หัวข้อ: EP.31 (END) ♠ 04/08/15 M ♠ M 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) 』

[IsDeer]

  คิดถึงความเกรียนของพี่เมฆ อยากให้พี่เมฆกลับมาเกรียนไวๆ

[juon]

55555555555555+

สมองพี่เมฆคิดอะไรคะ(วะ)

โอ๊ย คุณคมคะ จัดคุณท็อปไปเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

(เชียร์ตัวประกอบตลอดอ่ะชั้นนน)

[Goodfellas]

แวะเข้ามารออย่างมีความหวังต่อไป 

กลับมาต่อไวๆนะคร้าบ

[asmar]

 

[naamsomm]

สนุกมากเลยค่ะ
ถ้าว่างมาอัพต่อนะคะ
รออยู่

[IöLIKE]

ThankS

[B52]

นาน

[rayaiji]

เหยด...นีออนแม่งโหดว่ะ  อิพี่เมฆแม่งก็โคตรหื่น

[oaw_eang]

ดันจ้า

อึ้บๆ

[foyer]

M ♠ M
25

    
เรื่องที่นีออนถูกยิง ทำผมซึมไป 3 ea
   นี่มันเหี้ยอะไรกันนักกันหนาวะ คนที่ไอ้ฤทธิ์จ้างมาแม่งชักดาบเอาดื้อๆ งี้เลยเหรอ?
มึงคิดว่าพ่อมึงเป็นซามูไรหรือไง!   

   ก็รู้อยู่ไม่ใช่เหรอ ว่านีออนเด็กกู
      พวกมึงก็ยังกล้า...

ผมโทรไปฟ้องลุงก่อนเลย แม่งกูทนไม่ไหวแล้ว
   “ใจเย็นๆ สิวะไอ้เมฆ แกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าวงการนี้มันไว้ใจใครไม่ได้”
   “เย็นเหี้ยไรล่ะลุง แดดผ่ากลางกบาลผมอยู่เนี่ย นี่มันเมืองพม่าหน้าร้อนนะโว้ยลุง!” ผมโวยแทบลั่น
   “เรื่องแดงแล้ว เดี๋ยวคงมีคนโทรมารายงานว่าพวกมันทำงานให้ใคร”
   “เวรเอ๊ย ไอ้พวกไร้ประสิทธิภาพ อยู่มาไม่ต่ำกว่าสองปีเป็นได้แค่คนไร้ชนชั้น! แม่งมัวแต่ทำเข้อะไรกันอยู่วะสัด! ลุงปล่อยให้พวกมันไปขายดากเต็งแมนยูเหมือนเดิมเหอะ แบบนี้แม่งเสียเวลาผมฉิบหายเลยว่ะ”

ผมมีสายแทบทุกแก๊งค์ แต่ความสามารถของบางคนก็อย่างควาย ซื่อบื้อยังไงก็อย่างงั้น ถ้าแม่งสืบเรื่องให้ไม่ได้แล้วจะเป็นไปทำไมล่ะวะ ‘สายลับ’
   
   “ใครจะไปเก่งเหมือนแกไอ้ห่า เก่งนักแล้วทำไมไม่ดูแลเขาให้ดีๆ ล่ะ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษตัวแกเองด้วยเหมือนกันที่ปล่อยให้เขาถูกยิงได้” สตั้นเลยกู มันความผิดผมเหรอวะ ไม่เคยรู้สึกถึงบาปข้อนี้มาก่อน
 
“ผมทำงานกับข้อมูลนะลุง อย่าลืมว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าผมจะไปเชือดไก่หลับแล้ว จบงานนี้ผมได้เป็นดาวชัวร์ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย ใครอยากเกาะกระแสก็ต้องมีข้อมูลสะอาดๆ ให้ผมดิวะ ไม่ใช่จบเรื่องแล้วค่อยมาแย่งผลงาน”
“เข้าใจพวกเด็กๆ มันหน่อยเถอะ มันยังเข้าประชุมกับตัวหัวหน้าไม่ได้ แล้วแกจะไปหวังอะไรกับพวกมันมากมาย”
“อ้าว งั้นผมก็หวังอะไรกับพวกลุงไม่ได้แล้วดิ เหี้ยเอ๊ย งั้นช่างแม่งมันละกันนะลุง เดี๋ยวหวยงวดนี้ผมเป็นเจ้ามือเองละกัน เน้นๆ เลขท้ายสามตัว บนล่าง”
“ไอ้เมฆ อย่านะมึง!”
“ช่วงเวลากอบโกยของผมมาแล้วนี่ ใครอยากหล่อต้องรีบหล่อ ใครไม่อยากหล่อก็ไปไกลๆ ตีน”                 
   “เริ่มพูดไม่รู้เรื่องอีกแล้วนะมึง”
   “ก็เพราะลุงเลี้ยงไอ้ควายพวกนั้นไว้นั่นแหล่ะ เอาเรือมารับผมจุดนัดพบก็พอ อย่าให้ต้องรอด้วยล่ะ ไม่งั้นผมงอน!”

   “ไอ้บ้าเอ๊ย บอกให้ไปหาจิตแพทย์ทุกอาทิตย์ มึงไม่ได้ไปใช่ไหม?”
   “ถุ้ย เวลาจะเอาเมียยังไม่มี แล้วลุงจะให้ผมไปหาเชี้ยไรอีก..............”
   “มึงนี่มัน.........” ได้ยินเสียงถอนหายใจ งั้นขอเข้าเรื่องต่อ เสียเวลากูชิบ

“ลุง ถ้าผมช้า...ขอทดเวลาเจ็บสักสิบนาทีนะ เห็นมายด์แต่ไม่เห็นผมก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องรอ”
   “แกพูดจริงหรือเปล่า?”
   “จริงดิ ผมเคยพูดเล่นเหรอ”
   “ประจำเลยล่ะไอ้สัด”

            
ยอมรับว่าโคตรกริ้ว บอกเลย มาเจอความดื้อของนีออนเข้าไปอีก ความกริ้วกู x4 เลยทีนี้ ไม่ว่าเขาจะเคยเป็นนักยิงนก ตกเบ็ดมากี่ปี มันก็ไม่อาจสลัดภาพเด็กปัญญาอ่อนออกไปจากลูกกะตาผมได้

   ในสายตาผม... ยังไงๆ นีออนแม่งก็คือเด็กปัญญาอ่อน
      เด็กปัญญาอ่อนที่บังเอิญเกรียนยิงปืนแม่นก็เท่านั้น




ตอนนี้แผนพังยับเพราะคนทรยศ แต่มาขั้นนี้แล้วไอ้ท้อปก็ยังชิว
ชาตินี้มึงจะรู้ตัวกับเขาไหมวะ ว่าพ่อมึงเจอแดกฟรีแล้ว

      ผมอุบเรื่องนี้ดูท่าทีไปก่อน ไม่อยากไว้ใจใคร เพราะเรื่องล้างแค้นแค่ผมคนเดียวก็ทำเองได้ จะไปบอกพวกมันทำถ้วยอะไรล่ะ จริงไหม
         
      
กว่าผมจะรวบรวมสติกลับคืนมาได้ก็สักพักใหญ่ๆ
   รู้สึกว่าเริ่มเป็นเอามากละครับกู เริ่มคิดมากกับเรื่องคนอื่น
      คนอื่นที่ตอนนี้ดันเป็นฮูหยินของผมซะงั้น 


“ผมไม่ตลกนะ!” นีออนทำตาดุใส่
“ถ้าพี่ยังดื้อมาล้อเล่นกับผมอีก เดี๋ยวเจอลูกปืนแน่!” เฮ้ย ถ้ามีลูกมีหลานอย่าเปิดละครน้ำเน่าให้ดู เข้าใจมั้ย ไม่งั้นเดี๋ยวเขาจะมีพฤติกรรมก้าวร้าวแบบนี้

      “ลูกปืนเหรอ กลัวที่ไหนล่ะ” จับปลายกระบอกมาจ่อหัวใจกูเลย
“กลัวอย่างเดียว กลัวมายด์ไม่รัก”
            



“แอ่ะ!!”

เจอคำนี้ถ้าไม่ใช่นีออน กูทุบหัวแตก
                  “ส้นตีนติดคอเหรอ เดี๋ยวช่วยเอาออกให้ไหม?” มาองมาอ้วก เดี๊ยะ
                     ผมเดินเข้าไปล็อคคอ แล้วเอานิ้วทิ่มเข้าไปในปากนุ่มๆ


“ไออ้าาาา อ่อยย” พูดไปด้วยดิ้นไปด้วย น้ำลายเปื้อนมือกูหมด
   “ไหนดูซิ ออกยัง” ผมเอานิ้วโป้งง้างดู
      “ไม่มีฟันผุเลยนี่หว่า เด็กชายมายด์”
         นีออนเริ่มน้ำตาคลอ มองผมแบบอาฆาตแล้ว แต่ผมกลับมองเขาแล้วรู้สึกได้ถึงความสดใหม่ ของผลไม้ในฤดูใบไม้ผลิ


            “มองงี้เดี๋ยวจับปล้ำอีกรอบ” ยิ่งโมโหยิ่งอยากขย้ำ ขอกูก้มไปจูบแก้มซักที หอมเว้ย
               “อ่ายยยอื่นนนน” นีออนดิ้นๆ สงสัยอยากโดนอีก แต่ไม่หรอก ผมไม่ทำ ผมเล่นตัว อิอิ
               


ทันทีที่ปล่อยมือ นีออนก็ง้างด้ามปืนขึ้น กะฟาดหัวผมเต็มที่

   เฮ้ย ไรวะ ไม่ทำต่อแค่นี้ทำเป็นของขึ้น
แต่ขอโทษว่ะ ขอโทษอย่างสุดซึ้งจริงๆ ที่ผมเอามือรับไว้ได้
“ทำอะไร ทำอะไร” เขากัดฟันเหมือนคนไร้ทางสู้


แต่........

   “โอ้ย!! พ่อมึง” จรวดนำวิถีกู๊!!!

เข่าลอยเข้ามาได้หน้าเขียวเลยกู

   “ผมไม่ใช่ของเล่นของพี่นะเว้ย!” เผลอมองหน้าหน่อยเดียว เอาคืนได้แสบมาก
      “จะทำร้ายผมก็ทำที่อื่นดิวะ มาทำตรงนี้เกิดเสียขึ้นมาแล้วผมจะเอาที่ไหนไปทำลูกให้คุณ”
         “ก็ไม่ต้องมีอะไรกันไง”
            “ไม่ใช่แฟนทำแทนบ่ได้นะ”
                 “ทำไมครับ ถ้าไม่ได้เอาเนี่ย จะตายเลยเหรอ?”
                  “ผมน่ะ ไม่เท่าไหร่หรอก ห่วงแต่คุณแหล่ะ สงสาร ถ้าไม่เอา ก็เหงาตูดอีกล่ะ”

“ผมไม่ใช่คนบ้านะ! แต่ก็ไม่แน่ ถ้าอยู่กับพี่นานกว่านี้ผมอาจจะบ้าจริงๆ ก็ได้”
   “อ้าว ไม่ได้บ้าเพราะเรื่องผมมานานแล้วเหรอ เช่น ผมรักพี่เมฆจนจะบ้าตายอยู่แล้วนะ”
   “หลงตัวเองเข้าไป!! ไม่คุยด้วยแล้ว!” นีออนสะบัดตูดวิ่งหนี

ส่วนผมหัวเราะตามหลังแบบโรคจิต มือเปียกน้ำลายเมื่อกี้ก็ยังอุตส่าห์ยกขึ้นมาเลีย เพิ่มความจิตอีกสิกู

   ช่วยไม่ได้นะ ทำแล้วมันมีความสุขนี่หว่า คุริคุริ



   เพ้อได้สักพัก ผมก็เริ่มเดินตามหานีออน รู้สึกวังเวงแปลกๆ ทั้งที่ไม่ได้อยู่ในป่าช้า....
นีออนอยู่ไหนวะ เล่นซ่อนแอบเหี้ยไรกับกูเนี่ย คิดว่าไอ้เมฆคนนี้จะแกะรอยหาไม่พบงั้นเรอะ คอยดู จับตัวได้คราวนี้จะล่อให้เดินไม่เป็นเลย

   เอ้ย! ไม่ใช่ จะกอดและหอมแก้มเบาๆ ทีนึง ไม่เห็นหน้าสามนาทีแล้ว กูคิดถึงรู้ไหม!?


ผมเอามือแตะๆ ดิน พื้นรองเท้าตราช้างแมมมอสคู่นี้นีออนไม่ได้ใส่นี่หว่า ระดับเมียกูต้องด๊อกเตอร์มาร์ติน

แล้ว.......งานงอกสิควายไม่น่าถาม!


      ผมเร่งแกะรอยนีออน แต่หายากโคตร ใจหายกลัวว่าเขาจะโดนหิ้วไปแล้ว
   ไม่น่าเลยกู เขาเพิ่งถูกยิงมา กูก็ยังไปแกล้ง
      แต่ก็โทษกูไม่ได้อีกแหล่ะ เพราะเขาน่าแกล้ง มันเขี้ยวโว้ย เป็นไปได้อยากกอดแม่งทั้งวัน แต่สันดานกูกอดอย่างเดียวได้ที่ไหน


กูขอท้าทุกคนเลย ถ้านีออนเปิดตูดให้ แล้วพวกมึงไม่เอา คือพวกมึงผิดปกติ และกูขอสันนิฐานว่าพวกมึงคือมนุษย์ต่างดาว



อยู่ไหนวะ นีออนของพี่เมฆ!




   โว้ย ไม่หงไม่หาแม่งแล้ว หยิบมือถือขึ้นมาสิครับ แล้วกด 1




      “the pizza company, swenzen, kfc สวัสดีค่ะ”

ถุ้ย กดผิด โทษๆ นีออนเบอร์ไรวะ

อ่อ เจอแล้ว... นีออนกด 8
   “อยู่ไหน!?” รีบถามทันทีที่มีคนรับ
      “พี่นั่นแหล่ะอยู่ไหน?” ได้ยินแบบนี้แล้วโล่ง...
         “บอกพิกัดมาเร็ว เดี๋ยวผมไปหา”
            “…PA337981”

“มันคือตรงไหนวะเหี้ย ลำบากผมเปิด map ไหม!”
“ไม่มีปัญญามา ก็ไม่ต้องมาก็ได้นะครับ”
“สาบานว่านี่คือปากเมียกู...”
“ปากมายด์ครับ ไม่ใช่ปากเมียกู”
ชักจะกวนตีนขึ้นทุกวัน... นี่มันใช่นีออนแน่เหรอวะ

“งั้นเดี๋ยวทำให้จำว่าเป็นเมียใคร ตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าเลยดีไหม”   
“เหรอครับ... ถ้าผมไม่ยอม พี่ก็ไม่ทำไม่ได้หรอก”
“อย่ามาท้า.......”
“ไม่ได้ท้า แค่อยากให้พี่รู้ไว้ว่าผมจะไม่ยอมพี่อีกแล้ว”
“ไม่ยอมก็ต้องยอมว่ะ....” ผมเผลอพูดเสียงเย็น



“ก็ผมไม่ยอม”               


ถ้าไม่ติดว่าต้องใช้มือถือนี่กูคงเขวี้ยงทิ้ง
   เลิกคุย!

จังหวะนี้ไม่พูดมากแล้ว ผมใช้เวลาไม่ถึง 30 นาทีในการเหาะไปหานีออน... ดีที่ไม่มีคนเห็น เพราะถ้าเห็นคงนึกว่ากูเป็นซุปเปอร์แมน
สถานที่ซ่อนตัวในดงไม้นี่ แม่งใช้ได้...สมกับเป็นเมียกูจริงๆ







      แต่พอแหวกเข้าไปเท่านั้นแหล่ะ.....


         รู้สึกถึงอากาศวูบนึงกดลงมากลางกบาล... เสี้ยวหางตาที่หลบพ้น ที่แท้กูเห็นเป็นส้นตีนนีออน

“ทำห่านอะไรของคุณวะ จะฆ่าผัวอีกแล้วเหรอ!!?” ไม่ขำนะเว้ย บอกตรงๆ
“พี่เมฆหาผมเจอได้ไง ผมบอกพิกัดมั่วนะ”
“ก็แล้วควายที่ไหนมันจะไปเชื่อ”    
   
   นีออนทำหน้าไม่สบอารมณ์
“มาทำข้อตกลงกันดีไหมพี่เมฆ” 
   “ตกลงว่าจะอยู่บนอยู่ล่างเหรอ เดี๋ยวตัดสินใจให้ ไม่ต้องถามความเห็นหรอก”
   

“ผมจะแยกกับพี่ตรงนี้....”


แยก...........?


   “ไม่ว่ะ” ตอบแบบไม่ต้องคิดเลย แค่คำเดียวก็อัปมงคลเกินพอที่กูจะคิดต่อ
   “แต่ผมมีเรื่องต้องทำ”
   “ทำอะไร! จะแยกกับผัวเนี่ย อยากถูกยิงอีกว่างั้น” ผมสวน แค่นี้ก็โกรธเกลียดตัวเองพอแล้วมั้ง

   “ผมอยากแก้แค้นไอ้ปก”
   “คนที่ทำคุณความจำเสื่อม?”
   “ครับ...” นีออนก้มหน้า
   “แค่เนี้ย นึกว่าเรื่องอะไร ก็บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวผมเอาคืนให้”
   “แต่มันต้องอยู่กับแม่ผม แล้วก็พี่ไม้แน่ๆ”
   


   “............ก็แล้วไงล่ะ?”
   

   “ถ้าเราอยู่ด้วยกัน ผมกลัวว่ามันจะใช้พี่เป็นข้อต่อรอง เพื่อแลกกับครอบครัวผม”
   “มันจะมีปัญญาอะไรมาต่อรอง อยู่กับผมเนี่ยแหล่ะดีที่สุด เลิกคิดมากซะ” จะเดินเข้าไปหา แต่นีออนก็ดันถอย

   “พี่เมฆไม่รู้จักมัน ไม่รู้ว่ามันเป็นคนแบบไหน ถ้าพี่ไปด้วยมันจะเสี่ยงนะครับ ผมรู้ว่าพี่ก็มีงานของพี่ ผมก็มีงานของผมที่ต้องสะสางเหมือนกัน”
   “แล้วไง คุณไปคนเดียวคิดว่าจะฆ่ามันได้งั้นดิ?”

      ผมฟังจนใกล้จะหมดความอดทนเต็มที
      

“ได้!! ยังไงผมก็อยากจะฆ่ามันให้ได้!!” นีออนก้มหน้าตัวสั่นนิดๆ

“นี่คุณโกรธที่มันทำให้ความจำเสื่อมขนาดนั้นเลย” ไหนว่าไม่อยากให้ฆ่าคน แล้วทำไมดันจะมาทำซะเองวะ
“เป็นพี่เมฆจะโกรธไหมล่ะ?”
“ไม่โกรธหรอก มีคนอิจฉา อยากให้ผมตายเยอะแยะ แต่ขอโทษเหอะ ขุดหลุมรอมาตั้งหลายปี ไม่เห็นมีใครจะโค่นบัลลังก์ผมได้สักตัว”
“แล้วถ้าพี่เมฆเจอแบบผม พี่เมฆจะทำยังไง”
“นั่งสวดมนต์แผ่เมตตา ให้มันและผมเลิกจองเวรซึ่งกันและกัน”

ถุย! ใช่ที่ไหน ถ้าเป็นกู คงไปอาละวาดแม่งตั้งแต่ฟื้นเลย หมาตัวไหนมันทำผมเข้าโรงบาลได้ ผมจะกระทืบแม่งหมันแดกให้หมด


“ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก มันฆ่าเพื่อนผม ผมไม่ให้อภัยมันแน่” นีออนว่า สายตาดุดัน

เออ เพื่อนที่ไหนอีกวะ แต่ช่างเหอะ กูไม่อยากรู้ ผมห่วงแต่เขาอย่างเดียว
“บอกกี่ทีแล้วว่าคุณมันห่วย เลิกทำเหมือนว่าตัวเองเก่งสักที กูบอกให้อยู่เฉยๆ ก็อยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำห่านอะไรหรอก เดี๋ยวจัดการให้เอง เคป่ะ”

“พี่เมฆเลิกดูถูกผมสักทีได้ไหม!!?” นีออนตะโกนอัดหน้าผมแบบโกรธจัด ขอสตั้นแป้บได้ไหม


“ผมไม่ได้ห่วย... เมื่อก่อนอาจจะห่วย แต่ตอนนี้ไม่ได้ห่วย พี่เมฆจะพูดยังไงก็ช่าง ผมจะไป ไอ้ปกอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ ผมต้องรีบไปแล้ว” นีออนสะพายเป้พร้อมปืน ผมตกใจรีบวิ่งไปดึงแขนเขาไว้
แต่จับได้ไม่ถึงสามวิ ด้ามปืนแม่งหวดเกือบเข้าเบ้าตา ดีนะ ที่จับไว้ทัน

“ปล่อย...” เสียงนีออนทำผมประสาทเสีย
“กูบอกไม่ให้ไปไง”
“ก็บอกว่าจะไปไง”
“ไม่รักกันแล้วใช่ป่ะ?”

“.......................”

 
“คิดว่าผมแคร์งานไอ้ท้อปเหรอ มันจะตายห่ายังไงก็ช่าง แต่ผมไม่ให้คุณไปคนเดียว เคป่ะ?”
“.......................” นีออนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ สงสัยซึ้งในความเป็นพระเอกของผม


“ที่ไหนมีมายด์ ที่นั่นมีเมฆ... ที่ไหนมีเมฆ ที่นั่นต้องมีมายด์”


เป็นไง!!!! ซึ้งป่ะล่ะ





“จะใช้คำพูดมาหลอกล่อผมอีกแล้วใช่ไหม?” นีออนก้มหน้าหลบตาผม ที่ก้มลงไปมอง ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะทำให้เขาหยุดดื้อกับผมแล้ว... ผมคว้าตัวเขามากอด จุ๊บหน้าผากกับแก้ม อย่างละที... เมื่อกี้ปากดี ต้องจูบล้างความเถื่อนออกจากตัวให้หมด

นีออนตอนแรกก็เหมือนจะไม่ให้ผมเอาลิ้นเข้าไป แต่มีหรือที่เทพอย่างผมจะดีพคิสกับเขาไม่ได้

สำหรับยอดฝีมือเช่นผม ต้องใช้เนตรวงแหวน แล้วเค้นจักระออกมา
โดยการใช้มือหนึ่งกอดเอวเขาไว้ให้แน่นๆ ตำแหน่งขาล็อคให้ดีๆ

ส่วนมืออีกข้างสำคัญที่สุด ล้วงเข้าไปที่ตูดนิ่มๆ ทันที


นีออนสะดุ้ง เอามือจับแขนผมไม่ให้ล้วงลึกเข้าไปกว่านั้น...
แต่คนมันจะเอาอ่ะ...   


“อ๊า!” นิ้วผมไปสะกิดทางเข้าได้แล้ว นีออนเลยเปิดปากออกจนได้
อย่าช้าครับ ผมสอดลิ้นเข้าไปทันที 
 


หึหึ ถามหน่อย มีอะไรในโลกนี้ไหม ที่จะหยุดยั้งผมไม่ให้จูบเมีย
ไม่มีหรอกนะครับ!!!


“ยอมให้จูบแล้วเหรอ?” ผมถามนีออนที่เงยหน้ามองตาพริ้ม เห็นคราบน้ำลายตรงมุมปากเลอะอยู่ แล้วแม่งเอ็กซ์นะเนี่ย

เป็นผัวที่ดีต้องเช็ดให้ แต่...เช็ดด้วยลิ้นกูนะ

 
“ไหนเมื่อกี้ใครบอกนะ ว่าจะไม่ยอมพี่เมฆอีกต่อไปแล้ว....” ผมแกล้งเลียนแบบเสียงนีออน
เหมือนเจ้าตัวจะเพิ่งนึกขึ้นได้ ก็เลยผลักผมใหญ่ หน้าแดงด้วย สงสัยเขิน อิอิ

“ไม่ได้ยอมสักหน่อย ปล่อยเลย”
“ขนาดไม่ยอม เมื่อกี้ดูดลิ้นผมเลยนะ”
“บ้า ไม่ได้ดูด!”
“ดูด! ลิ้นแทบหลุด”
“บ้าเหรอ!!! พี่นั่นแหล่ะทำผม” เวลาหน้าแดงแล้วน่ารักว่ะ

“มายด์ พี่เมฆมีไรจะบอก” ผมทำไม่สนนีออนที่อยากมุดหนีแทบตายแล้วมั้ง
“ปล่อยก่อนแล้วค่อยบอกดิ้!!!” หน้าจะระเบิดแล้วเมียกู ใจเย็น


“มายด์รู้ไหม ตอนเนี้ย.... มายด์น่ารักเกินใจจะอดทนแล้วนะ”
“................บ..บ้า” เพิ่งเคยได้ยินคนพูดคำนี้แล้วเสียงสั่นว่ะ สั่นไม่พอ นีออนก้มหน้ามาซบอกผมเลย



เป็นไง!!!!


ผัวดีๆ แบบนี้หายากนะเว้ย




H              
เขาขอโทษที่ช้าน้า.... มรสุมชีวิตเข้า 
ปัญหาตอนนี้คือ... พิมไปลืมไป      

[nunda]

เพิ่งกดเข้ามาอ่าน ขอย้อนอ่านก่อนจ้าาา
แบบว่าตามคนเขียนมาจาก พี่ต้านน้องอิฐค๊าบบบ  ^^

[nang_nang]

หูย ในที่สุดก็ได้อ่านต่อ
คิดถึงความเกรียนของอิพี่เมฆจริงๆ 55555

[kinjikung]

เกรียนพี่เมฆมาแว๊ววว อิอิ มันต้องแบบนี้อย่าปล่อยให้มายด์ไปคนเดียว จัดการไอ้ปกซะ

[mild-dy]

มาต่อแล้ว ดีใจมาก
ขอบคุณนะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะคนแต่ง 

[IsDeer]

  ว๊ายยยยยยยย
พวกเธอกำลังจะไปจัดการไอ้ปกไม่ใช่เหรอ

[Goodfellas]

เปิดเข้ามาดูเห็นเรื่องนี้ขึ้นมาหน้าแรก   นึกว่าฝันไป 555

ขอย้อนไปขุดอ่านตอนเก่า แปบ  แล้วก็ต้องอึ้งเพราะเยอะมาก หาลำบากจริงๆ  ถ้ามีสารบัญคงช่วยได้เยอะ อิอิ

คิดถึงคนเขียนสุดๆ  ขอให้พ้นมรสุมชีวิต  และสงครามชีวิตเร็วๆนะจ๊ะ โอชิน  เอาใจช่วยคับ

[Poseidon]

หวานกันไม่แคร์สื่อ 5555

[BeeRY]

นึกว่าฝันไป แต่เห็นวันอัพก็ต้องกดเข้ามาอ่าน
คิดถึงน้องมายด์กับพี่เมฆจริงๆ

[juon]

มาแล้ววว

แหม๊ อยากถีบพี่เมฆ

ไม่เป็นไรค่ะ เคลียร์ปัญหาชีวิตก่อนนะคะ คนอ่านรอได้ค่ะ^^

[วัวพันปี]

ดีนะพี่มันหื่นกะน้องคนเดียว

[nunda]

ตามทันแล้วจ้า
แบบว่าอิพี่เมฆแมร่งเกรียนจริงๆ ฮาได้ทุกสถานการณ์ ^▽^
ส่วนน้องมายด์ พี่กลัวมาม่าจากหนูมากนะ ไม่รู้ทำไม 555

รอตอนต่อไปจ้าาาาาา ^^

[foyer]

M ♠ M
25 ½
            



โกรธพี่เมฆ! ชอบเล่นอะไรบ้าๆ
ผมเดินหนีออกมา คิดว่าต้องแกล้งพี่เมฆคืนบ้าง ผมเลยค่อยๆ เดินถอยหลัง ทับรอยเท้าเดิม  ก่อนปีนขึ้นต้นไม้

พี่เมฆบ้า ไม่ยอมเอาอะไรติดตัวมาสักอย่าง แต่มายด์มีเพียบ ผมมีเชือก มัดๆ กับตะขอเหล็กไว้แล้วเหวี่ยงไปที่ต้นไม้อีกต้น


ลองขยับดู น่าจะแน่นแล้วนะ



ฮึบ!!

“โอ๊ย” เจ็บแผลจัง ผมเหลือบตามองเห็นเลือดซึมออกมานิดๆ แต่ตัวผมข้ามไปต้นไม้อีกต้นได้แล้ว...ต้องปีนๆ อดทนไว้


พี่เมฆเนี่ย ถึงจะบ้า แต่ก็หนีเขาลำบากน่าดู
ผมต้องเปิดกระเป๋าปฐมพยาบาลตัวเองก่อน ถ้าเห็นเลือดต้องตามเจอแน่เลย

หวังว่าพี่เมฆจะไม่ปีนต้นไม้ตามมานะ!


ผมหนีมาได้ห่างพอสมควรถึงลงเดิน ต้องคอยลบรอยเท้าเป็นระยะ สนุกดีเหมือนกัน ระหว่างพักเปิดแผนที่... ผมรู้สึกถึงกลิ่นที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

เท้าที่กำลังเดินหยุดกึก... ก่อนสัญชาตญาณบอกให้รีบก้มตัวหลบ!!!

“ไม่เลวนี่หว่า” เสียงใครบางคน กับใบหน้าอันคุ้นเคย

ไอ้ปก!!!
ผมคว้าปืนขึ้นลำกล้อง ยิงไปหนึ่งนัดแบบไม่ต้องคิด แต่มันไวมาก หมุนตัวหลบแล้วพุ่งเข้ามาจะชกผม

โชคดีที่ยังหลบทัน ผมยิงมันไปอีกนัด มันเลยต้องถอยหลบไปยืนอยู่หลังต้นไม้

“แน่จริงก็ออกมาสิ!” ผมท้าแบบไม่กลัว อย่างน้อยฝีมือปืนของผมก็ยังพอสู้ไหว 
“ยิงใครน่ะ รู้ตัวบ้างไหม?” มันถามกลับมาเสียงเย็น
“ยิงคนที่ทรยศกูไง!”

มันออกมาจากที่ซ่อน


ปัง!!!

ยิงพร้อมกันเลยครับ กระสุนชนกันด้วย ผมมองมันแบบอึ้งนิดๆ
“มึงจำอะไรได้แล้วงั้นสิ?” ไอ้ปกถาม
“ใช่! ระหว่างกูกับมึง มีเรื่องต้องชำระ”
“ที่กูฆ่าเพื่อนมึงใช่ไหม?”

ผมแทบจะยิงมันซ้ำอีกครั้ง แต่ติดตรงที่ มันก็เอาปืนจ่อมาที่ผมเหมือนกัน
 
“ทำไมต้องฆ่าเพลงด้วย?” ผมกัดฟัน มองหน้าไอ้คนที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว เราทำงานมาด้วยกัน เสี่ยงตายด้วยกัน แต่พอเพลงล้ม นอกจากมันไม่ช่วยแล้ว มันยังยิงซ้ำ
 
ผมทนไม่ได้

แม่กับพี่ไม้อีก... พอรู้ว่ามันฆ่าเพลงตาย ก็กลับเฉย เนี่ยเหรอ... องค์กรที่เราถวายชีวิตให้!!!


“ถ้าไม่ฆ่า ทั้งมึงทั้งมันก็ตายคู่ มึงยังใช้งานได้ แต่อีเด็กนั่นมันกระจอก ทำพลาดเองแท้ๆ ก็สมควรแล้ว”

ตอนที่ผมความจำเสื่อมนั้น ย้อนไปสมัยที่ยังเป็นเด็ก ไม่ประสีประสากับโลกภายนอก ผมมีเพื่อนสนิทอยู่หลายคน ใช้ชีวิตปกติเรื่อยมา... จนกระทั่งมารู้ว่าพ่อผมทำงานให้วงการมืด และคนที่ครอบครัวอยู่ในวงการมืดเหมือนผม มีแค่คนเดียวคือ ‘เพลง’

พ่อเริ่มสอนทักษะป้องกันตัวให้ผม ทั้งยิงปืน ทั้งสะกดรอย
ผมไม่เข้าใจทำไมผมต้องทำ... พ่อก็บอกว่าเขาผิดเอง ที่ปกป้องผมตลอดเวลาไม่ได้
ที่เขาสอนให้ ก็แค่อยากให้ผมป้องกันตัวเอง

มีช่วงหนึ่งที่พ่อหายไปนานและกลับมาพร้อมผู้หญิงและเด็กผู้ชายที่โตกว่าผมอีกหนึ่งคน...

พ่อแนะนำว่าคือแฟนใหม่ ชื่อดา กับลูกติดของเขา ชื่อไม้
ผมตกใจแต่ก็รับได้ เพราะทั้งสองคนคือคนที่พ่อก็รักเหมือนกัน ผมกลัวจะเข้ากับสมาชิกใหม่ไม่ได้ เลยค่อนข้างเก็บตัว แต่พี่ไม้และแม่ดาก็ไม่ได้รังเกลียดผมอย่างที่คิด พวกเขาดีกับผมมาก แถมยังช่วยสอนป้องกันตัวต่างๆ ต่อจากพ่อผมด้วย


สิ่งที่ทำทั้งหมดผมไม่เคยเข้าใจ จนกระทั่งไอ้ปกเข้ามาหาที่บ้าน และสั่งให้พ่อ เอาผมไปทดลองงาน

เริ่มจากงานง่ายๆ คือคอยเฝ้าดูเป้าหมายแล้วรายงาน
เพลงเริ่มเข้ามาช่วย หลังจากผมเริ่มได้สักพัก

เราเริ่มจากสิ่งเล็กๆ จนกระทั่งถึงสิ่งที่ชีวิตนี้ผมไม่คิดว่าผมจะได้ทำ
คือ....ฆ่าคน


พ่อผมหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย... แต่ทั้งแม่กับพี่ไม้ก็คอยปลอบโยนอยู่เสมอว่าพ่อคงติดงานสำคัญอยู่เลยยังกลับมาไม่ได้

ผมรอแล้วรอเล่า...


เวลาบวกกับงานที่ทำมันร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ จนผมแทบจะรับตัวเองไม่ไหว
สุดท้ายก็ได้รู้ความจริงว่าแม่กับพี่ไม้ ก็แค่มาเป็นครอบครัวหลอกๆ ของผม งานที่ทำอยู่ก็แค่บังหน้า แต่ที่แท้แล้วแม่ผมเป็นตำรวจ และพี่ไม้ก็กำลังจะสอบเข้าตำรวจเหมือนกัน


ในเมื่อทั้งคู่อยู่วงการมืดแล้วจะไปเป็นตำรวจทำไม!?




ที่สุดผมก็เข้าใจว่าทุกสิ่งที่พวกเขาทำนั้นเรียกว่า ‘สายลับ’




ผมเองก็เป็นสายลับ ทำงานเกี่ยวกับข้อมูลบ้าง ประสานงานภาคพื้นบ้าง... งานส่วนใหญ่คือซุ่มยิงระยะไกล ส่วนเพลงเป็นคู่หูผม ภายนอกเราเป็นเด็กที่ไปโรงเรียนตามปกติ... แต่พอเลิกเรียน เรากลับหน้ามือเป็นหลังมือ

ผมเริ่มรู้จักคนในองค์กรมากขึ้นถึงขั้นสนิทกับไอ้ปก และเสธฯ กงในระดับหนึ่ง เสธฯกงเป็นคนที่มีอำนาจมากยิ่งกว่า ผบ.ในกองทัพ มันคอรัปชั่นกับรัฐมนตรีอีกหลายคนในรัฐบาล

มันเลวมากจนผมไม่คิดจะทำงานด้วยอีกต่อไป แต่แม่กับพี่ไม้ก็ขอร้องไว้ทุกทีว่าถ้าผมต่อต้าน เราทุกคนต้องตายหมด รวมทั้งพ่อของผมที่กำลังอยู่ในหมู่พวกมันด้วย
 

ผมเก็บความชิงชังนั้นไว้รอพ่อกลับมา
จนกระทั่งวันหนึ่งผมกับเพลงเราไปหาข่าวด้วยกัน แต่เพลงโดนพวกมันจับได้ ผมพยายามฝ่าพาเพลงหนีออกมา พลางโทรหาพี่ไม้ให้มาช่วย

แต่...คนที่มากลับเป็นไอ้ปก
ซึ่งนอกจากมันจะไม่ช่วยแล้ว มันยังฆ่าเพื่อนรักของผมทิ้งต่อหน้าต่อตา เหตุผลเพราะเพลงเป็นตัวถ่วง



“รู้ไหม ถ้าเสธฯ ไม่ขอหัวมึงไว้ ป่านนี้มึงคงไม่ได้มายืนกร่างใส่กูแบบนี้หรอก” ไอ้ปกบอก

“มึงมันนอกคอก น่าจะตายๆ ไปซะตั้งแต่ตอนนั้น”
“ก็ฆ่ากูสิ ถ้ามึงทำได้” ผมเองก็แค้นมันมากเหมือนกัน

“ถ้าไม่ติดนายท่าน กูก็อยากหักคอมึงใจจะขาด”
“กูก็อยากเอาลูกปืนเจาะหัวมึงเหมือนกัน”

ผมกับมันจ้องหน้ากันกินเลือดกินเนื้อ 
“แม่มึงสัญญากับนายท่านไว้ว่า ถ้ามึงความจำกลับมาแล้ว จะยอมให้เอาตัวมึงไป”
ผมเบิกตากว้าง... เริ่มคิดว่าที่ผ่านมา... ที่แม่ไม่อยากบอกอะไรกับผม ที่แกล้งเอาคนอื่นมาเล่นละครตบตาผม แม้แต่เอาเพลงตัวปลอมมาหลอกผม ก็เพราะอยากเอาความทรงจำใหม่ยัดใส่หัวผม ไม่ให้ผมจำอะไรได้นี่เอง

“เสธฯ ยังชอบมึงอยู่นะไอ้เด็กเวร” ผมขนลุกขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงหน้าเจ้านั่น
“กูจะยังไม่ฆ่ามึงตอนนี้ รู้ไหมว่าทำไม?”
“มึงจะพูดก็พูด”
“ตอนนี้มึงอยู่กับไอ้เมฆใช่ไหม?” ผมตกใจที่มันเอ่ยชื่อพี่เมฆขึ้นมา

“ดูหน้ามึงก็รู้...” มันหัวเราะขึ้นจมูก
“กูได้ข่าวแปลกๆ มาด้วยนะ ว่ามันติดมึงยังกับตังเม”
“อย่าเอาคนอื่นมาเกี่ยว ถ้ามึงลูกผู้ชายก็มาวัดกับกูตัวต่อตัว”
“โห้!!! เดี๋ยวนี้ปากกล้า คิดว่ามีไอ้เมฆคุ้มกะลาหัวแล้วกูจะไม่กล้าทำอะไรมึงเหรอวะ”
“อย่ายุ่งกับพี่เมฆ...” ปืนในมือผมสั่นสะท้านตามคำพูด


“กูให้เวลา พามันมาด้วย รู้ใช่ไหมว่าที่ไหน ไม่งั้นมึงกับแม่มึง พี่ชายมึง... ต้องมีจุดจบเหมือนกับอีเด็กผู้หญิงคนนั้น”


ไอ้ปกชิงยิงปืนขู่ผมก่อนมันจะรีบวิ่งหนีลูกกระสุนผมเช่นกัน
ผมวิ่งตามมันไปแต่ก็ไม่เจอแล้ว

“โธ่เว้ย!!!” ผมตะโกนออกมาอย่างเจ็บใจ
จะทำยังไงดี?

พี่เมฆเหรอ ผมพาเขาไปด้วยไม่ได้หรอก


ต้องหาวิธี... ทำให้พี่เมฆยอมปล่อยผมไป
ผมได้ยินเสียงกระทบกันของใบไม้ จากตำแหน่งที่ยืนอยู่ ผมเห็นเขา


พี่เมฆตามมาทันแล้ว!!

♠♠♠

     

ผมพยายามจะไล่เขาไป ไม่ให้ตามผมมา แต่เขาก็ยังทำหน้าด้านไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ว่าจะพยายามวิ่งหนียังไง พี่เมฆก็ยังตามมากอดจนได้

“พี่อย่าทำกับผมอย่างนี้ได้ไหม?” ผมทั้งอายทั้งเหนื่อย ไม่รู้จะพูดด้วยยังไงแล้ว
“ไม่ได้ เดี๋ยวคุณหนีผมไปอีก” พี่เมฆกอดจากด้านหลัง พลางโน้มหน้าลงมาพูดข้างแก้ม ผมรู้สึกว่าริมฝีปากของผมปัดผ่านแก้มผมไปมาเบาๆ

“ผมไม่หนีแล้วก็ได้!” จำใจต้องหันหน้ายื่นมือไปปิดปากซุกซนของเขา
“แหว่ะ มือเค็ม” พี่เมฆรีบหันหน้าหนี ทั้งๆ ที่เขาเลียมือผมเอง

“ใครใช้ให้พี่เลีย บ้ารึเปล่าเนี่ย ปล่อยผม!!” ทั้งผลักทั้งดัน ไม่รู้เขาจะแกล้งอะไรผมนักหนา
“อ้าว เพิ่งรู้เหรอ อยู่กับคนบ้ามาตั้งนาน”  ผมหยุดจ้องหน้ากวนๆ ของเขา
“เมื่อก่อนผมไปพบจิตแพทย์ทุกอาทิตย์เลยนะ แต่พอผมเจอคุณ ผมก็ลืม ไม่ได้ไปหาอีกเลย”

“.............อย่ามาล้อเล่นได้ไหมอ่ะ ไม่ขำสักหน่อย” ผมยืนอึ้ง จะเชื่อหรือไม่เชื่อดี


แต่พอมองหน้าพี่เมฆที่ยิ้มกวนโอ๊ยแล้ว ไม่เชื่อดีกว่า
“พี่เมฆ เรามาวางแผนจัดการไอ้ปกกันก่อนดีไหม ผมไม่ไว้ใจมันเลย” เป็นห่วงแม่กับพี่ไม้ โทรไปก็กลัวโดนดักฟังอีก
“อยู่กับผมจะกลัวอะไร บอกตั้งไม่รู้กี่ที เดี๋ยวผมไปลากคอมันมาให้ ไอ้พวกเหี้ยที่ยิงคุณก็เหมือนกัน เดี๋ยวจับแม่งเผาฌาปนกิจพร้อมกันเลย”
“ยิงปืนน่ะ มันฝีมือพอๆ กับผมเลยนะ”
“โถ ถ้างั้นก็ยิ่งกว่าเตะกล้วยเข้าปากลิง”
“หมายความว่าไง?”
“ก็ผมเก่งกว่าคุณตั้งเยอะ พี่เมฆผู้เพอร์เฟคคนนี้... ไม่เคยแพ้ใครมาก่อน ไหนลองใช้กะโหลกน้อยๆ คิดดูซิ ว่ามีตอนไหนมั่งที่ผมแพ้คุณ ไม่มี้!!! ผมไม่เคยแพ้ผู้ใด.. และอีกไม่นานหรอก โลกนี้จะเป็นของผม หึหึหึ”

ผมได้แต่ถอนหายใจ แล้วเอานิ้วจิ้มแก้มพี่เมฆอย่างหมั่นไส้
“อยากลองแพ้ดูมั่งไหมล่ะ?”
“อยาก”
“จริงดิ้?” พี่เมฆหัวเราะหึหึ

“อยากแพ้ใจคุณ” เอาอีกแล้วนะ พี่เมฆบ้า


“ก็ได้ รีบไปลุยมันเดี๋ยวนี้เลย ผมเบื่อเกาะนี้แทบลั่น อยากรีบกลับบ้านไปนอนเอาเมียสบายๆ แล้ว” หน้าไม่อาย
“ทำได้เหรออออ?”
“ไม่ยอมเหรออออ?”
“ม่ายยยย”
“ยอมวันนี้ แถมดอกเบี้ยวันหน้า ผ่อนนาน 0% ไม่ต้องมีคนค้ำประกัน ไม่ต้องตอบปัญหาสุขภาพ โทรเลย” ผมหลุดหัวเราะ ทั้งที่เวลาแบบนี้ไม่น่าจะหัวเราะออกมาได้

พี่เมฆเนี่ยเป็นคนที่เหลือเชื่อจริงๆ
“ผมรักพี่นะ” อดไม่ได้ที่จะหันไปกอดเขา แผ่นอกกว้างนี้มันอบอุ่นมากๆ
“ก็รู้อยู่ รักผมคนเดียวไหม?”
“อื้ม” ผมอมยิ้ม เงยหน้าขึ้นไปถามพี่เมฆบ้าง

“แล้วพี่ล่ะ?”
พี่เมฆอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็เงียบไป






“ปวดขี้” อยู่ๆ เขาก็ปล่อยมือออกจากเอวผม แล้วเดินไปค้นของในกระเป๋า

“สงสัยงานนี้ต้องใช้แล้ว” เขาชูปืนออกมาแล้วเช็คแม็กกาซีน ลำกล้อง พร้อมทั้งอุปกรณ์ต่างๆ


ผมยืนเคว้งไปครู่หนึ่งที่เห็นพี่เมฆเลี่ยงไม่ตอบเอาซะดื้อๆ

จากนั้นก็มายืนคิดว่า ผมบอกรักเขาไปก็ตั้งหลายครั้ง แต่ว่าไม่เห็นจะมีครั้งไหนเลย ที่เขาจะตอบ ว่า..

ก็รักผมเหมือนกัน...





H
มาเร็วไหมล่ะ!!!?   
 

[mild-dy]

 

[วัวพันปี]

ถ้าพี่มันไม่พูดคำว่ารัก ก็อย่ารอฟังเลย ชาตินี้จะได้ยินไหมมายของแม่

[titansyui]

อั๊ยยะ  ตาไม่ฝาดจริง ๆ ด้วย   ขอบคุณค่ะ

[IsDeer]

พี่เมฆเขาติดเป็นตังเมขนาดนี้ก็ต้องรักอยู่แล้ว

[fulres]

หายไปนานนะคะ แต๋ก็ดีใจนะ มาลงต่อให้หายคิดถึงเนี่ย  ว่าแต่หายไปจนลืมไปแล้วว่าตอนก่อนหน้าเกิดอะไรขึ้น ต้องย้อนกลับไปหาอ่านใหม่

[rayaiji]

อิพี่แม่ง....

[poonnana2533]

รอแล้วก็รอต่อไปพระเอกว่าจาคม :hao6:ชอบๆรีบมาต่อนะคะ

[yaoisamasang]