เอาตอนที่ 21 มาส่งฮับ ฮาๆ เพิ่งเสร็จเมื่อวันนี้นี่เอง 
ยังไงก็อ่านให้สนุกนะฮับ 
ตอนที่ 21 เคว้งคว้าง
“เฮ่! ตื่นแล้วเหรอเดย์....จะเอาน้ำหน่อยมั้ยเดี๋ยวพี่เอาให้”
“พี่ไนท์เหรอครับ”
“อ่ะน้ำ....ลุกนั่งไหวรึเปล่า”
“ครับ”
พอผมรู้สึกตัวคนที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าก็คือพี่ไนท์ครับ ดูท่าทางพี่ไนท์จะเป็นห่วงผมมากครับ....ผมรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยครับแต่ไม่มากเท่าไหร่เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ บรรยากาศรอบๆ ตัวผมมันดูแปลกตาไปครับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื่อชัดเจนจนผมรู้สึกอยากจะคลื่นไส้
“ที่นี่?”
“โรงพยาบาลน่ะ ไม่รู้สึกตัวเลยรึไงเราอ่ะ....พี่เป็นห่วงแทบแย่พอรู้ว่าเดย์เข้าโรงพยาบาล....น่าตลกชะมัดที่พี่ทำอะไรแทบจะไม่ถูก เหอะๆ”พี่ไนท์ทรุดนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างเตียงผมก่อนจะก้มหน้างุดดูท่าทางไม่สบายใจครับ “หมอบอกว่าเดย์ร่างกายอ่อนเพลียเกิดจากภาวะเครียด.....มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า”พี่ไนท์มองหน้าผมถามอย่างสงสัย ผมเลยรีบหลบหน้าพี่ไนท์ทันที
“เอ่อ....ผมรู้สึกหิวจังเลยครับ”
“หิวเหรอ! จริงสิเดี๋ยวเอาข้าวต้มให้ซื้อมาตั้งไว้แล้ว”พี่ไนท์รีบร้อนลุกจากเก้าอี้จนแทบชนเสาน้ำเกลือผมล้ม ผมมองพี่ชายซุ่มซ่ามของตัวเองด้วยความรู้สึกหลายอย่างครับ ทั้งรู้สึกผิดที่ทำให้พี่ไนท์ต้องมาเป็นห่วง และรู้สึกเสียใจที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้
“เหม่ออะไรฮะ”
“อ่ะครับ!”ผมไม่ทันได้ดูพี่ไนท์ก็จัดการอาหารมาให้ผมแล้ว พี่ไนท์ขยี้หัวผมเบาๆ อย่างเอ็นดูก่อนจะนั่งลงข้างๆ ผมมองดูผมด้วยแววตาเศร้าๆ
ผมก้มหน้าก้มตากินโดยไม่พูดอะไร ห้องทั้งห้องดูเงียบเหมือนกับไม่มีใคร พี่ไนท์ไม่ได้พูดอะไรสักคำจนกระทั่งผมกินเสร็จ พี่ไนท์บ่นออกมานิดหน่อยว่าผมกินเหมือนแมวดมแต่ผมก็เถียงไม่ออกครับ เพราะถึงหิวแต่ผมก็กินได้น้อยจริงๆ รู้สึกขมปากขมคอแปลกๆ
“เอ่อ....พี่ไนท์ครับ”
“อะไร?”
“ใครพาผมมาส่งโรงพยาบาลเหรอครับ.....”
“น่าจะเป็นไอ้ทิวา....มันเป็นคนโทรหาพี่บอกเดย์ไม่สบาย.....เรื่องทั้งหมอมันเป็นความผิดพี่แท้ๆ ถ้าเมื่อคืนก่อนพี่อยู่กับเดย์มันคง.....”
“พี่ครับอย่าโทษตัวเอง.....”ผมส่ายศรีษะหยุดความคิดรู้สึกผิดของคนตรงหน้า ผมรู้ครับว่าที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ผมทำตัวผมเองทั้งนั้น ไม่มีใครช่วยผมได้นอกจากผมจะช่วยตัวของตัวเองหรอกครับ “มันไม่ใช่ความผิดพี่หรอกนะครับ....ถ้าพี่โทษตัวเองพี่จะทำให้ผม.....ยิ่งเจ็บ....”ผมเลื่อนมือไปกุมอกซ้ายของตัวเองด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยากที่จะบอกความทุกข์ในอกให้ใครรู้ได้ แววตาที่สั่นคลอนของผมไม่อยากจะมีน้ำตารินไหลอีกแล้ว
“เดย์.....”พี่ไนท์เรียกชื่อผมอย่างอ่อยโยนก่อนจะเข้ามาสวมกอดผมแน่น ตัวของพี่ไนท์อุ่นมากครับมันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นกว่ากินยาเสียอีก“พี่เป็นห่วงเดย์จริงๆ นะ.....พี่รู้สึกเหมือนเดย์คนเก่าของพี่หายไป อาจเป็นเพราะเดย์เติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นจนพี่ไม่ทันสังเกต......พี่เชื่อว่าเดย์โตแล้ว แต่พี่ไม่รู้มาก่อนเลยว่าเดย์จะเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้....ถึงพี่จะไม่ได้อยู่กับเดย์เหมือนเมื่อตอนเด็กๆ แต่พี่รู้นิสัยของเดย์ดีกว่าใคร....”
“คะครับ”น้ำเสียงที่นุ่มนวลของพี่ไนท์ผมตั้งใจฟังเป็นอย่างดีครับ
“เดย์ไม่ใช่เด็กที่หัวดื้อ ไร้เหตุผล พี่เองด้วยซ้ำที่ไร้เหตุผมเสียมากกว่า...ฮึๆ แถมเดย์ยังเป็นเด็กที่สดใสร่าเริง ยิ้มง่ายถึงแม้จะพูดไม่เก่งก็ตาม....แต่ตอนนี้เดย์ไม่เหมือนเก่าอีกแล้ว พี่มองตาเดย์ก็รู้ว่าเดย์กำลังไม่สบายใจเรื่องอะไรบางอย่าง....แต่พี่มันไม่รู้อะไรซะเลย...”
“ฮึก...พี่ครับ....”พี่ไนท์ทำให้ผมอยากจะร้องไห้จริงๆ ครับ ผมรู้สึกอยากมีใครสักคนเป็นที่พึ่ง แต่อีกใจหนึ่งผมก็กลัวครับ.......กลัวว่าถ้าผมพูดออกไปแล้วมันจะยิ่งแย่ลงกว่าเก่า ความกลัวมันทำให้ผมกลายเป็นคนอ่อนแอ ไม่กล้าจะเผชิญหน้ากับอะไรทั้งนั้น
ผมไม่ได้อยากเป็นแบบนี้หรอกครับ....ไม่ได้อยากเป็นสักนิด!
“ถ้าเดย์มีเรื่องอะไรไม่สบายใจล่ะก็.....สำหรับพี่หวังว่าจะยังเป็นคนที่เดย์ไว้ใจได้เสมอนะ”
“ครับ....ฮือๆ....พี่ครับ....”
“เป็นลูกผู้ชายอย่าร้องไห้สิไอ้ขี้แยเอ้ย!”พี่ไนท์โยกหัวผมไปมาเหมือนเด็กๆ ผมยิ้มให้คนตรงหน้าทั้งน้ำตาก่อนจะปาดหยาดน้ำตาออกจากหน้าให้หมด
“ขอบคุณมากนะครับ......พี่ครับ...คือผมมีเรื่องอยากจะขอร้อง”
“ว่ามาสิ”
“ผมอยากกลับไปอยู่บ้านครับ....ผมไม่อยากอยู่ที่บ้านหลังนั้นอีก นะครับกลับไปอยู่บ้านกับผมเถอะ พี่ไนท์จะไปไหนผมไม่รั้งไม่ว่าหรอกครับ ผมอยู่คนเดียวได้ถ้าเป็นบ้านเรา....นะครับพี่”
“..........”
“ผมสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี...ขอร้องล่ะครับ”
“เดย์.....”จู่ๆ พี่ไนท์ก็จับบ่าผมไว้แล้วมองผมตาไม่กระพริบ “มีปัญหากับคนที่นั่นรึเปล่า”
“ไม่มีครับ....ผมน่ะ....ผมแค่อยากกลับบ้าน ก็เท่านั้นเองครับ....”ผมเบือนหน้ามองม่านสีขาวที่พริ้วไหวแทนการมองตาพี่ไนท์ เพราะรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังจริงจัง
“รู้ตัวรึเปล่าว่าเดย์โกหกไม่เก่ง.....หรือว่าไอ้คนที่บ้านนั้นทำอะไรเรา”
“มะไม่ใช่อย่างนั้นครับ!”
“หรือไอ้ทิวามันทำอะไรเดย์รึเปล่า!”
“เปล่าครับ....ไม่มีใครทำอะไรผมทั้งนั้น.......”
“พี่บอกแล้วไงว่าเดย์โกหกไม่เก่ง.....สีหน้าเหมือนจะร้องไห้ทุกครั้งที่พี่ถามถึงปัญหา แถมเดย์ยังหลบตาพี่ แบบนั้นไม่เรียกว่าพูดความจริงหรอกนะ ถึงพี่จะไม่เอาไหน....แต่น้องคนเดียวพี่ก็อยากจะปกป้องดูแล รู้มั้ยว่าเดย์สำคัญกับพ่อแม่และพี่ขนาดไหน....ถ้ามีใครทำให้เดย์เจ็บล่ะก็ทุกคนก็จะเจ็บตามเดย์ไปด้วย!”
“พี่จะไปไหน! พี่ครับ!”พี่ไนท์ออกไปแล้วครับ ผมมองตามร่างสูงที่ลุกออกไปไม่ลา สีหน้าพี่ไนท์ไม่สบายใจเอาซะเลย คงเพราะผมที่เป็นอยู่แบบนี้สินะครับ...
หลังจากที่เมือวานพี่ไนท์ออกไปพยาบาลก็เอายามาให้ผมกินครับเป็นช่วงเวลาเย็นพอดี ผมกินยาได้ไม่ถึงสิบนาทีอาจเพราะในห้องมันเงียบงัน ผมเลยเผลอหลับเพราะฤทธิ์ยาครับ เมื่อคืนผมฝันครับทั้งที่ตัวเองจะไม่ค่อยฝันไม่ว่าจะยังไงก็ตาม....แต่เมื่อคืนผมเหมือนจะฝันไปว่ามีคนมาเฝ้าผมกุมมือผมที่เย็นเยือกให้อุ่นมือ แล้วยังมีเสียงพูดเบาๆ กระซิบข้างหูผม แต่ผมจับใจความประโยคเหล่านั้นไม่ได้เลยครับ มันเหมือนเป็นความทรงจำที่ไม่เป็นรูปเป็นร่าง พอตื่นเช้ามามันก็สลายหายไป
ทั้งๆ ที่ความรู้สึกในตอนนั้นผมมีความสุข อยากจะรู้สึกเหมือนในฝันแบบนั้นตลอดเลยครับ.....
กริก!
“มาเยี่ยมคนป่วย คนป่วยอยู่รึเปล่าเนี่ย?”
“ถามเชี่ยไรของมึงเนี่ย บื้อจริงๆ”
“หุบปาก! มึงอย่าพยายามสร้างมลพิษทางเสียงตอนนี้จะได้มั้ยไอ้ดิน -*-”
“แฮ่มๆ แกรงใจหน่อยนี่โรงพยาบาลนะพวกคุณมึงทั้งหลายครับ”
“พี่วัช พี่ดิน พี่กรณ์”ผมหันไปตามเสียงเอะอะ ถึงไม่มองก็รู้ครับว่าเป็นเสียงใครกัน
“เป็นไงบ้างเดย์ ดีขึ้นบ้างรึยังพวกพี่เอาขนมมาฝาก ผลไม้ก็มี”พี่วัชเดินเข้ามาแล้วถามผม
“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะครับ พรุ่งนี้คงกลับบ้านได้แล้วล่ะครับ ^^”
“ตกใจแทบแย่ที่จู่ๆ ก็ป่วย พี่เนี่ยทำอะไรแทบจะไม่ถูก”พี่กร์พูดอย่างกับพี่ไนท์เลยครับ“จะมาตั้งแต่รู้ได้รับโทรศัพท์จากไอ้ทิวา แต่ดันติดธุระ”
“เหรอครับ....”
“แล้วไอ้ทิวาหายหัวไปไหนแล้วล่ะเนี่ย! อย่าบอกนะว่าไปอยู่กับไอ้โ......อุ๊บ!”
“จะพูดอะไรคิดก่อนพูดได้มั้ยไอ้กรณ์”จู่ๆ พี่วัชก็เอามือไปอุกปากพี่กรณ์เล่นเอาอีกฝากสำลักน้ำลายตัวเอง
“แล้วเช้านี้ยังไม่มีใครมาเยี่ยมเลยเหรอ”พี่ดินจัดการตะกร้าของฝากก่อนจะเปิดตู้เย็นหยิบนมกล่องขึ้นมาเจาะหลอดแล้วดูด
“ยังเลยครับ ^^”
“มึงจะกินของน้องเค้าทำไมวะ! ไอ้ทรพีแผ่นดิน ไอ้ถังแตก! ไอ้ยาจก!”พี่กรณ์แยกเขี้ยวด่าพี่ดินเป็นชุดครับ
“เช้านี้กรูหิว กรูยังไม่ได้กินอะไรมาเลย แล้วมึงมาด่ากรูทำไมเยอะวะ! เชี่ย!”คำเดียวจอดครับ
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่กรณ์ ผมคงกินไม่หมดหรอกของกินเยอะขนาดนี้ ^^”
“พวกมึงไปเลื่อนรถให้กรูหน่อย อ่ะกุญแจ!”พี่วัชสะกิดพี่ดินแล้วยื่นกุญแจรถให้ ผมมองตามเห็นพี่ดินขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
“มึงจะให้กรูเลื่อนรถไปไหนวะ ก็ได้ที่จอดแล้วนี่หว่า....หรือจะให้กรูเลื่อนจากที่ร่มเอารถมึงมาตากแดด....”
“มานี่กรูจะพามึงไปเอง ไอ้วัชมันอยากได้ที่จอดรถฮวงซุ้ย เฮ้ย! ฮวงจุ้ยดีๆ เพื่อเป็นศรีแก่รถมันไงเล่า....มึงนี่ไม่รู้อะไรเอาซะเลยไอ้หมามุ่ย!”พี่กรณ์ลากพี่ดินออกไปจากห้องทิ้งให้ผมนั่งมองตากับพี่วัชเพียงสองคน ส่วนพี่วัชก็นั่งนิ่งครับมองตามพี่กรณ์กับพี่ดินเหมือนให้แน่ใจอะไรสักอย่างแบบนิ่งๆ จนเมื่อพี่วัชหันมาพร้อมกับขยับกรอบแว่นสีขาวให้เข้าที่ผมถึงกับสะดุ้งตกใจน้อยๆ ผมสังเกตว่ากรอบแว่นพี่วัชมีหลายสีมากครับ ครั้งก่อนเป็นสีฟ้า ครั้งก่อนโน้นเป็นสีดำ
“^^”จู่ๆ พี่วัชก็ยิ้ม มันหมายความว่ายังไงเหรอครับผมต้องการคำอธิบายที่มากกว่ารอยยิ้มชวนเขิลนั่น
“เอ่อ....มีอะไรเหรอครับ”
“พี่แค่อยากให้เดย์ยิ้มเท่านั้นแหละ....เห้อ....”พี่วัชถินหายใจยาวก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แหงนมองดูเพดานขาวโล่ง “รู้สึกแย่จังเลย....”
“อะไรเหรอครับที่ว่าแย่?”
“พี่น่ะสิ....รู้สึกแย่ที่มีเพื่อนอย่างไอ้ทิวา”จู่ๆ พี่วัชก็พูดถึงพี่ทิวาไม่ทันให้ผมได้เตรียมตัวเตรียมใจ“.....เดย์รู้สึกเจ็บใช่มั้ยที่มันทำแบบนั้น”ดวงตาของพี่วัชหรี่ลงมองออกไปนอกระเบียงรอฟังคำพูดของผม
“..........”
“พี่เข้าใจเดย์นะ.....ยังไงก็อยากพูดขอโทษแทนไอ้ทิวา”สายตาที่เจ็บปวดนั่น.....
“........ไม่จำเป็นหรอกครับ ไม่มีใครผิดอะไรทั้งนั้น แล้วมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องพี่ทิวาด้วยครับ....ผมป่วยเพราะตัวผมเองมากกว่า”ผมฝืนยิ้มให้กับพี่วัชที่นั่งนิ่งสีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนไป
“โจใช่มั้ย.....เพราะทิวาเอาหมอนั่นเข้าบ้านไปใช่มั้ย?”
พี่วัชรู้?
“..........”
“พี่อยากให้เดย์อดทนนะ ไอ้ทิวาคงไม่ได้อยากทำแบบนั้นหรอกมันอาจมีเหตุผลอะไรบางอย่าง....บางอย่างที่พี่ก็บอกไม่ได้เหมือนกันทำไม.....”
พี่วัชกำลังพูดปลอบใจผมงั้นเหรอครับ....
“..........”
“ถึงโจจะเป็นแฟนไอ้ทิวา....แต่ไอ้ทิวาไม่เคยบอกหรอกนะว่าโจเป็นแฟนมันมาก่อนเพราะมันไม่เคยพูดโกหกกับใคร พี่เชื่อว่าตอนนี้ไอ้ทิวาคงกำลังหาทางแก้ปัญหาในสิ่งที่มันทำ และมันก็คงจะรู้สึกเจ็บปวดและโทษตัวเองอยู่ไม่ใช่น้อยที่ทำลงไปแบบนั้น”
“ผมน่ะ....ไม่ได้หวังว่าใครจะต้องมาแคร์ผมหรอกนะครับ ผมอยากให้ทุกคนมีความสุขมากกว่าจะมาทุกข์เพราะเรื่องของผม.... ผมจะเข้มแข็งครับจะไม่อ่อนแอเหมือนที่เป็น”
“เดย์....”จู่ๆ พี่วัชก็เอื้อมมือมากุมมือผมไว้แล้วบีบคลายเบาๆ “.....ไอ้ทิวาเคยเจ็บมากจากความรักที่มันเคยมีเคยได้มาก่อน แล้วจู่ๆ ความรักนั้นก็หายไปในพริบตา.....พี่เชื่อว่ามันคงไม่อยากให้คนที่มันรักที่สุดในตอนนี้ต้องมาเจ็บเหมือนมันหรอกนะ”
“แต่ตอนนี้ผมไม่ใช่คนที่พี่ทิวา.....รัก.....หรอกครับ”หัวใจของผมกำลังสั่นคลอน ความรู้สึกบางเบาจนไม่สามารถสัมผัสได้ เหมือนกับความรู้สึกปวดใจที่ไม่มีใครเห็นว่ามันมากมายขนาดไหน
“เมื่อถึงเวลา.....เดย์จะรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองสักวัน พี่รู้ว่าเดย์กำลังหวั่นไหว ไม่แน่ใจและสับสน”
“คะครับ.....”
“พี่เชื่อว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี....เพราะเดย์เป็นเด็กน่ารักนะ ^^”พี่วัชโปรยยิ้มให้ผมก่อนจะทำท่าลุกแล้วบิดขีเกียจเล็กน้อย“พี่ต้องไปก่อนแล้วล่ะ ไม่รู้พวกหมาโง่พวกนั้นจะเลือนรถพี่ไปถึงไหนแล้ว”
“ครับ...โชคดีนะครับ”
“ยิ้มบ้างนะ....เดย์ยิ้มพี่ว่าน่ารักกว่าเยอะเลย”
“ครับ ^^”
ขอบคุณมากนะครับพี่วัช แต่สำหรับผมตอนนี้ยังไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น.... ถ้ามีคนที่รักผมเข้าใจผมเหมือนพี่วัชก็ดีสิครับ ผมคงไม่ต้องมารู้สึกผิดอยู่ในใจแบบนี้
กริก!
ผมตั้งใจจะล้มตัวลงนอน แต่ประตูก็ดันเปิดขึ้นอีกครับ ผมเลยคิดว่าคงเป็นพี่วัชที่ลืมของ...
“พี่วัชมีอะไรเหรอครั.......”
“ท่าทางจะไม่เป็นอะไรแล้ว อ่อนแอจังนะเรา”
“พี่โจ!”
พี่โจมาครับ มาคนเดียวโดยที่ไม่มีพี่ทิวาตามมาด้วย พี่โจจะมาทำไมครับ มาเยี่ยมผมหรือมาทำอะไรกันแน่....
.......................
ไม่อยากจะบอกเลยฮับว่า >>>>>>>>>>>>> โปรดติดตามตอนต่อไป(แต่ก็บอกซะแล้ว -*-)
ค่อยมาลุ้นไปพร้อมๆ กันอีกนะฮับว่าเรื่องยุ่งยากเกินจะเข้าใจไอ้พวกนี้มันจะจบอีท่าไหน ยังไง?
ปล.1 ขอบคุณทุกรีมากฮับที่อุตส่าห์ติดตามกันมาตลอด ดีใจฮับ.....มากๆ
ปล.2 เหมือน ปล.1 ฮับ
:bye2:แล้วพบกันตอนหน้าฮับ จะพยายามเอาให้ยาวๆ จะได้มั้ยนั่น......ก็ไม่รู้เหมือนกันฮับ แหะๆ แต่นี่ก็เหมือนจะยาวแล้วนะฮับเนี่ย
หัวข้อ: [STORY อย่าร้าย แล้วผมจะรัก] ~SPECIAL STORY2~ ตอนที่ 5 (End) 27/6/54 UP 100% (อ่าน 292154 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก