาเล็ด :m20:
ถ้าน้องมายด์จำได้ จะเกิดอะไรขึ้น แง :sad4:
รอตอนต่อไปค่า
-
M ♠ M
22
ในห้องประชุม ผมมองหน้าแต่ละคน
ไอ้ท้อป บนเก้าอี้มังกรเก้าเศียร กำลังนั่งกอดอกไขว่ห้างจ้องมองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
ไอ้โซ่ องครักษ์ยืนข้างนายน้อยของมัน ไอ้เป็ดยืนพิงเสาพ่นควันบุหรี่ปุ๋ยๆ ทั้งคู่มองผมด้วยสายตาปานจะฆ่ากันทำผัดเผ็ด
เอ่อ ถึงผมจะหล่อ แต่ผมก็หล่อแบบดิบๆ เอาไปทำอะไรกินก็ไม่อร่อยหรอก นอกจากลาบเลือด
เป็นห่วงก็แต่นีออนที่หล่อแบบสุกพร้อมรับประทาน ไอ้ผู้ชายที่ยืนนั่งหน้าสลอนกันอยู่แถวนี้ล้วนเป็นตัวอันตราย โดยเฉพาะเวลาหิวๆ อย่าให้พูดเลยว่าโคตรตระกะแค่ไหน
ผมทำงานมาเหนื่อยๆ มาถึงแทนที่จะให้ไปกอดเมียก่อน ที่ไหนได้ไม่มีมารยาทเลยนะไอ้พวกเหี้ย ฆ่าเพื่อนกูแถมเรียกกูเพื่อมานั่งมองหน้า นี่ถ้าหากว่ากูไม่มีหิริโอตัปปะ พวกมึงคงตายตั้งแต่ยังไม่ได้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของกูแล้ว
“งานเป็นยังไงบ้างครับ?” ไอ้โซ่ถามเป็นคนแรก แต่ก็ยังไม่วายจ้องเขม็ง
“โอเค เอาไปส่งเอเยนต์แล้ว”
“มีปัญหาอะไรไหม?”
“มึงสิมีปัญหาอะไรกับกูไหม?”
“มีคนรอดหรือเปล่า?”
“ก็กูนี่ไง ถามควายๆ”
“ผมหมายถึงพวกนั้น”
“ตายหมด” ไอ้โซ่ทำหน้าเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง
“มึงไม่บอกกูก่อนล่ะว่าอยากเหลือเอาไว้สืบพันธุ์ กูจะได้ละเว้นไอ้ที่หน้าตาดีๆ ไว้ให้มึงปลดปล่อยความหื่นสักคน” ไอ้โซ่หุบปากสนิททันทีที่โดนจี้แทงใจดำ
“หรือว่าจะเอาสองสามคน? สมรสหมู่กันไปเลยดีไหมวะไอ้โซ่?”
“เหี้ยนี่ กวนตีน คนที่จ้องจะสืบพันธุ์กูเห็นมีแต่มึงนั่นแหล่ะไอ้เมฆ” ไอ้เป็ดทิ้งก้นบุหรี่แล้วเอาตีนบดขยี้ มันคงกำลังจิ้นว่าเป็นหน้าผม โห จินตนาการสูงส่งมาก กูหล่อกว่านั้นเยอะ
“ตำรวจมันตามดมกลิ่นพวกเราเจอ คุณท้อปเลยลงมาจัดการรังพวกมันที่นี่ก่อน”
“ประเสริฐแท้เหลา” ผมพูดประชด ไอ้ท้อปแม่งไม่รู้ตัว ยิ้มภูมิใจเฉยเลย ไอ้หน้าด้าน
“แล้วตอนมึงถล่มพวกมัน มึงปล่อยไอ้เด็กมายด์ทิ้งไว้เหรอ?” ไอ้เป็ดขมวดคิ้วสงสัย
“ไอ้คมเห็นมันมาด้วยกัน แม่งชัดเลย เด็กเหี้ยนั่นมันเป็นสายให้ตำรวจ !”
โอ๊ะ ไอ้คมเฝ้าอยู่ข้างนอกเหรอวะ เหงื่อแตกสิครับ
“กูเตือนมึงแล้วนะว่าอย่าเอามันมา”
“พอเถอะเป็ด” ไอ้ท้อปแทรก แล้วโน้มตัวมาข้างหน้า
“ผมไว้ชีวิตไอ้เด็กนั่นเอง ตอนนี้มันยังไม่รู้ตัวว่าพวกเรารู้แล้ว ก็ดี เราจะได้ใช้มันเนี่ยแหล่ะ ตามหาเครือข่ายแล้วเก็บมันทีเดียวพร้อมกันไปเลย ดีไหมเมฆ?”
ไอ้ท้อปจงใจถามผมด้วยรอยยิ้มเยาะ
“ก่อนที่มันจะตาย ตอนนี้ก็สนุกกันให้เต็มที่เลยนะเมฆ ผมอนุญาต”
ทำไมกูจะเอากับเมียกูต้องรอมึงอนุญาตด้วยไอ้ห่าน!
ผมเค้นสมองกู้สถานการณ์ด้วยความเร็ว 900 MB ไหนๆ ก็ไหนๆ จะให้ใครโมเมว่านีออนเป็นสายลับไม่ได้ ถึงจะเคยเป็นก็เหอะวะ มีหวังโดนไอ้คนป่าเถื่อนพวกนี้ฆ่าตายก่อนวัยอันควรแน่ กรูไม่ยอม !
“เพ้อเจ้อเหี้ยอะไรวะคุณหนู เดี๋ยวกูจะช่วยตบกบาลให้ตื่นจากฝันเอาไหม?” ผมพูดอย่างเหลือจะอด พอนึกหาทางลงได้
“กูให้มายด์ล่อไอ้ตำรวจนั่นมาที่นี่เอง สงสายอะไร มั่วนิ่มฉิบหายพวกมึง คิดว่าเทพอย่างกูจะไม่รู้เหรอว่าใครเป็นใคร”
ไอ้ท้อปกับไอ้เป็ดอ้าปากค้าง พอฟังผมเริ่มบรรเลงในสิ่งที่พวกมันไม่รู้ และกูก็เพิ่งรู้
“ใครใส่ร้ายกูว่าวันๆ เอาแต่เยสเด็ก ไม่จริง ก่อนทำงานกูหาข่าวก่อนนะครับ ใครจะไปใครจะมา หรือพวกมึงจะมาจะไป กูรู้หมดแหล่ะ”
“แล้วทำไมมึงไม่บอกก่อนวะ กูจะได้ส่งคนไปช่วย” ไอ้เป็ดโพล่งออกมา
“อ้าว เห็นมึงอยากให้มายด์แสดงฝีมือนักไม่ใช่เรอะ กูก็ให้เด็กกูโชว์ แล้วพวกมึงจะเอาใจยากกันไปถึงไหน” ไอ้เป็ดหุบปากพูดไม่ออกไปอีกหนึ่งราย
“ข่มขู่กันจริงๆ เรื่องขี้ตีนแค่นี้พวกมึงก็กลัวจนขี้เริ่มไหลขึ้นหัวสินะ มายด์เด็กกู กูปั้นเองกับมือ ใครคิดฆ่ามัน กูจะฆ่าแม่งก่อน เข้าใจนะ”
ผมเดินสะบัดหนวดออกไปอย่างเท่ โดยที่พวกมันหารู้ไม่ว่า...
กูเหงื่อแตกเต็มหลังแล้วสราดดดด....
พุทโธ ธัมโม สังโฆ
ไอคิวผม 1999999k ผมไม่มีทางทำให้นีออนกลายเป็นหมาน้อยจนตรอกได้หรอก
ผมเดินสะกดจิตตัวเองไปหานีออน การตายแบบฟ้าผ่าของไอ้กิตทำผม SAD ไปประมาณสิบแปดวินาที ผมแม่งเครื่องยนต์เริ่มขัดข้องจริงว่ะ ลืมฟังหรือลืมตามเรื่องในกลุ่มอะไรสักอย่างไปหรือว่าพวกมันไม่ได้บอกก็จำไม่ได้
ผมมัวแต่ทำเรื่องไม่เมคเซ้นส์กับนีออน
ผมมัวแต่ตามสืบว่าเขาเป็นใคร
ผมทำให้ไอ้กิตตายก็คงใช่
เพราะความสะเพร่าหรือความหื่นบังตามันก็ตอบยาก
ไอ้กิตเป็นตำรวจคนหนึ่งที่ผมติดต่อการข่าวด้วย
ไอ้ฤทธิ์นายผมหรือใครต่อใครก็มีตำรวจเป็นสายให้ทั้งนั้น เพียงแต่ว่าผมไม่ได้ใช้คนในสายเดียวกับนายผมแค่นั้นเอง
“ลุง ไอ้กิตตายแล้วว่ะ” ผมส่ง sms ไปยังเบอร์ที่มักใช้ประจำ
สักครู่ คนปลายทางก็ตอบกลับมาว่า
“มึงพอเถอะ”
ถ้าผมโง่ก็คงไม่รู้ความหมาย แต่พอดีผมมันคนฉลาด ในสมองคิดเรื่องอะไรอยู่ ลุงก็บอกให้ผมพอเรื่องนั้นนั่นแหล่ะ
ผมขบคิดว่าทำไม่ได้นะครับ
น้ำในเขื่อนของผมถ้าเก็บกักไว้นานเกินสามวัน มันจะแตกกระจาย ทำลายล้างราษฎร + เรือกสวนไร่นา พินาศสิ้น เป็นเหตุให้มีผู้เสียหายเป็นจำนวนหลายล้านหลังคาเรือน
และที่สำคัญ มันทำร้ายจิตใจผมเกินไป
ทำไมผู้คนรอบตัวถึงต้องกีดกันไม่ให้ผมมีความสุขด้วยว่ะ
การที่ผมมีเมียเด็กมันหนักหัวกบาลทุกคนมากสินะ
แต่นีออนที่จริงก็ไม่เด็กมากขนาดเสียงเพิ่งแตก ลูกกระเดือกเพิ่งโผล่สักหน่อย
เขาอายุสิบแปด งั้นผมก็รอดข้อหาพรากผู้เยาว์ไปโดยปริยาย
ส่วนไอ้เรื่องความจำเสื่อม ผมไม่รู้ ช่างแม่งมันเถอะ จำไม่ได้นั่นแหล่ะประเสริฐที่สุดในสามโลกแล้ว ขืนจำได้ ผมกลัวจักระทั้งเจ็ดของนีออน มันจะระเบิดพลังออกมาจนสถานะความเป็นผัวของผมต้องดับสูญลง
เขาไม่ใช่กระจอก ผมเกทละ
แต่ที่โดนหลอกให้ย้อนวัยไปเป็นเด็กน้อยขวบ จนกระทั่งเวลาจะเอากันยังไม่รู้นี่ ผมก็ไม่รู้จะว่ายังไงว่ะ
ผมคิดพลางเดินพลางไปเรื่อยๆ เห็นนีออนอยู่กับไอ้คม ไอ้คมที่ตอนนี้ได้รับแต่งตั้งจากองค์ฮ่องเต้ให้เป็นหน่วยสอดแนม คอยจับตามองดูนีออนว่าจะเปลื้องผ้าออกมาตอนไหน และเมื่อไหร่ที่ล้อนจ้อน เมื่อนั้นนีออนก็จะโดนจับไปประหารสถานเดียว
หลังจากไล่ไอ้คมออกไปได้แล้ว... ผมก็ชักชวนนีออนไปหาความสำราญกัน
วันนี้เหนื่อยมามากพอละ สมควรพักผ่อน
ถ้าจะให้คิดเรื่องเก่าที่แล้วไปแล้ว แม่งก็เครียดเกินไป ยาระงับประสาทผมหมด ผมต้องการ Relax ขั้นสุดยอด ใครจะด่าว่าผมเหี้ยก็เชิญ ตามสบาย ผมมันคนพันธุ์ M ทนรับความเจ็บปวดได้ทุกรูปแบบอยู่แล้ว
“พี่เมฆ ไปอาบน้ำกันไหม?” นีออนเชิญชวนผมอีกตามเคย ความดีที่อุตส่าห์สั่งสมมานานนับพันปี มันจะแตกก็เพราะเขาคนเดียว
“คุณจะอาบให้ผมเหรอ?” อย่านะ อย่าช้า
“ครับ เดี๋ยวผมจะนวดให้ด้วย” นั่นไง
“พี่คมบอกว่าเดินตรงไปสามกิโลมีน้ำตกด้วย” สัส สามกิโล ไปกลับหก กูขอไปงีบดีกว่า
“พี่เมฆไปอาบน้ำที่น้ำตกกันนะครับ”
“อุ้มผมไปเถอะ ขอร้อง ผมเหนื่อยมาก”
นีออนอ้าปากหวอ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ แบบสโลวโมชั่น...
“ก็ได้ครับ” เขาเดินเข้ามากอดเอวผมยก ยก ยก
“ฮึ้บบ ย๊ากกกก” เอ่อ คุณทวดกูฝากมาถามว่า
“คุณเล่นเชี้ยอะไรวะ ?” ผมหัวเราะ แล้วเกี่ยวเขายกขึ้นมาในวงแขนแทน
“สามกิโลมันไกลไปไหม อาบห้องน้ำก็ได้ เสียวได้เหมือนกัน”
“มันไม่เหมือนกัน” นีออนงอแง
“นั่นเป็นน้ำตกศักดิ์สิทธิ์นะพี่เมฆ คนที่ไปอาบจะได้รับการชำระล้างสิ่งชั่วร้ายหมดจด” ใครมันหาญกล้าบังอาจหลอกต้มเมียกูวะ กูอ่านพงศาวดารมาร้อยแปดสิบเอ็ดบทไม่เห็นเคยเจอ
“ตัวผมมีแต่ความดีงาม จะให้เอาความชั่วที่ไหนออก?”
“ก็...วันนี้มีแต่คนฆ่ากันตาย เลือดพี่กิตยังติดเสื้อผมอยู่เลย เสื้อพี่เมฆก็เหมือนกัน ถ้าเราไปอาบน้ำตกศักดิ์สิทธิ์แล้ว เรื่องดีๆ อาจจะเกิดขึ้นกับเราบ้างก็ได้นะครับ”
“งมงายว่ะ คุณเป็นพี่ตูนเหรอ ?”
“พี่เมฆไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่สิ” นีออนถลึงตา ตีไหล่ผมหนึ่งเพี๊ยะ โทษฐานไม่เชื่อฟัง
เออ แล้วทำไมกูต้องเชื่อวะ
“ได้ครับๆ มายด์ เดี๋ยวพี่เมฆจะพามายด์ขี่หลังไปนะ มายด์จะได้ไม่เมื่อย และก่อนไปเดี๋ยวพี่เมฆจะเอาดอกไม้ธูปเทียนไปไหว้น้ำตกด้วยนะ เผื่อว่าท่านจะสำแดงอภินิหาร เลขหกหลักปรากฏ ได้รวยแบบไม่รู้เรื่องแน่ล่ะงวดนี้”
“ก็ดีครับ พี่เมฆหามาเผื่อผมด้วยนะ” กรรม ดันเอาจริงว่ะ
“มายด์อย่าเสี้ยมผมให้เล่นการพนันดิ การพนันเป็นสิ่งไม่ดี”
“พี่เมฆอ่ะบ้า” เถียงไม่ออกล่ะสิ
“จะขี่หลังผมไหม ? ผมอุตส่าห์เมตตาคุณขนาดนี้แล้วนะ” ผมนั่งลงเร่งความเร็ว นีออนทำปากยื่นกระโดดแท็กหลังผม พอผมลุกขึ้นเดิน ก็ถูกเขาลวนลามทันที
“แบกผมไปเลย พี่เมฆพูดเองนะ” แก้มเขาอยู่ติดหูผม จงใจเบียดมาใช่ป่ะ?
“บ่นว่ะ”
“แต่ผมว่าพี่เมฆอ่ะเพ้อเจ้อ” ผมยิ้ม
“กล่าวหาผมเรอะ” แล้วเร่งสปีดจนนีออนหงายเงิบ รีบตะกายมากอดคอแน่น
ผมพานีออนขี่หลังเพียงหนึ่งกิโลแรก สองกิโลหลังถ้าอยากสบายอีก ต้องให้ผมเอาก่อน
“พูดจริงอ่ะ?”
“แล้วผมเคยโกหกคุณที่ไหน” นีออนทำหน้าไม่เชื่อสุดตีน
“พี่เมฆไม่โกหก แต่พี่เมฆชอบเพ้อเจ้อหวังผล” โห ถ้าจะรู้สันดานกันลึกขนาดนี้ ก็ให้ ยสตน ไปเลยดีกว่า
“พี่เมฆเหนื่อยแล้ว ทำไม่ไหวหรอก แต่จะหลอกผมเผื่อครั้งหน้าใช่ไหมล่ะ?”
เอ่อ กรุณาหยุดรู้ทันกูได้แล้ว ไม่งั้นกูกริ้วจริงๆ ด้วย
“มายด์อ้ะ ถ้าพูดแบบนี้ศาลจะบอกว่า คุณกล่าวหาเลื่อนลอยนะ” งอนๆๆ
“ใช่ซี้ ผมมันคนโกหกหลอกลวง ผมมันคนเพ้อเจ้อ แต่ผมก็เป็นคนที่คุณรักนะ”
พูดความจริงไปแล้ว นีออนถึงกับสะอึก
“หรือว่าคุณไม่รักผม คุณเกลียดผมเหรอ? คุณเกลียดคนเพ้อเจ้อคนนี้ใช่ไหม?” คร่ำครวญมันเข้าไปสิครับ
“พี่เมฆอ่ะ เล่นไม้นี้อีกแล้ว” เล่นแล้วใจอ่อนก็ยอมวะ
“ถ้าคุณเกลียดผม ผมจะไปกระโดดน้ำตาย”
“พี่เมฆว่ายน้ำเป็นอ่ะ”
“โห มายด์ไม่ห้ามผมเลยอ่ะ ถ้าผมตายจริงๆ มายด์จะไปมีผัวใหม่ไหม?”
“....................” นีออนเริ่มพูดไม่ออกครับ อิอิ
“ผมเข้าใจละ ผมมันก็แค่ปลาร้าตัวสุดท้าย ถึงคุณจะชอบจกแค่ไหน แต่พอหมด คุณก็ยังไปหาปลาดุกกินแทนได้”
มาถึงจังหวะนี้นีออนส่ายหัวว่ะ
“ปลาดุกแทนปลาร้าไม่ได้หรอกครับ” เขาตอบ เหมือนบรรลุอะไรบางอย่าง
“เหรอ”
“ครับ เพราะปลาร้าแซ่บที่สุด”
“แน่นอน”
“ถ้าพี่เมฆชอบผมจะต้มให้กินสุกๆ นะ”
“......................” ถึงคราวผมอึ้งแดกบ้าง... ตั้งแต่กินอาหารฝีมือนีออนผมนอนไม่หลับไปสามวัน ทางที่ดีนีออนเข้าใกล้ครัวเมื่อไหร่ ผมจะอุ้มไปขังเดี่ยวทันที
ถึงโมเมนต์เมื่อกี้นีออนจะสารภาพว่าไม่มีใครแทนผมได้ ไม่มีใครคู่ควรกับเขา นอกจากผม แต่ว่ามันยังไม่สาแก่ใจผมอ่ะ
“มายด์ สรุปคุณเกลียดที่ผมมันคนเพ้อเจ้อใช่ไหม? เรื่องแค่นี้คุณรับไม่ได้เหรอ? หรือว่าที่ผ่านมาคุณชอบผมแค่หน้าตา”
นีออนครุ่นคิดก่อนตอบ
“ผมไม่ได้เกลียดที่พี่เมฆเพ้อเจ้อ ผมไม่เคยเกลียดพี่เลย ผมแค่จะบอกว่า... ตอนนี้เรามาคุยกันจริงๆ จังๆ กว่านี้ดีไหม? ไอ้ท้อปมันไม่ชอบผม แต่มันขอให้ผมไปทำงานด้วย ผมกำลังคิดอยู่ว่า ถ้าผมจะอยู่กับพี่เมฆ ผมก็คงต้องยอมเป็นลูกน้องมัน”
นีออนเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน ทำผมหมุนองศาตามแทบไม่ทัน
“เฮ้ย เวลาแบบนี้อย่าไปพูดถึงไอ้เด็กเปรตนั่นสิ” ผมพยายามตรวจจับคลื่นความเคลื่อนไหวอีกครั้ง ตอนแรกรู้สึกว่ามีคนตามมา แต่พอแบกนีออนวิ่งหนี ก็สลัดหลุด ไม่รู้มันยังตามมาอยู่ไหม ไอ้สัดคม... มารดามันเคยสั่งสอนไหมวะ ว่าไม่ให้มาแอบดูสามีจิ้มปลายจมูกภรรยา
“ไม่พูดก็ได้ แต่ถ้าผมจะอยู่กับพี่เมฆได้ คงมีทางนี้ทางเดียว”
“อย่าหาเรื่องน่า คุณจะยอมเป็นขี้ตีนให้มันกระทืบทำไม ถึงไม่อยู่ในสังกัดมัน คุณก็อยู่กับผมได้”
“ไม่ได้หรอก ชีวิตเรามันต่างกันเกินไป” พูดความจริงอีกละ ข้อนั้นผมก็รู้ตัวดี เพียงแต่ว่าผมยังปลีกตัวไปไม่ได้ตอนนี้ แต่จะให้ทิ้งนีออนผมก็ทำไม่ได้เหมือนกัน
“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ปวดหัว”
“กลับไปผมจะบอกไอ้ท้อป”
“อย่า” ความดื้อคราวนี้ของนีออนทำผมของขึ้นจริงๆ
“ถ้าผมไม่อยู่ในโลกของพี่ ผมจะอยู่กับพี่ได้เหรอ?”
“มันไม่จำเป็นขนาดนั้น เดี๋ยวผมเคลียร์เรื่องนี้จบ คุณก็ไปเป็นเด็กมัธยมได้ตามปกติ แต่ที่ยังปล่อยไปไม่ได้ เพราะมีคนจ้องลักพาตัวคุณอยู่”
“แต่พี่ก็ยังจะเป็นมาเฟียอยู่ดี”
“มันยังเลิกไม่ได้ไง”
“ถ้าพี่เลิกไม่ได้ ผมก็จะเป็นมาเฟียด้วย!”
ผมฟิวส์ขาดเกือบจะคว้าแขนนีออนมาบีบให้หยุดดื้อ เขาเถียงผมคอแตกเรื่องบ้าอะไรวะ
จะบอกอะไรให้รู้ไว้ ถ้าเขาไม่อยู่ในความเสี่ยง ผมไม่มีทางพามาในที่อุบาทว์บัดซบแบบนี้หรอก อย่าหาว่าหื่นอย่างเดียวนะเว้ย พ่อจะกริ้ว
ไอ้ตำรวยหัวขวดพวกนั้นมันไว้ใจไม่ได้มาตั้งแต่ผมอ่าน ก. ไก่ออก พวกมันเดินเกมส์เรื่องนีออนมาก่อนความจำเขาจะเสื่อมอีกมั้ง นีออนอาจจะเกี่ยวข้องกับงานของผมมาตั้งแต่ต้น ไม่งั้นแม่นีออนจะปล่อยเขาไว้กับผมนานขนาดนี้ทำไม?
โรคความจำเสื่อม มันหายเร็วไหมวะ ?
เกิดนีออนคลุ้มคลั่งจำได้ว่าตัวเองแท้จริงแล้วเป็นอะไร ถึงจะระเบิดพลังแห่งดวงจันทร์ออกมา ผมก็ว่าแค่เขาคนเดียวก็สู้กับไอ้ท้อปลำบาก
สำหรับผมไอ้ท้อปน่ะเป็นแค่เด็กเปรต แต่กับไอ้โซ่อาจารย์มัน ผมไม่อยากปะทะให้เปลืองพลังหยาง
แต่ไอ้โซ่ผมรู้จุดอ่อนมันอย่างนึง มันเป็นมุสลิม เพราะฉะนั้นถ้าจะเล่นมัน มีแต่ระเบิดน้ำมันหมูเท่านั้น ที่ไอ้โซ่คู่ควร
จุดอ่อนแต่ละคนผมศึกษามาแล้วเรียบร้อย
ไอ้ท้อป กากเกรียน จะเตะตูดมันเมื่อไหร่ก็ได้
ไอ้โซ่ ระเบิดน้ำมันหมูอย่างที่กล่าวไป
ไอ้คม ที่จริงกลัวสาวดุ้นเป็นที่สุด เดี๋ยวลากมาถลกกระโปรง รับรองวิ่งร้องไห้...หาพ่อมึงหรือ? แน่นอน
ไอ้เป็ด... ผมแอบเห็นมันกลัวสตรอเบอร์รี่ดิบ ถ้าจะจัดการมันจำเป็นต้องขึ้นดอยอ่างขางไปเด็ดสตรอเบอร์รี่ดิบมาสักสิบคันรถ แล้วฝังร่างมันกับเหล่าสตอรเบอร์รี่นั้นเป็นอันเสร็จพิธีกรรม
หึหึ ส่วนผมน่ะรึ?
มีแต่พวกมันนั่นแหล่ะที่จ๊าดง่าว ไม่รู้จุดอ่อนของผม
“พี่เมฆ เมื่อกี้ผมขอโทษนะ” นีออนกล่าวอย่างสำนึกผิด
“แต่ที่ผมทำแบบนี้ ก็เพราะผมรักพี่ ถ้าผมไม่อยู่กับพี่ ผมก็ไม่รู้จะอยู่กับใคร”
“....................” อย่ามาวางระเบิดกันแบบนี้ได้ไหม
“พี่เมฆยอมให้ผมเข้ากลุ่มด้วยเถอะครับ ผมสัญญาว่าจะไม่ตาย แล้วก็จะไม่ยอมให้ไอ้ท้อปกระทืบด้วย”
“เฮ้ย พูดไม่รู้เรื่อง”
"นะครับ ถ้าไม่ทำแบบนี้ ก็ไม่รู้จะอยู่ด้วยกันได้ยังไง"
"......มันต้องอยู่ได้ดิ คุณก็รอหน่อย" ดันทุรังอะไรวะกู
"พวกไอ้ท้อปไม่ให้ผมอยู่เปล่าๆ แน่ นะครับพี่เมฆ หรือว่าพี่เมฆไม่ต้องการผมแล้ว?"
"............................"
เออะ เชี้ยละ
นี่หรือเปล่าวะ จุดอ่อนของผม
H
(ช้า) อย่านะ...อย่ารุมเค้า :กอด1:
-
:pig4: น่าติดตามเหมือนเดิม แล้วจะติดตามต่อไปนะคะ :กอด1:
-
:m20:
ฮาเหมือนเดิม ฮายิ่งกว่าเดิม
จุดอ่อนของแต่ละคนมันช่าง :z3:
นีออนคือจุดอ่อนของอิพี่เกรียนเมฆชัวร์ๆ ล้านๆๆๆๆเปอ
:o8:
-
สมกับที่มีไอคิวสูงขนาดนั้นอ่ะพี่เมฆ เรื่องน่าเครียดมันเลยเครียดไม่ค่อยจะลง
ส่วนจุดอ่อนของแต่ละคนนี่ก็ดูปกติธรรมดานะ
แต่วิธีจัดการของพี่เมฆนี่มัน....... o22 พี่เป็นมาเฟียจริงๆเหรอคะ
-
โหดเหี้ยมมาก
น้ำมันหมู
-
ThankS
-
นีออนคือจุดอ่อน
-
พี่เมฆเกรียนขั้นเทพพพพพพ สุดยอดด มีนีออนเป็นเมียนี่แหล่ะแจ่มสวดดดด
-
พี่เมฆแมร่งฮาไส้ปลิ้นตลอด ขอให้มายไม่เปลี่ยนไป รักนีออนจุ๊บๆ :กอด1:
-
จะมีใครชิลกว่าเฮียเมฆอีกมั้ยเนี่ย
-
มาแล้วววววววววววววววววววว
ถึงจะช้าแต่ก็ดีใจที่มาต่อค่ะ! >///<
เริ่มฮาไม่ออก เริ่มหื่นไม่ออก
ความเครียดเริ่มมาแล้วสินะ...
จะยังไงก็แล้วแต่ สุดท้ายแล้วขอให้พี่เมฆน้องนีออนได้อยู่ด้วยกันก็พอ
-
ยังอุตส่าเกรียนแม้เรื่องจะคุกกรุ่น(?)
:m20:
-
รอเธอมานานแสนนาน ทรมาณวิญญานนักหนา~T^T
นึกว่าจะไม่มาต่อซะแล้วววว
แต่ขอบคุณนะค่ะที่มาต่อให้ได้อ่านอีกชอบมากๆคะพี่เมฆฮาโคตรๆ แต่อ่านไปแลว้แอบเครียดพอนึกถึงตอนนีออนจะจำได้มันจะดราม่าแน่ๆใช้ม้ายยยย เตรียมใจไว้แต่ต้นดีกว่าเรา...
-
หายไปนานเรย. มาต่อแล้วให้แล้ว. ดีใจจุง
-
ทำมาเป็นรู้ว่าชาวบ้านเค้ามีจุดอ่อนอะไร ยังกับชาวบ้านเค้าจะไม่รู้แน่ะว่าพี่เมฆมีจุดอ่อนอะไร
จุดอ่อนของพี่เมฆมีแสงในตัวเอง ขาวโปะ เห็นชัดสุดๆเลย
-
อิพี่เมฆนี่จะฮาไปไหนเนี่ย เพิ่งรู่ว่ามาเฟียเป็นแบบนี้ น้องมายด์ก็น่ารักซะ ว่าแต่ถ้าความจำกลับคืนมาจะไม่เป็นอะไรแน่หรอ แล้วก็เรื่องคลุมเคลือเยอะจังเลยน้า
-
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนน้องมายด์วางแผนอะไรอยู่ยังไงไม่รู้ววว อย่าพึ่งมาม่า T^T
ปล. จะรุมมมม อิอิ
-
ประโยคเด็ด "หรือพี่เมฆไม่ต้องการผมแล้ววว" ฮิ้ววว
-
เอ่อ.. จุดอ่อนแต่ละคนนี่นะ - -"
-
o13 o13
-
เหมือนจะขำแต่ก็ขำไม่ออกแฮะมันตื้อๆ = =;
-
:เฮ้อ: o22 พี่เฆม เกรียนไม่พอ เพ้อ +บ้าด้วย :m31:
-
มาแล้ว หายไปนานมาก :z13:
ฮูยยย เห็นจุดอ่อนของแต่ละคนแล้วปวดตับ!!
และดูกำจัดยากนะ แต่ละคน สตอเบอรี่สดงี้ น้ำมันหมูงี้..เอิ่มมม
ตกลงนีออนจะยอมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) ได้มันส์กันละคราวนี้
พี่เมฆหื่นเสมอต้น เสมอปลายจริงๆ ขอให้มีพื้นทีเถอะ พี่เมฆจัดหมด -.,-
แถมยังฉลาดแบบลับๆล่อๆอีก น้องนีออนจะไว้ใจฝากชีวิตไว้ได้ไหมเนี่ย :laugh:
ว่างแล้วมาต่ออีกนะคะ เป็นกำลังใจคนแต่งค่ะ :กอด1: :pig4:
-
M ♠ M
22 ½
ในที่สุดผมกับพี่เมฆก็เดินทางมาถึงน้ำตกศักดิ์สิทธิ์ น้ำตกนี้อยู่ในช่องหินของภูเขาหลายลูก มีสายน้ำรวมมาบรรจบกันที่บ่อหินเหมือนเป็นสระน้ำขนาดเล็กท่ามกลางขุนเขา
โอ้โห สมกับเป็นน้ำตกศักดิ์สิทธิ์จริงๆ
“ไงล่ะ คุณอยากไหว้น้ำรึเปล่า?” พี่เมฆหันมาถามผมด้วยสีหน้าเซ็งๆ ผมรีบตอบรับเพราะยังไงก็ตั้งใจจะมาชำระล้างความชั่วร้ายทั้งปวงอยู่แล้ว
“งั้นก็รีบๆ พนมมือ..แล้วก้มกราบสามครั้ง อย่าลืมอธิษฐานในใจด้วยว่าเกิดชาติหน้าก็ขอให้ได้คนหล่อๆ นิสัยดี อย่างผมมาเป็นผัวอีก” ชมตัวเองอยู่เรื่อย
“หง่ะ ผมนึกว่าพี่เมฆหมายถึงว่ายน้ำ แบบนี้ๆๆ” ผมทำท่าฟรีสไตล์ให้ดูประกอบ แต่พี่เมฆหยุดผมด้วยการยกมือกดหัวผมลงจนหน้าทิ่ม
“คุณว่ายน้ำไม่เป็นแล้วผมจะถามแบบนั้นทำซากอะไร เอ้า อยากทำอะไรก็รีบทำ”
“งั้นก็ลงไปแช่น้ำกัน” ผมดึงมือพี่เมฆไปที่ที่เป็นบ่อน้ำขนาดเล็กพอที่จะแช่ได้ซักสิบคน แต่ตอนนี้มีแค่สองคน... โอ้ เหมือนสวรรค์ก็มิปาน
“เฮ้ย ลงไปทั้งเสื้อผ้าก็เปียกหมดดิ” ผมโดนมือใหญ่ดึงกระชากจนตัวปลิวมาชนอก
พี่เมฆดูอารมณ์บ่จอย สั่งผมแก้ผ้าออกให้หมด
“จะมีใครมาเห็นมั้ย ถ้ามีนักท่องเที่ยวมาเล่นน้ำเหมือนเราล่ะครับ” ผมก็โป๊สิ
“มาจริงพ่อจะเชือดให้คอหัก” พี่เมฆเอ่ยพลางวางมือบ่นไหล่ผม
“คุณวางใจเถอะมายด์ ผมไม่ปล่อยให้ใครหน้าไหนมาเห็นเรือนร่างอันเจิดจ้าของคุณได้หรอก” ผมลองมองดูก็ไม่น่าจะมีใครมาจริงๆ นอกจากพวกเรา
“ผมก็ไม่อยากให้พี่เมฆโชว์หุ่นกับคนอื่นเหมือนกัน” ก็เขารูปร่างดีนี่ครับ ผมก็หวง
“คุณหวงผมใช่ป่ะ?” พี่เมฆถามเหมือนรู้ใจเลย
“อ่า...ครับ เดี๋ยวผมถอดเสื้อผ้าให้นะ” ผมกลบเกลื่อนความอาย รีบจ้องมองกระดุมเสื้อทีละเม็ดๆ แล้วแกะมันออกจากกันอย่างรวดเร็ว จนพี่เมฆทำหน้าตะลึง
“กางเกงด้วยไหม?” พี่เมฆถามด้วยสีหน้าแบบเก่า
“ได้ครับ” ผมนึกว่าเขาบอกให้ถอดกางเกงด้วย ผมก็เลยปลดตะขอรูดซิบแล้วดึงทั้งชั้นนอกชั้นในออกมาพร้อมกัน
“เฮ้ย ใจร้อนจริง ห้ามตัวเองหน่อยก็ได้” พี่เมฆทำท่าตกใจ แล้วค่อยกลับคืนสู่สภาพเดิม
“แต่ถ้าคุณเสี้ยนจนทนไม่ไหว ก็ลุยโลด ผมอนุญาต”
เสี้ยนนี่มันเศษไม้ตำมือนี่หว่า ไม่เห็นจะเกี่ยว
“พี่เมฆลงไปก่อนครับ เดี๋ยวผมตามไป” ผมต้องถอดของผมด้วยสิครับ เวลาพี่เมฆพูดอะไรต้องหารๆๆ จับประเด็นสำคัญเพราะเขาพูดค่อนข้างเพ้อเจ้อ ไม่ค่อยเข้าใจ
“โอ้ เบบี้มายด์! ตูดขาวจังเลยจ้า ขอเอาทีได้ไหม?” พี่เมฆหันมายิ้มถามผมจากบ่อน้ำตก
“จะเอาไปทำอะไรครับ เอาไปกินเหรอ?” ผมกวนมั่ง
“คร้าบ จะกินให้เต็มคราบเลย หิวจนปวดหัวแล้วเนี่ย” ผมหัวเราะ คนบ้าอะไรกินตูดคน
“เบบี้มายด์ เจ้าจงมาเป็นอาหารของข้าซะดีๆ” พี่เมฆทำเสียงปีศาจ แล้วขยับนิ้วไปมาเหมือนจะเมื่อย
ผมยังขำหน้าตาท่าทางของเขา โดยไม่รอช้า รีบวิ่งกระโดดลงบ่อน้ำ เพราะลองมองดูแล้วมันไม่ลึก ผมคงเล่นได้ไม่ต้องกลัวจม
ตู้ม!
น้ำใสกระเซ็นซ่าน ความเย็นทำให้ผมรู้สึกสดชื่นไปหมดทั้งตัว คิดได้ เวลาแบบนี้ต้องรีบภาวนาจากน้ำตกศักดิ์สิทธิ์ขอให้เรื่องร้ายๆ รีบหายไปทั้งกับตัวผมแล้วก็กับพี่เมฆด้วย
“อ๊ะ” พี่เมฆอยู่ๆ ก็ขัดจังหวะลากผมไปนั่งบนตักเขา
ผมก้มลงมองใต้น้ำเมื่อรู้สึกว่าขาไปถูกอะไรแข็งๆ เข้า
“ไหนบอกว่าจะนวดให้ ?”
“เดี๋ยวสิ ผมขอพรจากน้ำตกอยู่ พี่เมฆก็ลองตั้งจิตอธิษฐานด้วยสิ” พูดจบพี่เมฆก็เริ่มร่าย
“โอม นะโม ตัสสะ นะโม ตัสสะ ขอให้มายด์มีพลัง X เข้าร่าง เวเลวความ X เข้าค่าอินฟินิตี้จนทำให้ไอ้เมฆสำลักความสุขไปถึงชาติหน้า”
“ขอให้ความชั่วร้ายที่อยู่รอบๆ ตัวเราทั้งสองคนหายไป”
“ขอให้พลัง X จงสถิตอยู่กับมายด์ชั่วนิจนิรันดร์”
“ขอให้เราทั้งสองคนปลอดภัยจากสิ่งที่ไม่ดีทั้งหมด”
ผมกับพี่เมฆผลัดกันพูดบอกต่อน้ำตกศักดิ์สิทธิ์ครับ ผมฟังพี่เมฆเวลาขอเอ่ยถึงแต่ชื่อผมคนเดียวเลย แสดงว่าเขาให้ความสำคัญกับผมมากกว่าตัวเอง
ผมกอดพี่เมฆอย่างซาบซึ้งใจ เขาอยากให้ผมมีพลังเพื่อจะได้ต่อสู้ชีวิตด้วยกันต่อไป ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่ผมต้องการอยู่พอดี
ถ้าหากผมมีพลังแล้วล่ะก็... ผมก็สามารถอยู่ข้างเขาได้
“อย่ากอดอย่างเดียวดิมายด์ ทำอย่างอื่นด้วย” พี่เมฆตบหลังผมเบาๆ ให้ตื่นจากความคิด ผมพยักหน้ารับแล้วเลื่อนตัวลงจากตัก
“นวดแขนก่อนมั้ยครับ?”
“นวดทำไมแขน นวด**ยสิ” อีกและ
“แล้วมันจะไม่เจ็บเหรอ?”
“นวดด้วยปาก นาบด้วยตูด พอผมฉีดเสปิร์มเข้าท้องคุณก็....That’s all.”
เอ่อ...
“ถ้าไม่ทำ จะเสียชาติเกิดที่ได้เป็นเมียผมนะ”
“อ่า...แล้วใครบอกว่าจะไม่ทำ” ผมนั่งนึกถึงหนังที่เคยดู ก่อนจะก้มลงไปมองใต้น้ำใหม่
“พี่เมฆขึ้นมาอยู่บนบกสิ ผมว่ายน้ำไม่เป็น”
“โห ผมโคตรทึ่งกับจินตนาการคุณจริงๆ ถ้าว่ายเป็นคงโซโล่แล้วสินะ”
พี่เมฆพูดอะไรเข้าใจยากจริง
“เป็นไง เคยเห็นใครหุ่นดีเท่าผมไหม?” พี่เมฆยืนขึ้นเผยสัดส่วนให้ผมชมจนตาลาย
“ไม่เคยอ่ะครับ” ผมเคยเห็นชัดๆ แค่หุ่นตัวเอง แล้วถ้าเอาผมไปเทียบกับเขา มันก็คนละชั้นกัน
“แล้วเคยเห็นใครใหญ่เท่าผมไหม?” เขาเอามือไปกำตรงส่วนกลางร่างกายแล้วขยับขึ้นลง ผมตาค้างไปแล้ว รีบสั่นหัว
“หึหึ แค่เห็นหุ่นผมคุณก็รู้สึกเร่าร้อนขึ้นมาแล้วล่ะสิ นี่เป็นร่างกายที่พระเจ้าสร้างให้ ใครเห็นก็ต้องอึ้งเป็นธรรมดา”
พูดแบบนี้ผมหายอายเลย กลายเป็นขำแทน
คราวนี้พี่เมฆนั่งลงตรงขอบหิน ผมเริ่มเรียนรู้จากหนังแล้วว่าผู้ชายชอบอะไรแบบนี้ ซึ่งจากประสบการณ์ที่เคยผ่านมา... ผมยิ่งเข้าใจตัวเองแล้วว่าผมก็ผู้ชายคนหนึ่งที่ชอบอะไรแบบนี้เหมือนกัน
ก๊าซซซ
แต่ผมไม่มั่นใจเลย คราวที่แล้วพี่เมฆบอกว่าผมห่วยแตก คราวนี้จะดีขึ้นหรือว่าห่วยยิ่งกว่าเดิมเนี่ย?
ผมใจเต้นตึกตัก ขยับเข้าไปใกล้จุดหมาย มองของเขา... ค่อยๆ แลบลิ้นเลียที่ปลาย
เงยหน้ามองพี่เมฆ... เขาทำหน้าเฉยๆ อ่ะ
“ถ้าผมห่วยอีก พี่เมฆก็บอกเลยนะ” กลัวแฮะ
“ผมไม่ว่าหรอก ถ้าคุณตั้งใจแสดงความ X ของตัวเองออกมาอย่างเต็มที่”
ไอ้ความ X นี่มันเป็นยังไงเนี่ย
ผมไม่ถามให้มากความ จัดไปตามหลักสูตร ค่อยๆ ส่งมันเข้าไปในปาก และระวังไม่ให้โดนฟัน ผมห่อปากขยับหัวอย่างทุลักทุเล เหลือบตามองดูพี่เมฆ คราวนี้เขายิ้มแล้ว
เย้ๆๆๆ
พี่เมฆอารมณ์บ่จอยตั้งแต่ผมบอกว่าจะไปเป็นลูกน้องไอ้ท้อป ผมเลยอยากทำให้เขากลับมาอารมณ์ดีเหมือนเดิม
“ห่วยไหม?” น่าจะดีขึ้นกว่าครั้งแรก แต่พี่เมฆตอบไม่รักษาน้ำใจ
“ไม่ได้เรื่อง ..นี่ตั้งใจแล้ว?”
“ผมตั้งใจนะ”
“แต่ผมไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย” อืม...ท่าจะจริงแฮะ เพราะดูเขาเฉยๆ ไม่เหมือนผม พอโดนดูดไปทีก็ดิ้นพราดแล้ว
คราวนี้ผมไม่ทำตามหนัง แต่ทำตามที่พี่เมฆทำ ใช้สองมือมาลูบๆ แถวนั้นด้วย ขาพี่เมฆมีแต่กล้ามเนื้อ หน้าท้อง แผ่นอก สมกับเป็นลูกผู้ชายตัวจริงอย่างที่โม้นั่นแหล่ะ
ผมพยายามดูดให้แรงจนปากพองไปหมด แล้วคอยสังเกตสีหน้าพี่เมฆไปด้วย ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เขาก็แค่ยิ้มเฉยๆ แค่นั้น
“อะ แค่กๆๆ” ผมรีบคายออกมา เพราะอมลึกเกินจนทิ่มคอ เกือบหายใจไม่ออกตาย
สมเพชตัวเองจังเลยที่ไม่รู้จักประมาณตน
พี่เมฆยกมือลูบหลัง รอผมหายไอจนน้ำตาเล็ด ก็ดึงผมขึ้นมานั่งแทนที่ตำแหน่งเดิมของเขา ส่วนเขาก็ลงไปแทนที่ผม
“ทำหน้าที่เมียได้ดีมาก” ชมแล้วววว
“ต่อไปก็คิวผัวจัดหนักขั้นอัลติเมท คุณพร้อมแล้วใช่ไหม?”
“ครับ ผมพร้อมนานแล้ว” เพราะพี่เมฆสูงกว่าผมเยอะ หน้าเขาเลยไม่ห่างจากผมเท่าไหร่ เขาไม่ได้ทำตรงนั้นทันทีแต่โอบเอวผมข้างนึง มืออีกข้างกดท้ายทอยผมลงมา จนปากประกบกัน
จูบของพี่เมฆทำให้ผมคิดอะไรไม่ออก เขาดูดปากผมพลางตวัดลิ้นเลีย มือทั้งสองข้างลูบไล้ที่หลังหูและแผ่นหลังจนผมสะท้านไปทั้งตัว ผมอยากจะร้องเพื่อปลดปล่อยความซ่านสยิวที่แล่นลามไปถึงท้องน้อย แต่เขายังบดขยี้ปากผมไม่หยุด ผมได้แต่อ้าปากค้างไว้ให้เขาส่งลิ้นร้อนมากอดรัดลิ้นผมจนเริ่มเหนื่อยหอบ
“อ๊ะ โอ้ย” พี่เมฆเอาปากซุกไซร้ที่คอ มือสองข้างกดยอดอกผม ก่อนจะเลื่อนลงมาครอบมันไว้แล้วดูดอย่างแรง
“อ อื้อ พี่เมฆ มันเจ็บๆ อ่ะ” ผมอ้าปากหอบหายใจ มองดูที่เขาทำซึ่งต่างจากที่ผมทำลิบลับ
“ชอบก็บอก” พี่เมฆถามพลางตวัดลิ้นดูดอีก เขาทำอยู่ข้างเดียวแต่ผมก็เสียวแปล็บไปถึงส่วนกลางร่างกาย ผมรู้สึกว่าตัวเองจะทนไม่ไหวแล้ว แต่พี่เมฆก็ยังอ้อยอิ่งอยู่ที่เดิม
“อยากน่ารักนักใช่ไหม จะดูดให้นมแดงเลย” ผมโดนกระตุ้นอย่างหนักจนในที่สุด
“อ๊า!!” ผมร้องครางเสียงสั่น เพราะอยู่ๆ ส่วนที่แข็งขึงก็ระเบิดออกมาจนสั่นกระตุกไปหลายที
ผมกอดคอพี่เมฆแน่น ในหัวขาวโพลง เอวยังสั่นๆ อยู่ทั้งที่ยังไม่ทันได้แตะต้องมันเลย
“อัดอั้นมานานแล้วสิท่า เหมือนผมเลย” ผมนึกว่าพี่เมฆจะว่า แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร นอกจากจับขาทั้งสองข้างผมชันขึ้นบนก้อนหินแล้วกางออก
“เห็นความต่างระวังมือสมัครเล่นกับมือโปรแล้วรึยัง?” พี่เมฆถามพลางก้มหน้าลงจูบส่วนที่เพิ่งอ่อนตัวลงแล้วจับมันกระตุ้นขึ้นมาใหม่
“อะ อือ” ผมเสียวซ่านจนต้องยันตัวเงยหน้าขึ้นสูง เพราะนอกจากเขาจะใช้มือปลุกให้มันเริ่มแข็งตัวใหม่แล้ว เขาก็เริ่มใช้ปากด้วยแบบเดียวกัน
“ท..ทำไมผมทำแล้วพี่เมฆไม่เห็นเป็นแบบนี้มั่งเลย” ผมมองส่วนนั้นที่กลืนหายเข้าไปในปากก็ต้องบิดตัวเร่าอีกครั้ง
“เฮ้ย คุณยังไม่รู้ตัวอีกเรอะว่าผัวตัวเองน่ะเก่งแค่ไหน ผมน่ะฉายาฟักกลิ้งฮีโร่เชียวนะ” พี่เมฆอมนิ้วตัวเองแล้วดันขาผมออกอีก
เขาเอานิ้วถูๆ สะกิดๆ ตรงก้นผมแล้วค่อยๆ ดันเข้าไป
“อะ อะ อะ” ผมเจ็บจนพูดไม่เป็นคำ
“ถ้าปลดเกษียณแล้วจะอัดให้ทั้งวันเลย จะได้เก่งเหมือนผัว”
“อ๊ะ..อ๊า..พี่!” ผมสะดุ้งจนต้องหงายหลังล้มลงนอน พี่เมฆกดนิ้วพลางฝังหน้าเข้าไปตรงนั้นจนผมได้แต่ร้องแล้วก็บิดตัวไปมา
ผมทั้งเจ็บทั้งเสียวแปล็บจนน้ำตาไหล รู้สึกถึงนิ้วที่เคลื่อนไหวอยู่ภายใน แล้วก็ปากของเขาที่วนเวียนขบเม้มอยู่ตลอดเวลา
ถ้าผมเป็นมือโปรบ้าง ผมคงไม่ต้องร้องแล้วก็ทำท่าน่าอายแบบนี้อยู่ฝ่ายเดียว
ผมตั้งใจดูพี่เมฆ เผื่อครั้งต่อไป ผมจะทำแบบเขาบ้าง
“มา ลงมา ยืนไหวป่ะ?” พี่เมฆผละออก เขาดึงแขนผมขึ้นกอดเอวลงมาในน้ำ
ยังไม่ทันจับต้นชนปลาย เขาก็จับผมหันหลังแล้วก้มลงไซร้ที่ซอกคอ มือสองข้างบีบยอดอก ส่วนหลังก็ดุดดันอยู่ตรงร่องก้นอย่างหนักหน่วง
“เข้ามา..พี่เมฆ” นี่คือความต้องการที่ไม่เคยนึกฝันมาก่อน ผมก้มลงจับขอบหินเป็นที่ยึด เพราะรู้ว่าเวลามันเข้ามาแล้วทั้งดุดันและรุนแรงแค่ไหน
“อยากได้ผมแล้วใช่ไหม?”
“อ...อยากครับ”
“X ที่สุดเมียกู” ผมเหลียวหลังไปเห็นพี่เมฆยิ้มอีกครั้ง เขาก้มลงจูบปากผมแล้วค่อยๆ ดันส่วนแข็งขืนที่ใหญ่กว่านิ้วหลายเท่าเข้ามา
ผมกัดฟัน รู้สึกถึงช่องทางที่ขยายตัวกำลังบีบรัดสิ่งแปลกปลอมอย่างเต็มที่ ส่วนนั้นดันเข้ามาถี่ๆ แต่หนักแน่น ได้ยินพี่เมฆหัวเราะเบาๆ ข้างหู ผมเลยถาม
“ขำอะไรอ่ะ?”
“ฮะๆ เสียวดี เจ็บนิดๆ ด้วยว่ะ สงสัยไม่ได้เอามานาน”
“ก็ไม่เอาเอง”
“ปากดีนักนะเรา เดี๋ยวก็ปล่อยให้ยืนเองซะเลย” พี่เมฆคลายมือออก แล้วทิ่มพรวดทีเดียวหมด ทำเอาผมจุกจนขาอ่อนแรง ต้องรีบยึดเกาะหินไว้แน่นไม่งั้นต้องล้มลงในน้ำแน่
“จ...เจ็บ...พี่เมฆผมจะล้ม” เขาดันเข้าดันออกยาวๆ รีดเรี่ยวแรงผมไปอีก
“พอแล้วเหรอ?” พี่เมฆหัวเราะคิกๆ
“ไม่พอ แต่ไม่ยืน”
“โว๊ะ หื่นว่ะ ไม่ยืนแล้วจะตีลังกาเหรอ?” ตลอดเวลาเข้าก็ทิ่มๆๆๆ แกล้งผม
“น..นอน” ผมกลั้นใจตอบออกไป
“นอนไม่ได้เดี๋ยวหินบาดหลัง”
“นั่ง”
“พอไหว แต่คุณต้องขึ้นขย่มผมนะ”
เอ่อ ...ยังไง? แต่ช่างเหอะ คงไม่เกินความสามารถผมหรอก
ผมพยักหน้า พี่เมฆก็เลยถอยออกมา
“อ๊ะ” ผมรู้สึกว่าน้ำมันไหลเข้าไปแทนที่ก็รู้สึกเสียววูบ คราวนี้หล่นลงไปนั่งจริงๆ
“มายด์!” พี่เมฆตกใจรีบอุ้มผมขึ้นมา เหมือนเขารู้หรือว่าอยากแกล้งก็เลยเอามือตัวเองไปอุดตรงนั้นไว้
“เจอของใหญ่เข้าไปหงายเงิบเลยเมียกู”
“ก็ผมยังไม่ชิน” ผมไม่เคยทำแบบนี้กับใครนี่
“เดี๋ยวก็ชิน ถ้าเราสองคนกำจัดไอ้พวกบัดซบนั้นให้หมด ผมจะเอาคุณทุกวันเลย”
“ไม่ต้องทุกวันก็ได้ครับ มันเหนื่อยอ่ะ”
“ยังไม่ทันเสร็จเลย เหนื่อยแล้ว” พี่เมฆอุ้มผมไปนั่งตรงขอบๆ แล้วบอกให้ผมใส่เข้าไปเอง
“มันจะเข้าไหม?” ผมถามไม่มั่นใจ
“ถ้ามีปากมันคงบอกคุณแล้วล่ะว่า กูอยากเอาตูดคุณจังเลยครับ แต่พอดีมันวิ่งเข้าเส้นชัยไม่ได้ด้วยตัวเองนะตอนนี้” ผมยังนั่งแบบฝืนๆ อยู่ ไม่ให้ทับของเขามากเกินไป แต่เหมือนพี่เมฆจะจับเอวผมให้เบียดบี้ยิ่งกว่าเดิม
“ทำอะไรเนี่ย?”
“เสียวป่ะ?”
เขาเอาตรงนั้นเสียดสีจากภายนอก ทำผมร้อนได้เหมือนกัน ผมรู้สึกว่าอารมณ์พุ่งขึ้นจนฉุดไม่อยู่อีกครั้ง ลืมความอายทั้งหมดแล้วจับของเขาตั้งขึ้นจ่อที่เดิม
เห็นพี่เมฆย่นหัวคิ้วนิดหน่อย พอมันหลุบเข้าไป
แต่แค่การเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ บนสีหน้าก็ทำผมมีกำลังใจขึ้นอีกโข
ผมกอดคอเขาแล้วเริ่มขยับ
“พี่เมฆเสียวเหรอ?” ผมยิ้มถามพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากเขาเหมือนที่เขาชอบทำ
พี่เมฆทำหน้าเหมือนเห็นผี เขาเหลียวมองรอบๆ ก่อนจะกลืนน้ำลายเฮือก
“น้ำตกศักดิ์สิทธิ์จริงๆ ด้วยว่ะ ผมขอให้คุณ X แต่คุณโคตร X ไปแล้ว” ผมได้ใจลูบไล้ใบหน้าและแผ่นอกเขายืนยัน
“บอกแล้ว...ว่าศักดิ์สิทธิ์จริงๆ” พี่เมฆยกมือไหว้ทีนึง แล้วกดเอวผมลงมาจนสุด เราเหมือนแม่เหล็กต่างขั้วที่กระแทกเข้าหากันอย่างรุนแรง
เสียงน้ำกระเพื่อมผสานกับเสียงครางของผมกับเสียงหอบหายใจหนักๆ ของพี่เมฆ ดังขึ้นแล้วหยุดลง ซ้ำไปซ้ำมา ผมกับเขากอดจูบกันแน่นจนกระทั่งทุกอย่างสงบลง
“เฮอ...มันส์ว่ะ” พี่เมฆหอมแก้ม ยกผมขึ้นแล้วยังขยับเข้าออกอยู่สองสามครั้งก็ถอยออกมา
ผมเกี่ยวไหล่เขาพิงหน้ากับอกอย่างหมดแรง นอนหลับตาสักพักก็รู้สึกว่าพี่เมฆกวักน้ำมาล้างก้นให้ผม เอาสิ่งที่คั่งค้างออกมา
“ใกล้เย็นแล้ว กลับไปต่อกันที่ห้องเหอะ” พี่เมฆไม่หอบแล้ว แต่หน้ายังแดงเหงื่อซึมอยู่ทั้งตัว
“หื่นอ่ะ” ผมย้อนคำเขามั่ง พี่เมฆยิ้มแสยะพลางเอาขยับนิ้วแรงขึ้นจนผมเสียวกึก
“คุณหื่นใส่ผมก่อนนะ ความจริงผมเป็นคนเรียบร้อยจะตาย พอคุณเข้ามาก็ทำผมใจแตกหมดเลย”
“แหว่ะ พี่เมฆไม่ได้ใจแตกอยู่แล้วเหรอ?” เขาเล่นก้นผม ผมก็เล่นยอดอกเขา เวลาที่เขาดูดมันเสียวแทบตายเลยจริงๆ แต่ทำไมผมทำมั่ง เขากลับนิ่งๆ ไม่แสดงออก
“ผมอยากให้พี่เมฆร้องมั่งอ่ะ”
“จะเอาเพลงใคร มนต์สิทธิ์ คำสร้อยไหม?”
“ไม่ช่าย เมื่อกี้ผมร้องก้ากๆ อยู่คนเดียวเลย พี่เมฆนิ่งสนิท หรือพี่เมฆไม่ชอบ?”
“เป็นไก่เหรอร้องก้ากๆ ? ที่นิ่งไม่ใช่ไม่ชอบเฟร้ย แต่ถ้าเทพแล้วเขาไม่แหกปากกัน มันไม่เท่”
“งั้นคราวหลังผมจะอดทนไม่ร้องมั่ง”
“เฮ้ย ร้องไปๆ ดีแล้ว ผมชอบฟังเสียงคุณ”
“ก็มันไม่เท่อ่ะ”
“คุณน่ารักไง คนน่ารักเขาต้องร้องก้ากๆ แบบนั้นแหล่ะ”
“ผมน่ารัก จริงอ่ะ?”
“ไม่จริง คุณเป็นคนขี้เหร่”
“พี่เมฆ!!!!” ผมดึงมือเขาออก รีบปีนหนีขึ้นจากบ่อคว้าเสื้อผ้ามาใส่ พี่เมฆปีนตามมากอดจากด้านหลังแล้วก้มลงจูบที่แก้มซ้ำๆ ผมก้มหลบเขาก็มุดมาจูบจนได้
“ปล่อยนะ ผมขี้เหร่แล้วมาจูบทำไม?”
“เพราะผมชอบคนขี้เหร่ไง”
ผมชะงักค้างไปชั่วขณะ เพราะที่ผ่านมาไม่เคยได้ยินพี่เมฆบอกว่า ‘ชอบ’ เลยสักครั้งเดียว
“พี่เมฆชอบคนขี้เหร่.....เหรอ?” ผมหันไปถามเขาหน้าแดงซ่าน
พี่เมฆยิ้มกวน ส่ายหน้าบอก “ล้อเล่น ผมชอบคนน่ารัก ขาว ใส ปากแดง ตูดกลม นมชมพู ต่างหากล่ะ”
ผมเดือดขึ้นมาอีกครั้ง... ว่าผมขี้เหร่ สุดท้ายก็ไปชอบคนน่ารัก
“ถ้าชอบแบบนั้นจะมายุ่งกับผมทำไมล่ะ จะไปไหนก็ไปเลย” ผมผลักเขาอย่างโกรธเคือง
“โว๊ะ ทำเป็นกริ้ว อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้ผมหมายถึงใคร” พี่เมฆหยิบเสื้อผ้ามาใส่บ้าง สบายอารมณ์จริงๆ เลย
“ผมจะไปรู้ได้ไงล่ะ ฮึ”
“มานี่ จะพาไปดู”
“ไม่ดู!!! พี่เมฆนอกใจผม”
ผมโวยวายแบบบ้าๆ แต่ที่พี่เมฆลากไปก็แค่หน้าบ่อน้ำเท่านั้น
“ใส่ร้ายผัวประจำเลยนะ ชะโงกลงไปดูซะเดี๋ยวก็เห็น” ผมเริ่มสงสัยกับสิ่งที่เขาบอก เลยลองทำตามจนหามุมที่ตกกระทบได้
คนที่ผมเห็นในน้ำก็คือ....ตัวผมเองง่ะ
“เห็นยัง?” พี่เมฆถาม ผมพยักหน้า
“คนนี้คือคนที่พี่เมฆชอบ?”
“อืม...ก็ชอบอยู่ ตอนได้จิ้ม” เขาไม่สบตา มองท้องฟ้าแล้วเอานิ้วเกาๆ หางคิ้ว
“แล้วตอนอื่นล่ะครับ?”
“ก็ชอบนิดหน่อย โง่ๆ เซ่อๆ ดี สงสัยยังเป็นเด็กอยู่นั่นแหล่ะ”
“เด็กความจำเสื่อมรึเปล่า?”
“ประมาณนั้น กลัวความจำกลับมาแล้ววิ่งเอาปืนไล่ยิงผมฉิบหายเลย”
“ผมไม่ทำร้ายคนที่ผมรักหรอก”
พี่เมฆทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก สักพักเขาก็หันหลังเดินหนีไปสามก้าว
“เพ้อเจ้ออะไรวะ กลับฐานทัพได้แล้ว”
“ไม่ได้เพ้อเจ้อสักหน่อย” ผมยิ้มแล้วค่อยๆ เดินไปกอด แนบหน้ากับแผ่นหลังกว้างของเขา ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านทำให้ใจผมอบอุ่นตามไปด้วย
“เดินไม่ไหวก็บอกกันดีๆ ดิ จะได้ให้ขี่หลัง” พี่เมฆนั่งลง
ผมยิ้มกว้างกระโดดกอดคอบอกเขา
“พี่เมฆใจดีจัง”
“เออ ก็มัวแต่เปล่งแสงอยู่ได้ เรื่องนี้คุณปู่ทวดผมฝากมาบอกว่า สมควรรู้มาตั้งนานแล้วหลานเอ๊ย” ความจริงต้องเหลนต่างหาก
“ฮ่าๆๆ คุณปู่ทวดพี่เมฆน่ารักเนอะ”
“จ้า ผมก็ได้ความน่ารักมาจากบรรพบุรุษนั่นแหล่ะ”
ผมอมยิ้มไม่เถียง ได้แต่ขี่หลังพี่เมฆเดินกลับที่พักกัน
H
:impress2:
-
น่ารัก หื่นๆ :m3:
-
หะ ห่ะ ห้ะ
นิยายเรื่องนี้มาเเล้ววววว ดีใจ ดีจายยยยยยยยยยยยย
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
รอตอนต่อนะนะ มุมิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เปลี่ยนบรรยากาศมานอกสถานที่ก็ยังทั้งหื่นทั้งฮาไม่เลิก
เป็นเมียพี่เมฆนี่คุ้มนะ ได้เจออะไรที่หลากหลายดี (บางครั้งก็หลายทีด้วย :laugh:)
-
ตอนนี้หวานมาก
-
พี่เมฆหื่นทุกลมหายใจ"เข้าออก"
-
ชอบตอนนี้อ่ะหวานและหื่น
-
ง่าาาาา
ตอนนี้อีโรติกแบบเลิฟลี่ๆเบาๆ
ชอบอ่ะ...อยากให้คู่นี้เป็นแบบนี้ตลอดไป
เริ่มแอบกลัวว่ามายด์จะจำอะไรๆได้
ไม่อยากให้ทั้งคู่พรากจากกันเลยจริงๆ TwT
-
กรี๊ดๆๆฟินอย่างแรงกล้าคะ*0*
ตลกมายด์อ่ะ แม่งโคตรซื่อ555
ตอนนี้ก็กหวานจิงๆนั่นแหละ พี่เมฆแม่งหื่นไม่ไหวจะเคลียร์นะแถมแม่งเพ้อเกินอ่ะ555
-
อิพี่เมฆหื่นอะ ทำมายด์หื่นตามเลย :z1:
ขออย่าให้มายด์จำอดีตได่เลย สาธุๆ :call:
-
เมฆหื่นน
-
ตอนนี้จัดเต็มเลยค่ะ. เอิ๊กๆๆๆ
-
มายด์ จะเป็นสายรึเปล่าอะ รีบมาต่อเร็วนะจ๊ะ
-
ในที่สุดก็ได้เวลามาซึบซับความประสาทของไอ้พี่เมฆ (อิฉันไม่สนความหื่นล่ะ สนความสัปดนของอีตานี่อย่างเดียว กั่กๆๆ)
คำผิดนะคะ
ตะกระ = ตะกละ
ฮ่าๆๆๆ โอ๊ย แต่ละมุขพี่เมฆคิดมาได้ กราบ~
แต่ว่ามายเองก็เหมือนไม่เด็กแล้วนี่ ฮ่าๆๆ ตอนล่าสุดนี้เหมือนความสงบก่อนพายุแฮะ
ส่วนจุดอ่อนแต่ละคนก็... โอ๊ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (บรรยายไม่ออก)
คุณคมมีบทแล้ว อิฉันดีใจ แอบเฝ้ามองคุณคมมาเนิ่นนาน คุณคมไม่สนหนูท๊อปเหรอคะ (จับคู่เบ็ดเสร็จ)
รออ่านความบ้าของไอ้พี่เมฆในตอนต่อไป ว่าแต่คุณกิตตายจริงๆ เหรอ (แอบเศร้า เพราะโผล่มาแว้บเดียวเอง)
-
M ♠ M
23
กลับจากน้ำตก... เหนื่อยเยสเข้เลย ผมว่า...ผมก็จัดหนักนีออนไปประมาณ 999 hit แถมติดคริติคอลดาเมจไป 1000K แล้วนะ เขาก็ยังไม่พอใจ ทั้งควักทั้งล้วง ยั่วยวน ขืนใจทำมิดีมิร้ายผมมาตลอดทาง...
โถ นี่ถ้าหากผมไม่ใจแข็งพอล่ะก็ ป่านนี้ทั้งคืน ไม่แคล้วต้องเสียความบริสุทธิ์ให้เขานับครั้งไม่ถ้วนแน่ๆ เบย เซ็งแสด...
“พี่เมฆ ตื่นๆ ปล่อยผมได้แล้ว” เสียงปลุกมาพร้อมกับอาการหายใจไม่ออก
“อั่ก” ผมลืมตาพรึ่บ สะดุ้งพรวด อ้าปากโกยอากาศ เกลือกตาลงเห็นสองนิ้วทิ่มรูจมูกอยู่
“มายด์ จะฆ่าผัวเหรอ!?” ก็ว่าใครมาลอบฆาตกรรมกู
“ฮ่าๆๆ ตื่นสักที” นีออนยิ้มตาปิด “ผมปลุกนานแล้วไม่ยอมตื่นเองนี่”
นีออนจะลุกหนี แต่ผมชิงความเร็วได้เปรียบกอดเขาไว้ แล้วจู่โจมริมฝีปากแบบทวินแคมสี่จังหวะ
“ทีหลังถ้าจะปลุก ก็ปลุกที่น้องชายผมดิ ไม่นานหรอก รับรองตื่นเร็ว”
“ผมว่าไม่ปลุกมันก็ตื่นอยู่นะตอนนี้ ฮะๆๆ” นีออนพยายามพริ้วหลบ แต่ปากผมก็ยังไม่พลาด จูบเขาที่ปากที่แก้ม ซอกคออย่างเมามันส์
“หยุดหื่น ไม่งั้นตัวประกันตาย!” นีออนโกง โดยการจับตัวเมฆน้อยที่กำลังยืนรับอรุณมากำไว้ค่อนข้างแน่น
“เอาดิๆ” ผมกระดิกคิ้วท้า “แต่ระวังโดนผมจับทำเมียซ้ำสามล้านเท่านะจ๊ะ”
นีออนใบ้แดรกไปแปดวิ
“กล้าป่ะหล่ะ? คราวนี้จะเอาให้ท้องเลย!” ผมค่อยๆ เอนตัวเข้าไปหา จนนีออนแทบเงิบ รีบปล่อยมือดันหน้าอกผมไว้
“หยุดเลยนะ ไม่เล่นแล้วก็ได้” โถ เก่งแต่ปาก อิอิ
“ไม่อยากทำลูกกับผมเหรอ?”
“ทำไม่ได้อ่ะดิ ผมไม่มีรังไข่ให้เสปิร์มวิ่งไปปฏิสนธิ” วิชาการไปนะ
“แต่ถ้ามีได้จริงสงสัยผมคงทำประชากรล้นโลกแน่ๆ เลย” นีออนเบ้หน้าเปลี่ยนเรื่อง
“พี่เมฆผมหิวข้าว เมื่อกี้พี่คมมาเคาะประตูเรียกด้วย”
ไอ้หอกหัก เวลาสวีทกูยิ่งมีน้อยอยู่ ทำไมไม่หัดไปเรียนมารยาทผู้ดีเสียบ้างวะ
“พี่เมฆหิวยัง?”
“อืม หิวดิ หิวเธออ่ะ”
“ไม่ค่อยเยอะเลยนะ” นีออนเอานิ้วมาจิ้มปากผมแบบหมั่นไส้
“กินเสร็จจะได้ไปคุยกับไอ้ท้อปเรื่องนั้นด้วยไงครับ”
พูดงี้.....หมดกันเลย อารมณ์กู
ที่ลานบ้าน ทุกคนอยู่กันพร้อม บนโต๊ะกลางเรียงรายด้วยอาหารจากเชฟกระทะทองแดง อิมพอร์ตจากนรกขุมที่สิบแปดจำนวนเจ็ดคน
คิดในใจ... ไอ้ท้อปมันเอาอีกแล้ว...
เรื่องยากๆ นี่ขยันทำกันจัง
นี่ไม่บอก ไม่มีทางรู้แน่นอน กูนึกว่าวงสลิปน็อตมาเปิดการแสดง
แถมแม่งพูดจาภาษาเหี้ยอะไรก็ไม่รู้ เวลาคุยต้องใช้รหัสมอสเอา
ผมถามนีออนจะกินไร แล้วเดินไปเคาะโต๊ะ ต๊อกๆๆๆๆ สั่งออร์เดอร์
ไอ้เหี้ย มองกูอย่างโหด
พลังคอสโม่ของปีศาจมันสูงจริงๆ
“พี่เมฆ เราจะโดนฆ่าตายกันไหมเนี่ย” นีออนกระโดดหลบหลังผม พอเจอจิตสังหารเข้าไป
ผมนึกขึ้นได้ ใช้ไหวพริบก้มหยิบหินมาสองก้อน ส่งให้นีออนก้อนนึง
“ไม่ตายหรอก เอาหินมากระทบกัน” ผมบอกเขา แล้วเริ่มร่ายมนต์ ตีหินสุริยันต์!
ท่านพอลได้ยินเสียงแล้วเหมือนเจอตุตันคาเมนเข้าสิง ควงตะหลิว โยนกระทะขึ้นฟ้า แล้วสครีมก้อง
“ว๊ากกกกกกกกกกกก”
นีออนตกใจทำหินหล่นพอดีกับที่เราได้ ข้าวผัดผักบุ้งไฟแดง กับข้าวผัดต้มยำอย่างละจาน
ไอ้สัด ถ้ามันจะยากขนาดนี้ ก็ไปต้มมาม่าแดรกเหอะ
“เมฆมานั่งนี่” ยังไม่ทันกินไอ้ท้อปก็กวักมือเรียก เข้าทางนีออนพอดี
“กูไม่ได้เรียกมึง!” มันตะคอกใส่ แต่นีออนทำซึน เดินไปเผชิญหน้ากับมัน
“ผมมีเรื่องจะคุยกับนาย”
“กูไม่อยากคุยเหี้ยไรกับมึง”
“เรื่องที่นายบอกผมเมื่อวานนี้ ผมตกลง”
ไอ้ท้อปเหลือบตามองผมเหมือนขอความเห็น
“เออ มายด์จะอยู่ช่วย”
“ไม่กลัวเมียมึงโดนไข้โป้งแล้วใช่ไหม?” ไอ้เป็ดสอด
“ไอ้เหี้ยสามทีละไม่จบ ใครมันกล้าทำ ก็รอกูเอาคืน แค่นั้น กูจะเล่นให้แม่งสูญพันธุ์ไห้หมด”
“แค่นี้ก็ต้องเดือด รักมันมากหรือไง?” ไอ้ท้อปถาม
“เสือกนะคุณหนู เด็กกะโปกอย่างคุณหนูกูไม่ตอบ”
“พูดกับนายน้อยดีๆ หน่อยเมฆ” ไอ้โซ่ปราม
“แล้วคุณหนูพูดดีกับเมียกูไหมล่ะ?”
ไอ้ท้อปตบโต๊ะ “ถ้ามันอยากเป็นขี้ข้าผม ผมจะพูดยังไง มันก็ต้องรับได้”
“มายด์ไม่ใช่....!” นีออนยกมือมาดันผมให้หยุดของขึ้น
“จะเรียกผมยังไงก็ได้ครับ แล้วแต่นาย”
“ทำตัวแบบนี้คิดว่าเท่สินะ” กูอุตส่าห์ปกป้อง
“แล้วพี่เมฆทะเลาะกับเรื่องแค่นี้ คิดว่าเท่รึเปล่าล่ะ?”
แล้วเพื่อใครล่ะวะ!
ถ้าไม่ใช่นีออนผมคงตบปากไปแล้ว
ไอ้ท้อปแสยะยิ้ม เมื่อเห็นเหตุการณ์เข้าทางมัน
“กูจะคุยธุระ มึงออกไปก่อน”
“นายให้ผมอยู่ด้วยแล้ว?” ไอ้ท้อปพยักหน้าแบบรำคาญ
“ขอบคุณครับ” นีออนก้มหัวศิโรราบอย่างง่ายดาย
“พอใจไหมเมฆ?” ไอ้เด็กเวร ถามกูเพื่อ
ผมไม่ตอบ เอาแต่จ้องหน้านีออนคาดโทษ
เดี๋ยวเหอะๆ
“ตั้งแต่วันนี้มึงไปเตรียมพร้อมฝึกภาคสนามกับคม อีกสามวันพวกกูจะออกเดินทางแล้ว” ไอ้ท้อปสั่งนีออน
“เฮ้ย นี่มันหน้าที่กู” ห้ามแย่งของๆ กูนะมึง
“หน้าที่มึงคือวางแผนกับพวกกู แล้วก็ต้องมาอยู่ปกป้องนายน้อยด้วย” ไอ้เป็ด...มึง
“พวกมึงไม่มีปัญญาปกป้องกันเองว่างั้น? ถ้าคุณหนูโดนลอบฆ่าจริง ก็แสดงว่าไหวพริบ ปฏิภาณพวกมึงเป็นศูนย์เลย สมควรไปตายกันซะให้หมด”
“พี่เมฆ แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวเถอะครับ ผมจะทำหน้าที่ของผมให้ดี พี่เมฆก็ควรทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนกันนะครับ” ผมหันหน้าไปมองเสียงคนพูดช้าๆ
นีออน... นี่กะจะยอมเป็นขี้ข้าจริงๆ ใช่ไหม?
กูจะพูดให้ก็เสือกไม่ฟัง
เออ เอางั้นก็ได้ เอาไงก็ตามใจเลย
“เออ อยากไปไหนก็ไป จะไปหาผัวใหม่ก็ได้นะ ช่างแม่งและ”
พอละ กูเริ่มติดสตั้น ไม่เข้าใจนีออนคิดอะไรอยู่
“งั้นผมขอตัวไปกินข้าวก่อนนะครับ”
“ไปซะ เด็กเวร” สงสัยกูคงจัดให้น้อยไปสินะ
ผมเห็นนีออนเดินไปนั่งกินข้าวกับไอ้คม แหม ไม่มีอาลัยอาวรณ์กูสักนิดเลยเหรอแสรด!!!
“ท่าทางเชื่องดีนี่หว่า ไม่เหมือนมึง” ไอ้เป็ดชมนีออนอย่างเปิดเผย
“มึงนี่น่าเอาไปขายส่งเป็ดย่างดอนหวายเนอะ”
“ว่าแต่มึง... ไม่อยากเอาไอ้เด็กแล้วจริงอ่ะ? กูอยากจะขำ” ขำดิเหี้ย
“คมคงดีใจหลายเปอร์เซนต์” ไอ้ท้อปเสริม
"ดีใจพ่องคิดเป็นเปอร์เซ็นต์ กลับไปเรียนอนุบาลใหม่ซะนะ” ทำกูอารมณ์บ่จอยไม่หยุดเลยนะพวกมึง
“เข้าเรื่องดีกว่า” ไอ้ท้อปหัวเราะ
“อีกไม่นานนี้ เราต้องไปจัดการไอ้นาจ ผมอยากให้เมฆอยู่แถวหน้า เปิดช่องให้โซ่ฝ่าไปให้ได้” แหม ใจคอมันช่างโหดเหี้ยม ไม่ให้ผมกินข้าวให้เสร็จก่อนรึไงวะ ผมเริ่มผนวกลมปราณที่แตกซ่านเมื่อกี้ให้กลับเข้าที่อีกครั้ง
“แล้วไอ้เสธอ้วนล่ะ จะเก็บมันไว้ทำหมูสวรรค์รึไง?” ผมถามข้องใจ ไอ้เหี้ยอ้วนเปลือกนอกเป็นเสธ มีหน้ามีตาในกองทัพ แต่ใส้ในแท้ๆ เป็นพ่อค้าอาวุธเถื่อนตัวพ่อ แค่ไอ้เหี้ยนี่ตัวเดียวก็สามารถผลาญงบประเทศได้เป็นแสนล้าน สุดลิ่มจริงๆ ถ้ามันตายได้คนนึง ประเทศคงสูงขึ้นอีกเยอะ
“เก็บไว้ก่อน เดี๋ยวพ่อเจรจาเอง” ไอ้ท้อปบอกปัด ผมเห็นท่าไม่ดี ลากเสียงเรียกมัน
“พวกนาย.... พวกนายอย่าบอกเรานะ ว่าพวกนายจะกลายร่างเป็นจิ้งเหลน” ไอ้ท้อปและทุกคนเหมือนจะรู้ความหมาย สีหน้าเริ่มเครียดขึ้นมาทันที
“ผมก็เกลียดมันจะตายนั่นแหล่ะเมฆ แต่พ่อบอกให้เก็บมันไว้ เผื่อได้ค้าขายด้วยกัน”
ผมแค่นยิ้ม พอรู้กระดองใจของไอ้ฤทธิ์อยู่เหมือนกัน
ไอ้จอมกับไอ้นาจ พวกเดียวกัน...เป็นมาเฟียทำงานในเครือข่ายของเสธอ้วนกับตำรวจอีกหลายคน หนึ่งในนั้นคือแม่ของนีออน
ส่วนพวกผม ก็มีตำรวจหนุนหลังอยู่เหมือนกัน คอยคานอำนาจไอ้เสธอ้วนอยู่ แต่จนป่านนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าคนๆ นั้นเป็นใคร เพราะมันใช้หุ่นเชิดคอยสั่งการแทน
“ท่านสารวัตรจะยอมให้เราเป็นจิ้งเหลนเหรอ?” ผมถามถึงหุ่นเชิดที่ว่า
“ไม่มีทาง แต่ถ้าผลตอบแทนดีกว่าก็ต้องยอม” ผมยิ้มรับ เพราะคิดว่าเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว
มิตรแท้ไม่มีในหมู่โจร
“ความเห็นกู... กูไม่อยากหักหลังไอ้สารวัตร เพราะกูว่าแบ็คมันต้องใหญ่กว่าไอ้อ้วนแน่ๆ กูรู้สึกอย่างนั้น” ไอ้เป็ดออกความเห็น มีครั้งนี้ล่ะมั้งที่ผมเห็นด้วยกับมัน
“ไม่ว่าจะอยู่ข้างใครมันก็ยากทั้งนั้นล่ะครับ” ไอ้โซ่พูดบ้าง
“พวกมันก็แค่ยืมมือเราฆ่าคน... ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายมันก็นั่งหัวเราะ แล้วหักเปอร์เซนต์พวกเราโหดเหมือนเดิม พวกมันแทบไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไรเลย แค่รอให้เราเดินตามเกมส์ไปเรื่อยๆ”
“ไม่พึ่งพวกมันก็ขายของไม่ได้อีก หรือว่าจะบอกนายเปลี่ยนไปทำอาชีพอื่นดีวะ กูชักเบื่อแล้วว่ะ” ไอ้เป็ดถอนหายใจ
“ตื่นเถอะชาวโลก ว่างๆ ก็ให้พ่อมึงจูงไปแดรกหญ้าสักร้อยเอเคอร์นะ มึงเห็นไส้พวกมันแล้ว คิดเหรอว่าพวกมันจะปล่อยมึงขายเหล้าได้ง่ายๆ” ผมเอ่ยมาถึงทางตันที่ทุกคนรู้ดีว่า
ถ้าไม่ฆ่าไอ้ตัวหัวหน้าก่อน ก็อย่าหวังคิดทำอย่างอื่นได้
“กูอยากเอาหมูไปฝังว่ะ ...ไอ้ตำรวยหัวขวดค่อยเป็นรายต่อไป”
“กูชอบความคิดนี้ว่ะไอ้เมฆ”
“ก็ดีนะครับ คันไม้คันมือมานานแล้ว”
“......ผมคงต้องถามพ่อก่อน”
ทุกคนเห็นด้วยหมด ยกเว้นไอ้ท้อปที่ลังเล
“ไอ้ลูกแหง่ เลิกซุกก้นพ่อนายเถอะ” ผมพูดสุภาพกับมันบ้าง
“นายอยากแก่ตายหรือนายอยากโดนฆ่าตาย เลือกให้ดีๆ”
“งั้นให้ผมแก่ตายพร้อมเมฆได้ไหมล่ะ?”
“ไม่ได้หรอก เพราะกูไม่มีวันตายอ่ะ กูเป็นอมตะ”
“ไอ้สัด กวนตีน” ทุกคนแทบจะชมกูพร้อมกัน
แหม ไม่เคยได้ยินหรือไง คัมภีร์ปิกาจูกล่าวไว้ว่า
‘ผู้ใดได้กินเด็กพรหมจรรย์ ผู้นั้นจะเป็นอัมตะ!’
ร่างกูอีโวขั้นสุดท้ายแล้ว พวกนายจงรับรู้ไว้ซะไม่มีใครฆ่ากูได้หรอก ฮ่าๆๆ
ผมคุยกับพวกระดับสูงเสร็จก็ดึกมากแล้ว
ไอ้เป็ดก็พาไปดูอาวุธคร่าวๆ ให้ผมเลือกใช้ในอีกสามวัน ระหว่างทางผมเดินผ่านนีออน ไอ้คม... แล้วก็เชฟจากนรก
กำลังซ้อมเคาะโต๊ะกันอยู่
ไอ้เชฟพวกนี้งานอดิเรกก็แค่ทำอาหารบังหน้าเท่านั้นแหล่ะ ความจริงเป็นพวกเดนตายที่มารับจ้างทำงานให้ไอ้ฤทธิ์ต่างหาก
พอดีนีออนพอเงยหน้ามาเห็นผม ผมจะเดินผ่านไม่สนใจ กูงอน เขาก็รีบวิ่งกุบกับๆ มาลากแขนผมไปจากวงทันที
เฮ้ย กูงอน มาจ่งมาจับอะไร อย่ามาแตะต้องตัวกู
“พี่เมฆ คุยกันหน่อย”
“คุยไร ไม่คุย ผมมีเมียใหม่แล้ว”
“ไม่สนอ่ะ ไม่มีหรอก พี่เมฆมีผมคนเดียวแค่นั้นแหล่ะ” จะหลอกให้กูฟินนาเร่ใช่ไหม เกือบละนะ
นีออนลากผมมาที่ลับตาคน แล้วทำหน้าจริงจัง
“ผมอยากอยู่ที่นี่กับพี่นะครับ ถ้าไม่ทำตัวให้มีประโยชน์ พวกนั้นไม่เอาผมไว้แน่”
“อ่อ คุณก็เลยต้องเชื่อฟังให้สุดลิ่ม มันสั่งให้ทำอะไรก็ทำสินะ? ถ้ามันบอกให้คุณไปกับเยสกับมันคุณจะไปไหม?”
“นั่นมันไม่เกี่ยวกับเรื่องงานเลยนะครับ”
“เออ มันเกี่ยวอยู่แล้ว”
“วันนี้ผมฝึกได้เยอะแล้วนะครับ ไม่เป็นตัวถ่วงใครแน่นอน ผมอ่ะเก่งกว่าที่คิดนะจะบอกให้”
“ถุ้ย ทำเป็นพูด เดี๋ยวก็โดนผมดูดปากแตกหรอก เค้านท์ดาวน์สามวัน ผมคิดเรื่องนี้ไว้แล้ว คุณอยู่ห่างๆ ไอ้คมไว้แล้วกัน เดี๋ยวหาคนระวังตูดให้”
“ทำไมต้องห่างพี่คมล่ะครับ?” เพราะมันจะ Kill แหลกเกิน อันตรายๆ
“อยากอยู่ใกล้ผัวใหม่เหรอ เดี๋ยวผมซัดไปติดข้างฝาหรอก” แหม พูดเล่นนะ ผมทั้งเคารพและบูชานีออนจะตาย แต่เดี๋ยวนี้เขาเริ่มปีกกล้าขาแข็งแล้ว ต้องเล่นบทสามีผู้ป่าเถื่อนข่มภรรยาซะบ้าง จะดี
“แค่สงสัยอ่ะ แล้วเลิกพูดเรื่องให้ผมไปมีผัวใหม่เถอะครับ ผมไม่ทำอย่างนั้นอยู่แล้ว หรือพี่เมฆต้องการแบบนั้นจริงๆ”
“อยากมีก็มีดิ ใครห้าม”
“พูดเองนะ”
“เฮ้ย ไม่เอาน่า กลัวนะกลัว”
“เคยกลัวอะไรด้วยเหรอพี่อ่ะ?”
เอาจริงๆ ก็กลัวถูกเธอทิ้งอ่ะ ถุ้ยย
“พี่เมฆไม่เชื่อเหรอว่าผมสู้ได้” นีออนกลับเข้าเรื่อง
“เออดิ ขนาดไปถามควาย ควายยังไม่เชื่อเลย...”
“งั้นลองนี่....!”
อยู่ๆ นีออนก็ทำผมแปลกใจ เขาแปลงร่างเป็นนักมวยยกกำปั้นจะฟาดใส่ดั้งจมูกผม ผมติดสตั้นไป 0.00000002382301 วินาที ก่อนรีบยกแขนบัง หมัดมันเร็วมากพร้อมแรงอีกประมาณหนึ่งทำผมเซถอยหลังไปครึ่งก้าว
ยังไม่ทันหายตกใจ ส้นตีนก็จะหวดใส่เอวผมอีก ผมการ์ดท่าเดิม ดีเฟ้นส์คอมโบจากมือและเท้าของนีออนแบบอึ้งๆ
เฮ้ยๆๆๆๆ อะไรกันนี่ ใส่ผมไม่ยั้งเลย
อย่าทำกูได้ไหมเนี่ย กูผัวมึงนะเว้ย
“มายด์ ทำบ้าอะไรวะ? มันอันตรายไหมเนี่ย !”
ผมพยายามไม่ตอบโต้เขาเลย เน้นป้องกันอย่างเดียว กลัวควบคุมพลังตัวเองไม่ไหวเหมือนกันว่ะ
แต่นีออนเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน คงกะจะล้มผมให้ได้
แต่เฮ้ย มัน Impossible ไหม?
เขาไม่มีทางล้มผมได้อยู่แล้ว ดูก่อนดิ นี่ใคร จงอย่าแฟนตาซี
“มายด์ จะเอาเหรอ หยุด ผมบอกให้หยุด !” ผั่วะๆๆๆ
“ไม่หยุดหรอก จนกว่าพี่เมฆจะมีความเชื่อ”
“ชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝัน.....” ถุ้ยยย ยังมีอารมณ์ร้องเพลง
“โอเคๆ เชื่อละๆ เลิกถีบผมได้แล้ว” เจ็บจุงเบย แขนกูโดนคอมโบที่เดิมไปประมาณ 48 hit แล้วนะเนี่ย
ถือว่าเยอะ
ในที่สุดนีออนก็ยอมหยุด เขาผ่อนลมหายใจยืนท่าปกติแล้วยิ้มหวานๆ ให้ แต่กูเริ่มไม่ฟินละ จะยิ้มหรือจะดูดหรือจะแหกตูดให้ตอนนี้ผมก็ไม่เอาละ
มันคาใจ อะไรวะ
What happened?
“จาพนมเข้าสิงคุณเหรอ ใส่ผมไม่ยั้งเลย แล้วใครสั่งใครสอนคุณให้ก้าวร้าวแบบนี้วะ!?”
“พี่คมกับคนทำอาหาร”
“ระยำแมว แม่งตาย !” กูเริ่มจะอาฆาตพวกมึงแล้วนะ ทำลายอิมเมจใสๆ ของเมียกูหมดเลย โอ้ กล้วยทอด
“เขาสอนให้ผมก็ถูกแล้วนี่ครับ จะได้เอาไว้ป้องกันตัว” มันจะสอนเก่งเทพไปไหม ช่วงข้ามวันเนี่ย
“แล้วพี่เมฆไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหมครับ?” นีออนเดินมาดูตรงแขนผม เงยหน้าทำตาแป๋วสำนึกผิด โถ คิดว่าจะได้แดกผมเหรอ ลูกไม้แค่นี้ ไม่มีทาง
“เจ็บดิ แขนหักเลย โอ้ยๆ”
“ช้าไปละ” นีออนหัวเราะกับแอคติ้งผม อะไรกัน ผมอุตส่าห์แสดงสุดฝีมือ
“เจ็บจริงๆ ...เนี่ย แดงเลย ผิวอันบอบบางของผม”
“พอเลย ไม่เชื่อแล้ว”
อ้าว ซะงั้น
ไอ้คม... กูคาดโทษมึงไว้เลยนะ มึงทำนีออนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ กูต้องกระดาษชำระมึง
“ผมว่าคุณแปลกๆ ไปนะมายด์” ตั้งแต่โดนสตั้นผมก็เริ่มคิดแล้วว่ามันพิลึกกึกกือจริงๆ พิลึกกึกกือไม่เบาเลยนะนีออน
อย่างไอ้คมเนี่ยนะ จะสอนอะไรให้นีออนได้มากขนาดนี้
ขนาดเรื่องง่ายๆ อย่างให้มันไปขายแมลง มันยังขายไม่ได้เลย
“แปลกยังไงเหรอครับ?” นีออนลอยหน้าลอยตาได้อีก ฉิบหายแล้วไง ลางสังหรณ์กู
“จำอะไรได้แล้วเหรอ?”
เอาเลย ลุยไปเถอะ ถามไปเถอะ ชีวิตต้องสู้
“....................” นีออนยิ้มครับ
“จำอดีตได้แล้วใช่ไหม?”
ช่วยบอกกูทีเหอะ
ว่ากูเป็นคนเปิดซิง
ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก
เสียงหัวใจผมเต้นรัวๆ
นีออนหุบยิ้ม พยักหน้า
พสุธากู พิโรธทันที
เอาแล้วววววววววววววววว
ฉิบหายแล้วววววววววววว
ทำไมอยู่ๆ จำได้วะ !!!
แล้วกูจะต้องทำยังไงต่อไปวะ
“จำอะไรได้ เล่ามา” ให้ไว เดี๋ยวหัวใจจะวายตายซะก่อน
“ผมคิดว่าผมก็พออยู่ที่นี่ได้นะ” นีออนเกริ่น
“ทำงานเหมือนทุกคน ใช้ปืนได้ ประกอบปืนได้ สู้มือเปล่าก็ได้ แต่ผมว่า...มันยังไม่ค่อยมีแรง สงสัยไม่ได้ออกกำลังกายมานาน กล้ามเนื้อมันเลยอ่อนๆ ตอนที่ต่อยพี่เมฆไป ผมก็กลัวพี่เจ็บ แต่พอรู้ตัวแรงมันมีไม่มาก คงทำพี่เจ็บแบบแขนหักไม่ได้หรอก มันเว่อร์ไป”
แม่งเอ๊ย หลักการเริ่มมาละ มุขหลอกแดกผมคงใช้ไม่ได้อีกแล้ว เซ็งเลย
“แล้วจำได้ป่ะ ก่อนหน้านี้คุณเรียน หรือว่าทำงานอะไร?” ถามแล้ว...... กูกลัวว่ะ เกิดอยู่ๆ ชักปืนใส่กูแล้วบอกว่า กูเป็น Enemy ของมึง
ลั่นไกเปรี้ยงลูกปืนเจาะกลางกบาลกู นี่เรื่องจบเลยนะ BAD END เลย บ้านบึ้มแน่นอน
“ผมเรียนที่บ้านครับ มีคนสอนให้ จำได้ว่า... เรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย” ทำงานผ่านเน็ตเหรอวะ
“ทำอะไร?”
“เรียกไม่ถูกอ่ะ ช่วยแม่ ช่วยพี่ไม้ ช่วยตำรวจ จับโจร” เหยดดด เริ่มไม่เวิร์คละ
“มายด์ ผมสงสัยมานาน แม่คุณ กับไอ้ไม้เนี่ย ดีเอ็นเอเดียวกันหรือเปล่า?”
“ไม่ใช่ครับ แม่ผมเก็บผมมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมตั้งแต่ยังเด็กๆ พี่ไม้เป็นลูกแท้ๆ ของแม่”
“คุณยังไม่โดนไอ้ไม้มันเปิดซิงใช่ป่ะ?” ผมยังจำได้นะ ว่ามันหวงนีออนเวอร์มาก
“ซิงอะไร บ้า...” มาบงมาบ้าใส่ทำไม จะแอ๊บแบ๊วหลอกผมเหรอ ไม่ได้แดกหรอกครับ
“มายด์ อันนี้ซีเรียสจริง” คิดถึงความอมตะของกูบ้าง
กูไม่อยากแบ่งคุณให้ใครนะเว้ย
“คิดได้อ่ะพี่เมฆ พี่ไม้เป็นพี่ชายผม แล้วผมไปทำงานแบบนั้นใครจะกล้าทำอะไรผมเล่า มีแต่พี่นั่นแหล่ะที่หลอกผม”
อย่าเอาความจริงมาพูดสิ ผมรับไม่ได้....
เมื่อก่อนอาจจะ แต่ตอนนี้ไม่มีคำนั้นในหัว...
“ไม่หลอกแล้ว ผมมีคุณคนเดียว” ใครจะว่าผมตอแหลอีก นัดบวกกับผมได้ ไม่กลัวๆ
“ต้องดูก่อนว่าพี่เมฆพูดจริงไหม”
นีออนจะมาดงมาดูอะไร มันเสียเวลาไหม หา??????
“แล้วคุณจะเอาไงต่อ? แม่คุณฝั่งแดง ผมฝั่งน้ำเงิน จะอยู่ข้างใคร หรือจะเป็นกรรมการ?”
“อืม.......”
นีออนคิดว่ะ เฮ้ยยยย
ตอนแรกไม่เห็นคิด ตอบว่าเลือกผมเลยนะ จำได้
“ถ้าผมเลือกแม่ พี่เมฆจะฆ่าผมไหม?”
H
มัวแต่เถลไถลนานไปมั้ยคนเขียน
เห้ย อีโมใหม่ :hao5:
-
:hao5: น้องหนูเบบี้มายด์จำความได้แล้วววว เยี่ยมค่ะ คงมันส์ขึ้นเรื่อยๆซินะๆ
-
แว้กกกกกกก
5555555
พี่เมฆแม่งรั่วตลอดอ่ะ
เอาซี๊มายด์เริ่มจำอะไรๆได้ล่ะแถมพูดเหมือนจะเลือกแม่ พี่เมฆแม่งคงฆ่าแล้วฆ่าตัวเองตายตาม 555 นี่มันพึ่งเริ่มต้นใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยย ได้โปรดอย่ามาม่าT^T
-
เง้ยยยยยย
แต่เราเชื่อว่าน้องนีออนไม่เข้าข้างแม่หรอก!!
เรื่องมันชักจะเจ้มจ้น >.<
-
:serius2: ค้างงงงงงงงงงงงงงงง
-
นีออน ใสซื่อไว้ลูก อิเมฆจะได้รักจะได้หลง
-
ความคิดพี่เมฆเบรกอารมณ์ตลอด ทำงานผ่านเน็ต....ฮาไม่ไหวจริงๆ
ทิ้งท้ายแบบคาใจมากอ่ะ ช่วยพี่เมฆเหอะ แบบพี่เมฆมันโคตรจะแรร์เลยนะ
-
ความคิดพี่เมฆเบรกอารมณ์ตลอด ทำงานผ่านเน็ต....ฮาไม่ไหวจริงๆ
ทิ้งท้ายแบบคาใจมากอ่ะ ช่วยพี่เมฆเหอะ แบบพี่เมฆมันโคตรจะแรร์เลยนะ
-
เรื่องนี้นี่มีไรให้ผิดคาดตลอดเลยแฮะ
สนุกง่ะ รอตอนต่อค่า
-
อ่านทันแล้ว ๆ ๆ :mc4:
เรื่องนี้มีไรให้แปลกใจตลอดๆ
รอติดตามตอนต่อไป :hao3:
-
คนเขียนสุดยอด เดินเรื่องได้น่าติดตามมาก เซอไพร์ตลอด
-
ยังฮา สาดเหมือนเดิม พี่เมฆโคตรรั่วเลย ฮ่า ฮ่า
นีออนจะเลือกใครหว่า แต่เลือกใครพี่เมฆก็เกรียนใส่ได้หมด :katai1:
-
นีออนจำได้แล้ว ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับอิพี่เมฆจอมรั่วบ้างเนี่ย
-
น้องนีออนจะโหดแล้วสินะ!!!!!!!!!!!!
พี่เมฆนี่น้าบ้ากลบเกลื่อนตลอดเวลาเลย :katai5: :katai5:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :pig4:
-
ยังฮา และหื่นเหมือนเดิม! 55555
-
มายด์ถามลองใจพี่เมฆเฉยๆใช่ป่ะ อย่าเลือกแม่เลย เลือกสามีเถอะ :mew2:
โอ๊ย กรรม ทำไมฉันถึงอยากให้ลูกเค้าอกตัญญูแบบนี้เนี่ย :z3:
-
M ♠ M
23.5
‘หัวกระแทกหิน’
คือสิ่งที่ทำให้ความทรงของผมกลับคืนมา
ฟังดูตลก
แต่ตอนที่ผมกับพวกพี่คมกำลังหัดวิธีป้องกันตัวพื้นฐาน ไอ้คนหน้าประหลาด ที่ดูท่าทางจะพูดไทยไม่ได้ มันเผลอจับผมทุ่มผิดท่า
ผมก็เลย.....น็อคกลางอากาศไป
ตื่นมาอีกที
หัวผมปูด และปวดตุบๆ เหมือนกบาลจะแยกออกจากกัน มันปวดมากจนเวียนหัวตาลาย
พออาการทุเลาผมลืมตาถึงเห็นพี่คม ร้องโวยวายสำนึกผิด และบอกให้ผมห้ามบอกพี่เมฆเด็ดขาดว่าเกิดอะไรขึ้น
พี่คม...คนนี้ ผมเคยเห็นมาก่อน เคยสะกดรอยตามอยู่เป็นเดือน เขาคือมือขวาของคนชื่อเมฆ
คนชื่อเมฆ
ที่อยู่ในกลุ่มพวกค้าอาวุธเถื่อน
เป็นคนแรกในรายชื่อเลยมั้ง ถ้าจำไม่ผิด
ผมขมวดคิ้วพอสมองเริ่มลำดับเหตุการณ์จากเก่ามาใหม่
คนชื่อเมฆ...มันไม่ใช่คนที่ผมคลุกคลีอยู่ด้วยตอนนี้เหรอวะ?
“ผมไม่เป็นไรแล้วพี่คม เงียบเหอะ พี่ร้องโวยวายอย่างนี้ผมหนวกหู”
สิ้นเสียงผมพี่คมทำหน้าอึ้ง ผมยกมือแตะๆ แผลที่มีผ้าพัน ดูท่าเลือดจะหยุดไหลแล้ว
“ผมนอนนานไปกี่นาที?”
“นาทีมันเร็วไป สามชั่วโมงครับ น้องมายด์ยังเจ็บอยู่ไหม? พี่คมเข้าไปช่วยไม่ทัน พี่คมขอโทษนะ”
ผมพยักหน้าพลางแกะผ้าพันแผล
“น้องมายด์แกะทำไม!?” พี่คมถลาเข้ามาดึงมือผมออก
“ก็ไม่อยากให้พี่เมฆรู้ไม่ใช่เหรอครับ เลือดมันหยุดไหลแล้ว ไม่เป็นไรหรอก คงไม่ตายง่ายๆ” พี่คมทำหน้าอึ้งยิ่งกว่าเดิม
“เอ่อ พี่คมว่า.......น้องมายด์ดูแปลกๆ ไปนะ”
ผมยิ้ม
“อยู่กับพวกพี่นั่นแหล่ะทำให้ผมแปลกขึ้นทุกวัน” ผมก้าวลงจากเตียง สะบัดหัวสองสามทีไล่ความมึน ผมยืนนิ่งลำดับเหตุการณ์
อดีตกับปัจจุบันกลับตาลปัตร
ผมควรจะทำยังไงต่อไปดี ?
ผมหันไปมองพี่คมที่ทำหน้ามึนงงสงสัย
แล้วก็ได้ข้อสรุปว่า...คงต้องตามน้ำไปก่อน
“ฝึกต่อเถอะครับ” ผมบอกพี่คม... คนที่เมื่อก่อนเคยคิดจะยิงทิ้งมาแล้ว
“ฝึกได้ยังไงล่ะครับ น้องมายด์บาดเจ็บอยู่ เกิดเป็นหนักกว่าเดิมขึ้นมา พี่คมคงไม่ได้แก่ตายแน่เลยอ่ะ”
“แล้วพี่คมอยากตายแบบไหนเหรอ?”
พี่คมขมวดคิ้ว หน้าเสีย ก่อนจะหัวเราะแห้งๆ
“พี่ว่าน้องมายด์หัวกระแทกแรงไปแน่นอนเบย อย่าถามแบบนี้สิจ๊ะ พี่ยังไม่ได้คิดจะตายเร็วๆ นี้หรอก”
“ขอโทษครับ ผมก็ถามไปอย่างนั้นพี่คมอย่าถือสาผมเลยนะ” พี่คมยิ้มแห้งพยักหน้า
“เอางี้ เดี๋ยวพี่สอนรหัสมอสให้ดีกว่า เอาไว้ใช้สื่อสารกับพวกเราด้วย เพราะบางคนมันพูดภาษาปรสิต เราต้องมีสื่อที่เป็นสากลไว้เป็นตัวช่วย”
“น่าสนุกดีนะครับ”
“ก็พี่คมสอนซะอย่าง”
ยังไม่มีคนรู้ว่าผมความจำเสื่อมสินะ
นอกจาก..................พี่เมฆ
ผมใช้เวลาสำหรับการศึกษารหัสมอสคิดเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นซะมากกว่า
ไม่จำเป็นต้องจำไอ้เรื่องที่สอนพวกนี้หรอก เพราะรู้อยู่แล้ว ผมสังเกตคนรอบตัว รู้สึกตื่นเต้นนิดๆ เพราะคนที่ไม่เคยมีโอกาสได้เข้าใกล้สักครั้ง บัดนี้เดินวนไปเวียนมาไม่ไกล
พี่คม...
พี่เป็ด...
โซ่ ... ท้อป... ตัวเบิ้มทั้งนั้นนี่หว่า
เมื่อก่อนเคยเห็นแต่ในรูป ตัวจริง... ไอ้ท้อปผมเคยเห็นตอนมันกระทืบคนแล้ว น่ากลัวไม่เบา
พี่โซ่ เป็นคนสอนไอ้ท้อป ถึงไม่เคยเห็นแต่ก็น่าจะเก่งกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย
แล้วพี่เมฆล่ะ?
คนที่กำลังคิดถึงเดินผ่านมาพอดี
เมื่อก่อนผมโดนใครต่อใครพูดกรอกหูว่าพี่เมฆจัดการยากเกินไป ในเมื่อฆ่าไม่ได้ ก็หาทางให้เขามาเป็นพวกดีกว่า
คนที่เมื่อก่อนอยู่ไกลเกินเอื้อม แต่ตอนนี้....
ผมสามารถคุยกับเขาได้
จับเขาได้
ชอบเขาได้
มีสัมพันธ์กับเขาได้
ผมทำได้ยังไงวะ ?
นี่คือพี่เมฆ...ตัวจริง ตัวเป็นๆ ที่ใครต่อใครต่างพากันกลัวหัวหดจริงดิ?
เขาดูไม่ใช่คนอย่างนั้นเลย
ผมลองทดสอบเขานิดหน่อย...
ตั้งแต่เกิดเรื่องก็ไม่เคยได้ออกแรงอีกเลย กล้ามเนื้ออ่อนเหลวไปหมด ยังกับคนป่วยใกล้ตาย
ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องชกต่อย แต่ก็พอป้องกันตัวได้
ที่ถนัดจริงๆ น่าจะเป็นยิงปืน อะไรที่เกี่ยวกับปืนผมชอบหมด
ขณะที่ผมรัวกำปั้นและเท้าใส่ พี่เมฆรับไว้ได้หมด ถึงปากจะบอกห้าม แต่สังเกตจากสีหน้าเหมือนเขากำลังสนุกอยู่ เขาชอบกลั่นแกล้งผมต่างๆ นานา
แต่ผมก็ชอบเขา รักเขาเข้าไปแล้ว
พี่เมฆให้ผมเลือกระหว่าง แม่ กับ เขา...ซึ่งเป็น ‘ผัว’
คิดแล้วตลกเมื่อเรื่องกลายเป็นแบบนี้
“ถ้าผมเลือกแม่ พี่เมฆจะฆ่าผมไหม?” ผมเริ่มสับสนตัวเอง ที่ผ่านมาผมรู้สึกว่าชอบเขาจริงๆ แต่เรื่องแม่จะทำยังไง แล้วยังองค์กรบัดซบนั่นอีก ผมมีทางเลือกไหนบ้างวะ
“ให้ฆ่าคุณ ผมไปฆ่าหอยเอามาย่างกินดีกว่าไหม” พี่เมฆตอบคนละเรื่อง
“หอยย่างอ่ะ แดกอร่อย มีประโยชน์ คุณค่าจากทะเลทั้งนั้น อีกไม่นานหรอก เราจะได้ไปทะเลกันแล้ว เตรียมแหเอาไปหว่านหอยกินดีกว่ามาคิดเรื่องฆ่าฟัน ถึงคุณจะจำอะไรได้ แต่มันก็ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับผมแม้แต่นิดเดียว ผมยอมให้คุณปู้ยี้ปู้ยำจนกว่าจะพอใจ ขอแค่อย่าคิดถึงอดีตเห้ๆ เป็นพอ” พี่เมฆยกมือจับแก้มผมให้เงยหน้ามองเขา
ใจผมเต้นตึกตัก
“ผมทำน้ำจิ้มซีฟู๊ดอร่อยนะเว้ย”
“ครับ”
“คิดแค่ว่าคุณเป็นเมียผม แล้วก็รักผมมากก็พอ” จากหอยทะเลกลายเป็นเรื่องนี้ไปได้ยังไงก็ไม่รู้
“รักผมใช่ไหมล่ะ?” ผมพยักหน้า
“แล้วพี่เมฆล่ะ ยังไม่เคยพูดเลยนะว่ารู้สึกยังไงกับผม” เรื่องนี้เพิ่งนึกขึ้นได้สดๆ ร้อนๆ เลย
“บอกไปแล้วหนิ”
“ตอนไหนอ่ะ ไม่เห็นเคยได้ยิน” พี่เมฆยักไหล่ แล้วเดินไปนั่งตรงโขดหิน ผมมองตามอย่างรอคอย
“บอกไปแล้ว ไม่ต่ำกว่าห้าครั้ง ถ้าจำไม่ผิด”
“ในฝันเหรอครับ ผมไม่เคยได้ยิน! อย่างมากสุดก็บอกให้ผมไปมองน้ำเองนะ”
“บอกแล้ว....เป็นภาษาสืบพันธุ์ ถ้าไม่เข้าใจมันก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้นะครับ”
“พี่เมฆ!!” ผมไม่รู้จะพูดยังไงกับคนแบบนี้เลยนะเนี่ย
รักเข้าไปได้ไงวะ!
อยู่ๆ เปลี่ยนขั้วจากศัตรูเป็นมิตร จากมิตรเป็นคนรักแบบนี้ทำผมปวดหัวไม่ใช่น้อย
ผมไม่ใช่คนที่จะลนลานเวลาเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น
รอให้ผมเข้าใจอะไรมากกว่านี้ค่อยหาทางไปเจรจากับพวกแม่ดีกว่า ส่วนตอนนี้ก็ช่วยพี่เมฆทำงานไปก่อน
แต่...........
คนที่ผมจะช่วยจริงๆ มีแค่พี่เมฆคนเดียวเท่านั้นนะ
คนอื่นไม่เกี่ยว
ในความทรงจำ พวกไอ้ท้อปคือคนที่ฆ่าคนสำคัญของผม...
แต่พวกแม่ก็ใช้ความจำเสื่อมของผมเป็นเครื่องมือเหมือนกัน
โดยหลอกว่า... ‘เพลง’ ยังไม่ตาย
ทั้งที่ความจริง ‘เพลง’ ตายแล้ว
ผมจำใครไม่ได้เลยกลายเป็นไอ้โง่อยู่พักนึง
ช่างเถอะ
คิดถึงทะเลกับหอยย่าง น้ำจิ้มซีฟู๊ดฝีมือพี่เมฆดีกว่า
ไอ้ท้อปมีโครงการไปถล่มเกาะที่เก็บอาวุธของพวกไอ้นาจ
เกาะส่วนตัวกลางทะเลของใครบางคนที่ผมรู้จักดีพอสมควร...เสธกง ไอ้หมูอ้วนที่พวกพี่เมฆชอบพูดถึงบ่อยๆ
ความจริงผมไม่ชอบหน้ามันเท่าไหร่
เห็นทีไรก็อยากจะอาเจียนทุกที ไอ้นี่มันจิตไม่ปกติ บ้าอำนาจ บ้าเงิน บ้าเซ็กซ์ ทำทุกอย่างเพื่อตัวเองกับพวกพ้องเท่านั้น ผมมันก็แค่ลูกเจี๊ยบตัวเล็กๆ ที่มันมีไว้ใช้งาน ที่ผมถูกยิงส่วนหนึ่งก็เพราะไปรู้ความลับของมันเข้า แต่เพราะความจำเสื่อมเลยไว้ชีวิต
บวกกับที่...ผมเคยเป็นคนโปรดของมัน
ขยะแขยงชะมัด
ผมยังไม่อยากให้คนอื่นสงสัยว่าอยู่ๆ ทำไมถึงเหี้ยมขึ้น ก็เลยต้องตามน้ำไปกับความไร้เดียงสาในสมัยก่อน ผมฝึกกล้ามเนื้อให้แข็งแรงขึ้นเท่าที่ทำได้ ส่วนเรื่องเตะต่อยหัดพอให้ประสาทมันตื่นตัวก็พอ เพราะอยู่ๆ จะให้เก่งขั้นเทพแบบคนอื่นคงเป็นไปไม่ได้ในระยะเวลาแค่นี้
ไอ้ท้อปเคลื่อนย้ายคนเป็นสองหน่วย เอ กับ บี
เอ คือ ต้องไปสอดแนม และดูต้นทาง เคลียร์ทางเท่าที่ทำได้เพื่อให้บีมาเป็นกำลังเสริม คือพี่เมฆ พี่เป็ด กับพวกคนแปลกสองคนที่ไม่พูดไทย อีกคนชื่อพี่มาก เป็นใบ้ เพราะโดนตัดลิ้น
ตอนแรกผมถูกจับแยกเพราะดูท่าจะเป็นตัวถ่วง ผมไม่อยากแยก เลยเล่าวีรกรรมเมื่อก่อนให้เขาฟังคร่าวๆ ว่าถึงจะเห็นผมดูบื้อๆ แบบนี้ผมก็ผ่านสนามจริงมาแล้วหลายครั้ง
พี่เมฆได้ฟังก็เลยเปลี่ยนใจ ช่วยพูดกับไอ้ท้อปให้...เราก็เลยได้นั่งเรืออีกลำไปยังเกาะเป้าหมายด้วยกัน
ลมทะเลตอนกลางคืนพัดตีหน้าผมแรงกว่าปกติเพราะความเร็วของสปีดโบ๊ท ผมเกาะกราบเรือมองคลื่นน้ำในความมืด โดยที่พี่เมฆตั้งหน้าตั้งตาย่างหอยบนเตาอย่างที่บอก เขามีความสามารถอะไรแปลกๆ จริงๆ แฮะ
“พี่เมฆผมมีไรจะบอก” ผมเดินไปนั่งข้างเขาพลางเขย่าแขนเสื้อ
“จะบอกรักอีกแล้วเหรอ พูดบ่อยไปป่ะ? อายคนอื่นเขาบ้างก็ได้” พี่เมฆพยักเพยิดหน้าไปยิ้มกับพี่เป็ดและพี่มากที่ฟังภาษาพูดออก
“ไม่ใช่สักหน่อย พูดก็พูดอยู่คนเดียว เลิกดีกว่า” ผมไม่บ้าบอแบบเดิมแล้วนะจะบอกให้
“รักมันไปก็มีแต่ซวยกับซวย นอกใจแม่งไปหาผัวใหม่เถอะ อนาคตยังอีกไกลน้องเอ๊ย กูว่ามึงหาได้ดีกว่าไอ้เหี้ยเมฆหลายเท่าอ่ะ” พี่เป็ดแนะนำพลางแกะหอยจิ้มน้ำจิ้มใส่ปากเคี้ยว
“พูดแบบนี้แล้วแดกหอยกูทำเข้อะไรครับ คายหอยกูมาเลยไอ้สัด” พี่เมฆทำท่าเอาเรื่อง แต่ผมดึงเขาออกมาจากวงเสียก่อน
“จะทำอะไรผม ต้องแก้ผ้าก่อนนะ” ผมย่นคิ้ว นี่ก็คิดได้แต่เรื่องเดียว
“ผมจะถามว่า...พี่เมฆจะเข้าไปบนเกาะยังไง ว่ายน้ำไปใช่ไหม?”
“คุณว่ายน้ำไม่เป็น ผมรู้ ไม่ต้องกลัว เรามีเป็ดอยู่ เดี๋ยวผมให้คุณขี่เป็ดไป เป็ดมันว่ายน้ำเก่ง”
“ผมจะบอกพี่เมฆว่า...ผมว่ายน้ำเป็นครับ” นี่คือเรื่องที่ผมจะบอกเขาหลังจากคิดทบทวนอะไรได้แล้ว
“มายด์” พี่เมฆหรี่ตาพูดเสียงหลง “นี่คุณหลอกผมเหรอ? คุณหลอกผมใช่ป่ะ?”
“เปล่านะครับ ผมเพิ่งจำได้ คือ...ผมกลัวน้ำเพราะตอนโดนยิงผมตกลงไปในน้ำแล้วจมลงไป หลังจากนั้นก็เลยเหมือนจะว่ายไม่ได้” สับสนแฮะ
“ใครแม่งยิงคุณวะ เดี๋ยวผมเช็คบิลให้”
“เป็นบอดี้การ์ดคนสนิทของเสธฯ กงอ่ะ”
“ใครวะ ไอ้ปกเหรอ เสร็จจากนี้ก่อนนะ อยากให้มันตายยังไง คุณคิดมาละกัน มันจะเป็นไอ้ยำยำจำโบ้ ไอ้โจโจ้ล่าข้ามศตวรรษ ไอ้หมัดข้าวเหนียวนึ่ง ไอ้บึงมรณะมาจากไหนก็ไม่คณามือผมหรอก” พี่เมฆพูดแบบมั่นใจ
ผมก็เชื่อมือเขานะ แต่ไม่ได้อยากให้มาฆ่าคนเพราะผม
“ผมไปได้ยินว่ามันจะฆ่ารัฐมนตรีคนหนึ่ง...ที่เป็นเพื่อนสนิทกันด้วยอ่ะครับ ก็เลยโดนสั่งเก็บ” ผมเล่าให้เขาฟังถึงสาเหตุ
“รัฐมนตรี...ที่เพิ่งลงนรกไป ก็ไอ้....หมามุ่ยน่ะเหรอ?” ผมพยักหน้า
พี่เมฆหัวเราะ
“แม่งผมก็คิดอยู่ว่าทำไมมันตายง่ายจัง ที่แท้หักหลังกันเอง”
“ผมไม่ได้อยู่ฝั่งไหนเป็นพิเศษ ทำงานให้ทั้งสองคน เสธฯกงมันเลยกลัวว่าผมจะเอาความลับไปบอกอีกคน”
“ไอ้เหี้ยนี่ก็สมควรตายอีกคน” พี่เมฆเสียงแข็งขึ้นมานิดหน่อย
“ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงมันก็ต้องตาย”
ผมมองเขาตาปริบๆ ดูท่าเป้าหมายพี่เมฆก็ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่
อยากเห็นพี่เมฆเอาจริงจังแฮะ
“แล้วนี่ตามผมไป แน่ใจนะว่าเอาอยู่?” พี่เมฆเลิกคิ้วถามย้ำอีกครั้ง
“ผมยิงปืนแม่นนะ ถ้าห่วงนัก ผมเป็นสไนฯ ให้พี่ก็ได้”
“ห่วงจะโดนสอยร่วงก่อนอ่ะดิ ไม่ได้อยู่ใกล้กันซะด้วย”
“ผมไม่ได้บื้อขนาดนั้นหรอกน่ะ พี่เมฆนั่นแหล่ะอย่ามัวแต่เล่น นี่มาเสี่ยงตายนะเนี่ย ยังจะมานั่งกินสบายใจอยู่อีก”
“ผมก็เห็นนั่งแดรกเอร็ดอร่อยกันทุกคน มีแต่คุณนั่นแหล่ะคิดนกเงือกอะไรอยู่ได้”
ผมไปคิดนกเงือกตอนไหนวะ?
“เวลาแบบนี้มันต้องนั่งดูดาว เคล้าเสียงคลื่น โรแมนติกป่ะล่ะ นี่ถ้าไม่เกรงใจว่ารีบไป ผมจะบอกคนขับจอดเรือตกหมึกก่อนนะเนี่ย”
“อารมณ์พี่แม่งโคตรสุนทรีย์เลย” ผมประชด
“มายด์จ๋า มายด์ครับ พูดเพราะๆ สิครับ”
“ผมติดมาจากพี่นั่นแหล่ะ”
“ฮ่าๆ อย่าติดเยอะแล้วกัน แค่นี้พอแล้ว ให้อภัย”
ผมมองพี่เมฆเคืองๆ แล้วไม่รู้ทำไม ผมถึงอยากกอดเขาจัง
ผมตัดสินใจทำอย่างที่ใจคิดทันที ยกมือโอบเอวพี่เมฆ แล้วเอาหูแนบที่หน้าอกแข็งแรง
“หื่นอะไรกันวะครับ? อดใจไม่ไหวล่ะสิ ฮ่าๆ” พี่เมฆยกมือขยี้หัวผมแล้วกอดตอบแน่นๆ ผมเผลอยิ้มออกมา
“ถ้าแค่กอดเรียกหื่น แล้วที่พี่ทำกับผมล่ะเรียกว่าอะไร”
“เรียกว่า...เอาใจใส่ดูแลเป็นอย่างดี”
“เอาอย่างอื่นใส่มากกว่า”
“ใจผมมันลงไปตรงนั้นหมดแล้วไง”
“ทะลึ่ง”
“คุณเริ่มก่อนนะ ฮ่าๆ”
“ผมรักพี่ได้ไงวะเนี่ย” ยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเอง ไม่เคยถามตัวเองมาก่อน จนถึงตอนนี้...
“เป็นเมียผมมาตั้งนานยังไม่รู้อีกเหรอวะ เพราะผมมีแต่ความดีงามได้ ดีทั้งตัวทั้งหัวใจ หล่อบริสุทธิ์จนแม้แต่เทวดายังตกหลุมรัก”
“ชมตัวเองเอาโล่เลยนะพี่เนี่ย”
“แหม มายด์ครับ อย่าปฏิเสธความจริงเลย ตั้งแต่หายความจำเสื่อมนี่ชักต่อปากต่อคำเก่งขึ้นนะ”
“รำคาญเหรอ?”
“อืม” ผมชะงักกึก รีบปล่อยแขนทันที พี่เมฆกวนตีน!
“อืม ไม่รำคาญเลย ฟังให้จบก่อนดิ” พี่เมฆเดินมาดักหน้าแล้วคว้าผมเข้าไปกอดเหมือนเดิม
“ถ้าอืมมันก็คือตอบรับไปแล้ว อย่ามาแถ”
“โห... ปากดีจนน่าเอา...ยัด”
“เอาอะไรยัด พูดดีๆ นะ”
พี่เมฆหัวเราะแล้วก้มหน้าลงมาเอาปากกับจมูกชนแก้มผมแล้วกดลงอย่างแรง
“คุณไม่เอ๋อเหมือนเก่าก็ดีไปอีกแบบว่ะ สนุกดี”
“คิดแต่จะแกล้งผมล่ะสิ”
“คุณมันน่าแกล้งนี่หว่า น่า...อย่างอื่นด้วยนะ” พี่เมฆยิ้มกริ่มกวนตีน
“ทะลึ่งอีกและ” หน้าผมไม่หนาเหมือนเขานะ แล้วตำแหน่งผมก็ไม่ได้น่าภาคภูมิใจเท่าไหร่ด้วย
“ผมติดมาจากคุณนั่นแหล่ะ” พี่เมฆโยนผมอีกแล้ว
“ปกติผมเป็นคนใสๆ ไร้มลพิษนะ ตั้งแต่มีคุณเข้ามา รู้ไหม ผมใจแตกเลย”
ผมหน้าบึ้งใส่ เพราะไม่รู้จะเถียงยังไงดี เขาเล่นเอาเรื่องตัวเองมาโยนผมทั้งนั้นเลย
“ทำหน้าแบบนี้ อยากโดนจูบล่ะสิ” พี่เมฆยังไม่หยุดกวนประสาท
“ครับ รอมานานแล้ว” ผมท้าทายกลับ พี่เมฆเลิกคิ้วก้มหน้ามาจริงๆ
เหลือบมองปากกำลังจะแตะโดนกันแต่ผมได้ยินเสียงนี้ขึ้นมาก่อน
“เอ่อออออออออะ!!!!”
เสียงเรอไม่ดังแต่ไม่เบา
ผมอึ้งไปชั่วขณะกับกลิ่นหอย
“อุ่ย โทษๆ ผมควบคุมพลังตัวเองไม่อยู่อ่ะ”
“ไอ้พี่เมฆบ้า” แมร่งเรออัดหน้าผม
ค่ำคืนนี้ผมนอนหลับอย่างไม่เป็นสุข มันกังวล แล้วก็ตื่นเต้นกับสิ่งที่ใกล้จะต้องไปเผชิญ
ผมเช็คปืนและอุปกรณ์ที่จะต้องใช้ ส่วนพี่เมฆ กินอิ่มก็นอนหลับคร่อก
ชีวิตนี้จะไม่มีความกลัวอะไรกับเขาบ้างเลยใช่ไหม?
ผมหมั่นไส้ เลยเอามือไปบีบจมูกเขาส่ายไปมา
ผมรู้พี่เมฆไม่ใช่คนหลับลึกหรอก เขาแกล้งไม่สนใจแล้วนอนต่อต่างหาก
ผมนั่งมองเขาอยู่นาน มองแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข
ผู้ชายอันตรายที่เขาร่ำลือกัน แท้จริงแล้ว... ออกจะปลิ้นปล้อน กะล่อน ตอแหล ใช่เลย นี่ล่ะนิยามพี่เมฆ
ถ้าไม่เถื่อน ก็ฮา รั่วสุดขีดอย่างไม่น่าเชื่อ
ผมยกนิ้วเคาะรหัสสากลที่พี่คมบอกกับแขนพี่เมฆ
เคาะบอกเขาว่า
‘นอนไม่หลับ กอดหน่อยสิ’
พี่เมฆเล่นตัวแกล้งนิ่งนาน แต่สักพักเขาก็กางแขนออกมา ทั้งที่ตายังหลับอยู่
ผมอมยิ้มก่อนทิ้งตัวลงนอนในอ้อมกอดอุ่นของเขา
เรือมาถึงใกล้ฝั่งตอนกลางดึก พี่เป็ดเข้ามาเอาเท้าเขี่ยให้พี่เมฆตื่น แล้วบอกให้พวกเราเตรียมตัว
“ยังจะมีอารมณ์หวานแหววกันอีกนะพวกมึง สองนาทีเก็บของให้เสร็จเลยนะ จะลงน้ำกันแล้ว”
“หาห่วงยางให้มายด์ด้วยนะ” พี่เมฆบอกพลางอ้าปากหาว
“ห่วงยางพ่อมึงสิไอ้เหี้ย” พี่เป็ดไม่เสียเวลาต่อปากต่อคำ เขาเดินออกไปทันที
“แมร่งเอ๊ย เหี้ยเต็มหน้ากูเลย” พี่เมฆลุกขึ้นหาของ
“ใช้อันไหนดีวะมายด์ เลือกไม่ถูกว่ะ” พี่เมฆมองปืนในกระบะที่ขนมาอย่างคิดหนัก
เรื่องแบบนี้มันต้องเตรียมตัวมาตั้งนานแล้ว ไม่ใช่เพิ่งมาเลือก!
ผมขี้เกียจจะบ่น เพราะเดี๋ยวเขาจะพานอกเรื่อง
“อยากใช้แบบไหนล่ะครับ?” ผมก็มีความรู้เรื่องนี้พอสมควรนะ
“อันที่ยิงรัวๆ เลือกให้หน่อยละกัน ผมขอนอนต่อห้านาที”
“อย่า!!! ห้ามนอน พี่เป็ดให้แค่สองนาที”
“หยวนๆ น่ะ”
“พี่เมฆ!!!”
ผมเลือกปืนพก กับปืนกลให้เขาอย่างละกระบอก เพราะพี่เมฆบอกว่าจะไม่ยอมพกเยอะให้เป็นภาระ ผมว่าเขาทำงานประมาทมากเลย แต่ทำไมถึงอยู่รอดปลอดภัยได้จนทุกวันนี้ก็ไม่รู้
“เชรด เมียกูเป็นมือสไนฯ” พี่เมฆมองปืนที่ผมเตรียมไว้อย่างทึ่งๆ
“ฮาร์ทช็อตเท่านั้นอ่ะผม” ผมยืดบ้าง
“ของผม Ass shot เล็งอัดตูดเท่านั้น เอาให้แมร่งปวดขี้แล้วขี้ไม่ได้ ทรมานตายเลย”
“ผมว่ามันคงไม่ได้ขี้แล้วแหล่ะ” คงตายซะก่อน
“พก UZI ไปด้วย อันนี้ไม่หนักมาก” พี่เมฆมองๆ แล้วหยิบปืนกลกระบอกนึงส่งมาให้ผม
“อย่างอื่นก็ไปหาเอาข้างหน้า มีเยอะให้เลือกสรร เลือกกันไม่หวาดไม่ไหวเลยล่ะคุณ”
ก็นั่นมันแหล่งซ่องสุมอาวุธเลยนี่นา...
พอเราเตรียมตัวเสร็จ ก็ออกไปหาพี่เป็ดที่หัวเรือ
“กูจะทวนอีกครั้ง ตามแผน พวกเราลงน้ำแล้วไปขึ้นฝั่งอีกประมาณห้าร้อยเมตร ทิศตะวันตกจะมีป้อมพวกมันอยู่ ป้อมเล็กเก็บพวกฟืนกับเชื้อเพลิง อย่าเผลอทำไฟไหม้ล่ะ เดี๋ยวเป็นเรื่อง”
“แล้วจะได้แดรกข้าวเช้าเมื่อไหร่?” พี่เมฆถาม พี่เป็ดได้แต่ส่งสายตาเชือดเฉือนมาให้เป็นคำตอบ
“ใช้ห่วงยางไปก่อนนะ มันต้องว่ายไกล เดี๋ยวพอใกล้ถึงค่อยถอดทิ้ง” พี่เมฆหยิบเสื้อชูชีพสีทึมๆ ส่งให้ผม
เพิ่งรู้สึกว่าเขาเป็นห่วงจริงๆ ก็คราวนี้ ผมทำตามโดยไม่โต้แย้งอะไร เพราะไม่ชัวร์ว่าตัวเองจะทนว่ายน้ำในที่มืดได้ไกลจริงๆ
“เอาดีๆ นะมึง ถ้าใครทำพลาดกูไม่เลี้ยงไว้แน่” พี่เป็ดยังคงไม่มั่นใจผมเหมือนเดิม เห็นมาขู่หลายทีแล้ว
“ขู่หาพี่มึงเหรอ ไม่มีเชี้ยไรทำ ก็ไปขุดปลวกแดรกซะไป” พี่เมฆไล่ด้วยสีหน้ารำคาญ
เมื่อก่อนผมคงทนดูถูกได้ เพราะไม่มีน้ำยาจะไปสู้ใครเขาได้จริงๆ
แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ผมก็มีดีของผมเหมือนกันนะ!
H
งานยุ่งมากกกกๆ กลับบ้านก็น็อคแล้ว ไม่มีเวลาพิมเลยค่ะ เพิ่งจะว่าง ขอโทษด้วยนะคะ
เดี๋ยวตอนหน้าจะพาไปบู๊แล้ว ไปกับพี่เมฆก็คงไม่พ้นบู๊แบบรั่วๆ เหมือนเดิมนั่นแหล่ะ
-
มายด์จำได้หมดแล้วเหรอนี่ :z3:
หน้าที่กับหัวใจ อะไรมาก่อนกัน รู้แต่ว่าเดี๋ยวนี้ดื้อขึ้น เดี๋ยวโดนพี่เมฆจับตีก้นหรอก :z1:
-
พี่เมฆเเม่ง วุ้วววว -*-
เกรียน แตกชะหองเลย นี้มันเหมือนกำลังอ่านนิสัยตัวเองเว่ย
บ้ะๆ :laugh: :laugh:
-
สนุกมากๆ
มาต่อไวไวเด๊อ~
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มายด์ดูเป็นผู้เป็นคนกว่าเมฆเยอะเลย
-
โอ้วววววววว
น้องมายด์...เปลี่ยนไป๊!
แต่จำได้แล้วก็ยังรักพี่เมฆเหมือนเดิมแบบนี้...
...ให้อภัยค่ะ!
-
:pig4: มาต่อเร็วๆนะ
-
โชว์ให้เป็ดมันดูเลยมายด์ หุหุ นอกจากแบ๊วแล้วยังแม่นปืน
-
เฮียเมฆยังคงเกรียนแตกไม่เคยเปลี่ยน ความหื่นทะลุ1000% :laugh:
ชอบน้องมายด์ตอนนี้มากอ่ะ เหมือนจะอ่อนนอกนะ ไม่ซื่อๆเหมือนแต่ก่อนแล้ว ยังไงก็ขอให้ยืนข้างไอ้แก่เมฆตลอดไปนะ สาธุๆๆ อย่ามีดราม่าเลย
:L1:คนแต่ง..
-
:oo1:มาต่อไวๆเน้อ :katai4:
-
มันส์มากกกกกกกกกกกค่ะ น้องมายด์แบบนี้ซิ ถึงจะแซ่บเวอร์ อิอิ
-
นีออนมาแบบโหดน่ารักสาส อยากได้ฉากรักร้อนๆอีกฉากคร้าบ
-
อยากเห็นพี่เมฆ "เอาจริง" เหมือนกัน คงเท่ไม่หยอก
-
โอ๊ยยยยยยยยลุ้นนนนนนน
-
:hao7: :hao7: อ่านแบบรวดเดียวตั้งแต่ตีสอง
:katai5: :katai5: อยากบอกว่าหนุ๊กมากเคอะ
:katai1: :katai1:แอบเซ็งนิดๆกับลุคใหม่ของมายด์
-
รออยู่จ้า สนุกดี ชอบๆ
-
จงมา จงมา จงมา :ling1: :ling1:
-
มายด์ น้องไปรักพี่เมฆได้ไงเพราะพี่มันใสซื่อเหรอ???
-
:z13: :z13: :katai4: :katai4:
-
อยากเห็นนีออนตอนโหดจัง
ยังรอพี่เมฆอยู่ทุกวันนะคร้าบบบ :call:
-
M ♠ M
24
นีออนความจำกลับมาแล้ว เป็นเรื่องดีหรือเหี้ยก็ไม่รู้ แต่ไอ้หอกที่ทำเขาหัวแตก มันต้องรับผิดชอบ
ผมจัดการลากไอ้คมมาสั่งสอน...นิ่มๆ
จากหน้าตาที่ไม่ค่อยจะดีของมัน ยิ่งเหี้ยกว่าเดิม นีออนเจ็บ 1 เท่า ผมเอาคืนให้ 3.5 เท่า ทีหน้าทีหลังจะได้ใช้สมองสองตีนคิดให้มากกว่านี้หน่อยว่านี่เด็กใคร
ตามที่สายส่งข่าวมา... บนเกาะปิดนั่น มีสัตว์อันตรายอยู่หลายชนิด
ที่แน่ๆ คือหมู
หมูและบริวารของหมู ที่แม่งพกทั้งปืนทั้งระเบิด
ถ้าไม่ใช่เพราะลุงช่วยสร้างสถานการณ์ หมูคงไม่ออกจากถ้ำง่ายๆ ผมยิ้มแบบเท่ๆ ให้กระจก นานทีปีหน...จะมีโอกาสจัดการตัวพี่เบิ้มแบบแจ่มแมวเยี่ยงนี้ มันช่างรู้สึกถึงพลังคอสโม่จริงๆ
ผมเสี้ยนอยากเอาศอกกระแทกเซลลูไลส์ไอ้หมูเหี้ยนี่มานานแล้ว คือมึงอ้วนมากเกินไปแล้ว มันหนักแผ่นดินมึงรู้ไหม มึงมันสมควรตาย ไอ้เสธหมูอ้วน
ความกระสันนี้ทำเอาผมนอนไม่หลับ
พอๆ กับเรื่องนีออนที่ต้องมาเข้ากลุ่มด้วยแบบ... กูก็ไม่รู้จะทำยังไง
เท่าที่ดู ผมเริ่มรู้สึกว่าเขาเก่งเรื่องปืนจริงๆ และอาจจะเก่งกว่าที่เห็น ถ้าหากกูเผลอ
เหมือนที่ผมเผลอโดนคำว่า ‘รัก’ สะกดจิต ทั้งที่นีออนจำเรื่องส่วนใหญ่ได้แล้ว...แต่เขาก็ยังบอกว่ารักผม
ผม...คือไอ้เมฆ... คนที่เคยเป็นศัตรูของเขานะเว้ย
ถ้าผมหล่อน้อยกว่านี้คงไม่เชื่ออ่ะ
ถ้านิสัยดีน้อยกว่านี้ก็คงไม่เชื่อเหมือนกัน
แต่ผมมันดีไปหมดทุกอย่างแบบนี้ ถึงจะเป็นศัตรูกันมา 8 ล้านชาตินีออนก็คงรักผมอยู่ดี
ลองมองดูรอบตัวนีออน ก็ไม่เห็นมีใครเจ๋งกว่าผมสักคน ผมมันที่สุดของศตวรรษนี้แล้ว ถ้าเขาไม่รักผมก็โง่เต็มที ถ้าจะทรยศผมก็ยิ่งโคตรฉลาดน้อยเข้าไปใหญ่เลย
มองนีออนที่กำลังพยายามว่ายน้ำท่าลูกหมาตามผมมาอยู่ก็ไม่หายกังวลสักที กลัวเขาตายก็กลัว กลัวถูกเขาฆ่าก็กลัว
เริ่มรำคาญที่ไม่เลิกคิดเรื่องนี้สักที
จะไม่คิด แม่งก็คิด จนตอนนี้กูไม่รู้จะทำตัวยังไง
ถ้าไม่เคยโดนทรยศมาก่อนผมจะไม่เสียใจเลยถ้าต้องตาย แต่นี่ผมยังไม่ตาย แถมยังมีบทเรียนมาก่อน
“พี่เมฆ...ถ้าหนัก ปล่อยผมว่ายเองก็ได้” นีออนหันมากระซิบบอก
“คุณจะว่ายไปข้างหน้าหรือว่ายอยู่กับที่?” ผมหยุดเพ้อตั้งหน้าตั้งตาจ้วงน้ำต่ออย่างไทเกอร์ วู้ด
“ก็ต้องไปข้างหน้าสิ”
“ผมปล่อยมือเมื่อไหร่ คุณว่ายได้ไม่เกิน 1 มิลอ่ะ เชื่อป่ะ”
“ใครจะบ้าทำได้แค่นั้น พี่เมฆดู!”
แล้วนีออนก็ปล่อยมือผม โชว์พาว
ผมเห็นท่าทางเขาแล้ว อดตามเข้าไปเคาะกบาลหยุดยั้งไม่ไหวจริงๆ
“ว่ายฟรีสไตล์ทำเชี้ยไร มันไม่ใช่สระเทศบาลนะคุณ เดี๋ยวพวกตะกวดแม่งก็ตื่นกันพอดี” น้ำกระเพื่อมแสด ไอ้เป็ดหันมามองตาเขียวเบย
“ก็ท่าอื่นมันไม่ไปนี่ครับ” นีออนเสียงนิ่ม คอหดขึ้นมาทันที
“ก็ถึงบอกให้จับมือผมไว้ เดี๋ยวผมพาขึ้นสวรรค์เอง”
“สวรรค์หรือนรก เอาให้แน่”
“กรรม อยู่กับผมเหมือนอยู่นรกหรือไงล่ะ?”
“.......................”
อ้าว เงียบว่ะ เรื่องแค่นี้มันตอบยากตรงไหน แค่ใช่หรือไม่ แล้วมันก็ต้องตอบว่า ‘ไม่’ อยู่แล้ว จะคิดนานไปไหน
“เออ ไม่รักก็บอก ก็ทิ้งกันเลย ผมมันไม่สำคัญอยู่แล้ว”
“ฉิบหาย! มึงจะพล่ามอะไร เกรงใจกูบ้างไอ้เหี้ย” ไอ้เป็ดทนเห็นเราทะเลาะกันไม่ได้ รีบไกล่เกลี่ยให้ ขอบใจนะเว้ย
”เห็นไหม ถ้าจะทำร้ายความรู้สึกผมอ่ะ ก็เกรงใจไอ้เป็ดมันบ้าง”
“ผมบอกไม่รักพี่เมฆตอนไหน อย่าคิดไปเองสิ”
“ก็คุณคิดว่าอยู่กับผมเหมือนตกนรกนี่หว่า ผมเสียใจจะจมน้ำตายอยู่แล้วนะ”
“ถ้าพี่เมฆตายผมก็ตายด้วย ผมไม่ทิ้งพี่แน่ๆ”
อา....พลังแห่งดวงจันทร์ ลำแสงของคุณช่างเจิดจ้า หล่อเลี้ยงค่า HP ในกระดองใจผมจริงๆ
“ไอ้พวกเหี้ย ใกล้ถึงแล้ว มึงหุบปาก แล้วถอดชูชีพทิ้งด้วย” ไอ้เป็ดทนเห็นเรารักกันไม่ได้ รีบแสดงความริษยาออกมาทางน้ำเสียง สาดเอ๊ย ที่เมื่อกี้ขอบใจกูขอคืนละกัน
“เป็ด มึงมา มึงมาเลย มายด์ไม่มีห่วงยางแล้ว ขอหลังมึงให้มายด์ขี่หน่อย”
“ไอ้สัด มึงเลิกเล่นสักทีได้ไหม กูคิดผิดหรือเปล่าวะที่อยู่ทีมเดียวกับมึงเนี่ย”
“กูโดนมึงด่าไม่หยุด กูยังไม่บ่น แล้วมึงบ่นหาพิซซ่าหน้าลาบปลาดุกอะไรของมึง”
“เฮ้อ กูเหนื่อยจะคุยว่ะ พวกมึงอยากทำอะไรก็ทำ แต่อย่ามายุ่งกับกู แล้วก็อย่าทำให้เสียงาน กูไปก่อนล่ะ”
ไอ้เป็ดเจอพูดแทงใจดำ ทำเป็นรับไม่ได้ รีบดำน้ำหนีไปโน่นเลย
แถมหนีไปคนเดียวไม่พอ ลูกสมุนก็ดันเจริญรอยตามไปติดๆ
“พี่เมฆ ไม่รีบไปเหรอครับ?” นีออนถอดเสื้อชูชีพแล้ว เห็นลอยคอแบบใกล้จมผมเลยรีบตามไปลากขึ้นมา
“จะทำไรบอกก่อนดิวะ ตกใจหมด” ถ้าจมจริงกูไม่อยากคิดสภาพตัวเองเป็นพ่อหม้ายเลยนะเว้ย
“ผมไม่อยากเป็นตัวถ่วงเลย”
“ใกล้ถึงแล้ว เกาะหลังผมเร็วจะได้รีบตามให้ทัน” นีออนทำตามทันที แต่สีหน้าไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่
“พี่เมฆไม่เหนื่อยเลยเหรอ?”
“รู้ได้ไง?”
“ผมฟังจากจังหวะการหายใจ”
“ตัวคุณก็แค่นี้ ไม่พอทำให้ผมเหนื่อยหรอก”
“แล้วพี่เมฆเคยเหนื่อยสุดๆ ตอนไหนเหรอ?”
“ตอนเอาคุณไง โคตรเหนื่อยค**”
“เห็นทำหน้าเฉยๆ จะเหนื่อยได้ไง”
“ผมโดนทั้งบีบ ทั้งรัด ทั้งตอด ทั้งดูด คุณคิดดูดิว่ามันจะทนไม่เหนื่อยไหวได้ไง”
“แล้วพี่เมฆชอบเหนื่อยไหม?”
“ถ้าเหนื่อยแบบได้เอาก็ชอบนะ”
“แล้วจะได้เอาอีกไหม?”
“เฮ้ย นี่คุณยั่วผมเหรอ คุณจะมายั่วผมอะไรตอนนี้”
นี่ถ้าพวกเราไปฮันนีมูนกูจะไม่ว่าเลย
“ไม่ได้ยั่ว ผมแค่ถาม แค่อยากรู้เรื่องพี่เมฆเยอะๆ”
“อยู่ๆ กันไปเดี๋ยวก็รู้เอง จะใจร้อนไปทำไม หรือว่าตอนนี้อยากที่ตูด?”
“กลัวไม่ได้ถามเฉยๆ ข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้”
“จะเกิดเชี้ยอะไร ถ้าไม่ได้เกิดเป็นโกโก้ครั้น”
ได้ยินเสียงนีออนหัวเราะคิกคัก แม่งเส้นตื้นจริงนะเมียกู
“พี่เมฆสักที่หลังเป็นรูปอะไรเหรอ? ตอนนั้นผมไม่ได้ดูให้ชัดๆ อ่ะ กลัว”
“คนบ้าอะไรวะ กลัวรอยสัก”
“ก็มีคนบ้าแบบผมเยอะแยะไป”
“รูปปริ้นเตอร์”
“หา?”
“สักรูปปริ้นเตอร์” ผมตอบไปขำๆ
“คนบ้าอะไรอ่ะ สักรูปปริ้นเตอร์ ผมไม่เชื่อหรอก”
“ถ้าผมพูดว่าสักรูปเสือคุณจะเชื่อว่างั้น?”
“ก็น่าเชื่อกว่าปริ้นเตอร์ไหมล่ะ?”
“ไม่บอกหรอก เดี๋ยวให้ถอดดูเอง”
“สัญญาแล้วนะครับ พี่เมฆห้ามทำให้ตัวมีแผลด้วย เดี๋ยวเห็นรอยสักไม่ชัด”
“เป็นห่วงผมก็บอกมาตรงๆ เหอะน่า จะอายทำไม”
“ทั้งรักทั้งห่วงเลยล่ะครับ แล้วพี่เมฆล่ะ?”
“ผมทำไม?”
“รักผมไหม?”
ผมแกล้งคิดนาน...จนนีออนต้องเขย่าไหล่
“ไม่รักเหรอ?” เขาจะอ้อนผมเอาอะไรวะ ตั้งนานก็ไม่อ้อน หรือเพิ่งคิดได้ว่าตัวเองรักผมมากเกินใจจะอดทน
ใกล้ถึงจุดที่ต้องขึ้นฝั่งแล้ว... ผมให้นีออนหยุดเพ้อ เอานิ้วชี้แตะปากบอกให้เงียบ พวกไอ้เป็ดรออยู่ มันไม่คิดจะส่งสัญญาณอะไรนอกจากดำน้ำลงไปพร้อมกันสี่คน
“สูดลมหายใจลึกๆ นะ” นีออนพยักหน้า
ผมพาเขาท่องโลกบาดาลในความมืดมากกว่า 5 นาทีก็ถึงเป้าหมาย
ตรงท่าน้ำมีเวรยามยืนอยู่สองคน ไอ้ใบ้กับไอ้โจเก็บเรียบแล้วปล่อยศพลงน้ำ มันแยกกันไป สองกลุ่ม เหลือผมกับนีออนตามมาเป็นคนสุดท้าย
นีออนชี้ไปตรงหอคอยด้านบน...แล้วชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
ทำสัญญาณมือว่าจะยิงคุ้มกันให้
จากตรงนี้ จะไปหอคอยนั่นไม่ใช่ 2 เมตร แต่เป็น 2 กิโลแม้วแล้วผมจะปล่อยให้เขาไปได้ไง
ผมภาษาใจบอกเขาว่า... ไม่ ให้ เธอ ไป!
นีออนก็เถียงสุดใจขาดดิ้นว่า... จะ ไป! เรา แยก กัน
แยกกันทำ....แมวอะไรครับ !?
จะแยกเอาตั๋วชิงโชคไปมัลดีฟเหรอ
ผมวิ่งตามนีออน แต่เขาล่วงหน้าไปตั้งป้อมยิงอยู่ข้างแท้งค์น้ำ
เห็นท่ายิงกับจังหวะการชักปืนแล้วผมหน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นไส้ติ่งอักเสบ
นี่มันไม่ใช่มือสมัครเล่นแล้วมั้ง!
นีออนชี้นิ้วไปที่ตา แล้วยิ้มมุมปากนิดๆ น่ารักจังเมียใครวะ
แต่เสียงเดินย่ำต๊อกใกล้ๆ ทำเอาต้องเลิกชม... ละสายตาไปมองข้างหลัง
ไอ้สลัดเป็ดเผ็ดย่างเอ๊ย!
พวกมึงจะมากันเยอะไปแล้วนะเว้ย นี่ไม่คิดจะเว้นที่ให้กูเดินสะดวกๆ มั่งเลยหรือไง
ผมหันไปมองนีออนอีกที
ฉิบหาย...
แม่งหายไปแล้ว
ไปไหนวะ ฉิบหายแล้ว...
ผมจะตามเขาไปก็ไม่ได้ ถ้าลุกขึ้นจากตรงนี้พวกมันต้องเห็นแน่ ต้องจัดการตรงนี้ก่อน
ไม่ได้ๆ ต้องตามไป... เดี๋ยวเขาเป็นอะไรขึ้นมา...
สมองผมเริ่มปั่นป่วน คิดอะไรไม่ออก
ยังไงก็ต้องเก็บก่อนวะ ถ้าตายก่อนกูก็ไม่เท่ดิ
ผมกำดินใส่มือ... รอเป้าหมายเข้ามาในระยะประชิดแล้วจัดดินตีอัดหน้าไปสองคน หนึ่งคนเอามีดสั้นเจาะคอหอย
เสียงปืนดังระงมรัวๆ หลายนัด
แม่งเอ๊ย ยอมรับชะตากรรม ไอ้เป็ดด่ากูแน่.... แต่นี่มันตั้งแปดคน เห็นใจกูเถอะ กูหาที่ซ่อนอื่นไม่ทัน
ผมหนีห่ากระสุน ปามีดอัดไข่สุดลิ่มหนึ่งคนโทษฐานตกใจเวอร์จนปืนดังลั่นไปหลายนัด
เหลืออีกหกว่ะ ไหนๆ ก็ใช้ปืนกันแล้ว ผมเอามั่งก็ได้วะ ยิ่งไม่ชอบอยู่ด้วยนะสัด ไอ้ความรุนแรงเนี่ย
“พ่อแม่มึงไม่สอนเรื่องมารยาทเลยใช่ไหม ยิงปืนอัดกูอยู่ได้”
ถ้ามึงรู้ว่ากูเป็นใครมึงต้องไม่ทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้แน่ๆ
“ฆ่ามันเลย!!!” หนึ่งในนั้นตะโกนลั่นทุ่ง คาดว่าเสียงคงดังไปถึงป่าอะเมซอน
“ไม่คิดจะเลี้ยงเป็ปซี่กูสักขวด แล้วยังมาก้าวร้าวใส่กูอีก จะหาว่ากูโหดไม่ได้นะ” เหลืออดแล้วนะมึง ผมกระโดดไปคว้าปืนในมือคนหนึ่งยิงใส่ที่เหลือตายสี่ เหลือสอง จับหักคอหนึ่ง ไอ้ที่พุ่งเข้ามาผมยกเท้าถีบแล้วยิงอัดสมองไปหนึ่งนัด
ซ้ำไอ้คนคอหักไปอีกหนึ่งนัด ในเมื่อมันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ ผมก็จะให้มันได้ตายสมใจ
ดูซิ ผมปรานีพวกมันขนาดไหน
“ไอ้เหี้ยเมฆ มึงทำอะไร!?” ว่าแล้ว... ตดยังไม่หายเหม็นไอ้เป็ดก็มาเทศน์
“กูกินพิซซ่าอยู่” ตามึงน่ะมองบ้างนะ อย่าให้กูต้องพูดเยอะ
“กูไม่มีอารมณ์ตลกกับมึง! เสียงปืนดังสนั่นขนาดนี้ แม่งตื่นกันทั้งค่ายแล้วมั้ง ถ้าไอ้ใบ้ไปห้องส่งสัญญาณไม่ทัน มึงเตรียมตัวรับศึกหนักได้เลย”
“มันมาเยอะ ถ้าไม่ fight ทีมเราก็ไม่เหลือคนหน้าตาดีดิ”
“ไอ้สัด แยกกัน กูจะไปช่วยไอ้ใบ้ แล้วนี่เมียมึงไปไหน?” ไอ้เป็ดถามแบบเพิ่งคิดได้
ผมมองไปที่หอคอยงาช้าง แล้วอึ้งที่เห็นนีออนชูนิ้วโป้งให้อยู่ไกลๆ
แม่ง...ทำไปได้ว่ะ
“โน่นไง” ผมชี้ นีออนยกสองนิ้วจิ้มตาตัวเอง บอกทิศ จำนวนคนประมาณสิบคน วิ่งมาด้วยความเร็วสูงด้วย ใช้ได้ๆ
“มึงอยู่สกัด” ไอ้เป็ดพอรู้ก็รีบชิ่งเลยนะมึง
ผมเงยหน้าถามนีออนด้วยภาษาใจว่า ‘เจ็บตรงไหนไหม?’
แต่นีออนไม่ตอบ ดันบอกให้ผมวิ่งไปบังเกอร์ทางทิศเหนือด้วยความเร็วแสง
ผมขี้เกียจขัดใจ เพราะเห็นเขากระโดดเหยงๆ แล้วรีบยิงไปยังทิศที่บอกว่ามีคนมา
พอถึงบังเกอร์ ผมก็พบว่า...มีคนนอนหลับอยู่ห้าคนในสภาพเลือดไหลออกจากหัวใจจนชุ่ม
นี่ถ้าไม่ใช่ที่หัวใจ ผมคงนึกว่าพวกไอ้เป็ดซัดเรียบ
ผมมองที่นีออนอีกครั้ง... มีคนรู้ที่ซ่อนเริ่มรัวปืนใส่เขาแล้ว
ผมเพิ่งเข้าใจ
นี่แม่ง...ปล่อยให้กูมาหลบเหรอ กูไม่ใช่ของสงวนนะเว้ย! มึงต่างหากที่กูจำเป็นต้องถนอม
ผมวิ่งกลับไปที่เดิม หันมองหอคอยไม่รู้สึกถึงความเคลื่อนไหว จิตใจก็เริ่มปั่นป่วน
“อยู่ไหนวะ มึงอย่าบอกกูนะว่า....” ผมหันกลับไปที่หอคอยทันที วิ่งแบบไม่คิดชีวิต
“อย่าบอกกูนะมายด์...” ผมยิงปืนอัดหน้าไอ้พวกที่มาถึงหอคอยก่อน
สาดกระสุนแบบไม่เล็งเหี้ยไรแล้วรีบวิ่งขึ้นชั้นบนสุด
ผมยืนหอบ ข้างบน วิวสวยใช้ได้ ถึงว่าไอ้พวกเวรยามแม่งชอบแอบงีบ จนปล่อยให้นีออน เด็กตัวเปี๊ยกเชือดเอาได้ง่ายๆ
ผมหันซ้ายหันขวา หาคนที่น่าจะอยู่บนนี้ แต่ไม่เห็นนอกจาก...ศพ ที่หน้าตาไม่ค่อยดีเท่าไหร่
นีออนหายไปไหนวะ ผมยืนงงกับสภาพไปแป้บนึง ไม่คิดว่าเขาจะลงไปข้างล่างได้
“มายด์” ผมลองเรียก พร้อมกับพยายามมองหาร่องรอย จนพบรอยเท้าตรงระเบียง ผมชักปืนชะโงกหน้ามองขึ้นไป แล้วลองปีนขึ้นบนหลังคาอีกที
“มายด์!”
“พี่เมฆ” นีออนกอดปืนมองผม แขนซ้ายโชกเลือด
H
:hao5:
-
จบค้างๆมากๆ. นีออนจะเป็นอะไรไหม
-
ตอนนี้มีแต่เสียงปืนและกลิ่นคาวเลือด นีออนไม่เป็นไรใช่ม้ายยยยยยย :hao5:
-
พี่เมฆยังคงตลกเหมือนเดิม แม้ในสถานการณ์ซีเรียส555555
มายด์รู้สึกจะเทพไม่ต่างจากพี่เมฆเลยนะ-..-
-
นีออนอย่าเป็นอะไรนะ พี่เมฆดูแลเมียหน่อยดิ
-
อิพี่เมฆเวอร์ชั่นรวนและปั่นป่วนหัวใจเพราะห่วงเมีย :hao7:
-
ฮาไปไหนนน
คนเเต่งติดเกมว้ะ
ระวังกระสุนหมดนะ สงสัยน้องนีออนอยากsolo นีออนโหดไปไหนเอาGGWPไปเล้ยยย
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
น้องนีออนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:ling1:
-
เมียเจ็บแล้วนะพี่ ดูแลไม่ดีเดี้ยะแม่ยายทวงคืน
-
:call: มาต่อไว้ๆนะครับกำลังสนุกเลย :hao6: :katai3: :hao6:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38163.60 ฝากผลงานด้วยนะครับ เรื่อง บทรัก เมียแต่ง
-
เลือดใครสาดกระเซ็น
คงไม่ใช่ของนีออนหนอกมั้งเนี่ย
พี่เมฆอุตส่าห์ตะลุยขึ้นมาจนเจอเลยนะ
-
:call: :call:
-
เดี๋ยวนะ ว่ายน้ำท่าไทเกอร์ วู้ด เป็นยังไงฟร่ะอีพี่เมฆ #นักกอล์ฟป้ะแกหรือฉันจำผิด :laugh:
น้องมายด์โดนยิง?? จริงดิ่! ไม่ใช่มั้ง เลือดคนอื่นเปล่า ใครทำเมียพี่เมฆเจ็บงี้ เดี๋ยวได้ตายอนาจยกกองทัพหรอก :z2:
รอตอนต่อไปน้า ฮาจริงอะไรจริง :กอด1: :pig4:
-
ปากไม่บอกรัก
แต่การกระทำ.....
รักเมียมากนะพี่เมฆ :-[
-
โอ็ยยยย ลุ้นนนน
-
:hao4: รอ
-
M ♠ M
24.5
ผมอยากแก้แค้น
อยู่ดีๆ พอได้จับปืน และลองได้ลั่นไกออกไป หยดเลือดที่กระเซ็นออกมาจากอกของฝ่ายตรงข้าม อารมณ์และความรู้สึกที่เกิดขึ้น ฉับพลันนั้น มันได้บ่งบอกว่าที่ผ่านมาอดีตของผมเป็นอย่างไร
ผมเคยถูกยิง
เคยโดนหักหลังจากคนที่ไว้ใจ
มันช่างเจ็บปวด
โชคดีที่ผมเคยลืมความเจ็บนั้น แต่มันแค่ระยะเวลาสั้นๆ
ตอนนี้ผมจำได้แล้ว ทุกอย่าง
ผมกันพี่เมฆออกไป แล้ววิ่งขึ้นหอคอย
ปลดปล่อยอดีตทุกอย่างออกมาผ่านปลายนิ้ว
ผมยิ้มให้กับตัวเอง ยิ้มให้กับคนที่นอนหมดลมหายใจ
อุตส่าห์คิดว่างานที่ค่ายนี้คงใกล้จบ เพราะไม่เห็นศัตรูเคลื่อนไหวรอบๆ เลย ยกเว้นคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินมาพร้อมอาวุธครบมือ
คนพวกนี้ที่อยู่กับไอ้ท้อปนี่หว่า...
ผมมองผ่านกล้อง และส่งสัญญาณมือให้คนประหลาดชาวต่างชาติ กำลังอยากถามว่าพวกไอ้ท้อปล่ะไปไหน แต่พอพวกเขาเห็นผม
สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ผมรีบก้มหัวลง เพราะห่ากระสุนที่สาดมาแบบไม่ยั้ง
ปังปังปัง!
อะไรวะ มันยิงผมทำไม มันจำผมไม่ได้เหรอ?
หรือว่าเมื่อกี้มันเห็นหน้าผมไม่ชัดแล้วนึกว่าเป็นศัตรู
ผมพยายามส่งสัญญาณมืออีกครั้ง สัญญาณที่รู้เฉพาะทีมเราเท่านั้น แต่พวกนั้นก็ยังกระหน่ำยิงมาเหมือนเดิม
ท่ามกลางความตกใจ และกระสุนที่เพิ่งเจาะผ่านต้นแขน ผมรีบหาทางหนี เห็นกิ่งไม้ท่อนนึงยื่นเฉียดหลังคาไปไม่ไกล
สงสัยต้องปีน แม่งเอ๊ย โคตรทุลักทุเล
พอปีนขึ้นไปสำเร็จ ผมรีบปะติดปะต่อเรื่องว่าทำไมไอ้พวกนั้นถึงยิงผม? ไม่หนอนบ่อนไส้ ก็นายสั่งมา
แต่เรื่องไม่ไว้ใจผมมันน่าจะเคลียร์แล้วนี่นา
เสียงกระสุนยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผมหันไปทางกิ่งไม้ กำลังคิดว่าจะกระโดดไปเกี่ยว ไม่รู้จะไหวไหม เริ่มเจ็บแขนนิดๆ แล้ว
“มายด์” เสียงพี่เมฆ!
ไม่ทันหายตกใจ ผมก็เห็นเขาปีนขึ้นมายืนที่เดียวกันแล้ว
“มายด์!”
“พี่เมฆ” ทั้งดีใจทั้งโล่งอก
ผมกำลังจะอ้าปากบอกเขาว่าพวกคนต่างชาติมันชักไว้ใจไม่ได้แล้ว แต่พี่เมฆพอเห็นสภาพผม เขาก็อ้าปากค้าง รีบกระชากแขนผมไปดู แล้วเอาเป้ออกจากหลังหาผ้ามามัดแขนผมห้ามเลือดไว้
“เหี้ยไรเนี่ย ถูกยิงจนได้ใช่ไหม?” พี่เมฆโมโหแบบปิดไม่มิด
“กูเครียดตั้งแต่เห็นคุณทำเป็นเก๋าเกมส์แล้วนะ ไอ้เวรเอ๊ย รู้ป่ะว่าถ้าผัวคุณมาเห็น เขาจะรู้สึกยังไง มีเมียชอบโชว์พาวโง่ๆ น่ะ” พี่เมฆว่าผมซะเสียเลย
“ผมช่วยพี่เมฆนะ!”
“อ่อนอย่างคุณจะมาช่วยผมหาพ่อเหรอ! ไม่ต้องหรอกครับ สัส ไม่ต้องมาทำเป็นเก็กซีเรียสเลย”
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าเขาไม่พูดเพราะๆ ด้วยแล้ว ซึ่งมันอาจจะเกิดจากการที่เขาเดือดจัดหรือไม่ก็เพราะตัวจริงของพี่เมฆเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว
“ไม่ช่วยก็ได้! ผมอยากทำเอง! ผมอยากฆ่าพวกมันด้วยตัวของผมเอง! แล้วถ้าพี่เมฆอยู่มันก็เกะกะผม ผมเลยบอกให้พี่ไปไกลๆ ซะ”
“โห นี่คุณ นี่มัน...ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ” พี่เมฆทำหน้าอึ้งกับคำโต้ตอบ
“ผมรู้ว่าตัวเองเป็นยังไง ผมทำได้แน่นอน พี่เมฆก็อย่าประเมินผมต่ำนักเลย ตอนแข่งยิงปืนกันพี่ก็เห็นว่าผมแม่น”
“โห ยัง ยังไม่หยุดอีก นี่คุณโอหังกับกูขนาดนี้เลยเหรอ? เริ่มจะไม่น่ารักแล้วนะเว้ยมายด์!”
พี่เมฆทำหน้าดุใส่ผมจริงๆ แล้วคราวนี้ ถึงเสียงเขาจะไม่โหดมากแต่ผมก็เสียใจ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วที่ด่าผมอ่ะ ผมอุตส่าห์ตั้งใจช่วยแล้วยังมาด่าผมหยาบๆ อีก
“ไม่น่ารักแล้วมาเอาผมทำไมล่ะ ถ้าไม่น่ารักพี่ก็ไม่ต้องรักก็ได้ ทิ้งผมไปได้เลย ไม่ต้องมาช่วยแล้ว!” ผมพูดไปก็น้ำตาซึมไป
“เฮ้อ” พี่เมฆเท้าเอว ก้มหน้าถอนหายใจแรงๆ พอเห็นผมร้องไห้ สักพักเขาก็เงยหน้าขึ้น หรี่ตามองผมจากมุมสูงด้วยสายตาที่นานๆ จะเห็นสักที
“ไอ้ขี้แย นี่มันสนามจริง แล้วกูก็ไม่ได้ใจดีจริงๆ หรอกนะจะบอกให้มึงรู้ไว้”
เหมือนโดนกระแสไฟฟ้าช็อต ตัวเขาเมื่อครั้งก่อนที่ผมเคยมองผุดออกมาในมโนภาพทันที
“ไอ้เมฆ ไอ้มายด์!!!” พี่เป็ดตะโกนเรียกหาจากข้างล่าง สงสัยจะเคลียร์พื้นที่ได้แล้ว
พี่เมฆขมวดคิ้วพอได้ยิน เขาชะโงกหัวไปมองพร้อมหรี่ตาแบบครุ่นคิดอะไรบางอย่าง หน้าตาที่ผมเคยเห็นเมื่อครั้งอดีตย้อนกลับมาให้ได้คิดว่าพี่เมฆก็มักจะมีมุมแบบนี้อยู่เสมอ
“สัด กูอยู่นี่ !” เขาแสดงตัวโต้ตอบกลับไป แต่เป็นในมุมมองที่ทุกคนเคยเห็น ไม่ใช่แบบเมื่อกี้
“ไปทำเหี้ยอะไรบนนั้น มึงอู้อีกแล้วเหรอ!?”
“ใช่ไง เสร่อถามอีกนะมึง”
“ไอ้เหี้ย ลงมา คุณท้อปมาถึงแล้ว”
“เออ มาแล้วไง กูต้องลงไปปูพรมแดงให้มันเดินไหม?”
“มึงอย่าเยอะ ลงมา!!!”
พี่เมฆยิ้มมุมปากยักคิ้วล้อเลียนจนพี่เป็ดเลิกคุย เดินหนีไปอีกทาง
ผมอยากบอกพี่เมฆเรื่องที่ถูกพวกเดียวกันยิง แต่พอเห็นสายตาพี่เมฆยังจดจ้องอยู่ที่เดิม แต่สีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชา ก็เริ่มไม่กล้าคุย แถมยังน้อยใจกับเรื่องบ้าๆ เมื่อกี้ไม่หาย ผมเลยเลือกที่จะเงียบ แล้วค่อยๆ ปีนกลับลงไปเอง
“ฮึก” เลือดเริ่มซึมออกจากแขนมากกว่าเดิม แต่ที่เจ็บกว่านั้นคือท่าทีของพี่เมฆที่เลิกสนใจผมโดยสิ้นเชิง ผมห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้อย่างยากลำบาก
มองซ้ายมองขวา อยากกลับไปรวมกลุ่มก็กลัวโดนดักยิงอีก จะทำยังไงดี?
“มานี่”
“เฮ้ยยย” อยู่ๆ ผมก็โดนจับอุ้มพาดบ่า พอเห็นว่าเป็นพี่เมฆก็ทั้งดีใจทั้งน้อยใจรวมกัน จนสับสนไปหมด
“ปล่อยผม จะพาผมไปไหน” ผมเดาใจเขาไม่ออกเลย
“พาไปข่มขืนแล้วฆ่า” พี่เมฆพูดเสียงเรียบเล่นเอาผมถึงกับใจหล่นลงไปบนตาตุ่ม
“อย่ามาล้อผมเล่นนะพี่เมฆ”
“หรือจะให้ฆ่าอย่างเดียวล่ะ?”
“พี่เมฆ! จะทำอะไรกันแน่เนี่ย ปล่อยผมลงนะ” พี่เมฆพามาหลบตรงมุมหนึ่งในป่าหลังโขดหินก้อนใหญ่ เขาปล่อยผมลงแล้วเอาสองแขนคร่อมดักทางหนีเอาไว้
“ทำอะ....”
“ชู่ว...” พี่เมฆเอานิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากบอกให้เงียบ
“อย่าอวดดีมาก กูปวดหัว หรือว่าคนอย่างมึงต้องโดนเอาก่อนวะ ถึงจะว่านอนสอนง่าย?”
“ผมไม่ใช่สัตว์เลี้ยงที่ต้องทำตามคำสั่งใครทุกอย่างนี่”
“แต่ถ้ากูสั่งมึงต้องทำ เคป่ะ?”
“พี่มีสิทธิ์อะไรล่ะ?”
“ผัวมึงไง”
ผมผลักพี่เมฆออกทันทีที่โดนล็อค แต่ก็สู้แรงเขาไม่ไหว ทั้งปากก็โดนจู่โจมบดลงมาอย่างหนักหน่วง ผมเหมือนขาดอากาศหายใจ ร่างกายก็เหมือนไม่ได้อยู่ติดพื้น
“เวลาอย่างนี้เนี่ยนะ!?” ผมเบี่ยงปากหลุดออกมาได้แป้บนึงก็โดนประกบต่อ พี่เมฆดึงกางเกงผมลง ผมยิ่งดิ้นหนัก
“อื้ออ” อกเขายังกับแผ่นคอนกรีตเสริมเหล็กที่ดันเท่าไหร่ก็ไม่ขยับ
“เมื่อกี้เราความเห็นไม่ตรงกันใช่ไหม?” ผมรู้สึกเหมือนโดนอะไรแข็งๆ จ่อที่ประตูหลัง ได้แต่มองหน้าพี่เมฆแบบพูดไม่ออกตอนเขาบอกว่า
“เยสกัน เดี๋ยวความเห็นมันก็ตรงกันเองนั่นแหล่ะ”
ไม่อยากจะเชื่อเลย!!!
“เจ็บ พี่เมฆ จ..เจ็บ” ผมได้แต่หลับตาสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ
“คราวหลังจะได้ไม่ทำอีก”
“อุตส่าห์ทำดีแล้วแท้ๆ อะ...อื้อๆๆ” ผมเจอกดถี่ๆ เข้าไปจนแทบกลั้นเสียงไว้ไม่อยู่
“เฮ้ย ดีตรงไหนวะ กูไม่อยากเสียมึงอ่ะ”
ผมมองหน้านิ่วคิ้วขมวดของพี่เมฆแล้วอดใจชื้นไม่ได้ เพิ่งรู้สึกว่าเขาพูดจริงๆ ก็คราวนี้แหล่ะ
“ผม... ผมก็ไม่อยากเสียพี่”
“แต่เมื่อกี้กูเกือบเสียชีวิตเพราะห่วงมึงแล้ว”
“ห่วงผมจนแทบตายเลยเหรอ?”
“............................” พี่เมฆนิ่งเหมือนอึ้งอะไรสักอย่าง ผมได้แต่กอดเขาไว้ทั้งขาทั้งแขนแน่นๆ
...ดีใจจนลืมความเจ็บทุกอย่าง
♠♠♠
“กว่าจะตามมาได้นะมึง” พี่เป็ดบ่นทันทีที่เห็นผมและพี่เมฆเดินเข้าไปถึง
ถึงพี่เมฆจะยังอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่อย่างน้อยผมก็ได้บอกเขาไปแล้วว่า ผมไม่ได้พลาดเพราะศัตรู แต่ที่พลาดก็เพราะพวกเดียวกันต่างหาก
พี่เมฆพยักหน้า ไม่รู้คิดอะไรอยู่ เขาบอกแค่ว่า
‘หลังจากนี้กูจะล่อแม่งให้บันเทิงไปเลย แค่มึงกับกูก็พอ’
.................แค่มึงกับกู..................
แค่มึงกับกู
ฮะๆๆ ฟังดูแล้วเหมือนจะสนิทกันยิ่งกว่าเดิมอีกแฮะ
“เสบียงมาแล้ว กินก่อนสิ” ไอ้ท้อปบอกพี่เมฆที่กำลังเขี่ยกล่องมานั่ง ผมมองแล้วไม่เจอไอ้คนที่ยิงผมเลย... มันไปไหนนะ?
“ไอ้เหี้ย” พี่เมฆโวยวาย “กูเหนื่อยมาทั้งวันทั้งคืน มึงให้กูแดกปลาย่าง สมองอ่ะ มีเยอะกันเหลือเกินนะ”
“มาช้าแล้วอย่าเรื่องมาก” พี่โซ่ที่ยืนอยู่หลังไอ้ท้อปพูดขึ้น
“เออ มัวทำเหี้ยอะไรกันอยู่ กูบอกให้รีบมา เอ๊ะ! มึงอย่าบอกนะว่ามัวแต่ไปเยสกัน!!!” พี่เป็ดระเบิดลง
“เหนื่อยนี่หว่า ขอสบายตัวมั่งดิ”
“พ่องตาย!! ถึงว่าเดินหาจนทั่วแม่งไม่เจอ นี่พวกมึงมาทำงานหรือว่ามาหาที่เยสเอ้าท์ดอร์กันแน่”
“กูมาอย่างหลังอ่ะ”
“ไอ้...”
“แล้ว.........” พี่เมฆเอานิ้วชี้วนๆ “ชาวร็อคกูหายไปไหนล่ะ?”
ผมขำที่เขาขัดคำพูดของพี่เป็ดทำเป็นไม่สนใจ
“พวกไอ้โจ? ผมให้มันไปเคลียร์ท่าเรือตามแผนแล้ว” ไอ้ท้อปนั่งเท้าคางบอกแบบเนือยๆ
“นายมาสายตั้งครึ่งชั่วโมงนะเมฆ จะรับผิดชอบยังไง?” เอ่อ เพราะมัวแต่ไปทำเรื่องไร้สาระให้เสียแผนแท้ๆ
“ผมกับมายด์จะไปเก็บของให้เอง” พี่เมฆรับอาสา
“โห ลูกพี่ ไปด้วยดิ”
“เฮ้ย กูต่างหากที่อยู่แนวหน้า” พี่คมกับพี่เป็ดร้องตามซะงั้น
“ไอ้สัด พูดไม่ฟัง กูกับมายด์เท่านั้น คนอื่นอย่าเสือก”
“แม่งโกงอ่ะ ชอบหนีไปกันสองคน ผมก็อยากอยู่กับน้องมายด์นะ อยากเห็นฝีมือเทพ ลูกพี่อ่ะงานหยาบ พนันกันได้เลย ถ้าผมไม่ไปด้วยรับรองว่ามิชชันเฟลแน่”
“รำคาญชิบหาย พนันเหี้ยไรวะห้วนๆ มึงแทงปากเปล่า ก็จ่ายปากแตกนะเว้ย”
“งั้นให้คุณหนูท้อปตัดสิน”
“คมไม่ต้องไป” ไอ้ท้อปพูดแบบเบื่อๆ
“โอ้ว ม่ายยยย”
“ให้เมฆรับผิดชอบที่มัวแต่ไปเอากับไอ้เด็กนั่น มันจะได้รู้ซึ้งจริงๆ สักทีว่าปืนน่ะเขาใช้กันยังไง”
ไอ้ท้อปมันพูดยังกับว่าผมใช้ปืนไม่เป็น น่าเจ็บใจจริงว่ะ
“จับเป็นนะ”
ผมว่าไอ้ท้อปไม่ได้เต็มใจอยากให้ผมมากับพี่เมฆหรอก แต่มันไม่รู้จะขัดความกวนตีนของเขายังไงมากกว่า ผมกับพี่เมฆเตรียมกระสุนและเสบียง ที่สำคัญเตรียมปืนเหมาะๆ สักสองกระบอกเป็นอย่างต่ำ เพราะคราวนี้ต้องแยกกับทีมจริงๆ จังๆ แล้ว
“ชาวร็อคแม่งชิ่งซะงั้น สงสัยไม่กล้าบวกกับผมว่ะ” พี่เมฆเดินสบายอารมณ์ไปตามทาง ผมเห็นเขาดูแผนที่คร่าวๆ แป้บเดียว มองเข็มทิศที่นาฬิกาอีกไม่กี่ครั้งก็พร้อมเดินทาง
“อ้าว ไม่พูดแบบเมื่อกี้แล้วเหรอ?” กูมึง ไรเงี้ย
“พูดว่า.......อ๋อออ นึกออกแล้ว” ผมตั้งใจฟัง
“รูตูดคุณมันมีทวินแคม 16 วาล์ว เปิดปิดสามจังหวะหรือเปล่าวะ ทำไมมันเผาไหม้เครื่องยนต์ผมดีจัง”
“ไม่ใช่สักหน่อย” โธ่เอ๊ย อุตส่าห์ตั้งใจฟัง
“อะไรของคุณ?”
“ไม่พูดกูมึงกับผมแล้วเหรอ?”
“กรรม ชอบผู้ชายดิบๆ เหรอ? ขอโทษทีว่ะ ที่ผมไม่ใช่ พอดีผมเป็นเจ้าชายจากดินแดนเวทย์มนต์ ไม่มีทางที่ผมจะแสดงท่าทีก้าวร้าวออกมาต่อหน้าประชาชนหรอก” ช่างกล้า
“พูดก็ได้นะครับ ถ้าแบบสุภาพมันฝืนใจพี่”
“ฮะๆๆ คุณเห็นผมเป็นคนยังไงวะ?”
“หื่น”
“อ้าว พูดงี้เดี๋ยวก็มีคนดูดปากหรอก” ไม่ทันขาดคำเขาก็ยื่นหน้ามาทำอย่างที่พูดจริงๆ เล่นเอาผมแทบหงายหลังล้มไปกองกับพื้น
“เฮ้อ จริงๆ แล้วพี่ต้องเป็นผู้ชายซาดิสม์แน่ๆ” ดูจากการกระทำที่ผ่านมา ปากบอกไม่ชอบความรุนแรง แต่เห็นทำความรุนแรงทุกเรื่อง
“เลือดต้องล้างด้วยเลือด ฮ่าๆ”
“นั่นไง ชอบโหดๆ จริงด้วย”
“มายด์จะโหดกับพี่เหรอครับ?”
ไอ้ท่าทางพาดปืนไว้บนบ่าแล้วทำเสียงแอ๊บแบ๊วเนี่ย โคตรจะไม่เข้ากับพี่เมฆเลยจริงๆ
“พี่เมฆ ขอจับมือหน่อย?”
“เฮ้ย อีกแล้วนะคุณ มือไม่ว่างเห็นป่ะ มือนึงถือปืน มือนึงเกาตูด”
“ขอจับหน่อยก็ไม่ได้”
“จับโค้กไปมวยไหมล่ะ?”
“จับโค้กไปล่อเป้าดีกว่า”
“ก็ล่อไปแล้วไง เมื่อกี้ เอาอีกทีไหมล่ะ หึหึ”
ผมเหนื่อยใจกับพี่เมฆชะมัด อีกไม่กี่กิโลก็จะไม่ได้คุยกันแบบนี้แล้ว จะสร้างบรรยากาศดีๆ เหมือนคนอื่นบ้างก็ไม่ได้
“เหนื่อยยัง?” พี่เมฆหันมาถาม
“ยังครับ เดินต่อไปอีกหน่อยก็ได้”
“พักก่อน ลำธารอยู่ใกล้ๆ” แล้วจะถามผมทำไมเนี่ย
พี่เมฆพาเดินไปนั่งพักบนโขดหินริมลำธารสายเล็กๆ แล้วหยิบเสบียงออกมาจากเป้
“ผมหิว แล้วก็ง่วงด้วยว่ะ รวมๆ กัน”
“ยังไม่ทันไรเลย”
“ก็ตูดคุณอ่ะ..”
“พี่เมฆจะมาโทษผมได้ไง โทษความหื่นของตัวเองบ้างสิ”
“คุณดิ มายั่วผมก่อน โทษคุณนั่นแหล่ะ ทำผมศีลขาด” เคยมีศีลด้วย?
“ไม่คิดว่าตัวเองผิดบ้างเลยใช่ไหม”
“ตั้งแต่เกิดมายังไม่คิดว่าตัวเองทำอะไรผิดเลยอ่ะ อ้อ มีอย่างนึง”
“อะไรเหรอ?”
“ผิดที่เลือกคุณเป็นเมีย” โห
“จำไว้ จะไม่คุยด้วยแล้ว!”
ผมลุกขึ้นเดินหนีไปงอนไกลๆ พี่เมฆรู้ว่าผมรักข้างเดียวก็ได้ทีแกล้งผมใหญ่ คิดว่าเป็นเรื่องสนุกนักหรือไง
แล้วผมจะยอมเขาร่ำไปแบบนี้หรือไง?
ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องรักเขาด้วย
บางทีพี่เมฆอาจจะไม่ได้คิดจริงจังกับผมแต่แรก
เพราะว่าผมเป็นผู้ชายสินะ
“เอ้า มานั่งหัวห้อยตรงนี้เดี๋ยวก็โดนไอ้เข้แดกหรอก มานี่” พี่เมฆยื่นมือมาให้ แต่ผมไม่จับ ผมลุกขึ้นจะเดินกลับไปที่เดิม
“งอน งอน”
“...............”
“เฮ้ย ไม่เอาหน่า” พี่เมฆคว้ามือผม ผมสะบัดหลุด เขาก็ดึงไปจับใหม่
“.................” ผมหันหน้าไปมองเขา เป็นเชิงถามว่า มาจับทำไม ทีตอนอยากจับแทบตายไม่ยอมให้จับ กวนตีน!
“มือผมอุ่นใช่ไหมล่ะ?”
“.....................”
“มือและตีนผมเนี่ย สามารถปกป้องคุณได้นะ” ชิ ผมหันหน้าหนีไม่มอง แต่พอเวลาผ่านไปสักพักพี่เมฆเงียบ ไม่ร่ายมนต์ต่อ ผมก็เริ่มเอะใจ..
“เฮ้ยยย มาหอมแก้มผมทำไม” คนที่โวยวายไม่ใช่ผมนะครับ แต่เป็นพี่เมฆบ้า มันเอาหน้ามาจ่อใกล้ๆ พอผมหันกลับไปปากผมก็ไปโดนแก้มเขาอ่ะ มุขอะไรวะ เก่าจริงๆ
“ผมเสียให้คุณเกือบหมดตัวแล้วนะเนี่ย จะไม่พูดด้วยแล้วจริงๆ เหรอ?” ใครกันแน่ ทั้งจับมือ หอมแก้ม กอดจูบ...แล้วก็ทิ่มตูดผม แง้
ไม่ๆๆ ต้องอย่าใจอ่อน
“พูดกับผมเถอะนะครับ คนดี” เอ่อ
พี่เมฆทำผมเขินหน้าแดง แต่พอเหลือบไปเห็นหน้าเขาที่กำลังหัวเราะเยาะผมแล้วจบเลย
“ยัง ยังไม่ยอมพูดอีก” ก็ช่ายน่ะสิ
“จับโยนลงน้ำแม่ง” เฮ้ยยยยย
อย่า...........................!!!!
พี่เมฆช้อนขาผมอุ้มจะโยนจริง ผมเผลอกอดคอเขาไว้แน่น
“พูด! เร็ว! จะพูดไหม?” พี่เมฆโยนอีกแต่ผมเกาะยึดแน่นยิ่งกว่ากาวตราช้าง
“อย่าดื้อกับผมสิครับไอ้หอยหลอด เดี๋ยวไม่รักนะ”
ผมสะดุดนิดหน่อยกับคำนี้ คำว่ารัก อยากถามใจแทบขาด ว่าเคยรักด้วยเหรอ?
ฟอดๆๆ จ๊วบๆๆ
พี่เมฆเริ่มใช้กำลังกับผมอีกแล้ว แก้มกับปากผม ไปหมดแล้ว
ผมดันหน้าเขาออก พร้อมกับพยายามปีนลงจากอ้อมแขน
“ขอโทษ ผมพูดเล่น” พอยืนบนพื้นสำเร็จ เขาก็ดึงคอเสื้อผมไว้ไม่ให้ไปอีก
“........Sorry 3 times จะให้ผมเอาคุณอีกรอบก็ยอมนะ” เขากอดผมไว้จากด้านหลัง กอดแน่นเหมือนกับผมจะหายเข้าไปในอ้อมอกนั้น
“ผมง้อคุณเป็นสิบนาทีแล้วนะมายด์ ถ้านานกว่านี้ผมจะจับเยสแล้วนะ”
“..................”
“เอาจริงนะ คราวนี้จะทำให้ร้องลั่นป่าเลยเป็นไง?” พี่เมฆไซร้ที่คอ อีกมือก็เลื้อยจากชายเสื้อเข้าไปบีบหน้าอก ผมงอตัวด้วยความเสียวซ่าน ตอนที่เขาเอาลิ้นแหย่หู และอีกมือก็ลูบไล้ที่จุดกึ่งกลาง
“เฮ้ย ไม่เอาแล้ว!!!” เขาเอานิ้วล้วงเข้าไปกดข้างหลังจริงๆ เล่นเอาผมหนีแทบไม่ทัน
พี่เมฆพอได้ยินเสียงผมเขาก็ผละออกมาหัวเราะ
“สมใจแล้วล่ะสิ” ไหนบอกไม่ชอบความรุนแรงวะ บังคับกันชัดๆ
“ถ้าได้เอาอ่ะสมใจแน่ ขอเอาหน่อยดิ”
“ไม่ให้!!” ว๊ากกกก
“ตอบเร็วไปไหม คิดก่อนดิ ของแบบนี้ถ้าไม่ชอบจริงๆ ทำไม่ได้นะ รู้ป่ะ” ผมชะงักกับคำพูดของพี่เมฆไปสองวิ เดี๋ยวนี้ชอบพูดอะไรแบบนี้เหมือนกันแฮะ ทำผมสับสนอีกแล้ว
“พี่ชอบพูดปากไม่ตรงใจอ่ะ”
“ก็ใจผมมันไปตรงกับคุณแล้วไง”
H
Thank you (3 times) ยังมาต่ออยู่นะ ช้าบ้างขออภัย แนะนำให้ไปอ่านใหม่เน้อ
-
โถ่ มายด์เราใสๆ ไม่น่ามีผัวแบบพี่เมฆเลย 5555555555555555
*โดนพี่เมฆกระทืบม้ามแตก*
-
หายไปนานเลยยนะคะ ดีใจที่มาต่อ
พี่เมฆหื่นตลอดดดด
ส่วนน้องมายด์ก็ใสๆอยู่ใกล้พี่เมฆทีใรโดนตลอด
-
โอ้วว ไม่อยากจะเชื่อสายตา ในที่สุดดดด ก็อัพเดทแล้ว
พี่เมฆหื่นเหมือนเดิม ฆ่ากันจะเป็นจะตาย ยังแอบเอากันจนได้
อัพบ่อยๆนะคะ :)
-
สนุกดีค่ะ
-
ดีใจที่กลับมาต่อแล้ว
อยากเห็นอิพี่เมฆแบบไม่บ้าๆบอๆซักครั้ง
แล้วพวกไหนที่ยิงถล่มเบบี้มายด์ละนี่
-
มาแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ยังรออยู่เสมอค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
น้องมายด์แลดูโหดขึ้นนะลูก TT
ส่วนพี่เมฆก็หื่นเหมือนเดิม 555
-
แต่ละประโยคของพี่เมฆ ใครฟังยังต้องยอม
โอย เอะอะจับเย- ถนอมน้องมันบ้างเหอะ
กลางป่ากลางเขา เดี๋ยวเจองูเงี้ยวเขี้ยวขอขึ้นมาทำไง (หรือว่าจะได้ตื่นเต้นขึ้น) ฮ่าๆๆ
-
นึกว่าจะไม่มาต่อซะแล้วววววว คิดถึงมากค่ะ หายไปนานเลยยยยย ;___;
-
ชอบอ่ะ อ่านรวดเดียวเลย รอตอนต่อไป :mew1:
-
พี่เมฆคะ ระวังโดนเมียเจาะกบาล
โอ๊ย คุณคมของดั้นนนนนนนน
ฮ่าๆๆ ทำไมชอบคุณคม ไม่รู้ทำไม ไม่เข้าใจตัวเอง ฮ่าๆๆ
ปล. คุณเป็ดนี่ฮาใช่เล่นนะคะ ฮ่าๆๆๆ (รู้สึกว่าใครอยู่ใกล้ไอ้เมฆ จะอยากเป่ากบาลมันทุกคนอ่ะค่ะ)
-
ในที่สุดเค้าก็ได้อ่าน
คิดว่าจะไม่มาต่อแล้ว :hao5:
พี่เมฆก็ยังเสื่อมเช่นเคย :เฮ้อ:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านครั้งแรก
อ่านรวดเดียวเลย
ฟินมากค่ะ!!!!!!!!!!!!
ชอบเรื่องนี้มาก
ชอบที่มันมีดีเทล น้องนีออนไม่ได้ซื่อจนเซ่ออย่างเดียว
ขนาดตอนซื่อยังใจกล้า ตอนกลับมาจำได้นี่ยิ่งเด็ดหนัก
ชอบนายเอกแบบนี้มากๆ ชอบนายเอกเก่งๆ แต่เอาจริงๆก็ยอมพระเอก
อรั๊งงงงงง
รักและรอคอย หวังว่าคุณจะกลับมาเสมอค่ะ
ปล. อยากให้อิน้องท้อปมีคนมาปราบพยศจัง!!!!
-
ชอบบบบบบบบบบ ชอบไม่รู้จะบอกอย่างไง
ชอบบบบ ชอบบบ ไม่ได้อ่านมาเฟียฮาๆแบบนี้เลยยยย
พี่เมฆมันน่ารัก ชอบที่เขาดูชิวๆ ฮาๆ ไร้สาระ แต่เป็นตัวอันตราย
น้องมายด์น่ารักกกกกกกกก น่ารักจนอยากไปร่วมฟัดแรงๆ
เวลาเขาเรียกว่านีออน รู้สึกน้องมายด์อัพเวเวลไปอีกสามพันเลย
ตอนแรกก็คิดนะใครแม่งมันไร้เดียงสาขนาดนั้นเลยหรอวะ
แต่พอมาบอกความจำเสื่อมก็เข้าใจน้องมายด์ น้องคงอารมณืนางฟ้าของสายชลแนๆ
ปอญมากกกกกเวลาพี่เมฆมันด่าเมียว่าปญอนี่ดูเอ็นดูเมียเหลือเกิน
แต่รู้สึกตอนท้ายๆมาจะเร็วๆไป หัวโขกหินแล้วความจำฟื้น ฮ่าๆๆ
แต่ก็ยัีงชอบบบบ ชอบตรงที่น้องมายด์เคาะจังหวะบอกว่านอนไม่หลับกอดหน่อยสิ
แล้วพี่เมฆก็มอบกอดอุ่นๆให้ ฟินไปขั้วโลกเลยจ้า
ตอนที่พี่เมฆไปวอแวครูปิ๊ซ่า เอ๊ะหรือครูมาวอแวนี่ รู้สึกปวดใจตามน้องมายด์เลย
ยิ่งครุจะทิ้ง นี่ดราม่านำน้องไปละ
แล้วไม่พอมาเรื่องความไว้ใจกันอีก
นี่แบบโอ๊ยยยยปวดใจพร้อมกับฮาเบาๆ ตรงที่บอกยอมเเจ็บอีกครั้ง พี่เมฆเอาใจหนูไปเลย
อ๊ายยยย ตื่นเต้น สนุกที่อ่าน เวลาเครียดพี่เมฆ"ฮาแตกตลอด
คนแต่งอย่าหายไปนานๆจนกลายเป้นนิยายรายเดือน รายสามเดือน ครึ่งปีเลยนะคะT^T
-
คิดถึงเรื่องนี้ๆ
รออ่านนะคะ
:z13:
-
:sad4: คิดถึงความเกรียนของพี่เมฆ อยากให้พี่เมฆกลับมาเกรียนไวๆ
-
55555555555555+
สมองพี่เมฆคิดอะไรคะ(วะ)
โอ๊ย คุณคมคะ จัดคุณท็อปไปเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
(เชียร์ตัวประกอบตลอดอ่ะชั้นนน)
-
แวะเข้ามารออย่างมีความหวังต่อไป :mew2:
กลับมาต่อไวๆนะคร้าบ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมากเลยค่ะ
ถ้าว่างมาอัพต่อนะคะ
รออยู่
-
ThankS
-
นาน
-
เหยด...นีออนแม่งโหดว่ะ อิพี่เมฆแม่งก็โคตรหื่น :L2:
-
ดันจ้า
อึ้บๆ
-
M ♠ M
25
เรื่องที่นีออนถูกยิง ทำผมซึมไป 3 ea
นี่มันเหี้ยอะไรกันนักกันหนาวะ คนที่ไอ้ฤทธิ์จ้างมาแม่งชักดาบเอาดื้อๆ งี้เลยเหรอ?
มึงคิดว่าพ่อมึงเป็นซามูไรหรือไง!
ก็รู้อยู่ไม่ใช่เหรอ ว่านีออนเด็กกู
พวกมึงก็ยังกล้า...
ผมโทรไปฟ้องลุงก่อนเลย แม่งกูทนไม่ไหวแล้ว
“ใจเย็นๆ สิวะไอ้เมฆ แกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าวงการนี้มันไว้ใจใครไม่ได้”
“เย็นเหี้ยไรล่ะลุง แดดผ่ากลางกบาลผมอยู่เนี่ย นี่มันเมืองพม่าหน้าร้อนนะโว้ยลุง!” ผมโวยแทบลั่น
“เรื่องแดงแล้ว เดี๋ยวคงมีคนโทรมารายงานว่าพวกมันทำงานให้ใคร”
“เวรเอ๊ย ไอ้พวกไร้ประสิทธิภาพ อยู่มาไม่ต่ำกว่าสองปีเป็นได้แค่คนไร้ชนชั้น! แม่งมัวแต่ทำเข้อะไรกันอยู่วะสัด! ลุงปล่อยให้พวกมันไปขายดากเต็งแมนยูเหมือนเดิมเหอะ แบบนี้แม่งเสียเวลาผมฉิบหายเลยว่ะ”
ผมมีสายแทบทุกแก๊งค์ แต่ความสามารถของบางคนก็อย่างควาย ซื่อบื้อยังไงก็อย่างงั้น ถ้าแม่งสืบเรื่องให้ไม่ได้แล้วจะเป็นไปทำไมล่ะวะ ‘สายลับ’
“ใครจะไปเก่งเหมือนแกไอ้ห่า เก่งนักแล้วทำไมไม่ดูแลเขาให้ดีๆ ล่ะ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษตัวแกเองด้วยเหมือนกันที่ปล่อยให้เขาถูกยิงได้” สตั้นเลยกู มันความผิดผมเหรอวะ ไม่เคยรู้สึกถึงบาปข้อนี้มาก่อน
“ผมทำงานกับข้อมูลนะลุง อย่าลืมว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าผมจะไปเชือดไก่หลับแล้ว จบงานนี้ผมได้เป็นดาวชัวร์ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย ใครอยากเกาะกระแสก็ต้องมีข้อมูลสะอาดๆ ให้ผมดิวะ ไม่ใช่จบเรื่องแล้วค่อยมาแย่งผลงาน”
“เข้าใจพวกเด็กๆ มันหน่อยเถอะ มันยังเข้าประชุมกับตัวหัวหน้าไม่ได้ แล้วแกจะไปหวังอะไรกับพวกมันมากมาย”
“อ้าว งั้นผมก็หวังอะไรกับพวกลุงไม่ได้แล้วดิ เหี้ยเอ๊ย งั้นช่างแม่งมันละกันนะลุง เดี๋ยวหวยงวดนี้ผมเป็นเจ้ามือเองละกัน เน้นๆ เลขท้ายสามตัว บนล่าง”
“ไอ้เมฆ อย่านะมึง!”
“ช่วงเวลากอบโกยของผมมาแล้วนี่ ใครอยากหล่อต้องรีบหล่อ ใครไม่อยากหล่อก็ไปไกลๆ ตีน”
“เริ่มพูดไม่รู้เรื่องอีกแล้วนะมึง”
“ก็เพราะลุงเลี้ยงไอ้ควายพวกนั้นไว้นั่นแหล่ะ เอาเรือมารับผมจุดนัดพบก็พอ อย่าให้ต้องรอด้วยล่ะ ไม่งั้นผมงอน!”
“ไอ้บ้าเอ๊ย บอกให้ไปหาจิตแพทย์ทุกอาทิตย์ มึงไม่ได้ไปใช่ไหม?”
“ถุ้ย เวลาจะเอาเมียยังไม่มี แล้วลุงจะให้ผมไปหาเชี้ยไรอีก..............”
“มึงนี่มัน.........” ได้ยินเสียงถอนหายใจ งั้นขอเข้าเรื่องต่อ เสียเวลากูชิบ
“ลุง ถ้าผมช้า...ขอทดเวลาเจ็บสักสิบนาทีนะ เห็นมายด์แต่ไม่เห็นผมก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องรอ”
“แกพูดจริงหรือเปล่า?”
“จริงดิ ผมเคยพูดเล่นเหรอ”
“ประจำเลยล่ะไอ้สัด”
ยอมรับว่าโคตรกริ้ว บอกเลย มาเจอความดื้อของนีออนเข้าไปอีก ความกริ้วกู x4 เลยทีนี้ ไม่ว่าเขาจะเคยเป็นนักยิงนก ตกเบ็ดมากี่ปี มันก็ไม่อาจสลัดภาพเด็กปัญญาอ่อนออกไปจากลูกกะตาผมได้
ในสายตาผม... ยังไงๆ นีออนแม่งก็คือเด็กปัญญาอ่อน
เด็กปัญญาอ่อนที่บังเอิญเกรียนยิงปืนแม่นก็เท่านั้น
ตอนนี้แผนพังยับเพราะคนทรยศ แต่มาขั้นนี้แล้วไอ้ท้อปก็ยังชิว
ชาตินี้มึงจะรู้ตัวกับเขาไหมวะ ว่าพ่อมึงเจอแดกฟรีแล้ว
ผมอุบเรื่องนี้ดูท่าทีไปก่อน ไม่อยากไว้ใจใคร เพราะเรื่องล้างแค้นแค่ผมคนเดียวก็ทำเองได้ จะไปบอกพวกมันทำถ้วยอะไรล่ะ จริงไหม
กว่าผมจะรวบรวมสติกลับคืนมาได้ก็สักพักใหญ่ๆ
รู้สึกว่าเริ่มเป็นเอามากละครับกู เริ่มคิดมากกับเรื่องคนอื่น
คนอื่นที่ตอนนี้ดันเป็นฮูหยินของผมซะงั้น
“ผมไม่ตลกนะ!” นีออนทำตาดุใส่
“ถ้าพี่ยังดื้อมาล้อเล่นกับผมอีก เดี๋ยวเจอลูกปืนแน่!” เฮ้ย ถ้ามีลูกมีหลานอย่าเปิดละครน้ำเน่าให้ดู เข้าใจมั้ย ไม่งั้นเดี๋ยวเขาจะมีพฤติกรรมก้าวร้าวแบบนี้
“ลูกปืนเหรอ กลัวที่ไหนล่ะ” จับปลายกระบอกมาจ่อหัวใจกูเลย
“กลัวอย่างเดียว กลัวมายด์ไม่รัก”
“แอ่ะ!!”
เจอคำนี้ถ้าไม่ใช่นีออน กูทุบหัวแตก
“ส้นตีนติดคอเหรอ เดี๋ยวช่วยเอาออกให้ไหม?” มาองมาอ้วก เดี๊ยะ
ผมเดินเข้าไปล็อคคอ แล้วเอานิ้วทิ่มเข้าไปในปากนุ่มๆ
“ไออ้าาาา อ่อยย” พูดไปด้วยดิ้นไปด้วย น้ำลายเปื้อนมือกูหมด
“ไหนดูซิ ออกยัง” ผมเอานิ้วโป้งง้างดู
“ไม่มีฟันผุเลยนี่หว่า เด็กชายมายด์”
นีออนเริ่มน้ำตาคลอ มองผมแบบอาฆาตแล้ว แต่ผมกลับมองเขาแล้วรู้สึกได้ถึงความสดใหม่ ของผลไม้ในฤดูใบไม้ผลิ
“มองงี้เดี๋ยวจับปล้ำอีกรอบ” ยิ่งโมโหยิ่งอยากขย้ำ ขอกูก้มไปจูบแก้มซักที หอมเว้ย
“อ่ายยยอื่นนนน” นีออนดิ้นๆ สงสัยอยากโดนอีก แต่ไม่หรอก ผมไม่ทำ ผมเล่นตัว อิอิ
ทันทีที่ปล่อยมือ นีออนก็ง้างด้ามปืนขึ้น กะฟาดหัวผมเต็มที่
เฮ้ย ไรวะ ไม่ทำต่อแค่นี้ทำเป็นของขึ้น
แต่ขอโทษว่ะ ขอโทษอย่างสุดซึ้งจริงๆ ที่ผมเอามือรับไว้ได้
“ทำอะไร ทำอะไร” เขากัดฟันเหมือนคนไร้ทางสู้
แต่........
“โอ้ย!! พ่อมึง” จรวดนำวิถีกู๊!!!
เข่าลอยเข้ามาได้หน้าเขียวเลยกู
“ผมไม่ใช่ของเล่นของพี่นะเว้ย!” เผลอมองหน้าหน่อยเดียว เอาคืนได้แสบมาก
“จะทำร้ายผมก็ทำที่อื่นดิวะ มาทำตรงนี้เกิดเสียขึ้นมาแล้วผมจะเอาที่ไหนไปทำลูกให้คุณ”
“ก็ไม่ต้องมีอะไรกันไง”
“ไม่ใช่แฟนทำแทนบ่ได้นะ”
“ทำไมครับ ถ้าไม่ได้เอาเนี่ย จะตายเลยเหรอ?”
“ผมน่ะ ไม่เท่าไหร่หรอก ห่วงแต่คุณแหล่ะ สงสาร ถ้าไม่เอา ก็เหงาตูดอีกล่ะ”
“ผมไม่ใช่คนบ้านะ! แต่ก็ไม่แน่ ถ้าอยู่กับพี่นานกว่านี้ผมอาจจะบ้าจริงๆ ก็ได้”
“อ้าว ไม่ได้บ้าเพราะเรื่องผมมานานแล้วเหรอ เช่น ผมรักพี่เมฆจนจะบ้าตายอยู่แล้วนะ”
“หลงตัวเองเข้าไป!! ไม่คุยด้วยแล้ว!” นีออนสะบัดตูดวิ่งหนี
ส่วนผมหัวเราะตามหลังแบบโรคจิต มือเปียกน้ำลายเมื่อกี้ก็ยังอุตส่าห์ยกขึ้นมาเลีย เพิ่มความจิตอีกสิกู
ช่วยไม่ได้นะ ทำแล้วมันมีความสุขนี่หว่า คุริคุริ
เพ้อได้สักพัก ผมก็เริ่มเดินตามหานีออน รู้สึกวังเวงแปลกๆ ทั้งที่ไม่ได้อยู่ในป่าช้า....
นีออนอยู่ไหนวะ เล่นซ่อนแอบเหี้ยไรกับกูเนี่ย คิดว่าไอ้เมฆคนนี้จะแกะรอยหาไม่พบงั้นเรอะ คอยดู จับตัวได้คราวนี้จะล่อให้เดินไม่เป็นเลย
เอ้ย! ไม่ใช่ จะกอดและหอมแก้มเบาๆ ทีนึง ไม่เห็นหน้าสามนาทีแล้ว กูคิดถึงรู้ไหม!?
ผมเอามือแตะๆ ดิน พื้นรองเท้าตราช้างแมมมอสคู่นี้นีออนไม่ได้ใส่นี่หว่า ระดับเมียกูต้องด๊อกเตอร์มาร์ติน
แล้ว.......งานงอกสิควายไม่น่าถาม!
ผมเร่งแกะรอยนีออน แต่หายากโคตร ใจหายกลัวว่าเขาจะโดนหิ้วไปแล้ว
ไม่น่าเลยกู เขาเพิ่งถูกยิงมา กูก็ยังไปแกล้ง
แต่ก็โทษกูไม่ได้อีกแหล่ะ เพราะเขาน่าแกล้ง มันเขี้ยวโว้ย เป็นไปได้อยากกอดแม่งทั้งวัน แต่สันดานกูกอดอย่างเดียวได้ที่ไหน
กูขอท้าทุกคนเลย ถ้านีออนเปิดตูดให้ แล้วพวกมึงไม่เอา คือพวกมึงผิดปกติ และกูขอสันนิฐานว่าพวกมึงคือมนุษย์ต่างดาว
อยู่ไหนวะ นีออนของพี่เมฆ!
โว้ย ไม่หงไม่หาแม่งแล้ว หยิบมือถือขึ้นมาสิครับ แล้วกด 1
“the pizza company, swenzen, kfc สวัสดีค่ะ”
ถุ้ย กดผิด โทษๆ นีออนเบอร์ไรวะ
อ่อ เจอแล้ว... นีออนกด 8
“อยู่ไหน!?” รีบถามทันทีที่มีคนรับ
“พี่นั่นแหล่ะอยู่ไหน?” ได้ยินแบบนี้แล้วโล่ง...
“บอกพิกัดมาเร็ว เดี๋ยวผมไปหา”
“…PA337981”
“มันคือตรงไหนวะเหี้ย ลำบากผมเปิด map ไหม!”
“ไม่มีปัญญามา ก็ไม่ต้องมาก็ได้นะครับ”
“สาบานว่านี่คือปากเมียกู...”
“ปากมายด์ครับ ไม่ใช่ปากเมียกู”
ชักจะกวนตีนขึ้นทุกวัน... นี่มันใช่นีออนแน่เหรอวะ
“งั้นเดี๋ยวทำให้จำว่าเป็นเมียใคร ตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าเลยดีไหม”
“เหรอครับ... ถ้าผมไม่ยอม พี่ก็ไม่ทำไม่ได้หรอก”
“อย่ามาท้า.......”
“ไม่ได้ท้า แค่อยากให้พี่รู้ไว้ว่าผมจะไม่ยอมพี่อีกแล้ว”
“ไม่ยอมก็ต้องยอมว่ะ....” ผมเผลอพูดเสียงเย็น
“ก็ผมไม่ยอม”
ถ้าไม่ติดว่าต้องใช้มือถือนี่กูคงเขวี้ยงทิ้ง
เลิกคุย!
จังหวะนี้ไม่พูดมากแล้ว ผมใช้เวลาไม่ถึง 30 นาทีในการเหาะไปหานีออน... ดีที่ไม่มีคนเห็น เพราะถ้าเห็นคงนึกว่ากูเป็นซุปเปอร์แมน
สถานที่ซ่อนตัวในดงไม้นี่ แม่งใช้ได้...สมกับเป็นเมียกูจริงๆ
แต่พอแหวกเข้าไปเท่านั้นแหล่ะ.....
รู้สึกถึงอากาศวูบนึงกดลงมากลางกบาล... เสี้ยวหางตาที่หลบพ้น ที่แท้กูเห็นเป็นส้นตีนนีออน
“ทำห่านอะไรของคุณวะ จะฆ่าผัวอีกแล้วเหรอ!!?” ไม่ขำนะเว้ย บอกตรงๆ
“พี่เมฆหาผมเจอได้ไง ผมบอกพิกัดมั่วนะ”
“ก็แล้วควายที่ไหนมันจะไปเชื่อ”
นีออนทำหน้าไม่สบอารมณ์
“มาทำข้อตกลงกันดีไหมพี่เมฆ”
“ตกลงว่าจะอยู่บนอยู่ล่างเหรอ เดี๋ยวตัดสินใจให้ ไม่ต้องถามความเห็นหรอก”
“ผมจะแยกกับพี่ตรงนี้....”
แยก...........?
“ไม่ว่ะ” ตอบแบบไม่ต้องคิดเลย แค่คำเดียวก็อัปมงคลเกินพอที่กูจะคิดต่อ
“แต่ผมมีเรื่องต้องทำ”
“ทำอะไร! จะแยกกับผัวเนี่ย อยากถูกยิงอีกว่างั้น” ผมสวน แค่นี้ก็โกรธเกลียดตัวเองพอแล้วมั้ง
“ผมอยากแก้แค้นไอ้ปก”
“คนที่ทำคุณความจำเสื่อม?”
“ครับ...” นีออนก้มหน้า
“แค่เนี้ย นึกว่าเรื่องอะไร ก็บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวผมเอาคืนให้”
“แต่มันต้องอยู่กับแม่ผม แล้วก็พี่ไม้แน่ๆ”
“............ก็แล้วไงล่ะ?”
“ถ้าเราอยู่ด้วยกัน ผมกลัวว่ามันจะใช้พี่เป็นข้อต่อรอง เพื่อแลกกับครอบครัวผม”
“มันจะมีปัญญาอะไรมาต่อรอง อยู่กับผมเนี่ยแหล่ะดีที่สุด เลิกคิดมากซะ” จะเดินเข้าไปหา แต่นีออนก็ดันถอย
“พี่เมฆไม่รู้จักมัน ไม่รู้ว่ามันเป็นคนแบบไหน ถ้าพี่ไปด้วยมันจะเสี่ยงนะครับ ผมรู้ว่าพี่ก็มีงานของพี่ ผมก็มีงานของผมที่ต้องสะสางเหมือนกัน”
“แล้วไง คุณไปคนเดียวคิดว่าจะฆ่ามันได้งั้นดิ?”
ผมฟังจนใกล้จะหมดความอดทนเต็มที
“ได้!! ยังไงผมก็อยากจะฆ่ามันให้ได้!!” นีออนก้มหน้าตัวสั่นนิดๆ
“นี่คุณโกรธที่มันทำให้ความจำเสื่อมขนาดนั้นเลย” ไหนว่าไม่อยากให้ฆ่าคน แล้วทำไมดันจะมาทำซะเองวะ
“เป็นพี่เมฆจะโกรธไหมล่ะ?”
“ไม่โกรธหรอก มีคนอิจฉา อยากให้ผมตายเยอะแยะ แต่ขอโทษเหอะ ขุดหลุมรอมาตั้งหลายปี ไม่เห็นมีใครจะโค่นบัลลังก์ผมได้สักตัว”
“แล้วถ้าพี่เมฆเจอแบบผม พี่เมฆจะทำยังไง”
“นั่งสวดมนต์แผ่เมตตา ให้มันและผมเลิกจองเวรซึ่งกันและกัน”
ถุย! ใช่ที่ไหน ถ้าเป็นกู คงไปอาละวาดแม่งตั้งแต่ฟื้นเลย หมาตัวไหนมันทำผมเข้าโรงบาลได้ ผมจะกระทืบแม่งหมันแดกให้หมด
“ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก มันฆ่าเพื่อนผม ผมไม่ให้อภัยมันแน่” นีออนว่า สายตาดุดัน
เออ เพื่อนที่ไหนอีกวะ แต่ช่างเหอะ กูไม่อยากรู้ ผมห่วงแต่เขาอย่างเดียว
“บอกกี่ทีแล้วว่าคุณมันห่วย เลิกทำเหมือนว่าตัวเองเก่งสักที กูบอกให้อยู่เฉยๆ ก็อยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำห่านอะไรหรอก เดี๋ยวจัดการให้เอง เคป่ะ”
“พี่เมฆเลิกดูถูกผมสักทีได้ไหม!!?” นีออนตะโกนอัดหน้าผมแบบโกรธจัด ขอสตั้นแป้บได้ไหม
“ผมไม่ได้ห่วย... เมื่อก่อนอาจจะห่วย แต่ตอนนี้ไม่ได้ห่วย พี่เมฆจะพูดยังไงก็ช่าง ผมจะไป ไอ้ปกอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ ผมต้องรีบไปแล้ว” นีออนสะพายเป้พร้อมปืน ผมตกใจรีบวิ่งไปดึงแขนเขาไว้
แต่จับได้ไม่ถึงสามวิ ด้ามปืนแม่งหวดเกือบเข้าเบ้าตา ดีนะ ที่จับไว้ทัน
“ปล่อย...” เสียงนีออนทำผมประสาทเสีย
“กูบอกไม่ให้ไปไง”
“ก็บอกว่าจะไปไง”
“ไม่รักกันแล้วใช่ป่ะ?”
“.......................”
“คิดว่าผมแคร์งานไอ้ท้อปเหรอ มันจะตายห่ายังไงก็ช่าง แต่ผมไม่ให้คุณไปคนเดียว เคป่ะ?”
“.......................” นีออนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ สงสัยซึ้งในความเป็นพระเอกของผม
“ที่ไหนมีมายด์ ที่นั่นมีเมฆ... ที่ไหนมีเมฆ ที่นั่นต้องมีมายด์”
เป็นไง!!!! ซึ้งป่ะล่ะ
“จะใช้คำพูดมาหลอกล่อผมอีกแล้วใช่ไหม?” นีออนก้มหน้าหลบตาผม ที่ก้มลงไปมอง ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะทำให้เขาหยุดดื้อกับผมแล้ว... ผมคว้าตัวเขามากอด จุ๊บหน้าผากกับแก้ม อย่างละที... เมื่อกี้ปากดี ต้องจูบล้างความเถื่อนออกจากตัวให้หมด
นีออนตอนแรกก็เหมือนจะไม่ให้ผมเอาลิ้นเข้าไป แต่มีหรือที่เทพอย่างผมจะดีพคิสกับเขาไม่ได้
สำหรับยอดฝีมือเช่นผม ต้องใช้เนตรวงแหวน แล้วเค้นจักระออกมา
โดยการใช้มือหนึ่งกอดเอวเขาไว้ให้แน่นๆ ตำแหน่งขาล็อคให้ดีๆ
ส่วนมืออีกข้างสำคัญที่สุด ล้วงเข้าไปที่ตูดนิ่มๆ ทันที
นีออนสะดุ้ง เอามือจับแขนผมไม่ให้ล้วงลึกเข้าไปกว่านั้น...
แต่คนมันจะเอาอ่ะ...
“อ๊า!” นิ้วผมไปสะกิดทางเข้าได้แล้ว นีออนเลยเปิดปากออกจนได้
อย่าช้าครับ ผมสอดลิ้นเข้าไปทันที
หึหึ ถามหน่อย มีอะไรในโลกนี้ไหม ที่จะหยุดยั้งผมไม่ให้จูบเมีย
ไม่มีหรอกนะครับ!!!
“ยอมให้จูบแล้วเหรอ?” ผมถามนีออนที่เงยหน้ามองตาพริ้ม เห็นคราบน้ำลายตรงมุมปากเลอะอยู่ แล้วแม่งเอ็กซ์นะเนี่ย
เป็นผัวที่ดีต้องเช็ดให้ แต่...เช็ดด้วยลิ้นกูนะ
“ไหนเมื่อกี้ใครบอกนะ ว่าจะไม่ยอมพี่เมฆอีกต่อไปแล้ว....” ผมแกล้งเลียนแบบเสียงนีออน
เหมือนเจ้าตัวจะเพิ่งนึกขึ้นได้ ก็เลยผลักผมใหญ่ หน้าแดงด้วย สงสัยเขิน อิอิ
“ไม่ได้ยอมสักหน่อย ปล่อยเลย”
“ขนาดไม่ยอม เมื่อกี้ดูดลิ้นผมเลยนะ”
“บ้า ไม่ได้ดูด!”
“ดูด! ลิ้นแทบหลุด”
“บ้าเหรอ!!! พี่นั่นแหล่ะทำผม” เวลาหน้าแดงแล้วน่ารักว่ะ
“มายด์ พี่เมฆมีไรจะบอก” ผมทำไม่สนนีออนที่อยากมุดหนีแทบตายแล้วมั้ง
“ปล่อยก่อนแล้วค่อยบอกดิ้!!!” หน้าจะระเบิดแล้วเมียกู ใจเย็น
“มายด์รู้ไหม ตอนเนี้ย.... มายด์น่ารักเกินใจจะอดทนแล้วนะ”
“................บ..บ้า” เพิ่งเคยได้ยินคนพูดคำนี้แล้วเสียงสั่นว่ะ สั่นไม่พอ นีออนก้มหน้ามาซบอกผมเลย
เป็นไง!!!!
ผัวดีๆ แบบนี้หายากนะเว้ย
H
เขาขอโทษที่ช้าน้า.... มรสุมชีวิตเข้า :monkeysad:
ปัญหาตอนนี้คือ... พิมไปลืมไป
-
เพิ่งกดเข้ามาอ่าน ขอย้อนอ่านก่อนจ้าาา
แบบว่าตามคนเขียนมาจาก พี่ต้านน้องอิฐค๊าบบบ ^^
-
หูย ในที่สุดก็ได้อ่านต่อ
คิดถึงความเกรียนของอิพี่เมฆจริงๆ 55555
-
เกรียนพี่เมฆมาแว๊ววว อิอิ มันต้องแบบนี้อย่าปล่อยให้มายด์ไปคนเดียว จัดการไอ้ปกซะ
-
มาต่อแล้ว ดีใจมาก
ขอบคุณนะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะคนแต่ง :mew1:
-
:jul1: ว๊ายยยยยยยย
พวกเธอกำลังจะไปจัดการไอ้ปกไม่ใช่เหรอ
-
เปิดเข้ามาดูเห็นเรื่องนี้ขึ้นมาหน้าแรก นึกว่าฝันไป 555
ขอย้อนไปขุดอ่านตอนเก่า แปบ แล้วก็ต้องอึ้งเพราะเยอะมาก หาลำบากจริงๆ ถ้ามีสารบัญคงช่วยได้เยอะ อิอิ
คิดถึงคนเขียนสุดๆ ขอให้พ้นมรสุมชีวิต และสงครามชีวิตเร็วๆนะจ๊ะ โอชิน เอาใจช่วยคับ o13
-
หวานกันไม่แคร์สื่อ 5555
-
นึกว่าฝันไป แต่เห็นวันอัพก็ต้องกดเข้ามาอ่าน :impress2:
คิดถึงน้องมายด์กับพี่เมฆจริงๆ :กอด1:
-
มาแล้ววว
แหม๊ อยากถีบพี่เมฆ
ไม่เป็นไรค่ะ เคลียร์ปัญหาชีวิตก่อนนะคะ คนอ่านรอได้ค่ะ^^
-
ดีนะพี่มันหื่นกะน้องคนเดียว :hao6: :hao6:
-
ตามทันแล้วจ้า
แบบว่าอิพี่เมฆแมร่งเกรียนจริงๆ ฮาได้ทุกสถานการณ์ ^▽^
ส่วนน้องมายด์ พี่กลัวมาม่าจากหนูมากนะ ไม่รู้ทำไม 555
รอตอนต่อไปจ้าาาาาา ^^
-
M ♠ M
25 ½
โกรธพี่เมฆ! ชอบเล่นอะไรบ้าๆ
ผมเดินหนีออกมา คิดว่าต้องแกล้งพี่เมฆคืนบ้าง ผมเลยค่อยๆ เดินถอยหลัง ทับรอยเท้าเดิม ก่อนปีนขึ้นต้นไม้
พี่เมฆบ้า ไม่ยอมเอาอะไรติดตัวมาสักอย่าง แต่มายด์มีเพียบ ผมมีเชือก มัดๆ กับตะขอเหล็กไว้แล้วเหวี่ยงไปที่ต้นไม้อีกต้น
ลองขยับดู น่าจะแน่นแล้วนะ
ฮึบ!!
“โอ๊ย” เจ็บแผลจัง ผมเหลือบตามองเห็นเลือดซึมออกมานิดๆ แต่ตัวผมข้ามไปต้นไม้อีกต้นได้แล้ว...ต้องปีนๆ อดทนไว้
พี่เมฆเนี่ย ถึงจะบ้า แต่ก็หนีเขาลำบากน่าดู
ผมต้องเปิดกระเป๋าปฐมพยาบาลตัวเองก่อน ถ้าเห็นเลือดต้องตามเจอแน่เลย
หวังว่าพี่เมฆจะไม่ปีนต้นไม้ตามมานะ!
ผมหนีมาได้ห่างพอสมควรถึงลงเดิน ต้องคอยลบรอยเท้าเป็นระยะ สนุกดีเหมือนกัน ระหว่างพักเปิดแผนที่... ผมรู้สึกถึงกลิ่นที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
เท้าที่กำลังเดินหยุดกึก... ก่อนสัญชาตญาณบอกให้รีบก้มตัวหลบ!!!
“ไม่เลวนี่หว่า” เสียงใครบางคน กับใบหน้าอันคุ้นเคย
ไอ้ปก!!!
ผมคว้าปืนขึ้นลำกล้อง ยิงไปหนึ่งนัดแบบไม่ต้องคิด แต่มันไวมาก หมุนตัวหลบแล้วพุ่งเข้ามาจะชกผม
โชคดีที่ยังหลบทัน ผมยิงมันไปอีกนัด มันเลยต้องถอยหลบไปยืนอยู่หลังต้นไม้
“แน่จริงก็ออกมาสิ!” ผมท้าแบบไม่กลัว อย่างน้อยฝีมือปืนของผมก็ยังพอสู้ไหว
“ยิงใครน่ะ รู้ตัวบ้างไหม?” มันถามกลับมาเสียงเย็น
“ยิงคนที่ทรยศกูไง!”
มันออกมาจากที่ซ่อน
ปัง!!!
ยิงพร้อมกันเลยครับ กระสุนชนกันด้วย ผมมองมันแบบอึ้งนิดๆ
“มึงจำอะไรได้แล้วงั้นสิ?” ไอ้ปกถาม
“ใช่! ระหว่างกูกับมึง มีเรื่องต้องชำระ”
“ที่กูฆ่าเพื่อนมึงใช่ไหม?”
ผมแทบจะยิงมันซ้ำอีกครั้ง แต่ติดตรงที่ มันก็เอาปืนจ่อมาที่ผมเหมือนกัน
“ทำไมต้องฆ่าเพลงด้วย?” ผมกัดฟัน มองหน้าไอ้คนที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว เราทำงานมาด้วยกัน เสี่ยงตายด้วยกัน แต่พอเพลงล้ม นอกจากมันไม่ช่วยแล้ว มันยังยิงซ้ำ
ผมทนไม่ได้
แม่กับพี่ไม้อีก... พอรู้ว่ามันฆ่าเพลงตาย ก็กลับเฉย เนี่ยเหรอ... องค์กรที่เราถวายชีวิตให้!!!
“ถ้าไม่ฆ่า ทั้งมึงทั้งมันก็ตายคู่ มึงยังใช้งานได้ แต่อีเด็กนั่นมันกระจอก ทำพลาดเองแท้ๆ ก็สมควรแล้ว”
ตอนที่ผมความจำเสื่อมนั้น ย้อนไปสมัยที่ยังเป็นเด็ก ไม่ประสีประสากับโลกภายนอก ผมมีเพื่อนสนิทอยู่หลายคน ใช้ชีวิตปกติเรื่อยมา... จนกระทั่งมารู้ว่าพ่อผมทำงานให้วงการมืด และคนที่ครอบครัวอยู่ในวงการมืดเหมือนผม มีแค่คนเดียวคือ ‘เพลง’
พ่อเริ่มสอนทักษะป้องกันตัวให้ผม ทั้งยิงปืน ทั้งสะกดรอย
ผมไม่เข้าใจทำไมผมต้องทำ... พ่อก็บอกว่าเขาผิดเอง ที่ปกป้องผมตลอดเวลาไม่ได้
ที่เขาสอนให้ ก็แค่อยากให้ผมป้องกันตัวเอง
มีช่วงหนึ่งที่พ่อหายไปนานและกลับมาพร้อมผู้หญิงและเด็กผู้ชายที่โตกว่าผมอีกหนึ่งคน...
พ่อแนะนำว่าคือแฟนใหม่ ชื่อดา กับลูกติดของเขา ชื่อไม้
ผมตกใจแต่ก็รับได้ เพราะทั้งสองคนคือคนที่พ่อก็รักเหมือนกัน ผมกลัวจะเข้ากับสมาชิกใหม่ไม่ได้ เลยค่อนข้างเก็บตัว แต่พี่ไม้และแม่ดาก็ไม่ได้รังเกลียดผมอย่างที่คิด พวกเขาดีกับผมมาก แถมยังช่วยสอนป้องกันตัวต่างๆ ต่อจากพ่อผมด้วย
สิ่งที่ทำทั้งหมดผมไม่เคยเข้าใจ จนกระทั่งไอ้ปกเข้ามาหาที่บ้าน และสั่งให้พ่อ เอาผมไปทดลองงาน
เริ่มจากงานง่ายๆ คือคอยเฝ้าดูเป้าหมายแล้วรายงาน
เพลงเริ่มเข้ามาช่วย หลังจากผมเริ่มได้สักพัก
เราเริ่มจากสิ่งเล็กๆ จนกระทั่งถึงสิ่งที่ชีวิตนี้ผมไม่คิดว่าผมจะได้ทำ
คือ....ฆ่าคน
พ่อผมหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย... แต่ทั้งแม่กับพี่ไม้ก็คอยปลอบโยนอยู่เสมอว่าพ่อคงติดงานสำคัญอยู่เลยยังกลับมาไม่ได้
ผมรอแล้วรอเล่า...
เวลาบวกกับงานที่ทำมันร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ จนผมแทบจะรับตัวเองไม่ไหว
สุดท้ายก็ได้รู้ความจริงว่าแม่กับพี่ไม้ ก็แค่มาเป็นครอบครัวหลอกๆ ของผม งานที่ทำอยู่ก็แค่บังหน้า แต่ที่แท้แล้วแม่ผมเป็นตำรวจ และพี่ไม้ก็กำลังจะสอบเข้าตำรวจเหมือนกัน
ในเมื่อทั้งคู่อยู่วงการมืดแล้วจะไปเป็นตำรวจทำไม!?
ที่สุดผมก็เข้าใจว่าทุกสิ่งที่พวกเขาทำนั้นเรียกว่า ‘สายลับ’
ผมเองก็เป็นสายลับ ทำงานเกี่ยวกับข้อมูลบ้าง ประสานงานภาคพื้นบ้าง... งานส่วนใหญ่คือซุ่มยิงระยะไกล ส่วนเพลงเป็นคู่หูผม ภายนอกเราเป็นเด็กที่ไปโรงเรียนตามปกติ... แต่พอเลิกเรียน เรากลับหน้ามือเป็นหลังมือ
ผมเริ่มรู้จักคนในองค์กรมากขึ้นถึงขั้นสนิทกับไอ้ปก และเสธฯ กงในระดับหนึ่ง เสธฯกงเป็นคนที่มีอำนาจมากยิ่งกว่า ผบ.ในกองทัพ มันคอรัปชั่นกับรัฐมนตรีอีกหลายคนในรัฐบาล
มันเลวมากจนผมไม่คิดจะทำงานด้วยอีกต่อไป แต่แม่กับพี่ไม้ก็ขอร้องไว้ทุกทีว่าถ้าผมต่อต้าน เราทุกคนต้องตายหมด รวมทั้งพ่อของผมที่กำลังอยู่ในหมู่พวกมันด้วย
ผมเก็บความชิงชังนั้นไว้รอพ่อกลับมา
จนกระทั่งวันหนึ่งผมกับเพลงเราไปหาข่าวด้วยกัน แต่เพลงโดนพวกมันจับได้ ผมพยายามฝ่าพาเพลงหนีออกมา พลางโทรหาพี่ไม้ให้มาช่วย
แต่...คนที่มากลับเป็นไอ้ปก
ซึ่งนอกจากมันจะไม่ช่วยแล้ว มันยังฆ่าเพื่อนรักของผมทิ้งต่อหน้าต่อตา เหตุผลเพราะเพลงเป็นตัวถ่วง
“รู้ไหม ถ้าเสธฯ ไม่ขอหัวมึงไว้ ป่านนี้มึงคงไม่ได้มายืนกร่างใส่กูแบบนี้หรอก” ไอ้ปกบอก
“มึงมันนอกคอก น่าจะตายๆ ไปซะตั้งแต่ตอนนั้น”
“ก็ฆ่ากูสิ ถ้ามึงทำได้” ผมเองก็แค้นมันมากเหมือนกัน
“ถ้าไม่ติดนายท่าน กูก็อยากหักคอมึงใจจะขาด”
“กูก็อยากเอาลูกปืนเจาะหัวมึงเหมือนกัน”
ผมกับมันจ้องหน้ากันกินเลือดกินเนื้อ
“แม่มึงสัญญากับนายท่านไว้ว่า ถ้ามึงความจำกลับมาแล้ว จะยอมให้เอาตัวมึงไป”
ผมเบิกตากว้าง... เริ่มคิดว่าที่ผ่านมา... ที่แม่ไม่อยากบอกอะไรกับผม ที่แกล้งเอาคนอื่นมาเล่นละครตบตาผม แม้แต่เอาเพลงตัวปลอมมาหลอกผม ก็เพราะอยากเอาความทรงจำใหม่ยัดใส่หัวผม ไม่ให้ผมจำอะไรได้นี่เอง
“เสธฯ ยังชอบมึงอยู่นะไอ้เด็กเวร” ผมขนลุกขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงหน้าเจ้านั่น
“กูจะยังไม่ฆ่ามึงตอนนี้ รู้ไหมว่าทำไม?”
“มึงจะพูดก็พูด”
“ตอนนี้มึงอยู่กับไอ้เมฆใช่ไหม?” ผมตกใจที่มันเอ่ยชื่อพี่เมฆขึ้นมา
“ดูหน้ามึงก็รู้...” มันหัวเราะขึ้นจมูก
“กูได้ข่าวแปลกๆ มาด้วยนะ ว่ามันติดมึงยังกับตังเม”
“อย่าเอาคนอื่นมาเกี่ยว ถ้ามึงลูกผู้ชายก็มาวัดกับกูตัวต่อตัว”
“โห้!!! เดี๋ยวนี้ปากกล้า คิดว่ามีไอ้เมฆคุ้มกะลาหัวแล้วกูจะไม่กล้าทำอะไรมึงเหรอวะ”
“อย่ายุ่งกับพี่เมฆ...” ปืนในมือผมสั่นสะท้านตามคำพูด
“กูให้เวลา พามันมาด้วย รู้ใช่ไหมว่าที่ไหน ไม่งั้นมึงกับแม่มึง พี่ชายมึง... ต้องมีจุดจบเหมือนกับอีเด็กผู้หญิงคนนั้น”
ไอ้ปกชิงยิงปืนขู่ผมก่อนมันจะรีบวิ่งหนีลูกกระสุนผมเช่นกัน
ผมวิ่งตามมันไปแต่ก็ไม่เจอแล้ว
“โธ่เว้ย!!!” ผมตะโกนออกมาอย่างเจ็บใจ
จะทำยังไงดี?
พี่เมฆเหรอ ผมพาเขาไปด้วยไม่ได้หรอก
ต้องหาวิธี... ทำให้พี่เมฆยอมปล่อยผมไป
ผมได้ยินเสียงกระทบกันของใบไม้ จากตำแหน่งที่ยืนอยู่ ผมเห็นเขา
พี่เมฆตามมาทันแล้ว!!
♠♠♠
ผมพยายามจะไล่เขาไป ไม่ให้ตามผมมา แต่เขาก็ยังทำหน้าด้านไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ว่าจะพยายามวิ่งหนียังไง พี่เมฆก็ยังตามมากอดจนได้
“พี่อย่าทำกับผมอย่างนี้ได้ไหม?” ผมทั้งอายทั้งเหนื่อย ไม่รู้จะพูดด้วยยังไงแล้ว
“ไม่ได้ เดี๋ยวคุณหนีผมไปอีก” พี่เมฆกอดจากด้านหลัง พลางโน้มหน้าลงมาพูดข้างแก้ม ผมรู้สึกว่าริมฝีปากของผมปัดผ่านแก้มผมไปมาเบาๆ
“ผมไม่หนีแล้วก็ได้!” จำใจต้องหันหน้ายื่นมือไปปิดปากซุกซนของเขา
“แหว่ะ มือเค็ม” พี่เมฆรีบหันหน้าหนี ทั้งๆ ที่เขาเลียมือผมเอง
“ใครใช้ให้พี่เลีย บ้ารึเปล่าเนี่ย ปล่อยผม!!” ทั้งผลักทั้งดัน ไม่รู้เขาจะแกล้งอะไรผมนักหนา
“อ้าว เพิ่งรู้เหรอ อยู่กับคนบ้ามาตั้งนาน” ผมหยุดจ้องหน้ากวนๆ ของเขา
“เมื่อก่อนผมไปพบจิตแพทย์ทุกอาทิตย์เลยนะ แต่พอผมเจอคุณ ผมก็ลืม ไม่ได้ไปหาอีกเลย”
“.............อย่ามาล้อเล่นได้ไหมอ่ะ ไม่ขำสักหน่อย” ผมยืนอึ้ง จะเชื่อหรือไม่เชื่อดี
แต่พอมองหน้าพี่เมฆที่ยิ้มกวนโอ๊ยแล้ว ไม่เชื่อดีกว่า
“พี่เมฆ เรามาวางแผนจัดการไอ้ปกกันก่อนดีไหม ผมไม่ไว้ใจมันเลย” เป็นห่วงแม่กับพี่ไม้ โทรไปก็กลัวโดนดักฟังอีก
“อยู่กับผมจะกลัวอะไร บอกตั้งไม่รู้กี่ที เดี๋ยวผมไปลากคอมันมาให้ ไอ้พวกเหี้ยที่ยิงคุณก็เหมือนกัน เดี๋ยวจับแม่งเผาฌาปนกิจพร้อมกันเลย”
“ยิงปืนน่ะ มันฝีมือพอๆ กับผมเลยนะ”
“โถ ถ้างั้นก็ยิ่งกว่าเตะกล้วยเข้าปากลิง”
“หมายความว่าไง?”
“ก็ผมเก่งกว่าคุณตั้งเยอะ พี่เมฆผู้เพอร์เฟคคนนี้... ไม่เคยแพ้ใครมาก่อน ไหนลองใช้กะโหลกน้อยๆ คิดดูซิ ว่ามีตอนไหนมั่งที่ผมแพ้คุณ ไม่มี้!!! ผมไม่เคยแพ้ผู้ใด.. และอีกไม่นานหรอก โลกนี้จะเป็นของผม หึหึหึ”
ผมได้แต่ถอนหายใจ แล้วเอานิ้วจิ้มแก้มพี่เมฆอย่างหมั่นไส้
“อยากลองแพ้ดูมั่งไหมล่ะ?”
“อยาก”
“จริงดิ้?” พี่เมฆหัวเราะหึหึ
“อยากแพ้ใจคุณ” เอาอีกแล้วนะ พี่เมฆบ้า
“ก็ได้ รีบไปลุยมันเดี๋ยวนี้เลย ผมเบื่อเกาะนี้แทบลั่น อยากรีบกลับบ้านไปนอนเอาเมียสบายๆ แล้ว” หน้าไม่อาย
“ทำได้เหรออออ?”
“ไม่ยอมเหรออออ?”
“ม่ายยยย”
“ยอมวันนี้ แถมดอกเบี้ยวันหน้า ผ่อนนาน 0% ไม่ต้องมีคนค้ำประกัน ไม่ต้องตอบปัญหาสุขภาพ โทรเลย” ผมหลุดหัวเราะ ทั้งที่เวลาแบบนี้ไม่น่าจะหัวเราะออกมาได้
พี่เมฆเนี่ยเป็นคนที่เหลือเชื่อจริงๆ
“ผมรักพี่นะ” อดไม่ได้ที่จะหันไปกอดเขา แผ่นอกกว้างนี้มันอบอุ่นมากๆ
“ก็รู้อยู่ รักผมคนเดียวไหม?”
“อื้ม” ผมอมยิ้ม เงยหน้าขึ้นไปถามพี่เมฆบ้าง
“แล้วพี่ล่ะ?”
พี่เมฆอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็เงียบไป
“ปวดขี้” อยู่ๆ เขาก็ปล่อยมือออกจากเอวผม แล้วเดินไปค้นของในกระเป๋า
“สงสัยงานนี้ต้องใช้แล้ว” เขาชูปืนออกมาแล้วเช็คแม็กกาซีน ลำกล้อง พร้อมทั้งอุปกรณ์ต่างๆ
ผมยืนเคว้งไปครู่หนึ่งที่เห็นพี่เมฆเลี่ยงไม่ตอบเอาซะดื้อๆ
จากนั้นก็มายืนคิดว่า ผมบอกรักเขาไปก็ตั้งหลายครั้ง แต่ว่าไม่เห็นจะมีครั้งไหนเลย ที่เขาจะตอบ ว่า..
ก็รักผมเหมือนกัน...
H
มาเร็วไหมล่ะ!!!?
:katai4:
-
:pig4: :katai2-1: :mew1:
-
ถ้าพี่มันไม่พูดคำว่ารัก ก็อย่ารอฟังเลย ชาตินี้จะได้ยินไหมมายของแม่ :ling1:
-
อั๊ยยะ ตาไม่ฝาดจริง ๆ ด้วย ขอบคุณค่ะ
-
พี่เมฆเขาติดเป็นตังเมขนาดนี้ก็ต้องรักอยู่แล้ว
-
หายไปนานนะคะ แต๋ก็ดีใจนะ มาลงต่อให้หายคิดถึงเนี่ย ว่าแต่หายไปจนลืมไปแล้วว่าตอนก่อนหน้าเกิดอะไรขึ้น ต้องย้อนกลับไปหาอ่านใหม่
-
อิพี่แม่ง.... :a5: :z6:
-
รอแล้วก็รอต่อไปพระเอกว่าจาคม :hao6:ชอบๆรีบมาต่อนะคะ
-
:heaven :heaven :heaven
-
ดีใจที่มาต่อค่ะ เรื่องนี้สนุก :hao5:
เป็นกำลังใจให้สำหรับตอนต่อไป :3123:
-
M ♠ M
26
รักคืออะไร กูไม่รู้จัก
และกูไม่คิดจะซี้กับมันด้วย
แต่ถ้าทุกอย่างที่ทำให้นีออนทั้งหมดมันเรียกว่า ‘รัก’ ก็คงบรรลัยแน่แล้วชีวิตอันเจิดจ้าของกู
แย่จัง ปวดหัวฉิบหาย
เห็นหน้านีออนที่มองมาแล้วก็แทบอยากจะซดพาราซักแผง
มันใช่เวลามาทำหน้าเศร้าเคล้าน้ำตาใส่ผมไหมเนี่ย?
ไม่อยากทนมองภาพบาดใจให้เหนื่อยลูกตา
ขอเช็คกระเป๋าหน่อยแล้วกันว่ามีอะไรพอจะช่วยรักษาพลังผมได้บ้าง
นีออนยัดอาวุธมาเยอะพอสมควร แต่ละอย่าง... ถ้าไม่มองหน้า ไม่รู้เลยนะว่าเขาไม่ใช่แค่เด็กปัญญาอ่อน
ไอ้ท้อปนัดผมวันพรุ่งนี้เข้าลุยโกดัง บอกตรงๆ เสียดาย อดหล่อเลยกู แต่ถ้าถึงเวลาต้องเลือก ก็คงเลือกหนีตามผู้ชายน่ารัก ดีกว่าไปเจอผู้ชายหน้าเถื่อนอย่างพวกมัน
ผมเดินนำลิ่ว จนกระทั่งก่อนถึงทุ่งหญ้าสวันน่า กระเป๋าก็โดนกระชากจากข้างหลัง
“พี่เมฆ เดี๋ยวผมเดินนำเอง” ทำตัวเป็นทหารแบกปืนได้ไม่เข้ากับหนังหน้าเลยเมียกู
“ผมได้กลิ่นแลนด์มายในดงเหี้ยนี่” ก้มลงกระซิบบอกเขาสักหน่อย เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน
“ผมก็คิดว่ามี” นีออนกระซิบกลับ หน้าตาเหมือนได้ลุ้นไอโฟน
“พี่เมฆไม่ชอบระวัง ให้ผมเดินนำนะครับ เดี๋ยวทำสัญลักษณ์ไว้ให้”
“ถุย พูดมาได้ ใครกันแน่ไม่ระวัง ตั้งแต่มาผมยังไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน” ไอ้ทุ่งกว้างก่อนจะเข้าป่าอีกฝั่งแบบนี้มันเส้นทางดักควายชัดๆ
ถ้าออกไปจากเงาไม้นี่ กูว่าไม่ต้องถึงพลังแลนด์มายหรอก เผลอๆ ได้แดกลูกปลายจนอิ่มก่อน
“เพื่อนคุณรออยู่อีกฝั่งอ่ะ”
นีออนทำหน้างง สักพักก็กัดฟันลั่นใส่ผม
“มันไม่ใช่เพื่อนผม..!”
“เอางี้ เพื่อความไม่ประมาท ผมจะออกไปล่อให้มันยิง คุณคอยดูสัญญาณมือผม แล้วก็สอยมันกลับ เคนะ ตกลงตามนี้”
“ให้ผมเป็นคนล่อเองไม่เหรอ?”
“อย่าๆ ผัวไม่อนุญาตจะไปล่อผู้ชายคนอื่นได้ไง”
“แล้วถ้าหลบไม่พ้นจะทำยังไง?”
“แค่อยากรู้ตำแหน่งมันเท่านั้นแหล่ะ รับรองเลย...เม็ดเดียวรู้เรื่อง”
ผมลูบกะโหลกปลอบใจนีออน
แถมยิ้มฟันขาวอย่างมั่นใจ
ถ้าทำหน้าไม่มั่นใจ เดี๋ยวก็งอแง ดื้อไม่ให้ผมไปอีก
นีออนน่ะแม่นอยู่แล้ว เต็มสิบ ผมให้สิบเอ็ดเลย ไกไอ้ไรเฟิลที่เขาพกมาก็ไวสุดในดงปืนที่มีแล้ว
ดูซิ ว่าผลงานแบบคู่หูดูโอ้จะท้อปฟอร์มแค่ไหน
ถุ้ย! ก็พูดไปงั้นแหล่ะ
ใครมันจะเหี้ย อยากเห็นเขาฆ่าคนตายวะ
ผมคนเดียวก็พอ
จบจากดงหญ้านี่ อย่าให้กูเจอนะ ไอ้ปก จะเป่าหัวให้กระจุยไม่เหลือเลยมึง
ทำนีออนของผมกลายเป็นคนก้าวร้าวแบบนี้ อภัยให้ไม่ได้!
ผมชี้ให้นีออนไปหลบ แล้วพุ่งเข้าโจมตี แลนด์มงแลนด์มาย อย่าไปสน ล่อไอ้คนซุ่มยิงก่อนเลย
ไหน มึงอยู่ไหน
ผมวิ่งออกไปสู่ความเวิ้งว้าง... โดยใช้ระเบิดอำพรางตัว
ดินปลิวว่อนเป็นสายฝน พร้อมกับตัวผมที่โผล่ไปเป็นเป้า
แสงจากปลายปืนสะกิดเข้าตรงหางตาพอดี ผมรีบหมอบ พอดีเกือบโดนแจ็กพอต เจอโจทย์ห่างจากหน้าอยู่ 1 ไม้บรรทัด
ปงปืนไม่ต้องประทับให้ท่าเท่หรอก ยิงแม่งเลยพี่น้อง!
ปัง!
เสียงไม่ดัง แต่ประสาทหูผมได้ยินชัดแจ่ม มันดังมาจากข้างหลังนี่เองว่ะ
ไม่มีเวลาหันไปมอง นอกจากดูจากสโคปตรงตำแหน่งที่ผมกำลังจะยิง
ในสายตา ผมเจอศพคนหัวห้อยอยู่บนต้นไม้
มือผมสั่น
อย่างโคตรอัศจรรย์ใจ ในความเมพซะจริง
กำลังจะลุกขึ้นยืน อีกนัดก็พุ่งออกไป คราวนี้มีเสียงนีออนดังออกมาด้วย
“พี่เมฆ! เป็นไงบ้าง!?” เขาวิ่งเข้ามาหาแบบไม่คิดจะเบิ่งตาระวังภัยอีก
“เจ็บตรงไหนไหม?”
“เจ็บตรงหัวใจอ่ะ” เจ็บจริงๆ ว่ะ แต่นีออนยิ้มมุมปาก
“ไหนบอกจะส่งสัญญาณให้ไง?”
ยังมีอารมณ์มาทวง ก็ผมไม่คิดจะให้เขายิง แล้วนี่ยิงทำไมวะ!
“หลับไปสอง คาต้นไม้เลย” ผมบอก พร้อมสังเกตท่าทางนีออนไปด้วย
“ครับ รีบไปเถอะ เดินระวังๆ ด้วย”
เหมือนสมองผมจะตายไปชั่วขณะ
รู้ตัวอีกที ก็เดินพ้นทุ่งหญ้ามาแล้ว
หลังเล็กๆ ที่คิดจะถนุถนอมปกป้อง
กลายเป็นแผ่นหลังกว้างใหญ่
“มายด์” จากหน้าซื่อๆ กลายเป็นเฉยเมย หันกลับมาหา
“ผมเจ็บที่หัวใจมากเลยว่ะ ทำยังไงถึงจะหาย?”
“นวดให้ไหม?” นีออนหัวเราะขำ
“ตอนนั้นผมก็โง้โง่เนอะ เชื่อพี่เข้าไปได้”
“แต่มันก็ยังดีกว่าตอนนี้...”
“จะหลอกทำอะไรผมอีกล่ะ? ผมไม่มีอะไรให้พี่แล้วนะ ผมให้พี่ไปหมดแล้ว”
“เฮ้อ...อย่าทำเป็นปากดี”
“คำก็ปากดี สองคำก็ปากดี เดี๋ยวก็หาว่าอวดเก่ง อวดดีมั่งล่ะ ในสายตาพี่ ผมมีอะไรดีบ้างไหม?”
“พูดอะไรวะเยอะแยะ จะพูดทั้งทีก็พูดให้มันเป็นภาษาคนหน่อย”
เกิดมาทั้งชาติไม่เคยคิดว่าประโยคนี้มันจะร้ายแรงตรงไหน แต่ดูจากหน้าตานีออนคงห่างไกลจากคำว่าซาบซึ้งไปเยอะ
เขาหันมาจ้องยังกับผมไม่ใช่ผัว
แล้วทีนี้ไอ้ที่ลอยตามมาก็ไม่ใช่ปากด้วยแต่เป็นกำปั้น จะฟาดเข้าปากผมทันใด!!!
“เฮ้ย เล่นไรเนี่ย!? ผมยิ่งเป็นโรคหัวใจไม่แข็งแรงอยู่นะ!” อีกนิดจะโดนแล้ว...
“พูดไม่รู้เรื่องก็ใช้มือใช้ตีนเนี่ยแหล่ะ”
“สาบานว่านี่ปากเมียกู”
ผมพูดประโยคนี้กี่รอบแล้ววะ
“พูดเองนี่ ว่าผมไม่ใช้ภาษาคน อย่างพี่เมฆถ้าไม่โดนมั่งคงได้ใจใช่ไหม?”
“เฮ้ยๆๆ” ผมยกมือห้าม
“ไม่อยากมีผัวหล่อแล้วหรือไง วันนี้ผมโดนทำร้ายร่างกายหลายครั้งแล้วนะ ไอ้ที่เข่าลอยใส่ลูกผมไป มันก็น่าจะพอใจได้แล้ว”
นีออนตามมากระโดดถีบใส่ขาผม ทีนี้ไม่หลบแล้ว
ยิ่งหลบเขายิ่งแค้นผม
“โอ้ย เจ็บนะ” ผมแกล้งทรุดลงไปนั่งกุมขา
“ทีนี้รู้หรือยัง ว่าผมไม่ใช่ไอ้ไก่อ่อนอีกแล้ว” นอกจากไม่สนใจอาการบาดเจ็บ ยังมาลั่นใส่หน้าผมอีก
“ครับๆ ช่วยดึงผมหน่อยได้ไหมน้องไก่แข็ง” นีออนถลึงตาใส่ผม แต่ก็ยังอุตส่าห์เอ็นดูยื่นมือมาให้
แต่แทนที่จะลุก ขอปราบสักดอกเหอะ เด็กกูก้าวร้าวเกินห้ามใจ
ผมฉุดแขนเขากระชากลงมา ไม่ทันให้ได้ออกอาวุธ ทั้งขาทั้งแขนนีออนก็โดนล็อกไว้หมด
“ไอ้พี่เมฆ จะทำอะไร!?” เหมือนรู้อยู่แล้วว่าต้องโดนจูบ เขาเลยเม้มปากรอไว้แน่น
ขอบคุณมาก....ที่ต่อต้านผมขนาดนี้
“เวลาจะจูบไม่ยอมให้จูบ จะเอาไง?” กดปากกับแก้มแทนก็ได้ หวานเหมือนกัน
“แล้วเรียก ‘ไอ้’ ด้วยนะ ชอบแบบเถื่อนๆ เหรอมายด์?”
“ผมชอบแบบไหนพี่ก็ไม่สนใจอยู่ ด..อื้อ!!” ช่วงที่อ้าปากเนี่ยแหล่ะนาทีทองให้กอบโกย
เรื่องความพลิ้วขอให้บอก จะมากงมากัด เอาคืนที่ผมจูบได้เนี่ย ไม่มีทาง
นีออนพยายามหดลิ้นหนีผม หน้าก็เบี่ยงไปมา แต่ถึงจะดิ้นท่าปลาโลมา ก็หลุดจากกระบวนท่า 4 พิฆาตของผมไม่ได้หรอก
เขาใช้ทั้งมือ เท้า ปาก ลิ้น ดันเข้าสู้ผมจนเหนื่อยหอบ
แต่สุดท้ายก็ยังอยู่ท่าเดิม
ผมจูบย้ำริมฝีปากบวมเจ่อทิ้งทาย ก่อนจะผละออกมาชื่นชมใบหน้าของเด็กไร้ทางสู้ นอนตาปรือหมดแรงใต้ร่าง
“ไหนใครบอกนะ ว่าจะไม่ยอมพี่เมฆอีกต่อไปแล้ว.....” ขอตอกย้ำอีกสักรอบเหอะ มันมันเขี้ยวนี่เว้ยเฮ้ย ทำเป็นกัดปากไม่ยอมรับ
“ไม่ได้ยอม! พี่บังคับผม”
“เออ....ดื้อไงเลยต้องโดน”
“ดื้อตรงไหน มีแต่พี่นั่นแหล่ะที่ชอบทำตามใจตัวเอง”
“ที่ทำตามใจ เพราะมันเป็นเรื่องของคุณ”
นีออนจ้องตอบตาแป๋ว ผมขยับปากไปกดที่หน้าผากเขาอีกที
“ถ้าคุณตาย ..คิดดู ผมจะมีชีวิตต่อไปได้ยังไง แต่ถ้าผมตาย คุณต้องอยู่ต่อไปคอยกรวดน้ำอุทิศส่วนบุญให้ผมไม่ตกนรกนะ...”
“อ...อย่าพูดเรื่องตายสิ”
“ไม่พูดคุณก็ไม่เข้าใจสักที ว่าผมทำไปทำไม”
“ไหนว่าเก่ง แล้วพี่จะพูดว่าตัวเองตายทำไม..” นีออนอินจัดน้ำตาไหลเป็นก๊อกแตก
ผมว่าเขาคงใจเย็นลงแล้ว ก็เลยปล่อยขาปล่อยแขนแล้วลุกขึ้นดึงเขามานั่งบนตัก
“ผมไม่ยอมให้พี่ตาย เราต้องอยู่ด้วยกัน” ผมยิ้ม เอาแขนเช็ดน้ำตาให้
“งั้นตอนไปเจอไอ้ปกผมมีแผน...”
H
:hao5:
-
พี่เมฆนี่ทั้งหื่นและเกรียนตลอดเวลา :hao3:
-
แกยังหื่นออกอีกนะตาเมฆ 55555
-
:hao7: :pig4:
-
M ♠ M
26.5
ผมกับพี่เมฆพักค้างหนึ่งคืนก่อนเดินเท้าแกะรอยตามไอ้ปก จนกระทั่งมาเจอค่ายๆ หนึ่งซึ่งอยู่นอกเหนือจากแผนที่และรูปถ่ายที่ไอ้ท้อปเคยให้ดู
พี่เมฆพาเดินวนสำรวจรอบๆ เช็คคน และเท่าที่เห็นด้วยตานับได้ 8 ไม่รวมในอาคาร
เขาย้ำให้ผมเดินตามมาเงียบๆ แล้วเริ่มจัดการเชือดทีละคน แบบที่ผมเห็นแล้วยังต้องเสียวสันหลังวาบ
ฝ่ายตรงข้ามโดนล็อกคอตาเหลือกดิ้นกระสับกระส่ายในท่อนแขนแข็งแรงก่อนที่คอจะหักพับไป
ดูเป็นเรื่องง่ายอย่างไม่น่าเชื่อที่เห็นเขาค่อยๆ คืบคลานเข้าไปในอาคารหลังนั้น
แต่ก่อนจะเข้า เขาหันมาบอกให้ผมหยุดทำตามแผนที่บอกก่อนหน้านี้
“เสี่ยงไปไหม แล้วถ้ามันฆ่าพี่เมฆเลยล่ะ?”
“มันไม่ทำหรอก ฆ่าเลย ผมก็ไปสบายเกิน... มันคงอยากจะค่อยๆ ทรมานผมให้สมกับความแค้นมากกว่า แม่งส้นตีนสัดๆ นี่ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าผมมีแฟนคลับคลั่งไคล้ถึงขนาดนี้”
“พี่ขึ้นเบอร์หนึ่งในบัญชีที่ไอ้เสธกงอยากได้เลยนะ”
“ให้มันไปเงี่ยนกับคนอื่นเหอะ หนังหน้าปลาจวดแบบมันผมเอาไม่ลง”
พี่เมฆคิดไปเรื่องไหนครับเนี่ย ในสมองมีแต่ความลามกหรือไง
“ก็พี่เมฆเป็นคนดังนี่ครับ” ผมประชด ดังในทางอันตรายนะ รู้ตัวเปล่าเนี่ย
“เบื่อจริงๆ ชีวิตดารา ถ้ากลับไปได้ ว่างๆ จะไปตั้งแฟนเพจ แม่งคนเกลียดล้นหลามกันฉิบหาย...”
“พอคนมารักก็ไม่สนใจนี่”
“ผมสนใจ คนที่ควรสนใจเท่านั้นครับ” พี่เมฆยังมีหน้ามายิ้ม แถมดึงแก้มผมยืดสองข้างอีกต่างหาก
เชอะ พูดแบบนี้แล้วมันใครกันล่ะ!!?
“ไปได้แล้ว...”
“ต้องกลับมาตามสัญญานะ” ผมชูกำปั้นไปให้
พี่เมฆยกกำปั้นขึ้นทำท่าจะแตะ แต่กลับเอามาเขกหน้าผากผมดังป้อกแทน
ผมยกมือแตะตรงที่โดน แล้วมองเขาอย่างงงๆ
“ถ้าผมอดใจไม่ไหว เผลอฆ่าไอ้เวรนั่นเข้า ก็อย่าว่ากันนะ”
เมื่อคืนนอนคิดดูแล้ว... ชีวิตแม่กับพี่ไม้สำคัญกว่า เรื่องไอ้ปกจะเป็นยังไงก็ไม่สำคัญแล้วตอนนี้ ขอแค่คนที่ผมรักมีชีวิตกลับมาก็พอแล้ว
“ตามใจพี่แล้วกัน”
ก็คงได้แต่เชื่อใจพี่เมฆเท่านั้น
ผมเดินแยกจากเขาไปรอจุดที่พี่เมฆบอก... ในใจกระวนกระวาย ร้อนรุ่มในอกอย่างบอกไม่ถูก หันหลังกลับจะตามไปก็กลัวแผนพี่เมฆแตก
แต่การรอคอยแบบนี้มันทรมานยิ่งกว่าไปสู้เคียงข้างเขาเสียอีก
ผมได้ยินเสียงปืนดังลั่นในบ้านหลังนั้น... ดังๆ หยุดๆ เป็นเวลาไม่ถึง 30 นาที เสียงนั้นก็หยุดลง
ความเงียบที่คืบคลานเข้ามาทำให้ผมนึกคาดการณ์ไปต่างๆ นานาว่าพี่เมฆจะเป็นยังไงบ้าง...
รอ…
ผมต้องรอ...
ภายในคืนนี้... คนที่ผมรอต้องมาหาแน่นอน!!!
♠♠♠
ผมเคยฝึกป้องกันตัว และยิงปืน ฝีมือก็ถือว่าเข้าขั้นออกงานได้ และเพราะสายตาที่แหลมคม ทำให้เห็นเป้าศัตรูได้ชัด
ผมพยายามใช้กล้องส่องความเคลื่อนไหวในบ้านหลังนั้นตลอดเวลา
จนในที่สุด ก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน การรอคอยก็สิ้นสุด ผมเห็นพี่เมฆเดินออกมาแล้ว
แต่ออกมาในสภาพที่ไอ้ปกเดินลากคอเสื้อเขาออกมา!
พอถึงกลางลานกว้างหน้าบ้าน มันก็เขวี้ยงพี่เมฆที่ถูกมัดมือไว้ลงพื้น ก่อนควักปืนออกมายิงทันที
เสียงกระสุนนัดนี้เสียดแทงใจผมมากที่สุด
ผมตกใจมือไม้สั่นกับภาพที่เห็น มันรวดเร็วจนไม่ทันได้เตรียมใจ และใจผมมันเหมือนถูกบีบจนเจ็บ
ผมรีบคว้าไรเฟิลออกมาด้วยความโกรธ
ฆ่า...
ผมต้องฆ่ามัน... ก่อนที่มันจะทำอะไรพี่เมฆไปมากกว่านี้
‘พาไอ้เมฆไปหาแม่... เดี๋ยวไอ้ปกจะไปรับ’
คำพูดสุดท้ายของแม่ยังดังก้องอยู่ในหูผม... ผมรู้ว่าทำแบบนี้ไม่ถูก ผมหลอกพี่เมฆให้เดินมาติดกับ แม่แค่อยากให้พี่เมฆเปลี่ยนขั้ว เพราะรู้แล้วว่าชีวิตของไอ้เสธกงใกล้จบบนเกาะนี้แล้ว
‘พี่เมฆจะไม่เป็นไรจริงๆ นะครับแม่?’ ผมถามย้ำ
‘เชื่อสิ ภาพที่ลูกเห็นอาจทำให้ดูทรมานไปบ้าง แต่ก็ต้องทำ เพราะมีคนจับตาดูเราอยู่’
‘ถ้างั้นให้ผมบอกพี่เมฆไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ? เขาเก่งนะแม่ เขาต้องช่วยเราได้แน่’
‘ไอ้เมฆไม่ช่วยใครหรอก’ แม่พูดสวนขึ้นมาทันที
‘ไอ้ปกอาจจะดูโหดเหี้ยมไปบ้าง แต่ใจมันไม่อยู่กับเสธแล้ว มันต้องการหาพวกให้รอดจากไอ้ขุน ไม่ว่ากลุ่มไอ้เมฆจะทำสำเร็จหรือไม่ ไอ้ขุนก็กะจะมาล้างไพ่พวกเราอยู่ดี’ ผมนิ่งฟังอย่างไม่รู้จะทำยังไงเมื่อแม่เอ่ยชื่ออำนาจมืดอีกฝ่ายออกมา
‘มายด์เชื่อแม่...’ แม่เข้ามาจับไหล่ผมทั้งสองข้าง
‘ไอ้ตำรวจนั่นมันไม่ต้องการเรา มันจะฆ่าทันทีที่เห็นเราไม่เดินตามเกมส์ ถ้าอยากช่วยไอ้เมฆ ลูกต้องยอมให้มันเจ็บบ้างเพื่อรักษาชีวิตมันไว้’
ผมจำใจไม่หันปืนไปใส่ไอ้ปก...
และได้แต่รอคอยด้วยความเจ็บปวดว่าเมื่อไหร่เป้าหมายจะโผล่ออกมา
พี่เมฆโดนลากตัวกลับเข้าไปในบ้าน หลังจากพระอาทิตย์ตกดินได้ไม่นาน...
ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ...
เสียงลมพัดใบไม้ไหวดังกลบเสียงหายใจของตัวเอง
มันต้องอยู่แถวนี้ ที่ใดสักแห่ง... ออกมาเถอะ
ขอแค่แสงที่หักเหเพียงนิดเดียว
อาการเกร็งที่เกิดขึ้นตลอดเวลาทำให้เหงื่อเริ่มซึมตามไรผม...
ผมคงจะกดดันตัวเองมากเกินไป แต่ถ้าไม่ได้ตัวมันล่ะก็... เราก็ยังจะออกจากที่นี่ไปไม่ได้
เวลาล่วงเลยมาจนค่อนคืน จนผ่านพ้นมาอีกวัน แต่ผมยังคงถ่างตามองหาศัตรู
ในที่สุดก็ได้ยินเสียงปืนดังรัวๆ ขึ้น 4 นัด มันเป็นสัญญาณจากพี่เมฆ!
‘รัว 4 ครั้ง คือผมฆ่าพวกมันได้’
‘รัว 3 ครั้ง คือผมใกล้เดี้ยง ต้องเงี่ยหูฟังเสียงปืนผมให้ดีๆ ล่ะ’
ผมสะดุ้งเฮือกกับเงาคนที่โผล่ออกมาจากข้างในโรงเรือน พอๆ กับตกใจที่อยู่ๆ ก็เห็นเงาจำนวนนับไม่ถ้วนเข้าล้อมโรงเรือนหลังนั้น!
....งั้นที่แม่บอกว่ามีคนคอยจับตาดูพวกเราอยู่ก็เป็นความจริง....
ไม่รอช้า... ผมกลั้นหายใจยาวแล้วยิงคนที่อยู่ในระยะมองเห็นทันทีแบบไม่ต้องรออะไรทั้งสิ้น
พอคนหนึ่งล้มลง เสียงปืนยิงปะทะกันก็ดังขึ้นโครมครามระหว่างคนที่อยู่ในโรงเรือนกับนอกโรงเรือน
เริ่มเข้าใจแล้ว...
ผมอยู่ตรงนี้ ผมช่วยยิงสนับสนุนพวกพี่เมฆได้แม้จะมีคนน้อยกว่า...
มีคนพยายามจะฝ่าเข้าไปในโรงเรือนหลังนั้นให้ได้คนแล้วคนเล่า แต่มุมที่ผมอยู่มันเป็นจุดที่เห็นทางเข้าสองทางพอดิบพอดี
พี่เมฆถึงจะบ้าแต่ก็เก่งเหลือเชื่อ คำนวณองศาการยิงได้กว้างมากๆ
ไม่รู้ว่าถ้าเขารู้เรื่องที่ผมหลอกจะโมโหแค่ไหน
แต่ไอ้ที่ผมอยากฆ่าไอ้ปก อย่างน้อยก็เป็นความจริง
จนกระทั่งการเคลื่อนไหวทุกอย่างยุติลง ผมเห็นพี่เมฆ ไอ้ปก แม่ และพี่ไม้ ออกมาด้านหลังของโรงเรือน...
ผมรอคอยด้วยความยินดี... ดีใจที่รอดพ้นจากกลุ่มคนจำนวนมากนั้นมาได้อย่างหวุดหวิด
“มายด์!!” แม่กับพี่ไม้วิ่งเข้ามากอดผมทันทีที่เห็น
“ขอบใจมากนะลูก ถ้าไม่ได้มายด์แม่แย่แน่ๆ”
“ข้างในบ้านมันเกิดอะไรขึ้นครับ?” ผมถามแม่ พลางมองไปที่พี่เมฆที่เดินหน้ามุ่ยตามมา
ผมมองตรงที่เขาน่าจะถูกยิง ก็เห็นรอยเลือดซึมเปื้อนบนเสื้อเป็นวง แต่เพราะหน้าตาที่ไม่ทุกข์ร้อนของเขา ทำให้ผมเบาใจว่าคงไม่โดนจุดสำคัญ
“พี่เมฆ มึงยิงพี่เมฆทำไม!?” ผมหันไปเอาเรื่องไอ้ปก
แต่พี่ไม้ดึงแขนห้ามไว้
“ในบ้านนั้นแม่กับพี่โดนจับเป็นตัวประกันอยู่ ถ้าไม่เล่นละครหลอกพวกมันจะฆ่าเราทันที แต่ไอ้เมฆก็เหลือเชื่อ รู้ด้วยว่าพวกมันซ่อนอยู่ตรงไหน”
“กว่าจะคุยกับมันรู้เรื่อง มึงรู้ไหมว่ากูลำบากแค่ไหน” ไอ้ปกหันมาบ่นกับผม แต่ผมไม่คิดอยากญาติดีกับมันแม้แต่น้อย
“กูไม่รู้หรอก ที่กูช่วยมึงเพราะแม่ขอไว้เฉยๆ แต่ที่มึงฆ่าเพื่อนกู กูต้องชำระสักวัน”
“เอาเลยป่ะล่ะมายด์” พี่เมฆเลิกคิ้วถาม
“ถ้ามึงทุกคนคิดว่าจะออกจากที่นี่ได้โดยไม่มีกู ก็ยิงหัวกูซะ!” ผมหันปากกระบอกปืนไปหามัน จ้องตาด้วยความเคียดแค้น ผมอยากฆ่ามันนะ แต่ก็ยังไม่อยากใจร้อนจนกว่าจะรู้เรื่องทั้งหมดก่อน
“ไม่ยิงเหรอ?” พี่เมฆยิ้มมุมปากถาม... ผมรู้สึกว่าเขามีท่าทีแปลกๆ นิดหน่อย
“....มายด์ ผมถามว่า... คุณไม่ยิงมันเหรอ?”
ผมหันไปหาแม่กับพี่ไม้อย่างถามความเห็น เขาก็สั่นหัว เป็นเชิงว่าไม่ให้ยิง
“มันเสนอมาแล้ว ก็สนองสักหน่อยสิ” พี่เมฆยังไม่เลิกยุ
“มึงมีทางให้เราหนีได้งั้นเหรอ?” ผมหันไปถามไอ้ปกแทนที่จะตอบคำถามพี่เมฆ แต่ยังไม่ลดปืนลง
“ถ้ากูไม่มีทาง กูจะกล้าเสี่ยงแบบนี้เหรอ อีกไม่นานหรอก จะมีทหารรับจ้างขึ้นมาบนนี้ตามล่าพวกมึงจนเต็มเกาะ อย่าว่าแต่พวกมึงอยากได้อาวุธคืนเลย แม้แต่ลมหายใจก็ไม่รู้จะเหลือกลับประเทศไปหรือเปล่า”
“........มายด์” เสียงพี่เมฆแทรกขึ้นมา
“ที่พวกมึงเห็นยังแค่ส่วนน้อยนะ...”
“........ถ้าคุณไม่กล้า ผมทำให้เอง”
ปัง!
ทุกคนในที่นั้นยืนตะลึงที่เห็นร่างไอ้ปกร่วงไปต่อหน้าต่อตา กระสุนเจาะเข้ากลางศีรษะจนมันหงายหลังล้มลงกับพื้น
“ไอ้เหี้ย มึงทำอะไรของมึง!?” พี่ไม้ตะโกนพอตั้งสติได้ เขาพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อพี่เมฆ แต่จับได้แค่เสี้ยววินาที พี่ไม้ก็ร่วงลงไปเพราะหมัดหนักๆ ที่อัดเข้าชายโครง
“มายด์บอกว่าอยากฆ่ามัน ผมสัญญากับเขาว่าจะล้างแค้นให้ ก็แค่นั้น มึงมีปัญหาหรือไง?” ไม่เท่านั้นพี่เมฆยังตามไปเหยียบพี่ไม้ซ้ำ เขาลงส้นเท้าลงไปเต็มๆ จนพี่ไม้ต้องนอนกุมท้องตัวงอ
“พอแล้ว! เราจะทะเลาะกันให้ได้อะไรขึ้นมา!” แม่เข้าไปขวางพี่เมฆไว้ ส่วนผมก็ไปช่วยดึงแขนเขาออกมาอีกแรง
“ใจร้อนเกินไปแล้วนะพี่!” พูดจบพี่เมฆยกแขนให้พ้นจากมือผม แล้วเหลือบตาลงมาถามเสียงเย็นยะเยือก
“ก็คุณอยากให้มันตาย แล้วมันจะไม่ตายได้ไง ไอ้คุณพี่ชายแม่งก็เข้าใจยาก เลยต้องกระทืบช่วยเคาะความโง่มันออกมาบ้าง”
“อ...ไอ้เหี้ยเมฆ มึงจะทำพวกเราตายกันหมด” พี่ไม้ค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง โดยมีแม่คอยช่วยประคอง
“มายด์ พี่มึงบอกว่ากูจะพามันไปตายว่ะ”
“..............” ผมได้แต่ขมวดคิ้วมองพี่เมฆ
“อยากจะขำ ว่างๆ ก็จูงพี่มึงไปแดกหญ้า รับวิตามิน A สักหน่อยสิ สมองอ่ะ คิดบ้างว่าไม่มีมันกูก็พาเมียกูออกไปได้ ไอ้สัดถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นพี่มายด์นะ กูจะเป่าให้ดับเดี๋ยวนี้แหล่ะ”
ประกายในแววตาพี่เมฆทำให้ผมนึกย้อนไปตอนที่ยังไม่รู้จักเขา
นี่เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ผมเห็นเขาฆ่าคนแบบไม่คิด
ทั้งเยือกเย็นและไร้ความรู้สึกใดๆ
พี่เมฆดูเข็มทิศแล้วเริ่มเดิน พวกผมสามคนได้แต่เดินตามเขาไปด้วยจิตใจที่ไม่สู้ดีนัก
ทุกคนรับรู้ได้ถึงบรรยากาศอันน่าอึดอัด โดยเฉพาะผมที่ไม่กล้าคุยกับพี่เมฆอีกเลย
ตัวเขาเองก็ไม่ได้พูดกับใคร... เดินนำไปเรื่อยๆ ถ้าเจอกลุ่มทหารที่เดินผ่านมา เขาก็ไม่คิดจะหลบแม้แต่น้อย ฆ่าได้เป็นฆ่า
พออยากล้วงข้อมูลก็ใช้วิธีโหดเหี้ยมบังคับให้พูด สุดท้ายก็ปาดคอทิ้ง
ผมเคยผ่านการฆ่ามาบ้างพอสมควร แต่ก็ไม่เคยเห็นใครนิ่งได้เท่าพี่เมฆมาก่อน
ภาพกับความทรงจำตีกันมั่วไปหมด
พี่เมฆที่ผมรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้
เกิดอะไรขึ้นกับเขา...
ผมอยากจะถามเขาเหลือเกิน แต่ก็ไม่กล้า ได้แต่แอบกระซิบถามแม่กับพี่ไม้ว่าในโรงเรือนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง
H
พี่เมฆเริ่มจะโหดแล้ว o21
-
:pig4:
-
รึพี่มันหึง
-
:เฮ้อ: คนรักกัน ยิ่งวินาทีความเป็นความตาย
จะมาโกหกกัน มันก็เสียความรู้สึก เอ๊ะ ดราม่าไปม่ะ 5555+
-
เกิดอะไรขึ้นข้างในนั้นอ่ะ ทำไมพี่เมฆเข้าโหมดโหด
-
พี่เมฆรู้แล้วรึ!!!!! T_T
-
พี่เมฆโหมด งอนเมียเปล่าฟะเนี่ย โดนเมียหลอกให้มาติดกับ 555
-
พี่เมฆเป็นไร ยาเอาไม่อยู่หรอ
-
พี่่เมฆเริ่มโฉด โหด น่ากลัวอะ
-
เกิดอิหยังก๊ะพี่เมฆนาาา?
-
เข้มข้นเลือดสาดจริง พี่เมฆโหมดเคร่งขรึมไม่ชินเอาซะเลย เง้ออออ
-
ThankS
-
จงมาๆๆ
-
ตอนนี้พี่เมฆน่ากลัวมาก
ขัดกับตอนก่อนถูกจับอีก
อะไรอ่ะพี่ ไปคุยอะไรอีท่าไหน
แอบสงสารมายด์ หวั่นใจไปตลอดทางเลยทีนี้
-
รอพี่เมฆ ^^
-
เห็นพี่เมฆเป็นไอดอลลลลล *-* อิอิ ฆ่าได้ฆ่า ๕๕๕๕
-
หูยค้าง มีปมมาให้ได้ทุกตอนจริงๆ ไม่ดราม่าสิ!เค้าจะเอาฮาๆ
ปล.จบไม่แฮปปี้ ผมเคืองคนแต่งจริงๆด้วยนะเออ
-
รองิ
-
M ♠ M
27
โดนต้มซะเปื่อยเป็นไอ้เมฆตุ๋นเลยสัด!
คิดกันบ้างไหมว่ากูอุตส่าห์รีบ อุตส่าห์มาช่วย วิ่งสี่คูณแปดมาอย่างเร็วกะหล่อเลยงานนี้ แต่พอมาถึง... ไอ้ที่คิดว่ามีตัวประกันกลับไม่มี แถมแม่งยังหน้าด้านให้กูช่วยล่อศัตรูออกมาให้อีก พวกมึงโดนขู่ฆ่า คิดถอย หาทางเอาตัวรอด แล้วมันเกี่ยวไรกับกู
แต่ละตัวญาติกูรึก็ไม่ใช่
ติดอยู่อย่างเดียวแค่นั้นแหล่ะ มีคนหนึ่ง เป็นแม่ยายกู อีกคนก็พี่เมีย ถ้ากูพากลับไปหานีออนได้ รับรองได้เป็นพระเอกในใจเธอชัวร์ๆ
ตอนแรกก็ว่าจะไม่ยอมหรอก แม่งไร้สาระ คนอย่างผมโดนพวกกระจอกจับตัวได้ หมาไหนเชื่อ? แผนแม่งไม่เมคเซ้นส์สุดๆ แต่เหมือนไอ้พวกศัตรูของแม่ยายจะใจร้อนอยากไฟว์ผมแล้ว กระสุนก็ใกล้หมด แถมแม่งมาเรื่อยๆ
ผมโดนยำเละคนเดียวในดงพวกมัน สุดท้ายต้องยอมเล่นตามแผนโดนจับ เพื่อล่อไอ้ตัวเบิ้มออกมา
ในแผน พวกแม่ยายยังเป็นสมุนของไอ้เหี้ยอ้วนอยู่ ผมโดนจับมัดประจาน ลากออกไปยิงให้เป็นที่สะใจ สบายอารมณ์ คนที่จะมารับตัวผมถ้าโดนจับได้ ย้ำ! ถ้าโดนจับได้แล้วคือ...ไอ้นาจ ถือว่าไม่ใช่ขี้ๆ
ผมแม่งโคตรอยากเจอว่ะ หนึ่งในบัญชีหนังหมา ถ้าเจอกูนะ จะอัดกระเดือกให้ทะลุเลย โทษฐานหน้าตากวนส้นตีนเกินไป
ไอ้ปก แม่ยาย พี่เมีย กระซิบบอกกูดิบดีว่า...จะช่วยยิงสนับสนุน
แต่ที่ไหนได้... แม่งไม่ช่วยเว้ย!
หลอกลวงจนกูเงิบแดกไป 0.1093123 วิ
กะส่งกูไปสังเวยอยู่แล้ว นี่ถ้าผมอ่อนกว่านี้อีกสักนิดคงโดนลากคอเอาไปขึ้นเขียงแล้ว เกือบตายไหมล่ะ...บอกเลย ไอ้นาจแม่งมาจริง มากะซัดกูแบบรัวเลย ดีที่แก้เชือกเองได้ ไม่งั้นอาจไม่ได้มายืนเป็นเทพอยู่แบบนี้
ไอ้พวกทรยศ ตอนแรกก็กะชิ่งเนียนนะกูรู้ แต่พอผมทำท่าจะชนะ แม่งยูเทิร์นล้อสะบัดมาช่วยผมเฉย!
โคตรหน้าด้านเลยว่ะพวกมึง เห็นกูแบบนี้แต่ที่จริง กูไม่ได้ใจดีเหมือนหน้าตานะเว้ย
เจ็บแล้วจำสิครับ จะอยู่รอให้พวกมันมาอวยพรงานศพเหรอ
ทนไม่ได้หรอกว่ะ แทบจะรัดคอให้ตายแม่งตอนนี้ไปเลย แม่ยายก็พูดพล่ามอยู่ได้ว่าไอ้ปกรู้เส้นทางหนีดี ขอให้กูใจเย็น ขอให้พาเขาไปเจอมายด์
ผมไม่คิดไม่ฝันตัวเองเหมือนกันว่าจะใจเย็นได้จริงๆ จนกระทั่งเห็นหน้านีออน เขาทนได้ไงวะ มองดูคนที่ยิงตัวเองแบบชิวๆ แล้วญาติมายด์เขาไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเลยใช่ไหมที่ยืนคุยกับคนที่ยิงลูกยิงน้องตัวเองได้หน้าตาเฉย
ไม่เข้าใจ ถึงขั้นโง่ไปชั่วขณะเลยว่ะกู นี่กูพลาดอะไรไปหรือเปล่า คนที่ฆ่าตัวเองเกือบตายนะเว้ย
เส้นประสาทพิการหรือต่อมรับรู้มันเสียกันแน่วะ แม่ง...รู้สึกขวางหูขวางตากูชิบหายเลย บอกตรงๆ
ลีลาร่ำไร เหี้ยอะไรกันล่ะ ไอ้ปกมันมีคุณค่าทางสารอาหารครบถ้วน ขนาดว่าขาดไปแล้วแม่งจะตายห่ากันหมดหรือไง ไร้สาระ
เล่นเหี้ยอะไรกันอยู่? หรือว่าหลอกกูกันอีกแล้ว ปั่นหัวกันเล่นนี่คงสนุกมาก แต่ผมคงไม่ยอมเป็นตัวตลกของใคร
ปัง!
ปืนออโต้นี่มันเป็นอะไรที่ใช้ง่ายมาก ไม่ต้องเล็งให้เสียเวลา พุ่งเจาะกบาลไปแบบไม่ต้องทำพิธีเลย
เป็นไง จบไหม? ผมบอกนีออน ในสิ่งที่เคยสัญญากับเขาเอาไว้ ถึงไม่ใช่สัญญากูก็จะทำให้ ในเมื่อปอดแหกจนขี้ไหลขึ้นสมองกันหมด ผมก็ทำให้ไง ไม่ดีตรงไหน ทำไมต้องมองกันแบบนั้นล่ะ?
ผมทำในสิ่งที่ทุกคนเชื่อว่าต้องมีไอ้ปกถึงจะรอดได้ แม่งคิดไงก็ไร้สาระจริงๆ ให้ตายเหอะ
"พี่เมฆ เป็นอะไรเหรอ ทำไมพี่ดูแปลกๆ" ระหว่างพักแคมป์ นีออนเข้ามาเคลียร์กับผม ในขณะที่ผมเพิ่งซัดยาแก้หลอนไป
"ในโกดัง แม่พูดอะไรหรือครับ? หรือว่าพี่ไปเจออะไรมา"
"............................." ผมไม่รู้จะพูดไรว่ะ รู้ตัวอีกทีคือจุดไฟ อัดบุหรี่เข้าปอดไปหลายฟื้ดแล้ว เห็นผมนิ่งแบบนี้ก็ใช่ว่าจะอยู่เฉยๆ ให้พวกแม่งเสวยสุขกันได้ตามใจชอบนะ ผมเตรียมของขวัญไว้รอตอบแทนผู้ที่ทำให้ผมรู้สึกอับอายไว้แล้ว
"พี่เป็นอะไร บอกผมได้ไหม?" นีออนเห็นผมนิ่งแล้วมาแนวอ้อนเลยว่ะ แต่เสียงมาอย่างเดียว กูเฉยๆ โปรไม่ผ่านว่ะ ทำตัวให้น่าสงสัยจนผมเครียดต้องแดกยา อย่าหวังเลยว่าทำเสียงแค่นี้ผมจะหันไปมอง
"พี่.."
"ไปให้พ้นซะ รำคาญ" ผมปัดมือน้อยทิ้ง
ไม่รู้เว้ย ไม่อยากสนใจ ไม่อยากมองหน้า ไม่!เหี้ยอะไรสักอย่าง
อุตส่าห์เดินหนี เขาก็ยังตาม...
"ถ้าแม่กับพี่ไม้ทำอะไรให้พี่โกรธ ผมขอโทษแทนด้วย พี่จะเอาคืนก็ได้นะครับ แต่มาลงที่ผมแทน" รับแทนคนอื่นคิดว่าเท่งั้นดิ?
"พี่เมฆ! ทำไมไม่พูดอะไรเลย" นีออนวิ่งมาดักหน้าเอามือดันอกผมไว้ สายตาเขาก็ดูมุ่งมั่นดี คล้ายเด็กกำลังเตรียมสอบมิดเทอม
ผมมองต่ำ นี่ถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่นีออนผมคงไม่ลังเลที่จะเอาฝ่ามือตบกบาลระบายความเซ็งสักทีสองที
"ก็พูดไปแล้วไง ว่ารำคาญ..." ผมเห็นไอ้ตัวเล็กชะงัก ทำหน้าเหมือนจะเป่าปี่ให้ดูเต็มแก่
"เอาเวลาที่มีไปดูแลญาติที่รักของคุณไม่ดีกว่าเหรอ?"
"หมายความว่าไงครับ?"
"ก็ตามนั้น..."
"พี่เมฆจะทำอะไรแม่ผม!?" คราวนี้เขาไม่ยอมกำเสื้อกูแน่น ตาวาวน้ำจ้องมองคาดคั้น
ผมบีบมือเขาออกให้ปล่อย นีออนเบ้หน้าร้องเจ็บปวด
"วิ่งไปสิ เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก" ผมยิ้มร้าย รู้ตัวว่าเหี้ย แต่ทำไงได้ ผมไม่ปล่อยคนที่ทรยศผมหรอก ที่จริงก็ไม่คิดจะปล่อยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะมันคือศัตรูและไม่เห็นสำคัญกับชีวิตผมตรงไหน
นีออนก้าวถอยหลัง เหมือนรู้ชะตากรรมข้างหน้าลิบๆ เขามองผมเหมือนเห็นตัวประหลาด ก่อนวิ่งไม่คิดชีวิตกลับไปที่ๆ แม่กับพี่ชายอยู่
ผมเดินตามไปดูผลงานช้าๆ ก็เห็นพวกไอ้ท้อปมาถึงกันแล้ว ครบเซ็ต...
ไอ้เป็ดมองกูเหมือนอยากจะฆ่า ไอ้โซ่เพิ่งจับแม่ยายกับพี่เมียผมมัดมือเสร็จพอดี ส่วนไอ้คมกำลังจับนีออนที่ดิ้นพล่านพยายามจะช่วยสองคนนั้นอยู่
"กูไม่ถามหรอกว่าเสธฯ ของพวกมึงจะขายอาวุธของกูเมื่อไร กับใคร กูแค่อยากรู้ว่าแม่งเตรียมทางหนีไว้ที่ไหน" ไอ้ท้อปใช้ปืนสั้นขนาดเหมาะมือกดเข้าที่กะโหลกของไอ้ไม้ ไอ้นี่ก็ทำหน้าต่อต้านเต็มที่ คงคิดว่าเด็กเล่นต่อสู้หรือไม่ก็เป็นพวกเกรียนไม่กลัวตาย
"ไม่รู้...กูไม่รู้"
"ทำตัวให้มีประโยชน์หน่อยสิวะ ไม่อยากแก่ตายหรือไอ้ห่านี่!" ไอ้เป็ดเอาด้ามปืนซัดเข้าให้ เลือดไหลย้อยเป็นทางจากขมับทันที
"อ้าว ไปไหนมาเมฆ?" เสียงตะโกนห้ามของนีออนดังพร้อมกับเสียงไอ้ท้อปพอดี
"เรื่องของกู"
"ไอ้เหี้ยนี่ หนีงานแล้วยังเสือกกวนตีน" ไอ้เป็ดไม่เคยจบกับกูสักที
"หนีจริงกูไม่อยู่รอให้มึงด่าหรอก ไปว่ายน้ำขี่ปลาโลมาไม่ดีกว่าเหรอ"
"มึง..."
"รีบสอบสวนผู้ต้องหาสิวะ จะรอพ่อมึงมาตัดริบบิ้นหรือไง?"
"ฝากด้วยโซ่" ไอ้ท้อปไม่ลุยเอง ปล่อยลูกน้องจัดการ มันเดินมาทางผมเหมือนมีเรื่องคุย แต่พอเห็นสายตาผมที่บอกว่า 'กูไม่อยากคุยกับมึง' มันเลยหันหลังกลับไปรอดูผลงานแทน
ไอ้โซ่เป็นคนเงียบตายห่า ไม่ใช่แนวเจรจาอยู่แล้ว ต้องซ้อม ต้องอัด ต้องทรมานก่อน ค่อยถาม
"พี่โซ่ พี่เป็ด อย่าทำแบบนี้! ผมขอล่ะครับ แม่ผม พี่ผมเขาไม่รู้เรื่องด้วย เขาเพิ่งโดนพวกเสธฯ กงตามฆ่า เขาไม่รู้เรื่องที่พี่ถามสักนิด" หมดประโยชน์ก็เลยต้องฆ่า ไม่ผิดหนิ
"อย่าดิ้นสิน้องมายด์ เดี๋ยวพี่คมก็ทำน้องมายด์เจ็บหรอก"
"พี่คม ขอร้อง ปล่อยแม่กับพี่ไม้ที ขอร้องนะครับ จะให้ผมทำอะไรก็ได้ แต่อย่าทำร้ายพวกเขา"
"อ้อนพี่คมไม่ได้หรอกน้องมายด์ พี่คมไม่ใช่ลูกพี่สักหน่อยจะได้เออออห่อหมกตามน้องมายด์ทุกอย่าง"
นีออนหันหน้ามาทางผมทันที ไอ้เหี้ยคมแม่ง...สร้างงานสร้างรายได้ให้กูอีกแล้วสัด ผมเงยหน้าชมธรรมชาติ ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงร้องเรียกชื่อ
"พี่เมฆ! พี่เมฆช่วยมายด์ด้วย ไหนบอกจะปกป้อง ไหนบอกจะอยู่ข้างๆ กัน ทำไมทำแบบนี้!?"
ทำไมเหรอวะ?
"ไอ้เหี้ยเมฆ มึงเอาไอ้สองคนนี้มาทำไมวะ ถ้าถามแล้วแม่งไม่รู้เหี้ยไรสักอย่างแบบนี้ กูไม่เก็บไว้นะเว้ยบอกไว้ก่อน" ไอ้เป็ดเตรียมโทษประหารไว้คอย ผมมองนีออนที่มองมาน้ำตาไหลอาบแก้ม ตอนแรกก็ว่าใจแข็งแล้วนะ ไม่เห็นน่าเสียใจตรงไหนเลยกับญาติจอมปลอมแบบนี้ ถ้าแม่แท้ๆ พี่ชายแท้ๆ ค่อยร้องไห้เสียใจสิวะ คนที่ใช้เขาเป็นเครื่องมือจะไปเสียน้ำตาให้ทำไม กูงง
ผมเดินไปหาทั้งสองคนที่นอนเละคาตีนไอ้โซ่ แล้วนั่งยองถาม
"ไม่ได้เป็นคนของเสธฯ แล้วไม่ใช่เหรอครับคุณแม่ รู้อะไรก็บอกเขาไปสิ"
"แกจะฆ่าฉันเหรอ? จะหักหลังมายด์เหรอ!? ถ้าแกฆ่าฉันก็เท่ากับทำร้ายมายด์ด้วย !?"
"ผมถามเรื่องทางหนีของไอ้อ้วนนะครับ ถ้าคุณแม่ไม่พูด เพื่อนผมจะไม่รอแล้วนะ"
"ไอ้เมฆ! ถ้าแกทำอะไรพวกฉัน แกต้องเสียใจ มายด์ไม่ปล่อยแกไว้แน่!!!"
ผมลุกขึ้นยืน หันไปมองหน้าไอ้เป็ด แล้วแบมือขอปืนจากมัน
"อะไรของมึงวะ?" ไอ้เป็ดส่งปืนให้อย่างงงๆ
เสียงของความเงียบชั่วอึดใจ ไม่เท่าเสียงของกระสุนสองนัดที่พุ่งทะลุจากปากกระบอก สองร่างของคนที่ผมคิดว่าคงจะสำคัญกับนีออนไม่น้อย นอนแน่นิ่ง บาดแผลจากตีนไม่เท่าบาดแผลจากการลั่นไกของผม มันเทียบกันไม่ติดเลย
ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
ไม่ได้ยินเสียงร้องโวยวายของไอ้ท้อปกับไอ้เป็ด
ไม่ได้ยินเสียงร้องปานจะขาดใจของนีออน
และบางที อาจจะไม่ได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง
"เมียมึงร้องไห้จะตายแล้ว ไม่ไปดูหน่อยเหรอ?" ไอ้เป็ดเดินมารายงานผม เสียงมันแปลกๆ เหมือนกำลังกังวล
ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างหลัง ฝีมือผมเอง... นีออนร้องไห้สะอื้นไม่หยุด มีไอ้คมคอยลูบหัวปลอบอยู่ข้างๆ
สายตาแข็งกร้าวมองมาที่ผมเป็นระยะ เหมือนอยากจะประเคนลูกปลายให้กูจัง ตอนแรกนีออนก็เกือบพุ่งมากระโดดถีบผมได้สำเร็จ ถ้าไม่ติดที่ไอ้คมดึงไว้ทัน ผมคงโดนเมียเตะไปแล้ว
"แม่งทำอะไรไม่รู้จักปรึกษาเลยนะไอ้เวร เห็นแบบนี้...ให้กูฆ่ายังจะดีซะกว่า อย่างน้อยเด็กมันก็ไม่ต้องมาร้องไห้เสียใจเท่าที่มึงทำ"
"แล้วไง แทนที่จะมาบอกกู ทำไมไม่หาอะไรอุดปากมันไว้ แม่งอีกไม่กี่โลก็จะถึงค่ายแล้ว สมองอ่ะ หรือต้องให้แดกน้ำมันตับปลา?"
"ไม่เอามันแล้วเหรอวะ ไม่เอาก็ทิ้งไป จะเก็บไว้ทำไม"
"ทิ้งดิสัด ใครห้าม"
"เป็นเหี้ยอะไรของมึงวะ ตอนแรกยังรักกันอยู่ดีๆ มึงเกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมาอีก กูไม่เข้าใจเลยจริงๆ"
"กูไม่เคยบอกว่ากูรัก"
"เหี้ยแม่ง...มึง..... ไม่รักแล้วเอาเขามาทิ้งเนี่ยนะ แม่งกูว่าแล้ว คนอย่างมึงต้องไม่จริงจัง"
"รู้แล้วจะมาเทศน์กูทำไม? มึงนั่นแหล่ะไอ้เป็ด อยู่ๆ ก็เกิดใจดีขึ้นมา อย่าบอกนะว่ามึงสงสาร มึงแพ้น้ำตาเขาเหรอ?"
"ร้องขนาดนั้นใครจะทนดูได้ ขนาดคุณท้อปยังอึ้ง ไอ้คมก็ปลอบจนแทบจะเข้าไปสิงร่างเด็กมันแล้ว มีแต่มึงนั่นแหล่ะที่ทำตัวเย็นชา จริงๆ น่าจะให้ไอ้คมปล่อยเด็กมันมาแก้แค้นมึงนะ แม่งคงสะใจกูน่าดู.."
"มึงคิดว่ากูจะยืนนิ่งๆ ให้ใครมาวัดฝ่าตีน?"
"ไอ้สัด! มึงไร้เยื่อใยกับเขาจริงๆ เหรอวะ กูไม่อยากเชื่อ ก่อนหน้านี้มีเรื่องกันร้ายแรงหรือไง แต่ถึงร้ายแค่ไหนมึงก็ไม่น่าไปฆ่าแม่เขาต่อหน้าเขาแบบนั้น"
"หนวกหูว่ะ กูจัดให้แทนที่จะขอบใจ ไหนๆ พวกมึงก็ไม่คิดปล่อยให้รอดอยู่แล้ว จะมาด่ากูทำไมวะเนี่ย"
"เพราะคนฆ่าเป็นมึงเนี่ยแหล่ะ กูถึงตกใจ เออๆ ช่างเหอะ ไหนๆ คนก็ตายไปแล้ว"
ไอ้เป็ดไม่คิดว่าผมจะทำ พอๆ กับที่ผมไม่คิดว่ามันจะเห็นใจนีออนนั่นแหล่ะ แต่ละคนดูอ่อนลงไปเยอะกับภาพความเสียใจของนีออน มีแต่ผมที่ทำเฉยอยู่ได้ท่ามกลางความสลด
ผมเฉย ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึก...
แต่ตอนนี้คนอื่นไม่จำเป็นต้องรู้หรอก รู้ไว้กับตัวเองก็พอแล้ว
มายด์เจ็บ ผมก็เจ็บเหมือนกัน
แต่เชื่อเหอะ ทางนี้สำหรับผมมันดีที่สุดแล้ว
"เรื่องเด็กนั่นมึงจะเอาไง จะเคลียร์ไหม มีอะไรก็รีบไปบอกคุณท้อป เมื่อกี้เขาคุยกับกูว่าถ้าใช้งานไม่ได้เขาจะลอยแพแล้ว โอกาสสุดท้ายนะมึงคิดให้ดีๆ" ไอ้เป็ดดูเห็นอกเห็นใจนีออนผิดคาด มันดูเป็นห่วงจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าโหดอย่างมันจะใจอ่อนกับนีออนได้
ผมเดินไปหาไอ้ท้อป มันขอคุยส่วนตัวทันทีเหมือนรอเวลานี้มานานแล้ว
พอแยกออกมาได้มันจ้องหน้าผมเครียดๆ แล้วบอก
"ไอ้มายด์ ถ้าผมปล่อยมันไว้คนเดียวตอนนี้ มันตายแน่"
"เป็นห่วงเมียกูเหรอครับ?" ผมแค่นยิ้ม รู้สึกไม่เข้าใจคนในกลุ่มเข้าไปทุกที ตอนได้มา ก็แทบเอาตีนไล่ พอตอนจะเสียไป เสือกเป็นห่วงเป็นใยขึ้นมาซะงั้น
"ไม่ต้องห่วงหรอกคุณหนู เมียผมเขาเอาตัวรอดได้ ปล่อยเขาให้ไปมีประโยชน์ที่อื่นน่ะดีกว่าเอาไปเกะกะผมเป็นไหนๆ"
"ไม่มีทางหรอก พวกมันตั้งเท่าไหร่ แล้วไอ้มายด์ตัวคนเดียวจะไปสู้ไหวได้ไง"
"เมียผมสักหนุมาน ฟันแทงไม่เข้า คุณหนูไม่รู้หรอก"
"ไม่ตลกนะเว้ยเมฆ"
"กูก็ไม่ได้ขำหนิ"
ไอ้ท้อปมองหน้าผมเหมือนโกรธมาก ผมก็ไม่เข้าใจมันจะโกรธทำไม จะห่วงทำไม นีออนเป็นของผมนะไม่ใช่ของมัน...
หรือถ้ามันห่วงว่าผมเปลี่ยนไปนิดๆ อยากจะบอกว่าผมไม่ได้เปลี่ยน ผมเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เห็นหนังหน้ามันครั้งแรกนั่นแหล่ะ
"งั้นผมจะทิ้งมันไว้ที่นี่ เอาไปด้วยก็ไม่มีใครว่างมาดูแลหรอก"
"ตามใจดิ กูก็ไม่คิดจะเอามันไปด้วยอยู่แล้ว" ผมยักไหล่ทำไม่แคร์
ไอ้ท้อปแม่งก็จ้องจับผิดจัง อย่างผมไม่มีหรอกมาตอหลดตอแหล พูดคำไหนก็คำนั้นเว้ย แล้วก็อย่ามีไอ้หน้าไหนมาถามกูอีกล่ะว่าจะทำยังไงกับนีออนต่อไป
"สรุปจะไม่เอาน้องมายด์แล้วใช่ป่ะ ลูกพี่ไม่เอางั้นผมเอานะ" ไอ้ห่าคม...พอรู้ข่าวแม่งรีบสอดมาอย่างไว พอๆ กับตีนผมเนี่ยล่ะ ประทับเข้ายอดอกมันทันใจเหมือนกัน
"ไม่เอาก็อย่าหวงดิเว้ยเฮ้ย" ไอ้คมร้องโอ้ย มือกุมอก ด่าผม
"เงี่ยนนักเหรอมึง เงี่ยนก็เอามือเหนี่ยวตัวเองซะ หรือจะให้กูช่วย?"
"ผมจะเอามือนุ่มๆ ตูดนิ่มๆ เว้ย ได้สักทีจะตั้งใจทำงานเลย ไหนๆ ก็ไม่เอาแล้วขอหน่อยไม่ได้เหรอ?" ผมเอากำปั้นอุดปากมันอีกที พร้อมกระโดดถีบแบบโทนี่ จา ยังอาย ตีนแรกไม่เข้าใจ สงสัยต้องใช้ตีนถัดไปช่วย
"มึงชอบกู ก็น่าจะให้กูช่วยนะไอ้สัด" แขนผมรัดเข้าคอมัน ไอ้คมดิ้นพลาดๆ แต่ยังพูดได้
"อ่อก ผม..พูด ม..เมื่อไหร่วะ! สเปคผมไม่ใช่อึดถึกเยี่ยงควาย แต่เป็นขาวใสไร้มลภาวะต่างหากเล่า!"
"ไม่ต้องอายหรอกน่า อย่างมึงอ่ะเหมาะกับกูที่สุดแล้ว"
"อ่อกๆ ไม่เอ๊าาาาา"
"หล่อๆ อย่างกูไม่เอา มึงโง่หรือมึงโง่วะไอ้เหี้ย มึงจะเอาไม่เอาหะสัด"
"โทษครับ โทษๆ ขนลุกไปทั้งหัวแล้วเนี่ย ผมไม่กล้าแล้วครับ ผมไม่คิดเหี้ยอะไรแล้วครับ อ๊ากกก!" บีบไข่แม่งสักทีจะได้หายเสี้ยน พอผมปล่อยมือปล่อยแขนที่ล็อคคอ ไอ้คมทรุดลงนอนดิ้นกระแด่วๆ กุมไข่หน้าเขียวทันที
คืนนั้น ผมกับที่เหลือย่องเบาออกจากโรงแรมห้าดาวโดยไม่ให้นีออนรู้ตัว อยากเข้าไปมองหน้าอีกสักที แต่อย่าดีกว่าว่ะ ตอนนี้เข้าใกล้ไปก็ไม่มีอะไรดี เขาทำท่าอยากจะฆ่าผมซะปานนั้น ถ้าไม่มีคนฝีมือเทพๆ รายล้อม สงสัยผมคงโดนจัดหนักไปแล้วล่ะมั้ง
เอาเหอะ นีออนน่ะไม่ต้องเป็นห่วงเขาหรอก คนที่น่าห่วงมันผมต่างหากที่ต้องไปทำภารกิจระดับ S
ก่อนหน้าผมลงอาคมให้เขาไว้เยอะ เห้ตัวไหนคิดทำร้าย มันต้องเจอพลังจากคาถาของผมซะก่อน
คาถาอัญเชิญครั้งนี้ผมเริ่มสวดตั้งแต่ก่อนเดินเข้าไปช้อปปิ้งในโกดังแล้ว งานนี้ผมกะมาเด่นคนเดียว เคยบอกไปแล้ว ไม่ได้มีความคิดจะเอานีออนเข้าไปเสี่ยงด้วยเลย พามาไกลขนาดนี้คือที่สุดของทางออก
หวังอย่างเดียว ถ้ามีปัญญาเอาหน้าเอาตัวหล่อๆ กลับไปหาเขาได้แล้ว นีออนจะเข้าใจสิ่งที่ผมทำนะ
ไอ้ท้อปนัดอาสาสมัครท้องถิ่น กับกำลังเสริมไว้รอแล้ว คนของมันก็เยอะใช้ได้ แต่ก็ไม่มากพอเท่ากองกำลังของไอ้อ้วนหรอก
ก็กว่าจะมาถึงนี่ได้ แต่ละตัวก็โดนสอยไปแล้วไม่ต่ำกว่ายี่สิบ แม่งใช้ชีวิตเปลืองกันจริงๆ
"เมฆเข้าไป ตามแผนนะ แล้วฟังวิทยุด้วย เดินตามทางที่โจ๊คบอก อย่าออกนอกเส้นทาง อย่าเข้ามุมอับ คมตามช่วยเมฆ โซ่แยกปีกซ้ายไปกับเป็ด ผมจะไปยิง ฮ. มัน แต่แม่งไม่ชัวร์ทางน้ำว่ะ อีกสองร้อยเมตรมีแม่น้ำออกทะเลได้ แต่ก็หลายกิโล"
"พรุ่งนี้มันส่งของแล้ว ไม่มีเวลาส่งคนไปลาดตระเวนดูเซฟเฮาส์มันหรอกครับคุณท้อป" ไอ้โซ่บอก
"งั้นโซ่ต้องมาปิดต้นทางไว้ อย่าให้มันเอาเรือออกได้"
"มันขึ้น ฮ. ชัวร์คุณท้อป ค่ายนั้นคนเฝ้า ฮ. เพียบ เป็นสิบๆ เข้าไปคุณท้อปก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน"
"กำลังเสริมในละแวกสามกิโลเราก็เก็บหมดแล้ว เหลือแค่ทำเวลาอย่าให้มันส่งมาเพิ่มก็พอ" ไอ้โซ่เวลาเอาการเอางานแม่งน่ากลัวชิบ ดีแล้วไม่ได้แพ็คคู่ไปกับมัน ได้ไอ้คมมาแทนค่อยคุยกันง่ายหน่อย
แต่ผมเสียดายและเสียใจอย่างสุดซึ้งจริงๆ ที่ไอ้ฤทธิ์ไม่ได้มาด้วย มันคงมั่นใจในฝีมือลูกชายหัวโปกของมันมาก แต่ไม่รู้มันจะคิดผิดไหม ที่ส่งลูกชายมาตายในเกาะต่างแดนแบบนี้
ผมมั่นใจ มั่นใจแบบไม่ต้องเช็คศพเลยว่าไอ้ท้อปมันตายแล้วจริงๆ
ทุกคนที่ผมเคยคุย เคยฝึก เคยเสี่ยงชีวิตด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นไอ้เป็ด ไอ้คม ไอ้โซ่ ไอ้เกรียนท้อป
ทุกคน... ตายแบบไม่ต้องเสียเวลาสืบเลยว่าฝีมือใคร
ในบ้านหลังหนึ่ง... มีคนสามคนนั่งรอผมอยู่ก่อนแล้ว เรียงจากซ้าย มีไอ้เสธกง หรือผมเรียกแม่งว่าไอ้อ้วนมาตลอด ผมไม่เคยนับถือมัน ไม่เคยทำงานกับมัน รู้แต่ว่ามันเป็นหมากในการเจาะทำลายแก๊งค์มาเฟียค้าอาวุธข้ามชาติอย่างไอ้ฤทธิ์มานานแล้ว นานตั้งแต่มันยังไม่ขึ้นเป็นเสธฯ จนแม่ง
จะเกษียณตายห่าอยู่แล้ว ยังไม่มีปัญญาฆ่าต้องใช้แรงกู อีกคนเป็นหัวหน้า กอรมน. แล้วคนสุดท้ายก็หัวหน้ากูอีกที คนที่กูคุยโทรศัพท์ด้วยแล้วเรียกลุงมาตลอดนั่นแหล่ะ อยู่ กอรมน.เหมือนกัน
"ไงมึง ไม่เจอกันนาน เลือดโชกเลยนะ" ลุงยื่นซากผ้าให้ผมเช็ดเลือดที่เปื้อนหน้า กับโยนผ้าก็อซให้พันแผลที่แขนกับหัวเอาเอง คิดดู จะช่วยกูสักนิดอ่ะไม่มี
ผมเตะเก้าอี้แล้วลากมาทิ้งตูดนั่ง ไม่สบอารมณ์ ยงยากูไม่ใช้แม่งละ เจ็บจนลืมเจ็บไปแล้ว
"เจอมายด์ไหม?" คิดได้ต้องถามประโยคนี้คำแรกเลย ถ้าไม่เจอนะ กูกราดยิงเรียงตัวแม่งเลยนะ บอกไว้ก่อน
"ไม่ถามถึงผลงาน ถามถึงเด็กซะงั้น"
"ตอบมาลุง อย่ากวนตีน" ถีบโต๊ะอีกสักที ระบายอารมณ์
"อยู่กับไอ้ติณ ไม่ต้องห่วงน่า... คนอารักขากูให้เป็นสิบ"
"หวังว่าจะไม่ให้อยู่กับไอ้ตัวกากๆ นะ"
"พวกมันตายหมดแล้ว จะห่วงอะไรอีกวะ ไอ้ติณ ไอ้อ๊อด ไอ้ตั้ม ไอ้โอม ไอ้เจี๊ยบ ไม่ใช่ทหารปลายแถวสักคน เด็กมึงเองก็ร่างกายสมบูรณ์ดีทุกอย่าง ไม่ได้บาดเจ็บแม้แต่ปลายนิ้ว สบายใจหรือยัง?" อย่ามามองกูแล้วยิ้มๆ แบบนั้นดิ
"แล้วญาติมายด์ล่ะ เป็นไง?"
"เกือบแย่เหมือนกัน แต่ให้เลือดแล้ว พ้นขีดอันตรายทั้งคู่" ขอถอนหายใจสักทีเหอะ
"เกือบแย่เลยไหมเมฆ ขอบใจมากนะที่ช่วยเป็นสายให้ตั้งหลายปี" คุณบดินทร์ หัวหน้าลุงลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาตบไหล่กูป้าบๆ คนนี้ถึงอยู่ตำแหน่งใหญ่ แต่แทบไม่เคยโผล่หัวออกสื่อเลย ดูเหมือนเขาไร้ตัวตน ประชาชนไม่เคยรู้ว่าเขาทำงานเหี้ยอะไร พวกที่ต้องอยู่ในเงาก็มักจะไม่เป็นที่สนใจน่ะถูกต้องที่สุดแล้ว
"ครับ เหลือแต่ไอ้ฤทธิ์ ช่วงที่มันยังไม่รู้ตัว ก็รีบส่งคนไปบุกรังมันแล้วกัน แต่บอกไว้ก่อนนะว่าอย่ามาใช้ผม ผมไม่ไป" คุณบดินทร์ยิ้มเห็นใจ
"ผมไม่ใจร้าย ส่งคุณไปอีกหรอก เพิ่งล้างไพ่พวกหัวโจกมันได้นี่นะ นี่ผมยังกลัวอยู่เลยว่าคุณจะจัดการไอ้โซ่ไม่ได้"
ไอ้โซ่ตายในสภาพโดนมีดกดหัวใจตาย ปลุกปล้ำมันอยู่นานจนได้เลือดบนหัวมาเนี่ย ยังไม่หยุดไหลเลยสัดเอ๊ย
ผมเอาผ้ามากดห้ามเลือดไปพลางๆ ตาเริ่มพล่าแล้วกู
"เดี๋ยวค่อยคุยดีไหมครับท่าน เรียกหมอมาทำแผลให้เมฆก่อนดีกว่า"
"นั่นสิครับเสธฯ คุณพิทักษ์ผมฝากด้วย"
"ไอ้เมฆเอ้ย.... ไอ้ลูกชาย..... แกนี่มันสุดยอดจริงๆ" ลุงเดินเข้ามากอดผม
"อูย แม่ง... ผมเจ็บแผลไหมเนี่ย ไปไกลๆ เลย ผมไม่กอดคนแก่เว้ย"
"หนอย ไอ้เวร...ไม่อยากให้ฉันกอด อยากให้เด็กแกมากอดล่ะสิ"
"รู้แล้วยังถาม ไปตามเขามากอดผมเลยดิ่ รอไร" ลุงยิ้มให้แล้วไปตามหมอมา พาผมปีนขึ้นเปลไปส่งนอนอีกห้อง
โห ไรวะ ผมจะเอานีออนเว้ยยยยย....!!!
หลังโดนเย็บแผล และอัดยาฉีดเข้าเส้นไป กำลังสะลืมสะลือจะหลับ ผมได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา...
มือผมกระตุกตามสัญชาตญาณ พอเห็นเลือนลางว่าคนที่มายืนอยู่ข้างเตียงคือนีออน หน้าที่ไม่ได้ผ่านการยิ้มมาหลายวัน ก็เริ่มฉีกยิ้มบางๆ ขึ้นมาได้
"สบายดีนะ?" ประโยคที่กูทักทำไมโคตรปัญญาอ่อนแบบนี้วะ...
"ก็ดีกว่าคนนอนเดี้ยงแบบพี่แล้วกัน..." มือเล็กคว้าคอเสื้อผมกำแน่น เขาสั่นไปทั้งตัวจนผมรู้สึกได้
"นอนพักได้แล้ว พี่หายดีแล้วเราค่อยมาคุยกัน คราวนี้ขอคุยให้รู้เรื่องด้วยนะครับ ไม่งั้นมีเรื่องกับผมแน่" ผมยิ้มขำ
"กลัวแล้วคร้าบ"
"นอนไปได้แล้ว"
"อยู่เป็นเพื่อนผมนะ"
"ครับ นอนได้แล้ว"
"ต้องอยู่จนกว่าผมจะตื่นเลยนะ"
"อื้มมม"
"พอผมลืมตา ผมต้องเห็นหน้าคุณคนแรกนะ"
"ได้........จับมือไว้แบบนี้พอใจยัง?" เขาสอดมือมากุมมือผมไว้ อุ่นดีว่ะ
"จูบผมด้วย จะได้นอนหลับฝันดี"
"ถ้าจูบแล้วต้องสัญญานะว่าจะหลับ ผมอยากให้พี่พักนะ จะได้หายเร็วๆ มากอดผมไง"
"หูย เรียกร้องกันอย่างงี้เลย..."
"นอนนะครับ ไอ้พี่บ้าของผม" ริมฝีปากอุ่นนุ่มประทับกับปากของผมแผ่วเบา อยากจะพูดคุยให้มากกว่านี้อยู่หรอก แต่จูบนีออนเหมือนยานอนหลับเลยว่ะ พอได้ดูดปุ๊บ หลับปั๊บเลยกู
H
พยายามมาเข็นค่ะ ขออภัยในความช้ามาก ถึงมากที่สุดจริงๆ ค่ะ :mew5:
-
กรี๊ดดดดดด พี่เมฆมาแล้ว
เม้นก่อน เดี๊๋ยวอ่านนะค๊าบบบบบบ ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดคิดว่าตาฝาดดดดดดดดดดดดด
ไปอ่านตอนเก่าย้อนแปปบบ
-
ดีใจที่มาต่อ แต่ต้องขอกลับไปอ่านตอนเก่าๆก่อน ฮาาาา
-
ตอนได้เห็นเรื่องนี้ขึ้นมาอยู่หน้าแรก นึกว่าตาฝาด 555 :impress:
แต่พอเปิดเข้ามาดูเห็นว่าตอนใหม่มา แทบจุดพลุฉลองกันเรยทีเดียว :mc4: อิอิ รอมานานมว๊ากกก อย่าหายไปนานๆอีกน๊าาา
-
ดีใจที่มาต่อ......... :hao5:
เรื่องมันหักมุมมากอ่ะ
ตอนต่อไปจะได้อ่านเร็วๆนี้มั้ยอ่ะเนี่ย :mew1:
-
ไม่คอดว่าคมจะตาย เสียใจนิดๆ อ่ะ
-
อัยยะ หักมุม พี่เมฆเทพมากๆๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
แต่ละตอน ใจหายใจคว่ำกับอิพี่เมฆมาก เฮ้อออ
อ่านตอนนี้แล้วก็ให้รู้สึกสะท้อนใจ ใช้ชีวิตกันเปลืองจริงๆ อย่างที่อิพี่เมฆว่านั่นล่ะ T_T
ขอบคุณนะค๊าบบบ หวังว่าจะได้อ่านตอนต่อไปเร็วๆนี้ อิอิ ^^
-
คมตายอ่ะ คมตายจริงๆ เหรอ ขอบคุณที่ไม่บรรยายตอนคมตายนะคะ ไม่งั้นได้เป่าปี่แข่งกับนีออนแน่เลย
-
ThankS
-
M ♠ M
27.5
คืนนั้นพี่เมฆไข้ขึ้นสูง แล้วก็มีเพ้ออะไรไม่รู้ด้วย ฟังไม่ออก แต่ดูพี่เขาทรมานมาก ผมคอยเช็ดหน้าเช็ดตัวให้เขาทั้งคืน รู้สึกหน่วงในอกมหาศาลเพราะไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อนเลย คนที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ทำเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องง่าย เหมือนทุกคนต้องเป็นเบี้ยล่างเขา คนบ้าที่ชอบทำอะไรตามใจไม่ดูสถานการณ์ คนที่ผมไม่คิดว่าเขาจะล้มได้แม้สักครั้ง ตอนนี้นอนเจ็บหมดสภาพบนเตียง นี่เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เห็นเขาหลับสนิท แต่เป็นการหลับในแบบที่ผมปวดใจที่สุด
ก่อนหน้านี้พี่เมฆทำผมทั้งเจ็บทั้งเสียใจเจียนตายเลยล่ะ นึกว่าเขาจะทิ้งผมไปแล้วจริงๆ นึกว่าเขาจะฆ่าแม่กับพี่ไม้จริงๆ คืนนั้นที่พวกพี่เมฆแอบหลบออกไปผมรู้ตัวนะ มันเสียใจและผิดหวังจนข่มตาหลับไม่ลง ผมสับสนจนหัวแทบระเบิด ในใจคิดอยากแก้แค้นที่เขาทำแบบนั้นกับผม แต่ให้พยายามยังไงก็ห้ามใจไปทำร้ายเขากลับไม่ได้ ทั้งที่โกรธมากขนาดนั้น โกรธจนแทบอยากจะฆ่าเลยแต่ก็ทำไม่ลง
หลังจากพี่เมฆไปได้ไม่นาน ผมก็ลุกขึ้นกะจะตามพวกเขาไปห่างๆ แต่นึกได้อีกที กลับไปดูศพแม่กับพี่ไม้ก่อนดีกว่า ตอนมาก็ปล่อยนอนทิ้งไว้แบบนั้น อย่างน้อยต้องฝังแล้วทำพิธีทางศาสนาสักหน่อย สวดให้ทั้งคู่ไปสู่สุขคติ ส่วนผม...ถึงจะยังไม่แน่ใจว่าจะแก้แค้นยังไง แต่ผมต้องให้พี่เมฆตอบแทนกับการทำร้ายผมอย่างเจ็บปวดที่สุดนี้ให้ได้
น้ำตาไหลลงมาอีกแล้ว คิดว่ามันจะแห้งเหือดไปแล้วนะเนี่ย ต้องมาเสียใจกับคนบ้าๆ แบบนั้นอีก ไม่น่าเลย ทั้งที่ก็รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง แต่ก็ยังดื้อไปรักเขาทั้งที่เขาไม่เห็นเคยจะบอกว่ารักเราเลยสักนิด การกระทำก็ไม่ชัดเจน เห็นผมเด็กกว่า เห็นผมอ่อนกว่า เห็นว่าหลอกง่าย พูดอะไรก็เชื่อเลยไม่เคยใส่ใจ
ตอนนี้โดนเขาทิ้ง โดนทำร้ายก็สมควรกับความโง่ของผม โง่จนไม่รู้จะเปรียบกับอะไร สุดท้ายก็เลยต้องเหลือตัวคนเดียว...
ผมเดินลากขา พร้อมหัวใจที่บอบช้ำเดินกลับไปทางเดิม แต่มาได้ไม่ถึงสิบเก้า ก็มีคนกลุ่มหนึ่งโผล่ออกมาดักทางผมไว้ ทุกคนแต่งชุดทหารพรานหน้าเปื้อนสีจนมองไม่ชัด ผมไม่มีอาวุธติดตัวสักชิ้น ความเหนื่อยล้าทั้งกายทั้งใจทำให้ไม่คิดตอบโต้หากเป็นศัตรู ผมไม่มีพรรคพวกตัวคนเดียว
ช่างเถอะ
ไหนๆ ก็ไม่เหลือใคร ตายๆ ไปซะได้ก็ดี ผมคิดได้อย่างนั้นก็เลยยืนนิ่ง หลับตา ก้มหน้า หากว่าพวกมันจะฆ่า ผมก็ยอม...
"มายด์ใช่ไหม?" ผมเบิกตามองทันที เมื่อหนึ่งในนั้นถามขึ้น
"ไอ้เมฆให้มารับ อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้ ไว้พาไปที่ปลอดภัยก่อนแล้วค่อยว่ากัน" ผมตาโตเข้าไปอีก
อะไร!? ยังไง!? พวกเขาเป็นใคร เกี่ยวอะไรกับพี่เมฆ!?
"ไม่ กูไม่ไป!" มือที่มาจับแขนโดนผมสบัดหลุด แค่ได้ยินชื่อพี่เมฆก็โกรธและเสียใจจนตัวสั่นแทบทนไม่ไหวแล้ว จะให้ไปไหนอีกล่ะ ไหนว่าทิ้งแล้วจะตามมาเก็บไปอีกเพื่ออะไร
ผมไม่คิดจะยอม และกะแย่งปืนพกที่เหน็บไว้กับเอวทหารคนหนึ่งที่อยู่ใกล้สุด แต่พวกนี้ไวเหลือเชื่อ จับผมลอยเอาตัวพาดบ่าขึ้นง่ายๆ เลย
"เด็กดื้อเหรอ อยู่นิ่งๆ!" ผมทั้งดิ้นทั้งทุบ แต่แค่นั้นมันไม่ปล่อยหรอก คราวนี้ผมเลยโหนตัวเอาเท้ายันลำตัวเขาถีบแล้วหมุนออกมา ที่เหลืออีกสี่คนเข้ามารุมช่วยจับผมทันทีแบบไม่รอให้ตั้งตัวกันเลย แต่ละคนก็ตัวควายๆ ทั้งนั้น แรงเยอะแล้วก็ทักษะสูงมาก ผมหนีหลุดได้ไม่กี่วิ เขาก็จับได้ใหม่ สู้ไม่ไหวจริงๆ โดนกดให้นอนหมอบกับพื้นแล้วด้วย
"เด็กไอ้เมฆทำไมมันดื้ออย่างนี้วะ"
"เห็นหน้าอ่อนๆ แม่งที่ไหนได้..."
"เอาน่ะ อย่าบ่น รีบพาเขาไปหาลุงพิได้แล้ว" ผมโดนจับมัดแล้วยกขึ้นพาดบ่าเหมือนเดิม แต่ตลอดทางก็ไม่คิดจะยอมหรอก ดิ้นหลุดลงพื้นได้อีกที เอาวะ คราวนี้ผมเอาหัวโหม่งเลย เป็นไงเป็นกัน
"โอ้ย แม่ง.." โถมไปทั้งตัวจนคนหนึ่งล้มหงายหลังลงพื้น ผมจะซ้ำ แต่มันยกแขนกันไว้ได้ กำปั้นหนักๆ กำลังจะพุ่งเข้ากระแทกหน้าผมอยู่รอมร่อแต่ก็คนเดิมที่พาดบ่านั่นแหล่ะ ช่วยห้ามไว้ก่อน
"อย่ารังแกเด็กสิวะไอ้นี่" เขาบ่นเพื่อนนิดๆ แล้วจับผมมาอยู่ท่าเดิมเป็นครั้งที่สี่
"พวกมึงเป็นใคร?" ผมถามทั้งที่โดนจับห้อยหัวเดิน
"ขึ้นมึงเลยเหรอ ถามดีๆ สิ เดี๋ยวจับตบปากเลย" ไอ้ที่เดินตามง้างมือใส่หน้าผม
"จะให้พูดดีกับคนที่อยู่ๆ ก็จับกูมัดแบบนี้อ่ะนะ?"
"สงสัยต้องจับเด็กมันไปสอนมารยาทว่ะ แม่ง...ก้าวร้าวพอกันเลย" ผมดิ้นแรงขึ้น ทั้งดิ้นทั้งด่าเลยล่ะ ตัวเองมารยาทดีตาย จนสักคนต้องเอามืออุดปากเลยทีเดียว
"พวกพี่มาช่วยครับ เดี๋ยวไปถึงที่พักจะอธิบายทุกอย่างเอง ใจเย็นๆ ก่อนนะ" ไอ้คนที่อุ้มผมพยายามพูดดีด้วย พวกมันพาผมเดินลัดเลาะแนวป่ามาไกลพอสมควร
จนมาถึงที่พักที่พวกมันบอก มันก็พาผมเข้าไปในเต็นท์หลังใหญ่เต็นท์นึง...ซึ่งมีลุงแก่ๆ คนนึงกำลังนั่งจิ้มไอแพดอยู่
"ลุงพิ ผมพาเด็กไอ้เมฆมาแล้วครับ" ไอ้คนที่อุ้มปล่อยผมลงยืนที่พื้น แถมจับไหล่บังคับให้อยู่นิ่งๆ ด้วย
"โหแฮะ....เด็กกว่าที่คิดไว้เยอะ" ลุงนั่นจ้องผมเขม็งจนรู้สึกหนาวสันหลังยังไงไม่รู้
"ไม่ต้องกลัวนะ ลุงชื่อพิทักษ์ มาทำงานให้รัฐ มาจับโจร แล้วก็มาช่วยคนด้วย" ลุงพิลุกขึ้นมายืนหน้าผม คำพูดหลอกล่อเหมือนว่าผมเด็กมาก มาพร้อมลูกอมสตรอเบอร์รี่หนึ่งเม็ดยื่นให้
นี่ผมไม่ใช่เด็กนะ...!
"กินสิ มีเนื้อสตรอเบอร์รี่ข้างในด้วยนะ แล้วก็มีแยมกับผงไอซ์ซิ่งโรยด้วย"
"ผมไม่กิน! รีบบอกมาเลยดีกว่าว่าจับผมมาที่นี่ทำไม พวกลุงเป็นใคร แล้วเกี่ยวไรกับพี่เมฆ?" ผมจ้องอย่างเอาเรื่อง จังหวะนี้ไม่กลัวตายแล้ว เพราะตอนนี้อยู่หรือตายก็มีค่าเท่ากันนั่นแหล่ะ
"ใจเย็นๆ ก่อน เรื่องนี้เราต้องคุยกันยาว แต่เดี๋ยวลุงบอกเรื่องสำคัญก่อนแล้วกันมายด์จะได้สบายใจ" รู้ชื่อผมด้วย!?
"แม่กับพี่ชายมายด์ยังไม่ตายนะ ลุงให้หน่วยแพทย์รักษาเบื้องต้นแล้ว ทั้งคู่พ้นขีดอันตราย ตอนนี้กำลังส่งไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลในเมืองไทยอยู่" ผมยืนอึ้ง จนลุงพิเอารูปแม่กับพี่ไม้ที่มีหมอพยาบาลช่วยชีวิต ก่อนเอาขึ้น ฮ.ให้ดู ผมถึงกับยืนนิ่งไปเลย
"เป็นไง ทีนี้พอจะสบายใจขึ้นมาหรือยัง?" เขายิ้มใจดีให้ผม ถ้าไม่ติดว่าอยู่ต่อหน้าคนไม่รู้จัก ผมคงร้องไห้โล่งใจไปแล้ว แต่...ก็ยังเชื่อได้ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก
"จะไว้ใจได้ยังไงว่าลุงจะเอาแม่ผมไปรักษาจริงๆ"
"เอาเป็นว่าถ้าทั้งคู่ฟื้นเมื่อไหร่จะให้ต่อสายคุยกับมายด์แล้วกัน อ้อ เกือบลืม ลุงเป็นหน่วยสืบราชการลับ นี่ตรากรม... ไม่ใช่ผู้ร้ายหรือมาเฟียที่ไหนจริงๆ นะ พวกเราเป็นคนของประชาชน เพราะฉะนั้นเราจะไม่ทำร้ายประชาชนมั่วๆ เด็ดขาด" ผมไม่เห็นจะเคยเห็นตราแบบนี้เลย อาจจะเคยได้ยินแต่ก็ไม่เคยสนใจว่าทำงานอะไรแบบนี้ ส่วนใหญ่ก็ทหารกับตำรวจ แต่คนพวกนี้ดูจะแปลกออกไปหน่อย แล้วพี่เมฆอ่ะ เป็นมาเฟียไม่ใช่เหรอ แล้วมารู้จักกับคนพวกนี้ได้ยังไง ผมงงไปหมดแล้ว
"เอาล่ะ อย่าเพิ่งคิดอะไรให้มากความเลย เดี๋ยวให้ติณพาไปอาบน้ำ กินข้าว เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ก่อนนะ แล้วลุงจะค่อยๆ เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง โดยเฉพาะเรื่องไอ้บ้าเมฆ คงต้องใช้เวลานานหน่อย"
ผมถูกดันให้ออกจากเต็นท์มาทำธุระส่วนตัวอย่างงงๆ พยายามจะถามจากพี่ติณอะไรนี่ เขาก็ให้รอฟังลุงพิอธิบายทีเดียว
จนได้เวลารู้ความจริงว่าพี่เมฆเป็นสายลับของ กอ.รมน.เนี่ยแหล่ะ ผมถึงกับช้อค ครูผมไม่ได้เป็นมาเฟียจริงๆ แต่เขาเป็นสายลับ!
ผมไม่อยากจะเชื่อมาก่อน ไม่รู้สินะ พี่เมฆดูกลมกลืนมากสุดๆ จนผมคิดว่าเขาเนี่ยแหล่ะเป็นยิ่งกว่ามาเฟียอีก
ลุงพิยังเล่าอีกว่า พี่เมฆไม่ได้เป็นคนของรัฐหรอก ไม่ได้เป็นทั้งทหาร ไม่ได้เป็นทั้งตำรวจ ไม่ได้มียศบนบ่าเหมือนคนอื่นๆ แต่เขาเป็นคนธรรมดาที่ถูกฝึกเพื่อใช้ให้เป็นสายตั้งแต่ยังเด็ก แต่ไม่ใช่ว่าอยู่ๆ ใครจะเป็นก็เป็นได้ และยิ่งไม่ใช่อยู่ๆ ใครจะเข้าไปเป็นคนของมาเฟียกลุ่มของไอ้ฤทธิ์ได้ง่ายๆ เช่นกัน มันต้องใช้เส้นสาย และความสัมพันธ์ที่ต้องบ่มเพาะเป็นปีๆ เพื่อแทรกซึมเข้าไปให้เป็นส่วนหนึ่ง
หลายคนถูกจับแล้วโดนฆ่าทิ้งอย่างเลือดเย็น แต่พี่เมฆไม่ใช่... เขาอยู่ได้ และอยู่ได้นานด้วย นานจะทุกคนไว้ใจและให้มีอำนาจตัดสินในบางเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องสำคัญๆ ต้องมีเขาช่วยจัดการ
พี่เมฆต้องใช้ฝีมือและต้องฆ่าเพื่อพิสูจน์ตัวเอง ลุงพิพูดด้วยความเจ็บปวดว่าแรกๆ พี่เมฆทนฆ่าใครไม่ได้หรอก เขาออกจะเป็นประสาทนิดๆ ด้วยซ้ำที่ต่อหน้าต้องทำเป็นเลือดเย็น แต่ลับหลังก็ต้องกอดตัวเองจากฝันร้ายและความหวาดกลัว ผมสงสารพี่เมฆและเข้าใจเขา เพราะอดีตผมก็เป็น แบบนั้น แต่พอนานๆ ไปทำใจได้ มันก็กลายเป็นความเคยชินและเฉยชา
ผมนั่งฟังลุงพิพูดเรื่องพี่เมฆทั้งคืนจนมาถึงอีกวัน โดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย ผมตั้งใจฟังและถามทุกอย่างที่ตัวเองสงสัย
"ที่จริงหน่วยลุงจะไม่เข้าไปบู๊นะ เราจะหาข้อมูลโดยใช้คนแทรกซึมเข้าไปเฉยๆ ส่วนเรื่องชกต่อย ยิงกันเปรี้ยงปร้างน่ะ ปล่อยให้ทหารตำรวจเขาจัดการ"
"แต่ข้างนอกก็มีทหารนี่ครับ?"
"ในหน่วยก็ต้องมีคนเป็นงานอยู่แล้วล่ะ ถึงจะทำเกี่ยวกับข้อมูล แต่เวลาจะเข้าไปล้วงความลับเนี่ย มันก็ไม่ใช่ง่ายๆ นะ มันต้องมีไหวพริบและฝีมือกันบ้างอยู่แล้ว อย่างไอ้ติณน่ะ มันก็เก่งนะ สูสีไอ้เมฆเลยล่ะ" ผมนึกเปรียบเทียบพี่เมฆกับพี่ติณนี่ยังกับอยู่คนละโลก
"เรื่องที่ไอ้เมฆเป็นสายเนี่ย เป็นความลับสุดยอดมาก ก่อนหน้านี้มีคนรู้แค่สามคนเองนะ คือลุง เด็กรับข้อมูล แล้วก็ท่าน ผอ. ขนาดพวกสายทหารยังไม่รู้เลย แต่ที่มาบอกให้มายด์ฟัง ก็เพราะไอ้เมฆมันจะเลิกทำงานนี้แล้ว" ผมตกใจ
"เลิก!?.....เลิกได้เหรอครับ?" ลุงพิหัวเราะ
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เมื่อกี้เพิ่งได้รับข่าว พวกไอ้ฤทธิ์ตายเรียบ อีกไม่นานเดี๋ยวเจ้าพ่อก็คงโดนเช็คบิลด้วยเหมือนกัน กว่ามันจะรู้ตัวว่าใครเป็นหนอนก็คงสายไปแล้ว"
"แต่พี่เมฆบอกว่าจะไม่เลิก..." ผมยังจำได้นะ ตอนนั้นบอกเขา แต่เขาไม่ยอม
"เมื่อไหร่ล่ะ นานหรือยัง?"
"ก็...นานแล้วครับ"
"ฮ่าๆ ตอนนั้นงานมันยังไม่เสร็จนี่ แต่ละคนปล่อยได้ที่ไหน ไอ้โซ่ ไอ้เป็ดนี่ตัวดีเลย ถ้าอยู่ๆ ออกมาไอ้เมฆโดนตามเก็บอย่างไม่ต้องสงสัยเลยล่ะ" ผมก้มหน้างุด ตอนที่ลุงพิยิ้มล้อมาให้
"ไอ้เมฆมันบอกลุงว่าอยากหยุดแล้ว มันอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ อยากไปอยู่ไกลๆ หนีความวุ่นวาย หนีจากคนที่มันรู้จัก แล้วใช้ชีวิตแบบสงบ แถมมันยังบอกด้วยนะ..ว่าจะเอาสุดที่รักของมันไปอยู่ด้วย" ทำหน้ายิ้มๆ ใส่ตาผมแบบนี้คงไม่ต้องบอกแล้วมั้งว่าคนนั้นคือใคร
"ผมไม่เคยบอกนะว่าจะไปอยู่ด้วย" ฮึ สุดที่รักอะไร เคยพูดด้วยเหรอ?
"ลุงก็ไม่รู้สิ ไอ้เมฆมันไม่ได้บอกชื่อเสียด้วย" นั่นไง ว่าแล้ว
"แต่ถ้าเป็นมายด์ ถึงไม่อยากไป มันก็คงบ้าตื๊อเอาไปอยู่ด้วยจนได้นั่นแหล่ะ ไอ้หมอนี่นะ ลูกบ้ามันเยอะ ฮ่าๆๆ"
ผมนั่งมองพี่เมฆที่นอนหลับบนเตียงในความมืด... นึกถึงที่ลุงพิบอกก็ได้แต่สงสัยและคาดหวังอีกแล้ว ว่าคนที่พี่เมฆต้องการจะให้ไปอยู่ด้วยเนี่ย เป็นผมหรือเปล่า? ถึงผมจะโกรธเคืองพี่เมฆแค่ไหน แต่ก็อย่าทิ้งผมไปอีกเลยนะครับ รีบๆ หายแล้วก็รีบๆ ตื่นมาบอกผมด้วย ว่าเราจะไปอยู่ด้วยกัน
"เมฆยังไม่ฟื้นอีกเหรอ?" พี่ติณ กับพี่คนอื่นๆ ที่ผมเพิ่งจำชื่อได้ว่าคือพี่เจี๊ยบ พี่ตั้ม พี่โอม พวกนี้คือคนที่ฝึกมากับพี่เมฆตั้งแต่เด็กๆ เลย แต่ว่าไม่ได้เลือกที่จะมาเป็นสายในแก็งค์มาเฟีย เดินเข้ามาดูที่ห้องพัก ลุงพิขึ้น ฮ. กลับประเทศไปเคลียร์งานต่อแล้ว เหลือแค่พวกเราที่เตรียมกลับพร้อมคนป่วยเหมือนกัน
"ยังเลยครับ" พี่เมฆยังไม่ฟื้นเลยตั้งแต่วันนั้น
"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ มันยังไม่ตายสักหน่อย ปล่อยให้หลับงี้แหล่ะดีแล้ว ตื่นมาก็กวนตีนชาวบ้านเขาไปทั่ว" พี่โอมเดินมาตบไหล่ปลอบใจ
"ไม่รู้สิครับ เห็นพี่เขาเป็นแบบนี้แล้วมันไม่ชิน พี่เมฆต้องกวนตีน ต้องบ้าบอ ต้องชอบกวนประสาท แบบนั้นต่างหากที่เป็นเขา"
"นั่นสินะ ตอนพามันมาทำแผลยังตกใจเลย สปายของลุงพิเป็นไอ้เมฆ! แม่งเอ้ย โลกจะถล่ม กิตติศัพท์มันในวงการมีแต่เรื่องเชี่ยๆ ทั้งนั้น ตกใจกันเป็นแถวดิ แล้วพอรู้ว่ามันเป็นคนบ๊องๆ ไม่ใช่โหดเหี้ยอย่างที่คิดยิ่งอึ้งไปกันใหญ่" พี่เจี๊ยบร่ายยาว ซึ่งฟังๆ ดูแล้วมีแต่คนไม่อยากจะเชื่อกันทั้งนั้นว่าสายลับเป็นพี่เมฆ แสดงว่าอยู่ได้เนียน สมบทบาทมาก
"คุยไรกันวะ หนวกหู" เสียงแหบแห้งดังขึ้นข้างหลัง ผมสะดุ้งรีบหันไปมองแต่ช้ากว่าพี่ๆ คนอื่นที่ไปยืนมุงดูกันรอบเตียงแล้ว
ผมเห็นพี่เมฆขมวดคิ้วมองทีละคนๆ ผมอยากจะแทรกไปยืนข้างๆ เขา อยากเป็นคนแรกที่เขาตื่นมาเห็น เหมือนที่เคยสัญญาไว้ แต่มันก็ไม่ทันแล้ว
"มองเหี้ยไร อยากเป็นเมียกูเหรอ จ้องเอาๆ สัส" พูดจบเขาก็ไอโขลกๆ จนผมต้องหันไปเทน้ำใส่แก้วให้
"มายด์ อยู่ไหนอ่ะ?" เขาด่าคนอื่น ก่อนเรียกหาผม
พี่ๆ รีบเปิดทางให้ ผมเลยได้โอกาสยื่นแก้วน้ำไปที่พี่เมฆ
"หายไปไหนมา?" เขาขมวดคิ้วมองแบบเคืองๆ
"ไม่ได้หายไปไหนครับ ผมก็อยู่นี่ตลอด พี่เมฆจิบน้ำก่อนนะ" ผมจะป้อน แต่เขาบอก
"ไม่ต้อง จะกินเอง"
เออ ก็ได้วะ
"ปวดกบาลแบบเหี้ยๆ เลย กูนอนไปกี่นาทีวะ" พี่เมฆบ่น เอามือกุมหัว
"นอนสองคืน"
"หา?"
"เดี๋ยวเตรียมขึ้น ฮ. กลับเมืองไทย หมอบอกเข็นขึ้นได้เลยแผลไม่เป็นไรแล้ว แต่ถ้าปวดหัวก็เตรียมยาไว้เรียบร้อยแต่หลังจากนี้ต้องกินทุกสี่ชั่วโมงนะ" พี่ติณพูดยาวพรืดเดียว พี่เมฆเหลือบตามองเหมือนโกรธกันมาเป็นชาติ
"ใครใช้ให้มึงมาพ่นใส่กูเป็นวรรคเป็นเวร หา? ไอ้พวกปลายแถวไปให้ไกลๆ ตีนเลยไป กูไม่รักพวกมึง" ทุกคนพอได้ยินก็ทำหน้าประหลาดๆ ผมเริ่มเข้าใจความคิดพวกเขาแล้วสิ ที่ว่า... อิมเมจมาเฟียแบบพี่เมฆ ที่แท้จริงคือคนบ๊องๆ เป็นอย่างไร
"พวกพี่เขาเป็นคนของลุงพิ" ผมช่วยพูดให้ "ของๆ พี่เมฆผมเก็บให้หมดแล้ว เดี๋ยวเราจะได้กลับบ้านกันแล้วนะ" ผมกุมมือเขาเบาๆ พี่เมฆมองนิดนึงก่อนสบัดหน้าหนี
"รู้ตั้งแต่ยังไม่เกิดว่าพวกมันเป็นใคร มีแต่พวกมันนั่นแหล่ะสมองหมาปัญญาไอ้ตูบไม่รู้จักผม และผมไม่มีบ้านให้กลับว่ะ" เอิ่ม
"บ้านผมไง"
"บ้านคุณก็มีคุณแม่กับพี่ชายห่วยๆ อยู่แล้วไง ผมไม่อยู่ร่วมกับคนห่วยๆ ผมกลัวติดเชื้อความห่วยไปด้วย เข้าใจป่ะ?"
"คือจะว่าผมห่วย?"
"อืม ก็ใช่" จะโกรธดีไหม แต่โบราณว่าไว้ อย่าถือสาคนบ้า...
และเรื่องนี้ผมเพิ่งนึกขึ้นได้เลย ที่พี่เมฆแกล้งยิงเพื่อตบตาพวกพี่เป็ด
"ขอบคุณนะครับ ที่ไม่ได้ทำอะไรแม่กับพี่ไม้จริงๆ" ถ้าเขาไม่ทำแล้วคนอื่นทำ สงสัยได้เสียทั้งคู่ไปจริงๆ แน่ ถึงจะเป็นแค่ครอบครัวปลอมๆ เคยหลอกใช้กันมาบ้าง แต่อย่างน้อยเขาก็เคยเลี้ยงผมมาอ่ะ
"ผมจะฆ่าคนที่ผมอยากฆ่าเฉยๆ แล้วจะอยู่กับคนที่อยากอยู่ด้วยเท่านั้น เคนะ?"
"เอ่อ ครับ"
"ผมจะไม่อยู่แล้วนะบางกอก เบื่อโคตร วิ่งหนีเมียเก่าไม่ทัน ผมจะไปอยู่ที่ไกลๆ สงบๆ ไม่ให้มีใครมาวุ่นวายได้อีก"
"พี่เมฆจะไปอยู่ไหนเหรอ?"
"ไม่บอก"
"อ้าว ทำไมล่ะ?"
"คนที่รู้ต้องไปอยู่กับผม เป็นเมียผมดิ ถ้าใครไม่อยากเป็นเมียกู ก็กรุณาไปไกลๆ ส้นตีนกูด้วย" คนอื่นๆ พากันสะดุ้งโหยง เมื่อเจอสายตาของพี่เมฆเข้าไป
"เออ เดี๋ยวไปเตรียมตัวก่อน สิบนาทีตามไปแล้วกันนะมายด์" พี่ติณบอกผม พร้อมกับที่ทุกคนรีบเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
ผมหันไปมองพี่เมฆเขายังมีสีหน้าขัดอกขัดใจอยู่ แถมตอนนี้ก็ลุกจากออกจากเตียงลงมายืนแล้วด้วย
"เฮ้ย พี่ รอรถเข็นก่อนสิ รีบลุกออกมาทำไม" ผมจะดันตัวเขาไปนั่ง แต่พี่เมฆกลับอ้อมมือมากอดผมไว้แทน
"มายด์ผิดสัญญา" เสียงงอนมากครับ ผมแอบอึ้งปนอายนิดๆ แต่ก็ดีใจ เลยกอดตอบเขา
"ขอโทษนะครับ" รู้ว่าหมายถึงเรื่องอะไร แต่มันช่วยไม่ได้อ่ะ ก็คนอื่นเร็วมาก อยากจะเป็นคนแรกที่พี่เมฆลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นจริงๆ นะ
ผมผละออกมาเงยหน้าขึ้นบอกเขา
"ใครจะไปรู้ว่าพวกพี่ติณจะเข้ามาตอนพี่ตื่นพอดี"
"เห็นหน้าพวกมันแล้วผมแทบร่วงอีกรอบ ดูพวกแม่งดิ มองผมยังกับมองมาริโอ้ นี่ถ้าเซลฟี่ด้วยได้คงทำไปแล้วมั้ง คุณน่ะก็ไม่หวงผมบ้างเลย ผมโดนจ้องขนาดนั้น แทนที่จะกระโดดถีบมันไปมั่ง นี่อะไร ยืนเฉยอยู่ไหนก็ไม่รู้ ปล่อยพวกมันลวนลามผมทางสายตาอยู่ได้ตั้งนาน นี่ถ้าผมเป็นปลาทองเนี่ยผมท้องไปแล้วนะ!" พี่เมฆยังงอน ทำแก้มพองแบบไม่เข้ากับเขาอีก ผมเห็นแล้วสยองไงไม่รู้
"ปลาทองมองหน้ากันแล้วไม่ท้อง! ต้องปลากัดต่างหาก" แก้ความเข้าใจผิดหน่อย ชอบมั่วอยู่เรื่อย
"เออ อยากกัดพอดี"
"อื้อ" พี่เมฆเอาฟันมางับปากผม แล้วคนอย่างเขานะคงไม่เบาไม่เป็น
"เจ็บ" แล้วก็มากัดแก้ม กัดจมูก กัดหู กัดคอผม...
"โอ้ย พี่อ่ะ ยังไม่หายป่วยเลย" เริ่มรู้สึกเปียกๆ และได้ยินเสียงดูดด้วย
"หายแล้ว หึหึ" มือเขาลูบไล้หลังผมไปมา และค่อยๆ ลามไปแถวสะโพก ผมอ้อมไปตะปบมือที่กำลังบีบนวดก้นผมอยู่
"ยังไม่หายดี อยู่เฉยๆ! พวกพี่เขาออกไปรอแล้วนะ"
"รอนิดรอหน่อยมันไม่ชักตายหรอก"
"แล้วพี่จะปล่อยให้เขารอทำไมล่ะ น้ำมัน ฮ. ไม่ใช่ถูกๆ"
"อยากกอดเมีย" ผมชะงักไปนิด ก่อนพูดต่อ
"แต่มายด์ไม่อยากกอดพี่เมฆ ไม่อาบน้ำมาสองวันแล้วนะ ตัวเหม็นตุๆ"
"โห แล้วตอนผมหลับ คุณไม่อุ้มผมไปอาบหล่ะ?"
"พี่เมฆตัวเบามากครับ! เบาจนมายด์อุ้มวิ่งรอบเกาะได้เลย" ประชด แล้วแผลเต็มตัวจะอาบยังไง หมอห้าม
"เช็ดตัวก็ได้ ปล่อยผมนอนเน่างั้นจริงดิ ทำไมใจร้ายจัง" เขาทำหน้าเศร้า แต่หลอกผมไม่ได้หรอก แกล้งทำชัวร์
แต่ตอนเขาไข้ขึ้นผมก็อยู่เช็ดตัวให้ตลอดนะ พี่เมฆไม่เหม็นหรอก
เราสองคนโดนพวกข้างนอกตะโกนเรียกจนได้ หลังจากเถียงกันอยู่นานจนเขาทนรอไม่ไหว
ผมเพิ่งเคยนั่ง ฮ.เป็นครั้งแรก แอบตื่นเต้น ส่วนพี่เมฆพอตื่นได้ มาดก็ไม่เหมือนคนป่วยเลย เขาไปคุย หยอกเล่นกับพวกพี่ติณ จนโดนด่าว่ากวนตีนเหี้ย เหี้ยกวนตีนอยู่หลายครั้ง วนไปวนมา
ฟังแล้วก็ขำดี
"ให้กูไปส่งไหนวะเมฆ?" พี่ติณหลังจากเริ่มคุ้นเคยได้ระดับนึงก็เริ่มใช้กูมึงแล้ว ส่วนพี่เมฆ คุ้นไม่คุ้น เขาก็หยาบใส่คนอื่นประจำ ยกเว้นตอนเป็นครูนั่นแหล่ะ ที่พูดจาสุภาพขัดกับหน้าตา จนตอนนี้เขายังเรียกผม 'คุณ' เหมือนตอนเป็นนักเรียนอยู่เลย ส่วนใหญ่ อ.ในโรงเรียนจะเรียกชื่อจริงหรือไม่ก็เรียก 'เธอ' มากกว่า แต่พี่เมฆเรียก 'คุณ' อาจจะเพราะเขาปลอมตัวเป็นครูมั้ง
จะว่าไปก็ตลกดีเหมือนกัน ตอนที่รู้ครั้งแรก
'ครูผมเป็นมาเฟีย จริงดิ!!!?'
ผมไม่อยากจะเชื่อเลย แล้วตัวผมที่เกี่ยวข้องกับสายลับอะไรนั่นอีก...โชคดีที่เราไม่ได้อยู่คนละฝ่ายอย่างที่คิด ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ผมกล้าพนันเลยว่าเมื่อมายืนอยู่ในจุดที่ต้องห้ำหั่นกัน เขาคงไม่ปล่อยให้ฝ่ายผมมีชีวิตรอดแน่
พี่เมฆหันมามองหน้าผม ก่อนตอบพี่ติณ
"กูจะไปเชียงใหม่"
"บ้านมึงอยู่นั่น?"
"ไม่มีบ้าน จะไปนอนโรงแรมสัก 2 คืน แล้วเดี๋ยวค่อยบินไปญี่ปุ่น"
ผมยืนอึ้ง และทุกคนทำหน้างงกันเป็นแถว
"เดี๋ยวจองเครื่องให้แล้วกัน.." พี่ติณทำท่าจะถามอะไรสักอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้ถาม จนกระทั่งถึงลานจอด ฮ. แล้ว ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่นี่ที่ไหน แต่มองรอบๆ ไม่มีบ้านคนเลย มีแต่ต้นไม้แห้งตาย ช่วงที่ลง ฮ. แล้วเดินตามพวกพี่ติณไปต่อรถ ผมรีบดึงมือพี่เมฆเอาไว้
"ไปอยู่กับผมนะ" พี่เมฆดึงมือออก แล้วบอกน้ำเสียงกวนตีนว่าไม่ไป
"บอกแล้วไง ไม่อยากอยู่กับคนห่วยๆ"
"สรุปว่าผมห่วยจริงใช่ไหม? เออ ผมมันห่วย แต่ไม่เห็นต้องทิ้งกันนี่!" ผมตะคอกไม่พอ ยังผลักหลังพี่เมฆเต็มแรงอีก แต่เขาก็ไม่ค่อยสะเทือนมากเท่าไรนัก
ทุกคนหยุดหันมามองเสียงทะเลาะของพวกเรา
"ห้ามทิ้ง เข้าใจไหม ถ้าทิ้งเดี๋ยวยิงแน่!" ผมมีปืนแล้วนะตอนนี้ เขาให้พกไว้ทุกคนในกระเป๋าเผื่อมีเหตุฉุกเฉิน
"เฮ้อ... จินตนาการก้าวไกล ไม่แพ้เมียชาติใดในโลกจริงๆ เมียกู" พี่เมฆทำท่าหน่ายๆ ขยี้หัวแล้วเดินต่อ
ผมพุ่งเข้าไปต่อยไหล่ข้างที่ไม่เจ็บของเขาให้หยุด ทำมึนสักที
"ผมจะตามพี่ไป ไม่ปล่อยให้ไปหาคนอื่นหรอก ทำใจไว้เลย!"
"เออ ก็รู้เรื่องนี่" พี่เมฆทำหน้าโอดครวญเหมือนแรงเมื่อกี้มันกะเทือนไปถึงแผล
ซึ่งปกติเขาจะโวยวาย แต่คราวนี้ไม่แฮะ สงสัยจะเจ็บจริง ผมเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมา บวกกับที่เขาบอกว่า รู้เรื่องด้วย.....
ผมรู้อะไรเหรอ?
ผมยืนทำหน้างง ส่วนพี่เมฆยักคิ้วยิ้มมุมปากแล้วเดินต่อ พี่ติณเห็นผมโง่อยู่นาน เลยมาช่วยบอกว่า
"ไอ้เมฆมันซึน มันอยากให้น้องไปด้วยนั่นแหล่ะ แต่มันไม่ยอมพูดตรงๆ" ผมกระพริบตาปริบๆ เรียบเรียงคำพูดใหม่ ทวนคำพูดพี่ติณซ้ำไปซ้ำมา...
พี่เมฆไม่ได้จะทิ้งผม แต่เขาอยากให้ผมพูดว่าจะไปด้วย
กรรม!
ไอ้พี่เมฆ
ไอ้บ้า!
wtf :katai1:
H
ใกล้จบแล้ว T T
-
ซึนตลอดเลยอ่ะพี่เมฆ มีผัวแบบนี้ต้องทำใจอ่ะมายด์
-
อีกข้อของพี่เมฆกับน้องมยด์ พี่มันหื่น
-
จะไม่มีการฆ่าฟันกันอีกแล้ว ชิม๊ายยยยย อิชั้นหัวใจอ่อนแอ T_T
-
ดีอกดีใจ เตรียมฉลอง :angellaugh2: :mc2:
และแอบหวังว่าจะรวมเล่มเร็วๆนี้ ซื้อแน่ๆ อิอิ
-
ไม่อยากให้คมตายเลย นึกว่าจะเป็นคู่หูเมฆซะอีก อึ้งเลย อิเมฆเป็นสายลับ 555
ทั้งมึนทั้งบ้า มายด์เตรียมยาไว้แก้ปวดหัวเยอะ ๆ นะ
-
มีผัวแบบพี่เมฆต้องทำใจให้ชินนะมายด์ :laugh:
-
เข้ามาให้กำลังใจพี่เมฆและน้องมายด์ และคุณโบว์+แบงค์ค่าา ขอบคุณที่มาต่อนะคะ ช่วงนี้งานรัดตัว ขอเก็บไว้ก่อน เดี๋ยวมาอ่านนะคะ :mew1:
-
หักมุมสุดๆเลย เรื่องในแก๊งค์มาเฟียเป็นเหมือนความฝัน
ไอ้เราก็แอบภาวนาว่าหนูท้อปจะมีคู่ :hao5:
-
M ♠ M
28
นีออนขอแวะไปบ๊ายบายญาติพี่น้อง เพราะเขามีความคิดที่จะหนีตามผู้ชายระดับตำนานอย่างผมไปแสวงหาโชคลาภที่เชียงใหม่ ตบท้ายตีตั๋วไปญี่ปุ่น เพราะตอนนี้วีซ่าไม่ต้องขอ
ถุย!
ไม่ใช่
ทำไมต้องญี่ปุ่น?
ก็ไม่ทำไม แค่จะไปหาหนังเอวี แวะร้านเซ็กซ์ทอยแล้วซื้อตุ๊กตายางมาเป่าลมเล่นสักตัวสองตัว แค่นี้... ไม่มีอะไรหรอก มันเป็นความสุขเล็กๆ น้อยๆ ส่วนตัวของคนที่ไม่รู้จะเอาเงินไปทำอะไรอ่ะ
นีออนใช้เวลาล่ำลาญาติกับเตรียมตัวเก็บข้าวของ 2 วัน
กูว่ามันก็ค่อนข้างนานอยู่นะ
นานจนทำความคิดผมฟุ้งซ่านไม่ใช่น้อย
ผมนั่งมองซองบุหรี่ที่ไม่ได้สูบมานานหลายอาทิตย์ ดูดเข้าไปหนึ่งปรี๊ด ก็เสือกนึกถึงคนที่แม่งผมชอบใช้ให้ไปซื้อบ่อยๆ
ปัง!
“เวรเอ๊ย” หางตาทันเห็นคนๆ หนึ่งร่วงลงไปพอดี ผมพุ่งเข้าไปกระโดดถีบเข้าก้านคอไอ้คนที่แม่งยังมีฤทธิ์หลงเหลือจนมันล้มตึงนอนจูบดินไป
หันมองให้ชัดๆ อีกที คนที่โดนยิงคือไอ้คม แม่งร่วงขนาดนั้นจะตายไหมเนี่ยสัด
ผมรีบวิ่งไปดูเพราะบริเวณนี้ไม่มีใครรอดแล้วนอกจากผมกับมัน แต่ดูท่าอาการสาหัสว่ะ เพราะมันเอาแต่นอนกุมท้องตัวสั่น อกกระเพื่อมแรง เลือดแม่งก็ไหลทะลักยังกับท่อประปาแตก
“ล...ลูกพี่ ผม” มันนอนหงายมองหน้าผม เลือดเริ่มไหลทะลักออกมาทางปากด้วย ผมจับมือมันที่ยื่นออกมา
“เหี้ย อย่ามาตายต่อหน้ากูสิวะ!” ไม่คิดว่ามันจะพลาดง่ายขนาดนี้ ที่ผ่านมามึงรอดตลอดเลยนะไอ้เวรเอ๊ย
“โทษที ผม..ต.ตาย อึก! แน่แล้วคราวนี้”
“พกมอร์ฟีนมาไหม?” สีหน้ามันเจ็บปวดมาก ใจนึงก็อยากฆ่ามันให้หายทรมานไปเลย แต่อีกใจกูขอฟังคำลาของมัน เผื่ออยากสั่งเสียอะไร
ไอ้คม ที่จริงไม่ได้มีคำสั่งเป็นเรื่องเป็นราวให้เก็บมันหรอก มันไม่ได้อยู่ในประเด็น จะอยู่หรือตาย ลุงมันให้เป็นความพอใจของผม
“อ..ยู่ในกระเป๋า แต่...ลูกพี่...ม...ไม่ต้องแล้ว” ตามันไม่ได้มองผม แต่มองไปที่ด้านหลังผมแทน
ผมหันมองบ้างก็เจอพวกไอ้ติณยืนอยู่ มันส่งสัญญาณมือบอกให้ผมรีบตามไป ผมไม่ได้ตอบ แต่หันกลับมามองไอ้คมที่ดูท่าจะรู้เรื่องแล้วว่าผมหักหลังพวกมัน
“โทษทีว่ะ” มันจ้องผมเขม็งทั้งที่ปากมีแต่เลือด ไอ้คมปล่อยมือทำหน้าผิดหวังในตัวผมเป็นครั้งแรก
ช่างเหอะ
ที่จริงผมก็ไม่ได้อยากจะให้มันหวังอะไรหรอก
“กูไม่ใช่พวกมึง...แต่มึงเป็นน้องกู” ผมบอกมัน น้ำตาไอ้คมไหลลงข้างแก้ม ไม่รู้เพราะมันเจ็บเหี้ยๆ หรือมันซึ้งกับคำพูดผม
“เสียดายว่ะ....อึก...อยากอยู่เป็นน้องพี่ฉิบหาย...เลย”
“มึงก็เป็นอยู่แล้วไอ้หอกหัก” แทบไม่ต้องเสียเวลาคิด มันยิ้ม แล้วเลือดก็ทะลักออกมาอีก พอรู้ชะตากรรม...ไอ้คมชักนิดหน่อยก่อนจะแน่นิ่งไป
คนเรา...เกิดได้ก็ตายได้
มันก็แค่นี้
ผมยกมือปิดตามันให้หลับสนิท
“...ชาติหน้านะ มึงค่อยเกิดเป็นน้องกู กูจะให้มึงเป็นน้องแท้ๆ ของกูเลยว่ะ”
บางทีก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ไม่ใช่แค่ไอ้คม ไอ้เป็ด ไอ้โซ่ ไอ้ท้อป และทุกคนที่ผมเคยอยู่ด้วย เคยแดกข้าว เคยด่า เคยตบหัวกัน บางทีมันก็ผูกพันกันไปซะอย่างงั้น
ผมไม่อยากเอาเรื่องเก่ามาคิดให้รกสมองหรอกว่ะ แต่ถ้าต้องหลอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยผมคงไม่ใช่คนแล้ว ถึงไอ้พวกนั้นมันจะเหี้ย จะชั่วขนาดไหน
ผมเองก็ชั่วไม่ต่างจากพวกมันหรอก ชั่วเพื่อให้พวกคนดีๆ เขาได้อยู่กันอย่างแฮปปี้
ถึงผลลัพธ์จะดี แต่ยังไงมันก็หนีไม่พ้นบาปที่ก่อไว้
มากจนกูนึกไม่ออกเลยมันแค่ไหน จะไปวัดเอาน้ำมนต์ราดตัวสามวันเจ็ดวันแม่งก็ลบไม่ออกหรอกว่ะ
แล้วนี่ผมออกจากวงการตอนนี้ไม่รู้ยังจะเป็นตำนานให้พวกสวะมาตามสอยตูดอีกรึเปล่า ที่ไปญี่ปุ่นนี่คือกะอยู่ยาวเลยนะ ยังไม่ได้บอกนีออนหรอก กะฉุดลูกเขามาเลย จะได้ไม่ต้องรอแย่จังทั้งหลายมาเทศน์ใส่ผมอีก ผมเลว! ผมรู้ตัวครับ
“โห นี่คุณหอบบ้านมาทั้งหลังเลยเหรอวะ สัมภาระจะเยอะไปไหน” เห็นสภาพนีออนแล้วกลัวอนาคตเมียกูหลังค่อมจัง
“ก็จะไปญี่ปุ่นด้วยไม่ใช่เหรอครับ ผมขี้หนาวอ่ะ เลยเตรียมเสื้อกันหนาวไปเยอะๆ กะใส่หลายๆ ชั้นเลยอ่ะ”
“ถามยัง ไปโอกินาวะนะ รู้ยัง”
“โอกินาวะ...อืม......เฮ้ย!” ตรัสเลยสิเมียกู
“หิมะตกหนักมากนะ รู้ยัง”
“ไม่มีหิมะ!!! โห ไรว้า ยังไม่เคยเห็นหิมะเลยอ่ะ”
“มาๆ เดี๋ยวพาไปเปิดตู้เย็น”
“อยากเห็นหิมะของจริงอ่ะ”
“น้ำแข็งใสข้างโรงเรียนยังเปิดอยู่” นีออนเบ้หน้า ปากแบะ หน้างอ คอหัก น้ำลายไหลยืด เอ้ย นั่นไม่ใช่เมียผมละ
แต่ถึงงอนก็ไม่คิดจะง้อหรอก ผมน่ะ
“ครับๆ อยากไปไหนตามใจท่านผู้นำ เดี๋ยวผมพาไปเอง อยากดูเพนกวินด้วยไหม หรือจะเอาหมีแพนด้า จิงโจ้ก็มีนะ”
“อยากดูหมดเลย..! แต่ถ้าไม่มีอย่างที่พูดนะ เดี๋ยวเจอนี่” นีออนชูกำปั้นขึ้นมา
แหม ขู่เหรอยังเร็วไปสองร้อยล้านปี
ไม่กลัวว่ะ! ผมยักคิ้วขำขำ นีออนเลยต่อยแขนผมทีนึงโทษฐานที่ทำตัวน่ารักใส่
“อ่ะ ยอมให้ต่อย” ยื่นแขนให้เลย แต่แอบเกร็งเอาไว้ อิอิ
“เป็นไง?” ไม่เจ็บเลยว่ะ
“แรงอีก ชกดิ มาสะกิดทำไม วู้” คราวนี้โถมมาเต็มๆ เลยครับพี่น้อง แต่ก็ไม่เจ็บเหมือนเดิม มีแต่คนต่อยนั่นแหล่ะสะบัดมือเจ็บซะเอง
“อ่อนจริง เมียกู ไปฝึกมาใหม่ไป!” เศร้าแทนนีออนว่ะ ไม่แมนเลย
“ใครมันจะไปถึกเหมือนพี่ ต่อยทียังกับต่อยเสาเข็ม” ฟังแล้วกูขำ
“อ๊ะๆ เสาเข็มต้นนี้ไม่ได้ถึกอย่างเดียวนะครับขอบอก...ยังตอกลึกด้วยนะ อยากโดนตอกเสาเข็มไหมล่ะ?” ไม่รู้ผมทำหน้ายังไง นีออนถึงถอยไปตั้งหลักซะห่างขนาดนั้น
แต่แป้บเดียวเหมือนคิดได้ เขาก็เดินกลับมาที่เดิม
“พี่สอนผมดิ เก่งไม่ใช่เหรอ ตัวเองจะเก่งคนเดียว แต่ไม่ให้แฟนเก่งด้วย มันใช้ได้เหรอ?”
“แฟน...?” เลิกคิ้วมอง รู้สึกประหลาดสัดๆ กับคำๆ นี้
“แฟนไม่มี มีแต่เมีย”
“เหมือนกันแหล่ะ”
“ไม่เหมือน เกิดมาไม่เคยมีแฟนสักที เท่าที่รู้คือได้เมียก่อนหาแฟนทุกที”
“น่าเกลียด” โห คำนี้เจ็บปวดมาก
“พี่เมฆจะบอกผมว่าไม่เคยจีบใคร ไม่เคยขอคบใคร พอเจอหน้าก็เอาเลยงั้นใช่ไหม?” ทำไมต้องทำหน้าบึ้งใส่
“ผมไม่ได้เสี้ยนขนาดนั้น แล้วผมก็ไม่เคยไปจีบใครก่อน มีแต่ผู้หญิงสวยๆ กับผู้ชายน่ารักมาจับผมปล้ำก่อนทั้งนั้นนะ”
“เชื่อตาย! ใครจะไปกดพี่เมฆลง แรงก็ไม่ใช่น้อยๆ”
“คุณไง มายด์อ่ะ ชอบกดพี่ บอกว่า อย่าๆๆ ก็ไม่ยอม กดพี่ไม่พอด้วยนะ ยังขย่ม เขย่า จน...”
“อ๊ากกกกก หยุดพูดได้ไหม!!!!” นีออนฟัสโรด้าใส่ผม สองมือยกขึ้นปิดหูส่ายหน้า ทำเป็นไม่ยอมรับความจริง
“ที่พี่เมฆพูดมันตรงข้ามหมดเลย!!! ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้น มีแต่พี่นั่นแหล่ะ พี่นั่นแหล่ะ ผมบอกให้สอนป้องกันตัว แต่พี่ดันสอนบ้าอะไรให้ก็ไม่รู้ ไม่เห็นอยากจะรู้เลย”
“แล้วชอบไหมล่ะ?”
เงียบ
ผมจ้องหน้าเขา เขาจ้องหน้าผม แต่สงสัยทนมองความหล่อเจิดจ้าผมไม่ไหว เลยต้องหลบสายตา
“ไม่ชอบเหรอ?”
“เอ่อ...ก็.........” ผมแกล้งทำหน้าเศร้า จนนีออนเริ่มลังเล การแกล้งเมียนี่เป็นความสุขอย่างหนึ่งของผัวจริงๆ นะ ยิ่งน่าแกล้งด้วยแล้วความสุขกู LV.200 เลย
“ไม่ชอบ ก็จะทำ ฮ่าๆๆ” เฉลยไปเหอะว่ะ
“ทุเรศ” ด่าผมแต่ยิ้มเขินนี่หมายความว่าไง?
ตั๋วเครื่องบินที่ไอ้ติณ รุ่นน้องผู้สำเร็จโทษไอ้ท้อป จองให้ผมคือชั้น ECONOMY กูโกรธมาก ให้ไปสองหมื่น แม่งเสือกจอง LOW COST ให้
เก่งซะเปล่า แต่ไหวพริบปฏิภาณมึงเป็นศูนย์เลย ดีหน่อยมันเช่ารถให้ ไม่งั้นกูได้นั่งรถแดงไปหาเฮียลู่แน่ๆ เลย
เฮียลู่ คือ คนรับสาร คนคอยส่งสารให้ผมตอนอยู่ในแก็งค์มาเฟีย อย่าถามว่าทำไม เฮียลู่ กับ ลุงพิ ไม่อยู่ด้วยกัน
ก็สองคนนี้ไม่ได้เป็นผัวเมียกัน จะอยู่ด้วยกันทำเพื่อ!
สมัยนี้เขาใช้ระบบดาวเทียมสื่อสารกันแล้ว
“มายด์ ผมจะไปตีมอน ความโหดมัน Lv.300 ได้ ผมคนเดียวไม่รู้จะตีมันไหวไหม คุณต้องช่วยผมนะ”
“สรุปที่มาเชียงใหม่นี่คือ มาเก็บคู่อริ?” นีออนเหวอ เอ๋อแดกไปชั่วขณะ คิดว่าผมพามาไหว้พระธาตุดอยสุเทพหรือยังไง กูไม่ได้ชิวขนาดนั้นนะ
“ไม่ได้มาล่อมันถึงตายหรอก แค่จะมาเอาของๆ ผมคืน แต่ขอดีๆ มันไม่ให้แน่ ต้องใช้กำลังเข้าสู้ ผมจะใช้โหมดเซียนนะ ส่วนคุณใช้เนตรวงแหวน”
“ประสาท”
นีออนเดินหนีไปเคลียร์เรื่องเช่ารถที่เคาน์เตอร์ ผมเดินตามไปกอดคอ หน้าซุกหัวหอมๆ
“พี่ๆ เมียผมมีผัวประสาท” ไหนๆ ก็ด่าแล้ว ขอโฆษณาหน่อย
“ทำอะไรอ่ะ บ้า!” เขาหันมาดันหน้าผมออก ยิ่งดันผมยิ่งกอดแน่นเอาดิๆ
“เออ บ้าด้วยพี่ ผมค่อนข้างบ้านิดๆ” ไม่รู้ไอ้พี่ที่เคาน์เตอร์มันจะคิดยังไง แต่เห็นยิ้มคิกคักกัน สงสัยจะฟินนาเร่น่าดู
“ค่าเช่าไม่ขอส่วนลดได้ป่ะพี่ แต่ขอเปลี่ยนคันใหญ่กว่านี้ เมียผมชอบเอ้าท์ดอร์อ่ะ...โอ้ย!” นีออนเอากบาลมาโขกหน้าผากผมเลยครับ หงายเงิบสิกู
“แฟนผมไม่ค่อยเต็มครับพี่ อย่าไปสนใจ คันเดิมนั่นแหล่ะ”
“อร๊าย ยอมรับด้วยอ่ะ เปลี่ยนคันให้ก็ได้นะคะ พี่ไม่ชาร์จเพิ่มหรอก”
“ไม่เอาครับ”
“เอาครับ บ่อยด้วย” ผมพุ่งไปกอดคอนีออนอีกที ยักคิ้วยิ้มให้ คนมันมีดีก็ต้องแสดงให้คนอื่นศึกษาดิ ไม่ชอบเก็บความรู้ไว้คนเดียว
“อร๊าย ดูๆ แก้มแดงเลย ไปแกล้งน้องเขา เห็นไหมเขินหน้าแดงหมดแล้ว”
“พี่อย่าแซวผม...” พูดงี้คือยอมรับนะ ฮ่าๆ นีออนก้มเอามือปิดหน้า ผมขยี้หัวเขาแล้วแบมือขอกุญแจรถ
“แฟนน่ารักจังเลยค่ะ”
“ไม่ใช่แฟนครับ เมีย...”
“บ้าอ่ะ ทำไมต้องไปบอกคนอื่นด้วย” นีออนโวยวายตอนอยู่ในรถ ผมเปิดขวดน้ำให้เขาซดเผื่อจะหายโมโห
“เขาอยากรู้ ผมก็บอก ผิดตรงไหนอ่ะ?”
“ผมไม่เห็นได้ยินพี่เขาพูดอะไรสักคำ มีแต่พี่เมฆนั่นแหล่ะ มายั้วเยี้ยใส่ผมต่อหน้าเขา คนตั้งเยอะตั้งแยะ อย่าหน้าด้านดิ” พูดซะกูเป็นกิ้งกือใส้เดือน
“งั้นถ้าอยู่กันสองคน คุณจะยั้วเยี้ยผมแทนเหรอ”
“อ้ากกก อยากจะบ้า!” นีออนเอามือทึ้งผมใหญ่เลย
“ทำไรนั่น คันหัวเหรอ ใจเย็น เดี๋ยวพาไปสระผม” จบคำ นีออนกระโดดกัดคอผมเลย เต็มคำสิครับ อร่อยไหมนั่น
ผมพาเขาไปพักโรงแรมก่อน เรื่องเฮียลู่ค่อยพรุ่งนี้เช้า ปูทางนีออนไว้แล้ว หวังว่าไอ้เฮียมันจะยอมให้ของผมนะ
“พี่เมฆ... ไม่ไปไหว้พระธาตุดอยสุเทพจริงเหรอ?” นั่นไง คิดไว้ยังไม่ทันข้ามวัน ถ้าทัวร์ไม่ลงดอยสุเทพนี่ถือว่ามาไม่ถึงเชียงใหม่ว่างั้น
“เดี๋ยวนะมายด์ แป้ป ทิศเหนือ อยู่นี่... ตะวันออกทางนี้ นู่นไง!!” ผมชี้นิ้ว นีออนมองตาม
“ดอยสุเทพไง ไหว้ซะ ท่องนะโมด้วย ผมจำคาถาชาบูพระธาตุได้ด้วย เดี๋ยวว่าตามนะ”
“ไอ้บ้า!!! ถ้าไม่พาไปก็พูดมาตรงๆ ผมไปเองคนเดียวก็ได้”
“ยังไม่ได้พูดสักคำว่าไม่ไป” นีออนกอดอกหน้าบูดหน้าบึ้ง เห็นแล้วตลกดีว่ะ
“ก็มัวแต่กวนตีนอยู่นั่นแหล่ะ เลิกกวนสักนาทีจะตายไหม!?”
“ก็เลิกน่ารักสักนาทีดิ จะตายอยู่แล้ว” เงิบสิครับ เจอย้อนดื้อๆ แบบนี้ นี่กำลังรอฟังคำชมกลับอยู่นะอย่างเช่น พี่เมฆเลิกหล่อสักที เดี๋ยวมายด์ก็อดใจไม่ไหวหรอก อะไรแบบนั้น
แต่รอนานแล้ว เขาก็ไม่เห็นจะพูดอะไรว่ะ
ไม่พูดไม่ว่า แต่พุ่งเข้ามากระโดดถีบผมนี่คือ?
ไหนๆ กำหนดการปะทะเฮียลู่ก็คือวันพรุ่งนี้ ก่อนวัดปิด ผมคงต้องรีบขับขึ้นดอยให้เร็วที่สุด
“ว๊ากกกกก อย่าขับเร็ว ระวัง!!! อ๊าก เสียว โอ้ย งื้อออออ เสียว” ให้เสียงภาษาไทยโดยพันธมายด์ อะไรมันจะเสียวขนาดนั้นวะ นี่ผมขับรถนะเว้ย ไม่ได้ล่อประตูหลังคุณ
“แวะๆๆ จอดๆๆๆ ไม่ไหวแล้ว ผมจะอ้วก” ตบไฟสิครับ จอดข้างทางโลดอย่าไปรอ ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาแวะร้านคาร์แคร์ให้เขาล้างอ้วกนีออนหรอก
พอจอดรถได้ปั๊บ นีออนรีบลงรถไปโก่งคอ... ผมรีบวิ่งไปดูผลงาน
แต่ไม่เห็นมีไรออกมา
“ไม่ออกอ่ะ” นีออนเบ้หน้า ผมเลยเทน้ำใส่มือลูบหน้าลูบตาให้เขา เผื่อจะได้สดชื่นขึ้นบ้าง
“ขับรถแย่อ่ะ” เขาเอามือฟาดอกผม เดี๋ยวนี้ชอบใช้กำลังจัง
“รถมันห่วยเอง” นีออนทุบผมอีกที
“อาๆ กลัววัดปิดก่อน ถ้าคุณไปไม่ถึง เดี๋ยวก็มางอนผมอีก”
“พรุ่งนี้ก็ได้”
“พรุ่งนี้ไปตีมอนไง”
“งั้นมะรืนก่อนกลับ”
“ไฟล์ทเช้าครับคุณ ไม่ทันหรอก ผมตื่นสาย”
“ถ้าพี่เมฆไม่มัวแต่โอ้เอ้ก็คงมาถึงตั้งนานแล้ว”
“อึดก็ผิดอีก” ผมมองรอยแดงจางๆ บนคอนีออนแล้วยกนิ้วลูบเบาๆ
ก่อนจะมาผมจัดให้เขานิดหน่อย ทำไงได้เขาเรียกร้องผมเองอ่ะ ปกติของเด็กวัยกำลังเห่อของแข็งดิ้นได้ ก็คิดดูอัดอั้นเป็นเดือนบนเกาะเหี้ย พอมีโอกาสเขาก็อยากปลดปล่อยแล้วผมช่วยมันผิดตรงไหน
เออ แล้วไม่ต้องอยากรู้ด้วยนะว่าช่วยยังไง เดี๋ยวคืนนี้จะทำให้ดูอีกที
นีออนได้ไหว้พระธาตุสมใจ เหมือนเขาจะปิดจะปิด แต่พอเจอหน้าแบ๊วเป็นบัตรผ่านทางนี่ถึงกับยอม...
อย่าว่าแต่นีออนเลย ถึงเป็นผมก็ผ่านได้เหมือนกันนะ ไม่ใช่ว่าหล่อลากไส้อย่างเดียวหรอก กูจะเหยียบคันเร่งฝ่าเข้าไปเลยเนี่ยแหล่ะ
คนอย่างผม ไม่มีอะไรมาหยุดยั้งได้อยู่แล้วว่ะพูดเลย
“หิวยัง?” ผมถามนีออนตอนกำลังเดินลงเกือบถึงตีนบันได
“ก็หิวนิดๆ อ่ะครับ”
“ไข่ปิ้งไหม?” มีป้าเข็นผ่านไปพอดี รอนีออนพยักหน้า เลยซื้อมาลองกินคนละสองลูก นี่ปกติผมไม่กินนะไข่ปิ้ง ผมกินไข่ย่าง
“คุณอย่าบดไข่ผมสิ มันเสียว” นีออนมองผมด้วยหางตา แหม ก็มันไข่ผมซื้อให้เขาจริงๆ อ่ะ เล่นบดกับซอสจนเละแบบนั้นผมเห็นนี่เสียวแทนเลยจริงๆ
“................”
“ไข่ผม อร่อยป่ะ?” อย่าคิดว่าผมจะหยุดนะ ความเงียบไม่ใช่คำตอบของไอ้เมฆ
“ก็งั้นๆ” นีออนกัดเข้าไปอีกคำ คำใหญ่ซะด้วย
“อ้าปากกว้างๆ ดิ เดี๋ยวยัดไม่ลง ไข่ผมเจ็บแย่”
“ไอ้บ้า เดี๋ยวไม่ได้เจ็บอย่างเดียว จะขาดด้วย”
“งั้นไม่ให้ใช้ปากแล้ว เดี๋ยวผมกินคุณเอง”
“ฮึ่ยยยยยย!!!”
H
คุยกับตานี่แล้วปวดหัวแทน 555
:z6:
-
เข้ามาเฮ! :วู้วว1: จะจบแล้วจ้า... จะได้แฮบปี้ซะที รอมานานมาก
ค่อนข้างดีใจที่คมมันจากไปด้วยดี คนอื่นช่างมัน...
-
อิพี่เมฆนี่เกรียนเสมอต้นเสมอปลาย
บุคลิกที่แผงตัวไปเป็นมาเฟียก็คือของจริงไม่ได้แกล้งทำเลยสินะ ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh:
-
มีสามีแบบอิพี่เมฆ. ไมเกรนคงขึ้นทั้งวัน55555
-
นีออนมีผัวประสาทแถมยังเกรียนอีก 555 ปวดหัวแท้ เมฆฆ่าไม่ตาย
-
เรียกว่าฮันนิมูนทริปได้ปะ ฮ่าๆๆๆๆ
พี่เมฆ เกรียนเสมอต้น เสมอปลายดีจิงๆๆ
-
อ่านตอนคมแล้วเศร้าอ่ะ ขอให้ไปดีนะ T_T
ส่วนอิพี่เมฆ กวนติงจริงๆว่ะ ปวดหัวแทนน้องมายด์ -_-;;
-
M ♠ M
28.5
พี่เมฆบอกว่า
'วันนี้จะไปตีมอน'
-*- เหนื่อยกับคุณพี่เขาเสียจริง
พูดแล้วต้องแปล แปลเสร็จก็เกรียนใส่ทันที
ไม่แปลกใจที่ทำไมมีแต่คนอยากแจกตีนให้เขา เพราะบางทีผมก็หมดความอดทน ต้องลงไม้ลงมือเหมือนกัน
แต่ที่กล้าทำเพราะรู้ว่าเขาหลบได้นะ พริ้วล่ะเก่งเป็นที่ 1 เชียวแหล่ะ ถึงบางทีจะยอมเสแสร้งโดนผมทุบเอาคืนบ้าง แต่เพราะความด้านเป็นทุนเดิม ก็เลยทำให้เขาไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
ที่ผ่านมาชีวิตผมค่อนข้างซีเรียส พอมาเจอคนแบบพี่เมฆ....แม่งเครียดยิ่งกว่าเดิมอีกตรู -*-
ไอ้พี่เมฆคนบ้าเอ๊ย!
รู้ไหมผมด่าพี่ในใจวันนึงตั้งไม่รู้กี่ครั้ง จะด่าออกเสียงเขาก็โต้กลับมาได้ทุกครั้งให้ผมหงุดหงิดยิ่งกว่าเก่า ไม่รู้จะใช้วิธีไหนกับคุณพี่เขาดีแล้วครับ
"ไอ้เฮียลู่มันอยู่ในบ้านหลังนั้นแหล่ะ พอเจอนะคุณปล่อยจิตสังหารใส่มัน ส่วนผมจะใช้วิชา....."
"พอๆ พี่บอกผมรอบที่ร้อยล้านแล้วมั้ง แถมบอกแต่ล่ะครั้งก็ไม่เหมือนกัน สรุปจะให้ทำยังไงแน่ แล้วถ้าจะบ้าการ์ตูนขนาดนี้นะ ก็กลับบ้านไปนอนดูเลยดีไหมครับ!?"
ตื่นมาแต่เช้า ได้มาแอบหลังกำแพงดูบ้านเป้าหมายแล้ว ยังจะมาบ้าบอใส่อีก ตกลงพี่เมฆจะมาแก้แค้นคนอื่นเขาหรือจะมาเพื่อกวนประสาทผมเฉยๆ วะ?
"ผมไม่เคยดูการ์ตูนแล้วผมจะพูดเป็นหนังการ์ตูนได้ไง โถ อย่าหน้าบูดอย่างนั้นสิ เดี๋ยวคอลลาเจนที่ทาให้เมื่อคืนจะเสื่อมสภาพหมดนะ" เขาดึงหัวผมไปกอด แต่ผมผลักออกทันที
"ไม่ต้องพูดได้ไหม!" ความร้อนลามขึ้นใบหน้าเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน
ไอ้พี่เมฆบ้ามันทำผมอีกแล้ว T T
ถ้าแบบธรรมดาทั่วไปจะไม่ว่าไม่ด่าไม่บ่นสักคำ แต่นี่เล่นทำทุเรศกับหน้าผมด้วย ผมอยากจะร้องไห้
"ต่อไปจะไม่ให้พี่เมฆทำแล้ว จะให้อดจนตายไปเลย!!!" หลับหูหลับตาบอกไปด้วยความโกรธ โกรธอยู่คนเดียว ส่วนตัวต้นเหตุทำหน้าตาเฉยๆ
"ปากไม่ตรงกับใจทุกที เห็นพูดแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่พอถึงเวลาก็........พี่เมฆแรงอีก เข้ามา อ๊ะ ตรงนั้น แรงๆ มายด์เสียว อ๊ะ จะแตกแล้ว...."
"ไม่ต้องพูดเลย!" ผมทนดูหน้าตาประกอบท่าทางไม่ได้อีกต่อไปแล้วครับ ต้องประเคนหมัดใส่ลิ้นปี่ให้จุกกันไปข้าง
"เขินรุนแรงจัง" เขายกมือกุมทำท่าเหมือนเจ็บมาก
"เป็นเมียผมทั้งทีต้องอย่าอายสื่อมวลชนสิ ดูด้วยผมเป็นใคร ผมเป็นซุปเปอร์สตาร์นะ ยังไงเรื่องของเราก็ต้องโด่งดังไปทั่วโลกอยู่แล้ว ไม่รู้คุณจะอายไปทำไม" ด่าก็ไม่รู้สึก ต่อยก็ไม่รู้สา แล้วยังมายิ้มหน้าทะเล้น เอามือมาหยิกแก้มผมอีก แล้วพอผมจะหยิกคืน เขาก็พลิกเข้ามากอดผมจากด้านหลัง
"ไม่ไปหาเฮียลู่แล้วใช่ไหม!?" รู้สึกเสียวแปล็บที่ใบหูตอนพูดเพราะเขากัดหูผม ยิ่งหันหน้าหนียิ่งเจ็บ ก็เลยยืนนิ่งๆ รอจังหวะ
"ก็ไปสิ"
"ก็ปล่อยดิ ปล่อย.....!!!" อยู่ท่านี้ผมทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่จะกระทืบเท้า
"แน่ใจ? ถ้าไม่ให้ก็ไม่ทำแล้วนะ" ผมโกรธจนควันออกหู ดิ้นแรงจนพี่เมฆปล่อยออกมา
"ไม่ทำก็อย่าทำ!" เวลาอยากให้กอดไม่กอด ชอบทำอะไรสวนทางอยู่เรื่อย สงสัยถ้าไม่ได้ทำตัวขวางโลกสักวันจะตายมั้ง ผมพยายามระงับอารมณ์ เพราะหาวิธีรับมือกับเขาไม่ได้สักที
"สรุปพี่เมฆจะมาเอาอะไร?"
"อ้าว ยังไม่ได้บอกเหรอ?"
"ยัง!!" พอจะเข้าประเด็นแล้วเคยตอบที่ไหน
พี่เมฆชี้นิ้ว ผมมองตาม
"บ้านหลังนั้น"
"บ้านของเฮียลู่?" ผมงงหนัก "ทำไมต้องอยากได้บ้านคนอื่นด้วย?"
"บ้านผมแต่มันมายึดไปต่างหากเล่า! ของๆ ผม ยังไงก็ต้องเอาคืน"
ผมอยากจะถามรายละเอียดเหมือนกัน แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลามาอธิบาย ซึ่งเขาก็ไม่คิดจะบอกอะไรผมก่อนอยู่แล้ว บางทีถ้าเป็นคนปกติคนอื่นผมคงน้อยใจ แต่นี่เป็นพี่เมฆ ผมเลยไม่อยากจะคิดอะไรมาก เพราะถ้าคิดมาก ป่านนี้สมองผมคงจะระเบิดไปแล้ว
"ผมช่วยแล้วต้องเล่าให้ฟังนะว่าเรื่องมันเป็นมายังไง" ดักทางไว้ก่อนเลยกันพลาด
"แล้วผมเคยไม่บอกคุณเหรอ? ผมไม่เคยมีเรื่องปิดบังอะไรคุณเลยนะ" เขาทำหน้าราวกับผมทำตัวไม่เชื่อใจงั้นแหล่ะ
ก็มันจริงไหมล่ะ...!
"พี่จะให้เฮียลู่ออกไปจากบ้านหลังนั้นใช่ไหม?" ว่าก็ว่าเถอะ เฮียลู่นี่เขาเป็นใครอ่ะ? ให้เดาคงศัตรูตัวฉกาจของพี่เมฆเลยมั้ง เพราะเล่นยึดบ้านพี่แกได้เลยนี่ แสดงว่าไม่ธรรมดา
"ใช่ ทำไงก็ได้ให้มันไสศีรษะออกไป มายด์ผมพูดเลยนะ นี่บ้านของเรา..."
......บ้านของเรา......
ฟังแล้วหัวใจพองโตเลยครับ! รู้สึกดีจัง แสดงว่าถ้าได้บ้านคืน เราจะได้มาอยู่เชียงใหม่ด้วยกัน
ผมกับพี่เมฆวางแผนบุกเข้าไปโดยเขาจะเป็นตัวล่อเบี่ยงเบนความสนใจ ส่วนผมก็อ้อมเข้าข้างหลัง มันเป็นวิธีเบสิคมาก แต่ก็มักได้ผลเมื่อศัตรูมีเพียงคนเดียว
เพล้ง!! โครม!!!
ไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงต่อสู้กันแล้ว มันดังขึ้นครั้งเดียวแล้วเงียบ
ผมรีบวิ่งเข้าไปช่วยตามแผน แต่บริเวณหน้าบ้านที่พี่เมฆเดินเข้ามากลับไม่มีใคร
สงสัยได้ไม่นาน ผมก็รู้สึกว่ามีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ข้างหลัง
ผมชักปืนเล็งเข้าหาทันที ภาพตรงหน้าทำเอาตกตะลึงไม่น้อย
"พี่เมฆ!" ไม่อยากจะเชื่อ พี่เมฆโดนจับล็อคคอจนขยับแทบไม่ได้
คนนี้เหรอวะ เฮียลู่! LV.300 ที่พูดถึง เก่งขนาดจับพี่เมฆได้เลยเหรอ เป็นไปได้ไง!?
"อยากจะเป็นฮีโร่ให้เมียมึงเห็นแล้วจะเอากูเป็นตัวร้ายสินะ" เขาพูดกับพี่เมฆที่ทำท่าเหมือนจะขาดอากาศหายใจอยู่ร่อมร่อ
"ปล่อยเขา!" ผมแทบไม่เสียเวลายิงแจกันที่ตั้งอยู่ข้างๆ เพื่อขู่ให้รู้ว่าผมยิงเร็วและแม่นยำ
เฮียลู่เบิกตาเล็กๆ ขึ้นหน่อยนึงอย่างแปลกใจ เขาเป็นผู้ชายหน้าตี๋สุดๆ ตัวสูงประมาณพี่เมฆ แต่ไม่แก่อย่างที่คิด
"ปล่อยสิ! ไม่งั้นไหล่นายจะโดนกระสุนเจาะเป็นที่แรก!!" ผมขู่เขาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย
"ไม่กลัวโดนไอ้เมฆหรือไง?" เขายกมืออีกข้างที่อยู่ข้างหลังขึ้นให้เห็นปืน
ผมตกใจที่เฮียลู่เอาปืนกระบอกนั้นมาจ่อที่ขมับพี่เมฆ
"อย่านะ..." ใจผมสั่นเมื่อเห็นภาพนี้ แต่ด้วยสายตาผมที่ค่อนข้างดีอยู่แล้ว มันรู้สึกว่าปืนกระบอกที่เฮียลู่ถือมันแปลกๆ
"ทิ้งปืนแล้วเขี่ยมานี่" เขาสั่ง ผมมองพี่เมฆที่ยังโดนรัดคอแน่น
อะไรกัน ทำไมแค่นี้เขาหลุดออกมาไม่ได้ ทั้งที่น่าจะไม่ยากนี่
"เร็วๆ สิวะ!!!" เสียงตะคอกทำเอาผมสะดุ้งรีบทำตามคำสั่ง แม้นั่นจะเป็นอาวุธเพียงหนึ่งเดียว
"ให้ปืนแล้วก็ปล่อยเขาสิ!" ผมบอก
"มาหาเรื่องกูถึงที่ จะให้ปล่อยเลยมันง่ายไปมั้ง"
"จะให้ผมทำอะไรก็ได้ ปล่อยเขาสักที!!!" แขนที่รัดคงแน่นมาก พี่เมฆเลยไม่พูดอะไรสักคำได้แต่ทำท่าเหมือนเจ็บมาก หรือว่าเขาบาดเจ็บอยู่แต่ผมมองไม่เห็น?
"รักมันมากเหรอ ไปหลงเสน่ห์อะไรไอ้เหี้ยนี่เข้าล่ะ ถึงยอมเพื่อมันขนาดนี้?" เฮียลู่เอาท่อนแขนฟาดเข้าหน้าพี่เมฆเต็มแรง ผมโกรธจัดจนต้องรีบพูด
"ผมยอมได้ทุกอย่างนั่นแหล่ะ พี่เมฆเหี้ยแล้วไง!? เขาช่วยชีวิตผม ช่วยครอบครัวผม ถึงเขาจะเหี้ยจริงแต่ผมก็รักเขา!!"
"ฮ่าๆๆ" เฮียลู่หัวเราะ สักพักเขาก็ผลักพี่เมฆออกแถมยกตีนถีบจนแทบถลาเข้ามาหาผม
"เออๆ กูยอมละ เด็กมึงนี่แม่งหลอกง่าย เหมือนที่เล่าให้ฟังเลยว่ะ"
ผมขมวดคิ้วมองคนทั้งคู่ไปมาอย่างงงๆ
"กูบอกแล้วว่าเขารักกู มึงก็ไม่เชื่อ" พี่เมฆเกาหัวทำท่าเซ็ง
"เชื่อไม่ลงจนกว่าจะเห็นกับตาว่ะ แต่เห็นแล้วก็สงสารน้องเขานะ ต้องมาอยู่กับไอ้บ้าอย่างมึง ขนาดกูแค่คุยกับมึงไม่กี่นาทีก็ปวดหัวจะตายห่า"
"แหม แล้วถามยัง กูอยากคุยกับมึงไหม หน้าแม่งก็เหมือนเพิ่งไปโดนตรีนมา กูอยากเสวนาด้วยตายล่ะ"
"ปากมึงนี่หมาไม่เคยเปลี่ยนนะสัด!" เฮียลู่ส่ายหัวแล้วเดินมาหาผม
"อ่ะให้" เขายื่นปืนที่ก่อนหน้านี้เอายกจ่อขมับพี่เมฆให้ผม พอรับไว้ถึงรู้ว่ามันคือปืนฉีดน้ำ....ฮึ่ม!
"ทำใจนะ อยู่กับคนอย่างมัน แต่ถ้าจะให้ดีอย่าไปตามใจมาก ตบกบาลมันได้ก็ตบ ตบเผื่อพี่ด้วย"
"เฮียลู่กับพี่เมฆเป็นอะไรกันครับ?" ผมอดถามไม่ได้จริงๆ มันงงไปหมด
"เพื่อนร่วมงาน คอยส่งข่าวลับให้มัน"
"อ้าว งั้นก็ไม่ใช่ศัตรู.....?" ผมโดนหลอกเหรอ หันไปถลึงตาใส่พี่เมฆที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"ถ้าไม่ต้องทำงานด้วยกันพี่กระทืบมันไปแล้ว กวนส้นตีนซะขนาดนี้"
"ทำได้?" พี่เมฆย้อนถาม
"ข้ามศพเมียกูไปก่อนเหอะ" -''- เลว
"เดี๋ยวมึงได้เป็นศพก่อน แกล้งเขาไว้เยอะระวังนะมึง"
เฮียลู่ทิ้งท้ายก่อนจะกอดคอลากผมเดินออกมาจากบ้าน
"เดี๋ยวๆ จะไปไหนครับ?"
"หมั่นไส้ไอ้เมฆ เราเองก็เหมือนกัน อย่าไปยอมมันมาก ทำเหมือนลูกไก่ในกำมือมันไปได้"
คำนี้ผมเจ็บจี๊ดเลยอ่ะ ผมยอมเพราะผมรักเหอะ
แต่ไอ้พี่เมฆ มันรักผมไหม ไม่เคยบอก แต่ถ้าเดาเข้าข้างตัวเองจากที่เคยช่วยผมก็คงรักมั้ง
เฮียลู่พาผมขับรถออกมาจากบ้าน โดยที่พี่เมฆออกมาถามนิดหน่อย พอเฮียลู่บอกว่าจะไปหาซื้อของกินโดยเอาผมไปเป็นเพื่อน เขาก็ฝากซื้อเย็นตาโฟ เกาเหลาไปอีก
ฮึ นี่ไม่คิดห่วงผมเลยใช่ไหม?
แต่เฮียลู่ก็นิสัยดีเกินคาด ไม่เหมือนที่พี่เมฆโม้ว่าโหด LV.300 เลย และที่น่าตกใจอีกอย่าง เฮียลู่เป็นคนจีน 100% ชื่อจริง 'ลู่อี้ฟาน' พี่เมฆฝึกเป็นสายลับกับประชากรชาวจีน ส่วนรอยสักไอ้ที่อยู่บนแผ่นหลังเขาก็มาจากฝีมือประชากรชาวจีนอีกนั่นแหล่ะ
มิน่าล่ะ...ถึงเรียกเฮียลู่
แต่ฝีมือขั้นเทพเพราะใช้ครูชาวต่างชาตินี่มาเหนือเมฆเลยแฮะ
เฮียลู่เล่าเรื่องพี่เมฆให้ผมฟังเยอะแยะ หรือเรียกง่ายๆ ว่า 'เผา' นั่นแหล่ะครับ ผมพอรู้ประวัติเขามาบ้างแล้ว แต่เรื่องความหลังลึกๆ หรือรายละเอียดปลีกย่อยยังไม่เท่าไหร่ จนมารู้จากเฮียลู่เนี่ยแหล่ะ
"มันไปเป็นสายลับตั้งแต่อายุยังไม่ถึงยี่สิบด้วยซ้ำ อยู่ๆ ก็มาทิ้งภาระให้พี่ช่วยดูแลบ้านแทน ตอนแรกก็นึกว่ามันจะไม่ได้กลับมาหรอก สถานการณ์ในกลุ่มมาเฟียมันแน่นอนที่ไหน ลองคิดดูสิ ถึงแม้จะโค่นเจ้าพ่อได้คนนึง แต่กลุ่มอิทธิพลที่เหลือมันยังอยู่เยอะแยะเต็มไปหมด ไอ้เมฆก็สร้างชื่อไว้ซะขนาดนั้น ไม่ช้าต้องมีคนตามมาบี้มันแน่นอน นี่ถ้าให้เดาสักพักพี่ว่ามันต้องหนีออกไปอยู่ต่างประเทศก่อน ไม่งั้นคงวุ่นวายไม่จบไม่สิ้นแน่"
"พรุ่งนี้พวกผมต้องกลับเตรียมตัวไปญี่ปุ่นต่อแล้วครับ เป็นไปได้ไหมว่าที่เฮียลู่พูดเมื่อกี้คือ...พี่เมฆจะหนี?"
"เหรอ งั้นก็คงใช่" ผมอ้าปากค้าง ก็พี่เมฆไม่เคยบอกเลย
"กลับไปเดี๋ยวผมจะลองถามเขาดู"
"ไม่ต้องถามหรอก เสียอารมณ์เปล่าๆ เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้พร้อมก็พอ มันไม่พามายด์กลับเมืองไทยแน่จนกว่าเรื่องจะซาลง" ผมก็ไม่คิดเหมือนกันครับว่าเรื่องมันจะจบง่ายๆ แต่เห็นพี่เมฆไม่เดือดร้อนอะไร ผมก็นึกว่าเขาไม่ได้คิดหาทางแก้ปัญหา
"อย่าน้อยใจล่ะ ที่ไอ้เมฆมันไม่คิดจะบอกอะไร" เฮียลู่พูดปลอบใจผม
"บางทีก็น้อยใจเหมือนกันครับ แต่ผมไม่คิดมากหรอก"
"มันพาไปด้วย อย่างน้อยก็คงห่วงความปลอดภัยเรา"
"....ครับ"
"แต่ก็หมั่นไส้ไอ้เหี้ยนั่นจริงๆ ให้ตายเหอะ"
"ผมก็เหมือนกัน" มาแกล้งกันได้
"งั้นเอางี้ไหม?" เฮียลู่หันมามองหน้าผมจริงจัง
"พี่รู้จักคนที่ญี่ปุ่น... ถ้าอยากแก้เผ็ดมันล่ะก็ ทำตามที่บอก เดี๋ยวได้เห็นอะไรสนุกๆ แน่"
คืนนั้นเรานอนค้างที่บ้านเฮียลู่ หรือบ้านเก่าพี่เมฆนั่นแหล่ะ บ้านไม้สักสองชั้นหลังขนาดกะทัดรัด มีสองห้องนอนสองห้องน้ำ ห้องนอนอีกห้องเฮียลู่ทำความสะอาดประจำอยู่แล้ว เลยแทบไม่ต้องปัดกวาดเพิ่มก็นอนได้เลย
"ของยังเตรียมไม่ครบอีกเหรอ จะขนบ้านไปทั้งหลังเลยก็ได้นะ" พี่เมฆกลิ้งไปมาบนเตียงถามผมที่กำลังเช็คของอีกที
"ได้เหรอครับ?"
"ได้ดิ แต่ผมไม่ช่วยถือนะ เคป่ะ"
"ชิ" ผมหันไปจัดของต่อ
"มามะ มานอนกอดกัน" พี่เมฆมาจากไหนไม่รู้ เขาช้อนตัวผมขึ้นอุ้มไปที่เตียงหน้าตาเฉย
"ผมยังจัดกระเป๋าไม่เสร็จ!"
"แต่ผมอยากเสร็จอ่ะ" ตัวผมนอนแผ่บนเตียงโดยมีเขาขึ้นทาบทับ พี่เมฆถอดเสื้อออกทางหัวอย่างรวดเร็ว แล้วก้มลงมาทำท่าจะจูบปาก ไอ้เราก็เตรียมรับเต็มที่ แต่ไม่...
เขาจ้องหน้าผมแล้วยิ้ม
"บ้านไม้มันไม่ค่อยเก็บเสียง เบาๆ หน่อยนะ เดี๋ยวเฮียลู่มันได้ฟังซาวน์แทร็ค"
"พรุ่งนี้จะเดินทางแล้ว ทำไมพี่ไม่นอนพักผ่อน"
"ก็พรุ่งนี้ต้องไปแล้วไง อยากทิ้งทวนที่บ้านเกิดสักหน่อย"
"ไม่เอาอ่ะ" ผมลุกขึ้นแต่พี่เมฆผลักให้นอนลงไปเหมือนเดิม
ทำแบบนี้อยู่สามสี่ครั้ง ไม่เอาอ่ะ ถึงยังไงคืนนี้ผมก็จะไม่ยอม ไม่อยากเป็นลูกไก่ในกำมือเหมือนที่เฮียลู่บอก
อาจจะจริงก็ได้ ผมตามใจเขาจนเหลิง
"ถ้าผมไม่ยอมก็จะเอาให้ได้เหรอ!?" เสียงตะคอกทำพี่เมฆชะงักไปนิดเดียวเท่านั้น พอตั้งตัวได้เขาก็ยิ้มแล้วเลื้อยมือเข้ามาในเสื้อนอนผม ลูบไล้เบาๆ ที่สะดือก่อนโฉบไปสะกิดที่ยอดอก
"เดี๋ยวก็ยอม จะดื้อไปทำไม ที่นี่เป็นบ้านจริงๆ ของผมเลยนะ ผมเป็นคนเชียงใหม่นะเจ้า... ฮู้ก่อ?" พี่เมฆก้มลงไซร้หลังหู เรื่อยมาที่ซอกคอ เขาเอามือคลึงและเขี่ยยอดอกผมไปด้วย อีกมือจับขาแยกออกแล้วแทรกตัวบดส่วนกลางที่เริ่มแข็งตัวเข้ากับของผม
แรงขยับขึ้นลงหนักๆ กับทุกส่วนที่เขาสัมผัสอย่างเชี่ยวชาญ ถึงจะอยากปฏิเสธแต่ก็ยากเหลือเกิน
พี่เมฆปลุกปั่นอารมณ์ผมจนลมหายใจเริ่มติดขัด พออ้าปากจะบอกให้ถอย ก็กลายเป็นว่าเขาฉกลิ้นเข้ามาข้างใน เกี่ยวรัดและสอดเข้ามาลึกจนบางทีต้องกลั้นหายใจอย่างลืมตัว
ผมไม่รู้ว่าเสื้อกับกางเกงหลุดออกไปตอนไหน สมองว่างเปล่าไม่รับรู้สิ่งใดนอกจากความเสียวซ่านที่ได้รับการปรนเปรอจากทุกส่วนที่ไวสัมผัสสลับกันไปมา
"ลืมฝากซื้อเจลด้วยสิ" พี่เมฆพูดขึ้นทั้งร่างเปลือยเปล่าของเราแนบสนิทกัน
"ส่วนถุงไม่ต้องหรอกเนอะ ก็เราจะทำลูกด้วยกัน" พูดเรื่องแบบนี้ได้หน้าตาเฉย พอๆ กับทำเรื่องแบบนี้ได้หน้าตาเฉยนั่นแหล่ะ ทำไมต้องมีแต่ผมที่ต้องมาอายอยู่คนเดียวด้วยเนี่ย
"อื้อ" พี่เมฆจับขาผมแนบอกแล้วเขาก็กดไอ้แท่งร้อนๆ มาถูไถที่ประตูหลัง ผมเสียวจนต้องซี๊ดปาก ความคิดที่จะไม่ให้ กลับเป็นตรงข้าม ตอนนี้ผมอยากให้เขาเข้ามาจนแทบทนไม่ไหว
พี่เมฆยังใช้เวลาหมดไปกับการจูบไซร้ไปทั่วตัวผม บางทีก็เอานิ้วมาสะกิดที่ปากทางเข้า แต่ก็ไม่ล่วงล้ำเข้ามาสักที
"ไม่ทำเหรอ? ไม่ทำเพราะพี่เมฆ..." ผมถามด้วยเสียงที่ฟังเองยังตกใจ ส่วนมือก็ไปคว้าของเขามาจับแล้วกระเถิบตัวเองให้ตรงกับทางเข้า ไม่ว่าจะมองยังไงก็ตรงข้ามกับอาการอยากปฏิเสธ
พี่เมฆยิ้มมุมปาก คงสมใจเขาแล้วล่ะมั้งที่ทำให้ผมเป็นได้ขนาดนี้
เขาจูบผมหนักๆ ไปทีแล้วบอก
"กลัวคุณเจ็บอ่ะ"
"ไม่เป็นไรผมทนได้" เขายิ้มจนเกือบจะหัวเราะ
"เข้าเองไหม จะได้ไม่เจ็บมาก"
หืมมมมมมมม?
ไม่ทันได้คิดต่อ พี่เมฆก็ส่งนิ้วเข้ามาในปากผม เขาขยับเข้าออกและหมุนวนอยู่สักพักสลับกับจูบ จนแน่ใจว่านิ้วชุ่มไปด้วยน้ำลาย เขาก็กดนิ้วนั้นเข้ามาข้างหลัง
ผมร้องเสียงหลงแต่เขาก็ประกบปากได้ทัน ลิ้นร้อนทำหน้าที่สลับกับมืออีกข้างที่ช่วยขยับกึ่งกลางลำตัวของผมเพื่อบรรเทาความเจ็บ
แรงครูดภายในทำผมทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่าน รู้สึกว่ามันตึงและแน่นไปหมด จนกระทั่งพี่เมฆดึงนิ้วออกมากะทันหัน ผมลืมตามองเขาอย่างเบลอๆ รู้สึกตัวอีกทีเขาก็จับผมพลิกมาคล่อมทับตัวเขาที่ไม่รู้ว่าลงไปนอนหงายตั้งแต่เมื่อไหร่
"เอาใส่สิ" พี่เมฆขยับให้แท่งร้อนของเขาถูไถที่สะโพก ผมหันไปมอง ความกลัวก็มีอยู่ แต่ไอ้ความอยากมันดันมีมากกว่า...
จบกัน
ทีหลังจะไม่พูดว่าไม่ยอมแล้ว
ผมกล้าเอาสิ่งนั้นใส่เข้ามาตัวอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะทำได้ ถึงจะจุกจะเจ็บยังไง ผมก็พยายามกดมันเข้าไปจนได้แต่แค่ครึ่งลำ ความเจ็บก็ทำให้ไม่กล้าขยับตัวอีก
"ยังไม่มิดเลย" หน้าพี่เมฆเริ่มมีเหงื่อซึมและขึ้นสีนิดๆ ผมสงสัยว่าฝ่ายรุกเนี่ย จะมีใครทำหน้าเฉยได้เท่าพี่แกอีกไหม ขนาดในหนังผู้ใหญ่ที่ผมเคยดู เขายังไม่เฉยเท่าพี่เมฆเลยนะ
"อ๊ะ อ..อย่า เจ็บๆ" ผมยกก้นขึ้นเพราะพี่เมฆทิ่มของเขาเข้ามาจนเกือบสุด
"ขยับได้แล้ว แน่นเชี่ยๆ" เขายึดสะโพกผมไว้แล้วเริ่มโยกเอง
"เดี๋ยว...พี่ ช..ช้า......อ๊ะ อ๊ะ" พี่เมฆไม่รอเสียงห้ามเขาใส่มาเต็มจนผมทรงตัวไม่อยู่ต้องนอนราบทับตัวเขา พี่เมฆเอื้อมมือมากอดทันที เขาจูบขมับและหลังหู
"ลืมแล้วเหรอว่าอย่าเสียงดัง" เขากระซิบเบาๆ ผมพยายามเม้มปากตัวเองไว้แต่มันเสียวมากจนกลั้นไม่อยู่
"หรืออยากให้เฮียลู่ได้ยิน?" ผมส่ายหน้า
"อ๊า!" พี่เมฆกระทุ้งขึ้นมาอีกจนผมหุบปากไม่ทัน เขาเอามือนวดบั้นท้ายผมแล้วแกล้งเอานิ้วไปสะกิดตรงส่วนที่เชื่อมกันอยู่
"เหมือนได้ยินเสียงรถ" ผมลองเงี่ยหูฟังบ้างก็ได้ยินเหมือนคนขับรถออกจากบ้านจริงๆ
"เฮียลู่มันออกไปแล้ว สงสัยทนอิจฉาเราไม่ไหว" พี่เมฆยิ้มล้อเลียน
"อย่าแหย่นิ้วเข้ามาสิ!" ผมทุบอกพี่เมฆแล้วจะยกตัวเองออก แต่เขาไม่ยอมให้หลุดออกจากกันง่ายๆ ยังตะแคงตามผมมาแล้วซอยเอวถี่ยิบ
ผมร้องแบบไม่กลัวใครได้ยินแล้ว และพี่เมฆก็ดูมีความสุขที่เห็นผมทรมานด้วยความเสียวซ่านแบบนี้
"พี่เมฆ.." ผมส่งสัญญาณว่าใกล้ถึงจุดหมาย พี่เมฆจับผมนอนแยกขาออกกว้างแล้วกระแทกกายเข้ามาลึกจนโดนจุดกระสันของผมหลายครั้ง
โดยไม่ต้องสัมผัสสักนิด น้องชายของผมก็ปลดปล่อยส่วนที่อัดแน่นออกมา มันพุ่งแรงจนถึงหมอน
ผมนอนหอบหายใจถี่ หัวใจเต้นรัว พร้อมทั้งกระตุกเพราะความสยิวอีกครั้งที่เห็นพี่เมฆถอนกายออกแล้วขยับลงไปใช้ปากช่วยรีดน้ำให้ผมอีก
สะโพกผมขยับ ขาสองข้างอ้อมมาเกี่ยวคอเขาแล้วแอ่นอกบิดตัวด้วยความสุขสมสุดขีด
ตอนนี้ผมไม่คิดอะไรแล้ว พี่เมฆช่วยปลุกอารมณ์เพื่อเริ่มต้นรอบใหม่ไปกับเขาที่ยังไม่ถึงสักรอบ นิ้วเขาสอดเข้าไปใหม่ขณะที่ปากยังขยับดูดจนของผมเริ่มกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง
"จะไปกี่รอบ รอผมด้วยดิครับเมีย" ผมสะดุ้งหน้าเชิดไปข้างหลัง เพราะเขาใส่กลับเข้ามามิดทีเดียว ช่องทางที่เริ่มชินกับสิ่งแปลกปลอมแต่ไม่ชินกับขนาดเริ่มตอดรัดเขาอีกครั้ง
"กอด...ผมหน่อย" รอยยิ้มจุดที่มุมปากเขา พร้อมเหงื่อเม็ดนึงหยดลงมาจากขมับ ผมยกมือกอดคอเขา ส่วนพี่เมฆก็ตอบรับโดยการกอดเข้ามาที่หลังผม ริมฝีปากที่แนบกับแก้มทำให้ผมยิ้มได้
ผมหอมแก้มเขาคืน
"รักพี่นะครับ"
"รู้อยู่แล้ว"
ค่ำคืนอันยาวนานคงจะไม่จบลงง่ายๆ ถ้าเฮียลู่ไม่กลับมาตอนตีสาม...
พี่เมฆพอได้ยินเสียงรถก็รีบเร่งจนกระทั่งปลดปล่อยความต้องการอัดแน่นไปจนเต็มช่องทางของผม
เหนื่อยจนไม่มีแรงลืมตา...
ผมปล่อยให้เขาเช็ดทำความสะอาดร่างกายผมตามแต่ต้องการ
พี่เมฆหาเสื้อผ้าให้ผมใส่แล้วห่มผ้าให้เรียบร้อยจนถึงคอ
"นอนซะ" เขาลูบหัวแล้วก้มลงจูบหน้าผากและขมับ แล้วทำท่าจะเดินไปที่ประตู
"ไปไหนอ่ะ?" ผมรีบถาม เสียงแหบแห้งหมดไปกับเสียงครางหลายชั่วโมง
พี่เมฆทำมือบอกว่าจะไปสูบบุหรี่ ผมยกมือยื่นไปหาเขา ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องการสัมผัสจากเขาขนาดนี้
พี่เมฆเดินกลับมาจับมือผม
"ห่างกันแป้บเดียวก็คิดถึงผมแล้วเหรอครับเมีย?"
"อื้ม..." ผมพยักหน้ายอมรับตรงๆ ก็ไม่อยากให้เขาไปไหนนี่
พี่เมฆนั่งลงขอบเตียงแล้วยกมือผมขึ้นมาหอมแรงๆ
"พี่เมฆ 1 คน... พี่เมฆ 2 คน... พี่เมฆ 3 คน..." เขาท่องชื่อตัวเองแล้วนับไปเรื่อยๆ ผมอมยิ้มขำ ถึงเขาจะไม่เข้ามานอนกอดก็ไม่เป็นไร แค่พี่เมฆจับมือผมไว้แบบนี้ก็มีความสุขมากแล้ว
H
นับพี่เมฆได้กี่คน?
NC ที่ไม่ได้เขียนมาแสนนาน... :mew3:
-
ตอนท้ายนี่ดีมากกกกก
อยากมีโมเม้นแบบมายด์อ่ะ
-
เขินแทนนีออน งุงิงุงิ
-
ดีใจจังนึกว่าตาฝาดอัพตอนใหม่แล้ว พี่เมฆก็ยังกวนตีนนนนไปเรื่อยๆ ตามสไตล์เค้าล่ะน่ะไม่รู้ว่ามายด์ทนได้ไง แต่ชอบตอนท้ายนะมีนับพี่เมฆแทนแกะด้วย พี่เมฆน่ารักอ่ะ แล้วพี่เมฆเมื่อไหร่จะบอกรักน้องให้น้องได้ชื่นใจบ้างเนี่ยะ
-
อิพี่เมฆกวนตรีนตลอด
เดี๋ยวไปญี่ปุ่นยุให้น้องมายด์มีกิ๊กซะ ชิ
แต่ตอนท้ายอิพี่เมฆน่ารักอ่ะ นับพี่เมฆแทนแกะน่าร๊ากกก ><
-
555 มายด์หลงผัวหล่ะ อิพี่เมฆมันทำเสน่ห์ใส่
-
M ♠ M
29
กล่อมเมียเสร็จ นับตัวกูได้ตั้ง 339 คน โห มันช่างหลับยากหลับเย็นแท้วะนีออน
ผมเดินลงมาชั้นล่าง กะแล้วว่าไอ้ลู่มันต้องรอมอบโชคผมอยู่ เห็นโขลกหมากรุกป้อกๆ อยู่คนเดียว แหม่ มันชอบหาว่าผมบ้า แต่ไม่ดูเบ้าหน้าตัวเองเลยเนอะว่ามึงอ่ะบ้ากว่ากูไหม?
ผมนั่งโซฟาตรงข้ามมัน แล้วเดินหมากรุกต่อจากมันทันทีสามตารวด
“ไอ้เหี้ยนี่ ทำหมากกูเสียหมด!” ไม่สนใจหรอก คิดเสียว่าเสียงสุนัขโดนสิบล้อเหยียบ
“ทำหน้ากวนตีนอีกนะมึง”
“เอ้า กูทำอะไรก็ผิด แต่ไม่เป็นไรหรอก ..ถูกในสายตาเมียกูก็พอ” ไอ้เฮียลู่ทำหน้าเหมือนหมาตาย
“เอากันไม่สนใจห่าอะไรเลยนะพวกมึง กูจะนอนก็ไม่ได้นอนต้องมาฟังเสียงสยิวเด็กมึง ยังไม่หายหลอนเลยสัด”
“อิจฉาก็บอก”
“เหี้ยๆ แบบมึงกูไม่อิจฉาหรอก”
“ขนาดว่ากูเหี้ย ยังได้เมียน่ารักขนาดนี้ แล้วไม่เหี้ยอย่างมึง ไม่มีใครเอาเลย หมายความว่าไร?”
“พอๆ จะคุยธุระมึงไหม?” โถ นึกว่าจะแน่
พอผมพูดความจริงทีไร ทำเป็นรับไม่ได้กันทุกที เบื่อพวกมั่นใจในหนังหน้าตัวเองแต่ไม่เคยตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงา ว่าพวกมึงหล่อได้ไม่เท่าขี้เล็บกูเลย เพราะงั้น ไอ้ที่ด่าๆ ผมอ่ะ ผมไม่สนใจหรอก พวกขี้อิจฉา ทั้งนั้น
ผมเดินหมากรุกอีกตา ไอ้เฮียลู่เหมือนจะรู้ว่าผมไม่ฮาแล้ว ก็เลยเริ่มตั้งจิตอธิษฐานขอหวยจากตัวขุนฝั่งมัน
“จากนี้มึงจะไปไหน?” เฮียลู่ถาม
“ดูซากุระ แดกปลาดิบ แช่ออนเซ็น”
“บอกใครที่นั่นหรือยัง?” มันเริ่มเดินหมากต่อจากผมได้แล้ว
“ไม่บอก กูรำคาญ เดี๋ยวสื่อ เดี๋ยวกล้องมาเต็มอีกล่ะ กูรับมือไม่ไหว” ได้ยินเสียงมันถอนหายใจเฮือกพอผมพูดจบ
นี่ไง มาและไง อาการของคนขี้อิจฉา
“ลุงพิช่วยมึงแค่ไหน?” ผมมองเห็นช่องทางแดกม้าไอ้เฮียลู่ แต่พอเดินไป แม่งเสือกดักได้เฉย
“ลบประวัติกูกับมายด์ คงต้องใช้เวลาสักพัก อ้อ มึงอยู่นี่ก็ช่วยกูจัดการไอ้พวกเดนสังคมหน่อยดิ ไม่อยากกลับมาแล้วต้องเสียอารมณ์ไปฌาปนกิจมันอีกว่ะ”
“งั้นมึงบวกไปได้เลย อย่างน้อย 10 ปี หาที่เหมาะๆ อยู่ให้ได้ละกันมึง”
“ถ้าญี่ปุ่นเดี๋ยวกูไปเป็นพระเอกหนัง x คงเหมาะกับกูที่สุดแล้ว”
“ไอ้เวร! แล้วมันเหมาะกับเมียมึงเหรอ? คิดหน่อย ไปฉกลูกเขามาไม่พอ ยังทำให้ชีวิตเขาบัดซบอีกนะมึง”
เห็นไอ้เฮียลู่ทำหน้าจริงจังแล้วขำ ผมพูดเล่นหรอก พูดเหี้ยๆ ไปแล้วเคยทำจริงที่ไหน นีออนผมแทบจะหล่อสำริดปิดทองแล้วกราบไหว้เช้าเย็นอยู่แล้ว จะไปทำเหี้ยๆ ใส่สิ่งศักดิ์สิทธิ์แบบนั้นได้ยังไง เดี๋ยวชีวิตก็ไม่เจริญกันพอดี
“เพ้อเจ้ออะไรเนี่ย อยู่กับกูไม่มีคำว่าบัดซบเว้ย ถ้าจะห่วงมายด์ มึงห่วงกูดีกว่า เพราะกูจะดูแลชีวิตแทนเขาทุกอย่างเอง”
“........................” พูดจบเฮียลู่มองหน้าผมนิ่งเลยว่ะ
ไม่ต้องพูดถึงสายตา
ส่อว่าผมตอแหลฉิบหายเลย ทั้งที่กูพูดความจริง!
“เออ ก็น่าเป็นห่วงจริงๆ นั่นแหล่ะ” สายตายังคงจ้องจับผิดอยู่
“แต่ห่วงว่ามึงจะดีแต่ปากนะ แล้วไม่ต้องมาบรรยายสรรพคุณมึงให้กูฟัง กูรู้ไส้มึงทุกอย่างแล้ว มึงอยากดูแลเด็กนั่นมึงก็ดูแลไป แต่อย่าเอาสันดานในแก็งค์มาเฟียมาใช้กับเขา มึงไม่มีอำนาจ ไม่มีลูกน้อง ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ไม่มีผลประโยชน์อะไรแล้ว มีอะไร รู้สึกยังไงก็บอกเขาไปตรงๆ อย่าปล่อยให้เขาไม่รู้หรือให้คนอื่นบอกให้เขารู้ ตอนกูนั่งรถไปซื้อของกับเขา ก็พอดูออกว่าเขาไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรจากปากมึง ถ้ารักกันจริง ก็อย่ามีความลับต่อกัน มึงเข้าใจไหม?”
“ยาวไป มึงพูดไรวะ กูลืม”
“สัด!!! ว่าแล้วมึงต้องกวนตีน เดี๋ยวกูไปคุยกับมายด์ดีกว่า คนอย่างมึงนี่ต้องมีบทเรียนก่อนถึงจะสำนึก” จะมาปลูกจิตสำนึกเชี้ยไรกับผมอีกเนี่ย เท่าที่มีก็นี่ก็คนดีได้มา 10 กว่าลูกโลกทองคำแล้วนะเว้ย
“เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วไม่ทนคือกู เมฆจะไม่ทนนะครับ ถ้าใครมันกล้ามาสร้างบทเรียนให้กู ปริญญาเอกกู 4 ใบแล้ว ไม่ต้องมาสอน ถ้ามันสมองแม่งเหลือเฟือขนาดนั้นก็ไปเป็นอาจารย์ออกซ์ฟอร์ดเหอะไป!” ผมทำท่าจะลุกแต่โดนเฮียลู่ดักไว้อีก
“ไอ้เวร...สรุปมึงมาหากูทำไมวะ?”
“ฝากบ้านดิ ฝากงานด้วย ส่งข่าวกูด้วยถ้ามีใครจะตามไปขอลายเซ็นกู ถ้าจะให้ดีมึงเปิดแฟนเพจไปเลยก็ได้ ถ้าจะมีคนรักกูเยอะขนาดนั้น เชื่อดิ ไม่พ้นพรุ่งนี้มีแฟนคลับกูมาเยี่ยมมึงแน่”
“เฮ้อ...เออๆ ด่ามึงไปก็เท่านั้น” เฮียลู่ยอมรับในชะตากรรม
เอาน่า ช่วยๆ กัน ไหนๆ ผมกับมันก็เคยเป็นเพื่อนร่วมสำนักกันมาก่อน ทำพิธีดื่มน้ำสาบานเป็นพี่น้องกันแล้วด้วย ไอ้รอยสักผมมันก็เป็นคนสักให้สมัยฝึกวิชาด้วยกันที่เมืองจีน ส่วนที่หลังมันผมเป็นคนสักให้เอง ความสวยนี่ถ้าไปวัดกับศิลปินชื่อดัง อ.เฉลิมชายก็อ.เฉลิมชายเหอะวะ เจอ อ.เมฆลงยันต์หน่อยเป็นไง ฟันแทงไม่เข้า แต่ถ้าเจอลูกปลายเป่าก็จอดเหมือนกัน
อันที่จริงต้องขอบใจท่านเจ้าสำนักของผม และเพื่อนๆ บางคนในนั้นที่ทำให้ผมมีใบผ่านทางเข้าไปอยู่ในแก็งค์มาเฟียข้ามชาติได้ ถ้าไม่ได้มาเมืองไทย ผมก็คงไม่ได้มาเจอนีออนแบบนี้หรอกว่ะ
“กูคงไม่เจอมึงอีกนานเลยนะเฮียลู่ เผลอๆ อาจไม่ได้กลับมาด้วย” ชีวิตกู...เสียสละไปไหมเนี่ย ทำถึงขนาดนี้ก็มีแต่คนด่า คงไม่มีใครเห็นค่าผมเท่านีออนแล้วล่ะ
“กูว่ามึงคงคิดไว้บ้างแล้ว จะให้กวาดล้างพวกมันให้หมดคงไม่มีทางเป็นไปได้” เฮียลู่พูดขึ้นบ้าง
“มึงอย่าไปสร้างเรื่องที่เมืองอื่นอีกก็พอ ที่นี่กูจัดการต่อเอง”
ผมยิ้มมุมปากใส่มัน
“ไม่อยากเห็นมึงวิ่งไล่สอยใครเลยว่ะ เอ๊ะ หรือมึงจะโดนสอยวะ?”
“ไอ้เวร...ปากวอนส้นตีนกูแล้วไหมล่ะ”
ผมหัวเราะ ลุกขึ้นยืนได้สักที
“ลู่อี้ฟาน รักษาตัวด้วย” ปลายกำปั้นของผมกับมันแตะกัน
“อืม รักษาตัวด้วย”
รุ่งขึ้นนีออนรีบปลุกผมไปสนามบิน ไฟล์ทเช้าเหี้ยกูเพิ่งได้นอนไม่ถึงสองชั่วโมง ผมหงุดหงิดนิดหน่อย แล้วยิ่งหงุดหงิดขั้นอีโว เพราะแม่งรู้สึกจะมีหน่วยวอนส้นเท้า แอบสะกดรอยตามผมแล้ว
มันจะเร็วขั้นเทพไปไหน?
ผมไม่ได้อยู่บายเฮียลู่ นีออนก็เลยงอนที่รีบมาเกินเหตุ แต่เขาก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็ว เพราะรู้สึกว่าถูกตามอยู่เหมือนกัน
“เดี๋ยวแยกกันก่อนไหมพี่เมฆ ผมไปดักมันไว้ก่อน” นั่นมันหน้าที่ผมนะ อย่าแย่งผลงานเถอะขอร้อง
“ไม่ได้ อยู่ด้วยกันนี่แหล่ะ เดี๋ยวค่อยไปจัดมันที่กรุงเทพฯ” ตามได้ตามไปเถอะไอ้สัด เจอของจริงแล้วมึงจะกรี๊ด
“ใครมันตามเรามาอีกเนี่ย?” นีออนสงสัย พอหาที่นั่งบนเครื่องได้แล้ว
“แฟนคลับผม ขนาดออกจากวงการแล้วผมก็ยังฮอตไม่เลิกอีกนะเนี่ย ลำบากใจฉิบหายเลย” นีออนหรี่ตา ทำหน้านิ่ง
“ไม่ไปเจอแฟนคลับหน่อยล่ะ เดี๋ยวก็เรตติ้งตกหรอก”
“ก็ว่าจะไปเจออยู่ แต่กลัวคุณหึงอ่ะดิ ผมยิ่งดังในหมู่ผู้ชายอยู่ด้วย ผู้หญิงก็เยอะนะ เกิดมาหล่อก็เหนื่อยแบบนี้แหล่ะ”
“แล้วพี่เมฆไม่คิดว่าจะเป็นแฟนคลับผมบ้างเหรอ?”
“โอ๊ย หน้าอ่อนเป็นดักแด้เรืองแสงอย่างคุณ ไม่มีใครเขาสนใจหรอก ถ้าเทียบดิวิชั่นก็อยู่ท้ายตารางโน่นแหล่ะ”
พูดจบนีออนฟาดฝ่ามือลงบนต้นแขนผมทีนึงด้วยความมันเขี้ยว
“แต่ผมก็ยังมีดีพอที่จะทำให้คนอยู่เหนือตารางลดตัวลงมาสนใจคนท้ายตารางแบบผมได้ก็แล้วกัน” มั่นใจจริงนะ หึหึ
“นั่นสิ มีดีอะไร สงสัยต้องรอคุณมาพิสูจน์ว่ะ” ผมแกล้งทำหน้ายียวนใส่ การแกล้งนีออนเป็นอะไรที่ชอบนี่หว่า มีความสุขในการหยอกเขา จะให้ทำไงได้วะ เห็นหน้าหมดทางสู้ของนีออนแล้วมันปลุกความเป็นชายในตัวผมซะจริง
ตอนแรกก็ว่าจะไปจัดการเรื่องคนสะกดรอยเองนั่นแหล่ะ แต่คิดดีๆ ไม่อยากให้นีออนต้องมาเสียสุขภาพจิตกับเรื่องไร้สาระ ก็เลยจัดการโทรบอกลุงพิก่อนเครื่องเทคออฟว่าให้ไปจัดพวกมันสักดอกสิ รำคาญฉิบหายเลยว่ะ
ลุงพิรับปาก แต่ก่อนวางก็ไม่พ้นด่า และเทศนาผมอีกละ
เป็นไรมากเปล่าวะ กูนี่ไม่เป็นคนดีในสายตาใครเลยใช่ไหม น้อยใจแล้วนะเว้ย
“หน้าบูดเป็นไรครับ หูอื้อเหรอ?” นีออนแกะหมากฝรั่งที่แวะซื้อมายื่นให้ผม
“ป้อน”
“มือก็มี”
“ใครบอกให้ใช้มือ เอาปากคุณป้อนดิ นะๆ” นีออนเอานิ้วชี้แตะปากให้ผมเบาหรือหยุดพูด เขามองรอบๆ เหมือนกลัวใครได้ยิน
เท่าที่เห็นแถวหน้าผมเนี่ยมีแต่ฝรั่ง ข้างๆก็จีน ไม่มีใครเข้าใจที่ผมพูดหรอก
“#)($*#@_)#” ผมแกล้งพูดภาษาจีนล้อนีออน ดังพอให้ไอ้พวกที่ล้งเล้งกันอยู่หยุดมองหน้าได้ก็แล้วกัน
นีออนตาโตมองผมสลับกับคนจีนข้างๆ ที่อยู่ๆ ก็เงียบเสียงลงซะงั้น
“พูดอะไรครับเมื่อกี้?”
“พูดว่าหิวข้าวจัง”
“ไม่เชื่อ! ทำไมคนข้างๆ เขาเงียบมองหน้าเราแบบนั้นล่ะ บอกมาเลยนะพี่เมฆ เมื่อกี้พูดว่าอะไร แล้วพูดภาษาจีนได้ด้วยเหรอ?”
“ได้ดิ ปู่ทวดผมสอนตอนแกไปเรียนอยู่เยอรมัน”
“เอาดีๆ” นีออนทำเสียงโหดด้วยเว้ย ตาดุๆ นี่มองยังไงก็น่าแกล้งมากกว่าน่ากลัวว่ะ
“ก็ได้ เดี๋ยวคืนนี้ผมแก้ตัวใหม่ จะเอาให้ดีกว่าเดิมเลย”
“ฮึ่ยยย!!” นีออนกระแทกหลังกับเบาะอย่างแรง กอด-อกหน้าหงิก แต่ผมว่าน่ารักว่ะ ฮ่าๆๆ
“หมากฝรั่งผัวล่ะครับ?” ผมกระซิบแถมเอามือสะกิดแขนเบาๆ อย่างน่าสงสาร
นีออนหันมาทำตาขวางใส่ แล้วโยนกล่องหมากฝรั่งมาให้เฉย
ผมไม่ถือ จัดการแกะใส่ปาก แล้วเป่าลูกโป่งเล่นให้มันไปแตกที่ปากนีออน
“พี่เมฆ!!! จะหยุดไม่หยุด”
“เฮ้ย!” ตาผมแทบเหลือก นีออนอยู่ๆ ก็เอามือมาบีบจรวดผมซะงั้น
“ปล่อยก่อน เดี๋ยวเป็นหมัน ผมยังอยากมีลูกกับคุณอยู่นะ” พูดจบแรงบีบมากกว่าเดิม ผมรีบยกมือยอมแพ้
“ไม่พูดแล้วครับๆ”
“อีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึง ห้ามกวนผม! ไม่งั้นผมจะบิดๆๆ ของพี่เมฆเป็นทีวี 360 องศาเลย!!!” โห ถ้าจะขนาดนั้นก็เอากูไปเล่นกายกรรมเลยไหม
ถึงสนามบิน ในสภาพซอมบี้เพราะนอนไม่หลับ ปกติผมก็คนหลับยากอยู่แล้ว ยิ่งนอนรวมกับคนเป็นดงแบบนี้ไม่ต้องพูดถึง
“พี่เมฆ ปลอมพาสปอร์ตเป็นคนญี่ปุ่นแต่พูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้สักคำเลยอ่ะ ทำไงดี?” นีออนเพิ่งจะมาตื่นเต้นตอนจะเดินเข้า ตม. ความรู้สึกไวจริงๆ เมียกู
“ทำไมจะพูดไม่ได้ ก็ คิมูจี้ อิคึ อิคึ อิไต อิไต ไง”
“พูดให้มันเป็นประโยคสิ ถ้าเขาถามล่ะ จะทำไง?”
“ก็ตอบแบบเป็นประโยคดิ ..ชาลา! เฮด ชาลา! นางิ กา โอคิเต โมกิบุน วา” นีออนหรี่ตาทำหน้าเหมือนปวดตูด
“ไม่ถามหรอกน่า หน้าตาผมกับคุณก็พอจะเนียนได้อยู่นะ ผมเป็นซาสึเกะ ส่วนคุณเป็นซาดาโกะไง”
“ถามจริง เราไม่ได้มาในฐานะผู้ร้ายข้ามแดนใช่ไหม?”
“ถามแบบนี้เดี๋ยวตบด้วยปาก กระชากด้วยจูบซะหรอก”
“ก็พี่เมฆไม่ยอมบอกอะไรผมเลย ผมไม่รู้ พอถามพี่ก็ไม่ยอมบอก” ผมก็ตอบทุกคำถามนะ ทำไมว่างั้นล่ะ
“เราเป็นพระเอก จะมาในฐานะผู้ร้ายได้ยังไง แต่ถ้าใช้วีซ่านักท่องเที่ยวมันอยู่ได้ไม่นาน ปลอมสัญชาติไปแบบนี้ล่ะชัวร์สุด อยากจะทำอะไรก็ทำได้ ไม่ต้องพูดญี่ปุ่นได้หรอก บอกว่าโตที่ซานฟรานไรก็ว่าไป ที่สำคัญคือจำชื่อปลอม วันเกิดปลอม ประวัติปลอม อย่างที่ผมบอกก่อนลงเครื่องให้ได้ก็พอแล้ว ไม่ต้องตื่นเต้น ถ้ามันจับคุณเข้าห้องสอบสวนเดี๋ยวมันได้แดกโมโลทอฟ คอกเทลของผมจนอิ่มแน่”
นีออนทำหน้าไม่สบายใจอย่างสุดซึ้ง ผมก็ได้แต่จ้องตา ยืนยันไปว่ามันไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก ผมเช็คมาแล้วว่าปลอดภัย ไม่งั้นคงไม่เลือกมาตายที่นี่ให้ควายหัวเราะหรอก
“เห็นไหม ผมบอกแล้วว่าหน้าตาเรามันอินเตอร์” ผ่าน ตม. มาได้แบบไม่โดนถามอะไรสักอย่าง ผมก็คุยได้ดิ
“อินเตอร์ตรงไหน กะเหรี่ยงชัดๆ” ตอนนี้เราสองคนมายืนนิ่งอยู่ที่สถานีรถไฟ ถ้าจะให้พูดตรงๆ นะ ประเทศนี้แม่งไม่คิดจะมีป้ายที่เป็นสากลให้กูอ่านออกมั่งเลยใช่ป่ะ?
แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับกูหรอกครับ กูอ่านคันจิออกเว้ย แต่ถ้ามีตัวญี่ปุ่นปนกูก็จอดเหมือนกัน
และไม่ต้องห่วงว่าผมมาถึงที่นี่แล้วจะไม่มีที่ให้ซุกหัวนอน ผมเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว
อีกไม่ถึงสามก้าวผมกับนีออนกำลังจะได้เปิดประตูเข้าสู่เรือนหอ
แต่...ไอ้กุ๊ยใส่สูทควายๆ ห้าหกตัวที่ยืนดักอยู่นี่คือไร?
ผมไม่ชะงัก เดินฝ่าวงล้อมที่พวกมันดักอยู่ปากทางเข้าไปเฉยๆ และก็คงไม่ทักนะ เพราะมันไม่ใช่ญาติกู
ผมเดินจับมือนีออนดึงเข้าไป คิดไว้นิดๆ เหมือนกันว่ามันอาจจะบวกกับผมก็ได้ ก็เล่นจ้องกันซะขนาดนั้น แต่...ไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่ะ มันปล่อยเราเดินผ่านไปเฉยๆ
ระแวงน่ะ มันก็ของแน่อยู่แล้ว กับประวัติอันงดงามที่ผ่านมาของผม แต่เท่าที่รู้ ผมก็ไม่ได้ดังข้ามมาถึงประเทศนี้นะ ไอ้เรื่องจะมาวัดไรกันที่นี่ ตั้งแต่วันแรกที่มาเหยียบ คงไม่มีทางเป็นไปได้
ผมเดินขึ้นบันไดมาชั้นสอง ไขกุญแจเปิดเข้าไปในห้องชุด ขนาดย่อม 1 นอน 1 น้ำ 1 นั่งเล่น มีครัวเล็กๆ ระเบียง กับห้องซักรีด คนที่อยู่ห้องขนาดนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ในญี่ปุ่นนะเว้ย พูดเลย
“คุณจะนอนห้องไหน?” ผมถามนีออน ที่กำลังเดินสำรวจนั่นนี่อยู่
“ห้องนอนมีห้องเดียวนี่ครับ?” หน้าเขาดูงงๆ
“อืม ผมจองห้องนอนแล้ว แล้วคุณนอนไหน?” คราวนี้คิ้วเริ่มขมวดแล้วว่ะ
“พี่เมฆไม่ให้ผมนอนด้วยเหรอ เตียงก็ตั้งกว้าง”
“ผมชอบนอนคนเดียว”
“.............................” นีออนดูจะอึ้ง เขาหน้าซีดเลยว่ะ ผมได้แต่แอบขำ พอเห็นนีออนก้มหน้านิ่งเลยรีบเดินไปกอดเขาไว้
“ผม...ผมนอนโซฟาก็ได้” เสียงสั่นเลย
นีออนที่ดูอ่อนแอแบบนี้ผมชอบ! ไปถือปืนหนักเป็นกิโล เที่ยวส่องยิงชาวบ้านแบบที่ผ่านมา บอกเลยผมรับไม่ได้
“ล้อเล่นน่า ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย” สะอื้นตัวสั่นเหมือนโดนเข้าทรงซะงั้น แต่อย่าเข้มแข็งเลย ผมไม่ชอบเท่าไหร่ ไอ้นิสัยแบบนั้นมันรู้สึกเหมือนพร้อมจะไปจากกันได้ทุกเมื่อ
ใครจะว่ายังไงไม่รู้ แต่ผมอยากให้เขาอยู่แบบขาดผมไม่ได้แล้วกัน
H
:pig4:
-
กรี๊ดดด นึกว่าตาฝาด มาอัพแล้ว 555
อิพี่เมฆขี้แกล้งจริงๆ มันน่านัก!!!
-
เกือบลืมหมดแล้วอ่ะ นานเกิ๊น ตอนนี้พี่เมฆก็กวนเหมือนเดิม ชอบแกล้งน้อง เดี๋ยวน้องก็หนีหรอกพี่เมฆ
-
ให้น้องมันเข้มแข็งหน่ะดีแล้ว...เผื่อมีเหตุฉุกเฉินจิได้ป้องกันตัวเองได้
ปล. ปวดหัวกะอิพี่เมฆ กวนประสาท55555
-
พี่เมฆ น้องมันหัวเราะหรือร้องไห้ :katai5:
-
M ♠ M
29.5
ที่นี่ญี่ปุ่น... ถ้าไม่นับเรื่องที่ข้ามชายแดนไทยไปเพื่อนบ้าน แล้วยิงกันเปรี้ยงปร้าง นี่นับเป็นประเทศแรกที่ผมมาเหยียบแบบไม่มีเรื่องงานมาเกี่ยวข้อง
อะไรๆ ก็ไม่คุ้นเคยเลยสักอย่าง ทั้งการอยู่ การกิน การเดินทาง แถมคนที่นี่เขาก็ไม่ค่อยพูดภาษาอังกฤษกันเสียด้วยสิ ทำให้อะไรๆ มันก็เลยยากไปหมด
ตอนที่พี่เมฆบอกว่า ‘เขาชอบนอนคนเดียว’
ถึงจะรู้ว่าคนๆ นี้ชอบล้อผมเล่นเป็นกิจวัตรก็เหอะ แต่บางทีผมก็ใจหายบ่อยๆ กับคำพูดและการกระทำของเขา
พี่เมฆชอบผมจริงๆ หรือเปล่า?
คำถามนี้เกิดขึ้นหลายครั้ง ทั้งที่ก็น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว
ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำ หลังจากที่เขาบอกว่าล้อเล่น
ล้อเล่น แต่ก็ไม่ได้ชวนไปนอนด้วยกัน
มองตัวเองในกระจกเงา ใบหน้าที่เปื้อนด้วยคราบน้ำตา ทำให้ผมยิ่งสงสัยว่าตัวเองทำไมต้องอ่อนแอกับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้
ผมก้มหน้า เปิดก๊อกล้างน้ำตาออกให้หมด ก่อนหยิบกระดาษใบหนึ่งที่เพิ่งได้มาจากในกระเป๋าหลังกางเกง
‘Kusawa Yuito
090-xxxx-xxxx ’
ผมจดจำทั้งหมดจนขึ้นใจก่อนจะฉีกกระดาษนั้นทิ้งลงชักโครก
“นี่คุณจะนอนโซฟาจริงๆ เหรอ?” พี่เมฆเดินออกมาถามหลังจากเห็นผมหอบหมอนผ้าห่มแล้วทิ้งตัวนอนคลุมโปงบนโซฟา
“มายด์ผมล้อเล่น คุณอย่าทำงี้ดิ หัวก็ไม่ได้ล้าน ทำไมขี้ใจน้อยจัง” พี่เมฆตามมานอนเบียด แล้วดึงผมไปกอด
“ถ้าคุณนอนนี่ ผมก็จะนอนนี่นะ” ผมไม่ตอบ ได้แต่ขยับหนีเขาจนหน้าแทบจะจมเข้าไปในโซฟาอยู่แล้ว
“ใบ้แดกเหรอครับเมีย?”
“..............................”
“โอเค นอนซะ ฝันดีนะครับ” พี่เมฆไม่ได้ตื๊อผมจนน่าถีบเหมือนที่เคยทำ เพียงแต่ผมรู้สึกได้ว่าเขากดหน้าลงมาบนหน้าผมแล้วเอามือกอดเอาขาก่ายเอวผมเอาไว้เท่านั้น
ว่าจะโกรธเขาให้นานกว่านี้นะ แต่มันดันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาซะนี่
เช้านี้ผมรู้สึกว่านอนตื่นสายกว่าที่เคย
บนโซฟาไม่มีพี่เมฆอยู่แล้ว ผมเดินหาจนทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอเขา โน้ตสักใบจะเขียนบอกว่าไปไหนก็ไม่มี
พี่เมฆทำผมใจหายติดกันเป็นครั้งที่สองหลังจากมาที่นี่
ถ้าเขาปล่อยผมทิ้งไว้ ผมจะอยู่ยังไงเนี่ย...
ผมล้างหน้าแปรงฟันลวกๆ เดินลงมาตามหาเขารอบๆ ที่พัก แต่ก็ไม่เจอ
อันที่จริงพี่เมฆนี่ก็หลอกผมนะ ไหนบอกว่าจะไปโอกินาว่า ถึงผมจะไม่เคยมา แต่ก็รู้ว่าที่นี่มันเกียวโตชัดๆ
อุณหภูมิหลังออกมานอกห้องนี่ก็ไม่ธรรมดาเลย ถ้าให้เดาคงไม่ถึง 10 องศา โชคดีนะที่ผมพกเสื้อกันหนาวมาพร้อมไม่งั้นคงได้หนาวตายตั้งแต่ลงจากสถานีรถไฟ
ผมกลับเข้ามาอยู่ในห้องตามเดิม เพราะทนหนาวไม่ไหว
พอมานั่งคิดอะไรๆ สักพักได้ยินเสียงท้องตัวเองร้องดังโครก ถึงรู้ว่าตัวเองไม่มี แม้แต่เงินสักเยนติดตัว อาหารสักอย่างก็ไม่มีติดตู้เย็น แน่ล่ะ ก็เพิ่งเข้ามาอยู่วันแรก
จะทำยังไงดีๆๆๆๆ
ถ้าพี่เมฆทิ้งเราจริงๆ ในสภาพนี้ เราจะอยู่ยังไง?
ไม่หรอก... เดี๋ยวเขาก็กลับมา พี่เมฆไม่คงไม่ทิ้งเราเร็วขนาดนั้น เพิ่งมาไม่ถึง 2 วันเองนะ
5 ชั่วโมงกับการรอคอย นี่มันนานเกินไปหรือเปล่า?
หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพี่เมฆ!? ใจผมเริ่มกระสับกระส่าย... เดินวนไปมาสักพักก็ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้น
ผมสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็รีบเดินไปที่ประตู
“พี่เมฆ หายไปไหนมา!?” ทั้งโล่งใจทั้งดีใจเลย อารมณ์นอยด์มันหายหมด พี่เมฆยิ้มแห้งๆ แล้วชูอาหารกล่องขึ้น
“โทษที ผมไปสมัครงานมา แม่งกว่าจะรับ ต้องให้ลงไม้ลงมือ” เขาบ่นแล้วเดินหัวเสียเข้ามา
“มากินเร็ว เมื่อเช้ารีบไปหน่อย เลยไม่ได้บอก ไม่นึกว่ามันจะยุ่งยากขนาดนี้ แม่งเอ๊ย ซวยซ้ำซวยซ้อนซวยซ่อนเงื่อนฉิบเลยกู” พี่เมฆวางกล่องบนโต๊ะแล้วเปิดข้าวปั้น กับซูชิหลากหลายหน้าให้ผม
“พี่ไปสมัครงานที่ไหนมา?” ผมหิวมากก็เลยกินไปด้วยถามไปด้วย
“ที่ๆ ดูๆ ไว้นั่นแหล่ะ แต่บังเอิญไอ้คนที่นัดไว้มันไม่อยู่ แถมไอ้คนที่อยู่แม่งก็เสือกพูดภาษาไทยไม่ได้อีก ก็เลยคุยกันไม่รู้เรื่อง”
ผมเคี้ยวข้าวค้างเลย...
“ที่นี่ญี่ปุ่นนะ คงมีคนญี่ปุ่นพูดไทยได้อยู่หรอก”
“ก็ผมพูดภาษาอังกฤษไปแล้ว จีนก็ด้วย มันก็ยังไม่เข้าใจ เลยลองพูดภาษาไทยไง”
“และเขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดี....” ผมถอนหายใจ “ทำไมพี่ไม่พูดภาษาญี่ปุ่นไปเลยล่ะ เหมือนที่เคยบอกตอนลงเครื่องไง พูดได้ไม่ใช่เหรอ?”
“ก็พูดไง พูดยังไม่ทันจบด้วยซ้ำ แม่งล่อเอาไม้เบสบอลไล่ฟาดผม ดีนะที่ผมสายพลิ้ว ก็เลยถวายแหวนให้มันไปวงนึง” คนบ้าที่ไหนเอาแหวนไปถวายให้คนไล่ฟาด ไม่ใช่แล้ว! นั่นมันศิลปะมวยไทย แหวกวงในชกเสยคางด้วยหมัด
“นี่พี่ไปทำร้ายนายจ้างมาเหรอ!?” นึกว่าพูดเล่น
“ผมป้องกันตัวน่า แต่กว่าจะเคลียร์กันได้ก็ต้องขู่ให้มันโทรหาเจ้าของตัวจริงไง”
“ไปต่อยเขาแบบนั้น แล้วพี่จะทำงานร่วมกับเขาได้ไหมเนี่ย”
“ผมไม่สนหรอก ไม่ใช่ญาติ ยังไงก็คุยกับมันไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว” พี่เมฆยักไหล่สบายๆ ชิวๆ ตามสไตล์เขา นี่ขนาดยังไม่ทำงาน... ถ้าทำจริงๆ จะรอดไหมเนี่ย
“พี่เมฆไปสมัครงานอะไร?” ถามว่าที่ไหนไม่บอก ก็เลยลองถามใหม่ดู ผมลุ้นสักพักพี่เมฆก็เงยหน้าตอบเสียงเรียบ
“ครู”
ผมตาโตยิ่งกว่ารู้ว่าจะได้มาญี่ปุ่น
“ทำหน้าแบบนั้นไม่เชื่อหรือไง?” พี่เมฆเลิกคิ้ว สายตาหาเรื่อง
“เปล่าๆ สอนเลขเหมือนเดิมหรือเปล่าครับ?” ผมแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเขาเคยเป็นครู เพราะอารมณ์นั้นมันไม่เคยมีตั้งแต่เขาย่างเท้าเข้ามาในโรงเรียนแล้ว
“เปล่า”
“แล้วสอนอะไร?”
“มวย”
พอจะตอบง่ายๆ ก็แสนง่าย
แล้วอยู่ๆ พี่เมฆก็ลุกออกจากเก้าอี้ไปนอนหงายหลับตาบนโซฟา
“พี่เมฆทำไมไม่กิน กินมาแล้วเหรอครับ?” ผมเห็นเขาไม่แตะอาหารเลยสงสัย เพราะมันก็ค่อนข้างเยอะอยู่เหมือนกันนะ
“ไม่กินแล้ว อยากนอน”
“ไปซัดเขามาจนเหนื่อยล่ะสิ”
“แค่นั้นน่ะ ไม่คะน้ามือผมหรอก”
อยากจะถามเขามากกว่านี้เหมือนกัน แต่เห็นเหนื่อยๆ แล้วดูเหมือนจะหลับไปแล้วด้วย ผมเลยปล่อยเขานอนไปให้เต็มอิ่ม
พี่เมฆตื่นอีกทีตอนเก็บเย็น เขาชวนผมออกไปกินข้าวข้างนอก
“ใส่เสื้อผ้าหนาๆ นะ ข้างนอกแม่งโคตรหนาว ตอนเช้าเดินออกไปไข่ผมแทบแข็งแหน่ะ”
“ก็เล่นไม่ยอมซื้อเสื้อกันหนาวมาก็แบบนี้แหล่ะ” ทำเป็นเก่ง ทำเป็นแข็งแรงไปสิ สงสัยคิดว่าผิวหนังตัวเองหุ้มไฟเบอร์สามชั้นล่ะมั้ง
“เดี๋ยวกินข้าวเสร็จผมพาไปซื้อเสื้อกันหนาวใหม่นะ เอาแบบที่กันลมได้ด้วย ไอ้ที่ขนมาจากประเทศไทยน่ะ ไว้คุณค่อยใส่ไปดูหมีแพนด้าที่เชียงใหม่ละกัน”
“แล้วใครบอกผมล่ะว่าไม่หนาว!!! ผมก็ไม่หามาเยอะน่ะสิ!”
“ผมไม่อยากให้คุณแบกไรมามากมายไง หนักเปล่าๆ เดี๋ยวมาซื้อข้างหน้าเอา ตังค์ผมเยอะ” ขี้เกียจจะบ่น โชคดีร้านที่พี่เมฆพามาไม่ไกลมากก็เลยได้กินข้าวสวยร้อนๆ กับเนื้อหมูหมักนุ่มๆ บวกกับชาร้อนรสละมุน ที่มีเมนูให้กดเลือกจากบนตู้อัตโนมัติ
ผมค่อนข้างตื่นเต้นกับไอ้ตู้นี้อยู่เหมือนกัน โชคดีอีกนั่นแหล่ะที่ร้านนี้มีภาษาอังกฤษกำกับอยู่ด้วย
กินเสร็จเราต้องนั่งรถเมล์ไปย่านศูนย์การค้า เพื่อซื้อเสื้อกันหนาว พี่เมฆพาผมขึ้นนั่นลงนี่ ยังกับเขาเป็นเจ้าถิ่นเสียเอง
“ก่อนหน้านี้พี่เมฆเคยมาญี่ปุ่นหรือเปล่า?”
“แหม เคยดิ ผมไปมาแล้วทั่วโลก ตอนเด็กๆ ผมอยากนั่งรถไฟเหาะ ผมก็ชอบบินมาเล่นที่โตเกียวบ่อยๆ” ผมหรี่ตามองแบบไม่เชื่อและไม่เชื่อ
“ขอความจริง....”
“ก็เนี่ยแหล่ะความจริง ไว้ว่างๆ ผมจะพาไป” รอยยิ้มของเขาเป็นอะไรที่น่าเชื่อถือมากกกกกก
พี่เมฆซื้อเสื้อกันหนาวกันลมให้ผมเป็นสิบตัว ผ้าพันคอ ถุงมือ ถุงเท้า ลองจอนอีก ซื้อให้เยอะขนาดนี้ถ้าเขากวนตีนผมโดยการไม่ช่วยถืออีกนะ ผมจะทิ้งถุงไว้แถวนี้แล้วจะไม่เอาอะไรกลับไปสักอย่างเดียว
ไม่รู้ผมคิดไปเองไหมว่าพี่เมฆรู้สึกผิดเรื่องเมื่อเช้า เขาเลยไม่ค่อยจะกวนประสาทผมเท่าไหร่ ไอ้ที่ซื้อมาก็ถือให้หมดเลย แปลกๆ เหมือนกันแฮะ
“พี่เมฆหนักไหม ผมช่วยถือก็ได้นะ” เกรงใจอ่ะ
“แค่นี้สบาย ให้ผมยกสิบล้อยังไหว” เขาหันมายักคิ้ว
“คุณอยากได้ตัวไหนอีก?” ผมสั่นหัว แค่นี้ก็แทบเอาถุงไปห้อยกับปากพี่เมฆแล้ว
“แวะซื้อหนมไปกินก็ได้นะ ดูเค้กร้านนั้นดิ อยากกินไหม?” ผมมองหน้าเขา สลับกับมองหน้าเค้ก ก็น่ากินจริงๆ แหล่ะ ที่นี่มีแต่ของน่ากินอ่ะ เลือกไม่ถูกเลย
พี่เมฆไม่ให้ผมคิดนาน เขาตรงดิ่งเข้าไปซื้อให้ ทั้งที่ภาษาก็ค่อนข้างจะสื่อกันลำบาก แต่ก็พอถูไถไปได้กับคำศัพท์ภาษาอังกฤษง่ายๆ ล่ะนะ
เพิ่งเคยได้ยินพี่เมฆพูดภาษาอังกฤษแบบจริงจังก็คราวนี้ สำเนียงได้เหมือนกันนะ ภาษาจีนที่ได้ยินบนเครื่องไม่นับ เพราะไม่คุ้น แต่ภาษาอังกฤษที่เรียนมาแต่เด็กเนี่ยฟังแล้วรู้เลยว่าเขาก็ค่อนข้างพูดคล่อง
“พี่เมฆพูดภาษาอังกฤษชัดจัง” ผมสงสัย เพราะในประวัติมาเฟียเขาผมรู้ก็แค่ค้าอาวุธข้ามชาติ บางทีอาจใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารบ่อยซึ่งก็ไม่แปลก แต่ก็อยากลองถามดู
“ผมก็พูดชัดทุกภาษานั่นแหล่ะ ภาษากายยิ่งชัด คืนนี้คุณอยากฟังไหมล่ะ?” เขาหันมายิ้มยักคิ้วให้ หน้าตาท่าทางอ่อยๆ พอคิดถึงช่วงเวลานั้นและรูปร่างเขาใต้เสื้อกันหนาวตัวใหญ่แล้ว ก็อ่อยผมขึ้นอยู่เหมือนกันนะ
“...อยากฟังครับ” ผมก้มหน้าตอบเขาไปตรงๆ อากาศตอนนี้ก็หนาวนะ หนาวจนควันขึ้นเลย แต่ทำไมหน้าผมร้อน
“หึหึหึ” ได้ยินเสียงพี่เมฆกลั้นหัวเราะ ผมรีบเงยหน้าขึ้นมองเขา
“คืนนี้ผมจะเข้าไปนอนในห้อง”
“.............แล้ว?”
“แล้วผมชอบนอนคนเดียว”
อีกแล้วนะ!!!
ผมรีบจ้ำหนีพี่เมฆด้วยความโมโห ผมคงไม่หน้าด้านตามเขาเข้าไปถึงในห้องหรอก และคืนนี้ผมจะนอนโซฟาที่เดิมด้วย!
“รอป้ายนี้” พี่เมฆตามมาดึงแขนผมลากมารอรถเมล์ที่ป้าย เขายังมองผมยิ้มเยาะๆ อยู่เหมือนเดิม อยากบอกว่าไม่ตลก ลองผมต่อรองเขาได้บ้าง อยู่เหนือเขาได้บ้างสิ มันต้องไม่เป็นแบบนี้แน่
นึกถึงชื่อของคนในกระดาษยับยู่ยี่นั้นแล้วก็ได้แต่ครุ่นคิด
รอให้ได้ใช้โทรศัพท์ก่อนเถอะ!
“อย่ามาทำผมนะ!” กลับมาถึงห้อง กินเค้กอิ่ม รื้อเสื้อผ้าใหม่ใส่ถังซัก กำลังเตรียมตัวไปอาบน้ำ อยู่ๆ ผมก็โดนอุ้มเข้ามายืนเบียดอยู่ในอ่างน้ำขนาดกะทัดรัด
ถ้าเบียดเฉยๆ คงไม่ใช่พี่เมฆ... เขาทิ่มนิ้วเข้ามาในก้นผมด้วย
ความเสียดเสียวพุ่งจนถึงปลายเส้นผม เพราะเขาจู่โจมผมแบบไม่ทันตั้งตัวจริงๆ
“สงสัยปลาดิบที่เพิ่งกินไป มันเล่นงานผมว่ะ”
“อย่าไปโทษปลา อ๊ะ!” จมูกเขาซุกอยู่หลังใบหู มือนึงคลึงยอดอก มือนึงทิ่มก้น ผมได้แต่ยืนตัวอ่อน ตอนที่โดนแท่งของเขาทะลวงเข้ามา
เชื่อแล้วว่าภาษากายเขาชัด!
ถ้ารู้ว่าปลาดิบนั่นเป็นยาโด๊ป ผมจะไม่ให้เขากินเด็ดขาด!
“ไม่เอา ผมจะนอนโซฟา” 1 ยกในห้องน้ำ กินเวลาไปเป็นชั่วโมง พี่เมฆอาบน้ำล้างตัวให้เสร็จก็อุ้มผมมาในห้องนอนที่เมื่อคืนไม่ได้แม้แต่สัมผัส
“นอนที่นี่แหล่ะ โซฟามันแข็ง เดี๋ยวก้นช้ำหมด”
“ก้นผมไม่ช้ำเพราะโซฟาหรอก มันช้ำเพราะพี่”
“ก็คุณขอผมเองไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ทำให้เดี๋ยวก็หาว่าผมเสื่อมอีก” มันใช่เหตุผลเหรอ?
“งั้นพี่ต้องนอนด้วยนะ” ผมดึงข้อมือพี่เมฆไว้ก่อนที่เขาจะได้ลุกไปไหน
“...แล้วไม่ต้องพูดเลยว่าชอบนอนคนเดียว เมื่อก่อนก็ยังนอนด้วยกันได้ ทำไมเพิ่งมาพูดตอนนี้ มันฟังไม่ขึ้น” ผมพูดขึ้นก่อนเขาจะทันได้อ้าปากโต้ตอบ
“หึ แล้วใครบอกผมนอนไม่ได้ เมื่อวานก็พูดแล้วไงว่าล้อเล่น คุณไม่เชื่อเอง”
“........................” ผมขมวดคิ้วมองหน้าเขา พี่เมฆเอื้อมมือมาลูบหัวผม
“จะไปหาน้ำกิน เสียเหงื่อเยอะไปหน่อย” พี่เมฆยิ้มเบาๆ ส่วนผมเบะปากใส่
“อย่าเพิ่งนอนนะ เดี๋ยวไปเอานมมาให้” เขาก้มมาจูบแก้มแล้วผละออกไป
ว่าจะโกรธแล้วนะ... ไม่โกรธอีกแล้ว T T
เช้าวันต่อมา... ผมตื่นสายกว่าพี่เมฆ และเขาออกจากห้องไปโดยไม่บอกตามเคย ก็ได้แต่รอๆ คราวนี้มีของกินไว้ให้แล้ว พี่เมฆก็เลยกลับเสียเย็น
“พี่เมฆเริ่มทำงานแล้วเหรอ?” ผมถามหลังจากเขามานั่งพักได้สักครู่
“ยัง เมื่อวานไม่ได้เจอเจ้าที่ วันนี้เลยต้องไปจุดธูปเรียกใหม่”
“แล้วเป็นไงบ้าง?”
“ก็งั้นๆ ผมหล่อกว่า เก่งกว่า ดีกว่าทุกอย่าง” ตอบแบบนี้ผมเลยไม่อยากถามต่อเลย
“ให้ผมไปทำงานด้วยได้ไหม ผมไม่อยากอยู่เฉยๆ คนเดียว” ผมไม่ได้ตั้งใจตัดพ้ออะไรเขานะ แต่อยู่แบบนี้มันเบื่ออ่ะ
“ทนแป้ป เดี๋ยวผมพาเข้าโรงเรียน” ผมตกใจ เพราะไม่คิดว่าจะได้เรียนต่อตั้งแต่รู้ว่าตัวเองเคยทำงานอะไรมา
“วันนี้ไปหาโรงเรียนสอนภาษาญี่ปุ่นให้แล้ว แต่ไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวผมจะให้คุณเรียนนานาชาติ ที่นี่ดีนะ ไม่ต้องใส่เครื่องแบบ เสียอย่างเดียวอากาศแม่งหนาวฉิบหายเลย” เขาทำท่าเบื่อหน่าย ไม่รู้เบื่ออากาศหรือว่าอย่างอื่น
ผมไม่เถียงเขา เพราะใจก็อยากเรียนเหมือนกัน จะเป็นที่ไหนก็ได้ขอให้ได้เรียน มาอยู่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ เหมือนบังคับให้ตัวเองต้องพูดภาษาเขาให้ได้
“ผมจะได้ไปโรงเรียนวันไหนเหรอครับ?” ผมถามอย่างกระตือรือร้นแต่พี่เมฆตอบแบบเนือยๆ
“อาทิตย์หน้า”
“อีกตั้งนาน... งั้น...เอ่อ ผมขอยืมเงินพี่เมฆหน่อยได้ไหม เผื่ออยากออกไปข้างนอก.......” พูดไม่ทันจบ พี่เมฆรีบแทรก
“หนาวจะตาย ไม่ต้องออกไปไหนหรอก เดี๋ยวหลงทางขึ้นมาก็แย่อีก”
“ผมจะไปใกล้ๆ”
“อย่าออกไปเลยน่า... เดี๋ยวเคลียร์ธุระเสร็จ ผมจะพาไปเที่ยวนะ”
ผมก็ได้แต่ทำตามที่เขาบอก...
แต่การอยู่บ้านเฉยๆ คนเดียวมันเบื่อมันเหงา มันรู้สึกแย่จริงๆ นะ เพราะที่นี่ผมก็ไม่รู้จักใคร นอกจาก...
ผมปิดประตูห้องแล้วเดินออกมาข้างนอก อากาศยังหนาวยะเยือกอยู่เหมือนเดิม แต่ก็พอทนได้ เพราะเสื้อผ้าใหม่ที่เพิ่งซื้อมา
ผมเดินดูนั่นดูนี่สำรวจไปเรื่อย จนมาถึงสวนสาธารณะเล็กๆ แห่งหนึ่ง
ย่านที่พักอาศัยแถวนี้มันเงียบจริงๆ แหะ คนก็แทบไม่เห็นเดินบนท้องถนนเลย
เขาหายไปไหนกันหมด
ผมได้แต่ยืนมองซ้ายมองขวา อากาศหนาวแบบนี้คงไม่มีใครอยากออกมาเดินเท่าไหร่หรอก
ผมเห็นม้านั่งตัวหนึ่งตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ ซึ่งผลัดใบออกหมดเหลือแต่กิ่งแห้งๆ นั่งไปสักพักก็สะดุ้งเฮือกท่ามกลางความเงียบ เพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ใกล้ๆ
ผมลุกขึ้นมองหาเจ้าของเสียง ก็ไม่เห็นใครนอกจากตัวเอง เลยเดินเข้าไปตามหาเสียง
มือถือเครื่องนั้นยังแผดเสียงลั่นด้วยทำนองเพลงน่ารักๆ อยู่เหมือนเดิมหลังพุ่มไม้
ผมจะหยิบก็ไม่กล้าหยิบ เพราะมันไม่ใช่ของตัวเอง
ชั่งใจอยู่นานก็หันหลังกลับ
‘ตุบ’
หน้าผากผมชนเข้ากับปลายคางคนๆ นึงเข้าอย่างจัง ผมตกใจไม่คิดว่าจะมีใครยืนอยู่ตรงนี้ บวกกับไม่ได้ระวังตัวเองเลยตั้งแต่มา ก็เลยทำให้ผงะถอยหลังไปไกล
ผมเอียงคอมองเขา เพราะจำได้ว่าเป็นหนึ่งในคนที่ยืนอยู่หน้าที่พักวันนั้น
“Do you remember me?” ภาษาอังกฤษแปร่งๆ หลุดออกจากปากเขา ผมพยักหน้าหงึกๆ
“You are...” ผมตอบเขาเป็นภาษาอังกฤษเช่นกัน
“Kusawa Yuito. I’m JayLu’s friend. He wants me to contact you …immediately.” เขาโค้งให้นิดๆ ประกอบคำพูด ว่าแต่เจย์ลู่คือ... เฮียลู่หรือเปล่าฟะ
“So I want to calling you too. But I have no money.” มุมปากเขากระตุกนิดๆ
“Fine.” เขาหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาแล้วยื่นแบงค์พันเยนให้ 5-6 ใบได้
“Don’t mention it. This is Jay’s Money.” เอ่อ... ถึงจะเป็นเงินเฮียลู่ก็เถอะ
“Want another?”
“No, I don’t.” คิ้วเขายกขึ้นข้างหนึ่งเหมือนมีคำถาม
“Jay told me...something between you and เมฆ. I have known a bit rumor about him.”
“ah, what about?”
“Jay want me to give him a lesson.”
“หา!?”
“ผมติดหนี้เจย์อยู่ เรื่องแค่นี้ผมจะช่วยเขาแล้วกัน”
เอาจริงดิ!!!?
จะดัดนิสัยพี่เมฆเนี่ยนะ!? หวังว่าผมจะไม่ได้แปลภาษาอังกฤษสำเนียงญี่ปุ่นผิดนะ
“อีกอย่าง...กรุณาพูดภาษาญี่ปุ่นให้ได้เร็วๆ ด้วยนะครับ ผมไม่เก่งอังกฤษ”
H
ขอโทษที่ช้านะคะ งานยุ่งจริงๆ ค่ะ บางทีเครียดแต่งไม่ออก
แต่จะพยายามเขียนจนจบนะคะ :heaven
-
:L2:
รอได้ค่ะ สะสางงานก่อนจะไดไม่เครียด
-
ก็จริง! พี่เมฆสมควรโดน!!
-
พี่เมฆทำตัวมีลับลมคมในตลอดอ่ะ ฮึ่มๆๆ
-
รอได้ค่ะ ขอแค่อย่าทิ้งคนอ่านก็พอ ^^
ว่าแต่ อิพี่เมฆคงไม่ได้ไปทำงานอันตรายๆอีกนะ เฮ้อออ -_-;;
-
แนะนำนีออนเป็นเมียพี่เมฆต้องพกพาราไว้สักขวดนะลูก :laugh:
รอดูพี่เมฆโดนดัดนิสัยค่ะ เอาแซ่บๆ :hao7:เลยนะคะ
-
งานนี้พี่เมฆจะเมียหาย หรือโดนยากูซ่ากระทืบหล่ะเนี่ย กวนโอ๊ยเกินนน
-
บทเรียนจะทำให้พี่เมฆหายกวนได้มั้ยน้อ
-
:mew3:
-
บทเรียนอย่าหนักเกินนะ สงสารพ่อพระเอกเค้า อิอิ
งานนี้นีออนน่าจะร่วมด้วยนะ ข้อหาอิพี่เมฆมันกวนประสาทเกิน5555
-
อ๊ากกกกก ก ก ก ก ก ก ในที่สุดก็ทันซะที กว่าจะทันได้ฮาพี่เมฆท้องแข็งหมดแล้ว
คนอ่ะไรเกรียนได้โล่ 555555 น้องมาย์ดก็น่ารักนะ อิอิ
รอตอนต่อไปนะค่ะ อยากรู้เหลือเกินว่าจะทำยังไงในการดัดนิสัยเมฆนะ :katai2-1:
-
อ่านกี่รอบก็ฮา แต่ก็แอบเสียน้ำตาไปกับไปพี่เมฆเยอะเหมือนกัน พูดเล่นน่ะพูดได้เว้ย แต่พูดเล่นให้คนเค้าเสียใจเนี่ย ทำบ่อยมันไม่ดี!! ขอบคุณที่มาต่อค่ะ :katai2-1:
-
อิพี่เมฆ แกตายแน่ 555555555555++
จัดหนักเลยนะน้องมายด์ อิคึ อิคึ :hao7:
++อ่านมานานแล้ว ไม่เคยเม้นเลย เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
ชอบมากค่ะ พึ่งได้เข้ามาอ่าน ตอนแรกคิดว่าเป็นเรื่องครูกับนักเรียนธรรมดา เกือบเลิกอ่านซะแล้ว
พออ่านต่อน้องนีออนของเราแซ่บขึ้นทุกตอน พี่เมฆที่ดูจะติ๊งต๊องก็จริงจังได้ โฮกกก มันนนสสส์!
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่าา สนุกมาก o13
-
M ♠ M
30
วันที่ 2 ในญี่ปุ่น
ถ้าคิดว่าผมจะทะเล่อทะล่าเข้ามาในประเทศนี้โดยไม่มีแบ็คอัพ มันคงเป็นอะไรที่ควายมาก
ถึงจะพูดภาษาญี่ปุ่นตอนนี้ไม่ได้ แต่สมองผมนี่อัจฉริยะเทียบเท่าไอน์สไตน์ ใกล้เคียงปู่อคิมิดีสนะ คิดว่าไม่นานหรอก คงพูดได้หลายคำยิ่งกว่าดาราหนัง AV แน่ๆ กู
ที่ๆ ผมจะไปเช้านี้ คือ...ย่านดังย่านนึงในเกียวโต คนเดินถนนเยอะสัด แทบชนกันตาย ที่อยู่ที่พกมาถ้าไม่มี GPS ก็ไม่ได้ช่วยไรกูเลย
ด้วยความที่สั่งสมประสบการณ์ชีวิตสาขาการกระทืบมาค่อนข้างโชกโชน คนไหนแผ่จิตสังหารมาผมจะรู้เลย ว่ามันต้องเป็นคนคล้ายๆ ผมเนี่ยแหล่ะ
‘ยากูซ่า’ ที่นี่มีหลายตระกูล ผมก็จำชื่อไม่ค่อยได้หรอก แต่ถ้าจะให้ดีก็ขอเป็นตระกูลใหญ่ๆ ในเกียวโต เช่น ซาคุโมะ หรือไม่ก็ อิจิยะ จะได้สมกับเป็นคุณค่าที่กูคู่ควร ไม่ใช่ไอ้พวกกะโหลกกะลา แอ็คอาท ที่พออยู่กันเป็นฝูงก็ทำกร่าง แต่พอตัวคนเดียวก็เหมือนหมาตัวหนึ่ง
ผมไม่ได้กะเข้าไปเป็นขี้ข้าใครอย่างเป็นทางการ แต่ที่มานี่คือ มาในฐานะ ‘ผู้สื่อข่าวอิสระ’ ผมไม่ใช่แนวถือไมค์ตามสัมภาษณ์ใครด้วยปาก แต่ผมจะสัมภาษณ์ด้วยส้นตีน นี่แหล่ะวิถีแห่งไอ้เมฆ...
ผมเข้าไปในย่านของยากุซ่าและประชาสัมพันธ์ตัวตนพอหอมปากหอมคอ วีรกรรมที่สร้างไว้ไม่ใช่ไปท้าตีใครก่อนนะ แค่แสดงความสามารถว่าผม ‘โจรกรรม’ ข้อมูล พวกมันมาได้อย่างหมูๆ ก็พอ และพอพวกมันรู้สึกตัว ก็สอนมวยไทยให้สักหน่อย เป็นการเผยแพร่วัฒนธรรมไปในตัว มันจะได้รู้ว่าผมไม่ได้มีดีแค่หน้าตาอย่างเดียว
1 อาทิตย์ผ่านไป กับการไปก่อกวน ปั่นป่วนไอ้ยุ่นยากูซ่า กูไม่รู้หรอกใครเป็นใคร แต่ถ้าอยากวัดก็มาเลย ไม้บรรทัดกูพร้อม ตลับเมตรกูมี
ถุ้ย! ไม่ใช่ ผมจะแสดงความเทพให้พวกมันเห็น แล้วพวกมันจะได้จ้างผมทำงานต่างหาก
ค่าห้องที่ผมเช่าอยู่เดือนเป็นแสนเยนนะเว้ย รู้ไหมว่ามันแพงบรรลัยแค่ไหน
ไหนจะค่าอื่นๆ ค่าเลี้ยงแมว เอ้ย เมียที่บ้านอีก เงินที่พกมาคงไม่พอ มันจำเป็นต้องทำงานจริงๆ ว่ะ
และงานอื่นผมก็ไม่ถนัด เข้าใจนะ?
อาทิตย์ต่อมา ผมส่งนีออนไปเรียนภาษาญี่ปุ่น ถึงผมจะเซ็งแต่ก็ยังสังเกตอยู่นะ ว่านีออนดูเอ๋อแดกยิ่งกว่าเดิม ไอ้ความก้าวร้าวที่พกมาจากพม่า ไม่รู้หายไปไหน
แต่อย่าว่างั้นงี้เลยนะ ความคิดที่จะบอกว่าตัวผมไปทำอะไรในแต่ละวัน ไม่มีอยู่ในหัวเลยว่ะ
ใครมันจะโง่บอกว่าไปทำงานผิดกฎหมายล่ะ จริงไหม?
ก็เลยบอกเขาว่าไปสอนมวย
ผมไม่ได้โกหกนะ แค่พูดไม่หมด
บางเรื่องเด็กไม่จำเป็นต้องรู้หรอก จริงไหม?
ตอนนี้มันเป็นช่วงปรับตัว ซึ่งมันก็ช่วยไม่ได้ที่ผมจะไม่มีเวลาดูแลเขา... ยิ่งไปป่วนมาแบบนั้น ช่วงที่นีออนอยู่คนเดียวเลยต้องมีเคอร์ฟิว ห้ามออกจากบ้านกันหน่อย แต่จะให้บอกเหตุผลจริงๆ น่ะเหรอ...ฝัน
“ไปเรียนมาเป็นไง ครูสอนกากไหม?” ผมถามนีออนในค่ำวันหนึ่งกับการให้ไปเรียนภาษาสัปดาห์แรก ผมตามรับ-ส่งตลอด แต่ดูอยู่ห่างๆ กันไว้เผื่อมีคนอยากชิมรสชาติส้นตีนสุดแซ่บของผม
“ยากเหมือนกันครับ แต่เดี๋ยวผมจะคัดตัวอักษรกับท่องศัพท์บ่อยๆ ถ้าได้พูดฟังอ่านเขียนทุกวัน เดี๋ยวก็เป็นเองมั้ง” ทำไมพูดจาดูเหนื่อยๆ วะเมียกู
“ไม่สบายเปล่า จมูกแดงๆ” ผมลุกจากโซฟาจะเอามือไปแตะหน้าผาก แต่นีออนเดินเนียน หลบผมไปวางกระเป๋าที่โต๊ะเฉย
เงิบว่ะ เงิบแดกเลยกู...
สังเกตเขาดูแปลกไปนิดหน่อย แต่พอได้ขึ้นเตียงอึ๊บสักทีสองทีก็หายแปลก เลยไม่รู้จะถามไรเลยกู
“ไม่ได้เป็นไร อากาศมันหนาว แค่ 3 องศาเอง...เลยแสบจมูก” นีออนก็ยังตอบแบบปกติ หรือผมจะมโนไปเองวะ
“งั้นเรามาออกกำลังกายกันไหม จะได้หายหนาว” มือผมอ้อมจะกอดเขาแล้วนะ แต่นีออนก้มหลบเดินหนี
ขึ้นสิครับ ขึ้น!
ถ้ายอมแพ้กับเรื่องแค่นี้ มันจะใช่ผมไหม?
“ไปไหนล่ะ?” ผมดึงแขนลากนีออนเข้ามาไว้ตรงอก สองแขนล็อคตายแบบนี้แหล่ะเหมาะ จะได้ดิ้นไม่ออก
“ผมจะไปทำการบ้าน” เขาพยายามจะเงยหน้าขึ้นมาบอก
“ผมอยากพูดภาษาญี่ปุ่นได้เร็วๆ เวลาไปเรียนจะได้ไม่ลำบาก”
“ก็จะให้เข้านานาชาติอยู่แล้ว คุณจะรีบไปตามควายที่ไหนล่ะ”
“ยังไงผมก็อยากพูดให้ได้อยู่ดีนั่นแหล่ะ แล้วค่าเทอมโรงเรียนนานาชาติ มันก็แพงมากไม่ใช่เหรอพี่เมฆ?”
“ผมมีจ่ายแล้วกัน แค่ค่าเทอมคุณ ไม่ทำผมหมดตูดง่ายๆ หรอก คุณไม่รู้ก็รู้ไว้ซะ ว่าผมเนี่ยเป็นเศรษฐีบ่อทองนะ ขุดมาหลายหลุมได้กำไรมาก็ค่อนข้างมาก จริงๆ เรื่องแบบนี้คุณก็น่าจะรู้มาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?” มือผมเผลอไปสัมผัสใกล้ๆ บ่อทองนั้นพอดี ไม่ได้ตั้งใจนะ แต่เจตนาเลยล่ะ
นีออนยกกำปั้นขึ้นทำท่าจะชกหน้าผม
เอาดิ หน้ากูหนา คอนกรีตเสริมเหล็กยังหนาไม่เท่าหน้ากู
ผมยักคิ้วท้าทาย ไอ้ท่าย่นจมูกที่ทำใส่ก็น่ามันเขี้ยวซะเหลือเกิน
“อยากเข้าโรงเรียนปกติมากกว่า” ผมอ้าปากงับจมูกกับปากเขาเบาๆ ให้หายมันเขี้ยว
“ก็ไม่ได้พาเข้าโรงเรียนเด็กพิเศษหนิ” ผมตอบ
“ผมเป็นคนเรียนนะพี่เมฆ!” นีออนตะคอกดิ้นขลุกขลักอยู่กับอกผมหน้าดำหน้าแดง เรื่องออกแรงอ่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก พลังผมมีเยอะกว่าเขาไม่รู้กี่เท่า
“นานาชาติมันเปลือง แล้วถ้าเรียนโรงเรียนปกติ โอกาสที่จะได้ฝึกภาษากับวัฒนธรรมมันมีมากกว่าด้วย”
วิญญาณเด็กนักเรียนทุนเข้าสิงหรือไงวะนีออน
“นะๆๆ พี่เมฆ อย่าบังคับผมให้ไปเรียนนานาชาติเลยนะ” อยู่ๆ เขาก็สอดแขนเข้ามากอดเอว คางเกยอกผม แถมเอาตัวเบียดออดอ้อนออเซาะผมซะงั้น
นี่ถ้าไม่ใช่นีออน... ผมถีบไปแล้วนะเนี่ย ทำท่าอะไรแรดๆ ก็เป็น
“นะๆๆ นะครับ พี่เมฆ ผมอยากช่วยพี่เมฆประหยัดค่าใช้จ่าย”
จะว่าไป ก็ยังไม่มีใครจ้างงานกูเลย...
“อืม.. เดี๋ยวคิดดูหน่อยก็ได้ ไม่รู้มีโรงเรียนไหนเขาจะรับเด็กต่างด้าวหรือเปล่า...” ความเอ๋อของนีออน ทำให้อดเอามือลูบหัวลูบตูดไม่ได้ แม่งเกิดผีไรเข้าสิงให้มาอ้อนกูวะ
“ตอนที่เดินมาจากสถานีรถไฟ ผมเห็นมีเด็กม.ปลาย ใส่สูทสีน้ำเงินเดินอยู่หลายคน โรงเรียนน่าจะไม่ไกลนะครับ” แอบไปเหล่เด็กได้ไงวะ
“ว่างไง? เที่ยวไปแอบมองคนอื่น”
“แล้วมองไม่ได้เหรอ ทีพี่เมฆยังมองได้เลย”
“ผมต้องมอง เพราะมันเป็นหน้าที่ที่ต้องดูแลคุณไง”
“ไม่เห็นจะเกี่ยว”
“เผื่อใครแอบคิดไม่ดีกับคุณ ผมก็ต้องมองๆ ป้องกันไว้ ทีนี้เกี่ยวยัง?”
นีออนทำหน้ามุ่ย อยากจะเถียง แต่เถียงไม่ออกอ่ะดิ
ภาษายังเป็นอุปสรรคสำหรับผม... แต่ในที่สุด ไอ้คนที่จุดธูปเชิญไว้ แม่งก็เรียกผมไปคุยสักที จากตอนแรกไปขู่ลูกน้องมันไว้ แต่แม่งก็ลีลาไม่ยอมโผล่หัวมาสักที จนต้องเล่นแรงขึ้นทุกวัน
สถานที่ๆ มันนัดคือร้านอาหารจีนในโรงแรม 5 ดาวย่านธุรกิจของเกียวโต 2 อาทิตย์กว่าที่หายไป มันคงไปถามๆ ใครมามั้งว่าผมเคยอยู่เมืองจีนมาก่อน แล้วเคยทำงานประเภทไหนมา
ซาคุโมะ ทาคาฮิสะ ลูกชายคนที่ 3 ของตระกูล แนะนำตัวกับผมแบบสุภาพ แต่กูอยากบอกมึงเหลือเกินว่าชื่อแม่งยาว กูไม่จำหรอก
“ขอโทษนะครับ ที่นัดมากะทันหันแบบนี้” ผมพยักหน้ารับรู้ กับสำเนียงภาษาอังกฤษเห่ยๆ ของมัน
“ผมได้ยินข่าวมาว่าคุณทำงานเกี่ยวกับข้อมูล ที่ค่อนข้างมีประสิทธิภาพอยู่เหมือนกัน” ผมพยักหน้าตอบอีก
“ตระกูลซาคุโมะของเรามีธุรกิจหลายอย่าง ทั้งโรงงาน โรงแรม และขนส่ง ธุรกิจหลายอย่างต้องการข้อมูลที่ชัดเจนและ....”
“เข้าเรื่องมาเลยดีกว่า” ผมเบรกมันก่อนที่จะพล่ามน้ำลายแตกฟองไปมากกว่านี้
“ผมทำงานอะไร คุณคงรู้แล้ว จะให้ไปหาข้อมูลใครก็ว่ามา ผมขี้เกียจฟังคุณเล่าตำนานธุรกิจพันล้านของคุณ ...บอกตรงๆ นะ ไม่ได้อยากรู้เลยว่ะ” ไอ้หน้าแข็งนิ่งไปนิด ก่อนพูดต่อ
“คุณคงยังไม่ได้สังกัดกับตระกูลไหนใช่ไหม?”
“ยัง” รอพวกมึงอยู่เนี่ยแหล่ะ นานแล้ว
“สนใจร่วมงานกับเราไหม?”
“ถ้าผลตอบแทนดี ก็น่าสน” ไอ้หน้าแข็งให้บอดี้การ์ดยื่นเอกสารบางอย่างให้ผม.. เห็นภาษาจีนที่มันแปลให้แล้วก็ซึ้งใจอยู่เหมือนกัน แสดงว่าทำการบ้านมาดี
“ถ้าทำงานกับเรา ต้องไม่ทำงานให้อิจิยะ...”
“อืม”
“เราไม่อ่อนข้อให้กับคนที่เป็นนกสองหัวเด็ดขาด หวังว่าคุณจะเข้าใจ”
“แน่นอน มันก็ไม่ใช่นิสัยผมอยู่แล้ว” ซะเมื่อไหร่... ไม่กี่วันมานี้กูยังเป็นสปายในแก็งค์มาเฟียอยู่เลย
ไอ้หน้าแข็งไม่ได้มอบหมายงานให้ผมทันที มันแค่เรียกมาดูทีท่าผม... และให้ไปทดลองงานกากๆ กับเด็กในแก็งค์มันคนนึง... ชื่อ ซาจิ เป็นหัวหน้าเขตๆ นึงในย่านดังแถวนี้แหล่ะ
“พรุ่งนี้มาหากูที่นี่ มีงานให้ทำ” ไอ้ซาจิ มันสั่งผมด้วยภาษาอังกฤษโคตรๆของความห่วยกว่าเจ้านายมันเสียอีก ผมนี่ฟังแล้วนึกว่าภาษารัสเซียเลยทีเดียว
“กี่โมง?”
“7 โมงเช้า” พ่องดิ นัดกูไปตักบาตรหรือไง
“ทำไมต้องนัดเช้าขนาดนั้น?” กูข้องใจ แล้วพวกมึงทำไมต้องมองหน้าหาอวัยวะกูกันขนาดนั้น
“ไม่ต้องถาม มึงมีหน้าที่ รับคำสั่งเท่านั้น” กูล่ะเกลียดจริงๆ ไอ้พวกบ้าอำนาจ อย่าเผลอละกันมึง ลูกปีนกูฝังจมกะโหลกมึงแน่ๆ
ผมเดินเซ็งออกมาจากตึกที่ไอ้ซาจิทำงาน นับๆ ดูลูกน้องมันมี 10 กว่าคน ไอ้ที่ยังไม่เคยเจอ ที่ไปเดินเตรดเตร่กันข้างนอกอีกไม่รู้กี่คน แต่ผมเดาไว้ก่อนว่ามากกว่า 30
ตระกูลซาคุโมะมีลูกชาย 3 ลูกสาว 2 ไอ้หน้าแข็งที่ส่งมาคุยกับผมคงไม่ใช่คนระดับสูงมาก แต่ก็ถือว่าเป็นคนในตระกูล ไม่ได้แย่กับการเจรจา เพราะกูก็ไม่ได้คิดจะไปรู้ลึกเรื่องพวกมันอยู่แล้ว รู้มากก็เปลืองเมมในสมองผมเปล่าๆ
หลายวันมานี้ ผมยังรับ-ส่งนีออน คู่ไปกับทำงานให้ซาคุโมะ เรื่องโรงเรียนก็ลองถามไอ้ซาจิมาบ้างแล้ว โอเคไม่โอเคขึ้นอยู่กับว่าโรงเรียนนั้นอยู่ในเขตการปกครองของใคร แล้วหวยดันไปออกที่อิจิยะ!
แม่งอะไรนักหนาวะ กูไม่สนหรอกเรื่องกะโหลกกะลาพรรค์นั้น ใครจะคุมใครจะแสดงอาณาเขตอะไรก็ช่างแม่ง ถ้านีออนอยากอยู่ แล้วมันใกล้บ้าน แล้วใครจะทำไม
“พี่เมฆให้ผมเรียนที่ไดวะจริงๆ?” นีออนถามตาโตเป็นประกายระยิบระยับ
“จริง ที่ไหนก็ได้ ที่คุณอยากเรียน ผัวประเสริฐแบบนี้ หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนะ”
“ขอบคุณมากครับ” นีออนถึงกับยกมือไหว้ผมเลยทีเดียว
“ไม่อยากได้หรอกคำขอบคุณ” ผมจับมือเขาคว่ำลง
“อย่าบอกนะ ว่าอยากได้อะไรลามก” แหม รู้ใจ
“หน้าอย่างผมไม่หื่นหรอกน่ะ มีแต่คุณมากกว่า ชอบเรียกร้องให้ผมทำเรื่องลามกให้”
“งั้นก็ไม่ต้องเอา” ทำเชิดใส่ คิดว่าง้อเหรอครับ แค่คนในแก็งค์ไอ้ซาจิ ตูก็เลือกไม่ไหวแล้ว
ล้อเล่นนะ!
แต่มีอยู่จริง
เด็กมันนี่คุณภาพคับเต้า ของแท้โดยไม่ต้องพึ่งมีดหมออีกต่างหาก เห็นทีก็น้ำลายเกือบหกเหมือนกัน แต่โชคดีหน่อยที่ผมไม่ชอบดื่มนม ผมเลยรู้สึกเฉยๆ
3 เดือน นีออนเริ่มพูดฟังญี่ปุ่นได้บ้าง เลยส่งไปเรียนไดวะให้จบ ม.หก สักที อายุจริงนี่ควรจะเข้ามหาลัยได้แล้ว แต่ทำไมผมมองยังไงนีออนก็เด็กชายหัวโปกวะ
“ไปฟัดกับใครมาวะ?” ไอ้ซาจิถาม เมื่อเห็นสภาพสะบักสะบอมของผม
ผมไม่ตอบ แต่โยนซองน้ำตาลไปบนโต๊ะมันแทน
ไอ้ซาจิเปิดซอง ดูภาพกับเอกสารบางอย่าง แล้วหยิบเงินในลิ้นชักยื่นให้
“ถ้าเจอพวกคุซาวะ กูขอเตือนให้มึงถอยก่อน”
พวกไอ้ยุ่นนี่กูแทบจำหน้าใครไม่ได้ หน้าตาแม่งเหมือนๆ กันหมด ชื่อก็ต้องใช้เวลาไปนั่งท่อง ผมนี่ไม่คุ้นเลยจริงๆ
ตระกูลอิจิยะที่เป็นคู่แข่งของซาคุโมะ ผมแทบไม่อยากจำใคร เพราะไม่มีใครหน้าตาพอให้จดจำสักคน
“พี่เมฆ”
“หืม?”
“จะไม่บอกผมจริงๆ ใช่ไหมว่าไปทำอะไรมา?”
ค่ำคืนอันแสนโรแมนติก หน้าเมียลอยเด่น กลิ่นตัวก็หอมชื่นใจ แต่ทำไม...ผมถึงคิดแต่เรื่องอยากเอาเลือดหัวคนออกวะ!?
“ถ้าไม่บอก จะถามอีกไหม?”
“ไม่ถามก็ได้ แต่จะโกรธ”
“แล้วคุณช่วยอะไรผมได้?”
“ก็พี่เมฆไม่บอก แล้วผมจะช่วยอะไรพี่ได้ล่ะ!?” นีออนมีขึ้นเสียงว่ะ แต่ขอโทษเถอะ ใครจะกลัว ขู่เหมือนแมวแบบนี้
“ไม่เป็นไร เรื่องช่วยตัวเองอ่ะผมถนัด”
“งั้นก็เชิญช่วยตัวเองไปเถอะ!! อย่ามากอดผมอีก” นีออนกระชากผ้าห่มไปแล้วนอนหันหลังให้
โทษว่ะ อย่ามาห้ามเลย
ยิ่งห้ามผมยิ่งไม่ฟัง
ไม่ให้กอด แต่กูจะกอด!
แล้วถึงจะทำชั่วแค่ไหน ผมก็ไม่ยอมให้โกรธหรอก
เช้านีออนไปโรงเรียนแล้ว... ผมโดนไอ้ซาจิโทรปลุกเลยต้องลุกขึ้นมาอาบน้ำ
ส่องกระจกเห็นหน้าตัวเองทีไรกูของขึ้นทุกที
แผลบนหน้าผม ไม่ใช่ว่าใครจะมาสร้างไว้ได้ง่ายๆ นะเว้ย แต่พอดี...ผิดคาดไปหน่อยว่ะ ไม่นึกว่าพวกที่ไปล้วงข้อมูลมันจะมีคนมาดักผมไว้ทัน เลยเกิดการห้ำหั่นกันนิดหน่อย
แต่ดูจากแผลบนหน้าก็ไม่หน่อยอ่ะ
ผมจำหน้ามันแม่นเลยนะ คนที่บังอาจต่อยผม หน้ามันคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนเหมือนกัน แต่สกิลการจำกูก็ไม่แม่นอยู่ดี จนกระทั่งมันมาฝากรอยมือไว้เนี่ยแหล่ะ
แต่...
ผมก็ซัดมันคืนเหมือนกัน ถ้าไม่ต้องหนีพวกกำลังเสริม ผมคงอยู่บวกกับมันจนรู้ผล เสียดายแหะ
ภารกิจตามคุ้มกันนีออน พักนี้เริ่มซาๆ เพราะงานผมยุ่ง ไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วงหรอก จากที่ผ่านๆ มา
แต่เมื่อคืน ค่อนข้างหนักหน่วงกับเขาอยู่เหมือนกัน
ก็ใครใช้ให้ดื้อ
ผมไม่ชอบเด็กดื้อ
นี่ก็ผ่านมาหลายเดือน นีออนเริ่มเข้าใจภาษาญี่ปุ่นมากขึ้น แต่สำหรับผมที่โดนไอ้ซาจิแอบด่าอยู่ทุกวัน ก็พอจำได้แต่คำด่าของมัน ฟังแล้วคิกขุมากมึง กูแทบไม่รู้สึกถึงจิตสังหาร
ความแค้นผมยังฝังแน่นกับอนุสรณ์สถานบนใบหน้า มันเป็นแผลแตกที่ต้องใช้เวลารักษา ไม่รู้ว่าต้องไปเข้าคลินิกไหน หน้าผมถึงจะกลับมาหล่อใสพร้อมถ่ายแบบลงแมกกาซีนเหมือนเดิม
ผมใช้เวลาช่วงหนึ่งตามสืบเรื่องของมัน... รู้สึกจะชื่อเล่นว่า ‘มายะ’ มันชอบเข้าร้านราเมงในซอยเปลี่ยวย่านกิอน ผมตามมันเป็นอาทิตย์ แต่หาจังหวะไม่ได้
จนมีอยู่วันหนึ่ง...
วันที่ผมรู้สึกเป็นครั้งแรกว่าอากาศหนาวของที่นี่ มันทำให้เลือดผมหนาวไปด้วย
คนที่ผมไม่คิดว่าจะเจอ...
นีออน เมียกู ....
เวลาแบบนี้เขาควรจะอยู่ที่บ้านแล้วมาทำเข้อะไรที่นี่วะ!?
นีออนมากับไอ้เหี้ยนั่น!?
ไอ้ที่มันต่อยผมหน้าหงาย
ไอ้มายะ!!!
H
กราบ
:m5:
-
ตัดฉับ อร๊ากกกกกกก
มายะเป็นเพื่อนนีออนอ่ะป่าว รึจะมาหลอกนีออน
งานนี้อิพี่เมฆของขึ้น 55555
-
นีออนจะไปอยู่ฝั่งตรงข้ามป่ะเนี่ย
-
สู้เค้าะพี่เมฆ :katai2-1:
-
:)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ่ว สงสัยนีออนโดนหลอกมาแน่เลย ไม่ก็เพื่อนที่โรงเรียนเดียวกันกับมายะ :ling3:
-
มือที่ 3 มาละนะพี่เมฆ ระวังไว้เถอะ!
-
:)
-
M ♠ M
30.5
ผมมีเรื่องปิดบังพี่เมฆ ตามแผนของคนที่เพิ่งรู้จักกันเพียงไม่กี่วัน! จิตใจผมปั่นป่วนไม่สงบสุขทุกครั้งที่กลับมาเห็นหน้าเขา มันรู้สึกผิดน่ะ
รู้สึกแย่มาก ขนาดคุณยูอิโตะต่อสายไปหาเฮียลู่ ให้เขาคุยกับผม ผมก็ยังคิดแล้วคิดอีกว่าทำแบบนี้มันจะดีเหรอ?
“แล้วไม่อยากรู้หรือไงว่ามันคิดยังไงกับนายแน่?”
“แค่เขายังอยู่กับผม มันก็น่าจะโอเคแล้ว...” ผมตอบเฮียลู่ไป
“สรุปจะใจอ่อนยอมให้มันทำตามใจตัวเองต่อไปใช่ไหม งั้นก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอก” ที่จริงก็อยากรู้นะว่าเวลาเขาเจออะไรที่ไม่คาดฝันแล้วพี่เมฆจะทำยังไง แต่ไปหลอกเขาแบบนั้น แล้วถ้าพี่เมฆมารู้ทีหลังล่ะ?
“ไอ้เมฆถ้าไม่ดัดสันดานมันบ้าง มันก็ยังทำตัวกวนตีนแบบนี้ไปตลอดนั่นแหล่ะ แล้วขนาดหนีไปอยู่โน่นมันยังแถไปทำงานกับยากูซ่า มันไม่ได้คิดถึงความปลอดภัยอะไรเลย ไม่คิดเลยว่าถ้าหากมันเกิดพลาดพลั้งตายห่าขึ้นมา แล้วใครล่ะที่จะอยู่กับนายต่อไป” นั่นก็เพราะความมั่นใจในตัวเองเกินเหตุของเขานั่นแหล่ะ เขาที่ไม่คิดว่าจะแพ้ใคร แต่ตอนนี้ดูท่าจะมีคนมาต่อกรพี่เมฆได้บ้างแล้ว นั่นคือ คนในแก็งค์เดียวกับยูอิโตะ ที่ชื่อมาซายะ
หรือ ‘มายะ’ ที่คนอื่นๆ เรียกกัน ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจว่าอีกแค่คำเดียวทำไมไม่พูดให้ครบๆ ชื่อมาซายะก็เห็นจะเรียกยากตรงไหน แต่ก็เพิ่งเข้าใจว่ามีคนชื่อซ้ำกัน มาซายะคนที่ซัดพี่เมฆคิ้วแตก แก้มเขียว คือ ‘มายะ’ คนนี้
คนที่นั่งยักคิ้วมองผมคุยโทรศัพท์อยู่ข้างๆ
“ก็แล้วแต่นะ ถึงยังไงยูอิโตะก็คอย support นายอยู่แล้วล่ะ” เฮียลู่พูดต่อ เขาเป็นคนดีจริงๆ ทั้งที่เพิ่งรู้จักแต่ก็ดูจะเป็นห่วงผมมากอยู่
ไม่รู้เพราะนิสัยเสียของพี่เมฆหรือเปล่านะที่ทำให้เขาไม่ไว้วางใจแบบนี้
“ขอบคุณเฮียลู่มากนะครับ ที่จริงผมก็อึดอัด ไม่เข้าใจหลายๆ อย่าง แต่ก็ไม่โทษพี่เมฆหรอก คิดว่าผมคงเป็นคนที่เขาพึ่งพาไม่ได้มั้ง เขาเลยไม่อยากจะบอกอะไร เอาเป็นว่าผมจะไม่ดัดนิสัยอะไรเขาหรอกครับ แต่ผมจะคอยช่วยทำงานหาเงินอยู่ห่างๆ แล้วกัน” นิสัยคนมันเปลี่ยนยากนี่นา แล้วผมก็ไม่อยากให้เขาต้องมาเปลี่ยนอะไรเพื่อผมด้วย
“เฮ้อ................” เฮียลู่ถอนหายใจยาว
“ทำไมต้องไปใจดีกับไอ้บ้าแบบมันด้วยเนี่ย ใจดีไปมันก็ไม่สำนึก มันก็ไม่เห็นจะแคร์ความรู้สึกนายสักเท่าไหร่ สู้ทำให้กระอักจังๆ สักทีสองที น่าจะดีกว่าแท้ๆ เลยนะ” เฮียลู่ยังคงเสี้ยมผมต่อ จริงๆ เขาก็เสี้ยมมาตั้งแต่ที่เชียงใหม่แล้วแหล่ะ ผมก็คล้อยตามอยู่นะ แต่พอมาคิดดูดีๆ อีกที ผมทำเขาไม่ลงแหะ ไอ้ที่เพิ่งจัดกันไปก็เป็นการสุมหัวกันของเฮียลู่ คุณยูอิโตะแล้วก็มายะ โดยที่ผมไม่รู้เรื่องด้วย
มารู้อีกทีก็ตอนเห็นมายะปากแตกกลับมา แล้วก็พี่เมฆคิ้วแตกกลับไปนั่นแหล่ะ
ผมดูก็พอรู้ว่าพี่เมฆแค้นแค่ไหนที่มายะทำเขาเสียโฉม เขาทำหน้านิ่งได้ทั้งวัน ไม่ค่อยมาหยอกมาแหย่ผมเท่าไหร่ แล้วนี่ไม่รู้ว่าจะหัวเสียอีกไหม ถ้ารู้ว่าผมไม่ได้ไปเรียนภาษาในเซนเตอร์ที่เขาพาไป แต่ผมกลับมาเรียนกับมายะที่ร้านราเมงนี้ ร้านที่ผมคิดว่าจากนี้ไปจะมาทำงานพิเศษหาเงินเลี้ยงปากท้องเวลาพี่เมฆตกงาน
เพราะอันที่จริงแล้ว............
ตระกูลยากูซ่า..ซาคุโมะ กับอิจิยะน่ะ เขาเป็นพันธมิตรกัน....
เขาไม่ได้เป็นศัตรูกันเหมือนอย่างอดีตหรอก
แต่ทำไมพี่เมฆไม่รู้น่ะเหรอ?
ขนาดคนในแก็งค์ระดับล่างๆ ยังไม่รู้เลยครับ พวกกลุ่มอำนาจเก่าก็ยังตีกันเหมือนเดิมอยู่เลย เพียงแต่ผู้นำคนใหม่เขาเริ่มหันมาจับมือกันเองเพื่อความก้าวหน้าแล้ว ไม่แปลกหรอกที่เหตุการณ์นี้จะเข้าแผนเฮียลู่ได้ง่ายๆ
ตอนเย็นเลิกเรียน มายะมารับผมถึงด้านหน้า เพื่อจะได้ไปร้านราเมงด้วยกัน ก่อนหน้านั้นเขาแวะพาไปหาของกินอร่อยๆ ก่อน แถมพาเข้าร้านเกมส์เซนเตอร์ อยากจะบอกเขาจริงๆ ว่าสกิลผมห่วยมาก... แต่เห็นมายะที่ปากมีพลาสเตอร์แปะกำลังสนุกสนานก็ไม่อยากจะขัด
เขาเป็นคนอารมณ์ดี และชอบแกล้งคน... ยิ่งมารู้ว่าพี่เมฆเคยเป็นยังไง ทำงานแบบไหน มายะยิ่งหึกเหิม มีหลายคนบอกว่าให้ผมกับเขาแกล้งเป็นแฟนกันเพื่อให้พี่เมฆหึง... ผมไม่เห็นด้วย แต่มายะยิ้มกริ่ม บอกว่าอยากจะลองดูเหมือนกัน เขาอยากรู้ว่าเวลาผู้ชายหึงผู้ชายมันเป็นยังไง
“ผมว่านายคงไม่ได้เห็นหรอก เพราะพี่เมฆเขาไม่ใช่คนแบบนั้น” ผมพูดไปเป็นภาษาอังกฤษ เพราะญี่ปุ่นยังไม่แข็งแรง
“บอกให้พูดภาษาญี่ปุ่นกับผม!” มายะแยกเขี้ยว เขาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย เอกโบราณคดีเชียวนะ หน้าตานี่ดูไม่ให้อย่างแรง
“ต่อไปนี้ต้องพูดญี่ปุ่น ไม่งั้นก็จะพูดไม่ได้สักที”
“ไฮ่ ฮายยย” ผมพยักหน้าหงึกหงัก
ในที่สุดวันที่พี่เมฆรู้ว่าผมติดต่อกับตระกูลอิจิยะก็มาถึง... หลังจากมายะไปรับผม หาอะไรกิน แล้วพาไปร้านราเมง เป็นกิจวัตรอยู่นานหลายวัน แต่บังเอิญมาเจอแจ็คพอตเข้า ก็ตอนที่มายะลืมของไว้ที่ร้านทำให้จำเป็นต้องเดินย้อนกลับไปอีกทีซึ่งมันก็ไกลนะ แล้วก็เสียเวลามากด้วย พอเดินเข้าร้านไม่ทันไร มายะก็หันหัวเราะเจ้าเล่ห์ใส่ผม
“ฮึฮึ แฟนมาตามแล้วล่ะ” ผมฟังที่เขาบอกก็ตกใจ
“พี่เมฆเหรอ!?”
“ใช่ ไม่แน่ใจนะว่ามานานหรือยัง ถ้าโทรุไม่บอกผมก็ไม่รู้หรอกว่าเขามาดักรออยู่”
“ผม?”
“เปล่า ผมต่างหาก” มายะมีสีหน้าครุ่นคิด ผมเข้าใจในทันที
“แล้วเขาอยู่ไหน ทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะ”
“ไม่รู้สิ ใกล้ๆ นี้ล่ะมั้ง”
“อย่าไปมีเรื่องกันอีกเลยนะ แค่นี้พี่เมฆก็โกรธนายแทบแย่แล้ว”
“และยิ่งจะโกรธกว่าเดิม ถ้าเห็นนายอยู่กับผม อิอิ”
“แล้วจะไปทำอย่างนั้นทำไมล่ะ?”
“อยากเห็นผู้ชายหึงผู้ชายไง”
-*- บ้าไปแล้ว...
ก็พูดไปหลายครั้งแล้วนะว่าเขาไม่หึงผมหรอกน่ะ แนวโน้มไม่น่าจะเป็นไปได้อย่างแรงเลย แต่แนวโน้มที่จะพุ่งเข้ามาซัดมายะคืนน่ะมีมากกว่าถึง 99.99%
“คืนนี้ไม่ต้องกลับห้องนะ ไปนอนห้องผม” มายะทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ใส่
“เฮ้ย ไม่ได้หรอก เดี๋ยวพี่เมฆตามไป จะทำยังไง”
“อยากให้เขาตามนั่นแหล่ะ”
“หาเรื่องใส่ตัวชะมัด คราวนี้คงไม่ใช่แค่ปากแตกแน่”
“ผมเก่งกว่าเขานะ เคยได้ยินไหม เหนือฟ้ายังมีฟ้าน่ะ”
“ไม่รู้หรอกว่าใครเก่งกว่า แต่ไม่ชอบให้ตีกัน เข้าใจไหม?”
“ก็ได้ ผมจะไม่ทำอะไรเขา ถ้าเขาไม่ทำผมก่อนนะ”
ยากตายเลย ถ้าพี่เมฆจะทำแล้วใครจะไปห้ามเขาได้เนี่ย!!!
ผมไม่กล้าเดินออกจากร้านเลยให้ตายสิ ..ไม่อยากเป็นคนห้ามมวยเข้าใจไหม ไม่พร้อมกับเรื่องที่ไปหลอกเขาเรื่องโรงเรียนสอนภาษาด้วย
“ไม่ต้องเครียดหรอกน่า ยังไงเขาก็ไม่กล้าทำอะไรนายหรอก” มายะปลอบที่เห็นผมยืนตัวแข็งอยู่หน้าประตูร้าน ไม่ยอมเดินตามเขาออกไปสักที
“แต่ถ้าต้องมาเจ็บตัวกันทั้งคู่ผมว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีแน่ ไหนจะเรื่องที่ผมปิดบังเขาอีก”
“แล้วทีเขาปิดบังนาย เขายังไม่เห็นจะเครียดอะไรเลยไม่ใช่เหรอ?”
เอ่อ มันก็จริงแฮะ...
ผมยอมเดินออกมาจากร้านในที่สุด ระแวงไปตลอดทางกลัวพี่เมฆจะกระโจนเข้ามา แต่ก็ไม่ยักจะมีอะไรเกิดขึ้น
“คืนนี้ผมจะไม่ไปนอนกับนายนะ” คิดไปคิดมา...อย่าไปทำพี่เมฆโกรธยิ่งกว่าเดิมจะดีกว่า
“เชื่อดิ กลับไปคืนนี้นายเละแน่ ตอนนี้ไปกับผมนั่นแหล่ะดีแล้ว”
เละ!!!
ขนาดนั้นเลยเหรอ!!!?
“เขาคงเที่ยวไปสืบจากใครต่อใครแล้วมั้งว่านายรู้จักผมได้ยังไง”
“แล้วพี่เมฆเขาจะรู้เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“อย่าลืมสิว่าเขาอยู่กับซาคุโมะ... เขาจะไปถามจากใครก็ได้ เพราะคนของพวกนั้นส่วนใหญ่ก็รู้จักผม แล้วผมก็ไปไหนมาไหนเปิดเผยอยู่แล้วด้วย คราวนี้แหล่ะ เมฆได้รู้แน่ว่าผมเดทกับนายมาเป็นเดือนแล้ว อิอิ” สนุกอยู่คนเดียวโดยไม่ถามความเห็นผมเลยเนี่ยนะ! ไม่คิดเลยว่าจุดประสงค์ของการไปรับผมที่โรงเรียนมันเพื่อการนี้
“ผมขอไปดูพี่เมฆที่บ้านก่อนได้ไหม?” มายะทำหน้าเบ้ทันทีที่ฟังจบ เพราะผมมาเปลี่ยนใจกะทันหันตอนกำลังจะเดินเข้าชานชาลาที่สถานีรถไฟ
“ไม่ได้หรอก เพราะคำตอบนายคือปฏิเสธ เรื่องเดทกับผมใช่ไหมล่ะ?”
“ก็ใช่น่ะสิ” ถ้าพี่เมฆถามแล้วผมจะไปโกหกเขายังไง เรื่องเรียนยังพอแถได้นะ เพราะว่าเรียนจริงๆ ถึงจะคนละที่ก็เหอะ
“บอกตอนนี้ไม่ได้หรอก ยังไม่ถึงเวลา”
หน้าตาท่าทางผมคงกระวนกระวายเต็มพิกัด มายะเลยตบไหล่ปลอบผมเบาๆ
“จะได้รู้กันไปเลยไง นายก็อยากรู้ไม่ใช่เหรอ? อะไรที่มันค้างคาใจน่ะ ไม่มีใครชอบหรอก”
ผมพยักหน้าตกลงในที่สุด เพราะในใจลึกๆ แล้ว สิ่งที่คาใจผมอยู่นั้น ผมอยากหาคำตอบมันจริงๆ
มายะไม่ได้อยู่บ้าน เขาเช่าอพาร์ตเมนท์อยู่ในโซนใกล้มหาวิทยาลัย ห้องเขาเล็กกะทัดรัดมาก เตียงนอนได้คนเดียวแน่นอน เหลือที่ว่างตรงกลาง มีโต๊ะญี่ปุ่นกางอยู่ สงสัยแถวนี้แหล่ะมั้งที่นอนผม
“ที่บอกให้ปลดอาวุธเมฆน่ะ ทำแล้วใช่ไหม?” มายะนั่งบนเตียง ส่วนผมอยู่ในฟูกใต้โต๊ะญี่ปุ่น พร้อมชาร้อนหนึ่งแก้ว
“อื้ม”
“ไม่รู้หรอกว่าจะโมโหหึงแค่ไหน เลยต้องป้องกันเอาไว้ก่อน เพราะผมก็ไม่ได้รู้จักเขาดีซะด้วยสิ”
“เขาโมโหที่นายไปต่อยเขาหรอกน่ะ”
“ถ้าเรื่องหมัดผมไม่แพ้ใครอยู่แล้ว” มายะชูกำปั้นขึ้นยิ้มอย่างมั่นใจ ส่วนผมก็หวั่นใจยังไงก็ไม่รู้สิ
“อ่ะ เก็บนี่ไว้ในกระเป๋า” มันเป็นถุงอะไรสักอย่างเหมือนมีของเหลวอยู่ข้างใน
ผมทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถามกับมายะ
“พอเจออากาศหนาวแล้วมันจะอุ่น” เหรอวะ? แต่ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร เก็บมันไว้ในกระเป๋าอย่างที่บอก
“เมื่อไหร่แฟนจะมาน้า.....” มายะล้อเลียนอย่างนึกสนุก แต่ผมไม่คิดจะสนุกอะไรด้วยเลย
“ขออย่าให้มาเถอะ สาธุ....” พนมมือไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่ถึง 3 วินาที
Ping-Pong- - -
เสียงกริ่งดังอยู่หน้าประตูเลยครับ ผมมองหน้ามายะอย่างตื่นๆ มันระแวงแปลกๆ ชอบกล หวังว่าคนที่มากดกริ่งจะไม่ใช่พี่เมฆนะ ผมไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่ให้พี่เมฆมานะ ไม่ใช่เรียกให้เขามาเร็วขึ้น!
“มาแล้ว หลบไปก่อน อย่างเพิ่งโผล่หน้าออกมานะ” มายะลุกจากเตียง ผมรีบคว้าเสื้อเขาเอาไว้
“อย่าเปิดดีกว่า!”
“ไม่เปิดก็ไม่รู้เรื่องสิ”
ผมนั่งคอยเงี่ยหูฟังเสียงอยู่ด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ และพอได้ยินเสียงมายะปลดล็อคเพื่อเปิดประตูเท่านั้นแหล่ะ
เสียงมาเลยครับ เสียงเหมือนอะไรหนักๆ กระทบกันอย่างแรง แล้วผมก็เห็นพี่เมฆวิ่งเข้ามาในห้อง และพอเห็นผมนั่งอยู่ในฟูกเท่านั้นแหล่ะ
เขากระชากคอเสื้อผมขึ้น จนตัวผมลอยติดมือเขามา
พี่เมฆไม่ถามอะไรผมสักคำ เขาลากคอผมออกจากห้อง แต่มายะยังยืนขวางประตูไว้อยู่ ปากเขามีเลือดซิบออกมาตำแหน่งเดิมเลย แต่พี่เมฆยังดูปกติดีอยู่
“เขาเริ่มก่อนนะ” มายะพูดจบ พี่เมฆก็หันมาถลึงตาใส่ผม
“มันพูดอะไร?” เขาฟังไม่ออกครับ เพราะไม่ยอมไปเรียนภาษาจริงจังสักที
“มายะ ขอร้องล่ะ” ผมไม่ตอบพี่เมฆ แต่หันไปบอกคนที่ยืนขวางอยู่
คราวนี้ดูเหมือนพี่เมฆจะแปลออก เพราะศัพท์มันง่าย เขาปล่อยคอเสื้อผมแล้วทำท่าจะเข้าไปซัดกับมายะต่อ ผมต้องตามไปดึงแขนเขาด้วยกำลังทั้งหมดที่มี
“ก็ได้ ไปสิ เดี๋ยวเดินไปส่ง” มายะมันชิวครับ แถมผายมือให้พี่เมฆ
“กวนตีนเหรอมึง!” ภาษาอังกฤษที่เขาใช้ด่ามายะ ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่ก็ฟังออก
“ไปรอที่ห้อง” พี่เมฆผลักหลังผมออกจากห้อง ส่วนเขาหันมาถามมายะ
“ให้กูล่อมึงตรงนี้ก็ได้นะ” ไม่ดี! ไม่ดีแน่ๆ อ่ะ เกิดใครผ่านมาเห็นแล้วแจ้งตำรวจเป็นเรื่องใหญ่แน่
“ที่เงียบๆ ดีกว่า ไม่อยากให้ฝ่ายปกครองมาเจอ” มายะยิ้มยียวน
แล้วเขาก็เดินนำพี่เมฆลงไป โดยไม่กลัวหลังเลย
“คุณกับผม เดี๋ยวเรามีเรื่องต้องคุยกันยาว” พี่เมฆถอนหายใจ เขาเดินไปได้สามก้าวก็หยุดชะงัก แล้วล้วงไปหยิบกระเป๋าตังค์ออกมายื่นแบงค์หมื่นให้ผม
“เอาตังค์ไปซื้อกาแฟกระป๋อง ไม่ต้องนอนกันหรอกคืนนี้” ผมไม่รับเงินนั้น แล้วใครจะบ้ามีอารมณ์ไปซื้อกาแฟ แค่นี้ผมก็หลับไม่ลงแล้ว
“ใช่คุยแน่! แล้วพี่ไปมีเรื่องอะไรกับมายะ?”
“อย่าเรียกมันแบบสนิทสนมได้ไหม! หรือว่าคุณไปสนิทไปแนบไปนาบกับมันมาแล้วจริงๆ?” ผมโกรธจนมือสั่น จ้องตาเขาแบบเอาเรื่องสุดๆ
“เรื่องคุณน่ะไว้จัดตอนสุดท้าย ตอนนี้ผมจะไปเอาเลือดหัวไอ้มายะก่อน แล้วก็อย่ามาขวาง ถ้าขวางผมจะอัดคุณรวมกับมันนั่นแหล่ะ!”
พี่เมฆจะต่อยผม? แล้วเขาโมโหอะไร ไม่ถามผมสักคำ ไอ้ที่มีคดีเก่ากับมายะก็เข้าใจอยู่ แต่เขาก็น่าจะรู้ว่าตัวเองไม่เคยพูดเรื่องมายะให้ผมฟังสักหน่อย
ผมวิ่งตามทั้งคู่ไป แต่ซอยแถวนั้นมันก็ค่อนข้างซับซ้อนน่าดู ผมไม่เคยมาโซนมหาวิทยาลัยเสียด้วยสิ
ตอนดึกๆ อากาศหนาวอย่างนี้ ไม่ค่อยมีคนเดินพลุกพล่านอยู่แล้ว ทำไงดีเนี่ย!!
ผมลองเดินมาทางฝั่งสวนสาธารณะ ถ้าคนมันจะมีเรื่องกันน่ะ มันต้องห่างไกลผู้คนหน่อย ตอนอยู่ในห้องเรียนชั่วโมงประวัติศาสตร์รู้สึกว่าจะมีแม่น้ำไหลผ่านแถวๆ นั้นด้วยนะ
สุดปลายสะพานข้ามแม่น้ำผมเห็นเงาคนกลุ่มใหญ่ ไม่ใช่แค่พี่เมฆกับมายะ แล้วพอเข้าไปส่องดูใกล้ๆ ผมเห็นเป็นพวกคุณยูอิโตะ! เพียบเลยครับ มาเต็ม...
นี่มันหมายความว่าไง พี่เมฆจะโดนรุมยำตีนเหรอ!!!?
H
:pig4:
-
ลุ้นๆ ดูว่าใคจะน่วม 55555555555555 :hao7:
-
งานเข้าละไง.....แต่แอบสะใจอิพี่เมฆเบาๆ
มีอะไรชอบปิดมายด์ดีนัก เป็นไงล่ะ หึงอ่าดิ หุหุ
-
:pig4: :3123:
-
:) :)
-
M ♠ M
31
ผมมองดูคนที่ยืนล้อมอยู่ห้าหกชีวิต จากตอนแรกที่มีแค่ไอ้มายะคนเดียว...
มาสเตปนี้แล้ว แม่งจะอะไรซะอีกล่ะ นอกจากทั้งหมดเป็นแผนเพื่อล่อผมออกมายำ
แม่งกูไม่เข้าใจอ่ะ! แค่โด้กระดาษไปไม่กี่แผ่น แต่พวกมึงกะจะเล่นกูถึงตายเลยป่ะเนี่ย?
บรรยากาศของยากุซ่าผมเฉยๆ นะ พวกมาเฟียฮ่องกง หรือแถวเซี่ยงไฮ้ที่ผมเคยอยู่ ดูจะเถื่อนกว่านี้ แต่สำหรับผมก็ไม่ประมาทหรอก เพราะพวกญี่ปุ่นนี่ความคิดสร้างสรรค์เขาเยอะ ผมอาจเจออะไรแปลกๆ เข้าก็ได้
ตอนแรกก็สงสัยทำไมถึงเจอนีออนอยู่กับไอ้มายะ กูว่า กูก็ไม่ได้ไปเดินโชว์ตัวกับเขานี่เว้ย ยกเว้นตอนแรกๆ ที่มาแค่นั้น... ผมค่อยๆ สังเกตทีละคน และคุ้นหน้าอยู่คนนึง ที่เหมือนจะเคยเห็นตอนมาวันแรก
พอจำได้เท่านั้น แม่งกูพลาดฉิบหาย! ไอ้เห้นี่มันอยู่อิจิยะ แล้วเสือกมาเห็นผมอยู่กับนีออนอีก เอาเข้าไป แม่งยิ้มมุมปากนิดๆ ให้ผมด้วยนะ
สัด จะอ่อยกูหรือยังไง?
ไม่ค่อยอยากเชื่อว่านี่คือเรื่องบังเอิญที่มันเข้ามาพัวพันกับทั้งผมและนีออน โลกนี้มันไม่มีหรอกเว้ย เรื่องบังเอิญ แต่ก็เพราะเหตุใดผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันที่มันไปโผล่หัว ณ ที่อพาร์ตเมนต์ของผมในวันนั้น…
กูไม่เข้าใจ
กูโง่
หรือกูเซ่อ?
ผมพลาดอะไรไปวะ?
“เป็นไง? ตกใจไหมที่ได้เจอกันอีก?” ไอ้มายะถามภาษาอังกฤษ ไม่โชว์โง่เหมือนครั้งแรกที่เจอกัน ที่แม่งพ่นภาษาถิ่นมันไฟแล่บใส่ผม
ขอเถอะสัด กูเกลียดรอยยิ้มมึงว่ะ
“แล้วหน้าตากูดูตกใจเหรอ?” ผมถามมันกลับ
“ก็ดูตกใจมากอยู่นะ ตอนที่เห็นมายด์” ไอ้สัด กูไม่ตกใจเท่าตอนเจอพวกมึงร้านราเมงหรอก อาการอย่างนั้นนี่ถ้าไม่เกรงใจเพื่อนบ้านกูนี่เตรียมทำยุทธหัตถีไปแล้ว
“เรื่องงานก็ส่วนเรื่องงานนะ” ไอ้มายะพล่ามต่อ
“แต่เรื่องมายด์... ไม่รู้หรอกนะว่าเป็นอะไรกัน แต่ผมไม่ยกเขาให้ใครหรอก”
เลือด!!!!!
เลือดมาเต็มครับ!! ปีนขึ้นมาอยู่บนหน้าผมแบบเฉียบพลัน
แถวบ้านนี่เรียกเลือดขึ้นหน้าขั้นอีโว!!!
ใครมายั่วยุอะไรผมไม่เคยหวั่นไหวนะ แต่ครั้งนี้คือนีออนแม่งไม่บอกอะไรผมเลย ไม่รู้โดนมันล้างสมองอะไรมาหรือเปล่า ถ้าผมไม่ไปเจอเองสงสัยคงกะให้รู้ชาติหน้ามั้งว่าไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น แถมอยู่คนละวงโคจรกับผมอีก แม่งโคตรเฮงซวยชัดๆ
นี่ไม่ได้หึงนะ แต่มาหยามกันแบบนี้ผมไม่ชอบว่ะ
“มึงจะรู้สึกเหี้ยไรกับใครก็เรื่องของมึง ไม่ต้องมาบอก ที่กูอยากรู้ตอนนี้คือมึงจะบวกเมื่อไหร่ มึงว่ามาไอ้สัด”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ผมเอาคืนแน่ ...ตอนนี้ก็แค่สงสัย ว่ามายด์เป็นอะไรกับนาย ทำไมต้องไปฉุดกระชากเขาขนาดนั้น รู้ไหม ถ้าเขาไม่ขอร้องผม ป่านนี้มันคงไม่มาจบที่นี่หรอก..”
“จบที่ไหนก็เหมือนกันว่ะ คราวนี้มึงได้แดกตีนกูจนอิ่มแน่”
ไม่อยากเสียเวลาสนทนาแล้วเว้ย!
ล่อแม่งเลยแล้วกัน!
เข้าใจคำว่าเลือดขึ้นหน้าก็คราวนี้แหล่ะ พลังที่ผมสะสมไว้นี่เอามาปลดปล่อยที่นี่จนแทบหมดแม็ก
จาก 6 เหลือ 2 ใครอยากได้มือ ใครอยากได้ตีน
ผมนี่แจกยับ!
“ไม่เบาเหมือนเดิมเลยนะ” อีก 1 ชีวิตที่เหลือพูดขึ้น ถามว่ารู้จักมันไหม คือไม่... แต่ที่แน่ๆ มันคือคนที่นำพาหายนะมาให้ผมในวันนี้
ผมพุ่งหลาวเข้าไปจะซัดมัน
แต่มันหลบครับ หลบพลิ้วแล้วแทงศอกเข้ามา ผมก้มหลบจะเตะตัดขา มันก็กระโดดหลบได้อีก
ผลัดกันแลก แต่ก็ล้มมันไม่ลงสักที จนผมชักสงสัยว่ามันไปสักวัดไหนมาวะ แคล้วคลาดไปถึงไหนมึง!
“ผมเองดีกว่ายูอิโตะซัง” ไอ้มายะดันตัวเองขึ้นมาเผชิญหน้ากับผม แล้วปล่อยอีกฝ่ายให้หลบไป
หน้าตามันดูโคตรชิว แต่กูไม่ชิวนะบอกเลย คดีมึงเยอะสุดๆ ถ้ามันไม่ตายคาตีนผมวันนี้ ผมคงนอนไม่หลับ
ไอ้มายะ เดี๋ยวกูจะสอนดาราศาสตร์มึงเอง ว่าแกแลกซี่มีดาวกี่ดวง กูจะให้มึงไปนอนนับจนพอใจเลย !
ไม่ต้องเสียเวลาไหว้ครูกันเลยจังหวะนี้ ในเมื่อไอ้คนที่แค้นมาหลายวันยืนอยู่ตรงหน้า และความแค้นยิ่งอัดทะลุจุดเดือด พอเห็นมันอยู่กับนีออน กลยุทธที่ร่ำเรียนมาทั้งหมด ผมใส่ไม่มียั้ง แต่ก็ยอมรับว่ามันแม่งหลบเก่งจริง หลบได้เกือบหมดทุกกระบวนท่า
“อย่าคิดว่าตัวเองเหนืออยู่คนเดียว” ไอ้มายะโม้ทันทีที่มันหลบหมัดสุดท้ายผมได้ แต่สเตปมึงกูเมมไว้ในสมองหมดแล้ว ไอคิวกู 220 อย่าคิดว่าจะมาโม้ต่อหน้ากูได้
ผมทำทีจะพุ่งไปอัดมันตรงๆ มันเบี่ยงหลบตามที่คิด แต่ผมกระโดดพลิกตัวกะทันหันทำให้มันต้องเบี่ยงตัวไกลออกไปอีกจนขาที่รับน้ำหนักเสียสมดุล
ถึงกูจะเคยสอนเลขนะเว้ย แต่หลักฟิสิกส์กูมาเต็ม
ขาไม่ใช่ส่วนที่ผมจะประเคนให้มัน แต่เป็นหลังเท้าเบอร์ 40 ของกูนี่ล่ะที่อยากจะให้มันได้ชิม
ปั้ก!!!
เข้าเบ้าหน้าตามประสงค์
เห็นเลือดหยดลงมาตามมุมปากทันที ผมแสยะยิ้ม
“มึงรุกเก่งไม่เท่ากูหรอก ไม่ต้องสะเออะอยากไปเป็นเจ้าของใคร” ถ้าฉลาดคงรู้ว่าผมหมายถึงนีออน นีออนที่ร้อยวันพันปีไม่มีใครมาสนใจ แต่พอเป็นเมียผมเท่านั้นแหล่ะ ปัญหามาทันที
ไอ้มายะเอาหลังมือปาดเลือด มันมองเหมือนเจ็บใจอยู่แป้บนึง แล้วบอก
“แต่ถ้าเต็มใจให้เป็น มันก็อีกเรื่องใช่ไหมล่ะ?”
“แล้วถ้ากูไม่ให้ มึงจะทำไม”
“ก็ไม่ทำไม ถ้าเขาเลือกจะอยู่กับผม”
เลือด!!! แม่งปีนขึ้นหน้ากูอีกแล้ว คราวนี้ผมแทบจะกระโจนเข้าไปซัดมันแบบไม่ลืมหูลืมตาเลย หลบได้หลบไป ถ้าแรงมึงเหลือพอบวกกู!!
ไอ้มายะยกมือกันหมัดผม แต่ด้วยแรงแค้นก็ทำให้มันต้านผมไม่ไหว ต้องล้มลงไปนอนนับดาวอย่างที่ผมตั้งปณิธานไว้นั่นแหล่ะ
“มายะ! เรื่องส่วนตัวน่ะเอาไว้ก่อน!” ไอ้ข้างหลังตะโกน แล้วออกมาเผชิญหน้ากับผมเอง ไอ้มายะทำหน้าขัดใจแล้วค่อยลุกขึ้นยืนแบบทุลักทุเล
“ขอโทษครับ ยูอิโตะซัง” ภาษาญี่ปุ่นที่กูแปลออก สรุปมันชื่อนี้?
อ่อ.... ผมพยักหน้าเข้าใจ ดาต้าที่ไอ้ซาจิเคยให้ผม คุซาวะ ยูอิโตะ นี่มันระดับหัวหน้าเขตเลยนะ ถ้าเล่นมันได้สงสัยผมได้เป็นตำนานชั่วข้ามคืนแน่
“เอกสารที่มึงเอาไป ถ้าไม่เอามาคืนภายในพรุ่งนี้ อย่าหวังว่ามึงจะอยู่ที่นี่ต่อได้ นอกจากไม่มีที่อยู่แล้ว มึงจะเสียคนสำคัญไปด้วย”
“มีปัญญาอะไรมาขู่กู?” แม่งพูดเหมือนกูอยู่ในยุคขี่เกวียนไปทำงานเลยนะมึง
“มีแบบที่มึงคิดไม่ถึงยังไงล่ะ....”
“ก็เอาดิ”
กริ๊ก
ไอเทมที่ผมไม่ได้เห็นมานาน
แต่เห็นแล้วก็นึกถึงหน้านีออนขึ้นมาทันที
มีช่วงหนึ่งนะ ที่ผมเห็นเขาประกอบปืน แล้วยังยิงปืนแม่นแบบโคตรไม่เข้ากับหน้าตาอีก
ใครว่าผมเกรียนลืมเมีย ที่จริงไม่ใช่ ผมน่าสงสารกว่านั้น ผมเกรียนจนเมียลืม แล้วไปยุ่งกับไอ้ยุ่นหัวแดงนี่มากกว่า
“มึงจะยิงกู นี่มึงถามความเห็นแฟนคลับกูยังว่าเขาจะยอมไหม?” ไอ้สองตัวทำหน้าหมางงใส่ผม
อ้าว ก็งงดิ
บอกเลยว่าผมไม่กระจอกนะ
ตอนแรกผมมาเดี่ยว แต่แป้บเดียวผมใช้คาถาแยกเงาได้ 10 ร่างภายในเวลา 3 นาที
ปืนน่ะ กูไม่ชอบใช้บอกแล้ว
แต่ถ้าให้คนอื่นใช้น่ะ มันก็อีกเรื่อง
“ถ้าไม่ยิง กูยิง” ใครเร็วกว่าได้เปรียบ วิธีนี้ไม่ว่ายุคสมัยไหนก็ยังใช้ได้ดีเหมือนเดิม พูดจบผมได้ยินเสียงขึ้นนกจากไอ้ยูอิโตะ แต่คงช้ากว่าคนที่มันเล็งรออยู่ก่อนแล้ว
ช่วยไม่ได้ที่มันไม่ 1-1 กับผม เอาพวกมาข่มก่อน
มันมีแบ็ค ผมก็มีแบ็ค
กูรู้.... กูเรียนมา
ฟึ่บ!
ปืนเก็บเสียง ผมชอบนะ แต่ภาพที่เห็นตอนนี้มันไม่ใช่ว่ะ
ก็รู้อยู่นะว่านีออนกระจอก
แต่ก็ไม่คิดว่าจะโง่ขนาดนี้
ตุบ!
ล้มเหมือนตุ๊กตาเสียขาเลยครับ
ผมยืนตัวแข็งอยู่กับที่
ไม่นึกมาก่อนว่าเขาจะโผล่มาตอนนี้ ในเวลาแบบนี้...
ไม่สิ
คนที่โง่คือผมเอง
ผมเห็นนีออนล้มพับลงไปต่อหน้าต่อตา และเลือดค่อยๆ ไหลซึมผ่านเสื้อกันหนาวตัวหนาสีอ่อนออกมาอย่างรวดเร็ว
ขาผมเหมือนเป็นอัมพาต แต่ก็ไม่รู้แม่งพากูมาล้มอยู่ตรงหน้าเขาได้ยังไง
ผมค่อยๆ ประคองนีออนที่นอนนิ่ง เบิกตากว้างมองผมขึ้นมาบนตัก ดูตำแหน่งเลือดที่พุ่งออกมา อยู่ใกล้หัวใจมากจนผมกลัว
แต่แค่นี้ก็รู้แล้ว
หัวใจผมเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...
ความกลัวที่ลืมมันไปนานแล้ว...
รู้สึกแบบนี้เองเหรอวะ...
กลัวจนเหมือนจะขาดลมหายใจ
ผมประคองนีออนขึ้นมาแล้วกอดเขาไว้แน่น...
ไม่นะเว้ย! ไม่นะเว้ย!!... ไม่นะเว้ย!!!!
มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิวะ!!!
“มายด์..” เสียงที่เรียกเขาเหมือนไม่ใช่เสียงผม มันทั้งสั่น ทั้งเบา จนแทบไม่ได้ยิน
“มายด์...คุ..ณ...อ ย่าเป็นแบบนี้สิวะ!...” ผมเค้นเสียงออกมาจากลำคอ พร้อมไอ้น้ำบ้าๆ ที่มันเอ่อออกมาจากตาไม่หยุด มายด์นอนนิ่ง อ้าปากเหมือนจะพูด แต่ไม่พูด
“เจ็บเหรอ? เจ็บใช่ไหม อยู่นิ่งๆ นะ ผมจะพาคุณไปหาหมอ”
“............................” มายด์ตัวกระตุก ตาโตจ้องมองผม พร้อมคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเหมือนเจ็บปวด ผมทนดูไม่ได้ กอดเขาไว้แน่น ไม่กล้าขยับตัวอีกเพราะกลัวแผลเขาสะเทือน สิ่งรอบข้างเป็นยังไง ผมลืมหมดทุกสิ่ง
“เฮ้ย! อดทนหน่อย รถพยาบาลกำลังมาแล้ว” ไอ้มายะดึงไหล่ผมไว้ แขนผมเกร็งแน่นจนแทบไร้ความรู้สึก
แต่พอก้มลงดูหน้าเขาอีกที ก็เห็นว่าเขานอนหลับตา หายใจรวยรินเต็มที
ผมเจอคนมาก็มาก ที่ตายเป็นศพให้นอนแดกก็เยอะ ที่ใกล้ตายก็ไม่น้อย
ประสบการณ์ไม่ได้ทำให้เข้มแข็งขึ้นมาได้เลย ลืมแม้กระทั่งเหตุผลทุกอย่างพอรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังจะตาย...
“มายด์! ตื่น มายด์!!! อย่าเพิ่งหลับสิวะ มายด์!!” ผมพยายามตบหน้าเขาเบาๆ เรียกสติ
“ถ้าอยากนอน ก็ไปนอนบ้านเรานะ! ตรงนี้....มันไม่ใช่ว่ะ โธ่เว้ย! ผมไม่ให้คุณตายนะเว้ย!!! มายด์!!” ผมก้มลงกอดเขา แนบหน้าเปื้อนไอ้น้ำบ้าๆ กับหน้าเขา ที่หนักกว่านี้ ที่โหดกว่านี้เป็นสิบเป็นร้อยเท่ายังผ่านมาได้ ทำไมเรื่องโง่ๆ แบบนี้ถึงต้องมาเกิดขึ้นกับเขาด้วยวะ! มันจะเหี้ยเกินไปหน่อยไหม
“มายด์.. มายด์… พูดอะไรสักคำ!! มายด์!!” ผมเรียกเขาเหมือนคนบ้า เหมือนคนสติแตก ไม่ได้สนใจรอบข้าง แค่คนตรงหน้าเท่านั้น แต่เหมือนเสียงของผมจะส่งไปไม่ถึง...
“อ ย่า..... ขอร้อง”
“...................”
“ผมรักคุณ”
“………………………”
“อยากฟังใช่ไหม คุณตื่นมาฟังผมดิ ผมรัก.... อึก...”
“..............................”
โลกหยุดหมุน
และผมไม่รู้ว่าตัวเองนั่งกอดมายด์อยู่ในท่านั้นนานเท่าไหร่
♠♠♠
น้ำตาที่ชาตินี้ไม่คิดว่าจะได้เห็น
พี่เมฆร้องไห้!! ผู้ชายอย่างเขาที่เรื่องหนักหนาสาหัสกว่านี้ ทำให้เจ็บตัวกว่านี้ ทั้งโดนยิง โดนแทง แผลลึกเลือดท่วมแค่ไหนก็ไม่เห็นเขาจะเคยทำหน้าเจ็บปวดเลยสักครั้ง
แต่มาวันนี้ ผมกลับเห็นน้ำตาของเขา
ผมร้าวรานไปเขา รู้สึกแหลกสลายไปกับเขา และรู้สึกตื้นตันกว่าครั้งไหนๆ ที่ได้ยินเขาพูดว่า ‘รัก’ ผม
คำที่ผมอยากได้ยินมาตลอด
แม้พี่เมฆจะชอบทำตัวไม่น่าเชื่อถือ ชอบล้อผม หลอกผมเหมือนเป็นเด็กโง่ๆ แต่คำนี้เท่านั้นที่เขาไม่เคยพูดออกมา แม้ว่าผมจะสารภาพจะพูดไปแล้วหลายครั้งเขาก็ทำเป็นไม่สนใจ บางทีออกจะทำท่าเหมือนไม่อยากรับรู้ด้วยซ้ำ
ทั้งหมดมันคืออะไร มันทำให้ผมไม่มั่นใจ ผมอยู่ได้โดยการรักเขา และยอมรับการดูแลห่วงใยที่พี่เมฆให้แค่นี้ก็พอ
คิดว่ามันน่าจะพอ สำหรับผม...
แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าได้รักตอบมันก็คงจะดี
ผมจะได้ไม่รู้สึกครึ่งๆ กลางๆ อีกต่อไป
ผมหลับตาลง ซึบซับช่วงเวลาและคำพูดนี้ไว้ให้นานที่สุด มันคงเป็นความทรงจำที่ผมคงไม่มีวันลืม
พี่เมฆนั่งกอดผมท่าเดิม ท่ามกลางความรู้สึกที่เหมือนทุกอย่างมันหยุดนิ่งไป ผมรู้สึกเปียกที่แก้มกับน้ำตามากมายของเขา ผมเองก็เช่นกัน ดีใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวเลย
เมื่อไหร่จะขยับตัวได้สักทีวะ?
ผมจะได้กอดเขาตอบ
แล้วก็จะปลอบเขาให้หายช้อคด้วย
คิดแล้วมันก็ไม่น่าเป็นไปได้นะ... ไม่คิดเลยจริงๆ
H
ใกล้จะถึงความจริง TT^TT
-
ซึ้งมากกกกกกกก เป็นฉากบอกรักที่ดราม่าที่สุดอ่ะ
-
พี่เมฆในที่สุดก็บอกรักน้องได้เสียทีนะ หวังว่าจะไม่สายเกินไป
น้องมายด์อย่าเป็นไรนะลูก สงสารอิพี่เมฆมัน เดี๋ยวมันเสียใจจนเป็นบ้าไปก่อน
และต้องขอบอกคนเขียนเรื่องนี้เลยว่า เราชอบเรื่องนี้มาก อิพี่เมฆมันเกรียนโคตรๆ 555+
เป็นกำลังใจให้นะคะ จะรอบทสรุปจ้า :3123:
-
พี่เมฆคงอยู่ในอาการช็อกมาก ก่อนหน้านี้แค่มายด์มีแผลพี่เมฆก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟและนะ ตามไปล้างแค้นให้เลยทีเดียว
นี่เป็นการแสดงความรักและห่วงใยในแบบฉบับของพี่เมฆผู้ปากแข็งก็เป็นได้
สู้ๆค่ะคนแต่ง รอตอนต่อไปเน้อ :L2:
-
:pig4: :pig4:
-
:กอด1:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ยังลังเลว่าชอบน้องเวอร์ชั่นใสหรือโหดมากกว่า 555 พี่เมฆตลกดี สงสารคม ไม่เข้าใจเรื่องบ้านน้องเท่าไหร่ สรุปแม่หลอกใช้?
เพิ่งสังเกตว่าเรื่องเขียนมายาวนานมาก แต่ใกล้จบแล้วใช่ไหมเอ่ย?
-
M ♠ M
31.5 (END)
“เกลียด! เกลียดฉิบหายเลยโว้ย!!!” พี่เมฆทำไมต้องโวยวายไม่ยอมรับความจริงด้วยเนี่ย
“โนๆๆๆ ไม่ทันแล้วๆ... มายด์ได้ยินนะ! ได้ยินชัดเต็มสองหูเลยด้วย พี่เมฆบอกว่าไรน้า............ต่อกติ๊กต่อก”
“....................................”
“ติ๊กต่อกๆ”
“ผมลืมไปแล้ว”
“บอกว่า ‘ผมรักคุณ’!!!”
พี่เมฆทำหน้าเหมือนจะตายให้ได้พอผมพูดจบ เขาเบือนหน้าหนี เท้าคาง ขมวดคิ้วเครียด
“ผมรักคุณ!!! ผมรักคุณ!!!!! ผมรักคุณ.........!!!!!......อ๊ายยย โรแมนติกอ่ะ!!!!”
“ไปสาวแตกไกลๆ ตีนผมเลยไป๊” เขาลุกขึ้นจากโซฟา หยิบบุหรี่ไฟแช็คออกไปนอกระเบียง ส่วนผมก็ตามไปกอดเขาจากข้างหลัง
ก็มันดีใจอ่ะ ดีใจมาก จะให้ทำไง พี่เมฆทั้งบอกรัก ทั้งร้องไห้เลยนะ มันเป็นอะไรที่....ซึ้งอ่ะ ซาบซึ้งจนอดยิ้มอารมณ์ดีแบบสุดๆ ไม่ได้เลย
“ไม่เห็นต้องอาย ไม่เห็นต้องเขินเลยนี่ ผมก็รักพี่เมฆนะ”
“อย่ามาแรดแถวนี้”
“นี่มันความรู้สึกที่เรามีให้กันนะ!”
“ดูละครหลังข่าวมากไปหรือไง ถอยดิ อย่ามากอด” พี่เมฆทำเหมือนจะแกะมือผมออก แต่แรงที่ดึงมันน้อยเหลือเกิน เหมือนคนไม่ตั้งใจปฏิเสธ
ผมรู้แล้ว พี่เมฆชอบปากอย่างใจอย่าง
ปากบอกไม่รักผม ชอบกวนตีนผม แต่ทุกอย่างที่เขาทำน่ะ ตรงข้ามหมดเลย
ไร้ข้อกังขาใดๆ ทั้งสิ้นแล้วครับ อิอิ....มีความสุขอ่ะ
“ไม่ต้องเขินหรอกน่า รักผมไม่ใช่เหรอ รักกันก็ต้องกอดกันสิ”
“โว๊ะ ดื้อด้าน!”
ผมกอดเขาแน่นไม่ยอมปล่อย หน้าแนบกับแผ่นหลังกว้างที่อบอุ่น
พี่เมฆขี้อายแล้วน่ารักอ่ะ เห็นเขาเป็นแบบนี้มันทั้งมีความสุขทั้งสะใจแบบบอกไม่ถูก ผมไม่ได้จะแก้แค้นที่เขาเคยกวนตีนอะไรผมนะ ก็แค่แสดงความรู้สึกที่มีให้เขาได้รู้เท่านั้นเอง
“แม่งบัดซบฉิบหาย ตกงานเลยกู” พี่เมฆบ่นๆๆ เพราะพอเขารู้ความจริงทั้งหมด เขาก็อารมณ์เสียมาจนบัดนี้เนี่ยแหล่ะ
“ไม่ตกงานสักหน่อย ยูอิโตะซังเขาจะให้พี่เมฆไปเป็นบอดี้การ์ดไม่ใช่เหรอ” ผมปล่อยเขาแล้วลากแขนกลับเข้าห้องตามเดิม อยู่ข้างนอกนานๆ มันหนาวจะตาย
พี่เมฆทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา หน้าตาพอพูดถึงยูอิโตะซังนี่แบบเหมือนอยากจะลากมาหักกระดูกยังไงอย่างงั้น
“ใครมันจะไปมีอารมณ์ทำงานให้ไอ้คนพรรค์นั้นวะ!”
“เขาอุตส่าห์เป็นถึงเพื่อนเก่าพี่เมฆเชียวนะ” คนอะไรจำเพื่อนตัวเองไม่ได้..
ผมรู้ว่ายูอิโตะซังกับเฮียลู่รู้จักกัน แต่ก็ไม่นึกว่าเขาจะรู้จักพี่เมฆด้วย สามคนนี้เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนตอนอยู่เมืองจีน ยูอิโตะซังจริงๆ แล้วเขาก็เป็นคนจีนด้วยเหมือนกัน แต่เปลี่ยนชื่อ และย้ายสัญชาติมาอยู่ที่ญี่ปุ่นนานแล้ว
เพียงแต่ว่า...พี่เมฆไม่รู้ และเขาก็จำเพื่อนตัวเองไม่ได้นั่นแหล่ะ
“หน้าตาเหมือนเพิ่งไปขุดปลวกแดกมาอย่างงั้น ผมจะไปจำมันได้ไง คนหน้าเหี้ย ผมไม่จำหรอกนะ ผมจำได้แต่คนหน้าตาดี” พี่เมฆยังแถไปอีก ยังไม่ยอมรับความผิดของตัวเอง ถ้าผมเป็นยูอิโตะซังมาได้ยินเขาด่าแบบนี้ผมเสียใจนะเนี่ย
แต่พี่เมฆเป็นคนปากไม่ตรงกับใจอยู่แล้ว
ฉะนั้นผมจะตีความว่าเขาดีใจมากที่ได้เจอเพื่อนเก่าแล้วกัน อิอิอิ
“เราไปเลี้ยงข้าวยูอิโตะซังกับมายะสักมื้อดีไหม?” พี่เมฆหันมาแยกเขี้ยวใส่ผม
“ร้านมิโดริคาสะ ซูชิหอยเม่น อร่อยมากๆ”
“อย่าเพ้อ จะให้ผมไปเลี้ยงข้าวพวกมันเหรอ ฝันไปก่อนเถอะ!”
“แต่มายด์ชวนแล้ว”
พี่เมฆยกมือเขกหัวผม ตอนแรกนึกว่าเจ็บ แต่ไม่เจ็บอ่ะ
พี่เมฆก็แบบนี้ทุกทีแหล่ะ ทำหน้าเหมือนโกรธแต่ไม่โกรธหรอก
ณ ร้านมิโดริคาสะ ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใสให้กัน ยกเว้นพี่เมฆที่หน้าตาบูดบึ้งมากๆ
เขาพูดภาษาจีนใส่ยูอิโตะซังล้งเล้งๆ เป็นชุด และแน่นอน ผมกับมายะฟังไม่ออกได้แต่นั่งงง
“นายโอเคไหมมายด์?” มายะที่นั่งฝั่งตรงข้ามถามผม ระหว่างรอพี่เมฆเถียงกับเพื่อนเขา
“โอเคมากๆ” ผมยิ้มกว้างตอบ แอบเหลือบมองพี่เมฆนิดๆ ก็เขินขึ้นมาอีกแล้วกับคำว่า ‘ผมรักคุณ’ ถึงแม้ว่าหลังจากนั้นจะไม่ยอมพูดแล้วก็เหอะ แต่ผมเข้าใจแหล่ะ
“ไม่เจ็บมากนะตรงนั้น”
“อื้ม หายเจ็บแล้ว”
ก็ตรงที่โดนยิงนั่นแหล่ะครับ นัดเดียวทำพี่เมฆของผมเสียศูนย์เลย ถ้าเป็นผมไม่รู้เรื่องรู้ราวก็คงตกใจแบบเขานั่นแหล่ะ แต่ความจริงมันไม่ใช่อ่ะ
ผมถูกยิงด้วยกระสุนยาชา ..มันชาไปทั้งตัวจนพูดไม่ได้ไปพักใหญ่เลยครับ ส่วนเลือดที่เห็น...ก็ไอ้ซองที่มายะให้ก่อนออกมานั่นแหล่ะ มันห่อฟรอยไว้ใครจะไปเห็นว่าสีแดง พอโดนเจาะทะลุน้ำสีแดงที่อยู่ในนั้นเลยไหลทะลักออกมาเปื้อนหมดเลย
ไม่คิดเลยนะ ว่าเขาจะเล่นกันแรงขนาดนี้ แถมยังร่วมมือกันจากสองตระกูลเลยด้วย
พี่เมฆโดนหลอกด้วยเอกสารปลอมไปเต็มๆ แต่ตอนที่เขารู้ความจริงนั้น สงสัยยังไม่หายช้อคล่ะมั้ง ก็เลยไม่ได้แก้แค้นใครเลยสักคน ได้แต่นั่งทำตาปริบๆ มองผมค่อยๆ ขยับแขนไปกอดเขากลับ หลังจากยาหมดฤทธิ์ได้ประมาณครึ่งชั่วโมง
“ไอ้เหี้ยลู่! มึงว่างมากนักใช่ไหม!?” หันไปอีกที ได้ยินพี่เมฆต่อสายไปถึงตัวต้นเหตุแล้วครับ นี่ยังดีที่เฮียลู่อยู่ถึงเมืองไทย ไม่งั้นพี่เมฆได้นั่งรถไฟไปกระทืบถึงที่แน่
“ต้องลงทุนเสือกขนาดนั้น มึงนี่เข้าขั้นบ้า!..........ไอ้เวรเอ๊ย ไม่ให้คุย!...........อย่าให้กูเจอนะมึง กูจะเอาเลือดมึงมาล้างตีน..........พอๆ หุบปากมึงไปไอ้สัด..............เก็บปากไว้แดกข้าวดีกว่านะ...............เออ! เอาให้พอใจ!...............ทีหลังอย่าเสือก เกทนะ......................ไอ้เวร”
พี่เมฆกดวางสายด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว แล้วโยนมือถือไปบนโต๊ะ
ผมนี่อยากถามใจจะขาดว่าเฮียลู่พูดว่าไง แต่เห็นสีหน้าเขาเลย เงียบก่อนดีกว่า
“รีบๆ แดกแล้วไสหัวไปได้แล้ว โดยเฉพาะมึง...อย่าเอาหน้ามาให้เมียกูเห็นอีก” พี่เมฆชี้หน้าบอกมายะแบบหาเรื่องสุดๆ ทั้งที่ผมบอกไปแล้วว่าที่มายะพูดแบบนั้นไป มันเป็นส่วนหนึ่งของแผน......
ใครมันจะมาชอบผม ไม่มีใครคิดแบบนั้นหรอก นอกจากพี่เมฆเนี่ยแหล่ะ
“ทำไมล่ะ ก็เราเป็นเพื่อนกัน” มายะสงสัย ประโยคที่ผมอยากจะถามอยู่พอดี
“กูเกลียดขี้หน้ามึง ชัดยัง?”
“แต่มายด์ไม่ได้เกลียดขี้หน้าผม”
พี่เมฆหันมาทำตาดุใส่ผม แถมกดดันให้ผมพูดอะไรออกไปอีก
“มายะเป็นเพื่อน แต่เราเป็นแฟนกัน...” มือผมจับกับมือพี่เมฆที่ใต้โต๊ะ พยายามบอกให้รู้ว่าผมไม่มีคนอื่นแน่นอน
“แล้วถ้าแฟนบอกไม่ให้คบล่ะ” พี่เมฆพูดว่า ‘แฟน’ ด้วย! เขินอ่ะ! ปกติไม่พูดแน่ๆ คำนี้
“เอ่อ...” ผมเขินจนหน้าดำหน้าแดง เขินทั้งยูอิโตะซังทั้งมายะที่กำลังมองอยู่ด้วย
“....ไม่คบหรอกครับ”
“ดี”
“หมายถึงไม่คบแบบแฟน เพราะผมมีแฟนแค่คนเดียว คือพี่เมฆไง” พี่เมฆทำหน้าเบื่อโลกใส่ แต่มือกลับกระชับผมแน่น
“ก็ได้ งั้นต่อไป ถ้าจะไปไหนกับมัน ให้บอกผมก่อน อย่าแอบไปเหมือนคราวที่แล้วอีก พี่ไม่ชอบ”
ผมพยักหน้ารับแรงๆ ใจเต้นแบบสุดแรงเกิดพอเห็นสายตาของเขาที่มองมา
ที่ผ่านมา เขาไม่ได้ทำท่าเหมือนว่าเป็นแฟนผมมาก่อนเลย เหมือนชอบแกล้งเล่นๆ มากกว่า แต่พอหลังจากวันนั้นที่เขาสารภาพรักผม เขาก็ทำตัวเหมือนคนปกติขึ้นเยอะเลย ทั้งพูดจารู้เรื่อง ไม่กวนประสาท ถามอะไรก็ตอบดีๆ ไม่แถเหมือนเก่า
ส่วนความกวนก็ยังหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ไม่มากแบบเรียกตีนเหมือนที่ผ่านมา พอพี่เมฆเป็นคนปกติแล้วเขาเท่อ่ะ! ผมนี่ปลื้มอยากจะเป็นผู้ชายแบบเขาเลยทีเดียว....
“คราวหน้ามึงเลี้ยงกูด้วยล่ะไอ้หวัง แม่งเล่นกูซะคางเหลืองแล้วยังมีหน้ามาแดกของฟรีอีก ไร้ยางอายจริงๆ นะมึงเนี่ย” พี่เมฆด่าเป็นภาษาไทย หวังคือแซ่เก่าของยูอิโตะซัง ตอนแรกผมนึกว่าเขาฟังไม่ออก แต่เขากลับรู้เรื่องเฉย
“นัดมาแล้วกัน” แต่ตอบเป็นภาษาญี่ปุ่นที่ดูหน้าพี่เมฆแล้วฟังไม่ออกครับ เพราะเขาขมวดคิ้วแล้วหันมากระซิบถามผม
“แม่ง...กูต้องเข้าคอร์สเรียนภาษาแล้วว่ะ” เขาทำหน้าเบื่อโลกอีกแล้ว.... แต่เห็นแบบนี้แล้วน่ารักอ่ะ!!!
กลับมาถึงห้อง... พี่เมฆถึงกับล้มไปนอนคว่ำหน้าบนโซฟาเพราะความเหนื่อย ผมไปตั้งกาต้มน้ำชาให้เขา แต่พี่เมฆบอกจะดื่มเบียร์
“แช่น้ำอุ่นไหมพี่เมฆ?” ห้องเรามีอ่างอาบน้ำด้วยนะ แต่ไม่ค่อยได้อาบแบบนั้นหรอก เพราะไม่ชิน
“อืม”
“รักพี่เมฆน้า”
“พูดมาก”
ทำเป็นเขินอีกแล้ว ผมแอบย่องไปข้างๆ พี่เมฆแล้วก้มลงหอมแก้มเขา พี่เมฆรีบลุกขึ้นมานั่งตัวตรงแล้วขมวดคิ้วมองผมทันที
“อย่าอ่อย! ทนไม่ไหวขึ้นมาเดี๋ยวก็จับเล่นท่ายากซะหรอก”
“จริงเหรอ?” ผมอมยิ้ม รู้สึกเข้าใจอารมณ์พี่เมฆตอนได้แกล้งคนรักแล้วสิ มันมีความสุขแบบบอกไม่ถูกอ่ะ เพราะได้เห็นมุมน่ารักๆ เยอะแยะไปหมดเลย
“หรือจะเอา?”
“เอา!”
“ไม่รักนวลสงวนตัวเอาซะเลยนะคุณ”
“เฉพาะกับพี่เท่านั้นแหล่ะ”
“เออนะ” พี่เมฆทำหน้ายุ่ง แล้วเบือนหน้าหนี หูเขาแอบแดงนิดๆ ด้วยนะ ไม่น่าเชื่อ....
“ปะ พี่เมฆอาบน้ำด้วยกันนะ!” ผมดึงมือเขาให้ลุกขึ้น จะพาลากไปห้องน้ำ
“โว๊ะ จะอ่อยไปถึงไหน”
“อ่อยไปเรื่อยๆ ไหนบอกว่าชอบไง”
“จำไม่ได้ ลืมแล้ว” พี่เมฆเชิดหน้ากรอกตาไปเพดานโน่นแหน่ะ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็จำได้เองว่าชอบแบบไหน”
ผมบริการพี่เมฆแบบสุดฝีมือ ทั้งนวดตัวแล้วก็ถูสบู่ให้เขาแทบทุกซอกทุกมุมด้วยนะ ตอนแรกพี่เมฆก็หน้าบึ้งๆ อยู่หรอก แต่พอผมนวดถูกจุด หน้าเขาก็เริ่มผ่อนคลายมากขึ้น
ผู้ชายอย่างเรา ยังไงก็ต้องชอบแบบนี้อยู่วันยังค่ำสินะ.......อิอิ
“ชอบยัง?” ผมยิ้มถามพี่เมฆ หลังจากทำเขาปลดปล่อยได้แล้วรอบนึง พี่เมฆยิ้มมุมปากตอบกลับ
“ต้องมากกว่านี้อ่ะ ถึงจะรู้” พูดจบเขาบีบก้นผมแรงๆ ทีนึงแล้วก็ลุกขึ้นจากน้ำทั้งตัวเปลือยเปล่า เช็ดตัวลวกๆ แล้วเข้าไปนอนซุกในผ้าห่มบนเตียง
ผมจัดการล้างตัว ปล่อยน้ำในอ่างเสร็จก็เดินพันผ้าเช็ดตัวตามมาซุกในผ้าห่มผืนเดียวกัน
ผมนอนพิงกับอกอุ่นๆ ของเขา ในขณะที่พี่เมฆก็อ้อมแขนมากอดไหล่ผม
“พี่เมฆ ผมจะสอนภาษาญี่ปุ่นวันละคำให้นะ”
“เอาดิ คำแรกนะ ขอคำว่า...ไอ้เข้” กวนละๆ
“ไม่เอา! อยากสอนคำนี้มากกว่า …. ‘suki’”
“หิวสุกี้?”
“ไม่ช่าย..... ‘suki’” ผมพูดให้ชัดขึ้น แบบเจ้าของภาษามาเอง
“suki datta”
“แปลว่าโคตรหิวสุกี้ใช่ไหม? หึหึ” ผมเงยหน้าขึ้นเอานิ้วจิ้มปากเขาให้หยุดขำ
“แปลว่าโคตรรักเธอต่างหาก”
“เธอไหนล่ะ?”
“เธอคือพี่เมฆ” ผมยิ้มแล้วก้มไปจุ๊บปากเขาทีนึง
“ตั้งแต่วันนั้นก็อ่อยผมไม่หยุดเลยนะคุณ”
“จะทำก็ได้นะ..” ตอนนี้ผมปีนไปนอนทับเขาทั้งตัวจนแทบจะสิงพี่เมฆได้อยู่แล้ว แต่เขาก็ทำเพียงแค่กอดเอวผมแล้วยิ้มให้บางๆ
“ไม่อ่ะ ไม่ได้เป็นคนหื่นขนาดนั้น”
“ให้ก็ไม่ทำ”
“อยากอยู่แบบนี้มากกว่า”
“แค่กอดอ่ะนะ?”
“แค่กอดก็พอแล้ว” พี่เมฆเวลาเป็นคนปกติทั้งอบอุ่นทั้งอ่อนโยนเลย ไม่เสียแรงเฮียลู่ที่ทำมาทั้งหมดแล้วแหล่ะ
“จริงๆ?” ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี่ย
“จริง....” พี่เมฆกระชับกอดให้แน่นขึ้นแล้วเขาก็ยื่นหน้ามาจูบที่หน้าผากเบาๆ เขาแช่นานอยู่พักนึง แล้วก็พูดคำที่ผมสอนเมื่อกี้ออกมา
“suki”
“.............”
“....yaki”
“..........!!!!!!”
“พรุ่งนี้ไปกินกัน”
H
จบแล้วจ้า TT ^ TT จบจนได้ ขอบคุณคนอ่านที่ตามมาเนิ่นนานจนบัดนี้ แม้ว่าคนแต่งจะหายไปบ้างอะไรบ้าง แต่ก็ยังมาคอยเมนต์ให้อยู่ ขอบคุณค่ะ
พี่เมฆไม่หื่นนะจ๊ะ พี่เมฆซึน พี่เมฆแถ พี่เมฆเกรียน (น้อยลง) มีแววว่ามายด์จะเกรียนแทน แต่ก็ไม่หรอก เดี๋ยวพี่เมฆก็กลับมาเกรียนเหมือนเดิม 555
-
:laugh: :laugh: :laugh:
พี่เมฆโคดฮาเลย ปิดท้ายได้ใจจริงๆ
มาย์ดน่ารักจริง อ่อยได้ใจเจ๊เลยจ่ะ :hao7:
-
:laugh:เอาวะมายด์ สุกิ แม้จะมียากี้ตามมาห่างๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายที่ห้ามกระพริบตา เพราะมันพลิกโผทุกการคาดเดา
แหกจนเย็บไปหลายแผลแล้วล่ะ
ถ้ามีเรื่องใหม่จะตามไปอ่านนะจ้ะ
-
โอ๊ยย เข้ามาจอง (จองอะไรฟะ?) อย่าเพิ่งลบนะคะ ขอดิฉันอ่านก๊อนนน แง๊ ไม่ว่างมาอ่านหลายเดือนจบแล้วอ่าาา เดี๋ยวนะ เดี๋ยวจะรีบมาอ่าน
-
ฮ้ายยยยย พี่เมฆน่ารักเว่อร์อ่ะค่ะ เข้าใจว่ายังอยู่ในช่วงอาฟเตอร์ช็อก เลยยังตั้งศูนย์กลับมาได้ไม่เต็มที่
แต่แบบนี้แหละน่ารักดี เอาเปรียบ รังแก กวนทีนน้องมาทั้งเรื่องแล้ว มายอมให้น้องเขาหน่อย
ยิ่งจบท้ายมายด์ดูเจ้าเล่ห์ขึ้นเยอะอ่ะ คงต้องยกความดีความชอบให้กับเฮียลู่ ผู้อยู่เบื้องหลังความสำเร็จในครั้งนี้ ^^
ขอบคุณคนแต่งนะคะ สนุกมาก อ่านใหม่กันตั้งแต่ตอนแรกเลยทีเดียว
ปล. ฉากนั้นแอบหวังว่าพี่คมอาจจะรอด แต่พอรู้ว่าตายนี่...คืออะไร
ไม่อยากให้ตาย ที่แม่กับพี่ยังแค่เฉียด ช่วยไว้ได้ทัน แต่ทำไมพี่คมต้องตายยย Y_Y สะเทือนใจมากจริงๆ
-
หวานมากกก แฮปปี้เอนดิ้ง อย่างนี้ซิ ถึงเหมาะสมกับข้าวใหม่ปลามัน คิคิ
-
จบแล้วเหรอนี่ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ใจหายเหมือนกันนะเนี่ยว่าจบแล้ว
อยากให้มีตอนพิเศษอีกซะตอนสองตอนจังเลยอ่ะ แบบขอแบบหวานๆ ตามแบบฉบับพี่เมฆอ่ะ
ได้มั้ยค่ะไรท์ พูดถึงเรื่องซะนิดเดี๋ยวไรท์น้อยใจไม่พูดถึงเลย
โอ๊ย...เรื่องนี้บอกเลยเดาไม่เคยถูก ตอนแรกที่อ่านก็นึกว่าแค่เกี่ยวกับครูนักเรียน
ไปๆ มาๆ เป็นสายลับ เป็นนักฆ่า โอ๊ยแหกโค้งตลอดอ่ะ เดาไม่ได้เลย
ชอบพี่เมฆพี่เมฆน่ารักเกรียนนิดๆ กวนตีนหน่อยๆ หลงตัวเองอีกนิด น่ารักอ่ะชอบมาก
ส่วนน้องมายด์น้องนีออนของเราก็น่ารักไม่แพ้พี่เมฆเลย แต่ไม่เคยมาความเกรียนของพี่เมฆ
ได้ทันซะที บอกไรท์เลยถ้ามีเรื่องใหม่นี่ตามอ่านทันทีเลยค่ะ
-
พี่เมฆกวนจนวินาทีสุดท้าย...
จบซะแล้ววว สนุกมากอ่ะ
ขอบคุณนะค๊าา
-
เชื่อเขาเลย ขนาดตอนจบ บรรทัดสุดท้ายยังกวน ไม่มีเว้น สนุกจริงๆ เนื้อเรื่องให้ลุ้นให้หัวเราะได้ตลอด ขอบคุณเรื่องสนุกๆเรื่องนี้นิยายดีๆของคนแต่งที่ทำให้เราๆได้หมั่นไส้พี่เมฆค่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มได้ตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ ถึงจะมีบางตอนทำเอาน้ำตาแตกไปบ้างก็เถอะ
ชอบพี่เมฆที่ กวน เกรียน ได้คงเส้นคงวาได้ตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ
นีออนน่ารักมากโดยเฉพาะต้อนต้นเรื่อง พอความจำกลับคืนเป็นตัวของตัวเองก็น่ารักไปอีกแบบ
(แต่ชอบต้อนไร้เดียงสามากกว่า)
เสียดายที่คมตาย หากยังอยู่คงเป็นคู่หูคู่ฮากับพี่เมฆแน่นอน
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านกันนะค่ะ :pig4:
ว่าแต่จะมีตอนพิเศษไหมเอ่ย
-
เกรียนยันจบพี่เมฆ นี่หล่ะนะปากแข็งจนเกือบเสียมายด์
-
อ่ะนะ พี่เมฆก็ยังไม่วายจะทิ้งเกรียน เฮ้อ แต่ก็สมเป็นพี่เมฆดี ชอบ อิอิ
-
แม้แต่ตอนจบอิพี่เมฆก็ยังเกรียน 55555
ยอมให้นางจริงๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :3123:
-
:pig4: พี่เมฆกวนจนหยดสุดท้าย ส่วนมายด์อ่อยเก่งขึ้น
-
เหนือเกรียนยังมีเกรียนกว่า55555 พี่เมฆต้องโดนเกรียนใส่ซะบ้างอะนะ
เกรียนจนวินาทีสุดท้ายจริงๆเรื่องนี้
ชอบสุกี้ยากี้น่ารักง่ะ
อีกอย่างเราชอบที่พระเอกแทนตัวเองว่า "ผม" มาก เหมือนจะเป็นคนสุภาพ อ่อนโยน แต่ไม่เลย :laugh:
-
o13 o13 :m20: :m20: :haun4: :-[
-
นี่แหละ คนอย่างพี่เมฆต้องโดนซะบ้างจะได้รู้
-
สุดยอดอ่ะ โคตรมันส์ โคตรสนุกเลย :m20:
-
พี่เมฆหลุดโลกได้อีก เรื่องซับซ้อนซ้อนหลายชั้นดีจริงๆ
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
o13 o13
อ่านไปนี่ขำอีพี่เมฆมากกกกกกกกก
ปู้แบบนี้หาได้ที่ไหนจะไปตาม
คือตลกอะ อ่านแล้วขำความกวนตีนตลอดดด
คือขำหนักมากจีจี สุกียากี้นี่คือทิ้งท้ายได้ดีมาก
ขอบคุณสำหรับนิยาย
ปล อยากได้ตอนพิเศษ แบบให้พี่เมฆเจอและชาวแก็งที่เจแปน
เจอความเทพของน้องมายอะ เอาแบบเทพสาดดดเลยนะ
จะได้วาาน้งเราไม่ได้มีแค่นีออน :hao3: :mew1: :mew1:
-
พี่เมฆแม่งโคตรกวนตรีนเลย แถมหื่นมากมายหาเรื่องกดเมียได้ตลอด o13
-
สนุก สนุก
ชอบ ชอบ
:pig4: :pig4:
:pig4: :pig4:
-
พี่เมฆเนี่ยกวนได้คงเส้นคงวาจริงๆเลย ถถถ+
มีการปิดถ้ายด้วยนะ :katai5:
:hao7: แต่สะใจเหมือนกันนะ ที่โดนเมียสุดที่รักแกล้งไปขนาดนั้น (ถถถ+) แผนเนียนมากเลยค่ะ //ยกนิ้วโป้ง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ จะรอดูผลงานต่อๆไปน้า :hao6: :hao6:
คำเดียวสั่นๆ :o8: :o8:ฟิน :o8: :jul1:
(ลืมถามเลย ไม่ทราบว่าได้ทำแฟนเพจในเฟสหรืออย่างอื่นไว้หรือเปล่าคะ ถ้ามีเราขอหน่อยนะ จะได้ตามอ่านเรื่องก่อนหน้านี้ๆได้ง่ายหน่อย :katai2-1:)
-
กวนกะทั่งตอนจบ สุกี้ ยากี้ 5555+
-
มีตอนพิเศษไหมมมม
น่ารักกกกกกกกกกก
-
ขอบคุณค่ะ เพิ่งเห็นว่าจบแล้ว ไอ้เราก็นึกว่าคนเขียนยังไม่มาต่อ เหอๆๆ
สะใจค่ะ พี่เมฆโดนดัดนิสัยซะมั่ง ไม่งั้นกวนตลอดๆ นีออนดูมีความสุขมาก อิอิ
-
คนแต่งจ๋า ขอตอนพิเศษหน่อยจิ เอาตอนน้องมายเราโชว์เทพจนพั้เมฆแกตะลึงบ้าง
-
:hao6: :hao6: สนุกดีครับ พี่เมฆกวนตั้งแต่ต้นยันจบเลย
ขอบคุณนักเขียนมากๆ ครับ :mew1: :mew1:
-
โอ้ยยยยย อิพี่เมฆนี่กวนตั้งแต่เริ่มจนจบ
น่ารักกกกกกกกกกกก
-
:pig4:
-
ชอบเมฆอะ เกรียนโครต มโนล้ำ 555
-
น่าอ่าน เด่วมาอ่านต่อ :z2: :z2: :z2:
-
สนุกมาๆๆๆๆ :hao7: :hao7: o13
ฉาก NC ก็อย่างเยอะเลย :haun4: :haun4: :haun4:
คือเนื้อเรื่องแม่งน่าจะเครียดนะ แต่พอเจอพี่เมฆเข้าไปแล้ว แม่งฮาทั้งเรื่อง ไม่มีเครียดเลย :laugh: :laugh: :laugh:
อ่านแล้วบอกเลยว่าฟิน รักเลยเรื่องนี้ :z2: :z2: :z2:
-
ตอนเห็นชืรอเรื่องเฉยๆ นะ แต่อยากอ่านแนวมาเฟีย
พออ่านปุ๊บ เห้ยย มาเฟียจริงหรอ พี่เฆค นายเกรียนมาก
สนุกดีค่ะ อ่านแล้วไม่เครียด จบตอนแล้วอยากอ่านต่อแบบไม่เบื่อ
ใครชอบแนว สนุกสนาน เฮฮา เกรียน แนะนำให้อ่านค่ะ
-
o13 o13 :pighaun: :pighaun:
-
เกรียนยันตอนจบ...อ่านสองวัน ยาวมาก สนุกมาก
ขอบคุณนักเขียนค่ะ :mew1:
-
เกรียนจริงๆ เกรียนได้อีก5555
กวนจนตอนสุดท้าย เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
:pig4:
-
อ่าาา นี้ชั้นไปอยู่ไหนมาพลาดเรื่องนี้ได้อย่างไร
โอ่ววว ... ชอบเมฆมากกกกก หาพระเอกที่กวนทรีน เก่ง หล่อ ปากหมา หื่น ซึน แบบนี้จากไหนได้..
:hao5: เนื้อเรื่องมองอีกมุมจะดราม่าได้เลยนะ แต่การเล่าเรื่องและตัวเมฆเองมันเกรียนมันกวน :z6: :beat:
ทำให้ฮาได้ตลอดเวลา
ชอบเมฆคนชิค คนคูล ตอนจบ เกือบจะฟินตรง ซุกี้ยากี้ นี้ละ :ling1:
:z3:
ชอบบบบบบ เรื่องนี้จัง คนเขียนเก่งมากๆค่ะ :mew1:
แอบเสียใจ คมน้อยตาย ไม่อยากให้ตายเลย
ส่วนน้องนีออนนางเป็นนายเอกที่สตรองมากๆ ฝ่ากระสุนดราม่ามาได้เพราะนางรักเมฆมากๆๆ
โอ๊ยยย นางไปเชื่อความบ้าของเมฆแรกๆได้ยังไง :m20:
สรุปชอบมากกกกกกกก :ling1:
-
เอาฮาใช้ปะ สุกี้ ยากี้อะ 5555+
-
:o8: :o8:เมียพี่เมฆ :mew1: :mew1: :mew1:
น้องใหม่มาอ่านค่า
จูบผิดวิธีเป็นตุ๊ต และถ้าจูบถูกวิธีละค่ะจะเป็นอ่ะไร* - *
-
ตั้งแต่ต้นยนจบ เราหาไม่เจอเลยยยยยยยย
สาระอ่ะ
55555555 เหมือนเนื้อเรื่องมีพล็อต แต่แบบ ปนๆกันไง นึกจะหักมุมก็โต้งๆเลย
แต่เน้นฮา
หรือว่าอีพี่เมฆพูดมากแล้วอ่านงงๆแว๊ะ
ติดตามมาจนจบ เพื่อความแฮปปี้ๆๆๆๆ
พระเอกแม่มจะชิวไปไห๊นนนนนน
นายเอกก็นะ
-
มีคนแนะนำมาเลยมาอ่าน ฮาได้ใจจริงๆ แหมะอิเฮียเมฆก็หลอกกินน้องมันสำเร็จ
ผู้แต่งก็เก่งอะ ลุ้นมาก แรกๆ เหมือนจะฮาอย่างเดียว แต่พออ่านไป โอ๊ะ สุดยอด
บู๊ แผนซ้อนแผนซ้อนกันหลายชั้นเกิ๊น พอจะเครียดๆ หน่อย เฮียแกโผล่มาก็พาฮาตลอด
หื่น กระล่อน หาคำนิยามไม่ได้เล้ย ไม่น่าเป็นพระเอกได้ แต่ก็นะยอมจ้า เฮียเมฆแกเป็นคนเหนือโลก :pigha2:
น้องก็น่ารักเสมอต้นเสมอปลาย รักเดียวใจเดียวแม้จะโดนเฮียแกล้งสาระพัด :เฮ้อ: สงสารน้องอะไปรักคนงี้ได้ไง
แต่อย่างว่าแหละ น้องเจออะไรมาเยอะ เฮียก็ดีหลบในไงน้องเลยรัก ก็อวยพรให้ทั้งคู่ครองรักกันไปนานๆ
:3123: ขอบคุณคะที่แต่งนิยายสนุกๆ มาให้อ่าน :L2:
-
โอ้ย ฮาโคตรๆ สนุกสุดๆ พลาดเรื่องนี้ไปได้ไงเนี่ย ชอบตอนจบด้วยพี่เมฆได้บทเรียนแล้วรู้จักถนุถนอมน้องมายด์แล้ว นิยายเรื่องนี้ดีจริงๆ o13
-
ขอบคุณนะคะ นิยายสนุกมาก น่ารักมากค่ะ
-
สนุกมากอ่ะยังไม่อยากให้จบเลยย ไอ้พี่เมฆนี่มันกวนสุดๆ5555 เจ้าเล่ห์โครตบางทีวามคิดพี่เเกนี่ก็ทำให้อึ้งได้เหมือนกันเเฮะ เเต่ก็เป็นตัวละครที่มีเสน่ห์สุดๆไปเลยเหมือนกันชอบพระเอกนิสัยเเบบนี้อ่ะ บทจะเล่นก็เล่นจนเหมือนคนบ้าบทจะจริงจังก็อย่างเท่ดูเเล้วพึ่งพาได้ ถึงบางทีอ่านไปอ่านมาก็ลืมว่าพี่เเกก็หน้าตาดี55555โคตรเกรียนอ่ะ :m20: เเล้วบทจะโม้ก็โม้เเบบเพ้อสุดไรสุด555 ส่วนน้องมายด์อันนี้ไม่ต้องอะไรมากหนูน่ารักน่าเอ็นดู(เอ๊ะ!..หรือดูเอ็น :z1: ) เเต่ชอบหนูมายด์ก่อนความจำกลับมามากกว่าดูเเบบน่าทะนุถนอมดี อยากเห็นอิพี่เมฆมันหลอกล่อเด็กจริงๆ มันกร๊าววใจป้าาา..อิอิ ไม่อยากให้จบเลยคงคิดถึงมากเเน่ๆถึงจะเพิ่งมาเห็นมาได้อ่านเเต่ก้จะขอยกนิยายเรื่องนี้ไว้เป็นหนึ่งในดวงใจ :กอด1: ขอบคุณนะคะที่เเต่งนิยายสนุกๆเเบบนี้ออกมาให้ได้อ่าน เเต่ถ้ามีตอนพิเศษด้วยจะดีกว่านี้ม้ากกมากกกก เเหะๆ :katai2-1:
-
โคตรสนุกเลยยยย :ling1: :hao6: :hao7:
-
:pighaun:เลือดจิใหลลลลลลลลลลลล ฮี่ๆๆๆๆ
-
อ้ายยยย อ่านจบแล้ว สนุกมากๆเลย น้องมายด์ก็น่ารัก เอ๋อๆแบบแรกๆก็ดีนะลูก หลังๆอ่อยเยอะโดนบ่อยเลย 55555 พี่เมฆก็กะล่อนมาก หลอกล่อน้องจนได้น้องในที่สุด รักเขาก็ยังซึน แต่ฉากบู้ถึงพริกถึงขิงมาก เหมือนดูละครเกาหลีเบยยยย อิอิ
เรื่องนี้บอกเลย ฟินนนนนน
o13 o13 o13
-
ไม่เคยอ่านเรื่องมาเฟียเรื่องไหนใสเท่านี้มาก่อน อ่านเพลินเชียว
นายเอกน่ารัก ส่วนพระเอกก็นะ...ยกให้เป็นเทพแห่งความกวน_ีนไปเถอะ หมั่นไส้นัก :z6:
-
:ling3:ฮาอ่ะ..แต่แอบสงสัยปมที่พระเอกสุดกวนต้องไปพบจิตแพทย์..น่าจะขยายอีกนิดอ่ะ(แบบว่าเผือก..อิอิ)
-
ขอบคุณค่ะ