ถ้ากายรู้ว่าใครเรื่องก็จบสิเนาะ อิ อิ ลุ้นกันหน่อยน่า อย่าเพิ่งเบื่อ เพราะนิยายของคฑาวุธก็เนิบนาบ เนิบนาบ เนิบนาบ อย่างนี้ล่ะ ไปเรื่อยๆ เหมือนรถขายไอติมแท่งที่พอดูดเลียทีละน้อยทีละน้อยก็อร่อยดี
Guy Chapter 6
กายกลับถึงบ้านเมื่อเวลาเที่ยงคืนครึ่ง เขาปิดประตูแล้วเอนหลังพิงประตูด้วยความเหนื่อยอ่อน ยืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดไฟเพียงดวงเดียวเพราะไม่อยากให้ห้องพักสว่างเกินไป ตั้งใจว่าจะนั่งพักสักครู่ก่อนจะไปอาบน้ำและเข้านอน
ธฤตพ้นจากการตกเป็น 'ผู้ต้องสงสัย' ไปอีกคน
หลังจากออกจากผับเขาไปดื่มกาแฟกับธฤตที่บ้าน ซึ่งเป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดียวขนาดใหญ่และกว้างขวางมากจนไม่อยากจะเชื่อว่าธฤตอาศัยอยู่คนเดียวและมีแม่บ้านกับคนสวนพักอยู่ในเรือนหลังเล็กใกล้กับเรือนใหญ่ ธฤตไม่มีห้องชุดคอนโดมีเนียมเพราะไม่ชอบอยู่ที่สูง ครอบครัวของธฤตอาศัยอยู่ที่บ้านอีกหลังหนึ่งชานกรุงซึ่งกินเนื้อที่กว่าแปดไร่และมีคนอาศัยอยู่ถึง 9 คน ธฤตมักจะกลับไปที่บ้านหลังนั้นวันจันทร์หรือวันพฤหัสบดี
กายแปลกใจที่ธฤตไม่พูดถึงเรื่องการเข้าวงการบันเทิง ธฤตชวนคุยเรื่องทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัว เรื่องงานของกาย เรื่องกีฬา หรือแม้แต่เรื่องการเมือง กายยอมรับว่าธฤตเป็นคนที่คุยเก่งทั้งที่ดูไม่น่าจะเป็นเช่นนั้น น้ำเสียงเนิบนาบของธฤตทำให้รู้สึกเพลิน รอยยิ้มอ่อนโยน บุคลิกดี มีเสน่ห์ ทำให้กายไม่รู้สึกอึดอัดทั้งที่ตอนแรกค่อนข้างกังวลในการที่ต้องนั่งดื่มกาแฟด้วยกันสองต่อสองในบ้านของคนที่เขาเพิ่งจะรู้จักได้ไม่นาน
…
“คนสวนผมมานอนเฝ้าที่หน้าโซฟาเพราะไม่กล้าปล่อยผมเอาไว้ เกือบสิบโมงเช้าถึงปลุกผมขึ้นมาเพราะสิบเอ็ดโมงนิตยสารบ้านและสวนจะมาถ่ายรูป”
...
กายนึกถึงคำพูดของธฤตแล้วถอนหายใจ เขา 'สอบสวน' ธฤตเพิ่มเติมเรื่องของคืนวันศุกร์ที่ 20 คืนนั้นเลขานุการของธฤตพาเจ้านายไปส่งที่บ้าน แม่บ้านกับคนสวนซึ่งเป็นสามีภรรยากันพยายามพาธฤตเข้าไปนอนในห้องนอนแต่เพราะธฤตเป็นคนตัวใหญ่และทั้งสองอายุมากแล้วจึงไม่มีแรงพอที่จะหามเจ้านายได้ ดังนั้นจึงต้องให้นอนที่โซฟา
...
“ผมจำได้แล้ว ผมนั่งอยู่บนชั้นสอง มองลงมาเห็นคุณนั่งอยู่กับเพื่อนกลุ่มใหญ่ แล้วคุณก็ย้ายที่นั่งเลยมองไม่เห็นอีก แต่ผมเห็นคุณเดินไปเดินมาสองสามครั้งแล้วก็ไม่เห็นอีก คืนนั้นคนเยอะมาก มีกลุ่มใหญ่ๆ หลายกลุ่ม น่าจะมาฉลองอะไรกัน แต่กลุ่มคุณเสียงดังที่สุด”
...
และวุ่นวายที่สุด ลุกเดินไปเดินมา ไปทักคนนั้นคนนี้จนเราตาลาย จำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร มีทั้งเพื่อนเก่า เพื่อนปัจจุบัน และเพื่อนใหม่ รวมถึงเพื่อนของเพื่อนของเพื่อน แนะนำตัวกันไปหลายคนแต่จำชื่อไม่ได้ซักคน และส่วนมากก็เมากันทั้งนั้น
การคิดต่ออยู่ในใจเมื่อนึกถึงคำพูดของธฤต
สงสัยคืนนั้นมีการเสียตัวโดยประมาทกันหลายคน แม้แต่เจ้าวินเตอร์ตัวดียังไปนอนกับแฟนของเอก และเอกเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลับไปนอนที่บ้านได้ยังไง ส่วนแฟนของเอกก็ไม่รู้ตัวว่าเพื่อนของแฟนมานอนด้วย
นี่ล่ะหนาเขาเรียกว่าเหล้าพาไป
ตอนนี้ก็เหลือผู้ต้องสงสัยเพียงคนเดียวคือคเชนทร์ หวังว่าคงจะไม่เจอใครอีกที่ไปเที่ยวผับนั้นในคืนวัน 'เกิดเหตุ' ซึ่งเป็นผู้ชายตัวใหญ่ ผิวสีแทน คิ้วเข้ม จมูกโด่งอีกนะกายนะ ไม่งั้นก็ต้องสอบสวนกันไม่รู้จักจบ
เอ แต่ว่า มันก็ไม่เห็นจะสำคัญ ใช่ว่าเราจะไม่เคยนอนกับคนที่เพิ่งรู้จักกัน จริงอยู่ นี่คือครั้งแรกที่นอนกับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกันเลยและมีเซ็กส์กันแบบไม่ป้องกัน แต่อีกไม่กี่วันก็จะไปตรวจเลือดแล้ว ผลออกมาจะเป็นยังไงก็ไม่น่าจะเกี่ยวกับคนที่มีอะไรกับเราคืนนั้น ก็ได้แต่หวังว่าคงไม่ซวยติดโรคเอดส์ เราทำแต่ความดีมาตลอด วันสำคัญทางศาสนาก็ไปวัด ทำบุญทำทาน สิ่งศักดิ์สิทธ์ิคงไม่ใจร้ายกับเราขนาดนั้น แค่ครั้งเดียวที่พลาดไป ไม่น่าจะโชคร้ายได้โรคติดมาด้วย ผู้ชายคนนั้นก็ท่าทางจะเป็นคนสะอาด เตียงนอน ห้องนอน บ้านช่องก็สะอาดสะอ้าน เขาเองก็คงดูแลตัวเองอย่างดีมาตลอดเหมือนกับเรา เพียงแต่ว่าคืนนั้นเผลอกันไปหน่อย
กายถอนหายใจแล้วเดินไปทิ้งตัวลงนอนคว่ำที่โซฟา ซุกหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ แล้วครางเสียงเบาเพราะต้องการระบายอารมณ์กลุ้มใจ นิ้วเท้าข้างขวาเกี่ยวถุงเท้าข้างซ้ายออกไปจากเท้าช้าๆ จากนั้นจึงถอดข้างขวาออก
เขาชอบใช้นิ้วเท้าถอดถุงเท้าตัวเองจนเป็นนิสัย พอๆ กับที่ชอบสอดเท้าเข้าไปในรองเท้าโดยไม่ใช้มือเลย เขามักพูดเล่นๆ กับนรธีร์ว่านี่คือความสามารถเฉพาะตัว ห้ามใครเลียนแบบ
ทุกครั้งที่กลับถึงบ้านเขาจะถอดถุงเท้าแบบนี้
เฮ่ย จริงสิ คืนนั้น เราแทบจะยืนพิงประตูไม่ไหว เข่าอ่อนกำลังจะทรุดลงกองกับพื้น แต่ผู้ชายคนนั้นโซเซมาดึงเราไปที่โซฟาแล้วผลักให้เรานอนคว่ำลง หน้าซุกหมอนแบบที่กำลังทำอยู่นี่ล่ะ แล้วเราก็โหย่งตัวขึ้น สอดมือเข้าไปปลดเข็มขัดและตะขอกางเกง แล้วรูดซิปช่วยด้วยซ้ำ ผู้ชายคนนั้นกระชากกางเกงเราออกไปและติดอยู่ที่ข้้อเท้า เราพยายามใช้เท้าช่วยถอดแล้วเหวี่ยงกางเกงตัวเองทิ้งไป เรากำลังจะใช้นิ้วเกี่ยวถุงเท้าแต่ผู้ชายคนนั้นจับขาเราแยกออกแล้วจูบตั้งแต่น่องขึ้นมาจนถึงก้น
แหวะ ยังไม่ได้อาบน้ำเลย เขาใช้ทั้งปากทั้งลิ้นกับเราจนเสียวสยิวแทบทนไม่ไหว ไม่เค็มหรือไงนะ
เค็มสิ ยังรู้สึกเค็มนิด ก็ตอนนั้นเรา...เอ่อ...
โอ๊ย ตายแล้วจำได้แล้ว!
ผู้ชายคนนั้นตัวหนักมาก นอนทับเราและเบียดของตัวเองเข้ากับก้นเรา แล้วสอดเข้ามาถูกับซอกขาด้านในจนร้อน เรายังคิดอยู่เลยว่าทำไมใหญ่ขนาดนั้น
ผู้ชายคนนั้นเปลือยกาย หุ่นดีมาก ผิวสีแทน ตัวใหญ่ เนื้อแน่น เรายังใส่เสื้อกับกางเกงชั้นในอยู่เลย ถุงเท้าก็ยังไม่ได้ถอด เราดิ้นขลุกขลักเพราะหายใจไม่ออก แล้วก็ตกลงไปบนพื้นกันทั้งสองคน
กายเงยหน้าขึ้นมาจากหมอน ตาเบิกกว้างด้วยความแปลกใจระคนตกใจที่อยู่ดีๆ ก็นิึกภาพคืนนั้นออก
เค็ม ใช่เค็มนิดๆ แต่เนื้อตัวเขาก็ยังกลิ่นหอมอยู่ทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ เขาเองก็คงรู้สึกเหมือนกันกับเรามั๊ง ไม่งั้นคงไม่ละเลงลิ้นทั่วตัวแบบนั้น จำได้แล้ว จำได้ว่าเสียวมากๆ คนอะไรก็ไม่รู้ ใช้ลิ้นได้เก่งจริงๆ
พอตกลงบนพื้น เราก็พยายามนั่งพิงโซฟา หารู้ไม่ว่าเป็นการเปิดโอกาสให้ผู้ชายคนนั้นแสวงหาความสุขจากปากของเรา เขากางขาออก คุกเข่าคล่อมเราไว้ แอ่นหน้าท้องเข้าเบียดกับหน้าเราแล้วดันส่วนนั้นเข้ามาในปากแล้วเด้งเข้าออกจนเราแทบหายใจไม่ทัน ใหญ่และลึกมาก กระแทกไปถึงคอหอยเกือบขาดใจตาย
เราพยายามแหงนหน้าแต่คอพาดอยู่กับขอบโซฟาเลยขยับไม่ค่อยได้ จึงเห็นเฉพาะหน้าท้องเกร่งเกร็งและซิกแพ๊ค
และรอยสักมังกรสวยมาก!
ตวัดหางไขว้เหมือนเลข 8!
บนหน้าท้องขวา!
ไม่ผิดแน่ จำได้ชัดเจน ภาพชัดเจนมาก
แล้วจากนั้นล่ะ
จากนั้นก็...
ก็...
กายลุกขึ้นนั่ง ขมวดคิ้ว พยายามนึกภาพต่อ
บ้าจริงๆ นี่มันเหมือนกับการระลึกชาติที่เคยดูในหนังเลยให้ตายสิ แต่ว่า พอลุกขึ้นนั่ง ทำไมมันนึกต่อไม่ออก
กายเปลี่ยนใจ ทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิมแต่ก็ยังนึกไม่ออก จึงลงไปนั่งพิงโซฟา พาดคอลงกับขอบนุ่มๆ แล้วแหงนหน้าขึ้นข้างบนเล็กน้อย
บ้าน่า จะต้องทำท่าห่อปากแล้วจินตนาการว่าผู้ชายคนนั้นกำลัง 'นั่น' ปากเราอยู่งั้นหรือถึงจะนึกฉากต่อไปออก
ไม่ใช่ห่อปาก...อ้าปากถึงจะถูก อ้าจนแทบกรามค้างเพราะสิ่งที่ชักเข้าชักออกเหมือนลูกสูบเครื่องยนต์รถแข่งฟอร์มูล่าวันนั่นน่ะไม่ใช่ขนาดเล็กๆ
จะภูมิใจหรือเศร้าใจนะที่เราไม่ขาดใจตายเพราะถูกทะลวงคอหอยด้วยตอร์ปิโดยักษ์
แค่นี่เองหรือ ภาพมีแค่นี้เองหรือ ทำไมนึกต่อไม่ออก ทำไม
ทำไม ทำไม ทำไม
โอ๊ย แล้วต่อไปเป็นยังไงล่ะ
ทำไมสมองและความทรงจำของเรามันเป็นแบบนี้ ไม่เข้าใจจริงๆ เลย
หรือว่าทางเดียวที่จะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันแน่คือต้องแก้ผ้าให้เราดู ถ้ามีรอยสักมังกรเลขแปดนั่นก็หมายความว่าเจอ 'ผู้ต้องหาคดีข่มขืนกระทำชำเรา' แล้ว
กายอ้าปากหาวหลายครั้งก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน เช้าวันนี้เขาทำงานเสร็จเร็วกว่าที่คาดทั้งที่รู้สึกง่วงนอนมาก คืนที่ผ่านมานอนไม่ค่อยหลับเพราะพยายาม 'ระลึกอดีต' อยู่่แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ
เหลือคเชนทร์เป็นผู้ต้องสงสัยคนเดียว วรุจน์ถูกตัดทิ้งไปแล้วเพราะอาศัยอยู่ในคอนโดมิเนี่ยมคนละแห่งกับ ' สถานที่เกิดเหตุ' ส่วนธฤตอาศัยอยู่ในบ้านเดี่ยว ไม่มีความจำเป็นที่จะต้อง 'จับ' วรุจน์กับธฤต 'แก้ผ้า' เพื่อหารอยแผลเป็นที่หน้าอกกับรอยสักมังกรคล้ายเลขแปดบนหน้าท้อง
ก่อนอื่น ต้องให้แน่ใจเสียก่อนว่าคเชนทร์อยู่ที่ผับในคืนนั้น และหากชื่อเล่นว่าเคนนี่ก็ถือว่าใช่ และถ้าจะให้แน่จริงก็ต้องมีแผลเป็นและรอยสัก
อืม อันหลังนี่ยากไป จะเห็นคเชนทร์เปลือยนั่นเป็นเรื่องยาก ต้องเริ่มจากสิ่งที่ง่ายไปหายาก นั่นคือรู้ชื่อเล่น รู้ว่าคเชนทร์พักที่ไหน แค่นี้ก็น่าจะพอนะ ไม่น่าจะต้องตรวจสอบร่างกายขนาดนั้น
ความจริงกายอยากจะถามพนักงานคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องของคเชนทร์ หรืออย่างน้อยก็ถามว่าห้องทำงานของคเชนทร์อยู่ที่ไหน เขาเพิ่งตระหนักว่าไม่เคยเห็นห้องทำงานของคเชนทร์เลย ส่วนห้องประธานบริษัทก็ไม่มีชื่อและตำแหน่งติดไว้หน้าห้อง
แต่พนักงานที่นี่ต่างคนต่่างอยู่จริงๆ เก็บตัวอยู่ใน 'คอก' ของใครของมัน ตั้งใจทำงานอย่างขยันขันแข็ง ถ้าจะไปถามว่า สวัสดีครับ รู้หรือเปล่าว่าคุณคเชนทร์ชื่อเล่นชื่ออะไร ก็คงไม่ได้รับคำตอบ หรือบางทีอาจถูกหาว่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย
คุณเจนจิรา! ใช่สิ ตั้งแต่มาทำงานที่นี่ก็ดูเหมือนว่าเราจะคุยกับคุณเจนจิราได้มากกว่าคนอื่น หัวหน้าการุณย์นั้นก็เอาแต่ทำงาน พูดก็สั้น เรื่องจะไปชวนคุยเกี่ยวกับคุณคเชนทร์นั้นลืมไปได้เลย
“คุณคเชนทร์อยู่ชั้นล่างค่ะ” เจนจิราเงยหน้าขึ้นมาตอบกายแล้วก้มหน้าพิมพ์งานต่อ กายขมวดคิ้ว สงสัย เขาคิดว่าคเชนทร์เป็นประธานบริษัทแต่กลับไม่ใช่ เมื่อเช้าลองค้นดูก็ไม่เห็นแผนผังสายอำนาจการบริหารงานบริษัท เว็บไซท์ก็ไม่มี บริษัทใหญ่มีพนักงานไม่ใช่น้อยแต่ไม่มีเว็บไซท์โฆษณาตัวเอง
“ผมนึกว่าคุณคเชนทร์คือท่านประธานบริษัท” กายพึมพำ
“คุณคเชนทร์เป็นรอง” เจนจิราตอบโดยที่สายตายังมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ นิ้วเรียวยาวเคาะแป้นคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว “และอย่าไปเรียกว่าท่านนะคะ คุณคเชนทร์ไม่ชอบ เรียกว่าคุณก็พอ”
“แล้วที่นี่เรียกชื่อเล่นกันไหมครับ” กายตัดสินใจถาม
“ไม่ค่ะ ที่นี่ไม่นิยมเรียกชื่อเล่นกัน บางทีเราก็ไม่รู้จักชื่อเล่นกันด้วยซ้ำ ผู้บริหารยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถ้าเป็นฝรั่ง เราเรียกนามสกุล ไม่เรียกชื่อต้นสั้นๆ เหมือนที่อื่น” เจนจิราหยุดพิมพ์ เงยหน้าขึ้นมามองกาย “คุณกายคงทราบ แต่ละที่ก็มีวัฒนธรรมองค์กรที่แตกต่างกัน”
“ครับ ผมทราบ” กายพยักหน้า “ผมเป็นคนใหม่ก็เลยพยายามเรียนรู้ ต้องรบกวนคุณเจนจิรา”
“เรียกว่าเจนเฉยๆ ก็ได้ค่ะ” เจนจิราพูด “อยู่ไปนานๆ เดี๋ยวคุณก็รู้เอง อ้อ อีกอย่าง พยายามอย่าทำตัวสนิทสนมกับสต๊าฟหรือผู้บริหารฝรั่ง มันไม่ค่อยเหมาะ เคยมีเรื่องกันมาแล้ว แต่เจนจะไม่เล่าว่าเรื่องอะไร เจนบอกคุณแค่นี้ล่ะ”
“ขอบคุณครับ” กายพยักหน้าแล้วขอตัวเพื่อไปพบคเชนทร์ทั้งที่ในใจอยากจะถามว่าประธานบริษัทชื่อว่าอะไรและทำไมไม่เคยเห็นเลย
กายกลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเองและนั่งทำงานต่ออีกหนึ่งชั่วโมงก่อนที่จะเดินลงไปชั้นที่ 26เพราะไม่อยากให้คนอื่นสังเกตเห็นว่าเขาหายไปจากโต๊ะเป็นเวลานานเกินไป เขาติด Post-It สีชมพูไว้ที่หน้า 'คอก' พาร์ติชั่นของตัวเองว่า 'ไปห้องน้ำ จะรีบกลับ'
กายใช้เวลาไม่ถึงสองนาทีก็มายืนอยู่หน้าห้องทำงานของคเชนทร์ ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าห้องซึ่งกายคิดว่าน่าจะเป็นเลขานุการ เขาอดเปรียบชายหนุ่มคนนั้นกับคุณเจนจิราไม่ได้ เลขานุการของคเชนทร์ทำงานด้วยท่่าทางสบายๆ ไม่เหมือนคุณเจนจิราซึ่งทุกครั้งที่เห็นจะดูยุ่งและเครียดอยู่เสมอ
แหงล่ะ เจ้านายอารมณ์ดีอย่างคเชนทร์ เลขาฯ ก็คงไม่ต้องเครียดหนักเหมือนคุณเจนจิรา เห็นเลขานุการแล้วไม่อยากจะนึกเลยว่า 'ท่านประธาน' จะดูเครียดขนาดไหน
“มาหาใคร” เลขานุการหนุ่มเงยหน้าขึ้นถามเสียงเย็นชาเมื่อเห็นว่ามีคนมายืนอยู่หน้าโต๊ะ
“คุณคเชนทร์ครับ” กายตอบเสียงสุภาพ ค่อนข้างแปลกใจที่ชายหนุ่มหน้าตาดีมาดเนี๊ยบพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเป็นมิตร
“มาขอพบคุณคเชนทร์” เลขานุการหนุ่มหล่อเลิกคิ้ว ทำเสียงประหนึ่งว่ากำลังแก้ไขคำพูดของคนที่มา 'ขอพบ' เจ้านายตัวเอง “คุณคเชนทร์ไม่อยู่ เพิ่งไปประชุมข้างนอก แต่ถึงอยู่คุณก็ต้องนัดก่อน ไม่ใช่อยากขอพบเมื่อไหร่ก็ได้ คุณคเชนทร์ยุ่ง”
“ครับ” กายพยักหน้า
“คุณมาจากไหน” เลขานุการหนุ่มถาม
“แผนกต่่างประเทศครับ”
“พนักงานบริษัท” เลขาหนุ่มเลิกคิ้ว แล้วขมวดคิ้ว แสดงท่าทางไม่พอใจ “มีเรื่องอะไร ทำไมต้องมาขอพบคุณคเชนทร์”
“ผมมีเรื่องปรึกษาท่านครับ” กายพยายามพูดเสียงสุภาพทั้งที่รู้สึกเริ่มไม่พอใจกับท่าทางเย็นชาของชายหนุ่ม
“ทำไมไม่ผ่านหัวหน้า พนักงานระดับ operating ไม่ควรจะมาพบผู้บริหารโดยตรง”
“เป็นปัญหาเรื่องงานที่คุณคเชนทร์แนะนำไว้ครับ ผมจะมาถามเพิ่มเติม”
“มาเรียนขอคำปรึกษา” เลขาหนุ่มแก้คำพูดของกายให้ถูกอีกครั้ง
“ครับ” กายพยักหน้า พยายามใจเย็น
“คุณคเชนทร์ไปแนะนำอะไรคุณ” เลขานุการหนุ่มเลิกคิ้ว “ถ้ายังงั้นคุณก็เอามาให้ผมดูก่อน ผมจะเสนอให้คุณคเชนทร์ดูเอง”
“ครับ” กายพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่พูดอะไรต่อเพราะคิดว่าคงไม่สามารถจะฝ่าด้านเลขานุการคนนี้ไปได้
เมื่อกลับมาถึงโต๊ะทำงาน กายก็แปลกใจเมื่อเห็นลายมือโยเย้บนกระดาษ Post-It ที่เขาแปะไว้ข้างหน้าพาร์ติชั่น
...ท้องเสียเหรอ...
คเชนทร์แน่ๆ เสียดายจริงๆ เลย ไปหาถึงออฟฟิสแต่ตัวเองกลับมาโผล่ที่่นี่ แล้วยังอุตส่าห์มาเขียนโน๊ตถามบนโน๊ตของเราซึ่งเขียนบอกเอาไว้ว่าไปห้องน้ำจะรีบกลับ ผู้ชายคนนี้ขี้เล่นจริงๆ เลย ไม่น่าเชื่อว่าทำงานอยู่ในบริษัทแปลกประหลาดแห่งนี้
วรุจน์ดูนาฬิกาบนข้อมือซึ่งบอกเวลา 16.38 น. แล้วหันไปมองประตูของตึกที่เป็นสถานที่ทำงานของกาย วันนี้เขาตั้งใจมาดักพบกายเพราะรู้สึกคิดถึงจนทนไม่ไหว วรุจน์ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงลืมชายหนุ่มไม่ได้ ตั้งแต่สังเกตเห็นสายตาผิดหวังของกายเมื่อครั้งที่ไปส่งเขาที่คอนโดมิเนียมวรุจน์ก็เอาแต่นึกถึงใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มชื่อคำเดียวสั้นๆ
นี่กระมังที่เรียกว่ารักแรกพบ บุพเพสันนิวาส หรือเนื้อคู่ที่กามเทพส่งมาให้เขา
เป็นหนุ่มเจ้าสำราญมาตลอด ลอยไปลอยมาไม่เคยจริงจังอะไรกับใคร แต่อยู่เฉยๆ ก็เหมือนมีอุกกาบาตตกลงมาแล้วทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป
กินไม่ได้นอนไม่หลับ ทำงานก็ไม่มีสมาธิ หลับตาลงทีไรก็เห็นแต่หน้าของคนๆ เดียว
กายเดินออกมาจากบริษัทแล้ว ตามเวลาที่กะไว้ไม่มีผิด พนักงานบริษัทนี้เข้างานและกลับตรงเวลา และมักจะอยู่ได้ไม่นานเพราะมีผู้บริหารระเบียบจัด เขารู้ดี พนักงานหลายคนที่โรงแรมของเขาเคยทำงานที่นี่มาก่อน แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับเขา 'รู้จัก' ผู้บริหารบริษัทนี้ดีทีเดียว และคนอย่างกายก็คงอยู่ได้ไม่นานเช่นกัน
กายชะงักเมื่อเดินมาถึงฟุตบาธและเงยหน้าขึ้นมาเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดกางเกงสแล๊คเข้ารูปสีเทาเข้มและเสื้อเชิร์ทสีขาวเปิดกระดุมเม็ดบนสุกเผยให้เผยแผ่นอกเข้มเนียน วรุจน์พับแขนเสื้อขึ้นไปกองอยู่ที่เหนือศอก ท่าทางร้อนไม่ใช่น้อย
“ผมมารอตั้งแต่สี่โมงครึ่ง” วรุจน์ยิ้มให้กาย
“ทำไมหรือครับ” กายถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ผมอยากพบคุณ” วรุจน์ตอบแล้วถามคำถามว่า “ติดต่อคุณไม่ได้เลย”
“คุณโทรมาหรือ” กายแกล้งถาม
“คุณไม่ได้เก็บเบอร์ผมไว้ในเครื่องหรือครับ” วรุจน์ทำหน้าน้อยใจ “ผมส่งเอ็สเอ็มเอสไปคุณก็ไม่ตอบ”
“ก็ไม่รู้ว่าต้องตอบ” กายเฉไฉ
“โธ่ คุณกาย อ่านข้อความแล้วยังไงก็ต้องตอบ มันชัดเจนขนาดนั้น อย่ามาทำไก๋นะว่าไม่เข้าใจ” วรุจน์เบ้ปาก “ผมส่งมาตั้งสองสามครั้ง”
“พอดีผมยุ่งๆ ครับ แล้วเครื่องผมมันก็โทรศัพท์รุ่นเก่า พิมพ์ภาษาไทยยากจะตาย” กายแก้ตัว
“ภาษาอังกฤษก็ได้ ผมอ่านออก”
“แต่ว่าตอนนี้คุณก็มายืนอยู่นี่แล้ว ถ้าอยากได้คำตอบ ผมก็จะตอบตรงๆ ให้ได้ยินกับหูเลย” กายทำเสียงเข้ม
“อ๊ะ อย่าครับ อย่าเพิ่ง คิดให้ดีๆ ก่อน” วรุจน์ยกมือขึ้นห้าม “ผมว่าตอนนี้เราไปหาที่นั่งเย็นๆ หาอะไรเย็นๆ ดื่มกันก่อนดีกว่า อากาศร้อนมาก เหงื่อท่วมตัวแล้ว”
“ใครบอกให้คุณมายืนตากแดด”
“ผมกลัวไม่เจอคุณ” วรุจน์ยิ้มกว้าง “นี่โดดงานมาเลยนะเพราะบริษัทคุณเลิกงานเร็ว”
“มีธุระอะไรหรือครับ”
“ธุระไม่มีครับ” วรุจน์ส่ายหน้ายิ้มๆ นัยน์ตาพราวระยับ “แต่ ธุรัก ล่ะไม่แน่”
“อะไรนะ” กายได้ยินไม่ถนัดเพราะประโยคหลังวรุจน์พูดเบามาก
“เชิญครับ รถผมอยู่ทางโน้น เร็วๆ เข้า เดี๋ยวตำรวจเขียนใบสั่ง” วรุจน์ผายมือไปด้านขวา กายหันไปมอง เห็นรถสปอร์ตสีแดงซึ่งเขาไม่ทราบยี่ห้อจอดอยู่ข้างถนน
“ตำรวจไม่กล้าหรอกครับ ทะเบียน สส 88 ใครจะเสี่ยงอยากเจอตอ” กายเบ้ปาก
“ตอไม่มีครับ มีแต่...”
“ผมต้องขอตัว พอดีมีธุระ ถ้าคุณอยากชวนไปหาอะไรดื่มต้องบอกล่วงหน้าก่อน เพื่อนผมรออยู่ เดี๋ยวไม่ทัน” กายเปลี่ยนท่าทางเป็นเร่งรีบ
“งั้นผมไปส่งก็ได้”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ ผมข้ามถนนแล้วไปเรียกตุ๊กตุ๊กฝั่งโน้น เข้าซอยทางลัดไปเร็วกว่า” กายส่ายหน้า
“ผมก็เข้าซอยไปทางลัดได้”
“กว่าคุณจะยูเทิร์น แล้วซอยก็เล็ก ผมไปเองสะดวกกว่าครับ เอาไว้คุยกันวันหลัง” กายปฏิเสธ ก้าวเท้าเดินลงจากฟุตบาธเพื่อเตรียมข้ามถนน
“คุณกาย ถ้างั้นคืนนี้ก็ได้ คุณเสร็จธุระแล้วผมจะไปรับ ไปฟังเพลงกัน เพืี่อนผมเพิ่งเปิดผับ บรรยากาศดี คุณต้องชอบแน่ เราจะได้คุยกัน”
“เอาไว้วันหลังดีกว่าครับ”
“แต่ว่า...” วรุจน์ทำหน้าผิดหวัง
“ส่วนเอ็สเอ็มเอส ผมขอตอบตรงนี้เลยว่า ความไม่แน่นอนคือความแน่นอน หวังว่าคุณคงเข้าใจ” กายยิ้มบางๆ แล้วรีบวิ่งข้ามถนน ทิ้งให้วรุจน์ยืนมองตามด้วยใบหน้าเซ็งๆ
ไม่เข้าใจกายเลยจริงๆ เขาไม่ดีตรงไหน ทั้งหล่อ รวย เท่ ใครๆ ก็จ้องจะจับเราแต่กายกลับทำไม่สนใจทั้งๆ ที่ตอนแรกดูอยากรู้จักกับเรา
กายต้องคิดว่าเรารวยไม่พอแน่เลย ตอนนั้นไง ตอนที่เห็นคอนโดของเรากายทำหน้าผิดหวัง แล้วหลังจากนั้นก็พยายามหลบหน้าหลบตา ถ้ายังงั้น ต้องหาทางพากายไปที่บ้าน รับรองปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาไม่รวยพอ ไม่งั้นเขาจะซ้ือบีเอ็มดับบลิวให้มาขับเล่นซักคัน หรือไม่ก็พาไปแล่นเรือยอร์ชที่ภูเก็ต
::: end of chapter 6 :::
หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55 (อ่าน 799945 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก