มาแล้วฮับตอนที่ 22 ร้อนๆ เลย เพิ่งเข็ญออกมาจากสมอง(ดูน่ากลัวจริงๆ)
ไม่รู้ว่าช้าไปหรือประการใด แต่อย่าโกรธกันน้า พยายามเต็มขั้นและ ฮาๆๆๆ(แก้ตัวน้ำขุ่นๆ)
ยังไงก็ขอให้อ่านให้สนุกนะฮับ! 
ตอนที่ 22 บทสรุปหรือจุดจบ
“มาทำไมครับ?”ผมมองพี่โจที่เดินเข้ามา ดูเหมือนจะมาคนเดียวครับ
“มาดูว่าเป็นยังไง ไม่น่าเลยนะ......ป่วยแค่นี้ทำเอาคนทั้งบ้านเดือดร้อน ไม่รู้สึกผิดหรืออะไรบ้างรึไงครับเดย์ ถ้าเป็นพี่ป่านนี้คงไม่หน้าตาแช่มชื่นอยู่แบบนี้หรอก”
“ทำไมครับ...ทำไมพี่ถึงชอบพูดจาส่อเสียดคนอื่นเค้านักหนา ถ้าเป็นผมคงอายตัวเองแย่ครับที่ทำตัวน่าเกลียดแบบนี้”มือผมกำผ้าห่มแน่นด้วยความเจ็บใจครับ ในอกร้อนระอุด้วยความโกรธ ผมไม่เคยรู้สึกแย่กับใครแบบนี้มาก่อนเลยครับ
“ปากแบบนี้พี่ว่าน่าจะออกไปจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ......หรือจะทำสำออยให้พี่ทิวาเห็นใจ แต่ก็เก่งนี่! ได้ผลซะด้วย ที่ป่วยก็เพราะแบบนั้นใช่มั้ย เหอะ! ”พี่โจกอดอกมองผมด้วยสายตาไม่พอใจ ผมเลยมองหน้าพี่โจตอบและเห็นว่ามุมปากพี่โจเหมือนจะมีรอบแผลบางๆ ปรากฏอยู่ แต่ผมก็ไม่สนใจหรอกครับว่าจะไปเป็นตายร้ายดีที่ไหนมา ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ปรารถนาดีกับผม ผมจะไปใส่ใจทำไม
“ผมไม่ได้สำออยอะไรทั้งนั้นครับ......ถ้าพี่โจจะมาพูดจาหาดีไม่ได้ใส่ผมอย่างนี้ละก็.....ประตูอยู่ทางโน้นครับ”ผมพูดเสียงแข็งชี้นิ้วไปที่ประตูโดยไม่มองหน้าผู้มาเยือนที่ไม่ได้รับเชิญ
“อย่าทำเก่ง!”เสียงตะคอกด้วยความเดือดดานของพี่โจดังไปทั้งห้อง จนผมสะดุ้งแล้วหันไปมองด้วยสายตาตำหนิ พี่โจกำลังโกรธผมมากจนหน้าแดง แต่ผมไม่สนหรอกครับ....ในเมื่ออีกฝ่ายต่างหากที่ควรจะล่าถอยออกไป เจ็บกว่านี้ผมคงไม่มีทางเจ็บอีกแล้วล่ะครับ เพราะผมเจ็บจนชาไปซะแล้ว...
“เสียงดังเกินไปแล้วนะครับ”
“อยากรู้จริงๆ ว่ามึงมีดีอะไรพี่ทิวาถึงต้องโอ๋มึงนัก!”พี่โจเปลี่ยนสรรพนานที่เรียกผมจนผมตกใจครับ“คืนทั้งคืนถึงต้องมาเฝ้ามึงถึงเช้า!”
พี่ทิวาน่ะเหรอมาเฝ้าผม....ผมไม่รู้จริงๆ เพราะตั้งแต่เข้าโรงพยาบาลผมก็ไม่ได้เห็นพี่ทิวาอีกเลย
“หรือว่ามึงเป็นพวกอ้อนเก่งกันแน่ห๊ะ! ฮึ! ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมมึงถึงต้องมาแย่งพี่ทิวาไปจากกรูด้วย ตั้งแต่มึงเข้ามาพี่ทิวาไม่สนใจกรูถึงกรูจะพูดดีแค่ไหน พยายามตามใจพี่ทิวาสักเท่าไหร่ก็ตาม.....และกรูก็ให้พี่ทิวาได้ทุกอย่างในชีวิตกรูทั้งร่างกายและหัวใจ แต่ทำไมพี่ทิวาถึง.........เพราะมึงใช่มั้ย! ทั้งๆ ที่พี่ทิวาอยู่กับกรูแต่กลับคิดถึงแต่มึง! รู้มั้ย......ว่ากรูสุดจะทนมึงเต็มทีแล้ว! มึงเจ็บใจงั้นเหรอ...แต่กรูสิที่ต้องเจ็บกว่ามึง เพราะมึงเอาพี่ทิวาไปจากกรูทั้งตัวและหัวใจ!”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะครับ ผมไม่อยากฟังอีกแล้ว!”ผมตกใจมากครับกับสิ่งที่พี่โจพูดออกมา ผมสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าผมควรจะรู้สึกยังไงในตอนนี้ ปวดหัวครับ....ปวดจนแทบระเบิด
พี่ทิวา....ฮึก....ทำไมไม่บอกผมสักคำว่าพี่กำลังทำอะไร คิดอะไร รู้รึเปล่าครับว่าพี่ทำให้ผมเจ็บเพราะพี่ไม่รู้กี่ครั้ง
“ความผิดนี้มันเป็นของมึงได้ยินรึเปล่าห๊ะ!”
“ออกไปให้พ้น! ผมไม่อยากเห็นหน้าพี่อีก!”ผมไม่เคยตะหวาดใครเสียงดังแต่ครั้งนี้ผมอยากจะส่งเสียงดังให้คนตรงหน้าหยุดเสียที เพราะผมก็หมดความอดทนแล้วเหมือนกันครับ
“คิดจะไล่กรูงั้นเหรอ จะบอกอะไรให้รู้ไว้ว่าสุดท้ายมึงก็จะเป็นเหมือนกรู พี่ทิวาเบื่อมึงเมื่อไหร่มึงถูกเขี่ยทิ้งแน่!”
ผมเอื้อมมือไปกดปุ่มฉุกเฉินด้วยมือที่สั่นระริก ผมไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้นตอนนี้ผมแค่อยากอยู่อย่างสงบๆ โดยที่ไม่มีใครเอาเรื่องร้ายๆ มายัดใส่สมองผมทั้งนั้น
“เชิญออกไปได้แล้วครับไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือนก็แล้วกัน!”
กริก! ปึง!
“พี่ทิวา!”จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดพรวดเข้ามา ผมมองร่างที่หายใจหอบด้วยแววตาตกใจ พี่โจส่งเสียงเรียกพร้อมมองพี่ทิวาที่เพิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าแค้นเคือง
“มาที่นี่ทำไม!”
“เหอะ! ผมก็มาสมเพชไอ้เด็กที่มันดีนักดีหนาสำหรับพี่ไง!”พี่โจตะคอกใส่หน้าพี่ทิวาพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลจนผมตกใจ
ระหว่างพี่ทิวากับพี่โจมีเรื่องอะไรกันผมไม่รู้หรอกครับ.... และผมก็ไม่อยากจะรู้ด้วย
“หยุดพูดซักทีถ้ามึงไม่หยุดกรูเอาเรื่องมึงแน่ไอ้โจ!”พี่ทิวาถลาเข้าไปล๊อคคอพี่โจก่อนจะดันจนพี่โจตัวชิดกำแพง ผมมองดูเหตุการณ์อย่างตกตะลึงครับ ผมตัวสั่นไปหมดจนแทบจะทำอะไรไม่ถูกพี่ทิวาดูน่ากลัวจนผมผวา
“พี่หักหลังผม!”
“ใครกันแน่ที่ทำแบบนั้น!”พี่ทิวากำหมัดขึ้นสูงเหมือนจะต่อยพี่โจ
“อย่ามีเรื่องกันนะครับ! พี่ทิวา!”ผมลงจากเตียงด้วยขาที่อ่อนแรงอีกมือหนึ่งก็เพาะขอบเตียงพยุงตัวเองเอาไว้
“พี่ไม่เคยรักผมอย่างที่ผมรักพี่ พี่ไม่เคยให้ความรักกับผม แต่ไอ้เด็กนั่นทำไมพี่ถึง.....”
“อย่าพร่ามกรูไม่อยากฟัง! มึงอยากได้ตัวกรูกรูก็ให้มึงแล้วไงไม่พอใจอะไรอีก!!!! แต่หัวใจกรูมึงอย่าหวังจะได้! และที่มึงมาหากรูทั้งๆ ที่มึงไสหัวไปจากกรูแล้วแบบนี้....อย่าคิดว่ากรูไม่รู้ว่ามึงต้องการอะไร! เงินใช่มั้ยที่อยากได้ห๊ะ!”
“พี่พูดกับผมแบบนี้ได้ยังไง!”
“ก็เพราะไอ้หลักฐานทุเรศๆ แบบนี้ไงล่ะ!”
พรึ๊บ!
พี่ทิวาหยิบซองกระดาษขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเองก่อนจะฉีกซองแล้วโยนมันใส่หน้าพี่โจอย่างจัง ผมถึงกับตกใจเพราะพี่ทิวาไม่เคยแสดงท่าที่น่ากลัวแบบนั้นมาก่อนครับ ผมได้แต่เฝ้ามองเหตุการณ์ที่มันยากเกินจะเข้าใจ
รูปถ่ายนับสิบไปกระจัดกระจายไปทั่วห้อง ผมมองรูปที่หล่นลงบนพื้นอย่างตกใจเมื่อในภาพมีรูปพี่โจกับผู้ชายอีกคนเต็มไปหมด ผมมองรูปที่อยู่บนพื้นแล้วหันไปมองพี่โจที่กัดฟันกรอดจนน่ากลัวกำลังโกรธจนตัวสั่น
“อย่าคิดว่ากรูโง่! และนี่สำหรับที่มึงทำกับคนที่กรูรัก!”
ผั๊วะ!
หมัดเพียวๆ ของพี่ทิวาที่ลอยแหวกอากาศลงกระแทกเข้ากับหน้าพี่โจอย่างจังจนพี่โจหน้าหันไปอีกด้านอย่างแรง เลือดตรงมุมปากซึมออกมาจนผมตกใจ
“พะพอเถอะครับอย่ามีเรื่องกันเลย!”
“กรูแถมให้อีกหมัด เพราะมึงเสือกคิดว่ากรูโง่!!!!!”
ผั๊วะ!
ดวงตาของผมสั่นเคลือมองพี่ทิวาที่ปล่อยหมัดจนเลือดพี่โจติดคามืออย่างหวาดกลัว และไม่ใช่แค่สองหมัด หมัดที่สามซ้ำลงไปตรงแผลเก่าจนผมต้องรีบเข้าไปห้ามเมื่อเห็นว่าพี่ทิวาเริ่มจะไม่มีสติระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง เพราะเสียงผมที่ร้องห้ามเท่าไหร่พี่ทิวาก็ไม่หยุดสักทีครับ ส่วนพี่โจก็ส่งเสียงแทบไม่ออกใบหน้าฟกช้ำและมีเลือดออก
“พะพอได้แล้วครับ ผมขอร้อง.....!”
“อะเอาสิ! ต่อยผมอีก....เอาให้ผมตายคามือพี่....ไปเลย ฮึ!”สายตาพี่โจจ้องมองผมแล้วยิ้มแสยะออกมามาจนน่ากลัว ผมหลบสายตานั้นด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น
......บทลงโทษของคนที่ทรยศหักหลังงั้นเหรอ ผมจะโดนแบบนี้ด้วยรึเปล่า
“ยังจะปากดีอีกรึไง!!!!”
“......ผม.....ผมกลัว”ผมคว้าแขนพี่ทิวาที่ตัวร้อนผ่าวด้วยความโมโหโทสะ พี่ทิวาหยุดทำร้ายพี่โจที่กองอยู่กับพื้นคาเท้าแล้วหันมามองผมที่ก้มหน้างุดไม่กล้าเผชิญหน้า ตัวผมมันเกร็งไปหมดครับขนาดมือที่จับแขนพี่ทิวาก็ยังสั่นไปด้วย
พี่ทิวาสำหรับผมตอนนี้....ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าครับ
หมับ!
“กรูขอโทษ.....”
ตัวของผมถูกโอบกอดจนแน่น ความรู้สึกที่หนักอึ้งและอุณภูมิที่ร้อนผ่าวของคนตรงหน้าทำให้ผมหายใจแทบไม่ออก อาการกลัวและตกใจเหมือนจะถูกโยนทิ้งไปในพริบตา.... ไม่รู้ทำไมผมถึงได้คิดถึงอ้อมกอดนี้เอามากๆ เลยครับ ผมโกรธคนตรงหน้าไม่ลงจริงๆ ด้วย
กริก!
“กะเกิดอะไรขึ้นคะ!”พยาบาลหนึ่งคนโผล่เข้ามาในห้องพร้อมกับมาเห็นห้องที่เละไม่เป็นท่า และที่ตามหลังมาด้วยสีหน้าตาตื่นคือพี่ไนท์ครับ
“เกิดอะไรขึ้นวะ! เดย์เป็นอะไรรึเปล่า....เฮ้ย! ไอ้หมอนี่มันเป็นใครวะ!”
“คุณพยาบาล ช่วยเอาไอ้หมอนี่ออกไปจากที่นี่หน่อยครับ มันไม่ใช่ญาตเรา!”
พี่ทิวาบอกพยาบาลก่อนที่พยาบาลจะไปเอาบุรุษพยาบาลมาเข็ญพี่โจออกไปจากห้อง ก่อนที่พี่ทิวาจะพูดทิ้งท้ายไว้
“ถ้ามึงคิดจะมาแตะต้องเดย์แม้แต่นิดเดียว.....จะว่ากรูใจร้ายไม่ได้!”
พี่ไนท์มองดูเหตุการณ์อย่างมึนๆ แต่ก็คงพอรู้ครับว่าใครเป็นคนลงมือให้ห้องเละได้แบบนี้ พี่ไนท์กอดผมไว้ในอกแน่นมองพี่ทิวาที่ก้มลงเก็บรูปพวกนั้นก่อนจะขย้ำแล้วเขวี้ยงทิ้งใส่ถังขยะโดยไม่พูดไม่จา พี่ไนท์มองมือผมที่มีร่องรอยการปลดเข็มน้ำเกลือออกอย่างพละการด้วยสีหน้าตกใจก่อนจะโทรเรียกพยาบาลมาต่อสายน้ำเกลือให้ผมใหม่ ผมเลยบอกให้พยาบาลช่วยทำแผลที่มือของพี่ทิวาให้ด้วย เพราะมันมีรอยช้ำจากแรงต่อยเมื่อครู่เยอะพอดูครับ มือพี่ทิวาเป็นขนาดนี้คนโดนจะขนาดไหน....
“นอนพักซะแล้วนี่ พี่แวะเอามาให้.....”พี่ไนท์ที่กำลังพยายามให้ผมนอนพักผ่อนโดยเอากระเป๋าเป้ใบที่ผมคุ้นเคยโยนให้ผม ผมเปิดมันดูข้างในก็พบว่าเป็นน้องต่ายครับ
ไม่มีใครรู้ใจผมเท่าพี่ไนท์แล้วล่ะครับ.... ผมกอดน้องต่ายแน่นแต่สายตาก็แอบเหลือยมองพี่ทิวาที่นั่งนิ่งเงียบตรงโซฟาข้างๆ ไม่พูดไม่จา สีหน้าพี่ทิวาดูไม่สดชื่นเอาซะเลยครับ ดวงตาก็เศร้าเหมือนจะร้องไห้ แต่พี่ทิวาไม่ใช่ผมสักหน่อยที่จะร้องไห้ ผมมองพี่ทิวาจากตรงนี้แล้วทำให้ผมรู้สึกสงสัยอะไรหลายๆ อย่าง ความไม่แน่ใจในตัวเองก็ก่อเกิดขึ้นจากเล็กน้อยๆ มันก็เริ่มพอกพูนขึ้น สิ่งที่พี่โจพูดมันยังดังอยู่ในโซนประสาทอยู่เลยครับ ว่าอีกไม่นานผมอาจจะถูกเบื่อเอาก็ได้....แต่พอคิดอย่างนั้นแล้วหัวใจผมมันก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาครับ ไม่อยากจะยอมรับในเหตุผลนั้น.....แต่ผมก็ไม่ได้อยากกลายเป็นพวกไร้ซึ่งเหตุผลหรอกครับ แต่ถ้ายอมรับแล้ว.....ผมกลัวว่าความรู้สึกเหล่านั้นจะทำให้ผมบ้าเข้าสักวัน
นี่ล่ะมั้งครับ....ที่เค้าว่าคนโง่เหมือนแมงเม่าบินเข้ากองไฟ ที่รู้ทั้งรู้ว่าอันตรายแต่ยังจะรั้น
กึก กึก กึก!
หมับ!
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่.....”ขณะที่ผมเหม่อมองพี่ทิวาอยู่อย่างเหม่อลอย ภาพตรงหน้าก็ถูกบดบังด้วยร่างของพี่ไนท์ที่เข้าไปกระชากคอเสื้อให้พี่ทิวาให้ยืนขึ้น แต่น้ำเสียงของพี่ไนท์มันนิ่งเย็นจนผมตกใจครับ พี่ไนท์ไม่เคยเป็นแบบนี้!
ผมผุดลุกขึ้นอย่างตกใจครับ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ตอบกรูมา.....สาเหตุที่นองกรูต้องป่วยเพราะมึงใช่มั้ย!”พี่ทิวาเงยหน้าขึ้นมามองพี่ไนท์ด้วยแววตาเศร้า พี่ไนท์กำคอเสื้อพี่ทิวาเน้นจนเอ็นข้อมือปูด
“ใช่! เป็นเพราะกรูเอ.....ผั๊วะ!”
“พี่!!!!”ผมร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ พี่ไนท์ก็ซัดหมักเข้าหน้าพี่ทิวาจนเซล้ม ก่อนที่พี่ไนท์จะไปจับพี่ทิวากระชากให้ยืนขึ้นมาอีกครั้ง
“กรูคิดผิด พ่อกับแม่กรูก็คิดผิดที่หลงไว้ใจให้เดย์ไปอยู่ที่บ้านมึง มึงมันเลวจริงๆ ไอ้ชั่วเอ้ย! ผั๊วะ!”
“พี่ไนท์! หยุดนะครับอย่าทำพี่ทิวานะ!”ผมร้องห้ามสุดเสียง เมื่อมองพี่ทิวาที่ถูกพี่ไนท์ต่อยโดยไม่คิดจะตอบโต้เลยแม้แต่น้อย แบบนี้มันไม่ใช่พี่ทิวา ไม่ใช่!
“ทั้งๆ ที่มึงเคยรับปากกับกรูว่าจะดูแลน้องกรู แต่ดูมึงทำ! แบบนี้มันลูกผู้ชายเหรอวะ! ห๊ะ!”
“เออ! กรูมันเลว! มึงพอใจรึยัง!”
“ยังโว้ย! ผั๊วะ!”
ร่างของพี่ทิวากระเด็นจนไปกระแทกเข้ากับโต๊ะตั้งของฝากใกล้ๆ จนมันล้มระแนระนาด ผมได้แต่ตกใจกับเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นเร็วมาก จนตัวผมได้แต่ช๊อคมองดูแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะผมงั้นเหรอ...ที่พี่ไนท์ต้องรู้สึกเจ็บแค้น พี่ทิวาต้องมาเจ็บตัวเพราะผมน่ะเหรอ
“พะพี่...ฮือๆ ผมขอร้องให้หยุดเถอะครับ พี่อยากให้ผมรู้สึกผิดไปมากกว่านี้อีกรึไง!”ผมตะโกนจนสุดเสียงด้วยความรู้สึกทนไม่ไหว พี่ไนท์หยุดชะงักกึกหันมามองผมด้วยสีหน้าปวดใจนั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดเข้าไปอีก
“.........กรูรักน้องมึง!”พี่ไนท์หันขวับไปมองหน้าพี่ทิวาที่ยืนปาดเลือดตรงมุมปากเหมือนสิ่งที่ได้ยินเป็นเรื่องผิดมหันต์ ส่วนผมก็มองพี่ทิวาที่จ้องมองผมด้วยแววตาจริงจังเหมือนครั้งที่บอกว่าชอบผม
สิ่งที่พี่ทิวาพูด มันคือเรื่องล้อกันเล่นหรือเรื่องจริงครับ! ในสถานการณ์แบบนี้ทำไมถึงกล้าพูดออกมาแบบนั้น!
“มึง....มึงพูดว่าไงนะ!”
“กรู-รัก-น้อง-มึง!”เสียงเน้นย้ำที่ชัดเจนของพี่ทิวาถึงกับทำให้พี่ไนท์โกรธจนตัวสั่น
“พี่ทิวา.....”ผมได้แต่เอ่ยเรียกชื่อพี่ทิวาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเองครับ
แค่ประโยคพูดลอยๆ ทำไมมันถึงทำให้ผมดีใจขนาดนี้ครับ ดีใจมากจนอยากจะร้องไห้....ฮึกๆ
“มึงคิดชั่วๆ แบบนี้กับน้องกรูงั้นเหรอไอ้เวร! พลั๊ก! ตึ้ง!”
“อั๊ก!”
พี่ไนท์ถีบเข้ากลางลำตัวพี่ทิวาเต็มๆ จนพี่ทิวากระเด็นไปกระแทกผนังห้อง ผมถึงกับรีบเข้าไปกอดพี่ไนท์ไม่อยากให้พี่ไนท์ทำอะไรพี่ทิวาอีก แค่นั้นมันก็มากพอแล้วครับ และผมก็ไม่อยากให้ใครมาเจ็บตัวแบบนี้อีก
“ฮือๆ พอเถอะครับพี่ พี่ทำแบบนั้นทำไมครับ พี่รู้ว่าผมไม่ได้ต้องการแบบนั้นแต่ทำไมยังทำ.....”ผมซบหน้าลงกับแผ่นหลังที่ร้อนระอุของพี่ไนท์เอาไว้แล้วปล่อยโฮอย่างเจ็บปวด น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลออกมาสร้างความเจ็บปวดให้ผมครั้งแล้วครั้งเล่า...แต่ทำไมผมถึงหยุดมันไมได้สักที
“ก็เพราะมันยังไงล่ะถึงทำให้เดย์เป็นแบบนี้! พี่จะฆ่ามัน! มันยังบอกว่ารักเดย์อีก มันรู้รึเปล่าว่ามันกำลังพูดบ้าบออะไร!”
“ฮึก!....ถึงมึงจะฆ่ากรูให้ตายคามือ กรูก็ไม่มีทางเปลี่ยนคำพูดเด็ดขาด!”
“ไอ้ทิวา!!!!!”
“พี่ครับ! อย่าให้ผมต้องเจ็บปวดมากกว่านี้อีกเลย....นะครับพี่”ในที่สุดพี่ไนท์ก็ยอมฟังผมแต่โดยดี ร่างกายที่เกร็งสั่นเริ่มผ่อนคลายลงบ้างแล้วครับ ผมไม่อยากให้พี่ไนท์เป็นแบบนี้เลย “พี่ทิวา....ได้โปรดช่วยกลับไปก่อนจะได้รึเปล่าครับ....ถือว่าผมขอร้อง”
“ไม่!”เสียงแข็งกร้าวตอบผม
“มึงไม่ไปกรูไปเอง! ปล่อยเดย์!”น้ำเสียงที่เย็นชาดังออกมาจากปากพี่ไนท์
“พะพี่ครับ!”ตัวขอผมถูกสะบัดออกอย่างไม่สนใจก่อนที่พี่ไนท์จะหุนหันพลันแล่นเปิดประตูออกไปปึงปัง ผมมองตามร่างที่เดินหายไปก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง
พี่ไนท์กำลังโกรธผมอยู่แน่ๆ เลย.....
“ฮือๆ ๆ”ผมพยายามเอามือปิดปากเพื่อปิดเสียงสะอื้นที่จะดังออกมาจากปากผม น้ำตาที่เหือดหายกลับมาอีกครั้งค่อยๆ ไหลอาบแก้มผ่านหลังมือไปหยดลงบนพื้น ผมปิดตาก้มหน้าร้องไห้แม้จะรู้ว่าพี่ทิวายังอยู่ภายในห้องนี้ก็ตาม เพราะผมไม่สามารถอดทนกับความรู้สึกเจ็บปวด เศร้าเสียใจได้อีก
“ขอโทษ.......”น้ำเสียงที่เหมือนจะสั่นเคลือกระซิบแผ่วเบาจนเสมือนเป็นอากาศ แต่ผมก็รับรู้ประโยคนั้นได้อยางชัดเจนครับ
ร่างกายที่โชกไปด้วยเหงื่อและกลิ่นคาวเลือดเข้าโอบกอดผมด้วยความอ่อนโยน ผมไม่ได้ปฏิเสธอ้อมกอดตรงหน้าหรือแสดงท่าทีไม่ต้องการแม้แต่น้อย....ลึกๆ แล้วผมอาจจะโหยหามันเสียด้วยซ้ำ
ตอนนี้......ห้องทั้งห้องกำลังเงียบสนิทเราสองคนไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น ต่างก็ปล่อยให้ความเงียบค่อยๆ ชะโลมความเจ็บปวดและความเศร้าเสียใจอย่างช้าๆ และผมก็หวัง อยากที่จะให้ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิม.... แต่ตรงจุดๆ นั้นผมก็ไม่อาจสัญญาว่ามันจะเป็นเช่นนั้นหรือไม่ เมื่อแก้วที่เคยร้าว.....คงไม่มีทางกลับมาประสานได้เหมือนเดิมทุกประการข้อนั้นผมรู้ดี
และระหว่างผมกับพี่ทิวา.......มันกำลังมีช่องว่างระหว่างกันที่ไม่สามารถมองเห็นได้.......จากเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาและคำพูดของใครบางคนทำให้ผมเรียนรู้ผ่านประสบการณ์ที่เจ็บปวด ผมคงไม่อาจลืมมันลงได้แน่ๆ ครับ แม้มันจะเป็นความทรงจำที่ไม่น่าจดจำเอาเสียเลย และผมก็ไม่แน่ใจว่าต่อแต่นี้จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปอีกรึเปล่า.....
ตอนนี้เชื่อหรือไม่ฮับว่าข้าพเจ้านั่งเค้นเอาประโยคหรูๆ และดูมีคุณค่ามาแทรกใส่ แต่เหมือนจะล้มเหลวหรือเปล่า ฮาๆๆ
เลยแบบว่า....เอาเถอะตูทำได้เท่านี้ ทำดีแล้วตัวเจ้าเอ๋ย(ปลอบตัวเอง)
อ่านเองก็แทบจะไม่รู้เลยว่ามันมีคุณค่าทางโภชนาการตรงไหน 55555++
แต่ก็ภูมิใจลึกๆ ตรงก้นบึ้งของหัวใจห้องล่างซ้ายที่แม้จะทำหน้าที่สูบฉีดเลือดไปหล่อเลี้ยงร่างกายผ่านลิ้นหัวใจเอออร์ติกและหลอดเลือดแดงเอออร์ต้าก็ตาม....ก็ยังมีที่ว่างให้ได้ภูมิใจอยู่จึ้งนึง (พูดเพ้อเจ้ออะไรเนี่ย)
เข้าเรื่องๆ ต่อ......แหะๆ :try2:ยังไงก็ขอบคุณทุกรีไว้ล่วงหน้าที่เข้ามาติดตามกันอย่างคับคั่ง(ตรงไหน) ฮาๆๆๆ
แล้วอย่าลืมมาติดตามตอนต่อไปนะฮับ
ปล.ด้วยรักและใส่ใจฮับ
หัวข้อ: [STORY อย่าร้าย แล้วผมจะรัก] ~SPECIAL STORY2~ ตอนที่ 5 (End) 27/6/54 UP 100% (อ่าน 292151 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก