“ถ้างั้นแล้วความตายล่ะครับ.........” พีพูดขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เสียงของเขาสั่นไหว และมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขาด้วย “ถ้าคนที่เพอร์เฟ็กต์ทุกอย่างแบบที่พี่พูดมีอยู่จริง และผมก็รู้สึกแบบที่พี่พูดทุกอย่างให้กับเขาคนนั้น และเขาคนนั้นก็รู้สึกแบบเดียวกันกับผมด้วย แต่สุดท้ายความตายก็มาพรากเราให้จากกัน แล้วผมจะทำยังไงครับ
บทนี่สะเทือนอารมณ์ดีจริงๆ
ทั้งๆที่ได้พบกับมันแล้ว ซึ่งบางคนได้ชื่อว่ามีมัน แต่แล้วก็อาจไม่ใช่มันจริงๆ
เขายังคงสวยงามในความทรงจำเราเสมอ ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่
ให้ดีใจว่าชีวิตนี้เราเคยได้รับความรักอย่างหาอะไรมาเปรียบไม่ได้
แต่เราก็ต้องเดินต่อไป เขาคงดีใจที่จะเห็นเราใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุข
ชีวิตที่เหลืออยู่นี้ก็ให้รักตัวเองและรักคนอื่นได้เท่าที่เราจะทำได้
อย่างน้อยเราก็อาจได้เจอคนที่เขาจะได้ความรักจากเราไปเป็นพลังชีวิตต่อไป