-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
[/font][/color]กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
หมายเหตุ : เรื่องต่อไปนี้โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาเพียงเท่านั้น
นี่เป็นการลงเรื่องครั้งแรก แต่งครั้งแรก เขินไปแต่งไปครั้งแรก ยังไงก็ขอฝากทุกท่านด้วยเน้อ
กับเรื่อง อย่าร้าย แล้วผมจะรัก
ฝากเม้นติชมด้วยเน้อ :-[
ตอนที่ 1
“เก็บข้าวเก็บของเสร็จแล้วใช่มั้ยเรา”
“ครับ”
“อย่าลืมของใช้ส่วนตัวของเราด้วยล่ะ แม่ไม่อยากให้สะเพร่า”
“ครับ”
“เสร็จแล้วก็ไปขึ้นรถกันเดี๋ยวพ่อกับแม่จะสาย นัดเพื่อนพ่อไว้แล้วด้วย”
“คร๊าบบบบบบ....”
“อย่าทำเสียงแบบนั่น”
“ครับคุณแม่ของผม”
สวัสดีครับผมชื่อเดย์ผมเป็นลูกของคุณพ่อกับคุณแม่ และผมก็มีพี่ชายสุดหล่อที่ตอนนี้ไปเรียนอยู่เมืองนอก(จนป่านนี้ไปเผาเงินพ่อกับแม่ใช้ยังไม่กลับ)พี่ผมชื่อไนท์ ผมเกิดกลางวันแม่เลยบอกว่าชื่อเดย์ ส่วนที่รู้ๆ พี่ผมเกิดกลางคืนเลยชื่อไนท์ แต่มันไม่ยักดำเหมือนกลางคืนแต่กลับขาวเอาๆ ดูจากรูปที่พี่ส่งมายั่วผมว่าตัวเองสนุกแค่ไหนเมื่อวันอาทิตย์ที่แล้ว ตอนนี้พ่อกับแม่กำลังจะไปต่างประเทศ ท่านจะไปหาพี่ไนท์ด้วย(ผมแอบสมน้ำหน้าที่แม่จะได้ไปด่าพี่ไนท์ถึงโน่นบ้าง)แต่ข่าวร้ายคือแม่ไปแวะแค่แป๊บเดียวเพราะต้องไปอีกประเทศหนึ่งซึ่งท่านไปเพราะไปทำธุรกิจเรื่องการส่งออกผลิตภัณฑ์แปรรูป ผมได้ยินแว่วมาว่าจะไปเปิดสาขาส่งออกที่โน่นด้วย แต่ผมไม่ค่อยจะสนใจเพราะยังไงกิจการหลักๆ ของบ้านที่อู้ฟู่มันก็ต้องตกเป็นของพี่ไนท์อยู่แล้ว เพราะไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่คงไม่ส่งพี่ไปร่ำไปเรียนถึงเมืองนอกให้เมื่อติ่งหรอกครับ
ส่วนผมตอนนี้ก็ตกระกำลำบาก(ไม่ได้หมายถึงอดอยากปากแห้งนะครับ)ผมหมายถึงโดนแม่เข้มงวดอยู่คนเดียว พ่อกับแม่ไปคราวนี้ผมเลยแอบดีใจอยู่ลึกๆ แต่ไม่แสดงออก เพราะยังไงซะแม่กับพ่อบอกจะไปตั้งเกือบสามเดือนแน่ะ แต่ที่น่าเสียดายคือพ่อกับแม่ดันบอกว่าไม่ให้ผมอย่คนเดียว แต่จะพาไปฝากไว้กับคุณลุงทัศเทพที่เป็นเพื่อนสนิทรู้จักพ่อมาเกือบสิบปี
แต่ถึงพ่อจะรู้จักผมก็ไม่ได้รู้จักด้วยสักหน่อย นั่นเพื่อนพ่อไม่ใช่เพื่อนผม
“ไม่ลืมอะไรแล้วใช่มั้ยเดย์ลูก”
“ครับพ่อ”ผมตอบแค่นั่นแล้วหันหน้าไปมองบ้านของตัวเองรึ้กเสียดายลึกๆ ที่ไม่ได้อยู่ในช่วงปิดเทอม เพราะไม่อย่างนั้นผมจะชวนเพื่อนมาถล่มบ้านจัดปาร์ตี้ให้แทบทุกคืน ฮึๆๆ
“ส่งกระเป๋าใบนั้นมาให้แม่”
“ใบไหนครับ”ผมถามแม่ก่อนจะมองหาข้างๆ ตัวเพราะตอนนี้ผมนั่งอยู่คนเดียวตรงเบาะหลังรถ พ่อกับแม่นั่งข้างหน้า
“ใบที่เรากอดไว้แน่นไงล่ะ”ผมหน้าซีบขยับกะเป๋าเป้ใบสีดำกะชับแน่นไปแนบอก
“แม่จะเอามันไปทำอะไรครับ”ผมถามพยายามไม่แสดงพิรุจอะไร ตอนนี้ผมหน้าซีดเหงือผุดตรงหน้างั้นเหรอ ไม่ๆ ผมไม่ได้แสดงท่าทีน่าสงสัยนะ
เอาไงดีวะเดย์แม่ต้องสงสัยแน่ๆ เลยว่าเราพามันมาด้วย
“ส่งมาเดย์”
“แต่แม่ครับ....”
“อย่าดื้อเดย์”แม่ชอบพูดเสียงดุให้ผมกลัวอยู่เรื่อยเลย แต่ผมก็กลัวจริงๆ นั่นแหละ -O-
ในที่สุดผมก็ส่งกระเป๋าเป้ให้แม่ไป แม่จับมันเปิดออกแล้วคว้าตุ๊กตากระต่ายสีขาวที่บัดนี้มันดูขาวด่างจนเกือบเป็นสีเทาอยู่แล้ว ตรงใบหูนิ่มๆ ของมันถูกผมเย็บไว้หลายครังเพราะมันเปื่อยจนขาด ตัวนี้พ่อกับแม่เป็นคนซื้อให้ผมเมื่อตอนเด็กๆ ตอนนี้ผมอายุสิบเจ็ดจะสิบแปดอยู่แล้ว อายุกระต่ายนั่นคงสักสิบสามปี
ผมยอมรับว่าผมติดมัน และถ้าไม่มีมันผมจะนอนไม่หลับด้วย
“แม่แต่ผมต้องเอามันไปด้วย เดี๋ยวผมนอนไม่หลับแม่ก็รู้”
“ฮึๆ ๆ ”พ่อหัวเราะอยู่หลังพวงมาลัยรถ
“แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ทิ้งได้แล้ว เด็กซะที่ไหนฮะเรายังกอดตุ๊กตาอีก”
“ผมชอบมันนี่ครับ พ่อกับแม่ซื้อให้”ผมก้มหน้างุดอยากจะร้องไห้ที่แม่จะให้ผมทอดทิ้งมันอีกครั้งจากเป็นร้อยๆ ครั้งที่แม่บอก
“แม่กับพ่อก็ซื้อของเล่นใหม่ให้ตั้งหลายชิ้นไปแล้ว แต่ตุ๊กตานี่....มันผู้หญิงเล่นนะนะลูก”แม่พูดอย่างเหนื่อยใจ
“เถอะนาคุณ ลูกรักของๆ มันก็ดีแล้วไม่เห็นจะเป็นอะไร”พ่อช่วงกล่อมแม่อีกที
“ขอบคุณครับ”ผมคว้าตุ๊กตากระต่ายสีเทา ไม่ชิ่สีขาวต่างหาก กลับมากอดไว้แล้วเก็บเข้าที่เพราะตอนนี้ท่าจะถึงบ้านเพื่อนของพ่อแล้ว มันดูหลังใหญ่เอามากๆ ผมว่าบ้านผมหลังใหญ่แล้วนะครับแต่ที่นี่ใหญ่กว่า อยู่กันกี่สิบครอบครัวเนี้ย
ตอนรถผมแล่นเข้าไปประตูบ้านก็เปิดเองอัคโนมัติ พ่อรถของผมมาจอดเทียบทางเข้าสู่ในตัวบ้านก็มีหญิงวัยกลางคนแต่งตัวอยู่ในชุดแม่บ้านแทบจะมาตรฐาน ISO ยืยรอต้อนรับพวกเราอยู่ พวกเราทั้งสามคนพ่อแม่และผมเดินตามผู้หญิงคนนั้นเข้าไปจนคาดว่าน่าจะพาไปที่ห้องรับแขก ประเป๋าของผมถูกสั่งให้ยกไปเก็บไว้ที่ห้องของผม ซึ่งผมไม่รู้ว่าที่ไหน แต่กระเป๋ากะต่ายของผมยังคงแนบชิดติกหลังผมไว่วาง
“มากันแล้วเหรอครับ เชิญนั่งก่อนสิครับพี่”
“ฮึๆ ขอบคุณมากไม่ต้องพิธีรีตองหรอกนะผมมาพึ่งคุณแท้ๆ”ผมมอพ่อที่ฉีกยิ้มมองชายวัยเดียวกับพ่อที่ดูภูมิฐานเชิญพวกเรานั่งลง แม่ยกมือไหว้ท่านก่อนจะให้ผมไหว้ตามแบบงงๆ
“นี่คุณลงทัศเทพเพื่อนพ่อนะเดย์ แกอยู่พึ่งคุณลุแล้วอย่าทำให้หนักใจเข้าใจมั้ย”พ่อพูดผมพยักหน้าหงึกๆ อย่างเชื่องเลยครับ
“ขอบคุณมาเลยนะคะที่มีนำใจกับพวกเรา”แม่พูดแล้วยิ้ม
“ไม่เป็นไรหนอกครับ พี่ก็ช่วยเหลือผมตั้งหลายอย่างแค่นี้ถือว่ามันน้อยมากซะจนไม่ถือว่ได้ช่วยพี่เลย ดีแล้วล่ะครับบ้านนี้จะได้ไม่เหงาผมอยู่กับลูกชายสองคนบ้านเงียบมานานแล้ว”
“ฮาๆ ขอบคุณมากจริงๆ ทัศเทพ”
“แล้วลูกชายท่านไปไหนเสียล่ะคะ”แม่ถามแล้วมองหาอะไรสักย่าง ผมก็เลยมอตามแม่อย่างไม่รู้
“ฮาๆ ก็เที่ยวเล่นตามประสาเด็กล่ะครับ เจ้าคนนี้ไม่ค่อยอยู่กับบ้านกับช่อง ผมเองก็ไม่ค่อยมีเวลาได้อยู่กับเค้าสักเท่าไหร่”เสียงหัวเราะฝืดๆ จากคุณลุงมันมีอะไรบางอย่างที่ไม่สบายใจ ผมสังเกตได้แต่ไม่พูด
เหรอคะ งั้นดิฉันก็ฝากเจ้าเดย์ไว้มีอะไรติเตียนได้ก็เชิญเลยนะคะ เจ้านี่ยังนิสัยเด็กอย่ามากจนฉันอ่อนใจ”
“แม่ครับ!”ผมเขย่าแขนแม่ ผมอายครับที่แม่ว่าแบบนั้น
“ไม่เป็นไรหรอกครับดูเดย์จะนิสัยดี ผมเสียอีกที่กลัวเจ้าลูกชายจะรังแกน้องซะอีก”
เสียงพูดคุยหัวเราะคิดคักของผู้ใหญมันไม่ทำให้ผมรู้สึกสนุกเลย มีแต่อายเป็นบางครั้งที่แม่บอกว่าผมยังเด็กบ้าง ชอบกินข้าวเลอะบ้าง เอาแต่ใจบ้าง ยังดีที่แม่ไม่บอกว่าผมชอบฉี่รดที่นอน แม่ชอบเอาเรื่องลูกตัวเองมาขายอยู่เรื่อยเลยผมละเหนื่อยใจ
ตอนนี้ผมถูกพามาที่ห้องนอนที่เป็นของตัวเอง ที่นับจากนี้ผมจะมาอยู่เป็นระยะเวลาเกือบจะสามเดือน ห้องกว่างมากครับ ดูโล่งสบายน่าอยู่น่านอน ดูสะอาดสะอ้าน มีเตียงสีขาวขนากคิงไซส์ตั้งอยู่ใจกลางห้องที่ถัดจากเตียงไปด้านข้างก็เป็นประตูเลือนกระจกที่เป็นระเบียงสามารถเดินออกไปกินลมข้างนอกได้ มีผ้าม่านผืนโตสีไข่ไก่ที่ผมชอบเหมือนที่ห้องเป็นตัวบังแสแดดจากภายนอกได้ดี ปลายเตียงก็เป็นโต๊ะสำหรับอ่านหนังสือทำการบ้านล่ะครับ ไม่ห่าจากโต๊ะก็เป็นตู้ใส่เสื้อผ้าขนาดใหญ่เปิดเข้าไปเอาคนสามสี่คนยัดเข้าไปได้เลย ผมยังไม่หยุดสำรวจจนเดินมาถึงห้องน้ำที่กว้างขวางพอตัว ข้างในสุดมีอ่างน้ำวนถูกจัดเป็นสัดเป็นส่วนตามมาตรฐานห้องน้ำอย่างหรูหร่า
หลังจากเดินสำรวจเสร็จผมก็กระโดดลงไปนอนบนเตียง มันนุ่มมากจนตัวผมเด้งขั้นลงบนเตียงหลายครังอย่างสนุก จนตอนนี้ได้เวลาไปทานข้าวเย็นแล้ว ผมสงสัยมากครับว่าบ้านใหญ่เพื่ออะไร เพราะมันวังเวงมาก แทบจะเงียบเลยก็ว่าได้แล้วแบบนี้จะมีผีอยู่ด้วยมั้ยเนี่ย
บรึ๊ย.....คิดแล้วขนตั้งครับ
ตอนนี้ผมมาถึงโต๊ะอาหารแล้วครับ โต๊ะยาวเหยียดเหมือนขวนรถไฟ ผมควรจะถามมั้ยครับว่าผมต้องซื้อตั๋วมานั่งกินข้าวด้วยรึเปล่า แต่กับข้าวดูท่าทางน่ากินครับมีของชอบของผมอยู่บนโต๊ะด้วย แกงจืดเต้าหู้ไข่ครับ แม่บอกว่าผมทานไม่เบื่อจริงๆ ตอนนี้ผมมานั่งที่โต๊ะกับคุณลุงทัศเทพสองคน ท่านเปลื่อนชุดเป็นใส่สูตรครับดูท่าทางกำลังจะออกไปหลังจากกินข้าว ผมมองดจานข้าวที่จัดไว้แค่สองที่เท่านั้น แต่ไหนบอกว่าบ้านนี้มีลูกชายคุณลุงอีกหนึ่งคน ป่านนี้ผมยังไม่เห็นเลยครับ นี่ก็เย็นแล้วยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ ท่าจะไม่อยู่กับบ้านอย่างที่คุณลุงว่า ผิดกับผมที่กว่าจะออกไปไหนได้ต้องผ่านด่านอรหันครับ แม่ผมนั่นเองเข้มงวดจนถึงวินาทีสุดท้ายเลยครับ เท่าที่รู้กัน
“กินเลยดีกว่าเดี๋ยวกับจะชืด”คุณลุงยิ้มแล้วตักไก้อบซอสให้ผมใส่จาน ผมขอบคุณก่อนจะก้มหน้ากิน เพราะผมไม่ได้สนิทกับท่านจึงไม่พูดอะไรมาก
“แล้วลูกชายคุณลุงล่ะครับ ไม่มาทานด้วยกันเหรอครับ”ผมกินไปได้หลายคำก็พูดขึ้น แล้วตักแกงจืดท่ชอบให้คุณลุงบ้างเพราะกลัวว่าผมจะกินเองคนเดียวซะหมด
“ทิวาน่ะเหรอ ดึกๆ ล่ะคงกลับลุงขอโทษนะที่มีเจ้าลูกชายไม่ได้เรื่อง”
“ไม่หรอกครับพี่เค้าอาจมีธุระ” บทสนทนาบนโต๊ะอาหารทำให้ผมรู้ว่าคุณลุเหมือนจะมีความทุกข์ที่บอกใครไม่ได้กับลูกชายหัวแก้วหัวแหนวซึ่งผมก็ยังไม่ได้เห็นหน้ารองเจ้าของบ้านคนนั้นเลยครับ แต่เอาเป็นว่าเจอเมื่อไหร่ผมจะทำหน้าที่ผู้อาศัยที่ดีคือไม่ไปยุ่งหรือวุ่นวายเลยครับ แตตอนนี้อิ่มแล้วและคุณลุงก็ออกไปแล้วท่านบอกไปทำงานอีกสองสามวันคงกลับ ผมเอ๋อๆ เล็กน้อยครับที่มาวันแรกทุกคนในบ้าหายหมด -_-;
ตอนน้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้วครับเกือยจะตหนึ่ง ผมนอนไม่หลับพลิกไปพลิกมาบนเตียงซะหลายรอบ ผมอาจจะยังไม่คุ้นเคยกับที่ถึงแม้จะกอดเจ้ากระต่ายไว้ในอกให้อุ่นใจเหมือนอยู่บ้านก็ตามที
“นอนไม่หลับจริงๆ”ผมบ่นกับตัวเองก่อนจะเปิดประตูห้องนอนของตัวเองออกมา คุณลุงบอกว่าห้องผมอยู่ตรงข้ามกับห้องลูกชายท่าน มีอะไรจะได้ช่วยกัน คุยกันเหมือนพี่เหมือนน้อง ผมซึ้งในน้ำท่านครับที่เอ็นดูผม แต่ตอนนี้ผมมองไปยังห้องตรงข้ามมืดและเงียบสนิท เจ้าของห้องคงยังไม่กลับมาล่ะมั้งครับ
ตอนนี้ผมกำลังเดินลงจากบันไดจะไปห้องครัวคอผมรู้สึกแห้งฝาดอยากกระดกน้ำสักแกนลอนให้หายอยาก แต่ห้องครัวอยู่ไหนครับ? ใครก็ได้บอกผมที(เดินลงมาทั้งที่ไม่รู้ว่าห้องครัวเค้าอยู่ไหนยากครับที่จะหาเพราะมันมืดและผมอาจหลงอยู่ในบ้านนี้ได้ =_=)
“เดินดีๆ ครับพี่มันมืด”เสียงคุยกันมาจากทางไหนสักแห่งขอบบ้านซึ่งผมไม่รู้ว่ามาจากไหนโจรรึเป่าก็ไม่รู้ หลบก่อนดีกว่าไอ้เดย์แกจะได้ปลอดภัย
“มืดมึงก็เปิดไฟสิวะ สวิสต์อยู่โน่น”
“ครับ”เสียงผู้ชายสองคนพูดกัน และไฟก็สว่างขึ้นผมแอบอยู่หลังโซฟาตัวใหญ่และภาพตรงหน้าก็ชัดเจน ผู้ชายร่างสูงหุ่นสมาทที่ผิวขาวเหมือนลูกชิ้นปลาเด้งได้ ดวงตาคมกริบ คิ้วหน้า ปากได้รูปสีแดงเชอร์รี่ ดูรวมๆแล้วผมอึ้งครับ เค้าหล่อมากมันทำให้ผมย้อนดูตัวเองที่ตัวเล็กแถมยังไมสมาทสมชายอีกน้อยใจครับ เพราะแม่แน่ๆ ที่ชอบเน้นบอกว่าผมเป็นผู้หญิงรึไง(ก็เพราะตุ๊กตากระต่ายตัวเดียวนั่นแหละครับ)
และผู้ชายอีกคนที่ดูท่าทางเก้ๆ กัง เหมือนจับทิศทางของบ้านไม่ได้ยืนมองบ้านทั้งหลังอย่างตื่นๆ เหมือมผมที่มาที่นี่ครั้งแรกเลยครับ
“พี่ทิวาครับมันจะดีเหรอครับ”
ทิวาเหรอ แสดงว่าผู้ชายคนนั้นที่หล่อโฮกนั่นก็คือลายเจ้าของบ้าน ถึงว่าหล่อมาก(เกี่ยวมั้ย)
“มึงจะกลัวอะไรนักหนา มึงมากับกรูเอง”พี่ทิวาพูดเสียงดังน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย จนทำให้ผายที่มาด้วยอีกคนดูตกใจ
“เอ่อ....คือผม”
“ถ้ามึงยังเซ้าซี่กรูอีกกรูเอามึงตรงนี้เลยดีมั้ย”
O[]O สิ่งที่ผมเห็นบอกทีเถอะว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด สิ่งที่ผมได้ยินก็แค่ฟังผิดด้วยก็เท่านั้น
สิ่งที่ผมเห็นคือพี่ทิวากำลังก้าวขายาวๆ ไปหาผู้ชายอีกคนก่อนจะเข้าไปประกบปากจูบผู้ชายอีกคน....อย่างดูดดื่ม แถมมือพี่เค้ายังล้วงเข้าไปใต้เสื้อผู้ชายคนนั้นด้วย
บ้าไปแล้วนี่มันอะไรกันเนี่ยผมตาฝาดไปใช่มั้ย
“อ้า...อื้อ...พี่ครับ”เสียงร้องครางของผู้ชายอีกคนที่ถูกกระทำดังเล็ดลอดออกมา ตอนนี้ผมตัวสั่นครับตกใจกับสิ่งที่เห็นมากๆ หัวใจเต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ใบหน้าก็ร้อนฉ่าแปลกๆ ผมอยากออกไปจากตรงนี้ครับแต่ขยับตัวไม่ได้
“เป็นอะไร”
“ผมไม่เอาตรงนี้นะครับ อย่าครับ....อ้า....”
“ก็ได้ไปบนห้องกรูจะเอามึงให้ร้องคราง ลุกเดินไปไหนไม่ได้เลย”
“พี่ทิวาใจร้าย...”
ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือเสื้อของผู้ชายอีกคนถูกถอดออกเผยให้เห็นแผงอกที่แดงก่ำ และมีฝ่ามือของพี่ทีว่าที่แค้นอกแบนราบนั่นอย่างคลั่งไคล้ ก่อนทั้งสองจะหิ้วกันไปบนห้องผ่านบันไดที่ผมเพิ่งเดินลงมา ผมเห็นว่าพี่ทิวาอุ้มผู้ชายนั่นขึ้นไป
มะมันเรื่องอะไรกันวะ! ผู้ชายสองคนจูบกัน กอดกัน แล้วพากันไปบนห้อง อ๊ากกกกกก!
“ซืด...อ้า.....อุ๊บ! OxO”
ผม....ผมรู้สึกร่างกายมันแปลกๆ ครับ รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ วูบๆ วาบๆ แต่ไม่เหมือนกับเป็นไข้ ก่อนที่ผมจะตกใจกับน้องชายของผมที่มันตื่นตัวขึ้นมาอย่างประหลาดจนผมต้องเอามือทั้งสองข้างกดเอาไว้อย่างน่าอายแล้วสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองเอาไว้ให้ถึงที่สุด
มันเป็นแบบนี้ได้ได้ยังไงเนี้ยยยยยยย!
ขอบคุณทุุกท่านที่ทนอ่านจนจบไป 1 ตอนเน้อ :pig4: :pig4:
อยากให้รับรู้ไว้ว่าซาบซึ้งสุดๆ :m15:
-
แวะมาอ่านขอรับ เป็นกำลังใจให้ :L2: +1 โลด
-
โหหหหหหหหห ทิวาเราร้อนแรงมากค่ะ อิอิ สนุกค่า มาต่อนะคะ สู้ๆ :กอด1:
-
แล้วน้องเดย์จะรอดจากทิวาไหม๊
o22 o22
-
โอ้โห ทิวแรงได้อีกอย่างงี้ได้ไงอ่าทิวจะเอากับคนอื่นไม่ได้นะจองให้เดย์แล้ว สนุกดีรอตอนต่อไปนะคะ~~~
-
:impress2:อยากอ่านต่อจังเลย
อยากรู้ว่าเดย์จะทำยังไงเมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้
น่าสนุก ดูท่าจะเข้ากับชื่อเรื่อง
รู้สึกได้ถึงรัศมีความเถื่อนของทิวาแต่เราชอบอ่ะ
-
ต่อๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
นายทิวาหื่น แล้วน้องหนูที่โดนกดคือใครกัน น้องเดย์ดูเอาไว้ต่อไปจะได้เตรียมตัวได้ถูก
-
ชอบๆ จะติดตาม
-
o22ทิวาแรงอ่ะ แล้วอย่างนี้ถ้าเจอกันเดย์จะรอดไหมเนี่ย
-
ตอนที่ 2
ฟูว์......ฟูว์ ตอนนี้ผมกำลังเดินลมปรานครับ ในหนังจีนกำลังภายในที่พ่อเคยดูบ่อยๆ เห็นเค้าทำแล้วดูเหมือนร่างกายจะดีขึ้นสำหรับทุกๆ ส่วนฟื้นฟูพละกำลังได้ดีผมเลยอยากลองบ้างครับเผื่ออะไรๆ จะดีขึ้น ตอนนี้ผมยังนั่งอยู่หลังโซฟาตัวใหญ่ลุกไปไหนไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมเริ่มทำให้อะไรๆ มันเข้าที่เข้าทางได้แล้วครับ แล้วเรียกสติตัวเองที่กระเจิงกลับมาได้แล้วด้วย รู้สึกภูมิใจครับที่ทำได้
นับจากนาทีฉุกเฉินเมื่อครู่ผมคำนวนเวลาแล้วน่าจะผ่านมาได้สักยี่สิบนาทีแล้ว และตอนนี้ผมคิดว่าผมควรจะขึ้นกลับห้องไปได้แล้วครับ น้ำผมไม่อยากจะกินแล้ว ผมว่าผมค่อยขึ้นไปกินน้ำในก๊อกในห้องน้ำเอาก็ได้ครับผมยอม ตอนนี้ผมกำลังเดินขึ้นบันไดไปอย่างระมัดระวังเป็นที่สุดตามทางเดินที่มืดเช่นเคย แต่น่าแปลกที่พี่ทิวา....พูดชื่อนี้แล้วผมรู้สึกเขินๆ ชอบกลครับ เอ่อคือ....พี่เค้าเดินมามืดๆ แบบนี้ได้ยังไง แต่มันคงไม่น่าแปลกเพราะพี่เค้าเป็นเจ้าของบ้านคงชำนาญทาง ผมเองมากกว่าที่ไม่สมควรมาเดินในยามวิกาลน่าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ตอนนี้ผมเดินมาใกล้ห้องตัวเองแล้วครับเห็นรำไรว่าห้องของผมอยู่ขวามือข้างหน้า และห้องตรงข้ามห้องพี่ทิวาครับ แต่พอมาถึงผมกลับรู้สึกขาสั่นไม่กล้าจะเดินเข้าห้องตัวเอง อาจเพราะว่าห้องตรงข้ามเจ้าของห้องกลับมาแล้ว และกลับมาพร้อม....ผมไม่อยากนึกถึงครับเพราะนั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่เค้า แต่ผมกลับไปเห็น
ตึกตัก ตึกตัก ! เสียงหัวใจผมครับ มันเต้นจนผมรู้สึกหน้าร้อนฉ่าเพราะเมื่อตัดสินใจเดินอย่างรวดเร็วจะเข้าห้องผมกลับแอบเหลือบตาไปมองห้องพี่ทิวาที่มันปิดไม่สนิทอยู่ครับ ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องมาหยุดชะงักไม่รีบๆ เข้าห้องตัวเองไปซะ แต่พอถามตัวเองก็ได้คำตอบ....มันอาจเป็นเพราะความอยากรู้ครับ แต่ผมไม่ได้เอาตัวเองไปแอบดูผ่านช่องประตูที่แง้มอยู่นะครับผมแค่ยืนนิ่งๆ หน้าห้องตัวเองที่อยู่ตรงข้ามห้องพี่เค้าก็เท่านั้น
นิ่งสงบ สยบความเคลื่อนไหวครับ....
“พี่ครับผมไม่ไหว....อ่ะ....อ้า.....”
“มึงก็อย่าแกร็งดิ หรือมึงชอบความรุนแรงไม่บอกกรู”
“อ้า...พี่ครับ...”
“ฮึๆ ร้องอีกสิอย่าอั้นไว้ กรูอยากฟังเสียงมึง”
ผะผมไม่ไดยินอะไรทั้งนั้นนะครับ ผมไม่ได้ยินจริงๆ แต่ทำไมขาผมถึงไม่เดิน ผมอยากเดินหรือไมก็วิ่งเข้าห้องตัวเองจะแย่อยู่แล้วครับ ผมพูดจริงๆ นะห้องผมอยู่แค่เอื้อมเท่านั้น
“แคร้ง!”
วิ่งสิไอ้เดย์! ผมบอกตัวเองในใจด้วยแรงใจเฮือกใหญ่เท่าที่มีก่อนจะทำสำเร็จคือผมสามารถพุ่งเข้าห้องตัวเองได้แล้วครับ วิ่งเร็วจี๋ทันทีหลังจากได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรหล่นลงแตกในห้องพี่ทิวาครับ ผมรู้สึกอากาศภายในห้องตัวเองมันร้อนอบอ้าวอย่างรู้สึกได้เหงื่อบนตัวผมออกมากอย่างกับผมเพิ่งไปวิ่งออกกำลังกายมากับซาร่าและจอร์ด ทั้งเสียงและภาพพี่ทิวายังติดตาอยู่เลยครับ รู้สึกจะทำให้ผมทำตัวไม่ถูกด้วย ผมว่าผมควรจะนอนได้แล้วครับ แม่บอกว่าเด็กดีต้องไม่นอนดึก เพราะเท่าที่ดูเวลาตอนนี้จะตีสองแล้วครับ
ตึก ตึก ตึก! ตอนนี้ผมอยากจะหลับแทบแย่แต่กลับต้องมานอนฟังเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นดังอยู่ในอก พอผมหลับตาทีไรภาพชายหุ่นสมาท หน้าตาหล่อเหลาที่กอดรัดกับผู้ชายนิรนามอีกคนก็ผุดขึ้นมาเป็นภาพใหญ่ในสมอง ขนาดผมแค่เจอโดยบังเอิญยังรู้สึกผวาขนาดนี้แล้วถ้าเจอจังๆ ผมควรจะทำตัวยังไงดีครับช่วยบอกผมที? ตอนนี้ผมนอนพลิกตัวตะแคงซ้ายตะแคงขวากอดเจ้ากระต่ายจนมันบี้แบนคาอกแล้วก็ยังรู้สึกกระสับกระสาย กลัวมากครับที่จะได้ยินเสียงห้องตรงข้ามแต่โชคดีครับที่มันไม่ได้ยินอะไร เอาล่ะครับผมต้องข่มตาหลับสักที เอาวิธีนับแกะอย่างที่แม่สอนเข้าช่วยก็เอาครับ
เพราะผมอยากหลับใจจะขาดแล้วครับ ><
ตอนี้ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังหลับอยู่หรือตื่นกันแน่ครับ อาจจะครึ่งหลับครึ่งตื่นก็ได้มั้งครับ เพราะผมรู้สึกเหมือนมีลมเบาๆ มาปะทะหน้าของผมจนน่ารำคาญผมเลยพยายามหันหน้าหลบก่อนจะกอดเจ้ากระต่ายนิ่มในอกให้แน่นขึ้นจนอุ่นใจ แต่พอสักพักครับผมรู้สึกเหมือนมีอะไรนิ่มๆ เย็นๆ มาสัมผัสตรงหน้าผากของผม มันค่อยๆ ไล่ลงไปเรื่อยๆ อย่างแผ่วเบาก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงจมูกของผมอยู่ครูนึงเมื่อผมขยับตัว แต่แล้วความรู้สึกนั้นก็เริ่มขึ้นอีกครั้งมันไล่ลากมาจนถึงริมฝีปากบางของผมแล้วหยุดค้างไว้ ก่อนที่ความรู้สึกนั้นจะหายไปแล้วรู้สึกอีกทีเมื่อมีอะไรบางอย่างมาโอบแก้มของผมเอาไว้ครับ และตามด้วยความรู้สึกอึดอัดแน่นตรงท้องและเริ่มจะขยับตัวไม่ได้ด้วย ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองนองหงายและพยายามตะแคงแต่ไม่ไหวครับ เหมือนมีภูเขามาทับผมไว้ให้จมไปกับเตียง
“ฮือ....อื้อ......”
ผมพยายามขยับตัวเองอีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิม หรือว่าตอนนี้ผมกำลังโดนผีอำหรือครับ ผม...ผมควรทำยังไงดีครับผมไม่เคยสวดมนต์จบสักบทแถมไม่เคยทำบุญด้วยแล้วจะอุทิศส่วนบุญให้ได้ยังไงครับ ในเมื่อผมไม่มีบุญติดตัวเอาไว้เลย ตอนนี้เองผมเลยตัดสินใจเปิดตาขึ้นครับกะว่าจะร้องขอให้คนช่วยผม เพราะผมรู้สึกกลัวมากๆ ครับวันแรกเจ้าที่ยังแรงได้อีกแบบนี้ผมแย่แน่ๆ ครับ!
“O.O!!!!!!!!!!!!!”
“-__-”
ผมรู้แล้วล่ะครับว่าผมเป็นอะไร สิ่งที่ผมคิดผิดถนัดเลยครับเพราะหลังจากลืมตาขึ้นมาผมเห็น เห็นคนครับ! และคนๆ นั้นเป็นผู้ชายเมื่อคืนที่ทำเอาผมนอนแทบไม่หลับ
พี่ทิวาครับ!
แล้วพี่เค้ามาทำอะไรห้องผมเนี้ย! แถมยังขึ้นมานั่งคร่อมตัวผมอีก แถมท่อนบนของพี่เค้าก็เปลือยเปล่าเผยให้เห็นหน้าท้องที่แบบราบขาวเนียนแต่แอบมีกล้ามให้หยุดสายตามอง แต่ยังดีครับที่ข้างล่างยังคงใส่กางเกงนอนลายตารางสีขาวดำไว้ครับไม่งั้นผมช๊อคหัวใจวายแน่ๆ ตอนนี้สายตาของพี่ทิวาจ้องผมไม่วางตาเลยครับและมือพี่เค้าก็ประคองหน้าผม ไม่สิ! ผมว่ามันเป็นการล๊อคองศาหน้าผมไว้มากกว่าครับให้มองตรงไปที่พี่เค้ามุมเดียว แต่พี่เค้าทำแบบนี้ทำไมครับผมไม่เข้าใจ และตกใจมากๆ ด้วยทั้งที่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมามอนิ่งกันถึงตัวขนาดนี้ แล้วภาพเมื่อคืนมันก็ผุดขึ้นมาลอยเต็มห้องผมไปหมดเลยครับ ><;;
พี่ทิวาไม่เห็นแต่ผมเห็นคนเดียว
“มึงเป็นใครวะ ถึงมานอนอยู่ในบ้านกรูได้”น้ำเสียงนิ่งของพี่ทิวาถามผมแต่ยังไม่ปล่อยผมครับยังทั้งคร่อมตัวไว้ไม่ให้ขยับแล้วก็ล๊อคหน้าผมไว้ด้วย มองใกล้ๆ พี่ทิวาหล่อจริงๆ ครับหน้าขาวใสแถมจมูกโด่งเป็นสัน คิ้วหน้าตาเข้มอีกผมชิดซ้ายตกกรอบไปเลยครับ
“O.O;;”
“กรูถามว่ามึงเป็นใคร ทำไมไม่พูดวะหรือใบ้แดก!”
พี่ทิวาใช้มือข้างนึงตบแก้มผมที่ตาค้างนิ่งเบาๆ(สำหรับพี่เค้าแต่สำหรับผมมันแรง)เหมือนเรียกสติครับแต่ผมแอบเจ็บ และตอนนี้ผมอยากจะอึ้ง ทึ่ง เสียวให้พอครับเพื่อความสบายใจของตัวเอง
“ผะผม...ผมเป็นคน....”
“มึงพูดกวนตรีนกรูเหรอวะ!”
เมื้อกี้ผมพูดไม่ทันจะจบเลยนะครับพี่เค้าตัดบท ผมเปล่ากวนตรีนพี่เค้านะครับ ผมสาบาน!
“ผมเป็นคนอาศัยครับ! คุณลุงเป็นเพื่อนพ่อผม พ่อมาฝากผมไว้กับคุณลุงที่นี่ครับ!”ผมหลับหูหลับตาพูดหัวใจสั่นระริกอยากจะหลุดออกไปจากการนั่งคร่อมของพี่ทิวา มันทำให้ผมรู้สึกครับ....รู้สึกขนลุก
“ทำไมต้องตะโกนด้วยวะหรือมึงไม่พอใจกรู”พี่ทิวาพูดเสียงแข็งมองผมเหมือจะทะลุเสื้อผ้า
“เปล่าครับ”
“เปล่าแล้วเมื่อกี้มึงตะโกนทำไม”
“ผมไม่ได้ตะโกนครับ”
“แล้วเมื่อกี้มึงกระซิบหรือวะ!”พี่เค้าประชดครับ หน้าตาดุมาก
“กะก็ผมตกใจพี่นี่ครับ เพราะพี่ผมเลยกลัว” ผมหลับตาปี๋พูดจาไม่มองหน้าพี่ทิวาสักนิด เพราะอะไรที่พี่เค้าถึงได้น่ากลัวแบบนี้ ผมไม่ได้ไปทำอะไรพี่เค้าสักหน่อย หรือว่าเมื่อคืน! พี่ทิวาจะรู้ว่าผมแอบดูแอบได้ยิน
“กรูเป็นยักษ์เป็นมารรึไงมึงถึงกลัวกรู ชื่ออะไรวะ?”
“ผมชื่อเดย์ครับ อายุสิบเจ็ดจะสิบแปดแล้วครับ”
“กรูถามอายุมึงรึไง เสือกบอก!” คนๆ นี้อะไรกัน เดาใจไม่ถูกเลยครับ
“ขอโทษครับ แต่พี่ช่วยลงไปได้มั้ยครับ ผมหนัก”ผมหนักจริงๆ ครับทับซะเหมือนผมเป็นโซฟา อ่ะ! พอพูดถึงโซฟามันกลับลากไปให้ผมคิดถึงเรื่องเมื่อคืนครับ รู้สึกอายตัวเองจริงๆ
“มึงว่ากรูอ้วนรึไงวะ”ผมว่าพี่เค้ากวนตรีนผมมากกว่าครับ ดูแต่ละประโยคพี่เค้าสิครับ สงสัยคัดมาจากสมอส่วนตรีน
“เปล่าเลยนะครับ แต่ผมรู้สึกหายใจไม่ออก”
“ทำไม? สำออย”
“ผมไม่ได้สำออยครับ แล้วผมก็ปวดห้องน้ำด้วยครับ”ผมบอกและพยายามดิ้นไปด้วยแต่พี่เค้าไม่ลุกให้ครับ กลับยิ้มแปลกๆ จนผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา
“มึงปวดตรงนี้เหรอวะ”
หมับ!
“พี่ครับ!!!!!!!”ผมร้องลั่นทันทีที่พี่ทิวาเอามือไปจับตรงน้องชายของผมผ่านผ้าห่มด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ผมหน้าแดงครับทั้งเขินทั้งอาย เกิดมาไม่เคยมีใครมาจับนอกจากพ่อกับแม่เมื่อนานมาแล้วตอนผมยังเตาะแตะ(ดูสิครับว่ามันนานแค่ไหน) แต่พี่ทิวาครับ! จับโดยไม่ลังเลและโดยไม่ได้รับอนุญาต ถึงแม้จะสัมผัสผ่านทางผ้าห่มผืนโตก็เถอะแต่นี่มันเรื่องปกติที่ไหนกันล่ะครับ!
ลูบ! พี่ทิวาลูบน้องชายของผมผ่านผ้าห่มครับผมอยากจะบ้าตาย ผมพยายามดิ้นให้พ้นผ้าห่มบ้าๆ นี่ที่รัดตัวผมไว้แน่นดูเหมือนว่าผมจะเหมือนแหนมห่อด้วยผ้าห่มเข้าไปทุกที อยากจะร้องไห้จริงๆ ครับแกล้งกันแบบนี้ผมรับไม่ได้
“ฮาๆๆๆ”พี่ทิวาหัวเราะสะใจแต่ผมเจ็บใจครับ
“พี่จับอะไรน่ะครับ! หยุดเดี๋ยวนี้นะครับ!”ผมตะเบ็งเสียงแถมตอนนี้ยังหน้าแดงและร้อนฉ่าด้วย ผมรู้สึกถึงใต้ผ้าห่มครับว่ามันกำลังมีปฏิกิริยา บวกกับการสัมผัสและเรื่องที่ผมคิดอยู่ในหัวด้วยครับ มันกำลังแข็งขืนจนผมอยากจะร้องไห้ด้วยความอาย ถ้าพี่ทิวารู้ว่าผมมีอารมณ์ต้องหัวเราะผมให้อายไปจนตายแน่ๆ แถมตอนเช้าใครบ้างจะไม่เคารพธงชาติครับ!
“ก็เห็นหรือมึงอยากให้กรูบอกวะว่ากรูจับอะไรของมึง”
“ไม่เอาแล้วครับผมขอร้อง”
“เห็นหน้ามึงจะร้องไห้แล้วสมเพชว่ะ ก็ได้กรูจะเลิกแกล้งมึง”พี่ทิวาทำท่าจะลุกขึ้นผมโล่งใจจนแทบถอนหายใจเลยทีเดียวแต่ทว่า
“อุ๊บ! O////O”
พะพี่ทิวาเล่นทีเผลอจูบผมครับ! จูบบบบบบบบบบบ! มันไม่ใช่เรื่องเล็กนะครับผมอยากจะร้องไห้ ช๊อคเลยครับพูดอะไรไม่ออก ใบ้แดกอย่างที่พี่เค้าพูดเอาไว้
“มอนิ่งคิสก็แล้วกันว่ะ”พี่ทิวาพูดเสร็จก็ลุกออกไป แต่เหมือนพี่เค้าคิดอะไรได้เลยหันมามองผมอีกครั้งแล้วพูดว่า “แค่กรูสัมผัสมึงก็มีอารมณ์แล้วเหรอวะ ฮึๆ ไว้ว่างๆ กรูจะช่วยมาปลดปล่อย”
“O[]O;”
พะพี่ทิวาพูดอย่างนั้นแสดงว่ารู้ รู้ว่าน้องชายผมมันกำลัง....อ๊ากกกกกกกก! เวรกรรมอะไรของผมเนี่ยถึงได้มาร่วมชายคากับคนพรรค์นั้น พ่อครับแม่ครับรับผมไปด้วยผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วเจ้าที่มันแรงจริงๆ ครับ!!!!!!!
ตอนที่สองตามมาติดๆ เพราะยังมีไฟอยู่ อิอิ :fire: ยังไงก็ขอฝากทุกท่านด้วยเน้อ
ขอบคุณสำหรับรีที่ให้กำลังใจฮับ! :-[ :กอด1: :กอด1:
-
:o8:
-
ทิวานายทำได้ไงอ่ะ :o8:
-
ขอตอนที่ 3 ด้วยเรยละกันน๊า
-
น่ารักอ้ะเดย์ !
ติดตุ๊กตาด้วย 55555555
พี่ทิวามาวันแรกก้ ==
-
อุ๊ย
ติดตุ๊กตา :-[
เกือบไปแล้วเนอะเดย์
:laugh: :laugh:
-
โธ่...น้องเดย์ คุณพ่อคุณแม่อุตส่าห์ทนุถนอมกล่อมเกลี่ยเลี้ยงดูมาอย่างดี
ไม่รู้ว่าอีก 3 เดือนในบ้านหลังนี้ น้องเดย์จะรอดเงื้อมมือนายทิวารึไม่?
งานนี้ไม่ต่างจากฝากปลาย่างไว้กับแมวเลย ~
-
เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ มีแอบฮาด้วย :laugh:
ขอบคุณนะค่ะ Writer :3123: เอาไป +1 จะรอตอนต่อไปนะค่ะ สู้ ๆ ค่ะ :mc4:
-
อุ้ยย เดย์น่ารักกจังงง :-[
ติดตุ๊กตาด้วย เหมือนเราเลยอ่ะ 555 :jul3:
ติืดตามด้วยคน รอตอนต่อไปค๊าบ :กอด1:
-
รออ่านนะค่ะ
:z1: :n1:
-
ตอนที่ 3
หลังจากทำใจอยู่นานก็มีคนมาเรียกให้ผมไปทานข้าวเช้าครับ ผมกังวลเล็กน้อยว่าออกไปจะเจออะไรบ้างแต่ถ้าผมไม่ลงไปคงเสียมารยาทแน่เลยครับ ผมเลยตัดสินใจเปิดประตูออกไปก็เห็นว่าห้องตรงข้ามปิดสนิทอยู่ผมเลยรีบย่ำเท้าเดินไปให้ถึงโต๊ะอาหารไวๆ โลงอกไปครับดูเหมือนว่าจะมีผมคนเดียวที่มาทานอาหารเช้า ผมเลือกนั่งตรงเก้าอีตัวเดิมที่ผมนั่งเมื่อวานครับ อาหารตอนเช้าบนโต๊ะมีแพนเค้ก ขนมปังปิ้งที่มีแยมสารพัดแย้มเตรียมไว้ให้อีกทั้งยังมีโจ๊ก มีไข่ดาว ไข่ต้ม มีนม มีน้ำผลไม้ ผมมองดูอาหารบนโต๊ะที่ละลานตาจนรู้สึกว่าท้องร้องเรียกหาอาหารเลยครับ
“ทานแล้วนะครับ”ผมบอกกับอากาศเพราะเป็นนิสัยปกติ ก่อนจะลงมือหยิบขนมปังที่ถูกปิ้งจนเหลืองท่าทางจะกรอบน่ากินมากัด คำแรกอร่อยมากเลยครับแทบไม่ต้องทาแยม ผมกัดกินขนมปังจนกินมาได้แผ่นที่สองแล้วครับ เลยหยิบแก้วนมขึ้นมาทานบ้างเผื่อผมจะสูงขึ้นมามากกว่านี้ครับ ทั้งแม่และพ่อบอกว่าผมตัวเล็กเพราะตอนเด็กๆ ไม่ทานนม แต่พี่ไนท์เป็นคนสูงครับ ผมเลยสงสัยว่าผมลูกพ่อกับแม่จริงรึเปล่า แม่เลยด่าว่าผมโง่ที่คิดอะไรแบบนั้น
“มึงกินไม่รอเจ้าขอบ้าน”
“แฮกๆ แฮกๆ !”สำลักครับ จู่ๆ คนที่ผมไม่อยากนึกถึงก็โผล่มาทำเอานมที่อยู่ในปากผมถูกพ่นออกมา ดีหน่อยครับที่ผมเอามือมาปิดปากไว้ทัน นมเลยไม่พ่นไปทั่วโต๊ะแต่เลอะเต็มมือผมหยดลงมาเป็นน้ำผ่านร่องมือเลยครับ สกปรกได้อีก ยังดีที่มีสาวใช้อยู่ใกล้ๆ ที่คอยบริการพี่เค้าเลยรีบเอาผ้ามาเช็ดให้ผมครับ อายอยู่เหมือนกันแต่ทำอะไรไม่ได้ ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่ทิวาแบบกลัวๆ แต่ก็ไม่อยากจ้องหน้านานเดี๋ยวพี่เค้าจะหาเรื่องให้ผมอีก
“ถึงกับสำลัก ตกใจมาก?”
“แฮกๆ เปล่าครับ”
“มึงนี่โกหก”พี่ทิว่านั่งลงตรงข้ามผมมองผมแต่ไม่ยอมกินอะไร ผมเลยได้แต่นั่งเช็ดมือเช็ดปากตัวเองไม่กล้าเงยหน้าไปสบตาพี่เค้า มันรู้สึกทั้งเขินทั้งอายครับ ไม่รู้ว่าพี่เค้าคิดอะไรอยู่
“..........”
“เงียบทำไม”
“ผมอิ่มแล้วขอตัวก่อนครับ”
“มึงจะรีบไปไหน หรือมึงกลัวกรู นั่งลงห้ามไปไหน”
“..........”ผมยืนขึ้นและเงียบเหมือนเดิมครับ ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะไม่สนคำพูดของพี่เค้าแล้วเดินออกไป หรือจะนั่งลงตามที่ว่าดีครับ
“กรูบอกให้นั่งลงทำตัวแข็งข้อเหรอมึง!”
“เปล่าครับ”
“เปล่าแล้วมึงยังยืนค้ำหัวกรู? จะเอายังไงมึงว่ามา”ดูเหมือนพี่ทิวาจะเริ่มหงุดหงิด เพราะท่าทางที่นั่งกอดอกพิงพนักเก้าอี้มองผมเขม่นดูก็รู้ครับ แต่ผมไม่ทันจะทำอะไรให้พี่เค้าเลยนะครับ แต่พี่เค้าทำผมซะมากกว่าผมต่างหากที่ต้องโกรธ
“พี่จะเอายังไงครับ ผมทำตัวไม่ถูก”ผมนั่งแล้วมองพี่เค้าบ้าง ไม่ใช่ว่าผมไม่กลัวนะครับแต่ผมไม่อยากจะทนให้พี่เค้าขู่ เราเพิ่งจะรู้จักกันน่าจะคุยกันดีๆ ได้แต่พี่เค้าทำตัวกวนติ่งครับ ผมไม่ใช่พระอรหันที่บรรลุ ก็ต้องมีความรู้สึกโมโหโกรธาได้เหมือนกันนะครับ
“กรูไม่เอายังไง แต่มึงมองหน้ากรูหาเรื่อง....เป็นแค่คนอาศัยอย่ามาอวดดีทำใหญ่คับบ้าน คิดว่าเป็นลูกเพื่อนพ่อแล้วกรูจะต้องแกรงใจมึงรึไง!”พี่ทิวาพูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ จนสาวใช้ก้มหน้างุดกลัว
“ผมไม่ได้อวดดีนะครับ ผมแค่บอกว่าผมทำตัวไม่ถูกเพราะพี่พูดไม่รู้เรื่อง”มันจริงนะครับ
“นี่มึงเสือกด่ากรูเหรอไอ้เลว!!”ผมแค่พูดตามความคิดเห็นส่วนตัวก็กลายเป็นคนเลวไปแล้วเหรอครับ
“ผมไม่ได้ด่าพี่เลยนะครับ”
“ก็มึงพูดอยู่อย่ามาตอแหล!”พี่ทิวาลุกขึ้นใช้มือยันโต๊ะแล้วก้มหน้ามาตะโกนใส่ผมครับ ผมเลยหลับตาปี๋เพราะความตกใจ และไม่เข้าใจเจ้าของอารมณ์ร้ายนี่จริงๆ ผมพยายามนิ่งครับเพราะถ้ายิ่งโต้ก็เท่ากับว่ายิ่งราดน้ำมันลงบนกองไฟ
“ผมจะไม่พูดกับพี่แล้วครับ....ขอตัวครับ”
“มึงจะไปไหนวะ! คิดจะหนีกรูรึไง!”
“ผมไม่อยากพูด ถึงพูดพี่ก็ว่าผม”ผมไม่สนใจครับรีบลุกจากเก้าอี้แล้วคิดไว้ในหัวว่าผมควรจะขึ้นไปเก็บตัวบนห้องดีกว่าอยู่ประจัญหน้ากับเจ้าของบ้านที่วิตถานชอบตะคอกเสียงใส่หน้าคนอื่น แถมยังโรคจิตอีกครับ
เพล้ง!!!!!
“O-O”
“มึงนี่ตัวยั่วโมโหกรูว่ะ!”ผมหันไปเพราะได้ยินเสียงของมากมายหล่นลงแตกเป็นเสี่ยงๆ กับพื้นครับ พี่ทิวาเค้าใช้มือกวาดทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะจนอาหารกระจายเต็มพื้น สาวใช้ไม่กล้าเข้าใกล้พี่เค้าครับเพราะผมเห็นว่าพี่สาวเค้าวิ่งหนีออกไปแล้ว เหลือแต่ผมกับพี่ทิวาที่อารมณ์ร้ายอยู่ภายในห้องอาหารครับ ควาเงียบเกิดขึ้นจนผมรับรู้ถึงบรรยากาศกดดันเลยครับ น่าขนลุกมาก..........
ตึก ตึก ตึก! หัวใจผมเต้นแทบไม่ลงจังหวะเพราะความตกใจครับ ทำไมพี่เค้าเอาแต่ใจแบบนี้
“ไม่ได่ยินที่กรูพูดรึไงวะ มึงห้ามเดินหนีกรู!”
“.........”ผมจะอยู่ให้โง่หรือครับ อันตรายแท้ๆ
“กรูบอกให้มึงหยุด!!!!!”
“..........”
หมับ! ในตอนที่ผมกำลังจะเดินขึ้นบันไดไปข้างบนมือใหญ่หนาของพี่ทิวาก็คว้าปกคอเสื้อของผมทางด้านหลังไว้ครับผมตกใจและพยายามสะบัดมือพี่ทิวาให้หลุด แววตาของพี่ทิวากำลังดุดันจนผมเริ่มกลัวมือไม้สั่นอย่างเห็นได้ชัดครับ พี่เค้าน่ากลัวจริงๆ จนน้ำตาของผมมันซึมเอ่อล้นมาตรงขอบตาอย่างไม่รู้ตัวแล้วล่ะครับ
“พี่ครับปล่อยผมนะครับ พี่จะทำอะไรผมน่ะ!”
“ก็มึงทำตัวยั่วกรูก่อน!”
“โอ๊ย....พี่ครับ ผะผมเจ็บนะครับปล่อยผมนะครับ!!!”ตอนนี้พี่ทิว่าไม่ฟังเสียงอะไรทั้งนั้นครับพี่เค้าเปลี่ยนจากกระชากปกคอเสื้อผมมาเป็นกระชากแขนผมแทนครับ ผมเจ็บมากเพราะพี่ทิวาไม่ได้จับปกติแต่บีบแขนผมจนผมรู้สึกเหมือนกระดูกจะแตกคามือพี่ทิวาเสียให้ได้ ผมพยายามดิ้นครับไม่มีใครอยากให้ตัวเองบาดเจ็บหรอกนะครับ
“ผมไม่ได้ยั่วโมโหพี่นะครับ! พี่จะพาผมไปไหน ปะปล่อยนะครับพี่!!!!!”ร่างกายผมมันกำลังกลัวสุดขีดครับ เพราะแผ่นหลังกว้างของพี่ทิวาเท่านั้นที่ผมเห็นได้จากการลากผมด้วยแขนที่มีพละกำลังเพียงข้างเดียวโดยไม่หันมามองผมที่กำลังพยายามดิ้นสุดฤทธิ์ แต่ทว่าไม่เป็นผลครับแขนมันยิ่งถูกบีบแน่นจนน้ำตาผมมันไหลเอาดื้อๆ แม่บอกว่าลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้.....ต้องเข้มแข็ง แต่ผมพยายามแล้วครับผมทำไม่ได้ แม่ครับช่วยผมด้วย ฮือๆ ผมกลัว
“กูจะพามึงไปสั่งสอนไม่ให้แข็งข้อกับกรู มึงจะได้ไม่กล้าต่อปากต่อคำกับกรูให้มันมากนัก!”
“ฮือๆ พี่ครับผมเจ็บ ปล่อยผมนะครับพี่”
“ทำไมกรูต้องฟังมึง!”
“ฮือๆ ”
“หรือมึงจะไปฟ้องพ่อกับแม่มึงว่ากรูรังแกมึง”
“ฮือๆ ผมบอกแน่ครับถ้าพี่ทำร้ายผม!”
“ก็ลองดูว่ามึงจะไปฟ้องพ่อกับแม่มึงที่ช่วยอะไรมึงไม่ได้ยังไง ฮึๆ”ร้อยยิ้มแสยะกระตุกตรงมุมปากของพี่ทิวา และแรงกระชากที่มันมากขึ้น ตอนนี้พี่เค้าพาผมมาถึงหน้าห้องพี่เค้าแล้วครับ แต่ผมไม่เข้าผมพยายามใช้เท้ารั้งตัวเองเอาไว้สุดขีด เพราะผมไม่อยากเข้าไป ที่ๆ ผมรู้ว่าเมื่อคืนมันเคยเป็นสถานที่ที่......
“พี่ครับปล่อยผม! พี่ไม่มีสิทธิ์ทำกับผมแบบนี้นะครับคุณลุงรู้เรื่องนี้พี่ต้องเสียใจแน่”ผมพูดทั้งน้ำตาแต่ยังไม่ยอมอ่อนข้อให้กับคนตรงหน้า ใบหน้าที่หล่อเหลาของพี่ทิวามันไม่ช่วยให้ใจของพี่เค้าดูดีขึ้นมาเลยครับ
ผั๊วะ!
พี่ทิวาต่อยหน้าผมครับ เจ็บจนชาวาบไปทั้งแก้มจนน้ำตาที่ปริ่มๆ ไหลเป็นเขื่อนแตกเพราะความเจ็บอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนครับ ผมตกใจมากจนมองหน้าพี่เค้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตาว่าพี่เค้าจะทำกับผมแบบนี้ และตอนนี้พี่เค้าเลยได้โอกาสกระชากตัวผมเข้าห้องแล้วปิดประตูเสียงดังโครมใหญ่ไม่เกรงกลัวใคร ผมถูกเหวี่ยงลงไปกองกับพื้นและเบื้องหน้าผมก็เห็นพี่ทิวายืนยิ้มอย่างสะใจอยู่ครับ
“มึงกล้ามากนะที่ขู่กรูไอ้ลูกแหง่! มึงมาอยู่ที่นี่เป็นแค่ผู้อาศัยอย่ามาทำตัวชั่วๆ กับกรูที่เป็นเจ้าของบ้าน”พี่ทิวาใช้มือบีบคางผมไว้ครับ บีบแน่นจนผมต้องแกะมือของพี่ทิวาออกและอีกมือก็ทุบคนตรงหน้าสะเปะสะปะเพื่อช่วยตัวเองให้มากที่สุด
....พี่เค้าทำแบบนี้ทำไมครับผมไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งที่เราก็เพิ่งเจอกันวันแรกแท้ๆ ผมแทบไม่เคยไปทำอะไรให้พี่เค้าเดือดร้อน หรือผมผิดที่เป็นแค่ผู้อาศัยที่พี่เค้าไม่ต้อนรับ ถ้าเป็นแบบนั้นทำไมไม่บอกผมล่ะครับผมจะเก็บของแล้วออกไปจากที่บ้านหลังนี้ทันทีโดยไม่ลังเล แต่ไม่ใช่ทำแบบนี้กับผมให้ผมรู้สึกแย่และกลัวจนตัวสั่นแบบนี้ ผมไม่ใช่หุ่นไม่ใช่หินที่ไม่มีหัวใจและไม่รู้สึกเจ็บนะครับ ฮือๆ
“ทำแบบนี้ทำไมครับ ฮือๆ ผะผมเจ็บนะครับพี่!”ผมใช้สายตามองพี่ทิวาเขม่นด้วยม่านน้ำตาที่ทำให้หน้าพี่ทิวาพร่ามัวไปหมด
“กรูจะทำมากกว่านี้อีกเพราะมึงยังเสียงแข็งดื้อด้านกับกรู!”
“อย่านะครับพี่!!!!”ผมตะโกนร้องลั่นทันทีที่พี่ทิวากระโจนเข้าหาผมแล้วผลักผมลงนอนราบกับพื้นแข็งที่เย็นเฉียบแล้วกดไหล่ทั้งสองข้างไม่ให้ผมลุกขึ้น ดวงตาของพี่ทิวามองผมด้วยรอยยิ้มที่กระตุกตรงมุมปากเหมือนกำลังคิดจะทำอะไรสักอย่าง ผมกลัวมากๆ ครับทั้งตัวทั้งมือสั่นและไร้เรี่ยวแรงไปหมด เสียงสะอื้นยิ่งทำให้ผมตั้งสติตัวเองไม่ได้สักที ความหวาดกลัวมันยิ่งเพิ่มเป็นทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ จนผมแทบจะทนอยู่แบบนี้ไม่ไหว ผมอยากจะวิ่งหนีครับแต่ผมทำไม่ได้
“มึงกลัวล่ะสิ ดี! กรูชอบ ฮึๆๆ”
“อย่า....อุ๊บ!....ฮื้อ....”ไม่ทันสิ้นน้ำเสียงสิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นครับ พี่ทิวาโน้มใบหน้าเข้ามาก่อนจะประกบปากจูบผมที่ดิ้นพราก ยิ่งผมดิ้นเท่าไหร่รสจูบก็ยิ่งร้อนแรงขึ้นเท่านั้นริมฝีปากของผมถูกริมฝีปากของพี่ทิวาเข้าครอบครองแล้วบดขยี่อย่างรุนแรงผมพยายามสะบัดหน้าหนีแต่ก็ไม่เป็นผลครับ ยิ่งผมมีปฏิกิริยาต่อต้านมากเท่าไหร่พี่ทิวาก็ยิ่งรุกผมหนักขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นอุ่นๆ ของพี่ทิวาพยายามเลียบเล็มริมฝีปากของผมที่เม้มปิดสนิทตามสัญชาตณาญบางอย่าง และแข็งขืนต่อต้านอย่างถึงที่สุดแต่ยิ่งนานผมก็ยิ่งรู้สึกเหมือนร่างกายมันร้อนวูบไปหมด หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ในท้องมันปั่นป่วนไปหมด
“อ้า....พิ...ฮืออออออ.....”ผมเหมือนอยากจะตายเสียให้ได้เพราะขาดอากาศหายใจครับ ขาที่พยายามถีบเพื่อเอาตัวรอดตอนนี้กำลังอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด ร่างของพี่ทิวาเข้าแทรมมาอยู่ระหว่างขาของผมและทาบทับตัวผมไว้จนแทบดิ้นไม่ได้
ในคอผมมันร้อนไปหมด น้ำตาที่ไหลพรากก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด รสจูบที่ร้อนแรงและหน่วงหนักของพี่ทิวากำลังทำให้สมองของผมว่างเปล่าขาวโพลนไปหมด มือของพี่ทิวาที่กดไหล่ผมตอนนี้เลื่อนขึ้นมาบีบปากผมแน่นพยายามให้ผมเปิดปากครับผมพยายามสู้แรงบีบของมือพี่เค้าแต่ผมทำไม่ได้ครับ ยิ่งรั่นไม่เปิดปากยิ่งบีบแรงจนแก้มผมเจ็บจนช้ำผมไม่อยากคิดเลยครับว่าตอนนี้กำลังมีลิ้นอุ่นๆ ของพี่ทิวาที่รุกเข้ามาภายในปากของผมพยายามสำรวจทุกอย่างภายในปากและเข้าคลอเคลียลิ้มรสความหวานจากลิ้นของผม
ไม่ไหวแล้วครับ....ผมรู้สึกขนลุกชันไปทั้งตัว หัวใจเหมือนจะหยุดเต้นเสียให้ได้ และร่างกายก็กำลังมีปฏิกิริยาแปลกตอบกลับให้พี่เค้าด้วยครับ
“อ้า....ฮือ...”
“ตรงนี้ของมึงกำลังแข็งวะ ฮึๆๆ” น้ำเสียงเยาะเย้ยของพี่ทิวาทำให้ผมรู้สึกอายม้วนครับ เจ็บใจและเจ็บตัวด้วย
“หยุดเถอะครับพี่ ผมบอกให้หยุด!”
“ยังปากดีแรงไม่ตกนะมึง แบบนี้กรูชอบ!”
“อ้า!.....อ้า...ยะอย่า...ฮึก!”มือที่อยู่ไม่สุขของพี่ทิวากำลังเลือนต่ำลงมาจนหยุดตรงกลางลำตัวของผมที่มันกำลังขยายตัวและแข็งขืนอยู่ภายใต้กางเกงของผมครับแล้วพี่เค้าก็บีบมันแล้วมองหน้าผมที่สีหน้าบิดเบี้ยวกัดริมฝีปากของตัวเองพยายามหักห้ามอารมณ์บางอย่าง ซึ่งผมกำลังรู้สึกอึดอัดครับอยากจะทำอะไรสักอย่างให้ความรู้สึกบ้าๆ พวกนี้มันหมดไปซะ
“มึงบอกอย่าแต่ของมึงแข็งแบบนี้กรูจะเชื่อมึงรึไง ฮึๆ กรูจะช่วยเอาบุญดีมั้ย มึงว่าไง”
ชอบคุณมากสำหรับ +1 นะฮับซาบซึ้งมาก และขอบคุณรีทุกรี :m15:
แรกๆ หวั่นใจจะแต่งออกมาได้เรื่องรึเปล่า ตอนนี้กำลังพยายามให้ดีกว่านี้ฮับ :z3:
ยังไงอย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะฮับเพราะอัพสดทุกตอนเท่าที่สมองจะมีกำลัง :o8:
ขอบคุอีกครั้งฮับมีกำลังใขขึ้นมาเยอะเลย :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ทามะจังขยันมากอ่ะ
:m25: :m25: :m25:
ไม่ไหวแล่ว
เดย์สู้มันนะลูก
อีพี่ทิวานี่มันน่าหมั่นไส้เนอะ
รอวันที่อีพี่ทิวามาสยบแทบเท้าเดย์
แต่เดย์กะนายทิวานี่เนื้อคู่กันเนอะ ชื่อความหมายเหมือนกันเลย
ทามะจังสู้ๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โดนปล้ำจูบซะแล่ววว
ชอบทิวาว่ะ เลว-ร้ายดี
เดย์จัดปะเล๊ย เดี๋ยวมันก็มาสยบเองแหล่ะ555
ชอบๆ มาต่อไวไวน๊า :z1:
-
:L1:
-
เดย์อย่าไปยอมทิวานะ >-< แต่ว่าทิวาสู้ๆนะ
สรุปว่าเชียร์ใครดีเนี่ย อิอิ มาต่อเน้อ สู้ๆจ้า :-[
-
ภาพลักษณ์ของทิวา ที่ดิฉันเห็น :m31: :haun4:
ส่วนน้องเดย์ :impress3:
-
จะรอดไหม จะรอดไหม ลุ้นๆๆ :laugh:
-
ทิวานิสัยไม่ดี :fire:
เดย์อย่าไปยอมมัน
-
อูย....เปิดฉากก็ถ้าจะได้เลือดแล้ว สงสัยจะS&M แฮะเรื่องนี้
รออ่านต่อนะครับ
-
ทิวานิสัยไม่ดีอ่ะ ลูกอีกคนหายไปไหนนน
-
เป็นกำลังใจให้กับมือใหม่ด้วยคน
สนุกนะ ชอบ :L2:
-
ไอ้พี่ทิวามีปมด้อยแหง ๆ ทำตัวไม่รู้จักโต นิสัยแย่มาก ๆ เลยค่ะ ต้องสั่งสอน :beat: :z6:
จะรอเวลาเดย์เอาคืนไอ้พี่ทิวานะค่ะ o18
-
พี่ทิวา SM ป่ะ
รออ่านนะค่ะ
:L1:
-
นายทิวานิสัยแบบว่า...มาก น้องเดย์ยังไม่ทันทำอะไรให้เลย ก็รังแกกันซะขนาดนี้
ใครก็ได้มาช่วยน้องเดย์ทีสิ~ :sad4:
-
ตอนนี้กำลังเร่งปั่นอยู่ฮับ รอหน่อยนะฮับ
กว่าจะแต่งได้สักตอน....เขินตัวเองฮับ :-[ :-[ :-[
ขอบคุณมากฮับ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:ทุกรีและทุกกำลังใจฮับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 4
“พะพี่ครับ...อ้า...อย่า....ฮึก!”ผมพูดเสียงกระเส่าเคล้าน้ำตาไหลอาบเต็มแก้มเมื่อพี่ทิวาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแกล้งผมให้กลัว ผมกลัวจริงๆ ครับ กลัวมากๆ
“มึงพูดว่าอย่า แต่หน้ามึงกำลังยั่วยวนกรู ฮึๆ ปากไม่ตรงกับไอ้นี่ของมึงจริงๆ”พี่ทิวาว่าแล้วก็ออกแรงบีบกล่องดวงใจของผมด้วยสีหน้านึกสนุก แต่ผมพยายามใช้มือปัดสะเปะสะปะเพราะตัวผมมันเหมือนกำลังร้อนเป็นไฟ ตรงไหนที่พี่ทิวาสัมผัสมันยิ่งร้อนเป็นสิบเท่าครับ ผมทรมานมากๆ ในเวลานี้ ทรมานที่สุดครับเพราะผมไม่สามารถจะปล่อยอารมณ์ให้ไหลตามใจอย่างที่ควรเป็นได้
........ผมจะทำแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาดครับ พ่อครับแม่ครับผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วครับ พี่เค้าใจร้ายกับผมเหลือเกินครับ ฮือๆ แต่ถึงผมจะร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดพี่เค้าก็ยังไม่หยุดแกล้งผมเลยครับ แล้วแบบนี้ผมควรทำยังไงให้พี่เค้าไม่ทำผม
“พี่ครับผมขอร้องอย่าทำผมเลยครับ”ผมพูดเร็วรัวพยายามผลักพี่ทิวาที่ตอนนี้กำลังโน้มหน้าไซคอผมแล้วใช้ลิ้นสัมผัสตรงต้นคอผมที่ทั้งตัวกำลังสั่นระริก
“..........”
“พี่ครับ....ฮือๆ พี่.....ฮือๆ”ผมร้องเรียกพี่ด้วยน้ำเสียงที่เบาลงเรื่อยๆ จนสติของผมกำลังหลุดลอยครับ มือไม้ที่พยายามต่อต้านกำลังอ่อนแรงตามๆ กันและสุดท้ายภาพใบหน้าพี่ทิวาก็พร่าเลือนจนมืดสนิทพร้อมกับเสียงพี่ทิวาสุดท้ายที่ผมได้ยินดับวูบลงเหมือนปิดสวิสต์เลยครับ
“มึง.....”
ปวดมากครับ รู้สึกปวดเนื้อปวดตัวไปหมดหลังจากผมรู้สึกตัวตื่นขึ้น ตาผมมันรู้สึกจะบวมด้วยครับแถมยังรู้สึกเจ็บแก้มก้น(เพราะโดนเหวี่ยงกระแทกกับพื้น)กับแก้มบนหน้าจนไม่อยากจะขยับปากและแสดงสีหน้ามันเจ็บ ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นหลังจากพยายามขยับตัวเล็กน้อยและผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงและมีผ้าห่มผืนหน้ามาห่มไว้ให้อุ่นตัว ตาผมกำลังปรับภาพให้ชัดเจนจนตอนนี้สามารถมองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจนแล้วครับ ผมกำลังอยู่ในห้องตัวเองพอผมมองไปข้างตัวก็เห็นเจ้ากระต่ายตัวสีมอมที่นอนอยู่ตรงหัวเตียง ก่อนที่ผมจะรีบคว้ามันไปเข้ากอดอย่างเต็มรักเลยครับ
“แกไม่ได้โดนใครที่ไหนรังแกใช่มั้ย.....”ผมพูดเสียงสั่นก่อนที่น้ำตาผมจะไหลพรากออกมา ผมไม่รู้ว่าผมกลายเป็นคนชอบร้องไห้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ น้ำตาหลายหยดของผมหยดลงบนเจ้ากระต่ายที่ไม่เคยกระโดดวิ่งหนีผมทุกครั้งที่ผมกอดมัน กลิ่นเจ้ากระต่ายถึงใครว่ามันสกปรกแต่กลิ่นแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจครับ เหมือนมีพ่อกับแม่อยู่ใกล้ๆ ตลอดเลยครับ
ผมปาดน้ำตาที่ไม่ควรไหลก่อนจะลุกขึ้นนั่งครับ ผมมองรอบๆ ตัวอย่างผวาเผื่อว่าผมจะเจอคนที่ผมไม่อยากเห็นอยู่แถวนี้ครับ จากที่ผมคิดพี่ทิวาคงไม่ได้ทำอะไรหลังจากผม....ผมเป็นลมครับ มันน่าอายมากที่ผู้ชายแข็งแรงๆ อย่างผมจะเป็นลมเอาง่ายๆ แต่พ่อเคยบอกว่าผมเบาะบางครับเลยต้องอยู่ใกล้พ่อกับแม่เอาไว้และต้องเป็นเด็กดี ผมโกรธพ่อไปหนึ่งวันเต็มๆ พี่พ่อบอกผมแบบนั้นครับ ผมไม่ได้โกรธที่พ่ออยากให้ผมอยู่ใกล้ท่านเหมือนเด็กติดพ่อแม่หรอกครับ แต่โกรธที่พ่อบอกว่าผมเบาะบางก็เท่านั้น แม่เลยบอกว่าผมแค่โตไม่ทันพี่ไนท์ก็เท่านั้น แต่ผมรู้ครับแม่พูดปลอบใจผม แต่ผมก็จะเชื่อแม่ครับ...ไม่เชื่อแม่แล้วผมจะไปเชื่อใคร
“ฉันควรจะทำยังไงดีเจ้ากระต่าย คนที่นี่ใจร้ายกับฉันมากเลยแกรู้รึเปล่า”ผมพูดกับเจ้ากระต่ายที่ยิ้มให้ผมแต่ไม่ตอบครับ แต่ตุ๊กตาจะตอบได้ไง ผมมองไปดูเวลาครับอยากรู้ว่าผมสลบไปกี่โมงกี่ยามแล้วตั้งแต่ตอนเช้า
หกโมงเย็น! ตาลีตาเหลือกเลยครับเพราะผมสัญญาไว้กับพ่อกับแม่ว่าจะโทรไปหาท่านตอนเที่ยง แต่ในเมื่อผมเป็นแบบนี้จะฟื้นขึ้นมาโทรได้ยังไงครับ ผมเลยรีบลุกพรวดไปตรงโต๊ะเขียนหนังสือปลายเตียง ทันทีที่ลุกผมก็รู้สึกร้าวไปทั้งตัวครับ ผมคงออกแรงสู้กับพี่ทิวาทุ่มทั้งตัวมันเลยเป็นแบนี้แน่ๆ มือถือผมมันกระพริบเหมือนแบตใกล้จะหมดครับและเห็นว่ามีเบอร์ของแม่โทรมาไม่ได้รับแปดสายเมื่อตอนเที่ยงครับ ป่านนี้ท่านคงเป็นห่วงผมแย่เลยครับปกติผมจะรับสายทุกครั้งที่ท่านโทรมา หรือถ้าเกิดรับไม่ทันก็จะโทรกลับภายในหนึ่งชั่วโมงอย่างช้าสุด
ตอนนี้ผมคงต้องใช้โทรศัพท์บ้านแล้วล่ะครับ....คุณลุงครับขออนุญาติใช้นะครับ
ตอนนี้หนึ่งทุ่มแล้วครับ ผมใช้เวลานานพอสมควรคุยกับแม่และพ่อ แม่บอกว่าตกใจที่ผมไม่รับโทรศัพท์เลยโทรกลับมาเบอร์บ้านคุณลุงครับมีคนรับแทนครับ แม่บอกว่าเป็นพี่ทิวา ได้ยินชื่อนี้แล้วอารมณ์พุ่งปรี๊ดครับ ผมหมายถึงความโกรธแต่อย่างว่าละครับ‘แค้นย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร....สาธุ’ แต่พอแม่บอกว่าผมไม่ควรไปพูดจาไม่ดีกับพี่เค้าผมงงครับ แล้วแม่ยังบอกว่าจะออกไปไหนอยู่บ้านพี่เค้าแล้วก็ให้รู้จักเกรงอกเกรงใจซะบ้าง.....อย่าเอาแต่ใจตัวเองเป็นหลัก ผมยิ่งงงเป็นไก่ตาแตกครับแต่มารู้ตอนหลังและเข้าใจครับว่าพี่ทิวาเค้าบอกกับแม่ผมว่า ผมจะออกไปเที่ยวข้างนอกแต่พี่เค้าห้ามไว้ ผมไม่พอใจเลยพูดจาไม่ดีใส่และออกไปโดยไม่ขออนุญาติพี่เค้าที่เป็นห่วง....มีความรู้สึกอยากจะอ้วกและอยากกระทืบคนปั้นเรื่องทันนีครับ(ไหนบอกแค้นย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร-*-) และผมอยากเถียงแม่กลับใจจะแทบขาดครับว่าพี่เค้าโกหก โกหกไม่พอนะครับยังใส่ร้ายผมอีก แต่ถึงผมพูดไปแม่คงหาว่าผมใส่ร้ายพี่เค้าโยนความผิดให้คนอื่น นี่ล่ะครับแม่ผม
ก๊อก ก๊อก!
“O-O!”ตกใจครับจู่ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“ใครครับ”
“ดิฉันแม่บ้านเองค่ะ มาเรียนให้คุณลงไปทานอาหารค่ะ”
“ครับ”ผมตอบกลับแต่ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้“ดะเดี๋ยวครับ...คือผมไม่อยากลงไปครับ...ผมไม่หิวครับ”
จริงๆ แล้วผมหิวครับแต่ไม่อยากลงไปเจอใครบางคนมากกว่า
“คือคุณทิวาให้มาเรียนว่าถ้าไม่ลงจะมาตามเองนะคะ”
พี่ทิวาอีกแล้วเหรอ! เมื่อไหร่จะออกไปจากบ้านนี้สักทีปกติไม่ค่อยจะอยู่บ้านไม่ใช่รึไงแต่ตอนนี้มาขยันอยู่ติดกับบ้านกับเรือนขึ้นมา
“แต่ช่วยบอกหน่อยนะครับว่าผมไม่หิว”
“แต่....คุณทิวาให้มาเรียนว่าถ้าไม่ลงจะมาตามเองนะคะ”แม่บ้านรีประโยคเดิมครับ คงโดนพี่ทิวากรอกหูกล่อมจิตอะไรสักอย่างเข้าให้แล้วมั้งครับ
“แต่ผม....”
“คุณทิวาให้มาเรียนว่าถ้าไม่ลงจะมาตามเองนะคะ”นั่งไงครับมาอีกแล้วประโยคเดิม =_=
“ครับผมจะลงไปขอเวลาสักครู่นะครับ”
“ค่ะ ดิฉันจะเรียนให้”
ในเมื่ออีกฝ่ายย้ำนักย้ำหนาผมก็จะลงไปครับ ถึงผมทั้งกลัวและสั่น แต่ผมจะพยายามสั่นสู้ครับ ผมก็ลูกผู้ชายนะครับเลือดร้อนแรงไม่แพ้ใครหรอกครับ! และต่อจากนี้ผมจะไม่ยอมให้พี่เค้ารังแกผมง่ายๆ อีกแล้ว ผมก็มีแรงมีกำลังผมจะตั้งรับครับ ผมหมายถึงรับมือนะครับไม่ใช่อย่างอื่น -/////-
“แฮ่ม!”ตอนนี้ผมมาถึงแล้วครับเห็นพี่ทิวานั่งอยู่ตรงเก้าที่โต๊ะกินข้าวผมเลยกระแอ่มไอให้รู้ว่าผมมาถึง ผมนั่งลงตรงที่ที่กลายเป็นที่ประจำของผมครับแล้วไม่คิดจะมองหน้าพี่ทิวาด้วย
“..........”
“..........”
“มึงแต่งตัวอะไรของมึง?”ในที่สุดพี่ทิวาก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อนครับ ผมทำนิ่งเฉยมองตัวเองแล้วก้มหน้าจะกินข้าวครับ
“กรูถามไม่ได้ยินรึไง!”
“ผมก็แต่งตัวปกตินี่ครับ”พี่ทิวาพูดกับผมเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่ทิวาทำได้ผมก็ทำได้ครับ
“ฮึ! นี่ปกติของมึงเหรอ กรูเพิ่งรู้ว่ามึงบ้า”
ผมไม่สนหรอกครับว่าพี่ทิวาจะปากเสียว่าผมยังไง แต่ผมจะใส่แบบนี้ครับป้องกันไว้ก่อนนี่คือยุทธการขั้นแรกของผมเกี่ยวกับความปลอดภัยในการอยู่บ้านหลังนี้ครับ คงสงสัยว่าผมแต่งตัวยังไง ง่ายๆ ครับคือใส่กางเกงยีนทับกันสองตัวเสื้อยืดข้างในสามตัวและเสื้อแขนยาวรูดซิปถึงคอทับอีกชั้น ถามว่าผมไม่รู้สึกร้อน ไม่รู้สึกอึดอัดบ้างเหรอ ผมขอตอบว่า ที่ถามมาเป็นหมดเลยครับ...แต่ยังไงก็ต้องทนเอาหน่อยครับ ณ ที่นี้ไม่มีใครช่วยผมได้นอกจากตัวผมเอง
“ผมไม่ได้บ้าครับ จะให้ผมกินได้รึยังครับ”พี่ทิวายักคิ้วสูงข้างนึงแล้วเหลือบมองดูผม ก่อนจะพูดกับผมอีกครั้ง
“เออ!”
“ครับ”
“พ่อแม่มึงปกติที่บ้านเลี้ยงด้วยอะไรวะ”จู่ๆ พี่ทิวาก็พูดขึ้นในขณะที่ผมกำลังกินแต่พี่เค้าไม่กินครับคงกินไปก่อนหน้าแล้ว แต่คำถามพี่เค้าแปลกๆ ครับ แต่ถ้าผมไม่ตอบก็เดี๋ยวหาว่าผมหาเรื่องอีก
“ปกติครับ เหมือนคนทั่วไปกิน”จะให้ผมตอบว่าไงล่ะครับ -_-
“กรูนึกว่าพ่อกับแม่มึงให้มึงกินน้ำตาลผสมข้าวจนโตได้แค่นี้ ดื้อด้านแถมแม่งตัวเล็ก”
ผมจะถือว่าเป็นคำชมครับ แต่มือผมกลับกุมช้อนจนสั่นแกร็งอย่างอดทนอดกลั้นต่ออารมณ์และความรู้สึก
“ผมอิ่มแล้วล่ะครับขอตัวไปนอนก่อน”
“กรูยังไม่ทันจะกินมึงอิ่มได้ไง”พี่ทิวาหน้าบึ้งเมื่อเห็นผมทำท่าว่าจะลุกขึ้นครับ
“ก็ผมเห็นพี่ไม่กินอะไรเลยคิดว่าพี่กินแล้ว ถ้าพี่ไม่กินก็กินซะสิครับแต่ผมขอตัวก่อนผมง่วงแล้วครับ”
“นั่งลง!”
“ผมต้องไปจัดของในห้องครับ”ผมไม่นั่งแต่เดินออกมาจากเก้าอี้แล้วครับ
“มึงนี่พูดไม่รู้เรื่องรึไง กรูบอกให้มึงนั่งทำดื้อด้าน ไม่สำนึกบุญคุณกรูบ้างที่ต้องแบกมึงไปนอน!”
แบกผมไปนอน ตอนไหนครับ? รึตอนที่พี่เค้าแกล้งผมจนผมเป็นลม ถึงว่าผมมานอนหลับอุตุอยู่ที่เตียงตัวเองได้ยังไงแต่เพราะพี่เค้า ผมคงไม่ต้องเป็นลมล้มพับแบบนั้นหรอกครับ นึกแล้วรู้สึกวูบวาบเป็นบ้าเลยครับ คนอะไรเอาแต่ใจแถมทำตัวน่ากลัวผิดกับใบหน้า ผมคงไม่ต้องบอกขอบคุณหรอกมั้งครับกับเรื่องแค่นั้น คนทำก็ต้องรับผิดชอบอยู่แล้วนี่ครับ ใช่มั้ย?
“ไม่หรอกครับ เรื่องแค่นั้นผมไม่อยากใส่ใจกับบุญคุณเล็กๆ น้อยๆ เพราะพี่เองไม่ใช่เหรอครับผมถึงเป็นแบบนั้น”ผมตอบเสียงแข็ง ใจไม่อยากจะต่อปากต่อคำหรอกครับกลัวทะเลาะกันอีก แต่ไม่ทันแล้วครับปากมันโพล่งออกมาไวเท่าความเร็วแสง
“ปัง! มึงนี่เชี่ยจริงๆ พูดกับกรูแบบนั้นอยากโดนอีกรึไงวะ!”เสียงตบโต๊ะดังจนกับขาวบนโต๊ะกระฉ่อนออกมานอกจาน ผมมองพี่ทิวานิ่งๆ ครับ แต่ในหัวคิดเหตุการณ์ร้ายๆ ไว้ล่วงหน้าแล้วครับ
“พี่คิดว่าผมไม่สู้คนรึไงครับ”ผมมองพี่ทิวาที่ยืนขึ้น ผมเพิ่งสั่งเกตว่าตัวผมเล็กมากเมื่อเทียบกับพี่เค้า ความสูงของพี่ทิวาน่าจะไล่เลี่ยกับพี่ไนท์ครับสัก 185 แต่ผมสูงแค่เสมอไหล่พี่เค้าครับ แล้วแบบนี้ต่อยกันคิดว่าใครชนะครับ =_=;;
“มึงนี่ปากดี กรูอยากรู้จริงๆ ว่าปากมึงจะดีได้สักกี่น้ำ”
“พี่อย่าเข้ามานะครับ ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน!”ผมขู่คนตรงหน้าที่กำลังก้าวขาฉับๆ เข้ามาหาผม ตัวผมสั่นครับ แต่ถือว่าสั่นสู้
“มึงกล้าก็ลองดูสิไอ้ลูกหมา ฮึๆ”พี่ทิวาแสยะยิ้มให้ผมที่ตั้งการ์ดรออยู่แล้ว โดยไม่มีท่าทีเกรงกลัวเลยครับ ผมเองซะมากกว่าที่กลัวพี่เค้า ไม่ครับผมจะไม่แสดงออกว่ากลัวเด็ดขาดไม่อย่างนั้นพี่ทิวาได้ใจแน่ๆ
“ผะผมเตือนแล้วนะครับ!”
หมับ! แขนทั้งสองข้างของผมถูกรวบด้วยมือของพี่ทิวาที่ทำตาเป็นประกายอย่างประหลาด ผมไม่รู้ว่าทำไมเมื่อกี้ผมถึงไม่สวนหมัดไปสักหมัดในตอนที่พี่เค้าเข้ามาประชิดถึงตัวผม ไม่เข้าใจปฏิกิริยาร่างกายของตัวเองจริงๆ ครับว่าทำไม ทำไม!
ตึกตัก ตึกตัก! ใจเต้นอย่างบ้าคลั่งอีกแล้วครับ ><;;;
“กรูก็ขอเตือนมึงด้วยก็แล้วกัน.....ว่ากรูไม่ใช่คนดีที่ให้มึงข่มง่ายๆ ฮึ!”
“อย่าครับ!!!!”ว่าแล้วพี่ทิวาก็เข้าจู่โจมผมประดุจเสือตะครุบเหยื่อ และแน่นอนว่าผมเป็นเหยื่อ แต่เหยื่อตัวนี้ก็สู้เป็นเหมือนกันนะครับ!
ผุก! ถึงมือผมจะไม่สามารถทำอะไรได้เพราะโดนรวบ แต่ขาผมยังใช้การได้นะครับผมเลยแตะผ่าหมากตรงไประหว่างขากลางกล่องดวงใจของพี่ทิวาเต็มๆ จนพี่เค้าปล่อยมือผมมากุมน้องรักของพี่เค้าแทนก่อนจะตัวงอร้องโอดโอยออกมาครับ ผมเลยใช้โอกาสตอนนี้วิ่งหนีขึ้นห้องอย่างเร็วเลยครับ
“อึ๊ยยยยยย! มึงไอ้ตัวแสบ!”เสียงขู่ก้องไล่หลังผมลั่นบ้านเลยครับ ผมไม่ได้ตั้งใจก่อสงครามนะครับผมแค่ป้องกันตัว!
มาแล้วฮับสำหรับตอนที่ 4 เพิ่งจะแต่งเสร็จมองดูนาฬิกาตีสามกว่า เวลาไปไวจริงๆ ฮับ :a5:
ดูท่ากำลังเข้มข้นเลยฮับเรื่องนี้ คนแต่งเองก็ลุ้นเองอยู่เหมือนกัน :z1:
บางท่านเชียร์อิพี่ทิวา(ขาโหด) บางท่านก็เชียร์น้องเดย์ ยังไงก็อยู่เชียร์กันนานๆ นะฮับ :sad4:
ขอบคุณทุกรีนะฮับที่เข้ามาอ่านกัน ซาบซึ้งฮับ
ตอนหน้าก็อย่าลืมแวะมาอีกนะฮับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
เรื่องชักจะยุ่งไปใหญ่แล้วคราวนี้หละโดนดีแน่ๆเดย์
-
ทิวาโมโหร้ายอ่ะ
แต่เดย์เองก็เป็นพวกกวนตีนแบบไม่รู้ตัวเหมือนกันนะนี่
ทามะจังสู้ๆจ้า
-
เจอศึกหนักแน่เดย์
:laugh: :laugh:
-
:pig4:เดย์แค่ป้องกันตัว แต่มันจะทำให้ทิวาโมโหกว่าเดิม
รออ่านตอนต่อไป
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แรงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2: :serius2: :serius2:
ทิวาแกเป็นพระเอกจริงๆเหรอวะ ชั่วมากกกกกกกกก เดย์อย่าเป็นอะไรนะลูก :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
อ่านแล้ววววว อยากเตะ ถีบ กระทืบ ทิวาอย่างรุนแรงงง :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
มาต่อเร็วนะคะ อยากรู้ว่าจะเป้นอย่างไรตอ่ไป สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ o13 o13 o13 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
พี่ไนท์อยู่ไหน
มาช่วยน้องเดย์ เร็วค๊า
:กอด1: :กอด1:
-
หนูเดย์เตะได้ตรงจุดมาก น่าจะกลับไปซ้ำอีกแรง ๆ จะได้ใช้การไม่ได้อีกนาน ( เอ๋...โหดไปเปล่าหว่า? )
แต่แค่นี้พี่ทิวาคงแค้นใจน่าดู ท่าทางว่าจะมีการแก้แค้นกลับชุดใหญ่ ( แบบ SM โซ่ แส้ กุญแจมือ ??? )
-
อย่ารอช้าทิวา จับกดเลย
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เข้ามารับกำลังใจฮับ เพื่อไปปั่นตอนต่อไป :-[
แอบกลัวขาเชียร์ฮับ :m22: แอบจิตกันเลยทีเดียว
อย่าลืมแวะมาหมั่นไส่อิพี่ทิวาและสงสารน้องเดย์อีกนะฮับ
แต่ยิ่งแต่งอิพี่ทิวารู้สึกจะยิ่งชั่วฮับ :fire:
อ่ะ! รีบไปก่อนดีกว่าเดี๋ยวกลายเป็นสปอยอย่างไม่รู้ตัว :o8:
แต่รับรองตอนหน้าจะให้สนุกกว่านี้อีกนะฮับ :haun4:
-
:z2:
เต้นๆ ให้ไรเตอร์ดู 5555+
ชอบมากๆๆ เราจะรออ่านอยู่ตลอดนะ
พยายามล่ะ สู้ๆๆๆ o13
-
:laugh: เดย์ระวังนะตอนหน้าอาจจะไม่รอดก็ได้
หึหึ
:L1: :L1:
รออ่านนะค่ะ
-
พระเอกจะโหดไปไหน
-
คนแต่งซาดิสพอๆ กับคนอ่าน :กอด1:
รักด้วยลำแข้งจริงๆ 55+
เดย์สู้มันดิ เราเป็นแมนนะ อย่ามากอดตุ๊กตากระต่ายแล้วมาตุ้งติ้งไม่สู้คน
แม่ไม้มวยไทยมีไว้ให้ป้องกันตัว คุคุ o18 o18
-
ตายล่ะ..น้องเดย์ ไปเตะกล่องดวงใจนายจอมโหด แล้วเค้าจะปราณีน้องเหรอ ชักจะวิตกแทนแระ
ป.ล. เห็นมีคำผิดผ่านตาอยู่สองคำนะคะ
เป็นคนเบาะบาง ต้อง บอบบาง ค่ะ
แล้วอนุญาติ ต้องเป็นอนุญาตค่ะ ต.เต่า ไม่ต้องใส่สระอิค่ะ
-
หึๆๆๆๆๆๆๆสะใจเลวนัก
-
ยังไม่เห็นความน่ารักของไอ้พี่ทิวาซักนิด
หน้าตาดี แต่ปากหมา นิสัยทราม จะขุนขึ้นไหมเนี่ย
-
พระเอก โหดจริงๆ :m16:
เด๋ว เดย์ ไม่รัก นะ อิอิ :m20:
-
ตอนที่ 5 หวังดี....ประสงค์ร้ายรึเปล่าครับ! :angry2:
“ปัง ปัง ปัง! เปิดประตูสิวะ!”
“..........”
“กรูบอกให้มึงเปิดไม่ได้ยินรึไงวะ หรืออยากให้กรูพังประตูเข้าไปฮะ!”
“ไม่ครับ มีอะไรค่อยคุยครับ ผมจะนอน”
“ค่อยคุย! เหอะ! มึงคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงบอกให้กรูรอ มึงทำร้ายกรูแล้วคิดจะหนีหน้ารึไงไอ้ชั่ว!”
“........”
ปัง ปัง ปัง! เสียงทุบและถีบประตูสะเทือนจนผมหวั่นใจว่าประตูจะพังแล้วพี่ทิวาเข้ามาได้ครับ ผมจึงรีบลากโต๊ะเขียนหนังสือที่มันหนักเหมือนถ่วงเหล็กและเก้าอี้ไปดันประตูเอาไว้ครับ ถ้าผมมีแรงมากกว่านี้ผมจะลากเตียงไปช่วยดันประตูไว้อีกแรงด้วยครับ แต่ติดตรงที่มันหนักเกินไป แต่แค่นี้ก็ทำให้ผมอุ่นใจไปเปราะหนึ่งแล้วครับว่าพี่ทิวาคงไม่สามารถเข้ามาได้แน่ๆ
แต่เสียงทุบและถีบประตูยังคงดังต่อเนื่องมันทำให้ผรู้สึกหวาดเสียว และระทึกใจด้วยความหวาดกลัว ผมเพิ่งรู้สึกครับว่าเหงื่อของผมออกแทบท่วมตัวแถมมือยังสั่นและสายตาก็กลอกไปมาอย่างผวา ไม่เคยรู้สึกกลัวเหมือนตัวเองไปฆ่าคนตายที่ไหนมาก่อนเลยครับ ผมกุมอกซ้ายของตัวเองพยายามไม่ตื่นกลัวให้มากกว่านี้ เพราะถ้ามากกว่านี้ผมแกรงว่าตัวเองจะเป็นลมลัมพับอีกรอบแน่นอน และคงไม่มีใครเข้ามาช่วยได้ด้วยครับ ดูจากระบบป้องกันภัยที่ผมดันประตูไว้ก็ต้องเหงื่อตกตามๆ กันเลยครับ
ผมมองตู้เสื้อผ้าตาปริบๆ ก่อนจะเปิดมันออก ที่นี้น่าจะปล่อยภัยพอให้ผมได้หลบภัยไปสักพักล่ะครับ ผมรู้ตอนนี้นี่เองว่านห้องมีตู้เสื้อผ้าที่ใหญ่โตเกินความจำเป็นไว้ทำไม ในที่สุดผมก็ค้นพบประโยชน์ที่แท้จริงของมันแล้วครับ ผมเข้าไปข้างในทั้งๆ ที่เหงื่อโชกไปหมด ผมค่อยๆ แหวกเสื้อผ้าเข้าไปนั่งขดตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าด้านในสุด ถึงมันมือและผมไม่ชอบแต่ถ้าทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจผมก็จะทำครับ ค่ำคืนนี้เมื่อไหร่จะผ่านพ้นไปสักที ผมไม่อยากรอแม้แต่วินาทีเดียวที่จะอยู่บ้านหลังนี้เลยครับ มันเหมือนนรกชัดๆ ไม่โดนข่มขู่ก็โดนพี่ทิวารังแก พี่เค้าเห็นผมเป็นตัวอะไรกันแน่ ผมไม่เข้าใจจริงๆ ครับ
อ่ะ......นี่ผมร้องไห้อีกแล้วเหรอเนี่ยน่าอายชะมัด T_T
ผมไม่รู้ว่าเสียงทุบประตูและเสียงขู่จากพี่ทิวาหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เพาะตอนนี้ผมตื่นมาทั้งๆ ที่ยังขดตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าไม่เห็นเดือนไม่เห็นตะวันเลยครับ พอจะขยับตัวออกมารู้ทันทีเลยครับว่าขาผมโดนตะคริวกินไปทั้งสองขาแล้วคงต้องอยู่แบบนี้สักพักแล้วล่ะครับเผื่อว่าจะดีขึ้น
ไม่อยากคิดเลยครับว่าวันนี้จะต้องเจออะไรอีกบ้าง ยิ่งอยู่ที่นี่ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษ ปั่นทอนจิตใจและความรู้สึกกันทุกวันจนมันบอบช้ำ มันดูเหมือผมว่าผมจะคิดเกินไปแต่ผมคิดว่ามันจริงครับ ลองมาเป็นผมมั้ยครับแล้วจะรู้สึกจริงๆ
ก็อก ก็อก !
“คุณค่ะตื่นรึยังคะ”
“ครับ!”ผมขานรับเสียงแม่บ้าน ผมจำได้ครับเมื่อวานก็มาเรียกผมแล้ววันนี้จะมาส่งสารค่ำขู่อะไรจากพี่ทิวาอีกล่ะครับ
“คุณทัศเทพให้มาเรียนว่าท่านกลับมาแล้วค่ะ และอยากให้มาทานมื้อเช้าพร้อมกันค่ะ”
คุณลุงกลับมาแล้วงั้เหรอ! สองสามวันมานี้ผมไม่เคยรู้สึกดีใจอะไรเท่านี้มาก่อนเลยครับ เหมือนได้รางวัลเที่ยวรอบโลกฟรีๆ
“ได้ครับเดี๋ยวผมจะตามลงไปเดี๋ยวนี้ครับ!”ผมบอกและไม่รอช้ารีบเคลียร์โต๊ะและเก้าอี้ที่ขวางทางเข้าให้กลับมาอยู่ประจำที่ประจำทาง ตอนทำไม่คิดครับแต่พอมาตอนนี้โต๊ะที่ว่าหนักพอยกไหวแต่ตอนนี้กลับลากแทบไม่ไหว
“มาแล้วเหรอนั่งลงสิเดย์ ลุงกำลังรออยู่เลย”ผมมาถึงโต๊ะอาหารก็เห็นคุณลุงนั่งอยู่ที่โต๊ะพ้อมกับพี่ทิวาแล้วครับ สายตาแว๊บแรกที่ผมเห็นพี่ทิวามองผมคือสายเมินเฉย เหมือนเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยครับ ผมรู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันทีเพราะอย่างน้อยตอนนี้พี่ทิวาก็ไม่กระโจนเข้าหาผมอย่างที่จะเป็นครับ หรือเพราะมีคุณลุงพี่ทิวาถึงไม่กล้า
“ขอโทษนะครับที่มาช้าพอดีผมตื่นสาย”จริงๆ แล้วผมเสียเวลาอยู่กับโต๊ะและเก้าอี้ครับ น่าเวทนาจริงๆ
“รู้สึกมึงจะกินอิ่มนอนหลับดีนะ ฮึ”ผมขอถอนคำพูดครับเพราะวาจาพี่เค้ายังดูหยาบคายและจาบจ้วงเหมือนเดิม แถมยังประชดผมอีกผมรู้ครับ
“ครับพี่”ผมยิ้มตอบครับ แต่ดูเหมือนวูบนึงผมจะเห็นสายตาดุดันจากพี่ทิวาแต่ตอนนี้มันหายไปแล้วครับพี่เค้าเมินหน้าไปทางอื่นแทน ผมแค่ยิ้มไม่ได้เหรอครับ
“แกพูดกับน้องก็ให้มันฟังได้หน่อยทิวา”
“ผมก็พูดปกติสำหรับคนที่สนิทจริงๆ พ่อไม่พอใจก็ห้ามผมพูดกับมันเหมือนที่ห้ามผมยุ่งเรื่องส่วนตัวของพ่อสิครับ”แต่กับพ่อพี่ทิวาดูเหมือนจะพูดเพราะแต่ในประโยคไพเราะก็ยังดูประชดอีกนะแหละครับแถมยังดูเหมือนจะสะเทือนไปถึงคุณลุงด้วย แม้แต่พ่อก็ยังไม่เว้นหรอครับนี่
“แฮ่มๆ แกนี่มัน....เอ่อ...กินเถอะ”คุณลุงหันมามองผมครู่นึง ผมรู้ครับว่าท่านไม่อยากให้ผมรู้สึกอึดอัดเลยเปลี่ยนเรื่องพูด ระหว่างพี่ทิวากับพ่อของพี่เค้าผมว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ ครับ ไม่อย่างนั้นสายตาที่พ่อกับลูกมองหน้ากันคงไม่ใช่มีแต่ความกดดันแบบนี้ ผมรู้ครับเพราะเวลาผมพ่อและแม่เราพูดคุยกันสายตาพวกเราไม่ได้พยายามซ่อนเร้นความคิดหรือกดดันอีกฝ่าย
“คุณลุงกลับมาเมื่อไหร่ครับ”ผมพูดพลางหยิบถ้วยน้ำตาลก้อนให้คุณลุงเติมใส่ในกาแฟของท่าน แต่พี่ทิวาดูผมด้วยสายตาจับผิด
“เพิ่งเสร็จงานตอนเช้าเลยรีบกลับมา กลัวเดย์จะเหงา”
“เหรอครับ ผมดีใจนะครับ”
“ลุงรู้สึกอิจฉาพ่อกับแม่เดย์จริงๆ ที่มีลูกชายน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้”
“ไม่หรอกครับ”ผมยิ้มแก้มตุ่ยโดยมีขนมปังอยู่เต็มปาก
“ไม่ขอมันมาเลี้ยงเป็นลูกชายแทนผมเลยล่ะครับ”
“แกพูดเพ้อเจ้ออะไรของแก”
“พ่อไม่ต้องทำเหมือนเห็นหัวผมหรอกนะครับ อยากทำอะไรก็เชิญอย่างที่พ่อเคยทำ”
“แฮกๆ !”ขนมปังติดคอครับ ><;
“นี่น้ำเดย์ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”คุณลุงท่านยื่นแก้วน้ำให้ผมที่จับคอตัวเองหน้าแดง ส่วนพี่ทิวามองผมแบบเหยียดๆ แต่ไม่พูดอะไร พีทิวาเงียบน่ากลัวกว่าพูดออกมาอีกครับ เพราะผมไม่รู้ใจพี่เค้าครับว่าคิดอะไร
“ไม่แล้วครับขอบคุณครับ”
อาหารมื้อเช้าในที่สุดก็ผ่านพ้นไปครับ ตอนนี้คุณลุงก็อิ่มแล้ว พี่ทิวาก็อิ่มแล้วแต่ผมอิ่มนิดหน่อยครับเพราะถึงท้องหิวแต่กินได้ไม่มากครับบรรยากาศอย่างมี่รู้ๆ
ตอนนี้ผมกำลังจะขึ้นกลับไปบนห้องครับ
“พ่อครับวันนี้ผมจะพาเดย์ออกไปเปิดหูเปิดตาคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ย”ผมได้ยินเสียงพี่ทิวาพูดชื่อผมแว่วๆ ครับเยทำให้ผมต้องหยุดชะงักการเดินที่เพิ่งห่างออกมาจากโต๊ะกินข้าวไม่เท่าไหร่แล้วหันไปมองพี่ทิวาครับ ตอนนี้พี่เค้าลุกขึ้นแล้วเดินมาหาผมครับ ผมถอยหนีไปสองกาวแต่พี่ทิวาก็มาถึงตัวผมก็กอดคอผมไว้อย่างกับเราสนิทสนมกันถึงขนาดนั้น
“ถามน้องเค้าดูรึยังว่าจะไปกับแกรึเปล่า ฉันไม่ขัดถ้าเดย์เค้าอยากไป”
“คือผมไม่....”
“ไม่ปฏิเสธหรอกใช่มั้ย มึงก็บ่นๆ กับกรูอยู่ว่าบ้านเงียบน่าเบื่อ”พี่ทิวาหันมายิ้มหวานกับผมครับ ผมยอมรับว่าพี่เค้ายิมแล้วหล่อน่ามองและหยุดสายตา แต่ผมไม่ชอบครับ! ยิ้มแบบนี้ผมเดือดร้อนเหมือนมีลางร้าย ถ้าผมไปกับพี่เค้าผมเสร็จแน่ครับ
“ถ้าเดย์อยากไปก็ไปเถอะลุงไม่ห้ามหรอก”
“คุณลุงครับคือผม....”
“มึงไม่ต้องเกรงใจหรอก พ่อกรูบอกให้ไปได้ก็ไป......มึงอย่าดื้อด้าน!”ประโยคหลังพี่เค้ากระซิบข้างกกหูผมครับ นั่นไงครับพี่เค้าแปลกๆ
“พี่ครับ!”
“กรูบอกให้มึงไป มึงต้องรับความหวังดีของกรูสิ ต้องขัดให้มันทุกเรื่องเลยใช่มั้ย”เสียงพูดของพี่ทิวาเบาเสียจนผมรู้สึกขนลุกครับคุณลุงคงจะไม่ได้ยินเพราะพี่เค้าตั้งใจแบบนั้น
“เอาเถอะไปเที่ยวบ้างอยู่กับบ้านคงน่าเบื่อ”ผมรู้ครับว่าคุณลุงหวังดี แต่หวังดีผิดสถานการณ์นะครับ T^T
“ผมคิดว่าผมอยู่บ้าน....”
“มึงพูดให้ดีๆ ก่อนคิดนะ กรูขอเตือน”
“พี่!”พี่ทิวาไม่พูดเปล่าเลือนมือที่โอบไหล่เลื่อนไปโอบสะโพกผมครับแล้วรัดแน่นจนตัวเราติดกันต่อหน้าต่อตาคุณลุง ผมดิ้นครับพยายามพลักพี่เค้าให้ออกห่างอย่างรังเกียจแต่พี่ทิวาไม่หยุดแค่นั้นพี่เค้าใช้มือที่โอบสะโพกผมเลื่อนต่ำไปอีก เพื่อไปบีบก้นผมครับผมอยากจะบ้าตาย! ผมตกใจสะดุ้งและมองหน้าพี่เค้าที่ก้มลงมองผมยิ้มๆ เหมือนไม่ได้ทำอะไรลับหลังคุณลุง
“มึงจะไปไม่ไป แต่กรูคิดแทนมึงแล้วว่ามึงต้องไปหรือจะให้กรูแสดงอะไรให้พ่อกรูเห็นมากกว่านี้ ไม่ต้องห่วงหรอกนะปกติกรูก็ไม่แคร์ใครหน้าไหนอยู่แล้ว”
“พี่กำลังบังคับผมนะครับ”
“เออ! มึงเพิ่งตรัสรู้รึไง”
“ว่าไงเดย์จะไปกับพี่เค้ารึเปล่า”คุณลุงถามขึ้นขณะที่ผมกับพี่ทิวากำลังคุยกันเบาๆ โดยคุณลุงไม่ได้ยินในสิ่งที่เราพูดกัน ผมปั้นหน้าไม่ถูกครับ อายก็อายด้วยนี่ขนาดต่อหน้าคุณลุงแท้ๆ ลับหลังผมไม่เละหรือครับ
“ตอบพ่อให้กรูชื่นใจหน่อยสิ”
“ผม...ผมจะไปครับ”น้ำตาตกในสุดๆ ครับ ผมโดนขืนใจเห็นๆ
“งั้นผมพามันไปเตรียมตัวก่อนนะครับ”
“อะไรนะครับ!”พูดเสร็จพี่ทิวาไม่รอให้ผมใช้เวลาสักน้อยนิดได้ตกใจ พี่เค้าก็ลากแขนผมเดินตามหลังพี่เค้าไปติดๆ คุณลุงนั่งยิ้มครับคงเห็นว่าเรารักกันดีไม่มีปัญหา แต่หารู้ไม่ครับผมกำลังจะตกนรกทั้งเป็นอยู่รอมร่อแล้ว พอลับหลังคุณลุงผมไม่รู้ว่าพี่เค้าจะทำอะไรผมอีก ผมกลัวครับเพราะเมื่อวานทำไว้เรื่องไว้นิดนึง
“พี่ครับปล่อยแขนผมนะครับ พี่จะพาผมไปไหน!”
“ก็พามึงไปเตรียมตัว มึงไม่ได้ยินที่กรูพูดเมื่อกี้รึไง”
อ๊ากกกกกกก! ผมรู้สึกเหมือนโลกกำลังถึงกาลอวสานเลยครับ T[]T
“ถึงห้องมึงแล้วดิ้นเป็นเหมือนห่าลงเลยนะมึง”
“หะหา...”พี่ทิวาพาผมมาหยุดอยู่หน้าห้องของผมครับแล้วเปิดประตูค้างไว้ ก่อนจะปล่อยแขนผมให้เป็นอิสระ ผมมองหน้าพิทิวางงๆ สลับไปมาระหว่างหน้าพี่ทิวากับประตูห้องผมอยู่สามสี่รอบ พี่เค้ายืนกอดอกมองผมด้วยสีหน้านิ่งๆ ครับ แต่ใจผมหวั่นๆ หวิวๆ ครับไม่รู้ว่าพี่เค้ากำลังคิดอะไร แต่ดูเหมือนพี่เค้าจะไม่อยากเข้าห้องของผมและใช้สายตามองผมและส่งสัญญาณให้ผมเดินเข้าไป ผมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องผมเอง แต่ไม่กล้าเข้าไปครับ ถ้าผมเข้าไปแล้วพี่เค้าตามประกบมาไม่เท่ากับว่า...นั่นแหละครับ ไม่รู้ว่าผมกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้ผมหวาดระแวงไปหมดละครับอะไรที่ขึ้นชื่อว่าทิวา!
ผั๊วะ! ผลัก!
“โอ๊ย! พี่ทำอะไรผมเจ็บนะครับ!”ความเร็วและความแรงๆ พอๆ กับม้าหนุ่มตัวเต็มวัยใช้ขาหลังดีดเลยครับ! พี่ทิวาถีบผมครับ จู่ๆ ก็ถีบไม่บอก ไม่ให้สัญญาณอะไรทั้งนั้นแถมยังหัวเราะ หึหึๆ ในลำคอคนเดียวอีกด้วย สีหน้าไม่น่าไว้ใจเผยโฉมอีกแล้วครับ
“โอ๊ะ! พอดีเห็นว่ามึงช้ากรูเลยสงเคราะห์ให้เดินเข้าห้องไปไวๆ”พี่ทิวาทำท่าเหมือนหวังดี(ประสงค์ร้าย)พูดก่อนจะก้าวเข้ามาหาผมและทรุดตัวย่อลงพูดกับผมในขณะที่ผมนั่งหน้าซีดทั้งกลัวทั้งเจ็บก้น ผมเงยหน้ามองพี่ทิวาที่อยู่สูงกว่าผมเล็กน้อยในท่านั่งก่อนจะเชิดหน้าหนี
“..........”
“กรูให้เวลามึงเตรียมตัวหนึ่งชั่วโมง อย่าคิดหนีเพราะมึงหนีกรูไม่พ้น!”
“..........”
“แล้วเวลากรูพูดมึงต้องมองหน้ากรูด้วย”พี่ทิวาใช้มือเดียวบีบคางผมให้หันมาประจัญหน้ากับพี่เค้าก่อนร้อยยิ้มชั่วร้ายจะผุดขึ้น ผมหันมาผมก็ไม่ทำอะไรครับ แค่ทำเป็นไม่เห็นพี่เค้าอยู่ในสายตา
“อวดดี..........”
“อุ๊บ! O-O”
อะ...อะอวดดีแล้วทำไมต้องจูบผมด้วยล่ะ
“ฮื้อ....พี่...”
“..........”
“ฮือ......ฮึก....อย่าครั....”ไม่ไหวแล้วครับมันนานเกินไปจนถึงขีดอันตราย ร่างใหญ่เบียดเข้าหาผมที่พยายามต้าน เสียงประตูถูกปิดด้วยปลายเท้าพี่ทิวาอย่างชำนาญสองมือของผมที่ข้างหนึ่งยันตัวเอาไว้และอีกข้างก็พยายามผลักอกกว้างที่กรุ่นกลิ่นหอมอย่างชายเจ้าเสน่ห์ ยิ่งใกล้ผมยิ่งหวั่นครับ ใจสั่นระส่ำไปหมด มือไม้ที่แม้นมีพละกำลังก็อ่อนยวบลงในพริบตา สมองสั่งการให้ต่อต้านสุดฤทธิ์แต่ร่างกายกลับตอบรับแรงเบียดของอีกร่างที่โถมเข้ามาเหมือนรู้จังหวะ
“ฮื้อ...ฮึก....”เสียงในลำคอคอผมไม่สามารถเล็ดลอดออกมาเป็นคำพูดได้ รสจูบที่เร่าร้อนกำลังบดขยี่ริมฝีปากผมที่เม้มสนิทอย่างที่ใจสั่ง แต่เพียงไม่นานลิ้นอุ่นกรุ่นรสชาหวานๆ ก็กลับสามารถล่วงล้ำผ่านเข้ามาได้ก่อนจะเข้าตวัดพัวพันลิ้นผมถึงกับทำให้ผมแทบคลั่ง ร่างกายที่วูบวาบก็ร้อนรุ่มจนน่ากลุ่มใจ อะไรที่นิ่งสงบก็กำลังแข็งขืนตามอารมณ์ไหวหวิวที่กำลังท่วมท้นรอการปลดปล่อย มือไม้ของพี่ทิวาก็พยายามลูบไล้ให้ผมสยิว มืออุ่นใหญ่ลอดผ่านชายเสื้อที่อยู่บนผิวเนื้อให้เสียวซ่าน ฝ่ามือใหญ่ไล้ลูบผิวของผมเสมือนผ้าแพรเนื้องาม ก่อนที่ร่างกายของผมจะกระตุกแอ่นรับมืออุ่นที่เคล้าคลึงเค้นอกราบตรงยอดอกสีชมพูภายใต้อาภรณ์ด้วยกายสั่นกลัว
น้ำตาอุ่นๆ ของผมเอ่อคลอดวงตาจนภาพพร่ามัว พี่ทิวาถอนจูบอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะจูบต่ำลงไปเรื่อยๆ ผ่านซอกคอขาวยวงและอกราบที่ถูกมือดีถลกเสื้อขึ้นสูงเผยให้เห็นยอดอกสีชมพูที่ชูชันก่อนจะจูบต่ำลงไปอีกจน..จน........
ไม่ไหวครับ! ผมกลัวและมีความรู้สึกว่าผมต้องตายแน่ๆ แต่ทำไมผมถึงไม่สู้ครับ ผมไม่เข้าใจตัวเองที่ปล่อยให้พี่ทิวาล่วงเกินอยู่ได้ในเมื่อเราแทบจะไมได้เป็นอะไรกัน แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกดีแบบนี้ล่ะครับเหมือนต้องการให้มากกว่านี้ มากกว่าที่ทำอยู่! แต่แบบนี้ ผมก็เหมือนพวกโรคจิตแน่ๆ เลย ><;;;
“ซืด.....อ้า....ยะอย่าครับพี่!!!!!!!!”เสียงครางกระเส่าของผมดังขึ้นจนน่าอาย ผมไม่คิดวามันจะหลุดออกมาจากปากของผมได้อย่าน่าขายขี้หน้าแบบนี้ แต่คนที่กระทำกลับลอยหน้าลอยตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่บนตัวผมเนี่ย ผมจะทำไงดีครับ!!!!
.
.
.
.
.
.
มาส่งถึงร้อนๆ สำหรับตอนที่ 5 ฮับ o13
กำลังพยายามฝึกปรือฉากอะไรบางอย่าง(น่าจะรู้กันนะฮับ :-[)ให้มันไม่หลุดขำและไหล่ลื่น
พยายามอย่างยิ่งเพราะยังขาดประสบการณ์ฮับ :z3:
มีอะไรสามารถช่วยชี้แนะและบอกได้นะฮับ
ขอบคุณท่านyayee2ที่ดูคำผิดให้นะฮับ :กอด1:
และทุกรีที่เป็นกำลังใจให้ ซาบซึ้งอีกแล้วฮับ :m15: :m15:
แล้วมาพบกันตอนที่ 6 สำหรับขาโหดอิพี่ทิวากับน้องเดย์ อีกนะฮับ :haun4:
-
มารออ่าน ตอนที่6
ต่อๆ
-
เลวโคตร
พ่อก็ดี ไหงลูกเลวได้ว่ะ
-
แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่ทิวาเป็ยพระเอกหรือว่าผู้ร้ายคะ :laugh:
+1คะ
-
:jul1: :jul1: :jul1:เลือดหน่าจะหมดตัวแล้วทามะจัง
รอตอนต่อไป
สู้ๆนะ :กอด1: :กอด1:
-
นิสัยอ่ะ!!!
-
กะจะมาลากิจเนื่องจากนอนไม่พอตาเบลอๆ :freeze: (โต้รุ่งตื่นเช้าทำตัวเองแท้ๆ-*-)
คือจะงดอัพตอนที่ 6 หนึ่งวันฮับ แต่!.....มาอ่านรีแล้วเปลี่ยนใจฮับ เมื่อมีคนรออ่าน ข้าพเจ้าก็อยากอัพให้ฮับ :m1:
จะพยายามให้เสร็จนะฮับเพื่อคนรอ :a2:
ปล.รักนะถึงอัพ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
อ้ากกก ไม่นะเดย์กำลังจะโดนปู้ปู้ยู่ยี่ :serius2:
พี่ทิวาร้ายอ่ะ ทำกะเดย์ได้ลงคอ :m15:
-
แล้วตอนที่6 คนแต่งจะฝึกปรือเสร็จหรือยังคะ
จะรอค่ะ :z1:
-
หนูเดย์ รักษาจิ้นไว้นะลูกกกกกก :sad4: :sad4: :sad4: อย่ามีอารมณ์มากนักนะลูกกก 55555
ทิวา จะทำไรอ่อนโยนนิดนึงนะคะ ถ้าอ่อนโยน เดี๋ยวย้ายฝั่งมาเป้นแบล็กให้ 555
ถ้าจัดหนัก ก็รบกวนไรเดอร์นิดนึง บอกก่อน จะได้เตรียมถุงเลือดสำรอง ไว้ เดี๋ยวอ่านจริงๆ จะ :jul1: :jul1: เป็นบบนี้อ่ะ
ทิวา ดูแลหฯุเดย์ ดีๆนะ ไม่ดีเจอ :beat: :beat: :beat: จาก แฟนคลับหนูเดย์แน่ 55555
ปล.รีดเดอร์คนี้หัวรุนแรง(มาก)ไปหน่อย 555 อย่าโกรธเลยน้้า
รักไรเดอร์ที่สุด มากอดที :กอด1:
-
ขอบคุณท่านyayee2ที่ดูคำผิดให้นะฮับ
หูย..มาท่านมาเทิ่นอะไรอ่ะคุณทามากิบ๊อง เรียกซะเขินเลย เรียก ป้าก็ได้ค่ะ
ถามนี๊ดนึงทำไมพระเอกโหดจัง แถมหื่นมากกกก
แต่ก็ยังอยากอ่าน และติดตามนะจ๊ะ
-
หนูเดย์คงช้ำตายคามือคาเท้าไอ้พี่ทิวาก่อนครบสามเดือนแน่? มันจะโหดไปไหนเนี่ย?
ดูสถานการณ์แล้วจะออกไปข้างนอกกับอีตาทิวา หรืออยู่ในบ้านก็เสร็จมันทั้งนั้น ( ลูกไก่ในกำมือชัด ๆ )
-
สงสารน้องเดย์
จะไม่มีใครมาช่วยเลยหรอ
:monkeysad: :monkeysad:
-
ตอนที่ 6 ทิวา x เดย์ =..........
“ยะอย่าครับพี่ ถ้าพี่รังแกผม พ่อและแม่ผม ระ...ระรวมทั้งคุณลุงท่านจะ ท่านจะ...ละแล้วผมก็เป็นผู้ชาย พี่ก็เป็นผู้ชายทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาดนะครับพี่มันไม่ปกติ!!!!”ทันทีที่ผมตั้งสติได้ผมก็รีบรวบรวมแรงเท่าที่มีเอาตัวเองถอยกรูอย่ารวดเร็วจนตัวติดขอบเตียงแล้วรั่วพูดในสิ่งที่สมองไม่ทันเรียบเรียงประโยคออกไปอย่างตื่นๆ สองมือของผมยกขึ้นเป็นพระพุทธรูปปางห้ามญาติพร้อมหลับตาปี๋แล้วส่ายหน้าไปมาอย่างบ้าคลั่ง จิตใจของผมกำลังสังคายนาสมองครับที่แอบเผลอคิดเรื่องไม่ดีๆ ขึ้น อ๊ากกกกก! ไอ้สมองไม่รักดี
วูบ! ใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มครับเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อครู่ ถ้าผมไม่ได้สติจะทำยังไงล่ะครับ! เด็กหนุ่มมอปลายอย่างผมยังอ่อนต่อโลกนักเรื่องแบบนี้ไม่ควรยิ่งเลยครับ พ่อครับแม่ครับผมเกือบทำผิดไปแล้ว ฮือๆ ><;;(ใครได้ยินความคิดของผมคงหมั่นไส้แน่ๆ)
“..........”
“ถือว่าผมขอร้องล่ะครับ! >[]< ผมไม่อยากเป็นเด็กไม่ดีถ้าจะแก้แค้นผมล่ะก็ผมให้พี่ต่อยผมถีบผมกระทืบผม ผมก็ยอมครับแต่ทำแบบนี้ผม ผม....”
“ฮึ....ฮึๆ ฮาๆ ฮาๆ”
เอ๋!.....พะพี่ทิวาหัวเราะ ในสถานการณ์แบบนี้เนี่ยนะครับ! และเพราะผมมัวแต่ก้มหน้าก้มตาพูดไม่ทันเงยหน้าขึ้นไปมองพี่เค้า ก็ผมกลัวนี่ครับ แต่จู่ๆ พี่เค้าก็ระเบิดเสียงหัวเราะภาพที่ผมเห็นตอนนี้คือพี่ทิวากำลังเอามือข้างนึงกุมท้องตัวเองที่หัวเราะไม่หยุดไม่หย่อนจนแทบหงายหลัง ใครเป็นผมก็ต้องช๊อคครับที่อยู่ดีๆ ก็เห็นปีศาจอารมณ์ร้ายจะกินคนอยู่ร่อมรอมาหัวเราะคิกคักเปลี่ยนอารมณ์จากหน้ามือเป็นหลังตรีนแบบนี้ O_o++
“O_O;;”ผมทำอะไรน่าขำหรือครับ!
“ฮาๆ ฮาๆ”....พี่ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้
“พี่.....”
“......มึงมองอะไร มองหน้าหาเรื่องรึไงวะ! สามสิบนาทีมึงต้องเสร็จแล้วไปเจอกรูข้างล่าง ช้ามึงโดน! ปัง!”
=[]=; พี่เค้าเป็นอะไรครับ หรือบ้าไปแล้ว....หัวเราะอยู่หยกๆ เสร็จแล้วก็หันมาพูดกับผมรัวเร็วกึ่งตำหนิ....เอ่อคงด่ามากกว่าครับ เสร็จแล้วก็ลุกเดินออกไปเลยแถมปิดประตูห้องผมเสียงดังจนผมสะดุ้งครับ เหตุการณ์เมื่อครูมันเกิดขึ้นเร็วมากจนผมต้องอ้าปากเหวอตาค้างงงงวยกับเหตุการณ์ครับ
.
.
.
.
.
ผึก!
“ยะอย่าครับพี่ ถ้าพี่รังแกผม พ่อและแม่ผม ระ...ระรวมทั้งคุณลุงท่านจะ ท่านจะ...ละแล้วผมก็เป็นผู้ชาย พี่ก็เป็นผู้ชายทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาดนะครับพี่มันไม่ปกติ!!!!”
แรงผลักจากร่างเล็กข้างหน้าทำให้ผมที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับร่างกายของไอ้เดย์ต้องหงายหลัง ผมแทบไม่อยากห่างจากร่างกายของมันที่มันยั่วนักยั่วหนา ผู้ชายอะไรแม่งร่างบางอย่างกับผู้หญิง ผมจับตัวมันนิดหน่อยเนื้อนิ่มๆ แทบจะติดมือ มันยิ่งทำให้ผมจับแรงขึ้นเพราะสะใจดี แถมสีหน้าทุกครั้งที่ผมแกล้งมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกนึกสนุก ยิ่งผมทำให้มันกลัวแล้วมันพยายามหนีผมหัวซุกหัวซุน นั่นก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าบ้านน่าอยู่จนไม่อยากไปไหนขึ้นมาเป็นกอง แต่ผมยอมรับว่าบางครั้งมันก็ทำให้ผมอารมณ์ขึ้นจนแทบคลั่งได้สุดๆ เหมือนกัน ท่าทางที่ยโสอวดดี และไม่ยอมอ่อนข้อง่ายๆ ของมัน ผมเห็นที่ไรแทบอากจะปราดเข้าไปต่อยหน้ามันสักหมัดให้หายเคืองและสิโรราบให้ผม เพราะใครๆ ที่อยู่ใกล้ผมรู้ดีว่าอะไรที่จะขัดใจผมหรือทำให้ผมไม่พอใจนั่นคือสิ่งที่ต้องหลีกเลี่ยง แต่ไอ้เด็กอ่อนหัดอย่างมันกลับไม่แยแสอะไรผมเลยสักนิด นั่นแหละถึงทำให้ผมหงุดหงิด โกรธ ขุ่นเคืองใจ!
แต่ตอนนี้ผมรู้สึกสุขสุดๆ ที่ได้แกล้งมันจนมันกลัวแทบหัวหดแต่อย่างอื่นกลับไม่หด ฮึๆ จะว่าไปแล้ว....คนอย่างผมอะไรที่ได้มาไม่ง่าย มันยิ่งเชิญชวนให้ผมอยากครอบเสียจริงๆ อย่างว่าล่ะ ผมไม่ชอบให้ใครขัดใจอะไรที่ผมอยากได้ผมก็ต้องได้! แต่เมื่อกี้อย่างหนึ่งที่มันขัดใจผมมันทำแล้ว คือการทำให้ผมต้องหยุดชะงักอารมณ์ตัวเอง ของกำลังขึ้นเลยเชียวมาทำแบบนี้ได้ยังไงวะ! แต่ทันทีที่ผมกะจะลุกพรวดไปกระทืบมันให้เข็ดที่กล้าขัดใจผม สิ่งที่ผมเห็นถึงกับทำให้ผมชะงัก ไอ้เดย์มันท่าทางจะสติแตกไปแล้ว มันพูดรัวจนผมแทบฟังไม่ได้ศัพท์ว่ามันพร่ามอะไรของมันน่ารำคาญ และท่าทีที่แม่ง!....โคตรจะน่ารักกำลังทำหน้าตื่นๆ สับสนกับตัวเองและดูเหมือนมันจะเถียงกับตัวเองด้วย เหอะ! มันยังไม่หยุดสติแตกและพูดออกมาอีก
“ถือว่าผมขอร้องล่ะครับ! >[]< ผมไม่อยากเป็นเด็กไม่ดีถ้าจะแก้แค้นผมล่ะก็ผมให้พี่ต่อยผมถีบผมกระทืบผม ผมก็ยอมครับแต่ทำแบบนี้ผม ผม....”ไม่ไหว ผมไม่เคยเห็นไอ้บ้าที่ไหนพูดพล่ามด้วยท่าทางตลกแบบนี้มาก่อนเลย
“ฮึ....ฮึๆ ฮาๆ ฮาๆ”ผมปล่อยเสียงหัวเราะที่กลั้นไม่อยู่ แม่งไอ้นี่มันฮานาทีฉุกเฉิน ผมไม่เคยทรมานกับการหัวเราะแบบนี้มาก่อน แต่ไอ้นี่มันเสือกทำให้ผมต้องหัวเราะ
“O_O;;”
“ฮาๆ ฮาๆ”
“พี่.....”ผมหัวเราะจนลืมตัวแต่มานึกได้เมื่อเสียงไอ้เดย์มันเรียกผม ทุกครั้งที่มันเรียกผม ไม่รู้ทำไมว่าผมชอบฟังมันเรียกนักเสียงมันก็ไม่ได้หวานไพเราะ แต่เน้นกวนตรีนมากกว่าแต่ผมก็ยังรู้สึกชอบมันอีก ผมเป็นห่าอะไรเนี่ย!
“......มึงมองอะไร มองหน้าหาเรื่องรึไงวะ! สามสิบนาทีมึงต้องเสร็จแล้วไปเจอกรูข้างล่าง ช้ามึงโดน! ปัง!”
แม่งเสียหน้า บ้าจริง! ผมเผลอไปหัวเราะมันได้ยังไงน่าหงุดหงิดชะมัด ผมแค่เห็นมันน่ารักหน่อยเดียวงั้นเหรอ เฮอะ! แต่ทำไมรู้สึกทำตัวไม่ถูกเลยวะ! มันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดอีกแล้ว อะไรก็รู้สึกขวางหูขวางตาไปหมด ไม่ได้อยากเป็นเลยไอ้ความรู้สึกงี่เง่าแบบนี้แต่มันอดไม่ได้!
ผมยอมรับว่ารีบออกมาเพราะความรู้สึกเสียหน้าและความรู้สึกอาย อยู่ดีๆ ไปหัวเราะให้มันดูเหมือนผมเป็นตัวตลกมันคงหัวเราะเยาะผมแน่ๆ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวที่มันจะได้ใจ ครั้งต่อไปมันขัดใจผมเมื่อไหร่ผมไม่ยั้งมือแน่ และแน่นอนว่าวันนี้คงมีอะไรสนุกๆ ให้ผมแก้มือสำหรับสิ่งที่เพิ่งผิดพลาด ฮึๆ อยากเห็นนักว่าอนาคตจะสนุกขนาดไหน
ผมจะโทรไปขอบคุณพ่อกับแม่มันดีมั้ย ที่ส่งมันมาเป็นของเล่นแก้เซ็งให้ผม ฮึๆๆ!
.
.
.
.
.
.
สวัสดีฮับมาแล้วสำหรับตอนที่ 6 แต่ได้มาแค่ 50 เปอร์เซ็นต์คงไม่ว่ากันนะฮับ :m23:
อีก 50 ที่เหลือเสร็จเรียบร้อยแล้วจะมาลงให้อ่านอีกนะฮับ
ตอนนี้ก็เอาแบบผ่อนคลายนิดๆ (เสมือนนวดอโรมา :oni1:)ก่อนที่ใครๆ จะลุกฮือจะฆ่าจะแกงพระเอกของเรา
เอาเป็นว่าให้จบเรื่องก่อนนะฮับแล้วค่อยจัดการขั้นเด็ดขาด เพราะเดี๋ยวขาดพระเอกในเรื่องแย่เลย ฮาๆๆ
ขอบคุณทุกรีฮับที่เข้ามาติดตามอ่านติดขอบเวทีเสมือนไปเชียร์ถึงในเรื่องข้างๆ ตัวละครเลยทีเดียว
(อารมณ์แต่ละท่านข้าพเจ้าชักกลัวฮับ....แทบถือปืนจ่อกบาลพระเอกทีเดียว :try2:)
ยังไงอย่าลืมมารับตอนที่เหลือนะฮับ :กอด1: :กอด1:
-
+1 :o8:
ตอนนี้เหมือนภาพพจน์พระเอกจะดีขึ้นมานิดนึง(นิดจริงๆ)
ว่าแต่จะโทรไปขอบคุณหรือโทรไปขอกันแน่ครับ 55+
-
พระเอกนี้ชั่วร้ายจริงๆแกล้งน้อง
-
:m20: :m20:
-
พี่ทิวาเนี่ย ชอบแกล้งน้องเดย์อ่ะ :serius2:
-
:mc4:รอด
-
55
รออ่านค่ะ
-
สนุกมากค่ะชอบๆ :m20:
ตอนแรกนึกว่าเดย์จะโดนพี่ทิวาจับกด :oo1: ซะแล้ว :z1:
รอครึ่งตอนหลังอยู่นะคะพี่มากิ :กอด1:
-
:oo1: :m20: :m20:
-
เดย์กลัวทิวาจริงๆนะ แต่ทิวาน่ากลัวมากใครก็ไม่กล้ายุ่ง
ยังคิดว่าเดย์จะโดนต่อยอีกนะ
-
เดย์ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม ชอบเดย์อ่ะดูกวนๆมึนๆดี
สู้ๆนะทามะจัง :กอด1: :กอด1:
-
ทิวา นิสัยจริง ๆ
แกล้งน้องเดย์ที่น่ารักได้ยังไง
-
ทิวาขอแรงอีกค่ะ เดี้ยนชอบ อิอิ
-
ตอนที่ 6 ทิวา x เดย์ =....... Upเต็ม 100 เปอร์เซ็นต์แล้วฮับ o13
ความเดิมตตอนที่แล้ว
“ฮาๆ ฮาๆ”
“พี่.....”ผมหัวเราะจนลืมตัวแต่มานึกได้เมื่อเสียงไอ้เดย์มันเรียกผม ทุกครั้งที่มันเรียกผม ไม่รู้ทำไมว่าผมชอบฟังมันเรียกนักเสียงมันก็ไม่ได้หวานไพเราะ แต่เน้นกวนตรีนมากกว่าแต่ผมก็ยังรู้สึกชอบมันอีก ผมเป็นห่าอะไรเนี่ย!
“......มึงมองอะไร มองหน้าหาเรื่องรึไงวะ! สามสิบนาทีมึงต้องเสร็จแล้วไปเจอกรูข้างล่าง ช้ามึงโดน! ปัง!”
แม่งเสียหน้า บ้าจริง! ผมเผลอไปหัวเราะมันได้ยังไงน่าหงุดหงิดชะมัด ผมแค่เห็นมันน่ารักหน่อยเดียวงั้นเหรอ เฮอะ! แต่ทำไมรู้สึกทำตัวไม่ถูกเลยวะ! มันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดอีกแล้ว อะไรก็รู้สึกขวางหูขวางตาไปหมด ไม่ได้อยากเป็นเลยไอ้ความรู้สึกงี่เง่าแบบนี้แต่มันอดไม่ได้!
ผมยอมรับว่ารีบออกมาเพราะความรู้สึกเสียหน้าและความรู้สึกอาย อยู่ดีๆ ไปหัวเราะให้มันดูเหมือนผมเป็นตัวตลกมันคงหัวเราะเยาะผมแน่ๆ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวที่มันจะได้ใจ ครั้งต่อไปมันขัดใจผมเมื่อไหร่ผมไม่ยั้งมือแน่ และแน่นอนว่าวันนี้คงมีอะไรสนุกๆ ให้ผมแก้มือสำหรับสิ่งที่เพิ่งผิดพลาด ฮึๆ อยากเห็นนักว่าอนาคตจะสนุกขนาดไหน
ผมจะโทรไปขอบคุณพ่อกับแม่มันดีมั้ย ที่ส่งมันมาเป็นของเล่นแก้เซ็งให้ผม ฮึๆๆ!
ต่อ
“ผมเสร็จแล้วครับ”ยี่สิบนาทีให้หลังผมก็จัดการกับตัวเองเสร็จเรียนร้อยครับ อาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วเพราะกลัวพี่ทิวาจะรอ ถ้ารอแล้วด่าอย่างเดียวไม่เป็นไรหรอกครับแต่มีลงมือด้วยนี่สิผมล่ะไม่สบอารมณ์จริงๆ ครับ อยากบอกว่าตอนนี้ผมยังรู้สึกอายๆ อยู่เลยครับแทบไม่กล้ามองและสบตาพี่เค้า ตอนผมแต่งตัวผมเห็นรอยแดงเป็นจ้ำตรงต้นคอ ไม่รู้ว่าอะไรกัดตอนไหนครับอาบน้ำเสร็จแล้วก็เพิ่งจะเห็น ผมเลยเอาแซมบั๊คมาทาตามที่แม่เคยบอกว่ามันบรรเทาอาการแมลงกัดต่อยครับ เผื่อจะหายแดงไม่น่าเกลียด
“มึงมาเร็วดีนิ คิดว่าจะให้กรูรอจนครบสามสิบนาทีจริงๆ ไปขึ้นรถ”วันนี้พี่ทิวาดูดีอีกแล้วครับ คงเพราะเสื้อผ้าที่พี่ทิวาใส่มันชวนให้ผมเหลือบตามองแต่ไม่กล้าจ้องตรงๆ เดี๋ยวอาจโดนดีและผมก็ไม่อยากมีเรื่องครับ ถามว่าโกรธพี่เค้ารึเปล่าที่แกล้งผมแบบนั้น ผมขอตอบว่าผมไม่โกรธ........ก็จะดูเป็นคนดีตอแหลครับ คำตอบคือโกรธครับ และไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่ทิวาทำด้วย แต่ถึงผมจะโกรธพี่เค้าคงไม่ยักมานั่งรับรู้หรอกครับว่าผมโกรธแล้วรู้สึกเสียใจ สำนึกผิดเทือกๆนั้น พี่เค้าสนผมซะที่ไหนล่ะครับ ผมโกรธเป็นเดือดเป็นร้อนไปก็เหมือนทำร้ายตัวเองไม่มีใครมากลุ้มด้วยครับ ผมเลยคิดซะว่าโกรธคือโง่ โมโหคือบ้า ดูปลงกับชีวิตดีมั้ยล่ะครับ หึๆ -_-;
“มองอะไรกรูอีก ยังไม่รีบเดินตามมา”
“ผมมองพี่ครับ”ผมตอบตรงๆ อย่างที่คิดครับ เพราะไม่บอกพี่เค้าคงจะคาดคั้น
“เออ! -_-”พี่ทิวาตอบหวนๆ แล้วเดินลิ่วทิ้งผมเลยครับ เป็นอะไรของพี่เค้าตั้งแต่เช้าแล้ว
“พี่ครับแล้วเราะไปไหนกันเหรอครับ ก่อนออกจากบ้านต้องบอกคุณลุงด้วยรึเปล่าครับ”
“อย่าถาม”
ตอนนี้ผมเดินมาถึงรถสปอร์ตสีดำมันวาวซึ่งมีสองที่นั่ง รูปแบบรถตามสไตล์เจ้าของเลยตรับ ปราดเปรียว โฉบเฉี่ยวและดูร้อนแรง พี่ทิวากระโดดไปขึ้นอีกฝั่งของรถก่อนจะเอื้อมมือมาเปิดล๊อคประตูให้ผม ผมเข้าไปนั่งข้างในก่อนจะมองสำรวจภายในรถของพี่เค้าอย่างตื่นเต้น รถค่อยๆ ออกตัวอย่างช้าก่อนจะเร่งเต็มสปีดทะยานสู่ถนนใหญ่ กลิ่นในรถมันคือกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของพี่ทิวาครับ ผมสูดกลิ่นหน่อยๆ ก่อนจะรู้สึกเคอะเขินขึ้นมาเอง มันกลิ่นเดียวกับที่ผมได้กลิ่นจากตัวพี่เค้าเมื่อวันนี้ครับ
-/////-ละแล้วทำไมผมถึงต้องรู้สึกวาบหวิวด้วยเนี้ย ผมกำลังจะไม่สบายรึเปล่า!
ในรถเงียบครับ มีแต่เสียงเพลงคลาสสิกคลอเบาๆ ให้พอฟังออก รู้สึกอึดอัดครับ พี่เค้าเงียบ ผมก็เงียบ ในใจอยากให้ถึงปลายทางไวๆ แต่ถ้ายิ่งไม่พูดกันตลอดทางแบบนี้ผมต้องบ้าเพราะอึดอัดตายแน่ ผมก็เลยตัดสินใจพูดขึ้นแทรกบรรยากาศเงียบงำครับ
“เอ่อ....พี่ครับเราจะไปไหนกัน?”
“ไปเที่ยว”
“ไปเที่ยวที่ไหนครับ?”
“เดี๋ยวถึงมึงก็รู้เอง”
“แล้วไปกันแค่สองคนหรือครับ?”
“เปล่า! เพื่อนกรูอีกสามคนไปด้วย”พี่เค้าตอบเหมือนคนทั่วไปตอบก็เป็นครับ ผมเพิ่งรู้
“ใครเหรอครับ?”
“เดี๋ยวเจอค่อยแนะนำ”
“เป็นเพื่อนเรียนหรือเพื่อนสมัยเด็กครับ?”
“ทั้งสอง”
“อายุรุ่นเดียวกับพี่หรือมากกว่าครับ?”
“เท่ากรู”
“เพื่อนพี่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายครับ?”
“ชาย!”พี่เค้าตอบผมสั้นลงเรื่อยๆ ว่ามั้ยครับ
“เราจะไปเจอกับเพื่อนพี่ที่ไหนเหรอครับ? แล้วผมไปด้วยจะไม่ลำบาก...”
“นี่! มึงจะเล่นเกมส์ถามตอบชิงเงินล้านกับกรูรึไงวะ!”จู่ๆ พี่ทิวาก็แผดเสียงออกมาดังครับ ผมตกใจสะดุ้งหน้าซีด
“ปะเปล่าครับ แม่คงไม่ยอมให้ผมเอาเงินเยอะขนาดนั้นมาเล่นไร้สาระ”
“อึ๊ย…..มึงบอกกรูมาหน่อยว่ามึงกวน(วอนท์)ตรีนหรือมึงบื้อกันแน่!”
“ผะผมเปล่าทั้งสองอย่างครับ ผมแค่ถาม!”ตรงพวกมาลัยรถผมเห็นพี่เค้าบีบมันแน่นจนเอ็นตรงหลังมือบวมปูดขึ้นมา น่ากลัวครับ หรือผมถึงเวลาต้องเงียบจริงๆ
“งั้นมึงก็หุบปากไปซะ! ก่อนที่กรูจะถีบมึงทิ้งไว้ข้างถนนแถวนี้ไปเดินเล่นกับหมา!”
“ผมแค่........”
“ยัง!”
“ครับ....”ผมถามแค่นิดเดียวทำไมต้องดุครับ ผิดหรือครับที่ถาม ก็พ่อบอกว่ามีอะไรสงสัยให้ถาม คิดอยู่คนเดียวไม่มีใครรู้ได้ ผมเอาคำสอนพ่อมาใช่มันผิดเหรอครับ! ฮึก! T^T น้ำตาตกใน
“ฮัดชิ่ว!”ผมจามอย่างแรงครับเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรมาเข้าจมูกให้เคืองคันในขณะหลับสบายกับแอร์รถที่มันเย็นฉ่ำ ห๊า! ผมหลับงั้นเหรอ! งั้นตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าถึงไหนแล้วสิครับ นั่งมากับพี่ทิวาแต่ทำไมผมถึงหลับได้ ผมน่าจะระแวงและระแวดระวังตัวให้มากกว่านี้ทั้งๆ ที่มากับพี่ทิวาแท้ๆ แต่กลับหลับเป็นตายไม่รู้เรื่อง ผมนี่มันบ้าจริงๆ !
“ตื่นแล้วเหรอ!”เสียงทุ่มๆ แต่ออกอาการตื่นเต้นแว่วมาในหูผมครับ ผมเลยปรือตาที่มันหน่วงหนักเปิดขึ้น สิ่งที่ผมเห็นคือชายแปลกหน้าสามคนที่กำลังก้มมองผมด้วยสีหน้าสงสัย ตื่นเต้น และเฉยๆ ทั้งสามคนผมไม่เถียงครับว่าหล่อ ทำไมผมต้องเจอมนุษย์ผู้ชายที่เหนือชั้นกว่าผมอยู่เรื่อยเลย ฉุนจริงๆ ครับ หรือพี่ทิวาจะเยาะเย้ยผมทางอ้อมว่าผมมันไม่สมชายชาตรี!
“คนนี้กรูถูกใจกรูขอว่ะไอ้ทิวา!”
“เห๋!!!! อะ อะไรกันครับเนี้ย”ผมถอยกรูติดเบาะครับ ที่ติดเบาะยู่แล้วก็แทบจะติดจนฝังตัวเองไว้ในเบาะ จู่ๆ ผู้ชายที่มีเรือนผมสีน้ำตาลแดงหน้าตาเกาหลีสุดๆ เพราะเค้าตาตี่หน่อยๆ ซึ่งผมไม่ทราบชื่อก็ส่งสายตาแปลกๆ มาให้ผมครับน่ากลัวจริงๆ
“มึงพาหลานมึงมาเหรอเนี่ย แม่งทำไมตัวเล็กเท่าเม็ดถั่ว!”คนที่หน้าตาเจ้าสงสัยขมวดคิ้วหนามองผมตาไม่กระพริบ
“อืม”คนใส่แว่นที่หน้าตาบอกบุญไม่รับพูดไร้ความเห็นสุดๆ
แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ มาพูดอะไรที่มันแปลกๆ และหยามเหยียดกันแบบนี้ พวกเค้าเป็นใครครับเนี้ยเอาพวกเค้าห่างจากตัวผมบัดนาว!
“พวกมึงอย่าเชี่ย! กรูไม่ได้มาเปิดท้ายโชว์ของแปลกให้พวกมึงดู”เสียงพี่ทิวานี่ครับ แล้วตัวพี่เค้าล่ะอยู่ไหน
“เห้อ....คนหล่ออย่างกรูเซ็ง ห่วงอะไรของมึงนักหนา แม่งดูนิดขอจับหน่อยก็ไม่ได้”คนที่ผมสีน้ำตาลเบ้หน้าอย่างไม่สบอารมณ์และในมือของเค้าก็มีดอกหญ้าครับ นั่นคงเป็นตัวการที่ทำให้ผมจาม แล้วตอนนี้ผมอยู่ไหนครับ?
“หลีก!”ดูเหมือนพี่ทิวากำลังแหวกคนเข้ามาและผมก็เห็นแล้วครับ เพราะพี่เค้ามายืนอยู่ข้างผมที่ไม่ลงจากรถสักที ก็ผมจะลงได้ไงครับดักทางหมดแบบนี้ !”ตื่นแล้วก็ลงมา รึมึงอยากให้กรูกระชากมึงลงมา”
“เปล่าครับ ทำไมต้องเสียงดังด้วยครับพี่!”ผมไม่ทันจะทำอะไร แถมเพิ่งตื่นหงุดหงิดครับ
“ฮาๆ ฮาๆ กูเพิ่งเคยเห็นฮีโร่ที่ใจกล้าปรามมึงก็วันนี้แหละ”คนหัวสีน้ำตาลพูดขึ้นมาอีกครับ ดูท่าจะอารมณ์ดีไม่เลือกเวลาครับ ผมลุกขึ้นตามแรงกระชากขอพี่ทิวาก่อนจะรู้สึกหดหู่ใจที่ตัวเองเหมือนจะต่ำต้อยอยู่ท่ามกลางเทพบุตรเสาไฟฟ้าทั้งหลาย
“หุบปาก.....คนปากเชี่ยๆ แบบนี้ชื่อ กรณ์ ไอ้แว่นนั่นชื่อวัช(คนหน้าบอกบุญไม่รับ) ส่วนไอ้นี่ชื่อดิน(ที่ว่าผมตัวเท่าเม็ดถั่ว)”นี่หรือครับเพื่อนพี่เค้า -O-; แต่ละคนดูดีครับ ผมหมายถึงภายนอกแต่ไม่เกี่ยวกับภายในจิตใจหรอกนะครับ
“เอ่อ....ผมชื่อเดย์ครับ”ผมแนะนำตัวเองบ้าง
“น้องเดย์กับพี่ชื่อคล้องกันเลยนะครับ เดย์กับกรณ์ เพราะอะไรอย่างนี้”
“=o=++”
“ชื่อมึงคล้องกับน้องเค้าเหรอวะ ตรงไหนแม่งมึงมั่วสัด!”คนชื่อดินพูดขึ้นครับทำเอาผมเกือบหลุดหัวเราะ แต่พอหันไปหาพี่ทิวา ไฟแทบท่วมตัวพี่เค้าแล้วครับ แต่? ผมอยู่ไหนครับ ตัวของพี่ๆ บังทัศนียภาพซะหมดเลยครับไม่เห็นเลยว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน แต่กลิ่นแบบนี้มันคุ้นๆ นะครับ ผมไม่ได้หมายถึงกลิ่นตัวใครแต่หมายถึงกลิ่นอายบรรยากาศครับ
“ขอโทษนะครับ”ผมสะบัดมือออกจากพี่ทิวาก่อนจะพยายามแหวกพี่ๆ ทั้งหลายให้พ้นทางและสิ่งที่ผมเห็นข้างหน้าคือทะเลครับ! ชายหาดสีขาวทอดยาวสุดตา พื้นน้ำกว้างไกลจรดขอบฟ้า เป็นภาพที่ผมประทับใจมากๆ ครับ ไม่นึกว่าพี่ทิวาจะรักการเที่ยวแบบธรรมชาติแบบนี้ด้วย ผมคิดไม่ถึงครับ
สายตาของผมตอนนี้คงเป็นประกายเลยครับล่ะครับ นานแล้วที่ไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้
“กรูซื้อบัตรไว้ให้พวกมึงเรียนร้อยแล้ว อย่าลืมจ่ายส่วนของพวกมึงด้วย แม่งชอบเบี้ยวกรูอยู่เรื่อย”เสียงพี่วัชพูดแต่ผมไม่สนครับ
“เออ...กรูไม่เบี้ยวแต่คืนนี้จัดหนักเลยใช่มั้ย หึๆๆ”พี่กรณ์หัวเราะสยองครับ แต่ผมยังชมธรรมชาติเฉย
“ไม่จัดหนักแล้วกรูจะชวนพวกมึงมารึไง บรรยากาศแม่งกรูไม่สนหรอกจะธรรมชาติห่าบ้าบออะไร กรูสนกิจกรรมอย่างอื่นที่นี่มากกว่า หึๆ”ประโยคนี่ของพี่ทิวาทำผมทรุดฮวบครับ ความฝันกับความจริงไปด้วยกันไม่รอดครับ ผมขอถอนคำพูด
“เฮ้ย! แม่งหลานมึงเป็นอะไรวะ!”พี่ดินชี้มาที่ผมที่นั่งทรุดลงบนทรายครับ แต่ผมไม่ใช่หลานพี่ทิวานะครับ!T^T
“กรูเห็นน้องเค้าเข่าอ่อน”ผมได้ยินพี่วัชพูดเสียงเรียบก่อนที่พวกพี่เค้าจะวิ่งกรูฝุ่นตลบมาทางผมครับ
ใครก็ได้เอาผมไปฆ่าโยนทิ้งทะเลทีเถอะ!!!!!! สิ้นหวังสุดๆ เลยครับ
.
.
.
.
.
เอาตอนที่เหลือมาส่งแล้วฮับ รอนานกันรึเปล่าเอ่ย แหะๆ :m23:
มาอัพให้เวลาตี 4 อย่างฮึดเลยฮับ เพื่อให้ได้อ่านกัน :o8:
:pig4:ขอบคุณทุกรีที่เป็นกำลังใจให้นะฮับ
ครั้งหน้าจะมาเสริฟตอนต่อไปให้นะฮับ
อย่าลืมมารับนะฮับ :-[
-
สนุกๆๆ
จะเป็นยังไงต่อนะ
-
ทิวา กับ เดย์ น่ารักมากอ่ะ
ลุ้นค่ะ จะเป็นยังไงต่อ
เริ่มจะรู้สึกดีต่อกันแล้ว อิอิ
รออ่านนะค่ะ :pig4:
-
พี่ทิวามันจะโหดไปไหน แล้วพวกมันจะทำอะไรกันน รอตอนต่อไปค่ะ~~~
-
ความคิดเลวว่ะไอ้ทิวา
-
เดย์มึนมากเลยอ่ะ ชอบเดย์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สู้ๆนะทามะจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เดย์ช่างพูด ช่างสงสัย ช่างถาม
:m20: :m20:
ซื่อ หรือ แอบกวนตรีน กันเนี๊ยะ
:กอด1: :กอด1:
-
อยากจะบอกว่า
เบื่อนิยายแบบนี้ค่ะ พระเอกเลวๆ นี่ยิ่งไม่เคยชอบเลยค่ะ :เฮ้อ:
-
จะเอาเดย์มาทำอะไร ทิวาดูน่ากลัวสำหรับเดย์จริงๆ
-
หวังว่าคงไม่มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับเดย์นะ
ไม่อยากให้เป็นแบบถูกรุมโทรม
แบบนี้เขาไม่ชอบ :serius2:
-
กิจกรรมอะไรอ่ะ :confuse:
-
คงไม่มีใครมาปู้ยี้ปู้ยำน้องเดย์ได้ เพราะ ทิวาแสดงอาการหวงเดย์ขนาดนั้น ( หวงไว้แกล้งคนเดียวน่ะสิ )
แค่รับมืออิพี่ทิวาคนเดียว ชีวิตเดย์ก็รันทดพออยู่แล้ว
ฉนั้น ไม่ต้องให้เพื่อนทิวามารุมรังแกน้องนะค่ะ please ~ :monkeysad:
-
ตอนที่ 7 ธรรมะหรือจะชนะอธรรม :fire:
“อย่าทำอิดอ่อนเหมือนผู้หญิงกรูไม่ชอบ!”
“ผมไม่ได้อิดออดครับ แต่ผมไม่อยากค้างคืนที่นี่ ผมไม่พาของใช้อะไรสักอย่างแล้วก็ไม่....”
“ก็ซื้อดิ! กรูจะบอกมึงเป็นรอบสุดท้ายว่ากรูตัดสินใจเด็ดขาดแล้วมึงหรือใครหน้าไหนก็ห้ามแย้ง”
“แต่พี่ครับ!”
“มึงนี่!”
“เฮ่! พวกกรูมาเที่ยวนะเว้ยไม่ได้มาฟังใครทะเลาะกัน มึงก็เกินไปไอ้ทิวา ทำไมไม่บอกน้องมึงสักคำว่าจะค้าง”
“เรื่องของกรูมึงอย่าเสือกไอ้กรณ์!”
“ตามหลักการแล้วมึงผิดว่ะไอ้ทิวา”พี่ดินกอดอกมองพี่ทิวาที่กำลังฉุนเฉียว
“เออ! เข้าข้างกันเข้าไป พวกมึงเพื่อนกรูหรือเพื่อนมันวะ!”
“พวกกรูเพื่อนมึงอยู่แล้วแต่มึงไม่มีเหตุผลกรูก็ไม่อยากเข้าข้างมึงเหมือนกัน”พี่วัชพูดก่อนจะเดินลิ่วไปยังห้องที่ได้จองเอาไว้ครับ เราตกลงกันว่าพี่ดินนอนกับพี่กรณ์ ผมนอนกับพี่ทิวาซึ่งผมอยากค้านสุดๆ แต่ทำไม่ได้เลยสักนิด ส่วนพี่วัชที่เดินไปเมื่อครูขอนอนคนเดียวครับ ไม่ยอมเอ็กตร้าห้องใครคนใดคนนึงเห็นบอกอยากนอนคนเดียวซะมากกว่า แต่สถานการณ์ตอนนี้ทำผมเครียดครับ ทุกคนกำลังทะเลาะกันเพราะผม แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะครับ
“สะใจมั้ยล่ะมึงทำพวกกรูทะเลาะกัน แม่งเสียอารมณ์”พี่ทิวาด่าผมครับ ผมเลยรู้สึกผิดเต็มๆ ได้แต่ยืนนิ่งไม่กล้าสบตาใคร ผมคงกลายเป็นตัวปัญหาไปแล้ว ณ ตอนนี้
“มึงพูดอย่างนั้นกับหลานมึงได้ไง”
“มันไม่ใช่หลานกรู!”
“เออกรูลืม น้องมึงนั่นแหละ”
“กรูจะด่ามันมึงจะรับแทนมันรึไงวะไอ้ดิน”
“น้องเดย์ครับเปลี่ยนใจมานอนกับพวกพี่มั้ย ^^”ระหว่างที่พี่ทิวากำลังพูดกับพี่ดินพี่กรณ์ก็เดินมาแล้วออกปากเอ่ยชวนผมครับ ผมทำท่าจะพูดพี่ทิวาก็มาขัดเสียก่อน
“ไม่ได้! พวกมึงขึ้นห้องไปเลยไป ไอ้นี่กรูจัดการเอง”ว่าแล้วพี่ทิวาก็ลากผมไปครับ ลากไปยังห้องพักที่พี่ๆ เค้าจองไว้ โรงแรมที่นี่ถือเป็นโรงแรมระดับห้าดาวเชียวครับอย่างหรู แขกเขรื่อที่มาพักล้วนเป็นนักท่องเที่ยวที่มีระดับกันทั้งนั้น ดีใจอยู่ครับที่มาเที่ยวแล้วได้มาอยู่สบาย แต่ก็เสียใจมากกว่าครับที่มาแบบไม่ได้เต็มใจและยังมาในฐานะเหมือนนักโทษที่มีผู้คุมตลอดเวลา จะสั่งประหารผมได้ทุกเมื่อ
ปัง! ผลัก!
ตัวผมถูกโยนเข้ามาภายในห้องพักโดยมีพี่ทิวาเดินตามเข้ามาแบบไม่สบอารมณ์ครับ
“มึงจะมีสักวันที่ไม่ขัดใจกรูบ้างจะได้มั้ยห๊ะ!”
“ถ้าพี่ไม่เอาแต่ทำตามใจตัวเองคงไม่เกิดปัญหาหรอกครับ”
“นี่มึงจะกล่าวหาว่ากรูผิดใช่มั้ย!”
“ผมไม่อยากพูดกับพี่แล้วครับ ยิ่งพูดพี่ยิ่งไม่เข้าใจอะไรเลย พี่เข้าใจแต่ตัวเองเท่านั้น”
“มึงจะยั่วโมโกกรูให้ได้เลยใช่มั้ย! กรูบอกซ้ายมึงก็ต้องไปซ้าย กรูบอกขวามึงก็ต้องไปขวา!”พี่ทิวาปราดเข้ามากระชากคอเสื้อผมอย่างเอาเรื่อง ผมสะดุ้งตื่นกลัวกับแววตาดุดัน แต่ถ้าผมมัวแต่กลัวอยู่แบบนี้ทั้งชาติผมคงไม่กล้าที่จะเผชิญหน้าอะไรทั้งนั้น
“ปล่อยผมนะครับ! พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำกับผมแบบนี้ ผมไม่ใช่ตัวรองมือรองเท้าของใคร!”ผมใช้มือผลักพี่ทิวาออกอย่างแรงจนพี่เค้าเซถอยหลังไปครับ ดูท่าพี่ทิวาคงไม่ยอมสงบสติอารมณ์ตัวเองง่ายๆ อย่าว่าแต่พี่ทิวาที่โกรธเป็นอย่างเดียว ผมเองก็โกรธเป็นเหมือนกันนะครับ กี่ครั้งแล้วที่ผมไม่อยากถือสาพี่เค้า แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะครับว่าการยอมของผมคือกดตัวเองให้ต่ำให้คนอื่นเหยียบย่ำ ผมจะสู้ครับ! ไม่ยอมโดนรังแกอีกแล้ว
“นี่มึงกล้าแข็งข้อกับกรู มึงคิดว่าตัวเองเป็นใครห๊ะ!”
“แล้วพี่ละครับ คิดว่าตัวเองเป็นใคร....ถึงขู่คนอื่นไปทั่ว พี่รู้ตัวมั้ยครับว่าพี่เป็นคนไร้เหตุผลที่สุด เอาแต่ใจและยังชอบใช้กำลังมากกว่าเหตุผล ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าครอบครัวพี่เป็นยังไง แต่ผมที่เป็นคนนอกเห็นพี่ทำแบบนี้แล้วผมเห็นใจพ่อกับแม่พี่จริงๆ ครับที่มีลูกนิสัยแบบนี้ ผมจะไม่โทษท่านที่ไม่สอนหรอกนะครับ แต่ผมจะโทษพี่ที่ทำตัวเอง!”
“นี่มึง!”
“ผมจะพูดตรงๆ ครับ พี่จะได้รู้ว่าผมรู้สึกยังไงทุกครั้งที่มองพี่ทำตัวแย่ๆ ใส่ผม”
“มึงวอนหาเรื่องใช่มั้ยที่พูดมา ได้!!!! งั้นกรูก็จะสนองมึงเดี๋ยวนี้แหละ!”
“ลองดูสิครับ! ถ้าพี่ทำอะไรผม ผมจะตอบโต้จริงๆ ด้วย!”ผมคว้าแจกันเซรามิคทรงสูงขนาดพอเหมาะมือมาถือไว้ เพื่อเอามาเป็นอาวุธป้องกันตัวเองครับ
“กรูรู้ว่ามึงไม่กล้าหรอก หึ!”พี่ทิวาคงเห็นแขนผมที่แอบสั่นจึงพูดแบบนั้นแล้วเดินรุกเข้ามาหาผมเรื่อยๆ
“พี่อย่าคิดว่าผมไม่กล้า! ถ้าพี่ไม่อยากโดนถอยไปครับ!”ผมพูดเสียงแข็งโต้กลับไปอย่างเอาเรื่อง
“แต่กรูอยากโดนว่ะ! งั้นก็ลองดูกันสักตั้งว่าใครใจหมากว่ากัน กรูหรือมึง!”สายตาพี่ทิวามองมาทางผมไม่วางตา แทบจะเรียกว่าจ้องจนจะกลืนกินก็ได้มั้งครับ
อึก! ผมกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก หัวใจของผมเต้นรัวไม่หยุดทุกวินทีที่พี่ทิวาก้าวเข้ามา ผมไม่อยากทำร้ายใครนะครับ แต่พี่เค้ากำลังต้อนให้ผมจนตรอก! แล้วอย่าคิดนะครับว่าหมาจนตรอกอย่างผมจะตัดใจไม่สู้
“เพล้ง!”เสียงแจกันที่อยู่ในมือผมฟาดลงกับขอบโต๊ะตรงข้าเตียงนอนที่ที่ผมหยิบมาแตกเป็นเสี่ยงๆ ผมไม่ได้เป็นคนฟาดมันลงไปนะครับแต่พี่ทิวาเค้า!
“เห็นความต่างระหว่างกรูกับมึงรึยังห๊ะ!”พี่ทิวาเป็นคนทำครับ พี่เค้าพุ่งตัวมาหาผมในขณะที่ผมลังเลใจ พี่ทิวารวบมือผมที่กุมแจกันแน่นก่อนจะควบคุมมันให้ไปฟาดลงตรงขอบโต๊ะจนแตกละเอียดคามือผม พี่ทิวาน่ากลัวมากครับ พี่เค้าทำให้ผมตัวสั่นแกร็งไปหมด ม่านตาเปิดกว้างมองพี่ทิวาที่ยังแยกยิ้มเหมือนมันเป็นเรื่องขำขัน
“พี่!”
ผั๊วะ!
แรงหมัดหนักๆ ซัดลงตรงแก้มซ้ายของผมอย่างจังจนหน้าของผมชาวาบไร้ซึ่งความรู้สึก น้ำตาของผมไหลลงมาอาบแก้มอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ฮึก! เจ็บครับ เจ็บใจเสียมากกว่า
“มึงจะเลิกบ้าได้รึยังห๊ะ!”ไม่รู้ว่าผมหยุดหายใจไปกี่วิด้วยความตกใจที่พี่เค้าต่อยผมอย่างจัง แต่พอรู้สึกตัวเองอีกทีแจกันในมือก็ไม่เหลืออยู่แล้วกลับมีมือพี่ทิวาที่รวบมือผมก่อนจะเหวี่ยงแขนทั้งสองข้างให้ไปไขว้หลังเหมือนผู้ร้ายที่ก่ออาชญากรรมโดนจับได้ จนตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับสายตาพร่าเลือนไปหมด....ในหัวก็ขาวโพลนและว่างเปล่า ไม่คิดว่าเหตุการณ์มันจะผิดคาดขนาดนี้
“เก่งนักนะมึงกล้าอวดดีกับกรู บอกให้รู้ไว้นะว่ากรูไม่ได้เป็นพวกชอบเจรจาด้วยปาก แต่กรูเจรจาด้วยมือกับตรีน!!”
“ฮึก! ฮือๆ”ผมสะอื่นออกมาก่อนที่จะโดนพี่ทิวาผลักและดันร่างให้ติดกับเตียงใหญ่สีขาว ถึงผมไม่สามารถมองเห็นด้านหลังแต่ก็รู้สึกครับว่าพี่ทิวาคร่อมหลังผมอยู่และยังคงรวบมือผมไว้ไม่ปล่อยเหมือนเดิม
“มึงร้องไห้งั้นเหรอ ทีจะทำแล้วไม่คิดแบบนี้จะให้กรูสงสาร!”
“ผมไม่ได้ต้องการความสงสารจากพี่สักหน่อย ฮึก!”
“หมดท่าขนาดนี้แล้วปากมึงยังไม่หยุดแกว่งหาตรีนอีกนะ! แม่งมึงนี่จะยั่วโมโหกรูให้ถึงที่สุดเลยใช่มั้ย!”
“ผมไม่มีสิทธิ์สู้หรือครับ!”ผมถามประชดประชันด้วยความเจ็บใจ
“เออ! กับกรูมึงไม่มีสิทธิ์แม้แต่คิดที่จะสู้!”
“ผมไม่เข้าใจ...ฮึก....ทำไมพี่ต้องมายุ่งกับผมด้วย ผมไม่ได้อยากยุ่งกับพี่สักหน่อย!”
“.....ทำไม! กรูจะยุ่งมันเรื่องของกรู ถ้ามึงทำตัวดีๆ ว่าง่ายมึงจะไม่เจ็บตัวเลยแต่นี่มึงทำตัวเอง และมึงก็ไม่ได้สำคัญกับกรูสักนิดที่กรูจะต้องมาคอยนึกถึงจิตใจมึง!”
“ฮึก!....ฮือๆ”น้ำตาหลายหยดของผมไหลซึมหายไปกับเตียงทิ้งไว้เพียงคราบน้ำตาเปียกๆ เป็นดวงใหญ่ๆ ถ้าความรู้สึกแย่ตอนนี้ของผมมันสามารถซึมหายไปได้ก็ดีสิครับ ผมจะได้ไม่ต้องมาเจ็บอยู่แบบนี้
ผม....ผมไม่รู้ว่าทำไมทันทีที่ผมได้ยินว่าผมไม่ใช่คนสำคัญสำหรับพี่เค้า ผมถึงได้รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาตรงอกซ้ายอย่างไม่รู้สาเหตุแบบนี้ และน้ำตาก็ยังไหลพรากไม่ยอมหยุดเหมือนจะไหลให้น้ำหมดตัวซะอย่างนั้น ผมมันคนอ่อนแอจริงๆ
“ฮึ! อย่ามาทำเป็นบีบน้ำตา หรือมึงอยากให้กรูปลอบขวัญงั้นเหรอ....หึหึๆ”เสียงกระซิบที่แผ่วเบาดังผ่านทางต้นคอข้างหลัง มันทำให้ผมตื่นกลัว ลมหายใจอุ่นๆ ของพี่ทิวาที่รดต้นคอของผมยิ่งทำให้ผมผวาเข้าไปใหญ่ ผมเลยพยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดออกมาจากการกักกันด้วยร่างใหญ่ที่โถมทับผมอยู่ ผมรู้ว่ามันอาจจะเกิดเรื่องบ้าๆ ขึ้นผมเลยพยายามเอาตัวรอดด้วยความคิดโง่ๆ แน่ละว่าผมไปไหนไม่รอด
“อย่านะครับพี่ แค่นี้ยังไม่พอใจพี่อีกเหรอครับที่เห็นผมเป็นไอ้ขี้แพ้อยู่แบบนี้ ฮือๆ”
“ไม่มีคำว่าพอสำหรับกรู”พี่ทิวาช้อนมือมาใต้ซอกคอผมก่อนจะเชยใบหน้าของผมให้เงยขึ้นแล้วก้มลงทาบทับริมฝีปากของผมที่สั่นระริกและพยายามตักตวงความหอมหวานในรสจูบจากปากของผม ผมพยายามที่จะสบัดหน้าหนีและต่อต้านแต่เพราะไม่รู้อะไรถึงทำให้ผมละทิ้งความพยายามที่จะปฏิเสธรสจูบจากพี่ทิวาไป แม้นจะเป็นริมฝีปากที่เพิ่งดุด่าและหยามเหยียดผม แต่ทำไมริมฝีปากนี้ถึงไม่รังเกียจผมอย่างที่ปากว่าแต่กลับจู่โจมเข้าหาผมนับครั้งไม่ถ้วน และทิ้งร่องรอยของรสจูบที่โหยหาไว้เสมอ
จากจูบที่อ้อยอิ่งอยู่เนิ่นนานก็เลื่อนมาเล็มเลียคราบน้ำตาตรงแก้มของผมที่ยังคงรินไหลอยู่เป็นสายให้เหือดแห้ง ก่อนจะถอนจูบนั้นออกอย่างเชื่องช้า
พี่ทิวาปล่อยตัวผมจากการคร่อมทับก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างพลิกผมให้อยู่ในท่านอนหงายแล้วยันแขนยาวคร่อมตัวผมไว้ให้อยู่เบื้องล่าง ผมใช้แขนยกขึ้นบังหน้าตัวเองแล้วร้องไห้ส่งเสียงสะอื้น
“กรูให้เวลามึงร้องไห้ให้พอแค่นับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่เลิกกรูเอามึงแน่!” เสียงดุจากพี่ทิวาตรงหน้าดังขึ้นจนผมเอียงตัวหนี แต่น้ำเสียงของพี่ทิวามันต่างจากก่อนหน้านี้ที่เราเกือบจะฆ่ากันจนสังเกตได้ ผมพยายามหยุดร้องไห้ถึงแม้พี่เค้าจะไม่ขู่ผมก็เถอะ ใครบ้างล่ะครับที่อยากร้องไห้ให้อายคนอยู่แบบนี้ ก็ไม่ได้อยากร้องไห้สักหน่อย....
“ฮึก...ฮือๆ”
“หนึ่ง!”
“ซืดๆ ”ผมพยายามสูดน้ำมูกไม่ไห้ไหลครับ แล้วก็น้ำตาด้วย
“สอง!”
“ร้องไห้เสร็จแล้ว....คะครับ”ผมพูดทั้งๆ ที่ยังเอาแขนทั้งสองข้างไขว้ปิดหน้าตัวเองเอาไว้
“เอาแขนออก!”
“ครับ”ผมค่อยๆ ยกแขนตัวเองออกจากใบหน้าที่คงจะฉ่ำไปด้วยน้ำตา แต่ผมไม่ได้ร้องไห้แล้วจริงๆ นะครับแค่คราบน้ำตาเท่านั้น ผมสบตากับพี่ทิวาครู่นึงครับเพราะพี่เค้ายังใช้แขนยันตัวเองให้คร่อมผมอยู่ แต่จู่ๆ พี่ทิวาก็หลบสายตาผมที่มองพี่เค้าผ่านม่านน้ำตา จากนั้นพี่เค้าก็ผุดลุกขึ้นไปยืนกอดอกข้างเตียงด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์และเมินมิงไปทางอื่นโดยที่พี่เค้าแทบจะไม่มองหน้าผมเลยครับและผมก็สังเกตเห็นว่าหน้าขาวยวงปกติของพี่ทิวากำลังแดงขึ้น
“เดี๋ยวไอ้สามตัวนั่นจะมาที่ห้องนี้ มึงจะฟ้องอะไรก็เชิญ”
“ไม่ครับ”
“ฮึ! ”
ก๊อก ก๊อกๆ
“พวกเรามาแล้วเว้ยเปิดประตู!” แสดงว่าก่อนหน้านี้พี่ทิวารู้งั้นสินะครับว่าพวกพี่กรณ์ พี่วัช พี่ดินจะมาที่ห้องเพราะงั้นถึงได้กะเกณฑ์กำหนดเหตุการณ์เมื่อครู่ได้พอเหมาะพอเจาะไว้ และยังให้ผมหยุดร้องไห้
“ห้องมึงตัวห่าอะไรลงวะถึงได้เละ”พี่ทิวาเดินไปเปิดประตูให้พวกพี่ๆ เข้ามา ละพี่ดินก็เป็นคนแรกที่สังเกตเห็นเศษแจกันที่แตกกระจัดกระจายอยู่บนพื้นตรงโต๊ะข้างเตียง
“ไม่มีอะไร”
“เฮ้ย! หรือว่ามึงทำร้ายน้องเค้าวะ มึงนี่เชี่ยว่ะไอ้ทิวา! น้องเดย์พี่บอกแล้วว่าไปนอนกับพี่ดีกว่านอนกับไอ้เถื่อนไร้เหตุผลและศีลธรรมแบบมัน”
พี่กรณ์พูดฉอดๆ และไม่ทันระวังหลังโดนพี่ทิวาถีบเข้ากลางหลังเข้าให้
“เอ่อ....ไม่ใช่หรอกครับพอดีผมเจอแมลงที่ผมไม่ชอบเลยเอาแจกันไล่ฟาดเพราะตกใจ”นี่ผมจะสร้างเรื่องโกหกขึ้นมาเพื่อ? แกมันเป็นอะไรไปแล้วไอ้เดย์ จะเป็นเด็กขี้โกหกรึไง โกหกเพื่อปกป้องคนผิดงั้นเหรอ!
“อ้าวเหรอ.....แล้วมึงเสือกถีบกรูเนี่ยนะไอ้ทิวาแม่งเลวจริงอะไรจริง”ดูเหมือนช่องว่างเมื่อครู่ที่ผมเป็นสาเหตุให้ทะเลาะกันได้หายไปแล้วครับ รู้สึกโล่งใจมานิดนึง แต่ในขณะที่ผมกำลังมองพี่ทิวากับพี่กรณ์ถกเถียงกันผมรู้สึกเหมือนมีใครมองตลอดเวลาเลยครับ พอหันไปก็เป็นจริงตามความรู้สึกครับ พี่วัชนั่นเองที่มองผมด้วยสายตาจับผิด พอผมหันไปสบตากับพี่เค้าพี่วัชก็ทำเป็นขยับกรอบแว่นหนี
“ถึงเวลามื้อเที่ยงแล้วไปหาอะไรกินกัน กรูหิว”พี่ดินพูดขึ้น
“มึงนี่ความคิดดี งั้นไปกันกรูก็หิว”
“กินให้กรูเลือกร้าน”พี่ทิวาพูดก่อนจะเดินลิ่วออกไปกันทั้งสามคนทิ้งผมไว้คนเดียว ไม่ใช่สิครับมีพี่วัชด้วยอีกคน เอ่อ...พี่เค้าทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ถูกเลยครับ ผมยืนเก้ๆ กังๆ ก่อนจะทำท่าเดินตามพี่ทิวาไป แต่พี่วัชเรียกผมเอาไว้ก่อน
“เดย์...”ผมหยุดนิ่งมองพี่วัชที่เดินมาหาผม ก่อนที่พี่เค้าจะยัดอะไรบางอย่างใส่ในมือให้ผมครับ ผมยืนมองแผ่นหลังพี่วัชที่เดินออกไปจากห้องอย่างสงสัย ก่อนที่จะเอาของที่ถูกให้ขึ้นมาดูครับ
ยาหม่อง? พี่วัชมีของแบบนี้อยู่ด้วยเหรอครับ แล้วพี่เค้าให้ผมเพื่อ.....หรือว่าพี่วัชเค้า
ผมยกมือขึ้นสัมผัสแก้มซ้ายเบาๆ มองสลับกับยาหม่องที่อยู่ในมือ....
ทักทายฮับสำหรับตอนที่ 7 :impress2:
ตอนนี้ก็ผสมผสานอารมณ์ซะไม่รู้จะอธิบายยังไง
จะโหดก็ไม่เชิงจะฮาก็ไม่ใช่ :z2:
ส่วนตัวแล้วตอนนี้ข้าพเจ้าชอบฮับ เพราะมีความสัมพันธ์อย่างอื่นเข้ามาเพิ่มสีสันให้เนื้อเรื่องขึ้น :-[
ยังไงก็ไม่ลืมขอบคุณทุกรีนะฮับที่เข้ามาอ่าน :pig4:
ตอนที่ 8 จะรีบให้ตามมาไวๆ นะฮับ อย่าลืมแวะมาอีกนะฮับ :sad4:
:pig4: :pig4:
-
ฮารุฮิ(?)อ่านแล้วเครียดมากค่ะ รุ่นพี่ทามากิ
แต่พอหันไปมองดิสเพลย์ของรุ่นพี่ปั๊ป หายเครียดทันทีเลยค่ะ :laugh: (แววตาหมาน้อย อร๊างงง~)
เปิดโฮสต์ดีกว่าค่ะรุ่นพี่ อย่าเปิดโรงงานผลิตมาม่าเลยยยยยยยยย :sad4:
-
พี่ทิวา ทำร้ายน้องเดย์อ่ะ :m16:
-
เห็นท่าทีเพื่อนๆของทิวาแล้ว ใจชื้นขึ้นมาหน่อยนึง
ยังไม่ได้เข้าข้างเพื่อนตะพึดตะพือ
แต่ทิวายังเอี้ยเหมือนเดิม :m16:
-
คนเหี้ยไร ไร้เหตุผลสิ้นดี
-
:z3:สงสารเดย์ ถูกทำร้ายตลอด
ทิวาแม่งจะโหดไปไหน
-
ไอ้ทิวา :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat:
เดี๋บปั๊ดเชียร์วัชซะนี่
ทามะจังสู้ๆนะ
-
เมิงแรงไปว่ะวา ไอ้พวกเพื่อนมาช่วยกันหน่อยเร๊ว
ยังดีที่มียาหม่อง
อิอิ แล้วจะมีหอมแก้มรสยาหม่องช่ายป่าว อิอิ
รอต่อปาย ตอน 8 ชิมิ :z1:
-
เซ็ง ทำน้องเจ็บตัวทำไมเนี้ย ใช่เรื่องหรอห๋าาาาาา!!!
-
มีเพื่อนทิวาคอยเป็นห่วงเนี่ยแหละ น้องเดย์จะโดนหนักกว่าเดิม เพราะ มันขัดหูขัดตาอีพี่ทิวา
ตามภาษาพระเอกที่ EGO-Centric สูงเทียมฟ้า EQ ต่ำติดดิน เอาแต่ใจ ไร้เหตุผล ชอบใช้กำลัง อย่างที่เดย์ด่าทุกประการ
-
สงสารน้องเดย์
:impress3:
-
^
^
^
^
จิ้มก่อนอ่านๆ
-
ไรเตอร์ขยันอัพสุดๆ ><
ชอบพี่วัชอ่าๆ ;p
*-* เสกยาหม่องมาให้เดย์ดั้วะ !!! (เสกตอนไหนน่ะ ??!)
-
สงสารเดย์มักๆ
-
TT'
:call: :call:
-
น้องเดย์จะไปปกป้องไอ้ทิวามันทำม้ายยยยยยยยยยยยยยย
เลวอ่า ทำร้ายโดยไม่มีเหตุผล
-
สงสารเดย์จังเลย โดนต่อยอีกแล้ว
อยากตื้บทิวาบ้าง ทำยังไงถึงจะได้ตื้บสักสองสามที
-
เลือกพี่วัชดีกว่านะน้องเดย์ :กอด1:
ไอ้ทิวาฆ่ามันนนนนนนนนน :angry2:
-
เฮ้อ รู้สึกว่าบางทีก็ร้ายไป
เชื่อเถอะว่าตั้งแต่เดย์เกิดมาพ่อแม่ไม่เคยตีสักแอะ แล้วไอ้นี่เป็นใครฟระ มาชกหน้าลูกเค้า
ถ้าพ่อแม่เดย์รู้เข้า เชื่อเห๊อะ เป็นเรื่อง ทำเหมือนคนไม่ใช่คน โกรธว่ะ!
-
สงสาีรเดย์ T^T
เกลียดทิวาเว๊ยย! :fire:
-
ทิวา!!!
ต่อยเดย์ได้ยังงายยยยยย ห๊ะ!! :angry2: :angry2:
เดย์ เดี๋ยวแม่จะพาหนูไปเพาะกายนะลูก แล้วกลับมาก็จับทิวา :oo1: โลด :z1:
-
ตอนที่ 8 ไม่มีอะไรอยู่ในกอไผ่ :m17:
ตอนนี้เราทั้งห้าคนกำลังรออาหารที่ทยอยยกมาส่งที่โต๊ะครับ พี่ๆ เค้าสั่งอาหารมามากมายหลายอย่าง จนผมแทบไม่ต้องสั่งอะไร เสียงพูดคุยที่โต๊ะอาหารดังลั่นไม่สนใจแขกโต๊ะอื่นที่อยู่ในร้าน เราเลือกร้านที่อยู่ใกล้โรงแรมและหรูพอควรครับ เพราะร้านที่จะทานพี่ทิวาเป็นคนเลือก ที่นี่เป็นร้านอาหารทะเลวิวทิวทัศน์ที่ร้านจึงเน้นตกแต่งบรรยากาศให้เข้ากับสถานที่ครับ พวกเราเลือกนั่งโต๊ะตรงชานที่ยื่นออกมาเพื่อรับลมทะเลและกลิ่นอายของทะเล มันทำให้รู้สึกสดชื่นจริงๆ ครับ
“พี่ตักให้นะครับ ^^”
“ขอบคุณครับพี่กรณ์”
“เออ....กรูลืมบอกมึงไปเลยว่ะ เรื่องไอ้โจที่กรูเจอมันเมื่อสามวันก่อน มันบอกว่าถ้ายังไงให้มึงโทรไปหามันหน่อย”พี่ดินพูดพลางตักข้าวใส่ปาก ผมเหลือบมองพี่ทิวาที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เห็นว่าพี่เค้าไม่ยักพูดอะไร เอาแต่มองก้ามปูที่อยู่ในจานแล้วเขี่ยไปมา
“เฮ้ย! กรูก็เจอมันเหมือนกัน แต่ไม่ยักถามถึงมึง แม่งเห็นมากับใครก็ไม่รู้หน้าตากวนตรีนว่ะกรูเลยไม่ได้พูดอะไรกับมันมาก”พี่กรณ์พูดขึ้นใส่อารมณ์
“ช่างมัน กรูไม่อยากเจอมันแม่งคนอะไรน่ารำคาญ”ผมไม่รู้ครับว่าพี่เค้าพูดถึงใครเรื่องอะไรกัน แต่ไม่ใช่เรื่องของผมนี่ครับ
“ก็มึงเป็นฝ่ายเข้าหามันก่อน ใครไม่คิดก็บ้าแล้ว”พี่วัชพูดขึ้นก่อนจะยกน้ำในแก้วขึ้นมาจิบด้วยสีหน้าระอา
“กรูไม่ได้จริงจัง แล้วกรูก็บอกมันแล้วว่ากรูเอามันครั้งเดียวแล้วต่างคนต่างอยู่”
เคร้ง! เสียงช้อนกับส้อมในมือผมหล่นลงกระแทกกับจานครับ พี่ๆ หันมามองผมกันเป็นตาเดียว ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้มันหล่นหรอกครับแต่เพราะสิ่งที่พี่ทิวาพูดมันทำให้มือไม่ของผมมันไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด ผมรู้สึกตกใจนิดหน่อยกับคำพูดของพี่ทิวาครับ
“ขอโทษครับ”ผมเก็บช้อนและส้อมมาถือไว้ในมือแล้วกินต่อ
“ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย?”พี่วัชหันมาถามผม ผมส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วจัดการอาหารในจาน แต่ในใจกับร้อนรุ่มอยู่เนืองๆ
“แกะให้กรูหน่อย”ก้ามปูที่อยู่ในจานพี่ทิวาถูกตักมาใส่จานให้ผม แล้วออกคำสั่งให้ผมแกะให้
“ครับ”
“ไอ้ทิวา กรูขอบอกอะไรมึงในฐานะเพื่อน ถ้ามึงจะทำอะไรก็ขอให้ปรึกษาพวกกรูบ้างมันจะได้ไม่เดือดร้อนมาถึงพวกกรู พวกกรูตามล้างตามเช็ดสิ่งที่มึงทำได้ไม่หมดหรอก”
“เออ! มึงพอใจยังไอ้วัช”
“ให้มึงทำได้อย่างพี่พูดแล้วกัน -O-”
“ไอ้วัชมันก็พูดถูกของมัน แม่งมึงสร้างเรื่องได้ตลอดแหละ จนกรูจะเอาไปทำหนังได้สักเรื่องแล้ว”พี่ดินพูดประชด
“มึงพูดอย่างกับพวกมึงดีตาย!”
“เออ! หรือมึงคิดว่าไอ้โจดีกว่าพวกกรูก็ตามใจ ได้แล้วทิ้งแม่งสันดานนะมึง”พี่กรณ์ใช้ช้อนชี้หน้าด่าพี่ทิวา แล้วก็โดนพี่ทิวาเขวี้ยงแตงกวาใส่
ครืดดดดด!
“ขอโทษนะครับ! เอ่อ...ผมขอตัวเข้าห้องน้ำ”ผมแกะปูของพี่ทิวาเสร็จ ส่งคืนเจ้าของก่อนจะลุกพรวดจนเสียงครูดเก้าอี้ดัง
“ให้พี่ไปเป็นเพื่อนรึเปล่า?”พี่วัชอาสาแต่ผมปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรครับ แค่ห้องน้ำผมไปเองได้”
“มึงเป็นไรของมึง”พี่ทิวามองหน้าผมที่ยืนนิ่งก้มหน้างุด
“เปล่าครับ ขอตัวนะครับ”ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องอารมณ์เสียขึ้นมาเฉยๆ ข้าวที่อยู่ในจานตั้งแต่เมื่อครู่แล้วผมแทบไม่ได้แตะเพราะรู้สึกอิ่มตื้อขึ้นมา เลยได้แต่นังแกะปูให้พี่ทิวาและฟังเรื่องบ้าบอที่พี่ๆ เค้าพูดกัน ผมไม่อยากรู้หรอกนะครับว่าใครจะทำอะไร กับใครที่ไหน เพราะฉะนั้นผมเลยไม่อยากนั่งฟังครับ มันไม่ใช่เรื่องของผมเลย
ซ่า! ผมวักน้ำเข้าปะทะกับหน้าแล้วเงยขึ้นมองกระจก เห็นเงาของตัวเองสะท้อนอยู่เบื้องหน้า ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องหงุดหงิดกับเรื่องพวกนั้นด้วยทั้งๆ ที่มันไม่เกี่ยวกับผมเลยสักนิด พี่ทิวาจะไปทำอะไรทำไมผมต้องสนใจเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยแม้แต่น้อย ผมมันก็แค่ผู้อาศัยบ้านพี่เค้าที่อยู่เปลืองน้ำเปลืองข้าวไปวันๆ ก็เท่านั้น แล้วทำไมผมถึงต้องคิดตัดพ้อตัวเองด้วยล่ะเนี่ย! (; ><)(>< ; )(; ><)(>< ; )
ตอนนี้เวลาล่วงเลยมาจนถึงหกโมงเย็นแล้วครับ เราใช้เวลาเกือบครึ่งวันในการเดินสำรวจทะเลที่เรามาเที่ยวแวะดูของที่ระลึกโน่นนี้แต่ไม่ได้ซื้อเลยสักชิ้นครับ ตลอดทางพวกพี่ๆ พูดกันถึงเรื่องกิจกรรมอะไรสักอย่างที่ทางโรงแรมจัดขึ้นเห็นบอกว่าเป็นกิจกรรมที่มีเพียงปีละครั้งต้อนรับฤดูกาลที่กำลังจะมาถึงต้องจองบัตรไว้ล่วงหน้าถึงหนึ่งเดือนกันเลยครับ เพราะเค้ากำหนดจำนวนคนร่วมงาน แต่เพราะผมที่เกินมาหนึ่งคน ซึ่งพี่ๆ เค้าจองบัตรไว้ก่อนหน้านั้นแล้วผมเลยคิดว่าตัวเองคงไม่มีสิทธิ์เข้าครับแต่พี่กรณ์บอกว่าไม่มีปัญหาใช้เส้นเข้าได้เพราะพี่เค้ารู้จักกับลูกเจ้าของโรงแรมที่เป็นเพื่อนกัน จริงๆ แล้วผมไม่ได้อยากร่วมกิจกรรมอะไรพวกนี้หรอกครับสู้นอนหลับในเวลานอนไม่ดีกว่า เพราะได้ยินมาแว่วๆ จากพี่ดินว่างานมียาวถึงเช้าเลยทีเดียว และผมก็ไม่ได้ชอบทำกิจกรรมอะไรเลยด้วย ยิ่งเจอคนเยอะๆ ผมยิ่งไม่ค่อยชอบครับ มันวุ่นวาย เท่าที่ฟังมาผมยังไม่รู้เลยครับว่าเค้าทำอะไรกันบ้างทุกคนถึงได้ดูตื่นตัวกันขนาดนี้
“เดี๋ยวอีกสิบสิบนาทีมาเจอกันหน้าล๊อบบี้นะเว้ย อีกเดี๋ยวงานก็เริ่มขึ้นแล้ว กรูขอไปอาบน้ำแต่งตัวสักหน่อย หึๆ”พี่กรณ์พูดพลางกอดคอพี่ดินที่ยิ้มกว้างมองหน้าพี่กรณ์แล้วยักคิ้ว
“อืม....งั้นเดี๋ยวเจอกัน”พี่วัชตอบ
“ใครช้าโดนกระทืบ!”
“แม่งกรูว่ากระทืบคนพูดก่อนดีมั้ย....เอาฤกษ์เอาชัย”
“สัด! ไอ้กรณ์”พี่ทิวาสบถด่าพี่กรณ์ก่อนจะลากผมออกจากลิฟท์แล้วแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเอง
“มึงเป็นอะไรไม่พูดไม่จาตลอด”พี่ทิวาถามผมแต่ไม่ได้มองหน้าผมก่อนจะเปิดประตูเข้าห้อง ผมเดินเข้ามาติดๆ
“เปล่าครับ”
“ไปอาบน้ำกรูให้เวลาสิบห้านาที เดี๋ยวกรูต่อ”
“ผมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนครับผมตอบเรียบๆ ก่อนนั่งลงที่เก้าอี้”มองพี่ทิวาที่กำลังหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กที่ดูเหมือนไม่ได้ใส่อะไรมาเอามาโยนไว้บนเตียงก่อนจะรื้อเสื้อผ้าออกมา
“กูให้มึงยืม”พี่เค้าโยนเสื้อกับกางเกงให้ผม ผมคลี่ออกเห็นกางเกงสามส่วนกับเสื้อเชิตบางๆ ที่เหมาะกับใส่เที่ยวทะเล
“แล้วพี่จะใส่อะไรล่ะครับ แถมยังดูตัวใหญ่....”
“กูไม่เดินแก้ผ้าลงไปหรอก อย่าเรื่องมากมีอะไรให้ใส้ก็ใส่ไป หรือมึงจะแก้ผ้ากรูก็ไม่ว่า”
“ใส่ครับ”ผมลุกพรวดวิ่งหายเข้าห้องน้ำไปเลยครับ พูดทีเล่นทีจริงแบบนี้ผมเหงื่อตกหมดเลยครับ เพราะคนที่พูดคือพี่ทิวา
ผมใช้เวลาอาบน้ำและแต่งตัวไปด้วยสิบนาทีครับ กางเกงสามส่วนของพี่ทิวาผมใส่แล้วมันเป็นสี่ส่วนครับ สำหรับพี่ทิวาใส่แล้วถึงยาวแค่หัวเข้า แต่พอผมใส่มันยาวไปครึ่งค่อนหน้าแข้งผมเชียวครับ ส่วนเสื้อก็ใหญ่ไปนิดแต่ยังพอใส่ได้ครับถึงจะหลวมโคร่งอยู่บ้างก็ตามแล้วเอียงๆ เบี้ยวๆ นิดหน่อยก็เถอะแต่ถ้าขืนผมบ่นมากมีหวังคงไม่ได้ใส่สักชิ้นแน่ๆ
“ผมเสร็จแล้วครับ......พี่ต่อเลย”
“อื้ม….”ผมเปิดประตูผางออกมาจากห้องน้ำแบบไม่คิดอะไรแล้วก้มหน้าก้มตาบอกพี่ทิวาที่นั่งเปิดโทรทัศน์เลื่อนเปลี่ยนช่องทุกสองวินาที“มึงเสร็จแล้วลงไปก่อนได้ ไอ้สามคนมันรออยู่ข้างล่างแล้ว”
ผึบ! ผ้าขนหนูที่อยู่ในมือผมร่วงลงพื้นทันทีที่เห็นคนข้างหน้าที่ลุกขึ้นยืนปิดทีวีในขณะที่พันผ้าขนหนูผืนสั้นไว้แค่ผืนเดียวปิดท่อนล่างโผล่งท่อนบนที่อุกอาจเปิดเผยไม่แคร์สาธารณะชนอย่างผมเลยแม้แต่น้อย แถมพี่ทิวายังทำท่าบิดขี้เกียจจนผมแกรงว่าผ้าขนหนูผืนเล็กของพี่ทิวาจะหลุดลุ่ย มันทำให้ผมหันหลังให้แทบไม่ทันเลยครับ
“ผะผม ไปก่อนแล้วกันนะครับ!”
“เดี๋ยว!”
“อะไรครับ”ผมทำท่าจะเดินไปเปิดประตูแต่พี่ทิวากลับเอามือมาวางบนไหล่ผมเรียกตัวไว้ซะก่อน แล้วหมุนตัวผมให้หันไปประจันหน้า ผมสาบานนะครับว่าผมมองหน้าพี่เค้าไม่ได้มองอย่างอื่นจริงๆ ./////.
“มึงบอกกรูมาหน่อยดิ๊....ว่าอยู่บ้านใครอาบน้ำให้มึง”
“ผมอาบเองครับ ./////.”
“อาบน้ำเสร็จใครแต่งตัวให้มึง”
“ผมแต่งตัวเองครับ”
“หึ! กรูคิดว่าแม่มึงจ้างคนมาดูแลมึงหัวจรดตรีนซะอีก”
“หมายความว่ายังไงครับ....?”ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่ทิวาพูดจริงๆ ครับ
“ก็แม่ง! กระดุมเสื้อมึงยังติดผิดแบบนี้จะให้กรูเชื่อได้ไงว่ามึงเคยอาบน้ำแต่งตัวเอง”
ห๊ะ! กระดุมเสื้อ! ทันทีที่พี่ทิวาบอกผมก็รีบก้มหน้ามาดูตัวเองอย่างตกใจก่อนจะพบว่ามันถูกติดคลาดเคลื่อนไปหมด ชายเสื้อมันเลยยาวไม่เท่ากัน และดูผิดรูปผิดทรงแปลกๆ นั่นเพราะว่าผมรีบและกล้วว่าตัวเองจะช้าผมถึงสะเพร่า แต่เรื่องอาบน้ำกับแต่งตัว ผมทำหมดเองตั้งแต่ห้าขวบจริงๆ นะครับ เชื่อผมเถอะ >////<
“ผม...ผม...”ไม่ทันที่ผมจะรีบแกะกระดุมเปลี่ยนใหม่ด้วยตัวเอง และผมก็กะว่าจะไปเปลี่ยนในห้องน้ำ มือพี่ทิวาก็เข้ามากระชากเสื้อผมแล้วเริ่มแกะกระดุมเม็ดแรกที่ติดผิดเลยพาลผิดไปทั้งแถว ไล่แกะไปเม็ดที่สอง เม็ดที่สามอย่างชำนาน เพียงพริบตาเดียวเสื้อก็ถูกแกะกระดุมหมดเผยให้ลมแอร์เย็นๆ สัมผัสผิวกายของผมจนรู้สึกขนลุกซู่ ผมรู้สึกอายพี่ทิวานิดๆ ครับเลยรีบกระชับเสื้อเข้าทีแล้วก้มหน้างุด ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรที่อยู่ดีๆ ก็รู้สึกหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาเฉยๆ ปวดหัวก็ไม่ใช่ เป็นไข้ก็ไม่มี
“ผมติดกระดุมเองได้ครับ พี่ไปอาบน้ำเถอะครับ”
“กรูติดให้มึงเอง มึงจะได้ไม่ติดผิดอีก...”
“เอ่อคือผม...”
“อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากมีปัญหา”ผมยืนนิ่งแข็งทื่อเป็นหินแกรนนิตก่อนที่กระดุมทุกเม็ดจะเข้าที่เข้าทางได้อย่างสวยงาม พี่ทิวาติดกระดุมให้ผมเสร็จก็รีบเข้าห้องน้ำโดยไม่พูดจาอะไรครับ ผมมองตามแผ่นหลังกว้างอย่างใช้ความคิด....
ถ้าหากพี่เค้าทำตัวดีแบบนี้ตลอดก็เยี่ยมสิครับ...ผมจะจุดพลุฉลองเลย
“มากันครบแล้วงั้นก็ไปกันเถอะ! ^O^”พี่กรณ์กอดไหล่ผมแล้วเดินเร็วจี๋จนผมแทบก้าวตามไม่ทัน พวกพี่ๆ เค้าแต่งตัวได้คล้ายๆ กันเลยครับมีแต่ผมคนเดียวที่แปลกออกไปหน่อย แต่ผมยอมแปลกครับเพราะทั้งพี่กรณ์ พี่ดิน พี่วัชและพี่ทิวา พวกเค้าใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียวเปลือยอกโชว์เนื้อหนังและกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ฟิตหุ่นกันอย่างดีอย่างไม่มีอายเลยครับ แต่ถ้าเป็นผม คงไม่ไหวล่ะครับเอาไว้ใส่เดินในบ้านตัวเองซะดีกว่า ถูกแล้วล่ะครับที่พี่ทิวาให้เสื้อผมมาด้วย ถึงมันจะใหญ่ไปนิดหน่อยก็ตาม
“งานเค้าจะจัดที่ไหนกันเหรอครับ”ผมถามพี่กรณ์ที่เริ่งร่าที่สุดในกลุ่มและอยู่ใกล้ผมที่สุด
“จัดที่หาดส่วนตัวของทางโรงแรมน่ะ รับรองเลยนะว่างานนี้มาไม่เสียเที่ยวแน่นอน ปีที่แล้วพวกพี่ก็มาสนุกมากๆ แถมสาวๆ ในชุดบีกินนี้ก็มีเพียบอีก หึๆ ๆ ^,,^ ดูกันแทบตาลาย”
“-_-; คะครับ”
ในที่สุดพวกเราก็มาถึงทางเข้าหน้างาน ซึ่งเป็นทางลงไปยังชายหาด ทางเข้ามีซุ้มประตูลูกโป่งสีฟ้าขาวและพนักงานทางโรงแรมมายืนต้อนรับพร้อมแขวนดอกไม่ที่เป็นพวงมาลัยให้ห้อยคอมันคือดอกกล้วยไม้สีขาวครับไม่ได้มีกลิ่นหอมแต่ก็สวยงาม ตอนนี้ผมเข้ามาในงานแล้วก็ต้องพบกับสิ่งที่สุดตาเป็นอย่างแรกเลยก็คือแก้วไวน์ที่เรียงกันเป็นเจย์ดีย์ตั้งสูงท่วมหัวจนผมเองต้องเงยหน้าขึ้นไปมองยอดแก้วใบสุดท้ายอย่างตะลึง ในงานมีบริกรชายที่แต่งชุดเข้ากับบรรยากาศทะเลเดินกันให้ควั่กไปทั่วทั้งหาด แถมในมือยังมีเครื่องดืมสีอำพันนานับชนิดใส่แก้วรูปทรงแตกต่างกัน ดูแล้วสวยงามดีครับ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมได้มาเจอบรรยากาศแบบนี้ เหมือนที่พี่กรณ์พูดไว้ก่อนหน้านี้เลยครับว่ามีสาวๆ ใส่ชุดบีกินนี่เพียบจริงๆ ทูพีช วันพีชก็มีครับแต่บางคนก็ใช้ผ้าพันเอวเอาไว้ดูไม่น่าเกลียด
“มึงจะปล่อยได้ยัง มันเดินเองได้ไม่ต้องไปประคองมัน”พี่ทิวาพูดพลางเดินกระแทกผ่ากลางระหว่างผมกับพี่กรณ์
“กินน้ำหน่อยมั้ยเดย์”
“อ่ะ...ขอบคุณครับพี่วัช”ผมรับน้ำผลไม้ในมือพี่วัชมาก่อนจะเอ่ยขอบคุณ พี่วัชยิ้มน้อยๆ แต่กระชากใจให้ผมจะหันไปคุยกับพี่ดินที่กำลังโม้ควันขโมงกับใครสักคนนึง ผมเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้เลยเรียกพี่วัชไว้
“พี่วัชครับ!”
“......มีอะไรเหรอ?”พี่วัชเลิกคิ้วสูงอย่าสงสัย ก่อนที่ผมจะชวนพี่วัชให้ออกมาจากวงสนทนาที่คุยกันเสียงดัง โดยพี่กรณ์ยังคงคุยอย่างใส่อารมณ์อยู่กับพี่ทิวา
“คือผม....”ผมมีสิ่งที่อยากพูดอยู่ในใจแล้วครับแต่มันคัดสรรค์ออกมาเป็นประโยคไม่ถูก
“มีอะไรก็พูดมาเถอะ พี่ไม่บอกใครหรอกนะ ^^”พี่วัชยิ้มอีกแล้วครับ ทำให้ผมไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนอยู่กับใครบางคนเลยและหลายครั้งที่แอบเหลือบไปมองแผงอกขาวเนียนที่แน่นไปด้วยเนื้ออย่างจงใจไม่ให้เจ้าตัวรู้
“พี่วัชรู้จักกับพี่ทิวานานแล้วเหรอครับ”
“ก็นานมาจนพอจะรู้นิสัยใจคอมันเลยล่ะ”
“เหรอครับ...”
“ที่เดย์เห็นมันเป็นแบบนี้น่ะ สันดานมันจริงๆ แล้วล่ะ^^”
“=O=;”ถึงนิ่งเงียบแต่พี่วัชก็แอบร้ายเหมือนกันนะครับ เค้าเรียกว่าเสือซุ่มรึเปล่าครับเนี่ย
“มันเป็นแบบนี้พี่เลยคบมันมาได้จนถึงปัจจุบัน เพราะมันไม่เคยมีความลับกับเพื่อนในกลุ่ม....ทิวามันเป็นคนคิดน้อย สันดานถ่อย ปากหมา สร้างเรื่อง นิสัยส้นตรีน....แต่ใช่ว่ามันจะไม่มีอะไรดีหรอกนะ สิ่งหนึ่งที่พวกพี่นับถือมันคือมันรักเพื่อน ไม่ทิ้งเพื่อน ให้เต็มร้อยกับคนที่มันรักและเชื่อใจถึงที่สุด”
ข้อดีพี่ทิวาน้อยจังเลยครับ -__-;
“พี่วัชครับ....ขอบคุณนะครับ”
“หืม....เรื่องอะไร”
“ก็พี่วัชให้อันนี้กับผม ผมไม่รู้ว่าพี่วัช....เอ่อ...”ผมควักยาหม่องที่พี่วัชให้ขึ้นมา มีบางอย่างที่ผมไม่กล้าพูดแต่ดูเหมือนพี่วัชจะเข้าใจ
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก แต่พี่ขอพูดอะไรอีกสักนิดนะ สำหรับทิวาแล้วเดย์เป็นคนแรกที่มันใช้กำลังและไม่บอกทุกคนให้รู้”ผมควรจะยินดีหรือครับ T^T“แต่พี่คิดว่ามันน่าจะมีอะไรบางอย่างถึงทำให้มันบ้าขนาดนี้ แต่ยังไงถ้าเดย์มีปัญหาล่ะก็ พี่ให้คำปรึกษาได้เสมอ ไม่ใช่เฉพาะพี่ แต่ทุกคนที่เดย์ไว้ใจ ^^”
“ครับ....งั้นผมขอให้พี่กลับคืนนะครับ เพราะผมไม่อยากใช้มันอีกแล้วล่ะครับ”ผมพูดเชิงขำขันก่อนที่พี่วัชจะยืนมือมารับยาหม่องในมือผม เราหัวเราะอย่างสนุกเพราะรู้สึกผ่อนคลาย ไม่มีอะรมาบีบคั้นให้เครียด แต่! ช่วงจังหวะนั้นเอง
“คนอื่นเค้าหากันให้วุ่น มาทำเรื่องบ้าๆ อะไรกันอยู่ที่นี่ฮะ!”
“พี่ทิวา O_o”
“มึงมานี่กับกรู!”จู่ๆ พี่ทิวาก็กระชากแขนผมในขณะที่ผมกำลังยืนค้างในท่ายื่นยาหม่องให้พี่วัชส่วนพี่วัชก็กำลังรับมันจากมือของผม นั่นคงไม่ได้หมายถึงการเข้าใจผิดหรอกนะครับ
“ทิวามึงจะทำอะไรน้องเค้า....”สายตาพี่วัชมองลอดผ่านเลนล์แว่นด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์พร้อมกับคว้าท่อนแขนของผมไม่ให้พี่ทิวาลากไปตามอำเภอใจ
“ปล่อยเดี๋ยวนี้ไอ้วัช ถ้ามึงไม่อยากมีเรื่องกับกรู”เสียงพูดของพี่ทิวาไม่ได้ตะตอกหรือตะโกน แต่ตรงกันข้ามมันกลับเย็นเยือกจนน่ากลัวกว่าที่เป็นนัก ผมควรทำยังไงดี?
ในที่สุดตอนที่ 8 ก็ได้มาลงสักทีฮับ รอนานกันรึเปล่า (ใครรอฟะ!!>>>>เสียงโห่มาแต่ไกล :m23:)
เพราะข้าพเจ้าติดภารกิจหลายอย่างที่ต้องทำเลยไม่ได้มาอัพให้
เมื่อวานนี้ก็พาเจ้าน้องชายไปสอบเข้า ม.1 เด็กสอบแข่งขันยังเยอะได้อีก :a5:
มันจะสอบได้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับมันแล้วล่ะ ตอนเช้าก็อุตส่าห์เจียดเงินในกระเป๋าสองร้อย
เลี้ยงติ่มซำให้มัน ไม่รู้ว่าติ่มซำของข้าพเจ้าจะสูญเปล่ารึไม คงต้องติดตาม :เฮ้อ:
o18แล้วมาพบกันตอนที่ 9 อีกนะฮับ ขอบคุณทุกรีที่ติดตามกัน :pig4: :pig4:
:m15: :m15:
-
:เฮ้อ:ยังเถื่อนเหมือนเดิม
-
แอบชอบเค้าก็บอกเถอะไอ้เถื่อน
-
พอวัชอธิบายนิสัยทิวาออกมา
ผางเข้าให้ นิสัยแย่จริงๆ
เอ็นดูน้องเดย์ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอดูว่าทิวาจะทำอะไรอีก
-
ทิวา นายร้ายกาจมาก บังอาจทำร้ายน้องเดย์ได้ลงคอ
เป็นกำลังใจให้ทั้งน้องเดย์และไรเตอร์นะคะ
สู่ๆ
คิกคิก
-
หนูเดย์งานเข้าอีกแล้ว ไม่รู้คราวนี้จะโดนอิพี่ทิวาข่มเหงรังแกอะไรอีกบ้าง?
ปรกติแค่เถียงหรือขัดใจก็น่วมพอตัวอยู่แล้ว งานนี้มีลมเพชรหึงผสมเข้าไปอีก ท่าจะรอดยาก ~ :sad4:
พระเอกแบบทิวา "คิดน้อย สันดานถ่อย ปากหมา สร้างเรื่อง นิสัยส้นตรีน" เป็นการรวมด้านลบได้สุดยอดจริง ๆ
-
ทิวา บ้าเลือดทำไมมันโหดแบบนี้วะเนี้ย
-
:z1: :z1:
-
ทิวา ร้ายเสมอต้นเสมอปลายเลยนะ :laugh:
-
อย่ารุนแรงนะ ทิวา :m31: :m31: :m31: :m31:
-
:เฮ้อ:เหนื่อยใจแทนเดย์
-
เดย์โดนอีกแน่ๆ :serius2: :serius2:
ปล.ขอให้น้องชายสอบผ่านนะค้า :bye2:
-
งานเข้า สงสารเดย์อ่ะ ทิวาเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย :3123:
-
เฮ้อ...ดิฉันหายไปสัปดาห์นึง กลับมา ทิวามันก็ยังไม่หายบ้าโนะ
สงสารน้องเดย์จังเลย ต้องรองรับอารมณ์หมาบ้าเนี่ย
-
มาเที่ยวครั้งนี้ไม่มีตุ๊กตา จะนอนได้รึเปล่าเนี่ย :mc4:
คิกคิก *-*
-
ฆ่าม๊านน น นน TT'
สงสารเดย์(อีกเเเล้ว 5555)
-
*-* น้องสอบไหนหรอครับ ??
เข้่าม.1 หรอ สู้ๆ นะครับ ^^
@นิยาย โหยๆ ออกแนวหึงนะแล้วนะทิวา ตะเองอ่ะ!!!?
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่ิทิวาจะโหดไปไหนเนี่ย น้องเดย์ช้ำหมดแล้ว
-
ติดตามกันต่อไป
-
ตอนที่ 9 กิจกรรมวัดใจ มึงและกรู :a5:
“พี่ครับมันไม่ใช่อย่างที่พี่เข้าใจนะครับ!”
“กูจะเข้าใจอะไรมันก็เรื่องของกรูมึงนี่ร้ายนะเผลอเป็นไม่ได้ กรูถึงต้องดูมึงไว้ตลอดเวลาไง! แม่งลับตากรูหน่อยเดียวเสือกไปให้ท่าคนอื่น!”
“พี่พูดอย่างนี้ได้ยังไงครับ พี่วัชเพื่อนพี่นะครับให้เกียรติกันหน่อยเถอะถึงพี่จะไม่อะไรกับผมก็ตามที!”
“มึงไม่มีสิทธิ์ออกความเห็น หุบปากซะถ้ายังไม่อยากให้เรื่องราวมันแฮงซวยไปมากกว่านี้!”
ผมไม่รู้จะพูดยังไงกับคนที่อีโก้สูงอย่างพี่ทิวา พูดไปก็เหมือนสาดน้ำมันลงบนกองไฟ พูดมากเท่าไหร่ก็เท่ากับสาดน้ำมันให้ไฟก็ยิ่งโหมหนักขึ้นเท่านั้น
“เฮ้ย! อะไรกันวะไอ้ทิวาลากน้องเค้ามาซะอย่างกับลากวัวลากควาย ให้มันเบาๆ หน่อย”กรณ์เดินมาทางผมที่กำลังถูกพี่ทิวาพยายามลากผมให้เดิมตามซึ่งผมพยายามเดินให้ทันโดยไม่ได้ขัดขืนแต่พี่ทิวากลับทำอย่างกับผมขัดขืนที่จะเดินมาด้วยจึงพยายามกระชากแขนผมทุกก้าวที่ผมเดินช้า ก็ผมขายาวซะที่ไหนล่ะครับเดินเร็วได้แค่นี้ก็บุญแล้ว
“เรื่องของกรูมึงอย่าเสือก!”
“เออขอบใจ ไอ้สัด!”พี่ทิวากับพี่กรณ์แรงพอๆ กันเลยครับ
“แล้วไหนไอ้วัชล่ะ กรูไม่เห็นมันมากับมึงเลย”พี่ดินพูดพร้อมชะเง้อคอหา
“ช่างมัน มันจะซุกหัวอยู่ที่ไหนก็ไม่ใช่เรื่องของกรู ไอ้ดิน! มึงไปคู่กับไอ้กรณืแล้วกัน ครั้งนี้กรูจะเอามันลงด้วย!”
พี่ทิวาพูดเรื่องอะไรผมไม่เข้าใจครับ!
“อ้าวเชี่ยแล้วไง! แล้วไอ้วัชล่ะ ไอ้กรณ์มันคู่กับไอ้วัช กรูจะไปแย่งแทนที่คนอื่นได้ไง!”พี่ดินโวยขึ้น
“ไม่เป็นไร ปีนี้กรูงด มึงลงคู่กับไอ้กรณ์เถอะ”เสียงพี่วัชมาจากข้างหลังครับ ผมหันไปมองพี่วัชได้แวบนึง เมื่อพี่ทิวาเห็นว่าผมมองพี่วัชพี่เค้าก็บีบแขยผมกระดูกแทบกรอบ
เจ็บครับ....เจ็บจนน้ำตาซึมเลย
“แต่จะไม่เป็นไรเหรอวะได้ทิวา น้องเค้ายังเด็ก....”
“มึงจะขัดใจกรู!”
“ตามหลักการแล้ว น้องเค้ายังไม่โปร! มึงจะเอาเดย์ไปลงทำไมวะเดี๋ยวน้องเค้าก็ไม่ไหว แถมมันอันตรานมึงก็รู้”พี่ดินขมวดคิ้วกลุ่มและงัดเอาหลักการที่สร้างขึ้นมาเองเอามาพูดครับ
“กรูไม่สน พวกมึงจะประคบประหงมมันไปถึงไหน มึงเห็นอย่างนี้มันอาจไม่เป็นอย่างที่มึงเห็นก็ได้”ผมรู้สึกเหมือนพี่ทิวาพูดประชดผมครับ
“ไอ้ทิวา มึงกำลังโกรธกรูแล้วพาลไปเดือดร้อนเดย์ กรูขอให้มึงคิดใหม่”
“กรูไม่คิด!”ว่าแล้วพี่ทิวาก็ลากผมฝ่าฝูงคนจำนวนไม่น้อยที่ยืนเกาะกลุ่มกันลงชื่ออะไรสักอย่าง ผมไม่รู้หรอกครับว่าพี่ทิวาคิดจะทำอะไร แต่ไม่ได้ถามความสมัครใจผมแบบนี้มันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่นอน ผมเหมือนมีลางสังหรณ์ครับ ใจไม่ดีเลยสักนิด
“ผูกมือมึงไว้!”พี่ทิวาส่งริบบิ้นเส้นยาวสีฟ้าให้ผม และพี่ทิวาเองก็ผูกมันไว้กับข้อมือเช่นกันครับ
“ทำไมผมต้องผูกล่ะครับ”
“มึงอย่าถามมาก ถ้ามึงถามอีกล่ะก็มึงโดนกรูต่อยปากฟันร่วงแน่!”ผมเห็นถึงอารมณ์ที่ไม่ดีของพี่ทิวาตั้งแต่ลากผมมาจากพี่วัชแล้วครับ ซึ่งผมเป็นคนบอกให่พี่วัชปล่อยเพราะไม่อยากให้มีเรื่องกับพี่ทิวา ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วพี่ทิวาก็ดูโมโหไปหมด แต่ไม่ยักหมดอารมณ์ทำกิจกรรมลึกลับพวกนี้ที่ผมยังไม่รู้ แต่เท่าที่พี่ดิน พี่กรณ์ และพี่วัชเตือนผมคิดว่ามันคงไม่ใช่กิจกรรมบำบัดหรือผ่อนคลายกันสักเท่าไหร่นักหรอกครับ
“กรูกับไอ้ดินได้สีเหลืองว่ะ สีเดียวกับปีก่อนแป๊ะ หึๆๆ”
“กรูสีฟ้า มึงไปห่างๆ ตอนนี้มึงกับกรูคือคู่แข่ง!”
“กรูแกรงว่าปีนี้กรูจะเป็นคนทำคะแนนได้สูงสุดว่ะ หึๆๆ”
“มึงจะสูงทะลุชั้นบรรยากาศหรือสัดห่าอะไรของมึงก็ตาม แต่มึงช่วยไปห่างๆ กรูก่อนที่กรูจะแตะมึงสลบคาตรีน”
“ตามหลักการแล้วมึงกำลังอารมณ์เสียไอ้วัชที่ไปคุยกับน้องเดย์สองคน แต่มึงบ้ารึเปล่าวะที่มาพาลพวกกรูด้วย กรูล่ะโคตรเกลียดมึง!”พี่ดินพูดขึ้น ผมว่ามันแรงไปนะครับ
“กรูขอเกลียดมึงด้วยคน ชิส์! ไอ้หมาบ้า!”
“พวกมึง!!!!!”
“ฮาๆ ฮาๆ ฮาๆ! เตรียมตัวแพ้พวกกรูได้เลยยยยย!”พี่กรณ์กับพี่ดินพูดให้พี่ทิวาแค้นเสร็จก็รีบโกยแน่บและทิ้งเสียงหัวเราะเยาะเย้ยเอาไว้ พี่ทิวาทำท่าจะวิ่งไล่กวดพวกพี่ดินไปแต่ผมก็คว้าแขนพี่ทิวาไว้ซะก่อน กลัวว่าพี่ทิวาจะทำงานเค้าล่มไม่เป็นท่าน่ะสิครับ เพราะผมอีกแล้วแท้ๆ เรื่องมันเลยไม่แฮปปี้เลยสักครั้ง T^T
“มึงก็ด้วย! แม่งหาเรื่องดีนักนะถ้ากรูแพ้พวกเชี่ยๆ นั่นขึ้นมาล่ะก็มึงโดนกรูยำรวมมิตรแน่!!!”
จู่ๆ พี่ทิวาก็หันมาตะคอกใส่ผมจนคนข้างๆ หันมามองเราเป็นตาเดียวเลยครับผมตกใจจนสะดุ้งโหยง ผมก้มหน้างุดคิดไม่ตกเลยครับว่าพี่ทิวาไม่เคยคิดถึงใจเขาใจเราเลยจริงๆ หรือครับ แม้แต่สักครั้งจะมีบ้างรึเปล่า เพราะสิ่งที่พี่ทิวาทำผมเห็นแล้วว่าพี่เค้าใช้ใจตัวเองเป็นใหญ่โดยไม่คิดถึงคนอื่นเลยแม้แต่น้อย ถึงไม่คิดถึงใจผม แต่อย่างน้อยพี่เค้าน่าจะนึกถึงใจเพื่อนๆ ของพี่เค้าบ้างก็ยังดี
“พี่ครับๆ พวกเราจะทำอะไรกันเหรอครับ”ผมเขย่าแขนพี่ทิวาน้อยๆ ให้พี่ทิวาหันมาสนใจผมมากกว่ามองพี่วัชที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลไปจากเรานัก และพยายามพูดในสิ่งที่คิดว่าจะไม่ทำให้พี่ทิวาโกรธขึ้นมาเป็นอีกกเท่าตัว แค่นี้ผมก็จะแย่อยู่แล้วครับมากกว่านี้คงทนรับแรงอารมณ์พี่เค้าไม่ไหว
“มึงไม่ต้องถามจะได้มั้ย เดี๋ยวก็รู้เองว่าจะทำอะไร อย่างเดียวที่มึงต้องทำคือ ทำให้กรูชนะ!”
“คะครับ....”
“..........”
“แล้วถ้าผลมันออกมาไม่ได้เป็นอย่างที่คาดหวังไว้ล่ะครับ....”ผมอยากรู้จริงๆ ครับว่าแค่เรื่องแพ้ชนะ พี่ทิวาจะคิดและทำยังไงกับผลที่น่าผิดหวังหากมันออกมาแล้วว่าเราแพ้
“หึ! มึงไม่ต้องถามก็น่าจะรู้คำตอบ”มือข้างนึงของพี่ทิวาคว้าเอวผมมากระแทกชิดกับลำตัวกับพี่ทิวา ก่อนที่อีกมือจะเชยคางผมขึ้นสูงและบีบแน่นมองผมด้วยแววตาดุดันที่พร้อมจะกลืนกินผมได้ทุกเมื่อ ผมพยายามหลบสายตาที่ถึงกับทำให้ผมใจเต้นแรงเป็นว่าเล่น และรู้สึกกลัวจนอยากจะหนีกลับบ้านไปซะให้ได้
“พี่ครับผม!”
“อะไร! สีหน้าแบบนั้นมึงคิดจะอ้อนกรูรึไง! ถ้ามึงอยากให้กรูหายโกรธล่ะก็ ทำตัวให้มันดีๆ อย่ารี่เข้าหาผู้ชายให้เกินหน้าเกินตา ถ้ามึงอยากนักก็บอกกรู!”
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงครับ พี่พูดอย่างกับผมชอบนักที่มาที่นี่ แล้วใครล่ะครับที่พาผมมา ทำไมไม่ปล่อยให้ผมอยู่บ้านล่ะครับ!”ผมตะคอกใส่พี่ทิวากลับบ้างด้วยสีหน้าเดือดดานก่อนที่คนรอบๆ ข้างเราจะค่อยๆ ถอยหนีไปเรื่อยๆ
“นี่มึง!”
“หรือไม่จริงครับ!”
“เอาล่ะครับ! ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่งาน season change festival 20xx ที่มาพร้อมกับบรรยากาศดี ๆ และค่ำคืนอันหรรษา และขาดไม่ได้สำหรับกิจกรรมที่ท้าทายทุกความสามารถ เร่งเร้าทุกจังหวะการเต้นของหัวใจให้เสียวซ่าน! และที่ขาดไม่ได้คือการคัดเลือกผู้ที่เป็นหนึ่งในกิจกรรมที่ทางเราจัดขึ้นทุกปี! ซึ่งแน่นอนว่ารางวัลใหญ่รอท่านอยู่แล้วครับ ครับ ครับ !!!!(เอคโค่)”
“เย่!!! วูว์!!!!!”
เสียงโห่ร้องอย่างรึกครื้นดันสนั่นทั่วชายหาดทันที่ที่โฆษกประจำงานคว้าไมล์ลอยขึ้นกล่าวต้อนรับทุกคน เลยพาให้ผมหันไปสนใจเสียงพูดของโฆษกมากกว่าจะสนใจพี่ทิวาที่ทำหน้าบูดเบี้ยวไม่เป็นท่า แต่หลังจากการพูดเสร็จดูเหมือนจะมีการเคลื่อนไหวอะไรบางอย่างตรงทางชายหาดครับ คนที่จับคู่กันแล้วต่างพากันไปออกันที่นั่นนับสิบๆ คู่ ต่างก็มีชายบ้าหญิงบ้าง แต่ส่วนน้อยครับที่ผู้หญิงจะลงเล่นกิจกรรม โดนส่วนมากจะอยู่เชียร์มากกว่า
“เดินมานี่”พี่ทิวาคว้าขอมือผทให้เดินไปตรงที่มีคนอยู่กันเยอะๆ ดูเหมือนทุกคนกำลังจับจ้องวัตถุบางอย่างที่อยู่ในทะเล แสงไฟที่มีน้อยบวกกับความมืดที่มาเยือนมันทำให้ผมมองเห็นไม่ชัด ถึงแม้จะมีคบเพลิงไฟปักไว้ตลอดริมหาดให้แสงสว่างก็ตาม
“กิจกรรมแรกของเราก็เผยโฉมออกมาแล้วครับ เจ็ตสกีเครื่องแรงสี่สูบ พร้อมที่จะให้แต่ละคู่ทะยานเหนือน้ำสัมผัสความท้าทายในเกมส์แรกแล้วครับ!!!!”
“เจ็ตสกี.....พี่ครับผมไม่ขี่เด็ดขาด!”ผมหันหน้าไปมองพี่ทิวาด้วยท่าทีตื่นๆ และส่านหน้ารัวเร็วปฏิเสธสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า
“มึงจะกลัวอะไรแค่ขี่มันเท่านั้นเอง ป๊อดไปได้ไอ้นี่!”
ผมไม่ได้รังเกียจเจ็ตสกีหรอกครับ แต่ผมกลัวความเร็วแรงของมัน และผืนน้ำที่มืดสนิทตอนกลางคืน มันน่ากลัวมากครับ และผมเองก็ว่ายน้ำไม่เป็นด้วย ไม่มีทางเด็ดขาดครับที่ผมจะทำเรื่องเสี่ยงอันตรายแบบนั้น ถ้าเกิดผมพลาดตกลงมาผมคงจะไม่รอดแน่ๆ คงไม่มีใครเห็นผมในขณะที่มืดสนิทกลืนกับผิวน้ำได้หรอกครับ
“มึงจะไปไหนวะ!”
“พี่ครับผมจะถอนตัว ผมไม่อยากเล่น!”
“ไม่ได้! มึงนี่พูดไม่รู้เรื่องรึไงว่ากรูจะชนะห๊ะ!”ขาผมสั่นไปหมดครับ ไม่อย่ากจะทำเลยแต่ก็ถูกบังคับจนได้ พี่ทิวาลากผมลงทะเลในระยะที่เจ็ตสกีจอดอยู่ น้ำทะเลสัมผัสกับผิวของผมให้ความรู้สึกเย็นเยือกครับ ถึงแม้ว่ากลางคืนน้ำทะเลจะไม่ได้เย็นมากก็ตามแต่เพราะผมที่กำลังหวาดกลัวน้ำเพียงหนึ่งหยดที่กระเซ็นใส่ผมก็หนาวจับใจแล้วครับ
เรื่องอันตรายแบบนี้ถ้าพ่อกับแม่รู้ท่านไม่มีทางยอมให้ผมทำเด็ดขาดครับ!
“อย่ายืนบื้อขึ้นมาซิวะ!”พี่ทิวากระโดดขึ้นเจ็ทสกีเรียบร้อยแล้วครับและทุกคนก็ดูเหมือนจะเตรียมตัวกันเสร็จแล้วด้วย แต่ผมไม่กล้าครับ ผมกลัวจริงๆ นะครับ
“พะพี่ครับ...ผะผมกลัว”
“กรูบอกให้ขึ้นมาไงวะ หรือมึงอยากโดนดีจากกรูถึงจะยอมขยับตัวเอง!”พี่ทิวาตะคอกใส่ผมลั่นจนผมแทบอดกลั้นน้ำตาไม่ไหว มันอื้ออึงไปหมดครับ ไม่ว่าผมจะได้ยินเสียงอะไรมันก็หวืดไปหมดสายตาก็สั่นเคลือด้วยแววตาหวาดกลัว
“อะแฮ่ม! เรามาฟังกติกากันนะครับทุกท่าน! มันคงจะไม่สนุกถ้าให้คุณแค่ขับเจ็ตสกีโต้คลื่นให้สนุกเล่นๆ อย่างไร้ประโยชน์ แน่นอนครับว่าเส้นทางบนผืนน้ำข้างหน้าเราจะสร้างอุปสรรค์ให้คุณได้ฝ่าฟัน เพื่อที่จะไปชิงธงผืนสีขาวที่เป็นเส้นชัย ซึ่งธงที่เรามีไว้ให้นั้นมีอยู่แค่หกผืนสำหรับผู้ที่ถึงก่อนคว้าก่อนเท่านั้นและกลับายังฝั่ง และปักธงในที่ๆทางเราเตรียมไว้ แต่มีข้อแม้นะครับว่าต้องมาปักธงพร้อมคู่ของคุณเท่านั้น! ส่วนคู่ที่เหลือที่ไม่สามารถพิชิตธงขาวได้ เราขอบอกกับคุณเลยครับว่า You lose! get out ! ”
“เย่ๆ!!!! วู้ววววววววว!!!!! กรี๊ดดดดดดดด!!!!”
ทันที่ที่โฆษกประกาศกล่าวเสร็จเสียงโห่ร้องส่งเสียงเชียร์ก็ดังกระหึ่ม ผมหันหลังไปมองยังริมชายหาดที่ห่างออกมาก็เห็นคนจำนวนมากกระโดดโลดเต้นโบกมือกันเต็มไปหมดเลยครับ ผมจะวิ่งกลับไปยังฝั่งจะทันรึเปล่าครับ ผมใจไม่สู้จริงๆ ครับเกิดมาไม่เคยทำเรื่องอันตรายแบบนี้เลย ผมกลัวครับ ฮือๆ ใจเต้นไปหมด มือไม่ก็สั่นจนบีบกำแทบไม่ได้
“ขึ้นมา!”พี่ทิวาพูดด้วยความเหลืออดเลยใช้แขนข้างนึงกระชากตัวผมให้ไปนั่งคร่อมเจ็ตสกีด้านหลังครับ ผมขึ้นมานั่งในพื้นที่ที่เหลือไว้น้อยเต็มที และผมกลัวมากครับเพราะผมไม่เคยนั่งมาก่อนเลยในชีวิตนี้ผมต้องตกแน่ๆ เลยครับ
“พะพี่ครับ ฮือๆ”
“กอดกรู!”
“พี่ผะผม ฮือๆ”พี่ทิวาสั่งเสียงแข็งแต่ผมอยากจะลงครับ และตอนนี้สติผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วด้วย ผมพยายามจะกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้แต่ตอนนี้ผมทำไม่ได้แล้วครับ ผมเลยปล่อยน้ำตาออกมาเหมือนเขื่อนแตกจนได้
“กอดซิวะ!”พี่ทิวาจัดการกระชากแขนผมทั้งสองข้างให้โอบกอดรัดรอบเอวของพี่ทิวา ผมสะอึกครับเพราะมันทำให้ตัวผมกับพี่ทิวาติดกันจนแทบไม่มีช่องว่าง ใบหน้าของผมอิงแอบแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่ยังส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบู่และโลชั่น มันยิ่งแย่เข้าไปกันใหญ่เพราะหัวใจผมเต้นจนระบบเลือดที่สูบฉีดแทบจะระเบิด
“ฮือๆ พะพี่ครับ...ผะผมกลัวจริงๆ นะครับพี่ ฮือๆ”ผมยังคงพร่ำบอกความกลัวของตัวเองไม่มีที่สุดพร้อมน้ำตาที่ไหล่บ่าอย่างหนัก และตอนนี้ผมแทบไม่กล้าปล่อยมือจากการโอบรัดพี่ทิวาแต่ผมกลับยิ่งสวมกอดกระชับแน่นเข้าไปอีกทันทีที่ได้ยินเสียงกรรมการแข่งขันเริ่มให้สัญญาณอะไรบางอย่าง
“มึงอย่าร้องไห้ได้มั้ยวะ! แม่ง!”
“ฮือๆ ผมกลัว....”
“เออๆ กรูรู้! พอใจยัง! มึงคิดรึไงว่ากรูจะปล่อยให้มึงตายห่าในน้ำห๊ะ! แม่งมึงนี่เจ้าน้ำตามาเกิดรึไงวะ ร้องไห้จนหลังกรูเปียกไปถึงก้นตั้งแต่ไม่ได้ตกน้ำ”
“ซืดๆ ฮึก!”
“มึงเลิกร้องไห้ให้กรูอายคนได้แล้ว กรูสัญญาว่ากรูจะไม่ให้มึงเจ็บหรือเป็นอะไรแม้แต่ปลายก้อยได้ยินมั้ย!”
พี่ทิวาพูดเสียงดังฟังชัดเจนก่อนเสียงสัญญาณยิงปืนจะดังปล่อยตัวผู้แข่งขันให้ไปล่าธงกลับมาให้ได้ เสียงเร่งเครื่องเจ็ตสกีดังกระหึ่งผู้คนโห้ร้องส่งเสียงเชียร์ขาดใจ แต่ตอนนี้ผมกลับลืมที่จะหวาดกลัวกับอันตรายแต่กลับได้ยินแต่ประโยคที่พี่ทิวาสัญญากับผมว่าจะปกป้องผมไว้ พี่เค้าพูดจริงๆ กับผมใช่มั้ยครับ
แล้วทำไมผมถึงรู้สึกหัวใจพองโตได้ขนาดนี้กัน....กับแค่คำพูดที่เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้พวกนั้นจากปากพี่ทิวาคนในอ้อมกอดผม.....
มาแล้วฮับสำหรับตอนที่เก้า รู้สึกลั้นลามากฮับวันนี้ :-[
เพราะเป็นวันประกาศผลสอบเข้า ม.1 ของเจ้าน้องชาย
ดีใจอย่างกับเป็นแม่มันเลยฮับเมื่อรู้ผลว่ามันสอบผ่านได้แล้ว
:เฮ้อ:โลงใจได้อีกฮับ วันนี้เลยพามันไปรายงานตัวด้วยความปลาบปลื้ม แอร็ยยยย :-[
เพื่อฉลองแด่น้องชาย เลยมาฮัพนิยายต่อ ฮาๆๆ (เกี่ยวกับมันมั้ยเนี่ย=’’= )
....................................................................
ส่วน ร.ร. ที่น้องชายข้าพเจ้าไปสมัครไว้ก็เป็น ร.ร.ประจำจังหวัดฮับ
มันเข้าได้ตามรอยพี่ดั่งใจหวังก็ยินดีกับมันด้วย
และอีกครั้งที่ขอบคุณทุกรีทุกกำลังใจนะฮับที่ติดตามกัน :pig4:
นี่ก็ใกล้จะสิบตอนเข้าไปแล้วเร็วจังเลยเนอะ
ยังไงก็ขอให้สนุกกับเรื่องนี้ต่อๆ ไป นะฮับ
(สะกดจิต>>>>จงหลง จงหลง จงหลง จงหลง โอมเพี้ยง! @@@) :oni3:
-
ไมพี่ทิวาเอาแต่ใจงี้ ชอบบังคับน้องเดย์เรื่อยเลยอ่า
สงสารน้องอ่า :m15:
-
ทำกับน้องแต่ละอย่างเนอะ
แม่ม!! แล้วอย่ามารักน้องนะ ฮึ้ย ๆ ๆ!!!
-
พระเอกเรื่องนี้เลวโดยสันดานจริงๆ :laugh:
-
เครียดดดดดดดดดแทนเดย์แต่ยังไงก็เชียร์ให้ชนะแล้วกัน
ไม่งั้นเดย์อาจปางตาย
-
สงสารน้องเดย์จังพี่ทิวาโหดเกิน
-
มันเป็นพระเอกเปล่าว่ะ
โคตรเหี้ยจริงๆ
-
อิพี่ทิวา...ไม่มีหัวคิด งี่เง่าบัดซบ ~ :m16:
กีฬาอันตรายแบบนั้น น้องไม่มีความพร้อม ยังจะบังคับให้น้องเล่น ( เล่นทั้งน้ำตาด้วย )
ถึงทิวาจะสัญญาว่า จะไม่ให้น้องเดย์เป็นอะไรแม้แต่ปลายก้อย
แต่ถ้าลูกเค้าเป็นอะไรขึ้นมาจริง ๆ แกรับผิดชอบไหวเรอะ???
รู้สึกแทบไม่มีตอนไหนที่ดิฉันไม่ด่าอิพี่ทิวาเลยนะเนี่ย ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาเกือบจะสิบตอนแล้ว
ตกลงว่า อิพี่ทิวาเลวได้เสมอต้นเสมอปลายใช่ไหมค่ะ?
-
สงสารเดย์ ทิวาใจร้ายมากกกกกก
ตะคอก ทำร้ายร่างกายเดย์อยู่ได้
เกลียดทิวามาก
-
ถ้าน้องเดย์ตกลงไปแกตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m31: :m31: :m31:
-
เฮ้อ ทิวานี่หึงหน้ามืดตามัวจริงๆ
สงสารน้องเดย์
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่า......................
..........
ชอบเรื่องนี้จังครับ
-
ชอบๆ
พี่ทิวาอย่าโหดมากสิเดย์กลัวหมดแล้วว
-
:angry2:ทิวาพูดกับน้องเดย์ดีๆหน่อยดิ
แค่แกพูดดีด้วยนิดเดียวน้องเดย์ก็ดีใจมากแล้ว
-
:impress2:
รออ่านตอนต่อไป
กำลังสนุกๆๆ
พี่ทิวา เลวได้ จัย
-
ลุ้น ระทึก หวาดเสียว มันส์
เป็นกำลังใจให้ Writer คับ
o13 o13 o13
-
น่าสงสารจัง
-
ไอ้ๆๆๆๆ ทิวา
กด+1 คะแนนที่ 10 เต็ม อิอิ ชอบขาโหดไม่มีตามใจ ลากให้เกาะเอวอย่างเดียว อิอิ o18
-
เดย์โดนบังคับอีกแล้ว
สงสารเดย์ :m15:
-
เมื่อไหร่จะรักกันละเนี่ยยย
สงสารเดย์มันน่ะ
รออ่านนะค่ะ
-
โอ๊ยโดน จะทำให้ไม่เป็นอันตรายแม้แต่ปลายก้อย จะรอดู
-
LIKE!! ><
:กอด1:
-
มันต้องทำให้รู้สึกบ้าง คนแบบนี้ เกลียดนัก :angry2:
-
รออยู่นะคับ :bye2:
-
แรงอ่ะ พี่ทิวาคับ สงสารน้องมันบ้าง
-
คิดถึงกันรึเปล่าฮับ :กอด1: มาพร้อมกับตอนที่ 10 แล้วฮับ
อ่านให้สนุกนะ :impress2:
ตอนที่ 10 แค่ยกแรกก็แทบแย่แล้วครับ! :serius2:
“แม่งเอ้ย! ไอ้บ้านั่นแซงไปได้!”เสียพี่ทิวาสบถดังไม่สบอารมณ์ แต่มือยังคงเร่งเครื่องเจ็ตสกีที่เพิ่มความเร็วเข้าไปอีกเท่าตัว ผมหลับตาก้มงุดบนแผ่นหลังพี่ทิวาไม่กล้าแม้แต่จะมองอะไรทั้งนั้น แต่น้ำตาผมมันยังคงไหลไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลยครับ ตัวสั่นแกร็งไปหมด ถึงผมจะไม่เปิดตามองสถานการณ์แต่ผมก็รับรู้ถึงความเร็วและแรงของเจ็ตสกี การหักเลี้ยวที่หุนหันจนเจ็ตสกีทั้งลำหมุนคว้าง คลื่นน้ำทะเลที่ถูกความเร็วโต้สวนทางถูกฝ่ากระแทกจนเจ็ตสกีทั้งลำลอยแคว้งขึ้นเหนือน้ำก่อนจะตกลงกระแทกผิวน้ำจนกระเพื่อมสาดกระจายใส่ผมจนเปียกปอน
โครม! เสียงกระแทกดังสนั่นของอะไรบางอย่างทำให้ผมลืมตาขึ้นอย่างตระหนก ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือเจ็ตสกีสองลำที่กระแทกเข้าหากันอย่างแรงก่อนที่ทั้งสองลำจะเด้งไปคนละทิศละทาง ผมได้ยินเสียงร้องด้วยความตกใจจากคนขับทั้งสองลำก่อนที่ทุกอย่างจะจมหายไป และมีเจ้าหน้าที่ขี่เรือเข้ามาช่วยไว้
ผมเห็นแล้วละครับสาเหตุของการชนนั่นคือเจ้าทุ่นขนาดยักษ์ที่ขวางทางไว้ให้คนขับหลบหลีก ที่บังเอิญแต่ละฝ่ายหลีกหนีมาทางเดียวกันจนเกิดอุบัติเหตุที่น่ากลัวจนได้ ผมหวังว่าพวกเค้าคงไม่เป็นอะไรนะครับ!
“พะพี่ครับ...ขับช้าๆ ผมกลัว”
“ขับช้ากรูก็โดนแซงสิวะ!”พี่ทิวาไม่สนใจผมแต่ยังคงสปีดความเร็วขึ้นอีก ตอนนี้สิ่งที่ผมเห็นข้างหน้าคือแสงสว่างรำไรจากจุดที่เรียกว่าธงซึ่งตอนนี้เหลือธงเพียงสามผืนเท่านั้นแล้วครับ เพราะสัญญาณไฟสามดวงบ่งบอกถึงจำนวนธงที่ยังคงเหลือ
“โธ่เอ้ย! แม่งไอ้กรณ์ได้ธงแล้ว!”
“พะพี่ครับ!”
“..........”
“พะพี่ทิวา!”
“จะเรียกกรูทำไมวะเสียสมาธิ!”
“พี่ครับพี่! ทะทาง....”
“แม่งมึงอยากโดนกรูถีบทิ้งกลางทะเลรึไงวะ!”
“ทางขวาครับพี่! พี่ครับบบบบบบ!”ผมมองเจ็ตสกีอีกลำที่กำลังขับพุ่งมาทางพวกเรา ถ้าผมสังเกตไม่ผิดพวกเค้ากำลังจงใจขับเจ็ตสกีให้มากระแทกลำของพวกเราที่กำลังหลบทุ่นสีส้มสะท้อนแสงไปทางขวาเช่นกัน ผมกอดเอวพี่ทิวาแน่นด้วยหัวใจเต้นระทึก ตอนนี้ผมคิดแล้วละครับว่าชีวิตของผมขึ้นอยู่กับพี่ทิวาคนเดียวเท่านั้น
“แม่ง! ไอ้เชี่ยเอ้ย!”พี่ทิวาเห็นแล้วกลับแต่ไม่มีทาทีตื่นจนขาดสติ
พวกเราจะโดนชนเหมือนลำที่ผ่านมารึเปล่าครับ ผะผมกลัวมากเลยครับ
“ฮือๆ พี่ครับ...”
“เอาไงก็เอากันวะ!”เสียงเร่งเครื่องยิ่งเร่งเร้าจังหวะหัวใจผมให้ถี่ขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่รู้เหมือนกันครับว่าทำไมผมถึได้เชื่อใจพี่ทิวานัก ทั้งๆ ที่พี่เค้าไม่เคยจะดีกับผมสักครั้งนึง
“..........”
“มึงเกาะกรูให้แน่น กรูจะเอาจริง กรูจะเล่นมันให้คว่ำแม่งเลย!”เสียงพูดพร้อมกับกัดพันกรอดของพี่ทิวากำลังทำให้ผมแทบเสียสติเมื่อรู้ว่าพี่ทิวากำลังเลือดขึ้นหน้าแทนที่จะมีสติอยู่กับเนื้อกับตัว
“พี่ทิวา!”
“..........”
พี่ทิวาคงจะไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้วทั้งนั้นเมื่อเสียงลมและเสียงน้ำที่โดนกระแทกดังกลบเสียงผมไปหมด ความเร็วไม่มีทีท่าว่าจะลดเพื่อระวังภัยที่ใกล้ตัวทุกวิแต่กลับเพิ่มความเร็วและแรงหักเลี้ยวไปทางขวาเพื่อเผชิญกับเจ็ตสกีอีกลำที่พุ่งเข้ามาเหมือนจะวัดใจกัน เพียงแค่ผมหายใจเข้าแล้วสูดเอาอากาศเข้าปอดด้วยใจระทึกเพียงข้ามวินาทีเจ็ตสกีอีกลำก็พุ่งเข้ามาใกล้แล้วและเราก็พุ่งเข้าไปไม่มีท่าทีหลีกหนีแต่อย่างใด จนวินาทีสุดท้ายที่เจ็ตสกีทั้งสองลำกำลังจะปะทะเข้าหากัน ผมเบิกตากว้างสติแทบหลุดลอยเพราะความตกใจและหวาดกลัวสุดชีวิต เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!
เฟี้ยว! โครม! ตู้มมมมมม!
เจ็ตสกีอีกลำกำลังทะยานเร็วยิ่งกว่าแรงม้ากลับหักเลี้ยวหนีจนเกิดเสียหลักพุ่งชนทุ่นที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจนคนขับและคนซ้อนกระเด็นไปคนละทิศละทาง ส่วนเจ็ตสกีก็พุ่งลอยตัวขึ้นเหนือน้ำสูงลิ่วและไกลลับก่อนจะตกลงในน้ำทะเลสร้างระลอกคลื่นเป็นวงกว้าง
พระเจ้า! ผมรอดมาแล้วใช่มั้ยครับ ฮือๆ ผมและพี่ทิวาไม่เป็นอะไรแล้ว ทำไมพวกเค้าถึงต้องทำลายคู่แข่งกันน่ากลัวแบบนี้ด้วย ผมไม่เข้าใจจริงๆ
“ฮาๆ เล่นกับใครไม่เล่น แม่งใจหมายังกล้าอวดดีกับกรู”
“พี่รู้มั้ยว่ามันอันตราย!”ผมตะเบ็งเสียงแข่งกับเสียงลม
“กรูรู้แต่กรูไม่สน อีกร้อยเมตรมึงเตรียมคว้าธง หากกูเสียธงนั่นไปมึงโดนกรูแน่!”
“พี่ครับ!”
“เตรียมเก็บธง!”
ควับ!
ผมคว้าธงที่เป็นผืนสุดท้ายมาได้กอนจะเอามาแนบกับลำตัวด้วยหัวใจที่เต้นรัว
“ดะได้แล้วครับพี่!”ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้รู้สึกดีใจนิดๆ ด้วย ก็แค่ธงผืนเดียวที่ผมไม่ได้ต้องการสักนิด คนที่ต้องการคือพี่ทิวาต่างหาก
“ดีมาก แล้วกรูจะให้รางวัลทีหลังแล้วกัน ฮึๆ”
“ถึงแล้วมึงก็ลงมาสิจะได้ไปปักธง แม่งนั่งนิ่งหรืออยากต่ออีกสักรอบ”
“คือว่าผม......”
ผมลุกไม่ได้ครับเพราะขาผมมันอ่อนแรงไปหมด เพราะใครกันล่ะครับที่ทำให้ผทเป็นแบบนี้ >_<;
“มึงมีปัญหาอะไร!”
“ขาผมมันแกร็งไปหมดครับ ละแล้วผมก็....”ไม่ทันที่ผมจะพูดจบ ตัวผมก็ลอยแคว้งขึ้น พี่ทิวาอ้มผมลงมาจากเจ็ตสกีโดยไม่สนใครหน้าไหน แต่ผมสนครับเพราะผมอาย
“แบบนี้ก็ไม่ได้ผิดกติกาสินะ”
“พี่ครับวางผมลงเถอะผมเดินเองได้ครับ”
“เมื่อกี้มึงยังทำอิดออด อย่าดิ้นได้มั้ยกรูจะอุ้มมึงไปปักธงอย่าทำตัวถ่วงเวลากรู”
“ตะแต่ว่าพี่ครับ......”
“มึงห้ามแต่ กรูตัดสินใจแล้วถือว่าเด็ดขาด!”
ในที่สุดผมก็ได้ไปปักคนเป็นคู่ที่หกพร้อมกับสายตาคนนับร้อยที่จ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว ก็เพราะผมค้านพี่ทิวาแล้วว่าไม่ต้องอุ้มผมพี่ทิวาก็ไม่เชื่อครับ มีคู่ไหนบ้างที่ต้องอุ้มต้องแบกกันมาแบบนี้ แค่รอให้ผมปรับสภาพร่างกายตัวเองสักหน่อยผมก็เดินได้แล้วครับไม่ได้ต้องการให้พี่เค้าอุ้มผมให้ขายหน้าใครสักหน่อย แล้วทำไมผมต้องหัวใจเต้นแรงหน้าร้อนผ่าวด้วยละครับเนี่ย
“มึงอยากให้กรูอุ้มแล้วไม่ปล่อยก็ไม่บอก ฮึๆ ๆ”
“ปะเปล่านะครับ!”ผมพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองกอดคอพี่ทิวาเสียแน่นแถมยังเอาหน้าไซ้อกพี่เค้าอีก พอพี่ทิว่ทักผม ผมถึงได้สติคืนมาครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะครับ >/////<
“หรือมึงกำลังยั่วกูทางอ้อม”
“พี่คิดอะไรแบบนั้นครับ ผะผมไม่ได้....”
“เก่งนี่มึง กูคิดว่ามึงจะตายห่ากลางน้ำเพราะโดนกระแทกซะแล้ว”พี่กรณ์จู่ๆ ก็เดินมาจากไหนพร้อมกับพี่ดิน พี่วัชก็ไม่รู้ครับ แต่ดีแล้วครับผมกำลังต้องการคนอยู่เป็นเพื่อนที่นอกเหนื่อจากคนที่ไม่รู้จักซึ่งยังมองผมไม่วางตา
“ฮึ! กรูไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก”
“เดย์ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยเห็นหน้าซีดๆ”พี่วัชถามผมครับ
“ก็....ตกใจนิดหน่อยครับ แต่ตอนนี้ไม่เท่าไหร่แล้วครับ”
“ดีแล้วล่ะที่น้องเดย์ไม่เป็นอะไร พวกพี่ล่ะห่วงกลัวไอ้บ้าระห่ำนี่จะพาน้องไปตกน้ำตกท่าให้เจ็บตัว โล่งอกไปหนึ่งยก”พี่ดินพูดอย่างโล่งก่อนจะวางมือบนบ่าผมเหมือนให้กำลังใจเนืองๆ
“แล้วเกมส์ยังไม่จบอีกเหรอครับ?”
“ตามหลักการแล้ว....มันเพิ่งเริ่มได้เกมส์เดียวเองนะครับน้องเดย์ เหลืออีกตั้งหกคู่ที่ต้องแข่งกัน ^^”พี่ดินฉีกยิ้มให้ผมก่อนที่พี่กรณ์จะมากอดคอพี่ดินแน่น
“และคู่หนึ่งในหกก็คือคู่พี่กรณ์ไงล่ะน้องเดย์ครับ เห้อ....พี่คงต้องไปเตรียมตัวก่อนนะครับท่าทางกรรมการจะเรียกตัวแล้วล่ะ”พี่กรณ์พูดกวนๆ พลันหางตาก็มองพี่ทิวาที่ยืนนิ่งเป็นเสาไฟฟ้าแรงสูงก่อนจะเดินกอดคอพี่ดินหายเข้าไปในฝูงชน
“แม่งไอ้กรณ์ริอาจทำตัวเป็นคู่แข่งกรู”
“แต่ไอ้กรณ์ก็เพื่อนมึง จะจริงจังอะไรวะ”พี่วัชพูดขึ้นมองพี่ทิวาอย่างเหนื่อยใจ
“เออเพื่อนกรู มึงก็เพื่อนกรู ไอ้ดินก็เพื่อนกรู แม่ง! แต่ละคนดูทำตัว......”
“กรูไม่เคยเหนื่อยที่จะพูดกับใครเท่ามึงเลยล่ะ”
“เออ! มึงก็เหมือนกันกรูก็ไม่อยากเห็นหน้ามึงเอามากๆ เลยตอนนี้”
“ทำตัวเป็นเด็กนะมึง”พี่วัชขยับกรอบแว่นก่อนจะถอยหลังเดินกลับ แต่ก่อนไปก็หันมาพูดกับผมว่า
“โชคดีนะเดย์พี่จะเป็นกำลังใจให้ ^^”
“ครับ...”
“ครับบ้าครับบออะไรของมึง! ทำหน้าระริกระรี้นักเวลาเค้าดีด้วยหน่อย”พี่ทิวากลับมาเป็นพี่ทิวาคนเดิมอีกแล้วครับ ผมยิ้มก็ผิดด้วยเหรอครับ
“พี่ครับ!”
“จะเดินไปกับกรูดีๆ หรือจะให้กรูแบกมึงไปห๊ะ!”
ผมไม่ได้พูดอะไรแต่ผมมองพี่ทิวาด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจครับ
“ครับ...”ผมเดินตามพี่ทิวาเข้าไปในฝูงชนเพื่อฟังกติกาเกมส์ต่อไป ผมคิดไม่ออกเลยครับว่าผมจะตายก่อนเกมส์จะจบรึเปล่า ขนาดเกมส์แรกผมแทบจะเอาชีวิตไม่รอดอยู่แล้ว
“ยินดีด้วยกับทั้งหกคู่ที่ผ่านเข้ารอบมาได้นะครับ พวกคุณสุดยอด!”
“วู้วววววว! เย่ๆ เย่!!!!!!!!”
“และเกมส์ต่อไปนะครับ....คงอยากจะรู้ใจแทบขาดแล้วใช่มั้ยครับว่าจะเป็นเกมส์อะไรให้ระทึกกันอีก โฮ๊ะๆ ขอบอกไว้ก่อนเลยนะครับว่าเกมส์นี้ไม่ใช่เกมส์ธรรมดา เพราะถือว่าเป็นเกมส์ที่ตัดผู้แข่งขันให้ตกรอบครึ่งต่อครึ่งออกจากเกมส์กันไปเลยทีเดียว”
“โอ้วววววว!!!!”เสียงจากผู้ชมมีเอฟเฟคดังมาเป็นระยะๆ ครับ ผมตกใจกับเสียงโห่ด้วยครับเลยสะดุ้งโหยงจนตัวเข้าไปกระแทกกับพี่ทิวาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจ
“เป็นอะไรของมึง หรืออยากอยู่ใกล้กรูขนาดนั้น ฮึๆ”ไม่ทันที่ผมจะบอกปัดมือของพี่ทิวก็คว้าไหลผมหวับเข้าชิดกับแผงอกกว้างนั่นจมผมตาลายหน้าร้อนฉ่า ก่อนจะพลักตัวเองออกแต่มันไม่ง่ายเลยครับเมื่อพี่ทิวากลับกระชับวงแขนเข้าแน่นเรื่อยๆ ถ้าพี่ทิวาใส่เสื้อให้เรียบร้อย ผมคงไม่ได้รู้สึกอายมากมายขนาดนี้หรอกครับ
“อยากรู้กันแล้วใช่มั้ยครับเกมส์ต่อไปของเราคือเกมส์.....เกมส์.....เกมส์”
“..........”
“เกมส์ เกมส์จับไข่!!!!!”
“วู้วววววว!!!!! กรี๊ดดดดด!!!! เย่!!!!!”
“O.O;;;”
“แม่งง่ายกว่าที่คิด ฮึๆ !”
ตอนที่สิบอยากจะจุดพลุปุ้งปังฉลองสักหน่อย(ที่มาถึงขนาดนี้ได้) :-[
ช่วงนี้อากาศก็เปลี่ยนแปลงซะจนน่ากลัว
เลยทำเอาข้าพเจ้าไอคอกแคกแถมยังเป็นหวัดอีก นี่ก็ยังไม่หายแต่รื้อหัวมานั่งอัพจนได้
แถมเมื่อวานยังต้องใจหายกับเจ้าน้องชายตัวดีที่โทรมาบอกกับแม่ว่ากำลังตามจับโจร
ไอ้เราสงสัยโจรอะไรที่ไหน ดูหนังมากป่ะ แต่จริงๆ แล้วมันตามโจรขโมยจริงๆ ฮับ :a5:
เพราะก่อนหน้านั้นพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของข้าพเจ้าโดนงัดเบาะรถจักรยานยนต์เอาโทรศัพท์ กระเป๋าตังค์ไป
พอสองสามวันให้หลังเพื่อนพี่ชายดันเจอตัวโจรขโมยอย่างบังเอิญเพราะจำหน้าคุ้นๆ ในวันที่โดนดี
เลยพากันตามขี้รถจักรยานยนต์ตามกันไปสองคน ไปเฝ้าโจรขโมยที่สวนสาธารณะ
ที่มันเคยขโมยของๆ พี่ชายข้าพเจ้าไป โดยให้น้องชายข้าพเจ้าไปแจ้งตำรวจ สุดท้ายตำรวจเหมือนจะไม่เชื่อ
เลยต้องให้พ่อพี่ชายข้าพเจ้าจัดการ แรกๆ โทรไปตำรวจก็ยังไม่เชื่อกลัวกล่าวหากันผิดตัว
สุดท้ายต้องให้เพื่อนพ่อพี่ชานข้าพเจ้าช่วยโทรไปบอกอีกว่ารู้จักกับคนนั้นคนนี้(นายตำรวจที่หย่ายยยยย!)
เค้าจึงจะค่อยส่งคนมาดู สุดท้ายก็จับไอ้โจรนั่นได้ สอบปากคำมันไม่ยอมรับสารภาพ
แต่พ่อโดนตำรวจสายสืบจัดการเลยสารภาพออกมา(จัดการกันยังไงคิดดูเอาเน้อ :m29:)
มันคือคนขโมยจริงๆ สืบกันไปสืบกันมาได้คดีเสพยาเพิ่มมาด้วย ชักไปกันใหญ่
เพราะตำรวจมารู้อีกทีว่ามันเสพยาด้วย เลยใช่มันเป็นตัวล่อจับซะเลย
เห้อ....คนเราสมัยนี้หากินกันง่ายและสิ้นคิดกันจริงๆ
ข้าพเจ้าเลยอยากเตือนทุกท่านว่าโปรดจงระวัง เพราะภัยอยู่ใกล้ๆ ตัวเรามากเลยทีเดียว
พล่ามมายาวเหมือนอัดอั้น ยังไงก็ขอพักไว้แต่เพียงเท่านี้ เอวังก็เป็นด้วยประกาลฉะนี้ สาธุ! :call:
ปล. พบกันตอนที่ 11 นะฮับ อิอิ ^^ :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
ทำไมรู้สึกว่าทิวาไม่ค่อยโหดเหมือนที่ปากพูดเท่าไหร่แฮะ
สงสัยจะหลงเสน่ห์น้องเดย์เข้าแล้วจริงๆ
-
เกมส์จับไข่!! O.o"
-
อิอิ
เกมส์จับไข่
:laugh: :laugh:
รออ่านๆ
-
น่าเล่น
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ไรเตอร์
-
เค้าจะรอจับไข่!!!!!! :laugh:
-
สงสารเดย์ ทิวามันบ้าสุดๆ
แล้วเดย์ต้องไปจับ...ไข่.....อะไรหว่า?
-
อยากอ่านต่อไวๆ เกมส์ "จับไข่" จับไข่อะไร อิอิ
-
ชอบคะ มาต่อไวๆๆนะคะ
-
รอดูเกมส์ต่อไป
-
แต่ละเกมส์ :เฮ้อ:
-
อ่านะ ชื่อเกมส์เเบบว่า...
รออ่านคะ
-
:a5: :a5:
-
หือ....เกมส์อะไรเขา
-
เกมส์จับไข่ ??? แค่ชื่อก็น่าฉงนแล้ว ที่สำคัญจะจับไข่อะไรอ่ะ?
ไข่เป็ด ไข่ไก่ ไข่นกกระทา ไข่นกกระจอกเทศ ???
-
รอดูเกมต่อไป
-
แล้วเกมส์ต่อไปจะเล่นยังไงเนี่ย
-
รอฉากน้องเดย์โดน..... :-[
-
จับไข่!! :a5:
เป็นเกมส์ที่น่ารอคอยจริงๆ :z1:
-
แค่ชื่อเกม ก็เสียวแล้วอ่ะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เกมส์จับไข่ ... ฮิ้ววว :laugh:
ปล.สังคมสมัยนี้แย่ๆ ตำรวจก็ไม่ต่างกับโจรเท่าไรหรอก ดีๆก็มีน้อยซะเหลือกัน ขนาดเจอโจรแล้วมันยังจะไม่จับ แล้วงี้พวกคุณๆเมิงทั้งหลายจะมาเป็นตำรวจทำไมให้เสียงบประมาณรัฐ
-
อะไร อ่านแล้วงง กับคนเขียน เปิดเรื่องมาก็ใส่เอาๆๆๆ บายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ลาก่อนนนนน
-
เดย์ ไฟท์ติ้งๆ
-
หลงแล้ว หลงแล้ว หลงแล้ว >>>โดนสะกดเรียบร้อย ^^!!
พี่ทิวา เถื่อน....หุหุหุ
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
:impress2:รอลุ้นเกมส์ต่อไป
ชื่อเกมส์ชวนลุ้นมาก
-
:a5: จับไข่ !! :z1:
-
o22 o22จับไข่
เค้าจะจับกันยังไงล่ะเนี่ย :really2: :really2: :really2:
-
ตอนที่ 11 เกมส์จับไข่เริ่มขึ้นแล้ว :a5:
“อยากรู้กันแล้วใช่มั้ยครับว่าเกมส์มันเป็นยังไง มันไม่ยากเลยครับแค่ให้คู่ของคุณจับไข่ให้อีกฝ่าย!”
“กรี๊ดดดดด!!!!! วู้วววววว!!!!”เสียงเชียร์แทบคลั่งของผู้ร่วมงานดังก้องไปทั่วทั้งชายหาด ส่วนตัวผมแล้วกำลังตั้งสติไม่ให้หลุดลอยครับ แต่หางตายังแอบชำเลืองมองพี่ที่วาที่กระตุกยิ้มอยู่เงียบๆ จนน่ากลัวครับ
“ให้ตายเถอะ! แม่งเกมส์เชี่ยไรวะกรูตกใจนะเฟ้ย!”ตอนนี้พี่กรณ์กับพี่ดินกระเถิบมาอยู่ใกล้พวกเราครับ ผมหันไปเห็นเพราะเสียงสบถด่าของพี่กรณ์
“อย่างกับมึงตกใจคนเดียว แต่ตามหลักการแล้วมันไม่ได้เป็นอย่างที่มึงคิดก็ได้”พี่ดินโต้ด้วยท่าทีนิ่งๆ สายตาจ้องมองโฆษกไม่วางตา
“มันแน่อยู่แล้ว แม่งใครจะอยากจับไข่มึงวะ!”ไอ้แค่คิดในใจไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ที่พี่กรณ์พูดมันออกมาจะตรงเกินไปรึเปล่า เกรงใจคู่ข้างๆ อย่างผมบ้างก็ได้ครับ =_=;;
“ฮาๆ ฮาๆ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดกันนะครับ เราไม่ได้จะให้แต่ละคู่ทำอนาจารอย่างที่คิดหรอกครับ แหม! ก็ท่าทางจะเหลือแต่หนุ่นเนื้อแน่นกันทั้งนั้นที่ผ่านเข้ารอบกัน เอาล่ะครับมาฟังกติกากันให้ชัดๆ และกระจ่างแจ้งกันเลย!”โฆษกส่งไมล์ให้อีกคนพูดซึ่งดูท่าทางแล้วจะเหมือนเป็นโฆษกตัวช่วยครับ เป็นผู้ชายหุ่นดีที่อายุก็ไม่ได้มากนักถือว่ายังหนุ่มอยู่ครับ
“ครับ! สำหรับกติกา.....ผมอเล็กส์จะมาบอกพวกคุณเองครับ เราจะมีผ้าสีขาวให้คุณหนึ่งผืน นั่นสำหรับผูกตาคู่ของคุณหนึ่งคน จะเป็นใครก็ได้ตามที่คุณตกลงไว้ และสำหรับผู้ที่ถูกปิดตา จะเป็นคนเดินไปยังจุดที่เราเตรียมไว้คือห่างจากเส้นชัยหนึ่งร้อยเมตร และแน่นอนว่าผู้ที่ปิดตาจะไม่เห็นเส้นทาง เราจึงให้คู่ของคุณที่รออยู่ตรงเส้นชัยสามารถแหกปากบอกทางได้อย่างเต็มที่เลยครับ เพื่อให้คู่ของคุณไปจับไข่ในโหลที่เราเตรียมไว้ แต่ตอนนี้ทุกท่านคงจะไม่ได้เห็นโหลไข่ของเราหรอกนะครับ เพราะเราจะตั้งโหลหลังจากคู่ของคุณปิดตาแล้ว เมื่อผู้ที่ปิดตาจับไข่ในโหลได้แล้ว มันไม่จบแค่นั้นครับให้คุณเอาไข่ที่ได้กลับมาหาคู่ของคุณด้วยตัวเองให้ได้ จำไว้นะครับว่าคู่ของคุณ ผิดคู่เมื่อไหร่ you lose! แต่ตอนกลับห้ามคู่ใดคู่หนึ่งส่งเสียงเด็ดขาดนะครับ เพราะคุณจะถูกปรับแพ้ทันที!”
“โว้ววววว!!!! กรี๊ดดดดด!!!! สู้ๆ!!!!!!”
“และมีอีกหนึ่งข้อครับที่คุณไม่ควรระเริงใจง่ายๆ นั่นคือเราจำกัดเวลาเพียงแค่ 10 นาทีเท่านั้น หากเลยไปถือว่าคุณแพ้ หากทุกคู่ไม่สามารถทำได้ถือว่าเกมส์นี้จบครับ ไม่มีผู้ชนะ!”
“แม่งโหดชิบ จับไข่แค่นี้เล่นเอากรูอาจแพ้ตั้งแต่ไม่ทันถึงไข่”พี่กรณ์บ่นอีกแล้วครับ
“งั้นมึงก็รีบแพ้ๆ ไปซะ ไอ้ขี้แพ้!”
“พี่ทิวาครับ!”
“เออ! กรูจะดูว่าหมาตัวไหนจะแพ้หรือชนะแล้วกัน”
“พี่กรณ์ครับ...”
“ไม่เป็นอะไรหรอกน้องเดย์ จะให้กำลังใจพี่ใช่มั้ย ของคุณมากๆ จุ๊บ!”
พะพี่กรณ์...พี่กรณ์คว้าต้นคอผมเข้าไปใกล้พี่เค้าก่อนจะใช้ริมฝีปากสัมผัสเบาๆ ตรงหน้าฝากผมครับ แบบนี้มันเหมือนยั่วโมโหพี่ทิวาทางอ้อมเลยครับ!
“แม่งมึงไอ้สัดกรณ์!!!!”
“ไปนะ ฮึๆๆ”พี่กรณ์ไม่น่าทำแบบนั้นเลยครับ ทำไมพี่ๆ แต่ละคนถึงชอบสร้างปัญหากันจริงจังอะไรขนาดนี้ผมไม่เข้าใจเลยครับ ผมอยากจะบ้าตายเพราะคนที่เดือดร้อยจริงคือ....
“เมื่อกี้มึงให้ท่ามันใช่มั้ย แม่งมึงอยากโดนก็ไม่บอกกรูดีๆ ให้จบเกมส์ก่อนเถอะมึงกับกรูมีเรื่องสะสางกันให้ยาวเป็นหางว่าวสามวันสามคือก็ไม่จบ”ผมเห็นพี่ทิวากำหมัดแน่นจนเอ็นปูดเหมือนกำลังเก็บกักอารมณ์ไว้สุดๆ
“ผมไม่ได้!”
หมับ!
“อยู่นิ่งๆ อย่าให้กรูทำลำบาก”
“อะไรกันครับพี่ผม....”
“มึงต้องเป็นคนจับไข่!”ผมไม่รู้ว่าพี่ทิวาไปได้ผ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ หรือเพราะผมมัวแต่พูดและสนใจพี่กรณ์กับพี่ดินเลยไม่ทันสังเกต เพราะตอนนี้พี่ทิวากำลังจับผมมัดปิดตาอยู่ครับ ผมยังไม่ทันตังตัวเลยนะครับ แถมตอนนี้มันมืดไปหมดแล้วผมจะเดินยังไงละครับ ความมืดกับผมมันไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่หรอกนะครับ ><
“พี่ครับผมมองไม่เห็น ผมคงทำไม่ได้...”
“มึงนี่ยอมแพ้ตั้งแต่ไม่ทันแข่งได้ไงวะ แม่งหัดทำตัวให้เข้มแข็งเข้าบ้างเป็นมั้ย กรูน่าจะบอกพ่อกับแม่มึงจริงๆ ว่ามึงแม่งหญิงสัด!”
“ผมกับพี่เราคนละคนกันอย่าเอาไปเปรียบเทียบกันสิครับ เหวออออ!”
“..........”
“พี่ครับผมมองไม่เห็น!”ตอนนี้ผมถูกพี่ทิวากระชากลากตัวตามพี่เค้าไปโดยที่ผมมองเห็นแค่ความมือมิดก็เท่านั้น จะเดินแต่ละก้าวความมั่นใจมันแทบเหลือศูนย์ ผมกลัวจริงๆ ครับผมทำไม่ได้แน่นอน
“มึงไม่เชื่อใจกรูรึไง”มือจากที่จับแขนผมเลือนลงมากอบกุมฝ่ามือของผมที่เย็นเฉียบ ผมรู้สึกถึงความอุ่นจากฝ่ามือพี่ทิวาอย่างรู้สึกได้ชัดเจน มือพี่ทิวาบีบมือผมแน่นก่อนจะผ่อนแรงออกทีละน้อย ผมไม่รู้หรอกครับว่าตอนนี้สีหน้าพี่ทิวาจะเป็นยังไง
"คือว่าผม...."
ผมบอกไม่ได้หรอกครับว่าผมจะเชื่อใจพี่ได้จริงๆ รึเปล่า
“มึงต้องเชื่อใจกรูนี่คือคำสั่ง ห้ามไปฟังเสียงใครทั้งนั้นนอกจากเสียงของกรูเข้าใจมั้ย”ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ตรงหน้าพร้อมกับเสียงที่หนักแน่นจากพี่ทิวาอยู่เพียงใกล้ ผมได้แต่ก้มหน้าอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง
“แค่นี้ทำได้มั้ย....”เสียงเรียบเอ่ยถามจากปากพี่ทิวา ในหัวของผมตอนนี้มันเงียบไปหมดครับแม้เสียงดนตรีที่บรรเลงเสียงดังลั่นผมก็แทบจะปิดกั้นไม่ได้ยินมัน มีเพียงเสียงพี่ทิวาที่อยู่ตรงหน้าและเสียงสาดซัดของคลื่นที่กระทบกับฝั่งเป็นระยะเท่านั้น
“ผะผม...พี่ทิวาครับ”ไม่รู้ทำไมผมกำลังจะร้องไห้อีกแล้ว
“รับปากกรูสิว่าจะทำให้ถึงที่สุด”
“คะครับ...ผมจะพยา...อุ๊บ!”คำพูดของผมที่พยายามเปล่งออกมาให้คนตรงหน้ารับรู้ กลับถูกดูดกลืนด้วยริมฝีปากของคนตรงหน้าที่ประทับลงมาด้วยความจงใจ ผมเปิดตากว้างภายใต้ผ้าผืนสีขาวที่ปิดทับดวงตาไร้ซึ่งการมองเห็นด้ายร่างกายที่เกร็งสั่น ผมไม่สามารถเห็นใบหน้าและสีหน้าของพี่ทิวาได้ ผมสัมผัสได้เพียงรสจูบที่กำลังเล็มเลียริมฝีปากของผมอย่างดื่มด่ำและพี่ทิวากำลังใช่ลิ้นล่วงล้ำกล้ำกรายเข้ามาในปากของผมที่เผยอเสมือนตอบรับจูบอันดูดดื่มตรงหน้าก่อนที่ลิ้นอุ่นจะดุนลิ้นผมที่พยายามหลีกหนีผู้บุกรุกที่แปลกหน้าไปมา
“ฮืออออ...ฮึก...”ผมพยายามผลักไสคนตรงหน้าและเปล่งเสียงที่อยากจะพูดใจแทบขาดออกมา เพราะตอนนี้ผมไม่รู้ว่าคนอื่นหรือใครจะมองเรายังไงน่ะสิครับ ถึงผมจะปิดตาไม่สามารถมองเห็นได้ แต่ผมก็ยังอายอยู่ดีซึ้งใครๆ ก็คงรู้กันว่าเป็นผม
“ชักจะตอบสนองกรูได้ดีนี่ ฮึๆ แบบนี้ก็น่าสนุกดี”
“พะพี่ทำอะไรของพี่กันครับ!”
“ก็จูบให้กำลังใจมึงไง กรูเห็นมึงไม่มั่นใจ”
“แต่กำลังใจใช่ว่าจะต้องทำแบบนี้นี่ครับ”ผมโวยโดยที่ไม่รู้ว่าพี่ทิวายืนอยู่ตรงไหนกันแน่
“หรือมึงจะเอามากกว่านี้งั้นเหรอ....”
“ผมไม่.....”
“เตรียมตัวได้แล้ว”นิ้วที่เรียวยาวของพี่ทิวาปาดตรงมุมปากของผมที่เปียกชื้นเพราะของเหลวที่มาจากการจูบเมื่อครู่ ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลยครับเมื่อรับรู้ถึงความอ่อนโยนเพียงชั่วครู่จนหัวใจดวงน้อยเต้นโครมขึ้นมาอีกครั้ง
ตอนนี้ผมถูกพามาประจำที่ตรงเส้นชัยเรียบร้อยแล้วครับ พี่ทิวาอยู่ข้างหลังผมและกุมบ่าทั้งสองข้างของผมไว้ ผมจึงรู้สึกไม่ประหม่านัก แต่ยังไงก็ตื่นเต้นอยู่ดีล่ะครับ
“โหลไข่เตรียมเรียบร้อยแล้วครับ รอสัญญาณก็เดินหน้าได้เลยนะครับ นับ three two one Go! ปุ้ง!”
“เอียงขวาแล้วเดินตรงไปสิบห้าก้าว!”พี่ทิวาบอกผม ผมพยักหน้าก่อนจะทำตามที่พี่ทิวาบอกอย่างเคร่งครัด เสียงโห่เชียร์มันทำให้ผมประหม่ามากๆ เลยครับ แถมมีเสียงบอกทางจากคู่อื่นอีกยิ่งทำให้ผมสับสนครับ
“พี่ทิวาครับ!!!!”ผมตะโกนเรียกชื่อพี่ทิวาด้วยความหวาดกลัว
“ตั้งสมาธิ! เดินไปอย่าหยุดไม่ต้องไปฟังอะไรทั้งนั้น!”
“คะครับ!”
“เลี้ยวขวาสี่สิบห้าองศา เดินไปห...ก้าว! แล้วเลี้ยวซ้ายยกขาก้าวสูงๆ ได้ยินมั้ย!!!!”
ผมเดินมาเรื่อยๆ ตามสเต็ปแรกก็ได้ยินเสียงพี่ทิวาตะโกนมาอีกครั้งครับ แต่ผมได้ยินไม่ชัดและเค้าก็เพิ่มกติกามาด้วยว่าพูดอะไรก็ได้แต่ห้ามถามทวนประโยคเด็ดขาด แล้วผมจะทำยังไงดีครับ หกหรือห้าก้าวกันแน่ ผมเลยตัดสินใจเดินไปห้าก้าวครับ แล้วเลี้ยวซ้ายยกขาก้าวสูงๆ
“ผลัก! ”ผมคิดผิดครับ มันน่าจะหกก้าว เพราะผมดันพลาดสะดุดกับเชือกที่ขึ้งจนตึงทำให้ผมสะดุดล้มลงเล่นเอาข้อศองของผมรับน้ำหนักตัวเองเต็มๆ เลยครับ เจ็บมากครับรู้สึกเหมือนมีเปลือกหอยบาดข้อศอกผมด้วยครับ แต่แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกครับไกลหัวใจ ผมยังไหวเลยลุกขึ้นอีกครั้งครับ
“พี่ครับบอกทางผมหน่อยครับ!!!”
“..........”เสียงพี่ทิวาเงียบไปจนผิดสังเกตจนทำให้ผมต้องตะโกนออกไปเป็นรอบที่สอง
“พี่ทิวา!”
“เดินตรงไปสามก้าว! เลี้ยวขวาแล้วเดินต่อไปอีกสิบก้าว!”
ผมเดินไปตามพี่ทิวาพูดครับ และเหมือนผมจะเดินชนกับใครคนนึงด้วยครับ อีกฝ่ายเหมือนจะไม่สนใจผมเดินกระแทกผ่านผมไปอย่างเฉยเมยไม่มีแม้แต่เสียงขอโทษแถมผมยังสะดุดขาคนที่ผ่านไปเมื่อกี้อีกด้วยครับ พยายามทรงตัวโดยถอยหลังไปสามก้าวก่อนจะรู้สึกเหมือนมีท่อนไม่ท่อนใหญ่วางดักไว้ข้างหลังเลยทำให้ผมหงายหลังล้มลงไปไม่เป็นท่าเลยครับ
“ฮึก!”
ข้อเท้าผมรู้สึกจะเจ็บด้วยครับแต่ก็ยังพอเดินไหว คนอื่นทำได้ผมก็ต้องทำได้สิครับ จะมาแพ้กลางคันได้ยังไง ผมไม่ใช่คนขี้แพ้อย่างพี่ทิวาพูดนะครับ!
“ขะขอโทษครับพี่! บอกทางผมใหม่อีกรอบนะครับ!”
“..........”
“พี่ครับเร็วสิครับ!”
“แม่งกรูไม่แข่งมันแล้วเกมส์บ้าบออะไรวะ! ปล่อยกรูนะเว้ย!!!!”ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมได้ยินเสียงพี่ทิวาโวยวายดังลั่นจนคนฮือฮากันยกใหญ่
“ไม่ได้นะครับนอกจากคนที่อยู่ในเกมส์จะขอยกเลิกเดินออกมาจากสนามด้วยตัวเอง คนอื่นกำลังแข่งอยู่นะครับ!”
“กรูไม่สนพวกมึงได้ยินมั้ย แม่ง! ปล่อย!”
“ผมไม่มีทางยอมแพ้กลางคันหรอกครับ พี่ทิวา! บอกทางผมสิครับเวลาไม่รอท่าแล้วนะครับ!”ผมเดินกะเผกพยายามคลำหาทางไปด้วยตัวเองเพราะพี่ทิวากำลังเริ่มเอาแต่ใจตัวเองอีกแล้วครับ และดูเหมือนว่าจะมีบางทีมไปได้ครึ่งทางแล้วด้วยครับ
“มึงเปิดตาแล้วออกมาจากสนามซะ กรูไม่สนเกมส์งี่เง่านี้แล้วได้ยินมั้ย!”
“ไม่ครับ ไหนพี่บอกว่าอย่าขี้แพ้ไงล่ะครับ พี่ทำแบบนี้ก็เท่ากับที่ผมพยายามก็สูญเปล่าสิครับ!!!!”ถึงพี่ทิวาจะไม่บอกทางผมก็ไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองยืนนิ่งได้หรอกครับ ผมจะหาทางไปเองก็ได้ครับ ผมเหมือนจะเดินมาติดขอบทะเลแล้วครับ เพราะรู้สึกถึงคลื่นที่ซัดน้ำกระเด็นใส่ตรงเขาผมจนมันแสบ ท่าทางจะมีแผลถลอกเล็กๆ ครับ และก่อนหน้านั้นผมก็ล้มคว่ำไม่รู้กี้ครั้งกับหลุม และขอนไม้
“มึงนี่งี่เง่ากรูบอกให้ออกมาไงล่ะ! ปล่อยกรูสิเว้ยยยยย!!! กรูจะไปลากคอมันออกมา กรูไม่เล่นแม่งมันแล้วเกมส์เชี่ยๆ แบบนี้”
“พี่จะให้ผมเดินไปเองใช่มั้ยครับ!!”
“มึงนี่ดื้อด้านนนนน!”
“..........”
“ไปทางขวาสิวะ! มึงจะลงไปตายห่าในน้ำรึไง!”
“ครับ!”แค่ได้ยินเสียงพี่ทิวาบอกทางผม ผมก็รู้สึกดีใจแล้วครับ ผมจะไปจับไข่ให้ได้แล้วเอามาให้พี่ให้ได้ครับ
ตอนนี้ผมทำได้แล้วครับผมสามารถจับไข่ในโหลมาได้แล้วครับ ถึงเส้นทางมันจะทำให้ผมเจ็บตัวไปบ้างก็เถอะ แต่ตอนนี้ผมกำลังเดินกลับมาทั้งๆ ที่ไม่มีใครบอกทางได้ครับ ถึงจะล้มบ้าง สะดุดบ้างผมก็ไม่ท้อหรอกครับก็พี่ทิวาอยากจะชนะนี่ครับผมจะทำให้ได้เลยคอยดู
“หยุดตรงนี้นะครับ สิ้นสุดการเดินแล้วครับแต่อย่าเพิ่งเปิดตาออกนะครับ เราจะให้คุณเดินไปหาคู่ของคุณด้วยตัวคุณเอง เราจะมีผู้แข่งขั้นทั้งหกคน ยืนอยู่ข้างหน้าเชิญเดินไปหาคู่ของคุณได้ครับ แต่ห้ามสัมผัสถึงตัวเด็ดขาดจนกว่าจะแน่ใจว่าใช่แล้วถึงสัมผัสและยืนไข่ให้คนตรงหน้าได้ครับ แต่ห้ามเปิดตาจนกว่าไข่ที่นำมาได้จะถูกเปิดออกทำนายผลนะครับ ไปได้ครับ!”
หาคู่งั้นเหรอครับ คนตั้งหกคนผมจะรู้ได้ยังไงครับว่าพี่ทิวาคนไหน และนี่มันเป็นการเสี่ยงดวงชัดๆ เลยครับ ผมไม่มีทางรู้ได้เด็ด
แต่....ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วครับผมจะพยายามให้ถึงที่สุด ผมตัดสินใจเดินไปข้างหน้าก่อนจะหยุดยืนนิ่ง และชั่งใจคิดอีกหน่อยแล้วเปลี่ยนใจไปเป็นอีกคนที่อยู่ถัดด้านซ้ายซึ่งมีคนนำทางจัดแจงให้ผมไปยืนต่อหน้าคนๆ นั้นครับ
พี่ทิวาครับพี่อยู่ไหน ทำยังไงผมถึงจะรู้ว่าเป็นพี่ครับ
ผมกำไข่ในมือแน่นก่อนจะหลับตานิ่งอย่างใช่สมาธิครับ
ฟิ้ว.....ลมทะเลและความสงบกำลังทำให้ผมทบทวนคิดหนักจนสมองแทบจะระเบิด แต่แล้วกลิ่นโลชั่นและโคโลนที่คุ้นเคยก็ผ่านมาแตะจมูกผมเข้าให้ครับ และตอนนี้ผมก็เริ่มรู้สึกแล้วครับว่าพี่ทิวาอยู่ตรงไหน!
หมับ! และผมก็มั่นใจว่าใช่ครับ ไม่ผิดแน่ๆ
“พี่ครับ!”ผมตัดสินใจเดินเลยไปอีกก้าวทางด้ายซ้ายก่อนจะตัดสินใจกระโดดกอดคนข้างหน้าด้วยความดีใจจนน้ำตามันเอ่อไหลออกมาจนได้ หัวใจผมมันกำลังบอกผมว่าผมเก่งที่สุดเลยครับ และสิ่งที่ทำให้ผมมั่นใจอีกว่าใช่พี่ทิวาและผมก็เลือกไม่ผิดตัวนั่นคือ....
“มึงมันตัวดื้อด้าน!”ก่อนที่ผมจะโดนอ้อมแขนกว้างของพี่ทิวาสวมกอดตอบรับผมอีกที ผมรู้สึกอุ่นใจมากเลยครับ ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องดีใจอะไรมากมายขนาดนี้ด้วย
“พะพอแล้วล่ะครับพี่ นี่ครับผมเอามันมาได้แล้ว เปิดดูนะครับ....”ผมผลักพี่ทิวาเบาๆ ทั้งที่ยังถูกผูกตา ก่อนจะยื่นวัตถุใบกลมๆ ในมือที่ถนอมมาอย่างดีให้คนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่แอบเปื่อนน้ำตา
“อืม...”
“มันอาจจะสกปรกหน่อยนะครับ....เพราะผมไม่ระวังทำมันเปื่อนเอา...”
“........”
“เปิดยังครั.....อุ๊บ!”ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรจูบที่กระทันหันก็ประกบปากผมอีกแล้วครับ ถึงกับทำให้ผมนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ หัวใจดวงน้อยๆ แทบหลุดลอยไปเลยครับ
“WIN ว่ะ!”พี่ทิวาตอบผมก่อนจะแกะผ้าผูกตาให้ผม ซึ่งตอนนี้ผมได้เห็นใบหน้าที่ชัดเจนของพี่ทิวาอีกครั้งแล้วครับ พี่ทิวายิ้มให้ผมอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน รอยยิ้มที่ไม่มีแม้แต่คราบคนใจร้ายมันเป็นรอยยิ้มที่หวานที่สุดเลยล่ะครับ ผมมองรอยยิ้มนั่นด้วยแววตาที่เปิกกว้าก่อนจะถูกดึงสติให้กลับมาพร้อมกับเสียงนกหวีดครับ!
“หมดเวลาแล้วครับ และเราก็ได้คู่ที่ชนะทั้งหมดสองคู่ครับ คือสีฟ้า(ผมกับพี่ทิวา) และสีเขียวครับ(คู่ชายกับชายอีกคู่นึ่งที่มาก่อนผมได้แป๊บนึงครับ) เป็นที่นาตกใจมากนะครับที่ปีนี้เรายังไม่สามารถตัดสินผู้แพ้ชนะภายในสองเกมส์ได้”
“วู้วววววว!!!! เย่!!!!!!”
“แต่ไม่ต้องห่วงครับ เกมส์ต่อไปได้รอคุณอยู่แล้ว แล้ว แล้ว(เอคโค่)”
“ยะยังไม่จบอีกเหรอครับ”
“หรือจะยอมแพ้ดีล่ะ กรูให้มึงตัดสินใจ”
“พี่ทิวา....”ผมกอดตัวเองเพราะรอยช้ำและแผลตามตัวนิดๆ หน่อยๆ เอาไว้ก่อนจะต้องแปลกใจกับสิ่งที่พี่ทิวาพูดขึ้น ก็ไหนพี่ทิวาบอกว่าอยากจะชนะไงล่ะครับ แต่แบบนี้มันหมายความว่ายังไง?
“กรูพูดจริง”พี่ทิวาพูดแต่สายตาไม่ได้มองมายังผมครับ
“(>_< )( > < )(> < ) ผมจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาดครับ!”
นั่นคือสิ่งที่ผมตัดสินใจเองครับ ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงพูดออกไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่ผมมีโอกาสแล้วที่จะยุติเกมส์พวกนี้แต่ผมไม่ทำเองครับ ผมจะเอาที่หนึ่งมาให้ได้ครับ
“อย่ารอช้าเลยครับพบกับเกมส์ที่จะตัดสินแพ้ชนะได้เลยครับผม!”
“OoO;”ผมครับ
“=_= มึงตัดสินใจจะเล่นต่อเองนะไอ้ตัวดื้อด้าน”พี่ทิวาครับ
ถอนตัวไม่ทันแล้วใช่มั้ยครับ!
....................................................
ฮูล่าฮูล่าๆ จบไปแล้วอีกหนึ่งตอน
ด้วยความปราบปลื้มใจ แต่ไหงเกมส์มันยังไม่จบเพียงเท่านี้
ตอนหน้ามีมาให้ลุ้นกันอีกฮับว่าจะเป็นเกมส์อะไร แต่รับรองชี้ชะตากรรมทั้งคู่แน่ๆ ฮับ o13
ปล.1 ขอบคุณอีกครั้งฮับที่ติดตามกันมาจนถึงตอนที่ 11 แล้ว :sad4:
ปล.2 ข้าพเจ้าอาจบ่นเหมือนคนแก่ให้งงๆ กันไปบ้าง และพล๊อตเรื่องไม่ได้ดั่งใจใคร....ก็ขออภัยนะฮับ :z3:
ปล.3 หลงกันเข้ามาแล้ว อย่าทิ้งกันไปง่ายๆ นะฮับ เดี๋ยวจะเหงา :m15:
แล้วพบกันใหม่ตอนหน้านะฮับ(จะรีบปั่นให้อ่านกันฮับ^^) :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:o8: ภายนอกเค้าอาจจะร้ายน่ะ แต่ลึกๆข้างใน เรายังต้องค้นหาตัวตนเค้าต่อไป .... ว่าที่แท้แล้วเค้าเป็นคนยังไงกันแน่
-
o13สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทิวาเปลี๊ยนไป๋
แบบนี้เดย์ยิ่งไปไหนไม่รอด
แค่เจอกันไม่กี่วันยังจำกลิ่นกันได้ขนาดนี้ :m3:
-
ทิวาชอบเดย์แล้วใช่มะนี่ เดย์ก็ดูท่าจะชอบทิวาแล้วเช่นกัน :impress2: :impress2: :impress2:
สู้ๆนะทามะจัง :L2: :L2: :L2:
-
น้องเดย์สู้ ๆ
ทิวาก็ห่วงน้องใช่ไม หึหึ
-
:really2:เกมส์หน้าเกมส์อะไรน้อ อยากรู้
-
ชอบอ่ะ ><
รออ่านเกมส์หน้านะ ตัดสิน ตัดสิน !!
-
มารอลุ้นเกมส์หน้า
ทิวากะน้องเดย์ จะได้เล่นเกมอะไร
:sad4: :sad4:
-
น้องเดย์สู้ ๆ
-
เดย์มุ่งมั่นอยากให้ทิวาชนะจนตัวเองต้องเจ็บ
แต่ไม่คิดว่าทิวาจะเป็นห่วงขนาดนี้
-
:impress2: :impress2:
ดีที่ทิวายังห่วงเดย์
นึกว่าจะใจร้ายเป็นอย่างเดียว
-
เดย์ ไฟท์ติ้งๆ
-
+1(คะแนนที่ 11 อิอิ) ให้จูบเรียกขวัญเดย์กลับมาหาไอ้เชรี่ยโหด ปากไม่ตรงกะใจ
เห็นน้องเค้าถลอกปอกเปิกแค่นี้ ทำเป็น...โด่
ไอ้ทิวา อิ๊วๆๆ
-
อ๊ากกกก
พี่ทิวาทำเราหลง -..-
ถึงเองจะเลว แต่เอ็งก็ยังแคร์น้องเดย์สินะ :-[
ชอบตอนที่ทิวาบอกให้เดย์หยุดเล่นมากเลย ><
ห่วงเดย์ก็บอกมาดิ๊ ทำเป็นเก๊ก 555 :laugh:
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ :call:
รักไรเตอร์ค่ะะ :กอด1:
-
นายทิวาใจแกว่งแล้วล่ะซี้ ฮึ... จูบเอ๊า จูบเอานะยะ
น้องเดย์..จูบคืนเลย อย่าให้ได้เสียเปรียบเชียว 555
-
^^
-
ขอบคุณคะ มารออ่านต่อคะ
-
สู้ๆนะเออ
o13
-
มีเป็นห่วงด้วย
-
ตอนนี้น่ารักดีอ่ะ
รออ่านค่ะ :L1:
-
สู้ต่อไปครับ
-
เกมส์ตัดสินกำลังจะเริ่ม
-
ว้าว ๆ สนุกจังครับ ลุ่น ๆ มาต่อเร็ว ๆ นะครับ ขอบคุณครับ
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์
ตามอ่านทันแล้ววววววว :angry2:
มารอตอนต่อไปค่อค่ะ :m1:
ก็หลงเข้ามาแล้ว - -* ไม่ทิ้งกันไปหรอกค่ะ :กอด1:
และเรื่องนี้คุณทามากิแต่งสนุกดีออกไม่งงเลยนะ o13
รักคนเขียนค่ะ :กอด1: :L2:
ปล.เดย์&ทิวา Fight !!! :fire:
:oni1:
-
โอ้...เป็นครั้งแรกนะค่ะ ที่ดิฉันรู้สึกว่า ทิวาเป็นห่วงเดย์จริง ๆ ( จริงจากใจเลย )
ทนเห็นน้องเดย์ได้รับบาดเจ็บต่อหน้าต่อตาไม่ได้ ( ส่วนเจ็บที่แล้ว ๆ มา ทิวามันไม่นับล่ะมั้ง? )
จากเกมส์จับไข่ (สื่อรัก สานใจ) แม้น้องเดย์จะถูกปิดตา แต่หัวใจของทั้งคู่ก็เข้าใกล้กันมากขึ้น
เกมส์แรกกีฬาเอ็กซ์ตรีม เกมส์สองกิจกรรมเชื่อมสัมพันธ์ เกมส์สามมันจะเป็นอย่างไงเนี่ย?
ไม่ได้บอกใบ้อะไรไว้ก่อน ยิ่งคาดเดาไม่ถูก รอลุ้นตอนหน้าล่ะกัน...
-
รอลุ้นเกมส์ต่อไปครับ
-
พยายามดีมากเลยคับ
เป็นกำลังใจให้ในเกมส์สุดท้ายนะคับ
[/color]
o13 o13 o13
-
:z3: พี่ทิวา แหมๆ เหงน้องสะบักสะบอมหน่อย ดิ้นเร่าๆเลยนะ o18 ชอบน้องแล้วอิเดะ :laugh:
กว่านะจบเกม เดย์เปลืองตัวได้อีก5555 :z1:
-
อยากอ่านต่อเร็วๆจัง
ยังไงก็มาเร็วๆน้า อยากรู้จะแข่งอะไรต่อไป
-
ต่อไปเกมอะไรหว่า :call:
-
แวะเข้ามาดูตอนสายๆ :m3:
รออ่านอยู่นะค่ะๆๆๆๆๆๆๆ :oni2:
:oni1:
-
อยากให้ไรเตอร์อัพทุกวัน TT :sad4:
(แอบแรงตรงนี้)
(แดดิ้นนนน)
จะลงแดงตาย 5555 :z10: :z3:
-
ตอนที่ 12 เกมส์ตัดสิน :fire:
ฝูงคนค่อยๆ แหวกตัวออกกระจายเป็นวงกลมเสมือนม่านที่แหวกออก เผยให้เห็นแก้วไวท์ใบสีใสคล้ายคริสตัลมียอดสูงเทียมฟ้าที่เรียงกันเป็นเจย์ดีสิบชั้นถึงกับทำให้ผมมองแทบตาค้าง และใกล้ๆ เจย์ดีย์แก้วที่ระยิบระยับสวยงามนั่นก็มีบันได้อเนกค์ประส่งที่มีสาวสวยคนนึงกำลังเปิดจุกขวดไวท์สีนิลที่มีของเหลวสีขาวบริสุทธิ์กำลังไหลรินจากปากขวดลงสู่แก้วที่เป็นชั้นสุดก่อนที่แก้วชั้นบนสุดจะค่อยๆ ล้นปริ่มด้วยแอลกอฮอล์และไหลลงไปสู่ฐานของชั้นต่อๆ ไปจากบนลงล่างเป็นลำดับ ขวดไวท์สีดังกล่าวถูกเปิดขึ้นนับจำนวนแล้วไม่ต้ำกว่าสิบขวดถูกรินให้แก้วทุกใบที่เรียงรูปทรงเป็นเจย์ดีย์เต็มปริ่มเสมอกันทุกแก้ว มันเป็นภาพที่สวยงามมากครับเหมือนกับน้ำตกสีบริสุทธิ์ที่กำลังไหลรินจากสวรรค์
แต่ถ้ามันอยู่แบบนั้นไปตลอดและไม่ได้ถูกนำมาเป็นเกมส์แบบนี้ก็ดีสิครับ
“เกมส์ตัดเชือกรอบต่อไปของเราก็คือ ใครดื่มได้จำนวนแก้วมากที่สุดฝ่ายนั่นก็จะชนะไปครับ!”
“โว้ววววววว!!!! โฮ้ววววว!!!!! กรี๊ดดดดดด!!!”เสียงเชียร์ปนเสียงกรีดร้องด้วยความตื่นตะลึงดังไปทั่วทั้งหาดเลยครับ แค่ผมได้กลิ่นไอระเหยจากเจย์ดีไวท์ข้างหน้าก็แทบล้มทั้งยืนแล้วครับ เรื่องแบบนี้ผมไม่เคยจริงๆ ครับ แม่บอกว่าแอลกอฮอล์ไม่เหมาะกับผมและผมไม่ควรดื่มเพราะผมยังเด็กเกินไป ของแบบนี้ผู้ใหญ่เค้ากินกันครับ แต่ถึงจะเป็นผู้ใหญ่แต่กินเยอะมากขนาดปริมาณตรงหน้าผมก็คงไม่ไหวเหมือนกันล่ะครับ
ผมไม่น่ารับปากไปตั้งแต่แรกเลยครับ ><;;
“เป็นไงล่ะมึง อยากดื้อด้านนัก”
“กะก็ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้น”ผมชี้มือไปยังเจย์ดีย์แอลกอฮอล์ข้างหน้าด้วยสีหน้าไม่สู้ดีสักเท่าไหร่
“งานนี้มีอะไรให้มึงไม่คาดคิดเยอะอยู่แล้ว ไม่งั้นกรูจะเสียเวลามาเล่นอะไรไร้สาระเหรอวะ!”พี่ทิวาพูดกับผมเสมือนตำหนิผมตำเต็มๆ ครับ ทำท่าทางเหมือนจะเป็นห่วงผม แต่ดูไปดูมาเหมือนจะไม่ใช่หรือผมจะคิดไปเองก็ไม่แน่
“ผม...ผม....”
“มึงจะถอนตัวก็ไม่ทันแล้ว มึงบอกกับกรูเองว่ามึงจะไม่ยอมแพ้ กรูให้มึงทั้งเลือกและคิดแล้วถ้ามึงแพ้ขึ้นมากรูเอามึงเจ็บแน่ๆ ไอ้ดื้อด้าน!”ผมหงอยไปเลยครับ
“เฮ่! ไอ้ทิวา แม่งมึงชนะได้ไงวะ! น้องเดย์สุดยอดว่ะกรูน่าจะคู่กับน้องเค้าดีกว่าคู่กับไอ้ดิน แม่งบอกทางกรูลงห่าเหวทั้งนั้น!”
“มึงอย่ามั่วไอ้กรณ์ กรูบอกมึงดีแล้วมึงเสือกรู้ดีกว่ากรูมึงก็ไปตายซะเถอะ! กรูหมั่นไส้มึงเต็มที!”พี่ดินพูดแย้งขึ้นมาและผมก็เห็นว่าพี่กรณ์ตัวเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำ
“แล้วหัวนั่นไปโดนอะไรมาครับ”ผมชี้ที่หัวพี่กรณ์ที่แปะพาสเตอร์อยู่
“ก็ไอ้ดินบอกทางกรูไปชนเสา แม่งเจ็บชิบหาย!”
“ตามหลักการแล้วกรูว่ากรูคำนวนระยะทางถูก”
“ถูกบ้านมึงสิดูกรูเป็นหลักฐานนี่!”พี่กรณ์เปิดหน้าผากชี้ให้พี่ดินดู ก่อนที่พี่ดินจะหัวเราะออกมา
“จะเอาพาสเตอร์ด้วยมั้ยน้องเดย์ พี่ออกจากเกมส์กลางคันเลยเห็นว่าน้องท่าทางจะเจ็บตัวน่าดู ทำเอาผีบ้าเข้าสิงห์ไอ้เดย์อาละวาดซะลั่นงานจนงานเค้าแทบล่ม”
“หุบปากไปเลยไอ้กรณ์!”
ผมก็ได้ยินพี่ทิวาโวยวายนะครับ.......แถมจะให้ผมออกจากเกมส์ซะดื้อๆ ซะงั้น
“นี่พาสเตอร์เดย์ ให้พี่ติดให้นะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”พี่วัชที่เพิ่งแทรกตัวเข้ามาชูพาสเตอร์ที่คงใช้กับพี่กรณ์มาแล้วให้ผมดู ผมก้มดูศอกและเข่าตัวเองก่อนจะตอบตกลง
พี่วัชเหมือนเป็นหน่วยพยาบาลเคลื่อนที่เลยครับ แถมยังใจดีอีกด้วย
“ไม่ต้อง กรูจัดการให้มันเอง”พี่ทิวาพุ่งตัวมาขวางทางพี่วัชไว้ก่อนจะคว้าพาสเตอร์จากมือพี่วัชไว้
“มึงให้ไอ้วัชจัดการให้เถอะน้องเค้าจะได้ไม่เจ็บไปมากกว่านี้ มึงน่ะมือเบาซะที่ไหนขืนทำให้น้องเดย์มีหวังแผลเล็กๆ กลายเป็นแผลใหญ่ขึ้นมาล่ะไม่ว่า”พี่ดินพูดแล้วคว้าพาสเตอร์จากมือพี่ทิวาให้พี่วัชกลับและดันให้พี่วัชจัดการแผลให้ผม ส่วนพี่กรณ์ก็กอดคอพี่ทิวาเอาไว้เป็นเชิงคุมตัว
“กรูไม่ทำอะไรน้องมึงหรอกนา จะหวงไปให้ได้อะไร”พี่วัชพูดพลางเอาผ้าที่เปียกหมาดๆ มาเช็ดแผลให้ผม ก่อนจะติดแปะด้วยพาสเตอร์ตรงศอกและเข่าให้ผม แผลภายนอกคงพอประทังได้ด้วยพาสเตอร์แต่แผลที่มันช้ำๆ นี่ล่ะครับที่คงจะเขียวเป็นแน่
“ขอบคุณมากนะครับพี่วัช พี่วัชทำแผลเก่งมากเลยครับ”
“เออ! ชมกันไป แม่งไม่เห็นหัวกรู”พี่ทิวาเอาอีกแล้วครับ ทำท่าทางเอาแต่ใจอยู่เรื่อยพักหลังๆ ชักจะเริ่มบ่อยเลยล่ะครับ คนอื่นแทบเข้าใกล้ผมไม่ได้เป็นอันตะเพิด
“มึงจะบ่นอะไรนักหนาวะ ทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของน้องเค้าไปได้ กรูดูท่าว่ามึงจะอาการหนักเพราะน้องเดย์จริงๆ หรือมึงชอบน้องเค้าวะ!”
“หุบปากไปเลยไอ้กรณ์!”
“ตามหลักการแล้วไอ้อาการหึงหวงมันไม่ใช่เพราะชอบหรือวะ ฮาๆๆๆ”
ผะผมไม่ได้ยินที่พวกพี่เค้าคุยกันเลยนะครับ >/////<
แล้วมันก็เป็นไปไม่ได้ด้วยที่พี่ทิวาจะมาชอบผม ก็ดูที่พี่เค้าปฏิบัติต่อผมสิครับ แบบนั้นเรียกว่าชอบเหรอครับ แต่ทำไมผมต้องรู้สึกเขินอายทุกครั้งที่พี่ทิวาเข้าใกล้หรือไม่ก็สัมผัสผมด้วย แล้วเสียงหัวใจที่มันเต้นครึกโครมเหมือนฟ้าจะถล่มดินจะทลายแบบนั้นมันเพราะอะไรกันครับ ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ แถมอีกอย่างพี่ทิวาก็เป็นเสมือนพี่ชายผมด้วย
“เอ่อ....ไปกันเถอะครับเค้าเรียกแล้ว”ผมเขย่าแขนพี่ทิวารบเร้าให้อยู่ห่างๆ จากพี่ดินและพี่กรณ์ เพราะผมไม่อยากให่พี่ทั้งสองคนพูดอะไรมากกว่านี้อีกครับ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวกรูจะกลับมาจัดการกับพวกมึงแน่ๆ !”
“ให้รอดจากเกมส์โหดนรกนั่นก่อนแล้วกัน กรูจะยื่นตูดงามๆ ให้มึงแตะเลยว่ะ ฮาๆ”
“กวนตรีนกรูทุกทีนะมึงแม่ง!”
“ไปเถอะครับพี่ทิวา!”
“มึงจะตะโกนทำไมวะ!”
“ถ้าผมไม่เสียงดังแล้วพี่จะหยุดเหรอครับ ชวยฟังผมบ้างไม่ได้รึไงครับ!”
“ฮึ!”พี่ทิวาดูไม่พอใจสักเท่าไหร่ครับที่ผมดุเอาบ้าง ท่าทางจะงอนผมพี่เค้าเลยเดินกระแทกไหล่ผมไปคนเดียวโดยไม่รั่งรอผมเลยสักนิดครับ จะให้ผมทำยังไงได้ล่ะครับในเมื่ออีกฝ่ายเป็นพี่ทิวาผู้ที่เอาแต่ใจตัวเองมากที่สุดในสามโลก
“ขอบคุณมากนะครับพี่กรณ์ พี่ดิน พี่วัช”
“รีบไปเถอะตามไอ้บ้านั่นให้ทัน เดี๋ยวพี่จะตามไปเชียร์เป็นกำลังใจให้นะน้องเดย์ ^^”
“ครับ”ผมพูดเสร็จก็รีบแทกตัวผ่านผู้คนที่หนาแน่นเข้าเรื่อยๆ ยิ่งดึกยิ่งครึดครื้นครับ
แต่ตอนนี้ผมชักจะไม่สนุกด้วยแล้วสิครับเมื่อมองเห็นแก้วนับร้อยใบข้างหน้า ผมไม่ได้แอะใจเลยตอนผ่านเข้างานมาสำหรับแก้วที่เรียงกันสวยงามพวกนี้ ผมคิดว่ามันเป็นเพียงการทำขึ้นมาเพื่อประดับงานก็เท่านั้น แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะครับว่าเราไม่ควรมองข้ามสิ่งใกล้ตัวมากๆ
“พี่โกรธผมเหรอครับ”ผมถามพี่ทิวาที่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา เอาแต่ปั้นหน้าทมึนทึงอยู่
“..........”
“พี่ไม่อยากมองหน้าผมขนาดนั้นเลยเหรอครับ....ผมไม่ได้ตั้งใจให้พี่โกรธผมหรอกนะครับ....”
“..........”
“ถ้าพี่ทิวาโกรธผม ไม่พอใจผม และไม่อยากเห็นหน้าผมจริงๆ ล่ะก็ เสร็จงานคืนนี้แล้วผมจะไปนอนกับพี่วัชก็ได้ครับพี่จะได้สบายใจ”
“มึงพูดพอรึยัง! ถึงกรูจะโกรธมึงแต่มึงคิดเหรอว่ากรูจะให้มึงไปนอนกับคนอื่น”
“ทำไมล่ะครับ?”คำถามนี้ผมเหมือนมีจุดประสงค์อะไรบางอย่างที่อยากรู้คำตอบครับ คำตอบที่ผมไม่ควรหวังเลยสักนิด และมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้อีกด้วย
“จะทำไมมันก็เรื่องของกรู..........แล้วก็ไม่ต้องถามกรูอีกกรูจะบอกมึงก็ได้ว่ากรูโกรธมึง! กรูงอนมึง และไม่ต้องการให้มึงมาทำตัวประชดกรูโดยการไปนอนห้องคนอื่นด้วย เข้าใจที่กรูพูดมั้ยวะ!”พี่ทิวาพูดด้วยสีหน้าแดงกร่ำแววตาดุดันจนน่ากลัวพร้อมทั้งโน้มหน้าเข้าใกล้ผมเพื่อให้ผมฟังทุกถอยคำทุกประโยคได้ชัดเจน ผมถึงกับต้องแอ่นตัวหนีท่าทีจริงจังของพี่ทิวาสุดตัวและต้านร่างกายของคนตรงหน้าด้วยการเอาฝ่ามือยันแผ่นอกกว้างเอาไว้ ผมสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจของพี่ทิวาที่มันเต้นรัวจนผมตกใจครับ
........ภายในอกของผมมันสั่นหวั่นไหวไปหมด ความรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเดินเข้าใกล้กองเพลิงเข้าไปเรื่อยๆ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดนี่มันยังไงกันครับเนี่ย?
“ตอนนี้ผู้แข่งขันของเราก็พร้อมแล้วล่ะครับหลังจากให้ไปเตรียมพร้อมร่างกายกัน และแล้วเวลาสุดเมา! มันส์! ก็มาถึงกันแล้วคร้าบบบบบบ!”
“วู้ววววววว!!! เย่ๆ!!!! น้องเดย์สู้ๆ กรี๊ดดดดดดด!!!”ผมไม่รู้ว่าหูฝาดไปรึเปล่าครับที่ได้ยินคนเรียกชื่อผมด้วย
“ไอ้ทิวาเฮงซวย!!!! สู้โว้ยยยยยย!!!”และเสียงพวกนั้นเป็นเสียงของพี่กรณ์พี่ดินเองครับ ผมหันไปเห็นก็มีป้ายเชียร์เขียนชื่อพวกเรา ผมอายจนแทบม้วนเลยครับ มันจะมากเกินไปรึเปล่าครับ ถ้ารู้ว่าหายกันไปทำเรื่องแบบนั้นผมจะไม่ให้ไปหรอกครับ
“พวกมึงสิเฮงซวย!”
“(-_- ; )ใจเย็นๆ ครับพี่ทิวา”
“เอาล่ะครับเชิญทั้งสองคู่ประจำที่ได้เลยครับ”
พี่ทิวาเตรียมพร้อมแล้วครับ แต่ผมยังไม่พร้อมเลยครับแก้วสูงตรงหน้าทำให้ผมกลับเข้าสู่โหมดหดหู่ใจอีกแล้วครับ แถมอีกฝ่ายที่อยู่ตรงข้ามผมกับพี่ทิวาอีกฟากของเจย์ดีย์แก้วนั่นก็ดูท่าทางเอาเรื่องเลยครับ พวกเค้ามองแก้วสูงตรงหน้าตาเป็นมันเลยครับ ท่าทางจะคอแข็งระดับมืออาชีพน่าดู ส่วนผมแค่ได้กลิ่นก็จะอ้วกแล้วครับ จะให้ดื่มยิ่งเป็นไปไม่ได้ แต่ผม....ไม่กล้าบอกพี่ทิวาครับ เพราะผมเป็นคนตัดสินใจจะแข่งต่อเอง T_T
“เรามีเวลาให้แต่ละคู่แค่สามสิบนาทีเท่านั้นนะครับ คู่ไหนกินได้จำนวนแก้วมากกว่ากันก็เป็นฝ่ายชนะไปเลยครับ! และขอย้ำอีกครั้งนะครับว่าต้องหมดแก้วทุกใบ!”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก !
หัวใจผมเต้นแทบจะออกมานอกอกอยู่แล้วครับ ผมกำมือตัวเองแน่นรอฟังสัญญาณนกหวีดครับ
“ปี๊ดดดดดดดด!”
ผมยืนมองคนส่งแก้วที่มีให้ฝั่งละหนึ่งคนเพื่ออำนวยวามสะดวกที่ทยอยส่งแก้วให้พี่ทิวาที่กระเดือกของเหลวสีใสภายในแก้วรวดเดียวหมดด้วยสีหน้าไม่ระเคืองระคายต่อรสชาติใดๆ เสมือนดื่นน้ำเปล่าเลยครับ ส่วนอีกฝ้ายก็ช่วยกันดื่มอย่างขมักเขม้น
“O_O;;”
“อึกๆ อ้า....อีกแก้ว!”พี่ทิวาดื่มตอนนี้คนเดียวปาไปหกแก้วแล้วครับ แต่ผมแก้วเดียวยังถืออยู่ในมือเลยปถมยังไม่ได้ดื่มด้วย
“( >_< ; )”ทำยังไงดีครับผมดื่มไม่ได้จริงๆ
“มึงยืนทำอะไรอยู่วะ! ดื่มเข้าไปสิ”พี่ทิวาวางแก้วที่แปดลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันมามองผมที่ยืนมองพี่ทิวานิ่งอึ้ง
ผมว่าผมมีความสุขเล็กๆ กับการยืนมองพี่ดื่มมากกว่าครับ....แต่ถ้าให้ผมดื่มเอง....คงไม่ไหว ><
“พี่ครับคือว่าผม.....”
“ฮึก ฮึก....อ้า....คืออะไรของมึง!”แก้วที่เก้าไปแล้วครับ
“คือผมดื่มไม่เป็นครับ!”ผมหลัลตาปี๋ด้วยสีหน้ารู้สึกผิดเต็มประดาก่อนจะยื่นแก้วในมือที่ถืออยู่ล้นปริ่มๆ ให้พี่ทิวา ก่อนที่พี่ทิวาจะคว้ามันไปจากมือผมแล้วกรอกลงปากตัวเองรวดเดียวหมดแก้ว
พี่ทิวาคอทองแดหรือครับเนี่ย O.O;
ระหว่างที่ผมยืนตะลึงงั้นก็แขนยาวๆ ของพี่ทีวาก็มาคว้าหมับตรงต้นคอผมและดึงเข้ามาใส่พี่ทิวาก่อนจะใช้มืออีกข้างประคองใบหน้าผม ผมส่งสายตางงปนตกใจก่อนที่พี่ทิวาจะประกบปากผมแล้วป้อนไวท์ขาวที่อยู่ในปากของพี่ที่วาให้ผมอึกใหญ่ ผมไม่แค่ตกใจเล่นๆ แต่ทำเอาผมช๊อคไปเลยครับ! ถึงอย่างไรผมก็ไม่สามารถต้านแรงพี่ทิวาหรือแม้แต่แข็งขืนได้ จนไวท์ที่อยู่ในปากพี่ทิวาถูกถ่ายมายังปากผม ทำให้ลิ้นของผมสัมผัสถึงรสชาติที่ขมฝาดคอและขึ้นจมูกอย่างรู้สึกได้ แต่ผมก็ไม่สามารถพ่นมันออกมาจำต้องกลืนมันลงคอไปจนคอร้อนผ่าว ผมไม่รู้ว่าเพราะแอลกอฮอล์หรือจูบเมื่อครู่กันแน่ที่ทำให้หน้าผมร้อนฉ่าตาลายคล้ายจะเป็นลมแบบนี้ครับ
หลังจากพี่ทิวาถอนจูบแล้วผมแทบจะหงายหลังทรงตัวไม่อยู่ ผมตกใจมากครับที่พี่ทิวาถึงกับกล้าทำเรื่องน่าอายแบบนั้นต่อหน้าผู้คนนับร้อย และผมก็เพิ่งสังเกตว่าเสียงเชียร์เงียบงันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ครับ
“คราวนี้จะกินเป็นรึยัง หึๆ”พี่ทิวากระตุกยิ้มตรงมุมปากมองผมที่ยืนแข็งทือเป็นหินล้านปีด้วยท่าทีมีความสุข ก่อนจะใช้ลิ้นเลียตรงขอบริมฝีปากตัวเอง แว็บนึงที่ผมเห็นพี่ทิวา....เซ็กซี่ครับ คำนิยามนี้มันคงสามารถใช้กับผู้ชายได้ใช่มั้ยครับO/////O
มะไมไหวครับ ผมจะมายืนมองพี่ทิวาแล้วคิดอะไรบ้าๆ ไมได้เด็ดขาด >//////<;;
“ดื่มสิวะ หรือต้องให้กรูป้อนอีก....”
“ดะดื่มครับ!....ฮึกๆ แฮกๆ >_<;;”พี่ทิวาจี้ผม ผมเลยคว้าแก้วใหม่ที่อยู่ในมือเข้าปากแทบไม่ทัน แค่แก้วแรกผมก็แทบพ่นออกมาเป็นไฟแล้วครับ แต่ทำไมตอนที่พี่ทิวา....เอ่อ...ป้อนผมรสชาติมันไม่ได้แรงถึงขนาดนี้ล่ะครับ
“ถ้าปล่อยให้กรูแดกคนเดียวมึงโดนดีแน่.....อึก!”
“คะครับ...ฮึก!”
ผะผมจะไหวแน่เหรอครับ แม่ครับพ่อครับผมขอโทษที่ทำตัวไม่ดี T^T
“อึก อึก อึก! >^<;;”
“ยิ่งกินยิ่งอร่อยว่ะ ฮึๆๆ”พี่ทิวาพูดทั้งๆ ที่แก้วตรงหน้าตั้งเรียงกับเป็นสิบๆ ใบจนดูน่ากลัวครับ ส่วนผมตอนนี้ก็...ก็กินได้เต็มที่แค่สิบแก้วครับ และผมก็ชักไม่ไหวแล้วด้วยครับหัวมันตื้อไปหมด มองอะไรก็พร่าเลือนไม่เป็นรูปเป็นร่าง โลกก็เริ่มเอียงอย่างที่ไม่เคยเป็น มือไม้ก็อ่อนแรงขาแข้งก็พยุงตัวเองแทบไม่ไหว เจ้าหน้าที่เลยเอาเก้าอี้มาให้ผมครับ บริการดีเกินไปแล้วครับ
“พะพี่ทิวาครับบบ...ผะผม...ฮึก!”
“ไม่หมดเวลากรูไม่ยอมแพ้หรอก ฮึ!”ผมเห็นแขนข้างนึงของพี่ทิวายันตัวเองไว้กับโต๊ะตั้งแก้ว ผมไม่รู้ตาลายหรืออะไรกันครับที่ทำให้ผมหยุดสายตานิ่งมองพี่ทิวาด้วยความหลงไหลไปชั่วครู่ ท่าทีที่จริงจังคว้าแก้วใบแล้วใบเล่า กรอกของเหลวสีใสเข้าปากจนมันไหลรินตรงมุมปากผ่านต้นคอที่เย้ยสูงขึ้น ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงเป็นจังหวะเมื่อพี่ทิวากลืนแอลกอฮอล์ลงคอเหมือนกระหายทำให้ผมแอบกลืนน้ำลายเฮือกลงคออย่างไม่รู้ตัว
“O/////O”
“มึงมองอะไรวะ กินเข้าไป!”ผมคว้าแก้วที่พี่ทิวาส่งให้ก่อนจะทำใจสุดๆ ที่จะกระเดือกมันลงคง แต่พอได้กลิ่นผมก็แทบจะอ้วกออกมาอยู่แล้วครับ เมื่อไหร่จะหมดเวลาเสียที T^T
“แฮกๆ พี่ครับบบบ....ผม...มะไมไหวแล้วจริงๆ”ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปจับแขนพี่ทิวาที่ทำท่าจะยกแก้วใบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ขึ้นจ่อปาก และดูอีกฝ้ายที่กินได้จำนวนแก้วมากกว่าพวกเราเป็นไหนๆ คงเพราะผมกินได้ช้าและน้อยจำนวนแก้วมันเลยไม่ได้เพิ่มขึ้นมาเลย ถึงพี่ทิวาจะคอแข็งก็เถอะครับแต่หนึ่งคนไม่มีทางสู้สองคนได้หรอกนะครับ
“มึงไม่ไหวได้ไง! ปล่อยแขนกรูสิวะเกะกะชะมัด แม่ง! มึงนี่วอน.....”
“นะครับพี่....ผม...ผมกินต่อไม่ไหวแล้วจริงๆ ครับ”ผมไม่อยากปล่อยแขนพี่ทิวาเลยครับ ผมเลยกอดไว้แน่นทั้งๆ ที่เปลือกตาแทบจะลืมไม่ขึ้น ร่างกายกำลังขับพิษแอลกอฮอล์ออกทางเหงื่อ ตัวผมเลยรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาเหงื่อหลายเม็ดก็ผุดขึ้นไม่หยุดไปทั้งตัว
“มึงนี่คออ่อนชะมัด! ไหนบอกจะพยายามไงวะ แค่นี้แม่งทรุดแล้วกรูก็เสียเปรียบมึงอ่ะดิ!”
“พี่ทิวา...ฮึก! พี่ครับ...ผมง่วงมากครับ...ผมจะนอน”
ไม่รู้ว่าทำไมเสียงของผมมันถึงยานครางเหมือนเทปยืดแบบนั้นครับ แต่ผมพยายามจะเร่งพูดให้เหมือนปกติแต่มันกลับพูดอกมาแล้วสื่อสารไม่รู้เรื่องครับ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากจะคิดว่าตัวเองจะพูดรู้เรื่องหรือไม่รู้เรื่องรึเปล่าหรอกครับ เพราะตอนนี้ผมแค่อยากหยุดกิจกรรมทำลายสติพวกนี้ครับ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ
“มึงเริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วเหรอวะ...”
“นะครับพี่....พาผมไปนอนหน่อยเถอะ...ฮึก!...เอาน้องต่ายด้วยนะครับบบบ....พี่ครับ...”ผมทำท่าจะหงายหลังเพราะโลกมันหมุนเร็วมากครับ แต่นึกไม่ถึงว่าพี่ทิวาจะคว้าตัวผมไว้ได้ซะก่อน
เร็วมากครับ! ไหนเค้าบอกไว้ว่าแอลกอฮอล์ทำให้สติคนเราเชื่องช้าไงล่ะครับ
“หึๆ พี่ครับตัวพี่เย็นจังเลยครับบบบบ...”ผมหัวเราะน้อยๆ อย่างพอใจก่อนจะใช้มือเล็กคว้ากอดคอคนตรงหน้าเอาไว้ก่อนจะซุกหน้าลงไปบนแผ่นอกกว้างที่ทั้งขาวทั้งเย็นซึ่งทำให้ตัวผมที่กำลังร้อนผ่าวรู้สึกดีขึ้นมาอย่างประหลาด แม้จะได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ผมไม่ปรารถนาจะได้กลิ่นมันสักเท่าไหร่ก็เถอะ
.....รู้สึกดีจังเลยครับ ถ้ามีน้องต่ายให้ผมกอดด้วยคงจะดีกว่านี้
“ผมขอถอนตัวครับ!.........”ผมหูไม่ได้ฝาดใช่มั้ยครับนั่น
“ขอบคุณครับพี่....พี่ทิวาใจดีจังครับ”
“หึๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกรูจะพามึงไปนอนเอง”ผมได้ยินเสียงพี่ทิวาที่แผ่วเบา แต่ใช่ว่าผมจะไม่มีสติหรอกนะครับเพราะผมยังรับรู้ได้เลยว่ามีเสียงโห่ร้องมากมายหลายอารมณ์เกิดขึ้น ดูเหมือนทุกอย่างจะยังดูสนุกสนานกันอยู่ แต่สำหรับผม ขอหยุดความสนุกไว้แค่นี้ดีกว่าครับ ไม่ไหวแล้วจริงๆ ครับ
“แต่....แต่ว่าผมจะทำยังไงในเมื่อพี่ไม่ชนะ.....”
“ตอนนี้กรูไม่สนรางวัลแล้วล่ะ กรูจะพามึงไปนอน”
“ครับบบบบ...”ผมตอบสั้นๆ ก่อนจะมองหน้าพี่ทิวาที่ส่งยิ้มอย่างอารมณ์ดีแปลกๆ มาให้ผมครับ ผมก็เลยยิ้มตอบกลับไป ก่อนจะรู้สึกว่าตัวเองลอยวูบขึ้น “พี่ทิวาครับ...พี่ทำอะไร?”
“ก็อุ้มมึงไง เดินไหวเหรอแบบนี้”
“วะไหวสิ..ครับ...ฮึก! ให้ผมเดินเองนะครับ...นะครับพี่ทิวา”
“อ่ะ! กรูตามใจมึงแต่ถ้ามึงเดินไม่ได้กรูอุ้ม!”พี่ทิวาปล่อยผมลงครับเท้าของผมสัมผัสกับทราบเย็นเฉียบ เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ร้องเท้าผมหายไปตั้งแต่ตอนไหนซะแล้วล่ะครับ ภาพตรงหน้าของผมตอนนี้ยังโอเคอยู่ครับ แม้มันจะดูเบี้ยวๆ เอียงๆ ไปบ้างก็ตามที อย่าดูถูกผมนะครับ ผมน่ะเก่งจะตายไปเดินแค่นี้ทำได้อยู่แล้วล่ะครับ หึๆๆ แต่แค่เห็นยอกมะพร้าวไหวเพราะแรงลมทำไมผมถึงต้องหัวเราะด้วยล่ะครับเนี่ย ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลยครับ หึหึๆ ^^
“มึงจะเดินเซไปไหนวะ!”เสียงพี่ทิวาตะโกนตามหลังผมครับ ผมเลยหันไปตอบ
“ก็....กลับบ้านไงครับ บ้าน....บ้านที่มีผมคุณลุงแล้วก็พี่ อ้อ! น้องต่ายของผมด้วยครับ ฮึก...หึหึๆ”ผมหัวเราะครับเพราะเห็นพี่ทิวาเกาหัวตัวเอง และเบื้องหลังพี่ทิวาผมเห็นผู้ชายอีกสามคนมายืนประกบหลังพี่ทิวาดูอะไรสักอย่างมาทางผม ทายไม่ผิดล่ะก็...คงจะเป็นพี่วัชคนที่สวมแว่นขรึมๆ นั่น แล้วก็พี่กรณ์หน้าตากวนๆ และพี่ดินที่ชอบทำหน้าตาสงสัยแปลกๆ แบบนั้น ฮาๆ
“เชี่ยแล้วไงกรูว่า....มึงไปเอาน้องเค้ากลับมาเถอะไอ้ทิวาก่อนที่น้องมึงจะเดินลงไปตายห่าในทะเล”พี่กรณ์ว่า
“ตามหลักการแล้ว...กรูว่าเมาแน่ๆ ร้อยเปอร์เซ็นต์ นี่แค่ไวท์ฤทธิ์อย่างอ่อนนะเนี่ย....น่าสงสารชิบหายว่ะไม่น่าเลย =_=;”
“มึงพาเดย์กลับห้องแล้วเอายาให้กินให้เรียบร้อยนะเว้ย....อาการแบบนี้เช้ามาปวดหัวตาย”
“กรูรู้ล่ะนา กรูแค่ให้มันทำในสิ่งที่มันอยากทำก่อนจะถึงตากรูบ้าง หึๆๆ”
“กรูว่าแล้วมึง! -_-”
“ตามหลักการแล้วมึงสันดร! ไม่ใช่สันดาน”
“-_- อย่าทำอะไรก็ตามแต่ที่มันโง่ๆ ”พี่วัช
“กรูคิดเองได้!”
“คิดได้แต่เรื่องโง่ๆ”
“ไอ้กรณ์!”
ผมไม่รู้หรอกครับว่าพวกพี่ๆ เค้ายืนคุยอะไรกันดูท่าทางสนุกสนานเชียว ผมเห็นพี่ทิวาไล่แตะพี่กรณ์ด้วย ไม่ไหวเลยนะครับพี่ทิวาเนี่ย ชอบทำร้ายคนอื่นอยู่เรื่อยเลย....แถมยังชอบรังแกผมอีก....รู้มั้ยครับว่าผมอยากจะร้องไห้แล้วไปฟ้องพ่อฟ้องแม่ฟ้องพี่ไนท์แค่ไหนทุกครั้งที่พี่ทิวาใจร้ายกับผม แต่เพราะผมเป็นผู้ชายนี้ครับจะไปทำแบบนั้นได้ยังไง แต่ไม่รู้ทำไมครับ....หัวใจของผมมันชอบรู้สึกดี้ด้าแปลกๆ ที่พี่ทิวาทำดีด้วย แม้แต่สักนิดมันก็แทบโผเข้ากอดคนตรงหน้าแล้วครับ.....ให้ตายเถอะผมคงเป็นเด็กขาดความอบอุ่นไปแล้วแน่ๆ เลย
พ่อครับแม่ครับ...พี่ไนท์ครับผมคิดถึงทุกคนมากเลย
“ไปนอนกันเถอะ.....เดี๋ยวกรูพาไป”ผมที่ยืนมองท้องฟ้าและรำพึงรำพันกับตัวเองหันมาตาเสียงทางด้านหลัง พี่ทิวาสะกิดผมครับ ผมหันไปแล้วยิ้มให้เหมือนดีใจเอามากๆ
“ครับพี่…..”ผมตอบสั้นๆ และยิ้มให้ก่อนจะยื่นมือทั้งสองข้างไปข้างหน้าเพื่อให้คนตรงหน้าอุ้ม ผมรู้ว่าผมไม่ใช่เด็กแล้วครับแต่ผมอยากทำแบบนั้นนี่ครับ....ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่คนตรงหน้าผมก็ไม่โวยวายอะไรเลยครับแถมยังยิ้มให้ผมอีก
อ่า.....ผมชอบรอยยิ้มแบบนั้นจังเลยครับ...งืมๆ
..........................................................
เป็นยังไงฮับสำหรับตอนที่ 12 แอบยาวนะเนี่ยฮาๆ :laugh:
หลายท่านมาปูเสื่อรอก็แสนจะเห็นใจฮับ ตอนนี้เลยอัพยาวเพื่อเอาใจขาเชียร์ทุกท่าน o13
แต่ไม่รู้จะยาวจนเหนื่อยจะอ่านรึเปล่า นี่ก็ชักไม่แน่ใจ แหะๆ
แต่ตอนหน้าข้าพเจ้ากำลังวางแผนชั่ว :z1:(แค่จิ้นอยู่ยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง) หึหึๆ :z1:
แต่ก็นึกสงสารน้องเดย์หรือว่าไม่ดี จะเรื่องอะไรนั้นหลายท่านวิ่งไปดักหน้าเห็นคำตอบอยู่แล้ว(ไว้ยิ่งกว่าสายฟ้า :a5:)
เอาเป็นว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง(คนแต่งก็ยังไม่รู้)ไว้มาลุ้นต่อพร้อมๆ กันนะฮับ
ปล.1 ขอบคุณสำหรับกำลังใจมากๆ ฮับ เชื่อหรือไม่ว่าสามารถช่วยข้าพเจ้าได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ในการให้ข้าพเจ้าขยันจิ้น :sad4:
ปล.2 ยินดีด้วยนะฮับสำหรับท่านที่มาทีหลังแล้วตามเก็บทุกตอนจนครบ! ยังไงก็ตามเก็บตอนกันต่อไปนะฮับ o13
ขอบคุณฮับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องเดย์เมา แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้
-
แล้ว... หลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นอะ !! :a5:
หรือว่าจะ.. :haun4: อ๊ะ.. แล้วนี่เราคิดอะไรอยู่เนี่ยยยย เอร๊ยยยยย :o8:
-
^^
-
ความรักก่อตัวขึ้นมาแล้วสิน่ะ พี่ทิวา ทำตัวดีๆๆๆหน่อยน่ะครับ >,< :z2:
-
ม่ายอยากจะคิดฉงฉานน้องเดย์
เมาแล้วอ้อน วอนโดนพี่ทิวา อุอุ
-
รออ่านตอนต่อไป
หุหุ
-
ไปนอน ๆ :z1:
:call:
-
:z1:ตอนต่อไปจะมีอะไรมั้ยอ่ะ
-
:impress2: :impress2:
แอบหวังตอนต่อไปยุนิดๆ :haun4:
-
55
พาไปนอนน :z1: :z1: :z1: :z1:
-
ฮือๆ มาต่อยาวๆแบบนี้ดีใจจังเลย
มาต่อเร็วๆน้า อยากอ่านต่อ 555+ :mc4:
-
ฮือๆ มาต่อยาวๆแบบนี้ดีใจจังเลย
มาต่อเร็วๆน้า อยากอ่านต่อ 555+ :mc4:
-
มาลุ้นตอนต่อไป
:z1: :z1: :z1:
-
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2:
ต่อไปนี้จะเกิดอะไรขึ้น ก็ต้องโทษว่าเพราะฤทธิ์ไวน์ อย่างเดียวแระ
-
รอลุ้นตอนต่อไป
-
ตอนต่อไปไม่รอดแน่เลย :m25:
-
การเมา ทำให้อัตราการเสียตัวสูงขึ้น ทั้งแบบตั้งใจและไม่เจตนา ~
-
รออ่านนะคะ
-
งานนี้เสร็จโจร :เฮ้อ:
-
ตอนหน้า ไม่น่ารอด :z1: :z1:
-
รอ -..- :-[
จงอัพ จงอัพ ทุกวัน ทุกวัน :oni3: :oni3: :oni3:
:haun5: ตอนหน้า คุรคริๆ
รักไรเตอร์เจ้าค่ะ :กอด1:
-
พาไปนอน.......
เดย์จะรอดมั้ยน้อ :impress2:
-
น้องเดย์เมาแล้วน่ารักมาก
-
สงสัยตอนหน้า....ได้เลือด!!!!!!!
-
:z3: ทิวาเอ้ยยยยยย เบาๆบ้างนะ น้องมันยังเด็ก ก๊ากกกกกกก :laugh: :z1:
-
จะโดนขึ้นเขียงไหมเนี้ย
-
พี่ทิวา พาไปนอนแน่น๊าาาา
-
ที่ว่าจะพาไปนอนหนะจะพาไปนอนแบบไหนกันคะคุณพี่ทิวา!!!รอตอนต่อไปค่ะ~~~
-
งานนี้มีเฮ แหงๆ
:give2: :give2: :give2:
-
ตอนหน้า ซ่ำ ชัวร์ อิอิ รีบมาต่อเร็ว ๆ นะครับ รอ รอ รอ ขอบคุณนะครับ
-
เมาเลย- -
-
o13
เมาแล้วอ้อนแบบนี้
จะรอดรึ
:pig4:
-
อ่านทันแว้วว!!
ชื่อนายเอกเหมือนชื่อแฟนเราเลย
อ่านไปสะดุ้งไป กลัวเป็นแฟนตัวเอง กร๊ากกกกก
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เดย์เสร็จแน่ อิอิอิ
-
พาไปนอน :z1: :z1: :z1: :z1:
-
น่ารักที่สุดเยยค๊า
รอตอนต่อไปน่ะค่า
-
เมาแล้วแสดงออกซึ่งอาการ 'อ้อน' >///<
ช๊อบบ บ บ บ ^^
เอาเลยๆ สู้เขา เดย์!!!?
-
:-[
ท่าจะรอดยาก
:กอด1:
-
มารอน้องเดย์ค่ะ อยากอ่านต่อแล้วนะจ้ะ :impress2:
-
ตอนที่ 13 กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม :haun4:
“เปิดประตูให้กรูหน่อย มือไม่ว่าง”ผมพูดแล้วหันไปทางไอ้ดินที่ยืนอยู่ใกล้ผมที่สุด เพราะตอนนี้มือทั้งสองข้างของผมมันไม่ว่างจริงๆ เพราะผมกำลังอุ้มไอ้เดย์ที่กำลังเมาหัวทิ่มอยู่แต่มันไม่ยังหลับเหมือนยังพอมีสติอยู่ ผมไม่รู้มาก่อนเลยเลยว่าเวลามันสินสติแบบนี้แล้วมันจะทำตัวน่าจับฟัดได้ขนาดนี้ ถ้ารู้แบบนี้ผมคงพามันไปฉลองก่อนหน้าสักสิบรอบ แม่งผู้ชายอะไรว่ะน่าจับกด!
“การ์ดมึงอยู่ไหน ?”
“กระเป๋ากางเกงด้านซ้าย”ผมเอียงตัวให้ไอ้ดินล้วงการ์ดเข้าห้อง แล้วมันก็จัดแจงเปิดประตูให้ผมเสร็จเรียบร้อยผมอุ้มไอ้เดย์ไปวางไว้ที่เตียง
“เสร็จแล้วก็ออกไปดิพวกมึงจะยืนเฝ้าทำห่าอะไรคนจะหลับจะนอน”
“กรูขอกินน้ำห้องมึงหน่อย”ผมไล่พวกมันออกไป เพราะอยู่ไปก็ขวางหูขวางตา แต่ไอ้กรณ์แม่งดันเสือกมาขอกินน้ำอะไรอีก
“ไปกินห้องมึงไป กรูไม่ต้อนรับพวกมึงแล้ว”
“กรูยังไม่ง่วงจะช่วยดูเดย์ให้ก็แล้วกัน”ไอ้วัชพูดมันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด ผมไม่ชอบที่มันชอบทำตัวตีสนิทกับไอ้เดย์ แลไม่ชอบที่ไอ้เดย์ยิ้มให้มัน เอาเป็นว่าผมไม่อยากให้ไอ้วัชเข้าใกล้ไอ้เดย์นั่นแหละผมไม่ได้คิดเอาแต่ใจตัวเองเพราะนี่มันเหตุผลขอลผม ใครหน้าไหนมีปัญหา?
“ไม่ต้องกรูดูเองได้กรูมีตา พวกมึงกลับไปได้แล้วอยู่ไปก็เกะกะกรูเปล่าๆ”
“ใช้ประโยชน์พวกกรูเสร็จก็ถีบหัวส่งเลยนะมึง”ไอ้กรณ์ทำท่าไม่พอใจ แต่ผมสนที่ไหนกันล่ะ ช่วงหัวมันดิ!
“เออ! กลับไปได้แล้ว! ปึง”ผมดันพวกมันให้ออกไปจากห้อง ถึงพวกมันจะทำตัวอิดออดแต่ผมก็ไล่มันกับตรีนด้วยการถีบๆ มันออกไป คราวนี้ก็เหลือผมกับไอ้เดย์สองคนแล้ว หึๆๆ ผมจะทำอะไรเป็นอันดับแรกดี ท่าทงตอนมันเมาก็น่าแกล้งดีอยู่หรอกแค่คิดผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองหื่นๆ ขึ้นมาทันที แต่ทำไงได้เรื่องพวกนี้มันห้ามได้ซะที่ไหนกัน
“เฮ้ย! เชี่ยแล้วไงแม่งหายไปไหนวะ!”พอผมเข้ามาข้างในห้องที่เตียงที่ผมวางไอ้เดย์ไว้ปรากฏว่ามันหายไปไหนก็ไม่รู้
“ฮาๆ หึหึๆ”
“มึงอยู่นี่เองกรูหาแทบแย่!”ในที่สุดผมก็เจอมันจนได้ แม่งมายืนตกลมอยู่ที่ระเบียงแล้วยังหัวเราะอีก จะขำอะไรนักหนาวะ แต่ตอนมันหัวเราะผมก็ชอบอยู่ล่ะนะ ก็มัน....น่ารักดี เฮ้ยนี่กรูต้องประสาทกับไอ้ตัวดื้อด้านข้างหน้าแน่ๆ
“พี่ครับบบบบ....พวกพี่กรณ์กลับแล้วเหรอครับ”
“อือ....มายืนทำอะไรตรงนี้ทำไมไม่บอกกรู”
“ก็ผมรู้สึก...ฮึก...อึดอัดนี่ครับ....งืมๆ แถมยังรู้สึกร้อนด้วยข้างนอกมันสบายกว่าอีกพี่ทิวาว่ามั้ยครับ ^^”ผมยืนดูไอ้ตัวเล็กข้างหน้าที่มันยืนโยคตัวไปมาอยู่ตรงราวระเบียงห้องพักแล้วเสียวครับ เสียวที่ว่าผมหมายถึงกลัวมันจะตกลงไปซะมากกว่า
“เออ เข้าข้างในกรูเปิดแอร์ให้มึงแล้ว”ผมไม่รอให้มันพูดอะไรหรอก ถึงพูดผมก็ไม่อยากฟังแค่ลากมันให้เข้าห้องก็พอ พอผมกระชากมันแค่นั้นแม่งล้มทั้งยืน จนผมแทบเข้าไปรับไม่ทัน ถ้าช้ากว่านี้นิดเดียวหัวไอ้เดย์คงแบะเพราะประตูเลือนแน่ๆ
“ขอโทษครับ....โผมมมมม...กะจะเดินตามแต่ขามันช้าครับ...นะนั่นพี่จะอุ้มผมอีกแล้วเหรอครับ ไม่เหนื่อยรึงายยยยย...ฮึก”
“กรูไม่เหนื่อย จะเหนื่อยก็เหนือยใจกับมึงนี่แหละ”ผมอุ้มมันที่ชักสีหน้าอยากให้ผมจับกดมันซะเหลือเกิน ก่อนจะวางลงบนเตียงเบาๆ คนอะไรวะตัวแม่งไม่ต่างจากนุ่นทั้งเบาทั้งนุ่ม “กรูขอสั่งให้มึงนอนอยู่นิ่งๆ ห้ามลุกไปไหนเดี๋ยวกรูจะเช็ดตัวให้”
อึ๊ย......ผมชักจะทนไม่ไหวแล้วจริงๆ แต่เอาวะ ยังไงซะมันก็คงดิ้นไปไหนไม่ได้ในสภาพนี้
“ครับบบบบ...พี่ชอบดุผมอยู่เรื่อย....”
“มึงว่าอะไรนะ.....”
“เปล่านี่ครับบบบ...ผมก็พูดไปเรื่อย หึหึๆ”
ลองทำหน้ายิ้มใสซื่อให้กรูเห็นอีกครั้งเถอะ แม่งกรูจะไม่อดทนแล้วคอยดู....
ตอนนี้ผมเอาผ้าขนหนูผืนเล็กมาชุบน้ำหมาดๆ แล้วเดินมาที่เตียงดูท่ามันคงจะไม่หลับง่ายๆ แบบนี้ก็ดีแล้ว หึหึๆ
“พี่ทิวาครับ....”
“อะไร?”ผมนั่งลงตรงขอบเตียงข้างๆ ที่ไอ้เดย์นอนก่อนจะพับผ้าที่แม่งผืนเล็กแต่จะพับให้เป็นรูปเป็นร่างแม่งยากชิบ จนผมชักหงุดหงิดกับผ้าห่าเหวนี่
“ผมนอนไม่หลับครับ....ผมน่ะ....ผม....”
“ผมๆ อยู่ได้ แล้วกรูจะรู้มั้ยว่ามึงจะพูดอะไร”ผมไม่อยากจะดุมันหรอก แต่แค่ผ้าที่อยู่ในมือมันก็ทำให้ผมหงุดหงิดมากพอแล้ว
แม่งไม่พับมันแล้วผ้าเวรเอ้ย!
ผมไม่พงไม่พับมันเลยตัดสินใจขยำผ้าเป็นก้อนก่อนจะเอาไปกองไว้บนหัวไอ้เดย์ จุดประสงค์ของผมก็แค่อยากเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้มันหน่อยก็เท่านั้น แต่ไม่รู้มาก่อนว่าควรทำยังไง ยุ่งยากชิบรู้แบบนี้ไม่ทำให้ยุ่งยากลำบากหรอก!
“ผมน่ะ...ผมน่ะอยากได้น้องต่าย....T^T”พอมันพูดเสร็จมันก็ทำหน้าเศร้า ผมรับอารมณ์มันแทบไม่ทันแล้วไอ้น้องต่ายของมันเป็นใครวะ แม่งพร่ำพูดตั้งแต่อยู่ในงานแล้วจนมานอนมันยังไม่เลิกพูดถึง ผมชักไม่สบอารมณ์!
“มึงว่าไงนะ! น้องต่ายอะไรของมึงกรูอยู่ตรงนี้แต่เสือกพูดชื่องี่เง่าอะไรของมึงกันห๊า!”
“ผะผมแค่อยากได้น้องต่าย....ทำไมพี่ต้องดุผมด้วย”
ในอกผมเหมือนโดนจุดเปลวเพลิงขึ้นมาอย่างประหลาด อารมณ์ที่ฉุนเฉียวงุ่นง่านมันทำให้ผมหมดความอดทนอดกลั้นกับคนตรงหน้า ทั้งๆ ที่กะว่าจะอ่อนโยนด้วยแล้วแท้ๆ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ผมก็ไม่อยากมาห่วงว่าต้องออนโยนบ้าบออะไรหรอก สิ่งเหล่านั้นมันดูเหมือนจะไม่จำเป็นเอาซะเลยกับไอ้คนที่อยู่ตรงหน้าผม มันไม่รู้รึไงว่าควรจะอ้อนผมให้ตลอดถึงจะไม่เจ็บตัว!
“งั้นก็ได้กรูก่อนเป็นไง!”ผมหยิบผ้าที่แปะอยู่ที่หน้ามันเขวี้ยงออกไปด้วยความโกรธ ก่อนจะกระโดดขึ้นไปคร่อมร่างเล็กที่ยังทำสีหน้าเศร้าสร้อยกับน้องต่ายบ้าบออะไรของมันอยู่ ผมกระชากแขนมันสองข้างขึ้นเหนือหัวมันรวบแน่นด้วยมือเดียว ไอ้เดย์แสดงสีหน้าไม่พอใจและดิ้นลนลานที่ผมทำแบบนี้ แต่คิดเหรอว่าผมจะสงสารมันจับใจ
เหอะ! ที่กรูดีด้วยมึงไม่นึกถึงกรูบ้างเลย!
“พี่ครับ....พี่จะทำอะไรผมครับ....”
“กรูจะเอามึง ชัดเจนดีมั้ยวะ!”ผมกรอกเสียงดังใส่หน้ามัน จนไอ้เดย์ถึงกับตาโตมันคงไม่ได้มองว่าผมเท่ห์หรอก มันคงจะตกใจเสียมากกว่าท่าจะทำเอาหายสร่างเมาเลยล่ะสิ
“ไม่ได้นะครับ....พี่จะทำแบบนั้นไม่ได้...จะแกล้งผมยังไงผมก็ยอมแต่แกล้งกันแบบนี้ผม...ผม....”ไอ้เดย์พูดรัวเร็วด้วยสีหน้าหวาดกลัว ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องหวาดกลัวผมถึงขนาดนั้น ทีกับคนอื่นทำไมมันไม่เป็นแบบนี้ เห็นสีหน้าของมันแบบนี้ทีไรหัวใจผมมันรู้สึกเจ็บขึ้นมาทันที และยิ่งสีหน้าแบบนั้นชัดเจนมากขึ้นเท่าไหร่ผมแทบจะคลั่งเสียให้ได้!
และยิ่งมันพูดว่าผมแกล้งมันแบบนี้แล้วด้วย.....ตอนนี้ที่ผมทำแบบนี้ผมดูเหมือนแกล้งมันรึไง!
“ทำไม? ทำไมต้องคิดว่าการที่กรูทำแบบนี้กรูแกล้งมึง?”ผมถามมันด้วยน้ำเสียงที่อดกลั้นสุดทน ไอ้เดย์มันไม่ยอมมองหน้าผมแต่ทำท่าต่อต้านมองไปด้านอื่น มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดเพิ่มขึ้น
“ก็เพราะผมรู้ว่าพี่ไม่ชอบผม.....แต่ผม....ก็โง่เองที่ปล่อยให้พี่รังแกผมอยู่แบบนี้”
“บัดซบ! มึงคิดเองเออเองทั้งๆ ที่กรูไม่พูดเนี่ยนะ!”
“ฮึกๆ ฮือๆ......กะก็พี่ชอบตะคอกผม ขู่ผมแบบนี้.....ผมคิดว่าพี่ชอบผมมันไม่แปลกไปหน่อยเหรอครับ ฮือๆ ทั้งๆ ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้พี่ไม่พอใจตั้งแต่เมื่อไหร่แท้....ฮือๆ แต่ผมมันก็บ้าจริงๆ ที่ยังชอบที่จะอยู่ใกล้พี่แบบนี้ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจแท้ๆ ว่าพี่ไม่ชอบผม....ผมน่ะ...ผมน่ะไม่รู้หรอกว่าควรจะทำยังไงให้พี่พอใจ ทั้งความรู้สึกและทั้งจิตใจของผมมันสับสนไปหมดทุกครั้งที่พี่ทำดีด้วย ฮือๆ....แม้แต่....แม้แต่คำพูดที่พี่บอกว่าพี่จะ‘ปกป้องผมไม่ให้เจ็บหรือเป็นอะไรแม้แต่ปลายก้อย’แค่นั้นมันก็ทำให้ผมดีใจจนบอกไม่ถูก....ฮือๆ ผมมันบ้าใช่มั้ยล่ะครับ และผมก็รู้สึกเจ็บมากๆ ด้วยทุกครั้งที่คิดแบบนั้นทั้งๆ ที่พี่ไม่ได้ชอบผมเลย ฮือๆ!”
“..........”
ผมได้ฟังที่ไอ้เดย์พูดถึงกับทำให้ผมอึ้งเลยครับ ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามันรู้สึกแบบนี้และคิดมากกับคำพูดของผมและการกระทำของผมทุกอย่าง ไม่รู้จริงๆ แม้กระทั้งประโยคที่ผมแค่พูดขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจจะมีอิทธิพลกับคนๆ นึงได้ขนาดนี้
“ผมน่ะ.....อยากจะนอนหลับโดยไม่กอดน้องต่าย....แต่พี่รู้มั้ยครับว่าผมพยายามแค่ไหนก็ทำไม่ได้!”
ไอ้เดย์มันกำลังระบายสิ่งอัดอั้นตันใจอยู่ พูดทั้งๆ ที่น้ำตาเปื้อนหน้ามันไปหมด แต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้น้องต่ายบ้าบอของมันนี่เป็นอะไรกันแน่! แต่วกเข้าเรื่องนี่มั้นทำให้ผมเสียอารมณ์ เสียความรู้สึกซาบซึ้งไปกับคำพูดของมันเมื่อครูจริงๆ ถึงผมจะแอบรู้สึกดีใจก็เถอะ.....แต่ไอ้น้องต่ายนี่มันอะไรกันวะ!!!!!
“มึงพูดให้ชัดเจนดิ๊น้องต่ายของมึงนี่เป็นใคร!”ผมเตรียมง้างมือขึ้นกำหมัด กะว่ามันเอ่ยถึงไอ้เชี่ยนั้นเมื่อไหร่ผมสอยมันสร่างเมาแน่ๆ หรือไม่ก็ปากแตกอาบเลือดแม่งมันเลย! ไอ้เดย์มันไม่มองผมหรอกเพราะมันเอาแต่ทำหน้าแบะน้ำตาไหลพรากเป็นเด็กอนุบาลกอไก่
แต่แม่งขนาดร้องไห้ก็ยังน่าจับกดอยู่ดี....
“แม่กับพ่อซื้อให้ผม....น้องต่ายน่ะไม่ใช่แค่ตุ๊กตานะครับแต่เป็นเหมือนครอบครัวของผม....ฮึกๆ”
เชี่ยแล้วไง แม่งนี่กรูหงุดหงิดเพราะตุ๊กตาห่าเหานั่นเหรอวะ! รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น ถึงกับทำให้ไอ้ทิวาคนนี้ผมดแรง ผมลดหมัดลงมาเหมือนจะต่อยตัวเองสักเปรี้ยงด้วยความเจ็บใจก่อนจะปล่อยมือไอ้เดย์ที่ผมรวบไว้แน่นท่าทางมันจะเจ็บก่อนจะล้มทับร่างเล็กตรงหน้าแล้วสอบมือทั้งสองข้างใต้แผ่หลังไอ้เดย์แล้วกอดไว้แน่น
กรูคิดผิดไปนิดเพราะน้องต่ายมึง....กรูขอโทษว่ะไอ้เดย์ มึงบรรยายสรรพคุณของน้องต่ายมึงแม่งน้ำตากรูแทบไหลพรากเพราะรู้สึกผิด
“พี่ครับ...ผมหนักนะครับ...”เสียงบนงุบงิบดังมาจากไอ้เดย์ผมถึงรู้สึกตัวอีกที แต่ทับมันไว้แบบนี้ก็รู้สึกดีไปอีกแบบ ตัวมันนิ้มและอุ่นแบบนี้ทับแล้วสบายใจชอบกล
“เออ....กรูขอโทษแล้วกันที่กรูหงุดหงิดใส่มึง กรูมึนๆ”ไอ้เรื่องมึนก็มีส่วนจริงรู้ แต่ความรู้สึกเมื่อกี้ อารมณ์ล้วนๆ “ถอดเสื้อออก...”ผมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นจากการคร่อมทับไอ้เดย์แล้วไปหยิบผ้าที่ซัดไปไกลเมื่อครู่กลับมา และถ้าขืนทับมันนานเดี๋ยวมันจะขาดอากาศหายใจก่อนจะทำอะไรต่อมิอะไรไปเสียก่อนยิ่งโอกาสหายากๆ อยู่
“ถะถอดทำไมครับ...”
“กรูจะเช็ดตัวให้ มึงจะได้ไม่เหนียวตัวเพราะน้ำทะเล”
“ไม่เป็นไรครับ...ผมว่าผมไปล้างตัวก็ได้”
“งั้นกรูพามึงไปล้างตัวเอง เลือกเอาว่าจะให้กรูเช็ดให้หรือล้างให้”ผมยื่นคำขาด แต่ไอ้ล้างตัวให้ก็ไม่เลว หึหึๆ
“มะไม่ต้องดีกว่าครับ เช็ดก็ได้ครับ....”
“กรูถอดให้ดีกว่า กว่ามึงจะถอดได้สักเม็ดคงเช้า”ผมปัดมือที่สั่นๆ ของไอ้เดย์ที่กำลังพยายามแกะกระดุมเม็ดแรกออกก่อนจะลงมือแกะมันเอง ไม่ถึงหนึ่งนาทีเสร็จ ผมโยนเสื้อมันออกไปให้พ้นๆ ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดตรงคอให้มัน “มึงจะปิดตาทำไมวะ?”
“ผม...ผมเสียวครับ...เอ่อคือผ้ามันเย็น”
“งั้นเหรอ...”ผมว่าผมยิ่งดูมันทำหน้าแบบนี้ไม่ไหวแล้วล่ะ แถมมันยังเปลือยท่อนบนต่อหน้าผมแบบนี้อีก ตอนเย็นก็พยายามเก็บอารมณ์ตัวเองไว้.........แต่ตอนนี้ไม่ทนแล้วโว้ย!
“พี่ทิวาครับ....พี่จับอะไรน่ะ!”แน่นอนว่าไอ้เดย์มันต้องท้วง เพราะมือผมตอนนี้ที่เช็ดตัวให้ไอ้เดย์สลัดผ้าที่แสนจะเกะกะนั่นออกไปให้พ้นมือตั้งานแล้วและตอนนี้ผมก็กำลังลูบอกขาวเนื้อเนียนเด้งตรงกหน้าอยู่นะสิ พอผมแตะมันนิดหน่อยมันก็ไวต่อความรู้สึกทันที ยอดอกไอ้เดย์ที่เป็นสีชมพูดเริ่มชูชั้นจนผมอดใจไม่ไหว
คนอะไรแม่งขาวแล้วยังน่าฟัดอีก แบบนี้จะให้อดใจไปถึงไหนวะ
“อยู่เฉยๆนาแล้วมันจะดีเอง”
“มันไม่ดีหรอกครับ ><”ไอ้เดย์พยายามปัดมือผมและดันตัวผมสะเปะสะปะ แต่พอผมเงยดูหน้ามันตอนนี้แก้มมันกลับแดงเรื่ออย่างกับลูกมะเขื่อเทศ น่ากินชิบ! และแน่นอนว่าผมไม่มีทางเชื่อในสิ่งที่มันพูดหรอก หึหึๆ หยุดก็โง่เต็มทีแล้ว
“รู้ได้ไงว่าไม่ดี........ถ้าไม่ลอง”
“อ่ะ....ยะอย่าครับผะผม...ผม...”เสียงใสๆ มันยิ่งยั่วยวนอารมณ์ผมให้พลุกพล่านจนฉุดไม่อยู่ ร่างกายที่พอสัมผัสแล้วอ่อนไหวแบบนี้มันชวนให้อยากที่จะกลืนกินไปทั้งตัว หลังจากผมหยอกล้อกับการสัมผัสผิวเนียนของไอ้เดย์จนพอใจที่ได้เห็นปฎิกิริยาเย้ายวนอารมณ์มันแล้ว ผมก็เริ่มก้มลงจูบแก้มแดงที่เอนเอียงพยายามหลบหนี
“ทำตัวดีๆ หน่อยแล้วกรูจะอ่อนโยนให้......”ผมกระซิบตรงหูมันเบาๆ ก่อนที่ไอ้เดย์จะขยับตัวเหมือนจะหนีและดิ้นไม่ให้ผมกอดมัน แต่นี่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แท้ๆ มันเลยได้แค่จากดิ้นกลายเป็นกระดุกกระดิกไปซะงั้น แต่ถ้ามันไม่เมาล่ะก็ผมคงรับบทหนักฉากบู้ล้าผลาญจากมันแน่ๆ เห็นตัวเล็กแบบนี้แต่แม่งฤทธิ์เยอะชะมัด
“พะพี่...ทิวา...ผมน่ะ..ผมอุ๊บ!”ไม่ทันที่มันจะพูดอะไรได้ผมเลยยัดเยียดจูบให้มันเข้าไปทำเอาไอ้เดย์ร้องครางในลำคอไม่เป็นคำ ตอนแรกที่ผมจูบมันรสชาติมันชวนดึงดูดมากๆ ถึงแม้จะเป็นแค่จูบผ่านๆ ไม่รู้ว่าผมติดใจอะไรนักหนาเพราะจูบไอ้เดย์มันเหมือนจูบเด็กอนุบาลที่ไม่ประสีประสา แต่แบบนี้แหละที่ผมชอบ
จูบที่ผมพยายามสอนมันไปด้วยแต่มันดันไม่รักดีพยายามผลักไสผมอยู่เรื่อย แต่ผมก็มีดีกรีและได้รับรางวัลความพยายามดีเด่นเป็นเลิศเรื่องแค่นี้จิ๊บๆ ผมเลยพยายามใช้ลิ้นดุลริมฝีปากที่ยังหวานจากรสไวท์ให้เปิดออกเพราะผมรู้ว่าเดี๋ยวมันก็ต้องเปิดปากเพื่อหายใจ ผมค่อยๆ ใช้ลิ้นดันริมฝีปากให้เปิดออกอีกครั้งและมันก็สำเร็จ ผมค่อยๆ ใช้ลิ้นอุ่นล่วงลำเข้าไปยังปากของไอ้เดย์ที่อุ่นและหวานฉ่ำเฉกเช่นน้ำผึ้งเดือนห้า ผมใช้ลิ้นสัมผัสกับลิ้นคนตรงหน้าแล้วพัวพันด้วยความกระหายแล้วจูบดูดดื่มจนพอใจก่อนถอนจูบหวานเลื่อนต่ำลงมาตรงซอกคอที่หอมเนื้อจนน่าฝังเขี้ยว
“อ้า....มะไม่นะครับ...ฮึก!”เสียงกระเส่าจากไอ้เดย์มันทำให้ผมกอดรัดคนตรงหน้าด้วยความเสน่ห์หากว่าเดิม ร่างบางสั่นสะท้านทันทีที่ผมเลือนจูบต่ำจนถึงยอดอกชมพูเต่ง ก่อนจะเม้มดูดเลียใช้ลิ้นอุ่นตวัดเร้าอารมณ์หยอกล้อร่างกายที่สั่นระริกจนพอใจ ผลัดไปเม้นเลียยอดอกซ้ายขวาไปมา ร่างกายตรงหน้าแอ่นอกรับจังหวะเร้าอารมณ์ทุกครั้งที่ผมตวัดลิ้นเลียยอดอกสีสมพูเต่งด้วยความหลงใหล
“ตรงนี้รู้สึกดีใช่มั้ย...”
“อ้า........ฮึก...อื้ออออ....พะพี่ครั......”เสียงหายใจหอบถี่ของร่างเล็กทำเอาคำพูดขาดห้วง นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกพอใจเขาไปอีก สีหน้าที่บอกไม่ได้ว่ารู้สึกพอใจหรือไม่มันกำลังแดงปลั่ง พร้อมกับริมฝีปากที่เผยอสูดเอากาศบริสุทธิ์เข้าสู้ร่างกายที่ขาวผ่องทำให้อกราบแอ่นขึ้นลงเพราะลมหายใจถี่รัว
“ไม่ตอบถือว่าใช่แล้วกัน หึๆ.........”ผมกระซิบเบาๆ ข้างกกหูก่อนจะไซร้ต้นคอขาวอย่างคลั่งไคล้ มือของผมที่รวบมือไอ้เดย์อีกเพราะมันพยายามผลักผม ก่อนที่ตอนนี้ผมจะปล่อยข้อมือเล็กออกเมื่อรู้สึกว่าร่างกายตรงหน้าเริ่มจะไม่ต่อต้าน แล้วผมก็เริ่มลูบไล้สัมผัสร่างกายตรงหน้าด้วยแรงปรารถนา ฝ่ามือของผมเลือนต่ำลงไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าท้องราบแล้วหยอกล้อเคล้าคลึงให้อีกฝ่ายเสียวซ่านจนครางเสียงกระเส่าออกมา
“ฮึก....อ้า....ยะอย่าพี่....ฮึก...”
ผมจูบไซร้ไม่ปล่อยให้ไอ้เดย์ได้หยุดพักเพราะเสียงเล็กๆ นั่นยิ่งทำให้ผมมีความสุข มือของผมมันหยุดไม่อยู่ลูบไล้คลอเคลียร่างบางจนสะท้านสั่นไม่รู้กี้ครั้งต่อกี่ครั้ง ผมถอนจูบจากต้นคอเมื่อรู้สึกกระหายก่อนจะประกบริมฝีปากกับปากบางตรงหน้าแล้วเม้มเลียทดแทนความกระหายที่ไม่มีที่สิ้นสุด แต่มือยังคงไล้ต้ำลงไปเรื่อยๆ ร่างกายของผมกำลังตื่นจนน่าตกใจหัวใจกำลังเต้นรัวเร้าจังหวะอามรณ์ก่อนที่ฝ่ามือใหญ่ของผมจะทำอย่างใจสั้งลูบไล้แล้วเลื่อนอ้อมไปตามขอบกางกางของไอ้เดย์ แล้วค่อยๆ ละเมียดละไมบรรจงปลดกางกางที่กำลังเกะกะออกลงอย่างช้าๆ ไม่ให้อีกฝ่ายตื่นกลัว ถึงแม้ผมจะใจร้อนจนแกนกายผมมันแทบจะไม่ไหวอยู่แล้วก็เถอะ แต่เพราะคนตรงหน้าผมเลยไม่ผลีผลามรุกรวดให้เสียแผน
“ปังๆๆๆๆๆๆๆ ! เฮ้ยไอ้ทิวาเปิดประตูเว้ยกรูจะนอนด้วยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“อึ๊ย!ไอ้เชี่ยกรณ์!!!!”
..........................................................................
แหะๆ สำหรับตอนที่สิบสามก็ผ่านพ้นไปได้ :m23:
ขอโทษอย่างยิ่งฮับที่มาล่าช้า ลีเลย์ไปนิดนึง(ไม่นิดและ -*- )
แต่ยังไงก็ดีกว่าไม่มาแหละนะ ใช่ไหม อิอิ ^^
ซึ่งช่วงนี้ที่บ้านฝนตกเพราะข้าพเจ้าอยู่ภาคใต้ฮับเริ่มลำบากกับฝนฟ้าที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย :serius2:
(เหมือนอิพี่ทิวาเลยแฮะ มานึกถึงอีตาคนนี้จนได้สินา :a5:)
แถมบ้านญาติพี่น้องยังน้ำท่วมอีก ทำเอาวุ่นไปกันหมดเลย แต่ก็ผ่านมาด้วยดีฮับ
โชคดีที่บ้านข้าพเจ้าไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลยพอเป็นที่พึ่งให้ญาติได้บ้าง :a9:
ปล. ยังไงก็ไม่ลืมขอบคุณทุกรีนะฮับที่มาเป็นกำลังใจให้ ทุกท่านตามอ่านทุกตอน
ข้าพเจ้าก็ตามอ่านทุกเม้นเช่นกันฮับ ^____^ เลยทำให้เกิดตอนที่สิบสามจนได้ด้วยกำลังใจ :-[(น้ำเน่าและ)
แล้วอย่าลืมมาติดตามตอนต่อไปนะฮับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ๊าย.....พี่กรณ์ ขัดใจจริงๆ
-
^^
-
เริ่มเกลียดไอ้กรณ์แล้ว :m16:
:call:
-
พี่กรณ์ขัดจังหวะ จิงๆ
:angry2: :angry2:
-
ไอ่พี่กรณ์ :z6: :angry2:ไปขัดจังหวะเค้าทำไมมมมมม
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :L2:
-
ฮ่าๆๆๆ อ่านมาตั้งต่ตอนแรกสนุกมากเลยค่ะ :o8:
น้องเดย์เมายังไม่วายถูกเอาเปรียบกรั่กก
ดีนะเนี่ยกรณ์มาเคาะประตูไม่รู้จะถึงไหนแล้วเนี่ย
ชอบตอนเล่นเกมส์จับไข่จังเลยค่ะ
ดูทิวาห่วงน้องมาก แต่ตอนดื่มไวน์เอาเอาเปรียบน้องงงง ฮ่าๆๆ
รอตอนต่อไปค่ะ :o8:
-
วันนี้ถ้าจะรอดนะน้องเดย์ ไม้กันหมามาแล้ว
-
ค้างงงง ไอ้พี่กรณ์ไปนอนริมทะเลนู้นไป๊
-
o18กรรม โดนขัดจังหวะซะงั้น
-
:m20: :m20:อด
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
งะไอ้คุณกรณ์
:angry2: :angry2: :angry2:
-
อด ขำตรงน้องต่ายจริงๆ
-
แต่เราดีใจนะ ที่ส่ง พี่กรณ์ มาถูกเวลาขนาดนี้
เพราะ สมน้ำหน้าอิพี่ทิวา ค้างเลยนะนั่น สะใจจริง ๆ ~ :laugh:
หนูเดย์ก็รอดเงื้อมมือทิวาไปอีกครา คงต้องลุ้นต่อไปว่าจะ "เสร็จ" เมื่อไร? อย่างไร?
แต่ตอนนี้น่ารักมากเลย มีหึงน้องต่ายด้วย... :a9:
-
ไอ้พี่กรณ์มากถูกเวลาม๊ากกกมาก
:m20:
-
พี่กรณ์อ่ะ ใจร้ายยยยยยยยยยยยย.......ยยยยยยยยยยย :m31:
-
มีมารมาขัดละทิวา
-
กรณ์มาทำไมอ่ะ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาา
-
ดีใจจังมีคนมาขัดจังหวะทิวา สมน้ำหน้า
เดย์เกือบเจ็บต้วเพราะน้องต่ายด้วยน้า
-
พี่กรณ์!!! :z3: :z3: :z3:
-
อ่ะ อ่ะ อ่า
-
พี่กรณ์แย่ที่สุด!!
รออ่านนะคะ
-
โดนขัดงี้ค้างแน่ 555 :laugh:
-
อารมณ์ ค้าง ครับพี่น้อง...
-
งะ
-
รอตอนต่อไปปปปปปปปปปปปปป โอ้วเย้ อดเลยพี่ทิวา 5555 สะใจ แต่แอบเสียดาย 55
-
ค้างงงง
อยากถีบไอ้พี่กรณ์ลงทะเลตูมตาม :fire:
-
กรณ์ มาไม ใครเชิญ :fire:
อ็ากกกกก เขากำลังจะ ... กัน แกมาทำไมมมมมมมมม
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ใอ้ทิวา แย่วะ คิดฟันน้อง
กรณ์....แย่กว่า มาไม่รู้เวล่ำ่เวลา !!!!!!!!
-
รอตอนต่อไปเจ้าคะ -..-
ปล. ไรเตอร์อยู่ภาคใต้เหรอคะ ดีจังที่ไม่ได้รับความเสียหายมาก (ใช่มั๊ยคะ?)
เราก็ขอให้เหตุการณ์ร้ายๆแบบนั้นผ่านพ้นไปเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
รัก. :กอด1: :กอด1:
-
พี่กรณ์ คับ คือว่าพี่จะมาทำไมคับ
วัยรุ่นเซ็งเลยอ่ะ
กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแท้ๆ
:m31: :m31: :m31:
-
กรณ์มาทำมายยยยยยยยยยยยย :m31: :m31:
-
ขอบคุณผู้เขียน ที่ให้กรณ์เข้ามาขัดจังหวะ อิ อิ อิ ให้ไอ้พี่ทิวามันหงุดหงิดงุ่นง่านไปเล้ย
อย่าให้มันได้น้องเดย์ง่ายๆนัก หมั่นไส้มัน
แหะ แหะ ความเห็นต่างจากคนอื่นๆ จะโดนอะไรปะเนี่ย
เปิดก่อนล่ะ..ฟิ้ว.. :o12:
-
คัตตตตตตต.........น้องกรณ์คร๊าบบบบ คนแต่งเค้ามะได้บอกหรือ ว่าชื่อตอน..กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม.. เข้ามาผิดฉากนะเนี่ย เฮ้อ..น้องทิว่าต้องเริ่มใหม่เลยยยย 5555
ชอบเรื่องนี้นะคร๊าบบบ :pig4: :pig4:
-
แวะเอามาส่งกันแล้วฮับสำหรับตอนที่สิบสี :mc4:
อ่านให้สนุกนะฮับ o13 :pig4:
ตอนที่ 14 OH MY GOD!
“คืนนี้กรูนอนด้วยมึงไม่ว่าอะไรใช่มั้ย”ผมเปิดประตูผางทั้งๆ ที่อารมณ์โคตรค้างสุดกู่ ผมอยากจะอัดไอ้บ้านี่จริงๆ ที่แม่งมันเสือกมาผิดเวล่ำเวลา กรูละโคตรเกลียดมึงจริงๆ เลยไอ้ห่านี่! โหยหาตรีนกรูตลอดตั้งแต่เด็กยันโต!!!!
“กรูไม่ให้มึงนอน กลับไปเลยไป!!!”
“มึงโคตรใจเชี่ยกับเพื่อนฝูง T^T”ไอ้ส้นตรีนหมาที่ยืนอยู่ข้างหน้าผมกอดหมอนตีหน้าเศร้า จนผมหมั่นไส้มันนักเลยง้างหมัดกะจะสวนมันเข้าให้สักเปรี้ยง!
“ถ้ามึงต่อยกรูนะไอ้ทิวา.....”มันใช้นิ้วชี้หน้าผมเหมือนจะเอาเรื่อง
“มึงจะทำไมกรูห๊ะ!”
“กรูก็จะนอนด้วย กรูหน้าด้าน ฮึ!”
“ไม่ได้โว้ยยยยย! ออกไป!!!!”ผมไล่มันก็ไม่ทันแล้ว ตอนนี้แม่งไอ้กรณ์เร็วยิ่งกว่าจรวด พุ่งพรวดเดียวไปนอนเสียบอยู่ข้างๆ ไอ้เดย์แล้วจนผมไฟแทบท่วมตัวเพราะความโกรธ
ฮึ๊ยยยยยย! ไม่สบอารมณ์เว้ยนั่นมันที่ของกรู!
“มึงทำห่าอะไรของมึงเนี่ยไอ้กรณ์ มึงนอนกับไอ้ดินไม่ใช่รึไงแล้วเสือกมาแย่งพื้นที่กับออกซิเจนห้องกรูอยู่ได้!”
“ไม่รู้ล่ะ....คืนนี้กรูจะนอนกับมึงกับน้องเดย์ด้วย มึงจะทำอะไรก็เชิญ”มันบังอาจทำเสียงสูงเอานิสัยเพศแม่มันมาใช่รึไงวะ ไอ้กรณ์มันสะบัดหน้าหนีการสบตาของผมแล้วหันไปหาไอ้เดย์แทน ไอ้เดย์ตอนนี้ก็นอนยิ้มอยู่ได้ แม่งไม่รู้สึกค้างเหมือนกรูบ้างรึไงวะ! ยังนอนตาใสหน้าตาเฉย นี่กรูมันบ้าไปคนเดียวใช่มั้ยวะ ไอ้อารมณ์หื่นนี่กรูเป็นอยู่คนเดียวรึไง!!!!!!
“พี่กรณ์เหรอครับ....หึๆ”
“ยังไม่หายสร่างเมาเหรอ.....อ้อ! พี่เกือบลืมไอ้วัชฝากยามาให้”ไอ้กรณ์ลุกขึ้นนั่งแล้วควักถุงยาออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้ผม
“อยากให้มันกินมึงก็จัดการเองสิวะ ใช้กรูวอนหาตรีนรึไง!”
“ทำอารมณ์เสียแม่ง......แล้วมึงจะไปไหนวะ?”
“ห้องน้ำเว้ย! ปัง!”ผมปิดประตูประชดเสียงดัง ถ้ามันโง่ดักดานไม่รู้ว่าผมประชดก็ให้มันรู้ไป!
กรูจะจำไว้เลยว่าแม่งคราวหลังกรูไปไหนจะไม่เอาไอ้กรณ์ห่านี่ไปด้วยแล้ว โกรธโว้ยยยยยยย!!!!! อารมณ์เสีย กรูไประบายเองในห้องน้ำก็ได้ เชี่ยสาดดดดด!
“แค่นี้ทำเป็นอารมณ์เสีย ไอ้ห่าซาตาลโฉด!”ผมได้ยินแว่วๆ จากข้างนอกที่ไอ้กรณ์มันแหกปากด่าผม แต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะใช้ปาก แต่จะใช้มือกับตรีนแทน โชคดีที่ตอนนี้กรูไม่ว่างออกไปจัดการมึงไอ้เชี่ยกรณ์! อึ๊ย!
“กินยาแล้วนอนดีกว่าเนอะน้องเดย์....หืม.....ไอ้ห่าทิว่านั่นแม่งก็ใช้ได้นิ เช็ดตัวให้น้องเป็นด้วย ตัวเย็นเลย......แปลกว่ะ!”
“ครับ...^^”
โอ้ยยยยยย.....ปะปวดหัวครับ ไม่รู้ทำไมพอตื่นขึ้นมาห้องมันก็หมุนติ้วๆ ไปหมด สงสัยเมื่อคืนผมคงจะดื่มหนักเกินไปจริงๆ เพิ่งจะดื่มเป็นครั้งแรกแต่ก็กินไปตั้งหลายแก้ว ผมมองไปข้างๆ ตัวเองที่ตื่นเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆ มาทับตัวเอาไว้ครับ พอหันไปก็เห็นพี่กรณ์ที่พาดขายาวๆ มาเกยผมแทบจะถึงอกเชียว ส่วนข้างล่างผมก็เห็นพี่ทิวานอนหลับอยู่ครับ แล้วพี่กรณ์นอนกับผมได้ยังไง ทำไมพี่ทิวาถึงลงไปนอนข้างล่างล่ะ? เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นบ้างเนี่ยผมงงไปหมดแล้วครับ
อืม..........เท่าที่จำได้เมื่อคืนผมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองสักเท่าไหร่ครับ จำได้เลือนลางว่าผมขอให้พี่ทิวาอุ้ม อุ้มงั้นเหรอ! ให้ตายเถอะผมทำอะไรหน้าอายแบบนั้นไปได้ยังไง แล้วเมื่อคืนพอถึงห้องผมก็รู้สึกนอนไม่หลับ แล้ว.....แล้ว O/////O; ผมกับพี่ทิวาก็ จะจูบกัน ผมจำความรู้สึกได้ว่าตัวผมเองแอบรู้สึกดีและเผลอไผลอารมณ์ไป.....จากนั้นพี่ทิวาทำอะไรบ้างอีก ผม.....ผมจำไม่ได้จริงๆ ครับ แต่ก็คงไม่มีอะไรเกินเลยไปหรอกมั้งครับก็พี่กรณ์ก็นอนอยู่นี่ด้วย ไม่ไหวครับไม่ไหว....ไปอาบน้ำให้หัวมันโล่งหน่อยจะดีกว่าครับ
พอผมอาบน้ำเสร็จก็ออกมาเห็นว่าเสื้อผ้าผมที่ส่าถูกซักรีดไว้เรียบร้อยแล้ว ผมก็เลยใส่มันชุดเดิม พี่กรณ์กับพี่ทิวายังคงนอนหลับสนิทอยู่ครับผมเดินไปดูพี่ทิวาที่นอนกับพื้นแข็งๆ พร้อมกับหมอนแล้วก็ผ้าห่มผืนเดียวโดยที่ไม่ใส่เสื้อครับ ส่วนพี่กรณ์ก็ใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขายาวนอนสบาย
ปัง ปังๆ !
“จะเปิดให้เดี๋ยวนี้ล่ะครับ”ผมวิ่งไปที่ประตูเปิดประตูออกก็เห็นพี่วัชกับพี่ดินอยู่หน้าห้องดูเหมือนจะเตรียมตัวพร้อมจะกลับแล้วล่ะครับ ดีเหมือนกันครับผมก็อยากจะกลับบ้านจะแย่ คิดถึงน้องต่ายครับ
“ไอ้สองตัวนั่นล่ะเดย์”
“เอ่อ....ยังไม่ตื่นเลยครับผมว่าจะปลุกแต่....”
“เดี๋ยวพี่ดินคนนี้จัดการเอง”พี่ดินตบบ่าผมก่อนจะเดินผ่านผมไปพี่วัชเดินตามเข้ามาผมปิดประตูเรียบร้อยก่อนจะได้ยินเสียง
“ไอ้บ้า! ออกไปนะเว้ย!”เสียงพี่กรณ์ครับ
“ทำห่าอะไรวะหนวกหูเว้ย!”พี่ทิวาตื่นแล้วครับ หน้าตาไม่สบอารณ์เอามากๆ แล้วพี่เค้าก็แอบเหลือบมองมาที่ผมด้วยครับ ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องรีบหลบตาด้วย
“กลับกันได้แล้ว”
“ไอ้ดินมึงออกไปห่างๆ กรูเลย”ที่ผมเห็นคือพี่ดินขึ้นไปนั่งทับพี่กรณ์บนเตียงแล้วเอาหมอนที่ผมหนุนเมื่อคืนนี้ฟาดครับ พี่กรณ์เลยดูอารมณ์เสียหงุดหงิดมากเลย
“ไม่ออก มึงยังโกรธกรูรึไงว้า....อ่ะๆ กรูขอโทษ ถ้ามึงไม่หายโกรธกรูไปขอโทษแม่มึงพ่อมึงด้วยก็ได้
“ไอ้ห่านี้! มึงจะยิ่งทำให้กรูโกรธถ้ามึงยังเอาหมอนเวรนี่มาฟาดกบาลกรูอยู่ได้!”
“มึงทะเลาะกับไอ้ดินแล้วเสือกมาแย่งที่นอนกรูเนี่ยนะ รู้มั้ยกรูกำลัง....!”
“ทำไม! ก็กรูขี้เกียจเดินไปห้องไอ้วัชนนี่”
“ใจเย็นๆ กันหน่อยดิ เดี๋ยวถึงเวลาเช็คเอาท์แล้วไปอาบน้ำกันไป ไอ้ทิวามึงไปอาบก่อนเลยไป”พี่วัชจัดการตีระฆังยกแรก ส่วนพี่ดินก็ตามง้อพี่กรณ์ที่ไม่รู้ว่าสองคนนั่นเค้าทะเลาะอะไรกัน แต่ท่าทางพี่กรณ์จะเริ่มหายโกรธแล้วครับ บรรยากาศเลยไม่ดูตึงเครียดสักเท่าไหร่
เหนื่อยใจครับ กว่าจะจัดการกับอารมณ์ของแต่ละคนที่ไปคนละทิศละทางได้ ผมว่าพวกพี่เค้าอยู่กันได้เพราะมีพี่วัชนี่แหละครับที่คอยห้ามทัพจับมาปรับความเข้าใจกัน ผมไม่รู้สึกเลยครับว่าการเดินทางครั้งนี้มันจะเป็นการพักผ่อนหย่อนใจ มันยิ่งเหนื่อยใจไปเสียมากกว่าครับ ตอนนี้ผมกำลังนั่งรถกลับบ้านพี่ทิวาครับ ส่วนพี่ดินพี่กรณ์พี่วัชเค้ากลับด้วยกัน เมื่อกี้ยังขับตามรถพี่ทิวามาอยู่เลยแต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้วครับ
“สนุกรึเปล่า.......”
“เอ่อ....ครับ”ผมโกหกคำโต ตอบตรงเกินไปผมอาจถึงแก่ชีวิต
“คราวหน้ากรูจะพามึงมาอีก”
“มะไม่รบกวนดีกว่าครับ ถึงวันนั้นผมคงไม่ได้อยู่ที่บ้านพี่แล้วหรอกครับ”
วันนั้นเหรอครับ.......ผมจะรู้สึกยังไงบ้างนะถ้าไม่มีคนที่นั่งข้างๆ อยู่ด้วย แล้วทำไมผมต้องไปคิดเรื่องอนาตคนั่นด้วยนะ
“นั่นสินะ....”พูดเสร็จพี่ทิวาก็นิ่งไปกับคำพูดตัวเองเลยครับ ผมรู้สึกได้ว่าตั้งแต่ตอนเช้าพี่ทิวาแม้จะอารมณ์ไม่ดีหงุดหงิดบ้างแต่ก็ไม่ได้อะไรกับผมเลยครับ ส่วนผมเองก็รู้สึกเหมือนไม่ค่อยอยากจะมองหน้าจ้องตาพี่ทิวาสักเท่าไหร่ รู้สึกเขินแปลกๆ แล้วยิ่งเมื่อคืนผมทำอะไรไปบ้างผมเองก็ยังไม่รู้เลยครับ
“จะแวะซื้ออะไรรึเปล่า”
“ไม่ดีกว่าครับผมอยากกลับบ้านเลยรู้สึกเหนื่อยๆ”
“ก็ดี.....แต่กรูอยากแวะ”
แล้วพี่จะถามผมเพื่อ? =_=
ในที่สุดก็ถึงบ้านอย่างปลอดภัยครับ พี่ทิวาแวะตลอดทางเพื่อซื้อของมากมายก่ายกองที่ไม่รู้ว่าจะซื้อมาเพื่ออะไร ก่อนที่จะมีคนมายกของออกไปจากรถ ทันทีที่ผมลงจากรถแม่บ้านก็มาบอกผมว่าคุณลุงไปทำงานแล้วและก็มีคนมาขอพบผมด้วยครับ น่าตกใจมากครับที่มีคนมาหาผมถึงที่นี่ หรือจะเป็นเพื่อนผม? แต่ผมก็ไม่ได้บอกใครเกี่ยวกับที่อยู่ใหม่นะครับเพราะไม่อยากให้ใครมารบกวนที่นี่ แล้วใครกันที่มาพบผม?
“ใครเสือกมาหามึงถึงบ้านกรู”พี่ทิวาขมวดคิ้วถามผมอย่างสงสัย แล้วแอบมองผมด้วยสายตาแปลกๆ
“ไม่รู้เหมือนกันครับผมไม่ได้บอกใครไว้เรื่องที่อยู่”
“กรูจะเชื่อมึงได้มั้ย”
“ผมจะโกหกให้ได้อะไรครับ”
“กรูจะไปรู้มึงรึไงไอ้นี่!”
“งั้นผมเข้าไปข้างในก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวกรูจะไปกับมึงด้วย”
ถ้าผมบอกว่าไม่ต้อง พี่ทิวาคงไม่ฟังหรอกครับ ผมเลยให้พี่ทิวาเดินตามผมเข้ามาไปยังห้องรับแขก ผมเห็นมาแต่ไกล ครับว่าคนที่มาหาผมเป็นผู้ชาย แต่เสียดายที่นั่งหันหลังผมเลยไม่เห็นหน้าว่าเป็นใครแต่รู้สึกคุ้นเคยครับ พอเริ่มเข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงทันทีครับ กลิ่นแบบนี้สาวๆ คงจะชอบน่าดูขนาดผมได้กลิ่นยังรู้สึกดีเลยครับ
“ไอ้นั่นเป็นใครวะ?”พี่ทิวาถามผมอีกแล้วครับ แล้วผมจะรู้รึเปล่าก็เดินเข้ามาพร้อมกัน
“พี่ครับปล่อยผมก่อนได้มั้ยครับผมจะไปรับแขก”ผมบอกพี่ทิวาที่กอดไหล่ผมไว้แน่นตั้งแต่เมื่อกี้ที่เห็นว่าคนที่มาหาผมเป็นผู้ชายแล้วครับ แน่นซะจนเหมือนไม่ให้ผมขยับเขยื้อนไปไหน ถึงไปพี่ทิวาก็จะติดสอยห้อยตามไปด้วยทุกที่ประมาณนั้นเลยครับ
“เออๆ !”ผมหลุดออกมาจากพี่ทิวาได้ก็เดินไปทักคนที่นั่งจิบน้ำรอผมอยู่ครับ
“มาหาผมเหรอครับ.....”ทันทีที่ผมเห็นคนๆ นั้นผมถึงกับอึ้งเลยครับ
มะไม่จริงใช่มั้ยครับเนี่ย!!!!!
“เซอร์ไพรส์ว่ะ! ฮาๆๆ”ผู้ชายคนนั้นที่ทั้งสูงสง่า ผิวขาวหุ่นดี หน้าตาคมเข้มทะลุจออย่างกับซุปเปอร์สตาร์ หล่อไปจนถึงปลายเส้นผมทุกเส้นอย่างไม่น่าเชื่อลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์พุ่งเข้าหาผมแล้วกอดผมแน่นจวนจะหายใจไม่ออก แถมยังอุ้มจนขาผมลอยจากพื้นเห็นๆ ผมกอดผู้ชายตรงหน้าตอบจนน้ำตาแทบไหล
“คะคิด..คิดถึง.....”ผมพูดอะไรไม่ออกนอกจากคำนี้แล้วครับ
อยากบอกว่า >>>>>>โปรดติดตามตอนต่อไป ฮาๆๆ
เขาคือใครกันแน่ ? :z2:
ปล.ขอบคุณทุกรีนะฮับที่ติดตามกันตลอดมา ขอบคุณความเป็นห่วงเป็นใยกันด้วยนะฮับ :กอด1: :กอด1:
และขอบคุณที่ชอบกัน ชอบแล้วถ้าเป็นไปได้..........พัฒนามาเป็นรักได้มั้ยฮับ(เน่าและ) :-[ :-[ :-[
ฮาๆๆๆๆ แล้วพบกันใหม่นะฮับ ^^
-
มาแระ แอบมาส่องตั้งนาน คริๆ เขาคนนั้นคือใคร พี่ชายป่ะ?
-
o22 :serius2: คัยอ่าาา พีทิวางานเข้าแล้ววววว o18
-
งะมาทำให้ค้างแล้วก็จากไป
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
^^
-
อย่าเพิ่งสติแตกกันไปฮับ :try2:
ตอนหน้ากำลังจะเขียน(ขีดเส้นใต้คำว่ากำลังจะ)
เสร็จเมื่อไหร่ จะมาลงให้อ่านหายค้างกันแน่ฮับ ฮาๆๆๆ
o13 o13
-
พี่ชายยยยยยย
:call:
-
สนุกขึ้นทุกตอนเลยๆ รอตอนต่อไปอยู่น่ะครับ ^^
-
ใครหว่า
เดี๋ยวก็ได้ตีกันตายหรอก :เฮ้อ:
-
ใครอ่าอยากรู้ๆ รอคนเขียนมาเฉลยแบบด่วนๆเลยค่ะ~~~
-
เขาคนนั้นต้องเป็น ไนท์ แน่ ๆ เลย คุณว่าป๊....
-
พี่ชายเถอะ สาธุ :call: :call:
-
ใครหน้อออออ!!
-
เขาคือ??
ไม่รุ้หล่ะ แต่อย่ามาเป็นตัวก้างเลยน่ะ :call:
จับคู่วัชไปเลย 5555+
-
พี่ไนท์
แน่ๆ
:really2: :really2:
-
อ๊ากกกกกกกก สะใจน้องน่ารักมีเสน่ห์ขนาดนี้
ไม่ใช่ของเล่นของนายหรอกย่ะ
โฮะๆๆๆๆๆ
-
ใครอ่ะ สงสัยจะเนื้อคู่ผม ฮ่าๆๆ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สู้ๆๆๆๆ
-
ใครหนอมาตามน้องเดย์ถึงบ้านซ๊ามี(อนาคตอันใกล้ หุหุ)
:กอด1:คนแต่ง และก็ :pig4:ที่มาอัพเร็วได้ใจ อิอิ
-
พี่กลับมาsurprise แหงๆ แล้วไอ้ทิวาจะทำไงต่อ
-
หนุ่มหล่อผู้นั้น คือ พี่ไนท์ ใช่ไหมค่ะ ~
ถ้าใช่ ดิฉันจะดีใจมาก ๆ มีคนมาปกป้องน้องเดย์แล้ว
อิพี่ทิวางานเข้าแน่นอน เพราะ ทำอะไรตามใจแบบที่ผ่านมาไม่ได้
ดิฉันไม่ได้เกลียดพระเอกนะค่ะ แค่หมั่นไส้อิพี่ทิวาเฉย ๆ ( จริง ๆ นะ :m13: )
พี่ไนท์โผล่มาแบบนี้ ก็ดีออก เรื่องน่าจะมีสีสัน และน่าติดตามมากขึ้นด้วย
-
ใครหว่า ?
พี่ทิวางานเข้าแน่ๆ55
-
:impress2:
งั้นเค้าขอคนนึง
-
รออ่านนะคะ
:L2:
-
สาธุ :call: ขอให้เป็นพี่ชายทีเถอะ
เดี๋ยวเดย์ งานจะเข้าอีก
มีพี่ชายมาคอยดูแล
-
อ้ะ..คุณทามากิบ๊อง ดิฉันค้างคะ อยากรู้จังว่าคนนั้นเป็นใคร
หุ หุ อีพี่ทิวา หึงน้องเดย์ได้อีกแระ
-
พี่ชายไอ้น้องเดย์ ชวร์ ฟันเฟิร์ม !!!
-
พี่ชาย !!!!
55555
อยากให้มีมือที่สามจัง -..- :-[
-
พี่ไนท์จะกลับมาแกล้ง ทำให้ทิวาหึงเดย์แน่เลย กรั่กกก
พี่ไนท์ยังมีวัชนะคะ กรั่กกกกกกกกกก :z1: :z1:
รอตอนต่อไปค่าา :o8: :o8: :o8: :o8:
-
*-* เขาคนนั้นคือใครเอ่ยๆ ^^
ฮ่าๆ ไรเตอร์คับๆ สู้ๆ>//<
-
อยากรู้ว่าใครอ่าาาาา
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :interest:
-
ขนาดพี่วัชคุยกะเดย์ด้วยพี่ทิวายังแทบจะกินหัว :haun5: แล้วคนๆนั้นเดย์ถึงกับพูดว่าคิดถึงจะขนาดไหนล่ะเนี่ย เคลียร์กะพี่ทิวาด้วยนะเดย์ ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน o17
เดย์ตอนเมานี่น่าฟัดโครตๆเลย :give2: เคืองพี่กรณ์แทนพี่ทิวา ขัดจังหวะได้ถูกเวลามากกกก!! :m31:
(แต่ผมสังเกตนะ พอจะถึงฉากเสียเลือดทีไร โดนขัดทุกที :try2:)
ขอติดตามเรื่องนี้ด้วยคนนะครับไรเตอร์ สนุกมากมายกับเรื่องนี้ ชอบเดย์กะพี่ทิวามว๊ากกก!! :m3:
พี่ทิวาซึนนะ แอบรักเดย์แล้วไม่ยอมบอกไป รีบๆหน่อยก็ดีนะพี่ทิวา มีเวลาอยู่แค่3เดือนนะเออ :fox2::fox2:
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะครับ :กอด1:
-
มาแล้วครับมาลงให้กระจ่างใจกันเสียทีว่าเป็นใครกันน้า...... ^^ อัพเร็วปานสายฟ้าฟาดกลางกบาล! :a5:
ไม่ให้เสียเวลาทำมาหากินฮับ.....ไปอ่านกันเลย!
(ทำใจให้สบายๆ ก่อนอ่าน เดินลมปรานให้เลือดลมสะดวก ฮาๆๆ ไม่กวนและ.....อ่านให้สนุกนะฮับ o13)
ตอนที่ 15 ผู้มาเยือนกับความสัมพันธ์ :serius2:
เกือบสองสามนาทีที่ผู้ชายตรงหน้ากอดผมไม่วาง ไม่รู้ว่าเพราะคิดถึงหรืออยากแกล้งกันแน่ครับที่กอดเอาๆ แถมยังเหวี้ยงตัวผมซะลอยเลย ก็รู้นี่ครับว่าผมมันเป็นบุรุษพันธ์โตยากแต่เลี้ยงง่าย จะให้กอดกันจนไม่พูดจาแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันครับก็ผมโตแล้วจะอ้อนคนตรงหน้าเหมือนเด็กๆ อย่างแต่ก่อนก็ไม่ได้ อีกอย่างผมรู้สึกวูบวาบสันหลังชอบกลครับ อาจเพราะสัมผัสได้ถึงพลังจิตที่กำลังพลุกพล่านภายในตัวพี่ทิวา ก็เล่นมองผมไม่วางตาเลยนี่ครับ ยังดีที่พี่เค้าไม่ได้พูดหรือโวยวาอะไรขึ้นมา แต่ท่าจะดูหงุดหงิดชัวร์ครับ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากสนใจพี่ทิวาหรอกครับ คนตรงหน้าสำคัญกว่า
“เฮ่! โตแล้วยังจะเล่นร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้อีกเหรอวะเนี้ยไอ้ขี้แยเอ้ย! หึหึๆ”
“ก็คิดถึงนี่.....ผมดูแต่รูปฟังแต่เสียงพี่มาตลอดสองสามปี พี่ก็ใจร้ายไม่กลับมาหาผมบ้างเลย”
“ก็มาแล้วนี่ไงวะ ดูดิ๊น้องกรูโตขึ้นแล้วรึยังเนี่ย”
“พะพี่ไนท์อ่ะ....”คนๆ นี้พี่ชายสุดที่รักของผมเองล่ะครับ
“เฮ้ย! ไม่โตเท่าไหร่นี่หว่าไอ้น้อง”
“อย่าครับพี่ผมอายนะ”พี่ไนท์จับโน่นจับนี่แถมยังถลกเสื้อผมขึ้นทำทีสำรวจร่างกายผม นิสัยพี่ไนท์สำหรับผมแล้วไม่เคยเปลี่ยนเลยครับทำให้ผมมีความสุข หัวเราะ ยิ้มแถมด้วยร้องไห้ได้ตลอด
“ฮาๆๆ โอ๊ะอายเป็นด้วยเหรอวะ เออลืมไปว่ามึงโตแล้วนี่หว่า sorry sorry”พี่ไนท์ทำท่ารู้สึกผิดก่อนเอามือเสยผมวางมาด ยังไงก็พี่ผม.....แต่เรื่องเก๊กหล่อนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ ครับ เคยมีเพื่อนพ่อกับแม่ผมทักว่าเราสองคนต่างกันคนละขั้ว แต่มันก็คงจะจริงตามเค้าว่ามั้งครับ
“ผมแทบลืมไปเลย! แล้วพี่กลับมาได้ยังไงครับเนี่ย”
“กรูเดินมามั้ง”
“พี่ครับ....”
“อ่ะๆ บอกก็ได้.....ก็เบื่อที่โน่นเลยอยากกลับมาเที่ยวบ้างอ่ะดิ”
“พูดจริงพูดเล่นครับ”ผมไม่ค่อยเชื่อหรอกครับที่พี่ไนท์พูด ก็ดูทำหน้าพิรุธจัดขนาดนั้น แถมแม่ยังไปหาด้วยต้องมีอะไรแน่ๆ
“คือว่า...คือว่า.....”
“คือว่าอะไรครับ...แล้วแม่ล่ะพี่เจอแม่รึเปล่า แม่บอกจะไปเยี่ยมพี่”
“ก็กรูถึงกลับมาไง”
“ยังไงครับผมไม่เข้าใจ?”
“ก็หนีแม่ไงว้า....”
“พี่ทำแบบนี้ได้ไงครับ แม่เค้าอุตส่าห์จะไปหาพี่ แถมแม่เค้า....”
“พอๆ กรูพูดเล่นมึงก็ซื่อเสมอต้นเสมอปลาย....พอดีกรูหยุดเรียนเพราะสอบเสร็จไม่มีซ่อมไม่มีเสริมห่าบ้าบออะไรทั้งนั้น แม่เลยให้กรูกลับมาอยู่เป็นเพื่อนมึง กลัวมึงร้องไห้ที่ไม่มีใครแบบนี้งายยยยยยย......ฮาๆๆ ”
“พี่ล่ะก็....”พี่ไนท์จับแก้มผมสองข้างโยกไปมาเหมือนด็กๆ จนผมต้องปัดออก ผมว่าแล้วเชียวว่ามันต้องมีอะไร“งั้นแสดงว่าผมจะได้กลับไปอยู่บ้านกับพี่สิใช่มั้ยครับ”ผมส่งสายตาอย่างมีความหวัง พี่ไนท์ทำท่าครุ่นคิดอย่างหนัก จนผมชักหวั่นใจแล้วครับ
“ฮาๆๆ เอ่อคือว่านะ....กรูก็ไม่ได้กลับมานานแล้วก็อยากจะเที่ยวบ้างอะไรบ้าง.....มึงต้องเข้าใจความรู้สึกพี่บ้างนะไอ้น้อง”หน้าจริงจังกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้วครับ
นั่งไงครับพี่โผมมมมมมม!(ไม่ได้ภูมิใจนะครับ =_= )
“แฮ่มๆ อึ้ม!”เสียงอะไรติดคอใครมาแต่ไกล....
อ่ะ! กะเกือบลืมไปเลยครับว่าพี่ทิวาอยู่ด้วย ผมคงเสียมารยาทแย่ที่ยืนคุยกับพี่ไนท์จนเพลินเลยลืมเจ้าของบ้านที่ยืนหัวโด่อยู่เลยครับ ต้องพาพี่ผมไปทำความรู้จักเสียหน่อยแล้วครับเดี๋ยวอีกฝ่ายจะไม่สบอารมณ์แล้วมาลงที่ผมอีก
“พี่ไนท์ครับเอ่อ...นี่คือพี่ทิวาเป็นลูกคุณลุงทัศเทพครับ....พี่ทิวาครับนี่พี่ไนท์เป็นพี่ชายของผมครับ”
“สวัสดี.....ยินดีที่รู้จัก”
“อื้ม.....หน้าตาดีนี่หว่า แต่น้อยกว่ากรู.....”
“พี่ไนท์!....พูดมีมารยาทหน่อยสิครับ”ผมเขย่าแขนพี่ไนท์ที่พูดจาห้วนๆ ให้พูดดีๆ ไม่งั้นผมไม่แน่ใจในสถานการณ์ที่สงบว่าจะอยู่ดีอีกหรือเปล่า
“ยินดีที่รู้จัก....ชื่อทิวาเหรอมึงอ่ะ”พี่ไนท์ขมวดคิ้วถามมองพี่ทิวาเหมือนจะเข้าไปสำรวจทุกรูขุมขน พลางกอดล๊อคคอผมไว้ภายใต้รักแร้ซะแน่นเลยครับ
“อื้ม.......”
“เพิ่งไปเที่ยวมางั้นเหรอ?”
“อื้ม......”
“แล้วไปไหนมา เห็นพาน้องกรูไปด้วย”
“ไปข้างนอก”บรรยากาศมันชัดจะยังไงๆ แล้วครับ ผมว่าพี่ทิวาคงจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพี่ไนท์ประมาณนั้นล่ะครับ เพราะทั้งสองคนดูเหมือนจะสูงพอๆ กัน หน้าตาก็ถือว่าแข่งขันประชันกันได้เลยครับ แต่ผมล่ะ...เอาอะไรไปแข่งกับเค้าได้บ้าง มองสองคนนี้รู้สึกตัวเองตัวลีบเหลือเท่าเม็ดข้าวเลยครับ แถมเป็นเม็ดข้าวที่มอดมันแทะแล้วด้วย =_=^
“ข้างนอกน่ะที่ไหนวะเอาให้ชัด?”พี่ไนท์ก็ซักไซ้ถามพี่ทิวาไม่หยุดครับ ผมกลัวเหลือเกินว่าพี่ทิวาจะหมดความอดทน
“พี่ครับพอเถอะ....”
“ทะเล กรูพาน้องมึงไปทะเลมา ชัดเจนพอยัง”เสียงพี่ทิวายังเรียบเฉยเป็นปกติอยู่ครับ สถานการณ์ยังไม่น่าเป็นห่วง แต่แรกเจอกันระหว่างพี่ทิวากับพี่ไนท์ก็พูดมึงกรูกันเลยเหรอ ไม่เร็วไปหน่อยเหรอครับกับถ้อยคำที่ไม่สุภาพแบบนั้นกับคนที่เพิ่งพบหน้ากัน
“..........”
“..........”ความเงียบปกคลุ่มทั่วอากาศครับ
“เอ่อพี่.....”
“ฮาๆๆๆ เออดีว่ะ!”จู่ๆ พี่ไนท์ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแล้วสลัดผมทิ้งกระโจนเข้าไปกอดคอพี่ทิวาอย่างกับเพื่อนเก่ากลับชาติมาเกิดผมตกใจแทบแย่ครับว่าเกิดอะไรขึ้น
ยะแย่ล่ะครับคราวนี้!
“...พะพี่ครับ.....”
“กรูนึกออกแล้ว!..........กรูจะไปเที่ยวทะเลบ้างดีกว่า ฮาๆ ๆ ทะเลกับสาวๆ ชุดบีกินนี่ หุ่น เอว บั้นท้ายเต็มชายหาด หึหึๆ”
“พะพี่ว่าไงนะครับ!”ผมไม่อยากจะเชื่อพี่ไนท์เลยจริงๆ ก็รู้อยู่ครับว่าพี่ผมนิสัยไม่ปกติ
“ถ้าจะดี........ให้กรูแนะนำสถานที่ให้เอามั้ย?”พี่ทิวาพูดกับพี่ไนท์ครับ พี่ไนท์ยักคิ้วแล้วยิ้มอย่างดีใจ
“ดีว่ะ! ขอบใจมึงมาก ฮาๆ ๆ กลับมาคราวนี้ไม่เสียเที่ยวว่ะ พ่อจะเที่ยวให้ลืมโลกไปเลย!”
“ไปหาที่คุยกันมั้ย แถวนี้เยาวชนอยู่ว่ะ”
“ก็ดี......ขอที่แจ่มๆ นะเว้ยเฮ้ย หึหึๆ ^,,^”
“พี่ไนท์พี่ทิวาครับ......เอ่อคือ...จะ.....จะไปไหน....”พูดเสร็จสองคนนั่นก็กอดคอเดินออกไปจากห้องรับแขกทิ้งผมไว้เฉยเลยครับ จะมีอะไรให้ผมได้อึ้งไปมากกว่านี้มั้ย มันจะดีเหรอครับที่คนนิสัยอย่างที่เห็นแบบนั้นสุมหัวคุยกันกับเรื่องเนื้อหนังมังสา... ผมเริ่มเครียดแล้วล่ะครับ ให้ตายเถอะพี่ทิวารู้นิสัยพี่ผมน้อยไปแล้วครับ นั่นนะตัวแสบเลยครับ!
แม่ครับพ่อครับ ไม่ได้ส่งพี่กลับมาทำความเดือดร้อนให้ใครหรอกใช่มั้ยครับ? T^T
เมื่อครู่ผมเพิ่งจะทราบจากแม่บ้านว่าพี่ทิวากับพี่ไนท์พากันออกไปข้างนอกครับ ผมเองที่อยู่ในบ้านแทบจะไม่ได้สังเกตเลยครับ พี่ไนท์ก็เหลือเกินครับเพิ่งจะรู้จักกันกับพี่ทิวาแท้ๆ แต่ทำไมถึงได้รบกวนพี่ทิวาได้ขนาดนั้น ผมเองเป็นน้องแท้ๆ มีอะไรทำไมไม่บอกกันบ้างเลยครับ ทั้งๆ ที่พี่กลับมาผมดีใจแทบแย่ แถมยังคิดว่าตัวเองจะได้กลับไปนอนที่บ้านอย่างสบายใจสักที แต่ดูท่าทางแล้วความหวังของผมโดนพี่ไนท์โค่นแบบล้มทั้งยืนเลยครับ
ประมาณครึ่งชั่วโมงให้หลังผมนั่งเฝ้าการกลับมาของพี่ทิวาและพี่ไนท์อยู่หน้าบ้าน แล้วผมก็เห็นรถสองคันขับเข้ามาครับ คันแรกก็เป็นของพี่ทิวาครับส่วนคันหลังเป็นรถของที่บ้านผมเองครับ
......ที่ทั้งสองคนออกไปผมพอจะเดาออกแล้วล่ะครับว่าพี่ทิวาพาพี่ไนท์ไปเอารถที่บ้านมา
พอสองคนนั้นลงจากรถ ผมสังเกตเห็นพี่ไนท์พากระเป๋าเดินทางใบขนาดกลางมาด้วยครับ ผมเลยเข้าไปถาม....
“พี่ครับพี่เอากระเป๋ามาทำไมครับ”
“กระเป๋าของฝากน่ะ ^^”
“ของผมเหรอครับพี่?”
“ก็ใช่น่ะสิ แต่มันอาจจะไม่ใช่ทั้งหมดนะไอ้น้อง ^^”
“อ้าวแล้วพี่จะให้ใคร.....”
“จะเข้าบ้านได้ยังวะ”เสียงพี่ทิวาตะโกนมาครับพี่ไนท์เลยเมินผมทันทีแล้วไปกับพี่ทิวา ท่าทางสองคนนั้นจะสนิทกันเร็วเกินไปแล้วครับ อันตราย อันตราย...... ผมรึ้กได้ถึงสัญญาณเตือนภัยในอกครับ
“เออๆ ไปแล้วๆ!”
ผมเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นหมาหัวเน่าครับ....
“ไอ้เดย์....”พี่ทิวาเรียกผมครับ รู้สึกดีใจเหมือนหมาโดนเรียกเลยครับ
“ครับ!”
“เอาน้ำเย็นๆ ไปให้ที่ห้องกรูด้วยสองแก้ว”
“คะครับ....”เซ็งครับ ทำไมต้องเป็นผมด้วยครับเนี่ย!!!!!!
ก๊อก ก๊อก!
“ผมเข้าไปนะครับ”ผมเคาะประตูหน้าห้องพี่ทิวา เพราะสองคนนั่นพากันเข้าไปทำอะไรกันที่ห้องไม่รู้ครับ
“เออเข้ามาให้ไว”
“ทำอะไรกันครับเนี่ย?”ผมมองกระเป๋าของพี่ไนท์ที่ถูกเปิดออกบนพื้นมีของหลายอย่างกระจัดกระจายเต็มไปหมด ผมวางแก้วน้ำทั้งสองลงบนโต๊ะก่อนจะเข้าไปมองดูพี่ไนท์ที่กำลังรื้อของออกมาจากถุง ส่วนพี่ทิวาก็นั่งสำรวจของที่พี่ไนท์กำลังโพทนาอวดอ้างสรรพคุณอย่างตั้งใจ
“อ่ะ! กรูให้มึงกล่องนึง”พี่ไนท์โยนกล่องขนาดเล็กกระทัดรัดมือกล่องสีฟ้าให้พี่ทิวารับไว้ พี่ทิวายกมันขึ้นมองแล้วยิ้มกริ่ม ส่วนพี่ไนท์ก็กวาดไอ้เจ้ากล่องสีฟ้าอีกสามสี่กล่องขึ้นมาถือไว้ในมือเสมือนของมีค่า“แจ็ค คอนดอม 0.02 มิลิเมตร บางเฉียบที่สุดในโลก กรูมีอีกเพียบ แต่ให้มึงไปกล่องเดียวถือว่าเป็นของขวัญแรกเจอแล้วกัน อ่ะเดย์! กรูให้มึงดูกล่องนึงเห็นท่าทางอยากรู้ แต่กรูไม่ให้มึงนะเว้ยเดี๋ยวแม่ผ่ากบาลกรูแน่ๆ”
“มันคืออะไรเหรอครับพี่......?”ผมหยิบมันขึ้นมาดูใกล้ๆ ก็ยังสงสัยอยู่ดีครับว่ามันคืออะไร พี่ทิวาดูเหมือนจะรู้แต่ไม่บอกผมแถมยังแอบกระตุกยิ้มแบบสยิวมาให้ผมด้วยครับ
“อะไรวะ! มึงไม่รู้จักรึไงถุงยางอนามัยรึไงวะแค่กล่องสวยหน่อยคิดว่าเป็นหมากฝรั่งรึไง”พี่ไนท์พูดขึ้นเหมือนกับเอือมระอาผม ก่อนที่จะหันหน้าไปหยิบโน่นนี่ในกระเป๋าต่อ แต่ผมสิครับหน้าร้อนฉ่าจนทำอะไรไม่ถูกเพราะไอ้เจ้าสิ่งที่เรียกว่าถุงยางในมือนี่แหละครับ “เฮ้ย! กรูลืมไปว่ะโทษทีน้องพี่ของแบบนี้แม่คงไม่ปลื้มให้มึงรู้แน่ๆ......เอ่อ......ของมึงเอาอันนี้ไปแล้วกันนะ”
พี่ไนท์ลุกขึ้นมาคว้าไอ้เจ้ากล่องสีฟ้าไปจากผมก่อนจะยัดถุงพลาสติกที่มีอะไรสักอยากอยู่ข้างในให้ผมแล้วลูบหัวผมเหมือนจะเอ็นดูแล้วกลับไปง่วนกับกองของฝากต่อแล้วบอกผมด้วยความหวังดีว่า.........
“ลูกอม....ไม่หวานด้วยน้ำตาล รับรองว่าฟันขาวๆ ที่น้องพี่รักนักรักหนาอยู่ครบทุกซี่แน่นอน แฮะๆ พอดีของพวกนี้ได้มาจากญี่ปุ่น กรูแวะไปเที่ยวก่อนมาถึงเมืองไทยน่ะ อย่าบอกแม่นะเว้ยเดี๋ยวกรูยึดลูกอมคืน”
“วันหลังถ้ามึงไม่รู้จัก ใช่ไม่เป็นกับของพวกนี้......กรูสอนให้ก็ได้”พี่ทิวาพูดขึ้นก่อนจะฉีกกล่องสีฟ้าเอาเจ้าซองสีเงินข้างในมาดูพร้อมเหลือบมองผมแล้วยิ้มกริ่ม
หัวใจผมเต้นแรงจนแทบคลั่งเลยครับ ทำตัวไม่ถูกเลยด้วย มื้อไม่สั่นชอบกลครับ >/////< สายตามองไปทุกซอกทุกมุมในห้องพี่ทิวาเพื่อจะหามุมของผมที่ๆ ควรจะอยู่ซึ่งไม่ใช่จุดๆ นี้
“เออ! มีโอกาสสอนมันหน่อยนะเว้ย จะได้ไม่เสียชาติเกิดที่เป็นชาย กรูอายคนตายเลยที่มีน้องซื่อขนาดนี้”
พี่ผมพูดอะไรออกไปครับเนี่ย! พี่ทิวาคงไม่ได้หมายถึงจะมาเป็นครูสอนในแบบวิชาสุขศึกษาหรอกนะครับพี่
“ไม่ต้องครับ! เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่วัยและวุฒิภาวะครับ”
“ไม่หรอกไอ้น้องพี่....เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่สัญชาตญาณต่างหากว่ะ หึหึๆ”พี่ไนท์เข้ามาตบบ่าแล้วหัวเราะหงึกๆ ด้วยความภาคภูมิในความเป็นชาย แถมน้ำเสียงอย่างกับพวกมาเฟียเจ้าเล่ห์ เมื่อก่อนพี่นิสัยแปลกแล้วนะครับ.....แต่เดี๋ยวนี้อาการหนักยิ่งกว่าอีกเหรอครับ
“มึงไม่ลองมึงก็ไม่รู้หรอกนะ”พี่ทิวายิ้มครับ “เออไนท์....”
“อะไร?”
“น้องมึงกรูขอได้มั้ยวะ”
พะพี่ทิวาคิดอะไรอยู่ครับ คงไม่ใช่เรื่องน่าปิติยินดีหรอกครับที่พูดจาแบบนั้น!
“มึงกล้านะที่ขอของรักของหวงในชีวิตกรู”พี่ไนท์วางมือจากของทุกอย่างที่ถืออยู่ก่อนจะมองหน้าพี่ทิวาด้วยสายตาจริงจัง
.........ใช่แล้วครับพี่ ผมเป็นคนมีเลือดเนื้อจิตใจไม่ใช่สิ่งของ.......ใครจะมาขอกันแบบนี้ง่ายๆ ได้ยังไงกันครับ เพราะถ้าเห็นผมเป็นแค่ของเล่นล่ะก็....ฆ่าผมเถอะครับดีกว่าอยู่แบบทรมาณจิตใจเหมือนไม่ใช่มนุษย์
“แล้วมึงให้มั้ยล่ะ......”พี่ทิวาถามย้ำจนผมใจสั่นมองหน้าพี่ไนท์แล้วส่ายหน้าด้วยแววตาอ้อนวอน“ว่าไงวะ......”
“มึงนะมึง!”พี่ไนท์ลุกขึ้นพรวดยืนบนเตียงพี่ทิวาแล้วมองลงมาที่ผมด้วยสายตาครุ่นคิด “กล้าขอกรูก็ให้ดิว่ะ! ดีมั้ยไอ้เดย์......มึงจะได้มีพี่ชายหล่อๆ ถึงสองคนเลยนะเว้ย ฮาๆๆ”
“พวกพี่ๆ พูดอะไรกันครับเนี่ย!”ผมเหงื่อทะลักเข่าแทบทรุดครับ มองพี่ทิวาที่โปรยรอยยิ้มอย่างปราชัยมาให้ผม ส่วนพี่ไนท์ก็กลับไปตื่นตากับของที่ตัวเองขนมาต่อโดยไม่ชายตามองผมที่แทบจะล้มทั้งยืนเลยครับ
“อ้อ! กรูมีของดีอีกอย่างจะยกให้มึงทิวา!”พี่ไนท์โพล่งพูดออกมาเหมือนเพิ่งนึกได้ก่อนจะหยิบเอาซองสีชมพูแวววาวแพ็คเกตดูดีเหมือนซองใส่ลูกพรุนออกมา (ถุงมันคล้ายๆ กันเลยครับแต่ที่พี่ไนท์ถือมันเล็กกว่า) “ดูเร็กซ์ วิเบรชั่นรุ่น 3 ห่วงยางสั่นได้ หึหึๆ อันนี้มันส์สุดยอดเลยว่ะ สยิวไปถึงไหนต่อไหน”
ให้ตายเถอะพี่ไนท์กำลังทำให้ผมขายหน้า! >/////< แค่สิ่งที่พูดกันโดยที่พี่ไนท์ไม่รู้ความหมายเมื่อกี้ผมก็แย่พออยู่แล้วครับ แต่นี่มันอะไรอีกครับเนี่ยจะให้ผมคลั่งไปเลยใช่มั้ยครับ!
“พะพี่ไนท์ครับพอเถอะ......”
“กรูเคยเห็นแต่ไม่เคยลองว่ะ-O-”พี่ทิวาเสริม
“กรูยังมีนี่อีกนะเจลหล่อลืน.....”
“อื้ม.....”
“พะพี่ไนท์ครับพอเถอะ!!!!!!!!”ผมตะเบ็งเสียงดังเท่าที่ทำได้ให้พี่ไนท์หยุดเอาของน่าอายพวกนั้นออกมาซะทีก่อนที่ผมจะวิ่งออกไปจากห้องพี่ทิวาแล้วอย่างไม่คิดชีวิตแล้วพุ่งเข้าห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว
ปัง!
เสียงปิดประตูโครมใหญ่จากห้องผมคงดังพอที่จะได้ยินไปถึงชั้นล่างของตัวบ้านเลยครับ คนที่พอจะรู้ว่าอารมณ์ของผมในตอนนี้แย่แค่ไหนอย่างพี่ไนท์คงไหวตัวทันแล้วล่ะครับ
อยากบอกว่าผมตอนนี้รู้สึกโกรธพี่ชายตัวเองสุดๆ ครับ และก็โกรธเรื่องที่พูดจาไม่คิดหน้าไม่คิดหลังของพี่ไนท์เรื่องยกผมให้พี่ทิวาด้วย ผมไม่ต้องการให้ใครมาโยนผมไปให้คนที่ไม่คิดจะใส่ใจคนอื่นแม้กระทั่งแต่ความรู้สึกหรอกครับ.........
...
ก่อนอ่านก็คุยกันแล้ว จบหลังจากอ่านก็มาคุยกันอีกเถอะนะ พลีสสสสสส!
คำถาม : เป็นยังไงบ้างฮับตอนนี้ ? :impress2:
(เป็นคำถามที่กว้างเท่ามหาสมุทร.....แต่อยากรู้ความคิดเห็นใจจะขาดรอนๆ ออกอาการเว่อร์รับประทาน :เฮ้อ:)
:man1:แค่นี่แหละที่จะถามกัน ฮาๆๆๆๆ
ปล.ยินดีต้อนรับนักอ่านใหม่นะฮับ^^ ชอบเรื่องนี้ก็เป็นความปลื้มใจอันล้นพ้นของคนแต่งฮับ
มาอ่านรีพลายแล้วมีคนบอกว่าชอบเรื่องนี้ก็กลับเอาไปฝันหวานน้ำลายยืดกันเลยทีเดียว
เรื่องที่แต่งมานี่ก็เพื่อให้อ่าน แต่ถ้าไม่มีใครอ่านก็คงเศร้าไปสามวันเจ็ดคืน สามสิบนาที ยี่สิบห้าวินาทีล่ะฮับ :z3:
โฮกกกกกก! อ่านๆ ไปชอบโม้เพลินจนกินพื้นที่อีกแล้ว :a5:
เอาเป็นว่า.....มาพบกันตอนหน้านะฮับสัญญาๆ
แล้วข้าพเจ้าจะเป็นเด็กดีมาอัพให้เสมอนะฮับ อิอิ ^^
ขอ :กอด1: :กอด1: :กอด1:นักอ่าน :-[
-
พี่ชายจริงๆ ด้วย หุหุ พี่ทิวาทำไมไม่บอกให้ละเอียดล่ะว่าไม่ได้ขอไปเป็นน้องชาย แต่จะขอไปเป็น "เมีย !!!"
-
วิเบรชั่นรุ่น 3 ห่วงยางสั่น
อั๊ยยะ ท่าทางพี่ไนท์นี่เชี่ยวสุดๆ นะเนี่ย
รู้เช่นเห็นชาติเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับไอ้กลางวัน-ทิวาซะแล่ว
ฉะนี้น้องเดย์จะรอดมั้ยน่อ :impress2:
-
:L1:ยกให้กันง่ายๆได้ไง
ต้องไปขอกับพ่อแม่สิ :m20: :m20:
-
น้องเดย์โกรธแล้วเห็นไหมล่ะ ไนท์อ่ะ เล่นอยู่ได้ :เฮ้อ:
ตลกจริงๆ ว่าแต่ไม่หวงน้องจริงหรอ หรือคุยกับทิวาเรียบร้อยแล้วตอนออกไป
แต่ว่าพี่ไนท์อ่ะนึกถึงจิตใจน้องหน่ิอยจิ... :o12:
เดี๋ยวไปฟ้องแม่เลยหนิ กรั่กกกกกกกกก :m16: :m16:
-
:really2: :really2:
-
น้องเดย์มีพี่ชายแบบนี้เหรอ
ซวยซ้ำซวยซ้อน ตอนแรกเหมือนรักน้องดีอยู่หรอก
แต่ความหื่นบังตา ไหงยกน้องให้ทิวาหน้าตาเฉย
-
พี่ไนน์แบบ 5555+
คือ ดูเป็นเด้ก กว่าเดย์อีก
แล้วที่ ทิวา ขอนี้ ง่ายไปไม :m20:
-
กรำ นึกว่าพี่ชายจะมาช่วยน้อง
มาเข้าพวกกะอิพี่ทิวาซะงั้น
-
พี่ชายไม่หวงน้องเลยรึ -__-
เข้าข้างกันซะงั้น -_-
งอน (เกี่ยว ?) 555
รักไรเตอร์ (จุ๊บ) :กอด1:
รอต่อนะคะ :call:
-
:haun4: แต่ละอย่างง แม่เจ้า !!!! รอตอนต่อไปว่าได้ใช้ไหม
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ต่อด้วยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :sad4:
-
:a5:
พี่ไนท์ เยอะ ....
รออ่านนะคะ :pig4:
-
อิพี่ไนท์จะรู้เปล่าเนี่ย ว่าทิวาขอน้องไปเป็นอะไร วะ..ยกให้เฉยเลย แถมอุปกรณ์เสริมอีกด้วยวุ้ย กร๊าาากกกกก
-
การมาของ อิพี่ไนท์ เนี่ย ไม่ได้ช่วยน้องเดย์เลย จะซ้ำให้หนักกว่าเดิมอีก
นอกจากจะเข้ากันได้ดี เป็นปี่ เป็นขลุ่ยกับ อิพี่ทิวา จนน่ากลัวแล้ว
พี่แกยังจะยกน้องนุ่งให้ฟรี ๆ มี Durex แถมให้เสร็จสรรพอีกต่างหาก
เดย์เอ้ย...ชีวิตรันทดจริง ๆ ลูก :z3:
-
สั่นได้ด้วย!!! :z1:
-
:z3: o13 พี่ไนท์เจ๋งมากกกกกก
-
พี่ชายน้องเดย์ไม่ไหวเลย เข้ากันได้กับทิวาอีกด้วย
น้องเดย์ต้องแย่แน่เลย
-
อยากรู้แล้วสิครับ ว่าตอนต่อไปจะเป็นอย่างไร
-
ชอบมากเลยครับเรื่องนี้ๆ รออ่านนะตะเอง ^^
-
ตามอ่านจนทัน
พระเอกเถื่อนดีแท้ น้องเดย์ก็น่ารักใสใส
แล้วพี่ไนท์รู้มั๊ยเนี่ยว่าทิวาขอน้องเดย์ไปทำไร :z1:
-
พี่ไนท์สุดยอด o13
เข้ากับทิวา(ในเรื่องหื่นๆ)ได้ดีเลยนะ :z1:
-
นี่มันคู่เกรียนนี่หว่า :a5:
-
พี่ไนท์เข้าใจความหมายของการ "ขอ" ของพี่ทิวาคนละอย่างรึเปล่า o17
ตอนแรกคิดว่าพี่ไนท์จะหวงน้องเดย์ซธอีก ให้เค้าง่ายๆซะงั้น :laugh: มีของแถมให้อีกตะหาก ฮ่าๆๆ
แต่แน่ใจเหรอว่านี่เป็นพี่ของเดย์ ทำไมช่ำชองขนาดนี้เนี่ย XD
ตอนต่อไปเดย์จะรอดไหมเนี่ย พี่ทิวาได้อุปกรณ์มาซะครบเลย o17
มาต่อไวๆนะครับ รักไรเตอร์ :กอด1:
-
หนุกจิง ไรจิง
รอตอนต่อไปคับ
ปล.เป็นกะลังใจให้คนแต่งคับ งานนี้ผมให้ห้าดาว
o13 o13 o13 o13 o13
-
ไนท์กะทิวา เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย อ่านตอนนี้ เหมือน เดย์เป็นส่วนเกินในสถานการณ์ที่ปู้ชายเค้าคุยกัน 555 แต่เอ..ถ้าไนท์รู้ว่าทิวาคิดไงกะน้องชายตัวเอง แล้วจะเป็นไงหนอ...ต้องรออ่านต่อ :m13:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้ามาสูบพลังวิญญาณรีพลาย เพื่อเอาไปรีไซเคิลเป็นกำลังใจ :oo1: ฮาๆๆๆ
ขอเวลาอีกนิดนะฮับ :impress2: ใกล้จะสำเร็จไปหนึ่งตอนเต็มๆ แล้ว
รับ :กอด1: :กอด1: ปลอบประโลมใจจากข้าพเจ้าไปพลางๆ ก่อนนะฮับ o18
-
:z13: จิ้มไรเตอร์ด้วยความรัก~♥
โชคดีชะมัดที่ยังนั่งสิงเล้าอยู่ เจอแจ๊กพอตซะงั้น o17
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: 55555 พี่ไนท์นะ แบบว่าแรงมากกกกกกกกกกกกก
-
มาแล้วๆ ! ตอนที่ 16 เนื้อเรื่องกำลังจะบ้าบอไปเรื่อยๆ และ :z2:
ยังไงก็อ่านให้สนุกนะฮับ ^^ o13
รักนักอ่านเช่นกันฮับ :-[
ตอนที่ 16 เรามาดีกันเถอะ Please! :sad4:
“เดย์!!!!! เปิดประตูให้พี่หน่อยสินะๆ Please!!!!!”
“..........”
“คืนนี้พี่นอนกับเดย์ด้วยนะ ยังไม่หายโกรธเรื่องเมื่อตอนเย็นอีกเหรอพี่ขอโทษแล้วงายยยยยยย!”
“..........”
“คราวหลัง......พี่จะพยายามไม่ทำให้น้องพี่โกรธอีก นะๆ เปิดประตูมาพูดมาคุยกันหน่อยก็ยังดี”
นี่ก็ผ่านมาสองชั่วโมงแล้วครับที่พี่ไนท์พยายามส่งเสียงเรียกผมอยู่หน้าประตูห้อง เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วถ้าจำกันได้ผมปิดประตูหนีพี่ไนท์กับพี่ทิวา แล้วพี่ไนท์ก็มาง้อผมตั้งแต่เวลานั้นแหละครับ และก็หายไปสิบนาทีคาดว่าจะไปกินข้าวเอาแรงเพราะพี่ไนท์พยายามอ้อนวอนบอกให้ผมลงไปกินข้าวด้วยแต่ผมเงียบครับ ไม่พูดอะไรทั้งนั้นอยู่ในห้องคนเดียวเงียบๆ อยากให้พี่ไนท์สำนึกการกระทำของตัวเองบ้างครับ พี่ไนท์โตแล้วน่าจะรู้ดีว่าทำอะไรให้ผมไม่พอใจบ้าง.....
ผมรู้ดีครับว่าพี่ไนท์รักผม ถึงกับรักมากจนผมดีใจที่มีพี่ชายที่แสนดีแบบนี้ครับ แต่บางครั้งก็ต้องมาทบทวนดูเหมือนกันว่า.......ในฐานะพี่ชายที่แสนดีเค้ามีคุณสมบัติอะไรบ้างกี่ประการ แล้วพี่ไนท์ของผมมีคุณสมบัติเหล่านั้นครบถ้วนทุกประการรึเปล่าหรือเข้าเกณฑ์กับคนอื่นเค้าบ้างหรือไม่
ปัง ปัง! เสียงเคาะประตูรอบที่ร้อยครับ
“ตอบพี่บ้างเถอะเดย์ ทำแบบนี้ใจพี่จะขาดรอนๆ นะน้องรักของพี่ T^T ไม่คิดถึงพี่บ้างรึไงฮึ พ่อกับแม่คงไม่อยากให้เราสองพี่น้องมาโกรธกันแบบนี้หรอก”ผมรู้ครับว่าพี่ไนท์กำลังชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูดโน้มน้าวใจผม แต่วิธีนี้ใช้กับผมไม่ได้อีกแล้วล่ะครับ
“..........”
“เฮ้ย! ไอ้เดย์.....มึงจะงอนพี่มึงไปถึงไหนวะ ออกมาพูดกันให้รู้เรื่องดิ๊ มึงเงียบแบบนี้คนที่ไม่สบายใจคือพี่มึงนะเว้ย แม่งแค่นี้จะโกรธมากไปมั้ยห๊ะ!”
“อย่าไอ้ทิวา!....อย่าพูดแบบนั้น กรูผิดกรูจะรับผิดชอบเอง T0T”
“มึงจะดีกับน้องมึงไปถึงไหนวะ แม่งดูมันทำกับมึงดิ! แบบนี้เค้าเรียกว่าไม่เห็นหัวพี่ตัวเองว่ะ!”
“มึอย่ามาว่าน้องกรูนะเว้ย! กรูบอกแล้วไงว่ากรูผิดกรูจะรับผิดชอบของกรูเอง มึงไม่รู้นิสัยน้องกรูดีพออย่ามาพูดดีกว่า!”
“มึงจะเรียกมันถึงเช้ารึไงว่ะ! เดี๋ยวมันหิวมันก็ซมซานออกมาเองแหละ เฮ๊อะ! มันคนนะเว้ยไม่ใช่กบ! ที่จะจำศีลห่าบ้าบออยู่ในนั้นเป็นเดือนเป็นปี -_-”
“ไอ้ทิวา! มึงไม่รู้จักคำว่าอ่อนโยนบ้างรึไงวะ! คุณสมบัติข้อนี้ผู้ชายหน้าตาดีควรจะมีติดตัวไว้....หญิงที่ไหนเค้าจะมาสนถ้ามึงชอบแหกปากโหวกแหวกใช้อารมณ์มากกว่าเจรจาห๊ะ!”
“น้องมึงเป็นหญิงรึไงวะถึงต้องอ่อนโยนกับมัน”
“ถึงมันไม่ใช่หญิงแต่มันก็น้องกรู กรูรักของกรูเว้ย! กรูพอใจจะทำ”
“กรูรู้แล้วว่าบ้านมึงเลี้ยงไอ้เดย์มายังไง แม่งอย่างกับไข่ในฟอสซิลล้านล้านปี เหอะๆ.....-_-.....”
“มึงว่าอะไรนะ.....”
“เปล่า....กรูพูดว่ามึงจะเอายังไงต่อ จะรอเป็นปีรึไง”
“ประโยครีเพลมึงสั้นสดีเนาะ.......แต่ถึงนานกรูก็รอเว้ย!”
ผมได้ยินเสียงพี่ไนท์พูดกับพี่ทิวาแต่ฟังไม่ได้ศัพท์มาจากหน้าประตู แต่ผมก็ไม่สนหรอกครับขอใจแข็งอีกหน่อยแล้วกัน พี่ชายตัวเองใครบ้างล่ะครับที่ไม่รัก ถึงจะเป็นพี่ที่ไม่ดีเลิศแต่ผมรู้ครับว่าพี่ไนท์ก็รักผมเป็นที่หนึ่ง.....หรืออาจจะน้อยกว่าสาวๆ ที่พี่ไนท์ชอบควงอันนี้ผมชักจะไม่แน่ใจครับ =_=;
“เดย์!!!!! ได้ยินพี่มั้ยน้องร๊ากกกกกกกก! เปิดประตูให้พี่ทีนะๆ”
“เห้อ....เอางี่ กรูจะทำให้ทุกอย่างมันง่ายขึ้นดีมะ”
“อะไรของมึง”
“นี่ไง”
แกร็ก!
ผาง! จู่ๆ ประตูก็ได้เปิดขึ้น ผมสาบานนะครับว่าผมไม่ได้เปิดต้อนรับพี่สองคนให้เข้ามาเลยสักนิด ในเมื่อผมกำลังนั่งดูสารคดีสัตว์โลกน่าเกลียดอยู่พร้อมกับกินขนมปังที่เอามาเก็บไว้กินในยามวิกฤติอยู่เต็มมือเต็มปาก ผมเห็นสิ่งมีชีวิตที่เร็วปานความเร็วแสงพุ่งพรวดเข้ามาหาผมก่อนจะโถมกอดผมจลมหงายหลังไปกับเตียงครับ(ผมนั่งดูทีวีอยู่ขอบเตียง)
“ผมหนักนะครับพี่......แฮกๆ”ขนมปังติดคอแทบขาดออกซิเจนตายครับ
“เลิกงอนพี่เถอะนะเดย์พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วนะๆ T^T”
“พะพี่ก็ลุกจากผมก่อนได้มั้ยครับ”
“ลุกแล้วสัญญาว่าจะยกโทษให้นะ.....”
“พี่ครับ!”ผมพยายามผลักพี่ไนท์ที่ตัวหนักเหมือนครกหินก่อนจะมอเห็นพี่ทิวาลอดผ่านทารักแร้ของพี่ไนท์ที่โถมตัวทับผมซะเต็มแรง
“สัญญาก่อนนะ...นะๆ”
“กะก็ได้ครับ”พี่ไนท์ลุกพรวดจนผมรู้สึกตัวเบาขึ้นมาทันทีครับ นึกว่าจะโดนทับตายซะแล้ว
“มึงเห็นรึเปล่าว่ามันเดือดร้อนที่มึงแหกปากซะเมื่อไหร่ เฮ๊อะ!”พี่ทิวากอดอกมองผมด้วยสายตาดุดัน
“คืนนี้นอนด้วยนะ....พี่บอกไอ้ทิวาแล้ว ^^”
“กรูเหนื่อยใจกับสองพี่น้องนี่จริงๆ =_=”พี่ทิวาบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจอะไรมากนัก ผมคิดว่าพี่ทิวาคงจะเหนื่อยใจกับพี่ของผมอยู่แน่ๆ แต่ไม่พูดออกมาตรงๆ ไม่รู้ว่าจะกลัวเสียประโยชอะไรรึเปล่า.....ผมไม่ได้โมงโลกในแง่ร้ายหรอกนะครับ แต่สมองมันสั่งให้คิดแบบนั้นน่ะสิ
“กินข้าวมั้ย หิวรึเปล่า?”
“มึงบ้าเปล่า! ขนมปังเต็มปากเลอะไปถึงแก้ม มึงยังคิดว่ามันจะแดกอะไรลงได้รึไงวะ”ผมรีบยกแขนขึ้นปาดเศษขนมปังที่มองไม่เห็นออกแล้วมองพี่ทิวาที่ไม่รู้จะพูดหาเรื่องผมไปถึงไหน
“มึงเงียบเถอะนา!.....ถ้ากรูไม่เห็นว่ามึงเป็นเจ้าของบ้านกรูเอาตรีนให้มึงกินแน่ๆ”
“ชิส์! กรูในฐานะเจ้าของบ้าน ขอบอกให้มึงสองพี่น้องไสตูดออกไปจากบ้านกรูเลยไปถ้ายังงอนง้อกันอยู่ กรูขี้เกียจฟังเว้ย!”
“มึงอย่าใจชั่ว ไม่งั้นกรูยึดของคืน!”พี่ไนท์โต้กลับครับ
“กรูถือว่ามันเป็นของกรูแล้ว”พี่ทิวาพูดเสร็จก็ควงกุญแจที่ไขเข้ามาห้องผมออกไปหน้าตาเฉยแถมยังปิดประตูดังโครมตามหลังซะด้วยครับ
“อย่าไปสนมันเลยนะ ดึกแล้วนอนกันเถอะพี่ล่ะเหนื่อยโคตรอ่ะ”พี่ไนท์ทำพูดจาไพเราะทำเนียนคลานขึ้นเตียงแล้วมุดตัวเข้าใต้ผ้าห่มแล้วคุดคู้ตัวนิ่งในผ้าห่ม
แต่ประโยคที่ว่าอย่าไปสน....ผมควรจะพูดปลอบใจพี่ไนท์มากกว่าไม่ใช่เหรอครับที่ถูกคนที่เพิ่งเจอหน้าพูดตอกให้เจ็บใจแบบนั้น
“ผมคิดว่าพี่จะไปเที่ยวตั้งแต่คืนนี้เสียอีก.....”ผมพูเพลางเก็บขนมนมเนยให้เรียบร้อย แล้วยืนจ้องมองพี่ไนท์ที่โผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม
“ก็แม่บอกให้ดูแลน้องไง พี่เลยต้องมานอนเป็นเพื่อน.....”
“แล้วคืนต่อไปล่ะครับ?”
“เอ่อ.....ก็นะ....ค่อยว่ากันดีกว่าคืนนี้นอนเอาแรงไปเที่.........เอ่อ....ฮาๆ เอาเป็นว่านอนเถอะนะน้องพี่ ^*^ อย่าถามอะไรที่ไม่สบายใจดีกว่า”
“ครับ”ผมก็ไม่อยากซักไซ้หรอกครับ ในเมื่อรู้แก่ใจว่าพี่เป็นยังไง
ผมตั้งท่าจะเอื้อมมือไปปิดไฟที่โคมไฟหัวเตียงแล้วครับ แต่จู่ๆ ประตูก็เปิดขึ้นอีก มีเงาทมึนๆ เดินเข้ามาผมสะกิดพี่ไนท์ที่ยังไม่หลับเป็นการเตือน
“กรูนอนด้วยดิ”เสียงชัดเจนไม่อ้ำอึ่งกิมกี่ครับ แต่! พี่ทิวาจะกระเสือกกระสนมานอนห้องผทำไมครับ ผมไม่ได้จัดมินิคอนเสิร์ตให้ดูกันนะครับถึงยกขโยงมาเฝ้ากันขนาดนี้
“ไม่ได้ครับ....”
“อ้าวแล้วห้องมึงอ่ะ!”พี่ไนท์ชะโงกหัวขึ้นมาพูดตัดบทผม
“ห้องกรูแอร์ไม่ค่อยเย็นสงสัยน้ำยาหมดว่ะ”
“กรูว่าตอนเย็นมันยังดีๆ ดูนะ”พี่ไนท์ขมวดคิ้วระลึกชาติ
แต่ผมสนับสนุนไม่ให้พี่ไนท์เห็นด้วยครับ มาด้วยทาทีไม่เดือดร้อนแต่แสร้งเดือดร้อนพร้อมกอดหมอนมาแบบนี้มีจุดประสงค์ทำลายล้างเป้าหมายแน่นอนครับ อย่าคิดว่าผมจะซื่อจนโง่ครับ
“เออไม่รู้ดิ แต่แอร์ไม่เย็นกรูหายใจไม่ออก”
หน้าตาพี่ทิวาพูดความจริงมากครับ(ประชด)
“งั้นผมไปนอนห้องพี่ทิวาเองครับ”ผมลุกพรวดจากเตียงคว้าหมอนได้ใบนึงก่อนจะสวนทางกับพี่ทิวา แต่พี่ทิวาดันคว้าแขนผมไว้ซะก่อนน่ะสิครับ ผมเลยไปไม่ได้พยายามบิดแขนตัวเองให้พี่ทิวาปล่อยแล้วแต่ดูเหมือนพี่ทิวาจะไม่สนใจ ทำทีเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น แอบเหลือบมองผมด้วยสายตาขู่เข็ญครับ ผมอยากให้พี่ไนท์เห็นด้วยตตัวเองจริงๆ เพราะผมพูดไปก็ไม่เชื่อกันหรอกครับ
“เดี๋ยว! กรูไม่อยากให้มึงลึกบาก นอนด้วยกันนี่แหละ”พี่ทิวาลากผมแล้วยัดกลับไปนอนบนเตียงก่อนที่พี่ทิวาจะเบียดตัวเองเข้ามให้ผ้าห่มผื่นโตด้วยอีกคนจนพี่ไนท์ต้องเขยิบแบ่งพื้นที่ให้ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องเลยครับ!
“ทำไมพี่ทิวาไม่ไปนอนห้องอื่นครับ ผมอึกอัด! พี่ไนท์ก็นอนไม่สะดวก”
“ห้องอื่นไม่ได้ทำความสะอาด สกปก แถมที่นี่บ้านกรู กรูจะนอนที่ไหนก็ได้”
“จะพูดอะไรมากเดย์....ไม่เป็นไรหรอกนาที่นอนตั้งกว้างสี่คนยังสบายๆ นี่แค่สามเอง นอนเถอะๆ”พี่ไนท์ขยี้หัวผมเบาๆ เป็นการให้หยุด ผมเลยขยับตัวไปทางพี่ไนท์ให้ห่างจากพี่ทิวาสุดๆ ครับ มันรู้สึกแปลกๆ ที่ต้องมานอนใกล้กันแบบนี้แถมผมได้นอนตรงกลางอีกด้วย
อยากจะทึ้งหัวตัวเองมากครับ ทำไมเวลาอยู่ใกล้พี่ทิวาทีไรใจผมมันสั่นทุกที แถมยังรู้สึกแปลกๆ กับความคิดของตัวเองด้วยครับตั้งแต่กลับมาจากทะเล....ผมรู้สึกว่าผมอยากจะอยู่ห่างพี่ทิวาให้มากที่สุด แต่ยิ่งผมตีตัวออกห่าง....พี่ทิวากลับพยายามเข้าใกล้ผมเรื่อยๆ เท่ากับว่าระยะช่องว่างระหว่างผมกับพี่ทิวาไม่ได้เพิ่มขึ้นเลย แถมมันยังจะประชั้นชิดขึ้นอีกด้วยจนน่ากลัวครับ ไม่ใช่อะไรที่ผมกลัวหรอกครับ....แต่ผมกลัวใจตัวเองซะมากกว่าที่ต้องเป็นแบบนั้น คงไม่มีใครดีใจกับความคิดและความรู้สึกดีๆ มากเกินไปสำหรับเพศเดียวกันหรอกครับ >//////<
“ทำไมต้องเขยิบหนี....”
“เปล่าครับผมแค่เว้นที่ให้”ผมพูดท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในห้องเพียงเล็กน้อยหลังจากพี่ทิวาปิดไฟไปแล้วพี่ไนท์ก็ท่าทางจะหลับเอาจริงแล้วครับ
“ทำไมมึงชอบพูดโกหกกับกรู....”
“ผมเปล่านี่ครับ....พี่ทิวาคงคิดมากไปเอง นอนเถอะครับผมง่วงแล้ว”ผมปิดเปลือกตาข่มให้หลับลงพร้อมกับกอดน้องต่ายกระชับแน่นแนนอกให้รู้สึกอุ่นใจมากขึ้น แต่น่าแปลกครับที่มันอุ่นใจเกินไปจนร้อนรนจิตใจซะมากกว่า
เสียงลมหายใจของพี่ทิวาอยู่ใกล้ผมแค่เอื้อมครับ....มันแปลกมากที่ผมข่มตาปิดได้แต่มันไม่ยักหลับครับ
“กอดได้มั้ย?”
“วะว่าไงนะครับ....”ผมได้ยินเต็มสองหูครับเสียงทุ่มที่แผ่วเบาเข้ามากระซิบตรงกกหูผมจนแทบทำให้เสียวซ่านเล่นๆ แต่ผมไม่อยากได้ยินไม่อยากจะฟังครับ
มันเป็นประโยคพอๆ กับบอกผมว่า ‘ตายซะเถอะ’
“กอด......ได้มั้ย?”
“มะไม่ได้ครับ”ผมพยายามพูดให้เสียงเบาที่สุดเพราะกลัวปลุกพี่ไนท์ตื่น มันเป็นประโยคคำถามที่ผมกลัวมากที่สุดเลยครับ
“ทำไม?”จะให้ผมว่าไงล่ะครับ >/////<
“มะไม่ทำไมหรอกครับ.......แต่ไม่.....”
หมับ! O_O;;
แขนหนักๆ ของพี่ทิวาสอดผ่านภายใต้ผ้าห่มผืนโตก่อนจะมากอดตัวผมที่นอนแข็งทื่อเป็นเห็นแกนนิต แล้วค่อยๆ กะชับออมกอดนั้นจนเหมือนเป็นการกระชากผมให้ห่างจากพี่ไนท์แล้วให้ใกล้ตัวพี่ทิวามากที่สุดครับ ผมช็อคไปห้าวิก่อนจะพยายามแกะแขนพี่ทิวาที่นอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าผม
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก! อีกแล้วครับ จังหวะหัวใจแบบนี้ผมไม่ชอบเอาซะเลยโดยเฉพาะที่มันมาเต้นโครมครามเอาตอนนี้ในสถานการณ์แบบนี้ >/////<;
“ปะปล่อยนะครับ....”
“อย่าดิ้น.....หรือมึงอยากรบกวนให้พี่มึงตื่นมาดู”เสียงนิ่งๆ เรียบๆ ที่ทุ่มและแผ่วเบากระซิบภายใต้ความมืดในระยะใกล้ใบหน้าผมที่ร้อนผ่าวจนแทบไหม้ ผมรู้สึกว่าตัวเองตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกเลยครับ กลัวจริงๆ ว่าพี่ไนท์จะตื่นมาเห็น ทำไมผมถึงต้องมาหวาดกลัวกับเรื่องน่าอายพวกนี้ด้วยครับ!
“มะไม่....แต่ปล่อยผมเถอะครับ....ผมขอเถอะ”
“ได้.....”
“มะมันไม่ใช่แบบนี้นะครับ.....พะพี่ทิวา”
ผมยิ่งพูดพี่ทิวาก็ยิ่งกอดผมแน่นขึ้นครับ ความมืดมันทำให้ผมมองไม่เห็นว่าตอนนี้พี่ทิวากำลังทำสีหน้ายังไง แต่สำหรับผมแล้วผมอยากจะร้องไห้จริงๆ นะครับ มันอึดอัดใจและรู้สึกไม่มั่นใจในตัวคนตรงนี้เอาซะเลย
“ก็มึงขอกรูก็ให้....เลิกดิ้นได้แล้ว....และไม่ต้องแอบร้องไห้ กรูไม่สงสารมึงเพราะน้ำตาไม่กี้หยดของมึงหรอก”
“ผม...ผม....ไม่ได้จะร้อง...ไห้”
“กรูไม่ทำอะไรมึงตอนนี้หรอกนา.......”
พี่ทิวาพูดพร้อมเลื่อนมือที่โอบกอดผมตรงอกก็เปลี่ยนเป็นเลื่อนต่ำไปกอดเอวผมแทนจนผมสะดุ้งครับ O_O;;
“นี่มันอะไรวะ...”จู่ๆ มือพี่ทิวาก็ไปจับเอาอะไรบางอย่างเข้าให้จมผมต้องเปิดตากว้างท่ามกลางความมืดด้วยความตกใจ
“อย่านะครับพี่!”
ก็แหงล่ะครับของรักของหวงของผมนี่ครับ ไม่ให้จับเด็ดขาด!
......................................
หึหึๆ โปรดติดตามตอนต่อไป :m4:
นับวันเริ่มรู้สึกสงสารน้องเดย์ที่มีพี่ชายดี๊ดีแบบนี้ซะแล้ว แต่ทำยังไงได้.....อย่างน้อยพี่ชายแบบนี้ก็หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว ฮาๆๆ :z1:
ปล.ขอบคุณทุกการรอคอย และกำลังใจฮับ (สั้นๆ ได้ใจความ ฮาๆๆ)
:กอด1: :กอด1: :กอด1:นักอ่านทุกท่านฮับ เห้อ......ชื่นใจ :impress2:
-
สุดๆ ค้างสุดๆ
:call:
-
ไอ้ของรักของหวงนี่....น้องต่ายใช่ไหมครับ o17 (เริ่มจับทางไรเตอร์ได้ ฮ่าๆ)
ฮาพี่ทิวาที่ทำลายการงอน2ชั่วโมงของน้องเดย์ด้วยการไขกุญแจเพียงแกร็กเดียว :laugh:
พี่น้องคู่นี้น่ารักดีนะ :m3:
ส่วนพี่ทิวาก็รุกน้องเดย์อยู่นั่นแหละ >///<
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคร้าบ~บ มาต่อไวๆนะ :กอด1:
-
ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ค้างเลยอ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อร๊ายยยย อยากอ่านอีกอ่ะ มาต่อไวๆนะคะ :z1:
-
^^
-
:เฮ้อ:น้องเขาไม่เชื่อใจมึงไอ้ทิวา
ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ บังคับซะกลัวจนทุกๆหัวหดหมดแล้ว
-
ทำไรอ่ะ :z1:
-
ถ้าพี่ชายเค้าไม่อยู่น่ะ คง ..... . :z1:
-
ต่อๆ
หุหุ
o18
-
กอดแน่นๆ เลยทิวา อุอุ
ผีผ้าห่มข้างพี่ชายมันเล๊ย
-
เอ๊ะๆ พี่ทิวาจับโดนน้อง ของเดย์แน่ๆ
น้องต่าย แน่ๆ 555
รอตอนต่อไปนะคับ เปงกะลังใจให้ writer นะคับ
:impress2: o13 o13 o13 :impress2:
-
พี่ทิวาเนี้ยแสบจริงๆ ปากแข็งด้วยป่าวเนี้ย
-
:z13: :z13: :z13:
-
ไอ้ของรักของหวงที่ว่าเนี่ย คือ น้องต่าย ใช่ม่ะ?
อ่านซีนที่ อิพี่ทิวา กับ อิพี่ไนท์ เถียงกันแล้วตลกดี มีความต่างในความเหมือนยังไงก็ไม่รู้ :m21:
แต่หนูเดย์คงเป็น "ไข่ในหินที่ฝังตัวอยู่ในแกนโลก" ของครอบครัว อย่างที่อิพี่ทิวามันว่าไว้จริง ๆ
พ่อแม่ น่าจะรักแบบหวง เลยเลี้ยงแบบอยู่ในกรอบ ส่วนอิพี่ไนท์ มันรักแบบคอยโอ๋ คอยปลอบ
ฉนั้น การมาเจอแบบอิพี่ทิวา สำหรับเดย์แล้ว คือ การเรียนรู้โลกภายนอกอันแสนโหดร้ายรึเปล่านะ?
-
*-* เอิ่มๆ ค้างนะครับ -*-
มาต่อเหอะๆตะัเองๆ
-
:a5: :a5:
ค้างสุดๆ
-
จับโดนเดย์น้อยหรือเปล่าอ่ะ
-
:laugh3:จับอะไรพี่ทิวา มาจับต่อเร็ว
-
ทิวา กอดน้องแล้วยังไมพออีก แน่ะไปจับของรักของหวง(?)ของน้องเค้าอีกเล้า
-
:z3: ทิวาจับไรอ่าาาาาาา :z1:
-
จับอารายยยยย
ระวังคนข้างๆตื่นน่ะ
ตื่นขึ้นมาขัด พี่มิวากับ น้องเดย์ อีก :impress2:
-
:z1: :z1:รอตอนหน้านะจ๊ะ
-
ค้างครับ มาต่อไวไว นะครับ......
-
มาอัพไวๆ นะฮับ >>>>>>>>>>>>บอกตัวเอง ย้ำตัวเอง :sad4:
:z13: :z13:นักอ่าน แทนคำขอบคุณ อิอิ :impress2:
:L2: :L2:
-
หุหุ
รออยู่น้า :mc4:
-
นั่งรอ นอนรอตอนหน้า :man1:
-
โอ้วววววทิวา
-
พี่ทิวา .... กะพี่ไนท์ คงเป็นคนคล้าย ๆกัน ^^
รอตอนต่อไปค่ะ ><
-
มาแล้วฮับตอนที่สิบเจ็ด o13 ฮัพกันอย่างต่อเนื่องรวดเร็วอีกแล้ว โฮ๊ะๆๆๆ :laugh:
คนเขียนเองก็ลุ้นไปด้วยว่าแต่ละตอน เรื่องราวมันจะเป็นยังไง :a5:
เพราะแต่งตอนต่อตอนแล้วฮัพเลย....โหดต่อตัวเองมากๆ :sad4:(แต่มันจะขยันแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย ฮาๆๆๆ)
แต่ยังไงปัจจุบันนี้ยังไปได้อยู่ ภาวนาให้เป็นแบบนี้ไปจนจบเรื่องเถอะ เพี้ยง! :call:
เอาล่ะฮับ คงอยากอ่านนิยายมากว่าอ่านข้าพเจ้าพร่าม งั้นไปอ่านกันเลยฮับ ฮาๆๆ ^^
v
v
v
v
v
v
v
v
ตอนที่ 17 เรื่องของเรื่อง
“เอามือของพี่ออกไปนะครับ!”
“ก็กรูถามว่ามันอะไรวะ! แค่นี้มึงก็จะมีปัญหา!”
“ของๆ ผมพี่อย่ารู้เลยดีกว่าครับ รู้แล้วก็ช่วยทำตามที่ผมขอด้วย”ผมพูดเสียงแข็งแต่พยายามให้เสียงเบาที่สุด
“กรูไม่เห็นว่ากรูจะรู้อะไรจากที่มึงพูดสักนิด.....ถ้ากรูสงสัยแล้วกรูต้องรู้ให้ได้”
หมับ!
“ไม่ได้ครับ!”ผมจับมือพี่ทิวาแน่นพยายามแกะมือพี่ทิวาออกที่ตอนนี้กำลังเกาะกุมน้องต่ายของผมที่ผมกอดเอาไว้ให้สลัดมือออกไปห่างๆ ภายใต้ผ้าห่ม ดูเหมือนจะมีการยื้อแย่งน้องต่ายระหว่างผมกับพี่ทิวาภายใต้ผ้าห่มกันสองคน
ให้ตายเถอะครับ! ผมมีสิทธิ์ที่จะไม่ให้ใครรู้ว่าของๆ ผมคืออะไร แต่พี่ทิวากำลังก้าวก่ายสิทธิของผมเห็นๆ ผมยังไม่เคยให้คนแปลกหน้ามาเห็นหรือมาสัมผัสมันเลยสักครั้ง แม้แต่บอกว่าผมมีน้องต่ายอยู่ก็ไม่เคย!
“ดูหน่อยไม่ได้รึไงวะ!”
“พี่ทิวา! ไม่ได้ครับ!”
“กรูจะดู!”
“ไม่ให้เด็ดขาด.....”
แคว๊กกกกก!!!!!
O_O;; ผมหยุดการยื้อ หยุดหายใจไปชั่ววินาทีชีวิต! ในสมองกำลังปั่นป่วนเหมือนความคิดเริ่มรวนเพราะเสียงบางอย่างภายใต้ผ้าห่ม
สะ...สะเสียงที่ผมได้ยิน.....คงไม่ใช่เสียงอย่างที่ผมคิด....ชะใช่มั้ยครับ....
“หยุดยื้อสักทีแม่งจะดูหน่อยไม่ได้รึไง.....”ในที่สุดพี่ทิวาก็ชนะ.......แล้วพี่ทิวาก็ดึงน้องต่ายของผมออกมาจากผ้าห่มก่อนจะชูมันขึ้นไปบนอากาศให้แสงจันทร์ส่องกระทบเพื่อเฉลยข้อคลาแคลงสงสัย
แขนข้างหนึ่งของน้องตายที่ผมเห็น.....มะ....มะมันฉีกขาดครับ....แทบจะหลุดออกจากตัวเลย ใยที่อยู่ภายในตัวน้องตายมันเล็ดลอดออกมาจากรอยฉีกขาดอย่างเห็นได้ชัดเลยครับ....พี่ทิวาหิ้วหูน้องต่ายของผมแกว่งไปมาในอากาศจนผมสติแทบหลุดลอย มือของผมเย็นเฉียบจนแทบจับสั่น มือทั้งสองข้างกำผ้าห่มไว้แน่น
“อะไรวะเนี่ย....ตุ๊กตากระต่าย! โตจนป่านนี้แม่งกรูศรัทธามึงจริงๆ ที่ยังนอนกอดตุ๊กตา หรือว่าไอ้สัตวตัวนี้ที่มึงเพ้อพูดตอนไปเที่ยวใช่มั้ย........”
ผะ....ผะผมไม่รู้ว่าพี่ทิวาจะเคยได้ยินผมพูดถึงน้องต่ายของผมตอนไหน.....ได้ยังไง แต่ตอนนี้ผมไม่สนหรอกครับ ไม่อยากจะสนใจอะไรทั้นนั้น รู้สึกใจหายจนไม่รู้จะหายใจได้ยังไง ตัวผมนั้นรู้สึกช๊อคจนทำอะไรแทบไม่ถูก เหมือนโดนใครตบหน้าคนที่ผมรักเข้าให้ฉาดใหญ่ แต่ผมกลับช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง......ผมไม่โทษที่พี่ทิวาทำมันขาด แต่ผมโทษตัวเองที่ดูแลมันได้ไม่ดีต่างหากครับ แค่นี้ผมยังปกป้องมันไม่ได้.....ทำไม่ได้แม้แต่จะเด็ดขาดกับคนที่ทำน้องต่ายผม ผมมันอ่อนแอถึงขนาดนี้เลยเหรอครับ... >_<
“..........”
“กรูว่ามันเหมือนจะเปื่อยคามือกรู.....ทำไมไม่ทิ้งวะของเก่าเหมือนขยะพวก.....”
“ฮึกๆ.....T^T”
“เฮ้ย! มะมึงสะอื้นทำไม่วะ......”
ผมเก็บเสียงร้องไห้ไม่ไหวแล้วจริงๆ ครับ ผมไม่ผิดใช่รึเปล่าครับที่ร้องไห้กับเรื่องพวกนี้ ผมไม่ได้เป็นพวกปัญญาอ่อนไร้สาระใช่มั้ยครับ.....ฮือๆ ๆ
“ฮือๆ ๆ ฮึก.....ฮือๆ ขะของผม.....ฮือๆ”ผมไม่ได้อยากร้องไห้ให้ใครมาว่าหรอกครับ แต่เพราะน้องต่ายที่ผมรักมันกำลัง...กำลังเจ็บ....
“มึงเป็นอะไรวะ! มึงแกล้งกรูใช่มั้ยห๊ะ!”พี่ทิวาเริ่มพูดเสียงดังก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดไฟจนห้องสว่าง น้องต่ายของผมถูกปล่อยให้นอนบนผ้าห่มบนตัวผม แล้วผมก็เห็นชัดเจนเลยครับว่าแขนน้องต่ายกำลังจะขาด ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ผมพยายามปะรอยเปื่อยของรอยต่อแขนไว้แล้วแต่แล้วมันก็โดนพี่ทิวา......
“น้อง....ตะต่าย....ฮือๆ ๆ”ผมลุกขึ้นกอดเข่าร้องไห้โฮคว้าเอาน้องตายเข้ามากอดไว้ ก่อนที่พี่ไนท์กำลังงัวเงียลุกขึ้นตื่นเพราะแสงไฟพี่สว่างอีกทั้งเสียงร้องไห้ของผม พี่ทิวามองผมแบบตะลึงพลางชี้นิ้วมาที่ผมให้พี่ไนท์ดู
“เดย์เป็นอะไร!”พี่ไนท์เข้ามาโอบหลังถามผมอย่างตกใจ ผมก็ได้แต่ร้องไห้เพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไป “เดย์เป็นอะไรบอกพี่มา....หรือฝันร้ายรึเปล่า ไม่เป็นไรนะพี่อยู่นี่แล้ว.....”พี่ไนท์ลูบหัวปลอบผมอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของพี่ไนท์ดูตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมส่ายศีรษะไปมาเหมือนคนไร้สติ
น้องต่ายของผมตอนนี้คงจะเปียกไปด้วยหยดน้ำตาของผม....ผมคงจะไม่เสียใจหนักขนาดนี้ถ้าหากมันจะขาดเพราะฝีมือผมที่ไม่ดูแลมัน แต่คนที่ทำมันขาดกลับเป็นพี่ทิวา....รู้สึกใจเสียยังไงไม่รู้สิครับ น้ำตาผมมันเลยไหลพรากเหมือนเขื่อนแตกจนหยุดไม่อยู่จนได้เลยครับ....ฮือๆ
“ฮือๆ พะพี่ไนท์ครับ....”
“หรือมึงมาแกล้งน้องกรูวะไอ้ทิวา!”
“กรูแค่.....”
“กรูแค่อะไรของมึงบอกมา.....ไม่งั้นกรูต่อยเลาะฟันหน้ามึงออกแน่! แล้วกรูก็ไม่สนหรอกว่ามึงจะเป็นลูกใคร”พี่ไนท์ผละจากตัวผมลุกขึ้นพรวดเข้าหาพี่ทิวาผมเงยหน้าไปมองตามเสียงของพี่ไนท์ทั้งน้ำตาก่อนจะปาดมันด้วยแขนเสื้ออย่างตกใจ
“กรูไม่รู้โว้ยว่ามันร้องไห้เรื่องอะไร กรูก็แค่เอาไอ้ตุ๊กตาเน่า.....”
“อะไรนะ!”พี่ไนท์ขึ้นเสียงดังจนผมสะดุ้ง มันนานมากแล้วที่ผมไม่ได้ยินพี่ไนท์ดุใครเสียงดังขนาดนี้ ตอนเด็กๆ ผมอาจจะชินที่พี่ไนท์มีเรื่องชกต่อยเพราะปกป้องผมเป็นประจำ แต่พอโตขึ้นผมก็ดูแลตัวเองได้มากขึ้นจนไม่ต้องพึ่งพาพี่ไนท์จนเกินไป แต่มาตอนนี้พี่ไนท์กำลังทำเหมือนตอนสมัยเด็กๆ ไม่มีผิด และหลังน้ำเสียงตะคอกแบบนี้ผมรู้ว่ามันคงไม่ได้หยุดแค่นั้นแน่ๆ ครับผมรู้นิสัยพี่ไนท์ดี
“แม่ง! ก็แค่ไอ้ตุ๊กตานั่นมึงจะแหกปากขึ้นเสียงกับกรู....มันไม่มากไปหน่อยเหรอวะ!”
“ก็แค่ตุ๊กตางั้นเหรอมึง ไม่รู้อะไรยังจะมาพูด! มึงจะเอาใช่มั้ยห๊ะ!.....ได้!”
“กรูก็มีมือมีตรีน อยากจะลองดูกันสักตั้งกรูก็ไม่เกี่ยงว่ะ!”พี่ไนท์กับพี่ทิวากำลังจะต่อยกันแล้วครับ ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ เพราะผมอีกแล้วเหรอครับ มันถึงได้กลายเป็นเรื่องขึ้นทุกทีแบบนี้ พี่ทิวากับพี่ไนท์ก็ดีต่อกัน จะมาทะเลาะเพราะผมน่ะเหรอ
.......มะไม่มีทางจะเป็นแบบนั้นหรอกครับ แค่นี้ผมก็รู้สึกเสียใจมากพออยู่แล้ว
“ไอ้ทิวามึง!.....”
“พี่ไนท์! พอเถอะครับ....ฟังผมก่อนสิครับ”ผมลุกขึ้นไปขวางสองคนนั่นไว้แต่ในมือยังโอบน้องต่ายที่เปียกปอนไปด้วยหยดน้ำตาของผมอยู่
“มึงออกไปไอ้เดย์ พี่มึงอยากจะต่อยกับกรู มึงไม่เกี่ยว!”
“ไม่เกี่ยวได้ยังไงครับในเมื่อต้นเหตุมันเป็นเพราะผม อย่าใจร้อนกันได้มั้ยครับพี่....ถือว่าผมขอร้องเถอะ”ผมเหลือบตามองพี่ไนท์ที่มีท่าทีอ่อนลง
“ฮึ!”
“ทั้งสองคนช่วยออกไปได้มั้ยครับ.....”ผมก้มหน้าลงมองพื้นแล้วพูดเสียงอ่อน
“กรูไม่ออก กรูไม่เข้าใจว่ามึงจะร้องไห้ทำไม กรูยังไม่เคลียร์....แล้วไอ้ไนท์มึงจะต่อยกรูกรูก็ต้องเคลียร์กับมึงเหมือนกัน!”
“พี่ไนท์ครับ....ผมขอร้องล่ะผมอยากจะอยู่คนเดียว......”
“ได้....งั้นมีอะไรเรียกพี่ได้ทุกเมื่อนะเดย์”พี่ไนท์ลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะเดินผ่านผมไป แล้วกระชากเอาพี่ทิวาที่ยืนกรานจะอยู่ออกไปด้วย
“เฮ้ย! แม่งปล่อยกรูนะเว้ยไอ้ไนท์ กรูบอกว่าจะเคลียไง มึงไม่เข้าใจภาษาคนรึไง!”
“กรูเข้าใจ มึงสิไม่เข้าใจไอ้ฟาย! ออกไปกับกรูนิแหละพ่อจะเคลียรให้มึงเอง.....”ผมมองตามพี่ไนท์พี่ลากพี่ทิวาออกไปอย่างยากลำบาก
รู้สึกเหนื่อยใจมากครับ.....อยู่บ้านหลังนี้แล้วผมไม่เคยค้นพบความสงบสุขของตัวเองสักที มีแต่ความวุ่นวานยวิ่งเข้าใส่ผมตลอด
คิดดูสิครับ.....ในชีวิตของผมไม่คิดมาก่อนเลยครับว่าการก้าวออกมาจากบ้านของตัวเองเพียงข้ามเส้น อะไรๆ มันถึงได้ผ่านเข้ามาในชีวิตผมเสียมากมายขนาดนี้ หรือก่อนหน้านี้ผมเหมือนกบที่อยู่ในกะลาครอบ? มีคนล้อมหน้าล้อมหลังยืนให้แต่สิ่งดีๆ ตลอด คำว่าผิดหวังเสียใจและสูญเสียมันแทบไม่เคยเกิดขึ้นกับผมเลย หากผมจะคิดเสียว่าทุกสิ่งอย่างที่เข้ามาแล้วผ่านไปจะดีมั้ยครับ...รวมถึงคนๆ หนึ่งด้วย ผมไม่อยากรู้สึกผูกพันธ์กับอะไรอีกแล้วครับ.....หากผมต้องเสียมันไปหรือสิ่งนั้นหายไป ผมคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ
วันนี้ผมตื่นเช้านอนดึกครับ ผมใช้เวลากว่าครึ่งคืนเพื่อที่จะเย็บแขนน้องต่ายให้เข้าที่ ผมไม่หวังให้มันเป็นเหมือนเดิมหรอกครับ เพราะอะไรที่เสียหายไปแล้วจะคืนกลับสภาพคงเป็นไปได้ยาก ขอแต่น้องต่ายของผมยังอยู่ดีเท่านี้ผมก็รู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะครับ
ผมลงมาทานข้าวตามเวลาของบ้านปรากฏว่าไม่มีใครอยู่เลยครับ บ้านเงียบเชียบเชียว ผมถามแม่บ้านที่จัดอาหารไว้ตรงโต๊ะให้ก็ได้คำตอบว่าพี่ทิวาออกไปไหนไม่รู้ครับไม่ได้บอกใครไว้ ส่วนพี่ไนท์ก็ฝากโน๊ตไว้ให้ ส่วนเจ้าตัวก็อันตธานหายไป
“วันนี้ป้าทำข้าวต้มปลาไว้ ไม่ทราว่าจะถูกใจรึเปล่า”
“ผมกินได้ทั้งนั้นล่ะครับ ขอบคุณมากเลยครับ ทุกมื้อที่ผมทานอาหารที่นี่ ทุกอย่างอร่อยมากครับ^^”
“งะงั้นเหรอคะ....ป้าดีใจจังที่คุณมาอยู่ บ้านหลังนี้เลยดูเป็นบ้านขึ้นมาบ้าง”ผมมองป้าแม่บ้านที่ยืนยิ้มเหมือนจะร้องไห้ออกมา
“ทำไมล่ะครับ?”
“ก็ตั้งแต่คุณผู้หญิงท่านจากไป...”
“หมายความว่ายังไงครับ ผมไม่เข้าใจ?”
“ก็ภรรยาของคุณทัศเทพไงคะ เธอเสียไปเมื่อสามปีก่อน”
แม่ของพี่ทิวาท่านเสียแล้วเหรอครับ! ผะผมไม่รู้มาก่อนเลยจริงๆ ไม่มีใครพูดถึงผมก็ไม่ทราบมาก่อน คิดแค่ว่าท่านอาจจะทำงานยุ่งเหมือนคุณลุงที่แทบจะไม่ได้กลับบ้าน แต่ไม่คิดเลยว่า.....
“ขะขอโทษนะครับที่ทำให้ต้องพูดถึงท่าน ผมไม่ทราบมาก่อนเรื่องนั้น......”ป้าแม่บ้านส่ายหัวบอกผมไม่เป็นไรก่อนจะรินน้ำส้มให้ผมที่ลดลงไปครึ่งแก้วด้วยท่าทางเศร้าๆ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...เมื่อก่อนบ้านหลังนี้เคยมีคุณผู้หญิงทำอาหารเช้า มีคุณท่านนั่งรอทานกับคุณทิวา....ป้าละยังจำภาพความอบอุ่นนั้นไม่ลืม”
“ผมเสียใจด้วยนะครับ....พี่ทิวาคงเสียใจแย่....”
“ค่ะ....แต่ก่อนคุณท่านกับคุณทิวาเป็นพ่อกับลูกที่สนิทกัน แต่พอคุณผู้หญิงเสียไปทั้งสองคนก็เหินห่างต่อกันเหมือนไร้เยื่อใยไม่ใช่พ่อลูก.....ป้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะว่าทำไม แต่ก่อนคุณทิวาเป็นเด็กที่น่ารัก ร่าเริง สนุกสนาน....คนในบ้านก็รักมาก แต่นิสัยคุณทิวาเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือตั้งแต่บัดนั้นมา....ป้าก็ไม่รู้จะทำยังไง”
ผมจ้องมองคนที่เล่าเรื่องราวในสิ่งที่ผมไม่รู้มาก่อนด้วยความสงสาร ผมเห็นหยาดน้ำตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเสียใจไหลอาบแก้มคนข้างๆ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ครับ สิ่งที่ป้าแม่บ้านพูดมามันทำให้ผมรู้สึกสงสารพี่ทิวาจังเลยครับ คนสำคัญทั้งคนที่จะไม่มีวันอยู่กับเราจากไป ความทรมานในใจคงมีไม่น้อยเลยสินะครับ....
“อย่าเสียใจไปเลยครับ มันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้.....”
“ฮึก...ค่ะ แต่ป้าขออย่างนึงนะคะคุณเดย์”
“อะไรเหรอครับ?”
“ช่วยดีกับคุณทิวาให้มากๆ นะคะ เพราะคุณทิวาไม่เหลือใครจริงๆ ตั้งแต่คุณมาอยู่ที่นี่ป้าก็สังเกตว่าคุณทิวาเธอดูสดใสขึ้นมา”
“เอ่อ....คะคือ...ผม”
“นะคะ.....”
“คะครับ....ผมจะดีกับพี่ทิวา ^^”
ผมสัญญาว่าจะดีกับพี่ทิวาครับ.....ถ้าหากพี่ทิวาไม่ทำให้ผมเสียใจ
จนแล้วจนรอดวันทั้งวันก็ไม่มีใครกลับมาครับ คุณลุง พี่ทิวา รวมทั้งพี่ไนท์....ทุกคนหายกันไปหมดทิ้งผมอยู่คนเดียว ส่วนพี่ไนท์ก็ทิ้งโน๊ตบอกผมไว้ครับว่า ‘พี่ไปเดี๋ยวกลับมาหา ดูแลตัวเองนะเดย์ พี่เคลียร์เรื่องให้แล้ว’ เนื้อความโน๊ตหาคำตอบไม่ได้เลยครับ ไปน่ะไปไหนครับ? เคลียร์น่ะเคลียร์เรื่องอะไร? มีแต่สิ่งที่สงสัยทิ้งไว้ให้แล้วจากไปครับ พอโทรฯ ไปหาก็ไม่มีใครรับสายอีก ท่าทางคงจะได้เวลาท่องเที่ยวอย่างที่ปรารถนาของพี่ไนท์แล้วมั้งครับ
แต่มันก็ดีอีกอย่าง.....ชีวิตผมก็ได้สงบไปตั้งวันนึงแน่ะครับ ผมไม่ได้กำลังปลอบใจตัวเองอยู่นะครับ......
ผ่านมาสองวันแล้วครับที่ผมตากแห้งอยู่กับบ้าน พี่ทิวาก็ไม่กลับมาเลยครับตั้งแต่คืนนั้น....ผมแอบกังวลใจเล็กน้อยครับว่าพี่ทิวาไปอยู่ที่ไหน? ทำอะไร? แต่พอนึกถึงพวกพี่กรณ์ พี่ดิน พี่วัชผมก็ภาวนาให้พี่ทิวาไปอยู่กับพวกพี่ๆ ครับดีกว่าไปมีเรื่องอะไรกับใครที่ไหน ก็พอรู้อยู่ครับว่าพี่ทิวาปากไม่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมเท่าไหร่ ข้อนี่เลยเป็นห่วง
แต่ตอนนี้ผมไม่ได้โกรธพี่ทิวาเรื่องน้องต่ายแล้วล่ะครับ คิดถึงพี่ทิวาเสียมากกว่าที่จู่ๆ ก็หายไป เอ๊ะ! ผะผม....ผมคิดถึงพี่ทิวางั้นเหอครับ ฮาๆ ผมคงคิดผิดแน่ๆ
ตรู๊ดดดดดด! ตรู๊ดดดดดด!
ขณะที่ผมนั่งดูโทรทัศน์อยู่เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้นครับ ป้าแม่บ้านที่อยู่ข้างนอกกำลังจะรีบเดินมารับ ผมเลยท้วงไว้ซะก่อน
“ไม่เป็นไรครับผมรับเอง”
“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ^^”ผมไม่รับมันก็เกินไปครับ โทรศัพท์อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือขนาดนี้ ให้คนอื่นที่อยู่ไกลมารับมันจะยังไงอยู่
“(สวัสดีครับบ้านคุณทัศเทพครับ)”ผมกรอกเสียงตอบรับปลายสาย เสียงนิ่งเงียบไม่มีใครตอบไปครู่นึงครับเลยทำให้ผมต้องพูดอีก “(ไม่ทราบว่า....ต้องการเรียนสายกับใครรึเปล่าครับ?)”
“(ผมต้องการพูดกับพี่ทิวา)”เสียงผู้ชายพูดอีกปลายสายครับ น้ำเสียงไม่คุ้นเคย คงไม่ใช่พี่ๆ เพื่อนพี่ทิวาหรอกมั้งครับ
“(เอ่อ......พี่ทิวาไม่อยู่ครับ มีอะไรสามารถฝากผมไว้ได้นะครับ)”
“(โกหก! พี่ทิวาอยู่ใช่มั้ย พี่ทิวาบอกให้โกหกเพื่อที่จะไม่ต้องคุยกับผมใช่มั้ย!)”จู่ๆ เสียงปลายสายก็ตะคอกใส่ครับ เสียงดังจนผมตกใจ เหมือนอีกปลายสายจะไม่รับฟังเหตุผลเลย
“(ขะเข้าใจผิดแล้วครับ ผมไม่ได้โกหก)”ผมพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจครับ เขาอาจจะมีธุระกับพี่ทิวาด่วนเลยใจร้อนเกินไป
“(คุณเป็นใคร?)”
“(ผมเอ่อ.....)”ผมเป็นใครครับ?...เป็นคำถามที่ทำให้ผมชะงักคิดอยู่ครู่หนึ่ง”(ผมเป็นคนอาศัยอยู่ที่บ้านพี่ทิวาครับ.....)”
“(พวกกาฝากสินะ ฮึ!)”
“(......ขอโทษนะครับถ้าจะโทรมาก่อกวนผมจะวางแล้วนะครับ)”
“(บอกทิวาว่าเมียโทรมา....อ้อ....แล้วอย่าลืมบอกว่าผมคิดถึงอยากจะเจอด้วย เข้าใจรึเปล่า.....คุณกาฝาก)”
.......วูบ! หัวใจของผมมันเหมือนหล่นวูบลงไปแตกกับพื้นเลยครับ มือไม้มันอ่อนอย่างไม่รู้สาเหตุ
“(ผะผมจะบอกให้......แล้วคุณชื่อ....)”ไม่ทันที่ผมจะถามชื่อเขาก็วางสายแล้วครับ....
ตรู๊ด ตรู๊ด.....กริก!
ผมวางโทรศัพท์พร้อมกับความรู้สึกว่างเปล่าจนแทบอยากจะหายไปจากโลกใบนี้ คนๆ นั้นเขาเป็น....เป็น..... แต่เขาจะเป็นอะไรมันก็ไม่ใช่เรื่องของผมนี่ครับ ผมจะไปใส่ใจทำไมล่ะ มะมันไม่ได้ข้องเกี่ยวกับผมสักนิด ผมก็แค่รับฝากข้อความจากเขาเท่านั้น....
“ใครโทรมาเหรอคะ...ดูสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่?”
“ไม่มีอะไรครับ เขาคงโทรผิด....เอ่อ....ผมรู้สึกเวียนหัวสงสัยเพราะอากาศร้อนขอขึ้นไปนอนหน่อยนะครับ
“ให้ป้าเอายาให้มั้ยคะ....”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวก็หาย ^^”
“ก็ได้ค่ะ เดินดีๆ นะคะ”
“ขอบคุณครับ ผะผม...ผมไปก่อนนะครับ”ผมรีบหันหลังเดินขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็ว
แปะ แปะ!
ผมเดินมาได้ครึ่งทางจู่ๆ น้ำตาของผมที่ไม่มีแม้กระทั้งเสียงสะอื้นไห้ก็ไหลลงอาบแก้ม.....ความรู้สึกสับสนและผิดหวังมันกำลังรายล้อมผมอย่างไม่ทั้นตั้งตัว เหมือนมีแรงบีบมหาศาลกำลังบีบหัวใจของผมให้มันเจ็บปวดอย่างช้าๆ เลยครับ
ทำไมกัน....ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ครับ......ผมร้องไห้กับเรื่องอะไรกัน.......
...
ตอนนี้ช่างดราม่ายังไงก็ไม่รู้สิ......T^T
ใจไม่ค่อยดีเลยแฮะสงสรน้องเดย์จังเลย :m15:
:angry2:ใครกันที่โทรฯ มาทำร้ายจิตใจน้องเดย์ถึงบ้าน จะไปฆ่ามานนนนนนน!(โหมดรุ่นแรง)
โปรดติดตามตอนต่อไป >>>>> :z3:
-
:a5: :a5:
ค้างอ่ะ!!!!!!
o22 o22
เอาใจช่วยให้แต่งได้ตลอดรอดฝั่ง ครับ :call:
:กอด1:
-
อ้าวๆ มั่วเหมือนกันนี่หว่าไอ้ทิวา
มีเมียแล้ว ยังมาทำใหคนอื่นวุ่นวายอีก :z6:
อีคนที่โทรตามหาผัวก็น่าสงสารเน๊อะ ต้องตามเขาถึงจะกลับเหรอ สงสัยไม่มีอะไรดีเขาถึงไม่สนใจ ปล่อยให้ค้างเติ่งอยู่แบบนั้น :m16:
น้องเดย์ก็อย่าอ่อนแอให้มากดิน้องเข้มแข็งบ้าง :กอด1:
-
เค้าคืิอ ????
นิสัยเสียอ่ะ ด่าเดย์ได้ไง
:fire: :fire: :fire: :fire:
-
เมียทิวา คนไหนหว่า? อิอิ
ใช่คนที่เอามาคืนแรก ที่เดย์ เข้ามาอยู่ที่บ้านอ๊ป่าว ?
หรือท่านผู้อ่านคิดว่าอย่างไร ?
-
เอะไนท์กับทิวาหายไปไหนกัน
เคลียร์กันไปถึงไหนแล้ว
บุรุษลึกลับคนนั้นเป็นคนที่เดย์
เจอคืนแรกหรือเปล่า
แบบได้ยินแต่เสียง
:haun4: :haun4: :haun4:
ในห้องนอนของทิวา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ใครเมียมึงฮะ :m31: :m31: :m31: :m31:ไอ้ทิวาาาาาา เคลียร์ด่วนนนนนนนนน :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ไม่งั้น ไรเดอร์ตายยยยยยยยยยยยย :z4: :z4: :5779: :5779: :5779: :5779: o18 o18 o18 o18 o18
-
สงสารเดย์อะ
มันคือคัย :fire:
-
ไอ้ทิว๊าาาาาาาาาาาาาาาา!!
ไปเลิกกับเมียเอ็งแล้วรับน้องเดย์เป็นเมียซะ !!! :z6: :z6: :z3: :z3:
บังอาจๆ -__-*
ถ้าเอ็งยังไม่รีบเคลียร์เดี๋ยวแม่จะปลดเอ็งจากพรเอกซะ !! :beat:
(พูดเหมือนจะทำได้ =_=)
รีบอัพค่ะไรเตอร์ :กอด1:
จ๊วบ >< :o8:
-
อร๊ายยยย ใครอ่ะ ช่างกล้า :angry2: แล้วพี่ทิวาไปไหนเนี่ย รีบกลับมาเคลียร์นะ ...รออ่านนะคะ
-
ใครหว่า?????
-
คุณ ทามากิบ๊อง คร๊าบบบบบบบบบบบบบบ
จบแบบค้างๆอ่า :a5:
หือๆๆๆๆๆ :z3:
รีบๆมาต่อนะครับ
ขอแบบยาวๆหน่อยนะ
ให้สมกับที่รอนะครับ
-
ชอบโหมดไนท์แบบนี้จังเลยค่ะ ดูเข้ากับชื่อดี ฮ่าๆๆ
เป็นพี่ที่น่ารักมากๆ ว่าแต่สองคนนั้นหายต๋อมไปเลย :angry2:
ไปทำอะไรกันเนี่ย ไม่ใช่ว่าได้กันเองนะ :a5:
รอตอนต่อไปค่าา :กอด1:
-
น่าสงสารเนอะ
-
เรื่องน้องต่าย การให้ความสำคัญกับสิ่งของ แต่ละคนคิดไม่เหมือนกัน น้องต่ายมีคุณค่าทางจิตใจกับเดย์
แต่อิพี่ทิวามองเป็นแค่ขยะ ชิ...ไม่มีความละเอียดอ่อนเอาซะเลย ~ :a14:
แล้วชวนอิพี่ไนท์ไปทะเลาะกันถึงไหน? ไม่มาดูแลน้อง แล้วไหนจะโทรศัพท์จากเมียเก่าอีกนั่น
ทิวา สมกับเป็นพระเอกประเภท หล่อ เลว ซะจริง ๆ ( อันนี้ ชมเชย นะค่ะ :try2: )
-
เป็นพระเอกที่ เถื่อนมากกกกกกก
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
ตอนนี้พี่ไนท์เท่ห์มาก~ก o13 ดูแลน้องสมกับเป็นพี่ที่รักน้องชายหน่อย ^^
พี่ทิวานี่น้า . . . ดันไปทำแขนน้องต่ายของรักของหวงของเดย์ซะขาด แถมบอกว่าขยะอีก :try2:
แถมยังก่อคดีไว้ในอดีตซะด้วย รีบๆมาเคลียร์นะเฟ้ย เดย์เค้าร้องไห้แล้ว:fire:
แล้วบุรุษลึกลับคนนั้นเป็นใครหว่า~ ใช่คนชื่อ"โจ"ที่เพื่อนๆพี่ทิวาพูดถึงรึเปล่าเนี่ย หรือว่าเป็นคนอื่น
ชื่นชมความขยันของไรเตอร์นะครับ o13 ขอให้ขยันแบบนี้ไปอีกนานน้า~า รักไรเตอร์มากๆคร้าบ :กอด1:
-
ค้างอย่างแรง รีบมาต่อไวๆ นะคับ เปงกะลังใจให้ writer เสมอ
o13 o13 o13
-
ค้างอ่ะแบบติดที่มาม่าซะแล้ว
ทิวาก็อ่อนโยนบ้างอะไรบ้งสงสารน้องมัน
เล่นทำรายจิตใจกันไม่เว้นแต่ละวันเลย :เฮ้อ:
-
:a5:
-
ไนท์กับทิวาไปไหน
ทำไมไม่บอกให้เดย์รู้ว่ะ
:z6:
รีบๆมาต่อนะครับบ :a5:
-
น่าสงสารน้องเดย์ :o12:
-
แถลงความคืบหน้า....(หรือถอยหลัง)
จบตอนลงตรงที่ค้างคาใจทุกทีซินา :sad4:><
อย่าลืมมาติดตามในส่วนที่ค้างๆ คาใจกันนะฮับ ฮาๆๆ
แต่งได้ไปครึ่งตอนและ แต่อยากให้เต็มๆ จะได้ไม่ค้างดับเบิ้ลค้างอีก o13
-
ทิวา มาเคลียร์ให้รู้เรื่องสิิ
-
มาม่าสุดๆ
-
เจ้าตัวก็หาย แถมมีมาวางระเบิดอีก เฮ้ออออ
-
สรุปแล้วใครอ่ะ?
o22 o22
-
:angry2:เมียตัวไหนยะ
น้องเดย์อย่าร้องงง :o12:
-
ตอนที่สิบแปดเข็ญมาเป็นขอขวัญปีใหม่ไทย ฮาๆๆ :impress2:
อุปกรณ์ที่เตรียมพร้อมก่อนอ่านในตอนนี้คือกะละมัง ขัน แป้ง น้ำ และทิชชู
คงสงสัยว่าทิชชูเกี่ยวอะไรกับสงกรานต์ แต่จะบอกว่าไม่เกี่ยว(อ้าวเห้ย!)
แต่เดี๋ยวจะรู้ว่ามันเกี่ยวอะไรหลังอ่านจบตอน :haun5:
ตอนนี่อยากจะบอกให้นักอ่านไปเข้าห้องน้ำ กินข้าว ซื้อขนมทำกิจกรรมที่คิดว่ามันจะทำให้การอ่านขาดตอนให้เสร็จสรรพ
เพราะตอนนี้พิเศษ ยาวอย่างกับมหากาพย์ (เวอร์ไปแล้ววววว! :a5:) เพราะมีรีเควสขอมาเลยจัดเต็ม ฮาๆๆๆ :laugh:
ยังไงก็อ่านให้สนุกเหมือนเดิมนะฮับ หุหุๆ
ตอนที่ 18 ความคิดที่สับสน :serius2:
ก๊อก ก๊อก!
“คุณเดย์คะ มีคนมาหาค่ะ”
“อ่า...ครับๆ รอสักครู่นะครับเดี๋ยวผมจะตามลงไป”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าจะบอกให้”
ผมรู้สึกตัวอีกทีก็เพราะเสียงเคาะประตูนี่แหละครับ สงสัยผมคงเผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว เพราะโทรทัศน์ยังเปิดค้างไว้อยู่เลย พอตื่นขึ้นมาแล้วมันรู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้ครับ แถมมีเรื่องคาใจที่ต้องบอกให้พี่ทิวาทราบเรื่องนึงด้วย..... ถ้าผมไม่เป็นคนรับโทรศัพท์ก็คงจะดีมิใช่น้อยสินะครับ......
รู้สึกเจ็บตรงอกซ้ายครับ......
“พี่วัช พี่ดิน พี่กรณ์สวัสดีครับ”
ผมลงมาจากห้องก็เห็นพี่ๆ ทั้งสามคนนั่งรออยู่ในห้องรับแขกแล้วครับ แปลกใจอยู่เหมือนกันครับที่พี่ทั้งสามคนมาหาผมไม่ใช่พี่ทิวา
“ปล่อยให้พี่รอตั้งนานแน่ะใจร้ายนะเรา”พี่วัชพูดเป็นเชิงหยอกแล้วยิ้มให้ผม
“มานั่งสิน้องเดย์พี่เอาขนมมาฝากด้วย”
ผมนั่งลงตรงข้ามพี่ๆ ทั้งสาม และมองเห็นหอบขนมถุงโตที่วางอยู่บนโต๊ะถึงกับตกใจครับ กะจะเผื่อไปถึงชาติหน้าเลยใช่มั้ยครับเนี่ย
“เยอะจังเลยครับ ผมคงทานไม่หมดแน่ๆ เลย”
“ก็เอาไว้ทานวันอื่นด้วยไง ^^”พี่ดินพูดขึ้น
“ครับ...ขอบคุณมาก เอ่อ....แล้วพี่ๆ มาหาพี่ทิวาเหรอครับ”
“เปล่าหรอก มาเยี่ยมน้องเดย์ต่างหากกลัวเหงา”
“มึงกลัวน้องเหงา หรือกลัวไอ้ทิวากระทืบกันแน่วะไอ้กรณ์”
“มึงจะอะไรนักหนากับกรูเนี่ยไอ้ดิน”
“ประตูอยู่โน่น....เชิญพวกมึงๆออกไปทะเลาะกันข้างนอกเลยไป”พี่วัชพูดขึ้นผมอดขำไม่ได้ที่ทั้งพี่ดินและพี่กรณ์ถึงกับชะงัก
“กรูเห็นแก่น้องเดย์กรูจะสันติก็ได้”
“ถุย! ไอ้...ไอ้คนดีสัด!”
“มึงประชดกรูรึไงไอ้ดิน แม่งกวนตรีนอีกนะมึง!”
“กรูเปล่า.....เห็นๆ ว่ามึงกำลังจะหาเรื่องกรูนะนั่น”
“ไอ้ดิน!”
“กรูว่าพวกมึงกลับบ้านต่างคนต่างอยู่ไปเลยดีกว่า อะไรวะ! ทะเลาะกัดกันอย่างกับหมาทุกที รู้อย่างนี้กรูมาคนเดียวก็ได้ ไม่ต้องเสือกมารำคาญรูหูกรูถึงนี่”
“อะๆ กรูยอมแพ้ เห็นแก่ไอ้วัชกับเดย์นะเนี่ย วัชมึงเป็นพยานนะเว้ยว่ากรูหยุดแล้ว”พี่ดินยกมือเป็นเชิงยุติ ก่อนจะเปลี่ยนที่นั่งไปนั่งข้างพี่วัชแทน กลายเป็นว่าพี่วัชได้นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างพี่ดินกับพี่กรณ์แทน
ผมมองแล้วเหนื่อยใจแทนพี่วัชเลยครับ
“เอ่อ....แล้วมีธุระอะไรกับผมรึเปล่าครับ”
“ก็อย่างที่วาแหละกลัวเดย์เหงาไงเลยมาเยี่ยม”พี่ดินพูดขึ้น
“แต่พี่ทิวาไม่อยู่หรอกนะครับ บ้านทังหลังก็มีแต่ผมนี่แหละครับ แหะๆ ”ผมหัวเราะฝืดๆ
“รู้แล้วล่ะ ก็ไอ้ทิวาบอกว่าเดย์อยู่บ้านคนเดียว มันเลยบอกพวกพี่ให้มาเยี่ยมบ้าง รู้สึกมันแปลกๆ ปกติมันแคร์ใครซะที่ไหน ถือว่าเป็นประวัติศาสตร์ชาติไอ้ทิวาเลยก็ว่าได้^^”
“หมายความว่ายังไงครับ?”
“มันคงเป็นห่วงเดย์มั้ง....ไอ้นั่นมันคิดอะไรพวกพี่อ่านใจมันไม่ค่อยออกหรอก เนอะไอ้วัช”พี่ดินพูดก่อนจะไปเออออกับพี่วัช
“อื้ม....”
“แล้วพี่ทิวาไปไหนเหรอครับ ทำไมไม่กลับมาด้วย.....หายไปสองวันแล้วนะครับ”ผมพูดเสียงอ่อนเมื่อนึกถึงพี่ทิวา
“ไม่รู้มัน....ถามก็ไม่บอก แต่ดูมันไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เลยไม่เซ้าซี้มันมากนัก”
หรือพี่ทิวาจะไม่สบายใจเรื่องของผม......แต่อาจจะไม่ใช่ก็ได้มั้งครับ หรือพี่ไนท์ไปทำอะพี่ทิวาเข้า คะคง...คงจะไม่ใช่แบบนั้นหรอกมั้งครับ ถ้าเป็นแบบนั้นพี่ไนท์คงจะบอกผมให้รู้บ้างล่ะ
“เหรอครับ....”
“ไม่ต้องห่วงมันหรอก เดี๋ยวมันก็คงกลับมาแหละ ไอ้บ้านั่นมันเป็นงี้ประจำ.....”พี่ดินเอนหลังพิงพนักก่อนจะกระเด้งตัวลุกขึ้นเหมือนนึกอะไรได้บางอย่าง“เอางี้! เราออกไปเที่ยวกันดีกว่า....ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเดย์จะได้ไม่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในบ้านไง”
“มันจะดีเหรอครับ...พี่ทิวาก็ไม่ได้อยู่......”
“ช่างหัวมันสิ ไปกันเถอะเดี๋ยวจะพาไปเที่ยวที่แจ่มๆ”
“กลัวว่ามึงจะพาน้องเค้าไปจ๋อยซะมากกว่าน่ะสิ”
“วัชมึงช่วยเห็นด้วยกับกรูหน่อยได้มั้ย.....”พี่ดินมีงอนครับที่ไม่มีใครเออออด้วย ผมเพิ่งเห็นพี่ดินงอนเป็นกับคนอื่นก็คราวนี้ล่ะครับ สีหน้าคนช่างสงสัยเวลางอนมันดูตลกนิดหน่อยครับ สำหรับพี่ดินถ้ามองดีๆ แล้วดูเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างเอาแต่ใจอยู่เหมือนกันครับ แต่เพราะหน้าตาที่หล่อเหลาดูมีเสน่ห์ ดวงตาใสของพี่ดินหากยิ้มคงจะกลายเป็นผู้ชายตาหวานใช้ได้เลยล่ะครับ มันทำให้ผมนึกถึงไอศครีมรสช๊อคโกแลตชิบราดคาราเมลครับ
ส่วนพี่กรณ์ก็น่าจะเป็นไอศครีมรสมะนาวเคลือบช๊อตโกแลต แล้วพี่วัชก็เป็นไอศครีมรสช๊อคโกแตลโรยเกล็ดน้ำตาล
.....ส่วนพี่ทิวาก็คงเป็นไอศครีมรสบอระเพ็ดล่ะมั้งครับ....กินเข้าไปมีแต่ขม แต่ถ้าได้ชิมไปคำนึงแล้ว.....รสขมก็จะติดปากไปตลอดไม่จางหายสักที ผมรู้เพราะเคยโดนหลอกให้กินไปครั้งนึงครับ...อ่า...ผมหมายถึงบอระเพ็ดนะครับ ไม่ใช่อย่างอื่น
“ก็ต้องถามเจ้าตัวก่อนสิ....ว่าไงน้องเดย์จะออกไปข้างนอกรึเปล่า....”พี่กรณ์ถามผมครับ
“คือผม.....”
ใจจริงผมไม่อยากออกไปไหนเลยครับ ไม่รู้สึกอยากออกไปเลยด้วยซ้ำ กลัวว่าออกไปแล้วถ้าพี่ทิวากลับมาไม่เจอผมเดี๋ยวพี่เขาจะหงุดหงิดอีก
“หรือเอางี้ดีกว่า.....พี่มีเกมส์มันๆ เรามาเล่นเกมส์กันดีกว่า เพราะดูแล้วน้องเดย์คงไม่อยากออกไปข้างนอกใช่มั้ย”
“เอ่อ....ครับพี่กรณ์”
“งั้นโปรแกรมกรูก็เป็นหมันอ่ะดิ.....”พี่ดินจ๋อยไปเลยครับ สงสารอยู่เหมือนกัน
“ไว้คราวหน้าแล้วกัน....”พี่วัชขยับกรอบแว่นแล้วตบบ่าปลอบประโลมพี่ดินที่ซึมไปเลย“กรูสัญญาว่าโปรแกรมมึงไม่เป็นหมัน โอเค!”
“แน่นะเว้ย! มึงสัญญากับกรูแล้วนะ”
“เออนา....”
“ออกไปอ้อนกันไกลๆ กรูเลยไป หมั่นไส้”
“ไอ้กรณ์เชี่ย!”
“กรูเชี่ยแล้วไง”
“แหะๆ พี่ๆ ครับผมว่าตอนนี้ก็เที่ยงแล้วไปทานข้าวกันก่อนดีมั้ยครับ นะครับๆ ผมชักจะหิวแล้ว”
ถ้าผมไม่ตัดบทสงสัยคงจะไม่จบกันง่ายๆ แน่ครับ จะมาเพื่อให้ผมหายเหงา หรือมาเพื่อให้ผมปวดหัวกันแน่ครับเนี่ย แยกไม่ออกเลยจริงๆ ครับระหว่างประสงค์ดีกับประสงค์ดีเกินไปจนน่ากลัว ^*^
เวลาแห่งคามวุ่นวายมันช่างผ่านไปเร็วจริงๆ ครับ พี่กรณ์ พี่ดินและพี่วัชตลอดทั้งวันอยู่เป็นเพื่อนผมตลอด หลังทานอาหารเที่ยงเสร็จผมก็ไปเล่นเกมส์เพลทูที่พี่ๆ บอกว่าไม่ได้เล่นกันนานมากแล้ว ส่วนมากอยู่ที่บ้านผมก็ไม่ค่อยได้เล่นหรอกครับเกมส์พวกนี้ พี่ไนท์เสียมากกว่าที่ชอบเล่น ส่วนผมก็เป็นขาเชียร์อยู่ใกล้ๆ มันก็สนุกเหมือนกันครับ แต่คราวนี้ได้มาลองเล่นเองรู้สึกว่ามันสนุกกว่านั่งดูเฉยๆ เยอะเลยครับ
วันนี้พี่กรณ์พี่ดิน แล้วก็พี่วัชก็เพิ่งกลับไปเมื่อห้าโมงเย็นเองครับ บอกไม่ทานมื้อเย็นกะจะไปต่อโปรแกรมของพี่ดินกัน ผมก็ไม่ขัดครับเพราะไม่อยากบังคับแล้วก็ขัดคอพี่ๆ เขา แต่พอพี่ๆ ไปบ้านก็เงียบขึ้นมาทันทีเลยครับ มองไปทางไหนก็ไม่มีใครเหมือนเดิม
ผมก้มมองโทรศัพท์มือถือตัวเองอยู่หลายครั้งหวังว่าจะมีเสียงโทรศัพท์ดัง และภาวนาให้คนที่โทรมาคือพี่ทิวาหรือไม่ก็พี่ไนท์ แต่ทั้งวันแล้วก็ไม่มีเลยครับยังเงียบสนิทเหมือนเดิม แต่ถ้าเป็นโทรศัพท์บ้านผมจะเลี่ยงที่จะรับครับ ไม่อยากรับขึ้นมาจริงๆครับ
แล้วตอนนี้ผมก็คงต้องอยู่บ้านคนเดียวเกือบจะย่างสามวันเข้าไปแล้วครับ รู้สึกเหงาๆ เหมือนกันครับ ข้างนอกก็มืดขนาดนั้น ป่านนี้พี่ทิวาจะอยู่ที่ไหนกันนะ....พี่ไนท์ก็ด้วย
“น้องต่ายไม่โกรธพี่ทิวาแล้วใช่มั้ย....เห็นรึเปล่าว่าผมเย็บแขนที่ขาดให้แล้วนะ สีของด้ายอาจจะไม่เหมือนสีผ้าสักเท่าไหร่เพราะผมหาได้แค่นี้....ไม่เป็นไรแล้วนะ.......”ผมอุ้มน้องต่ายขึ้นมา ทุกครั้งที่ผมพูดกับตุ๊กตารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกคนบ้าเลยครับ สิ่งของที่ไม่มีทางจะได้ยินหรือตอบสนองเวลาเราพูด......ข้อนี้ผมรู้ดีครับ แต่ก็ยังทำแบบนี้เสมอ อย่างน้อยน้องต่ายก็ยิ้มให้ผมไม่เคยเปลี่ยนตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้
“นอนดีกว่าเนอะน้องต่าย....”ผมอาบน้ำใส่ชุดนอนเตรียมจะนอนแต่หัวค่ำแล้วล่ะครับ เพราะวันนี้เล่นเอาเหนื่อยทั้งวันเลย ต้องของคุณพี่ๆ จริงๆ ที่ทำให้ผมไม่ต้องอยู่คนเดียว เดินไปมาอยู่ในบ้านเหมือนวิญญาณ
ก๊อก ก๊อกๆ!
ทันทีที่ผมล้มตัวลงนอนก็มีเสียงเคาะประตูครับ วันนี้ประตูห้องผมคงดีใจที่มีคนใช้บริการทั้งวันเลย
“ใครครับ!”ผมถามแต่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับครับ“คุณป้ารึเปล่าครับ...”
ผมลุกจากเตียงวางน้องต่ายไว้แล้วเดินมาเปิดประตูห้อง
“ป้ามีอะไร......”แต่พอผมเปิดประตูออกไปคนที่ยืนอยู่หน้าห้อของผมกลับเป็นพี่ทิวาครับ ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกดีใจขึ้นมาเฉยๆ จนแทบจะยิ้มเลยครับแต่ก็เก็บอาการท่าทีไว้ หายไปหลายวันผมคิดว่าพี่ทิวาจะไม่อยากกลับบ้านแล้วซะอีก
“มึงจะนอนแล้วรึยัง?”
“..........”
“.....กรูถามว่ามึงจะนอนแล้วรึยังทำไมไม่ตอบวะ......”ผมมองหน้าพี่ทิวาจนเพลินไปหน่อยครับจนลืมฟังพี่ทิวาพูดเลย
“คะครับผมจะนอนแล้ว”
“อย่าเพิ่งนอน”
“ทำไมเหรอครับ?”สีหน้าพี่ทิวาดูเหมือนมีบางอย่างจะบอกผม
“รอกรูตรงนี้ ห้ามปิดประตูห้อจนกว่ากรูจะมาเข้าใจมั้ย”
“คะครับ”พี่ทิวาดูท่าทีแปลกๆ ไปครับ แต่คงจะไม่มีอะไรมั้งครับ
สามนาทีให้หลังผมก็เห็นพี่ทิวาออกมาจากห้องของตัวเองแถมยังหอบกล่องกระดาษใบใหญ่สองมือโอบไม่รอบมาด้วยครับมันใหญ่จนปิดหน้าพี่ทิวาไปหมด ก่อนที่พี่ทิวาจะเดินหมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
“หลีกทางหน่อยกรูจะเดิน”
“ห้องผมนะเหรอครับ”
“เออ! ไม่เห็นรึไงว่ากรูถือของอยู่!”
“คะครับ....”ผมหลีกทางให้พี่ทิวาที่เดินเข้าไปในห้องของผมก่อนจะวางกล่องกระดาษใบยักษนั่นลงบนเตียงผมอย่างนุ่มนวล ผมจ้องตาไม่กระพริบเลยครับ
“ของมึง....”
“ของผมงั้นเหรอครับ”ผมชี้หน้าตัวเองอย่างแปลกใจ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ กล่องวัตถุน่าสงสัยนั่น พี่ทิวายักคิ้วเป็นเชิงตอบแล้วนั่งลงตรงขอบเตียงก่อนจะปลดกระดุมสามเม็ดบนเสื้อเชิตออก ผมผวาเล็กน้อยแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีอะไรครับ เพราะดูท่าทางพี่ทิวาเหนื่อยๆ
“เออ....กรูให้มึง มึงก็อย่าลีลาให้กรูหงุดหงิดได้มั้ย.....แกะออกดูด้วย”พี่ทิวาพูดแล้วมองไปทางอื่น ผมเข้าไปแกะกล่องกระดาษนั่นอย่างตื่นเต้นเหมือนได้ของขวัญชิ้นใหญ่เลยครับ พอผมเปิดออกสิ่งที่ผมเห็นอยู่ข้างในก็คือ....
....โคมไฟสีขาวที่มีรูปร่างเป็นตัวกระต่ายขาวนวลตัวโต๊โตครับ ซึ่งเป็นตัวกระต่ายที่อยู่ในท่านั่งหูสองข้างชูตั้งอย่างน่ารักภายในตัวกระต่ายว่างเปล่าเพื่อเป็นต้นกำเนิดของแสงสว่าง มันเป็นโคมไฟที่ตั้งพื้นได้เลยครับเพราะมันสูงจนเกือบจะห้าสิบเซนติเมตรแน่ะ
ผมมองของที่พี่ทิวาให้ก็รู้เลยครับว่าคนที่ให้ตั้งใจให้เพราะอะไร....
“ชอบรึเปล่า.....”
“ชอบครับ”ผมยิ้มกริ่มมองของที่พี่ทิวาให้
“.........กรู.....กรูขอโทษเรื่องตุ๊กตาของมึง ไอ้ไนท์บอกกรูแล้วว่ามันเป็นของสำคัญของมึงจริงๆ กรูเลยอยากขอโทษ”พี่ทิวามองผมด้วยสายตาเศร้าๆ แต่สายตาแบบนั้นผมไม่ชอบเลยครับ รู้สึกเหมือนพี่ทิวาคนเดิมของผมมันหายไป
“พี่ทิวาครับ.....ผมไม่ได้โกรธพี่แล้วจริงๆ ครับ แล้วเรื่องน้องต่ายของผม ผมก็.......”
“มึงไม่โกรธกรูแล้วจริงๆ นะ”
“ก็จริงสิครับ ผมไม่โกหกหรอกครับ”
“ก็ดีกรูจะได้สบายใจ....ลองโคมไฟใหม่ดีกว่าของเก่าซัดทิ้งแม่งเลย”
“ระวังนะครับพี่....”
“เออ! ของที่กรูให้มึงกรูไม่ทำมันแตกหรอก ถอยไปๆ”แล้วพี่ทิวาก็อุ้มเจ้าโคมไฟกระต่ายลงมาวางไว้บนพื้นข้างๆ เตียงของผมก่อนจะเสียงปลั๊กตรงเต้าเสียบตัวใกล้ๆ “ไปปิดไฟหน่อย กรูจะดูว่ามันใช้ได้รึเปล่า”
“ได้ครับ...”ผมวิ่งไปปิดไฟก่อนที่ห้องทั้งห้องจะมืดสนิท ผมคลำทางจนมาใกล้ๆ พี่ทิวาที่นั่งลงกับพื้นกำลังเช็คโคมไฟด้วยท่าทีกระตือรือล้น
พรึบ!
“เออดีวะ!”พอพี่ทิวาเปิดสวิตตรงตัวโคมไฟ แสงสว่างจากตัวกระต่ายก็ออกมาครับ มันทำให้กระต่ายที่เป็นตัวโคมไฟเหมือนเทวดากระต่ายน้อยที่มีแสงสว่างออกมาจากตัวเอง มันสวยมากครับจนผมต้องค่อยๆ นั่งลงข้างๆ พี่ทิวาเพื่อจ้องมองมันด้วยท่าทางตื่นตะลึง ห้องทั้งของของผมสว่างด้วยแสงสีนวลจากโคมไฟกระต่าย และผมก็สังเกตว่าบนเพดานห้องมีรูปกระต่ายสองตัวยืนแตะมือกันด้วยครับ ไม่รู้ว่ามาได้ไง
“พี่ทิวาครับนั่น!”ผมชี้ให้พี่ทิวาดูเจ้ากระต่ายบนเพดาน
“เป็นไงเจ๋งมั้ย....ไอ้กระกระต่ายสองตัวนั่นมันออมาจากปลายหูที่ชี้โด่อยู่นี่ไง”พี่ทิวาชี้ที่มาของรูปกระต่ายบนเพดานให้ผมดูก่อนที่ผมจะยิ้มด้วยความอัศจรรย์ใจ พี่ทิวาก็ยิ้มเช่นเดียวกันครับมันทำให้ผมรู้สึกใจเต้นขึ้นมา....มันดีมากเลยล่ะครับ....ผมหมายถึงโคมไฟต่างหากล่ะครับ
“....เอ่อ...พี่ทิวาครับ”
“อะไร?”ในขณะที่เรานั่งดูโคมไฟไปสักพักผมก็ตักสินใจพูดขึ้น
“เอ่อ.....พี่ทิวาหายไปไหนตั้งสองวันครับ”ไม่รู้ว่าผมตัดสินใจถูกรึเปล่าครับที่ถามมันออกไป
“ทำไม......คิดถึงกรูรึไง”พี่ทิวาเซตัวมากระแทกตัวผมที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมถึงกับรู้สึกใจเต้นไม่เป็นทำนองเลยครับ แล้วผมควรจะตอบว่ายังไงดีล่ะครับ....
“ก็.....ครับ....”
ผมพูดออกไปแล้วครับ แต่มันรู้สึกโล่งไปหมดเลยครับ
“คิดถึงกรูมากรึเปล่า”
“ก็นิดหน่อยครับ....แต่ผมก็คิดถึงทุกคนล่ะครับ พี่วัชพี่ดินพี่กรณ์ด้วย”ผมรู้ว่าตัวเองกำลังจะเฉพูดเรื่องอื่นครับ ก็ผมรู้สึกอายตัวเองยังไงไม่รู้สิครับที่ต้องพูดอะไรแบบนั้น
“ไม่เอาพวกเชี่ยนั่น เฉพาะกรู....มึงคิดถึงกรูมากใช่มั้ย”
เอาแล้วครับ....พี่ทิวาเลิกสนใจโคมไฟแล้วหันมาจ้องหน้าผมแทนแล้วครับ ถึงกับทำให้ผมอยากจะลุกขึ้นไปเปิดไฟให้ห้องสว่างจังเลยครับ >/////<
“เอ่อ....ผมว่าผมไปเปิดไฟใฟ้สว่างดีกว่านะครับ”
“ไม่เอา!”พอผมทำท่าจะลุกพี่ทิวาก็คว้าหมับตรงแขมผมเข้าให้ก่อนที่พี่ทิวาจะเริ่มรุกผม จนผมต้องเขยิบหนีเลยครับ “มองหน้ากรู.....แล้วพูดออกมากรูอยากฟังเสียงมึง.....มากๆ”เสียงทุ้มที่แหบพร่าของคนตรงหน้าทำเอาผมใจสั่นเลย
ครับ ผมพยายามไม่มองหน้าพี่ทิวาตรงๆ แต่พี่ทิวาก็ดันเอามือมาเชยคางผมไว้ซะแน่น
แต่จะให้ผมพูดแบบนั้น.......มะมันบังคับกันชัดๆ เลยไม่ใช่เหรอครับ
“ผะผม....ผมหิวน้ำจะลงไปกินน้ำข้างล่าง......”
“พูดก่อนแล้วกรูจะให้ไป”
“พี่ทิวาครับ!”ใจหายครับ จู่ๆ พี่ทิวาก็กดผมลงกับพื้นห้องแถมยังเอามือดันไหล่ผมไว้อีก ผมทำตัวไม่ถูกเลยครับว่าจะทำยังไงดีแค่หัวใจตัวเองผมยังจัดการกับมันไม่ได้เลยครับ ทั้งๆ ที่ห้องเปิดแอร์ไว้เย็นฉ่ำหน้าผมก็ยังสามารถร้อนผ่าวได้เลยครับ คนตรงหน้าของผมดูเหมือนจะไม่ยอมง่ายๆ เช่นกันครับ สีหน้าจริงจังมองผมจนแทบทะลุซะให้ได้
“เร็วดิ....กรูรอฟังมึงอยู่ ไม่พูดกรูอาจจะทำอะไรมากกว่านี้ก็ได้....”
อ่ะ! มะไม่ต้องกระซิบถึงข้างหูก็ได้ครับ เราอยู่กันสองคนไม่ได้มีเสียงรบกวนจากที่ไหนสักหน่อย ทำแบบนี้บีบคอผมให้ตายเลยซะยังดีกว่าครับ >/////<
“ก็ได้ครับ ก็ได้....ถึงผมจะไม่เข้าใจว่าพี่ทิวาจะอยากได้ยินอะไรขนาดนั้นผมจะพูดก็ได้ครับ....ผม...ผมน่ะคะคิด...คิดถึงพี่มากจริงๆ ครับ”ประโยคหลังของผมมันเหมือนสั่งออกมาจากสมองโดยไม่ได้ถูกบังคับแต่อย่างใดเลยครับ ก็ผมน่ะ...จริงๆ ก็คิดถึงอยู่จริงๆ ด้วยล่ะครับ แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไปทั้งๆ แบบนั้น
แค่ผมพูดว่าคิดถึง คนตรงหน้าของผมถึงกับฉีกยิ้มเลยทีเดียวครับ ผมมองพี่ทิวายิ้ม ทั้งใบหน้าและดวงตายิ่งมองก็ยิ่งเหมือนดึงดูดผมให้ติดอยู่ในภวังค์ของความคิดครับ เป็นแบบนี้ต่อไปผมคงออกมาไม่ได้แน่ๆ ><;
“กรูดีใจที่ได้ยินมึงพูดแบบนั้น....น่าแปลก....ที่กรูก็รู้สึกคิดถึงมึงเหมือนกัน....”
แค่ประโยคสั้นๆ ที่พี่ทิวาพูดถึงกับทำให้ผมสะอึก ผมกำลังหลงดีใจกับประโยคที่ไม่รู้ว่าจะเชื่อได้สักแค่ไหน แต่ทำไมครับ.......ผมถึงต้องดีใจเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้ด้วย
“ขออะไรอย่างดิ ถือเป็นของตอบแทนที่กรูให้โคมไฟมึง”
“อะไรเหรอครับ?”ผมชักใจไม่ดีครับ
“ขอกรูจูบมึงหน่อยได้มั้ย”
แน่นอนครับว่าไม่ได้ อ่ะ! ละ...ละแล้วทำไมพี่ทิวาต้องทำสีหน้าเว้าวอนอะไรแบบนั้นด้วย มันไม่ใช่วิสัยของพี่ทิวาเลยนะครับนั่น แล้วของที่ขอมันไม่ใช่เรื่องที่จะให้เหมือนแจกขนมหรือลูกกวาดนะครับ!
“เอ่อๆ พะพี่ทิวาครับคือว่าผม............”
“ผมไม่ปฏิเสธใช่มั้ย.....”
“ไม่ใช่ครั........อุ๊บ! อือๆ....พี่....อึอือ......”
อึก! ใครก็ได้ช่วยหยุดผู้ชายตรงหน้าผมหน่อยเถอะครับ เขากำลังทำให้ผมแทบจะละลายอยู่แล้ว ไม่เพราะจูบที่ขัดขืนไม่ได้ แต่ยังมือที่สัมผัสสะเปะสะปะไปหมดมันทำให้ผมรู้สึกตื่นตระหนกไปหมดเลยครับ >//////<
“กรูคิดว่ากรูชอบมึงว่ะ”
“พะพี่ทิวา......”ผมแทบไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองเลยครับ คนตรงหน้าบอกกับผมว่า ‘ชอบผม’ ทั้งๆ ที่เราเป็นผู้ชายด้วยกัน มันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้อยู่แล้วครับ แต่ทำไมผมถึงไม่ปฏิเสธออกไปล่ะครับว่าผม....ผมไม่ได้ชอบพี่ทิวาหรือว่าจริงๆ แล้วผมก็รู้สึกดีกับพี่ทิวาเหมือนกัน ไม่ได้รู้สึกเหมือนที่รู้สึกกับพี่ไนท์ พี่กรณ์ พี่ดิน พี่วัช แต่รู้สึกแบบคนที่ชอบเหรอครับ!
“พี่ล้อเล่นกับผมใช่มั้ยครับ.....”
“กรูจริงจัง......”
ว่าแล้วพี่ทิวาก็ก้มลงจูบริมฝีปากของผมอีกครั้งด้วยจูบที่อ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความเร่าร้อน ผมหลับตาปี๋ในสมองกำลังทบทวนเรื่องราวบางอย่าง แต่จูบของพี่ทิวาทำให้สติผมกระเจิงเข้าไปใหญ่ ลิ้มอุ่นๆ ที่เล็มเลียเพียงริมฝีปากผมกำลังสอดเข้าไปภายในปากตวัดลิ้นผมให้ตื่นตระหนกแล้วเข้าพัวพันจนวาบหวามแสดงให้รู้ว่าคนตรงหน้าต้องการจะครอบครอง ผมพยายามดันพี่ทิวาให้รู้สึกตัวแต่ทว่าแรงรุกที่มากกว่าแรงรับอย่างผมมันแทบต้านไม่อยู่ครับ
“อือ....อึก....พี่ทิ.......”
พี่ทิวาเปลี่ยนจากจูบที่อ่อนโยนเป็นจูบที่ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนตัวผมแทบจะละลายไปทั้งตัว มือพี่ทิวาที่กอดผมกำลังซุกไซ้ไล้ลูบผ่านเข้าใต้ชายเสื้อของผมทีละน้อย มือของพี่ทิวาที่เย็นเฉียบมันทำให้ผมสะดุ้งก่อนจะรู้สึกว่ามือของพี่ทิวาค่อยๆ อุ่นขึ้นเมื่อมือใหญ่วางทาบอกราบของผมตรงอกซ้าย
แบบนั้นพี่ทิวาก็รู้สิครับว่าหัวใจของผมมันกำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง >/////<
“....มึงน่ารักว่ะ.....รู้ตัวรึเปล่า”
“พี่ทิวาครับ....ผมเป็นผู้ชายนะครับจะทำแบบนี้มัน....”
“กรูไม่ได้โง่หรอกนา....ที่ว่าทำแบบนี้น่ะแบบไหนเหรอ...หึ”ว่าแล้วพี่ทิวาก็ก้มลงเลียแก้มผมแล้วระดมจูบไปถึงซอกคอจนผมสั่นสะท้านไปทั้งตัว แค่นั้นยังไม่พอครับ.....มือที่ซุกชนของพี่ทีวาก็กำลังบีบเค้นอกราบของผมและสัมผัสแผ่วเบาตรงยอดอกของผมจนเสียวซ่านไปทั้งตัว เสื้อนอนของผมกำลังถูกปลดกระดุมจนเผยอกเปล่าเปลือยภายใต้แสงสีนวลจากโคมไฟกระต่าย
“อ้า.....อื้อ....ผะผม...ฮึก!”
“ชอบรึเปล่า....”
“มะไม่ครับ!”
“แล้วแบบนี้ล่ะ หึหึ”
“อ้า! ยะอย่าครับพี่ทิวา....ฮึก...อือ”ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มือของพี่ทิวาขยับไปจนถึงขอบกางเกงก่อนที่มือนั่นจะสัมผัสส่วนอ่อนไหวของร่างกายผมผ่านกางเกงนอนซึ่งมันไม่ได้หนาเหมือนผ้ายีนน่ะสิครับ ผมถึงมีปฏิกิริยาตอบโต้ต่อสัมผัสรวดเร็วขนาดนั้น ผมพยายามควบคุมมือของพี่ทิวาที่กำลังเล่นสนุกกับร่างกายของผมโดยเฉพาะส่วนล่างที่มือพี่ทิวาพยายามขยับเคล้าคลึงจนผมตัวงอและหายใจหอบถี่
มะไม่ไหวครับแบบนี้ ถ้าผมไม่ทำอะไรสักอย่างพี่ทิวาคงจะไม่หยุดแค่นี้แน่ๆ!
พี่ทิวา กำลังทำผมเตลิด!
พอจบตอนแล้วคงนึกออกแล้วซินะฮับว่าทิชชูสำคัญไฉน :m25:
สงกรานต์เลยได้สาดเลือดกันพอเป็นพิธี
ปล.สวัสดีปีใหม่ไทยนะฮับ เย็นฉ่ำกันทั้งกายและใจถ้วนหน้านะฮับ :กอด1: :กอด1:
สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! (น้ำ) ฮาๆๆๆๆ
แล้วพบกันตอนต่อไป หึหึๆ ^..^
:bye2: :bye2:
-
หยุด......
เคลียร์ข้อหาเมียคนที่แล้วก่อนดิ
พี่ดินกับพี่วัช... น่าสงสัย
-
:m25::m25: เลือดกระฉูด คว้าทิชชู่แทบไม่ทัน
ไม่ใช่ว่ากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแบบนี้ ตอนหน้าก็หยุดเอาดื้อๆนะฮับไรเตอร์ o18 o18 (สังเกตุจากพฤติกรรมการเขียนของไรเตอร์ :laugh:)
กำลังค้างได้ที่ มาต่อให้จบด้วยนะคร๊าบไรเตอร์ :กอด1:
edit. "พี่ทิวาก็ก้มลงจูบริมฝีปากของผมอีกครั้งด้วยจูบที่โอนโยน" จะเขียนว่าอ่อนโยนอ้ะป่าวครับ :try2:
-
:pighaun:โฮก
-
:haun4: :pighaun: :haun4:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
คนแต่งใจร้าย
แต่คิดว่าเดย์ยังน่าจะรอดอยู่นะ
-
:กอด1:
อย่าช้าน้องเดย์ :impress2:
-
กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลยอ่ะ ค้างอ่ะ
มาต่อไวๆ นะคับ สุขสันต์วันสงกรานต์นะคับ
o13 o13 o13
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
วู๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบมั่กมาก o13
ต่ออีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
ในที่สุด... ก็มีฉากหวาน (นิด ๆ) มาให้อ่านจนได้ สองเราและแสงโคม ( โรแมนติกดีค่ะ )
ทิวาเริ่มที่จะอ่อนโยนกับน้องเดย์ขึ้นมาหน่อย แม้การกระทำโดยรวม จะยังบังคับกลาย ๆ ก็เถอะ
แต่แค่นี้ดิฉันก็เป็นปลื้มแล้ว ~
ว่าแต่ไปหาซื้อโคมไฟถึงเมืองจีนเหรอ? เล่นหายไปตั้งสองวัน :a14:
-
:z1: :z1: :m25: :m25: พี่ไนท์กลับมาด่วนๆ น้องจะเสียเอกราชแล้ว :laugh: :impress2:
รอตอนต่อไปค่าา ว่าแต่ทิวาที่หายไปนี่ เพื่อไปหาโคมไฟมาหรอเนี่ย :o8:
-
- -* ยังไม่เคลียร์เรื่องเมียเลย พี่ทิวาจะเอ่เดย์ซะละ
รออ่านนะคะ :L1:
-
o22 o22
แล้วเมียอ่ะ?
-
สงสัยอ่ะ
ดิน กรณ์ วัช เป็นแค่เพื่อนกันจิงๆใช่มะ
หรือเราคิดมากไปหว๋าา
:L2: :L2:
-
น้องเดย์ค่ะ ต้องเคลียร์เรื่องเมียก่อนค่าน้อง อย่าเพิ่งหลวมตัวน๊า....
-
:haun4:
-
สวัสดีวันสงกรานต์ เช่นกันจร้า
ใช่ใช่ใช่ มาเคลียร์เรื่องเมียก่อน พักยกสักครู่แล้วค่อยต่อเนอะ
-
โอะหยุดที่ฉากเรียกเลือด
ได้ไง ๆ ๆ ๆ ๆ :m31: :m31:
-
จบแบบนี้ ฆ่ากันเลยดีกว่า 555+
-
ตกลง ได้กันป่าวเนี่ย !!!!!...
-
ทำไมน้องเดย์ไม่บอกเรื่องเมียพี่โทรมานะ
ไปบอกคิดถึงทำไม ไม่ได้ดั่งใจเลย
-
:m25:
-
เอาตอนที่ 19 มาเสริฟกันแล้วฮับ รวดเร็วฉับไวกันเช่นเคย :laugh:
ตอนที่แล้วอาจค้างกัน มาต่อฮับว่าสุดท้ายจะลงเอยอิท่าไหนอีก :m23:
Are you ready?
Let's go!!!!!
ตอนที่ 19 โลกแคบหรือโลกกลม :z13:
พรึบ!
แสงไฟที่สว่างจ้าภายในห้องถูกเปิดขึ้นกลืนกินแสงสีนวลจากโคมไฟเจ้ากระต่ายแทบไม่เหลือ ผมสะอื้นน้ำตาซึมน้อยๆ นั่งกอดเข่าตัวเองกลางพื้นห้อง พี่ทิวายืนนิ่งมองผมด้วยสีหน้าเศร้าไม่พูดไม่จา ผมเองก็สงบปากสงบคำเล็กน้อยหลังจากพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้พี่ทิวาถึงกับพละตัวเองออกจากตัวผม
ก็ดีแล้วล่ะครับเพราะผมเอง....ถ้าเรื่องราวที่มันซับซ้อนเกินกว่าหัวใจของผมจะเข้าใจ ผมก็ไม่อยากผูกมัดตัวเองด้วยร่างกาย แค่เพียงเพราะผมกำลังผูกมัดตัวเองด้วยหัวใจแค่นี้ก็รู้สึกเจ็บปวดรวดราวอยู่เนืองๆ แล้วครับ
“มานี่....”พี่ทิวาเดินเข้ามาหาผมก่อนจะประคองผมให้ลุกจากพื้นด้วยท่าทีเปลี่ยนไปไม่เหมือนแต่ก่อนเก่าที่จะกระชากและใช้กำลัง แขนพี่ทิวาโอบไหล่ผมพาผมไปนั่งลงตรงเตียงก่อนจะยกขาผมให้สอดเข้าใต้ผ้าห่มผืนโตอย่างละเมียดละไม ผมจ้องมองดวงตาที่ว่างเปล่าซึ่งถูกเรือนผมปรกบดบังสายตาเล็กน้อย พี่ทิวากดไหล่ผมให้นอนลงกับเตียงก่อนที่ตัวเองจะทรุดนั่งลงตรงพื้นข้างเตียงผม ผมนิ่งเงียบมองท่าทีของพี่ทิวาด้วยสายตาหาคำตอบ....ในใจสับสนกับคำพูดของคนตรงหน้าเหลือเกิน
“รีบนอนซะ....นอนดึกเดี๋ยวมึงจะเป็นหวัด กรูไม่อยากโดนพี่ชายมึงพ่นน้ำลายใส่หน้าแล้วซัดหมัดใส่....”พี่ทิวาห่มผ้าให้ผม แปลกครับที่ผมรู้สึกอยากจะร้องไห้ซะมากกว่า
“คนๆ นั้น....”
“เรื่องของกรู...กรูจะจัดการเอง เลิกคิดแล้วนอนซะนี่คือคำสัง”
แน่นอนครับว่าผมไม่ลืมที่จะบอกเรื่องที่มีชายนิรนามโทรมาหาพี่ทิวา....และผมก็บอกพี่ทิวาว่า ‘แฟนพี่ทิวาโทรมา ดูท่าทางเค้าร้อนใจมาก....และเค้าก็ฝากความคิดถึงกับพี่ด้วย’หลังจากที่ผมพูดจบประโยคนั้น....ท่าทีของพี่ทิวาก็เปลี่ยนไปอย่างที่เห็นครับ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังน้อยใจในสิ่งที่พูด แต่พอพี่ทิวาแสดงท่าทีเหมือนผมรู้ความลับอะไรบางอย่างและเมินผมทันทีนั่นยิ่งทำให้ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ทิวาถึงบอกว่า ‘ชอบผม’ ทั้งๆ ที่พี่ทิวาก็มีคนอื่นอีกคนอยู่แล้วด้วยครับ ทำไมครับ?
“..........”
“......สิ่งที่กรูบอกมึงไป.....ขอให้รู้ไว้ว่ากรูจริงจัง”พูดเสร็จพี่ทิวาก็ลุกขึ้นครับ แทบจะไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำไป ก่อนที่ไฟทั้งห้องจะถูกปิดจนมืดสนิท ความมืดค่อยๆ โอบล้อมตัวผมภายในพริบตา แรงกดดันจากความเงียบเสมือนมีมากมายมหาศาลมันกำลังบีบคั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังถูกกรีดแทงด้วยมีดที่แหลมคมอย่างช้าๆ ให้ทรมานจนกว่าราตรีนี้จะสิ้นลง หรือจนกว่าผมจะเลิกหลงใหล่ในถ้อยคำลอยๆ เสียที
ผมไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดทรมานเท่านี้มาก่อนเลย....ผมจะทำยังไงให้ความเจ็บนี้มันจางหายไปครับ.....ถ้ามียารักษาก็คงจะดีไม่น้อย....
หลังจากวันที่ผมพูดเรื่องชายนิรนามที่โทรมาหลายวันมานี้พี่ทิวาเหมือนพยายามจะหลบหน้าผมครับ แต่นั่นจะไม่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บถ้าพี่ทิวาพูดกับผมบ้างเล็กน้อยก็ยังดี อย่างเหตุการณ์หลายๆ อย่างที่ทำให้ผมรู้สึกว่าพี่ทิวาหลบหน้าอย่างเช่น พอผมออกมาจากห้องนอนของตัวเองพร้อมกับพี่ทิวาที่เปิดประตูออกมาพอดี พี่ทิวากลับไม่พูดกับผมครับ...แล้วก็กลับเข้าห้องตัวเองไป และเหมือนเวลาพี่ทิวาจะออกไปไหนพอผมจะเข้าไปถามพี่ทิวาก็ทำตัวรีบร้อนออกไปไม่ทันที่ผมจะถามไถ่ ผมเลยรู้สึกเหมือนโดนทิ้งเลยครับ มันเจ็บอย่างบอกไม่ถูดเหมือนน้ำตาจะไหล
แล้ววันนี้พี่ไนท์ก็ส่งข่าวมาเสียทีครับบอกผมว่าจะมารับผมไปกินข้าวข้างนอก ตอนนี้ก็จวนจะถึงเวลาแล้วละครับ อีกสิบนาทีก็จะหกโมงเย็น เป็นเวลาที่พี่ไนท์จะมาถึง
ผมไม่ได้บอกพี่ทิวาหรอกครับว่าผมไปไหน กับใคร...เพราะพี่ทิวาออกไปข้างนอกไม่อยู่ตั้งแต่บ่ายครับ ป้าแม่บ้านบอกว่าข้าวเที่ยงก็ไม่ได้กินด้วย ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่ทำไมผมต้องรู้สึกเป็นห่วงพี่ทิวาด้วย
แป้น แป้นนนน!
“ขึ้นมาเลยน้องพี่ พี่หิวไส้จะขาดแล้ว”รถพี่ไนท์เลี้ยวเข้ามาในบ้าน ก่อนจะเทียบจอดทางเข้าบ้าน พี่ไนท์ลงกระจกรถลงแล้วตะโกนออกมาให้ผมได้ยิน ก่อนที่ผมจะรีบเปิดประตูรถเข้าไปนั่งเบาะหลังตามความเคยชิน เลยถูดพี่ไนท์ดุเอา
“กรูไม่ใช่คนขับรถนะเว้ย! มานั่งหน้านี่”
“ขอโทษครับ ผมลืม”ผมรีบกุลีกุจอเปลี่ยนไปนั่งเบาะหน้าแทน ผมหัวเราะหงึกๆ แก้เขินก่อนจะสังเกตว่าตัวพี่ไนท์จากที่ขาวเหมือนขาดเลือดตอนนี้ดูเหมือนจะผิวคล้ำขึ้นมาบ้างแล้วครับ
“พี่ไนท์ไปทำอะไรมา ผิวถึงดูคล้ำลงครับ”ถึงผิวพี่ไนท์จะคล้ำแต่มันไม่ได้ดำหรอกครับ ถ้าสังเกตไม่ดีก็ใช่ว่าจะรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง
“ก็.....ไปเที่ยวมา”
“ที่หายไปหลายวันก็เพราะไปเที่ยวมางั้นเหรอครับ - -”
“อื้ม....พอดีคืนก่อนที่เกิดเรื่อง พอเล่าเรื่องของสำคัญของมึงให้ไอ้ทิวาฟังเสร็จตอนเช้ากรูก็ออกจากบ้านไปเที่ยวเลย ไอ้ทิวามันบอกว่ามันจองที่พักไว้ให้แล้วกรูเลยรีบไป”อ๋อ....ที่หายไปแล้วไม่กลับมาพร้อมพี่ทิวาก็เพราะอย่างนี้นี่เอง
“แล้วพี่ทิวาไม่ได้บอกอะไรพี่หลังจากนั้นเหรอครับ....”
“ก็บอก....ตอนเช้าก็ออกมาพร้อมกัน กรูออกเที่ยว แต่มันบอกจะออกไปทำธุระ”
พี่ไนท์คงไม่รู้เรื่องที่พี่ทิวาหายไปสองวันเต็มๆ เกือบจะสามวันนั่นสินะครับ....
“ครับ....แล้วเที่ยวเป็นไงบ้างครับ สนุกรึเปล่า?”
“ก็สนุกดีว่ะ เหมือนฉลองความเป็นโสด ฮาๆๆๆ”พี่ไนท์หัวเราะเสียงดังจนผมสะดุ้งครับ ตกใจที่จู่ๆ ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาครับ
“อ้าวแล้วพี่ซานดร้า....สาวลูกครึ่งที่พี่ส่งรูปมาให้ดูล่ะครับ”
“กรูเลิกก่อนกลับมาแล้วล่ะ.....”
“นี่เป็นอีกสาเหตุที่พี่ไนท์ยอมกลับมาง่ายๆ ใช่รึเปล่าครับ”
“เกลียดจริงคนรู้ทัน...”พี่ไนท์ใช้มือข้างหนึ่งมาจับหัวผมโยคเหมือนลูกข่างเลยครับ
“แล้วเลิกกันทำไมล่ะครับ...ก็เห็นรักกันดีจนผมคิดว่าพี่จะจริงจังซะอีก”
“รักแท้มันต้องแย่งชิง ส่วนไอ้รักจริง.....ก็ต้องปล่อยเค้าไปไงวะ”
“พี่ซานดร้าทิ้งพี่ไปเพราะพี่มีคนใหม่เหรอครับ”หวังว่าผมคงไม่ถามตรงเกินไป
“มึงกล้าถามกรูก็กล้าตอบ กับมึงกรูไม่มีความลับอยู่แล้ว.... ซานดร้าบอกว่ากรูโคตรเชี่ย เพราะกรูชอบหลี่หญิงไปทั่ว แล้วเธอก็ตบหน้ากรูฉาดนึงตอนกรูไปเที่ยวกับแครอนสาวผมทองตาสีฟ้า....แต่แม่งสวยจริงว่ะ กรูแค่ปฏิเสธคำเชิญชวนของแครอนไม่ได้ เลยไปเที่ยวกับเค้า แต่กรูไม่ได้คิดนอกใจซานดร้านะเว้ย....แต่พอดีซานดร้าเจอกรูกับแครอนพอดี เห้อ...ผู้หญิงแม่งไม่เข้าใจอะไรเล้ยยยยย!”
ผมว่าพี่ไนท์ต่างหากล่ะครับที่ไม่เข้าใจอะไรเลยมากกว่า แบบนั้นเค้าเรียกนอกใจกันชัดๆ ครับ แถมพี่ซานดร้ายังจับได้คาหนังคาเขาแบบนั้น เป็นใครก็โกรธครับที่เห็นคนที่ตัวเองรักและไว้ใจไปเดินอยู่กับคนอื่นแทนที่จะเป็นตัวเราในฐานะคนรัก.....
“แล้วแครอนผู้หญิงผมทองตาสีฟ้าคนนั้นล่ะครับ”
“กรูไม่ได้จริงจัง แค่อยากชื่นชมเฉยๆ แถมเค้ายังมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วด้วย”
“งะงั้น! พี่ไนท์ก็เป็นมือที่สามของแครอนอีกทีสิครับ!”ผมตาโตมองพี่ตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อเลยครับ
“กรูบอกว่แค่สนใจไม่ได้จะไปแย่งเค้าสักหน่อย.....อย่ามองกรูเหมือนกรูเป็นคนเลวดิ =o=”
แล้วแบบนี้เค้าไม่เรียกว่าเลวเหรอครับ
“เมื่อไหร่พี่จะทำตัวจริงจังกับชีวิตสักทีครับ ผมเป็นห่วงพี่นะครับพ่อกับแม่คาดหวังในตัวพี่”
“เออนา.....เดี๋ยวมึงคอยดูแล้วกันว่ากรูจะจริงจังกับชีวิต......สักวันนึง!”พี่ไนท์กำหมัดแสดงสปีริดความมุ่งมั่น “ถึงวันนั้นเมื่อไหร่กรูจะบอกมึงคนแรกเลย ฮาๆๆๆ”
ให้ตายสิพี่ผม =*=;;
“ครับ.....ผมจะคอยดู”
ระหว่างทางผมได้คุยกับพี่ไนท์เยอะแยะมากมายเลยครับ พี่ไนท์เล่าเรื่องที่ไปเที่ยวคลับ บอกว่าไปมีปากเสียงกับคนที่นั่นด้วย ผมตกใจเลยถามว่ามีเรื่องอะไรกัน พี่ไนท์บอกว่าพี่ไนท์ทำน้ำหกรดใส่หัวเค้าตอนที่กำลังเต้น แล้วไปว่าเค้าเป็นไอ้เตี้ยอีก แต่พี่ไนท์บอกว่าไม่ได้มีเรื่องกันถึงกับชกต่อย ผมคิดว่าเรื่องที่มันเล็กๆ มักจะบานปลายเพราะปากพี่น่ะแหละครับที่พูดไม่คิด แถมยังกลับมาเล่าให้ผมฟังอีกว่า ตอนไปเที่ยวทะเลพี่ไนท์พาสาวขึ้นเรือส่วนบุคคลไปน้ำมันหมดกลางทะเลด้วยครับ แต่โชคดีที่สามารถติดต่อขอความช่วยเหลือจากชายฝั่งได้....
จากฟังเรื่องที่พี่ไนท์เล่ามาผมว่ามันเป็นทริปที่น่ายกย่องมากครับที่พี่ไนท์สามารถรอดชีวิตมาคุยกับผมได้จนถึงตอนนี้ -*-
“ถึงแล้วร้านอาหารบรรยากาศดี เค้าว่าอย่างนั้น”ผมมองผ่านกระจกรถมันเป็นร้านอาหารไทยครับ บรรยากาศดูเป็นไทยๆ ดีมีบึงบัวใกล้ๆ กับตัวร้านยิ่งสร้างบรรยากาศ และตอนนี้ก็เย็นแล้วดูท่าทางคนระเริ่มเยอะครับ
“ทานที่นี่เหรอครับ ?”
“อื้ม! กรูอยากกินอาหารไทยให้เต็มอิ่มสักทีว่ะ เบื่ออาหารขยะเต็มทน”
ตอนนี้ผมเข้ามาในร้านแล้วคนเยอะอย่างที่ว่าจริงๆ ล่ะครับ แต่พี่ไนท์บอกว่าโทรจองโต๊ะล่วงหน้าแล้วเลยไม่มีปัญหา พวกเราได้โต๊ะที่ค่อนข้างบรรยากาศดี มีเสียงดนตรีคลอเบาๆ ให้การกินอาหารออกรสอิ่มเอมด้วยบรรยากาศมากขึ้น ผมเข้ามานั่งตรงโต๊ะที่จองไว้สองที่พร้อมกับพี่ไนท์ด้วยท่าทีเขินๆ ครับ เพราะมีเหล่าสตรีหลายคนที่แอบชายตามองมาทางพี่ไนท์ และยิ่งพนักงานในร้านไม่ว่าหญิงหรือชายก็ต่างพากันมองพวกเราแทบไม่วางตาเลยครับ คงเพราะรูปร่างสูงโปรงและหน้าตาที่หล่อเหลาเอาการของพี่ไนท์ล่ะมั้งครับ มันเลยกลายเป็นจุดเด่นไปซะงั้น
“เอาแค่นี้เหรอ จะเอาอะไรอีกมั้ย?”
“ไม่แล้วครับผมกลัวทานไม่หมด นี่ก็สั่งมาเยอะจะเกินสองคนกินแล้วด้วย....เหลือคงเสียดายแย่เลย”ผมย่นคิ้วทำหน้าครุ่นคิดหนักเกี่ยวกับอาหาร พี่ไนท์เลยเอื้อมมือมาขยี้หัวผมซะเสียทรงเลยครับ “พี่อ่ะ ทำอะไรครับเนี่ย!”
“ก็ทำให้มึงเลิกคิดจหยุมหยิมเป็นแม่ไงวะ ฮาๆๆ”พี่ไนท์หัวเราะอารมณ์ดียิ้มโชว์ฟันขาวที่เรียงกันเป็นเม็ดข้าวโพดไม่อายใคร ถึงกับทำให้พนักงานสาวคนนึงพี่ยกแก้วน้ำผ่านแทบเหลียวหลังเพลินจนเกือยชนลูกค้าเข้าให้
อ่า....พี่ผมช่างมีเสน่ห์จริงๆ ครับ มันเลยไม่แปลกที่พี่ไนท์จะใช่เสน่ห์ตัวเองที่ล้นเหลืออย่างสนุกสนานแบบนี้ ผมอยากเท่ห์อย่างพี่ไนท์บ้างจังเลย อยากหุ่นล้ำสมชายไม่ต้องอายใคร....เห้อ....ผมกำลังฝันตอนเย็นไปใช่มั้ยครับเนี่ย ทั้งๆ ที่เป็นพี่น้องคลานตามกันมาแท้ๆ ไหงผมถึงไม่เจริญเติบโตเท่าที่ควรครับ.....
ผมนั่งกินอยู่ได้สักครูก็เหมือนพี่ไนท์จะมองอะไรบางอย่างเป็นพิเศษ ถึงปากจะเคี้ยวหนุบหนับขยับปากตลอด แต่สายตามันกลับไม่ได้อยู่ที่จานข้าวหรือผมครับ
“มองอะไรเหรอครับ?”
“เปลา....กรูมองไปเรื่องแหละ อ่ะ.....มึงชอบไม่ใช่เหรอกินเยอะๆ จะได้โตไวๆ แม่จะได้ไม่ว่ากรูกลับมามึงโซมหนัก กรูโดนดีแน่ๆ เลย”พี่ไนท์ตักต้มยำปลาน้ำข้นใส่จานให้ผม แต่พอสักพักพี่ไนท์ก็มองไปทางเดิมเหมือนเดิมเลยครับ คือมองข้ามหัวผมไปทางด้านหลังด้วยสายตานิ่งๆ เสมือนจับจ้องการเคลื่อนไหวของอะไรบางอย่าง
“น้องครับๆ !”
“ต้องการอะไรเพิ่มเหรอคะ!”
“เอานี่ไป..........หน่อยนะ”พี่ไนท์เขียนอะไรขยุกขยิกในกระดาษไม่ทราบครับผมไม่ทันเห็นก่อนจะกระซิบกระซาบพนักงานสาวที่ยิ้มแป้นจนพวงแก้มเป็นสีชมพู ก่อนที่หล่อนจะลอยไปอย่างมีความสุข
ผมมองพี่ไนท์อย่างไม่เข้าใจ แถมพี่ไนท์ยังยิ้มแปลกๆ เหมือนมีความสุขอยู่คนเดียวด้วยครับ ผมสงสัยแต่ไม่อยากถามครับ
“อิ่มรึยังงั้นเช็คบิลกัน”
“อิ่มแล้วครับ ขอบคุณมากครับที่อุตส่าห์เลี้ยง”
“ขอบคุณพ่อกับแม่โน่น ให้เงินกรูมาเลยมาเลี้ยงเนี่ย ฮาๆๆ”
“-*-”
“แล้วมึงอยากจะไปแวะที่ไหนก่อนกลับรึเปล่า วันนี้กรูฟรีสไตล์เพื่อน้อง ฮึๆๆ”
“ก็.....อยากไปร้านหนังสือครับ จะหาหนังสือสักเล่มเอาไปอ่านแก้เบื่อครับ”
“งั้นห้างใกล้ๆ นี้ก็ได้ใช่มะ ยังไม่น่าจะปิด”
“ครับ”
หลังจากที่เราสองคนตกลงกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว และก็เช็คบิลเสร็จสรรพผมกับพี่ไนท์ก็กำลังจะลุกออกไปแต่ก็ดันเกิดเรื่องไม่คาดคิดมาก่อนครับ!
ปัง!
เสียงตบโต๊ะดังจากมือหนา ลงบนโต๊ะของพวกเราดังไปทั้งร้าน จนแขกโต๊ะต่างๆ หันมามองกันเต็มไปหมดครับ ผมตกใจกับเสียงตบโต๊ะเมื่อครู่เลยเผลอหลับตาปี๋ด้วยสัญชาตญาณครับ ก่อนจะมีเสียงที่เหมือนจะโกรธเกรี้ยวแผดดังออกมา และคนๆ นั้นก็เป็นผู้ชายครับ
“นึกว่าหมาที่ไหน! มึงนี่เองใช่มั้ยที่ส่งโน๊ตนี่ไปด่ากรูว่า ‘ไอ้เตี้ย’ อยากมีเรื่องนักรึไงวะกรูอุตส่าห์ไม่เอาเรื่องมึงแล้วนะเว้ย”
“กรูเอง ก็แค่ทักทาย”ผมเปิดตาขึ้นมามองหน้าพี่ไนท์ที่ยิ้มร่ามองชายที่ท่าทางกำลังโกรธจนตัวสั่นหันหน้าไปด่าพี่ไนท์อยู่
นั่นพี่รู้รึเปล่าครับว่าเค้าด่าไม่ได้สรรเสริญถึงยิ้มอยู่ได้ แล้วนี่พี่ไนท์ไปทำอะไรแบบนั้นตอนไหน....หรือว่าตอนที่ให้พนักงานหญิงคนนั้น.....ต้องใช่แน่ๆ ครับ!
“แม่งมึงนี่โคตรแมนว่ะ!”
“กะเกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย!”ผมลุกพรวดจากเก้าอี้ก่อนที่ผู้ชายคนที่พี่ทิวาเขียนโน๊ตไปด่าว่าไอ้เตี้ยจะหันหน้ามาหาผม แต่ดูจากข้างหลังแล้วคุ้นๆ ครับเหมือนเคยเจอที่ไหน ไม่เฉพาะรูปร่างแต่น้ำเสียงก็ด้วยครับ แต่ที่ผมเห็นเค้าไม่ได้เตี้ยเลยนะครับ แต่อาจจะไม่สูงเท่าพี่ไหน์
“มึงอย่าเสื.......เฮ้ย!”
“พะพี่....”ผมชี้นิ้วอย่างตกใจเมื่อคนตรงหน้าดันเป็นคนที่รู้จักและคุ้นเคยไปได้ ก่อนที่หลักฐานอีกสองชีวิตจะวิ่งมาช่วยยืนยันด้วยว่าผมจำคนไม่ผิด พี่ไนท์หันมามองหน้าผมด้วยท่าทีสงสัยเมื่อผมมีปฏิกิริยาแปลกๆ
“กรูบอกให้มึงใจเย็นไง ไม่ฟังกันเลยใช่มั้ยไอ้กรณ์!”
“ตามหลักการแล้วแม่ง ไอ้นี่ก็สมควร....กวนชิบหาย!”
“พี่กรณ์ พี่วัช พี่ดิน!”
“อ้าวเห้ย! น้องเดย์มากับไอ้ชั่วนี้ได้ยังไง หรือมันลักพาตัวน้องเดย์มา! มาอยู่นี่พี่จะปกป้องน้องเดย์เอง!”จู่ๆ พี่กรณ์ก็กระชากผมไปหลบอยู่ข้างหลังเหมือนระวังภัยสุดๆ
“พี่กรณ์ครับคือว่ามัน......”
“มันกล้ามากที่พาน้องเดย์มา! ไอ้ทิวารู้เรื่องรึยังเนี่ย!”ไม่ทันที่ผมจะอธิบายพี่กรณ์ก็ใส่เป็นชุดเลยครับ
“เดย์อยู่กับไอ้หมอนี่ได้ยังไง เป็นอะมากรึเปล่า?”ผมแค่มากินข้าว ไม่ได้ถูกพามาซ้อมนะครับพี่วัช
“คือว่านั้นเป็น....”
“ไอ้วัชพาน้องเดย์ไปก่อนกรูจะจัดการไอ้นี่เอง!”
“กรูจะอยู่ช่วยมึงเอง มึงสู้มันไม่ได้หรอกไอ้กรณ์!”
ไม่แคร์คนในร้านที่หนีกันกระเจิดกระเจิง ก็แคร์ในสิ่งที่ผมจะพูดบ้างสิครับ!!!!
“มึงจะซ้ำเติมว่ากรูเตี้ยอีกรึไงไอ้ดิน!!!!”
“มึงเป็นอย่างนี้ทุกที กรูพูดเมื่อไหร่วะ!”
“.......”พี่ไนท์ยืนมองเหตุการณ์ที่กำลังโกลาหนด้วยความสงสัย แถมตอนนี้พี่ดินกับพี่กรณ์ดันทะเลาะกันเองซะแล้วครับ จะไหวมั้ยครับเนี่ย!
“ไอ้วัชเป็นพยานกรูไม่ได้พูด ไม่ได้ว่ามึงสักนิด”
“เดี๋ยวนี้มึงกับไอ้วัชเป็นเชี่ยไรวะเข้าข้างกันเองตลอด! กรูทำอะไรก็ผิดหมด!”
“เอองั้นกรูไปก็ได้! ให้มันจัดการเองแล้วกัน ไปน้องเดย์ไอ้วัช!”พี่ดินกระชากแขนผมจะพาออกไปจากร้านครับแต่ผมจับเก้าอี้รั้งตัวเองเอาไว้
“มึงจะเอายังไงว่ามา ตอนนี้กรูกำลังของขึ้น!”
“ก็ไปเข้าห้องน้ำสิวะมาบอกกรูทำไม หรือจะให้กรูไปช่วย หึหึๆ”
“ไอ้...ไอ้....!!”
“กรูชื่อไนท์ เรียกไนท์สุดหล่อก็ได้ กรูรับได้....”พี่ไนท์ทำหน้าตาเหมือนไม่ทุกข์ไม่ร้อน มันยิ่งทำให้พี่กรณ์แทบคลั่งครับถ้าผมไม่รีบทำอะไรสักอย่างคงมีเรื่องเข้าใจผิดถึงขั้นวางมวยกันเลือดตกยางออกแน่ๆ เลยครับ
“อย่ามีเรื่องกันเลยครับ! พี่กรณ์ครับ นั่น...นั่นพี่ชายผมเองครับบบบบบ!”ผมตะโกนสุดเสียงจนคนทั้งร้านก็พลอยรู้ไปด้วยเลยครับ แต่ได้ผลครับ....พี่กรณ์หยุดกึกและหมัดที่ทำท่าจะวางลงบนหน้าพี่ไนท์ก็ค้างชะงักกลางอากาศแล้วหันมามองผมเป็นตาเดียวกันทั้งพี่กรณ์ พี่วัชและพี่ดิน
อเมซิ่งมั้ยครับ! ผมน้องชายผู้ชายปากไม่ดีแต่เสือกหล่อคนนี้เองครับ T^T
“ว่าไงนะน้องเดย์ !”พี่กรณ์ถามย้ำอย่างไม่อยากเชื่อในสิงที่ผมพูด ส่วนพี่ดินกับพี่วัชก็มองหน้ากันไปมาแบบงงๆ
“พี่ไนท์เป็นพี่ชายแท้ๆ ของผมครับ เพิ่งกลับมาจากเมกาครับ”ผมเข้าไปคว้าแขนพี่กรณ์ที่ยังยกหมัดค้างยังไม่เอาลงให้แนบกับตัวอย่างช้าๆ “ถ้าพี่ไนท์ทำอะไรเสียมารยาทผมเองต้องขอโทษด้วยนะครับ พี่ผมคงไม่ได้ตั้งใจ”ผมโค้งขอโทษแทนพี่ชาย
“มึงไปขอโทษมันทำไมวะไอ้เดย์ เมื่อกี้มันมาหาเรื่องกรูก่อนนะเว้ย!”พี่ไนท์แหล่มองพี่กรณ์ด้วยสายตาไม่อ่อนข้อ
“แต่พี่เองก็เป็นฝ่านหาเรื่องพี่กรณ์ก่อนไม่ใช่รึไงครับ”
“น่าสงสารน้องมึงจริงๆ ที่มีพี่ชายพรรณนี้ เหอะๆ ”พี่กรณ์กอดอกมองหน้าพี่ไนท์แล้วเชิดหน้าใส่ครับ
“มึงพูดให้ดีๆ นะเว้ยไม่งั้นกรูจัดการมึงแน่!”
“พี่ไนท์! ผมขอละครับ....ยังไงก็ขอโทษพี่กรณ์ด้วย”
“ให้กรูขอโทษไอ้เตี้ยนี้นะเหรอ!”
“มึงว่าใครเตี้ยว่ะ! แบบนี้มาตัวต่อตัวเลยดีกว่า! ”พี่กรณ์เข้ามาผลักไหล่พี่ไนท์อย่างเอาเรื่อง พี่ไนท์เลยพุ่งพรวดไปคว้าหมัดพี่กรณ์อย่างได้เปรียบทั้งรูปร่างและความแข็งแรง ผมหัวใจแทบวายครับที่พี่ไนท์ทำแบบนั้น
“พี่ไนท์จะทำอะไรน่ะครับอย่าทำอะไรวู่วามเลยนะครับ”
“เฮ้ย! ใจเย็นๆ กันหน่อยดิ๊พวกมึง”พี่วัชเข้าไปเกลี้ยกล่อม
“ร้านอาหารไม่ใช่สนามลองมวยนะเว้ย!”
“ใช่ครับ! พี่ไนท์ปล่อยพี่กรณ์นะครับ พี่กำลังทำให้ผมหนักใจ”
“ปล่อยมือกรูนะเว้ยไอ้บ้า!!!!!”พี่กรณ์ดิ้นใหญ่เลยครับแต่เหมือนพี่ไนท์จะไม่สะทกสะท้าน มองพี่กรณ์ดิ้นใหญ่เลย
.........ผมไม่ได้อยากมีพี่ชายโรคจิตที่เห็นคนอื่นทุรนทุรายแล้วมีความสุขหรอกนะครับ ><
“พูดกันพอยัง.....กรูบอกสักคำรึยังว่ากรูจะทำอะไรไอ้เตี้ยนี่ ก็กำลังจะขอโทษให้เรื่องมันจบๆ อยู่นี่ไง”
“อะอ้าว....ระเหรอครับ”
“กรูขอโทษก็แล้วกัน กรูไม่ได้ตั้งใจสักนิ๊ดดดด!”
“กะกรูไม่เชื่อมึงเหรอ!”
“^^ ไม่เชื่องั้นเหรอ.....ได้”
“เฮ้ย! ทำเชี่ยอะไรวะปล่อยกรูนะโว้ยยยยยย!”
“หึหึๆ ก็ตัวต่อตัวไงวะ”
“มึงมันไอ้ชั่ววว!”
“ก็กรูขอโทษจากใจไงวะ”เสียงร้องลั่นร้านของพี่กรณ์ดังมากครับ เพราะพี่ไนท์ดันเข้าไปกอดพี่กรณ์เข้าให้ พี่กรณ์เลยร้องโวยวายดิ้นใหญ่เลยครับ สีหน้าของพี่ไนท์ตอนนี้คงกำลังสนุกที่ได้แกล้งพี่กรณ์อย่างเห็นได้ชัด
“มึงๆ ไอ้....ไอ้บ้า!!!!!!!!!!!”
“=_=;;”ผมลูบหน้าตัวเองด้วยความเหนื่อยใจ
“=o=;”พี่ดิน
“(-*-)”พี่วัช
เราสามมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความรู้สึก......อนาถใจครับ -_-^ หวังว่าเหตุการณ์หลังจากนี้จะดีขึ้นนะครับ เพราะยังไงนั่นก็พี่ชายผม และเพื่อนพี่ทิวาที่ผมสนิทด้วย....
...............................................
ฮาๆๆ ตอนนี้ก็เอามาเซอร์วิสคลายเครียดกันฮับ :laugh:
เพราะรู้สึกช่วงนี้แต่ละตอนจะเครียดซะเหลือเกิน o18
ไว้พบกันตอนหน้านะฮับ :bye2:
ปล.ขอบคุณทุกรีฮับ ฮุฮุๆ :กอด1: :กอด1:
-
^
^
จิ้มก่อนค๊าบ~บ เดี๋ยวมาเม้นต์
---------------------------------
คิดไว้แล้วว่าไรเตอร์ต้องทำให้อยากแล้วจากไป
คู่นี้จะมีNCทีไรโดนขัดทู๊กกกที :laugh:
พี่ทิวาทำเดย์เสียใจอีกแล้ว = =" จะหลบหน้าเดย์ทำไมเนี่ย
แต่ก็ยังดีที่พูดให้เดย์รู้ว่าตัวเองจริงจังแค่ไหนน่ะ ขอให้ดีกันไวๆนะ
พี่ไนท์เจ้าชู้ได้โล่ห์ มีแฟนแล้วยังไปควงแฟนคนอื่นอีก o17
จะว่าไปโลกนี้มันกล๊ม~กลมนะ :laugh: พี่ไนท์ไปเที่ยวตั้งไกล แถมไปเจอพี่กรณ์ซะงั้น
พอกลับมาพาเดย์ไปกินข้าว ยั๊งจะเข้าร้านเดียวกับพี่กรณ์อีก o17
หรือว่าฟ้าลิขิตให้ทั้งสองเป็นคู่กัน :m3: เห็นพี่ไนท์มองพี่กรณ์ซะจะทะลุอยู๋แล้ว
พี่กรณ์จะคู่กับพี่ดินหรือพี่ไนท์กันแน่นะ
ขอบคุณไรเตอร์นะคร้าบ เป็นกำลังใจให้น้า~ :bye2:
-
:m20: :m20:ฮาแตกเลยพี่ไนท์
หรือว่าชอบไอ้เตี้ยกันแน่เล่นกอดซะแน่น :กอด1: :กอด1:
-
พี่ไนท์ฮาอ่ะ :m20:
พี่ไนท์คู่พี่กรณ์รึป่าว?? :m28:
-
วู้วู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบๆๆ
ต่ออีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:sad4:
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี
:m15: :m15: :m15:
-
:o8: :o8:
คู่ใหม่รึเปล่าเนี่ย?
:oo1: :oo1:
-
ไม่เข้าใจไอ้คุณทิวาเลย หลบหน้าเดย์ทำไม
ไนท์กับกรณ์ จะเป็นอีกคู่หรือเปล่า
-
ไนท์กับกรณ์ อิ อิ น้องเดย์คงจะมีพี่สะใภ้(รึพี่เขยหว่า)ในเร็วนี้กระมัง
เอิ่ม..แล้วพี่ทิวากับน้องเดย์ล่ะคะ ดูบรรยากาศและความสัมพันธ์ของสองคนนี้ จะยังอึมครึมอยู่นะคะ
-
:a5:
-
ทิวาไปไหน แล้วเรื่องเมียของทิวา ล๊ ?????
-
เปิดตัวคู่ใหม่!!!!!
ว่าแต่ทิวามันเป็นอะไรนะ
-
คู่พี่ไนท์กับพี่กรณ์ หนุกหนาน
แต่พี่ทิวาหายไปไหน
-
อิพี่ทิวาหายไปไหนไม่รู้ฮับ :serius2:
กำลังตามหาอยู่เหมือนกัน :m23:
แต่จะตามกลับมาให้ไวที่สุดฮับ
:z13: :z13:นักอ่านไว้ก่อน :o8:
-
ว้าว เดย์จะมีพี่สะใภ้แล้วหรอ :m20: :m20:
พี่ทิวาหายไปไหนอ่า อย่าทิิ้้งให้น้องเดย์อยู่คนเดียวแบบนี้สิ :angry2: :angry2:
-
:call:รอตอนต่อไป
-
ชักยังไงๆ อยู่นะคับ พี่ไนท์กะพี่กรณ์
ว่าแต่พี่ทิวาของผมหายไปไหนอ่ะ
กลับมาด่วนๆ นะคับ
-
ชักหมั่นไส้พี่ไนท์หน่อยๆเหมือนกัน ออกแนวคนหล่อทำอะไรก็ไม่ผิด ประมาณนั้น ชิ!
-
ได้คู่ใหม่ปล่าวเนี่ย
-
รีบๆมาต่อนะคร๊า :a5:บบบบบ
-
หุหุ
-
ตอนที่ 20 แก้วร้าว.....[60 เปอร์เซ็นต์]
“พี่ไนท์ก็ไม่น่าไปแกล้งพี่กรณ์เลยนะครับ.....ดูท่าจะโกรธพี่เอามากๆ”ผมไล่ดูหนังสือที่จะเอากลับไปอ่านอย่างช้า แต่ปากก็ยังบ่นเรื่องที่พี่ไนท์ไม่สมควรจะทำ
“ก็มันฮานี่หว่า....แม่งดูไอ้เตี้ยเวลาโกรธหูกับหางสั่นระริก”
“พี่กรณ์ไม่ใช่หมาหรือแมวนะครับ -*-”
“ก็แค่เปรียบเทียบเท่านั้น”
“คราวหลังผมหวังว่าพี่ไนท์จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วนะครับ.....”
“อ่ะ! หนังสือแปลเล่มนี้ก็น่าอ่าน เอาปอ่านด้วยดิ”
“ฟังที่ผมพูกบ้างรึเปล่าครับเนี่ย”
“โอ๊ะ! มีสองเล่มจบเอาไปทั้งสองเลยแล้วกัน”ผมพยายามพูดแต่พี่ไนท์กลับพยายามเฉไฉไปพูดเรื่องอื่นอยู่เรื่อยจนผมเหนื่อยใจครับ
“พอแล้วครับสามเล่มก็อ่านพอแล้ว”
“งั้นไปจ่ายตั้ง กรูจ่ายให้เอง^^”
“ครับ”
ผมเดินไปที่เค้าเตอร์จ่ายเงินพร้อมกับพี่ไนท์ที่ควักเอาบัตรขึ้นมารูด ในขณะที่ผมกำลังรอพี่ไนท์สายตาผมก็ไปสะดุดเข้ากับผู้ชายร่างสูงใส่เสื้อเชิตสีเทาหุ่นสมาทที่กำลังเดินอยู่กับผู้ชายอีกคนที่ตัวเตี้ยกว่าผู้ชายเสื้อเชิตสีเทานิดหน่อยครับ ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้หยุดสายตาคู่นี่ของผมไว้ตรงสองคนนั้นที่อยู่ไกลเกินจะมองเห็นหน้าได้ แต่เหมือนว่าสองคนนั้นกำลังเดินมาทางนี้เรื่อยๆ ครับ เดินพูดคุยกันอย่างสนิทสนม และเมื่อสองคนนั้นอยู่ในระยะสายตาที่ผมสามารถมองเห็นได้ชัดเจน.....หัวใจของผมก็วูบลงจนแทบเซถลาไปชนกับชั้นหลังสือใกล้ๆ ครับ นั่นเพราะว่าคนที่ผมเห็นก็คือพี่ทิวา......กับใครคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จักครับ
“กลับกันได้รึยัง.....”
“..........”แล้วทำไมผมถึงได้รู้สึกปวดใจขนาดนี้ด้วยครับ
“กรูถามว่ากลับได้รึยัง....หรือมึงจะแวะที่ไหนอีก?”
“..........”ความรู้สึกเหมือนถูกต่อยด้วยหมัดเพียวๆ กลางหน้านี่มันอะไรกัน......
“เดย์!”
“คะครับ!”
“จะกลับเลยรึเปล่า”
“กะกลับเลยครับ ผมง่วงแล้วครับ....”
“อื้ม.....เป็นอะไรรึเปล่าวะดูมึงหน้าซีดๆ”พี่ไนท์จับหน้าผมเชิดขึ้นมาดู ผมเลยยิ้มแห้งๆ ไปให้ครับ
“เปล่าครับ ^^ กลับกันดีกว่านะครับพี่”
เพราะว่าผมไม่อยากอยู่ที่นี่นานเกินแม้แต่วินาทีเดียวครับ......
“กลับดีๆ นะครับพี่”
“อื้ม! มีอะไรโทรมานะเว้ย ดูมึงซึมๆ ตั้งแต่ที่ห้างแล้ว ไม่สบายก็อย่าลืมหายากินด้วย”
“ครับ ไม่ต้องห่วงหรอก”
หลังจากที่พี่ไนท์มาส่งผมที่บ้านแล้วบอกว่าจะไม่ค้าง แต่ผมก็ไม่ได้ถามครับว่าพี่ไนท์จะไปนอนที่ไหน ขณะที่ผมกำลังจะเดินขึ้นไปที่ห้องนอนชั้นบน ผมเดินผ่านห้องนั่งเล่นของบ้านซึ่งเสียงโทรศัพท์บ้านที่ดังขึ้นทำให้ผมหยุดชะงัก แต่ก็ไม่ได้เข้าไปรับครับ....มองหาป้าแม่บ้านหรือใครสักคนอยู่นานสองนานก็ไม่เห็นว่าจะมีใครมรับมัน ผมเลยจำใจต้องไปรับโทรศัพท์บ้านด้วยตัวเอง
“(สะสวัสดีครับบ้านคุณทัศเทพครับ.....)”
“(มึงเองเหรอ....)”พี่ทิวาโทรมาครับ แต่.....ทำไมผมถึงรู้สึกไม่อยากจะพูดกับพี่ทิวาเลย
“(ครับ......พี่ทิวามีอะไรเหรอครับ)”ผมกำลังนึกภาพพี่ทิวากำลังพูดโทรศัพท์พร้อมกับมีใครคนหนึ่งอยู่ข้างๆ แล้วรู้สึกมือไม้สั่นเหมือนจับไข้
“(คืนนี้กรูจะไม่กลับบ้าน....)”วูบหนึ่งที่ประโยคนั้นทำหัวใจผมปวดร้าวราวถูกสายฟ้าฟาด “(จะกลับบ้านตอนเช้า....ฝากบอกแม่บ้านเตรียมอาหารเช้าด้วย)”
“(คะครับ....แล้ว...แล้วพี่ทิวาทำไมถึงไม่กลับล่ะครับ.....)”ผมพยายามรักษาเสียงให้อยู่ในระดับปกติครับ ไม่ให้สั่นเครือจนพี่ทิวาสงสัย
“(กรูมีธุระ อย่าถามมาก....แค่นี้นะ)”
“(คะครับ......)”
“(นอนหลับอย่าลืมห่มผ้าล่ะ.....เดี๋ยวจะไม่สบาย)”
“(...............ติ๊ด!)”
แปะ เปะ!
ผมวางโทรศัพท์บ้านอย่างช้าๆ ด้วยหัวใจที่เหมือนจะแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ น้ำตาที่เอ่อคลอค่อยๆ ไหลอาบแก้มจนเย็นเยือก สายตาของผมเหม่อมองโทรศัพท์ที่เพิ่งวางลงไปพร้อมน้ำตาที่ยังพรั่งพรูหล่นร่วงเป็นสาย ความรู้สึกเศร้าปะปนกับความสับสนกำลังกัดกินหัวใจของผมไปเรื่อยๆ อย่างทรมานช้าๆ มันเจ็บมากจนผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะต้องมาเจ็บปวดเพราะคนๆ หนึ่งด้วย.....
“ฮือๆ ๆ”เสียงสะอื้นที่ผมไม่อาจสะกดกลั้นกำลังครอบงำให้ผมจมอยู่กับความทุกข์ ผมพยายามเอามือปิดปากตัวเองให้สนิทเพื่อไม่ให้ใครได้ยินเสียงที่น่าสมเพชพร้อมกับน้ำตาที่ไร้ซึ่งความหมายแบบนี้
ฮือๆ.......ทำไมพี่ทิวาถึงต้องทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ด้วยครับ ความรู้สึกรัก รู้สึกห่วงหา รู้สึกสับสน รู้สึกเศร้าเสียใจ.....ผมไม่ได้จะต้องการมันสักหน่อย.......ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ด้วยครับบบบบบบ!
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่.....ที่ผมผลอยหลับไปทั้งที่ร้องไห้อย่างหนักครับ ตาของผมมันก็เลยรู้สึกปวมๆ จนแทบลืมไม่ขึ้น นึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วใจผมยังรู้สึกเจ็บไม่หาย ผมมองไปที่พื้นข้างๆ เตียงซึ่งเคยวางโคมไฟตุ๊กตาเอาไว้แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วล่ะครับ เพราะผมเอามันไปเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าแล้ว ผมไม่อยากเห็นผมไม่อยากมองมันครับ......
วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็รีบลงไปบอกป้าแม่บ้านในครัวที่กำลังวุ่นเตรียมอาหารเช้า ผมบอกป้าว่าเตรียมอาหารเช้าเผื่อพี่ทิวาด้วยเพราะพี่ทิวาจะกลับมากินครับ ผมว่างอยู่พอดีเลยช่วยป้าแม่บ้านเตรียมอาหารครับ วันนี้ป้าทำข้าวต้มทะเลทรงเครื่อง กลิ่นหอมฟุ้งท่าทางน่ากินมาก แถมตอนเช้าผมอาสาออกเดินไปปากซอยเพื่อไปซื้อปาท่องโก๋มาทานพร้อมข้าวต้ม เพราะผมเคยกินแล้วติดใจครับ อร่อยน่าดู
โชคดีครับที่ป้าแม่บ้านบอกว่ามีจักรยานของคุณลุงที่ทำสวนอยู่ ให้ผมปั่นไปซื้อ ผมเลยไม่ต้องเหนื่อยเดินไปเพราะปากซอยก็อยู่ไม่ได้ใกล้สักเท่าไหร่เลยครับ ผมซื้อไปเผื่อพี่ทิวาด้วยครับ....เผื่อพี่ทิวาอยากจะทานด้วย แต่พอจะกลับด็ดันเจอร้านขายน้ำเต้าหู้ผมเลยอดไม่ได้ที่จะซื้อกลับมาสองถุงครับ น้ำเต้าหู้ท่าทางจะอร่อยเพราะคนเยอะมาครับผมเลยต้องต่อคิวซะยาวกว่าจะได้ เล่นเอาเหงื่อไหล่โชคเลยครับ
ออกมาข้างนอกเช้าๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกันครับ มันทำให้ผมไม่รู้สึกฟุ้งซ่าน....
“รถพี่ทิวา.....”ทันทีที่ผมปั่นจักรยานเข้าบ้านมาผมก็เห็นรถพี่ทิวาจอดอยู่ครับ ถึงเมื่อคืนผมจะเอาแต่ร้องไห้นึกถึงแต่เรื่องไม่สบายใจ แต่พอตอนเช้าคิดว่าจะได้เจอพี่ทิวาอีกผมก็รู้สึกดีใจขึ้นมาอย่างประหลาด ผมมองน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ที่ซื้อมาด้วยร้อยยิ้มก่อนจะรีบจอดจักรยานแล้วเดินเข้าบ้านไป ตอนนี้ป้าแม่บ้านคงเตรียมตั้งโต๊ะไว้รอแล้วล่ะครับ
ผมวิ่งรวดเดียวจนไปถึงโต๊ะอาหารเลยครับผมเห็นป้าแม่บ้านยืนอยู่ก่อนจะเห็นพี่ทิวานั่งอยู่ตรงโต๊ะ
“กลับมาแล้วเหรอคะคุณ....เหงื่อโชคเชียวป้าให้ลุงไปซื้อให้ก็ไม่ยอม”
“ไม่เป็นไรครับผมอยากออกไปซื้อเองมากกว่า ^^”ผมยิ้มก่อนจะรับกระดาษทิชชูที่ป้าแม่บ้านส่งให้มาซับเหงื่อ แล้วยื่นถุงปาท่องโก๋กับถุงน้ำเต้าหู้ให้ไปจัดการ
แอ๊ะ! พี่ทิวาไม่ได้นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารอยู่คนเดียวหรอกเหรอครับ ?
“มาถึงก็ดีแล้วมานั่งสิ.....กรูรอมึงกินข้าวอยู่”พี่ทิวายืนแล้วกวักมือเรียกผมครับ เสื้อยังเป็นตัวเมื่อวานอยู่เลยครับ...
“ครับ.....”ผมเดินไปจะนั่งตรงที่ประจำของผม แต่ว่า....มีใครบางคนนั่งอยู่ก่อนแล้วครับ และคนๆ นั้นถึงกับทำให้ผมสะอึกครับ....
“นี่โจ.....รุ่นน้องที่มหาลัย”พี่ทิวากระอักกระอวนที่จะแนะนำคนๆ นั้นให้ผมรู้จักครับ ถ้าผมจำทั้งรูปร่างและหน้าตาไม่ผิด คนๆ นี้ผมเคนเห็นอย่ครั้งสองครั้งครับ ครั้งที่สองอยู่ที่ห้างกับพี่ทิวา....ส่วนครั้งแรก....ที่บ้านหลังนี้ครับ
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหวตามมารยาท ผู้ชายคนนั้นเงยหน้ามามองผมก่อนจะยิ้มให่ครับ ทั้งรูปร่างและหน้าตาเป็นผู้ชายที่จัดว่าหล่อครับ คิ้วเข้ม จมูกรั้นเชิดขึ้น ปากอิ่มยิมสวย...
“เค้าจะมาอยู่กับพวกเราระยะหนึ่ง.....มึงคงจะไม่ว่าอะไรใช่มั้ย”
วูบ! สิ่งที่พี่ทิวาบอกถึงกับทำให้ผมแทบทรุดครับ ผมไม่รู้หรอกครับว่าพี่ทิวากับพี่โจเป็นอะไรกัน แต่ทำไมต้องพามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ด้วยครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆ ครับ แต่......ผมมีสิทธิ์ห้ามเหรอครับมันเป็นสิทธิ์ของพี่ทิวานี่ครับที่จะเอาใครมาหรือหรือไล่ใครออก....
ฮึก........มะไม่ได้นะ....ผมจะมาร้องไห้ตอนนี้ได้ยังไงต้องยิ้มสิ
“ผม.....ผมจะไปว่าอะไรล่ะครับ ก็ที่นี่ไม่ใช่บ้านผม”
“พี่ทิวาครับผมหิวแล้วเราจะกินกันได้รึยัง....”พี่โจพูดดังขึ้นจนผมคุ้นกับเสียงนั่นมากครับ....เหมือนกับเสียงจากโทรศัพท์เมื่อวันก่อน! ที่โทรมา.....
“นั่งสิ....ไม่กินรึไง”ผมจำใจต้องหาที่นั่งใหม่ครับเพราะที่ของผม ถูกใครบางคนเข้ามาแทนซะแล้วครับ แล้วผมก็เลือกนั่งที่ถัดไปจากพี่โจเพราะมีถ้วยข้าวต้มตั้งเตรียมไว้อยู่ครับ
ผมรู้สึกหายใจไม่ออกครับ ขอบตาร้อนผ่าวไปหมด มือสั่นอย่างไร้สาเหตุ ผม....ผมอยากจะออกไปจากที่ตรงนี้ก่อนที่ผมจะ.....
“ขอโทษนะคะ...นี่ปาท่องโก๋ที่คุณเดย์ซื้อมาค่ะ ยังอุ่นๆ อยู่เลย....แล้วก็น้ำเต้าหู้สองแก้ว.....”
“ผมอยากกินน้ำเต้าหู้บ้างจังเลย”จู่ๆ พี่โจก็พูดขึ้นหลังจากที่ป้าแม่บ้านวางแก้วน้ำเต้าหู้ลงตรงที่พี่ทิวาและตรงข้างๆ ผม
“เอาของกรู.......”พี่ทิวาทำท่าจะพูดแต่ผมก็รีบขัดขึ้นมาซะก่อนครับ แก้วนั้นผมตั้งใจจะซื้อมาฝากพี่นะครับ ทำไมพี่ต้องยกมันให้คนอื่นด้วยล่ะครับ
“พี่ทิวา!”
“มีอะไร”พี่ทิวามองผมด้วยสายตาสงสัย ผมหลุบตาลงก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะไม่ปกติ
“ปะเปล่าครับ....น้ำเต้าหู้เอาของผมไปก็ได้ครับ ไว้วันหลังผมจะไปซื้อมากินใหม่.....”ผมยกน้ำเต้าหู้แก้วของตัวเองให้พี่โจก่อนจะรีบตักข้าวต้มใส่ปากตัวเองไม่พูดไม่จา ผมรู้ครับว่าพี่ทิวากำลังมองผมอยู่ด้วยความรู้สึกบางอย่างไม่วางตา
ความรู้สึกของผมตอนนี้กำลังว้าวุ่นจนแทบคลั่งเลยครับ.... ทั้งรู้สึกสับและเสียใจ
“เป็นอะไรรึเปล่า.....”พี่ทิวาเอ่ยถามผมด้วยเสียงแผ่วเบา ผมก้มหน้างุดมองถ้วยเข้าต้มตัวเองด้วยความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกครับ แถมขอบตาก็ยังร้อนผ่าว ผมรู้ครับว่าตัวเองกำลังทำนิสัยเอาน้ำตาเข้าแลกอีกแล้ว....แต่ผม....ผมกำลังพยายามกดกลั้นอยู่ครับ
“ไม่ครับ....ผมไม่เป็นอะไร....”ผมตักข้าวต้มอีกคำเข้าปากเคี้ยวมันแล้วกลืนลงคออย่างยากลำบาก
“เงยหน้าขึ้น”พี่ทิวาสั่ง ผมเลยเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มระคนปวดใจให้พี่ทิวาครับ
“ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ ครับ....เอ่อ....ผมขอตัวนะครับอิ่มแล้ว”
“กรูไม่เห็นมึงจะกินได้สักกี่คำ”
“พี่ทิวาอย่าเซ้าซี้น้องเค้าเลยครับ อิ่มแล้วก็ปล่อยไป”พี่โจพูดขึ้นมองผมที่ลุดขึ้นยืนครับ พอพี่โจพูดเสร็จผมก็เดินออกมาเลยครับ ก่อนที่น้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นได้ไหลทะลักออกมาอย่างบ้าคลั่งพร้อมความรู้สึกแย่สุดๆ ครับ
ฮือๆ ๆ ผมไม่รู้จะทำยังไงดีจริงๆ ครับ มือผมปากผมมันสั่นไปหมด ผมไม่สามาถอยู่ตรงนั้นได้อีกแล้วจริงๆ ครับ ผมไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอพี่ทิวากับพี่โจได้หรอกครับ ในเมื่อพามาอยู่ด้วยกันแบบนี้นั่นหมายถึงผมต้องหลีกทางหลบให้ห่างใช่มั้ยครับ.......
ปังๆ ปังๆ
“เดย์!”เสียงเรียกที่จริงจังจากพี่ทิวาดังขึ้นมาทางด้านหน้าห้องผม ผมไม่เคยได้ยินพี่ทิวาเรียกชื่อผมแบบนี้มาก่อนครับ แต่ถ้าจะให้ผมเปิดประตูให้ล่ะก็.....ตอนนี้ผมไม่พร้อมจริงๆ ครับ
“มึงเป็นอะไรออกมาพูดกับกรูนี่ ทำไมต้องหนีด้วยวะ!”ผมถอยหลังจนตัวประชิดขอบเตียงครับ ไม่อยากได้ยินเสียงพี่ทิวา
“พี่ครับไปเถอะ จะเอาอะไรกับน้องเค้าก็ไว้เจอกัน ทำไมต้องมาตะโกนเรีกยกันเหมือนเด็กๆ ไหนพี่สัญญาว่าจะดูแลผมไง.....แล้วจะสนใจคนอื่นทำไม”
คำว่าคนอื่นของพี่โจยิ่งทำให้ผมปวดใจครับ ตอนนี้ผมอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะคนอื่นไปแล้วเหรอครับ
“.......ได้....งั้นมานี่กับกรู”
แกร็ก! ปัง!
เสียงพดคุยกันข้างนอกทำให้ผมไม่อยากออกไปจากห้องนี้อีกแล้วครับ
ช่วงนี้อากาศค่อนข้างร้อนฮับเลยเข็นออกมาได้แค่ 60 เปอร์เซ็นต์(โทษฟ้าดินอากาศใช่มั้ยเนี่ย เพราะแกขี้เกียจเองมิใช่เรอะ!!!!) :angry2:
ฮาๆๆๆ แต่ยังไงก็ตามแต่จะรีบกลับมาอัพให้ครอบร้อยแล้วตามด้วยตอนต่อไปแล้วกันนะฮับ :z3: แง่ๆ ขอโทษๆๆๆ :sad4:
ปล. ขอบคุณทุกรีฮับที่ติดตาม(โค้งงามๆ สามครั้ง) :pig4: :pig4: :pig4:
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าฮับ ! (ได้ข่าวตอนนี้ยังไม่จบมิใช่เรอะ! - -^) :try2:
-
ตอนนี้เศร้ามาก T^T :o12:
สงสารเดย์เลยอ่ะ :m17:
-
มันก็แค่นั้น
ไอ้พวกเอาไม่เลือกมันก็แบบนี้น้องเดย์ ไม่รู้ยังมีอีกเท่าไร
เจ็บมั้ยน้องเดย์
-
โจ มาจากไหนฟ่ะ -*-
เดย์มาอยู่กับฉันมา :laugh:
-
รออีก 40%
:เฮ้อ:ร้อนจริงๆ
-
พี่ทิว๊าาาา!! :m31: รีบๆอธิบายเลยว่าพี่ทำคิดจะอะไร
ถ้าพี่ทิวากำลังจะเคลียร์เรื่องพี่โจ แต่ไม่บอกอะไรเดย์แบบนี้น้องมันคิดไปไกลแล้วนะเฟ้ย :m16:
เดย์เข็มแข็งไว้นะ ยังไงพี่ทิวาก็ไม่น่าจะทิ้งเดย์หรอก
หมั่นไส้ไอ้พี่โจอ่ะ :m16:
รอส่วนท่ีเหลืออยู่นะครับไรเตอร์ :กอด1:
-
:m16:
รออ่านนะคะ :L1:
-
พี่ทิวามันทำยังงี้ว้า เคลียร์เลยๆ
-
ไอ้ทิวา!! ทำเดย์เสียใจอีกแล้วนะเฟ้ย
ตกลงไอ้โจมันเป็นใคร พูดมาให้ชัดๆเลยนะ ไม่งั้นแกมีเคลียร์กับชั้นแน่ กร๊าซซซซซซซซ :m31:
ปล.อย่าสนใจ รีนี้มันอินจัด - -"
-
รออ่านให้ครบ 100เปอร์
แ้วจะด่าทิวารอบเดียว 55555
รอค่ะรอ -O-
-
เศร้า!!!!
มันทำอย่างนี้ได้อย่างไร
-
:กอด1: โอ๋ๆ อย่าร้องนะน้องเดย์ของพี่
-
เนื้อเรื่องกำลังเข้าโหมดดราม่าเชียว เจ็บแปลบ ๆ ไปกับน้องเดย์เลย
อีก 40% ที่เหลือ จะเศร้ากว่านี้ไหมเนี่ย???
-
:m31: ไอ้โจมันเป็นใคร (พ่นไฟ)
-
:m31: :m31: :m31:
เลว
-
อย่าทำตัวอ่อนแอให้เขารังแกได้สิเดย์
-
สงสารน้องเดย์ตอนนี้ร้องไห้ใหญ่แล้ว
เกลียดทิวาพาแฟนมาบ้านทำให้น้องเสียใจ
-
ทำไมทิวาทำกับเดย์ยั้งงี้ :m31: :m31:
ไหนบอกว่ารักเดย์ไง :angry2: :angry2:
รู้ไหมเดย์เขาเจ็บมากแค่ไหนอ่ะหาา :sad4: :sad4:
ยังมาโจมาหยามกันถึงบ้านอีก :m15: :m15:
-
:a5: :a5:
สงสารเดย์
:sad11:
-
ตอนนี้สุดๆ เลยอ่ะ อ่านแล้วน้ำตาคลอ
สงสารน้องเดย์มากๆ
สู้ๆ คับน้องเดย์อดทนไว้คับ
o18 o18 o18 o18 o18
-
เดย์ออกจากบ้านไปเลย
ทำเข้มแข็งหน่อย
ให้มันรู้สึกซะบ้าง
:call:
-
เอาทิวาไปยิงทิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เป็นเซ็งกับทิวาอ่ะ เข้ามารอด้วยคน หวังว่าโจจะไม่ทำให้น้องน้ำตาตกไปมากกว่านี้
-
สงสารน้องเดย์ เด็กใหม่ที่พึ่งจะลงสนาม เจอเด็กเก่าเจนสนามกระแทกเอ๊า กระแทกเอา
ไหวไหมเดย์
-
So Sad จัง ตอนนี้ เห้อ ๆๆๆๆๆๆๆ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
สงสารเดย์อ๊าา
-
บอกได้คำเดียวว่าเกลียดโจ
-
เข็ญเอา 40 เปอร์เซ็นต์ที่เหลือมาส่งฮับ o13
พร้อมกับทิชชู่หลายกล่องเผื่อใครจะต้องการสั่งน้ำมูก เอาเข้าห้องน้ำ o12
อย่าได้รอช้าไปต่อกันเลยฮับ
ตอนที่ 20 แก้วร้าว [ส่วนของ 40 เปอร์เซ็นต์]
ความเดิม
ปังๆ ปังๆ
“เดย์!”เสียงเรียกที่จริงจังจากพี่ทิวาดังขึ้นมาทางด้านหน้าห้องผม ผมไม่เคยได้ยินพี่ทิวาเรียกชื่อผมแบบนี้มาก่อนครับ แต่ถ้าจะให้ผมเปิดประตูให้ล่ะก็.....ตอนนี้ผมไม่พร้อมจริงๆ ครับ
“มึงเป็นอะไรออกมาพูดกับกรูนี่ ทำไมต้องหนีด้วยวะ!”ผมถอยหลังจนตัวประชิดขอบเตียงครับ ไม่อยากได้ยินเสียงพี่ทิวา
“พี่ครับไปเถอะ จะเอาอะไรกับน้องเค้าก็ไว้เจอกัน ทำไมต้องมาตะโกนเรีกยกันเหมือนเด็กๆ ไหนพี่สัญญาว่าจะดูแลผมไง.....แล้วจะสนใจคนอื่นทำไม”
คำว่าคนอื่นของพี่โจยิ่งทำให้ผมปวดใจครับ ตอนนี้ผมอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะคนอื่นไปแล้วเหรอครับ
“.......ได้....งั้นมานี่กับกรู”
แกร็ก! ปัง!
เสียงพดคุยกันข้างนอกทำให้ผมไม่อยากออกไปจากห้องนี้อีกแล้วครับ
เวลาเกือบจะเลยเที่ยงคืนอยู่ไม่กี่นาที ผมตัดสินใจใช้เวลานี้เพื่อออกมาจากห้องนอนครับ แล้วลงมากินน้ำในครัว ระหว่างทางผมเดินชนโน่นนี้เพียงเพราะผมใจลอยและรู้สึกปวดหัวครับ มันหนักอึ้งในหัวไปหมดทั้งเรื่องของตัวผม.....และเรื่องของพี่ทิวา ผมพยายามบอกกับตัวเองหลายครั้งว่าไม่มีใครรักเราเท่าตัวเราเองอีกแล้ว แต่ทุกครั้งที่ผมปลอบใจตัวเองน้ำตามันก็รื้อตรงขอบตาทุกทีครับ
ปึก!
ผมปิดตู้เย็นพร้อมกับขวกน้ำที่เตรียมจะรินใส่แก้วทรงสูงใบใส พอผมรินน้ำใส่แก้วน้ำก็ดันล้นจนผมต้องคลำหาผ้ามาซับพื้นให้แห้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ มือไม้ก็เหมือนจะไร้เรี่ยวแรงคว้านหาจับอะไรก็หลุดมือไปหมด....
ตอนนี้.........ไม่รู้ว่าเพราะความมืดหรืออะไรกัน.....ที่ทำให้ผมรู้สึกเงียบเหงามากเลยครับ ผมอยากจะพูดคุยกับใครสักคนในเวลานี้ อยากจะมีมือที่คอยโอบบ่าให้กำลังใจและส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นมาให้ผมบอกผมสักคำว่าไม่เป็นไร..... แต่เวลานี้ผมไม่มีใครจริงๆ ผมเหมือนถูกทิ้งไว้เพียงลำพังที่ก้นเหวลึก.....
“ทำอะไรอยู่”
เพล้ง!
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นท่ามกลางความมืดมันทำให้ผมตกใจครับ แก้วที่อยู่ในมือถึงกับหลุดร่วงลงกระแทกกับพื้นจนแตกละเอียด
“ขะโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ....”ผมก้มลงเก็บเศษแก้วที่กระจัดกระจายบนพื้นอย่างลุกลี้ลุกล้น กลัวว่าจะเดือดร้อนคนอื้นเค้าครับ
“ขอน้ำให้พี่แก้วนึงสิ พี่ไม่รู้ว่าจะไปเอาตรงไหน”เสียงพี่โจพูดขึ้นครับก่อนที่ไฟในครัวจะสว่างขึ้น ผมเห็นพี่โจยืนกอดอกมองผมที่กำลังก้มเก็บเศษแก้วอยู่ก่อนจะหลบตาคู่นั้น
“ได้ครับ...พี่โจรออยู่ตรงนั้นนะครับเดี๋ยวแก้วจะบาดเท้า”
“อืม”ผมลุกขึ้นหยิบแก้วใบใหม่ก้อนจะรินน้ำเย็นใส่เต็มแก้วแล้วส่งให้พี่โจครับ พี่โจรับมันไว้แล้วผมก็เก็บกวาดเศษแก้วต่อ ผมไม่ได้พูดอะไรกับพี่โจอีกครับ ส่วนพี่โจก็ได้แต่ยืนมองผมอยู่นิ่งๆ
“..........”
“ชื่อเดย์ใช่มั้ย?”จู่ๆ พี่โจก็พูดขึ้นครับ ผมตัวสั่นแทบจะทำอะไรไม่ถูกจนเผลอทำเศษแก้วบาดนิ้วเข้าให้
“ครับ”
“จำได้รึเปล่าที่เราเคยคุยกันทางโทรศัพท์”
“จะจำได้ครับ.....”ผมพยายามหลบตาคมที่มองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างไม่วางตาเลยครับ ผมสังเกตว่าน้ำที่พี่โจร้องขอ พี่โจยังไม่ได้ดื่มมันสักคำ
“......รู้รึเปล่าว่าพี่กับพี่ทิวาเป็นอะไรกัน”ผมส่ายศรีษะก่อนจะเก็บขวดน้ำเข้าตูเย็นให้เรียบร้อย พยายามไม่ใส่ใจครับและผมไม่ควรจะใส่ใจด้วย“แสดงว่าจำไม่ได้น่ะสิที่พี่บอกไป....คงต้องทวนความจำกันใหม่แล้วมั้ง เราเนี่ยขี้ลืมชะมัด.....พี่กับพี่ทิวา....เรานะเป็นแฟนกัน”
“ผมทราบแล้วครับ....งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ....”
“เดี๋ยวสิ พี่มีเรื่องจะพูดกับเดย์อีก รีบไปแบบนี้ไม่เสียมารยาทไปหน่อยรึไง”ผมชะงักกึกเมื่อพี่โจเดินไปขวางทางออกเอาไว้ครับ ผมไม่รู้ว่าพี่โจต้องการอะไรจากผมกันแน่ “นี่......ไม่คิดบ้างรึไงว่าอยู่ไปก็เกะกะ.....ฮึๆๆ”
คำว่าเกะกะมันสะท้อนก้องอยู่ในหัวผมไปมาจนหัวของผมแทบจะระเบิด!
“..........”
“พี่ทิวาน่ะนะ.....ก็คงแค่เบื่อๆ เลยต้องการหาของเล่นมาแก้เซ็ง พี่ว่า....เดย์คงไม่ถือสาพี่ทิวาหรอกใช่มั้ย แต่ตอนนี้พี่ทิวาเองก็คงจะเบื่อของเล่นแล้วล่ะนะ ทางที่ดีก็ไปให้พ้นๆ ซะดีกว่า....”
“พี่โจต้องการพูดอะไรกันแน่ครับ!”ผมเชิดหน้ามองผู้ชายตรงหน้าที่แสยะยิ้มให้ผมด้วยสายตาปวดร้าว
“ฮาๆ ไม่เข้าใจงั้นเหรอ....แต่ไม่เป็นไรพี่จะบอกใหม่สักพันครั้งก็ย่อมได้ พี่แค่อยากให้เดย์ออกไปจากชีวิตพี่ทิวาซะ มันขวางลูกกะตาพี่นะ....เดย์คงเข้าใจใช่มั้ย อย่าทำตัวน่ารำคาญเป็นมารผจญพวกเราอีกเลย...มันไม่น่ารักเอาซะเลยนะรู้ตัวมั้ย”
ทุกประโยคทุกถอยคำของพี่โจมันกำลังเสียดแทงหัวใจของผมให้ขาดรอน ถึงผมจะไม่รู้ว่าผมอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรสำหรับพี่ทิวา....แต่ผมก็ไม่ได้ต้องการให้ใครมาพูดจาไม่ดีใส่ผมแบบนี้ ครอบครัวผม คนรอบๆ ตัวผม รวมถึงพี่ดิน พี่วัช พี่กรณ์ไม่เคยพูดประโยคที่ทำร้ายความรู้สึกให้ผมต้องทรมานจิตใจแบบนี้ ไม่เคยเลยครับ....นี่มันมากเกินไปสำหรับผมที่ยากจะรับ
“..........”
“พูดกันตรงๆ นะ พี่ไม่ใจกว้างพอให้พี่ทิวามีสำรองไว้แก้เบื่อหรอกนะ....เดย์คงจะเข้าใจพี่ ของเล่นก็ย่อมมีทิ้งขว้างได้เป็นธรรมดา....”
“พะพอ เถอะ...ครับ”ตัวของมันผมร้อนผ่าวจนสั่นเทาไปหมด มือที่อ่อนแรงกำลังกำแน่นสุดกำลังเท่าที่ทำได้ หัวใจของผมก็พยายามเต้นให้รู้สึกว่าบาดแผลที่มีจะไม่ถูกกระทบกระเทือน.....แต่มันเป็นไปไม่ได้ครับ ทุกจังหวะของหัวใจ.....ผมเจ็บจนแทบพูดไม่ได้จริงๆ ครับ ฮึก.....ฮือๆ
“อย่าดีใจเพียงเพราะพี่ทิวาใจดีด้วยหน่อยเลย....มันก็แค่เรื่องทั่วๆ ไปนั่นแหละ พี่ทิวาก็เป็นซะแบบนั้น”ชายร่างสูงใช่นิ้วเรียววนรอบแก้วที่ถือพร้อมพูดโดยที่ไม่สนใจผมเลยว่าผมจะรู้สึกยังไง
“ผม...ผมขอร้องล่ะครับ! หยุดพูดเถอะ!”ผมพยายามเอามือแนบหูทั้งสองข้างเพื่อปิดกั้นเสียงที่จะได้ยิน เพราะผมไม่ต้องการจะได้ยินอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้วครับ
หากพูดมากกว่านี้ล่ะก็.....ผมจะยิ่งรู้สึกเจ็บจนอาจทนไม่ไหว.....
“เฮ้อ.....ก็ได้”พี่โจถอนหายใจสั้นก่อนจะพูดต่อ “งั้น....พี่ฝากเก็บแก้วน้ำด้วยแล้วกัน...ไม่หิวและ^^”
รอยยิ้มและสายตาของพี่โจบ่งบอกว่าเป็นการแสแสร้งแกล้งทำขึ้น แต่ผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็ทำอะไรไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คืออดกลั้นไว้เท่านั้น
เพล้ง!!!!
ผมไม่ได้ทำแก้วใบนั้นแตกนะครับ....ผม....ผมทำท่าจะยื่นมือไปรับแก้วน้ำจากพี่โจแต่พี่โจก็ปล่อยแก้วให้หล่นลงกับพื้นต่อหน้าผมเสียก่อน
“ให้ตายสิ! หลุดมือจนได้.........แต่! จะวังเดย์จะกลายเป็นเหมือนแก้วใบนั้นนะ ฮึ! ฝากเก็บด้วยล่ะ ป่านนี้พี่ทิวาคงนอนรอแย่ ฝันดีนะ^^”
แปะ แปะ!
น้ำตาของผมมันไหลอีกแล้ว......... โดยที่ไม่มีใครเห็น
ฮึก! เจ็บครับ.......เจ็บที่ใจจนผมแทบยืนไม่ไหวอยู่แล้ว.....ทำไมล่ะครับ ทำไมต้องทำร้ายจิตใจกันแบบนี้นี้ด้วย ผมเอง....ผมเองก็ไม่ได้ทำอะไรไว้ไม่ดีสักหน่อย แล้วผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ใครต้องรู้สึกเจ็บปวดเหมือนที่ผมเป็นด้วย ฮือๆ ทำไมถึงได้ใจร้ายกับผมแบบนี้ล่ะครับ.....ฮือๆ ๆ
ผมน่ะ....ตัดสินใจแล้ว ผมจะไม่อยู่ที่นี่อีกก็ได้ เมื่อไม่ต้องการให้ผมอยู่ ผมก็จะไปครับ ผมจะไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ ขอแค่อย่างเดียว....อย่าพูดอะไรให้ผมรู้สึกเจ็บแบบนี้อีกเลย ฮือๆ
ฟุ๊บ!
ขาของผมทั้งสองข้างทรุดฮวบลงกับพื้น ภาพภายในห้องครัวที่ผมมองผ่านม่านน้ำตาค่อยๆ ดับวูบลงอย่างช้าๆ เหมือนแสงไฟจากหิ่งห้อยที่ค่อยๆ อับแสง ก่อนที่ร่างกายของผมจะล้มลงกระแทกกับพื้นที่เย็นเฉียบท่ามกลางกองเศษแก้วที่แตกกระจาย
ผมเหนื่อยครับ....เหนื่อยเหลือเกิน.....เหนื่อยจนอยากจะหลับโดยที่ไม่ต้องตื่นมาอีกเลย......
จบตอนนี้แอบเสียน้ำตาไปหลายหยด สงสารเดย์อ่ะ นึกถึงชีวิตจริงแล้วเศร้าใจ(อินไปนิด)
ยังไงก็อย่าลืมมาติดตามอ่านตอนต่อไปอีกนะฮับ :sad4:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: ปลอบขวัญกันถ้วนหน้า
ปล.1 นี้เพื่อน้องเดย์ >>>>>เดย์สู้เค้าลูก!!!!
ปล.2 นี้เพื่อทุกรี >>>>>ขอบคุณมากๆ ฮับที่ติดตาม :pig4: :pig4:
ซาบซึ้งใจจริงๆ :o12:
-
แปะไว้ก่อนนะหนูมากิ
ไปเถอะเดย์ไปให้พ้นจากคนแบบนี้ สักวันเค้าคงรู้สึกว่าเสียอะไรไป
อ่านตอนนี้แล้วอยาก :beat: :beat: :beat:ไอ่พี่โจจริงๆแลย แหมทำมาเป็นคนดี
ทำไมเดย์ไม่บอกมันไปล่ะว่าถ้าของเล่นกลายเป็นของสำคัญขึ้นมา ของเก่าเค้าก้ออาจไม่ต้องการก้อได้นะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
อ่านตรงนี้แล้วอารมณ์ตีกันมั่ว สงสารเดย์ เกลียดโจ เกลียดพี่ทิวา อยากให้เดย์ลุกขึ้นสู้บ้าง ไม่ใช่เอาแต่ร้องไห้ออย่างเดียว
คือส่วนตัวไม่ชอบคนที่อ่อนแอเกินไปอ่ะ มันดูน่ารำคาญ :z3: :z3: :z3:
ปล.พี่ไม่ได้ว่าหนูมากินะแต่อ่านตอนนี้แล้วมันหลากอารมณ์จริงๆอ่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เดย์ จะยอมทั้งที่ย้งไม่ไดัสู้ได้ไง
-
สงสารน้องเดย์ :m15:
แม่ยกให้กำลังใจ
:call:
-
เดย์ เอ้ยย
ช่างหัวมันเถอะ คนแบบนั้นอ่ะ
เดย์ต้องเจอคนที่ดีกว่านี้ เอิ๊กๆ
เมื่อไหร่ทิวาจะ เลิกเลว อ่า
:L2: ---> ให้น้องเดย์
:L2: :pig4: ---> ให้ไรเตอร์ ค่ะ
-
ตัดได้ค้างมาก โจว่าเดย์เป็นกาฝาก แต่คนที่เหมือนกาฝากน่ะคือตัวโจเอง
ทิวาถ้าทำตัวไม่เคลียร์จะยุให้เดย์ไปหาคนใหม่น่ะ
-
หึๆๆๆๆๆๆเอาของเขามาเจ้าของเขามาเอาคืนก็ต้องคืนเขาไป
อย่าเสียใจเลยน้องเดย์ของที่มีตำนิแล้ว มันไม่ใช่ของใหม่ซะหน่อยหาใหม่ๆยังได้อีกเยอะ
ตอนนี้ต้อทำใจให้เข้มแข็งก่อน รักตัวเองก่อน
-
เศร้าหนักเลย ตอนนี่้ :sad4:
-
มาต่อเร็วๆนะครับรออยู่ๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
สงสารน้องเดย์มากมายอ่ะ
ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วยอ่ะ
สู้เค้านะคับ น้องเดย์
o18 o18 o18
-
โจร้ายมาก แต่น่าจะเป็นพี่ทิวาที่ร้ายกว่า
ไม่รักก็อย่าทำกันแบบนี้
-
สงสารเดย์อะ
อีโจ :beat:
-
กี๊ซซซซ ไอ้พี่ทิวา ไปซุกหัวอยู่หนาย มาเคลียร์เด๊ะ!!!
-
โจแมร่ง
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
โจ ..... เดี๋ยวเจอ :z6: :z6:
รออ่านนะคะ :L2:
-
อย่างโจมันต้องเจออย่างนี้ :beat:
แล้วก็อย่างนี้ :z6:
เดย์ก็เหมือนกัน ถ้ายิ่งแสดงความอ่อนแอให้มันเห็น มันก็ยิ่งได้ใจน่ะสิ :m16:
-
เดย์..ลูก บางคนยิ่งเห็นเราอ่อนแอ เค้ายิ่งเหยียบให้เราจมดินเลยนะลูก
เค้าไม่มามีเมตตาให้เราหรอกนะ ดังนั้นเดย์ต้องพยายามสร้างพลังให้กับตัวเองให้เข้มแข็ง
เราไม่ต้องไปเข้มเข็งเพื่อใครทั้งนั้น แต่เพื่อเราเอง เพื่อเราไม่ซวนเซ
เราจะได้ยืนอยู่ได้อย่างมั่นคงด้วยตัวเราเอง ไม่ให้ใครมาเกทับได้ ไม่ให้ใครมาเหยียบย่ำเราได้
-
:o12:สงสารเดย์มากกกกกกกกกกกกกกกก
เดย์ ค่ะ ออกมาจากบ้านหลังนั้นเถอะค่ะ
ในเมื่อ พี่ทิวาไม่ทำอะไรให้ชัดเจน ก็ออกมาเถอะค่ะ อยู่ให้เค้าทำร้ายทำไมป่าว ๆ
ถ้าไม่มีใครปกป้องเรา เราก็ต้องลุกขึ้นมาปกป้องตัวเองค่ะ แสดงให้เค้าเห็นว่าเราไม่ใช่ของเล่นของใคร
ไม่ได้ขอมาอยู่ที่นี้แต่แรกซักหน่อย มาอยู่เพราะจำเป็นก็พ่อแม่ไปเที่ยว
แล้วพี่ทิวาจะได้รู้ว่าเดย์มีค่าเมื่อถึงเวลาที่เดย์จากไป :เฮ้อ:
สู้ ๆ ๆ ๆ นะค่ะเดย์
เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะค่ะ
-
อิ๊สสสสสสสส!!
จริงๆโจก็ไม่ผิดนะ -__-*
ก็เคยรักกับทิวามาก่อน
ไปว่าเขาก็ไม่ได้
เอาตรง ทิวาเลว -__-**
ไม่ทำให้ชัดเจนซะที
สงสารน้องเดย์เว้ยยย :o12:
รอไรเตอร์ค่ะ TOT :กอด1:
-
โห้โจนี่หน้าไหว้หลังหลอกเหมือนกันนะ
-
อีก 40% มาตอกย้ำความเศร้าจริง ๆ ด้วย
น่าสงสาร น้องเดย์ เจ็บปวดรวดร้าว เพราะ เผลอใจรักเค้าไปแล้ว :o7:
-
สงสารเดย์จัง :monkeysad: :monkeysad:
เกลียดโจที่สุด หน้าไหว้หลังหลอก :m31: :m31: :m31:
ทิวาทำอะไรอยู่ ไม่รักเดย์แล้วใช่ไหม :angry2: :angry2:
หนีทิวาไปเลยเดย์ :call: :call:
ไรเตอร์ไหนบอกจะลงพร้อมตอนต่อไปไง :z13: :z13:
-
สั้นไปครับ ขอ ยาว ๆ หน่อยครับ .....
-
เอาโจไปยิงทิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
จะโทษใครดีหล่ะนี้
ทิวามันก็ผิด ดันมั่ววะขนาดนั่น
โจนี้ก็น้ะ ถ้าเป็น เราน่ะ ต่อยปากแตกไปแล้วเว้ยยยย :m31:
-
ไม่สงสารเดย์เลย เพราะไม่ความจำเป็นอะไรต้องอยู่ที่นี่นี่นา หุหุ
-
เกลียดโจว่ะ แล้วเริ่มจะเกลียดไอ้ผู้ชายที่พูดไม่เพราะแล้วด้วย
พามาอยู่บ้านแล้วไม่รู้จักดูแลให้ดีมาหาเรื่องไล่น้องเดย์
น้องเดย์ออกมาจากบ้านนั้นเลยอยากไปอยู่กับคนใจร้ายเลย
แต่น้องหาจะไปหาพี่วัชนะ ท่าจะดีกว่าอยู่นี่
-
ไอ้พี่โจ เลวมากก
-
รออีกวันๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
เดย์หน้าสงสาร
หนีเถอะ แนะนำ
-
เอาตอนที่ 21 มาส่งฮับ ฮาๆ เพิ่งเสร็จเมื่อวันนี้นี่เอง :m23:
ยังไงก็อ่านให้สนุกนะฮับ o13
ตอนที่ 21 เคว้งคว้าง
“เฮ่! ตื่นแล้วเหรอเดย์....จะเอาน้ำหน่อยมั้ยเดี๋ยวพี่เอาให้”
“พี่ไนท์เหรอครับ”
“อ่ะน้ำ....ลุกนั่งไหวรึเปล่า”
“ครับ”
พอผมรู้สึกตัวคนที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าก็คือพี่ไนท์ครับ ดูท่าทางพี่ไนท์จะเป็นห่วงผมมากครับ....ผมรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยครับแต่ไม่มากเท่าไหร่เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ บรรยากาศรอบๆ ตัวผมมันดูแปลกตาไปครับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื่อชัดเจนจนผมรู้สึกอยากจะคลื่นไส้
“ที่นี่?”
“โรงพยาบาลน่ะ ไม่รู้สึกตัวเลยรึไงเราอ่ะ....พี่เป็นห่วงแทบแย่พอรู้ว่าเดย์เข้าโรงพยาบาล....น่าตลกชะมัดที่พี่ทำอะไรแทบจะไม่ถูก เหอะๆ”พี่ไนท์ทรุดนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างเตียงผมก่อนจะก้มหน้างุดดูท่าทางไม่สบายใจครับ “หมอบอกว่าเดย์ร่างกายอ่อนเพลียเกิดจากภาวะเครียด.....มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า”พี่ไนท์มองหน้าผมถามอย่างสงสัย ผมเลยรีบหลบหน้าพี่ไนท์ทันที
“เอ่อ....ผมรู้สึกหิวจังเลยครับ”
“หิวเหรอ! จริงสิเดี๋ยวเอาข้าวต้มให้ซื้อมาตั้งไว้แล้ว”พี่ไนท์รีบร้อนลุกจากเก้าอี้จนแทบชนเสาน้ำเกลือผมล้ม ผมมองพี่ชายซุ่มซ่ามของตัวเองด้วยความรู้สึกหลายอย่างครับ ทั้งรู้สึกผิดที่ทำให้พี่ไนท์ต้องมาเป็นห่วง และรู้สึกเสียใจที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้
“เหม่ออะไรฮะ”
“อ่ะครับ!”ผมไม่ทันได้ดูพี่ไนท์ก็จัดการอาหารมาให้ผมแล้ว พี่ไนท์ขยี้หัวผมเบาๆ อย่างเอ็นดูก่อนจะนั่งลงข้างๆ ผมมองดูผมด้วยแววตาเศร้าๆ
ผมก้มหน้าก้มตากินโดยไม่พูดอะไร ห้องทั้งห้องดูเงียบเหมือนกับไม่มีใคร พี่ไนท์ไม่ได้พูดอะไรสักคำจนกระทั่งผมกินเสร็จ พี่ไนท์บ่นออกมานิดหน่อยว่าผมกินเหมือนแมวดมแต่ผมก็เถียงไม่ออกครับ เพราะถึงหิวแต่ผมก็กินได้น้อยจริงๆ รู้สึกขมปากขมคอแปลกๆ
“เอ่อ....พี่ไนท์ครับ”
“อะไร?”
“ใครพาผมมาส่งโรงพยาบาลเหรอครับ.....”
“น่าจะเป็นไอ้ทิวา....มันเป็นคนโทรหาพี่บอกเดย์ไม่สบาย.....เรื่องทั้งหมอมันเป็นความผิดพี่แท้ๆ ถ้าเมื่อคืนก่อนพี่อยู่กับเดย์มันคง.....”
“พี่ครับอย่าโทษตัวเอง.....”ผมส่ายศรีษะหยุดความคิดรู้สึกผิดของคนตรงหน้า ผมรู้ครับว่าที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ผมทำตัวผมเองทั้งนั้น ไม่มีใครช่วยผมได้นอกจากผมจะช่วยตัวของตัวเองหรอกครับ “มันไม่ใช่ความผิดพี่หรอกนะครับ....ถ้าพี่โทษตัวเองพี่จะทำให้ผม.....ยิ่งเจ็บ....”ผมเลื่อนมือไปกุมอกซ้ายของตัวเองด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยากที่จะบอกความทุกข์ในอกให้ใครรู้ได้ แววตาที่สั่นคลอนของผมไม่อยากจะมีน้ำตารินไหลอีกแล้ว
“เดย์.....”พี่ไนท์เรียกชื่อผมอย่างอ่อยโยนก่อนจะเข้ามาสวมกอดผมแน่น ตัวของพี่ไนท์อุ่นมากครับมันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นกว่ากินยาเสียอีก“พี่เป็นห่วงเดย์จริงๆ นะ.....พี่รู้สึกเหมือนเดย์คนเก่าของพี่หายไป อาจเป็นเพราะเดย์เติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นจนพี่ไม่ทันสังเกต......พี่เชื่อว่าเดย์โตแล้ว แต่พี่ไม่รู้มาก่อนเลยว่าเดย์จะเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้....ถึงพี่จะไม่ได้อยู่กับเดย์เหมือนเมื่อตอนเด็กๆ แต่พี่รู้นิสัยของเดย์ดีกว่าใคร....”
“คะครับ”น้ำเสียงที่นุ่มนวลของพี่ไนท์ผมตั้งใจฟังเป็นอย่างดีครับ
“เดย์ไม่ใช่เด็กที่หัวดื้อ ไร้เหตุผล พี่เองด้วยซ้ำที่ไร้เหตุผมเสียมากกว่า...ฮึๆ แถมเดย์ยังเป็นเด็กที่สดใสร่าเริง ยิ้มง่ายถึงแม้จะพูดไม่เก่งก็ตาม....แต่ตอนนี้เดย์ไม่เหมือนเก่าอีกแล้ว พี่มองตาเดย์ก็รู้ว่าเดย์กำลังไม่สบายใจเรื่องอะไรบางอย่าง....แต่พี่มันไม่รู้อะไรซะเลย...”
“ฮึก...พี่ครับ....”พี่ไนท์ทำให้ผมอยากจะร้องไห้จริงๆ ครับ ผมรู้สึกอยากมีใครสักคนเป็นที่พึ่ง แต่อีกใจหนึ่งผมก็กลัวครับ.......กลัวว่าถ้าผมพูดออกไปแล้วมันจะยิ่งแย่ลงกว่าเก่า ความกลัวมันทำให้ผมกลายเป็นคนอ่อนแอ ไม่กล้าจะเผชิญหน้ากับอะไรทั้งนั้น
ผมไม่ได้อยากเป็นแบบนี้หรอกครับ....ไม่ได้อยากเป็นสักนิด!
“ถ้าเดย์มีเรื่องอะไรไม่สบายใจล่ะก็.....สำหรับพี่หวังว่าจะยังเป็นคนที่เดย์ไว้ใจได้เสมอนะ”
“ครับ....ฮือๆ....พี่ครับ....”
“เป็นลูกผู้ชายอย่าร้องไห้สิไอ้ขี้แยเอ้ย!”พี่ไนท์โยกหัวผมไปมาเหมือนเด็กๆ ผมยิ้มให้คนตรงหน้าทั้งน้ำตาก่อนจะปาดหยาดน้ำตาออกจากหน้าให้หมด
“ขอบคุณมากนะครับ......พี่ครับ...คือผมมีเรื่องอยากจะขอร้อง”
“ว่ามาสิ”
“ผมอยากกลับไปอยู่บ้านครับ....ผมไม่อยากอยู่ที่บ้านหลังนั้นอีก นะครับกลับไปอยู่บ้านกับผมเถอะ พี่ไนท์จะไปไหนผมไม่รั้งไม่ว่าหรอกครับ ผมอยู่คนเดียวได้ถ้าเป็นบ้านเรา....นะครับพี่”
“..........”
“ผมสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี...ขอร้องล่ะครับ”
“เดย์.....”จู่ๆ พี่ไนท์ก็จับบ่าผมไว้แล้วมองผมตาไม่กระพริบ “มีปัญหากับคนที่นั่นรึเปล่า”
“ไม่มีครับ....ผมน่ะ....ผมแค่อยากกลับบ้าน ก็เท่านั้นเองครับ....”ผมเบือนหน้ามองม่านสีขาวที่พริ้วไหวแทนการมองตาพี่ไนท์ เพราะรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังจริงจัง
“รู้ตัวรึเปล่าว่าเดย์โกหกไม่เก่ง.....หรือว่าไอ้คนที่บ้านนั้นทำอะไรเรา”
“มะไม่ใช่อย่างนั้นครับ!”
“หรือไอ้ทิวามันทำอะไรเดย์รึเปล่า!”
“เปล่าครับ....ไม่มีใครทำอะไรผมทั้งนั้น.......”
“พี่บอกแล้วไงว่าเดย์โกหกไม่เก่ง.....สีหน้าเหมือนจะร้องไห้ทุกครั้งที่พี่ถามถึงปัญหา แถมเดย์ยังหลบตาพี่ แบบนั้นไม่เรียกว่าพูดความจริงหรอกนะ ถึงพี่จะไม่เอาไหน....แต่น้องคนเดียวพี่ก็อยากจะปกป้องดูแล รู้มั้ยว่าเดย์สำคัญกับพ่อแม่และพี่ขนาดไหน....ถ้ามีใครทำให้เดย์เจ็บล่ะก็ทุกคนก็จะเจ็บตามเดย์ไปด้วย!”
“พี่จะไปไหน! พี่ครับ!”พี่ไนท์ออกไปแล้วครับ ผมมองตามร่างสูงที่ลุกออกไปไม่ลา สีหน้าพี่ไนท์ไม่สบายใจเอาซะเลย คงเพราะผมที่เป็นอยู่แบบนี้สินะครับ...
หลังจากที่เมือวานพี่ไนท์ออกไปพยาบาลก็เอายามาให้ผมกินครับเป็นช่วงเวลาเย็นพอดี ผมกินยาได้ไม่ถึงสิบนาทีอาจเพราะในห้องมันเงียบงัน ผมเลยเผลอหลับเพราะฤทธิ์ยาครับ เมื่อคืนผมฝันครับทั้งที่ตัวเองจะไม่ค่อยฝันไม่ว่าจะยังไงก็ตาม....แต่เมื่อคืนผมเหมือนจะฝันไปว่ามีคนมาเฝ้าผมกุมมือผมที่เย็นเยือกให้อุ่นมือ แล้วยังมีเสียงพูดเบาๆ กระซิบข้างหูผม แต่ผมจับใจความประโยคเหล่านั้นไม่ได้เลยครับ มันเหมือนเป็นความทรงจำที่ไม่เป็นรูปเป็นร่าง พอตื่นเช้ามามันก็สลายหายไป
ทั้งๆ ที่ความรู้สึกในตอนนั้นผมมีความสุข อยากจะรู้สึกเหมือนในฝันแบบนั้นตลอดเลยครับ.....
กริก!
“มาเยี่ยมคนป่วย คนป่วยอยู่รึเปล่าเนี่ย?”
“ถามเชี่ยไรของมึงเนี่ย บื้อจริงๆ”
“หุบปาก! มึงอย่าพยายามสร้างมลพิษทางเสียงตอนนี้จะได้มั้ยไอ้ดิน -*-”
“แฮ่มๆ แกรงใจหน่อยนี่โรงพยาบาลนะพวกคุณมึงทั้งหลายครับ”
“พี่วัช พี่ดิน พี่กรณ์”ผมหันไปตามเสียงเอะอะ ถึงไม่มองก็รู้ครับว่าเป็นเสียงใครกัน
“เป็นไงบ้างเดย์ ดีขึ้นบ้างรึยังพวกพี่เอาขนมมาฝาก ผลไม้ก็มี”พี่วัชเดินเข้ามาแล้วถามผม
“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะครับ พรุ่งนี้คงกลับบ้านได้แล้วล่ะครับ ^^”
“ตกใจแทบแย่ที่จู่ๆ ก็ป่วย พี่เนี่ยทำอะไรแทบจะไม่ถูก”พี่กร์พูดอย่างกับพี่ไนท์เลยครับ“จะมาตั้งแต่รู้ได้รับโทรศัพท์จากไอ้ทิวา แต่ดันติดธุระ”
“เหรอครับ....”
“แล้วไอ้ทิวาหายหัวไปไหนแล้วล่ะเนี่ย! อย่าบอกนะว่าไปอยู่กับไอ้โ......อุ๊บ!”
“จะพูดอะไรคิดก่อนพูดได้มั้ยไอ้กรณ์”จู่ๆ พี่วัชก็เอามือไปอุกปากพี่กรณ์เล่นเอาอีกฝากสำลักน้ำลายตัวเอง
“แล้วเช้านี้ยังไม่มีใครมาเยี่ยมเลยเหรอ”พี่ดินจัดการตะกร้าของฝากก่อนจะเปิดตู้เย็นหยิบนมกล่องขึ้นมาเจาะหลอดแล้วดูด
“ยังเลยครับ ^^”
“มึงจะกินของน้องเค้าทำไมวะ! ไอ้ทรพีแผ่นดิน ไอ้ถังแตก! ไอ้ยาจก!”พี่กรณ์แยกเขี้ยวด่าพี่ดินเป็นชุดครับ
“เช้านี้กรูหิว กรูยังไม่ได้กินอะไรมาเลย แล้วมึงมาด่ากรูทำไมเยอะวะ! เชี่ย!”คำเดียวจอดครับ
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่กรณ์ ผมคงกินไม่หมดหรอกของกินเยอะขนาดนี้ ^^”
“พวกมึงไปเลื่อนรถให้กรูหน่อย อ่ะกุญแจ!”พี่วัชสะกิดพี่ดินแล้วยื่นกุญแจรถให้ ผมมองตามเห็นพี่ดินขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
“มึงจะให้กรูเลื่อนรถไปไหนวะ ก็ได้ที่จอดแล้วนี่หว่า....หรือจะให้กรูเลื่อนจากที่ร่มเอารถมึงมาตากแดด....”
“มานี่กรูจะพามึงไปเอง ไอ้วัชมันอยากได้ที่จอดรถฮวงซุ้ย เฮ้ย! ฮวงจุ้ยดีๆ เพื่อเป็นศรีแก่รถมันไงเล่า....มึงนี่ไม่รู้อะไรเอาซะเลยไอ้หมามุ่ย!”พี่กรณ์ลากพี่ดินออกไปจากห้องทิ้งให้ผมนั่งมองตากับพี่วัชเพียงสองคน ส่วนพี่วัชก็นั่งนิ่งครับมองตามพี่กรณ์กับพี่ดินเหมือนให้แน่ใจอะไรสักอย่างแบบนิ่งๆ จนเมื่อพี่วัชหันมาพร้อมกับขยับกรอบแว่นสีขาวให้เข้าที่ผมถึงกับสะดุ้งตกใจน้อยๆ ผมสังเกตว่ากรอบแว่นพี่วัชมีหลายสีมากครับ ครั้งก่อนเป็นสีฟ้า ครั้งก่อนโน้นเป็นสีดำ
“^^”จู่ๆ พี่วัชก็ยิ้ม มันหมายความว่ายังไงเหรอครับผมต้องการคำอธิบายที่มากกว่ารอยยิ้มชวนเขิลนั่น
“เอ่อ....มีอะไรเหรอครับ”
“พี่แค่อยากให้เดย์ยิ้มเท่านั้นแหละ....เห้อ....”พี่วัชถินหายใจยาวก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แหงนมองดูเพดานขาวโล่ง “รู้สึกแย่จังเลย....”
“อะไรเหรอครับที่ว่าแย่?”
“พี่น่ะสิ....รู้สึกแย่ที่มีเพื่อนอย่างไอ้ทิวา”จู่ๆ พี่วัชก็พูดถึงพี่ทิวาไม่ทันให้ผมได้เตรียมตัวเตรียมใจ“.....เดย์รู้สึกเจ็บใช่มั้ยที่มันทำแบบนั้น”ดวงตาของพี่วัชหรี่ลงมองออกไปนอกระเบียงรอฟังคำพูดของผม
“..........”
“พี่เข้าใจเดย์นะ.....ยังไงก็อยากพูดขอโทษแทนไอ้ทิวา”สายตาที่เจ็บปวดนั่น.....
“........ไม่จำเป็นหรอกครับ ไม่มีใครผิดอะไรทั้งนั้น แล้วมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องพี่ทิวาด้วยครับ....ผมป่วยเพราะตัวผมเองมากกว่า”ผมฝืนยิ้มให้กับพี่วัชที่นั่งนิ่งสีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนไป
“โจใช่มั้ย.....เพราะทิวาเอาหมอนั่นเข้าบ้านไปใช่มั้ย?”
พี่วัชรู้?
“..........”
“พี่อยากให้เดย์อดทนนะ ไอ้ทิวาคงไม่ได้อยากทำแบบนั้นหรอกมันอาจมีเหตุผลอะไรบางอย่าง....บางอย่างที่พี่ก็บอกไม่ได้เหมือนกันทำไม.....”
พี่วัชกำลังพูดปลอบใจผมงั้นเหรอครับ....
“..........”
“ถึงโจจะเป็นแฟนไอ้ทิวา....แต่ไอ้ทิวาไม่เคยบอกหรอกนะว่าโจเป็นแฟนมันมาก่อนเพราะมันไม่เคยพูดโกหกกับใคร พี่เชื่อว่าตอนนี้ไอ้ทิวาคงกำลังหาทางแก้ปัญหาในสิ่งที่มันทำ และมันก็คงจะรู้สึกเจ็บปวดและโทษตัวเองอยู่ไม่ใช่น้อยที่ทำลงไปแบบนั้น”
“ผมน่ะ....ไม่ได้หวังว่าใครจะต้องมาแคร์ผมหรอกนะครับ ผมอยากให้ทุกคนมีความสุขมากกว่าจะมาทุกข์เพราะเรื่องของผม.... ผมจะเข้มแข็งครับจะไม่อ่อนแอเหมือนที่เป็น”
“เดย์....”จู่ๆ พี่วัชก็เอื้อมมือมากุมมือผมไว้แล้วบีบคลายเบาๆ “.....ไอ้ทิวาเคยเจ็บมากจากความรักที่มันเคยมีเคยได้มาก่อน แล้วจู่ๆ ความรักนั้นก็หายไปในพริบตา.....พี่เชื่อว่ามันคงไม่อยากให้คนที่มันรักที่สุดในตอนนี้ต้องมาเจ็บเหมือนมันหรอกนะ”
“แต่ตอนนี้ผมไม่ใช่คนที่พี่ทิวา.....รัก.....หรอกครับ”หัวใจของผมกำลังสั่นคลอน ความรู้สึกบางเบาจนไม่สามารถสัมผัสได้ เหมือนกับความรู้สึกปวดใจที่ไม่มีใครเห็นว่ามันมากมายขนาดไหน
“เมื่อถึงเวลา.....เดย์จะรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองสักวัน พี่รู้ว่าเดย์กำลังหวั่นไหว ไม่แน่ใจและสับสน”
“คะครับ.....”
“พี่เชื่อว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี....เพราะเดย์เป็นเด็กน่ารักนะ ^^”พี่วัชโปรยยิ้มให้ผมก่อนจะทำท่าลุกแล้วบิดขีเกียจเล็กน้อย“พี่ต้องไปก่อนแล้วล่ะ ไม่รู้พวกหมาโง่พวกนั้นจะเลือนรถพี่ไปถึงไหนแล้ว”
“ครับ...โชคดีนะครับ”
“ยิ้มบ้างนะ....เดย์ยิ้มพี่ว่าน่ารักกว่าเยอะเลย”
“ครับ ^^”
ขอบคุณมากนะครับพี่วัช แต่สำหรับผมตอนนี้ยังไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น.... ถ้ามีคนที่รักผมเข้าใจผมเหมือนพี่วัชก็ดีสิครับ ผมคงไม่ต้องมารู้สึกผิดอยู่ในใจแบบนี้
กริก!
ผมตั้งใจจะล้มตัวลงนอน แต่ประตูก็ดันเปิดขึ้นอีกครับ ผมเลยคิดว่าคงเป็นพี่วัชที่ลืมของ...
“พี่วัชมีอะไรเหรอครั.......”
“ท่าทางจะไม่เป็นอะไรแล้ว อ่อนแอจังนะเรา”
“พี่โจ!”
พี่โจมาครับ มาคนเดียวโดยที่ไม่มีพี่ทิวาตามมาด้วย พี่โจจะมาทำไมครับ มาเยี่ยมผมหรือมาทำอะไรกันแน่....
.......................
ไม่อยากจะบอกเลยฮับว่า >>>>>>>>>>>>> โปรดติดตามตอนต่อไป(แต่ก็บอกซะแล้ว -*-)
ค่อยมาลุ้นไปพร้อมๆ กันอีกนะฮับว่าเรื่องยุ่งยากเกินจะเข้าใจไอ้พวกนี้มันจะจบอีท่าไหน ยังไง? :a6:
ปล.1 ขอบคุณทุกรีมากฮับที่อุตส่าห์ติดตามกันมาตลอด ดีใจฮับ.....มากๆ :-[
ปล.2 เหมือน ปล.1 ฮับ :กอด1:
:bye2:แล้วพบกันตอนหน้าฮับ จะพยายามเอาให้ยาวๆ จะได้มั้ยนั่น......ก็ไม่รู้เหมือนกันฮับ แหะๆ แต่นี่ก็เหมือนจะยาวแล้วนะฮับเนี่ย :try2:
-
พี่โจจะมาทำไมเนี่ย วุ่นวายๆ
รออ่านนะคะ
-
เกลียดอิโจที่สุด
-
ตัวมารร้ายโผล่มาอีกแล้ว
-
ไอ้ทิวาปล่อยหมาออกมาเพ่นพ่านได้ไง
นึกว่ายังไม่หมดฤดู ออกมาจนได้ ของที่ไม่มีใครบอกว่าเอาเป็นของตัวเองแล้วมาอ้างว่าเป็นแฟนไม่อายปากบ้างเหรออีโจ
เขาไม่เอาเป็นแฟนเพราะนิสัยเชรี่ยแบบนี้ละมั้ง โคตรหน้าด้านว่ะ
-
:z6: :z6: :z6:
โจ
-
กี๊ซซซซซ // งับหัวพี่คนแต่ง แง่ง!!!
ใครก้ได้เอาไอโจไปต่อยที~
-
แค่นี้ยังทำน้องเสียใจไม่พอใช่มั๊ยโจ
จะมาสร้างปัญหาไรเพิ่มอีกเนี่ย
-
โห่!!!!!!!!
สั้นไปป่าว
รอตั้งนานอ่า :z3:
-
ไอ้พี่โจจะมาทำไมเนี่ยย?
-
ตอนแรกหมั่นไส้ แต่ตอนนี้เกลียดไอ้พี่โจเข้าไส้ :m31:
ขนาดเดย์ป่วยอยู่ในโรงพยาบาลยังตามมาราวีถึงที่อีก ใครก็ได้เอามันไปเก็บที :fire:
เดย์เอาแต่ห่วงคนอื่น ไม่ยอมห่วงตัวเองเลย :m15: จะนางเอกไปไหนลูก สงสารนะ
พี่วัชตอนนี้น่ารักมากอ่ะ :-[
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ค้างงมากกก มันจะมาทำไมกัน อารมณ์เสีย o22
-
เกลียดไอ้โจมาพูดให้เดย์เครียดแล้วเข้าโรงพยาบาล
ให้พี่ไนท์พาน้องเดย์กลับบ้านไปเถิด ขอร้อง
-
เนื่องจากหล่อนไม่ใช่ชะนี นะโจ
ขอเปลี่ยนจากตบเป็นกระโดดถีบขาคู่เหอะ ซุงแหลขนาดนั้นไม่ไหวจะทน :z6:
-
อีพี่โจยังมีหน้ามาเยี่ยมอีกเรอะ
-
ดราม่า ดราม่า และดราม่า ขึ้นทุกตอน
นังน้องโจ ชักจะ เรยา ขึ้นทุกที จะมารังควาญหนูเดย์อีกแล้วละ...
เข้าใจว่าพ่อแม่เลี้ยงเดย์มาอย่างดี เลยไม่อยากจะแก่งแย่ง ทะเลาะ ตบตีกับใคร แต่สู้คนบ้างก็ได้นะค่ะ...ลูก !!!
-
อิโจมาไมเนี่ย มาเพื่อทำให้น้องเดย์เจ็บยิ่งขึ้นเหรอ เท่าที่เป็นอยู่เนี่ยยังไม่พอเหรอ
แล้วน้องเดย์คนใสซื่อจะเอาต้วรอดเหรอ โจมันร้ายเล่ห์เหลี่ยมแพราวพราวซะขนาดนั้นน่ะ
คิดๆอีกที ก็ลองให้น้องรับมืออิโจอีกทีก็ดี เผื่อน้องจะได้เรียนรู้การตั้งรับและฝึกทักษะการต่อสู้
น้องจะได้แกร่งขึ้น
-
โจจะมาทำไมเนี่ย จะมาทำอะไรน้องเดย์อีก
สงสารน้องเค้าเถอะ
ปล.น้องเดย์หายป่วยไวๆ นะคับ
-
เค้าเกลียดโจ
เอาโจออกไปไกลๆ เลยนะ
เกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องเดย์สู้ๆ น๊าาาา เป็นกำลังใจให้ ^-^
-
สงสาร เดย์ จัง
-
โจจะมาทำอะไรเดย์นะ ไม่ยอมนะ :m31: :m31: :m31:
เมื่อไหร่จะออกไปจากชีวิตเดย์กับทิวาสักที :angry2: :angry2: :angry2:
-
นางเอกเกิ๊นนนน :เฮ้อ:
-
อย่านานเกินเค้ารอนะ
-
โจ มาให้น้องเสียใจอีกแล้ว
-
โจ มาอีกแล้ว
คราวนี้จะมาทำอะไรให้เดย์เสียใจอีกห๊ะ :fire:
เดย์ก็ก็คนดีเกินไป อยากให้เดย์สู้คนบ้าง ไม่ใช่ก้มหน้าก้มตาปล่อยให้เค้ารังแกเราอยู้อย่างนี้
ปล.ตอนหน้าอยากได้ยาวๆ :กอด1:
-
ไนท์ตามมาเจอพอดี หรือทิวาดี คนไหนก็ได้ ไม่งั้นน้องก็ต้องยืนด้วยตัวเอง
แต่ว่า เจ้ากระต่ายไม่ได้มาด้วยเหรอ
-
นังโจ ตบๆๆๆ :13223:
-
อีโจจจจจจจจจจจ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
น้องเดย์สู้ ๆ
-
รอลุ้นตอนต่อไป
-
แบบนี้เขาเรียก..กัดไม่ปล่อย.. โฮะๆๆๆ น้องเดย์ลุกขึ้นสู้เลยน้อง
-
เดย์ ต่อยมันเลย
ขอแม่ยกแถวนี้ สะใจสักครั้ง -*-
-
ค้างวุ๊ย!!!
รมณ์เสียยยยยยยยยยย :z3:
-
มารอน้องเดย์ อยากรู้ว่าโจมาทำไม
-
มารอเดย์ เรื่องนี้อ่านแล้วเจ็บปวดง่ะ
-
โจ...มาทำไมอีกเนี่ย
ทิวา..ไปไหนวะ
สงสารเดย์ และรอตอนต่อไป :z3:
-
เดย์น่างสงสารมากก
อิโจ จะมาทำไรอีกก ห๊า!!!!!!!!!!!!!
-
มาแล้วฮับตอนที่ 22 ร้อนๆ เลย เพิ่งเข็ญออกมาจากสมอง(ดูน่ากลัวจริงๆ)
ไม่รู้ว่าช้าไปหรือประการใด แต่อย่าโกรธกันน้า พยายามเต็มขั้นและ ฮาๆๆๆ(แก้ตัวน้ำขุ่นๆ)
ยังไงก็ขอให้อ่านให้สนุกนะฮับ! o13
ตอนที่ 22 บทสรุปหรือจุดจบ
“มาทำไมครับ?”ผมมองพี่โจที่เดินเข้ามา ดูเหมือนจะมาคนเดียวครับ
“มาดูว่าเป็นยังไง ไม่น่าเลยนะ......ป่วยแค่นี้ทำเอาคนทั้งบ้านเดือดร้อน ไม่รู้สึกผิดหรืออะไรบ้างรึไงครับเดย์ ถ้าเป็นพี่ป่านนี้คงไม่หน้าตาแช่มชื่นอยู่แบบนี้หรอก”
“ทำไมครับ...ทำไมพี่ถึงชอบพูดจาส่อเสียดคนอื่นเค้านักหนา ถ้าเป็นผมคงอายตัวเองแย่ครับที่ทำตัวน่าเกลียดแบบนี้”มือผมกำผ้าห่มแน่นด้วยความเจ็บใจครับ ในอกร้อนระอุด้วยความโกรธ ผมไม่เคยรู้สึกแย่กับใครแบบนี้มาก่อนเลยครับ
“ปากแบบนี้พี่ว่าน่าจะออกไปจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ......หรือจะทำสำออยให้พี่ทิวาเห็นใจ แต่ก็เก่งนี่! ได้ผลซะด้วย ที่ป่วยก็เพราะแบบนั้นใช่มั้ย เหอะ! ”พี่โจกอดอกมองผมด้วยสายตาไม่พอใจ ผมเลยมองหน้าพี่โจตอบและเห็นว่ามุมปากพี่โจเหมือนจะมีรอบแผลบางๆ ปรากฏอยู่ แต่ผมก็ไม่สนใจหรอกครับว่าจะไปเป็นตายร้ายดีที่ไหนมา ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ปรารถนาดีกับผม ผมจะไปใส่ใจทำไม
“ผมไม่ได้สำออยอะไรทั้งนั้นครับ......ถ้าพี่โจจะมาพูดจาหาดีไม่ได้ใส่ผมอย่างนี้ละก็.....ประตูอยู่ทางโน้นครับ”ผมพูดเสียงแข็งชี้นิ้วไปที่ประตูโดยไม่มองหน้าผู้มาเยือนที่ไม่ได้รับเชิญ
“อย่าทำเก่ง!”เสียงตะคอกด้วยความเดือดดานของพี่โจดังไปทั้งห้อง จนผมสะดุ้งแล้วหันไปมองด้วยสายตาตำหนิ พี่โจกำลังโกรธผมมากจนหน้าแดง แต่ผมไม่สนหรอกครับ....ในเมื่ออีกฝ่ายต่างหากที่ควรจะล่าถอยออกไป เจ็บกว่านี้ผมคงไม่มีทางเจ็บอีกแล้วล่ะครับ เพราะผมเจ็บจนชาไปซะแล้ว...
“เสียงดังเกินไปแล้วนะครับ”
“อยากรู้จริงๆ ว่ามึงมีดีอะไรพี่ทิวาถึงต้องโอ๋มึงนัก!”พี่โจเปลี่ยนสรรพนานที่เรียกผมจนผมตกใจครับ“คืนทั้งคืนถึงต้องมาเฝ้ามึงถึงเช้า!”
พี่ทิวาน่ะเหรอมาเฝ้าผม....ผมไม่รู้จริงๆ เพราะตั้งแต่เข้าโรงพยาบาลผมก็ไม่ได้เห็นพี่ทิวาอีกเลย
“หรือว่ามึงเป็นพวกอ้อนเก่งกันแน่ห๊ะ! ฮึ! ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมมึงถึงต้องมาแย่งพี่ทิวาไปจากกรูด้วย ตั้งแต่มึงเข้ามาพี่ทิวาไม่สนใจกรูถึงกรูจะพูดดีแค่ไหน พยายามตามใจพี่ทิวาสักเท่าไหร่ก็ตาม.....และกรูก็ให้พี่ทิวาได้ทุกอย่างในชีวิตกรูทั้งร่างกายและหัวใจ แต่ทำไมพี่ทิวาถึง.........เพราะมึงใช่มั้ย! ทั้งๆ ที่พี่ทิวาอยู่กับกรูแต่กลับคิดถึงแต่มึง! รู้มั้ย......ว่ากรูสุดจะทนมึงเต็มทีแล้ว! มึงเจ็บใจงั้นเหรอ...แต่กรูสิที่ต้องเจ็บกว่ามึง เพราะมึงเอาพี่ทิวาไปจากกรูทั้งตัวและหัวใจ!”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะครับ ผมไม่อยากฟังอีกแล้ว!”ผมตกใจมากครับกับสิ่งที่พี่โจพูดออกมา ผมสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าผมควรจะรู้สึกยังไงในตอนนี้ ปวดหัวครับ....ปวดจนแทบระเบิด
พี่ทิวา....ฮึก....ทำไมไม่บอกผมสักคำว่าพี่กำลังทำอะไร คิดอะไร รู้รึเปล่าครับว่าพี่ทำให้ผมเจ็บเพราะพี่ไม่รู้กี่ครั้ง
“ความผิดนี้มันเป็นของมึงได้ยินรึเปล่าห๊ะ!”
“ออกไปให้พ้น! ผมไม่อยากเห็นหน้าพี่อีก!”ผมไม่เคยตะหวาดใครเสียงดังแต่ครั้งนี้ผมอยากจะส่งเสียงดังให้คนตรงหน้าหยุดเสียที เพราะผมก็หมดความอดทนแล้วเหมือนกันครับ
“คิดจะไล่กรูงั้นเหรอ จะบอกอะไรให้รู้ไว้ว่าสุดท้ายมึงก็จะเป็นเหมือนกรู พี่ทิวาเบื่อมึงเมื่อไหร่มึงถูกเขี่ยทิ้งแน่!”
ผมเอื้อมมือไปกดปุ่มฉุกเฉินด้วยมือที่สั่นระริก ผมไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้นตอนนี้ผมแค่อยากอยู่อย่างสงบๆ โดยที่ไม่มีใครเอาเรื่องร้ายๆ มายัดใส่สมองผมทั้งนั้น
“เชิญออกไปได้แล้วครับไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือนก็แล้วกัน!”
กริก! ปึง!
“พี่ทิวา!”จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดพรวดเข้ามา ผมมองร่างที่หายใจหอบด้วยแววตาตกใจ พี่โจส่งเสียงเรียกพร้อมมองพี่ทิวาที่เพิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าแค้นเคือง
“มาที่นี่ทำไม!”
“เหอะ! ผมก็มาสมเพชไอ้เด็กที่มันดีนักดีหนาสำหรับพี่ไง!”พี่โจตะคอกใส่หน้าพี่ทิวาพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลจนผมตกใจ
ระหว่างพี่ทิวากับพี่โจมีเรื่องอะไรกันผมไม่รู้หรอกครับ.... และผมก็ไม่อยากจะรู้ด้วย
“หยุดพูดซักทีถ้ามึงไม่หยุดกรูเอาเรื่องมึงแน่ไอ้โจ!”พี่ทิวาถลาเข้าไปล๊อคคอพี่โจก่อนจะดันจนพี่โจตัวชิดกำแพง ผมมองดูเหตุการณ์อย่างตกตะลึงครับ ผมตัวสั่นไปหมดจนแทบจะทำอะไรไม่ถูกพี่ทิวาดูน่ากลัวจนผมผวา
“พี่หักหลังผม!”
“ใครกันแน่ที่ทำแบบนั้น!”พี่ทิวากำหมัดขึ้นสูงเหมือนจะต่อยพี่โจ
“อย่ามีเรื่องกันนะครับ! พี่ทิวา!”ผมลงจากเตียงด้วยขาที่อ่อนแรงอีกมือหนึ่งก็เพาะขอบเตียงพยุงตัวเองเอาไว้
“พี่ไม่เคยรักผมอย่างที่ผมรักพี่ พี่ไม่เคยให้ความรักกับผม แต่ไอ้เด็กนั่นทำไมพี่ถึง.....”
“อย่าพร่ามกรูไม่อยากฟัง! มึงอยากได้ตัวกรูกรูก็ให้มึงแล้วไงไม่พอใจอะไรอีก!!!! แต่หัวใจกรูมึงอย่าหวังจะได้! และที่มึงมาหากรูทั้งๆ ที่มึงไสหัวไปจากกรูแล้วแบบนี้....อย่าคิดว่ากรูไม่รู้ว่ามึงต้องการอะไร! เงินใช่มั้ยที่อยากได้ห๊ะ!”
“พี่พูดกับผมแบบนี้ได้ยังไง!”
“ก็เพราะไอ้หลักฐานทุเรศๆ แบบนี้ไงล่ะ!”
พรึ๊บ!
พี่ทิวาหยิบซองกระดาษขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเองก่อนจะฉีกซองแล้วโยนมันใส่หน้าพี่โจอย่างจัง ผมถึงกับตกใจเพราะพี่ทิวาไม่เคยแสดงท่าที่น่ากลัวแบบนั้นมาก่อนครับ ผมได้แต่เฝ้ามองเหตุการณ์ที่มันยากเกินจะเข้าใจ
รูปถ่ายนับสิบไปกระจัดกระจายไปทั่วห้อง ผมมองรูปที่หล่นลงบนพื้นอย่างตกใจเมื่อในภาพมีรูปพี่โจกับผู้ชายอีกคนเต็มไปหมด ผมมองรูปที่อยู่บนพื้นแล้วหันไปมองพี่โจที่กัดฟันกรอดจนน่ากลัวกำลังโกรธจนตัวสั่น
“อย่าคิดว่ากรูโง่! และนี่สำหรับที่มึงทำกับคนที่กรูรัก!”
ผั๊วะ!
หมัดเพียวๆ ของพี่ทิวาที่ลอยแหวกอากาศลงกระแทกเข้ากับหน้าพี่โจอย่างจังจนพี่โจหน้าหันไปอีกด้านอย่างแรง เลือดตรงมุมปากซึมออกมาจนผมตกใจ
“พะพอเถอะครับอย่ามีเรื่องกันเลย!”
“กรูแถมให้อีกหมัด เพราะมึงเสือกคิดว่ากรูโง่!!!!!”
ผั๊วะ!
ดวงตาของผมสั่นเคลือมองพี่ทิวาที่ปล่อยหมัดจนเลือดพี่โจติดคามืออย่างหวาดกลัว และไม่ใช่แค่สองหมัด หมัดที่สามซ้ำลงไปตรงแผลเก่าจนผมต้องรีบเข้าไปห้ามเมื่อเห็นว่าพี่ทิวาเริ่มจะไม่มีสติระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง เพราะเสียงผมที่ร้องห้ามเท่าไหร่พี่ทิวาก็ไม่หยุดสักทีครับ ส่วนพี่โจก็ส่งเสียงแทบไม่ออกใบหน้าฟกช้ำและมีเลือดออก
“พะพอได้แล้วครับ ผมขอร้อง.....!”
“อะเอาสิ! ต่อยผมอีก....เอาให้ผมตายคามือพี่....ไปเลย ฮึ!”สายตาพี่โจจ้องมองผมแล้วยิ้มแสยะออกมามาจนน่ากลัว ผมหลบสายตานั้นด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น
......บทลงโทษของคนที่ทรยศหักหลังงั้นเหรอ ผมจะโดนแบบนี้ด้วยรึเปล่า
“ยังจะปากดีอีกรึไง!!!!”
“......ผม.....ผมกลัว”ผมคว้าแขนพี่ทิวาที่ตัวร้อนผ่าวด้วยความโมโหโทสะ พี่ทิวาหยุดทำร้ายพี่โจที่กองอยู่กับพื้นคาเท้าแล้วหันมามองผมที่ก้มหน้างุดไม่กล้าเผชิญหน้า ตัวผมมันเกร็งไปหมดครับขนาดมือที่จับแขนพี่ทิวาก็ยังสั่นไปด้วย
พี่ทิวาสำหรับผมตอนนี้....ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าครับ
หมับ!
“กรูขอโทษ.....”
ตัวของผมถูกโอบกอดจนแน่น ความรู้สึกที่หนักอึ้งและอุณภูมิที่ร้อนผ่าวของคนตรงหน้าทำให้ผมหายใจแทบไม่ออก อาการกลัวและตกใจเหมือนจะถูกโยนทิ้งไปในพริบตา.... ไม่รู้ทำไมผมถึงได้คิดถึงอ้อมกอดนี้เอามากๆ เลยครับ ผมโกรธคนตรงหน้าไม่ลงจริงๆ ด้วย
กริก!
“กะเกิดอะไรขึ้นคะ!”พยาบาลหนึ่งคนโผล่เข้ามาในห้องพร้อมกับมาเห็นห้องที่เละไม่เป็นท่า และที่ตามหลังมาด้วยสีหน้าตาตื่นคือพี่ไนท์ครับ
“เกิดอะไรขึ้นวะ! เดย์เป็นอะไรรึเปล่า....เฮ้ย! ไอ้หมอนี่มันเป็นใครวะ!”
“คุณพยาบาล ช่วยเอาไอ้หมอนี่ออกไปจากที่นี่หน่อยครับ มันไม่ใช่ญาตเรา!”
พี่ทิวาบอกพยาบาลก่อนที่พยาบาลจะไปเอาบุรุษพยาบาลมาเข็ญพี่โจออกไปจากห้อง ก่อนที่พี่ทิวาจะพูดทิ้งท้ายไว้
“ถ้ามึงคิดจะมาแตะต้องเดย์แม้แต่นิดเดียว.....จะว่ากรูใจร้ายไม่ได้!”
พี่ไนท์มองดูเหตุการณ์อย่างมึนๆ แต่ก็คงพอรู้ครับว่าใครเป็นคนลงมือให้ห้องเละได้แบบนี้ พี่ไนท์กอดผมไว้ในอกแน่นมองพี่ทิวาที่ก้มลงเก็บรูปพวกนั้นก่อนจะขย้ำแล้วเขวี้ยงทิ้งใส่ถังขยะโดยไม่พูดไม่จา พี่ไนท์มองมือผมที่มีร่องรอยการปลดเข็มน้ำเกลือออกอย่างพละการด้วยสีหน้าตกใจก่อนจะโทรเรียกพยาบาลมาต่อสายน้ำเกลือให้ผมใหม่ ผมเลยบอกให้พยาบาลช่วยทำแผลที่มือของพี่ทิวาให้ด้วย เพราะมันมีรอยช้ำจากแรงต่อยเมื่อครู่เยอะพอดูครับ มือพี่ทิวาเป็นขนาดนี้คนโดนจะขนาดไหน....
“นอนพักซะแล้วนี่ พี่แวะเอามาให้.....”พี่ไนท์ที่กำลังพยายามให้ผมนอนพักผ่อนโดยเอากระเป๋าเป้ใบที่ผมคุ้นเคยโยนให้ผม ผมเปิดมันดูข้างในก็พบว่าเป็นน้องต่ายครับ
ไม่มีใครรู้ใจผมเท่าพี่ไนท์แล้วล่ะครับ.... ผมกอดน้องต่ายแน่นแต่สายตาก็แอบเหลือยมองพี่ทิวาที่นั่งนิ่งเงียบตรงโซฟาข้างๆ ไม่พูดไม่จา สีหน้าพี่ทิวาดูไม่สดชื่นเอาซะเลยครับ ดวงตาก็เศร้าเหมือนจะร้องไห้ แต่พี่ทิวาไม่ใช่ผมสักหน่อยที่จะร้องไห้ ผมมองพี่ทิวาจากตรงนี้แล้วทำให้ผมรู้สึกสงสัยอะไรหลายๆ อย่าง ความไม่แน่ใจในตัวเองก็ก่อเกิดขึ้นจากเล็กน้อยๆ มันก็เริ่มพอกพูนขึ้น สิ่งที่พี่โจพูดมันยังดังอยู่ในโซนประสาทอยู่เลยครับ ว่าอีกไม่นานผมอาจจะถูกเบื่อเอาก็ได้....แต่พอคิดอย่างนั้นแล้วหัวใจผมมันก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาครับ ไม่อยากจะยอมรับในเหตุผลนั้น.....แต่ผมก็ไม่ได้อยากกลายเป็นพวกไร้ซึ่งเหตุผลหรอกครับ แต่ถ้ายอมรับแล้ว.....ผมกลัวว่าความรู้สึกเหล่านั้นจะทำให้ผมบ้าเข้าสักวัน
นี่ล่ะมั้งครับ....ที่เค้าว่าคนโง่เหมือนแมงเม่าบินเข้ากองไฟ ที่รู้ทั้งรู้ว่าอันตรายแต่ยังจะรั้น
กึก กึก กึก!
หมับ!
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่.....”ขณะที่ผมเหม่อมองพี่ทิวาอยู่อย่างเหม่อลอย ภาพตรงหน้าก็ถูกบดบังด้วยร่างของพี่ไนท์ที่เข้าไปกระชากคอเสื้อให้พี่ทิวาให้ยืนขึ้น แต่น้ำเสียงของพี่ไนท์มันนิ่งเย็นจนผมตกใจครับ พี่ไนท์ไม่เคยเป็นแบบนี้!
ผมผุดลุกขึ้นอย่างตกใจครับ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ตอบกรูมา.....สาเหตุที่นองกรูต้องป่วยเพราะมึงใช่มั้ย!”พี่ทิวาเงยหน้าขึ้นมามองพี่ไนท์ด้วยแววตาเศร้า พี่ไนท์กำคอเสื้อพี่ทิวาเน้นจนเอ็นข้อมือปูด
“ใช่! เป็นเพราะกรูเอ.....ผั๊วะ!”
“พี่!!!!”ผมร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ พี่ไนท์ก็ซัดหมักเข้าหน้าพี่ทิวาจนเซล้ม ก่อนที่พี่ไนท์จะไปจับพี่ทิวากระชากให้ยืนขึ้นมาอีกครั้ง
“กรูคิดผิด พ่อกับแม่กรูก็คิดผิดที่หลงไว้ใจให้เดย์ไปอยู่ที่บ้านมึง มึงมันเลวจริงๆ ไอ้ชั่วเอ้ย! ผั๊วะ!”
“พี่ไนท์! หยุดนะครับอย่าทำพี่ทิวานะ!”ผมร้องห้ามสุดเสียง เมื่อมองพี่ทิวาที่ถูกพี่ไนท์ต่อยโดยไม่คิดจะตอบโต้เลยแม้แต่น้อย แบบนี้มันไม่ใช่พี่ทิวา ไม่ใช่!
“ทั้งๆ ที่มึงเคยรับปากกับกรูว่าจะดูแลน้องกรู แต่ดูมึงทำ! แบบนี้มันลูกผู้ชายเหรอวะ! ห๊ะ!”
“เออ! กรูมันเลว! มึงพอใจรึยัง!”
“ยังโว้ย! ผั๊วะ!”
ร่างของพี่ทิวากระเด็นจนไปกระแทกเข้ากับโต๊ะตั้งของฝากใกล้ๆ จนมันล้มระแนระนาด ผมได้แต่ตกใจกับเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นเร็วมาก จนตัวผมได้แต่ช๊อคมองดูแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะผมงั้นเหรอ...ที่พี่ไนท์ต้องรู้สึกเจ็บแค้น พี่ทิวาต้องมาเจ็บตัวเพราะผมน่ะเหรอ
“พะพี่...ฮือๆ ผมขอร้องให้หยุดเถอะครับ พี่อยากให้ผมรู้สึกผิดไปมากกว่านี้อีกรึไง!”ผมตะโกนจนสุดเสียงด้วยความรู้สึกทนไม่ไหว พี่ไนท์หยุดชะงักกึกหันมามองผมด้วยสีหน้าปวดใจนั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดเข้าไปอีก
“.........กรูรักน้องมึง!”พี่ไนท์หันขวับไปมองหน้าพี่ทิวาที่ยืนปาดเลือดตรงมุมปากเหมือนสิ่งที่ได้ยินเป็นเรื่องผิดมหันต์ ส่วนผมก็มองพี่ทิวาที่จ้องมองผมด้วยแววตาจริงจังเหมือนครั้งที่บอกว่าชอบผม
สิ่งที่พี่ทิวาพูด มันคือเรื่องล้อกันเล่นหรือเรื่องจริงครับ! ในสถานการณ์แบบนี้ทำไมถึงกล้าพูดออกมาแบบนั้น!
“มึง....มึงพูดว่าไงนะ!”
“กรู-รัก-น้อง-มึง!”เสียงเน้นย้ำที่ชัดเจนของพี่ทิวาถึงกับทำให้พี่ไนท์โกรธจนตัวสั่น
“พี่ทิวา.....”ผมได้แต่เอ่ยเรียกชื่อพี่ทิวาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเองครับ
แค่ประโยคพูดลอยๆ ทำไมมันถึงทำให้ผมดีใจขนาดนี้ครับ ดีใจมากจนอยากจะร้องไห้....ฮึกๆ
“มึงคิดชั่วๆ แบบนี้กับน้องกรูงั้นเหรอไอ้เวร! พลั๊ก! ตึ้ง!”
“อั๊ก!”
พี่ไนท์ถีบเข้ากลางลำตัวพี่ทิวาเต็มๆ จนพี่ทิวากระเด็นไปกระแทกผนังห้อง ผมถึงกับรีบเข้าไปกอดพี่ไนท์ไม่อยากให้พี่ไนท์ทำอะไรพี่ทิวาอีก แค่นั้นมันก็มากพอแล้วครับ และผมก็ไม่อยากให้ใครมาเจ็บตัวแบบนี้อีก
“ฮือๆ พอเถอะครับพี่ พี่ทำแบบนั้นทำไมครับ พี่รู้ว่าผมไม่ได้ต้องการแบบนั้นแต่ทำไมยังทำ.....”ผมซบหน้าลงกับแผ่นหลังที่ร้อนระอุของพี่ไนท์เอาไว้แล้วปล่อยโฮอย่างเจ็บปวด น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลออกมาสร้างความเจ็บปวดให้ผมครั้งแล้วครั้งเล่า...แต่ทำไมผมถึงหยุดมันไมได้สักที
“ก็เพราะมันยังไงล่ะถึงทำให้เดย์เป็นแบบนี้! พี่จะฆ่ามัน! มันยังบอกว่ารักเดย์อีก มันรู้รึเปล่าว่ามันกำลังพูดบ้าบออะไร!”
“ฮึก!....ถึงมึงจะฆ่ากรูให้ตายคามือ กรูก็ไม่มีทางเปลี่ยนคำพูดเด็ดขาด!”
“ไอ้ทิวา!!!!!”
“พี่ครับ! อย่าให้ผมต้องเจ็บปวดมากกว่านี้อีกเลย....นะครับพี่”ในที่สุดพี่ไนท์ก็ยอมฟังผมแต่โดยดี ร่างกายที่เกร็งสั่นเริ่มผ่อนคลายลงบ้างแล้วครับ ผมไม่อยากให้พี่ไนท์เป็นแบบนี้เลย “พี่ทิวา....ได้โปรดช่วยกลับไปก่อนจะได้รึเปล่าครับ....ถือว่าผมขอร้อง”
“ไม่!”เสียงแข็งกร้าวตอบผม
“มึงไม่ไปกรูไปเอง! ปล่อยเดย์!”น้ำเสียงที่เย็นชาดังออกมาจากปากพี่ไนท์
“พะพี่ครับ!”ตัวขอผมถูกสะบัดออกอย่างไม่สนใจก่อนที่พี่ไนท์จะหุนหันพลันแล่นเปิดประตูออกไปปึงปัง ผมมองตามร่างที่เดินหายไปก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง
พี่ไนท์กำลังโกรธผมอยู่แน่ๆ เลย.....
“ฮือๆ ๆ”ผมพยายามเอามือปิดปากเพื่อปิดเสียงสะอื้นที่จะดังออกมาจากปากผม น้ำตาที่เหือดหายกลับมาอีกครั้งค่อยๆ ไหลอาบแก้มผ่านหลังมือไปหยดลงบนพื้น ผมปิดตาก้มหน้าร้องไห้แม้จะรู้ว่าพี่ทิวายังอยู่ภายในห้องนี้ก็ตาม เพราะผมไม่สามารถอดทนกับความรู้สึกเจ็บปวด เศร้าเสียใจได้อีก
“ขอโทษ.......”น้ำเสียงที่เหมือนจะสั่นเคลือกระซิบแผ่วเบาจนเสมือนเป็นอากาศ แต่ผมก็รับรู้ประโยคนั้นได้อยางชัดเจนครับ
ร่างกายที่โชกไปด้วยเหงื่อและกลิ่นคาวเลือดเข้าโอบกอดผมด้วยความอ่อนโยน ผมไม่ได้ปฏิเสธอ้อมกอดตรงหน้าหรือแสดงท่าทีไม่ต้องการแม้แต่น้อย....ลึกๆ แล้วผมอาจจะโหยหามันเสียด้วยซ้ำ
ตอนนี้......ห้องทั้งห้องกำลังเงียบสนิทเราสองคนไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น ต่างก็ปล่อยให้ความเงียบค่อยๆ ชะโลมความเจ็บปวดและความเศร้าเสียใจอย่างช้าๆ และผมก็หวัง อยากที่จะให้ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิม.... แต่ตรงจุดๆ นั้นผมก็ไม่อาจสัญญาว่ามันจะเป็นเช่นนั้นหรือไม่ เมื่อแก้วที่เคยร้าว.....คงไม่มีทางกลับมาประสานได้เหมือนเดิมทุกประการข้อนั้นผมรู้ดี
และระหว่างผมกับพี่ทิวา.......มันกำลังมีช่องว่างระหว่างกันที่ไม่สามารถมองเห็นได้.......จากเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาและคำพูดของใครบางคนทำให้ผมเรียนรู้ผ่านประสบการณ์ที่เจ็บปวด ผมคงไม่อาจลืมมันลงได้แน่ๆ ครับ แม้มันจะเป็นความทรงจำที่ไม่น่าจดจำเอาเสียเลย และผมก็ไม่แน่ใจว่าต่อแต่นี้จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปอีกรึเปล่า.....
ตอนนี้เชื่อหรือไม่ฮับว่าข้าพเจ้านั่งเค้นเอาประโยคหรูๆ และดูมีคุณค่ามาแทรกใส่ แต่เหมือนจะล้มเหลวหรือเปล่า ฮาๆๆ :laugh:
เลยแบบว่า....เอาเถอะตูทำได้เท่านี้ ทำดีแล้วตัวเจ้าเอ๋ย(ปลอบตัวเอง) :o11:
อ่านเองก็แทบจะไม่รู้เลยว่ามันมีคุณค่าทางโภชนาการตรงไหน 55555++
แต่ก็ภูมิใจลึกๆ ตรงก้นบึ้งของหัวใจห้องล่างซ้ายที่แม้จะทำหน้าที่สูบฉีดเลือดไปหล่อเลี้ยงร่างกายผ่านลิ้นหัวใจเอออร์ติกและหลอดเลือดแดงเอออร์ต้าก็ตาม....ก็ยังมีที่ว่างให้ได้ภูมิใจอยู่จึ้งนึง (พูดเพ้อเจ้ออะไรเนี่ย)
เข้าเรื่องๆ ต่อ......แหะๆ :try2:ยังไงก็ขอบคุณทุกรีไว้ล่วงหน้าที่เข้ามาติดตามกันอย่างคับคั่ง(ตรงไหน) ฮาๆๆๆ
แล้วอย่าลืมมาติดตามตอนต่อไปนะฮับ
ปล.ด้วยรักและใส่ใจฮับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มาซะที รอตั้งนาน แหะๆ ^-^
สะใจนังโจจริงๆ
พี่ทิวาเยี่ยมมาก
เป็นกำลังใจให้นะคะ
^-^
-
นั่นนะสินึกว่าคืนนี้จะไม่มาซะอีก :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอเรื่อยๆนะหนูมากิ :L2: :L1: :L1:
-
:o12: :o12:เศร้า
:m20: :m20:
-
ซึ้งครับ สุดยอดจิงๆ ๆ ๆ เหนือคำบรรยาย
-
:เฮ้อ:
แต่อย่างน้อยเดย์ก็รู้ว่าพี่ทิวารักเดย์ล่ะ
:กอด1:
ป.ล. เค้าบอกว่า ถ้าอยากจะเขียนให้เก่ง ก็ต้องเขียนเยอะๆ ไรเตอร์ไม่ต้องกังวลนะครับ
อยากจะเขียนอะไรจะใส่อะไรก็ใส่มาเถอะครับ เอามาเยอะๆ ยิ่งดี อย่างน้อยๆ มันก็จะเป็นการพัฒนาฝีมือตัวเองไปด้วย
ยังไงก็รออ่านเสมอครับ
o13
-
เดย์นี่ นางเอกมากขึ้นทุกวัน
-
อย่าซดมาม่านานนะฮับ
T H A N K Y O U !!
-
โอ้ยยย เครียด แต่ก็พอจะเข้าใจไนท์
ก็เพราะว่ารักน้องน้องมาก เป็นใครมาเจอแบบนี้ก็ยอมไม่ได้ทั้งนั้น
รอตอนต่อไปฮ๊วฟฟฟ อยากอ่านไนท์กรด้วย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8: :o8:
-
สงสารน้องเดย์ร้องไห้อีกแล้ว
-
ตอนนี้ อารมณ์ล้วน ๆ
โอ๊ยน้องเดย์ ร้องไห้อีกแล้วง่ะ :m15:
-
ศึกหน้านายครั้งนี้มันตื่นเต้นดีจัง
โหย..แต่ละคนโมโหร้ายกันถ้วนหน้า สงสารน้องเดย์จัง
อยู่ท่ามกลางคนโมโหร้าย แล้วก็อยู่ตรงกลางระหว่างพี่ชายกับคนที่ตัวเองมีใจให้
จะเป็นอย่างไรต่อไปเนี่ยะ รอนะคะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ทำไมมันเศร้าชึ้นทุกที :m15: :m15:
-
อยากรู้เรื่องโจกับทิวาให้กระจ่าง -__-^
มันต้องมีอะไรแน่ๆ (ตงิดๆ) เอ๊ะ ! หรือไม่มี 555
ชอบพี่ไนท์ T T
ถ้าไม่เป็นพี่แท้ๆน้องเดย์นะ หึหึหึ ( ไอ้นี่เวิ่นเว้อไปไกล -..- :-[ )
อ๊ายยย ตอนนี้สงสารน้องเดย์
แต่ไรเตอร์ไม่ว่าใช่มั๊ย ถ้ารีดเดอร์คนนี้ขอคลั่งพี่ไนท์ก่อน :o8: :o8:
5555
รอค่ะรอ :กอด1:
-
เดย์เอ้ย
ชีวิตมันรันทดมากมาย
-
ถึงจะเจอเรื่องร้ายมา
แต่ก็ยังได้ยินคำรักจากคนที่อยากได้ยินไม่ใช่หรอมันก็ไม่ร้ายเสมอไปนะ
และอนาคตคือสิ่งที่ยังมาไม่ถึง อย่าพึ่งกังวลไปเลย
-
พี่ไนท์โกรธซะงั้น คืนดีกันไวๆนะ :m5:
รออ่านค่ะ :L2: :L2:
-
นังโจไปแล้ววววววว
แต่กลับ ดราม่าซะงั้น -..-
-
ผ้าเช็ดหน้าแฉะเลย
:sad11: :sad11:
-
พี่ทิวา~ พี่ไนท์~ :-[
เรื่องไอ้พี่โจเคลียร์ซะทีนะ
พี่ไนท์เป็นพี่ชายที่ดีมากๆอ่ะ แต่พี่ไนท์เหมือนจะเข้าใจอะไรผิดอยู่นิดหน่อยนะ :try2:
เดย์น่าจะบอกพี่ไนท์ไปเลยว่า "ผมก็รักพี่ทิวา" :laugh: พี่ทิวาจะได้ไม่โดนทำร้าย
ปล. เหมือนเดย์อยู่ในวงเสือสิงกระทิงแรดจริงๆ :try2: แต่ละคนร้ายใช่ย่อย
-
พี่ทิวา เอาจริงไหมอ่ะ ?
-
สงสารน้องเดย์ แต่โจเจอทิวอัดนี่สะใจมาก
-
o18 Drama สุดๆ อ่ะตอนนี้ o18
เปงกะลังใจให้ต่อไป สู้ๆ นะคับ พี่ทิวากะน้องเดย์
-
ตอนนี้ มันช่าง...ดราม่าสะเทือนอารมณ์ !!!
มองกันจริง ๆ อารมณ์ที่รุนแรงของทิวา ไม่เหมาะกับนิสัยรักสงบของเดย์เลย
เดย์ก็นะ ทั้ง ๆ ที่ทิวาเดี๋ยวดี เดี๋ยวร้ายใส่ ( ซึ่งมักจะร้ายมากกว่าดี ) ยังไปเผลอใจหวั่นไหวเข้าให้อีก
แม้จะเคยเจ็บตัว ปวดใจ ร้าวร้านความรู้สึก และ เสียน้ำตา สักแค่ไหน ( เดย์เข้าขั้น "นายเอกเจ้าน้ำตา" เลยนะ )
แต่เดย์ก็เปิดใจรับความรักของทิวาเข้ามาแล้ว ...
เฮ้อ...ความรักเป็นเรื่องซับซ้อน :undecided:
-
ดราม่ามากมาย (-0-
-
ตอนที่ 23 ฟ้าหลังฝน
“เก็บของเรียบร้อยแล้ว ไม่ลืมอะไรใช่มั้ย”
“ไม่ลืมครับ....”วันนี้ผมได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ พี่ไนท์มาแต่เช้าเพื่อมารับผมดูท่าทางพี่ไนท์ยังอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ เพราะไม่ยิ้มกับผมเลยครับ ส่วนพี่ทิวาผมบอกให้ออกไปอยู่ข้างนอกห้องเพราะทั้งคืนพี่ทิวาไม่ยอมกลับครับ บอกจะอยู่เฝ้าผม พอตอนเช้าพี่ไนท์มาผมเลยขอร้องให้อยู่ห่างๆ กันไว้ก่อนผมไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์เหมือนเมื่อวานอีก
“งั้นก็ดี”
“พี่โกรธผมเหรอครับ....”ผมไปยืนข้างหน้าพี่ไนท์ที่หมุนซ้ายขวาสำรวจสิ่งของตกค้าง
“หลบไปก่อนพี่จะดูของเผื่อลืม”
“แต่ผมอยากรู้ว่าพี่โกรธผมรึเปล่า.....โกรธใช่มั้ยล่ะครับ”ผมจ้องมองเข้าไปในแววตาที่บ่งบอกได้เลยครับว่าคนตรงหน้ากำลังงอนผมยกใหญ่ หน้าหล่อเหลากำลังขมวดคิ้วหลบตาผมร่ำไปแบบนั้นจะไม่ให้ผมรู้ได้ไงล่ะครับ
“พี่ไม่ได้โกรธ!”
“พี่โกรธผมอยู่ ผมรู้ว่าพี่โกรธ....เพราะพี่กำลังทำท่าทีเย็นชาใส่ผม”
“ไม่ได้โกรธ....รีบเก็บของไปๆ กันได้แล้ว”
“อย่าโกรธผมเลยนะครับพี่ไนท์”ผมพยายามส่งสายตาอ้อนวอนครับ อยากให้ได้ผลจริงๆ หรือผมไม่แบ๊วไม่น่าสงสารพอครับ
“หรือจะอยู่ต่ออีกรึไง....”
“นั่นไงพี่โกรธผมจริงๆ ด้วย.....พี่ไม่รักผมแล้วใช่มั้ยล่ะครับ”ผมแสร้งก้มหน้าเศร้า และแอบดูท่าทีพี่ไนท์ที่ตอนนี้ชะงักกึกทุกพฤติกรรมเลยครับ
“ให้ตายเถอะ.....มึงไปเอานิสัยตื้อและขี้อ้อนแบบนี้มากจากไหนวะ....เห้อออออ...”พี่ไนท์หันมาจับไหล่ผมสองข้างก่อนจะก้มหน้าพูดแล้วถอนหายใจยาว อย่างอ่อนใจ ผมอมยิ้มเงยหน้าขึ้นมาพอใจกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น
“ก็จากพี่ไง....พี่ชอบทำแบบนี้กับสาวๆ ไม่ใช่เหรอครับ”
“เจ้าเด็กแก่แดด.....”
“หรือไม่จริงล่ะครับ ^^”
“เอาเถอะๆ กรูขี้เกียจงอนมึงเหมือนกัน แต่คราวหลังถ้ามึงทำให้กรูงอนอีกล่ะก็....กรูจะไม่รับง้อแล้วนะเว้ย”
“ครับพี่! ^^”
“เออ! -_- ”
กริก!
“ยุฮูวววววว! พวกพี่มารับเดย์กลับบะ.....”ประตูเปิดออกพร้อมเสียงสดใสแต่เสียงนั่นกลับหยุดชะงักลงทันทีที่พี่ไนท์หันขวับไปมองผู้มาเยือน
ตุ๊บ!
ตุ๊บ!
พี่ดินชนพี่กรณ์ที่เดินหยุดกระทันหันส่วนพี่วัชก็ชนพี่ดินอีกทีเหมือนกันครับ
“แม่ง! หยุดทำไมไม่บอกกรูบ้างวะ”พี่ดินโวย
“มีอะไรรึเปล่า”พี่วัชถาม ก่อนจะหันไปมองพี่กรณ์ที่ยืนขนชี้ทำท่าเหมือนแมวขู่ฟ่อๆ พอเห็นหมา
“มากันได้ยังไงครับเนี่ย?”
“ไอ้ทิวามันโทรมาบอกว่าเดย์ออกจากโรงพยาบาลเช้านี้ พวกพี่เลยมารับ....แต่ทำไมไอ้ทิวาถึงวนเวียนอยู่หน้าห้องไม่เข้ามาล่ะ”พี่วัชถามผมอย่างสงสัย
“กรูไม่ให้มันเข้ามาเองแหละ! เพื่อนมึงคิดไม่ซื่อกับน้องกรู!”
“พี่ครับ!”ผมกระตุกแขนพี่ไนท์ให้หยุดพูดครับ“เอ่อ....ขอบคุณมากครับที่อุตส่าห์มารับ แต่ผมคงจะกลับกับพี่ไนท์นะครับ”
“มีพี่ชายที่แย่ก็แบบนี้ล่ะนะ เลยดูแลน้องไม่ได้น้องก็ป่วยเพราะพี่มันนั่นแหละ.....”
“มึงพูดให้ดีนะไอ้เตี้ย!”
“มึงก็พูดใหม่ดิ๊ไอ้ปากมอม!”
“อย่าเพิ่งทะเลาะเลยนะครับผมขอร้อง....ที่นี่โรงพยาบาลนะครับ”ทั้งสองคนหยุดครับแล้วเชิดหน้าใส่กัน
“แล้วนี่จะกลับบ้าน.....”
“ผมตั้งใจไว้แล้วว่าผมจะกลับบ้านตัวเองแล้วครับ....เพราะพี่ไนท์จะมาอยู่ด้วย”ผมกอดเป้ที่มีน้องต่ายแน่นแล้วบอกพี่วัช แล้วเรื่องนี้ผมก็ไม่ได้บอกพี่ทิวาด้วย
ปึ้ง!
“ไม่ได้! กรูไม่ให้กลับ”
“ไอ้ทิวา!”พี่ดินกระโดดหลบประตูที่จะกระแทกใส่แทบไม่ทันเมื่อพี่ทิวาเหมือนจะได้ยินเรื่องที่ผมบอกเลยเข้ามา
“มึงเข้ามาทำเชี่ยไร! ไปไกลๆ น้องกรูเลยหรืออยากโดนกรูอัดอีกรอบ!”
“ยังไงกรูก็ไม้ให้เดย์กลับบ้าน!”
“เฮ่! ไอ้ทิวาใจเย็นๆ ดูสภาพมึงตอนนี้ซะ ก่อนดีกว่าก่อนที่จะปากดีไม่บันยะบันยัง”พี่ดินเข้าไปตบบ่าพี่ทิวาเป็นการเตือนสติ ผมว่าเรื่องทุกอย่างพี่ทิวาคงบอกพวกพี่ๆ หมดแล้วล่ะครับทุกคนดูเหมือนจะเข้าใจเรื่องราวก่อนหน้านี้
“เดย์จะกลับบ้านมึงก็มีเหตุผลหน่อย...นั่นบ้านน้องเค้า น้องเค้าจะกลับมึงไม่มีสิทธิ์ห้าม ข้อนี้ให้เข้าใจด้วย”พี่วัชพูดอีกที
.....ผมมองพี่ทิวาแต่ก็ไม่กล้าสบตาตรงๆ ครับ เพราะแววตาของพี่ทิวาอาจทำให้ผมลังเลที่จะทำในสิ่งที่ควรอีก
“มันเป็นความต้องการของผมครับพี่ทิวา....เพราะที่นั่นคือบ้านของผมที่ๆ ผมอยู่มาตั้งแต่แรกแล้ว”
“มึงจะกลับไปจริงๆ เหรอ แล้วกรูล่ะ”พี่ทิวาพูดเสียงเศร้าคิ้วหนาขมวดไร้แววตาของความรู้สึก ผมมองดูร่างกายแข็งแรงที่บัดนี้ดูอ่อนล้า ใบหน้าที่ขาวใสถูกแทนด้วยรอยแดงและบาดแผลฟกช้ำ ปลายจมูกที่เชิดรั้นเป็นสันถูกแปะพาสเตอร์เอาไว้ โหนกแก้มใต้ตาดูช้ำเขียวเสียจนผมใจหาย
“ครับ....”
“ไปกันได้แล้ว ของใช้สำคัญๆ กรูเก็บมาให้มึงหมดแล้วจะได้ไม่ต้องกลับไปบ้านนั้นอีก”พี่ไนท์พูดขึ้นแล้วโอบผมเดินผ่านพี่ทิวาไป
ผมรู้สึกใจหายครับที่จู่ๆ ก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตตามเดิม แต่มันน่าดีใจไม่ใช่เหรอครับเพราะผมก็ต้องการแบบนั้นอยู่แล้ว ความสงบสุขของชีวิตเด็กมัธยมปลายอย่างผมที่ควรจะมี.....
“แล้วว่างๆ พี่จะไปเยี่ยมน้องเดย์นะ!”พี่กรณ์ตะโกนตามหลังผมมา ผมหันไปมองแล้วโบกมือให้ จึงเหลือบไปสบตาคู่ที่ดูเศร้าของพี่ทิวา พี่ทิวามองผมแล้วยิ้มระคนเจ็บปวดส่งมาให้ผม
“มึงไม่ต้องมา! กรูไม่ต้อนรับมึงไอ้เตี้ย!”พี่ไนท์ยังมีกระจิตกระใจตะโกนไปด่าพี่กรณ์ครับ ไม่รู้ว่าโกรธอะไรกันนักหนาถึงต้องชิงชังกันด้วย
สิ้นสุดแล้วสินะครับสำหรับทุกอย่าง ผมเลยรู้สึกโล่งไปหมด...โล่งจนเริ่มจะหาความรู้สึกของตัวเองไม่เจอ โล่งจนคิดว่าตัวเองจะดำเนินชีวิตต่อไปได้ยังไงในฐานะมนุษย์คนหนึ่งที่รู้สึกผิดหวังกับความรู้สึกวูบวาบที่ผ่านเข้ามาในชีวิตและยังไม่ยอมจากไปง่ายๆ ผมควรจะจัดการยังไงความความรู้สึกที่ยังคั่งค้างในหัวใจ....เพื่อที่จะเปิดรับความรู้สึกใหม่ๆ ที่จะเข้ามาแทนที่ได้ แต่ผมคิดว่าตอนนี้ผมคงทำได้ยากพอๆ กับเอาหัวใจคืนกลับมาจากใครบางคน.......
เกือบจะสองอาทิตย์มาแล้วครับที่ผมกลับมาอยู่บ้าน ในอาทิคย์หนึ่งพี่ไนท์จะอยู่กับผมที่บ้านไม่ไปค้างอ้างแรมที่ไหนสามวันครับ สวนสี่วันที่เหลือก็แล้วแต่ใจพี่ไนท์จะพาไป -*- ตอนนี้ผมอยู่บ้านกับป้ายุพินครับ แม่บ้านประจำบ้านผมที่คอยมาทำควาสะอาดดูแลบ้านให้ในเวลาที่ใครไม่อยู่ พอผมกลับมาอยู่บ้านก็ได้ป้ายุพินนี่แหละครับที่ทำกับข้าวให้ผมกินเอาชีวิตรอดไปวันๆ พอตกเย็นผมก็จะเอาจักรยานไปปั่นเล่นที่สวนแถวหมู่บ้านครับแก้เบื่อแถมได้ออกกำลังกายด้วย มันทำให้ผมไม่คิดฟุ้งซ่าน
“คุณเดย์วันนี้ป้าทำกับข้าวไว้ให้แล้วอยู่ในตู้นะคะ อยากทานเมื่อไหร่ก็เอาไปอุ่นได้เลย”
“ครับไม่ต้องเป็นห่วง กลับบ้านปลอดภัยนะครับ”
“ค่ะ....แล้วอย่าลืมปิดบ้านให้ดีนะคะ วันนี้คุณไนท์ก็ไม่อยู่ด้วย”
“ครับป้า”ขณะที่ผมกำลังรดน้ำต้นไม้ต้นที่เพิ่งซื้อมาปลูก ก็กล่าวลาป้ายุพินที่กำลังจะออกไป ทุกทีป้าจะนอนที่บ้านเป็นเพื่อนผมครับแต่สองวันนี้ป้าแกจะต้องไปกลับระหว่างที่บ้านกับที่นี้ เพราะหลานสาวป้ายุพินป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลเห็นบอกว่าเป็นโรคหอบหืด ป้ายุพินเคยบอกว่าลูกชายคนเล็กของป้าแกก็เสียชีวิตเพราะโรคนี้แหละครับ แกเลยเป็นห่วงหลานสาวเป็นพิเศษไม่อยากให้เป็นเหมือนลูกชายป้าแกเหมือนเมื่อสมัยก่อน
“เห้อ....ไปกันหมดแบบนี้ก็อยู่คนเดียวอีกแล้วสิเรา....”
ผมถอนหายใจพลางเดินไปหยิบพลั่วที่พิงอยู่ข้างกำแพงไปเก็บ ไม่ใช่ว่าบ้านผมไม่มีคนดูแลสวนหรอกนะครับ แต่โปรดเข้าใจว่าผมว่างจัดติวก็ไม่ได้ลงเพราะอยากอ่านหนังสือเอง เวลาว่างเหลือมากมายจนต้องมาทำอะไรที่มันสร้างสรรค์และรักษ์โลกบ้าง อย่างเช่นปลูกต้นไม้ไงครับ แต่ที่เอามาปลูกก็แค่ต้นดอกมะละครับ เอามาปลูกไว้ริมๆ กำแพงประมาณสิบต้น เพราะผมชอบกลิ่นดอกเวลาบานจะหอมเย็นใจดี ตอนแรกกะจะซื้อต้นดอกแก้วมา แต่สองจิตสองใจเลยเลือกดอกมะลิดีกว่า วันแม่ผมจะได้ถอนรากถอนโคนเอาไปให้แม่ทั้งต้นไงล่ะครับ แต่ไม่รู้จะอีกกี้อาทิตย์ถึงจะออกดอก ผมก็ดูแลมันมาก็เกือบจะสองอาทิตย์แล้วเหมือนกันครับ....
“หรือเราควรจะไปซื้อปุ๋ยที่ร้านมาใส่ดี....เอาที่มันมีฟอสฟอรัสสูงก็น่าจะใช้ได้.....แต่เร่งดอกเวลามันออกดอก ดอกมันจะเล็กรึเปล่านะ?”
ฟุ๊บ!
“เฮ้ย! OoO!”
ขณะที่ผมกำลังยืนกอดด้ามพลั่วมองเจ้าต้นดอกมะลิที่แสนทะนุถนอมอย่างใช้ความคิดนั้น จู่ๆ ก็มีคนกระโดดลงมาจากกำแพงสูงต่อหน้าต่อตาผมครับ ผมตกใจจนถอยหลังสะดุดล้มไปกองกับพื้นหญ้าก้นกระแทกเต็มๆ แล้วเจ้าคนที่ย่างกรายผ่านเข้ามาในบ้านผมอย่างพละการกำลังนั่งชันเข่าในท่ากระโดดลงแล้วก้มหน้านิ่ง
แล้ว....เจ้าหมอนั่นเป็นใครครับโจรรึเปล่า! ยามเฝ้าบ้านไปซื้อโอเลี้ยงยังไม่กลับมาเลยครับแล้วแบบนี้ผมจะร้องขอความช่วยเหลือจากใคร!!!!! ><;
“ประตูบ้านมึงปิด กรูเข้าไม่ได้ –O-”ชายร่างสูงสง่า ท่าทางเป็นเอกลักษณ์เงยหน้ามองผมแล้วแยกยิ้มโชว์เขี้ยวก่อนจะลุกขึ้นปัดเศษฝุ่นเศษใบไม้ออกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมมองคนๆ นั้นด้วยอาการช๊อคไปจนปากค้างไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี แถมหัวใจผมมันก็เริ่มกระหน่ำเต้นเข้าจังหวะสามช่าเป็นบ้าเป็นหลัง อุณภูมิในร่างกายเพิ่มขึ้นจนความร้อนทำให้หน้าผมร้อนฉ่า สายตาของผมเบิกกว้างมองภาพคนตรงหน้าอย่างตื่นตะลึง
“O_O+++”
......ทำไมครับ? ทำไมถึงต้องพังทลายความคิดที่จะลืมของผมลงไปด้วย!
“เป็นอะไรมากรึเปล่า?”
“พี่ทิวา!!!!!”
“กรูรู้ว่าคิดถึง.....ไม่ต้องเรียกซะตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้”คนตรงหน้ากระตุกคิ้วซ้ายมองผม แล้วถือวิสาสะคว้าตัวผมให้ลุกขึ้น ก่อนที่ผมจะผลักออก
“พี่...พี่ทิวามาได้ยังไงครับ!”ผมถอยสามก้าวแสดงระยะห่างที่ชัดเจน
“ทำไม...กรูจะมาเพราะคิดถึงมึงไม่ได้รึยังไง”
คำพูดที่เหมือนไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้มันหวานหยดย้อย แต่กลับทำให้ผมรู้สึกวูบเข้าไปในอก ผมยอมรับครับว่าผมทำตัวไม่ถูกจริงๆ เกือบสองอาทิตย์เต็มๆ ที่ผมขังตัวเองภายในรั้วบ้านพยายามหาโน้นนี้ให้ตัวเองรู้สึกไม่ว่างเพื่อจะลืมคิดถึงใครบางคน แต่ตอนนี้สิ่งที่ผมพยายามทำมันกำลังสูญเปล่า เพียงเพราะผมเห็นหน้าพี่ทิวาเท่านั้น
“พี่ไม่ควรมาที่นี้นะครับ กลับไปเถอะ!”ผมบอกพี่ทิวาก่อนจะรีบพาตัวเองเข้าบ้านไปซะ
“ทำไม!”
“ผมจะลืมพี่! และพี่ก็จะต้องลืมผมนั่นคือสิ่งที่เราควรทำ!”ในที่สุดผมก็โพล่งความรู้สึกที่อยากจะพูดของตัวเองออกไปครับ นั่นมันดีที่สุดแล้วเพราะความรักที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับพี่ทิวามันไม่ปกติ ยังไงซะเราก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน!
“ลืมงั้นเหรอ ไม่มีทางหรอกกรูไม่ลืมแน่ๆ”
“แต่ผมเป็นผู้ชายพี่ก็เป็นผู้ชายมันไม่ปกติพี่ก็รู้!”
“รู้แล้วทำไม...กรูไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ถ้ามึงลืมกรู กรูก็จะทำให้มึงจำ!”
“ผมไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเก่าอีกแล้วครับ”ผมตัดสินใจพูดก่อนจะวิ่งเข้าบ้านตัวเอง ด้วยความรู้สึกเหมือนโดนฟาดกับไม่หน้าสามลงกลางอก เจ็บจนจวนจะขาดใจ
หมับ!
“อย่าหนี! ถ้ามึงหนีกรูก็จะวิ่งตาม กรูบอกแล้วไงว่ากรูรักมึง!”พี่ทิวาวิ่งเข้ามาคว้าต้นแขนผมไว้แล้วกระชากให้ผมหันไปประจันหน้า
“พี่รักผมแล้วผมต้องรักพี่ด้วยงั้นเหรอครับ!”
“ถ้ามึงไม่รักกรู กรูก็จะทำให้มึงรักกรูให้ได้!”
“พี่ครับ!”ผมรู้สึกตกใจกับประโยคที่จริงจังของพี่ทิวาเข้าให้แล้วครับแต่ผมต้องตั้งสติไม่หวั่นไหวเด็ดขาด!
“กรูไม่อยากเป็นพี่มึง!”น้ำเสียงเอาแต่ใจของคนตรงหน้าทำให้ผมเหมือนเจอทางตันที่ไม่มีวันข้ามมันไปได้
“ผมขอร้อง!”
“กรูไม่ให้!”ยิ่งผมพูดคนตรงหน้าก็ยิ่งกระชากตัวผมให้ใกล้มากขึ้น ผมพยายามแข็งขืนไม่โอนอ่อนผ่อนปรนให้คนตรงหน้านี้อีกเด็ดขาด!
“พี่ไม่เข้าใจอะไรเลยใช่มั้ยครับ ทำไมถึงไม่ฟังผมบ้างเลย ไร้เหตุผลที่สุด!”ผมตะคอกใส่คนตรงหน้า แต่ในใจไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้รู้สึกผิดที่ทำแบบนั้นลงไป
“เข้าบ้านมืดแล้ว.....”คนตรงหน้าทำทีเป็นไม่สนใจในสิ่งที่ผมพูดแต่กลับทำตามอำเภอใจกระชากผมเดินตามเข้าบ้านผม ทั้งๆ ที่ผมเป็นเจ้าของบ้านแท้ๆ
“หยุดนะครับพี่ทิวา! พี่จะมาบังคับผมเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว!”
“ทำไมกรูจะทำไม่ได้!”
“ก็เพราะว่าผมไม่ชอบยังไงล่ะครับ!”
“ไม่ชอบแล้วยังดื้อด้านให้ต้องบังคับ”
“นี่ไม่เรียกว่าดื้อด้านหรอกครับที่ผมทำมันถูกต้องแล้ว พี่ต่างหากที่ไม่เข้าใจอะไร ดันทุรังรั้นที่จะทำตามใจตัวเองเคยคิดถึงความรู้สึกคนอื่นบ้างรึเปล่าครับ!”
“ทำไมต้องคิดด้วย....ก็กรูรู้ว่ากรูทำแบบนี้แล้วกรูต้องได้ในสิ่งที่ต้องการมันไม่ถูกรึไง!”
“ไม่เลยครับ!”
“แล้วแบบไหนถึงจะถูก”ทำไมผมถึงต้องมาอธิบายอะไรพวกนี้ด้วยครับ ทั้งๆ ที่มันควรจะอยู่ในจิตใต้สำนึกของคนเราแท้ๆ
“พี่ก็หัดเข้าใจในสิ่งที่คนอื่นต้องการสิครับ ผมต้องการอะไรพี่ควรจะให้ผมนั่นคือสิ่งแรกทีพี่ควรจะทำและเรียนรู้!”
“กรูรู้ว่ามึงต้องการอะไร....”เสียงทุ้มพูดพร้อมกับมองผมลึกเข้ามาในดวงตา ผมต้องหลบสายตาอย่างไร้สาเหตุ ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงดู้สึกกลัวที่พี่ทิวาจะมองตาผม ไม่อยากให้เห็นไม่อยากสบตาเลยจริงๆ ครับ
“กะก็ดีครับ.....”ผมหันหลังให้พี่ทิวา และพยายามบอกตัวเองว่าถ้าไม่เข้มแข็งผมก็จะกลายเป็นคนอ่อนแอเหมือนเดิม ผมควรจะทำแบบนี้ถูกต้องที่สุดแล้ว...
ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปซะเถอะครับ....นั่นคือสิ่งที่เราควรจะทำ
“กรูจะทำ....”
“ครับ.....อ่ะ!....จะทำอะไรน่ะครับ!!!!”จู่ๆ ผมก็ถูกกระชากแขนจากทางด้านทั้งๆ ที่กำลังจะเดินไปแล้วแท้ๆ แรงกระชากที่ไม่ทันตั้งตัวมันทำให้ผมเสียสมดุลการยืน ตัวผมเลยหันเซแทบจะล้มก่อนที่พี่ทิวาจะเข้ามาคว้าเอวผมไว้แล้วดึงผมเข้าหาตัว ผมรู้สึกเลยครับว่าตัวผมกระแทกแผงอกพี่ทิวาอย่างจัง
“กรูยังพูดไม่จบ....ที่กรูบอกว่ากรูจะทำคือ.....เอามึงมาเป็นเมียให้ได้”
“อะไรนะครั......อุ๊บ!”ประโยคที่อุทานถูกกลบด้วยริมฝีปากของคนตรงหน้าในขณะที่ผมไม่ทันจะตั้งตัว หัวใจผมเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อรับรู้ถึงรสจูบที่โถมเข้ามาอย่างกระหายและเร่าร้อน รุนแรงจนผมอยากจะพลักตัวเองออกมาจากการกระทำเช่นนั้น แต่ยิ่งผมต่อต้านเท่าไหร่แรงบดขยี้ที่ริมฝีปากก็ทำให้ผมรู้สึกเจ็บจนรับรสกลิ่นคาวเลือด ลิ้นอุ่นแทรกผ่านริมฝีปากผมเข้ากระหวัดตักตวงเอาความเสน่หารสหวานอย่างหลงใหล ร่างกายของผมมันเสียววาบไปหมดจนแทบจะยืนหยัดไม่ไหว
“ฮื้อ....อือออออออ.....”ผมหลับตาสนิทสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดใบหน้าของผมที่บัดนี้ร้อนผ่าวราวกับโดนแผดเผา จากจูบที่รุ่นแรงค่อยๆ อ่อนโยนขึ้นอย่างที่ผมไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว เมื่อตัวผมเองกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับจูบที่ไม่อยากถอดถอน ความรู้สึกของผมที่อยากจะลืมความรู้สึกบ้าๆ เหล่านี้มันกำลังโหมกระพือขึ้นมาอีกครั้งอย่างที่ผมไม่อยากเป็น คนตรงหน้าที่ผมเผลอแบ่งใจไปให้กำลังทำให้ผมแทบคลั่ง ทั้งๆ ที่บอกกับตัวเองแล้วแท้ๆ ว่าผมจะต้องลืมไปให้ได้ แต่ทำไมหัวใจผมถึงยังเต้นระรัวทุกครั้งเพียงเขาสัมผัส
ทำไมครับทำไมหัวใจของผมถึงไม่ซื่อตรงต่อปณิธานของตัวเองเอาซะเลย ทำไมครับ!
“.........นี่แหละที่กรูอยากจะทำมากที่สุดในตอนนี้ อยากทำมากกว่านี้ ให้ลึกซึ้งกว่านี้....กรูจะรอจนถึงวันนั้น วันที่กรูจะทำให้มึงรักกรูเต็มหัวใจโดยที่ไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น”
.......ไม่ต้องหรอกครับ.....เพราะผมให้หัวใจกับพี่ที่ไม่ควรให้ไปนานแล้ว
สวัสดีฮับ...เอ่อ....จะว่าอะไรดีหว่า......
เอาเป็นว่าขอตัวไปนอนก่อนนะฮับ ตอนนี้ปั่นถึงเช้ากันเลยทีเดียว มองดูเวลาเจ็ดโมงเช้าแล้ว =_=
ปล.1(ง่วงขนาดไหนก็ไม่มีลืม =_= ปล.) เพราะรักถึงเอามาให้อ่าน เพราะฉะนั้น อ่านแล้วก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะฮับ
ทั้งกำลังใจลับๆ และเปิดเผยให้เห็น เพราะตอนนี้เหมือนขุดหลุมฝังตัวเอง ไม่มีการสำรองตอนใดๆ ฮัพลสดๆ อย่างเดียว
โหดกับตัวเองและนักอ่านจริงๆ
ปล.2 ขอบคุณทุกกำลังใจเลยนะฮับ :กอด1: ซาบซึ้งหลงไหลได้ปลื้มมาตลอดกับทุกรีที่รีพลายกัน :sad4:
แล้วติดตามตอนต่อไปนะฮับ :bye2:
-
:กอด1:อย่าหนีถ้าจะรัก
ทิ้งบางสิ่งบางอย่างไว้ข้างหลังแล้วจูงมือเดินไปข้างหน้าด้วยกัน :กอด1:
-
สู้ๆๆๆๆ คร้าบบ คำผิดเยอะเหมือนกันนะทามากิ
T H A N K Y O U
-
:m25:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โอ้สสสส นี่ทิวามาดักรอดูว่าวันไหนไนท์ไม่อยู่รึเปล่าเนี่ย กรั่กก
ถึงได้มาถูกวันขนาดนี้ อยากอ่านไนท์กรรรรร ฮ่าๆๆ
รอตอนต่อไปค่าา :กอด1:
-
เอาน่าพี่ทิวา สู้ๆ เพื่อน้องเดย์ อุอุ :haun4:
-
:z2: :z2:
ทิวาสู้ๆๆ
:mc4: :mc4:
-
ไรเดอร์ขยัน สู้ๆ อ่านแล้วปรับอารมณ์ไม่ถูก
ไม่รู้ว่าจะเชียร์ใครดี
เอาเป็นว่าเชียร์ไรเดอร์แล้วกัน นะ 555555
-
อ่านๆมา
ยิ่งกว่าหนังพิศาลอีกนะเนี้ย!!!!!!
5555+
-
ทิวาสู้ๆ
o13 o13 o13
-
โจรปล้นหัวใจ.........น้องเดย์
-
ทิว่าสู้ ๆ ไอ้น้องเพื่อรัก o13
:call:
-
เกิดพี่ไนท์กลับมานี่ทิวาตายอย่างเดียวเลย
ขอให้สองคนนี้เค้าเคลียร์กันให้เรียบร้อยก่อนทีเถิ๊ดดดดด :call:
+1เป็นกำลังใจให้น๊า สู้ๆ :กอด1:
ปล.อยากอ่านไนท์กะกรณ์ด้วยอ่าาาาาาา
-
พี่ทิวายังไม่รู้สินะว่าหัวใจของเดย์ไปอยู่กับพี่ทิวาตั้งนานแล้ว :-[
รู้สึกไปเองคนเดียวรึเปล่าว่าเวลาที่พี่ทิวาจะหวานด้วย เดย์จะขัดตลอด :try2:
เอาใจช่วยพี่ทิวานะ ไรเตอร์ด้วย :กอด1:
-
เพิ่งมาอ่าน เฮ่อ พี่ไนท์ก็มาขวางน้องเดย์ก็ยังสบสน สงสัยพี่ไนท์ต้องฝ่าด่านอีกหลายด่าน แนะนำว่าให้ส่งกรณ์ไปสังเวยพี่ไนท์ซะคนนึง เรื่องอาจจะงายขึ้น โฮ๊ะๆ :laugh:
-
น้องเดย์คร้าบ หนีอะไรๆอื่นๆอาจหนีพ้น แต่หนีใจตัวเองนี่หนีไม่พ้นหรอกจ้า
ลองซักตั้งน่ะน้องเดย์ ลองตามความรู้สึกตามใจตัวเองดูซิ
เพราะสิ่งที่เกิดในใจของน้อง ณ เวลานี้ มันไม่ใช่สิ่งผิดนี่
-
คนแต่งน่ารักจัง ไม่หลับไม่นอน พักผ่อนเยอะๆนะ จะได้มีแรงมาอัพต่อ
พี่ทิวาลุยเลยไหนๆก็ดื้อแล้วดื้อให้สุดๆ เดี๋ยวเดย์ก็ใจอ่อนเอง
-
ป้ายเชียร์ปอมปอมเกิลร์ ทิวา สู้ ๆ ทิวาสู้ตาย เอาใจน้องเดย์คืนมาให้ได้
-
ขอบคุณนะครับ เหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อไป
-
ขอตามด้วยคนนะคะ^^
เป็นกำลังใจให้พี่ทิวาเน่อ
สู้ๆๆนะคะ
สำหรับเดย์คงไม่ยากอ่ะ
แต่พี่ไนท์ซิท่าจะยากอยู่
-
ตอนหน้าจะมีNCรึเปล่าอ่ะ หรือว่าพี่ไนท์จะกลับมา... รออ่านค่ะ! :L2:
-
น่ารักมากครับ ตอนนี้ รอตอนต่อไปน่ะครับ ^^ :mc4:
-
รอลุ้นตอนต่อไป :z1: :z1:
-
จับกดเลย อิอิอิ
-
จัดหนักๆ กันไปเลยคับพี่ทิวา น้องเดย์ก็ทำตามหัวใจกันไปเลยคับ
ปล.เรื่องนี้หนุกหนานมากมาย เปงกะลังใจให้ writer นะคับ
o13 o13 o13
-
แวะเข้ามาซาวเสียงฮับ :m18: ไม่มีอะไรมากมาย
ขอบคุณทุกรีนะฮับที่คอยสนับสนุนกันอยู่ และให้กำลังใจกันตอนนี้ได้รับแล้วนะฮับ(อย่างกับพัสดุ) :-[ ปลื้มอีกแล้ว
แล้วก็ขอบคุณมากฮับสำหรับการบอกข้อผิดพลาดพวกคำผิด บางครั้งมันก็เล็ดลอดสายตามาได้น่าเจ็บใจจริงๆ ต้องขอโทษนักอ่านกันด้วย :o12:
สำหรับตอนของ'พี่ไนท์กับพี่กรณ์'หลายท่านก็ขอเข้ามาว่าอยากอ่านกันก็เยอะ คู่นี้มีดีอะไรกันนะ ฮาๆๆ
เลยจะมาบอกว่า......ขอมาเลยอยากจะเขียนให้ แล้วจะเอามาลงให้อ่านกันด้วยฮับ ข่าวดีรึเปล่า :m1:
แต่เป็นตอนไหนนั้น.....ก็รอติดตามก็แล้วกันนะฮับ^^ มาทักทายและบอกกล่าวกันแต่เพียงเท่านี้
ปล.รับ(อ่าน)ทุกความคิดเห็นอย่างโปร่งใส ใส่ใจนักอ่านทุกคน o8 (ฮาๆๆๆๆ อย่างกับหาเสียงโฆษณาพรรคการเมือง :laugh3: )
-
เอาเลย... เอากันเลย
อยากอ่าน !!
-
รอตอนต่อไป
:really2: :really2:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :impress:
-
:impress2:
สมที่รอคอยจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รีบๆมาต่อน่ะครับ :sad4:
-
แม้บรรยากาศในเรื่องจะยังอึมครึม แต่ก็พอมีช่องฟ้าเปิดในแสงรอดลงมารำไร
เพราะอย่างน้อย ทิวาก็บอกความรู้สึกในใจไม่มีเม้มว่า รักเดย์ และบอกตรงยิ่งกว่าว่า จะเอามาเป็นเมียให้ได้ !!!
ลุ้นว่าทิวาจะทำอย่างไงให้เดย์ใจอ่อน ยอมตามที่หัวใจร่ำร้องเสียที ?
ขอร้องว่าอย่าโหด แต่เถื่อนนิด ๆ พอรับได้...
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:call: :call: :call: :call: :call:
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่ทิวาสู้ ๆ
-
:laugh: :laugh: เสร็จจจจ!
-
ฟ้าหลังฝนตรงไหนเอ่ย
ต้องรอตอนหน้าเนอะ
เอาใจช่วยคนเขียนนะ
-
:-[
-
มารอตอนต่อไปปปปปปป
:z2: :z2:
-
ตอนที่ 24 ถึงเวลาเดินหน้าสุดกำลัง
“พะพอเถอะครับ.....อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ!”ผมผลักพี่ทิวาที่พยายามกอดรัดผมจนจะหายใจไม่ออกและแถมยังพยายามจูบผมเป็นรอบที่สองครับ มันน่าอายซะจนผมไม่รู้จะทำยังไง
“ไม่และก็ไม่! กรูจะทำแบบนี้จนกว่ามึงจะใจอ่อน....มึงยังรู้สึกโกรธกรูเรื่องเมื่อคราวก่อนอยู่ใช่รึมั้ยล่ะ”
“เรื่องมันผ่านไปแล้วจะรื้อฟื้นทำไมครับ....แล้วก็ปล่อยผมได้แล้วนะครับใครมาเห็นเข้ามันไม่ดี”วงแขนแน่นคอยแต่จะกระชับให้ผมชิดใกล้ทุกวินาทีที่ผมขยับตัว พี่ทิวาพยายามยื่นหน้าเข้าใกล้ผมซะจนเกินเหตุจนผมต้องเอียงหน้าหนีและไม่กล้าสบตาคู่คมกริบนั่น ไหนจะยังหน้าที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์จูบเมื่อครู่อีกล่ะ...ทำเอาผมวางตัวไม่ถูก
“ก็บอกกรูหน่อยสิ....กรูไม่เคยได้ยินจากปากมึงเลยว่าโกรธรึเปล่า”
“ผมจะไปโกรธอะพี่ได้ล่ะครับ...”
“หันหน้ามาแล้วพูด กรูไม่ชอบให้หลบหน้าเวลาพูด....”
“ผมก็ไม่ชอบให้ใครมาสั่งด้วยเหมือนกันครับ”
“เจ้าเด็กดื้อด้าน!”
“พี่ก็เหมือนกันล่ะครับ!”
“เห้อ......กรูยอมแพ้มึง! มึงคือคนแรกที่กรูยอมแพ้โดยที่ไม่ทันสู้”พี่ทิวาถอนหายใจลากยาวจนผมมองหน้า เท่าที่ผมสังเกตรอยฟกช้ำบนใบหน้าที่พี่ไนท์ฝากไว้ดูมันจะหายไปหมดแล้วล่ะครับก็ยังเห็นอยู่บ้างแต่เล็กน้อยจนแทบสังเกตไม่ได้“มองหน้าแสดงว่ารักกรูใช่มั้ย...”
“อะ...อะไรครับ! มันไม่ได้สื่อความหมายแบบนั้นสักหน่อยอย่าขี้ตู่นะครับ!”
“แล้วโกรธกรูรึเปล่า....”พี่ทิวาพูดแล้วกระชับแขนกอดเอวผมแนบเข้าหาตัวจนหน้าผมแนบกับอกกว้างจนได้กลิ่นโคโลนอ่อนๆ จากตัวพี่ทิวา
ละ..ละแล้วทำไมหัวใจผมถึงต้องเต้นรัวและดังขนาดนี้ด้วยนะ มันดังซะจนผมกลัวว่าพี่ทิวาจะได้ยินมัน
“แน่นเกินไปแล้วนะครับ!”
“ตอบคำถามก่อน....”
“ตอบแล้วจะปล่อยผมใช่มั้ยครับ”ผมก้มหน้างุดยังแกรงต่อเสียงหัวใจของตัวเองไม่วายครับ ที่จริงแล้วผมก็ไม่ได้จะโกรธจะแค้นอะไรพี่ทิวาหรอกครับ หากพูดกันตามตรงผมรู้สึกน้อยใจเสียมากกว่า
เห๋.....ทะทำไมผมถึงคิดอย่างกับพวกสาวน้อย ไม่ใช่ว่าผมกำลังเข้าโหมดสาวน้อยอยู่หรอกนะครับ! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดเลยครับ!
“ตอบมาก่อนกรูถึงจะบอก”ผมเงยหน้ามองพี่ที่ว่าที่ยิ้มกริ่มมองผมตาเป็นประกาย จนผมต้องเผลอจ้องมองลงไปในดวงตาสีน้ำทะเลลึกนั่น ทำให้ผมเหมือนตกอยู่ในภวังค์ที่พี่ทิวาสร้างมันขึ้นมาอย่างกู่ไม่กลับ แต่เพราะผมตั้งสติได้เลยรีบหลบสายตาเมินมองไปทางอื่นซะแทน จะให้รู้ได้ยังไงครับว่าผมมองพี่ทิวาและดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนั้นอีกครังนึง ซึ่งมันนานมาแล้วที่ผมแทบจะไม่ได้เห็นมันเลย
“เอ่อ...คะคือผม”ยิ่งอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆ นี้นานๆ ผมเริ่มใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาซะเลยครับหวั่นๆ ไปหมด แต่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงยังแอบดีใจอยู่ลึกๆ กับความรู้สึกมีความสุขที่ได้เจอกันอีก ถ้าไม่มีเรื่องหลายๆ อย่างให้ผมต้องคิด ไม่มีปัญหาที่ผมต้องแก้ ผมคงจะสามารถเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองได้มากกว่านี้....ไม่ต้องปิดบัง ไม่ต้องกลัวผลที่ตามมา ไม่ต้องกลัวเรื่องอะไรทั้งนั้น.....
“พูดมาสิกรูรอฟังอยู่.....”
ปี๊น ปี๊นนนนน!
แย่ล่ะครับ....นั่นเสียงรถพี่ไนท์นี่ครับ ทำไมวันนี้กลับมาเร็ว! ถ้าพี่ไนท์มาเห็นพี่ทิวาอยู่ที่บ้านล่ะก็เป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ เลยครับ
“พี่ทิวาครับกลับก่อนเถอะนะครับพี่!”ผมหันไปมองพี่ทิวาที่ยืนนิ่งไม่ไหวตัวแถมยังกอดผมแน่นไม่เปลี่ยนแปลง พี่ทิวากำลังท้าทายต่อชีวิตตัวเองรึไงครับ ทั้งๆ ที่รู้ว่าพี่ไนท์ไม่ไว้หน้าพี่ทิวาแน่ๆ
“กรูไม่กลับ....ให้มันมาเห็นเลยว่ากรูคิดถึงมึงกรูมาหามึงที่บ้าน”พี่ทิวามองไปทางประตูทางเข้ามาในบ้านเหมือนท้าทาย ส่วนผมก็ร้อนใจจนไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับมือไม่สั่นไปหมด ผมยังไม่อยากให้เกิดเรื่องที่ไม่ดีขึ้นมาอีก
“พี่ไนท์ไม่ฟังหรอกครับ! กลับไปก่อนนะครับพี่ทิวาถือว่าผมขอร้อง ถ้าพี่ไนท์เห็นพี่อยู่ที่นี่ล่ะก็พี่เองนั่นแหละครับที่จะเจ็บตัว ไม่เข็ดรึไงครับ”
“ไม่! ตอนนั้นกรูยังไม่สู้นี่หว่า เพราะกรูมันไม่ดีเลยยอม แต่ตอนนี้กรูไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วเป็นไงเป็นกัน”สีหน้านิ่งเฉยไม่ทุกไม่ร้อนของพี่ทิวามันยิ่งทำให้ผมแทบอยากจะเป็นบ้าครับ
“ทำไมถึงไม่เข้าใจผมบ้างเลยครับทั้งๆ ที่ผมเป็นห่วงพี่ทิวาแท้ๆ!”ผมพูดออกไปแล้ว!
“หึ! ในที่สุดก็ยอมพูดความรู้สึกของตัวเอง”
“นี่ไม่ใช่เวลามาดีอกดีใจนะครับพี่ทิวา ขอร้องล่ะครับกลับไปก่อน....จะเอายังไงก็ค่อยว่ากัน อย่าเจอพี่ไนท์ในตอนนี้เลยนะครับมันคงยังไม่เหมาะ”
“โกรธกรูรึเปล่า....ตอบมาก่อน”นี่ยังจะมาถามคำถามเดิมอยู่อีก จะแกล้งให้ผมหัวใจวายตายรึไงกันครับเนี้ย
“ไม่โกรธครับ! คราวนี้พี่ก็ได้ยินแล้วงั้นก็รีบไปเถอะครับ!”ผมเขย่าตัวพี่ทิวาที่กอดเอวผมหลวมๆ ให้เร่งรีบ พลางมองทางเข้าบ้านด้วยใจระทึก แต่ในขณะที่ผมมัวกังวลพี่ทิวากลับยิ้มระรื่นมองผมด้วยความดีใจ
เอาไว้ยิ้มหลังจากรอดไปจากเงื้อมมือพี่ไนท์ก่อนจะดีกว่านะครับ!
“จุ๊บทีก่อน....กรูถึงจะไป ตรงแก้มนี่”
“อย่าล้อเล่นนะครับ! ผมเป็นผู้ชายจะให้ทำเรื่องน่าอายแบบนั้นได้ยังไงครับ!”ผมพยายามดันตัวพี่ทิวาให้ออกไปแต่เจ้าตัวกลับยืนกอดอกแล้วยื่นแก้มขาวให้ผมอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทำสีหน้าทะเล้นยียวนจนผมสุดจะทนจริงๆ ครับ ไม่รู้ว่าทำไมพี่ทิวาถึงได้ดื้อนัก ชอบแกล้งกันแบบนี้มันไม่ไหวนะครับ....ยิ่งในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ด้วย
“งั้นกรูไม่ไป.....”
“ฟอด!.....พะพอใจยังครับ!”ผมแขยงปลายเท้าก่อนจะทำตามคำขอของพี่ทิวาโดยยื่นหน้าไปหอมแก้มคนหัวรั้นตรงหน้าอย่างไม่มีทางเลือก พี่ทิวาหันมาส่งยิ้มกริ่มอย่างพออกพอใจให้ผมที่กำลังหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกอยู่ใกล้ๆ สิ่งที่ผมทำเหมือนจะแค่แก้ไขสถานการณ์เพราะจำเป็น แต่สลับกัน.....สิ่งที่ผมได้คือความรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองกำลังพองโตขึ้นมาอีกครั้งอย่างบอกไม่ถูกครับ...มันทำให้ผมยิ่งถลำลึกและมองเห็นความรู้สึกของตัวเองชัดเจนเข้าทุกทีๆ
ตึก ตึก ตัก ตัก! แถมทำเอาใจดวงน้อยๆ ของผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลยครับ....
“พี่กลับมาแล้ว!!!!”เสียงตะโกนของพี่ไนท์ดังเข้ามาในบ้านผมหัวขวับไปมองพี่ไนท์ที่เดินบิดขี้เกียจมทางผมอย่างตกใจ ก่อนจะหันไปหาพี่ทิวาซึ่ง.........ตอนนี้หายตัวไปแล้วครับ!
.....ทำไมพี่ทิวาถึงชอบทำให้ผมรู้สึกเหมือนความเดือดร้อนกำลังมาเยือนได้ทุกเมื่อแบบนี้นะครับ ><;;
“กรูเหมือนได้ยินเสียงมึงคุยกับใคร”
“ปะเปล่านะครับ พี่คงหูฟาดผมเพิ่งมาจากรดน้ำต้นไม่หน้าบ้านไม่เจอใครเลยนะครัว”ผมโบกมือปฏิเสธพัลวันครับ รู้สึกตื่นเต้นเหมือนกันที่ต้องมาโกหกพี่ไนท์แบบนี้ แต่มันเป็นเรื่องตื่นเต้นที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นอีกแน่นอนครับ
“เหรอ....สงสัยกรูจะหูฝาดไปแน่ๆ”
“หืม.....กลิ่นเหม็นหึ่งเลยนะครับดื่มมาอีกแล้วใช่มั้ยครับพี่”
“ก็นิดหน่อยอานะ......อย่าบอกแม่ล่ะ”
“.....ผมจะไม่บอกถ้าแม่ไม่ถามครับ แต่ถ้าแม่ถามผมก็คงต้องตอบ....”
“ใจร้ายๆ กรูดื่มนิดๆ หน่อยเอง”พี่ไนท์เดินผ่านผมไปแต่กลิ่นแอลกอฮอล์ยังคลุ้งอยู่เลยครับ นิดหน่อยของพี่ไนท์มักจะกลับมาแบบนี้ทุกครั้งเลย
“พี่ครับจะกินอะไรรองท้องรึเปล่าครับก่อนเข้านอน”
“ไม่ดีกว่ากินมาแล้วนิดหน่อย เดี๋ยวจะลงมาดูหนังที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวันก่อน....มาดูด้วยกันล่ะ”
“ครับ....พี่ครับเดี๋ยว!”พี่ไนท์ทำท่าจะเดินขึ้นบันใดไปข้างบน แต่ผมส่งเสียงห้ามไว้ซะก่อนครับเพราะเห็นความผิดปกติบางอย่างบนตัวพี่ไนท์
“มีอะไร......”
“ที่ซอกคอนั่นรอยอะไรครับ”ผมหรี่ตามองเหมือนมีสีอะไรสักอย่างติดอยู่ครับแต่ไม่แน่ใจ ก่อนที่พี่ไนท์จะปาดมันออกมาผมเลยรู้ทันทีครับว่ามันสีลิปสติก ส่วนพี่ไนท์ก็ยักคิ้วอมยิ้มเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ เหมือนมันเป็นเรื่องปกติประมานนั้นครับ
“สาวๆ คงฝากอำลามาน่ะ ^^”
“=_= ระวังสุขภาพไว้บ้างก็ดีนะครับพี่ผมเตือนเพราะเป็นห่วง”
“มึงไม่ต้องห่วงหรอกกรูป้องกันน่ะ นี่ไง!”จู่ๆ พี่ไนท์ก็ควักไอ้เจ้าถุงยางอนามัยสองสามชิ้นออกมาจากกระเป๋ายื่นให้ผมดู
“พะพี่ครับ! อย่าเอาของแบบนั้นมาโชว์กันสิครับ!”ผมหน้าแดงหันหลังให้พี่ชายตัวดีด้วยความเขิลครับ ของแบบนั้นมันไม่ใช่ของปกติที่เห็นกันทุกวันจนชินชากับสายตาสำหรับผมหรอกครับ ยังไงก็เป็นของน่าอายอยู่ดี
“ฮาๆ ฮาๆ มึงนี่ยังเหมือนเดิมจริงๆ กรูไม่แกล้งแล้วก็ได้ แต่.....แปะ”พี่ไนท์เดินมาจับมือผมให้ผงายขึ้นก่อนจะยัดอะไรสักอย่างใส่ฝ่ามือให้แล้วเดินขึ้นไปข้างบนก่อนจะตะโกนลงมา
“กรูให้ไปทำความคุ้นเคยสักคืนแล้วกัน ฮาๆ ฮาๆ !”ผมเอาของที่ถูกยัดใส่ในมือมาดูมันคือดูเร็กซ์ครับ! O////O
“พี่ไนท์!!!!!!!!!!!!”
ไหนบอกจะไม่แกล้งแล้วยังไงล่ะครับ! พี่ใจร้ายที่สุดเลย!
“เฮ้ย! ไม่มาดูกับกรูให้จบก่อนล่ะ”พี่ไนท์เดินตามผมมาถึงหน้าห้องผมครับ เพราะผมลุกออกมาตั้งแต่หนังเล่นไปไม่ถึงครึ่งเรื่อง
“ไม่ครับ...พี่อยากดูก็ดูเองคนเดียวเถอะครับผมจะนอนแล้ว”ผมจะปิดประตูแต่พี่ไนท์เอามือมาดึงไว้
“ยังไม่จบเลยนะเว้ยดูเป็นเพื่อนกรูหน่อยดิ”
“ไม่ครับ! ถ้าพี่เอาเรื่องอื่นมาฉายที่ไม่มีฉากอย่างว่าปาเข้าไปครึ่งเรื่องแบบนั้นมาผมถึงจะไปดูด้วย”
“ไอ้น้องใจร้าย!”
“ฝันดีครับ! ปึ้ง!”
เห้อ.....ทำไมผมถึงต้องมานั่งทนดูหนังแบบนั้นทั้งเรื่องด้วยครับเนี่ย พี่ไนท์ก็เหลือเกินซื้อมาทำไมตั้งสามสี่เรื่อง ผมรู้ครับว่ามันเป็นหนังปกติทั่วไปแต่มันไม่ปกติตรงที่ตัวเอกชายกับชายเล่นกายกรรมอนาจรารกันกลางบ้านทั้งๆ ที่ต่างคนก็มีแฟนเป็นผู้หญิงจะให้ผมทนนั่งดูจนจบเรื่องหน้าชื่นตาบานได้ยังไง.....ผมไม่ใช่พี่ไนท์นะครับ....-_-+ ถึงมันจะเป็นแค่ซีนสั้นๆ ก็เถอะ
“....ทำไมต้องรู้สึกเหนื่อยใจด้วยนะ”ผมล้มตัวลงนอนหลังจากปิดไฟปิดม่านระเบียงแล้วเรียบร้อย ก่อนนอนเป็นช่วงเวลาที่ผมคิดอะไรหลายๆ อย่างก่อนจะข่มตาหลับมากที่สุด สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้และจะเกิดขึ้นในพรุ่งนี้ แต่แค่วันนี้วันเดียวก็รู้สึกเหมือนผ่านอะไรมามากมายเลยครับ
วูบ.....
“เฮ้ย!” เพียงวูบหนึ่งที่ผมเผลอนึกถึงเรื่องของพี่ทิวาและสิ่งที่ผมทำลงไปเมื่อตอนเย็น มันทำให้ผมอายตัวเองจนต้องเผลอมวนตัวเองเป็นแยมโรลกับผ้าห่มเลยครับ(แทบหายใจไม่ออก) รู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาจนได้....ตอนนี้พี่ทิวากำลังทำอะไรอยู่นะ หวังว่าคงไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนลับหลังผมหรอกนะครับ......
“คัมปายยยยย! เคร้ง เคร้ง!”เสียงโห่ร้องในวงล้อมที่เต็มไปด้วยชายหนุ่มหน้าหล่อหลากสไตล์ในยามราตรีมืดลง เสียงกระหึ่มจากดนตรีในคลับเปิดเพลงมันส์ให้เหล่านักท่องราตรีได้โยกย้ายส่วนเว้าส่วนโค้งใส่ลีลาสะเด็ดกันเต็มที แสงไฟสีรุ้งสาดไปทั่วเพิ่มสีสันให้ในความมืดของทุกๆ คืน
“ยินดีด้วยสำหรับเพื่อนกรูที่ในที่สุดก็ใกล้จะสมหวังหมดทุกข์โศกเสียที”เสียงหนุ่มหล่อหน้าหวานมาดทะเล้นยกแก้วสูงอวยพรเพื่อนหนุ่มเนื้อหอมก่อนจะกระดกน้ำสีอำพันในแก้วทรงเตี้ยจนหมด
“ไอ้กรณ์วันนี้มึงพูดดีเท่าที่กรูเคยเป็นเพื่อนมึงมาเลยว่ะ”ชายหนุ่มร่างสูงที่นิสัยใจร้อนและเจ้าของอารมณ์ฉุนเฉียวง่ายเอ่ยปากชมเพื่อนสนิทที่ยิ้มแป้นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
“กรูก็หวังว่ามึงจะไม่ทำอะไรที่ไม่รู้จักคิดอีกก็แล้วกัน”เสียงทุ่มเอ่ยเรียบๆ ก่อนจะขยับกรอบแว่นสีขาวให้เข้าที่แล้วจัดการกระดกแอลกอฮอล์ในมืออย่างนิ่มนวลจนหมดแก้ว แล้ววางลงบนโต๊ะขอรินอีก นิสัยนิ่งๆ ขรึมๆ และดูวางใจได้เป็เจ้าของชือว่าธีรวัชหรือเพื่อนๆ มักเรียวว่า‘วัช’กันหมด
“ตามหลักการแล้ว....มื้อนี้ไอ้ทิวาสมควรจะเลี้ยงพวกเราเพราะมันเป็นเจ้าภาพฉลองนี่!”น้ำเสียงใสซื่อตะโกนแสดงความเห็นพร้อมกับยืนขึ้นทำตาเป็นประกายมองทิวาอย่างมีความหวัง
“เออ....กรูจ่ายให้เองแต่พวกมึงทั้งหลายต้องช่วยกรูถ้ากรูมีปัญหา”
“ได้! กรูรับปากว่ากรูจะอาสาช่วยมึงเป็นคนแรกเลยบอกมาได้....แก้วนี้ถือเป็นคำสัญญาสำหรับกรูแล้วกัน”เจ้าของท่าทีไฮเปอร์โอเวอร์เอคติ้งของกลุ่มลุกขึ้นพรวดเป็นรอบที่สองก่อนจะถือแก้วใบใหญ่กว่าใครในกลุ่มขึ้นมา ซึ่งในแก้วบรรจุแอลกอฮอล์ชนิดเดียวกันของทุกคนในกลุ่มก่อนจะยกมันขึ้นมาเงยหน้ากระดกแฮลกอฮอล์เข้าปากรวดเดียวจนเพื่อนทั้งกลุ่มมองตาค้าง
ตึ้ง! (OoO )(OoO )(OoO )(OoO )
“(- - ; )”ทิวา
“เชี่ยแล้วไงล่ะไอ้กร๊วกเอ้ย! =_=;”กรณ์
“แม่งสร้างภาระให้พวกกรูอีกแล้ว”วัช
เหล่าเพื่อนๆ มองดูบดินทร์หรือที่เพื่อนๆ เรียกกันจนติดปากว่าไอ้ดิน ตอนนี้ได้หงายหลังลงไปนอนหลับสนิทพร้อมกับการดื่มแก้วสุดท้ายเสมือนตายไปพร้อมกับคำม่นสัญญาซะแล้ว เพื่อนๆ ในกลุ่มก็ต่างพากันมองหน้าอย่างเอือมระอา แต่ก็ไม่วายหมุนปากขวดเสี่ยงดวงว่าใครจะได้รับภาระครั้งนี้ไปครอบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ทุกทีเลยไอ้ดิน คออ่อนแต่เสือกทำอย่างกับตัวเองคอทองแดง -_-”ทิวาพูดพลางกระดกแฮลกอฮอล์ในมือแก้เซ็งอย่างไม่สะทกสะท้าน
“มันเป็นศักดิ์ศรีของมันที่ผู้ชายต้องแกร่งแม้กระทั่งในเรื่องดื่ม.....แต่แม่ง! มันไม่ดูตัวเองเลยว่าข้อนี้มันทำไม่ได้แต่เสือกแดกมาก แล้วเป็นไงล่ะ!”
“ไอ้กรณ์มึงก็พูดแรงไป ไอ้ดินได้ยินเดี๋ยวมันก็โกรธอีก”
“กรูไม่แคร์....เพราะมันหลับอยู่ ฮาๆ ๆ เอ้า! ฉลองต่อ ช่างแม่งมันเดี๋ยวจะกลับมึงค่อยแบกไปแล้วกัน ปากขวดชี้ที่มึงว่ะ!
“หึหึๆ โชดดีว่ะไอ้วัช”
“อะไรก็กรู.....”วัชมองเพื่อนที่นอนแน่นิ่งหลับน้ำลายไหลอยู่บนพื้นด้วยสายตาเอือมระอา ภาระอันหนักหนาต้องตกอยู่ที่เขาซึ่งไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย เพราะหลังอาการเมาที่หนักหน่วงมักตามด้วยการสำรอกของเหลือจะกินออกมาจากปาก ประสบการร์ครั้งก่อนเจ้าตัวก็ยังไม่เคยจะลืมมัน “อนาคตกรูจะเอามึงมาเป็นทาสกรูบ้าง......”สายตาเย็นชาเหมือนจะเคียดแค้นเพื่อนรักมองลอดผ่านกรอบแว่นสีขาวก่อนจะหันไปฉลองต่อตามอารมณ์ที่เหลืออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วปล่อยให้ตัวภาระนอนแผ่อยู่บนพื้นต่อไปไร้การแยแส
เช้าวันต่อมา
“วันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอครับพี่”
“ไม่....กรูต้องอยู่กับมึงสามวันต่อสัปดาห์ แบ่งเวลาให้มึงแล้วอย่าพยายามพูดเหมือนขับไล่กรูจะได้มั้ย”
“ผมไม่ด้หมายความว่าอย่างนั้นหรอกครับพี่ก็....เอาข้าวเพิ่มรึเปล่าครับ”
“นิดเดียวเดี๋ยวลงพุง”มือนี้ผมเป็นคนทำอาหารครับ ไม่มีอะไรมากนอกจากไข่เจียว ไม่มากของแท้เลยล่ะครับ เพราะวันนี้ป้ายุพินลาบอกว่าอาการหลานสาวไม่ค่อยดีเท่าไหร่ผมเลยอนุญาตครับ หลานใครใครก็รักใช่มั้ยล่ะครับ
“เยอะก็ไม่อ้วนหรอกครับ”ผมพูดพลางตักข้าวให้พี่ไนท์ที่กินกับมากกว่าข้าวเสียอีก
“มึงก็กินเข้าไปเยอะๆ จะได้ไม่ผอมไปมากกว่านี้”
“ผมไม่ได้ผอมนะครับน้ำหนักผมขึ้นตั้งสองกิโล”ผมบ่นงุบงิบลูบท้องตัวเองที่ตอนนี้เริ่มจะมีพุงแล้วละครับ แถมแขนก็บวมๆ ตามสภาพ
กริ้ง กริ้งงงงง!
“ใครมาวะ ?”เสียงกริ่งดังขึ้นจนผมสะดุ้งครับ ปกติมีใครมาหาซะที่ไหน
“งั้นเดี๋ยวผมออกไปดูเองพี่กินข้าวไปเถอะครับ”
“อืม....”พี่ไนท์เคี้ยวข้าวเต็มปากเต็มคำจนผมอมยิ้ม ไหนบอกว่าไม่อยากกินเยอะแต่เมื่อกี้ก็เห็นแอบตักข้าวในจานผมไป
ผมเดินมาที่ประตูรั้วทางเข้าของบ้าน ลักษณะและสีของรถมันเริ่มทำให้ผมรู้สึกคุ้นเคยและหวั่นๆ ร่วมไปด้วย ผมเดินเข้ามาใกล้ประตูรั้วบ้านก่อนจะออกไปดูทางประตูเล็กนอกบ้าน และนั่นก็ทำให้ผมแปลกใจเป็นอย่างมาก
“พี่ทิวา!”ผมถึงกับต้องเหลียวหลังมองว่าพี่ไนท์ตามมาด้วยรึเปล่าอย่างระแวงก่อนจะปิดประตูเล็กแล้วลากพี่ทิวาไปข้างๆ ให้พ้นทางที่พี่ไนท์จะมองออกมาได้
“ถึงกับต้องลากขนาดนี้คิดถึงมากสินะ....”
“พี่ไนท์อยู่บ้านผมไม่อยากให้พี่ไนท์เห็นครับ”ผมตอบออกไปตรงๆ พี่ทิวาเริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจครับ แต่ผมก็ไม่รู้ต้องทำยังไง
“อยู่แล้วไง ทำไมกรูต้องหลบๆ แอบๆ มันด้วยวะ”
“ก็เพราะตอนนี้พี่ไนท์ไม่ชอบพี่”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกรู”
“เกี่ยวสิครับเพราะพี่ไนท์จะทำร้ายพี่อีก”
“กรูจะสู้”
“สู้เหรอครับ!....แต่พี่ไนท์เป็นพี่ของผม ผมคงไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นแน่ ผมว่าพี่ทิวากลับไปเถอะนะครับ”
“มึงจะกลัวอะไรนักหนา! หรือมึงคิดจะตัดกรูไปจากชีวิตแล้วเอาพี่มึงมาอ้างรึไง”พี่ทิวาเริ่มไม่ฟังเหตุผลอีกแล้วครับ
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ....แต่ผมไม่อยากให้เกิดปัญหา....”
“แล้วจะให้กรูหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้ไปตลอดรึไง เฮอะ! ไม่มีทางหรอก กรูไม่ทำแน่...และกรูก็ไม่กลัวพี่มึงด้วย”
“ผมรู้ครับว่าพี่ทิวาไม่กลัว....แต่ผมกลัว กลัวว่าถ้าเกิดเรื่องขึ้นอีกผมกับพี่.....เราคงจะไม่ได้เจอกันอีกนะครับ”ผมหลบตาต่ำกลัวที่สุดที่จะเป็นไปตามที่ผมพูด พี่ไนท์ไม่ใช่เป็นคนที่ยอมใครง่ายๆ หรอกครับ แต่พี่ไนท์เวลาใจดีกับใครแล้ว ก็จะจริงใจถึงที่สุด แต่ถ้าเกลียดใครแล้ว.....ก็เกลียดถึงที่สุดเหมือนกัน
หมับ!
มืออุ่นๆ ของพี่ทิวาวางลงบนหัวของผมเบาๆ ก่อนจะลูบหัวของผมอย่างทะนุถนอม ผมเงยหน้าขึ้นมาหน้าพี่ทิวาที่ทำทีเป็นมองอย่างอื่นมันทำให้ผมยิ้มกริ่มออกมา เพราะท่าทีที่ดูอ่อนโยนของพี่ทิวาเลยทำให้ผมรู้สึกใจเต้นขึ้นมาอีกแล้ว แค่พี่ทิวาสัมผัสผมเพียงเล็กน้อย ตัวผมมันก็รู้สึกวูบวาบไปหมด ร้อนผ่าวไปทั้งตัวเลยล่ะครับ
“แล้วจะให้กรูทำยังไง....กรูทนไม่ได้หรอกนะที่ต้องปิดบังหรือแอบซ่อนสิ่งที่กรูอย่ากจะแสดงเอาไว้ตลอด มึงก็รู้ว่ากรูยอมเพราะมึงคนเดียว....เพราะฉะนั้น”
“อะไรเหรอครับ....”ผมมองพี่ทิวาที่เอามือทั้งสองวางไว้บนบ่าผมแล้วบีบเบาๆ
“สัญญาได้รึเปล่าว่าจะรอกรู....จะให้กรูเป็นคนแรก”
ฉ่า! o/////o จู่ๆ หน้าผมก็ร้อนจนเหงือแทบแตกเลยครับ
“ผม ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลยครับ....พะพี่ทิวาพูดอะไร ผมคือ...ผมเข้าบ้านก่อนดีกว่าครับ”ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องรีบหันหลังให้คนตรงหน้าด้วย แต่ผมรู้อย่างเดียวว่าผมกำลังจะละลายแล้วครับ ต้องหาที่เย็นๆ ด่วน!
“เดี๋ยว! จะหนีกรูง่ายๆ ขนาดนั้นเลยรึไง”พี่ทิวาจับไหล่ผมหมุ่นให้หันกลับมาประจันหน้าอีกครั้งครับจนผมต้องเอามือปิดหน้าตัวเอง ไม่รู้ทำไมผมต้องทำแบบนั้นด้วย ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ตึก ตึก ตัก ตัก! ไม่ไหวครับ.....เสียงหัวใจมันเต้นแรงแทบจะออกมานอกอกอยู่แล้ว
“หึหึๆ ทำไมต้องปิดหน้า”
“ผม ผมไม่รู้ครับ!”
“งั้นก็เอามือออกแล้วมองหน้ากรู”พี่ทิวาแกะมือผมออกก่อนจะช้อนค้างผมให้เงยขึ้น พี่ทิวาก้มลงมาใกล้หน้าผมมากก่อนจะกระตุกมุมปากยิ้มแล้วมองหน้าผมไม่วางตา ความรู้สึกของผมตอนนี้เรียกได้ว่ากำลังจะตายเพราะอึดอัดจนหายใจไม่ออกครับ จะเรียกว่าตื่นเต้นจนหัวใจวายก็คงจะถูก
“บอกว่าสัญญาสิ.....ขืนยืนทำหน้าแบบนี้อยู่อีกกรูจะทนไม่ไหว”
“สะ...สะสัญญาเรื่องอะไรครับ”
“.....ว่าจะรอกรู และให้กรูเป็นคนแรก”
“ผม ผมไม่มีอะไรจะให้พี่หรอกครับ!”ผมอยากจะหลบตาพี่ทิวาแต่มือหน้าก็ประคองหน้าผมไว้ไม่ไหวผมได้มองอย่างอื่นนอกจากใบหน้าพี่ทิวา....ก็รู้ว่าพี่ทิวาหล่อครับและเป็นที่ป๊อบปูล่า แต่ผมก็อยากจะมองอย่างอื่นแก้ความตึงเครียดบ้างนี่ครับ แถมมาให้ผมสัญญาเรื่องแบบนี้ผม...ผมสัญญาไม่ได้หรอกครับ ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้แต่มันไม่ใช่เรื่องที่จะควรทำนี่ครับ
“มีสิ...”
“ไม่มีหรอกครับ!”
“ก็ตัวมึงไง ทั้งร่างกายและหัวใจ ทั้งหมดที่เป็นของมึงกรูขอ....ได้มั้ย?”ทำไมต้องทำสีหน้าจริงจังแบบนั้นด้วยล่ะครับ มันทำให้ผมกดดัน จนตาลายคล้ายจะเป็นลม หัวใจก็เต้นเอาๆ จนผมห้ามไว้ไม่อยู่ ยิ่งพี่ทิวาใกล้ผมเท่าไหร่ผมยิ่งรู้สึกมีปฏิกิริยาโต้ตอบมากเท่านั้น
“เอ่อ.....คะคือ จะ...จะเอาไปทำไมครับ ผม..ผม....”ปากสั่นครับ พูดอะไร เถียงอะไรแทบไม่ออก
“จะให้กรูบอกจริงๆ งั้นเหรอ.....”เสียงทุ้มที่เบียดเข้ามาประชิดตัวผมด้วยร่างกายสูงโปร่งมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าไม่อยากได้คำตอบนั่นเลยครับ มันคงจะไม่ได้เป็นการแนะนำเชิญชวนให้ผมไปบริจากร่างกายหรืออวัยวะเพื่อการกุศลแน่นอน แล้วตอนนี้ผมควรจะทำยังไงดีครับ ผมก็ออกมานานเกินไปพี่ไนท์ต้องออกมาตามแน่ๆ
“อย่าครับพี่ทิวา! มะไม่ต้องบอก!”ผมเอามือไปปิดปากคนตรงหน้าซะแล้วครับ ผมทำอะไรลงไปเนี่ย
กริ้งงงงงง!
“พี่ทิวากดกริ่งทำไมครับเดี๋ยวพี่ไนท์ออกมา!”ผมมองดูการกระทำของพี่ทิวาอย่างสงสัย สายตาเจ้าเล่ห์ฉายแววบอกผมว่ามันต้องมีจุดประสงค์อะไรบางอย่างแน่นอนครับ
“เดย์ใครวะ!”สะเสียงพี่ไนท์ครับ ตะโกนดังมาจากในตัวบ้าน
“พูดว่าสัญญาก่อนแล้วกรูจะไป...โอเครึเปล่า”เจ้าเล่ห์จริงๆ ด้วยครับ
“ไม่โอเคครับ ผมไม่สัญญาอะไรทั้งนั้น!”
กริ้งงงงง! กริ้งงงงงง! พี่ทิวาเอื้อมมือไปกดกริ่งตรงประตูเล็กอีกแล้วครับ ผมพยายามห้ามแล้วแต่ไม่ทัน แบบนี้ต้อนให้จนมุมชัดๆ เลยนี่ครับจะขี้โกงไปถึงไหนกัน ><;;;;
“หึหึๆ”
“เดย์มีอะไรรึเปล่าวะ เสียงกริ่งยังดัง!”
“อะเอ่อ...ไม่มีครับพี่ผมเอามือไปโดนกริ่ง!”ผมตะโกนเข้าไปแก้ขัด แต่ถ้ามีอีกครั้งคงไม่ไหวแน่ๆ ครับ
“จะให้กดอีกรึเปล่า –O-”มือพี่ทิวาเตรียมเอื้อมเต็มที่ผมก็พยายามกุมมือพี่ทิวาไว้ ผมจะปกป้องกริ่งสุดชีวิตครับ
“พอแล้วครับก็ได้ๆ ผมสัญญา”
“หึหึๆ สัญญาแล้วห้ามกลับคำล่ะ แล้วกรูจะมาทวงสัญญาแล้วกัน ^^”
ปึง! บรืนนนนนนนนนน!
“=O=;”
ทะ...ทะทำไมไปง่ายอย่างนี้ล่ะครับ แถมยังทิ้งรอยยิ้มสยดสยองแบบนั้นไว้ให้ผมอีก พี่ทิวากำลังคิดอะไรกันน่ะครับทำไมผมรู้สึกหวั่นใจแบบนี้นะ....
แอบเอาตอนนี้มาส่งดึกๆ จนถึงดึกมากตามเคย :o8:
ยังไงก็ขอโทษที่ให้รอนานนะฮับ ^^
ช่วงนี้มันร้อนมากจนไม่เป็นอันทำอะไร อยากจะนอนกลิ้งทั้งวันเลยทีเดียว :serius2:
แต่ยังไงซะก็ไม่ลืมพยายามอัพนิยายตัวเองที่ยังคงมีคนนับล้านชีวิตรอคอย(ฮาๆๆ เว่อร์ของแท้)
ปล.1 ขอบคุณทุกรีมากๆ ฮับที่อดทนรอคอยการมาของตอนใหม่(เน่าหน่อยๆ แฮะ =o=;)
ปล.2 :กอด1: :กอด1:ด้วยความคิดถึงเป็นอย่างยิ่งฮับ
ปล.3 ขอบคุณทุกกำลังใจนะฮับที่คอยเชียร์อยู่ไม่งั้นไม่รอดจะมีตอนใหม่แน่ๆ ^^
แล้วเจอกันอีกตอนหน้านะฮับ :bye2:
-
อือเดินหน้าออกตัวแรงจริง
:call:
-
:L2: :กอด1:
-
อ่านแล้วยิ้มแก้มปริเลย ชอบๆ รออ่าค่ะ! :man1:
-
วู๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mc4:
รอๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad4:
-
ทิวาสู้ๆ
-
ทิวาเดินหน้าเต็มกำลัง! ทิวาสู้โว้ยยยย
รอตอนต่อไปน๊าา :impress2:
ปล.อยากอ่านไนท์ กรณ์อ่ะ :sad4:
-
ทิวา บันนนไซซซซซซ :mc4:
เดยืเสร็จแน่ :impress2:
-
ทิวาจัดเต็ม o13 o13
-
เดย์น่ารักเกินไปแล้ว!! :m3: :m3: :กอด1:
พี่ทิวาขอเดย์แต่ละครั้งไม่ค่อยจะบังคับเลยอ่ะ o17
จะว่าไป...ขอเป็นคนแรกของเดย์นี่หมายถึง ทั้งหัวใจและ "ร่ายกาย" ด้วยใช่ป่าว :z1:
สู้ๆเข้านะพี่ทิวา ความฝันใกล้เป็นจริงแล้วล่ะ
มาต่อไวๆนะคร้าบไรเตอร์ :กอด1:
-
ในที่สุดก้ออ่านทัน
เดย์น่ารักกกกกกก
เข้ามารอเมื่อไรทิวาจะมาท้วงสัญญานะ :z1:
-
พี่ทิวาร้ายกาจจริงๆ แผนสูงขั้นเทพ
-
ด่วน..จ้า..ด่วน ใครก็ได้ หาทางให้ทิวากับไนท์ปรองดองโดยด่วนด้วย
ไม่งั้น น้องเดย์ดิฉันคงเฉาก่อน
อืม..ว่าแต่ว่า ทิวานี่น่าจะยอมๆอ่อนยอมลงให้ไนท์บ้างเนอะ
เพราะไหนๆก็พี่แฟน(เมีย)ในอนาคตอ่ะ
แล้วไนท์น่ะก็หยวนๆหน่อย ไม่ได้เห็นแก่ทิวาก็เห็นแกน้องเดย์บ้างเหอะ
-
วู้วววววว อ่านแล้วยิ้มเลย
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
:mc4: ฉลองให้พี่ทิวาที่ง้อได้สำเร็จ
-
พี่ทิวาขี้ตู่มาก ๆ
-
“.....ว่าจะรอกรู และให้กรูเป็นคนแรก”
:o8: :o8: :o8:
-
ิทิวาสู้
o13 o13 o13
-
มาต่อเร็วๆน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
บีบบังคับทางอ้อมให้น้องเดย์รับปาก
ชิ ! ช่างไร้ความสามารถจริงๆ
-
อ่านไปยิ้มไป มีความสุขที่สุด :o8: :o8:
-
สัญญาต้องเป็นสัญญา คิคิ
น้องเดย์สัญญาไปแล้ว งานนี้เสร็จแน่ๆ
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
ต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :a5:
-
รอติดตาม ตอน 25 ครับ ทิวาจะทำอะไรต่อไป
-
คิดถึงคับๆ เมื่อไหร่จะ ,,(0//o),,
''แอ้กกกก ก ก ก ^^''
-
สองวันแร้วน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:o12:
-
รอด้วยคน :sad4:
-
ตอนที่ 25 สมานฉันท์
“เป็นอะไรนั่งใจลอยอยู่ได้”
“ปะเปล่าครับ....ผมแค่นึกถึงเรื่องต้นไม้ริมรั้วนะครับ...ไม่เห็นออกดอกสักที”
จะให้ผมบอกตรงๆ ได้ยังไงล่ะครับว่ากำลังกังวลใจว่าพี่ทิวาจะมาทวงสัญญานั่นเมื่อไหร่กัน....มะไม่ใช่ว่าผมตั้งตารอคอยหรอกนะครับแต่ผมแค่รู้สึกกดดันนิดหน่อย.....ไม่อยากให้ถึงตอนนั้นก็แค่นั้นครับ แล้วอย่าคิดนะครับว่าผมกำลังแก้ตัว มันไม่ใช่การแก้ตัวจริงๆ นะครับเชื่อผมเถอะ แต่นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้ว และทุกๆ วันก่อนนอนพี่ทิวาก็โทรมาพูดเรื่องสัญญาจนผมอยากจะตัดสายทิ้งซะให้ได้ แต่ถึงจะคุยกันเรื่องที่ผมไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไหร่แต่ผมก็รู้สึกมีความสุขครับ
“มึงไม่สบายรึเปล่า เห็นเหงื่อแตกหน้าแดงเชียว”พี่ไนท์ก้มลงมาดูหน้าผมที่ก้มงุดคิดเรื่องฟุ้งซ่านต่างๆ นา ผมถึงกับเด้งนั่งหลังตรงหน้าตั้งทันที
“เปล่าครับผมสบายดี แค่รู้สึกว่าอากาศมันร้อนเท่านั้น”
“งั้นกรูเร่งแอร์ให้.....ติ๊ดๆ”พี่ทิวาเอื้อมมือไปหยิบรีโมทแอร์แล้วกดปรับอุณหภูมิ
ตอนนี้ผมกับพี่ทิวากำลังนั่งพักในช่วงยามบ่ายหลังจากช่วยกันขนพวกของที่ไม่ใช้แล้วในบ้านไปกองไว้ตรงถังขยะ ของส่วนมาจะเป็นพวกหนังสือพิมพ์เก่าๆ ครับ ตั้งไว้แถวนั้นเผื่อจะมีใครมาเก็บเอาไปใช้ประโยชน์
“ขอบคุณครับ...แล้วนี่พี่ไนท์ไม่ออกไปไหนเหรอครับ”
“ขี้เกียจว่ะ...แถมวันนี้ต้องอยู่รับโทรศัพท์แม่ แม่บอกจะโทรมาสุ่มเวลา...กรูไม่อยู่กับมึงที่บ้านก็ซวยอ่ะดิ”พี่ไนท์ทำหน้ายู่ก่อนจะนอนแผ่หลาบนโซฟาตัวยักษ์ที่ประจำของพ่อ ผมมองพี่ไนท์แล้วอดขำไม่ได้ครับ ถ้าแม่ไม่โทรมาดักไว้พี่ไนท์คงบินออกจากกรงไปแล้วล่ะครับ
กริ้งงงงงง! กริ้งงงงงง! กริ้งงงงงง!
“เฮ้ย!”เสียงกริ่งถึงกับทำให้พี่ไนท์ที่เริ่มเคลิ้มจะหลับสะดุ้งเลยครับ ผมเองก็ตกใจนิดหน่อยเหมือนกันจนต้องเหลียวหลังมองลอดผ่านกระจกหน้าต่างไปดูที่ประตูทางเข้าบ้าน
แต่คงไม่ใช่พี่ทิวาหรอกครับ เพราะเมื่อคืนพี่ทิวาบอกว่าจะไปช่วยงานพ่อซึ่งพี่ทิวาบอกว่า‘ไม่ได้อยากทำ แต่โดนบังคับ เบื่อ เซ็ง เกลียด’ตามสไตล์ของพี่ทิวาล่ะครับ แต่ผมก็บอกไปแล้วครับว่างานครอบครัวก็คืองานของเรา ไม่ทำแล้วใครจะทำ นั่นจึงทำให้พี่ทิวาไปทำงานโดยมีผมบังคับไปอีกคน
กริ้งงงงงง! กริ้งงงงงง!
“แม่งใครวะ! คนกำลังเคลิ้มจะหลับ”พี่ไนท์ดูจะหงุดหงิดซะแล้วครับ
“เดี๋ยวผมออกไปดูให้เองครับ”ผมอาสาลุกขึ้น แต่เสียงกริ่งกดมาอีกแล้วครับ
กริ้งงงงงงงง!
“บ้านไม่มีกริ่งให้กดรึไงวะ เสือกกดอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวกรูก็ถอดเอาไปให้กดที่บ้านให้สาสมใจ!”
“ใจเย็นๆ ครับพี่ อาจเป็นแขกมีเรื่องสำคัญ”
“รีบมาบอกว่าญาติมันตายรึไง!”
“นะครับพี่ใจเย็นๆ ผมจะไปดูเดี๋ยวนี้แล้ว”ผมพูดเสร็จก็รีบวิ่งไปดูที่หน้าบ้านทันทีเลยครับ กลัวว่ากริ่งบ้านผมมันจะส่งเสียงดังขึ้นมาจนพี่ไนท์อาละวาด แค่กดปกติไม่เป็นไรหรอกครับ แต่เล่นรบเร้าซะขนาดนั้นคนที่มาคงไม่ใช่ธรรมดาเลยมั้งครับเนี่ย
“มีใครอยู่รึเปล่าเว้ยเฮ้ยยยยย!”
“ยุฮู้วววววววว!”
“อย่าแหกปากได้มั้ยพวกมึง! กรูอายชิบหาย ไม่น่ามากับพวกมึงเลย”
“พี่ดิน พี่กรณ์ พี่วัช!”ผมชะงักกึกเมื่อมองเห็นบุรุษทั้งสามที่ยืนเกาะประตูรั้วบ้านแล้วส่งเสียงร้องเรียกโหวกแหวกดัง
“เดย์! คิดว่าไม่ใช่บ้านนี้ซะแล้วถูกหลังจริงๆ ด้วย”
“กรูเห็นมึงกดซะมันใจ...ที่แท้ก็สุ่มบ้านเหรอวะ! ถ้าไม่ใช้บ้านหลังนี้พวกกรูไม่หน้าแหกเพราะมึงรึไงไอ้กรณ์”พี่วัชกำหมัดแน่นสะกดกลั้นอารมณ์กับเพื่อนตัวเองสุดๆ ครับ ผมเห็นตรงขมับพี่วัชมันเต้นตุบๆ ด้วย แต่ที่กดกริ่งอย่างบ้าคลั่งฝีมือพี่กรณ์เองเหรอครับ เหอะๆ ขอให้เป็นบ้านผมหลังสุดท้ายและครั้งสุดท้ายนะครับพี่ทำแบบนี้....ไม่อย่างนั้นโดนเจ้าของบ้านด่าเปิงหรือไม่ก็อาจถึงขั้นลงไม้ลงมือเลยก็ได้
“เปิดประตูให้พวกเราเข้าไปข้างในหน่อยได้มั้ยเดย์ ยืนคุยแบบนี้มันร้อนนะ”พี่ดินขย่มประตูรั้วเป็นเชิงบอกผม
“อ่ะ! ผมตกใจจนลืมไปซะสนิทเลยครับ ขอโทษนะครับผมจะไปเปิดให้เดี๋ยวนี้เลย”ผมวิ่งไปที่ประตูเล็กก่อนจะเปิดมันออกแล้วเชิญพวกพี่ๆ เข้าไปข้างในบ้าน ดูท่าทางทั้งสามคนยังไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเดิมเลยครับ พี่ดินกับพี่กรณ์ก็ยังมีกัดๆ กันบ้างตามธรรมเนียมกลุ่ม ส่วนพี่วัชก็ยังนิ่งๆ และเปลี่ยนสีกรอบแว่นเหมือนเดิมครับ วันนี้มาสีชมพูแหววเลยครับ แต่พี่วัชใส่แล้วมันดูดีซะมากกว่าตลก ที่เค้าว่าคนหล่อทำอะไรก็ดูดีผมก็คิดว่ามันคงมีส่วนจริงอยู่บ้าง...
“หืม....บ้านน่าอยู่ดีนะ”พี่กรณ์มองสำรวจไปทั่ว
“ขอบคุณครับ....นั่งพักที่ห้องนี้ก่อนนะครับเดี๋ยวผมไปเอาน้ำเย็นๆ มาให้”ผมพาพี่ๆ ไปนั่งเล่นที่ห้องถัดจากห้องพี่ไนท์อยู่ครับเพราะไม่มีที่อื่นแล้ว เพราะถ้าขืนเชื้อเชิญไปห้องนั่งเล่นอีกห้องที่พี่ไนท์อยู่ล่ะก็เป็นเรื่องแน่ๆ
“เอาขนมไปเก็บด้วยนะ แล้วฝากใส่จานมากินหน่อย”พี่กรณ์ยื่นถุงขนมที่เป็นพวกเบเกอร์รี่มาให้ถุงใหญ่ผมยื่นมือรับด้วยความเกรงใจแต่จะปฏิเสธก็ไม่ได้ เสียน้ำใจครับ
“วันหลังไม่ต้องก็ได้นะครับ แค่มาหาผมก็ดีใจจะแย่แล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอก พวกพี่ก็อยากมาเห็นความเป็นอยู่ของเดย์บ้าง แต่ดูหน้าตาสดชื่นแบบนี้แล้วพวกพี่ก็สบายใจ”
“ครับพี่ดิน ผมอยู่ที่นี่สบายดี...เอ่อก่อนคุยผมไปเตรียมของก่อนดีกว่า พวกพี่นั่งคุยกันไปก่อนนะครับเดี๋ยวผมมา”
“มา....พี่ช่วยถือ”
“ขอบคุณครับพี่วัช”
“ไปกันเถอะ...จะไปช่วยในครัว”พี่วัชอาสาผมเลยยินดีครับ พี่วัชตอนยิ้มก็ไม่เลวเหมือนกันครับโดยเฉพาะเวลามีแว่นสีชมพูอยู่บนหน้าด้วยแล้วล่ะก็
“รบกวนด้วยนะครับ ^^”
“พวกมึงอย่าซนเข้าใจมั้ย แค่กดกริ่งบ้านเค้าจนจะพังกรูก็เหนื่อยใจและขายหน้าพอแล้ว -_-”
“ครับ/คร๊าบบบบ!”ผมอดขำไม่ได้กับท่าทางของพี่ดินกับพี่กรณ์ที่เชื่อฟังพี่วัชอย่างกับเป็นลูก ไม่น่าเชื่อเลยนะครับว่าเพื่อนพี่ทิวาจะน่ารักกันทุกคน นิสัยดีมากๆ เลยด้วย คงเป็นเพราะความโชคดีของผมเราเลยได้เจอกัน ได้รู้จักกันและช่วยเหลือกันและกันแบบนี้
“ขำอะไรน่ะเรา”
“ก็ขำท่าทางของพี่ดินกับพี่กรณ์น่ะครับ ดูเชื่อฟังดี”
“เหอะ! เจ้าพวกนั้นมันตีสองหน้าอย่าไปเชื่อมัน สิ่งที่มันทำกับพูดต่างกันฟ้ากับเหว ถ้ามันเชื่อพี่จริงๆ ล่ะก็เสียงกริ่งที่ได้ยินคงแค่ครั้งเดียง....เจ้าพวกงี่เง่ายังไงก็งี่เง่าอยู่วันยังค้ำ”
“^^ อย่าเครียดเลยนะครับพี่วัช พี่ดินกับพี่กรณ์ก็ดูเป็นคนดี”
“อืม....ก็นะ”ตลอดทางผมกับพี่วัชเราพูดคุยกันสนุกสนานมันทำให้ผมรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง พี่วัชเล่าอะไรหลายๆ เรื่องให้ผมได้ฟังตั้งมากมายว่าที่ผมไม่อยู่บ้านพี่ทิวามีอะไรเกิดขึ้นกับพี่ทิวาและพวกพี่ๆ บ้าง แต่ละเรื่องมันทั้งขบขันและน่าปวดหัวทีเดียวเลยครับ ชีวิตอิสระมันก็ดีเหมือนกันนะครับ...อย่างที่พี่ไนท์เป็นอยู่คงจะมีความสุขมิใช่น้อยที่ไปได้ตามที่ใจต้องการ
ผมกับพี่วัชจัดการพวกเครื่องดื่มและขนมใส่จานจนเสร็จก็พากันเดินออกมาจากครัว เราเดินคุยกันไม่หยุดจนผมได้ยินเสียงแว่วๆ มาทางห้องรับแขกที่ผมพาพี่ๆ ไปนั่งพักครับ
“มึงนี่เองที่มีปัญหากับกริ่งบ้านกรู ใครเชิญไม่ทราบวะ!”
“หน๊อยยยย! หาเรื่องกันแบบนี้มาต่อยกับกรูเลยดีกว่ามั้ยห๊ะ ไอ้..ไอ้ปากมอม!”
“เข้ามาดิไอ้เตี้ย.....หรือว่าไม่กล้า”
“ปล่อยไอ้ดินกรูจะซัดไอ้บ้านั่นให้หายซ่าไปเลย!”
ซะซวยแล้วครับพี่ไนท์กับพี่กรณ์กำลังทะเลาะกันใหญ่โตเลย
“หยุดนะครับพี่จะทำอะไรแขกของผม!”ผมวิ่งตาลีตาเหลือกและตะโกนมาแต่ไกล จากการวิ่งของผมด้วยความรีบร้อนถึงกับทำให้ขนมในจานหล่นกระจัดกระจายไปทั่วพื้นเลยครับ เวลานี้ผมไม่สนขนมหรอก แต่ผมสนใจมวยที่กำลังขึ้นชกกันซะมากกว่าครับ ใช่ว่าผมจะไปเกาะของสนามเชียร์แต่ผมจะไปห้ามครับ
“เกิดอะไรขึ้นวะ!”พี่วัชวิ่งตามติดผมมาน้ำผลไม้ในแก้วที่รินมาก็แทบไม่เหลือครับกระฉ่อนออกหมอตั้งแต่วิ่งเข้าโค้งแรก
“ก็ไอ้นี่น่ะสิเข้ามาหาเรื่องกรูก่อน ถามไอ้ดินดูได้!”พี่กรณ์สะบัดตัวจากการล๊อคแขนจากพี่ดินอย่างอารมณ์เสีย ความโกรธของพี่กรณ์ถึงกับทำให้หน้าขาวๆ นั่นเปลี่ยนเป็นสีแดงไปจนถึงใบหูเลยครับ แม้แต่คิ้วยังย่นชนกันจนยุ่งเหยิง
“จริงเหรอครับพี่ไนท์”ผมหันไปถามพี่ชายตัวแสบที่ยืนกอดอกแสดงสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แถมยังแอบแหล่ตาไปมองพี่กรณ์แล้วยักคิ้วให้เสียด้วย มีหรือครับที่พี่กรณ์จะไม่เห็นเพราะเจ้าตัวก็เล่นจ้องหน้าพี่ทิวาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้ออยู่แล้วครับ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดีเลยพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยให้บรรยากาศมันหายตึงเครียด
“เอ่อ....ผมว่าอย่าทะเลาะเลยนะครับมากินขนมกันดีกว่าผมใส่จานมาเยอะแยะเลยครับนี่ไง^*^”ผมยื่นจานขนมสองจานที่จานหนึ่งเป็นคุกกี้ อีกจานเป็นพายผลไม้มาข้างหน้าแต่ปรากฏว่าคุกกี้เหลือสี่ชิ้นครึ่ง และพายผลไม้ไม่เหลือสักชิ้นเดียว
“กรูไม่กินของ‘ต่ำๆ เล็กๆ’ที่ไม่ได้มาตรฐานหรอกนะ”พี่ไนท์เริ่มอีกแล้วครับ
“มึงพูดกระแทกกรูรึไงวะ!”
“อ่า....คือว่าเดี๋ยวผมไปเอามาใหม่ดีกว่านะครับท่าทางจะหกหมดแล้ว พี่ไนท์ไปช่วยผมถือหน่อยนะครับ!”ผมลากพี่ไนท์ที่ยืนแต๊ะท่าหาเรื่องชาวบ้านชาวช่องเค้าไปทั่วให้ไปกับผมด้วย ผมพยายามส่งซิกทางสายตาให้พี่วัชเข้าไปดูเหตุการณ์ของอีกด้านหนึ่ง
ไม่น่าเลยครับ.....แล้วแบบนี้จะมีใครกล้าคบค้าสมาคมกับผมได้ล่ะครับก็พี่ไนท์เล่นกัดไม่เลือกแบบนี้ T^T
“พี่ไนท์ครับทำไมพี่ไปว่าพี่กรณ์เค้าแบบนั้นล่ะครับ ไม่เห็นรึไงครับว่าพี่กรณ์โกรธขนาดไหน”
“ก็มัน.....”
“พี่กรณ์ทำไมครับ?”
“ก็ไม่ทำไม”พี่ไนท์หันหลังให้ผมก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบแอปเปิ้ลลูกสีแดงมากัดไปคำโตแล้วทอดสายตามองออกไปนอนหน้าต่างห้องครัว....เสมือนบรรยากาศ ณ ขนาดนี้สบายๆ เหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจ แต่ผมว่าพี่ไนท์จะไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับสิ่งที่ตัวเองก่อเกินไปแล้วนะครับ
“ไม่ทำไมแล้วพี่ไนท์ทำแบบนั้นทำไมครับ”ผมเปิดตู้เย็นอีกรอบก่อนจะหยิบน้ำผลไม้ที่เหลือจากการรินไปรอบแรกมารินใส่แก้วใบใหม่ตามจำนวนคนเพื่อไม่ให้เสียเวลา
“ก็มันสนุกดี....จะทำไม”
เคร้ง!
“ผมไม่สนุกด้วยนะครับ!”ผมกระแทกจานใบใหม่เอี่ยมลงบนเคาเตอร์แล้วหันไปมองพี่ชายตัวเองที่ไร้เหตุผลเหมือนใครบางคนเข้าทุกที
“มันทำตัวน่าแกล้งนี่หว่า ตอนแรกกรูก็ไม่อะไรหรอกนะ....แค่ไปด่ามันเฉยๆ เอามันส์ ที่มันกล้าทำเสียงรบกวนกรู......คนกำลังเคลิ้ม พอกรูด่ามันหูกับหางมันก็ชี้ดูแล้วสะใจชอบกล หึหึๆ”
“หยุดหัวเราะแบบนั้นนะครับ ผมไม่เห็นว่ามันจะสนุกตรงไหนที่แกล้งคนให้อารมณ์ไม่ดี แล้วเดี๋ยวพี่ไนท์ก็ช่วยทำตัวดีๆ กับแขกของผมด้วยนะครับถ้ายังไม่อยากโดนฟ้องแม่ว่าพี่แอบหนีเที่ยวจนไม่กลับบ้านบ่อย จนถึงบ่อยที่สุด!”
“ก็แค่ไอ้เตี้ยนั้นมึงถึงกับจะฟ้อง.....”
“พี่อยากให้ผมโกรธพี่จริงๆ เหรอครับ เป็นเด็กดีหน่อยสิครับพี่”ผมยื่นจานสองใบพร้อมขนมชุดใหม่ให้พี่ไนท์ช่วยถืออย่างบังคับ ส่วนพี่ไนท์ก็ได้แต่ยืนทำตาโตมองผมแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก“ดีครับ...แล้วช่วยต้อนรับแขกของผมอย่างมีมารยาทด้วยนะครับพี่”
ผมพูดเสร็จก็เดินออกมาเลยครับ ก่อนที่พี่ไนท์จะเดินเร็วตามหลังผมมาติดๆ
“มันไม่แฟร์....”พี่ไนท์กำลังจะเถียงผมอีกครัง
“แล้วยังไงครับ.......ผมกำลังให้พี่แก้ตัวอยู่นะครับ จะทำหรือไม่ทำครับ”ผมมองพี่ไนท์ด้วยสายตานิ่งก่อนที่พี่ไนท์จะทำท่าสะกดกลั้นคำพูดและการกระทำของตัวเองสุดๆ ครับ
“อึ๊ย.......เออ!”
อยากจะหลุดขำครับ......แต่ทำไม่ได้ ก็ท่าทางแบบนั้นมันเหมือนพี่ไนท์กำลังจะระเบิดแต่ทำไม่ได้...คงอึดอัดน่าดูสินะครับ แต่ถือว่าเป็นการฝึกสงบจิตสงบใจรู้จักควบคุมอารมณ์ของตัวเองซะบ้างคงไม่เป็นไรหรอกครับ.....ทนหน่อยนะครับพี่ ผมเป็นกำลังใจให้
“น้ำกับขนมมาแล้วครับ ^^”ผมเอาน้ำมาวางไว้ตรงโต๊ะเล็กก่อนจะตามด้วยขนมที่พี่ไนท์ถือมา ผมแอบเหลือบไปมองพี่กรณ์ที่นั่งอยู่ตรงมุมๆ หนึ่งของห้องด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ครับ ดูจะไม่มีความสุขเอาซะเลย
“ขอบคุณมากเดย์ มานั่งกินนั่งคุยด้วยกันสิ”พี่ดินขยับที่ให้ผมนั่งครับ ส่วนพี่ไนท์ก็นั่งตรงโซฟาเดี่ยว คงไม่ค่อยจะมีใครกล้าขยับที่ให้พี่ไนท์มานั่งด้วยในสถานการณ์แบบนี้หรอกครับ
“ครับ....”
“..........”
“..........”
พอผมนั่งทุกคนในห้องก็เงียบกันหมดเลยครับ พี่ไนท์ก็นั่งหน้าไม่รับแขก พี่ดินก็นั่งมองหน้ากับพี่วัชสลับกันไปมา ส่วนพี่กรณ์ก็ปลีกวิเวกไปนั่งมุมห้องอับๆ เป็นพื้นที่ส่วนตัวแล้วหันหน้าเข้าผนังไม่พูดไม่จากับใคร คงจะโกรธพี่ไนท์น่าดูเลยครับ บรรยากาศหดหู่แบบนี้เลยพลอยทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจไปด้วยเลยครับ พี่ๆ มาเยี่ยมผมแท้ๆ แต่ผมกลับต้อนรับไม่ดีเอาซะเลยแถมยังเกิดเรื่องขึ้นมาซะได้
“เดี๋ยวขนมก็ชืดหมด....กินเถอะ^^”พี่ดินหยิบคุกกี้ให้ผมชิ้นหนึ่งผมรับมันมาก่อนจะผงกหัวเป็นการของคุณแล้วกัดมันเข้าปากแบบไม่พูดไม่จา
“อันนี้ก็อร่อยนะ พี่เคยกินมาแล้ว”พี่วัชก็ยื่นขนมปังกรอบให้ผมอีกอันครับ ผมรับมาอย่างรู้สึกของคุณ แต่ตอนนี้แค่คุ๊กกี้คำเดียวก็ทำให้ผมรู้สึกไม่อยากกินอะไรแล้ว
“ขอบคุณครับ.....เอ่อ....ผมขอโทษพี่ๆ ด้วยนะครับที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้น ทั้งๆ ที่อุตส่าห์แวะมาเยี่ยมผมแท้ๆ แถมยังเอาขนมอร่อยๆ มาฝากผมอีก....”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกน้องเดย์ ไม่ใช่ความผิดอะไรสักหน่อย...ใช่มั้ยไอ้วัช! กินเถอะๆ ขนมอร่อยไม่ใช่เหรอ”พี่ดินหยิบคุ๊กกี้แล้วก็ขนมปังกรอบยัดใส่ปากตัวเองจนล้นก่อนจะเคี้ยวๆ เหมือนไม่สนใจอะไร แต่ผมรู้ครับว่าทุกคนก็รู้สึกไม่ค่อยจะดีเหมือนกัน
“เห้อ~........”จู่ๆ พี่ไนท์ที่นั่งเงียบก็ถอนหายใจออกมาจนทุกคนได้ยินกันหมดแล้วยืนขึ้นอย่างสง่าผ่าเผยเหมือนไม่รู้สึกกดดันหรืออะไรทั้งสิ้น ผมเงยหน้ามองพี่ไนท์อย่างสงสัยครับว่าพี่ไนท์คิดจะทำอะไรอีก
“มีอะไรเหรอครับพี่......”เสียงผมอ่อน ถามพี่ไนท์ที่หันไปมองพี่กรณ์แล้วไม่พูดอะไร
ตอนนี้พี่กรณ์คงกำลังปรับอารมณ์ของตัวเองอยู่ล่ะมั้งครับเลยไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรกับใครทั้งนั้น ยังคงนั่งหันหน้าเข้าผนังเหมือนเดิม รู้สึกผิดนิดๆ ครับทั้งที่ปกติพี่กรณ์จะสดชื่นแจ่มใสได้ตลอดเวลา แต่อยู่ๆ ก็ต้องเหงาซึมไปเป็นเพราะพี่ผมแท้ๆ
“พวกมึงออกไปให้หมด!”สิ่งที่พี่ไนท์พูดถึงกับทำให้ผมตกใจครับ พี่ไนท์จะไล่พวกพี่ๆ งั้นเหรอครับ“ยกเว้นไอ้....เอ่อ....หมอนั่น”พี่ไนท์ชี้ไปที่พี่กรณ์ที่หันหน้ามามองพี่ไนท์ด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ครับ
“พะพี่คิดจะทำอะไรน่ะครับ O_O”
“กรูไม่ฆ่ามันหรอกนา....แค่จะปรับความเข้าใจอะไรนิดๆ หน่อยก็แค่นั้น.....หรือมึงกลัว ถ้ากลัวกรูนักก็ไม่ต้องก็ได้นะ”พี่ไนท์หันไปพูดกับพี่กรณ์ที่ลุกขึ้นยืนไม่ไหวติ่ง พี่กรณ์ดูมีสีหน้ากังวลเล็กน้อย
“กรูไม่ได้กลัว มีอะไรก็ว่ามาเลย”แต่ละคนดูไม่ยอมแพ้กันแบบนี้ผมไม่สบายใจเอาซะเลยครับ
“แต่ว่าพี่ครับ....”
“กรูสัญญาว่าจะไม่มีเรื่อง โอเคมั้ย!”
ผมพี่ดินแล้วก็พี่วัชต่างมองหน้ากันสลับไปมาก่อนที่พวกเราจะตัดสินใจเดินออกมาจากห้อง ซึ่งทิ้งพี่ไนท์กับพี่กรณ์ให้ทั้งสองคนปรับความเข้าใจกันครับ มันก็ดีอยู่หรอกนะครับสำหรับการปรับความเข้าใจกับสิ่งที่ไม่ลงรอยกัน ซึ่งผมไม่รู้ว่าพวกพี่ๆ เค้าจะไม่ถูกกันขนาดนั้นเพราะอะไรกันแน่ แต่ผมภาวนาครับว่าขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี
ปึง!
“พะพี่ไนท์!”หลังจากที่พวกเราเดินออกมากันหมดพี่ไนท์ก็ปิดประตูไล่หลังผมเลยครับ แถมยังล๊อคด้วย“ล๊อคทำไมครับพี่! ปึงๆ !”ผมทุบประตูอย่างตกใจครับ ไม่ไว้ใจเลยครับพูดกันตามตรง.......คนที่ผมไม่ไว้ใจคือพี่ไนท์ไม่ใช่พี่กรณ์หรอกครับผมรู้นิสัยพี่ไนท์ดี
“เดย์ๆ อย่าเลย”พี่วัชคว้ามือผมไว้เมื่อผมทำท่าจะทุบประตูอีกครั้ง
“ก็พี่ไนท์....”
“พี่รู้ว่าเดย์เป็นห่วงทางนั้น แต่จะไม่ยอมเชื่อใจพี่ชายตัวเองดูสักครั้งเลยเหรอ.....เชื่อพี่เถอะว่าสองคนนั้นจะกลับออกมาด้วยความเข้าใจ”
“มันเป็นความหวังลมๆ แล้งๆ รึเปล่าครับ”
“อาจจะใช่....”
“ไอ้ดิน!”
“เค้าไม่ได้พูดอะไรนะ....คะเค้า...เค้าไปหาที่นั่งรอที่อื่นดีกว่า”ว่าแล้วพี่ดินก็เดินหายไปเลยครับไม่รู้ว่าไปทะลุส่วนไหนของบ้าน เพราะเมื่อกี้ผมแอบเห็นพี่วัชส่งสายตาดุไปใส่พี่ดิน ยิ่งเป็นแบบนี้ผมยิ่งไม่สบายใจเข้าไปใหญ่เลย
ทำไงดีครับ? ผมควรจะพังประตูเข้าไปตอนนี้เลยดีรึเปล่า ร้อนใจมากๆ
“เราก็ไปหาที่นั่งคอยฟังข่าวดีเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นของพวกเค้ากันเถอะนะ”มือใหญ่ของพี่วัชคว้าแขนผมก่อนจะลากผมออกไปจากบริเวณหน้าห้อง ผมหันหลังมองประตูบานนั้นอย่างเป็นห่วง พะว้าพะวังถึงพี่กรณ์จนไม่มีกระจิตกระใจจะคิดจะทำอะไรแล้วล่ะครับ
ในที่สุดก็เข็ญตอนที่ 25 ออกมาทัน คิดว่าคงจะไม่ได้อัพซะแล้วเพราะรู้สึกจะปั่นไม่ทันแต่ก็ทันจนได้โล่งเลย :เฮ้อ:
วันนี้ข้าพเจ้าจะเดินทางไปทำธุระที่มหาลัย แต่มันจะไม่ลำบากเล้ยถ้าตอนนี้ไม่อยู่ต่างจังหวัด แต่ปิดเทอมก็ต้องกลับบ้านสิ ><
เลยต้องนั่งรถเข้ากรุงฯ(บ้านนอกของแท้ 555+) บ้านก็อยู่ไกลเซ็งเลย อดเล่นคอมเลยอ่ะ :z3:(เป็นพวกขาดคอมแล้วจะตาย(ตื๊ด)ขึ้นมา)
แต่ยังไงอยากจะบอกว่าให้รอนะฮับ จะมาอัพปกติเมื่อคิดถึงกันฮับ :-[
แต่ตอนหน้าส่อแววว่าจะจัดไป(เกือบเต็ม)สำหรับพี่ไนท์กับพี่กรณ์ อย่าลืมมาให้กำลังใจกันนะฮับ :กอด1:
ปล.1 ขอบคุณทุกรีนะฮับที่ฝ่าฟันอุปสรรค์มาด้วยกันจนถึงตอนที่ 25 แล้ว มันไม่ใช่น้อยๆ เลยฮับสำหรับข้าพเจ้าที่จะพยายามเสม่ำเสมอแบบนี้ :sad4:
ปล.2 ขอแสดงความดีใจด้วยนะฮับสำหรับท่านที่เก็บอ่านทันจนถึงตอนนี้ ความพยายามเปี่ยมล้มจริงๆ ฮับ
ปล.3 นี่อาจไม่ใช่นิยายที่ดีพอ แต่ขอให้รับไว้พิจารณาในอ้อมอกด้วยนะฮับ(ทิ้งไว้ได้เน่าอีกแล้ว :oak:)
ปล.4 บางคนคิดในใจว่าจะ ปล. อะไรนักหนาบ้ารึเปล่า! :angry2: สารภาพตรงนี้เลยฮับว่า บ้า ปล. :-[
แล้วพบกันใหม่ตอนหน้านะฮับ :bye2: (จริงๆ อยากคุยมากกว่านี้แต่กลัวจะอ้วกกันซะก่อน ฮาๆ)
-
ไนท์จะทำอะไรกรณ์อะ หุหุ :man1:
รอๆไนท์-กรณ์ :bye2:
-
:เฮ้อ:งานนี้จะกัดกันหรือว่าฟัดกัน
ต้องรอลุ้น :กอด1: :กอด1:
-
รอลุ้นพี่ไนท์กะพี่กรณ์...คู่รักคู่โหด อิอิ
-
พี่ไนท์จะปล้ำพี่กรณ์ป่าวนะ :oo1:
ขอบคุนคุณทาบากินะสำหรับนิยายดีๆ เพิ่งสมัครนะคับหลังจากเป็นผีส่องมานาน :m20:
ไงก็ฝากตัวและหัวใจด้วยนะคับ อิ_อิ
-
แล้วจะรอตอนหน้าค่ะ
เห็นใจเหมือนกัน คนติดคอมฯ
สู้ๆ
-
ล็อกห้องทำไมหรอจ่ะ
หรือว่าจะ :oo1: :oo1:
5555+
-
ไนท์คุยอะไรกับน้องกรณ์อะอยากรู้
:call:
-
วันนี้วันแรงงาน.....แต่ขอบอก"รัก"
คนเขียนนิยายก็แล้วกันนะ(เกี่ยวกันมั้ยเนี้ย)
ก็ขอให้คำว่า"รัก"ที่ผมมอบให้เป็นกำลังใจ
(ในการใช้"แรงงาน"คนเขียนนิยายครับ555+)
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ปรับความเข้าใจอะไรกานในห้องหว่า :z1:
แล้วพี่ทิวาหายไปไหน????
-
รอจัดเต็มพี่ไนท์กับพี่กรณ์
ปล. อิอิ ว่าคิดถึง
-
*-* รักคับๆ
-
พี่ไนท์จะทำไรเนี้ย
-
:really2:
-
ไนท์แอบสนใจกรณ์ล่ะซี้ อยากให้กรณ์สนใจตัวเองตอบ
เลยตามตอแยเพื่อเรียกร้องความสนใจ หุ หุ หุ
เพียงแต่วิธีการของไนท์มันชวนให้เกิดอารมณ์(โมโห)สำหรับกรณ์ไง
-
ไนท์จะทำอะไรหว่า
:z1: :z1: :z1:
-
วันนี้วันแรงงาน.....แต่ขอบอก"รัก"
คนเขียนนิยายก็แล้วกันนะ(เกี่ยวกันมั้ยเนี้ย)
ก็ขอให้คำว่า"รัก"ที่ผมมอบให้เป็นกำลังใจ
(ในการใช้"แรงงาน"คนเขียนนิยายครับ555+)
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ฮาๆๆ ขอบคุณมากฮับ พูดแบบนี้ขอเป็นทาสเลยดีกว่า(แม้เค้าจะเลิดทาสไปแล้วก็ตาม :-[ )
*-* รักคับๆ
รักฮับๆ :กอด1:
รอจัดเต็มพี่ไนท์กับพี่กรณ์
ปล. อิอิ ว่าคิดถึง
ปล.เช่นกันฮับ :impress2:
ล็อกห้องทำไมหรอจ่ะ
หรือว่าจะ :oo1: :oo1:
5555+
พี่ไนท์อาจคิดก่ออาชญากรรมก็ได้มั้งฮับ อิอิ ^^
ไนท์แอบสนใจกรณ์ล่ะซี้ อยากให้กรณ์สนใจตัวเองตอบ
เลยตามตอแยเพื่อเรียกร้องความสนใจ หุ หุ หุ
เพียงแต่วิธีการของไนท์มันชวนให้เกิดอารมณ์(โมโห)สำหรับกรณ์ไง
หรือพี่ไนท์อาจเป็นคนซาดิส ฮาๆๆชอบเห็นความทรมานของคนอื่นทั้งกายและใจ :z10:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า ทันแล้วด้วย โฮะๆ สนุกดี ชอบพี่ไนท์
รักพี่วัช เอ็นดูพี่ดิน สังเกตว่าไม่พิศวาสตัวเอกเลย555 เบื่อทิวา เซ็งเดย์ เกลียดอิโจ(ตบมัน)
เรื่องยังไม่เคลียร์เลยนะ ตกลงเกิดอะไรขึ้น
-
อยากรู้ว่าไนท์จะใช้วิธีแบบไหน"คุย"กับกรณ์ :impress2:
คุยกันดีๆล่ะ ไนท์ก็อย่าไปแหย่ให้กรณ์โกรธอีก เดี๋ยวเคลียร์กันยาวกว่าเดิม
ปล.ไม่มีอะไรแค่อยาก ปล. :laugh: me/ :z6: (โดนถีบ)
-
อุ้ยๆ คู่ไนท์-กรณ์ ท่าทางจะดุเดือดใช่ย่อยนะเนี่ย :z1:
รออ่านนะคะ
-
รออตั้งนานต่อนิ๊ดเดยวเองอ่า :a5:
เซงเรย :z3:
รีบๆมาต่อดีนะครับ :z6:
-
สงสัยไนท์ สารภาพ รัก กับกรณ์ ชัวร์
-
จะสมานฉันท์จริงเหรอ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา
-
ปรับความสัมพันธ์อะไรกันในห้องสองต่อสองหว่า o17
เดย์เป็นน้องหรือแม่พี่ไนท์กันแน่ :laugh:
-
ห่วงจนเวอร์งัยก็ไม่รู้ มันออกไม่สมเหตุสมผลไปหน่อย :เฮ้อ:
-
ต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เดย์แอบเฮี้ยบไม่ใช่เล่น ทำเอาพี่ไนท์หงอเลย
อยากบอกว่า พี่ไนท์นิสัยเด็กมาก แกล้งพี่กรณ์ เพราะชอบเค้าเนี้ย...
-
เมื่อไหร่พี่ทิวากับเดย์จะได้...กันซักที (เริ่มหื่น) :z1: :z1: :z1:
-
หายไปไหน ครับ รอ ๆ ๆ ๆ ๆ
-
ทำไมไม่มาต่ออ่ะคับ TT TT
-
รอ รอ ครับ มาไวไว คืนนี้จะมาต่อป่าวคัฟฟฟ
-
ชอบคู่รองมาต่อด้วย รอ รอ รอ :oo1:
-
อ่านถึงตอนที่ 23 แล้วค่ะ สารภาพว่าอ่านข้ามๆตอนพระเอกเืืถื่อน แบบว่ารับไม่ได้ :laugh:
แต่มีข้อสงสัยนิดนึงค่ะ คือหาเหตุผลที่ทิวาต้องกลับไปดีกับโจไม่เจอเลยอะ จะบอกว่าไงดีอะ character พระเอกเราก็เลวโคตร เอาแต่ใจตัวเองมาตั้งแต่แรกแล้ว ดังนั้นประวัติการฟันแล้วทิ้งนี่ ไม่น่าแปลกเลยนิ น่าจะทำเป็นประจำ แล้วทำไมถึงต้องกลับไปดีกับโจ ทั้งที่บอกว่าชอบนายเอกแล้วอะ งงๆ หรือมันถึงช่วงที่ควรดราม่าแล้ว หรือไรท์เตอร์อยากเขียนฉากมาม่า หุๆ
-
ชอบสามหนุ่มเพื่อนพระเอกอะ น่าร้ากกกกกกก :กอด1:
-
รีบๆมาต่อนะครับบบ
หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :a5:
-
:t3:
-
จุดเริ่มต้นของไนท์กับกรณ์คือตอนนี้นี่เอง ถูกใจเค้าแต่แรกแต่เล่นตัวนะไนท์ ทีกับคนอื่นนี่กล้าเชียว
-
ตอนที่ 26 เพื่อนซี้(ซั้ว)
ปึง! กริก!
สองมือใหญ่ดันประตูปิดพร้อมล็อคจากด้านในเพื่อต้องการให้ ณ ห้องนี้เป็นพื้นที่ส่วนตัว ชายหนุ่มร่างสูงสันทัดหลังจากปิดประตูเสร็จก็หันหลังพร้อมก้าวขายาวๆ ไปยืนตรงกลางห้องมองคู่กรณีที่ไม่ถอยหนีไปไหนด้วยสายตานิ่งเฉยแต่แฝงไปด้วยความคิด ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนนิ่งไม่ไหวติ่งเริ่มขยับตัวเดินออกจากมุมห้องมายังกลางห้องเช่นกัน นั่นจึงทำให้ทั้งสองคนประจันหน้าอย่างไม่แกรงกลัวอีกฝาย ต่างคนต่างนิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่ร่างสูงกว่าเริ่มขยับริมฝีปากพูดขึ้นก่อน
“เรามาตกลงกัน”ประโยคเพียงสั้นเรียกสีหน้าฉงนของอีกฝ่ายได้อย่างดี กรณ์คู่กรณีส่วนตัวของไนท์ที่เคยมีปากเสียงกันมาก่อนเริ่มพูดขึ้นมาบ้างอย่างไม่เข้าใจอีกฝ่าย แต่ในใจยังคงรู้สึกต่อต้านอีกฝ่ายอาจเป็นเพราะการพบกันครั้งแรกและครั้งถัดมามันไม่เป็นที่ประทับใจของทั้งสองฝ่าย การมีปากเสียงไม่ใช่เรื่องปกติที่คนทั่วไปจะจุดประการการตอบโต้ขึ้นมาเฉยๆ แต่มันต้องมีเหตุมีผล นั่นคือสิ่งที่กรณ์รู้แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่จะดับความคุกรุ่นของสงครามเล็กๆ นี่ระหว่างเค้ากับไนท์ได้ง่ายๆ
“ตกลงเรื่องอะไร....มีอะไรที่กรูกับมึงจะต้องตกลงกัน”น้ำเสียงยียวนขยับริมฝีปากเย้ยถามอีกฝ่าย ถึงกับทำให้ไนท์พยายามกลืนคำพูดด่าทอและถากถางอย่างที่ใจต้องการไว้ในลำคอ
“มึงไม่ดูสถานการณ์บ้างรึไงว่าตอนนี้ควรจะทำอะไร เหอะ! ไม่อยากจะเชื่อ”
“ไม่มีใครขอให้มึงเชื่อ”กรณ์เดินกระแทกไหล่อีกฝ่ายให้ถอยไปเพื่อจะมุ่งตรงไปยังประตูที่ล็อคไว้สนิท
“เดี๋ยว!”เสียงทุ้มที่ก้องกังวานฉุดรั้งกรณ์ไว้
“ฮึ! เสียเวลาเปล่านา....กรูไม่อยากญาติดีกับพวกหลงตัวเองและดูถูกคนอื่นไปทั่วแน่! กรูไม่รู้ว่ามึงมีจุดประสงอะไรแต่บอกไว้อย่าง.....อย่ามายุ่งกับกรู!”กรณ์หันมาชักสีหน้าใส่ร่างสูงอย่างหมั่นไส้ก่อนจะเดินต่อไป
หมับ!
“จะทำอะไร!”มือหนาคว้าท่อนแขนของอีกฝ่ายไว้ถึงกับทำให้กรณ์หันมาเหวใส่อย่างไม่พอใจก่อนจะพยายามสะบัดออกเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายมาถูกตัว แต่ดูเหมือนว่าไนท์จะมีแรงมากพอที่จะจับอีกฝ่ายทุ่มได้เลยทีเดียว เพียงแรงสะบัดแขนของกรณ์จึงไม่มีผลอะไรมากนักนั่นถึงกับทำให้กรณ์รู้สึกเหมือนตัวเองด้อยกว่าขึ้นมาทันที“ปล่อยอย่ามาแตะต้องตัวกรู”
“อย่าทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลย....รู้มั้ยว่ากรูพยายามแค่ไหนจะพูดกับมึงดีๆ คนเค้าอุตส่าห์พูดดีด้วยอย่ามากท่าไปหน่อยเลย อย่าคิดว่าที่กรูมาพูดดีกับมึงเพราะอยากญาติดีด้วยหรือห่าเหวอะไรทั้งนั้น ที่กรูทำเพราะเห็นแก่เดย์.....ไม่เห็นรึไงว่าเดย์กำลังลำบากใจและไม่สบายใจอยู่”
“แล้วจะทำไม....”สีหน้าเรียบเฉยของกรณ์เงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยท่าทีเฉยชา แต่ในหัวก็กำลังคิดเรื่องที่อีกฝ่ายพูดอยู่เหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เค้าต้องรั้นกับอีกฝ่ายจนหัวชนฝา“อยากให้กรูเห็นแก่น้องเดย์ ทำไมมึงไม่เห็นแก่กรูก่อนบ้าง...เพราะมึงไม่ใช่รึไงที่เป็นฝ่ายเริ่มก่อนทุกที เฮ๊อะ! น่าสงสารว่ะที่คิดผิดว่าคนอื่นเค้าจะจ้องเล่นงานใครต่อใครตลอดเวลาเหมือนตัวเอง”
“นี่มึงกำลังโทษกรูที่ทำให้เดย์ไม่สบายใจอย่างนั้นเหรอ!”ไนท์ขึ้นเสียงจนดังลั่นห้อง พลางมือที่บีบต้นแขนของอีกฝ่ายก็ยังรัดแน่นไม่ปล่อย
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม”
“อย่ามาโทษกันสิวะ!”
“ใครบอกว่ากรูโทษมึง....มันคือเรื่องจริงต่างหาก!”
“อย่ามาพูดกวนประสาทกรู!!!”
“หรือว่ามันไม่จริงวะที่มึงชอบหาเรื่องคนอื่นไปทั่ว กับเดย์กรูไม่มีปัญหาหรอก....แต่กับมึงกรูมีแน่ เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาข้อร้องหรือร้องขอให้กรูแสแสร้งทำดีกับมึงเพราะเห็นแก่น้องเดย์ เพราะยังไงซะน้องเดย์ก็คิดได้ดีกว่าพี่อย่างมึงก็แล้วกัน”
“อย่ามาพูดพล่อยๆ กับกรูไม่อย่างนั้นมึงเจอดีแน่ไอ้เตี้ย!!”
“ใครกันแน่ที่พูดพล่อยๆ แล้วใครกันที่เรียกคนอื่นว่าไอ้เตี้ยวะ! อย่ามาคิดว่าตัวเองสูงกว่าหน่อยแล้วจะมาหยามกันได้ง่ายๆ นะเว้ย.....เฮ๊อะ!”
“กรูเตือนดีๆ ว่าอย่ามาทำซ่าส์ ที่นี่มันบ้านกรูไม่รู้รึไงว่ามารยาทของแขกที่ดีที่มีต่อเจ้าของบ้านมันคืออะไร!”ไนท์เขยิบเข้าไปใกล้อีกฝ่ายด้วยสีหน้าท้าทายไม่ยอมอ่อนข้อให้ ใบหน้าคมดวงตาดุดันราวราชสีห์กำลังมองลึกลงไปในดวงตาวาวของกรณ์ที่จ้องอีกฝ่ายไม่หลบตาเช่นกัน
“กรูไม่กลัวมึงหรอกไอ้พวกเห่าแต่ไม่กัด!”
“ถ้าขืนมึงพูดไม่เข้าหูกรูอีกทีมึงได้รู้ฤทธิ์กรูแน่”น้ำเสียงเย็นเยือกราวน้ำแข็งถึงกับทำให้กรณ์เผลอหวาดกลัวคนตรงหน้าไปชั่วครู แต่ดูเหมือนหากเค้ายอมก็เท่ากับว่าตัวเองเหมือนไอ้ขี้แพ้เห็นๆ
ฮึ! ไอ้บ้านี่คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนวะ.....ทำไมกรูต้องไปกลัวมันด้วยสู้สิวะไอ้กรณ์ แม่งจะมาใจหมาตอนนี้ได้ไง!
“เฮ๊อะ! อย่ามาทำเก่งกรูก็มีมือมีตีนเหมือนมึง!”ทันทีที่กรณ์พูดร่างสูงตรงหน้าก็ถึงกับง้างแขนขึ้นกลางอากาศพร้อมสีหน้าโกรธเกรี้ยว“อะไร! จะต่อยกรูรึไงก็เอาสิจะได้ทำให้น้องมึงช้ำใจไปอีกเป็นร้อยเท่าพันเท่า”
“อย่างนั้นเหรอ.....หึ!”สีหน้าร่างสูงเปลี่ยนเป็นกระตุกมุมปากยิ้มแยกอย่างมีเลศนัยก่อนมองใบหน้าที่ขาวเผือกของคนตรงหน้าด้วยสายตาผู้ชนะ“แต่เสียใจด้วย...ที่กรูไม่โง่ให้มึงไปพูดได้หรอกว่ากรูทำอะไรมึง”น้ำเสียงยียวนพูดเย้ยอีกฝ่ายเหมือนยั่วโมโห ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้ตอบโต้คารมก็ถูกไนท์กระขากต้นแขนให้เข้าหาตัวเองด้วยแรงที่มีก่อนที่มือใหญ่ซึ่งง้างค้างไว้กลางอากาศกวดกลับเข้ามาคว้าต้นคอของชายตรงหน้าที่เหลือบมองสีหน้าไนท์อย่างฉงนให้เข้ามาประจันหน้ากับต้นในระยะห่างเพียงไม่ถึงสองเซนติเมตร กรณ์ตาลุกวาวหัวใจเต้นแรงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดทำอะไร
“คิดจะทำบ้าอะไรของมึง....”
“กรูมันบ้าอยู่แล้ว หึ!”สิ้นสุดถ้อยคำและร้อยยิ้มแสยะของไนท์ใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงสองเซนก็ถูกดึงเข้าหาร่างสูงก่อนที่ไนท์จะเอียงใบหน้าขาวคมเข้าประกบปากอีกฝ่ายจนแนบแน่นสัมผัสถึงความอุ่นของงริมฝีปากอิ่มได้อย่างชัดเจน กรณ์ถึงกับตัวแข็งทื่อเป็นหินถูกสาปไปชั่ววิพร้อมกับดวงตาที่กลมโตเบิกกว้างตกใจกับการกระทำที่ผิดเพศมนุษย์มนาที่เกิดขึ้นกับเค้า ส่วนไนท์อีกฝ่ายก็กำลังสะใจสุดดิ้นที่สามารถข่มคนตัวเล็กตรงหน้าได้ แต่หารู้ไหมว่าสิ่งที่ตัวเองทำกำลังสร้างปัญหาเข้าให้แล้ว
ผึก!
“ย๊ากกกกกกกกกกกก! ไอ้วิปริตมึงมันไอ้ชั่ว!”แรงผลักที่แทบจะไม่มีแรงหากอีกฝ่ายไม่ปล่อยกำลังโวยวายจนเนื้อตัวสั่นระริกพร้อมกับการพยายามเช็ดถูริมฝีปากที่ถูกล่วงละเมิดอย่างเจ็บแค้น
“บอกแล้ว....ไม่ใช่ว่าไม่เตือน หึ!”อีกฝ่ายกำลังร้อนรนว้าวุ่นและโมโหแทบตาย แต่อีกฝ่ายกับยิ้มกริ่มยัวยุโทสะของอีกฝ่ายอย่างไม่เดือดร้อน นั่นยิ่งทำให้กรณ์อยากจะปราดเข้าไปฆ่าคนตรงหน้าซะ
“อย่ามาพูดน้ำเสียงแบบนั้นกับกรูนะ กรูสัญญาว่ากรูจะชังขี้หน้ามึง เกลืยดมึง แค้นมึง!!!!!”นิ้วสั่นระริกชี้หน้าอีกฝ่าย
“เอาเลยจะทำอะไรก็เชิญ.....”
“มึง!”
“จะต่อยกรูงั้นเหรอห๊ะ! เอาดิเอาเลย....กรูเอากลับเหมือนเมื่อกี้แน่”อีกฝ่ายที่ตั้งท่าจะง้างมือต่อยก็ถึงกับชะงักเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกินจะรับได้
“ก็ได้! กรูจะไม่ต่อยมึงแต่กรูจะ.....”กรณ์เดินถอยหลังไปสามก้าวใหญ่ก่อนจะวิ่งเข้าหาไนท์แล้วกระโดดถีบอีกฝ่ายขาคู่จนไนท์ถึงกับล้มลงไปนอนกองกับพื้นอย่างไม่ทันระแวดระวังตัว ก่อนจะรีบยันพยุงตัวขึ้นยืนมองกรณ์ด้วยสีหน้าโกรธเข้าแล้วเหมือนกัน
“ฮาๆๆ สมน้ำหน้า มึงไม่ให้กรูต่อยกรูก็ถีบได้ เป็นไงล่ะรถชาติความเจ็บปวด อร่อยดีมั้ย”
“มึงอยากจะมีปัญหามากนักใช่มั้ยได้กรูจัดให้!”ไนท์เด้งตัวขึ้นยืนสีหน้าเอาเรื่องมองกรณ์ที่หัวเราะเยาะอย่างเจ็บใจ
“เออ!”
“มึง!”ไนท์ออกตัววิ่งเข้าหากรณ์แต่อีกฝ่ายรู้ทันจึงวิ่งหลบ นั่นยิ่งทำให้ไนท์ยิ่งโมโหเข้าไปกันใหญ่“แน่จริงอย่าหนีสิวะ!”
“เฮ๊อะ! มึงบ้ารึไงใครจะยืนให้มึงหาเรื่องง่ายๆ”กรณ์ที่วิ่งมาอยู่หน้าโซฟาเชิดหน้าพูดใส่ไนท์ที่ยืนอยู่ด้านหลังของโซฟา ไนท์มองกรณ์แทบจะกลืนกิน เพราะไม่เคยมีใครกวนประสาทเค้าได้เท่านี้แล้ว แถมเมื่อครู่ไนท์ยังโดนไอ้เตี้ยที่เค้าว่านักว่าหนาถีบเข้าให้ยิ่งทำให้ไนท์เจ็บใจอยากจะแก้แค้นให้คนตรงหน้าสำนึกเสียบ้าง
“ก็ได้! งั้นมาสู้กันตัวต่อตัว....ใครแพ้ต้องยอมฟังคำพูดของอีกฝ่าย”
“ถ้าชนะล่ะ”
“กรูจะไม่ยุ่งกับมึง มึงจะทำอะไรก็เชิญ!”
“น่าสนดีนิ.....”
“มึงจะตกลงรึเปล่า”ถึงอีกฝ่ายจะไม่ตอบแต่ไนท์ก็เตรียมตัวถลกแขนเสื้อพร้อมจะรุกอีกฝ่ายเต็มทีก่อนหน้านั้นอยู่แล้ว แต่ถึงเค้าจะไม่ตั้งเงื่อนไข....แต่คนอย่างไนท์ก็ไม่มีทางแล้วต่อกันแน่ๆ โดยเฉพาะคู่ปรับคนสำคัญขนาดนี้
“เออ! ก็เข้ามาสิ”นำเสียงนิ่งๆ ของกรณ์มองทุกการเคลื่อนไหวของไนท์รวมไปถึงดวงตาที่ดุดันคู่นั้นอีกด้วย ถึงแม้สีหน้าของกรณ์จะไม่แสดงความหวาดหวั่นแต่ใช่ว่าเค้าจะไม่คิด ยิ่งทุกก้าวที่ไนท์ย่างสามขุมเข้าหาเค้าหัวใจของกรณ์ก็ยิ่งเต้นเร็วรัวเสมือนกำลังถูกดันตัวให้กระโดดลงหน้าผา
......เหอะ! กะกลัวไอ้บ้านนั่นกรูก็เป็นไอ้ขี้ขลาดเต็มที คนอย่างไอ้กรณ์นักเลงสิบคนก็เคยล้มมาแล้ว....แต่ตอนนั้นมีไอ้ทิวาอยู่ด้วยนี่หว่า!
หมับ!
“อยู่ในสงครามอย่าประมาทแม้แต่วินาทีเดียวสิ”เพียงอึดใจเดียวกรณ์ก็ถูกไนท์คว้าหมับล็อคคอเข้าทางหลังเสียแล้ว เจ้าตัวถึงกับสะดุ้งพยายามงัดท่อนแขนแข็งแรงนั้นออก ไนท์กัดกรามแน่นใช้แรงที่มีพยายามเอาคนในวงแขนให้อยู่หมัดก่อนจะพยายามทุ่มกรณ์ให้ลงกับพื้นให้ได้
“ฮึก! ใครคิดจะยอมแพ้กันล่ะ!”
“ก็มึงไง จะชนะกรูได้ก็ให้รู้ไปสิวะ!”
“ย๊ากกกกก!”
ผึก!
“การดูถูกคนมันไม่ได้ช่วยให้ชนะหรอกนะ ฮึ!”กรณ์ใช้ขาขวาเข้าขัดขาของไนท์จนร่างสูงเสียหลักล้มลงนอนกับพื้นหลังกระแทกจนเจ็บน่าดู แต่ถึงอย่างนั้นไนท์ก็ยังไม่ยอมแพ้กรณ์อยู่ดี
.....กรูไม่เคยแพ้ใคร!
“เอาสิวะ! แค่นี้คิดว่าจะชนะแล้วรึไง เกมส์มันยังไม่จบหรอกนะ ฮึ!”หลังจากที่กรณ์ล้มไนท์ลงได้แล้วไนท์ก็ถือโอกาสที่กรณ์กดตัวเองไม่ให้ขัดขืน จึงใช้มือใหญ่คว้าปกเสื้อกรณ์กระชากให้ล้มลงข้างตัวก่อนที่ไนท์จะพลิกตัวเองให้ผุดลุกนั่งอย่างรวดเร็วแล้วเข้าคร่อมคนตรงหน้าแล้วใช้มือทั้งสองข้างกักแขนทั้งสองข้างไว้เหนือหัว ร่างเล็กที่ถูกคร่อมกัดฟันกรอดแน่นพยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดรอด สีหน้าของกรณ์แดงกร่ำและเหงื่อหลายเม็ดผุดขึ้นถึงแม้บรรยากาศภายในห้องจะฉ่ำไปด้วยแอร์ก็ตาม แต่การใช้แรงของทั้งสองฝ่ายอากาศเย็นแค่นั้นไม่สามารถทำให้อารมณ์ที่เดือดพล่านเย็นและสงบลงได้
“ยอมแพ้ซะถ้าไม่อยากเจ็บตัว แล้วทำตามที่กรูพูด”
“ยอมให้โง่สิวะ!”
โป๊ก!
“อ๊ากกกก! ซืดด! มึง!”
“เป็นไง บอกเองไม่ใช่เหรอว่าเกมส์มันยังไม่จบ!”กรณ์ผงกหัวขึ้นมากระแทกศีรษะคนตรงหน้าจนสามารถหลุดรอดออกมาได้ แต่ทว่าระหว่างที่กรณ์กำลังจะกระเด้งตัวลุกขึ้นก็ถูกอีกฝ่ายกระชากให้ล้มลงซะก่อน
“จะเอาใช่มั้ยห๊ะ! กรูจะไม่ออมแรงอีกแล้ว”
“อย่าทำเป็นพูดดี สู้ก็สู้สิวะไม่ต้องมาออมแรง...หรือว่าเป็นแค่การพูดแก้ตัว!”
“ผั๊วะ!”หมัดเพียวๆ ลอยมากระแทกปากกรณ์ไม่ออมแรงก่อนที่อีกฝ่ายถึงกับเลือดออก แต่ใช่ว่าอีกฝ่ายจะไม่สู้จึงสวนกลับด้วยหมัดแรงๆ พอกันเข้าให้ ถึงกับทำให้ร่างสูงที่เหมือนจะได้เปรียบกำลังเปลี่ยนความคิดใหม่ถึงความอันตรายของอีกฝ่ายซะแล้ว
“คุ้มดีนิ! หมัดต่อหมัด.....แต่ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะจะตอบกลับด้วยรึเปล่า”ว่าแล้วชายหนุ่มร่างสูงที่นิสัยเจ้าเล่ห์ดูได้จากร้อยแยกยิ้มแล้วคิ้วหนาที่กระตุกขึ้นอย่างมีเลศนัยก็ใช้มือบีบกร้ามอีกฝ่ายที่ขบแน่นให้เชิดขึ้นก่อนจะประกบปากลงครอบครองริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างสะใจ ก่อนจะโดนอีกฝ่ายที่ตัวแทบลุกเป็นไฟเพราะความโกรธผลักออก
“ย๊ากกกกก! ทำแบบนี้มึงมาฆ่ากรูเลยดีกว่า! ”แค่เพียงครั้งเดียวกรณ์ยังแทบจะเฉือนปากของตัวเองออกมาล้างแต่นี่ครั้งที่สองยิ่งทำให้เจ้าตัวถึงกับสติแตกไปเลยทีเดียว ส่วนอีกฝายก็ยืนกอดอกยักคิ้วพอใจในผลงานการกระทำของตัวเองซะเหลือเกิน
“กรูชอบเห็นคนทรมานแล้วตายไปช้าๆ ว่ะ”
“มึง! มึงเป็นไอ้โรคจิตใช่มั้ย กรูจะบอกน้องเดย์”
“เชิญเลย จะบอกว่าไงดีล่ะ...หรือบอกมันว่ากรูจูบมึง เอาดิ!”
“ไอ้เลว! ไอ้ประสาทแดก!”
“จะว่าอะไรก็ให้เสร็จกันตรงนี้ กรูไม่อยากให้เดย์ไม่สบายใจ”
“เหอะ! มึงทำแบบนี้คิดว่าน้องเดย์จะสบายใจรึไงกรูไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่าคนเชี่ยๆ อย่างมึงจะเกิดมาเป็นพี่น้องเดย์ได้ กรูสงสารน้องมึงจริงๆ !”
“พูดพอยังห๊ะ!”เสียงตะวาดของไนท์ดังลั่นแต่นั่นยิ่งทำให้อีกฝ่ายแรงกลับไม่แพ้กัน
“กรูไม่มีทางพอที่จะด่ามึงหรอก!!”
“อยากโดนอีกใช่มั้ยห๊ะ!”
“อยากลองดีก็เข้ามาสิ!”กรณ์ไม่พูดเปล่าหันไปคว้าเอาซ่อมจิ้มขนมที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาขู่อีกฝ่าย
.....ถ้ามันเข้ามากรูแทงมันด้วยซ่อมนี้แน่ๆ ให้ตายห่าค่าซ่อมไปเลย! ผู้ชายอะไรวะทำตัวน่าขยะแขยง พอนึกถึง....อึ๊ย! อยากจะกลับไปล้างปากด้วยโซดาไฟจริงๆ โว้ยยยยยย! มันคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้ทำกับคนอย่างไอ้กรณ์เสมือนต้อยต่ำแบบนี้วะ! ไม่เคยเจอะเคยเจอใครที่ทำตัวทุเรศได้เท่าไอ้นี่แล้ว!
“จะแทงกรูด้วยซ่อมรึไงวะ กรูไม่ได้จะมาฆ่าฟันกับมึงนะเว้ย!”
“แล้วไอ้ที่มึงทำมันเรียกว่าเจรจาตรงไหนวะ!”
“ไม่เอานา....ใจเย็นๆ แค่ล้อเล่นนิดหน่อย”
“ล้อเล่น? เหอะๆ กรูไม่ใช่เด็กปัญญาอ่อนแถวบ้านมึงหรอกนะที่จะมาพูดแบบนี้ ตกลงจะเอาไง! หรือมึงอยากตายทุเรศๆ ด้วยซ่อม....”
“มาตกลงกัน โอเค! กรูจะไม่ทำอะไรมึงแล้ว”ถึงปากพูดเช่นนั้นแต่ไนท์ก็แอบไขว้นิ้วไว้ข้างหลังอย่างเจ้าเล่ห์
“ไม่!”
“กรูขอโทษ”สีหน้าออดอ้อนจนน่าหมั่นไส้เปลี่ยนท่าทางที่แทบจะฆ่าอีกฝ่ายได้ง่ายๆ ของไนท์ทำให้มันดูน่ากลัว
“กองไว้ที่ตีนมึงนั่นแหละ!”
“อย่าใจร้ายดิวะ....”
“กรูไม่ใช่พ่อพระ!”
“ให้เป็นแม่พระก็ได้....”
“อย่ากวนตีน! เปิดประตูกรูจะกลับ!”
“แต่เรายังตกลงกันไม่เสร็จ”
“กรูบอกให้เปิดประตูไงล่ะ!”
“มาตกลงกันก่อน”
“ไม่งั้นเตรียมตัวตาย!”
“คุยกันดีๆ ก่อนดีกว่านา....กรูจะไม่ทำอะไรมึงจริงๆ ไม่บิดเบือนจุดประสงค์อะไรทั้งสิ้น เป็นเพื่อนกันดีกว่า....”ไนท์พูดพลางเขยิบเข้าหากรณ์ที่ละน้อยอย่างแนบเนียน ท่าทีสบายๆ เหมือนเหตุการณ์ตรงหน้ากำลังคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น แต่กรณ์แทบอยากจะกระโดดไปสังหารอีกฝ่ายให้สิ้นซากสมกับที่รู้สึกแค้นจนจุกอกมากกว่าจะเจรจาพาที
“เพื่อนงั้นเหรอ! เหอะๆ พูดออกมาได้....ใครอยากเป็นเพื่อนกับมึงกัน ไอ้โรคจิต!”
“โอ๊ะ! อย่าพูดงั้นดิวะ แกล้งเป็นเพื่อนกันก็ได้....เอาซ่อมลงก่อนดีกว่ามันไม่เหมาะที่จะถือแกว่งไปมาหรอกนา”
“กรูไม่ได้เมายาอย่ามาพูดกล่อมอย่างกับกรูจับใครเป็นตัวประกัน!”กรณ์ตะหวาดอย่างไม่พอใจเมื่ออีกฝ่ายพยายามพูดกล่อม
กริก!
ปึง!
“ไขสำเร็จว่ะ!”เสียงตื่นเปิดประตูผางเข้ามา
“พี่กรณ์เป็นยังไงบ้างครับ!”จู่ๆ ประตูบานหนาก็ถูกเปิดออกเหล่าเพื่อนพ้องทั้งหลายต่างกรูกันมา นั่นจึงทำให้ไนท์รีบเข้าไปประกบตัวของกรณ์ทันทีก่อนจะคว้าข้อมือกรณ์ที่ถือซ้อมซ่อนไว้ข้างหลัง มือของไนท์ก็รีบยกขึ้นโอบไหล่อีกฝ่ายอย่างรู้งานทำเอากรณ์อึ้งในท่าทีของไนท์จนพูดอะไรไม่ออก
“เข้ามาทำไมไม่เคาะประตูห๊ะ เสียมารยาทกันจริงๆ”ไนท์ทำเสียงดุน้องชายตัวเองในระหว่างที่อีกมือหนึ่งที่ว่างจากการโอบไหล่กรณ์ก็กำลังต่อสู้อยู่กับซ่อมที่กรณ์แทบไม่ยอมปล่อย
“พี่ทำอะไรพี่กรณ์รึเปล่าครับ! ทำไมห้องถึงเป็นแบบนี้ล่ะครับ!”
“นั่นดิ....ทำอะไรกันเหรอวะ”ดินมองสำรวจรอบๆ ห้องพลางก้มลงเก็บของที่เกะกะวางให้เข้าที่
“อา....อุบัติเหตุนิดหน่อยไม่มีอะไร อ้อ! แล้วตอนนี้พี่ก็มีข่าวดีมาบอก พี่กับหมอนี่เราตกลงจะเป็นเพื่อนกัน ^^”
“ใครจะไปเป็นเพื่....อุ๊บ!”กรณ์ทำท่าจะแย้งแต่ไนท์กลับเอามือปิดปากอีกฝ่ายไว้แน่นพยายามล็อคกรณ์ให้อยู่ภายใต้การควบคุมจนถึงที่สุด
“พูดเรื่องจริงหรือโกหกกันแน่”วัชพูดขึ้นพลางมองทั้งสองคนที่มีพิรุจอย่างเห็นได้ชัด
“เรื่องจริง กรูจะโกหกพวกมึงทำไม ไม่เชื่อถามเพื่อนมึงดูได้เราพูดปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว”ไนท์หันไปจ้องกรณ์ที่มองไนท์ตาขวางก่อนจะสะดุ้งเมื่อมือใหญ่ของไนท์แอบโอบตนทางด้านหลังจนอยากจะสะบัดให้หลุดลอด แต่ต่อหน้าคนมากมายกรณ์ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ สิ่งที่ทำได้ก็คือพยายามปั้นสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเตรียมคิดบัญชีกับคนจอมบงการทั้งต้นทั้งดอกภายหลัง
.......กรูเอามึงตายแน่ไอ้ไนท์!!!!!
“ไม่มีอะไรจริงๆ น้องเดย์สบายใจได้”
“เป็นไปได้ยังไงครับ.....แต่เป็นแบบนี้ผมค่อยโล่งใจหน่อยครับ ดีใจนะครับที่พี่ทั้งสองคนเข้าใจกันได้ ผมเป็นห่วงแทบแย่ว่าจะเกิดเรื่องขึ้น แต่ผมคงคิดมากไปเองจริงๆ น่ะแหละครับ ^*^”
“แล้วทำไมทั้งสองคนถึงต้องยืนชิดกันแบบนั้นด้วย”คำถามที่ชวนส่งสัยหลุดออกมาจากปากของดินก่อนที่ดินจะถูกวัชหันไปค้อนใส่ให้หุบปาก
“ถ้าดีกันจริงก็เป็นเรื่องดี....”
“มันก็แน่อยู่แล้ว! เราสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนซี้กันด้วย”ไนท์ยื่นอกพูดอย่างภาคภูมิแต่หารู้ไหมว่ากรณ์แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายเสียให้ได้ดีกว่าเป็นเพื่อนกับไนท์
“มึงฝันตอนกลางวันรึไงไอ้....”
“อ้า! พี่ว่าจะไปฉลองเพื่อนใหม่สักหน่อย...แต่เป็นการส่วนตัวนะ งั้นขอพาเพื่อนคนใหม่ไปก่อนแล้วกัน”พูดเสร็จไนท์ก็ลากกรณ์ออกมาจากห้องนั้นทันที ทั้งๆ ที่มันดูเป็นกระฉุดกระชากลากถูเหมือนไม่เต็มใจเสียมากกว่า
“พี่ครับแล้วอาหารเย็น....”
“โทรสั่งเจ้าประจำ เบอร์โทรติดหน้าตู้เย็นแล้วไม่ต้องรอกินข้าว!”
“พี่ครับ!”
“แม่โทรมาบอกว่ากรูหลับ!”
“แต่พี่....=O=”ทุกคนมองดูสองร่างที่ลากกันออกไปซึ่งถ้าไม่บอกว่าเป็นเพื่อนกันได้พลอยกันสงสัยว่าพากันไปฆ่าแกงกันหรือไม่ แต่ในเมื่อเจ้าตัวยืนยันความสัมพันธ์ที่เป็นเช่นนั้นคงไม่มีใครแย้งได้ว่าไม่จริงหากไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์หลังบานประตู แต่ดูท่าว่าความสัมพันธ์ฉันเพื่อนสำหรับมิตรภาพครั้งใหม่จะดุเดือดเผ็ดร้อนเสียยิ่งกว่าเครื่องเทศพิเศษหรือไม่ คงขึ้นอยู่กับพวกเค้าและการตัดสินใจของทั้งสองฝ่ายซะแล้ว.....
กลับมาแล้วคิดถึงกันบ้างรึเปล่า :impress2:
หายหัวไปหลายวันโคตรคิดถึงคอมฯ และทุกคน :sad4: ไม่คิดว่าจะไปธุระแล้วจะอยู่นานเป็นอาทิตย์ รู้สึกผิดจริงๆ :z3:
แต่ยังไงก็กลับมาลงตอนใหม่ได้แล้ว วู้ววววว!!!!
ปล.1คิดถึงนักอ่านทุกท่านที่สุด :กอด1: :กอด1:
ปล.2 ขอโทษนะฮับที่ช้าเอามากๆ :o12: ยอมให้ :z13:เป็นการไถ่โทษก็แล้วกัน ><
ตอนนี้ต้องขอไปก่อนแล้วนะฮับ เริ่มรู้สึกง่วงสุดๆ เลย
แล้วพบกันตอนหน้านะฮับ ^^ :pig4:
-
ไอ้ไนท์มันเป็นบ้าอะไรโรคจิตป่าว
-
กว่าจะมาต่อ
ลืมของเดิมไปแล้วนะเนี่ย
อิอิ
-
เถียงกันดุเด็ดเผ็ดมันส์ เดี๋ยวก็รักกัน :กอด1:
-
คู่นี้รักกันแบบตบจูบนะเนี่ย :laugh:
-
กว่าจะกลับมาคิดถึงจังเลย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หุ หุ หุ ขิงก็ราข่าก็แรง จะไปเจรจาหรือจะไปฆ่ากันหว่า
ไนท์นายก็อย่าเป็นหมาบ้าเต็มร้อยนักเลย ลดๆลงมั่ง
เพราะเกิดเรื่องทุกครั้งชั้นว่าเป็นนายนะหาเรื่องก่อนนะ
-
ดุเดือดกันดีจริงๆ ชอบบบบ :impress2:
รออ่านนะค่ะ :L1:
-
รุนแรงได้ใจมาก :m1: :m1:
-
:really2: :really2:
-
o13
:call: :call:
-
ดุเด็จเผ็จมันส์แบบนี้พอรักกันคงร้อนแรงน่าดู
ไรเตอร์คร้าบ คิดถึงพี่ทิวาแล้ว :กอด1: ตอนหน้าเอาพี่ทิวามาโชว์ตัวไวๆนะ
ปล. แอบฮาพีไนท์กลัวส้อม :laugh: (ถ้าเป็นมีดก็ว่าไปอย่าง)
-
รอตอนต่อไปครับ
-
กัดกันอย่างกะหมา :laugh:
-
รอติดตามตอนต่อไปอยู่ครับ หายไปหลายวันเลย
-
ดุเดือดเลือดพล่านเลยคู่นี้
รักกันคงจะมันน่าดู
-
รอติดตามตอนต่อไปอยู่ครับ หายไปหลายวันเลย
Re นี้ถูกใจมากเลยครับ >>รอติดตามตอนต่อไปอยู่ครับ หายไปหลายวันเลย<<
-
รอติดตามตอนต่อไปอยู่ครับ หายไปหลายวันเลย
Re นี้ถูกใจมากเลยครับ >>รอติดตามตอนต่อไปอยู่ครับ หายไปหลายวันเลย<<
ขอบคุณฮับที่ยังรอกันไม่ไปไหน
ไว้ตอนหน้าจะมาต่อให้ไวๆ เป็นการขอโทษก็แล้วกันนะฮับ :sad4:
ปล.ด้วยรักและห่วงใย :กอด1: :กอด1:
-
เพิ่มอีกคู่ก็ดีนะครับ
:o8: :o8:
-
ไม่พูดพร่ำทำเพลงฮับ รีบเข็ญตอนที่ 27 มาอย่างไวเป็นการไถ่โทษที่หายไปอาทิตย์กว่าๆ นิดๆ จิ๊ดๆ แหะๆ :m17:
ใครที่คิดถึงพี่ทิวาตอนนี้ก็เอามาให้หายคิดถึงกันฮับ
ขอให้อ่านให้สนุกนะฮับ! ^^
ตอนที่ 27 เมื่อกลางวันมาเยือน
วันนี้คงเป็นวันที่วุ่นวายที่สุดในรอบสัปดาห์เลยล่ะครับ ก็พี่ไนท์ดันสร้างเรื่องปวดหัวให้ผมจนได้แถมบอกว่าจะไม่กลับมาทานข้าวเย็นอีก ไปคนเดียวผมจะไม่กังวนใจหรอกครับแต่พี่ไนท์ดันพาพี่กรณ์ไปด้วย ยังไงผมก็ยังเอะใจอยู่ดีล่ะครับว่าทั้งสองคนจะดีกันได้จริงๆ แต่ถ้าไม่ดีกันอยู่ใกล้กันขนาดนั้นก็คงจะทะเลาะกันอีกแน่ๆ เลย แล้วถ้าเกิดแม่โทรมาผมจะต้องโกหกให้พี่อีกงั้นเหรอ ทำไมเรื่องของพี่ผมต้องมาบากหน้าพูดโกหกให้ด้วยนะ
ตรู๊ดดดดด! ตรู๊ดดดดดด!
“เฮือก! ทะโทรศัพท์ดัง”จะเป็นแม่รึเปล่าที่โทรเข้ามา ท่าทางจะโทรเข้าโทรศัพท์พี่ไนท์แล้วไม่ติด ที่ผมรู้เพราะโทรไปแล้วน่ะสิครับแต่ตอนผมโทรพี่ไนท์ปิดเครื่องหนีทำเอาผมปวดหัวตุบๆ ตรงขมับอยู่พักนึงเลยทีเดียว คราวนี้แม่คงโทรเข้าโทรศัพท์มือถือผมแทน แต่วันทั้งวันแม่น่าจะโทรเข้าโทรศัพท์บ้านนี่ครับ
ผมใจเต้นถี่ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงภาวนาให้แม่ไม่ถามเรื่องพี่ก็เป็นพอครับ จะเรื่องอะไรสำคัญก็ตามแต่ผมรับได้หมด
“ฮะฮัลโหลครับ....>_o”ผมขานรับอีกปลายสายปิดตาหยี่ลุ้นว่าอีกปลายสายจะพูดทักด้วยประโยคอะไร ที่ผมได้ฟังประจำจากแม่คือ ‘พี่ไนท์อยู่ไหนเรียกตัวมาคุยกับแม่’หรือไม่ก็‘เหลวไหลกันไปใหญ่แล้วรึไง’บวกกับน้ำเสียงทรงอิทธิพลของแม่แล้ว บอกได้เลยครับว่าแทบจะคายความลับทุกอย่างที่มีบอกกับแม่ไปให้หมด -_-;
“เป็นอะไร.....น้ำเสียงมึงฟังดูแปลก หรือตกใจรึไงที่กรูโทรมา - -”
พี่ทิวา! ผมรู้สึกเหมือนมีใครสักคนเอาเค้กวันเกิดก้อนโตที่ตกแต่งอย่างสวยงามจนสุดฝีมือมาเซอร์ไพรส์ตรงหน้าเลยครับ ทั้งแปลกใจ ดีใจจนทำอะไรไม่ถูก หัวใจผมมันก็กำลังพองโตน่าดู
“พะพี่ทิวาหรอกเหรอครับ”ผมกำโทรศัพท์ตัวเองแนบหูแน่นไม่ยอมให้มันหลุดมือแน่ๆ ครับ
“คิดว่าใครล่ะ....หรือมึงแอบนอกใจกรูรึเปล่าเห็นว่ากรูยุ่งๆ แล้วคิด....”
“พี่ครับไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย”
“ไม่ใช่แล้วอะไร พูดมา”เสียงดุของพี่ทิวาทำให้ผมรู้สึกร้อนใจแปลกๆ ครับยังไงพี่ทิวาก็เป็นพี่ทิวาอยู่วันยังค่ำ แต่ถึงจะพูดจาห้วนๆ แต่ผมกลับดีใจที่ได้ยินเสียง แปลกมากสินะครับแค่นี้ผมก็ยังรู้สึกดีใจจนใจเต้นไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว แต่ยิงเจอตัวจริงผมก็เหมือนตกอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉินทุกทีเลยครับ
“ผม คือผม....ไม่ได้คิด นอกใจอะไรทั้งนั้นนะครับ”ผมพูดแบบนี้มันดูเหมือนยอมรับสภาพตัวเองตอนนี้เต็มๆ ยังไงก็ไม่รู้สิครับ....เห้อ....ทำไมผมถึงไม่กล้าที่จะพูดตรงๆ ได้เหมือนพี่ทิวาหรือคนอื่นๆ นะ ทั้งๆ ที่เป็นความรู้สึกของตัวเองแท้ๆ
“หึ! เจ้าโง่น้ำเสียงแบบนั้นไม่มั่นใจที่จะพูดเลยนะ หรือไม่อยากพูดกับกรู?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับความจริงแล้วผมน่ะ.....”
“ถ้ายังไม่พูดออกมานับหนึ่งถึงสามกรูวางสาย....”
“พี่ครับเดี๋ยวครับ!”
“อ่ะพูดมากรูจะฟัง...ไม่เข้าหูมึงโดนแน่”
“ผมน่ะ...ดีใจนะครับที่พี่โทรมา...คิดถึง ผะผมคิดถึงพี่ทิวานะครับ”ในที่สุดก็พูดไปแล้ว
“หึๆ น่ารักว่ะ กรูก็คิดถึงมึงเหมือนกัน ไอ้พวกงานงี่เง่านั่นทำเอากรูเหนื่อยแทบตายจนแทบหมดแรงเดินไม่ไหวอยู่แล้ว....ออกมาเจอกรูหน่อย”ไหนว่าหมดแรงไงครับ
“อะไรนะครับ!”
“กรูบอกว่าให้มึงออกมา....กรูอยู่หน้าบ้านมึงเนี่ยยุงกัดจะตายอยู่แล้ว แม่ง! คับยิบ!”
“คิก คิก ยุงแค่กัดไม่ถึงตายหรอกครับพี่ ^^”ผมแทบกลั้นหัวเราะและความดีใจแทบไม่ไหวครับ ทันทีที่พี่ทิวาบอกว่าอยู่หน้าบ้านผมก็รีบออกมาดูด้วยตาตัวเองว่าจริงรึเปล่า พี่ทิวาไม่ได้พูดโกหกจริงๆ ครับผมเห็นพี่ทิวา เห็นจริงๆ
“หัวเราะอะไรวะ! เดี๋ยวเจอทำโทษรีบๆ ออกมา กรูให้เวลาเตรียมตัวสิบนาทีไม่ออกมาดีๆ กรูบุกถึงห้องเข้าใจ ติ๊ด!”
พี่ทิวาวางหูไปแล้วครับ และท่าทางพี่ทิวาจะเห็นผมที่มายืนอยู่ตรงระเบียงหน้าบ้านแล้วด้วยเพราะพี่ทิวาหันมากระตุกยิ้มให้ผมก่อนจะชูแขนซ้ายขึ้นแล้วใช้มือชี้ตรงนาฬิกาตัวเองบอกให้ผมรีบๆ แต่ผมยังมีสิ่งที่ต้องพูดกับพี่ทิวาอีกจึงรีบวิ่งไปตรงหน้าประตูรั้วบ้าน ซึ่งตอนนี้พี่ทิวายืนพิงกระโปรงรถคันโปรดรอผมอยู่ดูจากชุดแล้วเพิ่งกลับมาจากทำงานแน่ๆ ครับเพราะชุดสูทที่ดูไม่คุ้นตามองแล้วทำเอาผมรู้สึกเขินๆ ยังไงก็ไม่รู้สิครับ
“เสร็จแล้วงั้นเหรอ ไวเป็นบ้า”
“เอ่อยังครับแต่จะไม่เป็นไรแน่เหรอครับที่ผมจะออกไป”
“ไม่ต้องถาม...ไอ้ดินโทรบอกกรูแล้วว่าไอ้ไนท์มันออกไปกับไอ้กรณ์ตั้งแต่บ่ายแล้ว”
ข่าวไวจริงๆ ครับสมแล้วที่เป็นพี่ทิวา
“แต่......”
“ไม่มีแต่!”พี่ทิวามองมาทางผมด้วยสายตาดุๆ ครับผมแอบหลบสาตาไม่กล้ามองตรงๆ ซึ่งจริงๆ แล้วจะเป็นสายตาแบบไหนที่มองผม ผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองตื่นเต้นตลอดเวลาเลยล่ะครับ
“แต่ผมยังไม่ได้เตรียมตัวเลยนะครับ!”
“งั้นก็ไม่ต้องแค่มึงออกมาเจอกรู กรูก็ดีใจแล้ว”พี่ทิวาใช้มือคลายเนคไทที่ผูกรั้งคออยู่ให้หลวมลงแล้วปลดกระดุมสองเม็ดเพื่อไม่ให้อึกอัดแต่ใบหน้าเมื่อกี้ที่พูดกับผมบอกได้คำเดียวครับว่าเท่ห์มาก เพียงผมกระพริบตาพี่ถี่ทิวาก็มายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้วครับก่อนจะคว้าแขนผมลากไปขึ้นรถ
มือพี่ทิวาอุ่นมากเลยล่ะครับ
“ทำงานวันนี้เหนื่อยมากรึเปล่าครับ”
“อือ.....เหนื่อย”
“แล้วทำไมไม่กลับไปนอนเอาแรงไว้ล่ะครับ”
“ไม่เอา ไม่อยากนอน”พี่ทิวาตอบผมเอาแต่ใจเหมือนเด็กเลยครับ ผมเลยไม่กล้าถามอะไรอีกได้แต่มองไปข้างหน้ารถที่กำลังมุ่งหน้าไปไหน? นั่นสิครับพี่ทิวากำลังขับรถพาผมไปไหนกัน?
“พี่ครับ!”
“เรียกทำไม...คิดถึงเหรอ”
“ก็ผมบอกไปแล้ว....แต่ว่านี่มันออกนอกตัวเมืองแล้วนะครับพี่”
“ไปสูดอากาศ ทำงานเหนื่อย พรุ่งนี้ไม่ไปแล้วเบื่อ เซ็ง!”
“ไม่ได้นะครับพี่ต้องไปทำงาน ทำแบบนั้นไม่ดีเลยนะครับแล้วผมก็ไม่ชอบให้พี่หนีงานเอาดื้อๆ ด้วย”
“ไม่ชอบก็ต้องชอบ อะไรที่เป็นกรูมึงต้องชอบ”
เหนื่อยครับเวลาพูดกับผู้ชายคนนี้ คนที่ฟังแต่เสียงตัวเองเสมอต้นเสมอปลายไม่เปลี่ยนแปลง น่านับถือจริงๆ ครับ(ประชดน่ะครับ -_-)
“ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ ผมอยากเห็นพี่ทิวาที่รู้จักรับผิดชอบในหน้าที่ ไม่เหลวไหล ไม่.....”
เอี๊ยดดดด! ฉึก!
จู่ๆ พี่ทิวาก็เหวี่ยงพวกมาลัยรถเข้าข้างทางก่อนจะจอดรถจนผมหัวแทบทิ่มไปข้างหน้าแต่ดีหน่อยครับที่รัดเข็มขัดเอาไว้ พอจอดรถเสร็จพี่ทิวาก็ลงจากรถเอาดื้อๆ เลยครับสงสัยจะโกรธผมแน่ๆ เลย แต่เรื่องแบบนี้ถ้าโกรธกันก็อย่าพูดกันเลยดีกว่าครับ
“ลงมา”พี่ทิวาเปิดประตูรถด้านฝั่งของผมก่อนจะลากผมลงมา ดูหน้าพี่ทิวาแล้วหงุดหงิดแน่ๆ ครับ
“ทำอะไรน่ะครับ ผมเดินเองได้”
“ออกมาสูดอากาศซะจะได้ไม่พูดมาก”
“พี่ครับ...ผมหวังดีนะครับ ถ้าพี่ทำแบบนี้คุณลุงคงกลุ้มใจแย่”
“อยากให้กรูกลับไปทำงานมากงั้นเหรอ”พี่ทิวาหันมามองหน้าผมแบบนิ่ง ผมก็มองกลับด้วยความน้ำใสใจจริงครับ แต่พอผมได้มองพี่ทิวาใกล้ๆ แบบนี้แล้วผมเห็นแววตาที่ชอบดุใส่ผมมันสวยมากครับทั้งกลมโต และที่สำคัญเงาในแววตาของพี่ทิวามีแต่ผมอยู่ข้างในอีกด้วย“มองนานๆ ก็ได้”ใบหน้าของพี่ทิวายื่นเข้าใกล้ผมมากขึ้นอีกแต่ใบหน้าตอนนี้มีรอยยิ้มปรากฏอยู่ด้วยครับ พี่ทิวายิ้มให้ผมและมองผมจนผมรู้สึกตัวหดเล็กลงไปเลยครับ
“ขะขอโทษครับ เอ่อเรากลับกันดีกว่ามั้ยครับ”
“ไม่เอายังไม่อยากกลับ บ้านไม่น่าอยู่”
“ทำไมล่ะครับ”
“เพราะไม่มีมึงไง”
“ไม่มีผมพี่ทิวาก็อยู่ได้”
“อยู่ได้แต่ไม่มีความสุข”
“อย่าพูดแบบนั้นสิครับ บ้านคือที่ที่ปลอดภัยและอบอุ่นที่สุดนะครับ พี่ทิวาไม่รู้สึกบ้างเหรอครับว่าอยู่บ้านตัวเองแล้วดีกว่าอยู่ที่อื่นเป็นไหนๆ”
“ไม่มีมึงอยู่ด้วยจะที่ไหนๆ ก็ไม่ดีทั้งนั้น”พี่ทิวาทำสีหน้าเหมือนคนอมทุกข์จนผมต้องเอานิ้วไปจิ้มแขนให้พี่ทิวารู้สึกตัว
“พี่ครับ....อย่าลืมนะครับว่าที่แล้วมาไม่มีผมพี่ก็อยู่ได้ และถ้าไม่มีผมต่อไปพี่ก็ต้องอยู่ได้.....”
หมับ!
อ้อมกอดอุ่นเข้าโอบตัวผมอย่างไม่ทันตั้งตัวร่างกายของพี่ทิวาโถมเข้าหาผมจนรู้สึกได้เลยครับว่ามันหนักอึ้ง แต่ผมก็ไม่ปฏิเสธครับแต่กลับรู้สึกดีจนต้องโอบมือกอดตอบแบบเบาๆ
“อยู่แบบนี้สักพักนะ....อยากชาร์คแบต”
“ครับ....แต่อย่าลืมนะครับผมไม่ได้อยู่กับพี่ตลอดเวลาและตลอดไป....”
ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอึดอัดที่จะทำแบบนี้เลย ไม่รู้สึกอยากจะผลักไสคนตรงหน้า อยากกอดให้นานขึ้นซะด้วยซ้ำไป
“อย่าพูดแบบนั้นกรูไม่ชอบ กรูรู้อย่างเดียวว่าต้องมีมึงอยู่ด้วยไม่อย่างนั้นกรูยอมตายซะดีกว่า”พี่ทิวาเงียบไปซักพักผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีก จนพี่ทิวาเป็นฝ่ายเริ่มพูดขึ้นมาก่อน“กลับไปอยู่บ้านกรูได้มั้ย....กรูเหงา”
น้ำเสียงทุ้มๆ กระซิบแผ่วเบาและอ่อนโยนด้วยความเศร้าในขณะที่พี่ทิวายังโอบกอดผมไม่ปล่อย ผมรู้ครับว่านั่นคือความต้องการของพี่ทิวาแต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ
“ผมทำแบบนั้นไม่ได้ครับ พี่ก็รู้ว่าพี่ไนท์ไม่ชอบพี่และดูเหมือนว่าอนาคตของเราจะไม่ได้แน่นอน ตอนนี้พี่อาจชอบผมแต่ต่อไปพี่อาจจะเกลียดผม ลืมผมไปก็ได้นะครับพี่ ต่างคนก็อาจมีทางเดินของตัวเองที่อาจเดินไปร่วมกันไม่ได้....”สิ่งที่ผมพูดมันคือสิ่งที่ผมคิดมาตลอดครับ
“กรูรู้ว่าอนาคตไม่แน่นอน....แต่ตอนนี้กรูรู้ว่ารักมึง รักมากเข้าใจรึเปล่า ไม่อยากห่าง ไม่อยากให้มองใคร ไม่อยากให้ใครสัมผัส มันจะเจ็บตรงอกซ้ายทุกครั้งที่รู้สึกว่ามึงจะไม่อยู่ด้วย มันทำให้กรูรู้สึกเหมือนไม่อยากจะมีชีวิต....”เพียงประโยคสั้นคำว่า‘รัก’ถึงกับทำให้ผมแก้มแดงและร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีเลยครับ
ตึกตัก ตึกตัก ทำนองและจังหวะการเต้นของหัวใจก็ยังรู้สึกแปลกไปด้วยเลยครับ หัวใจเต้นแรงมากจนผมรู้สึกได้....เพราะคนๆ นี้เหรอครับที่ทำให้ผมเป็นได้ถึงขนาดนี้ และแอบยิ้มกับตัวเองเหมือนคนประหลาด
“ครับ.....”
“รักกรูรึเปล่า”
“........”ผมตาโตทันทีที่พี่ทิวาถาม จู่ๆ ก็ยิงคำถามแบบนั้นใส่ผมก็อึ้งสิครับ แล้วก็...เขินด้วยครับ เขินจนแทบแทรกคอนกรีตหนี
“ตอบมาเถอะนาไม่ทำอะไรหรอก...รึว่าต้องให้ทำ ถึงจะตอบได้”รอยยิ้มกรุ่มกริ่มตรงหน้าไม่ได้สร้างความมั่นใจให้ผมเลยครับ แต่มันก็ไม่ได้แย่หรอกครับถ้าผมจะตอบว่า...
“คะครับ...ผมก็รัก”
จุ๊บ O_o
ผมความรู้สึกยังดีอยู่นะครับ เมื่อกี้ถึงมันจะไวไปหน่อยแต่รู้ว่าพี่ทิวาจูบผมแบบเบาๆ ตรงริมฝีปาก ก่อนจะยืนยิ้มมองผมแบบแปลกๆ
“รางวัลสำหรับเด็กดี....และต่อไปก็รางวัลสำหรับผู้ใหญ่ที่อุตส่าห์ทำงานเหนื่อยแทบตาย”
“พี่.....อุ๊บ!”ไม่ทันแล้วละครับก็คนตรงหน้าเล่นเข้าจู่โจมผมไม่ทันตั้งตัว ทั้งร่างกายและหัวใจเผลอไผลไปแล้วจนกู่ไม่กลับ ริมฝีปากอุ่นๆ ของพี่ทิวากำลังครอบครองริมฝีปากของผมที่ทั้งสั่นระริกและเย็นด้วยความตื่นเต้น สองมือใหญ่ตรงหน้าโอบกอดร่างกายผมให้กระชับแน่นขึ้นจนรู้สึกได้เลยครับว่าเราทั้งสองเหมือนจะหลอมรวมเป็นคนๆ เดียวกัน ผมไม่ได้ขัดขืนหรือปฏิเสธจูบคนตรงหน้าในตอนนี้ แต่กลับรู้สึกอยากเป็นเจ้าของจูบนี้ไปตลอดไม่ว่าจะยังไงก็ตาม
เห๋! มะเมื่อกี้นั่นความคิดผมเหรอครับ! มะมันน่าอาจจริงๆ ที่คิดงี่เง่าแบบนั้นไปได้ >////<
“แฮกๆ ”ผมกลั้นหายใจไปนานเท่าไหร่ครับเนี่ย พี่ทิวาทำให้ผมแทบขาดอากาศหายใจตาย
“หึ! ยิ่งจูบยิ่งหวาน เป็นแบบนี้กรูคงขาดมึงไม่ได้แน่ๆ”
“พะพูดอะไรแบบนั้นครับ!”
“เปิดปากตอนจูบโอเคมั้ย”พี่ทิวาขยิบตาให้ผมก่อนใช้นิ้วชี้ตรงริมฝีปากของตัวเองเป็นตัวอย่าง มีเหรอครับที่ผมจะไม่รู้สึกเขินจนหน้าร้อนฉ่าแทบไหม้ มาพูดเรื่องแบบนั้น...ถึงแม้ว่าผมจะ....แต่มันก็ยังน่าอายอยู่วันยังค่ำ
“ผะผม คือผมอยากจะ....อุ๊บ....O///o”
ผมไม่ได้อยากจะจูบนะครับ แต่ผมอยากจะกลับบ้านครับ!!!!! ><
“อือ....อึก....”ลิ้นอุ่นทำเอาผมแทบคลั่งครับ รู้สึกได้เลยว่ากำลังควบคุมตัวเองไม่ได้ ออกแรกหน่อยก็แทบไม่มีเรี่ยวแรงมือไม้อ่อนยวบไปหมด ยิ่งพี่ทิวาแสดงความเป็นเจ้าของผมจากจูบที่อ้อยอิ่งผมยิ่งแทบยืนไม่ไหวแต่พี่ทิวาเหมือนจะรู้เลยรวบเอวผมเข้าประชิดตัวซะแน่นก่อนจะถอนจูบที่ร้อนแรงดั่งไฟแล้วไล่ไปจูบตรงต้นคอผมจนรู้สึกจักจี้นิดหน่อยครับ
“คิสมาร์ก มึงเป็นของกรู”
อ่า....มะไม่ไหวแล้วครับตาลายไปหมด ขืนทำแบบนี้อีกผมคงได้ตายแน่ๆ เลยครับ
“ผม..ผม....คือ”
“ไม่ต้องพูดอะไร ขืนพูดมากกว่านี้กรูได้ทำอะไรที่ทั้งอดทนอดกลั้นมากกว่านี้แน่ เพราะมึงเล่นทำหน้าตาน่ารักแบบนี้....คิดจะยั่วกรูทางอ้อมรึไงวะ”
“เห๋! ผมเปล่านะครับ!”ผมรีบแกะมือพี่ทิวาออกมาทันทีครับ อันตรายเหลือเกิน
“ฮาๆ กลับเหอะเดี๋ยวกรูไปส่งบ้าน ชาร์ตแบตเสร็จแล้ว”พี่ทิวาทำท่าบิดขี้เกียจก่อนจะเดินนำผมไปขึ้นรถควงกุญแจอย่างอารมณ์ดี แผ่นหลังกว้างและแขนที่แข็งแรงนั่นเคยโอบกอดผมด้วยความรักงั้นเหรอครับ มันเหมือนฝันจริงๆ
“จะไปทำงานใช่มั้ยครับพรุ่งนี้?”
“เออนา...รีบขึ้นรถก่อนที่กรูจะเปลี่ยนใจพาไปไหนต่อไหนซะ”
“คร้าบบบบ!”
รู้สึกมีความสุขจังเลยครับ พี่ทิวาทำตัวน่ารักขึ้นมาเยอะกว่าแต่ก่อนเป็นไหนๆ แต่....จะดีเหรอครับที่เรื่องมันเป็นแบบนี้
“กลับบ้านปลอดภัยนะครับ”
“ถึงแล้วจะโทรหา มึงห้ามหลับหนีกรูก็แล้วกันไม่งั้นกรูแผลงฤทธิ์แน่”
“ครับๆ ^^ ผู้ใหญ่อย่างพี่ก็อย่าลืมทำตามที่บอกนะครับ”
“รู้แล้วล่ะนา!”
“ไว้คุยกันนะครับ”
ผมโบกมือสุดแขนให้รถพี่ทิวาที่กำลังแล่นไปก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าบ้านพร้อมกับโลกทั้งใบที่ยิ้มให้แต่ทว่า....
“เหอะ! รู้สึกจะมีความสุขสุดๆ ไปเลยนะมึง”เสียงหยิ่งยโสและเสียดสีดังมาจากมุมมือข้างประตูรั้ว แต่เสี่ยงนั่นทำให้ผมตั้งหันไปและตกใจเป็นอย่างมาก
“พี่โจ”
“^^ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เป็นไงบ้างล่ะชีวิตที่ราบรื่นและสุขสบายบนความแค้นใจของคนอื่นดีมากเลยล่ะสิท่า!”พี่โจจริงๆ ด้วยครับ ตอนนี้กับเมื่อก่อนยังดูค่อนข้างเหมือนเดิม แต่ตอนนี้อาจดูผอมกว่าไปนิดหน่อย แล้วพี่โจรู้จักบ้านของผมได้ยังไงกันครับ แถมเราก็ไม่ได้เป็นคนที่จะสนิทจนต้องมาหากันด้วย
“ขอโทษนะครับมันดึกแล้วผมต้องเข้าบ้าน”ผมรีบจ้ำอ้าวเพื่อจะไปเปิดประตูเล็กเข้าบ้าน แต่พี่โจก็รีบเดินมาดักหน้าผมไว้ซะก่อน ถึงแม้ใบหน้าพี่โจจะเจือปนด้วยรอยยิ้มแต่ผมก็รู้สึกไม่ดีอยู่ดีล่ะครับ ทุกๆ อย่างที่พี่ทิวาและพี่โจทำร่วมกันผมลืมไม่ลงหรอกครับ แต่เพราะผมพยายามลืมมันและไม่อยากเก็บไปคิดผมถึงอยู่ได้จนตอนนี้
“ยังเป็นเด็กเสียมารยาทเหมือนเดิมเลยนิ จะไม่อยู่คุยกันสักหน่อยรึไงคนอุตส่าห์มาหา”
“เอาไว้พรุ่งนี้ดีกว่านะครับ ถ้าเรื่องสำคัญจริงๆ ผมจะให้เบอร์โทรศัพท์ไว้.....”
“กรูไม่ต้องการเบอร์โทรศัพท์!”
“แล้วพี่ต้องการอะไรครับ!”
“มึงไง!”
“อะไรนะครับ!”พี่โจหันไปส่งสายตาให้ใครบางคนทางด้านหลังของผม ผมรีบหันไปมองอย่างตกใจก่อนจะเห็นเงาคนสองคนเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วแล้วเข้ารวบตัวผมก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดจมูกจนผมแทบหายใจไม่ออกเลยครับ ในใจก้องไปด้วยคำขอความช่วยเหลือ แต่ตอนนี้แม้แต่จะดิ้นผมยังทำไม่ได้เพราะจู่ๆ ร่างกายของผมมันก็รู้สึกชาและสติของผมก็เหมือนจะวูบลงไปภายในไม่กี่วินาที
พี่ทิวา....ช่วยผมด้วย.....พี่ไนท์ครับ.....
“ฮึ! ใครก็ช่วยมึงไม่ได้หรอก บอกลาความรักงี่เง่าของมึงได้เลย แล้วดูสิหลังจากนี้พี่ทิวาจะยังรักมึงลงได้อีกรึเปล่า......”
“ฮึก....อย่า.....”
แสงสุดท้ายที่ผมเห็นคือจากหลอดไฟตรงเสาหน้าบ้านที่ค่อยๆ มืดลงไปพร้อมๆ กับสติและดวงตาที่ปิดลง ลมหายใจที่หอบถี่กำลังสูดเอาอากาศบริสุทธิ์ที่ตอนนี้ไม่สามารถช่วยอะไรผมได้ ความหวาดกลัวที่เคยจางหายกำลังกลับมาหาผมอีกครั้งแล้วครับ ผมจะทำยังไงดีถ้าเกิดผมไม่ตื่นขึ้นมาอีก ผมจะทำยังไงครับ....
ทิ้งท้ายวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากฮับ(ไม่มากแต่ยาวทุกที =_=)
คงได้เห็นจากชื่อตอนแล้วว่ามันสิ้นคิดนิดหน่อยก็อย่าว่ากันนะฮับ
แปลตรงๆ ตามตอนกันเลยประมาณว่า กลางวัน(ทิวา)+มาเยือน(มาหา) = ทิวามาหา(เอ่อ...มันช่างเกินบรรยาย!)
เพราะบางครั้งชื่อตอนมันก็ไม่รู้จะให้ว่ายังไงเนอะ แหะๆ
เอาเป็นว่าตอนหน้าอย่าลืมมารับไปอ่านด้วนนะฮับ :m13:
ปล.ขอบคุณมากฮับที่มาอ่านและอ่านจนถึงตอนนี้ ไม่มีอะไรให้เป็นการตอบแทนหรอกนะฮับนอกจากคำว่าขอบคุณ :กอด1:
จะขอบคุณทุกๆ ตอนเลยฮับ ขอบคุณมากฮับ ^^
:pig4:
-
อิพี่โจทำไรเดย์อ่ะ :fire: รออ่านนะค่ะ :L2:
-
อีเลวโจโผล่หัวออกมาจากรูจนได้ :z6:
ไอ้ทิวาก็ทำไรไม่เด็ดขาด ไอ้โจเลยมาทำร้ายเดย์อีกแล้ว :เฮ้อ:
-
โจจะเป็นมารเข้ามาแทรกเหรอ อย่าแม้แต่จะคิด :z3:
-
มาต่เร็วดี ยกโทษให้ครับ
o13 o13 o13
:L1: :L1: :L1:
-
อย่าให้ดราม่ามากกว่านี้นะ
เห็นนังโจแล้ว คิดว่ามันต้องพาน้องไปทำมิดีมิร้ายแน่ๆเลย
-
อีโจมันเลวววววววววววววววว
-
อีโจตลอดดดด
:z6: :z6: :z6:
-
ไอ้โจโผล่มาอีกแล้ว :beat:
ทิวามาช่วยเดย์ด่วน แล้วก็มาจัดการไอ้โจมันสักทีเสะ :angry2:
-
อิโจ อิเลว ปล่อยน้องเดย์ของฉันไปเดี๋ยวนี้เลยนะ :angry2: :angry2:
เมื่อไหร่จะมีคนมาช่วยเดย์เนี๊ยย :sad4: :sad4: :sad4:
อย่าเป็นอะไรไปเลยนะเดย์ :call: :call: :call:
-
อิโจไปตายให้ปลวกกินซะ :fire:
-
เชี่ยโจ!!
-
ไรท์เตอร์หายไปนานมากเลยน่ะ แอบงอน เบาเบา อยากอ่านตอนต่อไปแล้วคร้าบบบบ :z13:
-
ฮ่วยกำลังหวานๆกันอยู่ดีๆ กลิ่นอายความหวานยังไม่จางเลย
ไหงมาพลิกกลับเป็นแบบนี้ไปได้
นังโจ มันยังไม่ยอบจบเนอะ ยังตามมารังควานน้องเดย์อยู่อีก
น้องเดย์เป็นเด็กดี ต้องไม่เป็นอะไรนะ ต้องมีคนมาช่วยให้รอดนะ
แล้วก็ คราวนี้ทิวาจัดหนักให้นังโจด้วยเหอะ ในฐาะที่บังอาจมาทำกับน้องเดย์
-
เดย์น่ารักยังไงก็น่ารักอย่างนั้น :L1:
ไอ้พี่โจอีกแล้ว คราวนี้ลักพาตัวเลยด้วย ==" เดย์จะปลอดภัยไหมเนี่ย
ค้างงง!!มากๆฮะไรเตอร์ มาต่อด่วนๆเลยนะ :กอด1:
-
เดย์น่ารักยังไงก็น่ารักอย่างนั้น :L1:
ไอ้พี่โจอีกแล้ว คราวนี้ลักพาตัวเลยด้วย ==" เดย์จะปลอดภัยไหมเนี่ย
ค้างงง!!มากๆฮะไรเตอร์ มาต่อด่วนๆเลยนะ :กอด1:
อยากบอกว่า มีความเห็นเหมือน Re นี้เลยอ่ะ มาต่อเร็วๆนะ
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
โดนอีกแล้วนายเอกเรา
-
โจเอ๋ย!! :z6: :z6: :z6:
ตายซะะะะะะะะ!!!!
-
โจมันจะเลวไปถึงไหน ไม่่จบไม่สิ้น
สงสารน้องต้องเจอไรมั่งเนี่ย พี่ทิวากลับรถด่วนๆๆ น้องแย่แล้ว
แปลตรงๆ ตามตอนกันเลยประมาณว่า กลางวัน(ทิวา)+มาเยือน(มาหา) = ทิวามาหา(เอ่อ...มันช่างเกินบรรยาย!)
หึหึ ไปไม่ถูก no comment
-
อีโจ :z6: :z6: :z6:ไปตายซะไปอีบ้าหนอนยังไม่กล้าแดกมึงเลย
แล้วจะมีใครมาช่วยน้องเดย์ไหมเนี่ย พี่ทิวากลับมาก่อนมาช่วยน้องก่อนนนน :m31:
-
ไอ่พี่โจนี่ตัวอิจฉาชัดๆ เลวได้อีก
-
:z3:
อ๊าาาากกกกกกกกก
เดย์เอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!~~~~~~~~
พี่ทิวารีบมาช่วยเร๊วววววววว
:pig4:
-
ชอบคัฟฟฟ
โจเลวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จนอยากจะ :z6:
-
เอ้ยเป็นแบบนี้ได้ไง
รีบมาต่อนะครับ....
-
สวัสดีฮับ วันนี้เอาตอนใหม่มาส่ง แต่ขอชี้แจ้งอะไรก่อนอ่านกันสักเล็กน้อยนะฮับ
อ่านกันหน่อยเพื่อความเข้าใจจะได้ไม่งงกัน
ตอนนี้จะมีการบรรยายสลับตัวละครสองตัวระหว่างทิวากับเดย์นะฮับ :bye2:
ถ้าอ่านแล้วจู่ๆ ก็เป็นโลเกชั่นอีกที่และลักษะการบรรยายแตกต่างกันนั่นแสดงว่าเปลี่ยนแล้วนะฮับ
แต่คิดว่าไม่เป็นปัญหาเพราะมีข้อแตกต่างในการบรรยายอย่างชัดเจน
ข้อชี้แจงมีเท่านี้ล่ะฮับ ขอให้อ่านให้สนุกนะฮับ กิ้วๆ (ทำไมต้องกิ้วๆ -*-)
ตอนที่ 28 ความหวาดกลัว
ก๊อก ก๊อกๆ!
เสียงเคาะประตูดังขณะที่ผมกำลังยืนผูกไทหน้าตู้กระจกใบยักษ์ เสียงเคาะมักจะดังทุกเช้าจมผมชินไปซะแล้ว บางวันผมก็ออกไปข้างนอกโดยไม่ทานอะไรนั่นก็เป็นปกติของผมเหมือนกัน
“มีอะไร?”
“คุณทิวาจะรับมื้อเช้ารึเปล่าคะป้าจะได้เตรียมไว้ก่อนไปทำงาน”
“ขอกาแฟอย่างเดียว”
“ค่ะ”
ผมเดินวนอยู่ในห้องเพื่อหยิบโน่นนี่ก่อนจะไปทำงานเช่นพวกนาฬิกา โทรศัพท์....พอเห็นโทรศัพท์แล้วผมก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที ก็เมื่อคืนไอ้เดย์ไม่รับสาย ไม่มีข้อความ ไม่โทรกลับ ก็รู้ว่าผมบอกก่อนจะกลับแล้วว่าจะโทรหาหรือมันจงใจจะแกล้งผมให้คิดถึงจนนอนไม่หลับกันแน่ แถมยังสำเร็จด้วยเพราะผมนั่งกดโทรหามันเป็นสิบยี่สิบสายก็ไม่ยอมรับสายผมเลย
ตอนเย็นนี้มึงเจอกรูแน่ไอ้เดย์ กล้าลองของรึไงวะ
“เฮ๊อะ~ ไอ้กระต่ายแฮงซวย! เป็นไงล่ะเจ้าของมึงไม่เอาแล้วภาระกูเลยล่ะคราวนี้...แน่ะ! ยังมองหน้ากรูอีกเด๊ะก็ถีบเข้าให้ อย่าคิดนะว่ากรูจะใจดีด้วยให้อยู่ในห้องกรูก็บุญแล้ว เฮ๊อะ!”ถ้าใครมาเห็นคงคิดว่าผมบ้าแน่ๆ ที่ยืนคุยกับโคมไฟกระต่าย แน่ล่ะว่าหลังจากไอ้เดย์ออกไปจากบ้านผมก็เข้าไปในห้องมันทุกครั้งที่คิดถึงบางครั้งก็เผลอหลับไปในห้องมันทุเรศตัวเองชะมัด วันที่ผมเจอไอ้โคมไฟกระต่ายที่ผมซื้อให้มันก็หลังจากที่มันถูกไอ้ไนท์เอาตัวมันไปจากผมหนึ่งวัน ผมไปเจอไอ้โคมไฟนี่ในตู้เสื้อผ้า....ผมแทบจะอาละวาดบ้านพังเพราะโคมไฟตัวเดียวที่ไอ้เดย์มันไม่ยอมเอากลับไปด้วยแถมยังเอามันซุกหลบไว้ในหลืบตู้อีกด้วย แปลกที่แค่เพราะสิ่งของถึงกับทำให้ผมเจ็บจนอยากจะบ้าตายให้ได้
ไม่รู้หรอกใช่มั้ยว่าแค่ของชิ้นเดียวที่มีความหมายเกือบจะฆ่าผมเข้าให้ ฮึ! ผมก็แทบไม่อยากเชื่อเหมือนกัน
ตอนนี้ผมกำลังเดินลงมาข้างล่างพร้อมกับไอ้โคมไฟกระต่ายนี่ ผมจะเอาไปให้มันหลังเลิกงานถ้ามันไม่รับละก็ผมได้เขวี้ยงมันทิ้งแน่ๆ
“ป้าเตรียมกาแฟไว้ให้แล้วนะคะ”
“อื้ม....บอกคนเตรียมรถให้ผมด้วย”
“ปล่อยกรูนะเว้ยกรูจะเข้าไปหาไปบ้านั่น!!!!”เสียงเอะอะถึงกับทำให้ผมต้องหยุดชะงัก
ผมไม่เคยปล่อยให้หมาที่ไหนมาเห่าในบ้านไอ้บ้านั่นเป็นใครวะ! เห่าไม่รู้จักถิ่น!
ผมหันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์ทันทีและเห็นคนที่มาพร้อมเสียงน่ารำคาญเป็นไอ้ไนท์นั่นเอง แต่มันมีอะไรถึงถ่อมาถึงบ้านผมได้ ไปกับไอ้กรณ์กลับมาแล้วงั้นเหรอท่าทางมาด้วยอารมณ์ร้อนซะด้วย ฮึ!
“มาบ้านคนอื่นอย่าทำเสียมารยาทดิวะ!”
“น้องกรูอยู่ไหน!”ท่าทางที่ร้อนใจถามถึงไอ้เดย์น่ะเหรอ
“อย่ามาโวยวายสร้างเรื่อง น้องมึงก็อยู่ที่บ้านมึงจะมาหาอะไรที่นี่ห๊ะ!”ผมทำเป็นไม่สนใจเดินเข้าห้องอาหารของบ้านแต่ก็ถูกไอ้หมาบ้ากระชากตัวกลับมาจนโคมไฟที่ผมถือหล่นลงบนพื้นหลุดมือผมไป หัวใจผมแทบหยุดเต้นทันทีที่มัน.....
เพล้ง!
มันหล่นลงแตกเสียงดังออกเป็นเสี่ยงๆ จนผมรู้สึกใจเสียขึ้นมาก่อนจะเงยหน้ามองไอ้บ้าที่ยืนอยู่ตรงหน้า มันอยากจะหาเรื่องผมนักรึไงวะ! แม่งนั่นของๆ กรูนะเว้ย!
“มึงทำบ้าอะไรของมึงวะไอ้ไนท์อยากจะหาเรื่องกรูมากนักรึไง! ไม่รู้รึไงว่านั้นมัน....”
“ไอ้เดย์หายไปตั้งแต่เมื่อคืนไม่อยู่ที่บ้าน ตอนเช้ากรูหาทั่วบ้านก็ไม่เจอ มันจะไปไหนได้ถ้ามึงไม่พาไป!!!!”เสียงตะคอกของไอ้ไนท์ที่กำลังแทบคลั่งโวยวายลั่นบ้านทำให้ผมรู้สึกตกใจในสิ่งที่มันพูด
เดย์ไม่อยู่กับไอ้ไนท์ที่บ้าน ไม่ได้อยู่กับผมด้วยแล้วมันหายไปไหน!
“บอกกรูมาเดี๋ยวนี้มึงพาน้องกรูมาที่นี่ใช่มั้ย!”ไอ้ไนท์กระชากเสื้อผมอย่างเอาเรื่อง ตอนนี้ผมเริ่มชักจะใจไม่ดีซะแล้ว
“ปล่อย! น้องมึงไม่ได้อยู่ที่นี่!”ผมตอบมันก่อนจะปัดมือมันออก แล้วผมก็รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างร้อนใจ
“กรูไม่เชื่อ เดย์จะไปไหนโดยไม่บอกกรูเลยได้ยังไง เหอะ! มึงโกหกกรูใช่มั้ย!”
“เชิญไปหาด้วยตัวมึงเองได้เลยถ้ามึงไม่เชื่อกรู......กรูจะไม่แจ้งความขอหาบุกรุกบ้าน!”ผมตะคอกมันก่อนที่มันจะสงบ ดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ซะแล้วต้องมีอะไรแน่ๆ
“ไอ้วัชเดย์อยู่กับมึงรึเปล่าวะ.....เอ่อ....ขอบใจมาก เดย์หายไป มีข่าวอะไรก็โทรมาบอกกรูด้วยแล้วกัน”ผมโทรไปถามไอ้วัชแล้วไอ้เดย์ไม่ได้อยู่กับมัน ส่วนไอ้ดินอยู่กับไอ้วัชเลยไม่ต้องถามไอ้วัชเลยอาสาช่วยตามหาอีกแรง
“ไอ้กรณ์เดย์ไปกับมึงรึเปล่า.....กรูไม่รู้ว่าเกิดอะไร.......อื้มขอบใจมีอะไรโทรหากรู”ส่วนไอ้กรณ์ก็เหมือนจะเพิ่งตื่นมันไม่รู้เรื่องด้วยเหมือนกัน
มึงหายไปไหนวะไอ้เดย์รู้มั้ยตอนนี้ทุกคนเค้าเป็นห่วงมึงกันใหญ่ โธ่เว้ย!
“กรูจะทำยังไงดี...เดย์มันหายไปไหนกัน....เพื่อนที่สนิทๆ ด้วยกรูก็โทรไปถามแล้วไม่มีใครรู้ แถมมันจะไปไหนได้ไกลยังไงถ้าไม่มีคนพาไป”ดูเหมือนคนที่แทบจะจะบ้าเพราะไอ้เดย์คงเป็นไอ้ไนท์ แต่ผมไม่อยากจะสติแตกตอนนี้ผมต้องคิดให้ได้ว่าไอ้เดย์มันหายไปไหนกับใคร“กรูจะแจ้งความ!”
“มึงไม่รู้รึไงว่าถ้าคนหายไม่ถึง 24 ชั่วโมงทางทางสถานีจะไม่รับบันทึกประจำวัน”
ผมรู้ว่ามันร้อนใจ ผมก็ร้อนใจเป็นห่วงไม่แพ้มันเหมือนกัน....ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับไอ้เดย์ผมจะไม่ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด!
“แล้วจะให้กรูทำยังไง รอเฉยๆ งั้นเหรอไม่มีทาง!”
“ไม่อยากรอก็ต้องคิดสิวะ! คิดว่าไอ้เดย์มีที่ไหนที่จะไปอีกบ้าง ไม่ใช่ให้มึงมาสติแตกจนทำอะไรไม่ได้แล้วแบบนี้จะเจอน้องมึงได้รึเปล่า! ถึงมึงจะเกลียดกรูแต่รู้ไว้ซะว่ากรูรักน้องมึงและไม่อยากให้มีเรื่องแบบนี้ด้วย!!!!”ผมเหวี่ยงเสื้อสูทลงกลางพื้นก้อนจะคลายเนคไทที่รั้งคอให้หย่อนลงแล้วรีบเดินออกจากบ้านไปไม่สนอะไรแล้วทั้งนั้น แม้กระทั่งไอ้ไนท์ที่แทบจะร้องไห้เพราะทำอะไรไม่ถูก
“มึงจะไปไหน!”
“กรูจะขับรถไปหาไอ้เดย์แถวบ้านมึงอีกที.....อาจจะเจอ”ผมอยากให้มันเป็นอย่างที่ผมพูดที่สุด ไม่อยากให้เกิดเรื่องเลวร้ายกับมันเด็ดขาด!
“กรูจะไปด้วย”
“แล้วแต่มึงสิวะ!”
ผมเหยียบคันเร่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะวนเข้าหมูบ้านไอ้เดย์ ผมชะลอรถมองข้างๆ ริมถนนอาจจะเจอไอ้เดย์เดินอยู่ก็ได้ ผมขับวนทุกซอยในหมูบ้านจนเกือบจะสองชั่วโมงมันทำให้ผมหมดความอดทนจนถึงที่สุด!
ปึก!
“โธ่เว้ย! ทำไมไม่เจอ มึงหายไปไหน ไม่ได้คิดจะเล่นอะไรบ้าๆ แบบนี้ใช่มั้ยไอ้เดย์!!!!”ผมทุบพวงมาลัยรถให้มันเป็นที่ระบายชั่วคราว เพราะผมไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วจริงๆ ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับไอ้เดย์แม้กระทั่งที่ๆ มันอยากไป หรือบ้านเพื่อนสนิทเลยสักอย่าง ผมมันโง่ ผมมันงี่เง่าที่สุดให้ตายเถอะ!
เอี๊ยดดดด!
ผมเลี้ยวรถเข้ามาจอดหน้าบ้านไอ้ไนท์ซึ่งตอนนี้รถของมันกำลังจอดคาทางเข้าหน้าบ้านดูเกะกะ ผมเปิดประตูลงจากรถเดินเข้าไปหาไอ้ไนท์ที่ตอนนี้เหมือนกำลังดูอะไรสักอย่างที่เจออยู่ในมือ
“โทรศัพท์.....”
“ขอดู”ผมรีบคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ในมือไอ้ไนท์มาดู ทันทีที่เห็นผมก็จำมันได้ว่าเจ้าของของมันคือใคร ทันทีที่รู้ผมถึงกับรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวจนแทบทรงตัวยืนไม่ไหวเลยก็ได้ ผมกำโทรศัพท์ในมือแน่นกัดฟันกรอดโมโหจนแทบควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ ผมเขวี้ยงโทรศัพท์ที่คว้ามาได้เมื่อครู่ลงกับพื้นคอนกรีตจนมันแตกออกเป็นเสี่ยง! อย่างแค้นใจ สิ่งที่ผมอยากเห็นไม่ใช่แค่โทรศัพท์มันที่แตกละเอียด แต่อยากเห็นไอ้คนที่คิดทำอะไรชั่วๆ แหลกคามือผมมากกว่า!
“ไอ้โจ! ไอ้เลว!”ถึงเอาช้างมาฉุดตอนนี้ก็รั้งความโกรธจนอยากจะฆ่าคนของผมไม่ไหวแล้ว
......มันกล้าดียังไงที่บังอาจมาแตะต้องของของกรู แล้วมึงจะรู้ว่านรกบนดินมีจริงไอ้พวกเลวทราม!
“มึงจะไปไหน รู้แล้วรึไงว่าเดย์อยู่ไหน!!!”เสียงไอ้ไนท์ตะคอกตามหลังผมทันทีที่ผมก้าวขายาวๆ กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปขึ้นรถ ผมหันหลังไปพูดกับคนที่ผมรู้สึกอยากจะขอโทษตอนนี้ที่สุดว่า
“น้องของมึงกรูขอรับผิดชอบด้วยชีวิต!”
....ถ้าไม่เพราะผมเดย์คงไม่ต้องมีเรื่องสกปรกแบบนี้เข้ามาในชีวิต เพราะฉะนั้นผมไม่ยอมให้คนที่ผมรักต้องมารับเรื่องเลวๆ พวกนี้แน่! ผมมันเลวคนเดียวก็เกินพอแล้ว
“เดี๋ยว!”
“..........”ผมหันไปตามเสียงเรียกอีกครั้งก่อนขึ้นรถ
“กรูจะเชื่อมึงดูสักครั้ง ขอแค่เอาน้องกรูกลับมาให้ได้ก็พอ....”
“กรูสัญญา!”ตอนนี้แค่ผมเห็นหน้าไอ้ไนท์ที่เศร้าขนาดนั้นผมยิ่งรู้สึกปวดใจยิ่งขึ้น เรื่องนี้ผมคนเดียวเท่านั้นที่ต้องจัดการให้ได้
“ไอ้วัชช่วยอะไรกรูหน่อย....ลากคอไอ้พวกหนูสกปรกออกมาให้กรูสักตัว.....ใช่ได้เรื่องแล้ว....อืมไอ้โจตัวการ....กรูจะรอที่เลาจ์ในคลับสะดวกที่สุด....ติ๊ด!”
ซ่าส์!!!
“แฮกๆ แฮกๆ”
“ตื่น! หมดเวลาหลับฝันหวานแล้วไอ้น้องชาย”
“แฮกๆ!”ผมขยับเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งพร้อมกับน้ำเย็นเยือกที่สาดเข้าใส่หน้าจนผมสำลักโดยไม่ทันได้สติ ผมรู้สึกหนาวเข้ากระดูกเลยครับแถมยังรู้สึกหายใจไม่สะดวกด้วย มองอะไรก็ดูเหมือนจะพร่าเลือนไปบ้างผมสะบัดศีรษะเล็กน้อยเพราะรู้สึกมึนงง ทันทีที่ผมได้สติมาเกือบครบถ้วนภาพของชายสองคนที่พยายามจับผมแล้วใช้ผ้าปิดจมูกผมก็ผ่านเข้ามาในหัว ก่อนที่ผมจะถูกความมืดพรากสติที่มีไปจนหมด ในคืนนั้น....ไม่มีใครที่ผมรู้จักอยู่ตรงนั้น ผมร้องเรียกขอความช่วยเหลือไม่ได้ ทุกคนหายไปหมดปล่อยให้ผมถูกคนพวกนี้จับตัวมา.....
ฮึก....มะไม่มีใครช่วยผม ผม...ผมไม่อยากอยู่กับคนพวกนี้ ไม่ต้องการอยู่ ผมต้องหนีออกไปหนีไปจากที่นี่!
ผมรวบรวมพละกำลังที่มีดันตัวเองลุกขึ้นจากพื้นห้องสี่เหลี่ยมไม่ใหญ่มากนักมันเป็นเหมือนห้องนอนเล็กๆ ที่ไม่ได้ใช้มานานมาก ทั้งกลิ่นอับและฝุ่นผงที่เกาะจับตามพื้นจนหนาเตอะ ห้องทั้งห้องไม่ได้รับการตกแต่งแต่ยังปล่อยให้ผุพังไปตามกาลเวลา มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่เข้าไปอีก
“คิดจะคลานไปไหนวะ! ฮาๆ ฮาๆ”
ทันทีที่ผมพยายามยันตัวลุกขึ้นร่างกายผมที่มันสั่นสะท้านก็ล้มลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ห้องทั้งห้องหมุนคว้างอย่างน่าตกใจจนผมแทบไม่อยากจะเปิดตามอง ภายในหัวของผมมันเหมือนเริ่มถูกบีบจนแทบจะระเบิดให้ได้ ทันทีที่ผมยกมือขึ้นสัมผัสศีรษะของตัวเองผมก็เพิ่งรู้ว่ามือทั้งสองข้างของผมใส่กุญแจมือเอาไว้ส่วนเท้าของผมก็ถูกมัดตรึงเข้าด้วยกันกับเชือกเส้นหนาจนมันแดงช้ำเป็นจ้ำเลือด ร่างกายของผมท่อนบนเปลือยเปล่ามีเพียงกางเกงตัวเก่าๆ ที่ผมไม่คุ้นตา หัวใจผมแทบหยุดเต้นทันทีที่สังเกตเห็นตัวเองในสภาพน่าสังเวชแบบนี้
กะเกิดอะไรขึ้นกับผม เสื้อ..เสื้อผ้าของผมล่ะ
ฮึก....ผมรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ผมจะมาร้องไห้ แต่ว่า....แต่ว่าผมนะ....ฮือๆ ผมจำอะไรไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมด้วยซ้ำทั้งๆ ที่ผมเป็นแบบนี้แท้ๆ
.....ขอบตาของผมร้อนผ่าวดวงตาทั้งสองข้างเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาก่อนที่มันจะค่อยๆ เอ่อล้นไหลรินปราศจากเสียงสะอื้น ผมมองมือตัวเองที่ทั้งเย็นและซีดเซียวด้วยใบหน้าที่แทบขาดสติพร้อมทั้งหัวใจที่ไร้วิญญาณ ผมพยายามกอดตัวเองด้วยมือที่สั่นเท่าซุกหน้าที่เปื้อนน้ำตาไว้ในผ่ามือซีดๆ ที่ไร้ไออุ่นให้แอบอิง
“จะไม่พูดอะไรสักหน่อยเหรอวะไอ้น้องชาย บางทีกรูอาจจะช่วยได้ ฮาๆ”
“เห้อ~.......น่าตาออกจะน่ารักน่าเอ็นดูท่าทางจะลูกคุณหนูจัด เอามาทำแบบนี้เสียของแย่เลยวะเสร็จงานนี้สงสัยกรูอาจจะขอเอาไปเลี้ยงซะหน่อยแล้ว”
“เหอะ! ไม่มีทาง มันต้องได้กรูสิวะ....ผิวก็ขาว หน้าก็ใส่ ตัวก็เล็กแบบนี้ให้ตายกรูยอมแย่งสุดใจ”
“เพี๊ยะ! ไปให้พ้นนะ!!!! ฮึก...”
น่าขยะแขยงที่สุด มือสกปรกพวกนั้นจะแตะต้องตัวผมงั้นเหรอ ไม่มีทางหรอก ไม่มีทาง!
“อย่าเล่นตัวให้มากเลย อยู่ในสถาพนี้แล้วคิดว่าตัวมึงมีค่ามากรึไงวะ!”ชายร่างสูงที่หน้าตาไม่ได้หน้าเกลียด แต่สิ่งที่เค้าทำมันน่าเกลียดและน่าขยาด ผมไม่ต้องการให้คนพวกนี้มาเข้าใกล้ผม ฮือๆ ใครก็ได้เอาผมออกไปจากที่นี่ที ผมกลัว....ฮือๆ
“ใจเย็นๆ สิวะไอ้ไผ่น้องเค้ากลัวมึงแย่”ชายอีกคนที่สูงพอๆ กันหน้าตาก็ถือว่าหล่อเหลาเข้ามาตบบ่าคนชื่อไผ่ให้ล่าถอยออกไปก่อนที่จะเข้ามาใกล้ผมแล้วย่อตัวลงมองผมแต่ไม่สัมผัสก่อนจะยิ้มให้
แต่รอยยิ้มพวกนั้นผมไม่ต้องการ!
“นี่! รู้ตัวรึเปล่าว่ามึงอ่ะน่ากอดขนาดไหน ถ้าเมื่อคืนไม่ติดตรงที่ไอ้โจบอกให้พวกกรูรอจัดการเรื่องของมัน....รับรองว่าสุดๆ ไปแล้ว”
“สะเสื้อผ้าของผมอยู่ไหน ผะผมต้องการของๆ ผมคืน ฮือๆ ”เสียงสั่นพยายามออกเสียงเท่าที่ผมจะทำได้ รอบๆ ตัวของผมเต็มไปด้วยความน่ากลัวจนผมคิดอะไรไม่ออกเลยครับ น้ำตาผมมันก็ไหลไม่หยุดด้วย น้ำที่เปียกตัวก็ยิ่งทำให้ผมหนาวสั่นจนปากซีด
“เสื้อผ้าน่ะเหรอ....อืม....ไอ้ไผ่ไปเอามาดิ๊!”
“กะเกิดอะไรขึ้นกับผม พวกคุณทำอะไรผมกันแน่ ฮือๆ ผมไม่เคยไปทำอะไรใคร ทำไมต้องทำกับผมถึงขนาดนี้ด้วย...”
“อยากรู้รึไงว่าเกิดอะไร.....”มือใหญ่ยืนเข้ามาสัมผัสแก้มของผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ผมพยายามหลบและปัดออกแต่เหมือนผมจะทำได้แย่ที่สุด
“ฮือๆ อย่านะ อย่าแตะต้องตัวผม ฮือๆ ใครก็ได้ช่วยด้วย!”
มือใหญ่ค่อยๆ ลูกไล้ไปตามต้นคอของผมก่อนจะไล่ไปตามร่างกายที่ปฏิเสธคนตรงหน้าด้วยท่าทีรังเกียจผมกัดริมฝีปากของตัวเองแน่นพร้อมหลับตาที่เอ่อไปด้วยหยาดน้ำตา หัวใจของผมเหมือนกำลังถูกย่ำยีอย่างไร้ความปราณีทีละน้อย
ฮือๆ พี่ทิวาอยู่ที่ไหนทำไมไม่มาช่วยผมล่ะ.....
“ร้องไปก็ไม่มีอัศวินที่ไหนมาช่วยมึงได้หรอก.....แต่ถ้า....ยอมสนุกกับกรูนิดๆ หน่อยๆ กรูอาจจะ.....”ใบหน้าที่ผมขยาดยื่นเข้ามากระซิบใกล้ พร้อมกับมือที่รั้งเอวผมให้เข้าใกล้ ลมหายใจอุ่นของคนตรงหน้าคลอเคลียแก้มเย็นจนผมรู้สึกถึงความอุ่น แต่ถ้าความอุ่นจากคนพวกนี้ผมไม่ต้องการหรอก ผมยอมหนาวตายดีกว่า! ฮึก!
ปวดใจครับ...รู้สึกปวดใจเหลือเกิน......
“ไม่มีทาง! ร่างกายผมนะ...ฮือๆ ไม่มีทางที่จะยกให้ใครเด็ดขาด!”
เพราะผม...ผมสัญญาไปแล้วว่าจะให้คนที่ผมรักเพียงคนเดียว.....
“เฮ่! ให้กรูไปแล้วมึงจะทำอย่างนั้นเหรอวะไอ้เค!”
“กรูแค่ล้อเล่นนิดหน่อยกับมันเท่านั้นเองนา....มันถามกรูว่าเกิดอะไรขึ้นกับมัน...มึงบอกหน่อยดิ๊กรูไม่อยากจะพูดเดี๋ยวอารมณ์มันขึ้นวะ หึๆ”
“มึงอยากรูเหรอวะ....ก็เมื่อคืนน่ะพวกกรูจับมึงถอดเสื้อผ้า....แล้วก็สัมผัสไปทีละส่วน ทีละส่วน....จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าสัมผัสตรงไหนบ้าง.......”สายตาที่ผมเกลียดมองร่างกายของผมเหมือนจะทุละ แค่นั้นยังไม่พอ....ประโยคพวกนั้นกำลังเชือดเฉือนความรู้สึกของผมให้ขาดวิ่นไปทีละน้อยอย่างแยบยล ใบหน้าที่ระคนไปด้วยความเจ็บปวดของผมไม่สามารถช่วยอะไรผมได้เลยแม้แต่น้อย
“ผมไม่อยากฟัง!!!! ไม่อยากฟัง ไม่อยากฟังอีกแล้ว...ฮือๆ ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย ทำไมต้องเป็นผม.....ฮือๆ ทำไมต้องทำร้ายจิตใจผมด้วยวิธีแบบนี้ด้วย ฮือๆ ผมน่ะ...ผมรักคนๆ นึงมันผิดมากถึงขนาดนี้ด้วยเหรอครับ.....ฮือๆ”
น้ำตานับสิบหยดไหลรินพร้อมความรู้สึกหวาดกลัวและเสียใจ สิ่งที่เกิดขึ้นมันกำลังเลวร้ายที่สุดเกินที่ผมจะรับได้ แล้วแบบนี้ผมจะสู้หน้าใครได้...ผมรู้สึกเหมือนตัวเองน่าขยะแขยงไปด้วย ฮือๆ
พี่ทิวาครับ พี่อยู่ไหน....ถ้าพี่เห็นผมในสภาพนี้พี่จะยังชอบผมอยู่รึเปล่า ยังรักผมลงอีกมั้ย ยังจะอยากเข้าใกล้ผมเหมือนเดิมอย่างที่ทำรึเปล่าครับ....ฮือๆ
“บอกมาว่าตอนนี้ไอ้โจเพื่อนมึงไปมุดหัวอยู่ที่ไหน”
“ทำไมมึงไม่ไปถามมันเองวะ! ถุ้ย!”
“เหตุผลเหรอ...ไอ้นี่ไง! ผั๊วะ!”หมัดหนักๆ ของผมปลิวไปกระแทกหน้าไอ้หนูสกปรกที่เกลือกกลั้วอยู่กับไอ้โจไปเต็มๆ ไอ้วัชเป็นคนลากมันมาจากสังคมเน่าๆ ที่มันอยู่หลังซอกอับๆ ในบาร์แถวย่านตัวเมือง ไม่มีทางที่พวกนี้จะไม่รู้ว่าไอ้โจอยู่ที่ไหนแน่ๆ“นั่นเป็นเหตุผลข้อแรก....อยากฟังข้อต่อไปมั้ยล่ะ!”
“อย่าเอาถึงตายไอ้ทิวา”เสียงนิ่งๆ และดวงตาที่เยือกเย็นมองผ่านกรอบแว่นสีแดงสดตรงมุมหนึ่งของเลาจ์ที่ผมสั่งเหมาเป็นการส่วนตัว และข้างๆ ผมอีกสองคนคือไอ้ดินกับไอ้กรณ์ที่ยืนคุมไอ้หนูสกปรกอยู่ข้างๆ เรื่องนี้พวกมันยกให้ผมจัดการด้วยตัวเองตามที่ผมต้องการ สิ่งที่ไอ้วัชพูดเมื่อครู่ผมไม่เคยทำใครให้ถึงตาย อย่างมากก็แค่โคม่าไปหนึ่งเดือนเต็มๆ
แต่สิ่งที่ผมทำ ผมคิดว่าตัวเองใจเย็นมากพอแล้วด้วยซ้ำ....
“ปึก! พูดออกมาถ้ามึงยังไม่อยากจะตายตรงนี้”ผมใช้เท้ายันอกของมันเอาไว้ ดวงตาที่สั่นเคลือเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเป็นสัญญาญาณว่าอีกไม่นานผมคงจะได้รู้ความจริง
“กรูไม่รู้!”
ผั๊วะ! ผมถีบอกมันสุดแรงจนไอ้หนูสกปรก หงายหลังกุมอกตัวเองด้วยความเจ็บ แค่นี้มันยังไม่พอหรอกสำหรับสิ่งที่ผมกำลังเจ็บแค้น!
“กรูตัดสินใจแล้ว.....เอามันไปฆ่าแล้วโยนทิ้งทะเลไปซะให้ไกลได้ยิ่งดี กรูชักเกลียดขี้หน้ามันว่ะ!”ผมตัดสินใจพูดออกไปก่อนจะเดินออกมาจากเลาจ์
“ดะเดี๋ยว! เดี๋ยว! กรูพอจะรู้ กรูพอจะรู้ว่าไอ้โจตอนนี้อยู่ที่ไหน!”
เห็นมั้ยล่ะว่าใครๆ ก็กลัวตาย!
“งั้นเหรอ.....”ผมหยุดกึกพูดออกไป ก่อนที่มันจะบอกที่อยู่ของไอ้โจให้ผมอย่างหมดเปลือก“ยังรักชีวิตอยู่ล่ะก็...ไสหัวไปซะอย่าให้กรูเห็นหน้ามึงอีก!”ไอ้หนูโสโครกนั่นวิ่งออกจากเลาจ์อย่างรวดเร็วก่อนจะสวนเข้ากับใครบางคนที่เดินเข้ามา
“ขอโทษครับ...เอ่อ...ผะผมเอาของมาส่งให้คุณทิวาครับ”ดูจากการแต่งตัวแล้วหมอนั่นเป็นพนักงานของที่นี่ แต่ใครกันที่ส่งซองบ้าๆ นั่นมา ซึ่งมันน่าสงสัยเพราะยังไงทีนี่มันก็ไม่ใช่บ้านผม
“ผมชื่อทิวา”หลังจากที่ผมรับซองเอกสารสีน้ำตาลขนาดเอห้ามาแล้ว ไอ้คนส่งก็รีบวิ่งหายออกไปทันที ผมมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึไงห๊ะ!
ผมฉีกมันเปิดออกดูอย่างไม่ใส่ใจก่อนที่ของที่อยู่ข้างในถึงกับทำให้ผมแทบช็อคจนตาค้างมือไม้แข็งแกร็งไปหมด ผมหยิบรูปถ่ายซึ่งในภาพมีเดย์ที่ไม่ได้สติอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า รอยจ้ำสีแดงตามตัวจางๆ ยิ่งทำให้ผมแค้นใจที่สุด แค่รูปสองสามรูปที่ผมเห็นมันก็มากพอที่จะทำให้ผมเจ็บใจจนถึงที่สุดแล้วจะให้ผมทนดูรูปนับสิบใบที่เหลือนี่ได้ยังไง
มันกล้าทำกับเดย์ถึงขนาดนี้เลยเหรอไอ้ชั่ว! เคยบอกแล้วไงว่าแตะเดย์แม้แต่นิดเดียว จะว่ากรูใจร้ายไม่ได้!!!!!
แกรบ!
ผมขย้ำรูปถ่ายพวกนั้นทั้งหมดจนยับคามือด้วยความแค้น อีกใจนึงก็อยากจะไปช่วยเดย์ให้เร็วเท่าที่ทำได้ แต่ถ้าผมวู่วามล่ะก็ เรื่องชั่วๆ พวกนี้มันอาจเป็นฝันร้ายของเดย์ตลอดไปก็ได้
“โธ่เว้ย!!!!!”
“เกิดอะไรขึ้น ในมือมึงเป็นอะไรวะ!”
“หรือว่าได้เรื่องแล้วเหรอวะ!”
“เอาของสกปรกพวกนี้ไปเผาซะอย่าให้เหลือซาก พวกมึงห้ามดูเด็ดขาด! ไอ้วัชไปกับกรู ส่วนไอ้ดินกับไอ้กรณ์ช่วยไปรอที่บ้านไอ้เดย์บอกไอ้ไนท์ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ทะทำไมกรูต้องไปที่นั่น....”
“ไอ้กรณ์มึงอย่าเพิ่งโวยวายเก็บเรื่องส่วนตัวไว้ก่อน”ไอ้ดินลากไอ้กรณ์ออกไปส่วนผมกับไอ้วัชก็ได้เวลาออกเดินทาง ผมเลือกให้ไอ้วัชไปกับผมเพราะผมรู้ว่าเวลาผมโกรธจนขาดสติแล้ว ต้องมีคนๆ นึงที่พึ่งพาได้ที่สุดควบคุมสถานการณ์อยู่ใกล้ๆ ผมไม่อยากทำอะไรพลาดจนทำให้เดย์เจ็บตัว แค่นี้เดย์ก็เจ็บเพราะผมมากแล้ว....นี่เป็นครั้งแรกที่ผมอยากจะร้องไห้และแทบจะทำอะไรไม่ถูกกับสถานการณ์บ้าๆ พวกนี้ด้วย ฮึก!
จบไปอีกหนึ่งตอนอย่างระทึกใจคนแต่ง ปาดเหงื่อสิบรอบกว่าจะเสร็จทำเอาหมดพลังงานไปกว่าครึ่ง(เว่อร์จนได้)
ไม่รู้ว่าทำไมชอบติดนิสัยแต่งค้าง แต่มันก็ดูลุ้นจนตัวโก่งได้อีก ฮาๆ ^^ พร้อมๆ กับลุ้นกลัวโดนประชาทัณฑ์ด้วย
ช่วงนี้ก็อย่าไปไหนกันไกลนะฮับ เพราะบางท่านอาจจะใกล้เปิดเทอมกันแล้ว
เวลาคงมีไม่มากเหมือนก่อนเก่ามาเฝ้าบอร์ด(น่าเศร้าอะไรอย่างนี้) :o12:
แต่คนแต่งเองยังพอมีเวลาอยู่ฮับ แต่อาจน้อยลงเหมือนกัน เลยจะรีบแต่งลง แต่งลงเท่าที่ทำได้นะฮับ
ตอนนี้ก็ฮึดสู้สุดใจขาดดิ้นแทบจะลงวันต่อวัน หรือวันเว้นวันกันเลยทีเดียว สังเกตได้ว่าเร็วมากนี่ก็ 28 ตอนแล้ว
มาถึง ปล. กันบ้าง อิอิ^^ (ก็รู้ว่าข้าพเจ้าชอบ ปล.) :-[
ปล.1ขอบคุณทุกรีฮับที่ติดตามกันมา อาจมีช่วงที่หายไปครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่ลืมกันข้อนี้ซึ้งมาก :m15:
ปล.2 รักตัวเองเป็นรูปแบบหนึ่งของความรัก แม้จะไม่สง่างามนัก......แต่ก็ชอบธรรม [ข้อนี้อาจไม่เกี่ยว ชอบเลยเอามา อิอิ ^^]
เอาไว้พบกันตอนหน้าอีกนะฮับ :bye2: :pig4:
-
เอิ่ม~ มาต่อไวๆก้ได้นะคับ
มันค้างแบบนอนไม่หลับ T[ ]T
-
:เฮ้อ:น้องเดย์ น่าสงสาร
อีโจเจอดีแน่มึง :z6: :z6:
-
น้องเดย์ต้องไม่โดนไปมากกว่านี้นะ
ทุกอย่างต้องเก็บไวพี่ทิวา
:call:
-
อีควายโจ
:z6: :z6: :z6:
-
สงสารเดย์อ้ะ ทิวาเอาให้ตายกันไปข้างนึงเลย o18 รออ่านนะค่ะ
-
สงสารน้องเดย์จริง
ใครก็ได้ช่วยเอาพวกเดนนรกไปถ่วงน้ำที
-
ลุ้นมว๊ากกกกกก 555 หัวใจแทบหยุดเต้น ไรท์เตอร์ รอตอนต่อไปน่ะครับ !!! o22
-
น้องเดย์ ฉันTT
ตายซะ ไอโจ :z6: :z6:
-
ค้างอะ
-
น่าสงสารน้องเดย์ พี่ทิวาตามไปช่วยด่วนๆ
ปล.เป็นกำลังใจให้ writer คับ
o13 o13 o13 o13 o13
-
สงสารน้องเดย์
น้องเดย์แค่โดนถ่ายรูปใช่มั๊ย
ยังไม่โดนอะไรที่เลวร้ายไปกว่านี้ใช่มั๊ย
เลวจริงๆไอ้โจ
-
สงสารเดย์อ่าๆๆๆๆๆๆ
รีบๆมาต่อนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เดย์ = :z10:
-
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ
มาต่อไวๆนะครับ
-
แง๊ๆๆๆ สงสารน้องงงงงงง จะตั้งตารอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฮ่าาาาา
-
รีบมาต่อเร็ว ๆ
-
:call: :call: :call: :call: :call:
๕ ดอกเลยนะ เพื่อว่าจะมาเร็วขึ้น
-
ขอให้น้องเดย์ปลอดภัยที่เถอะ :call: :call: :call:
ยิ่งอ่านยิ่งเศร้าและเจ็บใจไอ้โจยิ่งนัก :z6: :z6:
-
:m15: :m15:
สงสารเดย์
-
o22 o22 o22
-
น้องเดย์คงไม่เป็นอะไรไปมากกว่านี้นะ ให้ทิวาไปช่วยทันด้วยเถอะ
-
ค้างๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เฝ้ารอ ร๊อ รอ
-
:call: :call:
-
อีโจ :z6:สารเลว :beat:ไปตายซะอีบ้า :13223:
ขออย่าให้น้องเดย์เป็นไรมากกว่านี้เลย :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 29 [50 %]
ผาง! ประตูห้องทำงานสี่เหลี่ยมโง่ๆ ที่ข้างในในมีเพียงโต๊ะที่คลาคล่ำไปด้วยเอกสารนับสิบจนดูเกะกะลูกตา ตอนนี้ผมมาหาไอ้โจถึงที่ สถานที่ที่ว่านี้ก็คือโกดังคลังสินค้าของบริษัทเล็กๆ เท่าหัวถั่งงอกของบ้านไอ้โจที่ทำการค้าเกี่ยวกับการส่งออกพวกอาหารและเครื่องดื่ม และแน่นอนว่าบริษัทของผมและบริษัทมันต่างเป็นคู่ค้าคู่แข่งกันด้วย
“ว้าว! มาหากันถึงที่แบบนี้ท่าทางพี่จะร้อนใจแย่เลยนะครับ^^”
“มึงเอาเดย์ไปไว้ที่ไหนบอกกรูมา....”ผมกำหมัดแน่นพยายามอดทนกับไอ้คนตรงหน้า
“นึกว่าเรื่องอะไรซะอีก.....เห็นรูปที่ผมส่งไปให้ดูรึยังครับ นั่นเป็นส่วนหนึ่ง....แต่อีกส่วนหนึ่งพี่อยากดูมั้ยล่ะครับ”
“ไอ้เลว!!!!!”ผมตะคอกเสียงดังอย่างเหลืออดเมื่อไอ้โจหยิบแผ่นซีดีขึ้นมาโชว์ให้ผมดู ผมชักจะอยากเอาเลือดหัวมันออกมาล้างเท้าซะให้รู้แล้วรู้รอดไป
“จุ๊ๆ อย่าเสียงดังไปสิครับพี่......พี่ก็รู้ว่าผมขี้ตกใจขนาดไหน”
“อย่ามาทำเป็นปากดี! ส่งแผ่นซีดีนั่นมาให้กรูแล้วกรูจะปล่อยมึงไป แล้วกรูจะไม่เอาเรื่องมึงด้วย”
“มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอครับ
“มึง!”ผมจวนจะกระโดดเข้าใส่ไอ้เลวนั่นแล้วแท้ๆ
“ไอ้ทิวา! มึงจะทำอะไรคิดบ้าง ตอนนี้เดย์อยู่กับมันไม่ใช่รึไง หรือมึงอยากให้เดย์โดนไอ้นั่นเล่นงานหนักเพราะมึง!”
“ไอ้วัชมึงก็เห็นว่ามัน!”
“พวกพี่จะทำอะไรผมไม่สนหรอกนะ.....เพราะยังไงซะผมก็เหนือกว่าอยู่ดี!!!!”
“มึงจะเอายังไงว่ามาสิวะ!”ผมสะบัดไหล่ที่ไอ้วัชกุมไว้ ก่อนจะย่างสามขุมไปหาไอ้โจใกล้ๆ
“กลับมาคบกับผมแล้วเขี่ยไอ้เด็กนั่นทิ้งไปซะ! ผมไม่ได้ต้องการอะไรมาก....เท่านี้พี่ทำให้ผมได้มั้ยล่ะครับ”
“กรูไม่มีวันทำผิดกับคนที่กรูรักแน่! มึงฝันหวานไปเถอะ! ตั้งแต่ต้นและจนถึงตอนนี้กรูไม่เคยรู้ตัวเองเลยว่าคบกับมึงด้วยซ้ำ....มึงพูดว่ากลับมาคบงั้นเหรอ ถุ้ย! กรูไม่คิดเอาเศษสวะชั้นต่ำอย่ามึงมาถูกตัวให้แปดเปื้อนหรอกว่ะ แค่ครั้งเดียวกรูก็คิดผิดมากพอแล้ว!”
ผั๊วะ!
“หยุดดูถูกคนอื่นได้แล้ว คิดว่าที่ผมทำแบบนี้ผมรักพี่มากนักรึไง ถ้าไม่เพราะเงินของพี่ บริษัทของพี่! ผมไม่มีทางมายุ่งกับคนเลวๆ อย่างพี่หรอก!”
“เหอะ!”ผมขยับกรามตัวเองที่ถูกต่อยให้เข้าที่ก่อนมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเหยียดหยาม ผมรู้มาตั้งแต่แรกที่มันเข้ามาหาผมแล้วล่ะ ตั้งแต่ผมพามันมาที่บ้านด้วยซ้ำ แต่เพราะผมคิดกับมันเล่นๆ เพราะความสนุกเรื่องมันถึงเลยเถิดมาขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ถ้าเป็นคนอื่นเรื่องมันคงจบตั้งแต่ลุกออกจากเตียงไปแล้ว แต่กับไอ้โจมันไม่ใช่!“ใครกันแน่ที่เลว!”
“ผมกับพี่มันก็เลวพอๆ กันนั่นแหละ! ถ้าครั้งก่อนนี้ที่พี่กลับมาคบกับผม และเลิกยุ่งกับไอ้เด็กเหลือขอนั่นเด็ดขาดเหตุการณ์ตอนนี้มันไม่มีทางเกิดขึ้น นั่นเพราะพี่! รู้สึกผิดไว้ซะ!”
“ยังไม่รู้ตัวอีกรึไงที่กรูกลับไปทำเป็นคบกับมึงเพราะอะไร เฮ๊อะ! ”ผมปาดเลือดที่ซิบอยู่ตรงมุมปากก่อนจะก้าวเข้าไปหามันอย่างไม่เกรงกลัว “ก็เพราะกรูต้องการให้มึงเห็นไงล่ะ....ว่าระหว่างมึงที่อุตส่าห์ให้กรูทั้งร่างกายสกปรกกับจิตใจเลวๆ นั่น กับคนที่กรูรัก......ใครสำคัญกว่ากัน มึงก็เห็นแล้วด้วยตามึงเองนิว่ามึงนะไม่สำคัญกับกรูเลย สมควรกระเด็นออกไปจากชีวิตกรูได้แล้ว”
“ออกไปห่างๆ ผมก่อนที่ผมจะทนไม่ไหว....”คนตรงหน้ากัดฟันกรอดมองผมที่กระตุกยิ้มเย้ยหยันด้วยความรู้สึกเจ็บแค้น และผมก็ไม่ใช่คนโง่ผมรู้อะไรมากกว่านั้นซะอีก
ปึง!! ผมใช่มือทั้งสองข้างคร่อมไอ้โจก่อนจะยันโต๊ะอย่างแรงจนเอกสารหล่นร่วงไปทั่ว
“มึงโกหกกรูไม่ได้หรอกว่ามึงไม่ได้รักกรู......ใช่มั้ยล่ะ หึ!”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดีไปหน่อย!”
“ทำไมล่ะ คิดว่ากรูไม่รู้รึไงว่าไอ้ผู้ชายในรูปที่กรูได้มาคราวก่อนเป็นแผนของมึง ที่อยากให้กรูหึงมึง ฮาๆ น่าสมเพชว่ะ...รู้มั้ยว่าทำไมกรูถึงไม่สนใจมึงเลยสักนิด.....”
“ฮึก....”
“โกรธงั้นเหรอ....จะบอกให้ก็ได้นะ....เพราะกรูไม่ชอบพวกที่เสนอร่างกายให้ใครไปทั่วเพื่อแลกกับผลประโยชน์น่ะสิ ถ้ากรูเป็นมึงนะ....ถูกพูดอะไรทิ่มแทงใจแบบนี้ ป่านนี้กรูยอมตายไม่อยู่ให้รกโลกแล้ว.....”
“ใช่! พี่ดูผมออกแล้วล่ะ.....แต่อย่าหวังเลยว่าทำให้ผมเจ็บแล้วพี่กับไอ้เด็กเหลือขอนั่นจะรอด!”
ผาง!
“ไอ้ทิวาซวยแล้ว!”
ผมหันไปตามเสียงประตูที่ถูกเปิดเข้ามาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีไอ้พวกเลวเข้ามาเกือบจะสิบคน
เชี่ยแล้วไงล่ะ! แต่ถึงยังไงกรูก็ต้องไปช่วยเดย์ให้ได้!
“พี่ยังไม่รู้อะไรสินะ.....ว่าคนที่ผมต้องการเล่นงานจริงๆ น่ะ.....คือพี่ต่างหาก ทั้งการที่ผมจับไอ้เด็กเหลือขอนั่น และการที่ผมจงใจทิ้งโทรศัพท์เอาไว้เป็นหลักฐาน และการที่ผมยอมส่งคนไปง่ายๆ เพื่อให้มันบอกที่อยู่ผมกับกับพี่....ผมวางแผนไว้เก่งมั้ยล่ะครับ....”
“แกมันเลวครบสูตรจริงๆ!”บัดซบ! ผมหลงกลไอ้นี่งั้นเหรอ! “เฮ้ย! ปล่อยกรูเดี๋ยวนี้นะถ้ายังไม่อยากมีเรื่อง!”
“ไอ้วัช!”ผมให้สัญญาณอะไรบางอย่างกับไอ้วัชก่อนจะหันไปใช้เท้ายกขึ้นถีบเอาคนที่กำลังจะเข้ามาด้านหน้าจนกระเด็นไปโดนพวกเดียวกันจนล้มเป็นโดมิโน่ไม่เป็นท่า
“ไม่รู้ซะแล้วว่าพวกมึงกำลังเล่นอยู่กับใครไอ้พวกหมาหมู่!”
ผึบ! เฟี้ยว! ผั๊วะ!
ผมไม่เสียแรงที่พาไอ้วัชมาด้วย เพราะยังไงเรื่องต่อสู้เห็นมันนิ่งๆ เงียบๆ แบบนี้แต่ใครโดนถือว่าซวยสุดๆ เพราะบ้านมันเป็นโรงฝึกพวกศิลปะการต่อสู้นะสิ คราวนี้ถึงตาผมแผลงฤทธิ์บ้างแล้ว จะมาโดนจับง่ายๆ มันก็กิ๊กก๊อกไปหน่อยแล้วล่ะ ไหนๆ ก็เลวแล้วก็ขอเลวให้ถึงที่สุดแล้วกัน ฮึ!
ภายในเวลาไม่ถึงสิบห้านาที ผมกับไอ้วัชก็สามารถล้มไอ้พวกสวะสังคมนั่นได้หมดแต่กว่าจะโค่นพวกมันได้ก็ทำเอาเหนื่อยใช่เล่น แถมพวกมันยังเล่นสกปรกใช้อาวุธซะด้วยผมเลยโดนลูกหลงมาบ้างเล็กน้อย แต่แค่นี้น่ะไกลหัวใจ
“แฮกๆ เหลือมึงคนเดียวแล้วสิ กรูจะเอายังไงดี ฮึ!”
“แม่ง! เล่นเอาแว่นตากรูขาเบี้ยวเลยว่ะ!”
“ไว้จบงานนี้กรูจะชดใช้ให้มึงแล้วกัน”
“โอเคว่ะ! กรูว่ารีบจบๆ เรื่องเข้าเหอะเดย์คงกำลังรอมึงอยู่แน่ๆ ”
“ตามึงแล้วไอ้โจ ถ้าไม่อยากโดนอัดเหมือนไอ้พวกเวรนั่นก็รีบบอกกรูมาซะว่ามึงซ่อนเดย์อยู่ไว้ที่ไหน!”ผมบีบกำปั้นรุกหน้าเข้าหาไอ้โจที่มองผลงานผมกับไอ้วัชด้วยความหวาดกลัว
ฮึก....อ่ะ! เจ็บซี่โครงชะมัดโดนไอ้ท้วมนั่นอัดเข้าให้เต็มๆ อึ๊ย! อยากกลับไปกระทืบมันซ้ำอีกสักทีจริงๆ แต่ตอนนี้เดย์สำคัญกว่าการแก้แค้นส่วนตัว
“กะก็ได้....ผมจะบอกพี่”
“บอกมาอย่าลีลาก่อนที่กรูจะเหลืออดกับมึง!”
“ผมให้คนเฝ้ามันอยู่ที่แมนชั่น.....”
“แม่ง! แมนชั่นไหนของมึงห๊ะ! ทั่วประเทศมันมีกี่ที่กันมึงนี้วอนซะแล้ว!”
“อย่าไอ้ทิวา! ฟังมันให้จบก่อนสิวะ!”ไอ้วัชเข้ามาคว้าหมัดของผมที่กำลังจะกระแทกหน้าเชี่ยๆ ของไอ้โจไว้ ผมรู้สึกได้เลยว่าตัวเองกำลังหายใจอย่างติดๆ ขัดๆ อาจเพราะผมหมดความอดทนที่จะรอ ไม่ไหวที่จะทนเห็นหน้าไอ้เลวนี่อีก!
“แมนชั่นเก่าของครอบครัวผมที่กำลังรอทุบทิ้ง....”
“ไอ้วัช บอกไอ้ดินไอ้กรณ์ด้วย”
“อื้ม! ถ้าอย่างนั้นรีบไปกัน”
“ขอเวลากรูสามนาที”ผมหันไปมองไอ้โจตัวดีที่กำลังตัวสั่นเกร็งด้วยรอยยิ้มแสยะ มันหลบสายตาผมและพยายามเบี่ยงตัวหนีผม “ไอ้วัชออกไปรอกรูที่รถเดี๋ยวกรูตามไป”
“เอางั้นเหรอวะ!”
“อืม....กรูขอเคลียร์ทางนี้หน่อย”
“ได้!”ไอ้วัชลังเลใจนิดหน่อยก่อนที่มันจะตัดสินใจวิ่งออกไป ห้องทั้งห้องเลยมีแต่ไอ้พวกสวะที่นอนเหมือนจะตายเป็นจุดๆ กับไอ้โจและผมที่กำลังเผชิญหน้ากัน ตอนนี้ถึงตาผมบ้างแล้วล่ะ ฮึ!
“สนุกมากใช่มั้ยที่มึงทำแบบนี้....”ผมแยกยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้าประชิดตัวมันอย่างได้เปรียบ
กับไอ้เลวนี่จะให้ผมปล่อยมันไปเฉยๆ ได้ยังไง แบบนั้นก็เสียดายหรือไม่ผมก็งี่เง่าเต็มทีแล้ว!!!!
“พะพี่คิดจะทำอะไร.....”
“ก็อยากให้มึงสนุกไปกับสิ่งที่มึงทำไงล่ะ!”
วันนี้เอามาครึ่งนึงก่อนนะฮับ เดี๋ยวจะเอามาส่งให้อีกครึ่งนึง ^^
ตอนนี้กำลังคิดหนักถึงการดำเนินตอนต่อไปจะเอาไงดี แต่ก็แวบๆ มาในหัวทีละน้อยๆ เลยเข็ญมาได้เท่านี้ :o12:
แฮะๆ แต่รับรองอีกครึ่งนึงมาเร็วๆ นี้แน่นอนฮับ :a2:
ยังไงก็รอติดตามตอนต่อไปนะฮับ :กอด1: :L2:
ปล.ขอบคุณมากฮับ :pig4: :pig4:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13javascript:void(0);
-
ลุ้นอ่ะลุ้นนน มาต่อไวๆนะ ภาวนาขอให้อย่าเพิ่งโดนจิ้มเลยนะจ้ะ เพี้ยงง :sad4:
-
ให้เจอน้องก่อนค่อยเล่นมันไม่ได้เหรอออออ แหม๋เสี่ยงนะนั่น ว่าแต่ว่า...จัดหนักไปโลดตืบมานนนนนนนนนน :z6: :z6:
-
:3125:
-
วู้วๆๆๆๆ
รีบๆมาต่อนะครับบบบบบบบ
-
อุ้ยๆ ค้างอย่างแรง รีบมาต่อไวๆ นะคับ ว่าแต่ป่านนี้น้องเดย์เปงไงบ้างเนี่ย
o13 o13 o13 o13 o13
-
รออีกครึ่งนะคร้าบบบ
-
จับไอ้โจโยนลงทะเลโลด :angry2: :angry2:
-
“อย่าไอ้เดย์! ฟังมันให้จบก่อนสิวะ!”
น่าจเป็นอย่าไอ้ทิวาจะดีกว่าเพราะว่า เดย์ถูกจับตัวอยู่อ่ะ
รออ่านนะคะ :ped149:
-
:call:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:m31: :m31: :m31:
-
เอาหนักๆ!!!!!! :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:o12:รีบไปช่วยน้องเดย์ให้ทันการณ์เด้อ
-
โหยยยยย มันส์ มากก ไรท์เตอร์ ^^ o13
-
กำลังสนุกเลย
พี่วัชเก่งมากๆ ไม่น่าเชื่อจะสามารถขนาดนี้
พระเอกของเราคิดถูกจริงๆที่เอาพี่วัชไปด้วย
ส่วนไอ้โจ.... จะรอดูนะคะว่ามันจะโดนอะไร :angry2:
-
อยากเข้าไปช่วยน้องเดย์แล้วอะ
ทิวาช้าอะ :m31:
:call:
-
มาเร็วๆนะ
น้องเดย์อย่าพึ่งเป็นอะไรนะ
-
ทิวาจะทำไรไอ้โจนะ จัดหนักๆ :z6: :z6: :z6:
-
ตัดหนอนชาเขียวโจเลยครับ ฮ่าาาาาาาา
-
มาต่อไวไว นะคร๊าฟ ฟ ฟ ฟ ฟ
-
นิ่งๆอย่างพี่วัชไม่น่าเชื่อว่าจะน่ากลัวแบบนี้ เล่นเอาอึ้งไปเลย o22
เดย์จะปลอดภัยไหมเนี่ย!? ลุ้นมากๆฮะ เอาครึ่งหลังมาไวๆนะไรเตอร์ ~♥
-
สวัสดีฮับ เอาครึ่งหลังมาส่งแล้วนะฮับ(มีครึ่งหลังอย่างกับฟุตบอลเลย)
ตอนนี้ก็ครบ 100% แล้วนะฮับสำหรับตอนที่ 29
ขอให้อ่านให้สนุกนะฮับ เพราะอุตส่าห์เพียรพยายามปั่นเพื่อนนักอ่านที่รัก อิอิ ^^
“ทำอะไรของมึงอยู่วะ! ช้าไปห้านาทีเลยนะเว้ย!”ไอ้วัชตะโกนเรียกผมทันทีที่ผมโผล่หัวออกมาจากดัง
“โทษที! แต่รีบไปเหอะกรูช้ามามากพอแล้ว”
“รถกรูขับเองมึงดูท่าไม่ค่อยไหว”ไอ้วัชมองหน้าผมที่เหงื่อพรากเต็มหน้า ก่อนที่ผมจะโอเคและรีบไปนั่งประจำที่ให้ไอ้วัชเป็นคนขับ
บรืนนนนน!!!!
แค่เริมสตาร์ทไอ้วัชก็กระทืบคันเร่งซะจนแทบมิด นั่นมันก็ไม่ต่างจากที่ที่ผมขับสักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ผมไม่สนหรอกว่ามันจะพาผมไปตายห่าโค้งไหนก็ตาม แต่ตอนนี้ของแค่ให้ผมถึงที่หมายเป็นพอ ไอ้วัชบอกผมว่าก่อนหน้านี้ไอ้ดินกับไอ้กรณ์โทรมาแล้วว่ามันถึงที่ๆ ผมให้ไอ้วัชบอกแล้ว แต่ปัญหามันอยู่ที่ตึกแมนชั่นเก่าชองไอ้โจมันมีอยู่เป็นสิบยี่สิบห้องและไม่รู้ด้วยว่าไอ้โจเอาเดย์ไปซ่อนไว้ห้องไหน เพราะแต่ละห้องก็ล้วนแต่ล๊อคไว้ทั้งสิ้น ตอนนี้ผมจึงร้อนใจมากยิ่งกว่าเก่าซะอีก
“ฮึก.....”
“เป็นอะไรวะไอ้ทิวา!”
“ปะเปล่า....รีบๆ เข้าเถอะกรูจะเป็นเพราะขาดใจตายนั่นแหละ”
ไม่รู้เพราะอะไรที่อยู่ดีๆ ผมถึงได้ปวดโครงกระดูกขึ้นมาเฉยๆ ทั้งที่อาการเจ็บตอนแรกไม่ได้เริ่มหนักขนาดนี้ แต่แค่นี้ผมทนได้น่ะ!
“กรูอยากรู้มึงจัดการทำอะไรกับไอ้โจยังไงวะ ไหนบอกสองสามนาที”
“เดี๋ยวกรูเล่ามึงหมดเปลือกแน่ แต่ตอนนี้เอาไว้ก่อน”
รับรองว่าสิ่งที่ผมทำกับไอ้โจมันคุ้มค่ากับเวลาที่เสียไปแน่นอน หึ! แต่แค่นั้นมันยังน้อยไปด้วยซ้ำที่กล้าทำกับไอ้เดย์และผมแบบนี้ ถึงมันตายๆ ไปซะก็ยังไม่อาจทำให้ผมอโหสิให้มันได้หรอก!
เอี๊ยดดดดด!
ในที่สุดพวกเราก็มาถึงหน้าแมนชั่นเก่าของไอ้โจเรียบร้อยแล้ว ไอ้ดินโทรมารายงานก่อนที่ผมจะถึงว่ามันไล่พังประตูห้องไปได้เกือบสิงห้องแล้วแต่ยังไม่มีวี่แวว ตอนนี้มันบอกว่ามันอยู่ชั้นที่สามของตึกทางปีกซ้าย ผมกับไอ้วัชเลยรีบเร่งฝีเท้าตามไปสมทบไอ้สองคนนั่นอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางผมก็ได้เห็นฝีมือบ้าระห่ำของไอ้สองตัวนั่นที่พังประตูเข้าไปซะจนพังยับไม่เป็นท่า บ้างบานประตูก็หลุดบ้างก็พังจนเป็นรูพรุน
ไอ้พวกโง่เอ้ย! แบบนี้ก็เสียงดังพวกมันก็ไหวตัวได้สิวะ! กรูไม่น่ามีเพื่อนที่ไม่มีหัวคิดอย่างไอ้พวกนี้เลย!
“เฮ่ๆ! ไอ้ทิวา!!!!!”เสียงโห่เรียกขอไอ้ดินทำเอาผมสะดุ้ง และเมื่อผมกับไอ้วัชวิ่งไปใกล้ๆ ก็กำลังเห็นไอ้กรณ์กำลังถีบพังประตูอยู่!
“พวกมึงจะเสียงดังให้มันกราดกระสุนยิงหัวมึงรึไงวะ!”ไอ้วัชปรามเจ้าพวกนี้ก่อนผม
“เออ....กรูลืมไป”ไอ้กรณ์ชะงักเท้ากึกหันมาทำหน้าตกใจ“เฮ้ย! พวกมึงไปประมือกับไอ้โจมาเหรอวะ!”ไอ้กรณ์ชี้มาที่ผมกับไอ้วัชที่ดูมอมไปทั้งตัวแถมยังมีรอยฟกช้ำตามใบหน้าได้มาเป็นที่ระลึกคนละนิดละหน่อยอีกด้วย
“อย่าถามมาก! กรูจะไปหาไอ้เดย์ก่อนพวกมึงก็หาชั้นนี้ไปก่อนแล้วกัน!”ผมไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบวิ่งสุดฝีเท้ามองหาห้องที่น่าจะมีการใช้งานก่อนหน้านี้หรือห้องที่มีร้องรอยการเปิดไปทีละชั้นอย่างร้อนใจ ดูเหมือนว่ายิ่งผมออกแรงความรู้สึกเจ็บแปลบก็ยิ่งวูบเข้ามาในสมองให้รู้สึกปวด จนต้องหยุดวิ่งอย่างกะทันหันก่อนจะฝืนร่างกายเดินหน้าต่อไปอีก
ยังไงก็ตามแต่ ผมต้องหาไอ้เดย์ให้พบจนได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น!
ไอ้เดย์มึงอย่าเพิ่งเป็นอะไรให้กรูเห็นเด็ดขาด....ไม่อย่างนั้นกรูจะ.....กรูจะตามติดมึงไปตลอดชีวิตเหมือนเป็นเงามึงเลยคอยดู!!!
เคยมีคนบอกผมว่าหัวใจที่เข้มแข็งจะนำพาช่วงชีวิตเราให้ผ่านมรสุมและเรื่องเลวร้ายไปได้ แต่คงเป็นเพราะผมได้แต่จดจำประโยคเหล่านี้ไว้แต่ก็ไม่สามารถทำสิ่งนั้นได้ไปจนตลอดรอดฝั่ง.....ผมพยายามทำเช่นนั้นกับทุกครั้งที่ผมรู้สึกอ่อนแรงเมื่อถูกปัญหาและความไม่สบายใจเข้ามากระหน่ำ....มันเคยได้ผลครับเมื่อผมทำใจตัวเองให้เข้มแข็งพอที่จะเผชิญกับปัญหาเหล่านั้นได้ ผมสามารถกลับมายิ้ม กลับมาหัวเราะได้อีกหน เสมือนสิ่งมัวหมองใจเหล่านั้นที่เปรียบดั่งเมฆพายุฝนได้ผ่านพ้นไป
และในตอนนี้เวลานี้ ผมบอกตัวเองว่าให้ทำอย่างที่เคยทำผ่านๆ มา ผมหวังลึกๆ ว่าตัวผมจะสามารถผ่านเรื่องเลวร้ายนี้ไปได้ แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจของผมมันถึงไม่ยอมร่วมมือกับผมเอาซะเลย มันคอยแต่บีบรัดตัวเองให้รู้สึกเจ็บ ให้รู้สึกทรมานและสิ้นหวังจนผมต้องหลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ผมไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าผมอยู่ที่นี่จะมีใครรู้บ้างมั้ย ป่านนี้พี่ไนท์คงกำลังตามหาผมซะให้ทั่ว และต้องโกรธผมเข้าให้แน่ๆ ที่จู่ๆ ผมก็หายไปแบบนี้.....แล้วพี่ทิวาคงจะไปทำงานตามที่ผมบอกรึเปล่า แต่พี่ทิวาน่ะ...ไม่มีทางผิดคำพูดกับผม ฮึก....แน่นอน
แปะ แปะ!
ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงให้น้ำตาพวกนี้มันหยุดไหลซะที ผมพยายามแล้วแต่ทุกครั้งที่ผมหลับตาผมก็คิดไปต่างๆ นาๆ ในเรื่องที่น่ากลัวจริงๆ ครับ ฮือๆ และที่ผมกลัวที่สุดคือ....ผมจะไม่ได้กลับไปหาทุกคนอีก ผมไม่อยากมีความคิดแบบนั้นเลยแต่มันก็ห้ามความคิดตัวเองไม่ได้ซะทีครับ ก็เพราะผมมันขี้ขลาด ผมมันกลัว กลัวทุกอย่างไปหมด.....ฮือๆ แม้กระทั่งกลัวตัวเองที่อยู่ในสภาพแบบนี้ด้วย.....
“ร้องไห้ ร้องไห้แล้วก็ร้องไห้.....อยากรู้จริงๆ น้ำในร่างกายมึงไม่มีหมดบ้างรึไงนะ”
“อย่ามายุ่ง! ซืด...มันเรื่องของผม!”ผมปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มท่วมดวงตากับบ่อนแขนเป็นรอบที่สิบ ก่อนเงยหน้ามองเจ้าคนที่ชื่อเคซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่เก่าๆ เท้าคางนั่งมองผมอยู่นานสองนาน ผมไม่รู้ว่ามันไม่รู้จักเบื่อบ้างรึไงที่ต้องมานั่งมองผมอยู่อย่างเดียวแบบนี้ นั่งมองคนร้องไห้เสียใจมันสนุกมากนักรึไงกัน
“ฮาๆ ปากดีชะมัดแบบนี้มันน่าจูบว่ะ เห้อ....อดใจๆ ไม่อยากจะท่องคำนี้เลยว่ะ”
“ไอ้เค! กรูมีข่าวดีแล้วว่ะมึงต้องขอบใจกรูแน่ๆ”จู่ๆ คนที่ชื่อไผ่ก็วิ่งพรวดเข้ามาแล้วโชว์โทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดขึ้นมาให้เพื่อนตัวเองดู ผมหลือบตาขึ้นไปมองครู่นึงอย่างไม่สนใจก่อนจะซุกหน้าลงในหอบผ้าของผมที่กอดไว้แน่นแต่ผมไม่สามารถใส่มันกลับได้ เพราะทั้งมือและข้อเท้าของผมมันถูกมัดไว้ ผมไม่ชอบกุญแจมือนี่เอาซะเลย มันเหมือนผมถูกจับทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด
“บอกให้ไปเฝ้าข้างหน้าแล้วมึงเสือกแจ้นเข้ามาทำไมวะ! ข่าวดีห่าอะไรของมึงหรือแม่มึงจับพ่อมึงที่มีชู้ได้วะ!”
“ไอ้ถ่อย! กรูแค่จะมาบอกว่าพวกเราได้สิทธิ์ครอบครองไอ้เด็กนี่แล้วว่ะ....คำสั่ง ไม่เชื่อมาดูข้อความซะ!”
“เชี่ยเอ้ย! ให้กรูทนอยู่ตั้งนาน”
ผมถึงกับต้องสะดุ้งเมื่อเรื่องที่พวกมันคุยกันมีผมเกี่ยวข้องอยู่ด้วย ที่ว่าสิทธิ์ครอบครองนั่น...มะมันอะไรกัน!
ผมชายตาแอบมองแต่ก็ไม่กล้าสบตาตรงๆ กับสองคนนั้น ตอนนี้หัวใจดวงน้อยของผมกำลังเต้นโครมครามด้วยความตกตื่น มือทั้งสองข้างของผมกอบกำหอบผ้าที่ซุกอกไว้จนมันยับยู่คามือ ผมพยายามเก็บท่าทีและอาการที่ตื่นตระหนกตกใจไว้ แต่ถึงยังไงสีหน้าของผมมันก็ไม่สามารถเก็บกลั้นความกลัวนั้นไว้ได้ ยิ่งผมพยายามกลืนเสียงสะอื้นตัวเองไว้มากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งใจไม่ดีเท่านั้น ผมรู้สึกได้เลยว่าสติของผมกำลังแตกกระเจิงจนแทบอยากจะบ้าเสียให้ได้
“งั้นกรูขอก่อนแล้วกัน มึงไปดูต้นทางเหมือนเดิมเลยไป”
“คิดว่ากรูยอมรึไงวะ ไม่ยุติธรรม!”
“ถ้ามึงไม่ไปกรูเอาเงินที่มึงยืมกรูคืนตอนนี้ มึงจ่ายไหวมั้ยห๊ะ!”
“ขี้โกงชิบหายนะมึงไอ้เค! เออก็ได้! ให้ถึงตากรูบ้างก็แล้วกัน!”
“รู้แล้วก็ออกไปสิวะ ยืนขวางหูขวางตากรูทำไม”
ปัง! เสียงประตูไม่โทรมๆ ปิดกระแทกกรอบไม้เก่าที่แทบพังส่งฝุ่นตลบเล็กน้อยออกมา เสียงย้ำเท้าหนักเดินห่างไปทำให้ผมรู้ว่าคนชื่อไผ่เดินออกไปไกลจากห้องนี้แล้ว ภายในห้องโทรมๆ นี่จึงเหลือเพียงผมและคนที่ชื่อเคที่กำลังยืนบิดตัวไปมาจนเสียงกระดูกข้อลั่นดังกรอบแกรบให้ผมใจเสีย ก่อนที่สายตาที่ผมไม่ชอบคู่นั่นจะมองมาที่ผม เพียงเสี่ยววินาทีคนตรงหน้าก็ก้าวเท้าช้าๆ เข้ามายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
“ท่าทางจะไม่เคย....ครั้งแรกกรูจะเบาๆ ให้ก็แล้วกัน^^”
“ไม่ ไม่ ไม่!!!!!!!!!!!!!”ผมเขยิบตัวหนีตามสัญชาตญาณและส่ายหัวอย่างบ้าคลั่งปฏิเสธเจ้าของสีหน้าและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตรงหน้าก่อนที่มือใหญ่จะก้มลงคว้าตัวผมขึ้น ตัวของผมลอยตามแรงกระชากและล้มลงบนเตียงเก่าที่คลุมด้วยผ้าดิบสีขาวเพื่อกันฝุ่น เสียงกุญแจมือกระทบกันและเสียดสีข้อมือของผมจนเป็นแผล
ร่างใหญ่ตรงหน้าผมล้มตามมาก่อนจะยันตัวผมให้ติดกับเตียงด้วยมือเพียงข้างเดียวอย่างไร้ปราณี ดวงตาที่สั่นเคลือและหวาดผวาของผมกำลังจ้องมองคนตรงหน้าทั้งน้ำตาแต่ไร้เสียงสะอื้นไห้
“จะทำอะไรผมน่ะ....ปะปล่อย ปล่อยผมนะ”
“อย่ากลัวไปเลย....ใครๆ ก็ต้องมีครั้งแรกทั้งนั้นล่ะนา ^^ ”
“มะไม่ ผมไม่!”ร่างกายของผมมันเหมือนช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมพยายามควบคุมสติที่กำลังหลุดลอยให้กลับคืนมา ผมพยายามดิ้นพรากเพื่อให้หลุดพ้นจากคนตรงหน้า แต่ยิ่งผมดิ้นมากเท่าไหร่แรงกดก็ยิ่งทวีคูณมากขึ้นเท่านั้น
ฮึก.......ไม่เอาแบบนี้เด็ดขาด ผมไม่เอา ผมไม่เอา.....ฮือๆ คะใครก็ได้สักคน....ใครก็ได้ช่วยผมที!!!!!
“อย่าดิ้นให้ผิวขาวๆ ต้องแดงจนเขียวช้ำสิวะ อยู่นิ่งๆ แล้วจะดีเองเชื่อกรูเถอะนา.....”มือหนาที่คว้าค้างผมไว้ บัดนี้กำลังเปลี่ยนเป็นลูบไล้ไปตามร่างกายที่สั่นสะท้านของผม น้ำตาที่เอ่อคลอในดวงตากำลังไหลเอื่อยพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง คำพูดที่ผมอยากจะพูดมันจุกอยู่ในอกไปเสียแล้ว ภาพพี่ทิวาค่อยๆ วาบมาในสมองของผมทั้งตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ตอนที่ผมไปทะเลกับพี่ทิวา และตอนที่พี่ทิวาซื้อโคมไฟกระต่ายสีขาวให้ผม ภาพทุกอย่างกำลังประเดประดังเข้ามาจนผมแทบทนไม่ไหว
“ฮือๆ.....ยะอย่า ฮึก”มือของผมพยายามสุดกำลังที่จะผลักไสคนที่กดผมอยู่ให้ออกไป แต่สิ่งที่ผมได้ตอบแทนคือความกระหายที่ยิ่งเพิ่มขึ้นของมัน มันพยายามจะจูบผมแต่ผมก็ปฏิเสธด้วยการเบี่ยงหน้าหลบแล้วใช้มือทุบตีแต่มันก็ไม่ยอมหยุด แล้วยังพรมจูบผมไปทั่วตัวจนผมขยะแขยงตัวเอง จนอยากจะตายไปซะเลยตอนนี้....
“ฮือๆ......ไม่....ม่ายยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!”เสียงกรีดร้องของผมดังขึ้นเท่าที่ทำได้ ผมหวังให้เสียงนี้นำพาคนมาช่วยผมไปจากนรกนี่ซะที
ผั๊วะ!
“อัก! แฮกๆ”
“พวกมึงมันไอ้สวะชั้นต่ำดีๆ นี่เอง เสนียดมือกรูจริงๆว่ะที่ต้องเอามือไปต่อยมึงเนี่ย!”
ในที่สุดผมก็เจอสักทีประตูที่เสือกแง้มเอาไว้ และมีไอ้หน้าโง่ที่นั่งเล่นเกมส์มือถืออยู่ข้างในห้อง ตอนนี้ผมกำลังอัดมันอยู่ให้กองกับพื้น แต่แม่งแรงมันเยอะชิบหายที่กว่าจะล้มมันได้เล่นเอาผมเสียแรงไปเยอะ เลยถูกมันสวนกลับเข้าให้ไปสามที โดนตรงแก้มขวาไปหนึ่งกับตรงชายโครงตรงที่เจ็บอีกสอง มันจะมาซ่ำทำห่าเหวตรงนี้อะไรนักหนาวะ
ไอ้พวกนั้นทำอะไรอยู่ตรงไหนวะทำไมไม่รีบมา โทรไปบอกแล้วแท้ๆ ถ้าเกิดข้างในมีอีกสองสามคนผมไม่ไหวแน่ๆ!
ผาง!
ผมเปิดประตูเข้าไปถึงกับแทบใจสลายเมื่อมีไอ้ชั่วที่มันกำลังแตะต้องคนที่ผมรัก!
“มึงงงงงง!!!!!!!”ผมปราดเข้าไปกระชากไอ้เลวนั่นก่อนจะซัดหมัดเข้าให้จนมันลงไปกองที่พื้น ก่อนจะเห็นเดย์อยู่ในสภาพที่ทำให้ผมเห็นแล้วแทบทรุด.....ใบหน้าขาวซีดที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาที่กำลังไหลอีกทั้งยังมีรอยแดงเป็นจ้ำตามตัวไปทั่วจนผมไม่อยากจะคิด มันสร้างความเจ็บแค้นในใจอย่างทรมานให้ผมยิ่งนัก ผมอยากจะให้ความเจ็บปวดที่ไอ้เดย์มาลงที่ผมซะมากกว่า
“พะพี่ทิวาครับ....ฮือๆ ผม..ผม....”เสียงเรียกที่สั่นระริกจากริมฝีปากบางที่ซีกเผือกทำให้ผมพุ่งเข้าไปกอดคนตรงหน้าด้วยความเป็นห่วงอย่างยิ่ง ร่างกายที่เย็นเฉียบโอบกอดผมพร้อมทั้งน้ำตาอุ่นๆ ที่ไหลอาบแก้ม
“มันไม่ได้ทำอะไรมึงให้เจ็บมากกว่านี้แล้วใช่มั้ย”
ผมกลัวเหลือเกินว่าผมจะได้คำตอนที่อาจทำให้ผมเจ็บไปทั้งชีวิต
“ฮือๆ มะไม่ครับ.....”
“กรูขอโทษที่มาช้า ขอโทษที่ทำให้มึงโดนเรื่องแบบนี้”แค่ผมเห็นเดย์อยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว.....เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่ผมเกิดมาแล้วร้องไห้ ผมเจ็บที่คนรักของผมต้องเจ็บ! “ออกไปจากที่นี่กันกรูจะพามึงออกไปเอง”
“ครับพี่.....”
“ฮึ๊ย!.......แม่ง! มึงเป็นใครวะกล้าต่อยกรูงั้นเหรอ อยากลองดีก็ไม่บอกแต่แรก!”
ผมหันไปมองไอ้ชั่วที่ลุกขึ้นมาตะคอกใส่เสียงขู่อย่างไม่พอใจดานหลังผม พอเหมาะพอเจาะกับเสียงตะโกนของไอ้กรณ์ดังลั่นอย่างตกใจมาจากประตูทางด้านหลังผมพอดี
“เฮ้ย! ไอ้ทิวาระวัง!!!!!!”
ซวบ!
“พะพี่ทิวา!!!!!!!!”
สิ้นเสียงที่กู่ก้องเข้ามาในโซนประสาทผมความรู้สึกเจ็บวาบเพราะของแข็งแหลมคมที่สวนปักเข้าทางด้านหลังถึงกับทำให้ผมชะงักกึกทุกอิริยาบถ ความรู้สึกชาวาบเริ่มกัดกินตรงบาดแผลก่อนที่มันจะหายไปแล้วแทนทีด้วยความเจ็บปวดทรมานอย่างหาที่สุดไม่ได้ ผมหันกลับไปมองใบหน้าของเดย์ที่กำลังตกใจก่อนที่ภาพตรงหน้าจะวูบดับลง อ้อมกอดของผมที่โอบกอดเดย์ค่อยๆ คลายออกทั้งๆ ที่อยากจะกอดไว้ให้นานเท่านาน แต่ผมกลับรู้สึกว่าถึงผมจะไม่สามารถกอดคนตรงหน้าได้ตามใจต้องการแต่ผมก็ยังได้รับกอดที่ผมต้องการที่สุดเพียงคนเดียวโอบกอดกลับมา.....แค่นี้ผมก็ดีใจที่สุดแล้ว......
เสร็จสิ้นการผ่อนตอน รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหนียังไงชอบกล ฮาๆๆ
รู้สึกกำลังเป็นช่วงมันส์เลยทีเดียว แต่ก็ต้องหยุดไว้ก่อน (แต่งต่อไม่ไหวแย้วววว แอร็ย~~เหนื่อยเหมือนกันแฮะ) :try2:
ยังไง....ข้าพเจ้าขอพักยกจิบน้ำเอาแรงก่อนแล้วกันนะฮับ แล้วจะมาต่อตอนต่อไปให้
แล้วอย่าลืมมาติดตามกันอีกนะฮับ :m1:
ปล.1 ขอบคุณล่วงหน้านะฮับสำหรับทุกรีที่เข้ามาแบ่งปันความเห็นและอารมณ์ที่หลากหลาย
ปล.2 ด้วยรักและห่วงใย[อย่างยิ่งยวด] :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณครับ ที่มาต่อให้ มันเป็นยิ่งกว่ายาเสพติด วันนี้จะมาต่ออีกรึป่าวครับ....
-
:L2: :sad4:
-
พี่ทิวา :sad4:
:call:
-
:a5: :a5:
ทิวาจะเป็นไรมั๊ยอ่ะ!!!
-
:haun4: พระเอกสุดๆๆๆ พี่ทิวา !!!
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
โอยย เจ็บอีกแล้วกำลังจะดีอยู่แล้วเชียว สงสัยพี่ทิวาจะเล่นงานไอ้โจไม่แรงพอมันถึงยังมีแรงสั่งมาได้อีก ฮึ้ย โมโหจริง :m31:
-
ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่ทิวามาช่วยน้องเดย์ได้แล้ว
เล่นเอาลุ้นแทบแย่ กลัวน้องเดย์จะเป็นไรไป
แต่ตอนนี้กลัวพี่ทิวาจะเจ็บหนัก
แต่ไอ้โจนี่สุดจะเลว ยังส่งข้อความมาอีก
-
โดนแทง!! แล้วเมื่อไหร่ทิวากะเดย์จะได้คุยกันซะที :sad4:
-
ทิวาอย่าเป็นอะไรน้าาาาาา
:sad4: :sad4: :sad4:
-
ทิวา พระเอกมากกก จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย
อีโจ เลวนะ
-
กว่าจะได้รักกัน มันต้องมีตายก่อนใช่ไหม!!!!!!!!
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย
ใจจะขาดครับ
-
ตายล่ะ ทิวาโดนเข้าแล้ว เพื่อนๆทิวาจัดการอัดไอ้เลวนั่นให้มันเละเลย
-
:m15:
-
:m15:
-
:a5:ค้างอ่ะ
-
นิ่ง........... o22
ลุ้น..........
รอ...........ตอนต่อไป
-
เจดดดดโด่ ดราม่าสุดๆ พี่ทิวาอย่าเป็นไรนะคับ
-
:m15: :m15: ทิวาอย่าเป็นอะไรไปนะ
เกียจไอ้โจ แล้วทิวาทำอะไรไอ้โจมันอ่ะ ยังไม่รู้เลย :m16: :m16:
-
:sad4: :sad4:ทิวา
-
ขอบคุณครับ ที่มาต่อให้ มันเป็นยิ่งกว่ายาเสพติด วันนี้จะมาต่ออีกรึป่าวครับ....
แว๊ก...ไม่ได้ตั้งใจมอมเมาเยาวชนนะฮับ :-[ แต่วันนี้จะต่ออีกรึเปล่า...ยังไม่รู้เลยฮับ(ชื่นใจมั้ยฮับ :impress2:) เพราะตอนนี้ยังไม่ได้ลงมือต่อแม้แต่สระหรือพยัญชนะตัวเดียวเลย แฮะๆ แต่ไม่ต้องห่วงฮับลงมือเมื่อไหร่เดี๋ยวก็เสร็จได้อ่านต่อเลย
โอ๊ยยยยยยยยยยยย
ใจจะขาดครับ
o13
ให้เรียกรถพยาบาลให้มั้ยฮับ :sad4:
เจดดดดโด่ ดราม่าสุดๆ พี่ทิวาอย่าเป็นไรนะคับ
ลุ้นๆ ไปด้วย
:m15: :m15: ทิวาอย่าเป็นอะไรไปนะ
เกียจไอ้โจ แล้วทิวาทำอะไรไอ้โจมันอ่ะ ยังไม่รู้เลย :m16: :m16:
ใจเย็นๆ นะฮับ เดี๋ยวเรื่องมันจะค่อยๆ คลี่คลาย (ตบบ่าแปะๆ ให้กำลังใจ) o8
ปล.ได้อ่านทุกรีแล้วแต่สุ่มมาตอบเล็กน้อย(นี่เรียกว่าตอบจริงเหรอห๊ะ!! :angry2:) กลัวตอบเยอะเกินไปจะกินพื้นที่บอร์ดแล้วโดนสาปแช่ง >< แอบหวาดระแวง
แล้วยิ่งช่วงนี้เริ่มมีอาการนอนไม่หลับ เครียดก็ไม่ ท้องผูกก็ไม่มี ร้อนใจที่มีหนี้ก็ไม่มี เห้อ~ ชีวิตหนอยุ่งยากจริง :o11:
วันนี้ก็บ่นไปแหมบๆ กับท่านแม่ว่าอยากไปต่างประเทศ มีเสียงประนามตัวเองในใจว่า เงินมึงไม่มีจะแดร็ก...แล้วยังจะอยากไป ท่านแม่ก็ให้ท้ายบอกจะไปก็ไป แต่!
นั่นแน่ะมีแต่...รู้สึกเสียวหลังวูบ :oไอ้แต่นั่นคือเอาตังค์ตัวเอง ไม่มีเบิกจ่ายล่วงหน้าหรือย้อนหลัง :sad4: (รอเก็บตังค์ๆ) ด้วยความบ้า!นั่งหาข้อมูล
เสริมสร้าง พอกพูนกิเลศตัณหาตัวเองเข้าไป....เห้อ~ แต่ยังไงก็ตาม ก็จะไปให้ได้เลย! แรกๆ ดูเหมือนจะสำนึกในตัวเอง แต่ความดันทุรังมันเชี่ยมาก
ไม่ยอมลดลงสักที :serius2: (ตบกบาลตัวเองอย่าฟุ้งซ่านมากเลยนะมึง!)แต่คงจะไม่ใช่ตอนนี้....อาจจะเป็นชาติหน้า! เย้ยยยย...มะช่ายยย!
ชาตินี้เนี่ยแหละ....แต่คงสักวันนึง ด้วยเงินตัวเอง(สร้างความภาคภูมิให้ตัวเอง) o7
แว๊ก!.....นั่งเวิ่นเว้อมาเยอะขนาดนี้เลยเรอะ งั้นถึงเวลาต้องพอ ก่อนที่ไอ้ตัวกินพื้นที่มันเป็นเพราะเรื่องไร้สาระที่ระบายมานี่ต่างหาก
ปล.เรื่องนิยาย แปะโป้งไว้เดี๋ยวจะมาต่อให้นะฮับ :a1:
-
อ๊ากกกกกซซซซซ
เสียบมันคืนเซ่ :angry2:
-
อะไรจะโหดปานนั้นไอ้โจ :angry2: :angry2: :angry2:
สงสารทิวาอ๊ะ ทำไงดี :monkeysad: :m15: :sad4:
-
รอออออออออด้วยความระทึก
:really2: :really2:
-
ถึงตาทิวจะนิสัยไม่ดี แต่มันก็รักจริงหวังแต่ง ขออย่าให้เป็นอะไรไปเลย ไม่งั้นเดย์เศร้าแน่ :serius2:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
พี่ทิวาจะเป็นอะไรมากไหมเนี่ย =='' แต่โชคดีชะมัดที่พี่ทิวามาช่วยเดย์ได้ทันแบบฉิวเฉียดพอดี
อยากรู้เหมือนกันฮะว่าไอ้พี่โจโดนทำอะไร
มาต่อไวๆนะฮะไรเตอร์ เป็นกำลังใจให้ :กอด1:
-
ทิวาจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า ห่วงน้องเดย์ก็ห่วง ห่วงทิวาก็ห่วง
แต่ไม่เท่าอยากรู้ว่าไอ้โจมันโดนทิวาทำอะไรบ้าง
เดี๋ยวมันไม่สะใจเราที่บังอาจมาทำร้ายน้องเดย์ของฉันนนนน
-
เข้ามารอค้าฟฟฟ
เส้าจังง พี่ทิวาคงไม่เปนอะไรมากนะ ไม่อย่างนั้นใครจะดูแลเดย์ล่ะ :serius2: :serius2:
-
ตอนที่ 30
ตอนนี้ผมนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งครับ ผมไม่ทราบว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง.....ผมตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองถูกห้อยสายน้ำเกลือพะรุงพะรังแถมยังอยู่ในชุดยูนิฟอร์มของโรงพยาบาลอีกด้วย พอผมสูดหายใจเข้าลึกให้อากาศเต็มปอดจมูกผมก็ได้กลิ่นน้ำยาค่าเชื้อที่เป็นเอกลักษณ์ของโรงพยาบาลทุกแห่งมันทำให้ผมรู้สึกกระอักกระอวนครับ ก่อนที่ผมจะพยายามรวบรวมสติกลับเข้ามาอาการปวดจี๊ดตรงขมับก็กำเริบเข้ามา
ผมอยู่ที่นี่......แสดงว่า! ผมไม่ได้อยู่กับพวกอันธพาลพวกนั้นแล้วสินะครับ.....ผมไม่ต้องถูกทำเรื่องน่ากลัวพวกนั้นแล้วใช่มั้ยครับ.... แต่ถึงอย่างนั้น! ผะผม....ผมก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ดีที่คนๆ นั้น มันแตะต้องร่างกายของผม.....ฮึก สกปรก...ร่างกายผมมันเหมือนสกปรกอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้แค่คนพวกนั้นจะแค่สัมผัสก็ตาม.... ผมรอดมาได้เพราะพี่ทิวามาช่วยผมไว
พะพี่ทิวา! ใช่แล้ว! ตอนนั้นพี่ทิวาถูกคนพวกนั้นทำร้าย! ทำไมผมไม่นึกให้ได้เร็วกว่านี้นะ!
“พี่ทิวา!!!!”ผมลุกขึ้นนั่งพรวดร้องเรียกชื่อพี่ทิวาออกมา หัวใจผมเหมือนโดนกรีดเมื่อภาพที่คนชื่อเคใช้มีดแทงพี่ทิวาจากด้านหลังต่อหน้าต่อตาผม
โหดร้าย....โหดร้ายจริงๆ....ฮึกๆ ฮือๆ
“ตื่นแล้วเหรอเดย์! เจ็บตรงไหนปวดตรงไหนรึเปล่าห๊ะ!”คนที่วิ่งพรวดมาหาผมจากโซฟาสีขาวมุมห้องคือพี่ไนท์ครับ สีหน้าของพี่เป็นห่วงผมมากเลยล่ะครับ
“ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับพี่........”ตอนนี้ขอบตาของผมมันร้อนผ่าวขึ้นมา จะร้องไห้เสียให้ได้เลยครับ แค่เพราะสีหน้าพี่ไนท์ที่มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยท่าทีเป็นกังวล ก่อนจะลูบหัวผมด้วยความอ่อนโยน
“แน่ใจนะว่าไม่....พี่เป็นห่วงมาก มากจนนอนไม่หลับทั้งคืน พอรู้เดย์หายไปจริงๆ พี่เหมือนจะเป็นบ้า....หาทั่วบ้านไม่เจอจนพี่ไม่รู้จะทำยังไงดี รอตอนเช้าก็ยังหาเดย์ไม่พบ.....”พี่ไนท์พูดรัวมองผมด้วยดวงตาใสที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาบางๆ“.....พี่ไปบอกไอ้ทิวา ไม่รู้ทำไมถึงไปที่นั่น.....แล้วก็คิดว่าไม่อยากทิฐิอีกด้วย พี่ต้องพึ่งมันในตอนนั้น อย่างน้อยมันก็เคยบอกว่า...ว่ารักเดย์ มันคงช่วยได้ เหอะ!”พี่ไนท์หัวเราะฝืดในลำคอเหมือนคิดอะไรบางอย่างที่น่าขำแต่ขำไม่ออก ผมปล่อยให้คนตรงหน้าพูดเท่าที่ต้องการ “.....ไม่อยากเชื่อว่าคนที่ช่วยเดย์ไว้กลับเป็นมัน....พี่เป็นพี่แท้ๆ แต่ช่วยอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้....รู้สึกเจ็บใจจริงๆ ที่ต้องพึ่งไอ้ทิวา......”
“ไม่หรอกครับ...พี่ทำดีที่สุดแล้วผมเชื่ออย่างนั้น.......”
พี่ไนท์ซุกหน้าลงบ่นไหลผม น้ำอุ่นๆ ตรงไหลทำให้ผมรู้ว่าผู้ชายที่หัวรั้น ไม่ยอมคนตรงหน้ากำลังหลั่งน้ำตาเพราะความเป็นห่วงน้องที่ไม่เอาไหนอย่างผม ถึงพี่ไนท์จะไม่เอ่ยปากพูดว่าเป็นห่วงผม.....แต่ผมก็รู้ครับว่าไม่มีทางที่พี่ไนท์จะไม่ห่วงผมเด็ดขาด.....ก็เพราะว่าเป็นพี่ยังไงล่ะครับ ผมถึงคิดแบบนั้น.....
“ขอโทษนะ.....”
“ไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับพี่.....”
“ขอโทษ....ขอโทษที่ทิ้งเดย์ไว้คนเดียวในตอนนั้น ถ้าพี่อยู่พวกคนไม่ดีพวกนั้นคงไม่กล้าจับเดย์ไป....เพื่อนไอ้ทิวาบอกว่ามันจับเดย์ไปเรียกค่าไถ่....แต่ถึงจะเสียเงินเพื่อแลกกับชีวิตเดย์พี่ก็ยอม”
จับตัว...เรียกค่าไถ่อย่างนั้นเหรอครับ....แสดงว่าเรื่องนี้พวกพี่ๆ คงไม่ได้บอกความจริงพี่ไนท์ แต่ผมว่าดีแล้วล่ะครับพี่ไนท์จะได้ไม่เป็นห่วงผมไปมากกว่านี้ เพราะถ้าเรื่องจริงพี่ไนท์คงรับไม่ได้เด็ดขาด
“พี่ไนท์ครับ.....ละแล้ว....เอ่อ....”
“มีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะ”
“พี่จะว่ารึเปล่าครับถ้าผม....”ผมหลบตาลงต่ำหวั่นคนตรงหน้าเมื่อผมพูดออกไป แต่ยังไงซะผมก็อยากจะทำแบบนี้อยู่ดี“ผมจะถามว่า....พี่ทิวาล่ะครับ พี่ทิวาอยู่ที่ไหน ผมจะเจอได้รึเปล่า....ก็เพราะว่าพี่ทิวาน่ะช่วยผมไว้ครับ แล้วพี่ทิวาก็บาดเจ็บผมเห็นกับตาตัวเอง ผมอยากไปหาให้แน่ใจว่าพี่ทิวาไม่เป็นอะไร.....”
“มานี่สิ.......พี่จะพาไปเอง”พี่ไนท์ส่งมือให้ผมครับ ผมมองพี่อย่างทึ่งๆ ก่อนที่พี่ไนท์จะเข้าประคองผมให้ลงจากเตียง
“พี่ไม่โกรธผมเหรอครับที่ผม.....”
“........”พี่ไนท์ส่ายศีรษะเบาๆ แล้วยิ้มให้ผม นั่นถึงกับทำให้ผมโผเข้ากอดคนตรงหน้าทั้งตัวอย่างดีใจเลยครับ
พี่ไนท์ไม่โกรธพี่ทิวาแล้วจริงๆ เหรอ.....ผมอยากให้มีวันนี้มาตลอดเลยครับ
“เฮ่! ดีใจเกินไปเดี๋ยวมีงอน พี่ชายตัวเองอยู่ตรงนี้แท้ๆ”
“ขะขอโทษครับ....เอ่อ....แล้วพี่ทิวาอยู่ไหนเหรอครับ”ทันทีที่ผมถามสายตาพี่ไนท์ก็หลบการจ้องมองของผมทันที สีหน้าของพี่ไนท์ดูเศร้าและกังวลเกินกว่าผมจะเข้าใจความหมายและท่าทีเช่นนั้น“มีอะไรเหรอครับ.....”
“เปล่า.....จะไปก็รีบไปเถอะเดี๋ยวจะถึงเวลาทานยาซะก่อน.....”
“ครับพี่......”
“ส่งตรงนี้นะ”พี่ไนท์พาผมมาไม่ใกล้ไม่ไกลจากห้องของผมนักถัดมาประมาณห้าห้องถึงจะได้ครับ ดูสีหน้าพี่ไนท์แล้วคงไม่อยากเข้าไปจริงๆ ผมก็ไม่บังคับครับ แค่พี่ไนท์ยอมพาผมมาถึงหน้าห้องพักฟื้นพี่ทิวาตรงนี้ผมก็ดีใจแล้วครับ ไม่หวังการยอมรับที่เกินกว่าเหตุหรือมากกว่านี้หรอกครับ
“ขอบคุณครับพี่”
“จะกลับแล้วบอกนะ พี่จะไปรอที่ห้อง อ่ะ! โทรศัพท์ โทรมา....”
“ขอบคุณครับ เสร็จแล้วผมจะรีบโทรไปนะครับ”ผมพูดเสร็จพี่ไนท์ก็เดินจากไป ไม่ทันที่ผมจะผลักประตูบานหนาที่มันหนืดด้วยซ้ำ แถมตอนนี้มือข้างหนึ่งของผมยังต้องประคองขวดน้ำเกลือครึ่งขวดด้วยตัวเองอีกด้วย มันเลยค่อนข้างทุลักทุเลที่จะเปิดประตูเองครับ เรี่ยวแรงมันก็รู้สึกขาดๆ หายๆ ไปจนผมรู้สึกได้
“อ้าวน้องเดย์! มะมาได้ไงเนี่ยเข้ามาๆ เดี๋ยวพี่ช่วยพยุง”ดูท่าเสียงตะกุกตะกักหน้าห้องของผมจะทำให้คนในห้องไหวตัวครับ คนที่มาดูคือพี่กรณ์ครับ ท่าทางเหมือนจะตกใจเล็กน้อยที่เห็นผมหน้าห้อง
“ขอบคุณครับ...ผมแค่อยากจะมาหาพี่.....”พอผมเข้ามาร่างพี่ทิวาที่นอนนิ่งก็ทำให้ผมหัวใจหล่นวูบจนรู้สึกได้เลยครับ ใบหน้าที่ซีดเซียวกำลังหลับตาพริ้มไม่รับรู้เหตุการณ์ภายนอก ผมเดินเข้าไปหาพี่ทิวาช้าๆ ก่อนจะหยุดลงตรงข้างเตียง มองคนตรงหน้าด้วยหยาดน้ำตาที่มันเอ่อล้นขึ้นมา
“เจ็บมากรึเปล่าครับพี่......ผะผมมาเยี่ยมนะครับ ขอโทษที่ต้องทำให้พี่เจ็บแบบนี้”ผมเอื้อมมือไปจะสัมผัสใบหน้านั้นแต่ก็ชะงักไว้เพราะกลัวพี่ทิวาจะตื่น
“นั่งก่อนนะน้องเดย์....ตัวเองก็ร่างกายอ่อนเพลียอยู่แท้ๆ ไอ้ทิวามันอึกจะตายแค่นี้มันไม่ถึงตายหรอก มันก็สำออยหลับนานไปหน่อยเท่านั้นเอง”
“หมอว่ายังไงบ้างครับพี่กรณ์....”
“ไม่เป็นอะไรมากหรอก แผลที่โดนแทงก็ไม่ได้โดนจุดสำคัญอะไรด้วย ก็มีกระดูกซี่โครงอ่อนอักเสบนิดหน่อย คงตอนไปรับมือ....อ่า....เอ่อ....พะพี่ไปเอาน้ำมาให้กินดีกว่านะ”ผมกำลังฟังอย่างตั้งใจเลยครับ แต่พี่กรณ์ก็ดันหยุดพูดกลางคันวิ่งหายไปซะเฉยๆ เลย
“พี่กรณ์ครับเดี๋ยวสิครับ!”
เป็นแบบนี้อยู่เรื่อยเลย มีเรื่องอะไรก็ไม่ยอมบอกผมให้รู้ หรือว่าไม่ไว้ใจผมเหรอครับ....
“แฮกๆ !”
“พะพี่ทิวา! เป็นยังไงบ้างครับ!”ในขณะที่ผมกำลังเหมอคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยที่เฝ้ารอพี่กรณ์กลับมา ซึ่งตอนนี้ออกไปหาน้ำให้ผมจนหายไปแล้วครับ จู่ๆ พี่ทิวาก็รู้สึกตัวทำเอาผมตื่นเต้นทำอะไรไม่ถูกเลยครับ
“อ่ะ....มะไม่เป็นไร”
“ให้ผมตามหมอให้มั้ยครับ พี่ต้องตรวจให้แน่ใจว่าตื่นมาแล้วไม่มีอาการแทรกซ้อน.....”
หมับ!
ขณะที่ผมกำลังจะเอื้อมมือไปกดปุ่มฉุกเฉินพี่ทิวาก็ใช้มือคว้าแขนผมไว้ ก่อนที่กระชากตัวผมให้ผมลงซบอกพี่ทิวาที่นอนอยู่ แขนอีกข้างของพี่ทิวาเอื้อมมาโอบตัวผมอีกแรง ผมตกใจมากครับเพราะกลัวพี่ทิวาจะเจ็บเพราะผมที่ทับอยู่
“ไม่ต้องเรียกหมอ หรือเรียกใครทั้งนั้นกรูไม่ต้องการ...ตอนนี้กรูต้องการมึงคนเดียว ไม่มีมึงกรูก็คงตายแน่ๆ”
“พะพูดอะไรแบบนั้นครับพี่.....”ผมฟังเสียงหัวใจพี่ทิวาที่เต้นรัวเร็วจนหน้าของผมเผลอเหนียมอายจนร้อนผ่าวราวไฟเผา ไม่เพียงคำพูดและประโยคที่มาจากพี่ทิวาแล้ว ผมยังดีใจที่ผมสามารถกลับมายืนอยู่ตรงจุดนี้ได้อีก เพราะคนๆ นี้แท้ๆ ที่ช่วยผมเอาไว้
“ไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย....”เสียงแหบพร่าเอ่ยถามผม
“ไม่ครับ ผมไม่เป็นอะไร”
“ยังกลัวอยู่อีกรึเปล่า?”
“ไม่แล้วครับ....ก็เพราะพี่อยู่ตรงนี้ผมก็ไม่กลัวอะไรแล้วทั้งนั้น ผมอยากให้พี่หายไวๆ นะครับ ไม่อยากเห็นพี่ทิวาที่อ่อนแอแบบนี้เลย”
“กรูจะรีบหายก็แล้วกัน......แต่ว่า....”ผมผงกหัวขึ้นมามองหน้าพี่ทิวา สงสัยในประโยคที่ค้างไว้ครับ หรือมีอะไรที่พี่กรณ์ไม่ได้บอกผมถึงอาการเจ็บของพี่ทิวารึเปล่าครับ!
“แต่ว่าอะไรเหรอครับ! หรือว่าพี่เจ็บตรงไหนอีก! ผะผม.....”ด้วยความตกใจผมถึงกับผลักออกจากอ้อมกอดคนตรงหน้ามา แล้วใช้สายตากังวลมองพี่ทิวาด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่ร้อยยิ้มพี่ทิวาจะผุดขึ้นตรงมุมปากบางๆ มองผมด้วยแววตาจริงจัง......มันยิ่งทำให้ผมชักสงสัยครับ
“ไม่มีกำลังใจ....กรูหายไวๆ ไม่ได้ ยาก็ไม่ได้ช่วยเท่ามีกำลังใจ”
ฟูว์~~~ ผมถอนหายใจอย่างโล่งครับ คิดว่าเรื่องอะไรเสียอีกทำเอาตกใจแทบแย่ครับ จวนจะเป็นลมด้วยซ้ำไป แต่สีหน้าแช่มชื่นแบบนั้นคงไม่เป็นอะไรมากจริงๆ ล่ะครับ หายห่วงไปอีกเปราะนึงแล้ว
“พี่ครับ....ทุกคนเป็นกำลังใจให้พี่หายไวๆ นะครับ”
“กรูไม่เอา!”
ไหงเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะครับ!O_o ก็ไหนบอกอยากได้กำลังใจ
“ทำไมล่ะครับ มีอะไรที่พี่ไม่ชอบ”
“กรูจะเอากำลังใจจากมึงคนเดียว.......คนอื่นช่างแม่งมันกรูไม่แคร์ กำลังใจของมึงคนเดียวที่กรูอยากได้.....ให้กรูได้รึเปล่า”พี่ทิวาทำแก้มป่องมองผม เหมือนงอนผมกรายๆ ครับ
“ดะได้สิครับ....พี่เป็นคนช่วยผมไว้แถมยังบาดเจ็บอีก เรื่องแค่นี้ไม่มีปัญหาหรอกครับ ผมจะเป็นกำลังใจให้พี่หายไวๆนะครับ”
......พูดแค่นี้ผมก็เขินนะครับ รู้สึกอายปากตัวเองชอบกล แต่ในเมื่อพี่ทิวาอยากได้เรื่องแค่นี้ผมไม่ให้ก็ใจร้ายแล้วล่ะครับ เพราะมีเพียงสิ่งเหล่านี้ที่ผมพอจะทำให้ได้ครับ
“ไม่เอาแบบนี้! กรูไม่เอา”
“ทะทำไมเหรอครับ ผมพูดอะไรผิดไปรึเปล่าครับ”คนตรงหน้าขยับตัวลุกขึ้นก่อนที่ผมจะเข้าไปประคองแต่พี่ทิวาห้ามไว้ อยากจะลุกด้วยตัวเอง
“ลุกเองได้ไม่ต้องช่วย....มึงก็ป่วยอยู่เดี๋ยวก็ไม่หาย”พี่ทิวามองผมที่ยังคงใส่ชุดยูนิฟอร์มโรงพยาบาลด้วยแววตาเศร้าๆ
“แค่นี้เองครับไม่เป็นไร.......”
“แค่นี้หรือแค่ไหนกรูไม่สน แต่มึงเจ็บเพราะกรู แม้แต่ปลายก้อยกรูก็คิดว่ามันมากเกินไปด้วยซ้ำ ถ้าเจ็บแทนได้กรูก็จะทำ ไม่อยากให้มึงต้องรู้สึกเจ็บปวดเสียใจเพราะกรูเป็นสาเหตุ....เข้าใจรึเปล่า”
“เข้าใจสิครับ....แต่ผมน่ะไม่เสียใจเลยครับ เพราะมีพี่ผมถึงไม่นึกเสียใจอีก”
“งั้นก็ส่งกำลังใจของมึงมาเลย.....กรูอยากหายไวๆ ตอนนี้แล้วอยากจะทำอะไรอีกตั้งมากมาย...สภาพแบบนี้ทำไม่ไหว เจ็บ แล้วก็ไม่ค่อยมีแรง”
“ยังไงเหรอครับ?”ผมมองพี่ทิวาที่เกาหัวตัวเองอย่างเขินๆ
“ตรงนี้ไง กรูหายข้ามคืนแน่ๆ ถ้ามึงทำ”
ผมถึงกับถอยหลังกรูราวเดียวจนสายน้ำเกลือแทบตึงเมื่อพี่ทิวาชี้นิ้วเป็นคำบอกใบ้บ่งบอกความหมายให้ผมทำเช่นนั้น
“แค่จูบ....ไม่ได้รึไง ไม่รู้รึไงว่าไม่จูบกรูจะไม่หาย!”ท่าทางวิญญาณคนเจ้าอารมณ์และเอาแต่ใจกลับมาสิงสู่ร่างพี่ทิวาเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ แต่ให้ทำแบบนั้นมันไม่มากเกินไปเรอครับ นี่ก็โรงพยาบาลเห็นๆ
“เหตุผลนั้นมันไม่ใช่เลยนะครับพี่....”
หัวใจของผมเต้นแรงอีกแล้วครับ แถมยังรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อีกด้วย คนตรงหน้าผมกำลังทำให้ผมเป็นแบบนี้เหรอครับ
“กรูนี่แหละเหตุผล....ด่วนเลย เร็วเข้า!”
“..........”ผมนิ่งงันมองพี่ทิวาออกคำสั่งเหมือนมันเป็นเรื่องกล้วยๆ แถมสายตาคู่นั้นยังมองผมตาเป็นมันเลยด้วยครับ ออกจะน่ากลัว.....
“ไม่ทำกรูไม่หาย ไม่กินข้าว ไม่กินยา ไม่นอน ไม่......”
“พอแล้วครับพี่ทิวา! อย่าเอาแต่ใจได้มั้ยครับ”ผมยกมือขึ้นเป็นพระพุทธรูปปางห้ามญาติอย่างด่วนเลยครับ ก่อนที่พี่ทิวาจะบอกว่าไม่ ไม่และไม่อย่างไม่มีที่สิ้นสุดจน...ไปถึงคำขาดที่บอกว่าจะไม่หายใจ ผมรู้ดีครับว่าพี่ทิวาคงไม่ทำแบบนั้น แต่ถ้าผมไม่เชื่อว่าพี่ทิวาจะไม่ทำตามที่พี่ทิวาพูดเองนั้น ผมคงโดนโกรธเข้าแน่ๆ ถ้าไม่โกรธคงแผลงฤทธิ์จนทำให้ผมปวดหัวอีกแน่ ครับ
“เร็วเข้า ทำไมช้า หรือจะให้กรูจูบเอง....อ้อ! ก็ไม่บอกแต่แรก ^^”
“เดี๋ยวๆ ครับ อย่าลุกพรวดพราดแบบนั้นสิครับเดี๋ยวแผลก็.......”แทบจะทันทีที่ผมปราดเข้าไปห้ามคนตรงหน้าไม่ให้เคลื่อนไหวตัวมากกว่านี้ เผลอแป๊บเดียวผมเพิ่งจะรู้ว่าหลงกลพี่ทิวาเข้าให้แล้วครับ
“อย่าสิเดี๋ยวกรูเจ็บขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ....ให้กอดเฉยๆ ก็ได้แบบนี้ก็อุ่นดี”
“กะกอด กอดอย่างเดียวนะครับ ไม่ทำอย่างอื่น”ผมเอียงหน้าหนีหลบสายตาพี่ทิวาที่กอดผมอยู่
......ผมยอมรับเลยครับว่าผมน่ะรู้สึกเขินสุดๆ ไปเลยครับ แทบจะก้าวขาหนีไม่ออกเลยด้วย มีดีแต่สมองนี่แหละครับที่จะหาข้อแก้ตัวไปเรื่อยอย่างแยบยล
“อุ่นมาก กอดนานๆ เลยได้มั้ย”
“มะไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวผมต้องกลับห้องแล้ว.....ถึงเวลาต้องกินยาครับ”
กว่าจะถึงเวลานั้นอีกตั้งสองชั่วโมงครับ แต่ผมพูดไว้ดักคอพี่ทิวาเสียก่อน ก็รู้ว่าชอบยื้อยุดฉุดกระชากกันแบบนี้จะไม่ให้ผมหวั่นบ้างเลยเหรอครับ ถ้าใครมาเห็น....ไม่เป็นไรน่ะพี่ทิวา แต่ผมนี่สิครับ....อายจนหน้าชา
“แอ่มๆ ! ”
“พี่ไนท์!”ผมหันไปตามเสียงกระแอ่มกระอวนอย่างตกใจ เมื่อคนที่ยืนมองผมตาเขียวคือพี่ไนท์ครับ ผมถึงกับใจหายวูบผลักออกจาพี่ทิวาแทบไม่ทัน ส่วนพี่ทิวาก็หันมองพี่ทิวาไม่ได้ทุกข์ร้อนหรือมีท่าทีตกใจอะไรเลยครับ แถมยังยกมือทักทายซะอย่างมั่นใจเลยครับ
ทำไมผมถึงต้องรู้สึกเหมือนแอบมี....มีชู้ผมคิดแบบนี้จริงๆ ครับ หรือไม่ก็เหมือนทำผิดอะไรสักอย่างที่ต้องปกปิด....เป็นความรู้สึกที่ไม่สนุกสักเท่าไหร่เลยครับ....แถมทำให้ผมรู้สึกกังวลใจอีกต่างหาก
“เดย์!......”
“คะครับพี่”
“ทำไมต้องเสียงดัง....น้องมึงกลัวไม่รู้รึไง”
“เรื่องของกรูอย่ายุ่ง”
.....บรรยากาศชักจะยังไงแล้วล่ะครับ พี่ไนท์ดูขรึมจนน่ากลัวแถมพี่ทิวาก็ทำท่าทีแข็งข้อจนผมคนกลางเหงื่อตก ปกติพี่ไนท์ก็ไม่ชอบพี่ทิวาเป็นทุนเดิมแล้ว แต่เข้ามาประจันหน้ากันแบบนี้พี่ไนท์กำลังคิดอะไรกันแน่....ตอนนี้ผมเดาใจพี่ชายคนตรงหน้าไม่ออกจริงๆ ครับ
“เดย์.....ช่วยออกไปหน่อยได้มั้ยพี่มีเรื่องจะคุยส่วนตัวกับไอ้ทิวา”
“ผมอยู่ไม่ได้เหรอครับ....”
“ไม่เป็นไรออกไปก่อนเถอะ”พี่ทิวาพูดขึ้นผมมองหน้าพี่ไนท์สลับกับพี่ทิวาเลิกลักไม่รู้จะเอายังไงดีครับ
แอ๊ดดดด....
เสียงเปิดประตูเบาๆ เข้ามา คนที่เข้ามาคือพี่กรณ์ครับ แต่ไม่ได้เอาน้ำติดมือมาด้วยสีหน้าที่ผมเห็นคือบอกบุญไม่รับสักเท่าไหร่ครับ พี่กรณ์เดินเข้ามาหาผมแล้วหยุดอยู่ใกล้ๆ กับผม
“พี่จะพาน้องเดย์ออกไปนะ”
“แต่ว่า....”
“ให้เค้าคุยกัน.....เราออกไปกันก่อนดีกว่าเชื่อพี่เถอะนะ ^*^”ยิ้มฝืดมากครับ แต่ก็ยังดีที่พี่กรณ์ยิ้มให้ผม แต่พอหันไปด้านพี่ไนท์ยิ้มพี่กรณ์ก็หายวับไปกับตาเลยครับ พี่กรณ์ถือขวดน้ำเกลือให้ผมก่อนจะพยุงผมให้เดินออกมาจากห้อง ผมเหลียวกลังมองอย่างพะว้าพะวงไม่สบายใจเอาซะเลยครับ พี่ไนท์ต้องการจะพูดอะไรกับพี่ทิวากันแน่....คงไม่ใช่เรื่องไม่ดีใช่มั้ยครับ!
ตอนที่สามสิบแล้ว วู้ว~~~ เลขสวยรึเปล่าไม่รู้แต่สามสิบยังแจ๋ว :laugh:(อ่ะ! มะไม่เกี่ยวแล้วสิเนี่ย =*= )
เขียนอยู่สองวันเต็มๆ กว่าจะเสร็จ ตอนแรกจะเอามาให้ชิมครึ่งนึงก่อน แต่มันดูขาดๆ
เลยตัดสินใจรอก่อน....แล้วเอามาลงรวดเดียวจบดีกว่า ฮาๆๆ
เลยต้องขอโทษที่เอามาลงให้ช้านะฮับ(โค้งคัมนับงามๆ สามครั้ง) ให้อภัยข้าน้อยด้วย (ดื่มให้อีกสามจอก....ซูด~~!)
เห้อ...รู้สึกจะอิ่มน้ำชา ฮาๆๆ เอาเป็นว่าพอแค่นี้ก่อนแล้วกันเริ่มจะออกทะเลแล้ว แหะๆ เช่นเคยเอา ปล.มาฝาก
ปล.1 วันนี้แม่จะไม่ให้ตังค์ไปกินขนมบอกไปเที่ยวไม่ช่วยงานที่ร้าน แต่สุดท้ายก็ให้....รักม่ามี๊ที่สุดฮับถึงเราจะแอบเกเรไปบ้าง :impress2:
ปล.2 ขอโทษฮับที่ ปล.1 ออกนอกเรื่องไป แต่ ปล.2 อยากบอกว่า....ขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากฮับที่ติดตามกันตลอด
เฝ้าอ่านทุกรีพลายที่ส่งกันมาเลยทีเดียว :-[
ปล.3 ทนกันใช่มั้ยฮับที่อ่านเรื่องไร้สาระท้ายเรื่องมาตลอด :sad4: แต่ของคุณนะฮับที่อ่าน ถึงแม้บางทีจะบ่นอะไรเรื่อยเปื่อยไปบ้าง
ปล.ท้ายสุด....ไว้เจอกันตอนหน้าอีกนะฮับ บ๊ายบาย :bye2:
:กอด1: :กอด1:ด้วยรักอย่างยิ่ง
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:sad4:อยากเป็นพยาบาล จะเยี่ยมๆ มองๆ ถ่ายคลิปไว้คุยเล่นกะหมอ อ๊างงงงงง ทิวาแม่ม---ได้ใจ
-
รอตอนต่อไปอยู่
ทิวาสู้ๆๆๆๆๆๆ
:call:
-
แอบค้างอ่ะ :laugh: รออ่าน :impress2:
-
:กอด1:
-
เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad4:
-
ยังดีที่รอด :เฮ้อ:
แต่พี่ไนท์ ไม่น่าเข้ามาขัดจังหวะเลย :angry2: :angry2:
-
ดีใจที่ปลอดภัยทุกคน ไนท์กับทิวาคงคุยกันเข้าใจนะ
ยังไงๆ ก็คิดถึงความรู้สึกของน้องเดย์กันบ้าง
รอตอนกรณ์กับไนท์ คงมันมักมากกกกก เพราะขิงก็ราข่าก็แรง อิ อิ
-
ไนท์จะพูดอะไรหว่า
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ไนท์ก็พูดกับทิวาดีๆล่ะ อย่าเอาอารมณ์เป็นหลัก เดี๋ยวเรื่องจะไปกันใหญ่อีก
-
เค้าจะเครียร์อะไรกันน๊อ พี่ทิวาก็ทุ่มเทเพื่อน้องขนาดนี้แล้วปล่อยๆให้เค้ารักกันเหอะแหม๋
-
รอตอนต่อไปอยู่นะคับ :กอด1: :กอด1:
-
อ้าก~ หวานมั่งเถอะ!!~?
-
ไนท์จะทำอะไรทิวาหรือเปล่า จะคุยเรื่องไร
แต่ทำไมต้องให้น้องเดย์ออกมาด้วย
ยิ่งได้อ่านทิวาอ้อนน้องเดย์แล้วอยากอ่านอีก น่ารักกกก
-
หายไวๆ นะจ๊ะเดย์
-
หวานอยู่ดีดีพี่ไนท์มา หมดเลย
พี่ไนท์จะเคลียร์เรื่องอะไรเนี่ย
ปล.ยังชอบอ่านปล.เหมือนเดิม ^___^
-
ทิวาอ้อนจริงๆ :pig4:
-
โล่งอกไปที ที่ทั้งสองยังไม่เป็นอะไรไปมาก
แต่พี่ทิวาเนี่ยเป็นคนดีมากเลยอ่า ไม่เคยทำอะไรล่วงเกินเดย์เลยอ้าาาาา
เค้าชอบจัง อิอิ :impress2: :impress2:
-
ยังไงก็เป็นกะลังใจให้นะคับ
o13 o13 o13 o13 o13
-
ผลคงออกมาดีนะ
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:really2: :really2: :really2:
-
คงไม่ถึงตายนะ!!!!!
-
ต่อเร็วๆนะ......................................... :o12:
-
อ๊าก!!~ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง
พี่ทิวากะพี่ไนท์จะคุยไรกานนนนนนนนนนนนนนนน
:call: :call:
-
ขอบคุณครับ มาต่อเร็ว ๆ นะ
-
พี่ทิวาถึกได้ใจจริงๆ o17 (แอบคิดว่าไรเตอร์จะแต่งให้ดราม่ารึเปล่า แบบพี่ทิวาไม่ฟื้นซะที)
แล้วก็แบบว่า ค้างงงงงงงงอ๊ะ!! พี่ไนท์จะคุยอะไรกะพี่ทิวาหว่า?? จะบอกพี่ทิวาว่ายกเดย์ให้แล้วใช่มะ o17
แทบจะรอให้ทั้งสองคนออกจากโรงพยาบาลไม่ไหวแล้วฮะ :-[ มาต่อไวๆนะไรเตอร์
ปล. ไรเตอร์ ปล. เยอะๆก็ดีนะฮะ ชอบอ่านที่ไรเตอร์นอกเรื่อง XD
-
มาต่อเร็วๆนะ :L2:
-
ตอนที่ 31สภาวะหลังศึกสงบ
“จะกินอะไรหน่อยมั้ย เดี๋ยวพี่เอาให้”
“..........”
“ผลไม้ล่ะ ส้มก็เห็นมีอยู่ หรือจะเอาแอบเปิ้ล”
“พี่กรณ์ครับ.........”
“อะไรเหรอ?”
“คิดว่าพี่ไนท์จะพูดอะไรกับพี่ทิวาเหรอครับ”
“จะไปรู้หมอนั่นได้ไงล่ะ.....”แผละ....เสียงส้มในมือพี่กรณ์ที่ทำท่าจะปอกให้ผมถูกกำซะเละไม้เหลือเค้าความเป็นส้มเลยครับ“อ่ะ! ขอโทษทีมือพี่หนักไปหน่อย เหอะๆ”
“ไม่เป็นไรครับผมไม่อยากทานอะไรเลย”ผมมองเหม่อออกไปทางหน้าต่างห้องก่อนที่สายลมเย็นๆ จะผัดลอดช่องระหว่างประตูที่ปิดไม่สนิทเข้ามา
นานจังเลนครับ.....ทำไมพี่ไนท์ถึงยังไม่กลับมา ท่าทางจริงจังแบบนั้นต้องมีเรื่องสำคัญแน่ๆ เรื่องของผมรึเปล่านะ
“น้องเดย์.....อย่าคิดมากเลยนะ พี่คิดว่าไอ้สองคนนั่นไม่ทำอะไรที่มันรุนแรงหรอก.....ถึงอีกฝ่ายจะเป็นหมอนั่นก็ตาม”มือพี่กรณ์วางทาบบนบ่าผมให้กำลังใจแต่สีหน้าเหมือนผมเองต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายปลอบพี่กรณ์
“อึ้มๆ! เอาล่ะกรูจะไม่พูดอะไรให้มันยืดเยื้อ”ชายร่างสูงสีหน้าประหม่ากำลังรวบรวมสมาธิและสติเข้าด้วยกัน สายตาที่กวาดมองรอบๆ ห้องพยายามหยุดอยู่ที่คนตรงหน้าซึ่งนั่งพิงพนักเตียงที่ปรับขึ้นให้สบายตัว อีกฝ่ายที่เป็นผู้รับฟังนิ่งสงบมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยแววตานิ่งงัน
“อืม.....”
“ขอบคุณ!”
“หืม! อะไรของมึง?”
“ก็กรูพูดว่าของคุณไงเล่าอย่ามาทำเป็นหูหนวกตอนนี้จะได้มั้ยวะ! รู้ซะด้วยว่ามันยากที่จะได้ยินคำพวกนั้นออกมาจากปากคนอย่างกรูนะ เหอะ!”
“หึ! ไม่จำเป็นหรอก....คนอย่างกรูก็ไม่ได้อยากได้ยินคำพวกนี้จากปากมึงเหมือนกัน”
“ไอ้ทิวา!”
“เสียงดังนะมึงไอ้ไนท์”
“อย่ามากวนตีนกรูตอนนี้จะได้มั้ยวะ! อึ๊ย!......เอาล่ะประเด็นสำคัญไม่ใช่เรื่องนั้น กรูมีสิ่งที่สำคัญกว่าอยากจะพูดกับมึงตัวต่อตัว แบบตรงไปตรงมาอย่างลูกผู้ชาย”ไนท์ลากเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดเข้ามาหาตัวก่อนจะนั่งลงแต่ยังคงทิ้งระยะห่างระหว่างอีกฝ่ายเอาไว้
“เรื่องอะไรก็พูดมากรูพร้อมเสมอ”
“เรื่องเดย์........มึงคิดยังไงกับน้องกรู”สีหน้าไนท์เปลี่ยนไป เมื่อดวงตาคู่คมสบตาคนตรงหน้าอย่างไม่กระพริบด้วยความจริงจัง จากคำถามดังกล่าวถึงกับทำให้ทิวาแปลกใจ.....ทิวาไม่ได้แปลกใจที่ถูกถามคำถามนั้น แต่แปลกใจที่คำถามนั้นหลุดออกมาจากปากไนท์ที่ทำท่าเคร่งเครียดแบบนั้นต่างหาก
“.....ยอมได้ เจ็บได้ ตายแทนได้แค่นี้ยังตอบคำถามมึงไม่ได้อีกรึไง กรูบอกตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วไงว่ากรู‘รักเดย์’และถึงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง มันมากกว่าแค่การหลงใหล มากกว่าการลุ่มหลง แต่เป็นการยอมรับคนอีกคนหนึ่งให้เข้ามาในชีวิตนี้โดยไม่มีเงื่อนไขแลกเปลี่ยน.....”
“.......อย่างนั้นสินะ หึ!”สีหน้าที่เคร่งเครียดของไนท์เปลี่ยนเป็นกระตุกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนใบหน้านั่นจะก้มงุดมองฝ่ามือที่ประสานกันอยู่ของตัวเองอย่างใช้ความคิด“.....แล้วถ้าเกิด....กรูบอกว่าเรื่องนี้คงจะเป็นไปไม่ได้ล่ะมึงจะว่าไง”น้ำเสียงที่เย็นเยือกราวน้ำแข็งกระแทกลงกลางอกของทิวาถึงกับทำให้เจ้าตัวสะอึก
“เป็นไปไม่ได้งั้นเหรอ หึๆ......กรูก็จะซัดคำพวกนี้ให้คว่ำซะ! เพราะสำหรับกรู......มีแต่ความเป็นไปได้ทั้งนั้น!”เสียงหัวเราะหงึกๆ ในลำคอทำให้ท่าทีของไนท์มองทิวาอย่างจำนน
“มึงนี่หัวแข็งไม่เบาเลยนี่ ถ้ายืนยันแบบนั้นล่ะก็...............ฝากดูแลน้องกรูด้วยก็แล้วกัน กรูจะเชื่อมึงสักครั้งว่ามึงจะดูแลน้องกรูได้ อาจจะดีกว่าคนเป็นพี่อย่างกรูซะอีก แต่ถ้ามึงทำน้องกรูเสียใจวันไหนกรูจะมาทวงน้องของกรูคืน.....และมึง.....จะไม่ได้เจอน้องกรูอีกตลอดชาติ! กรูอาจเป็นพี่ที่ใจร้ายใจดำอย่างที่มึงเห็น แต่เพราะเดย์เป็นคนสำคัญในครอบครัวเรา พี่อย่างกรูก็ต้องหาทางที่จะปกป้องให้ถึงที่สุดมึงคงเข้าใจ อนาคตมึงจะยังไงก็ตามแต่ กรูไม่ได้คาดหวังว่ามึงกับน้องกรูจะรักกันตลอดอยู่แล้ว นี้อาจเป็นความรู้สึกดีๆ ครั้งแรกที่เดย์มีให้มึง หากความรู้สึกนี้ขาดลงวันไหน ขอให้ปล่อยน้องกรูไปซะ.....อย่าเป็นมารขวางชีวิตกรูขอเท่านี้ นี่อาจเป็นสัญญาลมปากแต่มึงจะรับปากให้กรูได้มั้ย”
“ถึงกรูจะไม่ใช่คนดีอะไร.....แต่กรูก็ขอรับปากมึงอย่างลูกผู้ชายเหมือนกัน”
“ก็ดี อย่ามาผิดสัญญาภายหลังแล้วกัน ไม่อย่างนั้นมึงตายแน่ ^^”
“ขู่กันรึไงวะ - -”
“คนอย่างกรูขู่ใครไม่เป็นหรอกนะ.....ถึงมึงไม่ตาย...ตอนนั้นมึงก็อาจจะเสียใจตายไปเองก็ได้”รอยยิ้มที่อาบไปด้วยยาพิษของไนท์ถึงกับทำให้ทิวารู้สึกได้ว่ามันอันตรายจริงๆ
“หึ!......ก็ได้กรูยอมตาย ถ้ากรูผิดสัญญา”
“หมดเรื่องของกรูแล้ว....รักน้องกรูให้เท่ากับที่กรูรักได้ก็ดี เพราะมึงไม่มีทางเทียบความรักพี่น้องอย่างกรูได้ติดฝุ่นอยู่แล้ว”
.....พี่ที่ชอบเพ้อเจ้อและขี้โม้อย่างมึงเนี่ยกรูไม่อยากจะเทียบจริงๆ ให้กรูเป็นอย่างไอ้ไนท์กรูขอยอมตายดีกว่า -_-;
“เอ๊อะ! กรูไม่คิดเทียบมึงหรอก”
“ก็นะ....กรูกับมึงมันคนละชั้นกันอยู่แล้ว”
“ไอ้ไนท์.....ถึงมึงจะเป็นพี่ที่ไม่ค่อยจะน่าเชื่อถือ.....แต่กรูรับปาก! กรูจะดูแลน้องมึงให้ดีกว่าพี่อย่างมึงเลย”สีหน้าจริงจังของทิวามองไนท์ที่ยืนอวดหุ่นสูงโปรงอยู่ข้างๆ ถึงกับทำให้ไนท์รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ในประโยคนั้นขึ้นมาทันที
“เชี่ย! มึงด่ากรูทางอ้อมว่ากรูเป็นพี่ที่ไม่เอาไหนเหรอวะ! พูดแบบนี้โทรไปจองศาลาตั้งศพมึงเลยดีกว่าไอ้ทิวา!
“กรูตายไปคนนึง ไม่สงสารน้องมึงรึไง”
“กวนตรีนรึไงมึง!!!!”ไนท์กัดฟันกรอดมองทิวาตาเป็นมัน ถ้าตัวเองสามารถกระโจนเข้าหักคอคนตรงหน้าได้เจ้าตัวก็คงทำไปแล้ว
“....ขอบใจมึงมากที่ไว้ใจกรู และขอบใจที่ให้โอกาส”
“กรูมันพี่ประเสริฐมึงไม่รู้รึไง เฮ๊อะ! กลับล่ะก่อนที่กรูจะเอาส้นตีนยัดปากมึงได้โค่ม่าอีกสักรอบ!”
“เดี๋ยว!”
“อะไรของมึงอีก!”
“ออกจากโรพยาบาลกรูอยากให้.............ได้มั้ยวะ”
“ถามกรูทำไม? ไอ้พวกได้วาจะเอาคืบ”
“หมายถึงได้คืบเอาศอกรึเปล่า...-_-; ”
เพล้ง! (หน้าแตก)
“ยะ..ยะอย่ามาโชว์ฟอร์มว่าตัวเองเก่งนะเฟ้ย! หุบปากไปเลยไอ้จิ้งจกเจ้าเล่ห์!!!!”
“จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ต่างหาก.....-O- ตกภาษาไทยเหรอมึงอ่ะ....”
“บอกให้หุบปากไงถ้ายังคิดถึงอนาคตตัวเองอยู่!!!!!!”
“ครับ คร้าบบบบบบ!!! หึๆ ^^”
ตอนนี้ผมกำลังไปรับพี่ทิวาที่โรงพยาบาลครับสี่วันมาแล้วที่พี่ทิวานอนอยู่ที่โรงพยาบาล เพราะผมนอนพักฟื้นแค่สองวันเองครับเลยได้กลับบ้านก่อน อาจเพราะแผลพี่ทิวาที่โดนแทงคุณหมอเลยไม่อนุญาตให้กลับไปพักรักษาตัวที่บ้านตามอำเภอใจ แน่นอนครับว่าพอผมออกจากโรงพยาบาลพี่ทิวาก็จะออกด้วย ต่างคนต่างช่วยห้ามกันซะให้วุ่น ผมเลยสัญญาว่าจะมาเยี่ยมทุกวัน แล้วก็วันกลับก็จะมารับกลับด้วยครับ แถมพี่ไนท์ยังใจดีพาผมมาด้วยตัวเองเลย.....
“พี่ไนท์ครับสามสี่วันก่อนพี่ไปคุยอะไรกับพี่ทิวาไว้เหรอครับ....ผมถามตั้งหลายครั้งพี่ไม่ยอมบอกผมสักที”ผมก้มลงมองตะกร้าผลไม้ที่เตรียมไว้กับมืออย่างแก้เก้อ
“รู้ไปทำไม....ความลับน่ะ”
แต่ตอนนี้ผมเริ่มจะไม่อยากรู้แล้วล่ะครับในเมื่อทั้งสองฝ่ายรู้สึกจะเริ่มเข้าหากันได้แล้ว เจอหน้ากันก็ดูเหมือนจะไม่ทะเลาะกันแล้ว แต่เรื่องแขวะก็ยังมีบ้างประปรายครับ ถ้าพี่ทิวาไม่เจ็บอยู่พี่ไนท์คงไม่ออมแรงเรื่องฝีปากให้แน่ๆ เลยครับ
“แล้วเดี๋ยวพี่ไนท์จะไปไหนต่ออีกรึเปล่าครับ”
“ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ”
“ครับ....พี่ไนท์ครับเรื่องพี่กรณ์......”
“เราดีกันไม่มีอะไร.....”
“แต่ว่าเท่าที่ผมสังเกต”
“คิดมากไปเองน่ะ....บอกแล้วไงว่าเราตกลงเป็นเพื่อนกัน มีอะไรต้องกังวลกลุ่มใจเป็นคนแก่อีก”ผมจะเชื่อที่พี่ไนท์พูดได้จริงๆ เหรอครับเนี่ย แค่ผมเห็นมองหน้ากันก็แทบจะกลืนกินกันอยู่แล้วด้วยซ้ำไป คงมีแต่พี่ไนท์ล่ะมั้งครับที่พยายามเข้าหาอีกฝ่ายจนถูกขู่ฟ่อออกมา เห้อ~ วันสงบๆ จะอยู่ไปกับพวกเราแบบนี้อีกนานเท่าไหร่นะ.....
“มาช้าจนกรูนั่งรอเป็นตะคริวอยู่แล้วนะ”ผมเปิดประตูเข้ามาก็เจอกับพี่ดินพี่กรณ์พี่วัชอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเลยครับ หลายวันมานี่จะว่าไป ผมไม่เห็นพี่วัชกับพี่ดินเลยเหมือนกัน ท่าทางจะมีธุระล่ะมั้งครับ
“ขอโทษนะครับพอดีรถมันติดนิดหน่อย อ่ะ! นี่ครับผมเตรียมผลไม่ที่มีประโยชน์ไว้ทั้งนั้นเลยพี่ทิวาจะได้เอาไปกินไงครับ ถือเป็นการแสดงความยินดีที่ออกจากโรงพยาบาลด้วยเลย”
“อื้มขอบใจมึงมาก”
“ไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยเดย์ ขอโทษนะที่พี่ไม่ได้มาเยี่ยมเลย พอจะมาเยี่ยมก็ออกไปซะแล้ว”พี่วัชพูดขึ้นพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นนั่นให้ผม ผมยิ้มรับอย่างยินดี
“พี่ก็เหมือนกัน กะจะเอาดอกไม้มาเยี่ยมเลยเฉาเก้อเลยเนี่ยสิ”
“ขอโทษด้วยนะครับ”ผมคัมนับขอโทษพี่ๆ ทั้งสองคน
“ไม่ต้องไปขอโทษมันหรอก พวกมึงกลับไปได้แล้ว ไปขวางหูขวางตา!”
“เหอะ! พอพวกกรูหมดประโยชน์ก็โบกมือไล่อย่างกับหมูกับหมา เพื่อนเวรจริงนะมึง”พี่กรณ์ว่างพลางโยนสัมภาระใส่พี่ทิวา
“เฮ้ย! กรูเจ็บแผลอยู่นะเว้ยยิ่งยังไม่หายดี!”
“แม่ง!สำออย - -”
“พูดอะไรวะไอ้ดิน!”
“อย่ามาทะเลาะกันที่นี่ได้มั้ยวะนี่มันโรงพยาบาลนะเว้ย....ปวดหัวๆ กรูไปแล้ว”พี่วัชลุกขึ้นก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้“ไอ้ทิวา....มึงจะกลับกับเดย์ใช่มั้ย กรูได้ไปแล้วไปลับไม่ต้องรอ”
“เออ.....”
“จะกลับกันได้ยัง!”
“พี่ไนท์ครับพี่ทิวาจะกลับกับผมด้วย”พี่ไนท์มาพอดีครับผมเลยบอกเรื่องนี้ให้พี่ไนท์รู้ไว้ก่อน เพราะเดี๋ยวเกิดจลาจลย่อมๆ ขึ้นมาอีก
“อืม....ก็ได้”ปากพูดกับผมแต่ตาดันมองไปทางอื่น ถ้าผมสังเกตเห็นไม่ผิดเป้าหมายสายตาพี่ไนท์คือพี่กรณ์ครับที่กำลังคุยงุบงิบทำทีเป็นไม่สนใจอะไรอยู่กับพี่ดินที่ยิ้มเห่ยๆ อยู่ใกล้ๆ พี่วัช
“ประคองหน่อย กรูเดินเองไม่ไหว”
“เฮ้ย! ไอ้ทิวาเดินไม่ไหวช่วยกันหน่อย”
“ไอ้ดิน.....”พี่ทิวากัดฟันกรอดมองพี่ดินที่กำลังจะแสดงน้ำใจเข้ามาช่วย แต่ทว่าเหมือนถูกอะไรบางอย่างทำให้พฤติกรรมดังกล่าวชะงักกึก
“อ่า....งั้นกรูกลับก่อนแล้วกัน แหะๆ”ผมมองอย่างไม่เข้าใจครับก่อนจะหันไปสบตากับพี่ทิวาที่จ้องผมเขม่นอย่างกับจะสะกดจิตยังไงอย่างงั้นแหละครับ
“ประคอง.....กรูหน่อย”
“ผมช่วยแล้วกันครับ...”ผมวิ่งเข้าไปช่วยพยุงพี่ทิวาที่นั่งอยู่ตรงของเตียงแต่พอเข้าไปปั๊บตัวของผมก็เสมือนถูกดูดติดกับพี่ทิวาทันที ก็เพราะพี่ทิวาน่ะสิครับที่รวบผมเข้าไปใกล้ถึงขนาดนี้
“ทำแบบนี้แล้วผมจะช่วยประคองได้ยังไงล่ะครับพี่ทิวา....”ดวงตากลมโตของผมเปิดกว้างไม่เข้าใจความต้องการที่มันซับซ้อนนี่จริงๆ ครับ ดูไปดูมาเหมือนพี่ทิวาจะพยุงผมซะมากกว่า
“แบบนี้ล่ะดีแล้ว จะได้อยู่ใกล้ๆ กัน....แค่นี้กรูก็แทบวิ่งได้แล้ว”
“พะพูดอะไรอย่างนั้นครับพี่....”
อาการเขินที่ห่างหายไปพักนึงก็หวนกลับมาอีกแล้วครับ แต่ก็รู้สึกดีทุกครั้งเลยครับที่ตัวเองมีความรู้สึกสุขใจแบบนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่ชอบที่หัวใจตัวเองเต้นเร็วรัวจนแทบคลั่งก็ตาม
“อย่าให้มากนักกรูยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ไม่เห็นรึไง”
“ขะขอโทษครับพี่แต่ผม....”ผมพยายามจะละช่วงระยะห่างระหว่างผมกับพี่ทิวาแต่ทว่าอีกฝ่ายกลับรัดผมแน่นเป็นงูจะเขมือบเหยื่อเลยครับ อาจจะเปรียบเทียบซะน่ากลัวแต่ของจริงน่ากลัวไม่แพ้กันเลยครับ ยิ่งเห็นสีหน้าแสนมีความสุขสุดๆ ของพี่ทิวาแล้วความกลัวของผมก็เริ่มมาเยือนตงิดๆ เลยครับ
“ตัวอุ่นไอรักแบบนี้ กรูอยากจะกอดมานานแล้ว....โคตรคิดถึง”แต่เราเพิ่งเจอกันล่าสุดก็เมื่อคืนเองนะครับ -*-
“ไอ้ทิวา!!!!”
“ยะอย่าเพิ่งทะเลาะกันนะครับผมขอร้อง.....”
เหนื่อยครับ....เหนื่อยทั้งกายและใจ เพราะพี่ทิวาที่เล่นไม่เห็นหัวใครแบบนี้ แม้กระทั่งพี่ไนท์ที่ยืนขู่อยู่......ผมว่าอีกไม่นานพี่ทิวาหายดีเมื่อไหร่คงมีมวยสดแน่นอนเลยครับ เห้อ เห้อ เห้ออออ....จะถอนหายใจสักกี่รอบก็ไม่หายสักที
“นิ่มจัง....”
“พี่ทิวา! จะ..จะจับตรงไหนของพี่กันครับเนี้ย! O////O”ผมถึงกับสะดุ้งครับที่จู่ๆ พี่ทิวาก็เผลอเอามือไปจับๆ ลูบๆ ที่ก้นผม
“มึงอยากเป็นศพตอนนี้เลยใช่มั้ยห๊ะไอ้บ้า!!!!!!!”ผมเห็นแล้วครับ หมัดแน่นๆ ที่แอบอยู่ข้างๆ ลำตัวพี่ไนท์ นี่เหรอครับที่พี่ทิวาต้องการ....
ตอนนี้ผมกับพี่ไนท์เราก็พาพี่ทิวามาถึงบ้านแล้วครับ ดูเหมือนว่าคนในบ้านจะออกมาต้อนรับกันหลายคนเลยรวมถึงป้าแม่บ้านด้วยครับ แต่ผมก็ไม่ได้เห็นคุณลุงอยู่ดีครับ ผมได้ยินข่าวแว่วๆ ว่าคุณลุงไปต่างประเทศในช่วงที่ให้พี่ทิวาบริหารงานแทน นั่นอาจเป็นสาเหตุที่คุณลุงไม่มาเยี่ยมพี่ทิวาที่โรงพยาบาลเลย หรืออาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกชายตัวเองเข้าโรงพยาบาล.....
“ขอบคุณมากครับ....ผมสบายดีครับป้าขอโทษนะครับที่ไปโดยไม่ได้ล่ำลา”
“ป้าคิดถึงมากเลยล่ะค่ะ ป้าจัดห้องทำความสะอาดไว้ให้ทุกวัน....คิดว่าคุณคงจะได้กลับมา”
“ระเหรอครับ แหะๆ”ผมคงบอกไม่ได้หรอกครับว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมถึงไม่ไดกลับมาที่นี่อีกหลังจากวันนั้น....แต่มันผ่านไปแล้วผมก็ไม่ควรคิดถึงมันอีก“ขอโทษครับที่ทำให้เป็นห่วง....”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ....ถ้าอย่างนั้นป้าขอตัวไปทำงานก่อนนะคะตั้งของไว้บนเตาเดี๋ยวจะไหม้ซะก่อน”
“เห้อ....ดูเหมือนว่าคนที่นี่จะรักมึงเข้าไส้มากกว่ากรูที่เป็นเจ้าของบ้านซะอีก”พี่ทิวาพูดขึ้นผมถึงกับแทบสำลักน้ำที่กำลังดื่ม
“คนดีๆ ใครก็อยากรัก คนไม่ดี ใครๆ ก็รังเกียจ มันเป็นระเบียบของโลก กฎของจักรวาล....มึงไม่รู้รึไงไอ้ทิวา ^^”พี่ไนท์นั่งกอดอกไขว่ห้างทำตัวสบายๆ พูดจาลอยๆ ออกมา
“กรูก็เพิ่งรู้เมื่อมึงพูดออกมานี่แหละ ขอบใจมากที่บอก....อ่ะ! ใกล้เวลาทานยาพักผ่อนแล้วสิเนี่ย”ท่าทางยโสเกาะจับตัวพี่ทิวาอย่างร้ายกาจ ก่อนที่พี่ทิวาจะยกข้อมมือมาดูนาฬิกาเรื่อนหรูที่ใจกลางตัวเรือนนาฬิกาฝังเพชรเม็ดงามเอาไว้ ผมเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือของตัวเองดูบ้างแต่ว่า......ผมลืมไปเลยครับว่าตัวเองไม่ใส่นาฬิกาจึงต้องถามเอากับพี่ทิวา
“เที่ยงแล้วเหรอครับ......”
“อื้ม....เที่ยงแล้วก็กลับไปได้แล้ว จะพักผ่อน”ผมสะดุ้งตกใจเล็กน้อยครับที่พี่ทิวาพูดออกมาแบบนั้น จะบอกว่าเสียใจก็คงปฏิเสธไม่ได้หรอกครับ ผมเลยลุกขึ้นเตรียมจะกลับ
“จะจริงสินะครับ.......พี่ไนท์ครับ เรากลับกันเถอะครับพี่ทิวาจะได้พักผ่อน”
“อื้ม!”พี่ไนท์ลุกขึ้นผมก็เลยเดินจะออกมาจากโซฟาใกล้ๆ พี่ทิวาครับแต่ทว่า...
หมับ! พี่ทิวาเดินมาคว้าแขนผมไว้ซะก่อน
“คนที่กลับ.......ไอ้ไนท์ไม่ใช้มึง -O-”
“อะไรนะครับ!”
“ขอบคุณมึงมากที่มาส่ง นานๆ ครั้งมาเยี่ยมก็ได้นะไม่ต้องมาบ่อย น้องมึงกรูดูแลเอง”
ผมงงไปหมดแล้วครับว่ามันยังไงกันแน่!
“อย่าทำวางกาม เดี๋ยวกรูก็ได้สับก้ามมึงขาดเอาสักวัน”พี่ไนท์พูดกับพี่ทิวาเสร็จก็พลันหันมาพูดกับผมต่อ“......อยู่ดูแลมันหน่อยก็แล้วกันนะ ให้มันกินมื้ออดมือบ้างก็ได้ ของดีๆ ก็ไม่ต้องประเคนให้มันกินมากนัก แล้วก็....ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะมีอะไรโทรมาหากรูก็แล้วกัน อ้อ! ถ้าไอ้บ้านั่นรังแกมึงล่ะก็บอกกรูได้เลยจะมาจัดการมันให้ ^^”
“พะพี่ไนท์.......”ผมมองพี่ชายที่เดินออกไปพร้อมมือที่โบกลาทิ้งท้ายเอาไว้อย่างมึนงง พี่ไนท์ให้ผมอยู่ที่นี่งั้นเหรอครับ ปะเป็นไปได้ยังไงครับเนี่ย!
“โอ๊ะ! จะ..จะเจ็บๆ!”
“อ่ะ! พี่ทิวา! เป็นอะไรเหรอครับ OoO+ ”ขณะที่ผมกำลังมองพี่ไนท์ที่เดินหายออกไปจากบ้านด้วยอาการเหม่อลอยจู่ๆ ตัวพี่ทิวาก็ล้มมากอดผมแถมยังร้องเสียงหลงจนผมตกใจเลยครับ
“เจ็บแผลที่หลัง...อ่า....เจ็บจริงๆ ด้วยเดินไม่ไหว ขามันอ่อนแรงขึ้นมา”
“ยืนดีๆ สิครับ....แบบนี้ผมประคองไม่ไหวหรอกนะครับ”ผมพยายามดันตัวพี่ทิวาที่โผเข้ากอดผมจนแน่นแถมแรงที่โถมลงมาบนตัวผมไม่ใช่เบาๆ เลยนะครับ ผมหนักนะครับเนี่ย!
“แต่กรูเจ็บอยู่นะ....กอดกรูไว้แน่นเลยไม่อย่างนั้นกรูหล่นหัวฟาดพื้นตายมึงจะรับผิดชอบมั้ยล่ะ”
“ตะแต่.....ผม หนัก นะครับ!”ขาผมแทบจะหยัดยืนไว้ไม่ไหวแล้วนะครับ พี่ทิวาเล่นอะไรกันครับเนี่ย
“หึ!....อ่ะ! หนาวขึ้นมาซะงั้น กอด กอดๆ”
“แน่น....แน่น!เกินไปแล้วนะครับพี่......แล้วผมก็ขยับตัวไม่ได้ด้วยผมพูดจริงๆ นะครับ!”พี่ทิวาไม่ได้เป็นอะไรแต่ที่ทำแบบนี้จะแกล้งผมเล่นใช่มั้ยครับเนี่ย
“หึ หึๆ เปล่าแกล้ง.....ก็แค่.......”น้ำเสียงมีเลศนัยแบบนั้นมันขัดต่อคำพูดที่พูดอย่างร้ายกาลเลยครับ แล้วตอนนี้พี่ทิวาก็ดันผมทั้งๆ ที่โถมตัวใส่ผมไว้แบบนี้ผมก็...ก็หล่นน่ะสิครับ!
ผลัก!
ตัวผมถอยหลังกรูจนขาผมหมดหนทางถอยเมื่อถูกกั้นไว้ด้วยโซฟาตัวยาว ผมเลยเสียหลักหงายหลังลงบนโซฟาไม่เป็นท่าส่วนพี่ทิวาก็เข้าทับผมเต็มๆ
“ผมบอกแล้วไงครับว่าผมไม่ไหว....”
“หึ หึ......”
“หัวเราะ? หัวเราะอะไรงั้นเหรอครับ หรือหัวเราะเยาะผม!”พี่ทิวาผงกหัวขึ้นใบหน้าของเราอยู่ห่างกันแค่นิดเดียว แต่จู่ๆ พี่ทิวาก็หัวเราะขึ้นมาจนผมตั้งรับแทบไม่ทัน
“มีความสุขต่างหากล่ะ.....ไม่อยากจะเชื่อว่ามึงจะอยู่ตรงหน้ากรูใกล้ๆ แบบนี้ได้ เหมือนกับความฝัน”ดวงตาสีน้ำทะเลลึกคู่นั้นกำลังจ้องมองผมจนผมแอบเขินจนแก้มแดงเลยครับ แถมคำพูดขนลุกแบบนั้นมันทำให้ผมรู้สึกจักจี้ยังไงก็ไม่รู้สิครับ
“ความฝันเหรอครับ......”
“อื้ม.....ฝันดีซะด้วย ในฝันมีมึงกับกรูสองคนแบบนี้ไง”ผมเผลอยิ้มออกไปกับคำพูดนั้นซะแล้วล่ะครับ
ตึกตัก ตึกตัก หัวใจผมเต้นแรงอีกแล้วครับ แต่เต้นแรงเพาะคนตรงหน้าคนนี้ จะเต้นแรกไปสักกี้ครั้งผมก็ยอมครับ...
“แล้วผม....ในฝันของพี่.....ทำแบบนี้รึเปล่าครับ”
“อะไรเหรอ?”
“ก็แบบนี้ไงครับ.......”ผมใช้มือเล็กของผมที่เย็นเล็กน้อยเพราะตื่นเต้นขึ้นประคองใบหน้าพี่ทิวา ก่อนจะโน้มหน้าขึ้นไปเอาริมฝีปากของตัวเองขึ้นจรดริมฝีปากของคนตรงหน้าเบาๆ ด้วยหัวใจที่พองโต ถึงกับทำให้พี่ทิวานิ่งและเงียบไปเลยครับ
อ่ะ! เขินจังเลยครับ ไม่รู้ว่าผมรวมรวมความกล้าทำแบบนั้นไปได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ >////<
“หืม........คิดจะยั่วกรูทางอ้อมรึไง”รอยยิ้มบางๆ กระตุกตรงมุมปากคนตรงหน้า จนผมเผลอหัวเราะหงึกๆ ออกไป
“หึหึๆ”
“หัวเราะอะไร? บอกมาเดี๋ยวนี้นะไม่งั้นโดนดี!”
“ก็หัวเราะเพราะมีความสุขไงครับ ^^”
“เดี๋ยวนี้กล้าย้อนกรูรึไง.....งั้นก็รับโทษที่กล้าย้อนกรูเลยแล้วกันเป็นไง”
“ดะเดี๋ยวสิครับ......”
กึก!
“เอ่อ! ปะป้าขอโทษค่ะ พะพอดี....เห็นว่าเที่ยงแล้วคิดว่าต้องกินยา..เลยเอาน้ำมาให้ ถ้าไม่ว่างป้าไปก่อนแล้วกันนะคะ ^^ ตามสบายนะคะ...ชะเชิญต่อค่ะ”
อายครับ อายแบบอับอาย! โดนเห็นแบบนี้แล้ว ผมจะทำยังไงดี พอผมดีดตัวจะลุกพี่ทิวาก็กดไว้ซะอีก
“ป้า!”
“คะคุณทิวา!”ดูท่าทางป้าแกจะตกใจเลยล่ะครับ แต่คุยกันในท่านี้ทำไมกันครับ ผมอาย!!!! ลุกแล้วนั่งคุยกันดีกว่านอนคุยกันไม่ดีกว่าเหรอครับพี่ทิวา T^T
“ปิดห้องรับแขกทุกห้อง”
“ละแล้วห้องคุณเดย์ล่ะคะ...จะให้ป้า”
“มันจะนอนห้องผม เข้าใจนะ”
“ค่ะ!”ป้าแม่บ้านรับคำสั่งเสร็จก็รีบเดินเร็วหายไปเลยครับ ผมกลัวเหลือเกินว่าป้าแกจะไปหกล้มที่ไหน แต่เมื่อกี้พี่ทิวาบอกว่าผมจะนอนห้องเดียวกับพี่ทิวาเหรอครับ! ผมพูดแบบนั้นไปตอนไหน? พี่ทิวาต้องเข้าใจอะไรผิดไปแน่นอนเลยครับผมสาบาน!
อ่า....ตอนที่สามสิบเอ็ด มาเยื่อน ฮูวเล ฮูวเล~~ :z2: เห็นริบหรี่รำไรถึงความสำเร็จ เฮือกกก! (แสงนั่นกำลังส่องสกาว!)
ทุกท่านเห็นเหมือนข้าพเจ้ารึเปล่าฮับ (ชี้มือชี้ไม้ให้มองไปในท้องฟ้าด้วยกัน) เริ่มเพ้อละเมอเป็นเรื่องแล้ว กลับเข้าสู่ปัจจุบันด่วน!
ตอนนี้ก็พยายามแต่งให้มันอ่านสบายๆ ไม่เครียดกัน :-[ ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง ชินแต่จะดราม่าซะแล้ว ฮาๆๆ
จริงๆ เสร็จตั้งแต่เมื่อวันที่ 22 แล้วล่ะฮับ แต่ไม่ได้เอามาลงให้เพราะเกิดอุบัติเหตุกับตัวซะก่อน
ก็ดันไปล้มมอเตอร์ไซต์มาสิฮับ เข่าถลอก ศอกเป็นรอย ไหล่ช้ำเป็นอยู่ด้านซ้ายด้านเดียวทั้งตัว
ตอนล้มดันเจือกเอาหน้าลงด้วย! T^T แต่ดีที่แค่ช้ำนิดเดียว โล่งไป...เกือบเสียโฉมซะแล้วเรา :sad4:
ตอนนี้ก็ปวดระบบไปทั้งตัวช้ำในรึเปล่าก็ไม่รู้......
ดีนะที่ยังมีแรงมาอัพนิยาย กลัวจะรอกันนานนะเนี่ย >< (รีบมอบโล่ให้เร็วๆ ฮับนักเขียนผู้ผ่านชีวิตทรหด 5555+) :laugh:
เอาล่ะไร้สาระมาพอควรแล้ว....ก็มาต่อกัน ม่ายช่ายยย! มาเริ่มจบกัน(จริงจัง) o8
ปล.1 เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ตัวเองแต่ง และอยากขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากนะฮับที่ได้เข้ามาอ่านกัน ซึ้งตอนแรกไม่ค่อยมีความมั่นใจที่จะลงเรื่องหรอกฮับ กลัวห่วยแตก กลัวไม่ได้เรื่อง สารพัดจะบั่นทอนความมั่นใจ แต่พอลงแล้วก็รู้สึกว่า....ไม่เห็นเป็นไรเลย คำว่าไม่เป็นไรเลยทำให้มองข้ามความกลัวพวกนั้น....จนตอนนี้ก็มาได้ไกลอย่างภาคภูมิและ ^^
ปล.2 ถ้าไม่เชื่อว่าผีมีจริง......แต่ให้เชื่อเถอะฮับว่ากำลังใจมีจริง....เจอมากับตัว....ก็นักอ่านทุกท่านไง...เขินจัง :-[(กระซิบๆ อิอิ ^^)
ปล.3 ขอบคุณจากน้ำใสใจจริงฮับ ที่ติดตามและรีพลายกันให้ได้เห็นถึงการมีตัวตนและกำลังใจหลังเงา รับทั้งนั้นล่ะฮับ คิกๆ o13
เอาไว้เจอกันตอนหน้าอีกนะฮับ :bye2:
-
ตอนนี้น่ารัก :z1: เป็นกำลังใจให้คนเขียน o13 รออ่าน :L2:
-
ตอนนี้น่ารักจังเลย
ตอนหน้ามีลุ้น :z1:
:call:
-
:L2:
-
ตอนนี้ น่ารักดีครับ :impress2: :impress2: :impress2:
-
:กอด1: :กอด1: ให้กำลังใจคนแต่งสองกอดเลยจ้า
ใช่เลย..ตอนนี้ดิฉันเริ่มเห็นสีทองผ่องอำไพที่ท้องฟ้าแล้ว
รอตอนหน้าให้ทิวาหายเจ็บจริงๆจังๆ แล้วคงได้เห็นบทโรมานซ์อันอ่อนหวาน+แซ่บๆ(เอ๊ะ!ยังไงหว่า)
ระหว่างทิวากับน้องเดย์นะ....
และ...จะมากไปไหมคะ ถ้าจะขอคู่ของกรณ์กับไนท์อีกคู่อ่ะค่ะ
ได้ข่าวว่าคนเขียนใจดี ก็ขอบคุณล่วงหน้าล่ะกัน สำหรับคู่กรณ์กะไนท์
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ย้ายไปนอนห้องเดียวกานแล้วหรอ เดย์ไม่รอดแน่ :z1:
ปล. +1 เปนกำลังใจให้คนแต่งนะคะ หายไวไวเน้อ ><
-
หวานซ๊าาาา ไม่ดราม่านี่แหละดีแล้ว อ่านลื่นปรื๊ดดดเลย อิอิ :กอด1:
-
อ่านตอนนี้ แล้วมีความสุข มาลุ้นคู่ไนท์กะกรณ์ต่อ
ขอบคุณคนแต่งนะค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
+จ้า อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขจัง
จะนอนห้องเดียวกันแล้ว เดย์จะเกิดไรขึ้นเนี่ย หึหึ
ปล.ไปทำท่าไหนถึงได้ถลอกปอกเปิกได้เนี่ย เสียโฉมเยอะมั๊ยน้า
ดูแลรักษาร่างกายดีดีด้วยนะ ต้องการน้ำใบบัวบกมั๊ย เดี๋ยวจัดส่งตรงไปให้
-
เก็บซิง ไว้ชิงโชค ที่ไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
พี่ทิวาฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งเดย์ตลอดเลยนะ XD
ไรเตอร์คร้าบ ในเมื่อทั้งสองก็หายดีแล้ว ไม่มีเหตุการณ์อะไรแล้ว (แถมกำลังจะนอนห้องเดียวกันด้วย :z1:)
//กระซิบ//ขอNCบ้างได้ไหมฮะ o17
+1 เป็นกำลังใจให้นะคร้าบ~ หายไวๆด้วยเน้อ
-
เอิ้ก~ น้องเดย์ ทำไปได้ไงน่ะ ^^
o13
-
รักคนเขียนมากมาย เป็นกำลังใจให้นะคับ แต่งเป็นเรื่องแรกก็เหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ เอาออสการ์ไปเลยดีก่า
ปล.งานนี้นอนห้องเดียวกันด้วย น้องเดย์จะเสร็จพี่ทิวามั้ยเนี่ย แอบลุ้นๆ
o13 o13 o13 o13 o13
-
จับกดเลยนะตอนหน้า ฮ่าาาาาาาาาาา
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เตรียมเสื่อเตรียมหมอนนอนอ่านกันเลยฮับ รู้สึกเป็นตอนที่ 150% จริงๆ ยาวนิดนึง
แต่รับรองว่า....อะไรจะรับรองได้เท่าอ่านเองล่ะฮับ :z1:
ตอนที่ 32
“ผัดผักหน่อยมั้ยครับน่ากินดี”
“ไม่เอา”
“หรือพี่จะเอาเต้าหู้ทรงเครื่องน่าอร่อยนะครับ”
“ไม่กิน”
“ปลาราดพริกก็น่าทานนะครับ ไม่เผ็ดมากด้วยแถมยังมีสมุนไพร”
“ไม่ชอบ”
“หรือพี่จะเอาแกงจืดกินแล้วอุ่นท้องดีครับ”
“ไม่หิว”
ไม่....ไม่....ไม่....แล้วก็ไม่ อาหารที่ผมบอกพี่ทิวาทั้งโต๊ะผมก็เสนอไปหมดแล้วนะครับทำไมถึงไม่เอาอะไรสักอย่าง ตั้งแต่เที่ยงก็ยังไม่กินอะไรเลยนะครับนอกจากยา....หรือว่าผมจะให้พี่ทิวากินของว่างเยอะเกินไป แต่ก็ไม่น่าใช่นะครับเพราะเท่าที่พี่ทิวากินก็มีแต่บัวลอยไข่หวานกับคัสตาทเท่านั้นเอง
“ทำไมไม่ทานล่ะครับ เดี๋ยวก็หิวแย่แถมพี่ยังต้องทานยาหลังอาหารด้วยนะครับพี่”ผมมองพี่ทิวาที่เลือนจานข้าวตัวเองไว้ซะไกลตัวด้วยท่าทีอ่อนใจ
“ก็กรูไม่อยากกินนิ....เบื่ออาหารเบื่อข้าว”คนตรงหน้าผมพูดอย่างเอาแต่ใจ
“ไม่ได้ครับ ถ้าพี่ไม่กินข้าวผมก็จะบังคับ”
“ทำไมต้องบังคับ ก็ไม่อยากกิน”
“ไม่กินยังไงล่ะครับผมถึงต้องบังคับ กินที่ผมตักให้นะครับ....กินให้หมดจานเลยด้วย”ผมเอื้อมมือไปตักกับข้าวอย่างละนิดละหน่อยใส่จานให้พี่ทิวาที่นั่งมองผมด้วยสีหน้านิ่งเฉย ก่อนที่ผมจะลงมือทานข้าวของผมในจาน กับข้าววันนี้ใช่ว่าจะไม่อร่อยครับ อะไรทุกอย่างแถมยังหลากหลายจนน่ากินด้วยต่างหาก...ที่สำคัญยังมีแกงจืดที่ผมชอบด้วย กับข้ามมื้อนี้จึงอร่อยสุดๆ เป็นพิเศษเลยครับ
“ทำไมยังไม่กินล่ะครับ!”ผมทานข้าวของตัวเองเพลินจนลืมดูพี่ทิวาเลยครับ พอเงยหน้าขึ้นดูก็เห็นจานข้าวพี่ทิวาที่ไม่ได้เตะให้แหว่งแม้แต่นิดเดียว แถมพี่ทิวายังมัวแต่นั่งมองผมกินจนเกลี้ยงจานซะด้วย
“มองมึงกินก็เลยเพลิน......กินอีกสิ”รอยยิ้มตาหยี่นั่นทำให้ผมเผลอเคลิ้มไปแล้วครับ
“ผมอิ่มแล้วครับ แต่พี่ทิวายังไม่เตะข้าวเลยนะครับ แล้วแบบนี้จะกินยาได้ยังไง”
“ก็ไม่ต้องกิน”
“แล้วจะหายไวๆ ได้ยังไงครับพี่”ผมมองคนตรงหน้าอย่างเหลืออดแล้วครับ ทำไมไม่ฟังอย่างมีเหตุผลกันบ้าง“ถ้าพี่ทิวาไม่กินข้าวไม่กินยาผมจะ.....”
“จะทำไม”
“ผมจะลงมานอนข้างล่าง!”ผมยืนขึ้นหมุนตัวหันหลังให้พี่ทิวา
“เฮ้ย! ได้ไงวะสัญญาแล้วว่าจะนอนกับกรู”
“พี่ทิวาก็ต้องกินข้าวก่อนสิครับ...หรือจะไม่กินก็ตามใจผมจะไม่บังคับอีกแล้วครับเชิญตามสบาย”ผมเดินออกไปจากโต๊ะกินข้าวผ่านหน้าพี่ทิวาไปอย่างใจเย็นโดยไม่เหลียวมองพี่ทิวาให้เขว
“ก็ได้ๆ กรูจะกินข้าว จะกินยาโอเคมั้ย!”
“หึหึๆ ดีครับงั้นรีบๆ กินเข้าล่ะครับ ยาก็วางอยู่เตรียมไว้ให้ข้างๆ แล้ว ยังไงผมขอไปอาบน้ำนอนก่อนแล้วกันนะครับ^^”
“ดะเดี๋ยวสิแล้วกรูล่ะ! ไอ้เดย์! เดย์!”ผมไม่สนใจครับเดินหนีออกมาเฉยๆ เพราะถ้าผมตามใจพี่ทิวามากเกินไปผมไม่เป็นทาสคนๆ นั้นไปเลยเหรอครับ เห้อ~ นึกแล้วก็เหมือนดูแลเด็กดีๆ นี่เอง
ซ่าส์! น้ำจากฝักบัวที่แตกกระจายเป็นละอองหล่นลงกระทบกับผิวอุ่นๆ ของผม น้ำที่เย็นเยือกกำลังถูกผมปรับอุณภูมิให้พอเหมาะจนตัวของผมรู้สึกว่าน้ำมันไม่รังแกคนขี้หนาวอย่างผมเกินไป ผมใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีในการอาบน้ำ ห้องน้ำห้องพี่ทิวาไม่ได้ต่างไปจากห้องน้ำของห้องเก่าที่ผมเคยอยู่ที่นี่สักเท่าไหร่ คงจะแตกต่างกันตรงที่มีพวกเครื่องสำอางสำหรับผู้ชายบ้างเล็กน้อย โดยของส่วนใหญ่จะถูกจัดไว้เป็นสัดส่วนจนดูง่ายที่จะหยิบใช้
ผมไม่ใช่คนที่อยากรู้อยากเห็นอะไร....แต่ของใช้ส่วนตัวของพี่ทิวามันเหมือนดึงดูดผมให้ผมอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาเลยครับ ผมอมยิ้มบางๆ กับพวกของจุกจิกของพี่ทิวาไม่ว่าจะเป็นครีมโกนหนวด ครีมบำรุงหน้า โคโลน แปรงสีฟัน....ผมคงจะบ้าไปแล้วแน่ๆ ครับ ที่เห็นของพวกนี้แล้วรู้สึกมีความสุขขึ้นมาเล็กๆ ของทั้งหมดมันยังมีกลิ่นของพี่ทิวาอบอวนอยู่ด้วยน่ะสิครับ มันเลยทำให้ผมแอบใจเต้นแรงไปนิด
และมันคงจะไม่ดีแน่ถ้าผมมัวแต่ยืนสำรวจข้าวของเครื่องใช่พวกนี้จนลมแต่งตัว แล้วโบกมือดิ๊กๆ เรียกไข้หวัดมาเยือน เอาล่ะรีบแต่งตัวก่อนที่คนข้างล่างจะขึ้นมาดีกว่าครับ ป่านนี้คงนั่งหน้าบึ้งแข็งกับจานข้าวไปแล้วล่ะมั้งครับ ฮึๆ
กริก!
“หอม.....”
“พี่ทิวา!”พอผมออกมาจากห้องน้ำทั้งๆ ที่ยังไม่ทันจะหันหลังให้ประตูเสียงใสๆ ก็ดังขึ้นจนผมสะดุ้งครับ รีบรวบเสื้อคลุมอาบน้ำอย่างตกใจ หันไปมองที่มาของเสียงก็เห็นพี่ทิวานั่งยิ้มกริ่มอยู่ตรงขอบเตียงแล้ว
“หอม....หอมมากจนอดใจไม่ไหวเลย”
“ฮาๆ เหรอครับ”ผมหัวเราะเคอะๆ เขินๆ ออกไป เพราะตอนนี้รู้สึกจะทำอะไรไม่ถูกเลยล่ะครับ มันสับสนขึ้นมากะทันหัน“พะพี่ทิวาก็น่าจะไปอาบน้ำได้แล้วนะครับ....เพราะมัน....ทั้งวันแล้วคงไม่สบายตัวแย่ ผมเอาผ้าขนหนูให้นะครับ”
ผมวิ่งกุลีกุจอหาผ้าขนหนูก่อนจะเจอมันแล้วรีบยัดใส่มือให้พี่ทิวาที่ยืนมองผมเหมือนจะขำ
“ใจกล้าเหมือนกันนะมึงที่ให้กรูห่มผ้าขนหนูผืนแค่นี้นะ”พี่ทิวากางผ้าขนหนูขึ้นมองดูผมถึงกับอึ่งครับเพราะผืนที่ผมหยิบให้มันผืนเล็กสำหรับเช็ดผม มันคงปิดอะไรต่อมิอะไรไม่มิดชิดแน่ๆ
“ขะขอโทษครับผมจะหาผืนใหม่ให้นะครับ”
“ไม่ต้องรีบก็ได้”ผมทำตั้งท่าจะไปหาผ้าขนหนูผืนใหม่ในตู้พี่วิวาให้แต่ดันโดนพี่ทิวารวบตัวเอาไว้ซะก่อน
“อ้า....ตัวมึงตอนอาบน้ำเสร็จทั้งนิ้มทั้งหอมแบบนี้นี่เอง เจอแบบนี้บ่อยๆ กรูต้องหลงมึงหัวปักหัวปำแน่ๆ”น้ำเสียงกระซิบดังมาจากต้นคอของผมมันทำให้ผมขนลุกซู่อย่างไม่ได้ตั้งใจเลยครับ แถมพี่ทิวายังกอดผมซะแน่นจนตัวเราติดกันเป็นปาท่องโก๋หน้าปากซอยเลย
“พะพี่ทิวาครับ คะคือผม......”
“มานี่สิ”พี่ทิวาปล่อยผมก่อนจะจูงมือผมมาที่เตียงแล้วกลไหล่ให้ผมนั่งลง ผมมองพี่ทิวาที่เวลานี้ทั้งตัวสูงและสมาทกำลังยืนยิ้มให้ผมอยู่อย่างหวั่นๆ
“ผมมึงเปียกเดี๋ยวกรูเช็ดให้ เดี๋ยวจะไม่สบายถ้าปล่อยไว้แบบนี้”
“ผมทำเองก็ได้นะครับ พี่ไปอาบน้ำเถอะครับ....”
“บอกว่าทำให้ก็ทำให้สิ มึงอย่าดื้อได้มั้น”พี่ทิวาเดินขึ้นเตียงไปนั่งด้านหลังของผมก่อนจะใช้ผ้าขนหนูที่ผมหยิบให้ผิดมาขยี้เส้นผมของผมที่มันเปียกอย่างเบามือ แขนทั้งสองข้างของพี่ทิวาโอบไหล่ผมอยู่ทางด้านหลังมันเหมือนเรากำลังกอดกันอยู่ยังไงยังงั้นเลยล่ะครับ
อ่า...ทะทำไมผมถึงต้องเขินด้วยนะพี่ทิวาก็แค่เช็ดผมให้ก็เท่านั้น เขินจนรู้สึกใบหน้าตัวเองอุ่นขึ้นมาเลยล่ะครับ
“เสร็จแล้ว.....”
“ขอบคุณมากครับ....ทำให้พี่เสียเวลาไปเปล่าๆ เลย”
“เสียเวลาอะไรกัน มันคุ้มมากกว่าที่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้น่ะ”ทันทีที่พี่ทิวาวางมือจากการขยี้ผมแขนสองข้างก็ตรงเข้าโอบผมทางด้านหลังทันทีครับ หลังของผมพิงอกกว้างของพี่ทิวาที่ส่งความรู้สึกด้วยความอุ่นของร่างกายให้ผมรับรู้อีกจังหวะหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ และเสียงหัวใจของผม....คนข้างหลังจะรับรู้ด้วยรึเปล่านะ เพราะตอนนี้มันเต้นรัวเร็วซะจนผมเริ่มหายใจถี่ บอกได้เลยครับว่าความรู้สึกนี้คือความตื่นเต้นและประหม่าจริงๆ
“มะไม่ไปอาบน้ำเหรอครับ....”
“ไป........แต่ไม่ใช่ตอนนี้”ไม่ทันที่ผมจะตั้งตัวริมฝีปากอุ่นๆ ของพี่ทิวาก็วางทาบลงตรงแก้มเย็นของผมเต็มๆ พี่ทิวาขโมยหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่จนผมเขินแทบตัวม้วนเลยครับ และแก้มอีกข้างหนึ่งก็เช่นกันครับแต่แอบนิ่งนานกว่าจนผมต้องเอี้ยวตัวหนีเล็กน้อย
อีกสามนาที........หัวใจผมคงได้ระเบิดตัวเองแน่ๆ เลยครับ >/////<
“นะครับ! ปะไปอาบน้ำก่อนเถอะนะครับพี่ อย่าเอาเปรียบกันสิครับ ทั้งๆ ที่ผมอาบน้ำแล้วแท้ๆ”ผมลุกพรวดจากตักพี่ทิวา ที่ไม่รู้ว่ากลายเป็นไปนั่งตักพี่ทิวาเอาตอนไหน ก่อนจะชี้ไม่ชี้มือไปที่ห้องน้ำหัวเราะแหะๆ ทำตัวไม่ถูก ผมมองพี่ทิวาที่กระเด้งตัวลุกจากเตียงอย่างว่าง่ายก่อนจะส่งสายตากรุ่มกริ่มมาทางผม
ให้ตายเถอะสายตาแบบนั้นกำลังทำให้ผมแทบบ้าไปเลยล่ะครับ ก็คนตรงหน้าใช่ว่าจะไร้เสน่ห์ซะที่ไหน อยู่ในขั้นเสน่ห์เหลือร้ายเลยล่ะครับ แบบนี้ผมจะเอาอยู่ได้ยังไงกัน
“ก็ได้กรูจะไปอาบน้ำ....ห้ามหลับไปก่อนโดยเด็กขาด แต่ถึงหลับคิดว่าหนีพ้นก็เชินเลย หึหึๆ”เรื่องนี้พี่ทิวาเป็นพระเองนะครับ ทำไมหัวเราะอย่างกับตัวโกงในละครหลังข่าวเลยล่ะครับ แต่จะหัวเราะยังไงก็ตาม พี่ทิวาก็เข้าห้องน้ำไปแล้วผมรีบหาเสื้อผ้าใส่ก่อนดีกว่าครับ มันโล่งๆ ยังไงชอบกล
ไม่จริงอ่ะ! ผะผมไม่มีเสื้อผ้า เสื้อผ้าของผมไม่ได้เอามา ทุกอย่างมันฉุกละหุกเกินไป โธ่! แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะครับ จะใส่อะไรนอนล่ะ อ๊ากกกก! ให้ตายเถอะ! แต่เอ๊อะ!.....พี่ทิวาคงจะไม่ว่าอะไรหรอกใช่มั้ยครับถ้าผมจะ......
สิบนาทีผ่านไปไวเหมือนโกหกทั้งๆ ที่ผมกำลังเฟ้นหาเสื้อผ้าของพี่ทิวาที่มันสามารถใส่พอดีกับผมได้ แต่ไม่อยากจะเชื่อครับว่าขนาดของเรามันต่างกันเกินไปราวฟ้ากับเหว เสื้อไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่หรอกครับผมได้เสื้อยืดเก่าที่สุดที่คิดว่าพี่ทิวาจะไม่ใส่แล้วได้มาใส่หนึ่งตัว ถึงมันจะหล่วมจนคอเสื้อพาลให้ผมโชว์ไหลตงิดๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจ ส่วนกางเกงผมก็ได้กางเกงนอนขายาวลายทางมาตัวนึงซึ่งมันค่อนข้างหลวมมาจนเอวเหลือไปสักสองนิ้วกว่าๆ จะได้มั้งครับ
เหอะๆ ทำไมผมมันน่าสมเพศขนาดนี้ทั้งๆ ที่ผมเป็นผู้ชาย เสื้อผ้าพวกนี้มันทำให้ผมเสียเซลล์ในเผ่าพันธุ์ความเป็นชายไปเลยล่ะครับ T^T
กริก!
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกหัวใจผมก็ร่วงลงไปอยู่ตรงหัวแม่เท้าทันที ผมหันไปในสภาพที่มือนึงกำลังกำขอบกางเกงที่หลวมโคร่งกับอีกมือหนึ่งกำลังคว้านหาหนังสติ๊กหรือเข็มกลัดที่น่าจะมีในลิ้นชักแถวตู้เสื้อผ้าบางแต่ทว่าหาไม่เจอสักอย่างเลยครับ คงต้องลงไปหาที่ในครัวซะแล้ว
“อะอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอครับ....”ผมมองดูพี่ทิวาที่ตัวเปียกโชกด้วยหยดน้ำที่เกาะตามตัวและเรือนผมจนแพรวพราว อย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก....ดูเซ็กซี่จนผมกลืนน้ำลายลงคอไปหลายอึกเลยล่ะครับ
“อื้มเสร็จแล้ว....แต่นั้นมึงกำลังทำอะไร”พี่ทิวาหยุดขยี้ผมตัวเองด้วยผ้าแล้วเดินเข้ามาหาผมที่ยืนเก้ๆกังๆ พร้อมกับมือที่กุมขอบเอวกางเกงไว้แน่น
“เอ่อคือผม...ผมขอโทษด้วยครับที่ใส่เสื้อผ้าพี่โดยไม่ได้ขอ แต่ผมไม่มีเสื้อผ้าตัวเองเลยสักชุด ผมพยายามหาตัวที่คิดว่าพี่ทิวาจะไม่ใส่แล้วก็ใส่ไม่ได้แล้ว แต่ว่าผม..ผม....”
ลิ้นพันกันครับ พูดไม่ออก T^T ก็เพราะพี่ทิวาอยู่ใกล้ผมเกินไป แถมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากแชมพูแล้วก็สบู่นั่นอีก จะรบกวนสมาธิและจิตใจผมไปถึงไหนครับ!
“ฮาๆ ฮาๆ ตั้งสติแล้วพูดช้าๆ ก็ได้กรูไม่ได้จะฆ่ามึงเพราะใส่เสื้อผ้าพวกนี้สักหน่อย แล้วดูมึงเอาเสื้อผ้าเก่าๆ พวกนี้มาใส่ได้ไง เปลี่ยนๆ กรูไม่ได้ใจร้ายถึงขั้นให้คนที่กรูรักใส่เสื้อผ้าไม่สมประกอบพวกนี้หรอกนะเว้ย”
หมับ!
“ไม่ต้องครับพี่....อ๊ะ!!”ผมเผลอเอามือไปรั้งพี่ทิวาที่เตรียมระเบิดตู้หาเสื้อผ้าไปจับแขนพี่ทิวาไว้ จนเกือบลืมว่ามือข้างหนึ่งสำคัญขนาดไหน เพราะถ้าผมปล่อยกางเกงเจ้ากรรมมันก็จะร่วงน่ะสิครับ แต่ยังดีที่ผมเอามือกลับมาจับทัน ขอบกางเกงมันก็เลยแค่ไหลไปได้ไม่เยอะ มันเป็นภาพที่นาอายสุดๆ เลยล่ะครับ T^T
“ทำอะไรวะ”พี่ที่วาจ้องมือผมที่กุมเอวกางเองอยู่แถวถามอย่างสงสัย ผมหลบตาลงต่ำไม่อยากมองท่อนบนที่เปลือยเปล่าของคนตรงหน้า ก็เพราะเขินถึงขนาดทำอะไรไม่ถูกแบบนี้ผมคงต้องควบคุมสติตัวเองหน่อยแล้วล่ะครับ
“กะกางเกงของพี่มันเอวหลวมเกินไปครับ ผะผม..ผมก็เลยต้องจับมันไว้ แล้วพี่ทิวาพอจะมี....มีพวกเข็มกลัดหรืออะไรก็ได้ที่จะผูกกางเกงบ้างรึเปล่าครับ”
“หึหึๆ มี.....”
“งั้นขอให้ผมหน่อยได้มั้นครับ ผมจำเป็นต้องใช้”
“มี แต่ กรู ไม่ ให้”พี่ทิวากำลังจะแกล้งผมรึไง ผมไม่สามารถนอนจับเอวกางเกงตัวเองได้ทั้งคืนหรอกนะครับ!
“ทำไมล่ะครับ”ผมมองหน้าพี่ทิวาอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ต้องพบกับรอยยิ้มที่กระตุกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์กับดวงตาที่มองผมไม่กระพริบ ผมรู้เลยครับว่านั่นมันเป็นสัญญาณเตือนภัยกรายๆ
“ก็คืนนี้มึงไม่จำเป็นต้องใช้กางเกงหรอก ^^ เสื้อผ้าสักชิ้นก็ไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ”
“พะพูดอะไรของพี่กันครับ ผมไม่เล่นด้วยหรอกนะ”ผมถอยหลังกรูรู้แล้วล่ะครับว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่ แต่ผม..ผม....
“ไม่ได้เล่น แต่เอาจริง....ตามสัญญายังไงล่ะ”
“สัญญา?”
สัญญาที่พี่ทิวาพูดไว้เมื่อตอนผมอยู่ที่บ้านงั้นเหรอ ผมคิดว่าคนๆ นี้จะลืมไปแล้วซะอีก ทำไมความจำดีอย่างนี้ล่ะครับ
“อย่าทำเป็นลืมได้มั้ยวะ.....มันเหนื่อยนะจะบอกให้ เห้อ~~”จู่ๆ พี่ทิวาก็โผเข้ากอดผมที่ยืนตาโตตกใจกับเหตุการณ์แถมยังพูดอะไรที่ทำให้ผมไม่เข้าใจอีก
“นะเหนื่อย...เหนื่อยอะไรเหรอครับ?”
“ก็เหนื่อยที่ต้องอดทนยังไงล่ะ ไม่รู้รึไงว่ากรูพยายามแค่ไหนที่จะไม่ทำอะไรมึงให้มึงหนีหายไป....ทั้งๆ ที่บางครั้งกรูมีโอกาสแล้วแท้ๆ ทุกครั้งที่กรูเห็นหน้ามึงความคิดมันก็ฟุ้งซ่านไปหมด.....จะว่ายังไงดีล่ะ อาจเพราะกรูอยากจะครอบครองมึงแต่มีบางอย่างที่คอยฉุดรั้งไม่ให้ทำลงไป....ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เป็นแบบนั้น มันเลยเหนื่อยยังไงล่ะ กรูก็เพิ่งรู้วันนี้นี่เองว่าการเหนื่อยเพื่อใครสักคน มันคุ้มค่าขนาดไหน.....เพื่อว่าที่จะรักอย่างชอบธรรม ถึงบางครั้งกรูจะ....เกือบอดใจไม่ไหวก็ตาม....”
พี่ทิวา......คิดแบบนี้มาตลอดเลยอย่างนั้นเหรอครับ คนที่ไร้เหตุผล เอาแต่ใจ หัวรั้นคนนี้ทำได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ...
“รัก....พี่รักผมจริงๆ น่ะเหรอครับ”
“......มาก รักมากที่สุด รักมากจนไอยากให้ใครมาแตะต้อง หรือแม้แต่มองก็จะโกรธ”เสียงแผ่วเบาบอกผมที่ฟังประโยคซ้ำซากพวกนั้นอย่างดีใจจนน้ำตาแทบไหล การที่มีคนที่เรารักคนที่เรารู้สึกดีด้วยมันเป็นแบบนี้เองเหรอครับ
“เหรอครับ......ซืดๆ”
“ร้องไห้ทำไม”
“ก็ดีใจไงล่ะครับ....ดีใจมากเลยด้วย”ผมยิ้มให้พี่ทิวาทั้งน้ำตาก่อนที่น้ำตาตรงแก้มจะถูกจุมพิตด้วยคนตรงหน้าที่ทาบทับด้วยริมฝีปากอิ่มเข้าหาผมอย่างอ่อนโยน จมูกที่คมเป็นสันของคนตรงหน้าค่อยลากสัมผัสแก้มนวนของผมที่เขินอายอาบด้วยผิวแดงเป็นลูกตำลึง เพียงไม่นานริมฝีปากเล็กของผมที่เม้นเข้าหากันก็ถูกครอบครองอย่างอ่อนโยนจากพี่ทิวาที่ค่อยๆ เล็มเลียไม่ให้ผมรู้สึกเกร็งกลัว ผมสัมผัสได้ถึงริมฝีปากรูปกระจับที่กำลังดูดดื่มเอารสหวานลิ้นจากปากของผมทันทีที่ผมเผยอปากขึ้นเล็กน้อยเพื่อตอบรับ
ลิ้นอุ่นที่ซุกซนกำลังทำให้ผมแทบจะละลายไปกับสายลม จากจูบที่ไม่รู้ลืมก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสที่ถึงกับทำให้ผมเสียวสะท้าน เมื่อมือใหญ่ที่เคยโอบกอดผมอย่างเต็มรักกำลังเล้าโลมร่างกายที่สั่นระทวยด้วยความสนุกสนาน ผมถูกต้อนให้เดินไปที่เตียงเสมือนตกอยู่ในห้วงภวังค์ที่ไร้การควบคุมตัว ร่างกายของผมมันอ่อนไหวเสียจนแทบไม่สามารถหยัดยืน ก่อนที่จะถูกพี่ทิวาทาบทับร่างกายให้นอนราบอยู่บนเตียงนุ่มอย่างเคลิบเคลิ้ม
จูบที่แผ่วเบาเริ่มเข้าจังหวะความเร่าร้อนจนผมแทบละลาย มือใหญ่ที่จับได้ยากกำลังถลกเสื้อยืดตัวโคร่งที่ผมใส่ ก่อนจะถอดมันออกจนผิวของผมสัมผัสไดถึงความเย็นจากแอร์ในห้อง หน้าอกที่แบนราบของผมถูกสัมผัสจนยอดอดสีชมพูตื่นตัวตังชันทั้งสองข้าง ก่อนที่พี่ที่ว่าจะก้มลงไปเล็มเลียขบเม้มจนผมรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว
“อือ...อึก.....”น้ำเสียงครางของผมอื้ออึงอยู่ในลำคอ ก่อนจะดังเล็ดลอดออกมาเมื่อพี่ทิวาใช้ลิ้นคลอเคลียยอดอกของผมจนมันสยิว
“อ้า...พะพี่ครับ...ผม....”
“เรียกชื่อสิ...”
“พี่.....พี่ทิวา.........”
ไม่ทันไรกางเกงที่ผมกุมไว้แน่นพยายามจะรักษามันไว้เท่าชีวิตก็ถูกถอดออกอย่างง่ายดายแม้ผมพยายามยื้อแย่งอยู่ชั่วครู่ก็ตาม ผมไม่อยากเปิดตาตัวเองออกเลยครับรู้สึกไม่อยากเห็นอะไรทั้งนั้น
“ทำไมไม่เปิดตา....เปิดสิแล้วมองกรูคนเดียว”พี่ทิวาใช้มือข้างหนึ่งโอบแก้มผมไว้แล้วพูดกับผมด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเบาๆ ผมค่อยๆ เปิดตาออกก็มองเห็นร่างกายแข็งแรงคร่อมอยู่เหนือตัวของผม ก่อนที่มือของผมจะถูกจับขึ้นมาแล้วทาบลงบนอกกว้างอย่างเชิญชวน ผมหายใจแทบไม่ทั่วท้องเพราะความตื่นเต้น“สัมผัสกรู อย่างที่กรูสัมผัสมึง ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่ใจของกรูด้วย.....”ผมสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของพี่ทิวาครับ คงไม่ใช่ผมคนเดียวสินะครบที่เป็นแบบนี้ พี่ทิวาก็เป็นด้วยเหมือนกัน
“หัวใจของพี่เต้นแรง........”
“อืม....เพราะตื่นเต้นแล้วมึงก็น่ารักมากด้วย มากจนห้ามใจไม่ไหวจริงๆ ”สิ้นประโยคนั้นผมก็ถูกจูบอีกครั้ง แต่ทว่าจูบนี้เป็นจูบที่ร้อนแรงจนผมแทบตั้งตัวไม่ทัน ผมถูกรุกจากคนตรงหน้าซะแล้วครับ มือไม้ที่คลำสะเปะสะปะของพี่ทิวากำลังทำให้ผมแทบทนไม่ไหว ร่างกายที่บอบบางของผมเหมือนถูกกระตุ้นอย่างรุนแรงจนลมหายใจหอบถี่ มือแข็งแรงของพี่ทิวาเลื่อนต่ำลูบไล้ข้างสะโพกขาวเนียนจนผมสยิว ร่างกายที่ไวต่อปฏิกิริยาของผมสะดุ้งรับเป็นครั้งคราวพร้อมพ่นลมหายใจหอบถี่ออกมาเบาๆ
“......กลัวรึเปล่า......”น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยกระซิบแผ่วเบาท่ามกลางความเงียบงันที่ปกคลุม ผมพยักหน้าเบาๆ แต่ไม่ได้ตอบออกไป “......ถ้ากลัวก็กอด....กรูจะไม่ทำให้เจ็บหรอก ถ้าเจ็บก็บอก”ผมพยักหน้ารับ แต่ไม่กล้าพูดตอบออกไปเช่นเคย
“อือ!”เสียงครางส่งเสียงดังเล็ดลอดออกมาจากปากของผมเมื่อจุดอ่อนไหวของผมถูกสัมผัสด้วยมือหนาที่เคล้าคลึงจนผมผงะ ฝ่ามือเล็กของผมพยายามดันตัวคนตรงหน้าออกเพราะความกลัวแต่ทว่ากลับถูกจับห้ามไว้ซะก่อน ความเสียวซาบซ่านแผ่กระจายไปทั่วร่างกายของผมเมื่อบั้นท้ายถูกลูกไล้ให้สะท้านอย่างเนิบช้าก่อนจะรู้สึกได้ถึงนิ้วหยาบที่ดุดดันทางสวาทจนผมเกรี้ยวเกร็งไปทั้งตัว ทั้งด้านหน้าก็ยังถูกกระตุ้นจากมือใหญ่ที่โอบกุมเร้าจุดสัมผัสอย่างต่อเนื่องจนผมหายใจหอบถี่ไปกับความคิดที่ฟุ้งกระเจิง มือไม้ที่จิกผ้าปูเตียงจนยัยยู่บัดนี้กำลังโอบรั้งคล้องคอคนตรงหน้าอย่างสุดทน
“อ้า...ฮึก....อื้อ.....”จุดอ่อนไหวของผมถูกเล้าโลมจนรู้สึกอึกอัดไปหมด ความอดทนมันเหมือนกำลังจะสิ้นสูญหมดไปแต่ทว่ากลับรู้สึกต้องการและไม่เพียงพอเพียงเท่านั้น
“หึ....น่ารัก.....มากจนอยากกลืนกิน”เสียงคำพูดพึมพำพร้อมทั้งรอยยิ้มที่พอใจของพี่ทิวาถึงกับทำให้ผมอายจนแทบม้วน ก่อนที่พี่ทิวาจะจูบผมอย่างดูดดื่มและเนิ่นนานอีกครั้ง แต่หว่าจังหวะนี้ผมก็รู้สึกเหมือนคนตรงหน้ากำลังใช้มือที่ชำนิชำนาญทำอะไรบางอย่างกับร่างกายของผม ก่อนที่ผมจะครางอืออยู่ในลำคอและร่างกายที่กระตุกแข็งขืนขึ้นมา
มีอะไรบางอย่างสอดใส่และกระตุ้นผิวสัมผัสภายในชองทางสวาทของผมจนเสียวไปถึงข้างหน้า ก่อนที่มันจะเริ่มเกร็งและบีบรัดอีกครั้งเมื่อนิ้วมือที่เย็นสอดใส่เพิ่มจำนวนเข้าไปก่อนจะคว้านอย่างรู้จุดถึงกับทำให้ผมแอ่นกายรับจังหวะเน้นไปทั้งร่างกาย ยอดอกสีชมพูดพานที่แข็งชันถูกโลมเสียเม้มกัดจนผมสยิวไปทั้งตัว มือผมพยายามกอดตัวพี่ทิวาที่เริ่มพร่างพรมไปด้วยหยาดเหงื่อน้อยๆ ก่อนจะรู้สึกถึงร่างโตที่แทรกผ่านเข้ามาที่กลางลำตัวของผมก่อนจะใช้แขนทั้งสองข้างตรึงขาผมให้แยกออกจากกันจนเห็นแกนกลางของผมที่กำลังแข็งขืนอย่างน่าอายถูกอีกฝ่ายรูดเร้าจนขยายใหญ่
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!
เสียงจังหวะการเต้นของหัวใจที่เร็วถี่อย่างไม่ห่างหายกำลังเร็วและระรัวเป็นเท่าตัวเมื่อภาพพี่ทิวาที่กำลังโอบจับแกนกายที่บ่งบอกความเป็นชายชาตรีของตัวเองที่เตรียมพร้อมอย่างดีที่กำลังผงาดให้ค่อยๆ ผ่านแทรกผ่านทางหลังที่ถูกเล้าโลมจนผ่อนหลายก่อนจะค่อยๆ ดันดุนเข้ามาสร้างความเจ็บปวดให้ผมจนน้ำตาคลอเบ้า
“อ้า....ฮึก...พะพี่ครับผม......เจ็บ....ฮึก”ผมจิกเล็บลงกับแขนพี่ทิวาอย่างไม่ได้ตั้งใจเพราะเมื่อความเจ็บนั้นมันทำให้ผมแทบหมดสติก็ว่าได้
“.....อย่าเกร็ง.....ผ่อนคลายเข้าไว้”เสียงแหบพร่าพร่างกระซิบผมที่กัดฟันกรอดกลัวต่อความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น แต่ไม่นานความเจ็บก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกจุดแน่นไปทั่วท้องจนแทบหายใจติดขัด
ผมพยายามขยับตัวเองแต่ทว่ายิ่งขยับความรู้สึกของผมมันก็ยิ่งกระเจิดกระเจิง
“เจ็บใช่มั้ย....กอดกรูไว้สิ”ผมพยักหน้าตอบพร้อมทั้งเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มใบหน้าอันแดงกร่ำ ก่อนจะถูกพี่ทิวาดึตัวผมซึ่งเดิมนอนราบกับเตียงเข้าสู่อกกว้างอย่างง่ายดาย ผมขยับไม่ได้เพราะความรู้สึกบางอย่างที่อัดแน่นมันกำลังทำให้ผมแทบคลั่งราวกับว่าตรงนั้นจะฉีกขาดเสียให้ได้
“แค่นี้กรูก็สุดๆ แล้ว....มึงยังจะยั่วกรูอีกรึไง”
“ผะผม...ฮึก! เปล่านะครับ...”
“ก็ข้างในมึงบีบรัดกรูซะแน่นขนาดนั้น ไม่ใช่ได้ยังไงล่ะ หึหึๆ”
“ผะผม!....อ๊ะ!”ผมพยายามจะพูดตอบโต้แต่ทว่าพี่ทิวากลับขยับตัวจนผมพูดแทบไม่ออกมีแต่เสียงครางที่หลุดลอดออกมาจากปากตัวเองอย่างน่าอาย เพียงครู่ร่างของผมก็ถูกพี่ทิวาจับนอนคว่ำรั้งสะโพกให้เชิดสูงอย่างรวดเร็วจนแทบไม่ทันตั้งตัว ร่างใหญ่โอบกอดผมจากทางด้านหลังก่อนจะเคลื่อนตัวทีละน้อยจนผมแทบไม่ไหว
“อ้า!.....ยะอย่าครับ ผะผม....อ้า!”ผมเหมือนโดนแกล้งทั้งๆ ที่อยากจะพูดแต่กลับถูกร่างใหญ่ขยับตัวกระแทกแก่นกายเข้าไปจนผมจุก แม้จะเพียงเบาๆ แต่ก็ทำให้ผมหมดฤทธิ์หมดแรงไปกว่าครึ่ง ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ผมต้องครางออกมาเสียงดังอย่างน่าอายเมื่อพี่ทิวาเร่งเร้าจังหวะเข้าหาผมเร็วถี่และใช้มือหนามาช่วยผมตามจังหวะการรุกที่เสียวสะท้าน แต่มีบางอย่างที่เย็นลื่นชโลมทุเลาความเจ็บให้ผมขึ้นมาบ้าง
“ผะผม....ผมไม่ไหว...พี่ทิวา ผมไม่ไหวแล้วครับ”ผมพูดออกมาอย่างเหลือทนเมื่อมือหนาที่รูดเร้าจุนอ่อนไหวของผมกำลังทำให้ผมอยากจะปลดปล่อย
“......พูดหวานๆ กว่านี้สิ แล้วกรูจะให้ไป”น้ำเสียงที่ดังมาจากด้านหลังหอบถี่ทั้งที่ยังคงขยับตัวอย่างไม่มีหยุด ผมหน้าแดงทั้งเขิน ทั้งอายลำบากที่จะพูดแต่ก็ทนไม่ไหว เหมือนถูกแกล้งให้ทรมานเล่นอยู่ยังไงยังงั้น
“ขะร้องล่ะครับ....อึก!”ผมหลับตาปี๋อดทนต่อตัวเอง
“.....ก็ได้....งั้นก็พร้อมกัน”จู่ๆ ความรู้สึกจุกจนแทบหายใจไม่ออกก็หายไปอย่างปลิดทิ้งเมื่อพี่ทิวาถอนแก่นกายออกก่อนจะโอบผมทางด้านหลังให้นั่งในอ้อมกอด แล้วใช่มือหนาช่วยผมถึงที่สุดจนผมร้องครางออกมาอย่างหมดแรงหลังน้ำขาวขุ่นที่พวยพุ่งคลายความอัดอั้นออกมา พอผมเสร็จพี่ทิวาก็ใช้มือผมให้สัมผัสตรงนั้นของพี่ทิวาแล้วประคองมือผมให้รูดเร่งจนที่พี่ทิวาเสร็จตามผมมา ผมมองมือที่เปรอะเปื้อนน้ำรักอย่างเขินอายพร้อมหัวใจที่เต้นโครมครามจากสัมผัสเมื่อครู่นี้จนหัวใจแทบหยุดเต้นเลยครับ
“หึหึๆ อีกสักรอบมั้ย”สีหน้าทะแล้นเอ่ยถามผมที่กำลังเขินอาย
“ฆะฆ่าผมเถอะครับแบบนั้น.....”ผมหอบหายใจถี่อย่างกับคนหมดแรงก่อนจะถูกพี่ทิวาที่กอดแนบแน่น ดึงตัวผมให้ลงนอนราบกับเตียงก่อนจะจูบเบาๆ ตรงแก้มคลุมผ้าห่มผืนหนาห่มตัวให้อุ่นทั้งคู่ ผมยิ้มบางๆ ให้จูบนั้นก่อนจะรู้สึกว่าตาตัวเองกำลังจะปิดลงอย่างช้าๆ โดยมีอีกร่างทีนอนทาบกอดให้ความอุ่นมาทางด้านหลัง
....ผมแทบไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไป....แต่ทว่าผมกลับดีใจที่ผมรู้สึกมีความสุขแบบนี้ ไม่ใช่ความสุขที่เกิดจากการยัดเยียด ไม่ใช่ความสุขที่เกิดจากการขู่เข็ญ แต่เป็นสุขที่เปิดอกรับมันอย่างยินยอมต่างหากครับ...ถ้าจะเป็นความสุขที่มันผิด คนที่ผิดก็คือผมเองนี่ล่ะครับที่ชักความสุขเหล่านั้นใส่ตัว....
‘End’
:m22:แอบมาลงแบบเขินๆ ในตอนนี้ที่ทำเอาแทบช๊อค! เขียนไปเขินไปจนอยากจะบ้าตาย :z3:
ไม่รู้ว่าจะบรรยายได้ให้เข้าถึงอารมณ์ได้รึเปล่า เพราะยังเก้ๆ กังๆ ในความคิดอยู่เลย
มือใหม่หัดแต่งแทบแหกโค้งดับอนาถในตอนนี้นี่เอง เพราะฉากแหววๆ ก็ตัดฉับมาตลอดเพราะไม่เชี่ยวจะจิ้นจริงๆ :serius2:
แต่สุดท้ายแล้ว จะเอายังไงก็เอากัน จะเคลิ้มหรือจะฮาก็แล้วแต่ท่านผู้อ่านแล้วกันนะฮับ แหะๆ ทำได้เท่านี้
บางท่านคงไม่อยากจะเชื่อสินะฮับว่านี่มันตอนจบแล้วจริงๆ จริงๆ นะตอนจบแล้วของเรื่องนี้.....แต่!
ยังอยากแต่งตอนส่งท้ายอยู่เลยฮับ งั้นก็บอกตรงนี้เลยแล้วกันว่า เดี๋ยวจะมีตอนส่งท้ายมาลง
สำหรับแก้ไขข้อค้างคาใจอะไรต่างๆ นาๆ ก็ว่ากันไป แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ได้แต่งเลยฮับ ฮาๆๆ
ยังแต่งสด ลงสดเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ฮาๆๆ
ปล.1 ขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากฮับที่แสดงความอาลัย เย้ยย! เป็นห่วงเรื่องอุบัติเหตุ แต่ตอนนี้เชื่อว่าไม่ตายแล้วล่ะฮับ ขอบคุณมากจริงๆ ฮับ :o8:
ปล.2 ตลอดทั้งเรื่องหากเรื่องนี้มีความผิดพลาด ณ ตรงจุดไหนส่วนไหน ข้าพเจ้าก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะฮับอาจเกิดจากความสะเพร่าหรือไม่เห็นข้อบกพร่อง แต่จะพยายามปรังปรุ่งอยู่เสมอฮับ o1(ถ้ามีเรื่องต่อไปอีก อิอิ ^^ )
ปล.3 ชอบความน่ารักของทุกรีพลายเลยฮับที่ให้การตอบรับ และสนับสนุนกันเสมอมา ซาบซึ้งใจมากฮับ :sad4:
ปล.4 เรื่องนี้คนแต่งใจดีจริงๆ ฮับจะขออะไรให้ได้ทั้งนั้น นอกจากเงินทอง บ้าน ที่ดิน อะไรเทือกนี้ให้ไม่ได้จริงๆ ฮับ :laugh: ฮาๆๆๆๆ(ไม่พ้นเยินยอตัวเองอีกและ - -* )
ไว้เจอกันตอนส่งท้ายนะฮับ :bye2: :กอด1:
-
เดย์น่ารักอ่ะ
:haun4:
-
ขอตอนพิเศษด้วย
แบบหลายๆตอนนะ :pig4:
:call:
-
:L2:
-
อ๊าซซซซซซซ end
ด้วยความหื่นปนน่ารัก
โห๊ยยยย เช้านี้อารมณ์ดีสาดเพราะน้องเดย์ เดย์ เดย์ เดย์
ขอบคุณมาก น่ารักและใสมากๆ :L1:
-
:) น่ารักจัง
-
ว้าว ๆ ๆ ๆ น้องเดย์ เสียสาว อิอิ
น่ารักมากกกก
-
:a5:จบจริงหรอ
แต่ไม่ไหวจะเคลียร์จริง ๆ กับฉากนี้ โอ๊ย อิชั้นเลือดจะหมดตัว :pighaun:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
o13 o13 o13 o13 o13 o13
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
เป็นตอนที่ อ่านไปยิ้มไป.... :oo1: :oo1:
แล้วอยู่ดีๆ ก็หุบ ตรง 'End' นี่แหละ... :a5: :a5: :a5:
เพิ่งจะหวานกันตอนเดียวเองอ่า End แล้วหรอเนี่ย o22 o22 o22
-
เห้ยยยยย
น่ารักอ่า อ่านแล้วมีความสุขไปกับเดย์ด้วยเลยอ่า
พี่ทิวานี่คอดเปนสุภาพบุรุษบอยแบนด์ o13
-
:haun4: อยากมีสักคน !!! ไรท์เตอร์เขียนได้ อารมณ์ฟุ้งกระจายยย อิอิ ขอบคุณค้าบบบบ
-
:m25: :m25: :m25:
เลือดแทบหมดตัว
ปล. จะจบแล้วหรอยังไม่อยากให้จบเลย :sad4:
+1 เปนกำลังใจให้คะ ^^
-
อ่าวจบซะแล้ว :m25: +1
-
:pighaun: :impress2:
-
:haun4:
:L2:
-
เย่ๆๆๆๆๆๆๆ
จบแร้นนนนนนนนนนนนนน
-
ในตอนแรกรู้สึกดีใจมากๆ ในที่สุดฉากNCของเรื่องนี้ก็คลอดออกมาซะที :z1:
กำลังอ่านอย่างมีความสุข แต่...
.
.
.
.
สุดท้ายต้องช็อคกับคำว่า 'End' ที่ประดับอยู่ท้ายฉากนี่แหละ
o22 o22 o22
อยู่ๆก็จบแบบไม่มีคำเตือนล่วงหน้าเล่นเอาทำใจไม่ทันเลย :sad2: (แต่ถ้าไรเตอร์เคยบอกแล้วก็ชอโทษด้วยฮะ)
คือเนื้อหาของเรื่องนี้มันยังรู้สึกเหมือนไปต่อได้อีกน่ะฮะ เลยใจหายนิดหน่อยที่เรื่องนี้ถึงตอนจบแล้ว
ก็ดีใจกับเดย์ด้วยที่ในที่สุดก็ได้อยู่กับพี่ทิวาอย่างมีความสุขซะที แอบอิจฉาเดย์นิดๆ ^^"
ขอบคุณไรเตอร์มากๆนะฮะที่แต่งเรื่องนี้มาแบ่งปันให้คนอ่านได้มีความสุขกัน
+1เป็นกำลังใจให้นะฮะ
ปล. รอตอนพิเศษอยู่นะ :z1:
-
อ่านแล้วยิ้มครับ เดย์รักพี่ทิวาให้มากนะเป็นของพี่เขาแล้ว ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาา
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
ยังไม่อยากให้จบเลยแหะ ขอตอนพิเศษซักหน่อยเน้อ :haun4:
-
+ให้กับความสุขที่ได้รับตลอดทั้งเรื่อง
เจอกันตอนส่งท้ายแล้วอย่าพึ่งหนีหายไปไหนล่ะ
มีแบบนี้มาแบ่งปันกันอีกนะ Loveๆ
-
:pig4:ขอบคุณสำหรับ +1 ที่ได้รับนะฮับ ^^
ตอนส่งท้าย ตอนหน้าคงจะทำให้เรื่องนี้ดูสมบูรณ์มากขึ้น
ยังไงก็อย่าลืมมาติดตามกันต่อนะฮับ (ยังจบไม่เสร็จก็ว่าได้ ฮาๆ)
จบเรื่องนี้ไปคงคิดถึงขวัญใจมหาชนอย่างน้องเดย์กันแน่นอน (ข้าพเจ้าก็คงจะคิดถึงเหมือนกัน น่ารักขนาดนี้ :impress2:)
ถ้าคิดเรื่องใหม่ขึ้นมาได้[เมื่อไหร่] คงจะต้องขอความกรุณาตามไปอ่านด้วยนะฮับ ขอมากไปรึเปล่านะ :-[
แต่ว่าตอนนี้....ยังไม่คิดพล็อตเลย แหะๆๆ
:กอด1: นี้สำหรับนักอ่านทุกท่านนะฮับ และ :กอด1: นี้แทนคำขอบคุญ
ปล.ดีใจฮับสำหรับคนที่มีความสุขกับเรื่องนี้ ข้าพเจ้าก็พลอยดีใจไปด้วยเหมือนกัน :o8:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
กว่าจะได้กัน 555+
ลุ้น มาตั้ง นาน
-
สุดยอดจิงๆ ต้องขอบคุณ writer มากมาย ที่แต่งเรื่องดีๆ แบบนี้ออกมาให้อ่า
ปล1.รอตอนส่งท้ายคับ
ปล1.อยากให้มีตอนพิเศษจัง ของพี่ไนท์กะพี่กรณ์ก็ได้ คิคิ
o13 o13 o13 o13 o13
-
:o12: :o12:
รอตอนส่งท้ายครับ :serius2: :serius2: :serius2:
แต่ถ้าไรเตอร์จะกรุณา แต่งคู่พี่ไนท์ต่อ จะซาบซึ้งมาก :call: :call: :call:
-
น้องเดย์กับพี่ทิวาสมหวังกันซะที
ทำไมจบเร็วจังเลย อยากอ่านต่ออ่ะ
-
ง่า จบแล้วอะ ตอนหน้าขอหวานๆนะคะ เอาแบบน่าีรักๆ :กอด1:
-
ตามสัญญาที่บอกไว้ เอาบทส่งท้ายมาส่งแล้วฮับ :impress2:
ไปตามอ่านกันเลย...
บทส่งท้าย
“อ้าว! ตื่นแล้วเหรอ ลงมากินข้าวสิ วันนี้กรูอุตส่าห์ตื่นเช้าออกไปซื้อน้ำเต้าหู้ที่มึงชอบกับปาท่องโก๋มาด้วย”
“คะครับ....”ขณะที่ผมกำลังลงบันใดจากชั้นบนลงมาชั้นล่างอย่างทุลักทุเลก็เจอกับพี่ทิวาที่หิ้วถุงน้ำเต้าหู้อยู่ตรงหน้าประตูบ้านพอดีเลยครับท่าทางสบายใจเอามากๆ อย่างผิดหูผิดตา ผมหลบตาลงต่ำมองขั้นบันใดที่ทอดยาวอย่างขัดเขินก่อนตอบพี่ทิวาออกไปไม่เต็มเสียงเท่าไหร่
ผมคิดว่าเช้านี้ผมไม่อยากจะตื่นเลยครับ อยากจะหลับให้นานเท่าที่จะทำได้ แต่พอถึงเวลาผมก็ดันตื่น.....ข่มตาให้หลับสักเท่าไหร่ก็ไม่หลับเลยครับ แถมพอจะขยับเขยื้อนตัวอีกทีก็รูสึกเหมือนมีอะไรมากดทับสะเอวจนปวดหนึบไปหมด เอี้ยวตัวทีเอวผมแทบหลุดออกจากกัน....จะเป็นเพราะสาเหตุอะไรนั้น ผะผมไม่อยากจะบรรยายหรอกครับ แค่นี้ผมก็อายแทบแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว การพบกันตอนเช้าสำหรับผมกับพี่ทิวามันทำให้ผมไม่มั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่เลยครับ จะพูดจะคุยก็ดันเขินเกินกว่าจะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดซะได้ อาการหน้าแดงมือเย็นก็เข้าสิงห์ผมอีกแล้วครับ ทั้งๆ ที่คิดว่าเราสองคนไม่ใช่คนแปลกหน้ากันสักหน่อย....
“เป็นอะไรรึเปล่าคะ”ป้าแม่บ้านที่เข้ามารับถุงหิ้วจากพี่ทิวามองผมด้วยท่าทีเป็นห่วง
“ฮาๆ มะไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยครับ ผม....ผมสบายดี”ผมหัวเราะกลบเกลื่อนก่อนจะเกาหัวแกรกๆ แก้เขินพยายามเดินลงบันใดแต่ละขั้นลงมาเรื่อยๆ แต่ละก้าวช่างยาวนานเหลือเกินครับ
“เอาไปจัดที่โต๊ะเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง”พี่ทิวาโบกมือไล่ป้าแม่บ้านก่อนจะเงยหน้ามองดูผมอย่างยิ้มๆ ผมขยับตัวลงจากบันใดทีละก้าวอย่างระมัดระวังและเพราะอาการปวดๆ เมื่อยๆ มันทำให้ผมเดินช้าลง ผมหันไปส่งยิ้มอายๆ ให้คนข้างล่างที่ยืนรอผมอยู่ด้วยแววตากรุ้มกริ่ม
“ไปที่โต๊ะก่อนก็ได้ครับเดี๋ยวตามไป.....”
“ช้านะ...หรือเดินไม่ไหว”
“ปะเปล่าครับ ผมแค่ไม่อยากเดินเร็วกลัวจะตกบันใด”เหตุผลท่าจะไม่รอดครับ T^T
“หึหึๆ เพราะกรูมึงถึงไม่สบายตัวใช่มั้ยล่ะ...เดี๋ยวกรูรับผิดชอบเอง”พูดเสร็จพี่ทิวาก็ก้าวฉับๆ ขึ้นบันใดเดินมาหาผมที่ยืนอยู่ก่อนจะช้อนตัวผมให้ลอยขึ้นทำเอาผมหัวใจแทบวายครับกลัวจะพลัดตกบันใดไป แล้วพี่ทิวาทำแบบนี้ผมก็เขินสิครับ
“ปล่อยเถอะครับ ผม...ผมเดินเองจะสะดวกกว่า”
“สะดวกที่ว่านะคือเดินเป็นเต่ารึไง อย่าดื้อเลยนา....กรูรู้ว่ามึงปวดตัว เมื่อยตัว”พี่ทิวาพูดหน้าชื่นตาบานเหมือนภูมิใจที่ทำผมให้อยู่สภาพนี้ได้
“มะไม่ใช่นะครับ!”
ยอมรับก็เสียหน้าสิครับ ><
“อย่าเถียง มึงโกหกกรูไม่ได้หรอกนะ หึหึๆ ยอมรับสะเถอะว่าเมื่อคืนเพราะกรูทำแบบนั้น.....”พี่ทิวาหัวเราะหงึกมองผมตาหวานสายตาโลมเลียผมเต็มที่อย่างเปิดเผย ผมหลบหน้าที่แดงกร่ำพร้อมกับกระชับมือที่คล้องคอพี่ทิวาให้แน่นเมื่อรู้สึกเขิน และเพื่อความปลอดภัยผมก็ควรทำแบบนี้เหมือนกันล่ะครับ “นี่ยังถือว่าเบาะๆ นะ....เพราะกรูอ่อนโยนให้ถึงที่สุดถึงที่สุด....ก็กลัวจะเจ็บมากกว่านี้.....แต่ครั้งหน้าจะสอนให้รู้ว่ารักจนคลั่งมันมากกว่าเมื่อคืนขนาดไหน ^^”
ฉ่า! หูแทบออกลมหน้าแทบรอนไหม้เลยครับ ผมเขินนะครับพี่!
“พะพูดอะไรน่ะครับพี่ทิวา ผะผม...ผมไม่อยากทำอีก”ผมเชิดหน้าหนี พูดงึมงำในลำคอครับ ก็จะให้ผมพูดได้เต็มปากเต็มคำกับเรื่องน่าอายแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะครับ....ถึงผม....ถึงผมจะทำมันก็เถอะ....อ่า....รู้สึกผิดที่ทำแบบนั้นไปจริงๆ เลยครับ >//////<
“ฮาๆ อย่าทำท่าทางน่ารักแบบนี้จะได้มั้ย กรูเห็นแล้วอยากจะทำอีกรอบตอนนี้ซะเลย”
ผะผม...ผมไปทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ไอ้ท่าทางน่ารักนั่น สาบบานได้เลยครับว่าแม้แต่ยิ้มสวยตาหวานหรือแสดงท่าทีผมก็ไม่ได้ทำเลย
“ผะผม...ผมไม่อยากจะทำแบบนั้นอีกแล้วครับ ปล่อยผมลงเถอะครับพี่ครับ”
“หึหึๆ พูดแบบนั้นเดี๋ยวก็ทำซะตอนนี้เลยนิ จะมาปฏิเสธอะไรตอนนี้มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะ....หรือจะไปทำกันตอนนี้ดี”
“ยะอย่านะครับผมยังเจ็บ!.....”ผะผมกำลังจะพูดอะไรออกไปน่ะ
“ฮาๆ ฮาๆ ”จู่ๆ พี่ทิวาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ผมน่าขำตรงไหนเหรอครับ“น่ารักวะ!”แล้วพี่ทิวาก็กอดผมซะแน่นจมผมแทบหายใจไม่ออก ก่อนจะพยายามดันพี่ทิวาที่แทบรัดผมจนกระดูกกรอบเลยทีเดียว
“อย่าแน่นนักสิครับ...ผมหายใจไม่ออกนะครับ ไม่อย่างนั้นวางผมลงก่อนจะดีกว่านะครับ”
“ไม่เอากรูไม่วาง จะพาไปส่งถึงโต๊ะกินข้าวเลย....อ่ะ! แต่วันนี้เหมือนกรูลืมอะไรบางอย่างไป”พี่ทิวาพูดเสร็จก็ทำท่าทางครุ่นคิดจนผมสงสัย
“ลืม....ลืมอะไรเหรอครับให้ผมช่ว....อุ๊บ!”
“ลืมมอร์นิ่งคิสน่ะ หึหึๆ ^^ ตอนนี้ก็ไปกินข้าวกันดีกว่าหิวแล้ว เดี๋ยวน้ำเต้าหู้มันจะชืดเย็นซะก่อน อุตส่าห์ออกไปซื้อด้วยตัวเองเพราะมึงเลยนะเว้ย ซาบซึ้งน้ำใจกรูซะด้วยล่ะ”พี่ทิวาทำเอาผมเหวอรับประทานเลยครับพูดอะไม่ออกไปจนถึงโต๊ะกินข้าว.... ส่วนพี่ทิวาก็อารมณ์ดีมากเสียจนผมคาดไม่ถึง มาถึงโต๊ะไม่รอรีพี่ทิวาก็จัดแจงที่นั่งและจัดอาหารให้ผม ผมมองคนตรงหน้าอย่างยิ้มๆ เมื่อท่าทีที่เก้ๆ กังๆ กำลังบ่งบอกว่าพี่ทิวาไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน สิ่งเหล่านี้มันทำให้เช้าวันนี้ของผมไม่ได้แย่ไปสักเท่าไหร่จริงๆ ครับ
ไม่อยากจะเชื่อเลยครับว่าผมกับพี่ทิวาจะมาถึงจุดๆ นี้ได้ ครั้งแรกที่เจอกันหรือก่อนหน้านี้แทบจะไม่ถูกกันซะด้วยซ้ำ แต่พอสุดท้ายแล้วต่างคนต่างมายิ้มให้กันแบบนี้มันก็ตลกอยู่เหมือนกันล่ะครับ.... แต่จะยังไงก็ตามแต่ ผมก็ชอบรอยยิ้มพี่ทิวาสุดๆ ไปเลยล่ะครับ ^^ในตอนนี้นะครับ ไม่ใช่ทุกตอนเสมอไปหรอกนะครับ...โดยเฉพาะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่น....โผล่มาทีไรใจผมมันสั่นไปหมดทุกทีเลยครับ แต่ถ้าจะดีผมอยากมีมื้อที่มีความสุขแบบนี้ตลอดไปเลยล่ะครับ....แม้ว่าผมจะรู้ดีว่าอนาคตมันไม่แน่นอนและมักโหดร้ายกับเราเสมอก็ตาม
“กินนี่รึเปล่า อร่อยมากกรูลองแล้ว”
“ครับ”
“อ้าปาก.....เร็ว”
“มะไม่ต้องครับพี่ ผมกินเองได้ ใส่จานให้ก็ได้ครับ”ผมยื่นจานข้าวตัวเองออกไปข้างหน้ามองตาพี่ทิวาที่มุ่งมั่นจะป้อนผมท่าเดียว แต่แบบนี้มันไม่น่าอายไปหน่อยเหรอครับ ป้าแม่บ้านก็ยืนมองตาฉ่ำเชียว
“ไม่เอากรูจะป้อนให้..........”
“แต่ว่า”
“ไม่กินกรูพาขึ้นห้อง -O-”
“กินครับ!”
ทำไม่ต้องขู่ด้วยครับเนี่ย!
“ดีมาก ^^”
“งัม.....=_=;”
เอี๊ยดดดดด! ฉึก!
เสียงรถสปอร์ตสี่ประตูคันหรูสีดำมันวาวเลี้ยวเข้าเทียบเข้าจอดทางเข้าประตูบ้านหลังใหญ่ ก่อนผู้ขับจะลงจากรถพร้อมกับขยับกรอบแว่นสีขาวให้เข้าที่ และตามลงมาด้วยผู้ที่นั่งมาข้างๆ ซึ่งถือเอาขนมหอบใหญ่ลงมาด้วย
“ทำไมมาช้าวะกรูยืนรอพวกมึงอยู่เป็นสิบนาทีแล้วนะเว้ย”ชายร่างสันทัดหน้าตาออกหวานยกนาฬิกาขึ้นมาดูพลางสวดเพื่อนที่ทำท่าทีไม่ใส่ใจเขาสักเท่าไหร่
“ก็มารับแล้วนี่ไงมึงอย่าบ่นเป็นหมากินมดได้มั้ยวะไอ้กรณ์ แม่งรำคาญชิบหาย”
“กรูผิดเองที่สาย พวกมึงเลิกทะเลาะกันสักชาติได้มั้ยวะ ชาติหน้าค่อยไปทะเลาะไกลๆ กรู”
“เฮียวัช เฮียดินครับ!!!!!”ขณะที่ทั้งสามกำลังคุยกันเสียงแจ้วจ้อยของเด็กชายตัวเล็กวัยห้าขวบ ก็ดังขึ้นมาทางหลังของกรณ์ที่ยืนหน้าบึงอารมณ์เสียกับเวลาที่เขาต้องรอ
“อ้าวไอ้ตัวเล็กวันนี้หมะม้ามาปล่อยไว้ที่บ้านนี้อีกแล้วเหรอฮะ”วัชเอ่ยถามเด็กชายแก้มยุ้ยตาตี่ที่วิ่งพรวดเข้าเกาะขาตน ก่อนจะยิ้มให้เด็กชายตัวเล็กที่อยู่ข้างหน้า
“ครับ หมะม้าให้ป๋มมาอยู่กับเฮียกรณ์”
“ว่าแล้วเชียวว่าวันนี้กชของเฮียดินต้องอยู่ เฮียเอาขนมมาฝากเยอะแยะเลย ^^”
“ว้าวเยอะจริงๆ ด้วย ป๋มถือไม่หมดเลยครับ”กชหลายชายของกรณ์ซึ่งวันนี้พี่สาวของเขาได้เอามาฝากไว้ที่บ้านกำลังหอบขนมถุงโตดูพะรุงพะรังจนน่าขำ ก่อนที่กรณ์จะส่งเสียงเรียกพี่เลี้ยงของกชให้มาช่วยรับขนมหลานของตน เด็กชายยิ้มแก้มตุ่ยฉีกถุงขนมออกแล้วกินจนแก้มเลอะ
“อาตี๋ขอบคุณเฮียๆ ยัง”
“ขอบคุณครับ”
“เดี๋ยวเฮียจะออกไปธุระข้างนอกอยู่กับอาอี๊ที่บ้านนะ”กรณ์ย่อตัวลงลูบหัวหลานชายตัวซนของบ้านอย่างเอ็นดู
“เฮียกรณ์กชไปด้วย!”
“ไม่ได้ อยู่กินขนมนะ เดี๋ยวเฮียบอกอาอี๊ให้พาอาตี๋ไปเที่ยวตอนเย็น”
“อาอี๊ไม่อยู่บ้าน หมะม้าบอกให้อยู่กับเฮีย”กรณ์ถึงกับนวดขมับถึงความรู้มากขอหลานชายก่อนจะพยายามพูดกล่อมให้เจ้าตัวเล็กข้างหน้ายอม
“อยู่กับอาเจ๊หอมก็ได้ เดี๋ยวเจ๊หอมพาไปนะ แล้วเดี๋ยวเฮียกลับมาจะซื้อขนมมาฝาก^^”
“ไม่เอา เฮียดินซื้อมาให้กชแล้ว กชจะไปกับเฮียด้วย”ดวงตากลมโตใสแจ๋วมองกรณ์อย่างมีความหวัง
“ไม่ได้”
“จะไปด้วย”
“ไอ้วัชเตรียมตัวออกรถเลย -_-”
“แล้วเฮียจะกลับมาเร็วๆ แล้วกันนะตี๋”พูดเสร็จกรณ์ก็เดินขึ้นรถของวัชไป ปล่อยให้หลานชายจอมรั้นตะโกนลั่นจะไปด้วยให้ได้ ก่อนจะร้องไห้งอแงดิ้นพรากลงกับพื้นโดยมีพี่เลี้ยงคอยดูอยู่ใกล้ๆ
“ใจร้ายกับเด็กว่ะมึงไอ้กรณ์” เสียงเหน็บแนมดังออกมาจากปากดินที่แอบขำกรณ์กับหลานชาย
“กรูไม่อยากตามใจ มึงก็เห็นอาเจ๊เอามาฝากไว้แทบทุกอาทิตย์จนไอ้ตี๋จะเป็นลูกกรูไปแล้ว พาไปไหนเดี๋ยวคนก็ได้เข้าใจผิดว่าลูกกรูอีก”
“ฮาๆๆ แม่งมึงก็ไม่หาสาวสวยๆ สักคนไว้ทำลูกเองเลยล่ะวะจะได้จบๆ เรื่องแม่มึงก็อยากได้หลายเต็มบ้านเต็มเมืองอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“กรูไม่อยากมีภาระ แค่นี้ก็ปวดหัวกับชีวิตมากแล้ว”
“พวกมึงจะแวะที่ไหนก่อนไปบ้านไอ้ทิวามั้ยวะ กรูจะได้จอดให้”วัชถามเพื่อนร่วมทางที่คุยกันควันขโมง
“ไม่ล่ะ ไปแต่ตัวก็พอ”กรณ์พูดขึ้นพลันสายตาก็หันไปเห็นอะไรบางอย่างแว๊บๆ ที่ขับผ่านรถคันที่นั่งอยู่ไปอย่างรวดเร็ว
“มึงดูอะไรของมึง?”
“ปะเปล่าไม่มีอะไร.....เอ้อ! แล้วเรื่องที่ไอ้ทิวาให้พวกมึงสองคนไปเป็นธุระให้เป็นยังไงบ้างวะ กรูจะถามอยู่นานแล้วไม่ได้โอกาสซะที”
“ไอ้ทิวาเล่นเจ็บว่ะ ทำเอาไอ้โจถึงกับบินหนีออกนอกประเทศไปแล้ว”วัชสาวพวกมาลัยเลี้ยวเข้าซอยก่อนจะพูดต่อขึ้น“กรูกับไอ้ดินไปรู้เอาตอนทนายบ้านไอ้โจมาคุย”
“ยังไงวะ มันทำอะไรไอ้เวรนั่นถึงหนีไปถึงต่างประเทศ”กรณ์ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจก่อนที่ดินจะรับอาสาเล่าต่ออย่างออกรส
“ไอ้ทิวาทำคลิปหลุด แต่โทษทีเป็นคลิปไอ้โจมันเอง....ก็คงจะเป็นตอนที่มันไปจัดการไอ้โจกับไอ้วัชน่ะแหละ แม่งไอ้ทิวาก็ใจกล้าไม่รู้ว่าไปทำอิท่าไหนให้ไอ้โจมันเปลือย แม่งถ่ายกับมือถือไอ้โจเองแล้วอัพเข้าโลกไซเบอร์จนแพร่ไปทั่ว....มึงคิดดูดิ๊ไอ้โจก็เป็นที่รู้จักของพวกเชี้ยๆ อยู่แล้ว คิดเหรอว่าคลิปทุเรศๆ พวกนั้นจะไม่ผ่านหูผ่านตาเจ้าพวกนั้นจนทำให้มันอับอายแบบนั้น แต่สะใจว่ะมันก็เลวสุดๆ กับคนของเราเหมือนกันแถมยังคนสำคัญของไอ้ทิวาซะด้วย”
“เชี่ยว่ะ!”
“ไอ้โจใช่มั้ย”
“ไอ้ทิวานั่นแหละ แม่งถ้าไอ้โจไม่จบไม่เกิดเรื่องอีกรึไง”
“คงไม่ว่ะ เพราะทนายมันมาตกลงกับทางเราเรียบร้อยแล้วว่าถ้าไอ้โจทำอะไรที่ส่งผลให้เราเดือดร้อน ทางเราจะเอาเรื่องถึงที่สุดไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม...มีสัญญายินยอมลายเซ็นของไอ้โจมาด้วย...เพราะอะไรที่ไอ้โจทำแบบนั้นก็คงไม่ต้องมาถามกรูหรอกนะว่าเป็นฝีมือใคร ไม่รู้จริงๆ ว่าไอ้ทิวาน่ากลัวกว่าที่คิดว่ะ เหอะๆ”ดินเล่าเรื่องให้กรณ์ฟังอย่างสยอง เพียงไม่นานรถของวัชก็ได้แล่นเข้ามาจอดถึงยังที่หมายเรียนร้อยก่อนเสียงร้องหลงของดินจะดังขึ้น
“เฮ้ย!”
“เป็นเชี่ยไรของมึง ปัญญาอ่อนรึไงอยู่ดีๆ ก็ร้องออกมาซะกรูตกใจ”กรณ์ด่าดินที่นั่งอยู่ข้างวัชก่อนจะเหลือบตาไปมองตามที่ดินมอง
“สงสัยเพื่อนมึงจะมาเยี่ยมน้องมันว่ะ”วัชพูดขึ้นเหลือบมองกรณ์ที่ทำตาโตกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ
“เชี่ย! มันไม่ใช่เพื่อนกรู ไม่อยากนับว่าเพื่อนเว้ย!”
“ก็เห็นคราวก่อนพากันออกไปหายไปทั้งวัน กรูนึกว่ามึงสานสัมพันธ์กับมันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”
“ไอ้วัชอย่าเล่น กรูไม่อยากจะนึกถึง แม่งคนห่าอะไรเอาตัวเองเป็นใหญ่จนอยากจะบ้า แถมหลงตัวเองจนกรูจะอ้วกออกเป็นช้าง”
“ฮาๆๆ มึงไม่ชอบแล้วทำไมต้องหน้าแดงวะ”
“กรูไม่ได้หน้าแดงมึงอย่ามาเชี่ยไอ้ดิน”
“เออๆ ไม่แดงก็ไม่แดง กรูลงแล้วมึงจะไม่ลงหน่อยรึไงมาถึงแล้วนะเว้ย อย่าบอกนะว่ามึงจะคอยในรถหลบหน้าใครบางคน”
“เชี่ย! กรูไม่มีอะไรต้องหลบ สบายๆ อยู่แล้ว”กรณ์ก้าวออกมาจากรถเชิดหน้ามั่นใจพลางเดินตามหลังวัชเข้าไปในบ้านของทิวาแต่ในใจร้อนรุ่ม กลุ้มไปหมด
.....เป็นห่าอะไรวะ ทำไมต้องมาเจอไอ้บ้านั่นด้วยวันอื่นมีทำไมต้องมาวันนี้ด้วยวะเสือกวันตรงกันกับพวกกรูที่ไอ้ทิวาเรียกรวมตัวเรื่องห่าบ้าบออะไรของมันอีก!
“มากันแล้วเหรอครับนั่งก่อนสิครับ”
“โห! เดี๋ยวนี้กรูเพิ่งรู้ว่าบ้านนี้เปลี่ยนเจ้าของบ้านแล้ว ถึงว่าทำไมบ้านน่าอยู่ขึ้นเยอะเลย”
“มะไม่ใช่หรอกครับพี่ดิน อย่าพูดแบบนั้นสิครับผมเขินแย่”ตอนนี้ผมกำลังต้อนรับพวกพี่วัชพี่ดินแล้วก็...อ่ะนั่นพี่กรณ์ครับ แต่ทำไมต้องเดินตามหลังพี่ดินเป็นเงาแอบอยู่ด้านหลังแบบนั้นด้วยล่ะครับเนี่ย หรือเป็นเพราะพี่ไนท์เหรอครับ
อ่า....ท่าทางจะใช่แฮะ ก็พี่ไนท์นั่งตาขวางอยู่ข้างๆ ผมนี่เอง
“เป็นยังไงบ้างเดย์ ไอ้ทิวารังแกเราบ้างรึเปล่า”พี่วัชนั่งลงถัดจากพี่ทิวาถามผมเป็นเชิงหยอกล้อพี่ทิวา
“พูดอย่างกับกรูเป็นยักษ์เป็นมารนะมึง -_-”
“ไม่หรอกครับ ^^”
“จะเริ่มได้รึยังไอ้ทิวา กรูรอจนเมื่อยแล้วนะเว้ย”พี่ไนท์ท้วงขึ้น
“เฮ้ย! จะทำอะไรของมึงอีกวะ!”พี่กรณ์จ้องหน้าพี่ทิวาที่อย่างสงสัย
“ก็กรูเรียกพวกมึงมาวันนี้ก็เพราะว่ากรูมีเรื่องอยากจะบอก”
“หรือมึงจะทำพินัยกรรมก่อนตาย -O-”
“ไอ้ดิน! มึงจะเป็นใบ้ใครก็ไม่สาปแช่งมึงหรอก”
“พี่ครับ....”ผมปรามพี่ทิวาก่อนจะทำทุกอย่างให้เสียเรื่อง“คือว่าอย่างนี้ครับ....ผมกับพี่ทิวาเราคิดกันน่ะครับว่าอยากจะถ่ายรูปกัน”
“ถ่ายรูป!”เสียงจากพี่ดินพี่กรณ์ดังออกมาพร้อมกันเลยครับ แค่ถ่ายรูปเองทำไมต้องตกใจกันถึงขนาดนั้นด้วยครับเนี่ย
“เออ! มีปัญหารึไงห๊ะพวกมึงๆ ทั้งหลาย”
“จะถ่ายเอาไปทำไมวะ”พี่กรณ์ถามขึ้นสีหน้าเลิกลักมองพี่ทิวาอย่างตกใจ
“ทำไมต้องมีเหตุผลด้วยงั้นเหรอ กรูไม่ถ่ายเอาไว้สาปส่งพวกมึงหรอก”
“แต่กรูไม่ถ่ายนะเว้ย! กรูไม่ชอบถ่ายรูป”พี่กรณ์ท้วงขึ้น
“กรูรู้ว่ามึงไม่ชอบถ่ายรูป แต่ขอสักครั้งได้มั้ยวะมึง หรือต้องให้กรูบังคับ - -; จะเอาอย่างนั้นมั้ย”
“เชี่ย! มึงบังคับกรูรึไงวะ”
“เอ่อ....ไม่ถ่ายก็ไม่เป็นไรก็ได้ครับพี่กรณ์....”
“เห้อ~ รำคาญว่ะ ทำไม? หรือมึงเกลียดกลัวการถ่ายรูปขนาดนั้นเลยรึไง เหอะๆ ตลกว่ะ”จู่ๆ พี่ไนท์ก็พูดขึ้นทำเอาพี่กรณ์หันขวับตาขวางไปมองพี่ไนท์ทันทีเลย แถมพี่ไนท์ยังใจดียิ้มกลับอย่างสวยมาให้ด้วยล่ะครับ ^^
“ไม่ใช่!”
“พี่....”ผมทำท่าจะค้านแต่พี่ทิวาก็กุมมือผมเป็นเชิงปล่อยให้พี่ไนท์จัดการ
ผมไม่คิดว่าการถ่ายรูปเป็นเรื่องใหญ่ แต่เอาเข้าจริงๆ แล้วมันใหญ่เอามากๆ เลยล่ะครับ เรื่องต้นคิดการถ่ายรูปรวมครั้งนี้เป็นความคิดริเริ่มมาจากผมเองล่ะครับ ทำไมผมถึงอยากเก็บรูปทุกๆ คนที่ผมรักไว้น่ะเหรอ....นั่นก็เพราะว่า ถ้าหากวันหนึ่งวันใด มีเรื่องหรือเหตุการณ์ที่อาจทำให้พวกเราต้องแยกหรือห่างหายไปจนถึงต้องลืมกัน ผมคิดว่ารูปถ่ายใบนั้นคงทำให้เราทุกคนไม่ลืมกันแน่นอนครับ วันที่สุขที่สุดนั้นจะได้เป็นความทรงจำที่มีหลักฐานของพวกเราตลอดไป
“ไม่ใช่แล้วทำไมไม่ถ่าย”
“ใครบอกมึงว่ากรูไม่ถ่าย! ไอ้ทิวาจะไปถ่ายตรงไหนบอกมาเลย กรูจะไปเตรียมตัว”
“ที่สวนหย่อมหลังบ้าน กรูให้ช่างตั้งกล้องรอแล้ว”
“งั้นก็ไปกันเถอะครับ แสงกำลังสวยทุกคนจะได้ออกมาดูดี ^^”
“ไม่ต้องห่วงหรอกเดย์ พวกพี่อ่ะถ่ายที่มืดก็เปล่งรัศมีความหล่อได้ ฮาๆๆ”พี่ดินพูดแล้วหัวเราะยกใหญ่พาเอาผมกับพี่วัชขำไปด้วยเลยครับ
ตอนนี้พวกเรากำลังเกาะกลุ่มกันมีทั้งหมดหกคนครับ ถือว่าครบคนที่ผมต้องการเลยทีเดียว การเกาะกลุ่มถ่ายรูปแน่นอนครับว่าพี่ทิวาไม่ยอมห่างตัวผมไปไหน ไม่ว่าจะมุมซ้ายหรือมุมขวาพี่ทิวาก็ยืนข้างผมเสมอ ส่วนพี่ดินกับพี่วัชก็จัดหล่อกันทุกช๊อตจนผมแอบขำ ไม่วายพี่กรณ์ก็พยายามแยกยิ้มจนเหมือนแยกเขียวด้วยซ้ำ แต่เผลอทีไรพี่ไนท์ก็ชอบไปแหย่พี่กรณ์ให้เจ้าตัวโวยวายทุกที แต่ทั้งสองเหมือนจะพยายามไม่แสดงอาการทะเลาะวิวาทถึงขั้นลงไม้ลงมือกันครับ อาจเพราะเกรงใจผมรึเปล่าก็ไม่แน่ใจ
“ไปไกลๆ ไม่อยากถ่ายรูปใกล้มึง แค่ติดในเฟรมเดียวกันกรูก็สยองแล้ว”
“ชิด ๆ กันไว้นะครับ สนุกร่าเริง เอาอารมณ์ออกมาให้เต็มที่”ช่างภาพก็พูดเอนเตอร์เทนให้พวกเราเอคทีฟตัวเองในการถ่ายรูปสุดๆ เลยครับ ส่วนพี่ไนท์กับพี่กรณ์ก็อย่างที่รู้กันครับ พี่ไนท์ก็เหลือเกินรู้ทั้งรู้ว่าพี่กรณ์ไม่ชอบให้ให้หยอกให้ล้อก็ยังจะเข้าใกล้ไปทำแบบนั้นอีก ผมล่ะเหนื่อยใจครับ
“อ่ะ! ช่างจะถ่ายแล้วกรูไม่เลื่อนที่แล้วเว้ย!”พี่ไนท์พูด
“สาม!”
“งั้นกรูเลื่อนเองก็ได้”พี่กรณ์ไม่ยอมแพ้
“สอง!”
“ไม่ต้อง”
“หนึ่ง!”
“กรูจะไปเว้ย!”
“ไม่ทันแล้วว่ะมานี่!”พี่ไนท์คว้าคอพี่กรณ์เข้ามากอดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ เล่นเอาพี่กรณ์เผลอร้องลั่นจนพวกเราทุกคนหันไปมองทำหน้าตาตกใจและระเบิดเสียงหัวเราะลั่นกับท่าทางทะเลาะกันเป็นเด็กของสองคนนั้นอย่างสนุกสนาน ก่อนที่ช่างภาพจะกดชัตเตอร์ทันเก็บภาพอันแสนวุ่นวายภาพนี้เอาไว้ได้
“แชะ!”
“ฮาๆ ฮาๆ ฮาๆ!”
.....นี้มันคงเป็นภาพความทรงจำอันแสนวุ่นวายที่ผมจะเก็บไว้ในใจไปตราบนานเท่านานเลยครับ....ภาพที่ผมจะเป็นคนตั้งชื่อให้มันว่า....‘ภาพของความสุขทั้งหก’ดีมั้ยล่ะครับ ^^
จบแล้ววววววว! :mc4: เย่ๆ ปลาบปลื้มใจอย่างหาที่สุดมิได้กับเรื่องนี้ (หาคนร่วมฉลอง!!!!)
อยากจะบอกว่าเป็นเรื่องที่อยากให้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง แล้วก็สมปรารถนาตัวเองจริงๆ
เป็นตอนจบส่งท้ายที่ทำให้เรื่องสมบูรณ์ และเป็นตอนจบที่น่ารักเอามากๆ เลย ฮาๆ :-[(แอบปลื้มผลงานตัวเอง แอร็ย~~)
ไม่รู้ว่าจะถูกใจนักอ่านรึเปล่า แต่คนแต่งล่องลอยไปแล้ว
ยังไงก็ขอบคุณนักอ่านทุกท่านนะฮับที่ทำให้คนแต่งคนนี้สามารถเขียนเรื่องจนจบออกมาได้
ไม่รู้จะขอบคุณยังไงจริงๆ แต่หากเรื่องนี้ไม่เป็นที่พอใจก็ขออภัยนะฮับ :m15:
ถ้ามีเรื่องหน้าอีกเมื่อไหร่ จะปรับปรุงและแก้ไขให้ดีกว่านี้ เรื่องแรกก็ถือเป็นการลองมือไปก่อนแล้วกัน ^^
ปล.1 จะคิดถึงนักอ่านทุกท่านเลยฮับ กระซิกๆ :sad4: (อย่างกับจะหายไป แค่จบเรื่องเองเว่อร์แล้ว -*-)
ปล.2 ถ้ามีอะไรอยากจะบอกคนแต่งก็บอกได้นะฮับ อาจจะตอบแทนนักอ่านได้บ้างเป็นการขอบคุณที่ให้กำลังใจกันมาตลอด ซึ่งท่านได้ออกสิทธิ์แสดงความเห็นมานั้นนับเป็นบุญคุณแก่ผู้แต่งนัก :m5:
ปล.3 เรื่องนี้นั้นคนแต่งคิดว่าจะไม่ทำ Part ต่อนะฮับ
ปล.4 สำหรับตอนพิเศษจะนำไปพิจารณาให้ ตกลงปลงใจกับตัวเองแล้วเมื่อไหร่จะมาบอกนะฮับ :m26:
ปล.5 ถ้าหากว่ามีเรื่องใหม่ถ้าไม่ลืมกันไป มากิก็อยากให้รับไปพิจารณาด้วยแล้วกันนะฮับ
ก็ขอส่งท้ายสำหรับเรื่องนี้ไว้เพียงเท่านี้นะฮับ รักนักอ่านทุกท่านอย่างน้ำใสใจจริง :กอด1: ^^
:pig4: :L1: :L1: :bye2:
-
จบแล้วจริงๆเหรอ :sad4:
ส่งท้ายอีกกกกกกกกกก
:call:
-
จบแล้วเหรอเนี่ย :bye2:
-
:L1: :กอด1:
-
ขอบคุณมากเลยครับ ไรท์เตอร์เรื่องสนุกมว๊ากกก อิอิ จะรอเรื่องต่อไปน้า o13
-
:กอด1: :กอด1:
รอตอนพิเศษก็ได้ครับ
:กอด1: :กอด1:
-
จบจริง ๆ แล้วหรอเนี่ย :เฮ้อ:
น่าจะมีตอนของพี่ไนท์กับพี่กรณ์บ้างนะ :o8:
หรือพี่วัชกับพี่ดินดี :laugh: :laugh: :laugh:
-
จบแบบมีความสุข อิชั้นปลื้มมากมายๆ
แต่เรื่องพี่กรณ์กับไนท์ สองคนนี้ยังไงกันแน่เนี่ยย :z2: :z2:
-
จบเเล้วจริงๆหรอคับ :monkeysad:
รอตอนพิเศษอยู่นะคับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
จบแล้วเหรอนี่ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆน๊าา
ปล. ขอตอนพิเศษซักนิดนึงนะคะ
-
:o12: จบแล้วหรอออออออออออออออออ
อยากให้มีตอนพิเศษนะคะ :m5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
จะไม่มีตอนพิเศษเหรอ :sad11: :sad11: งั้นแบบว่า ขอเรื่องใหม่ที่มีกรณ์กะไนท์ได้ไหม๊อ่ะ :impress3: :impress3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
+บทส่งท้าย
จบได้มีความสุข คนอ่านแฮปปี้
แต่จะมีตอนพิเศษไนท์กับกรณ์มั๊ย
ยังไม่เคลียร์เลยอ่ะ
หรือจะเป็นเรื่องใหม่เลยดีมั๊ย
ส่วนคู่ของดินก็ตัวติดกันยังไงอยู่น้าาาาา
ปล.มีผลงานมาให้อ่านอีกนะ :L2: :m1:
-
จบแล้ว แฮปปี้ด้วย จะมีภาคพิเศษรึป่าวคะ อยากอ่านคู่ไนท์ - กรณ์ จังเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องรางดีๆ สนุกๆ อย่างนี้นะคะ ^^
-
จบแบบ Happy Ending. โฮ๊ะๆ อ่านแล้วมีความสุขไปด้วยจัง คงคิดถึงกันไปอีกนาน
ปล1.ขอบคุณคนแต่ง และ รักคนแต่งมากมาย
ปล.2แอบรอคู่ไนท์ - กรณ์
o13 o13 o13 o13 o13
-
พี่ทิวาหวานกับน้องเดย์น่ารัก
แต่ตอนจบมาถ่ายรูปรวมกันเหมือนเด็กเลย
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะครับ ติดตามมาตั้งแต่เริ่มต้น
เห็นพัฒนาการของตัวละครทุกตัว
แอบมีคติสอนคนอ่าน มาให้เราได้คิด
เป็นอีกเรื่องที่ผมอ่านแล้วรู้สึกประทับใจครับ
ไว้เจอกันเรื่องต่อไปนะครับ(ถ้ามี ฮ่าาาาา)
-
ขอบคุณครับ...
-
จบแล้ว~
ชอบฉากจบมากเลย ^^ จบแบบน่ารัก >.<
-
:กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4:
-
และแล้วก็จบอย่างแฮปปี้เอ็นดิ้ง~ :m4:
ขอบคุณไรเตอร์ที่สร้างสรรค์ผลงานออกมาให้คนอ่านอย่างพวกผมได้ชม
บทส่งท้ายน่ารักมากฮะ :L1: จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะฮะ (ถ้าไรเตอร์แต่งต่อนะ XD)
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแ้ว้ววววววววว ต่อไปคงคิดถึงหกคนนี้แย่เลยน้า :กอด1:
มีสเปหน่อยก็ดีนะ แบบว่าอยากอ่านพี่ไนท์กับกรณ์ พี่ทิวากับน้องเดย์ด้วย :o8:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน
พอเข้ามาก็เจอบทส่งท้ายเลย
ยังไงก็ฝากคนเขียนคู่กรณ์ไนท์ด้วยนะจ๊ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยยย ปวดตามากก = =
,,, ตอนแรกๆเกลียดทิวามากก แบบพี่แกจะโหด+เถื่อนไปไหน ต่อยเดย์ด้วยอ่ะ ตอนแรกรับไม่ได้เลย แอบเชียร์วัชแล้วด้วย ฮิฮิ แต่ตอนหลังค่อยยังชั่วหน่อย ที่รู้ใจตัวเองแล้วก็เริ่มทำดีกับเดย์(ถึงจะชอบบังคับก็เถอะ ^^) ,,, ชอบเดย์ที่เรียกทิวาว่าพี่ครับๆตลอดอ่ะ ดูน่ารักไงไม่รู้ ,,, ตอนจบแฮปปี้มากมายอันนี้ของชอบ ฮ่าๆ
เรื่องสนุกดีค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ติด+1 ให้น้า(ตอนนี้อ่านในมือถือเดี๋ยวเปิดคอมแล้วจะไปบวกให้ค่ะ ><)
-
:impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3:
-
สวัสดีฮับมิตรรัก คอนิยาย(Y)ทุกท่าน :o8: แอบมาส่องรีตัวเองกับตอนส่งท้ายของเรื่อง :-[
ก่อนอื่นก็ขอขอบคุณอีกครั้งนะฮับสำหรับทุกท่านที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้กัน :sad4: มีบวกให้ด้วยขอบคุณฮับ :pig4:
อ่านรีทุกท่านแล้วรู้สึกปวดท้อง :dont2:(เกี่ยวกันมั้ย)เพราะทุกครั้งที่ตัวเองรู้สึกตื่นเต้นมักจะเป็นแบบนี้ตลอด แก้ไม่หายสักที :เฮ้อ:
แต่พออ่านเสร็จแล้วอาการปวดท้องก็ทุเลาลง....และพบว่าเสียงประชาธิปไตยกว่าครึ่งรียังต้องการอ่านตอนพิเศษคู่ไนท์กับกรณ์(เริ่มเอาตีนก่ายหน้าผาก)
เพราะตอนแรกกะจะไม่ต่อแล้วอยากให้ไปจิ้นกันเองเองว่ามันจะยังไงกัน อีกอย่างคือคนแต่งหาหนทางไปไม่เจอ(ตัน).......เอายังไงดี ๆ :o11:.....
คิดหนักมากกว่าหนึ่งพันตัน :z3:
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตัดสินใจแล้วฮับ....เพื่อนักอ่านที่อุตส่าห์อ่านกันมาตั้งแต่ต้น ก็รับไปอ่านกันอีกหน่อยแล้วกัน มาดูกันฮับว่าไอ้ที่คิดว่าตันแล้ว เรื่องราวจะออกมายังไง :interest:
สำหรับตอนพิคือ....คู่ไนท์กับกรณ์ :a1:
ไนท์-กรณ์ COMING SOON!
ปล.ใจอ่อนให้ทุกทีเลยเรา :m17: ขอแล้วอย่าลืมมาอ่านด้วยแล้วกันนะฮับ ไม่มาจะโกรธจริงด้วย....งอนเลยล่ะ :sad2:
สัญญานา...... :m13:
-
o13 o14 o14 o14 o13
:laugh: คิคิ รอตอนพิเศษคู่ไนท์กับกรณ์ คับ ขอบคุณนักเขียนล่วงหน้าเลยคับ
ปล.จะติดตามและเป็นกำลังใจกันต่อไป
-
เย้ๆๆๆ +1 เลย อิอิ
-
มาลงชื่อว่าอ่านเรื่องนี้จบแล้วอีกหนึ่งคน สนุกเข้มข้นดีครับ ตอนแรกหมั่นไส้อิพี่ทิวามากๆ แต่หลังๆ ก็พอรับได้
รออ่านคู่พี่ชายต่อ
-
มาเพิ่มให้อีกหนึ่งกำลังใจ
สำหรับเรือง สนุก ๆ จ้า
-
:กอด1: :กอด1:รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะคับ
-
ปูเสื่อรอเลยครับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
555+ น่ารักจังเลยตัว ขอบคุณที่ยอมแต่งต่อค่ะ
แล้วจะรอนะคะ ^^
-
รอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอ :o8:
:call:
-
สัญญาจ้า :m1:
-
เข้ามาร้องเพลงรอคู่พิเศษด้วยคน
ชอบกรณ์ ขอบคุณคนแต่งเรื่อง น่ารักมาก :กอด1:
-
รอๆๆๆ
ไนท์กรณ์
:call: :call: :call:
-
อย่าโกรธไปเลยนะ
เค้ามาอ่านอย่างแน่นอน
เพราะคู่นี้ยังไม่เคลียร์เลย ว่ายังไงกันแน่ เค้าอยากรุที่สุด
ในเมื่อน้องมีความสุขแล้ว แล้วจะทิ้งพี่ไนท์ค้างไว้อย่างนี้ไม่ดีเน้ออออ :z2:
-
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
ระหว่างนี้ก็เต้นรอไนท์กับกรณ์ไปพลางๆ :z2:
-
อะโห้ๆ มาแว้ว!!~?
คู่สุดที่รักของเรา~ >.<
-
กรณ์กับไนท์จะไม่ตีกันใช่มั๊ยครับ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาา
-
จะรอตามตอนไนท์-กรณ์ด้วยคนครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอติดตามไนท์ กรณ์ ครับ
-
เอามาส่งกันแล้วฮับสำหรับตอนพิเศษแด่คนพิเศษ ฮาๆๆ
เตรียมใจไว้ด้วยนะฮับเดี๋ยวตะคริวจะกินก้น เพราะตอนนี้ยาวมว๊ากกกกก!(ขอวิบัติเพื่อความสมจริง)
เชิญอ่านได้เลยฮับ ^^
SPECIAL
NIGHT & KORN
FROM : TAMAKI
1
“เจ้ฝากเจ้าตัวเล็กด้วยนะ ช่วงนี้ยุ่งๆ เลยต้องรบกวนบ่อยๆ”สาววัยทำงานอายุสามสิบต้นๆ หน้าตาสะสวยรูปร่างบอบบางกำลังพูดอยู่กับผมพลางเช็คดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมอย่างละเมียดละไม ซึ่งข้อนั้นผมไม่ได้ใส่ใจสักเท่าไหร่เพราะผมยุ่งอยู่กับหนังสือพิมพ์กับชารสดีสั่งตรงจากเมืองจีนเตรงหน้าเสียมากว่า
“รบกวนของเจ้ผมว่าเปลี่ยนเป็นรังควานเลยดีมั้ย....ทุกอาทิตย์”ผมย่นคิ้วทำหน้าบอกบุญไม่รับกับหญิงสาวตรงหน้าซึ่งมีฐานะเป็นพี่สาวของผม ปัจจุบันเธอทำงานให้กับครอบครัวของสามีเธอเกี่ยวกับห้าวสรรพสินค้าที่กำลังแพร่ขยายสาขายิ่งกว่าเชื้อโรคจนผมแขยง ทุกอาทิตย์ที่เจ้ติดงานจนไม่ได้กลับบ้าน ผมหมายถึงบ้านสามีเธอ เจ้ก็จะเอาได้ตัวเล็กคือเจ้า‘กช’หลานชายตัวแสบของผมมาฝากไว้ที่บ้านเสมอ ปกติป๊ากับม้าหรือไม่ก็อาอี๊ป้าของผมเป็นคนดูแล แต่ช่วงเดือนนี้ผู้มีอุปการคุณทั้งหลายดันหลบหน้าหายไปเที่ยวทั่วไทยซะนี่ บอกกระจายรายได้ทั่วไทย ผมล่ะนับถือที่อ๊ก ล๊ก ซิ่ว ประจำบ้านทั้งสามยังหอบร่างกายที่ใกล้เสื่อมสภาพนั้นไปไหนต่อไหนกันได้ =_=;
อยากจะบ้าตาย! คิดดูว่าคนรับผิดชอบไอ้ตี๋จะเป็นหน้าไหนได้นอกจากผม สูญเสียอิสรภาพไปโดยปริยาย ผมไม่ได้เกลียดหลานตัวเอง แต่ผมไม่ชอบเด็ก....ฟังดูอาจไม่แตกต่างกันเท่าไหร่ แต่ยังไงไอ้ตี๋มันหลานผมผมก็รักอยู่แล้วล่ะ ผมควรจะมองข้ามว่ามันเป็นเด็กไปสินะ เหอะๆ
“เอานะพี่น้องกัน เจ้ต้องไปก่อนแล้ววันนี้ฝากพาตี๋ไปตามที่สัญญาด้วยล่ะ^^”
“อื้ม”
“ตี๋! มาให้หมะม้าหอมก่อนไปทำงานหน่อยเร็ว”
“คาบม้า!”ไอ้เจ้าตัวเล็กวิ่งแก้มยุ้ยมาแต่ไกลโผเข้ากอดผู้เป็นแม่ก่อนจะผลัดกันหอมแก้มซ้ายแก้มขวา ผมเหลือบมองผ่านริมกระดาษหนังสือพิมพ์ที่กางอยู่ก่อนจะอมยิ้มกับคู่แม่ลูกตรงหน้าเล็กน้อย
“วันนี้อยู่กับเฮียกรณ์นะ เดี๋ยวเฮียกรณ์พาไปเที่ยว ไว้หมะม้าจะมารับนะ”
“คาบม้า! เอาขนมเยอะๆ กับของเล่นมาฝากป๋มด้วย”
“จ้าๆ ไปแล้วนะเป็นเด็กดีล่ะ”หลังผู้เป็นแม่หันหลังให้ไอ้ตัวเล็กก็ตรงรี่มาที่ผมทันที ผมพับหนังสือพิมพ์วางไว้เตรียมรับมือกับเจ้าตัวเล็กข้างหน้า
“เฮียกรณ์อย่าลืมสัญญานะ กชหม่ำข้าวเสร็จแล้วหมะม้าบอกให้เฮียพากชไป”
“อื้มไปขึ้นรสสิ อาเจ๊หอมจะไปด้วยรึเปล่า”ผมถามเจ้าตี๋ก่อนที่เจ้าตัวจะทำท่าครุ่นคิดแล้วส่ายหัวให้ผมชุดใหญ่
“หมะม้าบอกว่าให้อาเจ๊หอมกลับบ้าน”
“ห๊า!”ผมอยากจะบ้า นี่เจ้กะจะให้ผมดูแลไอ้ตี๋โดยไม่มีพี่ลี้ยงงั้นเหรอ เจ้ทำอะไรลงปายยยยยยย!!
“ไปเร็วเฮีย กชอยากไปเที่ยวแล้ว”
“รู้แล้วๆ ไปก็ไป”ผมย่อตัวลงอุ้มไอ้ตี๋ที่นับวันเริ่มจะท้วมเพราะกินเยอะไปแล้ว แต่ยังดีที่ไอ้นี้หน้าตาคล้ายๆ ผมสมัยเด็กๆ มันเลยทั้งหน้ารักน่ากอดขนาดนี้ ใครเห็นเป็นขออุ้มขอจุ๊บจนแก้มแดงไปหมด
“เย่ๆ ไปเที่ยว ไปเที่ยว !”
เออ.....สนุกเข้าไปไอ้ตี๋ แต่ฉันไม่สนุกที่ต้องดูแกแน่ๆ โว้ยยยย! เจ้จะให้อาเจ๊หอมกลับบ้านไปทำไมกัน ผมอยากจะบ้าตาย
“ตี๋วันนี้อยู่กับเฮียเตรียมใจรึยัง”ผมแกล้งถามไอ้เจ้าตัวเล็กที่นั่งข้างผมในรถขณะที่ผมขับ
“กชเตรียมไว้แล้ว เฮียก็อย่าลืมเตรียมใจเหมือนกัน”ไอ้ตี๋นั่งตาใสกลมแป๋วมองทางข้างหน้ารถตอบกลับผมจมผมหน้าหงาย เด็กอะไรวะมียอกย้อน
“วันนี้ใครแต่งตัวให้ หล่อนะเราเฮียสู้ไม่ได้เลย”ผมมองชุดที่ไอ้ตี๋ใส่ มันเป็นชุดเอี๊ยมยีนสำหรับเด็กที่พอไอ้ตี๋ใส่มันน่ารักน่ากอดเอาการเลยทีเดียว หลานใครวะ หึหึๆ
“กชแต่งตัวเองหมะม้าสอนให้ ม้าบอกกชเก่งแต่งตัวเองได้.....เอ....หรือว่าเฮียไม่ได้แต่งตัวเองเหรอเดี๋ยวกชสอนให้ได้นะ”
“เฮียไม่เก่งนิ แต่งตัวสู้กชไม่ได้ แถมเฮียแทบจะแต่งตัวไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ กชหล่อแบบนี้สาวๆ ชอบแย่”ผมหยอกล้อเจ้าตัวเล็กที่กำลังพออกพอใจตัวเอง
“ฮาๆ ป๊าบอกให้กชโตก่อนแล้วค่อยหาผู้หญิงให้ ป๊าใจดีมั้ยล่ะเฮีย....แต่....แต่กชน่ะบอกป๊าว่าเอาหลายคนเลย กชชอบเยอะๆ”
ให้ตายเถอะผมแทบจะแหกโค้งข้างหน้า! ไอ้พี่เขยนั่นสอนดีอยู่หรอก...แต่ไอ้ขอเยอะๆ นั่น เหอะๆ หางตาผมกระตุกเลยทีเดียว
“แล้ววันนี้รู้รึเปล่าเราจะไปไหนกัน?”ผมรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เริ่มได้กลิ่นอายไม่ดีเท่าไหร่
“ไปซื้อของเล่น ไปเดินห้าง ไปกินไอศกรีมสะตอเบอร์รี่ถ้วยใหญ่ๆ ^O^”
“สะตอเบอร์รี่นั่นผู้หญิงชอบไม่ใช่เหรอ ผู้ชายอกสามศอกอย่างเราต้องช๊อคโกแลตสิอาตี๋”
“ไม่...กชไม่ชอบมันขม”มันทำแก้มป่องตอบผม น่ารักตายแหละสู้ผมไม่ได้(ตอนเด็กๆ อานะ)
“แล้วของเล่นกชจะซื้ออะไร?”
“กชจะซื้อตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ๆ ใหญ่เท่าบ้านเลย!”ชอบจริงอะไรที่มันใหญ่ๆ ไอ้เด็กนี่
“เด็กผู้ชายต้องเล่นหุ่นยนต์สิ หรือพวกรถบังคับ ดาบฟันกันชิ้งชั้ง ปืนยิงฟิ้วๆ อะไรแบบนี้......สนุกกว่าเยอะเฮียว่า”
“ไม่! ม้าบอกกชว่าของเล่นพวกนั้นมันรุนแรง ม้าไม่อยากให้เล่น กชรักป๊ากับม้ากชจะไม่เล่น”
ตกลงกรูแนะนำแต่เรื่องผิดๆ ให้เด็กเหรอวะเนี่ย เหอะๆ กรูจะไม่แนะนำอะไรมึงอีกแล้วไอ้ตี๋ =_,=;
ในที่สุดการเดินทางก็ถึงเป้าหมายโดยสวัสดิภาพ มันน่าแปลกดีมั้ยที่ผมพาไอ้กชมันมาเดินเล่นห้างที่ไม่ใช่ของบ้านมัน ถือว่ามากระจายรายได้ก็แล้วกันแถมเจ้ก็ให้เงินมาแล้วด้วยจะซื้ออะไรก็ไม่สะเทือนกระเป๋าผม
“เห้ย! ตี๋อย่าวิ่งเฮียตามไม่ทัน”ทันทีที่หัวมันโผล่ผ่านธรณีประตูมาได้แม่งไอ้ตี๋ก็เล่นซัดร้อยเมตรเหมือนจะไม่เห็นฝุ่นเลย ผมเลยต้องทำหน้าที่วิ่งตามมันมาติดๆ อย่างกับทาสในเรือนเบี้ยพร้อมเรียกใช้ -_-;
“เฮีย! กชจะไปทางโน้นเดินเร็วๆ เข้าสิ”มันย้อนกลับมาลากผมไปตามทิศตามทางของมันอย่างกระตือรือร้น บ้างไอ้ตี๋ก็พาผมแหวกฝูงคนที่เดินเกาะกลุ่มกันอยู่ทำเอาผมขอโทษแทบไม่ทัน แถมยังโดนสายตาสาวๆ มองผมอย่างกับเป็นพ่อลูกติดด้วย อยากจะชูป้ายตลอดการเดินห้างว่ามันหลายผมคร้าบบบบบบ!
“เฮียเดินตามไม่ทันนะอย่ารีบเดิน ช้าๆ ก็ได้ห้างมันไม่หนีหายไปไหนหรอก”
“แล้วถ้าช้าห้างมันไม่ปิดเหรอเฮีย”
เออ....เอากับมันสิ
“นั่นเหมือนของหมะม้าเลยเฮีย”มันวางมือผมแล้วแล่นจู๊ดไปแล้ว ผมเลยต้องรีบเดินตามไปจับมันจนไปเห็น.....
ไอ้...ไอ้เด็กแก่แดด....จะโรคจิตตั้งแต่เด็กแต่เล็กเลยรึไงฟะไอ้ตี๋!!!!
จะอะไรซะอีก....ตอนนี้ไอ้ตี๋ยืนหน้าชื่นตาบานแถวร้านขายพวกชุดชั้นในสตรีที่มีหุ่นอกดูมๆ อยู่น่ะสิ อย่าบอกนะว่าผมต้องไปลากไอ้ตี๋ตัวแสบออกมาจากตรงนั้น อายคนชิบหาย!
“ตะตี๋ครับ....ไปดูของเล่นกันดีกว่านะเฮียว่า”ผมมาเยือนหน้าร้านปั๊บสตรีประจำร้านก็เข้ามายิ้มแป้นใส่ผมทันที
“เหมือนของม้าเลย กชเอากลับไปได้มั้ยครับ”
“ไมได้!”
“จะซื้อไปให้คุณแม่ที่บ้านเหรอคะ ทางร้านให้คำปรึกษาและแนะนำสิ้นค้าได้นะคะ ^^”
กรูไม่ต้องการ กรูอยากออกไปจากที่ตรงนี้เต็มทีแล้วกรูอายด้วยโว้ยยยยย!
“มะไม่ใช่ครับ ไม่เป็นไร เราไม่ซื้อ ^^”ผมหันไปยิ้มให้พนักงานก่อนจะลากตัวไอ้ตี๋แสบออกมาจากหน้าร้านพวกนั้นซะ“เดี๋ยวเฮียพาไปซื้อของเล่นนะ ไปเถอะ”
“O_O”
“เฮ้ย!”พอผมลากไอ้ตี๋ มือไอ้ตี๋ก็ดันจับหุ่นที่สวมชุดชั้นในดูมๆ นั่นให้ลากตามมาด้วย จะเกิดอะไรขึ้นล่ะครับก็หุ่นนั่นมันล้มจะมาทับไอ้ตี๋น่ะสิ
ชิบหายแล้วจริงๆ ไอ้กรณ์เอ้ย!
ผมเข้าไปขวางไอ้ตี๋ไว้เพื่อจะไปผลักหุ่นนั่นให้มันไม่ล้มทับไอ้ตี๋ พนักงานในร้านวิ่งกรูมามองดูเหตุการณ์กันทั้งร้านรวมถึงลูกค้าในร้านอีกด้วย ผมแมนพอ....หุ่นเจ้ากรรมนั่นเลยไม่ตกลงกระแทกกับพื้นเพราะหุ่นมันค่อนข้างเบา แต่สิ่งที่ทำให้ผมแทบช๊อคกับสิ่งที่ผมทำไปก็คือ
“O////O”มะมือ..มือของผมไปจับอกพลาสติกที่สวมบราลายดอกไม้นั่นพอดีน่ะสิสองมือเต็มๆ ให้ตายเถอะอายคนไปทั้งร้าน เผลอๆ ทั้งห้างเพราะไอ้ตี๋คนเดียว!
“เฮียจะเอากลับบ้านให้กชเหรอ”
แน่ะยังจะมาพูดเสียงใสนะไอ้ตี๋แสบ!!!!
“ผะผมขอโทษครับหลานชายผมมันซน ขอโทษจริงๆ ครับ”
“ฮาๆ ฮาๆ”จู่ๆ เสียงหัวเราะที่ไร้มารยาทก็ระเบิดดังขึ้นขณะที่ผมกำลังเครียดประสาทจะแดกอยู่รำไร ผมหันขวับไปมองตามเสียงก็แทบยกหุ่นที่เพิ่งจะล้มกระแทกปกไอ้หมอนั่นทันที
“ไอ้ไนท์!”
ผมไม่อยากจะเชื่อว่าโลกมันจะกลมแล้วยังจะแคบซะยิ่งรูมด ห้างตั้งเยอะตั้งแยะทำไมถึงไมไม่ไปที่อื่น ห้างเดียวกันไม่เป็นไรข้อนี้พออภัยให้ได้ถ้าเราไม่เจอกัน แต่นี่มันห้างเดียวกันแถมยังมาเจอกันหน้าร้านแบบนี้เนี่ยนะ เหอะๆ จะตลกไปไหนวะ!
“โอ้!....ไม่คิดว่าจะมาเจอกันที่นี่เลยนะ มึงมาซื้ออะไรแถวนี้เหรอ หรือกำลังจะเอาหุ่นหลับบ้าน”มันเหลือบมองหุ่นที่ผมเพิ่งตั้งไปเมื่อครู่ด้วยสายตายียวนจนผมหมั่นไส้ ผมไม่ชอบมันตั้งแต่เจอที่ผับคราวก่อน มันปากหมาด่าผมว่าไอ้เตี้ย และทุกตอนที่เจอหน้ามันเลย เจอมันที่ไรซวยบรรลัยทุกทีให้ตายสิ!
“กรูจะมาทำอะไรก็เรื่องของกรู ว่าแต่มึงเดี๋ยวนี้ชื่นชอบเข้าร้านพวกนี้แล้วรึไง”ดูจากทิศทางแล้วมันเพิ่งออกมาจากร้านนี้เห็นๆ
“ไนท์! คนรู้จักเหรอ”จู่ๆ ก็มีหญิงสาวหุ่นเอ็กเซ็กซี่เข้ามาเกาะแขนไอ้ไนท์แล้วเอาอกมาเบียด หล่อนทำหน้าสงสัยมองดูผมหัวจรดปลายเท้าแล้วฉีกยิ้มหวานให้ ดูจากถุงในมือก็รู้ว่าหล่อนเพิ่งจะใช้บริการร้านนี้ เหอะ! มาที่นี่เพราะมาซื้อของพรรณ์นั้นให้ผู้หญิงเนี่ยนะ
ไอ้หื่นเอ้ย!
“ใช่คนรู้จัก สนิทมากด้วยไม่ได้คุยกันนานมากแล้ว ดีใจที่เจอมันมาก.....งั้นพีมช่วยกลับไปก่อนแล้วกันนะฉันจะคุยกับเพื่อนที่คิดถึงจนใจจะขาดคนนี้ซะหน่อย”
“อะ....อะไรของมึง!”ผมมองหน้าไอ้ไนท์งงๆ ที่จู่ๆ มันก็สลัดเนื้อหนังนมไข่ของมันก้อนโตออกอย่างไร้เยื่อใยแล้วมากอดคอผมก่อนจะลากผมหนีผู้หญิงคนนั้นออกมาเลย“ปล่อยกรูนะเว้ยไอ้บ้า! อย่ามาแตะต้องตัวกรู”ผมสะบัดแขนมันออกอย่างไว
“เห้อ....คนรู้จักกันแท้ๆ รังเกียจไปได้”ผมมองไอ้ไนท์ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างสังเกต ผมยอมรับว่ามันเหนือชั้นเรื่องการแต่งตัวจริงๆ บวกกับบุคลิกที่สมาทและหุ่นนายแบบอย่างมันผู้หญิงที่ไหนไม่ชอบก็บ้าแล้ว แถมกลิ่นน้ำหอม โคโลนอ่อนๆ นั่นเผลอแป๊บเดียวยังทำให้ติดจมูกจนได้
“เฮีย.....ใครเหรอ?”
ให้ตายสิ! ผมแทบลืมไอ้เจ้าตัวปัญญาหานี่ซะแล้วถ้ามันหายผมต้องแย่แน่ๆ เลย แต่ดูจากท่าทางไอ้ตี๋แล้วมันเกาะผมไม่ปล่อยจริงๆ แต่ผมเองต่างหากที่เกาะมันไม่ติดเลยมากกว่า
“เอ่อคือ....”ผมย่อตัวลงเสมอกับไอ้ตี๋แล้วกุมบ่ามันรู้สึกใจหายที่จะลืมหลายตัวเองซะแล้ว ผมไม่รู้จะตอบยังไงดีกับความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้ไนท์ เราไม่เคยพูดคุยกันดีๆ เจอที่ไรก็ทะเลาะ แต่ก็ถือว่าไม่ได้เป็นคนแปลกหน้าอะไร แถมมันยังเคยจูบผมด้วย เฮ้ย! ไอ้เรื่องพวกนี้ผมไม่ควรเอามาคิดให้รกสมองเลยด้วยซ้ำคำตอบเดียวที่ผมจะตอบมีอยู่ในใจจนไม่ต้องคิดอยู่แล้วว่า
“คนรัก ^^”
สาบานให้ฟ้าผ่า! นั่นผมไม่ได้พูด!
“มึงพูดเรื่องห่าบ้าบออะไรของมึงห๊ะ!”ผมหันไปเหวใส่ไอ้ไนท์ที่ยืนยิ้มแป้นเลิกคิ้วสูงยักไหลหน้าด้านๆ
“เหมือนป๊ากับม้ารึเปล่าเฮีย?”
มึงป้อนอะไรใส่สมองหลานกรูไปแล้วเนี่ยไอ้ห่าไนท์!
“ไม่ใช่ไอ้ตี๋อย่าไปฟังมัน ฟังเฮียคนเดียว”ผมพยายามดึงสติและสายตาของไอ้ตี๋มาจากไอ้ไนท์ที่ยืนเป็นเงาชั่วร้ายอยู่ด้านหลังผม
“ชื่ออะไรห๊ะเรา พี่ชื่อไนท์นะ”
“อย่าไปบอกไอ้ตี๋!”
“ชื่อกชครับ เฮียกรณ์กับพี่ไนท์เป็นป๊ากับม้าเหรอครับเหมือนป๊ากับม้ากชรึเปล่า”
“ไม่ใช่ๆ ไอ้ตี๋ฟังเฮียคนเดียวอย่าไปฟังคนอื่นได้ยิ้นมั้ย คนๆ นี้มันไม่ใช่........เห้ย! มึงทำบ้าอะไรของมึงห๊ะไอ้ไนท์ ปล่อยหลานกรูลงมาเลยนะ”ผมกำลังพูดอยู่กับไอ้ตี๋อยู่ดีๆ ไอ้ไนท์มันก็คว้าไอ้ตี๋ขึ้นไปอุ้มเฉยเลย จนผมอยากจะบ้าตายแถมมันยังส่งยิ้มมาให้ผมด้วย ขนลุกว่ะ!
“จะเสียงดังให้คนเค้ามองรึไง มาเที่ยวไม่ใช่เหรอก็เดินเที่ยวสิ กรูจะเดินเป็นเพื่อนเอง”ว่าแล้วมันก็ออกตัวเดินไปทั้งๆ ที่อุ้มไอ้ตี๋ไปด้วย
“กรูไม่ได้เรียกร้องโว้ย! หยุดเดินแล้ววางหลานกรูลงเดี๋ยวนี้ ตี๋มาหาเฮียมา!”
ผมภาวนาให้ไอ้ตี๋มันงอแงร้องแหกปากให้ดังๆ ไปเลย
“เฮียไนท์.....”ผมเดินตามหลังไอ้บ้าตัวสูงที่มันเอาไอ้ตี๋ขึ้นขี่คออย่างเหลืออดแถมไม่ยอมส่งตัวประกันคืนให้ผม จู่ๆ ไอ้ตี๋ก็เรียกไอ้ไนท์ว่าเฮียไนท์ขึ้นมา เฮียงั้นเหรอไอ้ตี๋ไปนับญาติกับมันตั้งแต่เมื่อไหรกันวะ!
“มีอะไร?”
เห้ย! หยุดเดินทำไมไม่บอกวะ ผมแทบจะชนเอาแผ่นหลังไอ้ไนท์ซะแล้ว
“เฮียกรณ์แต่งตัวไม่เป็น เฮียไนท์แต่งตัวหล่อกว่ากชอีก แล้วทำไมเฮียไนท์ไม่แต่งตัวให้เฮียกรณ์บ้างล่ะ”
“อ๋อเหรอ!”
อึ๊ย~ คิ้วขวากระตุกตงิดๆ อย่าหันมามองกรูด้วยสายตาแบบนั้น กรูไม่ใช่เด็กปัญญาอ่อนอายุปูนนี้แล้วจะแต่งตัวไม่เป็น มึงเชื่อเด็กมึงก็ควายแล้ว!
“ไอ้ตี๋พูดมากแล้ว”
“เอาไว้เฮียจะสอนเฮียกรณ์ของกชให้แต่งตัวหล่อๆ เหมือนเฮียเลยดีมั้ย”
“สอนกชด้วย กชก็อยากหล่อ”
“ไอ้ตี๋ตกลงมากับใครกันแน่”
นับหนึ่งถึงสาม กรูจะน้อยใจเด็กแล้วนะเว้ย! อึ๊ย!
“ป๋มอยากไปซื้อของเล่น.....”
“งั้นไป เดี๋ยววันนี้เฮียไนท์ขวัญใจกชคนหล่อ จะพากชไปในที่ๆ อยากไปทั้งหมดเลยดีมั้ย ^^”
“ดีครับ! วันนี้กชจะไปกินไอศกรีมด้วยล่ะ ^O^”
“อ้าวเห้ย! จะไปไหนกัน ไอ้ไนท์!!!!”
ทำไมวันนี้ผมต้องซวยมาเจอไอ้บ้านี้ด้วย อยู่บ้านดีๆ แท้ๆ ไม่น่าไปสัญญาไว้กับไอ้ตี๋เลย วันดีๆ ของผมหายไปหมด หมดจนไม่เหลือเอาไว้ชโลมใจบ้างเลย
.....นี่ก็ปาเข้าไปสองชั่วโมงแล้ว ไอ้ไนท์มันพาไอ้ตี๋เข้าร้านโน้นออกร้านนี้ เข้าร้านไหนพนักงานก็ยิ้มแป้นก็แม่งซื้อของซะอย่างกับจะเอาไปบริจาค ปกติถ้าไอ้ตี๋มากับผมมันไม่ได้ของเยอะแบบนี้หรอกเพราะผมขี้เกียจถือ แล้วก็ไม่ให้มันซื้อเกินจำเป็นด้วยเดี๋ยวมันจะเสียนิสัย แต่ไอ้ไนท์แม่งเป็นพ่อพระมาจากไหนวะ ตามใจหลานผมจนจะเสียคน ตามใจอย่างเดียวไม่ว่ามันให้ผมเดินตามต้อยๆ เหมือนคนรับใช้มันให้ผมหิ้วของที่ซื้อมาหอบโตเพียงคนเดียว ส่วนมันกับไอ้ตี๋ก็เดินสบายตูดกันไป
“กรูเหนื่อยแล้วนะเว้ย!”ในที่สุดผมเหลืออดเหลือทนแล้วจริงๆ ผมเลยตะโกนออกไป....ได้ผลมันหันมามองผมแล้ว
“จะให้กรูอุ้มรึไง ?”
นั่นปากมึงใช่มั้ยที่พูด
“ไอ้บ้า! กรูเหนื่อยที่ถือของแบบนี้แถมยังต้องเดินตามมึงด้วย นั่นหลานกรูนะเว้ยกรูพาเที่ยวเองได้อย่ามาเสือก!”
“เฮียไนท์ตัวนี้ดีมั้ยฮับตัวใหญ่แบบนี้กชชอบ สีขาวด้วย^^”
“จะเอามั้ยเดี๋ยวเฮียซื้อให้เลย ^^”
“อื้ม! กชรักเฮียไนท์อีกคนแล้ว ฮาๆๆๆ”เริงร่ากันไป!
“เฮียก็รักกชเหมือนกัน หอมที....ฟอด....อ้าชื่นใจ ^^”
มะมันไม่ได้ฟังที่กรูพูดเลยใช่มั้ย ไอ้ตีสองหน้าเอ้ย!!!!!!
ผมมองดูไอ้ไนท์รูดบัตรแล้วพนักงานก็จัดการแพ็คเจ้าหมียักตัวเท่าควายที่ไอ้ตี๋อยากได้ใส่ถุงพลาสติกใสหุ้มป้องกันสกปรกเอาไว้ ก่อนจะลากมาให้ผมตรงหน้า
“อ่ะถือด้วย.....แล้วถุงนี้กรูให้มึง”มันยัดถุงกระดาษสีดำถุงหนึ่งให้ผมจนผมงงๆ พร้อมกับหมีควายให้ผมลาก ก่อนจะเดินจูงมือใอ้ตี๋ออกจากร้านไป ผมยืนเหอวมองไอ้ไนท์ที่แสนจะมีความสุขกับไอ้ตี๋อย่างแค้นในใจ
มีคำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวผม ทำไมมันมีความสุขกันสองคนแล้วทิ้งผมให้จมอยู่กับทุกข์แบบนี้กันมันไม่ยุติธรรมเลยเว้ยยยยยย!!
ยังไม่จบมีต่อฮับ :impress2:
v
v
v
v
-
2
“เหนื่อยรึเปล่า”
“กรูบอกมึงเป็นสิบรอบแล้วว่ากรูเหนื่อยมึงไม่สนใจกรูเลยนี่”ขณะเดินๆ อยู่ไอ้ตี๋ก็หยุดดูโมเดลการ์ตูนอยู่หน้าร้าน ถึงกับเอาหน้าแนบกระจกมองดูอย่างจริงจัง ผมก็เลยได้ช่วงวางสัมภาระถือโอกาสพักบ้าง แล้วไอ้ไนท์ก็เลยเดินถอยหลังมาสองกาวมายืนคู่ผมก่อนจะถามคำถามที่ผมอยากจะเอาตรีนอุดปากมันมาก ผมด่ามันเสร็จก็หันหน้าหนีไปทางอื่น ผมไม่ได้งอนมัน ผมจะงอนมันทำไมกัน ชิส์!
ผมยอมรับว่าผมโคตรเกลียดมัน แล้วก็ไม่อยากพูดกับมันด้วย แค่มองหน้าผมก็รู้สึกเหมือนอยากจะด่าใส่หน้ามันอีกสักทบใหญ่ๆ แต่ถ้าทำแบบนั้นผมมันก็จะกลายเป็นคนบ้า แถมไอ้ตี๋ยังอยู่ด้วย ทำแบบนั้นไปไอ้ตี๋ได้เกลียดผมแน่ๆ ที่กล้าไปว่าคนถูกใจของมัน
“เหนื่อยมากงั้นเหรอ”มันอ้อมมาอีกด้านให้เห็นหน้าผมแล้วทำหน้าเข้ม
หล่อตายล่ะวะ ไอ้พ่อพระใจหมา!
“ถ้ารู้แล้วอย่าถามจะได้มั้ย”ผมทำหน้าบึ้งใส่หน้ามันแต่มันกลับกระตุกยิ้มแล้วใช้มือจับแก้มทั้งสองข้างของผมดึงไปมาเหมือนเด็กๆ
“น่ารักเหมือนหลานมึงเลยว่ะ แก้มงี้ใสแล้วก็ป่อง”
ฉ่า! พะพูดบ้าอะไรของมันกัน แล้วผมจะหน้าแดงใส่ไอ้บ้านี่ทำไม แล้วยังเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักนี่อีก ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่ใจเต้นกับผู้ชาย โดยเฉพาะไอ้ตัวกวนบาทานี่
“ยะอย่ามาทำเป็นเหมือนกรูเป็นเด็กนะเว้ย! เอามือสกปรกมึงไปห่างๆ กรู”
“ฮาๆ อย่าเพิ่งโกรธดิกรูอุตส่าห์ชม”
“กรูไม่ต้องการให้มึงมาชมกรู ไปไกลๆ ตรีนกรูเลยไป”
“หืม.....ชมก็ไม่ได้....อยากรูจังว่าปากมึงจะร้ายเหมือนใจรึเปล่า”จู่ๆ มันก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมจนผมตกใจแทบหงายหลัง ข้าวของที่ถืออยู่ในมือถึงกับร่วงกรู
“เล่นบ้าอะไรของมึงเนี่ย!”
“ถึงกับตกใจ? ฮาๆ ขวัญอ่อนจริงๆ”มันยังถือดีมาลูบหัวผมอีก จะมากเกินไปแล้วนะไอ้บ้านี่ เดี๋ยวแม่งแตะอัดซอง จะตบหัวแล้วมาลูบหลังกรูรึไง!
“เฮียกรณ์เป็นอะไร?”ไอ้ตี๋หันมาถามผมเมื่อเห็นว่าผมกำลังเก็บของที่หล่นอยู่กับพื่นขึ้นมาถือไว้
“เปล่าของตก....ดูเสร็จรึยังไอ้ตี๋ เฮียว่ากลับบ้านเหอะ”
“ไม่เอา! กชยังไม่อยากกลับ.....ไอศกรีมของชอบกช กชก็ยังไม่ได้กินเลยนะเฮีย”ไอ้ตี๋ตีหน้าเศร้าจนผมใจอ่อนจนได้
“ก็ได้ๆ งั้นไปกินไอศกรีมกัน กินเสร็จแล้วกลับเลยนะเฮียเหนื่อยแล้ว”
“เฮียไนท์ไปด้วยกันนะครับ นะๆ”อ้อนกันเข้าไปไม่รับไปดูแลแทนกรูเลยล่ะ
“ก็ได้....งั้นเอาร้านที่เฮียชอบนะ รับรองอร่อยจนกชต้องติดใจ”
มันไปกันโดยไม่สนใจกรูอีกแล้ว....เห็นกรูเป็นตัวอะไรวะ! T^T
ในที่สุดผมก็ได้นั่งซะที เรามานั่งร้านไอศกรีมที่ไอ้ไนท์พาไอ้ตี๋มา เราเลือกนั่งด้านในสุดของร้านที่คนน้อยๆ เพราะอยู่กับไอ้ตี๋มันเสียงดัง กลัวจะรบกวนคนอื่นที่กำลังกินกันอย่างมีความสุขแล้วต้องมาสำลักกับเสียงแจ้วๆ ของไอ้ตี๋ คราวก่อนผมยังไม่ลืมที่พาไอ้ตี๋ไปกินอาหารพวกเส้นแล้วมันเกิดตวัดซะจนเส้นบะหมี่ข้ามไปอยู่บนหัวของคนข้างหลังอีกโต๊ะได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ ต้องขอโทษขอโพยกันให้ยกใหญ่
“กชอยากกินอะไรชี้เลยเดี๋ยวเฮียเลี้ยง”ไอ้ไนท์ส่งเมนูให้ไอ้ตี๋ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งไอ้ตี๋นั่งข้างๆ ผมส่วนไอ้ไนท์นั่งตรงข้ามผมอีกฝั่ง เงยหน้าแล้วไปสบตากับมันผมแทบอยากเปลี่ยนโต๊ะไปนั่งคนเดียวเพราะมันเอาแต่นั่งจ้องผมไม่เลิก
รำคาญโว้ยยยย!
“กชเอาสะตอเบอร์รี่ถ้วยใหญ่ๆ เอาสะตอเบอร์รี่ปั่นแก้วเล็กเพราะเดี๋ยวกชกินไม่หมด”ดูหลานชายกรูกินแต่ละอย่าง - -;
“มึงจะเอาอะไร”
“มึงเป็นพนักงานรึไง -_-”ผมปฏิเสธที่จะบอกมันก่อนจะหันไปสั่งพนักงานชายที่ยืนทำหน้ายิ้มเจื่อนๆ ให้พวกเรา
เพียงห้านาทีไอศกรีมของแต่ละคนก็มาเสริฟ ผมมองดูของไอ้ตี๋มันสั่งถ้วยใหญ่ตามที่มันพูดจริงๆ ด้วย ไอศกรีมสักห้าลูกจะได้ แบบนี้มันจะกินหมดมั้ย -*- ส่วนของผมเป็นชาเขียวกับนมสองลูกที่ไม่หนักหนาสาหัสจนเกินไป ส่วนไอ้ไนท์มันสั่งกาแฟมากิน คราวนี้เป็นพนักงานสาวที่มาเสริฟเล่นวางไอศกรีมอ้อยอิ่งตาเยิ้มมองไอ้ไนท์จนผมกะจะชวนมานั่งร่วมโต๊ะอยู่แล้ว
“ตี๋กินให้หมดนะสั่งมาแล้ว”
“กชจะกินให้หมด เฮียก็กินให้หมดด้วยเหมือนกันนะ”
“รู้แล้วนาไม่ต้องมาบอกเฮีย”
“กชก็รู้แล้วไม่ต้องมาบออกกชเหมือนกัน”
ไอ้หลานเนรคุณ! -*-
“ฮาๆ ฮาๆ”บุคคลผู้ไม่รับเชิญเสือกนั่งหัวเราะส้นตรีนอะไรของมัน
“กาแฟมีก็กินของมึงไป หัวเราะทำซากอะไร”
“เฮียทำไมว่าเฮียไนท์ล่ะ หมะม้าบอกว่าไม่ดีเลยถ้าพูดจาไม่ดีกับคนอื่น?”
“ฮาๆ กชเนี่ยเก่งจังเลย ถ้าจะเอาเพิ่มบอกเฮียเดี๋ยวเฮียไนท์เลี้ยงกชอีกถ้วยนึงเลย”
“ดีครับ! ^O^”
“เออๆ เฮียมันไม่ดี รักมันมากก็ไปอยู่กับมันเลยสิ คืนนี้อย่าหวังจะมานอนด้วย”ผมงอนไอ้ตี๋สุดๆ เห็นคนอื่นดีกว่าผมได้ยังไง เห็นขี้ดีกว่าไส้ชัดๆ แค้นโว้ย!
ด้วยความแค้นผมเลยกำช้อนไอศกรีมแน่นก่อนจะจ้วงไอศกรีมตักเข้าปากแล้วกินให้หายแค้น ผมไม่มองหน้าใครทั้งนั้นกินไอศกรีมของตัวเองรวดเดียวจนหมดถ้วย ส่วนไอ้ตี๋ก็กินของมันไปอย่างมุ่งมั่นไม่สนใจใครหน้าไหน หมายจะกินถ้วยที่สองอย่างที่ไอ้ไนท์พูด พอผมเงยหน้าขึ้นมาจากถ้วยไอศกรีมของตัวเองสายตาก็ประสานกับคนตรงหน้าทันที เพราะไอ้ไนท์มันยังนั่งจ้องผมไม่เลิก
จ้องกันอยู่ได้กรูอึดอัดนะเว้ย!
“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนรึไง”
“เคยเห็น....แต่กรูอยากมองมึงเฉยๆ ไม่มีเหตุผล”มันยักคิ้วให้ผมจนผมอยากลุกขึ้นไปแตะคางมันให้สลบสักป๊าบ
“เหอะๆ ประสาท!”
“ก็นะ.....หือ! มีวิปปิ้งติดปากมึง”มันนั่งเท้าคางมองปากผมงั้นเหรอไอ้บ้าเอ้ย! พอผมทำท่าจะคว้าทิชชู่ไปเช็ดปากมันก็ดันรั้งมือผมเอาไว้
“ทำอะไรของมึงปล่อยมือกรู”ผมพูดออกทางไรฟันพยายามไม่ให้ไอ้ตี๋หันมาว่าผมอีก
“เดี๋ยวเช็ดให้ ^^”มันแย่งกระดาษทิชชู่ไปจากผมก่อนจะขยำทิ้งไว้บนโต๊ะ ผมมองดูมันทำก่อนจะตาลุกวาวเพราะความโกรธ
จะหาเรื่องกันรึไงวะ!
ก่อนที่ไอ้ไนท์มันจะยืนขึ้นแล้วโน้มตัวมาหาผมอย่างรวดเร็วไร้ภาพสโลโมชั่น จากนั้นก็ใช้ปากเลียคราบวิปปิ้งครีมที่ติดตรงริมฝีปากของผมออกอย่างหน้าตาเฉยโดยมันใช้แผ่นเมนูแค่แผ่นเดียวยกขึ้นปกปิดสิ่งที่มันทำกับผมเมื่อครู่เอาไว้ ชั่ววินาทีตัวผมก็แข็งทื่อราวกับหินโดนสาป ไม่คิดไม่ฝันว่าไอ้ไนท์มันจะกล้าทำถึงขนาดนี้ ผมถึงกับจับจังหวะการเต้นของหัวใจตัวเองไม่ได้เพราะมันเร็วซะจนผมหายใจแทบจะติดขัด รสชาติกาแฟขมจากริมฝีปากมัน ยังติดปากผมอยู่เลยไอ้เวรเอ้ย!
ให้ตายเถอะ! ถ้าใครเห็นเข้าเขาต้องเข้าใจผิดแน่ๆ ผมไม่หน้าด้านพอที่จะทำเรื่องน่าอายแบบนี้ต่อหน้าสาธารณะชนได้หรอก และโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้ชายอย่างไอไนท์!
“เรียบร้อยแล้ว ^^”
“มะมึงไอ้....!”
“เฮีย! กชกินไม่หมดแล้วอ่ะ...เหลือหนึ่งลูก”ผมตั้งท่าจะด่าไอ้ไนท์แต่ไอ้ตี๋ดันหันมาพูดซะก่อน
“กินไม่หมดก็ไม่ต้องฝืน ปากเลอะเดี๋ยวเฮียไนท์เช็ดให้นะ”มันเอื้อมมือมาเช็ดปากให้ไอ้ตี๋แล้วยิ้มเจ้าเสน่ห์จนผมหมั่นไส้ อยากจะกำรอยยิ้มของมันคว้างลงพื้นแล้วกระทืบๆ ให้เละ
“หน้ามึงแดงเป็นอะไรมากป่ะ”
ยัง.....ยังจะมาถาม - -+
“อย่ามายุ่งกับกรู!”
นะหน้าผมแดงอย่างนั้นเหรอให้ตายสิ จะไปหน้าแดงกับไอ้บ้านั่นได้ยังไง ผมไม่ได้ชอบผู้ชายนะเว้ย!
“ตี๋กินเสร็จแล้วใช่มั้นงั้นกลับบ้าน”ผมลุกขึ้นลากไอ้ตี๋ออกมาพร้อมกับของของมันที่เยอะซะจนจะแขวนคอเอาไว้อีกแรง
“แต่ว่าเฮียไนท์......”มันหันไปชี้ไอ้ไนท์ที่เดินตามมา ผมไม่สนเลยรีบลากไอ้ตี๋ออกมาห่างจากตัวอันตรายนั่นอย่างไว้
“ช่างมัน สัญญากับเฮียแล้วว่าจะกลับบ้าน บอกจะกลับก็ต้องกลับสิไม่อย่างนั้นคราวหลังเฮียไม่พามาเที่ยวอีก”
“กะก็ได้ครับ....”เสียงไอ้ตี๋หงอยลง คงเพราะผมอารมณ์ไม่ดีเลยพูดไม่ค่อยดีเท่าไหร่กับไอ้ตี๋ เอาไว้ไปง้อทีหลังก็แล้วกัน
เห้ย! อยากจะบ้าตายรถผมมันเป็นอะไรไปวะ อย่ามาทำฤทธิ์กับกรูตอนนี้ได้มั้ยคนยิ่งอารมณ์ไม่ดี!
ทันทีที่ผมนั่งประจำที่เตรียมตัวสตาร์ทรถ แต่พอสตาร์ทแล้วรถมันดันไม่ติดซะงั้น ลองหลายครั้งจนชักจะไม่ไหวอยากจะลงไประเบิดหม้อน้ำทิ้งให้ตายสิ!
“ทำไมไม่ไปล่ะเฮีย”
“รถสตาร์ทไม่ติด”ผมบอกไอ้ตี๋ก่อนจะลงมาจากรถ แล้วเปิดกระโปรงหน้ารถออกเช็คดูสาภพรถ ก่อนหน้าที่ออกมามันยังดีๆ อยู่แล้วตอนนี้เกิดเป็นห่าอะไรขึ้นมาวะ สายพานก็ไม่ได้หลวม น้ำมันก็ยังเต็ม แบตก็ยังไม่หมด
“เฮียแล้วเราจะได้กลับบ้านรึเปล่า....กชง่วงนอนจัง”
“ก็แน่ล่ะเดินเล่นทั้งวันแถมยังซนอีก จะไม่หมดพลังงานก็ให้มันรู้ไป”ไอ้ตี๋ทำตาปรือพร้อมขยี้ตา ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันโทรตามช่างก็กว่าจะมาถึงอีก ใช่ว่าผมจะไม่เหนื่อยเล่นหอบข้าวของเดินถือคนเดียวแบบนั้นก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันล่ะวะ คนนะไม่ใช่เครื่องจักร!
“กชจะอยู่เป็นเพื่อนเฮีย กชจะไม่หลับ”ไอ้กชส่งยิ้มให้ผมตามันเริ่มปรือมากขึ้นกว่าเดิมอีก ปากเก่งจนถึงวินาทีสุดท้ายเชียวไอ้หลานคนนี้ ผมเลยรีบจัดการดูรถอีกทีว่ามันเป็นยังไงกันแน่ก่อนจะโทรเรียกช่าง และหันมาหาไอ้ตี๋อีกทีมันก็ยืนโงนเงนอยู่ข้างรถจวนจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่อยู่แล้ว ตอนแรกบอกให้ไปนอนรอในรถก็ดื้อไม่เอารั้นจะยืนเป็นเพื่อนให้ได้
“จะหลับแล้วใช่มั้ยตี๋”
“ป่าววววว...กชแค่....”
“มาเดี๋ยวเฮียอุ้ม หลับบ่นบ่าเฮียแล้วกันเดี๋ยวเราจะไปโบกแท็กซี่กลับ”ผมย่อตัวลงแล้วอุ้มไอ้ตี๋ขึ้นพาดบ่าแล้วพูดกับมันที่สองมือกอดคอผมแน่น พอถึงบ่าปั๊บมันก็ผล็อยหลับคาบ่าผมไปเลย“เหนื่อยล่ะสิท่าไอ้เสือน้อย....”
ผมจัดการล็อครถเพราะกะว่าจะให้ช่างมาดูแล้วเอากลับบ้านให้ ส่วนผมคงต้องพาไอ้ตี๋กลับบ้านไปนอนก่อน ดูสิน้ำก็ไม่ได้อาบออกมาจะกลับก็ทำเอาดึกดื่นเลย
เห้อ~ เห็นรึเปล่าล่ะว่าการดูแลเด็กมันเหนื่อยขนาดไหน
เอี๊ยดดดด! ฉึก!
ขณะที่ผมกำลังเดินออกห่างจากตัวรถจู่ๆ รถฟอร์จูนเนอร์คันสีดำก็มาหยุดจอดจนผมรู้สึกสงสัยจะไปก็ไม่ไปสักที แล้วกระจกฝั่งคนขับก็เลื่อนเปิดออกนั่นถึงทำให้ผมรู้ว่าใคร
“มึงจะอุ้มไอ้กชไปไหน”ไอ้ไนท์โผล่หัวออกมาถามผมอย่างสงสัยก่อนที่ผมจะเลี่ยงมันแล้วเดินต่อไปไม่สนใจ มันเลยวิ่งลงจากรถมาขวางหน้าผมไว้
“ถามทำไมไม่ตอบวะ จะไปไหนแล้วรถแล้วของล่ะ”
“จะกลับบ้าน รถเสียพอใจมึงยัง!”ผมตอบห้วนๆ แล้วทำท่าจะเดินไปไอ้ไนท์ขวางผมไว้อีก ผมรู้ว่ามันคิดอะไร“ไม่ต้องไปส่ง เชิญมึงกลับไปที่ๆ ของมึงได้แล้ว”
“เดี๋ยวสิวะจะให้กรูปล่อยไปได้ยังไง มานี่มา - - ”
“ไม่ต้อง!”
“อย่าดื้อเอาเวลานี้ได้มั้ยวะ ไม่สงสารหลานมึงบ้างรึไงกว่าจะถึงบ้าน”ไอ้ไนท์แย่งไอ้ตี๋ไปอุ้มโดยที่ไอ้ตี๋หลับสนิท ก่อนจะเอาไอ้ตี๋ไปขึ้นรถมันแล้ววางไอ้ตี๋ให้นอนเบาะหลังด้านในตัวรถแถวสอง ผมมองมันอย่างไม่พอใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมมันไปก่อนเพราะยังไงผมก็ยังมีไอ้ตี๋ที่เหนื่อยจนหลับอยู่ แล้วไอ้ไนท์ก็รู้จักบ้านผมด้วยเพราะครั้งที่แล้วมันเคยมาบ้านผมครั้งนึง อย่าเพิ่งเข้าใจอะไรผิด นั่นเพราะตอนนั้นมันเสือกลากผมออกไปตอนไปเยี่ยมน้องเดย์คราวก่อน ที่ผมทะเลาะกับมันคงจำได้ ตอนนั้นมันลากผมออกไปแล้วพาผมขับรถไปไกลมาก โดยมันบอกว่าจะปรับตัวเข้าหาผมเพื่อน้องมัน เหอะ! ตอนนั้นผมโกรธมันสุดๆ ที่มันไม่ยอมให้ผมลงจากรถ ผมเกือบจะกระโดดลงจากรถมันตายก็คราวนั้นล่ะ มันเลยยอมฟังผมแต่โดยดีพาผมมาส่งบ้านอย่างสวัสดิภาพ
“ขึ้นรถดิ”มันมองผมที่ยืนไม่ไหวติ่ง แล้วมันก็มาลากผมไปขึ้นรถโดยให้ผมนั่งข้างๆ มัน“กรูไม่ทำอะไรมึงหรอก ไอ้กชก็อยู่....เดี๋ยวจะวนพาไปเอาของที่รถแล้วจะส่งกลับบ้าน”มันพูดฉอดๆ แต่ผมก็ไม่ได้โต้มันกลับ ผมแอบเหลือบมองมันไม่ให้มันรู้ตัวและรู้สึกเบาใจที่ดูมันไม่ได้จะเล่นๆ เหมือนก่อนหน้านี้
แล้วมันก็ทำอย่างที่พูด มันพาผมไปที่รถของผมก่อนจะถ่ายเทของจากรถของผมมาใส่รถมัน ระหว่างทางผมไม่ได้พูดอะไรกับมันเดี๋ยวจะทะเลาะกันเปล่าๆ แล้วผมก็เหนื่อยมากเกินกว่าจะมีแรงทะเลาะกับมันอีก ผมหันไปมองไอ้ตี๋ที่หลับสนิทเป็นระยะ และรู้สึกว่าตัวเองก็เริ่มจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ตอนนี้ตาผมคงปรือพอๆ กับไอ้ตี๋ตอนมันง่วงแน่ๆ
“ได้ไปเยี่ยมไอ้ทิวาเพื่อนมึงบ้างรึเปล่า”จู่ๆ มันก็ถามผมขึ้น
“อื้ม....หลายวันมาแล้ว”ผมหมายถึงหลังจากไปถ่ายรูปรวมกันครั้งก่อน ผมได้รูปพวกนั้นจากน้องเดย์ที่ส่งให้ทุกคน คนละอัลบั้ม เห็นแล้วอายตัวเองเหมือนกัน.....
“กรูได้ข่าวว่ามันพาน้องกรูไปเที่ยวป่านนี้ยังไม่กลับอีกไม่กี่วันก็เปิดเทอม ”
“ห่วงน้องมึงมากก็ตามไปสิ มาบอกกรูทำไม.....”ผมเอียงหน้าไปมองข้างถนนที่ตอนนี้แทบจะมืดมิด มีแต่แสงไฟจากเสาไฟฟ้าที่ให้ความสว่างแทนที่พระอาทิตย์
“กรูก็อยากตาม....แต่ไม่รู้มันไปที่ไหน”
“..........”
“โทรไปก็ไม่รับโทรศัพท์กัน.......”เสียงพูดของไอ้ไนท์มันค่อยๆ เบาลงๆ จนผมรู้สึกได้ แอร์เย็นๆ กระทบผิวผมจนเย็นเฉียบทำให้ผมรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับบรรยากาศจนไม่อยากจะพูดอะไรแล้วทั้งนั้นยิ่งเสียงเพลงที่คลอเบาๆ บรรยากาศยิ่งน่านอนเข้าไปอีก ผมพยายามขืนตาไม่หลับอยู่หลายรอบ แต่แล้ว....วินาทีดับสนิทของผมก็มาถึง เปลือกตาที่หนักอึ้งปิดทับขอบตาล่างดึงร่างทั้งร่างของผมเข้าสู่ห้วงนิทราจนได้ หลังจากที่ผมพยายามต่อสู้.....
......แล้วไม่รู้ทำไมผมถึงสามารถหลับตาลงได้ทั้งๆ ที่มีคนอันตรายอย่างไอ้ไนท์อยู่ใกล้แท้ๆ....
วาบ!
“เฮ้ย!”
จู่ๆ ความรู้สึกเย็นวาบและอ่อนนิ้มที่มันสัมผัสกับริมฝีปากของผมอยู่เพียงชั่วครู่ก็ทำให้ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ก่อนจะยิ่งตกใจไปกว่านี้อีกเมื่อตอนนี้ผมนอนอยู่บนเตียงของตัวเอง และหันไปข้างๆ ก็เห็นไอ้ตี๋เล็กนอนหลับขดตัวอยู่ในผ้าห่ม
ไอ้ไนท์! สิ่งแรกที่ผมนึกขึ้นได้ก็คือผู้ชายคนนั้น แต่ทว่าพอผมกวาดตามองไปรอบๆ ก็พบแต่ความมือและว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลยด้วยซ้ำนอกจากผมและไอ้ตี๋ ที่น่าตกใจคือผมมานอนอยู่บนเตียงตัวเองได้ยังไงในเมื่อผมมากับไอ้ไนท์จำได้ว่าตอนนั้นผมอยู่บนรถแล้วเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็มานอนหลับอยู่บนเตียงตัวเองซะแล้ว งงเหมือนหมาโดนทิ้งเลยกรู
แต่ว่า.....ไอ้ความรู้สึกเมื่อกี้มันอะไรกัน เหอะๆ ผมคงฝันไปหรือเพ้อละเมอแน่ๆ คิดมากน่ะไอ้กรณ์
ผมขยับตัวลงจากเตียงอย่างช้าๆ แล้วเอื้อมมือไปเปิดสวิซไฟส่วนหัวเตียงด้านผมอย่ามึนงงจากอาการตื่นเล็กน้อย พอไฟสว่างโรจน์ผมก็พบกับกองของที่ไอ้ตี๋ซื้อมาวันนี้กองอยู่กับพื้นเยอะไปหมด ถุงใบขนาดกลาสีดำใบหนึ่งที่ทำให้ผมสะดุดตา จำได้ว่าไอ้ไนท์บอกว่ามันเป็นของผม
“อะไรของมันวะ?”ผมเอื้อมไปหยิบถุงใบนั้นออกมาจากกองของเล่นของไอ้ตี๋ก่อนจะเปิดถุงใบนั้นออก ปรากฏว่าข้างในมันเป็นตุ๊กตาแบบเดียวกับไอ้ตุ๊กตาหมีควายตัวยักษ์นั่นที่ไอ้ตี๋ให้ผมลากกลับมาเลย แต่ขนาดมันต่างกันลิบลับ
“เหอะ! บ้ารึไงวะกรูไม่ได้ชอบเล่นตุ๊กตานะเว้ยจะล้อเล่นรึไงไอ้บ้า!”มือผมกำไอ้เจ้าตุ๊กจานั่นแน่นเต็มมือก่อนจะไปบีบตรงอกมันที่มีอะไรแข็งๆ ฝังอยู่ และเสียงบางอย่างก็ดังออกมาจากไอ้ตุ๊กตางี่เง่านี่จมผมแทบจะกระทืบมันให้แหลกคาตรีนเลยก็ว่าได้
“ไอ้เตี้ย ยิ้มหน่อยดิ!........ไอ้เตี้ย ยิ้มหน่อยดิ!”เสียงไอ้ไนท์ที่อัดใส่ไว้ในตุ๊กตานั่นรีเพลสองรอบก่อนจะหยุดไป ทำเอาผมควันออกหูกับประโยคพวกนั้นเลยทีเดียว ผมง้างมือที่ถือตุ๊กตานั่นไว้สูงกะจะเขวี้ยงมันทิ้งลงกับพื้นแล้วกระทืบๆ ให้มันช้ำในพังตาย แต่ผมก็ต้องหยุดชะงักการกระทำนั่นเอาไว้ซะเฉยแล้วย้อนมองไอ้เจ้าตุ๊กตานั่นอีกทีพร้อมความรู้สึกแทรกซ้อนบางอย่าง !
โธ่เว้ย! กรูเป็นอะไรไปวะเนี่ย ใจเต้นกะอีแค่ตุ๊กตานี่งั้นเหรอ เหอะๆ ไม่มีทาง!
“มองกรูทำไมวะ อยากตายเหมือนเจ้าของมึงรึไง!”
อึ๊ย! เจ็บใจตัวเองจริงๆ ที่สุดท้ายแล้วผมก็ได้แค่เหวี่ยงไอ้เจ้าตุ๊กตานั่นไปไว้ที่โซฟาแล้วกลับขึ้นเตียงไปนอนต่อ ถึงแม้จะไม่ได้อาบน้ำก็เถอะ ก็ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะอาบ เพราะฉะนั้น.....ผมจะนอนหลับและเลิกคิดถึงไอ้หมอนั่นสักที!
เลิกคิด เลิกคิด เลิกคิด! โธ่เว้ย!
“เฮีย......”ผมถึงกับสะดุ้งเพราะจู่ๆ ไอ้กชก็กระเด้งลุกขึ้นนั่ง หรือเมื่อกี้ผมเอคชั่นท่าทางมากเกินไปจนสะเทือนให้ไอ้กชตื่น
“เป็นอะไรตี๋....”
“เฮียแหละเป็นอะไร ฝันร้ายเหรอ”มันนั่งตาปรือแทบจะปิดถามผมเหมือนละเมอ ผมมองมันนิ่งแล้วตอบกลับไปให้มันได้นอนต่อ
“อือ....นิดหน่อยตี๋นอนต่อนะ”ผมทำท่าจะเข้าไปผลักให้มันนอนลงแต่ว่าจู่ๆ ไอ้ตี๋มันก็คลานเข้ามาหาผมแล้วไต่ขึ้นตัวผมกอนจะจุ๊บริมฝีปากผมเบาๆ ผมมองมันอย่างสงสัยว่ามันทำอะไรของมัน
ละเมอรึเปล่าวะ?
“เฮียไนท์บอกว่าทำแบบนี้จะหลับฝันดี.....เฮียไนท์ใจดีทำให้กชด้วยล่ะ....”
มะหมายความว่ายังไงวะ ทำให้ไอ้กชด้วย....จะจูบเนี่ยนะ ตอนไหน? เมื่อไหร่?
“ทะทำแบบนี้ O-o;;”
“ไม่ต้องน้อยใจนะ....เฮียไนท์ก็ทำให้เฮียเหมืนกัน.....Zzzzzz”แล้วไอ้ตี๋ก็หลับคาอกผมไปเลย
แต่เรื่องเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงกัน มันยังไม่เคลียร์เลยนะไอ้ตี๋!!!!!!! >[]<!!!
จบไปแล้วสำหรับตอนพิเศษคู่ที่หลายท่านต้องการ โฮ๊ะๆ ๆ เล่นเอายาวเหมือนกันนะเนี่ย(ปาดเหงื่อซิบๆ) :try2:
หวังว่าจะเป็นที่พออกพอใจของหลายๆ ท่านนะฮับ คนแต่งก็ฟิทแต่งให้นักอ่านด้วยรัก ก็หวังลึกๆว่าจะเป็นที่ถูกใจ :impress2:
แต่คู่นี้แต่งแล้วเกือบเพลิน.....ตอนแรกคิดว่าตัน....แต่ไหงได้มาเป็นสิบหน้าเวิด เหอะๆ
ข้าพเจ้าก็หมดหน้าที่มาส่งความสุขให้แต่เพียงเท่านี้
ปล.1 ขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากฮับที่เข้ามาอ่านตามสัญญา ไม่งอลและ อิอิ ^^
ปล.2 ไว้เจอกันอีกนะฮับ ถ้ามีเอามาลงกันให้อ่านอีก :m1:(ยังพอมีลุ้นจะได้เจอกัน อิอิ) แต่ตอนนี้ยังขาดแรงบันดาลใจอยู่ ฮาๆๆๆ :laugh:
ปล.3 รักนักอ่านทุกคนด้วยน้ำใสใจจริงฮับ ขอบคุณฮับที่สนับสนุนกันตลอดมา :impress: และกำลังใจที่ให้กันถล่มทลายท่วมท้นจนล้นโลก(ฮาๆๆ เว่อร์เอาไว้เพื่อความอลังการงานสร้าง 555+)
และทิ้งท้าย......ด้วยความซาบซึ้งใจฮับ
:กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4:
-
:z13: :z13:
-
:z13: :z13: :z13:
-
คู่นี้ก็น่ารัก :-[
ชอบกชอ่ะ 555 :impress2:
-
น่าร๊ากกกกอ่ะ :-[
-
น้องกชน่ารักมากเลยอ่า
กรณ์เสร็จไนท์แน่ๆ อิอิ :-[ :-[
-
น้องกชน่ารัก :o8:
-
:L2:
-
กลับมาต่อคู่ไนท์กับกรณ์ให้จบได้มั้ยอ่ะ :กอด1:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
รักคนเขียนมากมาย
น่ารักจัง แต่ขอจากตอนพิเศษเป็นตอนยาวจะได้มั๊ย อยากอ่านอีก
รักกรIN ส่วนไนท์ก็มีมุมน่ารัก
ที่สำคัญน้องกชน่ารักที่1 :m1:
-
เอาอีกอ่ะ เอาอีก แงแง แค่นี้เหมือนหลอกให้อยากแล้วจากไป น่ารักมากมาย คิคิ
ปล.เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคับ
-
แง้ ๆๆๆๆๆๆ มาต่อเรื่องกร กะไนท์ให้จบนะครับ คู่นี้ก้อน่ารักดีครับ รอติดตามอยู่นะครับ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก :haun4:
-
:o8: :o8: :o8:
น่ารักทั้งคู่เลยอ่า
อยากให้เป็นตอนยาวจัง :impress2: :impress2: :impress2:
:กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ ว่าแล้วว่า คนเขียนใจดี-น่ารักเหมือนน้องกชเลย
-
ชอบๆๆ :L1:
-
เอาอีก เอาอีก ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาา
-
ตอนพิเศษน่ารัก อยากอ่านอีกอ่ะ :impress2:
-
แอบแวะเข้ามาเช่นเคยฮับ :impress2:
ยังไงก็ขอบคุณมากนะฮับที่นักอ่านทุกท่านชอบตอนพิเศษของคู่ที่ค่อนข้างพิเศษจริงๆ
หากอ่านแล้วมันค้างๆ คาๆ ก็เพราะว่าคนแต่งเจตนาอยากให้ไปจิ้นต่อกันเองว่าอนาคตสองคนนี้จะเป็นเช่นไร :-[
อาจจะดุเด็ดเผ็ดมันจนลืมไม่ลงชนิดเลือดสาด :z1: หรือแอบหวานหยดย้อยอย่างหักมุมก็ว่ากันไป :o8:
แต่คนแต่งก็จิ้นไปเองถึงตอนจบเรียบร้อยแล้ว(ช่างกล้า!) :laugh:
และตอนพิเศษนี้ก็ได้น้องกชที่น่ารักมาเพิ่มสีสัน เรื่องมันเลยดูน่ารักไปโดยปริยาย(คิดเอาเองตามเคย ฮุๆๆ)
คนแต่งก็แอบปลื้มใจที่น้องกชเป็นที่เอ็นดูของนักอ่านทุกท่าน
ปล.1 ตอนนี้เริ่มจะลงเรื่องใหม่แล้วนะฮับ เรื่องเมื่อฝน'พรำ'ถ้ายังไงก็แว๊บๆ เข้าไปดูกันได้นะฮับขอโฆษณานิดนึง :laugh:
ลิ้ง : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=26382.0
ปล.2 อยากจะบอกว่าเข้ามาอ่านรีนักอ่านทุกท่านทีไร ตัวลอยติดเพดานห้องทุกที :-[ แอบเขิลจนตัวงอ ฮาๆๆ
ปล.3 ขอบคุณนักอ่านทุกท่านอีกครั้งที่ชอบเรื่องนี้นะฮับ คงจะปลื้มใจไม่ลืมเลยล่ะ ว่างๆ ก็ไปจ๊ะเอ๋กันได้ที่เรื่องใหม่นะฮับ :z2:
-
http://beauty.yopi.co.th/wp-content/uploads/2011/01/facebook-like-buton.png
อยากอ่านแบบจบเลยๆ จิ้นมากเลยอ่ะ
คู่กรณ์ไนท์ ^^
-
:-[ น่ารักมากเลยคับ
-
น้องกช น่ารักอ่าา
-
สวัสดีฮับยังจำกันได้รึเปล่า :impress2:(นักอ่านไม่ได้ความจำสั้นขนาดนั้นนะ)
คงแปลกใจที่จู่ๆ ก็มา และมาไม่ธรรมดาข้าพเจ้ามาพร้อมกับตอนพิเศษ
ขอโทษนะฮับที่ไม่ได้บอกล่วงหน้าว่าจะมีตอนพิเศษอีก แต่จะเป็นใคร อะไร ยังไง?
อยากให้ตามอ่านเองนะฮับ คิก ๆ ๆ o13
SPECIAL STORY
“เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน ฉันหวังว่าสิ่งที่สอนวันนี้ทุกคนคงจะกลับไปทบทวน ไม่ใช่เพื่อฉันแต่เพื่อตัวของพวกคุณเอง เข้าใจรึเปล่า”ครูฝึกร่างสูงล่ำกล่าวต่อหน้านักเรียนทุกคนก่อนจะทำการแยกย้าย
“ครับ! / ครับ ! ครับ!!!!!! ”เสียงขานรับอย่างหนักแน่นของนักเรียนที่เข้าเรียนศิลปะการป้องกันตัวของทุกคนหลังจากเคารพสถานที่ซึ่งเป็นวิธีการแสดงการเคารพทุกครั้งทั้งหลังและก่อนฝึก ทุกคนที่มารวมตัวกัน ณ สถานที่นี้ต่างมีจุดประสงค์ และต่างก็มีเป้าหมายของตัวเองที่จำเพาะเจาะจงมาร่ำเรียนและฝึกฝนตัวเองที่‘ตระกูลอัครวัชธานนท์’ที่มีชื่อเสียงในเรื่องศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวมายาวนาน อาจจะก่อนที่ผมจะลืมตาดูโลกก็ได้มั้ง และผมก็โชคดีเอามากๆ ที่สามารถเข้ามาเรียนที่นี่ได้ เพราะมันไม่ใช่ง่ายๆ ที่ใครจะเข้ามาและออกไปตามอำเภอใจได้ เพราะอย่างน้อยก็มีคนนับพันคนที่อยากจะมาสัมผัสที่นี่สักครั้ง ศิลปะการต่อสู่ที่นี่เปิดสอนก็มี มวย,กังฟู(กลุ่มฟาด) เทควันโด(กลุ่มแตะ) ยูโด,มวยปล้ำ,ไอคิโด้(กลุ่มการเหวี่ยงทุ่ม)และพวกเคนโด้,การฟันดาบ(กลุ่มใช้อาวุธ) ผมว่าที่นี่แทบจะมีครบเลยล่ะครับ
ส่วนตัวผมน่ะเลือกเรียนยูโด.....ก็เพราะว่าผมหวังว่าสักวันหนึ่งผมจะสามารถลงแข่งในระดับประเทศได้สักวันในฐานะตัวแทนนักเรียนของโรงเรียนมัธยมที่ผมอยู่ แต่ว่าผมน่ะ....ดูยังไงฝันเหล่านั้นก็ห่างไกลเหลือเกิน แค่การแข่งขันระดับโรงเรียนผมยังแพ้ไม่ทันได้เข้ารอบชิงด้วยซ้ำ ผมเลยมักจะถูกเพื่อนล้อเสมอว่าเป็นไอ้ขี้แพ้
......บางครั้งคนในชมรมยังไล่ให้ผมออกไปซะก็เคยมี เขาบอกว่าผมมันอ่อนแอ.....จับใส่กะโปรงคงจะง่ายกว่าแล้วไปเข้าเรียนชมรมเย็บปักคงจะรุ่ง....ผมแค้นใจมาตลอดแต่ก็พูดไม่ได้บอกใครก็ไม่ได้ ถึงแม้หน้าตาผมจะไม่ใช่คนโดดเด่น ไม่เป็นที่จดจำของคนรอบข้าง แต่ผมก็ไม่เคยใส่ใจในข้อนั้น.... เพราะยังไงซะผมมันก็แค่ไอ้คนธรรมดาคนหนึ่งก็เท่านั้น
“ยู!”
“........”
“ยู!!!”
“อะอะไรครับ!”เสียงที่ดังตะโกนข้างกกหูทำเอาผมสะดุ้งครับ ตกใจหมดเลย
“เป็นอะไรเหม่อเชียว แล้วจะกลับบ้านด้วยกันรึเปล่า”พี่ต้นที่เรียนยูโดชั้นเดียวกันครับ พี่เค้าดีกับผมมาตั้งแต่ผมเข้าเรียนใหม่ๆ แล้ว และบางครั้งทุกเย็นหลังเลิกเรียนผมกับพี่ต้นก็เดินกลับบ้านด้วยกัน เพราะบ้านเราไปทางเดียวกัน ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าบ้านพี่ต้นที่ตรงไหน
“ไม่ครับพี่ วันนี้ผมมีเวรเก็บอุปกรณ์ แล้วก็อยากอยู่ฝึกต่อนิดๆ หน่อยๆ ด้วยเหมือนกันครับ”
“งั้นเหรอ....จะให้ช่วยมั้ยพี่อยู่ต่อได้นะ.....”
“ไอ้ต้นมึงจะกลับยังกรูรออยู่นะเว้ย!!!”เสียงตะโกนจากกลุ่มเพื่อนพี่ต้นมากจากประตูห้องฝึก
“ไปเถอะครับพี่ ไม่เป็นไรผมอยู่ได้สบายๆ”
“ถ้างั้นพี่ไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน...ไว้วันหลังจะอยู่เป็นเพื่อน”
“ครับ ^^”ผมมองแผ่นหลังพี่ต้นที่วิ่งออกไปจากห้อง พี่ต้นไม่ได้เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนผมหรอกครับ แต่มาจากอีกโรงเรียนนึง พี่ต้นถือว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีพอดูเลยครับ วันก่อนผมยังเห็นสาวๆ ในโรงเรียนผมก็แอบรู้จักพี่ต้นด้วยเหมือนกัน ท่าทางพี่เค้าจะป๊อบน่าดู
นี่ก็เย็นมากแล้วปกติใครๆ ก็ต้องกลับบ้านกัน แต่ผมไม่รู้สิ....ไม่ได้คิดอยากจะรีบกลับไปเลย ยังไงก็ไม่เจอใครอยู่แล้วล่ะ เพราะผมพักอยู่คนเดียวบังเอิญผมเป็นเด็กต่างจังหวัดน่ะครับ กลับไปคงมีแต่ห้องเปล่าแคบๆ รออยู่เหมือนเคย สู่อ้อยอิ่งใช้เวลาอยู่ตรงนี้ที่ๆ ผมชอบยังจะดีกว่าอีก
“ยังไม่กลับเหรอยู”
ขณะที่ผมกำลังลากเบาะมาซ้อนกันครูฝึกของผมก็เข้ามาทักผม ปกติเราไม่ค่อยจะคุยกันเป็นการส่วนตัวหรอกครับ ผมแอบอายๆ ตามประสาเด็กมุมห้อง
“ครับครู”ผมหันไปโค้งให้ครูฝึกที่อายุอานามก็น่าจะเข้าสู่วัยกลางคน แต่ครูคนนี้ค่อนข้างจะเขี้ยวในช่วงฝึกสักหน่อยครับผมเลยกลัวๆ
“วันนี้ทำได้ดีมากนะ แต่อยากให้เธอฝึกให้มากขึ้นกว่านี้ฉันได้ข่าวว่าเธอจะลงแข่งในระดับเขตเหรอ”จริงครับที่ผมอยากจะลง แต่จะคัดตัวผ่านรึเปล่าผมไม่แน่ใจ
“ครับ....จะมีการคัดตัวอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า ผมก็หวังจะให้ตัวเองติดอยู่เหมือนกันครับ”
“อย่างนั้นเหรอ สำหรับเธอแล้วฉันคิดว่าเธอเป็นคนหนึ่งที่มานะ ฉันอยากให้เธอมีสิ่งเหล่านี้ไปตลอด ไม่มีใครที่มีทุกอย่างพร้อมในขณะที่ย่ำอยู่กับที่หรอกนะ แต่สำหรับเธอแล้ว.....ฉันเห็นความพยายามในตัวเธอ....ฉันจะรอฟังข่าวดีแล้วกัน”ครูฝึกจับบ่าผมตบเบาๆ ให้กำลังใจ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง นั่นถึงกับทำให้ผมพูดอะไรไม่ออกเลยครับ จะบอกว่าตื้นตันใจก็คงจะใช่
ผมมองครูฝึกว่าน่ากลัวมาตลอด โดยที่ไม่รู้มาก่อนเลยครับว่าจะใจดีขนาดนี้....
“ขอบคุณมากครับ! ผมจะพยายามให้เต็มที่!”ผมตะโกนไล้หลังครูฝึกที่กำลังจะเดินพ้นออกจากห้องนี้ไปด้วยหัวใจที่พองโต ผมมองครูฝึกที่หยุดอยู่ตรงนั้นเหมือนกำลังพบใครสักคนเข้าโดยบังเอิญ เพราะผมเห็นครูกำลังโค้งคัมนับให้อย่างอ่อนน้อมเลยล่ะครับ
ครูกำลังพูดอยู่กับใครนะ....
ผมแอบเอียงคอชะเง้อมองน้อยๆ อย่างอยากรู้ก่อนที่คนซึ่งครูฝึกโค้งทักทายเมื่อครู่จะเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าประตูข้างๆ ครูฝึกทำให้ผมเผลออ้าปากค้างมองคนๆ นั้นด้วยความรู้สึกแปลกใจ
คนที่ผมเห็นเขาตัวสูงกว่าครูฝึกเล็กน้อยและที่สำคัญดูจากรูปร่างและท่าทางแล้วอายุก็ยังน้อยกว่าครูฝึกอีกด้วย อาจจะแก่กว่าผมไม่กี่ปีก็เป็นไปได้ครับ อีกทั้งหน้าตายังหล่อเหลา คิ้ว จมูก ปากที่งดงามมันทำให้ผมนึกถึงเจ้าชายในทานกริมม์เลยล่ะครับ
พริบตาแรกที่ผมแอบเหลือบมองเห็นคนๆ นั้นเพียงรูปลักษณ์ภายนอกถึงกับทำให้ผมรับรู้ถึงหัวใจของผมที่มันเต้นอยู่ในอกได้อย่าชัดเจน มันไม่ได้เต้นแรงหรือเร็วรัว แต่มันค่อยๆ เต้นอย่างเป็นจังหวะและทำนองที่ก้องอยู่ในร่างกายผมด้วยเสียงที่กึกก้อง
คนๆ นั้นเขาเป็นใครกันนะ.....ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ไม่ได้อยู่ในนิทานหรอกเหรอ เพียงผมหลบสายตาตัวเอง ไม่ใช่เพราะใครมองตอบกลับ....แต่เพราะผมรู้สึกในตัวเองว่าผมกำลังรู้สึกไม่ดีซะแล้วครับ เพียงผมเงยหน้าขึ้นมองตัวเองในกระจกห้องฝึกเท่านั่น! ก็ทำให้ผมรู้ตัวเองว่าหน้าของผมที่แสนธรรมดากำลังถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงฉานตรงแก้มขาวให้ตัวเองรู้สึกตกใจซะแล้วครับ
ผม....ผมเป็นอะไรไปเนี่ย ผมกำลังทำอะไรอยู่! แอบมองผู้ชายแล้วกลับมาเขินอายตัวเองเนี่ยนะ! จะบ้ารึไงกัน!
~วันต่อมา~
“แฮ่ก แฮ่กๆ ”
“ไหวรึเปล่า?”
“วะไหวครับ....ผมจะซ้อมต่อ”หลังจากผมถูกปัดขาแล้วทุ่มลงกับพื้นเป็นรอบที่ห้าคนชื่อม่อนที่เป็นคู่ซ่อมกับผมถึงกับถามผมด้วยท่าทางเป็นห่วง ตอนนี้ผมกำลังซ้อมหลังจบชั่วโมงฝึกครับโดยขอให้ม่อนที่เป็นคู่ซ้อมของผมช่วยอยู่ซ้อมให้ผมอีกแรง
“ฉันว่าพอเถอะ นายน่าจะพักก่อนนะยู”
“ผมไหวจริงๆ นะครับ”
“ปากนายบอกว่าไหว แต่ร่างกายนายมันจะไม่ไหวนะ วันนี้ก็ซ้อมมาเยอะแล้วเก็บแรงไว้พรุ่งนี้อีกจะดีกว่ายู ฉันรู้ว่านายกำลังไล่ตามคนอื่น แต่ก็ขอให้มีลิมิตกับร่างกายนายด้วย”
“ม่อนเดี๋ยวสิ!”
“ฉันกลับล่ะ นายควรจะได้พักซะบ้างนะ”
ผรึก! ผมล้มตัวลงนอนกับพื้นไม่ของห้องฝึกด้วยร่างกายที่เหนื่อยหอมและเหงื่อที่อาบโชกไปทั้งร่างกาย ผมมองดูเพดานห้องที่กว้างพร้อมหายใจหอบถี่อย่างหมดแรงพร้อมยืดแขนและขาปล่อยตัวเองให้อยู่ในท่าที่สบายที่สุด
“ยังไม่ได้เรื่องเหมือนเดิม ยังห่วยเหมือนเดิมให้ตายสิ!”ผมสบถกับตัวเองก่อนจะหลับตาลงอย่างเจ็บปวดจนน้ำตาแทบไหล ผมไม่ได้เจ็บเพราะร่างกาย แต่เจ็บที่ตัวเองมันอ่อนแอ เมื่อไหร่กันวันที่ผมหวังจะมาถึง หรือมันคงจะเป็นไปไม่ได้งั้นเหรอ....
ด้วยร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยผมกำลังท้อแท้ใจตัวเอง แต่ในระหว่าที่ฟุ้งซ่านผมก็เผลอเอียงศีรษะมองออกไปที่ประตูห้องฝึกอีกครั้ง ในใจเหมือนหวังจะได้เจออะไรสักอย่าง
อึ! นี่ผมกำลังนึกอะไรอยู่เนี่ย! ในเวลานี้ยังจะคิดเรื่องอื่นอยู่ได้.....
กึก! กึก! กึก!
เสียงเท้าที่เยียบลงกับพื้นไม้ผมได้ยินชัดเจนอยู่ในโซนประสาท มันค่อยๆ ดังและเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ แต่ทว่าผมกลับไม่ไดสนใจมันและยังคงต้องการเพียงความสงบและร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยให้มันอยู่นิ่งก็เท่านั้นผมกำลังหลับอยู่และมันก็เป็นการหลับที่ไม่ต้องการตื่นที่สุด
“ที่นี่ไม่อนุญาตให้นักเรียนค้างได้หรอกนะ......”เสียงทุ่มและกังวานดันขึ้นอยู่ตรงเหนือหัวของผมก่อนจะพูดขึ้นอีก“ถ้าจะค้างล่ะก็....นายควรได้รับอนุญาตก่อน”
นั่นถึงกับทำให้ผมเปิดตาขึ้นมาพร้อมทั้งหัวใจที่เต้นเร็วด้วยความตกใจ และสิ่งที่ผมเห็นคือชายร่างสูงที่ผมเห็นด้วยบังเอิญครั้งก่อน ซึ่งตอนนี้เค้าอยู่ตรงหน้าผมและกำลังมองผมด้วยสีหน้าสงสัย ชุดที่ผมเห็นครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อนเพราะตอนนี้เค้าอยู่ในชุดยูคาตะสีดำลายเส้นยาวแนวตั้ง โดยมีโอบิ(สายคาดเอว)สีดำคาดเอวเอาไว้และสวมทับด้วบฮับปิ(เสื้อคลุม)สีดำอีกชั้น แต่ทว่ามันจะไม่ทำให้ผมประหม่ายิ่งกว่าถ้ายูกาตะที่เค้าใส่ คอมันแยกกว้างจนเห็นแผงอกขาวตัดกับสีชุดจนผมหน้าแดงนี่สิ
“ขะขอโทษครับ ผม...ผม....”ผมเด้งตัวลุกขึ้นนั่งแล้วมองรอบๆ อย่างตกใจ
นี่ผมยังอยู่ที่นี่อีกเหรอ ไม่ใช่บ้านนี่หว่า ให้ตายเถอะหลับลืมจนได้ (>_< )
“หรือว่านายได้รับอนุญาต?”
“ปะเปล่าครับครับ ผมได้รับอนุญาตอะไรทั้งนั้น”
แล้วคนๆ นี่เป็นใครกันทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ล่ะ ไม่ใช่แค่บังเอิญมาในวันนั้นหรอกเหรอ
“แล้วทำไมถึงยังไม่กลับล่ะ คนอื่นเค้ากลับกันไปหมดตั้งแต่เย็นแล้วนะ”
“ผม...ผมบังเอิญหลับไปน่ะครับไม่ได้ตั้งใจจะนอนที่นี่หรอกครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”ปากผมมันสั่นจนพูดอะไรได้ยากลำบากเหลือเกิน แถมกลิ่นตัวหอมๆ นั่นยังทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ด้วย ถ้าเทียบกับผมที่มีแต่กลิ่นเหงื่อนี่ล่ะก็....
“จะกลับตอนนี้ที่จะเที่ยงคืนเนี่ยนะ”
“ทะเทียงคืน!”ผมอยากจะเป็นลม เที่ยงคืนจริงๆ เรอะ! นาฬิกาอยู่ไหน?
ผมมองไปที่ผนังห้องฝึกปรากฏว่าไม่ใช่เที่ยงคืนครับแต่อีกห้านาทีกำลังจะเที่ยงคืน โฮ๊กกกกกก! แล้วจะกลับยังไงล่ะเนี่ยรถมันหมดไปตั้งแต่สี่ทุ่มแล้ว
“อืม....-_-”
“ผมจะไปเอาของแล้วจะกลับครับ ขอโทษครับขอโทษ”ไม่รู้ว่าผมจะพูดขอโทษไปทำไมนักหน้า แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่กล้าสู้หน้าคนๆ นี่ยังไงก็ไม่รู้สิครับ
“ห้องเปลี่ยนชุดเค้าล๊อคหมดแล้วล่ะ เหลือแต่ห้องนี้ที่นายนอนอยู่ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่มีใครเรียกให้นายกลับบ้าน แต่เอาเป็นว่า....นายค้างที่นี่คืนนึงก่อนแล้วกันพรุ่งนี้เช้าคนรับผิดชอบที่นี่คงจะมาถึง......นายชื่ออะไร?”
“ผมชื่อยูครับ”
“อื้ม....”
“จะเป็นอะไรรึเปล่า..ถ้า.....ถ้าเกิดผมอยากจะรู้จักชื่อคุณบ้างนะครับ เอ่อ.....ไม่บอกก็ไม่เป็นไรนะครับ”
ให้ตายสิหัวใจผมมันเต้นแรงเป็นบ้า!
“ฉันชื่อวัช.....เอ้า! นั่งนิ่งอยู่ทำไมตามฉันมาสิเดี๋ยวจะพาไปนอนในที่ๆ ควรจะนอน”ผมมองผู้ชายในชุดยูกาตะที่สมัยนี้เค้าใส่กันด้วยเหรอ? แต่ผมว่าเค้าเหมาะกับชุดนี่มากๆ เลยครับผมเห็นแล้วยังรู้สึกชอบเลย
ชอบ! ตะแต่ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างอื่นนะครับ แค่ชอบ! อ๊ากกกก! มันก็ต้องมีคำว่าชอบอยู่ดี ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“อาบน้ำซะ...ถ้าไม่รังเกียจก็นอนกับฉันที่ห้องนี้แล้วกันเพราะห้องอื่นมันไม่เปิดไว้ซะด้วย”
“ขอบคุณมากครับ อะเอ่อ....คุณพักอยู่ที่นี่เหรอครับ”ผมมองพี่วัชเขิน นั่นเค้าบอกให้ผมเรียกแบบนี้เองนะครับ
“เปล่าหรอก....แค่มาเป็นระยะเท่านั้นล่ะ ไม่ต้องถามมากหรอกนายรีบๆ อาบน้ำซะเดี๋ยวจะไม่สบาย”พี่วัชยิ้มให้ผมน้อยๆ ก่อนจะออกไปนอกห้องเพราะห้องนี้มันเป็นห้องเดี่ยวที่มีห้องน้ำในตัวเหมือนห้องพักชั่วคราวที่ไม่หรูดีๆ นี่เองครับ พี่เค้าคงอยากให้ความเป็นส่วนตัวเลยออกไป แต่ผมคงต้องรีบจัดการตัวเองซะเพราะเกรงใจพี่วัชเค้า
“ครับ”
“เสร็จแล้วเรียกแล้วกัน”ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ดูอ่อนโยนนักนะ แถมยังใจดีกับผมอีกด้วย
เอาล่ะอย่ามามัวเพ้อฝันเรื่องบ้าๆ อยู่ ผมต้องรีบอาบน้ำเท่านั้น
พอพี่วัชออกไปจากห้องผมก็รีบถอดชุดยูโดที่มันสกปรกจากเหงื่อนี่ออกทันที รู้สึกถึงความสกปรกของตัวเองจริงๆ ครับ ร่างกายของผมมันไม่ได้สวยงามเอาซะเลย เต็มไปด้วยจ้ำฟกช้ำซะส่วนใหญ่ เป็นอย่างนี้ทุกวันผมคงช้ำทั้งตัวแน่ๆ
“นี่ฉันยังไม่ได้เอาผ้าเช็ดตัวกับชุดให้นายใช่......”
“(O_O )”
“...........”
“อ๊ากกกกกกก!”ผมร้องซะเสียงหลงเลยครับที่จู่ๆ พี่วัชก็โผล่พรวดย้อนกลับเข้ามาอีกครั้งในขณะที่ผมกำลังโป๊อยู่ตั้งท่าจะเข้าห้องน้ำไปแล้วแท้ๆ เป็นไงล่ะครับก็อายนะสิครับ แต่ยังดีที่ในมือผมยังถือชุดที่เพิ่งเปลี่ยนไปเลยได้ชุดนี่ช่วยปิดน้องชายตัวเองเอาไว้ สักนิดก็ยังดี!(>//////<)
เห็น...เห็นหมดแล้วสิ เห็นผมทั้งหมดแล้วสินะ อ๊ากกกกกก! ให้ตายเถอะแล้วผมจะสู้หน้าพี่เค้าได้อีกรึเปล่าเนี่ย!
“ขอโทษฉันจะรีบออกไป!”
ตอนนี้ผมอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะครับ แล้วพี่วัชเค้าก็เอาผ้าเช็ดตัวกับชุดมาให้หลังจากผมเข้าห้องน้ำไปแล้วซึ้งตอนนี้เรากำลังจะเตรียมตัวนอนกันแล้วล่ะครับ ซึ่งผมบอกได้ตามตรงเลยครับว่าไม่อาจนอนหลับในขณะมี่คนๆ นี่อยู่ใกล้ๆ จริงๆ ครับ
“นอนเตียงเดียวกับฉันก็ได้เตียงออกจะกว้าง ถ้านายไม่สบายใจฉันจะไปนอนข้างล่าง”
“มะไม่ต้องหรอกครับผมนอนได้”ผมมองพี่วัชที่เปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนปกติแล้วครับ ผมไม่รู้ว่าพี่เค้าใส่ชุดยูคาตะนั่นเพราะอะไร แต่ไม่กล้าจะถาม ส่วนผมก็ได้ชุดพี่วัชที่หลวมนิดหน่อยมาใส่ครับ ยังดีกว่าไม่มีอะไรจะใส่แน่นอนครับว่าข้างในมันเปาหวิวซะจนลู่ลม เพราะผมไม่มีตัวข้างในที่จะเปลี่ยน จะรั้นใส่ตัวเดิมก็สงสารตัวเองครับ
“งั้นก็นอนเถอะ.....”พี่วัชขยับหมอนให้ผมก่อนที่ผมจะล้มลงนอนอย่างแกร็งๆ แล้วพี่วัชก็ดึงผ้าห่มที่เท้าขึ้นมาคลุมให้ผมแต่สีหน้ายังคงนิ่งเฉย แต่ผมนี่สิครับไม่รู้ว่าหน้าตัวเองจะแดงไปถึงไหนแล้วก็คนข้างๆ มันไม่ธรรมดานี่ครับ
“ขะขอบคุณครับพี่......”และขอบคุณที่ทำให้ผมใจเต้นขนาดนี้
แอร็ยยยยย~~~ :-[ เรื่องราวมันยังไม่จบเพียงเท่านี้หรอกนะฮับ
เดี๋ยวจะมีมาต่อให้อีก แต่วันนี้เอาพอกระชุ่มกระชวนชโลมใจไปเพียงเท่านี้ก่อน
แล้วจะมาต่อตอนพิเศษอีกตอนหน้านะฮับ
ปล.1 คิดถึงนักอ่านทุกคนฮับ :กอด1: คงจะได้เจอกันบ้างแล้วกับข้าพเจ้าในเรื่องรักสุดกู่ของนายฝน‘พรำ’ (แอบเปลี่ยนชื่อเรื่องแล้วล่ะ อิอิ ^^)
>>>>ไว้เจอกันใหม่ตอนอีกตอนหนึ่งของตอนพิเศษนะฮับ :bye2:
-
ทำไมเข้ามาได้จังหวะจัง
-
น้องยูน่ารัก :o8:
-
น่าร๊ากกกก อ่ะ :กอด1: :กอด1:
-
คนแต่งองค์ลงแน่ๆ แต่ดีใจที่มีตอนพิเศษมาให้อ่านเรื่อยๆ
-
ขอ กรณ์ กับ ไนท์ ต่ออีกได้ป่าวคับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องวัชครับ สนุก ๆ
-
ดีใจจัง วัชจะมีคู่ :กอด1:
..เอ่อ แต่ไนท์กับกรยังไม่ค่อยเคลียร์เลยอ่ะ
-
ที่แท้ก็เป็นคิวของพี่วัชนี่เอง คิคิ เอาใจช่วยต่อไป
ปล.ตามไปอ่านน้องฝนพรำกะพี่คิมหันต์แล้วนะคับ(ตั้งแต่วันแรกที่ลงแหละ)
o13 o13 o13 o13 o13
-
คู่นี้หวานซะ :laugh:
-
ทำไมเข้ามาได้จังหวะจัง
ใจเราคงตรงกันมั้งฮับ :-[
น้องยูน่ารัก :o8:
น่ารักเหมือนคนอ่านรึเปล่าฮับ :o8:
น่าร๊ากกกก อ่ะ :กอด1: :กอด1:
น้องยูหรือคนแต่งฮับ :impress2:
คนแต่งองค์ลงแน่ๆ แต่ดีใจที่มีตอนพิเศษมาให้อ่านเรื่อยๆ
ฮาๆๆๆ ท่าทางจะเป็นแบบนั้นฮับเพราะจู่ๆ ก็นึกอยากจะแต่งขึ้นมาแล้วก็ลงเลย อารมณ์ศิลป์มันมาอย่างไม่รู้ตัว :laugh:
ขอ กรณ์ กับ ไนท์ ต่ออีกได้ป่าวคับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องวัชครับ สนุก ๆ
ยังติดใจคู่นั้นอีกเหรอฮับ แอร็ย~~ ขอเอาไปคิดก่อนแล้วกันนะฮับ o18
ดีใจจัง วัชจะมีคู่ :กอด1:
..เอ่อ แต่ไนท์กับกรยังไม่ค่อยเคลียร์เลยอ่ะ
:o8: ติดใจไนท์กับกรณ์ล่ะสิฮับ คนแต่งก็ติดใจฮับ
ที่แท้ก็เป็นคิวของพี่วัชนี่เอง คิคิ เอาใจช่วยต่อไป
ปล.ตามไปอ่านน้องฝนพรำกะพี่คิมหันต์แล้วนะคับ(ตั้งแต่วันแรกที่ลงแหละ)
o13 o13 o13 o13 o13
ขอบคุณมากฮับที่ติดตาม แอบปลื้มนะเออ :-[
คู่นี้หวานซะ :laugh:
แล้วตอนหน้ามาพิสูจน์ความหวานต่อนะฮับ :m1:
-
น่ารักมากเลยยยย :impress2:
-
กรณ์ กับ ไนท์ น่ารักจังเลยชอบบบ :-[
:call:
-
ดีจัง...วัชจะได้ไม่น้อยหน้าเพื่อน
น้องยู ไว้ให้พี่วัชเค้าติวเข้มให้นะจ๊ะ
-
o13 o13 o13 o13 :bye2: :bye2: :bye2:
-
น่ารักกกกกกก
แต่มันคล้ายจะค้างนิดๆ
ชอบตัวเล็ก มีอีกป่ะ!??? :กอด1:
-
โอ้~ ตอนพิเศษ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเดย์ใช่ไหมคะ
แต่ก็สนุกดี น้องยูน่ารัก ^^
-
ยูน่ารัก
-
อร้ายยย พี่วัชนั่นเอง
แต่ยูนี่ใครอ่า น่าติดตาม :z2: :z2:
-
คู่ไนท์ กรณ์น่ารักดีอะ
อีกตอนเปิดเรื่องมา นั่งนึกตั้งนาน น้องยู ชื่อเหมือนนายเอกอีกเรื่องของคุณไจฟ์ด้วยอะ นั่งงงตั้งนาน หรือเค้าฟิทเจอริ่งกัน :laugh:
-
ก็ว่าชื่อวัชคุ้นๆ ที่แท้ก็พี่วัชในเรื่องนี่เอง น่าติดตามๆ
ว่าแต่อยากได้พิเศษคู่ไนท์กรณ์อีกจัง :impress2:
-
:impress2: อยากอ่านตอนพิเศษ ไนท์กับกรณ์จังเลยคับ คิดถึง :man1:
-
:impress2: :impress2:
น่ารักเหมือนเคยครับ
ป.ล. ถ้าเป็นไปได้ก็อยากอ่าน ไนท์&กรณ์ ด้วยครับ.....ถ้าคนเขียนจะกรุณา :กอด1: :กอด1:
-
มาแล้วสำหรับตอนพิเศษตอนต่อจากหน้าโน้นนนน! ฮาๆๆ
สามวันผ่านไปแล้วครับ ไวเหมือนโกหกนับตั้งแต่ความทรงจำของผมได้จารึกคนชื่อวัชเอาไว้ในสมอง ไม่รู้ทำไมผมถึเฝ้าแต่นึกถึงพี่วัช แม้กระทั่งตอนซ้อมจนผมไม่มีสมาธิ แต่นับจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เห็นพี่วัชเลยครับหรือเพราะผมไม่ได้สังเกตก็ไม่ทราบ แต่ก็ดีแล้วครับ....ผมจะได้ไม่ต้องฟุ้งซ่าน แต่รู้มั้ยครับว่าทุกเย็นที่ผมมาซ้อมและฝึกเสร็จผมจะไม่เคยนอนหลับเล่นในห้องนี้อีกเลย....มันเหมือนตราบาปติดอยู่ในใจอะไรสักอย่าง =_=;
“ยูวันนี้พี่ต้องกลับก่อนนะ”พี่ต้นมาสะกิดบอกผมครับในขณะที่ผมมานั่งอ้อยอิ่งอยู่หน้าห้องฝึกที่เป็นระเบียงไม้ปาเก้ยื่นออกมาซึ่งข้างหน้าก็เป็นสวนหย่อมเล็กๆ สไตล์ญี่ปุ่นจ๋าเลยครับ
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมอีกสักครู่คงจะกลับแล้วเหมือนกัน”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ ^^”
“ครับพี่!”
“นี่ยูห้องยูโดรึเปล่า?”จู่ๆ ก็มีคนมาสะกิดผมอีกแล้วครับ แต่คนที่มาผมคุ้นหน้าแต่ไม่รู้ชื้อครับ คงเพราะเรียนคนละห้องกัน
“ใช่ครับมีอะไรเหรอ?”
“ครูฝึกบอกมีคนมาหา รออยู่ที่ห้องรับรองแขกน่ะ”ผมได้ยินเท่านั้นก็สงสัยครับว่าใครจะมาหาผม แต่ที่ผมมาที่นี่เพื่อนผมที่โรงเรียนก็ทราบนะครับ แต่จะให้เดาผมเดาไม่ออกหรอกครับว่าเป็นใคร
“มาแล้วครับ”ผมเดินเข้าห้องรับรองแขกก่อนจะชะเง้อคอมองหาว่าใครกันที่มาหาผม และผมก็เห็นแล้วครับถึงกับยิ้มแก้มตุ่ยเมื่อคนที่มาหาทำเอาผมดีใจ
“ฉันมาหานายคิดว่าจะไม่เจอซะแล้ว”ว่าแล้วเพื่อนผมก็กระโจนเข้ากอดผมครับ แต่กอบแบบเพื่อนน่ะครับตามธรรมเนี่ยม แต่ว่าเพื่อนผมไม่ได้มาคนเดียวแต่มากับผู้ชายอีกคนที่หล่อมากครับ แต่เสียอย่างเดียวเค้าทำหน้าดุใส่ผมตอนที่เพื่อนผมกอดผม
“เฮ้ยเดย์! ฉันแปลกใจมากนะที่นายมาหาเนี่ย”เดย์เพื่อนผมเองครับมันหน้าตาน่ารักเอาการเลยล่ะ คงไม่ต้องบอกว่าผู้ชายที่ยืนเป็นเงามือด้านหลังนั่นเป็นใครผมพอจะเดาได้จากที่เดย์มันเล่าให้ผมฟัง
“พอดีมาที่นี่เลยนึกได้ว่านายเรียนอยู่ที่นี่น่ะ แปลกใจเหมือนกันว่าบังเอิญขนาดนี่ได้ไง”จากเท่าที่ผมสังเกต เดย์มันดูมีความสุขขึ้นครับ เพื่อนมีความสุขแบบนี้ผมก็ดีใจ
“ไม่แนะนำให้ฉันรู้จักคนๆ นั้นหน่อยเหรอ”ผมกระซิบกระซาบให้เดย์รู้
“แหะๆ ลืมบอกไป....นี่พี่ทิวานะยู”
“ฉันเป็นแฟนเพื่อนนาย.....”ใจกล้าและมันใจสมกับหน้าตามากครับ ทำเอาผมอึ้งไปเล็กน้อยเลยสำหรับผู้ชายคนนี้
“ผมชื่อยูครับเป็นเพื่อนเดย์ตั้งแต่มัธยมต้นแล้ว ยินดีที่รู้จักครับ”
“นายไม่ได้คิดอะไรกับไอ้เดย์ใช่มั้ย?”อยู่ๆ พี่ทิวาก็ยิงคำถามแปลกๆ ใส่ผมครับ ทำเอาผมอึ้งไปสามวินาที
“พี่ทิวาครับพูดอะไรน่ะ นั่นมันเพื่อนผมนะ....ถามคำถามที่มันสร้างสรรค์กว่านี้ไม่ได้เหรอครับ”เดย์หันไปค้อนใส่พี่ทิวา เล่นเอาผมทำตัวไม่ถูกเลยครับ
“ก็กรูอยากรู้ ถามไปตรงๆ ไม่ได้รึไงวะ”
“ก็ผมเพิ่งบอกพี่นี่ครับว่าเราเป็นเพื่อนกัน”
“แล้วเมื่อกี้มึงไปกอดมันทำไมวะ กอดกรูคนเดียวไม่พอรึไง”
“พี่ครับ!”
“เอ่อ....ผมเป็นเพื่อนเดย์นะครับ เรื่องนอกจากนี้ไม่มีหรอกครับพี่”ผมยิ้มเจื่อนๆ ให้พี่ทิวาและเดย์อย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูกครับ สองคนนี้กำลังทำให้ผมจิตนาการล้ำเลิศครับ เหอะๆ
“มากันแล้วเหรอวะเร็วจริงๆ ว่ะ!”
“เออ! กรูรีบแต่มึงเสือกช้านะ - -”พี่ทิวากำลังทักใครสักคนที่เข้ามาใหม่ครับ
“สวัสดีครับพี่วัช”เท่านั้นล่ะครับผมถึงกับหันไปมองดูคนอีกคนถึงกับตกใจสะดุ้งครับ นั่นพี่วัชนี่ครับ รู้จักกับทุกคนที่อยู่ตรงนี้เหรอครับ ละแล้วก็เดย์ด้วยงั้นเหรอ
“พี่วัชครับผมจะแนะนำเพื่อนผมให้รู้จักครับเรียนอยู่ที่นี่ด้วยล่ะครับ.....นี่ยูครับเพื่อนผมเรียนห้องเดียวกันสนิทกันด้วยครับ ^^”ผมมองพี่วัชด้วยท่าทางมึนๆ ครับ พี่วัชก็ยิ้มๆ เหมือนแปลกใจเช่นกัน
“สะสวัสดีครับ”ผมก้มทักทายพี่วัชทำตัวไม่ถูกเลยครับ จะเอายังไงดี
“โลกกลมจริงๆ ไม่คิดว่านายเป็นเพื่อนกับน้องเดย์ด้วย แต่สองคนนี้ฉันคงไม่ปฏิเสธล่ะว่าเพื่อนกัน”พี่วัชพูด
“พี่วัชรู้จักเพื่อนผมด้วยเหรอครับ?”
“อื้มรู้จัก ^^”
“งั้นก็ดีเลยครับเราไปกินข้าวด้วยกันหมดนี่เลยนะครับ”
“เอาสิ”
“ไม่ถามกรูหน่อยรึไงห๊ะ”
“ผมรู้ครับว่าพี่ทิวาตกลง ใช่มั้ยครับ”
แล้วอีกคนที่ต้องถามคือผมไม่ใช่เหรอครับ ทำไมไม่ถามผมบ้าง บอกตรงๆ ผมรู้สึกอายครับที่อยู่ต่อหน้าพี่วัชแบบนี้ ครั้งก่อนที่ผมค้างที่นี่ผมก็รีบออกไปแต่เช้าตอนที่พี่วัชยังหลับอยู่แถมไม่ได้บอกเอาไว้ด้วย แอบเสียมารยาทไว้ตอนนี้เลยรู้สึกแปลกๆ เหมือนจะเข้าหน้าไม่ติดครับ
“ขอบคุณมากนะครับที่เลี้ยง”ผมขอบคุณรอบโต๊ะครับเพราะมื้อนี่กินฟรีเห็นๆ
“ไม่เป็นไรหรอกยูพี่วัชเต็มใจอยู่แล้ว ใช่มั้ยครับ”
“อื้ม...มาทานกันหลายคนมันก็อร่อยขึ้นอีก ขาดไอ้สองตัวนั่นอีกสองมาครบคงจะกินไม่ลง”
“งั้นก็กลับเถอะกรูอยากกลับบ้านแล้ว”พี่ทิวาลุกพรวดลากแขนเดย์ออกไปเลยครับ แต่เดย์ก็รั้งไว้ซะก่อน
“เดี๋ยวสิครับพี่ทิวา ผมยังคุยกับยูไม่เสร็จเลยนะครับ”
“ค่อยไปเสร็จกับกรูที่บ้านก็ได้....”
พะพูดแบบนั้น...ได้ด้วยเหรอครับคนๆ นี้ (O////o)
“เอ่อ...เดย์ นายกลับก่อนเถอะเดี๋ยวเรากลับเองได้ไม่เป็นไร”
“ขอโทษด้วยนะ งั้นฉันกลับก่อนแล้วกัน พี่ทิวาครับฝากยูด้วยนะครับบ้านยูอยู่ไกลจากที่นี่”ว่าแล้วเดย์ก็ถูกพี่ของมันลากไปแล้วครับ ผมรู้สึกช๊อคหน่อยๆ กับพี่ทิวาคนนี้จริงๆ มันทำให้ผมรู้ว่าอะไรก็เป็นไปได้ครับ
“จะกลับเลยรึเปล่าพี่จะไปส่ง”
“ไม่เป็นไรหรอกครับผมกลับเองได้ รบกวนพี่วัชเปล่า”จริงๆ ผมไม่อยากอยู่สองต่อสองกับพี่วัชครับ กลับคนเดียวจะง่ายกว่าเยอะ
“ไม่เป็นไรพี่รับปากเดย์ไว้แล้ว และถ้ายูกลับคนเดียวพี่รู้สึกผิดจริงๆ ด้วย”พี่วัชมองผมหน้านิ่ง นั่นทำให้ผมรู้สึกกดดันทันทีเลยครับ สีหน้าแบบนั้นผมมองไม่ออกจริงๆ ครับว่าคนตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่ คงมีแต่ผมนี่ล่ะครับที่แสดงออกทางสีหน้าซะมากกว่าคำพูด ถึงแม้จะพยายามปกปิดแค่ไหนก็ตามที....มันเป็นเรื่องที่แย่มากครับสำหรับผม
“ก็ได้ครับ....งั้นผมรบกวนด้วยครับ”ผมก้มหน้าไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าครับ ยิ่งอยู่ใกล้ใจมันยิ่งเต้นแรง
“บ้านอยู่แถวนี้เหรอไม่ยักจะรู้”ตลอดทางพี่วัชพูดกับผม มีแต่ผมนี่แหละครับที่ถามคำตอบคำ ไม่ได้ตั้งใจจะรังเกียจหรืออะไรทั้งนั้นล่ะครับ แต่ผมพูดอะไรไม่ออกจริงๆ
“ครับ...จริงๆ แล้วผมอยู่อพาทเม้นที่เช้าไว้น่ะครับ”
“งั้นเหรอ แล้วตอนเย็นๆ ยูกลับบ้านคนเดียวเหรอ?”
“ครับ”
“ที่ห้องคงอยู่กันหลายคนสินะ”
“ผมอยู่คนเดียวน่ะครับ”
“ไม่เหงาแย่หรอกเหรออยู่คนเดียวแบบนั้น”
“ไม่หรอกครับ”
“พี่เห็นยูชอบอยู่ซ้อมคนเดียวตอนเย็นๆ บ่อยๆ ก็คิดว่ายูขยันดี แถมเคยได้ยินจากคุณชินว่ายูตั้งใจจะไปแข่งระดับเขต เพราะงั้นเลยชอบซ้อมหนักอยู่คนเดียว มันก็เป็นเรื่องดีนะที่เราขยัน....แต่อย่าลืมเอาเวลาไปพักผ่อนบ้างนะเดี๋ยวจะไม่สบาย”
ยิ่งพี่วัชพูดเหมือนแสดงความเป็นห่วงผม เหมือนจับตาดูผมมาตลอดมันยิ่งทำให้ผมทำตัวไม่ถูกครับ ผมชักจะคิดไปเองว่าพี่วัชเป็นห่วงผมจริงๆ มันไม่ใช่แค่นั้นหรอกครับที่ผมคิดเพ้อไปเอง......แต่มีอีกหลายอย่างที่ผมพยายามห้ามใจ
“..........”
“ถ้ายูคิดว่ามีอะไรที่อยากให้พี่ช่วยล่ะก็บอกได้ พี่ชอบนะคนที่พยายามทุกอย่างด้วยตัวเองอย่างอุตสาหะไม่ยอมแพ้ ยูก็อายุยังน้อยแต่ทำได้ถึงขนาดนี้พี่ล่ะยอมแพ้จริงๆ”
“แกล้งชมผมเล่นเหรอครับ....”
“แกล้งอะไรกันพี่พูดเรื่องจริงนะ ทั้งเรื่องการทุ่มเทให้กับสิ่งที่ตัวเองรัก และเรียนไปด้วยพี่คิดว่าไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่คนอื่นหรือใครๆ ก็ทำได้”
“..........”
ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปผมอาจทนไม่ไหวแน่ๆ ครับ >_<
“อาจเพราะเป็นยูก็ได้มั้ง ถึงได้ทำทุกอย่างได้ดีแบบนี้”
ทำไมครับ...ทำไมถึงต้องปากหวานกับผมถึงขนาดนี้ มันทำให้ผมหวังเรื่องลมๆ แล้งๆ ที่ไม่สามารถเป็นไปได้ ยิ่งอยู่ใกล้คนๆ นี้มันยิ่งทำให้ผมควบคุมความรู้สึกของตัวเองแทบไม่อยู่....ผมกำลังคิดอะไรที่เป็นไปไม่ได้.....
ผมคงจะหลงคนๆ นี่ซะแล้วสิครับ ทำไงดี!
“..........”
“ถ้าเป็นไปได้....ว่างๆ ฉันจะเทรนนายให้เองเอามั้ย ถึงฉันจะดูเหมือนไม่มีอะไรแต่ก็นะ แต่ตั้งแต่เด็กฉันก็ถูกฝึกมาหนักเหมือนกัน”
“..........”
“เป็นนายล่ะก็คงจะเก่งขึ้นได้ง่ายๆ เพราะความพยายามของนายแน่ๆ”
พี่วัชชมผมจนมากเกินไปแล้วล่ะครับ มันทำให้ผมรู้สึกว่ารอบๆ ตัวผมมันอื้ออึงไปหมดจนได้ยินเพียงเสียงพี่วัชคนเดียว
อยากจะสัมผัสคนๆ นี้ อยากรู้สึกครับว่าจะทำให้ผมรู้สึกยังไงกันแน่.....ผมคงบ้าไปแล้วที่คิดเรื่องน่าอายแบบนั้น >/////<
......หน้าผมมันร้อนผ่าไปหมด มันคงแดงจนแทบจะเหมือนถูกสีสาดใส่เลยแน่ๆ
“ยูเป็นอะไรรึเปล่า?”
ทำยังไงดี ถ้าเกิดความคิดของผมมันถูกล่วงรู้ขึ้นมาล่ะจะทำยังไงดี
“ยู! บ้านนายอยู่ที่นี่ใช่รึเปล่าถึงแล้วนะ ฉันจะขับไปต่อถ้าไม่ได้หมายถึงที่นี่”
ผมกำลังคิดเรื่องไม่ดีพวกนี้ได้ยังไงกัน!
“..........”
“ยูนาย......”
“อะ....อะไรเหรอครับ มีอะไร.....อุบ”
ผมกำลังเหม่อและผมไม่รู้ว่าพี่วัชกำลังพูดอะไรไปบ้าง แต่ทันทีที่ผมได้สติกับเสียงเรียกที่แล่นเข้าหูผมเท่านั่นล่ะครับ พี่วัชก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้ผมที่เพิ่งจะหายเหม่อแล้วเข้าประกบริมรีปากเข้ากับผมแนบนิ่งและเนิ่นนาน.....ผมเปิกตากว้างอย่างตกใจรับรู้ถึงไออุ่นจากลมหายใจที่รดรินอยู่ตรงหน้าที่บ่อบอกผมว่าทุกอย่างคือความจริง ไม่ใช่ผมคิดไปเอง
ตึกตัก ตึกตัก!
แต่ทำไม....พี่วัชถึงทำแบบนั้นกับผมล่ะ ทะทำไม่กัน!
“..........พะพี่ครับ....”ตาผมยังคงเปิดกว้างพร้อมเสียงหัวใจที่เต้นรัว
“ฉันขอโทษ.....ฉันเห็นนายแล้วไม่รู้ทำไมถึง......”
“ถะถึงห้องของผมแล้วผมต้องขอตัวไปก่อนนะครับ ขอบคุณมื้อเย็นนะครับที่เลี้ยง”ผมไม่รอให้พี่วัชพูดอะไรทั้งนั้นครับ เหตุผลที่พี่วัชทำแบบนั้นผมไม่ได้อยากรู้หรอกครับ อาจแค่เผลอหรือเพราะอะไร
แต่ผม....แต่ผมก็ยังรู้สึกดีใจ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะทั้งที่มันเป็นเรื่องที่น่าอายและน่าตกใจซะด้วยซ้ำ!!!!!
:z13: :z13:นักอ่านทิ้งท้าย
ท่าทางตอนพิเศษตองนี้ยังไม่จบแฮะ ฮาๆๆๆ แอบยาวจนตกใจตัวเอง :a5: อาจเพราะเป็นแรกพบสบตากันของตัวละครอีกคู่หนึ่ง
ข้าพเจ้าเลยคิดว่าถ้าจะจบในสองตอนมันคงใจด่วนกันเกินไปแล้ว(สร้างบ่วงให้ตัวเองอีกตอนจนได้ >_<;; )
แต่ยังไงก็ยินดีจะโดนบ่วงรัดคอ ฮาๆๆ เพื่อนักอ่านทุกท่าน แต่อีกไม่นานจะโดนนักอ่านรัดคอมากกว่าบ่วง :z3:
เพราะท่าทางไนท์กับกรณ์เป็นเหตุ เอิ๊กๆ คู่นี่แสบกันสองคนไม่พอ สะเทือนมาถึงคนแต่งให้ต้องร้อนใจอีกแล้ว
หลายท่านยังติดใจกันอยู่ประมาณ 99.999999% ฮาๆๆๆ :laugh:(เว่อร์อีกแล้ว)
จะเอายังไงดีล่ะที่นี้.......
เอาแบบนี้มั้ยฮับนักอ่านที่รักทุกท่าน ไว้เสร็จคู่พี่วัชแล้วจะเพิ่มตอนพิเศษคู่กรณีคู่นั้นให้ก็แล้วกันนะฮับ ^^
แต่ไม่สัญญาว่าจะลงแบบจ่อตูดจากตอนนี้เลย เพราะยังไงซะภาระทางโลกก็ยังมีตารางงานหนักหนาสาหัสอยู่มาก :try2:
เพื่อเป็นกำลังใจให้คนแต่งผู้นี้....ก็เซ่นรีพลายงามๆ (เราไม่เอาน้ำแดงหรือหัวหมู,ไข่ต้ม)มาแทนของบรรณาการแล้วกันนะฮับ :-[
ปล. ขอบคุณสำหรับกำลังใจเสมอมานะฮับที่ทำให้เกิดเรื่องดีๆ ขึ้น ^^
การบินไทยรักคุณเท่าฟ้า.....แต่ข้าพเจ้ารักคุณเท่าจักรวาล :o8:(ปากหวานทิ้งท้าย 5555++) :laugh:
-
ตอนพิเศษคู่นี้ดูท่าแล้วจะยาว
:bye2:
-
บ่วงที่ผูกคอ ถือซะว่าเป็นบ่วงรักจากคนอ่านนะคะ
เพราะฉะนั้น ว่างเมื่อไหร่ก็มาต่อนิยายเด้อ จะรออ่านค่ะ
-
คู่นี้ไวมาก ดีค่ะรักกันไวๆ...เพราะจะได้อ่านไนท์กะกรเร็วๆ :laugh:
:pig4: :กอด1:
-
อ้าว..พี่วัชไหงไวขนาดนั้นล่ะ อิ อิ แต่ชอบนะทันใจดี
ว่าอย่างไรก็ว่าตามกันค่ะ ตามใจผู้เขียนค่ะ ดิฉันไม่ว่าไม่กดดัน เขียนเมื่อว่างจากภาระการงาน หรือเมื่อพร้อมนะคะ รอได้ค่ะ
-
:กอด1: :กอด1:
-
:o8:
-
รออ่านคู่ไนท์-กรณ์อย่างแรง :o8: :o8:
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
o13 o13 o13
-
อะไรเนี่ยพี่วัช ไม่เร็วไปหรอ วันที่สองก้อนอนด้วยกานซะแล้ววววว
:m20: :m20:
.............................
อ๊ายยย จูบกานแย้วๆ :-[
-
:3123:
-
น้องยูโดนพี่วัชขโมยจูบซะแล้ว
น่ารักจังเลยคู่นี้อ่ะ เอาใจช่วย
o13 o13 o13 o13 o13
-
อุ๊ยๆ ปั๊ตตะนาแล้ว มีจุ๊บกันแล้วด้วย :กอด1:
-
ได้กันอีกคู่แล้ว!!!!!!!
-
อ่า..นะ
มาถึงคราวพี่วัชสักที
-
ตอนพิเศษ ตอนที่3
ควับ!
“ปึก! อ่ะ!”
แปะๆ แปะๆ
“เยี่ยมมากยู!!!”เสียงปรบมือจากเพื่อนร่วมชั้นที่ฝึกด้วยกันทำเอาผมยิ้มแก้มปริเลยครับ ก็วันนี้ผมสามารถชนะคู่ซ้อมของตัวเองได้สักที ไม่เสียแรงครับที่ผมอุตส่าห์ฝึกซ้อมมาอย่างหนักตลอด ผมรู้สึกว่ามันทำให้ผมมีกำลังใจและความมั่นใจในตัวเองมากขึ้นกว่าทุกที
“ขอบคุณมากครับ”
“เอาล่ะวันนี้ก็พอแค่นี้ก็แล้วกัน กลับไปพักผ่อนกันได้แล้วล่ะ”
“ครับ! ครับ! ครับ!”เสียงตอบรับดังอย่างดีใจก่อนที่ทุกคนจะแสดงความเคารพซึ้งกันและกันก่อนจะแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง
“วันนี้กลับบ้านด้วยกันนะยู พี่เบี้ยวมาหลายวันแล้ว”พี่ต้นเจ้าเก่าครับ
“ก็ได้ครับ ^^”ผมซับเหงื่อตรงหน้าที่ผุดออกเป็นห่าฝนก่อนจะเดินตามพี่ต้นไปห้องล๊อคเกอร์
“วันนี้กลับด้วยกันหลายคน ไอ้ทีมไอ้กล้ามันก็จะกลับด้วยกัน”
“ครับ!”ผมตอบรับอย่างยินดีก่อนจะเข้าไปล้างตัวแล้วเปลี่ยนเป็นชุดลำลองให้เรียบร้อย เพราะผมเสร็จก่อนพี่ๆ อีกหลายคนผมเลยมานั่งรอตรงระเบียงหน้าสวนหย่อมเหมือนเดิมครับ
......ยิ่งอยู่กับตัวเองนานๆ มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองฟุ้งซ่าน เคยรึเปล่าครับที่จู่ๆ ก็รู้สึกน้อยใจตัวเองขึ้นมา อารมณ์เศร้ามันก็แวบมาเข้าในหัวเราอย่างไม่ได้ตั้งใจ และเรื่องราวที่รู้สึกเป็นทุกข์มันก็ค่อยๆ ขนายใหญ่ขึ้นจนครอบครองความรู้สึกสุขของเราไปโดนปริยาย ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเจอปัญญาแบบนั้นครับ
สองวันมาแล้วที่ผมไม่เจอคนๆ หนึ่ง ผมก็ดีใจครับแต่มันน้อยกว่าความรู้สึกเสียใจ ไม่รู้ว่าทำไมผมยังคงคิดเรื่องแบบนั้นกับพี่วัชเค้า ทั้งๆ ที่ความเป็นไปได้ของผมกับพี่เค้ามันน้อยซะจนวัดค่าไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ทั้งเรื่องจูบเมื่อตอนนั้นที่ทำให้ผมแทบนอนไม่หลับ ไม่เข้าใจว่าสิ่งนั้นพี่วัชทำไปเพื่ออะไรแต่ผมก็ยังดีใจทั้งๆ ที่ควรจะเป็นกังวนใจแท้ๆ
“ยู! พวกเราเสร็จแล้วกลับกัน!”
“ครับ แล้วพี่กล้ากับพี่ทีมบ้านอยู่ทางเดียวกับเราเหรอครับผมไม่ยักรู้”
“เปล่าหรอกวันนี้พี่กับไอ้ทีมเราจะไปเล่นเกมส์กันที่บ้านไอ้ต้นน่ะแล้วจะค้างคืนซะเลย ^^”
“เหรอครับ ^^”
“วันนี้ยูเก่งขึ้นนะ พี่ยอมรับเลย แอบไปเทรนกับใครมารึเปล่าเนี่ย”พี่ทีมจ้องผมเหมือนพยายามจับผิดด้วยสายตาทะเล้น
“ปะเปล่าหรอกครับ อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นสิครับ”ผมหลบตาลงต้ำอย่างอายๆ ครับ ที่อายเพราะคำชมพวกนั้นต่างหากครับ
“ฮาๆ ฮาๆ พี่ล้อเล่น แกล้งเด็กนี่มันก็สนุกเหมือนกันนะเนี่ย”พี่ทีมหัวเราะขึ้นทำเอาทุกคนหัวเราะร่าตาม
“เฮ่! อย่าแกล้งยูสิเดี๋ยวน้องมันจับทุ่มขึ้นมามึงจะรู้สึกนะเว้ย เดี๋ยนี้ยูของเราไม่ธรรมดาซะแล้ว”พี่ต้นก็เริ่มแซวผมขึ้นมาบ้าง ทำให้เราเดินไปคุยไปกันอย่างสนุกสนานเลยครับโดยมีผมเป็นประเด็นหลัก
อยู่แบบนี้มันก็ทำให้ผมรู้สึกไม่กังวล ดีเหมือนกันครับ
กึก!
“อ่ะ! >_o”จู่ๆ พี่ๆ ที่ผมเดินตามหลังอยู่ก็หยุดชะงักทำเอาผมที่ก้มหน้าก้มตาเดินเผลอชนหลังพี่ๆ เข้าให้ หยุดทำไมกัน?
“สวัสดีครับ!”ทั้งพี่ต้น พี่ทีม พี่กล้ากำลังทักทายใครคนหนึ่ง ซึ่งผมก็ยังไม่ทราบเพราะไม่ทันจะเห็นว่าเป็นใครเพราะตกใจก็เลยไหลไปตามน้ำทักทายไปกับเค้าด้วย
“ฉันขอคุยกับยูหน่อย พวกนายกลับไปก่อนเถอะ”
เสียงนี่มันคุ้นๆ นะครับ
“ครับ!”
“ยูงั้นวันนี้เรากลับก่อนนะ ไปล่ะไว้จะกลับด้วยกันวันอื่นก็ได้นะ ^^”พี่ทีมโบกมือลาผมก่อนที่ผมจะอึ้งหลังจากพี่ๆ เดินไปแล้วผมถึงเห็นว่าคนๆ นั้นเป็นใคร
“พะพี่วัช”จู่ๆ ผมก็เดินหนีซะอย่างงนั้นครับ แถมยังไม่ใช่ทางที่จะออกจากโรงฝึกแต่กลายเป็นว่าเดินกลับเข้าไปใหม่
“ยู! ยูหยุดก่อน”เสียงเรียกที่ไล่หลังผมมากำลังเข้าใกล้ผมเรื่อยๆ ครับ ไม่รู้เพราะอะไรผมถึงต้องเดินหนีและความรู้สึกไม่ดีนี่มันคืออะไรกัน
หมับ! แล้วพี่วัชก็คว้าแขนผมเอาไว้แล้วกระชากให้ผมหันไปประจันหน้า ซึ่งตอนนี้ผมคิดว่าตัวเองหน้าดูไม่ได้เลย ผมรู้สึกว่าใบหน้าผมมันกำลังบูดเบี้ยวจะยิ้มก็ไม่ได้จะทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันก็ยากครับ
และที่สำคัญ....หัวใจของผมมันกำลังเต้นอย่างตระหนก
“ขะขอโทษครับ พอดีผมลืมของเอาไว้ผมจะกลับไปเอาที่.....”ผมอยากจะยิ้มแต่ว่าผม....ผมยิ้มได้แต่แสแสร้งเท่านั้น
“มากับฉันหน่อย มีเรื่องจะพูดด้วย”พี่วัชทำหน้าจริงจังก่อนจะลากผมให้เดินตามไป ผมจำได้ว่าทางนี้มันจะไปห้องที่ผมเคยขอพักด้วยอยู่หนึ่งคืน
ทำไมต้องเป็นที่นี่ด้วยนะ....
“นั่งลงก่อน จะเอาน้ำให้”พี่วัชพาผมมาที่นี่ก่อนจะบอกให้ผมนั่งลงที่เก้าอี้ตรงโต๊ะชุดภายในห้อง ผมนั่งลงอย่างว่าง่าย
“น้ำไม่ต้องหรอกครับ จะพูดอะไรกับผมก็พูดเถอะครับ”ผมก้มหน้ามองฝ่ามือตัวเอง ก่อนจะได้ยินเสียงนั่งลงของพี่วัชตรงข้ามผม
“เรื่องที่พี่จูบยู.......”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้คิดมากอยู่แล้ว”ผมตัดบทพูดของพี่วัชที่จะไม่ให้พี่วัชรู้สึกผิดเพราะผม“แล้วผมก็คิดว่า....พี่คงจะไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นหรอกครับ...”ทำไมยิ่งพูดปากผมมันยิ่งสั่น
“จะไม่เป็นไรได้ยังไง!”ผมที่กำลังนั่งนิ่งถึงกับสะดุ้งเมื่อน้ำเสียงของพี่วัชที่ดูเปลี่ยนไปจากน้ำเสียงเรียบเป็นน้ำเสียงไม่พอใจ มันทำให้ผมรู้สึกกลัวไปด้วย
“ไม่ต้องสนใจเด็กอย่างผมหรอกครับ ผมรู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร”ยิ่งผมพยายามยิ้มและหาคำตอบในความหมายของสีหน้าพี่วัชที่ดูเปลี่ยนไปผมยิ่งรู้สึกใจไม่ดี ไม่อยากจะสานต่อความคิดตัวเองว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันแค่อารมณ์ชั่ววูบหรือเรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดขึ้น
เจ็บครับ....ยิ่งคิดมันก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ ไม่ดีเอาซะเลยความรู้สึกพวกนี้
“อย่าพูดทั้งๆ ที่ตัวเองทำสีหน้าจะร้องไห้แบบนั้นได้มั้ยยู.....”ผมถึงกับวูบเข้าไปในอกทันทีที่พี่วัชพูดแบบนั้น
“ปะเปล่านี่ครับ.....”
ดริ้ง ดริ้ง~~~
ระหว่างที่เรากำลังเงียบเสียงโทรศัพท์ของพี่วัชก็ดังขึ้น
“อยู่ที่นี่อย่าเพิ่งไปไหน......ถือว่าฉันขอร้องล่ะ....”พี่วัชลุกพรวดขึ้นแต่ยังคงปล่อยให้โทรศัพท์เสียงดังก่อนจะเดินออกไปจากห้องพร้อมกับทิ้งความรู้สึกแย่ไว้กับผม
ทะทำไมผมต้องอยู่ด้วยล่ะ ในเมื่อเราไม่น่าจะมีเรื่องที่ต้องคุยกัน....
ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากเก้าอี้แต่พอผมลุกขึ้นรู้สึกได้เลยว่าร่างกายมันไม่มีแรงผมจึงเซล้มไปกระแทกเข้ากับชั้นวางหนังสือที่ซ้อนกันไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจ หนังสือพวกนั้นเลยร่วงตกลงกับพื้นสะเปะสะปะไปหมด ผมก็เลยรีบเก็บหนังสือพวกนี้ให้ทันก่อนที่พี่วัชจะมาถึง และมีหนังสืออยู่เล่มหนึ่งที่ผมสะดุดตาเลยเก็บมันขึ้นมาดู
จะเป็นอะไรรึเปล่าถ้าผมจะเปิดมันดูข้างในนี้
ผึบ! พอผมเปิดออกข้างในมันคืออัลบั้มภาพดีๆ นี่เองครับ และรูปทั้งหมดมันเหมือนเป็นรูปกลุ่ม ซึ่งหนึ่งในนั้นทำให้ผมแปลกใจคือมีเดย์อยู่ด้วย ข้างๆ เดย์ก็เป็นพี่ทิวา ทุกคนดูเหมือนจะมีความสุขกันมากๆ เลยครับ
ผมพลิกไปหน้าต่อไปด้วยหัวใจเต้นรัวและรูปต่อไปก็ทำให้ผมถึงกับรู้สึกได้เลยครับว่าภาพนี้มีอะไรบางอย่างผิดปกติ ผมมองไปที่พี่วัชที่ยืนอยู่อีกฝั่งของรูป สายตาพี่วัชกำลังมองใครบางคนด้วยสีหน้าเศร้าปนยิ้ม และคนๆ นั้นถึงกับทำให้ผมแทบหมดแรง....
ปะเป็นไปไม่ได้หรอก....เดย์งั้นเหรอ หัวใจผมแทบหล่นวูบทันทีที่รู้อะไรบางอย่างเข้า ผมพลิกไปดูรูปอีกหน้าก่อนจะเห็นว่าเป็นรูปที่แอบถ่ายแน่นอน และผู้ที่ปรากฏอยู่ในรูปคือเดย์ ในบรรยากาศรอบๆ ภายในภาพคือริมทะเล มีเดย์อยู่หลายรูปที่เหมือนจะตั้งใจเก็บภาพ ทั้งภาพที่เดย์อยู่กับพี่ทิวาและคนอีกสองคนที่ผมยังไม่เคยรู้จัก
พรึบ!
ผมเปิดต่อไปอีกหน้าด้วยมือที่สั่นระริกก่อนจะทำกระดาษโน๊ตแผ่นหนึ่งที่แปะล่างรูปเดย์หล่นลงกับพื้น ผมเก็บมันขึ้นมาแล้วถือวิสาสะอ่านมัน
‘ความรู้สึกของผมมันเคยว่างเปล่า จนกระทั่งเจอคนๆ นี้’
ใจผมแทบสลายเมื่อล่วงรู้ความรู้สึกที่ไม่ควรนี้.....ทั้งๆ ที่ผมไม่อยากจะร้องไห้กับเรื่องเหลวไหลพวกนี้แต่ทว่า.....ความรู้สึกที่มันเอ่อล้นข้างในกำลังทำให้น้ำตาผมไหลหยดลงบนอัลบั้มรูปพวกนี้อย่างไม่ได้ตั้งใจเลยครับ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
และอีกหน้าก็เช่นกันที่มีข้อความแปะไว้....ที่พร้อมจะกำจัดมันได้ทุกเมื่อที่ไม่ต้องการให้ใครรู้ความคิดความรู้สึกในแผ่นกระดาษเล็กๆ พวกนี้ แต่ผมก็มาเห็นมันจนได้.....
‘อยากจะดูแล....แต่ก็ได้เพียงห่วงอยู่ไกลๆ’
…..
‘ดีใจที่วันนี้เดย์ยิ้ม....แต่ก็เสียใจที่ยิ้มนั้นไม่ใช่ของเรา.....’
…..
‘มองอยู่ไกลๆ......มีความรู้สึกที่อยากให้แต่คงต้องเก็บเอาไว้สำหรับคน.......(แอบรัก)’
อะไรกันความรู้สึกพวกนี้ มันกำลังทำให้ผมร้องไห้จนไม่สามารถหยุดน้ำตาตัวเองได้ ผมรู้สึกเจ็บที่ใจตัวเองชะมัดไม่ทันจะรักอย่างจริงจังก็ต้องมาเจ็บขนาดนี้จนแทบทนไม่ไหวแล้วเหรอ
ฮือๆ ทนไม่ไหว....ผมทนไม่ไหวจริงๆ ครับ ทำไมกัน....เดย์มีพี่ทิวาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับแล้วทำไมพี่วัชถึงได้ทำร้ายตัวเองด้วยความรู้สึกไม่ควรพวกนี้ด้วย
แล้วทำไมต้องจูบผมทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไร เพราะอะไร นั่นรู้รึเปล่าครับว่ามันทำให้ผมรู้สึกเจ็บเอามากๆ กับเรื่องพวกนี้ มันคงไม่ใช่ความผิดพี่ทั้งหมดหรอกครับแต่ผมเองต่างหากที่ฝันเรื่องลมๆ แล้งๆ พวกนั้นอยู่คนเดียว
ปึก!
ผมล้มลงนอนบนเตียงเล็กๆ ของผมอย่างหมดแรง ผมไม่ได้รอพี่วัชกลับมาหลังจากนั้น ผมกลับมาที่ของตัวเองโดยไม่ได้บอกใคร ผมไม่อยากเจอพี่วัชในตอนนี้ ผมกำลังรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ที่ร้องไห้ฟูมฟายเพราะคิดไปเองกับเรื่องพวกนั้น ผมควรจะเลิกคิดแล้วพุ่งความสำคัญไปที่อย่างอื่นที่เป็นความฝันของผมจะดีกว่า
ก๊อก ก๊อก!
“คุณยูครับมีจดหมายมาส่งครับ”เสียงคุณวินัยผู้ดูแลอพาทเม้นเรียกผมอยู่หน้าประตูครับ ผมเลยลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเปิดประตู แต่ทว่าคนที่ผมเจอไม่ใช่พี่วินัยแต่เป็น....
“พะพี่วัช!”ผมตาโตมองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่เริ่มสั่นเครืออีกครั้ง นี่มันอะไรกัน
“ผมไปก่อนนะครับ”พี่วินัยที่ยืนอยู่ หันมาบอกพี่วัชแล้วเดินออกไป
“ขอเข้าไปคุยด้วยหน่อยได้รึเปล่า เมื่อตอนเย็นนายไม่ทำตามที่ฉันบอก”
“ขะขอโทษครับแต่ผมไม่มีอะไรจะคุยจริงๆ ”ผมก้มหน้าทำท่าจะปิดประตูแต่ทว่าพี่วัชกลับดันตัวผมเข้ามาข้างในห้องผมแล้วปิดประตูล๊อคไว้
“ขอร้องล่ะอย่าทำแบบนี้เลยยู”พี่วัชจับบ่าผมแน่นแล้วมองหน้าผมเศร้าๆ ผมมองพี่วัชตอบผ่านเลนส์แว่นด้วยสีหน้านิ่งเฉยเสมือนไร้ความรู้สึกใดๆ
ตัวผม หัวใจของผม........รู้สึกเหนื่อยเหลือเกินครับ เหนื่อยเกินกว่าจะมาพูดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว เพราะยังไงซะผมก็ไม่ควรคิดเรื่องพวกนี้ขณะที่สิ่งสำคัญที่ผมควรจะทำคือเรียนหนังสือและทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริงเป็นจังซะที
“ผมทำอะไรเหรอครับ....”
“หลบหน้า และประชดพี่ด้วยท่าทางเย็นชาเมินเฉยต่อกันแบบนี้”ผมยิ้มน้อยๆ ให้กับคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกระคนเจ็บปวดจนจวนเจียนจะบ้า
เพราะรู้สึกรักอย่างนั้นเหรอครับถึงทำให้ผมรู้สึกเจ็บได้ถึงขนาดนี้.....
“ผมขอโทษครับ....ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นครับ”ผมก้มหน้าไม่อาจมองคนตรงหน้าได้อีก
เพราะผมได้รับรู้ความรู้สึกของคนตรงหน้าเข้าแล้ว แต่มันเป็นความรู้สึกรักที่ไม่ใช่ของผม....
“ฉันขอโทษที่ทำแบบนั้นกับเธอ ทั้งๆ ที่เธอเป็นเพื่อนเดย์แท้ๆ ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกพวกนั้นมันอะไรกันถึงได้ทำให้ฉันจูบนาย แต่ตอนนั้นที่นายหน้าแดงและแสดงสีหน้าด้วยความรู้สึกของตัวเองพวกนั้นนายทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ จริงๆ ฉันรู้ว่ามันไม่ควร...แต่ฉันก็ทำไปแล้ว....”
“ผมบอกแล้วไงครับว่าไม่เป็นไร.....ลืมมันไปซะเถอะครับถ้าพี่ไม่สบายใจเพราะผมแบบนี้”
ผมควรจะพูดแบบนั้นใช่มั้ยครับ...
“ผมเอง.....ก็ไม่ได้จะติดใจอะไรเลย มีแต่จะเป็นกังวนถ้าพี่ทุกข์ใจเพราะผมแบบนี้”น้ำตาที่เอ่อดวงตาของผมมันกำลังจะไหลแล้วครับ ผมไม่อยากให้คนตรงหน้าเห็นผมในสภาพแบบนี้จริงๆ “กลับ...กลับไปเถอะครับ ถือซะว่า....ระเราพูดคุยกัน.....จบแล้ว”ผมดันคนตรงหน้าให้ออกไปแต่ทว่าพี่วัชไม่ยอมไปไหนเลย
ฮือๆ ถ้าพี่ทำแบบนี้เท่ากับว่าพี่กำลังทำให้ผมเจ็บนะครับ.....ขอร้องเถอะ กลับไปเถอะนะครับ....
“ฉันจะรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำ”
“ไม่ต้องไงครับผมบอกพี่ให้เข้าใจไปแล้ว อย่าทำแบบนี้กับผมเลยได้โปรดเถอะครับพี่ ฮึก.....”
“ยู......”พี่วัชมองผมด้วยท่าทีตกใจเพราะผมกำลังร้องไห้ และผมก็ห้ามน้ำตาตัวเองไว้ไม่อยู่ ผมพยายามปาดมันออกด้วยหลังมือลายครั้งแล้วแต่ว่า....เพราะยังเห็นคนตรงหน้ายืนอยู่ตรงนี้ผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว
หมับ!
“ปะปล่อยผมเถอะครับ ฮือๆ ปล่อย....”ผมแทบหมดแรงที่จะยืนทันทีที่พี่วัชเข้ามากอดผมจนแน่น ผมไม่อยากให้น้ำตาเปื้อนใครนอกจากตัวของผมเอง ผมไม่อยากให้ความรู้สึกผิดมารับผิดชอบกับเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ด้วย
“ฉันขอโทษยู อย่าร้องไห้...มันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บใจตัวเองที่เห็นนายเป็นแบบนี้เพราะฉัน ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะรับผิดชอบ”
“รับผิดชอบไม่ได้หรอกครับ....ผมไม่ต้องการ เพราะผมรู้ว่าพี่วัชไม่ดีรักผมแต่จะมารับผิดชอบผมแบบนี้ กับเรื่องไร้สาระพวกนี้ผมไม่ต้องการหรอกครับ”
ผมพูดแค่นี้พี่วัชก็เงียบครับ แต่ไม่ยอมปล่อยผมออกจากอ้อมกอด มันเป็นอ้อมกอดที่ทรมานที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้สึกเลยครับ
“..........”
“ผมไม่ได้อยากเป็นตัวแทนใครหรอกนะครับ......”ในที่สุดผมก็หลุดปากพูดมันออกมาพี่วัชถึงกับดึงผมออกจากกอดแล้วมองผมอย่างตกใจ
“ยูนายรู้อะไร”
“ผมไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับพี่หรอกครับ....แต่ผมรู้สึกได้”ผมโกหกคำโตทั้งๆ ที่ไม่อยากจะทำ“ผมรู้ว่าการแอบชอบใครสักคนมันรู้สึกเจ็บปวดทั้งๆ ที่เค้าคนนั้นมีคนที่รักอยู่แล้ว....ผมอาจจะคล้ายคนที่พี่ชอบ แต่ผมไม่ใช่ครับ....ผมคือยู ยูที่เป็นตัวของผมไม่ใช่เหมือนใครทั้งนั้น แต่ถึงจะเหมือนผมก็ไม่อยากเหมือนครับ...พี่เข้าใจใช่มั้ยครับ....ความรู้สึกของผม”น้ำตานับสิบหยดไหลอาบแก้มผมทั้งๆ ที่ดวงตาทั้งสองข้างกำลังว่างเปล่า และน้ำเสียงของความเสียใจที่ไร้เสียงสะอื้น
มันเจ็บเข้าไปข้างในอกซ้าย....ผมเลือกได้ ผมไม่อยากจะยืนอยู่ตรงจุดนี้เลยครับ
“มันไม่ใช่แบบนั้น!”เสียงตวาดลั่นของพี่วัชมันดังก้องไปทั้งห้อง ความรู้สึกของคนตรงหน้าที่ผมไม่มีวันเข้าใจได้
“...........”
“นายกำลังเข้าใจผิด....มันไม่ใช่แบบนั้นนะยู นาย....นายไม่ได้เป็นตัวแทนใครทั้งนั้น ฉันไม่เคยเอาใครมาเปรียบเทียบกับนายแล้วทำเรื่องแบบนั้น....”
“ผมเข้าใจแล้วล่ะครับ....”ผมปาดน้ำตาที่ไหลอีกครั้งแล้วยิ้มให้พี่วัชที่สีหน้ากังวลมองผมด้วยสายตาเศร้า พี่วัชที่ผมชอบต้องไม่ใช่คนที่มีสีหน้าทุกข์ใจแบบนี้ ถึงจะเป็นสีหน้าที่เรียบเฉยแต่มันก็ไม่ได้เศร้าแบบนี้....“กลับไปเถอะครับ...กลับไปทบทวนความรู้สึกจริงๆ ของพี่ ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”ผมฝืนยิ้มอีกแล้วครับ ผมไม่อยากทำแบบนี้เลย
ผมรู้ครับว่าจะทบทวนยังไงพี่วัชกับความรู้สึกชอบเดย์ก็ไม่อาจจะแปรเปลี่ยนไปได้....
“ฉันจะกลับ....ขอโทษที่มาทำให้นายไม่สบายใจ”
ผมเหลือบมองแผ่นหลังที่เปิดประตูออกไปด้วยความรู้สึกปวดร้าว
ทำไมล่ะครับ....เป็นผมไม่ได้เหรอครับที่ได้รับความรู้สึกเหล่านั้น เป็นผม...คนนี้ไม่ได้จริงๆ เหรอครับ ฮือๆๆ
สำหรับตอนพิเศษ ตอนที่ 3 ก็มาพร้อมดราม่าอีกแล้ว ยิ่งแต่งยิ่งสลดใจนัก :o12:
แอบสงสารน้องยูเหมือนกัน นี่แหละไม่ทันรักก็อกหักซะแล้ว เห้อ..... :เฮ้อ:
ปล.ยังไงก็อย่าลืมมาเป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่งและตัวละครที่รักของเราใหม่นะฮับ คาดว่าอีกตอนก่อนหน้านี้ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดก็จะจบแล้วล่ะฮับ :o8:
ปล.2 ขอบคุณมากฮับที่เข้ามาอ่านกัน หวังว่าจะได้ความสนุกสนานกันกลับไป o13(หรือตอนนี้จะได้น้ำตากลับไปก็ไม่รู้ อิอิ ^^)
ไว้พบกันตอนพิเศษตอนหน้าที่อาจเป็นบทสรุปของทั้งคู่นะฮับ....รักนักอ่านเสมอ ^^ :กอด1: :กอด1:
-
^
^
^
^
^
สงสารน้องยู จับใจ :monkeysad:ฮือๆๆๆๆๆๆ วัชรีบๆมาเคลียร์ ตัวเอง เร็วๆนะ :sad11:
แบบว่า เจ้าป้า ไม่อยากกินมาม่าชามโต กระซิกๆๆๆๆๆ :o12:
-
ยูคิดมากไง เลยต้องมาเศร้าเพราะความคิดของตนเอง
ถ้าลองเปิดใจรับฟังเหตุผลเขาบ้างก็จะดีไม่น้อย
และก็คงไม่มีดราม่าขนาดนี้
ฮืออออออออออ
-
น้องยูน่าสงสาร :o12:
-
จะเอา ไนท์+กร ไนท์+กร :m15: :monkeysad: :sad11:สงสารน้องยู :m15:
-
แน่ะคุณทามากิบ๊องมาแกล้งคนอ่านทามมาย ทามมายชอบแกล้งอ่ะ ต้มมาม่าชามโตทิ้งไว้แล้วก็ไปซะงั้น :monkeysad:
-
:a5: :a5:
-
:L1:
-
:กอด1:
-
ขอเป็นรีพลายที่ 1000 นะครับ อิอิอิ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
แอบรักอกหักทั้งที่ยังไม่เริ่ม เห้อ รักได้แค่มองห่างๆ แอบรักแอบเจ็บคนเดียว :L1: :L1: :L1:
-
อย่ามาม่านานนะสงสาร :m15:
:call:
-
โอ้ยปวดใจแทนยู
แล้ววัชละคิดยังไงกับยูกันแน่
-
ไหง ตอนนี้มันมาม่าไปได้นิ o22
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:mc4:จุดประทัดฉลองทะลุหนึ่งพันรีพลาย(อย่าง งงๆ ถึงได้งายยยยยย! :sad5:)
ฉลองด้วยมาม่าเต็มที่ กินกันไม่อั้นเป็นบุพเฟ่ :laugh: นี่ยังถือว่าจัดชามเล็กพออิ่มนะฮับเนี่ย
ถ้าไม่มีอะไรยุ่งเหยิงในชีวิตในช่วงสองสามวันนี้จะรีบเอามาลงให้ด่วนเลยนะฮับ คนแต่งเป็นวัยรุ่นใจร้อน :fire:
คนแต่งก็อยากรู้ตอนจบใจจะขาด :sad4: (ได้ข่าวว่าแต่งเองแท้ไม่ใช่เรอะ o12)
ปล.ก่อนไปก็ขอบคุณมากฮับที่เข้ามาอ่าน ชื่นใจตรงนี้แหละฮับ :o8:
-
สงสารยูจังเลยคับ :o12: :o12:
-
โหยยยย อะไรกันนี่ ทำไมเป็นแบบนี้สงสารยูอ่ะ :m15:
-
สงสารน้องยูมากมาย แงแง
พี่วัชจะทำไรก็รีบทำเถอะคับ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เอิ่ม จะบอกว่าเข้าใจทั้งความรู้สึกของยูและพี่วัชนะ
เพราะเราเจ็บมาเยอะ :z3:
จะทำยังไงได้เมื่อ"ตราบใดที่หัวใจไม่ได้เต้นตามคำสั่งสมอง ตราบนั้นความรักมักไม่มีเหตุผล" :L2:
-
มาต่อเร็ว ๆ นะครับ เห้อ ๆ ๆ SAD
-
เมื่อต่างฝ่ายต่างรู้สึกปวดร้าวกับความรู้สึกของตัวเองที่ไม่อาจเป็นไปอย่างที่ใจหวัง พวกเค้าจะจัดการกับความรู้สึกเหล่านั้นของเขาได้อย่างไร......
ตอนพิเศษที่ 4
“อีกสองวันแล้วใช่มั้ยที่เธอจะลงคัดตัวนักกีฬาของโรงเรียน”
“ครับครู ผมไม่แน่ใจเลยครับว่าผมจะทำได้รึเปล่า”
“ฮาๆ ๆ”จู่ๆ ครูชินก็หัวเราะร่าขึ้นทำเอาผมสับสน
“มีอะไรเหรอครับ?”
“เธอเนี่ยนะ....ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้มั่นใจในตัวเองหน่อย ที่เธอฝึกมาทั้งหมดทุ่มเทให้กับการซ้อมมาตลอด ก็เปล่าประโยชน์ถ้าขาดความมั่นใจ เธอเป็นลูกศิษย์คนหนึ่งที่ฉันชื่นชมเลยล่ะ เอาความพยายามพวกนี้มาหลอมรวมกับความมั่นใจซะ ฉันเชื่อว่าเธอต้องทำได้”ครูตบบ่าผมเบาๆ ก่อนจะเดินผ่านผมไป ผมยืนเหมอนึกถึงคำพูดของครูที่ให้กำลังใจ
มันก็จริงครับ....ผมไม่มั่นใจในตัวเองมาแต่ไหนแต่แล้วมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสร้างมันขึ้นเดี๋ยวนี้ ผมกำลังพยายามครับ พยายามจนกว่าจะทำได้
วันนี้ผมเลิกซ้อมแล้วกลับบ้านตามปกติครับ ไม่ซ้อมนอกตารางเพราะครูบอกว่าใกล้วันจริงอยากให้ผมผักผ่อนอย่าหักโหมจนเสียโอกาส มันคงจะดีถ้าผมมีพรสวรรค์ แต่ตอนนี้ผมต้องพึ่งพรแสวงกับความพยายามเท่านั้น เพราะผมไม่มีพรสวรรค์อย่างคนอื่นเค้าที่ค่อนข้างจะหัวไวกว่า จะให้ผมน้อยใจตัวเองก็ไม่ได้เพราะไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้วนี่ครับ ก็ต้องสู้สุดใจอยู่แล้ว
“ฉันไปก่อนนะยูเจอกันพรุ่งนี้!”
“พรุ่งนี้กรูอยากจับคู่ซ้อมกับมึงอย่าหนีล่ะ! แล้วเจอกัน”
“ครับ! ^^”ผมโบกมือลาเพื่อนๆ ในชั้นฝึกก่อนจะเดินถอยหลังแล้วกำลังจะหมุนตัวแต่ทว่าผมมัวแต่โบกไม้โบกมือส่งเลยไม่ทันจะระวังหันหลังปั๊บก็ชนเข้าจังๆ กับแผ่นอกของใครเข้าจนผมเซถอยหลังไปสองก้างอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ขะขอโทษครับผมไม่ทันระวัง”ผมก้มหัวขอโทษขอโพยยกใหญ่
“..........”
ผมคิดว่าผมคงพูดเสียงดังพอ แต่ทำไมถึงไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างหน้า หรือเพราะว่าเขาไม่พอใจอย่างนั้นหรือครับ
ผมเงยหน้าขึ้นพลันก็แทบเซล้มสายตาของผมประสานเข้ากับคนตรงหน้าที่ยืนจ้องมองผมด้วยแววตาเศร้าผ่านกรอบแว่นสีขาวภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยปราศจากรอยยิ้มหรือท่าทีของความรู้สึก มันว่างเปล่าเสียจนหัวใจของผมหล่นวูบและผมก็ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอพี่วัชอีกด้วยซ้ำ เป็นความประหลาดใจที่เจ็บปวดมากครับ
“.....ขอโทษครับผมไม่ทันจะระวังเลยไม่รู้ว่าพี่มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”ผมฝืนยิ้มออกมา
“..........”
“บังเอิญจังเลยนะครับที่พบกัน วันนี้พี่คงมาทำธุระสินะครับ.....”
“..........”
“นี่ก็เย็นมากแล้ว...ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน เมื่อกี้พี่คงไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ.....”ผมเหมือนพูดอยู่คนเดียวทั้งๆ ที่มีคนอีกคนยืนอยู่ด้วย ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง พูดอะไรที่ไม่ต้องให้คนตรงหน้าคิดเรื่องที่ผ่านมาอีก หลายวันมานี้ผมไม่ได้แม้แต่เจอพี่วัชเลยหลังจากวันที่พี่วัชไปที่ห้องผม ผมรู้ครับว่ามันเป็นเรื่องดีที่ต่างคนต่างอยู่ แต่ทว่า....ทุกครั้งที่ผมกลับมาฝึกที่นี่ทุกเย็นผมกลับเป็นฝ่ายที่ไม่ยอมลืมเรื่องความรู้สึกตัวเองสักที ผมพยายามทำตัวตามปกติ ใช้ชีวิตให้ปกติ แต่ก็เหมือนกับหลอกตัวเองไปวันๆ ทั้งๆ ที่ความรู้สึกของตัวเองมันชัดเจนขึ้นทุกวันจนผมจวนจะบ้า
“..........”ผมก้มให้พี่วัชเป็นการบอกลาก่อนจะเดินออกมา
“เดี๋ยว!”ฝ่ามือหนาที่แข็งแรงและเย็นเยือกราวก้อนน้ำแข็งคว้ามือรั้งผมเอาไว้ ผมมองหน้าพี่วัชด้วยความตกใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรครับ เพราะผมคิดว่าผมพูดมามากแล้ว
“..........”
“ขอฉันคุยกับนายด้วยหน่อยได้รึเปล่า ฉันอยากจะบอกอะไรนายบางอย่าง”
“แต่ว่าวันนี้ผมต้องรีบกลับครับ....”
“ขอแค่ไม่กี่นาที”มือเย็นกุมมือผมแน่น
“ก็ได้ครับ....แต่ถ้าเป็นเรื่องเก่าอีกล่ะก็ผมไม่อยากจะพูดครับ หวังว่าคงจะเข้าใจ”
“ยู.....ฉันอยากให้นายฟัง ความรู้สึกของฉันจริงๆ ฉันไม่อยากปิดบังนายจนทำให้เราไม่เข้าใจกัน นั่นหมายถึงสิ่งที่นายแสดงออกกับฉันด้วยท่าทีแบบนี้ ฉันยอมรับว่าตัวเองผิด....แต่ฉันไม่ยอมรับว่าตัวเองทำแบบนั้นด้วยความรู้สึกอื่นที่ไม่ได้มีต่อนาย”
“ขอบคุณครับที่พูดแบบนั้น....มันจะเป็นเรื่องที่ดีนะครับถ้าพี่วัชไม่ต้องมาสนใจผมอีก ผมรู้ครับว่าพี่รู้สึกผิด แต่ขอให้รู้ไว้นะครับว่าผมไม่ได้คิดตำหนิเรื่องนั่นเลย....”ผมมองหน้าพี่วัชก่อนจะยิ้มออกมาระคนปวดใจ“แต่รู้รึเปล่าครับ....ว่าผมรู้สึกดีใจด้วยซ้ำ เหอะๆ ผมคงบ้าไปแล้วแน่ๆ ตอนนั้น”
“ยู......”
“เราเพิ่งเจอกันแท้ๆ แต่ทำไมต้องรู้สึกแบบนั้นผมเองก็แปลกใจตัวเอง....ผมสับสนไปหมดว่าผมกำลังคิดอะไรกันแน่ แต่ผมก็เพิ่งมารู้สึกเอาตอนนี้ว่าผมกำลัง......”
ผมพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกที่มันกำลังเอ่อล้นขึ้นมาพาลทำให้ขอบตาของผมร้อยผ่าว ไม่รู้สิ....ทำไมผมถึงพูดความรู้สึกตัวเองออกไปแบบนั้น แล้วทำไมผมถึงต้องบอกคนตรงหน้าให้รู้ด้วย ทั้งที่จริงๆ มันไม่ควรจะเกิดขึ้นหรือแม้จะให้ใครรู้ คงมีใครหลายคนหัวเราะเยอะผมกับความรู้สึกวิปริตขนาดนี้
“พูดมันออกมายู นายรู้สึกยังไงก็พูดมันออกมาตามนั้น”น้ำเสียงทุ้มขยับเข้าใกล้ผมเรื่อยๆ จนผมตกใจ
“ผม ผม......”
หมับ!
“นายไม่จำเป็นต้องปิดความรู้สึกตัวเองไว้ตลอดไป....”จู่ๆ คนตรงหน้าก็เข้ามาสวมกอดผมแน่นจนทำให้ผมต้องตกใจกับการกระทำนี้ ผมสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจอีกฝ่ายที่กำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ
“กำลังทำอะไรครับ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า พอเถอะครับ!....”ผมพยายามผลักคนตรงหน้าให้ออกห่างแต่พี่วัชกลับกอดผมแน่นขึ้นจนผมรู้สึกหายใจแทบไม่ออก
“ให้เวลาฉันหน่อยได้รึเปล่า ให้ฉันได้ทบทวนความรู้สึกตัวเองทั้งหมดฉันแน่ใจว่าเพราะมีบางอย่างทำให้ฉันนึกถึงนายมากขึ้นจนถึงตอนนี้ ฉันจะไม่โกหกหรือพยายามปกปิดว่าฉันรู้สึกยังไง....แต่ฉันขอล่ะยู ให้เวลา....”
“พี่วัชครับ!”ผมหลักผู้ชายข้างหน้าให้ออกห่างจากตัวผมด้วยความประหม่า สิ่งที่พี่วัชพูดผมรู้ว่าหมายถึงอะไร แต่ว่าผม....ไม่อยากที่จะรอฟังคำว่าขอโทษจากคนตรงหน้าที่บอกความรู้สึกที่ผมไม่อยากรู้หรอกครับ
“ได้รึเปล่า....นายคงไม่ปฏิเสธใช่มั้นยู ตอบฉันหน่อยได้รึเปล่า”คนตรงหน้ากำลังทำให้ผมสับสนว่าผมเป็นอะไรสำหรับเขากันแน่
“ผมขอถามอะไรหน่อยเถอะครับ....ผมสำคัญถึงขนาดพี่ต้องมาใส่ใจด้วยเหรอครับ ทำไมพี่ไม่ทำตามที่ผมบอกว่าให้ลืมไปล่ะครับ....มันจะไม่ง่ายกว่า.....”
“ถ้าทำแบบนั้นนายคิดว่าฉันจะสบายใจได้อย่างนั้นเหรอ มันต้องมีอะไรบางอย่างถึงทำให้ฉันทำแบบนั้นลงไปฉันถึงมาบอกนายยังไงล่ะ ฉันมีเหตุผลพอที่จะทำแบบนั้น”
“.....ถ้าคิดว่าจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น ก็ได้ครับ....ผมจะให้เวลากับพี่”ผมคลี่ยิ้มแต่ไม่รู้ทำไมผมถึงอยากร้องไห้เสียมากกว่า ถ้าผมยังรั้นที่จะปฏิเสธอีกล่ะก็มันคงไม่จบง่ายๆ เพราะฉะนั้น....ผมจะให้เวลาพี่วัชได้รู้ถึงความรู้สึกตัวเอง ซึ่งลึกๆ ในใจผมทราบดีกว่ามันไม่มีทางเป็นผมแน่นอน และวันนั้นผมคงจะไม่ต้องเจ็บปวดเพราะการเห็นหน้าคนๆ นี้อีก
ไม่น่าเชื่อว่าระยะเวลาเพียงเล็กน้อย แทบทำให้ผมเจ็บได้ขนาดนี้เพียงเพราะรู้สึกชอบที่อาจกำลังกลายเป็นรัก....ไปได้มันน่าหัวเราะจริงๆ ครับ
“ไปกับฉัน”
“ปะไป...หมายถึงอะไรครับ?”จู่ๆ พี่วัชก็พูดขึ้นแล้วกลับมาคว้ามือผมไว้เหมือนเดิม ผมมองมือตัวเองที่ถูกเกาะกุมด้วยหัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นทำนอง
“มาเถอะนา....”
O_O; ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามพี่วัชไปตามทางเดินระเบียงซึ่งทำให้ผมตกเป็นเป้าสายตาของใครหลายๆ คนๆ ที่โรงฝึกพวกเค้ามองผมที่โดนพี่วัชลากอย่างแปลกใจผมเองก็พยายามหลบหน้าเพราะแค่นี้ผมก็อายพอแล้วที่โดนฉุดกระชากด้วยท่าทีน่าขันแบบนี้แถมผมยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยด้วยซ้ำกลิ่นเหงื่อก็คงคลุ้งไปทั่วตัวจนน่ารังเกียจตัวเอง แถมเท้าผมก็ยังเปลือยเปล่าไม่มีแม้แต่รองเท้าที่จะใส่ โดนลากออกมากะทันหันแบบนี้ผมเองก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันครับ
“เราจะไปไหนครับ หยุดก่อนเถอะครับพี่ ผมในสภาพแบบนี้.....!”
“อา....ฉันขอโทษ แต่แบบนี้คงพอไหวล่ะมั้ง”
“จะ..จะทำอะไรกันครับ! OoO;”ตัวผมลอยขึ้นจากพื้นเมื่อสองมือใหญ่ช้อนตัวผมขึ้นอุ้มก่อนจะตรงไปที่รถคันคุ้นตาแล้วจับตัวผมยัดใส่รถอย่างรวดเร็ว จนผมตามความคิดของคนข้างๆ ไม่ทันเลยครับว่าเขากำลังคิดทำอะไร แล้วทำไมต้องทำอะไรแบบนี้
“พี่จะพาผมไปไหนครับนี่มันคนละทางกับห้องผมนะครับ”ผมมองทางอย่างตกใจ
“ก็ใครบอกจะพากลับล่ะ”
“อะไรนะครับ!”
“นายบอกฉันแล้วไม่ใช่เหรอว่าเวลาของนายเป็นของฉัน นับแต่วินาทีนี้ทุกวินาทีของนายฉันคือเจ้าของ”
ผมแทบสะอึกเมื่อพี่วัชพูดขึ้นมาแบบนั้นด้วยสีหน้าเสมือนผมกำลังทำผิดอะไรบางอย่าง แต่ว่า....เรื่องเวลาอะไรนั่น ผมไม่ได้หมายถึงให้พี่วัชเป็นเจ้าของเวลาของผมทั้งหมด ต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ ครับ เพราะผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้นแน่นอน!
“คือผม...ผม”พูดไม่ออกเลยครับ มันเป็นสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงคนตรงหน้าดูเหมือนจะเจ้าเล่ห์กว่าที่ผมคิดไว้ หรือผมมันโง่เองก็ไม่รู้ยิ่งอยู่ใกล้พี่วัชผมก็ยิ่งรู้สึกถึงความฉลาดแบบแปลกๆ จนน่ากลัวเลยล่ะครับ
“ฉันรู้ว่านายจะพูดอะไร ไม่ต้องห่วงหรอก...ฉันไม่ยึดเวลาของนายทั้งยี่สิบสี่ชั่วโมงแน่ แต่ฉันแค่อยากมีเวลาให้มากที่สุดที่เราจะอยู่ใกล้กัน”ผมมองหน้าและดวงตาที่จริงจังของพี่วัชผ่านเลนส์ใสก่อนจะก้มหน้ามองผ่ามือตัวเองแก้เก้อเขินด้วยความรู้สึกแปลกๆ
ไม่นานรถก็หยุดชะงักจนผมไม่ทันสังเกต เพราะจู่ๆ ประตูด้านข้างผมก็ถูกเปิดออกโดยพี่วัชที่คลี่ยิ้มบางๆ ให้ผม ผมหันไปก่อนจะสะดุ้งน้อยๆ เมื่อเห็นว่าที่ๆ ผมมามันดูแปลกตาจนน่าตกใจ
“ฉันเพิ่งนึกได้ว่านายควรจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป เลยแวะมาที่บ้านฉันคงจะไม่ว่าอะไร....มาสิ”พี่วัชยืนมือมาให้ผมแต่ผมก็ลังเลที่จะส่งมือ พี่วัชเลยคว้ามือผมแล้วดึงออกมาก่อนจะลากเดินเข้าบ้านที่มันดูกว้างขวางใหญ่โตจนผมประหม่า ผมได้แต่เดินตามพี่วัชที่จูงมือผมขึ้นไปชั้นบนก่อนจะเปิดเข้าไปในห้องที่ทำให้ผมรู้สึกได้เลยว่าตัวเองกำลังตัวสั่นแปลกๆ รวมไปถึงข้างในอกด้วย
“ฉันจะหาเสื้อผาฉันให้นายใส่ก่อนแล้วกันนะ หวังว่านายคงจะพอใส่ได้”
“..........”
“ผ้าขนหนูอยู่ในห้องน้ำแล้วไปอาบเถอะ ฉันจะวางชุดไว้ให้ตรงนี้”
“..........”
“ห้องน้ำอยู่ทางนั้น”
“คะครับ”ผมเดินผ่านพี่วัชไปอย่างรวดเร็ว แล้วเข้าห้องน้ำปิดประตูเสียงดัง ผมไม่รู้ว่าอาการหายใจไม่สะดวกทำไมมันต้องเกิดขึ้นแทบทุกครั้งที่ผมรู้สึกประหม่ากับคนตรงหน้าแบบนี้ด้วย แค่ใจเต้นแรงผมก็แทบควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว
ผมชักจะสงสัยว่าทำไมผมถึงต้องมาอาบน้ำทุกครั้งที่เจอพี่วัชด้วย แถมสภาพแต่ละครั้งมันออกจะน่ารังเกียจด้วยซ้ำ
ผึบ!
ผมอาบน้ำเสร็จก็ออกมาจากห้องน้ำสวมใส่เสื้อผ้าที่พี่วัชวางไว้ให้ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองติดกลิ่นของพี่วัชมาด้วยเลยครับ เพราะทุกอย่างที่ผมใช่พี่วัชก็ใช่ด้วย
“เสร็จแล้วเหรอ ใส่ได้รึเปล่า”พี่วัชเปิดประตูเข้ามาผมหันไปมองตกใจเล็กน้อยกอดเสื้อผ้าที่โชกไปด้วยเหงื่อในมือไว้แน่น
“ได้ครับ แต่หลวมนิดหน่อย...เอ่อ...ขอบคุณมากครับที่ผมต้องรบกวน”
“ไม่เป็นไรหรอกนายลำบากเพราะฉัน....เอ๊ะนั่นเสื้อผ้าที่ใส่แล้วใช่มั้ยส่งมาสิฉันจะให้คนเอาไปซักให้”
“ไมเป็นไรครับ!”ผมเหวี่ยงเสื้อผ้าไปไว้ด้านหลัง เสื้อผ้าของผมผมก็ต้อง
“เอามาเถอะเดี๋ยวซักเสร็จฉันส่งคืนให้”
“ไม่ต้องหรอกครับ!”ผมเอี้ยวตัวหนี ทำไมถึงต้องเอาของๆ ผมไปซักด้วยล่ะครับ ผมไม่ใช้ใครสุ่มสี่สุ่มห้าแน่นอน
“เอามาเถอะนา....”
“อย่าครับมันสกปรก ผมจัดการเองได้”ผมถอยหลังหนีพี่วัชที่รั้งจะเอาเสื้อผ้าผมให้ได้ ยิ่งผมถอยหนีพี่วัชก็ตามผมมาแทบจะก้าวต่อก้าวกันเลย
“อย่าดื้อส่งมันมาให้ฉัน”
“ไม่ได้หรอกครับ....อ่ะ! เห้ย!”ไม่รู้ว่าผมถอยหลังมามากแค่ไหนแล้วแต่จู่ๆ ผมก็สะดุดเข้ากับถังขยะสแตนเลสสีเงินเข้าให้อย่างไม่ได้ตั้งใจ นั่งถึงกับทำให้ผมเสียหลักหงายหลังล้ม
แคร้ง~โครม!!
“อ่ะ! ฮึก....”ผมรู้ตัวอีกทีตัวเองก็ดันกระชากคนตรงหน้าให้ล้มลงมาด้วยซะแล้ว ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะครับเมื่อกี้มันเป็นสัญชาตญาณเอาตัวรอด ผมไม่ได้จงใจจะแกล้งใครนะครับ !
“นายไม่เป็นไรใช่มั้ย”หน้าของพี่วัชใกล้ผมเสียจนผมมองคนตรงหน้าด้วยตาที่เปิกกว้าง มันทำให้ผมได้เห็นคนที่ผมชอบได้ใกล้ขนาดนี้เชียวเหรอ ใบหน้าที่ขาวใสจมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาสุกสกาวภายใต้กรอบแว่นมันช่างสวยงานเหลือเกินครับ มันสวยมากจนผมอยากจะจ้องมองไม่วางตา
ทะทำไงดีครับ...ผม....ใจของผมมันกำลังเต้นแรง
“ยู......”น้ำเสียงทุ้มเรียกชื่อผมเหมือนกับความฝัน คนตรงหน้ากระพริบตาแล้วจ้องมองผมดวงดวงตาคู่นั้น ทั้งห้องบรรยากาศเงียบสงัดต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรจนกระทั่งสองมือหนาของพี่วัชที่เข้ามาประคองใบหน้าผมไว้ผมถลึงตาอย่างตกใจ พยายามรวบรวมสติที่กำลังกระเจิงกลับเข้าที่ แต่ว่ามันเหมือนจะสายเมื่อทันทีที่คนตรงหน้าก้มลงมาประกบจูบผมอย่างแนบแน่นจนน่าตกใจ น้ำเสียงของผมที่พยายามเปล่งถูกกลืนหายเข้าไปในลำคออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้ไม่ปฏิเสธแต่กลับรู้สึก....เคลิบเคลิ้มไปได้
“ฮึก..อือ!”สองมือของคนตรงหน้ารวบกอดร่างกายของผมอย่างไม่ลังเลก่อนจะเปลี่ยนจูบที่แนบนิ่งเป็นจูบที่ลึกซึ้งเข้าไปอีก
ผมเริ่มรู้สึกอยากจะถอนตัวในทันทีแต่ทว่าร่างกายมันกลับร้อนผ่าว หัวใจเต้นถี่ทำอะไรไม่ได้ดั่งอย่างที่สมองสั่ง ชั่ววินาทีร่างกายที่ร้อนผ่าวของผมก็ถูกสัมผัสด้วยมือหนาจนผมสะดุ้งสั่นสะท้านไปทั้งตัว ก่อนจะรู้สึกเสียววาบเมื่อมือหนาเข้าลูบไล่อกผมพร้อมเคล้าคลึงยอดอกจนพอใจแล้วเลื่อนต่ำจนน่ากลัว
“ฮึก! อย่า.....อ้า!”ผมเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วครับ ใจหวั่นกลัวไปหมดผมเลยพยายามห้ามคนตรงหน้าไม่ให้ทำอะไรมากไปกว่านี้แต่ทว่าท่อนล่างขอผมกลับกำลังถูกคุกคามด้วยมือไวจนผมสะดุ้ง พยายามเปิดตามองสิ่งที่เกิดขึ้นแต่มันน่าอายเสียจนผมทำไม่ได้ และยิ่งไปกว่านั้นผมกลับส่งเสียงร้องออกมาจนไม่น่าให้อภัยตัวเอง
“พะพอเถอะครับ...ฮึก!”
“ยู.......ฉันต้องการนาย”ประโยคสั่นๆ พร้อมดวงตาที่จ้องมองลึกเข้ามาในตาผมถึงกับทำให้ผมสะอึก เหม่อมองใบหน้าของพี่วัชด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น
“O_O”
.....ถ้าเกิดผมตอบตกลงทุกอย่างจะเป็นของผมรึเปล่า.....รวมทั้งความรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ ของคนตรงหน้าจะเติมเต็มด้วยความรู้สึกของผมทั้งหมดได้มั้ยครับ และถ้าผมปฏิเสธล่ะ......ความรู้สึกของพี่วัชที่มีต่อผมจะหมดลงไปด้วยรึเปล่า
“ผม....ผม......”
กลับมาแล้วฮับ!!!!!! :sad4:
คิดถึงนักอ่านทุกท่านมากมายก่ายกอง รวมถึงนิยายที่ดองค้างไว้เกือบครึ่งเดือน :o12:
ต้องขอโทษด้วยนะฮับที่หายหน้าหายตากันไปนานไม่ได้ส่งข่าวคราวให้ทราบกัน :z3:
เนื่องจากมีกิจหลายอย่างที่ต้องทำในช่วงเปิดเรียน แม้กระทั่งวันหยุดราชการยังไม่สามารถหยุดกับชาวบ้านเขาได้
ช่วงนี้กิจกรรมก็เริ่มเข้าที่เข้าทางเลยเริ่มมีเวลากับเค้าบ้าง :เฮ้อ: สิ่งแรกที่คิดคืออยากกลับมาลงนิยายให้เหมือนเดิม
อาจติดอยู่กับความล่าช้าที่ไม่มีเวลา แต่ก็จะพยายามสะสมแต่งวันละนิดให้ได้ o7
ตอนนี้เลยเริ่มหวนคิดถึงปิดเทอมซะแล้ว(เพิ่งเปิดเรียนมาไม่เท่าไหร่แท้ๆ -*- )
ปล.1 ยังไงก็ยังคิดถึงนักอ่านเสมอนะฮับ จากน้ำใสใจจริงผู้แต่ง :กอด1:
ปล.2 ขอบคุณสำหรับนักอ่านทุกท่านที่ยังคงติดตามกัน ไม่หลงลืมกันไปถึงแม้ข้าพเจ้าจะแอบหายไปบ้าง :dont2:
แล้วเจอกันตอนหน้าที่จะได้รู้บทสรุปของสองคนนี้นะฮับ....รับรองว่า....
(เอาเป็นว่าไม่รับรองใดๆ ดีกว่าเดี๋ยวจะเกิดการสปอยความคิดกันอีก ฮาๆๆ) ไว้เจอกันอีกฮับ! :impress:
-
แง๊ว...ค้างคาใจไปตามระเบียบ แต่แหม๋พี่วัช ขอเวลาเค้านี่หมายถึงยึดทั้งเวลาทั้งเจ้าตัวเลยเหรอนี่ ร้ายกาจจริงๆ :haun4:
-
ยินดีต้อนรับกลับบ้าน
กลับมาซักที่ :L2:
:call:
-
แอบลุ้นๆ น้องยูจะตอบว่ายังไงน๊า
ปล.เป็นกำลังใจให้นักเขียนกันต่อไป
o13 o13 o13 o13 o13
-
ค้างๆๆๆๆ
น้องยูเอาไงดี
-
:a5:
-
น้องยูนี่เหมือนเดย์เลย ร้องไห้เก่งที่หนึ่ง
แต่ว่าแล้ววัชต้องชอบเดย์แน่ รอตอนสรุปของคู่นี้
-
อย่ามาล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น
-
ตัดตอนได้ปวดใจมาก!!!!!!
-
:กอด1:รับขวัญทามากิ ดีใจจังมาอัพแล้ว
หายไปนานก็ไม่ว่ากันอยู่แล้ว ด้วยภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ เข้าใจจ้ะ
ตอนนี้ขอเตรียมตัว :ped149:เชียร์พี่วัชกับน้องยูก่อนนะคะ
หวังใจให้สองคนนี้มีความสุขสมใจในตอนหน้านะคะทามากิ
-
รักกันไวๆน้า :"))
-
:L2:
-
อ่า ค้างงงงง
ขอให้กลับมาไวๆนะ
-
จะเป็นไงต่อไปอ่ะ
สงสารยูแล้วนะ :z3:
-
ค้างงับ
-
ตอนพิเศษ ตอนที่5
End
“..........”
“ผม....คะคือผม....”ถ้าใครอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เหมือนผมคงรู้ว่ามันยากจะตัดสินใจ และผมก็ตัดสินใจไม่ได้ด้วยเช่นกัน ทุกวินาทีที่ผมคิดหัวใจของผมก็ปวดร้าวจนแทบแตกสลาย ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าความรักที่ทุกคนพูดไว้ว่ามันสวยงาม....มันจะทิ่มแทงใครได้เจ็บขนาดนี้
“.......สำหรับฉันตอนนี้ คนตรงหน้าฉันคือนายเท่านั้นยู”น้ำตาที่เอ่อกำลังไหลไปตามหางตาของผมอย่างไม่ขาดสาย น้ำตาอุ่นๆ นั้นไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจเลยสักนิด กลับกันที่มันมีแต่ความรู้สึกแย่ระคนเจ็บปวดเสียมากมาย
“ฮึก.....สำหรับผมในตอนนี้ ผมดีใจที่พี่อยู่ใกล้ผมแค่เอื้อม....และผมก็รู้สึกมาตลอดตั้งแต่วันที่ผมเจอพี่ว่าผมชอบพี่แค่ไหน....ฮึก”ผมปาดน้ำตาตัวเองอีกครั้งที่มันไหลจนผมห้ามไม่อยู่“แล้วตอนนี้....ผมก็ชอบพี่มากขึ้นเรื่อยๆ จนแทบควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้....ทั้งๆ ที่บางครั้งผม....ผมก็...ฮึกๆ ไม่เข้าใจความรู้สึกพวกนั้นเอาซะเลย”
“ฉันขอโทษ......”
“ไม่หรอกครับ....พี่วัชไม่ได้ผิด คำว่าขอโทษผมควรจะเป็นคนพูดมากกว่า....เพราะผมมันดันทุรัง”
“นาย.....ไม่ใช่คนผิด”น้ำเสียงและดวงตาที่เศร้าสร้อยของคนตรงหน้าคลอไปด้วยหยาดน้ำตาน้อยๆ ผมคลี่ยิ้มด้วยความรู้สึกอยากจะยิ้มถึงมันจะไม่ได้เข้ากับน้ำตาพวกนั้นก็ตาม สองแขนของผมยกขึ้นโอบใบหน้าพี่วัชด้วยมือที่สั่นเทาราวกับว่ามันกำลังจะหายไปต่อหน้า น้ำเสียงที่ทุ่มต่ำเรียกชื่อผมหลายต่อหลายครั้ง มันเป็นเสียงที่เพราะที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา ผมคงไม่มีวันลืมความรู้สึกเหล่านี้โดยเด็ดขาดตราบนานเท่านาน....
“ฉันก็ชอบนายเหมือนกันยู......”
“ครับ...ผมก็เหมือนกัน”
“หยุดร้องไห้เพราะฉันได้แล้วเจ้าเด็กขี้แย....”รอยยิ้มที่ปรากฏตรงหน้าค่อยๆ เลื่อนต่ำลงมาอีกครั้งก่อนจะจูบผมด้วยความอ่อนโยน หัวใจของผมมันเบาหวิวจนแทบล่องลอยก่อนจะตอบรับจูบแสนหวานอย่างจริงใจ ผมปล่อยให้ตัวเองทำตามความรู้สึกที่มีอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ โอบกอดคนตรงหน้าอย่างไม่ลังเลอย่างเต็มรัก
“กลัวรึเปล่า.....”
“.......”ผมพยักหน้าน้อยแต่ไม่ได้ตอบ ก่อนจะถูกคนข้างหน้าโอบรัดจนแทบหายใจไม่ออก หัวใจของผมเต้นถี่แถมยังรู้สึกวูบไปถึงในท้องอย่างประหลาด ยิ่งคนตรงหน้ารุกไล่เล้าโลมผมหนักเท่าไหร่ร่างกายผมมันยิ่งรู้สึกไม่ปกติเท่านั้น เสียงลมหายใจหอบถี่ของผมดังแหวกความเงียบสงัดพร้อมกับความรู้สึกที่ฟุ้งกระจายอบอวลไปทั่วห้อง ผมมองคนตรงหน้าที่ใช้มือและร่างกายโอบกอดผมเป็นระยะๆ อย่างไม่เคยชิน
หลายครั้งที่ผมไม่ตั้งใจเผลอจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างจนรู้สึกผิด แต่ก็ถูกเอาคืนทุกครั้งด้วยกำลังที่โถมทับเข้ามา ร่างกายของคนตรงหน้าหายใจหอบโยนพร้อมเม็ดเหงื่อหลายเม็ดที่ผุดขึ้นตามร่างกาย ผมมองดูร่างกายที่สวยงามอย่างหลงใหลที่แลกมาด้วยความสุขที่แสนทรมาน
“อ่ะ!....ฮึก....อ้า....”
“เปิดหน้านายให้ฉันเห็นได้รึเปล่า อย่าหลบหน้าฉันอีกเลยยู....”เมื่อตลอดเวลาผมเอาแต่แอบเอี้ยงหลบเลี้ยงการมองหน้า แต่พอพี่วัชทักผมแบบนั้นมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกเขินอายอย่างมาก ถ้าผมลุกขึ้นวิ่งหนีได้ผมก็อยากจะทำ แต่ทว่าภายใต้ร่างใหญ่ที่เบียดตัวเข้ามาผมทำให้ผมไร้ซึ่งทางเลือก
“ผะผม.......”มือใหญ่ช้อนคางผมให้เงยขึ้นก่อนจะก้มลงจูบอีกครั้งพร้อมร่างใหญ่ที่เคลื่อนไหวเข้าหาผมอย่างเป็นจังหวะ นั่นถึงกับทำให้ผมจุกแน่นไปทั่วท้องจนพูดอะไรไม่ออก
“นายจะไม่หนีฉันไปไหนใช่มั้ยยู.....”เสียงแหบพร่ากระซิบข้างกกหูผมจนสยิว พร้อมปลายจมูกที่ไล่ไซ้ซอกคอขาวของผมไปมา ผมปิดตาหยี่พยักหน้าตอบรับกลับไป ก่อนจะเริ่มรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวอีกครั้ง
ผมถูกพลิกตัวให้คว่ำลงกับพื้นก่อนจะถูกโอบกอดด้วยร่างกายที่เร้าร้อน แล้วสัมผัสผมไปทั่วร่างกายจนผมแทบทนไม่ไหว มีบางอย่างที่รุกล้ำเข้ามาในร่างกายผมจนทำให้ผมเผลออุทานร้องเสียงหลงออกไปจนต้องขยุ้มกดเล็บลงกับพื้นเป็นทางระบาย เหมือนอีกคนจะรู้ว่าผมเจ็บจึงทิ้งช่วงนิ่งค้างแล้วโอบผมเบาๆ ผมแทบอดกลั้นอั้นไว้ไม่ไหวเมื่อมือไวเข้าเคล้าคลอท่อนล่าง แม้ตัวจะไม่ขยับแต่แค่นี้ก็ทำให้ผมสุดจะทน
“อ้า!......”ในที่สุดผมก็ทานทนไว้ไม่ไหวครับ....ปล่อยทุกอย่างไปตามสัญชาตญาณทิ้งร่างกายที่เหนื่อยหอบลงนอนฟุบกับพื้นตามด้วยร่างพี่วัชที่เพิ่งจะเสร็จเข้ามาโถมทับแล้วกอดผมไว้ในอกอุ่นๆ ไม่ห่าง
ไม่มีอะไรที่ผมต้องเสียแล้วครับ....ทุกอย่างผมยกให้คนตรงหน้าหมดแล้ว ผมมีความสุขที่ได้ทำแบบนี้ถึงแม้อาจจะเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องสักเท่าไหร่...
เพื่อแลกกับความรู้สึกของคนตรงหน้าหรือครับ เปล่าเลยครับ.....ตอนนี้ผมไม่ได้คิดอยากจะให้มันเป็นแบบนั้นอย่างที่ใจผมหวัง แต่ผมทำไปเพราะความรู้สึกจริงๆ ของผมที่มีต่อพี่วัช ถึงต่อจากนี้มันจะเป็นแค่จุดเริ่มต้นของความเจ็บปวด....แต่ผมก็จะไม่ลืมวันนี้แน่นอนเลยครับ....วันที่ผมมีความสุขกับการซื่อตรงต่อความรู้สึกตัวเองได้ขนาดนี้.....
‘ขอบคุณมากครับที่พี่บอกว่าชอบผม....ผมดีใจครับที่ได้ความรู้สึกนั้นจากพี่แต่ว่า ผมคงจะเป็นพวกโลภมากเกินไปก็ได้ครับ ผมขอโทษครับพี่วัช’
“ฮัลโหลครับ....อ่ะ! เดย์เหรอ”ผมทิ้งไม้กวาดลงกับพื้นก่อนจะหันมาสนใจกับโทรศัพท์ ตอนนี้ผมกำลังจัดการกับห้องของตัวเองอยู่ครับ
“ยูนายว่างรึเปล่า ฉันอยากให้นายมาทานข้าวที่บ้านวันนี้พี่ไนท์ก็อยู่ด้วยพ่อกับแม่ฉันเลยอยากชวนนายมา”
“เอ่อ....ต้องขอโทษนะเดย์....แต่ว่าฉันคงจะไปไม่ได้จริงๆ”ผมนั่งลงตรงเก้าอี้ไม้มองกระเป๋าเดินทางสีดำตรงมุมห้องด้วยสายตาเลื่อนลอย
“หว้า....ฉันกะจะฉลองให้นายสักหน่อยที่อุตส่าห์พยายามจนได้เป็นตัวแทนโรงเรียนแข่งยูโด แถมไปถึงระดับภาคอีก”ผมฉีกยิ้มน้อยๆ กับน้ำเสียงของอีกปลายสาย ก่อนจะลุกขึ้นคว้ากรอบรูปของผมกับเดย์ใส่ลงไปในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่แล้วหมุนตัวไปหยิบผ้าผืนใหญ่สีข้าวสะบัดคลุมโซฟาชุดเล็กเอาไว้
“ขอบคุณนะ....นายเป็นเพื่อนที่ฉันรักที่สุดเลย”ผมคงยังไม่บอกสินะครับว่าหลังจากวันที่ผมคัดตัวที่โรงเรียนแล้วผมได้เป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่ง ก่อนที่จะได้เข้าแข่งในระดับภาคอีกที นี่ก็ผ่านมาได้อาทิตย์กว่าๆ แล้วล่ะครับ และมันก็ใกล้วันพิธีจบการศึกษาอีกด้วย ผมจะลงแข่งนัดสำคัญในนามโรงเรียนเป็นนัดสุดท้ายในอีกสองวันข้างหน้าครับ ก่อนจะเปิดเทอมมาอีกทีผมก็คงเข้ามหาลัยอย่างที่ผมหวังไว้
“นายพูดอะไรอย่างนั้นล่ะยู แต่ไม่เป็นไรหรอกไว้วันหลังก็ได้เราค่อยมาทานข้าวกัน”
“อื้ม....เอ่อเดย์”
“มีอะไรเหรอ?”
“ปะเปล่า....ฉันแค่จะบอกนายว่า ฉันจะคิดถึงนายเสมอนะ”
“อา...คิดว่าเรื่องอะไรซะอีก พูดอย่างกับนายจะหายไปยังไงซะถึงเราจะไม่ได้อยู่มหาลัยเดียวกันฉันก็ไม่คิดทิ้งนายหรอกนา”
“ไม่หรอกฉันก็พูดไปเรื่อยเปื่อย....แต่นายก็อย่าลืมมีความสุขให้มากๆ ล่ะ”
“ฉันมีความสุขอยู่แล้วนายต่างหากล่ะ....อ่ะ! ว่าแต่พี่วัชรู้เรื่องนายที่จะแข่งระดับภาครึยัง พี่เขาต้องดีใจกับนายแน่ๆ เลยยู”
“ยังหรอก....ฉันจะบอกเขาเอง”แค่ผมคิดผมก็รู้สึกหวั่นๆ ในใจแล้วล่ะครับ เพราะนั่นหมายถึงผมต้อง....
“งั้นก็ขอให้นายโชคดีนะยู ฉันอาจช่วยอะไรนายไม่ได้แต่ฉันจะเป็นกำลังใจให้”
“ขอบใจนายมากนะ ไว้เจอกัน......ติ๊ด~”
ผมกดวางโทรศัพท์ก่อนจะล้มลงนั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง
ใกล้แล้วสินะที่เวลาของผมจะหมดลง....แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมมีความสุขมากครับ สุขจนอยากจะลืมเรื่องปวดร้าวในใจที่ไม่มีวันประสานได้สักที
เอาล่ะ! ผมควรจะทำงานที่ค้างเอาไว้ให้เสร็จจะดีกว่า
ดริ้ง~ ดริ้ง~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้งทำให้ผมสะดุ้งตกใจก่อนจะหยิบมันขึ้นมากดรับสาย
“ฮะฮัลโหลครับ”
“ลงมาข้างล่างหน่อยสิ....ฉันมารับนายไปทานข้าว”คนที่โทรมาเป็นพี่วัชครับ ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่วัชดูแลผมมาตลอดครับ บ่อยครั้งที่พาผมไปทานข้าว ไปเที่ยวบ้างมันทำให้ผมยากจะตัดใจทุกครั้งที่ร้อยยิ้มนั้นส่งให้กับผม ผมรู้สึกเหมือนทุกครั้งคือความฝัน
“ข้างล่างงั้นเหรอครับ?”
“ใช่! ฉันรู้ว่านายยังไม่ได้กินอะไร”
“รู้ได้ไงยังไงกันครับ”
“ฮาๆ ก็เดย์โทรมาบอกฉัน ฉันรู้อยู่แล้วว่าเดย์ต้องเป็นสายให้ฉันได้อย่างดีอยู่แล้ว”
“งะงั้นเหรอครับ.....”ผมรู้สึกเศร้าทุกครั้งที่พูดถึงเดย์แล้วพี่วัชมักจะหัวเราะมีความสุขแบบนั้นเสมอ ผมมันแย่สินะครับที่รู้สึกอิจฉาเพื่อนตัวเองด้วยความรู้สึกโง่ๆ แบบนั้น
“เอาล่ะนายลงมาได้แล้ว....ฉันจะรอนะ”
“ครับ....ผมจะลงไป”
“เราจะไปทานข้าวที่ไหนเหรอครับพี่”
“อืม.....ไม่บอก ถึงแล้วนายก็รู้เองล่ะน่ะ”พี่วัชกระตุกยิ้มอย่ามมีเลศนัย แถมยังม่บอกผมเรื่องที่จะพาไปทานข้าวตรงไหน แต่ผมไม่ใช่เป็นคนเซ้าซี้เลยได้แต่นั่งเงียบๆ ไปในรถ ระหว่างทางพี่วัชก็เล่าอะไรให้ผมฟังหลายอย่าง เช่นเรื่องที่ไปทำอะไรมาบ้างวันนี้ ไปเจอใครพูดกับใครบ้างก็มีเรื่องตลกของเพื่อนพี่วัชที่ทำให้ผมหัวเราะร่า
“อ่ะ ถึงแล้วล่ะ”
“เหรอครับ”ผมมองรอบๆ ด้วยความแปลกใจเล็กน้อย เพราะที่นี่ไม่ใช่ร้อนอาหารที่ไปกินข้าวตามปกติแต่เป็นโรงแรมหรูย่านตัวเมืองที่ขึ้นชื่อเรื่องที่พักสุดแพงกับอาหารเช้าราคาโหดระดับเชือดคอ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาที่นี้ผมเลยรู้สึกประหม่าและสงสัยเล็กน้อย
“อย่าเพิ่งลง!”
“อะ...อะไรเหรอครับ หรือว่ามีอะไรผิดปกติ?”ผมเตรียมจะเปิดประตูรถแต่ก็ถูกพี่วัชห้ามไว้ก่อน ดูวันนี้พี่วัชทำท่าทางแปลกๆ ครับ
“รอเดี๋ยวสิ ^^”
ยิ้มแบบนั้นอีกแล้วครับ....ยิ้มที่แทบสยบใจสาวในระยะห้าร้อยเมตรแบบนั้นมันทำให้ผมรู้สึกหัวใจเต้นตูมตามขึ้นมาอย่างกับสาวน้อยจนน่าขำทุกที
ว่าแล้วผมก็เห็นพี่วัชวิ่งอ้อมรไปด้านหน้าก่อนจะรีบมาเปิดประตูให้ผม ผมมองผู้ชายตรงหน้าด้วยท่าทีตะลึงงั้น และรู้สึกเขินเล็กน้อยครับที่มีใครทำอะไรให้แบบนี้
“จริงๆ ไม่ต้องก็ได้นะครับใครมองมัยจะดูแปลกๆ ได้”
“ฉันไม่สนใจสายตาพวกนั้นอยู่แล้วล่ะ รีบเข้าไปข้างในเถอะฉันจองโต๊ะไว้แล้วล่ะ....แถมฉันยังหิวอีกด้วยแทบจะกินนายได้แล้วนะเนี่ย”น้ำเสียงหวานที่พูดหยอกล้อผมทำเอาผมหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศเลยครับ ก่อนที่พี่วัชจะคว้ามือผมเหมือนไม่รู้ไม่ชี้เดินเข้าข้างใน ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเพราะก้าวตามขายาวๆ นั่นไม่ทัน แต่เท่าที่ผมรู้ทุกครั้งที่ผมเดินตามพี่วัชผมมักจะคอยจ้องมองแผ่นหลังนั่นอย่างคิดถึงเสมอ มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นในหัวใจตัวเองอย่างแปลกประหลาด แต่ในความรู้สึกดีนั้นกลับซ่อนเร้นความเจ็บปวดไว้ทุกครั้ง
“ดะเดี๋ยวครับพี่วัช! ใช่ที่นี่เหรอครับ?”
ถ้าใครเห็นคงไม่อยากเชื่อตาตัวเองแน่ครับ เพราะห้องอาหารทั้งห้องเงียบสนิทจนแทบไม่มีใครอยู่เลยครับ เป็นไปได้หรือไม่ว่าที่นี่เค้าจะปิดปรับปรุง
“ทำไมเหรอ?”
“ก็ผมไม่เห็นว่าจะมีใครทานอาหารอยู่ที่นี่สักคนแถมมันยังเงียบจนผมคิดว่าเค้าไม่ได้เปิดให้บริการซะอีก พี่แน่ใจเหรอครับว่าจองไว้ จะไปสอบถามติดต่อพนักงานเพื่อความแน่ใจอีกครั้งดีมั้ยครับ...”ผมพูดรัวอ้างเหตุอ้างผลตามที่คิด มองบรรยากาศรอบๆ อย่างไม่ไว้ใจสักเท่าไหร่
“ฮาๆ ฮาๆ นายเนี่ยนะ”
“หัวเราะผมทำไมครับ ผมพูดไม่ถูกตรงไหน”
“ที่นายพูดมาน่ะผิดหมดนั่นแหละ.....เห้อ....นายเนี่ยนะทำลายความโรแมนติกของฉันซะพังยับเลยแฮะ”
“โรแมนติก?”ผมยืนทำหน้างงมองพี่วัชที่บุ้ยแก้มเหมือนเด็กที่กำลังงอนผมอยู่อย่างนั้นล่ะครับ
“แฮ่ม! เอามือนายมาสิ”พี่วัชตบเบาๆ ตรงต้นแขนตัวเองมองผมเป็นนัยๆ
“ยังไงเหรอครับ.........อ๋อครับผมเข้าใจแล้ว”ผมเดินเข้าไปใกล้พี่วัชอีกนิดก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างรู้ความหมาย ผมใช้มือปัดเบาๆ ตรงเสื้อที่มันเปื้อนฝุ่นแล้วยืนยิ้มแห้งๆ
“ให้ตายเถอะ! ”ผมถึงกับตกใจที่จู่ๆ คนตรงหน้าก็ทำท่าสิ้นหวังอย่างสุดๆ ยกมือขึ้นกุมขมับอย่างกับผมไปทำอะไรผิด
“O_O;”
“เห้อ~ -_-; ......ฉันน่าจะรู้ตัวเองตั้งแต่นายไม่เข้าใจเรื่องดินเนอร์แสนโรแมนติกของฉันแล้ว ฉันผิดเองล่ะเอาเป็นว่าเข้าไปข้างในกันเถอะเอามือนายมีตรงนี้....นี่แหละที่ฉันหมายถึง คราวนี้ก็คงจะไม่มีอะไรผิดพลาดอีกแล้วนะ เจ้าเด็กทึ่มเอ้ย...”
ฉ่า.....หน้าผมมันรู้สึกถึงไออุ่นทันทีที่พี่วัชคว้ามือผมให้คล้องแขนเดินเข้าไปข้างใน ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนมันทำให้ผมรู้สึกอายมากครับ พยายามดึงแขนตัวเองออกอยู่หลายครั้งแต่ก็ถูกหนีบไว้ซะแน่น! และแล้วผมก็รู้ซึ้งแล้วล่ะครับว่าพี่วัชกำลังทำและคิดอะไรอยู่ถึงได้มีท่าทีแปลกๆ แบบนั้น
สายตาของผมหยุดมองลงตรงโต๊ะกลมสองที่นั่งที่ถูกคลุมด้วยผ้าแพรสีครีมประดับด้วยเชิงเทียนสีทองที่สุกสกาวด้วยแสงเทียบสว่างไสว และใกล้ๆ เชิงเทียนก็มีแจกันดอกกุหลาบสีขาวที่ถูกจัดไว้อย่างประณีตจนหยุดสายตาผมให้เหม่อมองมันอย่างหลงใหล ถึงกับทำให้ความรู้สึกของผมมันเอ่อล้นจนแทบน้ำตาไหลเลยล่ะครับ เมื่อเทียบกับว่าผมกำลังจะทำอะไรตอบแทนสิ่งดีๆ เหล่านี้ให้กับพี่วัช....
“ฉันไม่รู้ว่านายจะชอบรึเปล่า....แต่ถึงไม่ชอบก็ห้ามพูดล่ะ”
“ชอบครับ! ผมชอบมันมากๆ ขอบคุณนะครับพี่.....”ผมหันไปยิ้มให้พี่วัชที่กำลังเขินอายน้อยๆ มันเป็นภาพที่หาดูยากจริงๆ ครับสำหรับผู้ชายมาดขรึมที่มีมุมแบบนี้ได้ด้วย
“นายชอบจริงๆ เหรอ ถ้านายชอบฉันก็ดีใจ แต่อย่าเข้าใจผิดว่าฉันทำเองทั้งหมดล่ะ แต่ให้ใครบางคนช่วยคิดเท่านั้นเอง”
“ครับๆ บอกว่าหิวไม่ใช่เหรอครับ จะไม่เริ่มทานเหรอครับ ผมเองก็ชักจะหิวเหมือนกัน”ผมทำท่าลูบท้องแสดงท่าทีหิว
“เห็นนายน่ารักแบบนี้....ฉันอยากเปลี่ยนเมนูเสียมากกว่า”
“พะพูดอะไรแบบนั้นครับ....ผมก็เขินเป็นเหมือนกันนะครับ”ผมหลบสายตากรุ่มกริ่มก่อนจะยิ่งรู้สึกหวั่นจนทำอะไรไม่ถูก
“ยิ่งนายเขินฉันก็ยิ่งชอบใจรู้รึเปล่า หึๆ”
“อย่าแกล้งกันแบบนี้สิครับพี่ก็....”
วันนี้คงเป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดในโลกเลยล่ะครับ สุขมากจนล้นปรี่จวนจะเก็บมันไม่ไหว คนตรงหน้าทำทุกอย่างเพื่อผม แม้กระทั้งสิ่งที่มันดูจะขัดกับบุคลิกไปบ้าง ผมอาจจะโชคดีที่มีวันนี้ก็เป็นไปได้ครับ....ความสุขที่จะจำไปตลอดชีวิตนี้
>>>>>>มีต่อด้านล่างนะฮับ :impress:<<<<<<<
-
:really2:
-
~ต่อ~
“ขอบคุณมากนะครับพี่วัชที่ทำเพื่อผมขนาดนี้”
“ขอบคุณอะไรกัน ฉันทำเพื่อตัวฉันเองต่างหาก....ถ้าไม่เพราะนายคนอย่างฉันมีเหรอจะทำอะไรแบบนี้กับเค้าเป็น....นายต้องมีส่วนรับผิดชอบแน่ๆ ที่ทำให้ฉันเปลี่ยนไปจนใครๆ ตกใจแบบนี้”ผมหัวเราะน้อยๆ กับท่าทีของคนตรงหน้า ก่อนจะมองพี่วัชที่พูดกับผมอย่างเหม่อลอย
....ผมไม่ใช่แค่มองเพียงผ่านๆ แต่ผมกำลังเก็บรายละเอียดทุกอิริยาบถของคนตรงหน้าเอาไว้ ภาพความประทับใจที่สุขล้นที่หาไม่ได้ง่ายๆ
“ถึงยังไง.....ผมก็ไม่รู้จะขอบคุณสำหรับเรื่องที่ผ่านมาได้ยังไง และตอนนี้ด้วย”
“มีสิวิธีที่นายจะขอบคุณฉัน มันง่ายออกจะตายนายรู้รึเปล่า”พี่วัชพูดเสร็จพลันลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปตรงริมหน้าต่างกระจกใสที่มองวิวทิวทัศยามค่ำคืนที่สวยงามด้วยแววตาเป็นประกาย ผมลุกขึ้นเดินตามไปยืนอยู่ข้างหลังก่อนที่พี่วัชจะหันมายิ้มให้ผม
“ฉันไม่อยากให้นายทำหน้าสงสัยแบบนั้นอีก ถ้าขืนฉันให้นายคิดเองฉันคงต้องบ้าตายกับการกระทำของนายที่เหนือความคาดหมายฉันแน่ๆ”
“มะไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ.....แต่จะให้ผมทำอะไรเหรอครับที่พอจะตอบแทนพี่ได้ แต่ว่าถ้าจะให้ผมซื้อของแพงๆ ให้ล่ะก็ผมคง......”
“มานี่สิ....”แล้วพี่วัชก็ลากผมไปยืนอยู่ข้างๆ แต่ไม่ได้มองหน้าผม แต่กลับมองวิวข้างหน้าแล้วยิ้มกริ่มแทน มันทำให้ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยกับดวงตาคู่นั้น
“อะไรเหรอครับ......”ผมเอียงหน้าถามคนข้างๆ ที่กุมมือผมไม่วาง
“จูบฉันหน่อย....”
“ละล้อผมเล่นรึเปล่าครับ!”
“เปล่า........ฉันอยากให้นายจูบฉันจริงๆ เพื่อให้ฉันได้มั่นใจว่านายคือคนที่ฉันรักจริงๆ ได้รึเปล่ายู......”
“..........”
“เอ่อช่างมันเถอะ......ฉันคงขอนายมากไปงั้นไม่เป็นไร.....”
“ผมจะทำครับ!”ผมตอบด้วยน้ำเสียงเต็มปากเต็มคำอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจเลยครับ ถึงแม้ผมจะคิดลังเลใจอยู่บ้างว่าผมควรจะทำหรือไม่ในขณะที่ผมกำลังจะทำสิ่งที่เลวร้ายที่สุดหลังจากนี้กับคนตรงหน้า อีกแล้วครับ.....ความรู้สึกแย่ๆ พวกนั้นกำลังเกาะกุมหัวใจผมอีกแล้ว ผมไม่ชอบเอาซะเลยที่ให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนั้น
“นายว่าไงนะ!”
“..........ผมจะจูบครับ”ผมตอบยืนยันอีกครั้งพยายามแขย่งปลายเท้าแล้วคล้องคอคนตรงหน้าเอาไว้ในวงแขนก่อนจะค่อยๆ เลื่อนใบหน้าตัวเองให้เข้าใกล้คนตรงหน้าแล้วกดริมฝีปากบางที่กำลังสั่นระริกจูบคนตรงหน้าด้วยความยินดีแนบนิ่งและเนิ่นนานอย่างอ่อนหวานก่อนจะพาลให้น้ำตาผมไหลอาบแก้มเย็นของตัวเองอย่างที่ไม่อยากเป็น ผมจึงค่อยๆ คลายวงแขนแล้ววางส้นเท้าที่แขย่งให้เรียบลงกับพื้นอีกครั้ง
“นะนายร้องไห้ทำไมยู”น้ำเสียงตกใจถามผมที่ปาดน้ำตาตัวเองทิ้งก่อนจะพยายามมองหน้าผมที่ก้มไม่เผชิญหน้า
“ปะเปล่าสักหน่อยครับ....”
“ไม่จริงหรอกฉันเห็นนะ....หรือฉันทำให้นายร้องไห้!”
“มะไม่ใช่หรอกครับ....ผม....ผมก็แค่รู้สึกดีก็เท่านั้นเอง”
“อ่า.....นายกำลังทำให้ฉันตกใจแทบแย่”
“ขอโทษครับ ขอโทษ ผมขอโทษ”
“ถ้านายไม่หยุดขอโทษฉันจะทำโทษนายนะรู้มั้ยเจ้าเด็ดบ้าเอ้ย!”ผมถูกกอดด้วยอ้อมแขนกว้างข้างหน้าอีกครั้ง มันช่างอบอุ่นเสียเหลือเกินครับ.....มากมายจนผมรู้สึกผิดลึกๆ ในใจ
“พรุ่งนี้......ฉันจะไปหานายเพื่อฟังคำตอบจากนาย ว่านายจะยอมรับฉันรึเปล่ายู ฉันหวังว่านายคงไม่ปฏิเสธฉันแน่นอน”
“ครับ......พรุ่งนี้สินะครับ.....”หัวใจมนุษย์ใครบอกว่ามันไม่เคยร้องไห้มีแต่เจ็บและปวดร้าวเป็นก็เท่านั้น ไม่เลยครับมันทั้งร้องไห้ได้และปวดร้าวไปในคราวเดียวกันได้อย่างน่ากลัวเหมือนตัวผมในตอนนี้
แล้วพรุ่งนี้.....พี่จะได้รู้ทุกอย่างครับพี่วัช
[วัช]
“คุณวัชจะออกไปไหนแต่เช้าคะท่าทางอารมณ์ผิดหูผิดตาเชียวนะคะ แต่ระวังอากาศ.....”
“ฮาๆ คร้าบๆ คือผมจะรีบออกไปธุระนิดหน่อยน่ะครับ ฝากบ้านด้วยแล้วกันนะครับผมอาจจะกลับมาไม่ตรงเวลา”
“ได้ค่ะไม่ต้องห่วงค่ะ ทางนี้ดิฉันจะดูแลให้เอง”
“ขอบคุณมากครับป้าผมไปก่อนนะครับ ขอไปหนึ่งแผ่นรองท้องก่อนแล้วกันนะครับ”ผมคว้าขนมปังแผ่นหนึ่งขึ้นมาแล้วงับเข้าปากคาบไว้ก่อนจะเร่งเดินออกไปขึ้นรถคันโปรดที่ถูกจอดตระเตรียมไว้ให้ทุกครั้งเมื่อผมต้องการใช้
เช้านี้อากาศดูสดใส่ชะมัด....คงจะเป็นใจให้ผมก็ได้มั้งครับเนี่ย
ครึม!
เหอะๆ ไม่ต้องตกใจครับมันเสียงฟ้าลั่น ดูท่าอากาศมันครึ้มๆ นิดหน่อยซะมากกว่า เมื่อวานก็ดูข่าวผ่านหูมานิดๆ ว่าพายุดีเปรสชั่นเข้า แต่ยังไงวันนี้ก็สดใส่สำหรับผมอยู่ดีล่ะครับ
ครืดดดด~ ครืดดดด~
“ฮัลโหลว่าไงวะ”ไม่มีใครโทรมาระรานรบเร้า รังควานใจได้ดีเท่ากับไอ้หมอนี่ที่ผมกำลังคุยอยู่ในสายแล้วล่ะครับ จะใครที่ไหนซะอีกก็ไอ้ดินเพื่อนผมเอง
“ไอ้วัชมึงอยู่ไหนวะ มาช่วยขนของกรูหลบภัยหน่อยดิวะ แม่งป๊ากรูจับได้ว่ากรูซื้อตู้เกมส์แข่งรถมาว่ะ”
มันหาเรื่องให้ผมได้ทุกทีล่ะนาไอ้บ้านั่น ก็คราวก่อนมันโวยอยากได้ตู้เกมส์จะตายห่าให้ได้ มันก็เลยแอบยักยอกเงินป๊ามันซื้อครับ สภาพตู้เกมส์....อืม.....ก็ถ้าใครเคยไปเล่นเกมส์ในห้างคงจะพอนึกออก พอมาคราวนี้เป็นไงล่ะพ่อมันจับได้ขึ้นมาซวยผมอีกตู้ใหญ่เท่าบ้านมันจะซ่อนยังไงได้ -*-
“ไอ้ไร้หัวคิด!”
“นี่!!! มาช่วยกรูหน่อยมึงจะว่าอะไรกรูก็ได้กรูยอมนะๆ ป๊าเจอกรูโดนยึดบัตรแน่ๆ เลยว่ะ”
“เหอะ! กรูไม่ว่างเข้าใจรึเปล่าไปโทรหาคนอื่นก่อนเลยไป”
“ไอ้กรณ์มันหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ส่วนไอ้ทิวาแม่งก็รู้ว่ามันไม่ช่วยกรูแน่ๆ ที่พึ่งสุดท้ายของกรูคือ.....”
“-*- ไปตายซะ! ติ๊ด~”
อย่างไอ้ดินมันไม่ตายง่ายๆ กับเรื่องปัญญาอ่อนพวกนี้หรอกครับ ผมเลยเพลียใจที่จะสนมัน เมื่อไหร่มันจะเลิกงี่เง่า ผมก็ภาวนาให้มันหลุดพ้นจากบ่วงกรรมทุเรศๆ พวกนั้นของมันสักที
เห้ย! เลิกคิดแล้วอารมณ์เสียกับไอ้บ้านั่นสักที....วันนี้เป็นดีผมไม่อยากให้เรื่องพวกนั้นมากวนใจผมได้หรอกนา....ผมน่าจะโทรไปบอกยูว่าผมกำลังจะมาถึง หรอว่าผมควรจะไปแบบเซอร์ไพรส์เจ้าเด็กนั่นดี หึๆ หมอนั่นคงตกใจที่ผมมากระทันหันแบบนี้แน่ๆ
เอี๊ยดดดดด! ฉึก!
เหมือนผมจะนึกอะไรได้บางอย่างเลยจอดรถเข้าข้างถนน จะไปมือเปล่าแบบนี้ได้ยังไงล่ะหมอนั่นคงจะดีใจถ้าผมมีอะไรติดไม้ติดมือไปด้วย
....ดอกไม้สักช่อคงจะดี นี่ผมเริ่มคิดเรื่องจุกจิกพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย เหอะๆ น่าขำตัวเองชะมัด
“แฮ่ม! เอ่อ....ดอกไม้ที่สวยที่สุดในร้าน ฉันเลือกเองทุกดอกสำหรับนาย นายชอบมันรึเปล่า”
บ้าน่ะ! ผมพูดแบบนั้นเจ้าเด็กนั่นได้ขำผมไปเจ็ดวันเจ็ดคืนแน่ๆ เอาแบบนี่ดีกว่า....แอ่มๆ
“ดอกไม้นี่ฉันให้นาย ฉันบังเอิญซื้อมาจากเด็กขายดอกไม้เพราะสงสารนะ”
อ่ะ! พูดแบบนั้นดอกไม้ผมก็ดูไร้ค่าชะมัด เห้อ.....จะเอาไงดีนะ ผมเคยกังวลเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอเนี่ยให้ตายเถอะ แต่รู้สึกหัวใจผมเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกเลย หรือว่าผมกำลังตื่นเต้นกัน
ครืดดดดด~ ครืดดดดด~
“มีอะไรอีกวะ!”
“พ่อเค้าเจอของเล่นแล้ว ช่วยกรูด้วย!!!!”
“-*-ไปตายซะ!....ติ๊ด~”
ไอ้บ้านั่นโทรมาให้ผมเสียเซลล์รึไงนะ เอาวะไม่รอเวลาแล้ว ผมจะขึ้นไปหายูตอนนี้เลย ค่อยคิดคำพูดตอนเจอหมอนั่นแล้วกัน หึหึๆ ^^
ก๊อกๆ ก๊อกๆ !
“..........”
ก๊อกๆ ก๊อกๆ !
ทำไมถึงไม่มาเปิดประตู หรือว่ายังหลับอยู่......แต่ปกติยูไม่ใช่คนตื่นส่าย แล้วนี่มันก็ไม่ได้เช้าตรู่ขนาดนั้นด้วยหรือหมอนั่นจะไม่ได้ยินเสียงประตู ผมน่าจะโทรเข้าไป
“ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด~”
ปิดเครื่องเหรอ เหอะ! อะไรกันนายไม่อยากเจอฉันรึไงยู
“ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด~”
เป็นไปไม่ได้ หมอนั่นจะไปไหนได้เช้าๆ แบบนี้ ทะทำไมหัวใจของผมถึงได้เต้นแรงและรู้สึกไม่ค่อยดีแบบนี้นะ
ก๊อกๆ ก๊อกๆ!
“ยู! นายอยู่ข้างในรึเปล่าได้ยินฉันมั้ย!”
“..........”
“นายกำลังเล่นตลกอะไรน่ะยู อย่าให้ฉันรู้สึกไม่ดีแบบนี้สิ!.....ยู!!!!!”
ผมรู้สึกร้อนใจจนแทบทนไม่ไหวแล้วครับ ผมเลยตัดสินใจกดโทรศัพท์โทรหาหมอนั่นอีกครั้งหนึ่ง แต่เหมือนเดิมครับยูไม่เปิดเครื่องเช่นเดิม
“เฮ่! ยูนายอยู่ข้างในใช่มั้ยเปิดปรูตูให้ฉัน.......”
ผาง!
“ขอโทษนะคะ แต่นี่มันห้องฉันคุณมาหาใครกันคะ”ประตูเปิดมาพร้อมกับหญิงวัยทำงานที่เดินออกมา แต่ห้องนี้เป็นของยูผมจำใจผมไม่มีทางมาเคาะห้องผิดหรอก
มะมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!
“ขอโทษนะครับ คุณรู้จักกับยูใช่มั้ยครับ”ผมหวังให้คนๆ นี่เป็นคนรู้จักกับยูจริงๆ ครับไม่ได้อยากฟังอะไรนอกจากนี้ทั้งนั้น ทำไมครับผมถึงได้รู้สึกใจไม่ดีขนาดนี้
“ถ้าคุณหมายถึงเจ้าของห้องก่อนหน้านี้ล่ะก็ เค้าย้ายออกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะคะ ฉันเพิ่งจะเข้ามาอยู่เมื่อรุ่งเช้านี่เอง”
หัวใจของผมแทบสลาย ดอกไม้ที่ถืออยู่ในมือผมถูกปล่อยให้หล่นลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ดวงตาผมเปิดกว้างไม่อยากคิดถึงเรื่องที่มันร้ายแรงกว่านี้อีก ไม่อยากคิดแม้กระทั้งเรื่องที่หมอนั่นคิดอะไรที่ผมไม่รู้และตัดสินใจเรื่องบางอย่างด้วยตัวเองผิดๆ แบบนั้น
“ยะย้ายออกไปเหรอครับ แต่เมื่อวานผมยัง......”
“ค่ะ....ถ้าไม่มีอะไรฉันขอตัวนะคะ”
ปัง! ประตูไม้ตรงหน้าปิดกระแทกดังราวกับว่ามันได้กระแทกลงตรงอกของผมจังๆ เพราะผมรู้สึกเจ็บจนแทบจะเคลื่อนไหวร่างกายไม่ได้ สติของผมกำลังสับสนจนคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี
ไม่จริงหรอก.....หมอนั่นไม่ทำกับผมแบบนี้แน่ๆ ผมบอกแล้วไงว่าวันนี้ผมจะมาหา มาบอกทุกอย่างเกี่ยวกับความรู้สึกผม ผมจะมาบอกว่าผมรักหมอนั่นจริงๆ แล้วทำไม แล้วทำไมหมอนั่นถึงไม่รอผม ทำไมกัน!
ผมไม่เคยรู้สึกแย่จนอยากจะหลั่งน้ำตาแบบนี้มาก่อน.......ผมกำลังทำอะไรผิดไปเหรอครับ ผมทำอะไรไม่ชัดเจนอย่างนั้นเหรอครับ.....
ฮึก.......
“ฮัลโหลเดย์......”ผมกดโทรศัพท์อีกครั้งและเลือกจะถามเดย์ที่เป็นเพื่อนหมอนั่น เพราะผมไม่รู้จะถามใครได้อีก
“สวัสดีครับพี่วัช มีอะไรรึเปล่าครับเสียงไม่ค่อยจะดีเลย”
“อ่า....ปะเปล่า พี่แค่อยากโทรมาถามว่ายูอยู่กับเดย์หรือบอกอะไรเดย์ไว้รึเปล่า”
ทำไมผมถึงหวังอย่างนี้ครับ หวังให้เดย์ตอบผมว่ารู้ทุกอย่าง....รู้ว่าหมอนั่นทำอะไรอยู่ที่ไหน
“ยูไม่ได้อยู่กับผมครับ ผมโทรคุยกับยูล่าสุดเมื่อวาน.......แต่ก็ไม่เห็นยูบอกอะไรนะครับ มีอะไรรึเปล่าครับพี่วัช”
“ปะเปล่า....เอ่อ....ขอบคุณมากนะเดย์....ติ๊ด~”
เหอะ! นี่มันอะไรกัน หมอนั่นกำลังจะทำให้ผมเป็นบ้ารึไงกันนะ
กึก กึก กึก~
ผมเดินลงมาข้างล่างตึกด้วยตัวที่เบาหวิวไร้ซึ้งความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น ทุกอย่างรอบตัวของผมมันดูมืดหม่นไปหมด ทุกอย่างเหมือนกำลังจะจบสิ้นอย่างไม่น่าเชื่อ
เหอะ! มันอาจมีอะไรผิดพลาด หมอนั่นชอบผมและไม่มีทางจะหนีผมไปโดยไม่บอกลาสักคำแบบนี้แน่ แต่ถึงหมอนั่นจะไปจากผม ผมก็ไม่มีทางปล่อยหมอนั่นไปแน่นอน เพราะผมรักยู รักจริงๆ แต่ทำไมหมอนั่นถึงไม่เชื่อใจผม แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร ทั้งๆ ที่หมอนั่นกับผมเรา.....
“ขอโทษนะครับ! คุณใช่คุณวัชรึเปล่าครับ”
“ครับ....”ขณะที่ผมกำลังยืนเคว้งคว้างอยู่ด้านล่างตึกจู่ๆ ก็มีคนๆ นึงที่คล้ายจะเป็นผู้ดูแลที่นี่ก็เข้ามาหาผมพร้อมซองกระดาษสีขาวยื่นให้ผมก่อนจะเดินจากไป
ผมมองซองกระดาษที่ถืออยู่ในมืออย่างลังเลที่จะเปิด ผมกลัวเหลือเกินว่ามันจะไม่ใช่เรื่องแย่ที่ผมจะเจอ
แกรบ~
‘ขอโทษครับ....ผมรู้ว่าหลังจากที่พี่วัชได้รับจดหมายฉบับนี้คงต้องรู้สึกโกรธผมแน่ๆ ผมไม่รู้ว่าจะบอกอะไรนอกจากขำขอโทษที่ผมอยากจะเขียนมันทั้งคืนให้เต็มกระดาษ ตอนนี้ถ้าพี่กำลังอ่านจดหมายของผมอยู่ ผมอยากจะบอกว่า.....ผมไม่ได้หนีพี่ไปเพราะผมไม่ได้รักพี่หรอกนะครับพี่วัช ผมอยากขอบคุณพี่เป็นพันครั้งด้วยซ้ำที่พี่ทำให้ผมมีความสุขได้ขนาดนี้ แต่สิ่งที่ทำให้ผมตัดสินใจต้องไปก็เพราะตัวผมเองต่างหากล่ะครับ ผมไม่อยากอยู่ข้างๆ พี่ด้วยความรู้สึกหวาดกลัวว่าสักวันผมจะต้องเสียพี่ไป แล้วผมก็ไม่เคยแน่ใจในความรู้สึกของพี่วัชสักที...นี่คือความรู้สึกผิดของผม ทั้งๆที่พี่แสดงออกกับผมมากมายขนาดนั้น
ในเมื่อความรู้สึกก้ำกึ่งเหล่านี้มันมีมากมายเหลือเกินผมเลยตัดสินใจว่า....ผมควรจะไปซะตอนนี้ดีกว่าที่จะรอให้ตัวเองเจ็บมากขึ้น....ผมมันคนโลภมากและเห็นแก่ตัว แม้แต่ความรู้สึกเศษเสี้ยวดีๆ ของพี่ผมก็ไม่อยากจะให้พี่วัชแบ่งให้ใคร คนเห็นแก่ตัวอย่างผมสมควรแล้วครับที่จะไป....อย่าพยายามหาผม เพราะผมคิดว่าหากสักวันนึงเราอาจจะได้เจอกันก็ได้ครับ.....ผมจะคิดถึงพี่นะครับ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ ที่ให้กับผมครับ’
~ ยู ~
อะไรกัน! ใครให้นายมีความรู้สึกน้อยใจพวกนี้กันยู นายกำลังทำร้ายตัวเองและทำให้ฉันเจ็บได้ยังไง แค่นี้นายยังไม่รู้อีกรึไงว่าฉันรักนายแค่ไหน ฉันไม่มองใครเลยตั้งแต่วันที่ฉันขอเวลาให้ฉันพิสูจน์ความรู้สึกตัวเอง
“กลับมาเดี๋ยวนี้นะยู! ฉันบอกให้นายกลับมาไงล่ะ!!!!!!”
ผมตะโกนสุดเสียงเรียกยูให้กลับมา ผมตอนนี้ไม่ต่างจากพวกสติแตกที่สิ้นหวังไม่สามารถทำอะไรได้สักอย่าง ผมควรจะทำยังไงดี นายบอกฉันมาสิว่าฉันควรจะทำยังไงให้นายกลับมา!
นายบอกไม่ให้ฉันตามหานาย แต่ฉันไม่มีทางเชื่อนาย!
ผมวิ่งไปขึ้นรถก่อนจะขับรถออกไปเพื่อตามหายู ผมไม่มีจุดหมาย ผมไม่รู้ว่าจะไปตามหาหมอนั่นได้ที่ไหน แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็อยากจะตามหมอนั่นให้เจอ
แปะๆ แปะๆ ~~
เม็ดฝนนับสิบเม็ดที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้นกำลังพร่างพรูลงมาจากฟ้าหล่นลงบนตัวรถขอผมที่กำลังเร่งขับวนหายูอย่างไร้จุดมุงหมาย ผมกำลังหมดแรงและไร้ซึ่งความหวัง หัวใจของผมรู้สึกเจ็บอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันเจ็บจนผมแทบจวนเจียนจะตายซะให้ได้ พละกำลังที่มีอยู่มันค่อยๆ เหือดหายไปจนแทบทำให้ผมประคองรถไว้ไม่อยู่เลยด้วยซ้ำ
เอี๊ยดดดด~
ในที่สุดผมก็จอดรถลงข้างทางแล้วฟุบลงกับพวงมาลัยรถเพราะผมทำอะไรไม่ได้ ผมนั่งฟังเสียงเม็ดฝนที่กระทบกับตัวรถอย่างเหม่อลอยปล่อยให้น้ำตาที่อัดอั้นอยู่ข้างในไหลรินออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็น ใจผมที่กำลังเต้นมันเหมือนจวนจะหยุดทำงานเสียให้ได้ ในหัวของผมเต็มไปด้วยคำถามที่อยากจะถามยูมากมาย อยากจะกอด อยากจะบอกให้อยู่เคียงข้างผม แต่ทว่าตอนนี้.....ผมไม่สามารถทำแบบนั้นได้อีก
นาย.....ใจร้ายจริงๆ เจ้าเด็กบ้า....ฮึก....
~END~
สำหรับตอนพิเศษตอนนี้ก็ไดดจบลงแล้วฮับ ไม่รู้จะเป็นยังไงกันบ้าง
ถือว่าเป็นตอนพิเศษที่จบได้.....ฮืม....ไม่รู้จะอธิบายยังไง
แต่ตอนนี้ขอตัวไปซับน้ำตาก่อนนะฮับ :o12:
อีกทั้งกลับไปซับเหงื่อด้วย ฟิตแต่งพยายามให้จบมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว และข้าพเจ้าก็ทำอย่างเต็มที่ :a2:
เพื่อนักอ่านที่รักทุกท่าน หวังว่าจะเป็นที่พอรับประทานได้นะฮับ ฮาๆๆ
ปล.1 ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ให้กำลังใจกันเสมอนะฮับ ปลืมใจไม่รู้ลืม :sad4:
ปล.2 รักนักอ่านทุกท่านฮับ(คัมนับสามจอก o1)
แล้วพบกันอีกนะฮับ :bye2:
-
คุณแม่ไม่ปลื้มเลยน้อง
ไหงจบแบบนี้ล่ะ :angry2:
คนอ่านต้องกลับไปซับน้ำตา เช็ดขี้มูก เปลืองทิชชู่อีกต่างหาก
-
ฮึ..ทามากิใจร้าย ทำแบบนี้กับน้องยูกับพี่วัชได้ไง :monkeysad:
ต้องมีตอนพิเศษของพิเศษอีกตอนแหละ จะมาให้สองคนนี้อกตรมระทมช้ำแบบนี้ไม่ได้นะ ขอร้องเลย
-
เศร้ามากมาย
สงสารทั้งน้องยูแล้วก็พี่วัชเลยอ่ะ แงแง
o18 o18 o18 o18 o18
-
จบอย่างนี้เซ็งวะไม่ชอบความผิดหวัง
รักกันแต่ไม่ได้คู่กันนนนน :m15:
:call:
-
อ่า ไม่ค่อยชอบตอนพิเศษเท่าไหร่ เหอะัๆ
-
จบเหมือนไม่จบ ทั้งเรื่องของไนท์กะกร และวัชกะยู...
อย่างวัชกะยู น่าจะต่อได้ตอนสองตอนจบนะ แต่ไนท์กะกรนี้เปิดเป็นเรื่องยาวดีกว่าม๊าง555(หวังพึ่งบุญได้อ่านด้วย)เพราะคู่นี้รายละเอียดเยอะ^^
สนุกมากจ้า แม้จะค้างงงงงงงงงงงงก็เหอะT^T
-
:monkeysad:
-
เฮ๊ยยยยยย อะหยังหนิ
ไหงงี้ล่ะ :serius2:
-
ทำไมมันเศร้าอย่างนี้อ่าา :o12: :o12:
ยูเจ้าเด็กบ้า
-
จบแบบนี้ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่ามั๊ย :dont2:
ใจร้าย ใจร้าย :o12:
ขอตอนพิเศษ ของพิเศษ นะ please :impress:
-
ทำไมจบแบบนี้ล่ะ
ไม่เอาได้ไหม
เปลี่ยนเถอะๆๆๆ :a5: :a5:
-
เอ่อ....แบบนี้มันไม่เหมือนจบเลยจริงๆนะนี่ :a5: มันคาใจยังไงไม่รู้ ต่ออีกซักตอนให้เครียร์น่าจะดีกว่านะคะ :เฮ้อ:
-
จบ...............ได้ไงวะ o22
-
:m22:
ต้องขอบากหน้ามาขออภัยนักอ่านทุกท่านจริงๆ ฮับที่ให้เรื่องขอพี่วัชจบลงแบบนี้ :z3:
แต่ก่อนลงตอนจบของตอนพิเศษตอนนี้ข้าพเจ้าก็ได้ทำใจเตรียมพร้อมรับประชาพิจารณ์แล้วล่ะฮับ :z10:
รู้ว่าไม่ชอบความผิดหวังที่มันโหดร้ายเช่นนี้ :o12: แต่ยังไงซะก็ยังอยากรั้นที่จะแต่งให้มันจบเช่นนี้
ก็คิดไว้ล่วงหน้าให้จบแบบนี้นานแล้วล่ะฮับ และเหยื่อผู้เคาระห์ร้ายคือพี่วัชนั่นเอง :try2:
เพราะยังไงซะความรักก็เป็นสัจธรรมที่ต้องมีทั้งสมหวังและผิดหวังมิใช่เหรอฮับ เพราะจิตใจมนุษย์นั้นไซ้ ยากแท้หยั่งถึง :m15:
แต่ยังไงก็ตาม....ข้าพเจ้าไม่ได้มีเจตนาทำร้ายจิตใจผู้อ่านเลยนะฮับ :impress:
แค่อยากแต่งให้เรื่องมีมุมความรักที่เจ็บปวดรวดร้าวจิตใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง :o11:
ปล.1 ขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากฮับที่อุตส่าห์ทนเจ็บใจอ่านได้ถึงตอนจบให้คนแต่งได้ชื่นใจ :sad11:
ปล.2 มีอะไรชี้แนะก็สามารถบอกกันได้นะฮับจะรับไปพิจรณาทุกประเด็น o1
ไว้เจอกันโอกาศหน้าอีกนะฮับนักอ่านที่รักทุกท่าน :กอด1:
-
:กอด1:จร้า จะรอติดตามนะ
-
จบแบบนี้ไม่ชอบลยอ่ะ
เศร้าๆ
-
ไม่ happy ending เลย แย่จัง :L3:
-
ใจร้ายๆๆๆ :o12:
-
อ่านรวดเดียวเพิ่งจะจบ เล่นเอามึนเลย :really2:
เฮ้อสงสารวัชจัง :sad11:ที่ไม่แฮปปี้เอ็นดิ้ง
แต่ไม่เป็นไรคู่ไนท์กับกรณ์มีความสุขแทนแล้ว :impress2: :impress2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านแต่หนุกมากคะ
-
เย้ๆได้อ่านซะที
อ่านไปบางตอนร้องไห้ไปด้วย
T_T
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ
สู้ๆ
-
ไม่ยอม ไม่ยอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :sad4: :sad4: :o12: :o12:
-
นานไปละนะครับ
-
ใจร้ายมาก!!!!!!! :o12:
-
สวัสดีปีใหม่ ครับ ขอให้มีความสุขตลอดปี 2555 และตลอดไปนะคร๊าฟฟฟ
-
เพิ่งมาอ่านวันนี้ ตามอ่านรวดเดียวจบเลย แอบไม่พอใตอนจบของพี่วัชอ่ะ :m16: :m16:
ไม่เป็นไรๆ ยังไงก็สนุกมากๆเลยค่ะ ขอบใจที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านนะคะ :call: :call: :call:
-
มาอ่านตอนนี้ น่ารักอะพี่วัช
-
ขอบคุณฮับที่สนกกับการอ่าน :-[
อาจจะไม่ใช่เรื่องที่สมบูรณ์ แต่ก็เขียนขึ้นมาด้วยความหื่น เฮ้ย! ด้วยใจรัก :o8:
แอร็ย~~ ขอบคุณอีกครั้งฮับ :pig4:
-
เฮ้อ...เห็นคอมเมนท์แล้ว ไม่อ่านดีกว่าเดี๊ยวนี้จิตใจอ่อนไหวง่ายชอบเก็บไปคิดถึงแม้จะรู้ว่าเป็นเรื่องแต่งก็เถอะ
-
อ่านจบแล้วก็แบบ เฮ้ย จบงี้จิงง่ะ ตัดตอนกันช๊าดชัดดดดดดดดดดด555555
-
แง๊ๆๆๆ จบ วัชกับยู แค่นี้เลยเหรอคะ ฮือๆๆๆๆ T______T
-
อยากให้มีตอนพิเศษอีกซักตอนจัง สำหรับคู่ วัช-ยู :เฮ้อ:
-
มัยจบแบบนี้อ่ะ. ไม่ยอมมมมมม
-
อ่านจบแล้ว...ชอบมากถึงตอนแรกทิวาจะนิสัยทุเรศไปหน่อยแต่หลังๆๆพอให้อภัยได้555
ส่วนวัชกับยูจบแบบเอ้อ.อึ้งๆๆๆๆ
-
ยังเหลืออีกคนนึงนะคะ อย่าลืมๆ พี่ดินน่ะ พี่ดินๆๆๆ อยากอ่านคู่ของพี่ดินง่าค่ะ (อย่างพี่ดินนี่น่าจะเคะแน่นอนเลย :z1:)
-
ทำไมตอนพิเศษมันจบไม่เคลียร์สักเรื่องอ่ะ :serius2:
อยากให้มีต่อจังเลย
-
สนุกมากๆค่ะ :กอด1: แต่ว่าตอนพิเศษนี่มันหมายความว่างายอ่ะ :z3:
-
Greeeeeeeeeed poor wat
-
หนุกมากมายเลยฮ๊าฟฟฟ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
-
แบบว่า...ชอบมากมายอ่ะไรท์เตอร์
เดย์น่ารักน่ากอดมาก
ส่วนอิพี่ทิวามันน่า...ทำแบบนี้กับเดย์น้อยได้ไง อ๊ากกกกก :angry2:
-
:impress2: ก็เขียนได้ดีชอบทุกคู่ แต่ไม่ชอบเนื้อเรื่องคู่หลังตอนวัรกับยู น่าจะไม่มีเสียดีกว่า น่าจะเอามาเขียนเป็นคู่ของไนกับกรต่อดีกว่าอีก. ไม่ได้ซีเรียคแต่ไม่น่าอ่านตอนพิเศษเลย ให้ตายเพราะปกติไม่ชอบอะไรที่แบบตอนจบพิเศษอย่างนี้ ก็นะยังไงก็สู้แล้วกัน
:กอด1:
:bye2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมากๆ :กอด1:
-
นานแล้วที่ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมกระทู้หลายเดือนเห็นจะได้ เลยอยากจะมาขอทักทายในกระทู้เก่าแกของตัวเองสักหน่อย :o
เข้ามาก็แปลกใจที่ยังมีคนตามมาเก็บตกเรื่องนี้อยู่ และแอบต้องตกใจจากยอดเข้าชม :a5:
(ของคนอื่นอาจเยอะกว่านี้ แต่แค่นี้สำหรับข้าพเจ้าถือว่าเยอะมากเลย :impress: )
ปล.ขอบคุณสำหรับนักอ่านอีกครั้ง และขอบคุณสำหรับพื้นที่กระทู้ที่ให้ได้โพสข้อความ
นี่ก็ใกล้ปีใหม่แล้ว :impress2: ขอให้ทุกท่านมีความสุขมากๆ นะฮับ
ปล.2 ขออภัยสำหรับความชอกช้ำใจของคนอ่านต่อตอนพิเศษของพี่วัช ข้าพเจ้าก็ไม่ได้อ่านงานตัวเองย้อนหลังนานพอสมควรพอกลับมาอ่านเองอีกครั้งรู้สึกได้เลยว่า o7 ทำไมตรูเขียนได้จบโคตรเศร้าแบบนี้ฟะ!!!!!!
เห้อ....มาบ่นอะไรเนี้ย เล่นเอาซะเหนื่อย ยังไงก็ขอตัดจบก่อนดีกว่าเพราะชอบพล่ามไร้สาระ :z3:
บ๊ายบายนักอ่านทุกท่าน :bye2:
-
:jul1:
-
เดย์ :o12:
-
:a5: :haun4: :jul1: :pighaun: :z1: :m25:
อ๊ากกกกกชอบจังเลยสนุกมาก ตอนจบน่ารักเลือดพุ่ง :pighaun:
-
ขอบคุณมากครับ อ่านซะจนไม่อยากลุยเลย :impress2:
-
ชอบทุกคู่นะ แต่คู่พิเศษสองคู่มันแบบคาๆอ่ะ เหมือนจะมีอะไี แต่ไม่มี o22
-
น่ารักมากๆๆๆ 555
-
:pig4:
-
o18 :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
จบซะแล้ว :pig4:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: ค้างซ่ะ........
-
:haun4:
ชอบ ไนท์ กะ กรณ์ มากนะ เหมือนมีลูกน้อย คือ กช เข้ามาป่วน อ่ะ
แต่ คู่หลัก ทิวา กะ เดย์ ก้อ ทำเอาหมั่นไส้ อีตาทิวา อยู่มากมาย
คู่ วิช กะ ยู ไหง๋ หลงทางกันซะได้
แต่
ขอบคุณมากมาย นะคับ
:hao7:
-
:กอหนุกมากกกกก :impress2:
-
อย่าทำกับเฮียวัชอย่างนั้นดิ....สงสารแกอ่ะ คนดีๆ ทำไม่ ไม่มีคู่อ่ะ เศร้าๆๆๆๆๆ
โดยรวมเรื่องนี้สนุกดีครับ อ่านได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ
-
สนุกมากค้าาาาา
แต่ตอนของกรณ์กับวัชมันค้างคามาก 55555
เพราะกำลังมันส์ๆเลย :z3: :z3: :ling1: :ling1:
-
:sad4: :sad4:ทำร้ายกันเกินไปเเล้ว ขอต่อ :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
:m31: :m31: วัช-ยู เชียร์สุดใจเลย ทำไมทำเเบบนี้ รีบตามหาน้องเลยพี่วัช :m16: :m16: :m16:
-
เปิดอ่านตอนแรกๆ เริ่มเครียด เอิ่ม...พิศาลมาเอง
แล้วก็ตามติดมาด้วยมาม่าชามโต แต่ตอนจบหวานให้ชื่นใจก็ยิ้มแก้มปริ
แล้วมาน้ำตาตกกับตอนพิเศษของพี่วัช แอร๊ยยยยยยย สงสารที่สุดเลย :mew4:
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก พี่ทิวากะน้องเดย์
แม้ตอนแรกๆไอ้พี่ทิวามันจะบ้าบองี่เง่าไปหน่อยก็ตาม
สำหรับคู่กรณ์ไนท์ มันกรุบกริบมาก ชอบสไตล์นี้เลยล่ะ
แต่พี่วัชกะน้องยูนี่แย่จัง จริงๆเรื่องนี้มันต้องเปิดอกคุยกันนะ ไม่น่าเลย เสียดายๆ
ขอบคุณอีกทีค่ะ ^^
-
:mew1:
-
รำคาญนายเอก
-
:hao6:
-
ติดไว้ก่อน
-
“มากันแล้วเหรอครับ เชิญนั่งก่อนสิครับพี่”
“ฮึๆ ขอบคุณมากไม่ต้องพิธีรีตองหรอกนะผมมาพึ่งคุณแท้ๆ”ผมมอพ่อที่ฉีกยิ้มมองชายวัยเดียวกับพ่อที่ดูภูมิฐานเชิญพวกเรานั่งลง แม่ยกมือไหว้ท่านก่อนจะให้ผมไหว้ตามแบบงงๆ
“นี่คุณลงทัศเทพเพื่อนพ่อนะเดย์ แกอยู่พึ่งคุณลุแล้วอย่าทำให้หนักใจเข้าใจมั้ย”พ่อพูดผมพยักหน้าหงึกๆ อย่างเชื่องเลยครับ
ลุงหรืออา เอาให้แน่
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
“มากันแล้วเหรอครับ เชิญนั่งก่อนสิครับพี่”
“ฮึๆ ขอบคุณมากไม่ต้องพิธีรีตองหรอกนะผมมาพึ่งคุณแท้ๆ”ผมมอพ่อที่ฉีกยิ้มมองชายวัยเดียวกับพ่อที่ดูภูมิฐานเชิญพวกเรานั่งลง แม่ยกมือไหว้ท่านก่อนจะให้ผมไหว้ตามแบบงงๆ
“นี่คุณลงทัศเทพเพื่อนพ่อนะเดย์
ลุงคือพี่หรือรุ่นพี่ของพ่อ
แต่ทัศเทพเรียกพ่อว่าพี่ แล้วทำไมทัศเทพกลายเป็นลุง??????????????????????