เข็ญเอา 40 เปอร์เซ็นต์ที่เหลือมาส่งฮับ
พร้อมกับทิชชู่หลายกล่องเผื่อใครจะต้องการสั่งน้ำมูก เอาเข้าห้องน้ำ
อย่าได้รอช้าไปต่อกันเลยฮับ
ตอนที่ 20 แก้วร้าว [ส่วนของ 40 เปอร์เซ็นต์]
ความเดิม
ปังๆ ปังๆ
“เดย์!”เสียงเรียกที่จริงจังจากพี่ทิวาดังขึ้นมาทางด้านหน้าห้องผม ผมไม่เคยได้ยินพี่ทิวาเรียกชื่อผมแบบนี้มาก่อนครับ แต่ถ้าจะให้ผมเปิดประตูให้ล่ะก็.....ตอนนี้ผมไม่พร้อมจริงๆ ครับ
“มึงเป็นอะไรออกมาพูดกับกรูนี่ ทำไมต้องหนีด้วยวะ!”ผมถอยหลังจนตัวประชิดขอบเตียงครับ ไม่อยากได้ยินเสียงพี่ทิวา
“พี่ครับไปเถอะ จะเอาอะไรกับน้องเค้าก็ไว้เจอกัน ทำไมต้องมาตะโกนเรีกยกันเหมือนเด็กๆ ไหนพี่สัญญาว่าจะดูแลผมไง.....แล้วจะสนใจคนอื่นทำไม”
คำว่าคนอื่นของพี่โจยิ่งทำให้ผมปวดใจครับ ตอนนี้ผมอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะคนอื่นไปแล้วเหรอครับ
“.......ได้....งั้นมานี่กับกรู”
แกร็ก! ปัง!
เสียงพดคุยกันข้างนอกทำให้ผมไม่อยากออกไปจากห้องนี้อีกแล้วครับเวลาเกือบจะเลยเที่ยงคืนอยู่ไม่กี่นาที ผมตัดสินใจใช้เวลานี้เพื่อออกมาจากห้องนอนครับ แล้วลงมากินน้ำในครัว ระหว่างทางผมเดินชนโน่นนี้เพียงเพราะผมใจลอยและรู้สึกปวดหัวครับ มันหนักอึ้งในหัวไปหมดทั้งเรื่องของตัวผม.....และเรื่องของพี่ทิวา ผมพยายามบอกกับตัวเองหลายครั้งว่าไม่มีใครรักเราเท่าตัวเราเองอีกแล้ว แต่ทุกครั้งที่ผมปลอบใจตัวเองน้ำตามันก็รื้อตรงขอบตาทุกทีครับ
ปึก!
ผมปิดตู้เย็นพร้อมกับขวกน้ำที่เตรียมจะรินใส่แก้วทรงสูงใบใส พอผมรินน้ำใส่แก้วน้ำก็ดันล้นจนผมต้องคลำหาผ้ามาซับพื้นให้แห้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ มือไม้ก็เหมือนจะไร้เรี่ยวแรงคว้านหาจับอะไรก็หลุดมือไปหมด....
ตอนนี้.........ไม่รู้ว่าเพราะความมืดหรืออะไรกัน.....ที่ทำให้ผมรู้สึกเงียบเหงามากเลยครับ ผมอยากจะพูดคุยกับใครสักคนในเวลานี้ อยากจะมีมือที่คอยโอบบ่าให้กำลังใจและส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นมาให้ผมบอกผมสักคำว่าไม่เป็นไร..... แต่เวลานี้ผมไม่มีใครจริงๆ ผมเหมือนถูกทิ้งไว้เพียงลำพังที่ก้นเหวลึก.....
“ทำอะไรอยู่”
เพล้ง!
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นท่ามกลางความมืดมันทำให้ผมตกใจครับ แก้วที่อยู่ในมือถึงกับหลุดร่วงลงกระแทกกับพื้นจนแตกละเอียด
“ขะโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ....”ผมก้มลงเก็บเศษแก้วที่กระจัดกระจายบนพื้นอย่างลุกลี้ลุกล้น กลัวว่าจะเดือดร้อนคนอื้นเค้าครับ
“ขอน้ำให้พี่แก้วนึงสิ พี่ไม่รู้ว่าจะไปเอาตรงไหน”เสียงพี่โจพูดขึ้นครับก่อนที่ไฟในครัวจะสว่างขึ้น ผมเห็นพี่โจยืนกอดอกมองผมที่กำลังก้มเก็บเศษแก้วอยู่ก่อนจะหลบตาคู่นั้น
“ได้ครับ...พี่โจรออยู่ตรงนั้นนะครับเดี๋ยวแก้วจะบาดเท้า”
“อืม”ผมลุกขึ้นหยิบแก้วใบใหม่ก้อนจะรินน้ำเย็นใส่เต็มแก้วแล้วส่งให้พี่โจครับ พี่โจรับมันไว้แล้วผมก็เก็บกวาดเศษแก้วต่อ ผมไม่ได้พูดอะไรกับพี่โจอีกครับ ส่วนพี่โจก็ได้แต่ยืนมองผมอยู่นิ่งๆ
“..........”
“ชื่อเดย์ใช่มั้ย?”จู่ๆ พี่โจก็พูดขึ้นครับ ผมตัวสั่นแทบจะทำอะไรไม่ถูกจนเผลอทำเศษแก้วบาดนิ้วเข้าให้
“ครับ”
“จำได้รึเปล่าที่เราเคยคุยกันทางโทรศัพท์”
“จะจำได้ครับ.....”ผมพยายามหลบตาคมที่มองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างไม่วางตาเลยครับ ผมสังเกตว่าน้ำที่พี่โจร้องขอ พี่โจยังไม่ได้ดื่มมันสักคำ
“......รู้รึเปล่าว่าพี่กับพี่ทิวาเป็นอะไรกัน”ผมส่ายศรีษะก่อนจะเก็บขวดน้ำเข้าตูเย็นให้เรียบร้อย พยายามไม่ใส่ใจครับและผมไม่ควรจะใส่ใจด้วย“แสดงว่าจำไม่ได้น่ะสิที่พี่บอกไป....คงต้องทวนความจำกันใหม่แล้วมั้ง เราเนี่ยขี้ลืมชะมัด.....พี่กับพี่ทิวา....เรานะเป็นแฟนกัน”
“ผมทราบแล้วครับ....งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ....”
“เดี๋ยวสิ พี่มีเรื่องจะพูดกับเดย์อีก รีบไปแบบนี้ไม่เสียมารยาทไปหน่อยรึไง”ผมชะงักกึกเมื่อพี่โจเดินไปขวางทางออกเอาไว้ครับ ผมไม่รู้ว่าพี่โจต้องการอะไรจากผมกันแน่ “นี่......ไม่คิดบ้างรึไงว่าอยู่ไปก็เกะกะ.....ฮึๆๆ”
คำว่าเกะกะมันสะท้อนก้องอยู่ในหัวผมไปมาจนหัวของผมแทบจะระเบิด!
“..........”
“พี่ทิวาน่ะนะ.....ก็คงแค่เบื่อๆ เลยต้องการหาของเล่นมาแก้เซ็ง พี่ว่า....เดย์คงไม่ถือสาพี่ทิวาหรอกใช่มั้ย แต่ตอนนี้พี่ทิวาเองก็คงจะเบื่อของเล่นแล้วล่ะนะ ทางที่ดีก็ไปให้พ้นๆ ซะดีกว่า....”
“พี่โจต้องการพูดอะไรกันแน่ครับ!”ผมเชิดหน้ามองผู้ชายตรงหน้าที่แสยะยิ้มให้ผมด้วยสายตาปวดร้าว
“ฮาๆ ไม่เข้าใจงั้นเหรอ....แต่ไม่เป็นไรพี่จะบอกใหม่สักพันครั้งก็ย่อมได้ พี่แค่อยากให้เดย์ออกไปจากชีวิตพี่ทิวาซะ มันขวางลูกกะตาพี่นะ....เดย์คงเข้าใจใช่มั้ย อย่าทำตัวน่ารำคาญเป็นมารผจญพวกเราอีกเลย...มันไม่น่ารักเอาซะเลยนะรู้ตัวมั้ย”
ทุกประโยคทุกถอยคำของพี่โจมันกำลังเสียดแทงหัวใจของผมให้ขาดรอน ถึงผมจะไม่รู้ว่าผมอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรสำหรับพี่ทิวา....แต่ผมก็ไม่ได้ต้องการให้ใครมาพูดจาไม่ดีใส่ผมแบบนี้ ครอบครัวผม คนรอบๆ ตัวผม รวมถึงพี่ดิน พี่วัช พี่กรณ์ไม่เคยพูดประโยคที่ทำร้ายความรู้สึกให้ผมต้องทรมานจิตใจแบบนี้ ไม่เคยเลยครับ....นี่มันมากเกินไปสำหรับผมที่ยากจะรับ
“..........”
“พูดกันตรงๆ นะ พี่ไม่ใจกว้างพอให้พี่ทิวามีสำรองไว้แก้เบื่อหรอกนะ....เดย์คงจะเข้าใจพี่ ของเล่นก็ย่อมมีทิ้งขว้างได้เป็นธรรมดา....”
“พะพอ เถอะ...ครับ”ตัวของมันผมร้อนผ่าวจนสั่นเทาไปหมด มือที่อ่อนแรงกำลังกำแน่นสุดกำลังเท่าที่ทำได้ หัวใจของผมก็พยายามเต้นให้รู้สึกว่าบาดแผลที่มีจะไม่ถูกกระทบกระเทือน.....แต่มันเป็นไปไม่ได้ครับ ทุกจังหวะของหัวใจ.....ผมเจ็บจนแทบพูดไม่ได้จริงๆ ครับ ฮึก.....ฮือๆ
“อย่าดีใจเพียงเพราะพี่ทิวาใจดีด้วยหน่อยเลย....มันก็แค่เรื่องทั่วๆ ไปนั่นแหละ พี่ทิวาก็เป็นซะแบบนั้น”ชายร่างสูงใช่นิ้วเรียววนรอบแก้วที่ถือพร้อมพูดโดยที่ไม่สนใจผมเลยว่าผมจะรู้สึกยังไง
“ผม...ผมขอร้องล่ะครับ! หยุดพูดเถอะ!”ผมพยายามเอามือแนบหูทั้งสองข้างเพื่อปิดกั้นเสียงที่จะได้ยิน เพราะผมไม่ต้องการจะได้ยินอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้วครับ
หากพูดมากกว่านี้ล่ะก็.....ผมจะยิ่งรู้สึกเจ็บจนอาจทนไม่ไหว.....
“เฮ้อ.....ก็ได้”พี่โจถอนหายใจสั้นก่อนจะพูดต่อ “งั้น....พี่ฝากเก็บแก้วน้ำด้วยแล้วกัน...ไม่หิวและ^^”
รอยยิ้มและสายตาของพี่โจบ่งบอกว่าเป็นการแสแสร้งแกล้งทำขึ้น แต่ผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็ทำอะไรไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คืออดกลั้นไว้เท่านั้น
เพล้ง!!!!
ผมไม่ได้ทำแก้วใบนั้นแตกนะครับ....ผม....ผมทำท่าจะยื่นมือไปรับแก้วน้ำจากพี่โจแต่พี่โจก็ปล่อยแก้วให้หล่นลงกับพื้นต่อหน้าผมเสียก่อน
“ให้ตายสิ! หลุดมือจนได้.........แต่! จะวังเดย์จะกลายเป็นเหมือนแก้วใบนั้นนะ ฮึ! ฝากเก็บด้วยล่ะ ป่านนี้พี่ทิวาคงนอนรอแย่ ฝันดีนะ^^”
แปะ แปะ!
น้ำตาของผมมันไหลอีกแล้ว......... โดยที่ไม่มีใครเห็น
ฮึก! เจ็บครับ.......เจ็บที่ใจจนผมแทบยืนไม่ไหวอยู่แล้ว.....ทำไมล่ะครับ ทำไมต้องทำร้ายจิตใจกันแบบนี้นี้ด้วย ผมเอง....ผมเองก็ไม่ได้ทำอะไรไว้ไม่ดีสักหน่อย แล้วผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ใครต้องรู้สึกเจ็บปวดเหมือนที่ผมเป็นด้วย ฮือๆ ทำไมถึงได้ใจร้ายกับผมแบบนี้ล่ะครับ.....ฮือๆ ๆ
ผมน่ะ....ตัดสินใจแล้ว ผมจะไม่อยู่ที่นี่อีกก็ได้ เมื่อไม่ต้องการให้ผมอยู่ ผมก็จะไปครับ ผมจะไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ ขอแค่อย่างเดียว....อย่าพูดอะไรให้ผมรู้สึกเจ็บแบบนี้อีกเลย ฮือๆ
ฟุ๊บ!
ขาของผมทั้งสองข้างทรุดฮวบลงกับพื้น ภาพภายในห้องครัวที่ผมมองผ่านม่านน้ำตาค่อยๆ ดับวูบลงอย่างช้าๆ เหมือนแสงไฟจากหิ่งห้อยที่ค่อยๆ อับแสง ก่อนที่ร่างกายของผมจะล้มลงกระแทกกับพื้นที่เย็นเฉียบท่ามกลางกองเศษแก้วที่แตกกระจาย
ผมเหนื่อยครับ....เหนื่อยเหลือเกิน.....เหนื่อยจนอยากจะหลับโดยที่ไม่ต้องตื่นมาอีกเลย......
จบตอนนี้แอบเสียน้ำตาไปหลายหยด สงสารเดย์อ่ะ นึกถึงชีวิตจริงแล้วเศร้าใจ(อินไปนิด)
ยังไงก็อย่าลืมมาติดตามอ่านตอนต่อไปอีกนะฮับ
ปลอบขวัญกันถ้วนหน้า
ปล.1 นี้เพื่อน้องเดย์ >>>>>เดย์สู้เค้าลูก!!!!
ปล.2 นี้เพื่อทุกรี >>>>>ขอบคุณมากๆ ฮับที่ติดตาม
ซาบซึ้งใจจริงๆ
หัวข้อ: [STORY อย่าร้าย แล้วผมจะรัก] ~SPECIAL STORY2~ ตอนที่ 5 (End) 27/6/54 UP 100% (อ่าน 317869 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก