หัวข้อ: EP.31 (END) ♠ 04/08/15 M ♠ M 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) 』

[EunJin]

ซึ้งมากกกกกกกก เป็นฉากบอกรักที่ดราม่าที่สุดอ่ะ

[Tonay]

พี่เมฆในที่สุดก็บอกรักน้องได้เสียทีนะ หวังว่าจะไม่สายเกินไป

น้องมายด์อย่าเป็นไรนะลูก สงสารอิพี่เมฆมัน เดี๋ยวมันเสียใจจนเป็นบ้าไปก่อน

และต้องขอบอกคนเขียนเรื่องนี้เลยว่า เราชอบเรื่องนี้มาก อิพี่เมฆมันเกรียนโคตรๆ 555+

เป็นกำลังใจให้นะคะ จะรอบทสรุปจ้า

[Fragrant]

พี่เมฆคงอยู่ในอาการช็อกมาก ก่อนหน้านี้แค่มายด์มีแผลพี่เมฆก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟและนะ ตามไปล้างแค้นให้เลยทีเดียว
นี่เป็นการแสดงความรักและห่วงใยในแบบฉบับของพี่เมฆผู้ปากแข็งก็เป็นได้
สู้ๆค่ะคนแต่ง รอตอนต่อไปเน้อ 

[titansyui]

 

[ขนมโก๋]

 

[Raina]

เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ยังลังเลว่าชอบน้องเวอร์ชั่นใสหรือโหดมากกว่า 555 พี่เมฆตลกดี สงสารคม ไม่เข้าใจเรื่องบ้านน้องเท่าไหร่ สรุปแม่หลอกใช้?

เพิ่งสังเกตว่าเรื่องเขียนมายาวนานมาก แต่ใกล้จบแล้วใช่ไหมเอ่ย?

[foyer]

M ♠ M
31.5 (END)


“เกลียด! เกลียดฉิบหายเลยโว้ย!!!” พี่เมฆทำไมต้องโวยวายไม่ยอมรับความจริงด้วยเนี่ย
“โนๆๆๆ ไม่ทันแล้วๆ... มายด์ได้ยินนะ! ได้ยินชัดเต็มสองหูเลยด้วย พี่เมฆบอกว่าไรน้า............ต่อกติ๊กต่อก”
“....................................”
“ติ๊กต่อกๆ”
“ผมลืมไปแล้ว”


“บอกว่า ‘ผมรักคุณ’!!!”


   พี่เมฆทำหน้าเหมือนจะตายให้ได้พอผมพูดจบ เขาเบือนหน้าหนี เท้าคาง ขมวดคิ้วเครียด

“ผมรักคุณ!!! ผมรักคุณ!!!!! ผมรักคุณ.........!!!!!......อ๊ายยย โรแมนติกอ่ะ!!!!”
“ไปสาวแตกไกลๆ ตีนผมเลยไป๊” เขาลุกขึ้นจากโซฟา หยิบบุหรี่ไฟแช็คออกไปนอกระเบียง ส่วนผมก็ตามไปกอดเขาจากข้างหลัง

ก็มันดีใจอ่ะ ดีใจมาก จะให้ทำไง พี่เมฆทั้งบอกรัก ทั้งร้องไห้เลยนะ มันเป็นอะไรที่....ซึ้งอ่ะ ซาบซึ้งจนอดยิ้มอารมณ์ดีแบบสุดๆ ไม่ได้เลย
“ไม่เห็นต้องอาย ไม่เห็นต้องเขินเลยนี่ ผมก็รักพี่เมฆนะ”
“อย่ามาแรดแถวนี้”
“นี่มันความรู้สึกที่เรามีให้กันนะ!”
“ดูละครหลังข่าวมากไปหรือไง ถอยดิ อย่ามากอด” พี่เมฆทำเหมือนจะแกะมือผมออก แต่แรงที่ดึงมันน้อยเหลือเกิน เหมือนคนไม่ตั้งใจปฏิเสธ

ผมรู้แล้ว พี่เมฆชอบปากอย่างใจอย่าง

ปากบอกไม่รักผม ชอบกวนตีนผม แต่ทุกอย่างที่เขาทำน่ะ ตรงข้ามหมดเลย
   ไร้ข้อกังขาใดๆ ทั้งสิ้นแล้วครับ อิอิ....มีความสุขอ่ะ

“ไม่ต้องเขินหรอกน่า รักผมไม่ใช่เหรอ รักกันก็ต้องกอดกันสิ”
“โว๊ะ ดื้อด้าน!”

ผมกอดเขาแน่นไม่ยอมปล่อย หน้าแนบกับแผ่นหลังกว้างที่อบอุ่น
   พี่เมฆขี้อายแล้วน่ารักอ่ะ เห็นเขาเป็นแบบนี้มันทั้งมีความสุขทั้งสะใจแบบบอกไม่ถูก ผมไม่ได้จะแก้แค้นที่เขาเคยกวนตีนอะไรผมนะ ก็แค่แสดงความรู้สึกที่มีให้เขาได้รู้เท่านั้นเอง

   “แม่งบัดซบฉิบหาย ตกงานเลยกู” พี่เมฆบ่นๆๆ เพราะพอเขารู้ความจริงทั้งหมด เขาก็อารมณ์เสียมาจนบัดนี้เนี่ยแหล่ะ

   “ไม่ตกงานสักหน่อย ยูอิโตะซังเขาจะให้พี่เมฆไปเป็นบอดี้การ์ดไม่ใช่เหรอ” ผมปล่อยเขาแล้วลากแขนกลับเข้าห้องตามเดิม อยู่ข้างนอกนานๆ มันหนาวจะตาย    

พี่เมฆทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา หน้าตาพอพูดถึงยูอิโตะซังนี่แบบเหมือนอยากจะลากมาหักกระดูกยังไงอย่างงั้น   
   “ใครมันจะไปมีอารมณ์ทำงานให้ไอ้คนพรรค์นั้นวะ!”
   “เขาอุตส่าห์เป็นถึงเพื่อนเก่าพี่เมฆเชียวนะ” คนอะไรจำเพื่อนตัวเองไม่ได้..
   
   ผมรู้ว่ายูอิโตะซังกับเฮียลู่รู้จักกัน แต่ก็ไม่นึกว่าเขาจะรู้จักพี่เมฆด้วย สามคนนี้เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนตอนอยู่เมืองจีน ยูอิโตะซังจริงๆ แล้วเขาก็เป็นคนจีนด้วยเหมือนกัน แต่เปลี่ยนชื่อ และย้ายสัญชาติมาอยู่ที่ญี่ปุ่นนานแล้ว

      เพียงแต่ว่า...พี่เมฆไม่รู้ และเขาก็จำเพื่อนตัวเองไม่ได้นั่นแหล่ะ

      “หน้าตาเหมือนเพิ่งไปขุดปลวกแดกมาอย่างงั้น ผมจะไปจำมันได้ไง คนหน้าเหี้ย ผมไม่จำหรอกนะ ผมจำได้แต่คนหน้าตาดี” พี่เมฆยังแถไปอีก ยังไม่ยอมรับความผิดของตัวเอง ถ้าผมเป็นยูอิโตะซังมาได้ยินเขาด่าแบบนี้ผมเสียใจนะเนี่ย
         แต่พี่เมฆเป็นคนปากไม่ตรงกับใจอยู่แล้ว
            ฉะนั้นผมจะตีความว่าเขาดีใจมากที่ได้เจอเพื่อนเก่าแล้วกัน อิอิอิ
   
      “เราไปเลี้ยงข้าวยูอิโตะซังกับมายะสักมื้อดีไหม?” พี่เมฆหันมาแยกเขี้ยวใส่ผม
      “ร้านมิโดริคาสะ ซูชิหอยเม่น อร่อยมากๆ”
         “อย่าเพ้อ จะให้ผมไปเลี้ยงข้าวพวกมันเหรอ ฝันไปก่อนเถอะ!”
            “แต่มายด์ชวนแล้ว”
               
      พี่เมฆยกมือเขกหัวผม ตอนแรกนึกว่าเจ็บ แต่ไม่เจ็บอ่ะ
         พี่เมฆก็แบบนี้ทุกทีแหล่ะ ทำหน้าเหมือนโกรธแต่ไม่โกรธหรอก

   
ณ ร้านมิโดริคาสะ ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใสให้กัน ยกเว้นพี่เมฆที่หน้าตาบูดบึ้งมากๆ
   เขาพูดภาษาจีนใส่ยูอิโตะซังล้งเล้งๆ เป็นชุด และแน่นอน ผมกับมายะฟังไม่ออกได้แต่นั่งงง

      “นายโอเคไหมมายด์?” มายะที่นั่งฝั่งตรงข้ามถามผม ระหว่างรอพี่เมฆเถียงกับเพื่อนเขา
      “โอเคมากๆ” ผมยิ้มกว้างตอบ แอบเหลือบมองพี่เมฆนิดๆ ก็เขินขึ้นมาอีกแล้วกับคำว่า ‘ผมรักคุณ’ ถึงแม้ว่าหลังจากนั้นจะไม่ยอมพูดแล้วก็เหอะ แต่ผมเข้าใจแหล่ะ
      “ไม่เจ็บมากนะตรงนั้น”
      “อื้ม หายเจ็บแล้ว”

   ก็ตรงที่โดนยิงนั่นแหล่ะครับ นัดเดียวทำพี่เมฆของผมเสียศูนย์เลย ถ้าเป็นผมไม่รู้เรื่องรู้ราวก็คงตกใจแบบเขานั่นแหล่ะ แต่ความจริงมันไม่ใช่อ่ะ
   
      ผมถูกยิงด้วยกระสุนยาชา ..มันชาไปทั้งตัวจนพูดไม่ได้ไปพักใหญ่เลยครับ ส่วนเลือดที่เห็น...ก็ไอ้ซองที่มายะให้ก่อนออกมานั่นแหล่ะ มันห่อฟรอยไว้ใครจะไปเห็นว่าสีแดง พอโดนเจาะทะลุน้ำสีแดงที่อยู่ในนั้นเลยไหลทะลักออกมาเปื้อนหมดเลย
      
      ไม่คิดเลยนะ ว่าเขาจะเล่นกันแรงขนาดนี้ แถมยังร่วมมือกันจากสองตระกูลเลยด้วย
         พี่เมฆโดนหลอกด้วยเอกสารปลอมไปเต็มๆ แต่ตอนที่เขารู้ความจริงนั้น สงสัยยังไม่หายช้อคล่ะมั้ง ก็เลยไม่ได้แก้แค้นใครเลยสักคน ได้แต่นั่งทำตาปริบๆ มองผมค่อยๆ ขยับแขนไปกอดเขากลับ หลังจากยาหมดฤทธิ์ได้ประมาณครึ่งชั่วโมง

“ไอ้เหี้ยลู่! มึงว่างมากนักใช่ไหม!?” หันไปอีกที ได้ยินพี่เมฆต่อสายไปถึงตัวต้นเหตุแล้วครับ นี่ยังดีที่เฮียลู่อยู่ถึงเมืองไทย ไม่งั้นพี่เมฆได้นั่งรถไฟไปกระทืบถึงที่แน่
“ต้องลงทุนเสือกขนาดนั้น มึงนี่เข้าขั้นบ้า!..........ไอ้เวรเอ๊ย ไม่ให้คุย!...........อย่าให้กูเจอนะมึง กูจะเอาเลือดมึงมาล้างตีน..........พอๆ หุบปากมึงไปไอ้สัด..............เก็บปากไว้แดกข้าวดีกว่านะ...............เออ! เอาให้พอใจ!...............ทีหลังอย่าเสือก เกทนะ......................ไอ้เวร”



   พี่เมฆกดวางสายด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว แล้วโยนมือถือไปบนโต๊ะ
      ผมนี่อยากถามใจจะขาดว่าเฮียลู่พูดว่าไง แต่เห็นสีหน้าเขาเลย เงียบก่อนดีกว่า


      “รีบๆ แดกแล้วไสหัวไปได้แล้ว โดยเฉพาะมึง...อย่าเอาหน้ามาให้เมียกูเห็นอีก” พี่เมฆชี้หน้าบอกมายะแบบหาเรื่องสุดๆ ทั้งที่ผมบอกไปแล้วว่าที่มายะพูดแบบนั้นไป มันเป็นส่วนหนึ่งของแผน......
         ใครมันจะมาชอบผม ไม่มีใครคิดแบบนั้นหรอก นอกจากพี่เมฆเนี่ยแหล่ะ

         “ทำไมล่ะ ก็เราเป็นเพื่อนกัน” มายะสงสัย ประโยคที่ผมอยากจะถามอยู่พอดี
            “กูเกลียดขี้หน้ามึง ชัดยัง?”
               “แต่มายด์ไม่ได้เกลียดขี้หน้าผม”


   พี่เมฆหันมาทำตาดุใส่ผม แถมกดดันให้ผมพูดอะไรออกไปอีก
      “มายะเป็นเพื่อน แต่เราเป็นแฟนกัน...” มือผมจับกับมือพี่เมฆที่ใต้โต๊ะ พยายามบอกให้รู้ว่าผมไม่มีคนอื่นแน่นอน
         “แล้วถ้าแฟนบอกไม่ให้คบล่ะ” พี่เมฆพูดว่า ‘แฟน’ ด้วย! เขินอ่ะ! ปกติไม่พูดแน่ๆ คำนี้
            “เอ่อ...” ผมเขินจนหน้าดำหน้าแดง เขินทั้งยูอิโตะซังทั้งมายะที่กำลังมองอยู่ด้วย

               “....ไม่คบหรอกครับ”
               “ดี”
               “หมายถึงไม่คบแบบแฟน เพราะผมมีแฟนแค่คนเดียว คือพี่เมฆไง” พี่เมฆทำหน้าเบื่อโลกใส่ แต่มือกลับกระชับผมแน่น

   “ก็ได้ งั้นต่อไป ถ้าจะไปไหนกับมัน ให้บอกผมก่อน อย่าแอบไปเหมือนคราวที่แล้วอีก พี่ไม่ชอบ”
      ผมพยักหน้ารับแรงๆ ใจเต้นแบบสุดแรงเกิดพอเห็นสายตาของเขาที่มองมา

         ที่ผ่านมา เขาไม่ได้ทำท่าเหมือนว่าเป็นแฟนผมมาก่อนเลย เหมือนชอบแกล้งเล่นๆ มากกว่า แต่พอหลังจากวันนั้นที่เขาสารภาพรักผม เขาก็ทำตัวเหมือนคนปกติขึ้นเยอะเลย ทั้งพูดจารู้เรื่อง ไม่กวนประสาท ถามอะไรก็ตอบดีๆ ไม่แถเหมือนเก่า

            ส่วนความกวนก็ยังหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ไม่มากแบบเรียกตีนเหมือนที่ผ่านมา พอพี่เมฆเป็นคนปกติแล้วเขาเท่อ่ะ! ผมนี่ปลื้มอยากจะเป็นผู้ชายแบบเขาเลยทีเดียว....

      
   “คราวหน้ามึงเลี้ยงกูด้วยล่ะไอ้หวัง แม่งเล่นกูซะคางเหลืองแล้วยังมีหน้ามาแดกของฟรีอีก ไร้ยางอายจริงๆ นะมึงเนี่ย” พี่เมฆด่าเป็นภาษาไทย หวังคือแซ่เก่าของยูอิโตะซัง ตอนแรกผมนึกว่าเขาฟังไม่ออก แต่เขากลับรู้เรื่องเฉย
      “นัดมาแล้วกัน” แต่ตอบเป็นภาษาญี่ปุ่นที่ดูหน้าพี่เมฆแล้วฟังไม่ออกครับ เพราะเขาขมวดคิ้วแล้วหันมากระซิบถามผม
         “แม่ง...กูต้องเข้าคอร์สเรียนภาษาแล้วว่ะ” เขาทำหน้าเบื่อโลกอีกแล้ว.... แต่เห็นแบบนี้แล้วน่ารักอ่ะ!!!



กลับมาถึงห้อง... พี่เมฆถึงกับล้มไปนอนคว่ำหน้าบนโซฟาเพราะความเหนื่อย ผมไปตั้งกาต้มน้ำชาให้เขา แต่พี่เมฆบอกจะดื่มเบียร์
   “แช่น้ำอุ่นไหมพี่เมฆ?” ห้องเรามีอ่างอาบน้ำด้วยนะ แต่ไม่ค่อยได้อาบแบบนั้นหรอก เพราะไม่ชิน
      “อืม”
         “รักพี่เมฆน้า”
            “พูดมาก”


               ทำเป็นเขินอีกแล้ว ผมแอบย่องไปข้างๆ พี่เมฆแล้วก้มลงหอมแก้มเขา พี่เมฆรีบลุกขึ้นมานั่งตัวตรงแล้วขมวดคิ้วมองผมทันที
   “อย่าอ่อย! ทนไม่ไหวขึ้นมาเดี๋ยวก็จับเล่นท่ายากซะหรอก”
      “จริงเหรอ?” ผมอมยิ้ม รู้สึกเข้าใจอารมณ์พี่เมฆตอนได้แกล้งคนรักแล้วสิ มันมีความสุขแบบบอกไม่ถูกอ่ะ เพราะได้เห็นมุมน่ารักๆ เยอะแยะไปหมดเลย       
         “หรือจะเอา?”
            “เอา!”
               
“ไม่รักนวลสงวนตัวเอาซะเลยนะคุณ”
               “เฉพาะกับพี่เท่านั้นแหล่ะ”
               “เออนะ” พี่เมฆทำหน้ายุ่ง แล้วเบือนหน้าหนี หูเขาแอบแดงนิดๆ ด้วยนะ ไม่น่าเชื่อ....

“ปะ พี่เมฆอาบน้ำด้วยกันนะ!” ผมดึงมือเขาให้ลุกขึ้น จะพาลากไปห้องน้ำ
         “โว๊ะ จะอ่อยไปถึงไหน”
            “อ่อยไปเรื่อยๆ ไหนบอกว่าชอบไง”
               “จำไม่ได้ ลืมแล้ว” พี่เมฆเชิดหน้ากรอกตาไปเพดานโน่นแหน่ะ
         
                  “ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็จำได้เองว่าชอบแบบไหน”

ผมบริการพี่เมฆแบบสุดฝีมือ ทั้งนวดตัวแล้วก็ถูสบู่ให้เขาแทบทุกซอกทุกมุมด้วยนะ ตอนแรกพี่เมฆก็หน้าบึ้งๆ อยู่หรอก แต่พอผมนวดถูกจุด หน้าเขาก็เริ่มผ่อนคลายมากขึ้น



ผู้ชายอย่างเรา ยังไงก็ต้องชอบแบบนี้อยู่วันยังค่ำสินะ.......อิอิ



   “ชอบยัง?” ผมยิ้มถามพี่เมฆ หลังจากทำเขาปลดปล่อยได้แล้วรอบนึง พี่เมฆยิ้มมุมปากตอบกลับ 
      “ต้องมากกว่านี้อ่ะ ถึงจะรู้” พูดจบเขาบีบก้นผมแรงๆ ทีนึงแล้วก็ลุกขึ้นจากน้ำทั้งตัวเปลือยเปล่า เช็ดตัวลวกๆ แล้วเข้าไปนอนซุกในผ้าห่มบนเตียง
      
         ผมจัดการล้างตัว ปล่อยน้ำในอ่างเสร็จก็เดินพันผ้าเช็ดตัวตามมาซุกในผ้าห่มผืนเดียวกัน

         ผมนอนพิงกับอกอุ่นๆ ของเขา ในขณะที่พี่เมฆก็อ้อมแขนมากอดไหล่ผม

            “พี่เมฆ ผมจะสอนภาษาญี่ปุ่นวันละคำให้นะ”
            “เอาดิ คำแรกนะ ขอคำว่า...ไอ้เข้” กวนละๆ
            “ไม่เอา! อยากสอนคำนี้มากกว่า …. ‘suki’”
            “หิวสุกี้?”
            “ไม่ช่าย..... ‘suki’” ผมพูดให้ชัดขึ้น แบบเจ้าของภาษามาเอง



            “suki datta”
      


            “แปลว่าโคตรหิวสุกี้ใช่ไหม? หึหึ” ผมเงยหน้าขึ้นเอานิ้วจิ้มปากเขาให้หยุดขำ


       
      “แปลว่าโคตรรักเธอต่างหาก”
      “เธอไหนล่ะ?”
      “เธอคือพี่เมฆ” ผมยิ้มแล้วก้มไปจุ๊บปากเขาทีนึง

      “ตั้งแต่วันนั้นก็อ่อยผมไม่หยุดเลยนะคุณ”
      “จะทำก็ได้นะ..” ตอนนี้ผมปีนไปนอนทับเขาทั้งตัวจนแทบจะสิงพี่เมฆได้อยู่แล้ว แต่เขาก็ทำเพียงแค่กอดเอวผมแล้วยิ้มให้บางๆ

      “ไม่อ่ะ ไม่ได้เป็นคนหื่นขนาดนั้น”
      “ให้ก็ไม่ทำ”
      “อยากอยู่แบบนี้มากกว่า”
      “แค่กอดอ่ะนะ?”
      “แค่กอดก็พอแล้ว” พี่เมฆเวลาเป็นคนปกติทั้งอบอุ่นทั้งอ่อนโยนเลย ไม่เสียแรงเฮียลู่ที่ทำมาทั้งหมดแล้วแหล่ะ
      
      “จริงๆ?” ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี่ย
      “จริง....” พี่เมฆกระชับกอดให้แน่นขึ้นแล้วเขาก็ยื่นหน้ามาจูบที่หน้าผากเบาๆ เขาแช่นานอยู่พักนึง แล้วก็พูดคำที่ผมสอนเมื่อกี้ออกมา













      “suki”











      “.............”



















      “....yaki”





      




      “..........!!!!!!”












      “พรุ่งนี้ไปกินกัน”





H
จบแล้วจ้า TT ^ TT จบจนได้ ขอบคุณคนอ่านที่ตามมาเนิ่นนานจนบัดนี้ แม้ว่าคนแต่งจะหายไปบ้างอะไรบ้าง แต่ก็ยังมาคอยเมนต์ให้อยู่ ขอบคุณค่ะ
พี่เมฆไม่หื่นนะจ๊ะ พี่เมฆซึน พี่เมฆแถ พี่เมฆเกรียน (น้อยลง) มีแววว่ามายด์จะเกรียนแทน แต่ก็ไม่หรอก เดี๋ยวพี่เมฆก็กลับมาเกรียนเหมือนเดิม 555

[Fragrant]

 
พี่เมฆโคดฮาเลย ปิดท้ายได้ใจจริงๆ
มาย์ดน่ารักจริง อ่อยได้ใจเจ๊เลยจ่ะ 

[วัวพันปี]

 :laugh:เอาวะมายด์  สุกิ แม้จะมียากี้ตามมาห่างๆ

ขอบคุณสำหรับนิยายที่ห้ามกระพริบตา เพราะมันพลิกโผทุกการคาดเดา
แหกจนเย็บไปหลายแผลแล้วล่ะ
ถ้ามีเรื่องใหม่จะตามไปอ่านนะจ้ะ

[juon]

โอ๊ยย เข้ามาจอง (จองอะไรฟะ?) อย่าเพิ่งลบนะคะ ขอดิฉันอ่านก๊อนนน แง๊ ไม่ว่างมาอ่านหลายเดือนจบแล้วอ่าาา เดี๋ยวนะ เดี๋ยวจะรีบมาอ่าน

[u_cosmos]

ฮ้ายยยยย พี่เมฆน่ารักเว่อร์อ่ะค่ะ เข้าใจว่ายังอยู่ในช่วงอาฟเตอร์ช็อก เลยยังตั้งศูนย์กลับมาได้ไม่เต็มที่
แต่แบบนี้แหละน่ารักดี เอาเปรียบ รังแก กวนทีนน้องมาทั้งเรื่องแล้ว มายอมให้น้องเขาหน่อย
ยิ่งจบท้ายมายด์ดูเจ้าเล่ห์ขึ้นเยอะอ่ะ คงต้องยกความดีความชอบให้กับเฮียลู่ ผู้อยู่เบื้องหลังความสำเร็จในครั้งนี้ ^^

ขอบคุณคนแต่งนะคะ สนุกมาก อ่านใหม่กันตั้งแต่ตอนแรกเลยทีเดียว

ปล. ฉากนั้นแอบหวังว่าพี่คมอาจจะรอด แต่พอรู้ว่าตายนี่...คืออะไร
ไม่อยากให้ตาย ที่แม่กับพี่ยังแค่เฉียด ช่วยไว้ได้ทัน  แต่ทำไมพี่คมต้องตายยย Y_Y  สะเทือนใจมากจริงๆ

[EunJin]

หวานมากกก แฮปปี้เอนดิ้ง อย่างนี้ซิ ถึงเหมาะสมกับข้าวใหม่ปลามัน คิคิ

[Jibbubu]

จบแล้วเหรอนี่ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ใจหายเหมือนกันนะเนี่ยว่าจบแล้ว

อยากให้มีตอนพิเศษอีกซะตอนสองตอนจังเลยอ่ะ แบบขอแบบหวานๆ ตามแบบฉบับพี่เมฆอ่ะ

ได้มั้ยค่ะไรท์ พูดถึงเรื่องซะนิดเดี๋ยวไรท์น้อยใจไม่พูดถึงเลย

โอ๊ย...เรื่องนี้บอกเลยเดาไม่เคยถูก ตอนแรกที่อ่านก็นึกว่าแค่เกี่ยวกับครูนักเรียน

ไปๆ มาๆ เป็นสายลับ เป็นนักฆ่า โอ๊ยแหกโค้งตลอดอ่ะ เดาไม่ได้เลย

ชอบพี่เมฆพี่เมฆน่ารักเกรียนนิดๆ กวนตีนหน่อยๆ หลงตัวเองอีกนิด น่ารักอ่ะชอบมาก

ส่วนน้องมายด์น้องนีออนของเราก็น่ารักไม่แพ้พี่เมฆเลย แต่ไม่เคยมาความเกรียนของพี่เมฆ

ได้ทันซะที บอกไรท์เลยถ้ามีเรื่องใหม่นี่ตามอ่านทันทีเลยค่ะ

[tiew93]

พี่เมฆกวนจนวินาทีสุดท้าย...

จบซะแล้ววว สนุกมากอ่ะ

ขอบคุณนะค๊าา

[MildMate]

เชื่อเขาเลย ขนาดตอนจบ บรรทัดสุดท้ายยังกวน ไม่มีเว้น  สนุกจริงๆ เนื้อเรื่องให้ลุ้นให้หัวเราะได้ตลอด ขอบคุณเรื่องสนุกๆเรื่องนี้นิยายดีๆของคนแต่งที่ทำให้เราๆได้หมั่นไส้พี่เมฆค่ะ ฮ่าๆๆๆ

[kothan]

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มได้ตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ ถึงจะมีบางตอนทำเอาน้ำตาแตกไปบ้างก็เถอะ
ชอบพี่เมฆที่ กวน เกรียน ได้คงเส้นคงวาได้ตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ
นีออนน่ารักมากโดยเฉพาะต้อนต้นเรื่อง พอความจำกลับคืนเป็นตัวของตัวเองก็น่ารักไปอีกแบบ
(แต่ชอบต้อนไร้เดียงสามากกว่า)
เสียดายที่คมตาย หากยังอยู่คงเป็นคู่หูคู่ฮากับพี่เมฆแน่นอน
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านกันนะค่ะ
ว่าแต่จะมีตอนพิเศษไหมเอ่ย

[kinjikung]

เกรียนยันจบพี่เมฆ นี่หล่ะนะปากแข็งจนเกือบเสียมายด์

[mayuree]

อ่ะนะ พี่เมฆก็ยังไม่วายจะทิ้งเกรียน เฮ้อ แต่ก็สมเป็นพี่เมฆดี ชอบ อิอิ

[Poseidon]

แม้แต่ตอนจบอิพี่เมฆก็ยังเกรียน 55555

ยอมให้นางจริงๆ

[titansyui]

 

[boonpa]

   พี่เมฆกวนจนหยดสุดท้าย ส่วนมายด์อ่อยเก่งขึ้น

[p9hmiew]

เหนือเกรียนยังมีเกรียนกว่า55555 พี่เมฆต้องโดนเกรียนใส่ซะบ้างอะนะ
เกรียนจนวินาทีสุดท้ายจริงๆเรื่องนี้
ชอบสุกี้ยากี้น่ารักง่ะ
อีกอย่างเราชอบที่พระเอกแทนตัวเองว่า "ผม" มาก เหมือนจะเป็นคนสุภาพ อ่อนโยน แต่ไม่เลย

[jum1201]

   

[brookzaa]

นี่แหละ คนอย่างพี่เมฆต้องโดนซะบ้างจะได้รู้

[am_am]

สุดยอดอ่ะ โคตรมันส์ โคตรสนุกเลย 

[Sohso]

พี่เมฆหลุดโลกได้อีก เรื่องซับซ้อนซ้อนหลายชั้นดีจริงๆ

[yumenari]

 


 

อ่านไปนี่ขำอีพี่เมฆมากกกกกกกกก
ปู้แบบนี้หาได้ที่ไหนจะไปตาม


คือตลกอะ อ่านแล้วขำความกวนตีนตลอดดด

คือขำหนักมากจีจี สุกียากี้นี่คือทิ้งท้ายได้ดีมาก
ขอบคุณสำหรับนิยาย

ปล อยากได้ตอนพิเศษ แบบให้พี่เมฆเจอและชาวแก็งที่เจแปน
เจอความเทพของน้องมายอะ เอาแบบเทพสาดดดเลยนะ
จะได้วาาน้งเราไม่ได้มีแค่นีออน 

[twinmonkey0311]

พี่เมฆแม่งโคตรกวนตรีนเลย แถมหื่นมากมายหาเรื่องกดเมียได้ตลอด

[pearl9845]

สนุก สนุก
ชอบ ชอบ
 

[Rosnest]

พี่เมฆเนี่ยกวนได้คงเส้นคงวาจริงๆเลย ถถถ+
มีการปิดถ้ายด้วยนะ     

  แต่สะใจเหมือนกันนะ ที่โดนเมียสุดที่รักแกล้งไปขนาดนั้น (ถถถ+)  แผนเนียนมากเลยค่ะ //ยกนิ้วโป้ง 

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ จะรอดูผลงานต่อๆไปน้า 

คำเดียวสั่นๆ  ::ฟิน

(ลืมถามเลย ไม่ทราบว่าได้ทำแฟนเพจในเฟสหรืออย่างอื่นไว้หรือเปล่าคะ ถ้ามีเราขอหน่อยนะ จะได้ตามอ่านเรื่องก่อนหน้านี้ๆได้ง่ายหน่อย )