มาแล้วฮับตอนที่สิบเจ็ด
ฮัพกันอย่างต่อเนื่องรวดเร็วอีกแล้ว โฮ๊ะๆๆๆ
คนเขียนเองก็ลุ้นไปด้วยว่าแต่ละตอน เรื่องราวมันจะเป็นยังไง
เพราะแต่งตอนต่อตอนแล้วฮัพเลย....โหดต่อตัวเองมากๆ
(แต่มันจะขยันแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย ฮาๆๆๆ)
แต่ยังไงปัจจุบันนี้ยังไปได้อยู่ ภาวนาให้เป็นแบบนี้ไปจนจบเรื่องเถอะ เพี้ยง!
เอาล่ะฮับ คงอยากอ่านนิยายมากว่าอ่านข้าพเจ้าพร่าม งั้นไปอ่านกันเลยฮับ ฮาๆๆ ^^
v
v
v
v
v
v
v
v
ตอนที่ 17 เรื่องของเรื่อง
“เอามือของพี่ออกไปนะครับ!”
“ก็กรูถามว่ามันอะไรวะ! แค่นี้มึงก็จะมีปัญหา!”
“ของๆ ผมพี่อย่ารู้เลยดีกว่าครับ รู้แล้วก็ช่วยทำตามที่ผมขอด้วย”ผมพูดเสียงแข็งแต่พยายามให้เสียงเบาที่สุด
“กรูไม่เห็นว่ากรูจะรู้อะไรจากที่มึงพูดสักนิด.....ถ้ากรูสงสัยแล้วกรูต้องรู้ให้ได้”
หมับ!
“ไม่ได้ครับ!”ผมจับมือพี่ทิวาแน่นพยายามแกะมือพี่ทิวาออกที่ตอนนี้กำลังเกาะกุมน้องต่ายของผมที่ผมกอดเอาไว้ให้สลัดมือออกไปห่างๆ ภายใต้ผ้าห่ม ดูเหมือนจะมีการยื้อแย่งน้องต่ายระหว่างผมกับพี่ทิวาภายใต้ผ้าห่มกันสองคน
ให้ตายเถอะครับ! ผมมีสิทธิ์ที่จะไม่ให้ใครรู้ว่าของๆ ผมคืออะไร แต่พี่ทิวากำลังก้าวก่ายสิทธิของผมเห็นๆ ผมยังไม่เคยให้คนแปลกหน้ามาเห็นหรือมาสัมผัสมันเลยสักครั้ง แม้แต่บอกว่าผมมีน้องต่ายอยู่ก็ไม่เคย!
“ดูหน่อยไม่ได้รึไงวะ!”
“พี่ทิวา! ไม่ได้ครับ!”
“กรูจะดู!”
“ไม่ให้เด็ดขาด.....”
แคว๊กกกกก!!!!!
O_O;; ผมหยุดการยื้อ หยุดหายใจไปชั่ววินาทีชีวิต! ในสมองกำลังปั่นป่วนเหมือนความคิดเริ่มรวนเพราะเสียงบางอย่างภายใต้ผ้าห่ม
สะ...สะเสียงที่ผมได้ยิน.....คงไม่ใช่เสียงอย่างที่ผมคิด....ชะใช่มั้ยครับ....
“หยุดยื้อสักทีแม่งจะดูหน่อยไม่ได้รึไง.....”ในที่สุดพี่ทิวาก็ชนะ.......แล้วพี่ทิวาก็ดึงน้องต่ายของผมออกมาจากผ้าห่มก่อนจะชูมันขึ้นไปบนอากาศให้แสงจันทร์ส่องกระทบเพื่อเฉลยข้อคลาแคลงสงสัย
แขนข้างหนึ่งของน้องตายที่ผมเห็น.....มะ....มะมันฉีกขาดครับ....แทบจะหลุดออกจากตัวเลย ใยที่อยู่ภายในตัวน้องตายมันเล็ดลอดออกมาจากรอยฉีกขาดอย่างเห็นได้ชัดเลยครับ....พี่ทิวาหิ้วหูน้องต่ายของผมแกว่งไปมาในอากาศจนผมสติแทบหลุดลอย มือของผมเย็นเฉียบจนแทบจับสั่น มือทั้งสองข้างกำผ้าห่มไว้แน่น
“อะไรวะเนี่ย....ตุ๊กตากระต่าย! โตจนป่านนี้แม่งกรูศรัทธามึงจริงๆ ที่ยังนอนกอดตุ๊กตา หรือว่าไอ้สัตวตัวนี้ที่มึงเพ้อพูดตอนไปเที่ยวใช่มั้ย........”
ผะ....ผะผมไม่รู้ว่าพี่ทิวาจะเคยได้ยินผมพูดถึงน้องต่ายของผมตอนไหน.....ได้ยังไง แต่ตอนนี้ผมไม่สนหรอกครับ ไม่อยากจะสนใจอะไรทั้นนั้น รู้สึกใจหายจนไม่รู้จะหายใจได้ยังไง ตัวผมนั้นรู้สึกช๊อคจนทำอะไรแทบไม่ถูก เหมือนโดนใครตบหน้าคนที่ผมรักเข้าให้ฉาดใหญ่ แต่ผมกลับช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง......ผมไม่โทษที่พี่ทิวาทำมันขาด แต่ผมโทษตัวเองที่ดูแลมันได้ไม่ดีต่างหากครับ แค่นี้ผมยังปกป้องมันไม่ได้.....ทำไม่ได้แม้แต่จะเด็ดขาดกับคนที่ทำน้องต่ายผม ผมมันอ่อนแอถึงขนาดนี้เลยเหรอครับ... >_<
“..........”
“กรูว่ามันเหมือนจะเปื่อยคามือกรู.....ทำไมไม่ทิ้งวะของเก่าเหมือนขยะพวก.....”
“ฮึกๆ.....T^T”
“เฮ้ย! มะมึงสะอื้นทำไม่วะ......”
ผมเก็บเสียงร้องไห้ไม่ไหวแล้วจริงๆ ครับ ผมไม่ผิดใช่รึเปล่าครับที่ร้องไห้กับเรื่องพวกนี้ ผมไม่ได้เป็นพวกปัญญาอ่อนไร้สาระใช่มั้ยครับ.....ฮือๆ ๆ
“ฮือๆ ๆ ฮึก.....ฮือๆ ขะของผม.....ฮือๆ”ผมไม่ได้อยากร้องไห้ให้ใครมาว่าหรอกครับ แต่เพราะน้องต่ายที่ผมรักมันกำลัง...กำลังเจ็บ....
“มึงเป็นอะไรวะ! มึงแกล้งกรูใช่มั้ยห๊ะ!”พี่ทิวาเริ่มพูดเสียงดังก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดไฟจนห้องสว่าง น้องต่ายของผมถูกปล่อยให้นอนบนผ้าห่มบนตัวผม แล้วผมก็เห็นชัดเจนเลยครับว่าแขนน้องต่ายกำลังจะขาด ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ผมพยายามปะรอยเปื่อยของรอยต่อแขนไว้แล้วแต่แล้วมันก็โดนพี่ทิวา......
“น้อง....ตะต่าย....ฮือๆ ๆ”ผมลุกขึ้นกอดเข่าร้องไห้โฮคว้าเอาน้องตายเข้ามากอดไว้ ก่อนที่พี่ไนท์กำลังงัวเงียลุกขึ้นตื่นเพราะแสงไฟพี่สว่างอีกทั้งเสียงร้องไห้ของผม พี่ทิวามองผมแบบตะลึงพลางชี้นิ้วมาที่ผมให้พี่ไนท์ดู
“เดย์เป็นอะไร!”พี่ไนท์เข้ามาโอบหลังถามผมอย่างตกใจ ผมก็ได้แต่ร้องไห้เพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไป “เดย์เป็นอะไรบอกพี่มา....หรือฝันร้ายรึเปล่า ไม่เป็นไรนะพี่อยู่นี่แล้ว.....”พี่ไนท์ลูบหัวปลอบผมอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของพี่ไนท์ดูตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมส่ายศีรษะไปมาเหมือนคนไร้สติ
น้องต่ายของผมตอนนี้คงจะเปียกไปด้วยหยดน้ำตาของผม....ผมคงจะไม่เสียใจหนักขนาดนี้ถ้าหากมันจะขาดเพราะฝีมือผมที่ไม่ดูแลมัน แต่คนที่ทำมันขาดกลับเป็นพี่ทิวา....รู้สึกใจเสียยังไงไม่รู้สิครับ น้ำตาผมมันเลยไหลพรากเหมือนเขื่อนแตกจนหยุดไม่อยู่จนได้เลยครับ....ฮือๆ
“ฮือๆ พะพี่ไนท์ครับ....”
“หรือมึงมาแกล้งน้องกรูวะไอ้ทิวา!”
“กรูแค่.....”
“กรูแค่อะไรของมึงบอกมา.....ไม่งั้นกรูต่อยเลาะฟันหน้ามึงออกแน่! แล้วกรูก็ไม่สนหรอกว่ามึงจะเป็นลูกใคร”พี่ไนท์ผละจากตัวผมลุกขึ้นพรวดเข้าหาพี่ทิวาผมเงยหน้าไปมองตามเสียงของพี่ไนท์ทั้งน้ำตาก่อนจะปาดมันด้วยแขนเสื้ออย่างตกใจ
“กรูไม่รู้โว้ยว่ามันร้องไห้เรื่องอะไร กรูก็แค่เอาไอ้ตุ๊กตาเน่า.....”
“อะไรนะ!”พี่ไนท์ขึ้นเสียงดังจนผมสะดุ้ง มันนานมากแล้วที่ผมไม่ได้ยินพี่ไนท์ดุใครเสียงดังขนาดนี้ ตอนเด็กๆ ผมอาจจะชินที่พี่ไนท์มีเรื่องชกต่อยเพราะปกป้องผมเป็นประจำ แต่พอโตขึ้นผมก็ดูแลตัวเองได้มากขึ้นจนไม่ต้องพึ่งพาพี่ไนท์จนเกินไป แต่มาตอนนี้พี่ไนท์กำลังทำเหมือนตอนสมัยเด็กๆ ไม่มีผิด และหลังน้ำเสียงตะคอกแบบนี้ผมรู้ว่ามันคงไม่ได้หยุดแค่นั้นแน่ๆ ครับผมรู้นิสัยพี่ไนท์ดี
“แม่ง! ก็แค่ไอ้ตุ๊กตานั่นมึงจะแหกปากขึ้นเสียงกับกรู....มันไม่มากไปหน่อยเหรอวะ!”
“ก็แค่ตุ๊กตางั้นเหรอมึง ไม่รู้อะไรยังจะมาพูด! มึงจะเอาใช่มั้ยห๊ะ!.....ได้!”
“กรูก็มีมือมีตรีน อยากจะลองดูกันสักตั้งกรูก็ไม่เกี่ยงว่ะ!”พี่ไนท์กับพี่ทิวากำลังจะต่อยกันแล้วครับ ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ เพราะผมอีกแล้วเหรอครับ มันถึงได้กลายเป็นเรื่องขึ้นทุกทีแบบนี้ พี่ทิวากับพี่ไนท์ก็ดีต่อกัน จะมาทะเลาะเพราะผมน่ะเหรอ
.......มะไม่มีทางจะเป็นแบบนั้นหรอกครับ แค่นี้ผมก็รู้สึกเสียใจมากพออยู่แล้ว
“ไอ้ทิวามึง!.....”
“พี่ไนท์! พอเถอะครับ....ฟังผมก่อนสิครับ”ผมลุกขึ้นไปขวางสองคนนั่นไว้แต่ในมือยังโอบน้องต่ายที่เปียกปอนไปด้วยหยดน้ำตาของผมอยู่
“มึงออกไปไอ้เดย์ พี่มึงอยากจะต่อยกับกรู มึงไม่เกี่ยว!”
“ไม่เกี่ยวได้ยังไงครับในเมื่อต้นเหตุมันเป็นเพราะผม อย่าใจร้อนกันได้มั้ยครับพี่....ถือว่าผมขอร้องเถอะ”ผมเหลือบตามองพี่ไนท์ที่มีท่าทีอ่อนลง
“ฮึ!”
“ทั้งสองคนช่วยออกไปได้มั้ยครับ.....”ผมก้มหน้าลงมองพื้นแล้วพูดเสียงอ่อน
“กรูไม่ออก กรูไม่เข้าใจว่ามึงจะร้องไห้ทำไม กรูยังไม่เคลียร์....แล้วไอ้ไนท์มึงจะต่อยกรูกรูก็ต้องเคลียร์กับมึงเหมือนกัน!”
“พี่ไนท์ครับ....ผมขอร้องล่ะผมอยากจะอยู่คนเดียว......”
“ได้....งั้นมีอะไรเรียกพี่ได้ทุกเมื่อนะเดย์”พี่ไนท์ลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะเดินผ่านผมไป แล้วกระชากเอาพี่ทิวาที่ยืนกรานจะอยู่ออกไปด้วย
“เฮ้ย! แม่งปล่อยกรูนะเว้ยไอ้ไนท์ กรูบอกว่าจะเคลียไง มึงไม่เข้าใจภาษาคนรึไง!”
“กรูเข้าใจ มึงสิไม่เข้าใจไอ้ฟาย! ออกไปกับกรูนิแหละพ่อจะเคลียรให้มึงเอง.....”ผมมองตามพี่ไนท์พี่ลากพี่ทิวาออกไปอย่างยากลำบาก
รู้สึกเหนื่อยใจมากครับ.....อยู่บ้านหลังนี้แล้วผมไม่เคยค้นพบความสงบสุขของตัวเองสักที มีแต่ความวุ่นวานยวิ่งเข้าใส่ผมตลอด
คิดดูสิครับ.....ในชีวิตของผมไม่คิดมาก่อนเลยครับว่าการก้าวออกมาจากบ้านของตัวเองเพียงข้ามเส้น อะไรๆ มันถึงได้ผ่านเข้ามาในชีวิตผมเสียมากมายขนาดนี้ หรือก่อนหน้านี้ผมเหมือนกบที่อยู่ในกะลาครอบ? มีคนล้อมหน้าล้อมหลังยืนให้แต่สิ่งดีๆ ตลอด คำว่าผิดหวังเสียใจและสูญเสียมันแทบไม่เคยเกิดขึ้นกับผมเลย หากผมจะคิดเสียว่าทุกสิ่งอย่างที่เข้ามาแล้วผ่านไปจะดีมั้ยครับ...รวมถึงคนๆ หนึ่งด้วย ผมไม่อยากรู้สึกผูกพันธ์กับอะไรอีกแล้วครับ.....หากผมต้องเสียมันไปหรือสิ่งนั้นหายไป ผมคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ
วันนี้ผมตื่นเช้านอนดึกครับ ผมใช้เวลากว่าครึ่งคืนเพื่อที่จะเย็บแขนน้องต่ายให้เข้าที่ ผมไม่หวังให้มันเป็นเหมือนเดิมหรอกครับ เพราะอะไรที่เสียหายไปแล้วจะคืนกลับสภาพคงเป็นไปได้ยาก ขอแต่น้องต่ายของผมยังอยู่ดีเท่านี้ผมก็รู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะครับ
ผมลงมาทานข้าวตามเวลาของบ้านปรากฏว่าไม่มีใครอยู่เลยครับ บ้านเงียบเชียบเชียว ผมถามแม่บ้านที่จัดอาหารไว้ตรงโต๊ะให้ก็ได้คำตอบว่าพี่ทิวาออกไปไหนไม่รู้ครับไม่ได้บอกใครไว้ ส่วนพี่ไนท์ก็ฝากโน๊ตไว้ให้ ส่วนเจ้าตัวก็อันตธานหายไป
“วันนี้ป้าทำข้าวต้มปลาไว้ ไม่ทราว่าจะถูกใจรึเปล่า”
“ผมกินได้ทั้งนั้นล่ะครับ ขอบคุณมากเลยครับ ทุกมื้อที่ผมทานอาหารที่นี่ ทุกอย่างอร่อยมากครับ^^”
“งะงั้นเหรอคะ....ป้าดีใจจังที่คุณมาอยู่ บ้านหลังนี้เลยดูเป็นบ้านขึ้นมาบ้าง”ผมมองป้าแม่บ้านที่ยืนยิ้มเหมือนจะร้องไห้ออกมา
“ทำไมล่ะครับ?”
“ก็ตั้งแต่คุณผู้หญิงท่านจากไป...”
“หมายความว่ายังไงครับ ผมไม่เข้าใจ?”
“ก็ภรรยาของคุณทัศเทพไงคะ เธอเสียไปเมื่อสามปีก่อน”
แม่ของพี่ทิวาท่านเสียแล้วเหรอครับ! ผะผมไม่รู้มาก่อนเลยจริงๆ ไม่มีใครพูดถึงผมก็ไม่ทราบมาก่อน คิดแค่ว่าท่านอาจจะทำงานยุ่งเหมือนคุณลุงที่แทบจะไม่ได้กลับบ้าน แต่ไม่คิดเลยว่า.....
“ขะขอโทษนะครับที่ทำให้ต้องพูดถึงท่าน ผมไม่ทราบมาก่อนเรื่องนั้น......”ป้าแม่บ้านส่ายหัวบอกผมไม่เป็นไรก่อนจะรินน้ำส้มให้ผมที่ลดลงไปครึ่งแก้วด้วยท่าทางเศร้าๆ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...เมื่อก่อนบ้านหลังนี้เคยมีคุณผู้หญิงทำอาหารเช้า มีคุณท่านนั่งรอทานกับคุณทิวา....ป้าละยังจำภาพความอบอุ่นนั้นไม่ลืม”
“ผมเสียใจด้วยนะครับ....พี่ทิวาคงเสียใจแย่....”
“ค่ะ....แต่ก่อนคุณท่านกับคุณทิวาเป็นพ่อกับลูกที่สนิทกัน แต่พอคุณผู้หญิงเสียไปทั้งสองคนก็เหินห่างต่อกันเหมือนไร้เยื่อใยไม่ใช่พ่อลูก.....ป้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะว่าทำไม แต่ก่อนคุณทิวาเป็นเด็กที่น่ารัก ร่าเริง สนุกสนาน....คนในบ้านก็รักมาก แต่นิสัยคุณทิวาเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือตั้งแต่บัดนั้นมา....ป้าก็ไม่รู้จะทำยังไง”
ผมจ้องมองคนที่เล่าเรื่องราวในสิ่งที่ผมไม่รู้มาก่อนด้วยความสงสาร ผมเห็นหยาดน้ำตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเสียใจไหลอาบแก้มคนข้างๆ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ครับ สิ่งที่ป้าแม่บ้านพูดมามันทำให้ผมรู้สึกสงสารพี่ทิวาจังเลยครับ คนสำคัญทั้งคนที่จะไม่มีวันอยู่กับเราจากไป ความทรมานในใจคงมีไม่น้อยเลยสินะครับ....
“อย่าเสียใจไปเลยครับ มันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้.....”
“ฮึก...ค่ะ แต่ป้าขออย่างนึงนะคะคุณเดย์”
“อะไรเหรอครับ?”
“ช่วยดีกับคุณทิวาให้มากๆ นะคะ เพราะคุณทิวาไม่เหลือใครจริงๆ ตั้งแต่คุณมาอยู่ที่นี่ป้าก็สังเกตว่าคุณทิวาเธอดูสดใสขึ้นมา”
“เอ่อ....คะคือ...ผม”
“นะคะ.....”
“คะครับ....ผมจะดีกับพี่ทิวา ^^”
ผมสัญญาว่าจะดีกับพี่ทิวาครับ.....ถ้าหากพี่ทิวาไม่ทำให้ผมเสียใจ
จนแล้วจนรอดวันทั้งวันก็ไม่มีใครกลับมาครับ คุณลุง พี่ทิวา รวมทั้งพี่ไนท์....ทุกคนหายกันไปหมดทิ้งผมอยู่คนเดียว ส่วนพี่ไนท์ก็ทิ้งโน๊ตบอกผมไว้ครับว่า ‘พี่ไปเดี๋ยวกลับมาหา ดูแลตัวเองนะเดย์ พี่เคลียร์เรื่องให้แล้ว’ เนื้อความโน๊ตหาคำตอบไม่ได้เลยครับ ไปน่ะไปไหนครับ? เคลียร์น่ะเคลียร์เรื่องอะไร? มีแต่สิ่งที่สงสัยทิ้งไว้ให้แล้วจากไปครับ พอโทรฯ ไปหาก็ไม่มีใครรับสายอีก ท่าทางคงจะได้เวลาท่องเที่ยวอย่างที่ปรารถนาของพี่ไนท์แล้วมั้งครับ
แต่มันก็ดีอีกอย่าง.....ชีวิตผมก็ได้สงบไปตั้งวันนึงแน่ะครับ ผมไม่ได้กำลังปลอบใจตัวเองอยู่นะครับ......
ผ่านมาสองวันแล้วครับที่ผมตากแห้งอยู่กับบ้าน พี่ทิวาก็ไม่กลับมาเลยครับตั้งแต่คืนนั้น....ผมแอบกังวลใจเล็กน้อยครับว่าพี่ทิวาไปอยู่ที่ไหน? ทำอะไร? แต่พอนึกถึงพวกพี่กรณ์ พี่ดิน พี่วัชผมก็ภาวนาให้พี่ทิวาไปอยู่กับพวกพี่ๆ ครับดีกว่าไปมีเรื่องอะไรกับใครที่ไหน ก็พอรู้อยู่ครับว่าพี่ทิวาปากไม่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมเท่าไหร่ ข้อนี่เลยเป็นห่วง
แต่ตอนนี้ผมไม่ได้โกรธพี่ทิวาเรื่องน้องต่ายแล้วล่ะครับ คิดถึงพี่ทิวาเสียมากกว่าที่จู่ๆ ก็หายไป เอ๊ะ! ผะผม....ผมคิดถึงพี่ทิวางั้นเหอครับ ฮาๆ ผมคงคิดผิดแน่ๆ
ตรู๊ดดดดดด! ตรู๊ดดดดดด!
ขณะที่ผมนั่งดูโทรทัศน์อยู่เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้นครับ ป้าแม่บ้านที่อยู่ข้างนอกกำลังจะรีบเดินมารับ ผมเลยท้วงไว้ซะก่อน
“ไม่เป็นไรครับผมรับเอง”
“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ^^”ผมไม่รับมันก็เกินไปครับ โทรศัพท์อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือขนาดนี้ ให้คนอื่นที่อยู่ไกลมารับมันจะยังไงอยู่
“(สวัสดีครับบ้านคุณทัศเทพครับ)”ผมกรอกเสียงตอบรับปลายสาย เสียงนิ่งเงียบไม่มีใครตอบไปครู่นึงครับเลยทำให้ผมต้องพูดอีก “(ไม่ทราบว่า....ต้องการเรียนสายกับใครรึเปล่าครับ?)”
“(ผมต้องการพูดกับพี่ทิวา)”เสียงผู้ชายพูดอีกปลายสายครับ น้ำเสียงไม่คุ้นเคย คงไม่ใช่พี่ๆ เพื่อนพี่ทิวาหรอกมั้งครับ
“(เอ่อ......พี่ทิวาไม่อยู่ครับ มีอะไรสามารถฝากผมไว้ได้นะครับ)”
“(โกหก! พี่ทิวาอยู่ใช่มั้ย พี่ทิวาบอกให้โกหกเพื่อที่จะไม่ต้องคุยกับผมใช่มั้ย!)”จู่ๆ เสียงปลายสายก็ตะคอกใส่ครับ เสียงดังจนผมตกใจ เหมือนอีกปลายสายจะไม่รับฟังเหตุผลเลย
“(ขะเข้าใจผิดแล้วครับ ผมไม่ได้โกหก)”ผมพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจครับ เขาอาจจะมีธุระกับพี่ทิวาด่วนเลยใจร้อนเกินไป
“(คุณเป็นใคร?)”
“(ผมเอ่อ.....)”ผมเป็นใครครับ?...เป็นคำถามที่ทำให้ผมชะงักคิดอยู่ครู่หนึ่ง”(ผมเป็นคนอาศัยอยู่ที่บ้านพี่ทิวาครับ.....)”
“(พวกกาฝากสินะ ฮึ!)”
“(......ขอโทษนะครับถ้าจะโทรมาก่อกวนผมจะวางแล้วนะครับ)”
“(บอกทิวาว่าเมียโทรมา....อ้อ....แล้วอย่าลืมบอกว่าผมคิดถึงอยากจะเจอด้วย เข้าใจรึเปล่า.....คุณกาฝาก)”
.......วูบ! หัวใจของผมมันเหมือนหล่นวูบลงไปแตกกับพื้นเลยครับ มือไม้มันอ่อนอย่างไม่รู้สาเหตุ
“(ผะผมจะบอกให้......แล้วคุณชื่อ....)”ไม่ทันที่ผมจะถามชื่อเขาก็วางสายแล้วครับ....
ตรู๊ด ตรู๊ด.....กริก!
ผมวางโทรศัพท์พร้อมกับความรู้สึกว่างเปล่าจนแทบอยากจะหายไปจากโลกใบนี้ คนๆ นั้นเขาเป็น....เป็น..... แต่เขาจะเป็นอะไรมันก็ไม่ใช่เรื่องของผมนี่ครับ ผมจะไปใส่ใจทำไมล่ะ มะมันไม่ได้ข้องเกี่ยวกับผมสักนิด ผมก็แค่รับฝากข้อความจากเขาเท่านั้น....
“ใครโทรมาเหรอคะ...ดูสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่?”
“ไม่มีอะไรครับ เขาคงโทรผิด....เอ่อ....ผมรู้สึกเวียนหัวสงสัยเพราะอากาศร้อนขอขึ้นไปนอนหน่อยนะครับ
“ให้ป้าเอายาให้มั้ยคะ....”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวก็หาย ^^”
“ก็ได้ค่ะ เดินดีๆ นะคะ”
“ขอบคุณครับ ผะผม...ผมไปก่อนนะครับ”ผมรีบหันหลังเดินขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็ว
แปะ แปะ!
ผมเดินมาได้ครึ่งทางจู่ๆ น้ำตาของผมที่ไม่มีแม้กระทั้งเสียงสะอื้นไห้ก็ไหลลงอาบแก้ม.....ความรู้สึกสับสนและผิดหวังมันกำลังรายล้อมผมอย่างไม่ทั้นตั้งตัว เหมือนมีแรงบีบมหาศาลกำลังบีบหัวใจของผมให้มันเจ็บปวดอย่างช้าๆ เลยครับ
ทำไมกัน....ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ครับ......ผมร้องไห้กับเรื่องอะไรกัน.......
...
ตอนนี้ช่างดราม่ายังไงก็ไม่รู้สิ......T^T
ใจไม่ค่อยดีเลยแฮะสงสรน้องเดย์จังเลย
:angry2:ใครกันที่โทรฯ มาทำร้ายจิตใจน้องเดย์ถึงบ้าน จะไปฆ่ามานนนนนนน!(โหมดรุ่นแรง)
โปรดติดตามตอนต่อไป >>>>>
หัวข้อ: [STORY อย่าร้าย แล้วผมจะรัก] ~SPECIAL STORY2~ ตอนที่ 5 (End) 27/6/54 UP 100% (อ่าน 291779 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก