-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ขอบคุณบอร์ดเซ็งเป็นที่ให้โพสนิยายนะครับ ขอบคุณ moderators ที่ให้การดูแล ขอบคุณเพื่อนนักเขียนสำหรับคำแนะนำ และขอบคุณผู้อ่านที่เข้ามาอ่านและโพสคอมเมนท์ และขอบคุณคนที่อ่านแต่ไม่ได้โพสคอมเมนท์(ก็ไม่เป็นไรนะ) แค่เข้ามาอ่านคนเขียนก็มีกำลังใจแล้้วล่ะ รักทุกคนครับ
คำขวัญประจำนิยายเรื่องนี้::: ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม :pig4:
อนึ่ง ถ้านิยายติดเรทไปนิด คงไม่ถูกด่าหรือถูกลบนะครับ ผู้เขียนขอสัญญาว่าจะทำตัวดีๆ ไม่ให้มีเนื้อห้าขัดต่อศีลธรรม มีข้อแนะนำอะไรก็ยินดีรับฟังนะครับผม
Guy Chapter 1
กายลืมตาขึ้นมาช้าๆ รู้สึกมึนศีรษะและปวดคอไปหมดเพราะนอนคว่ำหันหน้าไปทางด้านซ้าย แขนขวาชาเพราะมีอะไรหนักๆ ทับอยู่
ไม่ใช่เตียงของเราแน่ๆ ผ้าปูเตียงของเราเป็นลายโดราเอมอนสีฟ้า แอร์ห้องเราก็ไม่ค่อยเย็น แดดก็ไม่ส่องที่หัวเตียงไม่ว่าจะนอนตื่นสายขนาดไหน
สาย!
กี่โมงแล้ว!
เมื่อนึกถึงเวลา กายเบิกตากว้าง เริ่มมีสติ ความจำกลับมาทันใด ความงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้ง
สิบโมงเช้า ต้องทำงาน!
กายใช้มือซ้ายดันตัวลุกขึ้น แล้วดึงมือขวามาช่วยแต่ยังรู้สึกชา ชายหนุ่มหันหน้าไปทางด้านขวาแต่ทันใดก็ต้องตาเหลือกเมื่อเห็นร่างของชายหนุ่มผิวเข้มคนหนึ่งนอนคว่ำหน้าซุกอยู่กับหมอน
“เฮ้ย” กายอุทาน
ตายแล้ว นี่อย่าบอกนะว่าเมื่อคือเราเมาจนไม่ได้สติแล้วก็...
แล้วก็...
กายมองผู้ชายคนที่นอนอยู่ข้างๆ นิ่งอยู่ชั่วครู่ ร่างเปลือยท่อนบนของชายผิวสีแทนขยับเบาๆ ทำให้ผ้าห่มที่คลุมกายท่อนล่างเคลื่อนต่ำลงไปเล็กน้อย เผยให้เห็นเนินเนื้อแน่น
ตายละหว่า ใครเนี่ย คนแปลกหน้าหรือว่าคนรู้จักกัน
เมื่อคืนเรากินเหล้ากับใครบ้างวะ
กายขมวดคิ้ว พยายามนึกเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นแต่ก็ยังรู้สึกปวดหัวตุบๆ คิดอะไรไม่ออก เขาจึงชะโงกหน้าไปมองว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นใคร แต่คนที่นอนคว่ำอยู่ซุกหน้าเข้ากับหมอน ทำให้เห็นเพียงแก้ม กายจึงเอ้ือมมือไปเพื่อพลิกใบหน้าของคนที่หลับอยู่แต่ทันใดก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังๆ
กายหันหน้าไปมองประตูทันที สายตาเห็นนาฬิกาบอกเวลาอีกสิบห้านาทีเป็นเวลาสิบโมงเช้า จึงรีบกระโดดลงจากเตียงและมองหาเสื้อผ้าของตัวเอง แต่ก็อดหันไปมองคนที่ยังหลับอยู่ไม่ได้
เขาอยากจะรู้ว่าเป็นใคร
“อูยส์” กายครางเบาๆ เมื่อก้าวขาเพื่อเดินไปหยิบเสื้อกับกางเกงของตัวเองที่อยู่ไม่ห่างจากปลายเตียง เสียงเคาะประตูดังขึ้นกว่าเดิม หันไปมองคนที่อยู่บนเตียงยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น กายจึงรีบสวมเสื้อผ้าแล้ววิ่งไปที่ประตูห้องนอน แต่ทันใดก็เปลี่ยนใจ คิดจะย้อนกลับมาที่เตียงเมื่อได้ยินเสียงคนที่นอนอยู่ขยับตัวแรงๆ แวบหนึ่งเขาเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างของผู้ชายคนนั้น
จมูกโด่งคม คิ้วเข้ม
ไม่ใช่คนรู้จัก!
กายก้าวเท้าๆ ยาวๆ ไปที่ข้างเตียงเพื่อมองหน้าชายหนุ่มคนนั้น แต่ก็ชะงักเพราะรู้สึกเจ็บ
“โอย” กายเม้มปาก มือเอื้อมมาด้านหลังแล้วกดมือลงที่ก้นของตัวเอง
ตายแล้ว นี่เราโดนไปจริงๆ หรือนี่ ท่าทางไม่ใช่ย่อยและคงดุเดือดน่าดู
เจ็บไม่ใช่เล่น
เสียงทุบประตูดังรัวสนั่น กายสะดุ้ง ตัดสินใจออกจากห้องนอนของผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น แล้วเดินผ่านห้องโถงกว้างซึ่งตกแต่งอย่างหรูหราตรงไปที่ประตูอพาร์ทเมนต์ซึ่งเขาคิดว่าเป็นชั้นที่สูงมากเพราะเหลือบไปมองด้านซ้ายเป็นกระจกบานใหญ่ตลอดแนวมองออกไปเห็นท้องฟ้าและยอดตึกของกรุงเทพฯ
“เคนนี่” กายได้ยินเสียงตะโกนแว่วๆ หน้าประตูก่อนเขาจะหมุนลูกปิดและเปิดออกไป
ชายหนุ่มหน้าตาดีแต่งตัวเนี้ยบคนหนึ่งกำลังง้างมืออยู่เหมือนจะทุบประตูต่อ ชายหนุ่มคนนั้นทำหน้าตกใจช๊อคเหมือนเห็นผี กายมองแวบเดียวแล้วรีบวิ่งปรู๊ดไปตามทางเดินโดยไม่หันหลังกลับมามอง แต่หูได้ยินเสียงเอะอะโวยวายด้วยความโกรธ
แฟนแหงๆ
แต่เคลียร์กันเองก็แล้วกัน
อีกสองนาทีไม่ขาดไม่เกินก็จะถึงเวลาสิบเอ็ดนาฬิกา กายกระโดดลงจากเบาะรถมอเตอร์ไซด์ ยื่นเงินให้มอเตอร์ไซด์รับจ้างแล้ววิ่งเข้าประตูด้านหน้าของวัดพระแก้ว ทหารรักษาการณ์ที่คุ้นเคยกันดีทักทายเขายิ้มๆ ว่า
“เพิ่งตื่นหรือครับพี่ หรือเมื่อคืนไม่ได้นอนที่สนามหลวง”
“ทะลึ่ง” กายกระชากเสียง
“ติดกระดุมผิดเม็ดแน่ะ” ทหารหน้าทะเล้นท้วง
“ขอบใจ” กายกระแทกเสียง
“มาซะสาย เจ๊นอบ่นคิดถึงพี่ตั้งแต่สิบโมงแล้ว ตอนนี้ถึงหน้าพระแก้วมรกต คงกำลังเจริญพรพี่อยู่มั๊ง” ทหารคนเดิมหวังดี บอกข้อมูลให้กายรับทราบ
ไม่ถึงห้านาที กายก็มายืนหอบอยู่ด้านหลังชายร่างบอบบางที่กำลังยืนถือร่มสีชมพูดสดส่งเสียงเจื้อยแจ้วอย่างอ่อนหวาน แต่เมื่อหันมาเห็นเขา ใบหน้ายิ้มแย้มเสียงใสก็แปรเปลี่่ยนไปเป็นตรงกันข้าม
“แกไปไหนมา นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว นัดลูกทัวร์สิบโมง แกโผล่หัวมาสิบเอ็ดโมง ฉันต้องมาเป็นล่ามแทนแกปากเปียกปากแฉะ อีลูกทัวร์กรุ๊ปนี้แ่_งมันก็ช่างสนใจวัฒนธรรมไทย ลูกอีกช่างถามทั้งนั้น อธิบายจนปากจะฉีกถึงหางคิ้วอยู่แล้ว นี่ยังอวดเก่งกันอีก อธิบายผิดนิดผิดหน่อยเป็นไม่ได้ มันเถียงหน้าตาเฉย แ_่งทำวิจัยกันก่อนมาทัวร์หรือไงก็ไม่รู้”
“ขอโทษทีครับเจ๊” กายยกมือไหว้ หน้าสลด
“เมื่อคืนไปหาลำไพ่แถวครองหลอดหรือไง สภาพดูไม่ไห้ หัวยุ่ง หน้าตาเละไม่มีชิ้นดี เสื้อผ้าก็ยับยู่ยี่ ติดกระดุมผิดเม็ดอีกต่างหาก ไอ้...”
“อ๊ะ อย่านะเจ๊ ด่ำคำหยาบในวัดพระแก้วมันบาป” กายรีบยกมือห้าม
“ฉันบาปตกนรกหมกไหม้ไปร้อยรอบได้แล้วมั๊ง เพราะด่าแกมาตั้งแต่เก้าโมงสี่สิบห้าโน่น แล้วตั้งแต่เดินเข้าวัดมาก็ด่าแกในใจไม่รู้กี่รอบ”
“เมื่อคืนผมเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย น่าน่ะเจ๊หนอด อย่าโกรธเลย ไหนๆ ก็มาถึงแล้ว” กายทำหน้าอ้อนวอน
“มาถึงตอนเสร็จแล้วล่ะสิ” เจ๊หนอด หรือ นรธีร์ สะบัดหน้าพรืด
“อย่างน้อยก็ให้ผมพูดสรุปได้นะ”
“สรุปบ้าอะไร ไปโน่นกันแล้ว อุตส่าห์เรียกก็ไม่ฟัง ทัวร์กลุ่มนี้มันดื้อจริงๆ แกไปต้อนมารวมกันตรงศาลาโน่นเลย จะได้จบๆ ซะที ฉันร้อนจะตายห่าอยู่แล้ว”
“เจ๊นี่พูดเรียกบาปอีกแล้ว ในวัดก็ไม่เว้น”
“ไม่สนโว๊ย อารมณ์เสีย” นรธีร์โวยวาย “ถ้าไม่ใช่ทัวร์กลุ่มนี้ฉันจะไม่บ่นขนาดนี้หรอก”
“แสดงว่าเจ๊โกรธลูกทัวร์ไม่ใช่ผมใช่หรือเปล่า” กายยิ้มประจบ
“อย่ามาทำเป็นพูดดีๆ ไปจัดการพวกนั้นเร็วๆ เข้า จะได้ส่งมันขึ้นรถไปเร็วๆ” นรธีร์ส่งร่มให้
“อ้าว เจ๊ไม่ใช้หรือ เดี๋ยวหน้าดำนะเจ๊นะ” กายท้วง
“ฉันบอกให้พวกนั้นดูร่มสีชมพู จะได้ไม่หลงกัน คงตาบอดสีกันหมด บอกแล้วบอกอีกก็เอาแต่เดินกันไปคนละทาง แต่แกเอาร่มไปด้วยดีแล้ว เผื่อจะพวกนั้นจะจำสีชมพูกันได้ ฉันจะไปรอรับทิปที่ศาลา อ้อ แล้วติดกระดุมซะด้วยล่ะ อย่าไปแบะอกย่ั่วลูกทัวร์”
“จ้า” กายลากเสียงแล้วหัวเราะขำก่อนจะรีบเดินไป 'จัดการ' ลูกทัวร์ตามคำสั่งไกด์รุ่นพี่
“นี่เงินแก” นรธีร์ยื่นเงินให้กายเมื่อนั่งลงบนโต๊ะในร้านกาแฟหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจนำเที่ยวประจำวัน
“ไม่เอาหรอกเจ๊ ผมไม่ได้ทำอะไร เจ๊เก็บไว้หมดเถอะ”
“ยังมาทำเป็นหยิ่ง เอาไปเถอะน่า หรือแกแอบรับทิปแล้วไม่บอกฉัน ไอ้หนุ่มนั่นมัันทิปแกหนักใช่หรือเปล่า เห็นมันทำตาหวานตาเชื่อม หมั่นใส้” นรธีร์ค้อน
“โธ่ ใครจะไปกล้า ผมบอกให้เขาไปทิปเจ๊โน่น” กายส่ายหน้า “เจ๊ก็รู้ว่าผมเป็นคนยังไง”
“ฉันถึงแบ่งทิปให้แกไง เอาไปเหอะน่า กรุ๊ปนี้ทิปเยอะดีว่ะ มิเสียแรงสู้รบปรบมือด้วย ไอ้ที่บ่นว่าพวกนั้นฉันขอถอนคำพูดหมด” นรธีร์ยิ้มออก
“ไม่เอาหรอก เจ๊เป็นคนทำงานเจ๊ก็เอาไป”
“ไอ้กาย แกจะเอาหรือไม่เอา รวยนักหรือไง” นรธีร์เปลี่ยนเป็นหน้ายักษ์อีกครั้ง ยัดเงินใส่มือกายแล้วพูดว่า “ถ้าแกรู้สึกผิด พรุ่งนี้แกรับกรุ๊ปของฉันไปเลยสองกรุ๊ป”
“เฮ่ย ได้ไงเจ๊ งั้นผมก็เจอสามกรุ๊ปภายในวันเดียวสิ เหนื่อยตายเลย” กายโวย
“ก็วันนี้แกได้พักไปไงล่ะ” นรธีร์ยักไหล่ แล้วหรี่ตา ก่อนจะพูดว่า “เอ ว่าแต่ว่า แกดูแปลกๆ นะ ท่าทางเหมือน...”
“แปลกตรงไหน” กายยักไหล่ ยกกาแฟของตัวเองขึ้นดื่มแล้วเกิบเงินใส่กระเป๋า
“แกเดินโขยกเขยก แล้วตอนมาถึงก็สภาพดูไม่ได้ ฉันว่าแก...” นรธีร์เอียงหน้าคิดชั่วครู่แล้งโพล่งออกมาว่า “ต๊ายตาย แกไปโดนใครเ_็ด มาใช่ไหม ท่าทางไม่่ใช่เล็ก ถึงได้เดินขาถ่างขนาดนี้”
“จะบ้าหรือเจ๊ เบาๆ สิ”
“จริงแน่ๆ เลย แกโดนกระซวกมาแน่ๆ เลย มิน่าไม่มีแรงลุก” นรธีร์ชี้หน้ากาย
“เอาโทรโข่งประกาศซะเลยดีไหม” กายประชด หยิบโทรโข่งยื่นส่งให้เพื่อนรุ่นพี่
“โอ๊ยต๊ายตายอกแม่จะแตกแหลกทะลัก” นรธีร์ยกมือขึ้นทาบอกแล้วยื่นหน้าเข้้ามาใกล้เพื่อนรุ่นน้องและถามเสียงเบา “กี่รอบ กี่คน ครั้งละคน หรือพร้อมกัน ใน หรือ นอก สถานที่”
“บ้า ไม่ใช่พี่นี่นะ”
“กาย บอกเจ๊มาเดี๋ยวนี้ เล่ามาให้หมด อย่างละเอียดทุกขั้นตอน ห้ามมีการเซ็นเซอร์เด็ดขาด”
“โธ่ ไม่มี๊” กายปฏิเสธเสียงสูง
“โกหกตกนรก แกอย่าลืมนะว่านั่งอยู่หน้าวัดพระแก้ว” นรธีร์ชี้หน้ากาย
“เปล่า เปล่าจริงๆ ไม่มีอะไร” กายปฏิเสธเสียงแข็ง
จะให้บอกได้ยังไงว่าเขาเมาจนไม่ได้สติแล้วไปนอนกับคนแปลกหน้า ยังรู้สึกเจ็บๆ แน่นๆ อยู่เลย
โอ๊ย ใส่ถุงยางหรือเปล่าก็ไม่รู้!
แล้วผู้ชายคนนั้นเมาหรือไม่เมา แต่ท่าทางคงจะเมาไม่ได้เรื่องเหมือนกัน นอนหลับเป็นตายไม่ยอมลุก
กายตัดสินใจกลับไปที่ผับ Lose Urself เพื่อ'สืบ' เรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อคืน เขาจำได้ว่านั่งดื่มสังสรรค์กับวินเตอร์ เพื่อนเก่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัย จากนั้นเพื่อนของวินเตอร์เข้าร่วมด้วยอีกสองสามคน แต่ละคนผอมๆ ขาวๆ พี่ชายของเพื่อนของวินเตอร์คนหนึ่งเดินเข้ามาทัก จากนั้นก็รวมโต๊ะ ตอนนั้นเขาเริ่มมึนๆ จำไม่ค่อยได้แล้วว่าใครเป็นใครเพราะมัวแต่คุยกับเพื่อนของพี่ชายของวินเตอร์ที่ทำท่าจะจีบเขา ตอนดึกๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วทำท่าหึงหวงใครก็ไม่รู้ ผู้ชายตัวใหญ่ๆ ลุกขึ้นแล้วพาเดินไปที่อื่น แล้วก็มีคนแวะเวียนเข้ามาทักอีกสองสามครั้ง
โอ๊ย ใครก็ไม่รู้ แต่ต้องเป็นหนึ่งในจำนวนนั้นแน่ๆ แล้วนี่จะเริ่มต้นยังไง จะให้ไปถามพี่อ๋องเข้าของผับว่า เมื่อคืนผมไปนอนกับใครยังงั้นหรือ
“กาย รู้ไหมกำลังถามอะไรออกมา” พี่อ๋องมองหน้ากายแปลกหลังจากที่ได้ยินคำถามของเพื่อนรุ่นน้อง
“ผมรู้ว่าคำถามผมมันงี่เง่า แต่พี่ลองนึกดูหน่อยได้ไหมล่ะ”
“แล้วทำไมไม่ไปถามวินเตอร์”
“มันขี้ลืม พี่ก็รู้”
“พี่ดูแลลูกค้าทั้งร้าน จะจำได้ไง เมื่อคืนนี้โต๊ะวินเตอร์กลุ่มใหญ่ ไม่รู้กี่คน แล้วนี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ลืมของหรือว่าติดใจใคร”
“ติดใจบ้าสิพี่ คือว่าเมื่อคืนเอ่อ...” กายอึกอัก “เฮ้อ เรื่องมันยาว”
“เอาคนที่ไม่เมาไหมล่ะ พอจะจำได้ว่าใครไม่เมา” พี่อ๋องเสนอทางออก “เพราะว่าพวกที่เหลือเมาเหมือนหมาแทบทุกคน”
“พี่ใส่อะไรลงไปในเหล้าร้านพี่หรือเปล่่าก็ไม่รู้” กายบ่น
“เอ้าไอ้นี่ ปากไม่ดี มากล่าวหากันแบบนี้ได้ไงวะ”
“พี่จำได้หรือเปล่าว่าใครไปส่งผม” กายถาม
“ถ้าเป็นโต๊ะสุดท้ายอาจจำได้”
“เฮ้อ” กายถอนหายใจแรงๆ แล้วขอตัวกลับเพราะท่าทางคงจะไม่ได้เรื่องอะไร ครั้นออกจากผับมายืนอยู่ริมถนนจึงคิดว่าคงจะต้องลองถามวินเตอร์ดูเผื่อจะได้เรื่องอะไรบ้าง
เสียดาย เช้าวันนั้นเอาแต่รีบ เลยลืมมองไปว่าคอนโดแห่งนั้นชื่ออะไร
เชิงชายเดินผิวปากเข้ามาในห้องทำงานรวมแล้วมองหากาย เมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งเหม่ออยู่ใกล้หน้าต่างก็รีบเดินเข้าไปหาพร้อมกับยื่นดอกกุหลาบให้
“อะไรเนี่ย” กายถามเสียงห้วน
“ดอกกุหลาบซิครับ ถามได้ ให้คนพิเศษ” เชิงชายยักคิ้ว
“เลิกเล่นอะไรบ้าๆ ได้แล้ว”
“คนเขาอยากให้ มาด่าเขาอีก แทนที่จะขอบคุณ” เชิงชายทำหน้ามุ่ย “ชายแค่อยากแสดงความยินดีด้วยไงล่ะ”
“พี่ตั๋มยังไม่รู้ เดี๋ยวโดนด่าหรอก” กายพูดถึงพี่ตั๋มหรือกันตพล กรรมการผู้จัดการบริษัท Thai Travel
“ก็ถ้าพี่ตั๋มรู้ว่ากายได้งานใหม่แล้ว พี่เขาก็จะโวยอยู่ดี”
“กำลังนั่งตัดสินใจอยู่ว่าจะบอกพี่เขาว่ายังไง อย่ามาทำอะไรกระโตกกระตากให้เขารู้ก่อนสิ”
“กายจะไปจริงเหรอ ชายคิดถึงแน่ๆ เลย” เชิงชายทำหน้าซึม
“โอกาสดีๆ มาถึงแล้วก็ต้องรีบคว้า เจ๊หนอดยังเห็นด้วยเลย”
“เป็นไกด์สนุกกว่าเป็นล่าม”
“มันได้เงินดีกว่านะ บริษัทใหญ่ เป็นทั้งล่ามเป็นทั้งนักแปล มีโอกาสก้าวหน้า อีกหน่อยก็ได้เป็นหัวหน้าแผนกต่างประเทศ” กายฝันเฟื่อง
“คิดถึงแย่เลย กายไปแล้ว คราวนี้ชายจะนั่งมองใคร” เชิงชายทำหน้าซึม
“มองเจ๊หนอดไง” กายหัวเราะขำแล้วโบกมือให้เพื่อนรุ่นพี่ที่เดินเข้ามาอย่างเนือยๆ
“เมื่อคืนไม่ถึงสวรรค์หรือเจ๊ ทำท่าเหมือนอารมณ์ค้าง หรือผัวเด็กไม่ยอมทำงาน” เชิงชายพูด
“ปากหมา เดี๋ยวแม่ลากแกไปทำผัวชั่วคราวซะหรอก” นรธีร์กระชากเสียง
“โอ๊ยอย่านะเจ๊นะ เจ๊ก็รู้ว่าผมมีรักเดียวใจเดียว” เชิงชายรีบปฏิเสธพร้อมส่งสายตาหวานเชื่อมให้กาย
“กาย แกไปลาพี่ตั๋มแล้วเย็นนี้ไปเป็นเพื่อนพี่นะ” นรธีร์หันมาพูดกับกาย
“ยังหรอกพี่ ผมยังไม่กล้าบอกพี่เขา” กายปฏิเสธ
“จะช้าจะเร็วก็ต้องบอกเขาอยู่ดี ตัดสินใจลาออกแล้วยังจะมาทำเป็นลีลาอะไรอีก ชีวิตคนสั้นนักนะไอ้น้อง”
“พี่ปลงแล้วหรือนี่” เชิงชายทำหน้าตาสงสารเพื่อนรุ่นพี่
“หุบปาก” นรธีร์หันมาถลึงตาใส่เชิงชายก่อนจะหันไปพูดกับกาย “ไปเยี่ยมยัยเต่ากับพี่หน่อย”
“อ้าว ก็เพิ่งไปเยี่ยม” กายแย้ง
“คราวนี้อาจจะได้เยี่ยมมันเป็นครั้งสุดท้าย” นรธีร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“หมายความว่าไง”
“พ่อแม่จะเอามันกลับไปนครฯ แล้ว จะตามไปเยี่ยมมันก็ลำบาก จะไปอีกทีก็คงเป็นตอนนั้นล่ะ”
“พี่ไปแช่งเขา”
“มันคงไม่รอด จะช้าจะเร็วไม่รู้” นรธีร์ทำหน้าเศร้า
“เจ๊พูดซะน่ากลัว”
“ของมันแน่อยู่แล้วกาย” นรธีร์ทำหน้าจริงจัง “อีเต่ามันเป็นเอดส์ ไม่รอดแน่ ใกล้จะไปอยู่แล้ว คงเป็นนานแล้วล่ะแต่มันไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร พอเป็นโรคเบาหวานแล้วตรวจเลือดก็เลยรู้ แต่มันก็ไม่ยอมบอก ไม่ยอมรักษา ไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็น คราวนี้เจออีกโรค อาการยิ่งทรุดลงฮวบฮาบ”
“ฮ๊า” กายกับเชิงชายอุทานเสียงดังพร้อมกัน
“มันปิดเอาไว้จนวินาทีสุดท้าย พี่เจอพ่อแม่มันถึงได้รู้” นรธีร์ถอนหายใจเสียงดัง “ครั้งเดียวเท่านั้นล่ะแกเอ๊ย ครั้งเดียวเท่านั้นที่มัันอยากลองดี เป็นไงล่ะ เจอดีเข้าให้ ติดเอดส์จากเทพบุตรในฝันของมันเต็มๆ”
“ติดเอดส์” กายพึมพำ
“จำเอาไว้นะกาย อย่าได้ไปมีอะไรกับใครโดยไม่ใช้ถุงยางเด็ดขาด อย่าให้ตัณหามันบังตา อย่าใจอ่อน อย่าเด็ดขาด ครั้งเดียวที่พลาด จะเสียใจไปตลอดชีวิต” นรธีร์หันมาสั่งกายด้วยเสียงจริงจัง
“พี่ไม่ต้องห่วง ผมสต๊อคทุกยี่ห้อทุกรุ่นทุกแบบไว้เพียบ” เชิงชายตอบแทน แล้วรีบกระโดดหนีเพราะกายยกเท้าขึ้นทำท่าจะถีบ
การสนทนาระหว่างคนสามคนหยุดลงเมื่อรองกรรมการผู้จัดการของบริษัทเดินเข้ามาและเรียกประชุมเป็นการด่วน กายลุกขึ้นเดินตามไปช้าๆ ในใจอดคิดไม่ได้ถึงเรื่องค่ำคืนนั้นที่เกิดขึ้นกับเขา
ท่าทางจะเมากันทั้งสองคน และตอนนี้เขาค่อนข้างมั่นใจว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ใช้เครื่องป้องกัน
ต้องตรวจเลือด ยังไงก็ต้องตามตัวผู้ชายคนนั้นให้เจอและไปตรวจเลือดด้วยกัน
::: end of chapter 1 :::
-
แวะมาอ่าน 555
แล้วรอต่อไป
-
จะรออ่านต่ออีก จ้ะ ว่า
เมื่อไรกายจะหาบุรุษนิรนามคนนั้นเจอ
-
มารอลุ้นอีกคนนึงค่าาา อยากรู้จังว่า คนที่พิชิตถ้ำลิเจียของกายเมื่อคืน คือใครๆๆๆ อิอิ ^ ^~
-
จะหายังไงล่ะเนี้ยไม่มีข้อมูลสักอย่าง :a5:
-
แอร๊ยยยยยยยยยย ใครหว่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะไปหาเจอได้ไงนอกจากคนนั้นมันเดินเข้ามาหาเอ๊งงงง
-
เรื่องใหม่ คุณkatawoot :mc4:
มาช่วยตามหาหนุ่มนิรนามค่ะ
-
มาอ่านด้วยคนค่ะ
-
รออ่านต่ออยู่น่าาาาาาาาาา........
มาต่อเร็ว ๆ นะครับ
ท่าทางจะสนุกไม่เบา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จำไม่ได้ซักอย่างแบบนี้ หนีไปตรวจเลือดคนเดียวก่อนก็ได้นะ
ปลอดภัยไว้ก่อน มีอะไรจะได้เตรียมตัวทัน
ลืมเจิม
+1 ก่อนนะคะ
-
มาต่อเร็วๆนะคะ :call:
รออ่านอยู่ค่าาาาา :3123:
-
กายๆๆๆ ไปตรวจเลือดคนเดียวก่อนก็ได้
ไม่ต้องไปรอตามหาให้ครบคู่แล้วค่อยไปตรวจหรอกจ้า
:L2: :L2: :L2:
-
เรื่องใหม่ๆๆ ต้องติดตามมมม
แค่ตอนแรกก็น่าสนุกแล้วสิ่
จะไปหาพ่อหนุ่มคนนั้นที่ไหนละเนี่ยยย
ปอลอ : เป็นกำลังใจให้ค้าาา :L2:
-
เรื่องแนวใหม่ เปิดมาก็อะจื๋ยกันเลย
แฟนเก่ามาตามคุณนายติดๆ :pig4:
-
ว้าวววววว เรื่องใหม่คุณคฑาวุธ ....
ติดตามค่ะ ...
เป็นกำลังใจเช่นเคย
+1
---------
คุณน้องกายค่ะ เจ้ว่าคุณน้องไปตรวจคนเดียวก็ได้นะคะ
นี่มันตรวจเลือดนะ ไม่ใช่ตรวจดีเอ็นเอ จะได้รอไปพร้อมกัน :z3:
-
โอ๊ะ!!!!!!!!! เรื่องใหม่ น่าสนใจๆๆ
มาอัพบ่อยๆนะคะ ^^
-
อ้าว เพราะความเมาเป็นเหตุ
อยากเป็นล่ามบ้างเหมือนกันอ่ะ
-
เปิดเรื่องได้น่าติดตามครับ มาต่อไวๆนะครับ ขอบคุณ
-
โอ้ว หนุกหนานมาก
ขอให้เจอคู่กรณีเร็วๆ นะคับ :impress2:
-
รออ่านอยู่น้า โหย ลุ้นๆ เย้ เรื่องใหม่
เสียหนุ่มให้ใครไปเนี่ย กายเอ๊ยย :z2:
-
บวกซะ และรอต่่อ
-
น่ากลุ้มจริง อะไรจริง
-
น่ากลุ้มจริง อะไรจริง
ฮ่าคิดเมหือนกัน พอเข้าเรื่องนี้แล้วฮ่า รู้สึกมันหมองๆลงเลยอ่าส์ สงสารอิเต่า
-
55 เครียดเลย ไม่รุ้ว่ามีอะไรกับใคร ที่ไหน และอย่างไร
อยากรู้ใครคือคนนนั้น
-
โห เรื่องนี้น่าติดตามมากๆๆๆคะ +1 เป็นกำลังใจนะคะ
-
o13
แค่ชื่อเรื่อง..ก็โดนจวยยยย
ติดตามอ่านต่อครับ
:pig4:
-
:sad4:
ว้าว..วว
เรื่องใหม่มาอีกแล้วค่ะ ดีใจจัง ชอบเรื่องของคุณทุกเรื่องเลยค่ะ
รอตอนต่อไปนะค่ะ :bye2:
-
ไปตรวจเลือดคนเดียวก่อนก็ได้นะ
แล้วค่อยมาหาต่อว่าคนนั้นเป็นใคร
+1เรื่องใหม่
-
ตามมาอ่านด้วยคนค่ะ
-
อ๊าา า า !! .... เรื่องใหม่น่าสนุกจัง รอค๊าบ บ บ
-
แค่ฉากแรกก็เสียอธิปไตยซะแล้วนายเอกเรา มาต่อไว ๆ น้า ไรต์เตอร์ ฉึก ฉึก :z13:
-
แวะมาเป็นกำลังใจให้
:L1:
-
ถึงกับช็อกไปเลยทีเดียว :a5:
หาให้เจอเร็วๆนะกาย แต่ฝั่งกะนู้นก็คงตามหาอยู่เหมือนกันมั้ง อิอิ :z1:
ขอบคุณค่ รออ่านตอนต่อไปเน้อ :impress2:
-
น่าสนุก น่าลุ้น
-
น่าสนุกๆ ต้อนรับเรื่องใหม่จ้า +1 ให้เน่ออ :mc4:
-
น่าลุ้นดีจัง
o13
รอติดตามตอนต่อไป
-
หนุกดี
-
แวะมาอ่านขอรับท่าทางน่าสนุก :a3:
-
แวะมาแปะเม้นท์ไว้ก่อน...ตอนที่สองมาเมื่อไหร่จะมาอ่านให้ละเอียดนะคร้า :t3:
-
กลุ้มเลยสิกาย แถมเรื่องเอดส์ยังมาอีก
-
เอ้ย ย ย ยย
นายกายเอ๋ ย ย ย ยย
ไปตามหาเค้านี้ เดี๋ยวก็เส็จเค้าหรอก!!
๕๕๕
-
อ่านและรู้สึกว่า นายเอกกายยังกะตามหารักแท้เลยอิอิ
ช็อคแรกยังสนุกขนาดนี้มาต่อเร็วนะคะ :bye2:
-
ขอให้หาเจอนะจ๊ะ จะได้เดินขาขเยกอีก 555
-
:z3: :z3:
ค้างอ่า มาต่อไวไวเลย
-
เอดส์น่ากลัวจริงๆ :really2:
-
รีบกดเข้ามาเพราะชื่อคนแต่ง ไม่ผิดหวังจริงๆ
-
โอ้ยแย่อ่ะเพราะเหล้าเพราะเมา
มันเป็นต้นเหตุที่แย่จริงๆๆๆ
อ้ากรีบเลยไปตรวจเลือดโดยด่วน
-
เอาใจช่วยกายให้ตามหาหนุ่มนิรนามคนนั้นให้เจอนะ
-
เรื่องใหม่ของพี่นายน่าติดตามอีกแว้ว
โห้เปิดตัวมาก็โดนซะแล้วแถมมาเจอปัญหาว่าใครเป็นพ่อเด็กเอ้ยคนนั้นเป็นใคร
แถมต้องไปตรวจเลือดอีกดูถ้าจะชีวิตวุ่นวายอีกเยอะเลยนะเนี้ยกายจ๋าอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่า
-
อยากบอกว่าเรื่องน่าติดตามมากเลยค่ะ :m4:
ยังไงก็มาต่อตอนใหม่เร็วๆนะคะ จะเป็นกำลังใจให้
ปล.รบกวนถามไรเตอร์เตอร์นิดนึงค่ะ ว่าทำไมถึงใช้คำว่า fiction อ่าคะ?
เรื่องที่ใช้ว่า Fiction นี่จะเป็นการนำเอาตัวละครจากนิยายเรื่องอื่นหรือบุคคลในชีวิตจริงที่มีตัวตนเอามาแต่งเป็นเรื่องราวใหม่ในแบบของตัวเองถึงใช้คำนี้ แต่ถ้าเป็นเรื่องราวที่แต่งขึ้นมาใหม่ก็จะใช้คำว่า Novel (ถ้าอธิบายอะไรผิดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ :m5:)
-
เรื่องใหม่น่าติดตาม มาร่วมให้กำลังใจด้วยคน
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ :mc4:
แล้วหนุ่มคนนั้นคือใคร แล้วกายจะหาเจอไหมเนี่ย :เฮ้อ:
+1 นะคะ
-
สนุกตั้งแต่ตอนแรก อิอิ
ตามหาอิผู้ชายผิวเข้มคนนั้นให้เจอนะคะ
ขอบคุณค่า :L2:
-
นั่งอัดอั้นรอตอนต่อไปครับ เรื่องน่าสนใจดี
ตอนต่อไปจะเป็นไง เล่นไม่ได้มองหน้ามองตาเลยว่าใคร
รอลุ้นครับ
-
:mc4: :mc4: ตามอ่าน รอตอนต่อไป
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังไม่ถึงครึ่งก็เสียประตูหลังซะแล้ว :m10:
-
ในที่สุดก็คลอดเรื่องใหม่แล้ว เย้~
เริ่มสตาร์ทก็หนุกหนานซะด้วย ไม่พลาดแน่ ๆ ^^
-
น่าน อย่างนี้ก็ต้องหาหนุ่มคนนั้นให้เจอ
แล้วพากันไปตรวจเลือด
เหมือนคู่แต่งงานเลยแฮะ มีตรวจเลือดกันก่อนด้วย :-[
-
มาต่ออีกเถอะนะ
สนุกอ่ะ
เป็นกำลังใจให้เด้อ
-
:L1:
-
น่ารักมากกกกกก!!! อ๊ากกกก
ชอบๆ เรื่องใหม่น่าติดตาม
-
มาต่อเลย ย ย ย
ตามหา เคนนี่ ให้พบ
55555555555555
-
:L2:
-
เปิดตัวได้เร็วนะนี่ นายเอก ของเรา
o13
-
น่าติดตามมั่กมากค่ะ พระเอกของเราท่าจะเจ้าชู้นะเนี่ย มีแฟนอยู่แล้วแท้ๆ
-
สนุกดี ชอบๆ
รอตอนต่อไปนะ
-
โห
แอบน่ากลัวนะนี่
ไม่ได้ป้องกันซะด้วยอ่ะ
เฮ้อออ
-
ขอบคุณค่า..
เปิดตัวแรงใช้ได้เลย..เหอๆ
ก่อนจะไปตามหาเค้า..ไปหาหมอตรวจเลือดก่อนดีกว่ามั้ย..เพื่อความปลอดภัยมีอะไรจะได้แก้ทันนิ..
-
:mc4:
o13
:L2:
-
:mc4:น่าติดตามมากค่ะ
-
เปิดตัวมา ได้ฮา... ปน เครียดเลยพี่นาย
แต่ว่า ยังไงน้องกาย บุญคงคุ้ม ครั้งเดียวคงไม่พลาดหรอก :z2: ( ก็นายเอก ) หึ หึ หึ....หรือเปล่า
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย เรื่องใหม่แต่แรงไม่ใช่เล่น ยิ่งบอกเป็นนัย ๆ ไว้อย่างงั้น :z1:
-
เห็นชื่อคนแต่งก็รีบแวะมาอ่านโดยไว โอ้โหรวดเร็วทันใจเลยแต่ทำให้นายเอกกลุ้มซะแล้วยังไงก็ไปตรวจเลือดก่อนดีกว่านะครับ
-
สนุกอีกแล้วอ่ะ
-
ตามติด ชิดขอบจอ
-
มารอตอนต่อไปจร้า..........
-
สนุกค่ะ แล้วจะรอดูว่ากายเสร็จใคร :z2:
-
เรื่องใหม่ๆ เย้ๆ ท่าทางจะสนุกนะ คิกๆ
-
ว้าวๆๆ เรื่องใหม่ เปิดตอนแรกมาก็สนุกละ
ว่าแต่...เมื่อไหร่กายจะเจอหนุ่มผิวเข้มคนนั้นล่ะเนี่ย...
รอตอนต่อไปค่า.....
-
มาติดตามกะเค้าด้วยคน :mc4:
-
ขอสมัครอ่านด้วยคนนะคะ
-
กายคิดหนักเลย
-
มาลงชื่อด้วยคนค่า
-
มาแวะแปะชื่อด้วยคนค่ะ
แอบมาเจอที่หน้าแรกเลยแวะมาอ่าน
ไม่ผิดหวังเลยๆ
รออยู่นะคะสู้ๆ
-
น่าสนุกๆ
รอติดต่อตอนต่อไปโล้ด~ :mc4:
-
Fiction :m21: อ้างอิงจากอะไรรึคะ?
อ๊ายยยยย คงไม่ใช่ไปเป็นล่ามให้เค้าน๊าาา รักในที่ทำงานอ่ะป่าว? :-[
-
Guy Chapter 2
ทั้งที่ไม่ค่อยแน่ใจว่าจะได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากวินเตอร์ผู้มีนิสัยขี้หลงขี้ลืมแต่กายก็ยอมเสียเวลาเดินทางมาหาเพื่อนถึงที่ทำงานเพื่อ 'สืบสวน' ถึง 'ผู้ชายผิวเข้มคนนั้้น'
จริงอย่างที่คาด วินเตอร์จำอะไรไม่ค่อยได้ ไม่ว่าจะเมาหรือไม่เมา หากเวลาผ่านไปสามวันสองคืนวินเตอร์ก็มักจะลืมเกือบหมด
“มีคนหลายคน ส่วนมากผู้ชาย ส่วนน้อยผู้หญิง” วินเตอร์ตอบคำถามของกายเมื่อถูกคาดคั้นจนถึงที่สุด
“ส่วนมากเมา ส่วนน้อยไม่เมา แกจะพูดต่อแบบนี้ใช่ไหม” กายกระแทกเสียง
“อ้าว ใครจะไปจำได้หมดวะ แล้วทำไมต้องจำ อยากจะรู้ไปทำไม หรือว่า” วินเตอร์หรี่ตา ทำหน้าสงสัย “ติดใจใคร”
“เปล่า” กายส่ายหน้า “แค่อยากจะเอาไปเขียนลงไดอารี่”
“ไดอารี่” วินเตอร์ตาเหลือก “อย่างคุณกายนี่นะเขียนไดอารี่”
“ลืมไปแล้วหรือว่าเพื่อนจบอะไรมา” กายวางมาด
“จบอักษรศาสตร์ ใครจะจำไม่ได้ ไปจีบเด็กอักษรทุกปี กินแห้วทุกปี” วินเตอร์เบ้ปาก
“เพิ่งเริ่มเขียน แล้วคืนนั้นน่ะเป็นคืนที่น่าจดจำ ก็เลย...”
“น่าจดจำตรงไหนวะ ก็เมาเหมือนเคย แถมซวยอีกต่างหาก” วินเตอร์เบ้ปากแล้วทำตาหลุกหลิก กายจึงรีบถามเพราะความสงสัย เพื่อนของเขาปฏิเสธเสียงแข็งแต่ในที่สุดก็ยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองแล้วสำทับกายว่าห้ามไปบอกใครเด็ดขาด
“เวรกรรม บาป บาป บาป” กายแสดงความเห็น
“ก็คนมันเมานี่หว่า แล้วไอ้เอกก็ไม่รู้ด้วยว่ามันเองกลับไปถึงบ้านได้ยังไง นี่ถ้าไม่ใช่แก ฉันไม่เล่าเด็ดขาด” วินเตอร์ทำหน้าจริงจัง “พอวันถัดมาฉันไปลองหยั่งเชิงดู คุณเธอทำเฉยๆ เหมือนไม่รู้ว่าตัวเองนอนเปลือยอยู่บนเตียงกับเพื่อนของแฟน”
“แน่ใจนะว่าตอนที่แกลงจากเตียงมาแต่งตัว เขานอนหลับอยู่”
“ลองเขย่าตัวดูแล้ว แน่นิ่งไม่ไหวติง” วินเตอร์พยักหน้า
“แล้ว...นั่น...กันหรือเปล่า” กายถาม
“อะไรนะ” วินเตอร์ขมวดคิ้ว “แกหมายถึง แบบว่า ฉึกๆ กันหรือเปล่างั้นหรือ”
“ก็จะอะไรซะอีก เมาแล้วตื่นขึ้นมาเห็นตัวเองนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงด้วยกัน จะให้เข้าใจว่ายังไง”
“อืม มันเบลอๆ ว่ะ มันจำไม่ได้ ถ้าได้ทำ มันก็ต้องจำได้สิวะ” วินเตอร์เอียงหน้าคิด “แต่ว่า ฉันจะไปนอนแก้ผ้าอยู่บนเตียงกับแฟนไอ้เอกทำไม และที่สำคัญ ไปได้ยังไงนี่สิ”
“นี่จำอะไรไม่ได้เลยหรือวะ” กายถามเพื่อน และในขณะเดียวกันก็ถามตัวเองด้วย
“ไม่ได้” วินเตอร์ส่ายหน้า “แกก็รู้ว่าเพื่อนความจำสั้น” วินเตอร์ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะทำหน้าทะลึ่งแล้วพูดต่อว่า “แต่ของยาวววว”
“เลยสอยไม่เลือก” กายเบ้ปาก
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน ถ้าได้ทำมันน่าจะจำได้หน่อย ถึงเมาไม่ได้สติก็เถอะ มันจะต้องแบบว่าฝังอยู่ในจิตใต้สำนึกลึกๆ ลึกๆ ลึกๆ ลึกมาก แล้วมันก็คงจะค่อยๆ แพลมออกมาทีละน้อย ทีละน้อย เหมือนในหนังไง ที่พอเราไปสถานที่เดิม แล้วมันก็มีแสงแว๊บๆ ขึ้นมา แล้วภาพเก่าๆ ก็ฉายวับๆ แวบๆ วิบๆ วับๆ พอให้เห็นทีละนิดทีละหน่อย” วินเตอร์ทำท่าทางประกอบ
“สรุปว่า แกไปถึงบ้านแฟนไอ้เอก ต่างคนต่างแก้ผ้า แล้วขึ้นไปนอนบนเตียง โชคดีแกตื่นก่อน แฟนไอ้เอกยังหลับ แกก็เลยรีบเผ่น” กายสรุป
“คงงั้นมั๊ง” วินเตอร์ยักไหล่ แต่ก็ทำหน้าสงสัยอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพูดออกมาว่า “หรือไม่ก็อึ๊บหนึ่งยก แล้วสลบคาที่”
“เวรกรรม”
“สงสัยจริงๆ ทำไมฉันเสือกซวยแบบนี้วะ แต่ก็โชคดีที่ไอ้เอกก็เมาไม่รู้เรื่องเหมือนกัน คิดดูสิ มันนอนอยู่ในห้องรับแขกที่บ้านตัวเอง ตื่นเอาบ่าย แล้วยังมีหน้าโทรศัพท์มาถามว่าฉันเป็นคนไปส่งมันหรือเปล่า”
“วินเตอร์ ลองทบทวนดูอีกที จำได้หรือเปล่าว่ามีใครบ้าง เอาเฉพาะคนที่ตัวสูงๆ ผิวเข้มๆ ก็ได้” กายลองพยายามกระตุ้นความจำของเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย
“อืม...ส่วนมากก็ตี๋ขาว ส่วนน้อยก็ผิวเข้ม” วินเตอร์ตอบ หลังจากนิ่งไปครู่ใหญ่
“นึกภาพอีกนิด สมมุติว่าเรากำลังนั่งอยู่ในผับของพี่อ๋อง” กายยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อน พูดเสียงเบา ทำประหนึ่งกำลังสะกดจิตวินเตอร์
“ฉันว่าคืนนี้ค่อยคิดดีกว่า ไปจริงๆ เลย ไปนั่งโต๊ะเดิม อาจคิดออก” วินเตอร์หาเรื่องดื่มเหล้า
“ไม่ต้อง” กายส่ายหน้า “ลองคิดตอนนี้ล่ะ”
“อืม...” วินเตอร์หลับตา พยายามอย่างหนักเพื่อช่วยเพื่อน “ตำรวจสองคนนั้นที่เดินเข้ามาทักตอนยัยโอ๋เริ่มซบไหล่ไอ้เอก ตัวสูงเหมือนกันเพราะฉันต้องแหงนหน้ามอง ท่าทางเจ้าชู้ตัวพ่อ คนหนึ่งขาวกว่าอีกคน ชื่ออะไรว๊า ชื่อแปลกๆ เหมือน...เหมือน...เอ่อ...เสา...เอ่อ...อ้อ เสาธง!”
“คนขาวหรือคนไม่ขาว” กายรีบถาม
“ไม่รู้ ไม่ได้สนใจ แต่ไอ้ตี๋แว่นสนใจ เห็นเดินไปคุย แล้วมันก็หายไปเลย” วินเตอร์ส่ายหน้า
“คิดต่อซิ” กายบอกเพื่อน วินเตอร์หลับตาลงอีกครั้ง ใช้นิ้วคลึงขมับของตัวเอง พยายามคิดเหมือนกับระลึกชาติ
“พอไอ้ตี๋แว่นไป พี่ชายเพื่อนไอ้โก้ก็เดินเข้ามาทัก แล้วก็...”
“ผิวขาวหรือคล้ำ”
“ไม่ขาว” วินเตอร์ตอบ
“อ้วนหรือผอม”
“ถึก”
“หมายความว่าไงวะ หุ่นดีหรือไม่ดี”
“ตัวใหญ่” วินเตอร์ตอบ “ใครจะไปรู้ว่าหุ่นดีหรือไม่ดี เขาไม่ได้แก้ผ้าให้ดูนี่หว่า”
“จมูกโด่งหรือเปล่า”
“อะฮ่ะ” วินเตอร์พยักหน้า ทำเสียงในลำคอ
“ชื่ออะไร”
“ไม่รู้โว๊ย เขานั่งเดี๋ยวเดียวแล้วก็ไป”
“คิดต่อ ภาพกำลังมาแล้ว อย่าปล่อยให้ช่วงนาทีทองนี้ผ่านไปโดยไร้ประโยชน์ วินเตอร์ ถ้าแกระลึกเรื่องราวครั้งนี้ได้ก็ถือว่าเป็นบุญเป็นกุศลที่แกทำเอาไว้มาตั้งแต่ชาติที่แล้ว มันจะเปลี่ยนชีวิตของแกโดยสิ้นเชิง จากนี้ไป วินเตอร์จะกลายเป็นคนใหม่ จะไม่มีใครมาด่าแกว่าไอ้อ้วนปลาทองอีกต่อไป” กายลุ้นระทึกเพราะเพื่อนรักกำลังอยู่ในภวังค์และพยายามคิดอย่างเต็มที่ เขาไม่อยากให้เสียโอกาส เพราะนานๆ ครั้งวินเตอร์ถึงจะพยายามใช้สมองคิดเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในอดีต และขณะที่รอฟังคำพูดแต่ละคำของเพื่อน กายเองก็พยายามนึกภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคืนนั้นไปด้วยเช่นกัน
หลังจากแยกกับวินเตอร์แล้ว เดิมทีกายตั้งใจจะกลับบ้านเลย แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของเพื่อนก็นึกอะไรได้บางอย่างจึงเดินทางไป 'สถานที่จริง' อีกครั้ง
เผื่อจะนึกอะไรออก!
กายเตร่อยู่ใกล้ๆ ผับ Lose Urself ในมือถือเบียร์หนึ่งกระป๋อง กำลังตัดสินใจว่าจะดื่มดีหรือไม่ อีกใจหนึ่งก็อดตำหนิตัวเองไม่ได้ว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่นี้ดูเหมือนไร้สาระ
ดื่มเบียร์เพื่อจำลองเหตุการณ์ พอให้รู้สึกว่ามีแอลกอฮอลล์เข้าไปในร่างกาย และมายืนอยู่ใกล้ๆ ผับ เผื่อจะนึกอะไรออก
กายมองไปรอบๆ แล้วหันไปมองผับอีกครั้ง พยายามคิดหาเหตุผลว่า เมื่อออกจากผับก็ต้องข้ามถนน เพราะต้องนั่งรถแท๊กซี่ ฝั่งนี้รถส่วนตัวจอดหน้าผับ หากเขาและผู้ชายคนนั้นเมามาก ไม่น่าจะขับรถไปถึงคอนโดมีเนี่ยมได้
แต่ถ้าเมาขนาดนั้น แล้วจะขึ้นไปถึงบนห้องได้ยังไง เพราะคอนโดสูงๆ ก็ต้องขึ้นลิฟท์
กายถอนหายใจยาวๆ แล้วเดินข้ามถนน ตั้งใจว่าจะลองไปเดินไปเดินมาตรงที่แท๊กซี่จอดรอรับผู้โดยสาร
เผื่อจะนึกอะไรออก!
ทันใดนั้น เสียงรถเบรกดังเอี๊ยด พร้อมกับเสียงบีบแตรดังลั่น กายหันไปมอง สะดุ้งตกใจเล็กน้อย รถเบ็นซ์สปอร์ตเปิดประทุนคันหรูหยุดอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงหนึ่งเมตรพร้อมกับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งโผล่หน้าขึ้นมาเหนือกระจก
“ขอโทษครับ” ผู้ชายในรถเปิดประทุนยืดตัวขึ้นกึ่งยืนกึ่งนั่งแล้วส่งเสียงถามพร้อมกับทำหน้าตกใจ “คุณไม่เป็นอะไรนะครับ”
กายส่ายหน้าแล้วกำลังจะก้าวเดินต่อ แต่ผู้ชายคนนั้นรีบยกมือห้าม
“แน่ใจนะครับ”
“แน่ใจสิ” กายตอบงงๆ
“ผมนึกว่าคุณตกใจจนขวัญเสีย” ชายหนุ่มเจ้าของรถเบ็นซ์สปอร์ตแสดงสีหน้าห่วงใย
ผิวสีแทน จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้ม ไรหนวดค่อนข้างครึ้ม ตัวใหญ่
กายชะงัก รู้สึกสงสัยขึ้นมาทันที
ท่าทางแบบนี้เจ้าชู้ไม่ใช่ย่อย หูตาแพรวพราว ต้องเป็นผู้ชายรักสนุก ชอบเที่ยวกลางคืนแน่นอน
...ลองดูถามดูซักหน่อย เผื่อจะได้อะไรบ้าง...
กายเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นแล้วถามขึ้นมาตรงๆ ว่า “คุณชอบมาเที่ยวแถวนี้หรือ”
“อะฮ่ะ” ชายหนุ่มคนนั้นพยักหน้ารับ ทำเสียงในลำคอ
“บ้านคุณอยู่ที่ไหน”
“ก็ไม่ไกล” ชายหนุ่มในรถเบนซ์ยักคิ้ว อมยิ้ม แสดงสีหน้าแบบคาดไม่ถึงว่าจะถูกถามแบบนี้ “ทำไมหรือครับ”
“คอนโดหรือว่าบ้าน”
“คุณหมายถึงบ้านเดี่ยว?”
กายพยักหน้า
“ผมมีทั้งสอง บางทีผมก็นอนบ้าน บางทีก็นอนคอนโด คืนไหนกลับบ้านไม่ไหวก็นอนคอนโดในเมือง”
“เช่นคืนที่เที่ยวแล้วเมา” กายเลิกคิ้ว ถามคำถามต่อ
“ผมชื่อ วิรุจน์” คนที่อยู่ในรถแนะนำตัว ไม่สนใจที่จะตอบคำถามนั้นและเปลี่ยนเรื่องสนทนาทันใด “คุณล่ะครับ”
“ขอเบอร์หน่อยได้ไหมครับ” กายถามวรุจน์ แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินประโยคหลัง
“เอาเลยหรือ” วรุจน์อมยิ้มพร้อมกับหยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้คนที่ยืนอยู่ข้างรถ “ด้วยความยินดีครับ...ทีนี้...”
กายรับนามบัตรแล้วกำลังจะเดินจากไป วรุจน์จึงรีบยื่นมือออกมาเพื่อดึงแขนกายเอาไว้และพูดว่า “เดี๋ยวก่อนสิคุณ ได้เบอร์ผมไปแล้ว แต่ว่าผมยังไม่ได้เบอร์คุณ”
“แล้วผมจะโทรไป ตอนนี้ผมต้องรีบ” กายรีบพูดพร้อมกับชี้มือไปหลังรถของชายหนุ่ม “รถข้างหลังเริ่มจะติดแล้ว เดี๋ยวโดนด่าหรอกคุณ รีบๆ ไปเถอะ”
“เดี๋ยวก่อนสิ” วรุจน์รีบห้าม
“แล้วคุยกันครับ”
“บอกชื่อก่อนก็ได้” วรุจน์ตะโกน แต่ช้าเกินไป กายวิ่งข้ามถนนไปเสียแล้ว เขาจึงได้แต่มองตาม จากนั้นหันไปมองด้านหลังแต่กลับเห็นว่ามีรถเพียงคันเดียวกำลังขับมาช้าๆ โดยมีระยะห่างจากรถของเขาพอสมควร และรถคันนั้นเปิดสัญญาณไฟแสดงให้เห็นว่าจะเปลี่ยนช่องทางเดินรถเพราะเห็นรถของเขาจอดชิดขอบถนน
วรุจน์นั่งลงบนเบาะ พร้อมกับกดปุ่มปิดหลังคารถ สายตายังมองตามร่างของชายหนุ่มคนนั้น ปากพึมพำกับตัวเองว่า “สเป็คสุดๆ นานๆ ทีจะเจอคนที่ได้คะแนนเต็มสิบทั้งรูปร่างหน้าตา แต่ว่าไม่ยอมบอกชื่อกับเบอร์โทร แสดงว่าชอบความตื่นเต้นหรือนี่ อือ แบบนี้ถูกใจวรุจน์ แล้วเจอกันนะจ๊ะพ่อหนุ่ม”
เชิงชายตักอาหารเข้าปากแล้วเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม กายกำลังเหม่อและดูแปลกไปจากที่เคย อาหารอร่อยที่สั่งมาวางอยู่บนโต๊ะเป็นของโปรดกายทั้งนั้น แต่กายกลับเขี่ยเล่นทั้งที่เมื่อครู่ใหญ่บอกว่าหิวมาก
“อะแฮ้ม กายจ๋า คิดถึงใครอยู่หรือจ๊ะ ชายอยู่นี้ แต่ใจของกายอยู่ไหนเอ่ย” เชิงชายยกมือขึ้นโบกหน้าคนที่กำลังเหม่อลอยเพื่อเรียกร้องความสนใจ
“ยุ่ง” กายปัดมือของเชิงชายให้เอาออกไปให้พ้นหน้า
“ไม่รักไม่ยุ่ง”
“อย่ามาพูดแบบนี้นะ คนกำลังกินข้าว ยังไม่อยากอ๊วก”
“กินที่ไหน เห็นเขี่ยเล่นอยู่เป็นนานสองนานจนผักเละหมดแล้ว” เชิงชายแย้ง “ไหนบอกว่าหิว ของโปรดกายทั้งหมดเลยนะนี่ ชายอุตส่าห์เก็บเงินเลี้ยงดินเนอร์”
“จ่ายเองก็ได้” กายยักไหล่แล้วตักอาหารเข้าปากแล้วทำหน้าเหยเก แสดงให้อีกฝ่ายรู้ว่ารสชาติอาหารไม่ได้เรื่อง
“แย่ขนาดนั้นเลยหรือกาย” เชิงชายทำหน้ามุ่ย “จริงใจมากไปหรือเปล่า”
“คราวหลังไม่เอาแล้วนะร้านนี้”
“ก็ร้านข้าวต้มข้างถนน จะอร่อยสู้ร้านดังๆ ได้ยังไง” เชิงชายทำหน้าผิดหวัง
“ก็บอกว่าให้กินแถวที่ทำงาน ไม่รู้จะถ่อมาถึงที่นี่ทำไม” กายเบป้าก
“ก็ไม่อยากมีกอขอคอนี่นา ถ้ากินแถวที่ทำงานก็มีมารผจญ”
“เดี๋ยวจะฟ้องเจ๊นอ” กายทำหน้าดุ แล้วเปลี่ยนเป็นท่าทางตื่นเต้น ชี้มือไปด้านหลังของเชิงชาย “เฮ่ย นั่นไง มาพอดี”
“โอ้ โนว ไม่นะไม่ ไม่ ไม่ ไม่” เชิงชายอุทาน ทำเสียงตกใจปนผิดหวังพร้อมกับหันหน้าไปมอง แต่ก็ต้องรีบหันกลับมาทำตาค้อนใส่คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามและพูดว่า “เข้าใจหลอกให้ขวัญเสียนะ นี่ถ้าเจ๊หนอกมาจริงๆ ชายจะรีบดำดินหายไปเดี๋ยวนี้เลย”
“อ้าว จะทิ้งกันง่ายๆ ยังงี้หรือ เป็นแบบนี้เองนะคนเรา” กายแกล้งทำหน้าตาผิดหวัง
“ก็ถ้ากายยอมเป็นของชายซะที ชายก็จะไม่...” เชิงชายทำท่าออดอ้อนแล้วชะงักเมื่อเห็นว่ากายหันไปมองชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่กำลังลงจากรถเก๋งสีบรอนซ์ซึ่งเพิ่งจอดชิดฟุตบาธใกล้ๆ โต๊ะที่กายกับเขานั่งอยู่
“ฮึ...ดูซิดู ขนาดนั่งอยู่ด้วยกันยังเหล่คนอื่น” เชิงชายทำเสียงน้อยใจ
“แค่มอง” กายยักไหล่ แต่หันกลับไปมองชายหนุ่มร่างสูงคนนั้นอีกที
“เพิ่งรู้ว่ากายชอบของแปลกของดำ”
“บ้า” กายดุเชิงชาย “ดำที่ไหน แค่ผิวเข้ม”
“มิน่า หนุ่มหน้าใสผิวเนียนละเอียดอย่างชายถึงไม่อยู่ในสายตากาย” เชิงชายยังคงทำหน้าและทำเสียงน้อยใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าฉุนๆ เมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นหันมาสบตากับกาย “เฮ่ย อะไรวะ หน้าไม่อาย ยังมากล้าทำตาแบบนั้นใส่อีก”
“อะไรเล่า” กายหันกลับมาขมวดคิ้วใส่เชิงชาย
“ดูซิ ขนาดกายนั่งอยู่กับชาย ยังกล้าทำตาแพรวพราวใส่กายอีก โอ้โห เชื่อพี่เขาเลย แค่ลงจากรถมาซื้อเต้าหู้ ยังมีหน้ามาเล่นหูเล่นตากับแฟนชาวบ้าน”
“ใครเป็นแฟนใคร พูดดีๆ นะ” กายเสียงเข้ม
“ก็ถ้ามองจากตรงนั้น เห็นเราสองคนนั่งอยู่ด้วยกัน จะเป็นอะไรอย่างอื่นได้ เขาก็ต้องรู้ล่ะว่าเราสองคนต้องเป็นแฟนกันแน่นอน แต่พี่แกยังอ่อยซะขนาดนั้น” เชิงชายเบ้ปาก แล้วยกนิ้วขึ้นชี้หน้ากาย “และที่สำคัญ เลิกมองเขาได้แล้ว หน้าตาก็งั้นๆ สู้ชายก็ไม่ได้”
“ผิวสีแทน จมูกโด่ง ตาคม คิ้วเข้ม ตัวใหญ่ มาดเท่” กายพึมพำแล้วปรายตาไปมองคนที่ยืนอยู่ริมฟุตบาธอีกทีจึงได้สบตากับ 'คนหน้าตางั้นๆ' คนนั้น
คนนี้ก็น่าสงสัย เป็นไปได้หรือเปล่าว่าจะใช่คนนี้ เขามองเราเหมือนจะรู้จักเรา นี่ถ้าไม่ได้นั่งอยู่กับเชิงชาย ไม่แน่ เขาอาจจะเดินเข้าไปถามตรงๆ เหมือนถามอีตาเจ้าชู้คนขับเบ็นซ์ที่เจอวันนั้น
“คนหรือยักษ์ก็ไม่รู้ ตัวใหญ่ กินพื้นที่กรุงเทพฯ แย่งอากาศคนอื่นหายใจในปริมาณที่เกินมาตรฐาน เฮ้อ ทำไมไปไหนก็เจอแต่เกย์วะ” เชิงชายบ่น
“แล้วที่นั่งอยู่นี่ไม่ใช่หรือไง พูดยังกับว่าตัวเองไม่ได้เป็น” กายหันมาว่าเชิงชาย “ลองดูไหมล่ะ ที่นั่งกินข้าวอยู่แถวนี้ ประมาณยี่สิบกว่าโต๊ะของร้านนี้ เกือบครึ่ง เป็นกันทั้งนั้น”
“ก็นี่ไงถึงได้บ่น ไปไหนก็เจอ ชายก็ต้องหนักใจ เพราะกายก็คงเหล่หนุ่มไปเรื่อย นี่อุตส่าห์ดีใจว่าแถวๆ นี้ไม่มีคนหน้าตาดีเหมือนชาย”
“เหนือเมฆยังมีฟ้านะคุณเชิงชาย” กายยิ้มเยาะ
“อ๋อ คิดว่าเขาหล่อกว่าชายงั้นหรือ” เชิงชายทำตาค้อนแล้วเบ้ปาก แล้วบ่นพึมพำ “แน่ะ ยังมองอีก ซื้อน้ำเต้าหู้อะไรวะเป็นนานสองนาน จะขนไปบริจาคหรือไง ซื้อไม่เสร็จซะที แม่ค้าก็ขายช้า ลูกค้าก็ยืนบื๊ออยู่นั่นล่ะ ตาก็เอาแต่มองมาโต๊ะนี้ กายก็เลิกมองเขาได้แล้ว”
“รู้สึกคุ้นๆ หน้า” กายหรี่ตา ใช้ความคิด ยอมรับว่าตัวเองกำลังหมกมุ่นกับเรื่องนี้ เมื่อเจอผู้ชายผิวเข้ม จมูกโด่ง โครงหน้าคมสัน เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าอาจเป็น 'ผู้ชายคนนั้น' ที่มีอะไรกับเขาตอนเมาไม่รู้เรื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเจอในละแวกใกล้เคียงกับ'สถานที่ก่อนเกิดเหตุ'
“รีบกินซะ จะได้รีบกลับ ดึกกว่านี้เดี๋ยวก็กลับไม่ถึงบ้านหรอก ไม่อยากใจแตกแวะผับแวะบาร์แถวนี้” เชิงชายยื่นหน้าเข้ามาใกล้กาย “หรือไม่กายก็แวะค้างกับชาย จะได้ไม่ต้องนั่งรถไกล”
“หยุดพูดเลยนะ” กายทำตาขวางใส่เพื่อนร่วมงานที่จีบเขามานานนับปี
“กาย” เชิงชายเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงอ่อนโยน “ทำไมไม่ตกร่องปล่องชิ้นกับชายซะที จะให้จีบต่ออีกนานแค่ไหน รู้หรือเปล่า ไม่มีคู่ไหนเหมาะสมกันเท่ากับเราสองคนแล้วนะกายนะ กายกับชาย ชายกับกาย กายชาย ชายกาย ไม่ว่าจะพูดยังไง ชื่อเราก็คล้องจองกัน กายรักชาย ชายรักกาย ชายรักชาย กายของชาย ชายของกาย ชายได้กาย เห็นไหม ไปกันได้สบายมาก”
“หุบปาก” กายพูดเสียงห้วน “แล้วยัดไอ้ที่สั่งๆ มาเข้าปากอย่าให้เหลือ เสียดายเงิน”
“ก็กินด้วยกันสิ” เชิงชายกระแทกเสียง “โน่น เขาขึ้นรถไปแล้วล่ะ ทีนี้ก็สนใจกินข้าวได้แล้ว”
“หุบปากนะชายนะ”
“ไปได้ซะที ยืนซื้อน้ำเต้าหู้เป็นชั่วโมง อย่าบอกนะว่าจ่ายเงินแม่ค้าแล้วแอบฝากเบอร์โทรไว้ให้หนุ่มโต๊ะนี้” เชิงชายบ่นแล้วก้มหน้าลงตักอาหารเข้าปากจนเต็มปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ พร้อมกับทำหน้าไม่สบอารมณ์
**End of Chapter 2**
-
จะเป็นคนใดคนหนึ่งในสองคนนี้หรือป่าวหนอ แต่ว่าถ้าพากายกลับไปคอนโดได้น่าจะต้องมีสติอยู่บ้างคนนั้นน่าจะจำกายได้ แต่ว่า2หนุ่มผิวเข้มนี้อาจจะยังไม่ใช่ แอร๊ยยยยลุ้นนนนนนนนนน
-
เจอแล้วหรอ?
-
รักนี้ยังคงอีกยาวไกลดูท่าแล้วเฮ้อ
ขอให้กายเจอคนนั้นไวๆน๊าอยากอ่านฉากหวานๆแล้วน๊าอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่า
-
ตามตัวให้ควัก
มันจะเจอได้ไงเนี่ย
ใครก็ไม่รู้อ่ะอิอิ
-
ฮ่าๆๆ น่าสนุกมากอ่ะ แต่คือค้างงง อยากรู้แล้วว่าหนุ่มผิวเข้ม คือใคร
-
นั่นสิ กายจะจำได้ไงอ่ะ เราว่าน่าจะถ่ายรูปมาสักใบ จะได้เอาไว้เทียบ
555+ แต่มันผ่านไปแล้วจะหาเจอยังไงเนี่ยะ ลุ้นๆๆๆ
เราว่าน่าจะออกมาแล้วนะ อีกอย่าง ผู้ชายผิวหมึกก็น่าจะจำได้บ้าง
เล็กน้อยถึงจะเมายังไง แต่ถ้ากายไปคอนโดก็น่าจะจำได้นะ
สงสัยกายจะฝังแน่นในจิตใจต้องเอามาเป็นสามีให้ได้ :m20:
-
ก็ยังไม่คืบหน้าเท่าไหร่ อยากรู้ว่าหนุ่มผิวเข้มคนนั้นเป็นใครกันแน่??
-
อ๊ะ นิยายใหม่
มารายงานตัวคร้า
จุบุจุบุ
อิเจ้ กะเทยแก่-อ้วน อิอิ
-
ลุ้นระทึก!!!!
แล้วจะหาเจอหรือ
-
:L1:ยังไม่เจออีกเหรอ
-
:really2: คุณเพื่อนช่างร้ายกาจ นอนกับแฟนเพื่อนด้วย 5555
อย่างเท่อ่ะ
กายชอบของดำ อิอิอิ
รอตอนต่อไปแทบไม่ไหวแย้วววว
-
ต้องรอลุ้นต่อไปค่ะ
-
โดนเสียบโดยไม่รู้ว่าใคร แอร๊ยยยส์ รออ่านค่ะ :mc4:
-
ขอให้ตามหาคนเสียบเจอเร็ว ๆ นะคะ อ้ออย่าลืมไปตรวจเลือดหล่ะ
รอตอนต่อไป
-
คนไหนกันแน่เนี่ยยยย 555 น่าลุ้นสุดๆๆ แล้วรีบมาต่อนะคะ
ขอบคุณมากๆ :กอด1:
-
นานๆมาที ใจจะขาดดดดดดดดดดด
-
เดี๋ยวถ้ามีอีก จะยิ่งมึนหนักกว่าเก่าแน่เลย :z1:
-
ผู้ต้องสงสัยสองคนปรากฏตัว!!
หรือคนเดียวหว่า?
-
เอาใจช่วยคับ ขอให้หาเจอเร็วเร็ว กิกิ o22
-
หน้าร่วมสืบจิงๆเลย
-
ใครหนอ
ใครหว่า
ใครกัน
:confuse:
-
มาอ่านแล้วเริ่มเรื่องได้สนุกดีค่ะ
น่าติดตามดีแท้
แต่ดูเหมือนงมเข็มในมหาสมุทรเลยเนอะ
กายก็จำอะไรไม่ได้
และผู้ชาย 2 คน ที่เจอก็ไม่รู้ว่าใช่รึปล่าว
ลุ้นๆ !!
: ))
รอตอนต่อไปค่ะ
^^
-
ใกล้จะเจอแล้ว :impress2:
:pig4:
-
เขาคนนั้นเป็นใครน่ะ
-
^^
-
ลุ้นซะเหนื่อยเลย เมื่อไหร่จะได้เจอกันนะ
-
มองหาแบบนี้ เมื่อไหร่จะได้ความ
ความน่ะ อาจไม่ได้แต่ ตัวเป็น ๆ นี่ไม่แน่เหมือนกัน :z1:
+1 สำหรับพี่นายครับ :z2:
-
ลุ้นๆเมื่อไหร่จะเจอนะ
-
อ่านไปลุ้นไป จะเจอกันไหมเนี่ย
อีตาเจ้าชู้ขับเบนซ์ไม่น่าจะใช่
อย่างนี้กายไม่ต้องวิ่งหาคนตัวใหญ่ผิวเข้มจมูกโด่งทุกคนเลยหรอ
:เฮ้อ: แล้วเมื่อไรจะหาเจอ
-
เอาใจช่วยให้หาผู้ต้องสงสัยในนนั้นให้เจอนะกาย
อย่าว่าแต่กายรำคาญนายเชิงชายเลย เค้าก็รำคาญ :z6:
-
จะเป็นหนอออออออออ
-
โอย ตื่นเต้น ๆ เมื่อไรจะได้เจอกันนะ
มาเร็ว ๆ น้าาา
-
ตอนนี้ยังตรวจไม่ได้จ้ะกาย ต้องรอไปสักพัก ให้เชื้อมันลาม เอ้ยไม่ใช่ o18 o18 ระหว่างรอก็ตามหาสามีไปพลางๆ
ลุ้นตามกายไปด้วยเลยเนี่ย :กอด1: :กอด1:
-
เชียร์ชายได้มั้ย พูดมากดี อิอิ
-
อ่านแล้วลุ้นมากมายขอรับ
รอตอนต่อไปโลด :a9:
-
อยากรู้จังเป็นใครกันแน่
-
มีสองคนใช่มั้ยนี่ เดาว่าคนที่สอง อิอิ
-
มาจิ้มเรื่องใหม่ :L2:
นายเอกของเราจะหาสามีตัวจริงพบหรือไม่ ติดตามต่อตอนต่อไป
อัพเร็วๆ :angry2:
:pig4: :pig4:
-
อย่างกับหนังนักสืบเลย แต่ว่าพระเอกเรื่องนี้คงไม่ใช่ตำรวจมั้งครับ
-
มันเล่นสุ่มหาไปทั่วแบบนี้ เดี๋ยวคงได้คนอื่นแทนน่ะแหละ 55
-
เห็นชื่อคนแต่งแล้วรีบคลิกเข้ามาอ่านเลยค่ะ :man1:
อ่านละก็กลุ้มแทนกาย ตกลงว่าเป็นใครล่ะเนี่ย
รอลุ้นด้วยคนค่ะ :impress2:
-
หนทางอีกยาวไกล..
-
ขอบคุณที่ติดตามอ่านะครับ
เรื่องนี้มีลุ้นครับ อิ อิ แบบว่า ช้าๆ ได้'ด้าม'พร้าเล่มงาม
Guy Chapter 3
กายนั่งมองนามบัตรสองใบในมืออย่างครุ่นคิด วรุจน์ หนุ่มเจ้าชู้ขับรถเบนซ์เปิดประทุน และ ธฤต ผู้ชาย 'เจ้าชู้หลบใน' อย่างที่เชิงชายพูดกระทบกระเทียบเมื่อรู้ว่า 'คนหน้าตางั้นๆ' ที่จอดรถซื้อน้ำเต้าหู้ข้างถนน 'ฝาก' นามบัตรไว้ให้เขา
เชิงชายโวยวายยกใหญ่เมื่อเดินไปที่รถเข็นขายน้ำเต้าหู้เพื่อซื้อให้กายเพราะกายบอกว่ารู้สึกอยากจะทานน้ำเต้าหู้ขึ้นมาทันใด
ธฤต ฝากนามบัตรไว้กับแม่ค้า บอกว่าให้ผู้ชายคนที่หน้าขาวๆ ซึ่งนั่งอยู่กับผู้ชายหน้าจืดๆ
“อย่าโทรไปนะกาย ฉีกทิ้งไปเลย” เชิงชายพูดแต่ก็ยอมยื่นนามบัตรให้กาย “หน่อยแน่ะ มากล้าบอกว่าผู้ชายหน้าจืด นี่ถ้ายืนอยู่ตรงนั้นนะ โดยต่อยไปแล้ว”
กายอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงท่าทางของเชิงชายที่เอาแต่นั่งกอดอกหน้าบึ้งไปตลอดทางขณะที่อยู่บนรถแท๊กซี่คืนที่ผ่านมาและคำพูดของเชิงชายก่อนจะลงจากรถ
“เดี๋ยวจะถอยป้ายแดงมาขับรับส่งกายซักคัน เอาให้แพงกว่าของนายเจ้าชู้หลบในคนนั้น” เชิงชายประชด
“บีเอ็มซีรี่ย์เจ็ดเลยนะชาย” กายแย้ง
“จะถอยซีรี่ย์เก้าเลยล่ะ คอยดูสิ”
“จะจอดที่ไหน ลานจอดหน้าคอนโดตัวเองก็มีพื้นที่แค่เล่นแบดมินตันได้ ซอยเข้าคอนโดก็แคบ ซาเล้งขับสวนทางกันแทบจะไม่ได้ นี่ยังไม่ได้พูดถึงเงินดาวน์นะคุณชาย” กายเตือนสติเชิงชาย “แล้วจำเอาไว้ คนอย่างนายกาย ถ้าจะชอบใครก็ไม่ใช่เพราะเขารวย ขับรถหรู”
“แต่คนดีๆ รักเดียวใจเดียวอย่างชาย กายก็ยังไม่ยอมเสียตัวให้ซะที” เชิงชายทำเสียงน้อยใจแล้วรีบขยับตัวออกห่างจนติดประตูรถเพราะกายยกแขนขึ้นทำท่าจะฟันศอก
เขารู้ว่าเชิงชายคิดอย่างไรกับเขา แต่กายบอกตัวเองว่าเขายังไม่พร้อม เชิงชายเป็นคนดี รู้ใจกัน แต่มีอะไรบางอย่างที่เปรียบเหมือนเส้นบางๆ ที่ขีดกั้นเขากับเชิงชายเอาไว้ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
เชิงชายบอกว่าห้ามไม่ให้โทรศัพท์ไปหาธฤต ไม่ว่าเขาจะอยากเข้าวงการบันเทิงเพียงใด เชิงชายให้ความเห็นแบบกระทบกระเทียบว่า เป็นเจ้าของบริษัทสร้างหนังจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ หน้าตาแบบนั้นทำไมไม่เล่นหนังเองเสียเลย ทำไมจะต้องมาทำตัวเป็นแมวมองหาดาราหนุ่มหล่อแถวข้างถนน กายจึงย้อนว่า ทำไมเมื่อครู่เพิ่งบอกว่าผู้ชายคนนั้น 'หน้าตางั้นๆ' จะแสดงภาพยนต์ได้อย่างไร แสดงว่าจริงๆ แล้วเชิงชายก็ยอมรับว่าผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีใช่หรือไม่ เชิงชายจึงตอบว่า 'ใครว่าเป็นพระเอก เป็นผู้ร้ายต่างหาก คอยมอมเหล้า แอบใส่ยานอนหลับแล้วเอานายเอกไปปู้ยี่ปู้ยำ'
กายถอนหายใจเบาๆ วางนามบัตรทั้งสองใบลง เลิกคิดที่จะโทรศัพท์ไปคุยกับชายหนุ่มทั้งสองคน พยายามบอกตัวเองว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นไม่สำคัญอะไรมากมาย
ก็แค่นอนกับผู้ชายคนเดียว ใช่ว่าเขาไม่เคยทำ
เคยสิ ตั้งหลายครั้งเสียด้วย แต่ไม่ใช่แบบนี้
ไม่ใช่แบบไม่มีสติ ไม่รู้สึกตัว จำอะไรไม่ได้ คนไม่รู้จักกัน หน้าตาก็เห็นไม่ชัด แบบนี้มันแย่นะ ที่สำคัญ ทำกันแบบสดๆ เสียอีก ผู้ชายคนนั้นจะหลั่งข้างนอกหรือข้างในก็ไม่รู้
ข้างในสิ ที่นอนแห้งสนิท ไม่มีคราบอะไรเลย
ใครว่า ยังไม่รู้แน่ชัดซักหน่อย พอรู้สึกตัวก็ลุกลี้ลุกลน รีบแทบตาย สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว และจนถึงขนาดนี้ก็ยังนึกอะไรไม่ออก เมาเละขนาดนั้นเลยหรือนี่
เสียงสองเสียงในหัวของกายถกเถียงกันไม่ยอมหยุด เขารู้สึกสับสน เพียงแค่อาทิตย์เดียวก็มีสิ่งต่่างๆ เกิดขึ้นกับเขาแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
เริ่มจากนอนกับคนแปลกหน้า
ลาออกจากงาน (และถูกเจ้านายเก่าด่าไปเรียบร้อย)
คนรู้จักกันเป็นโรคร้ายกำลังนอนรอความตาย
ผู้ชายหน้าตาดีสองคนซึ่งลักษณะคล้ายๆ กับ 'ผู้ต้องสงสัยในคืนวันเสียตัวครั้งล่าสุด' ให้นามบัตรเขาและแสดงท่าทีว่าสนใจเขา
เชิงชาย 'เจ้าเก่า' ก็มีทีท่าว่าจะรุกหนักกว่าเดิม
แถมท้ายด้วย เจ๊นอ หรือเจ๊หนอก หรือเจ๊หนอด หรือนรธีร์ เพื่อนรุ่นพี่ผู้คอยให้คำปรึกษากลับมาเดินทางไปทำงานต่างประเทศกระทันหันและติดต่อทางโทรศัพท์ไม่ได้
พรุ่งนี้เขาต้องไปทำงานที่ใหม่ เวลาทำงานเริ่มเจ็ดโมงเช้า กายหนักใจเป็นอย่างยิ่งเพราะต้องปรับนาฬิกาชีวิตของตัวเอง เขาต้องเข้านอนเร็วกว่าที่เคย และตื่นตีห้าครึ่งและออกจากบ้านเวลาหกโมงเช้า เจ้าหน้าที่แผนกบุคคลที่คุยกับเขาย้ำว่าห้ามสายเด็ดขาดเพราะบริษัทนี้เข้มงวดเรื่องเวลามาก
แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม เขายังไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่นิด ถึงจะปิดไฟนอน ก็คงนอนลืมตาโพลงอยู่ในความมืดจนถึงตีหนึ่ง และเขาก็กังวลว่านาฬิกาปลุกและโทรศัพท์ที่ตั้งเวลาปลุกเอาไว้เพื่อ 'ช่วยกัน' ปลุกเขาจะสามารถทำให้เขา 'ตื่น' ได้หรือไม่
เพราะคืนนั้นคืนเดียว ทำให้เขากังวลมาจนถึงวันนี้ นอนหลับก็เห็นแต่ภาพตัวเองตื่นขึ้นมาบนเตียงกับผู้ชายคนนั้นและภาพเจ๊เต่าเพื่อนเจ๊นอกำลังนอนทุกข์ทรมานอยู่บนเตียง
ตอนนี้มีภาพใบหน้าผู้ชายอีกสองคนเพิ่มเข้ามา
บางครั้งมีเชิงชายแวบเข้ามาด้วยเป็นครั้งคราวเหมือนโฆษณาแทรกระหว่างละครหลังข่าว
ขอทีเถอะ ขออย่าให้เจอ 'ผู้ต้องสงสัย' อีกคนหรือมากกว่านั้นเลย ขอให้พรุ่งนี้ หรือสัปดาห์นี้เจอแต่ผู้ชายขี้เหร่ หรือไม่ก็ผิวขาวเป็นหยวก จมูกแบน รูปร่างผอมกระหร่องหรือไม่ก็อวบอ้วน ตัวเตี้ยๆ อาศัยอยู่ในบ้านเดี่ยว บ้านแฝด ทาวน์เฮาส์ หรือไม่ก็อาคารพาณิชย์ ไม่ใช่คอนโดสูงๆ
วันเสาร์หน้านี้ เขาจะหาโอกาสไปตรวจเลือด แล้วก็ลืมทุกอย่างให้หมด
“เก็บความ ด่วน ก่อนเที่ยง ให้ท่านประธาน”
กายยื่นมือไปรับเอาเอกสารจากมือของการัณย์ หัวหน้าแผนกต่างประเทศพร้อมกับพยักหน้ารับการสั่งงานแบบ “สั้นและกระชับมาก” แล้วนั่งนิ่งอยู่เกือบสองนาทีก่อนจะก้มหน้าลงอ่านเอกสารภาษาอังกฤษสิบหน้าในมือ
หัวหน้าของเขาเป็นคนที่คล่องแคล่วมากและท่าทางยุ่งอยู่ตลอด การัณย์เป็นคนพูดน้อย และพูดอะไรสั้นๆ
เก็บความ ด่วน ก่อนเที่ยง ท่านประธาน คงจะหมายความว่าให้แปลเป็นภาษาไทยแบบเก็บความ งานด่วนเสร็จก่อนไปทานอาหารเที่ยงและนำไปส่งให้ประธานบริษัท
พิมพ์แล้วส่งอีเมล์ไป หรือต้องสั่งพิมพ์ลงบนกระดาษแล้วเอาไปยื่นให้เลขานุการของท่านประธาน
ทั้งสองอย่างสิ กันเหนียว วันนี้ทำงานวันแรก ต้องไม่พลาด คนบริษัทนี้ดูแปลกๆ กันทุกคน เหมือนหุ่นยนต์ อะไรจะยุ่งกันนักหนา ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตาทำงาน แทบไม่คุยกันเลย
กายคิดอยู่ในใจแล้วเริ่มลงมือทำงาน เนื้อหาของเอกสารที่เขาต้องแปลนั้นค่อนข้างยาก เต็มไปด้วยคำศัพท์เฉพาะที่เขาไม่คุ้นเคย แต่โชคดีที่ได้รับคำสั่งให้แปลแบบเก็บความจึงทำให้เขาสามารถทำงานจนเสร็จทัน 'เส้นตาย'
เขาจำคำพูดของผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลได้ เมื่อเช้านี้เขามาทำงาน 'ทันเวลา' ทั้งที่ก่อนนอนนั้นหนักใจว่าจะตื่นไม่ไหว
...เรื่องเวลาสำคัญมาก ต้องมาทำงานตรงเวลา แล้วก็กลับตรงเวลา ท่านประธานไม่ชอบคนไม่รักษาเวลา ทำงานห้ามพลาด ต้องตั้งใจ ระมัดระวัง แล้วเวลาเรียกประชุมต้องเข้าห้องประชุมก่อนเวลา เลทไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นถูกขึ้นบัญชีดำ...
นี่มันบริษัทหรือคุกวะ กายเอ๊ย คิดผิดหรือคิดถูกที่มาทำงานที่นี่
แต่ก็เอาเถอะ เพื่อเงินเดือนที่สูงกว่าเดิม ลองทำที่นี่พอให้มีเครดิต ถ้าส่งเรื่องกู้เงินซื้อบ้านได้เรียบร้อยค่อยว่ากันอีกที
กายหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องทำงานของประธานบริษัท มองเข้าไปเห็นหญิงสาวในชุดสูทสีดำคนหนึ่งกำลังนั่งทำหน้ายุ่งอยู่ที่โต๊ะ เขาเคาะประตูซึ่งเป็นกระจกแผ่นหนา สูงประมาณสองเมตร กว้างพอๆ กับประตูทางเข้าบริษัททัวร์ที่เขาเพิ่งจะลาออกเพื่อมาทำงานที่นี่ หญิงสาวคนนั้นไม่รับรู้ว่าเขาเคาะประตูเพราะกำลังยุ่งกับงานของตัวเอง กายจึงเดินเข้าไปอย่างนอบน้อมและค่อยๆ ยื่นเอกสารให้พร้อมกับบอกว่าเป็นงานแปลที่ท่านประธานต้องการ
“อ้าว ทำไมเพิ่งมา นายเพิ่งออกไปเมื่อกี้”
“เห็นบอกว่าต้องการก่อนเที่ยงนี่ครับ” กายตอบเสียงเบา เหลือบตามองนาฬิกาเห็นเป็นเวลา 11.50 น.
“ใช่ค่ะ เจนทราบ ต้องการใช้เที่ยง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเที่ยงถึงจะได้อยู่ในมือ เจนต้องมีเวลาทำกอปปี้ก่อนเตรียมแฟ้มให้นาย” เลขานุการสาวเงยหน้าขึ้นมามองกายด้วยสายตาเครีียดๆ
“เอ่อ ผม...”
“คุณเพิ่งมาทำงานใช่ไหม” เจนจิราถามเสียงเรียบ หยิบงานแปลเอกสารที่กายวางไว้บนโต๊ะขึ้นมาเปิดอ่านคร่าวๆ ท่าทางพยายามควบคุมอารมณ์ “เอาเถอะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวคุณก็ได้เรียนรู้เอง แต่ว่า ต้องเรียนรู้ให้เร็วหน่อยนะ เจนรับหน้านายแทนทุกคนไม่ได้ทุกครั้งหรอก แล้วคุณก็ต้องระวังเรื่องตัวสะกดด้วย ผิดนิดผิดหน่อยได้ แต่ถ้าผิดมากนายไม่ชอบ”
เลขานุการสาวลุกขึ้นแล้วรีบเร่งเดินออกจากห้องซึ่งกายคิดว่าหญิงสาวคงนำเอกสารไปให้ท่านประธาน
กายนั่งรับประทานอาหารกลางวันอยู่คนเดียวในร้านอาหารไม่ไกลจากที่ทำงานเท่าใดนักเพราะกลัวว่าจะกลับไปทำงานไม่ทันเวลา ขณะที่ทานอาหารเขาก็อ่านผลงานแปลของตัวเองที่ทำสำเนาเอาไว้และอยากจะรีบกลับไปยกมือไหว้เลขานุการของท่านประธานด้วยความนับถือในความสายตาอันคมกริบของเธอเพราะแค่สามหน้าแรกเขาก็เจอคำที่ตัวเองพิมพ์ผิดกว่าสิบคำ
ช่วงบ่ายงานไม่ค่อยยุ่ง กายได้รับคำสั่งเรื่องงานแบบ 'สั้นกระชับ' จากหัวหน้าเช่นเคย เขาใช้เวลานั่งแปลความหมายคำสั่งของหัวหน้างานอยู่เกือบห้านาทีก่อนจะลงมือทำงานชิ้นแรก แต่งานชิ้นที่สองเขาไม่เข้าใจคำสั่ง จึงต้องเดินกลับไปถามหัวหน้า แต่คำอธิบายของผู้สั่งงานก็ยังกระชับเหมือนเดิม แทบจะไม่แตกต่างจากตอนที่สั่งงานไปครั้งแรก
“ร่างเป็นภาษาอังกฤษตาม outline พูดสิบห้านาที กึ่งทางการ ส่งเมล์ให้คุณเจนพรุ่งนี้ก่อนเที่ยง” พูดเสร็จ การัณย์ก็ก้มหน้าลงทำงานของตัวเองและแสดงให้กายเห็นว่าไม่ต้องการตอบคำถามใดๆ ต่อไป
กายตัดสินใจที่จะทำงานให้เสร็จก่อนกลับบ้านเพราะจะได้มีเวลาตรวจทาน คืนนี้เขาจะลองยืนพูดอยู่หน้ากระจกเพื่อจับเวลาว่าบทพูดที่ตัวเองเขียนออกมานั้นพอดีกับเวลาหรือไม่ จากนั้นจะรีบส่งให้คุณเจนจิรา เลขานุการของท่านประธานก่อนเวลาเคารพธงชาติ
เวลาบ่ายสี่โมง กายสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมา และชะเง้อมมองข้ามพาร์ติชั่นของตัวเองเมื่อเห็นพนักงานแทบทุกคนลุกจากโต๊ะเกือบจะพร้อมๆ กัน และทยอยเดินออกไปจากห้องทำงาน
ตรงเวลาจริงๆ แฮะ ถึงเวลาเลิกงานก็ไปกันเลย
แล้วนี่ถ้าเรานั่งทำงานต่อจะถูกด่าไหมเนี่ย
กายคิดในใจแล้วอมยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นและมองไปรอบๆ ห้อง จึงเห็นว่ายังมีคนนั่งอยู่สองสามคน รวมถึงการัณย์หัวหน้าของเขา กายรอเวลาอยู่ประมาณห้านาทีแล้วจึงเดินไปที่ห้องทำงานของหัวหน้าและเคาะประตูเบาๆ พร้อมกับถามว่ามีอะไรจะให้เขาทำอีกหรือไม่
“ไม่มี เลิกงานแล้วกลับบ้านเถอะ” การัณย์ตอบเสียงเรียบแล้วเก็บของบนโต๊ะทำงานของตัวเองให้เรียบร้อย แสดงให้เห็นว่ากำลังจะกลับบ้านเหมือนกัน แต่ก่อนจะเดินออกจากห้อง การัณย์พูดกับกายเบาแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว “พรุ่งนี้จะยุ่งมาก เตรียมตัวเตรียมใจให้ดี”
กายเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากห้องทำงาน ขณะนี้เป็นเวลาห้าโมงครึ่ง เขาสงสัยว่าหลังเวลาเลิกงานหนึ่งชั่วโมงครึ่งแล้วจะยังมีคนนั่งทำงานอยู่อีกหรือไม่จึงเดินสำรวจดูและเห็นว่าแทบจะทุกแผนกนั้นเงียบสนิท ไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว
ยกเว้นคุณเจนจิรา
กายกำลังจะเดินผ่านห้องท่านประธาน เห็นหญิงสาวเดินไปเดินมาด้วยท่าทางเคร่งเครียด ก่อนจะก้มลงหยิบเอกสารที่กองอยู่ข้างโต๊ะมาแยกออกใส่แฟ้มที่วางเรียงกันอยู่บนโต๊ะทำงาน
ผู้หญิงคนนี้งานยุ่งจริงๆ และตอนนี้ดูเหมือนกำลังจะหมดแรง
กายเคาะประตูและเปิดเข้าไป เจนจิรายังไม่รู้ตัวว่ามีคนเดินเข้ามาในห้อง เมื่อกายเดินเข้าไปใกล้จึงหันมามองแล้วพูดขึ้นว่า
“อ้าว ทำไมคุณยังไม่กลับ”
“คุณเจนล่ะครับ”
“เจนยุ่งมาก เตรียมการประชุมพรุ่งนี้ยังไม่เสร็จ” เจนจิราถอนหายใจแล้วทำงานต่อ ก่อนจะสบถออกมาเบาๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับบ่นว่า “ตายห่า ลืมสั่งพายสับปะรด โอ๊ย แย่แล้ว”
“ให้ผมช่วยอะไรไหมครับ เรียงเอกสารก็ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ กำลังจะเสร็จแล้ว แต่ถ้าคุณอยากช่วยก็ดี เจนยังไม่ได้ซีรอกซ์เอกสารชุดนี้” เจนจิราหยิบแฟ้มยื่นให้กายแล้วพูดต่อว่า “ห้าร้อยชุด หน้าหลัง เย็บมุมซ้าย ไปถ่ายห้องซีรอกซ์ เครื่องเล็กช้า”
“ครับ” กายพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องเพื่อไปถ่ายเอกสารทั้งที่อยากจะถามเจนจิราต่อแต่หญิงสาวสั่งงานเสร็จก็รีบพูดโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงร้อนรน
ในที่สุดกายก็หาห้องถ่ายเอกสารพบ เขายืนนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นเครื่องถ่ายเอกสารเครื่องใหญ่ที่สุดในชีวิตเท่าที่เคยเห็นมา แต่ทันใดก็สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูแรงๆ และมีคนเดินเข้ามายืนอยู่ข้างหลังแล้วถามคำถามเดียวกันกับที่เจนจิราถามเขาเมื่อสักครู่
“อ้าว ทำไมคุณยังไม่กลับ”
กายหันไปมองเจ้าของเสียงห้าวๆ แล้วต้องนิ่งอึ้งอีกครั้ง
ผู้ชายตัวสูงใหญ่ยืนถือกระดาษ กำลังส่งยิ้มให้เขา ใบหน้าคมสัน จมูกโด่ง คิ้วเข้ม ผิวสีแทน
...แบบเดียวกับ 'ผู้ต้องสงสัยคืนนั้น' ไม่มีผิดเพี๊ยน...
“ของคุณขนาดไหน” ชายหนุ่มคนนั้นถาม
“เอ่อ...” กายอึกอัก รู้สึกงงๆ ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายถามอะไร
“ผมขอคุณก่อนได้ไหม ของผมนิดเดียว”
“อ๋อ...” กายพยักหน้า เริ่มเข้าใจความหมายของผู้ชายตัวโต “ของผมสิบหน้า ห้าร้อยชุดครับ”
“อึ้งใช่ไหมล่ะ”
“อะไรนะครับ” กายเลิกคิ้ว
“โคตรเครื่องซีร๊อกซ์” คนพูดหัวเราะเบาๆ “เด็กใหม่ก็ยังงี้ล่ะ เห็นเครื่องนี้แล้วตาค้างทั้งนั้น แต่รับรองว่ามันทำงานเยี่ยมยอด คอยดูนะ”
ผู้ชายตัวโตคนนั้นใส่กระดาษเข้าไปในถาดรับกระดาษแล้วใช้มือแตะหน้าจอของ 'โคตรเครื่องซีรอกซ์' อย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะยืนกอดอกอมยิ้มอย่างภูมิใจที่ได้แสดงวิธีใช้เครื่องให้กายดู
“ของผมสองร้อย ไม่ถึงนาทีรับรองเสร็จ เครื่องนี้เสร็จเร็วทันใจ แต่อย่าให้กระดาษติดนะ ถ้ากระดาษติดเมื่อไหร่หมดอารมณ์ทันที เหมือนจะไปถึงไคลแมกซ์แล้วทุกอย่างก็หยุดกึก เข้าใจหรือเปล่า”
“เข้าใจครับ” กายพยักหน้า
“อ้อ ผมชื่อคเชนทร์ คุณล่ะ” ชายหนุ่มคนนั้นยื่นมือออกมาเพื่อจับมือกับกาย “ผมว่าคุณอยู่แผนกต่างประเทศแน่ๆ เลย”
“ผมชื่อกายครับ” กายตอบ “คุณรู้ได้ยังไง”
“ดูจากรูปร่่างหน้าตา มีแผนกนี้เท่านั้นล่ะที่ดูได้” คเชนทร์หัวเราะชอบใจ “นอกนั้น เฮ้อ อย่าให้เซด”
“หรือครับ”
“อ้อ ผมไม่ได้ว่าคุณแค่ดูได้นะ คุณได้แบบนี้เลย มากกว่าดูได้ซะอีก” คเชนทร์ยกนิ้วโป้งทั้งสองข้างขึ้นมา
“ขอบคุณครับ”
“เอาล่ะ ผมเสร็จแล้ว คุณจะทำเอง หรือให้ผมช่วย” คเชนทร์ถาม
“อะไรนะครับ” กายเลิกคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจคำถามของอีกฝ่ายเท่าใดนัก
“คุณจะเอาตั้งสิบหน้าห้าร้อยชุด รู้วิธีทำหรือเปล่า”
“อ๋อ ขอบคุณครับ” กายส่ายหน้าแล้วกล่าวขอบคุณ
“ขอบคุณนี่ หมายความว่าให้ผมเป็นคนทำใช่ใหม” คเชนทร์เลิกคิ้ว “คุณต้องตอบชัดๆ นะจะได้เข้าใจง่าย ถ้างั้นคุณอยู่เฉยๆ ผมทำเอง”
“ครับๆ” กายไม่รู้จะพูดอะไรเพราะคเชนทร์พูดเสร็จก็ดึงเอาเอกสารไปจากมือเขาและ 'จัดการ' ถ่ายเอกสารอย่างคล่องแคล่ว
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ แล้วเจอกันวันพรุ่งนี้” คเชนทร์ยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว แต่พอออกจากประตูก็ตะโกนบอกกายว่า “ถ้ากระดาษติดก็ไปตามผมนะ ยินดีช่วย แต่อย่านานนักนะ อีกหน่อยผมก็กลับแล้ว จะไปหาเหล้าดื่มพอให้เมาๆ จะได้นอนหลับสบาย”
กายล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง สายตามองกระดาษที่ออกมาจากเครื่องถ่ายเอกสารความเร็วสูง แล้วหรี่ตาลงช้าๆ อย่างสงสัยเมื่อนึกถึงคำพูดของคนที่พูดเร็ว เดินเร็ว ทำอะไรเร็วที่ชื่อคเชนทร์
...ไปหาเหล้าดื่มพอให้เมาๆ จะได้นอนหลับสบาย...
เป็นไปได้หรือเปล่าว่าคือคนนี้
เสี้ยวหน้าด้านข้างคมเข้ม รูปหล่อ ผิวสีแทน ตัวใหญ่ ดูเหมือนคนที่นอนฟุบหน้าอยู่บนเตียงเช้าวันนั้น
เคนนี่!
จริงสิ ตอนนั้นได้ยินเสียงคนเคาะประตูเรียกชื่อเคนนี่ คเชนทร์จะมีชื่อเล่นว่าเคนนี่หรือเปล่าก็ไม่รู้ พรุ่งนี้จะต้องค้นหาคำตอบให้ได้
End of Chapter 3
-
ผู้สงสัยโผล่มาอีกคนแล้ว :serius2:
แล้วใครกันล่ะที่เป็นเคนนี่
รอลุ้นต่อไปว่ากายจะได้ด้ามพร้าเล่มงามเมื่อไร
-
ต่อมอยากรู้ทำงานหนักจริงๆ
เมื่อไหร่ความจริงจะเปิดเผยนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รออ่านต่อไป 555
ไม่รู้จะกรี๊ดทำไมเนอะ
-
เค้าคนนั้นจะเป็นใครหนอ รอตอนต่อไป
-
ผู้ต้องสงสัยเยอะจริงๆ แต่เหมือนคำถามนี่ชวนน่างสงสัยทั้งนั้นเลยนะคะ
-
อยากเห็นหน้าท่านประธาน
โหดแบบนี้ พระเอกเปล่าหว่า
-
โผล่มาอีกแล้ว อิอิ แต่จะว่าไปนะตาคนนี้พูดแต่ละคำกำกวมจริงๆเชียว
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า
สนุกมากกกก
ึถึงตอนนี้คุณคเชนทร์ พูดจาแบบส่อตลอดนะคุณนะ
กร๊ากกกกกก พูดถึงเรื่องเอกสาร
แต่ก็จิ้นได้อีกอ่ะ
ติดตามกับการสืบคนเสียบต่อไปค่า สู้ๆ
-
ผู้ต้องสงสัยหลายคนเลือกไม่ถูก เอาเป็นว่าเหมาหมดกฌแล้วกัน 7p,8p ก็ว่ากันไป อิอิ
-
โอ้ว ทำไม Choice เยอะจัง
จะกาถูกมั้ยนิ
อิอิ
-
สนุกค่า~~~ แต่เหมือนจะเดินเรื่องช้า!!!
เอ๊ะ!!! หรือว่าเราใจร้อนหว่า? ฮ่าๆๆๆๆ
-
น่าจะนายคเชนทร์นี่แหละ เป็นผู้ต้องสงสัย ที่น่าสงสัยมากที่สุด
-
:z13:
:กอด1:
คุณนายแก้ว 555
-
เริ่มมาเยอะขึ้นๆ งงแล้วหล่ะตอนนี้
เมื่อไหร่พระเอกจริงๆจาเปิดตัวสักทีน้อ
เริ่มคิดหนักกว่าเดิมแล้วสิ :z3: :z3:
-
จะเป็นคนไหนกันแน่น้า ลุ้นตัวโก่ง :z3:
-
ผู้ต้องสงสัยเยอะจริงๆ ว่าแต่คนล่าสุด พูดจาคลุมเครือจัง
เป็นพระเอก หรือเปล่านะ
-
โอ้ยยยยย เยอะจริง ใครกันน้า
อ่ะ ยังเหลือท่านประธานอีกคน ยังไม่ปรากฏตัว
-
น่าสงสัยกันทุกคนเลย แต่คเชนทร์เนี่ยน่าลุ้นที่สุด พูดจาให้คิดตลอด
-
ผู้ต้องสงสัยเยอะขึ้น แต่ยังหาตัวไม่เจอ :serius2:
-
ผู้ต้องสงสัยหลายคน
นีคือ นิยาย สืบสวย สอบสวน ใช่มั๊ย :m20: :laugh:
-
กีซซซซซซซซซซ
มันโผล่มา3คนแล้ว
:serius2:
-
ตกลงเป็นใคร..อ่ะ
-
หลายคนจริงๆ พอยิ่งหาแล้วยิ่งโผล่ แต่จะเป็นคนใหนนะ
-
ค้างๆๆ ขอรับ
หวังว่าจะได้คำตอบโดยไว เพราะผู้ต้องสงสัยเยอะเหลือเกิน พยายามเข้านะขอรับ
-
เมื่อไรจะเจอละเนี้ย :L2:
-
เดี๋ยวตอนหน้าจะมีมาอีกคนมั๊ยค่ะนี่ :serius2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แว้ก ... ไหงผู้ต้องสงสัยมากมากขนาดนั้นเนี่ย
-
:z3: เพิ่มมาอีก 1
-
ผู้สงสัยออกมาอีกคนแล้ว
นายกาย ไหวมั๊ย สู้ๆนะ
ลุ้นว่าคนนั้นคือใคร ฮ่าๆๆๆ เอาใจช่วยกายและไรท์เตอร์จ้า
-
คเชนทร์ = เคนนี่
รึเปล่าเอ่ย
เริ่มมึน
-
ต๊าย นายเอก หน้าตาท่าจะเริศศศศศศ
สองวัน เจอคนหล่อเยอะได้เผ็ดมากค่ะ
-
ตัวเลือกเยอะจังอะ
-
ขอทั้งสามคนเลยได้มั้ย
-
เดาไม่ถูก :really2:
-
สงสัยจะมาอีกเยอะ :laugh:
แต่โคตรเครื่องถ่ายเอกสาร อยากได้อะ จะเอาไปทำชีทแจกเด็ก :z2:
-
:pig4: หึ หึ แต่ละคนน่าเป็นตัวจริงกันทั้งนั้นเลย
เป็นเรานี่เลือกไม่ถูกเลยจริง ๆ
-
ผู้ต้องหาเอ๊ยยย..ผู้ต้องสงสัยเต็มไปหมดเลยแฮะ
แล้วอย่างนี้จะรู้ตัวจริงเมื่อไหร่น้อ
ยังไงก็มาต่อเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า :L2:
-
เยอะได้ิีอี๊กกกกก แบบนี้กว่าจะรู้ตัวการ จะเป็นปีถัดมาเลยหรือเปล่าเนี่ย
เอาอะไรมาวัดดีว่าเค้าคนนั้นคือใคร
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย
ลุ้นใจจะขาด :sad4: :sad4: :sad4:
-
ถ้าเราเป็นกายป่านนี้หัวปั่น 555 ทำไมมีผู้ต้องสงสัยสามคนเข้าให้แล้ว แล้วแต่ละคน อิอิ เท่ๆทั้งน้านนนน
ขอให้เจอไวไว อยากอ่านต่อแล้วอ่า~
ขอบคุณไรเตอร์นะคะ
-
วุ๊ยยยยยยยยยย
หลายคนจริงๆ
:เฮ้อ:
อืม
งั้นเหมาหมดเลยดีไหมคุณกาย :z1:
-
ตึงงง อ่านไปขำไป
ชีวิตกายวุ่นวายดีเนอะ 555
ยังไม่รู้จะเชียร์ใครดีอ่ะ
รอโผล่มาครบทุกคนดีกว่าเนอะ
55
: ))
รอตอนต่อไปค่ะ
^^
-
:really2: มากมายจริงๆ คนไหนกันล่ะเนี่ย ถ้ายังมีโผล่มาอีกเนี่ยเลิกหาเถอะหนูกาย
-
"คนผิวเข้มทุกคนเป็นผู้ต้องสงสัยของกาย" :laugh:
-
ผู้ต้องสงสัยรายนี้มีความน่าจะเปษ็นไปได้สูงนะ คิกๆ ดีนะทื่นายกายนึกออกว่าผู้ต้องสงสัยมีชื่อเล่นว่าเคนนี่ พอดีกะคเชนทร์ คุคุ ว่าแต่คเชนทร์นี่ทำอยู่แผนกอะไรน้า~~~~
-
อิตาคนล่าสุดนี่น่าสงสัยที่สุด แล้วพูดแต่ละอย่างสองแง่สอง่ามทั้งน้านนน 555
-
เอานะ มาลุ้นว่าใครคือ.....ชายคนนั้น o22
-
1คำถาม3ตัวเลือก :laugh:
ใครคือเคนนี่ ??
-
3-4คน ก็ยุ่งอิรุงตุงนังพอดู ถ้ามีที่เข้าช่ายโผล่มาอีกมีหวัง จำกันไม่ไหวแน่เลยพี่นาย :call:
-
คนอยู่ใกล้มักเป็นคนร้ายฟันธง
-
o13
:really2: จะมีผู้ต้องสงสัยโผล่ขึ้นมาอีกไม๊เนี่ย
-
อ่านเรื่องนี้ลุ้นตับแลบเลยครับ
ไม่รู้ว่าผู้ต้องสงสัยจะออกมาเป้นชายคนนั้นหรือป่าว o13
-
คนนี้น่าสงสัยสุดๆๆๆ
-
อ่านที่ชายพูดแล้วฮา ดูเป็นคนตลกดี
คนซื้อน้ำเต้าหู้ นี่มีสิทธิ์...หุหุ
(เดาไปเรื่อย) เดาไม่ถูกมีหน้าแหก :really2:
จะมีเพิ่มมาอีกป่าวคับ
จะได้เดาใหม่ เอิ๊กๆ :laugh:
-
คนร้ายอยู่ในหมู่พวกเรานี่แหละ
อยากรู้จะคลั่งแล้วใครละ(ว้อย)
-
อ๊ายยยยยยยยยยยลุ้นโค่ดๆ
อยากจะรู้จะแย่แล้วว่าเค้าคือใครอ่ะ
แต่คุณคเชนทร์นี้น่ารักดีนะกระฉับชับไวดีจิงๆย่อสะจนความหมายสื่อไปได้น่ากลัวจัง555+
อยากเจอพระเอกไวๆแล้วอ่ะพี่นาย
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค๊าบ
-
:z2:
เค้าเป็นใครหนอ เค้าคือคนไหน ใครจะเป็นยังไง จะทำยังไง ยังไงๆหรือเมื่อไหร่ (นึกถึงเสียงชิงร้อยชิงล้านแบบมั่วๆ 555+ :laugh:)
-
แค่เห็นชื่อคนแต่ง ก็ตามเข้ามาอ่านแบบไม่ต้องคิด ขอบคุณครับ o13
-
ผู้ต้องสงสัยหลายคนจัง..
-
ผู้ต้องสงสัยออกมากันครบยังอะ ขาดใครอีกป่ะเนี้ย :a5:
-
ลุ้นๆ ผู้ต้องสงสัยคนสุดท้าย น่าจะใช่เลย :o8:
-
สรุปก็ยังตามหาต่อไปปปปปปป :laugh:
-
ผู้ต้องสงสัยโผล่มาเรื่อยๆ
รอลุ้นขอรับว่าจะเป็นใคร :a9:
-
อิอิ เห็นหลายวันแล้วเรื่องนี้ แต่เพิ่งเห็นวันนี้ว่าคนเขียนเป็นไผ? คุณคฑาฯ นี่เอง เลยต้องมาตามอ่าน o13
เรื่องราวน่าสนใจดีค่ะ
แอบมีตำรวจโผล่มาสองนายด้วย กร๊ากกก นายนึงชื่อ เสาธง!!!! ยังโผล่มาได้เนอะ
ส่วนชื่อตอนยัง..ผู้ต้องสงสัย... ๕๕๕
คเชนทร์แปลว่าช้าง ...
ขอบคุณที่ปันเวลามาเขียนให้อ่านเช่นเดิมนะคะ :กอด1:
-
เคนนี่ตกลงคือใครกันแน่
ยิ่งอ่านยิ่งสงสัย
-
อ่านมาถึงตรงนี้แล้ว บอกตรง ๆ นะครับ
ว่าผมยัง งง อยู่เลย
:z1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ใครกันสงสัยเอาม๊ากๆๆ
รอต่อไป อิอิ
-
หนุกดีค่ะรีบอัพนะเป็นกำลังให้
-
สงสัยต้องแปลงกายเป็นเชอลอคโฮมซะแล้ว ผู้ต้องสงสัยเยอะจังรอลุ้นกันต่อไป
-
ก็ต้องลุ้นกันต่อไปคร้าบบบ ถ้ารู้ว่าใครก็จบสิ เรื่องนี้ยาวนะขอบอก หวังว่าคงขอบอะไรยาวๆ กัน แต่ถ้าขอบสั้นก็จะรีบจบครับ อิ อิ
ป.ล. นิยายของคฑาวุธต้องลุ้นทุกเรื่องครับ หุ หุ แต่ขอเตือน (โดยเฉพาะคนที่ไม่เคยอ่านนิยายของอีตาคฑาวุธมาก่อน) ว่าเรื่องนี่ยุ่งกว่าทุกๆ เรื่องที่เคยผ่านมาครั้บ :sad11: :pig4:
Guy Chapter 4
กายนั่งอยู่ในผับ Lose Urself คนเดียวอย่่างเบื่อๆ พนักงานที่คุ้นเคยกันดีมองหน้าเขาอย่างงงๆ เมื่อเขาสั่งน้ำส้มคั้นหนึ่งแก้ว คืนนี้กายมาที่นี่เพราะต้องการนั่ง 'สังเกต' ลักษณะของลูกค้าผับ
เผื่อจะนึกอะไรออก!
แต่จนแล้วจนรอดก็ยังจำอะไรไม่ได้ ภาพสุดท้ายที่อยู่ในหัวของเขาคือตอนที่มีใครคนหนึ่งยื่นแก้วเหล้าให้ เขารู้สึกว่าเหล้าแรงมาก ได้ยินเสียงวินเตอร์พูดแว่วๆ ว่าไม่เมาไม่เลิก ตามมาด้วยเสียงหัวเราะประสานกัน จากนั้นเขาก็หลับตา เสียงรอบตัวค่อยๆ เบาลงจนในที่สุดก็จางหายไปพร้อมกับสติของตัวเองหยุดทำงาน
รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่นอนอยู่บนเตียงกับผู้ชายผิวเข้มคนนั้น
จากเสี้ยวหน้าด้านข้างที่เห็น ผู้ชายคนนั้นเป็นคนรูปหล่อ
คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ตัวใหญ่ หุ่นดี กล้ามเป็นมัดๆ เนื้อแน่น ผิวสีแทน และน่าจะฐานะดีเพราะห้องชุดกว้างขวางมากและคอนโดมีเนียมก็หรู
อ้อ นึกออกแล้ว ถนนนราธิวาสราชนครินทร์!
เช้าวันนั้นเขาวิ่งออกมาจากคอนโดนั่นเพราะต้องรีบไปทำงาน คิดว่ามองเห็นป้ายห้างโลตัสซุปเปอร์มาร์เก็ตแวบๆ
ยังดีนะที่เป็นโลตัส ถ้าเห็นเซเว่นอีเลฟเว่นนี่คงเดินหาจนตายซะก่อน
อา พรุ่งนี้ต้องลองไปเดินๆ แถวนั้น
เผื่อจะนึกอะไรออก
กายยกน้ำส้มขึ้นดื่มแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใครคนหนึ่งหน้าตาคุ้นๆ กำลังยิ้มให้และเดินตรงเข้ามาหา
“ไม่เห็นคุณโทรหาผมเลย” ผู้ชายคนนั้นทำปากยื่นเหมือนไม่พอใจเล็กน้อย แต่สายตากลับแพรวพราว
“คุณ...”
“วรุจน์ไงครับ ผ่านไปไม่กี่วัน คุณลืมแล้วหรือ คนที่เกือบขับรถชนคุณไง ขวัญมาหรือยังครับ” วรุจน์ทำหน้าตาห่วงใย
“จำได้ครับ พอดีผมเพิ่งเปลี่ยนงานก็เลยยุ่งๆ” กายแก้ตัว
“ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่อีก” วรุจน์พูดยิ้มๆ
“อะไรนะ” กายขมวดคิ้ว รู้สึกตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินวรุจน์พูดเช่นนี้
“คุณเมาหรือเปล่่านี่ ทำไมดูเบลอๆ” วรุจน์หลุบตาลงมองแก้วน้ำส้มคั้นในมือของกาย “อืม หรือว่ามีใครแอบใส่ยาในน้ำส้มคุณ รู้หรือเปล่า ในผับในบาร์คุณต้องระวังตัวดีๆ ยิ่งดื่มน้ำส้มยิ่งอันตราย ชื่อเล่นของมันคือน้ำเสียตัว รู้ไหมครับ”
“โชคดีที่ผมดื่มครั้งนี้เป็นครั้งแรก” กายยิ้ม รู้สึกสงสัยในคำพูดของวรุจน์ขึ้นมาทันใด
เป็นไปได้หรือเปล่าที่คืนนั้นเราถูกมอมยา ถ้าแค่เมา น่าจะจำอะไรได้ แต่ใครจะทำแบบนั้นกับเรา ผู้ชายคนนั้นหรือ แล้วทำไมเขานอนนิ่งไม่ยอมตื่น
ก็เพราะเขาเป็นคนนอนขี้เซานะสิกายเอ๊ย แค่นี้ก็คิดไม่ออก
“คุณมาที่นี่ประจำหรือครับ” กายเริ่มการ 'สอบสวนผู้ต้องสงสัย'
“ก็เรื่อยๆ ครับ ผมไม่มีที่ประจำ ผมชอบหาที่แปลกๆ ใหม่” วรุจน์ยักไหล่แล้วรีบเปลี่ยนสีหน้า “โอ๊ะ คุณอย่ามองผมแง่ลบนะครับ จริงๆ แล้วผมไม่ใช่คนหลายใจ ผมแค่ไม่ไปเที่ยวผับไหนประจำบ่อยเกินไปแค่นั้นเอง เดี๋ยวจะหาว่าผมเป็นคนลอยไปลอยมา”
“ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย คุณคิดมากไปเอง” กายส่ายหน้ายิ้มๆ ในใจพูดต่อว่า...อย่างคุณนี่นะไม่หลายใจ แค่เจอครั้งแรกก็รู้ว่าเจ้าชู้ตัวพ่อ สายตาแพรวพราวแบบนี้ ใครเชื่อก็โง่แล้ว...
ถ้าอย่างนั้น ก็มีทางเป็นไปได้ว่าผู้ชายคนนี้อาจจะเป็น 'ผู้ชายคนนั้น' ก็ได้ ผีเสื้อราตรี พอดืี่มเหล้าได้ที่ก็คงหา 'เหยื่อ' กลับไปนอนด้วย ขนาดเราเดินข้ามถนนตอนหัวค่ำ พี่แกยังจีบหน้าตาเฉย
“ผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผมผิด” วรุจน์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “จริงๆ นะครับ ผมรู้สึกถูกชะตาคุณมาก ไม่รู้ทำไม เห็นคุณครั้งแรกแต่กลับรู้สึกเหมือนกับว่าเราเคยเจอกันมาก่อน แต่ผมคิดไม่ออกว่าที่ไหนหรือเมื่อไหร่ คุณเคยเป็นแบบนี้ไหม ที่เห็นใครซักคนแล้วรู้สึกคุ้นมากๆ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก มันติดอยู่ในซอกเล็กๆ ในรอยหยักของสมองของเรา”
“อืม...” กายทำท่าคิด ทั้งที่อยากจะพยักหน้า
ก็ตอนนี้ไงล่ะ กำลังเป็นอยู่นี่ล่ะ หน้าตาคุณก็ดูคุ้นๆ นะ ถ้าได้ไปคอนโดของคุณและเห็นคุณแก้ผ้าอีกที อาจจะนึกออก
จะบ้าหรือกาย คิดออกมาได้
อ้าว แล้วจะทำยังไง จะมัวสงสัยอยู่อย่างนี้หรือ
ใจเย็นๆ ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม
ขืนชักช้าเดี๋ยวก็เป็นเอดส์หรอก จำไม่ได้หรือว่าโดนแบบสดๆ เช้าวันนั้นยังรู้สึกเจ็บๆ จุกๆ เดินไม่ถนัด จำไม่ได้หรือไง
ถ้ายังงั้นไม่ต้องไปมีอะไรกันอีกทีหรือ จะได้พิสูจน์ว่าเป็นคนเดียวกัน ถ้าหลังเสร็จกิจแล้วเจ็บและจุกเหมือนครั้งนั้นก็ถือว่าใช่ เจอตัวการแล้ว จากนั้นค่อยชวนเขาไปตรวจเลือด
บ้า คิดอะไรงี่เง่า
“คิดนานนะครับ” วรุจน์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “ผมว่าคุณต้องเคยเป็นเหมือนผมแน่ๆ เลย”
“คุณมีชื่อเล่นหรือเปล่า” กายถามโพล่งขึ้นมา
“เรียกผมว่ารุจน์ก็ได้ครับ” วรุจน์ตอบ
“ไม่มีชื่อเล่นอื่นหรือครับ”
“ชื่อเล่นอื่น” วรุจน์ขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไงครับ”
“ก็เช่น...เอ่อ...ชื่อเล่นที่ไม่ใช่ชื่อเล่นไทยๆ”
“อ๋อ” วรุจน์ทำสีหน้าเข้าใจแล้วพูดออกมาว่า “รุจจัง”
“รุจจัง”
“น่ารักไหมครับ” วรุจน์หัวเราะชอบใจที่ได้ปล่อยมุขขำๆ
“ไม่เห็นเข้ากับรูปร่างหน้าตาเลย” กายส่ายหน้า
“ผมล้อเล่น” วรุจน์หัวเราะจนตาหยี “อย่างผมนี่หรือจะชื่อรุจจัง ผมก็ชื่อรุจน์นี่ล่ะ ชื่อเล่นที่เป็นทางการจริงๆ ที่พ่อแม่เรียก แต่ฉายาน่ะมีเยอะ เพื่อนๆ ผมเรียกผมแผลงๆ กันหลายชื่อ”
“เช่น...” กายเลิกคิ้ว
“คุณอย่ารู้เลย บางชื่อก็น่าอาย บางชื่อก็ค่อนข้างหยายคาย เอาไว้ให้เราสนิทกันก่อน ผมถึงจะกล้าบอก”
“อ๋อ ตอนนี้เราเป็นคนแปลกหน้ากัน คุณเลยบอกไม่ได้”
“แน่นอน” วรุจน์ยักไหล่ ทำหน้านิ่งเรียบแล้วพูดออกมาว่า “ก็คุณเล่นไม่ยอมบอกชื่อกับเบอร์โทรให้ผมรู้เลยนี่นา”
“ผมชื่อ กาย” กายตัดสินใจบอกชื่อ
“ชื่อจริงล่ะครับ”
“ก็ชื่อกายนี่ล่ะครับ กายคำเดียว สั้นๆ ทั้งชื่อจริงชื่อเล่น มีอยู่ชื่อเดียว”
“แปลกเนอะ” วรุจน์ทำหน้าสงสัย “หน้าตาคุณก็คุ้น ชื่อคุณก็คุ้น เหมือนกับเคยได้ยินจากที่ไหน แต่ผมก็นึกไม่ออกอีกแล้ว”
“ได้ยินจากสถานที่ที่มีเสียงจอแจหรือเปล่า” กายถาม จ้องหน้าวรุจน์ สังเกตแววตาของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ
“อืม...” วรุุจน์หรี่ตา ใช้ความคิด ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่รู้สิ นี่ไง ผมถึงบอกว่า มันเหมือนจะจำได้แต่ก็จำไม่ได้ คุ้นมาก แต่ก็นึกไม่ออก”
“หรือได้ยินตอนคุณดื่มเหล้า กำลังเมาๆ” กายถามต่อ
“ไม่แน่”
“คุณเมาทุกคืนวันศุกร์หรือเปล่า”
“โอ้โห คุณ ผมไม่ใช่คนสำมะเลเทเมาขนาดนั้นนะคร้าบ” วรุจน์ปฏิเสธ
“แล้วครั้งล่าสุดที่คุณเมาคือเมื่อไหร่”
“ก็ไม่นานเท่าไหร่”
“เมื่อไหร่ครับ” กายพยายามเอาคำตอบเจาะจง
“ก็...อืมม วันศุกร์ที่ 20” วรุจน์ตอบแล้วอมยิ้ม “พอใจไหมครับ ถ้าจะเอาเวลาด้วยก็ต้องบอกว่าหลังตีหนึ่ง อันนี้ผมจำได้แน่นอน เพราะเป็นวันเกิดผม แต่หลังจากตีหนึ่งแล้วไม่รับประกันเพราะถ้าเมาหนักๆ ผมอาจจะจำอะไรไม่ได้”
“แล้วถ้าเมาหนักคุณจะกลับบ้านยังไง” กายถามต่อ
“ก็คลานกลับบ้านสิคุณ” วรุจน์หัวเราะ “อะไรกันนี่ คุณถามเหมือนตำรวจกำลังสอบสวนผู้ต้องสงสัยอยู่เลยนะเนี่ย”
“ถามจริงๆ อย่าตอบกวนสิครับ”
“บางทีเพื่อนก็พากลับ คนที่เมาน้อยกว่าไงครับ ก็มีบางพวกที่ยังพอมีสติ”
“แล้วคืนนั้นคุณเมาขนาดไหน”
“คุณหมายถึงศุกร์ที่ 20 ใช่หรือเปล่า” วรุจน์เลิกคิ้วแล้วตอบคำถามแบบคนที่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี “เมาเหมือนไม่ใช่คนเลยล่ะ นี่ผมยังไม่รู้เลยว่่าผมกลับถึงบ้านได้ยังไง”
“บ้านหรือคอนโด” กายกลั้นใจรอฟังคำตอบ
“คอนโดสิครับ จำที่เราเจอกันครั้งแรกได้ไหม คุณถามผมว่ายังไง” วรุจน์จ้องตากาย “แล้วคืนนี้ผมก็จะกลับไปนอนคอนโดเพราะผมดื่มเหล้าไปพอสมควร ขี้เกียจกลับบ้าน พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานแต่เช้า มีลูกค้าวีไอพี ผมต้องไปเตรียมการต้อนรับ”
“คอนโดคุณอยู่ที่ไหน”
“ถามทำไมหรือครับ คุณอยากรู้ หรือว่าคุณอยากจะไปส่งผม คืนนี้ผมไม่ได้ขับรถมา”
เสียงเพลงดังกระหึ่ม แต่กายแทบจะไม่ได้ยินอะไรเลยเพราะมัวแต่นั่งใจลอยคิดถึงเรื่องคืนล่าสุดที่เจอกับวรุจน์ จนกระทั่งนรธีร์ซึ่งนั่งอยู่ติดกันกระทุ้งศอกเข้าที่สีข้างจึงสะดุ้ง
“อะไรล่ะเจ๊” กายทำหน้ามุ่ย
“นั่นไง แฟนใหม่เจ๊ ช่วยเชียร์หน่อยสิ” นรธีร์มองขึ้นไปบนเวทีแล้วเป่าปาก โบกมือให้นายแบบหนุ่มร่างบึกที่กำลังเดินอยู่บนรันเวย์ กายปรบมือแล้วเป่าปากช่วยนรธีร์อีกแรงทั้งๆ ที่ยังทำหน้าตาเซื่องซึม
“แกเป็นอะไรวะ เอาแต่นั่งเหม่อ คิดไม่ตกหรือว่าคืนนี้จะเสียตัวให้ใครดี” นรธีร์หันมาพูดกับเพื่อนรุ่นน้อง
“บ้าน่าเจ๊ ใครจะไปเสน่ห์แรงเท่าเจ๊ล่ะ”
“ฉันรู้นะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างตอนที่ฉันไปเนปาล กลับถึงกรุงเทพฯ ไอ้คุณเชิงชายรายงานใหญ่เลยว่ากายเสน่ห์แรง มีคนมาปิ๊ง”
“ปากไม่ดี แบบนี้ต้องตามไปตบปาก” กายพึมพำ
“หรือกำลังคิดหนักว่าจะยอมเป็นของไอ้ชายซะที มันจะได้เลิกตืิ๊อ”
“พี่นรธีร์” กายอุทาน “เลิกพูดเรื่องใต้สะดือซะที”
“อ้าว ก็มันเรื่องธรรมดาของมนุษย์นี่หว่า แปลกตรงไหน รูปร่างหน้าตาอย่างแกนี่ไม่มีใครมาจีบก็แปลกล่ะ เจ๊ว่านะ ตกลงโทรไปเซย์เยสมีพลีสกับคุณธฤตให้รู้แล้วรู้รอดซะเลย แกไปเป็นดาราหรือถ่ายแบบน่าจะรุ่งกว่าเป็นไกด์หรือเป็นล่าม ทำงานแบบนี้เหนื่อยตายห่า แล้วไอ้บริษัทค้าอาวุธสงครามนั่นน่ะก็ใช้งานแกหนักขนาดนั้น อะไรวะ ทำงานตรงเวลาเป๊ะเจ็ดโมงเช้า พักหนึ่งชั่วโมง จะไปฉี่ไปเยี่ยวก็ต้องรีบกลับคอก”
“รู้อีก” กายเบ้ปาก “ชายนี่ปากมากจริงๆ”
“ถ้าไม่ไหวก็ลาออกซะเถอะ” นรธีร์แนะนำ
“เจ๊ ผมเพิ่งทำงานไม่กี่อาทิตย์เองนะ”
“แล้วไง ยังกับว่าแกไม่เคยทำงานวันเดียวแล้วลาออก จำไม่ได้หรือ บริษัททัวร์ SEK ทราเวรรร....นั่นนะ” นรธีร์ลากเสียงยาวแล้วหัวเราะชอบใจ
“เลิกพูดถึงบริษัทเซ็กส์ทัวร์นี่ซะที พูดแล้วเจ็บใจ”
“เพราะไอ้ผู้จัดการไม่หล่อล่ำใช่ไหมล่ะแกถึงเจ็บใจ นี่ถ้าเท่ หล่อเข้ม บาดใจเหมือนคุณธฤต แกก็คงยอมโดนไปแล้ว”
“เชิงชายนะเชิงชาย” กายหรี่ตา ทำหน้าบึ้ง อยากจะชกคนที่เล่าเรื่องราวทุกเรื่องอย่างละเอียดให้นรธีร์ฟัง
“อูวส์ ชุดนอน” นรธีร์หันไปมองรันเวย์อีกครั้งเมื่อนายแบบเดินแบบออกมาในชุดใหม่ “ต่อไปก็กางเกงใน แล้วปิดท้ายด้้วยชุดวันเกิด โอ๊ย ชอบจริงๆ เลยแฟชั่นโชว์ของ Men's Secret เนี่ย พรุ่งนี้ต้องไปชอปปิ้งซักสองสามชุดหน่อยนะกายนะ”
นรธีร์หันไปสนใจกับการเดินแบบ กายจึงกระซิบเพื่อนรุ่นพี่ว่าขอตัวไปห้องน้ำ นรธีร์พยักหน้าอย่่างไม่ใส่ใจเพราะกำลังสนใจนายแบบหล่อล่ำบนรันเวย์
เมื่อเปิดประตูออกมานอกห้องที่ใช้จัดงานแฟชั่นโชว์กายก็พ่นลมหายใจออกมาดังๆ แล้วเอื้อมมือไปดึงประตูให้ปิดลง ห้องโถงหน้าห้องจัดงานค่อนข้างเงียบ ได้ยินเสียงเพียงเสียงเพลงแว่วๆ ดังมาจากข้างใน แต่กายยืนนิ่งเพียงไม่กี่อึดใจก็รู้สึกตัวว่ามีคนยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่ช่วงตัว และผู้ชายคนนั้นก็ถอนหายใจออกมาเหมือนกับเขา
“คุณนั่นเอง” ชายหนุ่มตัวโตหันมามองกาย
“คุณ...” กายหันไปมอง จำได้ทันทีว่าเป็นใครทั้งที่ได้เห็นหน้าผู้ชายคนนั้นไม่นานและเวลาผ่านไปหลายวันแล้ว
รูปร่างหน้าตาแบบนี้ใครจะลืมได้ง่ายๆ เขาต่่างหากที่แปลกใจว่าทำไมธฤตจำเขาได้ทั้งที่แค่ยืนมองอยู่ข้างถนนไม่กี่นาที
“เบื่อเหมือนกันหรือครับ”
“เปล่าครับ ผมแค่...ผมจะไปห้องน้ำ” กายตอบแต่ก็ยังไม่เดินไปไหน
“คุณถอนหายใจแรง ผมว่าคุณเบื่องานนี้เหมือนผมนั่นล่ะ”
“คุณทำงานในวงการนี้ จะเบื่อได้ยังไง” กายสงสัย
“นั่นไง คุณจำผมได้” ธฤตอมยิ้ม เดินเข้ามาใกล้กายและพูดว่่า “ยังเก็บนามบัตรผมไว้อยู่ใช่ไหมครับ”
“เอ่อ ก็...ครับ” กายพยักหน้า
“ผมรออยู่ว่าเมื่อไหร่คุณจะโทรมา”
“ผมไม่เคยคิดจะเป็นดารา” กายปฏิเสธ
“เป็นนายแบบก็ได้” สายตาของธฤตจับอยู่ที่ใบหน้าของกาย “ใบหน้าคุณสมบูรณ์แบบมาก และ...”
“ผมตัวเตี้ย เป็นนายแบบไม่ได้หรอก อีกอย่าง ผมโพสท่าไม่เป็น ไม่ค่อยชอบถ่ายรูป และถ้าต้องไปเดินอยู่บนเวทีแต่งตัวเหมือนนายแบบพวกนั้นยิ่งไม่ไหว ถ้าไม่ตกเวทีก็ยืนทื่อเหมือนแท่งหิน” กายรีบยกเหตุผลขึ้นมาอ้าง
“ลองดูหน่อยสิครับ ไม่ต้องเดินแบบก็ได้ แค่ถ่ายแบบลงนิตยสาร จากนั้นค่อยว่ากันอีกที”
“แมวมองเขาชอบหลอกล่อกันแบบนี้ทุกคนหรือครับ” กายถาม
“ผมไม่ใช่แมวมอง” ธฤตหยิบนามบัตรของตัวเองยื่นให้กายอีกครั้ง “ผมเป็นเจ้าของบริษัท”
“แต่เจ้าของบริษัททำไมต้องมาหานายแบบเข้าสังกัดล่ะครับ” กายรับนามบัตรของธฤตแล้วพลิกไปพลิกมาราวกับอ่านอย่างตั้งใจทั้งที่ความจริงตัวเองจำได้หมดแล้ว
“เพราะผมคุ้นหน้าคุณมาก” ธฤตพูดขึ้นมาเบาๆ “เห็นครั้งแรกผมก็รู้สึกถูกชะตา และเหมือนกับว่าเคยเจอคุณที่ไหนมาก่อน”
“ผมหน้าโหล” กายเบ้ปาก
“ไม่ใช่หรอกครับ เพราะหน้าตาคุณเป็นแบบที่ใครเห็นก็ต้องมอง มีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดใจคนดู และผมคิดว่านั่นเป็นคุณสมบัติของนายแบบหรือดารา น้อยคนที่จะมีพลังในตัวแบบนั้น ผมเลยคิดว่าคุณมีศักยภาพ” ธฤตอธิบาย “ผมทำธุรกิจหลายอย่าง ส่วนมากเกี่ยวกับวงการบันเทิง ถ้าคุณสนใจ ผมอยากขอให้คุณไปพบที่นี่” ธฤตชี้ไปที่นามบัตรในมือของกาย
“ผมเป็นดาราไม่ได้หรอกครับ นักร้องก็ไม่ได้ นายแบบก็ไม่ได้ ผมทำอะไรแบบนี้่ไม่เป็น อย่าหาว่าเล่นตัวเลยนะ” กายปฏิเสธท่าเดียว ซึ่งความจริงก็เป็นแบบนั้น การเข้าวงการบันเทิงไม่เคยอยู่ในความคิดของเขาเลย
“ผมว่าคุณลองคิดดูก่อนดีกว่า” ธฤตยิ้ม พูดจาอ่อนโยน “ผมไม่เร่งรัดหรอกครับ แต่อยากให้คุณคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้าง หรือไม่ก็ ถ้าคุณว่าง ลองไปดูก่อนก็ได้ พอเห็นว่าเขาทำงานกันยังไง คุณอาจจะคิดว่า ที่จริงมันก็ไม่ยากเท่าไหร่ คนที่ไม่เป็นก็มีคนสอน เรียนรู้นิดเดียวก็ทำได้แล้ว”
“คุณจะตื้อให้ผมเป็นนายแบบให้ได้ใช่ไหมเนี่ย” กายยกมือขึ้นเกาศีรษะพร้อมกับยิ้มบางๆ
“ถ้าผมจะตื้อ คุณจะว่ายังไง” ธฤตก้มหน้าลงมาใกล้และพูดเสียงทุ้มต่ำ
“ผมก็จะ...” กายมองตาของธฤต และรู้สึกแปลกๆ แวบหนึ่งเขาจินตนาการภาพของธฤตนอนอยู่บนเตียงข้างๆ เขา ใบหน้าซุกอยู่กับหมอนเห็นเพียงเสี้ยวหน้าคมเข้มด้านข้าง ผิวสีแทน ตัวใหญ่ จมูกโด่ง คิ้วเข้ม
แบบที่กำลังเห็นอยู่ตรงหน้านี้เลยล่ะ
“คุณมีชื่อเล่นไหมครับ ถ้าผมโทรไปจะได้เรียกง่ายๆ” กายเปลี่ยนเรื่อง
“ธฤตก็เรียกง่ายแล้วครับ แค่สองพยางค์ ธ ฤต” ธฤตออกเสียงชื่อตัวเองช้าๆ ชัดๆ
“ไม่มีชื่อเล่นที่เป็นชื่อฝรั่งหรือครับ” กายเริ่มทำการ 'สอบสวนผู้ต้องสงสัย'
“มีครับ” ธฤตพยักหน้ายิ้ม “ตอนเรียนเพื่อนเรียกผมเล่นๆ พอเรียนจบแล้วก็ไม่ค่อยมีใครเรียก จะว่าเป็นชื่อเล่นผมก็ไม่น่าใช่นักซะทีเดียว ความจริงผมไม่ค่อยชอบ”
“ชื่ออะไรครับ” กายอยากจะรู้
“เรียกผมธฤตดีกว่า ผมอยากให้คุณรู้จักตัวจริงๆ ชื่อจริงๆ ของผม” ธฤตพูดแล้วขยัยตัวออกห่างและเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงกระตือรือร้น “ผมว่าเราไปหาอะไรดื่มกันดีไหมครับ ไหนๆ ก็ออกมาจากงานแล้ว ผมว่าคุณคงไม่อยากเข้าไปอีก ผมก็ไม่อยากกลับเข้าไป ทั้งๆ ที่เป็นเจ้าของงาน”
“แต่ว่าเพื่อนผมยังอยู่ข้างใน” กายหันไปมองประตู
“ผมจะกลับมาส่งให้ทันก่อนงานเลิก แค่ไปคอฟฟี่ช้อปของโรงแรม ลงไปไม่กี่ชั้นเองครับ”
กายตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ใจหนึ่งก็อยากกลับเข้าไปในงาน แต่ใจหนึ่งก็อยากไปกับธฤต
เพราะเขาต้องการ 'สอบสวนผู้ต้องสงสัยรายนี้'
แต่ธฤตดูท่าทางไม่น่าจะยอมตอบคำถามอะไรบางอย่่างที่เป็นเรื่องส่วนตัวง่ายๆ เช่น มีแผลเป็นตรงบ่าหรือเปล่่าอะไรทำนองนี้
ใช่สิ! จริงด้วย! ผู้ชายคนที่เรานอนด้วยคืนนั้นมีรอยแผลเป็นที่อกขวา นึกออกแล้ว! ตอนนั้นเราขย้ำอกเขาอย่างแรงเพราะสะดุ้งเฮือกที่โดนลุกลำ้ด้วยขนาดที่ไม่ธรรมดา เราปรือตามองเห็นแต่อกและต้นคอของเขาก่อนจะหลับตาปี๋ กัดฟัน แหงนหน้า ส่ายไปมาเพราะรู้สึกจุกจนแทบจะทนไม่ไหว!
จริงอย่างที่เชิงชายพูด แม้ธฤตจะดูนิ่งๆ แต่เขาก็พอจะมองออกว่าไม่ธรรมดาเหมือนกัน ธฤตเป็นคนมั่นใจในตัวเอง หรือพูดอีกแบบได้ว่า มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง
'เจ้าชู้หลบใน' อย่างที่เชิงชายพูดกระทบกระเทียบ
ทำงานในวงการบันเทิง และถ้ามีลักษณะเช่นนี้ ก็เป็นไปได้ว่าอาจท่องราตรี ดื่มเหล้า เมา แล้วพาใครซักคนกลับไปนอนด้วย
ซึ่งใครคนนั้น 'อาจจะ' เป็นเราก็ได้
ธฤตอาจจะเมาก็จริง แต่ลักษณะอย่างธฤตไม่น่าจะเมาจนหมดสภาพและจำอะไรไม่ได้ คำพูดก็ค่อนข้างน่าสงสัย เขาดูคุ้นหน้าเรา ก็อาจเป็นไปได้ว่าเขาพาเราไปมีอะไรกันคืนนั้น แต่อาจจะจำไม่ได้ชัดเจนเพราะคนอย่างนี้ก็คงผ่านใครไม่ซ้ำหน้า หล่อและรวย เป็นเจ้าของธุรกิจด้านบันเทิง ดารา นักร้อง นายแบบก็คงมาเกี่ยวพันกับธฤตอยู่เสมอ ไม่แน่ ธฤตอาจเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้าทุกคืน หรือไม่ก็คืนเว้นคืน
::: End of Chapter 4 :::
-
อ๊ะ สอบสวนกันแล้ว ไปๆมาๆ ตัวเลือกถูกตัดออก งงแล้วเนี่ยะ
คุณคนเขียนอ๊ะ ให้ลุ้นเอง ลุ้นเองงงเองนะเนี่ยะ แหม๋พระเอกออกมา
เราจะคอยดูว่าใครจาตามตื้อใครก่อน แต่สงสัยจริงๆว่า กายคงโดนยาเสียตัวแน่ๆ
เมาจำอะไรไม่ได้ขนาดนั้นอ๊ะ ชอบเนื้อเรื่องยาวๆน๊า แต่ว่า เป็นปริศนาต่อไป :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
:really2:คิดว่าไม่หามีในนี้หลอกก๊าบ
-
ตื่นเต้นๆ เริ่มสอบสวนแล้ว
เอาใจช่วยกาย ชอบคุณธฤตจัง อร๊ายยย
รอตอนหน้าค่าๆ
-
กระซวกคุณนายทีหนึ่ง +1
คุคุ เรื่องนี้นายเอกเรารับบทตำรวจจำเป็นหาผู้ต่องหาที่มีอะไรกันในคืนที่เมามาย คิกๆ
ท่าทางจะมันส์~~~!!!
-
แล้วจาสอบสวนได้ความมั้ยอะนั่น มะช่ายจาทำให้เจ้าตัวเขารุ้ก่อนหรา :laugh:
-
โ ย่ ว ม า แ ล้ ว ^^
-
คุณคฑาวุธคะ ............ อยากบอกว่าลุ้นมากกกกกกกกกก
อ๊ายยยยยยยย เหมือนเรื่องไม่ค่อยเดินเลยอ่ะ เราใจร้อนค่า ใจร้อน 55555+
เราเดาว่าเป็นเจ้านายคนใหม่แน่ๆเลย(รึเปล่าหว่า???)
-
มึนกันต่อไปค่ะ
-
ตอนไหนๆก็ลุ้น แต่ก็ ยังไม่เจอผู้ต้องหา
อะมารายนี้ ยังลุ้นได้แค่นิดเดียวเอง.......
..............................................
ก็ต้องลุ้นกันต่อไป
ว่าแต่ว่าผู้ต้องสงสัยแต่ละรายนี่ อะแฮ่ม..
-
สงสัยกายต้องลองเสียตัวดูอีกครั้ง
-
อ๊ะ เพิ่งมาอ่าน ฮ่าๆๆ
นิยายคุณคฑาวุทนี่จริงๆเลย ได้บริหารสมองอันน้อยนิดอีกแระ
ต้องลุ้นอีกนานเท่าไหร่อ่า แง๊ แง๊
:pig4:
-
ลุ้นจน :z3:
-
เรื่องนี้นี่ได้ลุ้นจริงๆ ลุ้นยาวๆก็ได้ค่ะ คุณคฑาวุธ อิอิ
ขอบคุณมากจริงๆ
-
สองคนแล้ว ยังไม่น่าจะใช่
ลุ้นๆๆๆ ต่อไป
-
คุณคฑาวุธขาาา
ลุ้นไส้จะขาดดด 555
และแล้วกายก้อแปลงร่างเป็นโคนันไปเรียบร้อยแล้ว ^ ^
-
สอบไปสองราย
ดันเข้าเค้าทั้งสองรายเลย
o22
-
น่าสงสัยพอๆ กันทุกคนเลย..
หรือจะไม่ใช่ทั้งหมดหว่า??
-
จะตามเจอไหมเนี่ย
หุหุรออ่านตอนต่อไปค้าบบบ
-
สืบสวนกันต่อไป
-
^^
-
มีผู้ต้องสงสัยเยอะจังงงง
จะเป็นใครละเนี่ยยย
รออ่านตอนต่อไปนะค้าาาา :L2:
-
โอ้!! เริ่มแล้ว เริ่มแล้ว
รอตอนต่อไปอยู่นะขอรับ
อ่านๆ ไปชักติดงอมแงมเสียแล้ว
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะขอรับ o13
:z13:
-
แต่ละคนเข้าข่ายผู้ต้องสงสัยได้หมดอ่ะ โดยเฉพาะ คุณ คเชนทร์ อิอิ
-
ตกลงใครกันแทงกาย! :laugh:
-
ความจำเริ่มกลับมาทีละช็อต :m7:
-
เริ่มงงกับตัวเองละ
-
ใครอ่าเข้าข่ายทั้งนั้นอ่ะ แต่เราชอบอีตาคนที่สามอ่ะ
-
ปริศนาในใจฉัน รอให้เธอเป็นกุญแจช่วยไขให้ที แอร๊ยยยยยยยยยยสรุปมันใครหนอ แล้วคุณนู๋กายจำมิได้หรอหรือคะว่าออกมาจากคอนโดคอนโด่ไหน
-
มีคนโบ้ยความผิดให้หนุ่มผิวแทนคนนั้น... หรือไม่ได้ตั้งใจโบ้ย ก็อาจเป็นได้....หุหุ
ความจริงผู้ร้ายเป็นอีกคนต่างหาก
ใช่มั้ยคับ
:laugh: ฮ่าๆๆ (เดาชัดๆ)
-
ผู้ต้องสงสัยเยอะจัง...จะเป็นใครหว่า :m28:
-
:m20: :m20: :m20: :m20:อีกกี่ตอนกว่าจะรู้เนี้ย
-
โอยย
ลุ้นๆๆ
-
ขอตามมาอ่านด้วยคนนะครับ
:sad4:
-
ตามๆๆๆ :3123: :L2:
-
ค่อยๆ นึกลักษณะในร่มผ้าของผู้ต้องสงสัยออกแล้วนิ จะพิสูจน์ก็ต้องลองอีกสักทีแล้วล่ะ กายเอ๋ย
-
งืมมมม ยังหาตัวผู้ร้ายไม่เจอเลย ต้องลุ้นอีกแล้วววว
-
อ่านไปงงไป เริมมึนแทนกายแล้ว
ซักพักได้มองหาแต่หนุ่มผิวเข้ม ตัวสูง จมูกโด่งแบบกายแน่ๆเลย :laugh:
ไหนๆก็ตามซักประวัติกันขนาดนี้แล้ว ตามไปดูถึงคอนโดเลยไหม
-
สอบสวนเสร็จก็ยังมึนต่อ 5555
-
ง่าๆ
เมื่อไหร่จะเจอเนี่ย
หนูลุ้นมากมายเลย :z3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคะ
ติดในวังวนของการสืบสวนหาชายหนุ่มผิวเข้มในคืนนั้นซะแล้ว
หุหุ
-
:pig4:
-
จะหาเจอใหมนั่น :m29:
-
สวัสดีครับ
เพิ่งเข้ามาอ่าน
สนุกดีนะ เชิงสืบสวนเล็กๆ
ผู้ต้องหามีหลายคนแล้วสิ
แต่ว่า...
เอดส์น่ะ ไปตรวจได้เลย ไม่ต้องไปหาผู้ต้องสงสัยหรอกนะ (บอกไว้สำหรับคนอ่าน)
รู้เร็วรักษาได้จ้า
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
เหอๆๆๆ จะลุ้นไปไหนนนนนนนนนนนนนน :serius2:
-
อ๊ากกกกกกก :serius2: เลือกยากมาก
มองไม่มองเลยอ่ะว่า ใคร (ความจริงแอบเชียร์พี่ที่ทำงานบริษัทเดียวกัน)
นึกอยุ่นะ ว่าถ้ารู้ตัวจริงจะทำยังไงกันต่อ :m21:
ค้างๆๆๆ มาต่อเร็วๆนะค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากครับ ชอบครับ ขอบคุณครับ
-
เดาไม่ถูกเลย คงต้องรอต่อไป ขอบคุณนะครับ
-
สอบไปแล้วสอง ยังเหลืออีกหนึ่ง
ว่าไปสองคนแรก ไม่น่าจะเข้าข่าย ยังไม่ฟันธง
รอดู หนุ่มถ่ายเอกสาร ( ก็ท่านประธาน ฯ ) นั่นแหละ นายกายเล่นของสูง :z1:
+1 เรื่องนี้พี่นาย ไม่หาหนุ่มในเครื่องแบบให้น้องกายด้วยเหรอครับ :z2:
-
แต่ละคนมีแววเข้าข่าย แต่คนที่สามนี่แหละ เข้าสุด
-
ตามลุ้นจนไมเกรนขึ้นเลยนะเนี่ย ^^
-
ตอนนี้ยังไม่เชียใคร
กลั๊วกลัวจะเป็นคนใกล้ตัว
ฮ่า ๆ ๆ ๆ รอติดตาม แต่ไม่เชียรุจละคนตัดกำลังไป
-
ลุ้นมาหลายตอนมากมาย
อร๊ากกกกกกกก
-
หรือออออ จิงๆแล้วมันจะเป็น หลายp o22
-
ตายล่ะ อิจฉาจะแย่ 555555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะใช่ธฤตรึเปล่าที่มี...........กะกายคืนนั้นอ่ะ
-
:L2:
-
ตามมาแล้วคุณนาย ช้าหน่อย ขอโทษด้วย
เรื่องนี้เปลี่ยนแนวไปเลย
อ่านไป ลุ้นไปทุกตอน
+1
-
Guy Chapter 5
วรุจน์โยนปากกาลงบนโต๊ะ รู้สึกขี้เกียจที่จะเซ็นเอกสารขึ้นมาทันใด เขาหมุนเก้าอี้ หันไปมองนอกหน้าต่างพลางเอนตัวลงกับพนักพิง ปล่อยใจให้ล่องลอยไปใกลแสนใกลจนไม่รู้สึกตัวว่าเลขานุการมายืนอยู่ข้างโต๊ะ
“คุณรุจน์ ยังไม่ใกล้เลิกงานเลย เหม่อแล้วหรือคะ”
“อืม” วรุจน์ทำเสียงในลำคอ รู้สึกตัวว่าเลขานุการยืนอยู่ข้างๆ แต่ก็ยังไม่หันมา
“ไม่สบายหรือเปล่าคะ” เลขานุการถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“อืม”
“ยาพาราซักเม็ดไหมคะ”
“ฮึ” วรุจน์ยังคงทำเสียงในลำคอ แต่คราวนี้ส่ายหน้าช้าๆ
“ถ้างั้น วางแฟ้มเรื่องประชุม ERC ของกระทรวงต่างประเทศไว้ที่นี่นะคะ สาไม่รบกวนแล้ว” เลขานุการของวรุจน์วางแฟ้มลงบนโต๊ะแล้วขยับตัวแต่วรุจน์หมุนเก้าอี้หันมาห้ามเอาไว้
“เดี๋ยวก่อน ผมถามอะไรหน่อย” วรุจน์ทำหน้ารายเรียบ “ในฐานะที่คุณสาเป็นคุณแม่ลูกสาม ก็คงจะมีประสบการณ์มากกว่าผม คือว่า เรื่องครอบครัวนี่ เอ่อ ผมหมายถึงเรื่องคุณกับสามี”
“คะ” สาวิตรีเลิกคิ้ว รอฟังเจ้านายพูด
“เจอกันยังไง แล้วตกหลุมรักกันยังไง”
“อยู่ดีๆ ทำไมถึงอยากจะรู้ล่ะคะ” สาวิตรียิ้มบางๆ
“คุณสาเชื่อเรื่องเนื้อคู่หรือเปล่า” วิรุจน์ถาม “แบบที่ได้ยินเพลงเขาร้องว่า เมื่อคิดให้ดีโลกนี้ประหลาด บุพเพสันนิบาต คนประหลาดมาพบกันได้”
“เชื่อค่ะ” สารวิตรีแทรก พยักหน้าพร้อมหัวเราะคิกคักเพราะความขำเจ้านาย
“ใครบางคนที่เหมือนกับว่าเราเคยเจอกันในความฝัน พอเห็นหน้าก็รู้สึกว่าคุ้นเคยมาก มันติดอยู่ในความทรงจำ แต่ความทรงจำกลับเลือนลาง นึกยังไงก็นึกไม่ออก” วรุจน์ขมวดคิ้ว
“คุณรุจน์ต้องกินยาพาราซักเม็ดแล้วล่ะ” สารวิตรีสรุป
“ผมไม่ได้ป่วย” วรุจน์แย้ง
“คุณพูดจาไม่ค่อยเหมือนคุณรุจน์คนเดิม นี่ไปปิ๊งใครอีกแล้วล่ะคะ นี่ล่ะ ออกท่องราตรีบ่อยๆ เจอคนเยอะแยะจนจำไม่ไหว คราวนี้คงพบคนที่เคยเจอกันมาก่อน แล้วก็มานั่งนึกว่า เคยเจอกันหรือยัง กลัวว่าจะซ้ำคนเดิมหรือคะ”
“นี่คุณสาวิตรีที่รักครับ ผมไม่ได้เป็นคนเจ้าชู้ขนาดนั้น” วรุจน์แกล้งทำตาขวาง
“รู้แล้วค่ะ” เลขานุการหัวเราะเบาๆ
“ไม่รู้สิ ผมรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นรักแรกพบ พอเจอปุ๊บ ใจก็สั่งเท้าให้เหยียบเบรกทันทีเลย”
“รักแรกพบ” คราวนี้สาวิตรีอุทานเสียงดัง “คนอย่างคุณรุจน์นี่นะคะจะเจอรักแรกพบ”
“นี่คุณเลขาครับ” วรุจน์ถอนหายใจ “ในสายตาของคุณ ผมดูแย่ขนาดนั้นเลยหรือ”
“เปล่าค่ะ ไม่ได้ว่าแย่ เพียงแต่ว่ามันขัดๆ กับที่เคยผ่านมา”
“จริงอยู่ ผมเจอคนมามาก แต่มันไม่ได้รู้สึกอย่างนี้นี่นา คราวนี้มันรู้สึกไม่เหมือนทุกครั้ง” วรุจน์ห่อไหล่ “มันแปลกๆ เหมือนกับเจอเนื้อคู่ พอเห็นปุ๊บเราก็บอกตััวเองเลยว่า คนนี้ล่ะใช่เลย คนนี้ซิมาแรง สัญชาตญาณบอก”
“เป็นเอามาก”
“หรือว่าเป็นเพราะผมอายุมากขึ้น แล้วก็เบื่อชีวิตแบบเดิม พอถึงจุดอิ่มตัว เราก็เปลี่ยนไป”
“ก็อาจเป็นได้” สาวิตรีพยักหน้าแล้วถามว่า “เจอกันนานหรือยังคะ เดทกันหรือยัง”
วรุจน์ไม่ตอบ แต่ยกนิ้วสองนิ้วชูให้เลขานุการดู
“สองเดือน” สาวิตรีอุทานอีกครั้ง
“ไม่ต้องกระทบกระเทียบเลยคุณสา” วรุจน์เบ้ปาก “ก็รู้ๆ อยู่”
“สองอาทิตย์” สาวิตรีเปลี่ยนคำพูด
“สองครั้ง”
“แล้วมานั่งเหม่อนี่นะคะ” สาวิตรีส่ายหน้าแล้วเดินจากไปช้าๆ พร้อมกับพูดว่า “เดี๋ยวสาจะไปชงกาแฟแก่ๆ ให้ซักถ้วย คุณจะได้รู้สึกดีขึ้น”
“อย่าแอบใส่ยาพารานะครับคุณเลขาฯ” วรุจน์ส่งเสียงตามหลังแล้วยิ้มมุมปากบางๆ ก่อนจะถอนหายใจยาวๆ ในหัวปรากฎภาพใบหน้าของกาย ชายหนุ่มที่เขาต้องจอดรถทิ้งไว้หน้าผับเพราะดันไปบอกว่าไม่ได้ขับรถไปผับคืนนั้น กายยอมนั่งรถแท็กซี่ไปส่งเขา
แวบหนึ่ง เขาคิดว่าตัวเองเห็นประกายตาผิดหวังของกาย วรุจน์สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นว่าเขาพักที่ไหน กายน่าจะชอบใจถึงจะถูก ถ้าเขาเช่าอพาร์ทเมนท์หรือหอพักเก่าๆ เล็กๆ และไม่มีรถขับก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ คอนโดกลางเมืองหรูหรา ไหนจะรถเบ็นซ์สปอร์ต กายกลับแอบถอนหายใจ
เอ๊ะหรือกายคิดว่าเขารวยไม่พอ อยากไปเห็นบ้านของเขา แทนที่จะเป็นคอนโดมิเนี่ยม แต่นั่นก็ห้องละสิบกว่าล้านเชียวนะ SLK ของเขาก็ราคาไม่ใช่น้อย แปลกคนจริงๆ แทนที่จะผิดหวังเพราะเห็นเขาจน แต่กลับมาผิดหวังเพราะเขารวย
หรือว่าผิดหวังที่เขารวยไม่พอ
แบบนี้ต้องพิสูจน์!
กายรีบเดินตามการัณย์ซึ่งกำลังมุ่งตรงไปยังห้องประชุมเล็กของบริษัท ช่วงเช้าของวันนี้เขานั่งแปลเอกสารจนตาลาย ครั้นกลับจากพักกลางวันยังไม่ทันได้นั่งหัวหน้าก็เรียกให้เข้าประชุมกับผู้บริหารและบอกว่าเขาต้องเป็นล่ามแปลในการประชุม
เล่นกันแบบไม่ให้ตั้งตัวเลยหรือนี่ เกลียดที่สุดก็คือการแปลแบบ 'ฉุกเฉิน' แบบนี้ล่ะ ต้องแปลแบบ simultaneous หรือแบบ side-by-side ก็ไม่รู้ แต่ไม่ว่าจะแบบไหน ถ้าจู่ๆ ต้องแปลเลยโดยไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนก็หินพอๆ กัน
กายคิดในใจขณะที่มองตามหลังหัวหน้า การัณย์พูดสั้นพูดเร็วยังไม่พอ แต่ขาสั้นๆ เวลาเร่งรีบเดินเร็วมากจนเกือบจะต้องวิ่งตาม
ไม่ถึงสองนาทีกายกับการัณย์ก็มาถึงห้องประชุมพร้อมๆ กับพนักงานที่ท่าทางเร่งรีบอีกหกคนซึ่งแทบจะแย่งกันเปิดประตู การัณย์ชี้มือไปยังเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ชิดผนังด้านที่มีไวท์บอร์ดแขวนซึ่งเป็นเก้าอี้ตัวเดียวที่ไม่ได้อยู่รอบโต๊ะประชุม กายนั่งลงหยิบปากกาและสมุดโน๊ตประจำตัวออกมาเตรียมพร้อม การัณย์นั่งลงบนเก้าอี้ด้านหน้าเขาแล้วนิ่งเงียบ ไม่หันไปคุยกระซิบกระซาบกับคนที่นั่งข้างๆ เหมือนพนักงานคนอื่น
ไม่กี่อึดใจ ประตูห้องประชุมเปิดออก เจนจิราเดินเข้ามาด้วยท่าทางเร่งรีบ แต่ใบหน้าเรียบเฉย ตามด้วยร่างสูงใหญ่ของชาวตะวันตกในชุดสูทสีดำสามคนและปิดท้ายด้วยชายไทยรูปร่างสูงใหญ่พอๆ กัน
คเชนทร์!
กายขมวดคิ้วเล็กน้อย มองเจนจิราซึ่งกำลังดึงเก้าอี้ออกห่างจากโต๊ะเพื่อไปนั่งหลังเก้าอี้ตัวที่อยู่หัวโต๊ะ รู้ได้ทันทีว่าจะเป็นคนบันทึกการประชุม ชาวตะวันตกผมสีทองอายุประมาณสี่สิบปลายๆ นั่งลงใกล้หัวโต๊ะ คนที่หนุ่มกว่าอีกสองคนซึ่งมีผมสีน้ำตาลเข้มนั่งลงใกล้กับการัณย์ ส่วนคเชนทร์นั่งลงเป็นคนสุดท้ายที่เก้าอี้หัวโต๊ะ
อย่าบอกนะว่านี่คือท่านประธาน!
วรุจน์ส่งลูกค้าขึ้นรถแล้วเดินเตร่ไปตามข้างถนน ตั้งใจว่าจะแวะร้านเซเว่นอีเลฟเว่นเพื่อซื้อเครื่องดื่มเย็นๆ แล้วถึงจะเรียกแท็กซี่กลับบ้าน วันนี้เขาพาลูกค้าวีไอพีมาทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารของเพื่อนและส่งลูกค้ากลับโรงแรมด้วยรถประจำตำแหน่งของเขา
เมื่อผ่านหน้าตึกซึ่งเป็นที่ทำงานของกาย เขาอดที่จะยืนมองไม่ได้ ในที่สุดกายก็ยอมบอกหมายเลขโทรศัพท์ตัวเองและบอกว่าทำงานที่ไหน เขารู้จักบริษัทนี้ดี
รู้จักดีจนคาดการณ์ได้ว่าคนลักษณะอย่างชายหนุ่มคงทำงานที่นี่ได้ไม่นาน
ใครจะไปทนได้!
วรุจน์อมยิ้ม ความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในหัว
เขาอาจจะได้ผู้จัดการแผนก Front Office คนใหม่ คนเก่าบ่นกับเขามานานแล้วว่าอยากปลดระวางตัวเองไปทำงานแผนกที่ไม่ต้องมีอะไรวุ่นวายนักเพราะทำงานมานานและอายุ 55 ปีแล้ว
วรุจน์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พิมพ์ข้อความสั้นๆ แล้วส่งไปให้คนที่เขาเพิ่งได้หมายเลขโทรศัพท์มา
นี่คือ 'ขั้นแรก' ของการ 'พิสูจน์ข้อสงสัย'
วันนี้กายตั้งใจจะเลิกงานตรงเวลาเหลือนคนอื่น หลังเสร็จจากการประชุมเขาก็แทบหมดพลัง รู้สึกเบลอจนแทบจะเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานไม่ไหว สองชั่วโมงครึ่งในการประชุมดูราวกับว่าใช้เวลาทั้งวัน สรุปแล้วในการประชุมเขาเป็นคนที่พูดมากที่สุด สลับไปมาระหว่างภาษาไทยกับภาษาอังกฤษ และพอนายฝรั่งที่นั่งติดการุณย์รู้ว่าเขาพอพูดฝรั่งเศสได้ก็เล่นใช้ศัพท์ฝรั่งเศสปนเข้ามาด้วย พอถึงช่วงท้ายของการประชุมมีการถกเถียงกันเขายิ่งต้องใช้สมาธิมากกว่าเดิมทั้งที่รู้สึกเหนื่อยจนแทบจะหมดแรง พอคนพูดภาษาไทย เขาก็ต้องแปลเป็นภาษาอังกฤษ พอฝรั่งสองคนนั้นพูดภาษาอังกฤษ เขาก็ต้องแปลเป็นภาษาไทยให้คนในที่ประชุมฟัง ที่แย่ไปกว่านั้น คเชนทร์พูดเร็วมากจนเขาแปลเกือบจะไม่ทัน และยังเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาสองภาษาจนบางครั้งเขางงและปรับสมองไม่ทันจนแปลผิดภาษา บางครั้งหันไปพูดกับคนไทยด้วยภาษาอังกฤษทั้งที่ควรแปลสิ่งที่ฝรั่งพูดเป็นภาษาอังกฤษให้เป็นภาษาไทย และเมื่อเห็นใบหน้าของคเชนทร์ที่พยายามกลั้นหัวเราะก็ยิ่งฉุน ไม่อยากจะนึกว่าโดนแกล้ง
ขณะที่เดินกลับออฟฟิส กายอดบ่นให้การุณย์ฟังไม่ได้ว่า พนักงานของบริษัทที่ทำงานธุรกิจข้ามชาติแบบนี้ไม่น่าจะต้องให้มีล่ามแปลในการประชุม ทุกคนน่าจะพูดภาษาอังกฤษได้เพราะในบริษัทก็มีช่าวต่างประเทศทำงานอยู่หลายคน การัณย์ตอบสั้นๆ เช่นเคยว่า “บางเรื่องสำคัญ ต้องใช้ล่าม”
โชคดีที่ได้รับคำชมจากการุณย์ว่า “ดี ถือว่าผ่าน”
หมายความว่านี่คือการทดสอบความสามารถของเขาเช่นนั้นหรือ
การุณย์ต้องการทดสอบ หรือ 'ใคร' ต้องการทดสอบกันแน่
กายเปิดลิ้นชักโต๊ะ หยิบโทรศัพท์ออกมาและมองเห็นหน้าจอว่าเชิงชายโทรศัพท์เข้ามาถึงสี่ครั้ง จากนั้นเปิดดูข้อความสั้นแล้วรีบลบทิ้งเช่นเคยเพราะกลัวว่าจะมีใครมาเห็น
...คิดถึงนะจ๊ะที่รัก จะไปเวียดนามกลับวันศุกร์ คิดถึงชายบ้างนะ...
ก็ยังดี คราวนี้ SMS ไม่ค่อยทะลึ่งเท่าไหร่ แต่ถ้าส่งอะไรทะลึ่งๆ มาจะโทรกลับไปด่าให้หูชาเลยคอยดูสิ
กายอมยิ้มแล้วกดเปิดอ่านข้อความถัดไป ข้อความที่ส่งมาจากหมายเลขโทรศัพท์ที่เขาไม่ได้บันทึกหมายเลขเอาไว้ในเครื่องทำให้เขาอึ้งไปชั่วครู่
วรุจน์!
“...”
ทำไมส่งข้อความแบบนี้มาให้เรา!
เขาต้องการอะไรกันนี่
กายขมวดคิ้ว นึกสงสัย แต่ทันใดก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีใครคนหนึ่งโผล่หน้ามาเหนือพาร์ตินชั่น 'คอก' ทำงานของเขาและดีดนิ้วเสียงดัง
“ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก นึกว่าคุณถูกรีดจนหมดแรงไปแล้ว” เสียงของคเชนทร์ดังขึ้น
“คุณคเชนทร์” กายพึมพำ ชะงักไปชั่ววินาทีแล้วพูดว่า “ท่านประธาน”
“ผมเป็นคุณ ไม่ใช่ท่าน” คเชนทร์ยิ้มกว้าง “มาดูว่าคุณยังอยู่ดีหรือเปล่า เกร็งจนปวดตับเลยใช่ใหมล่ะ”
“อะไรครับ” กายเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจคำพูดของคเชนทร์เท่าใดนัก
“แต่คุณอึดมากเลยนะ ผมชอบ” คเชนทร์พยักหน้า
“หมายความว่ายังไงครับ” กายขมวดคิ้ว ยอมรับว่าตามคเชนทร์ไม่ค่อยทัน
“คราวต่อไปจะให้เวลาเตรียมตัว ไม่ใช่อยู่เฉยๆ ก็จับคุณฟันแบบไม่ให้ตั้งตัวหรอก”
“ทำงานที่นี่ไม่เคยได้เตรียมตัวเลยครับ ทุกอย่างฉุกเฉินทั้งนั้น” กายเริ่มจะเข้าใจว่าอีกฝ่ายคงหมายถึงเรื่องแปลในการประชุม
“เราต้องทำตัวให้พร้อม จะโดนเมื่อไหร่ก็ต้องพร้อม ตื่นเต้นดีออก” คเชนทร์ยักไหล่ “คุณกลับบ้านได้แล้ว ไปนอนเอาแรง เพราะพรุ่งนี้คุณได้ถึงไคลแมกซ์แน่ๆ ขอบอก วันนี้แค่โฟร์เพลย์”
กายนั่งฟังเสียงรองเท้ากระทบพื้นของคเชนทร์ที่กำลังเดินห่างออกไปด้วยความรู้สึกอึ้งปนงง คเชนทร์พูดเสร็จก็เดินไปเลย ผู้ชายคนนี้พูดเร็ว เดินเร็ว ทำอะไรก็เร็ว เหมือนคนไฮเปอร์หรือโด๊ปยา
...ผมเป็นคุณ ไม่ใช่ท่าน...
หมายความว่ายังไง คเชนทร์ไม่ชอบให้คนเรียกท่านยังงั้นหรือ มาดเขาไม่เหมือนท่านประธานที่คนในบริษัทหรือแม้แต่คุณเจนจิราเลขานุการดูเกรงกลัวหรือประหม่าเวลาพูดถึง 'นาย'
คเชนทร์พูดอะไรแต่ละอย่างต้องฟังให้ดีๆ ตีความให้ดี และคิดตามให้ดี
อืม เขาน่าจะถามดูให้สิ้นเรื่องเลยว่าท่านประธานชื่ออะไร มาทำงานเกือบจะสองอาทิตย์แล้วไม่เคยเห็นหน้าเสียที แต่คนบริษัทนี้ก็เหมือนจะไม่อยากคุยกัน ดูเครียดๆ ต่างคนต่างอยู่ ถ้าเขาไปถามเรื่องท่านประธาน ไม่แน่ว่าอาจจะถูกเพ่งเล็งว่าชวนนินทาเรื่องเจ้านาย
อ้อ จริงสิ ค้นดูเอาก็ได้ แผนผังสายอำนาจบริหารงานก็ต้องมีรายชื่อผู้บริหารบริษัท
กายกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดคอมพิวเตอร์อีกครั้ง แต่ทันใดนั้นไฟในห้องก็ดับลง พร้อมกับเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาสะดุ้ง หันไปมองโทรศัพท์บนโต๊ะของตัวเองราวกับเป็นตัวประหลาด ก่อนจะยกขึ้นมาแนบหูช้าๆ
“ไม่กลัวผีหรือคุณกาย กลับบ้านได้แล้ว” เสียงคเชนทร์ดังมาตามสาย
“ครับ” กายพูดสั้นๆ แล้ววางสาย พร้อมกับบ่นในใจว่า จะบ้าหรือ สี่โมงสี่ห้านี่นะ จะให้รีบกลับบ้านไปทำไมก็ไม่รู้ ผีที่ไหนจะออกมาตอนพระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน
ผีคเชนทร์นะสิ
หรือผีเคนนี่หรือเปล่าก็ไม่รู้ วันนี้ยุ่งมากจนลืมไปว่าต้อง 'สืบ' ว่าชื่อเล่นของคเชนทร์คือเคนนี่หรือไม่ แต่ถ้าทางน่าจะ 'ง้างปาก' เพื่อนพนักงานได้ยากเพราะคงไม่ยอมพูดถึงเจ้านายถ้าไม่ใช่เกี่ยวกับเรื่องงาน
เพิ่งเคยเจอบริษัทแบบนี้ เป็นบริษัทเก่าเขาไม่ได้ เจ้านายยืนอยู่ห่างไม่ถึงสิบเมตรยังจับกลุ่มเมาท์เจ้านายได้หน้าตาเฉย
อย่่างที่คเชนทร์ 'ขู่' เอาไว้ วันนี้งานยุ่งมากจนเขาถึง 'จุดไคลแม็กซ์' หลายครั้ง ซึ่งก็คือการเอาศีรษะโขกกับโต๊ะของตัวเอง แทบทั้งวันเขาต้องก้มหน้าอยู่กับโต๊ะ อ่านและแปลเอกสารจนแทบจะอาเจียน พอเลิกงานเดินออกมาจากบริษัทเขารู้สึกตาลาย เห็นตัวหนังสือทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษลอยไปลอยมาอยู่ตรงหน้า เอกสารแทบทุกชิ้นที่ส่งมาให้เขาแปลมีแต่เรื่องเร่งด่วนทั้งนั้น โชคดีที่เขาเริ่มจะเข้าใจคำสั่งของการุณย์ได้ดีกว่าเดิม
...Semantic ครึ่งชั่วโมง...
นี่เป็นคำสั่งที่สั้นที่สุดที่เขาได้เคยรับจากการุณย์ สามคำ สำหรับงานครึ่งหน้ากระดาษที่ใช้เวลาสามสิบนาที เร็วยิ่งกว่าต้องทำข้อสอบวิชาการแปลงานกฎหมายที่ให้เวลาสามชั่วโมงกับเอกสารสามหน้ากระดาษ
หรือเพราะการุณย์รู้ว่าเขาเรียนจบอะไรมา ถึงได้ใช้แต่คำสั่งแบบนี้ และคาดว่าเขาต้องเข้าใจทันทีโดยไม่ต้องเดินกลับไปถามให้ชัดเจนมากกว่าเดิม เมื่อวานก็เจอคำสั่งงานว่า “idiomatic ทับศัพท์เทคนิค วงเล็บภาษาอังกฤษ เที่ยง'
สงสัยเรียนจบมาจากที่เดียวกันแน่เลย
กายหยุดคิดเรื่องงาน เย็นนี้เขาอยากจะไปที่ผับ Lose Urself อีกครั้งเพื่อใช้เวลา 'นั่งสังเกตพฤติกรรมลูกค้า' ของผับสักสองชั่่วโมงก่อนจะกลับบ้าน
ไม่ถึงสามสิบนาทีกายก็มาถึงผับ แต่เขาแปลกใจที่มีลูกค้าเต็มร้านทั้งที่ยังไม่ดึกและไม่ใช่คืนวันสุดสัปดาห์ กายได้ที่นั่งหน้าเคาท์เตอร์บาร์ เขาสั่งเบียร์หนึ่งแก้วแล้วนั่งมองคนในผับซึ่งส่วนมากเป็นผู้ชาย
อืม ส่วนมากผู้ชายหน้าตาดีทั้งเลย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ผับของพี่อ๋องเปลี่ยนสไตล์มาเป็นผับเกย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็โชคดีที่มีแต่หนุ่มน้อยหน้าใสกันทั้งนั้น นี่ถ้ามีผู้ชายตัวโตๆ คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ผิวสีแทนเดินไปเดินมา คงได้ปวดตา ปวดคอและปวดหัวน่าดู
เวลายิ่งผ่านไปคนก็ยิ่งเพิ่มจำนวนมากขึ้น เสียงคุยกันดังมากจนกายรู้สึกรำคาญ เห็นได้ชัดว่าเป็นการสังสรรค์พิเศษของกลุ่มคนในวงการบันเทิงเพราะเขาเห็นดารากับนักร้องหลายคน
กายเปลี่ยนใจ ไม่อยากนั่งต่อเพราะไม่มีประโยชน์ วันนี้คงสังเกตใครไม่ได้เพราะคนเยอะเกินไป เสียเวลาทิ้งไปเฉยๆ คืนนี้เขาต้องรีบนอนแต่หัวค่ำเพราะไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันศุกร์จะเจอ 'ไคลแมกซ์หรือซุปเปอร์ไคลแมกซ์' ที่ทำงานอีกหรือไม่ แม้จะไม่เจอ 'คุณ' คเชนทร์ทั้งวันและไม่ได้รับการ 'เตือน' หรือ 'ขู่' ก็ไม่น่าไว้ใจ เพราะบริษัท 'แปลกประหลาด' บริษัทนี้น่าจะมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้เสมอ
นี่ถ้าบริษัทนี้ไม่ให้เงินเดือนสูงกว่ารายได้ที่เคยได้รับกว่าหนึ่งหมื่นบาท เขาก็คงจะกลับไปทำงานเดิมแล้ว เงินไม่เยอะเท่าแต่ก็ไม่ค่อยเครียด รำคาญเชิงชายตื๊อหน่อยแต่ก็พอทนได้ อย่างน้อยก็ได้หัวเราะวันละหลายครั้ง แต่มาทำงานที่นี่เขาแทบจะไม่เคยได้หัวเราะเลย มีแต่ขมวดคิ้วจนหน้าผากย่นไปหมดแล้ว
กายจ่ายเงินค่าเบียร์แล้วเดินออกจากร้าน ห่อไหล่เล็กน้อยเมื่อสัมผัสกับอากาศค่อนข้างเย็นของกรุงเทพฯ ที่เกิดหนาวขึ้นมาอย่างไม่คาดฝัน
อีกไม่นานก็จะสิ้นปี เชิงชายต้องมาตื้อชวนเขาไปเที่ยวทะเลอีกแน่ๆ
แล้วก็...
ความคิดของกายหยุดลงเพราะเห็นร่างสูงใหญ่ของธฤตยืนอยู่ริมถนน เสี้ยวหน้าด้านข้างของธฤตทำให้เขาต้องมองอย่างพิจารณาอีกครั้ง ภาพของเช้าวันที่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงกับผู้ชายผิวเข้มคนนั้นฉายวาบขึ้นมาในหัว
เหมือนหรือไม่เหมือน
เขาว่าเหมือน
แต่จะใช่หรือเปล่า
โอ๊ย ทำไมคิดอะไรไม่ค่อยออก
คืนนี้กลับกับธฤตเลยดีใหม ให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลย จะได้ตัดผู้สงสัยออกไปอีกคนหนึ่ง เหลือคเชนทร์เพียงคนเดียว วรุจน์ก็ 'หลุดโผ' ไปแล้ว
แต่ว่าธฤตมาที่นี่ทำไม นี่ยิ่งทำให้น่่าสงสัยว่าธฤตน่าจะเคยมาที่ผับนี้ แต่ถ้ามาและเมาในคืนวันศุกร์ที่ 20 ก็น่าสงสัยว่าอาจจะเป็น 'ผู้ชายคนนั้น'
สายตาของสองหนุ่มสบกัน ธฤตยิ้มแล้วเดินเข้ามาหา กายทักและถามทันทีว่าธฤตมาที่ผับแห่งนี้เป็นประจำหรือเปล่า ธฤตปฏิเสธและกล่าวต่อว่า
“เฉพาะตอนมีงานพิเศษหรือมีคนชวนมาเท่านั้นครับ”
“แล้ววันศุกร์ที่ 20 มาหรือเปล่าครับ” กายถาม ธฤตหรี่ตา ทำท่าคิดแล้วพยักหน้า ก่อนจะส่งสายตาสงสัยและถามกลับมาว่า
“ถามทำไมหรือครับ คุณกายถามเหมือนเป็นตำรวจกำลังสอบสวนผู้ต้องสงสัยคดีอะไรซักอย่าง มีอะไรหรือเปล่า ให้ผมช่วยอะไรไหม และก็หวังว่าผมคงไม่ใช่ผู้ต้องสงสัยก่อคดีอะไรนะครับ” ธฤตพูดยิ้มๆ
“ผมคิดว่าเคยเห็นคุณมาก่อน ก็เลยนึกถึงคืนนั้นได้ ผมมาสังสรรค์กับเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัย” กายบอกความจริงผสมกับข้อสันนิษฐาน
“อืม อาจจะใช่ เพราะผมก็คุ้นหน้าคุณกายเหมือนกัน” ธฤตพยักหน้า “เราอาจจะเดินผ่านกันในผับ”
“แล้วตกลงจำได้จริงๆ หรือเปล่าครับว่าได้มาหรือเปล่า” กายถาม และเมื่อเห็นธฤตพนักหน้ารับจึงถามต่อโดยไม่ลังเลว่า “แล้วคืนนั้นคุณธฤตกลับคอนโดยังไงครับ”
“คิดว่าเลขาฯ ไปส่งครับ”
“คิดว่า...” กายทวนคำ เลิกคิ้ว ทำหน้าไม่เข้าใจคำตอบของธฤต
“คืนนั้นผมเมา” ธฤตยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าแบบระอาตัวเอง “ปกติผมไม่ดื่มจนเมาหรอกครับ แต่คืนนั้นหนักไปหน่อย เมาจนแทบไม่เหลือคราบธฤตคนเดิม”
“แล้วคืนนี้ก็จะเมาหรือเปล่่าครับ” กายยิ้มมุมปากบางๆ ซ่อนความสงสัยที่เอาไว้ ในใจพูดกับตัวเองว่า ยิ่งคุยก็ยิ่งสงสัย
ชวนธฤตกลับบ้านซะเลยดีไหม เอาให้รู้เรื่องไปเลย อย่างน้อยครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอกัน แล้วนี่ก็ไม่ใช่ชายกับหญิง ธฤตคงไม่ถือว่าเป็นเรื่องน่าเกลียดอะไร
“ถ้าเมาจะไปส่งผมหรือเปล่าครับ” ธฤตอมยิ้มเช่นเคย
“ผมไม่มีรถ”
“ขับรถผมไป”
“ผมขับรถไม่ค่อยเก่ง เคยหัดแค่ครั้งสองครั้ง ผมไม่กล้าหรอกครับ แต่ถ้าให้นั่งแท๊กซี่ไปส่งก็ได้ แต่ก่อนเมา ต้องบอกที่อยู่ให้ผมรู้ก่อน เพราะถ้าคุณเมา เดี๋ยวพูดกันไม่รู้เรื่อง”
“คืนนี้คงไม่เมาหรอกครับ แล้วก็คงไม่อยู่ดึก ผมมางานแค่เป็นพิธี อีกหน่อยก็กลับ พอดีผมออกมาคุยโทรศัพท์” ธฤตปลายตาไปมองผับ “คุณกายจะกลับแล้วหรือครับ ถ้าไม่รังเกียจ เป็นเพื่อนผมดื่มกาแฟซักหน่อยได้หรือเปล่า”
“แถวนี้ไม่มีร้านกาแฟดีๆ หรอกครับ มีแต่พวกสำเร็จรูป กาแฟดีจริงๆ ต้อง...”
“ชงเอง”
“ที่บ้านผมไม่มีเครื่องทำกาแฟ” กายส่ายหน้า จงใจ 'สื่อ' อะไรบางอย่างให้ธฤตได้เข้าใจ
“ที่บ้านผมมี ผมทำเองประจำ หอม อร่อยกว่าเยอะ บรรยากาศก็ดี” ธฤตยิ้ม หันไปมองรถที่จอดอยู่ริมถนนแล้วหันมามองกายด้วยใบหน้ายิ้มๆ จงใจ 'สื่อ' อะไรบางอย่างให้กายได้เข้าใจเช่นกัน
::: End of Chapter 5 :::
-
ตอนที่ 5 มาแล้ว
ขอไปอ่านก่อนนะค่ะ :L2:
-
ตัดตัวเลือกออกไปแล้วหนึ่ง
ยังเหลืออีกเพียบเลยอ่ะ มะไหร่จะได้เจอคนที่ใช่น้อ
สงสัยว่าวนเวียนอยู่แต่ออกมารึยังอ่า :m31:
งง อิอิ
-
ลุ้นต่อๆๆ :z2:
-
อ้ะ..ได้เวลาทำการสืบหาความจริงและสอบสวนผู้ต้องสงสัยอีกคนแล้วเนอะ
แต่..แหม..ไปสอบปากคำผู้ต้องสงสัยที่คอนโดของเค้าแบบนี้ กายจะเอาตัวรอดปะ
หรือจะสอบปากคำไปด้วย แล้วก็ทดลองเสมือนจริง เพื่อหาความจริงไปด้วย หุ หุ หุ
-
ลุ้นมาก
-
รอตอนต่อไปจร๊ะ
-
สรุปแล้วมันใครกันมิชายไม่ใช่เลยสักคนนะ 555
-
ลุ้นดี ใครกัน ?
-
ใครกันนะ ลุ้นจิงๆ
-
ท่านประธาน ฯ เจอรักแรกพบ แต่ยังคงวางมาด
ส่วนกายก็ยังวุ่นกับการหาใครคนนั้นอยู่ จน :z3:
+1 เป็นกำลังใจพี่นายครับ
-
:L1:
ชอบจริงครับ
ลึกลับซับซ้อนแบบนี้
ตัดไปแล้ว 1 คน
เหลืออีก 2
ไป ๆ มา ๆ ผ๊มว่าลงที่ คเชนทร์
เคนนี่...อ่ะนะ
นายนี่พูดจาทะแม่งๆ 2 แง่ 3 ง่าม
เหมือนกับจำลองเหตุการณ์ในคืนนั้นเลย
เหอ เหอ กลายเป็นนักสืบไปเมื่อไรเนี่ยเรา
อ่อ...ตั้งแต่เริ่มอ่านเรื่องนี้นี่เอง
ก๊ากกก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ......
+1ให้แล้วนะครับ
เป็นการขอบคุณ
ชึ่งคงไม่มีผลอะไรกับคะแนนที่ บะฮึ่ก อยู่แล้ว
แต่อยากกด
เหอ เหอ เหอ
:L1:
:pig4: :pig4:
:z2: :z2: :z2:
-
จะใช่ธฤตรึเปล่านะ
-
แล้วจะรู้ได้ยังว่าใคร..
-
:L1:
-
เฮ้อยังตามหารุกกันต่อไป
เมื่อใหร่จะเจอรุกแท้นะ
-
เป็นนิยายที่เราอ่านแล้ว อึดอัด หงุดหงิด มากๆเลยอ่ะ
ฮื่อๆๆๆ เดินเรื่องเร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ยคะ ไรเตอร์ขา~~
เราจะอกแตกตายแล้วววววว วัยชราอย่างเราก็ใจร้อนนะคะ ฮ่าๆ
-
:pig4:
-
ชอบตาคเชนทร์อ่ะ ฮาดี อิอิ ว่าแต่ถ้าเจอเคนนี่แล้วจะเป็นไงต่อดูท่ายังไงกายก็ต้องโดนตื๊ออีกแน่ๆ
-
:เฮ้อ:
อ่านแล้วต้องถอนหายใจสักร้อยรอบ
-
:really2: ยิ่งอ่านยิ้งมึน
-
สวัสดีครับ
ต่อแล้วๆ
ดูแล้วผู้ต้องหาแต่ละคนนี่ ทำไมได้รวยไม่ต่างกันเลยนะ 55
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ซตพ.คนต่อไปพร้อมแล้วววววววว >//<
บวกๆๆๆ ค่า ชอบเรื่องนี้
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ฝากตัวด้วยคนค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
อยากเชียร์คเชนท์น๊าาา
รออ่านอตอนต่อไปค่ะ
-
คุณคเชนท์น่าสงสัยสุด :confuse: :confuse:
ติดตาม ติดตาม :m32: :m32:
-
ลุ้นตัวโก่งทุกตอน
เมื่อไหร่จะเจอชายคนนั้นสักทีน้า
รู้สึกสับสนและวุ่ยวายแทนเลย :serius2:
-
วรุนจ์ไม่ใช่รึ งั้นเหลือแค่ 2 สินะ แต่ว่ากายใจกล้ามากๆ กล้าบุกเข้าถ้ำเสือธฤต
ว่าแต่ ธฤต มันแปลว่าอะไรอ่ะ -*- อ่านออกเสียงยังไงด้วย ( เด็กมี้ปัญหาด้านการออกเสียงกับสะกดอ่ะ คุคุ )
-
หลุดโผไปแล้ว 1 ใครจะหลุดคนต่อไปกันน้อ
ทั้งคเชนท์แล้วก็ธฤตน่าสงสัยทั้งคู่เลยอ่ะ
ยังไงมาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคะ :L2:
-
ถึงจะตัดตัวเลือกไปได้แล้ว 1
แต่ก็เหลืออีกเยอะ :เฮ้อ:
อย่างนี้ไม่ต้องเดินตามเค้าเข้าคอนโดอีกแล้วซิเนี่ย
ขอให้คนนี้ไม่ใช่ แอบเชียร์ท่านประธานอ่ะ
-
อ่าตัดไปได้1คนแต่ยังเหลืออีก2จะเป็นไงต่อไปนะ o13
-
อ้าวๆๆๆ
ล่อให้ชวนกลับบ้านอย่างงี้ กายกำลังคิดจะใช้วิธีพิสูจน์แบบรุนแรงเห็นผลไวรึเปล่านี่
-
กายสู้ๆๆๆ
+1
-
ลุ้นจนเหนื่อย :เฮ้อ: ในที่สุดก็เหลือสองคน
ขอบคุณครับพี่นาย :pig4:
-
แล้เมื่อไรจะรู้เนี่ย :z3: :z3:
-
อ่า ชวนกันเข้าห้องซะล่ะ :z1:
เอาล่ะเว้ย เหลือสองคนล่ะ เราก็ยังเชียร์คุณประธานอยุ่ดี
:pig4: :pig4: :pig4:
-
5555 เรื่องนี้สนุกมากๆๆๆ ชอบๆ
แอบชอบคเชนทร์นิดๆแล้วอ่ะ ดูขี้เล่นๆดี อิอิ
ขอบคุณไรเตอร์ค่ะ
-
โอ้กายรุกแล้วครับ
จะจับตัวผู้ต้องสงสัยได้ไหมเนี่ย
เอ๋แล้วคุณรุจน์ส่งข้อความอะไรมาอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบ
-
ตอนนี้อยู่ใน รอบคัดตัว
เค้าเชียร์คเชนร์แระ เหอๆๆ
-
เจ้อยากสวยเหมือนกายบ้างสักครั้งในชีวิต อิอิ
-
คเชนท์ พูดจาส่อตลอด... น่าคิดๆ ต้องเก็บฃ้อมูลต่อไป
-
ลุ้นอย่างจริงจัง
-
ธฤต ป่าวววววววววววววววววววววววว :z3:
-
รอบคัดเลือก น่าปวดหัวแทน
-
:serius2:
ลุ้นมากกกกกกกกกกกก
:z3:
-
ปวดหัวๆถ้าเจอที่ทำงานยังงี้ได้เป็นโรคเคลียดแน่เลยอ่ะ
คุณคเชนทร์นี้พูดได้น่าคิดลึกมากมายเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุด
ลุ้นมากๆอ่ะเรื่องนี้มาต่อไวๆน๊าค่าพี่นาย
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่า
-
ลุ้นอ่ะ 3คนก็ปวดหัวจะแย่...มีเพิ่มอีกนี่กายคงตายแหงๆ
-
กาย ถ้าหาไม่เจอเอามันหมดทุกคนเลยนั่นแหละ ลุ้นเหนื่อยแล้ว :laugh:
-
ลุ้นนะเนี่ย
อยากรู้แล้วว่าเป็นใครกันแน่
:L2:
-
เมื่อไหร่จะเจอเคนนี่
-
เขาจะเป็นใครหนอ???????? โอ้ย.....เจ้ลุ้นไปหมดแล้วเนี่ย
-
:z2: :z2:
-
เคนนี่ชอบพูดให้คิดลึกว่ะ กรากกกกกกกก
-
อีตาประธาน พูดจาสองแง่สองง่ามตลอดอ่ะ --*
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ ดำเนินเรื่องได้น่าสนใจดี ท่าทางคุณคเชนจะมาแรงแน่นอน
ปล กายนี่คงน่าตาดีน่าดู ฮอตอีหลี มีแต่หนุ่มๆ มะรุมมะตุ้ม
-
ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วใครกันแน่ที่เป็นผู้ต้องหาในคดีนี้ 55+
-
คิดว่าเริ่มรู้แล้วค่ะ แต่ไม่ค่อยแน่ใจ
แต่ดูจากที่บรรยายพระเอกนิน่าจะเป็นนายรุจน์นะ
เป็นกำลังใจค่า อัพเร็วๆนะค่าาาาาา
-
เรื่องมันลึกลับซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆแฮะ
-
ตัดไปแล้ว 1 แล้วจากลับมามีอีกม้้ยนิ :เฮ้อ:
-
ผ๊มรู้แล้วว่าใคร
กร๊ากกกกก......
-
ลืมๆ ไปเถอะครับ
ปวดหัวอะ
-
ตื่นเต้นๆ
-
เลือกไม่ถูกกันเลยทีเดียว
-
สู้ ๆ กาย
ใกล้ความจิงล่ะ
-
พี่นายคงไม่เฉลยอะไรง่ายๆหรอก :z3:
บวก 1 คับ เพิ่งตามอ่านทัน :z2:
-
เข้ามารอกายตามหาบุรุษนิรนาม
-
:music:
-
สนุกดีค่ะ
ชอบ
ไม่รู้จะเชียร์ใครดี
เกิดศึุกชิงนายก็คราวนี้แหละ 55+
-
ถ้ากายรู้ว่าใครเรื่องก็จบสิเนาะ อิ อิ ลุ้นกันหน่อยน่า อย่าเพิ่งเบื่อ เพราะนิยายของคฑาวุธก็เนิบนาบ เนิบนาบ เนิบนาบ อย่างนี้ล่ะ ไปเรื่อยๆ เหมือนรถขายไอติมแท่งที่พอดูดเลียทีละน้อยทีละน้อยก็อร่อยดี
Guy Chapter 6
กายกลับถึงบ้านเมื่อเวลาเที่ยงคืนครึ่ง เขาปิดประตูแล้วเอนหลังพิงประตูด้วยความเหนื่อยอ่อน ยืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดไฟเพียงดวงเดียวเพราะไม่อยากให้ห้องพักสว่างเกินไป ตั้งใจว่าจะนั่งพักสักครู่ก่อนจะไปอาบน้ำและเข้านอน
ธฤตพ้นจากการตกเป็น 'ผู้ต้องสงสัย' ไปอีกคน
หลังจากออกจากผับเขาไปดื่มกาแฟกับธฤตที่บ้าน ซึ่งเป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดียวขนาดใหญ่และกว้างขวางมากจนไม่อยากจะเชื่อว่าธฤตอาศัยอยู่คนเดียวและมีแม่บ้านกับคนสวนพักอยู่ในเรือนหลังเล็กใกล้กับเรือนใหญ่ ธฤตไม่มีห้องชุดคอนโดมีเนียมเพราะไม่ชอบอยู่ที่สูง ครอบครัวของธฤตอาศัยอยู่ที่บ้านอีกหลังหนึ่งชานกรุงซึ่งกินเนื้อที่กว่าแปดไร่และมีคนอาศัยอยู่ถึง 9 คน ธฤตมักจะกลับไปที่บ้านหลังนั้นวันจันทร์หรือวันพฤหัสบดี
กายแปลกใจที่ธฤตไม่พูดถึงเรื่องการเข้าวงการบันเทิง ธฤตชวนคุยเรื่องทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัว เรื่องงานของกาย เรื่องกีฬา หรือแม้แต่เรื่องการเมือง กายยอมรับว่าธฤตเป็นคนที่คุยเก่งทั้งที่ดูไม่น่าจะเป็นเช่นนั้น น้ำเสียงเนิบนาบของธฤตทำให้รู้สึกเพลิน รอยยิ้มอ่อนโยน บุคลิกดี มีเสน่ห์ ทำให้กายไม่รู้สึกอึดอัดทั้งที่ตอนแรกค่อนข้างกังวลในการที่ต้องนั่งดื่มกาแฟด้วยกันสองต่อสองในบ้านของคนที่เขาเพิ่งจะรู้จักได้ไม่นาน
…
“คนสวนผมมานอนเฝ้าที่หน้าโซฟาเพราะไม่กล้าปล่อยผมเอาไว้ เกือบสิบโมงเช้าถึงปลุกผมขึ้นมาเพราะสิบเอ็ดโมงนิตยสารบ้านและสวนจะมาถ่ายรูป”
...
กายนึกถึงคำพูดของธฤตแล้วถอนหายใจ เขา 'สอบสวน' ธฤตเพิ่มเติมเรื่องของคืนวันศุกร์ที่ 20 คืนนั้นเลขานุการของธฤตพาเจ้านายไปส่งที่บ้าน แม่บ้านกับคนสวนซึ่งเป็นสามีภรรยากันพยายามพาธฤตเข้าไปนอนในห้องนอนแต่เพราะธฤตเป็นคนตัวใหญ่และทั้งสองอายุมากแล้วจึงไม่มีแรงพอที่จะหามเจ้านายได้ ดังนั้นจึงต้องให้นอนที่โซฟา
...
“ผมจำได้แล้ว ผมนั่งอยู่บนชั้นสอง มองลงมาเห็นคุณนั่งอยู่กับเพื่อนกลุ่มใหญ่ แล้วคุณก็ย้ายที่นั่งเลยมองไม่เห็นอีก แต่ผมเห็นคุณเดินไปเดินมาสองสามครั้งแล้วก็ไม่เห็นอีก คืนนั้นคนเยอะมาก มีกลุ่มใหญ่ๆ หลายกลุ่ม น่าจะมาฉลองอะไรกัน แต่กลุ่มคุณเสียงดังที่สุด”
...
และวุ่นวายที่สุด ลุกเดินไปเดินมา ไปทักคนนั้นคนนี้จนเราตาลาย จำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร มีทั้งเพื่อนเก่า เพื่อนปัจจุบัน และเพื่อนใหม่ รวมถึงเพื่อนของเพื่อนของเพื่อน แนะนำตัวกันไปหลายคนแต่จำชื่อไม่ได้ซักคน และส่วนมากก็เมากันทั้งนั้น
การคิดต่ออยู่ในใจเมื่อนึกถึงคำพูดของธฤต
สงสัยคืนนั้นมีการเสียตัวโดยประมาทกันหลายคน แม้แต่เจ้าวินเตอร์ตัวดียังไปนอนกับแฟนของเอก และเอกเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลับไปนอนที่บ้านได้ยังไง ส่วนแฟนของเอกก็ไม่รู้ตัวว่าเพื่อนของแฟนมานอนด้วย
นี่ล่ะหนาเขาเรียกว่าเหล้าพาไป
ตอนนี้ก็เหลือผู้ต้องสงสัยเพียงคนเดียวคือคเชนทร์ หวังว่าคงจะไม่เจอใครอีกที่ไปเที่ยวผับนั้นในคืนวัน 'เกิดเหตุ' ซึ่งเป็นผู้ชายตัวใหญ่ ผิวสีแทน คิ้วเข้ม จมูกโด่งอีกนะกายนะ ไม่งั้นก็ต้องสอบสวนกันไม่รู้จักจบ
เอ แต่ว่า มันก็ไม่เห็นจะสำคัญ ใช่ว่าเราจะไม่เคยนอนกับคนที่เพิ่งรู้จักกัน จริงอยู่ นี่คือครั้งแรกที่นอนกับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกันเลยและมีเซ็กส์กันแบบไม่ป้องกัน แต่อีกไม่กี่วันก็จะไปตรวจเลือดแล้ว ผลออกมาจะเป็นยังไงก็ไม่น่าจะเกี่ยวกับคนที่มีอะไรกับเราคืนนั้น ก็ได้แต่หวังว่าคงไม่ซวยติดโรคเอดส์ เราทำแต่ความดีมาตลอด วันสำคัญทางศาสนาก็ไปวัด ทำบุญทำทาน สิ่งศักดิ์สิทธ์ิคงไม่ใจร้ายกับเราขนาดนั้น แค่ครั้งเดียวที่พลาดไป ไม่น่าจะโชคร้ายได้โรคติดมาด้วย ผู้ชายคนนั้นก็ท่าทางจะเป็นคนสะอาด เตียงนอน ห้องนอน บ้านช่องก็สะอาดสะอ้าน เขาเองก็คงดูแลตัวเองอย่างดีมาตลอดเหมือนกับเรา เพียงแต่ว่าคืนนั้นเผลอกันไปหน่อย
กายถอนหายใจแล้วเดินไปทิ้งตัวลงนอนคว่ำที่โซฟา ซุกหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ แล้วครางเสียงเบาเพราะต้องการระบายอารมณ์กลุ้มใจ นิ้วเท้าข้างขวาเกี่ยวถุงเท้าข้างซ้ายออกไปจากเท้าช้าๆ จากนั้นจึงถอดข้างขวาออก
เขาชอบใช้นิ้วเท้าถอดถุงเท้าตัวเองจนเป็นนิสัย พอๆ กับที่ชอบสอดเท้าเข้าไปในรองเท้าโดยไม่ใช้มือเลย เขามักพูดเล่นๆ กับนรธีร์ว่านี่คือความสามารถเฉพาะตัว ห้ามใครเลียนแบบ
ทุกครั้งที่กลับถึงบ้านเขาจะถอดถุงเท้าแบบนี้
เฮ่ย จริงสิ คืนนั้น เราแทบจะยืนพิงประตูไม่ไหว เข่าอ่อนกำลังจะทรุดลงกองกับพื้น แต่ผู้ชายคนนั้นโซเซมาดึงเราไปที่โซฟาแล้วผลักให้เรานอนคว่ำลง หน้าซุกหมอนแบบที่กำลังทำอยู่นี่ล่ะ แล้วเราก็โหย่งตัวขึ้น สอดมือเข้าไปปลดเข็มขัดและตะขอกางเกง แล้วรูดซิปช่วยด้วยซ้ำ ผู้ชายคนนั้นกระชากกางเกงเราออกไปและติดอยู่ที่ข้้อเท้า เราพยายามใช้เท้าช่วยถอดแล้วเหวี่ยงกางเกงตัวเองทิ้งไป เรากำลังจะใช้นิ้วเกี่ยวถุงเท้าแต่ผู้ชายคนนั้นจับขาเราแยกออกแล้วจูบตั้งแต่น่องขึ้นมาจนถึงก้น
แหวะ ยังไม่ได้อาบน้ำเลย เขาใช้ทั้งปากทั้งลิ้นกับเราจนเสียวสยิวแทบทนไม่ไหว ไม่เค็มหรือไงนะ
เค็มสิ ยังรู้สึกเค็มนิด ก็ตอนนั้นเรา...เอ่อ...
โอ๊ย ตายแล้วจำได้แล้ว!
ผู้ชายคนนั้นตัวหนักมาก นอนทับเราและเบียดของตัวเองเข้ากับก้นเรา แล้วสอดเข้ามาถูกับซอกขาด้านในจนร้อน เรายังคิดอยู่เลยว่าทำไมใหญ่ขนาดนั้น
ผู้ชายคนนั้นเปลือยกาย หุ่นดีมาก ผิวสีแทน ตัวใหญ่ เนื้อแน่น เรายังใส่เสื้อกับกางเกงชั้นในอยู่เลย ถุงเท้าก็ยังไม่ได้ถอด เราดิ้นขลุกขลักเพราะหายใจไม่ออก แล้วก็ตกลงไปบนพื้นกันทั้งสองคน
กายเงยหน้าขึ้นมาจากหมอน ตาเบิกกว้างด้วยความแปลกใจระคนตกใจที่อยู่ดีๆ ก็นิึกภาพคืนนั้นออก
เค็ม ใช่เค็มนิดๆ แต่เนื้อตัวเขาก็ยังกลิ่นหอมอยู่ทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ เขาเองก็คงรู้สึกเหมือนกันกับเรามั๊ง ไม่งั้นคงไม่ละเลงลิ้นทั่วตัวแบบนั้น จำได้แล้ว จำได้ว่าเสียวมากๆ คนอะไรก็ไม่รู้ ใช้ลิ้นได้เก่งจริงๆ
พอตกลงบนพื้น เราก็พยายามนั่งพิงโซฟา หารู้ไม่ว่าเป็นการเปิดโอกาสให้ผู้ชายคนนั้นแสวงหาความสุขจากปากของเรา เขากางขาออก คุกเข่าคล่อมเราไว้ แอ่นหน้าท้องเข้าเบียดกับหน้าเราแล้วดันส่วนนั้นเข้ามาในปากแล้วเด้งเข้าออกจนเราแทบหายใจไม่ทัน ใหญ่และลึกมาก กระแทกไปถึงคอหอยเกือบขาดใจตาย
เราพยายามแหงนหน้าแต่คอพาดอยู่กับขอบโซฟาเลยขยับไม่ค่อยได้ จึงเห็นเฉพาะหน้าท้องเกร่งเกร็งและซิกแพ๊ค
และรอยสักมังกรสวยมาก!
ตวัดหางไขว้เหมือนเลข 8!
บนหน้าท้องขวา!
ไม่ผิดแน่ จำได้ชัดเจน ภาพชัดเจนมาก
แล้วจากนั้นล่ะ
จากนั้นก็...
ก็...
กายลุกขึ้นนั่ง ขมวดคิ้ว พยายามนึกภาพต่อ
บ้าจริงๆ นี่มันเหมือนกับการระลึกชาติที่เคยดูในหนังเลยให้ตายสิ แต่ว่า พอลุกขึ้นนั่ง ทำไมมันนึกต่อไม่ออก
กายเปลี่ยนใจ ทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิมแต่ก็ยังนึกไม่ออก จึงลงไปนั่งพิงโซฟา พาดคอลงกับขอบนุ่มๆ แล้วแหงนหน้าขึ้นข้างบนเล็กน้อย
บ้าน่า จะต้องทำท่าห่อปากแล้วจินตนาการว่าผู้ชายคนนั้นกำลัง 'นั่น' ปากเราอยู่งั้นหรือถึงจะนึกฉากต่อไปออก
ไม่ใช่ห่อปาก...อ้าปากถึงจะถูก อ้าจนแทบกรามค้างเพราะสิ่งที่ชักเข้าชักออกเหมือนลูกสูบเครื่องยนต์รถแข่งฟอร์มูล่าวันนั่นน่ะไม่ใช่ขนาดเล็กๆ
จะภูมิใจหรือเศร้าใจนะที่เราไม่ขาดใจตายเพราะถูกทะลวงคอหอยด้วยตอร์ปิโดยักษ์
แค่นี่เองหรือ ภาพมีแค่นี้เองหรือ ทำไมนึกต่อไม่ออก ทำไม
ทำไม ทำไม ทำไม
โอ๊ย แล้วต่อไปเป็นยังไงล่ะ
ทำไมสมองและความทรงจำของเรามันเป็นแบบนี้ ไม่เข้าใจจริงๆ เลย
หรือว่าทางเดียวที่จะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันแน่คือต้องแก้ผ้าให้เราดู ถ้ามีรอยสักมังกรเลขแปดนั่นก็หมายความว่าเจอ 'ผู้ต้องหาคดีข่มขืนกระทำชำเรา' แล้ว
กายอ้าปากหาวหลายครั้งก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน เช้าวันนี้เขาทำงานเสร็จเร็วกว่าที่คาดทั้งที่รู้สึกง่วงนอนมาก คืนที่ผ่านมานอนไม่ค่อยหลับเพราะพยายาม 'ระลึกอดีต' อยู่่แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ
เหลือคเชนทร์เป็นผู้ต้องสงสัยคนเดียว วรุจน์ถูกตัดทิ้งไปแล้วเพราะอาศัยอยู่ในคอนโดมิเนี่ยมคนละแห่งกับ ' สถานที่เกิดเหตุ' ส่วนธฤตอาศัยอยู่ในบ้านเดี่ยว ไม่มีความจำเป็นที่จะต้อง 'จับ' วรุจน์กับธฤต 'แก้ผ้า' เพื่อหารอยแผลเป็นที่หน้าอกกับรอยสักมังกรคล้ายเลขแปดบนหน้าท้อง
ก่อนอื่น ต้องให้แน่ใจเสียก่อนว่าคเชนทร์อยู่ที่ผับในคืนนั้น และหากชื่อเล่นว่าเคนนี่ก็ถือว่าใช่ และถ้าจะให้แน่จริงก็ต้องมีแผลเป็นและรอยสัก
อืม อันหลังนี่ยากไป จะเห็นคเชนทร์เปลือยนั่นเป็นเรื่องยาก ต้องเริ่มจากสิ่งที่ง่ายไปหายาก นั่นคือรู้ชื่อเล่น รู้ว่าคเชนทร์พักที่ไหน แค่นี้ก็น่าจะพอนะ ไม่น่าจะต้องตรวจสอบร่างกายขนาดนั้น
ความจริงกายอยากจะถามพนักงานคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องของคเชนทร์ หรืออย่างน้อยก็ถามว่าห้องทำงานของคเชนทร์อยู่ที่ไหน เขาเพิ่งตระหนักว่าไม่เคยเห็นห้องทำงานของคเชนทร์เลย ส่วนห้องประธานบริษัทก็ไม่มีชื่อและตำแหน่งติดไว้หน้าห้อง
แต่พนักงานที่นี่ต่างคนต่่างอยู่จริงๆ เก็บตัวอยู่ใน 'คอก' ของใครของมัน ตั้งใจทำงานอย่างขยันขันแข็ง ถ้าจะไปถามว่า สวัสดีครับ รู้หรือเปล่าว่าคุณคเชนทร์ชื่อเล่นชื่ออะไร ก็คงไม่ได้รับคำตอบ หรือบางทีอาจถูกหาว่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย
คุณเจนจิรา! ใช่สิ ตั้งแต่มาทำงานที่นี่ก็ดูเหมือนว่าเราจะคุยกับคุณเจนจิราได้มากกว่าคนอื่น หัวหน้าการุณย์นั้นก็เอาแต่ทำงาน พูดก็สั้น เรื่องจะไปชวนคุยเกี่ยวกับคุณคเชนทร์นั้นลืมไปได้เลย
“คุณคเชนทร์อยู่ชั้นล่างค่ะ” เจนจิราเงยหน้าขึ้นมาตอบกายแล้วก้มหน้าพิมพ์งานต่อ กายขมวดคิ้ว สงสัย เขาคิดว่าคเชนทร์เป็นประธานบริษัทแต่กลับไม่ใช่ เมื่อเช้าลองค้นดูก็ไม่เห็นแผนผังสายอำนาจการบริหารงานบริษัท เว็บไซท์ก็ไม่มี บริษัทใหญ่มีพนักงานไม่ใช่น้อยแต่ไม่มีเว็บไซท์โฆษณาตัวเอง
“ผมนึกว่าคุณคเชนทร์คือท่านประธานบริษัท” กายพึมพำ
“คุณคเชนทร์เป็นรอง” เจนจิราตอบโดยที่สายตายังมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ นิ้วเรียวยาวเคาะแป้นคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว “และอย่าไปเรียกว่าท่านนะคะ คุณคเชนทร์ไม่ชอบ เรียกว่าคุณก็พอ”
“แล้วที่นี่เรียกชื่อเล่นกันไหมครับ” กายตัดสินใจถาม
“ไม่ค่ะ ที่นี่ไม่นิยมเรียกชื่อเล่นกัน บางทีเราก็ไม่รู้จักชื่อเล่นกันด้วยซ้ำ ผู้บริหารยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถ้าเป็นฝรั่ง เราเรียกนามสกุล ไม่เรียกชื่อต้นสั้นๆ เหมือนที่อื่น” เจนจิราหยุดพิมพ์ เงยหน้าขึ้นมามองกาย “คุณกายคงทราบ แต่ละที่ก็มีวัฒนธรรมองค์กรที่แตกต่างกัน”
“ครับ ผมทราบ” กายพยักหน้า “ผมเป็นคนใหม่ก็เลยพยายามเรียนรู้ ต้องรบกวนคุณเจนจิรา”
“เรียกว่าเจนเฉยๆ ก็ได้ค่ะ” เจนจิราพูด “อยู่ไปนานๆ เดี๋ยวคุณก็รู้เอง อ้อ อีกอย่าง พยายามอย่าทำตัวสนิทสนมกับสต๊าฟหรือผู้บริหารฝรั่ง มันไม่ค่อยเหมาะ เคยมีเรื่องกันมาแล้ว แต่เจนจะไม่เล่าว่าเรื่องอะไร เจนบอกคุณแค่นี้ล่ะ”
“ขอบคุณครับ” กายพยักหน้าแล้วขอตัวเพื่อไปพบคเชนทร์ทั้งที่ในใจอยากจะถามว่าประธานบริษัทชื่อว่าอะไรและทำไมไม่เคยเห็นเลย
กายกลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเองและนั่งทำงานต่ออีกหนึ่งชั่วโมงก่อนที่จะเดินลงไปชั้นที่ 26เพราะไม่อยากให้คนอื่นสังเกตเห็นว่าเขาหายไปจากโต๊ะเป็นเวลานานเกินไป เขาติด Post-It สีชมพูไว้ที่หน้า 'คอก' พาร์ติชั่นของตัวเองว่า 'ไปห้องน้ำ จะรีบกลับ'
กายใช้เวลาไม่ถึงสองนาทีก็มายืนอยู่หน้าห้องทำงานของคเชนทร์ ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าห้องซึ่งกายคิดว่าน่าจะเป็นเลขานุการ เขาอดเปรียบชายหนุ่มคนนั้นกับคุณเจนจิราไม่ได้ เลขานุการของคเชนทร์ทำงานด้วยท่่าทางสบายๆ ไม่เหมือนคุณเจนจิราซึ่งทุกครั้งที่เห็นจะดูยุ่งและเครียดอยู่เสมอ
แหงล่ะ เจ้านายอารมณ์ดีอย่างคเชนทร์ เลขาฯ ก็คงไม่ต้องเครียดหนักเหมือนคุณเจนจิรา เห็นเลขานุการแล้วไม่อยากจะนึกเลยว่า 'ท่านประธาน' จะดูเครียดขนาดไหน
“มาหาใคร” เลขานุการหนุ่มเงยหน้าขึ้นถามเสียงเย็นชาเมื่อเห็นว่ามีคนมายืนอยู่หน้าโต๊ะ
“คุณคเชนทร์ครับ” กายตอบเสียงสุภาพ ค่อนข้างแปลกใจที่ชายหนุ่มหน้าตาดีมาดเนี๊ยบพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเป็นมิตร
“มาขอพบคุณคเชนทร์” เลขานุการหนุ่มหล่อเลิกคิ้ว ทำเสียงประหนึ่งว่ากำลังแก้ไขคำพูดของคนที่มา 'ขอพบ' เจ้านายตัวเอง “คุณคเชนทร์ไม่อยู่ เพิ่งไปประชุมข้างนอก แต่ถึงอยู่คุณก็ต้องนัดก่อน ไม่ใช่อยากขอพบเมื่อไหร่ก็ได้ คุณคเชนทร์ยุ่ง”
“ครับ” กายพยักหน้า
“คุณมาจากไหน” เลขานุการหนุ่มถาม
“แผนกต่่างประเทศครับ”
“พนักงานบริษัท” เลขาหนุ่มเลิกคิ้ว แล้วขมวดคิ้ว แสดงท่าทางไม่พอใจ “มีเรื่องอะไร ทำไมต้องมาขอพบคุณคเชนทร์”
“ผมมีเรื่องปรึกษาท่านครับ” กายพยายามพูดเสียงสุภาพทั้งที่รู้สึกเริ่มไม่พอใจกับท่าทางเย็นชาของชายหนุ่ม
“ทำไมไม่ผ่านหัวหน้า พนักงานระดับ operating ไม่ควรจะมาพบผู้บริหารโดยตรง”
“เป็นปัญหาเรื่องงานที่คุณคเชนทร์แนะนำไว้ครับ ผมจะมาถามเพิ่มเติม”
“มาเรียนขอคำปรึกษา” เลขาหนุ่มแก้คำพูดของกายให้ถูกอีกครั้ง
“ครับ” กายพยักหน้า พยายามใจเย็น
“คุณคเชนทร์ไปแนะนำอะไรคุณ” เลขานุการหนุ่มเลิกคิ้ว “ถ้ายังงั้นคุณก็เอามาให้ผมดูก่อน ผมจะเสนอให้คุณคเชนทร์ดูเอง”
“ครับ” กายพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่พูดอะไรต่อเพราะคิดว่าคงไม่สามารถจะฝ่าด้านเลขานุการคนนี้ไปได้
เมื่อกลับมาถึงโต๊ะทำงาน กายก็แปลกใจเมื่อเห็นลายมือโยเย้บนกระดาษ Post-It ที่เขาแปะไว้ข้างหน้าพาร์ติชั่น
...ท้องเสียเหรอ...
คเชนทร์แน่ๆ เสียดายจริงๆ เลย ไปหาถึงออฟฟิสแต่ตัวเองกลับมาโผล่ที่่นี่ แล้วยังอุตส่าห์มาเขียนโน๊ตถามบนโน๊ตของเราซึ่งเขียนบอกเอาไว้ว่าไปห้องน้ำจะรีบกลับ ผู้ชายคนนี้ขี้เล่นจริงๆ เลย ไม่น่าเชื่อว่าทำงานอยู่ในบริษัทแปลกประหลาดแห่งนี้
วรุจน์ดูนาฬิกาบนข้อมือซึ่งบอกเวลา 16.38 น. แล้วหันไปมองประตูของตึกที่เป็นสถานที่ทำงานของกาย วันนี้เขาตั้งใจมาดักพบกายเพราะรู้สึกคิดถึงจนทนไม่ไหว วรุจน์ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงลืมชายหนุ่มไม่ได้ ตั้งแต่สังเกตเห็นสายตาผิดหวังของกายเมื่อครั้งที่ไปส่งเขาที่คอนโดมิเนียมวรุจน์ก็เอาแต่นึกถึงใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มชื่อคำเดียวสั้นๆ
นี่กระมังที่เรียกว่ารักแรกพบ บุพเพสันนิวาส หรือเนื้อคู่ที่กามเทพส่งมาให้เขา
เป็นหนุ่มเจ้าสำราญมาตลอด ลอยไปลอยมาไม่เคยจริงจังอะไรกับใคร แต่อยู่เฉยๆ ก็เหมือนมีอุกกาบาตตกลงมาแล้วทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป
กินไม่ได้นอนไม่หลับ ทำงานก็ไม่มีสมาธิ หลับตาลงทีไรก็เห็นแต่หน้าของคนๆ เดียว
กายเดินออกมาจากบริษัทแล้ว ตามเวลาที่กะไว้ไม่มีผิด พนักงานบริษัทนี้เข้างานและกลับตรงเวลา และมักจะอยู่ได้ไม่นานเพราะมีผู้บริหารระเบียบจัด เขารู้ดี พนักงานหลายคนที่โรงแรมของเขาเคยทำงานที่นี่มาก่อน แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับเขา 'รู้จัก' ผู้บริหารบริษัทนี้ดีทีเดียว และคนอย่างกายก็คงอยู่ได้ไม่นานเช่นกัน
กายชะงักเมื่อเดินมาถึงฟุตบาธและเงยหน้าขึ้นมาเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดกางเกงสแล๊คเข้ารูปสีเทาเข้มและเสื้อเชิร์ทสีขาวเปิดกระดุมเม็ดบนสุกเผยให้เผยแผ่นอกเข้มเนียน วรุจน์พับแขนเสื้อขึ้นไปกองอยู่ที่เหนือศอก ท่าทางร้อนไม่ใช่น้อย
“ผมมารอตั้งแต่สี่โมงครึ่ง” วรุจน์ยิ้มให้กาย
“ทำไมหรือครับ” กายถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ผมอยากพบคุณ” วรุจน์ตอบแล้วถามคำถามว่า “ติดต่อคุณไม่ได้เลย”
“คุณโทรมาหรือ” กายแกล้งถาม
“คุณไม่ได้เก็บเบอร์ผมไว้ในเครื่องหรือครับ” วรุจน์ทำหน้าน้อยใจ “ผมส่งเอ็สเอ็มเอสไปคุณก็ไม่ตอบ”
“ก็ไม่รู้ว่าต้องตอบ” กายเฉไฉ
“โธ่ คุณกาย อ่านข้อความแล้วยังไงก็ต้องตอบ มันชัดเจนขนาดนั้น อย่ามาทำไก๋นะว่าไม่เข้าใจ” วรุจน์เบ้ปาก “ผมส่งมาตั้งสองสามครั้ง”
“พอดีผมยุ่งๆ ครับ แล้วเครื่องผมมันก็โทรศัพท์รุ่นเก่า พิมพ์ภาษาไทยยากจะตาย” กายแก้ตัว
“ภาษาอังกฤษก็ได้ ผมอ่านออก”
“แต่ว่าตอนนี้คุณก็มายืนอยู่นี่แล้ว ถ้าอยากได้คำตอบ ผมก็จะตอบตรงๆ ให้ได้ยินกับหูเลย” กายทำเสียงเข้ม
“อ๊ะ อย่าครับ อย่าเพิ่ง คิดให้ดีๆ ก่อน” วรุจน์ยกมือขึ้นห้าม “ผมว่าตอนนี้เราไปหาที่นั่งเย็นๆ หาอะไรเย็นๆ ดื่มกันก่อนดีกว่า อากาศร้อนมาก เหงื่อท่วมตัวแล้ว”
“ใครบอกให้คุณมายืนตากแดด”
“ผมกลัวไม่เจอคุณ” วรุจน์ยิ้มกว้าง “นี่โดดงานมาเลยนะเพราะบริษัทคุณเลิกงานเร็ว”
“มีธุระอะไรหรือครับ”
“ธุระไม่มีครับ” วรุจน์ส่ายหน้ายิ้มๆ นัยน์ตาพราวระยับ “แต่ ธุรัก ล่ะไม่แน่”
“อะไรนะ” กายได้ยินไม่ถนัดเพราะประโยคหลังวรุจน์พูดเบามาก
“เชิญครับ รถผมอยู่ทางโน้น เร็วๆ เข้า เดี๋ยวตำรวจเขียนใบสั่ง” วรุจน์ผายมือไปด้านขวา กายหันไปมอง เห็นรถสปอร์ตสีแดงซึ่งเขาไม่ทราบยี่ห้อจอดอยู่ข้างถนน
“ตำรวจไม่กล้าหรอกครับ ทะเบียน สส 88 ใครจะเสี่ยงอยากเจอตอ” กายเบ้ปาก
“ตอไม่มีครับ มีแต่...”
“ผมต้องขอตัว พอดีมีธุระ ถ้าคุณอยากชวนไปหาอะไรดื่มต้องบอกล่วงหน้าก่อน เพื่อนผมรออยู่ เดี๋ยวไม่ทัน” กายเปลี่ยนท่าทางเป็นเร่งรีบ
“งั้นผมไปส่งก็ได้”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ ผมข้ามถนนแล้วไปเรียกตุ๊กตุ๊กฝั่งโน้น เข้าซอยทางลัดไปเร็วกว่า” กายส่ายหน้า
“ผมก็เข้าซอยไปทางลัดได้”
“กว่าคุณจะยูเทิร์น แล้วซอยก็เล็ก ผมไปเองสะดวกกว่าครับ เอาไว้คุยกันวันหลัง” กายปฏิเสธ ก้าวเท้าเดินลงจากฟุตบาธเพื่อเตรียมข้ามถนน
“คุณกาย ถ้างั้นคืนนี้ก็ได้ คุณเสร็จธุระแล้วผมจะไปรับ ไปฟังเพลงกัน เพืี่อนผมเพิ่งเปิดผับ บรรยากาศดี คุณต้องชอบแน่ เราจะได้คุยกัน”
“เอาไว้วันหลังดีกว่าครับ”
“แต่ว่า...” วรุจน์ทำหน้าผิดหวัง
“ส่วนเอ็สเอ็มเอส ผมขอตอบตรงนี้เลยว่า ความไม่แน่นอนคือความแน่นอน หวังว่าคุณคงเข้าใจ” กายยิ้มบางๆ แล้วรีบวิ่งข้ามถนน ทิ้งให้วรุจน์ยืนมองตามด้วยใบหน้าเซ็งๆ
ไม่เข้าใจกายเลยจริงๆ เขาไม่ดีตรงไหน ทั้งหล่อ รวย เท่ ใครๆ ก็จ้องจะจับเราแต่กายกลับทำไม่สนใจทั้งๆ ที่ตอนแรกดูอยากรู้จักกับเรา
กายต้องคิดว่าเรารวยไม่พอแน่เลย ตอนนั้นไง ตอนที่เห็นคอนโดของเรากายทำหน้าผิดหวัง แล้วหลังจากนั้นก็พยายามหลบหน้าหลบตา ถ้ายังงั้น ต้องหาทางพากายไปที่บ้าน รับรองปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาไม่รวยพอ ไม่งั้นเขาจะซ้ือบีเอ็มดับบลิวให้มาขับเล่นซักคัน หรือไม่ก็พาไปแล่นเรือยอร์ชที่ภูเก็ต
::: end of chapter 6 :::
-
อยากรู้ว่า มีบริษัท ประหลาด ๆ แบบนี้จริง ๆ มั่งรึเปล่า คงเครียดน่าดูนะ เวลาทำงาน
-
กายนะกายก่อคดีเยอะ เหอๆ
-
บริษัทนี้ อยู่ที่ไหนคะ อยากรู้จริงๆ
-
เอิ่มมมมมมมมมมมม ซื้อให้เค้าก็ได้
ถ้ากายไมาเอา :impress2: :impress2: :impress2:
-
คุณคฑาวุธ~~~ นิยายเนิบนาบ เนิบนาบ เนิบนาบ ไปเรื่อยๆ
แต่อัพบ่อยๆก็ดีนะคะ เราลุ้นจนตัวเกร็งจะผอมลงสองขีดละ >_<
-
เป็นผมออกตั้งแต่อาทิตย์แรกแล้ว..
-
คงอีกนานครับ กว่าจะรู้
นี่ตัวละครยังออกไม่หมดเลย
นายประธานบริษัท เกิดชื่อเคนนี่ ขึ้นมาละก็
ต้องแย่งชิงกับอีตาคเชนท์ แน่เลย
หึ หึ เลขาทั่นรอง...แร ด เมิกค้าบบ
รอตอนต่อไป
-
น่าสงสารวรุจน์นะ ท่าทางจะเสียเซลฟ์ไม่น้อย คิกๆ หารู้ไม่นายกายมันอยากรู้จักเพราะต้องการหาผู้ต้องสงสัยในคืนที่เมามายจนเสียตัวตั้งหากล่ะ น่าสงสารจริงๆ ก๊ากกกกกกกกกกกก
-
ลุ้นต่อไป ลุ้นให้กายเจอตัวบุรุษปริศนาคนนั้น
วรุจน์นี้ค่อนข้างหลงและยึดติดในความรวยนะ แต่สิ่งนี้คงไม่ตรงกับกายแน่
-
ผู้ชายคนนี้ อวดรวยยังไงกายก็ไมสนหรอก
ต้องถอดเสื้ออวดรอยสักมังกร:laugh:
หมั่นไส้เลขาท่านรองชะมัด
-
แอบอยากทำงานบริษัทนี้ซะงั้น
แปลกตั้งแต่ลูกน้องยันเจ้านายเลย
-
โธ่ กาย ถ้าไม่ใช่กายก็บอกเลิกเค้าไปสิจ๊ะ เอแต่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันนินา
อยากเห็นฉากหวีดหวานแล้วอ่า :serius2:
-
เข้ามารอทุกวัน ได้อ่านแล้วดีใจ
-
คุณวรุจน์ หลงตัวเองไปมั้ย? :z6:
-
WHO IS KANNY ?
KANNY IS "Katawoot" RIGHT ?
-
สมเป็นนิยายของคุณคฑาฯ จริงๆ
จะว่าไปสนุกดี...
มาต่อเร็วๆ เน้อ :L2:
-
เอิกๆๆๆ รู้สึกว่าคนผิดเป็นกายสะแล้ว ให้หนุ่มหลงรักแล้วตีจาก
-
แล้วมันจะอย่างไรต่อไปอะเนี่ย
-
อุยยยยยยยย ขาดตอน 555 เกือบนึกออกหมดแล้วเชียว
อิตาเคนนี่แอบสนใจกายเป่าเนี่ย หุหุ แอยสนใจเค้าดิ
ส่วนเลขานี่แอบเล็งเจ้านายเป่า น่าหมั่นไส้
-
นายกายเจอสนุ๊กจากเลขาหนุ่ม :m20:
นี่แหละหนา ไม่มีอะไรแน่แท้จริง ๆ คนอยากคุยด้วยไม่ได้คุย
คนไม่อยากคุยด้วยดันมาดักรอ :z3:
+1 ให้พี่นายไว้เตือนความจำว่า อย่าได้รีรอ ที่จะลงนิยายด้วยรับสินบนไว้แล้ว :z2:
-
ความจริงกำลังจะปรากฎ o13
-
ไปกันใหญ่แล้วค่ะตกลงจะหาผู้กระทำผิดกลับได้ผู้ตกหลุมรักมาสามคน :impress2: อร้ายส์.......
น้องกายเนี่ยเสน่ห์แรงส์นะค่ะเนี่ย
-
อิจฉากายเท่สูดดดดดดดดด มีแต่คนร๊ากกกกกกกกง่ะ มาต่อไวๆ นะครับ(ขอสมัครเป็นแฟนคลับ พี่กายกั๊ฟ) คริๆ
:-[
-
โห้ยลุ้นจนไม่รู้จะลุ้นยังไงแล้วอ่ะพี่นาย
สงสารกายจิงๆต้องไปนึกภาพอดีตชวนสยิวแบบนี้อิอิ
ขอให้เป็นคุณคเชนทร์ที่เถอะน่ารักดี
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
ง่า
หรือว่าจะเป็นท่านประธานกันนะ
:เฮ้อ:
-
เลขาท่านรอง ปกป้องเจ้านายได้ดีจริง ๆ :z3: :z3:
เป็นบริษัทที่น่ากลัวมากกกกกก o22 o22
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เชียร์คเชนท์สุดใจขาดดิ้นขอให้เป็นพระเอกที่เถ๊อะ :call:
-
:serius2:ใครหนอคือเคนนี่ :serius2:
:pig4:
-
:pig4:
-
ชื่อเรื่องน่าสนใจอะคาบ...หุหุ
-
:L1:
-
คันแทน 55 รวยมาก
-
เหมือนตอนนี้จะเอ็นซีกลายๆ แอบหื่นนะ:z1:
หนูว่าท่านประธานบริษัทค๊า (ถึงพี่แกยังไม่ออก...หรือไม่มีบทก็ตาม555)
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พึ่งได้อ่านตอนแรกเองอะ....
เอาสะไม่กล้าหลวมตัวเลยนะเนี้ย....
-
อีตาทั้งสามคนนี่ต้องเป็นพี่น้องกัน แหงมๆ คเชนท์นี่แหละผู้ต้องหาคนนั้น หรือว่าไม่ใช่อีกเนี่ย
-
ชักสงสารวรุจน์ :m15:
ว่าแต่บริษัทนี้ทำไมมันทำงานกันเครียดจ๊าดขนาดนี้เนี่ย :a6:
-
อ่านแล้ว...ต่อมความอยากรู้ของตัวเองเริ่มจะตีกันเองล่ะ :confuse:
+1 สำหรับความสนุกและความสุขที่มอบใ้้ห้
:pig4:
-
กาย ช่างมันเถอะ ไม่ต้องไปตามหาแล้ว say yes กับคนที่น่าสนไปเลย
-
นายคเชนทร์น่าสงสัยอยู่...แต่คิดไปคิดมาก็อาจจะไม่ใช่
ท่านประธานที่ยังไม่เผยตัว(รึเปล่าหว่า- -?)ก็น่าสงสัย
เรื่องนี้ปริศนาเยอะได้ใจมากเลยค่ะ
ยังไงมาต่อตอนใหม่เร็วๆนะคะ :L2:
-
นายวรุจน์
ม่ายไม่ใช่ว่า นายรวยไม่พอ
แต่เป็นเพราะว่า นายไม่ใช่คนที่ใช่
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
คุึณวรุจ นี้เอาจริง แต่กายดันไ่ม่สนซะงั้น
แถมพี่แกยังเข้าใจผิดคิดว่าตัวเองไม่รวยพออีก
กายเริ่มจำได้แล้ว
ลุ้นจัง
-
วรุจน์คิดมากไปแล้วน่ะ :m20:
อยากจะรู้จริงๆว่าท่านประธานบริษัทนี่เป็นใคร...จะใช่เคนนี่ตัวจริงอ๊ะป่าว :z1:
-
สวัสดีครับ
แหม่
ช้าไม่ใช่นี่ไม่สนจริงๆ แหะ
เป็นเราเรียบร้อยไปแย้ววววว
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
สืบหาคนคนเดียว
พาป่วนไปหมด
+1
-
สรุปว่าเปนคเชทร์รึเปล่าอ่ะ
อยากรู้อย่างไวไวอ่ะ
ว่าใครได้กะกายในคืนนั้นอ่ะ
-
เค้าว่าคเชนทร์คือเคนนี่ แน่ๆ เลยอ่ะ
แอบหมั่นไส้นังเลขาท่านรอง ชิส์
-
รอลุ้นเสมอขอรับ อยากรู้มากขอรับว่าคนนั้นคือใคร
พยายามเข้านะขอรับ :mc4:
-
สืบหาคนคนเดียว
พาป่วนไปหมด
ถูกกกกกกกกกกกกก :laugh:
-
อีตาวรุจน์นี้เพ้อเจ้อ จริงๆเชียวดูๆไปแล้วก้ตลกดีผู้ชายคนนี้น่ารักแบบแปลกๆเหอะๆ ว่าแต่หนู๋กายนี้ใจแข็งเนอะหรือว่าตอนนี้กำลังจดจ่อกับการหาตัวผู้ต้องสงสัยอย่างเดียวหละหนา
-
ว้าวๆเรื่องใหม่ๆ ช้ากว่าชาวบ้านอีกแล้ว เหอๆ
จาเชียร์รองปธ.คเชนทร์อ่ะ เพราะเขาไม่ใช่"ท่าน" แต่เป็น "คุณ" จะได้พ้องกะชื่อเรื่องไง 555 (เหตุผลมั่วมาก) อีกอย่าง ใช้คำสองแง่สามง่ามให้คิดตลอด.....เราก้อคิดซะเรย ไหนๆก้อนะ
แต่จะมีผู้ต้องสงสัยอีกมั้ยเนี่ย แค่นี้ก้อมึนแระนะเนี่ยยยย
-
พึ่งมาอ่านค่ะ ลุ้นยิ่งกว่าหนังแนวสืบสวนอีก
สนุกมากเลย ฮ่าๆ ผู้ต้องสงสัยตกไปแล้วสองคน
ยังมีคุณคเชนทร์อีกคน แล้วจากนี้จะมีผู้ต้องสงสัยเพิ่มขึ้นรึเปล่าน๊อ??
-
วรุจน์ คุณช่างมีจินตนาการก้าวไกลเหลือเกิน คิดไปโน่น โอยยย ฮาาาาาาาา
-
ยังคงเป็นปริศนาต่อไปว่าเขาคนนั้นคือใคร :serius2:
-
เดี๋ยวก็รู้ว่าใครเป็นผู้ต้องหาที่ฟันกายโดยที่เจ้าตัวเขาไม่อนุญาต มีลุ้นครับ เรื่องนี้ยาวหน่อยนะคร้าบเพราะตัวละครมันเยอะ (แต่ขอรับรองว่าหล่อและรวย - ก็พระเอกในนิยายของคฑาวุธต้องเป็นแบบนี้อ่ะครับ มันเป็นนโยบายที่จะให้พระเอกมีลักษณะตรงข้ามกับคนเขียน)
ป.ล. เลขาน่าหมั่นใส้คนนั้นของคเชนทร์มีตัวตนจริงๆ ครับ ตัวละ้ครตัวนี้ผมเอามาจากคนจริงๆ ที่เคยทำงานด้วยกัน ส่วนเจนจิราก็สะท้อนมาจากตัวจริงของใครคนหนึ่งที่ผมรู้จัก ส่วนเชิงชายนั่นน่ะ ตัวผมเอง 555
Guy Chapter 7
กายนั่งหน้านิ่งมองเชิงชายที่กำลังกระดกเหล้าลงคอแล้วชูแก้วอวดคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่รอบโต๊ะว่าตัวเองดื่มพรวดเดียวหมด คืนนี้นรธีร์นัดให้เขามาพบที่บาร์ Ranking No. 1 เพื่อเลี้ยงฉลองในโอกาส 'ได้ทิปเยอะที่สุดในรอบปี'
“มันบอกว่าจะเมาเพื่อกาย” นรธีร์ชี้มือไปที่เชิงชาย
“เมาบ้าอะไรแบบนั้นเจ๊” กายเบ้ปาก
“แกจะได้ไปส่งมันที่บ้าน” นรธีร์ตอบ
“ไม่เอาด้วยหรอก” กายเบ้ปากมากกว่าเดิม “เจ๊ไปส่งสิ เจ๊ทำงานที่เดียวกัน”
“อ้าว เกี่ยวอะไรด้วย แกเป็นคนที่ไอ้ชายจะเมาให้ แกก็ต้องรับผิดชอบมัน” นรธีร์ขึ้นเสียง
“งี่เง่าไร้สาระ ผมไม่เอาด้วยหรอกเจ๊ ชายอยากเมาก็ให้เมาไป กลับบ้านไม่ได้ก็นอนที่บาร์นี่ล่ะ”
“ได้โดนข่มขืนตูดบานพอดี ขาวผ่องเป็นยองใยแบบนี้ มีแต่โดนกับโดน”
“ใครจะมาข่มขืนเค้า” กายส่ายหน้า ไม่อยากคิดภาพ
“อ้าวๆ ประมาทไม่ได้นะสมัยนี้ เด็กที่บาร์นี่ก็ใช่ย่อย แกไม่รู้อะไร นังชะนีคนหนึ่งกล้าพาผัวตัวเองไปเที่ยวบาร์เกย์แล้วเสือกเมาไม่รู้เรื่อง แกเอ๊ย เช้าวันถัดมาผัวมันนอนแก้ผ้าอยู่บนฟลอร์ โดนไม่รู้กี่ดุ้น ตัวมันโชคดีหน่อยเพราะเป็นผู้หญิง เขาหามไปทิ้งไว้หน้าเซเว่น เด็กเซเว่นเลยแจ้งตำรวจมาหามไปเก็บไว้ที่โรงพัก แกก็รู้ เหล้านี่มันทำให้คนเสียตัวโดยไม่ได้ตั้งใจมานักต่อนักแล้ว ไอ้เต่าที่มันติดเอดส์มาก็ไม่ใช่เพราะเหล้าหรอกหรือ เมาแล้วอ้า ซ่าส์ไม่ใส่ถุงยางเพราะพิสูจน์รักแท้ เป็นไงล่ะ ครั้งเดียวแจ๊คพอต เอดส์ติดตูดมาเต็มๆ“
“เรื่องแบบนี้พี่ไปรู้มาจากไหนนี่” กายทำสีหน้าแบบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองแต่ก็แอบถอนหายใจเบาๆ
“จากวงเหล้า” นรธร์หัวเราะเสียงดัง “งั้นพนันกันไหมล่ะ คืนนี้ทิ้งไอ้ชายไว้ที่นี่ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับมาดูมัน ดูซิว่าหน้าอ่อนๆ ขาวๆ อย่างมันจะรอดหรือเปล่า อัตราต่อรองหนึ่งต่อห้า เงินสด”
“ผมไม่เอาด้วยหรอก” กายส่ายหน้าแล้วยื่นมือไปดึงแก้วเหล้าออกจากมือชองเชิงชาย
“อย่ายุ่ง ชายจาเมา ชายจาแ_กเหล้าให้เมาสะจายปายเล๊ย” เชิงเชายแย่งแก้วเหล้ากลับไป
“เป็นอะไรถึงจะเมา” กายกระแทกเสียง
“มันบอกว่าจะดื่มเหล้าย้อมใจ ให้มีความกล้า วันนี้มันตั้งใจจะบอกรักกาย” นรธีร์กระซิบ
“แล้วที่ผ่านๆ มาไม่เคยบอกรักหรือ ผมจะอ้วกมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วนะเจ๊” กายส่ายหน้า อยากจะยกเท้าขึ้นถีบเชิงชายนัก
“แต่คราวนี้มันบอกว่าจะบอกแบบว่า บอกจริงๆ”
“แล้วนี่จะบอกได้ไหมเนี่ย สภาพเป็นแบบนี้” กายชี้มือไปที่เชิงชาย
“สงสัยจะไม่ได้ มันเล่นย้อมใจนานไปหน่อย”
“เอ้า เฮ....” เสียงเชิงชายชนแก้วกับเพื่อนอีกสองคนซึ่งท่าทางมึนๆ กันทั่งคู่ “โหมดแก้ว ดื่ม เพื่อ ร๊ากกก”
“เชอะ ดื่มเพื่อรัก” กายทวนคำ มองเชิงชายด้วยสายตาเอือมปนฉุน ส่ายหน้า แล้วบอกนรธีร์ว่าจะเดินออกไปสูดอากาศนอกบาร์
เมื่ออกมาจากบาร์ กายสูดลมหายใจเอาอากาศเข้าไปลึกๆ แล้วใช้นิ้วคลึงขมับช้าๆ ก่อนจะหันหน้าไปด้านข้างและขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าผู้ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาหา
เอาอีกแล้ว สถานการณ์เดิมๆ เกิดขึ้นอีกแล้ว มันยังไงกันนี่ ที่ทำงานก็เจอคเชนทร์ซึ่งชอบโผล่หน้าขึ้นมาเหนือพาร์ติชั่นโดยไม่ให้สุ้มให้เสียงแล้วพูดอะไรให้งง กว่าจะเข้าใจก็ผ่านไปหลายประโยค พูดเสร็จก็ทิ้งท้ายให้คิดตามแล้วเดินหนีไปเฉยๆ ส่วนวรุจน์เจอที่ไรก็เอาแต่พูดว่าคุ้นหน้าคุ้นตาเขาเหมือนเคยเจอกันที่ไหนแต่นึกไม่ออก ทำยังกะจะบอกว่าชาติก่อนเคยเป็นเนื้อคู่กัน พรหมลิขิตให้มาเจอกันอีกชาตินี้ ส่่วนธฤตก็มักจะเจอตอนออกมาสูดอากาศ แล้วก็มักจะลงท้ายด้วยการชวนไปหาอะไรดื่ม
“ทำไมผมไม่เห็นคุณเลย” ธฤตพูดยิ้มๆ เมื่อทักทายกายเสร็จ “แต่ผมออกมาจากบาร์ได้หลายนาทีแล้วครับ สู้ไม่ไหว รู้สึกอึดอัด ต้องมารับอากาศข้างนอก”
“พออายุมากขึ้นก็เป็นธรรมดาครับ” กายพูดยิ้มๆ
“คุณลองทายดูซิครับว่าผมอายุเท่าไหร่” ธฤตยิ้มมุมปากขำๆ กับการพูดล้อเล่นของอีกฝ่าย
“ไม่อยากทายครับ ครั้งที่แล้วถามชื่อเล่นคุณก็ไม่ยอมบอก”
“ผมบอกแล้วไงว่าอยากให้คุณรู้จักตัวตนจริงๆ ของผม” ธฤตตอบ “ชื่อที่คนอื่นเขาพากันเรียกผมเล่นๆ นั่นน่ะ ไม่ต้องรู้ก็ได้ ผมไม่อยากให้คุณเรียกผมเหมือนคนอื่นเรียก”
กายขมวดคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจ 'สาร' ที่ธฤตต้องการสื่อเท่าไหร่นัก เขาอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่า ธฤตกำลังจะบอกว่า ให้เขาเรียกชื่อจริงเพราะตัวเองต้องการจริงจัง และไม่ให้เรียกเหมือนคนอื่นเรียกเพราะต้องการให้รู้สึกว่าเป็นคนพิเศษ ไม่ได้อยู่ในกลุ่มรวมกับ 'คนอื่นๆ เหล่านั้น'
“ใกล้จะกลับหรือยังครับ” ธฤตถาม
“ก็คิดว่า...” กายคิดหาคำตอบเหมาะๆ แต่ธฤตพูดสวนขึ้นมาทันใดว่า
“ผมจะชวนไปหากาแฟดื่ม”
“แต่ว่า...”
“ไม่ต้องไปที่บ้านผมก็ได้ครับ คุณกายจะได้รู้สึกสบายใจ ครั้งที่แล้วดูเหมือนคุณจะอึดอัดเล็กน้อย”
“เปล่าครับ เพียงแตว่าผมรู้สึกแปลกๆ ที่ไปนั่งดื่มกาแฟในบ้านหลังใหญ่ๆ กันสองคน มันโหวงเหวงชอบกล” กายหัวเราะเบาๆ “ผมไม่อึดอัดหรอกครับ”
“ผมเข้าใจ ครั้งแรกก็รู้สึกแปลกๆ เป็นธรรมดาครับเพราะยังไม่คุ้นกับสถานที่ ถ้าไปบ่อยๆ คุณจะรู้สึกผ่อนคลายกว่านั้น” ธฤตยิ้มให้กายอย่างอ่อนโยน นัยน์ตาวิบวับจนกายรู้สึกได้ว่ากำลังโดนจีบ
“ไปทำไมครับ” กายตัดสินใจถามตรงๆ
“คุณกายคงไม่คิดจะเลิกคบกับผมใช่ไหมครับ” ธฤตถามตรงๆ เหมือนกัน “อย่าหาว่าผมหยาบคายนะครับ ผมรู้สึกว่าคุณรู้สึกอึดอัด ไม่ใช่เพราะนั่งดื่มกาแฟในบ้านหลังใหญ่ๆ กันสองต่อสองหรอก แต่ผมว่าน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น ตอนที่ไปถึงบ้านผม สังเกตว่าคุณเงียบไป”
“คุณก็คุยสนุกนะครับ เราคุยกันตั้งหลายเรื่อง ผมก็รู้สึกโอเค คุณธฤตคิดมากไปหรือเปล่า” กายแก้ตัว ยอมรับว่าธฤตช่างสังเกตและเข้าใจอะไรได้ดีมาก ผู้ชายคนนี้เป็นคนฉลาดและมีสายตาเฉียบคม เรื่องจะปิดบังความรู้สึกกับธฤตอาจจะทำได้ยาก และเขาเองก็คิดว่าธฤตดูเป็นคนที่คอนข้างอ่านยาก
“ถ้างั้นก็หมายความว่า ครั้งต่อไปเราคงได้ไปดื่มกาแฟด้วยกันอีก” ธฤตยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน
“คือวันนี้ผมมากับเพื่อน ท่าทางเพื่อนจะเมา ผมอาจต้องหามไปส่งบ้าน” กายหันไปมองประตูหน้าผับ
“ถ้ายังงั้นเอาไว้โอกาสหน้า ผมจะโทรไปนัดก่อน ดีไหมครับ” ธฤตล้วงโทรศัพท์ออกมา ทำท่าเตรียมกด เงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้ว ประหนึ่งเป็นการพูดกับกายว่า บอกเบอร์โทรศัพท์คุณมาสิครับ
กายไม่เข้าใจว่าทำไมเขาบอกหมายเลขโทรศัพท์ของตัวเองให้ธฤตไปทันทีโดยไม่ลังเล
ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์และซ่อนความเซ็กซี่ไว้ภายใต้บุคลิกเรียบนิ่งเป็นสุภาพบุรุษ
หรือ 'เจ้าชู้หลบใน' แบบที่เชิงชายเคยพูดกระทบกระเทียบ
“เชิงชาย” กายถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก้มลงมองคนที่ฟุบหน้าอยู่ที่โต๊ะแล้วอยากจะโวยวายยิ่งนัก
พอนึกถึงเชิงชาย 'ไอ้เชิงชาย' ก็เมาไปเรียบร้อย อุตส่าห์ให้เหตุผลกับธฤตว่าขอกลับมาดูเพื่อน ปรากฎว่าเมาพับไปทั้งสามคนจริงๆ ส่วนเจ๊นอ หายตัวไปเสียแล้ว แกล้งโทรศัพท์ไปหาเขาแล้วคงรีบวางสาย นี่ถ้าเขาโทรศัพท์ไปโวยวายก็คงแก้ตัวว่าโทรไปตามเขาแล้วแต่เขาไม่รับสายเอง
“ชาย...ชาย...ชาย” กายใช้เท้าเขี่ยขาของเชิงชายแล้วออกแรงเตะเบาๆ “ลุก ตื่น ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้”
ทั้งที่รู้ว่าพูดไปก็เท่านั้น แต่กายก็อดไม่ได้ที่จะลองปลุกเชิงชายดู จะว่าไปเชิงชายก็ไม่ใช่คนตัวเล็กนัก เรื่องจะแบกไปส่งบ้านนั้นท่าทางลำบากอยู่ไม่ใช่น้อย ส่วนปพจน์กับฐาปกรที่เมาพับอยู่ข้างๆ กัน เขาคิดว่าจะโทรศัพท์ไปตามที่บ้านปพจน์มาเอาตัวไป พี่ชายของปพจน์เป็นผู้ใหญ่ใจดีและรักน้องมาก ถ้ารู้ว่าน้องชายมาเมาอยู่ที่นี่ก็คงรีบมา และเขาจะขอให้เอาฐาปกรกลับไปด้วย
พรุ่งนี้ค่อยโทรไปโวยวายเจ๊นรธีร์
กายเปิดประตูห้องพักของเชิงชายแล้วใช้เท้ายันประตูให้เปิดออกแล้วกึ่งประคองกึ่งลากเชิงชายเข้าไปข้างใน แต่ทันใดก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างจนล้มลงไม่เป็นท่าทั้งสองคน เชิงชายร้องโอ๊ยด้วยความเจ็บแล้วเงียบไป กายยันตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปเปิดไฟจึงเห็นว่ามีกระเป๋าเดินทางวางขวางไว้ที่หน้าประตู มองไปรอบๆ ห้องพักของเชิงชายแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะ 'ห้องหนุ่มโสด' คนนี้รกมากอย่างไม่น่าเชื่อ
“กาย...อยู่หนาย...หิวน้ำ...” เชิงชายพูดเสียงอ้อแอ้
“เวรกรรมของไอ้กาย ทำไมจะต้องมายุ่งเกี่ยวกับคนเมาด้วยวะ” กายบ่นพึมพำ อดนึกถึงคืนที่ตัวเองเมาแล้วไปนอนกับคนแปลกหน้าไม่ได้
คืนนั้นเราก็คงเหมือนกับเชิงชายนี่ล่ะมั๊ง เพียงแต่ว่าคนที่เราเจอเป็นคนแปลกหน้า ต่างจากเชิงชายที่โชคดีได้เราเป็นคนพากลับบ้าน
“กายจ๋า ชายจะอ้วก”
“เฮ่ย อย่านะ ลุกขึ้น ไปนอนที่เตีียง” กายรีบดึงเชิงชายแต่คนที่เมาเหล้าไม่ยอมขยับตัว “ชาย ลุกขึ้น ไปนอนที่เตียง เร็วเข้า ไม่งั้นจะปล่อยให้นอนพื้นหน้าประตูนี่ล่ะ”
“โอยยย” เชิงชายคราง พยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งแต่ทันใดก็เปลี่ยนใจ ทิ้งตัวลงนอนคว่ำหน้า
“ไอ้ชาย” กายเรียกเสียงเข้ม “ไปนอนที่เตียง แข็งใจหน่อย เร็วเข้า จะได้เช็ดเนื้อเช็ดตัว”
“จ้าๆ” เชิงชายตอบอู้อี้แล้วโหย่งตัวขึ้น คลานไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า เซไปเซมา พึมพำเบาๆ ว่า “เช็ดตัว จาเช็ดตัว แก้ผ้าเช็ดตัว”
“มาทางนี้” กายจับคอเสื้อของเชิงชายแล้วลากไปที่เตียงเพราะเชิงชายคลานเข้าหาผนังห้อง
“อือๆ” เชิงชายครางอืออาในลำคอแล้วเปลี่ยนทิศทาง “ม่ายหวายแล้ว มาวฉิบหาย”
“ใครบอกให้กินจนเมา” กายบ่นแล้วออกแรงดึงคอเสื้อเพราะเชิงชายมัวแต่เชื่องช้า
“โอ๊ย” เชิงชายร้องคราง “หายจายม่ายออก”
“เร็วๆ สิ จะได้รีบกลับ”
“จาปายหนาย”
“กลับบ้าน”
“อยู่เป็นเพื่อนชายก่อน ชายมาว”
“รู้แล้วว่าเมา รีบๆ ไปให้ถึงเตียง” กายกระแทกเสียงแล้วกระตุกคอเสื้อเชิงชาย
“เช็ดตัวให้หน่อยนะกาย” เชิงชายพึมพำ “เหม็นเหล้าชิบเป๋ง”
“ไอ้บ้า ตัวเองเสือกกินเอง ใครบอกให้กินจนเมา แล้วมาบ่นว่าเหม็นเหล้า” กายทำเสียงดุแล้วรีบโวยวายเมื่อเห็นเชิงชายโก่งคอทำท่าจะอาเจียน “เฮ่ย อย่านะชาย ห้ามอ้วกเด็ดขาด ไม่งั้นโดนเตะ”
“มาวจริงๆ กายอย่าทิ้งชายนะ เช็ดตัวให้ที” เชิงชายตาปรือ ยื่นมือมาไขว่คว้าสะเปะสะปะ “อยู่หนาย มาเช็ดตัวให้หน่อย”
“ไม่ต้องเช็ดแล้ว นอนทั้งๆ อย่างนี้ล่ะ” กายลุกขึ้น
“กายจ๋า อย่าเพิ่งปาย หิวน้ำ” เชิงชายร้องเรียกเสียงอ้อแอ้
กายส่ายหน้า แล้วเดินไปที่ห้องครัว เปิดน้ำเย็นเทใส่แก้วสองแก้วแล้วเดินกลับมาที่เตียงของเชิงชาย ขณะที่กำลังจ่อแก้วใส่ปากของคนเมา และพยายามประคองใบหน้าให้อยู่นิ่ง เชิงชายก็อาเจียนออกมาทันที
“ไอ้...” กายกระโดดหนี เผลอปล่อยแก้วน้ำหลุดจากมือจนแตก
“ขอโทษ” เชิงชายครางเบาๆ แล้วฟุบหน้าลงกับเตียง
“ยังมีหน้ามาขอโทษอีก” กายถลึงตา อยากจะยกเท้าเหยียบลงกลางหลังของเชิงชายยิ่งนัก
“หิวน้ำ” เชิงชายครางอีก
“รอไปเถอะ” กายกระแทกเสียงแล้วเดินไปที่ค้นหาผ้าขี้ริ้วกับไม้กวาดและที่ตักขยะเพื่อมาจัดการทำความสะอาด เขาเสียเวลาไปเกือบสิบห้านาทีตั้งใจทำความสะอาดจนเสร็จเพราะกลัวว่าเชิงชายจะลุกขึ้นมากลางดึกแล้วเฟอะฟะเหยียบเศษแก้ว
“หิวน้ำ...หิวน้ำ...หิวน้ำ...”เชิงชายยังครางไม่หยุด
“เอ้านี่ กินซะ” กายจ่อแก้วน้ำใบที่สองเข้าที่ปากของเชิงชาย “อย่าอ้วกอีกนะ ถ้าอ้วกอีกทีจะปล่อยให้นอนกับอ้วกของตัวเองนี่ล่ะ”
“เหม็นฉิบหาย เช็ดตัวให้หน่อย ชายร้อน กายจ๋า เช็ดตัวหน่อย อึดอัด” เชิงชายอ้อนวอน
“ไม่ต้องเช็ดแล้ว นอนทั้งยังงี้ล่ะ ใครบอกให้กินเหล้าจนเมา” กายเสียงดุแล้วลุกขึ้น
“จาปายหนาย” เชิงชายถาม “อย่าปาย นอนนี่นะ ดึกแล้ว อันตราย”
“รีบนอนซะชาย”
“ม่ายนอน กายนอนด้้วยกัน ชายเหงา ชายเมา” คนเมายังดื้อแล้วอ้อนต่อ “เช็ดตัวให้หน่อย กายจ๋า ช่วยชายด้วย”
“เรื่องมากจริงๆ” กายบ่น ส่ายหน้าอย่างระอาใจ
“โอย ปวดหัว ม่ายหวายแล้ว จาอ้วก” เชิงชายยังพร่ำต่อไม่ยอมหยุด กายทั้งห้ามทั้งขู่แต่เชิงชายก็นิ่งไปได้ไม่นานแล้วก็พร่่ำพูดต่อด้วยเสียงอ้อแอ้เหมือนเด็ก จนเวลาผ่านไปเกือบสี่สิบห้านาทีเชิงชายจึงเงีียบ กายล้างมือในห้องน้ำแล้วเดินมาก้มหน้ามองเพื่อดูว่าเชิงชายหลับสนิทหรือยังเพื่อที่จะได้กลับบ้านเสียที แต่ทันใดคนที่นอนนิ่งก็ลืมตาขึ้นมาช้าๆ แล้วเผยอปากพูดเบาๆ ว่า
“กายอย่าทิ้งชายไปนะจ๊ะ”
“ยังเสือกรู้สึกตัวอีก” กายเข่นเขี้ยว เสียงดุ
“ร้อน เหม็น เช็ดตัวหน่อย” เชิงชายยังรักสะอาด
“ไม่”
“คนจายร้าย”
“หยุดพูดแล้วนอนเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะกลับเดี๋ยวนี้เลย” กายขู่
“ทามมาย หือ ทามมายไม่ค้างที่นี่ กลัวโดนชายปล้ำเหรอ” เชิงชายยกมือขึ้นชี้หน้ากาย
“แล้วมีปัญญาทำหรือไง” กายเบ้ปาก
“ม่ายมี” เชิงชายตอบแล้วทำท่าโก่งคอเหมือนจะอาเจียน “ถึงมีก็ม่ายทำ”
“นอนซะ” กายพูดเสียงเบา
“ชายจะรอให้กายยอมชายเอง ชายม่่ายอยากโดนเกลียด” เชิงชายพึมมำ ตาปรือมองกาย ยิ้มบางๆ แล้วหลับตาลง “ชายม่ายอยากผิดศีลธรรม ม่ายชิงสุกก่อนห่าม ไม่ขืนใจคนที่ชายร้ากกก อืม หิวน้ำ คอแห้ง...”
“เพิ่งกินไปเมื่อกี้ อะไรวะ จะกินอีกแล้ว” กายทำเสียงหงุดหงิด
“เช็ดตัวห้ายหน่อยก็ม่ายด้าย” เชิงชายพึมพำ ดิ้นยุกยิกแล้วซุกหน้าเข้ากับหมอน “คนจายร้าย ม่ายรักเขาซ๊าที”
กายแก้ไขตัวสะกดคำสุดท้ายในงานแปลเอกสารแล้วเหลือบตามองนาฬิกา จากนั้นจึงสั่งพิมพ์เอกสารห้าหน้าที่เขานั่งแปลอย่างเคร่งเครียดมาตลอดบ่ายแล้วรีบเดินไปยืนรอที่เครื่องพิมพ์ เขามีความรู้สึกว่าเครื่องพิมพ์ขนาดใหญ่ที่เคยพิมพ์เอกสารอย่างรวดเร็วตอนนี้เสมือนมีชีวิตและแกล้งทำงานช้าเพราะต้องการให้เขาขาดใจ เหลือเวลาไม่ถึงห้านาทีก็จะถึง 'เส้นตาย' ที่หัวหน้าสั่งให้เขาเอาเอกสารไปส่งให้ท่านประธาน
เมื่อได้กระดาษทั้งห้าแผ่นแล้วกายจึงรีบวิ่งหน้าเริดไปยังห้องของประธานบริษัท เจนจิรากำลังรวบรวมเอกสารบนโต๊ะทำงานของตัวเองอย่างลุกลี้ลุกลน เขาไม่รีรอ รีบเปิดประตูเข้าไปทันทีโดยไม่ลืมเคาะประตูก่อนเช่นทุกครั้ง จังหวะเดียวกันนั้น ประตูไม้โอ๊คสีน้ำตาลเข้มของห้องทำงานประธานบริษัทเปิดออกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของชาวตะวันตกผมสีทองเดินออกมาอย่างเร่งรีบ เขาจำได้ว่าเห็นผู้ชายคนนี้ในห้องประชุมครั้งเดียวและก็ไม่เคยเห็นอีกเลยจนถึงวันนี้ เจนจิรารีบส่งเอกสารในมือให้ ชายผมสีทองรับไปแล้วเดินสวนกับกายออกนอกห้องไปอย่างรวดเร็ว
“คุณเจนครับ” กายเรียกเลขานุการประธานบริษัทพร้อมกับยื่นเอกสารในมือให้ “ผมขอโทษ เร็วที่สุดแล้วครับ”
“คุณเจน” เสียงหนึ่งดังขึ้นเกือบจะพร้อมกับเสียงคำพูดสุดท้ายของกาย ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเทาเข้มเดินออกมาจากห้องประธานบริษัทพร้อมกับยื่นมือข้างหน้า เจนจิรารับเอกสารจากกายด้วยมือซ้ายและยกมือขวาซึ่งถือเครื่องหนีบกระดาษรอเอาไว้ตั้งแต่เห็นคนที่วิ่งหน้าเริดเข้ามาในห้องขึ้นมาเย็บมุมเอกสารแปลทั้งห้าหน้าอย่างคล่องแคล่วภายในชั่วเสี้ยววินาทีแล้วส่งให้เจ้านาย
กายเหลือบตามองคนที่เขาแน่ใจว่าต้องเป็นท่านประธานบริษัทแน่นอนแล้วหันไปยิ้มแห้งๆ กับเลขานุการสาวผู้ยืนอยู่ใกล้ๆ และมีสีหน้าราบเรียบ
“นี่หรือนักแปลใหม่” ท่านประธานถามเสียงราบเรียบแล้วก้มลงมองเอกสารในมือ
“ค่ะ” เจนจิราตอบ “พอดีมีเวลาให้แปลไม่มากก็เลยเพิ่งได้มาค่ะ”
“อือ” ท่านประธานทำเสียงในลำคอ เงยหน้าขึ้นมองหน้า 'นักแปลใหม่'
“คุณชื่ออะไร”
“กายครับ”
“ชื่อจริง”
“ชื่อจริงครับ”
“ชื่อจริงชื่อกาย”
“ครับ” กายพยักหน้าแล้วปล่อยเสียงตามมาอีกคำว่า “ผม”
“มาทำงานได้กี่วัน”
“เอ่อ เกือบสามอาทิตย์แล้วครับ”
“กี่วัน”
“15 วันครับ” กายตอบอย่างรวดเร็วเพราะสมองคำนวณง่ายๆ ว่า ทำงานสามอาทิตย์ และอาทิตย์ละห้าวัน เพราะฉะนั้น สามคูนห้าเท่ากับสิบห้า
“ก็สามอาทิตย์เต็มพอดี” ท่านประธาน 'แก้' คำตอบของกายให้ถูก สายตายังจับอยู่ที่ใบหน้าของนักแปลคนใหม่
“ทำไมถึงมาทำงานที่นี่” ท่านประธานถามต่อ
“เงินเดือนดีครับ” กายตอบไปตรงๆ
“แสดงว่าเงินสำคัญสำหรับคุณ”
“ครับ” กายตอบ แต่คราวนี้ไม่มีคำว่า 'ผม' ตามออกมาจากปากอีก
“คุณรู้จักบริษัทเราจากที่ไหน รู้จักใครในนี้หรือเปล่า”
“จากเว็บรับสมัครงานครับ” กายตอบไปตามความเป็นจริงแล้วนิ่งรอฟังคำถามต่อไปจากท่านประธาน แต่คนที่ถามคำถามกลับนิ่งแล้วเลิกคิ้วขึ้น แสดงให้คนตอบรู้ว่ายัง 'ตอบ' คำถามไม่หมด
“ไม่รู้จักใครเลยครับ” กายตอบเมื่อเข้าใจภาษาท่าทางและภาษา 'สายตา' ของท่านประธาน
“นึกว่่ารู้จักใครที่นี่” ท่านประธานพูดเบาๆ แล้วหันไปหาเลขานุการ
“คุณเจน ให้แปลคู่มือ F-35ได้เลย ขอวันจันทร์”
“เร็วไปไหมคะ” เจนจิราถามเจ้านายกลับ
“ผมว่าไม่เร็วไปหรอก” ท่านประธานตอบแย้ง “เริ่มตอนนี้เลย มีเวลาหนึ่งวันครึ่ง งานอื่นไม่ต้องทำ ให้ทำงานนี้ก่อน” ประโยคหลังท่านประธานหันมาพูดกับกาย
“ครับ” กายพยักหน้า
“ใครสัมภาษณ์คุณ” ท่านประธานถามต่อ
“คุณการุณย์ครับ”
“คุณคเชนทร์ได้สัมภาษณ์หรือเปล่า” ท่านประธานหันไปถามเลขานุการ
“เปล่่าค่ะ คุณคเชนทร์ให้คุณการุณย์รับผิดชอบ” เจนจิราตอบ
“แสดงว่าคุณต้องเก่งพอสมควร” ท่านประธานหันมาพูดกับกาย มองตาของนักแปลคนใหม่ด้วยสายตาราบเรียบ
“ผมจะทำงานให้ดีที่สุดเต็มความสามารถของผมครับ” กายพูด
“ดี ผมต้องการให้คนที่ทำงานที่นี่เข้ามาเพราะความสามารถจริงๆ ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่น” ท่านประธานพยักหน้าช้าๆ ไม่ละสายตาไปจากใบหน้าของคนที่ตัวเองพูดด้วย
“ประชุมอีกสามนาทีค่ะ” เจนจิราแทรกขึ้นมา
“คุณเจน ถึงเวลาเลิกงานแล้วกลับบ้านไปเลยนะ วันนี้วันศุกร์” ท่านประธานพูดพลางก้าวเท้ายาวๆ เดินไปที่ประตู มองเจนจิราก่อนและหันมามองกายอีกครั้งเมื่อพูดประโยคสุดท้าย
“ค่ะ” เจนจิราตอบสั้นๆ แล้วเดินอ้อมโต๊ะกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้แล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองกาย
“คุณเจนครับ ผมขอโทษ ผมรีบอย่างที่สุดแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เจนรู้ว่าให้เวลาน้อยมาก” เจนจิราตอบด้วยเสียงราบเรียบ
“ท่านโกรธหรือเปล่่าครับ” กายหันไปมองประตูด้านหน้าออฟฟิสและมองเลยไปยังร่่างสูงใหญ่ของท่านประธานที่เดินลิ่วไปตามทางเดิน
ผู้ชายคนนี้ตัวสูงใหญ่มาก สูงกว่าคุณคเชนทร์เสียอีก ใบหน้าคมเข้ม ขาวสะอาด รูปหล่อระดับพระเอกหนัง ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นประธานบริษัทแปลกประหลาดแห่งนี้
ฮึ ก็แน่ล่ะ ทำไมจะเป็นประธานไม่ได้ล่ะ ที่บริษัทมีบรรยากาศแปลกประหลาดนี่ก็คงเป็นเพราะมีประธานบริษัทแบบนี้ล่ะมั๊ง
กายคิดในใจอย่างขำๆ ปนฉุน
ตัวใหญ่ จมูกโด่ง คิ้วเข้ม ดีนะผิวไม่เข้ม ไม่งั้นคงจะอดสงสัยไม่ได้ว่าอาจจะเป็น 'ผู้ชายคนนั้น' แต่คนอย่างท่านประธานไม่น่าจะไปเมาจนไม่รู้เรื่องที่ผับ Lose Urself นี่ถ้าเกิดมีผู้ต้องสงสัยเพิ่มเข้ามาอีกคนคงปวดหัวต่อไปไม่รู้จบ
วรุจน์กับธฤตพ้นข่ายผู้ต้องสงสัยไปแล้ว เหลือคเชนทร์เพียงคนเดียว แต่เขายังไม่มีโอกาสเหมาะๆ 'สอบสวน' หาความจริง
“คุณกาย” เสียงเจนจิราดังขึ้น
“ครับ” กายรู้สึกตัว
“บอกแล้วไงคะว่าไม่ต้องคิดมาก นายเป็นแบบนี้เอง เรื่องปกติ”
“ครับๆ” กายพยักหน้า แล้วยื่นมือไปรับเอกสารจากเจนจิราซึ่งเขาคิดว่าคงเป็น 'F-35' ที่ท่านประธานเพิ่ง 'สั่ง' ให้เขาแปล
“หนักหน่อยนะคะ” เจนจิราทำหน้าเห็นใจ “ก่อนเลิกงานวันจันทร์ คิดว่านายจะเอาไปอ่านคืนวันจันทร์ ความจริงต้องใช้วันพุธ เจนว่าถ้ามีอะไรต้องแก้ก็ต้องทำวันอังคารทั้งวัน”
“หมายความว่าท่านประธานจะคอมเมนท์มา...”
“เช้าวันอังคาร” เจนจิราพยักหน้า
“ท่านมีเวลาอ่านและอ่านเร็วขนาดนั้นหรือครับ” กายถาม เลิกคิ้วสงสัย ไม่อยากจะเชื่อเพราะในมือเขาคือเอกสารราวยี่สิบหน้า ซึ่งหมายความว่าสุดสัปดาห์นี้เขาไม่อาจ 'กระดิก' ตัวไปไหนได้เลยนอกจากนั่งจมอยู่กับเอกสารยี่สิบหน้านี้และกองพจนานุกรม
ศัพท์เฉพาะทั้งนั้น ศัพท์ที่ไม่ถนัดอีกต่างหาก ใครจะไปรู้เรื่องอาวุธยุทโธปกรณ์ระดับนี้
อ้าว นี่มันเครื่องบินขับไล่นี่หว่า แบบนี้ต้องให้ทหารอากาศที่เรีียนจบปริษญาตรีด้านภาษาศาสตร์และจบปริญญาโทจากต่างประเทศมาแปลจะดีกว่ามั๊ง
กายนึกในใจอย่างเซ็งๆ เมื่อพลิกเอกสารสองสามหน้าแรกและกวาดสายตาอ่านเร็วๆ
“ถ้าติดขัดก็ถามคุณคเชนทร์ได้ค่ะ” เจนจิราพูดขึ้นมาเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของกาย “คุณการุณย์ก็ช่วยได้ แต่สุดสัปดาห์คุณการุณย์มักปิดโทรศัพท์”
“ขอบคุณนะครับคุณเจน” กายยิ้มให้หญิงสาวแล้วขอตัวกลับออฟฟิส ระหว่างเดินไปตามทางเดินกายถอนหายใจเฮือกใหญ่หลายครั้งเพราะรู้ว่างานมอบหมายที่ถืออยู่ในมือนั้นเป็นงานที่ยากที่สุดเท่าที่เขาเคยทำมา อดบ่นให้ท่านประธานในใจไม่ได้ว่า...
เวลาแค่นี้นี่นะ ภาษาก็ยาก ให้แปลตั้งยี่สิบหน้า แกล้งกันหรือเปล่าวะนี่ แค่เห็นหน้าก็มองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ถ้าไม่ขมวดคิ้วทำหน้าดุก็คงน่าดูกว่านี้ แต่นี่ มองเราจากหัวจรดเท้า เราเคยไปทำอะไรให้ที่ไหน ทำเหมือนจะกินหัวเรายังไงยังงั้น
::: End of Chapter 7 :::
-
^
l
จิ้มจึ๊กๆ ทันมั้ย?
-
โดนตั้งแง่ซะแล้วกายเอ้ย
งานยิ่งยากก็ยิ่งทำให้คนเก่งขึ้น
อย่าเพิ่งมองในแง่ร้ายเลยนะ
ปล. เชิงชาย ขนาดเมาอุดมการณ์ยังเต็มเปี่ยมเลย :laugh:
-
อ่ะ เจอท่านประธานแล้ว
เชียร์ไม่ถูกเลย แต่ละคนมีดีไปคนละอย่าง คเชนทร์ วรุจน์ และ ธกฤต
-
ใครกันแน่???????
อร๊่ากกกกกกอยากรู้ และอยากอ่านฉากหวานๆๆๆ
รอต่อไปค่าาาาาา
-
เข้ามาดัน :impress2:
-
:เฮ้อ:
-
เหนื่อยใจแทนกายอ่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ไอ้เชิงชายก็นะ เมาก็อาบน้ำเองเลยดิ มาอวก เมา กินน้ำอยู่เนี่ยะ :z6:
ลุ้นต่อไปหรือว่า ประธานจะเป็นคนนั้นอ่ะ :z2: :z2:
-
3 ผู้ต้องสงสัย อาจจะเป็นเพื่อนกันรึเป่าหว่า... :o8:
-
ทำงานแปลอยู่เหมือนกันค่ะ
เห็นเอกสารที่ท่านประธานให้แล้วสยองแทนกายเลย
-
อยากรู้มากมาย สรุปเป็นใครกันแน่ :serius2:
เอาใจช่วยกาย หาตัวให้เจอไวไวน้า
-
ดิชั้นมันคนใจอ่อน ทนลูกอ้อนคนไม่ค่อยได้
งานนี้ดิชั้นเลยรู้สึกสงสารเชิงชาย ดูหมอนี่จะรักกายจริงๆนะ
ท่านประธาน....ท่านประธาน จะใช่คนนั้นไหม ถ้าผิวไม่น่าจะใช่
แต่ทำไมดูเหมือนท่านประธานจะรู้ๆอะไรซักอย่างเกี่ยวกับกาย
ท่านประธานคงสงสัยว่า กายเป็นเด็กฝากคุณคเชนทร์ด้วยแหละ
โห...กาย งานชิ้นนี้ ไม่ใช่งานช้างละมั้ง เป็นงานไดโนเสาร์เลยแหละ(ใหญ่มากไง)
กาย สู้ สู้ พิสูจน์ความสามารถให้ท่านประธานเห็นจะจะไปเลย
-
รู้สึกอึดอัดแทนกายเลย ต้องทำงานในบริษัทที่มีบรรยากาศแบบนั้น :เฮ้อ:
เชิงชาย ก็นะ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก แต่ใช่ว่าจะสมหวังเสมอไป :L3:
-
ใช่ป่าวๆกริ๊ดดด
-
ใครอ่า อยากรู้ๆๆๆๆๆ
แต่คงไม่ใช่ชายหรอกมั้ง
ถ้าใช่นี่ฮาตรึมเลย
น่าสงสัยท่านประธาน กับ คเชนทร์ เหมือนกัน
โอ๊ย!! ไม่คิดแล้ว รอไรท์เตอร์เฉลยดีก่า
-
เข้าใจแล้วว่าทำไมคนอยู่กันไม่ยืด
-
อืมนั้นสิ อคติใคร? อคติท่านประธาน หรืออคติกาย อิอิ
-
รู้สึกเกลียดขี้หน้าอีตาประธานยังไงก็ไม่รู้อ่ะ -*-
สงสารกายนะ เจองานยากเลย
-
เครียดแทนกายจริงๆ ดูจากงานที่ไ้ด้มา จะอ๊วกกกแทน(ได้มั้ยยย - -"
สู้ๆ นะกาย
ผู้ชายรออยู่ กร๊ากกก ไม่ใช่แระ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ท่านประธานเค้าอาจจะไม่กินหัวหรอกกาย แต่อาจจะกินอย่างอื่นไรงี้ :z1:
-
อ่าวประธานผิวขาวซะงั้น แต่ก็ดูจะสนใจกายอยู่นะ พระเอกอาจเป็นอีตาประธานก็ได้ งึมๆ อ่านเรื่องนี้แล้วต้องวิเคราะห์เลยนะนี่ ฮ่าๆ
-
แอบติดใจท่านประธาน ดูขรึมโหดเชียว ....อยากเชียร์ให้เป็นผู้ชายปริศนาคนนั้นจัง (เพ้ออออ)นายกายเห็นสีผิวในห้องมืดอ๊ะเปล่า จริงๆ อาจจะขาวก็ได้นา สงสัยต้องเปิดดดูพุงท่านประธานพิสูจน์ซะแล้ว คริๆๆๆ อาจจะเจอมังกรยักษ์! ก็ได้นาาา
-
งานเข้าซะแล้วนายกาย
+1
-
คิดว่าเป็นคเชนทร์ แน่เลยอะ :serius2:
-
สงสารเชิงชายเหมือนกันค่ะ
เจอกายก็เจอก่อนใครเค้า
แถมยังรักกายมากด้วย :monkeysad: :monkeysad:
หรือว่าอีตาประธานจะรู้ว่ารองประธานสนใจกายอยู่
เลยพูดอะไรที่เป็นปริศนาอีกแล้ว
:m21: :m21:
-
ท่านประธานคือพระเอก :o8:
จะมีตัวละครออกมาอีกไหมคะคุณคฑาวุธ ดิฉันจะได้เลือกข้างเลย ฮาาาาาาาาาาา
:pig4:
-
ดิชั้นมันคนใจอ่อน ทนลูกอ้อนคนไม่ค่อยได้
งานนี้ดิชั้นเลยรู้สึกสงสารเชิงชาย ดูหมอนี่จะรักกายจริงๆนะ
ท่านประธาน....ท่านประธาน จะใช่คนนั้นไหม ถ้าผิวไม่น่าจะใช่
แต่ทำไมดูเหมือนท่านประธานจะรู้ๆอะไรซักอย่างเกี่ยวกับกาย
ท่านประธานคงสงสัยว่า กายเป็นเด็กฝากคุณคเชนทร์ด้วยแหละ
โห...กาย งานชิ้นนี้ ไม่ใช่งานช้างละมั้ง เป็นงานไดโนเสาร์เลยแหละ(ใหญ่มากไง)
กาย สู้ สู้ พิสูจน์ความสามารถให้ท่านประธานเห็นจะจะไปเลย
เบื่อจังกับระบบเด็กเส้น
ชั้นคนนึงล่ะค่ะคุณนายแก้วที่รำคานพวกลูกท่านหลานเธอทั้งหลาย
มาฝึกงานแต่ละที ชั้นปวดกระบาลค่ะ
อยากจะเอาไม้เคาะ ๆ ไล่ เชื้อขี้เกียจ กับความไม่เอาไหนของเด็ก 555
บ่นนอกเรื่องซะงั้น 555
ความสามารถ มักถูกมองข้าม
และถูกทับถมด้วยวาจาเชือดเฉือนเสมอ
สำหรับคนหน้าตาดีทุกคนค่ะ
แต่เมื่อเห็นความสามารถของเราแล้ว
หวังว่าเค้าจะยอมรับ และเข้าใจเราได้
ทำไมล่ะ คนหน้าตาดีจะมีสมองและความสามารถเป็นเลิศ ควบคู่กัน ไม่ได้เชียวเหรอ...
-
สรุปว่าใครเปนคนที่ได้.....กะกายวันนั้นกันแน่ะอ่ะ
อยากรู้จนจะคลั่งแล้วนะ............
-
:a5: อยากอ่านต่อ
-
ต๊าย ฮีเป็นใครอีกล่ะเนี่ย
-
หรือจะเปนท่านประธาน
-
บุรุษแปลกหน้ามาอีกหนึ่งแล้วววววววววววววแต่เขาตัวขาวแหะ
ว่าแต่กายแน่ใจรึเปล่าว่าผู้ชายคืนนั้นผิวเข้มน่ะ >.<
-
เหมือนกำลังเล่นเกม
ตามล่าหาขุมทรัพย์เลยนะ
แต่ก็ยังหาม่ายเจอ
:sad11: :sad11: :sad11:
-
ถ้าตัดใครออกไม่ได้เลยในสี่คน แล้วต้องเลือก
คงเลือกยากน่าดู
-
:L1:
-
ท่านประธานต้องมีบทบาทไรสักอย่างแหงเลย
ว่าแต่บริษัทนี้ก็พึลึกจริงๆนะ แค่อ่านเฉยๆยังเครียดแทนกาย :o211:
-
แอร๊ยยยยยชอบเชิงชายอ่ะ กายไม่เอาหนู๋เอาเองคร่ะ
-
หรือคุณประธานจะเป็นกิ๊กของนายคเชนทร์ ก๊ากกกก :jul3:
ขอให้กายหาตัวผู้กระทำผิดให้ได้โดยไว
ยังไงก็มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า
-
ยังไม่คืบหน้าเลย T^T
ลุ้นๆๆกันต่อไป ^^
-
แล้วตกลงมันใครกันเนี้ย
งง จริงจังนะเนี้ย
วุ้ย
-
ได้มาอ่านเรื่องนี้สักที
ลุ้นมากๆๆๆ
เชียร์เชิงชายได้มั้ยอ่า :laugh:
สวนกระแสเล็กๆ
แอบเดาว่า คุณคเชนทร์ แน่ๆ ชัวร์ป๊าบๆๆๆ
แอบสงสัย ธฤต อ่านยังไง 555
-
เหมาให้หมดไปเลยกาย เพอเฟ็คทุกคน
-
พี่กายอ่า มีแต่หนุ่มๆรายล้อม :-[555+
ชักจะไม่ค่อยแน่ใจแล้วว่าไอ้ที่เดาเนี่ยถูกไหม
มาอ่านวันนี้ก็มีตัวเลือกใหม่เข้ามาอีก โอ้ยยยยย :serius2:
สู้ๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ :กอด1: :L2:
-
แอร๊ยยย
ตามทันแล่วว~
รอดูตัวละครก่อนดีกว่าเนอะ
ยังไม่อยากตัดสินเลือกข้าง
เดี๋ยวจะเฮิร์ตเปล่าๆ คริคริ
คเชนก็คารมณ์ดี ท่านประธานก็โหด
แอร๊ย :z2:
:กอด1: :pig4: สู้ๆนะคะ~
-
อยากรู้ว่าเป็นใคร :really2:
-
ปริศนา เต็มไปหมดเลย
ประธานโผล่มาอีกคน จะเป็นไงต่อไปเนี้ย ลุ้นๆๆ
-
ตัวละครเพิ่มมาอีกหนึ่ง
-
เฮ้อมีแต่เรื่องในวุ่นนะกายจ๋าเจอพระเอกไวๆก็ดีเน้อ
คนอ่านลุ้นจนเหงือกแห้งแว้วอิอิ
อีตาประธานนี้น่าหมั่นไส้ต้องมีอะไรบ้างอย่างกับวรุจน์แน่นอนถึงได้มองกายแบบนี้อ่ะเชอะ
ไม่เชียร์อีประธานนี้แน่นอนค่ะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
-
ที่สุดแล้ว
ก็ยังตามหาพระเอกไม่เจอ
-
รู้สึกนายเอกของเราจะเสน่ห์แรงจังน่า
ทำให้ใครหลงรักหัวปักหัวปำ....
สงสัยคงจะทั้งน่ารัก...ครอบวงจรคนน่าตาดีเลยมั้งเนี้ย
ยังงัยก็มาต่อไหวๆนะครับ..... :impress2:
-
สับสนแล้วน้า ทำไมมีเพิ่มมาเรื่อยๆเลยล่ะ แต่เค้าก้อแอบชอบคุณคเชนทร์เหมือนเดิม...///....
ท่านประธานก้อน่าสน แต่........น่ากลัวอ่ะ ไม่เอาดีก่า
-
เฮ้ออออ ตกลงว่าคนนั้นเป็นใครกันแน่
งงไปหมดแล้ว หรือว่าเป็นคเชนทร์จริงๆ?
จะว่าไปแล้วท่านประธานก็น่าสนนะ ถึงแม้จะไม่ได้ผิวสีแทนก็เถอะ
-
อ่านทันซะที เฮ้อ ยังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร
-
พระเอกอยู่ไหนเนี่ย :m22:
-
พยายามเข้ากาย
ตะว่าไปน่าจะทิ้งชายให้นอนืที่นั่นเลยนะขอรับ อยากอ่านเหมือนกัน :pigha2:
เมื่อไหร่พระเอกจะปรากฏตัวสักที รอมานานแล้วน้า~ :z3:
พยายามเข้าขอรับ เป็นกำลังใจให้เสมอ :L2:
-
สวัสดีครับ
ท่านประธานก็น่าสงสัย
แต่กายก็ตอบตามตรงดี มาทำที่นี่ก็เพราะ "เงิน"
ตกลง พระเอกอยู่ไหน???
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล. ตัวละครเยอะไม่ว่า แต่อย่าทำให้ป๋มงงเป็นพอแย้วฮับ
-
อยากอ่านต่อ ขอรับ :monkeysad:
-
เอ มะช่ายท่านประธานจาเป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัยหรากายย :laugh:
-
อ่า โล่งล่ะ :เฮ้อ:
ตอนแรกนึกว่าท่านประธานจะเป็นผู้ต้องสงสัยอีกคนล่ะ
คนเขียนบอกว่าตัวจริงใกล้เปิดเผยแล้ววว อ๊ากดีใจ
รอจ๊ารอ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
Guy Chapter 8
เมื่อกลับถึงโต๊ะทำงาน กายก็ไม่เห็นเอกสารอีกสามชิ้นซึ่งก่อนหน้านี้การุณย์สั่งให้เขาแปล กายสันนิษฐานว่าการุณย์คงมาหยิบคืนไปเพราะขณะที่เขาเดินกลับออฟฟิสเจนจิราอาจโทรศัพท์คุยกับการุณย์เรื่องที่ท่านประธานสั่งว่า 'เริ่มตอนนี้เลย มีเวลาหนึ่งวันครึ่ง งานอื่นไม่ต้องทำ ให้ทำงานนี้ก่อน'
กายนั่งมองเอกสาร F-35 นิ่งอยู่เกือบห้านาทีประหนึ่งว่ากระดาษทั้งยี่สิบแผ่นเป็นสิ่งแปลกประหลาดจากนอกโลกก็ไม่ปาน เขาถอนหายใจยาวๆ แล้วสูดลมหายใจเข้าไปลึก เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ กดหมายเลขโทรศัพท์ของภาริดาเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันเพื่อขอความช่วยเหลือ
สามีของภาริดาเป็นทหาร แม้จะเป็นทหารบก แต่ก็น่าจะขอคำปรึกษาได้บ้าง อีกอย่าง ภาริดารูัจักคนเยอะและเป็นคนที่มีข้อมูลสารพัดอย่างจนทุกคนที่เรียนมาด้วยกันตั้งฉายาให้ว่าเป็น 'ห้องสมุดเคลื่อนที่'
อีกครึ่งชั่วโมงก่อนเลิกงาน กายทำงานแปลไปได้เพียงสี่หน้ากระดาษและเริ่มรู้สึกปวดศีรษะเพราะคร่ำเคร่งกับการทำงานแบบไม่พักเลยตั้งแต่กลับจากออฟฟิสของท่านประธาน ขณะที่กำลังพลิกกระดาษเปิดไปหน้าที่ห้า กายก็สะดุ้ง เมื่อใบหน้าคร้ามเข้มของใครคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาเหนือพาร์ติชั่นหน้าโต๊ะทำงานพร้อมกับพูดเสียงดังฟังชัดว่า
“ใกล้้จะหมดแรงแล้วใช่ไหมล่ะ”
“คุณคเชนทร์”
“ถือซะว่าเป็นการเปิดซิงน้องใหม่” คเชนทร์ยิ้มกว้างแล้วพูดต่อว่า “คุณไปทำอะไร ถึงได้โดนหนักขนาดนี้”
“อะไรหรือครับ” กายเลิกคิ้ว พยายาม 'ตาม' คำพูดของคเชนทร์ให้ทัน
“ถ้าอยากให้ผมช่วย พรุ่งนี้บ่ายผมว่าง เช้าวันอาทิตย์ก็ว่าง แต่บ่ายวันอาทิตย์ไม่ว่าง” คเชนทร์พูดยิ้มๆ “คุณจะได้เสร็จ”
“ผมคงทำทันครับ” กายเริ่มเข้าใจว่าคเชนทร์หมายถึงอะไร “พอดีเพื่อนที่เรียนโทมาด้วยกันจะมาช่วย สามีเขาเป็นทหาร เขาพอรู้เรื่องอยู่เหมือนกันครับ”
“อืม ก็ดี” คเชนทร์พยักหน้า หรี่ตาลงเล็กน้อย เงียบไปชั่วอึดใจแล้วพูดโพล่งออกมาว่า “แต่ถ้าไม่ได้ผม คุณไม่เสร็จหรอก ถ้าคุณอยากเสร็จ ต้องให้ผมช่วย สองคนช่วยกันทำ เสร็จเร็วดี”
“รบกวนคุณคเชนทร์” กายพูดอย่างเกรงใจ ทั้งที่ในใจอยากจะโยนงานนี้ให้คเชนท์ไปทำเลยด้วยซ้ำ แต่คเชนทร์เป็นถึงรองประธานบริษัท แม้จะเป็นคนที่เป็นมิตรกับเขามากที่สุดในบริษัทแต่กายก็เห็นว่าไม่เหมาะ
“ผมไม่ช่วยฟรีๆ นะ คุณต้องช่วยผมบ้าง ต่างคนต่างช่วยกัน จะได้เสร็จด้วยกัน สุขสมกันทั้งสองฝ่าย”
“อะไรเสร็จครับ” กายถาม
“คือยังงี้” คเชนทร์หันซ้ายหันขวา ทำราวกับว่ากำลังจะนินทาใครแล้วกลัวว่าจะมีคนมาได้ยิน “ผมอยากขอให้คุณช่วยตอนเย็นวันอาทิตย์”
“แต่ว่าต้องแปลเอกสารนะครับ” กายขมวดคิ้วแล้วก้มลงมองเอกสารตรงหน้า “นี่ก็ยังไม่รู้ว่าจะรอดหรือเปล่า”
“บอกแล้วไง ถ้าไม่ได้ผมคุณไม่เสร็จหรอก ถ้าอยากเสร็จต้องให้ผมช่วย”
“ถึงทำกันสองคนแล้วจะเสร็จทันหรือครับ” กายยังสงสัย
“อ้าว แล้วคุณไปทำกับเพื่อนคิดว่าจะเสร็จงัั้นหรือ” คเชนทร์แย้ง “เสร็จกับผมดีกว่าไม่แน่ใจว่าจะเสร็จกับเพื่อนนะครับ ขอท้า คุณยังไม่เคยลองกับผม อย่าเพิ่งปฏิเสธ คุณไม่รู้หรอกว่า ผมน่ะ ขนาดไหน ไม่ธรรมดานะครับ ขอบอก”
“คือว่า...” กายลังเล แต่ยอมรับว่าใจค่อนข้างเอนเอียงไปทางคเชนทร์มากพอสมควรเพราะรู้ว่าคเชนทร์เป็นคน ' เร็ว' และคล่อง ทั้งยังรั้งตำแหน่งถึงรองประธานบริษัท นั่นหมายความว่าคเชนทร์ต้องรู้เรื่องงานเป็นอย่างดี ไม่แน่ เอกสารที่เต็มไปด้วยคำศัพท์เฉพาะจำนวนสิบหกหน้าที่เหลือ ถ้าได้คเชนทร์ช่วย อาจเสร็จก่อนวันจันทร์ก็ได้ ดังนั้น กายจึงตอบตกลง ลืมไปว่าตัวเองยังไม่รู้ว่าคเชนทร์ต้องการให้เขาช่วยอะไรเป็นการตอบแทน
กายถอยหลังกรูดเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดจากคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า หญิงสาวผู้สวยสง่าราวนางพญาตอนนี้ไม่เหลือมาดแม้แต่นิดเดียว ปากบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ มือสั่นระริกยกขึ้นชี้หน้าคเชนทร์และกาย คเชนทร์ทำหน้าเรียบนิ่ง ต่างจากที่เคยเห็นในที่ทำงาน รองประธานบริษัทที่เขาเห็นว่าเป็นคนขี้เล่น ตอนนี้ทำท่าเย็นชา พูดกับหญิงสาวคนนั้นด้วยเสียงเย็นชาเหมือนท่าทางว่า
“เราต้องจบกันแค่นี้ คุณกับผม ไปกันไม่ได้ และผมก็เลือกกาย” คเชนทร์หันมาไปมองกายด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความรัก แตกต่างจากที่มองหญิงสาวโดยสิ้นเชิง ส่งผลให้เธอกรี๊ดออกมาอีกครั้ง
“คุณคเชนทร์ ไปกันเถอะครับ” กายดึงแขนเสื้อคเชนทร์ รู้สึกหวาดเสียวว่าหญิงสาวคนนี้จะสติแตกแล้วขว้างอะไรใส่หรือกระโดดเข้าข่วนหน้าด้วยเล็บยาวๆ หลากสีที่กำลังชี้หน้าเขาอยู่
“แก...แก...ไป๊ ไปให้พ้น ออกไป๊” หญิงสาวชี้หน้ากาย ตวาดเสียงดัง แล้วหันไปหาคเชนทร์ “คุณทำกับดาแบบนี้ได้ยังไงคเชนทร์ คุณเลือกอีนี่ได้ยังไง มันมีอะไรที่ดาไม่มี มันเทียบดาไม่ได้หรอก แม้แต่ขี้เล็บของดายังดีเลิศกว่ามัน”
“คุณมองไม่ออกหรือว่าเขามีอะไรที่คุณไม่มี นั่นคือสาเหตุหนึ่งที่ผมต้องเลิกกับคุณ” คเชนทร์ตอบเสียงเข้ม “ทั้งที่จริงผมเลิกตั้งนานแล้ว แต่คุณไม่ยอมเลิกกับผมซะที แต่สาเหตุหลักๆ ที่ผมทนไม่ได้อีกแล้ว ก็เพราะว่า...”
“เพราะอะไรคะ เพราะมันเป็นผู้ชายยังงั้นหรือ”
“เพราะเขามีสิ่งที่ผมชอบ” คเชนทร์ตอบ
“กรี๊ดดด...” หญิงสาวร้องกรี๊ดเสียงแหลบแสบแก้วหูอีกครั้ง “ทุเรศที่สุด ดาไม่อยากจะฟัง บอกมาซิ มันมีอะไรที่คุณชอบ เพราะก้นมันใหญ่ ก้นมันแน่นกว่าของดาใช่ไหม เพราะยังงี้ใช่ไหมคุณถึงชอบอีนี่มากกว่าดา”
อ๋อแน่ล่ะ มันฟิตกว่ากันเยอะเลย
กายอดตอบกระทบกระเทียบในใจไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ท่าทางร้ายจริงๆ แต่อีกใจหนึ่งเขาก็อดเห็นใจไม่ได้ ใครถูกบอกเลิกก็คงต้องเป็นแบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวเองเป็นคนสวยและรวย ผู้ชายก็หล่อและรวย แต่ผู้ชายกลับบอกเลิกเพราะมีแฟนใหม่เป็นผู้ชาย แถมยังพามาเย้ยถึงที่
คเชนทร์นี่โหดร้ายแบบเลือดเย็นจริงๆ ให้ตายสิ
แต่ว่า ถ้าคเชนทร์มีแฟน และท่าทางคงจะไม่ได้มีคนเดียว เรื่องที่มีอะไรกับเราคืนนั้นก็ไม่น่าเป็นไปได้
ใครจะรู้ล่ะ พอเมาได้ที่ ผู้ชายหรือผู้หญิงไม่สำคัญ จะเป็นไรไป คเชนทร์อาจเป็นเสือไบ ได้ทั้งสองแบบ
พอขึ้นนั่งบนรถกายก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ครั้นปรายตาไปมองคเชนทร์ก็เห็นว่าฝ่ายนั้นกำลังลังยิ้มมุมปากบางๆ
“คุณสะใจหรือ” กายอดถามไม่ได้
“เปล่า” คเชนทร์ยักไหลปฏิเสธ
“แล้วยิ้มทำไมครับ”
“ผมไม่ได้ยิ้ม” คเชนทร์หันมาตอบแต่ก็ยังอมยิ้มเล็กน้อย ท่าทางกลั้นเต็มที่เพื่อจะไม่หัวเราะออกมา
“ปากแข็ง คุณนี่เป็นผู้ร้ายปากแข็งจริงๆ ปฏิเสธได้หน้าตาเฉย ตอนนี้ผมชักจะรู้สึกสงสารผู้หญิงที่คุณทิ้งแล้วล่ะ” กายต่อว่าคเชนทร์
“พูดแรงไปหรือเปล่า” คเชนทร์ถามทั้งที่ยังอมยิ้มเหมือนเดิม
“ในฐานะที่เป็นคนซึ่งถูกคุณหลอกมาเพื่อใช้เป็นเครื่องมือบอกเลิกผู้หญิง ไม่แรงเกินไปหรอกครับ ผมไม่ได้พูดในฐานะที่เป็นพนักงานบริษัทคุณ” กายเถียง
“ไม่ใช่บริษัทผมซักหน่อย”
“คุณคเชนทร์”
“ทำไมคุณต้องโกรธแทนลลิดา” คเชนทร์เลิกคิ้ว “ถ้าคุณรู้ว่าทำไมผมต้องทำแบบนี้ คุณจะไม่ว่าผมเลย”
“แล้วทำไมล่ะครับ”
“ผมบอกไม่ได้” คเชนทร์ยักไหล่
กวนเหมือนกันนะเนี่ย นึกว่าจะขี้เล่นอย่างเดียว คเชนทร์นี้ไม่ใช่ย่อยเลยจริงๆ
ถ้ายังงั้น เรื่องที่เขาจะยอมรับว่า 'ทำอะไรเราคืนนั้น' ก็คงจะยาก
ก็แล้วทำไมจะต้องให้เขายอมรับล่ะ ไม่เห็นจะสำคัญอะไร ท้องก็ไม่ท้อง แค่มีอะไรกันโดยไม่ใช้ถุงยาง และก็แค่เราอยากจะรู้ว่า 'ผู้ชายคนนั้น' เป็นใครเท่านั้นเอง
อ้อ...อย่าลืมว่าต้องชวนไปตรวจเลือดด้วยนะ
ต้องหรือ! ไปคนเดียวก็ได้นี่นา
ถึงงั้นก็เถอะ อย่างน้อยก็ต้องรู้ว่า 'ใคร' เป็นคน 'ทำ' แบบนั้นกับเรา ทั้งเจ็บทั้งจุก และที่สำคัญ ไม่สวมถุงยางด้วย
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีอะไรกับคนแปลกหน้า และเรียกได้ว่า 'ไม่เห็นหน้า' เลย หน้ำซ้ำยังจำอะไรไม่ค่อยได้ แม้จะนึกภาพบางฉากบางตอนออก แต่ก็เพียงนิดเดียว
“เอ้า เข้าฌานซะแล้ว” เสียงของคเชนทร์ดังขึ้น
กายรู้สึกตัวแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะบอกให้คเชนทร์จอดรถที่ป้ายรถโดยสารประจำทางหน้าห้างสรรพสินค้า
“ไปหาอะไรกินกันก่อน กินกันจนใกล้ท้องแตกแล้วค่อยแยกกัน” คเชนทร์ส่ายหน้า
“ผมไม่หิว”
“ไม่หิวได้ไง ถึงเวลาหิวแล้ว” คเชนทร์แย้ง “ไม่กินข้าว เดี๋ยวก็ไม่มีแรง”
“นี่มันเย็นแล้วนะครับ จากนี่ก็กลับบ้านนอน ไม่เห็นจะต้องใช้แรงอะไรอีก” กายเถียง
“อ้าว คุณไม่...เอ่อ...นั่น...เอ่อ...ก่อนนอนหรือ” คเชนทร์ทำเป็นพูดอึกอัก แต่กายมองออกว่าอีกฝ่ายหมายความว่าอย่างไร
“ผมอยู่คนเดียวครับ” กายตอบเสียงเย็น
“คนเดียวก็ทำได้” คเชนทร์แย้ง
“สำหรับผมไม่จำเป็นขนาดนั้น” กายส่ายหน้า
“แต่ผมต้องกินเพิ่มพลัง ผมต้องใช้แรง” คเชนทร์เถียง เอียงศีรษะไปมา ทำท่าเหมือนเด็กกำลังเถียงกับเพื่อน ไม่เหลือมาดรองประธานบริษัท
“งั้นก็ให้ผมลงตรงป้ายหน้าเดอะมอลล์ คุณจะไปเติมพลัง ไปใช้แรงที่ไหนก็ไป”
“โอ้โห คุณนี่จริงๆ เลย พอได้ผมแล้วไม่เหลือเยื่อใยกันเลยนะ” คเชนทร์เบ้ปาก โวยวายเสียงไม่ดังเท่าใดนัก
“อะไรนะครับ” กายขมวดคิ้ว เสียงดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย
“ผมหมายถึง ได้ผมช่วยเรื่องแปลงาน” คเชนทร์พูดช้าๆ ชัดๆ ทีละคำ ขัดกับบุคลิกคล่องแคล่วว่องไวและพูดเร็วมากอย่างที่เคยเป็น “ชอบคิดลึก”
ก็คำพูดคุณแต่ละคำชวนให้คิดน้อยซะเมื่อไหร่ เขาจะรู้ไหมเนี่ยว่าตัวเองพูดอะไรแต่ละอย่างคนฟังต้องขมวดคิ้วและตั้งใจฟังขนาดไหน
กายแอบถอนหายใจเบาๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองกำลัง 'เถียง' กับรองประธานบริษัทด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“ไหนๆ ก็มาด้วยกันแล้ว ไปด้วยกันเถอะ รับรองคุณติดใจแน่” คเชนทร์กลับมาพูดเร็วเหมือนเดิม
“ติดใจอะไรครับ” กายเลิกคิ้ว ในใจก็คิดว่า ก็นี่ไงล่ะ จะไม่ให้คิดลึกได้ยังไง คเชนทร์รู้ตัวไหมเนี่ยว่าตัวเองเป็นคนแบบไหน
“อาหารไง อร่อยนะ ขอบอก ครั้งเดียวรับรองว่าลืมไม่ลง คเชนทร์ซะอย่าง” คเชนทร์ยักคิ้ว “เราจะได้กินกันไป คุยกันไป คุณไม่อยากหรือ”
“อยากคุยใช่ไหมครับ” กายถามย้ำเพื่อความเข้าใจที่ถูกต้องชัดเจน คเชนทร์พยักหน้าแล้วยิ้มกว้าง
จริงสิ เราจะถือโอกาส 'สืบสวน' คเชนทร์เกี่ยวกับเรื่อง 'คืนวันศุกร์ที่ 20' นี่เป็นโอกาสเหมาะที่สุด ลืมไปได้ไง
แต่อย่างคเชนทร์นี่ไม่น่าจะง่่าย พอๆ กับธฤตที่ดูเหมือนว่าเป็นคนเปิดเผย แต่บางเรื่องนั้นก็ยากที่จะ 'ง้างปาก' ให้พูดออกมา ที่ตัดธฤตออกไปจาก 'รายนามผู้ต้องสงสัย' ก็เพราะ 'ถิ่นฐานที่อยู่' ชัดเจน หากธฤตพักที่คอนโด หรือคืนนั้นธฤตนอนที่คอนโด ก็ยังจะต้อง 'สืบ' กันต่อไป
คเชนทร์ท่าทาง 'ลื่น' ไม่่ใช่เล่น หรืออาจเรียกได้ว่า 'เจ้าเล่ห์หลบใน' ขอยืมคำพูดของเชิงชายที่ว่าธฤตว่า “เจ้าชู้หลบใน” หน่อยเถอะ
วันนี้กายทำงานอย่างเซ็งๆ เพราะอะไรต่างๆ ดูติดขัดไปหมด ความจริงเขารู้สึกเซ็งทั้งแต่คืนวันอาทิตย์แล้ว เวลาหลายกว่าสองชั่วโมงที่นั่ง 'กินข้าว' กันกับคเชนทร์นั้นเขาแทบไม่ได้ 'ข้อมูลที่เป็นประโยชน์' อะไรเลย
เป็นอย่างที่คิดไว้ตอนแรกไม่ผิดว่าคเชนทร์นั้น 'ไม่ง่าย' เลย พอถามอะไรที่วกเข้าเรื่องค่อนข้างเป็นส่วนตัวหรือเป็นคำถามที่ไม่ชัดเจนคเชนทร์จะหาทาง 'หลบ' ไปจนได้
แม้แต่ชื่อเล่นเขาก็ยังไม่รู้
...
“ชื่อจริงเพราะกว่าตั้งเยอะ ใหญ่อีกต่างหาก คุณไม่ชอบหรือ”
เช่นเคย กายต้องขมวดคิ้ว
“คเชนทร์แปลว่าช้างไงครับ ไม่ใหญ่ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว”
...
กายส่ายหน้าช้าๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา เขาอดเปรียบเทียบไม่ได้ว่า หากสมมุติว่าคเชนทร์เป็นผู้ต้องสงสัยคดีอะไรบางอย่างแล้วเขาเป็นตำรวจที่ทำการสอบสวน เขาก็คงปิดคดีไม่ได้ง่ายๆ เพราะผู้ต้องสงสัยนั้นมีวิธี 'เฉไฉ' ไปทางนั้นทางนี้ได้อย่างแนบเนียนมาก
...
“ถ้าคุณอยากเรียกผมสั้นๆ ก็เรียกว่าเชนทร์ได้นะ แต่ขอเตือน บริษัทนี้ไม่เหมือนที่ไหนในโลก คุณจะโดนเพื่อนร่วมงานเขม่นถ้าเรียกชื่อเล่นผม”
“ทำไมครับ” กายถาม
“เพราะเขาไม่เรียกกัน”
“ผมไม่เข้าใจ”
“คุณนี่ก็ดูฉลาดนะ แต่บางอย่างเข้าใจช้า” คเชนทร์พูดตรงๆ จนกายอึ้งไปชั่วครู่ “ต้องไวหน่อยสิครับ รีบๆ เข้า จะได้ไม่เสียเวลา เกิดมีอะไรขึ้นมา เดี๋ยวจะมาเสียดายทีหลัง”
“เกี่ยวอะไรกับเรื่องชื่อเล่นครับ”
“คุณจะรู้ชื่อเล่นผมไปทำไม ถ้ามีเหตุผลเหมาะ ผมก็จะบอก”
“ผมก็แค่อยากรู้”
“ยิ่งคุณอยาก ผมยิ่งขยักเอาไว้” คเชนทร์อมยิ้ม
“อะไรนะครับ” กายสงสัย
“ตื่นเต้นดี คุณว่าไหม คนหนึ่งอยาก แต่อีกคนหนึ่งไม่ยอมให้ซะที ปล่อยให้ทรมานจนอัดอั้นแทบระเบิด พอถึงเวลาเหมาะๆ ได้ที่แล้ว ก็ปล่อยออกมา โอ้โห ซาบซ่านเกินจะบรรยายเลยคุณเอ๊ย” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ
“คุณพูดเรื่องอะไร”
“ผมว่าตื่นเต้นกว่านะคุณนะ” คเชนทร์ยักคิ้ว “คุณสืบเอาเอง”
“ชื่อเล่นคุณนี่นะ”
“มาลองเล่นบทตำรวจสืบสวนสอบสวนซักหน่อยดีไหม” คเชนทร์ยิ้มกว้าง แววตาขี้เล่นดูวิบวับ “พนันกันได้เลยว่า มีแค่สามคนที่รู้ชื่อเล่นผม และมีแค่คนเดียวที่กล้าเรียก”
“อะไรจะขนาดนั้น” กายส่ายหน้าช้าๆ ในใจก็พูดตอบอีกฝ่ายว่า ทำไมจะไม่สืบ ไม่ได้เล่นบทสืบสวนสอบสวนด้วยซ้ำ 'สืบ' จริงๆ ต่างหาก และตอนนี้ก็กำลังสอบสวนอยู่
“เห็นไหมล่ะ เร้าอารมณ์แค่ไหน” คเชนทร์ยักคิ้วอีก
“อารมณ์อะไรครับ” กายถามเพื่อความแน่ใจ
“อารมณ์อยากรู้ไง คุณไม่อยากแล้วหรือ ถ้าผมเป็นคุณ แค่นี้ก็ทำให้เกือบถึงไคลแมกซ์แล้วล่ะ เหมือนกับเวลาเราดูหนังไง ถ้าเห็นวับๆ แวมๆ เปิดนิดปิดหน่อย มันเร้าใจกว่าเยอะ ได้ลุ้นว่า เมื่อไหร่จะซะที ผมเปรียบแบบนี้ คุณเข้าใจหรือเปล่า”
“เข้าใจครับ”
“ตอนนี้ผมใส่กางเกงชั้นในสีขาวกับเสื้อกล้ามบางๆ...” คเชนทร์พูด นัยน์ตาเต้นระริกด้วยความสนุกที่ได้พูดเล่น
“ผมไม่อยากจะรู้หรอก” กายทำหน้าตารับไม่ได้กับสิ่งที่ได้ยิน
“ผมเปรียบเทียบ” คเชนทร์ห่อไหล่ แบะแขนออก ทำท่าเหมือนชาวตะวันตก
“ผมไม่เข้าใจ” กายส่ายหน้า ใจหนึ่งอยากจะขำ แต่ใจหนึ่งก็ฉุนคนพูดเข้าใจยาก
“คือถ้าผมเปลือยเลย มันก็เห็นชัดเจน มันก็ไม่มีอะไรต้องให้ค้นหา แต่ถ้าแก้ผ้าแค่ยั่วๆ คนดูก็จะจินตนาการ” คเชนทร์อธิบายเสียงเนิบนาบ “อา มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างกันเหมือนน้ำกับไฟเลยนะครับนั่น”
…
กายสั่นศีรษะเร็วๆ เพื่อไล่ภาพและเสียงที่กำลังอยู่ในสมองของตัวเองออกไป แล้วก้มหน้าลงทำงานต่อ แต่ไม่กี่นาทีก็ต้องวางปากกาและปิดพจนานุกรมเพราะรู้สึกว่าไม่มีสมาธิจะแปลเอกสารต่อทั้งที่เป็นเนื้อหาไม่ค่อยยากเท่าใดนัก
นี่ต้องแกล้งกันแน่ๆ เล่นโยนงานมาให้พร้อมๆ กันหลายชิ้นแบบนี้ แล้วยังต้องให้ไปเป็นล่ามให้ฝรั่งโดยไม่มีการเตรียมตัวก่อน ถ้าไม่เรียกว่าแกล้งก็ไม่รู้จะเรียกว่ายังไง
กายฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ในใจนึกอย่างฉุนๆ นี่อาจจะเป็น 'การทดสอบ' จากท่านประธาน หรือไม่ก็เป็นการ 'ล้อเล่น' จากคเชนทร์ หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็สามารถพูดได้ว่า เป็นการ 'เร้าอารมณ์' หรือไม่ก็เป็น 'โฟร์เพลย์ก่อนไคลแมกซ์'
แสดงว่าจะต้องมี 'เรื่องอะไร' กำลังจะเกิดขึ้นแน่ๆ
กายสะดุ้งเพราะเสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะดัง เขาเกลียดโทรศัพท์เครื่องนี้มากเพราะเสียงดังเกินไป และปรับได้แค่สามระดับคือ หนึ่ง ดังค่อยมากจนแทบไม่ได้ยิน สอง ไม่มีเสียงเลย และ สาม ดังจนต้องสะดุ้งแบบนี้ แต่เพื่อกันถูกตำหนิว่าไม่รับโทรศัพท์ เขาจึงต้องยอมปรับระดับเสียงของโทรศัพท์เป็นแบบที่สาม
คนที่โทรมาคือเจนจิรา น้ำเสียงราบเรียบปนเครียดเช่นเคย คำพูดของเจนจิรานั้นสั้น กระชับ ได้ใจความ ไม่ต้อง 'ตีความ' เหมือนคำพูดของคเชนทร์ที่ 'สั้น กระชับ ยากจะเข้าใจความ'
อ้อ 'พูดเร็ว' จนแทบจะฟังไม่ทันอีกต่างหาก
กายลุกขึ้นช้าๆ พร้อมกับถอนหายใจ เจนจิราบอกเขาว่า
“ท่านประธานเชิญให้มาพบ ห้านาที เดี๋ยวนี้คะ ไม่ต้องเตรียมอะไรมา เจนบอกคุณการุณย์แล้ว”
::: end of chapter 8 :::
-
ตา คเชนทร์ นี่สองแง่สองส่ามตลอด ฮ่าๆๆ
-
แล้วหนูกายทำไมโดนเขม่น :serius2:
-
คเชนทร์พูดจาอะไรชวนคิดลึกกกกก มากกกกกกก
กายจะโดนทดสอบอะไรอีกล่ะ
สู้ สู้ นะกาย
-
หึหึ นายคเชนทร์นี่พูดได้ชวนคิดจริงๆเลย
แต่ตอนนี้กายไงดูไม่ทันนายคเชนทร์ซักเท่าไหร่เลยแฮะ
ตาประธานนี่ก็น่าสงสัยว่าจะยังไงกับกาย
นิยายเรื่องนี้ปริศนาเยอะจริงๆแฮะ
ยังไงมาต่อตอนใหม่เร็วๆนะคะ จะรออ่าน :L2:
-
กายงานจตะเข้าอีกแล้วรึเปล่านะเนี่ย
-
งานเข้าหลายด้าน..
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งสนุก ลึกลับ ซ่อนเงื่อน
-
เห็นด้วย ว่ายิ่งน่าค้นหา ยิ่งน่าสนุก และมีความสุขเมื่อได้รู้คำตอบ อิอิ ^^
-
ลึกลับ ซับซ้อน พาลอยากรู้
สงสารนายกาย เหมือนโดนแกล้งนะ
-
หึหึ ประธานกับรองประธาน o22
-
ท่านประธานชอบคเชนทร์แล้วเลยหึงกายแหงเลย เดาล้วน :pig4:
-
สงสารกาย หมั่นไส้คเชนทร์
แต่ก็น่ารักดี
-
อ่า..ตาคเชนทร์นี่พูดอะไรชวนคิดลึกตลอดอ่ะ
แต่หนูกายจ๊ะ วรุต กับธฤตนี่ก็ไม่แน่นะ เค้าอาจจะบอกข้อมูลหนูไม่หมดก็ได้ ส่วนตาคเชนทร์รายนี้ไม่แน่ ตอนแรกคิดจะเชียร์ประธานที่ยังไม่รู้กระทั่งชื่อถึงผิวจะไม่เข้มก็เถอะ แต่นึกถึงเคนนี่แล้ว เอ้อบุคลิคแบบประธานเนี่ยคงจะยอมให้คนอื่นเรียกเคนนี่หรอกนะ อืม...อยากรู้จริงว่าใครเป็นผู้ชายคนนั้น อ่า....เบาะแสที่แน่นอนที่สุดคือรอยสักมังกรสินะ!!
-
โฮ่ๆๆ ลุ้นดีจัง
-
คุณคฑาฯ
คเชนทร์เหมือนคชานนท์อ่ะ
ไม่ใช่เหมือนตรงมีพยัญชนะเหมือนกันนะ... หุหุ o13
-
คุณคเชนพูดกำกวมได้ใจ
คนอ่านคิดลึกนะค่า
-
ท่านประธานนี่ยังไงๆ เนะ
-
เอ๊ะยังไง คเชนทร์นี่น่าสงสัยมากอ่ะ
เปรียบได้แบบว่า ทำช้านคิดลึกไปแล้วล่ะ
กายแกเจอศึกหนักแน่ๆ สู้ๆนะ o13
-
ถ้าไม่ใช่คุณช้าง ก็เป็นทั่นประธานบริษัท แหงมๆ
เคนนี่ในมุมมืด ผิวเข้มๆ คือ ทั่นประธานนี่เอง..........
เหอ เหอ เดาไปเรื่อยเปื่อย
ขอบคุณค้าบบบ
รอต่อไป
-
:L2:
-
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สุดๆๆๆ
+1
:call: :call: :call:
-
เรื่องนี้ชวนปวดหัวจริงๆๆ
แต่ก็ชอบ....นายเอกเราเจ๋ง...สู้ๆนะกาย :impress2:
-
งึ้ยยยยยยยย :serius2:
หวังว่าผู้ต้องสงสัยคนที่4คงไม่ใช่ประธานนะเพราะดูแล้วเหมือนแกจะโกธรๆกายไงไม่รู้
อยากให้เป็นคุณคเชนทร์อ่ะดูทะเล้นๆดีน่ารักอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
เชียร์กายให้สอบสวนคเชนทร์ให้ได้! :impress2:
-
ตื่นเต้นเข้าไปทุกทีแล้ว
-
ไรอ่า
ตกลงใครเนี้ย
คเชนทร์รู้สึกว่าจะรู้ทันกายมากมาย
เอะ หรือเป็นคนนี้
แต่เชียร์คเชนทร์ อิอิ
-
เราว่าอีตาคเชนท์ต้องไปเป่าหูประธานให้แกล้งกาย แล้วก็คเชนท์ท่าจะกี๊กเยอะเลยไม่เผยข้อมูลง่ายๆ สรุปอีตาคเชนท์นี่แหละผู้ต้องหาคนนั้น แต่ฮาดีชอบพูดกำกวม เชียร์กายให้สืบข้อมูลให้ได้นะ
-
:L2:
-
:เฮ้อ:เหนื่อยใจแทนกาย บริษัทอะไรวะเนี่ย มีแต่คนประหลาด o22
-
ตาคเชนทร์นี่น่าคิดที่สุดแล้ว แต่ต้องรอดูประธานด้วย เก็บตัวเหลือเกิน
-
ง่า ตอนใหม่ไม่ช่วยให้อะไรชัดเจนขึ้นเลยอ่ะ
คนเขียนอย่าทำตัวเหมือนอิตาคเชนทร์ซิค่ะ :monkeysad:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนแรกๆ รู้สึกว่า คเชนทร์ดูขี้เล่นดี แต่ไปๆมาๆ ชอบพูดสองแง่สองง่ามชอบกล ดูหื่นกามน่ากัวมากกว่าดูดีนะเนี่ย
-
ช่างใช้คำพูดให้คนอ่านคิดไปไกล
-
พี่คะ ใบ้หน่อยได้มั้ยคะว่า ผู้ต้องส่งสัยมาครบหมดรึยังคะ
หรือว่ามีอีกอ่า จะได้เลาๆ ไว้ เพราะบอกตามตรงตอนนี้
มืดแปดด้านค่ะ :serius2: :serius2:
-
หรือเค้าคนนั้นจะเป็นท่านประธานสุดเฮียบคนนี้กันนะ :serius2:
-
แอร๊ยยยยยยย
ท่านประธานนนน
ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ค่ะ
แบบว่าลึกลับ เรื่องไม่เึครียดด้วย
กรั๊กๆ ชอบบ~ :กอด1: :pig4:
-
คืนนั้น ต้องเป็นอีตา คเชนทร์ แน่ ๆ
พูดจาสองแง่สองง่าม ตล๊อดดดดดดดดดดด
:angry2: :angry2:
:serius2: :serius2:
-
คเชนทร์ชอบพูดให้คิด :z1:
ดูหื่นจังเลยอ่ะ
-
อ้าว ท่านประธานจะเรียกทำไมคะ มีงานไรให้กายรับใช้อีก
หรือว่าจะสารภาพว่าเป็นคนในคืนนั้น อุอุ :z1:
-
เจ้าช้างเชือกนี้นี่
ชอบเล่นแง่ เล่นง่ามเสียจริง
เดี้ย โดนคว้านช้าง... แล้วจะเจ็บตับ
:m16: :m16: :m16:
-
คเชนทร์ นี่จริ๊งจริงงงงงงงงงงงงอะไรมากมายอ่ะกำกวม สองแง่งสองง่ามตลอด 555
-
ต้องเป็นไอคเชนทร์
แน่ๆ เรย
-
สนุก ตื่นเต้น
-
บริษัทนี้มันอะไรของมันหว่า o2
-
สวัสดีครับ
อืม.... คเชนทร์นี่ พูดอะไรทำให้คิดลึกไปหมด
ว่าแต่ประธานเรียกไปทำไมนะ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
คเชนทร์นี่แต่ละคำที่พูดออกมานี่มัน... ส่อมากเลยนะนั่น o22
รอลุ้นตอนต่อไปขอรับ กายจะงานเข้าอีกหรือเปล่าหนอ?
เป็นกำลังใจให้เสมอขอรับ :L2:
-
:z1:
แค่ชื่อก็มี ลุ้นแล้วเว้ย..
ไปอ่านก่อนน้ะ
เดี๋ยว เม้นท์ ใหม่น้ะจ๊ะ
-
ลึกลับ
ซับซ้อน
ซ่อนเงื่อน
น่าติดตาม
-
ต้องไปขอตัวช่วยจาก คชานนท์ หรือเปล่า พี่นาย
โห ท่าทาง กาย จะเป็น บ้า ก่อน แหงๆๆๆ
:mc4:
-
ลุ้นครับว่าเป็นใคร :เฮ้อ:
:call: :call: :call:
-
เรียกไปเพราะเรื่องอะไรกันน้า..........................
-
ฮ่วย!! คเชนทร์นี่ยังไงนิ :jul3:
แล้วท่านประธานจะเรียกกายไปทำไมหว่า :m28:
-
ต้องไปขอตัวช่วยจาก คชานนท์ หรือเปล่า พี่นาย
โห ท่าทาง กาย จะเป็น บ้า ก่อน แหงๆๆๆ
:mc4:
คชานนท์ไมว่างครับ กำลังช่วยสารวัตรธงรบตามหาแฟนอยู่คร้าบบบ
ธฤต อ่านว่า ทะ ลิด ครับ ชื่อนี้ได้มาจากไปยืนเปิดหนังสือตั้งชื่อที่แผงหนังสือครับ
Guy Chapter 9
“คุณเอาไปแก้ไข” ท่านประธานเลื่อนกระดาษสองแผ่นมาที่ข้างหน้ากาย หลังจากนั่งอ่านเอกสารสองแผ่นสลับกับมองหน้าของนักแปลคนใหม่เป็นเวลาหลายนาที
“ครับ” กายพยักหน้าแล้วถามเสียงเบาว่า “แล้วท่านต้องการเมื่อไหร่ครับ”
“ก่อนเลิกงาน” ท่านประธานตอบพลางหยิบปากกาสีแดงขึ้นมาหมุนด้วยมือซ้ายอย่างคล่องแคล่วจนกายต้องมองด้วยความทึ่งที่เห็นคนหมุนปากกาได้ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา
“ท่านพอจะบอกให้ผมทราบได้ไหมครับว่าตรงไหนที่...”
“ถ้าอ่านอีกรอบ จะเห็นเองว่าตรงไหนผิด” ท่านประธานตอบสวนขึ้นมา
“ชิ้นนี้ผมได้เวลาทำน้อยมากเลยครับ” กายให้เหตุผล “เอกสารสองหน้า เต็มไปด้วยศัพท์เทคนิค แต่มีเวลาให้ผมแปลเพียง...”
“ผมชอบความถูกต้องพอๆ กับความรวดเร็ว” ท่านประธานพูดแทรกอีกครั้ง “ถ้าคุณเข้ามาทำงานโดยผ่านการคัดกรองโดยคุณคเชนทร์ ก็ไม่น่าจะมีปัญหากับงานแค่นี้”
“แต่คุณการุณย์...”
“ผมรู้ว่าคุณการุณย์หัวหน้าแผนกต่างประเทศเป็นคนสัมภาษณ์คุณ” ท่านประธานไม่ปล่อยให้กายพูดจบ “แต่เขาเทสคุณหรือเปล่าผมไม่แน่ใจ คุณการุณย์เป็นคนเก่ง ทำงานมานาน ผมต้องยอมรับการตัดสินใจของเขา”
“เทสครับ ยากกว่าข้อสอบเข้าเรียนปริญญาโทที่...”
“ผมรู้ว่าคุณจบอะไรจากที่ไหนมา แต่นั่นไม่สำคัญเท่าความจริงที่ว่า คุณสามารถทำงานให้ผมได้อย่างที่ผมต้องการหรือไม่”
“ครับ” กายพยักหน้า เลิกคิดที่จะอธิบายอะไรอีกต่อไป เขาเห็นชัดเจนแล้วว่าท่านประธานไม่ค่อยชอบหน้าเขา สาเหตุจากเรื่องอะไรนั้นเขาไม่แน่ใจ
แต่เขาจะต้องรู้ให้ได้!
“อ้อ มีอีกเรื่อง” ท่านประธานเลิกคิ้ว “F-35 A Lightning ที่ให้แปล ผมจะอ่านคืนนี้ พรุ่งนี้เช้ามารับที่คุณเจนจิรา ใช้เวลาวันอังคารทั้งวันแก้ให้เสร็จ”
“ครับ” กายตอบ ในใจพูดต่อว่า...ตัวเองยังไม่ได้อ่านเลย นี่บอกแล้วว่าจะให้แก้ มีเวลาให้หนึ่งวันเต็มๆ ช่างมั่นใจในตัวเองสูงจังเลยว่าเราจะต้องแปลผิด...
“ทำไมทำเสร็จเร็ว” ท่านประธานถาม หยุดหมุนปากกา แล้วโยนลงไปในกล่องใส่ปากกาอย่างแม่นยำ กายมองอย่างไม่เชื่อสายตา ประหนึ่งว่ากำลังชมนักบาสเก็ตบอลโยนลูกบอลลงห่วงจากระยะใกล
“ผมได้รับคำสั่งว่าให้เร่งครับ” กายตอบด้วยเสียงราบเรียบ
“แสดงว่าคุณมีแบ็คกราวน์เรื่อง F-35 มากเลยหรือ” ท่านประธานเลิกคิวข้างเดียว สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าของคนที่นั่งอยู่บนเก้าโอ้หน้าโต๊ะทำงานสีดำสนิทตัวใหญ่
“ก็พอมีบ้างครับ แล้วก็ค้นคว้าประกอบ ถามเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน สามีของเพื่อนเป็นทหาร เลยได้...” กายตอบตามความเป็นจริงบางส่วน ตัดสินใจไม่พูดเรื่องที่คเชนทร์ช่วยทำงานแปลเพื่อแลกเปลี่ยนกับการไปเล่นละครเป็นแฟนชั่วคราวห้านาที
จะบอกได้ยังไงว่าไปช่วยคเชนทร์บอกเลิกกับผู้หญิง
“ความช่วยเหลือ” ท่านประธานพูดแทรกแล้วพยักหน้า “เข้าใจหาตัวช่วย”
“ครับ”
“คุณนี่เก่งนะ ไม่ธรรมดา รู้จักใช้คนให้เป็นประโยชน์” ท่านประธานชมด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ มองหน้ากายอย่างพิจารณาชั่วครู่แล้วพูดโพล่งขึ้นมาว่า “คุณรู้จักคุณคเชนทร์ก่อนมาทำงานที่นี่หรือเปล่า”
“ไม่เคยครับ”
“อืม...” ท่านประธานพยักหน้าช้าๆ แล้วถามต่อว่า “แล้วผมเคยเจอคุณหรือเปล่า”
“ผมไม่เคยเห็นท่านมาก่อนเลยครับ” กายตอบทันที
“ต่อไปไม่ต้องเรียกผมว่าท่าน ผมไม่ชอบ”
“ครับ”
“ให้เรียกชื่อผมเหมือนคนอื่นเรียก”
“ครับ” กายพยักหน้า ในใจก็พูดว่า...แล้วท่านชื่ออะไรล่ะครับ ไม่เห็นเคยได้ยินใครเรียกชื่อท่านซักคนเลย เท่าที่ได้ยิน ก็เห็นเรีียกกันว่า ท่านประธาน...
“จำเอาไว้นะคุณกาย ถ้าคุณทำงานดี ซื่อสัตย์สุจริต ทำงานรับผิดชอบของตัวเองไม่ขาดตกบกพร่อง ทำแต่สิ่งที่ควรทำ คุณก็อยู่ที่นี่ได้อย่างมีความสุข คุณก็คงรู้ว่าที่นี่เงินเดือนเยอะกว่าที่อื่น สวัสดิการทุกอย่างก็ดีเยี่ยม ทุกปีเงินเดือนปรับเพิ่มในอัตราที่สูงพอสมควร พนักงานที่ไม่มีอะไรแอบแฝง อยู่ที่นี่แล้วจะสบาย”
“ครับ” กายยิ้มบางๆ อย่างสุภาพ
ใครไปแอบแฝงวะ ว่าเราหรือเปล่า ทำไมไม่ชอบหน้าเรา จะว่าไป เราก็ทำงานดีมาตลอด แต่ท่านประธานกลับแสดงท่่าทางระแวงเรายังไงชอบกล ทำยังกับว่าเราจะเข้ามาทุจริตยังงั้นล่ะ
...ทำแต่สิ่งที่ควรทำ...
หรือว่าท่านประธานพูดกระทบกระเทียบเรื่องแปลเอกสาร F-35 A Lightning II (CTOL) ท่านอาจจะรู้ว่าคุณคเชนทร์ซึ่งเป็นถึงรองประธานให้ความช่วยเหลือเขาเรื่องทำงานรับผิดชอบของตัวเอง 'ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง' และการที่คเชนทร์มาช่วยเขาแปลเอกสารเป็นสิ่งที่ 'ไม่ควรทำ'
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น เขาก็ยังคิดว่าท่านประธานไม่ชอบหน้าเขาโดยไม่มีเหตุผลอยู่ดี
กายนั่งทานอาหารกลางวันคนเดียวอย่างเบื่อๆ ในใจคิดไปหลายเรื่อง ทั้งเรื่องชีวิตส่วนตัว เรื่องเพื่อน เรื่องการวางแผนจะซื้อบ้านหรือซื้อก่อนดี เรื่องที่ต้องไปตรวจเลือด และล่าสุด เรื่องที่รู้สึกว่าประธานบริษัทไม่ชอบหน้าเขา
ขณะที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย กายก็สะดุ้งเมื่อมีจานอาหารวางบนโต๊ะและมีคนทรุดตัวลงนั่งตรงข้าม
“อะไรติดคอหรือ” คนที่นั่งลงอย่างรวดเร็วคือคเชนทร์ ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสดชื่น
“ครับ” กายเงยหน้าขึ้น เลิกคิ้ว ไม่เข้าใจประโยคแรกของการสนทนากับคเชนทร์เช่นเคย
“ไม่น่าจะติดเลยนะ”
“เปล่าครับ ไม่มีอะไรติดคอผม” กายปฏิเสธ
“คุณตอบว่า ครับ”
“ผมถามว่า ครับ ต่างหาก” กายเถียง
“อ๋อ...” คเชนทร์ลากเสียงยาว “คุณพูดแบบภาษาอังกฤษ ที่พูดว่า Yes? ซึ่งหมายความว่า ครับ อะไรนะ คุณพูดอะไรของคุณ ผมไม่เข้าใจ”
“ครับ”
“ครับครั้งนี้ หมายความว่าผมเข้าใจคุณถูกใช่ไหม” คเชนทร์เลิกคิ้วแล้วก้มหน้าลงตักอาหารเข้าปาก
“ใช่ครับ” กายตอบ
“เข้าใจอะไรยากจัง ผมก็เป็นคนพูดอะไรสั้นๆ กระชับ ตรงไปตรงมา คนบริษัทนี้เป็นอะไรกันนะ” คเชนทร์ทำเสียงบ่น
“พอดีผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่ครับ” กายยอมรับผิด “เลยไม่ทันได้ยินว่าคุณถามอะไร”
“คุณก็เลยตอบ ครับ ไปทั้งๆ ที่ไม่เข้าใจ”
“ครับ”
“อ๊ะๆ แบบนี้อันตราย” คเชนทร์ยกนิ้วขึ้นส่ายไปมาต่อหน้ากาย “ถ้าเขาขอนั่นคุณ แล้วคุณตอบว่า ได้เลย แบบนี้คุณก็ซวยเลยสิ”
คเชนทร์นี่ทะลึ่งเหมือนกันนะ
กายคิดในใจแล้วพูดว่า “ผมคงตอบว่า ขอคิดดูก่อน เพราะผมไม่หน้ามืดตามัวพยักหน้าง่ายๆ หรอกครับ”
“จริงหรือ” คเชนทร์ถามแล้วทานอาหารต่อ แสดงท่าทางไม่สนใจจะฟังคำตอบ “อ้อ ผมได้ยินว่าท่านเรียกคุณเข้าพบ คุณไปทำอะไรล่ะ”
“ท่านประธานหรือครับ” กายถาม คเชนทร์พยักหน้าแล้วทานอาหารต่ออย่างรวดเร็วประหนึ่งว่ากำลังเร่งรีบ “ท่านเรียกไปอบรมในฐานะที่เป็นพนักงานใหม่ครับ”
“อืม แสดงว่าท่านชอบคุณ” คเชนทร์ตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา
“พูดเป็นเล่น”
“พูดจริง” คเชนทร์ตอบ “ท่านชอบคุณที่ทำงานดี แต่...”
“แต่อะไรครับ” กายรู้ว่าคเชนทร์แกล้งหยุดพูดเพื่อให้เขาอยากฟังต่อ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขากำลังฟังอย่างตั้งใจ
“แต่ ท่านไม่ปล่อยให้ใครผ่านไปง่ายๆ หรอก ท่านเป็นคนเนี้ยบ ทุกอย่างต้องสุดยอด คุณไม่เห็นเลขาท่านหรือ”
“คุณเจนจิรา”
“ช่าย” คเชนทร์ลากเสียง “อย่าดูถูกคุณเจนนะจะบอกให้ ท่านประธานงานยุ่งก็จริง แต่บางอย่่างคุณเจนสกรีนแล้วโน๊ตให้ท่านอ่าน เพราะฉะนั้น ท่านก็เลยเจอจุดที่จะเอามายำคุณได้ง่ายๆ”
กายนั่งนิ่ง มองหน้าของคเชนทร์ที่ก้มหน้าพูดพลางทานอาหารของตัวเองอย่างอร่อยและรวดเร็ว อีกไม่กี่คำก็จะเกลี้ยงจาน
“คุณรู้หรือเปล่า คุณเจนเป็นเลขาท่านประธานที่อยู่นานที่สุด ตอนนี้เราลุ้นกันอยู่” คเชนทร์เงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มกว้าง นัยน์ตาพราวระยับอย่างอารมณ์ดี “ใกล้จะครบปีแล้ว”
“แสดงว่า...”
“เลขาท่านอยู่กันไมค่อยนานหรอก คนล่าสุด ซึ่งก็คือถือว่านานที่สุด คือห้าเดือนสามสิบวันครึ่ง” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ “ตอนนั้นผมรับเละ”
“หมายความว่าคุณต้องไปทำงานช่วยหรือครับ” กายถามอย่างสงสัย
“เปล่า” คเชนทร์ส่ายหน้า “รับเงิน คุณไม่รู้หรือ ตอนนี้อัตราต่อรองคุณเจนคือ หกต่อหนึ่ง ผมว่าคุณเจนครบปี ทำลายสถิติ”
“อะไรนะครับ” กายสงสัยอีกแล้ว
“อ๋อ คุณการุณย์คงยังไม่กล้าบอกคุณเพราะคุณยังเป็นน้องใหม่” คเชนทร์ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม “ครั้งที่แล้ว ผมถูกคนเดีียว ได้เต็มๆ”
“หมายความว่าพวกคุณพนันกันว่าเลขาของท่านประธานจะทำงานได้นานแค่ไหน” กายอ้าปากค้าง
“อ๊ะ เรื่องนี้ความลับ ห้ามให้เข้าหูท่านเด็ดขาด” คเชนทร์ชี้นิ้ว ทำท่าห้ามกาย “ผมเห็นว่าคุณไม่ใช่คนอื่น ถึงได้บอก แต่รอบนี้คุณยังไม่มีสิทธ์ เพราะปิดแทงไปแล้ว และตอนนี้คุณเจนก็ใกล้จะครบปี รอรอบหน้า”
กายส่ายหน้าช้าๆ ไม่อยากจะเชื่อว่ากำลังฟังรองประธานเล่าเรื่องพนันกันในบริษัทว่าเลขาของประธานบริษัทจะทำงานได้นานเพียงใด
บริษัทนี้แปลกจริงๆ เขาไม่อยากจะเชื่อ ตอนแรกที่คิดว่าบริษัทนี้แปลกเพราะประธานบริษัท ตอนนี้ต้องเพิ่มเติมเข้าไปด้วยว่า เพราะรองประธานบริษัทอีกคน รายนี้ก็ใช่ว่าจะปกติ
“ผมถามได้ไหมครับว่า มีเงินหมุนเวียนในการพนันแต่ละครั้งเยอะหรือเปล่่า”
“อย่าเพิ่งรู้เลย” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ “รู้แล้วจะอยาก”
“อยากพนันหรือครับ”
คเชนทร์พยักหน้าแล้วพูดว่า “ต่อไปเราอาจจะเล่นกันแบบซับซ้อนขึ้น แล้วเพิ่มวงเงินเดิมพันให้สูงขึ้น ผมกำลังคิดว่าจะให้ตัวเลขาเองนั่นล่ะ มีส่วนด้วย อย่างน้อย เขาก็น่าจะได้อะไรบ้าง”
“ถ้าให้เลขาพนันด้วย เขาก็อาจจะกัดฟันอดทน ก้มหน้าก้มตาทำงานและไม่ยอมลาออก พวกคุณก็ไม่มีทางจะได้เงิน” กายออกความเห็น
“เปล่า” คเชนทร์ห่อไหล่่ “ผมหมายความว่า เราไม่ให้เขารู้”
“ให้ใครรู้ครับ” กายถามเพื่อความมั่นใจว่าตัวเองเข้าใจคเชนทร์อย่างถูกต้อง
“ให้เลขาไง” คเชนทร์ตอบ “คนที่เป็น object ซึ่งเป็นคนสร้างรายได้ให้กับเรา ควรได้อะไรบ้าง เห็นไหม ผมเป็นคนใจดีขนาดไหน พอตกงาน ก็ได้เงินเพิ่มจากเงินชดเชยที่บริษัทเลิกจ้าง”
“ผมว่าใจร้ายต่างหาก พวกคุณพนันกันว่าเขาจะลาออกจากงานเมื่อไหร่ ไม่คิดว่าเป็นเกมที่...”
“คุณกายครับ คนที่ทำงานกับท่านประธานแล้วรอดได้เกินสามเดือน ไม่ต้องกลัวว่าจะหางานไม่ได้หรอก ไปที่ไหนเขาก็รับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ารอดถึงหกเดือน ถ้าคุณรอดได้ขนาดนั้น คุณก็ไปทำที่บริษัทไหนก็ได้ในประเทศนี้” คเชนทร์พูดไปหัวเราะไป
“แสดงว่าเลขาท่านประธานโดนทุกคน”
“โดนเราพนันนี่นะ” คเชนทร์เลิกคิ้ว
“ก็จะใครซะอีกล่ะครับ” กายตอบ
“คุณก็พูดให้ชัดเจนสิครับ” คเชนทร์ตำหนิกายหน้าตาเฉย “เอาล่ะ ผมนินทาท่านให้คุณฟังแล้ว ทีนี้คุณก็พอจะมองอนาคตของตัวเองออก ไปก่อนนะครับ อ้อ ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยอีกก็บอกนะครับ แต่ไม่ต้องไปหาผมที่ออฟฟิส คุณฝ่าด่านเลขาผมไปไม่ได้หรอก แต่คุณก็รู้ว่าจะเจอผมได้ยังไง”
คเชนทร์พูดเสร็จแล้วลุกขึ้นเดินจากไปทันที ทิ้งให้กายมองตามด้วยความงุนงง ร่างสูงใหญของรองประธานบริษัทเดินเร็วมาก ไม่ถึงสิบวินาทีก็หายลับไปจากศูนย์อาหาร
จะเจอคเชนทร์ได้ยังไงนะหรือ
อืม...
คเชนทร์มักจะโผล่หน้าขึ้นมาเหนือพาร์ติชั่นหน้าโต๊ะตอนที่เขากำลังตกอยู่ในภวังค์ ตอนที่เขากำลัง 'ไม่ไหว' กับเรื่องงานที่กำลังทำ
หรือว่ามีการติดกล้องวงจรปิดดูพนักงานบริษัท!
ต้องใช่แน่ๆ เลย
โอ้โห ทำกันขนาดนี้เลยหรือนี่
แล้วนี่เป็นฝีมือท่านประธานหรือคเชนทร์ล่ะ หรือจะเป็นผู้บริหารทั้งทีมที่ร่วมกันทำแบบนี้ มิน่า พนักงานต่างคนต่างทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง แล้วเราก็ถูกท่านประธานเรียกไปพบและตักเตือน 'อย่างเบาะๆ' ด้วยคำพูดที่เหมือนจะเป็นการ 'ปฐมนิเทศน์' พนักงานใหม่ทั้งที่จริงแล้วกำลัง 'คาดโทษ' เขาอยู่ นี่สงสัยคงเห็นเขาฟุบหน้าเอาหน้าผากโขกโต๊ะบ่อยๆ และวันนั้นเห็นเขาเดินหายไปจากโต๊ะเพื่อไปขอพบคเชนทร์ทั้งที่ไม่น่่าจะมีเหตุผลเหมาะสม หรือไม่ก็เลขาหน้าบึ้งของคเชนทร์อาจไปฟ้องท่านประธานก็เป็นได้
จะมากเกินไปแล้ว!
เลิกงาน กายรีบออกจากบริษัทตรงเวลาไม่ขาดไม่เกินแม้แต่นาทีเดีียว แต่เมื่อเดินออกมาที่ถนนหน้าตึกก็ต้องชะงักเพราะเห็นวรุจน์กำลังยืนรออยู่ที่เดิม คราวนี้รถที่จอดอยู่ใกล้ๆ เป็นรถเบนซ์สีดำคันใหญ่ซึ่งกายเดาว่าเป็นรุ่น S Class
“ผมมาชวนไปทานดินเนอร์” วรุจน์เดินเข้ามาหากาย ยิ้มกว้าง ส่งสายตาแสดงความรู้สึกอย่างเปิดเผย
“เพิ่งสี่โมงครึ่งเองนะครับ” กายยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา
“เวลาเดินทางครึ่งชั่วโมง เดินเล่นอีกซักครึ่งชั่วโมง ห้าโมงครึ่งเริ่มออเดิรฟ หกโมงก็ทานเมนคอร์ส เวลาดีแล้วนะครับ” วรุจน์ตอบ
“คุณวรุจน์”
“นะครับคุณกาย อย่าส่ายหน้านะครับ ถ้าวันนี้คุณไม่ไป วันหลังผมก็มาชวนคุณอีกเหมือนเดิม ให้รู้ไปว่าคุณจะเซย์โนทุกครั้ง ส่วนเอสเอ็มเอสนั่นผมก็จะส่งมาอีก ตราบเท่าที่คุณไม่ตอบ ผมก็จะถามคำถามเดิม”
“ไปครับไป” กายตอบทันที ทำให้วรุจน์เบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง แต่ทันใดก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าดีใจ ยิ้มกว้าง แล้วผายมือไปด้านข้างและพูดว่า “วันนี้ผมขับเบ็นซ์มา เพิ่งซื้อมาใหม่”
“สวยดีครับ ซื้อสดหรือครับ” กายถาม
“ครับผม” วรุจน์พยักหน้า เดินนำกายไปที่รถ “ปกติผมไม่ค่อยชอบขับรถคันใหญ่ มันไม่คล่องตัว แต่วันนี้พิเศษ ก็เลยเอาคันนี้มา”
“ปกติคุณขับอะไรครับ”
“SLK คันที่ผมเกือบชนคุณไงครับ” วรุจน์ตอบ “คุณคงตกใจมาก ผมยังรู้สึกผิดอยู่เลย ดีนะที่ผมเบรกทัน”
“ผมข้ามถนนไม่ดูเอง” กายโทษตัวเอง แต่ในใจพูดต่อว่า...ไม่เห็นจะตกใจที่ไหน รู้หรอกว่านี่เป็นวิธี 'จีบเด็ก' ของวรุจน์ คงทำบ่อยๆ ละสิท่า ขอให้เบรกไม่ทันซักวันเถอะ สาธุ...
“ผมว่าคงเป็นโชคชะตาที่ให้ผมขับรถไปที่นั่นวันนั้น”
“รวมกับไปเมาที่ผับนั้นด้วย”
“ในคืนวันศุกร์ที่ 20” วรุจน์เปิดประตูรถให้กาย และเมื่อขึ้นนั่งบนรถแล้วจึงพูดต่อว่า “เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถามผมเรื่องคืนวันนั้น ดูคุณอยากจะรู้อะไรต่างๆ เกี่ยวกับคืนนั้น มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”
“ไม่มีครับ ผมก็แค่ถามๆ ไปยังงั้นเอง” กายยักไหล่แล้วเบิกตากว้างเพราะตกใจที่วรุจน์ขับรถเร็วและน่่าหวาดเสียวมาก “ระวังชน คุณวรุจน์...”
“ไม่ต้องห่วงครับ ไปกับผมรับรองปลอดภัย” วรุจน์หัวเราะเบาๆ ไม่ได้ลดความเร็วของรถลงเลย
“ผมห่วงรถคันอื่นต่างหาก” กายพูดพึมพำ
ตัวเองชนก็คงไม่มีปัญหา เอารถคันนี้เข้าอู่แล้วเอารถคันอื่นออกมาขับ วรุจน์นี่ขาซิ่งเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าเข้าคู่กับคเชนทร์คงสนุกกันน่าดู คนหนึ่งพูดเร็ว เดินเร็ว ทำอะไรเร็วเหมือนคนไฮเปอร์ วรุจน์ขับรถเร็ว ทั้งที่เป็นรถคันใหญ่ก็ยังสามารถขับปาดไปปาดมาได้อย่างคล่องแคล่ว
“ฝีมือผมระดับเทพเลยนะครับ ไม่ต้องห่วง ผมไม่เคยชนกับรถใครนอกสนามแข่ง”
“คุณแข่งรถด้วยหรือ”
“งานอดิเรกของผมครับ” วรุจน์หันมายิ้มทั้งที่กำลังขับรถอยู่ด้วยความเร็วไม่ธรรมดา “ผมชอบความเร็ว ชอบความสูง และชอบความลึก”
“แข่งรถ แข่งเครื่องบิน และแข่งดำน้ำ”
“แข่งดำน้ำไม่มีหรอกครับ” วรุจน์หัวเราะขำ “คุณกายนี่ตลกจริงๆ เลย ผมชอบ”
“จะให้คิดว่ายังไงล่ะครับ” กายตอบแล้วหันไปมองถนนอย่างหวาดๆ
“ผมชอบแล่นเรือ ว่างๆ ไปทะเลกัน ผมจะสอนคุณขับเรือ และที่บอกว่าชอบความลึกนั่นนะ ผมชอบดำน้ำ โดยเฉพาะตอนกลางคืน”
“ครับ” กายพยักหน้า มองถนนอย่างตั้งใจราวกับว่าเป็นคนขับรถเอง ในขณะที่คนขับรถมองถนนบ้าง หันมามองเขาบ้าง แล้วเอื้อมมือไปเปิดเพลง
“คุณวรุจน์ ระวัง...” กายอดเตือนไม่ได้
“ผมดูอยู่” วรุจน์ตอบ “ฟังเพลงหน่อยนะครับ คุณชอบแจ๊สหรือเปล่า”
“ผมชอบเพลงลูกทุ่ง” กายแกล้งตอบ ความจริงเขาชอบฟังเพลงร๊อค
“เดี๋ยวผมไปหาซื้อ วันหลังคุณจะได้ฟัง”
“เราจะไปทานกันที่ไหนครับ” กายเปลี่ยนเรื่อง
“The Paradis” วรุจน์ตอบสั้นๆ
“แค่ได้ยินชื่อก็นำ้ลายไหล”
“สุดยอดแล้วครับ รับรองว่าคุณต้องประทับใจ คุณรู้หรือเปล่า ตั้งแต่เปิดมาได้หลายเดือน ที่นี่จองเต็มทุกวัน ผมรู้จักกับเจ้าของ วันนี้เชฟจากอิตาลี่จะทำอาหารพิเศษให้เราสองคนทาน”
“ครับๆ” กายพยักหน้าแล้วเอนตัวพิงกับเบาะ รู้สึกเริ่มจะเวียนศีรษะเพราะ 'ฝีมือขับรถระดับเทพ' ของวรุจน์
ขอครั้งนี้ครั้งเดียวเถอะนะ ถ้าไม่ยอมมา วรุจน์ก็คงไปดักรอพบเขาอีกไม่หยุด คนรวยก็แบบนี้ ต้องให้ได้ดังใจ พอได้ทำสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้วก็เลิกสนใจ ไปหาอะไรอย่างอื่นทำ
ถ้ายังงั้น ก็ต้องให้วรุจน์ได้ในสิ่งที่วรุจน์ต้องการ จะได้เลิกยุ่งกับเขาสียที
::: Chapter 9 :::
-
^^^^^^^^^^^^^^
ได้จิ้มเจ้าของเรื่อง
และได้อ่านก่อน
ทั่นประธานเริ่มแปลกๆ
คุณคเชนท์ คุณวรุจน์..เริ่มรุก
น่าติดตามต่อไป
ขอบคูณค้าบบบบ
:pig4: :pig4:
-
กายจะทำไร :z1:
:call: :call: :call:
-
ท่านประธานแปลกๆ จริงด้วย
หรือไปๆ มาๆ ท่านประธานจะเป็นผู้ต้องหา??
:really2: :really2: :really2:
-
ท่านประธานถามกายเหมือนจะรู้อะไรเลยนะเนี่ย หุหุ
-
กาย เนื้อหอมมาก มีหนุ่ม มารุมจีบ ถึง 3 คน ก๊ากกกก
-
อ่านจบแล้วมึน ตัวละครแต่ละตัวบุคลิกแปลกๆทั้งนั้น เมื่อไหร่พระเอกจะเฉลยนะ
-
เฮียวรุจน์แกกัดไม่ปล่อยจริงๆ สงสัยเพราะกายไม่เล่นด้วยเลยอยากเอาชนะ รึว่าจะชอบกายจริงๆ นะ
แต่ว่าชื่อท่านประธานถามจริงๆ ยังไม่ได้คิดรึว่าตั้งใจปิดเป็นความลับเนี่ย -*- ไม่ใช่หักมุมกลายเป็นว่าท่านประธานนั้นแหละคือผู้ต้องหาคดีคืนวันศุกร์ที่ 20 นะ หึหึ ถ้าใช่คงเฮน่าดู ท่าทางเนี๊ยบโรคจิตแบบนั้นอ่ะ หึหึ
-
โอ๊ย ! นี่ขนาดดิฉันไม่ได้นั่งรถที่คุณวรุจน์ขับให้กายนั่ง
ดิฉันก็รู้สึกมึนงงวิงเวียนไปกับกายแล้วนะเนี่ย
ทั้งท่านประธาน คุณคเชนทร์ คุณวรุจน์
ไหนจะงานที่แต่ละชิ้นที่ทำ สุดหิน แต่...
ต้องเนี้ยบ ถูกต้อง และรวดเร็ว
-
แอบสงสัยท่านประทานด้วยอีกคน
-
อย่าบอกนะว่ากายจะยอมไปนอนด้วยอ่ะ ไม่อาวน๊าาาา
เขี่ยมานออกไปทีค่า :m31: ประธานก็แปลกได้อีกอ่ะ
เฮ้อสรุปใครกันหนอ งงจริง
:pig4: :pig4:
-
ตารุจก็จีบทุกเย็น เหอ ๆ ๆ ๆ
-
หรือว่าท่านประธานคือคนที่เคาะเรียก เคนนี่ๆ หน้าประตูตอนแรก o22
:really2: เดาไปทั่วเลย ฮ่าๆๆๆๆ
-
หุหุ นายวรุจน์นี่ตื๊อสุดๆไปเลยแฮะ
ส่วนตาท่านประธานกับนายคเชนทร์นี่ก็ยังดูลึกลับแปลกๆอยู่
กายจ๋า หาให้เจอเร็วๆละกันนะเรื่องมันยังดูซับซ้อนไปหมดอยู่เลย
มาต่อตอนใหม่เร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า :L2:
-
ผู้ชายเรื่องนี้แปลกทุกคน :เฮ้อ:
+1
-
:L2:
-
วรุจน์ คเชนทร ประธาน เป็นเพื่อนกันใช่ไหม
-
โผล่มาอีกหนึ่งผู้ต้องสงสัย
ปล อิตาธงยังง้อเมียไม่ได้อีกเหรอ5555
-
มีแต่หนุ่มๆมาเอาใจ ยกเว้นประธานคนนึงนะ :laugh:
น่าอิจฉากายจะตาย อิอิ
-
เมื่อไหร่จะได้รู้ชื่อท่านประธานอ่ะ
จะได้นับเป็นผู้ต้องสงสัยด้วยอีกคน
คเชนทร์ สองตอนมานี้ก็น่าสงสัย
-
คนบริษัทนี้แปลกดี :L2:
-
ทายเกมส์
พระเอก คนที่จิ้มกายคือ คเชนทร์
แล้วคนที่ไปเคาะประตู จนกายมาเปิดเจอ ก็คือ เลขาของคเชนทร์
ตามนั้น อุอุ
-
ชั่งเป็นบริษัทที่.... นะขอรับ
คืนนี้กายจะรอดจากวรุจน์ไหมหนอ?
รอตอนต่อไปนะขอรับ เป็นกำลังใจให้เสมอ :mc4:
-
เหอๆ เราว่าประธานเป็นเพื่อนกะอีตาเคนนี่ แล้วคืนนั้นเห็นกายไปกะอีเคนนี่ ก็เลยระแวงกายป่ะ แล้วประธานชื่อไร หรือจะเป็นประธานนี่แหละคือเคนนี่แต่ลักษณะผิวไม่ใช่อ่ะ จะว่ามันมืดก็นะไม่น่าจะใช่ ถ้าประธานมาอีกคนนี่นะเหอๆปวดหัวตายเลย
-
เข้ามาหาทุกคนเอาให้หมดทุกคนจะได้หายสงสัยซะที :m20:
-
ทำไมถึงอยากเชียร์ท่านประทานนักก็ไม่รู้
แบบนี้ต้องรอดูกันต่อไป
-
จองท่านประธานอิอิ
-
ปวดหมอง วุ่นวายดีแท้
ขอให้กายตามตัวเจอไวไว เค้าอยากรู้มาก
-
ผมว่าคิดผิดนะ...ช่วงท้ายๆๆ...
ยังงัยก็ตอแยไม่เลิกผมว่า...
สำหรับบริษัท...โคตรโหดอะ...ถ้าผมจบไปได้งานทำเหมือนบริษัทนี้คงตายแน่ๆๆ
กายก็สู้ๆๆแล้วกันนะกาย...เป็นกำลังใจช่วย :impress2: :bye2:
-
คำพูดคำจากของคเชนทร์ส่อความนัยตลอดเลย!!!!
-
ว้าๆๆๆๆ ยังไม่เห็นวี่เเววไรเลยอ่า
อยากรู้แล้วๆๆๆๆ :serius2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ผ่านมาเก้าตอน ก็ยังไม่รู้ว่า สรุปใครคือคนที่พานายเอกของเราไป... อยากรู้ อึมครึมมากๆ
-
ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วเค้าก็จะไป แสดงว่า กาย จะยอมขึ้นเตียงกับวรุจน์ เพื่อให้เค้าจากไปใช่ป่ะ
-
ทำไมวรุจน์ ถึงรู้จักบริษัทนี้ดีน๊า??
ว่าแต่ กายจะยอมให้อะไรที่วรุจน์ต้องการละเนี่ย :z1:
-
ได้อะไร??? ไม่เอาๆๆๆๆๆๆๆ ไม่เอานะ ไม่ได้ๆๆ :serius2:
-
ท่านประธานก็ไม่น่าไว้วางใจ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
จะเป็นใครกันน๊ะ
-
สวัสดีครับ
คิดว่าประธานฯ กับรองประธานฯ
คู่นี้เค้าพนันเรื่องของกายอยู่....
เดานะ
ว่าแต่
จะไปขึ้นเตียงกะคนอื่นแล้วเหรอนี่???
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ซับซ้อนซ่อนปมจริงๆเรื่องนี้ :confuse:
-
ตกลงกายจะเอาใคร
เลือกสักคนเลย
อิฉันเริ่มงงค่ะ
:serius2:
-
โหวด ท่านรองเบาๆ
-
เดาไม่ถูกอ่ะว่าใครได้กะกายในคืนนั้นอ่ะ
อยากรู้มากมายอ่ะ
ตอนหน้าจะเปิดเผยออกมาได้ยังอ่ะ
-
แอบสงสัยถ่านประทาน(ท่านประธาน)
-
โอ๊ย............เดายากจริงๆ
ไม่รู้เลยว่าเป็นใครกันแน่
ท่านประธานนี่ก็แปลกๆนะ
-
ผู้ต้องสงสัยว่าจะเป็น พระเอก...หาคนปกติไม่เจอสักคนเลย :laugh:
-
ท่านประธานน่าสงสัยจัง
+1
-
ท่านประธาน ฯ มีเงื่อนงำให้สงสัย คงกันท่านรอง ฯ มากกว่า
จากคำพูด ที่พูดออกมา คงคิดว่ากายเข้ามาได้ เพราะเป็นเด็กท่านรอง ฯ
ส่วนผู้ต้องสงสัยที่หลุดข้อกล่าวหา ยังคงมาวนเวียนตามประสา ยิ่งยากยิ่งอยากได้
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย อากาศกำลังเปลี่ยน ระวังสุขภาพด้วยนะครับ
-
หรือความจริงท่านประธานจะชอบท่านรอง ก็เลยพาลใส่ซะเลย :a5:
ว่าไปนั่น
คนทั้งบริษัทนี้นี่พิลึกจริงๆ :m26:
-
ขอสงสัยท่านประธาน
ทำตัวมีพิรุท
:really2: :really2: :really2:
-
น่าจะเป็นท่านประธาน ที่ผิวคล้ำกว่าเพราะเพิ่มอาบแดดมา ฮุฮุ
-
ถึงผู้ต้องสงสัย ตอนนี้จะมีคนเดียวแต่ ทำไม แอบเหนื่อย แทนกายไงไม่รู้
ขอบคุณค่ะ เรื่องสนุกน่าติดตาม มากเลยค่ะ
-
นั่นดิ ท่านประธานคือคนที่มาเคาะห้องวันนั้นรึป่าว
สงสัยๆๆ
-
แอบสงสัยท่าประธานซะแล้ว
-
โฮะ โฮะ มีคนทายถูกด้วย ลุ้นหน่อยนะครับ อีกตอนสองตอนอะไรๆก็จะเริ่มชัดเจนแล้ว
-
พี่คฑามาต่อไวๆ น้า~ :pig4:
-
มาโพสแทบทุกวัน วันละบท อย่าเพิ่งเบื่อกันนะครับ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน และคอมเมนท์ นะครับ ตอนนี้อย่าเพิ่งเลือกข้างนะ ให้ครบหนึ่งโหลก่อน ทีนี้พอบทที่ 13 เป็นต้นไปรักใครชอบใครก็เชียร์กันเอง แต่ห้ามเล่นการพนันนะครัับ การพนันเป็นสิ่งไม่ดี (ถ้าไม่ได้เงิน) หุ หุ
ใครอ่านแล้วก็อย่าลืมกดให้คะแนนคฑาวุธนะครับ ใครอ่านแล้วไม่กด + ขอให้โดนฟันโดยชายแปลกหน้าและไม่รู้ว่าคนนั้นเป็นใคร สาธุ
Guy Chapter 10
กายยอมรับว่าร้านอาหาร The Paradis นั้นตกแต่งได้สวมงามและบรรยากาศดีจริงๆ แต่ที่เขารู้สึกแทบจะทนไม่ไหวคือรสชาติของอาหาร กายพยายามบอกตัวเองว่าเป็นเพราะไม่คุ้นกับอาหารแบบนี้ แต่ยิ่งทานก็ยิ่งรู้สึกผะอืดผะอม
“ไม่อร่อยหรือครับ” วรุจน์แสดงสีหน้าห่วงใย น้ำเสียงเป็นกังวล “หรือไม่ค่อยสบาย”
“เอ่อ...”
“บอกมาได้เลยครับ ไม่ต้องกลัวว่าผมจะรู้สึกไม่ดี”
“คือผมไม่เคยกินอะไรแบบนี้” กายยังถนอมน้ำใจของวรุจน์
“คาเวียร์เลยนะครับ”
“ยิ่งไม่เคยใหญ่เลย” กายตอบ ขมวดคิ้ว แสดงสีหน้าให้อีกฝ่ายเห็นว่่ากำลังพยายามนึกอะไรบางอย่าง “อ้อ ผมว่ามันรสชาติเหมือนๆ อืม...ไข่เยี่ยวม้าผัดกับเต้าเจี้ยว”
“เปรียบซะเสียเลย” วรุจน์หัวเราะขำ
“ผมชอบอาหารรสจัด” กายยิ้มบางๆ
“อ๋อ” วรุจน์พยักหน้าแล้วหันไปมองบริกรซึ่งรีบปรี่เข้ามาหาทันที “เดี๋ยวผมสั่งให้เขาเพิ่ม”
“ไม่ต้องครับ ไม่ต้อง แค่นี้ก็พอแล้ว” กายรีบห้ามแล้วบอกให้บริกรกลับไป
“ผมอยากให้คุณทานอาหารอร่อย บรรยากาศดีๆ วันนี้เป็นวันแรกที่เราดินเนอร์กัน ผมอยากให้มันพิเศษ สมกับที่ผมรอคอย คุณรู้หรือเปล่า ผนนั่งคิดทั้งวันว่าจะไปทานที่ไหนดี อยู่ๆ ก็นึกถึงที่นี่ขึ้นมา”
“เหมือนที่อยู่ๆ คุณก็เจอผม” กายเลิกคิ้ว
“มันเป็นโชคชะตานะครับ” วรุจน์พูดเสียงนุ่ม ในใจอยากจะพูดด้วยซ้ำว่าเป็นบุพเพสันนิวาส
“ผมว่าเป็นเรื่องบังเอิญ” กายแย้ง “แต่ก็โชคดีที่ผมไม่โดนรถชน”
“เห็นไหม คุณก็เชื่อเรื่องโชคเหมือนกัน”
“โชคชะตากับโชคดีนี่มัน...”
“ไม่ต่างกันหรอก” วรุจน์แทรก “ผมถึงได้พูดไงว่าผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณมาก เหมือนเคยเจอกันมาก่อน แต่ผมนึกไม่ออก แต่ผมก็รู้สึกว่าเราไม่ใช่คนแปลกหน้ากัน”
“คุณอย่าบอกนะว่าเราเป็นเนื้อคู่กันจากชาติที่แล้ว” กายพูดแล้วหัวเราะขำ แล้วปรับสีหน้าให้ราบเรียบและพูดกับวรุจน์ด้วยเสียงจริงจังว่า “คุณวรุจน์ครับ คุณกำลังจีบผมอยู่หรือเปล่า”
“คุณจะว่ายังไงถ้าผมตอบว่า ใช่” วรุจน์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นกัน “มันอาจจะเร็วไปหน่อย แต่บางอย่าง ถ้าเรารู้ว่าใช่ เราก็ไม่ควรจะรอ ผมปล่อยเวลาให้ผ่านไปนานเกินไปแล้ว พอได้เจอคนที่ผมเห็นแล้วชอบเลยโดยไม่สงสัย โดยไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องเป็นแบบนั้น ผมก็ต้องบอกให้คุณรู้”
“แสดงว่าคุณไม่แน่ใจว่า จริงๆ แล้ว คุณรู้สึกยังไงกับผม” กายเลิกคิ้ว จ้องตาวรุจน์
“ไม่ใช่ครับ อย่าเข้าใจผิดสิ ผมแน่ใจ ไม่งั้นผมก็ไม่พูดตรงไปตรงมากับคุณขนาดนี้หรอก เพียงแต่ว่า...”
“เพียงแต่ว่าอะไรครับ” กายถาม
“คุณเชื่อในเรื่องรักแรกพบหรือเปล่า”
“คุณรักผม” กายถาม สบตากับวรุจน์นิ่ง
“จะให้ผมพูดเลยหรือ”
“หรือว่าคุณแค่ต้องการมีอะไรกับผมก่อน จากนั้นค่อยว่ากันอีกที”
“ผมพูดตามตรง ผมยอมรับว่าใช่ แต่ไม่ใช่ว่าจากนั้นค่อยว่ากันอีกที เมื่อเราเจอคนที่เราชอบเราก็อยากมีอะไรกับเขา เรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดาใช่ไหมครับ ถ้าเราไม่รู้สึกว่าอยากจะมีอะไรด้วยนี่สิแปลก”
“ถ้างั้นก็ได้” กายยักไหล่
“อะไรนะครับ” วรุจน์อ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
“ถ้าคุณไม่คิดว่าผมง่ายเกินไป เราจะมีอะไรกันก็ได้” กายยิ้มมุมปาก “แต่คุณอย่าลืมนะครับว่า สิ่งที่ได้มาง่ายๆ มักจะไม่มีคุณค่า”
“ผมไม่เคยคิดเลยว่าคุณไม่มีคุณค่า” วรุจน์ส่ายหน้า
“เพียงแต่คุณไม่อยากรอ”
“ผมรอได้” วรุจน์พยักหน้า “แต่คุณต้องเปิดโอกาสให้ผม ไม่ใช่พยามหลบหน้าผมเหมือนที่ผ่านๆ มา คุณรู้ไหม บางทีผมก็ไม่ค่อยเข้าใจ หรือว่า...หรือว่่าผมรุกเร็วไปหน่อย ทำให้คุณตกใจ”
“ผมไม่ใช่คนขวัญอ่อน” กายยิ้ม วางซ่อมลงข้างจานแล้วหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
“คุณเป็นคนใจแข็ง” วรุจน์เลิกคิ้ว ส่งสายตาเป็นเชิงถามคำถาม
“ก็ไม่เชิงครับ” กายยักไหล่ “ผมเป็นคนง่ายๆ สบายๆ ถ้าถูกใจกันก็ไม่เป็นปัญหา แต่คุณต้องรู้ไว้อย่างหนึ่งว่า ผมไม่ใช่คนที่ชอบการผูกมัดเท่าไหร่ คุณก็คงเหมือนกัน ท่าทางคุณก็บอก...”
“คุณคิดว่าผมเป็นคนเจ้าชู้งั้นหรือครับ” วรุจน์ถาม
ตัวพ่อเลยล่ะ ไม่ต้องมาทำหน้านิ่งๆ เลย ธฤตที่มีมาดขรึมๆ ก็ยังดูออกเลยว่า 'ไม่เบา' เหมือนกัน
เอ เป็นยังไงนะ เจอคนเจ้าชู้พร้อมๆ กันทีเดียวสองสามคน ธฤตกับวรุจน์นั้นแสดงออกชัดเจนว่าชอบเรา ส่วนคเชนทร์นั้นยังไม่คอยแน่ใจ แต่ก็คงรู้สึกอะไรบ้างล่ะ ไม่งั้นไม่มายุ่งกับเราหรอก เป็นถึงรองประธานบริษัท มาผูกมิตรกับพนักงานใหม่ ถ้าไม่ใช่เรื่องรักๆ ใคร่ๆ จะเป็นเรื่องอะไรล่ะ
คเชนทร์เป็น 'ผู้ต้องสงสัย' เพียงรายเดียวที่เหลืออยู่ ธฤตกับวรุจน์นั้นไม่ใช่แน่นอน ถ้าจะมีอะไรกับวรุจน์ก็ไม่เห็นจะแปลก ให้จบๆ ไป จะได้เลิกยุ่งกับเราซะที
“หรือคุณจะปฏิเสธว่าไม่ใช่คนเจ้าชู้” กายเอียงหน้ามองอีกฝ่่าย สายตาท้าทาย “คุณคิดว่าผมมองไม่ออกหรือครับ คนเจ้าชู้เท่านั้นที่จะใจกล้าโผล่หน้าขึ้นมาจากรถเปิดประทุน แล้วพูดกับผู้ชายที่กำลังเดินข้ามถนนแบบนั้น คุณเห็นผม และคุณก็ดูออก ทั้งๆ ที่ไม่น่าจะดูออก คุณไม่รีรอเลย ผู้ชายธรรมดาไม่ทำแบบนั้นหรอกครับ ที่ผมพูดนี่ถูกหรือเปล่า”
“คุณนี่บทจะตรงก็ตรงจนไม่น่าเชื่อ” วรุจน์ยิ้มกว้าง ส่ายหน้าช้าๆ
“ถ้างั้นไปกันเลยไหมครับ”
“คุณกาย” วรุจน์คราง อ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง มือที่จับซ่อมอยู่วางลงทันใด ก่อนจะเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำมาดื่มช้าๆ สายตามองกายตลอดเวลา ใจเต้นตึกตักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
นี่กายกำลังชวนเขา 'ไปทำอะไรกัน' ยังงั้นหรือ
วันนี้เขาคาดหวังเพียงแค่ว่าจะได้ทานอาหารเย็นกับกายเท่านั้น แต่นี่ ไม่นึกเลยว่าจะไปไกลถึงขนาดนี้
แต่ดีหรือไม่ดีล่ะ หรือว่ากายอยากจะเล่นเกมกับเขา
ธฤตพยักหน้าช้าๆ ทำให้คณะผู้บริหารของ Sarittanan Entertainment Groups ต่างก็ถอนหายใจโล่งอกและยิ้มกว้างไปตามๆ กัน
“ดิฉันจะติดต่อกลุ่ม BKG ด่วนเลยค่ะ เขารอคำตอบอยู่ว่าเราจะขาย The Real Models ราคาเท่าไหร่” สลิตา ผู้ช่วยคนสนิทซึ่งเปรียบเสมือนเป็นมือขวาของธฤตพูดขึ้นอย่างกระตือรือร้น
“ผมว่าขายในตลาดหุ้นดีกว่า เราอาจจะได้เยอะกว่าที่ BKG เสนอซื้อ ผมรู้จักกับคุณคชานนท์” ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ถัดจากสลิตาเสนอความเห็น
“คชานนท์เอ็นเตอร์ไพรซ์นะหรือ” ธฤตหันไปพูดกับผู้จัดการฝ่ายการตลาดซึ่งเพิ่งแสดงความเห็น “คุณจะให้เขาปั่นหุ้นแล้วค่อยขายยังงั้นหรือ”
“เสี่ยงนะคะ” สลิตาแทรก
“เสี่ยงแต่ก็น่าลอง” หญิงสาวปราดเปรียว ผมตัดสั้น นั่งอยู่ทางด้านซ้ายของธฤตพูดขึ้น “ฝีมือคุณคชานนท์ขั้นเทพ เราได้เงินเยอะกว่าที่ขายทั้งหมดให้ BKG แน่ๆ อลิซคอนเฟิร์ม เพราะทาง BKG ก็เขี้ยวไม่ใช่เล่น ถ้าเราจะเลิกทำธุรกิจเกี่ยวกับแฟชั่น ก็ต้องขาย The Real Models ให้ได้เงินดีที่สุด”
“เรื่องนี้ค่อยคุยกันอีกที เย็นมากแล้ว” ธฤตตัดสินใจแล้วยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “ตอนนี้เอาเรื่องโปรเจคหนังย้อนยุคของคุณสาโรชก่อน แล้วตัดสินใจกันเรื่องบริการเพลงออนไลน์ของ Evertrack กับ Voice Industry ให้จบก่อนสองทุ่มครึ่ง”
ธฤตออกคำสั่งแล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้รอฟังคณะผู้บริหารที่เริ่มแสดงความคิดเห็นทีละคน เขาตั้งใจฟังเพื่อเป็นข้อมูลในการตัดสินใจ แต่เมื่อทั้งหมดเริ่มถกเถียงกันเรื่องนักร้องที่จะมาร้องเพลงประกอบภาพยนต์ ธฤตก็เริ่มคิดเรื่องอื่น
กาย...
หลายวันมานี้เขาคิดแต่เรื่องของกาย
คิดถึงแต่สิ่งที่เขาอยากจะทำกับกาย
นี่เขากำลังตกหลุมรักหรือเปล่า ทำไมมันเร็วแบบนี้ ไม่ได้มีโอกาสได้ตั้งตัวเลย อยู่ๆ ก็มาอย่างไม่ได้คาดคิด
กาย...
“คุณธฤตคะ ตกลงว่าไงค่ะ”
ธฤตสะดุ้ง ตื่นจากภวังค์ เลิกคิ้วมองอลิซ ผู้ช่วยของเขาซึ่งถามคำถามเสียงค่อนข้างดัง ส่วนคนอื่นๆ นั่งนิ่งมองเขาตาไม่กะพริบ
“ตกลง” ธฤตพยักหน้าช้าๆ
“ตกลงเรื่องอะไรคะ” สลิตาถาม
“ก็...” ธฤตขมวดคิ้ว
“จะเอาแบงค์ นิตินัย หรือ พีช พิชญ หรือให้ทั้งสองคนร้องด้วยกันคะ” อลิซเห็นเจ้านายลังเลจึงเข้าใจได้ทันทีว่าเมื่อครู่นี้ที่ถกเถียงกันเรื่องนักร้องที่จะมาร้องเพลงประกอบภาพยนต์ฟอร์มยักษ์ของสาโรชผู้กำกับการแสดงชั้นแนวหน้าของเมืองไทยนั้น ธฤตใจลอยไปไหนถึงไหน “ซาวด์แทรคหนังคุณสาโรชไงคะ”
“ทำไมไม่ให้ผู้กำกับเขาตัดสินใจ” ธฤตพูด
“ก็...” สลิตาอ้าปากจะตอบ แต่ไม่ทันอลิซซึ่งชิงตอบก่อน
“เราคุยกันเรื่องนี้แล้ว แต่ตามที่คุณบอกว่าให้ลดงบลงห้าสิบล้าน ก็เลยจะลดเรื่องเพลงกับดาราบทรองบางบทที่ไม่จำเป็นต้องใช้ดาราใหญ่”
“ถ้าใช้ พีช พิชญ ก็ไม่ใช่ลดค่าใช้จ่ายสิ ค่าตัวเขาเยอะมาก เราก็รู้” ธฤตแสดงความเห็น
“ค่ะ เราคุยกันแล้ว” สลิตาตอบ “แต่หลายคนบอกว่าถ้าจะตีตลาดต่างประเทศ ก็ต้องใช้พีช พิชญ”
“เราจะเอาหนังตีตลาดต่างประเทศ หรือซาวด์แทรค” ธฤตถาม
“ถึงได้ให้คุณธฤตตัดสินใจไงค่ะ” อลิชพูด
“ผมว่าสองคนไปเลยครับ” ผู้จัดการฝ่ายการตลาดได้ที ยันยันความคิดเดิมของตัวเองเพราะตอนนี้รู้แล้วว่าธฤตเผลอใจลอยไม่ได้ฟังที่ถกเถียงกันมาเมื่อครู่จึงคิดว่าอาจจะโน้วน้าวใจเจ้านายได้
“คุณแม็ค เราต้องลดงบห้าสิบล้านนะคะ” สลิตาหันไปพูดกับผู้จัดการฝ่ายการตลาด
“ห้าสิบล้าน” ธฤตหรี่ตา “ลดจากค่าตัวดาราใช่หรือเปล่า”
“โฆษณาด้วยค่ะ” อลิซแทรก “ใช้ชื่อเสียงของ พีช พิชญ กับแบงค์ นิตินัยให้เป็นประโยชน์ แบงค์กำลังมีข่าวลงหน้าหนึ่ง และก็คงมีข่าวอยู่เรื่อยๆ พีช กำลังจะขึ้นร้องเพลงบนเวทีแกรมมี่ปีนี้ เป็นนักร้องไทยคนแรกที่ได้เข้าชิงนักร้องหน้าใหม่ยอดเยี่ยม และ Best song of the year 2012”
“ห้าสิบล้านจะไปลดตรงไหน” ธฤตถาม
“ลดฉากใหญ่บางฉาก ให้ผู้กำกับใช้ซีจีมากขึ้น”
“เรารู้ค่าตัวพีช พิชญหรือยัง”
“อย่างน้อยหนึ่งล้านค่ะ” หญิงสาวใบหน้าราบเรียบ สวมแว่นกรอบดำซึ่งนั่งติดกับผู้จัดการฝ่ายการตลาดพูดขึ้น “หนึ่งล้านดอลลาร์สหรัฐฯ”
ธฤตขมวดคิ้ว ทุกคนในที่ประชุมนั่งนิ่ง รอฟังคำตอบของเจ้านาย แต่แทนที่ธฤตจะตอบ กลับถามคำถามสั้นๆ ว่า “กี่เพลง”
“คุณธฤตคะ” สลิตากระซิบ “หนึ่งเพลงค่ะ กับสัญญาว่าพีช พิชญจะร้องเพลงของเราในคอนเสิร์ทหรือการแสดงสดอื่นๆ 12 ครั้ง และรวมเพลงนี้ในอัลบั้มพิเศษที่จะออกมาต้นปีหน้า”
“คุ้มหรือเปล่าคุณพลอย” ธฤตหันไปถามหญิงสาวสวมแว่นกรอบดำซึ่งเป็นผู้จัดการด้านการเงิน
“ดิฉันต้องขอเวลาเช็คกับมาร์เก็ตติ้งหน่อยค่ะ”
“แล้ววันนี้เราสรุปอะไรได้บ้าง” ธฤตถาม
“เรื่องเพลงออนไลน์ของ Evertrack กับ Voice Industry ยังไม่ได้คุยเลยนะคะ” อลิซพูดกับธฤตเบาๆ
“สองทุ่มแล้ว” ธฤตดูนาฬิกาอีกครั้ง “เรื่องเพลงเอาไว้คุยวันมะรืน วันนี้เอาแค่เรื่องหนังก็พอ”
“ค่ะ/ครับ” ทุกคนในที่ประชุมพูดออกมาเกือบพร้อมกัน
“ผมเลือก พีช พิชญ” ธฤตตัดสินใจ “แต่ต่อรองเรื่องเพลงเพิ่มอีกหนึ่งเพลง เพลงไทยหนึ่ง เพลงฝรั่งหนึ่ง และคุยเรื่องเงินให้ดีๆ ผมไม่อยากให้เกิน 32 ล้าน เงินที่ต้องลดให้ไปลดค่าตัวดาราใหญ่ที่ให้เล่นบทรอง หรือไม่ก็หาดาราใหม่เลย แล้วก็ใช้ซีจีตามที่คุยกัน”
ทุกคนในที่ประชุมถอนหายใจแล้วคุยกันต่ออีกเล็กน้อยก่อนที่ธฤตจะสั่งให้เลิกประชุม อลิซเป็นคนสุดท้ายที่เดินออกจากห้องประชุม ทิ้งให้ธฤตนั่งอยู่คนเดียว
“คุณธฤตโอเคนะคะ” อลิซยืนอยู่ที่ประตูห้อง ถามเจ้านายอย่างเป็นห่วง ธฤตพยักหน้าแล้วยิ้มให้ผู้ช่วยสาวด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ แสดงให้อลิซเห็นว่าเขาก็จะกลับเหมือนกัน
“พรุ่งนี้บรีฟผมอีกทีนะอลิซ” ธฤตพูดขึ้นมาเบาๆ
“ได้ค่ะ อลิซจดไว้อย่างละเอียดเลยค่ะ จะส่งให้ดูคืนนี้ยังได้ แต่ว่าคุณธฤตรีบกลับบ้านพักผ่อนเถอะค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ อย่ามัวแต่ใจลอย” อลิซรับปากแล้วเดินจากไป
ธฤตถอนหายใจยาวๆ แล้วเดินเนือยๆ กลับไปที่ห้องทำงานเพื่อหยิบกุญแจรถ ในใจอดคิดถึงกายไม่ได้อีกครั้ง ใบหน้าของชายหนุ่มลอยเด่นอยู่ในห้วงคำนึงของเขา พยายามสลัดให้หายไปแต่ทำอย่างไรก็ทำไม่ได้
เออนะ ทำไมแปลกอย่างนี้ อยู่ดีๆ ก็มาคิดถึงแต่คนเดียว
ตอนแรกธฤตตั้งใจจะกลับบ้านเลย แต่เขากลับเปลี่ยนใจ ต้องการจะแวะหาอะไรดื่มที่ผับแห่งนั้นซึ่งเขาเคยพบกับกาย เผื่อว่าคืนนี้เขาจะพบกับชายหนุ่มอีกครั้ง
วรุจน์จอดรถหน้าอพาร์ทเมนต์ของกายแล้วหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาหนักใจระคนสงสัย เขารู้สึกแปลกใจมากที่อยู่ดีๆ กายก็ชวนให้เขามีอะไรด้วย และยิ่งแปลกใจมากขึ้นอีกเมื่อกายขอเปลี่ยนสถานที่จากคอนโดมิเนียมของเขามาเป็นที่พักของตัวเอง
และที่หนักใจก็คือ ขณะนี้ เขาพยายามที่จะตัดสินใจว่าควรจะมีอะไรกับกายดีหรือไม่
ไม่ใช่เพราะไม่อยากมี แต่เพราะหวั่นใจเมื่อนึกถึงคำพูดที่ว่า 'สิ่งที่ง่ายเกินไปนั้นมักจะไม่มีคุณค่า'
วรุจน์รู้สึกว่ากายยอมเขาไปยังงั้นเอง ทำเหมือนคนรักสนุกที่มีอะไรก็ได้กับคนที่ถูกใจกัน จากนั้นก็ต่างคนต่างไป ไม่ได้คิดอะไรมากมาย
กายกะจะทำกับเขาแบบนี้ใช่ไหม...ต่างคนต่างไปเมื่อเสร็จสมอารมณ์หมายกันแล้ว
แต่เขาไม่คิดแบบนั้น!
“คุณกาย คุณแน่ใจแล้วหรือครับ” วรุจน์ถาม
“อ้าว หรือคุณจะเปลี่ยนใจ” กายเลิกคิ้ว ทำหน้าสงสัย “หรือไม่ชอบสถานที่ งั้นกลับไปคอนโดคุณก็ได้นะครับ”
“ผมไม่อยากเปลี่ยนใจ” วรุจน์ส่ายหน้า “ผมอยากจะทำใจจะขาด แต่ผมก็อยากให้ครั้งแรกของเรามันมีความหมาย”
“คุณวรุจน์” กายถอนหายใจเบาๆ “ที่คุณมายุ่งกับผมก็เพราะไม่ใช่ต้องการแบบนี้หรือครับ”
“คุณกำลังมองผมผิดไป” วรุจน์ตอบ “คุณคิดว่าผมเป็นคนเจ้าชู้ จีบดะ หวังเพียงแต่อยากจะมีอะไรกับคุณเท่านั้นใช่ไหม โอเค ผมยอมรับว่าผมอยากมีอะไรกับคุณจริงๆ ใครเห็นคุณแล้วไม่คิดอย่างนั้นก็บ้าแล้ว แต่มันไม่ใช่แบบที่คุณคิดอยู่นะครับ”
“แล้วแบบไหนครับ” กายขมวดคิ้ว มองตาวรุจน์อย่างค้นหา รู้สึกลังเลขึ้นมาทันใด
วรุจน์ดูแปลกไป!
อย่าบอกนะว่าอยากจะจริงจังกับเรา...หรือแค่เป็นวิธีการที่ทำให้ตัวเอง 'ดูดี' เฉยๆ
เฮ่ย เราคาดการณ์ผิดไปไหมเนี่ย
“ถ้าผมจะมีอะไรกับคุณ ก็เพราะว่าคุณอยากจะมีกับผมจริงๆ”
“คุณกำลังทำให้ผมงง” กายพูดทั้งที่เริ่มจะเข้าใจแล้ว
“คุณคงคิดว่าพอมีอะไรกันแล้วก็เลิกกัน พอแค่นี้ ต่างคนต่างไป คุณมองว่าผมแค่ต้องการคุณ พอได้คุณแล้วก็จบกัน ใช่หรือเปล่า”
กายนิ่ง ยังไม่ตอบวรุจน์ แต่ในใจอดชมวรุจน์ไม่ได้ว่า ฉลาดไม่ใช่เล่น
จะมาไม้ไหนกับเรา...
จะเอายังไงกันแน่...
“ก็ได้ ถ้าคุณไม่อยากทำก็ไม่เป็นไร” กายอมยิ้ม “รู้หรือเปล่า นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนปฏิเสธผม”
“ผมไม่ได้ปฏิเสธ” วรุจน์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วพูดเสียงอ่อนโยน “ผมแค่อยากให้มันพิเศษและมีความหมาย”
“จุดเทียนก็ได้ ธูปหอมก็มี ไฟสลัวๆ เปิดเพลงแจ๊สเบาๆ แค่นี้ก็พิเศษแล้ว” กายแกล้งพูด ทำหน้ายิ้มๆ ราวกับไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่ แต่ในใจเริ่มรู้สึกอยากจะเปลี่ยนใจ ไม่ขอมีอะไรกับวรุจน์...ในสภาพแบบนี้
เพราะอะไรนะหรือ
เพราะเขาเริ่มจะคิดเหมือนกับที่วรุจน์คิดแล้วนะสิ
...ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ นะ ถ้าวรุจน์พูดจากใจจริง ไม่ได้โกหก...
แต่เขาก็ยังไม่มั่นใจในตัววรุจน์อยู่ดี เพิ่งจะพบกัน และท่าทางวรุจน์ก็ดูเป็นคนเจ้าชู้ มองยังไงก็เจ้าชู้ จะให้จริงจังกับคนเจ้าชู้ หรือคิดว่าคนเจ้าชู้จะมาจริงจังด้วย นี่เป็นการคิดที่เสี่ยงมากเลยทีเดียว
“ผมเดินขึ้นไปส่งคุณหน้าห้องนะครับ” วรุจน์พูดเสียงอ่อนโยน
“ผมเสนอครั้งเดียวเท่านั้นนะครับ ถ้าคุณไม่สนองผมก็ไม่เสนอเป็นครั้งที่สองแล้วนะ” กายพูดเสียงราบเรียบ
“ผมจะลองดู คุณต้องให้โอกาสผมบ้าง อย่าปิดกั้นตัวเอง ผมจะทำให้คุณเห็นว่า ผมไม่ได้คิดแค่จะเล่นๆ” วรุจน์พูดเสียงหนักแน่น “ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ผมรู้สึกเหมือนเจอคุณในความฝัน เคยเห็นคุณนานมาแล้ว รู้สึกคุ้นหน้าคุณมาก ครั้งแรกที่เจอก็รู้สึกคุ้นเคย เหมือนกับเราสองคนเคยรู้จักกันมาก่อน”
“คุณเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ” กายเลิกคิ้ว ไม่อยากจะเชื่อว่าคนสมัยใหม่อย่างวรุจน์จะพูดอะไรแบบนี้
“เรื่องอะไรครับ”
“ก็เรื่อง...” กายชะงัก หยุดคำพูดว่า 'บุพเพสันนิวาส' เอาไว้ได้
“ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ” วรุจนพยักหน้า “ผมจะจีบคุณ ผมจะทำให้คุณยอมรับผมให้ได้ ผมขอประกาศเป็นทางการคืนนี้เลยว่า ผมจะจีบคุณ”
จะมีคนมาจีบเรา
วรุจน์จะจีบเรา!
ประกาศอย่างเป็นทางการซะด้วย
กายนั่งนิ่ง มองพาร์ติชั่นสีเทาเข้มตรงหน้าโต๊ะทำงานอย่างครุ่นคิด แต่เมื่อหางตามองเห็นการุณย์เดินเข้ามาใกล้จึงรีบหันไปและถามว่า
“มีอะไรให้ผมทำครับ”
“F-35” การุณย์วางเอกสารลงบนโต๊ะ “วันนี้แก้ให้เสร็จ ส่งให้ท่านประธานดูก่อนกลับบ้าน แล้วส่งให้กองทัพอากาศพรุ่งนี้ก่อนเที่ยง”
“ครับ” กายพยักหน้าแล้วกัดฟัน อยากจะเขกศีรษะตัวเองนักเพราะนึกได้ว่าลืมไปรับเอกสาร F-35 จากคุณเจนจิเราในตอนเช้าตามคำสั่งของท่านประธานที่บอกว่าให้ไปรับเอกสารเพื่อเอามาแก้ไข
มัวแต่นึกถึงคำประกาศจีบของวรุจน์อยู่นะสิ
หัวหน้าการุณย์ก็เดินกลับออฟฟิสไปซะแล้ว วันนี้สั่งงานยาวหน่อย แต่ก็เข้าใจไม่ชัดเจนอยู่ดี สงสัยต้องนั่งทางในอีกแล้วสิเรา
ถ้าเราลืมไปรับเอกสารตอนเจ็ดโมงเช้า แล้วทำไมต้องส่งไปให้คุณการุณย์เพื่อเอามาให้เรา แค่โทรศัพท์มาบอกว่าเราลืมก็ได้ ถ้าคุณเจนจิราไม่เห็นเราไปรับเอกสารจาก 'ท่านประธานผู้อ่านหนังสือเร็วและเก่งในการคาดเดาว่าต้องมีที่ผิดให้แก้ทั้งที่ยังไม่ได้อ่านด้วยซ้ำ' เธอก็คงโทรศัพท์มาเตือน
แต่นี่...
ท่านประธานแน่ๆ เลย ท่านต้องสั่งให้คุณการุณย์ซึี่งเป็นหัวหน้าและต้องรับผิดชอบลูกน้องเป็นคนไปรับเอกสารเพื่อเอามาให้ 'ไอ้ลูกน้องขี้ลืม' แก้สิ่งที่แปลผิด
แปลผิดงั้นหรือ นั่นมันฝีมือคุณคเชนทร์เกือบทั้งหมดนะนั่น จะว่าไป เราเป็นแค่คนพิมพ์และตรวจทาน
โอย ช่างเจอแต่วิบากกรรมจริงๆ เลยกายเอ๊ย ตัวใหญ่สุดในบริษัทไม่ชอบหน้าแก คราวนี้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดกับคนอื่นเขาหรอก นี่จะโดนอะไรอีกก็ไม่รู้
พรุ่งนี้ก่อนเที่ยงต้องส่งให้กองทัพอากาศ แต่วันนี้ก่อนเลิกงานยังต้องส่งคืนให้ท่านประธานดูอีกที แล้วนี่ถ้าเกิดคุณท่านแก้อีกล่ะ พรุ่งนี้เข้ามิต้องแก้ที่ผิดแบบติดซุปเปอร์เทอร์โบชาร์จหรือไง
ส่งกองทัพอากาศก่อนเที่ยง ส่งยังไงล่ะ ใครไปส่ง เอากระดาษไปส่ง หรือส่งทางอีเมล์ แล้วส่งให้ใครหว่า กองทัพอากาศไม่ใช่เล็กๆ
ให้เราส่งงั้นหรือ
ถ้าไปถามคุณการุณย์จะได้คำตอบชัดเจนที่ยาวเกินสองประโยคหรือเปล่าก็ไม่รู้ เมื่อกี้พูดกับเราตั้งสี่ประโยคไปแล้ว
“เจออะไรมาอีก” เสียงห้าวๆ ดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าโผล่ขึ้นมาเหนือพาร์ติชั่นหน้าโต๊ะ กายสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมอง เห็นใบหน้าคมเข้มของคเชนทร์กำลังยิ้มกว้างให้
คเชนทร์ปากแดงเหมือนกัน ไม่น่าเชื่อ คนผิวเข้มแต่ปากแดง
ปากที่จูบเราไปทั่วตัว ซุกไซร้จนเสียวสยิวแทบจะทนไม่ไหว แล้วยังใช้ลิ้นได้ระดับเทพ ไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อนเลย ทั้งที่เมาและความจำเลือนลาง นึกภาพได้เพียงบางฉาก แต่เรากลับจำความรู้สึกซ่านเสียวนั้นได้
ใช่คเชนทร์หรือเปล่านะ
แล้วคเชนทร์จะจำเราไม่ได้เลยหรือ รูปร่างหน้าตาอย่างไอ้กายยังลืมลงด้วยหรือ
อ้าว ตัวเองยังจำไม่ได้เลยไอ้กายเอ๊ย
“สงสัยเจอนุ๊คถล่ม เล่นเอาโคม่า” คนที่เอาคางเกยอยู่บนพาร์ติชั่นพูดขึ้นมาเบาๆ
“อะไรนะครับ”
“ผมถามว่าคุณโดนอะไร ทำไมอึ้งได้ขนาดนี้ สงสัยคงโดนที่ไม่ธรรมดาแน่เลย” คเชนทร์ทำหน้าเป็นห่วง “ทำเหมือนคนเพิ่งเสียพรหมจรรย์ตอนอายุสามสิบ”
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่คิดอะไรเพลินๆ”
“คิดเพลินๆ แบบขมวดคิ้วนี่นะ” คเชนทร์ส่ายหน้าแล้วหลุบตามองบนโต๊ะของกายก่อนจะพูดต่อว่า “รู้แล้ว คุณโดนท่านประธานฟันนี่เอง เป็นไงล่ะ ช๊อคอ้าปากค้างเลยใช่ไหมล่ะ”
“ฟัน...” กายพึมพำ แต่ทันใดก็เข้าใจคำพูดของคเชนทร์ว่าหมายถึงโดนท่านประธานตำหนิเรื่องงาน
“ท่านบอกว่าต้องแก้ครับ”
“เปล่า” คเชนทร์ส่ายหน้ายิ้มๆ
“ก็นี่ไงครับ วางอยู่บนโต๊ะ” กายชี้ที่เอกสาร F-35 “สั่งว่าวันนี้แก้ให้เสร็จ ส่งกลับให้ท่านดูก่อนเลิกงาน พรุ่งนี้เที่ยงส่งให้กองทัพอากาศ ผมเข้าใจแค่นี้ล่ะ”
“อืม...” คเชนทร์พยักหน้าอย่างเข้าใจ “หนักนะนี่ หนักจริงๆ ท่านประธานต้องมีอะไรกับคุณแน่ๆ เลย”
“มีอะไรกับผม หมายความว่ายังไงครับ” กายถามคเชนทร์ทั้งที่คิดว่าตัวเองเข้าใจว่าคเชนทร์หมายความว่าอย่างไร แต่เขาก็ยังต้องการให้ 'คนที่พูดเร็ว เข้าใจยาก' แปลความหมายคำพูดของตัวเองให้ฟังอีก
“”ผมหมายความว่า คุณอาจไปทำอะไรให้ท่านไม่พอใจ” คเชนทร์พูดช้าลง
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” กายขมวดคิ้ว ส่ายหน้า นึกไม่ออกว่าเคยทำอะไรให้ท่านประธานไม่สบอารมณ์
“อืม...” คเชนทร์เคาะนิ้วกับกรอบพาร์ติชั่น เอียงหน้า หรี่ตา ใช้ความคิด แล้วพูดเบาๆ ว่า “มันน่าสงสัย น่าสงสัยจริงๆ แต่ก็พอแก้ไขได้นะ ปรับได้นิดหน่อย ทั้งที่มันถูกหมดแล้ว แต่ถ้าท่านอยากให้แก้ก็ต้องแก้ คนเค้าอยากให้แก้แต่เราไม่แก้เค้าจะอารมณ์เสีย เอางี้ ผมจะช่วยคุณ ไหนๆ ก็ช่วยมาตั้งแต่ต้นแล้ว”
“โดยมี...” กายเลิกคิ้ว ตามองคเชนทร์ และจงใจลากเสียงยาว เพื่อให้คเชนทร์เติมประโยคให้จบ
“ข้อแลกเปลี่ยนเล็กน้อย” คเชนทร์ยักคิ้ว
“ว่าแล้วเชียว” กายทำหน้ามุ่ย “งั้น ผมทำเองก็ได้ครับ”
“แค่ขอให้ไปหัวหินเป็นเพื่อน คุณไม่ต้องทำอะไรเลย ผมขับรถ คุณนั่งไปเป็นเพื่อน อยู่เฉยๆ ไปสาย บ่ายกลับ” คเชนทร์พูดเร็วเหมือนเดิม
“คุณจะให้ผมไปเป็นกันชน หรือว่าจะให้ไปแกล้งเป็นอะไรกับคุณ เพื่อคุณจะได้บอกเลิกแฟนคนต่อไป”
“อย่าทำเป็นรู้ดี” คเชนทร์ชี้หน้ากาย อมยิ้มอย่างมีเลศนัย “ว่าไง ตกลง ครับ โอเค เยส ไฮ้ หรือถ้าไม่อยากพูดก็พยักหน้าเฉยๆ”
กายยังนั่งนิ่ง มองหน้าคเชนทร์ ไม่ตอบใดๆ ทั้งสิ้น และไม่พยักหน้าหรือส่ายหน้า
“โชคดี ผมมีพรสวรรค์พิเศษ อ่านใจคนได้” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ แล้วเดินจากไปทันที ทิ้งให้กายนั่งนิ่งต่อไปอีกกว่านาทีก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วโขกหน้าผากของตัวเองกับโต๊ะเบาๆ
::: End of Chapter 10 :::
-
คนแรกกกก
มาล่ะคะ่...อ่านไปแต่ละตอนแล้ว.....
แต่ละคนช่างเข้าใจยากแท้ๆ ลึกลับซับซ้อนมาก
แล้วกายเองก็มิใช่น้อย
ทั้งหมดมันทำให้อ่านแล้วลุ้นมากค่ะ เพราะเดาทางไม่ถูกเลยว่าใครเป็นอะไรยังไงกันแน่
เชียร์ไม่ถูกเลยเนี่ย แต่ตอนนี้แอบลุ้นท่านประธานเพราะทำตัวลึกลับที่สุด
เหมือนจะไม่พอใจ แอบคิดให้โมโหหึงอยู่ หึหึ
รอดูดีกว่าว่าระหว่างท่านประธานกับรองจะเล่นมุกอะไรต่อไป
-
งะ ท่านประธานจะเอายังไงกับกายกันละเนี่ย
-
วรุจน์มาฟอร์มดีอีกละ ยังไม่เชียร์ๆ
แต่เดาว่าคเชนทร์ไม่ใช่เคนนี่แน่ๆ อ่่ะ
ลุ้นต่อจนกว่าจะครบโหลค่่ะ
บวกให้ทุกครั้งอยู่แล้วน๊าพี่คฑา
-
ใช่ครับ....ผมยังงงเลยครับ...
แต่นายเอกของผมเนี่ยเสน่ห์แรงจริงๆครับ
ผมก็ยังลุ้นช่วยกายอยู่ดีว่าจะเป็นใคร
รีบมาต่อไวไวนะครับ :เฮ้อ:
-
เฮ้อออออออออ ปวดหัวแทนกายจริงๆ :เฮ้อ:
-
ท่านประธานแปลกๆ
เอาเข้าเป็นผู้ต้องสงสัยอีกคนได้ไหมนิ
เหมือนมันมีอะไรแปลกๆระหว่างท่านประธานกับนายเอกนิ
ผมยังกดบวกไม่ได้นิขอติดไว้ก่อนนิ
o13
-
ยังไม่ได้อ่านเข้ามา รายงานตัวก่อน หลังสุ่มมานาน :o8:
เราว่าท่านประทาน คืออคนๆนั้น
ที่หาเรื่องกายเพราะหึงแน่ๆเลย
-
สงสัยท่านประธานที่สุดเลย
+ 1 คะ
-
โอ๋ย ผู้ต้องสงสัยเยอะจนมึนเพคะ :m28: :m28:
อยากบอกว่าเลือกไม่ถูกคร๊าา :m29: :m29:
ไม่รู้จะเชียร์ใครดีเยอะจัดอ่ะ :m8: :m8:
เค้ายอมแพ้รอเฉลยดีกว่า :impress2: :impress2:
-
มาโพสแทบทุกวัน วันละบท อย่าเพิ่งเบื่อกันนะครับ
ใครอ่านแล้วก็อย่าลืมกดให้คะแนนคฑาวุธนะครับ ใครอ่านแล้วไม่กด + ขอให้โดนฟันโดยชายแปลกหน้าและไม่รู้ว่าคนนั้นเป็นใคร สาธุ
จะไม่กดบวกให้ก็อีตรงนี้แหละ
อยากได้ อยากโดน
อิอิ
-
กายของเรานี่เป็นหนุ่มเนื้อหอมเสียจริงๆเลยนะเนี่ย
กายจ๋า เหมาหมดเลยละกัน :z1:
ส่วนวันละตอนนี่อยากบอกว่าเป็นอะไรที่เป็นปลื้มมากค่ะ ถ้าเป็นไปได้ 2 ตอน/วัน ก็ไม่เกี่ยงนะคะ
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
1+ สำหรับความสม่ำเสมอ น่ารักมาก
แต่แอบงงว่าทำไมกายไม่ขอไปคอนโดคเชนทร์ คะ ไหนว่าอยากรู้มีโอกาสแต่ไม่ทำอะไรเลย
หรือว่า คเชนทร์ คือคำตอบ
-
มาโพสแทบทุกวัน วันละบท อย่าเพิ่งเบื่อกันนะครับ
ใครอ่านแล้วก็อย่าลืมกดให้คะแนนคฑาวุธนะครับ ใครอ่านแล้วไม่กด + ขอให้โดนฟันโดยชายแปลกหน้าและไม่รู้ว่าคนนั้นเป็นใคร สาธุ
จะไม่กดบวกให้ก็อีตรงนี้แหละ
อยากได้ อยากโดน
อิอิ
555 หลายๆคนก็คงคิดแบบคุณoaw_eang นี่ละม้าง
เอ..แล้วดิชั้นคิดปะเนี่ย สงสัยตัวเองเหมือนกัน
-
จะพากายไปทำอะไรล่ะนั้น ไม่แค่นั่งเฉยๆหรอก งึมๆ รอเฉลยค่า คนที่เป็นผู้ต้องหาอาจไม่ใช่พระเอกก้ได้มั้ง
-
ขอบคุณค่ะ ท่านประธานเนี่ย ยังไงอยู่ แปลกๆ นะเนี่ย :really2:
-
อ่านแล้วกระตุกนิดหน่อย ตรง....
คุณวรุจน์” กายถอนหายใจเบาๆ “ที่คุณมายุ่งกับผมก็เพราะไม่ใช่ต้องการแบบนี้หรือครับ”
น่าจะเป็น => คุณวรุจน์” กายถอนหายใจเบาๆ “ที่คุณมายุ่งกับผมก็ไม่ใช่เพราะต้องการแบบนี้หรือครับ”
อีกอันนึงจำไม่ได้แล้ว แต่วันนี้อ่านสะดุด สองจุดคะ อิอิ
-
+1ความสม่ำเสมอคร๊าฟ
แต่ลุ้นอยู่ว่าใครกันแน่ที่กายตามหาอยู่ :เฮ้อ:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮาาาาา ตาคเชนทร์ จริงๆ แพรวพราวซะ
+1 เจ้าค่ะ ถึงจะอยากโดนฟันจากคนแปลกหน้าอยู่บ้างก็ตาม :pig4:
-
เรื่องนี้ ลุ้นตลอดเลยคุณนาย
+1
-
:L2:
ถ้าติดกล้องวงจรปิดจริง กล้องของกายคงจะดูสนุกที่สุด มีหลากหลายรูปแบบให้ดู ยิ่งแกล้งยิ่งสนุก
ปล.ยังไม่เบื่อเรื่องนี้ ยิ่งถ้าลงทุกวันยิ่งดี o13
-
ชอบตาคเชนกวนเท้าดี
พูดอะไรชวนให้จิ้น เอิ๊กกกกกกกกกกกกก
-
จงรับศึกหนักต่อไปนะ กายเอย~~~
ช่างน่าสงสารดีที โดนนายวรุจน์ประกาศจีบจนสติหลุด ไม่พอยังโดนท่านประธานชั่งนำหน้า สาเหตุอาจจะเป็นผู้ต้องหาก็เป็นได้ แถมยังมีนายคเชนทร์ผู้ลึกลับอีกคน เหอๆๆๆ ท่าทางปวดหัวไม่ใช่น้อย
-
ความซับซ้อนไม่ใช่ปัญหา ถึงเป็นปัญหาก็ค่อย ๆ หา ค่อย ๆ แก้
ส่วนไอ้ที่มีคนแย้งกันจีบนี่สิ :เฮ้อ: ก็แต่ละคนน่ะ ระดับเทพ ทั้งนั้น :z1:
+ ยังไม่ได้ รออีก 7 ชม. นะครับ พี่นาย :z2:
-
วรุจน์มีแววได้เป็นพระรอง หุหุ :man1:
-
วรุจน์น่ารักเหมือนกันนะเนี่ยยยย โอยยยยผู้ชายเรื่องนี้มีแต่ดีดีทั้งนั้นนนนน เป็นกายจะเลือกถูกม่ะเนี่ยยยย อิอิ
ธฤต ก็ดูสุขุม น่าค้นหา
วรุจน์ ก็จริงใจ ไม่ไก่กา
คเชนทร์ น่ารัก ขี้เล่น เป็นกันเองงง
อร๊ายยยยย ยังไงต่อไปกันจ้า ขอบคุณมากๆที่มาลงบ่อยๆ :กอด1:
-
ชอบการพูดของรองประธานคนนี้จริงๆ :laugh:
ผมเชียร์ .. คเชนทร์ :z2:
-
คเชนทร์นี่กวนประสาทใช่ย่อย
-
อ่านแล้วตัวละครแต่ละตัวภาษีเท่ากันหมดเลยอ่ะ
เดาไม่ถูกจริงๆว่าชายคนนั้นคือใคร :serius2:
คนเขียนขยันๆเป็นกำลังใจให้จ๊า
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คชานนท์ ตกลงคือชื่อท่านประธานหรือเปล่านี่
เหอๆคุณคเชนทร์ตลอดอ่ะ ชอบพูดจาให้คิดลึก คุณมีอะไรกับท่านประธาน
กายถูกนุ๊คจากวรุจน์ถล่ม จนเหม่อเลย
-
คิดถึงน้องนนท์ :กอด1:
-
มาลงให้อ่านทุกวันน่ะดีแล้ว ขอบคุณ :pig4:
แล้วจะรออ่านตอนต่อไป น่าสงสัยกันทุกคนเลยนะ
แต่เราเชียร์ท่านประธ านล่ะ :haun5:
-
กร๊ากกกกกกกคุณคเชนทร์นี้พูดสองแง้สองง่ามอีกแระชวนให้คิดลึกได้ทุกที่สิ
อยากรู้จิงๆอิประธานบริษัทนี้จะเอายังไงกับกายเนี้ยชอบไม่ชอบหรือแกล้งเอาให้มันชัดๆสิ
คนอ่านลุ้นเหนื่อยแต่เชียร์คุณคเชนทร์อ่ะน่าร๊ากกกกกกกกอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1ให้แล้วเน๊อิอิ
-
ท่าจะเลือกยาก
เอาใครดีล่ะกาย
-
ชายคนนั้นคือใครกันน๊า ?
-
:pig4:
-
อ๊ากก อยากโดนประกาศจีบแบบเป็นทางการบ้างเนอะ :z1:
-
อืม :a6: :a6:
ปวดหัวนะเนี๊ยะ เครียดเดาไม่ถูกว่าคืนนั้น คือใคร :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มึนได้อีก
เดาไม่ออกเลยว่าใคร ติดโผกันแน่นดีจิงๆ
แต่ยังไงก็เชียร์ท่านประธาน เพราะดูเป็นคนมีลับลมคมในกันดีจิงๆ
-
3คนก็ไม่เลวน่ะ :z1:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
งง ถึง งงมาก ถึง งงมากที่สุด
:m31:
-
เมื่อไหร่จะเจอหน่ออ
-
ท่านประธานกะคชานนท์ต้องเปนคนเดียวกันแน่ๆเลยใช่ม้าาาา...............
-
สวัสดีครับ
โอ้... เจออีกแล้วจากท่านประธานฯ
แต่ว่า ตกลงให้ท่านรองฯ ช่วยไหมนั่นน่ะ (คิดว่าช่วยนะ)
มาต่อวันละตอน พอดีครับ เพราะผมเข้ามาเช็คทุกวัน ขอให้มาเถอะ ได้เม้นต์แน่
ส่วนกด + นี่.... อืม
ชักไม่อยากกด เพราะอยากโดนอ่ะ
คิคิคิ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
หัวหน้ากำลังเคืองเพราะกายลืมหัวหน้าละซิ = = " แหม่.... งานนี้คเชนก็น่ากลัวเหมือนกัน รุกเก่งเหลือเกิน
-
มีชื่อใหม่โผล่มา...คชานนท์........ใช่ประธานรึปล่าวเอ่ย~~~
ถ้าใช่...งั้นเป็นอะไรกับนายคเชนทร์..............รึจะญาติโกโหติกา..................
แถมลีลายังมาเหมือนกันด้วยนะ นายคเชนทร์ก็บอกไม่ให้กายเรียกท่าน ประธานก็บอกเหมือนกัน แต่พี่ท่านดั๊น~ไม่ยอมบอกชื่อตัวเองซะนี่ เหอๆ
อ๋อย~~ เดาไม่ถูกจริงๆ
แต่ที่แน่ๆ วรุจ กับธฤตเนี่ย ท่าจะติดบ่วงกายของจริง หึหึ อย่างว่า พวกผู้ชายที่สเน่ห์แรง ปลายตามองนิดเดียวก็มีแต่คนอยากกระโดดเข้าใส่ พอมาเจอคนที่มาแปลกกว่าคนอื่น ไม่สน ไม่หลงเสน่ตัวเองเลยสักนิด.... เลยกลายเป็นตัวเองไปสะดุดหลงรักเค้าหัวปักหัวปัมซะเองหยั่งงี้ไงล่ะ
อ่อใช่... จะว่าไป อย่างท่านประธานเนี่ย เหมาะกับลายสักมังกรดีนะอิเจ๊ว่า เพราะนอกจากจะเป็นประธานบริษัทค้าอาวุธแล้ว ตัวพี่แกเองยังโหด เถื่อน ใช้ได้เลยนี่นา ได้ข่าวว่าตัวสูงใหญ่กว่านายคเชนทร์ด้วยใช่มั้ยนะ เหมือนจะอ่านเจอกายบรรยายว่างั้น
แต่สุดท้ายแล้วใครจะคู่กับกายก็ดีทั้งนั้นแหละ เพราะตัวเก็งทั้งสี่คนที่ออกมา เพอเฟ็กกายทั้งนั้น คริคริ
อ่า...แต่สงสารพวกที่ต้องกลับไปปลูกไร่แห้วนี่สิ!!
อิเจ๊ยังว่างนะคะหนุ่มๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :laugh:
-
เค้าว่าเป็นท่านประธานแน่เลยเหอะ
กร๊ากกก เดาอ่ะ ไม่รู้่ดิ ทำตัวหงุดหงิดกายตลอดๆ
น่าสงสัย ฮ่าๆ
จะบอกว่า เรื่องนี้จะเปิดตัวพระเอกตอนจบชิมิ กร๊ากกก
ุลุ้นกันไส้บิดแระเนี้ยะ สนุกจริงอะไรจริง
-
ท่านประธานนี่ก็เป็นอีีกหนึ่งคนที่น่าสงสัย o18
มีคนเดาว่าคชานนท์เป็นท่านประธาน? ถ้าใช่คชานนท์คงตัดไปได้เลย อิอิ รายนั้นเค้ามี(ว่าที่)ซะมีไปแล้ว 55555
สรุปท่านประธาน(ถ้าไม่ใช่นนท์)ก็น่าสงสัย อิตาคเชนทร์ก็น่าสงสัย
แต่ตอนนี้แอบเชียร์ท่านประธานอะ คึคึ แบบคเชนทร์นี่ปวดหัวเกินไปเวลาคุยด้วย กรากกกกกกก
-
งง งง งง งง
อย่างแรง แทงไม่ถูก
:really2: :really2: :really2:
-
ชอบเรื่องนี้จัง +1 อิอิ
-
:really2:
เดาไม่ถูก
-
สนุกดีค่ะ ลุ้นดี
+1
:call: :call: :call:
-
สงสัยคเชนทร์ คาดว่าคนที่เรียก เคนนี่ น่าจะเป็นประธาน
สรุป ลุ้นต่อไป
-
คเชนทร์ก็พอคเชนทร์
ธฤตก็เริ่มพร่ำเพ้อ
วรุจน์ก็เดินเครื่องเต็มกำลัง
ท่านประธานก็...ไม่รู้เป็นอะไร
ส่วนกาย...มีแอบหวั่นไหวกับวรุจน์ด้วย :o8:
-
Guy Chapter 11
กายสอดส่ายสายตามองซ้ายมองขวาเพื่อช่วยคนขับรถแท็กซี่หาตึกซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องทำงานของรองผู้บัญชาการกองทัพอากาศ
ในที่สุดเขาก็ต้องเป็นคนนำเอกสาร F-35 ฉบับแปลเสร็จสมบูรณ์มาส่งให้กองทัพอากาศเพราะ 'ไม่มีเมสเซ็นเจอร์ว่างซักคน' ตามที่คุณเจนจิราบอก
ตามที่ท่านประธานสั่งล่ะไม่ว่า
เป็นทั้งนักแปล เป็นทั้งล่ามแบบฉุกเฉิน เป็นทั้งพนักงานส่งเอกสาร แกนี่สารพัดประโยชน์จริงๆ เลยกายเอ๊ย
นี่ยังไม่นับงานนอกเวลาที่ต้องไปยืนซื่อบื๊อเป็นแฟนหลอกๆ ของคเชนทร์เพื่อให้คเชนทร์ได้บอกเลิกแฟน ชีวิตหนอชีวิต นี่ล่ะมั๊งที่เขาเรียกว่าชีวิตพลิกผัน
“ว่าไงหนู เห็นหรือยัง ตึกไหนล่ะ” คนขับแท็กซี่ถามกาย
“ยังไม่เห็นเลยตา ทหารที่ป้อมยามเขาบอกว่าไงนะครับ อยู่ทางซ้ายหรือขวา” กายตอบคำถามของชายชราซึ่งเรียกเขาว่าหนูตั้งแต่ขึ้นนั่งบนรถ ตอนแรกเขาฉุนแต่หลังจากฝ่าการจราจรติดขัดมาด้วยกันถึงหนึ่งชั่วโมงและคุยกันถูกคอมาตลอดทางกายก็ไม่สนใจแล้วว่าอีกฝ่ายจะใช้คำสรรพนามกับเขาอย่างไร
“ตาว่าซ้ายมือนะ”
“ซ้ายหรือขวากันแน่”
“อ้าว ฟังด้วยกัน หนูจำไม่ได้หรือไง”
“หนูหูไม่ดี หนูมัวแต่นั่งใจลอยอยู่” กายทำเสียงประชด พยายามมองหาตึกอำนวยการ “ตาจอดรถก่อน จอดตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวนี้เลย”
“นั่นใช่หรือเปล่า มีเสาธงอยู่ข้างหน้า ต้องใช่แน่ๆ” คนขับรถแท็กซี่ชี้มือ “เสาธงมักจะตั้งอยู่หน้าอาคารสำคัญ”
“ไม่เห็นมีชื่อบอกเลย” กายพึมพำ
ขณะที่ปรึกษากันอยู่สองคน กายและคนขับรถแท็กซี่ก็สะดุ้งพร้อมกันเพราะมีคนเคาะกระจกด้านคนขับแรงๆ ชายชราลดกระจกลง กำลังจะต่อว่า แต่เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเคาะและได้ยินเสียงฝ่ายนั้นพูดจึงเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง
“สวัสดีครับ คุณน้าครับ กรุณาช่วยเลื่อนรถด้วยนะครับ ขยับไปตรงโน้นได้ไหมครับ ผมต้องถอยรถเข้าจอดช่องนี้” เสียงห้าวๆ ดังขึ้น ใบหน้าคร้ามคมก้มลงมาใกล้ พร้อมกับยกมือขึ้นวันทยาหัตถ์
“ครับๆ ได้เลยครับท่าน” ชายชรารีบพยักหน้า ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
กายขมวดคิ้ว แม้จะเห็นหน้าคนที่เคาะกระจกรถไม่ชัดแต่ก็พอจะเห็นได้ว่าฝ่ายนั้นหน้าตาดีไม่ใช่ย่อย คิ้วเข้ม จมูกโด่ง สวมชุดเครื่องแบบทหารอากาศ
ผิวเข้ม!
“หนูลงไปถามคุณทหารหน่อยสิ” ชายชราหันมาบอกกายเมื่อเลื่อนรถออกจากการกีดขวางช่องจอดรถของนายทหาร
“ครับน้า” กายประชดแล้วลงจากรถ และไม่ลืมหยิบแฟ้มเอกสารงานแปลไปด้วย และย้ำกับคนขับรถว่า “น้ารอหนูอยู่ตรงนี้นะ อย่าเพิ่งไป หนูไปไม่นานหรอก จะเอาเงินเที่ยวแรกก่อนหรือเปล่า”
“โอ๊ย ไม่ต้อง ค่อยจ่ายครั้งเดียวตอนกลับถึงบริษัทพิลึกนั่นก็ได้ เรามันคนกันเอง น้าจะรอตรงนี้ล่ะ”
กายส่ายหน้า อมยิ้มอย่างขันๆ ชายชราอารมณ์ดีเพราะมีคนเรียกว่าคุณน้า ลดอายุไปหลายสิบปี
บริษัทพิลึก ยังอุตส่าห์จำได้อีกแน่ะ ตอนขึ้นรถเขาบ่นเรื่องงานให้ฟัง พูดคำว่าบริษัทพิลึกครั้งเดียวแต่ชายชรากลับจำได้ดี
กายลงจากรถ ยืนนิ่งชั่วครู่ แล้วเดินไปที่รถฟอร์ดExplorer สีดำสนิทซึ่งเพิ่งเข้าจอดในช่องจอดเรียบร้อย เสียงประตูปิด กายเห็นหมวกสีกรมท่าของทหารอากาศค่อยๆ โผล่ขึ้นมาพ้นหลังคารถเมื่อคนขับลงจากรถและยืดตัวยืนเต็มที่
สูงใหญ่เกิน 185 เซ็นติเมตร เสี้ยวหน้าด้านข้างแสดงให้เห็นว่าหน้าตาดี ผิวเข้ม จมูกโด่ง คิ้วดก
“สวัสดีครับ” นายทหารเดินพ้นท้ายรถ สิ่งยิ้มให้กาย พร้อมกับยกมือขึ้นวันทยาหัตถ์และพูดว่า “มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
สมาร์ท เท่ หุ่นดี
กายชมในใจ
...และน่าสงสัย...
ใช่ผู้ชายคนนั้นหรือเปล่านะ ลักษณะเบื้องต้นเท่าที่มองเห็นดูเหมือน 'ผู้ต้องสงสัย' คืนวันศุกร์ที่ 20 จังเลย
“ผมมาพบรอง ผบ. ทอ. ครับ กำลังหาออฟฟิสของ...”
“นั่นไงครับ ชั้นสอง ห้องกลาง หน้ามุข” นายทหารมาดเท่ชี้มือ “ผมพาไปก็ได้ครับ ผมกำลังจะไปที่นั่นพอดี”
“ขอบคุณครับ” กายพึมพำ สายตาจับอยู่ที่ข้อมือของนายทหารร่างสูงใหญ่
รอยสักรูปสายฟ้าฟาด!
“เชิญทางนี้ครับ” นายทหารผายมือไปยังทางเดินเล็กๆ ข้างที่จอดรถ “ใกล้จะเที่ยงแล้ว แต่ท่านยังอยู่ครับ ปกติท่านไปทานอาหารกลางวันเกือบบ่ายโมง คุณได้นัดไว้หรือเปล่าครับ”
“เปล่าครับ” กายส่ายหน้า ตายังคงมองที่ข้อมือของนายทหาร และไล่ขึ้นมาตามแขนกำยำ และหยุดอยู่ที่แผ่นอกผึ่งผาย
อยากมีสายตาที่มองทะลุได้เหมือนแสงเอ็กซ์เรย์จังเลย จะได้รู้ว่าทหารคนนี้มีรอยแผลเป็นที่หน้าอกหรือเปล่า
โอ๊ย ไอ้กายบ้า ทำไมหมกมุ่นอยู่แต่เรื่องใครฟันแกโดยไม่รู้สึกตัวด้วยวะ แล้วก็แล้วไปสิ
“มีอะไรหรือครับ” เสียงนายทหารถาม
“เปล่าครับ” กายเงยหน้า ปฏิเสธพร้อมกับส่ายหน้า
“สายฟ้าฟาด ผมเพิ่งสักได้สองเดือน” นายทหารหนุ่มยกข้อมือขวาขึ้น “คุณชอบหรือครับ”
“เอ่อ...ก็...คิดอยากจะสักอยู่เหมือนกันครับ”
“ตอนพ่อผมเห็น โดนดุเสียยกใหญ่ ผมเลยเถียงว่า พ่อครับ ผมเป็นผู้ใหญ่แล้วนะครับ แต่พ่อผมบอกว่า แกเป็นทหาร ผมเลยเถียงว่า ผมเป็นทหารแล้วสักไม่ได้หรือไง” นายทหารรูปหล่อพูดไปและหัวเราะเบาๆ
“คุณชอบสัก”
“ก็ชอบครับ แต่ก็ไม่ได้สักมากมายอะไร แค่รูปเล็กๆ นิดเดียว”
“รูปเดียวนี่หรือครับ” กายชี้ที่ข้อมือของนายทหาร “สวยดีนะครับ”
“สองที่ครับ แต่อีกที่หนึ่งผมให้ดูไม่ได้” นายทหารตอบแล้วหัวเราะ “ค่อนข้างส่วนตัว”
“อ๋อ” กายพยักหน้า
ที่หน้าท้องด้านขวาหรือเปล่าวะ รูปมังกรตวัดหางเป็นเลขแปด
“อ้อ คุณชื่ออะไรครับ ผมชื่อนาวาอากาศตรี เมฆ” นายทหารอากาศแนะนำตัว
“กายครับ” กายตอบ
“ชื่อเล่นหรือครับ” น.ต. เมฆถาม
“เปล่าครับ ชื่อจริง ชื่อคำเดียวนี่ล่ะครับ”
“ผมก็เหมือนกัน ผมก็ชื่อเมฆคำเดียวเหมือนกันครับ” นายทหารค้อมศีรษะให้กายแล้วถามว่า “คุณมาพบท่านรองฯ เรื่องF-35 หรือเปล่าครับ”
“ครับ” กายเลิกคิ้ว “ทำไมคุณทราบ”
“ปกเอกสาร” น.ต. เมฆ ชี้ลงไปที่เอกสารในมือของกาย “แปลเพิ่งเสร็จหรือครับ”
“ครับ” กายตอบเบาๆ ในใจสงสัยว่าทำไมนายทหารคนนี้รู้ว่าเขานำเอกสารแปลมาส่ง
“คุณเป็นคนแปลหรือว่าเป็นคนมาส่ง หรือเป็นเจ้าหน้าที่่ฝ่าย...”
“ผมเป็นคนแปลครับ” กายตอบแล้วขยายความว่า “ที่จริงมีคนอื่นช่วยด้วยครับ”
“แต่เวลากระชั้นชิดอย่างนี้ ทำเสร็จแล้วมาส่งได้ทัน คุณต้องเก่งมาก” น.ต. เมฆชม “แล้วเล่มเต็มจะเสร็จเมื่อไหร่ครับ”
“เล่มเต็ม” กายเลิกคิ้วสงสัย
“เล่มนี้น่าจะเป็นฉบับย่อ”
“อันนี้ผมยังไม่ทราบครับ ยังไม่มีคำสั่งจากหัวหน้า” กายตอบ แต่พูดกับตัวเองในใจว่า...ขอทีเถอะนะ ถ้านี่เป็นฉบับย่อ ฉบับเต็มอย่าได้ให้เขาทำเลย ไม่อยากจะนึกว่าตัวเองจะต้องมาแปลอะไรแบบนี้เกินยี่สิบหน้า
น้อยไปซะแล้วกาย คู่มือเครื่องบินรบไฮเทคขนาดนั้น ยี่สิบเอ็ดหน้า หรือแม้แต่ร้อยหน้า ก็ยังถือว่าน้อยไป
สองร้อยหน้าก็ยังอาจจะน้อยไปด้วยซ้ำ
เวรกรรม ขออย่าให้ท่านประธานหน้าอำมหิตมีความคิดจะให้เราเป็นคนแปลนะ สาธุ พรุ่งนี้ต้องไปบนบานสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยซะแล้ว
“คุณรู้เรื่องนี้ด้วยหรือครับ” กายถามนาวาอากาศตรีเมฆ
“ครับผม” เมฆพยักหน้า “นักบินทุกคนกำลังตื่นเต้นกันมาก พอรู้ว่าทางผู้ใหญ่สนใจ F-35 ทุกคนก็เกิดอาการคันไม้คันมือเพราะอยากขับ พอเห็นคุณถือเอกสาร F-35 ภาษาไทยมา ผมก็เลยเดาว่าใช่แน่นอน”
ตาดีมากเลยนะคุณทหาร ท่าทางฉลาดไม่ใช่ย่อย มาดเท่อย่างเดียวก็เหลือรับประทานแล้ว แต่นี่...
แต่ถ้าฉลาดแบบนี้ การที่เราจะ 'สอบสวน' ว่าเป็นผู้ชายปริศนาคนนั้นก็คงจะไม่ง่าย พอๆ กับที่คเชนทร์ไม่ยอมปริปากตอบอะไรให้ชัดเจน
แล้วเขาเป็นหรือเปล่่าก็ไม่รู้ มาดแมน ห้าว แกร่งสมเป็นชายชาติทหารขนาดนี้
แต่เรดาร์เราทำงานไม่พลาด ตอนที่ยิ้มให้เราเมื่อลงจากรถ สายตาคู่นั้นมีแววสนใจ
“ผมจะขึ้นไปส่งครับ พอดีผมต้องไปรายงานตัวที่ห้องข้างๆ” น.ต. เมฆพูดเมื่อเดินนำกายไปจนถึงอาคารสีขาวซึ่งเป็นตึกอำนวยการ “คุณจะพบท่านรองนานไหมครับ”
“คงไม่นานครับ ผมแค่มาส่งเอกสาร”
“ใกล้จะพักเที่ยงแล้ว” นายทหารยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา
ใช่แน่ๆ เป็นแน่ๆ เราดูไม่ผิด นาวาอากาศตรีเมฆกำลังจะชวนเราไปทานอาหารกลางวัน
กายแอบอมยิ้ม รอฟังว่านายทหารมาดเท่คนนี้จะพูดอะไรต่อ
เมื่อกลับมาจากกองทัพอากาศ กายก็มีเวลาได้พักเพราะมีงานแปลแค่ชิ้นเดียวของแผนกกฎหมายซึ่งเป็นงานแปลง่ายๆ
เมื่อว่าง กายก็นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แต่ในที่สุดก็ไม่พ้นเรื่องของ 'คืนที่เขาเสียตัวเพราะฤทธิ์เหล้า'
เหล้าอย่างเดียวหรือเปล่าไม่รู้ หรือว่าจะมียาด้วย ทำไมมันไม่รู้เรื่อง จำอะไรไม่ได้เลย นอกจากตอนที่เริ่มมีอะไรกันที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
กายถอนหายใจยาวๆ มองนาฬิกาซึ่งบอกเวลา16.10 น. รู้สึกง่วงนอนจนตาปรือ
นักแปลหนุ่มเสน่ห์แรงลุกขึ้น เอากระดาษแปะไว้ที่หน้าโต๊ะเพื่อบอกคนที่อาจจะมาหาที่โต๊ะทำงานว่าไปห้องสุขา และไม่ลืมเขียนตัวหนังสือตัวใหญ่แล้ววางไปบนโต๊ะด้วย เผื่อ 'กล้องที่แอบส่องดูพนักงาน' จะส่องบนโต๊ะเขา คนที่กำลัง 'คอยสังเกตพฤติกรรมพนักงาน' จะได้รู้ว่าเขาไปห้องน้ำ
กายเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วเท้าแขนลงกับเคาท์เตอร์ มองหน้าตัวเองในกระจกชั่วครู่ เปิดน้ำ แล้วก้มหน้าลง ล้างหน้าด้วยน้ำเย็นจัดเพื่อให้รู้สึกสดชื่นขึ้นเพราะเริ่มง่วง
ทันใดนั้น ภาพหนึ่งก็สว่างวาบขึ้นมาในหัว
เขาโก้งโค้งอยู่ในห้องน้ำที่มีผนังเป็นหินแกรนิตสีเบจ ห้องน้ำกว้างมาก ไฟสว่างจ้า แอร์เย็นจนสะท้าน แต่ทันใดเขากลับรู้สึกร้อนไปทั้งตัว
เขายังสวมเสื้ออยู่ แต่ท่อนล่างเปลือยเปล่า พอเงยหน้าขึ้นมองตัวเองในกระจก กลับเห็นคนอื่นด้วย
ผู้ชายผิวสีแทน หน้าตาหล่อเหลา คิ้วเข้ม จมูกโด่ง เครื่องหน้าไม่มีที่ติ
ตาเยิ้ม มองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนา
เหมือนใครนะ...ทำไมนึกไม่ออก
กายจ้องหน้าตัวเองในกระจก น้ำเย็นๆ ไหลเข้าตาจนต้องหลับตา ภาพอีกภาพหนึ่งฉายขึ้นมาในห้วงความคิด
ผู้ชายคนนั้นแนบลำตัวท่อนล่างของตัวเองเข้ากับก้นของเรา เสียดสีบดเบียดจนเร่าร้อน ก่อนจะสอดความกำยำขนาดไม่ธรรมดาเข้ามาในซอกขาของเราแล้วถูไถไปมา เสียงครางด้วยอารมณ์เร่าร้อนดังขึ้น มือแข็งแรงสอดลงมาลูบไล้ต้นขาด้านในแล้วบีบเค้นเป็นจังหวะประสานกับการเสียดสีของท่อนกายส่วนนั้น จากนั้นจึงลดต่ำลง ช้อนชาซ้ายชองเราขึ้น
เราก็ช่างเป็นใจ ยกขาขึ้นตามให้เขาทำอะไรได้งายขึ้น ขาซ้ายวางพาดอยู่บนเคาท์เตอร์ของอ่างล้างหน้า เท้าขวายืนอยู่บนพื้น สั่นระริก แต่มือแข็งแรงข้างหนึ่งของผู้ชายคนนั้นสอดอยู่ใต้แผ่นท้อง ช่วยรั้งตัวเราเอาไว้ไม่ให้ทรุดลงกองกับพื้น
เขาถูไถส่วนนั้นของตัวเองเข้ากับหว่างขาของเรา เร่งเร็วและแรงขึ้น มืออีกข้างหนึ่งเอื้อมมาด้านหน้า ลูบไล้ต้นคอของเราแล้วเลื่อนขึ้นมาที่คางและปาก ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปในปากให้เราดูดดุน
โอ๊ย เสียว
ตอนนี้หรือเปล่าที่เขาเอาเข้าไปแบบสดๆ ใช่ไหมกาย ใช่ตอนนี้ไหม...
ไม่ใช่ ตอนนี้แค่โฟร์เพลย์
แล้วจากนั้นล่ะ
เย็น เย็นมาก เย็นจนหนาว เพราะผู้ชายคนนั้นเอง
น้ำมาจากไหน เปียกไปหมดทั้งตัว แล้วเราก็ทรุดนอนลงบนพื้น
เขาทรุดตัวตามลงมา กอดรัดเราแน่น ระดมจูบตรงซอกคอจนหายหนาวและกลับรู้สึกร้อนเหมือนไฟเผา ตอนนี้เหมือนกับว่าร่างกายของเราสองคนเป็นแม่เหล็กกำลังถูกดึงดูดเข้าหากัน
แต่ทำไมกลับมารู้สึกเย็นๆ อีกแล้ว ลื่นๆ เย็นๆ อุ่นๆ สลับกันไป เพราะอะไรหรือ
เพราะผู้ชายคนนั้นกำลังใช้ลิ้นละเลงไปทั่วตัวเรานะสิกาย เรานอนบิดตัวครวญครางเพราะความเสียวซ่านอยู่บนพื้นห้องน้ำ ตอนเสื้อถูกถอดออกไปแล้ว เราเปลือยเปล่าทั้งตัว อวดผิวขาวเนียว สีผิวตัดกันกับผู้ชายผิวเข้มคนนั้น
เขายังสวมเสื้อกล้ามสีขาวอยู่เลย ท่อนล่างเปลือยเปล่าเหมือนกัน ร่างกายกำยำมาก ส่วนนั้นขนาดไม่ธรรมดา เราสอดมือลงไปกำแล้วรูดขึ้นลงเป็นจังหวะช้าสลับเร็ว เขาร้องครางอยู่ข้างหูเรา แล้วสอดลิ้นเข้ามา สลับกับการใช้ปากเม้มติ่งหูและขบเบาๆ เราส่ายหน้าหนีแต่เขาก็ยื่นหน้าตาม พยายามจะดูดลิ้นเราให้ได้ ไรหนวดและเคราสากๆ ถูไถกับแก้มของเรา ให้ความรู้สึกซาบซ่านอย่างแปลกประหลาด
วรุจน์ คเชนทร์ ธฤต ต่างก็มีไรหนวดเคราครึ้มๆ รวมถึงท่านประธานด้วย แต่ท่านประธานหน้าโหดเป็นคนผิวขาว
ทำไมเรานึกหน้าไม่ออกนะ ทำไม ก็เห็นหน้าเขาในกระจกอยู่นี่นา ทำไมยังนึกหน้าไม่ออกอีก
กายลืมตาขึ้นช้าๆ มองตัวเองในกระจกห้องน้ำของบริษัท หอบหายใจถี่ประหนึ่งว่ากำลังจะหมดลม รู้สึกตกใจระคนดีใจที่อยู่ดีๆ ก็นึกภาพคืนวันศุกร์ที่ 20 ได้เพิ่มจากเดิม
ถ้าหลับตาลงอีก ล้างหน้าอีกซักครั้ง เราอาจจะนึกอะไรออกมากกว่าเดิม
กายหลับตา วักน้ำเย็นขึ้นล้างหน้า แต่โชคร้าย ภาพฉากพิศวาสเมื่อครู่กลับหายไปเสียเฉยๆ
โอย ไม่นะ กำลังถึงตอนดีๆ ทำไมอยู่เฉยๆ ก็หายไป เราเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นแล้ว ถ้าเห็นอีกครัั้งต้องจำได้แน่เลย
ต้องไม่ใช่แค่นั้นแน่ ไม่ใช่แค่ที่ทำกันบนโซฟาหรือในห้องน้ำ ยังไงก็ต้องจบลงที่เตียง บทเข้าด้ายเข้าเข็มคงเป็นบนเตียงนอนแน่เลย บนโซฟาหรือห้องน้ำนั้นเป็นแค่โหมโรง
แค่โหมโรงยังมันส์ขนาดนี้ ตอนที่ 'นั่น' กันจริงๆ จะขนาดไหน ตืี่นมาตอนเช้ายังรู้สึกเจ็บๆ จุกๆ อยู่เลย
กายปิดน้ำ ถอนหายใจออกมาแรงๆ อย่างหงุดหงิดเมื่อยืนนึกภาพต่ออีกนานหลายนาทีแต่ก็ยังนึกไม่ออก เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้เขาหันไปมอง
ท่าน...
กายยกแขนขึ้นเช็ดหน้าด้วยแขนเสื้อจนเปียกเมื่อเห็นคนที่ยืนมองเขาอยู่ด้วยสายตาเรียบนิ่งก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อมองเห็นน้ำกระเซ็นเปียกเคาท์เตอร์และพื้นห้องน้ำหน้าเคาท์เตอร์อ่างล่างหน้า กายก้มลงมองตัวเอง เสื้อเขาเปียกเป็นหย่อมๆ รวมถึงกางเกงด้วย
กายงอตัว แล้วก้มหน้า ค้อมตัวอย่างนอบน้อมเดินสวนทางกับท่านประธานไปที่ประตู
“ผมว่าคุณไปสวนสยามจะเหมาะกว่านะ” เสียงเข้มๆ ดังขึ้น แต่กายไม่สนใจ ปิดประตูเบาๆ แล้วรีบเร่งเดินให้พ้นไปจากตรงนั้นเร็วๆ มือสองข้างประสานกันไว้หน้าเป้ากางเกงซึ่งมีรอยเปียกจากน้ำที่กระเซ็นออกมาจากอ่างล่างหน้าเมื่อครู่
แต่ที่สำคัญ...ความจริงแล้ว เขาปกปิดอาการ 'ตื่นตัว' ของตัวเองเอาไว้ด้วย
ท่านประธานจะเห็นหรือเปล่าว๊า
โอย...กาย ซวยจริงๆ เลย
หลังจากที่ไปยืน 'สงบสติอารมณ์' อยู่ในห้องชงกาแฟ กายก็กลับไปที่โต๊ะทำงานและเห็นว่าเหลือเวลาอีกห้านาทีก็จะถึงเวลาเลิกงาน นั่นหมายความว่าเขาหายไปถึงสิบห้านาที
กายขมวดคิ้ว กระดาษซึ่งเขาเขียนตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะมีคนมาเขียนเติมว่า 'ท้องร่วงครับ'
คเชนทร์แน่ๆ ใครจะเล่นอะไรแบบนี้ได้ถ้าไม่ใช่คเชนทร์
กายขยำกระดาษซึ่งตัวเองเขียนบอกเอาไว้ว่า 'ไปห้องน้ำ' แล้วมี 'คนมือบอน' มาเขียนเพิ่ม ขณะที่กำลังจะโยนลงถังขยะ กายก็เปลี่ยนใจเอาเก็บไว้ในลิ้นชักโต๊ะชั้นล่างสุด จากนั้นนั่งนับถอยหลังรอเวลาเลิกงาน
วันนี้ต้องไปหาอะไรดื่มซักหน่อย ไปที่ผับ Lose Urself สถานที่เกิดเหตุนี่ล่ะ บางที...บางที อาจจะนึกอะไรได้เพิ่มเติม
กายเริ่มสงสัยว่า 'ภาพอดีต' มักจะกลับมาตอนที่เขากำลัง 'ทำอะไร' ที่คล้ายๆ กับที่ 'ทำ' กับผู้ชายลึกลึบในคืนนั้น ขณะที่นอนคว่ำบนโซฟานุ่ม ซุกหน้าเข้ากับหมอน เขาก็นึกภาพออก และเมื่อครู่ ขณะที่เท้าแขนกับเคาท์เตอร์อ่างล่างหน้าในห้องน้ำ ก็นึกภาพออก
แล้วมี 'ท่าไหน' อีกล่ะที่นี้
ถ้าจะให้นึกภาพออกจนหมด มิต้องลองยกแข้งยกขา แอ่นหน้าแอ่นหลัง ทำทุกกระบวนท่าเลยหรือ
แต่ถ้าเป็นแบบนี้ ทำไมเมื่อเห็นหน้า 'ผู้ต้องสงสัย' เราถึงนึกอะไรไม่ออก แสดงว่าไม่ใช่คเชนทร์ หรือแม้แต่ผู้ต้องสงสัยรายใหม่ชื่อนาวาอากาศตรีเมฆงั้นหรือ
ใครวะ โธ่เว้ย เมื่อไหร่จะนึกออกซะที จะเป็นประสาทตายอยู่แล้วนะเนี่ย
กายเดินออกจากที่ทำงานอย่างเซ็งๆ แต่เมื่อมองออกไปที่ถนน ความเซ็งก็หายใป กลายเป็นความรู้สึกอัดอัดหนักใจแทน
วรุจน์อีกแล้ว...กับรถคันใหม่ วันนี้เป็นเล็กซัสสีดำคันเบ้อเริ่ม
รวยจริงๆ อีตานี่
แล้วก็เชิงชาย!
“กาย” เสียงเชิงชายดังขึ้นอย่างดีใจ กายทำหน้านิ่งเรียบ ปรายตาไปมองวรุจน์ที่หันขวับมาทันที ก่อนจะหันไปมองเชิงชายที่กำลังยืนโบกไม้โบกมือ ทำท่าจะกระโดดโลดเต้นเหมือนเด็กน้อยที่ไปยืนรอรับญาติมิตรที่สนามบิน
“กาย” วรุจน์เรียกบ้างแล้วเดินเข้ามาก่อน เชิงชายหันไปมองวรุจน์แล้วทำหน้าบึ้ง ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาหากาย แต่วรุจน์ขายาวและเร็วกว่า
“ผมจะมาชวนคุณไปทานอาหารฝรั่งเศส” วรุจน์พูดขึ้น
“กาย ชายมาชวนไปกินข้าวขาหมูที่ตรอกซุง” เชิงชายพูดขึ้นเกือบพร้อมกับวรุจน์
กายมองชายหนุ่่มทั้งสองสลับกัน แล้วพูดขึ้นมาเบาๆ โดยไม่มองชายหนุ่มทั้งสอง แต่หมายความว่าเขาพูดกับทั้งสองคนพร้อมกัน
“น่าจะโทรมาบอกก่อน”
“ผมโทรมาแล้วคุณไม่ได้รับสาย” วรุจน์ตอบ
“ชายส่งเอสเอ็มเอสมาตั้งแต่เที่ยง” เชิงชายปรายตาไปมองวรุจน์ 'คู่แข่ง'
“โทรศัพท์ปิดเสียง”
“เอสเอ็มเอสไม่ได้ใช้เสียงนะกาย” เชิงชายแย้ง
“ก็ใช่ แต่ว่าไม่ได้หยิบโทรศัพท์มาดูนี่นา” กายให้เหตุผล
“ไปทานอาหารฝรั่งเศสกับผมนะครับกาย วันนี้เชฟจากฝรั่งเศสบินมาปรุงเมนูพิเศษเลยนะครับ ผมจองที่เอาไว้แล้วสองที่” วรุจน์พูดแทรกขึ้นมา
“กายไม่ชอบอาหารรสจืด” เชิงชายหันไปพูดกับวรุจน์เสียงเข้ม
“เดี๋ยวๆ” กายยกมือขึ้นห้ามทั้งสองคน “ขอผมคิดก่อนได้ไหมครับ”
“เป็นอะไรครับ ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมตาแดงๆ” วรุจน์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้กาย เชิงชายจึงทำตามแล้วพูดว่า
“เป็นอะไรหรือกาย”
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร แค่ง่่วงนอน” กายตอบ “เพราะฉะนั้น ผมต้องขอตัวกลับบ้านนอนก่อน...นะครับ”
“เพิ่งบ่ายสี่โมงครึ่งเอง” วรุจน์แย้ง
“รถติด กว่าจะถึงบ้านก็หนึ่งชั่วโมง อาบน้ำอีกครึ่งชั่วโมง กวาดบ้าน ล้างถ้วยชามอีกครึ่งชั่วโมง ทุ่มนึงก็มืด ได้เวลานอน” กายให้เหตุผลซึ่งตัวเองรู้อยู่ว่าเป็นเหตุผลไม่เข้าท่า
เชิงชายก้มหน้า ยกมือขึ้นมานับนิ้ว ขณะที่วรุจน์ล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองแล้วพูดว่า “ไม่อยากไปกับผมหรือครับ กาย”
“หกโมงครึ่ง” เชิงชายพึมพำ
“รอรถแล้วเดินเข้าซอยด้วย อีกครึ่งชั่วโมงพอดี” กายหันไปพูดกับเชิงชายเสียงเข้ม
“กาย” วรุจน์เรียก จ้องหน้ากายนิ่ง
“คุณวรุจน์” กายมองวรุจน์สลับกับเชิงชาย “เอาไว้...”
“โอกาสหน้า” วรุจน์แทรก “งั้นเชิญคุณตามสบายครับ ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกอึดอัดใจ”
“ครับ โอกาสหน้า” กายพยักหน้า พูดเสียงเบา เห็นแววตาผิดหวังของวรุจน์แล้วอดรู้สึกผิดไม่ได้
“โอกาสหน้าก็ไม่ได้นะกาย” เชิงชายรีบพูดขึ้น
“เดินไป” กายสั่งเสียงดุ ผลักหลังเชิงชายให้ก้าวเท้าไปข้างหน้าแต่ 'หมาหวงก้าง' ยังขืนตัวเอาไว้ กายหันมามองวรุจน์แวบหนึ่งแล้วเดินนำหน้าเชิงชายไปที่ข้างถนนและโบกมือเรียกแท็กซี่ ในใจเริ่มคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปกับวรุจน์ดี
::: End of Chapter 11 :::
ผู้ต้องสงสัยออกมาหมดแล้วครับ
เอาล่า จะเชียร์ก็ตามใจชอบนะครับ มีลุ้น อิ อิ เรื่องนี้ยาวและซับซ้อนนิดหน่อย เรื่องนี้ถือเป็นการฝึกปรือฝีมือผู้เขียน เพราะผมกำลังวางแผนเขียนนิยาย'พิษสังวาส'ฆาตรกรรมอยู่อ่ะ
ป.ล. แต่มีตัวประกอบคนหนึ่งจะออกมาตอนที่ 20 บทเล็กนิดเดียวแต่เป็นตัวขโมยซีน 555
สุขสันต์ก่อนวันลอยกระทงนะครับ ช่วงนี้มาโพสถี่หน่อยเพราะไม่มีใครแย่งเล่นคอมกับเน็ต
-
งืมมม อึดอัดแทนกายเลยอะ ทำไมนึกหน้าไม่ออกเลยนะ
แล้วท่านประธานจริงๆแอบคิดอะไรกับกายมั้ยเนี่ย โอ้ยยย สงสัย
-
จากที่เขียนไว้ว่า...“กาย” วรุจน์เรียกบ้างแล้วเดินเข้ามาก่อน เชิงชายหันไปมองวรุจน์แล้วทำหน้าบึ้ง ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาหากาย แต่วรุจน์ขายาวและเร็วกว่า
และที่เคยบอกเอาไว้ว่าตัวเองเหมือนกับกาย เก๊าะแสดงว่า คุณคนเขียน...."สั้นและช้า" อย่างนั้นเหรอ? เอิ้กๆ
ปล. ดีใจที่ได้อ่านถี่ๆ เพราะชอบ "ถี่ๆ" อิอิ
-
โอ่ยยยย โผล่มาอีก1
แต่แอบเชียร์ น.ต.เมฆกับอีตาคเชนทร์
ไม่รู้ใครจะมาวิน อ๊ากกกกกกก สับสนๆ
-
555 ผู้ต้องสงสัยเยอะมาก
-
ไม่ตามไปดูคอนโดอีกหล่ะกาย :impress2:
-
อรั้ยไม่รู้จะเชียร์ใครดี ชอบวรุจน์แต่กายคงไม่ชอบง่า
เมฆก็น่าสนใจนิ คนในเครื่องแบบด้วย เจ้าชู้ละซิ
เชียร์พี่คฑาละกันจะได้อ่านบ่อยๆ อิอิ
-
SO HOT !!!!!
นี่ขนาดนึกได้แค่นิดๆ หน่อยๆ นะเนี่ย
ถ้าจำได้หมดแล้ว คงเลือดหมดตัว :m25:
แต่ละคนที่โผล่มา ไม่ธรรมดาทั้งนั้น ยกเว้น เชิงชายผู้น่ารักไว้คน :เฮ้อ:
-
อยู่ๆก็แอบปันใจให้นายทหารผิวเข้มเข้าซะแล้วววววว :impress2:
เลือกยากจริงๆนายเอกเรื่องนี้ แอบเชียร์คนในเครื่องแบบค่า
ชอบจริงๆคนในเครื่องแบบเนี่ยยยยย เท่ๆ
ขอบคุณ คุณคฑาวุธมากค่า
-
:เฮ้อ: เลือกยาก
-
กว่าจะตามหาและนึกภาพออก กายไม่ต้องลองดูทุกทางทุกสถานที่เลยเหรอ
+1 เป็นกำลังใจให้และทำตามที่กำชับให้ต้อง + ทุกครั้งที่อ่าน
ปล. ไม่มีคนแย่งเล่นเน็ต เพราะลูกชายหนีออกไปหาสก๊อยเหรอครับ พี่นาย :m20:
-
:L2:
-
เขี่ยท่านประธานออกไปให้พ้นทางในบัลดล เมื่อมีผู้ต้องสงสัยรายใหม่โผล่มา หึหึ ไม่เคยเห็นนิยายพี่นายไม่มีตำรวจรึว่าทหารมาเป็นพระเอก เพราะฉะนั้นเราเชียร์ ผู้พัน( ใช่ไหม?? ) เมฆดีกว่า หึหึ
แต่คิดอีกที ( ดึงตัวท่านประธานมากอดไว้แน่นๆ ) เราชอบท่านประธานมากกว่า เรื่องมาก เนี๊ยบโรคจิตดี ไม่แน่เรื่องนี้ของพี่นายอาจจะเปลี่ยนแนวมาเป็นธรรมดามั้งก็ได้ หึหึ
-
เราเชียร์คเชน ดีกว่าอ่ะ ไม่รู้จาเชียร์ใคร งงไปหมด
มั่วเอาแล้วกัน เผื่อจะถูก :laugh: :laugh:
แต่คิดว่านายทหารเมฆ ไม่น่าจะใช่นะ ขอตัดออกค่ะ
มันไม่ผ่าน :m20: :m20:
-
ไม่อยากเดา ไม่อยากเชียร์ใครเป็นพิเศษแล้วแหละ
ขออ่านต่ออีกซักตอนสองตอนดีกว่าค่อยเดา
แต่ส่วนตัวชอบคนในเครื่องแบบ น.ต.เมฆ ดูเป็นคนสบายๆ
ไม่ชวนอึดอัดเหมือนท่านประธาน
-
สยิวแทนกายจริงๆ
-
เมฆนี่ใช่ทหารที่มาจีบคุณนุหรือเปล่านะ
งง ตัวละครเริ่มเยอะสับสนนนนนนนน
น่าเก็บไว้ทุกคนเลย :o8:
-
ตอนที่บรรยายฉากในห้องน้ำ บรรยายออกมาได้สวยมากๆอ่ะ
-
ผู้ต้องสงสัยรายใหม่มาแล้ววววว
ออกมาซะเยอะจนเชียร์ไม่ถูกเลยทีเดียว
กายเหมาๆไปเลยละกัน 555+
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
เขี่ยท่านประธานออกไปให้พ้นทางในบัลดล เมื่อมีผู้ต้องสงสัยรายใหม่โผล่มา หึหึ ไม่เคยเห็นนิยายพี่นายไม่มีตำรวจรึว่าทหารมาเป็นพระเอก เพราะฉะนั้นเราเชียร์ ผู้พัน( ใช่ไหม?? ) เมฆดีกว่า หึหึ
แต่คิดอีกที ( ดึงตัวท่านประธานมากอดไว้แน่นๆ ) เราชอบท่านประธานมากกว่า เรื่องมาก เนี๊ยบโรคจิตดี ไม่แน่เรื่องนี้ของพี่นายอาจจะเปลี่ยนแนวมาเป็นธรรมดามั้งก็ได้ หึหึ
^
คิดเหมือนกัน
แต่เชียร์คุณนักบิน :impress2:
-
ตัวละครเยอะอย่างที่ว่าจริง ๆ
ลุ้นตัวเกร็งเลยทีเดียว
-
ตัวละครเยอะชวนงงนิดนึง
แต่ก็สนุกดี พึ่งมาอ่านตั้งท่าจะอ่านมานานแล้ว ชอบตอนต้นเรื่องที่ให้ความสำคัญเรื่องการติดโรค
ส่วนตัวชอบท่านประธานดูน่าสงสัยดี ส่วนนายคเชนเฉยๆอ่ะ ไม่ณุ้สึกว่าน่าสนใจเท่าไหร่ดูเป็นพวกหมาหยอกไก่ยังไงไม่รู้
-
ให้เชิงชายเป้ยเมียวรุจซะ!!
555555555+
ปล. เชียร์คเชน เง้อออออ
-
อยากรู้จังว่าเป็นใคร
มาต่ออีกไวๆๆนะ
-
เชียร์ท่านประธาน เพราะเค้าชอบความลึกลับ ตื้นเต้นดี กรากกกกกก
ท่านประธานนี่แหละน่าค้นหาที่สุด เอิ้กกกก ๆๆๆ
ท่านประธานออกแนวเป็นคนปากหนัก ดู(แอบ)เถื่อน ๆ ดิบ ๆ ดี ชอบแกล้งคนที่ตัวเองสนใจ ชอบแนวแบบนี้
ส่วนคนอื่นเพอร์เฟคต์แต่ชิล ๆ ทุกคนแสดงท่าที่ชอบกายออกชัดเจน
เลยดูไม่น่าตื่นเต้นเท่าไหร่ :laugh:
เชิงชายน่ารักดี แต่มีแววว่า จากคู่แข่ง(กับวรุจน์)จะกลายมาเป็นคู่รักอะเปล่า คิคิ
o18
-
:เฮ้อ:เดาไม่ถูกเลย
เค้าคือใคร :z3: :z3:
:call: :call: :call:
-
ประธานผิวขาวอ่า ท่าจะไม่ใช่แน่ๆละ เพิ่มนายเมฆมาอีกคน งั้นก็เหลือ คเชนท์กับเมฆ งั้นเชียร์คเชนท์ดูฮาๆดีเหมือนรู้อะไรซักอย่าง
-
ว่าแต่หนูกายแน่ใจได้ไงว่า โดน มาแค่คนเดียว 555 :haun4:
คราวหน้าที่นึกออกอาจจะมีหน้าขาวๆ เข้ามาด้วยน้า :oo1:
ปล. ที่จะมาโขมยซีนใช่คนที่ชอบปั่นหุ้นมั้ยล่ะ สาธุ ขอให้ใช่ มาแพ็คคู่ด้วยก็ดีนะ :กอด1:
-
เชียร์เมฆแล้วกัน
-
สงสัยว่าจาไม่ได้โดนคนเดียวละ
อย่างนี้เรียก รุมโทรม
-
อร้างงงงง มาโพสอีกรอบก็ดีนะฮ้าฟฟฟฟฟ อยากอ่านนนน อยากรู้ว่าสรุปแล้วใครกันแน่ > W <
-
เมฆ กับ คเชนทร์
ไม่ใครก็ใครสักคนนี่แหล่ะ
มั่นใจอ๊ากกกกกกก .
-
มึนไปหมดแล้วอ่ะ
ใครกันแน่อ่ะ
-
มีผู้ต้องสงสัยโผล่มาอีก 1
:sad4: :sad4: ที่มีอยู่ก็คิดไม่ออกแล้วววววว
เชยร์ใครดีหว่า ขอคิดอีกสักหน่อยนะ
:m31: :m31:
รออ่านว่าใครจะมาขโมยซีน
:L1: :L1:
-
กว่าจะได้อ่านตัวขโมยซีน อีกตั้ง 9 บทแน่ะคับ ..
ว่าแต่ใครกัน ? สงสัยจะเป็น.. คชานนท์ อิอิ
-
ออกมาครบหมดแระ แต่คิดว่าเป็นท่านประธานอะ ไม่รุ้สิ เดาเอา :m31:
-
เอาให้หมดทุกคนจะได้หาย สงสัย :m20: :m20: :m20:
-
สงสารวรุจน์ :impress3:
-
เข้ามาจิ้มเรื่องใหม่ที่ไม่ใหม่แล้ว
ลุ้นกันตัวเกร็งแล้วค่ะ ตอนนี้ที่คาดไว้ในใจว่าน่าจะใช่คนๆนั้น ก็คือคนนั้นแหละ หุหุ
:pig4:
ที่สร้างเรื่องลุ้นๆมาให้อ่านนะค่ะ จะติดตามลุ้นเรื่องวุ่นๆต่อไป
-
อึดอัดอ่ะ
เมื่อไหร่จะรู้สักทีน้า
แถมมีผู้ต้องสงสัยรายใหม่มาอีก กายสู้ๆ สืบต่อไปจ้า
-
เชียร์เมฆ ชอบป้อจายในเครื่องแบบ :impress2:
ว่าแต่คืนนั้นออกมาทีละฉากอ่ะ อยากอ่านเต็มๆ เหอ เหอ
ต้องลุ้นกันต่อไปจ๊า :a6:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เค้าคือครายกันนะ
ข้อยว่าถ้าจะให้เอาคนที่กายตามหา เอาเป็นคนที่ใช่ และถูกใจไม่ดีกว่าเร้อ :เฮ้อ:
-
:z2:สนุกสนานดีแท้
-
หวัย ยิ่งอ่านยิ่งมึน คนอาไร ช่างเขียนนัก อิิอิ อีกสองสามตอนน้องกายไม่รอดแน่ๆ
-
:เฮ้อ: ผู้ต้องสงสัยเยอะจริง ยังจะมีมาอีกมั้ยเนี่ย
เท่านี้ก็ไม่รู้จะเชียร์ใครดีแล้ว
จับแก้ผ้าดูให้หมดทุกคนดีมั้ยจะได้รู้ แต่ถ้ายังไม่แน่ใจอีกก็แถม :oo1:ซะจะได้มั่นใจ :laugh:
มาลงไวอย่างนี้ดีจังค่ะ ไม่ต้องรอนาน อารมณ์ไม่ขาดตอน ลุ้นกันรายวันหนุกดี
-
งงอ่า ไปกันใหญ่แระ ไม่รู้ใครต่อใคร
-
เอ๊ะยังไง ไม่รู้ซักทีว่าเป็นใคร
เรื่องนี้นี่เดายากจริง
กายแกโดนใคร...ว๊า...
-
ลุ้นคับ
ค่อยๆ ตัดผู้ต้องสงสัยออก
ประธานฯ นี่ทะแม่งๆ เหมือนรู้อะไร
-
ท่านประธานผิวขาว แต่โดยปกติไฟบ้านของคนที่มีฐานะ จะไม่ชอบหลอดไฟสีขาว
ส่วนมากชอบให้สีของไฟออกเป็นโทนสีน้ำตาล ซึ่งใกล้เคียงกับแสงแดด
ทำให้ไฟที่ส่องผิวของท่านประธานอาจะสะท้อนเป็นสีเข้มได้
ท่านประธานยังไม่พ้นบุคคลหน้าสงสัย
:laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
สวัสดีครับ
ผู้ต้องสงสัยอีกรายแล้ว ... หมดแล้วมั้งคราวนี้
ว่าแต่นะ ทำไมฉากเสพสังวาส มาเยอะจังเลยนะนี่ แถมมาแต่ละที ทำเอาอึ้ง
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.มาจ่อทุกวันเลยนะ
-
คุณกาย~~จ๋า~~
ที่จำไม่ได้เนี่ย เพราะสีผิวผู้ต้องสงสัยจากคล้ำ เปลี่ยนเป็นขาวววววววววววววไปแล้วรึเปล่าเอ่ย
อิอิ~~ ขอให้ประธานเป็นผู้ชายคนนั้น!!!
-
ไม่รู้ว่าเป็นใครจริงๆนะเนี่ยพี่นาย
สับสนวกวนไปหมดนะ ฮ่าๆ
-
:pig4: กายโดนสะกดจิต ลบความจำไปหรือเปล่า ต้องมีอะไรคุ้นๆ ถึงจะจำได้ 555 ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นเนอะ +
-
ผู้ต้องสงสัยหมดสักที :เฮ้อ:
ทีนี้ก็ลุ้นนนนนนนนนน อย่างเดียวว่าเป็นใครล่ะน้าาาาาาาาาาาาา :really2:
แต่เราจะเชียรืใครดีเอ่ยยยยย ?????? :z3:
+1
-
ได้แต่รอตอนต่อไปอยู่เสมอขอรับ
ตกลงใครกันแน่เนี่ย ชักสับสน
แต่ขี้เกรียจทายล่ะ o13
เป็นกำลังใจให้เสมอนะขอรับ :L2:
-
เครียดแทนกาย
ผู้ต้องสงสัยเยอะเกิน
แล้วกว่าจะนึกออกหมดว่าทำไรไปบ้าง
-
เชียร์ ทหารค่ะ ชอบของแน่น
-
รอเมื่อใหร่จะเจอ
-
ตกลงใคร...สรุป ช่างมัยกายเอาทุกคน ฮ่ะ ฮ่ะ :haun4:
สนุกมากครับเป็นกำลังใจให้ต่อไปครับ :L2:
-
ท่านประธานเค้ามีปัญหาอะไรของเค้า
ตอนนี้ยังตัดสินใจไม่ถูกเลยว่าจะเชียร์ใครดี ถ้าเพิ่มนาวาตรีเมฆมาอีกคนคงจะมันส์พิลึก...ยุ่งๆเหมือนยุงตักัน :laugh:แต่เค้าก็ชอบ
ปอลอ..'พิษสังวาส'ฆาตรกรรม ..เอิ่ม :m29:
ฟังดูน่ากลัวดีแท้
-
:really2: ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะเชียร์ใครดี รอเก็บข้อมูลอีกนิ้ดแล้วกัน
ตอนนี้ก็ให้กำลังใจคุณนายไปก่อนแล้วกันเนอะ :L2:
-
ท่านประธานเป็นที่คนที่มาเรียกอยู่หน้าห้องละมัง :laugh:
ก็เลยเกิดอาการไม่พอใจ :fire:
เพราะคิดว่าใข้เส้นเข้ามาสินะ :เฮ้อ:
-
เราชอบท่านประธานนะ :-[
ถึงแม้บทจะน้อยก็เถอะ :give2:
สู้ ๆ ค่ะ o13
-
เมื่อไรจะเจอนะกาย :เฮ้อ:
:call: :call: :call:
-
:เฮ้อ:คิดหนักเลยนะเนี่ย อยากรู้จังเลยอะว่าใครกันนะคือคนนั้น แต่กายเนื้อหอมจริงๆ มีแต่คนมาชอบ แต่ถ้ามองอีกมุมหนึ่งก็น่าลำบากใจนะมีคนมาชอบเยอะทำให้ตัดสินใจลำบาก :เฮ้อ:
-
มาตอนใหม่ อิอิ
-
ชอบวรุธอ่ะ ขำขำดี เมฆก็ชอบอ่ะมาแบบเท่ห์ ๆๆ
-
เพิ่งจะตามอ่านจนทัน
คุณนายเขียนได้สนุกเหมือนเดิม เอ๊ะ!!!ไม่ใช่สิ
เดี๋ยวจะหาว่าไม่ปั๊ดตะนา 555++
ต้องบอกว่าเขียนได้สนุกมากขึ้น น่าติดตามมากขึ้น o13
ยังไม่เชียร์ใคร เพราะเข้าตาทู๊กกกกโคนนนน
ถ้าเป็นเราจะเหมาซะให้หมด :-[
ทยอยกินวันละคน ยังไงก็เจอรอยสักรูปมังกรจนได้ เนอะ :z1:
-
คงต้องรอต่อไปอีกแล้วครับ....เดี๋ยวไปเรียนแล้วครับ....
มาต่อเร็วๆ นะครับ...จะรอ...และเป็นกำลังใจให้กายครับ.... :เฮ้อ: :L2:
-
ตอนแรกแอบเชียร์ท่านประทาน
แต่ดันแพ้คนในเครื่องแบบเลยแอบเอนเอียง
เทใจไปเชียร์นิดนึง
-
เข้ามาดูรอบที่สอง
-
เข้ามารอตอนใหม่...แต่ท่าทางวันนี้คงไม่มา
:call: :call: :call:
-
เชียร์วรุจน์ :m31:
ไม่รู้อ่ะ จะเอาอ่ะ เค้าจะเอาวรุจน์ :m31:
555+ ทำไปได้นะเรา
-
ไม่รู้จะเชียร์ใครดีรออีกนิดคอยตัดสินใจแล้วกัน
-
อ๊ากกกกๆๆๆ
เดาแล้งเดาอีกจนไม่รู้ ใครเป็นใครแล้ววววว
อยากรู้มากว่าใครๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
บทรักมันเร่าร้อนนนน
กรี๊ดดดดด เขิน
ใครกันน้าๆๆ
วรุจน่าสงสารจริงๆค่ะงานนี้
เฮ้อ เสน่ห์แรงเกินไปแล้วนะกาย :z2:
คงจะไม่.. หลายพีเกินไปนะ :laugh:
รอยสักมังกรหางเป็นเลข8 จะอยู่บนท้องใครน้า~
-
วันนี้ก็ไม่มา...เศร้า :o12:
ปล.แต่ก็จะกด+ รอต่อไปค่ะ
-
ลุ้นค่ะลุ้น
เพิ่งเข้ามาอ่านนะคะผู้ต้องสงสัยออกมาหมดแล้ว
ชอบวรุจน์กับธฤตอ่ะ
แต่ท่าทางกายไม่สนใจเลย
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
ลุ้นๆ
เปิดเข้ามาเจอเรื่องใหม่ ของคุณคฑาวุธ อ่านแล้วก็ยังสนุก แอนด์ :jul1: เหมือนเดิม
มาต่อเร็วๆ นะ ขอเป็นผู้ติดตามเรื่องของกายด้วยคน อยากรู้จริงๆ ว่าบุคคลปริศนานั้นคือใครกันแน่
-
ท่านประธาน น่าสงสัยน่ะเนี้ย
-
ตอนแรกเชียร์คเชนทร์ แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ :serius2:
โทษฐานโผล่หน้ามาให้สงสัยบ่อยเกิ๊น
ขอติดเบรครอเก็บข้อมูลอีกซักหลายๆ ตอนดีก่า o18 o18 o18
-
หายๆๆๆๆๆๆๆๆๆ วอหนึ่งเรียกวอสอง ตามตัวคนเขียนเรื่องนี้ค่า
ไหนว่าจะมาลงทุกวันงาย
รอ ๆๆๆ เชียร์ประธานขี้เก๊ก ปากแข็ง หุหุ
-
หลายวันแล้วน๊า
มาอัพต่อได้แล้วจ้า
:z3: :z3: :z3:
-
หรือคนแต่งจะหายไปกับกระทง
คฑาวุธหลงทาง?
-
โทษนะครับ มาช้าหน่อย สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาปิดทำการครับ ไปลอยกระทง (เขื่อป่ะใช้เวลา ไม่ถึง 5 นาที เงียบเหงามากๆ ไม่รู้คนหายไปไหนหมด สงสัยไปสุโขทัยกับเชียงใหม่กัน)
เชียร์พระเอกหน่อยนะครับ เรื่องนี้มีลุ้นมาก อิ อิ ดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ ตามสไตล์คฑาวุธนะครับ อยากรู้ว่าใครต้องใจเย็นๆ
Guy Chapter 12
ปกติวรุจน์ไม่ชอบใช้เวลาประชุมนาน ความจริงเขาไม่ชอบการประชุมด้วยซ้ำ วรุจน์มักจะดำเนินการประชุมอย่างรวบรัดที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่วันนี้ เวลาผ่านไปเกินหนึ่งชั่วโมงแล้วการประชุมก็ยังไม่เสร็จสิ้น
เหตุผลเพราะวรุจน์ใจลอยอยู่บ่อยๆ หัวข้อการประชุมหลายหัวข้อต้องอภิปรายกันถึงสองครั้ง
“พักซักหน่อยดีไหมคะคุณวรุจน์” เลขานุการของวรุจน์กระซิบเจ้านาย
“ผมยังไม่เหนื่อยเลย” วรุจน์ส่ายหน้า
“แต่คนอื่นเหนื่อยค่ะ”
“ยังไม่ถึงชั่วโมงเลย อะไรกัน เหนื่อยเสียแล้ว”
“ชั่วโมงกว่าแล้วนะคะ” สาวิตรีตอบยิ้มๆ
“หือ” วรุจน์เลิกคิ้วแล้วหันไปสนใจฟังผู้จัดการฝ่ายจัดเลี้ยงซึ่งเพิ่งจะอธิบายอะไรบางอย่างจบลงและหันมาถามว่าเขาจะตัดสินใจอย่างไร
วรุจน์นิ่งไปชั่วครู่ เกือบจะถามกลับไปว่า 'ตัดสินใจอะไร' แต่เลขานุการซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ สะกิดแขนทำให้เขารู้สึกตัว
“คอฟฟิี่เบรกนะคะคุณวรุจน์”
“เดี๋ยวก่อน เบรกซักสิบนาที” วรุจน์ยกมือขึ้น
“สิบนาที” เสียงหนึ่งอุทานขึ้น
“งั้นห้านาที” วรุจน์เปลี่ยนใจแล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้มองดูคนอื่นๆ เดินออกจากห้องประชุมยกเว้นเลขานุการคู่ใจ
“คุณใจลอยไปถึงไหนคะ” สาวิตรีถาม
“แถวๆ นี้ล่ะ ไม่ใกล้ไม่ใกล” วรุจน์ถอนหายใจยาว
“คิดถึงเนื้อคู่หรือคะ”
“คุณสา บอกผมที เขาว่าคู่กันแล้วไม่แคล้วกัน ใช่หรือเปล่า ถ้าบุพเพสันนิวาสเป็นเรื่องจริง ยังไงผมก็จะได้คู่กับเค้าใช่ไหม” วรุจน์ถาม สายตาจับอยู่ที่แจกันสีน้ำตาลเข้มซึ่งตั้งอยู่มุมห้อง
“กาแฟแก่ๆ ซักถ้วยนะคะ”
“เวลาหนักใจทีไร ทำไมชอบให้ผมดื่มกาแฟ” วรุจน์หน้ามุ่ยแล้วพูดต่อว่า “คนนี้ล่ะใช่เลย ไม่มีใครอีกแล้ว”
“คุณก็บอกไปเลยซิคะว่ารัก” สาวิตรีแนะนำ
“จะบอกได้ยังไง”
“แสดงว่าคุณยังไม่ได้รัก”
“เราเพิ่งพบกันนะคุณสา จะให้บอกรักเลยได้ยังไง” วรุจน์แย้ง “แบบนี้เขาก็ว่าผมไม่จริงใจ”
“ไหนว่าเป็นรักแรกพบ” สาวิตรีถาม
“ผมนึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน แต่ผมมั่นใจว่าเคยเจอกันมาก่อน หลายครั้งด้วย และตอนนั้นผมก็ชอบเข้าไปแล้ว แต่อยู่ๆ ผมก็นึกต่อไม่ออก...นึกไม่ออกว่าเจอที่ไหน แต่ทำไมรู้สึกคุ้นเคยกันนัก ผมไม่รู้สึกว่าเป็นคนแปลกหน้ากันเลย ทำไมเป็นอย่างนี้” วรุจน์พึมพำ
“เขารู้สึกอย่างที่คุณรู้สึกหรือเปล่าล่ะคะ”
“ไม่รู้สิ” วรุจน์ตอบเบาๆ
“อ้าว”
“เขาไม่เชื่อผม เขาคิดว่าผมไม่จริงใจ เขาระแวงผมยังไงก็ไม่รู้ เหมือนกับสงสัยในตัวผม ทั้งที่ผมจริงใจกับเขา” วรุจน์ถอนหายใจ
“ก็คุณเป็นแบบนี้”
“เป็นแบบนี้ เป็นแบบไหน พูดให้ดีๆ นะ คุณว่าผมดูเป็นคนเจ้าชู้หรือไง” วรุจน์ทำเสียงไม่ชอบใจ
“เรื่องแบบนี้มันมองออกไม่ยากหรอกค่ะ” สาวิตรีหัวเราะเบาๆ
“ระวังจะโดนตัดเงินเดือน” วรุจน์ทำหน้าเคร่ง เลขานุการลูกสามทำหน้าเศร้าและพูดว่า
“สาจะเอาเงินที่ไหนเลี้ยงลูก กำลังโตเลยนะคะ นี่ก็กำลังคิดจะมีคนที่สี่”
“ไม่ได้นะ อย่าเพิ่ง” วรุจน์รีบห้าม “คุณจะท้องตอนที่ผมกำลังยุ่งๆ ไม่ได้”
“คุณก็ไม่เห็นจะยุ่ง”
“ก็เรื่องนี้ไง คุณก็เห็นผมว่าเป็นแบบไหน” วรุจน์ให้เหตุผล
“อ๋อ กำลังเสียศูนย์” สาวิตรีพยักหน้าเข้าใจ
“คุณสารู้หรือเปล่า” วรุจน์หันมากระซิบเลขานุการทั้งที่นั่งอยู่ในห้องประชุมกันเพียงสองคน “เขายอมผมแล้ว”
“อะไรนะคะ” สาวิตรีได้ยินประโยคสุดท้ายไม่ชัด
“เขายอมเป็นของผมแล้ว แต่ผมปฏิเสธ” วรุจน์พูดซ้ำ ช้าๆ ชัดๆ
“ตายแล้ว” สาวิตรีอุทาน ยกมือขึ้นทาบหน้าอก ทำตาโต
“ใครตาย” วรุจน์เลิกคิ้ว “คุณพูดอย่างนี้เป็นความหมายทางลบหรือทางบวก”
“อุทานว่า ตายแล้ว จะเป็นบวกได้ไงคะคุณเจ้านาย”
“ทำไมต้องตาย”
“แสดงว่า” สาวิตรีหรี่ตา แสดงสีหน้าครุ่นคิด “เขาปฏิเสธคุณไปแล้ว”
“ปฏิเสธ หมายความว่ายังไง” วรุจน์สงสัย “แต่แบบนี้คุณไม่คิดว่าเขาง่ายหรือ”
“เขายอมจริงๆ หรือเขาแค่บอกยอม แต่ที่จริงแล้วเขาไม่ได้หมายความว่ายังงั้นคะ” สาวิตรีถามกลับ
“เขาดูนิ่งๆ”
“เขากำลังผลักใสคุณ” สาวิตรีทำเสียงจริงจังราวกับเป็นครูกำลังสอนนักเรียน “เขากำลังขีดเส้นแบ่งระหว่างคุณกับเขา กำลังทำให้คุณมองเขาว่าเป็นคนง่าย ไม่มีคุณค่า คุณจะได้เลิกตอแยกับเขา แต่การที่คุณปฏิเสธก็เป็นสิ่งที่ดี คุณยังพอมีโอกาส แต่คุณจะรอช้าไม่ได้”
“ผมต้องทำยังไง” วรุจน์โน้มตัวไปใกล้เลขานุการผู้กลายมาเป็นที่ปรึกษาเรื่องหัวใจ
“ตายแล้ว” สาวิตรีอุทานอีกครั้ง
“อะไรอีกเล่า” วรุจน์ขมวดคิ้ว
“ไม่อยากจะเชื่อว่าสากำลังแนะนำผู้ชายเจ้าชู้เรื่องรักแรกพบ” คราวนี้สาวิตรียกมือทั้งสองข้างทาบอก แหงนหน้ามองเพดาน
“คุณสา อย่ามาล้อเล่นนะ”
“ไม่ได้ล้อนะคะ”
“ผมจะเลิกเจ้าชู้แล้ว” วรุจน์กระแทกเสียง
“นั่นล่ะคือสิ่งถูกต้องที่คุณจะต้องทำ เป็นการบ้านที่คุณต้องทำให้เสร็จโดยด่วน เป็นรายงาน เป็นสารนิพนธ์ เป็นวิทยานิพนธ์ เป็นดุษฎีนิพนธ์ และให้เนื้อคู่ของคุณเขาเห็นและรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ว่าคุณจะเลิกเจ้าชู้ และมีเขาคนเดียว ไม่งั้นคุณก็รอไปเจอรักแรกพบกับเนื้อคู่คนใหม่เถอะ” เลขานุการสาวใหญ่แนะนำ
“คุณสา” วรุจน์ทำเสียงดุ
“แต่ตอนนี้คุณต้องโฟกัสเรื่องการประชุมก่อนค่ะ ไม่งั้นเราจะไม่ได้กลับบ้านซะที คุณเอาเวลาที่เหลือไปตื๊อเขาไม่ดีกว่าหรือคะ มันแต่มานั่งประชุมยืดยาวจนเย็น เดี๋ยวเนื้อคู่คุณก็ไปเจอคนอื่นหรอก”
“ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก” วรุจน์พึมพำ “และต้องตื๊อให้หนักด้วย ใช่แล้ว”
“ตื๊ออย่างเดียวไม่พอนะคะเจ้านาย”
“ผมไม่ถอยแน่ ต่อให้ต้องไปนั่งเฝ้าทุกวันหลังเลิกงานผมก็จะทำ” วรุจน์พูดด้วยเสียงหนักแน่น “ผมมั่นใจว่านี่คือโชคชะตาที่ให้นำเรามาพบกัน ผมไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน ผมไม่เคยรู้สึกคุ้นเคยกับใครแบบนี้มาก่อน มันเหมือนกับว่า...เราสองคน เกิดมาเพื่อกันและกัน ตลอดเวลาที่ผมเจ้าชู้มา ไม่จริงจังกับใครซักคน ก็เพราะผมรอคนนี้”
“อืม...เป็นเอามาก” เลขานุการของวรุจน์พึมพำเสียงเบา มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเจ้านายอย่างครุ่นคิด พยักหน้าช้าๆ ในใจนึกหาวิธีช่วยเจ้านายของตัวเองให้สมหวังในรัก
กายลงจากรถตู้ของบริษัทแล้วเดินตามเพื่อนพนักงานคนอื่นๆ เข้าไปในโรงพยาบาลอย่างเซ็งๆ รู้สึกเหมือนเป็นเด็กนักเรียนประถมที่ถูกอาจารย์บังคับให้เดินไปเข้าแถวฉีดวัคซีนป้องกันโรค
วันนี้พนักงานต้องมาตรวจสุขภาพประจำปี เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน พอไปถึงที่ทำงานก็เห็นพนักงานพากันเดินออกไปจากห้องทำงานกันเงียบๆ กายถามคนที่นั่งถัดไปจากเขาจึงทราบว่าเป็นการตรวจสุขภาพประจำปี ซึ่งปีนี้ 'เร็วกว่าปกติ'
ระหว่างเดินทางจากบริษัทมาที่โรงพยาบาล บรรยากาศในรถแตกต่างจากพนักงานที่ทำงานเดิมของเขาโดยสิ้นเชิง แต่ละคนคุยกันแทบจะนับประโยคได้ จากนั้นต่างคนต่างนั่งหลับตา ประหนึ่งว่าต้องการใช้เวลาสามสิบนาทีของการเดินทางงีบหลับพักผ่อนเพื่อเอาแรงกลับไปทำงานต่อ
หนึ่งในประโยคที่มีคนบ่นและตั้งคำถามก็คือว่า ทำไมปีนี้ตรวจสุขภาพเร็วกว่าปกติ อยู่เฉยๆ ก็มาบอกให้ตรวจ แล้วพอถึงสิ้นปีจะต้องไปตรวจอีกอย่างที่เคยทำหรือไม่ ส่วนกายเองบ่นอยู่ในใจว่าเพิ่งเสียเวลาไปตรวจเลือดเมื่อไม่นานมานี้เอง ถ้ารู้ว่าจะได้มาตรวจสุขภาพประจำปี เขาก็คงไม่ถ่อสังขารไปตรวจเลือดที่คลีนิคนิรนาม
กายนั่งรอเงียบๆ เหมือนพนักงานคนอื่นๆ หัวหน้าการุณย์เอาแต่อ่านหนังสือ เขาเห็นคุณเจนจิรานั่งแยกจากคนอื่นๆ และง่วนอยู่กับการโทรศัพท์ซึ่งเขาเดาว่าเป็นเรื่องงาน และไม่นานก็เห็นคเชนทร์เดินยิ้มร่าเข้ามาในห้องตรวจสุขภาพพร้อมกับทักทายทุกคน
“ทุกคนรีแลกซ์กันหน่อยนะครับ เราไม่ได้มาทำงาน เดี๋ยวความดันจะเพิ่มไม่รู้ด้วยนะ การตรวจครั้งนี้เป็นการตรวจพิเศษ แต่การตรวจประจำปีกลางเดือนธันวาคมก็ยังมีปกติ ปีนี้บริษัทใจดีให้เราตรวจได้สองครั้ง เพราะบริษัทห่วงใยสุขภาพพนักงาน ขอให้มีสุขภาพดีกันทั่วหน้านะครับ อย่าลืม คเชนทร์ เบอร์สอง รองประธานที่อยู่เคียงข้างทุกคน” คเชนทร์พูดราวกับนักการเมืองกำลังหาเสียง พนักงานที่นั่งรอกันอยู่พากันยิ้มบางๆ ให้คเชนทร์แล้วกลับ 'สู่สภาพปกติ' ของตัวเอง ส่วนคเชนทร์เดินไปที่เคาท์เตอร์พยาบาลและชวนคุยจนพยาบาลทั้งสามคนหัวเราะคิกคัก
“กาย” คเชนทร์หันหน้ามาหากาย พยักหน้าเรียก อ้าปากพูดโดยไม่มีเสียงออกมาแต่กายอ่านริมฝีปากได้
กายส่ายหน้าแต่คเชนทร์ก็ยังไม่ยอมหยุด ดังนั้น กายจึงลุกขึ้นและเดินไปหาคนช่างพูดช้าๆ
“อยากกลับเร็วไหม”
“ทำไมหรือครับ” กายตอบแล้วปรายตาไปมองด้านข้างเมื่อรู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งจ้องอยู่
เลขานุการของคเชนทร์นั่นเอง ส่งสายตาไม่เป็นมิตรมาให้ ทำท่าเหมือนอยากจะลุกขึ้นมาแทรกระหว่างคเชนทร์กับเขา
“คุณขึ้นไปชั้นสองสิ ไปตรวจแบบผู้ป่วยนอก ไม่ใช่ตรวจกลุ่มพนักงานแบบนี้ ช้าตายเลย แล้วค่อยเอาบิลกลับไปเบิก” คเชนทร์กระซิบกระซาบ
“แต่ว่าคนอื่น...”
“คนอื่นเขาอยากอยู่ที่นี่กันนานๆ” คเชนทร์ยักคิ้ว “ไม่มีใครอยากจะรีบกลับบริษัททไวไลท์โซนหรอก”
กายกลั้นหัวเราะ เบือนหน้าออกไปด้านข้างซึ่งไม่ใช่ด้านที่เลขานุการของคเชนทร์นั่งอยู่ ก่อนจะหันมาพูดกับคเชนทร์ว่า
“แล้วทำไมคุณมาตรวจที่นี่ล่ะครับ”
“ผมต้องมาเป็นขวัญเป็นกำลังใจให้พนักงาน เดี๋ยวจะหาว่าผู้บริหารไม่ดูแลเอาใจใส่”
“มาคุมสิไม่ว่า”
“ทั้งๆ ที่ผมแข็งแรง แข็งปั๋ง ฟิตเปรี๊ยะ สุขภาพดีเหมือนม้าพ่อพันธ์ แต่ผมก็ยังต้องมาตรวจตามที่บริษัทตั้งนโยบายเอาไว้ ให้เห็นว่า ผู้บริหารกับพนักงานก็ต้องตรวจเหมือนกัน” คเชนทร์อธิบายอย่างคล่องแคล่ว กายพยักหน้า ในใจอยากจะถามนักว่า
แล้วท่านประธานล่ะ ทำไมไม่เห็นมาเหมือนท่านรองประธาน หรือว่าสุขภาพดียิ่งกว้างช้างพลายอย่่างคเชนทร์
ม้าพ่อพันธ์...พูดออกมาได้
อืม...แต่ว่าคเชนทร์จะ 'ใหญ่' เหมือนม้าหรือเปล่าว๊า คืนนั้นที่เรา 'โดน' สอยไปตอนไร้สติ จุกไปหมด
สมมุติว่า...ถ้าเราลองมีอะไรกับคเชนทร์ดู ก็น่าจะพอทำให้เปรียบเทียบกับผู้ชายลึกลับคนนั้นในคืนวันศุกร์ที่ 20 ก็เป็นได้ ถ้าตื่นมาแล้วจุกพอๆ กัน ก็น่าจะเป็นคนเดียวกัน
จะบ้าหรือไอ้กาย แบบนี้ไม่ต้องไปลองกับวรุจน์และธฤตด้วยหรือ
อ้อ อย่าลืมนายทหารอากาศคนนั้นนะ ท่าทางคึกไม่ใช่เล่นเหมือนกัน
แต่วรุจน์กับธฤต 'หลุดโผ' ไปแล้ว เหลือคเชนทร์คนเดียว จุกครั้งเดียว
ไม่ใช่...ต้องจุกสองครั้ง...นาวาอากาศตรีเมฆด้วยไงล่ะ สักลายสายฟ้าฟาดที่ข้อมือ และมีรอยสักอีกรอยในที่ 'ค่อนข้างเป็นส่วนตัว' แบบนี้เข้าข่ายผู้ต้องสงสัยอย่างไม่ต้องสงสัย
เอ...คิดไปคิดมา นาวาอากาศตรีเมฆน่าจะผู้ต้องสงสัยที่เข้าเค้ามากที่สุด
“กาย” คเชนทร์สะกิดแขนกาย “คิดอะไรอยู่ ทำไมชอบเหม่อลอย คิดเรื่องทะลึ่งหรือเปล่า”
“เปล่าครับ” กายส่ายหน้าแล้วหันซ้ายหันขวา จึงเห็นว่าเลขานุการของคเชนทร์ยังคงจ้องเขาอยู่ไม่วางตา
คุณนะสิคิดเรื่องทะลึ่ง ถ้าคุณคิดว่าผมคิดเรื่องทะลึ่งคุณก็กำลังคิดเรื่องทะลึ่งเหมือนกันนั่นล่ะคุณคเชนทร์
“นี่อย่าลืมสัญญาของเราสองคนนะ ผมช่วยคุณเรื่องแปล F-35 ไปแล้ว” คเชนทร์ทวงบุญคุญ “วีคเอนด์นี้คุณมาเจอผมที่หน้าห้างดอกบัวก่อนถึงบริษัท หรือจะให้ผมไปรับที่บ้านก็ได้ หรือคุณจะไปเจอผมที่หน้าคอนโดผมก็ได้ หรือไม่ก็...”
“ห้างดอกบัวคืออะไรครับ” กายถาม
“โลตัสไง” คเชนทร์หัวเราะขำมุขตลกของตัวเอง
“อ๋อ” กายยิ้มขำๆ ให้คเชนทร์รู้สึกพอใจกับมุขตลกที่ตัวเองพูดขึ้น “ผมไปรอที่หน้าโลตัสก็ได้ครับ ผมต้องแวะซื้อดอกบัวด้วย”
“ซื้อทำไม”
“ก็จะไปหัวหินไม่ใช่หรือครับ” กายเลิกคิ้ว “ระหว่างทางแวะวัดไร่ขิงว่ายพระซักหน่อย จิตใจจะได้ปกติ”
กายเดินกลับไปที่นั่งของตัวเองช้าๆ ทิ้งให้คเชนทร์ขมวดคิ้วมองตาม ก่อนจะหันไปตอบนางพยาบาลสาวสวยที่ถามคำถามเขาเกี่ยวกับการการตรวจสุขภาพประจำปีของพนักงานบริษัท
กายหลอกด่าเขาหรือเปล่าเนี่ย
ฮึ...ร้ายไม่ใช่เล่นนะกายนะ เดี๋ยวเถอะ...
นรธีร์มองชายหนุ่มตรงหน้ากำลังทานอาหารอย่างลุกลี้ลุกลนจนชักจะทนไม่ไหวเพระทำให้เขารู้สึกต้องเร่งรีบตาม
“ไอ้กาย แกจะรีบยัด_่าอะไรวะ นี่พักเที่ยงนะโว้ย ไม่ใช่กินข้าวกลางสมรภูมิรบ” นรธีร์ตบโต๊ะ “ฉันอุตส่าห์เดินทางมากินข้าวเที่ยงด้วย”
“หิว” กายเงยหน้าขึ้นแต่ก็ยอมลดความเร็วการรับประทานลง “เดี๋ยวไม่ทัน”
“ไม่ทันอะไร” นรธีร์ถาม
“ต้องรีบกลับไปทำงาน”
“อะไรกัน พักสิบห้านาทีเองหรือ บริษัทเห้อะไรวะ ทำยังกะพนักงานเป็นนักโทษ” นรธีร์โวยวายตามความเคยชิน
“ชั่วโมงนึง” กายชูนิ้วกลางขึ้นให้นรธีร์ดูประกอบคำพูด “เขาพักหนึ่งชั่วโมงเหมือนที่อื่น แต่ตรงเวลาเป๊ะ”
“นี่แค่เที่ยงสิบห้าเอง”
“อ้าว จริงหรือ” กายอุทานแล้ววางช้อนลง
“แ_กเหมือนไม่ใช่คน” นรธีร์ค่อยๆ บรรจงตักอาหารเข้าปาก
“โทษทีเจ๊ มันเคยตัว” กายยังคงก้มหน้ารับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
“ก็ไม่เห็นแกเคยเป็นแบบนี้”
“ก็เป็นตั้งแต่มาอยู่บริษัทนี้ล่ะ เจ๊ไม่เห็นตอนผมกินข้าวเช้า ยิ่งกว่านี้อีก มาทำงานเกือบไม่ทันทุกวัน ขาดเกินก็หนึ่งนาที” กายชูนิ้วเดิมประกอบคำพูด
“ฉันว่าแกกลับไปทำงานที่เดิมดีกว่า”
“เงินที่นี่ดีกว่านะเจ๊ เงินเดือนได้มากกว่าก่อนตั้งหมื่น” กายชูนิ้วกลางอีกครั้ง
“แหม ที่เดิมก็ได้เยอะเหมือนกัน” นรธีร์เถียง “ถ้าขยันหน่อยก็ได้เท่าที่นี่ล่ะ โชคดีลูกทัวร์ให้ทิปเยอะก็สบายไป”
“แต่ไม่สม่ำเสมอนะสิ” กายให้เหตุผล “แต่ที่นี่มันแน่นอน มั่นคง มีเครดิตกว่า เวลาส่งเรื่องกู้เงิน ธนาคารก็อนุมัติได้ง่ายกว่า”
“แล้วตกลงแกจะซื้ออะไร บ้านหรือรถ” นรธีร์ถาม
“ยังไม่รู้” กายยักไหล่ “แต่ก็ต้องมีทรัพย์สินซักอย่าง”
“โทรศัพท์หนึ่งเครื่องกับไอพอดนี่ยังไม่พอหรือไงวะ อ้อ แกมีหม้อหุงขาวซันโยกับเตารีดชาร์ปด้วยไม่ใช่หรือ ไหนจะพัดลมกับทีวี แล้วเครื่องเป่าผมซื้อหรือยัง”
“ซื้อทำไม แค่เอามือเสยๆ ก็ได้แล้ว” กายส่ายศีรษะ
“ฉันล่ะอิจฉาแกจริงๆ เลย แ_่ง อะไรวะ ไม่หวีผม ไม่ใส่เจล ไม่ไดร์ ไม่อะไรทั้งสิ้นแกก็ออกบ้านได้” นรธีร์เบ้ปาก ถอนหายใจ อิจฉาเพื่อนรุ่นน้อง
“ผมเป็นคนมีบุญ” กายทำหน้าทะเล้น หัวเราะชอบใจ “เกิดก็มาก็เพอร์เฟคเลย”
“แต่เ_ือกหาแฟนไม่ได้ซักคน” นรธีร์เบ้ปากอีกครั้ง “แล้วนี่จะเอายังไงกับไอ้ชาย มันจะบ้าตายอยู่แล้ว นี่ฉันต้องบีบไข่มัน บังคับให้มันพาลูกทัวร์ไปสิมิลัน กว่ามันจะยอมก็แทบแย่ มันบอกว่าไม่อยากห่างแก กลัวหมาจรจัดจะมาคาบแกไปแ_ก”
“ปากไม่ดี”
“ทำไม ฉันก็พูดของฉันแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไหร” นรธีร์แหวใส่เพื่อนรุ่นน้อง “นี่พูดเพราะที่สุดแล้วนะ”
“ผมว่าเชิงชาย”
“กาย” นรธีร์เปลี่ยนเป็นเสียงอ่อนโยน “ไม่สงสารไอ้ชายมันหรือวะ มันรักและเทอดทูนแกขนาดนี้ยังไม่ยอมมันอีก จะทรมานมันไปถึงไหน ไอ้ชายมันรักและเคารพแกจะตาย มันยอมแกทุกอย่าง นี่ถ้าแกสั่งให้มันแต่งชุดเป็นหมีแพนด้าแล้วไปเต้นโชว์หน้าตลาด อตก. เพื่อพิสูจน์ว่ามันรักแกขนาดไหนมันก็คงทำ แกจะอยู่เป็นโสดไปถึงไหน”
“เจ๊นอ” กายหยุดทานอาหารแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม “ผมเพิ่งอายุ 26 ย่าง 27 เองนะคร้าบ”
“เผลอแป๊บเดียวก็จะ 30 ทำเป็นเล่นไป พอ 30 แล้วจะหาผัวยาก”
“เหมือนเจ๊ใช่ไหม”
“ไอ้...” นรธีร์ยกมือขึ้นทำท่าจะตบเพื่อนรุ่นน้อง
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ถึงตอนนั้นผมก็คงมีเงินเก็บมากพอจะใช้หว่านเรียกเด็กให้มาปรนเปรอกาม” กายยักคิ้ว ทำหน้าทะเล้น
“แกไม่ต้องมากัดฉันเลย” นรธีร์เบ้ปากแล้วทำตาค้อนใส่เพื่อนรุ่นน้องคนสนิท
“อ้าว ไอ้หนุ่มคนใหม่ที่ปฏิบัติหน้าที่สามีเจ๊อยู่ตอนนี้ทำให้เจ๊ฟรีๆ งันหรือ” กายทำหน้าสงสัย
“ฟรีห่_ที่ไหน ต้องซื้อเสื้อผ้าให้มัน” นรธีร์กระแทกเสียง “แ_่งชอบแต่งตัว ดีนะไม่เคยขอเงินสด แต่กางเกงใหม่มันชอบนักล่ะ โรคจิตชอบใส่กางเกงใหม่ๆ ฉันใส่กับมันได้ก็คงดี แต่นี่ ยัดไม่เข้าซักตัว”
“ก็เจ๊ชอบมีเซ็กส์กับจิ้งจกนี่นะ”
“ไอ้กาย” นรธีร์ถลึงตา
“คิดยังไง คนเก่าก็ดีอยู่ เปลี่ยนมาเอากะคนผอมๆ เนื้อหนังก็ไม่มี มันอร่อยตรงไหนหรือเจ๊ หรือชอบแทะกระดูก”
“ใครบอกว่าฉันชอบแทะกระดูก ฉันชอบเอ็นต่างหาก” นรธีร์หัวเราะเบาๆ และขยิบตา “แกอย่าดูุถูกนะ ผอมแกร่งแต่แ_่งไอ้นั่นใหญ่ถูกใจ แกไม่รู้อะไร”
...คนตัวใหญ่ก็ใหญ่ตามตัว เจ๊นรธีร์นั่นล่ะไม่รู้อะไร ผู้ชายคืนวันศุกร์ที่ 20 คนนั้นไง เล่นเอาจุกไปหนึ่งวันหนึ่งคืน...
...เฮ้อ แล้วนี่เมื่อไหร่จะรู้ว่าเขาเป็นใคร...
“กาย วันเสาร์นี้ไปช่วยเจ๊พาทัวร์ไปตลาดน้ำนะน้องนะ ไอ้ชายไม่อยู่ เจ๊เหงาปาก” นรธีร์เปลี่ยนเป็นพูดเสียงหวาน
“อ้าวๆ แล้วที่เย้วๆ กับลูกทัวร์นี่ไม่ใช้ปากหรือไง”
“ไม่โว้ย ฉันใช้รู_ูด ไม่ใช่รูปาก” นรธีร์กระแทกเสียงแล้วสะบัดหน้า “ไม่รู้ล่ะ แกต้องไปช่วยฉัน พรุ่งนี้กรุ๊ปใหญ่ มาจากแคนาดา แกเอาพวกแก่ๆ พูดฝรั่งเศสไป ฉันจะพาพวกหนุ่มๆ ไปล่องเรือตามคลอง”
“แต่ว่า...” กายอำ้อึ้ง
“ทำไม” นรธีร์ทำเสียงสะบัด “อย่าบอกนะว่าแกต้องทำโอที”
“ก็ทำนองนั้นล่ะ” กายพยักหน้า
...อาจต้องทำโอทีให้คเชนทร์ ด้วยการเป็นแฟนกำมะลอเพื่อช่วยให้คเชนทร์บอกเลิกแฟน นี่บอกแต่ว่าวีคเอนด์นี้ ไม่ได้บอกว่าเสาร์หรืออาทิตย์...
“ขอผมถามท่านรองประธานก่อนนะ แล้วจะโทรไปคอนเฟิร์ม”
“อะไรวะ รองประธานบริษัทเชียวหรือ” นรธีร์เบ้ปาก ทำหน้าไม่สบอารมณ์
“ท่านอาจจะให้ผมไปเป็นล่าม”
“รองประธานห่_อะไรวะพูดภาษาอังกฤษไม่เป็น ต้องเอาลูกน้องไปเป็นล่าม”
“ก็คงพูดได้บ้าง แต่ว่าท่านพูดภาษามนุษย์ไม่ค่อยเป็นที่เข้าใจ” กายยิ้มแหยๆ อดกระทบกระเทียบคเชนทร์ไม่ได้แม้จะไม่ได้พูดกับเจ้าตัวก็ตาม “นะเจ๊นะ ขอถามท่านก่อนว่าท่านจะเอาผมวันไหน” กายลืมตัว เผลอพูดสไตล์แบบเดียวกับคเชนทร์ชอบพูด
“เอาอะไรนะ” นรธีร์ได้ยินไม่ชัด
“ก็ไปเป็นล่ามไง” กายหัวเราะแหะๆ
“อ๋อ” นรธีร์พยักหน้าแล้วบ่นว่ากายพูดไม่ชัดเจน “แล้วท่านรองประธานนี่เป็นผู้ชายใช่หรือเปล่า หน้าตาเป็นยังไง หล่อไหม แก่หรือยัง น่ากินหรือเปล่า” ตานรวีร์วาววับขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงผู้ชาย
“ก็พอดูได้ครับเจ๊ แต่ถ้าไม่ดูจะสบายตากว่า” กายตอบ นึกภาพรูปร่างหน้าตาของคเชนทร์แล้วต้องถอนหายใจ
คเชนทร์หน้าตาดีมาก และรูปร่างก็คงจะดีด้วย แม้จะสวมชุดทำงานก็พอจะมองออก
แผ่นอกกว้าง แขนกำยำ ล่ำ บึกไปทั้งตัว แล้วตรงนั้นก็ไม่น่าจะเล็ก กายแอบสังเกตว่าคเชนทร์ก็ดู 'ตุง' ไม่ใช่ย่อย
...จะเป็นผู้ชายคนนั้นหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ถ้าใช่ล่ะ จะว่ายังไง...
...แต่ถ้าไม่ใช่ ก็คงน่าเสียดาย...
...อ้าว ทำไมคิดแบบนี้ล่ะกาย นี่กำลังรู้สึกอะไรแปลกๆ กับคเชนทร์อยู่หรือไง...
::: End of Chapter 12 :::
-
“นะเจ๊นะ ขอถามท่านก่อนว่าท่านจะเอาผมวันไหน” :haun5:
เชียร์ ท่านรองประธาน อย่างไม่มีเหตุผลค่ะ .... +1
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งลุ้น สรุปมัดรวมกันมาเลยดีกว่า
ไม่หงไม่หามันและผู้ต้องสงสัย อิอิ :z1: :z1: :z1: :z1:
-
คเชนทร์ไม่เชียร์ได้ไหมอ่า เชียร์วรุจน์ละกัน
-
เชียร์ คเชน เช่นกันคร๊าาาาา
ว่าแต่ เจร๊นี่แอบรั่วนะเคอะ
จะชวนนุ้งกายไปหาปั๋วอ๊ะเป่าเนี่ยะ
แต่นุ้งกายก็พูดสองแง่สามง่ามนะ
ปล่อยให้คิด :m20: :m20:
-
รวบให้หมด ไม่ต้องฮงต้องหาละ :z1:
-
กายนายเก็บเวลให้หมดเลยไม่ต้องตามหาแล้ว :z1:
:call: :call: :call:
-
ทำไงได้ละกาย.......ก็ต้องลุ้นต่อไป..... :sad4: :sad4:
-
คุณคฑาฯ
วันนี้เขียนได้ถูกใจมาก อ่านเพลินเลย o13
เริ่มเข้าใจวรุจน์มากขึ้นแระ ... ที่มั่นใจว่าเคยเจอกัน หลายครั้งด้วยนั้น เมื่อไรจะนึกออก
ส่วนบริษัททไวไรท์โซนนี่ ให้พนักงานมาตรวจร่างกายครึ่งปี มันแม่งๆ นะ
ท่าทางปู้จายคนทำกายจุก ไม่ท่านรอง ก้อท่านประธานซะละมั๊ง ... เอ หรือเปล่า
แต่ที่คุณคฑาฯ บอกให้เชียร์พระเอกหน่อยนะครับ .... คนไหนอ่ะ จะได้เชียร์ถูกคน
:pig4:
-
เชียร์ไม่ถูกเลยครับกาย ให้เหมาหมดเลยดีไหม เพราะแต่ละคนล้วนน่า..ทุกคนเลย
-
ท่านประธานจะแอบเช็คผลตรวจเลือดของกายล่ะเซ่
o18 o18 o18
-
พ่อพลายช้าง อิอิ
จะเอากายวันไหนเค๊อะฮ่า ๆ ๆ ๆ
-
ตอนนี้คเชนท์เหมือนพูดภาษาคนปกติได้บ้าง ฮ่าๆ กายแอบคเชนท์นิดนึงแล้วอ่ะดี้ มีแอบเสียดงเสียดาย
-
:กอด1:อยากร้องเพลงนี้เลยอะ "อยากเก็บเธอเอาไว้หลายๆ คน" อิอิ ดูเป็นนางวันทองจังเลยนะเนี่ย กายจะเลือกใครดีละงานนี้ :กอด1:
-
เชียร์ใครดีเนี่ย ว่าแล้ว กายต้องลองทุกคน รำลึกความจำ
-
รอลุ้นๆ แต่ใจก็ตะงิดๆว่าต้องเป็นคเชนทร์แน่นอน
นายทหารดูไม่น่าใช่ แอบคิดว่าหลังตรวจสุขภาพของพนักงาน
อะไรๆก็น่าจะชัดเจนขึ้นไม๊? หุหุ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด กายอย่าเพิ่งตกลงปลงใจรักใคร หาบุคคลนิรนามให้เจอก่อน!!
-
อ่านตอนนี้แล้วนึกอยากเชียร์คุณรุจ แต่ว่าเชียร์ นายทหารอากาศ ไปซะแล้ว แม้จะออกมาได้เพียงแค่ตอนเดียวววว
บอกไม่ถูกอ่ะ แต่ชอบบบบบ :กอด1:
ขอบคุณมากค่ะ
-
จริงๆนะกาย ถ้าไม่รู้ว่าเป็นใคร เอาหมดทุกคนนั่นแหละ :laugh:
-
ลุ้นจนไม่อยากลุ้นแล้วเนี่ย เป็นใครก็เป็นเหอะ....ชิ หรอถ้าไหวก็เอาแม่งหมดไปเลย
เห็นแต่ละคนเริ่มรำคาญแทน พยายามกันจนอาจจะมองข้ามความรู้สึกของกายไป
มีกี่คิวเนี่ย แจกบัตรคิวแล้วเรียงตัวเลยดีกว่าไหมค่ะจะได้จบๆ เอาให้หมดเผื่อจะเบื่อๆกันแล้วเลิกไปซักที
แล้วเจ้ก็ไม่ต้องลุ้นแล้วว่าใครที่ไดเป็นผัวหนูกายครั้งนั้น...........จบ
-
ลุ้นกันต่อไปว่าหนุ่มปริศนาคือใคร
:z13: :z13:
-
กายยยยย อย่าไปหาเลยว่าคนไหนเหมาๆไปเลย :z1:
ตอนใหม่นี่ยาวเป็นพิเศษชอบค่ะ หุหุ
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
กาย อดีตช่างมันไปเถอะ ถ้าตรวจแล้วไม่เป็นไรก็ OK แล้ว เลือกซักอันที่คิดว่าใช่สำหรับเราดีกว่า จะได้มีความสุข 55555
-
ขืนมัดรวมกันกี่คนว่ะที่ต้องสงสัยน้องกายตายแน่ๆ :m20: :m20: :m20:หรือว่าน้องกายรับไม่อั้นก็ไม่รู้
-
กายจ๋าไม่ต้องหาแล้วหละ เลือกๆมาสักคนเถอะ หรือจะเอาหมดเลยก็ได้นะ
มีมาให้เลือกซะเยอะแยะขนาดนั้น
ปล.ลุ้นจนขี้เกียจลุ้นแล้วอ่ะ รอเฉลยเลยแล้วกันนะ
-
ชอบท่านรองค่ะ ฮาปนหื่นได้ตลอด 555
เป็นกายนี่ดีจัง มีหนุ่มๆมาให้เลือกไม่ไหวจะเคลียร์เลย o13
-
เลือกเชียร์ไม่ถูกเลยอ่ะ
-
รองประธาน สู้ๆ
-
ฮาเจ๊นอร์
-
คิดถึงขนาด รอให้ท่านรอง ฯ จะเอาวันไหนเลยหรือ ..... กาย
เจอแต่ละคน รุกหนักทั้งนั้น แล้วอย่างงี้จะหาชายคนนั้นเจอหรือเปล่าน้อ
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย รีบหาบุรุษร่างกำยำมาเพิ่มให้ นายกาย คิดมากต่อเลยครับ :z1:
-
คนอื่นชอบท่านรองกัน
แต่หนูชอบท่านประธานรุจน์อ่ะ :-[
-
สวัสดีครับ
ติดใจขนาดนั้นเลยหรือนี่ เป็นเราเอามันสักคนไปแล้วล่ะ
งิ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
“ระหว่างทางแวะวัดไร่ขิงว่ายพระซักหน่อย จิตใจจะได้ปกติ” << ไหว้พระ อ่านเจอล่ะฮามาก ไม่นึกว่าจะเจอ เคยเจอแต่มุก ไหว้(ว่าย)น้ำ
“ทำไม ฉันก็พูดของฉันแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไหร” << แต่ไร
:L2:
-
อืม เรื่องนี้สนุกดีแฮะ เริ่มติดแล้วดิ o13
-
ดูยังไง๊ยังไง วรุจน์ต้องเป็นเจ้าของโรงงานแห้วกระป๋องแน่เลย :call:
-
พยายามเข้านะแต่ละคน
รอลุ้นเสมอว่าตกลงใครกันแน่ที่กายโดน เหอะๆ
ยังไงก็รีบๆ เฉลยนะขอรับ ลุ้นเกินเดี๋ยวหัวใจวายเฉียบพลันขึ้นมา
เป็นกำลังใจให้เสมอนะขอรับ :L2:
-
ยังไม่รู้จะเชียร์ใครเลย เลือกไม่ถูกหล่อทุกคน
+1 o13
-
:เฮ้อ:
ตกลง เชียร์ ใครดีอ่ะ
:really2:
-
ขอบคุณค่ะ แต่แหม อยากให้คุณวรุจน์ เป็นพระเอก จังเลย แต่ดูจะแห้ว ไม่รู้ว่ากายจะเลือกใคร เหมือนใจจะเอนเองไปทางคุณคเชนทร์แล้วมั้ง
ลุ้น
ลุ้น
ลุ้น
:z3:
-
เดาไม่ถูกสักที
แต่เชียร์วรุจน์ก็แล้วกัน
ให้คะแนนสงสารไปเต็มๆ :ped149:
-
เป็นนิยายที่เราอ่านแล้ว เครียดอ่ะ :z3:
มันสนุกนะ แต่มันลุ้นจะเหนื่อย :เฮ้อ:
ทั้งทีมันไม่เครียดก็ต้องมานั่งเครียด
อ๊ากกกกกกกกกก ใครคือพระเอกเนี่ย อยากรู้!!!!!!!! :m31:
-
มันจะเชียร์คเชนทร์ก็เพราะกายบอกว่าตุงใช่ย่อยนี่แหละ
55555
ไม่ได้ๆๆๆ เขาต้องรักมั่นกับท่านประธานไม่ก็พี่เมฆเท่าน้านนนนน
-
โหยยยย อยากรู้จะตาย อยู่แล้วว่าสรุปแล้วคือใครกันแน่??
-
ชายอาจมาดามใจวรุจก็ได้ อิิอิ
ไม่มีบทท่านประธานเลย
-
เชียร์ใครดีละทีนี้?
-
กายเริ่มมีเอนเอียง
แต่ยังเชียร์ท่านประธานนะ อิอิ
-
:really2: อ่านไปจะอ้วกไป คิดไม่ออกเลยว่าจะจบอย่างไง มันสลับซับซ้อนมากมาย เครียด... :serius2: ขอบอกว่าเครียดมากๆๆ...แทนนายกายอ่ะ แต่เรื่องนี้ชอบเจ๊นอร์นะเป็นคนตลกดีอ่ะ แต่จริงใจกับเพื่อนฝูงเป็นรุ่นพี่ที่น่าคบเลยล่ะ แอบเชียร์ตาชายบ๊องส์อ่ะ เป็นคนที่จริงจังกับความรักมากมายถ้ามีแฟนแบบนี้ชีวิตคงจะมีแต่เสียงหัวเราะเนอะ แต่กลับมาต่อเร็วๆนะครับผม :call: :call:
-
ตามติดกันต่อไป
-
ดีครับ โทดนะอัพช้า นี่อัพจากไอโฟนคับ
Guy Chapter 13
กายยกขวดน้ำขึ้นดื่มน้ำเย็นๆ หลายอึกเพราะคอแห้งผากหลังจากที่พูดมากว่าหนึ่งชั่วโมง ขณะนี้ลูกทัวร์ของเขากำลังเพลิดเพลินกับการซื้อของฝากเขาจึงมีเวลาพักเหนื่อย โชคดีทีี่กายต้องเดินทางไปหัวหินกับคเชนทร์ในตอนสายวันอาทิตย์ วันนี้วันเสาร์จึงมาช่วยนรธีร์ทำงาน
ลูกค้าของกายเป็นกลุ่มคนสูงอายุ ส่วนมากพูดภาษาฝรั่งเศส กายได้โอกาสปัดฝุ่นความสามารถในการพูดภาษาฝรั่งเศสของตัวเอง เขารู้ว่าตัวเองพูดได้ไม่ค่อยดีเท่าใดนัก แต่ลูกทัวร์ของเขานิสัยดีและใจดี จึงมักจะหัวเราะเมื่อเขาพูดผิดและพยายามตั้งใจฟังและทำความเข้าใจกับคำอธิบายของเขา
กายสังเกตเห็นชายหญิงชราชาวตะวันตกคู่หนึ่งกำลังยืนหันซ้ายหันขวาอย่างงงๆ จึงเดินเข้าไปหาและเสนอความช่วยเหลือ สองสามีภรรยาจับมือกันแน่นและบอกเขาว่าพลัดหลงกับคนที่พามา กายอาสาจะโทรศัพท์สอบถามให้แต่สองคนนั้นจำหมายเลขโทรศัพท์ไม่ได้
“ถ้างั้นคุณพักที่ไหนครับ ผมจะโทรศัพท์ไปที่โรงแรมของคุณ รีเซฟชั่นจะต้องรู้เบอร์โทรของคนขับรถที่พาคุณมาแน่นอน”
“เขาไม่ใช่คนขับรถ” ชายชราพูดขึ้นแล้วทำหน้านึกอะไรได้บางอย่่างจึงล้วงประเป๋าเสื้อแล้วหยิบนามบัตรของโรงแรมออกมา “โอ้ จริงสิ ทำไมเราลืมไปนะ”
“The Atlantis Plaza ผมรู้จัก” กายเหลือบเห็นนามบัตรแล้วยิ้มกว้าง กดโทรศัพท์ทันทีเพราะจำหมายเลขของโรงแรมได้ พนักงานบอกว่าแขกทั้งสองคนเป็นแขกวีไอพีของโรงแรมและจะติดต่อให้คนของโรงแรมไปพบโดยด่วน กายบอกจุดที่เขายืนอยู่กับคู่สามีภรรยาสูงวัยทั้งสองและรอไม่กี่นาทีทั้งสองคนนั้นก็อุทานขึ้นพร้อมกับโบกมือด้วยความดีใจ
“เค้นท์”
กายหันไปมอง คนที่ผู้สูงอายุทั้งสองเรียกว่าเคนท์กำลังเดินตรงเข้ามาหา
“วรุจน์” กายคราง ตาค้าง
เคนท์...เคนนี่...เป็นเคนนี่ได้หรือเปล่า
“กาย” วรุจน์ยิ้มกว้าง เดินเข้ามาใกล้ ขยับตาให้กายแล้วยกมือขึ้นโอบไหล่ของสองภรรยาพร้อมกับพูดว่า “คุณโชคดีมากที่เจอคนดีๆ มาช่วย"
“เขายอดเยี่ยมมาก” หญิงชราชมกาย
“ใช่ครับ ยอดเยี่ยมมาก” วรุจน์พยักหน้า ยิ้มให้กาย ส่งสายตาพราวระยับ แล้วหันพูดกับหญิงชราว่า “รู้ไหมครับย่า โลกนี้เล็กมากๆ คนที่ช่วยเหลือปู่กับย่าเป็นคนที่ผมเคยเล่าให้ฟัง”
“จริงหรือ” หญิงชราอุทานขึ้นแล้วทำท่าจะผละจากวรุจน์เข้ามากอดกาย
“ย่า” กายพึมพำเป็นภาษาไทย
“ปู่และย่าบุญธรรมผม” วรุจน์พูดกับกายแล้วแนะนำกายให้รู้จักกับทั้งสองคน “ปู่ครับ ย่าครับ The one and only” วรุตน์ผายมือไปที่กาย
“คืนนี้ว่างไหมจ๊ะ ฉันอยากเชิญเธอไปทานอาหารเย็นกับเราที่โรงแรม” ย่าบุญธรรมของวรุจน์ชวน
“กาย ได้โปรดเถอะ” วรุจน์พูดกับกายเป็นภาษาอังกฤษ
“ผมต้องเช็คลูกทัวร์ผมก่อนครับ” กายแบ่งรับแบ่งสู้ “ตอนนี้พวกคุณเจอกันแล้ว ผมต้องขอตัวไปดูแลลูกทัวร์ของผมก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวสิกาย” วรุจน์แตะแขนชายหนุ่ม “นะครับ คุณปู่กับคุณย่าผมเดินทางพรุ่งนี้ อย่าให้คนแก่รอเก้อนะครับ มันไม่ดี”
“ไม่ต้องเลย” กายพูดกับวรุจน์เบาๆ เป็นภาษาไทย ก่อนจะพูดเสียงดังขึ้นเป็นภาษาอังกฤษให้ผู้สองอายุทั้งสองได้ยินด้วย “เดี๋ยวผมโทรไป”
“ผมจะรอ...กาย คุณปู่กับคุณย่าอยากแสดงความขอบคุณที่คุณช่วย โอเค้” วรุจน์ส่งเสียงตามกายซึ่งรีบเดินจากไป
“หลานชอบเขา” หญิงชราพูดขึ้น มองตาของวรุจน์ด้วยสายตารักใคร่ “ชอบเขาจริงๆ ย่าดูตาก็รู้”
“บอกพ่อกับแม่หรือยัง” ชายชราถามวรุจน์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
วรุจน์ถอนหายใจ มองตามกายจนร่างนั้นลับสายตา ไม่ตอบคำถามของปู่บุญธรรม แต่พูดกับตัวเองในใจว่า
...ผมอยากบอกใจจะขาด...
เมื่อส่งลูกทัวร์กลับโรงแรมเรียบร้อย นรธีร์ก็พากายมานั่งดื่มกาแฟที่ร้านกาแฟไม่ห่างจากโรงแรมเท่าใดนัก ขณะที่กายดื่มกาแฟ นรธีร์นั่งนับเงินกลับไปกลับมาอยู่เป็นเวลานานหลายนาทีแล้วแบ่งเป็นสองส่วน และยื่นส่วนหนึ่งให้กาย
“นี่ของแก คนละสามพันเอา เกือบทำลายสถิติ ฉันให้คบขับรถไปพิเศษคนละห้าร้อย” นรธีร์ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ “ความจริงไม่ต้องเอามารวมแล้วหารสองก็ได้นะกาย แกได้เท่าไหร่ก็เอาไปเลย”
“ไม่ได้หรอกเจ๊ กรุ๊ปอื่นเจ๊ได้เยอะกว่าก็ยังมาแบ่งกัน” กายส่ายหน้า
“เออๆ ฉันก็พูดไปงั้นล่ะ” นรธร์หัวเราะร่า นับเงินของตัวเองอีกรอบ “ทัวร์คนแก่มันดีอย่างนี้เองเนอะ ได้ทิปเยอะ ปากเปียกปากแฉะหน่อยแต่ก็คุ้ม แกไปทำคิกขุอาโนเนะให้คนแก่ชอบแล้วก็ทิปเยอะแบบนี้ดีแล้ว ครั้งต่อไปแกก็แบ่งเอาลูกทัวร์แก่ๆ ไป ฉันจะเอากรุ๊ปหนุ่มๆ ให้”
“จ้า” กายลากเสียงยาว หัวเราะขำแล้วยื่นเงินส่วนหนึ่งคืนให้นรธีร์ “แบ่งให้ชายด้วยนะเจ๊”
“อ้าว” นรธีร์อุทาน “มันไมได้มา จะให้มันทำไม”
“มันกรุ๊ปของเขาไม่ใช่หรือ”
“แต่แกทำแทนมันนะกาย” นรธีร์แย้ง
“เถอะน่า แบ่งๆ กัน” กายยักไหล่ “นี่ก็จะสิ้นเดือนแล้ว เงินเดือนผมออก เดี๋ยวก็รวย”
“แกห่วงไอ้ชายมันใช่ไหมล่ะ” นรธีร์ยักคิ้ว “นี่ก็แสดงว่า...”
“หยุดเลยนะเจ๊นรธีร์ ไม่ต้องพูดเลย ผมสงสารเฉยๆ หรอก เห็นว่าต้องส่งเงินให้ที่บ้านด้วย น้องกำลังจะเข้ามหา'ลัย”
“เฮ้อ” นรธีร์รับเงินจากมือกายพร้อมกับถอนหายใจ
“อะไรเจ๊” กายเลิกคิ้ว
“แกทำแบบนี้ ไอ้ชายก็ยิ่งรักและบูชาแก” นรธีร์พูดเสียงราบเรียบน “ถ้าแกไม่รักมันก็ปฏิเสธมันตรงๆ เลย เอาให้ชัดเจน ม้นจะได้เลิกหวังซะที”
“เจ้หนอ” กายลากเสียง “ผมเคยตกลงใจหรือให้ความหวังชายที่ไหน ก็เห็นๆ อยู่”
“แต่แกก็ไม่ตัดมันเด็ดขาดใช่ไหมล่ะ”
“มันก็ไม่มีเหตุผลจะตัดขาดกันนี่ อยู่ดีๆ จะให้ลุกขึ้นมาบอกว่า เฮ่ย ตัดขาดกันนะโว้ย ห้ามมายุ่ง ไปไกลๆ ไม่ต้องมาเจอกันอีก”
“เพราะแกมีใจให้ใครใช่หรือเปล่า” นรธีร์ชี้หน้ากาย “บอกมาเดี๋ยวนี้ ห้ามโกหก ฉันสังเกตมาระยะหนึ่งแล้ว แกใจลอย เหมือนกำลังหมกมุ่นอะไรบางอย่าง”
“ไม่มีอะไรจะบอก” กายส่ายหน้า นับเงินและบรรจงพับแต่ละใบใส่กระเป๋าธนบัตร ทำท่าเลิกจะคุยเรื่องของเชิงชาย
“ผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นใคร” นรธีร์ถามเสียงจริงจัง
“ใคร” กายถามทั้งที่ยังคงก้มหน้า
“อย่ามาทำไก๋” นรธีร์พูด “แกไม่รู้หรือว่าตาฉันยิ่งกว่าตาซุปเปอร์แมน”
“คนรู้จักกัน” กายยักไหล่
“คนรู้จักกัน” นรธีร์ทำเสียงเยาะ “แต่มองแกตาเป็นมัน ฉันดูออกนะว่าพ่อรูปหล่อคนนั้นอยากฟันแก”
“ใครเห็นผมแล้วไม่อยากบ้างล่ะเจ๊” กายตอบพร้อมกับหัวเราะแก้เก้อเขิน
“ฉันนี่ล่ะคนหนึ่ง” นรธีร์พูดเสียงดัง “เอาล่ะ ถ้าแกไม่พูดก็ไม่เป็นไร แต่อย่าทำให้ฉันอยากรู้ อยากเห็น อยากแส่จนทนไม่ไหวนะกายนะ แกรู้จักฉันมาตั้งแต่เรียนแกเรียนจบและมาผจญโลกห่วยๆ นี้กับฉันตั้งกี่ปีก็น่าจะรู้ว่าฉันเป็นคนยังไง เออ กี่...ปี...แล้ว...ว๊า...” นรธีร์เอียงหน้าคิดเพราะจำไม่ได้
...จำได้สิ เจ๊ขี้ลืม ชอบจำเรื่องนั้นสับเรื่องนี้ปนกับเรื่องโน้นไปหมด...
“เขาแค่มาจีบผม” กายถอนหายใจ “ก็คงเหมือนรายอื่นๆ ที่ผานมานั่นล่ะเจ๊ พอได้สมใจอยากแล้วก็จากไป สนใจแต่รูปร่่างหน้าตาผมเท่านั้นล่ะ”
“มีรูปงามเพื่อเป็นทุกข์จริงๆ เลย” นรธีร์ถอนหายใจ “มันต้องมีใครที่รักแกจากข้างในซิวะ”
“มีแต่รักจะเข้าข้างในล่ะสิเจ๊”
“แกอย่ามองโลกในแง่ลบสิวะ” นรธีร์ปลอบ “อย่างไอ้ชายไง ไอ้ชายมัน...”
“พี่เลิกเชียร์ไอ้เชิงชายซะที” กายพูดแทรก “ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติได้ไหม คนเรา ถ้ามันจะรักกัน มันก็รักกันเองล่ะ...มั๊ง” กายพึมพำคำสุดท้ายของประโยคอย่างแผ่วเบา
...เชื่อหรือเปล่า เรื่องบุพเพสันนิวาสน่ะ คู่แล้วไม่แคล้วกัน อย่างที่วรุจน์กำลังพยายามบอกอยู่นั่นไง...
...เหมือนโชคชะตาลิขิตให้เรามาคู่กัน...
...เฮ้อ คิดได้ยังไง...
...แล้วทำไมจะคิดไม่ได้ล่ะ เรื่องแบบนี้มันไม่มีทางเกิดขึ้นเลยหรือ...
กายแอบถอนหายใจเบาๆ เมื่อเริ่มคิดถึงอะไรหลายอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นกับเขาเมื่อไม่นานมานี้ หลังจากคืนวันศุกร์ที่ 20 สัญชาตญาณของกายก็บอกว่า ชีวิตเขากำลังจะไม่เหมือนเดิม
...ต้องยุ่งแน่ๆ เลยกายเอ๊ย...
รถติด อากาศก็ร้อนทั้งที่เป็นเวลา 6.45 น. กายถอนหายใจแรงๆ แล้วยกมือขึ้นปิดจมูก วันนี้เขาออกจากที่พักเช้ากว่าปกติจึงตัดสินใจใช้บริการรถโดยสารประจำทางของ ขสมก. แทนที่จะเป็นแท็กซี่
แต่กายคิดผิด...ไม่ใช่แค่กำลังจะไปถึงที่ทำงานสายอย่างเดียว แต่คิดผิดที่ไม่ได้เลือกขึ้นรถโดยสารประจำทางปรับอากาศอีกต่างหาก
เขาคิดผิดหรือเปล่าที่เอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับคเชนทร์
เมื่อวานนี้คเชนทร์ทำตาแปลกๆ ท่าทางรู้สึกสบายใจที่ได้ใช้เขาเป็นโล่ห์ป้องกันตัว อารมณ์ดีเกินเหตุ เขาเองกลับนั่งเสียวสันหลังตลอดเวลาที่อยู่หัวหินเพราะชายหนุ่มไฮโซหน้าตาดีคนนั้นจ้องเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
…
“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ผมคงจะไม่ขอให้คุณเป็นกันชนหรืออุปโลกน์เป็นแฟนผมอีกหรอก เพราะผมเคลียร์แล้ว” คเชนทร์พูดเมื่อตอนกลับจากหัวหินด้วยกัน
...เคลียร์อะไร เคลียร์ทำไม แล้วมาบอกเขาเพื่ออะไร ไม่เห็นจะอยากรู้ว่าคเชนทร์มีแฟนกี่คน...
“เขาตื๊อผมมานาน เขาคิดว่าผมจะตกลงปลงใจกับเขา ที่ผมมาหัวหิน มาดูเรือ เขาก็ไปสืบจากเพื่อนๆ จนรู้แล้วตามมา”
...คเชนทร์เลยพาเขาไปเป็นกันชน ถึงไม่แนะนำตัวให้คนอื่นๆ รู้ว่าเป็นอะไรกัน แต่การแสดงออกของคเชนทร์ก็ชัดเจน...
...ทำยังกับว่าเราเป็นแฟนจริงๆ ที่ยอมมาด้วยนี้ก็เพราะคิดว่าจะได้ชวนเล่นน้ำ จะได้เห็นแผงอกของคเชนทร์ว่ามีรอยแผลเป็นหรือเปล่า แต่คเชนทร์ก็บ่ายเบี่ยง บอกว่าไม่อยากเปียก...
...โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว...
...
กายพ่นลมหายใจออกมาดังๆ จนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมามอง เมื่อรถโดยสารประจำทางจอดป้าย กายจึงตัดสินใจลงรถ โดยตั้งใจว่าจะเรียกใช้บริการจักรยานยนต์รับจ้างเพราะเหลือเวลาอีกไม่มากก็จะถึงเวลาเร่ิมทำงาน
โชคไม่เข้าข้าง กายไม่สามารถเรียกจักรยานยนต์รับจ้างได้แม้แต่คันเดียว เขายืนเท้าสะเอวอย่างอารมณ์เสียแล้วหันไปมองด้านขวา เห็นยอดตึกของบริษัทอยู่ลิบๆ ความจริงก็ใกล้จะถึงแล้ว หากวิ่งด้วยความเร็วปานกลางก็อาจจะทันเวลา แต่กายก็ได้แต่คิดเพราะเห็นว่าจะเป็น 'การทุ่มเทเพื่องาน' มากจนเกินไป
...ยังไงก็สาย รู้ยังงี้ไม่ลงรถก็ดี กว่ารถเมล์คคันต่อไปจะมา แทนที่จะสายน้อยกลับสายมาก เฮ้อ ซวยจริงๆ เลย ทำไมจะต้องมาสายเช้าวันจันทร์ด้วยวะ โดยเฉพาะวันจันทร์ที่...
ประชุม!
เป็นล่าม!
ตายละหว่า...
กายเริ่มกระสับกระส่ายเมื่อนึกได้ว่าเช้าวันนี้มีประชุมเวลา7.30 น. และเขาต้องแปลในการประชุม
...เพราะคเชนทร์คนเดียวเลย ถ้าเมื่อวานไม่ต้องไปหัวหินกับคเชนทร์ทั้งวัน กลับมาจนค่ำ ทั้งที่บอกว่าไปสายบ่ายกลับ เราก็คงได้นอนแต่หัวค่ำและนอนหลับสบาย ตื่นแต่เช้ามืด ออกมาทำงานเช้ากว่านี้...
...แต่ เอ...ไม่น่าจะใช้คเชนทร์คนเดียว เพราะวรุจน์ด้วยต่างหาก เมื่อคืนกว่าจะหลับก็เล่นเอาดึกเพราะคิดเรื่องวรุจน์ด้วย...
...ไม่ใช่สิ พยายาม 'ระลึกชาติ' ถึงฉากพิศวาสในคืนวันศุกร์ที่ 20 กับผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น กว่าจะหลับก็เกือบตีสอง...
...แต่เราก็ออกจากบ้านเช้ากว่าทุกวันนี่หว่า...
...เพราะแกเองไงไอ้กาย เพราะมัวแต่คิดนั่นคิดนี่จนตัดสินใจผิด ลงจากรถเมล์ กะจะต่อมอเตอร์ไซด์รับจ้าง ทีนี้เป็นไงล่ะ สายยิ่งกว่าเดิม...
ในที่สุดกายก็โทษตัวเอง และยกมือขึ้นเขกหัวตัวเอง แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็นิ่งอึ้งเมื่อเห็นรถเบนซ์สีดำคันงามวิ่งผ่านหน้าไปช้าๆ มีชายหนุ่มหน้าเข้มคนหนึ่งนั่งอยู่บนเบาะหลัง สบตากับเขาแวบหนึ่งแล้วก้มหน้าลงอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ...
...ท่านประธาน!...
ทั้งที่ไม่โดนตำหนิด้วยคำพูดแต่กายก็รู้สึกได้ว่าโดนตำหนิด้วยสายตาอย่างชัดเจน โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่านประธานซึ่งนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ การุณย์ส่งสายตาผิดหวัง คนอื่นๆ ทำสายตาแตกต่างกันไป บางคนเหนืี่อยหน่าย บางคนสมน้ำหน้า บางคนเบื่อ บางคนเรียบเฉยไร้อารมณ์ มีคเชนทร์คนเดียวที่ขำและกลั้นยิ้ม
การประชุมสั้นและกระชับมาก ท่านประธานดำเนินการประชุมอย่างมีประสิทธิภาพ ใช้เวลาไม่ถึง 30 นาทีก็เสร็จสิ้น กายมาสาย 30 นาที รวมแล้วเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ
เมื่อสั่งเลิกประชุม ท่านประธานลุกขึ้นก่อน กายสังเกตเห็นว่าฝ่ายนั้นปรายตามามองเขาแวบหนึ่งแล้วเดินออกจากห้องทันที ตอนนี้กายรู้แล้วว่าท่านประธานชื่ออะไรเพราะทุกคนในที่ประชุมเรียกว่า 'คุณพฤศ' ต่างจากที่เรียกลับหลังว่า 'ท่านประธาน'
ผู้เข้าร่วมประชุมคนอื่นๆ ทยอยกันเดินออกจากห้องกันเงียบๆ แต่กายได้ยินผู้จัดการฝ่ายการเงินพูดเบาๆ กับผู้ช่วยว่า “กลับออฟฟิสแล้วส่งให้ท่านประธานเลยนะ” ส่วนเจนจิราก็ไม่ต่างกัน เธอหันไปพูดกับผู้จัดการฝ่ายบุคคลว่า “จะรีบให้ท่านประธานเซ็นเอกสารก่อนบ่ายสองค่ะ”
คเชนทร์ก็เหมือนกัน
“สายมาก ท่านประธานรับไม่ได้ เดี๋ยวได้เจอดี” คเชนทร์กระซิบกายด้วยใบหน้ายิ้มๆ เช่นเคยแล้วเดินออกจากห้อง โดยมีกายเป็นคนสุดท้ายที่ตามออกไป
...วันนี้ซวยจริงๆ เลย ขอให้มีแค่นี้นะ อย่าให้ต้องเจออะไรแย่ๆ อีกเลย...
โชคไม่เข้าข้างกายอีกแล้ว หนึ่งชั่วโมงก่อนพักกลางวันกายก็ได้รับคำสั่งให้ทำงานยาก ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่าโดนแกล้งเพราะงานที่ถูกสั่งให้ทำแบบฉุกเฉินคือการไปเป็นล่ามให้กับตัวแทนขายจากบริษัทผู้ผลิตอาวุธจากสหรัฐอเมริกาซึ่งต้องไปประชุมกับผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ กายมีเวลาเตรียมตัวไม่นานเพราะรู้ล่วงหน้าเพียงสองชั่วโมง เขารีบทานอาหารเพียงสิบนาทีแล้วใช้เวลาที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดนั่งอ่านเอกสารที่เกี่ยวข้องเพื่อ 'เก็บข้อมูล' เอาไว้ในสมองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และตั้งใจว่าจะไปนั่งอ่านต่อในรถขณะที่เดินทางไปยังสำนักงานตำรวจแห่งชาติ
...ขอให้รถติดหนักด้วยเถอะ จะได้มีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจมากขึ้นอีกหน่อย นี่เล่นสั่งงานแบบกระชั้นชิดแบบนี้ คิดว่าเราเป็นซุปเปอร์ล่ามหรือไงวะ...
...ท่านประธานแกล้งเราแน่นอน หลอกให้เราตายใจว่าได้ทำงานแปลเฉพาะเอกสารที่ง่ายๆ แต่อยู่ดีๆ ก็โยนงานยากให้โครมใหญ่...
...ไม่ชอบหน้าเขาอะไรนักหนา เหมือนเราไปทำอะไรให้แล้วตัวเองอยากแก้แค้น...
::: End of Chapter 13 :::
-
ปกติอ่านนิยายคุณคฑา จะเลือกข้างชัดเจน แต่เรื่องนี้ไม่ไหวเน้ เลือกไม่ถูกอย่างแรง :serius2:
อยากได้(เป็นพระเอก)ตั้งแต่ไอ้หนูเชิงชายยันคุณทหารอากาศ เฮ้ออออ :เฮ้อ:
-
ยังเชียร์วรุจน์อยู่ :ped149: :ped149: :ped149:
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งน่าติดตามอ่ะครับ มาต่อเร็วๆนะครับ
-
ถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้จะเชียร์ใครเป็นการเฉพาะ
-
ตาคุณพฤศนี่น่าสงสัยจริงๆแฮะว่าโกรธกายมาจากไหนยังไง
แต่ยังไงก็ขอให้กายเจอคู่กรณีเร็วๆ เอ...รึช้าดีหว่าเรื่องจะได้จบช้าๆ
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
:เฮ้อ:ลุ้นกันต่อไป
-
ไม่แน่นะกาย ท่านประธานอาจจะมีนิสัยแบบเด็กๆก็ได้นะ
ไอ้แบบว่าชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบไง :z1:
ตอนแรกตัดวรุจน์อก แต่ตอนนี้ต้องเอากลับเข้ามาใหม่แ้ล้วดิเนี่ย :laugh:
ดีๆ ตัวเลือกเยอะดี น่าลุ้นมากมาย :m3:
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งคัน อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
+1 :L2: :กอด1:
-
เปลี่ยนใจมาเชียร์ท่านประธาน
กร๊ากๆๆๆ
:impress2:
-
อย่าบอกนะว่า ... จะต้องเจอผู้ต้องสงสัยที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติอีกอ่ะ
เรื่องไม่ถูกเลยนะ ถ้าเป็นอย่างนั้น
-
นู๋ขออยู่ตรงกลาง เพราะว่า เลือกข้างไหน ก็มีโอกาส
ไม่ใช่ :laugh: ดังนั้น ไม่เลือกแระ อิอิ คนไหน
ก็คนนั้นหล่ะ :-[
-
ทำไมท่านประธานถึงได้แกล้งกายมากจัง
:a5: :a5:
-
คนโขมยซีนจะมาแล้วใช่ไหมนี่ :mc4:
-
ออกมาเถอะกาย เงินดีแต่ประสาทเสียก็อย่าไปทำเลย
-
สวัสดีครับ
อืม... ทำไมถึงแกล้ง??
น่าสงสัยมากกว่า
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
สนุกมากเลยครับ ชอบครับ
ขอแบคุณมากนะครับ
o13 o13 o13
-
ถ้าเคนท์ คือเคนนี่ แล้ววรุจน์บอกว่ารู้จักบริษัทที่กายทำเป็นอย่างดี
มันก็เข้าเค้าว่าวรุจน์อาจจะรู้จักกับคุณพฤศ
แล้วมันจะโยงไปถึงเรื่องที่ทำไมคุณพฤศถึงต้องไม่ชอบหน้ากาย
เพราะคุณพฤศอาจจะเป็นคนเรียก "เคนนี่ๆ" ตอนนั้น!!!
แล้วคุณพฤศแอบมีซัมติงกับวรุจน์ แล้วจำหน้ากายได้!! เลยหาทางเล่นงานกาย!!!
:serius2:
:z3:
ตูมั่วได้มึนมากกกกกกกกก!!!!
:jul3:
-
ลุ้นตอนต่อไป
-
โอยยย ผู้ต้องสงสัยหลายคนแท้ แต่ละคนก็ทำให้เราอยากจิ้นตัวเองเป็นกายซะงั้น
มีแต่หล่อ ล่ำ รวย ตอนนี้เชียร์ท่านประธานอยู่นะ
-
ตอนนี้สองคนที่มีบทเด่นคือ วรุจน์ กับ คเชนทร์ แต่ก็ยังไม่อยากทิ้งธฤต
ส่วนเมฆนี่คิดว่าน่าจะเป็นตัวหลอก เพราะออกมาช้าและโมเมนต์ร่วมมีน้อย แม้ว่าจะอยู่ในข่ายผู้ต้องสงสัยก็เถอะ
:serius2:
-
ประธานคือคนนั้นหรือเปล่า - -"
-
เห็นด้วยกับคุณbakabong
-
สรุปแล้วเชียร์วรุจน์ คนๆ นี้แน่ๆ เลยใช่ม้า
เพราะบอกว่ารู้สึกคุ้นหน้ามากๆ เป็นไปได้ว่าคืนวันที่ 20 เมามากจนจำไม่ได้อ่านะ
แต่ยังไงก็อยากได้คำเฉลยโดยตรงอ่า ทำไงดี เอาเป็นว่าเอามาอีกซัก 2-3- ตอนแก่ขัดก่อนละกาน :impress2:
-
เลือกคนจะเชียร์ไม่ถูกเลย
งื้อออออออ
คนไหนล่ะน้อออออ
รอต่อไป !!!
-
ที่ท่านประธานไม่ชอบขี้หน้ากาย เพราะว่าท่านเป็นคนที่มาเคาะประตูห้องคเชนทร์พร้อมกับเรียกเคนนี่ ในเช้าวันที่ 21 ชิมิเคอะ :laugh:
-
:z2: น่าสงสารน้องกายซะจริงๆเล้ย
-
ความซวยยังมาไม่หมดแน่ ๆ นายกายเอ๋ย
ว่าไป ดูท่านประธาน ฯ นี่ก็ทำอะไร ๆ แปลก ๆ เหมือนกันนะ
และในที่สุด พี่นาย ก็พาสนง.ตำรวจแห่งชาติมาจนได้ แต่เที่ยวนี้เล่นทั้งสนง. เลยเหรอ :z1:
+1 เตรียมต้อนรับ นายตำรวจหนุ่มหุ่นล่ำบึ๊กมาเป็นตัวเลือกให้ กายอีก :z2:
-
เย้ ตามอ่านทันแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ
คราวนี้ไปสตง. มีนายตำรวจหนุ่มมาดเข้มจมูกโด่งมาอีกมั้ยละเนี่ยยยยย
แล้วนต.เมฆไปไหนแล้วคะ :z1:
โหยยย คนหน้าตาดีอะไรจะโชคดีขนาด มีตัวเลือกตั้งเยอะ (เอ๊ะ รึโชคร้ายหว่า)
ปล.สรุปเป็นญาติกัน ฮ่าๆๆๆๆ กายสอยรวด :laugh: :laugh:
-
เดาว่าหนุ่มปริศนาคือท่านประธาน แต่ตอนเช้าคเชนต์มานอนสวมลอยเพื่อกะให้คนที่ตามตื้อมาเจอ ส่วนที่ประธานชอบแกล้งเพราะกายบอกเองว่าผมไม่เคยพบคุณมาก่อน(เลยได้แปลmอะไรสักอย่าง) เดาประมาณนี้ :really2:
-
ทำไมถึงแอบเชียร์ประธานก้อไม่รุ
(แต่ท่าทางกายจะมีใจให้คเชนทร์นะเนี่ย มีการหงุดหงิดด้วย อิอิ)
ท่านประธนโมโหแบบนี้ อาจเพราะโมโหที่กายจำตัวเองไม่ได้ป่าว แต่ประธานขาวอ่าาาาาาาาาาาาาา
เครียดกว่าอ่านคินดะอิจิอีกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
-
วรุจน์ๆๆๆ ใช่แน่ๆ กายยยยยยยยยยย ลุยเลยเหอะ
-
อ่านตอนแรกๆชอบคเชนทร์อ่ะ แต่พออ่านมาถึงตอนนี้ กลับชอบคนอื่นที่เหลือมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็น
ท่านประธาน นายทหาร คุณรุจน์ คุณธฤต โดยเฉพาะนายทหารที่ออกมาเพียงแค่ตอนเดียว!!
ขอบคุณคุณคฑาวุธมาก
-
ท่านประทานต้องเป็นเดอะวิกเก้นลิ้งแน่ๆเลย!! คนนี้ชัวร์ที่กายเสียตัวให้!!
-
ถ้าเป็นล่ามฟรีแลนซ์ข้างนอกน่าจะได้ค่าจ้างงามกว่านี้เยอะ แถม สุขภาพจิตไม่เสียด้วย บริษัทอะไรหนอ ไม่ส่งเสริมบรรยากาศในการทำงานของพนักงานเลย ถ้ามีจริงมีหวังเจ๊งบ๊ง :call:
-
ทำไมถึงแอบเชียร์ประธานก้อไม่รุ
(แต่ท่าทางกายจะมีใจให้คเชนทร์นะเนี่ย มีการหงุดหงิดด้วย อิอิ)
"""""""""""""""""""""""""""""
เห็นด้วยอย่างที่สุด
o13
-
เริ่มไม่ไหวและ...เลือกไม่ถูก ทุกคนที่เป็นเพศผู้ ไม่รวมเจ๊ของกายมีโอกาสเป็นไปได้หมด โอ๊ย...ปวดหัว กรี๊ดๆ :impress3:
เป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆจะตามอ่านทุกวันเลย
เพราะหลังจากเรียนมามาอ่านนิยายเรื่องนี้แล้วทำให้อารมณ์ดีจริงๆ :L2:
-
ประธานน่าสงสัยว่าทำไมแกล้งกายนัก ส่วนอีตาคเชนท์ก็เหมือนรู้ทันไม่ยอมให้ดูรอยแผลกะรอยสัก งึมๆ อ๊ากกกกก อะไรกันเีนี่ยยยย
-
รู้สึกว่าประธานจะเยอะนะ
-
อยากได้ท่านประธานกับเมฆอ่ะ
เมฆจะออกมาอีกเมื่อไหร่นะ *-*
แต่ทำไมเรารู้สึกว่าวรุจน์จะหลุดโผเป็นพระเอกแบบไม่คาดฝันชอบกล 5555
-
คเชนทร์อ่ะน่ารักที่สุดดดดด
-
อ้ากกกกเชียร์ใครดีเนี่ย
เยอะเหลือเกินท่านประธานพฤศก็น่าสงสัยน่ะ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบ
-
กายทำไมต้องคิดว่าไม่มีใครรักจริงด้วยละ น่าจะเปิดใจให้คุณวรุจน์ บ้างนะ คนอื่นช่างเถอะ เชียร์ คุณวรุจน์ ดีกว่า สู้นะค่ะ คุณวรุจน์
ปล. คนอื่นมีตั้งเยอะแยะ กับไปช่วยปู่กับย่า ของคุณวรุจน์ ได้ อย่างนี้ เค้าจะเรียกว่า บังเอิญโลกกลม หรือ พรหมลิขิตกันแน่
ขอบคุณค่ะ จะติดตามอ่านตอนต่อไป // เฉลย เลย หมูฉึ๊กๆ :z2:
-
ชอบท่านประธานแฮะ ดูขี้แกล้งดี
ทำให้อยากรู้ว่าเป็นใครที่ไหน อะไร ยังไง
ถ้าหวยออกว่าเป็นใครก็ตามแต่ แต่สุดท้ายก็ใช่ว่าจะเลือกคนนั้นซักหน่อย
ขอเชียร์ท่านประธานแล้วกัน :call:
-
พฤศ แอร๊ยยยยย ชื่อเพราะ(อวยกันเข้าไป กรากกกกกกกก)
พ่อยอดหนุ่มซึนเดเระ
-
ทำไมท่านประธานถึงได้ชอบแกล้ง กายจังเลย
สงสัยจะเป็นท่านประธาน ซะล่ะมั้ง ในคืนศุกร์ที่ 20 เนี้ย
:o12:
-
เบื่ออีประธานขี้เก็กนี้จิงๆไม่รู้ไปเกลียดอะไรกายนักหนา :z6:
อย่าบอกนะชอบคเชนทร์แล้วเห็นกายเป็นก้างยังงี้น่าโมโหนะหรือถ้า
ท่านประธานพฤศแกเป็นพระเอกจะให้กายเอาคืนให้เจ็บเชียวเชอะ~
เชียร์คุณคเชนทร์อ่ะน่ารักดีอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
โดนสาระพัดเลยนะเนี่ย...............
-
ปวดหมอง..ความคิดไม่ตกผลึก
ยิ่งคิดยิ่งสับสน...ไ่ม่รู้จะเชียร์ใครดี
อิคิวซัง ช่วยด้วยยยยยยย :oni3:
-
:L2:
-
หุหุหุุ ใครกันหนอ หนุ่มในคืนวันที่ 20
-
:m15:โอ้แม่เจ้า บริษัทอะไรนี่ โคตรจะอึดอัด ถ้าได้เข้าไปทำงานที่บริษัทนี้จริงๆ สงสัยต้องกินยาคลายเครียดวันละกำมือไม่งั้นเครียดตาย :m15:
:L2:อยากรู้จังเลยเรื่องนี้ใครกันนะจะเป็นพระเอกตัวตริงของกาย แต่ถ้าเป็นไปได้อยากให้เป็นแบบเพลงนี้ "อยากเก็บเธอเอาไว้หลายๆ คน" ที่ ทาทาร้องในคอนเสริต อิอิ :L2:
-
ชอบตัวละครทุกตัวเลย
น่ารักดี
-
ก็ต้องทนต่อไปแหละกาย.....เลือกเองแล้วนิ......ยังงัยก็สู้ๆนะ....... :impress2:
มาต่อเร็วๆนะคราบ
-
หรือวาพ่อยอดชายนายอาวุธจะอยู่ที่สนง.ในตอนหน้า อุ๊ กีสสสสสสสสสส :impress2:
-
รออ่านอย่างเดียว :laugh:
ลุ้นมาก เครียด
+1
-
o13 อ่านเรื่องนี้แล้วได้ใช้สมองด้วย
ฮา ซึ่งปกติจะไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่
ในความรู้สึกเรา อยากให้ชายคนนั้นเป็นท่านประธาน
แต่ไม่รู้ทำไมอ่านๆ ไปกลับอยากให้
คืนนั้นจะไม่ใช่ ใครคนใดคนหนึ่ง แต่เป็นหลายคน
-
ง่ะ วรุจน์ชื่อเค้นท์
งี้ก็ต้องเอากลับมาในกลุ่มตัวเลือกใหม่อ่ะสิ
เลือกไม่ถูกจริงๆ ค่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
:m16: :m16: เรื่องมันจะสลับซับซ้อนไปไหนเนี้ย...คิดไม่ออกแล้วอ่ะ ว่าคนไหนกันแน่ที่เป็นตัวเอก เฉลยเร็วๆๆ จะบร้าตายแล้วอ่ะ -*-*-*-*-*- :m16: :m16:
-
ว่าจะกด + ให้นานแระแต่ลืม เอาไปเรยค่า คะแนนที่ 1907
-
เชียร์ ประธานคะ ชอบมาก มาต่อเร็วๆนะคะ :call: :call:
-
วรุจน์สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
:call: :call: :call:
+1
-
ชอบเรื่องนี้มากๆด้วยเช่นกัน ปกติไม่เคยอ่านแนวสืบสวนเลย เพราะขี้เกียจลุ้น
...แต่เรื่องนี้ต้องยกนิ้วให้เลยค่ะ สนุกจริงๆ
แล้วเรื่องราวจะเป็นยังไงน้า...อยากรู้แล้วว่าใครเป็นพระเอก...555
เข้ามาขอบคุณคนแต่งด้วยค่ะ สม่ำเสมอดีจริงๆ ชอบๆๆๆ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
อ่านมาจนถึงตอนล่าสุดแล้ว
ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร :a6:
-
จะมีไหมเนี่ยความหวังที่จะให้คนอ่านได้รู้ความจริงสักที คงไม่ต้องรอถึงตอนจบของเรื่องหรอกนะ
แค่นี้ก็จะลงแดงตายแล้วเอย :serius2:
-
เชียร์ท่านประธานกับท่านรอง :-[
-
ตามอ่านทันจนได้...ชอบกายอ่ะค่ะ :z1:
ตอนนี้มีสงสัยก็ท่านรองกับวรุจน์ หวังว่าท่านประธานคงไม่ใช่คนที่หน้าประตูวันนั้นนะ o18
มีแว่บนึง...ที่คิดอย่างคุณ milky way อ่ะ อาจไม่ใช่คนเดียวก็ได้ :o8:
-
ประธานนี่ชักจะยังไงๆแล้วน่ะ
-
ไม่รู้จะเชียร์ใครดี ชอบไปหมด
-
อ่านตั้งแต่แรก จนทันนะ ถ้าให้เดาว่าใครคือบุคคลปริศนา ไม่อยากจะเดาแล้ว :serius2: แอบคิดว่าคนที่หลุดข้อกล่าวหาตั้งแต่แรก ไม่อยู่ในข่ายผู้ต้องสงสัย แต่อาจจะใช่ก็ได้ ก็บางทีคนเราเมามันก็เบลอกันได้ หลักฐาน ที่ได้มา อาจมีสวนไหนที่นำมาต่อผิดก็เป็นได้ ยิ่งเรื่องชวนสงสัยแบบนี้ มันชอบพลิกล็อก สามหนุ่ม อาจจะไม่ใช่ก็ได้ ยังเหลือ ท่านประธาน รึอาจจะมีพ่อทหารรูปหล่อ :z1: ดูท่ากว่าจะรู้ว่าใครคงอีกสักพักนาน ๆ ชอบเชิงชายจัง น่ารักดี แอบคิดให้ 1 ในหนุ่ม ๆ กดเชิงชายสักครั้ง (แอบรู้สึกผิดกับเชิงชายนิดหน่อย.....แต่ก็นิดเดียวนะ) :laugh:+
-
งืมมมมมมม ไม่อยากเดาแล้วกลัวผิด5555
เชียร์ คเชนทร์ แต่รู้สึกวรุจน์ จะเด่นไปไกลกว่าคนอื่นแล้วววววว
อ๊ากกกก
-
อ๊ากกกกกก ยิ่งเดายิ่งออกทะเล :serius2:
ไม่เดาล่ะ ขอตอนต่อไปเลยล่ะกันจ๊า :pig4:
-
ท่าทางจะเสร็จท่านประธาน ถึงไม่เข้าข่ายแต่มันมืดและตกใจ อะไรก็ผิดพลาดกันได้นะจ๊ะ
-
ติดตามมานานล่ะ เดาไม่ออกเลย
มึนแทนกายแล้วเนี่ย ตัวเลือกเยอะเกิ๊น
เมื่อไรชายปริศนาผู้นั้นจัเผยตัวล่ะเนี่ย
รอจนเหงือกแห้งแล้วเนี่ยยยยยย
-
ใจเย็นๆ หน่อยนะครับ เรื่องนี้ค่อนข้างยาว แต่มีบางช่วงอาจหน้าเบื่อหน่อยนะ ทนหน่อยก็แล้วกัน เพราะตัวนายเอกเขาอึดอัดมากอะ ก็เลยอยากให้คนอ่านอึดอัดเหมือนกายมั่ง จะได้เข้าใจหัวอกของกาย
Guy Chapter 14
บ่ายโมงตรง กายเดินไปที่รถตู้ซึ่งจอดรออยู่ที่หน้าตึก ชายชาวอเมริกันร่างมหึมาสองคนจากบริษัท Northrop Grummanเดินตามหลังมาช้ามากเพราะมัวแต่คุยกัน กายหันไปมอง อยากจะบอกให้สองคนนั้นเดินเร็วๆ จะได้จบเรื่องนี้เสียที ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเขาอยากให้รถติดจะได้มีเวลาเตรียมตัวนานๆ
...ตายเป็นตายวะ จะยากซักแค่ไหนเชียว มีแต่ศัพท์วิศวกรรมทั้งนั้น แกเรียนจบการแปลและล่ามมานะกาย เกรดเฉลี่ย 3.5 พอดีเป๊ะ สอบป้องกันวิทยานิพนธ์ตั้ง 2 รอบ รอบละ 7ชั่วโมงไม่ขาดไม่เกิน สิริรวมแล้ว 14 ชั่วโมง ไม่นับที่ต้องแก้แล้วแก้อีกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งอีก 1 ล้านชั่วโมง ในที่สุดก็เอาผลงานชิ้นที่แก้ไขครั้งแรกไปส่งอาจารย์ถึงได้ผ่าน เวรกรรมจริงๆ...
“เฮ้อ” กายเปิดประตูรถตู้แล้วถอนหายใจแรงๆ พร้อมกับก้าวขึ้นรถ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็สะดุ้งตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มขายาวนั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าอยู่บนเบาะแถวที่สองและกำลังยิ้มขำๆ
“ทำยังกะไปรบ”
“คุณคเชนทร์” กายอุทานแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก
“คุณคิดว่าจะได้ไปคนเดียวใช่ไหมล่ะ” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ “ความจริงเขาก็จะให้คุณไปมาสเตอร์เบชั่นนั่นล่ะ แต่ผมเห็นว่าทำคนเดียวมันไม่น่าสนุก ก็เลยมาร่วมด้วยช่วยกัน สองคน มันส์กว่าเยอะ แล้วคุณคนเดียว รับฝรั่งสองคนนั้นไม่ไหวหรอก”
“ครับ ผมดีใจที่มีคนมาร่วมด้วย ทำคนเดียวก็คงเซ็งน่าดู” กายยิ้มบางๆ
“คุณติดผมอีกหนึ่งครั้ง” คเชนทร์ชูนิ้วขึ้นมา
“คราวนี้คุณต้องการอะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยน” กายทำหน้ามุ่ย
“เดี๋ยวบอก แต่รับรองว่าได้หัวสั่นหัวคลอน ไม่น่าเบื่อแน่นอน” คเชนทร์หัวเราะชอบใจแล้วยกมือขึ้นกอดอก
“วันเสาร์นะครับ วันอาทิตย์ไม่เอาด้วยนะ บ่ายๆ วันอาทิตย์ผมปรารถนาจะนั่งสมาธิ เตรียมตัวมาทำงานวันจันทร์” กายพูดเสียงราบเรียบ
“มันแย่ขนาดนั้นเลยหรือ” คเชนทร์ทำหน้าเป็นห่วง
“คุณก็เห็น”
“อืม...” คเชนทร์พยักหน้า “ขอคิดดูก่อนนะ”
“คุณคเชนทร์” กายเบ้ปาก
“อ๊ะๆ ขอเตือนก่อนนะ ทำหน้าตาแบบนี้กับผมได้ แต่ห้ามไปเบ้ปากใส่ท่านประธานเด็ดขาด ไม่งั้นคุณโดนฟันและโดนแทงแถมโดนยิงด้วยอีกต่างหาก”
“ผมทราบครับ เวลาอยู่ต่อหน้าท่านประธานผมเรียบร้อยและอดทนมากจนตัวเองยังทึ่งตัวเองเลย”
“ดีแล้ว แบบนี้ล่ะดี”
“แต่เรื่องนั่นกับคุณ ผมเอ่อ...” กายเร่ิมจะพูดแบบคเชนทร์
“ถ้าไม่อยากก็ไม่เป็นไร ผมจะลงจากรถเดี๋ยวนี้ แล้วปล่อยให้คุณไปเผชิญชะตากรรมกับช้างน้ำสองหน่อนั่น” คเชนทร์บุ้ยปากไปยังตัวแทนจากบริษัท Northrop Grumman ที่กำลัง 'เคลื่อนที่' ช้าๆ มาที่รถ
“แต่นี่เป็นการทำงานเป็นล่ามนอกสถานที่อย่างเป็นทางการครั้งแรกใช่ไหมคุณกาย ผู้บัญชาการสำนักงานตำรวจแห่งชาติเชียวนะ ประชุมเรื่องปืนและอุปกรณ์กู้วัตถุโบราณ เอ๊ย วัตถุระเบิด ถ้า ผบ. ตร. ตกลง เราจะขายของได้ค่านายหน้าไม่ใช่น้อย ถึงไม่เท่า F-35 ของกองทัพอากาศ แต่ก็ไม่ใช้น้อย เมื่อผมพูดว่าไม่ใช่น้อย ผมไม่ได้พูดถึงเงินล้านสองล้านนะครับ ผมพูดถึงเงินจำนวนที่ยัดใส่ในกระโปรงรถเก๋งไม่หมด” คเชนทร์เปรียบเทียบ
“กำลังขู่ผมหรือเปล่า”
“ท่านประธานจ้องจะฟันคุณอยู่” คเชนทร์พูดช้าๆ “เมื่อเช้านี้ไม่ดูตาคมกริบเหมือนเหยี่ยวของท่านหรือ นั่นแค่มาประชุมสายนะครับคุณกาย”
“คุณนี่ร้ายไม่ใช่เล่น” กายทำปากยื่นแล้วมุดเข้าไปนั่งเบาะแถวท้ายสุดของรถ กอดอก หลับตา เม้มปากแน่น
...คเชนทร์ก็ร้ายไม่แพ้ท่านประธานหรอก เห็นหน้าตายิ้มๆ ท่าทางขี้เล่นแบบนี้ ไม่เบาเหมือนกัน...
...คราวนี้จะให้ทำอะไรล่ะ จะไปเลิกกับใครอีก ไหนว่าที่หัวหินเป็นครั้งสุดท้าย กายเอ๊ยกาย ซักวันแกคงโดนน้ำกรดสาดหน้า...
...แต่คเชนทร์รับรองว่าจะต้องหัวสั่นหัวคลอน ไม่น่าเบื่อแน่นอน และจะแถมท้ายด้วยความมันส์ถึงใจด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ คเชนทร์ชอบขยักเอาไว้ พูดไม่หมด พูดไม่ชัดเจน เจ้าเล่ห์หน้ายิ้มๆ...
กายนึกฉุนคเชนทร์ แต่แปลก เขากลับมีความรู้สึกอุ่นใจที่มีคเชนทร์เดินทางไปด้วย
กายมั่นใจว่าโดนท่านประธาน 'จ้องจะฟััน' อย่างที่คเชนทร์พูด แต่ถ้าจะโดน 'แทง' และโดน 'ยิง' ด้วยคงไม่ไหว แค่นี้ก็จะแย่อยู่แล้ว
เขาโดนแกล้งเพราะท่านประธานไม่พอใจที่เข้าประชุมสาย
...แต่ถึงไม่ได้มาทำงานสายหรือมาประชุมสาย ท่านประธานก็ไม่ชอบหน้าเราอยู่ดี ทำเหมือนกันว่าโกรธอะไรเรามาตั้งแต่ชาติที่แล้ว พอเห็นหน้าเราในชาตินี้ก็ตั้งแง่ใส่เรา อะไรก็ไม่รู้...
...จะอยู่ที่นี่รอดได้กี่เดือนกายเอ๊ย บรรยากาศการทำงานแบบนี้ เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ...
เลิกงาน กายรีบตรงกลับบ้าน ตั้งใจจะซักเสื้อผ้าและขัดพื้นห้องน้ำให้สะอาด หลังจากนั้นจะรีบเข้านอนแต่หัวค่ำเพื่อจะได้ตื่นแต่เช้าและไปทำงานให้ทัน
กายแวะร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อของใช้ส่วนตัว ขณะที่พนักงานกำลังคิดเงินเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น กายรับสายทันที เสียงคนที่โทรศัทพ์มาทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว แปลกใจ
“ผมนาวากาศตรีเมฆครับ” คนที่โทรศัพท์มารายงานตัวเสียงดังฟังชัดแต่อ่อนโยน “รบกวนคุณกายหรือเปล่า ถ้าไม่สะดวกคุยผมจะโทรมาใหม่ก็ได้นะครับผม”
“คุยได้ครับ” กายพูด
“ผมโทรมาเรื่องเอกสารแปล F-35” น.ต. เมฆเข้าเรื่องทันที “ผมอ่านจบแล้วแต่ยังมีบางจุดที่ไม่ค่อยเข้าใจ ก็เลยอยากขอให้คุณกายอธิบายให้ฟัง”
“อธิบาย” กายทวนคำ
“ไม่ได้หมายความว่าคุณกายแปลไม่ดีนะครับ แต่บางจุดผมอ่านแล้วกลัวว่าจะเข้าใจผิด”
“ผมเข้าใจครับ เอกสารแปลยังไงก็ถ่ายทอดภาษาต้นฉบับไม่ได้ครบถ้วนทั้งหมดหรอกครับ” กายตอบ
“ที่สำคัญในหน้าที่ 17 ครับ เกี่ยวกับการล๊อคเป้าของตอร์ปิโด การเปลี่ยนทิศทางการบินวิถีโค้ง การหลบเรดาร์ที่ความถี่ต่ำโดยความเร็ว...”
“เดี๋ยวก่อนครับคุณทหารคับ” กายรีบท้วง ในขณะเดียวกันก็ยื่นเงินให้พนักงานของร้านสะดวกซื้อแล้วหยิบของที่ซื้อมาถือไว้และรอเงินทอน
“เมฆครับผม”
“ครับๆ นาวาอากาศตรีเมฆครับ ผมไม่มีต้นฉบับ ผมอธิบายให้ฟังไม่ได้หรอกครับ คือว่าตอนนี้ผมอยูในร้านขายของชำ”
“ถ้ายังงั้นผมจะไปหา จะได้เอาเอกสารให้ดู”
...โอ้โห ทำไมใจถึงขนาดนี้ เห็นมาดนิ่งๆ เท่ๆ แบบนั้น แต่คุณทหารอากาศนาวาอากาศตรีเมฆนี่รุกเร็วกว่าใคร...
“เดี๋ยวก่อนได้ไหมครับ คือพอดีผมต้องซื้อของแล้วก็มีธุระต้องไม่ทำ ตอนนี้ไม่ค่อยสะดวก” กายรีบบอก ความจริงเขาก็อยากพบกัน น.ต. เมฆอีกครั้งเพื่อทำการ 'สอบสวน' ว่าจะเกี่ยวของกับ 'คืนวันศุกร์ที่ 20' หรือไม่อย่างไร แต่เขาต้องเตรียมตัวให้ดีเสียก่อน
“ถ้ายังงั้นวันพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ก็ได้ครับ” น.ต. เมฆเสนอ
“ถ้าเป็นเวลาทำงานจะสะดวกกว่าครับ เอาไว้ให้ผมเข้าออฟฟิส มีต้นฉบับอยู่ในมือก่อนถึงจะคุยได้ ตอนนี้มันเบลอๆ แปลชายชิ้น จำเนื้อหาไม่ได้ค่อยได้หรอกครับ”
“อ๋อ จริงสิ ผมลืมไป พอดีกำลังตื่นเต้นเรื่อง F-35” น.ต. เมฆหัวเราะเสียงนุ่ม
“แล้วทำไมคุณทหารต้องอ่านเอกสาร F-35 ล่ะครับ” กายสงสัย
“เรียกผมเมฆเฉยๆ ก็ได้ครับผม ไม่ต้องเรียกยศเรียกอาชีพผมก็ได้ คือยังงี้ครับ ที่ผมต้องอ่านก็เพราะผมเป็นนักบินที่จะไปทดสอบขับเครื่องที่อเมริกาครับผม”
“ทดสอบขับ F-35” กายพึมพำเสียงเบา
“ใช่แล้วครับผม” น.ต. เมฆตอบแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ผมก็เลยต้องทำความเข้าใจกับ F-35 ให้มากหน่อย ต้องรบกวนคุณกายด้วยนะครับ ความจริงท่าน ผบ. ทอ. ให้ฉบับเต็มมาด้วยแล้วครับผม แต่ว่าผมอ่านไม่ไหว ก็เลยอยากขอถามคุณกายเป็นจุดๆ ไป”
...เราเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องเครื่องบินรบ F-35 ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย...
...คุณทหารอากาศเมฆคิดจะจีบเราแหงๆ มาใช้มุขขอให้ช่วยอธิบายเอกสารแปลหรือต้นฉบับภาษาอังกฤษให้ฟัง แค่นี้เราก็มองออกหรอก...
...ใจกล้าจริงๆ คุณทหารคนนี้ พอๆ กับวรุจน์เลยทีเดียว แต่ขออย่าให้ขนาดถึงกับประกาศจีบอย่างเป็นทางการเหมือนวรุจน์เลยนะ หนักใจจริงๆ...
“คุณกายจดเบอร์โทรศัพท์คอนโดผมเอ้าไว้หน่อยนะครับผม พรุ่งนี้ผมไม่ได้ทำงาน ถ้าคุณกายเข้าออฟฟิสแล้วว่างตอนไหน รบกวนโทรหาผมด้วยนะครับ”
“ได้ครับได้” กายรับปากแล้วบอกให้นายทหารผู้กำลังตื่นเต้นกับการจะได้ขับเครื่องบินรบรุ่นใหม่รอสักครู่เพื่อเตรียมปากกาและกระดาษ หลังจากที่ น.ต. เมฆบอกหมายเลขโทรศัพท์เสร็จแล้วจึงพูดต่อว่า
“ถ้าโทรมาตอนเช้า ให้โทรศัพท์ดังนานๆ หน่อยนะครับ ผมนอนขี้เซา แดดไม่ส่งไม่ลุก” น.ต. เมฆหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ผมก็เหมือนกัน” กายหัวเราะตามเบาๆ
“แต่โชดดีไป ห้องนอนผมแดดไม่ส่องเตียง เลยหลับได้สบาย” น.ต. เมฆพูดต่อ
…แดดไม่ส่องเตียงหรือ ก็เหมือนเตียงในห้องนั้นไง เช้าวันนั้นที่เราตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่กับผู้ชายผิวสีแทนคนนั้นแดดก็ไม่ส่อง หลับสบายเป็นที่สุด นี่ถ้าแดดส่องคงรู้สึกตัว ตื่นเร็วกว่านั้น ไม่ต้องตกใจว่าจะต้องรีบไปทำงาน ไม่ต้องวิ่งตาลีตาเหลือกจนไม่ได้ 'สำรวจดูหน้าตา' ของคนที่ 'พรากความหนุ่ม' ของเขาแบบไม่สวมถุงยางอนามัย...
...สาธุ ขอให้ผลตรวจเลือดออกมาดีๆ ด้วยเถอะ...
...ขี้เซางั้นหรือ ตื่นยาก...อืม...คุณทหารอากาศเมฆนี่ก็น่าสงสัยไม่ใช่น้อย ปกติทหารชอบกินเหล้า ไม่เมาไม่หยุดกิน แล้วไหนจะรอยสัก 'อีกที่หนึ่งซึ่งค่อนข้างเป็นส่วนตัว' นั่นก็ยิ่งน่าสงสัยขึ้นไปอีก และอีกอย่าง น.ต. เมฆเป็นทหาร ก็ต้องเคยผ่านการสู้รบ ก็อาจจะมีแผลเป็นที่หน้าอก...
...เป็นไปได้นะกาย เป็นไปได้...
เพราะรีบนอนแต่หัวค่ำและตื่นตั้งแต่ตีห้า เช้าวันนี้กายมาถึงที่ทำงานเช้ามากและเริ่มต้นทำงานอย่างสบายใจ เอกสารที่ต้องแปลนั้นส่วนมากเป็นเอกสารจากแผนกกฏหมาย กายจึงทำงานเสร็จเร็ว หลังจากส่งงานให้แผนกกฎหมายแล้วกายถามการุณย์ว่ามีงานอะไรให้ทำอีกหรือไม่ หัวหน้าของเขาส่ายหน้าแล้วก้มลงสนใจกับงานของตัวเอง ปล่อยให้กายยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องทำงาน
...แสดงว่าถ้าไม่มีอะไรให้ทำอีกแล้วเราก็นั่งเล่นอยู่เฉยๆ งั้นหรือ ถ้า 'ท่าน' แอบดูผ่านทางกล้องวงจรปิดแล้วเห็นเรานั่งหายใจทิ้ง เดี๋ยวก็หาว่าเราเป็นคนขี้เกียจ...
...อืม... เหลืออีกตั้งชั่วโมงครึ่งกว่าจะพักเที่ยง หาอะไรทำดีกว่า...
กายกลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเอง นั่งหมุนเก้าอี้ไปมาอยู่สามสี่รอบแล้วจึงลุกขึ้นรื้อเอกสารเก่าๆ ที่อยู่ในตู้เก็บเอกสารหลังโต๊ะทำงานออกมาเพื่อจัดแฟ้มใหม่ กายใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ทำเสร็จเพราะพนักงานคนเก่าทำไว้ดีอยู่แล้ว และที่สำคัญกายค้นเจอ DVD สองแผ่นซึ่งเขียนหน้าซองไว้ว่า “Previous Translation Works 2000-2012” กายเปิดแฟ้มข้อมูลดูในคอมพิวเตอร์และเห็นว่ามีงานแปลเอกสารต่่างๆ ของบริษัทเก็บไวัอย่างเป็นระบบ
กายอยากจะยกมือไหว้พนักงานคนเก่าที่จัดเก็บทุกอย่างเอาไว้อย่างเรียบร้อยแบบที่เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะทำเช่นนี้ได้ ที่จริงแล้วเอกสารที่เป็นกระดาษซึ่งเป็นงานเก่าย้อนหลังไปเกินหนึ่งปีไม่จำเป็นต้องเก็บเข้าแฟ้ก็ได้ เฉพาะแผ่น DVD สองแผ่นนี้ก็เพียงพอแล้ว กายจึงทำสำเนาแผ่น DVD เอาไว้อีกสองชุดแล้วสุ่มเปิดแฟ้มข้อมูลดเพื่อให้แน่ใจว่าแผ่นที่ทำสำเนาสามารถใช้งานได้อย่างไม่มีปัญหา
“ILVU” กายพึมพำเมื่อสังเกตเห็นว่าชื่อแฟ้มข้อมูลบางแฟ้มมีชื่อลงท้ายด้วยตัวอักษรภาษาอังกฤษสี่ตัว ดังนั้นเขาจึงเปิดอ่านดูประมาณสิบแฟ้มจึงเห็นว่าเป็นงานแปลซึ่งมีความยาวไม่มากและทุกชิ้นเป็นงานของท่านประธาน และในงานแปลทุกชิ้นจะพิมพ์ ILVU ไว้ที่มุมล่างซ้ายของเอกสารหน้าสุดท้าย ส่วนแฟ้มข้อมูลอื่นที่ไม่มีชื่อแฟ้มลงท้ายด้วย ILVU นั้นเป็นงานของแผนกอื่นๆ และไม่มีตัวหนังสือดังกล่าวในหน้าเอกสารเลย
“รหัสลับหรือไงนะ” กายอดยิ้มเมื่อมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ พยายามเดาความหมายของ ILVU และนึกถึง “The four little words”ซึ่งชอบพูดล้อเล่นกันเมื่อสมัยเรียนมหาวิทยาลัย”
“Love” กายออกเสียงเบาๆ แล้วเลิกคิ้ว ห่อปากเล็กน้อย รู้สึกตกใจเมื่อนึกอะไรได้บางอย่าง “I love you...ILVU ฉันรักเธอ”
…โอ้โห ใจกล้าขนาดนี้เลยหรือ นี่ถึงกับส่งรหัสลับให้กัน...
...ท่านประธานกับพนักงานคนเก่า...
...ILVU ไม่มีทางเป็นอื่นใดไปได้นอกจาก I love you เหมือนคำย่ออื่นๆ เช่น FU และ TLC เพียงแต่ว่า ILVU เป็นคำย่อส่วนตัวระหว่างคนสองคน...
...เหมือนที่เราเคยสร้าง 'คำย่อของเรา' ใช้กันในหมู่เพื่อนๆ ที่เรียนมาด้วยกัน หรือคนที่สนิทกัน เชิงชายชอบส่งข้อความสั้นมาหาเขาว่า CLG1แปลว่า ชายรักกายคนเดียว และถ้ารำคาญมากๆ บางทีเขาก็ตอบกลับว่า ILAM ซึ่งเชิงชายจะเข้าใจได้เองทันทีอย่างไม่น่าเชื่อแล้วจะรีบโทรศัพท์มาโวยวายกับเขาว่า จะไปรักผู้ชายคนอืี่นๆ ไม่ได้เป็นอันขาด...
...เพราะอักษรแต่ละตัวที่ใช้สื่อสารกัน คนสองคนนั้นมีความเข้าใจร่วมกันซึ่งยากที่คนอื่นจะเข้าใจด้วยได้ ท่านประธานกับพนักงานคนเก่าก็คงเป็นแบบเดียวกันนี้...
...ILVU! เฉพาะพนักงานเท่านั้นหรือที่พิพม์เอาไว้มุมล่างของกระดาษที่ส่งคืนให้เจ้านาย เมื่อท่านประธานสั่งงาน จะมีคำว่า ILVU ติดมาด้วยหรือเปล่านะ...
“คุณกาย”
“ครับ” การสะดุ้' เพราะขณะที่กำลังคิดอยู่มีเสียงห้าวๆ ทัก พร้อมกับใบหน้าโผล่ขึ้นมาเหนือพาร์ติชั่นหน้าโต๊ะ
...คเชนทร์เจ้าเก่า จะมีใครอีกล่ะ...
“ไปทำอะไรอีกแล้ว ชอบหาเรื่องจริงๆ นะ” คชเนทร์ถาม แต่ใบหน้ายิ้มๆ นัยน์ตาเป็นประกายระยิบระยับ
“ทำอะไรครับ” กายถามกลับแล้วรีบพูดขึ้นว่า “อ๋อ นี่แอบดูผมทำงานเลยรีบมาใช่ไหมครับ”
“แอบดูอะไร”
“ผู้บริหารติดกล้องดูพนักงานใช่ไหมครับ พอผมนั่งเหม่อทีไรคุณก็โผล่มาทุกที” กายหรี่ตา รอฟังคำตอบจากคเชนทร์
“คิดมาก จินตนาการล้ำเลิศ” คเชนทร์ส่ายหน้า “แต่ถึงติดกล้อง คุณจะกลัวอะไร ถ้าไม่ได้ทำอะไรน่าอาย”
“จริงหรือไม่ครับคุณคเชนทร์”
“หรือกลัวคลิปหลุด” คเชนทร์พูดเสียงเบามาก ประหนึ่งว่ากำลังพูดความลับ “อย่าคิดทำอะไรแบบนั้นที่โต๊ะตัวเองเด็ดขาด มันไม่มิดชิดเหมือนในห้องกาแฟ”
“คุณคเชนทร์” กายอุทาน รู้สึกว่าคเชนทร์จะทะลึ่งมากขึ้นทุกวัน “เคยเคยหรือ”
“ผมเคยทุกที่ทุกเวลา เช้าสายบ่ายค่ำ ก่อน ระหว่าง และหลังเลิกงาน ทั้งอินดอร์เอาท์ดอร์”
“โห...” กายทำหน้าย่น ไม่อยากจะเชื่อว่าคเชนทร์จะพูดเล่นแบบนี้
...เอ๊ะ หรือพูดจริง...
“ใจเย็นๆ นะครับคุณกาย ท่านประธานเป็นแบบนี้เอง ไม่มีอะไรมากหรอก ถ้าคุณยอมๆ ท่ายไปซะ ท่านก็จะเลิกจ้องจะฟันคุณเองนั่นล่ะ แต่ตราบใดที่คุณไม่ยอมท่านซะที ท่านก็จะเอาคุณให้ได้ อย่าได้คิดท้าทายท่านเด็ดขาด”
“คุณพูดอะไร”
“เดี๋ยวก็รู้” คเชนทร์ยักคิ้ว “ผมแค่หวังดี ใครจะดีกับคุณเท่าผมไม่มีอีกแล้วรู้ไหม” คเชนทร์ยิ้มกว้าง “อ้อ อย่าลืมนะ คุณติดผมหนึ่งครั้ง วันเวลายังไม่แน่นอน วันไหนที่ผมต้องการคุณจะบอกล่วงหน้าให้เตรียมตัว”
คเชนทร์พูดเสร็จก็เดินจากไปทันทีเช่นทุกครั้ง ปล่อยให้คนฟังนั่งครุ่นคิดต่อว่าคนที่เพิ่งเดินจากไปหมายความว่าอย่างไรบ้างเช่นทุกครั้งเหมือนกัน
แต่กายไม่มีโอกาสได้ 'ตีความ' คำพูดของคเชนทร์เพราะการุณย์เดินมาที่โต๊ะและพูดกับกายสั้นๆ แต่คราวนี้ไม่ใช่การสั่งงาน
“ท่านประธานเชิญพบเดี๋ยวนี้”
“ครับ” กายตอบรับเบาๆ และพยักหน้าโดยอัตโนมัติ อยากจะถามหัวหน้าต่อว่าเรื่องอะไร แต่เขาคิดว่าการุณย์คงไม่อธิบายอะไรยืดยาว
“ใจเย็นๆ นะกาย” การุณย์พูดอีกหนึ่งประโยคแล้วเดินกลับไปที่ห้องทำงาน
...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย หัวหน้าการุณย์ถึงกับ 'เตือน' เราเลยหรือ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้พูดกับเราเรื่องงาน...
...ใจเย็นๆ นะกาย...
...ใจเย็นๆ นะครับคุณกาย ท่านประธานเป็นแบบนี้เอง...คเชนทร์ถึงกลับมาเตือนล่วงหน้า...
...ตายแน่ๆ เลยกาย...
เสียงหนึ่งที่กายคุ้นเคยดังขึ้นในหัว...เสียงของเขาเอง!...
::: End of Chapter 14 :::
-
:z13: :z13:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ค้าง
-
:กอด1:
-
หรือว่ารหัสลับจะทำพิษซะแล้วหว่า
-
อะไรกันนี่ ประทานจะทำไร กายของเรา :z6:
แอบค้าง มารออ่านพรุ่งนี้ค่ะ
-
:a6: :a6: เครียดๆๆๆ โดนไปแบบนี้ เอาปืนมายิงกันให้ตายกันเลยดีกว่าครับ...เริ่มสงสารทั้งกายและก็คนอ่านและตัวเองด้วยแล้วสิ...ไรท์เตอร์ชอบวางยาให้อยากรู้อยากเห็นเข้าไปทุกทีเลยอ่ะ ปากก็บ่นไป..(ประมาณว่าอ่านไปบ่นไป 555+) แต่ใจก้อยากจะอ่านต่อ สงสัยจะเป็นโรคจิตเข้าไปก็งานนี้ล่ะครับพี่น้องไรท์เตอร์ o7 o9
-
นายทหารช่างโดนใจจริงๆ คริๆ
ขอบคุณมากค่า :กอด1:
-
อาร๊ายยยยยยยยยย ท่านประธานจะทำอะไรกายอีก
-
ท่านประทานนี่จะเห็นรหัสลับเล็กๆ ในจอคอมเลยหรอ น่ากลัวเกินไปแล้ว o18
-
อ่านตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนล่าสุด
ก็ยังคงค้างอีกแล้ว อ่านแล้วลุ้นทุกตอน
คเชนทร์ชอบพูดให้คิดตลอดเลยแล้ว
ท่านประธานก็น่าสงสัยไม่ใช่น้อยเลย :z3:
-
ท่านประธานจะทำอะไรกายอ่ะ สงสัยจริงๆ เหอๆๆ
-
ท่านประธาน ท่านประธาน ท่านประธาน
ท่านช่างเป็นปริศนาคาใจเสียนี่กระไร
เอ่อ...ดิชั้นชอบนายทหารอากาศที่ชื่อเมฆจัง
-
เขา ... เขาไหนอ่ะ :serius2:
-
ค้างอย่างแรง :a6:
-
กำลังมันส์
-
ท่านประธานจ้องจะฟันกาย :a5:
ให้ตายสิ อิตารองประธานนี้พูดจากำกวมชะมัด
แอบคิดลึกมาหลายรอบแล้วนะ
-
:really2: สับสน จริงๆ แอบเครียดแทนกาย อ่ะ จะเจออะไรอีกไม่รู้
ขอบคุณค่ะ
-
อย่างกับนิยายสืบสวนสอบสอน
ไม่ใช่หาตัวฆาตกรโรคจิต
แต่หาตัวชายลึกลับในคืนวันศุกร์ที่ 20
แล้วเมื่อไหร่จะเจอคะ?
ลุ้นจนเหนื่อย :เฮ้อ:
แต่สนุกดีค่ะ :L2:
-
เหอๆ ท่านประธานเอากายตายแน่...แต่เป็นตายคาอกนะ :haun4:
-
จับท่านประธานเลยกาย!!! ฮ่ะ ฮ่ะ :laugh:
เป็นกำลังใจให้ครับ :L2:
-
ลุ้นตัวโก่งแทนกายเลยค่ะ >////////<
ท่านประธานจะทำอะไรหนอ??
....ตอนแรกไม่ค่อยชอบผู้ชายแบบคเชนทร์ ดูเจ้าชู้ยังไงไม่รู้ พูดจาสองแง่สองง่ามตลอด....
.....แต่ตอนนี้ชักหลงเสน่ห์คุณคเชนทร์เข้าให้แล้ว :o8:
....แต่ก็เชียร์ท่านประธานด้วย....เอ๊ะยังไง สับสนในตัวเอง :serius2:
ขอบคุณและให้กำลังใจคนเขียนด้วยนะคะ สนุกมากๆค่ะ o13
-
เราว่าผู้ชายคนนั้นต้องเป็นท่านประธานนี่แหละ
ที่โกรธคงเพราะ คิดว่ากายลืม สิ่งที่เกิดขึ้น
ในคืนนั้น
และท่านประธาน ต้องแอบไม่พอใจที่คเชนทร์
สนิทกับกายแน่นอน
55 ข้างบน เดา แบบเข้าข้างตัวเอง เพราะอยากให้เป็นท่านประธาน
หนุ่มขรึม ซึน แบบนี้แหละใช่เลย
-
ซุกซนไม่เข้าเรื่องอ่ะกาย
ไปรื้อเอกสารเก่าเอาแล้วไหมเล่า
เรื่องเร้นรับของท่านประธานโดนเรียกไปเลย
จะเป็นไงต่อไปค้างงงงงงรออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
ค้างงมากเลย
-
บริษัทนี้ทำงานไปลุ้นตัวโก่งไป มันอารายกานนนนน
เชียร์วรุจน์นะ พี่นายยยยย :sad4:
-
ท่านประธานกัดไม่ปล่อยเลย รุกหนักกว่าใคร
-
:z3: ตัดบทได้ถูกเวลาจริงๆ
กายจะโดนเรื่องไรอีกหนอ
แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งเริ่มปักใจกับคเชนทร์ว่าน่าจะคือคนคนนั้น
-
ตายแน่ๆๆกาย :เฮ้อ: ท่านประธานเรียกไปทำไมไม่รู้
-
ป้าคิดว่าหนุ่มๆผู้ต้องสงสัยทั้งหมดรู้จักกันดี อาจจะเป็นก๊วนเดีียวกันด้วย
ทั้งหมดอาจจะกำลังเล่นเกมส์โดนมี"กาย"เป็นตัวเบี้ยในเกมส์ อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ค้างอย่างรุนแรง :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เค้าแอบอ่านในที่ทำงานเลยน๊า
ไม่รอกลับไปอ่านที่บ้าน
แต่มาทำให้ค้างหน้าห้องท่านประธานได้ไง
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
ค้างอ่ะค้างงงงงงงง.........................
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:z3:อ่านจบแล้วอารมเหมือนอีโมเดะค้างอ่ะ
อีตาประธานจะทำอะไรกายเนี้ยโกรธอะไรกายนักหนาห๊า
ถ้าเป็นพระเอกนะจะให้กายเลยตัวไม่ยอมรับเป็นแฟนไปจนกว่าจะจบเรื่องเลยคอยดูเชอะ :a14:
กายสู้ๆ :a2:
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่า
-
ไม่กล้าเดาเรื่องแล้ว มึนไปหมด รออ่านตอนต่อไปดีกว่า
-
เอาอีกแล้ว....ลุ้นอีกแล้ว....หนักใจจริงๆ.....
มาต่อเร็วนะคราบ
-
:L2:
-
ค้างพอๆำกับกายจริงๆ
-
มีเรื่องอะรายอีกล่ะเนีย
:serius2:
-
ใครคือกิ๊กเก่าประธานนั่น เราว่าประธานอาจโดนกายปฏิเสธในคืนนั้น เลยแกล้งกาย เพราะคเชนท์บอกว่าประธานจ้องจะฟันนิ เหอๆ เดาเอา
-
บริษัทนี้มันอะไรก๊านนนน :a6:
สงสัยมีกล้องวงจรปิดแอบส่องอยู่จริงๆแหงเลย
จู่ๆก็งานเข้า
-
:เฮ้อ:
-
ค้างอ่ะ :z3:
ได้ลุ้นอีกแล้วงานนี้
-
:z3: :o12:
-
ทำงานอย่างนี้ ไม่กี่วันจิตตกแน่นอน เสียวหลังแวบบบบบ :เฮ้อ:
-
ค้าง!!! :sad4: :sad4:
-
คุณทหารมาแร๊งงงงงงงงง
แต่แรงสุด เนียนสุดนี่คเชนทร์เลย
ปล...พี่คฑาแต่งเรื่องนี้อ่านได้เรื่อยๆ เลยค่ะ ไม่เบื่อๆ บวกให้ค่า
-
อ๊ากกกก แค่ช่วงกีฬาสีทำเอาเราพลาดตั้งหลายตอน T^T
ไม่ย๊อมมมมมมม แต่ก็นั่งไล่อ่านจนทัน 55
เชียร์นาวาอากาศตรีเมฆสุดใจดิ้นค่ะ 55
แต่ท่านประธานมีลุ้นมากก >//<
ที่เคืองกายต้องเกี่ยวกับพนักงานคนเก่าแน่เลย ??
รึว่าเคืองที่มาแทนที่ ?? รอลุ้นต่อไปค่ะ
: ))
รอตอนต่อไปค่ะ
^^
-
สวัสดีครับ
จะเป็นคุณนายนักบินดีไหมนะกาย
แล้วประธานเรียกไปทำไมนะ และทำไมต้องใจเย็นๆ ด้วย
โอ้.... มากเรื่องจริงๆ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
อ๊ากส์ คนแต่งทิ้งระเบิด
-
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่อ่านแล้วค้างมากกกกกกกกกกกที่สุดแห่งปีเลยค่ะ ขอบอก
อยากรู้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ว่าคนนั้นเป็นใครอยากรู้จริงๆๆๆๆ
-
จะโดนอะไรอีกเนี่ย :sad11:
-
หูยยย... ลุ้นนะเนี่ยยย
ท่านประธานเรียกกายไปฟันซะล่ะม๊างงง
จากนั้นกายก็จะโดนแทงแล้วก็โดนยิงด้วย
อีกตะหาก โอยย แค่คิดก็หวาดเสียวแทน :z3:
-
ค้าง :a5:
-
ไว้น่าเบื่อเมื่อไหร่แล้วจะบอก
-
เหมือนกายจะนึกอะไรได้อีกมั้ยอ่ะ เดาไป แหะๆ
-
ยังไม่รู้ชื่อประธานเลย...
ไม่แน่ใจเป็นตัวหลอก หรือว่าเป็นผู้ต้องสงสัยตัวจริง หุหุ :impress2:
คนนั้นอาจจะไม่ผิวเข้มก็ได้ (มั้ง)
-
ท่านประธานจะมาไม้ไหนเนี่ย โฮะๆ
ค้างค่ะท่านเจ้าขา~~
-
คนเขียนเปลี่ยนเป็นนิยายชายหญิงธรรมดาส่งเข้าประกวดนายอินทร์ได้เลยนะคะ อ๊ากกกกกกกกกก
ค้าง!!!
เรื่องนี้ทำหนังสือออกขายละก็ เราก็ซื้อค่ะ ฮ่าๆๆๆ
ถ้าเรื่องหน้าเขียนแนวนี้อีก เอามาลงด่วนค่ะ ฮึ้ยยยยย :z13:
-
ขอ ขีด เส้น ใต้ คำว่า "ค้าง อย่าง แรง"
-
ท่าประธาน แอบรักก็บกมาสิ :m20: :m20: :m20:
-
อ๊ะ เอ้ย อย่าเพิ่งตัดดิ
เดี๋ยวจะมีสมาธิอ่านหนังสือไม๊นี่
อ๊าก o22
-
ลุ้นด้วยคน กายสู้ๆ
-
อ้าก ไม่ไหวๆ ใจร้อนอ่ะ อยากรู้ ค้างงงงง
-
ค้างอย่างแรงงงงงงง :z3:
ท่านประธานจะยัไงกับกายอีกหล่ะนี่
รอลุ้นตอนต่อไปอยู่ค่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ :L2:
-
^^
Just to let you know i 'm reading your story.
Thank you na krab.
-
ยังไม่ได้อ่านตอนล่าสุดเลย แอบเข้ามาอ่านเม้นท์ คึคึ
อ่านเม้นท์จบแล้ว ก็เลยตั้งใจว่า รอถึงบทที่ 20 แล้วจะมาเริ่มอ่าน 14 ยาวถึง 20 ((ทำได้??))
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จบเหมือนบทละครเลยอ่ะ ตั้งใจหั่นจบซะขนาดนี้ มาต่อโดยด่วน มิงั้นจะ... :angry2:
-
ถ้าห้องนั้นพระอาทิตย์ส่องไม่ถึง...งั้นท่านประทานก็เข้าข่ายสิฮะ...ก็มันมืดอ่ะ...คนขาวๆก็ดูคล้ำได้
โอ๊ย...เดาทางไม่ออก...คาใจมากๆๆๆๆๆๆ
-
จรียกกายไปทำอะไรนี่ แล้วนายเอกของเราจะต้องสงสัยไปอีกนานแค่ไหน
-
:serius2:
ค้าง ครับ ค้าง
มีลุ้นได้ทุกตอนจริงๆ
ช่างทรมานคนอ่านซะเหลือเกิน
แต่ก็ตื่นเต้นดี
:z3:
-
อูยยย กายต้องไปเจอบอส ระดัง MVP
-
:L1:ใครกันนะ คือบุคคลในคืนนั้น กว่าจะเฉลยสงสัยเครียดน่าดู แล้วบริษัทนี้ทำงานในคุกหรือเปล่าเนี่ย น่าอึดอัดมากๆ :L1:
-
โอ๊ะ พลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไรนี่
เพิ่งมาอ่าน ขอติดตามด้วยคนนะครับ
แอบเชียร์ท่านประธานครับ
-
กายจะเจออะไรนะเนี่ย
แล้วที่คเชนทร์พูดเกี่ยวกับท่านประธาน หมายถึงอะไรอ่ะ ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆ เฉลยโดยด่วนนนน
-
ห้องมืด
ผิวสีแทน
ห้องมืดแบบนั้นรู้ได้ไงสีแทน หรืออาจจะจำแวบๆได้ อืมมม
อาจมีความเป็นไปได้ว่าเป็นประธานอิอิ
-
รออย่างมึนงง :really2:
แต่ว่า"ทหารอากาศขาดรัก" นี่ก็น่าสนใจนะกาย :man1:
-
เชียร์ท่านประธานค่า
อิอิ ชอบๆๆๆ
-
อึดอัดกับระบบทำงานของบริษัท ฯ นี้แทนกายจริง ๆ
ไม่รู้ว่า วันไหนจะโดยอะไร เพราะแต่ละคน มีบุคลิคแบบซ่อนตัวตนของตนเองไว้
+1 ให้พี่นาย
ปล.จะทำอะไรนายกายก็เอาเลย จะได้รู้แล้วรู้รอด แต่ไม่อึดอัดกับเนื้อเรื่องนะ ลุ้นได้มันพะยะค่ะ :z2:
-
ท่านประธาน นี่มะชอบพี่กายจิงจิงหรา :เฮ้อ:
-
ลุ้นอ่ะ ไม่รู้จะเชียร์ใคร
-
ประธานต้องเป็นผัวกายแน่ๆ
ฮีจะโกรธทำไม ถ้าไม่ใช่กายที่จำผัวไม่ได้
-
ลุ้นท่านประธาน หุหุ
-
มาให้กำลังใจกายและคนแต่งครับ
-
โอ้ววว ท่านประธานเรียกพบแล้ว จะเป็นไรรึป่าวกาย
-
อ่านรวดเดียวเลย
เชียร์ท่านประธาน ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งๆที่เป็นคนผิวขาวแต่ก็เชียร์ ฮ่าๆ
สนุกมากซับซ้อนดี อ่านแล้วตื่นเต้นแต่ก็แอบหัวเสียแทนกาย ว่าเมื่อไหร่จะรู้สักที :really2:
รอติดตามแล้วกันนะคะ
ปล. คชานนท์คือใคร อาจจะเป็นเคนนี่ก็ได้นะ ! และอาจจะเป็นคนเดียวกับท่านประธาน คุณพฤศ อาจจะเป็นแค่นามแฝง !(คิดไปเรื่อย)
-
มารอคราบ.......มาต่อเร็วๆเน้อ... :กอด1: :L2:
-
รอตอนใหม่อยู่นะค๊า...+1 รอค่า
:call: :call: :call:
-
โชคดีนะที่ตอนไปสำนักงานตำหนวดไม่เจอผู้ต้องสงสัยเพิ่มอีกคน
แค่นี้ก็เดากันไม่ถูก :really2: พิศวงงงงวยกันถ้วนหน้าแล้ว
เหมายกเข่งแหล่ะกายเอ๊ยยยยย ถือว่าทำการกุศล :z1:
-
ท่านประธานจ้องจะฟัน! o22
ไม่นร๊าาา เค้าเชียร์เคนนี่สุดใจขาดดิ้น :z3:
ไรท์เตอร์สู้ๆค่ะ :กอด1: :pig4:
-
ปกติไม่ค่อยเม้นให้ใครเลยอะครับ แต่เรื่องนี้ขอเลยอะ ชอบๆๆสนุกมากกกกกก o13 o13
ขอให้กายเจอหนุ่มสุดร้อนแรงคืนวันศุกร์ที่20 โดยไว!!!! สาธุ :z2: :z2:
-
ท่านประธานแน่นอนนนนนนนนนนนนน
ฟันธง น้องหมวยมาแบบ 100 % ความมั่นใจน่ะ
ฮ่าๆๆๆ
-
รอตอนใหม่อยู่น้า สู้ๆๆๆๆ
+1กำลังใจ
-
คดียังค้าบอยู่แบบนี้ เจ้าของเรื่องหายไปหนายยยย
-
ค้างมากมายขอรับ
รอลุ้นอยู่นะขอรับ o13
เป็นกำลังใจให้เสมอ :L2:
-
ลุ้นมากมายก่ายกอง อยากรู้ว่าใครจะเป็นพระเอกกันแน่
เขียนได้น่าติดตามมาก แบบว่าอ่านแล้วติดหนึบกันเลยทีเดียว
ยังงัยจะรอตอนต่อนะ
-
โชคดีได้เน็ตฟรีใช้ เลยมาโพสตอนที่ 15 ใกล้แล้วครับ ใกล้แล้ว อีกหน่อยพออะไรชัดเจนก็จะติดเทอร์โบแล้วล่ะ
Guy Chapter 15
กายสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กอนจะเคาะประตูและเดินเข้าไปในสำนักงานของประธานบริษัท เจนจิรากำลังกดเครื่องคิดเลขอย่างตั้งใจด้วยมือขวา ส่วนมือซ้ายจดบันทึกผลที่ได้ เมื่อรู้สึกตัวว่ามีคนเดินเข้ามาในห้อง เลขานุการสาวเงยหน้าขึ้นแล้วชี้นิ้วไปที่ประตูห้องของเจ้านาย
“เชิญค่ะ นายกำลังรออยู่” เจนจิราพูดแล้วก้มหน้าลงทำงานตอ
กายเดินไปหยุดยืนอยู่หน้าห้องของท่านประธานและเคาะประตูเบาๆ แต่ไม่มีเสียงอนุญาตดังมาจากข้างใน กายจึงเคาะประตูอีกครั้งแต่ท่านประธานก็ยังเงียบเหมือนเดิม
“คุณกายคะ เคาะแล้วเปิดเข้าไปได้เลยค่ะ ไม่ต้องรอ” เจนจิราพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา กายหันไปมองหญิงสาวแล้วเปิดประตูช้าๆ พร้อมกับเสียงของเลขานุการท่านประธานพูดขึ้นมาว่า “สูดลมหายใจลึกๆ ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็จบ”
...ใจเย็นมาตั้งนานแล้ว ไม่เคยใจเย็นแบบนี้มาก่อน อุตส่าห์ทำตัวดีมาตลอด ถ้าเป็นที่ทำงานเดิมป่านนี้ไอ้กายได้เล่นงิ้วมันส์ไปแล้ว...
กายสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ อีกครั้งแล้วเดินเข้าไปในห้องช้าๆ พร่ำบอกตัวเองว่า ใจเย็น ใจเย็น ใจเย็น เหมือนกับที่คนสามคนซึ่งรู้จักท่านประธานดีได้เตือนเขา
ท่านประธานนั่งอยู่ที่โต๊ะ กำลังก้มหน้าเซ็นเอกสาร ขณะนี้ไม่ได้สวมสูท สวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาว เนคไทผูกหลวมๆ แขนเสื้อทั้งสองข้างพับขึ้น ดูผ่อนคลาย แตกต่างไปจากที่เคยเห็น
แต่กายรู้ว่าท่านประธานไม่ได้ผ่อนคลาย หากคนสามคนเตือนเขาว่าให้ใจเย็นๆ แสดงว่าตอนนี้ท่านประธานกำลังอารมณ์ไม่ดี
...เขาตัวใหญ่มาก สูงใหญ่บึกบึน แม้อยู่ในใชุดทำงานแต่ก็รู้ได้ว่าเป็นคนที่เล่นกีฬาและดูแลร่างกายของตัวเองดีเป็นอย่างยิ่ง จมูกโด่งเป็นสันตรง คิ้วเข้ม ผิวขาวสะอาด มาดผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว...
กายยืนอยู่หน้าโต๊ะ แต่่ท่านประธานยังไม่เงยหน้าขึ้น ยังคงเซ็นเอกสารไปเรื่อยๆ แต่กายรู้ว่า 'คุณพฤศ' รู้ว่าคนที่ตัวเอง 'เชิญ' ให้มาพบนั้นยืนอยู่หน้าโต๊ะแล้ว
กายขยับตัวเล็กน้อยและทำเสียงกระแอมเบาๆ ในลำคอ ท่านประธานเงยหน้าขึ้นมานิดเดียวแล้วเลิกคิ้ว ก่อนจะหลุบตาลงต่ำ มองเก้าอี้หน้าโต๊ะ สื่อความหมายให้กายนั่งลง
...สายตาแบบนี้พูดว่า เอ๊ะ นายคนนี้ ยังไงกัน มาแล้วทำไมไม่รู้จักนั่งลงล่ะ...
กายแปลความหมายสายตาของท่านประธานพร้อมกับนั่งลงและนั่งอยู่เงียบๆ จนกระทั่งคนที่ 'สั่ง' ให้เขามาพบเซ็นเอกสารหมดแฟ้ม ท่านประธานวางปากกาแล้วหยิบกระดาษหนึ่งแผ่นยื่นมาวางตรงหน้ากายแล้วพูดเบาๆ ว่า
“ชิ้นนี้คุณใช้เวลาทำนานเท่าไหร่”
กายเอียงคอมองเพราะท่านประธานยื่นกระดาษตามแนวขวางแทนที่จะยื่นแนวตั้งให้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าอ่านได้ง่ายๆ แต่กายจำได้ว่าเป็นเอกสารชิ้นเมื่อวานจึงตอบว่า
“หนึ่งชั่วโมงครับ”
“หนึ่งชั่วโมงสำหรับเอกสารหนึ่งหน้ากระดาษ ฝีมือคุณก็ดีนะ” ท่านประธานชมแต่กายกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น เขาคิดว่าตัวเองโดนประชด
“ใช้ได้ สมกับที่เรียนมาสูง”
“ขอบคุณครับ” กายตอบเสียงสุภาพ พลางบอกตัวเองในใจว่า 'ใจเย็นๆ'
“ทำไมคุณอยากมาทำงานที่นี่” ท่านประธานเปลี่ยนเรื่องทันทีทันใด
“เพราะเป็นบริษัทที่มั่นคงและเงินเดือนดีกว่าที่เดิมครับ” กายตอบ แต่ในใจพูดว่า 'ก็เคยถามมาแล้ว จะมาถามอะไรอีก จะจับผิดหรือไง'
“แสดงว่าเงินสำคัญสำหรับคุณ”
“ครับ” กายพยักหน้า ความจริงตั้งใจจะตอบยาวกว่านี้ แต่ก็รีบเปลี่ยนใจ เพราะคำตอบที่เขาจะพูดอาจฟังดูเหมือนเป็นการแก้ตัวและมุ่งจะโต้เถียง
“คุณรู้จักใครที่นี่มาก่อนหรือเปล่า”
“ไม่ครับ”
“แสดงว่ามาสมัครงานโดยไม่มีเส้นสาย” ท่านประธานเลิกคิ้ว
“ครับ” กายตอบเบาๆ คราวนี้ไม่พยักหน้า
...นี่ไงที่คุณคเชนทร์ คุณการุณย์ และคุณเจนจิราเตือนว่าให้ใจเย็นๆ ท่านประธานกำลังหาเรื่องเรา...
“ผมไม่ชอบระบบเส้นสาย ผมชอบคนที่เก่งจริง ใช้ความสามารถของตัวเองจริงๆ ไม่คิดจะหาทางลัดทำอะไรหรือเพื่ออะไรที่ตัวเองต้องการ ที่พูดนี่ไม่ได้ว่าคุณ เพียงแต่อยากให้คุณรู้จุดยืนของผม”
“ครับ” กายตอบพร้อมกับท่องในใจว่า...ใจเย็น...ใจเย็น...เย็นเอาไว้โยมกาย...
“คุณมีแผนระยะกลางหรือแผนระยะยาวหรือเปล่า” ท่านประธานเปลี่ยนประเด็นอีกครั้ง
“แผนอะไรนะครับ” กายถามกลับเพราะต้องการความกระจ่าง
“แผนชีวิต” ท่านประธานวางศอกทั้งสองข้างลงบนโต๊ะ มือสองข้างประสานกัน โน้วตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย จ้องหน้ากายด้วยสายตาเรียบเฉย รอฟังคำตอบ
“แผนชีวิต” กายทวนคำ ยังนึกหาคำตอบเหมาะๆ ไม่ได้
“แผนสามปี แผนห้าปี แผนสิบปี คนเราก็ต้องมีแผนไม่ใช่หรือ แผนระยะสั้น ระยะกลาง ระยะยาว สามปีต่อจากนี้อยากจะได้อะไร ชีวิตจะเป็นยังไงในอีกห้าปี หรือแผนระยะยาวก็เช่นซื้อบ้าน ลงทุนกองทุนอะไรซักอย่าง เตรียมตัวเองไว้สำหรับยี่สิบปี หรือสี่สิบปีข้างหน้า เราต้องรู้ว่าเราต้องการอะไร” ท่านประธานอธิบายแล้วถามเสียงหนักว่า “คุณต้องการอะไร คุณกาย”
...ต้องการเงิน...
กายตอบในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมาเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิดเพราะเท่าที่สังเกต ท่านประธานไม่ค่อยชอบหน้าเขาอยู่แล้ว หากยกเอาเรื่องเงินมาพูด เดี๋ยวจะถูกหาว่าเข้ามาทำงานในบริษัทเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ กอบโกย หรือแม้กระทั่งรวยทางลัด
...เพราะผมรักเด็กครับ ผมอยากทำงานเพื่อสังคม เพื่อประเทศชาติ เพื่ออุดมการณ์ เพื่อสิ่งแวดล้อม เพื่อทะนุบำรุงวัฒนธรรมประเพณีไทยให้คงไว้สืบไปเพื่อลูกเพื่อหลาน แต่ผมคงจะมีลูกไม่ได้หรอกเพราะผมคงไม่แต่งงาน ผมถึงได้มาทำงานที่บริษัทนายหน้าค้าอาวุธไงครับ...
กายตอบประชดในใจ แต่คำพูดง่ายๆ ออกมาจากว่า “ไม่มีครับ”
“ไม่มี” ท่านประธานเลิกคิ้ว “ผมนึกว่าคุณต้องการเก็บเงินไว้เยอะๆ หรือเงินก้อนใหญ่ๆ จะได้ซื้อสิ่งที่ตัวเองต้องการ”
“ผมมีสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้วครับ อะไรที่อยากได้ก็ได้หมดแล้ว” กายตอบเสียงเรียบ
“ไม่อยากได้รถหรือ จะได้มาทำงานสะดวก ไม่ต้องยืนรอรถเมล์ ไม่ต้องให้ใครรับส่ง คนอื่นยังมีรถหลายคัน คุณคเชนทร์ก็มีสามคัน เอาไว้ขับให้เข้ากับอารมณ์...สปอร์ต โฟรวีลด์ และรถเก๋งหรูๆ”
...ใจเย็นๆ นะกาย...
คำเตือนดังขึ้นมา กายตอบในใจว่า เย็นที่สุดแล้วครับ ไม่เคยเย็นเป็นน้ำแข็งแบบนี้มาก่อน แต่จะเย็นได้นานแค่ไหนไม่รู้...
...บางทีคุณคเชนทร์อาจแบ่งให้ใช้ซักคัน ผมเองก็มีหลายคัน แต่ผมไม่แบ่งให้ใครหรอก อย่าได้หวังเลย...
กายคิดในใจว่า จริงๆ แล้วท่านประธานคงอยากจะพูดแบบนั้น เขารู้สึกโกรธจนหูอ้ื้อ รู้สึกว่าท่านประธานกำลังดูถูกเขาอย่างแนบเนียนที่สุด ท่านประธานกำลังพูดกับเขาว่า 'ประจบคุณคเชนทร์เข้าไว้ ทำตัวให้คุณคเชนทร์ชอบ ไม่แน่ อาจจะได้อะไรบ้าง'
...คุณมาทำงานที่นี่ทำไม...เงินสำคัญสำหรับคุณ...ไม่หาทางลัดเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ...คุณต้องการอะไรคุณกาย...
คำพูดก่อนหน้านี้ของท่านประธานดังขึ้นมาในหัวของกาย
...คุณคิดว่าผมต้องการจับคนรวยๆ ซักคนหรือไง...
กายอยากจะเถียงแต่เขาก็พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองและเตือนตัวเองว่า อุตส่าห์เปลี่ยนงานใหม่ เพื่อเงินเดือนที่สูงกว่าและเพ่ือความมั่นคงที่มากกว่าเดิม ตลอดมาพยายามทำงานอย่างดีที่สุด อยู่ดีๆ จะมาปล่อยให้มันพังไปง่ายๆ แบบนี้หรืออย่างไร
“ผมขับรถไม่เป็นครับ แล้วก็ไม่่คิดจะขับ ชินกับนั่งรถเมล์และนั่งแท็กซี่แล้วครับ ผมว่ามันก็สบายดี ตอนนี้ผมตื่นเช้ากว่าเดิม ออกจากบ้านเร็วขึ้น จะได้แน่ใจว่ามาทำงานทัน” กายอธิบายด้วยเสียงราบเรียบ
“ฝนตกล่ะ จะทำยังไง”
...ก็อ้อนให้คุณคเชนทร์ขับรถเก๋งหรูๆ ไปส่งสิครับ อ้อ ไม่ใช่ ฝนตก น้ำท่วมซอย ต้องให้คุณคเชนทร์เปลี่ยนเป็นโฟรวีลด์...
“ตากฝนครับ เย็นสบายดี” กายหัวเราะเบาๆ แล้วรีบพูดต่อ เพราะกลัวว่าท่านประธานจะเข้าใจว่าเขายอกย้อนกวนอารมณ์ “ผมชอบเดินตากฝน หน้าฝนทีไรเปียกทุกปีครับ ชินซะแล้ว”
“สรุปแล้ว คุณพอใจกับทุกอย่างที่คุณมีอยู่ ไม่ได้คิดจะต้องการอะไรมากกว่านี้”
“ก็ไม่เชิงครับ” กายตอบไปตามความจริง “ผมก็มองอนาคตอยู่บ้างเหมือนกัน เมื่อได้งานที่มั่นคง สวัสดิการดี มีเงินสะสมในกองทุนสำรองเลี้ยงชีพกับประกันสังคม แค่นี้ก็ดีมากพอแล้วครับ พออายุมากขึ้นก็ได้ใช้เงินจากกองทุนนี้”
“คนมักอยากจะเป็นเจ้าของธุรกิจ มีเงินก้อนใหญ่ๆ ซักก้อน” ท่านประธานพูดประหนึ่งกำลังให้คำแนะนำที่ดีแก่ผู้ใต้บังคับบัญชา หากแต่ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้กลับคิดว่า
...จะให้เรารับว่าอยากคบกับคนรวยๆ เพื่อผลประโยชน์ทางการเงินให้ได้งั้นหรือ เป็นอะไรของเขาเนี่ย ไปทำอะไรให้ตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงไม่ชอบหน้าเรานัก...
“เมื่อเช้านี้มีคนชมคุณให้ผมฟัง เห็นได้ชัดว่าเขาชอบคุณมาก” ท่านประธานเปลี่ยนเรื่องอีกแล้วโดยไม่ให้กายได้ตั้งตัว “ชมคุณไม่ขาดปาก ถึงกับพูดทีเล่นทีจริงกับผมว่าอยากจะชวนคุณไปทำงานด้วย ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้น คุณก็จะได้มีงานที่มั่นคงกว่าและเงินเดือนดีกว่าที่นี่เยอะ”
“ใครครับ” กายถาม
“George McQueen ซัพพลายเออร์จากออสเตรเลีย เขาบอกว่าคุณไปส่งที่โรงแรมและจัดการทุกอย่างให้จนเรียบร้อย”
“อ๋อ ครับ” กายนึกได้ “ตอนเลิกงาน ผมเห็นเขาที่ลอบบี้ เขาขอให้ผมช่วยเรื่องเปลี่ยนโรงแรม ผมกำลังจะไปแถวนั้นพอดี เลยช่วยเขาครับ ไม่ลำบากอะไรมากหรอกครับ”
“ช่วยเขาซื้อของให้ภรรยากับลูกๆ ด้วย” ท่านประธานพูดต่อ
“พอดีผมรู้จักร้านครับ” กายตอบ “แถวนั้นผมชำนาญ แล้วก็ไม่อยากให้เขาโดนหลอกให้ซื้อของราคาแพงๆ”
“ผมเคยบอกคุณใช่ไหมว่าให้ทำงานรับผิดชอบของตัวเองให้ดี อย่าให้บกพร่อง”
“เอ่อ ครับ” กายเลิกคิ้วเล็กน้อย ทำหน้าสงสัย
“เมื่อวานคุณเจนจิราก็อยู่เย็น” ทานประธานพูดเสียงเรียบ
“แต่พอดีคุณ George ถามผมว่า...”
“คุณเป็นนักแปล เป็นล่าม ประจำอยู่แผนกต่างประเทศ ไม่ใช่แผนกต้อนรับหรือมีหน้าที่เอนเตอร์เทนลูกค้า เราไม่มีแผนกนี้ แต่โดยปกติเลขานุการของผู้บริหารจะเป็นคนจัดการ ผมไม่อยากให้มีใครพูดว่า พนักงานบางทำให้ซัพพลายเออร์หรือแขกของบริษัทพอใจหรือชอบเป็นพิเศษ และอาจก้าวหน้ากว่าคนอื่นด้วยเหตุผลนี้ ผมต้องการให้พนักงานรับผิดชอบงานของตัวเองให้ดีก็พอโดยไม่ต้องให้ใครมาช่วยทำงาน” ท่านประธานพูดยาว น้ำเสียงและใบหน้าราบเรียบ
“ครับ” กายตอบสั้นๆ
“เชิญ” ท่านประธานอนุญาตให้กายออกจากห้อง
“ขอบคุณครับ” กายอยากจะยกมือไหว้ประชด แต่ก็อดใจเอาไว้ได้ เขาลุกขึ้นช้าๆ แล้วเลื่อนเก้าอี้กลับให้ชิดหน้าโต๊ะทำงานของท่านประธานเช่นเดิม จากนั้นจึงเดินตรงไปที่ประตูช้าๆ
กายรู้ว่าท่านประธานพฤศกำลังมองตามหลังเขาด้วยสายตาไร้อารมณ์เช่นเคย
...ต่างจากคนอื่น ส่วนมากมักจะมองตามเราด้วยสายตาหื่นกระหาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในผับหรือบาร์ หรือสถานที่เที่ยวกลางคืน...
...ระวังหน่อยนะท่านประธานพฤศ มาแหย่ให้โกรธ ระวังไอ้กายเลือดขึ้นหน้านะครับจะบอกให้...
แม้กายจะรู้สึกว่าโดนท่านประธาน 'หาเรื่อง' แต่เขาก็ยังคงอดทนต่อไป หลายวันที่ผ่านมาเขามาทำงานเช้ากว่าเวลาเข้างานทุกวัน โชคดีที่แต่ละวันผ่านไปอย่างไม่มีปัญหา และโชคดีที่ท่านประธานไม่ 'เชิญ' ให้เขาไปพบเพื่อฟังการ 'ปฐมนิเทศน์' เรื่องการเป็นพนักงานที่ดีอีก
งานแปลที่เขาได้รับมอบหมายให้ทำไม่มีอะไรยากเลย บางครั้งเมื่อทำงานเสร็จแล้วกายรู้สึกเบื่อเพราะต้องนั่งอยู่เฉยๆ รองานมอบหมายชิ้นต่อไปจากหัวหน้า ครั้นไปถามการุณย์ว่ามีอะไรให้เขาทำอีกหรือไม่ หัวหน้าของเขาก็เอาแต่ส่ายหน้า
...หรือว่าโดนแกล้งอีกแล้ว ตั้งแต่แปลคู่มือ F-35 ฉบับย่อเสร็จก็มีแต่งานง่ายๆ ซึ่งแทบไม่ต้องใช้สมองเลย...
...กำลังประชดเราหรือเปล่า ทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสามารถ หรือคิดว่าเรามีความสามารถอยู่แค่นี้ ทำอะไรยากกว่านี้ไม่ได้ ส่วนการุณย์ไม่น่าจะคิดแบบนั้น นี่คงจะเป็นคำสั่งจากท่านประธานแหงๆ...
ขณะที่กำลังนั่งคิดอยู่ การุณย์ก็เดินเข้ามาหาและสั่งงานกายด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเย แต่คราวนี้พูดยาวเป็นพิเศษจนกายแปลกใจ แต่เมื่อพูดจบ กายกลับขมวดคิ้ว ทำสีหน้าหนักใจ ต่างจากทุกครั้งที่รีบพยักหน้าตอบว่า 'ครับ'
“จะดีหรือครับคุณการุณย์”
การุณย์ถอนหายใจเบาๆ ให้กายเห็นเป็นครั้งแรก แล้วพูดว่า “ถ้าท่านถามก็บอกว่าผมมอบหมายงานให้ ถือซะว่าไปเป็นล่ามอย่างไม่เป็นทางการ Mr. Schroeder ต้องพบกันเจ้าหน้าที่จากลาว คนนั้นพูดฝรั่งเศส พอเสร็จแล้วคุณก็กลับบ้านไปได้เลย” การุณย์พูดเสร็จแล้วเดินจากไปทันทีไม่รอให้กายพูดต่อ
...เอาวะ เป็นไงเป็นกัน อย่างน้อยก็มีหัวหน้าการุณย์เป็นแบ๊คอัพว่าเขาไปช่วยเหลือ 'แขกของบริษัท' ไม่ใช่อยาก 'เสนอหน้า' ไปทำอะไรเกินหน้าที่รับผิดชอบ...
Mr. Schroeder จากฝรั่งเศสเป็นคนอารมณ์ดี มีลูกชายอายุเท่ากับกายและเรียนจบสาขาเดียวกัน ซ้ำยังมีนิสัยคล้ายๆ กันอีกด้วย กายให้เหตุผลกับตัวเองว่าเขาไม่ได้ทำอะไรมากมาย แต่ธรรมชาติของการเป็นมัคคุเทศก์ซึ่งเป็นงานให้บริการทำให้เขาช่วยเหลือและทำงานให้ Mr. Schroeder เต็มที่จนเป็นที่พอใจ
“อย่าทิปผมนะครับ ท่านประธานจะต้องฆ่าผมแน่ๆ” กายพูดเล่นกับ Mr. Schroeder และรีบเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังพร้อมกับพูดว่า “กรุณาอย่าไปชมผมให้ท่านประธานได้ยินนะครับ ผมแค่ทำเท่าที่ผมทำได้”
“โอเค” Mr. Schroeder ทำหน้างงๆ แล้วกล่าวขอบคุณกาย จากนั้นจึงเดินเข้าไปในลิฟท์พร้อมกับพนักงานยกกระเป๋าของโรงแรม The Atlantis Plaza
กายล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อกดดูเวลาแล้วยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นว่าเป็นเวลายังไม่ถึงบ่ายสี่โมง ชายหนุ่มจึงคิดจะไปเดินเล่นในห้างสรรพสินค้าหรูกลางเมืองก่อนจะกลับบ้าน และตั้งใจว่าจะเริ่มไปวิ่งออกกำลังกายที่สวนสาธารณะใกล้บ้านเหมือนที่เคยทำและหยุดไประยะหนึ่ง
...ออกกำลังกายหนักๆ เพื่อให้หายเซ็ง จะได้นอนหลับสบาย ไม่ต้องหมกมุ่นกับเรื่องเสียตัวในคืนนั้นซึ่งจนป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แล้วก็ไม่ต้องมา 'นั่งฉุนนอนฉุน' ท่านประธานก่อนปิดไฟนอนแต่ละคืนอีกด้วย...
...คนอะไร หน้านิ่ง ท่าทางเคร่งขรึม แต่ปากร้าย คำพูดแต่ละคำเชือดเฉือนความรู้สึกคนอื่นมากๆ นี่ได้ซักครึ่งหนึ่งของคุณคเชนทร์ก็คงจะดี อย่างน้อยก็ไม่ต้องรู้สึกเกร็งและเครียด แต่ถ้าเหมือนคุณคเชนทร์ทุกอย่างก็ไม่ไหวเหมือนกัน นั่นก็ชอบทำให้คิดมากและคิดลึกอยู่บ่อยๆ...
กายคิดและสอดโทรศัพท์กลับลงไปในกระเป๋ากางเกง แต่เมื่อปล่อยมือ โทรศัพท์เครื่องเล็กกลับหล่นลงพื้นแตกกระจาย
“เฮ่ย ฉิบหายแล้ว โทรศัพท์ใหม่ของกู” กายโวยวายคนเดียวกแล้วสบถออกมาสองสามคำ รีบนั่งลงเก็บชิ้นส่วนของโทรศัพท์บนพื้นมารวมกัน แต่เมื่อรู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งมายืนอยู่ข้างๆ จึงเงยหน้าขึ้น สายตาไล่ไปตามขากางเกงสีเทาเข้มของผู้ชายซึ่งอยู่ข้างๆ และเมื่อเห็นใบหน้าก็ต้องอุทานออกมาเบาๆ
“คุณวรุจน์”
“พังแล้วล่ะครับ มัวแต่ใจลอย ทิ้งโทรศัพท์ของตัวเองเฉยเลย” วรุจน์พูดยิ้มๆ “แต่เดี๋ยวผมซื้อให้ใหม่”
“ไม่เป็นไรครับ ผมซื้อเองได้” กายปฏิเสธ ยังคงนั่งยองๆ อยู่ที่พื้น พยายามประกอบชิ้นส่วนโทรศัพท์ให้กลับเป็นเหมือนเดิม
“ถือซะว่าเป็นการขอบคุณที่ช่วยคุณปู่กับคุณย่าผม” วรุจน์ตอบแล้วทำหน้าน้อยใจ “คุณไม่ยอมมาทานดินเนอร์กับท่านเลย สองคนนั้นรอคุณอยู่ แล้วก็ผิดหวังมากที่ไม่ได้แสดงความขอบคุณ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่เห็นต้องทำอะไรเยอะขนาดนั้น ผมแค่ช่วยโทรศัพท์กลับมาโรงแรมให้ แค่พูดขอบคุณก็พอแล้ว” กายเลิกล้มความตั้งใจที่จะประกอบชิ้นส่วนโทรศัพท์แล้วลุกขึ้น ถามวรุจน์ว่า “คุณมาทำอะไรที่นี ไหนว่าคุณปู่กับคุณย่ากลับไปแล้วไง”
“ก็ใช่ กลับไปแล้ว” วรุจน์พยักหน้า
“แล้วทำไมคุณยังอยู่ที่โรงแรม” กายถาม “หรือว่ามารับรองคุณตากับคุณยาย”
“เปล่า” วรุจน์อมยิ้ม
“ความจริง คุณปู่กับคุณย่าคุณน่าจะพักที่บ้านคุณ ทำไม้ต้องปล่อยให้มาพักที่โรงแรม ถามจริงเถอะ เป็นปู่เป็นย่ากันจริงหรือเปล่า หรือว่าคุณล้อผมเล่น”
“บอกแล้วไงว่าเป็นปู่กับย่าบุญธรรม ผมจะโกหกคุณทำไม” วรุจน์อธิบาย
“แล้วคุณพ่อคุณแม่ของคุณล่ะครับ” กายไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ ถึงถามถึงบิดามารดาของวรุจน์
“อยู่ที่อเมริกาครับ แต่ก็ไปๆ มา”
“ทำไมต้องไปๆ มาๆ ทำไมไม่อยู่ด้วยกันครับ”
“ผมเป็นลูกกำพร้า คุณพ่่อคุณแม่ผมเสีย แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ซึ่งเป็นคนอเมริกันเอาพบไปเลี้ยง ผมถึงมีปู่กับย่าเป็นฝรั่งไงล่ะ”
“อ๋อ” กายอึ้ง ไม่นึกว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ “ผมเสียใจด้วยครับ”
“มันนานมากแล้วล่ะ” วรุจน์หัวเราะเบาๆ “ตั้งแต่ผมเรียนอยู่ ม. 2”
“ครับ” กายพยักหน้า รู้สึกแปลกๆ ที่กำลังยืนคุยเรื่องที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวและละเอียดอ่อนกับวรุจน์อยู่กลางล๊อบบี้โรงแรม
“ทานข้าวหรือยังครับ” วรุจน์ทอดเสียงอ่อนโยน “ไปทานข้าวกับผมนะครับ ผมกำลังจะกลับพอดี วันนี้รู้สึกไม่อยากทำงาน แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ ไม่ทำงานหรือ บริษัทคุณเขายอมปล่อยพนักงานก่อนเวลาด้วยหรือ”
“ผมเพิ่งทำงานเสร็จ” กายตอบเสียงเบา อยากจะอธิบายให้วรุจน์ฟังว่าเขามาที่นี่ทำไมแต่ก็เปลี่ยนใจถามคำถามวรุจน์แทน “คุณล่ะ มาทำอะไรที่โรงแรมหรูๆ แบบนี้”
“ทำงานสิครับ” วรุจน์ตอบแล้วยิ้มกว้าง พร้อมกับผายมือออกและประกาศว่า “ที่นี่โรงแรมผม”
“หือ” กายเลิกคิ้ว ทำหน้าแปลกใจ
“ผมบริหาร The Atlantis ต่อจากคุณพ่อกับคุณแม่ของผม” วรุจน์ตอบอย่างภาคภูมิใจ “ท่านยก The Atlatins chain ให้ผม แล้วตัวเองก็ดูแล Warner Asset อย่างเดียว”
“อ๋อ” กายไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เขารู้สึกอึ้งเพราะอยู่ในวงการท่องเที่ยวและรู้จักโรงแรมเครือ The Atlantis พอสมควร แต่ก็ไม่เคยรู้เลยว่าเป็นของวรุจน์ หรือถ้าจะพูดให้ถูก เป็นของพ่อแม่บุญธรรมของวรุจน์ ซึ่งท้ายที่สุดก็คงตกเป็นของวรุจน์ แต่บางดีอาจจะเป็นของวรุจน์อย่างสมบูรณ์แล้วก็ได้ เจ้าตัวถึงได้ทำท่าทางภาคภูมิใจนัก กายรู้ว่า 4-5 ปีที่ผ่านมา The Atlantis ประสบความสำเร็จมากขึ้นกว่าเดิมหลังจากเปลี่ยนทีมงานผู้บริหาร นั่นหมายความว่าวรุจน์ทำงานเก่งมาก
...วรุจน์...ผู้ชายที่เราเคยสงสัยว่ามีอะไรกับเราคืนนั้น...คืนที่เราเสียตัวแบบไม่รู้เรื่องและจำอะไรแทบไม่ได้เลย...
...ผู้ชายที่เอาแต่พร่ำว่าเคยเห็นหน้าเขาที่ไหนมาก่อนแต่นึกไม่ออก รู้สึกคุ้นเคยมาก พูดราวกับว่าเป็นเนื้อคู่กันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน...
...ไม่ธรรมดานะนี่...รวยแบบไม่ธรรมดา และมีความคิดแบบไม่ธรรมดาอีกต่างหาก...
...ทำไมหลังๆ มานี่เจอแต่คนที่ไม่ธรรมดา...วรุจน์...คเชนทร์...เอ๊ะ ธฤตหายไปไหน อยู่เฉยๆ ก็เงียบไปเลย แล้วก็ท่านประธาน...
...เฮ่ย ท่านประธานไม่เกี่ยว...
...เชิงชายไง แม้จะรู้จักกันมานาน แต่พักหลังก็เริ่ม 'ไม่ธรรมดา' เข้าไปทุกที...
...แล้วคุณทหารอากาศเมฆคนนั้นล่ะ นั่นก็ไม่ค่อยธรรมดาเหมือนกัน เจอกันครั้งแรกก็รู้ว่าไม่ธรรมดา...
...หนึ่ง สอง สาว สี่ ห้า...เฮ่ย หาคนเลยหรือ ตายละหว่า ยุ่งแน่ๆ เลยกายเอ๊ย...
::: End of Chapter 15 :::
-
อ่านรวดเดียวเลยเชียร์ท่านประธาน ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งๆที่เป็นคนผิวขาวแต่ก็เชียร์ ฮ่าๆ
สนุกมากซับซ้อนดี อ่านแล้วตื่นเต้นแต่ก็แอบหัวเสียแทนกาย ว่าเมื่อไหร่จะรู้สักที
รอติดตามแล้วกันนะคะ
ปล. คชานนท์คือใคร อาจจะเป็นเคนนี่ก็ได้นะ ! และอาจจะเป็นคนเดียวกับท่านประธาน คุณพฤศ อาจจะเป็นแค่นามแฝง !(คิดไปเรื่อย)
คชานนท์คือใครงั้นหรือ ฮา ฮา ฮา ฮิ ฮิ หงุหงิ ถ้าเป็นตัวละครในนิยายนะ ขออย่างเดียว ขออย่าให้ได้ไปเจอคชานนท์เลย เพราะใครก็ตามที่ไปยุ่งกับคชานนท์ ชีวิตไม่ได้อยู่อย่างสงบสุขหรอก 555
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เพิ่งรู้เหรอกายว่ามีผู้ชายมายุ่งกะตัวเองตั้งเยอะ :z1:ุ
แต่เค้าอยากรู้มากกว่าว่าใครคือผู้ชายในคืนนั้น แล้วถ้ารู้แล้วกายจะทำไงต่อไปล่ะ
แต่ท่านประธานไม่ไหวจะเคลียร์แล้วนะ กวนประสาทมากอะ ถ้าเค้าเจอแบบนั้น ปรี๊ดแตก (ในใจ) ยิ่งกว่านี้อีก :angry2:
ถ้าท่านประธานเป็นพระเอกนี่ช็อกอะ แบบชอบคนใจดีมากกว่า o22
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
คชานนท์คือใครงั้นหรือ ฮา ฮา ฮา ฮิ ฮิ หงุหงิ ถ้าเป็นตัวละครในนิยายนะ ขออย่างเดียว ขออย่าให้ได้ไปเจอคชานนท์เลย เพราะใครก็ตามที่ไปยุ่งกับคชานนท์ ชีวิตไม่ได้อยู่อย่างสงบสุขหรอก 555
โอ้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องต่อเหรอคะ? ^^
ยุ่งกับผู้ชายตั้งห้าคนแหน่ะกาย ยิ่งอ่านดูเหมือนยิ่งมีเรื่อง
พี่ทหารคนนั้นยังไม่ค่อยจะมีบทบาทเท่าไหร่ แต่ขอเดาว่าต่อไปคงมีบทเยอะขึ้นและอาจจะทำให้กายวุ่นวาย (เดาไปเรื่อย)
ท่านประธานดูน่ากลัวๆไงไม่รู้ แต่ก็ยังคงเชียร์ต่อไป ฮี่ๆ เราเชื่อว่าท่านมีเหตุผล หึงอ่ะดิ ฮี่ๆ
ติดตามต่อไปแล้วกันค่ะ ^^
-
:L2:
-
ลุ้นจนเกร็งไปหมดเลย แอบคิดถึงคเชนทร์ เบาเบา
-
นัดสวิงซักทีดิแล้วจะรู้ว่าใคร :jul3:
-
ลุ้นจิงๆๆเลยเรื่องนี้คืนใครกันแน่ :m20:
:pig4:
-
คิดไป คิดมาก็อยากให้คนคนนั้นเป็นท่านประธานจัง
ชอบผู้ชายเย็นชา หุหุ
:pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากกางกงเล็บ! แล้วตะปบหน้าอิตาประธาน! เป็นอะไรมากมั้ยค่ะคุณ ชิชะ
เดี๋ยว~~ ปั๊ด เปลี่ยนใจไปเชียร์วรุจน์แทนซะนี่ ฮึมๆ
-
รอตอนต่อไปโลด :man1:
-
:m15:เฮ้อเจอประธานบริษัทแบบนี้ต่อให้เงินเยอะแค่ไหนก็ไม่ไหว :m15:
-
นายกายเพิ่งจะรู้ตัว
เชียร์วรุจน์ น่าจะดี
+1
-
ก็ต้องสู้ต่อไปนะกาย......
ส่วนเรื่องคืนนั้น...ก็ต้องรอต่อไป...สู้ๆ :sad4: :sad4: :sad4:
มาต่อเร็วๆนะคราบ....
-
สืบต่อไปนะน้องกาย จะรู้ก็ต่อเมื่อ พี่คนแต่งเค้าเฉลย
ว่าคนคนนั้นเป็นใคร ไม่งั้นนุ้งกายก็จง งง ต่อไปนะจ๊ะ :laugh:
-
คุณประธานเป็นอะไรมากมั้ย :beat:
หนุ่มที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับกาย
เยอะจริงอะไรจริงแต่คนไหนอ่ะที่เป็นตัวจริง
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้้นมากมาย :L2:
-
สู้ต่อไปนะกาย
-
ไม่ได้เม้นท์ซะหลายตอน แอบนิสัยไม่ดี :z6:
ท่านประธานกวนจริงๆ
เอ๊ะ..พูดถึงคชานนท์ที่รัก อย่าบอกนะว่าจะโผล่มาเรื่องนี้ อร๊ายยย กรี๊ดรอ อิอิ
-
คิดไป คิดมาก็อยากให้คนคนนั้นเป็นท่านประธานจัง
ชอบผู้ชายเย็นชา หุหุ
:pig4:
ความคิดเดียวกัน ฮ่าๆ
ปล. กายสืบต่อไป สู้ๆ
-
ถ้ามีคชานนท์มาจะโดนอาวุธจ่อหัวไม่รู๔ตัวโฮะๆๆๆ
-
ดูแล้ววรุจน์นี่รักจริงหวังแต่งเลยนะ
กายไม่ลองเปิดใจให้หน่อยหรือ :m12:
ทหารอากาศ น.ต.เมฆก็น่าสน
ส่วนท่านประธานเป็นผู้ต้องสงสัยที่น่าจะเป็นที่สุดแล้วครับตอนนี้
ถึงจะเงียบขรึมไม่แสดงอะไรออกมามากแต่ดูแล้วเขากำลังทดสอบ
อะไรบางอย่างกับกาย ว่าจะเหมาะกับตำแหน่ง...ในอนาคตหรือเปล่า
อย่างว่าก็นักอ่านอย่างผมหลายใจเลยเชียร์หลายคน :m26:
+1 ครับ :L2:
-
:really2: เว่อร์อ่ะพี่นาย น้องนนท์แค่เป็นห่วง
กลัวคนอื่นมะมีความสุข เลยยุ่งจิ๊ดเดียวเอง
อย่านะ น้องนนท์ เค้าออกจะน่ารักเหอะ :pigha2:
อ่านเสร็จมึนเข้าไปอีก แต่เชียร์ คเชน ตามเดิม :a5:
-
ยกป้ายไฟเชียร์ท่านประธานต่อไป เจ้าชายเย็นชา อิอิ
ห้า รุม หนึ่ง กายตายๆๆๆๆๆๆ
-
...ยังคงคลุมเครือ
-
โอ้ยปวดหัวกะผุชายในสต๊อกจริงๆ
แต่เชียร์ท่านประธานสุดใจ อิอิ
:impress2: :impress2:
-
เยอะเกิ๊นนนนนน
แต่ยังไงก็เชียร์วรุจน์อยู่น๊า น่ารักออก กายอย่ามาเลือกเยอะได้มะ >"<
-
สำหรับท่านประธานนี่ ต้องกระโดดกอดแล้วเอามือตบปากแรง ๆ ซักทีสองทีนะ
โทษฐานทำร้ายจิตใจคนอื่นด้วยคำพูดตลอด ขอสาปให้หลงรักกายแบบหัวปักหัวปำทีเหอะ จะสะใจมาก
-
ท่านประธานนี่ถ้าสุดท้ายมาเป็นพระเอก คงช๊อค แต่ก็น่ารักดีไปอีกแบบ ฮ่าๆ แอบโรคจิต
เอาเป็นว่าเชียร์ทุกคนมันไปเลยยยยย
ขอบคุณไรเตอร์นะจ้ะ :กอด1:
-
จนถึงบัดเดี๋ยวนี้ก็ยังเดาไม่ออกเลยว่าเป็นใคร
สงสัยต้องรออ่านต่อไปและ o18
-
โอ้วววววว 5 คนแล้วนะกาย
แต่แอบเคืองท่านประธานเล็กน้อย ทำไมชอบประชดกายจังเลยน้า
ตอนนี้ใจจริงแอบเชียร์นายวรุจน์เป็นพิเศษ
ถึงไม่รู้ว่าคนๆนั้นในคืนๆนั้น(เอ๊ะ!งงมั้ย..)จะเป็นใคร
แต่ก็อยากให้แสดงตัวให้ชัดเจนอีกนี๊สสสนึงเพื่อที่จะได้พอเดาได้...หรือจะยิ่งมึนหนักกว่าเดิมก็ไม่รู้ 555+
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ มาต่อตอนใหม่เร็วๆนะคะ :L2:
-
สืบไปสืบมาเริ่มงง
:call:
-
ท่านประธานเป็นประเภท
รักนะแต่ไม่แสดงออกหรือเปล่า
:กอด1: :กอด1:
-
คลุมเคลือเข้าไป จะให้คิดว่าคนที่ฟันไม่จำเป็นที่นายเอกจะรักก็ไม่ได้ เพราะชื่อเรื่องมันบังคับ
เอาเป็นว่าตามอ่านและกันครับ ต้องยอมรับว่าเป็นนิยายที่กด Reload หลายรอบมากในแต่ละวัน ว่าเมื่อไหร่จะมาอัพให้อ่าน
เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆ :L2:
-
ธฤตหายไปไหนหนอ...
น่าจะมาอีกสอง จะได้ครบ 7 ฮ่าๆๆ
แบ่งคนละวัน :impress2:
-
ในความสับสน งุนงง กับผู้ชายที่เข้ามาให้ปวดหัวแกมหนักใจ
ก็มีความสุขเล็ก ๆ ซ่อนอยู่ในนั้น แม้แต่ท่านประธาน ฯ ก็เถอะ มีให้ได้ลุ้นตลอด
+1 ให้เป็นกำลังใจโดยไม่ต้องงุนงง นะครับ พี่นาย :z1:
-
ตัวเลือกเยอะนะเนี่ย
-
ผู้ชายเยอะจริงๆ แล้วใครเป็นผู้ชายของกายน้อ
-
แปลกเนอะ ทำดีเกินไป ก็แปลว่าไม่ดีได้
จริง ๆ จะมีแบบนี้หรือเปล่า
แล้วไปบังคับไม่ให้เขาชมเรา
แบบนี้เขาจะเข้าใจว่าอยากให้ชมหรือเปล่า
โอ้ย งงงงงงงงงงงงงงงงง
o22 o22
-
ปฐมบทความวุ่นวาย :really2:
-
ยังไงก็เชียร์รุจน์ :-[ :impress2: o13
-
สวัสดีครับ
นับนิ้วได้หกคน
แหม่นะ กาย นะ กาย
อยากมีคนมารุมล้อมแบบนี้บ้างจัง
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ยังยืนยันว่าเสียดายทุกคนเลยนะคุณคฑา :-[
-
ไมท่านประธานโหดกะกายจัง
ก้คนมันหวังดีอ่ะเนาะ กลายเปนผิดซะงั้น
-
ท่านประธานหึงกาย...หรือหึงใครที่เข้ามาทำท่าจะจีบกายรึเปล่าหว่า (กัดเจ็บจริง ๆ...เป็นเราโดนงั้นได้ประชดกลับไปตั้งแต่ประโยคที่สองแล้ว) o18
วรุจน์ก็น่ารักอ่ะ...ขยันทำคะแนนจริง ๆ ชักอยากจะเชียร์คนนี้แล้วสิ :z1:
-
งืม
ยังคงไม่ออกจากเมฆหมอกใดๆ
มึนงงกันต่อไป
แต่....น่าจะเป็นประธาน ...ไมอยากให้เป็นแล้วล่ะ ขี้เก๊กไม่มีเหตุผล เกลียดแล้ว โป้ง!
-
ซักคน ซักที ไม่่ไหวแล้วนะ ชอบบบบ
-
:pig4:
-
เยอะขึ้นเรื่อยๆ
งง ขึ้นเรื่อยๆ
ฮ่าๆๆๆ
สู้ๆนะกาย!!
-
ใครจะเป็นคนที่ถูกเลือกน้าาาาาาา :3123:
-
ตายละหว่า ยุ่งแน่ๆ เลยกายเอ๊ย... :m20:
-
ถ้าคนที่ท่านประธานพูดประชดใส่กายไม่ใช่คเชนทร์แต่เป็นวรุจน์ล่ะ
คือถ้าจำไม่ผิดช่วงที่วรุจน์จีบกายแรกๆ วรุจน์เหมือนจะเคยเปรยๆประมาณว่ารู้จักบริษัทนี้ดีอะไรประมาณนี้
แล้ววรุจน์มีพ่อแม่ปู่ย่าเป็นฝรั่งที่แรกวรุจน์ว่าเคนท์ใช่มั้ย เคนนี่ก็น่าจะพอเป็นไปได้ แล้วคนที่เปิดประตูไปเจอก็คือท่านประธานกายเลยงานเข้า ...พอจะเป็นไปได้มั้ยคุณคฑาวุธ
ปอลอ..ธฤตหายไปเลย....หายไปไหนเลย
-
ไม่ธรรมดากันจริงๆๆ
แต่ละคนมันน่าคิดทั้งนั้น
แถมรวยแบบไม่ธรรมดาอีก
-
ท่านประธานไม่เกี่ยวจริงอ่ะ
อยากให้เกี่ยวจัง :laugh:
สีผิวไม่เข้ม ว้า ไม่เข้าตากายอ่ะดิ
-
ยกรักแร้เชียร์ อิตาประธาน
-
ผู้ต้องสงสัยเยอะจัง ปวดหัวแย่นายเอกของเรา
-
ทะมายเชียร์ท่านประธานกันเยอะจังอ่ะ ทั้งที่นิสัยไม่ค่อยดี คงคิดกันว่าเป็นพระเอกแน่ๆ ชิมิ 555 แต่จนป่านนี้คนเขียนก็ยังงงเหมือนกันครับว่าตกใจใครเป็นพระเอก
ก็อ่านต่อกันไปแล้วกันนะ เรื่องนี้มันใหญ่และยาววววว เผลอๆ จะถึงหนึ่งร้อยตอน 555
Guy Chapter 16
ทั้งที่สามารถตื่นไปทำงานเช้าตรู่ได้หลายวันแล้วแต่กายก็ยังไม่ชินเสียที เช้าวันนี้รู้สึกแย่มากจนไม่อยากจะลุกจากเตียง เมื่อคืนนี้ก่อนนอนเขาคิดอะไรหลายเรื่อง ทั้งเรื่องที่เป็นเรื่อง และเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง
วรุจน์ชวนเขาไปทำงานด้วยกัน โดยเสนอให้เงินเดือนสูงกว่าที่ทำงานเดิมค่อนข้างมาก
…“คุณมาทำงานกับผม มาช่วยผมทำมาหากิน”...
...พูดยังกะจะชวนไปขายของตามตลาดนัดหรือขายอาหารตามสั่ง อย่างวรุจน์ไม่ต้องทำมาหากินก็มีกิน แค่บริหารโรงแรมไม่ให้ขาดทุนก็พอ...
...บริษัทนายหน้าค้าอาวุธที่เขากำลังทำงานอยู่นี่ก็มีบรรยากาศแปลกๆ จะว่าไปก็รู้สึกอึดอัดพอสมควร ประธานบริษัทยังไม่ชอบหน้าเขาอีกต่างหาก คอยแต่จะหาเรื่อง แต่หากย้ายที่ทำงานก็โชคดีเรื่องเจ้านายเพราะเจ้านายคนใหม่ไม่ได้เกลียดเขา แต่กลับทำท่าต้องการจะเป็น 'แฟน' กับเขาด้วยซ้ำ จริงจังขนาดไหนนั้นไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ ไม่น่าจะเป็นผลดีเท่าไหร่นักเพราะคงโดนพนักงานคนอื่นเขม่นน่าดู สังคมคนทำงานโรงแรมแตกต่างกับบริษัทของคุณท่านประธานพฤศโดยสิ้นเชิง...
กายเดินออกจากประตูหน้าของอพาร์ตเมนท์สูง8 ชั้นซึ่งเขาอาศัยอยู่มานานเกือบครบหนึ่งปีแล้ว ปกติกายย้ายที่พักบ่อยๆ เพราะมักจะโชคร้ายได้เพื่อนข้างห้องที่ชอบส่งเสียดังเป็นที่รำคาญ แต่คราวนี้เขาโชคดี อาศัยอยู่อย่างสงบมาได้เกือบปี แต่เขาก็อยากจะมีบ้านของตัวเอง อยากมีการเปลี่ยนแปลงในชีวิต การซื้อบ้านจะทำให้เขามีความรู้สึกว่าตัวเองเติบโตเป็นผู้ใหญ่และมีความรับผิดชอบต่อชีวิตมากขึ้น
กายชะงักเมื่อมองไปข้างหน้าเห็นชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคยกันดียืนยิ้มแฉ่งอวดฟันขาว 32 ซี่
ผิวสีแทนเข้ม!
ยกเว้นรอบดวงตา!
“ชาย” กายอุทานขึ้นมาเบาๆ ยืนตะลึงเหมือนเห็นมนุษย์ต่างดาว
“ชายมารับไปทำงาน” เชิงชายพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แล้วหันไปมองรถฮอนด้าแจ๊สสีขาวซึ่งจอดอยู่ใกล้ๆ
“อย่าบอกนะว่า...”
“ตอนนี้มันเป็นแจ๊ส แต่ซักวันมันจะเป็นเบนซ์นะกายนะ ชายเพิ่งไปถอยมาเมื่อวาน”
“ยังไม่ทำประกันชีวิตเลย” กายพึมพำ
“ชายขับรถเป็นมาตั้งนานแล้ว” เชิงชายพูด ถูมือทั้งสองข้างเหมือนกับรู้สึกกำลังประหม่า จากนั้นจึงก้าวเข้ามาหากายใกล้ๆ “นะ ให้ชายไปส่งนะ รับาองว่าไม่มีปัญหา เมื่อคืนนี้ซ้อมมาแล้ว ชายขับรถมาที่นี่แล้วขับไปที่ทำงานกาย ให้แน่ใจว่าไม่หลงทางแน่”
“แล้วนี่ไปทำอะไรมา” กายมองเชิงชายจากศีรษะจรดเท้า
“อาบแดด” เชิงชายยักคิ้ว “ตอนพาลูกทัวร์ไปเที่ยวใต้ ชายถือโอกาสอาบแดดให้ตัวดำ เสียซันแทนไปตั้งสองขวด”
“แล้วเหลือแต่กระบอกตาขาวๆ” กายอดขำไม่ได้เพราะคนที่เคยผิวขาวตอนนี้กลายมาเป็นคนผิวสีแทน ยกเว้นรอยกลมๆ รอบดวงตา”
“มันแสบตานี่นา เลยใส่แว่น” เชิงชายตอบ “ก็เลยเป็นรอยแบบนี้ล่ะ รู้หรือเปล่า ตรงก้นเป็นรอยรูปกางเกงว่ายน้ำชัดเลยนะ ตอนแรกจะใส่จีสตริงแต่หาซื้อไม่ได้ จะถอดหมดก็ไม่กล้า”
“ไปกันใหญ่แล้ว” กายส่ายหน้า “คิดยังไงเนี่ย”
“ก็กายชอบคนผิวเข้มไม่ใช่หรือ”
“ใครบอก”
“ก็เห็นมองแต่คนตัวใหญ่ผิวเข้ม ชายก็เลยเข้มให้กายไงล่ะ อ้อ แล้วนี่ไปสมัครคาลิฟอร์เนียฟิตเนสแล้วนะ ต่อจากนี้ไปชายจะไปยกน้ำหนักทุกวัน เทรนเนอร์บอกว่าเดือนกว่าเท่านั้นล่ะ รับรองบึก”
“อย่าบอกนะว่าจ้าง PT” กายอุทานพร้อมกับส่ายหน้าและถามว่า “เจ๊นอเห็นหรือยัง”
“เห็นแล้ว เมื่อคนยังไปกินเหล้าด้วยกัน แต่ไม่ได้ชวนกายเพราะมันดึก แล้วก็ชายอยากกู๊ดมอร์นิ่งเซอร์ไพรซ์กายด้วย” เชิงชายพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “กาย ขอบใจนะที่แบ่งเงินทิปทัวร์ตลาดน้ำให้ชาย เจ๊นอบอกว่ากายห่วงชาย กลัวเงินไม่พอใช้ แต่กายไม่ต้องห่วง ชายจะขยันทำงาน”
“ไม่ขยันรถก็ถูกยึดล่ะ เสียไปเท่าไหร่ล่ะเนี่ย” กายพูดเสียงเข้ม เชิงชายชูนิ้วขึิ้นมา 3 นิ้วพร้อมกับยิ้มแหยๆ
“หมดตัวเลยล่ะสิ” กายส่ายหน้าอีก ส่วนเชิงชายพยักหนา กายจึงพูดต่อพร้อมกับยื่นมือไปข้างหน้า แบมือออก “เอาเงินนั่นคืนมาเลย”
“อ้าว” เชิงชายทำหน้าเหรอหรา
“ถ้าจะใช้เงินแบบนี้ก็ไม่ต้องเลย เอาเงินคืนมา”
“โธ่ กาย” เชิงชายทำหน้ามุ่ย “ชายกะว่าจะเอาไปลามิเนทเก็บไว้”
“ไม่ต้อง เอาคืนมา” กายยืนยัน
“โธ่” เชิงชายครางแล้วต่อรองว่า “อยู่ที่บ้านแน่ะ ไม่ได้เอามาด้วย กลัวเผลอใช้”
“ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย” กายถอนหายใจ
“เพื่อกาย ชายทำได้” เชิงชายทำหน้าเศร้า “แค่อยากให้กายหันมามอง ชายไม่อยากเป็นไม้ขีดไฟที่อาภัพ เพราะดอกทานตะวันไม่ก้มลงมามองซักนิด”
“ไม่ต้องมาเปรียบเทียบอะไรเอียนๆ แบบนี้นะ จะอ้วก”
“ก็ลองดูสิ ถ้าไม่ยอม ชายจะจุดตัวเองให้ลุกเป็นไฟ ให้ทานตะวันหันมามองซักครั้งก็พอ”
“จะไม่มองก็เพราะยังงี้ล่ะ” กายชี้หน้าเชิงชาย “คิดอะไรเกินตัว ทำอะไรเกินตัว เป็นตะเกียง ยังจะไปส่องแสงสู้กับดวงอาทิตย์”
“ชายเป็นไม้ขีดไฟ”
“ช่างเถอะ เป็นอะไรก็ช่าง” กายทำเสียงเข้ม “อุตส่าห์เพิ่งแสงให้แล้วยังไม่ชอบอีก”
“กาย” เชิงชายทำเสียงอ้อน “ชายทำแบบนี้เพื่อกายนะ”
“ฟังนะ” กายถอนหายใจยาวๆ “เป็นตัวของตัวเองนั่นล่ะดีแล้ว ไม่ต้องมาฝืนทำอะไรที่มันไม่ใช่ตัวเอง”
“แต่รถนี่มันก็มีประโยชน์ เพราะว่าท้ายที่สุดแล้วเราก็จะได้ใช้ กายยังคิดอยากจะซื้อบ้านเลย” เชิงชายแย้ง “กายมีบ้าน ชายมีรถ เราก็...”
“จะไปหรือยัง ขี้เกียจเถียงแล้ว เดี๋ยวไปทำงานสาย” กายเดินไปที่รถและเปิดประตูออก หันมาพูดกับเชิงชายที่ยืนอยู่ข้างหลังว่า “อย่าให้ชนใครเด็ดขาดนะ ถ้าไปทำงานไม่ทัน รับรองว่าได้เห็นดีกันแน่ แล้วไม่ต้องมารอปิดประตูให้ รีบไปขึ้นรถ”
“จ้าๆ” เชิงชายรีบวิ่งอ้อมไปยังด้านคนขับ ผิวปากอย่างอารมณ์ดีเพราะรู้ว่ากายดุเขาไปยังงั้นเอง
...เขารู้ว่าลึกๆ แล้วกายเป็นห่วงเขา และความห่วงใยก็เป็นบ่อเกิดแห่งความรัก ผู้ชายคนนั้นหล่อและรวยกว่าก็จริง แต่เขากับกายรู้จักและสนิทกันมากกว่าและนานกว่า เพราะฉะนั้น โอกาสก็ต้องมีมากกว่า...
ในที่สุด กายก็ตัดสินใจไปพบนาวาอากาศตรีเมฆหลังจากที่ฝ่ายนั้นโทรศัพท์มาสอบถามเรื่องเอกสารเกี่ยวกับเครื่องบินรบ F-35 อยู่หลายครั้ง
วันนี้เขาตั้งใจจะ 'สอบสวน' นายทหารอากาศซึ่งมีรอยสักลายสายฟ้าฟาดที่ข้อมือ!
แต่ยังไม่ทันจะได้พูดคุยอะไรกันมาก เมื่อพบกัน นักบินรูปหล่อของกองทัพอากาศก็ถามกายว่า “คุณกายจะไปเป็นล่ามให้ตอนผมไปทดลองขับเครื่องบินหรือเปล่าครับ”
“เป็นล่าม”
“เดือนหน้าผมจะไปอเมริกา ไปทดลองขับ F-35” น.ต. เมฆพูดต่อ “ท่านผบ. ทบ. ตัดสินใจแล้วครับ แต่เรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้ ผมได้ข่าววงใน”
“ผมเป็นแค่นักแปลครับ เลยไม่ทราบเรื่อง” กายยิ้มบางๆ แต่ในใจรู้สึกสงสัยและหวั่นใจอยู่ว่าจะ 'โดนแกล้ง' อีกหรือไม่
...พอใกล้ๆ วันก็มาสั่่งให้เราไปเป็นล่ามให้กองทัพอากาศแบบกระทันหัน นี่คุณทหารอากาศเมฆไปคนเดียวหรือมีผู้ใหญ่ของกองทัพอากาศไปด้วย...
“ผมพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้ ยังไงก็ต้องมีล่าม ท่านผบ. กับท่านรองก็เปรยว่า ต้องหาล่ามเก่งๆ ไปด้วย”
“บริษัทคงจัดการให้ล่ะครับ แต่ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร ถ้าเป็นงานแบบนี้ผมว่าคงให้คนเก่าๆ หรือไม่ก็หัวหน้าแผนกไป ผมเป็นพนักงานใหม่ เขาคงไม่ปล่อยให้ผมไป” กายตอบ
“ทางกองทัพจะรีเควสครับผม” น.ต. เมฆยิ้มกว้าง มองหน้ากายไม่วางตา “ลูกค้ารายใหญ่แสดงความจำนงค์ไปอย่างนี้แล้ว ผมว่าบริษัทคงไม่กล้าขัด ยังไงก็ต้องอยากขายเครื่องใช่ไหมครับ”
“ก็คงงั้นมั๊งครับ” กายยิ้มให้บางๆ แล้วเริ่มถามคำถามนายทหาร “อ้อ เอ่อ ผมอยากถามคุณ...ผู้กอง...สารวัตร...”
“เรียกผมเมฆเถอะครับ” น.ต. เมฆหัวเราะเบาๆ “เรียกยศมันยุ่งยากเฉยๆ ผมอยากให้เรารู้สึกว่าเราสนิทกัน ผมรู้สึกอย่างงั้นจริงๆ พอเห็นคุณกายแล้วรู้สึกว่าคุ้นเคย เหมือนกับเคยเห็นมาก่อน”
...มาอีกรายแล้ว ตกลงเคยเห็นจริงหรือไม่จริงเนี่ย หรือเป็นมุขจีบเด็กอย่่างที่พวกเจ้าชู้ชอบใช้กัน...
“ก็ได้ครับ” กายพยักหน้า “คือผมอยากถามคุณเมฆว่าชอบเที่ยวที่ไหนครับ ได้ยินว่าทหารชอบดื่มเหล้ากัน ก็เลยสงสัย เอ่อ ก็เลยอยากรู้เอาไว้เพราะชักรู้สึกเบื่อๆ ที่เดิม” กาย 'เข้าเรื่อง' ทันทีก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้สอบสวนผู้ต้องสงสัย เพราะ น.ต. เมฆท่าทางเป็นคนคุยเก่ง และดูเหมือนต้องการจะถามคำถามเขาอีกมากมาย
“ทำไมคิดยังงั้นครับ” น.ต. เมฆหัวเราะแล้วหันไปโบกมือเรียกบริกรของร้านอาหารกึ่งผับซึ่งเป็นที่นัดพบกันระหว่างเขากับกาย แต่ครั้นสั่งอาหารและเครื่องดื่มแล้ว น.ต. เมฆกลับเปลี่ยนเรื่องพูดไปเฉยๆ
“ปกติสุดสัปดาห์คุณกายทำอะไรครับ”
“ก็ซักผ้า เก็บของ แล้วก็ไปดูหนัง เดินห้าง นัดพบเพื่อนๆ บางทีก็ไปผับ” กายเข้าเรื่องของตัวเองต่อ “คุณเมฆชอบไปที่ไหนครับ”
“ไม่ค่อยมีที่ประจำหรอกครับผม แล้วแต่เพื่อน” เมฆตอบและถามคำถามต่อ “คุณกายชอบไปเที่ยวต่างจังหวัดไหมครับ ผมชอบเที่ยวธรรมชาติ”
“ก็ชอบบ้างครับ แต่คืนวันศุกร์ผมมักจะไปนั่งที่ผับของเพื่อนรุ่นพี่ ชื่อว่า...”
“ผมอยากชวนไปเที่ยวทะเล” น.ต. เมฆพูดแทรก “เคยนั่งเครื่องบินเล็กเครื่องยนต์เดี่ยวไหมครับ วันหลังไปขับเครื่องบินกัน ผมจะหัดให้”
“เครื่องบินเลยหรือครับ” กายเลิกคิ้ว พูดต่อในใจว่า...รถยนต์ยังขับไม่ค่อยเป็นเลย
“สนุกมากนะครับ”
“ก็น่าสนใจครับ แต่ว่าผมกลัวว่าจะตื่นไม่ทันเพราะว่าคืนวันศุกร์เพื่อนๆ ผมชอบมาชวนไปผับ คุณเมฆไปบ้างหรือเปล่าครับ เดือนที่แล้ว วันศุกร์...”
“ส่วนมากผมไม่ไปวันศุกร์ครับผม เพราะเช้าวันเสาร์ผมต้องไปยิงปืน”
“แล้ววันศุกร์ที่ 20 เดือนที่แล้วไปมาหรือเปล่่าครับ” กายรีบถามก่อนที่จะไม่มีโอกาสเพราะชักจะรู้สึกว่า น.ต. เมฆอยากจะชวนเขาคุยเรื่องอื่น
“เจาะจงวันเลยหรือ” น.ต. เมฆหัวเราะ “ผมจำวันที่แน่นอนไม่ได้หรอกครับ”
“ลองคิดดูหน่อยสิครับ”
“ทำไมหรือครับ” น.ต. เมฆถาม นิ่งไปชั่วครู่ ทำท่าทบทวนความจำ แล้วโพล่งออกมาว่า “อ๋อ หรือว่าเห็นผม คุณกายก็คิดว่าหน้าตาผมคุ้นๆ ใช่ไหมครับ ไม่แน่ เราอาจจะเคยเห็นกันในผับ เลยรู้สึกคุ้นๆ หน้า”
...ผมไม่เห็นจะคุ้นหน้าคุณเลย แต่ที่พยายามจะถามนี่ก็เพราะว่าสงสัยหรอก นี่ถ้าไม่มีรอยสัก 'ในที่ส่วนตัว' ก็คงไม่สงสัยขนาดนี้...
“คิดว่า อาจจะเคยเห็นครับ ที่ผับ Lose Urself คุณเคยไปไหมครับ คืนวันศุกร์ที่ 20” กายพยายามให้ น.ต. เมฆนึกทบทวนเรื่องราว
“ผ่านไปตั้งเดือน ผมจำไม่ค่อยได้หรอกครับ”
“แล้วไปดื่มเหล้านี่เมาหรือเปล่าครับ ทหารชอบดื่มเหล้า ไม่เมาไม่เลิก”
“ผมไม่ค่อยเมาหรอกครับ เมาแล้วควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ เดี๋ยวไปทำอะไรที่ไม่ควรทำ จะซวยเปล่าๆ” น.ต. เมฆหัวเราะ “ผมค่อนข้างระวังตัว ไม่อยากให้เกิดอะไรไม่ดี”
“เช่นอะไรครับ”
“อยากรู้ไปทำไมครับ” น.ต. เมฆถามกลับ
“ก็ผมอยากรู้จัก” กายตอบทื่อๆ แต่เมื่อเห็นประกายตาสงสัยของอีกฝ่ายจึงเพิ่มเติมว่า “ผมไม่เคยคบคนในเครื่องแบบ ก็เลยสงสัยธรรมดาว่าคนที่อยู่แต่ในระเบียบวินัยแบบนั้นจะทำอะไรแบบพนักงานออฟฟิสเหมือนพวกผมหรือเปล่า”
“ครับผม ทำสิครับ” น.ต. เมฆตอบ “ผมก็ไปบ้าง แต่ไม่บ่อย หรือว่าคุณกายอยากจะไป ผมรู้จักที่ดีๆ คืนนี้ไปด้วยกันไหมครับ”
“แต่พรุ่งนี้ต้องทำงาน” กายทำหน้าผิดหวัง “ผมมักจะไปวันศุกร์ ไม่ก็วันเสาร์ คุณเมฆจำไม่ได้หรือครับว่าไปผับ Lose Urself เมื่อไหร่ ใช่วันศุกร์ที่ 20 เดือนที่แล้วหรือเปล่่าครับ”
“เอ วันศุกร์ที่ 20 งั้นหรือ” น.ต. เอียงหน้าคิด “ใกล้ๆ สิ้นเดือน แล้ววันศุกร์ถัดมาก็วันที่ 27 เป็นวันศุกร์สิ้นเดือน เงินเดือนออกพอดี วันเสาร์สุดท้ายของเดือน อ้อ ผมนึกออกแล้วครับผม วันเสาร์อาทิตย์สิ้นเดือนผมไปช่วยคุณพ่อฝึกนักบินใหม่ แสดงว่าวันศุกร์ที่ 27 ผมไม่ได้ไปเที่ยวไหนเด็ดขาด”
“แสดงว่าไปผับ Lose Urself คืนวันศุกร์ที่ 20” กายสรุป มองหน้า น.ต. เมฆนิ่ง
“คงใช่มั๊งครับผม”
“แล้วเมาหรือเปล่าครับ”
“อืม...คืนนั้นคนเยอะมาก” น.ต. เมฆขมวดคิ้ว “เดินไปเดินมากันเต็มไปหมด ผมอยู่ใกล้ประตูกับเพื่อนๆ มีเพื่อนที่เป็นตำรวจเข้ามาทัก อ้อ ชนินท์ ประคองใครมาก็ไม่รู้ หน้าตาดี ท่าทางเมาไม่รู้เรื่อง...”
“ชนินท์นี่เป็น...”
“สารวัตรชนินท์ครับผม” น.ต. เมฆตอบ “เรียนมัธยมปลายด้วยกัน มาแยกกันตอนผมเรีียน ทอ. แล้วเขาไปเรียนสามพราน อีกกลุ่มก็ไป จปร. วันนั้นคนเยอะ เพื่อนเก่าๆ ก็เยอะ ผมจำไม่ค่อยได้ครับผม”
“แต่ทำไมคุณดูคุ้นหน้าผม”
“นั่นสิ” น.ต. เมฆหรี่ตา พยักหน้าช้าๆ แล้วถามกายว่า “มีอะไรหรือเปล่าครับ คุณกายทำเหมือนเป็นตำรวจกำลังสอบสวนหาความจริงอะไรซักอย่าง ผมไปทำอะไรผิดหรือเปล่าครับ”
“เปล่าครับ” กายหัวเราะ
“แต่ถ้าผมทำไปเพราะเมาหรืออะไร ผมพร้อมรับผิดชอบครับผม เพราะว่าผมเป็นชายชาติทหาร” น.ต. เมฆพูดเล่นแล้วหัวเราะขำ “แต่รับรองได้ครับว่าผมเป็นคนดี คุณกายรู้จักกับผมไปนานๆ ก็จะรู้”
...อืม เรื่องไปเที่ยวผับแล้วเมาหรือไม่เมา จากนั้นไปทำอะไรต่อ บางทีอาจเป็นคำถามที่ยากเกินไปเพราะผ่านมาเป็นเดือนแล้ว หากเมฆไปเที่ยวและเมาจริง อาจจะจำเหตุการณ์คืนนั้นไม่ค่อยได้...
“แล้วคุณเมฆไปสักลายที่ไหนครับ สวยดี” กายตัดสินใจเปลี่ยนประเด็น ชี้ที่มือของนายทหาร ทำท่าอยากจะเอื้อมมือไปลูบไล้
“สวยใช่ไหมครับ” น.ต. เมฆยื่นแขนมาใกล้ “เพื่อนผมพาไป ชื่ออาจารย์บุญ อยู่แถวสุพรรณบุรี ไปไหมครับ ถ้าสนใจผมจะพาไป ถือโอกาสไปเที่ยวด้วย”
“ก็สนใจครับ” กายพยักหน้า ในใจอยากจะขอดูลายสักอีกลายที่ น.ต. เมฆบอกว่าอยู่ใน 'ที่ส่วนตัว'
“แต่ผมว่าคุณกายอย่าไปสักเลยครับผม มันไม่ค่อยเหมาะ ผิวขาวเนียนสะอาดดีอยู่แล้ว ไม่น่าจะให้มีรอย” น.ต. เมฆยิ้ม นัยน์ตาพราวระยับ มองหน้าของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามแล้วก้มลงมองมือขาวสะอาดของกายที่วางประสานกันอยู่บนโต๊ะ
“ถ้าเห็นรอยสวยๆ ผมก็อยากลองดู เขาว่าลบกันได้ไม่ใช่หรือครับ” กายพูดเบาๆ “แล้วอีกลายที่คุณเมฆสัก เป็นลายอะไรครับ”
“เอาไว้ผมจะให้ดู” เมฆหัวเราะเบาๆ กายกำลังจะพูดต่อ แต่พนักงานของร้านเอาอาหารมาเสิร์ฟจึงต้องเงียบไปครู่หนึ่ง
“ผมไม่เคยไปเที่ยวทะเลนานแล้ว คุณกายล่ะครับ” น.ต. เมฆถามขึ้นหลังจากบริกรเดินจากไป
“ก็...” กายลังเล
“แสดงว่านานแล้ว เราไปเที่ยวกันไหมครับ แล้วเลยไปอู่ตะเภา ผมจะพาไปขับเครื่องบิน”
“ผมต้องดูตารางงานก่อนครับ” กายแบ่งรับแบ่งสู้ ในใจนึกว่าควรจะไปกับเมฆดีหรือไม่
...ไปทะเล ชวนกันเล่นน้ำ สวมกางเกงว่ายน้ำ เขาก็จะเห็นแผงอกและหน้าท้องของเมฆ คราวนี้ก็ได้รู้ไปเลยว่ามีแผลเป็นที่หน้าอกหรือรอยสักบนหน้าท้องหรือเปล่า แต่ถ้าจะให้แน่ก็ต้อง 'ทดสอบ' ว่าคุณทหารอากาศเมฆจะ 'ใหญ่' พอทำให้จุกไปเป็นวันๆ หรือเปล่า จะได้หายสงสัยเสียที...
::: End of Chapter 16 :::
-
โอ้ยยยยยยยยยย :z3:
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นคิดตามจนปวดหัว
ว่าจะเป็นใครกันแน่ตัวเลือกมันเยอะ
ชายลงทุนสุดเลยน่ะนั้นแต่อย่าทำอะไร
ที่ไม่ใช่ตัวเองมากเกินไปเลย
:กอด1:
-
นายทหารหนุ่มแอบมาแรแซงโค้ง หึหึ ต้องลองถึงจะรูว่าจุกมั้ย เยี่ยมไปเลยกาย
-
อูยยยยย ทอสอบเลยเจ้าค่า ให้รู้ไปเลยว่า จุก หรือ ไม่จุก คริๆๆๆๆๆ :z1:
อยากไปนั่งเครื่องบินบ้างจังน้า ชอบคุณเมฆ กรี๊ดดดดดๆๆๆ
ยาวๆไปเลยค่าคุณคฑาวุธ รออ่านเสมอ ขอบคุณนะค่า
-
อ้ายๆๆๆๆๆ เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า อ่านแล้ว เชียร์ท่านประธานจังเลยๆๆๆ ที่แกล้งเพราะหึง รึเปล่าน้าๆ
-
มีชนินทร์เข้ามาอีก แต่ละคนล้วนน่าสงสัยทั้งสิ้น
ถ้าเป็นเรานะ จับพิสูจน์หมดทุกคนแล้วเนี่ยะ :z1:
หล่อ ล่ำ บึ้ก ขนาดนี้จะปล่อยไปได้งัย
-
ผู้ต้องสงสัยในคืนนั้นของกาย
ออกมาครบหมดรึยังเนี่ย :เฮ้อ:
จะเยอะไปไหนค่ะ
-
หวาย กายถามรุกแบบนี้ เป็นเรายังไม่อยากตอบเลย มันดูเจาะจงแปลกๆ
มีพิรุธอะไรเทือกๆนี้อ่ะ ไม่เนี้ยน ไม่เนียน
o16
-
ไปมาพระเอกจะเป็นชายซะมั้งเนี่ย พ่อคุณมั่นใจเหลือเกิน ถ้าไม่ใช่ คุณคฑาก็เบาๆ หน่อยนะ ดูท่าน้องแกจะเจ็บหนักสุด :oo1:
-
กรี๊ดด แรงง เรื่องนี้แรงงงง
-
ตอนก่อนยังไม่เมนต์ ขอเมนต์ก่อน
แอร๊ยยยยยยยยยย ในที่สุดท่านประธานฮีก็มีบทพูดกับเค้าซะที กรากกกกกกกก
ลุ้น ๆ ว่าจะใช้เค้าคนนั้นหรือเปล่า หุหุ แต่ปากพี่แกตะไก น่าดู หุหุ ที่จริงแล้วแบบชอบกายอ๊ะเปล่า แต่เป็นพวกปากหนัก แอร๊ยยยยยยย
เชียร์ท่านประธาน
ขอตัวไปอ่านตอนล่าสุด ฟิ้ววววววววววววววว
-
ชาย ลงทุนไปมั้ยเนี่ยะ เฮ้อ
เราอยากรู้แล้วหล่ะว่าใครเป็นพระเอกกันแน่
เชียร์จนเชียร์ไม่ถูกแระค่า :o8:
-
ทั่นประธานหึงวรุจน์ใช่ไหม คนใจร้ายแบบนี้เป็นรับไปซะ ไม่ยกกายให้หรอก :m31:
-
เจอแต่คนบอกคุ้นๆหน้ากาย แบบเนี่ย ทำเอาคิดไม่ตกว่าสุดท้ายแล้ว คนคนนั้น.....
คือใครกันแน่~~ :sad5:
-
คิดว่ากายคงจะหัวปั่นแน่โดนเข้าอย่างนี้
แต่บางทีก็อาจจะมีใครกำลังปั่นหัวกายอยู่ก็ได้
ชายน่ารัก น่าสงสารดี แต่ว่า
คนดีๆ ทำไมไม่รัก555
อย่างชายต้องเป็นเพื่อน
เมฆ ก็น่าสนใจดี
แต่ ท่านประธาน ตอนนี้น่าสนที่สุดแล้ว
-
คิดดีแล้วเหรอกกาย.....แต่ทำงัยได้ก็ชีวิตของกายนี้...กายเลือกเอง
ยังงัยก็จะเป็นกำลังใจช่วยนะกาย..สู้ๆ :L2: :bye2:
-
เลขานุการสาวเงยหน้าขึ้นแล้ว "ชี้นิ้ว" ไปที่ประตูห้องของเจ้านาย
เป็นถึงเลขานุการสาวผู้มากประสบการณ์ ไม่น่าจะใช้กิริยา ""ชี้นิ้ว" เลย
ผายมือ ดีกว่าไหม?
-
มันคงเป็นความเคยชินน่ะค่ะ แบบประมาณว่า นึกว่าตัวเองเป็นเจ้านายเลยชี้นิ้วสั่งได้ :mc4:
-
ตกลงว่ามีผู้ต้องสงสัยเพิ่มซะงั้น...ถ้าไม่กลัวนายเมฆสงสัยกายคงถามไปแล้วมั้ง ว่าเพื่อนที่หิ้ว"คนหน้าตาดี เมาไม่รู้เรื่อง"มาน่ะ หน้าตา รูปร่าง หรือมีผิวสีแทนรึเปล่า :laugh:
แต่แหม...กาย ดูแค่รอยแผลเป็นแล้วก็รอยสักก็พอมั้ง อย่าถึงขั้นทดสอบเลยว่าจะจุกข้ามวันรึเปล่า (หาพระเอกตัวจริงให้ได้ก่อน แล้วค่อยชวนทดสอบนะ) :z1:
-
อ้าว รอบนี้กายจะเอาตัวเองพิสูจน์เลยรึนี่
-
รอติดตามเหมือนเดิม
ยังเดาไม่ออกอยู่ดีว่าคืนนั้นเป็นใคร
:sad4: :sad4:
-
ผ่านไปหนึ่งตอนยังคงเชียร์วรุจน์น๊า
-
+1 :L2:
ผู้ต้องสงสัยเยอะไปหมดแล้วค่าพี่นาย :serius2:
คิดไม่ออกแล้วว่าใครเป็นใครกันเนี่ย :laugh:
นี่มีมาเพิ่มอีก :เฮ้อ: พระเอกมันอยู่ไหนกันล่ะเนี่ย o22
-
เอ่อว่าแต่ถ้ากายจะวัดที่ความใหญ่นี่
ไม่ต้องลองไปหลายคนเลยเหรอ
5555
:haun4:
-
ธฤตมาเร็ว เชียร์อยู่
-
กายคะ หรือว่านู๋ควรจะสงสัย อีตาหมวดชนินทร์ อะไรนั้นอีกคน คิกๆ
-
ตายถึงขั้นจะทดสอบเลยเหรอจ้ะกาย
รออ่านการสอบสวนต่อสงสัยว่าจะมีคนร้ายเพิ่ม
ชนินร์นี่ใครเนี่ย
-
น่าสงสารพ่อไม้ขีดไฟ เชิืงชายจริงๆ
-
c]แล้วตกลงใครละขอรับ :a6:
-
คุณทหารเมฆนี่ก็น่ารักดีนะ แต่ยังไงก็เชียร์ท่านประธานอ่ะค่ะ!!!
-
เออเยอะม่ะหวัดไม่ไหว
-
กายจะทดสอบดุ้นของใครก่อนนะ ไปทะเลกับเมฆก็น่าคิดนะ
แต่ถ้าเป็นป้า ขอเหมาหมดเลย อิอิ :z2: :z2:
-
น่าปวดหัว แต่ชอบเพลงที่เชิงชายร้องนะ
ไรท์เตอร์บอกว่าผู้ต้องสงสัยออกไปหมดแล้วงั้นตัดชนินท์ทิ้ง
รออ่านตอนต่อไปครับ ไรท์เตอร์สู้ๆ :L2:
-
กาย! เธอคิดจะลองกับทุกคนเลยเรอะ โอ้วแม่เจ้า o22
แล้วถ้ามันจุกทุกคนเลยล่ะ อ๋อยยย... :z3:
-
ธฤต หายไปไหน เขาเชียร์คนนี้ อิอิ
-
งานนี้ยาวจริงๆ นายกาย
มีผู้เข้าข่ายรายใหม่มาอีกแล้ว
+1
-
กายหมกมุ่นกับเรื่องตามหาชายลึกลับศุกร์ที่ 20
จนเบียนเบียนชีวิตในปัจจุบันจนไม่มีความสุขไปรึเปล่า
ปล่อยวางบ้าง อะไรบ้างดีกว่ามั๊ย
เราว่าเดี๋ยวซักวันก็คงเดินมาชนกันเอง :L2:
-
โอ๊ยๆๆๆ อึดอัดจริงๆๆ อยากรู้มากๆๆๆๆ เลยว่าคืนนั้นเป็นใคร
จะมีถึงร้อยตอนเลยเหรอค่ะ คนอ่าน อกแตกตายกันพอดีอ่ะ
-
:z1:ทำไมมีผู้ต้องสงสัยเยอะอย่างนี้ แถมแต่ละคนก็น่า.....เก็บไว้ทั้งนั้น 555+ ถ้าเป็นกายนะลาออกไปทำงานกับวรุจน์ดีกว่า เพราะทำงานที่นี่เจอประธานบริษัทกดดันแบบไม่มีเหตุผลนี้เหนื่อยใจน่าดู :z1:
-
ขอยืนยันคำตอบเดิม!! หัวหน้า!
-
มัดรวมกันเข้ามา
-
ได้โปรด !!!! กายอย่ารอช้า ลองให้ครบมันทุกคนเลยสิ :oo1:
-
:L2:
-
ของอย่างนี้มันต้องพิสูจน์แบบจะๆถึงเนื้อถึงตัวกันไปเลย 555+
ว่าแต่...นายคเชรทร์หายไป 2 ตอน(รึเปล่าหว่า??)แล้วนะเนี่ย
จะรออ่านตอนหน้านะคะ มาต่อเร็วๆเน้อ :L2:
-
ไปเลยๆๆๆๆไปเกาะเสม็ดซิ กาย:m20: :m20:
-
คิดถึงอีตาคเชนท์ไม่มีคนมาป่วนกายอ่ะ อิอิ
-
ผ่านมาก็ 16 ตอนแล้วก็ยังเอาไม่ถูกเลยแหะ
ว่าแต่กายจ๊ะนี้กะจะพิสูจน์ผู้ต้องสงสัยทุกคนเลยหรอจ๊ะ ว่าโดนแล้วจะ"จุก" เหมือนวันนั้นรึเปล่า :laugh: :laugh:
-
สงสัยชายอะ เชียร์วรุจน์อะ แต่สงสัยคุณประธานอะ :serius2:
-
เรื่องนี้มันใหญ่และยาววววว เผลอๆ จะถึงหนึ่งร้อยตอน 555
o22 100 ตอน
โหทั้งใหญ่และยาวแถมยังขยัน(อัพ) เอาไงเอากัน ถ้าจะถึง 100ตอน ก็ตามอ่านทั้ง 100ตอนนั่นแหละ
แรกๆก็เชียร์คเชนทร์เพราะดูทะลึ่งดี อิอิ แต่ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนใจมาเชียร์ท่านประธานเพราะเย็นชาได้โล่
เวลาคุยกับกายแล้วจุดโทสะกายได้ง่ายดี ชอบๆ //ว่าแต่อ่านตอนนี้ก้ยังไม่ก้าวหน้าไปถึงไหนเลยอ่ะ
รอคอยกันต่อไป กับคดีรักคดีสวาท :laugh:
:pig4:
-
สงสัยมันทุกคนนั้นแหละเหอะๆๆ
อ่านแล้วตลกกายอ่ะ
ยังไงก็เชียร์ท่านประธานต่อไป
-
อ่านรวดเดียวแล้วให้ความรู้สึกอยากเสียบพุงคนเขียน o18
:serius2:อย่างไงกะเชียร์รุจๆๆๆ
รุจแน่ๆ :sad4:ใช่ไหม?
ชื่อเล่นยังคล้ายกันเลย :เฮ้อ:
-
น่าสงสัยกันทุกคนเลย
ชอบคุณวรจน์นะ แต่ก็เชียร์ท่านประธานอ่ะ ถึงผิวจะไม่เข้มแต่ดูเป็นคนที่มีอะไรแอบแฝงอยู่มาก น่าสงสัย
อย่างงี้ถ้าให้แน่ใจกายคงต้องพิสูจน์แล้วล่ะว่าแต่ละคนจะทำให้จุกแบบคืนนั้นมั้ย
-
ท่านประธานนี้สงสัยมีอะไรแน่ๆ เลย ถึงได้เขม่นกายซะเสีย แต่นายทหารเมฆก็น่าสนนะ ( อยากได้~~~~ เมี๊ยว~~!! )
-
โหกายลงทุนมากเลยอ่ะ
อ่านจนลุ้นมาก.......... :z3: :z3: :z3:
-
ฮือๆๆ เมื่อไหร่จะเปิดเผยตัวครับ ลุ้นจน lose of myself ไปแล้ว สมชื่อผับ
ทรมานจริงๆ ต่อเร็วๆนะครับ
-
จะใครก็ช่างเถอะกาย
เพราะเค้าเชียร์คุณท่านประธาน ฮ่าๆ
-
เอ้อออ กาย แค่มองภายนอกก็พอมั้ง จะพิสูจน์ขนาดว่าโดนแล้วจุกหรือเปล่ามันจะเปลืองตัวไปหน่อยนะ
-
เพิ่งเริ่มอ่านเรื่องนี้
แต่อ่านตามทันแล้ว
อยากอ่านต่อจัง ^^
-
ตอนหน้าขอกายกินเมฆเถอะนะครับ
ชอบเมฆอะ
ท่านประธานใจร้าย ใจดำ
-
ปวดหัวไปหมดเล้วค่ะ จะเอาใครก็เอาไม่ต้องสนแล้วว่าเป็นใคร หรอว่าติดใจค่ะน้อง
อยากสานต่อ แค่ไม่ติดโรคก็เป็นบุญแ้ล้ว ยังต้องการอารายอีก อ่านจนลุ้น
ลุ้นจนเบื่อ เบื่อจนรำคาญนายเอก ว่ามันอยากรู้อะไรมากมาย
-
คุณคฑาวุธครับ ดูท่าทางแล้วเชิงชายคงไม่ได้แอ้มกายแน่ๆ น่าสงสารเชิงชายมากมายที่รอแต่กาย ยังไงก็หาตัวละครหล่อๆน่ารักๆซักตัวให้เป็นคู่กับเชิงชายหน่อยนะครับ ถือเป็นการรีเควสจากผู้อ่านตาดำๆ ฮ่าๆๆๆ :z3:
-
เพื่อนชายน่ารักอะ อิอิ
แอบฮาที่ไปอาบแดด ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆ ลงทุนสุด ๆ
ยัังสติลเีชียร์ท่านประธาน อิอิ รักนะผู้ชายปากร้าย(ปากแข็ง) :impress2:
-
กายแรงอ่ะ
แค่จะพิสูจน์ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้
ว่าแต่....ที่จะพิสูจน์ความ"ใหญ่"นี่ทำไงหรอ :haun5:
-
ลุ้นๆ ใครคือคนนั้นหนอ
แบบลุ้นท่านประธาน
-
สนุกมากครับ ชอบครับ ขอบคุณนะครับ
-
กายนี่ฮาได้อีกเนอะ
:laugh:
-
โอ้ย กายเจอแต่คนผิวแทนตัวใหญ่ล่ำบึก
แล้วดันไปผับวันนั้นอีกเลยแยไม่ออกว่าใครที่ เป็นคนลงมือกันแน่
รอตอนต่อไปอยู่น่ะครับ
-
สวัสดีครับ
ต่างคนต่างก็ทำคะแนนเนาะ
"ผอ.ทบ. อนุมัติ" เหรอ ผมว่า "ผบ.ทอ." มากกว่ามั้งครับ เขาทหารอากาศนิ ไม่ใช่ทหารบก
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
เกรงว่าถ้ากายทดสอบกับทุกคน จะเปลี่ยนจากจุกจนไม่รู้สึกเลยอ่ะจิ o18
-
เชียร์ชายยยยย :กอด1:
รู้สึกว่าคืนวันที่ 20 ผู้ต้องสงสัยไปโผล่ทุกคนเลยเนอะ
โอ้ยย ลุ้นจนเหนื่อย (แต่ก็หนุกอ่ะ)
ขอบคุณหลายๆจ๊า :pig4:
-
ปวดหัวไปหมดเล้วค่ะ จะเอาใครก็เอาไม่ต้องสนแล้วว่าเป็นใคร หรอว่าติดใจค่ะน้อง
อยากสานต่อ แค่ไม่ติดโรคก็เป็นบุญแ้ล้ว ยังต้องการอารายอีก อ่านจนลุ้น
ลุ้นจนเบื่อ เบื่อจนรำคาญนายเอก ว่ามันอยากรู้อะไรมากมาย
^
^
555 เห็นด้วยมากๆ
แต่สงสารชายนะ..ทุ่มเทมากมายอ่ะ..
-
แอบฮาเหมือนกันนะกายเนี่ย รอลุ้นกันต่อไปนะครับ
-
เล่นถามแบบเอาคำตอบให้ได้แบบนี้ ทหารอากาศยิ่งขาดรักอยู่ กายเอ้ย....
มารอดูนายกาย ไปพิสูจน์รอยสักดูละกันว่าจะจุกหรือเปล่า
+1 ให้พี่นาย ขยันจริง ๆ
ปล. สงสาร นายชายจัง หวังแบบเข้าข้างตัวเอง :เฮ้อ:
-
เชียร์คเชนทร์ แต่ชนินทร์นี่ใครกันนะ จะมาแรงแซงหน้าทุกคนปล่าวนะ
-
ถ้ากายคิดจะสอบสวนผู้ต้องสงสัยทุกรายนี่ คงต้องจุกเป็นเดือนๆเลยทีเดียว
ผู้ต้องสงสัยเยอะเกิ๊น
-
อ่านไปอ่านมาหลุดฮาประโยคสุดท้าย
แต่ถ้าจะให้แน่ก็ต้อง 'ทดสอบ' ว่าคุณทหารอากาศเมฆจะ 'ใหญ่' พอทำให้จุกไปเป็นวันๆ หรือเปล่า
-
กายลงทุนจริงๆ
ถึงขั้นจะทดสอบว่าใหญ่จนทำให้จุกเป็นวันๆหรือเปล่า :เฮ้อ: ลงทุนจริงๆ
:pig4: ค่า
-
ใครกัน เคนนี่ :a5:
-
อย่างนี้มันต้องถอดๆๆๆ ให้หมดทุกชิ้น 5555
พี่นายบล๊อคท่านประธานซะงั้นอ่า
คิดไปคิดมาท่านประธานอาจสาวแตกก็ได้ :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดด ยังหาไม่เจอ คลุมเครือๆ
เคชนทร์หาย เลยตอนนี้
ว่าแต่ นต เมฆนี่ก็ใช่ย่อย
โอ้ยยยย ลุ้นให้กายพิสูจน์ให้รู้แล้วรู้รอด
-
คิดๆไป อยากเบิร์ดกระโหลกประธานแฮะ (เข้ามาบ่นเฉยๆ)
-
พิสูจน์แบบแรงๆ
-
ลุ้นจนตัวโก่งตัวเกร็งว่าจะเป็นใคร
เหมือนอ่านโคนันเลย เเต่ตอนนี้ไม่ลุ้นละ
ใครก็ได้เอาสักคน :m16:
-
วันนี้ไม่มาต่อเรอะ~~~มานั่งรอ
-
:-[ :impress2: :o8: รอติดตามอยู่นะค่ะ สนุกมากกก :o8: :-[ :impress2:
-
ทำไมมันคุมเครือกันจังเลย
-
อ่านไปอ่านมาชักเยอะ เดี๋ยวปั๊ด แอบไปดัดตีหัวผูต้องสงสัยทุกคนของกายให้สลบแล้วจับแก้ผ้าไปส่งให้กายพิสูจน์เลยนิ
-
:t3:
นอนรอตอนต่อไปนะขอรับ
หุหุ หวังว่ากายจะรู้สักทีว่าใคร..
-
เนือคู่...มันอยู่ที่ไหน
ตากายสู้ ๆ ๆ ๆ ๆ
ปล คิดถึงคเชน เอิ๊กกกกกกกก
-
เข้ามารออ่านนะคะ
ปล. คลุมเครือ เขียนงี้คะคุณน้อง รีบน ขา
อิเจ้ จุบุจุบุ
-
ดันๆๆๆๆๆ พี่คฑามาต่อหน่อย ข้ามเดือนแล้วจ้า
-
มารอคราบ.....มาต่อเร็วๆนะคราบ.....คิดถึงกายจะแย่อยู่แล้วคราบ...หุหุ :bye2: :กอด1: :L2:
-
รออยู่นะคะคนเขียน
อยากอ่านประธานที่แสนเกลียดน่ะ o13
-
เข้ามา+1รอตอนใหม่ค่ะ
:call: :call: :call:
-
แต่ถ้าจะให้แน่ก็ต้อง 'ทดสอบ' ว่าคุณทหารอากาศเมฆจะ 'ใหญ่' พอทำให้จุกไปเป็นวันๆ หรือเปล่า จะได้หายสงสัยเสียที... :z1:
-
:laugh: :laugh: แรงส์ตรงนี้แหล่ะ...ตากาย อยากลองขนาดนั้นเลยเหรอ จุกไปทั้งวันเลยนะ เดี๋ยวก็มาทำงานไม่ไหวหรอก (เพราะคิดว่าคงไม่รอบเดียวแน่ 555+ ) รีบๆมาต่อนะครับไรท์เตอร์ :call: :call:
-
ใช่ครับๆ...มาต่อเร็วๆนะครับ:bye2:
-
คิดถึงท่านประธานแล้วอ่าาาาาาาา
-
รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ
คิดถึงคนเขียนจัง....
-
มารอคุณนาย
:a11: :a11: :a11:
-
กะลังรอดูวิธีพิสูจน์ของกายอยู่ว่าจะเด็ดขนาดไหน
อิอิ o13
-
ขอโทษนะครับที่ปล่อยให้รอนาน พอดีมีภารกิจตามหาลูกสุนัขอ่ะครับ จะเลี้ยงหมาแต่ไปหาซื้อที่คอกไหนเขาก็บอกว่า หมดแล้ว หมดแล้ว
อยากเลี้ยงมาก ถึงกับลงทุนตัดหญ้ารกๆ สวนหลังบ้านแล้วจะรื้อโรงเก็บของหาไม้หาอะไรมาทำบ้านหมาแล้วทำรั้วให้เป็นบริเวณ แล้วขับมอเตอร์ไซด์ไปอีกจังหวัดเพื่อตระเวนตามร้านขายสัตว์ต่างๆ เมื่อวานก็ขับรถไปอีกจังหวัด(เพราะมันไกล ขับเตอร์ไซด์กลัวหน้าดำ) ก็ไม่เห็นมีลูกหมาซักตัว นอนก็ไม่ค่อยหลับแล้วก็ฝันว่่า.... อิ อิ ฝันเกี่ยวกับหมาล่ะ.... นี่กำลังพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เดินทางเข้ากรุงเทพฯ
ลูกชายก็ไม่รู้จะทนผมได้แค่ไหนที่ต้องถูกบังคับให้ขึ้นมอเตอร์ไซด์พาไปหาซื้อหมา
(สรุปแล้วผมหาสก๊อยไม่ได้ครับ เลยหาหมาแทน) เขาว่าถ้าเรารักหมามากแล้วหมาก็จะรักเราใช่ไม๊
อ่านบทที่ 17 เลยแล้วกัน บ่นมานานแล่ะ ป.ล. เขียนตอนที่มีคเชนทร์นี้เขียนยากจริงๆ แบบนี้น่าให้ไปเจอกับคชานนท์ 555 ป.ล. 2 อย่าเพิ่งเบื่อความอยากรู้อยากเห็นและขี้สงสัยของหนุ่มกายนะครับ ก็นิยายเรื่องนี้ทั้งเรื่องมันก็มีแค่นี้ล่ะ หาสาระอะไรกับนิยายของอีตาคฑาวุธไม่ได้หรอกเน๊อ ป.ล. 3 ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่แสดงความคิดเห็นและช่วยชี้และแก้คำผิดนะครับ
ป.ล. 4 เข้ามารออ่านนะคะ
ปล. คลุมเครือ เขียนงี้คะคุณน้อง รีบน ขา อิเจ้ จุบุจุบุ
ผมมีความรู้สึกว่าคุ้นๆๆๆ เจ้มากอ่ะ แต่นึกไม่ออก เหมือนกะเคยเมนท์ผมที่บอร์ดอื่น อ่านหนังสือเก่งและตาดีจริงๆ ขอบคุณนะครับ
ป.ล. สุดท้าย -- อยากได้หมาน้อยมาเลี้ยง :-(
Chapter 17
กายชะเง้อมองเข้าไปในออฟฟิสของรองประธานบริษัทและเห็นเลขานุการหน้าบึ้งคนเดิมนั่ง 'เฝ้า' ประตูห้องทำงานของคเชนท์อยู่ก็ถอนหายใจ เขาต้องการคุยกับคเชนท์เรื่อง 'หนี้ติดค้าง' ว่าคเชนท์ต้องการให้เขาทำอะไรเป็นการตอบแทนที่ช่วยเรื่องการเป็นล่ามแปลในการประชุมที่นำตัวแทนขายจากสหรัฐอเมริกาไปพบกับผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ กายต้องการทราบวันเวลาที่แน่นอนเพราะเขาต้องทำนัดกับนาวาอากาศตรีเมฆ
กายเดินมาหาคเชนท์บ่อยครั้งโดยหวังว่าเลขานุการของคเชนท์อาจะไม่อยู่ที่โต๊ะและจะถือโอกาสเคาะประตูห้องทำงานของคเชนทร์หรือไม่ก็เขียนข้อความวางไว้บนโต๊ะทำงาน เขารู้ว่าตราบใดที่เลขานุการของคเชนทร์ยังนั่งเฝ้าออฟฟิสอยู่เขาก็ไม่มีทางที่ผ่านด่านเลขานุการไปได้ ส่วนเรื่องจะใช้โทรศัพท์สำนักงานและอีเมล์นั้นก็ลืมไปได้เลยเพราะเลขานุการของรองประธานบริษัทต้องรับโทรศัพท์และคัดกรองอีเมล์ก่อนจะ 'ปล่อย' ให้ไปถึงเจ้านาย
...อะไรกัน ไม่หิวน้ำ ฉี่ บ้างหรือยังไงนะ มาทีไรก็เห็นนั่งอยู่ที่โตะ เลขาหรือหมาเฝ้าบ้านกันวะเนี่ย...
กายเบ้ปาก ถอนหายใจแรงๆ แล้วหันหลังกลับ ตั้งใจจะไปทานอาหารกลางวันก่อนแล้วรีบกลับมาดูอีกครั้งหนึ่งประมาณเที่ยงครึ่ง แต่กายก็ต้องสะดุ้งเมื่อเกือบชนกับร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่ง
“ท่านประธาน” กายอุทาน
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ชอบให้ใครเรียกท่าน” ท่านประธานดู “เรียกผมว่าคุณแล้วตามด้วยชื่อ”
“ครับ”...ท่านประธาน...กายพูดต่อในใจ
...ก็มันเคยปากนี่นา คนอื่นๆ ก็เรียกท่านยังงี้...แต่คงไม่มีใครซวยเผลอหลุดปากเหมือนไอ้กายหรอก...
“คุณคเชนทร์ออกไปพบลูกค้า อยากเจอเขาทำไม่โทรศัพท์ตาม มายืนลับๆ ล่อๆ เหมือนแอบนัดพบกัน” ท่านประธานประชด
“ผมไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของคุณคเชนทร์ครับ” กายประชดเช่นกัน ความจริงเขามีหมายเลขของคเชนทร์แต่โทรศัพท์ไปแล้วกลับไม่มีสัญญาณตอบรับและเขาก็ใจร้อน
“มีเรื่องอะไร”
“เปล่าครับ”
“เปล่าแล้วมาพบทำไม”
...แล้วจะอยากรู้ไปทำไมล่ะเนี่ย เซ้าซี้จริงๆ เลย เดี๋ยวก็ตอบว่าคิดถึงคุณคเชนทร์ซะหรอก...
“หรือทำงานไม่ได้ ถ้ามีอะไรติดขัดก็ถามคุณการุณย์หัวหน้าคุณสิ” ท่านประธานแนะนำ
“คือ...มันเป็นเรื่องส่วนตัวครับ”
“งั้นหรือ” ท่านประธานเลิกคิ้ว “เรื่องส่วนตัวก็เอาไว้คุยส่วนตัวในที่ส่่วนตัว ที่นี่ที่ทำงาน ต้องคุยเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวกรุณาอย่าเอามาปนกับเรื่องงาน”
“ครับ” กายพยักหน้า ขี้เกียจจะคุยต่อ แต่ความรู้สึกฉุนๆ ทำให้เขาถามประชนคนหน้าดุว่า “ผมไปได้หรือยังครับคุณพฤศ”
“เชิญ” ท่านประธานพูดสั้นๆ แล้วเปิดประตูเข้าไปในออฟฟิสของคเชนทร์ เลขานุการหน้าบึ้งของคเชนทร์รีบลุกขึ้นและยิ้มกว้างให้ประธานบริษัททันที
...ทำไมมีแต่อุปสรรค จะพบคเชนทร์ทั้งทีทำไมยากนัก ลำพังเลขาหน้าห้องก็แย่พอแล้ว นี่ยังท่านประธานอีก...
หลังทานอาหารกลางวันกายแวะออฟฟิสของคเชนทร์อีกครั้งแต่ก็เห็นแต่เลขานุการผู้หวงเจ้านายนั่งอยู่ที่เดิม กายจึงเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเองและนึกได้ว่าคเชนทร์มักโผล่เงียบๆ เมื่อเขากำลังนั่งเหม่อ กายจึงหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาวางบนโต๊ะ ทำทีว่ามีงานทำมากมายก่ายกองทั้งที่ความจริงไม่มีอะไรจะทำ เขาทำงานที่ได้รับมอบหมายเสร็จไปหมดแล้วตั้งแต่ช่วงเช้าเพราะทั้งหมดเป็นงานง่ายๆ แทบไม่ต้องใช้ความสามารถอะไรเลย
กายพยายามนั่งเหม่อเพราะคาดหวังว่าคเชนทร์อาจโผล่มา แต่ผ่านไปเกือบห้านาทีก็ไร้วี่แวว
...เพราะจริงๆ แล้วเราไม่ได้เหม่อ แต่เรานั่งรอคเชนทร์มาหาอยู่ อะไรวะ สมมุติฐานนั้นจะถูกต้องขนาดนี้เชียวหรือ แย่จริงๆ เวลาอยากเจอตัวก็ไม่เจอ แต่เวลากำลังคิดอะไรเพลินๆ ชอบมาโผล่หน้าจ๊ะเอ๋ดีนัก...
กายเดินไปหาการุณย์เพื่อของานทำแต่หัวหน้าบอกว่าขณะนี้ไม่มีอะไรจะมอบหมายให้
“ถ้าว่างคุณก็นั่งอยู่เฉยๆ ไม่ก็อ่านดิกชันนารี” การุณย์แนะนำแล้วก้มหน้าทำงานของตัวเอง กายจึงเดินกลับมานั่งที่โต๊ะและทำตามคำแนะนำของหัวหน้า
...อ่านดิกชันนารี ฮึ ทำงานที่นี่มันสบายจริงๆ เลย เวลามีงานก็กองท่วมหัว เร่งชั่วโมงเร่งนาที มีแต่จะเอาด่วน แต่พอไม่มีอะไรทำเราต้องมานั่งอ่านดิกชันนารี สงสัยคงจำคำศัพท์ได้หมดทุกคำก่อนสิ้นปี...
กายอ่านไปคิดไป แต่กลับไม่มีสมาธิ เขาเปิดพจนานุกรมเล่มใหญ่ค้างไว้แล้วฟุบหน้าลงแล้วผงกหัวหงึกหงัก เคาะหน้าผากของตัวเองเข้ากับRandom's House Unabridge Dictionary ในใจเริ่มคิดเรื่อยเปื่อยถึงคืนวันที่พบกับนาวาอากาศตรีเมฆ
เขาพยายาม 'สืบสวน' นายทหารแต่กลับไม่ได้ข้อมูลอะไรมากมาย เมฆชวนเขาคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่หยุด เขารู้สึกว่านายทหารอากาศมาดเท่พยายามออกนอกเรื่องทุกครั้งที่เขาถามเกี่ยวกับเรื่อง 'คืนวันศุกร์ที่ 20'
...ยิ่งน่าสงสัยมากกว่าเดิมนะเนี่ย...
...ผมจำไม่่ค่อยได้ครับผม...ช่างเถอะครับผม มันผ่านมาแล้ว...อืม ผมคิดว่าไม่เมานะครับผม...
กายนึกถึงคำพูดของเมฆซึ่งตอบเลี่ยงๆ แล้วชวนเขาคุยเรื่องอื่น และพยายามตื๊อเขาไปเที่ยวต่างจังหวัดให้ได้ กายตอบตกลงเพราะมีโอกาสที่จะได้เล่นน้ำทะเลด้วยกัน
...แต่หากเมฆไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นล่ะ ที่แน่ๆ ไม่ได้มีชื่อเล่นว่าเคนนี่ เขาชื่อจริงว่าเมฆคำเดียว ชื่อเล่นก็เมฆคำเดียวเหมือนกัน แสดงว่าก็ไม่ใช่ 'ผู้ต้องหาพรากความหนุ่ม' นะสิ...
...แต่รอยสัก 'ในที่ส่วนตัว' ที่เมฆบอกนั่นล่ะ มันน่าสงสัยอยู่นา เป็นไปได้หรือเปล่าว่าสักอยู่บนหน้าท้องด้านขวา แล้วเมฆจะมีแผลเป็นบนหน้าอกหรือเปล่า พอถามก็เอาแต่ยิ้ม ไม่ยอมบอก...
...เอ หรือว่าชื่อเล่น เคนนี่ ไม่น่าจะใช่ หรือว่าเราหูแว่วได้ยินว่าเป็นเคนนี่ ทั้งที่จริงผู้ชายคนที่ยืนอยู่หน้าห้องเรียกชื่ออื่น ตอนนั้นเรากำลังตกใจและกำลังรีบ อาจได้ยินผิดไป...
...บางทีอาจเป็นเค้นท์ ชื่อเล่นของวรุจน์...
...แต่วรุจน์ก็ไม่ได้อยู่ที่คอนโดนั่น...
...หรือว่าวรุจน์มีคอนโดหลายที่ รวยขนาดนั้น อาจมีคอนโดอยู่สี่มุมเมืองของกรุงเทพฯ ใกล้ที่ไหนนอนที่นั่น...
...หากผู้ชายคนนั้นเป็นวรุจน์ล่ะ...
...สำคัญตรงไหน เป็นใครก็ช่าง แค่ผู้ชายแปลกหน้าคนเดียว มีอะไรกับเราโดยไม่สวมถุงยาง จะอะไรนักหนา อีกหน่อยผลตรวจเลือดก็ออก หากไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรื่องที่ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครก็ไม่สำคัญอีกแล้ว แต่หากเราติดเชื่อเอดส์ ก็ถือว่าเป็นเวรเป็นกรรม รักษาไปตามอาการ ไม่ใช่ว่าเจอตัวการแล้วจะได้เซรุ่มรักษาเอดส์ที่ไหน...
...แต่เราทำไมเอาแต่คิดถึงเรื่องคืนนั้น ทั้งที่คิดไม่ค่อยออก ไม่เข้าใจจริงๆ แบบนี้หรือเปล่่าที่เขาบอกกันว่า มันเป็นโชคชะตา เป็นพรหมลิขิต หรือเป็น...
“พนักงานดีเด่น” เสียงหนึ่งดังขึ้น
“หือ...” กายขมวดคิ้วเพราะได้ยินเสียงแว่วๆ
“เอาอีกแล้ว ฝันกลางวันอีกแล้ว”
...ว่าแล้วเชียว พอเหม่อทีไรคเชนทร์มาทุกที รู้ยังงี้ไม่เดินไปแอบมองหน้าออฟฟิสให้โดนท่านประธานพูดกระทบกระเทียบหรอก...
“คุณคเชนทร์” กายเงยหน้าขึ้น คเชนทร์เท้าคางอยู่เหนือพาร์ติชั่นหน้าโต๊ะทำงาน หลุบตาลงมองกายขำๆ
“มีอะไรถึงได้ไปหาผม”
“คุณรู้หรือครับ”
“มีอะไรในบริษัทนี้ที่ผมไม่รู้บ้าง” คเชนทร์ยักคิ้ว “ทนไม่ไหวหรือถึงได้ไปหาผม”
“ทนอะไรไม่ไหวครับ” กายถาม พยายามเดาความหมายของคเชนทร์เช่นเคย
“ก็เรื่องที่เราตกลงว่าจะนั่่นกัน” คเชนทร์ตอบกำกวม 'เช่นเคย'
“คุณนี่พูดจาสองแง่สองง่าม ชวนให้คนฟังคิดลึก” กายทนไม่ไหว พูดตรงๆ กับคเชนทร์ หลังจากที่คิดอยู่นานแต่คิดไม่ออกว่าคเชนทร์หมายความถึง 'นั่น' อะไร
“เปล่า คนฟังชอบคิดไปเอง” คเชนทร์หัวเราะ “คุณจบภาษาศาสตร์มาไม่ใช่หรือ ไม่ได้เรียนทฤษฎีของ M.A.K. Halliday หรือไง หรือเรียนแต่ของ Noam Chomsky”
“เรียนครับ ทฤษฎีของ George Lakoff ก็เรียนครับ cognitive metaphor ก็เรียน ทฤษฎีของ John Austin หรือ Speech Act Theory ก็เรียนมาหมดแล้ว วิชา Pragmatics กับ Semantics ผมก็ได้ A งานของ Nida หรือ Newmark ผมก็อ่านมาหมดแล้ว Jakobson ด้วย” กายตอบประชดเสียงเรียบ....ในใจพูดต่อ ไม่รู้จะเอาทฤษฎีร์อะไรมาอธิบาย 'พฤติกรรมด้านการพูด' ของคเชนทร์ น่าให้นักทฤษฎีร์เหล่านั้นฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาจับเอาคเชนทร์ไปทำวิจัยจังเลย...
...แต่ถ้าจะให้ชัวร์ ต้องเอาSigmund Freud มาด้วย...
“แล้วตอนนี้คิดอะไร” คเชนทร์ถามยิ้มๆ
...เอาซะเลยดีไหมเนี่ย ชอบพูดกำกวมกับเราดีนัก ชวนคเชนทร์ไปมีอะไรกันให้มันหายสงสัยไปเลยดีไหม...
“ผมมีเรื่องจะถามคุณครับ” กายยังทำเป็นใจเย็น
“ทำไมไม่โทรศัพท์”
“ผมโทรแล้ว แต่คุณปิดเครื่อง”
“ถ้ายังงั้นเอาเบอร์ส่วนตัว” คเชนทร์หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเตรียมตัวกด “คุณบอกเบอร์โทรศัพท์ของคุณมาอีกที ผมจำไม่ได้ ผมจะยิงคุณ”
การนิ่งไปชั่วครู่ คเชนทร์เลิกคิ้วขึ้น กายจึงรู้สึกตัว บอกหมายเลขโทรศัพท์ของตัวเองให้อีกฝ่ายรู้ และไม่กี่วินาทีเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดัง
“เสียงเชยจัง หน้าตาก็ดี เปลี่ยนริงโทนให้เข้ากับหน้าตาหน่อยสิครับคุณกาย” คเชนทร์แสดงความเห็น
...แล้วเพลงแบบไหนจะเข้าหน้าตาเราล่ะเนี่ย...
กายไม่ตอบคนช่างแสดงความเห็น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาวางบนโต๊ะ กดตัดสายของคเชนทร์พร้อมกับเสียงของ 'คนช่างแสดงความคิดเห็น' อุทานขึ้นมาว่า
“โทรศัพท์ก็เชย อะไรกัน คุณยังไม่มีสีเหมือนคนอื่นอีกหรือ ถ่ายรูปได้ไหมนั่นน่ะ” คเชนทร์ชี้ที่โทรศัพท์ของกาย
“ผมเพิ่งซื้อใหม่” กายตอบ
“เพิ่งซื้อใหม่” คเชนทร์ทำเสียงแปลกใจ
“ผมเพิ่งทำเครื่องเก่าพัง นั่นก็เพิ่งซื้อใหม่แค่เดือนกว่าๆ ครับ แพงด้วย แต่ผมทำตกแตกเลยไม่อยากซื้อะไรแพงๆ อีกแล้ว เสียดายเงิน”
“คุณนี่ไม่ระมัดระวังเลย” คเชนทร์ตำหนิกายตรงๆ “ชอบหาเรื่องใส่ตัว”
“เกี่ยวอะไรกับโทรศัพท์ครับ” กายสงสัย
“ก็ไม่เกี่ยว เพราะไม่ใช่เรื่องโทรศัพท์ ผมพูดเรื่องอื่น”
“ครับ” กายเลิกคิ้ว รอฟังคเชนทร์พูดต่อเพราะไม่อยากตีความคำพูดใดๆ ของคเชนทร์อีกแล้ว
“เรื่องที่คุณจะไปเป็นล่ามให้กองทัพอากาศที่อเมริกา”
...หูผีจมูกมดจริงเลยคุณคเชนทร์ นี่รู้เรื่องอะไรเร็วกว่าคนอื่นทุกทีและทุกเรื่องหรือไง...
“ผมนั่นหรือครับ”
“คุณไปทำอะไร กองทัพอากาศถึงขอคุณไปเป็นล่ามให้นักบินที่จะไปทดสอบขับ F-35”
“ผมเปล่านะครับ” กายปฏิเสธ ในใจอดนึกถึงคำพูดของนาวาอากาศตรีเมฆไม่ได้ว่าจะมีอำนาจพอที่จะ 'รีเควส' ล่ามอย่างที่เคยพูดให้เขาฟัง หรือแม้แต่จะไปขอให้ ผบ.ทอ. เป็นคนร้องขอมาที่บริษัท
“ท่านประธานหงุดหงิดไม่ใช่น้อยที่ทางกองทัพอากาศบอกมาอย่างนั้น ท่านไม่ชอบให้ใครมาสั่ง”
“เขารีเควสไม่ใช่หรือครับ” กายถาม
“รู้ได้ยังไงว่ารีเควส” คเชนทร์แปลกใจ “เขาบอกมาเลยต่างหาก ว่าจะเอาคุณไปเป็นล่าม เขาไม่ได้ขอล่ามหนึ่งคนใครก็ได้ เขาขอคุณกายไปเป็นล่าม”
“แล้วนี่ท่านประธานจะมาลงที่ผมงั้นหรือ”
“โดนยิงแน่คุณกายเอ๊ย โดนฟันก็โดนไปแล้ว โดนแทงก็โดนไปแล้ว เหลือแต่โดนยิงและตัดคอ” คเชนทร์พูดแล้วทำท่่าจะผละไป กายจึงรีบลุกขึ้นและพูดว่า
“หมายความว่ายังไงครับ”
“เขาก็จะให้คุณไปนะสิครับ” คเชนทร์หันมาตอบแล้วเปลี่ยนเป็นเสียงจริงจัง “นั่นหมายความว่าเขาคาดหวังความเพอร์เฟค ซึ่งคุณจะพลาดไม่ได้เลย ถ้าผิดพลาด เขาก็จะโทษว่าเป็นเพราะคุณ ถ้ากองทัพอากาศไม่ซื้อ F-35 เขาอาจจะโทษคุณว่าคุณสื่อสารไม่ดี ไม่ถูกต้อง ทำให้ทางโน้นไม่เข้าใจสารครบถ้วนกระบวนความ ลูกค้าเลยตัดสินใจผิดพลาด”
“ไม่มีเหตุผล” กายพึมพำเสียงขุ่น
“เขาเรียกว่าพาลต่างหาก” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ “ผมไม่เข้าใจว่าทำไมท่านไม่ค่อยชอบหน้าคุณ มีอะไรก็ไม่รู้ คุณไปทำอะไรให้ท่านไม่พอใจหรือระแวงหรือเปล่า คุณก็น่ารักดี แต่ว่าทำไมท่านไม่ปลื้มคุณเอาซะเลย”
“แล้วนี่จะให้ผมไปจริงๆ หรือครับ”
“อย่างไม่เป็นทางการ ก็...เยส” คเชนทร์ตอบ “จะรู้ว่าเป็นทางการเมื่อไหร่ก็ต่อเมื่อท่านสั่งคุณวันจันทร์ในการประชุม Town Meeting อ้อ คุณอย่ามาสายอีกนะ ประชุมเจ็ดโมงสิบห้า ทุกคนบ่นกันใหญ่เลยเพราะทุกทีประชุมเจ็ดโมงครึ่ง แต่นี่เลื่อนเร็วขึ้นสิบห้านาที สาเหตุเพราะอะไรรู้ไหม”
“ท่านใจร้อน อยากรีบทำงานเร็ว” กายตอบประชด ทั้งที่ในใจรู้อยู่ว่าเพราะอะไร
“เพราะครั้งที่แล้วคุณมาสายไปครึ่งชั่วโมง คราวนี้เลยเร็วขึ้นสิบห้านาที” คเชนทร์ชี้หน้ากาย “ผมว่าคืนวันอาทิตย์คุณเอาเสื่อกับหมอนมานอนที่บริษัทเลยดีกว่า ไม่ก็ไปนอนที่คอนโดผมใกล้ๆ นี่เอง”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ ผมมาทัน ผมจะตืี่นตั้งแต่ตีสี่” กายยิ้ม แล้วอดตำหนิตัวเองไม่ได้ว่าพลาดโอกาสที่จะได้ไปเห็นคอนโดมิเนียมของคเชนทร์ แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าคเชนทร์พูดเล่นหรือพูดจริง
“โชคดีนะครับ”
“เรื่องอะไรครับ” กายถามคเชนทร์
“เรื่องไปเป็นล่ามที่อเมริการไงล่ะ เป็นล่ามทางการนอกประเทศครั้งแรกอีกต่างหาก”
“โอย” กายถอนหายใจ ยกมือขึ้นกุมขมับ รู้สึกหนักใจขึ้นมาทันที
“แต่ผมช่่วยคุณได้” คเชนทร์พูดขึ้น
“คุณต้องการอะไรเป็นการตอบแทน” กายพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้น
“ไม่มากหรอก รับรองว่าไม่เกินความสามารถคุณที่จะให้ผมได้” คเชนทร์ตอบเสียงราบเรียบ
“คุณจะช่วยผมยังไง”
“ผมก็จะช่วยติวให้ เหมือนสอบเข้ามหา'ลัยไงล่ะ เหมือนติวเตอร์สอบไฟนอล เหมือนเป็นมิดะ” คเชนทร์พูดจบก็หัวเราะขำ
“อะไรนะครับ” กายฟังประโยคสุดท้ายไม่ถนัด
“ผมจะติวตัวต่อตัวให้คุณทุกอย่าง รับรองผล เสร็จแล้วคุณจะรู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์ โล่งกาย โล่งใจ ไม่มีอะไรต้องกังวลใจอีก ไปอเมริกาได้อย่างสบายๆ”
“สรุปแล้วผมก็จะเป็นหนี่้คุณเพิ่มอีกหนึ่งครั้ง”
“ก็คงยังงั้นล่ะครับ” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ “แต่อีกหน่อยก็เหลือแค่ครั้งเดียว เพราะวันอาทิตย์ที่ 26 นี้คุณก็ต้องไปนั่นกับผมแล้ว”
“อาทิตย์ 26 เลยหรือครับ”
“ใช่แล้ว อาทิตย์ที่ 26 ผมอยากได้คุณ”
“ทำอะไร”
“แข่งแรลลี่สนุกๆ คุณไปเป็นนาวิเกเตอร์ให้ผม ศิษย์เก่าฝรั่งเศส ผมต้องการคนที่อ่านแผนที่รู้เรื่อง” คเชนทร์ตอบ
“อันนี้หรือเปล่าที่คุณบอกว่าจะต้องหัวสั่นหัวคลอน”
“ใช่แล้วครับ” คเชนทร์ยักคิ้ว ยิ้มบางๆ นัยน์ตาวิบวับ แล้วพูดขึ้นว่า “คุณคิดอะไรไปไกลล่ะสิท่า”
“เปล่าครับ” สายส่ายหน้า
“แล้วคืนนี้จะไปไหม” คเชนทร์เปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“ไปไหนครับ” กายถาม พยายามตามคเชนทร์ให้ทันอีกแล้ว
“งานแต่งงาน James Goodrichไง Director ของ Research”
“ผมไม่ทราบ ไม่ได้รับบัตรเชิญนี่ครับ”
“คุณไม่อ่านcommunication email อีกแล้วสิเนี่ย สมัยนี้เขาใช้บัตรเชิญ e-card ทั้งนั้น แล้วก็ในอีเมล์เขาเชิญทุกคนแล้ว” คเชนทร์ส่ายหน้าให้คนที่ไม่ค่อยสนใจอ่านจดหมายข่าวภายในของบริษัท
“ผมไม่ได้ดูครับ ผมไม่ค่อยใช้อินเตอร์เน็ต กลัวถูกกล้องตรวจพฤติกรรมพนักงานจับได้ว่าแอบเล่นอะไรออนไลน์”
“เล่นอะไรหรือ” คเชนทร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แกล้งทำหน้าตาสงสัย
“ผมชอบเล่นแคมฟรอกครับ”
“อ๋อ” คเชนท์ทำเสียงรับรู้ “ชอบจูบกบนี่เอง มีความฝันสินะ”
...ฝันอะไร คเชนทร์หมายความว่ายังไงเนี่ย...
กายสงสัยแต่ก็ไม่ถามเพราะกลัวจะงงกับคำพูดของคเชนทร์มากกว่าเดิม
“เล่นกับผมสิ รับรองว่าไม่มีปัญหา เปิดกล้องนั่นกันก็ได้” คเชนทร์กระซิบ
“เปิดกล้องอะไรนะครับ” กายถามเสียงดัง คราวนี้ต้อง 'เอาความหมาย' ชัดๆ จากปากของคเชนทร์ให้ได้
“ก็กล้อง web cam เขาเอาไว้ทำอะไรกันล่ะ” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ แล้วเดินจากไปทันที ปล่อยให้กายนั่งขมวดคิ้วมองตามเช่นเคย
...คเชนทร์จะเอายังไงกับเขา นี่มาเล่นบทหมาหยอกไก่อยู่ได้ เดี๋ยวไก่ก็ 'จิกกิน' ซะเลย...
...ลองดูซักหน่อยไหมล่ะกาย ให้มันรู้ไปเลยว่าคเชนทร์ใช่ผู้ชายลึกลับของคืนวันศุกร์ที่ 20 หรือเปล่า...
::: end of chapter 17 :::
-
ยังไม่รู้ตัวผู้กระทำชำราวเหมือนเดิม แต่ยังไงก็จะรออ่านต่อ o13
-
เห็นว่ามาแล้วแต่ขอจิ้มก่อนอ่าน ด้วยความคิดถึง :กอด1:
-
สงสัยกันต่อไป ^_^'
ปล. คุณ Katawoot อยากได้น้องหมาพันธุ์ไหนเหรอคะ ลองเสิร์ทเนทหาดูสิคะ ในห้องจตุจักรพันทิบก็มีน้องหมาหาบ้านอยู่มากมายด้วยนะ
-
อิตา คเชนทร์ นี้แต่ละคำีมีแต่ส่อๆทั้งน่านนนนนนนนนนนนนนนน
-
...แต่ถ้าจะให้ชัวร์ ต้องเอาSigmund Freud มาด้วย...
ชอบประโยคนี้มาก ฮ่ะ ฮ่ะ แต่รอนานไปหน่อยน้อยใจเล็กๆ
นี่กายจ้องจะพิสูจน์ คเชนทร์อีกคนและ ไม่ใช่มีฉากเรียกเลือดมาติดต่อกันล่ะ ขาดเลือดตายกันพอดี ฮ่ะ ฮ่ะ
รอและเป็นกำลังใจให้ ไรท์เตอร์ต่อไปครับ สู้ๆเน้อ และขอให้ได้น้องหมามาสมใจด้วยครับ :L2:
-
คุยกับคเชนทร์แล้วปวดหัวจริงเลย 5555
ขอให้เจอน้องหมาถูกใจนะคะ
-
ปวดหัวแทนกาย จริง ๆ :sad4:
-
โอย มันซับซ้อนขึ้นทุกตอน อยากรู้จนตัวสั่นแล้วนะ 55555
-
:L2:
-
เฮ้อ สงสารกายคุยกับคเชนทร์ที่ไร
ต้องคิดใ้ห้หนักเลยพี่แกพูดได้กำกวมมาก
ตอนนี้ก็ยังไม่รู้้อยู่ดีแต่ก็ยังหมั่นไส้ท่านประธานอยู่ดีอ่ะ
:กอด1: :L2:
-
และแล้วตอนนี้ก็ไม่มีอะไรให้กระจ่งตามเคย... :onion_asleep:
... ท่านประธานมีบทน้อยอ่ะ รอๆ :undecided:
-
คุณคฑาวุฒินี่จริงๆเลย คุณทำได้ไงก็ไม่รู้เนอะ
ทำให้ผู้อ่านอย่างอิชั้นอินไปกับกาย ประหนึ่งเป็นกายซะเอง
อ่านตอนใดก็จะต้องคิดทุกครั้งว่า ทำไม ใครนะ จะเป็นอย่างไร
คือจะต้องเกิดความสงสัย ใคร่รู้ ไปซะทุกตอน
-
ลึกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนจริงๆๆๆๆๆๆ
-
เฮ้อ...ปวดตับแทนกาย
อิตาคเชนทร์จะพูดอะไรให้เป็นภาษามนุษย์บ้างไม่ได้รึไงกันนะ
-
:z1:ลึกลับซับซ้อนขึ้นทุกวัน แถมคเชนทร์นี่ชอบพูดให้คิดลึกตลอดเวลาเลย อยากรู้จริงๆ เลยส่าใครกันนะคือคนในคืนนั้น แต่ยังไงก็ยังยินว่า "อยากเก็บเธอเอาไว้หลายๆ คน" อิอิ :z1:
-
ก็ยังไม่รู้อยู่ดี กายไปพิสูจน์ให้หมดเลย :z1:
จะได้รู้จู่โจมกันไปเลย
-
คำพูดของคุณคเชนทร์เนี่ยต้องตีความตลอด ปวดหัวจริงจัง
แต่ทำไมข้าพเจ้าถึงตีความไปแต่เรื่องนั่นตลอดนะ :z1:
-
นิยายเรื่องนี้อ่านแล้ว...ปวดหัวตามทุกที......
แต่ก็ชอบได่ใช่ความคิด+กับความรู้อันน้อยนิดคิดแล้วก็ปวดหัว...555+...
มาต่อเร็วๆนะคราบ.
........................... :bye2:
-
ท่านประธานอะไรนี่ แอบประชดประชันกายตาหลอดดดดดดดด
หึงเค้าอ๊ะเป่า :laugh:
-
เมื่อไหร่จะนั่นซะที!!!
อยากจะแย่แล้ว!!!
หมายถึง เฉลยผู้ต้องหา กับอยากรู้คำตอบ น่ะค่ะ 555 ฝึกพูดแบบคเชนทร์มั่ง เผื่อจะเข้าใจคำพูดของอีตาคนนี้มากขึ้น ฮุฮุ
-
จะว่าอะไรไหมท่าจะบอกว่า รู้สึกเกลียดขี้หน้านายคเชนทร์อ่ะ หึหึ
-
อา ไม่รู้ทำไมแต่ไม่ชอบอีตาคเชนทร์เลยอ่ะค่ะ
คลุมเครือเกินไปไหมชีวิต
ขอให้ไม่ใช่นะ
เชียร์ท่านประธานกับนาวาเมฆเช่นเคยค่ะ 555
-
ก็ยังไม่ปรากฏ :man1:
-
คเชนท์แกพูดอะไรของแกอ่ะ งง ไม่เข้าใจ พยายามจะสื่ออะไร เค้าเชียร์คเชนท์นะ
-
:m31: :m31: กายนี้แรงส์ขึ้นทุกวันเลยนะเนี้ย...นั้นเอาเป็นว่า พิสูจนืมันทุกคนเลย คนไหนจุกมากที่สุดก็คงเป็นคนนั้นแหล่ะมั่ง 5555+ :laugh: :laugh:
-
กำลังคิดว่าผู้ชายในคืนนั้นไม่ได้มีแค่คนเดียวซะแล้วซิ = = " อาจจะมีมากกว่าหนึ่งคน
-
อยากให้พระเอกคือคเชนทร์จังครับ
-
กวาดให้เรียบเลยดีกว่า :impress2:
-
สืบผู้ร้ายคนเดียวคงไม่ไหวนะกาย
เยอะไปหมด จ้างคชานนท์ซะดีม๊าง :z3:
-
มึนเหมือนเดิม เดาไม่ถูกอะกาย เค้ายังสนับสนุนให้กายเหมาทุกคนเหมือนเดิม :laugh:
-
ตอนนี้ก้ยังไม่รู้ว่าคนๆนั้นเป็นใครอีกเช่นเคย
แต่ท่านประธานนี่ยังงัยๆอยู่นะ
-
คุณคเชนทร์ น่ารักขึ้นทุกวัน
ท่านประธานก็ไม่รู้จะอะไรกับกายนักหนา
:กอด1: :กอด1:
-
:เฮ้อ:คเชนทร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หรือว่า ท่านประธานจะเป็นกิ๊กกับเชน แร้วหึง กาย
:laugh:
-
คเชนทร์ช่างเกิดมาเพิ่อสิ่งนั้นจริงๆ 555
-
ฉันว่าสรุปแล้วกายเนี่ยโดนรุมซะละม้างงงงงงงงงงง :o8: :o8:
เสร็จบรรดาหนุ่มๆ ที่มาเนี่ยหมดแหละ คืนเดียวเสร็จหมด
ฟันธ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
พระเอกต้องเป็นคเชนทร์เท่านั้น เชียร์คเชนทร์ๆๆๆๆๆ
เฮ้อเมื่อไรจะได้รู้ว่าใครเป็นคนได้กายไปครอบครองล่ะเนี่ย เหนื่อยใจ :เฮ้อ:
-
เห็นด้วยกับความเห็นบนๆ ที่ว่า
กาย เสร็จทุกคนที่กล่าวมา
แต่สุดท้าย สงสัยว่าจะลงเอยกับ เชิงชาย แหงมๆ
-
ขอเป็น FC คุณรุจน์กับนายทหารเมฆ อย่างเป็นทางการ ขอสองคนนี้ๆๆๆ
ขอบคุณไรเตอร์มาก :กอด1:
-
ท่านประธานเหวี่ยงได้ตลอด
คุยกับนายคเชนทร์แล้วเหนื่อย เครียดแทน... สงสารกาย
ลุ้นกันต่อไป..
+1
-
เหอะๆ เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปนะขอรับ
เป็นกำลังใจให้เสมอ :L2:
-
:pig4: ตาคเชนทร์นี่พูดมากจังเลยเนอะ มาแบบแปลก ๆ ด้วย
ถ้ายังไงกายก็จัดให้สักชุดสองชุด จะได้หายข้องใจไง
-
เห็นด้วย ถ้าเจอคเชนทร์ตัวจริงนี่ มานานทีก็ดูสนุก แต่มาถี่ๆนี่ น่ารำคาญเลยนะนั่น
-
เอิ่ม เปิดกล้องนั่นกันได้ด้วยเหรอ
:o8: คเชนทร์หนอคเชนทร์
ขอท่านประธานเต็มๆสักตอนสิ คนแต่ง ^^
ท่านประธานไม่พอใจอะไรกายหนอ
หรือว่ากายมาทำให้ใจหวั่นไหว
กร๊าก คิดไปโน้น
-
ท่านประธานจาโหดไปมั้ยอะ :sad11:
-
ลุ้นว่าไก่หรือหมาจะทำภารกิจสำเร็จก่อนกัน
-
ปวดหัวแทนนายกายจริงๆ :เฮ้อ:
-
ตาท่านประธานยังไงๆก็เหมือนมีเรื่องแอบเคืองกายอยู่จริงๆนั่นแหละ
หรือว่าผู้ชายที่กายไปนอนด้วยคืนนั้นจะเป็นแฟนของท่านประธาน...แอบคิดไปไกล 555+
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
เห็น ทฤษฎีร์ แล้วแทบตกเก้าอี้
ปล. เจ้ไม่เคยไปเม้นท์ที่ไหนนอกเล้าฯ หรอกคะ กลัวเขาจะเตะปากเอา
เก่งแต่เห่าหอนในบ้านตัวเอง อิอิ
เจ้สอง ตุ๊ดน้อย หอยใหญ่ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปลล. เจ้ก็เพิ่งจะเคยได้อ่านงานของคุณคนเขียนครั้งแรกก็ในเล้าฯ นี่แหละค่า
-
เอาเลยสิ
-
เอ.... หรือท่านประธานจะเล็งอิตาคเชนทร์ o22
-
คิดถึงคุณวรุจน์อ่ะ ออกมานิดเดียวเอง รู้สึกตอนนี้ ท่านประธานจะมาแรงนะเนี่ย แต่ว่า อย่างท่านประธานเนี่ย นึกภาพ ตอนไปเที่ยวผับคืนนั้นไม่ออกเลย ไม่ใช่ไปๆ มา แต่ละคน ที่เกี่ยวข้องเป็น คนที่อยู่ในคืนวันนั้นหมดเลย นะ รอลุ้นติดตามต่อไป ขอบคุณค่ะ
-
:serius2:
พี่นาย ขอเบอร์ นนท์หน่อยดิ
จะปรึกษา ว่า ใครเป็นพระเอกอ้ะ
โอ๊ย อกอีน้องจะแตก...........แล้วนะ :z13:
-
เง้อ ๆ มะไหร่จะ รุ้ตัวเนี่ยๆๆๆ รุ้สึก ตะหงิดๆๆ ว่าเป็นท่านประธาน เพราะจ้องเล่นงานเหลือเกินๆ ที่จ้องอย่างงี้ เพราะ ลืมเรื่องคืนวันศูกร์ หรือเปล่าน้า ๆๆ เฮ้อ ซับซ้อน
-
ท่านรองนี่เล่นไม่เลิก น่าปวดหมองเจรงๆ
ปล.ลูกหมาเหรอคร้า อยากได้เหมือนกัน แต่กลัวจะดูแลมันได้ไม่ดี เลยไม่ดีกว่า
แต่แอบอิจฉาคนที่เลี้ยงหมานะ เพราะหมาเนี่ยแค่เรารักมันซักนิด ยังไงมันก้อรักเรา
แต่คนเนี่ย บางทีรักมันให้ดิ้นตาย มันยังไม่แลเราเลย
-
เหนื่อยคิดแทนกาย 5555 จับทำสามีซะหมดเลยเหอะ จะได้รู้สักที กักๆ
-
มันบทที่สิบเจ็ดแล้วนะค่ะเมื่อไรจะได้รู้สักที่เอาเป็นบทที่ร้อยเลยไหมค่ะ หรอเอาเป็นว่าเฉลยตอนจบดีล่ะ
เอาอย่างนี้ไหมค่ะ บอกว่าเลยว่าเฉลยบทไหน เดี๋ยวเจ้จะได้รอไปอ่านบทนั้นเลย ต๋อมอยากรู้อยากเห็นมันทำงานหนัก
นะเนี่ย.........โอ้ย จะรอไม่ไหวแล้วนะ เหวี่ยงบ๊อบใส่ค่ะ อ่ะเอาไปหนึ่งบวก.....ชิ
-
สวัสดีครับ
ไปเที่ยวกับท่านรองอีก ส่วนท่านประธานก็ทำลึกลับต่อไป
ส่วนคนอื่นๆ ก็ต่อคิวเข้ามา
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
:serius2:
พี่นาย ขอเบอร์ นนท์หน่อยดิ จะปรึกษา ว่า ใครเป็นพระเอกอ้ะ โอ๊ย อกอีน้องจะแตก...........แล้วนะ :z13:
น้องนนท์คนเก่งไม่ว่างครับ กำลังงานเข้า รออีกนิดนะ พอถึงกลางเรื่องอะไรก็จะชัดเจนขึ้น ใครจะอยู่ใครจะไปเดี๋ยวก็ได้เห็นกัน
Guy Chapter 18
ประมาณสิบห้านาทีก่อนเวลาเลิกงานกายก็ต้องแปลกใจเมื่อเลขานุการของคเชนทร์เดินมาที่โต๊ะและยื่นซองสีขาวปิดผนึกให้เขาแล้วเดินจากไปโดยไม่พูดไม่จา
กายนั่งมองซองที่วางอยู่บนโต๊ะประมาณสามนาทีแล้วจึงเปิดออกมา แวบหนึ่งเขาคิดว่าเป็น 'ซองขาว' แบบที่นายจ้างยื่นให้ลูกจ้างเพื่อให้ลูกจ้างไปหางานใหม่ แต่เมื่อเปิดซองและดึงกระดาษสีขาวออกมาก็เห็นว่าเป็นลายมือโยเย้ซึ่งกายเดาได้ทันทีว่าเป็นลายมือของรองประธานบริษัท
M now!
me: hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด
you: coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด
psw: steamy
กายทั้งฉุนและขำเมื่อเห็นกระดาษแผ่นนั้นจากคเชนทร์ซึ่งนำมาส่งโดยเลขานุการผู้เย็นชา
คเชนทร์ชวนให้เขาคุยด้วยทาง MSN!
ลงทะเบียนอีเมล์ให้เสร็จสรรพ!
กายหันซ้ายหันขวาให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ แล้ววางแฟ้มเอกสารให้เต็มโต๊ะ ไม่ลืมเปิดดิกชันนารีเล่มใหญกางออก ทำประหนึ่งว่ากำลังยุ่งกับการทำงาน จากนั้นก็เริ่มพิมพ์ช้าๆ ไม่กี่วินาที ก็เข้าสู่โปรแกรม MSN
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > บริษัทไม่แอบดูหรอกน่า coldheart
coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด > ทำไมผมต้องเมล์ยาวขนาดนี้ครับ แล้วทำไมต้อง coldheart และทำไมต้อง vampire slayer
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > ผมนึกอะไรไม่ออก
coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด > คุยทางโทรศัพท์ก็ได้ คุณโทรมาหาผมสิครับ ไม่ก็มายืนเกาะพาร์ติชั่นคุยกับผมเหมือนเดิม
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > ผมอยากคุยเป็นส่วนตัว เปิดกล้องสิกาย ไม่มีใครเห็นหรอก
coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > คุณคเชนทร์! :-(
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > เวลาผมนั่งจ้องคอมพิวเตอร์จะไม่มีใครมากวน
coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > แต่ผมเสี่ยงนะ ถ้าหัวหน้าการุณย์มาเจอจะว่าไง
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > เขาไม่อยู่ ประชุมอยู่กับ kingofvampire
coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > ท่านประธานนะหรือครับ
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > yes 555 คุณเห็นเขาดุๆ นิ่งๆ แบบนั้น อย่าคิดนะว่าเขาไม่เคยเป็นหนุ่มวัยคะนองมาก่อน
coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > ตกลงคุณจะคุยเรื่องอะไรครับ
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > คืนนี้ไปเที่ยวไหน
coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > ผมจะไปดูคอนเสิร์ทกับเพื่อน
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > GK Junior ใช่หรือเปล่า
...รู้จักอีกแน่ะ คเชนทร์นี่จริงๆ เลย...
coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > ครับ เพื่อนชวนให้ผมไปด้วย
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > แล้วพรุ่งนี้ไปปาร์ตี้ A Night with GK Junior หรือเปล่า
coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > ปาร์ตี้อะไรนะครับ
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > คอนเสิร์ทเสร็จ คืนพรุ่งนี้เขาจะมีปาร์ตี้หาเงินส่วนบุญ เอ๊ย เพื่อการกุศล ผมเสียไปตั้งแสน ก็เลยจะไปซะหน่อย ไปด้วยกันนะ
coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > ผมไม่ทราบครับ ต้องถามเพื่อน
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > เขาไปแน่นอน ใครบ้างไม่อยากไป
coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > ผมคนหนึ่งล่ะ ผมไม่บ้าดารานักร้องเกาหลีหรอก
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > ผมก็ไม่ได้บ้า แค่อยากชวน
coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > ขอถามเพื่อนก่อนนะครับ
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > ถ้ายังงั้นผมจะเอาคำตอบคืนนี้ เลิกคอนเสิร์ทโทรหาผม จะรออยู่ข้างเวที
coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com >
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > coldheart ทำไมเงียบไป ต้องตัดสินใจนานขนาดนั้นเลยรึ
coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > คุณไปงานแต่งงานแล้วยังจะไปคอนเสิร์ทอีก ไหวหรือครับ
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > สบม. จำไม่ไหรือ ผมเป็นม้าพ่อพันธ์ :-) แรงดีไม่มีตก แค่นี้สบายมาก เสร็จคอนเสิร์ทไปต่อยังไหว ไปหรือเปล่า The Vanity
coldheartvampireslayerอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > พรุ่งนี้เช้าต้องไปธุระครับ นอนดึกไม่ได้
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > งั้นก็โอเค แต่อย่าลืมวันอาทิตย์ที่ 26ของเรานะ ไปแล้วนะครับ เลขามากวน มีเรื่องด่วน :-(
hothunkyvampireอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com > KMG
กายนั่งนิ่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงสิ่งที่เพิ่ง 'คุย' กับคเชนทร์
เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าคเชนทร์กำลัง 'จีบ' เขา แม้จะเป็นวิธีการที่ออกจะแปลกๆ หน่อย แต่คเชนทร์ก็ไม่เหมือนใคร คเชนทร์เป็นคนแปลกๆ เพราะฉะนั้น 'ก็ไม่น่าจะแปลกใจ' ที่จะทำเรื่องแปลกๆ
...ดูเหมือนจะเป็นคนตรงไปตรงมา แต่ความจริงแล้วสิ่งที่คเชนทร์พูดและทำนั้นซ่อนความนัยให้ตีความเสมอ ชอบทำให้คิด...
...คิดมากและคิดลึกด้วย...
…KMG คืออะไร!...
...เป็นไปได้หรือว่าย่อมาจาก Kachen misses Guy...
...หรือ Kenny misses Guy?...
...ชวนเราไปดูคอนเสิร์ท ชวนไปงานปาร์ตี้วง GK Junior จากเกาหลี นัดเจอกันข้างเวทีคอนเสิร์ท ชวนไปต่อที่ The Vanity คลับหรูหรา วันอาทิตย์หน้าก็จะให้เขาไปแข่งแรลลี่ด้วย คเชนทร์ชักจะยังไงแล้วนะเนี่ย...
กายรู้สึกแปลกๆ เมื่อยืนอยู่ท่ามกลางเหล่าเด็กวัยรุ่น เขาอายุ 26 ปี ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เขานั้นเลิกนับอายุตัวเองแล้วตั้งแต่ฉลองวันเกิดอายุ 30 ปี ทั้งที่กายคิดว่าตัวเองยังหน้าตาเด็กอยู่และไม่แตกต่างจากนักศึกษามหาวิทยาลัยปีสุดท้ายเท่าใดนักแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองแก่เกินไปที่จะมาชมการแสดงของกลุ่มนักร้องชายจากประเทศเกาหลี แต่เมื่อบ่นกับคนที่ 'บีบบังคับ' ให้เขามาเป็นเพื่อน ฝ่ายนั้นก็ตอบว่า
“ไม่แค่เราสองคนหรอกน่ากาย คนอื่นๆ แก่กว่าก็มี” นรธีร์หันมาพูดกับกายแล้วหันไปมอง 'อาหารตา' ที่กำลังเดินไปเดินมา
“ตกลงเจ๊นี่ชอบยังไงกันแน่ บึก ผอม เด็ก หรือ แก่” กายถาม
“ฉันไม่เรื่องมาก” นรธีร์ยักไหล่ “ขอให้ใหญ่แรงดีไม่มีตกเป็นพอ”
...คเชนทร์นั่นไง ตัวใหญ่ แรงดีไม่มีตก คึกเหมือนม้าพ่อพันธ์ พลังเหลือเฟือ เสร็จงานแต่งงานแล้วมาชมคอนเสิร์ท จากนั้นไปต่อที่คลับหรู The Vanity...
...แล้วนี่จะมาถึงหรือยัง ถ้าเจอจะแนะนำให้เจ๊นรธีร์รู้จัก...
“จะเข้าไปหรือยังเจ๊” กายเร่ง
“เดี๋ยวสิ ก่อนดู GK Junior ขอดู K เด็กๆ หล่อๆ ให้หนำใจก่อน นี่ล่ะเหตุผลหนึ่งที่เจ๊ชอบไปดูคอนเสิร์ทวัยรุ่นล่ะ”
“ไปดูข้างในก็ได้”
“แกจะเ_ือกรีบเข้าไปทำไมวะ ตั๋วมันกำหนดที่นั่งโว้ย ไม่ใช่กระจอก ใบละสองพันนะเชียวนะแก” นรธีร์ตอบ
“ทำไมไม่เอาตั๋วหน้าเวทีซะเลย จะได้ดูเป้านักร้องชัดๆ” กายประชด ยังรู้สึกรับไม่ได้กับการเสียเงินถึงสองพันบาทเพื่อมาดูวัยรุ่นเจ็ดคนเต้นบนเวทีและร้องเพลงซึ่งเขาฟังไม่รู้เรื่อง
“กาย ถึงแม้ฉันจะคลั่ง JK Junior แต่ก็ไม่ถึงกับหน้ามืดตามัวเสียงเงินสามพันบาทต่อตั๋วหนึ่งใบหรอกโว้ย”
“สองพันกับสามพันมันต่างกันตรงไหน” กายส่ายหน้าแล้วยืนกอดอกรอนรธีร์ต่อไปจนกระทั่่งผู้ชมคอนเสิร์ทเริ่มเข้าไปในสถานที่แสดงเกือบหมดแล้วนรธีร์จึงสะกิดให้กายเดินนำไปที่ประตูทางเข้า แต่เมื่อใกล้ถึงประตูก็ได้ยินเสียงอุทานและเสียงสบถของเพื่อนรุ่นพี่ ตามด้วยเสียงโวยวายว่าตัวชมคอนเสิร์ทหาย
“อย่าล้อเล่นนะเจ๊” กายขมวดคิ้ว
“แกดูตาฉันสิไอ้กาย แกรู้จักฉันมานาน แกก็น่าจะรู้จักพี่สาวแกดี เขาว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ แกดูให้ดีไอ้กาย แกดูดวงตาของพี่แกให้ดี ดูให้ดี” นรธีร์ทำท่าจะร้องไห้
“เวรกรรม” กายถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ซวยโคตรซวยล่ะทีนี้ เจ๊ลืมเอามาหรือเปล่า”
“เอามาสิวะ ตอนลงจากแท๊กซี่ฉันก็ยังหยิบออกมาจากกระเป๋าตังค์จะยื่นให้แท๊กซี่อยู่เลย”
“อ้าว”
“ก็ฉันนึกว่าเป็นเงิน แ_่งตั๋ว_่าอะไรวะสีเหมือนแบงค์พัน เป็นกระดาษอีกต่างหาก แทนที่จะเป็นบัตรพลาสติก” นรธีร์กระทืบเท้า “ไอ้กาย ทำย้งไงดีล่ะทีนี้ เขากำลังจะเล่นกันแล้ว”
“ก็บอกให้รีบเข้าไป มัวแต่ดูของเด็กอยู่นั่นล่ะ นี่ถ้าเข้าไปตั้งแต่ตอนผมชวน ก็รู้แล้วว่าตั๋วหาย มีเวลาตั้งตัวอีกเยอะ” กายบ่น แต่เมื่อเห็นสีหน้าของนรธีร์แล้วก็รู้สึกผิด
“แกรู้ไหมกาย ฉันรอวันนี้เหมือนเกย์บริสุทธิ์รอถูกผู้ชายเสียบโดยไม่ใส่ถุงยางเลยนะโว้ย แ_่งทำไมซวยยังงี้วะ”
“แล้วเจ๊ส่งตั๋วให้แท๊กซี่แทนเงินหรือเปล่า”
“ใครจะโง่ขนาดนั้นวะ” นรธีร์แหวเสียงดัง “ถ้าเอาตั๋วให้แท๊กซี่แ_่งโดนด่าตายเลย”
“แล้วมันจะหายไปไหน เจ๊หาดีๆ ซิ” กายช่วยนรธีร์ล้วงกระเป๋าเสื้อผ้าทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางจะพบตั๋วราคาใบละสองพัน บาททั้งสองใบนั้น นรธีร์สวมเสื้อยืดรัดติ้ว กางเกงยีนส์สีดำ และสวมรองเท้าบู้ทสีเขียวสด ในมือถือโทรศัพท์เพียงเครื่องเดีียว แทบจะไม่มีซอกมุมใดๆ ที่จะหลงสอดตั๋วใบเล็กๆ สองใบใส่เอาไว้ในกระเป๋ากางเกงเลย
“ฉันเอาไว้ในกระเป๋าตังค์ แ_่งมันหายไปได้ไงวะ” นรธีร์โอดครวญ “ฉิบหายจริงๆ เลย ว่าแล๊วเชียว ก่อนออกจากบ้านฉันเขม่นตาซ้าย แล้วตอนหมอดูทักฉันก็ไม่สนใจ มัวแต่ฟังเรื่องของแก”
“ฟังอะไร” กายถามเสียงเข้ม “เจ๊ไปบนอะไรอีก”
“ฉันเอาชื่อกับวันเดือนปีเกิดแกไปให้หมอเต๋าทำพิธีให้ หมอบอกว่าแกกำลังถูกโชคชะตาเล่นตลกครั้งใหญ่ ต้องแก้เคล็ด ฉันเลยเอารูปกับเส้นผมแกไปให้หมอ”
“เจ๊นอ” กายอุทาน
“หมอบอกว่าแกกำลังจะมีคู่ แต่คู่ของแกจะไม่ธรรมดา มาแบบผิดธรรมชาติ”
“อ๋อ คู่ผมมาก็ผิดธรรมชาติอยู่แล้วล่ะ ไม่ต้องบอกก็รู้” กายพูดหยันๆ “อาศัยอยู่ในป่าเดียวกันมาตั้งแต่ประถม ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองถูกธรรมชาติหรอก”
“คู่แกเป็นคู่แท้ บุญมีแต่กรรมบัง จะต้องผ่านความอุปสรรคขวากหนามแสนสาหัสกว่าจะรักกันได้ ถึงกับต้องเสียเลือดเสียเนื้อกันเลยนะจะบอกให้ เจ๊ได้ยินตกใจแทบแย่ กินไม่ได้นอนไปหลับตั้งหนึ่งคืน” นรธีร์ทำสีหน้าจริงจัง “หมอบอกว่าต้องสะเดาะห์เคราะห์สามครั้งถึงจะมีสิทธิ์ลุ้น”
“ขนาดนั้นเลยหรือ ถ้าแบบนั้นผมไม่อยากจะมีคู่หรอก ไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องคู่ครองของผมเลย ผมจะหาคู่ของผมเอง”
“หมอคนนี้แม่นมากเลยนะกาย หมอดูดวงให้เจ๊แล้วบอกว่าจะได้คู่ผอมๆ อายุน้อยกว่า เจ๊ยังได้เลย” นรธีร์พูดด้วยเสียงและสีหน้าเปี่ยมไปด้วยศรัทธาในตัวหมอดู
“แหงล่ะ คู่เจ๊อายุน้อยกว่าทุกคน ไม่เคยเห็นเอาใครที่อายุใกล้เคียงกันเลย” กายเบ้ปาก “แล้วจะหาคนอายุเท่าเจ๊หรือมากกว่ามาเอาเจ๊ก็คงไม่ง่ายนักหรอก”
“ไม่เชื่อแกอย่าลบหลู่เชียวนะ แล้วเราก็ต้องไปสะเดาะเคราะห์อาทิตย์ละครั้งติดต่อกันสามอาทิตย์ด้วย ถ้าไม่งั้น หมดบอกว่าแกจะไร้คู่ไปตลอดชีวิต” นรธีร์ไม่สนใจคำพูดกระทบกระเทียบของอีกฝ่าย
“เฮอะ คนอย่างผมหรือจะไร้คู่ นี่ยังไม่รู้จะเลือกใครเลย” กายยักไหล่
“หมายความว่าไง นี่มีคนมาจีบแกหลายคนหรือไง ทำไมฉันไม่รู้” นรธีร์กระชากเสียง “แล้วไอ้ชายของเจ๊ล่ะ ถ้าไอ้ชายรู้มันคงร้องไห้ฟูมฟาย มันทำเพื่อแกมากเลยนะกาย ไม่เห็นหรือว่ามันทุ่มเทเพื่อแกขนาดไหน”
“อย่าบอกนะว่าที่เชิงชายไปอาบแดดจนตัวทำเพราะแรงยุของเจ๊”
“ทำไมมันต้องไปอาบแดดให้ตัวดำด้วยวะ” นรธีร์ถามกลับ แววตาสงสัยจริงๆ กายจึงรีบบอกให้นรธีร์หยุดพูดเรื่องเชิงชาย
“นี่มันยังร้องจะมาดูคอนเสิร์ทให้ได้ แต่พี่ตั๋มส่งมันไปทำงานทัวร์เมืองกาญจน์ มันเลยอด”
“ถ้ายังมัวแต่คุยเรื่องนี้ เราก็กำลังจะอดดูคอนเสิร์ทนะเจ้” กายเตือนนรธีร์หลังจากพากัน 'ออกนอกเรื่อง' ไปชั่วครู่
“กาย ทำยังไงดี ถ้าเจ๊ไม่ได้ดูเจ็ดหนุ่ม giant K Junior เจ๊ต้องหัวใจสลายแน่ๆ”
“เวลายังงี้ยังทะลึ่งได้อีก” กายส่ายหน้า
“เจ้อยากดู K ของ Junior ใกล้ๆ” นรธีร์ทำท่าจะร้องไห้ฟูมฟายเป็นเด็กๆ “กาย ลองไปบู้ทขายตั๋วกัน เผื่อเขาจะมีตั๋วเหลือ”
“เหลือแต่ใบละห้าร้อย ยืนอยู่บนยอดเขาหิมาลัยนะสิเจ๊” กายเบ้ปาก เดินนำนรธีร์ไปยังช่องขายตั๋ว แต่โชคไม่ดี หน้าช่องขายตั๋วมีป้ายขนาดใหญ่ ตัวหนังสือสีแดงเขียนว่า 'ตั๋วหมดแล้ว'
“เจ๊อยากตาย” นรธีร์น้ำตาซึม “กาย ทำยังไงดี จะให้เดินกลับบ้านเฉยๆ แบบนี้หรือ อุตส่าห์แต่งตัวมาแต่หัวค่ำ ยืนรอตั้งนาน จะให้เดินกลับบ้านไปนอนจินตนาการว่าตัวเองอยู่ในคอนเสิร์ท giant Kหรือกาย แบบนี้พี่ขอตายดีกว่า”
กายหรี่ตา มองป้ายประกาศที่ติดอยู่หน้าช่องขายตั๋ว พยายามคิดหาทางช่วยเหลือนรธีร์ที่ทำท่าจะเป็นจะตายจริงๆ เขารู้ว่านรธีร์ไม่ได้เสแสร้ง เขารู้จักเพื่อนสนิทรุ่นพี่คนนี้ดี
กายหลุบตาลงมองพื้น เห็นปากกาเมจิกสีแดงวางอยู่ด้านหน้าเคาท์เตอร์ขายตั๋วจึงนึกอะไรได้บางอย่าง
“คิดออกแล้วเจ้” กายหันมาพูดกับนรธีร์ “ถ้าเขาประกาศว่าตั๋วหมด เราก็ประกาศซื้อตั๋ว” กายดึงป้ายประกาศออกมา พลิกด้านหลัง แล้วเขียนตัวหนังสือขนาดใหญ่ว่าต้องการซื้อตั๋วชมคอนเสิร์ทโดยให้ราคาสองเท่า จากนั้นจึงชูขึ้นพร้อมกับเดินไปเดินมาเพื่อดึงดูดความสนใจคนที่อยู่ในบริเวณห้องโถงหน้าประตูทางเข้า
“กาย จะมีคนขายหรือ” นรธีร์ถาม
“ต้องลองดูซิเจ๊” กายหันไปตอบ แล้วเริ่มตะโกนขอซื้อตั๋วชมคอนเสิร์ทโดยเสนอราคาให้สองเท่า
“ใบละสี่พันเลยนะกาย สองใบก็แปดพัน” นรธีร์คราง
“ช่างเถอะน่า ครั้งเดียวในชีวิต เจ็ดเคเลยนะเจ๊ อีกหน่อยก็ตายแล้ว รีบๆ ดูซะก่อนจะไม่มีโอกาส”
“ไอ้บ้า ฉันยังไม่แก่ขนาดนั้น” นรธีร์ค้อนให้เพื่อนรุ่นน้องแล้วมองไปรอบๆ อย่างหมดหวังเพราะไม่มีใครสนใจจะขายตั๋วให้เลย
“ใบละห้าพันครับ ใบเดียวก็ได้ครับ ใครสนใจจะขายบ้างครับ” กายตะโกนดังขึ้นแล้วปีนขึ้นไปยืนบนโต๊ะ ส่วนนรธีร์นั่งลงข้างโต๊ะอย่างหมดแรงเพราะรู้ว่าความหวังที่จะได้ตั๋วนั้นริบหรี่เต็มทน
ทั้งที่รู้ความหวังมีน้อยแต่กายก็ไม่หยุดตะโกนขอซื้อตั๋วชมคอนเสิร์ท เขาเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ เมื่อได้คิดจะทำอะไรแล้วก็ต้องพยายามอย่างถึงที่สุด
แต่โชคไม่เข้าข้าง เวลาผ่านไปจนใกล้จะถึงเวลาแสดงเต็มที ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะขายตั๋วชมคอนเสิร์ทแม้กายจะเพิ่มราคาขอซื้อใบละหกพันบาท
กายหยุดพักถอนหายใจเบาๆ รู้สึกเริ่มจะเจ็บคอ มองไปรอบๆ เห็นว่ามีคนเหลืออยู่ด้านนอกไม่ถึงห้าสิบคน ไม่กี่นาทีกายก็เริ่มตะโกนขอซื้อตั๋วต่อ แต่ก็ยังโชคไม่ดีเช่นเคย
ขณะที่กำลังจะถอดใจ กายก็รู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้า เขาคิดว่าเป็นนรธีร์จึงปลอบใจเพื่อนรุ่นพี่ว่า
“อย่าเพิ่งท้อสิเจ๊ มันต้องมีใครซักคนอยากขายตั๋วให้เราบ้างหรอกน่า ถ้าหาตั๋วไม่ได้จริงๆ ผมจะพาแอบเข้าทางหลังเวที” กายพูดแล้วตะโกนต่อ “หกพันบาทครับ ขอซื้อตั๋วหนึ่งใบครับ สงสารพี่เถอะครับ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่พี่เขาจะได้ดูคอนเสิร์ทแล้วครับ ขายให้หน่อยเถอะครับ”
“ผมไม่ขาย แต่ผมจะให้ฟรี” เสียงห้าวๆ ดังขึ้น กายก้มหน้าลงมอง เห็นชายหนุ่มรูปหล่อคนหนึ่งกำลังยืนล้วงกระเป๋าแหงนหน้ามองเขาอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“คุณธฤต” กายอุทาน
“เหนื่อยเปล่าครับคุณกาย คุณก็น่าจะรู้ว่ไม่มียอมขายตั๋วดู GK Junior หรอก” ธฤตพูด
“ไม่ลองก็ไม่รู้ ผมจะขึ้นราคาทีละพัน ใครไม่อยากได้เงินหมื่นมั่ง” กายตอบแล้วปรายตาไปมองนรธีร์ซึ่งขยับไปนั่งซึมอยู่ห่างๆ จากโต๊ะที่เขายืนชูป้าย
“ไม่ต้องลองแล้วครับ ผมมีตั๋ววีไอพีหน้าเวที” ธฤตยกมือขึ้น แสดงท่าทางจะดึงป้ายประกาศออกจากมือของกาย แต่ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบแล้วพูดว่า
“คุณอย่ามาล้อเล่นนะ ผมต้องการตั๋วจริงๆ สงสารเพื่อน”
“ผมไม่ได้ล้อเล่น”
“ใครจะมีตั๋ววีไอพีหน้าเวทีตั้งสองใบ แล้วถ้าคุณมีคนไม่ดูหรือไง” กายยังไม่เชื่อธฤต
“บริษัทผมเป็นคนจัด” ธฤตตอบ “และผมก็เป็นเจ้าของบริษัท ตอนนี้ผมมีอยู่สี่ใบ”
“จริงหรือครับ” กายอุทานด้วยความดีใจ
“คุณคิดว่าโชคดีไหมที่เจอผม” ธฤตพยักหน้าพร้อมกับยิ้มกว้าง
“อย่าหลอกกันนะคุณธฤต” กายก้มหน้าลงพูดกับธฤตด้วยสีหน้าจริงจัง
“เสร็จคอนเสิร์ทผมพาคุณไปจับมือ GK Junior ยังได้ แล้วพรุ่งนี้ยังมีปาร์ตี้พิเศษกับนักร้อง ไปไหมล่ะครับ”
“เอ่อ...” กายอึกอัก ก่อนจะถามว่า “แล้วคุณจะขายเท่าไหร่ครับ ผมให้ราคาเยอะมากไม่ไหวนะ”
“ฟรีครับ” ธฤตแหงนหน้า ยิ้มพราวระยับให้กายแล้วพยักหน้าสื่อความหมายให้กายลงจากโต๊ะ
“ของฟรีจะมีในโลกหรือ” กายพึมพำ อดนึกถึงคเชนทร์ไม่ได้ รายนั้นช่วยเหลือเขาทีไรต้องมีข้อแลกเปลี่ยน และหากธฤตจะต้องการอะไรตอบแทนเขาก็ไม่แปลกใจ ถึงจะไม่ได้เรียกร้องเป็นเงินก็เถอะ
“ถ้างั้นไม่ฟรีก็ได้” ธฤตหัวเราะ “ผมขออย่างเดียวจากคุณ “ธฤตยกนิ้วขึ้นชูหนึ่งนิ้วแล้วพูดต่อว่า “ผมขอให้คุณไปถ่ายภาพทำพอร์ตโฟลิโอ”
“บอกแล้วไงครับว่าผมไม่อยากเป็นดารา”
“ไม่ใช่ดาราครับ” ธฤตส่ายหน้า “และผมก็ไม่บังคับให้คุณเข้าวงการบันเทิงด้วย แค่ถ่ายรูปทำพอร์ตโฟลิโอเก็บเอาไว้ บางทีอาจเสนอให้ลูกค้าดู ถ้าเขาสนใจก็ติดต่อ ตอนนั้นคุณค่อยตัดสินใจ ไม่เสียหายนี่ครับ ไม่อยากเป็นดาราหรือนายแบบผมก็ไม่เซ้าซี้ แต่มีพอร์ตโฟลิโอ”
“กาย” เสียงของนรธีร์ดังขึ้นแผ่วเบา พร้อมกับเขย่าแขนของกาย “K junior นะกาย เจ็ด K เลยนะน้อง”
กายหันไปมองเพื่อนรุ่นพี่ซึ่งยืนเกาะแขนของเขาและมองด้วยสายตาเปี่ยมความหวัง ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจตอบตกลง “ได้ครับ แค่ถ่ายพอร์ตโฟลิโอเฉยๆ นะครับ”
“ครับผม” ธฤตพยักหน้า “จากนั้นคุณจะรับงานถ่ายแบบหรือไม่นั้นก็เป็นเรื่องของคุณ”
“รับครับรับ กายรับแน่นอน ถ้ากายไม่รับผมจะพยายามคุยกับกายเอง” นรธีร์ยิ้มประจบธฤต “ว่าแต่ว่า คุณไม่ได้พูดเล่นนะครับ”
“ผมจริงจังและจริงใจครับ” ธฤตตอบพร้อมกับผายมือไปยังประตูทางเข้า “คอนเสิร์ทใกล้จะเริ่มแล้ว เชิญทางนี้ครับ ผมจะพาไปนั่งแถวที่สองหน้าเวที แถวแรกเห็นไม่ชัดเท่าแถวสองหรอกครับเพราะต้องแหงนหน้า ปวดคอ”
ธฤตเดินนำ กายและนรธีร์เดินตามไปด้วยใบหน้าที่แสดงความรู้สึกแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด นรธีร์ยิ้มกว้าง ลิงโลดดีใจ ส่วนกายขมวดคิ้วครุ่นคิด
...ธฤตกำลังจีบเขาแน่ๆ เลย เรื่องการตื๊อให้เป็นนายแบบหรือดาราอะไรนั่นเป็นเพียงข้ออ้าง ธฤตต้องการอะไรจากเขากันแน่ ต้องการเพียงความสนุกชั่วครู่ตามประสคนรวย หรือคิดจะจีบเขาเป็นคนรักจริงๆ...
...วรุจน์ก็ทำท่าจริงจัง ธฤตหายไปช่วงหนึ่งแต่พอเจอกันอีกครั้งก็มาแสดงท่าทีแบบนี้ คเชนทร์เองก็เร่ิมจะชัดเจนขึ้น ไหนจะคุณทหารอากาศเมฆที่รุกหนักถึงกับชวนเขาไปเที่ยวทะเล อ้อ เชิงชายด้วย อุตส่าห์ไปอาบแดดจนตัวดำเพราะคิดว่าเขาชอบคนผิวเข้ม แล้วยังไปซื้อรถมือสองเงินผ่อน ตั้งใจจะมารับส่งเขาทำงานเพื่อแข่งกับวรุจน์...
...ห้าคนเลยนะกาย นี่ยังไม่ได้นับผู้ชายคนนนั้นที่ฟันเขาในคืนวันศุกร์ที่ 20...
...ผู้ชายคนนั้นเกี่ยวอะไรด้วย เราก็แค่อยากรู้ว่าเป็นใครเท่านั้นเอง...
...แต่หากผู้ชายคนนั้นเป็นคเชนทร์หรือเมฆล่ะ หรือบางทีอาจเป็นวรุจน์ก็ได้ หากเป็นแบบนั้น คเชนทร์ หรือเมฆ หรือวรุจน์จะได้คะแนนพิเศษเพิ่มหรือเปล่า...
::: End of Chapter 18 :::
-
มึนตึบบบบ
-
อ๊าย...... กายลืมนับท่านประธาน อิ..ฮิ :-[
-
เชียร์ท่านประธาน :-[
ถึงแม้ว่าจะไม่ติดโผก็จะเชียร์ :o8:
รอตอนต่อไปค่ะ สู้ ๆ o13
-
:L2:กายเสน่ห์แรงจริงๆ แต่ก็ยังยืนยันคำเดิมว่า "อยากเก็บเธอเอาไว้หลายๆ คน" อิอิ :L2:
-
อะฮ่า กายดูท่าจะต้องมีคู่จริงๆ
เพราะบุพเพบินไปมารอบๆตัว อย่างมาก!
อยากรู้จังตัวจริงคือใคร :-[
-
ก็ยังไม่ทราบ :man1: ว่าเป็นใคร
-
ไม่ว่ายังไงก็เชียร์ไม่ถูกสักที
เนื่องจากหนุ่มเยอะเกินอ่ะ
กายนี่สเน่ห์จะแรงไปถึงไหน
:กอด1: :L2:
-
สะเดาะเคราะห์สามครั้งหรือต้องโดนอีกสามทีกันจ๊ะคุณคฑา :-[
-
ใครคืคู่แท้ของกายกานน้า :impress2:
-
วุ่นไปหมดเลยนะ :t2:
-
KMG ?? คืออะไรหว่า อีตาคเชนทร์ช่างมีรหัสลับมาให้ปวดหัวได้ตลอดจริงๆ
เดาขำๆ ว่า kiss me goodbye ละกัน
-
โอ๊ะ มันวนไปเวียนกันมา แบบไม่ขาดสาย พอหายไปแปปๆ ก็โผล่มาใหม่ ตัดใครไม่ได้เลย
แต่ยังไงเราก็เชียร์ รองประธาน :laugh: :laugh:
-
อิจณากาย มีผู้ชายมาวนเวียนอยู่ใกล้ตัวตั้ง 5 คน
ปล. ยังเชียร์ท่านประธานจ้า
-
เรื่องนี้เชียอยู่ 2 คน คเชน กับประธาน
ทำไมถึงเชียประธานหว่าเรา = = :z1:
-
แค่ 5 คนเอ๊งงงง :haun4:
กายสู้ๆ หาให้เจอนะว่าคนนั้นคือใคร แต่ถ้าไม่เจอก็เอาหมดเลยนะ
ยังเชียร์ทุกคนเหมือนเดิม ก๊ากกก :laugh:
-
ธฤตกลับมาอีกแล้วววววววววว โว้วกาย
-
:L2:
-
แต่เราเชียร์ท่านประธานนะ ชอบแบบท่านประธาน :o8:
-
ยกพู่ เชียร์ท่านประธานเหมือนกัน กรากกกกกกกกก ชอบ ผช เย็นชา555
ตอนนี้ไม่มีบทเลย แอร๊ยยยยยยยยยย T^T
รอให้ความจริงกระจ่างโดยเร็ว อยากจะรู้ว่าใครเป็นพระเอกแว้ววววววว
-
มาแบบแปลกๆก็นี่ไง อีตาคเชนท์อ่ะ คนเนี่ยแหละไม่มีใครเหมือน ฮ่าๆๆ
-
ทำไมมีแต่คนเชียร์ประธานหว่า เค้าเชียร์ดเชนทร์อ่า กรี๊ดดดดด
-
มีแต่คนรุมจีบ
อิจฉาง่ะ :o8: :o8: :o8:
เชียร์ท่านประธานกับคุณคเชนทร์
แต่เชียร์ท่านประธานมากกว่า :laugh: :laugh:
:กอด1: :กอด1:
-
เสน่ห์แรงจิงจิงนะกาย แบบนี้จะเลือกใครล่ะเชียร์วรุจน์อะ
-
ฟีโรโมนกายนี่แรงเหลือเชื่อจริงๆ อิจฉาๆๆๆๆๆๆ
-
คิดไม่ตกก็เอาหมดดีกว่านะนู๋กาย
-
อิจฉากายเนอะ บทจะโชคดีมีคนเข้ามาในชีวิต
ก็เข้ามาทีละ5ทีละ6 ฮ่วย ทำไมถึงมีโชคขนาดน้าน
แต่ก็นะ...ปัญหาก็ยังหาข้อเฉลยได้ไม่
ดังนั้นก็จะรออ่านตอนต่อไป
เผื่อจะได้เบาะแสให้เข้าใกล้ข้อเฉลย ไปอีกนิด
-
ถ้ากายเข้าวงการบันเทิงนี่...ไม่อยากอ่านต่อเลยนะ มันน่าเบื่อสำหรับผมอ่ะ
สรุปว่าโผล่มาหมดเลย ไรท์เตอร์ไม่ตัดใครออกเลย...ร้ายจริงๆเชียว ฮิ ฮิ
เป็นกำลังใจให้ครับ :L2: ป.ล.มาต่อไวๆหน่อยน้า เพราะบางทีรอจนเหนื่อยเลย ฮิ ฮิ
-
แอร๊ยยยยยย :z3:
คุณคเชนท์สิคะ มาแปลก
มาแรง กี๊สๆๆ
-
กาย เสน่ห์แรงจิงๆๆๆ
แล้วคู่แท้ของกายคือใครกัน
:call: :call:
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ เชียร์ท่านประธานสุดใจ :-[
แอบสงสารเชิงชายค่ะ ดลบันดาลคู่ให้หน่อยสิค๊า อย่างคุณวรุจน์(ชื่อนี้อ๊ะเปล่า) :impress2:
-
อ่านทันแล้วคับ
เครียดเลย อยากรู้ว่าใคร...
-
แอรี๊ยยยยยยยยยยยยย อยากได้ทุกคนเลย ปั่นรวมกันมาเลยได้ไหมคะ
-
โอ๊ย โอย โอย หามาเพิ่มให้ครบ 7 คนที่เห๊อะ จะได้คนละวันพอดีเลย
แต่ละคนก็นะ สมบูรณ์แบบสุด ๆ หล่อ ล่ำ รวย ชั้นอยากเป็นเธอ .. กาย
-
หึๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
เลือกไม่ถูก...
รอลุ้นดีกว่าใคร...เป็นผู้ต้องสงสัยคืนนั้น :a11:
ขอบคุณครับ
-
เหมือนคุณธฤตนี่ใจดีจริง อิอิ
ขอบคุณไรเตอร์
-
คู่แท้ของกายนี่จะใช่ท่านประธานรึเปล่าอ่ะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งเซง
มึนอ่า เห้อ
ปวดสมอง อึดอัดอ่า
แต่เชียร์ท่านประธาน
-
เยอะเกินนะเนี่ย แต่ไงก็เชียร์คุณคเชนท์ อิอิ
ยิ่งอ่านยิ่งมึนแฮะ หรือจะเป็นท่านประธาน
โอย รออ่านตอนต่อไปดีกว่า อิอิ
-
โปกธงลูกเสือ เชียร์คุณคเชนทร์สุดหูรูด แอร้ยยยยยยยย
เป็นผู้ชายที่มีเลศนัยชนะเลิศจริงๆ :a1:
ปล.มีสองคนที่ไม่ชอบให้คนอื่นเรียกท่านแต่เรียกคุณแทน มันช่างคล้องกับชื่อเรื่อง...คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ o22<<หลักการสงสัยสิ้นคิดมาก...
-
อิจฉากายสุดๆ......กายเนี้ยเสน่ห์แรงจริงๆเลย......
มาต่อเร็วๆนะคราบ........ :bye2: :กอด1: :L2:
-
กายจ๋า...จริงๆต้องนับท่านประธานไปด้วยนะ :z1:
แต่คุณธฤตนี่ก็เดี๋ยวมาเดี๋ยวหายจริงๆหน่ะแหละ
เฮ้อ เริ่มจะเลือกเชียร์ไม่ถูกซะแล้วสิ
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
:really2:
-
ตั้งแต่อ่านมา เริ่มสับสนแทนกายแว้ว
ท่านประธานจะเอายังไงกับชีวิตผมหนักหนาเนี่ย :really2:
-
กายรีบไปทำบุญสะเดาะเคราะห์เลยนะ
-
นี่ตกลง ปีนี้เป็นปีอะไรของกายกันแน่ ปกติรถไฟเค้าเข้าสถานนีทีละขบวนไม่ใช่หรือ
นี่ คิดง่าย ๆ เบ็ดเสร็จ 5 ขบวน ยังไม่รวมท่านประธาน ฯ อีกนะกาย :m11:
คงไม่ต้องคิดมา รออ่านไปเรื่อย ๆ เหมือนพี่นายบอกดีกว่า ลุ้นไปก็เหนื่อยเปล่า เยอะชิบ
+1 ให้เป็นค่าน้ำมันรถ เที่ยวหาสุนัขมาเลี้ยง หวังให้สุนัขรัก หึ หึ หึ
ปล. สงสารลูกชายพี่นายจัง ตกลงพ่อไม่รักแล้วมั่ง ถึงจะคิดหาสุนัขมาเลี้ยง :m20:
-
ท่านประธานหายไปไหน?? ติดงานรึเนี่ย ธฤตหายไปนานโผล่มาก็เป็นฮีโร่เลยนะ คิกๆ
แต่ปมเรื่อง ชายใหญ่ในคืนนั้นก็ยังไม่หายไปสินะ คิกๆ อยากรู้จังเลยว่าใคร คิกๆ
-
สวัสดีครับ
แต่ละคนทยอยเข้ามาเรื่อยๆ
แต่...
เรื่องผลเลือดล่ะกาย
หึหึหึ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
อิจฉากายอยู่นะเนี่ย ไม่ต้องสนแล้วว่าใครคือชายในคืนนั้น
เลือกจาก 5 คนนี้ดีกว่า :laugh:
ปล.อยากดูจังวงนี้ Giant K อ๊ายยย :-[
-
ประธานอีกหนึ่ง แล้วหาอีกคนจะได้ครบ เจ็ดคนเจ็ดวันเลยดีมั๊ยอ่ะ วุ่นซะขนาดนี้แล้ว เหอ เหอ
-
ตัวผู้เยอะอ่ะ
อิจฉาาา กายกินไรทำไมตัวผู้ติดเยอะจัง
เชียร์ วรุจน์
-
โอ้...สงสัยหมอดูจะแม่นจริงๆ
-
ลุ้นต่อไป
+1
-
Guy Chapter 19
กายยืนตาปรือ มองคนเดินไปเดินมาในงานเลี้ยงพิเศษกับนักร้อง 7 หนุ่มวง GK Junior จากประเทศเกาหลีด้วยด้วยความรู้สึกง่วงปนเบื่อ คืนที่ผ่านมาเขานั่งสับประหงกในการชมการแสดงของกลุ่นนักร้องวัยรุ่น พอรู้สึกตัวตื่นก็เห็นว่าตัวเองกำลังซบไหล่ธฤต ส่วนนรธีร์ลุกขึ้นยืน ทั้งเต้น ทั้งตะโกนเป่าปากแสดงอาการคลั่งไคล้ 7 หนุ่มจากเกาหลีอย่างหนัก
นรธีร์ขอร้อง อ้อนวอน และบังคับให้เขารับคำเชิญของธฤตให้มาร่วมงานคืนนี้เพราะตัวเองอยากใกล้ชิดกับนักร้องและกระทบไหล่คนดังซึ่งเดินไปเดินมาในงาน ตอนแรกกายนึกว่าจะเป็นงานเลี้ยงกับบรรดาแฟนคลับแต่พอมาถึงงานก็เห็นว่าเป็นงานเลี้ยงหรูหราของชาวสังคมชั้นสูงที่ยอมเสียเงินจำนวนมากเพียงเพื่อจะได้สังสรรค์กับกลุ่มนักร้องดัง ธฤตบอกว่าเป็นการกุศล เงินรายได้จะนำไปบริจาคให้องค์กรการกุศลหลายองค์กร
…
“คุณหลอกเอาเงินจากคนรวยแบบนี้หรือครับ” กายจำได้ถึงการสนทนากับธฤตเมื่อมาถึงงานใหม่ๆ
“อย่าเรียกว่าหลอกเลยครับ” ธฤตหัวเราะ “เรียกว่าใช้คนรวยให้เป็นประโยชน์ดีกว่า”
“เขาเสียเงินกันคนละเท่าไหร่ครับ” กายถาม
“ไม่เท่ากันครับ” ธฤตตอบแล้วบุ้ยปากไปยังโต๊ะซึ่งมีนักร้องหนุ่มวง GK Junior นั่งอยู่หนึ่งคน “โต๊ะที่มีนักร้องมานั่งด้วยต้องจ่ายคนละหนึ่งแสน”
“โอ้โห” กายอุทาน “แล้วโต๊ะนั่งสองต่อสองกับนักร้องล่ะครับ”
“ไม่มีหรอกครับ” ธฤตหัวเราะ “มันเกินไป”
“ผมว่าดีออก ไม่ลองก็ไม่รู้” กายยิ้มขำๆ “ล้านหนึ่งจะมีใครยอมจ่ายหรือเปล่านะ”
“มีสิครับ” ธฤตตอบ
“พูดเป็นเล่น” กายไม่อยากจะเชื่อ
“ดินเนอร์กับแบงก์นิตินัย คิดห้าแสนบาทขาดตัว และถ้าจะให้แบงก์ร้องเพลงให้ฟังก็เพลงละหนึ่งแสน”
“โอโห” กายอุทานอีกครั้ง
“มีคนจ่ายถึงล้านห้า ให้แบงก์ร้องเพลงทั้งอัลบั้ม”
“แล้วนักร้องเขายอมทำขนาดนั้นเลยหรือครับ” กายสงสัย
“ยอมครับ” ธฤตพยักหน้า “เพื่อเงินหนึ่งล้านห้าแสนบาทในคืนเดียว”
“ไม่อยากจะเชื่อ”
“เขาบริจาคให้การกุศล ช่วยเด็กที่ติดเอดส์จากครรภ์มารดา ตอนแรกผมไม่นึกว่าเขาจะทำ แต่คนใกล้ชิดแบงก์ป่วยเป็นโรคเอดส์ พอทางเราเสนอความคิดนี้เขาก็เลยตกลง คุณรู้หรือเปล่า ไม่ใช่แค่คืนเดียวนะครับ สามคืนซ้อนๆ และมีคนรอคิวอีกสองคน แบงก์กำลังเคลียร์คิวอยู่ อีกสองอาทิตย์โปรเจ็คนี้ก็เสร็จ”
กายพยักหน้าเมื่อฟังธฤตเล่าถึงเรื่องที่เขาไม่เคยคิดว่าจะสามารถเกิดขึ้นได้ การเป็นคนมีชื่อเสียงนั้นทำเงินได้มากมายเพียงแค่คืนเดียว และคนรวยก็ยินดีที่จะจ่ายเงินนวนมากเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ
...ธฤตก็เป็นคนดีนี่นา นึกว่าจะรวย หรูหราฟู่ฟ่าอย่างเดียว แต่สิ่งที่เขาทำในแบบของเขาก็เรียกได้ว่าทำประโยชน์ให้สังคมไม่ใช่น้อย...
...รู้จักใช้คนรวยให้เป็นประโยชน์...
...แต่จริงหรือเปล่าล่ะ ไม่ใช่ว่าคุยกับเราแบบนี้เพื่อสร้างภาพและเรียกคะแนนเพื่อให้เราสนใจหรอกนะ...
...แต่ธฤตจะทำแบบนั้นทำไม ความจริงหากธฤตอยากจะมีอะไรกับเราก็แค่แสดงออกมาตรงๆ ก็ได้ ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่ แต่ก่อนเรามีอะไรกับคนที่ถูกใจกันอยู่บ่อยๆ ไม่ได้เรื่องมาก...
...แต่นั่นมัน...เฮ่ย...มันนานเดือนกว่าแล้วนะเนี่ย ครั้งล่าสุดก็ตอนที่...ตอนที่...
...คืนวันศุกร์ที่ 20 ตอนเมาไม่รู้เรื่องแล้วโดนคนแปลกหน้า 'ฟัน' แบบไม่รู้ตัวนั่นไง...
...แล้วชีวิตที่เคยเรียบง่ายก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง งานใหม่ก็ช่างแตกต่างจากงานเก่า บรรยากาศที่ทำงานแบบแปลกๆ มาพร้อมกับคนแปลกๆ ที่ไม่เคยเจอ...
...วรุจน์ ธฤต และคเชนทร์...
...อ้อ คุณทหารอากาศเมฆด้วย นั่นก็ไม่น่าจะธรรมดา เป็นทหารอากาศ แต่ขับรถหรูไม่ใช่ย่อย...
…
ขณะที่กำลังคิดถึงเรื่องต่างๆ ที่เกี่ยวพันกับชายหนุ่มทั้งสี่คน ชายหนุ่ม 'คนแรก' ที่กายนึกถึงก็ปรากฎขึ้นทันทีราวกับเดินออกมาจากความคิด วรุจน์อยู่ในชุดทักซิโด้สีขาวดูแปลกตาไปจากที่เคยเห็น ผมตัดสั้นกว่าเดิม ใบหน้าระบายด้วยรอยยิ้ม ดูหล่อเหลายิ่งกว่าดารานักร้องหรือนายแบบหนุ่มๆ ที่พากันเดินไปเดินมาในงาน แม้แต่นักร้องยอดนิยม GK Junior จากเกาหลียังทาบไม่ติด
“กาย...ไม่นึกว่าจะเจอคุณที่นี่ ผมโทรไปตั้งหลายครั้ง แต่ทำไมคุณปิดเครื่อง” วรุจน์ตัดพ้อ
“โทรศัพท์พังครับ” กายตอบ
“แล้วยังไม่ซื้อใหม่อีกหรือ” วรุจน์ถาม
“ซื้อแล้วครับ แต่...”
“ไม่ใช่ว่าคุณปิดเครื่องเพื่อหนีจากโลกมนุษย์นะครับ” วรุจน์เย้าด้วยใบหน้ายิ้มๆ แล้วเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงจริงจัง “หรือไม่อยากคุยกับผ”
“เปล่านี่ครับ เพียงแต่ว่าพักหลังนี่ยุ่งมาก เวลาทำงานผมเลยปิดเครื่อง เลิกงานแล้วถึงเปิด แต่บางทีก็ลืม พอกลับถึงบ้านก็นอนเลย” กายตอบและตำหนิตัวเองในใจที่พูดไม่จริงทั้งหมด
“ความจริงผมก็ไม่คิดจะมางานนี้ เพิ่งตัดสินใจเมื่อเช้านี่เองครับ” วรุจน์เปลีี่ยนเรื่อง “เลขาผมเซ้าซี้ให้มาให้ได้ อย่างน้อยจะถือโอกาสคุยเรื่องธุรกิจ”
“คุณคงงานยุ่งมาก”
“ก็ยุ่งครับ แต่ไม่ยุ่งมากจนไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง” วรุจน์ยิ้มอย่างอ่อนโยน “งานคืนนี้ผมเสียเงินไปเป็นแสน ถ้าไม่ใช่เพื่อประโยชน์ทางธุรกิจก็ไม่เอาด้วยหรอกครับ ผมก็เลยมา ไหนๆ ก็จ่ายเยอะแล้ว ต้องมากินให้คุ้ม”
“ผมก็กินจนจุกไปไหมแล้ว”
“แต่คุณดูท่าทางไม่สนุกเลย”
“สนุกครับ แต่ผมง่วง นอนดึกมาหลายคืน” กายตอบ
“อยากกลับหรือยังครับ ผมจะไปส่ง” วรุจน์ขยับตัวเข้ามาเกือบจะชิดกาย “ผมก็อยากกลับแล้วเหมือนกัน”
“ผมไม่ได้มาคนเดียว” กายตอบ กำลังจะบอกว่าต้องไปตาหานรธีร์ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา พร้อมกับร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว
“มาหลบอยู่นี่เอง”
“คุณคเชนทร์” กายอุทาน วรุจน์หันขวับไปมองตามเสียงของกาย
“โอ้ะ ไม่ว่าง” คเชนทร์ทำหน้าตกใจ มองหน้าวรุจน์แวบหนึ่งแล้วหันไปพูดกับกาย “อยากได้ลายเซ็น GK Junior หรือเปล่ากาย ตามผมมา จะพาไป”
“คุณกายกำลังจะกลับ” วรุจน์แทรก ตีหน้าเคร่ง คเชนทร์หันมองวรุจน์แล้วทำเป็นไม่สนใจ
“คันจังแก กับ มึนฮัว นั่งอยู่โต๊ะผม สองคนที่เด่นที่สุดของ GK Junior เลยนะกาย ไปเถอะ”
“ผมไม่ได้ชอบ GK Junior” กายตอบ
“เอาลายเซ็นไปขายต่อก็ได้” คเชนทร์ยื่นมือออกมา ทำท่าจะคว้าแขนของกายแต่วรุจน์ก้าวเข้าขวาง มองหน้าคเชนทร์ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร กายยืนอยู่ข้างหลังวรุจน์ จึงมองเห็นใบหน้าของสองหนุ่มไม่ถนัด แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าสองคนนี้เขม่นกัน
...เพราะหึงหวง...
...อย่าให้ถึงกับต่อยกันเลยนะ ขอร้องเถอะ ถ้าเป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง เราจะรู้สึกภูมิใจหากมีผู้ชายสองคนต่อยกันเพราะแย่งเรา แต่นี่เป็นผู้ชาย ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น อายแย่เลย...
“เฮ้ วรุจน์ หลบมาอยู่นี่เอง ตามหาตั้งนาน” เสียงของชายชาวตะวันตกดังข้ึ้น ร่างสูงใหญ่ในชุดทักซิโด้สีดำเดินเข้ามาพร้องกับหญิงสาวชายเอเชียสวมชุดราตรีเปิดใหล่สีม่วง “Jacob จากเพนนินซูล่ากำลังตามหาอยู่ เขาอยากคุยเรื่องโรงแรมที่นิกโก้”
วรุจน์ลังเล หญิงสาวคนนั้นกล่าวขอโทษด้วยท่าทางสุภาพที่เข้ามาขัดจังหวะการสนทนาเพราะต้องการคุยเรื่องธุรกิจ
“เชิญตามสบายครับ คุณวรุจน์กำลังจะไปพอดี” คเชนทร์ตอบ
“กาย อย่างเพิ่งกลับนะครับ” วรุจน์หันมาพูดกับกายเป็นภาษาไทยแล้วปรายตามองคเชนทร์ด้วยสายตาขวางๆ ก่อนจะแตะแขนของหญิงสาวคนนั้นและพากันเดินจากไป
“ขอบคุณครับ คุณเอ่อ...” ชายชาวตะวันตกร่างใหญ่ก้มศีรษะให้คเชนทร์พร้อมกับยิ้มบางๆ
“คเชนทร์ครับ” คเชนทร์ตอบ
“ผมสเป็นเซอร์ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ขอตัวก่อนนะครับ” สเปนเซอร์พูดแล้วหันหลังเดินตามวรุจน์กับหญิงสาวคนนั้นไป
“อือ เสน่ห์แรง แค่สบตาก็รู้ว่า...” กายพูดขึ้นมาด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“อ๊ะๆ ไม่ต้องมาล้อผมเลย” คเชนทร์หันมาส่ายหน้าให้กาย “คุณนั่นล่ะ ระวังตัวเอาไว้ ระวังจะโดนจิ้งจอกเจ้าเล่ห์คาบไปลิ้มลอง”
“คุณหมายถึงใคร”
“คุณก็รู้ว่าผมหมายถึงใคร” คเชนทร์พูดเสียงเข้มเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงธรรมดา “ดูภายนอกอาจน่ารักมีเสน่ห์ ดึงดูดใจให้เข้าไปเล่นด้วยเหมือนหมีแพนด้า แต่ความจริงคือสมิงร้ายจ้องตะครุบเหยื่อ”
“คุณหมายถึงคุณวรุจน์หรือครับ” กายถามตรงๆ ต้องการความชัดเจนจากคำพูดของคเชนทร์
“คุณอยู่ห่างๆ เขาเป็นดีที่สุด ผมเตือนคุณแล้วนะ ไม่อยากจะให้มานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง
“เกินวัยผมจะทำแบบนั้นแล้วล่ะครับคุณคเชนทร์” กายตอบ หรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างครุ่นคิด
...คเชนทร์กับวรุจน์รู้จักกัน และไม่ได้รู้จักกันแบบธรรมดาด้วย ท่าทางไม่ชอบหน้ากันมาก...
“เขาเป็นตัวอันตราย คนในแวดวงนี้เขารู้กันทั้งนั้น คุณอย่าเสี่ยงเข้าไปยุ่งกับเขา จะเสียใจภายหลัง เห็นท่าทางเป็นสุภาพบุรุษแบบนี้ล่ะ พญามารลูซิเฟอร์ยังเทียบไม่ได้ เพราะห่วงผมถึงได้เตือน” คเชนทร์พูดด้วยนำ้เสียงและใบหน้าจริงจัง
กายกำลังจะถามต่อ แต่เมื่อมองเลยไปทางด้านหลังของคเชนทร์เห็นธฤตกำลังยืนถือแก้วเหล้ามองมาที่เขาและยกมือส่งสัญญาณเรียกให้ไปหา กายจึงขอตัวจากคเชนทร์
“กาย” คเชนทร์เรียกเสียงเข้ม
“ครับ” กายหันหน้าไปมอง เลิกคิ้วอย่างสงสัย
“ดูแดตัวเองให้ดี” คเชนทร์พูด
แวบหนึ่ง กายคิดว่าตัวเองเห็นคเชนทร์ขบกราม นัยน์ตาลุกวาว
“ครับ ขอบคุณครับ” กายพยักหน้าทั้งที่ไม่ค่อยเข้าใจคเชนทร์เท่าใดนัก
“ธฤตก็ไม่ต่างกันหรอก” คเชนทร์พูดตามหลังแต่กายได้ยินไม่ถนัดเพราะเดินออกมาห่างพอสมควร
...คุณพฤศงั้นหรือ ทำไมคเชนทร์พูดถึงพฤศแบบนั้น...ไม่ต่างกัน...ไม่ต่างกับใคร...พฤศไม่ต่างกับวรุจน์ยังงั้นหรือ คเชนทร์ทำงานกับพฤศ ดูท่าทางสนิทกัน แต่ทำไมพูดถึงพฤศแบบนี้...
...แต่ว่าสนิทกันจริงหรือเปล่าล่ะ ดูเหมือนสนิทกันก็จริง แต่คเชนทร์ก็ทำตัวเหมือนอยู่คนละฝ่ายกับพฤศอยู่ในที ประหนึ่งว่าพฤศเป็นฝั่งนายจ้างหรือผู้บริหาร ส่วนคเชนทร์อยู่ข้างพนักงาน คอยปกป้องทุกๆ คนจาก 'เจ้านายใจร้าย' อย่างท่านประธาน...
“เพื่อนคุณท่าทางไม่ค่อยสบายครับ ผมเลยอยากให้คุณไปดูซักหน่อย” ธฤตก้มหน้าลงพูดกับกายด้วยเสียงอ่อนโยนแต่กายแอบสังเกตเห็นว่าธฤตปรายตาไปมองคเชนทร์และกล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุกเล็กน้อย
“ตอนมาก็เห็นสดชื่นดีนี่ครับ” กายขมวดคิ้ว
“นั่นสิ คุณนรธีร์ดูแอคทีฟขนาดนั้น อยู่ดีๆ ก็ทำท่าแปลกๆ เอาแต่ยืนแอบอยู่ตรงโน้น” ธฤตชี้มือไปยังมุมหนึ่งของห้องจัดงาน กายจึงรับเดินตรงไปหาเพื่อนรุ่นพี่โดยมีธฤตเดินตาม แต่กายบอกให้ธฤตไม่ต้องเป็นห่วง
“คุณธฤตไม่ต้องลำบากหรอกครับ ไปดูแลแขกเถอะ ผมจัดการเอง” กายพูด
“ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็บอกนะครับ ผมอยู่แถวโต๊ะข้างหน้าใกล้เวที” ธฤตพยักหน้าให้แล้วแยกตัวไป
-
รู้สึกนายเอก...ปะชันหน้ากันสามคนแล้วคราบ....555+....แต่ก็ยังงงอยู่ดี....ทำไมคเชนดูเป็นห่วงกายจตังเลยนะ....มีหึงด้วยแฮะ..........555+...มาต่ออีกเร็วๆนะคราบ...... :กอด1: :L2: :bye2:
-
:z1:เจ๊นอเป็นอะไรอะ หรือว่าเจอคู่กรณีในงานนี้ อิอิ :z1:
:z1:ยืนยันคำเดิมถ้าเป็นกายนะ "อยากเก็บเธอเอาไว้หลายๆ คน" :z1:
-
ค้างอ่ะ แล้วเจ้เค้าเป็นไรไปนะ.......
-
ตอนนี้กายน่าอิจฉาที่สุด
รวบไว้หมดเลยกาย อยากเข้ามาหาดีนัก
นอเจอใครเหรอถึงได้ไปแอบแบบนั้น
-
คเชนทร์ คงมาวิน
แต่ว่า ตรงที่บอกว่า.....
“ธฤตก็ไม่ต่างกันหรอก” คเชนทร์พูดตามหลังแต่กายได้ยินไม่ถนัดเพราะเดินออกมาห่างพอสมควร
...คุณ พฤศงั้นหรือ ทำไมคเชนทร์พูดถึงพฤศแบบนั้น...ไม่ต่างกัน...ไม่ต่างกับใคร...พฤศไม่ต่างกับ วรุจน์ยังงั้นหรือ คเชนทร์ทำงานกับพฤศ ดูท่าทางสนิทกัน แต่ทำไมพูดถึงพฤศแบบนี้...
เจ้อ่านแล้ว มะเข้าใจเลย ว่าตาคุณพฤศ มาเกี่ยวด้วยตอนไหน
-
ลุ้นจนปวดตับ
ละลานตาผู้ชายหลายคน :laugh:
-
คเชนทร์กั๊กรึเปล่า ^^
-
“ธฤตก็ไม่ต่างกันหรอก” คเชนทร์พูดตามหลังแต่กายได้ยินไม่ถนัดเพราะเดินออกมาห่างพอสมควร
...คุณ พฤศงั้นหรือ ทำไมคเชนทร์พูดถึงพฤศแบบนั้น...ไม่ต่างกัน...ไม่ต่างกับใคร...พฤศไม่ต่างกับ วรุจน์ยังงั้นหรือ คเชนทร์ทำงานกับพฤศ ดูท่าทางสนิทกัน แต่ทำไมพูดถึงพฤศแบบนี้...
เจ้อ่านแล้ว มะเข้าใจเลย ว่าตาคุณพฤศ มาเกี่ยวด้วยตอนไหน
งงเหมือนกันค่ะ สรุปแล้วจะพูดถึงท่านประธานหรือพูดถึงธฤต กันค่ะ
-
อ่านรื่องนี้แล้วหงุดหงิดนางเอก
อะไร ๆ ก็ไม่เชื่อ วู้!
-
มึนจังแก
:เฮ้อ:
-
เลือกไม่ถูกแล้ว เสี่ยงติ้วเอาแล้วกัน ถ้าทางใช้ได้ทั้งนั้นเลย
-
:oo1: ตามมาอ่านละครับ ต่อเร็วๆนะ อยากรู้ใครที่ฟันกายกันแน่ครับ ฮิๆ
-
เพิ่งอ่านตอนแรก แต่ชอบมากเลย :impress3: :impress3: :impress3:
-
“ธฤตก็ไม่ต่างกันหรอก” คเชนทร์พูดตามหลังแต่กายได้ยินไม่ถนัดเพราะเดินออกมาห่างพอสมควร
...คุณ พฤศงั้นหรือ ทำไมคเชนทร์พูดถึงพฤศแบบนั้น...ไม่ต่างกัน...ไม่ต่างกับใคร...พฤศไม่ต่างกับ วรุจน์ยังงั้นหรือ คเชนทร์ทำงานกับพฤศ ดูท่าทางสนิทกัน แต่ทำไมพูดถึงพฤศแบบนี้...
เจ้อ่านแล้ว มะเข้าใจเลย ว่าตาคุณพฤศ มาเกี่ยวด้วยตอนไหน
งงเหมือนกันค่ะ สรุปแล้วจะพูดถึงท่านประธานหรือพูดถึงธฤต กันค่ะ
คงประมาณว่า กายฟังผิดละมังคะ
งานนี้ตัดฉับอีกแว้วว
-
ตอนนี้เฉลยแล้ว 3 ชาย ธฤต วรุจน์ และ คเชนทร์ ต่างรู้จักกันดี แล้วก็จะยังความปวดหัวมาให้ กาย
ยังไม่เฉลยเรื่อง ทหารอากาศเมฆ และ ท่านประธาน พฤศ ว่ารู้จักกันหรือเปล่า :laugh3:
ปวดหัวแทนกายเลย เนี่ย
แสดงว่า กายเป็นคนที่เสน่ห์แรงมาก ๆ และหน้าตาผิวพรรณ ผุดผ่อง เป็นพิเศษ ใครเห็นก็รักก็หลง :-[
-
อุ๊ยมีแต่ตัวอันตราย
-
เก็บไว้ทั้งสามคนเลยได้ป่าวนิ
-
ใครน้อ :man1:
-
ยังคงรอเฉลย ว่าปู้ชายคืนวันที่ 20 คือใคร
ปล. เชียร์ท่านประธานเช่นเคย ฮ่าๆ
-
กรรมองท่านประธาน คเชนทร์หมายถึงธฤต แต่กายดันได้ยินว่าเป็นท่านประธาน
-
ก็ยังมึนตึบอยู่ดี
ว่าคืนนั้นเป็นใคร
:กอด1: :กอด1:
-
คเชนทร์ คงมาวิน
แต่ว่า ตรงที่บอกว่า.....
“ธฤตก็ไม่ต่างกันหรอก” คเชนทร์พูดตามหลังแต่กายได้ยินไม่ถนัดเพราะเดินออกมาห่างพอสมควร
...คุณ พฤศงั้นหรือ ทำไมคเชนทร์พูดถึงพฤศแบบนั้น...ไม่ต่างกัน...ไม่ต่างกับใคร...พฤศไม่ต่างกับ วรุจน์ยังงั้นหรือ คเชนทร์ทำงานกับพฤศ ดูท่าทางสนิทกัน แต่ทำไมพูดถึงพฤศแบบนี้...
เจ้อ่านแล้ว มะเข้าใจเลย ว่าตาคุณพฤศ มาเกี่ยวด้วยตอนไหน
เห็นด้วยจร้า
ง๊ง งง เอ๋ ??? อะไรยังไง
-
เอ๋ๆๆๆ เริ่มงง แล้วแฮะๆๆๆ คงไม่ใช่ว่า คืน นั้นๆๆๆๆ 3 คนหรอกนะๆไๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คเชนทร์ คงมาวิน
แต่ว่า ตรงที่บอกว่า.....
“ธฤตก็ไม่ต่างกันหรอก” คเชนทร์พูดตามหลังแต่กายได้ยินไม่ถนัดเพราะเดินออกมาห่างพอสมควร
...คุณ พฤศงั้นหรือ ทำไมคเชนทร์พูดถึงพฤศแบบนั้น...ไม่ต่างกัน...ไม่ต่างกับใคร...พฤศไม่ต่างกับ วรุจน์ยังงั้นหรือ คเชนทร์ทำงานกับพฤศ ดูท่าทางสนิทกัน แต่ทำไมพูดถึงพฤศแบบนี้...
เจ้อ่านแล้ว มะเข้าใจเลย ว่าตาคุณพฤศ มาเกี่ยวด้วยตอนไหน
งงเหมือนกันค่ะว่าเกี่ยวกันตอนไหน
แต่กายน่าจะฟังผิด แถมใจมัวคิดถึงแต่ท่านประธาน สงสัยไปๆมาๆ คนที่กายจะตกหลุมตกร่องคงเป็น ท่านประธานซะหล่ะมั้ง :laugh:
-
มันต้องมีอะไรซักอย่างระหว่างสามคนนี้แน่ๆ แต่เชียร์รุจน์อ่ะ สู้ๆ o13
เจ๊นอร์เป็นไรอ่ะ กลับมาต่อหน่อยจ้า
-
รถไฟ 3 ขบวนมาเจ๊อะกันพอดีเลยแฮะ
แถมยังดูเหมือนมีอะไรๆกันมาก่อนซะด้วยสิ
ดีนะท่านประธานกับนายเมฆไม่ได้มาด้วยไม่งั้นคงจะมันพิลึก
มาต่อตอนใหม่เร็วๆนะคะ :L2:
-
ไม่ใช่ประธานก็...ลองประธานแล้วหล่ะงานนี้
ฮ่ะ ฮ่ะ
รอตอนต่อไป ไรท์เตอร์สู้ๆครับ :L2:
ป.ล.รออ่านอยู่น้า :-[
-
รถไฟชนกันโครมใหญ่ :5774:
-
ขอบคุณค่ะ เริ่มเข้มข้นแล้ว นี่รถไฟชนกัน แค่ 3 ขบวน เอง ครบเมื่อไหร่ คงมันส์กว่านี่แน่นอน แต่ยังไง ขอเชียร์วรุจน์ได้มั้ยอ่ะ ชอบอิมเมจ นี่มากๆเลย
ปล. แอบงง เหมือนกระทู้ข้างบน ด้วยเหมือนกัน ???
-
เหนื่อยแทน
-
หุหุ ้กิดการปะทะกันเล็กน้อยของบรรดาหนุ่ม ๆ ในคอลเล็กชั่นกาย
เชียร์ท่านประธานเหมือนเดิม หุหุ ไม่มีค่าตัวอีกแระตอนนี้ แอร๊ยยยยยแอร๊ยย คุณพฤศ ของเดี๊ยนนนนนนนนน
-
คเชนทร์ คงมาวิน
แต่ว่า ตรงที่บอกว่า.....
“ธฤตก็ไม่ต่างกันหรอก” คเชนทร์พูดตามหลังแต่กายได้ยินไม่ถนัดเพราะเดินออกมาห่างพอสมควร
...คุณ พฤศงั้นหรือ ทำไมคเชนทร์พูดถึงพฤศแบบนั้น...ไม่ต่างกัน...ไม่ต่างกับใคร...พฤศไม่ต่างกับ วรุจน์ยังงั้นหรือ คเชนทร์ทำงานกับพฤศ ดูท่าทางสนิทกัน แต่ทำไมพูดถึงพฤศแบบนี้...
เจ้อ่านแล้ว มะเข้าใจเลย ว่าตาคุณพฤศ มาเกี่ยวด้วยตอนไหน
งงเหมือนกันค่ะว่าเกี่ยวกันตอนไหน
แต่กายน่าจะฟังผิด แถมใจมัวคิดถึงแต่ท่านประธาน สงสัยไปๆมาๆ คนที่กายจะตกหลุมตกร่องคงเป็น ท่านประธานซะหล่ะมั้ง :laugh:
งงเช่นเดียวกัน ไรท์เตอร์ผิมผิด หรือกายฟังผิด :m28:
-
อ่านตอนนี้แล้วงง นะครับ พี่นาย ตกหล่นหรือเอามาแทรกผิดตอนหรือเปล่า
รถไฟชนกัน 3 ขบวน งานนี้คุณคเชนทร์ เล่นวางระเบิดคนอื่นให้กายคิดมากอีกล่ะ
+ ยังไม่ได้ เอากำลังใจไปแทนละกัน :z2:
-
คเชนทร์ คงมาวิน
แต่ว่า ตรงที่บอกว่า.....
“ธฤตก็ไม่ต่างกันหรอก” คเชนทร์พูดตามหลังแต่กายได้ยินไม่ถนัดเพราะเดินออกมาห่างพอสมควร
...คุณ พฤศงั้นหรือ ทำไมคเชนทร์พูดถึงพฤศแบบนั้น...ไม่ต่างกัน...ไม่ต่างกับใคร...พฤศไม่ต่างกับ วรุจน์ยังงั้นหรือ คเชนทร์ทำงานกับพฤศ ดูท่าทางสนิทกัน แต่ทำไมพูดถึงพฤศแบบนี้...
เจ้อ่านแล้ว มะเข้าใจเลย ว่าตาคุณพฤศ มาเกี่ยวด้วยตอนไหน
เง็งด้วยคน จะว่าชื่อออกเสียงคล้ายกันแล้วฟังผิดไปก็ไม่ใช่นะ
ธฤต = ทะริด ส่วน พฤศ = พรึด ใช่แบบนี้หรือเปล่า
-
เหนื่อยแทนเลย กาย เนื้อหอมจริงๆๆๆ
แล้วเจ๊เป็นไรอะ
:call: :call: :call:
-
:z3:
รถไฟชนกานนนนนน
แอร๊ย แอร๊ย กายแบ๊วๆ
เสน่ห์แร๊งงงงง~
-
อันตรายทุกคนอ่ะ
-
รถไฟ เครื่องบิน และเรือดำน้ำ มาชนกัน
บรรลัยแร้วพระเจ้าข้า
:laugh:
ว่าแต่เจ้นอ แกเป็นอะรัย
-
กาย...ตัดสินใจให้ดีนะ o18
เข้าใจกายนะ คงเพราะเป็นคนมีเสน่ห์ก็เลยมีคนเข้าหาไม่ขาด แต่หลาย ๆ คนคงแค่อยากได้ชื่อว่าได้ครอบครองไม่ได้หวังจริงจังผูกมัดตัวเอง ไม่แปลกหรอกที่กายจะขยาดกับความรัก ยิ่งให้ไว้ใจผู้ชายที่ดูืท่าจะสมบูรณ์แบบตัวเลือกเยอะ ๆ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ :sad4:
อยากรู้จริง ๆ ว่ากายจะใจอ่อนเมื่อไหร่ แล้วใครจะทำคะแนนนำโด่งบ้าง คิดว่าคนในคืนวันศุกร์ที่ 20 น่าจะเป็นตัวจริง...แต่อะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้ :laugh:
-
อยากอ่านต่อ...อยากรู้ว่าสามคนนี่มีความหลังฝังใจบอกใครไม่ได้
อะไรกันอยู่ รออ่านต่อนะคร้าบ
-
โอ้ว...เกิดศึกชิงนาง เอร๊ย ชิงนายซะแล้วงานนี้ 555+
-
เชียร์ท่านประธานเหมือนเดิมค่ะ :-[
ถึงแม้ว่าจะออกมาแค่ชื่อ :o8:
รอตอนต่อไปค่ะ :a11:
-
ตกลง ไรเตอร์ พิมพ์ผิดป่าวค่ะ
ธฤต <=> พฤศ
นัวค่ะ รถไฟชนกันเบาๆ มาไม่ครบสถานีเลย
-
อือหือ กายเสน่ห์แรงเหลือหลายจริงๆ
แต่ละคน มีดีกรีแรงๆกันทั้งนั้น
เห็นใครร้ายๆเราก็อยากเชียร์ให้กายไปปราบให้อยู่หมัด อิอิ
ถ้าวรุจน์ร้าย ธฤตก็ไม่ต่าง คเชทร์ก็คงไม่รอดหรอก ทำเป็นว่าคนอื่น :angry2:
แอบอยากเห็นท่านประธานวัยคึกคะนอง 555 :-[
ตอนนี้ออกมาแค่ชื่อ :sad4: คิดถึ้งงงง คิดถึง
ว่าแต่คืนนี้กายจะได้กลับบ้านกะใครหนอ
อ่อ เจ๊นอ ไง :z3:
-
เอ่อ..คุณนาย ฝากถามคุณคฑาหน่อย ว่าตอนแต่งเนี่ย งง เองมั่งป่าว
พันพัว พัวพันจนกายยังงงตัวเองเลย
ส่งกำลังใจให้คุณนายกับคุณคฑา
แล้วก็ลุ้นกันต่อไป
-
:serius2:
ตาลาย พระเอกเยอะไปไม่รู้จะเข้าข้างใครดี
-
จะเอาคเชนทร์ๆๆๆๆ 555
-
คือ หมายความว่า กายฟังผิดเองใช่ไม๊ค่ะ
ส่วนความสัมพันธ์ o13ของ คเชน ธฤต วรุท ขอเดาว่า คเชนคงเคยถูก2คนนี้รุกo13
-
มีเหตุการณืให้ลุ้นได้ทุกตอนซืเอ้า...เก่งจังคุณคฑาวุธ
คงจงใจสื่อให้นักอ่าน ไม่ให้ลืมคนสำคัญคนนึงม้างงง...
กายเดินออกมาห่างแล้วเลยได้ยินไม่ชัด
อีกอย่างคงมีอะไรค้างอยู่ในใจพอสมควร
เลยแว่วได้ยินคำว่า ธฤต เป็น พฤศ ไปเสียได้
คฑว...ส่งสัญญาณว่า...อย่าลืมท่านประธาน
แม้จะมีตัวเด่นๆตั้ง 3 คนออกมาป๊ะกัน
ในงาน 7 GK Junior Meeting
แล้วก็ตาม
เฮ้อ...เป็นเอามากเหมือนกันนะเรา
-
ไม่มีตัวเลือกอีกสักคนเหรอคะที่มีอยู่ ยังไม่ถูกใจเลย
ทหารมีแล้ว ตำรวจละคุณนาย อยู่ไหน
-
ชอบๆๆๆๆหึงหวงๆๆๆ 555555555555
นี่ถ้ากายตกร่องกะใครแล้ว ที่เหลือจะทำไงเนี่ยยยยยยยยยยยย
ขอมาทางนี้สักคนได้มิ 5555555555555555555555555555555
-
สงสารหนูเหอะ o9
งง ไปหมดแล้ว :really2: :really2: :really2:
-
โห นี่มันรถไฟสามคันชนกันเลยนะน่ะ
-
:3123:
-
คุณๆทั้งหลายรู้จักกันทั้งนั้น อืม ยิ่งมายิ่งน่าสงสัยยยยยย
-
รอๆๆๆๆๆๆ
-
ธฤต ออกเสียงว่า ทะ-ลิด
พฤศ = พะ-ลิด เสียงมันคล้ายกัน กายหูไม่ค่อยดีครับ ในงานอาจมีเสียงรบกวนก็ได้เนอะ
ช่วงนี้อัพช้าหน่อย อย่าว่ากันนะครับ พิมพ์มะค่อยทัน แกะลายมืออีตาคฑาวุธก็ลำบากแล้วก็ยุ่งเลี้ยงลูกหมาด้วยครับ เหนื่อยพอๆ กับเลี้ยงลูกคนเลยอ่ะ
“เพื่อนคุณท่าทางไม่ค่อยสบายครับ ผมเลยอยากให้คุณไปดูซักหน่อย” ธฤตก้มหน้าลงพูดกับกายด้วยเสียงอ่อนโยนแต่กายแอบสังเกตเห็นว่าธฤตปรายตาไปมองคเชนทร์และกล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุกเล็กน้อย
“ตอนมาก็เห็นสดชื่นดีนี่ครับ” กายขมวดคิ้ว
“นั่นสิ คุณนรธีร์ดูแอคทีฟขนาดนั้น อยู่ดีๆ ก็ทำท่าแปลกๆ เอาแต่ยืนแอบอยู่ตรงโน้น” ธฤตชี้มือไปยังมุมหนึ่งของห้องจัดงาน กายจึงรับเดินตรงไปหาเพื่อนรุ่นพี่โดยมีธฤตเดินตาม แต่กายบอกให้ธฤตไม่ต้องเป็นห่วง
“คุณธฤตไม่ต้องลำบากหรอกครับ ไปดูแลแขกเถอะ ผมจัดการเอง” กายพูด
“ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็บอกนะครับ ผมอยู่แถวโต๊ะข้างหน้าใกล้เวที” ธฤตพยักหน้าให้แล้วแยกตัวไป
กายชะเง้อมองหานรธีร์จึงเห็นว่ายืนพิงผนังห้องอยู่ด้วยสีหน้าไม่สู้ดี ครั้นเห็นกายเดินเข้าไปใกล้นรธีร์ถึงกับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“กาย พี่ว่าฟ้าดินลงโทษพี่แล้วล่ะ ไม่น่าเลย”
“เป็นอะไรเจ๊” กายถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย “Giant K รุมโทรมหรือไง อย่าร้องไห้นะ ถือซะว่าเอาบุญ”
“ไอ้กาย” นรธีร์แหวใส่กาย “พี่แกทุกข์ขนาดนี้ยังมีหน้ามาล้ออีก”
“แล้วเจ๊เป็นอะไรล่ะ ทำไมมายืนหนีบขาตะกายฝาอยู่แบบนี้”
“กลับกับเถอะกาย” นรธีร์พูดเสียงเบา
“อ้าว ทำไมรีบไป พี่ดูเคของเจ็ดหนุ่ม Junior ครบหมดทุกเคแล้วหรือ” กายถาม ทำหน้าแปลกใจ
“ได้คู่แค่สาม ได้ลูบผ่านๆ แค่สอง รวมเป็นห้า อีกสองนั่งอยู่โต๊ะโคตรวีไอพี ไม่ยอมลุกมาเดินทักทายแขกซะที มัวแต่จ้อกับพวกไฮโซ”
“ตกลงพี่เป็นอะไรกันแน่ ไม่สบายหรือเปล่า ตอนมาก็ยังกระดี๊กระด๊าอยู่เลย”
“มันเกิดอุบัติเหตุ” นรธีร์ทำหน้าเหยเก ส่วนกายเองเดาอารมณ์ของเพื่อนรุ่นพี่ไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรกันแน่
“คือยังงี้นะกาย แกอย่าปากบอกไปบอกใครนะ ห้ามเด็ดขาด สัญญานะกาย คือว่า...”
“ประจำเดือนมาโดยไม่คาดคิดหรือเจ๊” กายรีบพูดแทรกแล้วกลั้นยิ้ม
“ไอ้บ้า มาก็ดีซิวะ” นรธีร์ตวาดแล้วรีบเม้มปาก กลั้นหายใจ พูดเสียงอ่อยว่า “คือพอดีเจ๊ตดแรงไปหน่อย คือแบบว่าลมมันตีขึ้นมาจนจุก แก๊สในกระเพราะเยอะไปหน่อย เจ๊เลยเบ่งเพลิน ตดสุดแรง แล้วมันก็...”
“แล้วอะไร” กายเลิกคิ้ว ทำเป็นไม่เข้าใจ
“มันก็...”
“เล็ดออกมางั้นหรือ” กายพยายามกลั้นหัวเราะ
“อือ” นรธีร์ทำหน้าผะอืดผะอม
“เวรกรรม” กายอุทาน “เวลาโดนเสียบไม่เคยจะมีอะไรเล็ดออกมาได้ แล้วนี่ในงานไฮโซ ทำไมไร้สติ ไม่รู้จักควบคุมตัวเอง เจ๊ปล่อยให้พลาดได้ไง”
“ใครจะไปรู้วะ พอปุ๋งๆ สี่ห้าครั้งมันก็ปุ๊ดๆ มาสองครั้ง แล้วก็ปู๊ดเลย”
“โอ๊ย ฉิบหาย” กายยกมือตบหน้าผาก “แล้วทำไม่เข้าห้องน้ำ”
“เกินจะเข้าแล้วหว่ะกาย แ_่งแกก็เห็น ฉันใส่กางรัดติ้วสีขาว”
“แล้วจะกลับบ้านยังไงเนี่ย” กายถอนหายใจเฮือกใหญ่
“แกไปส่งฉันที”
“ผมต้องนั่งดมในแท๊กซี่ไปตลอดทางงั้นหรือ” กายโวยวาย
“แกดมคนเดียวที่ไหนวะ ฉันกับคนขับแท๊กซี่ก็ต้องช่วยดมด้วย” นรธีร์โวยวายกลับแล้วเปลี่ยนเป็นเสียงอ่อน “ไอ้กาย ตอนนี้ล่ะจะพิสูจน์กันว่าใครมันเป็นเพื่อนแท้ใครเป็นเพื่อนปลอม” นรธีร์ทำหน้าขึงขังแล้วเปลี่ยนเป็นอ้อนวอน “นะกาย ไปกันเถอะ ฉันหมดมู้ดแล้ว ไม่ดูแ_่งแล้วเคไอ้พวกเกาหลีหน้าอ่อน ไว้มีโอกาส แกหลอกคุณธฤตรูปหล่อไปนอนคอนโด เจ๊จะได้แอบดูเคใหญ่ยักษ์สีแทน”
“บ้า ยังมีหน้าทะลึ่งได้อีก” กายส่ายหน้าแล้วล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นให้นรธีร์
“เดินดีๆ นะเจ๊”
“ฉันหนีบไว้เต็มที่แล้วโว้ย”
“หยุดตวาดซะที เดี๋ยวก็เผลอลืมขมิบ หลุดออกมาอีกทีนี้ได้อายกันตายเลย กลิ่นเริ่มออกแล้วนะเนี่ย” กายดุเพื่อนรุ่นพี่
“ไปทางโน้น” นรธีร์ชี้มือไปทางด้านขวาและบอกว่่าเป็นทางลัดออกประตูด้านข้างแล้วใช้ทางเดินอ้อมไปยังลิฟท์ขนของ
“รู้จักเส้นทางดีอีกแน่ะ”
“โรงแรมนี้ฉันเคยมาสำรวจ” นรธีร์ตอบ
“เงียบๆ ไว้นะเจ๊ ก้าวขาช้าๆ อย่างพูดเสียงดัง เดี๋ยวจะแย่” กายเตือนนรธีร์และพยายามกลั้นหัวเราะ
“เวรกรรมของกูจริงๆ เลย” นรธีร์คลางเสียงเบาแล้วค่อยๆ เดินไปข้างหน้าโดยมีกายอยู่เคียงข้าง แต่ขณะที่กำลังเดินไปตามทางเดินและใกล้จะถึงทางแยกเลี้ยวขวา ทั้งสองก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มสองคนกำลังคุยกันเสียงเครียด
กายหยุดยืนนิ่ง เงี่ยหูฟังเสีียงผู้ชายสองคนนั้นอย่างตั้งใจเพราะได้ยินชื่อของตัวเอง...เสียงนั้นเขาจำได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร
...
“เลิกยุ่งกับกายซะที”
“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่ง”
::: End of Chapter 19 :::
-
ยังมาไม่ครบเจงๆด้วย
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
สั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
อ้าว ทำไมมาสั้นจังเลยครับ :serius2:
เอาอีก ๆๆๆ :pig4:
-
อยากเอาอะไรขว้างใส่สัก 2 3 ที
ข้อหาชอบจริงๆ
ที่ชวนให้ค้าง 555
-
กายนี่สเน่ห์แรงจิมๆ :z1:
-
"สิทธิที่เป็นสามีนายไง"
เอิ๊กๆ
-
สั้นและค้าง เจ๊แกเป็นโรคหูรูดเสื่อม โรคปกติของสตรีสูงวัย อิอิ :pigha2:
-
Guy Chapter 20
“คุณวรุจน์...คุณธฤต” กายพึมพำเบาๆ พร้อมกับดึงแขนนรธีร์เอาไว้ให้หยุดเดิน
“ขอซักคนเถอะรุจน์ พรานล่าเหยื่ออย่างนายจะเอาใครก็ได้ แต่คนนี้ขอเถอะ อย่าทำปาบทำกรรมเลย”
“นายจะเก็บไว้เองใช่ไหมล่ะธฤต ตัวเองก็ไม่ต่างกันหรอก คิดจะจีบกายเป็นนายแบบ เป็นดารา พาเข้าวงการบันเทิง แล้วนายก็จะรวบหัวรวบหาง”
“นายต่างหากจะรวบหัวรวบหาง เล่นบทพ่อเทพบุตร หว่านเสน่ห์ คิดหรือว่าจะใช้ได้กับทุกคน กายไม่ใช่คนแบบนั้น เสน่ห์หรือความรวยของนายเอาชนะเขาไม่ได้หรอก ถ้าอยากได้คงมีวิธีเดียวคือมอมเหล้าแล้วขืนใจเท่านั้นล่ะ”
“แบบที่นายกับพี่ชายทำงั้นหรือ ทุเรศ”
“รุจน์ นั่นมันเรื่องผ่านมาแล้ว และมันเรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของเรา”
“นายก็รู้เห็นเป็นใจ พี่ชายนายมันเลว”
“พอที เลิกบ้าได้แล้ว อะไรที่จบไปก็ให้มันจบ”
“พูดง่ายๆ ยังงั้นหรือ จะให้มันจบง่ายๆ แบบที่ไม่ต้องรับผิดชอบงั้นหรือ”
“จะให้รับผิดชอบอะไร จะว่าไปก็ไม่ใช่ความผิดของเขาซะทีเดียว”
“นายก็พูดได้”
“จะอะไรนักหนา”
“ชีวิตคนๆ หนึ่งเลยนะ จะอะไรนักหนา พูดแบบนี้ไม่รู้สึกสมเพธตัวเองหรือไง”
“นายควรจะเลิกได้แล้ว”
“ไม่”
“คนที่ไม่เกี่ยว อย่าดึงให้เขาไปเกี่ยว”
“นายนั่นล่ะ ที่เสนอหน้าเข้ามาเกี่ยว นายไม่รู้เรื่องอะไร อย่ามาอวดดี ไม่ต้องมาออกคำสั่ง”
“ไม่ได้สั่ง แค่ขอร้อง”
“บอกแล้วไง นายไม่รู้เรื่องอะไร”
“ขอทีเถอะ เว้นเอาไว้คน เขาเป็นคนที่เรา...”
“ที่อะไร...”
“รุจน์”
“คนที่หมายตาเอาไว้งั้นสิ หมายตาหรืออะไรกันแน่”
เสียงของชายหนุ่มทั้งสองที่กำลังถกเถียงกันดังค่อยลงเพราะมีชายหญิงคู่หญิงคู่หนึ่งจูงมือกันเดินเข้ามาใกล้กายกับนรธีร์พร้อมกับหยอกล้อกันส่งเสียงดัง และเมื่อทั้งสองคนนั้นผ่านไปแล้วกายก็ไม่ได้ยินเสียงของวรุจน์และธฤตอีกเลย
“กาย ไปกันเถอะ” นรธีร์พูดขึ้นมา
“คุณวรุจน์” กายพึมพำ “คุณธฤต”
...และคเชนทร์...
...สามคนนี้รู้จักกันแน่นอน แต่เกี่ยวข้องกันยังไง...
...ที่แน่ๆ ไม่ได้รู้จักกันผิวเผินเหมือนคนรู้จักกันในวงการธุรกิจแบบ 'นักธุรกิจบริษัทนี้' รู้จักกับ 'นักธุรกิจบริษัทโน้น' แต่รู้จักกันแบบคนเคยมีเรื่องขัดใจกันมาก่อน
…”แบบที่นายกับพี่ชายทำงั้นหรือ ทุุเรศ”...
...พี่ชายของธฤต...
...“รุจน์ นั่นมันเรื่องผ่านมาแล้ว และมันเรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของเรา”...
...เรื่องที่ผ่านมา...ผ่านมานานแค่ไหน นานหนึ่งปี สองปี ห้าปี หรือ หนึ่งเดือน สองเดือน หรือ...
...พี่ชายของธฤตคงจะชื่อคล้ายน้องชาย เราฟังไม่ถนัด แต่คิดว่าได้ยินชื่อสองพยางค์เหมือนกัน พยางค์ที่ออกเสียงน่าจะเหมือนชื่อของธฤต...
...ธฤต และ -ฤต?...
...ใช่พฤศหรือเปล่า ท่านประธานชื่อพฤศ ชื่อคล้ายกับธฤตมาก สะกดต่างกัน แต่ออกเสียงคล้ายกันมาก...
...คเชนทร์ก็เตือนว่า พฤศก็ไม่ต่างกันหรอก ทำไมอยู่ๆ คเชนทร์ก็มาเตือนให้ระวังวรุจน์และท่านประธาน...
...เห็นได้ชัดว่าวรุจน์กับพี่ชายของธฤตไม่ถูกกัน...
...ท่านประธานเป็นพี่ชายของธฤตยังงั้นหรือ แต่หากเป็นพี่ชายกับน้องชาย ทำไมหน้าตาไม่เหมือนกันเลย ธฤตผิวเข้ม ท่านประธานผิวขาว รูปหล่อทั้งสองคน แต่หน้าตาไม่เหมือนกัน...
วันนี้กายไม่มีสมาธิทำงานเลย โชคดีมีแต่งานแปลเอกสารที่ไม่ยากจึงทำเสร็จทันเวลาทั้งที่เกือบทุกชิ้นเป็นงานด่วน กายอดสงสัยไม่ได้ว่า หลังจากแปลงานคู่มือ F-35 ฉบับย่อแล้วเขาได้รับแต่งานง่ายๆ ซึ่งแทบไม่ได้ใช้ความสามารถอะไรเลย ใช้เพียงความรวดเร็วในการแปลเท่านั้น
เอกสารชิ้นล่าสุดนี้ก็เช่นกัน งานแปลสามหน้ากระดาษแต่มีเวลาทำเพียงหนึ่งชั่วโมง เมื่อทำงานเสร็จกายรีบวิ่งไปส่งงานที่ออฟฟิสของท่านประธาน แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ต้องชะงัก แปลกใจที่มีชายหนุ่มหน้าขาวมานั่งแทนที่คุณเจนจิราเลขานุการของประธานบริษัท
...เลขาของคุณคเชนทร์ ทำสีหน้าไม่รับแขกเช่นเคย วันนี้คุณเจนจิราคงไม่มาทำงาน คุณคนนี้เลยมาทำงานแทนยังงั้นหรือ...
กายกำลังจะยื่นเอกสารให้ายหนุ่มหน้าบึ้งซึ่งเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสายตาเย็นชา แต่ทันใดนั้นประตูห้องทำงานของท่านประธานก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเทาเข้มเดินปึงปังออกมา ใบหน้าเคร่งเครียด กำลังอารมณ์ไม่ดี...
“เสร็จซะที” ท่านประธานมองกายพร้อมกับพูดขึ้นสั้นๆ แล้วยื่นมือออกมาข้างหน้า กายจึงรีบส่งเอกสารให้
“คุณต้องปรับปรุงเรื่องความเร็ว” ท่านประธานพูดกับกายแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานทันที กายถอนหายใจเบาๆ แล้วอดหันไปมอง 'เลขานุการคนใหม่' ของท่านประธานไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ ในลำคอดังขึ้น
“ความถูกต้องด้วยนะคุณ” เลขานุการหนุ่ม 'ให้ความเห็นเพิ่มเติม' ยิ้มเยาะมุมปาก แล้วก้มหน้าลงทำงาน “ความเร็วอย่างเดียวไม่พอ”
กายไม่ตอบโต้ รีบเดินออกจากห้องทันทีเพื่อกลับไปยังโต๊ะทำงานเพราะมีงานชิ้นอื่นรออยู่ ในใจก็อดฉุนท่านประธานไม่ได้
...ฮึ เสร็จซะที พูดออกมาได้ ให้เวลาแค่หนึ่งชั่วโมง เอกสารสามหน้า ตัวหนังสือก็เล็กๆ เต็มทั้งสามหน้า ไปส่งทันเวลาไม่ได้เลทแม้แต่นาทีเดียว ยังมาพูดว่า เสร็จซะที อะไรนักหนาก็ไม่รู้...
วันทำงานมหาโหดของกายกำลังจะจบลง เหลือเวลาอีกเพียงยี่สิบนาทีก็เลิกงาน กายถอนหายใจอย่่างโล่งอกเมื่อทำงานชิ้นสุดท้ายเสร็จและส่งให้แผนกกฎหมายทางอีเมล์ ขณะที่ยกขวดน้ำขึ้นมาดื่มเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้น
“ท่านประธานสั่งให้มาพบเดี๋ยวนี้” เลขานุการหนุ่มหน้าบึ้งพูดกับกายสั้นๆ เพียงประโยคเดียวแล้ววางสายไปเลย
“เวรกรรมจริงๆ เลย ทำไมซวยยังงี้” กายบ่นแล้วลุกขึ้นช้าๆ อยากจะกลั้นลมหายใจเมื่อนึกภาพว่าจะต้องเดินเข้าไปในห้องของท่านประธานที่จ้องแต่จะหาเรื่องเขา
...ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ...
กายท่องในใจขณะที่เดินไปตามทางเดินมุ่งสู่ออฟฟิสของประธานบริษัท เลขานุการคนนั้นนั่งประตูราวกับรอเขาอยู่ เมื่อเข้าไปในห้องก็บุ๊ยปากให้กายนั่งที่โซฟาซึ่งตั้งอยู่ทางด้านซ้ายของโต๊ะ จนเวลาผ่านไปเกือบห้านาที เสียงอินเตอร์คอมบนโต๊ะเลขานุการก็ดังขึ้น
“คุณชนก เมื่อไหร่คุณนักแปลคนนั้นจะมาซะที” เสียงห้วนๆ ของท่านประธานดังขึ้นจากลำโพงของเครื่องอินเตอร์คอม
“เพิ่งมาถึงครับคุณพฤศ จะรีบส่งเขาไปเดี๋ยวนี้ครับ” เลขานุการหนุ่มพูดเสียงอ่อนโยนแล้วลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า
กายลุกขึ้นทันทีและเดินไปเคาะประตูห้องทำงานของท่านประธานโดยไม่รอให้คุณชนก เลขานุการหนุ่ม 'ส่ง' เขาเข้าไป
กายจำที่คุณเจนจิราบอกเอาไว้ว่าเมื่อเคาะประตูแล้วให้เปิดเข้าไปเลย เขาได้ยินเสียงของชนกอุทานเบาๆ ว่า “นี่คุณ” แต่กายไม่สนใจ ปิดประตูตามหลังแล้วก้าวฉับๆ ไปยังโต๊ะทำงานของพฤศและนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะโดยไม่รอคำอนุญาต
“งานคุณผิด” พฤศยื่นเอกสารให้กาย “ความเร็วและความถูกต้องควรมาด้วยกัน”
“ผมมีเวลาชั่วโมงเดียวเองนะครับ ไม่ได้มีโอกาสตรวจทานเลย”
“ผมถึงได้ตรวจทานให้คุณนี่ไง เลยเห็นว่าผิด คราวนี้ผมขีดเส้นใต้ที่ผิดให้ คุณจะได้รู้เลยว่าตัวเองผิดตรงไหน” พฤศตอบเสียงราบเรียบ
“แต่ศัพท์คำนี้ก็ใช้กันแบบนี้นี่ครับ” กายอ่านย่อหน้าที่หนึ่งของเอกสารและเห็นว่าท่านประธานขีดเส้นใต้คำศัพท์ที่เขาแน่ใจว่าใช้ถูกต้องแล้ว
“ใครใช้” พฤศเลิกคิ้ว “เขาใช้ แต่บริษัทเราไม่ใช้ คุณทำงานที่นี่ก็ต้องใช้แบบที่เราใช้”
“ผม...”
“หรือคุณไม่ใช่คนของที่นี่” พฤศพูดแทรก
“ผมยึดความถูกต้องตามหลักสากล เอกสารนี่เป็นของกองทัพบก ผมใช้ศัพท์ที่กระทรวงกลาโหมใช้”
“คุณเก่งมากเลยใช่ไหม” พฤศเสียงห้วน “ถ้ายังงั้นผมจะได้เลื่อนตำแหน่งให้แทนคุณการุณย์”
“ผมไม่ได้บอกอย่างนั้นคับ ผมเพียงแต่อธิบายให้ฟังว่า...”
“ไปหาคำใหม่ ถ้าคุณไม่รู้จักก็ให้ถามคุณการุณย์” พฤศตัดบท “รีบแก้ให้เสร็จก่อนกลับบ้าน ถ้าเลยเวลาทำงานคุณก็เบิกโอที ส่งมาที่ผมโดยตรง ผมจะเป็นคนพิจารณาอนุมัติให้เอง”
“ครับ” กายพยักหน้าเพราะไม่อยากโต้เถียงกับท่านประธานบริษัท
..... ยังไม่จบนะครับ ลูกง่วงนอน ขอไปกล่อมลูกนอนก่อนนะ สุขสันต์วันรัฐธรรมนูญนะครับ
ประชาธิปไตยจงเจริญ
-
อ่า........ งั้นรอเกาะ ยังไม่งีบๆ
-
อะไรหว่า?
เป็นเรื่องที่ปริศนาซับซ้อนซ่อนเงื่อนจริงๆ สงสารคุณกาย หลงอยู่ในวังวน :o12:
-
:pig4: :pig4:
กายจะเข้าใกล้ความจิงแล้วหรือยังหว่า
:call: :call: :call:
-
เดาไม่ถูกเลยยย
-
ท่านประธานนี่เคี้ยวจริงๆๆๆๆ
:call: :call: :call:
-
เคยมีการมอบเหล้ากันแล้วด้วยหรอ
น่าคิดๆ
-
เครียด :serius2:
-
กรี๊ด กำลังจะบอกว่าสั้นเหม้อนคนแต่งรึป่าวเนี่ย มาเจอตอนล่างจุใจเลย มาอีกใช่ม้ายจะได้รอค่าาา
คุณประธานนี่เคี่ยวจิงๆ อยากรู้ว่าจะมาหลงกายอีกคนมั้ย อยากรู้อ่ะ
-
เต้นรอด้วยคน :z2:
-
เป็นอะไรมากมั๊ยอ่ะ ท่านประธาน ชั้่นว่าชั้นจะเปลี่ยนใจไม่เชียร์เธอแล้วนะ
รู้สึกว่าเธอไม่ค่อยมีเหตุผล ใช้อารมณ์เป็นหลักเลย
ตอนนี้มีลางสังหรณ์ว่าวรุจน์ท่าทางจะร้ายหลบในแฮะ หรือเปล่า
เห็นคเชนทร์ก็เตือน ยังมาธฤตอีก แล้วพี่ชายของธฤตคือใครหว่า
อย่าบอกนะว่าพระเอก มาช้าไปแล้วล่ะตั้ง 20 ตอนแล้ว
-
รอลูกนอนคับผม!!
-
นอนรอ หวังว่าคงไม่หลับไปพร้อมลูกนะ :a12:
-
มาจิ้มๆ ไว้ก่อนยังไม่ได้อ่าน ดีใจที่มาต่อแล้ว o13
-
ท่านประธานไม่ค่อยจะมีเหตุผลเท่าไหร่เลย
หาเรื่องตลอด
-
มาต่อเร็วๆน้า
-
- วันนี้แว๊บมาเปิดดูตั้งแต่เช้า.... ดีใจจังเลยค่ะที่มาอัพแล้ว ขอบคุณมากค่ะ :impress3:
อย่าลืมมาต่อไวๆนะค้าง....น้ำมันค่อยๆงวด เนื้อเรื่องมันค่อยๆเข้มข้นๆๆ มันมากกกกกกค่ะ o13
-
ท่านประธานคงอยู่ในช่วงวัยทองจริงๆ
o18 o18
-
ท่านประธานนี่โคตรเนี๊ยบอ่ะ
-
อยากอ่านต่ออ่ะ...ผู้ร้ายที่กระทำชำราวกายกำลังจเผยตัวมานิดๆแล้วนะเนี่ย
รอต่อไปดีกว่า
-
ใจร้าย มากระปริดกระปรอย
:o12:
-
บรรยากาศมาคุแบบแปลกๆ
คุณเจนจิราไปไหนอ่า
อย่างน้อยถ้ากายโดน "เชือด"
ก็อาจจะมีคุณเจนจิราคอยให้กำลังใจแบบเบาๆ
กายสู้ๆนะ
-
ง่า ใครเถึยงกันน้อ เรื่องไกล้เฉลยยังน๊า สับสนๆๆ
-
เจอเจ้านายแบบนี้น่าเอามีดจิ้มพุง :angry2:
กายอย่าไปคิดมากนะ
ว่าแต่ปริศนาเริ่มคลายแล้วเหรอคะไรเตอร์
-
ตกลงคุณธฤตกับคุณพฤศเนียเป็นพี่น้องกันเหรอ :a5:
มะรุมมะตุ้มรุมรักกาย :laugh:
-
เจอเจ้านาย อย่างคุณประธาน ฆ่าตัวตาย ดีกว่า :sad4:
-
:L1:
-
:L2:
ปล. "พฤศ" เพิ่งรู้ว่าอ่านแบบนั้น อ่าน"พฺรึดส"แบบชื่อเดือนมาตลอดเลย 55
-
ปริศนาเริ่มซับช้อนขึ้นทุกวันแหะ :serius2: :serius2:
แล้วอิตาเลาขาของคเชนท์นี้ยังไงเนี๊ยยยยยย
-
กายได้รู้เพิ่มมาอีกนิดหนึ่งแล้ว
ว่า ทั้งสามคน ไม่ใช้แค่รู้จักกันธรรมดา
แต่อาจจะถึงขั้นเพื่อนที่(เคย)สนิท ก็ได้
กาย สู้โว้ย
ท่านประธาน นี่ชักจะยังไงแล้วซิ
อาจจะต้องการฝึกงานให้กายเก่งๆขึ้นก็ได้น่ะ
-
ลาออกเถอะ เครียดแทนกายเลย :z3:
ท่านประธานโหดขนาดนี้ สมกับที่เป็นบริษัทค้าอาวุทจริงๆ :serius2:
เค้าเชียร์ วรุจ น้า สู้ๆ :กอด1:
-
มาแบบนิดๆ :man1:
-
น่าเห็นใจกายนะ...ทีนี้ที่ทำงานก็เจอศึกพร้อมกันทีเดียวสองทัพเลย
ไม่รู้คเชนทร์จะมาเป็นทัพหลังให้เมื่อไหร่
เหมือนว่าหลาย ๆ คนที่เข้ามาติดพันกายช่วงนี้จะเกี่ยวข้องกันเกือบทั้งหมดซะด้วย...น่าสงสัยอ่ะ
หวังแต่ว่าจะไม่มีซัมธิ้งกันเองหรอกนะ :laugh:
-
ท่าทางจะเชียร์ท่านประธานไม่ขึ้นซะแล้ว อารมณ์เปลี่ยวดุแบบนี้ ไม่ไหวๆๆ กายก็สู้ๆนะ
อดทนเอาไว้ เห้อออออ
ยังไงก็ยังเชียร์รุจน์
ปล.กล่อมลูกนอนแล้วมาต่อด่วนนะค่า :กอด1:
-
พี่ชายนายธฤตคือใคร ชื่อคล้ายกันซะขนาดนั้น คงไม่น่าพลาด
แล้วท่านประธาน มอมใคร!!!
3 คนนั้นมันยังไงกันแน่
-
ท่านประธานโหด
-
:เฮ้อ:เครียดแทนกาย แค่เรื่องคืนนั้นก็เครียดพอดูเพราะไม่รู้ว่าเป็นใคร แล้วยังมาเจองานแบบนี้ ไม่รู้ทนทำได้ไงยิ่กว่าติดคุกอีกอะทำงานแบบนี้ :เฮ้อ:
-
ยังไม่มาต่อ
ท่านประธานโผล่มาที ก็ทำแนนตัวเองตกต่ำเรื่อยๆ นะนั่น แต่ถึงยังงั้น เราก็ยังเขียร์ท่านประธานอยู่ดี
-
หุหุ รู้จักกันจริงด้วย
-
อิตาประธาน หมั่นไส้ว่ะ :beat:
-
สั้นไปหน่อยนะคะคู้ณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณ
-
ยังไม่รู้ว่าใคร แต่ไม่ใช่ประธานแน่ๆ นิสัยมันจุกจิกและเนี้ยบเกินชายนะ เป็นรับแหงๆ
-
อารมณ์งงๆ ยังคงๆค้างๆ :really2:
อิตาประธานมันเป็นอะไรนักหนา มีประธานบริษัทแบบนี้ตายห่ะกันพอดี :z3:
ยังไม่รู้ว่าใคร แต่ไม่ใช่ประธานแน่ๆ นิสัยมันจุกจิกและเนี้ยบเกินชายนะ เป็นรับแหงๆ
ปอลอ...อันนี้แรง!!! :laugh:
-
เคลียดคราบ.....ทั้งอ่านนิยาย...ทั้งงานตัวเองจะเสนอวันจันทร์...ยังไม่เสร็จเลย.....ฮือๆๆๆ.....ส่วนนิยาย....มาต่อเร็วๆนะคราบ.......สงสารกายจัง......... :เฮ้อ: :กอด1: :L2: :bye2:
-
:z3: :z3:
ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้
ไม่รู้จะเดายังไงดี
ลึกลับ ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน?
:z2: รอค่ะ
-
ท่านประทาน.....เหวี่ยง?
เมนส์ไม่มารึเปล่านั่น...
-
ยิ่งอ่านยิ่งซับซ้อนอ่า
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วว :serius2:
-
ท่านประทาน จะกลั่นแกล้ง กาย ไปไหนเนี่ย
-
ตามความคิดผม ผมว่าท่านประทานเข้าเค้าผู้ชายคนนั้น
เพราะ ตั้งแต่ที่กายเข้าทำงานที่บริษัทตัวเอง ก็คิดว่ามีอะไรกัน แล้วกายคงจะ ตามตัวเองมาทำงานด้วย ดูจากการถามว่ารู้จักใครหรือเปล่า
ก็เลยแกล้งนายเอกเราซะเหอ เหอ
อันนี้จิ้นเองครับ อย่าว่ากันเน้อ ถ้าจิ้นผิด
-
ตามเก็บอ่านรวดเดียวอีกแล้วเรา
อ่านตอนล่าสุดแล้วหมั่นไส้ท่านมากมายจริงๆ
อ่านไปก็รู้สึกจะเตะท่านประธานมากแบบว่า
เป็นอะไรมากมั้ยค่ะท่านสงสารกายจริงๆเรื่อง
สืบหาผู้ชายก็ยังไม่ถึงไหนต้องมาปวดหัวกับท่านประธานกวนเบื้องล่างอีก
:กอด1: :L2:
-
กายกำลังเป็น"ของเล่นใหม่"ให้กลุ่มเกย์นักล่า อิอิ
-
คนไม่ใช่ ทำอะไรก็ผิด ฮ่าๆๆ
-
สวัสดีครับ
อืม... ศึกชิงนาย
พร้อมความหลังอันขมขื่นของหลายชาย
อื่นๆ ของท่านประธาน
อะไรกันนี่
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.จะรอตอนลูกนอนหลับนะ
-
ท่านประธานตลอดเลย หาเรื่องกายตลอด
อ่านไปอ่านมาก็ไม่รู้อยู่ดีว่าใครคือผู้ร้าย ก็ต้องอ่านกันต่อไป แต่เค้าเชียร์คเชนท์นะเนี่ย
ปล. พฤศ นี่ไม่ใช่อ่านว่า พะ-ริด เหรอคะ ฤ=รึ=เสียง ร ส่วนอีกตัวที่เหมือน ภ แต่หางยาวนี่ออกเสียง ลึ =ล
-
รอลุ้นกายจะได้เป็นดาราไหมเนี้ยะ
-
จวนจะเฉลยแล้วมั๊งนี่
ท่านประธานพะริด...พี่ชาย คุณทะริด
คือคนที่อะจึ๊ยยยย...กับกายในคืนวันนั้น
รีบเฉลยเหอะ จะได้มีฉากที่ 2 เหอ เหอ
-
มาต่อให้จบบทนะครับ ใกล้จะครึ่งเรื่องแล่ะ เด๋ยวมีลุ้น รับรองตื่นเต้นเหมือนเดินในซอยแล้วกลัวไม่ถูกข่มขืน อิอิ
ได้หมามาเลี้ยงเป็นลูกหนึ่งตัวแล้วครับ ตอนนี้เลยอยากมีลูกตัวที่สอง เลยอาจมาโพสแบบกระปิดกะปอยหน่อยนะครับ พอดีลูกกวน ต้องคอยวิ่งไล่จับเะราะซนเหลือเกิน อึไม่เป็นที่เป็นทางอีกตะหาก ต้องคอยตามล้างตามเช็ด สอนเท่าไหร่ก็ไม่จำ พูดก็ไม่รู้เรื่อง
อ่้อ ชื่อพวกพระเอกในเรื่องนี้เปิดจากตำราตั้งชื่อเลยครับ
“ไปหาคำใหม่ ถ้าคุณไม่รู้จักก็ให้ถามคุณการุณย์” พฤศตัดบท “รีบแก้ให้เสร็จก่อนกลับบ้าน ถ้าเลยเวลาทำงานคุณก็เบิกโอที ส่งมาที่ผมโดยตรง ผมจะเป็นคนพิจารณาอนุมัติให้เอง”
“ครับ” กายพยักหน้าเพราะไม่อยากโต้เถียงกับท่านประธานบริษัท
“คุณควรมีสมาธิมากกว่านี้ นอนเร็ว ตื่นเช้า สมองจะได้ปลอดโปร่ง การเที่ยวกลางคืนดึกๆ และดื่มเหล้าทำให้สมองคนเราทำงานไม่เต็มที่ คืนวันศุกร์วันเสาร์คคุณจะเมาแล้วนอนตื่นเที่ยงหรือบ่ายก็เรื่องของคุณ แต่ถ้าเป็นวันทำงานคุณต้องมีความรับผิดชอบต่อเวลาแปดชั่วโมงที่นั่งทำงานอยู่ในบริษัท”
กายนั่งนิ่งด้วยความอดทน รอคำพูดคำเดียวจากท่านประธาน
“เชิญ” พฤศพยักหน้า กายจึงลุกขึ้น เดินออกไปจากห้องทำงานของท่านประธานโดยเร็วและไม่หันไปมองเลขานุการคนใหม่ของพฤศด้วยซ้ำ
...กล้าดียังไงมาตำหนิเราเรื่องส่วนตัว จะเมาเมื่อไหร่ จะเที่ยวกลางคืนมันก็เรื่องของไอ้กาย ทำงานได้ก็แล้วกัน ถ้าท่านไม่มีอคติก็ไม่เห็นคำผิดที่ไม่ควรเป็นคำผิดในเอกสารหรอก ใครมันจะทำงานได้เนี้ยบเท่าได้กายวะ...
...คอยดูนะ งานชิ้นต่อไปจะจงใจให้ผิดทุกย่อหน้าเลยทีเดียว ดูซิ จะเบื่อเรียกเราเข้าไปตำหนิหรือเปล่า...
องอาจหรืออ๋อง เจ้าของผับ Lose Urself ยืนมองชายหนุ่มรุ่นน้องซึ่งรู้จักกันผ่านเพื่อนของภรรยาแล้วส่ายหน้า กายมาถึงผับก็ดื่มเหล้าถึงสี่แก้วติดๆ กันแล้วนั่งหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา
“จะเมาหรือเปล่ากาย คืนนี้จะให้เด็กเตรียมที่นอนไว้ให้” องอาจพูดขึ้น
กายส่ายหน้าแล้วสั่งเหล่าแก้วต่อไป บาร์เทนเดอร์หันมามองเจ้านาย และเมื่อเจ้านายพยักหน้าอนุญาตจึงผสมเหล้าแล้วส่งให้แขกประจำ
“ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่ากาย”
“ไม่มีอะไรมากครับ แค่เรื่องงาน” กายยักไหล่
“ตอนทำงานทีเดิมเห็นสนุกสนานร่าเริงดีนี่นา ที่ทำงานใหม่นี่มันแย่มากเลยหรือ”
“ก็โอเค แต่แค่เจ้าของบริษัทไม่ชอบหน้าผม” กายเบ้ปาก
“ขนาดนี้มันไม่โอเคแล้วนะ พี่ว่าเปลี่ยนงานใหม่เถอะ” องอาจแนะนำ “ไปเป็นดาราหรือนายแบบเลยกาย ได้เงินเยอะดี เร็วดี รูปร่างหน้าตาอย่างกาย เดี๋ยวเดียวก็ดัง”
“ไม่เอาหรอก ผมไม่ชอบ” กายส่ายหน้าแล้วยกเหล้าขึ้นดืม หันไปมองรอบๆ จึงเห็นร่างอวบๆ ของชายหนุ่มในชุดทำงาน เสื้อเชิ้ทสีขาว ผูกเนคไทสีแดงเดินเข้ามาหาพร้อมกับยกมือขึ้นโบกทักทายมาแต่ไกล
“ไฮกาย ไฮพี่อ๋อง วินเตอร์ลูกค้าขาใหญ่มาแล้ว”
“ขาใหญ่เท่าขาโต๊ะเลยล่ะ” กายประชด
“พูดน่าตบ” คนที่เพิ่งเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้สตูลข้างกายพูดยิ้ม “แล้วก็จูบ”
“จูบก็เจอหมัด” กายตอบ
“ดุแฮะ” วินเตอร์หัวเราะ หันไปพูดกับเจ้าของผับ “วันนี้่ผมมาเมา ขอเหล้าแรงๆ หน่อยนะพี่อ๋อง”
“เมาให้หมดทุกคนเลย ไม่ต้องห่วงเรื่องที่นอน พี่จะจัดให้หลังร้าน”
“ผมจะกลับไปนอนบ้าน นอนที่นี่กลัวโดนเด็กร้านพี่ข่มขืน แต่ละคนหน้าตาหื่นใช้ได้เลยล่ะ พี่มีนโนบายคัดเลือกเด็กทำงานแบบนี้หรือพี่อ๋อง”
“คนที่ควรจะกลัวคือกาย ไม่่ใช่แก” องอาจชี้หน้าวินเตอร์
“พี่อย่าดูถูกผมไปนะ เห็นแบบนี้ก็เถอะ” วินเตอร์ทำท่าทางภูมิใจตัวเองนักหนา องอาจส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วเดินจากไปเพื่อทำงานต่อ วินเตอร์จึงหันมาคุยกับกาย “คุณกาย มาก็ไม่ชวน เห็นหายหัวไปตั้งนาน มีคนตามหาแน่ะ รู้หรือเปล่า”
“ใคร”
“ไม่รู้ จำไม่ได้” วินเตอร์ยักไหล่ “รู้แต่ว่าเป็นผู้ชายรูปหล่อ ตัวสูงใหญ่ เข้ม คิ้วดก จมูกโด่ง ท่าทางอาจจะเป็นเกย์ ถึงมาดแมน เท่ขนาดนั้น แต่ไอ้วินเตอร์มองออก”
“มองออกหรือทดสอบเขาไปแล้ว”
“อ๋าย อย่าพูดยังงี้สิกาย เพื่อนจั๊กจี้” วินเตอร์หัวเราะ “ทั้งๆ ที่บางครั้งบางคราวอยากจะลองอยู่นะ แต่ว่ายังไม่พร้อมล่ะ ยังห่วงประตูหน้าอยู่ ก็พี่แกตัวใหญ่เหลือเกิน กลัวประตูหลังบาน”
“ทะลึ่ง” กายพูดเสียงห้วนแล้วมองข้ามไหล่ของเพื่อนเก่าไปยังกลางผับเมื่อเห็นใครคนหนึ่งที่รู้จัก
“กาย วันนี้เพื่อนวินเตอร์ขอเมาหัวราน้ำซักวัน แต่เพื่อความปลอดภัยว่าเราจะไม่ไปตื่นบนเตียงของใคร เพื่อนกายช่วยไปส่งเราที่บ้านเตี่ยหน่อยนะ วันนี้ไม่ได้เอารถมา ไปแท๊กซี่ก็ได้ เดี๋ยวค่ารถเพื่อนวินเตอร์ออกเอง”
“ให้น้องไปส่งสิ” กายพูดขึ้นเมื่อแน่ใจว่าคนที่เห็นยืนอยู่กลางผับเป็นใคร “นั่นเจ้าซัมเมอร์น้องชายนายนี่หว่า”
“ไหน” วินเตอร์หันไปมองแล้วอุทานขึ้นมา “อ้าว เสือกมาอยู่นี่ได้ไง ทำไมไม่บอก”
“ก็ไหนว่าย้ายไปอยู่นครสวรรค์”
“ซัมเมอร์” วินเตอร์ตะโกนเรียกน้องชายแล้วหันมาพูดกับกาย “มันไปๆ มาๆ มีแข่งรถทีไรมันก็มากรุงเทพฯ ที ถ้าชนะพนันก็อยู่ต่อ ถ้ามันเสียมันก็กลับปากน้ำโพเลย”
ซัมเมอร์ไม่ได้ยินพี่ชายเรียก วินเตอร์จึงเดินไปตบไล่แล้วลากแขนมามี่เคาท์เตอร์บาร์ แต่พอซัมเมอร์เห็นกายก็ทำท่าอึกอัก
“พี่กาย” ซัมเมอร์พึมพำ
“หายไปเลย” กายต่อว่า “ไหนวันนั้นมาท้าดวลแก้ว อยู่เฉยๆ ก็หายไปเลย”
“วันไหน” วินเตอร์ถามแทรก
“แกนี่ก็สมองปลาทองจริงๆ เลย แค่นี้ก็จำไม่ได้” กายบ่นให้วินเตอร์
“ผ่านไปเกินอาทิตย์หรือยังล่ะ” วินเตอร์เลิกคิ้วถาม “ถ้าเกินแล้วจำไม่ค่อยได้หรอก”
“ก็คืนวันศุกร์ที่นายนัดมาไง บอกว่าไม่ได้เจอเพื่อนสมัยเรียนมานาน เลยนัดกลุ่มเราให้มารวมกัน” กายเท้าความทั้งที่รู้ว่าวินเตอร์คงจำไม่ได้เพราะฝ่ายนั้นความจำสั้นมาก แต่เขาไม่มีวันลืมคืนวันนั้นเด็ดขาด
“ผมมีธุระ” ซัมเมอร์หลบตาแล้วขอตัว
“จะรีบไปไหนวะ กินเหล้ากับเฮียซักแก้วก่อน แล้วคืนนี้ลื๊อก็พาเฮียไปส่งบ้านเตึ่ยด้วย นอนที่นั่นเลย พรุ่งนี้จะได้กินข้าวด้วยกัน เตี่ยบ่นว่าไม่ได้เจอหน้าลื๊อนานแล้ว คืนนี้เฮียจะมา ไอ้กายไม่ายอมพากลับ เพราะลื๊อจะเมาด้วยใช่ไหมล่ะกาย” วินเตอร์พูดกับน้องชายแล้วหันมาชี้หน้ากายพร้อมกับหัวเราะชอบใจ
“ผมไม่ว่าง ผมจะไปหาเพื่อน” ซัมเมอร์ส่ายหน้า
“คุยกันก่อนสิซัมเมอร์” กายเรียกน้องชายของวินเตอร์เอาไว้ “ขอถามอะไรหน่อย”
“ผมไม่รู้ เพื่อนรอ” ซัมเมอร์ส่ายหน้าแล้วรีบเดินหนี”
“อะไรของมันวะ” วินเตอร์มองตามน้องชายพร้อมกับส่ายหน้างงๆ “พักหลังชอบหลบหน้าหลบตาเฮีย มันไปสร้างปัญหาหรือมีหนี้พนันที่ไหนอีกก็ไม่รู้ ชอลหลบหน้า ไอ้เรนมันยังบ่นเลยว่าพี่ชายไปค่อยไปเยี่ยมทั้งที่อยู่ใกล้กัน”
“เรนเป็นไงบ้าง” กายถามถึงน้องชายคนที่สามของวินเตอร์ซึ่งผิดหวังจากความรักและย้ายไปอยู่บ้านของลุงที่ต่างจังหวัด
“ดีขึ้นมาหน่อย ได้ไปอยู่ต่างจังหวัด มีเพื่อนเยอะ ไม่ค่อยฟุ้งซ่าน” วินเตอร์ถอนหายใจ “เฮ้อ ทำไมคนเรามันจะรักใครได้มากมายยังงี้วะ ไม่เข้าใจจริงๆ แค่อกหัก มันถึงกับเลิกเรียนทั้งๆ ที่ฝึกงานใกล้จะจบแล้ว เหลืออีกนิดเดียวเท่านั้น”
“เรื่องหัวใจใครจะไปรู้ได้” กายยักไหล่
“พูดเหมือนคนมีประสบการณ์” วินเตอร์เย้า “ว่าแต่ว่า รูปร่างหน้าตาอย่างเพื่อนแกเนี่ย ทำไมไม่เห็นมีแฟนซักทีวะ ไอ้ที่เขาว่า หล่อเลือกได้นี่คงไม่จริงซะล่ะมั๊ง แกหล่อขนาดนี้ยังไม่เห็นมีใครมอง จะสามสิบแล้วนะกาย ระวังจะขึ้นคาน”
“ไม่ต้องมากังวลแทนหรอก ห่วงตัวเองเถอะ”
“สบายมาก วินเตอร์ซะอย่าง กระดิกนิ้วเมื่อได้มีเสียว” วินเตอร์ทำหน้าทะเล้น กระดิกนิ้วประกอบคำพูด
“เสียวใช้นิ้วแหย่ก้นตัวเองเล่นนะสิ”
“ไอ้บ้า รู้ได้ไงวะ” วินเตอร์หัวเราะขำ กายส่ายหน้า แต่วินเตอร์เปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังแล้วป้องปากกระซิบกาย “เฮ่ย กาย อย่าบอกใครเชียวนะ อั๊วะเคยลองว่ะ ลองแหย่ๆ เข้าไปดู เสียวนิดๆ เหมือนกัน แต่มันทำไมรู้ปวดอึด้วยก็ไม่รู้ เพื่อนกายเคยลองหรือเปล่า มีทริ๊กอะไรไหม”
“ไอ้...” กายทำหน้าขยะแขยง “สัปดน ไม่เคยโว้ย”
“อ้าว อย่างพวกแกต้องเคยกันทุกคนไม่ใช่หรือ”
“เฉพาะพวกเซ็กส์จัดขาดไม่ได้เท่านั้นล่ะ ไม่ก็คนที่หาไม่ได้จริงๆ” กายเบ้ปาก
“แต่อย่างเพื่อนกายนี่คงหาได้ทุกครั้งที่ต้องการ”
“เลิกพูดทุเรศยังงี้ได้แล้ววินเตอร์” กายทำเสียงดุ “ทำอะไรบ้าๆ”
“อ้าว ก็เห็นในหนังเขาทำกัน ก็เลยอยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไง”
“ไปหาของจริงลองซะไป๊”
“ยังใจไม่กล้าพอว่ะเพื่อน” วินเตอร์หัวเราะร่า กระดกเหล้าเข้าปากแล้วสั่งเพิ่มอีกหนึ่งแก้ว
กายนั่งคุยกับเพื่อนต่อไม่นานก็ขอตัวกลับ ครั้นเดินผ่านกลุ่มของซัมเมอร์เขาสังเกตเห็นว่าน้องชายคนรองของวินเตอร์ปรายตามามอง แต่พอเขาหันไปสบตาฝ่ายนั้นก็รีบหันหน้าหนี
กายรู้สึกแปลกๆ สัญชาตญาณของเขาบอกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล ซัมเมอร์พยายามหลบหน้าเขา ไม่ใช่หลบหน้าพี่ชาย
กายวางโทรศัพท์ลงในลิ้นชักโต๊ะทำงานแล้วดันลิ้นชักปิดช้าๆ ปกติเขาพยายามไม่คุยโทรศัพท์ส่วนตัวเพราะไม่อยากถูกเพิ่งเล็ง กายมีความรู้สึกว่าตัวเองถูกจับตามองทุกฝีเก้า แม้เขาพยายามมองหากล้องวงจรปิดในบริเวณห้องทำงานของแผนกและไม่เห็นแม้แต่กล้องเดียว แต่กายก็ไม่กล้าที่่จะวางใจ
เมื่อครู่เขาคุยโทรศัพท์กับเชิงชาย ความจริงกายไม่ได้ตั้งจะรับโทรศัพท์เพราะปิดเสียงเรียกเข้าเอาไว้ตลอดเวลา แต่ขณะที่เปิดลิ้นชักเห็นว่าบนหน้าจอแสดงว่ามีสายเรียกเข้าจึงตัดสินใจรับ เชิงชายชวนไปทานอาหารทะเลเพราะได้บัตรส่วนลดพิเศษ เขาปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่าเหนื่อย ต้องการกลับบ้านไปพักผ่อน แต่เชิงชายก็ดึงดัน
…
“หรือกายไม่อยากไปกับชายเพราะมันเป็นร้านอาหารธรรมดาและชายต้องใช้บัตรลด ชายอยากจะเลี้ยงหรูนะ แต่ตอนนี้เงินมันไม่เยอะ ไว้ให้เก็บ...”
“เลิกคิดแบบนี้ได้แล้ว ก็รู้อยู่ว่าเราเป็นคนยังไง หรูไม่หรูไม่สำคัญหรอก” กายตอบ “หรือว่าไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วเราเป็นคนยังไงถึงได้คิดจะทำอะไรแบบนี้”
“ก็...”
“ถ้าว่างนักก็ไปหางานอาสาสมัครทำสิ ไปอ่านหนังสือให้คนตาบอดฟังก็ได้” กายแนะนะ
“ชายอยากใช้เวลากับกาย ถ้าขี้เกียจไปกินข้าวก็ไม่เป็นไร งั้นชายจะไปหาที่บ้าน”
“บอกแล้วไงว่าเหนื่อย จะกลับบ้านพักผ่อน”
“ก็ใครบอกว่าจะไปกวน” เชิงชายตอบ “ชายไปนั่งอยู่เฉยๆ ก็ได้ ไม่ทำให้รำคาญหรอก ถ้าถึงเวลากายเข้านอนแล้วชายก็จะกลับ”
“ชาย”
“กาย ชายอยากใช้เวลาอยู่กับกายจริงๆ นะ ยิ่งไม่ได้ทำงานด้วยกัน ไม่ค่อยได้เจอกัน ก็ยิ่งรู้สึกแย่ มันโหวงๆ ยังไงไม่รู้ ตอนนี้พี่ตั๋มก็มักจะให้ชายไปทัวร์ไกลๆ นานๆ เจ๊นอร์ก็ชอบทำทัวร์ใกล้ๆ กรุงเทพฯ แบบไปเช้าเย็นกลับ ชายเหงา ไม่มีเราสามคนแล้วรู้สึกว่ามันแปลกๆ” เชิงชายทำเสียงโอดครวญ “จริงๆ นะกาย ชายเหงาะจริงๆ ไม่รู้เป็นอะไร พักหลังนี่ไม่มีสมาธิเลย”
“ลองฝึกนั่งวิปัสสนาดูสิ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน”
“ฝึกก็ฟุ้ง ช่วยไม่ได้หรอก แต่ถ้าได้อยู่กับกายแล้วไม่ฟุ้ง” เชิงชายตอบ
“ชาย”
“จ๋า” เชิงชายตอบเสียงอ่อนหวาน “ถ้าชายรู้ว่ามันทรมานมากแบบนี้ ถ้าชายห้ามใจตัวเองได้ ชายก็คงทำไปนานแล้ว แต่นี่ชายเป็นคนธรรมดา ไม่ใช่ผู้วิเศษ ไม่มีฤทธิ์เดช ที่จะห้ามใจไม่ให้รัก”
“ชาย” กายเรียกอีกฝ่ายเสียงเข้ม “ก่อนจะพูด คิดให้ดีๆ ก่อนนะ พูดพร่ำเพรื่อมันจะไม่มีความสำคัญ”
“คิดดีแล้ว คิดมาตั้งนาน แสดงออกมาตั้งนาน เมื่อไหร่จะเก็ทซะที เวลาและวารีไม่เคยรอใครนะกาย ถ้ามันไม่ได้มีอุปสรรคอะไร ทำไมไม่มารักกันซะเลย ยังต้องรออะไรอยู่อีก”
…
...นั่นสิ ยังต้องรออะไรอยู่อีก ความจริงเชิงชายก็เป็นคนดี บางครั้งไร้สาระไปบ้าง แต่ส่วนมากก็มีสาระ...
...การรอคอยมันทรมานมากหรือไงนะ...
กายถอนหายใจเบาๆ แล้วก้มลงมองกระดาษหนึ่งแผ่นซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ เขาทำงานชิ้นล่าสุดเสร็จ แต่จงใจไม่ส่งให้เจ้าของงานเพราะตั้งใจว่าจะรอให้เกินกำหนดเวลาไปสักสองนาที
เขาต้องการให้ท่านประธานอารมณ์เสีย เพราะไหนๆ ก็มีอคติกับเขาอยู่แล้ว อยากชอบว่าเขาดีนัก ก็จะหาเรื่องทำให้ 'ว่า' ซะเลย ไหนๆ วันนี้ก็เป็นวันที่นาเบื่อเสียแล้ว
::: End of Chapter 20 :::
-
Guy Chapter 21
วันนี้ทั้งวันกายติดต่อวินเตอร์ไม่ได้ เขาตั้งใจจะคุยกับเพื่อนเรื่องซัมเมอร์เพราะรู้สึกสงสัยอะไรบางอย่าง ส่วนการุณย์มอบหมายงานให้ตั้งแต่ตอนเช้าแล้วก็หายหน้าไป คเชนทร์ก็เช่นกัน แม้เขาจะนั่งเหม่อบ่อยครั้งแต่ก็ไม่โผล่มาให้เห็น
เมื่อนาฬิกาบอกเวลา16.01 นาที กายจึงลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานเพื่อเดินไปยังออฟฟิสของท่านประธานบริษัท เจนจิราเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารบนโต๊ะและชี้มือไปยังประตูห้องทำงานของเจ้านายพร้อมกับพูดสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เข้าไปเลยค่ะ”
ท่านประธานนั่งอยู่ที่โต๊ะ สวมเสื้อเชิ้ทสีขาวไม่ผูกเนคไท ปลดกระดุมเม็ดบนสุด แขนเสื้อพับขึ้นเหนือศอก ดูราวกับว่ารู้สึกอึดอัดกับชุดทำงานของตัวเอง แอร์ในห้องเย็นฉ่ำ แต่กายกลับรู้สึกประหนึ่งว่ามีกองไฟลุกอยู่หลายกองในห้องทำงานกว้างขวางห้องนี้
“ผมมาส่งงานครับ” กายพูดขึ้นเบาๆ ท่านประธานเงยหน้าขึ้น มองด้วยสายตาเรียบนิ่งเช่นเคย พร้อมกับยื่นมือมารับแล้วใช้เวลาอ่านประมาณหนึ่งนาทีก่อนจะพยักหน้าให้กายนั่งลงแล้วอ่านต่อเงียบๆ กายแปลกใจเพราะผิดคาด เขาคิดว่าจะโดนดุเรื่องมาส่งงานช้า แต่ท่านประธานกลับเงียบจนกายรู้สึกอึดอัดยิ่งกว่าเดิม
...หาที่ผิดไม่ได้ล่ะสิคุณท่านประธานพฤศ...
กายนึกอยู่ในใจ พลางสังเกตดูใบหน้าของคนที่มีอคติกับเขา พยายามเปรียบกับธฤตว่าหน้าตาคล้ายกันตรงไหน สิ่งที่กายสังเกตได้คือทั้งสองคนมีคิ้วดกดำ จมูกโด่งคมเป็นสันได้รูป โหนกแก้มสูง กรามแข็งแกร่งเหมือนกัน แต่เค้าหน้าไม่เหมือนเป็นพี่ชายกับน้องชายสักนิด
“มีที่ผิดไหมครับคุณพฤศ” กายถามเมื่อเห็นว่าท่านประธานใช้เวลาอ่านนานเกินไป
“พรุ่งนี้ผมจะให้คุณไปเป็นล่าม” พฤศพูดขึ้นมาเบาๆ ทั้งที่กำลังก้มหน้าอ่านเอกสาร
“เช้าหรือบ่ายครับ ตอนเช้าผมมีงานแปลสองชิ้น คุณการุณย์ต้องการสิบเอ็ดโมง”
“บ่าย” พฤศตอบ “แต่ถึงมีงาน คำสั่งของผมก็เหนือกว่าคำสั่งของคนอื่นทุกคนในบริษัทนี้ ไม่เว้นแม่แต่คุณคเชนทร์ ถ้าผมจะบอกให้คุณไปตอนเช้า คุณการุณย์ก็คงหาคนอื่นทำแทนเอง พรุ่งนี้ทานอาหารเที่ยงเสร็จก็ไปเลย ประชุมบ่ายโมงถึงบ่ายสามโมง เสร็จแล้วคุณก็กลับบ้านได้ ไม่ต้องกลับเข้าบริษัทอีก อ้อ คุณไม่ต้องกลับมาเอารถที่บริษัทใช่ไหม เพราะคุณไมมีรถขับมาทำงานนี่นะ”
“ที่ไหนครับ” กายถาม ไม่สนใจคำพูดกระทบกระเทียบเรื่องการเดินทางด้วยรถยนต์ส่วนตัว “ผมอยากขอเอกสารไปศึกษาก่อนครับ จะได้...”
“F-35” พฤศเงยหน้าขึ้น วางเอกสารในมือลงบนโต๊ะ “คุณเชี่ยวชาญอยู่แล้วนี่ คงไม่ต้องศึกษาอะไรเพิ่มเติม”
“ที่กองทัพอากาศหรือครับ” กายถาม
“ผมกับ Jean Michael จะฟรีเซนต์ F-35 ให้ ผบ. ทอ. กับนายทหารระดับสูง คุณแปลให้ Jean Michael เวลาผมหรือคนอื่นพูด แล้วคุณก็แปล Jean Michael เวลาเขาพรีเซนต์”
“ภาษาฝรั่งเศส” กายพูดเสียงดังเกือบจะเป็นการอุทาน
“ภาษาอังกฤษและฝรั่งเศส” พฤศตอบ “ทำไม มีปัญหาอะไร”
“ได้ครับ” กายตอบเสียงเรียบ “แต่ภาษาฝรั่งเศสผมไม่คล่องเท่าภาษาอังกฤษ”
“ผมก็ว่ายังงั้นล่ะ” พฤศพยักหน้า “แต่คุณคเชนทร์คัดเลือกคุณเข้ามาแล้วนี่ ก็คงหมายความว่าคุณเหนือกว่าคนอื่นๆ ในแผนก จะเป็นรองก็แต่คุณการุณย์ หรือคุณคิดว่าเก่งกว่าคุณการุณย์
“ผมไม่เคยได้ยินคุณการุณย์พูดฝรั่งเศสครับ” กายตอบเสียงเข้ม รู้สึกฉุนกึกที่โดนพูดกระทบกระเทียบแบบนั้น
“คุณการุณย์จบการแปลฝรั่งเศสจากธรรมศาสตร์ จบล่ามจากที่เดียวกับคุณ จบภาษาศาสตร์จากไอเดนเบิร์ก เป็นอาจารย์สอนพิเศษอยู่ที่เอยูเอและมหาวิทยาลัยหลายแห่ง ตอนนี้เป็น PhD. Candidate ของคอร์เนล” พฤศพูดเสียงเนิบนาบ
“ถ้ายังงั้นผมคงเทียบคุณการุณย์ไม่ได้ครับ” กายตอบเสียงเรียบ ในใจรู้สึกทึ่งในตัวของการุณย์จนอยากจะแสดงความรู้สึกออกมา แต่เขารู้ว่านั่งอยู่หน้าพฤศจึงไม่สามารถทำแบบนั้นได้
“แต่ก็คงพอไปทำงานง่ายๆ พรุ่งนี้ได้ ผมเข้าใจถูกหรือเปล่า” พฤศถาม
“ครับ” กายตอบแล้วนั่งรอ 'คำพูดคำเดียว' จากท่านประธานซึ่งหวังว่าจะเป็นคำพูดสุดท้ายจากคนหน้าดุ
…“เชิญ”...
กายลุกขึ้น แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินท่านประธานพูดออกมาด้วยนำ้เสียงเข้มๆ
“เดี๋ยวสิ ผมยังไม่อนุญาตให้ไป”
...อ้าว หูแว่วหรอกหรือ เมื่อกี้ได้ยินคำว่า เชิญ นี่นา...
...เป็นอะไรไปวะ พักนี้หูไม่ค่อยดี...
กายเลิกคิ้วแล้วนั่งลง
“ผมยังพูดไม่เสร็จ คุณต้องรอจนกว่าผมซึ่งเป็นประธานบริษัทอนุญาตถึงจะออกไปได้”
“ขอโทษครับ” กายพยายามใจเย็น
“แล้วต้นเดือนหน้า คุณเตรียมตัวไปเป็นล่ามที่พม่า เรื่องเรดาร์ MZR77CH3 ไปที่แผนก Research ขอเอกสารมาดู ศึกษาให้ละเอียดทั้งภาษาอังกฤษและฝรั่งเศส ถ้ามีคำถามเรื่องศัพท์เทคนิคให้ถามคุณธเนตร เขาเชี่ยวชาญเรื่องเรดาร์ ไม่ต้องไปรบกวนคุณคเชนทร์ ตอนนี้เขากำลังยุ่งกับเรื่อง CTX พรุ่งนี้เอาพาสปอร์ตมาให้คุณเจนจิราจัดการเรื่องวีซ่า”
...ไม่ต้องการดักคอผมหรอก ผมจะถามคุณธเนตรตามที่แนะนำก็ได้ แต่ถ้าติดขัดจริงๆ ผมก็จะถามคุณคเชนทร์ ใครจะทำไม...
...แล้วเรื่องไปเป็นล่ามให้นักบินที่จะไปลองขับ F-35 ที่อเมริกาล่ะ ตกลงจะให้ใครไป...
กายอยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าเพราะพฤศพูดเสร็จก็ก้มหน้าลงอ่านเอกสารแปลของเขาต่อแล้วพยักหน้า แต่กายยังนั่งนิ่ง พฤศจึงเงยหน้าขึ้นแล้วเลิกคิ้ว ทำสีหน้าสงสัยว่าทำไมกายยังนั่งอยู่ที่เดิม
“ผมไปได้แล้วใช่ไหมครบั” กายถามเพื่อความมั่นใจ
“เชิญ” พฤศพูดสั้นๆ แล้วมองกายลุกขึ้นยืนและเดินออกไปจากห้อง ในใจคิดว่า
...ฮึ เด็กของคเชนทร์ ดูซิจะเก่งขนาดไหน...
เมื่อวรุจน์เห็นกายเดินออกมาจากประตูด้านหน้าตึกซึ่งเป็นสถานที่ทำงานจึงรีบปรี่เข้าไปหา วันนี้เขามารอชายหนุ่มตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน ก่อนหน้านั้นเขานึกหวั่นว่าจะเจอ 'คู่แข่ง' เจ้าของรถฮอนด้าแจ๊สสีขาวแต่โชคดีวันนี้ไม่เห็นฝ่ายนั้นโผล่มา
“คุณวรุจน์” กายพึมพำเบาๆ พร้อมกับหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาเชิงชาย
“ผมมารับไปทานข้าว” วรุจน์พูด
“เพิ่งสี่โมงครึ่งเองนะครับ” กายพูดประโยคเดิมๆ ที่เคยพูดกับวรุจน์
“ก่อนทานข้าวไปเดินชอปปิ้งกันหน่อย ที่พารากอนมีงานไอที ผมว่าคุณไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ซะเถอะ เครื่องที่ใช้อยู่หน้าจอเล็ก ขาวดำอีกต่างหาก”
“ผมว่ามันก็ใช้ได้ดี”
“ผมส่งรูปให้คุณดูไม่ได้ คุณก็ส่งรูปให้ผมดูไม่ได้ เมื่อเช้าผมส่งรูปให้คุณดู คุณก็ไม่ตอบกลับ”
“ไม่เห็นมีข้อความอะไร” กายโกหก ความจริงเขาไม่ได้เรียกดูข้อความด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะข้อความของใคร
“เครื่องคุณอาจจะใช้ไม่ได้เพราะมันเป็น MMS” วรุจน์ยิ้ม “ผมส่งรูปผมตอนที่นั่งทำงานอยู่ในออฟฟิสมาให้ดูครับ”
“ส่งมาทำไมครับ”
“ผมอยากให้คุณเห็น” วรุจน์ตอบ
“ทำเป็นเด็กวัยรุ่นไปได้” กายส่ายหน้า
“ก็ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตอนเพิ่งเป็นหนุ่มนี่ครับ” วรุจน์หัวเราะเบาๆ แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย “จริงสิ ผมใกล้จะนึกออกแล้วว่าเคยเจอกับคุณที่ไหน เมื่อคืนผมฝันว่าเห็นคุณตอนเป็นวัยรุ่น คุณตัวเล็กกว่านี้เยอะ”
“เป็นเด็กวัยรุ่นก็ต้องตัวเล็กกว่านี้สิครับ ตอนนี้ผมอายุจะ 27 ปีแล้ว”
“ผมคุณยาวกว่านี้ แล้วก็ตาโตกว่านี้ ผิวคล้ำกว่านี้ สงสัยคงเพราะตากแดด” วรุจน์มองหน้าของกายอย่างหลงไหล
“คุณวรุจน์” กายพูดช้าๆ “อย่าบอกนะว่าคุณเห็นผมจากชาติที่แล้ว”
“ถ้าเป็นยังงั้นได้ก็ดีสิครับ” วรุจน์หัวเราะเบาๆ “ถ้าเป็นเนื้อคู่กันจริง ผมก็ว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์มาก คุณก็รู้ ผมรู้สึกคุ้นเคยกับคุณมาก แค่เจอครั้งแรกก็รู้สึกเหมือนว่าเคยเจอกันมานานแสนนาน ไม่งั้นผมไม่หยุดรถทันทีที่เห็นคุณกำลังจะข้ามถนนหรอก จริงๆ นะครับกาย ผมไม่ได้ทำเป็นเจ้าชู้ จอดรถจีบใครข้างถนน แบบนั้นมันเกินไป”
กายแอบถอนหายใจ วรุจน์เป็นเอามาก อาการหนักกว่าเดิม สายตาคู่นั้นที่มองมามีแววหม่นๆ ทั้งที่แรกพบกายเห็นว่าท่าทางเป็น 'คนเจ้าชู้เอาเรื่อง' เขาคิดว่าตอนนี้สายตาของวรุจน์เหมือนคนที่จมอยู่ในอดีต ราวกับว่าเคยมีคนรักแล้วคนรักจากไป และมาเจอคนใหม่ที่หน้าตาพิมพ์เดียวกับคนรักเก่าราวฝาแฝด จึงมองคนใหม่เหมือนถูกสะกดจิต
...นี่หรือ ซาตานในคราบเทพบุตร ตัวอันตรายอย่างที่คเชนทร์เตือน หรือพรานล่าเหยื่ออย่างที่ธฤตกล่าว...
...หากวรุจน์เป็นนักแสดง ก็เรียกว่าตีบทได้แตก...
“ให้มันรู้ไปว่าคุณจะปล่อยให้ผมผิดหวังทุกครั้งที่มายืนรอรับคุณ” วรุจน์จ้องตากาย “ผมไม่เลิกล้มความตั้งใจหรอกครับกาย ถ้าผมมารอคุณสิบครั้ง แล้วคุณไปกับผมซักครั้งสองครั้งผมก็ถือว่าโอเคแล้ว”
“คุณทำแบบนี้ทำไมครับ” กายถาม
“แล้วคุณคิดว่าผมทำทำไมล่ะครับ” วรุจน์ถามกลับ “ผมทำเพราะมีเหตุผล คุณก็น่าจะรู้ว่าทำไม”
...เหตุผลแบบที่ธฤตว่าวรุจน์ตอนที่เราแอบได้ยินในคืนวันนั้นหรือ เราควรจะเชื่อสิ่งที่ทั้งสองโต้เถียงกันหรือเปล่า แต่เราก็ไม่เข้าใจทั้งหมดว่าสองคนนั้นเถียงกันเรื่องอะไร...
...หรือต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองว่าวรุจน์จะจริงจังกับเรา ไม่ใช่เป็นพรานล่าเหยื่ออย่างที่ได้ยิน ไม่ใช่ตัวอันตรายอย่างที่คเชนทร์เตือน อาจจะต้องรอดูวรุจน์ไปซักระยะ...
วันนี้กายมาทำงานเช้ากว่าเวลาทำงานถึงสิบห้านาที แทบจะเป็นคนแรกของบริษัทด้วยซ้ำ เขาได้ยินเสียงคนเดินตามเข้ามาในห้องโถงด้านหน้า หันไปมองจึงเห็นว่าเป็นคเชนทร์ วันนี้คเชนทร์แต่งสูทสีเทาอ่อน ผมหวีเรียบ ใบหน้าสดชื่น และส่งยิ้มให้เขาพร้อมกับยกมือขึ้นทักทาย
“มีอะไรครับ” กายถาม
“คุณนี่จริงๆ เลย” คเชนทร์่ส่ายหน้า อมยิ้มขำๆ
“ทำไมหรือครับ”
“เจอหน้ากันตอนเช้า แทนที่จะ Hello, good morning อรุณสวัสดิ์ บองชูร์ โอฮาโย คุณถามใครว่า มีอะไรหรือเปล่าแบบนี้หรือ “ คเชนทร์บ่น “นักเลงไม่ใช่เล่นนะเนี่ย”
“ก็...”
“อรุณสวัสดิ์ครับกาย” คเชนทร์ทักทายใหม่
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณคเชนทร์” กายทักทายตอบ “มีอะไรหรือครับ”
“อยากจะรู้จริงๆ ใช่ไหม”
“ก็ใช่สิครับ ต่อจากนี้ไปผมจะเป็นคนตรงไปตรงมา” กายพูดเสียงหนักแน่น “คุณมีอะไรก็พูดกับผมตรงๆ”
“ก็ได้” คเชนทร์หัวเราะ “คุณไปแหย่รังแตนเรื่องอะไรล่ะทีนี้ ท่านประธานถึงให้ไปเป็นล่ามให้”
“ไม่ทราบครับ ผมไม่เคยทำอะไรใคร” กายส่ายหน้า
“ถ้าใครถูกสั่งให้ไปเป็นล่ามให้ท่านประธาน แสดงว่าโดนเพ่งเล็ง ท่านต้องการ ทดสอบ และ จับตามอง อย่างใกล้ชิด ถ้าไม่ผ่านมีสิทธิ์ ปิ๋ว อย่าลืมนะ คุณยังอยู่ในโพรเบชั่น”
“อย่ามาล้อเล่นกันแรงๆ นะครับคุณคเชนทร์” กายถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ผมเคยล้อเล่นกับคุณที่ไหน ลองคิดย้อนไปดูสิ ทุกอย่างที่ผมพูด มันจริงทั้งหมดใช่ไหมล่ะ”
“ท่านประธานมีอคติกับผม” กายถอนหายใจอีกครั้ง “ไม่รู้จะจองเวรจองกรรมอะไรนักหนา ผมใจเย็นอย่างที่คุณเตือนแล้วนะครับ”
“จริงเร๊อ”
“จริงสิครับ ไม่ว่าท่านพูดอะไรมาผมก็พยักหน้าไม่เถียง”
“แน่ใจ๊” คเชนทร์เลิกคิ้ว
“ก็...” กายชะงัก
“ผมว่าไม่” คเชนทร์ส่ายหน้าแล้วยิ้ม “ผมมองคุณออก คุณเป็นคนไม่ยอมคน”
“เฮ้อ” กายถอนหายใจเป็นครั้งที่สาม คราวนี้จงใจทำเสียงดังให้คเชนทร์ได้ยินชัดๆ
“ตายแน่ๆ เลยทีนี้ ถ้าไปพรีเซนต์ให้ระดับ ผบ. ทอ. กับคณะอย่างเป็นทางการ ท่านควรเอาคุณการุณย์ไป แต่กลับมาเลือกมือวางอันดับสี่”
“ผมนะหรือ” กายชี้นิ้วเข้าที่หน้าตัวเอง
“มือวางอันดับหนึ่งคือผม” คเชนทร์ชี้นิ้วเข้าที่หน้าตัวเองเลียนแบบกาย “สองคือคุณการุณย์ สามคือคุณธเนตร สี่คือคุณ”
“ใครจัดอันดับครับ” กายถาม “คุณจัดหรือ”
คเชนทร์่ส่ายหน้าแล้วตอบว่า “คุณการุณย์ อ้อ คุณเจนจิราเป็นอันดับห้า ทั้งที่ผมอยากให้เป็นอันดับสี่ แต่เพราะเป็นเลขาแล้วก็เลยไม่นับ”
“คุณเจน” กายแปลกใจ
“อย่าดูถูกเชียวนะ นั่นจบนอกเลยล่ะ ท่านประธานเป็นคนสัมภาษณ์และเลือกคุณเจนจิราเอง ไม่งั้นผมก็ไม่กล้ารับเดิมพันเยอะขนาดนั้น คุณเจนได้เงินเดือนสูงกว่าเลขาทั่วไปด้วย ท่านเป็นคนที่คาดหวังอะไรสูง เพราะฉะนั้นต้องการเฉพาะคนเก่งๆ ผมว่าท่านพอใจคุณระดับหนึ่ง แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมอยากแกล้งคุณดีนัก”
“ผมคิดว่าท่านคิดว่าผมเป็นเด็กคุณ” กายตัดสินใจพูดสิ่งที่ตัวเองสงสัย
“ฮ้า ผมไม่เคยมีอะไรกับคุณซักหน่อย ถูกเนื้อต้องตัวก็ไม่เคย คนเคยนั่นกันก็ว่าไปอย่าง”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ” กายอ่อนอกอ่อนใจกับความคิดแปลกๆ ของคเชนทร์ “ผมหมายถึงท่านประธานคิดว่าผมเป็นเด็กเส้น เข้ามาทำงานเพราะมีเส้นสาย และไม่คิดว่าผมจะเก่งจริงอย่างที่คาด”
“ท่านคงจับได้ว่าผมช่วยคุณเรื่องแปล F-35”
“หลังจากนั้นถึงได้ให้แปลแต่งานง่ายๆ แต่มักเป็นงานด่วน” กายพูดเติม
“คุณต้องเอาชนะท่านประธานให้ได้เพื่อลบคำสบประมาท”
“คุณบอกว่าไม่ให้ท้าทายท่าน” กายแย้ง
“ไม่ใช่ท้าทาย แต่เป็นการพิสูจน์ความสามารถ เพราะฉะนั้น ผมจะช่วยคุณเอง เรื่องเป็นล่ามให้ ผบ. ทอ. นั้นไม่ยาก ผมจะติวให้” คเชนทร์พูดเสียงจริงจัง
“ติว” กายเลิกคิ้ว “เพื่อบ่ายวันนี้นี่นะครับ”
“ติ้วเข้ม ตัวต่อตัว แบบเร่งรัด” คเชนทร์เลิกคิ้วแล้วกระดิกนิ้วเรียกกาย “รีบตามผมมา ไปที่ออฟฟิสผมเร็วเข้า จะได้ติวให้สองต่อสอง ตามมาสิ ก่อนที่ยักษ์วัดแจ้งจะมาเฝ้าประตู ผมจะเขียนโน๊ตไว้บนโต๊ะเขาว่า ถ้ามาถึงแล้วให้ไปทำธุระให้ผม”
“ผมต้องทำงาน กายหันไปมองโต๊ะทำงานของตัวเอง
“ผมจะโทรมาบอกคุณการุณย์เอง”
“คุณรอตอนคุณพุดเดิ้ลไปห้องน้ำสิครับ แล้วค่อยเรียกผมเข้าไป” กายต่อร้องเชิงประชดประชัน คเชนทร์หัวเราะก๊ากเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเรียกเลขานุการของตัวเองแบบนั้น
“คุณนี่เรียนรู้เร็วแฮะ เข้าใจมุขผม แบบนี้ค่อยไปกันได้หน่อย”
“คุณกลัวเลขาคุณหรือไง”
“เปล่า ผมนะหรือจะกลัวใคร” คเชนทร์ส่ายหน้า “คุณไม่รู้อะไรหรือกาย ผมปกป้องคุณนะจะบอกให้ ผมไม่อยากให้คุณออกรายการข่าว Breaking News ของ CNN"
“มีด้วยหรือครับ” กายแปลกใจ
“เห็นเงียบๆ ต่างคนต่างอยู่ในคอกใครคอกมันแบบนี้ล่ะ นินทากันดีนัก เขารู้หมดทุกเรื่องนั่นล่ะคุณ น้อยซะเมื่อไหร่”
“ทำได้ยังไง” กายขมวดคิ้ว นึกภาพพนักงานบริษัทนี้นินทากันไม่ออก
“เอายังงี้ ถ้าพร้อม คุณเอ็มมาหาผม หรือไม่ก็ทวิตเตอร์ก็ได้ แต่ทิ้งเมนท์ไว้ในหน้าหนังสือไม่เอานะ” คเชนทร์สรุป
“อะไรคือหน้าหนังสือครับ” กายถาม
“Facebook ไง” คเชนทร์ตอบแลัวหัวเราะ “เชยจริงๆ เป็นล่ามเป็นนักแปลซะเปล่า”
“แล้วเราต้องแปลคำที่เป็นภาษาอังกฤษทุกคำด้วยหรือครับ ครั้งที่แล้วก็ห้างดอกบัว คราวนี้ก็หน้าหนังสือ” กายเบ้ปาก “แต่การช่วยเหลือของคุณครั้งนี้ก็คงมีข้อแลกเปลี่ยนอีกใช่ไหมครับ”
“ของฟรีมีในโลกหรือคุณกาย” คเชนทร์ขยิบตา
กายยืนนิ่งชั่วครู่แล้วพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความมั่นใจว่า “ผมจะลองสู้ดู ผมคงผ่านพ้นไปได้ ผมไม่รบกวนคุณก็ได้ครับ”
“ใจสู้แฮะ แบบนี้สิพนักงานดีเด่น ถ้าคุณกล้าลุกขึ้นสู้กับท่านประธาน ผมจะมอบตำแหน่งให้เลย”
“ตำแหน่งอะไรครับ” กายถามอย่างคลางแคลงใจเพราะกลัวจะตามคำพูดของคเชนทร์ไม่ทัน
“ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยคามิกาเซ่” คเชนทร์หัวเราะแล้วเดินจากไป ก่อนจะออกจากประตูห้องจึงหันมาโบกมือพร้อมกับขยิบตาให้คนที่ยืนขมวดคิ้วมองตาม กายพยายามแปลความหมายคำพูดสุดท้ายของรองประธานบริษัท ไม่นานก็นึกอะไรได้บางอย่าง
...ล้อเล่นหรือขู่ นักบินคามิกาเซ่ต้องตายไม่ใช่หรือ นี่กะจะเล่นกันถึง 'ตาย' เลยหรือเนี่ย...
...หรือคุณคเชนทร์ต้องการให้เราโดนไล่ออก ยุให้เราสู้กับท่านประธานทั้งที่ก่อนหน้านี้คอยเตือนว่าไม่ให้ท้าทาย...
...ฮื่อ มองคเชนทร์ไม่ออกจริงๆ เลย คนอะไรอ่านยาก คเชนทร์ทำเหมือนรู้อะไรบางอย่างแต่ก็เก็บเอาไว้พร้อมๆ กับกระตุ้นให้สงสัย...
::: End of Chapter 21 :::
-
ขอจิ้มก่อน
เหอๆ อ่านจบบท 20 แล้วรู้สึกว่าซัมเมอร์คนนี้ต้องมีส่วนรู้เห็นอะไรบางอย่างในคืนที่กายเีสียตัวเป็นแน่ :impress2:
-
คุณคฑาฯ
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า พ่อคเชนทร์ช้าง..ไม่ใช่!!
เรื่องของกายกับคืนวันที่ 20 นั้น น่าจะมีคนรู้เรื่องหลายคน รวมทั้งซัมเมอร์??
และผู้ชายหลายคนในเรื่อง ก้อรู้จักกันดี ทั้งคเชนทร์ วรุจน์ และธฤต รวมทั้งคุณพฤศ
อ่านแล้ว กลัวกายเหมือนแทน เดี๋ยวเชียร์ผิดคน ๕๕๕
-
พอถึงจุดนี้แล้วบอกตรงๆว่า ไม่ลุ้นและจะเป็นใครก็ช่าง...เพราะแต่ล่ะตัวละครเดาทางยากเป็นที่สุด (ทั้งๆที่บอกว่าตอนที่ 20 จะพอเดาได้แล้วแท้ๆ เฮ้อ...ตอนที่ 21 ก็เดาไม่ออก) แต่ยังไงก็ยังแอบเชียร์คเชนทร์ครับ ไรท์เตอร์สู้ๆครับ :L2:
-
ผมเชียร์ท่านประธาน น่าหมั่นไส้ดี อยากอ่านตอนที่ประธานรู้สึกชอบกายอ่ะ
ประธานแน่ๆๆๆๆ :m19:
-
หึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
มึนไปหมดไม่รู้จะเชียร์ใคร แต่แอบเชียร์คเชนทร์นิดหนึ่ง
:really2:
-
ผ่านมายี่สิบตอนล่ะ เรายังเดาไม่ออกเลยแหะ :really2: :really2:
ชอบคเชนท์นะ แต่ไม่รู้ทำไมใจมันเชียร์ท่านประธานช่างกัดทุกที :laugh:
-
คเชนทร์นี่ตลอดเลยเหอะ เล่นได้ตัลหลอดดดดด
-
ดักตีหัวซัมเมอร์แล้วจับมาเค้นความจริงเลยดีกว่า... :z6:
ท่านประธานก็ท่าทางจะสนใจกายไม่น้อย...เสียแต่ยังอคติมากไปหน่อย
คเชนทร์ก็ช่างสรรหาเรื่องมาให้สงสัยจริง ๆ เล้ย! :laugh:
-
ประธานคิดว่ากายเป็นเด็กคเชนท์จริงๆด้วยอ่ะ วันนั้นกายโดนมอมใช่ป่าว แล้วเหมือนอีตารุจน์กะพี่ชาย(ซึ่งเป็นใครไม่รู้)เคยมอมเหล้าคน
แล้วตกลงใครเป็นพี่ชายอีตารุจน์กัน คเชนท์ไปรู้เรื่องอะไรมา รู้แต่ว่าอีคเชนท์เนี่ยห่วงกายสุดละ อิอิ เชียร์ๆ
-
ซัมเมอร์ต้องมีส่วนรู้เห็นด้วยแน่ๆเลย..........
ว่าแต่คนที่มาถามหากายเนี่ย..........จะเป็นใครกันแน่นะ
-
อันดับแรกที่กายต้องทำ คือ จับซัมเมอร์ขึงพืด แล้วเค้นเอาความจริงมาก่อน
จากนั้นค่อยลงโทษขั้นสูงสุด แล้วปล่อยตัวไป อิ อิ อิ
-
อ่านแล้วก็ยังงงอยู่ดี ไม่รู้ว่าใคร แต่ก็เชียร์คเชนท์มาตลอดอ่ะนะ
ยิ่งเห็นซัมเมอร์มีพิรุธแบบนี้ยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่
แล้วยังคนที่มาถามหากายอีกล่ะ
เอาเป็นว่าตอนต่อไปมาเร็วๆนะคะ อิอิ o18
-
โอ้ย งงงง คร้าบ
หรือในคืนที่ 20 จะอยู่กันทั้งกลุ่ม
:serius2:
-
เชียร์ประธานอ่า ความรู้สึกบอกเลยนี่แหละพระเอก
(ทั้งที่ไม่มีไรตรงกับผู้ชายคืนนั้นเล้ยย)
จับซัมเมอร์มาดู 4 คนนั้นแล้วชี้ตัวเลย :angry2:
-
Guy Chapter 21
“ผมคิดว่าท่านคิดว่าผมเป็นเด็กคุณ” กายตัดสินใจพูดสิ่งที่ตัวเองสงสัย
“ฮ้า ผมไม่เคยมีอะไรกับคุณซักหน่อย ถูกเนื้อต้องตัวก็ไม่เคย คนเคยนั่นกันก็ว่าไปอย่าง”
::: End of Chapter 21 :::
จะถือประโยคนี้ตัดคเชนท์ได้รึยังนะ
ปวดหัว :serius2:
-
:pig4: :pig4: :pig4: ไม่เชียร์ใครแหละกลัวผิดหวัง
กายได้กะใครก็โอเคหมดแหละ หล่อ รวย เก่งกันทั้งนั้น
-
ยังมึนตีบต่อไป :serius2:
-
สวัสดีครับ
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น
ยิ่งลุ้นยิ่งมึน
แต่ก็สนุกดีเหมือนเดิม
ขอบคุณและจะติดตามครัย
-
มาจิ้มๆไว้ก่อน เดียวจะมาอ่านทีหลังเน้อ
ดีใจจังมาต่อแล้ว วรุจ สู้ๆเราเชียร์นาย o13
-
เข้ามาอ่านคอมเม้นท์อย่างเดียว คึคึึ
-
:เฮ้อ:
-
ตอนแจอซัมเมอร์อยากจะพุ่งเข้าไปจิกหัวมาถาม
เอ็งรู้ไรบ้าง!!!!
555 ไม่ไหวจะเคลียร์ค่ะ อยากรู้จริงๆ
ยิ่งอ่านแต่ละตอนๆยิ่งอยากรู้ แต่.....คุณเมฆหายไปปปปปป คิดถึงอ่ะ T^T
รักท่านประธานเสมอมาค่ะ จุ๊บๆ
-
อยากให้ออกเป็นหนังสือจัง จะได้อ่านรวดเดียวจบ
คุณคฑาวุธให้เราลุ้นทุกตอน
ไอ้คนอยากรู้อย่างเรา ก็ตื่นเต้นตลอด
เฮอะๆๆ....ข้าพเจ้าเว้อ...ไปหน่อย :-[
-
งงกันเลยทีเดียว เชียว!
-
ผมอยากให้เป็นคเชนทร์จังแต่ดูแล้วตอนนี้ไม่น่าจะใช่
-
กลั่นแกล้งน้องกายอยู่นั่นอ่ะนะ คุณคฑา เริ่มหมั่นไส้คนเขียนแทนท่านประธานละ :z6: :beat:
ล้อเล่นนะจ๊ะ จุ๊บๆ :กอด1:
-
ท่านปธ. น่าจะเข้าใจผิดหลายๆ อย่างนะเนี่ย
จะหาเรื่องอะไรขนาดนั้น
อคติก็ใช่ส่วนนึง ตามด้วยสนใจ ใส่ใจแบบแปลกๆ
(ถ้าเกลียดจริง คงไล่ออกไปแล้ว)
งานนี้มีลุ้นแน่ๆ
-
คุยกับคเชนทร์ทีล่ะเหนื่อย เฮ้อ 5555
ซัมเมอร์ต้องรู้อะไรแหงๆ
-
ซัมเมอร์อาจจะเป็นคนส่งกายให้กับผู้ชายคืนวันศุกร์นั่นก็ได้
ส่วนท่านประธานก้ชวนละเหี่ยใจจริงๆ
-
สงสัยกันต่อไป
-
โอ้ยยยย ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นมากมาย
แต่ก็ยังเดาไม่ถูกอยู่ดีว่าเป็นใคร :serius2:
เรื่องวันนั้นของกายดูท่าจะมีคนรู้หลายคน
แต่ไม่มีใครพูดยิ่งเจอซัมเมอร์ยิ่งทำเอาอยากรู้สุดๆ
แล้วยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้ท่านประธานยืนยันคำเดิม
:กอด1: :L2:
-
ปวดหัวมากมาย
ไม่ลุ้นละ
จะใครก็คนนั้นละ
-
ซัมเมอร์ทำตัวน่าสงสัย
ไม่ว่าจะเป็นใคร เค้าก็เชียร์ท่านประธานเสมอ ฮ่าๆ
-
เครียด :serius2:
เค้าเดาเรื่องไม่ออก
-
คุณคฑา...คุณทำให้ดิฉันรู้สึกว่าตัวเองนี่เป็นคนที่สมองทึบยังไงไม่รู้(จะใช้โง่ ก็สงสารตัวเอง)
เพราะยิ่งอ่านไปยิ่งงุนงงสงสัยไปซะทุกตอน แล้วยิ่งอ่านไปก็ยิ่งใคร่รู้
ตัวละครแทบทุกตัว ดิฉันใส่เครื่องหมาย ? กำกับไว้ แล้วก็พยายามหาคำตอบ
แต่ก็ยังหาไม่เจอ.......... เฮ้อ....เหนื่อยอ้ะ
นี่ถ้าเป็นจุดประสงค์ปลายทางในการเขียนนิยายเรื่องนี้
ดิฉันว่างานเขียนคุณบรรลุจุดประสงค์ 100%ค่ะ
-
:เฮ้อ:ซัมเมอร์มีพิรุธแหะงานนี้ ยิ่งอ่านยิ่งซับซ้อนว่าใครนะคือคนในคืนนั้น :เฮ้อ:
-
พอซํมเมอร์โผล่มา ทำเอางงอีกแล้ว เดาไม่ถูกจริงๆ :z3:
แต่ไม่ชอบประธานขี้เก๊กจริงๆให้ตาย ใจร้ายมากๆๆอะ :monkeysad:
-
ไม่ผ่านโปรก็ช่าง...กาย หางานใหม่
ไม่ต้องตกเป็นเครื่องมือให้ท่านประธานกับคเชนทร์เล่นกัน
โหมดหมั่นไส้
-
เหมือนใครๆก็รู้ว่าเรื่องในวันที่ 20 นั่นน่ะเกิดอะไรขึ้น
ยกเว้นกายคนเดียวเลยอ่ะ = =* ที่บรรดาหนุ่มๆในเรื่องทำเหมือนกายเป็นของเล่น
ผลัดกันตะปบเล่นยังไงไม่รู้ ...
-
ตอนแรก กะว่าจะเป็นนักอ่านเงาอ่ะครับ (ไม่มีตัวไม่มีตน....comment เมื่ออ่านจนจบ)
แต่อดใจไม่ไหว
ก้ Katawoot ดิครับ มันน่าจับมา :z13: :z13: :z13: :z13: จริง ๆ
หลอกให้เราหลงอ่าน...และคิดตาม...... o13
ยังสรุปไม่ได้ว่า...........เป็นใคร.....
555555555555555555555555555555
งัยก็จะตามอ่านนะครับ......... :bye2: :bye2: :bye2:
-
เครียด :z3: :z3:
ชักเริ่มไม่อยากเชียร์ท่านประธานแล้ว
แต่ยังเชียร์คุณคเชนทร์ อยู่จ้า
:กอด1: :กอด1:
-
ลุ้นกันเข้าไป
ลุ้นยิ่งกว่าคดียุบพรรคอีก
เหอ เหอ เหอ
-
กายนี่แปลกคนจริงๆ ไม่ชอบเจ้านายแล้วจะฝืนทำงานไปทำไม ไปหาที่ๆทำแล้วมีความสุขไม่ดีกว่าหรือ
-
อิ้วววววววว อ่าทันซะที xD
เชียร์คุณคเชนทร์! กับนายทหารเมฆฆ 5555555555
ว่าแต่ ซัมเเมอร์ ท่าทางน่าสงสัยนะ ฮ่าๆๆ
-
นายซัมเมอ์นี่น่าสงสัยจริงเชียว
ส่วนท่านประธานนี่ก็ยัคงอคติกายเราไม่เลิกจริงเชียว
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
สองพี่น้องวางแผนกัน fun เหรอ? :man1:
-
ท่านประธานเหวี่ยงจริงด้วย!!! :a5:
หรือเค้าเคยเป็นกิ๊กเก่าคเชนทรื แล้วหึง?
กามิกาเซ่... เอ้อ คิดได้
-
อดทนหน่อยนะกาย ในเมื่ออยากได้เงินเดือนสูง ๆ หึ หึ หึ
ตกลงบริษัท ฯ นี้มันยังไงกันแน่ กายเอ้ย... พิสูจน์ความสามารถแล้วเปิดก้นเลย สะใจ
ไหนจะเรื่องงาน ไหนจะเรื่องหัวใจ ไหนจะต้องเป็นนักสืบ :เฮ้อ: เหนื่อยแทนกายจริง ๆ พี่นาย
+1 ให้กับการหาเรื่องให้ตัวเองยุ่งได้อีกนะครับ พี่นาย น้องหมานะ น่ารักไม่เถืยง :z2:
-
จัดมาอีกหนึ่งดอก
เอาให้งงกันตายไปข้าง
แต่แหม...ท่านประธานคะ ท่านทราบได้เยี่ยงไรคะว่าวันศุกร์หนูกายจะไปเที่ยวกลางคืน แล้วจะเมาหลับตื่นเที่ยง หึหึหึ o18
-
เจอประธานแบบนี้ หางานใหม่ดีกว่า
-
ถึงคุณคทาที่รัก :กอด1:
อ่านมาจนบท 21 ทำให้รู้ว่า คืนวันที่ 20 ไม่ได้มีความสำคัญใดๆ นอกจากที่มันไปโยงกะชื่อเรื่อง แล้วเมื่อนึกไปนึกมา ก็ทำให้คิดได้ว่า ผู้ชายคนนั้นสามารถเป็นใครก็ได้ แม้จะเป็นคนกวาดถนน (ถ้าผิวคล้ำ มีรอยสัก แผลเป็น แล้วก็อยู่คอนโด)
แถมแอบสงสัยว่า ถ้าผลเลือดออกมาแล้วเรื่องก็ถึงตอนจบของหนุ่มปริศนาหรือป่าวคะ :เฮ้อ:
-
ซัมเมอร์อาจจะรู้ ก็ได้ว่าเป็นใคร หรืออาจะไม่รู้ก็ได้ ผู้ชายที่มาถามหาอาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้ ข้อสงสัย เต็มไปหมด แต่ก็น่าลุ้นดี ถึงแม้อ่านแล้ว :เฮ้อ: กลุ้มใจแทนตากายจริงๆ :pig4:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน พออ่านเเล้วยิ่งอยากรู้ ใจจะขาดอยุ่เเล้ว อยากรู้จิงๆ คนนั้นเป็นใคร
เค้าเป้นใครหนอ เค้าคือใครหนอ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z3: :z3: :z3: :z3:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ลุ้น ๆ ๆ ๆ คนไหนจะพระเอก
ใจเชีย สอง คนคเชน กับ ท่านประธาน
เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ
-
คลุมเคลือ
อ่านแล้ว.....
ใครเปนใคร
แค่ชื่อก้ตีกันวุ่นวายแล้วน๊า
-
โอ้ยยยยๆๆๆๆๆ มาต่อเถ๊อะะะะะะะะะ
-
สมเพศ จ้า
จุบุจุบุ
-
วันนี้จะมาไหมน้อ???
รอตอนใหม่อยู่นะคะ :L2:
-
ถ้ามีจัดอันดับคนน่าตื้บมากที่สุดในเรื่องนี้ อันดับสำหัรบเค้าต้องนายชาย เพราะรบเร้ามากเกินไป มันน่ารำคาญ อันดับสองต้องให้ท่านประธาน ถึงจะเชียร์แต่นิ่ง สูงส่งเกินไปน่าตื้บสุดๆ อันดับสามต้องนายคเชนทร์ ชอบพูดอะไรกำกวม ไม่เคลียร์สักอย่าง
นายซัมเมอร์ต้องรู้อะไรในคืนวันศุกร์ที่ 20 แน่ๆ ไม่งั้นจะหลบหน้าหลบตากายทำไม น่าสงสัยๆๆ
-
ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดประธาน คนอาไร๊~ พาลโคตร
ถ้าใช่จริงนาย ขอให้นายกายสะบัดหนีให้วิ่งตามไปอีกครึ่งปีทีเหอะ :o12:
-
ท่านประธาน คิดในใจแค่นั้นเหรอ
คิดว่ากายเป็นเด็กคเชนทร์เลยหมั่นไส้ใช่ป่ะ
เง้อ เซง 5555
ซัมเมอร์ รู้อะไร บอกมาให้หมดนะ
หรือแกเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด :serius2:
-
รึคืนนั้น กายจะเสร็จหลายคน เจี๊ยกกกก!!! 555
-
เย็นชากะกายมาก ๆ ระวังกายลาออกเน้อ ท่านประธานคนปากหนัก อิิอิ
-
รู้สึกไม่ชอบชายขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วนะ
ตื้อจังเลยอ่ะ
ไม่ชอบเลย
แล้วซัมเมอร์ทำไมต้องทำแบบนั้นนะ
หลบหน้ากายทำไมกัน
อ่า อยากรู้จังเลยอ่ะ
และก็รอลุ้นกันต่อไป
อิอิ
-
อ่านทีไร...ปวดหัวทุกที....ทิ้งประเด็นตลอด......ปวดหัว.....เฮ้อ......มาต่อเร็วๆนะคราบ.......ถึงมันจะปวดหัวก็สนุกอะความชอบๆ :bye2: :กอด1: :L2: :เฮ้อ:
-
เข้ามารอตอนใหม่ค่ะ :call:
-
โทษทีครับมาช้า อีกแค่ตอนสองตอนก็ชัดเจนแล้วครับ
ทำไมเชียร์ท่านประธานกันเยอะจัง ทั้งๆ ที่นิสัยไม่ดี นี่คงคิดกันว่าท่านประธานเป็นพระเอกงั้นสิ อย่าเพิ่งด่วนสรุป บอกแล้วว่าเรื่องนี่มันยาวววว
Guy Chapter 22
กายเคยคิดว่าการเป็นล่ามนั้นเป็นงานที่ท้าทายความสามารถ นั่นคือเหตุผลที่เลือกศึกษาต่อในสาขาการแปลและล่าม แต่สถานการณ์จริงที่กำลังเกิดขึ้นในห้องประชุมเล็กของกองทัพอากาศทำให้เขารู้สึกแวบหนึ่งว่าอยากจะเลิกอาชีพนี้
พฤศนำเสนอรายละเอียดเครื่องบินรบรุ่นใหม่ F-35 เป็นภาษาไทยและพูดเร็วมากแทบไม่ต่างจากคเชนทร์ ไม่เว้นช่องว่างให้ล่ามหายใจแม้แต่นิด กายแปลเป็นภาษาฝรั่งเศสให้ Mean Michael ฟัง ช่วงนี้เขาพอเอาตัวรอดไปได้เพราะหากแปลไม่ทันก็ใช้ภาษาอังกฤษปนด้วย ซึ่ง Jean Michael ผงกศีรษะเมื่อฟังคำแปลแสดงท่าทีว่าเข้าใจ
แต่เมื่อถึงคราวที่ Jean Michael นำเสนอและกายต้องแปลเป็นภาษาไทยให้นายทหารระดับสูงในที่ประชุมฟังนั้นเป็นเรื่อง 'ไม่ง่าย' เลยเพราะความเข้าใจภาษาฝรั่งเศสของกายมีน้อยกว่าภาษาอังกฤษ Jean Michael พูดช้ากว่าพฤศ เว้นช่องว่างให้ล่ามได้มีโอกาสคิดและแปล แต่กายก็ติดขัดบ่อยครั้ง จนพฤศต้องลุกขึ้นมาช่วย หรือแม้แต่เมื่อแปลได้ช้า พฤศก็แทรกด้วยการแปลแทน
สองชั่วโมงผ่านไป กายรู้สึกเหมือนพลังงานของตัวเองถูกรีดออกมาใช้จนหมดสิ้น รู้สึกเหนื่อยจนหมดแรงราวกับวิ่งรอบสนามถึงยี่สิบรอบ ห้านาทีสุดท้ายของการนำเสนอเป็นการฉายวีดิทัศน์ประสิทธิภาพของเครื่องบินรบ F-35 ซึ่งไม่มีการบรรยายทำให้กายได้มีโอกาสนั่งพักและชมภาพการบินผาดโผนของเครื่องบินรบ F-35
ตลอดการประชุม นายทหารระดับสูงที่เข้าร่วมนั้นแสดงความสนใจต่อการนำเสนอของพฤศและ Jean Michael และต่างก็ 'ทึ่ง' ในความล้ำเลิศของเครื่องบินรบรุ่นใหม่ สายตาของทุกคนจับอยู่ที่ผู้นำเสนอและจอภาพ สลับกับล่ามของการประชุม ยกเว้นนายทหารหนุ่มรูปหล่อซึ่งอ่อนวัยกว่านายทหารทุกคนในห้องซึ่งนั่งอยู่มุมโต๊ะใกลสุด สายตาคมกริบคู่นั้นจับอยู่ที่ใบหน้าของล่ามเสียเป็นส่วนมาก บางครั้งอมยิ้มและสบตากับผู้ที่กำลังยืนแปลการประชุมอยู่หน้าห้อง
ทั้งที่เหนื่อยแต่กายก็อดสนใจภาพของ F-35 บนจอโปรเจคเตอร์ไม่ได้ เขาไม่อยากจะเชื่อว่านักบินจะสามารถขับเครื่องบินรบเป็นแนวตั้งฉาก พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความเร็วเหนือเสียง เป็นระยะทางซึ่งมองตามจนลับสายตา จากนั้นพุ่งดิ่งลงมาจากท้องฟ้าด้วยความเร็วสูง ก่อนจะพลิกตัวและบินฉวัดเฉวียนราวกับการเล่นวีดีโอเกมส์
ขณะที่กำลังชมวีดีทัศน์และถือว่าการเป็นการ 'พักเหนื่อย' ด้วย ท่านประธานก็เอนตัวมาพูดกับกายเบาๆ ให้ได้ยินกันเพียงสองคนว่า
“ผมมาพรีเซนท์สินค้าและคาดหวังว่า ทอ. จะซื้อเพราะประสิทธิภาพของเครื่องบิน ไม่เคยคิดจะใช้ทางลัดด้วยการส่งล่ามของบริษัทมาหว่านเสน่ห์ให้ลูกชายของ รอง ผบ. ทอ. ซึ่งกำลังจะเลื่อนขึ้นไปแทน ผบ. ที่ใกล้จะเกษียณ”
“หือ” กายหันไปมองท่านประธานเพราะจู่ๆ ฝ่ายนั้นก็พูดกับเขาขณะที่กำลังเพลินกับการชมภาพบนจอ
“เป็นล่าม คุณต้องมีสมาธิ ความถูกต้องของสารที่ถ่ายทอดเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ถ้าคุณวอกแวก แปลไปสบตากับคนที่สนใจไป ผลงานก็ออกมาอย่างที่เห็นนี่ล่ะ”
กายไม่ตอบ ได้แต่มองตาของท่านประธาน ก่อนที่จะคนปากร้ายจะหันหน้ากลับไปมองจอภาพโปรเจคเตอร์ต่อไป
ภาพสุดท้ายบนจอเป็นฉากเครื่องบิน F-35 ยิงระเบิดถล่มอาคารเก่าสองชั้นกลางทะเททรายจนแหลกเป็นจุล กายเผลอจินตนาการว่าท่านประธานปากจัดกำลังยืนเท้าสะเอวอยู่บนหลังคาของอาคารเก่าๆ หลังนั้น
...คุณทหารอากาศเมฆเป็นลูกชายของรอง ผบ. ทอ. และจะเป็นนักบินที่ไปทดลองขับ F-35 คเชนทร์มาเตือนเขาเรื่องการไปเป็นล่ามที่สหรัฐอเมริกา แล้วท่านประธานก็มาพูดกับเราแบบนี้ หากเราได้ไปเป็นล่ามจริง ท่านพฤศอาจหาเหตุมาแกล้งก็ได้ สมมุติว่ากองทัพอากาศตัดสินใจซื้อ F-35 ท่านก็คงเหน็บแนมเราว่าเพราะล่ามเอาตัวเข้าแลก ลูกชายผู้ใหญ่ในกองทัพอากาศก็เลยไปอ้อนพ่อขอให้ซื้อของเล่นเป็นเครื่องบินรบให้ แต่หากกองทัพอากาศตัดสินใจไม่ซื้อ ท่านก็คงตำหนิว่าเพราะเราเอาตัวเข้าล่อ กองทัพเลยไม่พอใจ หาว่าจะไปทำให้ลูกชายเขาเสียคน ฮึ โดนทัั้งขึ้นทั้งล่อง...
...แบบนี้น่าให้เราเป็นคนไปลองขับเอง จะแอบขับกลับมาที่เมืองไทย ยิงถล่มตึกบริษัทนี้ให้ย่อยยับ...
...ใครว่าเราสบตากับคุณทหารอากาศเมฆตอนที่แปล เขาจ้องเราเองต่างหาก หลบตาก็ไม่ได้ ตอนแปลจะให้แหงนหน้ามองเพดานหรือยังไง ล่ามก็ต้องมองตรงไปข้างหน้าสิ ปกติล่ามจะไม่สบตาใครอยู่แล้วเพราะทำให้เสียสมาธิ เราใช้แต่หู ตาแทบจะเรียกได้ว่าปิดสนิททั้งๆ ที่เปิดอยู่ ล่ามที่ไหนจะเที่ยวสบตาคนนั้นคนนี้ แบบนั้นไม่มีทางแปลภาษาได้...
วันเสาร์กายมาเที่ยวทะเลกับเมฆตามที่นายทหารอากาศรูปหล่อชวน กายพยายามที่จะลืมความจริงที่ว่านาวาอากาศตรีเมฆเป็นลูกชายคนใหญ่คนโตในกองทัพอากาศ เขาไม่ได้ชวนเมฆคุยเรื่องนั้น ส่วนเมฆเองก็ไม่ได้เอ่ยปากเรื่องเครื่องบินรบ F-35 หรือการเดินทางไปทดลองขับเครื่องที่สหรัฐอเมริกา เกือบตลอดวันที่ใช้เวลาด้วยกัน กายยอมรับว่านาวาอากาศตรีเมฆเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก เขาคิดอยู่ในใจว่า หากใครก็ตามที่กำลังอยากมีคนรักและได้ใช้เวลาอยู่กับผู้ชายอย่างเมฆ ก็คงตกหลุมรักนายทหารคนนี้ได้ไม่ยาก
“คุณกายเงียบไปนะครับผม คิดอะไรอยู่หรือเปล่า หรือว่าคิดเรื่องวันนั้นครับผม” เมฆถามขณะที่นั่งกันอยู่สองคนริมชายหาด
“วันไหนครับ”
“วันที่คุณเป็นล่าม ผมสังเกตดูว่าคุณเครียดมาก ยิ่งประชุมเสร็จยิ่งดูเครียด ผมอยากจะเข้าไปคุยด้วยแต่ไม่มีจังหวะ”
“งานล่ามเครียดครับ” กายตอบ
“ขอโทษนะครับที่จู่ๆ ก็ถามเรื่องงาน”
“ไม่เป็นไรครับ” กายยิ้ม “เป็นล่ามต้องใช้สมาธิสูง สองชั่วโมงที่ทำรู้สึกเหนื่อยเหมือนทำงานมาทั้งวัน”
“ก็น่าจะจริงครับผม” เมฆพยักหน้า “ผมยังนึกภาพตัวเองไม่ออกเลยว่าจะทำอะไรแบบนั้นได้ ยิ่งโดนเจ้านายนั่งจ้องแบบนั้นก็ยิ่งเครียดหนัก”
“จ้องงั้นหรือครับ” กายสงสัย
“ครับผม” เมฆพยักหน้า “ผมสังเกตว่าเขาจ้องคุณตาไม่กะพริบ”
“จ้องจับผิดผมนะสิ เขาคงกลัวผมแปลผิด ไม่เห็นหรือครับ ตอนผมพูดตะกุกตะกักหรือแปลช้า เขาก็รีบทำหน้าที่แทน”
“เจ้านายคุณดุนะครับผม” เมฆแสดงความเห็น
“ยิ่งกว่าฉลาม” กายมองไปที่ทะเลแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“เขาไม่ชอบคุณเรื่องอะไรครับ”
“ไม่รู้สิครับ” กายส่ายหน้า “รู้แต่ว่า ตั้งแต่เข้ามาทำงาน เขาก็มองผมแบบ เอ่อ...อย่าพูดถึงท่านเลยครับ เดี๋ยวจะกลายเป็นว่านินทาเจ้านาย”
“จริงครับผม” เมฆยิ้มกว้างแล้วลุกขึ้นจากเตียงผ้าใบ “มาเที่ยวทะเลทั้งที เลนน้ำกันดีกว่าครับ จะได้ผิวสีแทนเข้ม”
“คุณก็แทนอยู่แล้ว” กายตอบ แหงนหน้ามองร่างสูงใหญ่ซึ่งยืนตระหง่านอยู่ข้างๆ
“จะได้แทนมากว่านี้ไงครับผม” เมฆหัวเราะ “ผมจะได้เข้มๆ สมกับเป็นนักบินรบ F-35”
“แค่นี้ก็เข้มจนไม่รู้จะว่ายังไงแล้วครับ” กายยิ้มให้นายทหารมาดเท่แล้วถามว่า “มีชุดว่ายน้ำหรือครับ”
“กางเกงขาสั้นนี่ล่ะครับ” เมฆก้มหน้าลงมายิ้มกว้าง “คุณกายมาเล่นด้วยกันสิครับผม”
“แต่ว่าผมใส่กางเกงยีนส์ขายาวนี่ครับ แล้วก็ไม่ได้เอาซันบล๊อคมาด้วย ผมผิวขาว ไม่ค่อยได้ถูกแดด แทนที่จะได้ผิวสีแทน กลัวจะได้ผิวลอกๆ เป็นหย่อมๆ” กายให้เหตุผลแต่ทันใดนั้นก็นึกได้ว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะได้เห็น น.ต. เมฆ เปลือยอก
...หากคุณทหารอากาศเมฆมีแผลเป็นที่หน้าอกและมีรอยสักบนหน้าท้อง ไม่แน่ อาจจะเข้าเค้าว่าคือชายหนุ่มผู้ต้องสงสัยคืนที่เราเสียตัวคืนนั้น...
“จริงสิ คุณกายผิวขาว โดนแดดเผาคงแดงเหมือนกุ้งต้ม” เมฆหัวเราะแล้วนั่งลง
“อ้าว ทำไมไม่เล่นแล้วล่ะครับ” กายทำหน้าผิดหวัง
“เล่นคนเดียวไม่สนุกครับผม”
“ถ้ายังงั้นก็ได้” กายพยักหน้า “แต่ผมลงน้ำเดี๋ยวเดียวนะครับ”
“ผมจะยืนบังแดดให้” เมฆหัวเราะขำแล้วถามว่า “ถ้ายังงั้นผมจะไปหาซื้อกางเกงขาสั้นให้นะครับ”
“ไม่ต้องหรอกครับ”
“อ้าว ทำไมครับผม จะเล่นทั้งที่ใส่กางเกงขายาวยังงี้หรือครับ” เมฆถาม
“เล่นได้ก็แล้วกัน” กายตอบแล้วบอกให้นายทหารถอดเสื้อออกก่อน เมฆลุกขึ้นอีกครั้งพร้อมกับถอดเสื้อโปโลสีกรมท่าออกจากตัว เผยให้เห็นอกกว้างกำยำ
และรอยแผลเป็นสามรอย!
...เกินคาดแฮะ นึกว่าจะเห็นรอยเดียว นี่มีรอยแผลเป็นตั้งสามรอย แล้วคืนวันนั้น ตอนที่เราเห็นแผลเป็นบนอกผู้ชายคนนั้นมันมีกี่รอยว๊า...
“ผมเป็นทหาร มีรอยแผลเป็นมันเรื่องธรรมดาครับผม” เมฆยิ้มบางๆ เมื่อสังเกตเห็นว่ากายจ้องหน้าอกของตัวเอง จากนั้นจึงเอียงไหล่ซ้ายให้ดู “แล้วนี่รอยลูกปืนครับ ถูกยิงถากๆ ตอนนั้นฝึกภาคสนาม”
“เป็นทหารอากาศมีฝึกแบบทหารบกด้วยหรือครับ” กายถามเสียงเบา มองหัวไหล่ที่นายทหารเอียงให้ดู แล้วละสายตามองต่ำลงไปยังลอนกล้ามบนหน้าท้องแกร่ง
...ไม่เห็นมีรอยสัก...
...แต่ว่าคุณทหารอากาศเมฆสวนกางเกงขาสั้นอยู่นี่นา รอยสักอยู่บนหน้าท้องไม่ใช่หรือ ไม่ได้อยู่บนซิ๊กแพค...
“มีสิครับผม ทหารอากาศก็ฝึกรบเหมือนกัน เป็นพื้นฐาน แต่ส่วนมากเราฝึกบิน” เมฆตอบ
“เอ่อ ผมว่าคงไม่เหมาะที่จะใส่กางเกงเล่นน้ำทะเลเพราะเราไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน แล้วเราก็ต้องนั่งกางเกงเปียกในรถ กว่าจะถึงกรุงเทพฯ คงคันตายพอดี” กายคิดอะไรได้ยางอย่าง จึง 'ลงทุน' ที่จะชวนนายทหารหุ่นเท่เล่นน้ำทะเลโดยให้ถอดกางเกงออก
“ใส่กางเกงชั้นในเล่นหรือครับผม” เมฆพูดขึ้นมาทันที
“ครับ” กายพยักหน้า
“งั้นเราคงต้องย้ายไปที่ตรงโน้น” เมฆชี้มือไปยังโขดหินไกลออกไปทางด้านขวา “แถวนี้คนเยอะครับผม เดี๋ยวโดนมอง ผมรู้สึกอายๆ ยังไงไม่รู้”
“ครับๆ” กายพยักหน้าแล้วเดินนำไปช้าๆ รู้สึกใจเต้นตึกตักขึ้นมาโดยไม่สามารถควบคุมเอาไว้ได้
...เปลือยซะเลยดีไหมเนี่ย นี่ก็บ่ายแก่ๆ แล้ว อีกหน่อยพระอาทิตย์ก็ตก จะได้เห็นกันจะๆ ไปเลยว่ารอยสักมังกรตวัดหางเป็นเลขแปดจะอยู่บนหน้าท้องของคุณทหารอากาศเมฆหรือเปล่า เผื่อสวมกางเกงชั้นในตัวใหญ่ ปิดบังรอยสักเอาไว้ อีกอย่าง ขนาดเท่าไหร่จะได้รู้กันไปเลย...
“ไกลพอแล้วล่ะครับ ผมว่าตรงนี้ล่ะ” กายพูดขึ้นมาเมื่อปีนป่ายโขดหินตามหลังเมฆมาจนถึงเวิ้งหาดเล็กๆ ห่างไกลจากผู้คน
“ไปตรงโน้นอีกหน่อยนะครับผม” เมฆยิ้มบางๆ “ผมอาย ผมใส่กางเกงชั้นในสีขาว”
“ครับๆ” กายพยักหน้าเห็นด้วย แล้วตามหลังเมฆไปโดยไม่พูดอะไรอีก จนกระทั่งถึงชายหาดเล็กๆ ที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง
“ทรายขาวดีจริงๆ เลยนะครับผม” เมฆพูดขึ้น “ไม่เสียเที่ยวที่มาไกลขนาดนี้”
“ขอบทะเลมากหรือครับ” กายหันไปถามเมฆ พลางถอดเสื้อยืดสีขาวของตัวเองออก
“ครับผม” เมฆตอบพร้อมกับปลดตะขอกางเกงแล้วรูดซิปลงช้าๆ “ผมชอบทะเลพอๆ กับท้องฟ้าครับผม และชอบความลึกพอๆ กับความสูง ถ้าว่าง ผมอยากจะชวนคุณกายไปดำน้ำดูประการัง แล้วก็ถ้ามีโอกาสเหมาะๆ ผมจะพาไปขับเครื่องบิน นี่ถ้าแอบเอา F-16 ไปขับได้ ผมจะจะพาขับแบบโลดโผน รับรองว่าคุณกายต้องชอบ”
“กลัวจะหัวใจวายตายก่อน” กายหัวเราะเบาๆ
“สนุกดีครับผม ถ้าไม่ได้เป็นคนกลัวความสูงผมรับรองว่าสนุกจริงๆ” เมฆพูดไปพลางถอดกางเกงของตัวเองออกวางพาดไว้บนโขดหิน ร่างสูงใหญ่กำยำยืนอยู่ตรงหน้ากาย หุ่นดีไม่มีที่ติ สวมกางเกงชั้นใสสีขาวสะอาดเพียงตัวเดียวอวดเป้านูนเด่น
“คุณกายไม่ถอดกางเกงหรือครับผม” เมฆถามกายซึ่งยังนิ่ง
“ครับๆ” กายพยักหน้าแล้วหันหลังให้นายทหารหนุ่ม ก่อนจะปลดกางเกงแล้วดึงลงช้าๆ
“คุณกายหุ่นดีนะครับผม คงออกกำลังกายทุกวันใช่ไหมครับ” นายทหารหุ่นดีชม 'คนหุ่นดี'
“เฉพาะบางวันเท่านั้นครับ” กายพยายามดึงกางเกงให้พ้นจากปลายเท้า รู้สึกเงอะงะขึ้นมาทันทีเพราะขณะนี้ตัวเองกำลังก้มหน้าลงถอดกางเกง อวดก้นท้าทายสายตาของนายทหารหนุ่มซึ่งยืนมองอยู่เงียบๆ
“คุณกายถอดรองเท้าก่อนสิครับผม จะได้ถอดกางเกงออกได้ง่าย” เมฆแนะนำพลางเดินเข้ามาใกล้ ทำท่าเหมือนจะช่วย
“ครับๆ” กายตอบรับ แต่ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองยังไม่ถอดรองเท้าออกตามที่นายทหารแนะนำ เมฆยืนอยู่ข้างๆ เขา พอเหลือบตาขึ้นมองก็เห็นต้นขาสีแทนแข็งแกร่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
“ผมช่วยไหมครับ” เมฆก้มลงมา ทำท่าจะถอดรองเท้าให้กาย
“ไม่เป็นไรครับ” กายพูดแล้วขยับออกห่าง แต่กางเกงกองอยู่ที่ข้อเท้าทำให้ก้าวเท้าไม่สะดวกจึงล้มก้นกระแทกกับพื้นทราย เมฆหัวเราะขำแล้วเอื้อมมือมาถอดรองเท้าให้กาย
“คุณอยู่นิ่งๆ ผมจะช่วยเอง” เมฆเงยหน้าขึ้นพูดกับกายยิ้มๆ ขณะที่คุกเข่าซ้ายลงบนพื้นทรายตรงหน้ากาย ชันเข่าขวาขึ้น มือใหญ่แข็งแรงๆ ค่อยถอดรองเท้าของกายออก จากนั้นจึงดึงกางเกงยีนส์ของชายหนุ่มออกมาจากข้อเท้า
“เรียบร้อยครับผม” เมฆพูดขึ้นหลังจากช่วยกายจนเสร็จ แต่คนที่นั่งอยู่บนพื้นทรายยังคงไม่ไหวติง ตามองอยู่ที่ต้นขาด้านในของนายทหารอากาศ จน น.ต. เมฆก้มลงมอง
“รอยสักที่ผมเคยบอกว่าอยู่ในที่ค่อนข้างส่วนตัวไงครับ รูปเครื่องบินรบ F-16”
“ทำไม...” กายพึมพำ
“ทำไมอยู่ตรงนี้หรือครับผม” เมฆหัวเราะเบาๆ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ตอนนั้นกำลังคะนองครับผม เป็นวัยรุ่น ชอบ F-16 มาก ผมกับเพื่อนเลยพากันไปสัก คิดยังไงก็ไม่รู้ถึงไปสักตรงนั้น แต่ว่ารอยสักนี้น้อยคนที่จะได้เห็นครับ เพราะไม่ได้กะจะโชว์เหมือนรอยที่ข้อมือครับผม”
“ผมนึกว่าเป็นรอยสักรูปมังกรบนหน้าท้อง” กายยังคงพึมพำ
“ผมไม่ชอบมังกร ไม่ชอบรูปสัตว์ที่ไม่มีอยู่จริงครับผม แล้วก็ไม่ใช่คนจีนด้วย” เมฆหัวเราะเบาๆ เช่นเคยแล้วลุกขึ้น ก้มหน้าลงพูดกันกายว่า “บนหน้าท้องก็มีครับผม เป็นรูปสายฟ้าฟาดเหมือนที่ข้อมือ”
“ทำไมไม่เห็นครับ” กายพึมพำต่อ
“มันอยู่ต่ำครับผม” เมฆพูดเสียงแผ่วเบา ยื่นมือมาข้างหน้า ก้มลงมองกายด้วยสายตาวิบวับแต่อ่อนโยน “ไปเล่นน้ำกันเถอะครับ บรรยากาศกำลังดี ไม่ร้อนเกินไป”
“ครับๆ” กายตอบเบาๆ แล้วลุกขึ้น เดินลงทะเลไปพร้อมกับนายทหารอากาศ
...เป็นอันว่าคุณทหารอากาศเมฆหลุดพ้นจากการตกเป็นผู้ต้องสงสัย...
...ถ้ายังงั้นก็ไม่ต้องพิสูจน์อะไรต่อไปแล้วสิ นี่เราจะลงทุนมากไปหรือเปล่าเนี่ย ถึงกับนุ่งกางเกงในลงเล่นน้ำทะเลตอนใกล้จะพลบค่ำ เกิดมีอารมณ์กันขึ้นมาจะทำยังไง...
...ก็ยอมเขาไปเลยสิกาย ไม่เห็นจะเป็นไร หล่อล่ำ เท่สุดๆ อย่างคุณทหารอากาศเมฆ นานๆ ทีถึงจะเจอ ถ้าพอใจกันก็ไม่เห็นจะต้องคิดมาก แต่ก่อนเวลาถูกตาต้องใจกับใครก็นอนกับเขาได้ เรื่องธรรมดาๆ...
“เย็นไหมครับ” เมฆถามกายเสียงนุ่มเมื่อลุยน้ำลงไปถึงต้นขา เป้ากางเกงชั้นในสีขาวเร่ิมเปียกน้ำ เห็นผิวเนื้อของสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าฝ้ายสีขาวลางๆ
“ไม่ครับ”
“คุณกายคงไม่ใช่คนขี้หนาวใช่ไหมครับผม”
“ไม่ครับ” กายส่ายหน้าแล้วเดินลงไปลึกกว่าเดิมจนน้ำถึงระดับเอว “ทำไมหรือครับ”
“จะได้เล่นน้ำนานๆ” เมฆตอบ “ผมชอบลอยคลอดูพระอาทิตย์ตกดิน”
“มันก็มืดนะสิครับ”
“มืดก็ไม่เป็นไรครับผม” เมฆตอบ “หรือว่ากลัวครับ แต่ไม่ต้องกลัวนะครับ ถึงผมจะเป็นทหารอากาศ แต่ในน้ำ ผมก็ไม่ใช่ย่อย”
“ผมก็ว่ายังงั้นล่ะ” กายตอบเบาๆ แล้วก้มลงมองในน้ำทะเลใส
...ไม่ใช่ย่อยจริงๆ อย่างที่พูดนั่นล่ะ ไม่ใช่เล็กเลยนะเนี่ย ใครโดนเข้าไปคงจุกน่าดู...
...แต่อะไรที่อยู่ในน้ำนี่มันหลอกตานะ ถ้าจะรู้แน่ว่าขนาดจริงแค่ไหนต้องขึ้นไปดูบนบก...
...ไม่ก็สัมผัสด้วยมือซะเลย กำด้วยมือซักครั้งสองครั้งเดี๋ยวก็รู้เองล่ะ...
“ว่ายน้ำออกไปข้างนอกไหมครับผม คุณกายว่ายเก่งไหมครับ” เมฆขยับเข้ามาใกล้
“ก็พอได้ครับ” กายพยักหน้าแล้วโผออกไปห่างจากฝั่งมากขึ้นโดยมีนายทหารร่างกำยำว่ายน้ำมาติดๆ
สองหนุ่มว่ายน้ำออกไปไกลจากฝั่งประมาณสองร้อยเมตรแล้วพากันลอยคลอมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนจากสีฟ้าเป็นม่วงปนแดงแฝงด้วยริ้วสีแสดงามจับตา สายลมเย็นพัดเอื่อยๆ กระทบใบหน้าทำให้กายรู้สึกสบายใจยิ่งนัก นานแล้วที่เขาไม่ได้ 'สัมผัส' กับธรรมชาติอย่างใกล้ชิดเช่นนี้ กายเคยทำงานเป็นมัคคุเทศก์ก็จริง แต่การเดินนำกลุ่มนักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่เยี่ยมชมสถานที่ต่างๆ พร้อมกับอธิบายเรื่องราวของสถานที่ท่องเที่ยวให้กับลูกทัวร์ฟังนั้นแตกต่่างจากเวลานี้ิยิ่งนัก เขาได้ท่องเที่ยวไปยังที่ต่างๆ หลายที่แต่น้อยครั้งที่จะได้ 'เที่ยว' จริงๆ อย่างที่กำลังทำอยู่ตอนนี้
“ชอบไหมครับ” เมฆถามขึ้นมาเบาๆ
“ชอบครับ” กายตอบ
“ผมก็ชอบมากๆ ครับผม”
“ถ้าพระอาทิตย์ตกแล้วที่นี่คงมืด เราจะกลับเมื่อไหร่ครับ” กายถาม
“แล้วแต่คุณกายครับผม” เมฆตอบ “คุณกายกลัวทะเลตอนมืดๆ หรือเปล่าครับ”
“ไม่กลัวหรอกครับ กลัวแต่จะเป็นตะคริว” กายตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ และทันใดนั้นก็นึกอยากจะทำอะไรสนุกๆ ด้วยการแกล้งเป็นตะคริวเพื่อให้ น.ต. เมฆพาเข้าฝั่ง เวลานั้นก็จะทำทีเป็นตะกุยตะกายน้ำ ป่ายมือไปมาแล้วลองสัมผัส 'ส่วนนั้น' ของนายทหารหนุ่มเพื่อพิสูจน์ 'ขนาด'
...สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็นไม่เท่ามือคลำ สิบมือคลำไม่เท่าหนึ่งมือกำและขย้ำเบาๆ...
กายอมยิ้มแล้วปล่อยตัวให้จมน้ำลงไปเล็กน้อยแล้วดิ้น ปากร้องออกมาเบาๆ ว่าเจ็บข้อเท้าเป็นตะคริว
...โชคดีที่คุณทหารอากาศเมฆไม่ใช้ผู้ต้องสงสัยคนนั้น ตอนนี้เราก็ไม่ค่อยจะรู้สึกตะขิดตะขวงใจเท่าไหร่ที่จะทำอะไรเล่นสนุกๆ ก่อนที่จะจากกันก็ขอทำอะไรไว้ให้จดจำกันซักหน่อยเถอะ...
“คุณเมฆครับ” กายร้องขึ้นมาเบาๆ “โอ๊ย เท้าผม โอย...” กายกระเสือกกระสน ทำเป็นพยายามพยุงตัวไม่ให้จมน้ำ หน้าตาเหยเก บ่งบอกว่ากำลังเจ็บปวด
“เป็นตะคริวหรือครับ” นายทหารอากาศหนุ่มเห็นอาการแล้วสันนิษฐานได้อย่างถูกต้อง รีบสอดแขนแข็งแรงเข้ามาช้อนตัวกายเอาไว้
“ครับผม” กายพูดเสียงกระท่อนกระแทน “สงสัยเป็นที่เท้าซ้ายครับ โอย เกร็งไปหมดแล้ว อูย” กายแล้วดิ้น ตะกุยตะกายน้ำแรงกว่าเดิม มือป่ายไปป่ายมา พยายามคว้าตัวของเมฆเอาไว้เพื่อพยุงตัวให้ลอยน้ำ
“อย่าดิ้นครับผม อยู่เฉยๆ ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่” เมฆปลอบแล้วพยายามให้ความช่่วยเหลือ
“โอ้ย ไม่ไหวแล้้ว เจ็บ” กายตีเท้าอย่างแรง วาดแขนไปมาใต้น้ำ และได้สัมผัส 'ร่างแกร่ง' ของนายทหารสมใจ
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่นี่ ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลคุณเอง อย่าเกร็งนะครับ ผมจะพาเข้าฝั่ง”
กายไม่เชื่อ เริ่มตะกายน้ำแรงขึ้น และทันใดก็รู้เจ็บแปลบที่ข้อเท้าขวา เส้นเอ็นกระตุกและเกร็งจนปวด ก่อนจะร้องออกมาด้วยความเจ็บ ซึ่งคราวนี้เจ็บจริงๆ ไม่ได้แกล้งแต่อย่างใด
“เดี๋ยวก็ถึงฝั่งแล้วครับคุณกาย แข็งใจไว้นะครับผม” เมฆพยายามช่วยพากายว่ายน้ำเข้าฝั่งแบบที่ได้รับการฝึกมา แต่คนที่เป็นตะคริว 'จริงๆ' กลับไม่อยู่นิ่ง มือป่ายไปมาอย่่างควบคุมตัวเองไม่ได้ คราวนี้ได้ 'สัมผัส' กับสิ่งที่ตัวเองอยากจะ 'พิสูจน์' ครั้งแล้วครั้งเล่า และเมื่อเส้นเอ็นข้อเท้าของตัวเองกระตุก กายก็เกร็งมือ โชคร้ายที่มือขวาของกายป่ายแปะอยู่ใกล้ๆ หน้าท้องของ น.ต. เมฆ
“โอย” เมฆอุทานขึ้นมาเบาๆ
“ขอโทษครับ” กายรู้สึกตัว ปล่อยมือจากการขย้ำเป้าอวบอูมของนายทหาร
“อย่าดิ้นสิครับผม คุณกายต้องปลอดภัยแน่ครับ อยู่เฉยๆ แค่นี้ผมพาเข้าฝั่งได้สบายมาก”
“ผมเจ็บเท้า ไม่ไหวแล้ว” กายคราง รู้สึกเจ็บปวดที่ข้อเท้ามากยิ่งขึ้น
“แข็งใจอีกหน่อยนะครับ” เมฆกระชับร่างของกายแน่นกว่าเดิมแล้วเร่งว่ายน้ำให้เร็วขึ้น กายพยายามไม่เกร็งตัว แต่บางครั้งตัวเองก็สะบัดหน้าและกลืนน้ำทะเลเข้าไปหลายอึก แขนของกายยังคงแกว่งป่ายปะไปมา คราวนี้ไม่ใช่เพื่อ 'ฉวยโอกาส' พิสูจน์ 'ความใหญ่' ของนายทหารหนุ่ม แต่เพราะตัวเองควบคุมไม่ได้
...คุณทหารอากาศเมฆก็กำลังควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนกัน อะไรเนี่ย ช่วยคนเป็นตะคริวกำลังจะจมน้ำ แต่ตัวเองกลับเริ่มแข็งตัว ทหารอากาศเขาสอนกันมาอย่างนี้หรือ...
...อืม ใหญ่จริงๆ ตามที่สายตากะไว้ไม่ผิด นึกว่าในน้ำจะหลอกตา ที่ไหนได้ คุณทหารอากาศเมฆ 'ไม่ใช่ย่อย' จริงๆ แฮะ...
...โอย ไม่ไหวแล้ว เจ็บข้อเท้า เจ็บน่องไปหมด นี่ก็กลืนน้ำไปหลายอึก รู้สึกแย่เหลือเกิน นี่ถ้าไปถึงฝั่งแล้วไม่ได้รับการผายปอดเราก็คงแย่แน่ๆ หวังว่าคุณทหารอากาศเมฆคงผายปอดเป็นนะ และถ้านวดขาให้กล้ามเนื้อหายเกร็งได้จะดีที่สุดเลยล่ะ...
“คุณกายครับ ใกล้แล้วครับ ใกล้ถึงแล้วครับผม” เมฆปลอบกายด้วยเสียงเหนื่อยหอบ “ปล่อยมือได้แล้วครับ ไม่ต้องเกร็ง”
...คุณนะสิเกร็ง ผมไม่ได้เกร็ง ผมแค่เจ็บ แต่คุณเกร็งจนแข็ง...
“คุณเมฆ” กายคราง
“ครับผม คุณกาย” เมฆตอบเสียงเบา แต่กายรู้สึกว่าเสียงของนายทหารหนุ่มนั้นทุ่มต่ำและสั่นเล็กน้อย “ใกล้แล้วครับ รอหน่อยนะครับ ใกล้แล้วครับ”
...ใกล้ถึงฝั่งแล้วหรือ โอย เจ็บ คุณเมฆ ช่วยผมด้วย ช่วยให้ผมหายเจ็บด้วยเถอะ...
“คุณกาย คุณกาย” เมฆเรียกด้วยความห่่วงใย “กาย...แข็งใจเอาไว้นะครับ กาย...”
“อือ...” กายหลับตาพริ้ม เผยอปากช้าๆ ครางอืออา และไม่ถึงนาทีก็รู้สึกถึงความอุ่นๆ เปียกๆ ผสมความเค็มสัมผัสกับริมฝีปาก
...โอย ตัวอ่อนไปหมดเลย นี่ผายปอดหรือจูบ ทำไมเนิบนาบแบบนี้ หายใจไม่ออก...
::: Chapter 22 :::
-
ง่า อยากอ่าน ต่อจัง จะทำไรกันต่ออะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ถูกใจนายทหารเมฆที่ซู้ดดดดดดดดดดดดด :impress2: ชอบๆ
มาต่อหน่อยค่า ค้างอ่ะ
-
อิจฉาหนูกาย คืนนี้คงได้กับคนในเครื่องแบบ
-
รัยเนี่ยะ กาย แอบร้ายนะ มีพิสูจน์ เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวได้เจอปืนใหญ่เข้าให้หรอก
ว่าเมฆหลุดข้อหาแล้ว ทีนี้จะเป็นใครล่ะ เหลืออีกตั้งหลายคน
-
ไรเตอร์คะ ... เรื่องนี้กายจะมีบทอัศจรรย์กับหนุ่มหลายคนมั้ยคะ?? หุหุ
-
เขากอดกันแล้ว เขาจูบกันแล้ว แล้วเขาจะ...กันหรือเปล่านะ เฝ้ารอตอนต่อไปด้วยใจระทึก
-
กายจะเสียตัวมั้ยเนี่ย ฮ่าๆๆ บรรยากาศให้มาก
-
บรึ๋ยยย...พอไม่มีข้อสงสัยเอาใหญ่เลยนะคับกาย 55+
-
:z1:ค้างอย่างแรง นายทหารเมฆผายปอดหรือว่าจูบอะ แล้วจะมี...ต่อกันไหมอยากรู้ :z1:
-
5555 เริ่มเชียร์เมฆและ หล่อล่ำ สุภาพบุรุษ อิอิ
-
อร๊ายยยย คุณคฑาฯ
ไม่อยากให้กายเปลืองตัวเลย... ไม่อยากให้กะใครก้อได้อ่ะ :z3: :serius2:
เสียตัวไม่กลัว กลัวแต่เสียใจใช่มะ!! :angry2:
-
:serius2: :serius2: ม่ายน๊าาาา เค้ายังบ้าเชียร์ รองประธานต่อไป
:z3: :z3: เดาไม่ถูกอ่าเสะ ฮ่าๆๆ ว่าแต่ ระวังนะจ๊ะ นายกาย จะโดนของดีเข้า
-
เราว่ากายนี่คงจะน่ากินมาก
นายทหารถึงกับ ทั้งเกร็ง ทั้งแข็ง
ขนาดต้องผายปอด แต่นี่ถึงกับจูบ
กาย อยากจะหาใครคนนั้น แต่ยิ่งหา
ก็ยิ่งยุ่ง
ตอนนี้เมฆ ก็ไม่ใช่คนในคืนนั้น
แล้วซิ
แต่ตอนจากท่านประธานแล้ว
รองลงมาเราก็เชียร์นายทหารคนนี้แหละ
-
กายเอ๊ยยย แรงงงงงงงได้อีก o13
-
ป้าชอบหนุ่มหล่อล่ำแบบนี้จริงๆ น่าค้นหากว่านะ
นู๋กายคงจะได่อมปืน คงจะโดนปืนสอยเต็มๆ :oo1:
-
อ่ะตอนนี้ หวานอมเค็ม (น้ำทะเล) รออ่านตอนหน้า
ณ เวลานี้ ไม่ลุ้นใครเป็นพิเศษ เรื่องดูสลับซับซ้อนกว่าที่คิด แค่อินไปกับเรื่องของหนุ่มกาย มาถึงตอนนี้หมั่นไส้ท่านประธานสุดๆ มาแกล้งน้องกาย นี่ถ้าทำงานแล้วเจอหัวหน้าแบบนี้ เครียดตายไปแล้ว หรือไม่ก็หางานใหม่ แต่กายยังสู้ ไม่ยอมแพ้ นับถือจริงๆ
ขอบคุณคนแต่งนะค่ะ
-
ยังขอเชียร์ท่านประธานต่อไป
นิ่งๆเงียบๆดุ นี่ล่ะ....ใช่แน่!
-
:z1: :z1: :z1:
กายนี่ก็ใช่ย่อยเหมือนกันซะนี่เล่นซะคุณทหาร...เกร็ง!!เลย 555+
ถึงเมฆจะไม่ใช่ผู้ต้องสงสัยแล้วแต่ก็น่าสนใจไม่ใช่น้อยเหมือนกัน แอบเชียร์ๆ
แต่ตอนนี้เบื่อตาประธานที่สุดเลยอะไรจะจ้องจับิดซะขนาดนั้น
+1 รออ่านตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
นายเอกผมเนี้ยแรงจริงๆ....555+....ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกไม่เครียดคราบ.....ขำตลอดอะ....กายนะกาย...ร้ายจริงๆ.....หุหุ.....
มาต่อเร็วๆนะคราบ..... :impress2:
-
กาย เลิกตามหานายนิรนามเถอะ..รับคนนี้ไว้พิจารณาเลย
บุคลิกเมฆทำให้คิดถึงสารวัตรอธิคม o13
+1
-
ตัดผู้ต้องสงสัยออกไปหนึ่ง แต่...เท่าที่อ่านดูกายคงไม่ได้มีฉากfeaturing กับพี่เมฆแน่เลย :o12:
ไรท์เตอร์ สู้ๆครับ เป็นกำลังใจให้ครับ :L2:
-
เราว่าท่านประธานหวงท่านรองอ่ะ
เลยแขวะกาย
อิอิ :m20:
ปล.เชียคุณวรุจน์นะจ้ะ :call:
-
กาย ร้ายนะเนี้ย
แต่ก็เป็นจิงๆ ซะเลย
อิอิ
ว่าแต่จะเป็นยังไงต่อน้า
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ทำไมตอนนี้ กายดูร้อยเล่มเกวียนจัง อิอิ
แล้วคุณเมฆจะทนได้ไง ^^
-
กี้ดดด กี้ดดด กี้ดดด คนนี้มาหลังเค้า แต่แรงสุดเลย กี้ดดดดดดดดดดดดดด
-
กายจ๋าแรงได้อีกน่ะเธอ
ใหญ่สมใจเลยล่ะซิ อิอิอิ
-
ไม่รู้สิคะผู้แต่งว่าทำไมถึงเชีย คุณพฤศ กับ คเชน
คงเป็นสัญชาตญาณ เจอสามีในอนาคตแหง่ม ๆ
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
กายก็เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะเนี้ย
หรือจริงๆแล้วเจ้าเล่ห์แต่เราไม่รู้
คุณเมฆมาแรงเหมือนกันนะแต่
ไม่รู้จะใช่หรือเปล่าส่วนท่านประธาน
ก็ยังคงเหมือนเดิมแขวะได้ตลอด
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี
อยากแกล้งเขา แต่สุดท้ายกลับเป็นเอง
:z1:
-
แสดงว่าคุณเมฆไม่ใช่ผู้ชายลึกลับคนนั้นแล้วสินะ คงต้องเฟ้นหาต่อไป
เมื่อไหร่จะเจอตัว แต่เข้าใจว่าซัมเมอร์คงจะต้องรู้อะไรที่เกี่ยวข้องกับวันนั้น
แน่นอนเลยถึงพยายามหลบหน้าหลบตากาย กายนี่มารยาเจ้าเล่ห์หลายร้อย
เล่มเกวียนจริง ๆ รอลุ้นตอนต่อไป :pig4:
-
ง้า.....อยากอ่านต่ออ่ะ :serius2:
แต่ถึง นายทหารเมฆจะน่าสนเหมือนกัน :-[
แต่เราก็ยังเชียร์นายนะ วรุจ :o8:
มาต่อเร็วๆน้าาาคร้าบบบ ไรเตอร์ :mc4:
-
แล้วตกลงใครเป็นพระเอกเนี้ย
เยอะเหลือเกินเลือกไม่ถูกเลยดีกันคนหละแบบบ
มาต่อเร็วๆๆนะ
ตั้งตาลอยคอย
o13 o13
-
แล้วตกลงใครเป็นพระเอกเนี้ย
เยอะเหลือเกินเลือกไม่ถูกเลยดีกันคนหละแบบบ
มาต่อเร็วๆๆนะ
ตั้งตาลอยคอย
o13 o13
-
อ้าว
เวรกรรม
เห้ย...
ค้าง
อะไรยังไงอ่า
-
ไม่รู้ ไม่สน ได้กับเมฆคนแรกก็พอใจละ
-
ฮ่าๆๆ เมฆน่ารักอ่ะ ชอบเมฆ แต่ไม่ชอบพฤตเท่าไหร่ ไม่อยากให้พฤตเป็นพระเอก
-
กายจ๋า เสน่ห์แรงไปไหนเนี่ย
ว่าแต่ "อยากเก็บเธอไว้หลายๆคน"
-
อรายยยยยยยยยยยยยย........ :-[
-
ฮา...ฮา...ฮา
-
กายแรงอ่ะ เล่นพิสูจน์กันแบบนี้เลยเหรอ
-
กายแรงมากกกกก
ตอนหน้าจะมีอะไรเกิดขึ้นเปล่าน้า :z1:
-
กายก็ร้อนแรงใช่ย่อยนะเนี่ย 555
-
กาย ลงทุนเยอะไปป่าวว :laugh: :laugh: :laugh:
ต่อไปจะเป้นไงอะค้างงง
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
10 10 10 เลยค่าคุณขา
-
กาย แรงงงงงงงงงงง
:z1: :z1: :z1:
-
ได้กันมั้ย ย ย
-
กาย... คืนนั้นจะเป็นใครก็ช่างมัน แต่...คืนนี้และตลอดไป ขอให้เป็นนายทหารหนุ่มคนนี้คนเดียวพอ!
เชียร์ นอ.เมฆ ครับ ^^
-
ถึงจะผิดคนแต่ก็ถือว่ากายไม่พลาดเป้านะ >.<
-
...แหม กายความคิดแต่ละอย่างช่างฉวยโอกาศจริงๆ แต่เค้าชอบ อิอิ
พี่เมฆไม่ใช่ผู้ต้องสงสัยก็จริง แต่คืนนี้ต้องให้พี่เมฆ "ปิดคดี" ก่อนนะ
ปอลอ..รอตอนต่อไปอย่างตั้งใจ
-
ของแบบนี้ต้องลงทุนถึงจะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
-
แข็งใจอะไรก้านนนนนน
มันจะแค่แข็งใจไว้เหรอ 555
กายนี่ก็นะ อ่านแล้วชอบกายมากขึ้นเรื่อยๆแหะ
แต่ท่านประธานแกบอกว่าเมฆจ้องกาย
เมฆสุดหล่อบอกว่าท่านประธานจ้องกาย
เอ.....เลือกยากจังอ่ะ ชอบทั้งสองคนนี่เลย 55 o13
-
ยอมเถอะกาย :pighaun:
ว๊าย พูดอะไรออกไป :-[
-
สวัสดีครับ
กายก็ร้ายไม่เบานะ ไปจับของเมฆได้
ว่าแต่ แน่หรือที่จูบ...
หรือ.. มีอะไรอีกต่อไป...
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
กายแรงนะหนู ฮ่าๆๆ
ตอนแรกเราก็นึกว่าจะพิสูจน์ขนาดด้วยวิธีไหนซะอีก :-[
รอตอนต่อไปจ๊า :pig4:
-
+ 1 ค้า
อ๊ากกกกกกกกกกกก ! ตอนหน้าจะเสียเลือดกันริป่าวเนี้ย ?
-
5555555
กายนี้แน่นอนจิงแกล้งเจ็บเลยได้เจ็บจิงสะเลยและต่อไปอาจจะถึงขั้นจุกอิอิ
ยังไงก็เชียร์คุณคเชนทร์ ที่สุดส่วนอิประธานโหดนั้นเชอะสะบัดบ๊อบชอบแกล้งกายอ่ะโมโหๆ
อยากรู้ไวๆจังว่ากายจะได้จุก?ไหมอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่า
-
โฮ่ๆๆๆ :z1: คุณทหาร :m25:
...แต่ยังไงก็เชียร์ท่านประธานสุดใจนะค๊า ถ้าพ่อคนนี้ไม่เป็นพระเอกขอเอากลับไปนอนที่บ้านนะคะ :m15:
-
ทุ่มทุนมาก แม่เจ้า
กายก็คงจะเบื่อๆอ่ะเนอะ
-
อิจฉาครับ ทำไมใครๆก็รุมรักรุมจีบ
แถมแต่ละคนเริ่ดๆทั้งนั้น ต่อเร็วๆนะครับ
รออ่านต่ออยู๋
-
การจะเสร็จลูก ผบ ทอ รึเปล่าน้อ อยากรู้จัง
-
ถึงจะผิดคนแต่ก็ถือว่ากายไม่พลาดเป้านะ >.<
เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะ ^^
-
โหยทำไมต้องทิ้งค้างไว้ตอนนี้ด้วยอ่ะ
ใจร้าย... :z3:
-
แร๊งงงงงส์!!! สมศักดิ์ศรีดีกรีนายเอกสมัยใหม่เจรงๆ
-
โห กายลงทุนขนาด.. :laugh:
-
เสร็จแน่!!
เป็นอันขาดว่าคุณทหารหลุโผไปแล้ว~~~
พี่นายอยากรู้เรอว่าทำไมท่านประธานถึงได้มีคนเชียร์ก เพราะดูลึกลับที่สุดไง แถมชาเย็นแบบนี้เขาว่ากันว่า คนชายเย็นมักร้อนแรงในเรื่องความรักนะ เห็นมีคนบอกว่างี้นะ คิกๆ
-
อิหนูกาย แรดจริงลูกกกกกกกกกกกกกก
ไปพิสูจน์ท่านประธานไป 555555
ชอบพระเอกแบบท่านประธานคะคุณคทาวุธเลยเชียร์หมดหน้าตัก
อิอิ
-
ว้าไม่ใช่นายทหารเมฆหรอกหรอเนี่ย...........
ตัดผู้ต้องสงสัยออกไปคนนึงแระ
อีกสองตอนก้จะรู้ว่าพระเอกเป็นใครแล้วใช่มั้ยคะ
o13 o13 o13
-
กาย เริ่มแรง เหอๆ
ตกลงว่าใครเป็นพระเอกเนี่ย อยากรู้แล้ว
งงไม่รู้จะเชียร์ใคร
-
ซวยจริง ๆ นะกาย..กะจะแกล้งสนุก ๆ ดันเป็นจริง ๆ ซะได้
นี่ก็ไม่รู้จะมีต่อจากผายปอดฉบับสูบลมหายใจรึเปล่า
ท่านประธานก็ชักยังไง ๆ นะ เล่นจ้องไม่วางตาเลยหรอเนี่ย...ถึงกายจะบอกว่าเพราะจับผิดก็เถอะ
รอลุ้นตอนหน้าว่าจะมีต่อกันบนบกมั้ย...หรือจะมีใครมาเห็นแล้วเข้าใจผิดไปเลยรึเปล่า
-
แกล้ง จนได้เรื่องแล้ว เดี๋ยวก็หมดแรงตามล่าหาความจริงหรอก 55 แหมแต่คุณพฤศ
เนี่ยจ้องกายด้วยสายตาแบบไหนนะ อยากรู้จริงๆ
-
ตัดตัวเลือกออกไปอีกหนึ่ง
:3123: :3123:
-
:m25: ใช่ย่อยจริงๆ อร๊ายยยยยย หมายถึงกายนะไม่ใช่คุณทหาร 555
แหม ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือแค่กกนกันทั้งคู่ ไม่ต้องหาแล้วผู้ชายคืนนั้นอ่ะ มาคืนนี้แหละ
:-[ รู้สึกกายจะชอบคุณทหารนะ ทีคนอื่นไม่ยักสนใจ ไปถึงบ้านก็แล้ว ไปเที่ยวกันมาก็แล้ว
แต่ยังเชียร์ท่านประธานใจร้าย (แต่มองแค่กาย) อยู่ดี :z2:
-
กายตลกจัง :laugh: สมกับชื่อตอนเลยอะ ก๊ากๆๆ
-
เข้ามารอตอนใหม่ด้วยใจจดจ่อค่ะ :impress2:
-
กายลงทุนจังน๊า
-
โห แต่ละคนหรูทั้งนั้น ไม่รู้จะเชียรใครเลยอ่ะ
-
อยากให้กายเสียตัว!!!
-
ตอนต่อไป กายไม่รอดแน่!!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดด :impress2:
ยัีงไงก็เชียร์วรุจน์ :กอด1:
-
ตัด เมฆ ออกไป แล้วใครหนอเป็นผู้ชายคืนนั้น :man1:
-
ดำเนินมากว่าครึ่งเรื่องแต่ก็ยังจับผู้ร้ายในคืนนั้นไม่ได้ สุดยอดดดดดดด
เฉลยเร็วๆน๊าเค้าอยากรู้อ่ะ
แต่ถ้าให้เดาน่าจะเป็นท่านประธาน...ส่วนคเชนน่าจะมีส่วนรู้เห็นอยู่ เอ...หรือจะเป็นคนเคาะประตูกันนะ^^
เฮ้อ แล้วกายจะได้เจอคู่แท้ไหมเนี่ย!!!
-
:fire: :fire: :fire:
:m16: :m16: :m16:
-
ฮ่าๆๆ คุณกายแร่ดมากกกก
-
:impress2:
ต๊าย~ตาย...
คุณทหารเมฆมาแรงแซงทางโค้ง :o8:
แล้วจะเอาท่านประทานไว้ตรงไหนคะ :o12:
โอ๊ย!! :serius2:
เมื่อไหร่จะรู้ตัวจริงซักทีนะ o18
เค้า..
จะ..
อ่าน..
ตอนต่อไป..
:fire:
:กอด1:ไรเตอร์
-
มาเป็นกำลังใจให้กายนะครับ
-
Guy Chapter 23
บ่ายวันอาทิตย์ กายนั่งหัวสั่นหัวคลอนอยู่ในรถที่กำลังตะบึงไปตามถนนขรุขระ คนขับอารมณ์ดีขับรถไปฮัมเพลงไป สลับกับการหัวเราะอย่าง 'สะใจ'
“คุณคเชนทร์ เบาๆ หน่อยสิครับ เจ็บก้น” กายบ่น
“ไปทำอะไรมาหรือ” คเชนทร์ถาม
“ทำอะไรหรือครับ” กายเลิกคิ้ว ถามคเชนทร์กลับเพราะต้องการความชัดเจนจากคำถามกำกวมของคเชนทร์
“อยู่เฉยๆ ก็มาบ่นเจ็บก้น ผมก็เลยถามว่าไปทำอะไรมา”
“เป็นริดสีดวงครับ” กายตอบเสียงเข้ม
“อ้าว แล้วทำไม่บอก” คเชนทร์อุทาน สีหน้าตกใจ “นี่สงสัยเจ็บจนไม่ได้นอน ขอบตาคล้ำเหมือนคนอดนอน คงเจ็บมากใช่ไหมครับ คุณก็นั่งนิ่งอยู่ได้ ถ้าก้นเจ็บก็น่าจะบอกผมตั้งแต่แรก ผมจะได้ไม่กระแทกกระทั้น”
“ไม่ได้เป็นหรอกครับ แค่พูดประชด ก็คุณเล่นขับรถไม่หลบหลุมเลย นี่นะแข่งแรลลี่ ผมว่าแข่ง Dhaka cross country น่าจะถูกกว่า” กายบ่นให้คเชนทร์ แล้วบ่นต่อในใจ
...จุกต่างหาก กว่าจะได้นอนก็ดึก พอเข้านอนแล้วก็ใช่ว่าจะหลับได้ง่าย...
“คุณคิดว่าผมชวนมาแข่งแรลลี่เก็บ RC ตามข้างถนนไฮเวย์แบบพวกมือสมัครเล่นงั้นหรือ” คเชนทร์หันมาพูดแล้วเปลี่ยนเกียร์เร่งความเร็วมากกว่าเดิม
...แบบนี้น่าจะให้วรุจน์มานั่งเป็นนาวิเกเตอร์ให้ ขับรถบ้าเลือดและหวาดเสียวพอๆ กัน...
“ซ้ายหรือขวากาย รีบบอกเร็วเข้า” คเชนทร์ถามเมื่อเห็นทางแยกข้างหน้า
“ซ้ายครับ” กายตอบทันที
“แน่ใจนะ” คเชนทร์ถาม
“แน่ใจสิครับ ผมเป็นนาวิเกเตอร์ไม่ใช่หรือ” กายตอบเสียงเข้ม
“ก็เห็นคุณตอบเลย ไม่ดูแผนที่” คเชนทร์แย้ง
“ผมดูแล้ว ตั้งแต่แยกโน้น” กายตอบ
“แน่ใจนะ ถ้าเลี้ยวผิดมีสิทธิ์แพ้นะจะบอกให้ งานนี้ผมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด”
“ไหนคุณบอกว่าแข่งกันเล่นสนุกๆ นี่สู้กันแบบเอาเป็นเอาตาย” กายบ่น
“พอสตาร์ทรถแล้วมันต้องชนะเท่านั้น” คเชนทร์หัวเราะ “คุณไม่ได้ขับเอง คุณไม่รู้หรอกว่ามันส์ขนาดไหน”
“มันส์ไม่มันส์ไม่รู้ รู้แต่ว่าผมมึน” กายกระแทกเสียง และยกมือซ้ายขึ้นจับโครงเหล็กข้างรถเอาไว้ให้มั่นเพราะคเชนทร์กำลังจะหักพวงมาลัยเลี้ยว”
“ซ้ายยย...” กายตะโกนเมื่อคนขับหักพวงมาลัยเลี้ยวขวา
“อ้าว” คเชนทร์อุทาน
“ผมบอกว่าซ้าย” กายลดเสียงลงแต่ก็ยังดังอยู่ “ซ้าย ซ้าย ซ้าย left left left”
“แปลให้ด้วยเลยหรือ” คเชนทร์หัวเราะแล้วพุ่งรถไปข้างหน้าด้วยความเร็วเต็มที่ จากนั้นใช้มือซ้ายดึงเบรกมือแล้วหมุนพวงมาลัยอย่างแรง เหวี่ยงท้ายรถไปทิศทางตรงขามเพื่อกลับรถ
“โอยยย คุณกลับรถแบบนี้เลยหรือ” กายตะโกน แทบจะกลั้นหายใจ
“เห็นแต่ในหนังฮอลลีวู้ด เป็นไงล่ะ เจอของจริง อึ้ง ทึ่ง เสียงเลยใช่ไหมคุณกาย” คเชนทร์หัวเราะเสียงดังพร้อมดันคันเกียร์เพื่อส่งกำลังให้รถทะยานไปยังข้างหน้า
“ซ้ายนะกาย” คเชนทร์ย้ำ
“ไม่ใช่แล้วครับ ต้องตรงไป ถ้าเลี้ยวซ้ายก็กลับทางเดิมสิครับ เมื่อกี้บอกให้เลี้ยวซ้ายไปทางโน้น” กายชี้มือ “คุณไม่ได้ยินหรือไง คุณมีปัญหาเรื่องทิศทางงันหรือคุณคเชนทร์”
“ผมถึงได้ขอให้คุณมาเป็นนาวิเกเตอร์ให้ไงล่ะ” คเชนทร์ยังคงหัวเราาะอารมณ์ดี
“งั้นผมบอกก็ต้องเชื่อสิครับ”
“ใจเย็นๆ” คเชนทร์ตอบ “ผมแค่อยากโชว์ออฟให้ดูว่าผมกลับรถเก่งขนาดไหน”
“หัวใจจะวาย” กายถอนหายใจแล้วพูดต่อว่า “ตรงไป ถึงแยกแล้วตรงไปเลย”
“แบบผ่าไฟแดงใช่ไหม” คเชนทร์ถาม
“นั่นล่ะ แบบนั้นล่ะ ตรงไป ตรงไปอย่างเดียว” กายย้ำ
เมื่อผ่านทางแยกและใช้เส้นทางตรงเป็นระยะทางกว่าห้ากิโลเมตร สภาพถนนดีขึ้นกว่าเดิม กายเริ่มรู้สึกผ่อนคลายทั้งที่คเชนทร์ใช้ความเร็วสูงยิ่งกว่าเดิม เขานั่งนิ่งชั่วครู่แล้วเริ่มบ่นเรื่องของท่านประธานให้คเชนทร์ฟังว่าโดนตำหนิเรื่องการแปลในการประชุมนำเสนอ F-35 ให้แก่กองทัพอากาศ
“บอกก็ไม่เชื่อ” คเชนทร์สรุป “งานนั้นต้องเอามือวางอันดับสองอย่างคุณการุณย์ไป คุณเองก็ไม่ยอมให้ผมติวให้ เป็นไงล่ะ”
“ผมว่าท่านประธานมีอคติกับผม เขาจงใจพูดเร็วมากเหมือนคุณ ตั้งใจจะให้ผมแปลให้ Jean Michael ฟังไม่ทัน” กายบ่น
“คุณก็แปลฝรั่งเศสผสมอังกฤษไปเลยสิ”
“ผมก็ทำแบบนั้นล่ะครับ”
“โอ้โห เอาตัวรอดเก่งนี่นา” คเชนทร์ชม “นี่ล่ะที่ผมบอกว่าจะติวให้”
“พอ Jean Michael พรีเซนต์เป็นภาษาฝรั่งเศส ผมแปลเป็นภาษาไทยแบบ side by side แล้วก็...”
“อ้าว ทำไม” คเชนทร์พูดแทรก “แบบนี้ก็ตายสิ ทำไมไม่แปลแบบ simultaneous”
“ผมไม่ทราบ” กายส่ายหน้า
“ต้องใช้หูฟัง แจกให้พวกคุณชายชาติทหารในที่ประชุม แล้วก็นั่งแปลใส่ไมโครโฟนแบบที่ล่ามยูเอ็นเขาแปล”
“ผมนึกว่า...”
“ชั่วโมงบินคุณยังน้อย เลยพลาดท่าเสียทีท่านประธาน” คเชนทร์ยกนิ้วชี้หน้ากาย “บอกแล้วว่าให้ผมติวให้ก็ไม่เชื่อ ไม่ไว้ใจผมล่ะสิ คุณไม่กล้าให้ผมติวตัวต่อตัวในที่รโหฐานใช่ไหมล่ะ”
“พลาดท่าเสียทีงั้นหรือครับ” กายยังติดใจประโยคแรกของคเชนทร์
“Jean Michael พูดภาษาอังกฤษได้ดี”
“ผมก็ว่างั้น แล้วทำไม...” กายขมวดคิ้ว
“คิดๆ ดูให้ดี คิดๆ ดูให้ดี” คเชนทร์ร้องเป็นเพลง “เหนื่อยหน่ายตัวเองที่หัวไม่ดี ทำยังไงก็คิดไม่ออก ม่ายออก ม่ายออก อาฮ่ะ”
กายหันไปมองคนขับรถด้วยสายตาขวางๆ ชักจะรู้สึกว่าคเชนทร์ทะลึ่งปนทะเล้นและกวนมากขึ้นทุกที
“คิดออกหรือยังคุณกาย” คเชนทร์ถามอีกเมื่อเห็นกายนิ่งไปนาน
“คุณพฤศแกล้งผมหรือ” กายหรี่ตา พูดเสียงเข้ม
“ตอนแรกเรียกว่าคุณโดนฟันมา ตอนนี้เรียกว่าท่านกำลังแทงคุณด้วยดาบซามูไร” คเชนทร์ 'ปลอบใจ' กาย “ต่อไป ท่านจะยิงคุณด้วยปืนใหญ่ ระวังตัวเอาไว้เถอะ”
“นี่คุณเตือนผมเพราะหวังดี หรือขู่ผมเพราะเป็นซาดิสม์กันแน่” กายขมวดคิ้วให้คเชนทร์ “มีความสุขหรือเปล่าครับที่เห็นผมโดนท่านประธานแกล้ง”
“ถ้าคุณผ่านไปได้ รับรองว่ากลายเป็นคนหนังเหนียว ฟันแทงไม่เข้า” คเชนทร์ยักคิ้ว “เชื่อผมสิ”
...ตกลงคเชนทร์เป็นฝ่ายเขาหรือเปล่านี่ ทำเหมือนช่วย แต่ดูๆ ไปก็เหมือนซ้ำเติม..
...โอย นี่มันบริษัทมหาภัยจริงๆ เลย บริษัทแปลก คนก็แปลก อีกหน่อยเราคงกลายพันธ์จากคนธรรมดาเป็นคนพันธ์แปลกอย่างคนที่ทำงานบริษัทนี้ล่ะมั๊ง...
“เขามีอะไรกับผมนักหนา” กายบ่นขึ้นมาอีกหลังจากนั่งนิ่งไปครู่ใหญ่ “ทำไมต้องมีอคติกับผม ไม่ชอบหน้าผมโดยไม่มีเหตุผล ไม่เข้าใจจริงๆ”
“ท่านเป็นของท่านแบบนั้นเอง” คเชนทร์พูด “ให้ทำใจซะ”
“แค่นี้หรือครับ คุณตอบผมได้แค่นี้หรือครับคุณคเชนทร์” กายหันไปทำหน้าหงุดหงิดใส่คเชนทร์
“คุณกาย คุณกำลงพูดกับรองประธานบริษัทอยู่นะครับ”
“ผมพูดกับคู่หูแข่งแรลลี่ต่างหาก” กายตอบเสียงเข้ม “นี่ไม่ใช่เวลาทำงาน”
“คุณนี่ไม่ใช่ย่อย ไม่ค่อยกลัวใครเลยนะนี่” คเชนทร์เลิกคิ้ว “หรือว่าเมื่อคืนนอนไม่พอ เห็นขอบตาคล้ำๆ เอ๊ะ หรือว่าเที่ยวดึก หรือว่าอารมณ์ค้าง”
...ใครว่าอารมณ์ค้าง ไคลแม็กซ์ไปตั้งสองครั้งต่างหาก เที่ยวดึกก็ไม่ได้เที่ยว นอนดึกและนอนไม่พอนั่นใช่...
...และยังรู้สึกจุกๆ อยู่อีกต่างหาก...
“ผมอดทนมานานแล้ว” กายหน้าบึ้ง ตามองตรงไปข้างหน้า จนกระทั่งได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของคนขับรถที่อยู่ข้างๆ จึงหันไปมองด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ไม่ได้หัวเราะเยาะคุณนะ” คเชนทร์ทำหน้าเหรอหรา “เพียงแต่...”
“เพียงแต่อะไรครับ” กายถามเมื่อคเชนทร์แกล้งทำทีจะพูดต่อแต่กลับหยุดไปเฉยๆ “คุณคเชนทร์ เพียงแต่อะไรครับ”
“รู้ไหม เวลาคุณทำหน้าหงุดหงิดแบบนี้ดูน่ารักดี”
“เลิกพูดเล่นได้แล้ว”
“น่า นะ อดทนต่อไปอีกหน่อย” คเชนทร์ปลอบ “อีกนิดดียวเท่านั้นเดี๋ยวก็เสร็จ”
“ไร้เหตุผลจริงๆ เลย” กายบ่น “ผมไปทำอะไรให้”
“บอกแล้วไงว่าท่านเป็นของท่านแบบนั้น พฤศเขาระแวง กลัวใครจะมาคบกับตัวเองเพราะเห็นว่ารวย หรือหวังผลประโยชน์”
“ผมไม่ได้คบ” กายโวยวาย “ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น และไม่มีวันคิดด้วย การแสดงออกยิ่งไม่ได้ทำแม้แต่นิดเดียว”
“ผมไม่ได้บอกว่าคุณคิด” คเชนทร์แย้ง “หรือคุณจะคิดหรือเปล่าผมก็ไม่รู้”
“บอกว่าไม่ได้คิด” กายเสียงแข็ง
“ครับๆ ไม่ได้คิดก็ไม่ได้คิด” คเชนทร์พยักหน้า “แต่ท่านประธานอาจจะคิด”
“คิดอะไร”
“คิดว่าคุณต้องการจับเขาเพราะเขาหล่อและรวย”
“คิดได้ไง เขาเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย” กายส่ายหน้า ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่คเชนทร์พูด
“ท่านเป็นคนคิดมาก ขี้ระแวง เพราะมันเคยเกิดขึ้นบ่อยๆ ที่นี้พอคุณเข้ามาทำงานก็คงคิดว่าคุณต้องการอะไรจากท่าน”
“ผมไม่ได้มีทีท่าอะไรซักนิด” กายรีบพูดแทรก “เขานั่นล่ะมั่วไปคนเดียว”
“มั่ว...” คเชนทร์เลิกคิ้ว “ที่ว่ามั่วนี่คุณหมายความว่าคิดมั่วๆ ใช่หรือเปล่า”
“ก็ใช่นะสิครับ แล้วคุณคิดว่าผมหมายความว่ายังไง”
“ไม่รู้สิ” คเชนทร์ยักไหล่ “คุณก็พูดกำกวม ไม่ชัดเจน คุณต้องพูดให้เคลียร์ คนฟังจะได้เข้าใจ”
...ยังมีหน้ามาพูด ตัวเองพูดเคลียร์นักล่ะ...
กายเผลอเบ้ปากใส่คเชนทร์ “เห็นผมครั้งแรกก็จ้องหน้าเหมือนโกรธมาเป็นปีๆ ยังกับว่าผมเคยไปทำอะไรให้ยังงั้น่ะ”
“นั่นสิ ทำไมล่ะ” คเชนทร์ขมวดคิ้ว พึมพำเบาๆ
“ใครจะไปอยากได้ ไม่เห็นจะหล่อตรงไหน ใครอยากจะไปคบ ผมว่าคุณหล่อเร้าใจกว่าตั้งเยอะ” กายพูดฉุนๆ
“จริงหรือ” คเชนทร์หันหน้ามาถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ แต่ดวงตาคู่นั้นเต้นระริก
“ว่าแต่คุณเถอะ คิดอย่างที่ท่านประธานคิดหรือเปล่า” กายถามจริงจัง หันหน้ามามองคเชนทร์ แล้วพูดเสียงขึงขังว่า “แต่ขอบอกไว้ก่อนนะครับท่านรองฯ ท่านรู้จักผมน้อยไปซะแล้ว”
“ทำยังไงถึงจะได้รู้จักมากขึ้นล่ะ” คเชนทร์ถามเสียงราบเรียบ ตามองตรงไปข้างหน้าประหนึ่งว่ากำลังตั้งใจขับรถมาก
“ก็มานั่งเป็นนาวิเกเตอร์ให้ขนาดนี้ ก็กำลังรู้จักกันมากขึ้นอยู่นี่ไงครับ” กายตอบ
“เออ จริงด้วย” คเชนทร์พยักหน้า “เห็นตอนคุณหงุดหงิดแล้ว ทีนี้รู้เลยว่าไม่เบาเหมือนกัน ดุใช้ได้”
“ใครดีมาก็ดีไป ใครร้ายมาก็ร้ายตอบ”
“น่าน ยังงี้สิเรียกว่านักเลงจริง” คเชนทร์ยกนิ้วให้เพื่อเป็นการชม
“ผมไม่ได้พูดเล่นนะครับคุณคเชนทร์”
“ผมก็ไม่ได้เล่นๆ เหมือนกัน” คเชนทร์ตอบ กายขมวดคิ้วเพราะไม่เข้าใจความหมายของคเชนทร์เท่าใดนัก แต่เมื่อหันไปมองถนนและเห็นว่ากำลังจะถึงทางแยก กายจึงทำหน้าที่นาวิเกเตอร์ต่อไปด้วยการบอกให้คเชนทร์เลี้ยวขวา
“คุณดูแผนที่แล้วหรือยังกาย ทำไมถึงได้...”
“เชื่อผมเถอะ เลี้ยวขวานะครับ เลี้ยวไปทางฝั่งที่คุณนั่งขับรถอยู่นั่นล่ะ” กายตอบเสียงเข้ม “ผมไม่ต้องดูแผนที่ทุกแยกหรอก ผมเป็นคนฉลาดพอสมควร ดูครั้งเดียวก็บอกทางได้ ไม่เห็นจะยากตรงไหน เราไม่ได้แข่งรถอยู่แถวสำเพ็งนะครับ”
“ซุปเปอร์นาวิเกเตอร์จริงๆ ไม่ผิดหวังเลยที่ได้คุณ” คเชนทร์ชมแล้วเลี้ยวขวาแรงๆ จนซุปเปอร์นาวิเกเตอร์ถูกเหวี่ยงไปกระแทกกับประตูรถ
“โอ๊ะ ขอโทษครับ รุนแรงไปหน่อย ผมกลัวเลี้ยวผิด”
“ไม่เป็นไรครับ” กายพูดเสียงฉุน เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดีไปกว่านี้ เขาแน่ใจว่าคเชนทร์แกล้ง
“แบบนี้เราชนะแน่” คเชนทร์ผิวปากเป็นทำนองอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเปลี่ยนเกียร์แล้วเพิ่มความเร็วของรถให้ทะยานไปข้างหน้า
เดี๋ยวมีต่อ ขอให้ไปให้นมลูกหมากับป้อนข้าวน้องหมาก่อนนะครับ ตอนนี้มีลูกสี่ขาวสองตัว กำลังกินกำลังนอนกำลังอึกำลังซน
พอถึงครึ่งเรื่อง ความฉงนสงสัยของกายก็จะเริ่มกระจ่างแล้วครับ กะจะให้นิยายเรื่องนี้จบใน 50 ตอนครับ
หนาว ไม่มีคนกอด (แต่ไม่ง้อ เพราะเรามีหมากอด 555)
-
:z13:8ogคนเขียน
กายแรงได้ใจ แต่ก็หมั่นไส้ท่านประธานเหมือนกัน
ผู้เขียนค้าบ กอดหมาน่ะก็ดีไปอย่างนะ ไม่เรื่องมาก ไม่ซับซ้อน ไม่ต้องมีรายละเอียดเยอะ
-
“เห็นแต่ในหนังฮอลลีวู้ด เป็นไงล่ะ เจอของจริง อึ้ง ทึ่ง เสียงเลยใช่ไหมคุณกาย” คเชนทร์หัวเราะเสียงดังพร้อมดันคันเกียร์เพื่อส่งกำลังให้รถทะยานไปยังข้าง หน้า
น่าจะเป็น "เสียว" หรือเปล่าครับ ?
สรุปแล้ว กายเสร็จ นายทหารเมฆ ไป 2 ครั้งเชียวรึ ?
-
มานิดนึงก็ดีใจแล้ว
กายนี้แรงใช่ย่อยเลยแต่เราชอบ
เป็นคนที่ชัดเจนดีน่ะแล้วก็มีความพยายามด้วย
ส่วนท่านประธานถึงจะแค่เอ่ยถึงก็ยังหมั่นไส้อยู่ดี
คเชนทร์ยังคงพูดกำกวมให้คิดได้ตลอดเลย
:กอด1: :L2: :pig4:
-
อ่าสฉากเสียตัวหายไปไหนอ่า
สรุปแล้วเสร็จไป2รอบเลยหรอ*0*
ท่านประทานรู้ได้โดนแกล้งหนักเขาไปอีกหรอกกายเอ้ย o13
-
ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใครอยู่ดี แต่แอบเชียร์คเชนทร์นิดๆๆ
:call: :call: :call:
-
เชียร์ท่านประธานและกันงานนี้
-
กายเจอศึกหนัก ว่าแต่ไหงมาแข่งกันได้ล่ะเนี่ย :L2:
-
พี่นายคะแล้วคุณเมฆโดนฉับๆๆๆๆ ไปไหนแย้วววว
กายจุกอะไร ไคลแมกซ์อะไร เค้าไม่เข้าจรายยยยยย o18
-
อ่านแล้วรู้สึกว่ากายเสร็จคุณเมฆไปแร้ว ^^
-
สรุปพี่เมฆเรียบร้อยโรงเรียนกายไปแล้วใช่มั้ย :z2:
ลองให้ครบทุกคนก็จะรู้ว่าใคร :impress2:
-
คเชนทร์มาวิน ชัวร์!!!!
ปล. ท่าทาง นายทหารเมฆ คงใหญ่ มิใช่เล่นๆ
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
อารายหลอ อารายว๊าาา เค้าไม่เก็ทเรยคร๊าาาาา
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง กายเป็นอะไรเนี่ยะ :-[
-
จุก..เจ็บ..
อาร๊ายยยยยยยยย :-[
ตกลงเรียบร้อยโรงเรียนเมฆไปแล้วหรอคะ :impress2:
:serius2:
รอต่อไปค่ะ :กอด1:
-
สรุปกายกับนายทหารเมฆมีซัมธิงต่อจากผายปอดมั้ยอ่ะ...หรือเราอ่านข้ามหว่า? :o8:
-
ยังไงก็ท่านประธานแน่ๆพระเอก
ไม่ชอบขี้หน้ากันตอนเเรก เผลอเเปบเดียว รักกันซะแล้ว :laugh:
-
ขอไปดูหมาแต่ละทีก็สามสี่วันอ่ะนะคุณคฑา :z6:
น้องกายไปจุกอะไรมาก็ไม่เคลียร์ คนอ่านอินโนเซ้นกว่าที่คิดนะคุณ :impress2: เพิ่มตอนมาให้กระจ่างบัดเดี๋ยวนี้เลย :angry2:
-
กรี๊ดดดดดด อะไรสองครั้ง กายไปทำอะไรมาถึงได้จุก
แถมยังไม่ได้นอน
คนอ่านไม่เข้าใจน่ะ :o8: เราอยากให้ขยายความหน่อย
คงจะจริงน่ะและ ตัดนายทหารไปแล้วคนหนึ่ง
เราก็ยังคงเชียร์ท่านประธานต่อไป
-
กายบ่นว่าจุก
เอ่ออย่าบอกนะว่า...กับคุณทหารอากาศเมฆไปแล้ว
:serius2:
-
ฮ่าๆๆ เสร็จนายทหารเมฆไปซะแล้ว > o <
-
สองครั้งเนี่ยกับคุณพี่เมฆรึค่ะ ?
แล้วฉากนั้นมันหายไปหนายยยย :sad4:
ยังคง งงๆ+หื่นๆอยู่
เชียร์ท่านประธานล่ะมั๊ง :laugh:
รอตอนต่อไปจ๊า :pig4:
-
ตอนไคลแม็กซ์หายไปไหนเสียหละคะ เค้าอยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ฟังคเชนทร์พูดแล้ว ชักแปลก หรือจะเป็นประธานจริงๆหว่า เลยกลัวกายตามมาจับ
-
มาอ่านแบบอิ้งๆ
ขอถามหน่อย ตกลงกายเสร็จคุณพี่เมฆไป 2 ครั้งเลยเหรอคะ
ตกลงได้เสียกันแล้วใช่มั้ย หรือ ว่าไม่ใช่ เอ๊ะ งงๆ
และไปอย่างอึ้งๆ
-
กายตรง ชัดเจนดี
หายไป 1 chapter นะคุณนาย :serius2:
+1
-
สั้นๆ เมื่อไหร่จะตรวจเลือดค่ะกาย
เห็นกังวลมาตั้งแต่ต้น =__="
ส่วนรอบนี้จุก..อืม.... 2
อืม....... ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ
-
จบภายใน 50 ตอน!! สั้นไปไหม แต่ละเรื่องของพี่นายไม่มีเรื่องไหนเกิน 60 ตอนเลย จะว่าไป เกิน 40 ตอนยังหาดูยาก ( /ม่นับตรงช่วงที่แบ่งเป็นภาคๆ นะ )
:z6: อะโช๊ะ คเชนทร์นิดนึง เสียวไส้แทนกายจริงๆ ขับรถให้มันดีดีหน่อยดิ
:z1: กับคุณทหารฉึกๆ กันไปแล้วล่ะดิ จุกดีไหมคิกๆ
-
โธ่กายเสร็จทหารเมฆไปเสียแล้ว
เอะหรือว่าท่านประธานคือเขาคนนั้น
แล้วคิดว่ากายจะมาจับหรือป่าว
รออ่านต่อไปค้าบบบบบ
-
โอ้ยยยยยยย จุกอะไรมากายยยยยยยยยยยยยยยย มาให้ความกระจ่างด่วน กี้ดดดดดดดดด
เรื่องประธาน คิดเองว่า เพราะนอนกันแล้ว มาเห็นกายสมัครงานที่ัน่นเลยคิดว่ากายจะมาเกาะเค้ารึป่าวเลยแกล้งหนักๆ
อะไรยังไง เค้าไม่ยู้ เดาตลอด อิอิ
ทำไมยังเชียร์ท่าประธานมะรุ เจ้าชายน้ำแข็งของเค้าาาาาาาาาาาาาาาา
-
ฮิ้ววว...ตามอ่านมาทันจนได้ 555+
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเหมือนได้ติดตามดีคับ ชอบๆๆ
แต่ก็แอบงงอยู่บางครั้ง 55 เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคัับ ขอสมัครเป็น FC ด้วยคนนะคับ เอิ้กส์ๆ
-
เหมือนตอนที่แล้วถูกตัดฉับไปเลยแฮะ...แต่นายเมฆคงเรียบร้อยโรงเรียนกายไปแล้วสินะ :z1:
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ +1 รอค่ะ
-
เสร็จไปแล้วหนึ่ง ยังเหลืออีกหลายรายนะกาย
-
ไม่ดีมั้งกาย....ตั้งหลายคน....เดียวก็ซ้ำหมดหรอก...หุหุ...กับคุงเมฆอะ.....ไปงัยอะ....ยังไม่เหล่าเลย...แค่เจอจูบเองอะ....555+....มาต่อแบบงง....ไปกับคเชนตอนไหนอะ....มาถึงก็อยู่สนามแข็งสะแล้ว....555+....งง....ชวนให้งงตลอดเรื่องนี้....แต่ก็สนุกดี...ได้ใช้มอง...หุหุ.....มาต่อเร็วๆนะคราบ.... :bye2: :กอด1: :L2:
-
อย่าบอกนะว่าเสร็จเมฆไปแล้ว :serius2:
รักนวลสงวนตัวหน่อยกายยยยยยยยยยยยยย
เก็บซิงไว้ให้ท่านประธานโน้น :angry2:
เีชียร์ท่านประธาน :z2:
-
ไคลแม็กซ์ตั้งสองรอบ จะไม่บรรยายหน่อยเหรอครับ
ว่าลีลาของนายทหารอากาศเมฆเด็ดขนาดไหน
-
โอ้ กายเสียให้เมฆแล้ว ยกมือเชียร์คเชนท์ ชอบคเชนท์ที่สุดละ อิอิ
-
หมั่นไส้คเชนทร์จริง
จุกนี่มายังไงกาย
-
คุณคนแต่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ทำไมไม่เขียนต่อให้จบล่ะ มาให้เราเดาแล้วนึกจินตนาการตามที่กายนึกออกมาอยู่นั่นล่ะ ใครเขาจะไปเคลียร์
แล้วนายทหารหายไปไหน โผล่มาอีกตอนก็อยู่กับคนกวนโอ๊ยอีกคนซะแล้ว อ่านแล้วหงุดหงิดจริงๆเลย เลิฟซีน...ก็หายไป :m31:
น่าจะได้กับคเชนทร์บ้างนะ จะได้รู้กันไปเลยว่าใช่ไหม แต่ก็ยังดีที่ไม่มีถึง 100 ตอน เพราะคงโมโหตายก่อนเพราะความอยากรู้แน่ๆเลย <->
-
รบกวนคุณคนแต่งมาเคลียร์เรื่องจุกของกายด้วยนะจ๊ะ :oo1:
-
กาย ....... กับคุณทหารเมฆหรอออออออออ
กายพูดให้คิดอะ รึ ว่า จิงๆๆ
เคลียร์ด่วนๆ ครับบบ
เชียร์คเชนท์ เต็มสปีด.......................... :mc4:
:L2: :L2: :L2:
-
หวังว่าสุดท้ายแล้ว
ไม่ใช่ทุกคนรวมหัวกัน
หลอกฟันกาย นะ
เพราะจะเศร้าอย่างแรง
หรือเราคิดมากไป :z3: :z3:
-
:z3: :z3: :z3:
-
บวกๆๆๆๆ พี่คฑา จะมาต่อตอนไหนอ่าาาาาาา ค้างงงง
-
อย่าไปนานนะคะ
จะนั่งรอ ^^
-
2 รอบอะไร จุกอะไร แล้วเจ็บอาร้ายยยย :serius2:
กายเสร็จไปแล้วหรอเนี่ย จะไม่บรรยายให้รู้กันหน่อยหรอคะ :monkeysad:
ปล.ยังคงเชียร์ท่ืานประธาน :impress2:
-
กายโดนเบิ้ล และท่าทางว่าอาจจะโดนซ้ำจากคเชนทร์หรือเปล่าเนี่ยะ
เชียร์ใครดีว๊า เอาท่่านประธานเหมือนเดิมแหละนะ
-
กลับมาต่อเร็วๆนะคะคุณคฑาวุธ อยากรู้เรื่องของตอนที่ตัดไปด้วย :-[
-
อิ๊
ยังไงท่านประธานก็น่าเชียร์ที่สุด
แล้วกะนายทหารเมฆนี่อย่าบอกนะว่า
กาย....เรียบร้อยแล้ว
-
ขอรายละเอียดเย็นวันเสาร์ริมชายทะเลหน่อยครับ :z1:
อยากเห็นทหารอากาศเมฆยิงปืนใหญ่ :oo1:
+1 สําหรับกาย :pig4:
-
ท่านประธานนี่ น่าสงสัยนะ คุณคิดอะไรอยู่
-
กรี๊ดดดดดดดดด กับเมฆ กับเมฆ (อิอิ)
กายร้ายน่าดูนะเนี่ยยยยยยยยย
แต่ยังไงก็เชียร์เคชนทร์อะ ขับรถได้ = =" ขี้หลงทางจริง
ความลับอะไรที่ซ้อนอยู่อยากรู้จริงๆ แต่เมฑก็ไม่ใช่คนคืนนั้นแล้วสิ
-
อร๊างงงง!! กายกับคุณทหารเมฆ :oo1: ไปแล้ว กีสสสส
แต่ขำคเชนทร์อะ บอกว่ากายพูดกำกวม แต่ตัวเองไม่เลยเนอะ ก๊ากก :jul3:
-
ที่จุกเนี่ยคงไม่ได้ไป.........................กะนายทหารเมฆหรอกนะกาย..........
-
สวัสดีครับ
ทำไมตัดฉับมากายกับท่านรองปธ.เลยหว่า
นายทหารอากาศไปไหนแล้ว??
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ตัดนายทหารรูปหล่อทิ้ง
เหลือใครอีกเนี่ย
ตกลงใครคือคนนั้นของกาย ลุ้นๆ
-
:haun4: :haun4: ตกลงนายกายกับ น.ต เมฆ ได้เสียกันแล้วหรือนี้ ไปทำอีท่าไหนอ่ะ เร็วววววววววววววว มากมาย แล้วตกลงวันลงเอยอย่างไงกันแน่เนี้ย เหนื่อยใจมากมาย ใครก็ได้ช่วยให้เรื่องมันจบที เหนื่อยมากมาย :angry2: :angry2:
-
อยากอ่านที่ต่อจากตอนที่แล้วอ่ะ เขียนแล้วจงใจไม่โพสรึเปล่าเนี่ย ค้างคา เคือง ด่วนเลยยยยย
-
อิอิ แบบนี้แสดงว่าเมฆ"ใหญ่และแรง"จนกายจุก เจ็บ และเสียว 55555
-
เชียร์คเชนทร์สุดใจขาดดิ้นครับ
-
อ้าย~~ ตกหล่นไปรึเปล่าค่ะคุณคฑา กายจะจุกได้ไงเมฆแค่ผายปอดเอ๊งงงงงงงงงงง :laugh:
อิเจ๊ไม่เข้าใจ :-[
ว่าแต่.............เมฆน้อยกรอยใจหลุดโผลไปซะแล้ว แถมคงจะอำลากันตรงนี้ เหอๆ ตัดช้อยสมบูรณ์แบบไปหนึ่ง
ถ้าตามปกติของหนังสืบสวนฆาตกรรม คนร้ายมักจะเป็นคนที่คิดไม่ถึง อย่างประธาน..... คนที่ดูเหมือนจะไม่เข้าข่ายที่สุดและถูกกายตัดช้อยไปเป็นคนแรก ท่านประธานอาจจะแอบเคือง ที่กายทำเป็นเหมือนจำตัวเองไม่ได้ ทั้งที่คืนนั้น.... แถมตอนเช้าตื่นมายังไม่เห็นกายแม้แต่เงาอีก เหอๆ รึเปล่าหว่า?
แต่ตอนนี้อยากรู้เรื่องที่รุจน์กับธฤตเถียงกันมากมาย รู้สึกว่าสองคนนี้มีซัมทิ่งรองกันยังไงชอบกล มีใช้คำว่า "เรา" ซะด้วย หึหึ o18
อยากอ่านต่อจังเลยจ้า~~~~ (ได้แต่กรีดร้อง......)
-
เห็นด้วยกับคุณ SK26
ผมว่าท่านประธาน กับรองประธานรู้เรื่อง คืนวันที่ 20 แน่ ๆ
และกำลังดูว่า กายจะเล่นอะไร
โดยไม่คิดว่ากายจะจำเรื่องคืนนั้นไม่ได้
.
.
กายน่าสงสารจัง
:m15:
-
จุก :laugh:
-
รอ รอ รอ
-
อ่าวๆๆ มาถึงก็จุก อีกคำก็เจ็บ อะไรกันเนี่ยคุณน้องกาย :z3:
ทหารหายไปไหน เพลียจริงๆ :เฮ้อ:
คเชนทร์ไม่คิดอะไรเลยเหรอ นึกว่าจะหึงกายซะอีก
วู้วววว รอตอนต่อไป มาไวไวนะเทอ o18
-
ง่า
มาไม่ทันอ่านฉากสยิว
แล้วตกลงกายเสร็จคุณทหารเมฆรึป่าวเนี่ย
:serius2: :serius2:
-
ไคลแมกซ์อะไรสองตรั้งค๊ะ 555
เรื่องนี้คิดเอาไวตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว คิดว่าน่าจะใช่คเชนทร์ ส่วนคนที่เปิดประตูมาเจอคือท่านประธาน ถึงได้โดนเขม่นตั้งแต่วันแรก เพราะประธานจำหน้าได้แล้วนึกว่าตามคเชนทร์มาเข้าบริษัท เดาเอาอ่ะนะ อิอิ
-
สนุกมากครับ มารออย่างใจจดใจจ่อ
ชอบครับ ขอบคุณนะครับ
-
รออ่านอยู่นะ
อิอิ
-
วันนี้จะมาไหมเอ่ย????
รอตอนใหม่อยู่นะคะ :L2:
-
:a2:อ่านทันจนได้
ชอบนิยายเรื่องนี้สุดๆ
เป็นอะไรที่น่าติดตามมากกก
อยากรู้จังว่าใครคือ ผู้ชายคนั้น :confuse:
แต่แอบเชียร์ คเชนทร์ อยู่ น๊า:give2:
มาต่อไวๆนะค่ะ :pig4:
-
เอ๊ะ อะไร ยังไงอ่า ง๊ง งง ไคลแมกซ์ 2 รอบ :really2:
ถ้ายังไงคุณคฑามาช่วยเฉลยปริศนาได้อ่ะป่าว
อิอิ ไม่ค่อยเลย :z1:
ปล.ส่วนท่านประธาน+รองฯน่ะ พูดออกมาได้แล้วม้างว่าเก็บงำอะไรไว้อยู่
ประเดี๋ยวก็จุกอกตายหรอก
-
แว๊บเข้ามารอตั้งแต่เช้า...วันนี้จะมาใหม่เอ่ย???
คิดถึงกายแล้วค่ะ ยังไงก็มาต่อเร็วๆนะคะ
:call: :call: :call:
-
ในที่สุดก็ตามเรื่องมะรุมมะตุ้มรุมรักชายกาย(ไม่ใช่แระ)ทันแล้ว
อ่านแล้วอิจฉากายเหมือนกันแฮะ แบ่งมาซักคนได้มั๊ยจ๊ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วต้องคิดตามตลอด สนุกดี
ขอบคุณคนแต่งมากจ้า จะคอยอ่านตอนต่อไปค่า
-
รออ่านเน้อพี่
-
คิดถึงกายยยยย o9
-
5 วันแล้วนะค๊า :o12:
+1 รอและเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
-
:sad11: :m15: :monkeysad: :o12:
ซ้าง้านนนนนนนน.............
ค้่างอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ตั้งแต่กะทหารอากาศ.................... กะว่าจะมี NC ซหน่อย.......
แต่..........ก้อ.....................................เฮ้ออออออออออออออออออออออออ......................
ถึงไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง......
ก็จะตามต่อไปจนจบครับ ^_^
จะถึง 200 ตอน
ก็จะตาม.................จนสุดหล้าฟ้าเขียวเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย........................
:bye2:
-
นานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:pig2:
:pig4:
นะ
-
มารอด้วยคน :impress2:
-
มาจิ้มดู ยังไม่มาต่อ :serius2:
เค้ารออยู่น้าาาาาาคนแต่งผู้น่ารัก :impress2:
ยังไงก็จะเชียร์วรุจ ต่อไปปปป :กอด1:
-
นานไปไม่ดีเลยนะพี่นาย :sad4:
คิดถึงท่านประธานแล้ว
-
...ไรเนี่ย คุณเมฆ
นานๆโผล่ที
ได้ไป 2 ที
เล่นเอา...กายระบม ไปเลย
แต่ฉากน้านนน
มันหายไปหนายยยยค้าบบบ...
:z10:
-
...ไรเนี่ย คุณเมฆ นานๆโผล่ที ได้ไป 2 ที เล่นเอา...กายระบม ไปเลย แต่ฉากน้านนน มันหายไปหนายยยยค้าบบบ...
:z10:
มันก็เหมือนหนังไทยสมัยก่อนอ่ะครับ ดนตรีบรรเลง เสียงทรัมเป็ดดังขึ้นอย่างอ่อนหวาน กล้องก็แพนภาพไปยังหาดทรายและเกลียวคลื่น ก่อนจะเห็นท้องฟ้าสีครามสดใส จากนั้นค่อยๆ ก่อนที่เมฆจะก่อตัวทะมึนใหญ่ยักษ์เต็มท้องฟ้า เสียงฟ้าร้องครวญคราง ผสานกับเสียงน้ำทะเลซัดหายทรายดังเฉาะแฉะ เฉาะแฉะ ฝนตั้งเค้าแล้วเทลงมาจนเปียกเนืองนอง คลื่นซัดกระแทกโขดหินอย่างรุนแรงติดๆ กันหลายทีแล้วก็เงียบสงบ ตัดภาพไปเป็นฉากแข่งรถของคเชนทร์ต่อ
อิ อิ เขียนฉากเอ็กซ์ไม่เป็นอ่ะ กระดากจริงๆ ครับ จินตนาการเอาแล้วกันเน้อ...
แต่เอ ริมทะเลแบบนั้น ถ้าเขาเอากันแล้วจาไปเอาเควายกะถุงยางมาจากไหนอ่ะ...
โทษทีที่มาต่อช้านะครับ เหนื่อยมากมายกับการเลี้ยงลูกชายที่เป็นคน 1 ตัว กับลูกชายที่เป็นหมา 2 คน กว่าจะได้หาโอกาสใช้เน็ทก็เลือดตาแทบกระเด็น พิพม์ก็ได้ทีละนิดละหน่อย เพราะต้องคอยแยกลูกชายที่ชอบกัดกันใต้โต๊ะทำงาน แล้วมันเล่นกันเหนื่อยก็ฉี่และอึ สอนเท่าไหร่ก็ไม่จำ เลยมาโพสนิยายช้านี่ล่ะครับ แต่เขียนด้วยลายมือสวยๆ ไปได้เยอะแล้วล่ะ เหลือแต่พิมพ์และโพส เชียร์ๆ กันหน่อยนะครับ ขอบคุณที่กดบวกคะแนนให้ครับ ใครไม่กดขอให้โดนกดโดยไม่รู้ว่าคนกดเป็นใครเหมือนกาย
บทที่ 23
คเชนทร์และการเดินทางกลับถึงกรุงเทพฯ เกือบค่ำ กายขอให้คเชนทร์ส่งให้ลงจากรถเพื่อต่อรถประจำทางกลับบ้านแต่คเชนทร์บอกว่าจะต้องไปฉลองกันเสียก่อน
“วันนี้วันอาทิตย์นะครับ พรุ่งนี้ทำงาน” กายให้เหตุผล
“ไม่เป็นปัญหา” คเชนทร์ยักคิ้ว
“ผมไม่อยากนอนดึก กลัวจะตื่นไม่ไหว”
“นาฬิกาปลุกก็มี กลัวอะไร หรือปลุกแบบพิเศษก็ยังได้” คเชนทร์ยักไหล่ แล้วผิวปาก พร้อมกับเร่งความเร็วรถเมื่อไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเหลือง
“ปลุกยังไงครับ” กายถาม
“อ่า อันนี้ต้องลองดู” คเชนทร์หัวเราะ
“แสดงว่าคุณเก่งในการปลุกคนแบบพิเศษ”
“ผมไม่ได้พูด” คเชนทร์ยักไหล่อีกครั้ง
“แต่ถ้าไปฉลองแล้วเมา จะปลุกยังไงครับ คนเมาสองคน ใครจะปลุกกัน” กายแกล้งถาม
“ผมไม่เมาง่ายๆ หรอก ผมคอทองแดง และแข็งมาก”
"อะไรนะครับ" กายถามเพราะคเชนทร์พูดกำกวมอีกแล้ว
"คอแข็งไงครับ" คเชนทร์พูดหน้าตาย
“ผมไม่เชื่อ” กายได้ความคิดขึ้นมาโดยทันที เขาสงสัยคเชนทร์มานาน คืนนี้จะลองมอมเหล้าคเชนทร์แล้ว 'ล้วง' ความลับ บางทีอาจจะถือโอกาสแบะอกเสื้อคเชนทร์เพื่อดูว่ามีรอยแผลเป็นที่หน้าอกหรือเปล่า หรือถ้ามีโอกาสดีกว่านั้นก็พาคเชนทร์ไปส่งที่คอนโดมิเนี่ยมแล้วเช็ดตัวให้
...ถอดเสื้อผ้าคเชนทร์ออก แล้วเราก็จะได้รู้่ามีรอยสักมังกรเลขแปดอยู่บนหน้าท้องหรือเปล่า และถ้าจะให้ชัวร์ ลองทำให้คเชนทร์แข็งตัว ถ้าขนาดใหญ่มหึมาก็แสดงว่าใช่ผู้ชายคนนั้นในคืนวันศุกร์ที่ 20 แน่นอน...
วรุจน์ดื่มเหล้าแก้วสุดท้ายแล้วเดินออกจากคลับ Carpe Diem ทั้งที่เป็นเวลาเพียงหกทุ่มของคืนวันเสาร์ พักหลังเขากลับบ้านเร็วเพราะรู้สึกเบื่อที่จะต้องเที่ยวดึกๆ
ขณะที่กำลังจะขึ้นรถ วรุจน์หันไปเห็นชายหนุ่มรูปร่างค่อนข้างท้วมคนหนึ่งกำลังปิดประตูรถแล้วเคลื่อนรถออกจากช่องจอดรถหน้าผับ Subaru Impezza WRX คันนั้นเปิดกระจกและเปิดเพลงดังสนั่น วรุจน์เพ่งมองด้วยความสงสัย และไม่กี่อึดใจก็จำได้ว่าคนขับรถเป็นใคร
วรุจน์ขับตามรถคันนั้นช้าๆ คนขับซูบารุคงกำลังปล่อยอารมณ์ไปกับเสียงเพลงจึงขับรถกินลมไปเรื่อยๆ โดยไม่เร่งรีบ แต่ไม่นานก็เพิ่มความเร็วแล้วลดความเร็วลง จากนั้นก็เพิ่มความเร็วอีก
วรุจน์รู้ว่าขณะนี้คนขับซูบารุคันนั้นคงตระหนักว่ากำลังมีคนขับรถตาม เมื่อเลี้ยวซ้ายเข้าถนนพระรามเก้า คนขับซูบารุสีดำก็เปลี่ยนเกียร์ กระชากตัวเร่งความเร็วจนได้ยินเสียงล้อครูดกับพื้น วรุจน์ก็เร็วพอกัน มือซ้ายกดปุ่มเปลี่ยนเกียร์บนพวงมาลัย เท้าขวากดคันเร่งอย่างแรง ส่งพลังให้เครื่องยนต์ 8 สูบของ Infinity ป้ายแดงของเขาให้ทะยานไปข้างหน้าตามรถคันนั้น
รถซูบารุเปลี่ยนเลนเบี่ยงเข้าช่องทางด่วน วรุจน์อมยิ้ม ชัยชนะอยู่แค่เอื้อม เขาชะลอรถเพื่อให้ผ่ายนั้นมีโอกาสจ่ายเงินค่าทางด่วนเพราะรู้ว่าไม่เกินห้านาทีตัวเองก็จะปาดหน้ารถคันนั้นแล้วเบียดบังคับให้หยุดรถ
...เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับวรุจน์ แล้วไม่ฉลาดด้วยที่คิดจะขับรถหนีขึ้นทางด่วน...
หลังจากจ่ายเงินค่าทางด่วนวรุจน์เปลี่ยนเป็นเกียร์สี่แล้วเร่งความเร็วเต็มที่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเกียร์ห้าและหก หลังจากนั้นกดปุ่มเทอร์โบ ทะยานรถคันหรูตามติดรถ “ผู้ต้องสงสัย” ได้โดยง่าย
วรุจน์ตีคู่รถซูบารุแล้วลดกระจกลง ชี้นิ้วตะโกนสั่งให้จอด แต่คู่แข่งของเขากลับเพิ่มความเร็ว วรุจน์จึงเร่งแซงและเพียงไม่กี่วินาทีก็ปาดหน้ารถดำคันนั้นและเหยียบเบรกเพื่อขวางรถเอาไว้
รถซูบารุเบรกจนล้อครูดกับพื้นถนนดังลั่น วรุจน์เหยียดปากเล็กน้อยเพราะรู้ได้ทันทีว่าคนขับรถซูบารุสีดำคันนั้นใจไม่ถึงพอเพราะไม่กล้าชนรถเขา
“อะไรวะ” ชายหนุ่มหน้าขาวในรถซูบารุเปิดกระจกออกมาตะโกนอย่างอารมณ์เสีย
“วินเตอร์” วรุจน์เปิดกระจก ตะโกนตอบ ยกมือชี้หน้าฝ่ายตรงข้าม
“ทำไม แกมีปัญหาอะไร” วินเตอร์ตะคอก
วรุจน์ลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปที่รถของวินเตอร์ ยื่นมือเข้าไปกระชากคอเสื้อ วินเตอร์สะบัดหนี เข้าเกียร์เพื่อถอยรถ แต่วรุจน์เร็วกว่า ยื่นอีกมือเข้าไปจับกุญแจรถบิดเพื่อปิดเครื่องแล้วดึงออกมา วินเตอร์โวยวายลั่นแล้วพยายามแย่งกุญแจกลับคืน
“ลงมาจากรถ ไม่งั้นกุญแจลอยลงไปอยู่ใต้ทางด่วน” วรุจน์ชี้หน้า “ลงมาเดี๋ยวนี้”
“แกเป็นใคร ต้องการอะไรวะ” วินเตอร์ผลักประตูรถออกมา ท่าทางโกรธจัด
“ซัมเมอร์น้องชายแกอยู่ไหน” วรุจน์ตะคอก
วินเตอร์ชะงักแล้วพูดเสียงอ่อนลงเพราะไม่แน่ใจว่าชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่กำลังคุกคามเขาอยู่เป็นเจ้าหนี้ของน้องชายหรือไม่ วินเตอร์รู้ว่าซัมเมอร์ชอบแข่งรถและอาจแพ้แล้วไม่มีเงินจ่าย
“มันย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดแล้ว” วินเตอร์ตอบ
“โกหก มีคนเพิ่งเห็นมันแข่งรถ” วรุจน์พูดเสียงกร้าว
“มันเข้ากรุงเทพฯ มาแข่งแล้วมันก็กลับ” วินเตอร์ตอบ “นี่ มันเรื่องอะไรกัน มีอะไรกับซัมเมอร์ก็ไปถามมันสิ”
“อย่าพูดมาก เรียกมันมา” วรุจน์ยื่นโทรศัพท์ให้อีกฝ่าย
“นี่พี่” วินเตอร์เปลี่ยนท่าที “มีเรื่องอะไรก็พูดกันดีๆ ผมไม่รู้เรื่องอะไรกับมันเลย มันไม่ค่อยติดต่อกับผม มันติดเงินพี่หรือเปล่า ถ้ามันโทรมาหาผมเมื่อไหร่ผมจะลองคุยกับมันให้”
“รักน้องใช่ไหม” วรุจน์ชี้หน้า “ถ้ารักน้องก็โทรเรียกมันมาเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำตีหน้าเซ่อ”
“ก็เรื่องอะไรเล่า”
“ซูบารุคันนี้ แพ้ตั้งแต่ยังไม่ครึ่งทางเลย Evolution ของน้องชายแกก็ไปไม่รอดทั้งๆ ที่เล่นขี้โกงให้พวก Benz SLK มาช่วยเบียด คิดจะซ่าส์กับพอร์ชสีเงินทะเบียน กกก 1” วรุจน์เหยียดปากแล้วตวาดว่า “จำได้หรือยัง”
“โธ่ ผมแค่ช่วยมันแข่งเฉยๆ ไม่ได้รู้เรื่องอะไร ซัมเมอร์มันโทรตามผมมาให้ร่วมขบวนแค่อยากให้รถเต็มถนน นึกว่าพวกนั้นเล่นกันสนุกๆ มันไปพนักอะไรกับพี่ผมไม่รู้เรื่อง” ทั้งที่ความจำไม่ค่อยดี แต่เรื่องนี้วินเตอร์กลับนึกออกได้โดยง่าย
“น้องชายแกเล่นไม่ซื่อ แพ้แล้วโกง”
“เรื่องอะไรล่ะพี่ ผมบอกแล้วไง ผมไม่รู้เรื่อง” วินเตอร์เสียงอ่อนลง เขารู้ว่าเวลาซัมเมอร์แพ้พนันก็มักจะเป็นเงินจำนวนไม่ใช่น้อย
“ตามมันมาเดี๋ยวนี้” วรุจน์ยื่นโทรศัพท์ให้วินเตอร์อีกครั้ง
“มันไม่รับหรอก” วินเตอร์มองโทรศัพท์แล้วเงยหน้าขึ้นมองวรุจน์ช้าๆ ก่อนจะส่ายหน้า
“งั้นใช้เครื่องตัวโองโทร” วรุจน์สั่ง “แล้วบอกเบอร์มันมา”
วินเตอร์ทำท่าอึกทักแต่ก็ยอมโทรศัพท์ถึงซัมเมอร์ แต่น้องชายตัวแสบไม่รับสายจึงจำใจต้องบอกหมายเลขโทรศัพท์ให้กับวรุจน์
“มันหลบได้อีกไม่นานหรอก” วรุจน์บันทึกหมายเลขของซัมเมอร์ “และถ้าบอกเบอร์โทรผิดมานะ นายนั่นล่ะจะโดนหนัก”
“ถูกครับถูก แต่ว่ามันจะปิดเครื่องหรือรับโทรศัพท์หรือเปล่า อันนี้ผมไม่รู้ด้วยนะครับ” วินเตอร์เสียงอ่อนลง “แต่ว่านี่ัมันเรื่องอะไรกัน”
“อย่ามาทำเป็นจำไม่ได้”
“ไม่รู้จริงๆ คร้าบคุณพี่ ถึงรู้ผมก็จำไม่ได้หรอก ผ่านมาตั้งเดือนสองเดือน ผมเป็นคนขี้ลืม จำอะไรที่เป็นรายละเอียดนานขนาดนั้นไม่ได้”
“จะเตือนความจำให้ก้ได้ น้องชายนายพนันเอาไว้ว่าถ้าแข่งรถแพ้มันจะทำงานให้ แต่มันกลับหนี หายหัวไปเฉยๆ มันผิดสัญญา ไม่ยอมทำงานตามที่ตกลงกัน”
“อะไรวะ ไม่เห็นจะเข้าใจ” วินเตอร์เกาศีรษะ
“บอกมันแค่นี้ เดี๋ยวมันก็จำได้เอง” วรุจน์ชี้หน้าวินเตอร์
“พี่ครับ ผมไม่รู้เรื่องด้วยจริงๆ”
“บอกยี่ห้อกับทะเบียนรถที่มันแข่งแล้วแพ้ที่ถนน 345 น้องชายนายรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ถ้าอยากรู้ว่าเรื่องอะไรก็ถามมัน แล้วบอกด้วยว่า คนขับพอร์ช กกก 1 กำลังจะระดมรถสปอร์ตแปดสูบ 20 กว่าคันตามล่าหัวมันภายในสามวันหลังจากมันแข่งกับพวกบีเอ็มที่พระรามห้าวันพรุ่งนี้เสร็จ” วรุจน์พูดเสียงกร้าวแล้วโยนกุญแจรถของวินเตอร์ลงกับพื้น จากนั้นเดินกลับไปที่รถ ขณะที่วินเตอร์ก้มลงเก็บกุญแจวรุจน์ก็หยุดเดินและหันมาขู่ว่า “ถ้าน้องชายขี้ขลาด พี่ชายรับแทน จำเอาไว้ อ้อ ขอสอนอะไรหน่อยนะน้องชาย เวลาหนีใครอย่าขับขึ้นทางด่วน”
วินเตอร์กัดฟัน รู้สึกเจ็บใจที่สู้อีกฝ่ายไม่ได้ แต่ทันใดก็ต้องหันขวับไปด้านหลัง ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเพราะได้ยินเสียงไซเรนรถตำรวจดังมาแต่ไกล พอหันไปมองคนที่เพิ่งข่มขู่เขา รายนั้นขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อยแล้วและทะยานรถออกไปด้วยความเร็วสูง วินเตอร์รีบวิ่งกลับไปที่รถเพื่อขับหนีตำรวจ ในใจก็ด่าน้องชายตัวแสบที่หาเรื่องวุ่นมาให้เขา
“กาย” เสียงตะโกนเรียกชื่อดังขึ้นที่หน้าห้องพร้อมกับเสียงทุบประตูแรงๆ “กาย ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน กาย...”
“ใครวะ” กายพึมพำ
...เราอยู่คนเดียวนี่หว่า ใครมันมาปลุกแต่เช้าวะ...
...โอย ปวดหัวฉิบเป๋ง นี่มันเช้าวันจันทร์อีกแล้วหรือนี่ ไม่อยากจะไปทำงานเลย เกลียดวันจันทร์ที่สุด...
...เช้าวันจันทร์ ประชุม town meeting แปลการประชุม เจ็ดโมงสิบห้า เลื่อนเร็วขึ้นสิบห้านาทีเพราะครั้งที่แล้วเราไปสายครึ่งชั่วโมง...
...โอ๊ย ตายห่_...
กายลืมตา ลุกพรวดขึ้นมานั่งอย่างตกใจเมื่อนึกได้ว่ามีประชุมตั้งแต่เช้า จากนั้นยกมือกุมขมับเพราะรู้สึกปวดศีรษะ
“โอย เมาอีกแล้วหรือเนี่ย” กายพึมพำแล้วมองไปรอบๆ จึงเห็นว่าไม่ได้นอนอยู่บนเตียงนอนของตัวเอง
“กาย ตื่นซะที” เสียงเรียกหน้าห้องดังขึ้นอีกครั้งพร้อมเสียงเคาะประตู “จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน หรือมาสเตอร์เบชั่นอยู่”
“คุณคเชนทร์” กายอุทานเสียงแผ่วแล้วหันไปมองรอบห้องอีกครั้ง
“กาย เพื่อเห็นแก่สิ่งศักดิ์สิทธิ์และเพื่อนพนักงานร่วมชะตากรรม ตื่นซะเถอะ ไปสายครั้งต่อไปมีหวังคนอื่นได้ประชุมเจ็ดโมงเช้าตรงนะครับ”
กายกระโดดลงจากเตียง วิ่งไปที่ประตูห้อง ลืมไปว่าตัวเองสวมกางเกงชั้นในสีขาวเพียงตัวเดียว
“นี่กี่โมงแล้วครับ” กายเปิดประตูและถามคเชนทร์ “คุณมาทำอะไรที่นี่ แล้วนี่ผมอยู่ที่ไหน มาได้ยังไง เกิดอะไรขึ้น”
“คุณเมานะสิ ถามได้” คเชนทร์ตอบแล้วหลุบตาลงมองนที่ยืนหัวยุ่งซึ่งกำลังเบิกตากว้างอย่างตกใจ นักแปลและล่ามคนใหม่ของบริษัทที่เขารั้งตำแหน่งรองประธานฯ กำลังยืนเกาศีรษะด้วยมือซ้าย ส่วนมือขวากำลูกบิดประตู
“เมื่อคืนคุณเมาแอ๋เลยรู้ไหม” คเชนทร์ยังคงมองกายจากหัวจรดเท้า “เมาแล้วซ่าส์มาก ถ้าไม่เห็นกับตาไม่เชื่อเลยนะเนี่ย พออ้วกเสร็จคุณก็หมดสติเหมือนโป๊ะยาสลบ ปลุกยังไงก็ไม่รู้สึกตัว”
“เมาหรือ” กายพึมพำ
...ก็เมื่อคืนกะจะมอมเหล้าคุณคเชนทร์นี่นา ทำไมเป็นยังงี้ไปได้ แทนที่จะได้เห็นแผงอกและหน้าท้องของคุณคเชนทร์ จะได้ดูว่ามีรอยแผลเป็นกับรอยสักหรือเปล่า แต่นี่กลับมายืนนุ่งกางเกงในตัวเดียวให้เขาดู...
“เฮ่ย” กายรู้สึกตัวจึงอุทานขึ้นมาเบาๆ แล้วปิดประตูทันที
“อ้าว” คเชนทร์อุทานเช่นกันแล้วพูดว่า “เร็วๆ เข้านะกาย เดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน คอนโดผมใกล้ที่ทำงานก็จริง แต่ถ้ารถติดมากๆ ก็อาจสายได้นะครับ”
“คอนโดคุณหรือ”
“ก็ใช่สิครับ เมื่อคืนสภาพคุณเมาเหมือน...เอ่อ เป็นแบบนั้น จะทิ้งให้นอนข้างถนนก็สงสาร บ้านคุณผมก็ไม่รู้จัก ก็เลยต้องพามานอนที่นี่”
“นอนที่นี่” กายทวนคำและถามว่า “แล้วคุณนอนไหน”
“ก็นอนที่นี่สิ”
“คนละห้องใช้ไหม”
“แล้วตื่นมาเจอผมนอนอยู่บนเตียงด้วยหรือเปล่าล่ะ” คเชนทร์หัวเราะ “รีบวิ่งผ่านน้ำแล้วแต่งตัวเร็วเข้า มีเวลาห้านาที ค้นเสื้อผ้าในตู้นั่นล่ะ เอาตัวที่เล็กที่สุด วันนี้วันฟรีเดย์ ใส่อะไรก็ได้ ไม่เป็นทางการ อ้อ อะไรก็ได้นี่ยกเว้นชุดวันเกิดนะครับ”
กายเห็นกางเกงของตัวเองกองอยู่ที่พื้นใกล้ปลายเตียงจึงหยิบขึ้นมาตรวจดูว่ายังสามารถใส่ได้อีกหรือไม่ เมื่อเห็นว่าไม่ค่อยยับและไม่มีกลิ่นฉุนจึงวางพาดไว้บนเตียง จากนั้นมองหาเสื้อแต่ก็ไม่เห็น กายจึงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ค้นเจอเสื่อโปโลสีเขียวหนึ่งตัวซึ่งพอจะใส่ได้
...แล้วตื่นมาเจอผมนอนอยู่บนเตียงด้วยหรือเปล่าล่ะ...
เสียงของคเชนทร์ดังขึ้นมาในหัว กายขมวดคิ้วพลางหันไปมองที่เตียงแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่
::: End of Chapter 23 :::
-
วรุจน์ผู้ต้องสงสัยในคืนวันนั้น
-
:L1:
-
เอร๊ยยยย... มาแระ ไปเลี้ยงลูกซะนานเลย :z6:
เจิมก่อนค่อยอ่าน :impress2:
-
เฮ้อ กายเอาอีกแล้ว
เมาแล้วจำอะไรไม่ค่อยได้
เดี๋ยวก็เสียตัวไม่รู้เรื่องอีก
ซัมเมอร์กลับมาบอกก่อนได้มั้ย
ว่ารู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับกายหรือเปล่า
วรุจน์ตอนนี้น่าสงสัยเหมือนกันน่ะ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
หรือ วรุจน์ จะกลายเป็นผู้ราย :laugh:
-
:z3: ใครคือคนร้าย?? อยากรู้~~~
-
รออ่านต่อจ้า ขอบคุณมาก
-
ก็เลิกเอาน้ำเมาเข้าปากซะสิจ้ะ กินมากลงพุงกันพอดี :laugh:
-
นายกายประมาทไปแล้ว
หางานเข้าตัวเอง
+1
-
:m20:จะมอมเขาแต่โดนเขามอมแทน แบบนี้เลยอดพิสูจน์เลยสิว่าคเชนทร์ใช่ผู้ต้องสงสัยคนนั้นหรือเปล่า :m20:
-
คอนโดคเชนท์งั้นตอนหน้าก็รู้ล่ะดิว่าคเชนท์ใช่ป่าว ถ้าใช่คอนโดนี้ก็นะอีคะเชนท์นี่แหละ
-
วรุจน์นี่ทำไมน่ากลัวจัง แอบมีด้านมืดด้วยอะ แต่เร้าใจดี แอร๊ยย :o8:
แต่กายจ๊ะ จะมอมเค้านี่ ทำไมตัวเองเมาเละเลยล่ะ :m12:
จะว่าไปก็ยังไม่รู้อยู่ดีอะว่าใครคือชายในคืนนั้นของกาย :z3:
-
หวังว่าคงไม่แห้วนะคับ รอบนี้
ขอให้ใช่นะ แอบเชียร์คเชนทร์เบาเบา ;P
-
ยังมิกระจ่าง อิอิ
-
ก็ยังงงๆอยู่ :man1:
-
อร้ายยยย
อารายเนี้ย
เห้อ ลุ่นเจงๆๆ
ใครคือผุ้จายคนนั้นอ่า
-
ก็ยังมาแบบไม่เคลียร์...แถมมีเรื่องให้สงสัยเพิ่มอีก
ไม่ใช่ว่าซัมเมอร์มีเอี่ยวที่กายโดนหิ้วนะ :m31:
แล้วเมื่อคืนกายโดนมอมเหล้าเองใช่ป่ะ? เล่นกับใครไม่เล่น ไม่รู้เสร้จคเชนทร์ไปถึงไหนแล้ว o18
-
คุณคฑาฯ
อ่านตอนนี้แล้ว ไม่น่าใช่คุณคเชนทร์ช้างแน่ๆ
คาดว่า ตัวละครหลายคน จะอยู่ในคืนวันศุกร์ที่ 20 นั่น
อาจมี "กาย" เป็นวัตถุประสงค์เดียวกัน แต่คนละวิธีการ?
ส่วนคนที่ตื่นมาแล้วเจอนอนอยู่บนเตียงด้วยคืนนั้น
เดาว่าคงไม่รู้เรื่อง แต่ดันได้ "กาย"...
ท่านประธานที่เคารพ :กอด1: :L2:
-
นายกายนี่โดนมอมง่ายจริงเชียว อย่างนี้ระวังเดจาวูอีกเน้อ
แล้ว...ผู้ต้องสงสัยแต่ละคนก็ยังคงไม่คลายปริศนามาเพิ่มซะที
เมื่อไหร่น้อนายกายจะได้รู้ว่าใครเป็นตัวจริงนะ
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่า :L2:
-
ไม่กล้าเดาอะไรทั้งนั้นแล้ว เฝ้ารอตอนต่อไปดีกง่า
-
ใช่ห้องนั้นไหมละกาย
-
เชียร์คุณคเชนท์มาตลอดไม่รู้จะใช่เปล่า เดี๋ยวทีนี้คงได้รู้กัน
แต่ถึงไม่ใช่ก็ขอให้เป็นท่นประธานก็ยังดี อิอิ
ปล.ตกลงกายเสร็จอีตาเมฆนั่นแล้วจริงๆใช่มั้ย โฮๆ
-
วรุจน์มีด้านมืด
แต่ก็เท่ดี :-[
-
กายเอาอีกแล้วน่ะ
ไม่เคยจำได้หรือไง ว่าเหล้าเข้าปากแล้วเป็นอย่างไร
ตอนนี้ก็ยังคาใจอยู่ว่าตกลงเป็นใครกันแน่
แต่ที่แน่แน่ คาดว่า วรุจน์จะเป็นรายต่อไปที่จะต้องเคลียร์ตัวเอง
-
ใช่ไหม ช่ายไหม
-
มาิจิ้มๆ ไว้ก่อนเดียวมาอ่านต่อจ้า
-
คนกันเองทั้งน้าน คนรอบตัวกายรู้จักกันหมด
ส่วนกายก็ยังมีภาระกิจ ตามหาผู้ชายคนนั้น(คนที่ทำให้จุก)ต่อไป
ขอบคุณจ้า รอติดตามต่อไป
-
คอนโดนี้ใช่คอนโดนั้นรึเปล่าจ๊ะกาย
อยากรู้ ผู้ชายคืนนั้นคือใคร
-
ไม่ใช่ท่านประธาน ไม่ใช่คุณทหารเมฆ
จะเป็นวรุจน์หรือคเชนทร์อ่ะ
จะมอมเหล้าแต่ไหงดันเมาซะเองอ่ะ
-
ไหวหรือป่าวกาย
:L2: :L2:
-
เเล้ว ตกลง ชายคนนั้นคือใคร
รึ ว่าไม่ต้องไปสนใจเพราะยังไงก็หาคนนั้นไม่เจอ
รึพระเอก คือ....................(ไม่รุ้ อิอิอิ)
กายเหมาหมดเลยก็ได้ อิอิอิ
เครียดนะเนี้ยยังกะสอบfinal อิอิอิอิ
เป็นกำลังใจให้พี่คฑา นะครับบบ
+1
-
อยากให้ถึงตอนที่ 25 เร็วๆ จะได้กระจ่างซะที
ว่าไผคือคนในคืนวันศุกร์ที่ 20
-
โอ้ :serius2: เมื่อไหร่จะกระจ่างคะไรเตอร์?
มาต่อเร็วๆนะค๊า o13
-
คาดว่าตอนหน้าจะรู้กันล่ะ ว่าคอนโดนั่นใช่คอนใน คืนนั้น รึเปล่า
คเชนทร์ หนอคเชนทร์ เสียดายๆๆๆๆ
ถึงจะเชียร์คเชนทร์แบบหน้ามืดตามัว
แต่ก็รู้สึกตลอดว่า วรุจน์ ค่อนข้างมาแรงกว่านิดหน่อย (หรือไม่นิด)
ไปๆมาๆ ก็กลับมาระหว่าง สองคนนี้ (หรือจะไม่ใช่ทั้งคู่)
โอยยยย อยากอ่านต่อ อย่าหายไปอีกนะคะ
กดเข้ามาดูทุกวันอย่างกับคนลงแดง555
-
อ๊าย~~~~~ ไรเนี่ย นู๋กายไมเมาแล้วดับแบบนี้ล่ะ ไม่ดีๆ
-
คุณคนนั้นคือใครกัน
-
โถ ๆ ๆ กะจะมอมเหล้าท่านรองประธาน ฯ กลับโดนหิ้วมาคอนโดแทนเสียนี่
สงสัยท่าน รอง ฯ แข็งจริง ๆ :z1:
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย น่าสงสารเนอะ มีลูกชายเพิ่มอีก 2 :m20:
-
สวัสดีครับ
ลึกลับซ่อมเงื่อนนะนี่
ผู้ต้องสงสัยแต่ละคน
มีเรื่องอะไรกันอีกมากมาย
สงสัยเรื่องนี้จะยาวกว่าหลายร้อยตอนละกระมัง
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ตอนที่ 23 แล้ว ยังไม่รู้ว่าไคร
-
ยังไม่รู้เลยน๊าว่าใคร
รออิน้องซัมเมอร์มาเฉลยโลด :z2:
-
ปัจจุบันกับอดีตและอนาคต
สิ่งใหนสำคัญสุด
กายน่าจะใช้เหตุผลนี้
ในการตามหา(สามี)
555+++
"แนะนำว่าเอาหมดเลย"
o13
-
ต ล อ ด อ ะ ก า ย ไ ม่ จำ ๆ เ ฮ้ อ
เ บื่ อ ก า ย แ ร ะ ง อ น ชิ ๆ
-
วรุจน์นายเหมาะกับบทแอบชั่วจริงๆนะ 555
ตอนแรกในใจมีเเค่เชียร์ท่านประธานกับพ่อเมฆ
ตอนนี้เพิ่มวรุจน์โหมดมืดมาอีกคน
กาย อย่ากินเหล้าอีกจะดีกว่าไหม 55
-
คธาวุธ เขียนบท ....ไม่เป็นสงสัยห่างเหินไปนาน ต้องให้สารวัตรอธิคมสอนแล้วละ
อ่านๆไปเริ่มสงสัยว่ากายจะอยากรู้ไปทำไมว่าหนุ่มวันไนท์โอนลี่เป็นใคร
แค่อยากรู้หรือติดใจจ๊ะ
-
หุหุหุ กายจำมะด้ายอีกแล้ว ว่าแต่ว่าใช่คอนโดหนุ่มปริศนาป่าวล่ะ
-
เมาเองซะงั้น กายเอ๊ยยยย
-
เข้ามารอตอนใหม่ค่ะ...วันนี้จะมาไหมคะ???
:call: :call: :call:
-
เซ็ง ง่ะ
กายเมาอีกล่ะ..เลยไม่รู้เรื่องกันพอดี
:serius2: :serius2:
-
จะไปมอมเขาแต่ไหงมอมตัวเองแทนซะละกาย
เสียเปล่าไปอีกหนึ่งวันเลย
-
ปริศนาซับซ้อนไปโม้ดดดดดดดดดดดดดดดด เมื่อไหร่จะเฉลยซะทีหนอ^^
-
ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึป่าวนะ แต่รู้สึกว่าทุกครั้งที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้จะต้องมีประเด็นให้สงสัยและอยากรู้เพิ่มเข้ามาเรื่อยๆ เลย
โอ้ยยย เครียด อยากรู้ คิดไม่ออก นอนไม่หลับ ว๊ากกก :z3:
-
:mc1: Happy X'Mas :mc1:
-
เชียร์คเชนทร์แต่ดูเหมือนความหวังจะเลือนลางแล้วอ่ะ
-
มารออ่านต่อนะค่ะ
แล้วตกลงคเชนทร์ยังเป็นผู้ต้องหาอยู่รึป่าวเนี่ย
^^
-
อ้ายยยย กาย ถอนหายใจทำไม ไม่คุ้นบ้างเหรอ คอนโดคุณคเชนทร์น่ะ หื้อ!?
เชียร์คุณคเชนทร์สุดใจค่าาา
ลุ้นมากว่าชายคนนั้นเป็นใคร อิอิ สู้ๆนะคะ
-
ความจริงใกล้เข้ามาล่ะ
รอตอนต่อไป....
ขอบคุณผู้แต่งครับ
-
ปวดหัวครับ คิดไม่ออก ใช้เวลาอ่าน 4 ชั่วโมงถึงตามทัน แต่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเป็นใคร สงสัยแบบนี้คงอีกนานครับ กว่าจะพิสูตร ได้ว่าเป็นใคร :เฮ้อ:
-
ไมเมาไม่รู้เรื่องขนาดนั้นอะ จำไรไม่ได้เรยเหรอเนี่ย แบบคลับคล้ายคลับคลาไรงี้อะ?
-
คงต้องเลิกกินเหล้าได้แล้วมั้งกายเอ๊ย >.<
จิ้มบวกๆๆๆๆ ค่า
-
เหมือนเดินไป เดินมา อยู่ใน วงกต
หาทางออกไม่เจอ
:laugh:
-
กายของเรา...โชว์อีกแล้ว...ฮ่าๆ...สงสัยจังเลย...คเชนท์ทำไรกายป่าวอะ....หุหุ :bye2: :กอด1: :L2:
-
เข้ามา +1 รอตอนใหม่ค่ะ
มาต่อเร็วๆนะคะ :L2:
-
รอ ร้อ รอ
อิอิ
-
อยากอ่านต่อแล้วววว
-
อยากจะบอกกายว่า
คืนนั้นช่างแม่งมันไปได้ละ ไม่อยากรู้ละ ฮ่าๆ
เอาทหารเมฆมาเป็นปั๋วไปเลย
(เอ...หรือ ทหารเมฆมันไม่ถึงใจ เท่ากับคืนวันนั้น)
แต่
ได้โปรดด
เอาฉากตอนที่ทหารเมฆยิงปืนใหญ่มาที
-
คิดฮอดท่านประธานนนนนนนนนนน
-
แว้กกกกกกกก
ตาเมฆไม่ใช่ วรุจน์ก็ไม่น่าใช่
แต่ไอ้ที่ขัดใจเนี่ยยยยยยยยยยย
ทำม้าย ทำไมตาเมฆมาสอยตัดหน้าคนอื่นๆไปได้ละเนี่ยยยยยยยยย :serius2:
เอาละ อยากรู้ต่อ อยากรู้ต่อ >.<
-
เลิกกินเหล้าเหอะกาย เฮ้อ~
-
ยังรอตอนใหม่อยู่นะคะ :call:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเครียดค่ะ :เฮ้อ:
อยากรู้แต่ไม่ได้รู้ :เฮ้อ:
-
รออยู่น้า
-
มารอตอนต่อไปครับ
ชอบครับ สนุกมากครับ ขอบคุณนะครับ
-
เข้ามารอตอนใหม่ค่ะ :call:
-
รออ่าน อยากรู้ว่ากายจะเสร็จใครอีก
-
รออยู่จ้า :call:
-
:call: :call: :call:
-
... :mc4: Happy New Year 2011.. :L2:
มีความสุขมากๆ นะคุณนาย
-
โทดนะครับ ไม่ได้มาโพสนาน ยังไม่มีเวลบแกะลายมือและพิมพ์เลยครับ ยุ่งกับการฉลองคริสต์ต่อเนื่องปีใหม่อยู่ครับ และต้องแบ่งเวลาเลี้ยงลูกชายทั้งสามด้วย(มนุษย์วัยรุ่น 1 และหมาเด็กอีก 2 และกำลังจะมีตัวที่ 3 ในมิช้า) และกำลังทำบ้านและจัดสวนและลู่วิ่งให้ไอ้หนูทั้งสามอยู่ครับ รวมถึงสร้างบ้านน้อยในสวนให้พ่อมันด้วยอ่ะ ตอนนี้กะลังปรับพื้นที่จนมือด้านแว้วอีกหน่อยก็เริ่มทำฐานแล้วขึ้เสา แต่จะพยายามรีบมาโพสตอนต่อไปครับ บทต่อไปรับรองว่าจะช๊อคเหมือนที่หนุ่มกายช๊อคเลยล่ะ
หวัดดีปีใหม่ขอให้มีความสุขนะครับ
-
สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่ะ ^^
รอมีเวลาว่างแล้วค่อยๆทยอยพิมพ์ทยอยอัพก็ได้ค่ะ...
ส่วนเรื่องหนุ่มกายนี่ก็น่าลุ้นอีกแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น
จะคอยเป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ :L2:
-
รออ่านต่อและกันครับ เป็นกำลังใจให้ด้วยครับ สู้ๆ :กอด1:
ป.ล.สวัสดีปีใหม่ มีความสุขตลอดทั้งปีนะครับ :L2:
-
คร๊าบ รออ่านอยู่นะครับ เอที่ช๊อคนี่เป็นเพราะคืนนั้นไม่ได้มีแค่หนึ่งรึเปล่าครับ อาจจะเจอคนนึงมี รอยสักไม่มีแผลเป็น แล้วไปเจออีกคนมีแผลเป็นไม่มีรอยสัก แต่สองคนนั้นกลับผิขาว ไรทำนองนั้น อิอิ o13
-
สุขสันต์ปี 2554 จ้าคุณคฑา :L2:
สุขภาพแข็งแรง มั่งมีขึ้นเรื่อยๆ ลูกๆไม่ดื้อไม่ซนนะจ๊ะ :call:
-
ง่า เห็นชื่อเลยนึกว่าจะมาอัพ
สู้ๆ นะกาย อุปสรรค มีไว้เผชิญหน้าและบากบั่น
ถ้าหาไม่ได้จริงๆ ว่าคนปริศนาคืนนั้น คือใครแล้วล่ะก็ ปล่อยมันไปเถอะ
แล้วหันมาหาตัวจริงเอาจากคนรอบข้างนั่นแหละ
หุหุ เลือกไม่ถูกเลย :z1:
ปล. สวัสดีปีใหม่ 2554 จ้า :L2: :L1: :L2:
-
สวัสดีปีใหม่
ปวดหัวแล้วนะ
กด+
ขอบคุณที่กดบวกคะแนนให้ครับ ใครไม่กดขอให้โดนกดโดยไม่รู้ว่าคนกดเป็นใครเหมือนกาย
ขู่อะไรไม่ขู่ :try2:
-
คเชนท์ ชัวร์
-
เข้ามาดันกระทู้รอตอนใหม่ค่ะ :call:
-
ดันด้วยคนค่ะ :call:
-
คิดถึงกายอ่ะ
-
ตามอ่านจนทัน
กายครับ
ไม่ต้องหาดีกว่าไหม ยิ่งหายิ่งเยอะ 555
คิดว่าคนที่ทะเลาะกะวินเป็นพระเอก (รึเปล่า )
ไม่เดาดีกว่า ปวดหัว รอตอนต่อไปค้าบ
-
:call:
กลับมาได้แล้วจ้า เทศกาลงวันหยุดจบแล้วเน้อ
-
ทำไมน๊า เดี๋ยวนี้คุณ คฑา ขอบแต่งเรื่องให้คนอ่าน ลุ้นตลอดว่าใครคือตัวจริงเสียงจริง
เนี่ยะจะครึ่งเรื่องแระยังหาผู้ต้องหาไม่ได้เลย เฮ้ออออออ
-
ว้าาา พอใกล้จะรู้ตัว(หรือเปล่า)
ก็หยุดยาวเลย คิดถึงคเชนทร์กับกาย อ่ะ
-
ปีใหม่แล้ว
กายหยุดยาวเลยนะ
คิดถึงนะ คุณนักเขียน
-
อยากดูฉากกับท่านประธานอีกอ่า สู้ๆนะคะๆๆ o13
-
คิดถึงกายแล้วค่ะ...มาต่อไวๆนะคะ :call:
-
พี่คฑาวุธ หายต๋อมไปเลย
ไปเลี้ยงน้องหมาอยู่แถวไหนหนอ
เค้ารออยู่นะ :z2: :z2:
-
:m22: :m22:
-
ประกาศแจ้งคนหาย
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
-
กายยยยยย จ๋ามาได้แล้ววว :z3:
-
คงจะยุ่งๆ อยู่แน่เลย ถ้าพอมีเวลาอย่าลืมคนแถวนี้นะค่ะ
รอ ร๊อ รอ
-
17 วันผ่านไป :sad4:
ยังรอตอนใหม่อยู่นะคะ
-
รอ อยู่ นะ ครับ
-
รอจนปวดใจ T_______T
-
ตามอ่านทันจนได้ ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่า
แต่ก็ลุ้น และ งงแทนกายแล้ว
ว่าใครกันแน่ !!! :serius2:
อยากรู้ๆ
แอบเชียร์คเชน :-[
-
คิดถึงกายแล้วค้าาาา
อยากรู้แล้วอ่ะ ว่าคนนั้นเป็นใคร
ผู้ต้องสงสัยเยอะมากจนเดาไม่ถูกเลย
-
คุณคฑาฯ
ไปเมาอยู่ที่ไหน ตื่นไม่เป็นที่ล่ะดิ แล้วจะหาทางกลับเจอมั๊ยนี่?
ไงก้อให้ไวนะคะ...
:L2:
-
:sad4: คนแต่งหายไปไหน ฉลองปีใหม่นานไปมั้ยยยยย
แงแง
คิดถึงท่านประธาน กับน้องกาย
-
อ่า...ตื่นเหอะ ปีใหม่แล้ว อยากอ่านมากแล้ว
-
นู๋ เตรียมพร้อม เจ้จะพาไป "ล่า" อีตา คฑาวุธ กลับมา
(http://img.kapook.com/image/Movie%202/red-6.jpg)
อิอิ
ปล. คิดถึง สุดติ่ง
เจ้สอง
-
คุณคฑาวุธหายไปเลย - -"
-
กำ อดเห็นเคคุณคเชนทร์เลย แต่ไม่เปนไรเห็นของทหารอากาศแล้ว อิอิ :impress2:
ตามติดมาอ่านเรื่องที่คุณคฑาวุธยังลงไม่จบเป็นครั้งแรก ติดตามผลงานที่แต่งจบแล้วมาหลายเรื่อง ชอบทุกเรื่อง เรื่องนี้ก็ชอบ กี่เรื่องกี่เรื่องก็รู้สึกว่าแต่งได้สนองneedผมดีจริงๆ ชอบๆ
เรื่องนี้จะมากไปไหมเนี่ย เรื่องสถาปนิกว่าเยอะเกินแล้วสี่คน เรื่องนี้ขอที่จะเยอะกว่าเป็นห้าคน หก หรือ เจ็ด ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ กลัวสุดท้ายว่าน้องกายจะไม่ได้ซักคน เพราะไม่ไปแก้เคล็ดตามที่หมอดูทัก แต่ถึงจะมีหลายคนก็ไม่ค่อยประทับใจใครเลย คิดว่าเชิงชายดีที่สุด รองลงมาก็เมฆ เกลียดขี้หน้าอิคเชนทร์กับท่านประธานมาก อะไรอะอิประธานเป็นคนทุเรดมากอารมณ์เสียปากคอเราะร้ายที่สุด ....อิตาคเชนทร์ก็พูดจากำกวมกวนประสาทได้อีก พูดจาแบบนี้ธงรบยังต้องชิดซ้าย ธงรบพูดฟังแล้วรื่นหูกว่าเยอะ (กี่เรื่องๆ มีธงรบโผล่เป็นตัวประกอบเรื่อยเลยนะ ฮะๆ ตลกอะ เหมือนจะสื่อให้รู้ว่าเจ้าชู้จริงอะไรจริง :laugh:) คนเรานี่ก็แปลกกลับเชียร์ท่านประธานกันเยอะซะงั้น ไม่เข้าใจ
เอาหละครับ พอดีกว่า บ่นซะยาว ที่บ่นยาวก็เพราะว่าชอบหรอกนะ ไม่งั้นไม่บ่น ฮะๆ ขอสมัครเป็นแฟนคลับนิยายของคุณคฑาวุธนะครับชอบจริงๆ
อ่อ แล้วก็อย่ามัวแต่ยุ่งกะหมาสองตัวซะเพลิน จนหายไปนมนานขนาดนี้นะครับ นานไปและ :angry2:
-
เข้ามาบอกว่ายังรออยู่นะคะ :call:
ปล.คิดถึงกาย!!!!!
-
:call:
:call:
ไม่รู้ว่าพี่นายจะได้กลิ่นธูปรึยัง ไม่รู้สึกร้อนๆ มั้งเหรอค่ะพี่!!
-
หายไปไหนเนี่ย ไรท์เตอร์ๆๆๆๆ
-
คเชนท์
ช่ายม้ายยยยยยย???!!!
-
รอคอยเธอมาแสนนาน ทรมานวิญญานักหนา
รออยู่นะค่ะ
-
อย่าปล่อยให้คนอ่านทรมานเลยมาต่อเหอะ
-
พาลูกๆ ไปฉลองปีใหม่ยังไม่กลับเหรอคค๊า >.<
-
จิกๆๆๆๆ
หายไปไหนก็ไม่บอกไม่กล่าว หายเงียบเลย ไม่ส่งข่าว ไปไหนก็ไม่รู้ เริ่มใจเสียแล้วนะ กลัวไม่ได้อ่านต่อ :m15:
คิดถึงนาวาอากาศตรีเมฆ ลูกชายผบ.ทอ.จะแย่อยู่แล้ววว ฮือๆๆ o9
-
มารอจ้า
-
:z2: :z2:
รอร๊อรอ :เฮ้อ:
-
มาต่อเร็วๆ จิ คนแต่ง คนอ่านจะขาดใจแว้ว :sad4:
-
หายไหนานอะ.....คิดถึงกายนะเนี้ย....คิดถึงไรเตอร์ด้วย(เดียวน้อยใจ)หุหุ.....หายไหนาน...สงสัยงานยุ่งมั้งเนี้ย...สู้ๆคราบ :L2: :กอด1: :bye2:
-
หาย
คิดถึงและเป็นห่วงเธอ
-
รอ ๆๆ o13
-
ยังรอตอนใหม่อยู่นะคะ :call: :call: :call:
-
แว่บเข้ามาบอกว่าคิดถึงมากกกกกกกกกกก ค่ะ :impress3:
-
หายไปนานเลยนะ คิดถุงกายยยยย
-
มาต่อได้แล้วค่า คิดถึงหนูกายใจจะขาดด :sad4:
-
โปรดมาต่อทีเถอะ ได้โปรด
จะตายแล้ว ดันมาค้างในช่วงสำคัญแบบนี้ คนอ่านจะแย่เอานะครับ
-
จิกๆๆๆ
นี่ น่าเกลียดมากเลย หายไปนานมากกกก มีธุระปะปังอะไรยังไงก็มาบอกหน่อยสิ ไม่ใช่เงียบเชียบ :angry2:
-
นานมากแล้วนะครับ
มาแจ้งข่าวคราวที
ใจคอไม่ดีนะครับนี้
-
ไรท์เตอร์ป่วย ไม่สบายหรือว่าติดธุระอะไรหรือเปล่าคะ
มาแจ้งข่าวกันหน่อยเน้อ
ท่านผู้อ่านเค้าเป็นห่วงกันนะคะ :กอด1:
-
เจ้าของบ้านนี้หายไปไหนเนี่ย อยากบอกว่าคนอ่าน คิดถึง "กาย" มากนะ :z3:
-
สนุกมากคับผม รอตอนต่อไปนะคับ
-
เชื่อแล้วคะว่าเมาแล้วตื่นไม่เป็นที่ ...สงสัยยังหาทางกลับไม่เจอ :z3:
-
ยังรอตอนใหม่อยู่เสมอนะคะ...ถ้ายังไงก็แวะมาส่งข่าวคราวบ้างก็ดีนะคะ
ตอนนี้กำลังแอบใจแป้วอยู่(เล็กๆ) :monkeysad:
จะคอยเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
จืกๆๆๆๆ ตามมาจิก ตามมาราวี พี่เชิงชายกลับมาหากายเถอะ..... กายผิดไปแล้ววววว :dont2:
อย่าทำร้ายกันด้วยวิธีทำให้กายค้างเลยยยย ฮือๆๆ :o7: พี่ชายมาต่อให้เสร็จเร็ววว กายไม่ไหวแล้ววววว :oo1:
-
มา รอ ด้วย คน นะ คร้าบ
:impress2:
-
รอ ร๊อ รอ กระซิกๆ
นั่งก้มหน้า เอานิ้วจิ้มดิน เขี่ยไปเขี่ยมา
โฮกกก กายจ๋า... คิดฮ่อดดดดดด !!
:sad4:
-
หายไปไหนหนอ
คิดถึงและเป็นห่วงเธอ
-
ตามอ่านทันซะที ไม่รู้ว่าเป็นใครที่กายสงสัย แต่เชียร์คเชนทร์สุดใจขาดดิ้น >_< รอ รอ รอ และ รอนะค้าบ อยากอ่านมั่ก ๆ ^^
-
ยังรอตอนใหม่อยู่นะคะ :call:
-
รอ ร๊อ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ ต่อไป..
-
คิดถุงงงงงงงงท่านประธานนนนนนนน กายยยยยยยยยย
อยากอ่านนนนนนนนนนนแว้ววววววววววววว
ิ
-
รออ่านต่อน่ะครับ
แล้วจะเฉลยเมื่อไหร่อ่ะ
-
มารออ่าน :call:
-
อยากอ่านอ่าาา
นักเขียนหายไปไหนคับนิ
จะเดือนนึงละ
-
ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลยย :m15: ผู้เขียนต้องไม่เป็นอะไรนะ
-
มารออ่านตอนต่อไป
ป่านนี้กายจะเป็นอย่างไรบ้างน้า
แล้วท่านประธานของเราล่ะยังคงโหดเหมือนเดิมไหม
-
ไม่เคยหายไปนานขนาดี้มาก่อนเลยน๊า จะเป็นไรรึป่าว เป็นห่วงจัง
-
คนแต่งขา~ เป็นอะไรรึป่าวคะ??!!
ทำไมถึงหายไปแล้วปล่อยให้เราค้างอยู่อย่างนี้ ฮืออออ TT
ใจจริงเราเชียร์ท่านประธาน แบบว่าที่กายนึกว่าคนนั้นเป็นคนผิวสีแทน
แต่บังเอิ๊ญ..บังเอิญ แสงแดดมันแยงตากายพอดี เลยทำให้มองผิวขาวเป็นผิวแทน
แล้วที่ท่านประธานไม่ชอบกา่ยก็คงคิดแบบว่า ทำไมกายถึงทำเป็นจำตูไม่ได้วะ
หรือไม่ก็ท่านประมานเป็นพวกซึนชอบแกล้งคนที่แอบรัก คึคึ
อะไรประมาณนี้ ฮ่า ฮ่า (ตูก็คิดไปได้)
รอผู้แต่งกลับมาค่าาา~
-
จะครบเดือนแล้วนะคะ :m15:
ยังรอตอนใหม่อยู่นะคะ หรือยังไงก็แวะมาส่งข่าวบ้างก็ยังดีค่ะ :call:
-
เห็น Status ล่าสุดเข้ามาเมื่อ 14 ม.ค. ไม่มาทักทายมั่งเลย คนอ่านคิดถึงนะค๊า
-
โปรดมาต่อเถอะคร้าบบบบบบบบบ เป็นเดือนแล้วนา
-
รู้สึกเหมือนว่าคเชนทร์จะไม่ใช่ แต่อยากให้คเชนทร์เป็นพระเอก อิอิ
-
มาสมัครเป็นแฟนคลับหน้าใหม่ของคุณ คฑาวุธค่ะ
แต่หายตัวไปนานแบบนี้ เราจะได้เจอกันไหมหนอ~~~
ปล. รออยู่นะคะ
-
มารอ อีกแล้วคับท่าน
-
วันนี้วันที่ 23
ครบเดือนแล้วน๊า
:sad4: :sad4:
-
ปมจะเฉลยตอนที่กายเดินออกมาจากคอนโดอ่ะครับ
(ผมคิดว่างั้นอ่า ถ้าผิดกะอย่าว่าผมนะ)
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
มารอและให้กำลังใจนะครับ
-
เข้ามารอคนเขียน พี่หายไปไหน
ช่วยกลับมาด้วยเถอะหนูคิดถึง
:กอด1: :L2:
-
คนเขียนหายไปไหน~~~ :o7:
:a6:
-
ประกาศคนหายค่า
ท่านผู้ใดพบเห็นชายไทย ชื่อ คฑาวุธ โปรดนำตัวมาส่งด่วน !!!
แฟนคลับกายจะคลั่งตายแล้ว
:z3:
-
พี่คฑาเจ็บไข้ได้ป่วยหรืองานยุ่งคะ เป็นห่วงมากมาย
-
คนแต่งหายไปไหน
คนอ่านเขารอกัน หอยแห้งแ้ล้วนา
โดยชาเพาะ เดี๊ยนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
พี่นาย~~~~!! อยู่หนาย~~~~!!! รึว่าพี่ท่านโดนลมหนาวเมื่อตอนปีใหม่พัดหายไปแล้ว!! เหอๆๆๆ
-
หายไปไหนนนนนนนนนนนนนน .........
รอตอนต่อไปอยู่ครับ....
:catrun:
-
ขอเป็นกำลังใจให้คนเขียน ถ้ายังไม่มาต่อก็มาส่งเสียงบอกกันได้
เงียบหายไปเลย คนอ่านใจไม่ดี
-
มารอครับ :call: :call:
-
ยังรอตอนใหม่อยู่เสมอนะคะ...
ส่งข่าวบ้างก็ดีนะคะ :sad4:
-
คนเขียนหายยยยยย
ใครพบเจอบอกด้วยว่าเรารอคอยท่านอยู่นะค่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เห็นด้วยคนเขียนหายไป :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
เริ่มเป็นห่วงคุณคฑาวุธอย่างจริงจังและใจคอไม่ค่อยจะดีแล้วนะ
-
คนเขียนโดนอุ้ม :sad11:
เป็นห่วงด้วยเหมือนกัน เป็นไรมากป่าวน้า
-
สงสัยว่าจะเมาแล้วตื่นมาแฮค์ง แล้วถอน แล้วเมาต่อ แน่ๆเลยใช่ไหมละตะเอง คิๆ
-
มาอัพต่อไวๆๆนะค่ะ :sad4:
อ่านแล้วออกแนวคลุ้มคลั่งหยุดอ่านเรื่องนี้ไม่ได้
เรื่องนี้อ่านแล้วเหมือนนั่งดูโคนัน วิเคราะห์ว่าใครเป็นคนร้ายที่แท้จริง
คล้ายๆอ่านนิยายสอบสวนอยู่เลย 55+
อยากรู้ว่าเมื่อไรคนร้าย เอ้ย หนุ่มในคืนวันศุกร์ที่ยี่สิบจะเป็นใครกันแน่
เฉลยไวๆเถอะท่านไรเตอร์ก่อนที่คนอ่านจะลงแดง(ด้วยความสงสัย)
ปล. ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันแต่เชียร์ท่านประธานขาดใจ ไม่ว่าสุดท้ายแล้วจะเป็นพระเอกหรือไม่ก็ตาม
ปล2.สงสัยเรื่องวรุจน์และธฤตสองรายนี้มีซัมติ่งอะไรกันรึเปล่า แล้วเรื่องนายเมฆตกลงได้ฟันหนูกายไปแล้วจริงๆหรอ :a5: แล้วซัมเมอร์น้องวินเตอร์หลบหน้ากายทำไม เรื่องนี้มีแต่ปริศนาจริงๆ :z3:
-
ยังรอตอนใหม่อยู่เสมอนะคะ
ปล.เจาะไข่รีบน 555+
-
พี่คฑาเงียบหายขั้นรุนแรง >.<
-
รอคุณเข้าแล้ว เป็นรัย
รอจนคลั่งไคล้ จิงจัง
คุณ..รอใครหรือยัง ฉันใด
:call:
-
น่าติดตามและได้ลุ้นตลอดค่า
จะรอดูว่าใครจะเป็นผู้ชายในคืนวันศุกร์ที่20
-
:z3: :z3: :z3:
:call: :call: :call: :call:
-
คุณคฑาวุธใช่มั๊ย!?? ที่เป็นคนฟันกายในครั้งนี้(ไม่ใช่ครั้งแรก โฮะๆ เพราะคุณคฑาไม่ใช่พระเอก คึคึ)
โถ่ TT กายไม่น่าเล๊ย กระซิกๆ :laugh:
เล่นหายไปทั้งคู่แบบนี้ ไม่ยอมนะคะ พากายกลับมาด้วยเน้อววว
อย่าเอาไปกกไว้คนเดียวสิ เค้าอยากกกกายมั่ง ><
ฮ่า ฮ่า เริ่มเพ้อเจ้อเพราะอยากฟัน เอ๊ย! คิดถึงกาย 55+
-
ก๊ายยยย คิดถึงๆๆ :z3:
-
โทษทีที่หายไปนานนะครับ พอดีฉลองคริสต์มาส ต่อเนื่องถึงปีใหม่ ไปจนถึงวันเด็ก เรื่อยมาถึงตรุษจีน เลยมาช้าไปหน่อย อย่าว่ากันนะ :m15: :monkeysad:
ความจริง เจอคลื่นซัดกระหน่ำครับ เลยเซไปเซมา ตอนนี้พอไหว :sad11: ก็เลยได้โอกาสพิมพ์และโพสต่อ อีกประมาณยี่สิบหน้าก็จะหมดที่เขียนเอาไว้แล้วนะครับ ต้องหาเวลาเขียนต่อ ช่วงนี้ลูกน้อยกวนมาก ดูแลลูกๆ ห้าตัวเหนื่อยสุดๆ แถมมีสามตัวป่วยเป็นโรคลำใส้อักเสบติดต่อ ให้น้ำเกลือ หนักที่สุดคือตัวที่ซนที่สุด ให้น้ำเกลือมาสิบกว่าวัน ตอนนี้ยังอยู่กับคุณหมออยู่เลย ส่วนลูกชายวัยรุ่นที่เป็นคนก็สุดๆ เหมือนกัน ยุ่งกับเลี้ยงเด็กวัยรุ่นหนึ่งคนและลูกหมาห้าตัว แถมเน็ตก็ไม่มี (ตัดเน็ตเพราะควบคุมเด็กวัยรุ่นใช้เน็ตไม่บันยะบันยังอ่ะ) :sad11: แต่จะมาโพสต่อเรื่อยๆ นะครับ ตอนนี้ใกล้จะครึ่งเรื่องแล้ว ได้ลุ้นกันซะที
Guy Chapter 24
กายเห็นว่าบนเตียงนั้นยับยู่ยี่จนมองไม่ออกว่ามีรอยคนนอนสองคนหรือไม่ หมอนหนึ่งใบวางอยู่บนหัวเตียงแต่อีกหนึ่งใบวางอยู่ปลายเตียงด้านขวา ผ้าห่มกองอยู่กลางเตียง ส่วนหมอนข้างนั้นหล่นลงมาอยู่บนพื้น
...เพราะแกนอนดิ้เหมือนใส้เดือนถูกน้ำร้อนลวกนะสิไอ้กาย เตียงนอนเลยเละเทะแบบนี้ แล้วจะดูออกไหมเนี่ยว่าเมื่อคืนบนเตียงนี้มีคนนอนกี่คน...
“กาย เร็วๆ เข้านะ” เสียงของคเชนทร์ดังขึ้นอีกที่หน้าประตู กายจึงรีบเข้าห้องน้ำเพื่อ 'วิ่งผ่านน้ำ' อย่างที่เจ้าของบ้านแนะนำ ไม่ถึงห้านาทีกายก็แต่งตัวเสร็จ เปิดประตูห้องออกมาเห็นคเชนทร์ยืนอยู่กลางห้อง สวมกางเกงยีนส์และเสื้อยืดสีน้ำตาล บนหน้าอกเป็นตัวหนังสือสีขาวตัวใหญ่อ่านว่า 'โสด' แต่เมื่อกายเพ่งมองจึงเห็นว่ามีตัวหนังสือสีดำตัวเล็กๆ อ่านว่า 'ไม่อยาก' อยู่หน้าตัวหนังสือสีขาว และมีคำว่า 'อีกแล้ว' สีเทาต่อท้าย
...ซื้อที่ไหนวะ จะได้ซื้อไปให้เชิงชายใส่ซักตัว...
...คเชนทร์แต่งตัวแบบนี้ดูเท่ไปอีกแบบ เสื้อยืดพอดีตัว เน้นมัดกล้าม เซ็กซี่ไม่ใช่เล่น...
“วันพีเดย์ แต่งแบบนี้หรือครับ” กายไม่อยากจะเชื่อเพราะคเชนทร์แต่งตัวตามสบายมาก แตกต่างไปจากที่เคยเห็นโดยสิ้นเชิง
...แล้วท่านประธานพฤศจะแต่งตัวแบบไหนกัน หัวหน้าการุณย์ล่ะ และคนอื่นๆ ที่สวมเสื้อขาวผูกเนคไทด์สีเข้ม หรือบางคนที่สวมสูทประจำจะแต่งตัวกันแบบไหน...
...แต่ที่แน่ๆ ไอ้กายดูเฉิ่มที่สุ เพราะใส่กางเกงคาร์โก้สีกากีหม่นๆ กับเสื้อโปโลตัวโคร่งสีเขียว ผมไม่หวี ล้างหน้าลวกๆ ใส่กางเกงในตัวเดิมที่ใส่เมื่อวาน โชคดีเปิดแอร์เย็นทั้งคืน กางเกงในแห้ง ไม่เปียกชื้น แต่กลิ่นคงตุๆ...
...แต่ใครจะมาดมวะ...
“ฉีดน้ำหอมหน่อยดีไหมกาย” คเชนทร์เดินเข้ามาใกล้ ทำจมูกฟุดฟิดแล้วชี้เข้าไปในห้อง “วางอยู่บนโต๊ะหน้ากระจกโน่นน่ะ”
“ผมเหม็นขนาดนั้นเลยหรือครับ” กายทำหน้ามุ่ย
“หน่อยนะ จะได้มั่นใจ” คเชนทร์หัวเราะ
“ไปเถอะครับ เดี๋ยวไม่ทัน ผมไม่อยากโดนเกลียดที่ครั้งต่อไปการประชุมต้องเลื่อนมาเริ่มเร็วขึ้นอีกสิบห้านาที” กายก้มหน้า เดินไปที่ประตู แต่เมื่อถึงกลางห้องก็ชะงัก ตัวแข็ง อึ้ง อ้าปากค้าง
...เราจำห้องนี้ได้ เช้าวันเสาร์ที่ 21 เราตาลีตาเหลือก วิ่งออกมาจากห้องนอน ผ่านห้องรับแขก มองออกไปเห็นวิวยอดตึก กระจากบานใหญ่ มุมห้องเป็นกระจกติดกันสองด้าน เห็นสะพานแขวนลิบๆ...
...แล้วก็รูปภาพบ้าบออะไรก็ไม่รู้ แขวนอยู่ข้างทีวีจอแบน รูปเบ้อเริ่ม สีเลอะเทอะ เหมือนไม่ได้เอามือวาด...
...โซฟาสีขาวขนาดใหญ่มาก...
...เราถูกผลักให้นอนคว่ำลงไป หน้าซุกหมอนข้างสีดำ แล้วผู้ชายคนนั้นก็ดึงกางเกงเราออก...
...คืนวันศุกร์ที่ 20 ที่เรานอนกับผู้ชายแปลกหน้า คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ผิวสีแทน ตัวสูงใหญ่ และ 'ขนาดใหญ่' จนจุกไปทั้งวัน ที่สำคัญ มีอะไรกันแบบไม่ได้สวมถุงยาง คงเพราะเมากันทั้งสองคน จะหลั่งข้างในหรือข้างนอกก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ทำกันแบบสดๆ 'เนื้อต่อเนื้อ'...
...คเชนทร์!...
“ที่นี่ที่ไหนครับ” กายหันไปถามคเชนทร์
“คอนโดผม” คเชนทร์ตอบแล้วเดินไปที่โต๊ะข้างประตูเพื่อหยิบกุญแจก่อนจะหันมาเร่งกาย “ไปซิครับ เดี๋ยวไม่ทัน ยังมึนอยู่หรือ เมื่อกี้เห็นรีบ แต่ตอนนี้ยืนนิ่งเหมือนถูกสะกดจิต”
“ผมกำลังช้อค” กายพึมพำแล้วเดินไปที่ประตูห้องชุดช้าๆ
“นี่ล่ะน๊า กินเหล้าแบบไม่บันยะบันยัง” คเชนทร์พูดพลางหัวเราะแล้วเปิดประตูห้อง “เสียดาย ไม่ได้ถ่ายคลิปเอาไว้ เวลาคุณเมาส์นี่สุดๆ จริงๆ เลย แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมบันทึกไว้ในความทรงจำหมดแล้ว”
คเชนทร์ปิดประตูห้องแล้วเดินนำไปที่ลิฟท์ ขายวๆ ของคเชนทร์ก้าวเร็วมาก กายพยายามเดินตามให้ทัน ในใจคิดว่าจะเริ่ม 'พูด' กับคเชนทร์อย่างไรดี
อย่างไรก็ตาม กายกลับยืนนิ่งอยู่ในลิฟท์จนกระทั่งลงมาถึงชั้นหนึ่งและเดินผ่านลอบบี้ไปยังประตูหน้าตึกอาคารชุด
“คุณรู้หรือเปล่ากาย รถผมได้จอดอยู่ข้างหน้า ไม่ต้องไปลานจอดรถ สิทธิพิเศษสำหรับห้อง 39A” คเชนทร์หันมาพูดยิ้มๆ กับกาย “แต่เพนทส์เฮาส์ชั้นบนผม ถึงจะมีลิฟท์ส่วนตัว แต่ต้องเดินหลายก้าวกว่าผมกว่าจะได้ขึ้นรถ”
...ช่างเถอะ เดินกี่ก้าวก็ช่าง ว่าแต่ว่าใช่คอนโดนี้แน่นะกาย ถ้าหันไปทางขวาแล้วเห็นป้ายธนาคารสแตนด์ดาร์ดชาร์ทเตอร์ล่ะใช่แน่...
กายยืนนิ่งเมื่อเห็นสิ่งที่ตัวเองคาดหวัง ป้ายสีน้ำเงินของธนาคารเด่นชัดอยู่ไม่ไกล เมื่อหันไปมองรอบๆ เขาก็จำได้ทันที เช้าวันที่วิ่งออกมา เขายืนอยู่ตรงนี้ แท๊กซี่แล่นเข้ามาจอดพอดีและเขาก็กระโดดขึ้นทันเมื่อผู้โดยสารคนอยู่ในแท๊กซี่สีเขียว-เหลืองลงจากรถคันนั้น ครั้นหันไปมองที่ประตูหน้าคอนโดมิเนี่ยมก็เห็นพนักงานหนุ่มในชุดสีขาว คาดเอวด้วยผ้าสีแดงเลือดหมูเหมือนอย่างผู้ชายคนที่กำลังยื่นอะไรบางอย่างให้คเชนทร์
“โน้ตครับคุณคเชนทร์ จากเพนท์เฮาส์ ขอแลกที่จอดรถครับ” พนักงานหนุ่มพูดขึ้น
“หือ” คเชนทร์เลิกคิ้วสงสัย
“คุณแบงค์ นิตินัยบอกว่ายอมจ่าย เท่าไหร่ก็ได้ตามที่คุณคเชนทร์เสนอครับ ขอเพียงแต่ได้ที่จอดรถคุณคเชนทร์ คุณแบงค์บอกว่าไม่อยากเดินไกล รบกวนคุณคเชนทร์บีบีไปหาคุณแบงค์หน่อยครับ”
“บีบี” คเชนทร์พึมพำแล้วพยักหน้าให้พนักงานประจำประตูแล้วหันมาเร่งกายซึ่งเดินตามมาช้าๆ
“คุณกาย ผมว่าคุณจะทำให้ทุกคนต้องประชุมทาวน์มีตติ้งครั้งต่่อไปเร็วขึ้นอีกสิบห้านาทีแน่นอน”
“ครับๆ” กายรีบพยักหน้าและเดินตรงไปที่รถของคเชนทร์แล้วขึ้นนั่ง
...คเชนทร์คือผู้ชายคนนั้น คเชนทร์คือคนที่เขามีอะไรด้วยในคืนวันศุกร์ที่ยี่สิบ...
...คเชนทร์จำเขาได้หรือเปล่า...
...น่าจะจำได้ คเชนทร์ทำท่าน่าสงสัยมาตลอด อีกอย่าง คเชนทร์ดูสนิทกับท่านประธาน พฤศอาจจะรู้เรื่องนี้ด้วย ที่แสดงว่าไม่ชอบหน้าเราก็คงอาจจะคิดว่าเราเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้ทำงานที่บริษัท ยิ่งคเชนทร์ทำตัวสนิทกับเราท่านประธานก็ยิ่งไม่ชอบ...
กายพยายามเรียบเรียงคำพูด รู้สึกใจเต้นขึ้นมาทันที และเมื่อคเชนทร์ปิดประตูรถและสตาร์ทเครื่องยนต์ ใจก็ยิ่งเต้นแรงกว่าเดิม
“ทำไมหรือครับ” คเชนทร์หันมาถามพลางเคลื่อนรถออกจากช่องจอด “มองผมยังกับไม่เคยเห็นมาก่อน”
“คุณคเชนทร์” กายพึมพำ ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเริ่มพูดกับคเชนทร์อย่างไรดี
“ครับ คเชนทร์คนเดิม” คเชนทร์ยิ้ม “คนที่คุณคุ้นเคยดี ไม่ใช่ใครที่ไหน เรียกผมอย่่างนี้กลัวลืมชื่อผมหรือไง”
“คือว่า...” กายอึกอัก และขณะนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของคเชนทร์ก็ดังขึ้น
คเชนทร์ถอนหายใจเบาๆ และบ่่นว่าใครโทรศัพท์มารบกวนตั้งแต่เช้า แต่เมื่อรับสายคเชนทร์ก็เอาแต่พยักหน้าอย่างตั้งใจฟัง จนกระทั่งรถติดไฟแดงจึงพูดออกมาประโยคแรกด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน
“คุณเตรียมแฟ้มให้ผมเรียบร้อยหรือยัง”
“...”
“ผมยังไม่พร้อมที่จะคุยกับฝรั่งเศสตอนนี้ ผมขับรถอยู่ อีกหน่อยก็จะถึงออฟฟิส” คเชนทร์พูด
“...”
“คุณถ่วงเวลาเอาไว้สิ ผมรู้ว่าคูณทำได้ ทุกทีคุณก็ถ่วงเวลา ไม่ว่าใครคุณก็ไม่ปล่อยให้ผ่านมาถึงผมง่ายๆ คุณทำได้อย่างไม่มีที่ติ”
“...”
“เฮ้อ” คเชนทร์ถอนหายใจเสียงดังแล้วนิ่งฟังคนที่โทรศัพท์มาซึ่งตอนนี้กายพอจะเดาไว้ว่าคือเลขานุุการหน้าบึ้งของคเชนทร์
คนที่โทรศัพท์มาอธิบายยืนยาว กายได้ยินเสียงอู้อี้ดังออกมาจากโทรศัพท์ของคเชนทร์ ชนกพูดเร็วมาก ส่วนคเชนทร์เอาแต่ตอบรับสั้นๆ และเมื่อจนอีกฝ่ายพูดจบจึงสั่งงาน
“คุณตามทีมคุณแจ๊คมาประชุมกับผม บอกคุณเจนว่าผมไม่เข้าประชุมทาวน์มีตติ้งวันนี้ คุณเข้าประชุมแทน ส่วนเรื่องเดินทางเอาตั๋ว SQ นะ เอา the red eye ทั้งไปและกลับ ไม่เอา TG ส่วนโรงแรมจอง Ritz ไม่เอา Atlantis เด็ดขาด”
...ไม่เอา Atlantis โรงแรมของวรุจน์ คเชนทร์ไม่ถูกกับวรุจน์ขนาดไม่ยอมพักโรงแรมในเครือ Atlantis...
“คุณชนก ผมขับรถอยู่” คเชนทร์อุทานขึ้นมาหลังจากได้ยินเลขานุการพูดอะไรบางอย่าง
“...”
“ก็ได้ ก็ได้ ก็ได้ โอนสายเข้ามา ให้มันจบๆ ซะที ส่วนสายจากอเมริกาคุณรับไป ถ่วงเวลาไว้ ยังไงก็ให้รอฟังตอบหลังจากผมประชุมกับทีมของคุณแจ๊คเสร็จ” คเชนทร์สั่งงาน
กายหันไปมองสีหน้าด้านข้างของคเชนทร์แล้วอดนึกไม่ได้ว่า คเชนทร์ขณะนี้ช่างแตกต่่างจากทุกครั้งที่เขาเคยเห็น
...พูดจาเป็นการเป็นงาน ค่อนข้างเจ้าอารมณ์ด้วยซ้ำ...อ้อ...คำพูดชัดเจน ตรงประเด็น ไม่มีกำกวมเหมือนที่พูดกับเราเลยแม้แต่นิด...
จากนั้นคเชนทร์คุยกับสายที่เลขานุการโอนให้ ท่าทางเคร่งเครียด คเชนทร์พยายามต่อรองเรื่องการซื้อขายเรดาร์ประจำเรือรบของกองทัพเรือ คเชนทร์พูดภาษาฝรั่งเศสคล่องมากจนกายรู้สึกทึ่ง
การจราจรในตอนเช้าคับคั่งมาก แต่คเชนทร์ก็ทำเวลาได้ดี มาถึงบริษัทเมื่อเวลาเจ็ดนาฬิกาตรง เมื่อรถจอดหน้าตึก คเชนทร์บีบแตรรถสั้นๆ สองครัั้ง พนักงานที่ประตูด้านหน้าตึกรีบวิ่งเข้ามาหา กายเปิดประตูแล้วทำท่างทางประกอบคำพูดที่ไม่มีเสียงออกมาจากปากเพื่อสื่อสารให้คเชนทร์ทราบว่าตัวเองจะเดินเข้าไปก่อน คเชนทร์พยักหน้าแล้วนั่งคุยโทรศัพท์ต่อ และเมื่อพนักงานประจำประตูทางเข้าวิ่งมาถึงจึงลงจากรถและยื่นกุญแจรถให้ก่อนจะเดินตามหลังกายมาช้าๆ
กายเดินผ่านห้องโถงชั้นหนึ่งของตึก SEAR 2012 ไปยังลิฟท์ช้าๆ หันไปมองคเชนทร์แวบหนึ่งจึงเห็นว่าเพิ่งจะคุญโทรศัพท์เสร็จ
“กาย” คเชนทร์เรียก กายหันหน้าไปมองพร้อมกับเลิกคิ้วแล้วหันหน้ากลับ
“รอหน่อยสิ” คเชนทร์พูด กายกดลิฟท์แล้วยืนรอ และเมื่อลิฟท์เปิดออกก็รีบเดินเข้าไป ตั้งใจว่าจะขึ้นไปตั้งตัวที่ห้องดื่มกาแฟเพื่อทำสมาธิก่อนเข้าประชุม และเมื่อเสร็จการประชุมถึงจะคุยกับคเชนทร์
เมื่อเข้าไปในลิฟท์ กายเลือกชั้นและกดปุ่มปิดลิฟท์ทันทีทั้งที่คเชนทร์เดินตามมาใกล้จะทันแล้ว แต่ทันใดมีเสียงหนึ่งดังขึ้นนอกลิฟท์ ทำให้กายถึงกับสะดุ้ง
“เคนนี่”
กายเงยหน้าขึ้นมองไปยังคเชนทร์ซึ่งหันขวับไปทางซ้ายตามเสียงเรียกทันทีพร้อมกับเลิกคิ้ว
...คเชนทร์คือเคนนี่! ชื่อเล่นของคเชนทร์คือเคนนี่ ผู้ชายคนที่มีอะไรกับเราคืนนั้นคือคเชนทร์ คอนโดห้องนั้นก็เป็นของคเชนทร์ ทีนี้ก็ยิ่งแน่ชัด ไม่มีอะไรจะต้องสงสัยอีกแล้ว...
...แต่ใครเรียกคเชนทร์ว่าเคนนี่ เสียงคุ้นๆ...
กายรีบเอื้อมมือไปกดปุ่มเปิดประตูลิฟท์ค้างเอาไว้ คเชนทร์หันหน้ามาแล้วชี้มือขึ้นข้างบนแล้วโบกมือเล็กน้อย สื่อสารให้กายขึ้นไปก่อนโดยไม่ต้องรอ แต่กายไม่สนใจ ยังคงกดปุ่มลิฟท์ค้างเอาไว้เพราะต้องการจะรู้ว่าใครเรียกคเชนทร์
End of Chapter 24
-
^
^
^
เฮ ได้จิ้มคนแรก
สรุปแล้วผู้ชายคนนั้นคือ คเชนท์เองหราเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!! :impress2:
-
:laugh:เจอตัวซะที่ลุ้นจนเหนียว
-
เย้ ดีใจทายถูก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่ค้างอีกแล้ว ผู้ชายที่เรียกคเชนท์กิ๊กคเชนท์วันนั้นแน่ๆ
-
5555555555555555555555555555
-
มาต่อเร็วๆนะ ลุ้นระทึกมากกกก
-
:laugh: ในที่สุดก็รู้ตัวผู้ร้ายสักที
-
ทายถูกด้วยหล่ะ กรี๊ดดดดดด อีตาท่านประทาน แอบกิ๊กคเชนท์แน่เลย เลยไม่ชอบกาย
-
ในที่สุดก็ได้รู้กันสักทีว่าเป็นใคร
หลังจากลุ้นมานานว่าเป็นใครกันแน่
:กอด1: :L2: :pig4:
-
เจอตัวจนได้ o13
ขอบคุณไรเตอร์
-
เมื่อความจริงเริ่มปรากฏ ก้ต้องรอดูกันต่อไป กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
-
รออยู่ในลิฟท์พร้อมกายนะคะ
อยากรู้ว่าใครกันน้าาาาาาาาา
ว๊ากกกกกกกกกกกก ต่อมอยากรู้จะแตกแล้ว :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ใครเรียกอ่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
ทายถูกด้วยหล่ะ กรี๊ดดดดดด อีตาท่านประทาน แอบกิ๊กคเชนท์แน่เลย เลยไม่ชอบกาย
:m20: :m20: :m20:
-
อะไร อะไร เจอแล้วหรอ
จริงอะ?
-
เฮ้ย !!!! งั้นที่เราเชียร์เจ้านายมาตลอดก็ถูกอะดินะ 55555555555
แล้วอย่าหายไปอีกนะ รีบมาต่อเถอะ อยากรู้ว่านายเอกเราจะวีนแบบไหน :fire:
-
มาสักที...รอตั้งนาน...สุดท้ายก็รู้จนได้นะกาย...ว่าใครคือคนนั้น...แล้วจะเป็นงัยต่อน๊า....อยากรู้แล้วสิไรเตอร์.... :z3: :z3:
-
เย้ ได้อ่านตอนใหม่แล้ว
ผู้ชายในคืนนั้นเป็นคเชนทร์จริงๆหรือ
เราไม่อยากจะเชื่อ น่าจะเป็นตัวหลอกมากกว่า
ถึงเป็นห้องคุณคเชนทร์ แต่คนในห้องอาจจะไม่ใช่ก็ได้น่ะ
จากที่อ่านๆมา คิดว่าเป็นท่านประธานมากกว่า
-
คุณคฑา คิดถึงจัง
เราก็คิดเหมือนบางคนนะว่า ห้องน่ะของคเชนทร แต่คนน่ะประธานแน่ๆ
-
สารภาพว่าแอบโกง รออ่านตอนเฉลยอย่างเดียวเลย 555 ประมาณคาใจ เลยอ่านตอนอื่นข้ามๆหมดเลย :laugh:
-
โฮะๆ เชียร์คเชนทร์ สรุปว่าใช่แน่ๆใช่มั้ยคะ ^^
แล้วปัญหาต่อไปคือใครกันแน่ที่เรียก เคนนี่ ข้างบนบอกว่าท่านประธาน มันคงไม่จริงใช่มั้ย ท่านประธานเป็นกิ๊กกับคเชนทร์ โอ้ว โน...
หรือว่าจริงๆแล้วคือท่านประธานกัน :sad4:เอ แต่คิดอีกทีกายบอกว่า'คนนั้น'น่ะผิวเข้มๆใช่มั้ยคะ งั้นก็คงไม่ใช่ท่านประธานสิ คริคริ
-
เย้ ได้อ่านตอนใหม่แล้ว
ผู้ชายในคืนนั้นเป็นคเชนทร์จริงๆหรือ
เราไม่อยากจะเชื่อ น่าจะเป็นตัวหลอกมากกว่า
ถึงเป็นห้องคุณคเชนทร์ แต่คนในห้องอาจจะไม่ใช่ก็ได้น่ะ
จากที่อ่านๆมา คิดว่าเป็นท่านประธานมากกว่า
ก็อยากจะคิดแบบนี้เหมือนกันนะ เพราะเชียร์ท่านประธาน
แต่ติดตรงที่ว่าท่านประธานขาวนี่สิ ต้องผิวสีแทนถึงจะอยู่ในข่ายของผู้ต้องสงสัยนะ
-
ว้าววว
ในที่สุดก็ตามจนเจอนะครับ
อิอิ
-
ยังซับซ้อนซ่อนเงื่อนอยู่ดี ใครนะเรียกเคนนี่ แล้วทำไมท่านประธานถึงไม่ชอบกาย
รออ่านและเดาต่อไปเรื่อย ๆ ..... :pig4:
-
คเชนทร์จริงๆๆด้วย
ลุ้นๆๆๆๆๆ
-
เง้อออออออออ ท่านประธานกะคเชนทร์ o22
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
นึกว่าเป็นไรไปซะแล้วววววววว
รอเสมอค่ะ กำลังจะเคลียร์เลยยยยยยยยยยย
:fire: :m31:
-
รู้ตัวเคนนี่แล้ววววว
-
โอ๊ะเคนนี่คนๆนั้นคืิอคเชนทร์หรืนี่
แล้วจะเอาไงต่อล่ะกายเจอแล้วนิ
-
แล้วจะยังไงดีหล่ะกาย
-
ดีใจจังค่าที่คุณคฑาวุธมาแล้ว
คนร้ายกลายเป็นคเชนทร์จริงๆด้วย
อยากรู้เหมือนกันว่าใครเป็นคนเรียกเคนนี่
แล้วกายจะทำยังไงต่อไปนะ
-
เฝ้ารอคอยมานานแสนนานนนนนนนน ในที่สุดตอนใหม่ก็มาแล้ว
และชื่อตอนก็เป็นสิ่งที่อยากจะอ่านมากๆๆๆที่สุดๆๆๆ
คนนั้นเป็นคเชนทร์จริงๆ เหรอเนี่ย เดาไม่ถูกเลยค่ะ ไม่นึกว่าจะเป็นคเชนทร์นะเนี่ย
แล้วคนที่เรียกละเป็นใคร อย่าบอกว่าเป็นแฟนท่านประธานนะ
-
อิตาคเชนทร์จริงหรือออ เหมือนยังไม่ปักใจเชื่อเท่าไหร่อ่ะ
ต้องลองพิสูจน์ :z1:
-
หูยถ้าเป็นหญิงก็ใกล้จะคลอดแล้วละย่ะ ว่าใครเป็นพ่อน่ะ อีตากาย
-
โอ๊ะ! มันจะใช่จริงหรือนี่ กลัวโดนหลอกอ๊า :z3:
-
ประธานเป็นคนเรียกแหงๆ
ว่าแต่คุณคฑาครับ Welcome home!!!!!!
-
o13 o13 o13
-
แงงง เราเชียร์ท่านประธานนะเนี่ย :sad4:
เชียร์ต่อไป ถึงแม้ว่าจะไม่ติดโผ :z3:
รักเดียวใจเดียวค่ะ :กอด1:
รอต่อไปค่ะ สู้ ๆ o13
-
เอ๊ะวันนี้ บอร์ดโพสยาก
เดาว่าประธานเรียกเพราะ ที่ผ่านมา ประธานไม่ชอบกาย เพราะเห็นกายออกจากห้องของคนที่ตนแอบมีใจให้เป็นแน่
-
เคนนี่ปรากฏตัวแล้ว ทำไงดีล่ะกายยยยยยยยยย
ปล...คิดถึงพี่คฑาม๊าก รู้สึกจะเหนื่อยหนักเลย สู้ๆ นะค๊า
-
อ๊าย จากนี้ไม่เอาแล้วน๊ะ หายไปนานๆแบบนี้ ใจไม่ดีเลยค่ะ นึกว่าคุณคฑาวุธไม่สบาย เห้อ โล่ง
ค.จริงเปิดเผยแล้วๆๆ ฮ่าๆๆ แจ่มแจ้ง ชัดเจน
ใครกันน๊ะ ถึงขั้นกล้าเรียกเคนนี่ ในบริษัทซะด้วย ...งืมๆ
แอบสงสัยว่าจะเป็นประธาน แต่วันนั้นที่ป๊ะกันหน้าห้องตอนเช้า ถ้าเป็นประธาน กายก็ต้องจำได้สิ
รอตอนต่อไปค๊า ..อย่านานน๊าๆๆ ไม่งั้นเค้าร้องจริงๆด้วย ฮือๆๆ
:กอด1: :กอด1:
-
อ่านจบแล้วก็ยังลังเลว่าใช่แน่เหรอ
ห้องอ่ะใช่แน่แล้ว แต่คนล่ะ??
ถ้าใช่จริงอย่าง"เคนนี่" น่าจะลงมือทำอะไรมากกว่านี้
-
ไม่ใช่ว่ามีคนอื่นมาใช้ห้องคเชนนะ ลุ้นนะเนี่ย!!!
กายถามไปเลยจะได้เคลียร์ :เฮ้อ:
-
สวัสดีครับ
มาที เอาซะหงาย
ว่าแต่ ไม่มีอะไรซ่อนเร้นอีกนะ
หรือว่ามี??
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
กำลังสงสัยว่าเจ้านายของคเชนทร์คือคนที่เรียกว่าเคนนี่
-
คุณนักเขียนกลับมาแล้ว
-
ตามหาซะรอบเมือง...
ดูแลสุขภาพด้วย
+1
-
ทำเนียนเลยนะคเชนท์
ฟันแล้วนิ่ง
หึหึหึหึหึ
-
อ้ายยยยย
หาเจอแล้ว
แหมะ เสียดายท่านประธานจริงๆ
-
:a5: ตัดให้ขาดเลยฉับ ๆ ๆ
-
อ่านถึงตอนนี้ ช็อคกว่ากายอีก :a5: หลักฐานเยอะขนาดนี้ คงไม่ผิดตัวแล้วนะ
ขอบคุณค่ะ ปล. ขอให้ลูกๆ หายป่วยไวๆ นะค่ะ
-
สะเฮือกมากจริงๆ :a5: o22 o22
-
ห้องน่ะของคเชนทร แต่คนน่ะประธานแน่ๆ
;
เห็นด้วยยยยยยยยย :bye2:
-
ตอนใหม่มาแล้วววววว :mc4:
ตอนนี้รู้สึกไม่ค่อยช็อคเท่าไหร่แฮะที่เป็นคเชนทร์...
แต่แอบสงสัยเล็กๆว่าคนที่นอนอยู่อ่ะจะใช่คเชนทร์จริงรึเปล่า??
อยากบอกว่ารู้สึกค้างมากค่ะ!!! ว่าเสียงที่คุ้นๆนี่มันใครกันน้อ
จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ จะคอนเป็นกำลังใจให้สมอค่ะ :L2:
-
คนที่เรียกคืิท่านประธาน บิ้กบ้อสใช่หรือเปล่านะ
-
ผู้ร้ายเผยตัวแล้ว!! จริงหรอ?
ห้องของคเชนทร์ แต่คนในห้องเป็นคนอื่นอ๊ะเปล่า หุหุหุ
-
แอบกรี้ดเชียวเป็นคเชนท์จิงๆด้วย
แต่คเชนท์จำกายไม่ได้จิงๆเหรอเนี้ยหรือทำเป็นจำไม่ได้กันแน่
เพราะดูท่าทางแล้วที่ชอบมาล้อมหน้าล้อมหลังกายมันก็น่าสงสัยอยู่
แต่ดีแล้วที่หาตัวเจอหายห่วงไปอีกหนึ่ง
แล้วคุณประธานนี้ยังไงกับกายเนี้ยยังคาใจอยู่เลยอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่าคิดถึงมากๆเลยน๊า
-
:pig4: :pig4:
-
o18ในที่สุดเคนนี่ก็เผยตัว แล้วกายจะทำยังไงต่อไปละทีนี้ ลุ้นๆ
-
ห้องน่ะของคเชนทร แต่คนน่ะประธานแน่ๆ
;
เห็นด้วยยยยยยยยย :bye2:
555 กดไลค์แปดล้านที
อยากให้เป็น ท่านประธานอะ ชอบพระเอกคนนี้
เย้ ได้อ่านตอนใหม่แล้ว
ผู้ชายในคืนนั้นเป็นคเชนทร์จริงๆหรือ
เราไม่อยากจะเชื่อ น่าจะเป็นตัวหลอกมากกว่า
ถึงเป็นห้องคุณคเชนทร์ แต่คนในห้องอาจจะไม่ใช่ก็ได้น่ะ
จากที่อ่านๆมา คิดว่าเป็นท่านประธานมากกว่า
ก็อยากจะคิดแบบนี้เหมือนกันนะ เพราะเชียร์ท่านประธาน
แต่ติดตรงที่ว่าท่านประธานขาวนี่สิ ต้องผิวสีแทนถึงจะอยู่ในข่ายของผู้ต้องสงสัยนะ
อาจจะเป็นเพราะกายเมาหรือเปล่า เลยทำให้มองสีผิวผิดไป กรากกกกกก
แถเข้าไปนั่น o22 ก็เค้าอยากให้เป็นท่านประธานนี่น่าา :z3:
-
จะช่ายคุณคเชนท์จิงป่าวน้อ
ไม่ช่ายเอาเรื่องสีผิวมาหลอกกันแต่แรก
แล้วมาหักมุมทีหลังงน้าาาา ^^
รอลุ้นอยู่เหมือนกานนะค้าบบ อิอิ
-
:sad4: คเชนทร์จริงๆอ่อเนี่ย
ท่านประธานละๆๆๆ ไปไหนซะแระ
ยังลุ้นอยู่นะ ไม่อยากฟันธงตอนนี้ 555
แต่ก็คิดเหมือนกันเรื่องสีผิว ท่านประธานตกรอบไปเลย :z3:
-
เฮ้อออออ มาต่อแบบค้างๆอีกแระ แต่เข้าใจแหละนะ ลูกๆป่วยนี่นา โอเคๆ
งั้นสู้ๆละกันนะคะ ขอให้ตัวยุ่งหายเร็วๆ กลับมาป่วนได้เหมือนเดิม(จะดีมั้ยเนี่ย?)
ปล.ก็ยังไม่กล้าวางใจ ต้องลุ้นต่อไป แต่ไงก็มั่นรักในคุณคเชนทร์~!!
-
คิดถึงๆๆๆ มากกครับบ ในที่สุดก็มา
เเล้วที่ดีใจสุดๆๆ คนที่กายตามหาคือคเชนทร์จ :impress2: :impress2: :impress2:
ว่าเเเต่ใครเรียกคเชนทร์จ ...... ค้างอะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คเชนทร์+++!!! ในที่สุด
แต่งานเหมือนจะเข้า อย่าบอกนะว่าเป็นเคนนี่ของท่านประธาน กายได้ชอกช้ำแน่...อือ ไม่อยากเลยให้ตาย
-
ในที่สุกด็รู้แล้วว่าใครคือเคนนี่ ว่าแต่ว่าใครมาเรียกเคนนี่เอาไว้กันนะ
-
น่าจะยังไม่ใช่ของจริง +5555
-
โถ่ๆๆ นึกว่าเป็นท่านประธาน ไหง พลิก ได้เนี่ยๆๆ ฮือๆๆ
-
:m31: :m31: ทำให้อยากแล้วก็จากไปอีกแล้วอ่ะ....รอมานานแล้วนะเนี้ย ได้มาแค่นี้เองเหรอ เศร้าๆๆๆๆ :serius2: :serius2:
-
คิดว่าไม่น่าใช่คเชนทร์
ห้องนั้นอาจเป็นของคเชนทร์ แต่ท่านประธานอาจจะไปใช้ห้องในคืนนั้นก็ได้นะ :laugh:
-
ขออีกอย่างนะ
เปิดดูรอยสักให้มั่นใจไปเลย
-
เพิ่งอ่านถึงหน้า 36 ครับ
ฮาจริงอะไรจริง เจ๋งมากครับเรื่องนี้
ผมเคยอ่านเรื่องก่อนของคุณคทาวุธ แต่ไม่ได้ชอบเท่าเรื่องนี้
เรื่องนี้ชอบมาก ๆ ครับ
หน้า 36 ฮาตรงมุกฟรอยด์ แล้วก็มิดะ อุตส่าห์ใส่เข้ามา ฮ่าๆๆๆ
-
จบหน้า 60 แล้วครับ ลุ้น ๆ มาต่อไว ๆ นะครับ *O*
-
จะเป็นคเชนทร์จริงๆหรือนี่ โอ้ยถ้าคนที่เรียกเป็นท่านประธาน อิชั้นกรี๊ดสลบแน่ 55555 แต่ใจยังแอบหวังลุ้นปู้ชายคืนนั้นจะเป็นท่านประธาน ตราบใดที่คนแต่งยังเขียนไม่ฟันธง ก็...ยังลุ้นต่อ 5555
-
เขียนได้สุดยอดอ่ะ ปั่นหัวคนอ่าน เอ้ย กายมาตั้งนาน ผู้ต้องสงสัยเยอะไปหมด
ถึงปริศนาไข ก็กระจ่างชัดไปซะทุกข้อ 555
ขอบคุณมากค่ะคุณ
-
ก้อว่าอยู่ว่าน่าจะเป็นคเชนทร์
แต่ไม่บอกซะเกือบคิดไปว่า
อาจมีหักมุมกลายเป็นเจ๊นรธีร์อิอิ
ปล.เรียกร้องอยากได้nc
-
ถ้าเป็นคเชนทร์จริงทำไมเจ้าตัวดูไม่มีท่าทีอะไรเลยน้า ท่านประธานน่าสงสัยสุดๆ
พี่นายหายไปนาน เริ่มลืมโปรไฟล์ผู้ชายในสต็อคกายแล้วนะเนี่ย
-
คเชนทร์ เคนนี่ 555+
แล้วตอนต่อไปจะมาเมื่อไหร่ ผมจะรออ่านต่อไปนะครับ ^^!
-
1+
สู้ๆ
-
คเชนทร์ คือคนที่กายตามหายมานาน
อิอิ
แล้วกายจะทำยังไงต่อไปน้า
รอตอนต่อไปจ้า
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ต้องมีพลิกล็อคแน่ๆ
-
อ๊าย~~~~ ไม่จริง~~!!! พลิกโผเป็นคเชนทร์ไปได้ ไม่ๆๆๆ เราเห็นด้วยกะบางท่านที่ ห้องน่ะของคเชนทร์ แต่คนน่ะ ต้องท่านประธาน!! ท่านประธานเท่านั้น เพราะถึงจะยืนยันได้ว่าคเชนทร์มีชื่อเล่นว่าเคนนี่ และห้องที่เกิดเหตุก็ของคเชนทร์ แต่รอยสักล่ะ อย่าลืมรอยสัก!!!
:กอด1: คิดถึงพี่นายจังเลย กอดๆๆๆ ให้หายคิดถึงนิ๊ส~~!!
-
ขอโทษ
เชียร์คเชนทร์มาตั้งแต่แรก กร๊ากๆๆๆ
ชอบจริง ๆ เชียวคนพูดจาสองแง่สองง่าม กวนทีนได้ใจ ฮ่าๆๆ
/ me ชูป้ายไฟ
-
โอ้วพระเจ้า สวรรค์โปรด นึกว่าจะไม่ได้อ่านเรื่องนี้ซะแล้ว เสียดายเพราะมันสนุกมากๆๆๆ ในเล้านี่ชอบนิยายของคุณคฑาสุดแล้ว
เรื่องกำลังเข้นข้นมากกกกก สนุกๆๆ ได้โปรดรีบมาต่อด่วนนนนน ที่แท้ก็คเชนทร์หรือนี่พระเอกก แอบไม่ปลื้มนิดๆ ชิๆ 55 แต่คุณคฑาบรรยายลีลาของคเชนทร์ในคืนวันนั้นได้ยอดเยี่ยมมาก ชอบๆๆๆ ฮะๆ
หมามี 5 ตัวแล้วหรอ มากขึ้นป่าวเนี่ย ไม่ทำหมันหรอ เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรๆก็ตาม
ช่วยรีบมาต่อด้วยนะครับจะเป็นพระคุณมาก ขอบคุณครับ ^^
-
รีบมาตามอ่าน
อ่าตกลงเป็นคเชนทร์แน่รึเปล่า
นักเขียนชอบทำให้หัหมุม สุ่ม(รอ)คำตอบก่อน
ยังไงตอนนี้เชียร์ท่านประธานเสมอ :-[
-
คนที่เรียกเคนนี่นี่ใช่ท่านประธานรึเปล่าคะ :impress2:
รอมาตั้งน้านนาน ลุ้นกันจนตัวโก่ง ในที่สุดก็เฉลยสักทีว่าห้องใคร แต่ก็นะ ไม่แน่... ห้องคเชนทร์ แต่คนทำเป็นท่านประธาน :เฮ้อ:
-
ประธาน อยากให้เป็นตัวร้าย แบบแรงๆ ชอบบบ
ผ่ากระแส ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
o13 โอ๊ยยยยย เอาไป 100 กระโหลกเลยเรื่องนี้เรื่องซับซ้อนว่อนเงื่อนมีหลายปมจังเลย o18
เป็นคเชนทร์จริงหรอเนี่ย กายอย่าพึงไปเชื่อนะต้องดูรอยสักก่อน :serius2:
แต่ก็อาจจะเป็นท่านประธานก็ได้..มั้ง.. แต่ท่านประธานผิวขาวอ่ะ บุรุษคนนั้นผิวแทนง่ะ :a5:
:m31: แล้วใครเรียกเคนนี่ ทำไมเราถึงคิดว่าเป็นชนก :m20: คิดไปได้นะ =_= อาจเป็นท่านประธานก็ได้
-
คเชนทร์???มันต้องมีอะไรลึกลับซับซ้อนกว่านี้แน่ๆ
ถ้าจะให้ดีกายต้องลองของใหญ่อีกครั้งจะได้แน่ใจจริงๆ
ขอบคุณนะค๊า
-
เฉลยมาแบบกั๊กๆก็ต้องติดตามตามลุ้นกันต่อไปไม่เลิกราค่ะ
-
อ่านทันแล้ว สนุกมาครับ ขอเชียร์ท่านประธานด้วยคน อิอิ
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
มารอๆ.....คราบ
-
ห๊า !! คนที่ตามตัวอยู่นี่คือคุณคเชนทร์เองหรอเนี่ยะ - -'
คงไม่มีพลิกแพลงหรอกนะคะ 555.
แต่ถ้าพลิกแพลงพระเอกเป็นท่านประธานก็น่าเชียร์อยู่
หุหุหุ -..-
สู้ๆจ้า รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า :L2:
-
อ่าาา มาต่อเร็วๆนะค๊าบบ
-
โฮ๊ยย!ดีใจในที่สุดก็รู้แล้วว่าใคร ><
คุณคฑาวุฒิ่น่ารักจังเลยยย :กอด1:
-
อ่านไม่ได้นอนเลยค่ะ กว่าจะตามมาถึงตอนนี้อะ
ในที่สุดก็รู้แล้วว่าใคร
แต่ว่าจะใช่ คเชนทร์จิงหรอ
มันฌฉลยแบบ งง ยังไม่เคลียร์เลยอะ
แต่เราก็เชียร์คนนี้นะ
เป้นเจ้านายที่น่ารักจังเลย แอบทะลึ่งด้วย
555555555555555
ท่านประธานน่ากลัวมาก
หรือท่านประธานจะชอบคเชนทร์ 55555
-
ในที่สุดก็ได้คำตอบ ที่ค้นหามานานตั้ง 23 บท :z2:
อยากสรุปว่า บทที่ 24 คือคำเฉลย แต่นิยายของพี่นาย อาจมีพลิกล๊อค เพราะ :z1:
+1 ให้เป็นกำลังใจสำหรับคนมีลูกชายวัยรุ่น :jul3:
-
ตามอ่านจนทันแล้วววววว
ไม่กล้าเดา ไม่อยากเดา กัวคิดผิด5555
แต่เชียร์เคนนี่ ชอบๆ
-
ยังไม่มาต่ออีกหรออออออออออออ ฮือๆๆ อยากอ่านนนนนน :sad4:
-
แวะมาเดินเล่นรอ
-
คเชนทร์จิงจิงหราเนี้ย
-
อ๊ะหยู สนุกมากค่ะอ่านครั้งแรกก็ติดเลยอิอิ
อ่านรวดเดียวจบ ได้ข่าวว่าต้องอ่านหนังสือสอบด้วยเหอะๆ
ชอบคุณกายมากอ่ะเสน่ห์แรงได้ใจ
มาต่อไวไวนะค่ะ o13
-
ตามทันแล้วววว
รู้ว่าคงไม่ใช่ แต่ยังไงก็จะเชียร์เชิงชาย :กอด1:
มาต่อไวๆนะครับเป็นกำลังใจให้ o13
-
คะ....ใครเรียกคเชนทร์ ...ขอให้ไม่ใช่ประธานเถอะค่ะ
เชียร์ประธานเป็นพระเอกสุดๆ :impress2:
-
:z3:
-
ตามอ่านทันแล้วววว กว่าจะรู้ว่าใคร เล่นเอาลุ้นนานเลย แต่จะใช่เคนนี่จริงๆหรือเปล่านี่สิ 555
ยังไงก็เชียร์เคนนี่ๆ :-[
ใครกันนะเรียกเคนนี่ หรือว่าจะเป็นท่านประธาน รอลุ้นต่อค่ะๆ
-
หรือว่า จริงๆ
คนที่กายซั่มด้วย จะเป็น..... ท่านประธาน ...
แต่กายมันดันจำไม่ได้ เลยโดนประธานเล่นงานซะอ่วม
แค่เดานะ แต่ถ้าเป็นแบบนั้น คงสนุกพิลึก 55555+
แต่ที่ผ่านมา ดูๆกายจะสนิทกะเคนนี่มากกว่าอ่ะ
ยังไงก็เอาเป็นว่า เชียร์เคนนี่ละกัน อิอิ
-
เจอผู้ต้องหาสักที
-
มันเลิศตรงที่...ไม่เคลียร์ นี่แหละ เป็นกำลังใจและตามอ่านต่อไปครับ สู้ๆ
-
อย่าบอกนะว่าความถี่ของการมาต่อจะกลายเป็น 1 เดือนต่อครั้ง
คุณคฑาแต่งเสร็จยังครับ? ผมขอซื้อไฟล์ฉบับจบบริบูรณ์ของเรื่องนี้มาเลยได้ไหม ทนไม่ไหวแล้ววววว นะๆ :กอด1:
-
สุขสันต์วันแห่งความรักค่ะคุณ นาย คุณคฑาวุฒิ
-
ในที่สุดก็เจอแล้ว ผู้ชายคนนั้น
ตาคเชนทร์นี่เอง กายจะเอายังไงต่อไป คเชนทร์จำได้รึเปล่า จะเป็นไงต่อไป ลุ้นๆๆๆ
-
คเชนทร์:o8:
-
เย้ ๆ ๆ ๆ ๆ
รู้ได้สักที
-
กรี๊ด....ม่ายน้า...นายคเชนเองเหรอเนี่ย จะมีพลิกล็อคอีกใหมเหนอ.. อยากเชียร์ท่านประธาน โหดๆสิดี พอรักแล้วรักเลยขี้หึงไปหมดทุกอย่างชัวว์ๆ
-
เคน นี่
จับ ได้ หละ ฮิ ฮิ
-
ช้า.....ได้อีก
รอๆๆๆ
-
อยากอ่านต่ออ่าพี่คฑา >.<
-
เชียร์คุณวรุจน์ -3- ต้องเป็นเคนนี่น้าาาาา
คุณคเชน หนักเกิน
คุณอีกคนจำชื่อไม่ได้ 55+
คุณทหารก็เท่ดี 55+
(ch.14)
-
:L2: happy valentine ย้อนหลังค้ะ .....
-
อ่านไปอ่านมา ถ้าไม่ใช่กายนี่หมั่นไส้ไปแล้วนะเนี่ย 55+
ตอนนี้เชียร์คุณ นาวาเมฆ น่ารักเกิน :-[
(ch.22)
-
ทันแล้วววววว มานั่งรอด้วยคน ^ ^//
จะว่าไปอ่านแบบมีสต็อคไม่เท่าไร แต่พอไม่เหลืออะไร มันอึดอัดจังแฮะ
ยอมรับเลยว่าคนแต่ง แต่งได้สุดยอดมากๆ
แบบไม่ใช่เราไม่รู้เพราะเค้าไม่บอก แต่เหมือนบอกเป็นนัยๆให้สงสัยไปต่างๆนาๆ
เป็นคเชนทร์จริงๆเหรอ ไม่อยากเชื่อเลย T T ต้องมีอะไรมากกว่านี้ดิ
หลอกคนอ่าน ชวนให้ไขว้เขวมาครึ่งเรื่องแล้ว ต้องไม่บอกง่ายๆ -3-
ต้องมีอะไรมากกว่านี้ > <
แอบหวัง เพราะไม่ค่อยชอบคุณคเชนทร์เท่าไร มึนเกิน
ตรงๆ น่ารักๆแบบคุณ นาวาเมฆเหอะ 55+
แม้จะถูกตัดออกไปแล้วก็ตาม
แต่ไม่เป็นไรเพราะ นั่น.. กันไปแล้ว 55+
แม้จะแพนไปที่โคมไฟก็ตาม T T
ไม่ค่อยชอบท่านประธานเลย ดูน่าหงุดหงิด - -*
มีซัมติงกับคเชนทร์เปล่าก็ไม่รู้
คุณธฤตก็มาๆไปๆ แต่ดูไม่น่าไว้ใจ
คุณวรุจน์ ดูแปลกๆ ปนเพ้อๆไปหน่อย 55+
นายชาติชาย น่ารำคาญมากกกกกกกกก
เชื่อว่าทุกคนเคยดู ให้อารมณ์ นุติ(ควาย) ณ พรุ่งนี้ก็รักเธอ มากๆๆ 55+
ขอมาตามเรื่องนี้ด้วยคน
สนุกมากกกก แบบว่าสนุกโคตรๆเลย
ปูเสื่อรอค่า ~
ป.ล.จะตามมาทวงบ่อยๆ 55+
>> ศัพท์เยอะไปนิด งงบ้างไรบ้าง ==? 55+
-
อ่าว แล้วๆๆๆ ก็ตกเป็นของเมฆไปแล้วนินา
อย่างงี้ไม่มีเรื่องกันระหว่างหนุ่มๆ ที่เหลือหรอเนี่ย
หรือเมฆแค่หวังฟันแล้วทิ้ง ไม่น้า อุตส่าห์เชียร์
แต่เคนนี่ไม่ไหวจริง จำไม่ได้รึไงเนี่ย
-
ผม .....ยังคง......เฝ้ารออ :n1:
-
เฝ้ารอ ด้วยความคิดถึง....
-
เข้ารอตอนใหม่ค่า :call:
-
ดีใจมามกครับที่เป็นคเชนทร์ เชียร์มาตลอด ดีใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เอ คนที่เรียกเคนนี่ นะ จะเกี่ยวอะไรกับคนที่เป็นน้องชายเพื่อนที่วรุจน์ ตามอยู่หรือเปล่า มีเงื่อนงำนะเนี่ย
ปล. จะมีผลิกโผมั้ยเนี่ย
-
นั่นนไงงงว่าแล้ววววว่าต้องคเชนทร์ (;
วิ้วววววววววววววววว~
ว่าแต่จบค้างมากอ่าาาา Y___Y รีบๆมาต่อนะฮะ :D
ขอให้น้องหมาหายไวๆนะฮะ <3
-
สนุกมากค่ะ ในที่สุดก็อ่านทันสักที :m20:
ยอมรับเลยว่าแต่งได้สุดยอดมากๆค่ะ
อ่านรวดเดียวเลย ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย
มาต่อเร็วๆนะค่ะ รอ ๆ ๆ ด้วยคน เพิ่มอีก1เสียง :call:
เชียร์ ประธานนะค่ะ ชอบคนนิสัยแบบนี้
คิดเหมือนกันค่ะว่า ห้องน่ะของคเชนทร์ แต่คนน่ะประธานแน่ๆ :z1:
เพราะที่อ่านมามีความรู้สึกว่า มันไม่ใช่อ่ะ ไม่น่าใช่คเชนทร์ (หรือเราอคติ) 555+
ลุ้นต่อไปค่า รู้ความจริง...เดี๋ยวจบเร็ว เนอะ
-
และมาบอกว่า ยังรอติดตามอยู่นะคะ
-
:m20:
-
รอ รอ รอ รอ อยู่น้า ~
^ ^ รอตอนต่อไปค่า
-
ที่เราคิดไว้ ต้องเป็นท่านประธาน ไม่น่าใช่คเชนทร์ สองคนนี้ดูสนิดกัน เราลองจิ้นไปว่า ท่านประธานคือคนนั้นของกาย แต่เหตุเกิดที่ห้องของคเชนทร์ คนที่กายเจอตอนเปิดประตูก็มาหาคเชนทร์ แต่เจอบนเตียงน่ะท่านประธาน เราแค่หวังน่ะ ให้เป็นแบบนี้มันซับซ้อนดี
-
คเชนทร์หรอ :a5:
อิม ยังไงดี มารอตอนเฉลยจริงๆ จากปากคเชนทร์ละกาน บอกตรงๆ ไม่ไว้ใจคนเขียน กลัวโดนหลอก
:call: :call:
-
อ๊ายยยยยย เป็นคเชนท์จริงๆด้วยอ่า อิอิ
-
เฉลยอะไรจะง่ายขนาดน้านนนนนนนนนนน
ฉ้านนนนนนนนนนไม่เชื่อ - -"
-
เมื่อไรหนอที่เธอจะกลับมา รออยู่น้าค้ะ :monkeysad:
-
:call: :call: :call:
-
กรี๊ดดดดดด เผยตัวสักที
ว่าแต่เมื่อไหร่ความสัมพันธ์จะคืบหน้าน๊อ
-
อยากอ่านต่อจังเลยครับ
-
ในที่สุดก็เจอตัว คเชนทร์คนนี้นี่เอง 55
แอบหวังเล็กๆให้เป็นท่านประธาน ชอบแบบโหดๆ อิอิ
-
รอๆๆๆ นานไปแล้วนะ!!!!
-
:z10: :z10: :z10:
กระดึ๊บ กระดึ๊บ กระดึ๊บ กระดึ๊บ
...ป๊อบคอร์นหมดแล้ว...
กลิ้งออกจากเสื่อ ที่ปูไว้นอนรอ กาย กะเคนนี่ เมื่อหลายวันที่ผ่านมา 555+
มองซ้าย มองขวา หาอุปกรณ์ทุบไห
สาก ? ค้อน ? พลั่ว ? จอบ ? เอ๊ะ หรือรถแทรกเตอร์ดี สิบล้อไปเลยดีกว่า :laugh: :laugh: :laugh:
-
ทิ้งระยะไม่ได้เข้ามาบอร์ดนี้นานพอสมควร เข้ามา เรื่องของพี่นายก็เป็นเรื่องแรกๆที่เปิดขึ้นมาอ่าน(อีก)ล่ะครับ 555 ติดตามมาตั้งแต่ คดีรักแล้ว จะคอยติดตามไปเรื่อยๆน่ะครับ เข้าใจว่าช่วงนี้คงจะยุ่งๆอยู่ ผมรอได้คร๊าบบบ :t3:
-
นักเขียนหาย - -"
-
ตกลงว่าเป็นคนนี้ใช่หรือเปล่าครับ?
นั่งอ่าน นั่งลุ้น จะแย่
-
หายไปไหน ช่วยไปตามคนเขียนกลับมาที TT W TT
-
รอ และคิดถึง
-
คิดถึงคนแต่งเหมือนกันจ้า
-
ตบเข่าดังฉาด... 55555... ในที่สุดตาคเชน คือพระเอก
-
รอๆๆๆๆๆอยู่น๊าาาาา :3123: :3123: :3123:
-
สวัสดี น้านนนนนน นานนนนนนนนน
แอร๊ยยยย
นั่งรอท่านประธานจนเหี่ยวแล้วนะเคอะ
-
เข้ามาบอกว่า ยังรออยู่นะ *.* 55+
:call: :call: :call:
-
555+ ขอให้เปนคเชนที่เถอะะะะ
เชียร์คุณคเชนสุดๆๆๆๆ
อ่าเมื่อไหร่จะมาอัพอ่ะค่ะ
ค้างงงงงง :serius2: :serius2:
-
:m7:มารอหนูกายย
-
ดัน
-
:call: :call: รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ
-
รอ รอ รอ ไรเดอร์คร๊า รีบมาต่อนะค๊า
เชียร์คเชนสุดใจขาดดิ้นกรี๊ซซซ
มาอย่างด่วนก่อนคนรออ่านจะขาดใจตายคร๊า
-
แล้วกายจะเอาไงต่ออ่ะ... :really2:
-
มารอค่ะ
-
เข้ามารอตอนใหม่ค่ะ...ยังไงก็ส่งข่าวบ้างก็ดีนะคะ :call:
-
ยังรอคอยอยู่นะคะ :sad4:
-
เข้ามารอด้วยคนค่าาาาาาา :call: :call: :call:
ลึกๆก็ยังเชียร์ท่านประทานอยู่ดี แม้จะดูมีแววคเชนทร์จะมาวินก็ตาม :o12: :o12: :o12:
-
เข้าทำนองมาแต่งให้อยากแล้วจากไป
-
นอนดูดาวรอมาต่ออยู่นะ
:t3: :t3: :t3:
-
ตามตัวเจอเเล้วใช่ไหมเนียหรือจะมีการผลิกโผอีก รอ ค่ะ รอ :call:
-
สงสัยไรเตอร์งานยุ่งเลย..ยังไม่ได้มาต่อ...รู้สึกนาน...แต่ก็ต้องอดใจรอ...เพื่อจะได้อ่าน...คิดถึงกายแล้วอะครับ....
:m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17:
-
สนุกดีครับ จะติดตามนะครับ อย่าหายไปนานนะครับคนแต่ง
-
รออยู่น้าคะ :call: :call: :call:
-
ทำไมช่วงนี้นักเขียนเงียบหายไปไหนกันหมดเลย
เง้อ ออ อ~
เค้ารออยู่นะ :sad4:
:call: :call: :call:
-
นั่นสิ ช่วงนี้นักเขียนหาย :m15:
กลับมาน้า กลับมา :z3:
-
เงียบหายไปเสียนาน
ลืมคนอ่านวันวานแล้วใช่ไหม
ไม่ยอมกลับมาต่อ (นิยาย) ให้ชื่นใจ
จะได้อ่านอีกเมื่อไรก็ไม่รู้
คิดถึงคนเขียนจังเลย
นึกถึงวันที่เคยเคียงคู่
ตอนเก่า ๆ(นิยาย) ที่เขียนไว้ยังคงอยู่
แต่เจ้าของไปไหนไม่รู้เป็นห่วงจัง
:sad4:
-
:-[ ความจริงเริ่มเปิดเผยทีละน้อย
แต่คนแต่งสุดยอดค่ะ ซับซ้อนซ้อนเงื่อนได้ใจจริงๆ o13
-
ดันคะ อิอิ
-
คนเขียนหาย T^T
-
ตามมารอค่ะ
คนเขียนหายไปอ่ะ
กลับมาต่อเร็วๆนะคะ
-
มาปูเสื่อรอออ
:t3: :t3:
:mc4:จุดปะทะเผื่อคนเขียนจะได้ยินว่าคนอ่านรออ่านอยู่น่าาาา
-
:a5: หายไปไหนค้ะ มาได้แล้ว
อย่ามาทำให้อยากแล้วหายต๋อมอย่างนี้สิ :เฮ้อ:
-
มารอด้วยอีกคน
คนเขียนรีบๆ กลับมาน้าาาาา
คนอ่านรออีกเพียบ ฮร่าๆๆ
เอาใจช่วย :L2: :L2: :L2:
-
รีบๆมาต่อนะครับ ลุ้นจนนำหนักขึ้นแล้ว :z3:
เครียดมากอ่านแล้วเครียด จนต้องมาเม้นท์
เป็นเรื่องแรกนะครับเนี่ยที่ผมเม้นท์ในบอร์ดนี้ = เป็นการเม้นท์ครั้งแรกของผม :-[
ปล. เชียร์ท่านประธาน เพราะคิดว่าหากเป็นคเชนทร์มันดูง่ายไป :impress2:
-
ในที่สุดก็อ่านทัน
เนื้อเรื่องน่าติดตามดี รู้สึกลุ้นตามกายเลยทีเดียวประกอบกับเสียวตามไปด้วย 55555
ยิ่งตอนของเมฆนะ ....เหอะๆๆๆ
คนเรียก "เคนนี่" คงเป็นท่านประธานใช่ไหมเนี่ยะ.....
-
รอลุ้นอยู่นะค้า ต่อเตอะ :t3:
-
เข้ามารออย่างใจจดใจจ่อ
-
เย้ คเชนทร์ จริงๆด้วยย
ดีใจอ่ะ เชียมาตั้งต้นเลยย
กวน มึน งง ดีมากกก ฮ่าๆๆ
แต่ใครนะเรียกเคนนี่
-
หายไปเป็นเดือนเลยคราวนี้ คิดถึงครับ อยากอ่านต่อ
-
ต้องขอโทษนะครับที่ไม่ได้มาต่อ พอดีพักนี้เจอคลื่นสึนามิซัดหลายลูก กำลังตั้งหลักอยู่ครับ (แบบว่าไม่อยากให้นิยายรักโรแมนติกกลายเป็นดราม่าเศร้ารันทดเพราะเขียนตอนที่ผู้เขียนกำลังเจออะไรหนักๆ) ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและรออ่านนะครับ อีกไม่นานหรอก ขอเวลาอีกนิดส์นึง
-
สู้ๆนะคะพี่คนเขียนน ขอให้ผ่านพ้นจากเรื่องร้ายๆไปเร็วๆนะคะ แล้วรีบมาอัพให้พวกเราอ่านต่อนะคะ ค้างมาก TT 55555555
-
... :call:
-
คนเขียน ~ คนเขียน :call: :call:
รออยู่น้า :m15:
-
สู้ๆนะครับ
-
คนเ้ขียนอยู่ไหนอะ!!
-
เข้ามาปูเสื่อรอค่า
เป็นกำลังใจให้คุณ katawoot นะคะ ขอให้เรื่องหนักๆ เครียดๆ ผ่านไปด้วยดี
-
โถป่านนี้ ถ้านางเอกท้องได้ป่านนี้คงคลอดลูกแล้ว คนเขียนหายไปใหนเนี่ย ช่วยกันตามหาด่วน!
-
ปลาร้าค้างปีอาจจะอร่อยก็ได้นะดองน้านนานไรงี้ :z1: :laugh:
-
รับทราบค่ะ ขอเอาใจช่วยนะคะ ให้ปัญหาผ่านพ้นไปเร็ววันนะคะ :L2:
-
มาเป็นกำลังใจให้คุณ katawoot อีกคนครับ
พร้อมกับปูเสื่อรอ ตอนต่อไปปปป :bye2:
-
ค้างปีก็รอ ^^
ดองนาน ๆ รสชาด อร่อย ฮุฮู
-
มารอด้วยคนค่าาา
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :yeb:
-
บวกเป็นกำลังใจให้พี่คฑาค่ะ สู้ๆๆๆๆ
-
ค้างหนัก!! :sad4:
มาต่อด่วนค่า~ :o12:
ชอบน้องกายจัง~ :o8:
อยากอ่านตอน :oo1:
สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ o13
แต่ตอนนี้ ด่วนค่า~ ค้างง่าๆๆๆๆๆ~ :serius2:
-
ขอให้ผ่านสึนามิลูกโตของชีวิตไปได้นะค่ะ
สู้ ๆ
นานแค่ไหนก็รออ่านค่ะ
-
:serius2: อยากรู้ใจจะขาด
-
:serius2: อาการไมเกรนทุเราแต่อาการอยากต่อกำเริบ
-
คิดถึงคนเขียนจัง T_T
-
ดัน
-
ไม่รู้ทำไมแต่เชียร์ท่านประธาน :mc4:
รอต่อไปเหมือนเดิมค่ะ รอ รอ รอ :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้อีกแรง!!! o13
-
ดันๆ
-
อ่านมาครึ่งคืนกับอีกครึ่งวัน โอว์แม่เจ้า อะไรจะลึกซึ้งขนาดนั้น :m31:
อ่านไปเสียวไปลุ้นไปคิดไปเครียดไปฮาไปฯลฯ
ปวดหัวมากแต่โคดชอบเลยครับ ขอกราบเรียนว่ามันส์สุดๆ ไปเลย :impress2:
ทุกอย่างพลิกหมด ตอนแรกผมคิดว่าวรุตม์คงจะใช่และคงจบอย่างโรแมนติก :กอด1:
ต่อมาผมสงสารนายชายและเชียร์เขา หวังว่าคงจะจบแบบประทับใจ :L2:
ต่อมาผมเสียวเพราะได้อ่านตอนลูกผบทบ เป็นความเสียวที่อิจฉาโคตรๆ :oo1:
ต่อมาก็ฉงนสงสัยในเรื่องของธฤช,และคนอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง
ไม่เคยคิดถึงท่านรองมาก่อนเลยจริงๆ เห็นเขาเชียร์กันไม่เคยเชียร์ด้วยเลยจริงๆ :a5:
มันอึ้งๆ แบบสุดๆ จนไม่รู้จะเป็นยังไงต่อไป :z1:
ผมอ่านข้อความที่เป็นความคิดของกายตอนช่วงวิกฤติแล้วโคตรฮาเลย :z2:
คนเราคิดอะไรมากมายในขณะคุยกันขนาดนั้นเลยหรือนี่ :serius2:
แต่เรื่องจริงก็ต้องคิดเยอะๆ อย่างนั้นแหล่ะ
ผมพึ่งเข้ามาอ่าน จริงๆ อยากจะเม้นท์ยาวๆ แต่ด้วยความฮาตอนจุกจากลูกนายพล :z10:
ทำให้เม้นท์ไม่ออก บุคลิกนายกายหลุดโลกเกินกว่าที่ผมจะแนะนำอะไรออกไป
เลยขอเป็นกำลังใจกันไปก่อน รอตอนต่อไปปั่นเสร็จจะได้มาสืบสานต่อ
สนุกมากจริงๆ ครับ ขอบคุณครับคุณคฑาวุฒิ o13
-
รอออออออออออออออออออออออออ
คร้า :L2:
-
อยากอ่านเรื่องนี้สุดจิตสุดใจ
-
มาช่วยดันอีกแรงครับ
-
ก่อนอื่นเลยนะครับ....อิอิอิ :z1:
ผมอ่านมาถึงตอนที่ 19 อดใจไม่ไหว อยากเม้นให้จริงๆครับ :L1: :L1:
ก่อนอื่นผมขอบอกเลยนะครับ เเต่งได้ยอดเยี่ยมกระเทียมดองจริงๆครับ o13
ผมอ่านได้เเบบ ไม่วางตาเลยครับ มีลุ้นได้ตลอด
เเต่พอผมอ่านมาถึงตอนที่ 19 เเล้วว เอ...มันยังไงๆน้า
ผมคิดว่า กายโดนรุมโทรมป่าวหว่า :haun4: (555 เอ็งคิดได้นะ) o18
เเต่ผมไม่เดามั่วๆดีกว่า 555 :o8:
ผมขอไปอ่านต่อเลยดีกว่าครับ อยากรู้ตอนต่อไปจริงๆครับ :bye2:
-
:impress2: :man1: ยังไงผมก็ขอรอต่อไปอีกนะคร๊าบบบ
(รอมานทุกวัน รอมานทุกวานนนน~~) :a5:
-
ยังรอตอนใหม่อยู่เสมอนะคะ...ยังไงก็แวะมาส่งข่าวกันบ้างนะคะ
ปล.เจาะไข่ "ออสคุง" "thanatphon" หุหุ :impress2:
-
กายจ๋า หายไปนานเลย สงสัยจะช็อคกะความจริงที่เสียตัวให้คุณคเชนทร์
คุณคฑาก็คงยุ่งกับเจ้าสี่ขาแน่ๆเลย ยังไงก็แวะมาบ้างนะคะ คิดถึงกาย
-
:call: :call:
มาต่อนะ มาต่อเถอะ :sad4:
-
:z3: :z3: :z3:
สครีมดังๆ!!~ กรี๊ดดดดดดดด
ไม่ผิดหวังจริงๆที่เชียร์แต่แรกกก
เคนนี่~ :z2:
แต่ค้างค่ะ ค้าง ค้างง งง
รอนะคะ :L2:
-
:serius2: :serius2: ดัน ๆๆๆๆ
-
ลุ้นอยู่ว่าจะออกมาเป็นยังไงต่อไป
-
ไรท์เตอร์อยู่ไหน ลงประกาศจับด่วน!!!
-
พี่นายเค้าคิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:impress3:
-
มาลงเถอะขอร้อง
-
ท่านไรเตอร์มาด่วน อยากอ่านมากมาย :serius2:
-
คิดถึงครับ
-
อ่านทันแว้วววววววววว รีบๆมาต่อนะค้าบค้างสุดๆๆๆๆๆ
-
*0* อ่านถึงตอนที่7 ละ สนุกแหะ จะอ่านไปจนหน้าสุดท้ายเลยนะ :m20: :m20:
-
:sad4: :sad4: เป็นคเชน จิงๆหรอ
-
คิดฮอดมากมายนะค่ะ ไม่รู้ว่าผู้เขียน ผ่านมรสุมได้หรือยัง คนอ่านคนนี้เอาใจช่วยนะค่ะ จะได้เที่ยวสงกรานต์ได้สนุกๆ :กอด1:
-
ขอให้เจอฟ้าที่สดใสหลังมรสุมชีวิตไวๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆนะคะ :L2::
-
สุขสันต์ปีใหม่ไทยนะค่ะ
(http://i679.photobucket.com/albums/vv154/aieaussie/950382d1.jpg)
ปล รอคอยเธอมาแสนนาน และยังคงรอต่อไป
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านครับ ปกติติดตามนิยายของพี่นายตลอด แต่พอเข้ามหาลัยแล้วยุ่งมากๆ ไม่ค่อยมีเวลา พอดีกลับบ้านช่วงสงกรานต์เลยได้มานั่งอ่านจริงๆจังๆ สนุกมากๆๆๆ เรื่องนี้ตื่นเต้นแทนกายมากๆ อ่านแล้วลุ้นสุดๆ น่ารักมากๆครับ
พออ่านไปแรกๆ รู้สึกรำคาญอิตาเชิงชายเอามากๆ แต่ไปๆมาๆสงสารซะงั้น ๕๕๕ เพราะรู้ซึ้งถึงการรอคอยที่แสนยาวนานดีครับ คิคิ^^ ดีใจมากที่คนฟันคือคุณคเชนทร์ ยังไงๆก็ยังจะปักหลักเชียร์คุณคเชนทร์ต่อไป คาแรคเตอร์น่ารักที่ซู๊ดดด กวนๆ แต่ก็ดูจริงจัง อิอิ^^
เป็นกำลังใจให้พี่นายเสมอนะครับ ขอบคุณสำหรับนิยายคุณภาพครับ มาต่อไวๆน๊าา อย่าให้ค้างนานนะครับ^^
-
ก็ได้แต่รอร๊อต่อไป จบได้ค้างคามาก ถึงมากที่สุด
-
ยกเสื่อมาสะบัดๆ และปูนอนรอต่อ :impress3:
-
ไม่ได้เข้ามานานมาก
เนื่องจากกองหนังสือท่วมหัว 55
แอบเซ็งเล็กน้อยที่เป็นนายคเชนทร์
อุตส่าห์เีชียร์ท่านประธาน -3-
ยังไงก็มาต่อไวๆนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ
^^
-
ตั้งหน้าตั้งตารออยู่เสมอค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
กว่าจะรู้ว่าใครคือ คนที่ ฟันๆๆ ในวันศุกร์นั้น
ตามตัว สืบ แทบแย่
แล้วกาย ต้องการอะไรกับคนนั้นล้ะ ในเมื่อเจอแล้ว?
(สรุปใครคือพระเอกอ้ะ จะรอตอนหน้าค่า)
-
ยังรอตอนใหม่อยู่เสมอนะคะ :monkeysad:
-
คิดถึงอ่ะ
-
รอนานแล้วนะครับ หายไปเลยอ่ะ
-
แต่งได้ชวนลุ้นสนุกทุกตอนเลยนะเนี่ย o13
คเชนท์นี่เหมือนจะเป็นหนุ่มปริศนาคนนั้น
แต่ทำไมคิดแล้วยังไม่กล้าฟันธงลงไปเลยแฮะว่า ตกลงเป็นคเชนท์จริงๆรึเปล่า
จะมีหักมุมมั้ยเนี่ย :a5:
ปล.ยังรอคุณคฑาฯซำเหมอนะ :กอด1:
ขอให้มรสุมผ่านไปโดยไวนะคะ
-
ทึ่งกับนิยายเรื่องนี้มากครับ เขียนได้สนุกเว่อร์ๆ และลุ้นสุดตัว ไว้มาต่อนะครับ
-
รอคอยเธอมาแสนนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ทรมานวิญญาณนักหนา
ระทมอยู่ในอุรา
แก้วกานดา ฉันรอเธอผู้เดียววววววววววววววววววววววววววววววว
-
รอค่อยด้วยความหวัง .......
-
รอมานานแสนนานครับ
-
รอด้วยคร้าบ :call:
:กอด1:
-
:z10: :z10: :z10:
ไถล ไถล รอ คุณวุฒ :o12:
-
เมือ่ไหร่จะกลับมา กาซิกๆ
-
ยังรอคอยเธอเสมอ ไม่ว่าเธออยู่ที่ใด...
-
ชิงรางวัลเซ็งเป็ดอวอร์ดคราวหน้าจะขอคว้ารางวัลดองเค็มแห่งปี
ตอนนี้กำลังเริ่มเคลียร์อะไรๆ ได้แล้วครับ อีกนิดส์นะ จะพิมพ์ให้จบจากต้นฉบับที่เขียนด้วยลายมือ มีอยู่ราวๆ ยี่สิบหน้า ซึ่งถึงตอนกลางเรื่องพอดีๆ ช่วงแรกของเรื่องจะเนิบๆ นาบๆ ไปแบบนี้ล่ะครับ แต่พอครึ่งหลังของเรื่องจะไปเร็วครับ (ตามโครงที่เขียนเอาไว้) ที่ไม่อยากเขียนครึ่งหลังต่อตอนนี้ก็เพราะไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเหมือนเรื่องคดีรักภาคสองไงครับ ที่กลายเป็นดราม่าซะงั้นเพราะเขียนตอนที่เลิกกับเมีย ถ้าเขียนเรื่องนี้ต่อ เดี๋ยวได้มีละครตายไปหลายคน กลายเป็นนิยายเศร้ารันทด
ป.ล. หมาน้อยที่ผมเลี้ยงตอนนี้เริ่มจะเติบโตเป็นหมาวัยรุ่นแล้วอ่ะ ไม่เข้าใจอ่ะ เวลาผมนั่งจ้องหน้าไอ้ตัวนึงแล้วสั่งมันเสียงดุๆ มันจะหัวแข็งไม่ยอมทำตาม แต่ทว่า....อวัยวะเพศของมันกลับโผล่ออกมาแดงระเรื่อเหมือนกับมันต้องการจะ... เฮ้อ กังวลมากเลยครับ
ส่วนเจ้าโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ก็มีแววแปลกๆ เพราะมันชอบขึ้นคล่อมเจ้าชิสุห์เจ้าเล่หแล้วกระเด้าๆๆๆๆ แบบ เอ่อ... นั่นอ่ะ
หมาเป็นเกย์ได้ป่ะเนี่ย ตัวเมียก็มีมันไม่ค่อยชอบเล่นด้วย ชอบเล่นแต่กับตัวผู้ น้องหนูหนึ่งเดียวในบ้านตอนนี้ก็เลยเหงาหงอยเป็นอย่างมาก
ป.ล. 2
ผู้เขียนกำลังทำใจอยู่ครับ ปอมน้อยสีขาวตายไปหนึ่งตัว แล้วอีกสามตัวก็ออกไปอยู่บ้านอื่น ตอนนี้เลยเหลือลูกสี่ตัว (ลูกชาย 3 -- ซึ่งกำลังหนักใจอยู่ว่ามันเป็นคู่เกย์กันหรือเปล่าวก็มะรู้ กับลูกสาว 1) สาธู ขอให้ลูกสาวเป็นเลสเบี้ยนด้วยเถอะ
รออีกนิดนะครับจะมาต่อตอน 25 ให้ คืนนี้หลังจากเอาลูกๆ เข้านอนแล้วจะพยายามแกะลายมืออีตาคฑาวุธและพิมพ์ให้เสร็จ
ป.ล. 3 สงกรานต์ที่ผ่านมาแย่เหลือเกิน เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นหลายเรื่องก็เลยยุ่งมากเลยครับ ชีวิตคนเราสั้นนัก เพราะฉะนั้น ขอให้ทุกคนรักคนรอบข้างทุกวันให้มากๆ นะครับ
ขอบคุณทุกท่านที่เสียสละเข้ามาอ่านครับ
-
ขอให้ทุกๆ อย่างดีขึ้นนะคะ
ปล. หมาเกย์? เห็นบ่อยคะ อย่างน้องเพรสิล่า ชิวาว่าหื ที่เลี้ยงไว้ก็เป็นคะ
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ถูกใจเจ้เป็นที่สุด
ปลล. ขอให้มีเมียใหม่ที่ถูกใจเร็วๆ นี้นะคะ
-
เป็นกำลังใจให้นะครับ
รออ่านต่ออยู่เสมอ :)
-
น้องหมาตายอย่างน้อยเรามันก็ได้อยู่กับเรามาตลอด อย่าเสียใจเลยครับ
พ่อผมก็พึ่งจะออกตัวรถไปทับแมวโปรดตาย พ่อก็ดูไม่ทำตัวเศร้า แต่ผมรู้ว่าเขาเศร้า
มันผ่านมาครึ่งปีแล้วแต่ยังจำได้ดีอยู่ สู้ๆ ครับ คนยังอยู่ต้องสู้ต่อไป
ผมลุ้นได้อ่านเรื่องตอนต่อไปอย่างมาก ผมว่าชีวิตของตัวละครในเรื่องเป็นชีวิตที่ดีจริงๆ
-
:sad11: :sad11: :sad11:
พี่คนเขียนสู้ๆคับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:sad2:รอจ้า :sad4:
-
เรื่องร้าย ๆ ขอให้มันผ่านไปโดยไว
ขอให้มีแต่สิ่งดี ๆ เข้ามาสู่พี่นายนะ :L2:
-
สู้ๆน่ะครับ :L2:
:กอด1:
-
:L2: สู็้ๆนะ
ไงก็ยังรออ่าน :t3:
-
ตามอ่านมาจนถึงนี่ แล้วก็ ค้าววว
เง้อ
ยังไงเราก็จะรอ สู้ๆ o13
-
เป็นกำลังใจให้ในทุกๆเรื่องนะพี่นาย :กอด1:
แค่ได้ยินข่าวบ้างก็ดีใจแล้ว
-
รับทราบค่า
จะตั้งตารอเลย
น้องหมาคงถึงวัยล้ะมั้ง ห้าๆๆ
อะไรใกล้ตัวมัน มันก้จะ....... คิดว่า อิอิ
ตัวเมียไม่โตพอหรอ? เอ๊ะ ยังไง?
ลุ้นๆๆว่าต่อไปใครจะเป็นพระเอก กัน
-
แกะเสร็จยังครับ ปูเสื่อรอชม
-
เตรียมที่นอน หมอน มุ้ง มาพร้อม
มานอนรอคุณ katawoot ค่า
-
รอกันต่อไปอย่างมีความหวัง ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ยังรออยู่นะคะ...ยังไงก็ส่งข่าวคราวกันบ้างนะคะ :L2:
-
คิดถึงจังเลย รับทราบแล้วค่ะ ดีใจจะมาต่อแล้ว :impress2:
ปล .เสียใจกับน้องปอมที่เสียไปด้วยนะค่ะ
-
คนแต่งลืมเปล่าเอ่ย ยังรออยู่นะจ้า
-
เสียใจด้วยเรื่องเจ้าจอมครับ
ยังไงก็จะรอครับผม
-
มารอกันต่อไป
-
สู้ต่อไป ทาเคชิ เป็นกำลังใจให้คับ :m18:
-
หายไปไหนอะ
รออยู่ :z13: :z13:
-
สู้ๆ ค่ะ
ยังไงก็จะรอนะคะ :L2: :L2:
-
รอเสมอค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
ยังรออยู่นะครับพี่นาย รีบๆมาต่อนะครับ คิดถึงพี่นายครับ อิอิ^^
-
รอต่อไปครับ
-
มันเหมือนจะเนิบนาบเพราะมันเล่าจากตรงนู้นทีนี้ทีมันก็เลยเหมือนไม่ถึงไหน แต่จริงๆนี่ก็ไปเยอะแล้วนะครับ ผมชอบครับมันอยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อดี ลุ้นตัวแข็งเลย อิอิ
-
มีแต่คิดถึง มีแต่คิดถึง อยู่ทุกครั้งที่มองดาว
คิดถึง(นิยาย)คุณคฑาวุฒิเสมอ
-
ขอโทดนะคับที่ต้องให้รอนาน ครึ่งเรื่องแล้วนะครับ ทีนี้สิ่งที่รอคอยมานานแสนนานกายก็ได้รู้สมใจอยาก
ครึ่งแรกของเรื่องเนิบนาบ. ช้าๆ อึดอัด แต่พอรู้แล้วอย่างเนี๊ยะ กายจะรับมือกับความจิงที่ถาโถมกระแทกกระทั้นเข้ามาไหวหรือเปล่า
Guy Chapter 25
ไม่กี่วินาที กายก็ได้รับคำตอบซึ่งทำให้ถึงกับต้องอึ้ง
...ท่านประธาน!...
พฤศเดินเข้ามาหาคเชนทร์จากทางด้านซ้ายและกำลังจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่างกับคเชนทร์แต่เมื่อปรายตาเห็นว่าลิฟท์เปิดค้างอยู่และมีคนยืนอยู่ข้างในจึงหันมามอง
ใบหน้าของพฤศเรียบนิ่ง เยือกเย็น ไม่แสดงอารมณ์อื่นใดเลย แต่กายสังเกตว่าคเชนทร์มีอาการอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็เป็นเวลาเพียงชั่ววินาที
พฤศพูดกับคเชนทร์เบามากจนกายไม่ได้ยิน จากนั้นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ทั้งสองเดินเข้ามาในลิฟท์เพราะกายกดปุ่มเปิดลิฟท์รอเอาไว้ กายก้มศรีษะให้พฤศเพื่อเป็นการทักทาย แต่พฤศกลับพูดขึ้นมาว่า
“มาทำงานแต่เช้าเลยนะคุณกาย มาทันประชุมทาวน์มีทติ้งเช้าวันจันทร์อย่างนี้ แสดงว่าออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืดหรือว่ามาค้างบ้านเพื่อนใกล้ๆ ที่ทำงาน”
“ค้างบ้านเพื่อนครับ” กายตอบประชด แอบปรายตาไปมองคเชนทร์จึงเห็นว่าฝ่ายนั้นกำลังกลั้นยิ้ม
...ตอนนี้อยากชกหน้าคเชนทร์พอๆ กับอยากชกหน้าท่านประธานปากจัด...
“ดีแล้วล่ะ คุณพัฒนาขึ้นเรื่องเวลา ต่อไปผมคงไม่ต้องคอยกังวลแล้ว” พฤศพูดต่อ
“ผมจะพัฒนาเรื่องความถูกต้องของเนื้องานด้วยครับ” กายตอบ
“ก็ควรจะเป็นอย่างนั้น” พฤศพยักหน้าช้าๆ “เท่าที่ผ่านมาก็เห็นว่าคุณทำงานเสร็จเร็วขึ้น ไม่รู้มีใครช่วยหรือเปล่า”
“เวลาแปล บางครั้งก็ต้องปรึกษา...” กายอธิบาย
“ผู้เชี่ยวชาญ” พฤศพูดแทรก
“ครับ บางเรื่องก็ต้องค้นคว้าพิเศษ นักแปลไม่ได้เชี่ยวชาญทุกเรื่อง” กายพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ค้นคว้าพิเศษหรือขอให้คนพิเศษช่วย” พฤศพูดเสียงเบามาก
“ทั้งสองอย่างครับ” กายตอบแล้วถามพฤศว่า “คุณพฤศอยากรู้ไหมครับว่าใคร”
“ไม่” พฤศตอบสั้นๆ นิ่งไปชั่วครู่แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “ผมไม่แคร์ ขอแต่ให้ทำแค่พอดี อย่าหาผลประโยชน์จากไมตรีของคนอื่น”
“ผมเป็นนักแปลมืออาชีพครับ ท่าน...คุณพฤศสบายใจได้”
“ผมสบายใจอยู่แล้ว” พฤศตอบพร้อมกับยักไหล่เล็กน้อยและหันหน้าไปยังคเชนทร์ “ใช่ไหมเคนนี่”
“อือ” คเชนทร์ทำเสียงในลำคอ พยักหน้า แล้วหันไปมองผนังลิฟท์ ลดแขนลงจากการกอดอกและสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง
“คุณกายเก่งเหมือนกันนะ คุณการุณย์เคยชมให้ได้ยิน” พฤศพูดต่อ สายตาจับอยู่ที่หมายเลขบอกชั้นของลิฟท์ คเชนทร์ยืนนิ่ง ทำประหนึ่งไม่ได้ยินพฤศพูด ส่วนกายก้มหน้ามองปลายรองเท้าของตัวเอง
“ขอบคุณครับ” กายพูดเบาๆ
“เทรนเนอร์เก่ง” พฤศพูดเบาๆ เช่่นกันแล้วยืนนิ่งเงีียบ จนกระทั่งลิฟท์หยุดที่ชั้น 27 กายจึงเดินออกไป
“ผิดชั้นหรือเปล่่าคุณกาย” คเชนทร์พูดขึ้นมาครั้งแรกตั้งแต่ยืนอยู่ในลิฟท์
“ผมจะไปแผนกบุคคลก่อนครับ” กายหันมาตอบ
“อย่าช้านะ ที่นี่เขาตรงเวลา” คเชนทร์เตือน “ประชุมเจ็ดโมงสิบห้า”
กายพยักหน้าแล้วรีบเดินจากไป จึงไม่เห็นว่าพฤศกระตุกริมฝีปากแล้วปรายตาไปมองคเชนทร์ด้วยสายตาขุ่นๆ
ความจริงกายไม่ได้ไปแผนกบุคคลตามที่ตอบคเชนทร์ เขาเดินผ่านโต๊ะทำงานของพนักงานแผนกต่างๆ แล้วเดินออกไปยังบันไดด้านข้างซึ่งติดกับห้องสุขาและขึ้นบันไดไปยังชั้น 28 ช้าๆ ตั้งใจว่าจะให้ถึงห้องประชุมตรงเวลาเริ่มการประชุมพอดี
...ฉุนท่านประธาน ฉุนคเชนทร์ด้วย รู้ยังงี้ขึ้นลิฟท์มาก่อนก็ดี ไม่อยากรู้มันแล้วว่าใครเป็นคนที่เรียกคเชนทร์ด้วยชื่อเล่น...
...แต่เอ เวลาคุยกันส่วนตัว ท่านประธานหน้าดุจะเรียกรองประธานแบบนั้นด้วยหรือ...
...แต่เขาน่าจะสนิทกัน เป็นเพื่อนกัน เรียกกันแบบนั้นก็ไม่เห็นแปลก...
...ท่านประธานมีชื่อเล่นว่ายังไงน๊อ คเชนทร์ชื่อว่าเคนนี่ พฤศ...พฤศ...อืม...หรือว่าชื่อ เพนนี่...
กายขำความคิดตัวเอง อดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้ จากนั้นจึงคิดต่อไปว่า
...แต่เราแน่ใจว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องของคเชนทร์ เคาะประตูและร้องเรียกคเชนทร์ว่าเคนนี่เช้าวันนั้นไม่ใช่ท่านประธานแน่ๆ ผู้ชายคนนั้นต่างจากท่านประธานมาก ตัวเล็กกว่า ขาวกว่า แต่งตัวเนี้ยบเหมือนนายแบบ โวยวายเสียงแปร๋นๆ เหมือนช้างร้อง...
...น่าจะเป็นแฟนคนใดคนหนึ่งของคเชนทร์ คิดไปก็น่าโวยวายอยู่หรอก เคาะประตูห้องแฟนตั้งนาน อยู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวไม่เรียบร้อย หัวยุ่ง หน้าตายับยู่ยี่เพราะตื่นนอนใหม่วิ่งตาลีตาเหลือกออกมา...
...แต่หลังจากนั้นคงโวยวายยิ่งกว่าเดิม เพราะเดินเข้าไปเห็นแฟนตัวเองนอนเปลือย...หรือไม่เปลือยก็ไม่รู้ล่ะ...อยู่บนเตียง เป็นใครก็ต้องคิดว่าแฟนพาไอ้หนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้มานอนค้างคืนด้วย...
...เปลือย!...
...เราจำได้ว่าเปลือย โอว...นึกออกแล้ว ตอนนั้นเราล้วงมือลงไปใต้ผ้าห่ม คลำก้นตัวเอง แล้วก็ป่ายมือไปถูกตัวคเชนทร์ด้วย ยังนึกอยู่เลยว่า โอ้โห กล้ามบึ๊ก ผิวเนียน ตัวอุ่นมาก แขนใหญ่แข็งแรง และ...และ...
...ผู้ชายอย่างคเชนทร์นี่นะสวมสร้อยข้อมือ โอ๊ย ความจำเริ่มกลับมาทีละเล็กละน้อยอีกแล้ว แต่ทำไมมันมากระปริดกระปรอยแบบนี๊...
...ไม่ใช่สร้อย กำไลต่างหาก แต่...อืม...หรือว่าไม่ใช่กำไล...อะไรก็ไม่รู้ล่ะ มันลื่นๆ เย็นๆ ไม่มีลวดลาย อาจจะเป็นกำไลข้อมือสเตนเลส...
...โธ่โว้ย ไม่เคยสังเกต 'ผู้ต้องสงสัย' ซะด้วยสิว่าสวมกำไลข้อมือสเตนเลสหรือเปล่า...
กายยืนพิงผนังห้อง หลับตาลงช้าๆ พยายามนึกภาพต่อ ด้วยหวังว่าความจำ 'ส่วนที่เป็นรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ จะกลับมาอีก' แต่จนแล้วจนรอดก็ไร้ผล นึกเท่าใดก็นึกไม่ออก ในใจคิดต่อไปเรื่อยเปื่อย จนในที่สุดจึงสะบัดศรีษะเบาๆ และสรุปความว่า
...ช่างหัวมัน ก็รู้แล้วว่าผู้ชายคืนวันศุกร์ที่ 20 คนนั้นคือคเชนทร์ ยังจะต้องมานึกรายละเอียดอะไรอีก เสียเวลา นี่จะต้องไปประชุม...
เมื่อนึกถึงเรื่องประชุม สติของกายก็กลับมา กายลืมตาขึ้น แต่ทันใดนั้นก็อยากจะหลับตาลงอีกครั้งและหายวับไปจากตรงที่กำลังยืนอยู่เมื่อเห็นว่าประตูสีดำบานใหญ่เปิดออกมาพร้อมกับร่างของเจนจิราก้าวเดินฉับๆ ออกมาจากห้องประชุมและสะดุดกึกเมื่อมองเห็นเขา กายจึงตระหนักได้ว่าตัวเองกำลังยืนพิงผนังอยู่ที่อีกฟากหนึ่งของห้องโถงตรงข้ามประตูห้องประชุมพอดี มองเข้าไปเห็นท่านประธานนั่งอยู่หัวโต๊ะ
...นั่นไง สายตาพญาเหยี่ยวกำลังมองมานั่นไง นี่คงสั่งให้เลขาวิ่งออกมาตามล่ามของการประชุม...
...ซวยจริงๆ เลยกายเอ๊ย...
แม้จะคิดในทางบวกมากที่สุดแล้วแต่กายก็ยังคิดว่าตัวเองโดนแกล้งในการประชุมเช้าวันนี้ อย่างแรก ท่านประธานพูดเร็วมากและพูดวกไปวนมาซึ่งทำให้ยากต่อการแปล ผู้อำนวยการฝ่ายการเงินก็พูดเร็วและนำเสนอจำนวนตัวเลขอย่างละเอียดราวกับเป็นการประชุมประจำปี ผู้อำนวยการฝ่ายวิศวกรรมก็ระดมใช้คำศัพท์เฉพาะเป็นว่าเล่น การประชุมวันนี้มีชาวต่างประเทศเข้าประชุมด้วยสามคนและเป็นคนที่กายไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ในช่วงท้ายของการประชุมมีการถกปัญหากันสามเรื่อง กายต้องแปลให้ที่ประชุมฟังเป็นภาษาไทยและภาษาอังกฤษสลับไปมา ชนก เลขานุการของคเชนทร์ซึ่งเข้าประชุมแทนเจ้านายพูดมากกว่าทุกคนและจงใจใช้ศัพท์ทางการและประโยคที่ซับซ้อน พูดไทยปนอังกฤษ นอกจากนั้นยังพูดเร็วมาจนกายอยากจะขว้างอะไรเข้าไปในปากให้ติดคอจะได้เลิกพูดเสียที
“คุณคเชนทร์ต้องการให้เอกสาร bi-lingualทุกชิ้นมีสมมูลภาพ เพราะฉะนั้น R&T จะต้อง carefully draft ให้เสร็จ by July สามสิบ” ชนกสรุปคำพูดของตัวเอง “อ้อ ถ้ามี update จากทางอเมริกา text บนเว็บจะต้อง revise ก่อนเป็นอันดับแรก เอกสาร printed เป็น second priority ครับ” ชนกยิ้ม หันมามองกายด้วยสีหน้าอ่อนโยน “and all text ต้องมีสมมูลภาพเชิงพลวัต”
...อ้าว ยังไม่จบอีก จะมีหยอดต่ออีกไหมเนี่ย แล้วสมมูลภาพเชิงพลวัตนี่มันอะไรวะ ส่วนไอ้คำภาษาอังกฤษอย่าง carefuly draft หรือ by July นี่มันไม่มีภาษาไทยจะใช้หรือไง ไหนๆ ใช้ศัพท์ภาษาอังกฤษแล้ว ทำไมไม่พูดทั้งประโยคให้เป็นภาษาอังกฤษหมดเลยล่ะ เลือกใช้คำภาษาอังกฤษเฉพาะคำง่ายๆ ส่วนไอ้สมมูลภาพเชิงพลวัตบ้าบอนี่ทำไมไม่พูดคำภาษาอังกฤษออกมาเลย...
กายบ่นอยู่ในใจ รู้สึกชักจะทนไม่ไหวกับการที่ต้องแปลจากภาษาไทยยากๆ ที่พูดให้เป็นภาษาอังกฤษ
“คุณกาย” เสียงเข้มๆ ของท่านประธานดังขึ้น
...รู้แล้วครับ กำลังจะแปลอยู่นี่ไง ขอคิดคำศัพท์ภาษาอังกฤษของคำว่า สมมูลภาพเชิงพลวัตเสียก่อนสิ ไม่ได้เรียนจบจากจุฬาฯ นะ จะได้ใช้คำศัพท์อะไรแบบนี้...
กายขมวดคิ้ว ใช้สมาธิ แต่ทันใดก็คิดไม่ออกเสียเฉยๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีสายตาสองคู่จ้องที่เขาอย่างมีอคติ
...ท่านประธานมองนิ่ง เหมือนจับผิด...
...ชนก เลขานุการของคเชนทร์จ้องอย่างท้าทาย...
“Dynamic equivalence” เสียงของชนกดังขึ้นเบาๆ แสดงให้ที่ประชุมเห็นว่าตัวเองกำลังแนะนำคำศัทพ์ให้ 'ล่ามของการประชุม'
...รู้แล้ว แต่เมื่อกี้มันนึกไม่ออก ทฤษฎีของยูจีน ไนดาอ่านมาหลายรอบจนหนังสือเปื่อยยุ่ยไปหมดแล้ว จะให้อธิบายความหมายของคำโดยใช้ทฤษฎี componential analysis ไหมล่ะ...
กายควบคุมอารมณ์แล้วแปลช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ จงใจเลือกใช้ศัพท์คำอื่นซึ่งง่ายกว่าคำที่ชนกแนะนำ ส่วนคำภาษาอังกฤษที่ชนกพูดนั้น เขาเปลี่ยนใช้คำศัพท์คำอื่นเช่นกัน
...โดนท่านประธานไม่ชอบหน้าคนเดียวก็เหลือจะทนอยู่แล้ว นี่มาโดนชนกหมั่นใส้อีก ซวยจริงๆ เลยไอ้กาย...
อย่างไรก็ตาม การประชุมก็จบลงตามเวลาที่กำหนดไว้โดยไม่มีการประกาศว่าครั้งต่อไปต้องเลื่อนประชุมให้เร็วขึ้นเพราะวันนี้มีคนเข้าประชุมสายหนึ่งคน กายสังเกตว่าผู้เข้าร่วมการประชุมส่วนมากถอนหายใจโล่งอก บางคนหันมามองกายด้วยใบหน้าราบเรียบ บางคนหันมามองกายและส่งสายตา “คาดโทษ” ประหนึ่งจะบอกกายว่า “อย่าสายอีกเชียวนะ”
กายออกจากห้องประชุมเป็นคนสุดท้าย ขณะที่กำลังเอื้อมมือไปปิดแอร์และปิดไฟ โทรศัพท์ที่ตั้งเสียงเรียกเข้าเป็นเพลงร๊อคก็แผดเสียงดังลั่น กายสะดุ้งแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอกที่โทรศัพท์ดังขึ้นหลังประชุมเสร็จเพราะตระหนักว่าตัวเองลืมปิดเสียงโทรศัพท์ และโชคดีที่ไม่มีสายเรียกเข้าในระหว่างการประชุม
...ไม่งั้นโดนท่านประธานด่ากลางที่ประชุมแน่ๆ เลย...
“ไฮ” คนที่โทรมาทักทายเสียงนุ่ม
“คุณคเชนทร์” กายพูดเสียงเบา
“อ้าว คนทักทายว่า ไฮ ทำไมไม่ตอบทักทายกลับเหมือนคนอื่นเขาล่ะกาย” คเชนทร์ถาม
“ผมเป็นคนที่เอกลักษณ์เฉพาะตัวครับ ไม่อยากเหมือนใคร” กายตอบ
“แบบนี้ไงผมถึงชอบ” คเชนทร์หัวเราะชอบใจ
“คุณคเชนทร์” กายเรียกอีกฝ่ายเสียงเข้ม “คนกำลังเครียด”
“ครับ รู้แล้ว ประชุมวันนี้คุณคงโดนหนัก เสียดายผมอยู่ด้วยไม่ได้เพราะต้องไปดูไบด่่วน”
“ครับ” กายตอบรับสั้นๆ
“นี่กำลังจะขึ้นเครื่อง” คเชนทร์พูด “เร็วไหมล่ะ พอถึงบริษัทก็ติดเทอร์โบมาถึงสนามบินทันเวลาขึ้นเครื่องพอดี แต่ถึงไม่ทันผมก็ให้เครื่องรอได้เพราะผมมีเส้นสายในนี้เยอะ”
“ครับ” กายไม่รู้จะตอบอะไรดีเพราะคเชนทร์เอาแต่พูด
“ผมกะเวลาประชุมเสร็จ รอจนทุกคนออกจากห้องประชุมเลยโทรมาบอก เดี๋ยวจะสงสัยว่าผมหายไปไหน ทีนี้ก็นั่งเหม่อได้ตามสบาย ไม่ต้องตกใจว่าผมจะโผล่ไปกวน”
“คุณคเชนทร์...”
“เอาไว้ค่อยคุยกัน” คเชนทร์พูดแทรก “ผมต้องรับโทรศัพท์อีกสาย อยู่ดีๆ ก็ยุ่ง เหมือนมีคนแกล้งโยนงานมาให้ ถึงดูไบแล้วผมจะโทรมาอีก ดูแลตัวเองดีๆ นะกาย”
เมื่อปิดไฟแล้ว กายยืนนิ่งอยู่ในห้องประชุมนานกว่าสองนาที บอกไม่ถูกว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่คเชนทร์พูดและทำ
...ผมเลยโทรมาบอก เดี๋ยวจะสงสัยว่าผมหายไปไหน...
...อ้อ เดี๋ยวก่อน รอจนทกคนออกจากห้องประชุมเลยโทรมาบอก รู้ได้ไงว่าเราเดินออกเป็นคนสุดท้าย ในห้องนี้คงติดกล้องเอาไว้แน่ๆ ล่ะสิ แล้วคเชนทร์ก็คงนั่งดู 'การถ่ายทอดสด' ผ่านทางอินเทอร์เน็ต...
...ถึงดูไบผมจะโทรมาอีก...
...ชักจะไม่เหมือนรองประธานบริษัทพูดกับนักแปลแผนก R&T ซะแล้วสิ...
กายเดินกลับโต๊ะทำงานช้าๆ รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่มีโอกาสได้พูด 'เรื่องนั้น' กับคเชนทร์ ในใจก็คิดว่า
...แล้วเราผิดหวังหรือเปล่าที่รู้ว่าคเชนทร์คือผู้ชายในคืนวันศุกร์ที่ 20 คนที่มีอะไรกับเราตอนเมา ผู้ชายแปลกหน้าที่ร่วมรักกับเราโดยไม่สวมถุงยาง คนแรกที่ 'สัมผัส' กับเราแบบ 'เนื้อแนบเนื้อ'...
...ร่วมรักที่ไหน มีเซ็กส์กันต่างหาก ความใคร่เพียวๆ ที่มีฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เป็นตัวจุดชนวน หรืออาจจะไม่ใช่แอลกอฮอล์อย่างเดียวด้วยซ้ำ...
เมื่อถึงโต๊ะทำงาน กายเป็นซองสีน้ำตาลวางอยู่บนโต๊ะ ใกล้ๆ กันเป็นกระดาษหนึ่งแผ่น เขียนด้วยลายเป็นระเบียบของการุณย์ บอกว่าซองสีน้ำตาลเป็นเอกสารที่ต้องการให้อ่านก่อนไปเป็นล่ามให้กับนักบินของกองทัพอากาศที่สหรัฐอเมริกา
กายถือซองเอกสารสีน้ำตาลเดินไปยังห้องทำงานของการุณย์เพื่อสอบถามเพิ่มเติม เขาต้องการให้แน่ใจจริงๆ ว่าตัวเองจะต้องเดินทางไปเป็นล่ามให้กับนักบินของกองทัพอากาศไทยที่จะไปทดลองขับเครื่องบิน F-35
...น.ต. เมฆ คนที่เขามีความสันพันธ์ด้วน และการเดินทางไปอเมริกาด้วยกันเรื่องงานในครั้งนี้คงแตกต่างไปจากที่ควรจะเป็น...
...เมื่อวาณเมฆโทรศัพท์มาหาเรา ขอนัดพบอีกครั้ง เมื่อพยายามเลี่ยง เมฆก็ไม่ยอม จะนัดให้ได้...
“ว่าไงกาย” เสียงหนึ่งดังขึ้น
กายสะดุ้ง รู้สึกตัวว่าตัวเองมายืนอยู่หน้าห้องทำงานของการุณย์แล้วไม่พูดอะไร
“เอ่อ...คือ...ผมมาหาเรื่องนี้ครับ” กายชูซองสีน้ำตาลในมือให้หัวหน้าเห็น
“ท่านประธานไมได้บอกในที่ประชุม แต่ไฟนอลแล้ว” การุณย์พูด
“คุณการุณย์คิดว่าผมจะทำได้หรือครับ”
“ทาง ทอ. ขอมา” การุณย์ตอบ
“คือ...”
“It's a good experience, Guy. Do it.” การุณย์พูดกับกายเป็นภาษาอังกฤษ
“ครับ” กายพยักหน้าช้าๆ
“อ้อ medical check-up booklet อยู่ในนั้นด้วย HR เขาฝากมา”
“ครับ” กายพึมพำเบาๆ แล้วเดินกลับโต๊ะทำงานช้าๆ ทั้งที่อยากจะวิ่งไปให้เร็ว
...ผลตรวจสุขภาพประจำปี!...
...ช่างมาได้จังหวะพอดีเลย!...
กายยอมรับตัวเองมือสั่นเล็กน้อยเมื่อเปิดซองสีน้ำตาลซึ่งการุณย์วางไว้บนโต๊ะ เขาสอดมือเข้าไปดึงสมุดเล่มเล็กๆ ออกมา แล้วพลิกอ่านไปทีละหน้า
กายแทบจะไม่ต้องอ่านผลตรวจใดๆ ด้วยซ้ำ เขารู้ดีว่าตัวเองสุขภาพดี ไม่มีคลอเลสเตอรอลหรือระดับน้ำตาลในเลือดที่ต้องน่าเป็นห่วง ผลตรวจคลื่นหัวใจปกติ ผลอะไรก็ปกติ สิ่งเดียวที่กายต้องการรู้คือผลตรวจหาเชื้อ HIV ซึ่งอยู่ในหน้าท้ายๆ ของสมุดรายงานผลตรวจสุขภาพเล่มเล็กๆ เล่มนี้
::: End of chapter 25 :::
-
ปาดก่อนอ่าน...
เว้ยยยยยยยยๆ มีบางคนโผล่มาแร้ววววววว :sad4:
เอ่ออออ... สมใจอยากหนูกายแล้ว แต่คุณคฑาไหงเขียนให้มันรู้สึกว่ายังไม่ใช่อีกนิ :serius2: แถมยังจะโดนแกล้งไปถึงไหนอีกเนาะกายหนอ
-
มาต่อแย้ววววว
-
ทำไมมีแต่คนแกล้งกายเนี่ย :serius2:
-
เหมือนกายจะต้องเจอศึกหนักกหลายด้านเลยนะ ยิ่งคเชนทร์ไม่อยู่อีกต่างหาก
ว่าแต่อยากรู้ว่าคุณพฤศ เค้าคิดยังไงกับกายกันแน่
ขอบคุณค่ะ + :L2:
-
เย้ๆๆๆๆ มาอัพแล้ว
-
ในที่สุดเรื่องนี้ก็มาต่อสักที :กอด1:
-
ดีใจมากกก นึกว่าอ่านวันที่ผิด ขอบคุณมากค่า :กอด1:
ชอบท่านประธานจังมีมาดนางพญาดี อิอิ
-
เกรงว่าคุณพฤศ จะเป็นสามีของคุณคเชนทร์ (เอ้ะ!หรือภรรยาหว่า?) :laugh:
:serius2: :serius2:
ที่คุณชนกแกล้งกาย :m31:เพราะหึงหวงแทนคุณพฤศ ที่ไม่แสดงท่าทีอะไรเลย ได้แต่หลบมุมไปเสียใจอยู่คนเดียว :sad4:
และสุดท้าย...กายก็ตกกระป๋อง เป็นแค่ตัวประกอบ
เพราะตัวจริงเค้ามาแว้ววว!!
.
.
.
อ่ะ ล้อเล่นนนนนน!
Ps.ตามมาอ่านรวดเดียว ชอบการดำเนินเรื่องที่กายดูจะสับสน งุนงง และโดนกลั่นแกล้งตลอดเวลา
รอตอนต่อไปเจ้าค่าา
-
ปมเริ่มคลายแล้ว แต่...คนเขียนมาช้ามากเลยอ่ะ
รออ่านแบบข้ามชาติจนเกือบลืมตอนที่แล้วไปเลย
-
กำลังได้ลุ้นเลยอ่ะ...
-
นึกว่าไม่มาแล้ววววว
-
งานนี้รู้แล้วว่าใคร
แล้วเอาไงต่อน้องกาย สานต่อหรือว่าสืบต่อ
-
มาแล้ว ดีใจๆ
-
ขอกรี๊ดดดดดดดดดดด ก่อนเลยค่ะที่มาต่อแล้ว
รอลุ้นอยุ่นานมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ในที่สุดก็เป็นคเชนทร์จิงๆๆๆด้วยอะ
ดีใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่คุณพฤศก็แปลกๆๆๆนะ มีอะไรแอบแฝงหรือป่าวเนี่ย
กายอย่าไปหวั่นไหวกับเมฆอีกนะเด๊ยวเคนนี่จะน้อยใจ
รออ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอยุ่นะค่ะ :call: :call:
-
ใครมันจะเป็นพระเอกกันนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ในที่สุดก็มา
คนบริษัทนี้มันเป็นอะไร ชอบแกล้งกายกันนัก
ท่านประธานอ่ะ หึงหายหรือคเชนทร์
อีตาเลขาคุณคเชนทร์อีก
เป็นกายก็เหนื่อยเหมือนกันเนาะ
:L2: :L2:
-
มาแล้วววววววววววววววววววววว*น้ำตาไหลพราก* ลืมตอนก่อนแล้ววววววววววววววววว :z13:
แต่ บ.นี้แกล้งกายไม่เปลี่ยน ขยันกันเจงๆ :fire:
กายย ลากออกเต๊อะ อยู่แบบนี้ต่อไปตายแหงๆ
แล้วจะลงเอยกับคเชนทร์ยังไงเนี่ย :o12:
-
มาโดนปืนใหญ่เมฆทะลวงซะดีดี o18
-
เหนื่อยใจแทน กาย :เฮ้อ:
-
:mc4: :mc4: :mc4: มาต่อแล้ว หลังจากหายไปนาน ดีใจจัง :L2: :L2:
-
ดีใจจนกระตุกเลยตอนเห็น ๕๕๕๕
แอบยังไม่คิดว่าคเชนต์เป็นพระเอก ต้องรอดูต่อไป
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วๆๆๆๆ
-
และแล้วก็ได้อ่านต่อแล้ว แต่ตัดฉับได้ T______________T มาก
ทำร้ายต่อมสาระแนหนูง่ะ
-
มอบคะแนนที่ 2000 ให้นะคะ
ตอนแรกก็นึกว่าฝาดหลอนไปเอง แต่มาจริงๆด้วย^^
สงสารกายมีเจ้านายน่ากลัวแบบนี้ พฤศนี่หวังกินเคนนี่รึป่าวเนี่ย
-
โอ๊ะ มีแต่คนกลั่นแกล้งงงงงงงง
กาย คิดยังไงกับเคนนี่จ้ะ ปั่นป่วนใช่เล่น
มีแต่อะไรแปลกรอบด้วยน๊า
-
ความจำกายไม่ดียังโดนแกล้งอีก กำ :z3:
-
อยาก จะ :z6: อี นัง เลขา คนนั้น จริง ๆๆ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กลับมาแล้วดีใจๆๆ
-
เย้ คุณคฑาวุธกลับมาแล้ว ดีใจจัง :man1:
สรุปแล้วชายหนุ่มปริศนาวันนั้นคือคเชนท์นี่เอง
ตอนนี้ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้นายพฤศกับนายเลขาชนกชะมัด
คุณพฤศนี่ที่เห็นชอบแกล้งกาย ในใจเราก็แอบคิดว่า
จะเพราะคุณพฤศจะไม่ไว้ใจกายเพราะเห็นกายรู้จักกับคู่แข่งของตัวเอง แบบว่ากลัวจะมาล้วงความลับแค่นั้น
ไปๆมาๆไหงคุณพฤศหยุมหยิมชอบจับผิด แลดูสาวแตกยังไงชอบกล ขี้แกล้งกายอีกตะหาก
ส่วนคุณชนกนี่ท่าทางจะแอบชอบหรืออาจจะมีสัมพันธ์กับคเชนท์อยู่เลยหึงหวงเป็นธรรมดา
ยิ่งอ่านยิ่งน่าติดตาม อยากรู้จริงๆว่าอีตาพฤศนี่ยังไงกันแน่
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกแปลกๆ งงๆ กับคเชนท์ ถ้าคเชนท์คือผู้ชายคนนั้นจริงๆ ทำไมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นละ เหมือนพยายามเลี่ยงคำตอบอะไรที่กายพยายามถามเกี่ยวกับคืนนั้นตลอดเวลา เข้ามาหากายทุกครั้งเหมือนจะหวังดีคอยช่วยเหลือ แต่ในขณะเดียวกันก็เหมือนปั่นหัวกายไปด้วย ทำยังกับเป็นเกมส์อะไรสักอย่างอย่างนั้นแหละ
-
อ่ะ ตกลงผู้ชายคนนั้นเป็นคเชนทร์จริงรึเปล่าคะเนี่ย อ่านแล้วรู้สึกว่าเหมือนไม่ใช่ยังไงไม่รู้ :z3:
อยาก จะ :z6: อี นัง เลขา คนนั้น จริง ๆๆ
ขอ :z6:ด้วยคนค่ะ หมั่นไส้
-
อ่านจบตอน......
ยิ่งมึนกว่าเดิม
ประธานมันเป็นอะไรนักหนา
-
ดีใจ ๆ มาต่อแล้ว :z2:
-
คงผ่านฉลุยมั้ย hiv เคนนี่ถึงจะกวนแต่คงสะอาดอยู่นะ
ขอบคุณพี่คฑาที่มาต่อ อย่าหายไปนานๆ อีกเลยนะคะพี่
-
มาต่อแล้ววว :mc4:
กายคงเหนื่อยน่าดูโดนแกล้งแบบทั่วหน้า แต่ดีที่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ :m16:
-
ลุ้นระทึก
หลังจากผ่านมานานหลายเดือน
-
ดีใจจนกระตุกเลยตอนเห็น ๕๕๕๕
แอบยังไม่คิดว่าคเชนต์เป็นพระเอก ต้องรอดูต่อไป
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วๆๆๆๆ
เห็นด้วยๆ รู้สึกแหม่งๆกับคเชนท์ o12
ปล. ดีใจครับที่มาโพสแล้ว รอจนอ้วน :oni1:
-
ทำไมกายถึงมีคนไม่ชอบเยอะขนาดนีี้เนี่ย น่าสงสาร
-
ทำไมสังหรณ์ว่าคนคืนศุกร์ 20 จะเป็นท่านประธานที่ยืมใช้ห้องคเชนทร์หว่า?
แล้วทำไมตัดฉับอย่างนี้ล่ะคะ...รอตั้งนาน ถึงจะมั่นใจว่าปลอดภัยชัวร์ไม่มีสารปลอมปนในเลือดก็เถอะ :a5:
-
อีพวกนี้มันรุมแกล้งกายค๊า ร้ายนักนะ หึหึหึ
ดีใจอย่างสุดซึ้งที่เข้ามาต่อแล้ว
กรี๊ดๆๆ อย่าหายไปนานๆนะค๊า คนอ่านใจหายวาบๆเลย
ปักใจไปแล้วน๊าว่าเคนนี่น่ะคือคเชนทร์อ๊ะ ยังไงดี ดูท่านประธานนิสัยคล้ายชะนีเกินไป 55555+
แล้วไหนจะมีอีตาเมฆอีก จะกำจัดยังไงล่ะนั้น โอ้ยๆๆ เวนกำแท้ๆ กายเอ้ยยยย
ปล. + 1 จ้า คิดฮ่อดคนแต่ง อ๊าๆๆๆ : ) :L2: :L2:
-
พี่นายมาแล้ว :impress2: ว้าวๆๆๆๆๆ
น่าสงสารกาย ยั่วเข้าไปให้คนอื่นๆ อกแตกตายกันไปเลย 5555
-
มาแล้วๆๆๆๆ!!! กริ๊ดๆๆๆๆ :กอด1:
เฝ้ารอมาแสนนาน~
คิดถึงนะคะเนี่ย(กอดอีกรอบ) :กอด1:
ขอบอกว่าถึงจะดีใจที่โผล่มาได้แล้ว แต่....ค้าง o22
พี่กายอย่าไปสนนายคเชนรู้สึกเจ้าของจะเป็นเพนนี่~ 5555 :laugh:
รอตอนต่อไป~ :serius2:
-
ตกลงที่สืบมานี่ถูกไหมเนี้ย ยังคลุมเครือยังไงไม่รู้สิ
-
กรี๊ดดดดดด มาแล้ว ได้อ่านแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
-
:z3: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ค้างอย่างแรวงงงงง
-
หายกันไปนาน ลืมตอนเก่าหมดแล้ว...
ว่าแต่ที่แกล้งนี่ ท่าประธานหึงใคร
-
ตอนแรกคิดว่าพฤศแค่มั่นไส้เฉยๆ
แต่ตอนนี้เหมือนโดนเกลียดขี้หน้ายังไงก็ไม่รู้
คุณชนก อะไรนั้นอีก
-
:a5:มาแล้วหรอ รอนานมาก :m15:
หมั่นไส้ท่านประธาน:z6:เกลียดชนก :13223:
สงสารกายโดนแกล้งตลอดเลย :เฮ้อ:
-
คุณวุฒิกลับมาต่อแล้ว เย้ เย้ เย้
ก็ยังสงสัยอยู่ดีว่า คเชนทร์จะใช่ผู้ชายคืนนั้นของกายจิงๆ เหรอ
สงสารกายจัง ทำไมทั้งประธาน ทั้งเลขาต้องตั้งแง่ใส่ตลอดเลย
-
ไปเกิดมาสองรอบ ถึงได้อ่านเรื่องนี้ต่อ (ก๊าก)
อย่าหายไปนานอีกนะ
อยากรู้จะตายแล้วว่าใช่คเชนทร์ ร้อยเปอร์เซ็นต์รึเปล่า :z2:
-
คนขี้แพ้อย่างเรา อ่านแล้วนึกหลายครั้งแล้วว่า
ลาออกเถอะ กาย ให้สะใจเล่น ด๊อนท์แคร์
-
ในที่สุดก็ได้อ่านต่อ เย้ๆๆ
แต่ว่า ไหงจบค้างคาเงี้ย!!
จะรอตอนต่อไปนะค้า
-
เอ้ยยยยยยยย
ค้างงงงงงงงง :a5:
-
ปมเริ่มคลีคลายเเล้ว กายสู้ๆๆ
กายลาออกไปหางานใหม่เถอะ คับทีอยู่ได้คับใจอยู่ยากนะ
มาต่อไวๆๆ นะครับบบ อย่าหาไปนานนะครับบบ
-
โอ๊ยๆๆๆ ลุ้นมากๆๆๆๆ มีให้ลุ้นทุกตอนจริงๆ
สมกับการรอคอยจริงๆๆ ค่ะ มีเรื่องใหม่มาให้ลุ้นเพิ่มอีกแล้ว
มีแต่ปริศนาจริงๆ เรื่องนี้ สนุกมากๆ
-
เอ้าซะงั้นแล้วผลเป็นไงเนี่ย
-
ดีใจมากที่มาแล้วค่า ตามลุ้นต่อไปจนกว่าจะเจอชายหนุ่มคืนวันที่ 20
-
ดีใจจัง มาต่อแล้ว เย้ เย้
ทำไมเหมือนไม่ใช่คเชนทร์ยังไงก็ไม่รู้
กายน่าสงสารอ่ะ โดนทั้งท่านประธานทั้งชนกแกล้ง
-
โอ้วววว..หายไปนาน ในที่สุดก็กลับมา หึๆ
คเชนทร์ เคนนี่ ว่าแล้วเชียว แล้วทำไมกายต้องอยู่ให้เค้าแกล้งกันอีกเน้ย เฮ้อออ
สงสารกายจิงจิ๊ง T^T
-
ไม่อยากคิดมากแทน
รออ่านต่อไป
ไม่อยากเดาด้วยค่ะ
-
แกล้งกายทะม๊ายยยยยยยย ไม่สงสารกันหน่อยหรอเนี่ยะ :เฮ้อ:
-
เย้ๆ มาต่อแล้ว สนุกมากๆ แต่รู้สึกได้ว่ากายมีความรู้สึกกับคเชนทร์ไม่เหมือนเดิม มันจะหวานอมขมกลืนขนาดไหนนะถ้าได้รู้เรื่องทั้งหมด
-
ในที่สุดก็มาต่อ :sad4:
-
ได้อ่านแล้ววววววววววว :เฮ้อ: ขอบคุณคุณคฑามากๆๆๆๆ :กอด1:
บางทีห้องนั้นเป็นของเคนนี่แต่คนที่นอนอยู่จะใช่เค้าอ่ะป่าว ชักสงสัย สับสน โอ๊ยเครียดจนปากขม ทำไมมันซับซ้อนอย่างนี้
-
หายไปนาน กลับมาก็ทำให้ลุ้นอยู่เหมือนเดิม ไม่ว่ายังไงเราก็ชอบตาคเชนท์อ่ะ น่ารักดีนะ
-
คิดถึงกายมากมาย
แต่ค้างอะ
-
กายมาแล้ว :L2:
-
แม่เจ้า มาทิ้งบอมไว้แล้วชิ่งไปซะงั้น มาต่อให้ไวเลย นะจ๊ะ ค้าง อย่างแรง :serius2:
-
อ่านชื่อเรื่องแล้วก็เผลอเข้ามาอ่าน
เป็นเรื่องหนักๆ เรื่องนึงที่ชอบมากๆๆ ครับ
โชคดี (รึป่าว) ที่เข้ามาอ่านตอนคนแต่งกลับมาอีกรอบแล้ว
ยังไงรออ่านตอนถัดไปนะครับ ^^
ขอให้ผล negative เน้อ
-
หน้านี้เลขสวย นะ 55
แวะเข้ามาดู ว่าวันนี้จะมาต่อมั้ยเอ่ย อยากอ่านอ่ะ :L2:
-
รอมานานเนิ่นนานจนเกือบลืมตอนเก่าก่อนหน้าแล้ว
เดี๋ยวคงต้องไปอ่าใหม่อีกรอบซะแล้ว
-
คุณพฤศชื่อเล่นเคนนี่ป่ะเนี่ย ทำราวกะหึง ชริ!
-
ยังไงไม่รู้ แต่เค้าแอบเชียร์คุณทหารเมฆอยู่นะ
แต่ไม่รู้จะเป็นไปได้รึเปล่า รู้สึกไม่แน่ใจว่าใครจะเป็นพระเอกดี
ถึงตอนนี้เรื่องจะออกมาว่านายคเชนท์เป็นบุรุษปริศนาแล้วก็เถอะ แต่มันยังไม่รู้สึกวางใจยังไงพิกล
จะมีพลิกล็อครึเปล่าหนอ :m28:
-
กายก้ยังโดนเล่นอยู่เหมือนเดิม
เรื่องผลเลือดคงไม่มีปัญหาหรอกมั้ง
:กอด1:
-
มาแล้ว...ขอบคุณนะครับ
สงสารนายกายมากเลย
ลาออกเถอะ .. เครียดแทน
-
อย่าหายไปอย่างนี้,,,,,,
-
กรี้ดดีใจมากที่สุดในสามโลกกกกกก กายกลับมาแล้ววววว
-
ต่อเร็วๆนะคะ :impress2: :impress2:
-
ตอนหน้ามาเมื่อไหร่ครับ
บอกไว้ก่อนก็ดีนะครับ จะได้ทำใจ
-
เย้ เย้ เย้ มาแบ้วววววว
แต่ผลตรวจเลือด คงไม่มีพลัสมาให้เห็นหรอกเนอะ :z3:
สู้ๆนะคะะ :D
-
จะเอาไงต่อละกาย ศัตรูหลายด้านเชียว
ส่วนคุณคเชนทร์เมื่อไรจะชัดเจนซะที...
-
:จุ๊บๆ: มามะมาให้จุ๊บ ให้หายคิดถึงก่อน
ไอ้เรื่องวุ่น ๆ ของลูก ๆ มันก็เป็นไปตามธรรมชาติมั่งไม่ธรรมชาติมั่งแหละพี่นาย
ส่วนเรื่องภรรเมีย ทำใจให้ได้แล้วหาใหม่ :z1:
มาเป็นกำลังใจให้กับกาย ในการต่อสู้กับวัฒนธรรมของคนบริษัท ฯ นี้
ส่วนจะมีอะไรกับนักบิน ก็ถือว่าเป็นกำไรแล้วกัน :m19:
+1 ให้เป็นค่าน้ำมันรถ ไปตามหาสก๊อยครับ
-
ถ้าเป็นคเชนทร์จริง ก็ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอกมั้งกาย :z1:
แต่คุณเมฆนี่จะเกาะหนึบหรือเปล่า เคยจุ๊กจิ๊กกันแล้วด้วย :haun4:
แต่ท่านประธานนี่กวนโอ๊ยเหมือนเดิม :beat:
-
เย่ๆๆ ดีใจเป็นที่สุดที่ได้อ่านต่อแล้ววววว
ดีใจที่เป็นคเชนทร์ด้วย :-[
รอลุ้นผลเลือด แต่น่าจะไม่มีปัญหาอะไร มั้งเนอะ 55
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
-
ตกลงกายจะเป็นอะไรมั้ย
อ่านมาถึงตรงนี้ก็ยังคิดไม่ออกว่าใครเป็นคนที่นอนกับกายคืนนั้น
ใคร ใคร ใคร
:z2:
-
นายเมฆคงอยากมากถึงต้องการเจอให้ได้ กายไม่สนองให้หน่อยหรอ :impress2:
-
! ! ! ! แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองว่า นี่มันเลข "25" จริงๆหรออออ ในที่สุดตอนที่25ก็มาแล้ววว ฮือๆๆๆ :m15: ดีใจมากมายยยย
อยากอ่านเยอะๆเลยยย อ่านแค่นี้ไม่หายคิดถึงอะ รีบมาต่อนะครับ
ขอบคุณคับ ^^
-
ในที่สุดก็มาซะที คิดถึงมากเลย :กอด1:
-
มารอว่าตอนคุณคเชนทร์ไม่อยู่ กายจะโดนรังแกอะไรบ้าง
แต่จากการที่เพิ่งอ่านจบทั้งหมด เดาว่า
คุณพฤศท่านประธาน กับนายธฤตน่าจะเกี่ยวข้องกันเช่น พี่น้อง
และน่าจะทำให้นายเคชนทร์ของเราโดนอะไรซักอย่าง เช่นโดยแย่งแฟน หรืออะไรอย่างงี้
แต่ไม่ค่อยอยากเดามาก เพราะว่าอยากอ่านเลยมากกว่า 5555
รอครับ ^^
-
:mc3: :mc2:
-
กรี๊ด คเชนน่ารักที่สุด
แอบเชียร์ คเชนสุดใจขาดดิ้นคร๊า
แต่กลัวว่ามันจะไม่ใช่คเชนอะจิ
ถ้าเป็นคนอื่นนู๋ไม่ยอมจริงๆนะ นู๋ไม่ยอม :fire:
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน...ในที่สุดก็ได้อ่านตอนใหม่แล้วววว :z2:
ตอนนี้อ่านแล้วสงสารกายแฮะ ต้องทำงานพบป่ะแต่กับคนที่จ้องจับผิดเรา
ไหนจะต้องมานั่งลำรึกย้อนความหลังอีก....
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
หายไปนานจนคิดว่าจะไม่มาแล้ว
ยังไม่เคลียร์กับเคนนี่เลย ก็ดดนแยกกันซะแล้ว น่าสงสาร
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
ดัน
-
ดีใจจัง กลับมาต่อแล้ว หายไปนานมากเลยนะเนี่ย นานจนเกือบถอดใจ
:กอด1: ยินดีต้อนรับกลับมาค่า
แล้วมันก้ค้างอีกรอบ :serius2: ท่านประธาน เรายังเชียร์คุณได้ใช่ไหม??
555
-
ปู-เสื่อ!! :fire:
-
แวะมารอครับ ดันๆๆๆๆ
-
มามาดันรอ ตีหนึ่งตีสองเรามาดันกัน
-
:mc4: :n1: :n1:
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ
น้องกายกลับมาแล้ว ดีใจที่ซู้ดดดดดดดดดดด
-
:serius2: ท่านประธาน เรายังเชียร์คุณได้ใช่ไหม?? 555
เห็นด้วยอย่างแร๊งสสส์
รีบๆมาต่อนะคร๊าบบบ :L1:
-
รอนานมากกกกกกกกก แต่ได้อ่านก็สมใจ อิอิ
-
:serius2: :serius2: ลุ้นมากมาย....กายจะเป็นไรหรือเปล่าเนี้ย เครียดๆๆๆๆ :a5: :a5: รีบมาต่อนะครับผม
-
พี่นาย อย่าแกล้งกันให้รอนานๆแบบนี้อีกนะครับ คนรอจะขาดใจตาย ๕๕๕
ยังไงๆก็ขอปักหลักเชียร์ท่านรองประทานต่อไป ทะเล้นๆ น่ารักๆอย่างี้ ชอบจัง อิอิ
พี่นายสู้ๆนะครับ รอเสมอนะครับ^^
-
อีกนานแค่ไหนนะ กว่าจะได้เห็นเลข 26 :sad11:
-
(http://widget.sanook.com/static_content/widget/full/graphic_1/0302/18302/36ddc6bf5b33ae6f8a30f9eb93914bc5_1210848008.gif)
ขอบคุณเวปเจ้าของรูปด้วยนะคะ http://widget.sanook.com
-
เข้ามาลงชื่อ
-
อย่าหายไปนานๆอีกนะพี่นาย
คิดถึง!!! มาต่อให้จบเร็วๆ เถอะนะ :z2:
-
:กอด1:
-
คเชนทร์กับพฤศเค้ามีลับลมคมในอะไรกันนะ?
-
เดือนหน้าเจอกันครับ
รอกายกลับจากเมกาก่อน
ฮ่า ฮ่า
-
:o8: เข้ามาทุกวันคะ
รอต่อไป
-
:L2: รอตอนต่อไป :L2:
-
เข้ามาดันกระทู้คร้าบบบบบ ^^
:กอด1:
-
สวัสดีครับ
ลึกลับได้ตลอดคนนี้
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ลุ้นๆ
ใจจริงเชียร์ประธานนะ
-
เดือนหน้าเจอกันครับ
รอกายกลับจากเมกาก่อน
ฮ่า ฮ่า
แหม ไม่ขนาดนั้นหรอกคราบ ความจริงไม่ค่อยชอบทำให้ใครอารมค้างหรอกนะแต่ที่ช้าเพราะมีเหตผลหลายอย่างอ่ะแต่ต่อจากนี้ไปก็จะเร็วขึ้นแล้วครับ เพราะเรื่องมันกำลังจะเข้มข้น มาถึงครึ่งเรื่องแล้วครับ คราวนี้เรื่องจะไปแบบไวๆแล้วนะ เรื่องนี้รับรองว่าเลือดทะลักเอาคอหอยของอีตาคฑาวุธเป็นประกันได้เลย
Guy Chapter 26
วันทำงานที่น่าเบื่อกำลังจะผ่านไปได้ครึ่งวัน ความจริงกายน่าจะดีใจที่ไม่มีงานมอบหมายยากๆ ให้ทำแข่งกับเวลา แต่ครั้นพอมีงานแปลเอกสารจากแผนกกฏหมายเพียงสิบหน้าโดยมีกำหนดส่งงานก่อนเวลาเลิกงาน กายกลับรู้สึกเบื่อเพราะเป็นงานที่ง่ายเกินไป เขาทำงานใกล้จะเสร็จแล้วทั้งที่ขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงตรง ดังนั้น จึงตั้งใจว่าจะกลับมาทำงานแปลที่เหลืออีกสองหน้ากระดาษให้เสร็จหลังจากรับประทานอาหารกลางวัน
กายรู้สึกแปลกใจ ถึงเวลาพักแล้วแต่พนักงานส่วนมากยังคงนั่งทำงานกันอยู่อย่างเคร่งเครียด
...สงสัยโดนท่านประธานแกล้งให้ทำงานด่วน...
...ไม่ใช่หรอก ถ้าจะโดนแกล้งก็คงมีแต่ไอ้กายนี่ล่ะ แล้ววันนี้ไม่มีงาน 'หิน' ให้ทำก็อาจจะเรียกว่าโดนแกล้งก็ได้ ท่านประธานคงตั้งใจทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่สำคัญ ทำแต่งานแปลง่ายๆ เสร็จแล้วก็นั่งหายใจทิ้งเฉยๆ รองานชิ้นต่อไป...
กายยักไหล่ สลัดความคิดเรื่องโดนแกล้งออกไปแล้วเปลี่ยนเส้นทางเดินอ้อมไปอีกด้านเพื่อจะเดินผ่านห้องทำงานของคเชนทร์ เขาอยากจะรู้ว่า หากเจ้านายไม่อยู่ เลขานุการจะนั่งเฝ้าหน้าห้องไม่ยอมลุกไปไหนหรือไม่
ผิดคาด กายเห็นชนกอยู่ที่โต๊ะทำงาน ท่าทางกำลังงานยุ่งเพราะขมวดคิ้ว มือซ้ายเกาศรีษะอย่างหงุดหงิด ก่อนจะค้นหาอะไรบางอย่างจากกองเอกสารบนโต๊ะทำงาน
...นึกจะเป็นแบบแมวไม่อยู่หนูร่าเริง แต่คุณชนกนี่เฝ้าหน้าห้องเจ้านายไม่ไปไหนเลย เหมือนยักษ์วัดโพธิ์ผนึกกำลังกับยักษ์วัดแจ้ง กลายเป็นยักษ์ขมูขีเฝ้าห้องทำงานของเจ้านาย...
กายอมยิ้มมุมปากเล็กน้อยกับความคิดของตัวเอง แต่ทันใดนั้นก็ต้องหยุดชะงักเพราะเกือบชนกับใครคนหนึ่ง ผู้ชายร่่างสูงโปร่งคนนั้นก็ชะงักเช่นกัน ชายหนุ่มผิวขาวหน้าตาดีสวมเสื้อเชิ้ทลายทางสีฟ้าสลับขาว กางเกงพอดีตัวสีดำ มาดเนี้ยบเหมือนนายแบบ
กายรู้นึกคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้จึงพยายามคิดว่าเคยเห็นหน้าชายหนุ่มคนนี้มาก่อนหรือไม่ ฝ่ายนั้นก็คงจะรู้สึกเหมือนกันเพราะจ้องหน้ากายพร้อมกับหรี่ตา แต่ไม่นานก็เบิกตากว้างและพูดว่า
“คุณนั่นเอง ใช่แล้ว ใช่จริงๆ ด้วย คุณนั่นเอง คุณมาทำอะไรอยู่หน้าห้องทำงานเคนนี่”
...เคนนี่...คเชณทร์...
“ผมทำงานที่นี่” กายตอบเบาๆ
“อ๋อ...” ชายหนุ่มมาดเท่กอดอก เอียงหน้ามองกายอยู่ชั่วอึดใจแล้วพูดลากเสียงยาว “เข้าใจแล้้ว อย่างนี้นี่เอง มิน่า”
“อะไรครับ” กายเลิกคิ้ว
“แต่อย่าคิดนะว่าเรื่องมันจะผ่านไปเฉยๆ ใครทำอะไรไว้เดี๋ยวก็ได้เห็นดีกัน ประวัติศาสตร์มันมักจะซ้ำรอย” ชายหนุ่มมาดเนี้ยบจ้องหน้ากาย สายตาไม่เป็นมิตร “เคนนี่มีเจ้าของแล้ว รู้ไว้ซะด้วย อย่าใช้วิธีสกปรกแบบนั้นอีก อย่าเข้ามายุ่งกับเคนนี่ อย่า แม้ แต่ จะ คิด”
“ผมไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร” กายส่ายหน้าแล้วเดินเลี่ยงไปเพราะไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืด ผู้ชายคนนี้ไม่เป็นมิตรและท่าทางเป็นคนอารมณ์ร้าย ที่สำคัญ เขาไม่อยากจะมีเรื่องกับคนแบบนี้ในสถานที่ทำงาน
“สำส่อน”
กายหันไปมองด้านหลังแวบหนึ่งเพราะได้ยินชายหนุ่มคนนั้นด่าเบาๆ แต่คนที่อ้างตัวว่าเป็นเจ้าของรองประธานบริษัทผลักประตูเข้าไปในออฟฟิสเสียแล้วพร้อมกับพูดเสียงดังฟังชัด
“คุณชนก ผมมาหาเคนนี่ ว่างหรือเปล่่า”
“เคนนี่ไม่อยู่ ไปต่างประเทศ” เสียงชนกตอบ
“อ้าว ไปต่างประเทศ ทำไมผมไม่รู้” ชายหนุ่มที่มาพบคเชนทร์อุทานด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“คุณต้องรู้ด้วยหรือ” ชนกตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของกาย เขาอยากจะหยุดเดินแล้วฟังชายหนุ่มสองซึ่งเขาคิดว่าคงกำลังจะเปิดฉากปะทะคารมกันแบบไม่มีใครยอมใคร
...เผลอๆ อาจจะได้ดูผู้ชายตบกัน ระหว่างเลขาหวงเจ้านาย กับ 'เจ้าของ' ของเจ้านาย...
แต่ความคิดนั้นก็แวบหายไป กายคิดว่าจะรีบทานอาหารกลางวันแล้วกลับมาทำงานให้เสร็จดีกว่าเพื่อที่จะมีเวลาในตอนบ่ายเหลือเยอะๆ
...เผื่อจะโดนแกล้งให้แปลงานด่วน...
คนในร้านอาหารค่อนข้างบางตาต่างจากทุกวันซึ่งมักจะเต็มทุกโต๊ะ กายกำลังตักอาหารช้อนแรกเข้าปากแต่ก็ต้องชะงัก อ้าปากค้าง ตาโต
“คุณทหารเมฆ” กายพึมพำแล้ววางช้อนลง
“ขอนั่งด้วยคนนะครับ” นาวาอากาศตรีเมฆยิ้มกว้าง นั่งลงตรงข้ามกาย
“มาได้ยังไงครับ” กายถาม
“ผมมาธุระครับผม”
“อ๋อ...” กายพนักหน้าทั้งที่ไม่เข้าใจว่านาวาอากาศตรีเมฆในชุดเครื่องแบบเต็มยศจะมาทำธุระอะไรที่อาคารสำนักงานกลางกรุงแห่งนี้
“ผมเห็นคุณกายตั้งแต่ออกจากลิฟท์แล้วครับ เลยรีบเดินตาม คุณกายเดินเร็วเหมือนกันนะครับผม พักกลางวันหนึ่งชั่วโมงไม่ใช่หรือครับ ร้านอาหารก็อยู่ชั้นหนึ่งของตึก ทำไมดูเร่งรีบครับผม”
“งานเยอะครับ” กายโกหก
“ว้า เสียดายจัง นึกว่าจะได้คุยกับคุณกายนานๆ” เมฆทำหน้าเสียดาย
“ก็คุยได้ครับ ไม่ได้รีบจนไม่มีเวลาจะคุยหรอกครับ” กายยิ้มบางๆ “ว่าแต่ว่า มาธุระอะไรที่นี่หรือครับ”
“เรื่อง F-35 ครับผม เอาพาสปอร์ตมาให้ทำบริษัทคุณกายทำวีซ่า” นาวาอากาศตรีเมฆตอบ ใบหน้าระบายด้วยรอยยิ้มราวกับมีความสุขยิ่งนัก “ผมตื่นเต้นมากครับผมที่จะได้ไปทดลองขับ F-35”
“ผมก็ตื่นเต้นที่จะได้ไปเป็นล่าม” กายพูดเบาๆ แล้วตักอาหารเข้าปากและเคี้ยวช้าๆ
“ผมนับวันรอให้ถึงวันเดินทางจนแทบจะทนไม่ไหวแล้วครับผม” นายทหารหนุ่มพูดช้าเนิบนาย นัยน์ตาพราวระยับเมื่อมองชายหนุ่มในชุดพนักงานออฟฟิสที่นั่งอยู่ตรงหน้า “เหลือเวลาอีก 21 วัน”
“จำได้แม่นขนาดนั้นเลยหรือครับ” กายพึมพำแล้วเปลี่ยงเรื่อง “อ้อ คุณเมฆจะทานอะไรดีครับ หิวหรือยัง”
“ผมคิดถึงคุณมาก” นายทหารหนุ่มพูดสวนกลับมา ใบหน้าเรียบนิ่ง เคร่งขรึม น้ำเสียงอ่อนโยนแต่หนักแน่น
“หือ” กายทำเสียงในลำคอ
“ตั้งแต่กลับจากไปเที่ยวทะเลคราวโน้นเราก็ห่างกัน คุณกายคงไม่ได้กำลังหลบหน้าผมนะครับ”
“เปล่านี่ครับ” กายส่ายหน้า
“เรื่องที่เกิดขึ้น ผมไม่ได้คิดว่าเป็นการสนุกกันเล่นเฉยๆ นะครับผม ไม่ใช่ว่ามีอะไรกันไม่กี่ครั้ง เสร็จแล้วต่างก็ต่างไป”
...ตายล่ะหว่า เอาไงดีเนี่ย จะมาทำแบบว่า 'คุณครับ ผมได้เสียกับคุณแล้ว ผมพร้อมจะรับผิดชอบ' เลยหรือ...
...อย่าบอกนะว่าคุณทหารเมฆค่อนข้างหัวโบราณ รักจริงหวังแต่ง ขออยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า...
“เอ่อ...” กายไม่รู้จะพูดอะไร
“ผมอยากจะสานต่อความสัมพันธ์” นาวาอากาศตรีเมฆพูดต่อ
“สานต่อความสัมพันธ์” กายพึมพำ
“ผมอยากให้เราสองคนได้มีโอกาสเรียนรู้กัน”
“เรียนรู้กัน” กายทวนคำ
“ผมชอบคุณมากนะครับผม ผมมั่นใจว่า ถ้าเราได้...”
“เอ่อ เดี๋ยวครับเดี๋ยว” กายเริ่มจะตั้งสติได้ “คุณเมฆครับ ที่พูดอย่างนี้หมายความว่าจะจีบผมหรือครับ”
“ใช่ครับผม” น.ต. เมฆพยักหน้า
“เอางั้นเลยหรือ ทำไมเร็วอย่างนี้” กายพึมพำเบาๆ
“คุณกายคงไม่มีใครอยู่ใช่ไหมครับผม ผมอยากให้พิจารณาผมได้ไหมครับ ผมโสดมานานแล้ว คิดว่าน่าจะถึงเวลามีคู่ อายุผมก็ไม่น้อย ผมไม่อยากปล่อยเวลาให้ผ่านไป ผมไตร่ตรองดูแล้้ว เวลาอยู่กับคุณกายผมมีความสุขมากครับผม และยิ่งเราได้มีอะไรกันแล้วก็ยิ่งจะเป็นหลักประกันได้ด”
“หลักประกันงั้นหรือครับ เกี่ยวอะไรด้วย” กายถาม
“ผมขอยอมรับตรงๆ นะครับผม” น.ต. เมฆพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง หนักแหน่งแบบทหาร “ผมเองก็เคยผ่านใครมาบ้าง แต่ไม่มีครั้งไหนที่จะทำให้ผมนั่งคิดนอนคิด อาลัยอาวรณ์เหมือนที่เคยเกิดขึ้นกับเราสองคน ทำยังไงผมก็ลืมเรื่องที่ชายหาดเย็นวันนั้นไม่ลง ไหนจะเรื่องที่โรงแรมและเรื่องในรถ มันติดตาผม มันค้างอยู่ในใจ ผ่านมาหลายวัน ผมเลยตัดสินใจว่า เอาล่ะ เดินหน้าลุยเลย”
“จะลุยเลยหรือ” กายทำหน้าเหรอหรา
“ให้โอกาสผมนะครับ คุณกายจะไม่ผิดหวังในตัวผมแน่นอนครับผม” น.ต. เมฆยื่นมือออกมา ทำท่าจะคว้ามือกายไปกุมไว้ แต่กลับวางมือบนโต๊ะแล้วเคาะเบาๆ ก่อนจะพูดต่อว่า “ผมเป็นคนจริงจัง ทำอะไรก็ทุ่มสุดตัว และไม่เคยท้อแม้แต่นิดเดียว”
นรธีร์ถือโอกาสขณะที่กายกำลังนั่งเหม่อ หยิบสมุดรายงานผลตรวจสุขภาพประจำปีของเพื่อนรุ่นน้องออกมาดู เขาแอบเห็นกายสอดสมุดเล็กๆ เล่มนี้ไว้ในนิตยสาร National Geographic ทำให้รู้สึกสงสัยว่าเพื่อนรุ่นน้องของเขาอาจกำลังกังวลใจเกี่ยวกับเรื่องผลตรวจสุขภาพเพราะกายทำท่าทางเหม่อลอยจนน่่าแปลกใจ
“กาย ทานอะไรดี” นรธีร์ถามขึ้นมาเบาๆ พลางพลิกดูสมุดตรวจสุขภาพของกายทีละหน้า
“อะไรก็ได้” กายตอบพึมพำ
“เอาอะไรเปรี้ยวๆ หวานๆ นะ” นรธีร์ถามอีก
“อือ” กายพยักหน้าช้าๆ สายตายังคงมองออกไปนอกร้านอาหาร ทำให้นรธีร์ยิ่งมั่นใจว่าเพื่อนรุ่นน้องซึ่งรู้จักกันมานานกำลังหนักใจกับเรื่องบางเรื่องอย่ามากเพราะรู้ดีว่ากายไม่ชอบทานอาหารรสเปรี้ยวหรือรสหวาน
...มันก็สุขภาพดีนี่นา ผลตรวจทุกอย่างก็โอเ้ค ถ้ามันไม่กังวลเรื่องสุขภาพแล้วจะมีเรื่องอะไร...
...หรือว่าเรื่องรัก เหม่อแบบนี้ต้องเรื่องความรักแน่ๆ...
“ไอ้ชายมันบ่นคิดถึงแกจนเบื่อจะฟังอยู่แล้ว มันจะเป็นจะตายเข้าทุกวัน รู้จักกันมานาน ไม่รู้ยังไง อยู่ดีๆ ก็ทำแบบว่า ชีวิตนี้ขาดกายไม่ได้ซะยังงั้น รู้หรือเปล่า มันกำลังอดมือกินมื้อ เก็บเงินจะซื้อบ้าน บอกว่าจะเอาไว้อยู่กับกาย”
“เหรอ” กายพูดเบาๆ
“เป็นเอามาก” นรธีร์พึมพำ
“ใช่ ชายมันบ้า” กายตอบเสียงเนือยๆ
...ฉันว่าแกต่างหาก เป็นเอามาก แบบนี้ทนไม่ไหว ต้องขอเสือกเรื่องของพวกแกซะหน่อย สองคนนี้เมื่อไหร่มันจะเอากันซะที รำคาญฉิบหาย ไอ้กายก็ทำตัวเป็นโคตรหล่อเลือกได้แต่ไม่ยอมเลือกอยู่นั่นล่ะ ส่วนไอ้เชิงชายก็จะเอาอยู่แต่คนเดียว คนอื่นมีเป็นร้อยเป็นพันไม่ยอมหันไปมอง...
...มอมยาอีแล้วจับมันนอนด้วยกันเลยดีไหมวะ...
บทที่26ยังมะจบนะคับแต่ง่วงแล้วอ่ะ ขอไปนอนก่อนนะ ตั้งสี่ทุ่มสิบห้าแล้ว ต้องตื่นแต่เช้าเช่นเคยเพราะต้องพาน้องหมาออกไปเดินออกกรรมลังกาย ราตรีสวาทครับผม
-
พี่นายทำร้ายอ่ะ(￣^￣)ゞ
-
เพิ่งสมัครสมาชิกเลยเพิ่งได้คอมเม้น(เเอบงงคอมเม้นไม่เปนอยุ่สักพัก :laugh:)
ลงชื่ออ่านด้วยคนนะค้าบ
อ่านเรื่องนี้เเ้ล้วอยากรู้จัง ใครเป็นพระเอก
ส่วนตัวเเอบเชียประธาน :a5:
-
โถ ๆ ๆ สงสารชายนะเนี่ยะ เกิดเป็นกายนี่ก็ดีอย่าง
มีแต่คนรักหวังแต่ง เฮ้อ อยากมีอย่างนี้บ้าง
-
รับปากแล้วนะคะว่าเลือดสาด ไม่ใช่เลือดตกยางออกนะคะ
ว่าแต่ทำไมไม่มีบทบรรยายตอนกายกับนายทหารเมฆเลยอ่ะ อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆที่มันผ่านมาแล้วเสียดายๆๆๆๆ
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาต่อแล้ว เย้ๆๆๆ :mc4:
พักผ่อนให้เต็มที่แล้วตื่นมาต่อนะจ้ะ ^^
ชอบคุณนายทหารมากกก ปลื้มมมม :impress2:
-
จะเชียร์ใครดีหว่า? อิอิ ขอบคุณนะค๊าบบ สนุกมากคับ
-
โห...ผู้ชายรุมล้อมนะกาย แต่น.ต.เมฆรุกหนักอย่างนี้จะเอาไงต่ออ่ะ
อุตส่าห์ลุ้นว่ารอดจากเที่ยวทะเลด้วยกันคราวนั้น...นี่อะไร ชายหาด โรงแรม ในรถ กาย...เธอช่างร้อนแรง~ :m25:
ตัวละครเพิ่มอีกแล้วอ่ะ...ทีแรกนึกว่าคนที่ทักกายเช้าวันนั้นคือชนกซะอีก...ดันมีคนเข้าข่ายเพิ่มมาอีกหนึ่ง
มีโอกาสที่ท่านประธานจะยืมคอนโดคเชนทร์คืนนั้นมั้ยอ่ะ...ทางเดียวคือจับคเชนทร์แก้ผ้าซะจะได้รู้กันไปเลย
แล้วถ้าท่านประธานจะลงสนามด้วยอีกคน...กรุณาเลิกกลั่นแกล้งกายแล้วลงมือจีบได้แล้วนะคะ :angry2:
-
ได้อ่านต่อแล้ว ดีใจๆๆ
-
แหม ๆ ๆ อยากเกิดเป็นกาย
-
:pig4:
-
แหม ๆ ๆ อยากเกิดเป็นกาย
อิจฉาคนเลือกได้ แต่ตัวเรากลับไม่มีให้เลือก :เฮ้อ:
-
Ana... Guy is still hot and it causes him go in trouble. Anyway Kenny is not different but he can dual with it.
-
กรี้ดซาหลบ
-
เยอะนะกาย 555
-
ดูๆแล้วกายไม่ชอบเมฆแหงๆ เซงว่ะ :m31:
-
เง้อ.....ไม่เอานายทหารๆๆๆ :serius2:
จาเอาเคนนี่ๆๆๆๆ :-[
-
สงสารกายเนอะ อิตา คเชนทร์น่าจะโดนซะบ้างโทษฐานทำให้กายต้องพลีกายเพื่อค้นหาเนี้ย -*- กว่าจะเจอติดหลายคดีเลยทีนี้
-
:กอด1:
:t3:
-
คุณเมฆ
ชายหาด โรงแรม ในรถ~ :m1:
-
เชียร์นายทหารเมฆด้วยคน
-
เง้อ ค้างรุนแรง TT o TT
-
ที่กายคิดหนักเนี่ย เพราะมีใจให้เคชนทร์หรือเปล่า แถมดูว่าจะมีคู่แข่งเพิ่มซะด้วย ตอนหน้าจะมีคุณเคนนี่เข้าฉากหรือเปล่า รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ราตรีสวาทเหมือนกันค่ะ :L2:
-
ยังเดาไม่ออกเลยว่าใครเป็นพระเอกเลย
แต่ไม่อยากได้เคนนี่อ่ะ ถ้าคบคนนี้สงสัยได้อริมาอีกเยอะ
เอาเมฆเนี้ยแหละ มาแรงแซงทุกคน ๕๕๕๕๕
-
เป็นไงล่ะคุณกาย ตามหาเคนนี่จนถูกทหารสั่งลุยเลยเห็นไหม :laugh:
ถึงหลายเสียงจะเชียร์คุณเมฆ
แต่.... เราเชียร์เคนนี่นะ!!!!! :a9:
:กอด1:
-
แรงจริงๆ เจอทหารรุกแล้วล่ะสิค่ะ แล้วเคนนี่อ่ะ ของกายนะยะ ไม่ยอม!
-
เฮ้อกายนนี่โครตหล่อเลือกได้จริงๆ อิจฉานะเนี่ย อยากมีคนมารุมจีบแบบนี้บ้าง :impress2:
-
มาเชียร์นายเมฆเหมือนเดิม
-
เชียร์ท่านประธานค่ะ ยังไม่ปักใจเชื่อว่าเป็นคเชนทร์
ทหารเมฆรุกแร๊งงได้อีก กายเนื้อหอมจริงนะ
รอพาส 26 ต่อให้จบจ้า
-
หุหุหุหุ ชักเข้มข้นแล้วซิ
จะรอน้าค่ะ
-
เป็นคเชนทร์จริงหรอเนี่ย?? ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ :a5:
แต่ดูท่าจะมีการเข้าใจผิดครั้งใหญ่เลยสิเนี่ย
เลยมีแต่คนไม่ชอบกาย ใครไม่ชอบ แต่เราชอบนะ ช๊อบ..ชอบ :m3: กายจ๋า~
ส่วนนายเมฆ ลุยเลยๆๆๆๆ เชียร์เต็มที่ แต่ก็ยังแอบเชียร์ท่านประธานอยู่ด้วย o17
อุ้ย เลือกไม่ถูกง่า(แล้วแกไปเลือกไรกับเขายะ :beat:)<<อุ๊ย ตบตัวเอง :m20: (บ้าละ)
-
ทำไมมันกึ่งๆ ไปหมด จะชอบคุณเคนนี่ ก็มีแฟนแล้ว น.ต.เมฆก็ดูจะกลายเป็นคนที่เพอร์เฟค เหมาะสมไปเสียทุกอย่างสำหรับกาย
มันเหมือนควรจะเลือกเมฆแต่เหมือนมีอะไรตะหงิดๆ เป็นเพียงความสวยงามที่ฉาบหน้า ไม่ใช่ว่าเมฆไม่ดี
แต่คาดว่าถ้าเลือกเมฆต้องเจอปัญหาอะไรบางอย่างแน่นอน ส่วนถ้าเลือกคเชนทร์แม้จะดู
เหมือนมีปัญหาตั้งแต่ต้น แต่มันอาจจะผ่านไปได้ก็ได้นะ
ปล. ถ้าเราเป็นกาย แม้จะกลัวบ้างแต่ก็จะเลือกเมฆแล้วบอกว่าเรากับคเชนทร์เกิดอะไรขึ้นมาบ้าง
แต่สำหรับเรื่องในนิยายนี้อะไรก็เกิดขึ้นได้เพราะกายเป็นศูนย์รวมของชายหนุ่มทั้งมวล ^.^
-
ได้โปรดอย่าทำให้คนอ่านสับสน
โอ๊ยไม่รู้จะเชียรใคร มันรักพี่เสียดายน้องไปหมดแล้ว
-
คุณเมฆมาแรงมาตรงซะกายไปไม่เป็นเลย แล้วกายควรจะเลือกใครดีเนี๊ย
-
คิดถึง และรอนะคะ~ :bye2:
-
:z2: อุเหม่......เชียร์คเชนทร์อ่ะ
แต่สงสัยท่านประธานจะเป็นพระเอกแหงม ๆ
คิดถึงพี่นายอย่าหายไปนานนักนะมีคนเค้าเฝ้ารอ อคิ อคิ :haun5:
-
อ่านมาถึงตอนนี้ เราก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีว่าเป็นคเชนทร์
ความรู้สึกบอกว่าน่าจะไม่ใช่คนนี้
เราแอบเชียร์ท่านประธาน อยู่ถึงจะโหดไปบ้าง
แต่เราว่าท่านประธานทดสอบกายอยู่
-
เชียร์คเชนทร์ไม่ก็ประธานอ่ะ ไม่ชอบเมฆ :laugh:
รออ่านบทที่ 26 ต่อค่าาา
-
สงสารชาย :sad11: แต่ตอนนี้เค้าชอบคนในเครื่องแบบ เมฆชัดเจนดี
-
เคนนี่มีแฟนแล้ว แล้วมายุ่งกะกายแบบนี้ จะดีเหรอค้า :serius2:
ส่วนคุณทหารเมฆก็รุกซะ กายไปไม่เป็นเลยเหรอ :z1:
อยากจะหนักใจแทนกายนะ แต่จะแอบไปเชียร์ชายแบบลับๆซักพักดีไหม รู้สึกคนนี้ทุ่มเทอะไรดีจริง แต่บางทีก็น่ากลัวเกินไปนะ :a5:
เอาเป็นว่ารอแบบช้าแต่ชัวร์ดีกว่า ยังไม่อยากเชียร์ใครจนออกนอกหน้า :laugh:
-
มาต่อบ่อยๆ ก้ดีนะครับ
เพราะคิดถึงครับ
-
แอบรู้สึกชอบคุณเลขาหวงเจ้านาย ขึ้นมานิดนึงแหะ :laugh: :laugh:
อ่านไปก็อิจฉากายไป คนอะไร จะมีคนมารอให้เลือกเยอะขนาดนั้น
ปล.ตอนนี้ท่านประธานหายไปเลยแหะอยากรู้ว่าท่านประธานจะลงมาแข่งแย่งกายกับคนอื่นมั๊ย ถ้าลงเราจะเชียร์เต็มที่เลย :laugh:
-
ปล่อยอิตาเคนนี่ไปกะปฟนๆเค้าเหอะกายจ๋า
หันมาซบอกล่ำๆของคุณเมฆดีกว่าน้า :-[
-
กังวลอะไรอยู่น๊า กายย
มีคนมารุมจีบมากมาย
แล้วจะทำยัำง
โผล่ศัตรูมาด้วย :fire:
-
เอร๊ยยยยย
แอบมาลงอ่ะคนเรา :a5: เชื่อว่าตาคนนั้้นของกายไม่ใช่ลุงเคนนี่เหมือนกัน แต่ก็เสียดายเนาะ
-
ยังไม่มา.....
ครึ่งหลังสงสัยมาพร้อมกับตอน27
-
อยากเห็นกายแรงบ้างอ่ะ
-
หนูกายไม่คิดบ้างหรอคะว่า 'หลายคน'
:-[ :-[
สงสารหนูเชิงชาย :m15:
-
อ่านถึงตอน26ก็ยังเดาพระเอกไม่ได้
เรื่องนี้ช่างเป็นปริศนาจริงๆ!
-
เอิ่ม ชอบคเชนค์มาก ก่า
อย่าได้เปลี่ยนใจเน้ออ
กายนี่เสน่ห์รุนแรงดีจริงๆ
-
ขอบคุณพี่นายของน้องๆ
เรียบเรียงเรื่องราวได้สลับซับซ้อน
เป็นที่น่าติดตามอ่านสนุก ลุ้นระทึกแทบทุกตอน
เป็นไปได้ไง ครึ่งเรื่องแล้ว...ยังเดาไม่ออกเลยว่าใครเป็นพระเอก
รอตอนต่อไปนะครับ
ได้ข่าวว่า NC จะกระฉูดท่วมจอ
ขอบคุณคร้าบบบบ
-
:L2:
-
เมื่อไหร่จะได้กันกับพระเอกซะทีเหนื่อยลุ้นแหละเนี่ย แง่มๆ :really2:
-
เคนนี่ไม่อยู่แบบนี้ เดี๋ยวคนอื่นก็ทำคะแนนนำไปก่อนหรอก
แถมกายเจอคู่ปรับเพิ่มอีก อย่างนี้กายจะรับมือไหวมั้ยนะ
-
o18 เค้าเชียร์ น.ต เมฆดีกว่า :laugh: :laugh: :laugh:
น่ารักที่สุด :o8:
-
บอกตรงๆว่าเรื่องนี้ไม่รู้จัเชียร์พระเอกคนไหนดี :เฮ้อ:
กลัวเป็นเหมือนแทนเรื่องก่อนโน้น ฮ่าๆ OTz
เคนนี่ก็มีเจ้าของแล้ว ร้ายกาจมาก
-
เลือกยากๆๆๆๆๆ
ใช้เสี่ยงติ้วเอาแล้วกัน
-
เอาหมาไปวิ่งนานจังอะ ยังไม่มาอีก :fire:
-
อยากอ่านต่ออีกสักหน่อยค๊าาาา
บวกๆๆๆๆ
-
ลุ้นกันจนตัวโก่งจนถึงตอนที่ยี่สิบหกก็ยังไม่พบพระเอก 55
รออยู่นะค่ะ
-
งะค้างงงงงง
กายโดนรุกเสียแล้วจะรับมือไหวไหมเนี่ย
-
อิตาเคนนี่ ถ้าไม่รีบแสดงตัว เกรงว่า น้องกายจะโดนคาบนะจ๊ะ :m16:
-
ปันใจให้คุณเมฆดีกว่า เบื่อคุณคเชนทร์ละ ไม่ชัดเจนเล๊ยยยย :z13:
-
อ่านไปอ่านมา
ก้อยังคิดม่ายออกอ่ะ
ว่าตกลงกายจะเลือกใคร เฮ้อ
-
เคนนี่สู้ๆ เคนนี่สู้ตาย อ๊ากกกก โผล่มาอีกคนแล้ว เครียดแทนกาย
แต่ตอนนี้แอบเคืองพี่นายค้างอย่างแรงเลย!!!
-
กรี๊ด เคนนี่มีเจ้าของ แว๊ววว
ยอมไม่ได้ ยอมไม่ด๊ายยย :angry2:
เคนนี่ต้องเป็นของนุ้งกายเท่านั้นๆ กรี๊ด
-
มาแว้ววว ดีใจจัง คิดไปคิดมาก็ยังเชียร์ทั่นประธานอยู่ แต่พอคิดดูดีๆแล้ว
คนในคืนนั้นจะเป็นใครก็ช่างมันเหอะไหนๆก็ไม่ได้ติดอะไรมา
สู้ หันมาสนใจคนที่ชอบเราหรือคนที่เราชอบดีกว่าไม่ต้องไปปวดกะบาลด้วย
เพราะอีตาคนในคืนนั้นถ้าเขาจำเราได้แต่ไม่สนใจเราก็อย่าไปสนใจมันเลยปวดกระดองจายยย
จะ เมฆ หรือ ชาย เค้าก็ดีกับกายทั้งคู่ เลือกซะ o13
-
รออ่านต่อที่เหลือ อิอิ กายตายแน่ๆ งานนี้ หึๆ
-
คิดถึงกายแล้ว...คุณนาย
-
:กอด1:
-
อ่านต่อ อ่านต่อ :mc4:
-
สนุกมากครับ ชอบครับ ขอบคุณครับ
-
นรธีร์ถือโอกาสขณะที่กายกำลังนั่งเหม่อ หยิบสมุดรายงานผลตรวจสุขภาพประจำปีของเพื่อนรุ่นน้องออกมาดู เขาแอบเห็นกายสอดสมุดเล็กๆ เล่มนี้ไว้ในนิตยสาร National Geographic ทำให้รู้สึกสงสัยว่าเพื่อนรุ่นน้องของเขาอาจกำลังกังวลใจเกี่ยวกับเรื่องผลตรวจสุขภาพเพราะกายทำท่าทางเหม่อลอยจนน่่าแปลกใจ
“กาย ทานอะไรดี” นรธีร์ถามขึ้นมาเบาๆ พลางพลิกดูสมุดตรวจสุขภาพของกายทีละหน้า
“อะไรก็ได้” กายตอบพึมพำ
“เอาอะไรเปรี้ยวๆ หวานๆ นะ” นรธีร์ถามอีก
“อือ” กายพยักหน้าช้าๆ สายตายังคงมองออกไปนอกร้านอาหาร ทำให้นรธีร์ยิ่งมั่นใจว่าเพื่อนรุ่นน้องซึ่งรู้จักกันมานานกำลังหนักใจกับเรื่องบางเรื่องอย่ามากเพราะรู้ดีว่ากายไม่ชอบทานอาหารรสเปรี้ยวหรือรสหวาน
...มันก็สุขภาพดีนี่นา ผลตรวจทุกอย่างก็โอเ้ค ถ้ามันไม่กังวลเรื่องสุขภาพแล้วจะมีเรื่องอะไร...
...หรือว่าเรื่องรัก เหม่อแบบนี้ต้องเรื่องความรักแน่ๆ...
“ไอ้ชายมันบ่นคิดถึงแกจนเบื่อจะฟังอยู่แล้ว มันจะเป็นจะตายเข้าทุกวัน รู้จักกันมานาน ไม่รู้ยังไง อยู่ดีๆ ก็ทำแบบว่า ชีวิตนี้ขาดกายไม่ได้ซะยังงั้น รู้หรือเปล่า มันกำลังอดมือกินมื้อ เก็บเงินจะซื้อบ้าน บอกว่าจะเอาไว้อยู่กับกาย”
“เหรอ” กายพูดเบาๆ
“เป็นเอามาก” นรธีร์พึมพำ
“ใช่ ชายมันบ้า” กายตอบเสียงเนือยๆ
...ฉันว่าแกต่างหาก เป็นเอามาก แบบนี้ทนไม่ไหว ต้องขอเสือกเรื่องของพวกแกซะหน่อย สองคนนี้เมื่อไหร่มันจะเอากันซะที รำคาญฉิบหาย ไอ้กายก็ทำตัวเป็นโคตรหล่อเลือกได้แต่ไม่ยอมเลือกอยู่นั่นล่ะ ส่วนไอ้เชิงชายก็จะเอาอยู่แต่คนเดียว คนอื่นมีเป็นร้อยเป็นพันไม่ยอมหันไปมอง...
...มอมยาอีแล้วจับมันนอนด้วยกันเลยดีไหมวะ...
แต่ก่อนที่นรธีร์จะได้ 'วางแผน' ต่อไป เชิงชายก็เดินยิ้มร่าเข้ามาในร้านอาหารและนั่งลงข้างๆ กาย
“กาย คิดถึงจังเลย” เชิงชายทำตาหวาน
“ไอ้ชาย ผู้อาวุโสนั่งหัวโ่ด่อยู่ตรงนี้แกไม่ทักเลยนะ” นรธีร์กระแทกเสียง ใช้เมนูอาหารฟาดต้นแขนของเชิงชาย
“โอ๊ย เจ๊” เชิงชายแกล้งทำเป็นเจ็บ “คิดถึงใครก็ทักคนนั้นก่อนสิ นี่ไม่ได้เจอกายนานจนแทบจะลืมกลิ่นแล้วนะเนี่ย”
“น้อยๆ หน่อย ไอ้ลามก แกไปดมกลิ่นเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาคงยอมให้แกดมกลิ่นหรอก” นรธีรเบ้ปากแล้วพูดขึ้นมาเบาๆ “แต่เจ๊อโหสิกรรมให้ เพราะแกคงไม่ได้มีโอกาสจะพูดแบบนี้อีกนานหรอก”
“ทำไมล่ะ” เชิงชายถาม แต่สองตาจับอยู่ที่เสี้ยวหน้าด้านข้างของกายซึ่งกำลังมองออกไปยังลานจอดรถหน้าร้านอาหาร
“ก็ไอ้กายมันคงอยู่กับเราอีกไม่นานนะสิ” นรธีร์ตอบเสียงเบา ทำท่าเหมือนกำลังบอกความลับสำคัญ
“พูดเป็นเล่น” คราวนี้เชิงชายหันหน้ามามองนรธีร์แล้วหันไปหากาย ยื่นมือไปเขย่าแขนคนที่กำลังนั่งเหม่อและถามว่า “กายจะไปไหน อย่าบอกนะว่าจะย้ายกลับบ้านนอก ถ้ายังงั้นชายจะตามไปด้วย”
“เชียงใหม่ไม่ใช่บ้านนอก พูดให้ดีๆ นะ” กายขมวดคิ้วใส่เชิงชาย
“ก็จะไปไหนล่ะ บอกชยหน่อยสิ” เชิงชายขมวดคิ้วเช่นกันแล้วหันไปถามนรธีร์ “เจ๊อำกันเล่นหรือเปล่า จะแกล้งผมให้ร้อนรุ่มหัวใจใช่ไหม”
“เฮ้อ แกนี่มันเว่อร์จริงๆ” นรธีร์ถอนหายใจ “อ้าว บอกก็ได้ กายมันจะไปสวรรค์ หรือจะไปนรกก็ไม่รู้ล่ะ” ประโยคสุดท้าย นรธีร์พึมพำเบาๆ แต่ก็ได้ยินกันทั้งสองคน
“บ้าน่ะเจ๊” กายกับเชิงชายพูดขึ้นมาพร้อมกัน
“นั่นไง” นรธีร์ใช้นิ้วกลางชี้หน้าเพื่อนรุ่นน้องทั้งสองคนสลับไปมา “แกสองคนนี่มันเนื้อคู่กัน พูดประโยคเดียวพร้อมกัน ใจมันตรงกันอย่างนี้จะสงวนท่าทีกันทำไมวะ ยืดเยื้อเรื้องรังเฉยๆ ตกลงปลงใจได้เสียกันซะเลย เจ๊จะเป็นสปอนเซอร์จ่ายเปิดห้อง ร.ร. ม่านรูดให้”
“พูดอะไรบ้าๆ” กายบ่น ทำหน้ามุ่ยแล้วหันหน้าหนี
“ผมอยากจะได้เสียตั้งนานแล๊ว” เชิงชายลากเสียงยาว ปรายตามองกายด้วยสายตาน้อยใจ “แต่กายนี่สิ”
“ไม่แกก็ปล้ำซะเลยสิวะ มัวชักช้า เก้ๆ กังๆ เงอะๆ งะๆ เฟอะๆ ฟักๆ อยู่ได้ เดี๋ยวไอ้กายมันก็จากแกไปก่อนเวลาอันควรหรอก” นรธีร์แนะนำ
“เจ๊ นอ” กายอุทาน “ผมจะอยู่นี่ล่ะ ไม่ไปไหนหรอก ชายก็เลิกพล่ามเรื่องความรักซะที”
“เห็นไหมล่ะเจ๊” ชายทำหน้างอน แล้วพูดกับนรธีร์ “เจ๊ก็เห็น พูดเรื่องนี้ได้ซะเมื่อไหร่ คนคนนี้ ไม่รู้หรอกนะ ว่ามีคนหนึ่งกำลังจะขาดใจตาย”
“ชาย” กายทำหน้าดุใช่เชิงชาย “จะอ้วก”
“ตกลงเอากะไอ้ชายซะเถอะกาย ไหนๆ แกก็จะอยู่ต่อได้อีกไม่นาน ทำบุญทำทาน ให้ไอ้ชายมันถึงไคลแมกซ์ซักครั้ง ตายแล้วจะได้ขึ้นสวรรค์”
“เจ๊ทำสิ” กายกระแทกเสียง
“ม่าวอาว” เชิงชายรีบปฏิเสธ
“เป็นอะไรเนี่ย มาแช่งกันให้ตายอยู่ได้” กายทำเสียงดุใส่นรธีร์
“อ้าว ก็แกเป็นเอดส์ไม่ใช่หรือ ในสมุดตรวจสุขภาพนี่ก็บอกว่า HIV absolutely, truly, f*ckingly Positive"
“บ้าน่ะเจ๊” กายโวยวาย รีบกระชากสมุดเล่มเล็กจากมือนรธีร์
“ไหนๆ ขอดูหน่อย” เชิงชายยื่นมือมาจึงโดนกายตีมืออย่างแรงด้วยสมุดตรวจสุขภาพ
“เป็นที่ไหน ผมสบายดี สุขภาพแข็งแรงดีร้อยเปอร์เซ็นต์ พูดอะไรบ้าๆ”
“งั้นก็เหมาะ” นรธีร์ทำสีหน้าครุ่นคิด
“เหมาะอะไรเจ๊” เชิงชายรีบถาม “เจ๊คิดเหมือนที่ผมคิดหรือเปล่า ถ้าสุขภาพแข็ง ก็มีแรงที่จะ...”
“ผสมพันธ์” นรีธีร์รีบพูดแทรก
“ผมสุขภาพดี” กายย้ำด้วยเสียงหนักแน่น “สุขภาพสมบูรณ์ ไม่เจ็บไม่ป่วยอะไร”
“สุขภาพกายด แต่สุขภาพใจแย่” นรธีร์เบ้ปาก
“ทำไม กายไม่สบายใจอะไรหรือ” เชิงชายเอียงหน้าถามอย่างห่วงใย “มีอะไรให้ชายช่วยหรือเปล่า เงินไม่พอใช้เอาของชายไปก่อนก็ได้ หรือว่าไอ้บริษัทนั่นใช้งานกายหนัก ให้ชายช่วยแปลเอกสารก็ได้นะ ชายจะไม่ออกทัวร์ก็ได้”
“ไอ้ชาย แกไม่ออกทัวร์แล้วใครจะออกทัวร์วะ แล้วเรื่องเงินอย่าเสือกไปเสนอ เงินเดือนแกบวกกับทิปมันยังไม่เท่าเงินเดือนไอ้กายเลย ไหนแกต้องผ่อนรถอีก ไหนจะเก็บเงินไว้ซื้อกระท่อมน้อยคอยรัก” นรธีร์โวยวายแทรกขึ้นมา
“ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นล่ะ เข้าใจหรือเปล่า” กายพูดเสียงหงุดหงิด “แล้วที่นัดมากินข้าวเนี่ยจะกินกันได้หรือยัง”
“แล้วสั่งกันหรือยังล่ะ” นรธีร์ยักไหล่
“ผมไม่หิว” เชิงชายปฏิเสธ
“อ้าว แล้วแกมาทำไมวะ” นรธีร์ถาม แต่สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าของกาย มองเพื่อนรุ่นน้องอย่่างครุ่นคิด
“ผมมาเจอกาย” เชิงชายตอบยิ้มๆ “แค่นั่งมองก็อิ่มแล๊ว”
“ขอให้เป็นอย่่างนี้ทุกครั้งเถอะ จะได้ประหยัดเงิน” นรธีร์พูดกับเชิงชาย ส่วนในใจคิดหาวิธีการที่จะช่วยให้เพื่อนรุ่นน้องทั้งสองให้สมหวัง
...ถึงเวลาของแกทั้งสองคนแล้วล่ะ ฉันทันต่อไปไม่ไหวแล้ว รำคาญไอ้ชายเต็มที ส่วนไอ้กายก็ขวางหูขวางตาเหลือเกิน ปล่อยเอาไว้นานไม่ได้ เดี๋ยวไอ้สองคนนี้มันจะขึ้นคาน...
กายวางโทรศํพท์ลงบนแป้นช้าๆ คิ้วขมวด ถอนหายใจเบาๆ วันนี้เขาได้รับโทรศัพท์ทางไกลจากคเชนทร์แล้วถึงสามครั้ง แต่ละครั้งก็ชวนคุยเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่ครั้งสุดท้ายก่อนวางสายได้เตือนเขาให้ 'ดูแลตัวเองดีๆ อย่าไปแหย่รังแตน'
...รังแตนชื่อว่าท่านประธาน!...
...คำเชนทร์กำลังเปลี่ยนไป เปิดเผยความรู้สึกมากขึ้น เหมือนคุณทหารเมฆ เหมือนวรุจน์ เหมือนเชิงชาย...
กายถอนหายใจอีกครั้ง ยกมือขวาขึ้น ใช้นิ้วคลึงขมับขวาเบาๆ ครั้งแรกที่คุยโทรศัพท์กับคเชนทร์ เขาตั้งใจจะถามเรื่องคืนวันศุกร์ที่ 20 แต่คเชนทร์เอาแต่ชวนคุยเรื่องต่างๆ จนหาโอกาส 'เปิดประเด็น' เรื่องนั้นไม่ได้เสียที
...แล้วยังจะมาคิดเรื่องคืนวันศุกร์ที่ 20 อยู่ทำไมอีก ก็รู้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นคือคเชนทร์ ส่วนไอ้ที่กลัวว่าจะเป็นเอดส์ก็ไม่เป็น ตอนนี้มีเรื่องอื่นต้องคิดตั้งหลายเรื่อง เรื่องที่แล้วมาก็แล้วไป จบไปแล้ว ไม่มีอะไรคาใจอีกแล้วนี่นา...
กายดุตัวเอง พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ แต่ทันใดก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงจากโทรศัพท์เคลื่อนที่เตือนว่ามีข้อความสั้นส่งเข้ามาถึงสี่ครั้งติดๆ กัน
กายล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วเปิดอ่านข้อความสั้นทั้งสี่ แต่ละข้อความเป็นคำเพียงข้อความละหนึ่งคำ
คิด
ถึง
นะ
กาย
ไม่ได้ลงชื่อ แต่เขาก็รู้ว่าเป็นใคร
ข้อความนี้ส่งมาจากต่างประเทศ
*** End of Chapter 26 ***
ตัวอย่างตอนต่อไป
27
“รู้จักกันน้อยไปแล้ว” กายพูดเสียงจริงจัง “นึกว่าจะรู้จักกันซะอีก”
“โธ่ รู้จักสิรู้จัก” เชิงชายรีบพูด “แต่เข้าใจหน่อยสิว่าบางทีมันก็อดคิดไมได้ ชายเป็นมนุษย์ธรรมดานะกาย พอเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น ชายก็ต้องมองตามมุมของความเป็นจริง เว้ากันซื่อๆ ชายเป็นรองอยู่เยอะ แล้วที่ชายหวั่นใจนี่มันผิดด้วยหรือ”
37
“หรือบางทีคุณรู้ แต่คุณตีหน้าซื่อ ทำเป็นไม่เข้าใจ”
หาเรื่องจริงๆ เลย คุณท่านประธานพฤศนี่ช่างทำอะไรเป็นเด็ก ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นถึงประธานบริษัทใหญ่ที่ทำธุรกิจมากมายก่ายกองแต่กลับมาทำตัวน่า...น่า...น่าอะไรวะ...
...น่าเตะจริงๆ ใช่แล้ว ทำตัวหน้าเตะ และหน้าต่อยปากซักหมัด...
“ผมก็ว่าผมเป็นคนฉลาด แต่คงไม่ฉลาดขนาดที่จะเข้าใจคำพูดของคุณได้ทุกอย่างหรอกครับ”
“งั้นตอบผมมาอีกทีซิว่า คุณเข้ามาทำงานที่บริษัทผมทำไม”
47
“อู๊ว อา ซี๊ด อาาาส์”
“อือ”
“โอ้ว..”
50
“ก่อนนอนปิดน้ำปิดไฟด้วยนะ”
“อือ”
-
^
^
บวกระยะประชิดค่า
ตัวอย่างตอนต่อไปนั่นมันอะไรคะ อร๊ายยยย :-[
-
ตกลงกายเป็นอะไร แล้วคนคืนนั้นตกลงคเชนท์ป่าว ตอนต่อไปเกริ่นซะอยากรู้้เลยนะนี่
:serius2: เราเชียร์คเชนท์ๆ แต่เหมือนเจ้ นอจะว่าแผนให้ชายกับกาย :oo1: กันซะงั้น กายรักใครเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองนิ
-
จิ้ม คุณคฑา ^^
ขออ่านตอนที่ 47 ก่อน ได้ป่าว 555+
-
รอ ร้อ รอ ตอนต่อ ๆ ไป
-
เราก็ยังว่า เป็นประธานขี้หึงน่ะแหละ
-
กายตัวเลือกเยอะจริงๆ
-
กลัวไม่ใช่คเชนทร์
-
ความสงสัยท่านประธาน ท่าจะจริงซะแล้วมั้ง
คนอื่นทำตัวโจ่งแจ้งเกินไป
รออ่านตอน 47 ถึงจะรู้ว่าอีก 20 ตอนจะถึงตอนนั้น
:z2:
-
รอเจ้าค่า :กอด1:
-
ไว้รอตอนจบแล้วค่อยกลับมาอ่านดีกว่าขี้เกียจเดาแระ :m16:ตอนนี้ขอเบรคก่อน :เฮ้อ:
-
ขอเดาว่า
ชายในคืนนั้น ---> ท่านประธาน ผู้ซึ่งไปใช้สถานที่ของคเชนทร์ ในการทำกิจกรรมกับกาย ส่วนคเชนทร์ไปอยู่ที่ไหนนั้น เดาไม่ได้
พระเอกของเรื่อง ---> เชิงชาย
-
o22 ปวดหัวแทนกายเนาะ...ไม่รู้จะเลือกใครดีอ่ะ โฮะๆๆๆๆ
-
ขอเดาว่า
ชายในคืนนั้น ---> ท่านประธาน ผู้ซึ่งไปใช้สถานที่ของคเชนทร์ ในการทำกิจกรรมกับกาย ส่วนคเชนทร์ไปอยู่ที่ไหนนั้น เดาไม่ได้
พระเอกของเรื่อง ---> เชิงชาย
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงผมก็ฝันสลายสิ
ปล. ถ้าเป็นจริงขอพระเอกชื่อเมฆเถอะ อิอิ
-
เป็น 26 ตอนที่ยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นพระเอก :เฮ้อ:
พระเอกอยู่ไหน แต่ขัดใจจัง
นายเอกดูง่ายจริงๆ :seng2ped: ง่ายมากอะ
ไม่ได้ว่ามั่วนะ แต่ก็ได้ไม่ยากเลย ดูแหวกแนวกว่าที่เคยอ่านมาเยอะ
ออกจะเสียดาย :m16: แต่ก็น่าสนุกดี
-
T^T ตกลงใครเป็นพระเอกกันแน่เนี๊ยยย
แต่ที่แน่ๆคุณประธานไม่ใช่สามีเคนนี่ใช่มั๊ย *o*
วันนั้นคุณประธานแบบมาค้างบ้านเพื่อนไรงี้ 55
ยังแอบหวังให้เป็นคุณประธาน *-*
-
:L2:
-
" หล่อเลือกได้ กับหล่อไม่เลือก " o13
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย
ปล. ได้ข่าวว่าต่อไป :pighaun: จริงเปล่า :z2:
-
+1 ค่ะ
มีมาให้เลือกมากไปก็ปวดหัวนะคะกาย
-
อยากให้กายคู่ชายจังเลยถ้ากายคู่ชายคงเป็นคนที่มีความสุขที่สุดอ่ะออิอิ(แต่ขอให้ชายเลิกเลี่ยนซะก่อนนะ)
-
อยากอ่านตอนต่อไป
:z3: :z3:
-
ขออ่านตอน47ก่อนได้ไหม
สรุปกายก็ยังไม่เฟริมว่าเป็นใคร
เคนนี่ คือคเชน แต่ท่านประธานก็อาจใช้ห้องคเชนทำภารกิจก็ได้เหมือนกัน
ความน่าจะเป็นสูงทั้งคู่ ลุ้นมา26ตอน ก็ยังคงลุ้นค่อไป
-
ตัวอย่างตอนต่อไปอะไรของคุ้ณณณณณณณณณณณณ! เหอๆๆ
ส่วนตัวแล้วคิดว่าคเชนทร์ไม่ค่อยเวิร์ค ทหารอากาศมาแรงแซงทางโค้ง คะแนนนำมากกว่า อิอิ
-
อิอิ
-
เหอะๆ อ่านมาได้ชาติเศษแล้วยังไม่รู้เลยว่าใครคือพระเอก :เฮ้อ:
อ่านไปเรื่อยๆก็ลุ้นต่อไป :sad11:
-
หง่ะ...ไม่น่าหลวมตัวมาอ่านเรื่องนี้เล๊ยยยยยย
ติดงอมแงมเลย........... :serius2:
ชอบแนวเรื่องนี้นะคะ อ่านแล้วอึดอัด ลุ้นตลอด ขนาดว่าเคนนี่เผยตัวแล้วยังไม่วายลุ้นว่าตกลงใครพรเอกกันแน่ :เฮ้อ:
-
ไอ้ตอน 50 นี้ เหมือน กายจะได้กับ เชิงชายงัยไม่รู้เนอะ... - -"
-
อืม เริ่มตะหงิดๆว่าจะเป็นเชิงชาย
:laugh:
เดามั่วไว้ก่อน กลัวผิด 5555
-
กรี๊ด ในที่สุดก็มาอัพแล้ว สุขใจๆ
ผู้ชายคนนั้นคือเคนนี่ใช่ไหม คงใช่สินะ อย่าให้มีคนอื่นโผล่มาเลนสับสนไปหมดแล้ว
กายหนอกาย เลิกเนื้อหอมเถอะแค่นี้ก็เดาไม่ถูกแล้วว่าใครเป็นพระเอก ต่างคนก็ดีต่างกันไปกลุ้มแทนเลยนะเนี่ย :เฮ้อ:
แล้วตอนต่อไปนั้นมันอะไรกันนนนนนนนน ยั่วให้อยากอ่านมากๆ :angry2: :angry2:
-
อ่านแล้วไม่รู้ว่าใครจะเป็นพระเอกดี
เค้าเชียร์คุณทหารเมฆดีกว่า เปิดเผยดี
ลุยเลยคุณทหาร
-
อยากอ่านตอนที่47อ่ะ คุคุ :z1:
-
:กอด1:
-
อัั๊ยยะ!! อยากอ่านตอนต่อไปซะแล้วสิ!!
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กดบวกแรงๆเลย เอามาล่อกันอีกแล้วอ่ะพี่นาย รีบๆมาต่อนะครับ
-
กลับมาแล้วดีใจสุดๆ
แต่ผมว่าคนนั้นสงสัยต้องผิดไปจากที่คาดแน่ๆ สงสัยตาเคนนีต้องไปช่วยกายตอนเมามีไรกะคนอื่นมาจากซักที่ แล้วไม่รู้พาไปไหนก็เลยพามาห้องตัวเองเปล่าหว่า ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ ช่ายมั๊ยพี่นาย o18
-
เหนื่อย
-
กายเหมือนจะเครียดมากกว่าตอนนึกอะไรไม่ออก ซะอีก รู้สึกว่าดวงต้องตกล่องปล่องชิ้น มันเล็งกายอยู่นะเนี่ย โอ้ย อิจฉา :pig4:
-
จะยังไงก็เชียร์ท่านประธานค่ะ :sad4: จะยังไง ๆ ก็จะเชียร์ท่านประธาน :fire:
-
(http://myrideblog.files.wordpress.com/2011/03/done-graphic.png)
ขอบคุณภาพจากเวป http://myrideblog.files.wordpress.com ด้วยนะคะ
-
โอ้ววว เรื่องมันช่างซับซ้อนมาก อ่านทันจนได้ ตาค้างไปเลยข้าพเจ้า
กายตัวเลือกเยอะมาก มากจนเวียนหัวเลยครับ ^^" ถ้าไม่ติดว่า แต่ละคนมีข้อดีข้อเสียที่ต่างกัน คุณเมฆน่าสนจายที่สุดเพราะว่าโสดสนิท อิอิ
-
เข้ามาดันด้วยการกดบวกให้รีบน
เพราะถูกใจเรื่องคุณทหารเมฆ อิอิ
-
รอเจ้าค่ะ
-
สวัสดีครับ
ตกลงว่าจะมีถึงตอนที่ 50??
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
:call: :call: :call:
รอ ร๊อ รอออ
-
รอกันต่อไป
-
เข้ามารอด้วยความหวัง
-
อยากเก็บเธอเอาไว้ ทุกๆคน~~~ หรือเปล่ากาย ทำไมเราก้ยังไม่มั่นใจอยู่ีดีว่าใช่คเชนทร์
-
แวะมาดันครับ
-
มาซักที
ค้างมานานแล้ว
เชียร์เคนนี่สุดTeen
รีบๆมาลงนะค๊าบผมคนหนึ่งที่รอคุณ
-
ช่วยมาลงติดต่อกันจนถึงตอนที่ สี่สิบเจ็ดเลยได้ไหมครับ :z1:
:กอด1:
-
ลัดคิวไป 47 ก่อน แล้วค่อย ย้อนกลับไป 27 ก้ได้นะ ไม่ว่ากัน :-[
-
นานๆๆ มาตอน 1
รอ ต่อ ไป
-
หายไปไหนเจ้าคะ :z3:
-
จะรอตอนต่อไปน้า
อิอิอิอิ กายเสน่ห์แรงจริงๆๆๆ
-
มารอเช่นกันครับ
-
รอตอนต่อไป อย่างใจจดจ่อ
-
รอ ร๊อ รอ แค๊กๆๆ มาต่อด้วยนะจ๊ะคุณนักเขียน คิดถึงจังเลย
-
ยังรออ่านอยู่นะ อิอิอิ :z3:
-
มาแล้วๆ คุ้มกับที่รอ ลงตัวอย่างตอนต่อไปแล้วก็รีบๆมาลงตอนเต็มๆด้วยนะครับ ลงทีละยี่สิบตอนก็ได้นะไม่ว่าอะไรหรอก
-
มารอด้วยคนค่ะ คนอ่านคิดถึงคนเขียนมากๆ เลย เมื่อไร่จะมาค่ะ :กอด1:
-
เมื่อไหร่คุณคฑาวุธจะมาน้อออ
หัวใจสั่งลุยนานแล้วน้า
ยังรออยู่นะคะ :man1:
-
อีกไม่นานก็จะครบเดือนแล้ว
เราก็จะได้อ่านตอนต่อไป
คุณนาย คงงานยุ่งมั่ก มั่ก
เอาใจช่วยคร้าบบบบ...
รอตอนต่อไปครับ
-
:เฮ้อ:
-
เอาใจช่วยด้วยคนนะ
-
รอต่อไป แต่อยากให้พระเอกเป็นเมฆนะครับ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วแอบซับสน มึน ๆ ๆ ดีจังเลยค่ะ
แบบลุ้นจะแย่แล้วว่าใครจะเปนผู้ชายคนนั้น
-
อยากอ่านต่ออ่ะ..... รอด้วยคน :monkeysad:
-
คุณครับ...ผมได้อ่านแล้ว...โปรดมาต่อกันเถอะ
นะครับนะ
ผมรอนานแล้วววว
-
คุณครับ...ผมได้อ่านแล้ว...โปรดมาต่อกันเถอะ
นะครับนะ
ผมรอนานแล้วววว
+1 เห็นด้วยมากๆจ้า คิดถึงนะ :กอด1:
-
เขาหายไปไหนของเขานะ
(http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSCEr44BpwelIxXbd9c4NGeXLnGbxD_7KN7IgYM0vMcEpd-_EgD)
-
นักเขียนหายจ๋อย แงๆ คิดถึงนะจ๊ะ
-
โทษทีนะครับให้รอนาน (เซ็งเป็ดอวอร์ดครั้งต่อไป ผมได้รางวัลนิยายดองเค็มแหงๆ )
Guy Chapter 27
กายหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านแต่เมื่ออ่านไปได้เพียงครึ่งหน้าก็วางลงเพราะไม่สมาธิ ในใจอดคิดถึงคำพูดของผู้ชาย 'สามคนนั้น' ไม่ได้
...เมฆ...ผ่านมาหลายวัน ผมเลยตัดสินใจว่า เอาล่ะ เดินหน้าลุยเลย...
...เชิงชาย...ไม่รับรู้หรอกนะ ว่่ามีคนหนึ่งกำลังจะขาดใจตาย...
...และล่าสุดคือข้อความจากคเชนทร์...คิดถึงนะกาย...
“เฮ้อ” กายถอนหายใจ
...อ๋อ เข้าใจแล้ว อย่างนี้นี่เอง มิน่า...
ทันใด คำพูดของผู้ชาย 'คนที่สี่' ก็แทรกเข้ามา กายขมวดคิ้ว พยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่ผู้ชายหน้าขาวคนนั้นพููด
...อย่่าเข้ามายุ่งกับเคนนี่...ประวัติศาสตร์นั้นมักจะซ้ำรอย...แต่อย่าคิดนะว่าเรื่องมันจะผ่านไปเฉยๆ...
กายถอนหายใจเฮือกใหญ่ เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ แหงนหน้ามองเพดาน ยิ่งคิดถึงคำพูดของคนที่บอกว่าเป็นแฟนของคเชนทร์ก็ยิ่งทำให้สงสัย
...มีอะไรบางอย่างที่ยังไม่ชัดเจน!...
...ใครทำอะไรไว้เดี๋ยวก็ได้รู้กัน ผู้ชายคนนั้นหมายถึงเราแน่ๆ 'ใคร' คนนั้นก็คือ 'เรา' และ 'ทำอะไรไว้' ก็คือนอนกับคเชนทร์ แล้วนี่จะถูกตามอาฆาตพยาบาทหรือเปล่าวะ เห็นกันแค่แวบเดียว ทำไมจำเราได้แม่นจริง...
...ก็แน่ล่ะ เคาประตูห้องแฟนอยู่ตั้งนาน พอประตูเปิด ผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวไม่เรียบร้อยวิ่งตาลีตาเหลือกออกมา ส่วนแฟนตัวเองนอนเปลือยอยู่บนเตียง เสื้อผ้าก็คงกองอยู่แถวๆ ข้างเตียง หรือไม่ก็ข้างโซฟาในห้องโถง...
...แต่มันก็น่าจะจบอยู่แค่นั้น ก็น่าจะรู้อยู่วาแฟนตัวเองเป็นคนเจ้าชู้ แล้วนี่ก็คงไม่ใช่ครั้งแรกที่พาคนมานอนด้วย...
...อ๋อ เข้าใจแล้ว อย่างนี้นี่เอง มิน่า...
...ทำไม พอผู้ชายหน้าขาวคนนั้นรู้ว่าเราทำงานที่นี่ ทำไมถึงพูดแบบนั้้น เสียดาย ตอนเจอกันน่าจะคุยให้รู้เรื่อง...
ภราดรลงจากรถสปอร์ตหรูสีแดงแล้วเดินเข้าไปในบ้านทรงสมัยใหม่ชั้นเดียวด้วยความร้อนใจ เขาอุตส่าห์เสี่ยงไปหาคเชนทร์ที่บริษัทแต่ก็ไม่เจอ เสียเวลาทะเลาะกับเลขานุการ ส่วนพฤศก็ไม่ว่าง ดังนั้นเขาจึงรอจนเย็นแล้วมาหาพฤศถึงบ้าน
แม้จะอาศัยอยู่คนเดียวแต่บ้านของพฤศกว้างมาก โครงสร้างเป็นเหล็กกับกระจกเสียเป็นส่วนมาก เครื่องประดับตกแต่งบ้านก็มีอยู่น้อยชิ้น พฤศชอบอยู่ที่กว้างๆ ต่างจากคเชนทร์ ชอบอยู่ที่สูงๆ
พฤศนั่งอยู่ริมสระว่ายน้ำซึ่งอยู่กลางบ้าน ไฟเปิดสว่างไสวทั่วบริเวณ ภราดรรู้ว่าพฤศชอบอยู่เงียบๆ มีความเป็นส่วนตัวสูง ต่างจากคเชนทร์ ชอบความวุ่นวาย ชอบสังสรรค์ และเจ้าชู้!
พฤศหันมาเห็นภราดรจึงลุกขึ้น ยิ้มบางๆ แต่ภราดรรู้ว่าอีกฝ่ายฝืนยิ้ม พฤศดูอิดโรย เขารู้ว่าพฤศทำงานหนัก ผู้ชายคนนี้ทำงานหนักตั้งแต่เรียนจบมัธยมปลายเพราะต้องบริหารกิจการที่บิดาทิ้งเอาไว้ให้หลังจากเสียชีวิต
“ทานข้าวมาหรือยัง” พฤศถามภราดร
“ยังครับ เท็ดไม่หิว” ภราดรหรือเท็ดดี้ส่ายหน้า “ทานไม่ลง”
“ทานไม่ลงก็ต้องทาน พี่ยังไม่ได้ทานเหมือนกัน” พฤศหันไปมองทางด้านซ้ายซึ่งเป็นห้องรับประทานอาหาร
“พี่หิวก็ทานข้าวก่อนเถอะครับ เท็ดรอได้”
“ถ้าร้อนใจก็คุยกันก่อนได้ ปกติพี่ก็ทานไม่เป็นเวลาอยู่แล้ว” พฤศยักไหล่
“วันนี้ผมไปหาเคนนี่ที่บริษัท” ภราดรเปิดประเด็น
“เท็ดก็รู้ว่าเคนนี่ไม่ชอบให้ไปที่บริษัท แล้วอีกอย่าง เขาไปต่างประเทศ”
“เท็ดเสี่ยง” ภราดรยักไหล่เช่่นกัน “เท็ดอยากจะรู้ว่าเขาจะทำหน้ายังไงถ้าเจอเท็ด เขาพยายามหลบหน้า โทรศัพท์ก็ไม่รับ แล้วก็ไม่โทรกลับ เลขาเขาก็กันท่า โทรไปทีไรก็ประชุมทุกที”
“งานเขายุ่ง” พฤศพูดเสียงเบา
“ยุ่งเรื่องงานหรือเรื่องพนักงานก็ไม่รู้” ภราดรเหยียดปาก นัยน์ตาแข็งกร้าว “เพราะเท็ดไปที่บริษัทก็เลยเห็นอะไรหลายอย่าง เคนนี่กำลังจะทิ้งเท็ด เท็ดยอมไม่ได้”
“เห็นอะไร” พฤศถาม
“เห็นเด็กใหม่ของเคนนี่นะสิครับ” ภราดรเสียงกร้าว “หรือจะเป็นเลขาก็ไม่รู้ล่ะ ท่าทางหวงเจ้านายยังกับจงอางหวงไข่”
“เคนนี่ไม่ได้มีอะไรกับชนก” พฤศแก้ตัวแทน
“น่่าจะไล่ออกไปตั้งนานแล้ว” ภราดรพูดแล้วเม้มริมฝีปาก เขาอยากจะตะโกนออกมาดังๆ เพื่อระบายความคับแค้นใจ แม้เขาจะรู้ว่าพฤศเข้าข้างเขา แต่ก็อดฉุนไม่ได้ที่พฤศก็ยังคงปกป้องคเชนทร์กับคนในบริษัท
“ชนกทำงานดีมาก เรื่องนี้ต้องยอมรับ แต่เรื่องกันท่านั้นดูจะดีเกินไปหน่อย”
“ไม่หน่อยล่ะครับ มากทีเดียว รู้ไหม เขาถามผมว่า แล้วคุณต้องรู้ว่าเคนนี่ไปต่างประเทศหรือ พูดยังกับว่าเท็ดไม่สำคัญ ทั้งที่รู้ว่าเท็ดเป็นแฟนเคนนี่”
“ก็รู้ว่าเขาเป็นยังไง ทำไมยังไปเถียงกับเขาอีก”
“เขาเป็นแค่เลขานะครับพี่ แต่โอหังยังกะอะไรดี ทำตัวเหมือนเป็นแฟนเคนนี่ยังงั้นล่ะ” ภราดรพูดเสียงดัง
“แล้วตกลงจะให้พี่ช่วยยังไง” พฤศตัดบท
“แต่เรื่องเลขาหวงเจ้านายผมไม่แคร์มากเท่าอีกคนหรอก”
“ใคร”
“เท็ดไม่รู้” ภราดรส่ายหน้า ขบฟันจนกรามขึ้นเป็นสันนูน “รู้แต่ว่าเห็นเดินอยู่ในบริษัท บอกว่าทำงานที่นี่ ท่าทางแรงไม่ใช่ย่อย นี่ถ้ารู้ว่าเท็ดเป็นใคร ก็คงเบ้ปากเย้ยหยันใส่เท็ดลับหลัง”
“กาย” พฤศนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดชื่อออกมา “ตัวสูงพอๆ กับเท็ด ตัวหนากว่า ผิวขาว จมูกโด่ง ตาคม คิ้วเข้มๆ”
“หน้าตาดีมาก” ภราดรกระแทกเสียง “สเป็คเคนนี่เต็มร้อยเปอร์เซนต์”
“เท่าที่ดู พี่ก็เห็นว่าสองคนนั้นยังไม่มีอะไรกัน”
“ทำไมจะไม่มี เท็ดแน่ใจ แน่ใจว่าเคนนี่กับนายคนนั้นไม่ธรรมดาแน่ คืนนั้นมันอาจจะผิดพลาดก็จริง แต่คิดยังไงเท็ดก็แน่ใจว่่าเคนนี่นอกใจเท็ด” ภราดรเริ่มเสียงสั่นด้วยความโกรธ “พี่ต้องจัดการให้เท็ดนะครับ พี่ต้องคุยกับเคนนี่ให้เท็ด เขาจะมาทิ้งเท็ดอย่างนี้ไม่ได้ ที่สำคัญ นายคนนั้นเป็นใครมาจากไหน พี่ไม่กลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยหรือ”
“เท็ดดี้” พฤศเสียงกร้าวขึ้นมาทันที
“เอ่อ...เท็ดขอโทษ” ภราดรรู้สึกตัวว่าพูดอะไรบางอย่างที่พฤศไม่ชอบ “เท็ดแค่กลัวว่า เขามาคบกับเคนนี่เพราะความรวย เคนนี่ชอบสงสารคน เท็ดกลัวเคนนี่ถูกหลอก พี่ก็รู้ว่าเคนนี่เป็นคนยังไง และที่สำคัญ เท็ดขาดเคนนี่ไม่ได้ ขาดไม่ได้จริงๆ เท็ดพยายามอดทนมาตลอด พยายามประคับประครองความสัมพันธ์ของเราสองคน แต่เคนนี่ก็...”
“พี่จะลองคุยให้ แต่ต้องรอให้เขากลับจากดูไบเสียก่อน หรือไม่ก็จนกว่าพี่จะกลับจากพม่า”
“แต่ว่า...” ภราดรแย้ง
“ถ้าเท็ดพูดกับพี่ว่า พี่ก็รู้ว่าเคนนี่เป็นยังไง เท็ดก็น่าจะพูดกับตัวเองอย่างนี้เหมือนกัน เคนนี่ไม่ชอบให้ใครจู้จี้กับเขา โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้”
“เรื่องพาใครต่อใครไปนอนคอนโด” ภราดรพูดด้วยนำ้เสียงเจ็บปวด “ฮึ ห้องเชือดชั้น 39 ราคาเก้าล้าน เท็ดเจ็บใจจริงๆ พี่รู้หรือเปล่าว่าเท็ดทรมานแค่ไหนที่ต้องวิ่งไล่ตามเคนนี่”
พฤศลอบถอนหายใจเบาๆ เมื่อเห็นน้ำตาของภราดรกำลังเอ่อขึ้นมาในดวงตา
...ทำไมเขาจะไม่รู้ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคเชนทร์เป็นยังไง เขาสังเกตคเชนทร์มาตลอด และการที่รับปากจะช่วยภราดร เขาก็ค่อนข้างที่จะหนักใจอยู่พอสมควร เพราะอะไรๆ ไม่ค่อยจะเหมือนเดิมแล้ว เรื่องมันยุ่งกว่าที่คาดเอาไว้ หากคเชนทร์รู้ความจริงทุกอย่างโดยละเอียด เขาอาจจะช่วยภราดรไม่ได้...
กายรู้ว่าเชิงชายกำลังรุกหนัก เขาบอกตัวเองว่าเชิงชายที่แสดงท่าทีรักเขาจะเป็นจะตายคนนี้ก็คือเชิงชายคนเดิมซีงทำแบบที่กำลังทำอยู่นี้มาได้หลายปีแล้ว แต่อีกใจหนึ่งกายก็เริ่มจะคิดเว่าเชิงชาย 'กำลังเอาจริง'
...คุณทหารเมฆ วรุจน์ คเชนทร์ เชิงชาย สี่คนเข้าไปแล้วนะกาย ทำไงดี สวรรค์จะบังคับให้เรามีแฟนให้ได้จริงๆ หรือนี่ แต่ทำไมเข้ามาพร้อมกันหลายคนแบบนี้ล่ะ มันเลือกยากนะคร้าบ...
กายหยุดความคิดเรื่องเลือกคู่เอาไว้เพราะเชิงชายสตารฺ์ทรถไม่ติดเสีที วันเสาร์นี้เชิงชายมาตื๊อเขาถึงที่พักเพื่อชวนไปดูภาพยนต์และทานอาหารกัน 'สองต่อสอง' โดยไม่มีเจ๊นรธีร์
“จะได้ไปดูหนังไหมนี่ชาย” กายถาม
“ดูสิ ชายรอวันนี้มาตั้งนาน” เชิงชายตอบแล้วบิดกุญแจรถอีกครั้งแต่เครื่องยนต์ก็ยังไม่ทำงาน “โธ่โว๊ย อะไรวะ ตอนขับมาก็ยังดีๆ จะไปสวรรค์ซะหน่อย เสือกเกิดมาเสียอะไรตอนนี้ไ
“ไปดูหนังนะ ไม่ได้ไปม่านรูด” กายทักท้วง
“อยากไปทั้งสองที่นั่นล่ะ” เชิงชายหันมายักคิ้วทำหน้าทะเล้นแล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าหงุดหงิดเมื่อพยายามสตาร์ทรถอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ
“จะให้ลงไปเข็นหรือเปล่า” กายถาม
“ไม่ต้องหรอก เข็นได้ไง รถนี่มันเกียร์ออโต้” เชิงชายตอบ
“เหรอ” กายเลิกคิ้วแล้วก้มลงมองคันเกียร์ก่อนจะพูดว่า “ชาย เปิดฝากระโปรงรถที แล้วลงไปบิดฝาหม้อน้ำให้แน่น”
“ทำไม”
“บอกให้ทำก็ทำเถอะน่า ช่่างซักจัง” กายดุ
“ถามแค่คำเดียวเอง” เชิงชายทำหน้ามุ่ยแล้วทำตามคำสั่ง ไม่นานก็กลับเข้ามาในรถพร้อมกับสะบัดมือรองโวยวายว่าร้อน
“เอ้า ลองสตาร์ทรถอีกที” กายบอก
“อู๊ย ร้อนๆ” เชิงชายเป่าลมใส่มือขวาของตัวเอง
“คราวนี้ถ้าไม่ติด ยกเลิกดูหนังนะ จะกลับขึ้นคอนโดไปนอน” กายขู่
“อย่าใจร้ายนักสิ” เชิงชายทำหน้าออดอ้อน
“สตาร์ทรถเร็วๆ สิ มันร้อนอะไรนักหนา” กายพูดเสียงดัง พยายามกลั้นหัวเราะเพราะหลอกให้เชิงชายลงไปบิดฝาปิดหม้อน้ำที่กำลั้งร้อนจี๋
“ฝาหม้อน้ำมันไม่ได้เย็นนะกาย นี่หมุนจนเจ็บมือ ทั้งร้อนทั้งแสบ เป่าให้หน่อยสิ” เชิงชายยื่นมือขวามาใกล้ปากของกาย แต่เมื่อเจอสายตาพิฆาตของคนที่นั่งอยู่ข้งๆ จึงรีบหดแขนกลับไปแล้วพูดว่า “กาย ถ้าคราวนี้ยังไม่ติดก็ไปแท๊กซี่กันก็ได้นะ ชายอยากดูหนังจริงๆ”
“ไม่” กายปฏิเสธ “ไหนบอกว่าเอารถมารับไปดูหนังแล้วไปกินข้้่ว อวดนักอวดหนาว่าขับคล่องแล้ว”
“ก็คล่องแล้วจริงๆ แต่ทำไมมันไม่ติดก็ไม่รู้”
“ก็บอกวิธีแก้ให้แล้วไง เมื่อไหร่จะสตาร์ทรถ”
“กายบอกว่า...” เชิงชายทำเสียงอ่อย “ถ้าคราวนี้ไม่ติด ให้ยกเลิกดูหนัง”
“ก็เลยไม่กล้าสตาร์ท” กายเลิกคิ้วข้างเดียว
“แล้วมันจะติดจริงๆ หรือกาย” เชิงชายทำหน้าไม่ค่อยอยากจะเชื่อ “แค่ไปหมุนฝาหม้อนำ้แค่นั้นมันจะติดเลยหรือ กายจะเก่งเว่อร์เกินไปไหมเนี่ย รู้เรื่องรถเรื่องเครื่องยนต์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“ก็ตั้งแต่คบกันคนรวยแล้วได้นั่งรถหรูๆ มาหลายคันนั่นล่ะ มีอะไรไหม” กายเลิกคิ้วข้างเดียวอีกครั้ง ถามด้วยน้ำเสียงท้าทาย ส่งผลให้เชิงชายทำหน้ามุ่ยยิ่งกว่าเดิมแล้วก้มหน้าบิดกุญแจรถช้าๆ พร้อมกันพึมพำเบาๆ
“ติดนะลูกพ่อ ถ้าไม่ติดพ่อจะขายแกให้เซียงกง”
เครื่องยนต์ดังกระหึ่มพร้อมกับเสียงร้องไชโยของคนขับ เชิงชายยิ้มกว้าง หันหน้ามาหาคนที่นั่งอยู่ข้างเบาๆ และชมว่า “กายนี่เก่งจริงๆ เห็นเหรือเปล่า สวรรค์ยังเป็นใจให้เราได้ออกเดทกัน”
“น้อยๆ หน่อย แค่ไปดูหนังด้วยกัน อย่าพูดเว่อร์”
“กินข้าวด้วยนะ อย่่าลืม วันนี้กายจะเทคแคร์กายสุดๆ ไปเลย” เชิงชายเคลื่อนรถช้าๆ
“เออๆ” กายส่ายหน้าอย่างเอือมระอา “ย้ำคิดย้ำทำอยู่นั่นล่ะ”
“ก็กลัวจะผิดสัญญานี่นา”
“แสดงว่าไม่เชื่อกันใช่ไหม” กายหันไปทำหน้าดุใส่เชิงชาย
“เปล่่า เปล่า เปล่า” เชิงชายรีบปฏิเสธ “แต่ก็ แหม มันอดกังวใจไม่ได้น่ะสิ พูดตรงๆ นะ ชายหวั่นใตจ กลัวสู้พวกคนรวยพวกนั้นไม่ได้ เกิดกายจะ...”
“รู้จักกันน้อยไปแล้ว” กายพูดเสียงจริงจัง “นึกว่าจะรู้จักกัน”
“โธ่ รู้จักสิ รู้จัก ใครจะรู้จักกายดีเท่าชาย” เชิงชายรีบพูด
“อย่าลืมเจ๊นอ” กายเตือน
“เออๆ นั่นล่ะ แต่เข้าใจหน่อยสิ ว่าบางทีมันก็อดคิดไม่ได้ ชายเป็นมนุษย์ธรรมดานะกาย พอเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น ชายก็ต้องมองตามมุมของความเป็นจริง เว้ากันซื่อๆ ชายเป็นรองอยู่เยอ แล้วที่ชายหวั่นใจนี่มันผิดด้วยหรือ”
กายมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเชิงชายแล้วหันออกไปมองนอกรถ ก่อนจะลอบถอนหายใจเบาๆ
...เปรียบเทียบกันงั้นหรือ เรายังไม่กล้าเปรียบเทียบเลย แต่หากถึงขึ้นนั้น ก็คงเลือกไม่ได้อยู่ดี...
...คเชนทร์ วรุจน์ คุณทหารเมฆ หรือสมมุติว่ารวมธฤตเข้าไปด้วย ทั้งหมดก็สูสี ส่่วนเชิงชายนั้นคงรั้งท้าย...
...แล้วจะเอาเกณฑ์อะไรมาวัด เกณฑ์หล่อนั้นเลือกยากที่สุด เกณฑ์นิสัยก็ยาก เกณฑ์รวยนั้นก็ไม่แฟร์สำหรับเชิงชาย แต่ทำไมเราต้องเลือกล่ะ ก็มันยังไม่ได้รักใครนี่นา..
...แต่ เอ... ทำไมมักจะนึกถึงแต่หกคนนี้...
...หกงั้นหรือ ไม่ใช่สิ ห้าต่างหาก คนที่หกมาจากไหน...
กายหลับตา พยายามเลิกคิดถึงเรื่องนี้ แต่แวบหนึ่ง กลับอดนึกถึงเรื่องคืนวันศุกร์ที่ยี่สิบไม่ได้
… “สำส่อน” …
...โอ้โห แฟนของคเชนทร์ปากจัดน่าดู เสียดายเจอกัันในบริษัท ถ้าเจอกันนอกบริษัทจะคุยกันให้รู้เรื่อง หน้าตาก็ดี แต่นิสัยแย่ ยกเว้นคำว่าสำส่อน พูดจาอะไรแต่ละอย่างก็กำกวม สมกับเป็นแฟนของคเชนทร์จริงๆ พูดกำกวมพอๆ กัน
...คเชนทร์มีแฟนแล้ว ตัดคเชนทร์ออกไป จะได้เหลือแต่วรุจน์กับคุณทหารเมฆ หรือไม่ก็ธฤตกับเชิงชาย...
...แต่ก็ยังไม่ได้ยินจากปากของคเชนทร์ยืนยันนี่นา ส่วนคนอื่นๆ นั้นก็ไม่แน่ใจว่าอาจจะแอบ 'ซุก' ใครเอาไว้หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ เชิงชายโสดสนิทไม่มีใครเอาอย่างที่เจ้นรธีร์รับประกัน...
… “อย่าเข้ามายุ่งกับเคนนี่” …
จนแล้วจนรอดกายก็อดคิดต่อไ่ได้ ผู้ชายคนนั้นเห็นเขาวิ่งออกมาจากห้องของคเชนทร์ แต่แล้วทำไมต้องพฺูดแบบนั้น ประวัติศาสตร์มันมักจะซ้ำร้อยงั้นหรือ ถ้างั้นก็รู้ดีอยู่แล้วว่าแฟนของตัวเองเป็นยังไง นี่คนเห็นคนวิ่งอกมาจากห้องของเคนนี่ตอนเช้าหลายครั้งหลายหนแล้วล่ะสิ...
...คเชนทร์ ฮึ คนเจ้าชู้ ตัดออกจากรายกายตัวเลือกอนาคตแฟนคนแรกของไอ้กายซะดีไหมเนี่ย...
กายเดินเข้ามาในศูนย์การค้าหรูหรา The Paradise Plaza รู้สึกอยากกางแขนออกและแหงนหน้ารับเอาความสดชื่นของไอเย็นของเครื่องปรับอากาศเข้าไปอย่างเต็มที่หลังจากทนนั่งร้อนอยู่ในรถของเชิงชายมานาน แอร์ในรถของเชิงชายหยุดทำความเย็นไปเสียเฉยๆ เมื่อติดไปแดงสี่แยกแรกเพียงแค่ขับรถออกจากคอนโดมิเนียมที่ไปรับเขา จากนั้นก็ต้องเปิดกระจกทั้งสี่บานแล้วนั่งร้อนมาตลอดทาง
...กายลงไปแท๊กซี่ไปรอชายที่ห้างก่อนก็ได้นะ ชายกลัวกายเป็นลม...
...ไอ้บ้าชาย ยังมีหน้ามาทำตาซึ้งๆ ใส่ ร้อนจะตายชัก...
ที่จอดรถของศูนย์การค้าแห่งนี้เต็มแทบทุกชั้น เชิงชายพยายามหาที่จอดรถอยู่นานก็แต่ยังหาที่จอดไม่ได้ เชิงชายพากายวนหาที่จอดรถจนครบทุกชั้นพลาง 'คุยกันอย่างออกรถ'
… “Parking for Porche Only” ว่างตั้งสองที่ ใครวะมันจะขับรถยี่ห้อนี้มาห้าง” เชิงชายบ่น …
… “คุณวรุจน์ไง” กายอดประชดไม่ได้ …
… “นี่ก็ช่องจอดสำหรับบัตร Platinum กับ Beyond Platinum งี่เง่าจริงๆ เลย เมื่อไหร่ไอ้พวกถือบัตรพวกนี้มันจะมาจอดล่ะ ถือบัตร Big C จอดไม่ได้หรือไงวะ” เชิงชายบ่นอีกครั้ง …
… “เขาไปใช้บัตร beyond platinum ที่ดูไบโน่นแน่ะ” กายประชดอีกครั้ง ทำเอาเชิงชายถึงกับหน้าบึ้ง …
ในที่สุด กายจึงลงจากรถและเข้ามาในห้างฯ ก่อนเพื่อตรวจดูรอบฉายภาพยนต์ ปล่อยให้เชิงชายขับวนหายที่จอดรถคนเดียว 'โดยไม่มีใครคอยพูดกวนอารมณ์'
กายเดินตรงไปที่บันไดเลื่อน ยิ้มบางๆ เพราะรู้สึกขำกับการสนทนากับเชิงชายในรถ โดยเฉพาอย่างยิ่งประโยคสุดท้าย
… “กายอย่าเพิ่งซื้อตั๋วหนังนะ ให้ชายไปถึงก่อนแล้วเลือก ชายอยากดููหนังเกาหลีโรแมนติก ไม่อยากดูหนังบู๊ล้างผลาญของกาย มันไม่เข้ากับบรรยากาศการออกเดท” …
ส่วนกายตอบว่า … “โรแมนติกตายล่ะ นั่งร้อนเป็นไก่อบมาตั้งแต่ออกจากคอนโด นี่ยังดีนะรถไม่ติดเท่าไหร่” …
… “ก็รถมือสองนี่นา ไหนจะแอร์เย็นฉ่ำเหมือนรถหรูราคาเหยียบสิบล้าน” …
… “คิดว่ายี่สิบล้านมั๊งชาย หลายคันด้วย แต่ละครั้งไม่ซ้ำยี่ห้อ แถมหาที่จอดง่ายอีกต่่างหาก” …
… “ฮึ” …
กายเดินผ่านลานกลางห้างซึ่งกำลังจัดงานเปิดตัวนิตยสาร HUNKS หน้างาน นักข่าวกำลังรุมถ่ายภาพดารา นักร้อง และผู้มีชื่อเสียง เขามองเป็นดาราสาวใหญ่ที่ตัวเองชื่นชอบคนหนึ่งกำลังโพสท่าให้นักข่าวถ่ายภาพ ใจหน่ึ่งอยากจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แต่เมื่อนึกถึงตารางรอบฉายภาพยนต์ที่ต้องขึ้นไปดูถึงชั้นบนสุดก็เปลี่ยนใจ แต่ขณะที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดเลื่อนก็สะดุดกึกเมื่อมีชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีขาวปรากฎตัวข้างๆ พร้อมเรียกชื่อเขา
“คุณธฤต” กายอุทาน “มาเงียบๆ ตกใจหมดเลย แล้วทำไม...” กายมองหน้าธฤต กำลังจะถามคำถามต่อไปแต่ธฤตรีบตอบเสียก่อน
“ผมเรียกคุณ” ธฤตยิ้ม “แต่คุณไม่ได้ยิน”
“คงได้ยินหรอก เสียงในห้างดังขนาดนี้” กายตอบ
“แล้้วทำไมคุณว่าผมมาเงียบๆ” ธฤตถามยิ้มๆ
“มันเป็นสำนวนครับ”
“แล้วทำไมต้องตกใจ” ธฤตเลิกคิ้วถามแล้วตอบเองว่า “นี่ก็คงเป็นสำนวนเหมือนกันใช่หรือเปล่าครับ”
“เข้าใจประชิด” กายเบ้ปาก “คุณประชดเป็นด้วยหรือ”
“ผมไม่ได้ประชด ผมแค่ล้อเล้น” ธฤตให้เหตุผล
“มาดูหนังหรือครับ คงดูรอบพรีเมียร์ใช่ไหมครับ แต่งตัวซะหรู” กายเปลี่ยนเรื่อง
“เปล่าครับ” ธฤตส่ายหน้า “ผมมาเปิดงาน นี่งานของผม” ธฤตหันหลังไปมองงานที่กำลังจัดอยู่กลางห้างฯ ไม่ไกลจากบันไดเลื่อนเท่าใดนัก “มาร่วมงานก่อนสิครับ ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงรีเซฟชั่น ดื่มอะไรซะก่อนแล้วค่อยไปดูหนัง จะดูรอบกี่โมงครับ”
“ยังไม่รู้เลยครับ” กายส่ายหน้า พลันสายตามองไปเห็นเชิงชายกำลังเดินหน้าบึ้งมาแต่ไกล “ต้องรีบไปดูรอบฉายก่อนครับ เดี๋ยวเสียเวลา พอดีผมไม่ได้มาคนเดียว”
“เสียดาย คุณไม่ได้มาร่วมภูมิใจกับผม คุณรู้หรือเปล่า ที่จริง ผมอยากได้คุณมาเป็น cover hunk คนแรก แต่คุณไม่ยอม”
“ผมเป็นคนชอบเล่นตัว” แทนล้อเล่น
“แบบนี้ล่ะที่ผมชอบ” ธฤตยิ้มกว้างแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิมเล็กน้อย พูดเบาๆ ท่ามกลางเสียงอึกทึกของศูนย์การค้า แต่กายได้ยินชัดทุกคำ “ผมชอบความท้าทาย ยิ่งยากยิ่งชอบ และผมมีความมานะพยายามสูง”
::: End of Chapter 28 :::
-
เคนนี่เป็นพระเอกหรือเปล่าเนี่ยะ
-
เคนนี่เป็นพระเอกหรือเปล่าเนี่ยะ
ผู้เขียนก็ยังไม่รู้เลยครับ เดี๋ยวตอนปลายๆ เรื่องก็ได้รู้แล้วล่ะว่าใครจะเป็นพระเอก ตัวละครยังออกมาไม่หมดอ่ะ อิ อิ อิ
-
มาแล้ว :mc4:
-
แหมๆธฤต โฆษณาสรรพคุณตัวเองยังกะขายของ
ก็อก เคาะไม้ ขายค่ะ o13
-
มาต่อแล้ว ดีใจครับ อ่านก่อนๆๆ
-
ยิ่งงงหนักกว่าเดิม :sad4:
-
ต๊าย อกอีแป้นจะแตก (ว่าแล้วก็ยกมือทาบอก) แม้แต่คนโพสยังไม่รู้ว่าใครคือ พระเอก :pighaun:
-
บวกให้ด้วยความคิดถึงค่า ^^
-
กายยังฮอตอยู่เหมือนเดิม
สงสารชายนะ :monkeysad:
แต่ไม่ว่าจะคู่กันหรือเปล่า แต่ชอบท่าประธานมากกว่า :impress2:
-
หนักใจแทนกายจัง มีหนุ่มหล่อๆมาให้เลือกตั้งหลายคน
ว่าแต่ยังจะมีตัวละครออกมาเพิ่มอีกหรือคะคุณเคน แค่นี้ก็เลือกไม่ถูกแล้วนะ
-
:กอด1:
-
มาต่อแล้วว :mc4:
อ่านจบว่าจะเมนท์แต่เล้าปรับปรุงเสียก่อน :sad4:
กายมีสเน่ห์เยอะ แต่ปัญหาก็เยอะเหมือนกัน :เฮ้อ
-
ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน เข้าไปอีกนะ
-
โห กายยังคงเสน่ห์เเรงอย่างต่อเนื่อง แล้วอย่างนี้ใครจะพิชิตใจกายได้ล่ะเนี่ย ลุ้นๆๆๆ
-
สงสารเชิงชายครับ
-
ชอบกายจัง
ขอบคุณครับ
-
ถ้าไม่ได้รักต่อให้ทำดีแค่ไหนก็เปล่าประโยชน์
เหมือนอย่างกรณีของเชิงชายนั่นหล่ะ
รอตอนต่อไปจ้า
-
คิดถึงกายมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ตอนนี้ทำไมชายดูน่าสงสารยังไงก็ไม่รู้ :z3:
เลือกไม่ได้ก็เหมาหมดเลยดิกาย แต่ว่าไม่เชียร์เคนนี่แล้ว เจ้าชู้เกิ๊น แฟนหวงด้วย :m16:
-
โอ้ว มีประเด็นประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีก :เฮ้อ:
จนถึงนะตรงนี้เลยเครียดไปด้วย ยังไงก็มาต่อเร็วๆนะครับ
ปล. ยังคงเชียร์ประธานพฤศเหมือนเดิม
ปล.2 ใครคือวรุจน์อ่ะครับหรือผมจำไม่ได้เอง :confuse:
-
เชียร์ท่านประธานอ่ะไม่รู้ทำไม :m18:
-
ลึกลับซับซ้อนกันเข้าไป
:L2: :z10:
เริ่มเหนื่อยแทนกาย แต่คืนนั้นเป็นเคนนี่จริง ๆ หรือเปล่า
-
:m16:
กายเลือกยากจริงๆ
หรือว่าเพราะคนแต่งเลือกไม่ถูกน้าาาาาา
-
เอร๊ยยยยย.. กดบวกได้ซักที :3123: จิ้มให้คุณคฑาไปเลยคนแรก
ยิ่งอ่านยิ่งมั่นใจว่าคนในคืนนั้นมิใช่ตาคเชนทร์
อ่านตอนนี้แล้วสงสารตาประธานหน่อยๆ แฮะ หนูกายก็หยุดปล่อยฟีโรโมนซะที คนอ่านเวียนหัวแทน :serius2:
-
โอ้ยยยย มาต่อแล้วววว :m15:
บอกได้เลยว่า กำลังมันส์สุดๆ สะ-หนุก-มากกกกกกกกกกก!!! ในเล้ามีคนแต่งสไตล์แบบนี้แค่คุณคนเดียวจริงๆ ชอบมากกก
ขอบคุณมากๆเลยครับ
ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหน~ :sad4:
-
แสดงตัวออกมาหมดยังนิ แล้วกายจะเลือกใครนะ
-
ศึกนี้หนักหนานัก เชิงชายจะรอดไหม :z3:
-
หกคน ??? นั่นสิ ทำไมต้องหกคน หึหึหึ
รู้สึกว่า เราแอบเชียร์ท่านประธานอยู่ลึกๆ
ยิ่งพอรู้ว่า ท่านรองมีเมียแล้ว
ยิ่งลุ้นให้ท่านประธาน มีบทบาทมากกว่านี้ซะแล้วสิ หึหึหึ
-
มาต่อตั้งแต่วันที่ 20 แระเหรอเนี่ย เรานี่พลาดๆๆ :z3:
ก่อนอื่นตกใจมากที่คุณคฑาวุธบอกว่าตัวละครยังออกมาไม่ครบ!!!! นี่ยังไม่ครบอีกหรือ อย่าบอกว่ากายจะมีตัวเลือกมากกว่าเดิม!
แค่นี้ก็เลือกไม่ถูกแล้ว 555
ใจเราชอบคุณทหารกับท่านประธาน
ขอบคุณมากๆค่า ที่กลับมาต่อ :pig4: จะช้าจะนานก็จะรอนะจ้ะ
-
o13 รอคอยน้องกายมานานแสนนาน แอบเชียร์ธฤต^^
-
โอ๊ะ,,โอ
-
ถ้าคืนนั้นคือความผิดพลาด
คนที่อยู่บนเตียงต้องไม่ใช่คเชนทร์
และท่านประธานก็รู้เรื่องด้วย
ความเป็นไปได้ว่าผู้ชายคนนั้นคือท่านประธานก็มีความเป็นไปได้มากที่สุด
แต่ถึงผู้ชายคนนั้นจะเป็นใคร
ก็คงไม่สำคัญเท่าไหร่แล้ว
ตอนนี้อยู่ที่ว่ากายจะรักใคร และจะเลือกใคร
ขอตอบคำเดิมเลยว่า ท่านประธานเท่านั้น
-
แหม๋กายมีให้เลือกเยอะจริงๆนะ แต่ละคนเลิศๆทั้งนั้น
แต่อ่านไปอ่านมายิ่งมึน มีปริศนามากมาย สำบัดสำนวนแต่ละคนกำกวมจริงๆ
คนคืนวันศุกร์เป็นใครกันเนี่ย เหมือนร่วมกันทำเป็นกระบวนการเลย :เฮ้อ:
-
รู้สึก
(http://moodee.exteen.com/images/3f9e.jpg)
ที่ได้อ่าน
-
แต่อ่านๆ ไปแล้วรู้สึก
(http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcT4u9UdRJZtRZeikDqBtaWpok1LPMWta2E9ZbqqMa7XyElnFaDT)
แทนหนูกายจัง
-
เชียร์ประธานอ่ะ
-
เห็นตัวเลือกของกายแล้วหนักใจแทน
เลือกยากจริงๆ รอเคนนี่กลับมา อยากรู้ว่าอะไรคือซ้ำรอย
-
เลือกยากยิ่งกว่าทำข้อสอบอีกแฮะ ยิ่งนานวันความผูกพันก็ยิ่งลึกซึ้ง อำนาจการตัดสินใจยิ่งด้อยลง
-
อิจฉาาาาาาาา นายกายมากกก
มีแต่หนุมหล่อมารุมจีบ
เลือกไม่ถูกเลยเนอะ
อยากอ่านตอนต่อไปไวๆจัง
-
กายบอกว่าทำไมต้องเลือก เพราะยังไม่ได้รักใคร เฮ้อ เนี่ย ขนาดไม่ได้รัก คิดซะขนาดนี้แล้ว ถ้ารัก จะเยอะขนาดไหน ยังไงก็อยากได้คุณวรุจน์อ่ะ ว่าแต่ช่วงนี้ หายไปไหน ไม่เห็น มีบทกับเค้าเลย
ขอบคุณค่ะ
โพสแรกของเพจใหม่หน้า 77 เลขสวยมากเลย
-
อ่านมาตั้งนานบังไม่พบพระเอกสักที
ใครตะเป็นพระเอกเรื่องนี้กันแน่เนี้ย?
รออยู่นะค่ะ :really2:
-
ในที่สุด.....ก็ได้อ่านต่อ 555555
-
อ๊าก งงๆๆ
สรุป ใครเป็นพระเอกกันเเน่เนี่ย เยอะหลือเกิน
กายแกเลือกสักคนเถอะ สับสนไปหมดแล้ว
-
เพิ่งอ่านจนค่าตามมาหลายวัน
ทำไม่เรารู้สึกว่าเคนนี้น่าจะเป็นพระเอกอ่ะ- -
ตอนที่27 พอมาอ่าน 2 ประโยคสุดท้าย
“แบบนี้ล่ะที่ผมชอบ” ธฤตยิ้มกว้างแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิมเล็กน้อย พูดเบาๆ ท่ามกลางเสียงอึกทึกของศูนย์การค้า แต่กายได้ยินชัดทุกคำ “ผมชอบความท้าทาย ยิ่งยากยิ่งชอบ และผมมีความมานะพยายามสูง”
รู้สึกว่ามันจิต+กายเจอศึก(รุก)หนักแน่- - (_ _)- -
-
:z2: :z2:
ท่านประธานนนนน
เชียร์ท่านประธานเท่านั้นนนน
-
แล้วตกลงจะยังไงๆๆอะ
เคนนี่ อย่าทำให้ผิดหวังสิ อุส่าเชียร์นะ
อิจฉากายจิงๆๆอะ จะฮอตไปไหนนเนี่ย
อยากรู้เบื้องหลังต่างๆๆด้วยอะ
มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆนะค่ะ
-
:L2: :กอด1:
-
สนุกมากอยากอ่านต่อ
-
เยอะจนเลือกไม่ถูกเลยล่ะสิกาย
หนักใจแทน แต่จะฮาก็ตรงชายนี่แหละ ฮ่าๆๆๆ
-
อยากอยู่คนเดียว ก้มีคนเข้ามาตั้งหกคนเนี่ย............
เสน่ห์แรงจริงนะกาย................
-
เรื่องนี้สนุกจริงจัง มีมาให้ลุ้นตลอด
ใครจะได้หัวใจกายไปครองเนี่ย
คุณคฑาวุธยังบอกว่าตัวละครยังออกมาไม่ครบอีก :z3:
แถมมีปริศนาท่านประธานมนายเท็ดดี้กับคเชนท์เข้ามาอีก
ยิ่งอ่านยิ่งกระตุ้นต่อมอยากรู้นะเนี่ย
ปล.หมั่นไส้คเชนท์ ดูเจ้าชู้แถมยังกะล่อนเกิน :beat:
-
ยังออกมาไม่หมดอีกหรอครับ
แค่นี้ก็มากมายแล้วนะครับ 555
แต่เชียร์เคนนี่มากสุดละ ^^
-
มารอคะ จิ๊กๆ
-
:จุ๊บๆ: รับขวัญพี่นายก่อนอื่นเลย หายไปไหนเสียนาน :z2:
ตกลง ตัวเลือกของกายยังไม่หมดอีกเหรอครับ โอ๊ะ ๆ ๆ ๆ
อ่านถึงตรงนี้ รู้สึกสงสาร ชาย อยู่เหมือนกัน ก็เล่นเปรียบเทียบกันเสียขนาดนี้
ลองมาลุ้น ให้ชายได้กับกายดีกว่า ว่าไหม พี่นาย :z1:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
มาครึ่งเรื่องแล้ว ตัวละครยังออกไม่หมดอีกหรอ T T
แต่แอบเห็นชื่อ แทน นะคะ มาได้ไง 55
-
ขอบคุณครัีบ
ในที่สุดก็ตามอ่านทัน(อีกรอบ)
ไปๆมาอยากได้เมฆมากกว่า ^^
-
สงสารกายจัง
จะเลือกถูกไหมเนี่ย
แต่แอบๆชอบคุณทหาร
บางอารมณ์ชอบความเถื่อนทางอารม์ของประธานที่ชอบจิกกัดกาย
-
จะรอน้า
สู้ๆๆๆๆๆๆ
-
ตัวแสดงยังออกไม่หมด คงไม่มีตัวจริงของกายรวมอยู่ด้วยนะค่ะ แค่นี้ก็ไม่รู้จะเชียร์ใครแล้วค๊า
-
พอมาอ่านตอนนี้ โคตรๆๆๆๆๆๆอิจฉากายเลยง่ะ!! เนื้อหอมซะไม่เมีย~~~
มีแต่หนุ่มหล่อรวยมารุมล้อมเอิ๊กๆ เคนนี่ตัดทิ้งไปเหอะ เจ้าชู้ กะล่อนเกิน รับไม่ด้าย~ 555
รอตอนต่อไปค่ะ มาต่อเร็วๆน้า~
-
ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนที่เชียร์จาก เคนนี่ มาเป็น ท่านประธาน แล้วล่ะ อิอิ
ตัวละครยังไม่หมดอีกหรอเนี่ย ขอให้ตัวจริงเป็นแค่ 1 ใน 6 คนนี้พอนะ ลุ้นมากอ่ะ ฮ่าๆๆ
ผู้แต่งรีบตัดสินใจนะ จะได้เชียร์ถูก :laugh:
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
-
กายเสน่ห์แรงจริงๆมีหนุ่มๆมาให้เลือกตั้งหกคน
ยังไงเราก็ขอเชียร์ท่านประธานที่หนึ่งล่ะนะ
:L2:
-
ใครจะเป็นแฟนกายนะ เอ หรือว่าให้กายเหมาไปหมดทุกคนเลย น่าจะอีนะเนี่ย 55+
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งงง ใครเป็นพระเอกกันเเน่
รอต่อไป ครับ
-
สวัสดีครับ
มาต่อแล้ว
ท่าทางแฟนท่านรองประธานฯ นี่ จะแรงไม่เบา ส่วนท่านประธานก็มีอะไรลับๆ ซ่อนอยู่
แล้วชายคนที่สี่ที่ห้าก็เข้ามาหากายอีก
คนอะไร เนื้อหอมชะมัด อิจฉา
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
รอคะ
-
รอ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
เคนนี่ มาเคลียร์ปัญหาหัวใจ ให้กาย หึหึ
:z3: :oo1: :a5:
-
ชอบที่กายแบบเหมือคนสมัยใหม่ แบบวันไนทสแตนกับเฆม เพราะถึงยังไงครั้งแรกก็เป็นของตัวเอกของเรื่องไปแล้ว!!! 55555555 ชอบเรื่องนี้จัง การเขียนและคาแรคเตอแต่ละตัว ชอบกายที่สุด!!!!!
-
o22 o22
หายไปนานมาก
คิดถึงแทบแย่นะครับ
-
หายไปไหนของเขานะ ล็อคล้อมอไซด์ไว้เลยนี่
(http://image.ohozaa.com/i/834/bike22.jpg)
-
อ่านๆไปชักสงสัยว่าพระเอกคือท่านประธานอะเปล่าฟระ
คเชนทร์ดูเหมือนใช่ แต่ก็ดูไม่ใช่อยู่ในที ยิ่งมีคนมาตามหวงด้วย
หุๆ แต่ดูท่านประธานจะโหดดีเหลือเกิน
ปริศนายังไม่คลี่คลาย รอต่อไปปปปปปปปปปปปป
-
เริ่มมึน เยอะเหลือเกิน เป็นเราจะกวาดให้เรียบ เอาทั้งพี่ชาย และแฟน มาทำเป็นแฟนให้หมด หวงดีนัก
-
แอบๆเชียร์ นายทหารเมฆ :a9:
-
อิจฉากาย อยากอ่านตอนต่อไปจัง ^^
-
นานมากมายยย :m15:
อยากอ่านต่อแล้วอะ ในเล้านี้หานิยายสไตล์คุณ Katawoot อ่านยากมากก เรื่องของคุณผมก็อ่านมันหมดทุกเรื่องแล้วว.....ทำไมเรื่องนี้มันไปช้าอย่างนี้อ่าาาาาา ไม่ได้หมายความว่าเนื้อเรื่องไปช้านะ แต่คนเขียนมาต่อช้ามากกกกกก โอยยยย :m31:
กำลังสนุกมากๆเลยครับ รีบมาต่อเถอะ :sad4:
-
รอๆๆๆตอนต่อไปนะครับ
-
Guy Chapter 28
“กาย” เสียงของเชิงชายดังขึ้นทั้งที่ยังเดินมาไม่ถึง ธฤตหันไปมองแล้วหันกลับมาหากายช้าๆ และถามว่า
“คงไม่ใช่แฟนนะครับ”
“เอ่อ” กายอ้ำอึ้ง
“ผมอยากได้คุณมาเป็น coverman ของปกแรกแต่ก็พลาดไปซะแล้ว คราวนี้ ผมจะไม่ยอมให้พลาดอีก” ธฤตพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น มองตากายด้วยสายตาจริงจัง
วันนี้กายแทบไม่มีงานแปลจะทำ เขาใช้เวลาเพียง 30 นาทีก็แปลงานชิ้นสุดท้ายเสร็จ เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงเต็มก่อนถึงเวลาเลิกงานจึงนั่งวาดภาพเล่น หนึ่งในนั้นเป็นรูปภาพท่านประธานพฤศใส่สูทสีดำ มีเขี้ยวและตาเป็นสีแดง มีหูแหลมๆ เหมือนซาตานผู้ชั่วร้าย ส่วนคเชนทร์มีหางเหมือนปลาไหล กำลังยืนอยู่บนสเก็ตบอร์ด
ครั้นถึงเวลาเลิกงาน กายรีบลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน แต่ทันใดก็ต้องรีบนั่งลงเมื่อมองออกไปเห็นชายหนุ่มหน้าชาวซึ่ง 'อ้างตัว' ว่าเป็นแฟนของคเชนทร์เดินตรงรี่มาที่แผนกของเขา ใบหน้าบึ้งตึง ท่าทางเอาเรื่อง
กายย่อตัวลงให้ต่ำกว่าพาร์ติชั่นแบ่งส่วนห้องทำงานของพนักงานแต่ละคน เขาก้มหน้า เร่งเดินไปอีกทางโดยหวังว่าจะใช้ประตูทางออกด้านที่ติดกับห้องทำงานของหัวหน้าการุณย์
เหมือนเสียงระฆังช่วยนักมวยซึ่งกำลังถูกต่อยใกล้จะล้ม การุณย์ผลุนผลันออกมาจากห้องทำงานและบอกกับกายซึ่งกำลังย่อตัวให้เตี้ยลงกว่าปกติ การุณย์ส่งแววตาสงสัยแวบหนึ่งมายังกายแต่ก็ไม่ได้ถามว่ากายกำลังทำอะไร แต่หัวหน้าแผนก Rearch and Translation บอกว่าจำเป็นต้องรีบกลับแต่มีงานค้างอยู่ชิ้นหนึ่งซึ่งต้องรีบแปลสรุปอยากจะขอให้กายทำแทนก่อนจะกลับบ้าน กายรีบตอบตกลง
“หัวหน้าการุณย์ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะรับผิดชอบส่งให้แผนกมาร์เก็ตติ้งก่อนห้าโมงเย็น” กายรับประกัน
“ขอบใจกาย” การุณย์กล่่าวขอบคุณแล้วรีบเดินจากไป
กายเข้ามาในห้องทำงานของการณย์แล้วรีบปิดประตูและปิดไฟกลางห้อง โชคดีโต๊ะทำงานของการุณย์หันหน้าเข้าหาผนังและหันหลังให้ประตูซึ่งเขาไม่คิดว่าแปลกเพราะนักแปลที่เรียนรุ่นเดียวกันแทบทุกคนไฝ่ฝันอยากจะจัดห้องแบบนี้ทั้งนั้นหากมีห้องทำงานส่วนตัว
กายโคมไฟบนโต๊ะทำงานของการุณย์และเปิดแฟ้มข้อมูลขึ้นมาสองแฟ้ม แบ่งพื้นที่ในจอคอมพิวเตอร์เป็นสองฝั่งซ้ายขวา แฟ้มข้อมูลต้นฉลับอยู่ด้านซ้ายเช่นทุกครั้ง ส่วนด้านขวาเป็นพื้นที่พิมพ์บทแปล ดิกชันนารี Chambers เล่มใหญ่สีแดงวางอยู่บนตักอย่างที่กายชอบทำ
หลังจากแปลเสร็จ กายแอบมองออกไปข้างนอก ไม่เห็นใครทำงานอยู่แม้แต่คนเดียว ส่วนชายหนุ่มหน้าขาวคนที่บอกว่าเป็นแฟนของคเชนทร์ก็คงกลับไปแล้วเพราะหาตัวเขาไม่เจอ
“รอดตัวไป นึกว่าจะโดนยำ นี่ถ้าเจอนอกบริษัทพ่อไม่มีหลบแบบนี้หรอก” กายบ่นพึมพำ มือกดส่งอีเมล์งานแปลที่เสร็จสิ้นไปยังแผนกการตลาด แต่ทันใดก็ต้องตกใจเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายความเงียบสงบ กายรออยู่นาน เมื่อเห็นว่าคนที่โทรศัพท์ท่าทางจะไม่ยอมวางสายแน่จึงตัดสินใจรับสายก่อนจะหายใจอย่างโล่งอกเพราะเป็นเสียงจองเจนจิรา เลขานุการของท่านประธานพฤศ
“คุณกายคะ เตรียมตัวทำงานนอกบริษัท เดินทางวันเที่ยงพฤหัสฯ กลับวันเสาร์ค่ำๆ นะคะ เจนส่งไฟล์ให้แล้ว PDF 156 หน้า ภาษาฝรั่งเศส ไฟล์ที่สอง 43หน้า ภาษาอังกฤษ ไฟล์ที่สามเป็นคำแปลศัพท์เทคนิคเท่าที่มี” เสียงของเจนจิราพูดเร็วแต่ชัดเจน กายมองไฟล์ที่ถูกส่งเข้ามายังกล่องข้อความของการุณย์พลางรู้สึกแปลกใจที่เห็นว่าเจนจิรารู้ว่าเขานั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของหัวหน้าตัวเอง
“รถออกหน้าบริษัทเที่ยงตรง ไปทานข้าวที่สนามบิน เตรียชุดสูทงานเลี้ยงหนึ่งชุด ชุดลุยหนึ่งชุด ที่เหลือชุดธรรมดา อ้อ เตรียมโลชั่นกันแดดด้วยนะคะ รายละเอียดให้แวะถามเจนที่ออฟฟิสพรุ่งนี้เช้าช่วงเก้าโมงถึงสิบเอ็ดโมง หลังสิบเอ็ดโมงเจนยุ่ง”
กายตอบรับสั้นๆ ว่าครับแล้วเจนจิราก็วางสายโทรศัพท์ ทิ้งให้กายนั่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์นิ่งอยู่ชั่วครู่แล้วพูดขึ้นมาคนเดียวว่า
“รู้ได้ไงว่าเรานั่งอยู่ที่โต๊ะคุณการุณย์”
...นี่ข้อสันนิษฐานที่ว่าแทบทุกตารางเมตรในบริษัทติดกล้องวงจรปิดก็น่าจะเป็นจริง แล้วคุณเจนจิรานี่ก็ช่างเป็นเลขาฯ ที่เปี่ยมประสิทธิภาพสุดๆ...
...อ๋อ แน่ล่ะ ไม่งั้นก็เป็นเลขาฯ ท่านประธานไม่ได้นานขนาดนี้ คเชนทร์ชนะพนันเรื่องระยะเวลาทำงานของคุณเจนจิรามาแล้วอีกต่างหาก...
กายเปิดอีเมล์ที่เจนจิราเพิ่งส่งมาให้โดยหวังว่าจะมีรายละเอียดมากกว่าที่ได้ยินทางโทรศัพท์ แต่ทว่าสิ่งที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์นั้นเป็นคำพูดแทบทุกคำของเจนจิรา จากนั้นกายเปิดไฟล์ที่แนบมาด้วยและอ่านสิบหน้าแรกของแฟ้มข้อมูลภาษาฝรั่งเศสอย่างคร่าวๆ พร้อมกับถอนหายใจเป็นครั้งคราวเพราะความยากของเนื้อหา เขาอยากจะพิมพ์เอกสารทั้งสามชิ้ออกมาเพื่อนำไปอ่านที่บ้านคืนนี้แต่ก็กลัวว่าจะโดนตำหนิที่สั่งพิมพ์เอกสารมากเกือบสองร้อยหน้าออกมาทางเครื่องพิมพ์ตั้งโต๊ะ
...บริษัทนี้ก็ช่างเฮี๊ยบ มีบันทีกอีกต่างหากว่าคอมพิวเตอร์เครื่องไหนปรินท์งานจำนวนเท่าไหร่ และถ้าปรินท์งานเกินหนึ่งร้อยหน้าก็ต้องสั่งปริ้นท์ทางอินทราเน็ตไปยังเครื่องใหญ่ในห้องถ่ายเอกสาร...
...เอ สมมุติว่าปรินท์ไปห้องถ่ายเอกสาร แฟนคเชนทร์จะยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องหรือเปล่าน๊อ เขาอาจจะแอบดูความเป็นไปในบริษัทผ่านจอทีวีวงจรปิดและเห็นว่าเรายังไม่ได้กลับบ้าน...
...จะบ้าหรือ ถ้าทำแบบนั้น ป่านนี้ก็คงเคาะประตูห้องหัวหน้าการุณย์เข้ามาบีบคอเราตายโหงไปแล้วล่ะ...
...แล้วใครวะ คิดวางระบบการพิมพ์แบบนี้...
...ไอ้กายงี่เง่า จะใครล่ะ ถ้าไม่ใช่ท่านประธาน...
ทั้งที่พฤศสั่งเจนจิราไว้แล้วว่าไม่ต้องการให้ใครรบกวน แต่เลขานุการของเขาก็ยังเปิดประตูแง้มเข้ามาบอกว่า
“คุณคเชนทร์โทรมาจากดูไบค่ะ บอกว่ายังไงก็ต้องคุยกับคุณพฤศให้ได้”
“คุณบอกเขาหรือเปล่าว่าผมกำลังใช้สมาธิ” พฤศถามเลขานุการสาวด้วยเสียงเข้ม เขารู้ดีว่าหากคเชนทร์ไม่ 'บีบ' เจนจิรา เลขานุการของเขาก็คงไม่เปิดประตูหน้าห้องคุยกับเขาแทนที่จะใช้อินเตอร์คอม เจนจิราทำหน้าเรียบนิ่งและตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเช่นกัน
“บอกค่ะ แต่คุณคเชนทร์บอกว่าต้องคุย” เจนจิราย้ำคำพูดสุดท้าย
“งั้นโอนเข้ามา” พฤศถอนหายใจ
“คุณพฤศวางหูโทรศัพท์ไว้บนแป้นด้วยนะคะ” เจนจิราชี้ไปที่โทรศัพท์ซึ่งพฤศยกหูออกวางไว้บนโต๊ะ ทำให้พฤศรู้ว่าเลขานุการของเขาคงโอนสายเข้ามาแล้ว
...ฮึ เจนจิรา ตั้งแต่ 'รอดตัว' ผ่านเวลาการทำงานหนึ่งปีทำให้คเชนทร์ชนะ 'พนัน' ก็ชักจะแข็งข้อขึ้นทุกวัน นี่ถ้าไม่เห็นว่าทำงานดีเยี่ยมเป็นได้โดนเขาบีบให้ลาออกไปแล้ว...
พฤศหยิบโทรศัพท์กระแทกลงบนแป้น ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พฤศมองอยู่ชั่วอึดใจ สูดลมหายใจลึกๆ เพื่อเตรียมตัว 'คุย' กับคเชนทร์
“นายจะเอากายไปเป็นล่ามทำไม คุณการุณย์ก็มี” คเชนทร์โวยวายทันที
“รู้เร็วจังเลยนะ เคนนี่” พฤศพูดแดกดัน
“ตอบคำถามมา” คเชนทร์สวนกลับ
“คุณการุณย์เป็นหัวหน้าแผนก ควรอยู่ที่บริษัท” พฤศตอบเสียงเรียบ
“นายเป็นประธาน เราเป็นรองฯ แล้วนี่ก็จะไม่มีใครอยู่ที่บริษัท ไม่ต้องเอาเรื่องคุณการุณย์มาอ้างหรอก คนอื่นพูดฝรั่งเศสได้ก็มี”
“แต่กายเป็นมือวางอันดันสอง” พฤศตอบเสียงเรียบเช่นเมื่อครู่ เกือบทุกครั้ง หากคเชนทร์โวยวายลั่น เขาจะเป็นคนที่พยายามพูดอย่างเยือกเย็น
“นายคิดจะทำอะไร จะแกล้งกายอีกงั้นสิ อะไรนักหนา เมื่อไหร่จะเลิกอคติ” คเชนทร์โวยวายต่อ
“หมายความว่าไง”
“นายก็รู้ว่าเราหมายความว่าไง ไม่สงสารกายบ้างหรือไง
“นายมันขี้สงสาร เดี๋ยวก็พลาด” พฤศเสียงเข้มขึ้นอย่างอดไม่ได้
“ใครจะใจแข็งเป็นหินเหมือนนาย”
“คเชนทร์ รู้ไหมว่า ทำแบบนี้มันไม่เหมาะ”
“ที่นายทำต่างหากมันไม่ควร” คเชนทร์เถียง
“นายกำลังปล่อยให้ตัวเองใกล้ชิดกับพนักงานเกินไป รองประธานบริษัทกับพนักงานระดับปฏิบัติการไม่ควรจะมีอะไรกัน ตัวอย่างก็เคยเห็นว่าผลมันออกมาเป็นยังไง” พฤศเตือนคเชนทร์
“นั่นมันคนละเรื่อง”
“อีกอย่าง นายก็ยังไม่รู้ว่ากายบริสุทธิ์ใจขนาดไหน มาได้ยังไง มีนอกมีในหรือเปล่า”
“นายมันหวาดระแวงเกินไป” คเชนทร์ทำเสียงไม่พอใจ
“บริษัทเราทำธุรกิจอะไร เคนนี่” พฤศเสียงดังขึ้น จงใจเน้นชื่อเล่นของคเชนทร์ “เรื่องความลับ ความปลอดภัยของข้อมูลสำคัญที่สุด คุณกายอะไรนี่ก็ยังไม่เคลียร์ จะให้เราไว้ใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ได้ยังไง”
“เคลียร์ ทำไมจะยังไม่เคลียร์”
“นายอยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยหรือไง”
“ไม่จำเป็น อีกอย่าง คนชื่อคเชนทร์ก็คือคเชนทร์ คนเรามันคนละคน เรื่องเก่าๆ ของนายมันก็เรื่องของนาย อย่าเอามายุ่งกับเรื่องนี้เลย แล้วถ้าจะไปพม่า ทำไมต้องรีบไป ให้เรากลับจากดูไปก่อนไม่ได้หรือไง นายเองก็พูดฝรั่งเศสได้ ไปคนเดียวสิ” คเชนทร์ทำเสียงหงุดหงิด
“ทางโน้นเร่งมา”
“พฤศ ขอเตือนก่อนนะ เรื่องกาย เราจะรับผิดชอบเอง”
“จะปกป้องเขาไปถึงไหน นายไม่รู้จักเขาดี แม้แต่เขาเข้าทำงานที่นี่ยังไงนายก็ไม่รู้” พฤศเสียงกร้าวขึ้น
“เขาก็เข้ามาสมัครเหมือนคนอื่นๆ นั่่นล่ะ” คเชนทร์เถียง เสียงกร้าวขึ้นเช่นกัน
“เท็ดดี้ยังรู้จักเขาดีกว่าอีก”
“ช่างเท็ดดี้” คเชนทร์สวนกลับ “อ้อ แล้วไม่ต้องมาทำตัวเป็นกาวใจหรอกนะ เรากับเท็ดดี้จบกันไปแล้ว กลับถึงกรุงเทพฯ เราจะไปจัดการเรื่องเลิกกันอย่างเป็นทางการ” คเชนทร์เน้นประโยคสึดท้าย
“อย่างที่บอก นายยังไม่รู้จักกายดีพอ ไม่รู้ว่าเขามายังไง หรือจะไปยังไง”
“นายถึงต้องจับตามองอย่างใกล้ชิด ด้วยการลากกายไปพม่าด้วยงั้นหรือ ถามหน่อยเถอะ จะให้เขาแปลภาษาอะไรเป็นภาษาอะไร” คเชนทร์ทำเสียงประชด
“ฝรั่งเศส นายก็รู้ แล้วไง” พฤศท้าทาย
“พฤศ ในฐานะที่เรารู้จักกันมานานตั้งแต่เด็ก เป็นญาติกันอีกต่างหาก เราขอรับประกันในตัวของกาย จะระแวงใครก็ระแวงไป แต่เลิกระแวงกายได้แล้ว” คเชนทร์พูดอย่างจริงจัง
“และในฐานะคนที่มีประสบการณ์ตรง นายก็เลิกตำหนิเราได้แล้้ว” พฤศพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกัน
วรุจน์มาดักพบกายตอนกลางวัน เขาเตร่อยู่หน้าตึกบริษัทของกายอยู่ไม่กี่นาทีจึงเดินเข้ามาในนึกและรออยู่หน้าลิฟท์ ไม่นานก็เห็นกายเดินออกมาจากลิฟท์อย่างเร่งรีบ วรุจน์รีบเดินเข้าไปหาและชวนทานข้าว แต่กายบอกว่าต้องเดินทางไปสนามบินเพื่อไปทำงานนอกสถานที่
“ไปไหนครับ นานหรือเปล่า กลับมาเมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกผมก่อน” วรุจน์ยิงคำถามเป็นชุด และนึกได้ว่ามัวแต่มองหน้ากายจนไม่ได้สังเกตว่าอีกฝ่ายลากกระเป๋าเดินทางมาด้วย
“งานด่่วนครับ ผมก็เพิ่งทราบ รู้ตัวล่วงหน้าวันอังคาร วันพฤหัสฯ ก็เดินทางเลย แต่ไปไม่ไกลครับ แค่พม่าเพื่อนบ้านที่แสนดีของเราเอง”
“พม่า!” วรุจน์เลิกคิ้วถามย้ำ กายพยักหน้าแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา
“เสียดายจัง” วรุจน์ทำหน้าผิดหวังแล้วถามอีกครั้งว่ากายจะกลับเมื่อไหร่
“วันเสาร์บ่ายๆ ครับ” กายตอบแล้วทำสีหน้าไม่แน่ใจ “คิดว่านะครับ งานนี้ด่วนจนผมไม่มีทั้งพาสปอร์ตทั้่งตั๋วเครื่องบินอยู่ในมือเลย ทางบริษัทจัดการทุกอย่างเรียบร้อย สงสัยอยู่ในรถที่จอดรออยู่หน้าตึก”
...คุณเจนจิราจัดการเรียบร้อย! ถ้างั้นก็เดินทางไปกับ!...
...ตายล่ะหว่า อย่าบอกนะว่าไปกับท่านประธานพฤศ ลืมนึกถึงเรื่องนี้เสียสนิท นึกว่าไปเป็นล่ามให้ฝรั่ง แปลจากฝรั่งเศสเป็นอังกฤษ...
...อืม มันก็ควรจะเป็นยังงั้้น จะให้ไปแปลภาษาไทยเป็นอังกฤษงั้นหรือ ท่านประธานก็พูดได้คล่องอยู่แล้ว เอกสารที่ได้มาจากคุณเจนจิราก็เป็นภาษาฝรั่งเศสเสียเป็นส่วนมาก...
“ไปเป็นล่ามให้นายใหญ่หรือครับ” วรุจน์ยังชวนคุย
“คุณวรุจน์หมายถึงท่านประธาน” กายถาม สายตาสงสัย
“แปลกนะครับ ระดับนั้นต้องพูดภาษาอังกฤษเก่งอยู่แล้ว หรือว่าคุณกายพูดภาษาพม่าได้”
“พูดได้ก็ดีสิครับ จะได้ย้ายหนีความวุ่นวายของกรุงเทพฯ ไปอยู่พม่าซะเลย” กายหัวเราะเบาๆ พลางมองไปยังประตูหน้าของตึกอย่างอึดอัดเล็กน้อย
“ระวังตัวด้วยนะครับ ผมเป็นห่่วง” วรุจน์พูดขึ้นมาเบาๆ
“ขอบคุณครับ แต่คงไม่มีการยิงกันโป้งป้างกันหรอกครับ สถานการณ์ทางการเมืองของพม่่าตอนนี้ก็สงบดี”
“ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” วรุจน์ยิ้มบางๆ แล้วยื่นมือออกไปเพื่อช่วยกายถือกระเป๋าแต่กายปฏิเสธ
“ถ้ายังงั้นเจอกันวันเสาร์เย็นๆ” วรุจน์ก้าวเท้าเดินเคียงข้างกับกายตรงไปยังประตูหน้าช้าๆ และพูดต่อว่า “ผมจะไปรับที่สนามบิน แล้วเราก็ไปดินเนอร์กัน ก่อนขึ้นเครื่อง อย่าลืมโทรบอกไฟล์วันกลับนะครับ”
“ไม่ให้พักเลยหรือครับ” กายแกล้งทำหน้าตาน่าสงสาร
“พม่าแค่นี้เอง” วรุจน์หัวเราะ “หรือถ้าอยากจะพัก เจอกันวันอาทิตย์ก็ได้ ยังไงผมก็จะตื๊อทานดินเนอร์กับคุณให้ได้ ไปไหนไม่รอดหรอก”
“นี่ผมกลายเป็นนักโทษไปซะแล้ว” กายพูดติดตลกแล้วขอแยกตัวจากวรุจน์เมื่อมองเห็นรถเมอร์ซีเดสเบ็นซ์สีดำคันใหญ่ของบริษัทจอดอยู่หน้าตึก
“ดูแลตัวเองดีๆ นะครับ” วรุจน์พูดอีกครั้งแล้วหยุดยืน มือล้วงกระเป๋ากางเกง ใบหน้าเรียบนิ่ง
“ขอบคุุณครับที่เป็นห่วง” กายยิ้มให้วรุจน์ ในใจพยายามแปลความหมายของอีกฝ่าย
...มี subtext แน่ๆ วรุจน์กำลังเตือนเขาให้ระวังตัวจากท่านประธานงั้นหรือ ก่อนลงมาจากตึกคเชนทร์ก็โทรทางไกลจากดูไบมาเตือน แม้จะไม่ตรงไปตรงมาแบบนี้ และเป็นการเตือนแบบกำกวมตามสไตล์ของคเชนทร์ แต่เขาก็พอจะนึกออกว่ามีอะไรบางอย่างที่แปลกๆ...
...แต่ยังไงก็ตาม สาธู๊ ขออย่าให้ได้เดินทางไปกับท่านประธานพฤศสองต่อสองเลย...
::: End of Chapter 28 :::
-
เรื่องมันซับซ้อนขึ้นทุกทีแฮะ
-
เรื่องที่กายขอคงจะไม่ได้ ว่าแต่เรื่องกายนี่ทำไมทุกคนจะต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วยนะ
นี่กายนะ กายยยยย ไม่ใช่ผู้ก่อการร้ายข้ามชาติซักหน่อย
-
สาธุ ขอให้เดินทางไปกับท่านประธานสองต่อสองเถอะ :laugh:
-
กายมาแล้ว อ่านจบบทก็ยังไม่กระจ่าง
แต่ไปพม่าสองคน :o8: :o8:
-
ตอนหน้าอย่าให้รอนานนะค่ะ ท่านประธาน กะ กาย สองต่อสอง ท่าจะมีเฮ o13
-
หรือกายจะได้ดามใจพฤศ อิอิ
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่ง งง
พยายามตั้งทฤษฎีสันนิษฐานเป็นร้อยยยย
แต่ก็เดาใจไอท่านประธานไม่ถูกจริงๆ
คนอะไร ลึกลับพิกล
ปล. ตกลงออฟฟิสแผนกกายมันมีกล้องติดจริงใช่ป่ะเนี่ยยยย โอ้วๆๆ =[]=
-
พี่นายมาและจากไปอย่างเงียบๆ คิดถึงน้าาาา
เรื่องราวยังตุงนังเหมือนเดิมเลย :z3:
-
กายไปพม่า ไปถึงไปไหว้พระก่อนทำอย่างอื่นเลยนะ ขอให้แคล้วคลาดจากคมเขี้ยวประธาน แล้วซื้อของฝากจากสก็อตเซมาให้ด้วยนะ กาย
-
เดาไม่ถูก ใครคือตัวจริง มึนตึ๊บ :a5:
-
:กอด1: คิดถึงคนเขียน
ชักจะงงแล้ววววววว เนื้อเรื่องกำกวมเหมือนคำพูดคเชนทร์เลยอ่ะ
-
อร๊ายยยย งานนี้ได้ใกล้ชิดกับท่านประธานแล้วฮ้า :-[ น่าจะคืบหน้าอะไรบ้างนะ
คงถูกใจ FC ท่านประธาน
:pig4: ขอบคุณมากค่ะ
-
ซับซ้อนจริงๆๆเลย
ลุ้นต่อไป สู้ๆๆ
-
ทุกอย่างเฉลยตอนจบ
-
ตกลงคุณประธานเค้าต้องการอะไรกันแน่เนี่ย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ตกลงจะไว้ใจท่านประธานได้ไหม
หรือจะเปลี่ยนใจมาเชียร์ คเชนทร์ ดี
:z3: :z3:
-
มาลุ้นต่อครับผม
-
โย่ววว!!! พม่ากันสองต่อสองงงงง
จะว่าไป มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาก่อนน้ะ??
สงสัยยย.... จะบอกว่ากายเป็นคนดีน๊าา
ชอบเคนนี่ ชักอยากให้เป็นพระเอกล้ะ ตอนแรกเชียร์พฤศ
ตอนหน้าขอให้มาไวๆๆน้ะค่ะ ^^
-
หรือว่าจริงๆแล้วท่านประธานคือพระเอก
ก็เล่นลากตัวกายไปไหนมาไหนด้วยตลอด
มันน่าคิดนะว่าระแวงไปมาดันมาหลงรักเอง
หนักใจแทนกายจริงๆที่ต้องเลือก หุหุ
-
อ๊ะจ๊ากก กายไปพม่างั้นเหรอ :laugh:
เง้อ ท่านประธานจะเอายังไงกันแน่เนี่ย โหดจริงๆ
ทำบุญเก้าวัดก่อนไปก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย :call:
-
เคนนี่ บินตรงจากดูไบ ไปพม่า ด่วนนนนนน :a5: :angry2: :serius2:
-
อ่านไปก็อย่าคิดแต่ว่าใครเป็นพระเอกสิครับ เด๋วเป็นไมเกรนนะ แต่ถ้าอ่านแบบขมวดคิ้วไปด้วยก็จะไม่งงหรอก เท่าที่อ่านคอมเมนท์มาเห็นมีคนเดาถูกแล้วหลายคน ประหนึ่งว่ามานั่งอยู่บนตัก เอ๊ย กลางใจของผู้เขียนเลยอ่ะ
แต่ขอเตือนนะ เรื่องนี้เล่นกันถึงเลือดและน้ำตาและรอยยิ้ม
ป. ล. เขียนเรื่องนี้เหนื่อยมักๆ คับ ปวดหัว ปกติไม่ค่อยถนัดแนวซับซ้อน ถนัดแต่แนวรักโรแมนติกเว่อร์ๆ
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะคับ ใครกดบวกให้ผมขอให้มีคนมารุมเยอะเหมือนกาย ใครไม่กดขอให้ไปเป็นเลขาคนใหม่ของท่านประธานและโดนโขกสับทุกวันที่ไปทำงาน
-
ยิ่งอ่านยิ่ง งงงง มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :really2: :really2:
ตกลงว่าใครจะยังไงอะไรมั่งละ มึน
แบบว่ากายมันฮอตเกิน
มาต่อไวๆๆนะค่ะ จะรอความกระจ่าง :impress2: :impress2:
-
โป้งคเชนทร์แล้วอ่ะ สงสารน้องเท็ดดี้หน้าขาว
+1 เพราะไม่อยากโดนโขกสับ : 222222:
-
เริ่มไม่ไว้ใจท่านประธานแล้ว
-
สนุกครับ ชอบครับ
ขอบคุณนะครับ
ปล.อยากอ่านบ่อย ๆ ถี่ ๆ กว่านี้หน่อยได้ไหมครับ อิอิ แบบว่าชอบเรื่องนี้อ่ะครับ
-
ดูท่าแล้วน่าจะเป็นแบบ ทริปนี้ของเราสอง :sad4:
-
โดนใจสุดๆ
o13
-
รอลุ้นๆ จะเกิดเหตุการณ์อะไรที่พม่า จะเกิดความรักอะไรหรือเปล่า ฮ่าๆๆ
-
ตื่นเต้นแทน
-
สรุปใครเนี่ย ฮึ่ย เหนื่อยใจ :เฮ้อ:
เริ่มเบลอกับตัวละคร ใครคือวรุจน์ ลืมอ่ะ :confuse:
-
ประธานก็อยากได้กาย ?
-
เป็นเรื่องที่เดายากมาก ตกลงใครกันแน่ที่เป็นเคยนอนกับกาย แล้วกายจะเลือกคนไหนกันแน่ หรือคนเขียนอยากให้คนอ่านมึนก่อนค่อยเฉลยครับ
-
รีบๆมาต่อนะจ๊ะะะ รออยู่ ~ คุณคเชนทร์หายไปเลย คนอื่นเริ่มทำคะแนนนำละนะะะ 555555555555555
-
อ่านแล้วเพลีย ปมเยอะเหลือเกิน :really2:
-
เราเชียร์ท่านประธานอยู่นะ เพราะเราชอบหนุ่มเนียบและซึน :z2:
-
มาต่อตอนหน้าไวๆๆนะ กำลังค้างอ่ะ
-
เริ่มมึนขึ้นกว่าเดิมเรื่อยๆ :sad4:
-
คำขอที่ไม่ได้ดังหวัง ไปพม่าคราวนี้ กายจะเจออะไรบ้างหนอ :impress2:
+1 ให้พี่นาย กลับมาประจำสถานนีรบแล้วใช่หรือปล่าวครับ :z1:
-
เชียร์ท่านประธานสุดใจขาดดิ้นเลย
-
สงสัยคำขอของกายจะไม่เป็นผล
เพราะท่านประธานเป็นคนเลือกกายไปเองเลย 5555
แต่ว่าได้ไปกับท่านประธานด้วยอ่า :impress2:
-
ท่านประธานมีความหลังอะไรแน่ๆเลย แต่อย่ามาลงกับกายสิ มันคนละคนกันนะ :m16:
แต่คำภาวนาของกายไม่เป็นจริงแน่เลย สงสัยว่าจะได้ไปกับท่านประธานสองต่อสอง :z1:
ทริปพม่านี้ จะมีรักหรือเปล่ากาย :o8:
-
อยากรู้จริงๆ..ว่าไอ้ไตเตินนั้นจะเป็นใครกะใครนะ...แถมปิดน้ำปิดไฟอีกตั้งหาก.....รอๆๆๆๆ :L2: :กอด1:
-
ท่านประธานเคยมีแผลเก่ามานี่เอง ถึงได้ขี้ระแวงขนาดนี้
ท่านประธานจะได้คู่กับกายมั้ยเนี่ย เราชักจะเริ่มเอนเอียงมาหาท่านประธานนิดๆแล้วนะ อิอิ
-
บท29 ยังไม่จบบทนะครับ ยังพิมพ์ต่อมะได้ มีงานเข้า
อาจจะอ่านแล้วรู้สึกค้างนิดหน่อยก็อย่าว่ากันนะ นานๆ ทีค้างที
Guy Chapter 29 Surprise
วรุจน์ดื่มเหล้าที่เหลืออยู่ครึ่งแก้วจนหมดแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้สตูลหน้าบาร์เหล้าช้าๆ ค่ำคืนอันน่าเบื่อหน่ายกำลังจะผ่านไปอีกคืน ขณะที่เดินผ่่านโต๊ะทรงสูงทางด้านซ้าย ชายหนุ่มคนหนึ่งยื่นมือมาแตะแขน วรุจน์หันไปมองและพูดขึ้นมาเบาๆ
“เชษฐ์”
“ทำไมรีบกลับครับ เพิ่งจะตีหนึ่ง” ชายหนุ่มรูปหล่อชื่อ 'เชษฐ์' ถาม
“ผมง่วง” วรุจน์ตอบด้วยเสียงราบเรียบ
“ไม่อยากจะเชื่อ ผีเสื้อราตรีง่วงตอนตีหนึ่ง” เชษฐ์พูดยิ้ม “วันนี้คุณเป็นอะไร ใครส่งสายตาให้ก็ทำเป็นเมิน”
“คุณแอบสังเกตผมหรือ” วรุจน์ถาม
“ไม่ได้แอบ” เชษฐ์ส่ายหน้า “ตั้งใจเลยล่ะ รุจน์ คุณเด่นขนาดนั้น ใครๆ ก็เห็น ไม่ต้องแอบสังเกตหรอก”
“ใครสังเกตก็ช่าง ผมไม่แคร์” วรุจน์ยักไหล่
“รุจน์ อย่าเพิ่งกลับเลย อยู่เป็นเพื่อนดื่มเหล้ากับผมก่อน” เชษฐ์ส่งสายตาอ้อน
“ผมง่่วง แล้วก็กำลังจะกลับ เอาไว้วันหลังดีกว่า” วรุจน์ปฏิเสธแล้วเดินจากไป ทิ้งให้คนที่ชวนดื่มเหล้านั่งหน้าบึ้ง มองตามหลังด้วยสายตาแข็งกร้าว เม้มปาก ก่อนจะพูดพึมพำว่า
“เล่นตัวไปเถอะ อตส่าห์ยอมให้ถึงขนาดนี้แล้วยังมาทำเป็นเราไม่มีคุณค่า ให้มันรู้ไปว่าวรุจน์จะรอดพ้นคนอย่างสุรเชษฐ์ วงศ์เพชร ลูกมหาเศรษฐีของเมืองไทย คอยดูนะ วรุจน์ดูว่า คนอย่างสุรเชษฐ์น่ะไม่ใช่ธรรมดาเหมือนกัน”
วรุจน์กดรีโมทเปิดรถพอร์ช 911 คันหรูเมื่อเดินใกล้จะถึงรถ เขายกโทรศัพท์ขึ้นเพื่อโทรศัพท์ข้ามประเทศไปฝากข้อความไว้กับรีเซฟชั่นของโรงแรมที่กายพักอยู่
…'I miss you, WR'...
...เขาคิดถึงกายจริงๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาคิดถึงกายมากกว่าทุกครั้ง ยิ่งรู้ว่ากายไปทำงานต่างประเทศกับพฤศเขายิ่งคิดถึงปนกังวล...
...และหากพฤศรู้ว่ากายเป็นคนพิเศาของเขา พฤศก็คงไม่ 'ปราณี' กายแน่...
เมื่อฝากข้อความเสร็จวรุจน์จึงเปิดประตูรถเพื่อก้าวขึ้นนั่ง พลันสายตามองข้ามไปอีกฝั่งของถนน ภาพชายหนุ่มร่่างท้วมคนหนึ่งเดินคุยโทรศัพท์อย่างสบายใจทำให้เขารีบปิดประตู ล๊อครถ และวิ่งข้ามถนนไปอย่างรวดเร็ว
...ซัมเมอร์!...
เมื่อซัมเมอร์เห็นวรุจน์กำลังวิ่งตรงเข้ามาหาก็หยุดคุยโทรศัพท์ทันทีและว่ิงไปยังรถของตัวเอง แต่ช้าไปเสียแล้ว วรุจน์วิ่งเร็วกว่า เพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวซัมเมอร์และกระชากคอเสื้อเอาไว้ได้ ซัมเมอร์พยายามดิ้นหนีแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะวรุจน์ตัวใหญ่และแข็งแรงกว่า
“ว่าไง ซัมเมอร์ จะหนีไปไหน คิดหรือว่าจะพ้น พี่ชายไม่ได้หรือไงว่ามีคนตามหา”
“พี่ครับ ปล่อยผมเถอะ ผมยอมแล้ว” ซัมเมอร์ขอร้องเพราะรูว่าตัวเองผิดที่มีเรื่อง 'ค้างคา' กันอยู่
“เล่นหนีหน้ากันไปเฉยๆ แบบนี้ มันน่ากระทืบให้เละนัก ว่าไง เรื่องนั้นว่าไง” วรุจน์ตะคอก
“ผมขอแก้ตัวอีกครั้งนะครับพี่” ซัมเมอร์ทำหน้าอ้อนวอน “คือว่าผมไม่ได้คิดจะโกงพี่หรืออะไรนะครับ แต่ว่ามันมีข้อผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย ผมกะว่าจะติดต่อพี่อยู่พอดี คือว่า...ผม...”
“หุบปาก” วรุจน์ตวาด “ไหนเอามาดูซิ”
“คือว่า...” ซัมเมอร์อึกอัก วรุจน์พยายามแย่งโทรศัพท์มือถือของซัมเมอร์
“ผมไม่ได้ใช้ไอโฟนถ่าย ผมใช้กล้อง แต่ว่ามันมีปัญหา ก็นี่ล่ะที่ผมยังหน้าพี่ไม่ได้ มันพลาดไปหน่อย ไม่ได้คลิป”
“พลาดงั้นหรือ โอกาสงามๆ แบบนั้นนายบอกพลาดงั้นหรือ” วรุจน์ตะคอกเสียงดังกว่าเดิม
“ก็ไม่เชิงพลาดซะทั้งหมดหรอกครับ” ซัมเมอร์พูดเสียงอ่อย “คือว่าไม่ได้คลิปแต่ก็ได้รูปสองสามรูป แต่ไม่เห็นหน้าทั้งสองคนพร้อมกันนะครับ เห็นคนเดียว รูปมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผมตั้งใจจะแก้ตัว พี่ให้โอกาสผมเถอะ”
“ไหนเอามาดู” วรุจน์แกล้งทำเสียงราบเรียบ ยืนนิ่งชั่วครู่ รอโอกาสตอนซัมเมอร์เผลอ กระชากไอโฟนมาจากมือ
“โธ่ พี่ มันไม่ได้อยู่ในน้าน” ซัมเมอร์คราง
“งั้นหรือ” วรุจน์เลิกคิ้ว “ถ้ารูปไม่ได้อยู่ในนี้ โอโฟนแกก็ไม่มีประโยชน์แล้วสิ” วรุจน์ทำท่าจะขว้างโทรศัพท์ลงพื้น
“โอ๊ะ อย่า อย่า อย่า ครับ ครับ ครับ” ซัมเมอร์ตาเหลือก “มีแค่สามรูปอยู่ใน Photos ครับ ตรงกลางๆ มันไม่ค่อยชัดนะพี่ ขอผมแก้ตัวเถอะ”
วรุจน์ใช้นิ้วแตะหน้าจอโทรศัพท์ไอโฟน 5 ของซัมเมอร์อย่างคล่องแคล่ว เลื่อนนิ้วขึ้นลงเพื่อค้นหารูปภาพ ในขณะเดียวกันซัมเมอร์ก็พยายามอธิบาย
“ตอนนั้นมันพลาดเรื่องเวลาไปหน่อย มันเป็นปัญหาทางเทคนิคครับพี่ พวกผมลืมเอากล้องใหญ่ไป เอ่อ ไม่ใช่สิ หากล้องใหญ่ไม่เจอ แล้วอีกอย่าง คนที่อยู่ในห้อง จู่ๆ ก็เปิดประตูออกมา ท่าทางไม่ได้เมามากอย่างที่คิด ผมเลยตกใจ ปล่อย...”
วรุจน์ยืนนิ่ง แต่แขนที่แข็งแรงยังคงล๊อคคอของซัมเมอร์เอาไว้แน่น ตาเบิกกว้างมากกว่าปกติเล็กน้อยเมื่อเห็นรูปภาพสามรูปในเครื่องโทรศัพท์ของซัมเมอร์ที่เจ้าตัวบอกว่า 'ไม่ค่อยชัด' และ 'ไม่ได้เห็นหน้าสองคนพร้อมกัน'
...แต่เพียง 'คนเดียว' ที่เห็นในรูปก็ทำให้เขาอึ้ง...
“พอเขาเปิดประตูออกมาก็ถามว่า อะไรวะ ผมตกใจ เลยรีบถ่ายรูป มือมันเสือกไปโดนปุ่มภาพนิ่งแทนที่จะเป็นคลิบวีดีโอ แล้วตอนนั้นก็เมากันทุกคน ทุลักทุเลไปหมดก็เลยไม่ได้เห็นหน้าของผู้ชายคนนั้นตามที่พี่สั่ง” ซัมเมอร์อธิบายต่อ
...เห็นแต่หน้าของกาย ท่าทางเมาไม่รู้เรื่อง อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่ในภาพถ่ายเห็นเฉพาะคาง...
...บ้าจริงๆ ทำไมเป็นแบบนี้...
“แล้วจะคืนให้ พรุ่งนี้ค่อยมาเอา” วรุจน์พูดเสียงห้วน ผลักซัมเมอร์แรงๆ จนฝ่ายนั้นเกือบล้ม
“โธ่ พี่ ขอไอโฟนผมคืนเถอะ พี่บลูทูธเอารูปไปก็ได้น่า ขอโทรศัพท์ผมเถอะนะ เดี๋ยวแฟนโทรตาม”
“พรุ่งนี้มาเอา” วรุจน์ตะคอกเสียงหนัก
“ฉิบหาย ซวยจริงๆ เลยกู” ซัมเมอร์ครวญ ทำท่าเหมือนจะยกมือไหว้อ้อนวอนขอโทรศัพท์ของตัวเองคืนจากวรุจน์
วรุจน์ไม่สนใจ วิ่งข้ามถนนกลับมาที่รถ เปิดประตูขึ้นไปนั่งแล้วถอนหายใจเสียงดัง มือยกโทรศัพท์ของซัมเมอร์ขึ้นมาดูอีกครั้งก่อนจะกำมือทุบพวงมาลัยรถคันหรูของตัวเองหลายครั้ง
-
โอ๊ย เริ่มงง
-
อะไรยังไงกันนี่ :a5:
อ่านแล้วยิ่งกระหายอยากอ่านตอนต่อไปยิ่งนัก
-
วรุจน์ร่วมมือกับซัมเมอร์จะถ่ายคลิปกายไปแบล็กเมล์หรอ เอาแล้ว!!!
-
งงว่ะ มันคืออะรายยยย รีบมาต่อด่วนเลย
-
เออ.งงว่ะ ตกลงวรุจน์ จะแบล็คเมล์กายเหรอ
-
ขอเดาว่าไม่ได้จะแบล็คเมล์กายหรอก แต่น่าจะแบล็คเมล์คนที่นอนกับกายต่างหาก
กายคงโดนมอมเหล้าแล้วลากมาให้เป็นเหยื่อเฉยๆมั้ง
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นรีบมาต่อเถอะค่ะ ได้โปรดอย่าปล่อยให้ค้างเป็นเดือนเลย :monkeysad:
-
เหมือนจะเห็น ทางสว่างอยู่รำไร
เอาคางผู้ชายในเรื่องนี้มาสแกนนนนนนนให้หมด !!
คางใคร มีหนวดมีเครา มีฝี มีไฝ มีตะไคร่น้ำ มีอะไรเนี่ยยย !!
ค้างอยู่บนยอดผักบุ้งโด้ววว 5555
-
สงสัยจะเป็นเรื่องคืนนั้น
-
:a5:
-
เกิดอะไรขึ้น ซัมเมอร์มาจากไหน วรุจน์จ้างให้ทำอะไร ทำไมมีรูปกาย โอ๊ยยยยยย
-
ยิ่งอ่านยิ่งสับสน เดาทางไม่ถูกเลยอ่า :serius2:
ชื่อตอนเซอร์ไพรส์เซอร์ไพรส์ใคร
เซอร์ไพรส์กาย เซอร์ไพรส์คนอ่าน
หรือเซอร์ไพรส์ทั้งคู่ :m28:
-
สรุปคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
มีปริศนาให้ค้นหาและรอคำตอบอีกเพียบเลย
:z3: :z3:
-
เห็นคางใครกัน งง???
-
อย่างนี้พูดได้คำว่า ต่อด่วนนนนนเถอะค่ะ พรีสสสสส.....
อือออ กายไม่รู้โชคดีหรือร้ายกันแน่เนี้ยย มีเอี่ยวทุกเรื่อง
ซวยไปน้ะกายยยยยยจ๋า
ไม่ค้างเลยน๊าาา แค่งงมากกกกกก 5555
ึคนแต่งทำให้รู้สึกเหมือนชื่อตอนนี้มากกก
-
ซับซ้อนได้อีก
ค้างคาในใจมั่กมาก
เล่นแบบนี้เอามีดแทงกันเลยดีกว่าไหม
^^
-
ถ้า เดาจากชื่อเรื่อง เคนนี่เป็นพระเอกชัวร์ๆ พระ เป็นคนที่ได้ฟันกายแบบไม่ตั้งตัว
แต่ อย่าลืมว่า กายก็โดนใครต่อใครฟันเยอะพอๆกัน
เฮ้อ อนิจา
-
:really2: :really2: งงงงง มากกก ค้างสุดๆๆๆ จิงๆๆค่ะ
:z3: ุซํมเมอร์มาาจากไหนแล้วเป้นใคร
กายอู่กะใครอีกหละ
หายอย่าไปอะไรกะใคอีกสิ เพราะดูเหมือนเคนนี่จะรักกายจิงๆๆแล้วนะ
รออ่านอย่างมากมายยยยค่ะ
-
นานจนลืมปมเรื่องที่ถูกผูกไว้ต้นเรื่องหมดแย้วววว ต้องกลับไปอ่านทวนอีก :z10:
-
งง งง มากค่ะ รีบมาเคลียร์อย่างด่วน
-
มาต่อให้อยากแล้วจากไป o22
-
วรุจน์ ต้องการคริ๊บ คเชนทร์เฮ๊ดกับผู้ชายไปทำไม? :oo1:
ซัมเมอร์โกหกกาย ว่าไม่รู้ว่าใครเป็นสามีของกายในคืนเมาๆคืนนั้นหรือ? :really2:
-
ซับซ้อนจริงๆ :m28:
-
ตกลงว่ากายเป็นเหยื่อของผู้ชายพวกนี้เหรอ สับสนๆ เกิดอะไรขึ้นกับกายกันแน่คืนนั้นอ่ะ
-
หรือว่าวรุจน์จะเล่นงานไม่คเชนทร์ก็พฤศ แล้วเหยื่อที่ไว้ล่อดันเป็นกาย
ที่อย่างนั้นละก็โคตร :laugh5: เลยละ
-
วรุจน์จะแบล็คเมล์ใครสักคนหรือเปล่า แต่พอมารู้ที่หลังว่า เหยือคือกาย คนที่ตัวเองกำลังชอบอยู่
จะทำยังไงต่อไป
-
ซัมเมอร์หักหลังกายเหรอ :really2:
-
สวัสดีครับ
ทำเอา งง และน่าติดตามทีเดียว
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
รอติดตามๆ กำลังมันส์เลยครับ
-
งงมาก ได้แต่งง :serius2: :serius2:
แล้วเราก็รอต่อไป :monkeysad:
-
ตกลงวรุจน์มีแผนไม่ดีกับคเชนทร์ใช่มั้ย
แต่กายดันพลาดโดนไปด้วยหรอ
อ๊ายยยยย คิดไปไกลแล้วนะเนี่ย :serius2:
-
ไม่รู้จะสงสารวรุจดีรึป่าว
จะเล่นงานคนอื่น แต่เผอิญกายอยู่ในนั้นด้วย
ช้ำใจตายแน่ๆ 55555+
-
เริ่มสับสน มึนงง แต่ก็มีเสน่ห์่น่าติดตามเหมือนเดิมเลย สู้ๆนะค่ะ อยากจะรู้กายจะเลือกใคร
-
ยิ่งอ่านยิ่งสับสน สับสนในความน่าติดตามนะคับ สับสนว่าเกิดอะไรขึ้น ตกลงใครฟันกาย แล้วกายโดนฟันได้อย่างไร
แล้วกายยิ่งสืบก็ยิ่งยุ่งอีนุงตุงนัง ไหนจะไปมีสัมพันธ์สวาทกะนายทหารสุดหล่ออีก ไหนจะประธาน ไหนจะเคนนี่ ไหนจนวรุจน์ ไหนจะเชิงชาย แล้วไหนจะคุณอะรัยต่อมิอะไรเยอะแยะไปหมด เอ้ยกลุ้มแทนกายจริงๆ รู้งี้ไม่สืบดีกว่ากายเอ้ย
-
เอ่อออ อ่านแล้วมันไม่เซอร์ไพรส์น่ะซิ
อ่านแล้วงงได้อีก อะไร ยังไง ที่ไหน เมื่อไหร่ งง!!!
-
โอ้ยเริ่มสับสน อยากอ่านต่อมากมาย :เฮ้อ:
-
อ่านเรื่องนี้เสร็จแล้วต้องไปอ่านโคนันต่้อ
เพื่อจะเอามาประยุกต์ใช้คลี่คลายปริศนาของเรื่องนี้ได้บ้าง :sad4:
-
งง มึนเลย :sad11:
-
o22 งงได้อีกสิน่าาาา :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วก็ยังกำกวมอยู่ดี....บริษัทนี่่มีลับลมคมในจริงเชียว....พูดรู้เรื่องกันอยู่แค่ประธานและท่านรอง
....คนอ่านก็อยากรู้บ้างน้า :really2:
ปล.กายอะไรจะเสน่ห์แรงปานนั้น...พวกที่จีบก็รุกพร้อมกันเชียว :เฮ้อ:
-
อ่านตอนที่29แล้วก็ยังงงๆ...ปริศนาเยอะจัง..แค่ในบริษัทกายก็กำกวมจะแย่...
คุณวรุทยังจะมีเรื่องรูปปริศนาอีก.... :z3:
ปล.กายเป็นเหยื่อที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่...แต่HOTtttttสุดๆ :laugh:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ เรื่องนี้หนุกมากกกกก อ่านแล้วอยากรู้ความเป็นมาเป็นไปเลยอ่าาา
-
แง้ววววววววว มันคืออะไรกันเอ่ย
ขอบคุณมากค่า :pig4:
-
รออ่านต่อนะจ๊ะ อิอิอิ
-
สุดยอดนิยายจริงๆ แต่ละคนในเรื่องเป็นสุดยอดมนุษย์มากๆ
-
เรา รู้สึก งง จัง
-
งง งง งงจริงๆ
-
รี บน ๆ งง กันใหญ่เลย
ลงครั้งต่อไป ขอ 3 ตอนรวดเลยนะครับ แก้งง ของรี บนๆ
55555+
ชอบครับ ขอบคุณนะครับ
ปล.ลืมไปแล้วว่าซัมเมอร์นี่มันเป็นใครวะ
-
ขอแก้นิดนึงนะคะว่าไม่ใช่นานๆค้างที เค้าค้างทุกตอนเลยอ่า :z3:
อยากลงไปดิ้นกระแด่วๆ ให้พี่คนเขียนมาต่อทุกวัน ยิ่งตอนนี้ค้างมากกกกกกกกกก :serius2:
รออ่านตอนต่อไปนะค้า :กอด1:
-
วรุจจะ BM คเชนทร์ แต่ดันมี กาย อยุ่ในรูป อิอิ
-
นี่มันเกิดอะไรขึ้น...เข้ามาตามอ่านรวดเดียวสองตอนกายตกเป็นผู้ต้องสงสัยซะงั้น
พฤศเคยมีเรื่องอะไรล่ะเนี่ย ยังสงสัยอยู่นะว่าผู้ชายคืนวันศุกร์ที่ 20 จะใช่เคนนี่แน่หรอ ไม่ใช่ท่านประธานลากกายไปต่อที่คอนโดนเคนนี่นะ(อันนี้ลุ้นจริงๆ)
อยากให้ท่านประธานกลายเป็นม้ามือโฉบกายไปกินแทนอีกสี่คนจัง...อย่าเพ่งงับหัวกายไปก่อนก็พอ :sad4:
-
มี ง งูอยู่เต็มหัวเลย
อ่านมาถึงตรงนี้ก็ยังเดาไม่ออกเลยว่ากายคู่ใคร
-
อ๊ากก :z3: มึนๆๆๆ
เรื่องมันไปกันใหญ่แล้ว คนเขียนช่วยไขปริศนาด่วนๆ
-
สนุกอ่ะ มันลึกลับซับซ้อนดี ลึกลับดูมีเหตุมีผล.....กำลังสงสัยอย่างแรงว่า รูปที่ซัมเมอร์ถ่ายได้คือคืนวันที่กายโดนฟันหรอ??? แล้ววรุศจ์ทำไรอะ ทำไมต้องใช้ให้ซัมเมอร์ไปถ่ายคลิปไว้ด้วยยย แล้วพวกผู้ชายที่มาติดพันกายทุกคน ทำไมกลายเป็นว่าดูมีความสัมพันธ์ไม่ค่อยจะดีกันหมดเลยย มันยังไงกันแน่ :serius2:
อยากอ่านเยอะๆจังเลยครับ T^T
-
ตกลงว่าผู้ชายในมือถือคนนั้นคือใครอ่ะ ใช่ที่กายตามหารึเปล่า ??
-
อ่านเนื้อเรื่องว่างงแล้ว
มาเจออันนี้ยิ่งงงกว่า
เหมือนจะเห็น ทางสว่างอยู่รำไร
เอาคางผู้ชายในเรื่องนี้มาสแกนนนนนนนให้หมด !!
คางใคร มีหนวดมีเครา มีฝี มีไฝ มีตะไคร่น้ำ มีอะไรเนี่ยยย !!
ค้างอยู่บนยอดผักบุ้งโด้ววว 5555
ตะไคร่น้ำ OoOจินตนาการบรรเจิดมากค่ะท่าน
-
นั่งสุดยาดม มึนตึบ งง
เอ้า รอเฉลยกันต่อไป
กาย ใครทำนาย
ได้อย่าง เมือ่ไหร่ยังไง
รอต่อไป
-
อิเจ๊จะกลายเป็นเฒ่าหัวงูก็วันนี้แหละ (มีแต่งูเต็มหัวไปหมด)
สงสารก็แต่หนูกาย ดูเหมอนจะกลายเป็นเหยื่อของคนอื่นแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวซะแล้ว เฮ้อ~
-
ป้าดโธ่เอ้ย !
-
:z3: :z3: :z3:
คุณครับ ได้โพสครึ่งแรกแล้ว ก็มาโพสครึ่งหลังต่อเถอะครับ
:กอด1:
-
อิรุงตุงนังได้อีก >.<
-
ไอ้ที่วางแผนไว้ พังทลายลงสิ้นดี เมื่อคนที่อยู่ในรูปเป็นชายหนุ่มที่ตัวเองหมายปอง
กายเอ้ย.... คนดีผีคุ้ม ตอนนี้คงพอเห็นเลา ๆ แล้วล่ะว่า คืนวันนั้น ใครเป็นใคร :z2:
+1 เป็นค่าน้ำมันมอเตอร์ไซด์ รีบกลับมาต่อไว ๆ นะครับ รู้อยู่ใช่เปล่า... ถ้าค้างน่ะ มันหงุดหงิด :z1:
-
ทำไมมีกายเข้ามาพัวพันกับทุกคน
ดูยุ่งเหยิงไปหมดเลยอะ
-
:sad4:
คุณค่ะ...ลงเรื่องแล้วทำให้ surprise ค่อดๆ ค่ะ ตกลงเคนนี่มีศัตรูคู่แค้น จะแบลกเมลล์ แต่ดันลากน้องกายสุดน่ารักไปร่วมวงศ์ไพบูลย์ด้วย อะจ้า ....surprise มากๆๆๆๆๆ
ว่าแล้วก็ คุณค่ะ...ลงไปครึ่งนึงแล้ว เอาที่เหลือมาลงต่อด้วยนะค่ะ คนอ่าน นั่งอึ้งsurprise กันจนตาค้างแทบจะหมดบอร์ดแล้วค่ะ...5555
-
:really2: :L2: :z2:
-
อยากอ่านต่อแล้วววว
-
เกิดเป็นกายนี่ซวยแล้วซวยอีกเนอะ
ต่อครึ่งหลังของบทที่ 29 (ขอบคุณใอโฟนที่ช่วยให้การโพสง่ายขึ้น)
กายรีบกระโดดลงจากรถกระบะคันเก่าซึ่งกว่าจะมาถึงโรงแรมที่พักก็ใช้เวลาเกือบสี่สิบนาที หากเป็นในกรุงเทพฯ เขาคงจ้างมอเตอร์ไซด์รับจ้างมาส่งไปแล้ว
ล่ามหนุ่มวิ่งกระหืดกระหอบขึ้นบันไดด้านหน้าของโรงแรม และเมื่อถึงขั้นบนสุดก็ต้องหยุดวิ่งจนเกือบล้มหัวคะมำเมื่อเห็นว่าใครยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า
“คุณหายไปไหนมา” พฤศมองกายจากศีรษะจรดเท้าก่อนจะถามขึ้นด้วยเสียงราบเรียบแต่คนฟังรับรู้ได้ว่าคนถามกำลังโกรธ
“ผมเจออุบัติเหตุครับ เอ่อ ไม่ใช่เกิดขึ้นกับผมหรอกครับ คือว่าผมเจอรถชนกัน เลยเข้าไปช่วย ถึงได้เลอะเทอะอย่างที่เห็นนี่ล่ะครับ” กายตอบพลางก้มตัวลงมองเสื้อผ้าของตัวเองที่เปื้อนคราบเลือดเกรอะกรัง “ผมพยายามโทรศัพท์ไปเมืองไทยเพื่อบอกคุณเจนจิราให้โทรแจ้งท่านประธาน เอ่อ คุณพฤศ แต่กว่าจะโทรติดก็...”
“คนอื่นไม่มีเลยหรือ คุณถึงต้องเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงใช้เวลาหลายชั่วโมงช่วย แล้วโทรศัพท์คุณไปไหน” พฤศแทรก
“ก็มีครับ แต่ไม่มีใครทำอะไรเป็นเลย ส่วนโทรศัพท์ผมคงหล่นหายตอนช่วยกันยกคนเจ็บไปส่งโรงพยาบาล ไม่ใช่คนเดียวนะครับ โดนกันตั้งสี่คน คนที่หนักสุดเป็น...”
“ผมให้เวลาคุณสิบห้านาที ไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย แล้วลงมาพบผมที่หน้าโรงแรม ผมจะรออยู่ในรถ” พฤศสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ไม่สนใจที่จะฟังกายอธิบายต่อ
“เราจะไปไหนหรือครับ” กายถาม
พฤศถอนหายใจเบาๆ แล้วตอบว่า “เราต้องไปพบนายพลซอว์ ทิน และจะไปสายไม่ได้เด็ดขาด”
กายไม่รีรอและไม่คิดจะพยายามอธิบายเหตุผลของการมาสายอีกต่อไปเพราะรู้ว่าคงไม่มีประโยชน์ พฤศคงโกรธมากที่เขาหายหน้าไปเฉยๆ ตั้งแต่รับประทานอาหารเช้าและพลาดการเข้าประชุมกับองค์กรการบินของเมียนมาร์
...แต่จะให้เรามาทำไมวะ จะให้แปลภาษาพม่าเป็นอังกฤษหรือไง เจ้าหน้าที่จากการบินพม่ายังไงก็ต้องพูดภาษาอังกฤษได้ แต่ถึงพูดไม่ได้ ขาดเราไปคนก็ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน จะให้ไอ้กายแปลภาษาอะไรเห็นภาษาอะไรวะ พม่าเป็นอังกฤษ หรืออังกฤษเป็นภาษาส่วย เฮ้อ การประชุมก็ต้องใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษากลางในการสื่อสาร ตัวเองก็พูดได้...
กายคิดอยู่ในใจขณะที่วิ่งตรงไปที่ลิฟท์
...แล้วสิบห้านาทีนี่จะให้ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววิ่งลงไปให้ทัน คนนะ ไม่ใช่เทวดา...
อย่างไรก็ตามก็สามารถมาขึ้นรถซึ่งจอดอยู่หน้าโรงแรมทันภายในเวลา 15 นาที พฤศนั่งคอยอยู่ในรถตู้ของโรงแรมเรียบร้อยแล้วและดูท่าทางแปลกใจด้วยซ้ำเมื่อเห็นกายเป็นประตูรถเข้ามานั่งและยังเหลือเวลาอยู่ถึงสองนาทีจะถึง 'เส้นตาย'
“ผมไม่ทราบว่าท่านประธานจะพบกับนายพลพม่าเรื่องอะไร เลยหยิบแฟ้มมาทุกแฟ้มเลยครับ” กายพูดและทำหน้าตาเป็นการเป็นงาน
“ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้เรียกท่านประธาน” พฤศพูดแล้วนิ่งไปครู่หนึ่งจึงพูดต่อวา “นายพลพม่าที่เราจะไปพบชื่อนายพลซอร์ทิน ถ้าเทียบกับของไทญก็เป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุด”
“ท่านพูดฝรั่งเศสหรือครับ” กายถาม
“ผมไม่ทราบ” พฤศตอบเสียงเรียบ ยกมือขึ้นกอดอกและมองออกไปนอกรถ แสดงอาการต้องการยุติการสนทนา ปล่อยให้กายนั่งนิ่งและเม้มปากอย่่างไม่พอใจ
นายพลซอว์ ทิน เป็นชายอายุเกือบหกสิบปี รูปร่างสูงเกือบพอๆ กับพฤศ ผิวขาว หน้าตาไม่เหมือนคนเมียนมาร์ที่กายนึกภาพเอาไว้ ท่านนายพลพูดภาษาอังกฤษได้ดีพอสมควร กายได้แต่เดินตามพฤศ กลุ่มนายทหารระดับสูงสี่นาย และผู้ติดตามอีกสามคน
...เอาเรามาถือเสื้อนอกให้เหมือนเลขาฯ ก็ไม่ปาน ดีนะที่ทิ้งแฟ้มไว้ในรถ ไม่งั้นคงต้องเป็นไอ้บ้าหอบฟาง...
...ท่านประธานพูดภาษาอังกฤษสำเนียงอังกฤษเหมือนท่านนายพล ทั้งที่ปกติตัวเองพูดสำเนียงอเมริกัน ไหนบอกว่าทำธุรกิจด้วยความซื่อสัตย์สุจริต มาพูดสำเนียงอังกฤษเอาใจลูกค้าแบบนี้ เรียกว่า 'ไม่จริงใจ' นี่หว่า...
...แล้วนี่จะคุยกันไปถึงไหน คุยกันและเดินตากแดดชี้ชวนกันชมนกชมตะวันกันไป ร้อนจะตายอยู่แล้ว...
“ด้านโน้นเราจะติดตั้งจานดาวเทียม ส่วน เอ่อ...แผงโซลาร์เซลล์จะติดตั้งทางนั้น” นายพลซอว์ ทิน ชี้มือไปอีกทาง “แต่ทั้งหมดเราต้องการให้อยู่ภายในนิรภัย XT Falcon 490 เพื่อป้องกันทุกด้าน”
“เรื่องการติดตั้อง XT Falcon ผมคงจะต้องคุยกับท่านนายพลทางโทรศัพท์ ข้อมูลที่ผมมีตอนนี้ยังไม่ละเอียด ขอเวลาผมอีกสองสามวันนะครับ” พฤศตอบ
“อ๋อ เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องเร่งรีบ ลูกชายผมขอเสนอตัวรับผิดชอบเป็นวิศวกรหลัก เขาเก่งเรื่องนี้มาก เคยติดตั้งมาแล้วที่ฝรั่งเศส เบลเยี่ยม และที่สวิสเซอร์แลนด์”
...รั้วมหากาฬนี่ไปติดตั้งทำไมในสวิสฯ ทำไมเราไม่เห็นรู้เรื่อง ในเอกสารที่อ่านมาก็ไม่มี สวิสฯ ควรเป็นประเทศเป็นกลางที่ไม่ต้องมีระบบรักษาความปลอดภัยอะไรแบบนี้นี่นา จะเอารั้ว Falcon อะไรเนี่ยที่อันตรายประมาณว่านกอินทรีบินผ่านยังถูกดูดลงมาช๊อตตายไปล้อมรอบอะไรในสวิสฯ ทะเลสาบหรือไง...
“คุณกาย” เสียงของพฤสดังขึ้นใกล้หูทำให้กายสะดุ้ง หยุดความคิดของตัวเองเอาไว้
“ครับ” กายเงยหน้ามองพฤศ เลิกคิ้วเป็นการแสดงความสงสัย
“คุณแปลให้ลูกชายท่านนายพล จดโน๊ต ถ้าจำเป็น จดทุกอย่าง เรื่องรั้วมหาภัยที่คุณสงสัยนั่นล่ะ” พฤศออกคำสั่งเบาๆ
...รู้ความคิดเราได้ไงวะ...
ลูกชายของท่านนายพลเดินเข้ามาหาทุกคน ชายหนุ่มร่่างสูงราว 185 เซนติเมตรอยู่ในชุดเสื้อเชิร์ตสีสดใสซึ่งกายคิดว่าเป็นของเวอร์ซาเช่ และกางเกงยีนส์รัดรูป ทำให้กายอดมองอย่่างทึ่งปนอึ้งไม่ได้ เขานึกว่่าลูกชายของท่านนายพลจะ 'ออกมาดคอมมิวนิสต์' อย่างที่นึกภาพเอาไว้ แต่ชายหนุ่มหน้าเข้มดูต่างไปมาก ลูกชายของท่านนายพลสวมแว่นตาเรย์แบนด์สีดำ รูปหล่อเอาการ
“เบน จนไฮสคูลจากฝรั่งเศส ปริญญาตรีควอนตัมฟิสิกส์ แล้วก็ไปต่อปริญญาโทที่ M.I.T. ตอนนี้กำลังคิดจะเรียนดอกเตอร์” นายพลซอร์ ทิน แนะนำลูกชายอย่างภาคภูมิใจ หันมาทางกายแวบหนึ่งราวกับจะย้ำว่า 'คุณเป็นคนแปลให้ลูกชายผม' แล้วหันไปพูดกับพฤศ “เบน พูดภาษาเมียนมาร์พอรู้เรื่อง ผมจะดันให้รับราชการหรือเล่นการเมืองก็ไม่ได้ ไม่ไหวจริงๆ ลูกคนนี้”
พฤศยิ้มตามมารยาท เข้าใจว่าท่านนายพลคงรักลูกชายมากจึงล้อเล่นอย่างอารมณ์ดี
“ผมว่าคุณเบน เป็นนักวิทยาศาสตร์ของประเทศจะดีมากเลยครับ” พฤศพูด
“ใครๆ ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น” นายพลซอร์ ทิน ตอบยิ้มๆ ชี้ไปที่ลูกชายและพูดกับพฤศเบาๆ ว่า “ถ้าเขาไม่กางปีกและบินไปเสียก่อน”
“เขากำลังนินทาผม คุณต้องแปลให้ผมฟังไม่ใช่หรือ เขาพูดเป็นสำนวน พ่อผมพูดว่าอะไร” ก้มลงกระซิบกับกายเป็นภาษาฝรั่งเศสสำเสียงชัดเจน
“ผมฟังไม่ทันครับ” กายบ่ายเบี่ยง
“อย่าลืมแปลสิครับ คุณเป็นล่าม”
“ผมนึกว่าแปลเฉพาะเรื่องเทคนิค ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว อีกอย่างคุณจบ M.I.T. ภาษาอังกฤษก็ต้องดีพอสมควร”
“ผมถูไถจบ” เบนตอบแล้วหัวเราะเบาๆ อย่างอารมณ์ดี ทำให้กายอดนึกถึงคเชนทร์และเมฆไม่ได้ “อีกอย่าง ผมเรียนที่สหรัฐฯ แต่สองปีกว่า แล้วก็เรียนวิศวกรรมนะครับไม่ใช่เรียนภาษา ตอนเรียน บางครั้งผมก็ใช้้ความสามารถพิเศษเอาตัวรอดมาได้ ส่วนคุณล่ะ เรียนจบจากไหน ทำไมพูดภาษาฝรั่งเศสเก่งจัง”
“เอ่อ...” กายชะงักเพราะพฤศกับนายพลซอว์ ทิน เริ่มคุยกันเรื่องรั้ว XT Falcon490 และระบบรักษาความปลอดภัยของสถานที่ติดตั้งสถานีตรวจจับเครื่องบินหลบหลีกเรดาร์
...ขายเครื่องบินหลบหลีกเรดาร์ให้กับอีกประเทศหนึ่ง แล้วก็มาขายระบบตรวจจับเรดาร์ให้อีกประเทศ คุณท่านพฤศนี่ช่างทำงานที่เปี่ยมจริยธรรมจริงๆ เลย...
“คุณจบจากฝรั่งเศสหรือเปล่า” เบนซักต่อ
“XT Falcon490 จะติดตั้งก่อนแผงโซลาร์เซลล์” กายรีบแปลสรุปสิ่งที่นายพลซอร์ ทิน พูดแล้วตอบเบนสั้นๆ ว่า “ไม่”
“เรื่อง XT Falcon คุณไม่ต้องแปลก็ได้ ผมรู้เรื่องนี้ดี ผมติดตั้งเองก็ยังได้ ขอแค่คนงาน 100 คนที่กล้าตาย และครอบครัวที่ไม่คิดจะฟ้องร้องวิศวกร” เบนหัวเราะ
“XT Falcon490 ราคาแพงมาก แต่ก็มีอุปกรณ์บางอย่างที่ปรับเปลี่ยนได้ โดยส่วนตัวผมคิดว่าไม่จำเป็น แต่ถ้าท่านนายพลต้องการรั้ว XT Falcon ผมจะคุยกับบริษัท Megatrex Inc. ให้เป็นพิิเศษ หากลดรายละเอียดรั้วลงบ้าง ราคาก็จะลดลง” กายแปลคำพูดของพฤศ แต่เบนรีบแทรกว่า
“ลดสเป็คเป็น AB Falcon100 หรือไง” เบนกระซิบกับกายพร้อมหัวเราะเบาๆ แล้วถามกายว่า “คืนนี้คุณไม่ต้องทำงานใช่ไหม ที่ Club Alexander ชั้นใต้ดินโรงแรมคุณ มีปาร์ตี้พิเศษต้อนรับผมกลับเมียนมาร์ ไปไหม”
กายนิ่งไปชั่วครู่เพราะถูกขัดจังหวะการแปลภาษาอยู่เรื่อย และครั้นเหลือบตาขึ้นมองพฤศซึ่งหันหน้ามามองเขากับเบนซึ่งเดินอยู่ข้างหลังจึงทำตาขุ่น หน้าตาไม่คอยสบอารมณ์ ประหนึ่งว่าได้ยินสิ่งที่เบนพูด
...หูดีจริงๆ เลย เอาท่านประธานมานั่งอยู่กลางทุ่งนี้ให้ทำงานแทนเรดาร์ดีไหมเนี่ย ตรวจจับได้ทุกอย่าง...
พฤศไม่อยากจะเชื่อว่าในเมียนมาร์จะมีบาร์ที่ทันและสมัยขนาดนี้เมื่อเดินเข้ามายืนอยู่ใน Club Alexander ชั้นใต้ดินของโรงแรมที่พัก ความจริงเขาไมคิดจะเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ เมื่อครู่ใหญ่ พฤศนั่งดื่มอยู่คนเดียวในบาร์ Alphat Beat และเมื่อเดินผ่าน Club Alexander มีหนุ่มสาวชาวเอเชียคู่หนึ่งเปิดประตูออกมาและคุยกันเสียงดังเป็นภาษาอังกฤศสำเนียงแปร่งๆ โดยใช้คำศัพท์ไม่ค่อยสุภาพเท่าใดนักว่างานปาร์ตี้สนุกมาก
เสียงดนตรีหนักหน่วงดังสนั่น เพลงใหม่่ล่าสุดของ พิชญ* นักร้องไทยซึ่งกำลังโด่งดังระดับโลกทำให้พฤศลองเดินเข้ามาดูในคลับ
ทั้งที่รู้ว่า Club Alexander เป็นบาร์อยู่ในโรงแรมและคงจะได้รับเอกสิทธิ์เหนือสถานที่เที่ยวกลางคืนแห่งอื่นๆ แต่พฤศก็ต้องอึ้งเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า หนุ่มสาวสังคมชั้นสูงของเมียนมาร์และนักท่องเที่ยวชาวต่างประเทศกำลังสนุกสุดเหวี่ยง แสงไฟส่องวูบวาบ จังหวะเพลงเต้นรำผสมร๊อคของพิชญดังมากประหนึ่งว่าสถานที่แห่งนี้เหมือนกล่องไม้ถูกมือขนาดมหึมาจับเขย่า พฤศยืนมองอยู่ครู่หนึ่งก็หันหลังจะเดินออกไปแต่มีมือหนึ่งคว้าข้อมือเขาเอาไว้ เมื่อหันไปมองจึงเห็นว่าเป็น ซอว์ เบน ลูกชายคนเล็กของนายพลซอว์ ทิน
“เฮ้ คุณพฤศ เข้ามาแล้วอย่างรีบออกไปสิครับ ดื่มให้ผมซักแก้ว” เบนยื่นแก้วเหล้าให้ “วันนี้คลับจัดงานต้อนรับผมกลับเมียนมาร์ครับ เลย crazy ไปหน่อย ปกติที่นี่ไม่ wild ขนาดนี้” เบนตะโกนแข่งกับเสียงเพลงแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ผมดื่มมาแล้ว และดื่มมากไม่ได้” พฤศตอบ
“แก้วเดียวครับ” เบนขอร้อง “เพื่อผม กรุณาเถอะ ล่ามของคุณยังขึ้นไปเต้นบนเวทีเพื่อผมเลย”
::: End of Chapter 29 :::
-
ลุ้นกันต่อไป อิอิ
-
ขึ้นไปเต้นบนเวที???
ค้างงงงงง
-
มีแต่คนเข้ามาจีบกายไม่หยุดไม่หย่อนจริงๆ :try2:
มีอยู่แค่คนเดียวที่ไม่เข้ามาจีบ
แต่กายก็ยังอยู่ในสายตาตลอด
ท่านประธาน เค้าเชียร์ตัวอยู่นะ :z7:
-
...หูดีจริงๆ เลย เอาท่านประธานมานั่งอยู่กลางทุ่งนี้ให้ทำงานแทนเรดาร์ดีไหมเนี่ย ตรวจจับได้ทุกอย่าง...
อ่านถึงตรงนี้แล้วฮากร๊ากเลย
ส่วนกาย งานเข้าแล้ว
-
เกิดอะไรขึ้นกับกายอีกแล้วอ่ะ
-
เอาแล้วกาย ขึ้นไปทำอะรายยยยย
-
:really2:
-
กายจะงานเข้ามั้ยเนี้ย
อุตสาห์ได้ไปทำงานสองคน
นึกว่าจะมีฉากหวาน (กองเชียร์ท่านประธาน)
ยังจะมีหนุ่มคนใหม่มาจีบกายเพิ่มอีก :m16:
-
งานเข้าเเล้ว :z3:
-
ตาย ตาย กายจะโดนคุณพฤศดุเรื่องขึ้นไปเต้นบนเวทีปะเนี่ย
ดิฉันมีความรู้สึกว่าคุณพฤศเนี่ย เหมือนครูฝ่ายปกครองแก่ๆเฮี้ยบๆเจ้าระเบียบๆน่ะ
-
เขาจะคลิ๊กกันไหมนะ
-
ขอบคุณครับ :laugh:
-
อ๊า จบตอนได้แบบว่า น่าติดตามมากกก อารมณ์ค้างสุดๆ
สนุกจังเลยยย เบนเทนจะชอบนุ้งกายไหมน่อออ....อยากเห็นหน้าผู้ชายของน้องกายแต่ละคนจัง จะได้ช่วยเลือก อันไหนที่น้องไม่เลือกจะได้ขอแบ่งมากินมั่ง ฮะๆๆๆ :laugh:
-
เสน่ห์แรงก็มีงานเข้าแบบนี้แหละกายยยย
-
กายไปขึ้นเวที จะเกิดอะไรขึ้นอีกป่าวหว่า
-
กายขึ้นไปเต้นบนเวที
จะงานงอก อีกหรือเปล่า
:L2: :L2:
-
กายเอ้ยย เสน่ห์แรงไม่สิ้นไม่สุด
แล้วนี่อะไรอีกล่ะเนี่ยลูก หนูขึ้นไปปลูกสาระแหน่อะไรบนนั้น
เมาสาหร่ายใช่มั๊ยย !!
เมาทีไร ได้เรื่องทุกที ราตรีนี้ สนุกแน่ หึหึหึ
-
"ล่ามของคุณยังขึ้นไปเต้นบนเวทีเพื่อผมเลย"
กายนี่ทำหน้าที่ได้ดีสุด ๆ ... เอาใจลูกค้าเข้าไว้ ...
-
กายเอ๋ยงานเข้าไม่รู้ท่านประธานนี้แกจะจับผิดกายไปถึงไหน
ไม่เข้าใจเหตุผลของพี่แกเลยจิงๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
-
โดนอีกแล้วกาย >"<
-
ซวยอีกแล้ว นายกาย เอ้ย.....
ประมวลดูพฤติกรรมทั้งหมดที่ท่านประธาน ฯ แสดงออก มันยังไง ๆ ชอบกลอยู่นา :z1:
แล้วถ้าแก้วสุดท้าย เพื่อลูกชายท่านนายพล เกิดทำให้ท่านประธาน ฯ เมาขึ้นมาอีก
ประวัติศาสตร์จะไม่ซ้ำรอยอีกเหรอ :impress2:
+1 กลับมาได้รวดเร็วทันใจจริง ๆ เลย พี่นาย
-
กายจำวันที่ได้ไหมเนี่ย จำรายละเอียดไว้ด้วยน้า....
เดี๋ยวเวลาหาคนทำ จะได้ไม่ยุ่งเหมือนตอนแรก 55555 :laugh:
-
กายเอ้ยจำรายละเอียด และวันที่ไว้ด้วยนา
จะได้ไม่ต้องตามหานานๆ อีก 555555 :laugh:
รอต่ออยู่นาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :3123:
-
กว่าเรื่องนี้จะจบ กายคงมีผัวเป็นร้อย
-
งานเข้าอีกแล้วกายเอ้ย เอาใจลูกค้าสุดๆ เคนนี้รู้เข้ามีหวัง ตามมาฉีกอกถึง เมียนมาร์ 555555
-
ฟีโรโมนของกายนี่รุนแรงจริงๆแฮะ
หมั่นใส้ประธานขึ้นทุกวัน
-
ฮ่าๆ ดูสิท่านประธานจะทำยังไง เมื่อกายขึ้นไปเต้นบนเวทีแบบนี้
เชียร์ท่านประธานแล้วล่ะ :impress2:
ขอบคุณมากค่า :pig4:
-
กายเต้นบนเวที?
ประธานจะทำไงเนี่ย...วรุจน์ไม่ถูกกับพฤศ หวังว่าเรื่องกายเสียตัวคราวนั้นจะไม่ใช่แผนของวรุจน์ที่หวังจัดการพฤศหรอกนะ...ยิ่งทำให้ประธานตกเป็นผู้ต้องสงสัยไปกันใหญ่
-
ไม่รู้ทำไมชักอยากเชียร์ท่านประธานกับกายขึ้นเรื่อยๆละ หุหุ
ท่านประธานแลดูจะเป็นคนเดียวที่ดูเหมือนจะไม่หลงเสน่ห์กาย
(หรือความจริงก็แอบหลงเสน่ห์กายอยู่เหมือนกัน )
คืนนี้จะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันมั้ยเนี่ย :z1:
-
วรุจน์กับพฤศ เนี่ยเริ่มน่าสงสัย มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า หรือว่าวรุจน์เป็นคนที่ทำให้พฤศ ไม่เชื่อใจใคร ส่วนเคชนทร์ รีบกับมาจากดูไบ เร็วๆ เลย มีคนรอเคลียร์อยู่ o18
-
โอ้วววว จบแบบนี้ :laugh: อยากอ่านตอนต่อไป ค้างๆๆๆ
เรื่องนี้ลุ้นตลอดว่าจะเป็นไงต่อ เรื่องราวซับซ้อนจริงๆ :laugh:
-
หรือว่า เบน จะมอมเหล้าพฤศเพื่อหวังจับพฤศ :laugh:
กายสู้ๆขอให้ได้ท่านประธานไวๆ
ปล. เชียร์พฤศคับ :L1:
-
.....ล่ามของคุณยังขึ้นไปเต้นบนเวทีเพื่อผมเลย
ตอนหน้าต้องสั่งเสียให้กายมั้ยเนี้ย :z10:
-
กายเสน่ห์แรงมากกกกกกกกกก ข้ามประเทศกันเลยทีเดียว O.O!!
แล้วนี่หนูกายขึ้นไปเต้นบนเวทีเหรอลูก? กริ๊ดดดดดดดด อย่าอ่านตอนต่อไปแล้วง่า~อย่างค้าง!!
มาต่อเร็วๆนะคะ คิดถึงหนูกาย
ปล.จะบอกว่าเค้าเชียร์ 'พลทหารเมฆ' แหละ อึด หล่อ แมน ใหญ่(กล้าม) หุๆ -..-)/~
-
:a5: กายจะมีคนเข้ามาพัวพันอีกแล้วนะ
-
ล่ามของคุณยังขึ้นไปเต้นเพื่อผมเลย
งานเข้าแล้วแน่ๆเลย กายเอ๊ย :laugh:
:กอด1:
-
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กายเวอร์ชั่นมีสติต้องไม่ทำอะไรแบบนั้นแน่ๆอ่ะ แต่ถ้าโดนมอมเหล้านี่ไม่แน่นะ :z1:
-
งานจะเข้าหนูกายอีกไหมเนี่ย
การศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก -*-
-
คนจีบกายเยอะมากเลยยยย
ท่านประธานหวงล้ะสิ๊
มาพลับแล้วจะเกินไรขึ้นเนี้ย??
-
สนุกมากครับ ชอบครับ
ขอบคุณนะครับ
กายนี่ช่างมีเสน่ห์ อย่างร้ายกาจจริง ๆ ใคร ๆ ก็หลงเสน่ห์กาย
-
เต้นบนเวทีเลยเหรอกาย
-
เหมือนต้องการเเบล๊กเมล์คเชน??
เเต่ไม่คิดว่าคนในคืนนั้นเป็นกายสินะคะ คุณวรุจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจน์
-
ขออนุยาดยืดเรื่องออกไปอีกนิดเหมือนละคอนช่องเจ็ดนะครับ บทที่ 30 ครึ่งเรื่องแล้ว เดี๋ยวก็สนุกครับ ใครงงก็ทนนิด ถ้าว่างจะทำเชิงอรรถ ไม่ก็ภาคผนวกให้ครับ
Guy Chapter 30
พฤศหันขวับไปยังเวทีเล็กทางด้านซ้ายที่เบนชี้มือไปให้ดูแล้วเบิกตากว้าง อ้าปากค้างอยู่ครู่หนึ่งแล้วเป็นเม้มปากเมื่อเห็นกายอยู่ในชุดเสื้อเชิร์ตสีขาว ปลดกระดุมหลายเม็ดจนเห็นแผงอกชัดเจน ปลายเสื้อด้านหนึ่งสอดอยู่ในกางเกง ส่วนอีกด้านหลุดลุ่ย มือถือขวดเหล้าหรือขวดเบียร์สาดไปมารอบๆ ส่วนมืออีกขว้างหนึ่งเหวี่ยงเสื้อนอกของตัวเองให้หมุนอยู่เหนือศีรษะ ชายหนุ่มเต้นเข้ากับเสียงเพลง แต่เป็นท่าเต้นที่ 'crazy and wild' มากแบบที่เขานึกไม่ถึง
มีคนยื่นขวดเบียร์ขวดใหม่ให้แล้วรับขวดเก่าไปจากมือของกาย ล่ามหนุ่มผู้กลายมาเป็นนักเต้นแหงนหน้าดื่มเข้าไปหลายอึกแล้วสาดเบีียร์ไปรอบๆ เหมือนเมื่อครู่ จากนั้นก็ทิ้งขวดลงกับพื้นแล้วกระโดดกางขาออก ใช้เสื้อนอกของตัวเองสอดเข้าใต้หว่างขา มือจับปลายทั้งสองข้างยื่นไปข้างหน้าและข้างหลัง เต้นโยกไปโยกมาประหนึ่งทำท่าขี่ม้าเดินหน้าและถอยหลัง
“ยอดเยี่ยมไปเลย คุณว่าไหม” เบนชมกายให้พฤศฟังพร้อมกับหัวเราะ “กายบอกว่าคนที่นี่เต้นเชยฉย แบบนี้ไม่มันส์ แล้วเขาก็กระโดดขึ้นไปบนเวที และก็กลายเป็นอย่างที่เห็นนี่ล่ะครับ”
“นานเท่าไหร่แล้ว” พฤศถามเสียงเข้ม
“เกือบชั่วโมง non-stop” เบนตอบ “คุณรู้หรือเปล่า กายพาคนอื่นเต้นท่ามันส์ๆ จนคลับแทบแตก สุดยอดจริงๆ ผมชอบคนแบบนี้ล่ะ”
“ผมขอตัวนะ” พฤศพูดกับเบนแล้วเดินแหวกบรรดานักเที่ยวซึ่งกำลังเต้นรำกันอย่างสนุกสนานไปที่เวทีโดยมีเบนเดินตามมาติดๆ
พฤศตะโกนเรียกกายอยู่นานกว่าฝ่ายนั้นจะก้มลงมามอง ทำให้พฤศรู้ได้ทันทีว่า 'พนักงาน' ของเขาเหมาหนักกว่าที่คิด
“อารายวะ คนกำลังมันส์” กายตะโกนตอบ
“กลับ” พฤศสั่ง คว้าข้อมือของกายแล้วดึงลงมา
“อย่าเพิ่งกลับเลยนะครับคุณพฤศ กำลังสนุก” เบนห้าม
“ปล่อยเด่ะ ครายวะเนี่ย” กายชี้หน้าพฤศ ทำหน้าตาสงสัยแล้วหันไปตำหนิเบนว่า “เฮ้ ปล่อยให้ตำรวจเข้ามาได้ไง”
“เดี๋ยวเมามากกว่านี้ พรุ่งนี้จะทำงานไม่ไหว” พฤศหันไปตอบเบน ลดเสียงลงเพราะเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เพลงจบลงและเพลงใหม่กำลังเริ่มขึ้นอย่างช้าๆ
“มายมาว ครายว่ากรูมาว ม่ายมาวโว้ย ม่ายมาว ม่ายเลิก” กายโวยวาย พยายามขัดขืนแต่สู้แรงของพฤศไม่ได้
“เบนนี่ ช่่วยด้วย” กายหันไปมา 'เบนนี่'
“ช่วยไม่ได้ เขาเป็นเจ้านายคุณ” เบนยักไหล่
“เจ้านายที่หนาย” กายเบ้ปาก “ดึกป่านนี้เจ้านายนอนหลับตายไปแล้วมั๊ง เฮ้ ปล่อยมือ จาปายหนาย คนกำลังจากินเหล้า จาเมาให้เละไปเล๊ย”
“กาย กลับเดี๋ยวนี้” พฤศสั่งเสียงห้วน ลากกายออกจากคลับจนได้ โดยมีเบนยืนมองตามยิ้มๆ ส่วนกายได้แต่ยื่นแขนมาทางเบนโดยหวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือ เบนยกแก้วเหล้าขึ้น ทำท่าดื่มเพื่อแสดงการอำลาสำหรับคำ่คืนที่สนุกสนาน
คเชนทร์เดินออกจากงานเลี้ยงหรูหราแต่ทว่าน่าเบื่อสำหรับเขาเพราะรู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก ตั้งแต่กายเดินทางไปถึงเมียนมาร์เขาได้คุยกับกายแค่ครั้งเดียว จากนั้นก็ติดต่อไม่ได้เลย เขาลองโทรศัพท์หาพฤศเพื่อ 'ถามหากาย' แต่เพื่อนของเขาพูดสั้นๆ ห้วนๆ ว่า 'ไม่รู้เขาหายไปไหนของเขา' ดังนั้นเขาจึงเลิกที่จะคุยกับพฤศเพราะรู้ว่า แม้กายจะอยู่ข้างๆ พฤศก็คงไม่ให้พูดด้วย สิ่งเดียวที่ทำได้คือฝากข้อความไว้กับพนักงานต้อนรับของโรงแรม และแม้กระทั่งเป็นเวลาดึกขนาดนี้เขาก็ลองเสี่ยงที่จะโทรศัพท์ไปยังโรงแรมที่พักของกายแต่พนักงานบอกว่าไม่มีใครรับสาย
คเชนทร์ห่วงกายมาก กลัวว่ากายจะไปเที่ยวบาร์และดื่มเหล้าจนเมา เขาเคยเห็นกายเมาแล้วก็ยิ่งเป็นห่วงเพราะฝ่ายนั้นเมาแล้วไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
“งานเลี้ยงน่าเบื่อมากหรือครับ” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างทำให้คเชนทร์หันไปมอง ศรณัฎฐ์ นักธุรกิจหนุ่มชาวไทยที่เขาพบในเลี้ยงยืนถือแก้วเครื่องดื่มสองแก้ว
“ผมอยากอยู่ในงานที่เปิดเพลงมันส์ๆ เหมือนในบาร์ ไม่ใช่เปิดเพลงคลาสสิกแบบนี้” คเชนทร์ตอบและยิ้มบางๆ ให้อีกฝ่าย
“งานเลี้ยงธุรกิจก็ต้องเป็นแบบนี้ล่ะครับ” ศรณัฎฐ์พูดพลางยื่นแก้วเครื่องดื่มให้คเชนทร์ “แต่ผมว่าคุณดูเหมือนกังวลอะไรมากกว่า เห็นถอนหายใจหลายครั้ง”
“คิดถึงบ้าน” คเชนทร์ตอบ รับแก้วเครื่องดื่มจากศรณัฎฐ์พร้อมกับกล่าวขอบคุณเบาๆ และวางแก้วเปล่าในมือของตัวเองลงบนโต๊ะเล็กๆ ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกล
“คิดถึงคนที่บ้าน” ศรณัฎฐ์แกล้งทำเป็นฟังผิด
“ผมยังโสดครับ คนที่บ้านไม่มี ผมอยู่คนเดียว”
“ไม่น่าเชื่อนะครับ อย่างคุณนี่ยังโสด รอดมาได้ยังไง” ศรณัฎฐ์หัวเราะเบาๆ
“ไม่ค่อยมีใครจะกล้ายุ่งกับผมเท่าไหร่หรอก ผมมันตัวอันตราย” คเชนทร์ตอบ ในใจอดนึกถึงกายไม่ได้
...ทั้งที่เขาก็ค่อนข้างเปิดเผยแล้ว กายก็ยังดูสงวนท่าทีอยู่ หรืออีกอยากหนึ่งก็คือทำเป็นบิื๊อ ไม่ยอมรับรู้ว่าคนเขาชอบตัวเอง...
...แล้วเราเคยบอกกายไปตรงๆ หรือยังล่ะ ก็ยังนี่นา...
...แต่คราวนี้ล่ะ กลับกรุงเทพฯ จะต้องพูดใส่หูให้ชัดๆ ว่าคเชนทร์ชอบกาย...
“จริงหรือครับ ผมไม่เห็นว่าคุณจะดูเป็นตัวอันตรายที่ไหน คุณเป็นคนมีเสน่ห์ อันนี้คุณคงรู้ตัวดี อย่าเถียงนะครับว่าไม่รู้ตัว”
“ก็คุณศรณัฎฐ์เล่นพูดดักไว้ยังงี้ ผมจะเถียงได้ยังไง”
...ถ้าไม่มีเสน่ห์ ก็คงไม่โดนจีบแบบนี้หรอก ว่าแต่คนมีเสน่ห์อย่างเขา ทำไมกายไม่ปิ๊งเขาบ้างวะ...
“ไม่ได้พูดดักครับ ผมก็พูดไปอย่างที่คิด ปากกับใจตรงกัน” ศรณัฎฐ์ตอบ “คุณคเชนท์ล่ะครับ เป็นคนแบบนี้หรือเปล่า”
“อืม...ผมก็ว่าผมเป็นคนปากกับใจตรงกันเหมือนกันนะครับ” คเชนทร์พูดแล้วยกแก้วขึ้นดื่มและพูดขึ้นว่า “อื้อ เหล้าแรงไม่ใช่เล่น”
“ท่าทางคุณคงไม่เมาง่ายๆ มาดวลเหล้ากันหน่อยไหมล่ะครับ พรุ่งนี้ทำงานกันตอนบ่าย ถึงจะเมาก็ยังมีเวลาฟื้นตัวตอนเช้า” ศรณัฎฐ์หัวเราะเบาๆ
“คุณนี่รู้ตารางทำงานดีจังเลย”
“เราทำธุรกิจกัน ผมก็ต้องรู้เรื่องคู่ค้าทุกๆ คน”
“สปาย” คเชนทร์ส่ายหน้า
“เรียกว่าสนใจจะถูกกว่าครับ” ศรณัฎฐ์แก้ “ผมเป็นคนสนใจสิ่งรอบๆ ตัว เราจะทำธุรกิจกันแล้ว มาความรู้จักกันให้ดีก่อนดีกว่า ว่าไงครับ อีกแก้วไหวหรือเปล่า หรือว่าคุณจะยอมแพ้”
“ตกลงคุณจะท้าดวลผมจริงๆ หรือ”
“ผมไม่เคยพูดเล่น” ศรณัฎฐ์พูดเสียงจริงจัง หันไปมองหาบริกรแล้วโบกมือเรียกขอเครื่องดื่มแล้วพูดขึ้นว่า “ถ้าคุณชนะ ผมจะถอนตัวจากการเสนอขายเครื่อง CTX ให้เยเมน”
“เดิมพันสูงขนาดนั้นเชียว” คเชนทร์เลิกคิ้ว
“หรือคุณไม่กล้า”
“ผมหรือไม่กล้า” คเชนทร์อมยิ้ม “เพื่อยอดขาย CTX ผมรับเดิมพัน”
-
มีเพิ่มมาอีกคนละ จะทำให้เรื่องมันยุ่งตุงนังเพิ่มขึ้นอีกหรือเปล่านะ
-
ล่ามของคุณ ยังไปเต้นเพื่อผมเลย เอิ่ม
-
ตัวเลือกกายนี้เพียบจริงๆๆๆ เชียร์ท่านประธานค๊ะ เราชอบหนุ่มซึน :-[
-
อัม กายเมา แล้วกายจะรอดจากพฤศรึเปล่าเนี่ย :เฮ้อ:
-
กายเมาแล้วเรื้อนได้ใจจริงๆ กร๊ากกกกกกกกก
-
มิน่าละครั้งก่อนเมาถึงจำอะไรไม่ได้ เละซะ
-
อืม...แล้วอีกวันต่อมากายก็จะจำอะไรไม่ได้อีก
แอบค้างอ่ะค่าาาาา ต่อด่วนเลย =O=
-
เมาหนักมากกกกกกกกก
เคนนี่รู้มาตลอดเลยนี้น่าว่าคนที่นอนด้วยคือกาย
คราวนี้จะโดนปราบไหมเนี้ย กายย แล้วตาท่านประธานคงแอบโมโหนิดๆล๊ะ
งานนี้... เคนนี่โดนมอมแน่ หึหึ
-
แหม ๆๆ คนเราพอเมาแล้วรุงรังจริง ๆๆ เดี๋ยวคเชนทร์คงเมาตามกายไปอีกคน :laugh:
-
อยากเห็นกายเต้นบ้างอ่ะท่านประธาน ท่าทางจะมันส์น่าดู :z1:
ลากตัวกลับไปแล้วปราบให้อยู่หมัดเลยนะ เมาแล้วซ่าแบบนี้เนี่ย 555
นายคเชนท์นี่ จะบอกรักตอนกายกลับมาหรอ กลัวว่ามันจะสายไปแล้วนี่สิ
นี่ก็ไปดวลเหล้ากันอีก เดี๋ยวเหอะ จะเสียทั้งงานเสียทั้งเรื่องส่วนตัวนะพ่อคุณ
-
อร๊ายยย สถานการณ์เป็นใจแล้วค่ะ ท่านประธานขา จัดการน้องกายเลยเน้อ ฮ่าๆ
ขอบคุณมากค่ะ
-
เห็นกายเมาแบบนี้แล้วกุมขมับรอไว้เลย :m29:
ท่าทางจะมีเรื่องยุ่งๆเข้ามาหาอีกแน่ๆ
เอ่อ..บอกว่าครึ่งเรื่องแล้ว
แต่คนอ่านยังมึนๆงงๆกับผู้ชายแต่ละคนของกายอยู่เลย o2
-
กายยังไม่เข็ดกับการเมาอีกเหรอ เมาขนาดนี้จะรอดคืนนี้ไหมเนี๊ย
-
กายเมาแล้วรั่วมากเลย
-
คนกลุ่มนี้มันไม่ธรรมดาจริงๆ
-
กายเอ๊ย เดี๋ยวมีประวัติศาสตร์ซ้ำลอย :laugh:
-
:3123:
-
ถูกท่านประธาน ลากไปแบบนี้ ไม่รู้จะเหมือนคืนหนึ่งคืนนั้นอีกหรือเปล่า :z1:
+1 ให้เป็นกำลังใจ จะยืดเหมือนละครช่องหลายสี ก็ไม่ว่ากันครับ จัดมาเต็ม ๆ :z2:
-
ลูกท่านนายพล
หางานให้กายซะจริง
จะโดนมั๊ยเนี่ย
o22 :really2:
-
ว่าแล้วกายต้องเมา แต่เมาแบบนี้น่ากลัวมากอ่ะ เหมือนเสียสติไปชั่วขณะ :laugh:
แต่ท่านประธานจะทำไรกายป่าวเนี่ย กลัวใจพี่แกจริงๆ o22
สำหรับเคนนี่ มีคนมายุ่งด้วยอีกแล้ว ชิๆๆๆๆ
-
กายเมา แล้วบ้าได้ใจมาก
นี่ถ้ากายกล้ากดท่านประธาน
แล้วตื่นเช้ามา ไม่อยากจะคิด
-
กายเมาได้สุดเหวี่ยงไปเลย
เหตุการณ์คุ้น ๆ นะว่ามั้ย :z1:
-
ตายแน่กายเอ๋ย!! หรือว่าเหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นจริง เมื่อครั้งที่แล้ว!!
-
จะรอดไหมกาย
:L2: :L2:
ท่านประธานเล่นหนักแน่ ๆ
-
ช่วงครึ่งเรื่องนี้คงมีปมให้แก้เยอะสุดแล้วใช่ม๊าย :z3:
เรื่องยุ่งเหมือยยุงตีกัน
:กอด1:
-
จะมีการเปลี่ยนคู่?? สลับคู่?? เพิ่มคนให้นักอ่านงงและมึน(อีกและ)
นายเคนนี่เค้าเดิมพันกับของนอกกาย แต่แกอาจต้องใช้ร่างกายเดิมพันกะได้นะ หุๆ (รวบหัวรวบหางแล้วกิน 55)
ส่วนกายคะ...อย่าให้นายท่าน'ประธาน'รับ'ประทาน'นะคะ รับไม่ด้ายยยยยยยย 5555 T^T
รอตอนต่อไปค่ะ!!
ปล.เกลียดละครช่องเจ็ดดดดดดดดดดดดดดดดด อย่างยาวงื้ดๆ T--T
-
เมาอย่างนี้จะรอดไหมเนียยยยย
-
ยังไงก็ยังเป็นแฟนคลับท่านประธานดูค่ะ
เชียร์ท่านประธานต่อไป แม้จะไม่รู้ว่าได้คู่กันมั้ย 555
-
กายเมาแล้วรั่ว o18
-
กายเอ๋ยกายจะรอดมั้ย ท่านประธานสุดโหดลากไปแบนนั้น :serius2:
จะยืดก็ไม่เป็นไรค่า คนอ่านตามอยู่แล้ว แค่มาต่อเท่านั้นเอง
-
การเมาได้สุดยอดมาก
ท่ารประธานระวังล่ะ..เหอะๆๆ
-
ทำไมตอนที่ 30 สั้นจังเลยละคับ
-
หุ หุ คนงอกขึ้นอีกแล้ว จำไม่ค่อยได้แล้วว่าใครเป็นใคร :z2:
หวังว่าเคนนี่คงได้คู่ก็งานนี้ ส่วนท่านประธานก็จะได้ "ลงหลักปักฐาน" กับกายรึเปล่า :-[
-
:z3:.....อะไรมันจะง่ายขนาดนั้น ไม่ใช่อันละบาท สองบาทเน้อ คุณศรณัฎฐ์
แล้วจะโดนเค้ามอมเหล้าไหมเนี่ย o22
-
ต่อให้จบบทนะครับ
เชิงชายนั่งมองนรธีร์กำลังทานไอสครีมท่าทางมีความสุขยิ่งนัก จนไอสครีมใกล้จะหมดถ้วยเขาจึงถามขึ้นว่า
“เจ๊ รักผมไหม”
“ไอ้บ้า” นรธีร์กระแทกช้อนไอสครีมลงกับโต๊ะและตวาดเชิงชายเสียงดัง
“เจ๊รักผมอย่างพี่ชายรักน้องชายหรือเปล่า” เชิงชายถามด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่สนใจที่ถูกด่า
“เดี๋ยวโดนปาด้วยถ้วยไอสครีม”
“ผมถามจริงๆ นะเจ๊ ไม่ได้ล้อเล่น”
“ใครเป็นพี่ชายแก” นรธีร์ถลึงตา “พี่สาวต่างหากย่ะ ถ้ายังอยากจะคบกัน อย่าได้พูดอะไรอุบาถว์แบบเมื่อกี้อีก”
“ถ้าพี่รักผม พี่ก็ต้องช่วยให้ผมสมหวังกับกาย”
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย นี่ก็เพิ่งเช้าตรู่ ยังไม่ได้สู้รบปรบมือกับลูกทัวร์เลยด้วยซ้ำ แกเพี๊ยนแล้วหรือ อยู่ดีๆ ก็มาพร่ำเรื่องรัก”
“ผมไม่เคยพร่ำให้ฟังหรือไง”
“เคย” นรธีร์ลากเสียง “ฉันจะอ๊วกแตกอยู่แล้ว มันเลี่ยนว่ะ ขอบอก”
“ผมพูดจริง เอาจริงนะเจ๊ ที่ผ่านๆ มาก็จริงนะ ไม่ใช่เล่นๆ แต่ไม่ได้จริงจังมากขนาดนี้” เชิงชายพูดเสียงเข้ม ใบหน้าเคร่งขรึม นรธีร์หรี่ตามองและเปลี่ยนท่าทีเป็นเยือกเย็น
“แกรักกายไหม” นรธีร์ถาม
“รักสิ รักหมดหัวใจ” เชิงชายตอบทันที
“เลี่ยนจริงๆ ด้วย” นรธีร์พึมพำ อดพูดเล่นไม่ได้ทั้งที่พยายามทำสีหน้าจริงจัง
“เจ๊นอ เจ๊อาจจะเห็นผมทำทีเล่นทีจริงมาตลอด แต่ตอนนี้ผมไม่ไหวแล้วนะ”
“แกไม่ได้ฟันใครมานานเท่าไหร่แล้ว” นรธีร์ถาม
“มันไม่ใช่เรื่องเซ็กส์ เจ๊เข้าใจหรือเปล่า” เชิงชายไม่ยอมพูดเล่น “มันเรื่องรักล้วนๆ เรื่องหัวใจเต็มๆ ผมรักกาย รักมาตลอด นานแล้วด้วย ที่เห็นผมเป็นอย่างที่ผ่านมา มันเป็นพฤติกรรมผันกลับ”
“พฤติกรรมบ้าอะไรของแก”
“ตั้งแต่เห็นกายครั้งแรกผมก็ปิ๊ง”
“ใครไม่ปิ๊งมัน รูปร่างหน้าตายั่วกิเลศขนาดนั้น” นรธีร์เบ้ปาก
“แล้วผมก็แอบชอบ แต่ผมไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยแสดงออกไปอย่างที่เห็น” เชิงชายอธิบายเพิ่มเติม
“ด้วยการบอกรักมันทุกวัน ทำท่าอยากจะฟันมันทุกคืน ทำเป็นหมาหยอกไก่วันละร้อยล้านครั้งนานเป็นปีๆ นี่ใช่ไหมปฏิกิริยาผันกลับของแก” นรธีร์ทำเสียงดุ “ใครที่ไหนจะคิดว่าแกรักเค้าจริง”
“ผมผิดไปแล้ว เจ๊ช่วยผมที ลำพังตัวผมเองคงสู้พวกผู้ชายรวยๆ พวกนั้นไม่ได้” เชิงชายทำหน้าหนักใจ “ผมคิดไว้นะ ถ้าผมผิดหวังจากกาย ผมจะอยู่เป็นโสดไปตลอดชีวิต”
“ชีวิตคนแบบเราๆ ท้ายที่สุดมันก็คงเป็นยังงั้นล่ะว๊า จะรักกันได้นานแค่ไหนเชียว” นรธีร์ทำสีหน้าปลงตก
“เจ๊ยังไม่รู้จักอานุภาพของความรัก ผมไม่เคยทุรนทุรายอย่างนี้มาก่อนเลยนะ อายุก็ขนาดนี้แล้ว”
“รอให้แกขึ้นเลขสามก่อนแล้วค่อยมาพูดยังงี้กับฉัน” นรธีร์กระแทกเสียง
“ตกลงเจ๊จะไม่ช่วยผมใช่ไหม”
“จะให้ช่วยยังไง เอายานอนหลับใส่ให้ไอ้กายมันกินดีไหม จับมันแก้ผ้าแล้วให้แกพามันไปอึ๊บในโรงแรมม่านรูด พอตื่นขึ้นมาไอ้กายก็ร้องไห้กระซิกๆ พอเสียตัวให้ใครแล้วก็ต้องเป็นของคนนั้นตลอดไป”
“เจ๊” เชิงชายกระแทกเสียง “คนจะจริงจัง เอาแต่พูดเล่นอยู่ได้”
“อ๋อจะให้พูดจริงจังงั้นหรือ ได้เลยได้” นรธีร์ชี้หน้าเชิงชาย พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างที่เชิงชายต้องการ “แกยังไม่รู้จักไอ้กายดีพอ ถ้าแกยังมานั่งพร่ำรำพันอยู่ว่ากลัวจะสู้พวกผู้ชายรวยๆ ที่มาจีบมันไม่ได้ แกก็ไม่มีทางสมหวังกับไอ้กายหรอก อ้อ ต้องเติมค่ำว่าหล่อๆ เข้าไปด้วยนะ รวยๆ อย่างเดียวไม่พอ”
“หมายความว่าไง”
“แล้วไอ้ไปอาบแดดให้ตัวดำแล้วใส่แว่นให้เป็นวงขาวๆ อยู่รอบตาตี่ๆ แกนี่น่ะ เลิกซะทีเถอะ เป็นตัวของตัวเองดีแล้ว อะไรวะ อุตส่าหืทำงานด้วยกันมาตั้งหลายปี ยังเสือกมาพูดแบบนี้”
“เจ๊ เอาให้ชัดๆ สิ”
“ชัดๆ งั้นหรือ จะให้พูดชัดๆ งันหรือ” นรธีร์เริ่มพูดเสียงดังขึ้น “ฟังนะไอ้ชาย เอาให้ชัดๆ ก็คือ แกมันโง่”
“โง่ยังไง” เชิงชายพูดอุบอิบ หน้ามุ่ย
“แกไม่รู้จักนที่แกบอกว่ารักดีพอ”
“หมายความว่าไง” เชิงชายถามประโยคเดิมอีกครั้ง
“เฮ้อ แกโง่จริงๆ ด้วย” นรธีร์กะแทกหลังลงกับพนักพิงเก้าอี้ ถอนหายใจแรง “กลับไปนอนตีลังกาคิดซะ”
“เจ๊” เชิงชายคราง
“อ้าว ฉันพูดจริงนะเนี่ย” นรธีร์ทำหน้าจริงจัง จ้องหน้าเชิงชาย แต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ ทำให้เพื่อนรุ่นน้องนั่งนิ่ง พยายามใช้ความคิด ก่อนจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะเพราะคิดไม่ออกจริงๆ โดยมีนรธีร์ก้มหน้าลงมองพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน
กายสะดุ้งตื่นเมื่อเสียงโทรศัพท์ข้างหัวเตียงดังขึ้น ชายหนุ่มปล่อยให้เสียงโทรศัพท์ดังจนทนไม่ไหวจึงรับสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย แต่เสียงที่ได้ยินในสายเป็นเสียงจากระบบปลุกตอนเช้าซึ่งเป็นบริการของโรงแรม
“ไม่อยากตื่นโว้ย” กายพึมพำตอบโต้กับโทรศัพท์แล้วบ่นว่า “โอ๊ย ปวดหัวฉิบหาย”
กายหลับต่อทั้งที่มือกำโทรศัพท์เอาไว้ ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด จนกระทั่งต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องถี่ๆ และท่าทางจะไม่หยุดเคาะ
“ใครวะมากวนแต่เช้า” กายบ่น พลิกตัวไปมาบนเตียงอย่างหงุดหงิด “คนกำลังนอน มากวนอยู่ได้”
...ถ้าเป็นที่บ้าน จะเปิดประตูออกไปด่าซะเลย...
...แต่ที่นี่ไม่ใช่ที่บ้าน ที่นี่คือโรงแรมในพม่า แล้วโทรศัพท์เมื่อกี้ก็คงเป็น wake-up call เฮ๊ย!...
กายรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อตระหนักว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงของโรงแรม และว่าขณะนี้เขามาทำงานที่ต่างประเทศกับคนระดับประธานบริษัท
...เมื่อคืนเมาจนถูก รปภ. ลากออกมาจากคลับ แล้วนี่มันกี่โมงแล้ววะ และเสียงเคาะประตูนั่น อย่าบอกนะว่าคือท่านประธานมาตาม...
กายกระโดดลงจากเตียง แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าตัวเองไม่ได้สวมเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดีียว ชายหนุ่มรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันกาย เดินไปที่ประตูเพื่อดูว่าใครยืนอยู่ด้านนอก แล้วจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าเป็นแม่บ้านของโรงแรม
“เจ้านายคุณให้คุณลงไปล้อบบี้ภายในครึ่งชั่วโมงค่ะ” แม่บ้านพูดขึ้นเมื่อกายเปิดประตูออกไป กายขอบคุณแล้วรรีบปิดประตู
...ก็ยังดี แถมให้อีกสิบห้านาที ครึ่งชั่วโมงแค่นี้สบายมาก เขาเคยเป็นไกด์มาก่อน แค่วิ่งผ่านน้ำแล้วกระโดดลงบนเตียงกลิ้งตัวไปมาซักสี่ห้ารอบให้ตัวแห้งแล้วก็แต่งตัวเหมือนเมื่อวานที่ให้เวลาเราแค่สิบห้านาทีนั้นไง...
กายคิดอยู่ในใจแต่ก็รีบสาวเท้าไปที่ห้องน้ำ ด้วยความเร่งรีบ เขาสะดุดขาตัวเองจนเซไปกระแทกประตูห้องน้ำ กายร้องด้วยความเจ็บ
...เจ็บหลัง และเจ็บก้น...
...เฮ้ย อะไรวะ ทำไมรู้สึกเจ็บๆ แสบๆ...
กายปลดผ้าเช็ดตัว เอื้อมมือไปคลึงที่ด้านหลังของตัวเองแล้วก็ต้องสูดปากด้วยความเจ็บ จากนั้นจึงเดินไปยืนหันหลังให้กระจกและพยายามเอี้ยวคอสำรวจดูร่างกายของตัวเอง
“ก้นแดงหมดเลย” กายพึมพำ “อะไรกัดวะ มันเหมือนรอย....เอ๊ะ หรือว่า...”
...บ้าน่า รปภ. คนที่ลากเราออกมาจากบาร์เมื่อคืนนี้ยังงั้นหรือ ไม่่น่าจะใช่รปภ. ตำรวจหรือเปล่าก็ไม่รู้ โธ่โว๊ย ทำไมเป็นแบบนี้วะ เมาทีไรความจำเลอะเลือนทุกที อย่าบอกนะว่าเราโดนผู้ชายตัวดตคนนั้นข่มขืน แล้วนี่ใส่ถุงหรือเปล่าก็ไม่รู้ นี่ต้องไปตรวจเอดส์อีกหรือนี่...
เมื่อลงมาถึงล้อบบี้ของโรงแรม กายเห็นพฤศนั่งหน้านิ่งขรึม มองออกไปยังเบื้องนอกผ่านกระจกบานใหญ่รอบด้าน
...พฤศดูคล้ำลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะเมื่อวานตากแดด มองด้านข้างค่อนข้างคล้ายธฤต คนอะไรวะ ตากแดดแค่นิดเดียวผิวก็เปลี่ยนสี ไม่ทนแดดทนฝนเอาซะเลย...
กายบ่นอยู่ในใจเมื่อเดินเข้าไปใกล้ท่านประธาน แต่ฝ่ายนั้นยังนั่งนิ่งประหนึ่งไม่รับรู้ว่ามีคนเดินเข้ามาใกล้ กายกระแอมเบาๆ แต่พฤศก็ยังคงนั่งไม่ไหวติง
“คุณพฤศครับ ผมมาแล้วครับ” กายรายงานตัวเบาๆ
“ทำไม wake-up call ไม่ยอมลุก ต้องสั่งให้คนขึ้นไปตาม” พฤศตามขึ้นมาด้วยเสียงราบเรียบ ปรายตามองกายแล้วหยิบแก้วน้ำเย็นขึ้นมาดื่ม “คุณก็รู้ว่าเรามาทำงาน ไม่ได้มาท่องเที่ยว”
“ผมขอโทษครับ ผมปวดหัวก็เลย...”
“ปวดศีรษะเพราะเมื่อคืนดื่มหนักจนเมาไม่รู้เรื่อง” พฤศแทรก
“ท่านรู้ด้วยหรือครับ” กายถาม “คือว่ายังงี้ครับ กะว่าจะไม่เมาหรอกครับ แต่มีแต่คนแนะนำตัวแล้วก็ยื่นแก้วเหล้าให้ ตอนสุดท้ายใครก็ไม่รู้ยื่นแก้วเหล้าอะไรให้ก็ไม่รู้ เหล้ามันแรงมาก แก้วเดียวแทบจะเป็นมังกรพ่นไฟได้” กายแก้ตัว
“คุณยังไม่เป็นมืออาชีบ ผมไม่อยากจะนึกว่าถ้าคุณมาทำงานคนเดียว จะเสียหายขนาดไหน” พฤศตำหนิ “เราไม่ใช่เด็กวัยรุ่นกันแล้ว”
“ครับ” กายพยักหน้ายอมรับผิด แต่ก่อนที่จะโดนพฤศ 'เทศนา' ไปมากกว่านี้ก็ได้เสียง 'ระฆังช่วย'
ซอว์ เบนทักทายพฤศกับกายตั้งแต่เดินมาไม่ถึงโซฟาที่คนทั้งสองนั่งอยู่ เบนอยู่ในชุดสูทสีเทาดำแตกต่างไปจากที่เห็นครั้งแรกโดยสิ้นเชิง กายอดก้มลงมองตัวเองไม่ได้เพราะสวมเสื้อเชิร์ตทำงานสีขาวค่อนข้างมีรอยยับและกางเกงสีดำ 'ตัวเมื่อคืน'
...ดูยังไงก็ชุดนิสิต โชคดีที่ผู้เน็คไทสีน้ำตาลเข้ม...
...ก็ใครจะไปรู้ว่าจะไปทำงานที่ไหน ยังไง ท่านประธานก็ไม่เห็นจะให้รายละเอียด...
“เมื่อคืนสนุกไหมกาย” เบนหันมาพูดกับกายยิ้มๆ หลังจากคุยกับพฤศสั้นๆ เรื่องการเดินทางไปพบกับรองนายกรัฐมนตรี
...หวังว่ารองนายกๆ คงพูดภาษาอังกฤษได้นะ ไม่งั้นเราก็ไม่รู้จะแปลยังไง หรือว่าท่านประธานแค่ต้องการคนเดินตามเพื่อเสริมบุคลิก...
“สนุกครับ” กายพูดเบาๆ อดลอบมองใบหน้าของพฤศไม่ได้
“คืนนี้มีอีก ที่ Vernesian Barที่โรงแรม The Plaza หกทุ่มตรง” เบนพูดกับกายแล้วหันไปมองพฤศ “ขออนุญาตคุณพฤศนะครับ”
“หกทุ่มไม่ใช่เวลาทำงาน เป็นเวลาส่วนตัว ไม่เป็นต้องขออนุญาตผม คุณกายจะไปหรือไม่ก็เป็นเรื่องของเขา” พฤศตอบ
“ก็แหม ผมกลัวคุณมาลากคุณกายกลับไปเหมือนเมื่อคืน” เบนพูดและยกมือเกาท้ายทอยเบาๆ ทำหน้ายิ้มแหยๆ
...ลากกลับเมื่อคืน อ้าว ไม่ใช่ รปภ. หรือตำรวจหรอกหรือ...
::: End of Chapter 30 :::
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ท่านประธานนนนนนนนน
จัดเต็มเลยรึเปล่าคะเมื่อคืน กายตื่นมาเจ็บตรงนั้น
แต่ยังไงก็คงสู้คุณ คเชนท์ไม่ได้มั้ง เพราะไม่เห็นบ่นว่าจุก :laugh:
-
เมาแล้วได้ผัวแบบไม่รู้ตัวแบบนี้
น่าจะเมาให้ทุกคืนนะกาย สุดๆ
-
อีกแล้วนะกาย เมาแล้วได้เรื่องอีกแล้ว
-
หวาย ๆ ท่านประธานเบื้องหลังไอ้มาดขรึมๆ ดุๆ เป็นการเป็นงานนี่ ก็เป็นแบบนี้หรือคะ
-
คราวก่อนโน้นก็เมาหลับที่คอนโดวคเชนทร์(สรุปเสียตัวด้วยใช่มั้ย) ก่อนหน้านั้นก็กับเมฆที่ทะเล นี่ยังไม่เข็ดโดนท่านประธานหิ้วในพม่าด้วยหรอกาย
เมาบ่อย ๆ ก็ดีนะ...แต่อย่าลืมพกถุงติดตัวด้วย จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปตรวจเลือดบ่อย ๆ
-
กายเอ๋ย เมาแล้วงานเข้าอีกละ :เฮ้อ: ต้องบอกงดเหล้าด่วน 5555
-
หรือว่าคนแรกของกายคือท่านประธาน......... o18
-
:laugh:แล้วตกลงคนที่ฟันกายเมื่อคืนใช่ท่านประธานจริงป่ะ
-
ตกลงกายเมาครั้งนี้ คนอ่านคงไม่ต้องเดาแล้วมั้งว่า
ใครคือผู้ชายคนนั้น
ว่าแต่ท่านประธานมาดขรึมมาก แต่ว่าเมื่อคืน :o8:
-
กายเมาแล้ว เสียตัวตลอด :เฮ้อ:
-
ท่านประธานแอบลักหลับกายหรอ
ร้ายอ่ะ
o18 o18
-
กายนายเมาแล้วรั่วมาก :z2:
-
ไม่จริง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ขอให้เป็นเรื่องที่คนอ่านเข้าใจผิด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
o22 :serius2: o22 :serius2: o22 :serius2:
-
เจอตัวแล้ววว (ขอเวลาลงไปดิ้น สิบวินาที)
ไม่ใช่ยาม ไม่ใช่รปภ ไม่ใช่ใครที่ไหน !!!
ท่านประธาน เนียนมากกกก
ปล. ก้นกาย...เจ็บ แดง แสบ.. อ่านแล้วมันยังไม่ชัดเจน
ต้องมีหลักฐานพยาน บลาๆ จับประธานมาท้าพิสูจน์เท็จด่วนๆ
จับสแกนคางดูตะไคร่น้ำด้วย กรี๊ดดดด
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เมาทีไรได้เรื่องตลอดอ่ะ คนนี้ :laugh: :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดดดด ตกลงได้กับท่านประธานรึเปล่าเนี่ย แหมมมมม :impress2:
เออะ ชายจะเอาจริงแล้วรึ หรือกายจะได้ลงเอยกะชายละเนี่ย ไม่อ๊าวววววว :serius2:
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
กรี๊ดดดด เชียร์ทั้งท่านประธาน ทั้งคุณคเชนทร์
รักพี่เสียดายน้องอะค่า ขอให้กายสองคนเลยได้มั้ย :laugh:
-
ฮั่นแน่ๆๆๆๆๆๆ
ความจริงเฉลยแล้ว!!!!!
ประธานนี่เอง ตุ๊กแกตัวจริง ชอบย่องออกมากินตับ
-
กายเมาทีไร ได้สามีทุ๊ก...ทีอะ
:laugh:
-
ไม่อยากจะเชื่อเต็ม100%เลยอะ แต่ข้อเท็จจริงน่าเชื่อไปแล้ว95%. T^T เลว!ท่านประธาน เอาแล้วชิ่ง .....หรือมันยังไงกันแน่อะ โอ่่๊ยยยยยยยยย!เรื่องนี้ปริศนาตลอดดดดดด
-
ไม่รู้จะหาคำไหนมาจำกัดความให้กายจริงๆ :เฮ้อ:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ไม่ยอมโว้ยยยยย!! ชั้นรับไม่ด้ายยยยยยยยยย :serius2:
เอากับใคร(หน้าตาดี)ทั้งหลายแหล่ชั้นไม่ว่าไม่เกี่ยงแถมยังมีเงินสนับสนุนสมทบให้ด้วยเอ้า!!
แต่ต้องไม่ใช่ไอ้ประธาน ไอ้คุณท่านประธาน ไอ้ประธานพฤศนี่!! (ชี้หน้าไอ้พฤศ) :beat:
แต่นะ...(สงบสติ)มันยังไม่รู้ อาจไม่แน่ เบนอาจเข้ามาตามก็ได้ใครจะรู้ (ปลอบใจตัวเอง ฮ่าฮ่า)
อยากให้มาต่อตอนหน้าเร็ว แต่เค้ากลัวตอนหน้าง่ะ งื้ดๆ :sad4:
รีบๆมาต่อด้วนนะคะ ค้าง! แงๆๆๆ :o12:
ปล.รักกายเสมอมา...แต่ถ้าได้กับพฤศแล้วยังมาเลือกมันอีก(ชี้หน้าพฤศอย่างเคียดแค้น)คงต้อง...ทำใจ ฮึกๆ
-
อย่าปล่อยไปเมาที่ไหนอีกเลย :z3:
-
อะไรยังไงกันนี่ท่านประธาน
เมื่อคืนนี่ทำอะไรกายไปรึเปล่าเนี่ย
หรือว่าจะเป็นการเข้าใจผิด..
แต่ที่แน่ๆ กายเลิกกินเหล้าเหอะ 555
เมาทีไรได้เรื่องทุกทีสิน่า
-
ต้องบอกว่าเมาแล้วไม่รู้ แต่ตื่นมาอีกที เสร็จซะล้ะ
แถมคราวนี้รู้คล้ายๆแล้วว่า....จะเป็น..... หึหึ
-
อ่าวกายโดนใครทำอะไร o22
-
:เฮ้อ: ทำไมอ่านแล้วไม่เก็ทเลยอ่ะเรา :serius2:
-
ท่านประธานใช่ม้ัย ใช่มั้ย ๆๆเมื่อคืนและคราวที่แล้วเป็นท่านประธานใช่มั้ย...ที่กินตับกาย :เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดดด จุดพลุ
ท่านประธานชนะเลิศ เห็นนิ่งๆอย่างนี้นะ ฝากรอยไว้ซะแล้ว :m25:
อย่างนี้ต้องกระชากเสื้อผ้าดูรอยสักซะแล้ว
-
เมาทีไรเป็นเรื่องทุกทีเลยแฮะ
-
สวัสดีครับ
ท่านประธาน ได้กายแล้วจริงๆ เหรอ??
จริงดิ๊???
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ที่แท้ตาท่านประธานนี่เอง
-
กายเมาแล้วเลอะเลือนมาก :angry2:
เจ็บก้นนี่ท่านประธานโยนหรือเปล่าอิอิ o18จึงเจ็บก้น
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ท่านประธานร้ายกาจจจจจจจจจจจจจ
เห็นนิ่งๆแบบนี้ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย :-[
แล้วหกทุ่มตอนหน้าจะตามไปลากกายมั้ยคะ ////////////////
-
:mc4: ดีใจแทนกายอ่ะที่ได้พฤศเพราะเราก็อยากได้ :-[
สรุปกายคิดเองเออเอง โดนพฤศถีบตูด :a5:
-
กายนี่น้า ตลอดเลย
สงสารก็แต่เชิงชาย ได้เป็นแค่มดแดง แฝงพวงมะม่วง
ใครๆ ก็ได้ชิมกาย แต่เชิงชายได้แต่มอง
ชอบครับ สนุกดี ขอบคุณนะครับ
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าท่านประธานจะกลายเป็นผู้ชายในคืนนั้นยังไงก็ไม่รู้
กายเมาทีไรก็เป็นเรื่องทุกทีเลย แถมเจ้าตัวยังจำไม่ได้อีก
-
แล้วสรุปว่าใครตัวจริงกันแน่ครับ
-
ท่านประธานกับกายกิ้วก้าวกันแล้วใช่มั้ยค่ะ :-[
แร่ะแล้วก็มีวันนี้จนได้ :mc4: :mc4:
แหม่ แต่ท่านประธานเย็นชาจัง
-
:a5: อะไรอ่ะ ตกลงเกิดอะไรเกิดอะไรขึ้นกับกายอีกอ่ะ ครั้งก่อนยังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร แล้วครั้งนี้ละ คิดแล้วปวดหัวแทน
:pig4:
-
ตามชื่อเรื่อง ถ้าท่านประธานได้ฟันกายจริงๆ ก็เริ่มเดาไม่ถูกแล้วล่ะสิ
แต่ปัญหาคือ กายโดนท่านประธานฟันจริงๆหรือเปล่าหว่า
หรือแค่มีรอยแดงๆ เฉยๆน่ะ เริ่มงงแล้ว :z3:
:กอด1:
-
เรยายังต้องสยบเมื่อเจอกาย เฮ้ออะไรจะแร๊งงงง :z13: ขนาดนี้ เมาทีได้ซะมีที เพลียหัวใจง่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
กายนี่เมาทีไรจำอะไรไม่ได้ทุกทีเลย
-
ปั๊ดโธ่ ! แน่จริงอย่างเก่งแต่ลักหลับสิ
-
กาย เหมือนเดิมเลยนะเนี้ย5555
ร้องไห้กระซิก ๆ ๆ ให้ท่านประธานรับผิดชอบหนูเลย :L3:
รอต่ออยู่จ้า
-
เหอๆ กายเอ๊ย! คราวก่อนก็เสียตัวเพราะเมา คราวนี้จะเหลือไหมเนี่ย :z3:
แต่อีกฝ่ายคือท่านประธานนี่สิ ทำเอาคิดหนักเลยดิเนี่ย :z1:
ลุ้นๆว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนพิศวง 555
-
:a5:นี่มันเรื่องจริงใช่มั้ย
ประเด็นมันอยู่ที่อิท่านประธาน ทำ...ไปด้วยความรู้สึกแบบไหนเนี่ยสิ เฮ้อออออออ
-
เจ็บนี้อีกไม่นาน แต่กลัวว่าตอนที่31จะอีกนาน - -
-
กายจะทำยังไงดีละเนี่ย รออ่านต่อไปครับ
-
ขอบคุณครับ
-
กายโดนอีกแล้วว
-
:z2: :z2:
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย :impress2:
ชอบอะ
-
กรี๊ดดดดด งงค่า
-
คราวนี้โดนท่านประธานลักหลับ
คราวที่แล้วก็ต้องเป็นท่านประธาน
เพราะกายเคยบอกว่า ผู้ชายคืนวันที่ 20 มีผิวสีแทน
แล้วตอนล่าสุดกายหลุดปากบอกว่า อีตาท่านประธานผิวไวต่อแดด โดนแดวันเดียวก็ดำแล้ว
ผมว่าใช่แหงๆ
แล้ว แบบว่าคนเคยได้อ่ะ พอเห็นว่าเมาอีก ก็เลยเล่นซะหลายรอบ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
T^T อ่านตามทันซักที สนุกมาก
ลุ้นทุกฉาก ทุกตอนที่ได้อ่านเลยค่ะ
สรุปว่าคู่กับใครล่ะเนี่ย รออ่านอยู่นะคะ ^^
-
เอาแล้วววววววววววววววว
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
แต่บอกตามตรงนะ เชียร์คเชนทร์สุดละ ^^
-
โถ่กาย....พลาดอีกแล้วนะ ฮ่าๆๆๆ
-
แล้วเคนนี่กับท่านประธาน จะเข้าทำนอง เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดไหมนี่
-
อ้าวๆๆๆๆทำไปทำมา
อย่าบอกนะว่ากายเสร็จท่านประธานอีกคน
หุหุ เอาละสิ
เรื่องสนุกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วอีกครั้ง
-
เจ็บนี้อีกไม่นาน แต่กลัวว่าตอนที่31จะอีกนาน - -
สมพรปากนะคร้าบ
-
สมพรปากนะคร้าบ
ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย คุณคฑาวุฒิ นี่แหนะ! :z6:
ล้อเล่นนะค้าบ รีบมานะคิดถึง :กอด1: (คิดถึงทหารอากาศ....จำชื่อไม่ได้)
-
ม่ายยยยยยยยยยยย
เรื่องประธาน ชักจะเข้าเค้าซะแล้วสิ โฮกกกก
จะเลือกใครๆๆๆๆ แม้จะเชียร์คเชนทร์ แต่ตอนนี้ประธานได้ใจจริงๆ ฮึ่มๆ
มาต่อเหอะน้าๆๆๆๆ
-
เพิ่งตามมาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
เราเชียรท่านประธานมาตั้งแต่ต้นๆเรื่องแล้ว มันต้องมีอะไรถึงได้ตั้งหน้าตั้งตาแกล้งกายขนาดนั้น
รออ่านตอน 31 อยู่นะคะ
-
ขอตัวผู้ร้ายชัดๆจะได้มั้ยอ่ะคะะะ
รู้สึกสับสน จะเชียร์ใครดีว้าาาอิอิอิอิ
+1สำหรับลีลาของกายนะคะ 55555
-
ต่อเร็วๆนะเจ้าคะ กะลังลุ้นนน :z2:
-
(http://static.sportskeeda.com/wp-content/uploads/2011/07/campbell.jpg)
คนแต่งอยู่ไหนน้า...
-
เข้ามาดูทุกวัน :impress3:
-
+1 o13 ชอบค่ะ น่ารัก สนุกด้วย แอบเป็นรักสืบกับกาย :impress2:
:impress3:น้องใหม่ค่ะ หุหุ ตามอ่านทันแล้ว หลังจากนอนอ่านมา3คืน
ตั้งแต่ตอน3ก็คิดว่าเป็นท่านประธานเหมือนกันค่ะ
เพราะว่าลุ้นทุกตอนที่ตามอ่านว่าใครจะเป็นพระเอกของกาย :z1:
แต่ก็อดจะเชียร์คเชนทร์ไปด้วยได้ เพราะน่ารักคอยห่วงใย
กายก็ฮาได้ใจ :laugh:เมาแล้วเลอะเลือน มีคนมาหลงรักมากมายเลยเนอะ :o8:
ท่านประธานก้อเก็กน่าดู ลึกๆก้อคงชอบกายแล้วล่ะมัง
แต่ตอนนี้ค้างอ่ะค่ะกายโดนท่านประธาน :oo1: จับกินแล้วเหรอค่ะ
กายนะกาย เมาทีไรจำอะไรไม่ได้ทุกทีเลยอ่ะ :z3:
ลุ้นๆต่อไปค่ะ ว่าเกิดอ่ะไรขึ้น ค้างมากกกเลย
คิดถึงคเชนทร์จังเลย รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ :L2: :pig4:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่นะ คเชนทร์ T-T
-
:call: :call:
:กอด1:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอกันต่อไปคร้าบ
-
มารอด้วยคน o18
-
มาช้าเลื้อออออเกิน :o12:
-
รอ ร๊อ รอ
คนแต่งไปไหนหนอ คนรอกันเพียบแล้วเนี่ย :z2:
-
ท่านประธานก็เอากับเค้าด้วยหรือนี่
รอคนแต่ง อยู่หนายยยยยยยยยยยยย
-
มาปูเสื่อรอ ด้วยคนค่ะ
คนเขียนมาต่อเร็วๆ นะค่ะ :กอด1:
-
มารอด้วยคนต่ะ :sad4: :call: :call:
-
ร๊อ รอ :monkeysad: :monkeysad:
-
:a5:
-
คนแต่งไปไหนหนอ....
รอเธอมานานแสนนาน ทรมานวิญญาญ์หนักหนา....
T^T
-
รอด้วยคนค่ะ
-
กายเอาอีกแล้ว เมาแล้วได้เรื่องทุกที นี่ขนาดว่าไม่ให้เมามากนะ o22
แอบเชียร์ท่านประธานอ่า แล้วก็น่าจะใช่นะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ตามทันแล้ววว
ลุ่นค่ะ ลุ้นน
ปูเสื่อรอตอนต่อไปนะคะ
-
ตอนต่อไป คาดว่า อีกไม่นานใช่ไหมค่ะ รอมาจนไอ้ที่เจ็บชักจะเริ่มชาชิน โฮๆๆๆ เชียร์ท่านประธานสุดใจขาดดิ้นค่ะ ชอบแบบนี้ ร้าย ลึก สุขุม เหมาะกับน้องกายที่สุด
-
อย่าหายไปอย่างนี้ ...เพราะฉันรุ้สึกไม่ดี
ทุกครั้งที่คนแต่งหาย... ก็กลัวกระทู้จะตกไป
มาอัพบ้างได้มั๊ย อาทิตย์ละหนึ่งครั้งก็ยังดี ก็แค่นานๆที... ~
ปล. กลัวจะเหมือนครั้งก่อนๆที่หายไปแสนนาน ระแวงนะรู้มั๊ยยยย ฮือๆ :dont2: :dont2:
-
มารอเชียร์ท่านประธาน อิอิ :กอด1:
-
=U=
-
บทแรกของครึ่งหลังของเรื่องมาแล้วครับ เรื่องนี้ยาวหน่อยนะครับ 60 บท (หรือบางทีอาจถึง 69) ตัวเลขสวยๆ อ่ะ
โทดนะคับมาต่อช้าเพราะสองอาทิตย์ที่ผ่านมาเจอเรื่องช๊อคๆ มาน่ะครับ เฮ้อ
Guy Chapter 31
กายอึ้ง มองหน้าของพฤศอีกครั้งจึงเห็นสายตาดุๆ ของเจ้านาย พฤศนั่งนิ่ง ไม่พูดตอบซอว์ เบน
“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรือครับ” กายถามเบน
“คุณจำอะไรไม่ได้เลยหรือ” เบนทำหน้าแปลกใจ
“คือ...เอ่อ...เวลาเมา ผมจำอะไรไม่ค่อยได้” กายยอมรับเสียงอ่อยๆ
“คุณพฤศครับ” เบนหันไปพูดกับพฤศ “รถจะมาสายราวสิบนาที ขอผมทบทวนความจำเมือคืนให้คุณกายฟังขณะที่รอรถนะครับ”
“ผมว่าเรามาทบทวนกันเรื่อง XTFalcon 490ดีกว่า อีกหน่อยคุณกายก็คงเริ่มนึกอะไรออกได้เอง” พฤศแย้ง
“เมื่อคืนคุณซ่าส์มากเลยกาย แต่สุดยอด คุณกลายเป็น Mr. Popularได้แฟนคลับมาตั้งหลายคนจนผมขี้เกียจตอบคำถามว่า เฮ้ คุณคนนั้นเป็นใคร” เบนพูดกับกายอย่างอารมณ์ดีแล้วหันไปพยักหน้าให้กับพฤศและเริ่มคุยเรื่อง 'รั้วมหาภัย XT Falcon 490' ปล่อยให้กายนั่งนึก 'เรื่องเมื่อคืน' ด้วยตัวเอง
…เรื่องเมื่อคืน จะมีอะไรอีกล่ะ เมื่อคืนก็เมาเละน่ะสิ แล้วก็ เอ่อ...เวลาเมาทีไรก็เป็นเรื่องทุกที แล้วก็จำอะไรไม่ค่อยได้เหมือนเดิม โรคแบบนี้หมอที่ไหนจะรักษาได้บ้างไหมเนี่ย...
...จำได้ว่าถูกลากออกมาจากบาร์ แล้วก็ถูกผลักเข้าไปในลิฟท์ ตำรวจตัวสูงใหญ่คนนั้นยืนขนาบข้างเบียดเราจนติดผนังลิฟท์แล้วก็ยังจับข้อมือเราเอาไว้แน่น พอขาอ่อนจะทรุดตัวลงกองกับพื้น มือก็บีบแน่นแล้วดึงขึ้นมา คนอะไรดุเป็นบ้า ดุเหมือนท่านประธานเลยให้ตายสิ...
...ท่านประธาน!...
...ก็แหม ผมกลัวคุณมาลากคุณกายกลับไปเหมือนเมื่อคืน...
...โอย ตายแล้ว เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ถ้าถามท่านประธาน ท่านคงอธิบายให้ฟังหรอก แต่เบนจะเล่าให้ฟังได้หมดหรือ เบนก็คงสนุกต่ออยู่ในคลับ พอเราถูกลากออกมาแล้วใครจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนอกคลับ Alexander หรือแม้แต่ในห้องนอน...
...ต้องนั่งทางในอีกแล้วสิเรา...
สาวิตรีกำลังใช้โปรแกรม JD Edwardsพิมพ์เช็คฉบับใหม่อย่างตั้งใจ ทันใดนั้น ประตูห้องทำงานของวรุจน์เจ้านายของเธอก็เปิดออก ร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากห้องพร้อมกับพูดว่า
“คุณสา ผมกลับก่อนนะ เหนื่อย อยากพัก คุณก็อย่าทำงานเกินเวลา”
“เดี๋ยวค่ะคุณวรุจน์” สาวิตรีละจากคอมพิวเตอร์ “อย่าเพิ่งไปค่ะ ขอเวลาสาไม่เกินสามนาที”
“มีอะไรอีก วันนี้เราไม่ค่อยยุ่งไม่ใช่หรือ” วรุจน์ถาม
“สาอยากขอให้คุณเช็นเช็คก่อนกลับหน่อยค่ะ เช็คของบริษัท Amberton เลื่อนนัดเขาไว้หลายครั้งแล้ว ตอนนี้เขากำลังเดินทางมารับเช็คค่ะ”
“เมื่อกี้ผมก็เซ็น”
“ใช่่ค่ะ แต่คุณเซ็นตรงช่องเจ้าหน้าที่ธนาคาร” สาวิตรีรีบตอบ
“คุณกำลังว่าผมเซ็นผิดช่อง” วรุจน์เลิกคิ้วถาม
“ใช่ค่ะ จะดูไหมคะ” สาวิตรีเลิกคิ้วเช่นกัน
“ไม่ต้อง ผมรอได้” วรุจน์ส่ายหน้า หันหลังให้เลขานุการ แล้วนั่งลงบนขอบโต๊ะทำงานของสาวิตรีซึ่งหันไปจัดเตรียมเช็คต่อ
เวลาผ่่านไปไม่ถึงสองนาที เลขานุการสาวใหญ่ได้ยินเสียงเจ้านายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ หลายครั้ง และครั้งสุดท้ายหายใจยาวและลึกกว่าทุกครั้ง ตามด้วยเสียงพูดเบาๆ
“คุณสา คุณรักกับสามีคุณนานเท่าไหร่แล้ว”
“ตอนเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งค่ะ ปิ๊งกันตอนรับน้องใหม่” สาวิตรีตอบ “ตอนนี้ลูกคนโตกำลังจะจบ ม. 6”
“ผมก็กำลังมีความรักคุณรู้หรือเปล่า”
“ทราบค่ะ” สาวิตรีพยักหน้า
“แต่ความรักของผมคงไม่เหมือนความรักของคุณ”
“ค่ะ”
“ความรักของคุณมีอุปสรรคบ้างไหม”
“ก็มีบ้างค่ะ”
“แต่คุณก็เอาชนะมันได้จนลูกจะเข้ามหาวิทยาลัย”
“คุณวรุจน์คะ” สาวิตรีหยุดพิมพ์ หันมามองแผ่นหลังของเจ้านาย และพูดขึ้นว่า “ขอเวลาสาซักครู่นะคะ”
“ตามสบาย” วรุจน์ยักไหล่ เดินออกไปยืนห่างโต๊ะทำงานเลขานุการ ดึงโทรศัพท์ออกมากดหมายเลข สาวิตรีทำงานต่อและสั่งพิมพ์เช็คออกทางเครื่องพิมพ์พร้อมกับที่ได้ยินเสียงวรุจน์ดังแว่วๆ เป็นภาษาอังกฤษ
“ผมต้องการฝากข้อความให้ห้อง 1307 ว่า I'm missing you so much, WR อ้อ เพิ่ม See you at the airport เข้าไปด้วย ขอบคุณครับ อ้อ เดี๋ยวๆ เพิ่มว่า Call me whenever you can แทรกเข้าไปก่อน See you at the airport ขอบคุณครับ”
สาวิตรีรอจนวรุจน์วางสายจึงเรียกชื่อเจ้านายเบาๆ ให้มาเช็นเช็ค วรุจน์เดินช้าๆ กลับมายืนอยู่หน้าโต๊ะ และพูดกับเลขานุการคู่ใจว่า
“คุณสา เอานิ้วมือออกไปจากเช็ค คราวนี้ผมไม่เซ็นผิดที่อีกแล้ว ไม่ต้องชี้ก็ได้”
“ก็กลัวคุณจะไปสนามบินไม่ทัน” สาวีตรีล้อ
“พรุ่งนี้ต่างหาก”
“จะให้จองร้านอาหารโรแมนติกให้ไหมคะ” สาวิตรีถาม
“ไม่ต้อง ขอบคุณ” วรุจน์ส่ายหน้า “ผมจะทานอาหารเย็นที่บ้าน”
“หมายถึงพรุ่งนี้ต่างหากค่ะ”
“ผมก็หมายถึงพรุ่งนี้” วรุจน์เช็นชื่อแล้วเสียบปากกาลงในกล่องใส่ปากกาบนโต๊ะของสาวิตรี
“ขอบคุุณค่ะ” สาวิตรีพูดแล้วรับเช็คคืนจากเจ้านาย
“ผมกำลังตกหลุมรักคุณรู้ไหม” วรุจน์โพล่งขึ้นมาหลังจากยื่นเช็คให้เลขานุการ
“ทราบค่ะ”
“แต่ผมไม่รู้จะสมหวังหรือเปล่่า”
“ถ้ามุ่งมั่นก็สมหวังค่ะ” เลขานุการให้กำลังใจ
“ท่าทางจะยาก”
“ถ้าคุณถอดใจตั้งแต่ตอนนี้ก็คงจะยากอย่างที่คุณพูด จำไม่ได้หรือค่ะ คุณเคยพูดเสมอว่า อย่ายอมแพ้ อย่ายอมแพ้ อย่ายอมแพ้ บริหาร The Atlantis ยังทำได้ แล้วเรืองรักจะยากแค่ไหนเชียว”
“อืม” วรุจน์รับคำเบาๆ แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องทำงาน สาวิตรีมองตามอย่างอ่อนใจเมื่อเห็นสภาพของเจ้านายตัวเอง
กายนั่งนิ่งอยู่ในรถมาตลอดทางตั้งแต่เสร็จการประชุมกับรองนายกรัฐมนตรี จริงดังที่คาด เขาไม่ได้ทำงานล่ามอย่างที่ควรจะทำ กายนั่งตำหนิพฤศอยู่ในใจว่าเอาเขาไป 'เดินตามเพื่อเสริมบุคลิก' อย่างที่คิดค่อนขอดเอาไว้ก่อนหน้านี้
“ความจริงผมไม่คิดจะเอาคุณมาด้วย ว่าจะมากับคุณเจนจิรา แต่มันไม่เหมาะเพราะคุณเจนจิราเป็นผู้หญิง” จู่ๆ พฤศก็พูดขึ้นมา แล้วเปลี่ยนเรื่องถามว่า “คุณจดบันทึกทุกอย่างได้หมดใช่ไหม หรือว่ามัวแต่นั่งเหม่อ”
“จดละเอียดยิบตามที่สั่งเลยครับ” กายตอบแล้วเม้มปาก พยายามอดกลั้น ในใจอยากจะประชดว่า 'จะดูที่จดหรือเปล่าครับท่านประธานพฤศ'
“หวังว่าคุณคงไม่คิดว่าผมเอาคุณมาเป็นเลขาส่วนตัว ความจริงจะให้คุณแปลให้ซอว์ เบน แต่อยู่ๆ เขาก็เข้าใจภาษาอังกฤษได้ดีกว่าที่คิด ขนาดจบ MIT ไม่เข้าใจภาษาอังกฤษก็ไม่รู้จะว่ายังไง”
“ครับ” การตอบรับสั้นๆ
“แต่ถ้าเป็นศัพท์ยากๆ ก็อาจจะเข้าใจได้ไม่หมด เย็นนี้คุณคงต้องแปลให้เขา ถ้าเขามีอะไรสงสัยค่อยไปอธิบายให้กันฟังอีกทีก็ได้ จะไปเที่ยวด้วยกันอยู่อีกไม่ใช่หรือ”
“คืนนี้ผมคงพักครับ กลัวเมาเสียงานพรุ่งนี้เช้า” กายตอบเสียงราบเรียบทั้งที่อยากจะประชดประชันตอบโต้พฤศ
...ถ้าคืนนี้เมาอีกก็คงไม่ใช่แค่เสียงาน แต่อาจจะเสียตัวให้ซอว์ เบนอีกด้วย ไม่เอา ไม่เมาอีกแล้ว..
“คุณกาย” พฤศพูด แล้วหันหน้ามาหากาย จ้องตาจนผู้ใต้บังคับบัญชารู้สึกอึดอัด
“ท่าน...เอ่อ คุณพฤศมีอะไรจะสั่งผมอีกหรือครับ” กายถามขึ้นเมื่อเห็นว่าพฤศเรียกชื่อแล้วจ้องหน้าเขานิ่งนานจนเกินไป
“ผมอยากให้เมียนมาร์ตกลงซื้อของของเราเพราะเขาอยากจะซื้อจริงๆ ผมไม่ชอบการลอบบี้แบบสร้างความชอบพอส่วนตัว”
...พาล เวลาลอบบี้เขาก็อาศัยเส้นสายการชอบพอส่วนตัวผสมกับผลประโยชน์ทั้งนั้นล่ะ จะว่าเราว่า อย่าเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้เบนไปอ้อนพ่อให้ซื้อของที่ตัวเองขายก็พูดมาเถอะ คราว F-35 ก็เหน็บแนมเราเรื่องคุณทหารเมฆมาแล้ว ท่านประธานนี่ปากร้ายจริงๆ เลย...
“ผมทราบครับ” กายตอบ
“งานเลี้ยงเย็นนี้ อย่าดื่มเหล้ามากเกินไป เดี๋ยวจะทำงานไม่ได้”
“ครับผม” กายพยักหน้า ในใจบ่นให้พฤศต่อ
...จะดื่มแต่น้ำส้มให้ท้องป่องไปเลย แต่ตัวเองเถอะ บอกแต่เขา แต่ชอบไปนั่งดื่มเหล้าที่ลอบบี้เลาจ์...
เมฆพับโทรศัพท์เก็บอย่างหงุดหงิดเพราะติดต่อกายไม่ได้หลายวันแล้ว แต่ทันใดก็นึกอะไรออก เขาตัดสินใจโทรศัพท์ไปที่บริษัทของกายโดยอ้างว่าต้องการคุยเรื่องการเดินทางไปทดสอบการขับเครื่องบินรบ F-35 จึงได้ทราบว่ากายเดินทางไปทำงานที่เมียนมาร์
...แต่โชคดี เขามีคนรู้จักที่เมียนมาร์...
เมฆไม่รอช้า โทรศัพท์ทางไกลข้ามประเทศทันที ไม่ถึงห้าวินาที คนที่เขารู้จักก็รับสายด้วยน้ำเสียงสดชื่น เขาจึงถามฝ่ายนั้นว่า
“ว่าไงคุณซอว์ เบน กลับถึงเมียนมาร์นี่คงได้รับการต้อนรับเต็มที่ใช่หรือเปล่า” นาวาอากาศตรีเมฆพูดขึ้น
“แทบจะทุกคืน” เบนหัวเราะร่า “นี่จะกินเหล้าแทนน้ำอยู่แล้ว”
“ที่โทรมาอยากขอให้ช่วย ตอนนี้ผมกำลังตามหาคน”
“ตามหาใครไกลถึงเมียนมาร์” เบนถาม
“ก็คนที่ผมตามหาไปทำงานที่ประเทศคุณ พ่่อของคุณเป็นนายพล บางทีคุณอาจจะรู้จักเพราะคนที่ผมตามหาไปเป็นล่ามให้บริษัทที่ไปขายอาวุธให้รัฐบาล”
“ชื่ออะไร” เบนนิ่งไปชั่วครู่แล้วถามชื่อ
“กาย”
“อืม...เดี๋ยวจะลองสืบหาให้ ว่าแต่ว่า ทำไมต้องตาม เขาทำอะไรผิดหรือเปล่า ขโมยความลับของกองทัพอากาศประเทศไทยหรือไง เบนนิ่งไปชั่วครู่อีกครั้งก่อนจะถามเมฆ
“เปล่า เพียงแต่ว่าอยากจะคุยด้วย”
“แฟนใช่หรือเปล่่า” เบนถาม
“เปล่า” เมฆหัวเราะเบาๆ “ยังไม่ถึงขนาดนั้น แต่ผมกำลังพยายามอยู่ ไม่รู้จะลงเอยยังไง”
“รูปหล่ออย่างคุณ เขาไปไหนไม่รอดหรอก” เบนกล่าวเป็นกำลังใจให้เมฆ
“ไม่จริงหรอก ผมนี่สิต้องหวั่นใจ ถ้าคุณเห็นกายคุณจะต้องเปลี่ยนความคิด กายไปไหนก็มีแต่คนชอบ ผมกลัวว่าจะมีคนมายุ่มย่ามกับเขาต่่างหาก”
“มาทำงานจะมีเวลาไปสังสรรค์หว่านเสน่ห์ที่ไหน แต่ก็เอาเถอะ จะลองถามๆ ดู เย็นนี้มีงานเลี้ยงสองงาน งานแรกกองทัพเลี้ยงตอนรับแขก ไม่แน่เขาอาจเป็นแขกในงาน งานที่สองที่บาร์เวอร์นีเชี่ยนเลี้ยงตอนรับผม จะลองถามดูให้นะ ถ้าเจอจะให้บอกว่ายังไง ให้ส่งขึ้นเครื่องบินกลับไปเลยหรือเปล่า”
“บอกให้โทรศัพท์หาผม หรือไม่ก็เปิดโทรศัพท์ จะได้โทรคุยกัน”
“ได้เลยเพื่อน” ซอว์ เบนรับปาก
“ขอบใจนะเบน”
“ยินดีเสมอ เรื่องตามหาคนข้ามประเทศนี่เบนนี่ถนัด” ซอว์ เบนตอบกลั้วเสียงหัวเราะ
ซอว์ เบน หรี่ตามองกายซึ่งกำลังยืนทำหน้าเซ็งๆ อยู่ไม่ห่างจากพฤศและกลุ่มนายทหารระดับสูงของเมียนมาร์ เขาก็กำลังเบื่อเหมือนกัน งานเลี้ยงที่กองทัพจัดนั้นน่่าเบื่อทุกครั้ง
...กายนี่หรือเป็นคนที่นาวาอากาศตรีเมฆกำลังตามจีบและกำลังหวั่นใจ...
...ก็น่าหวั่นใจอยู่หรอก เพราะเมฆต้องผ่านด่านถึงสองด่าน...
...ขอโทษนะเมฆ เรารู้จักกันก็จริง แต่ไม่สนิทกันมากพอจนเบนนี่จะต้องยอมเสียสละกายให้ เขาชอบกาย ชอบมากๆ อยู่กับกายแล้วสนุก คนอะไรน่ารักจริงๆ เป็นธรรมชาติ ไม่เสแสร้ง...
...แต่คุณพฤศนี่สิ ชอบกันท่าอยู่ได้ จะดุไปถึงไหนก็ไม่รู้ คนมาทำงานจะให้ทุกวินาทีเป็นเรื่องงานไปเสียหมด มันต้องมีเรื่องส่่วนตัวกันบ้างสิ...
...แบบนี้ต้องแกล้งปั่นหัวให้สนุกไปเลย...
...ปั่นหัวทุกคนในงานเลี้ยงนี่ล่ะ...
กายสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ ไฟในในงานเลี้ยงก็ดับลง แต่ทันใดก็นึกอะไรได้ ตอนนี้เองเป็นเวลาที่เหมาะที่สุดที่จะหาทางหนีไปให้พ้นการ 'ควบคุม' ของพฤศ
กายค่อยๆ เดินออกห่่างจากจุดที่ยืนอยู่ขณะนั้น พยายามคลำทางไปยังทิศที่เขาคิดว่าเป็นประตูทางออก ในใจก็อดคิดตำหนิผู้ก่อสร้างสโมสรทหารบกของเมียนมาร์ไม่ได้ว่าไม่รู้จักทำป้ายไฟแสดงทางออกฉุกเฉินติดไว้เหนือประตูเพื่อความสะดวก
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ไฟก็กลับมาสว่างเหมือนเดิน กายพบว่าตัวเองยืนอยู่ใกล้ประตูจึงรีบสาวเท้าก้าวยาวๆ เดินออกไป ทันใดได้ยินเสียงคุ้นๆ เรียกชื่อ ครั้นหันไปมองจึงเห็นซอว์ เบนกำลังกวักมือเรียก
“เบื่อจะตายอยู่แล้ว ไปบาร์เวอร์นีเชี่ยนกันเถอะคุณกาย” เบนพูด
“แต่ว่า...ที่นี่...”
“ที่นี่ก็ให้คนแก่เขาสนุกกันไป” เบนตอบ
“แล้วเจ้านายผมล่ะ โดนดุแน่เลย” กายถาม เขาตั้งใจจะหลบหน้าพฤศก็จริงอยู่ แต่ไม่ได้คิดถึงกับจะหนีไปเที่ยว เขาแค่คิดจะออกไปนั่งเล่นอยู่ที่สวนหย่อมหน้าสโมสร
“เขาก็ดุเป็นปกติไม่ใช่หรือ โดนดุอีกทีจะเป็นไรไป มาเถอะน่า ถ้าเขาว่าอะไรคุณ ผมจะบอกว่าผมลากคุณไปเป็นล่ามให้ อย่าลืมนะ ผมเป็นลูกค้า” ซอว์ เบนหัวเราะแล้วคว้าข้อมือของกายดึงให้เดินตามโดยเร็ว
พฤศหัวเสียเมื่อหากายไม่เจอตั้งแต่หลังจากไฟในงานเลี้ยงดับ เมื่องานเลี้ยงเลิกเขากลับโรงแรมโดยไม่รอช้า ตรงไปที่เคาท์เตอร์พนักงานต้อนรับของโรงแรม ตั้งใจจะรับกุญแจห้องแล้วขึ้นนอนทันที แต่ทันใดเขาก็คิดอะไรได้บางอย่าง
...นี่เป็นโอกาสเหมาะที่จะตรวจสอบกายอีกทางหนึ่ง พอไฟดับก็หายไป กายไปทำอะไร ไปเที่ยวบาร์กับซอว์ เบนงั้นหรือ จะกล้าหนีไปยังงั้นเชียวหรือ หรือว่ามีอะไรแอบแฝง ตั้งแต่มาถึงเมียนมาร์ก็ทำท่าแปลกๆ...
พฤศขอรับข้อความที่มีคนฝากไว้ให้กับห้อง 1307 ซึ่งเป็นห้องพักของกาย พนักงานต้อนรับของโรงแรมแสดงความอึดอัดให้เห็น เขาจึงให้เหตุผลว่า
“มันเป็นเรื่องงาน และดึกขนาดนี้เขาก็ยังไม่ได้กลับห้อง คุณก็รู้ว่าผมเป็นเจ้านายเขา” พฤศพูดเสียงเรียบ ใบหน้าเคร่งขรึม
“แต่ว่า...” พนักงานที่เคาท์เตอร์ลังเล
“จำไม่ได้หรือว่าผมเป็นแขกของนายพล ซอว์ ทิน หรือคุณจะให้ผมโทรศัพท์ขอให้ท่านโทรมาบอกคุณ” พฤศยกนายพลซอว์ ทินขึ้นมาอ้าง “ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมไม่มีข้อความฝากไว้ซักข้อความ หรือพวกคุณฝากข้อความผิดห้องเพราะนึกว่าผมพักห้อง 1307” พฤศทำเสียงดุและหน้าดุ
ในที่สุด พนักงานสาวซึ่งยืนอยู่คนเดียวที่เคาท์เตอร์จึงหยิบซองเอกสารสีขาวยื่นให้พฤศ
พฤศหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดู ทำทีเป็นใจเย็น เขาเห็นว่ามีคนพยายามโทรศัพท์เข้ามาที่เครื่องของเขาหลายครั้ง หมายเลขไม่คุ้น ทำให้เขาสงสัยว่าเป็นคเชนทร์โทรศัพท์ทางไกลมาจากดูไบ
...เสน่ห์แรงจริงพ่อคุณ ขนาดคเชนทร์อยู่ดูไบยังรุ่มร้อนโทรมาเมียนมาร์ตั้งหลายครั้ง แล้วนี่นายวรุจน์จะโทรมาหรือเปล่าก็ไม่รู้...
พฤศดึงกระดาษออกมาจากซองจดหมายสีขาวที่ได้รับจากพนักงานโรงแรม ข้อความที่มีคนฝากไว้ให้กายทำให้เขาต้องเม้มปาก
…'I'm missing you so much. Call me when you can. See you at the airport, WR'...
พฤศทำหน้าเรียบนิ่งทั้งที่อยากจะเบ้ปาก WR คือ วรุจน์ ทำไมเขาจะเดาไม่ออก
...'I can't wait to see you in BKK, Miss you more than anyone, Kenny'...
พฤศถอนหายใจแรงจนพนักงานโรงแรมเงยหน้าขึ้นมามอง แต่เขาก็ยังคงทำหน้าเรียบนิ่งและอ่านข้อความแผ่นต่อไป
...'Guy ja. Kid tueng jang loei, I love you kon diew, Chor Chor'...
…'Let's have a good dinner when you come back. Miss you. Tarit'...
...'Yak kui duay mak mak. Kid toeng tee sood na krap pom. Mek'...
พฤศพับกระดาษทั้งห้าแผ่นสอดใส่ซองและยื่นกลับคืนให้พนักงาน รู้สึกผิดหวังปนไม่พอใจ
...อุตส่าห์เอากายมาด้วยถึงพม่า จะเสียแรงเปล่ายังงั้นหรือ...
...เอ ไม่สิ ข้อความของคเชนทร์และของวรุจน์ก็บอกอยู่โต้งๆ สมมุติฐานของเขาน่าจะถูกแล้ว แต่เขาก็คาดว่าน่่าจะมีอะไรมากกว่าข้อความหวานๆ เลี่ยนๆ อย่างที่เพิ่งอ่าน...
...แล้วพวกหนุ่มๆ เหล่านี้จะรู้หรือเปล่าว่าคนที่ตัวเองคิดถึงป่านนี้คงกำลังสนุกสุดเหวี่ยงอยู่กับซอว์ เบน คิดแล้วอยากจะไปลากกลับโรงแรมจริงๆ เลย ขายหน้าบริษัท...
ศรณัฎฐ์เช็คเอาท์ออกจากโรงแรมเมื่อเวลาเที่ยงครึ่ง ขณะที่เดินออกไปยืนรอรถเพื่อไปสนามบินเขาเห็นคเชนทร์ยืนอยู่ด้านหน้าของโรงแรมจึงรีบเดินเข้าไปหา
“ไม่น่าเชื่อว่าเราจะกลับกรุงเทพฯ พร้อมกัน” ศรณัฎฐ์พูดขึ้น
“ผมกลับ SQ คุณศรณัฎฐ์ล่ะครับ” คเชนทร์หันมายิ้มให้
“TG ครับ” ศรณัฎฐ์ตอบแล้วทำหน้าเซ็งๆ “เสียดา น่าจะเป็นไฟลท์เดียวกัน ผมยังอยากจะคุยกับคุณ”
“ถึงกรุงเทพฯ ก็คุยได้ครับ” คเชนทร์ตอบตามมารยาท
“ผมจะอยู่กรุงเทพฯ แค่สองวันแล้วก็ไปออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ ขากลับแวะฮ่องกง กว่าจะกลับกรุงเทพฯ ก็สองอาทิตย์กว่าๆ”
“คุณยุ่งขนาดนั้นเชียว”
“ผมกำลังทำยอดขายครับ” ศรณัฎฐ์ยิ้ม
“แต่คุณก็ถอนตัวจากการเสนอขายเครื่อง CTX ให้เยเมน”
“เพราะผมแพ้พนันคุณนี่ครับ”
“ที่จริงไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ เครื่อง CTX นะครับ ไม่ใช่เครื่องปรินเตอร์” คเชนทร์พูด
“ผมเป็นเจ้าของบริษัท ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“คุณนี่ใจถึงแฮะ” คเชนทร์ทำสีหน้าแปลกใจ
“คุณรู้จักผมน้อยไป” ศรณัฎฐ์ยิ้ม มองหน้าคเชนทร์ครู่หนึ่งแล้วพูดเสียงขรึมว่า “คุณคเชนทร์ครับ เมื่อคืนขอบคุณมากนะครับ ผมคงเมาไม่ได้เรื่อง คุณก็อุตส่าห์ส่งถึงห้อง จัดการให้นอนเสียเรียบร้อย”
“ด้วยความยินดีครับ” คเชนทร์ค้อมศีรษะ “และอีกอย่าง คุณเมาแล้วเรียบร้อยแล้วว่าง่ายมาก บอกให้ทำอะไรก็ทำตาม”
...ไม่เหมือนอีกคน เมาแล้วซ่าส์สุดยอด...
“ขอบคุณคุณคเชนทร์อีกครั้ง” ศรณัฎฐ์ยิ้มอย่างอ่อนโยน รู้สึกพึงใจในตัวคเชนทร์มากขึ้นกว่าเดิม
“รถผมมาแล้ว ต้องขอตัวก่อน เดินทางปลอดภัยนะครับ” คเชนทร์ยื่นมือออกไปจับมืออำลาศรณัฎฐ์
“เช่นกันครับ” ศรณัฎฐ์ตอบ เขย่ามือคเชนทร์เบาๆ แต่ทว่ารู้สึกราวกับถูกไฟช๊อต ความร้อนจากมือของคเชนทร์พุ่งแทรกเข้าไปในตัวของเขา รุนแรงจนสะท้าน
...นี่หรือแฟนของเท็ดดี้หรือภราดร ดูยังไงก็ไม่เหมาะสมกัน คเชนทร์ดูเหนือกว่า มิน่า เท็ดดี้จึงหลงไหลและหึงหวงคเชนทร์มาก งานนี้ ถ้าเราแย่งคเชนทร์มาจากเท็ดดี้ได้คงสะใจเป็นที่สุด...
...แต่เรามองคเชนทร์ผิดไป คเชนทร์ดูเป็นคนเจ้าชู้ ตอนแรกคิดว่าจะถือโอกาสตอนที่เราเมา เราเองก็รูปร่างหน้าตาไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร คเชนทร์ก็ดื่มเหล้าเข้าไปมาก ที่ไหนได้ คเชนทร์กลับไม่เมา และทำตัวเป็นสุภาพบุรุษอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่เผลอตัวเผลอใจแม้แต่นิดเดียว เป็นเพราะคเชนทร์ไม่อยากนอกใจเท็ดดี้ยังงั้นหรือ ฮึ เดิมพันครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ยังไงก็ตาม เราจะแย่งคเชนทร์มาจากเท็ดดี้ให้ได้ ให้ได้รู้สำนึกเสียบ้างว่าเวลาโดนแย่งคนรักมันเจ็บปวดยังไง...
End of chapter 31
-
กายเสน่ห์แรงมั่ก ๆ ๆ ๆ ๆ ฮู้ววว ไม่ร้จะเชียร์ใคร
-
ตายแล้วจะมีการเป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดเหรอเนี่ย
เรื่องนี้ใครจะเป็นพระเอกกันแน่
เล่นฝากข้อความพร้อมกันหมดแบบนี้
-
อยากอ่านต่ออออออออออออออ :z3:
-
เป็นท่านประธานไม่ปวดหัวแย่หรอ??
ว่ากูชอบแล้วยังมีอีก 5 ยังไม่นับที่จะตามมาในอนาคต 55555555
ว่าแต่คเชนทร์รักกายจริงหล่ะสิ เชียร์ครับ
-
ชัปเตอร์นี้มายาวได้ใจจริงๆ :L2:
คู่แข่งเยอะขึ้นเรื่อยๆเลยแฮะะะ ใครจะได้กายไปวะเนี่ย (ที่แน่ๆไม่น่าจะเป็นเชิงชาย 5555 เสียใจด้วยนะ)
-
อย่างงั้ยก็เชียร์ท่านประธานต่อ :laugh:
เราเป็นแฟนคลับท่านประธาน
ทั้งดุทั้งโหดแบบนี้ถึงจะเอากายอยู่????
ขอบคุณมากที่เขียนเรื่องสนุกๆแบบนี้ให้อ่านค่า :L2:
-
เห็นข้อความที่หนุ่มๆทั้งหลายฝากถึงกายแล้ว กายนี่เสน่ห์แรงจริงๆ
-
ความพิเศษของนิยายเรื่องนี้คือ....
ผ่านมาครึ่งเรื่องแล้ว ยังหาตัวพระเอกไม่เจอ 5555
ชอบตรงแมสเสจมากมาย นึกหน้าท่านประธานตอนอ่านแล้ว ก๊าก
กายเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ร้ายกาจ จริงๆ ถ้าจะนับแต้มผู้ลงสมัครที่มีอยู่ตอนนี้
ขอบอกว่ากายเป็นนายเอกที่มีตัวเลือกเยอะที่สุดในเล้า
แถมตัวเลือกแต่ละคน...ยังเพอเฟ็กจนใจละลาย
ปล. อยากให้กายดูแลตัวเองให้ดีๆ เซฟตัวเองให้มากๆ แต่ดูท่าแล้วจะยาก เมาทีไรเป็นเรื่องทุกที
-
กายจ๋า ถ้าจะฮอตขนาดนี้ อยากจะเพิ่มพฤศให้อีกคน ^^ :a5: :a5:
-
แต่ละข้อความที่ส่งมา เลือกไม่ถูกจริงๆ ฮ่าๆ แถมตอนนี้ยังมีซอร์เบนเข้ามาอีก ปวดหัวแทน
ท่านประธานนี่เริ่มคิดไม่ซื่อกับกายหรือเปล่า แต่ไม่รู้ใจตัวเอง ไม่งั้นจะมาวุ่นวายกับกายขนาดนี้เชียวหรือ
ท่านประธานรีบๆค้นหาใจตัวเองนะ จะได้เข้าร่วมเป็นหนึ่งในคู่แข่ง ฮ่าๆ เชื่อว่าท่านประธานไม่แพ้ใครแน่ๆ
มีแฟนคลับเชียร์อยู่เยอะนะ!!!
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :pig4:
-
ตกลงว่าพฤศจะไม่หึงซักนิดหรอ
เฮ้อ, เซ็ง~ :S
-
+1ให้ค่ะ
กาย..อย่าเมาอีกนะ
เดี๋ยวมันจะยิ่งยุ่งวุ่นวายไปกันใหญ่นะนั่น
เซฟตัวเองบ้างเถอะ
-
กายจะเปิดฮาเร็มค่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
กายเสน่ห์แรงจิงๆๆ :man1:
-
เรื่องราวกำลงัเข้มข้นเลย
กายจะตกเป็นของใครน้อ
:pig4:
-
=v= ชอบเรื่องนี้มาก แต่มองหาลำบาก
-
ท่านประธานนี่ยังไงๆอยู่นะ
-
สั้นอ่ะ สั้นมากๆ ค้างสุดๆ เหมือนไม่มีความคืบหน้าใดๆเลย
-
อ่า ชักสับสนแล้วสิ :z3:
แต่เรื่องนี้จิงๆมีพระเอกใช่ไหมค่ะ ^^
-
ตัวละครเพิ่มอีก2 เอากันเข้าไป :z3: ยุ่งอีลุงตุงนัง
-
มากมาย
สุดท้ายกายจะเลือกใครนี่
เชียร์ท่านประธานอ่ะ คิดไม่เหมือนชาวบ้านเขาดี :laugh:
-
โหหหห มีใครบ้างเนี่ยที่ไม่ชอบกายยย.. อิอิ
เสน่ห์แรงจริงพ่อคู๊นนนนนน...
แต่เราแอบเชียร์พฤศอ่ะ กรั่กๆ เชียร์มาตั้งแต่ต้นแล้วอ่า... ฮ่าๆๆ
-
อ่านแล้วเหนื่อยใจ
ทำไมกายเสน่ห์แรงจัง
-
ดีใจที่มาต่อครับ
อิจฉากายที่มีแต่คนรุมทึ้ง :laugh:
เหมือนในเรื่องนี้ทุกคนจะมีคอนเนคกันหมดเลย
-
เริ่มเข้มจ้นขึ้นแล้ว ฮิๆ
รอตอนต่อไป ^ ^
-
ท่านประธานคงไม่ได้ชอบกายหรอก หาทางกีดกันซะขนาดนี้ อีกอย่างถ้าชอบนี่ไม่เชียร์อย่างรุนแรง -*-
แค่หนุ่มๆในสต็อกก็เยอะแล้ว นี่เพิ่มเบนนี่เข้าไปอีก เหนื่อยแน่กาย (จากปกติก็เหนื่อยอยู่แล้ว)
กายขอร้อง อย่าดื่มเยอะ เดี๋ยวเสร็จเบนนี่จริงๆ :z3:
-
ดีใจเป็นที่สุด
-
ดีใจมากมายยย ดีใจจนเนื้อเต้น :z2: มาต่อให้อ่านแล้ว อิอิ เข้ามาเช็คทุกวันเลยนะ
วรุจน์กับเลขาน่ารักมากเลยอะ ตลก ชอบๆๆๆๆ
แต่ยังไงด้วยความที่รักคนในเครื่องแบบจึงขอเชียร์ คุณทหารอากาศเมฆ (แอบปลื้มตอนไปกินกันที่ทะเล 555) (เหตุผลแย่มาก แต่เขาน่าจะเปนคนดีนะ อีซอเบนร้ายกาจจจจ หักเหลี่ยมเพื่อนนนนน :angry2:)
-
ตอนนี้ไม่เชียร์คุณประธานให้ชอบกายแล้วหล่ะ
ให้คุณประธานไปเจอคนอื่นที่ไม่มีหนุ่มในสังกัดเยอะเหมือนกายดีกว่า :m19:
ยิ่งตอนนี้มีหนุ่มเพิ่มมาให้กายเลือกอีก
คราวนี้กายจะโดนทะลวงอีกมั้ย
ปวดตับกับนายจริงเลยกายเอ๋ย :sad2:
-
เสน่ห์แรงไปมั๊ยอิจฉานะเนี่ย
เลือกสักคนเถอะลุ้นจนเหนื่อย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนคะ
:L2: :กอด1: :L1:
-
เชียร์ประธาน รู้สึกบุคลิกพระเอกมาแรงมากๆๆ
-
เข้ามารอทุกวันเลยครับ
ชอบครับเรื่องนี้ สนุกมากครับ
ขอบคุณนะครับ
ป.ล. อยากให้พี่รวมเล่มเรื่องนี้อ่ะครับ ชอบมาก อยากซื้อเก็บไว้
ปล.2 ลงถี่ ๆ กว่านี่หน่อย จักเป็นพระคุณอย่างสูง แบบว่ารอนานจนจะลงแดงแล้วครับ
-
ดุ เด็ด เผ็ด มันส์ มากกกกก
-
กายนี่ฮอตจริงๆ ขนาดอยู่ถึงพม่านะเนี่ย
-
:jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
น่าจะนัดให้ทุกคนที่จีบกายได้มาเจอกันคงจะสนุกพิลึก
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
:fox2: :fox2:
:laugh5:
-
เห็นข้อความที่ฝากให้กายแล้วช็อคอ่ะ
5คน โอ้ เยอะได้อีก
-
รู้สึกห่งเท็ดดี้จัง แต่ว่า เขาก็คงแสบพอตัว
ไม่ได้คิดว่าใช่ท่านประธานหรอก แต่หวังนะ ท่านประธานสู้ๆ
-
มีแต่คนแย่งกัน เจ้าตัวจะเลือกใคร
เจ้านายนี้นิ่งได้อีก ไม่ละลายมั่งหรอ?
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดด ไม่อาวไอ้ประธานน้า!!
คุณท่านเค้าจะมาสืบเสาะแบบดูหาพระแสงอะไรวะ! (ไม่ไว้ใจๆ)
อิจฉากายมว้ากกกกกกก ผู้ชายมาให้เลิกมากหน้าหลายตาเลยจริง!!
อย่าว่าแต่ผู้ชายพวกนั้นเลย เราเองก็ยัง คลั่ง หลง ปลื้ม กายเลย เอร๊ยยย~♥♥
เชียร์นายทหารเมฆนะคะ จุ๊บๆ 55555
ปล.เห็นกายเนื้อหอมขนาดนี้ ชักอยากเห็นหน้า พอมีอิมเมจมั้ยคะ ><??
-
กรี๊ดเรยค่ะ เปิดมาเจอแล้วเห็นว่าอัพแล้ว
แอบเชียร์ท่านประธานอยู่ลึกๆ อิอิ มาต่อเร็วๆนะค่ะ:)
-
โอ้...ตอนนี้กำลังดุเดือดเลือดพล่านเชียวค่ะ ว่าแต่หนูกายหายไปไหนลูก หวังว่าคงไม่เมาแล้วโดนหนุ่มไหนอุ้มไปอีกหรอกนะ
-
มีแต่คนฝากข้อความถึงกาย :L2:
-
ลึกลับซับซ้อนกันไปใหญ่
หลายคน ก็ยิ่งวุ่นวาย
:L2: :L2:
-
ท่านประธานแอบใช่เบาๆ :o8:
-
โอ๊ยโหยะ...แซบเหลือหลาย
-
เรื่องนี้มันอิรุงตุงนังดีแท้
แต่ก็อ่านแล้วยิ่งลุ้น ยิ่งสนุกไปอีกแบบชอบ :3123:
:กอด1:
-
อ่านทันแระ...เบนนี่ น่ากลัวสุดๆ กันเพื่อนอีกต่างหาก เค้าไปกันถึงไหน-ถึงไหน...แล้วเฟร้ย วะฮ่าๆๆๆๆ แต่ก็แอบเชียร์ท่านประทานนะ (เป็นพวกมาโซป่ะเนี่ยกุ)
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อน หลายคนมากๆๆๆ
อยากรู้ๆๆๆๆ กายเราทำเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดซะแล้วววว
ฮอตจริงๆให้ตาย
-
อ่านมาถึงตอนนี้ก็ยังเดาไม่ออกเลยว่า หนุ่มคืนวันศุกร์วันนั้นเป็นใคร แต่ก็อยากเชียร์ท่านประธานนะ อยากเห็นน้ำแข็งละลาย
แต่กายมาถึงพม่า ยังมีหนุ่มมาหลงเสน่ห์เพิ่มอีก อิจฉากายเว๊ย
-
ห้าคน ห้าข้อความ กายจะเสน่ห์แรงไปไหมเนี่ย
อืม แล้วเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกับกาย ไปเสร็จใครมาหรือเพราะเต้นเเรงไป :really2:
โอ๊ย งง เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วเดาพระเอกยากที่สุด
อยากอ่านแบบเดาพระเอกยากมานานแล้ว แต่มากแบบนี้ก็ไม่ไหว เชียร์ไม่ถูกแล้วเนี่ย
คนนั้นก็ดี คนนี้ก็หล่อ เง้อ เชียร์ใครดี กายแกเลือกสักคนเถอะ :m16:
-
อ่านทีเดียวรวดดด
ยังไม่รู้เลยอ่ะ ว่าใครคือคนวันนั้น
และจริงๆ ต้อง งง อีกว่า
ใครคือพระเอก
:z3:
-
เชียร์ เมฆ สุด ใจ ครับ
อิ อิ
-
ว่าแล้วว่าผู้ชายดีๆ หายไปไหนหมด ที่แท้ก็มารุมขายหนมจีบให้กายนี่เอง
ส่วนท่านประธานเนี่ย วัตถุประสงค์ไม่ชี้ชัดตกลงจะจับผิดหรือหมั่นไส้ หรือ หวงกายกันแน่
แต่พฤติกรรมเนี่ย ออกไปทางหวงมากกว่าจับผิดนะ
............ :L2:...........
-
กายนี่เสน่ห์แรงจริงๆๆๆเลย
-
เชียร์ท่านประธานนี่แหละ 555+ ใช่เลย
-
กาย นี่คนหรือตัวปล่อยฟีโรโมน สวดยอดดดดดดด
คิดว่า อีกหน่อยท่านประธานต้องตกหลุมรักกายแน่ๆ
อยู่ใกล้ๆใคร ใครก็หลง ใครก็รัก อร๊ายยยยยย
-
ยังไม่มาต่ออีกหรอ
อยากรู้แล้วนะว่าท่านประธานของเราคิดอะไรกับกายรึเปล่า :z3:
-
มันเยอะไปไหมนั่น
-
ใครจะนึกว่า กาย เนื้อหอมขนาดนี้
อีตาประธาน ฯ คงได้ :m16: ไปอีกนาน ถ้ายังไม่ยอมเปิดตัวว่า คืนนั้นนะ ตัวเขาเอง :z1:
+1 ให้พี่นาย เป็นกำลังใจให้ครับ เรื่องยุ่งๆ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปได้ด้วยดี เชื่อผมเถอะ :z2:
-
จะมาต่อเมื่อไหร่คับเนี่ย อยากอ่านมากกก T^T
แต่ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะครับ สู้ๆ ^^
-
สวัสดีครับ
ขนาดมาถึงต่างแดน ยังมีคนคิดถึงขนาดนี้เลยนะนี่
น่าอิจฉา
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
คิดถึงน้องกาย..หายไปนานเชียว
หลงทางอยู่ต่างประเทศหรือเปล่าจ๊ะ
-
เฝ้ารอออ :กอด1: รอคุณ Katawoot อิอิอิอิ :-[
-
ร๊อ รอ :monkeysad:
-
มาส่งข่าวคนเขียน
ว่า
คนรอมันท้อ
-
รอได้ๆ
-
ยังไงก็จะตั้งหน้าตั้งตารอนะครับ^^
-
จุดธุปล๊ะนะ
พร้อมรมควันคนแต่ง
5555+
-
เอ๊ออออ......
ลืมแต่ง....ลืมอัพ... หรือลืมโพสต์คะคุณพี่
-
มารอร๊อรอน้องกาย :impress2:
-
ยังไม่มาอีกหรอ จะลงแดงตายแล้วนะมาเร็วๆสิ o18
:call: :call: :call:
-
รอคอยต่อไป อิอิ
-
ทุกอย่างยังคงคลุมเคลือ
ลุ้นต่อไป เอ้าสู้ๆนะคะ
-
รอตอนต่อไปนะครับ
-
:oo1: o13 o13 o13 :bye2:รอต่อไปปปปปปปปป
-
OMG...รอถกโสร่งต่อนะครับ เจ้านาย
-
:เฮ้อ:
-
รอนานแล้วนะ :sad4: คิดถึงอ่ะ :z3: :z3:
-
สบายดีป่าวคับ
จะมาต่อประมาณวันไหน บอกหน่อยได้ไหม
-
เข้ามารออ่านเรื่องของกายเหมือนกัน
-
ขอโทษนะครับที่ให้รอนาน พอดีมันยุ่งๆ กับหลายๆ เรื่องอยู่ ยังตั้งหลักไม่ได้ ก็เลยได้แต่เขียนลงบนกระดาษ ยังไม่ได้พิมพ์และยังไม่ได้โพส วันนี้มีโอกาสก็เลยมาต่อบทที่ 32
ปล. ตอนนี้กำลังเครียด หมาที่เลี้ยงไว้มันผสมพันธ์กันโดยไม่ได้รับการอนุมัติจากผมอ่ะ ไม่อยากจะนึกภาพเลยว่ามันจะออกมาเป็นยังไง แล้วอีกอย่างหมาก็ป่วยปล่อยๆ คนก็เหนื่อยเพราะเลี้ยงทั้งลูกคนอื่นและหมาตัวเองและพยายามหาเลี้ยงตัวเองด้วย โพสช้าหน่อยนะครับ เพราะฉะนั้น ถ้ารักคฑาวุธเข้าไปแล้วก็รออ่านหน่อยนะคร้าบ ขอบคุณครับ
Chapter 32
กายวิ่งตาลีตาเหลือกเข้ามาในเครื่องบินเป็นคนสุดท้าย จากนั้นพนักงานจึงปิดประตูเครื่อง ผู้โดยสารที่นั่งอยู่พากันเงยหน้ามองกายเป็นตาเดียวกัน ชายหนุ่มเดินก้มหน้างุดๆ ไปนั่งที่นั่งของตัวเอง แต่ยังไม่วายต้องเจอสายตาดุๆ ของพฤศ
“ล่ำลากันนานจนเครื่องดีเลย์ ทำไมไม่อยู่เที่ยวต่อซะเลย” พฤศพูดกระทบกระเทียบ
“พอดีวันอาทิตย์ผมมีนัดที่กรุงเทพฯ ครับ” กายตีหน้าซื่อ
...วันเสาร์ก็มี ถึงสนามบินสุวรรณภูมิเดี๋ยวก็รู้...
“กับใคร คเชนทร์ หรือว่า...”
“เปล่าครับ กับคนอื่น” กายตอบ จงใจให้พฤศรู้ว่าคนอย่างเขา 'ไม่ได้มีแค่คนเดีียวนะจะบอกให้'
...หรือว่าใคร ท่านประธานคิดว่าใคร...
...เมฆ วรุจน์ ธฤต หรือเชิงชาย ไม่แน่ใจว่าท่านประธานรู้จักเชิงชายหรือเปล่่า แต่ถึงแม้ไม่รู้จักก็อาจจะเคยเห็น เล่นติดกล้องวงจรปิดไว้ทั่วบริษัทแบบนั้น...
...เฮ้อ ยุ่งจริงๆ ตอนนี้ยิ่งยุ่งกว่าเดิม เมื่อคืนนี้ว่าจะไม่ไปเที่ยวไหนแล้วเชียว โดนลากไปจนได้ ไม่น่่าไปเที่ยวบาร์เวอร์นีเชี่ยนกับเบนนี่เลย ให้ตายสิ...
วรุจน์ชะเง้อมองเห็นกายและพฤศเดินลากกระเป๋าออกมาจากช่องผู้โดยสารขาออก เขาขบกรามแน่นเพราะเห็นพฤศ แต่ในขณะเดียวกันก็อยากจะยิ้มกว้างให้กับกาย
เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาใกล้ วรุจน์สบตากับพฤศแวบหนึ่งก่อนที่จะทำเป็นไม่รับรู้ว่าพฤศมีตัวตนอยู่ในโลก
“เหนื่อยไหมกาย” วรุจน์พูดกับกาย
“ไม่ครับ” กายส่ายหน้าแล้วพูดว่า “คุณมารับผมจริงๆ”
“ก็จริงสิครับ” วรุจน์ตอบและประโยคหลังเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น จงใจให้พฤศได้ยิน “เพราะผมจริงจังกับคุณ ไม่ได้คิดแค่จะเล่นๆ”
กายปรายตาไปมองพฤศจึงเห็นว่าฝ่ายนั้นเร่งเท้าก้าวเร็วขึ้น เมื่อหันกลับมามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจึงสังเกตเห็นว่าวรุจน์ตวัดสายตามองพฤศอย่างแข็งกร้าวแล้วเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนเมื่อพูดกับเขา
“คิดถึงจังเลย” วรุจน์พูดเสียงหวาน “รู้ไหมกาย ผมแทบไม่เป็นอันจะทำงาน”
“ทำไมหรือครับ” กายทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ก็เพราะคุณไปทำงานต่างประเทศสองต่อสองกับนายพฤศนะสิครับ ผมรู้จักเขาดีว่าเป็นคนยังไง” วรุจน์ตอบ
“งานก็เรื่องงาน”
“แต่ก็มีหลายคนที่ไม่แยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงาน” วรุจน์พูดเสียงราบเรียบ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “สำหรับคุณ ห้ามเอาสองเรื่องนี้มาเกี่ยวกันเด็ดขาดนะ ผมขอห้าม ผมหึง”
“หึงผมกับท่านประธานนะหรือครับ” กายทำเสียงแปลกใจ
“ใช่” วรุจน์พยักหนา “และกับทุกๆ คน”
“พูดยังกับเราเป็น...” กายกรอกตาและไม่พูดต่อให้จบประโยค
“ผมก็อยากให้เราเป็น”
“เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์”
“แต่เวลาเดินช้าเหลือเกิน ผมอยากจะบินขึ้นไปบนท้องฟ้า จับพระอาทิตย์ขว้างไปทางทิศตะวันตกทุกวันให้เวลามันเร็วขึ้นกว่าเดิม”
“ถ้าทำได้ก็ดีสิ” กายหัวเราะขำวรุจน์ ในใจอดคิดเปรีียบเทียบกับเชิงชายไม่ได้ว่าพูดอะไรเลี่ยนๆ ก็เป็นเหมือนกัน
“กาย” วรุจน์ทำสีหน้าจริงจัง “ที่ผมพูดเมื่อกี้ไม่ได้แค่จะประชดให้พฤศได้ยินนะ”
“ที่ว่าจริงจังนั่นหรือครับ”
...ทำไมเราจะไม่รู้ วรุจน์จงใจพูดให้พฤศได้ยิน แต่เรื่องประชดนั้นไม่แน่ใจ...
...วรุจน์จริงใจและจริงจังแค่ไหน อยากมีมนต์วิเศษนัก จะได้เปิดหัวใจวรุจน์ออกมาดู จะได้รู้ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับวรุจน์...
สายวันอาทิตย์ กายกับนรธีร์เดินเข้ามาในสตูดิโอถ่ายภาพหรูของบริษัทของธฤต นรธีร์ดูตื่นเต้นมากเพราะมองไปรอบๆ เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีหลายคน
“คุณธฤตน่าจะโทรไปทวงสัญญาแกตั้งนานแล้ว ดูซิ เห็นไหมไอ้กาย หล่อๆ ล่ำๆ เดินกันให้ฟัก” นรธีร์พูด
“เดินอะไรนะเจ๊” กายส่ายหน้า
“เดินกันให้ควัก” นรธีร์พูดใหม่แล้วทำมือทำไม้อยากจะขย้ำหนุ่มหล่อและพูดต่อว่า “น่าควักน่าล้วงฉิบหาย”
“คุณธฤตนี่ก็จริงๆ เลย นึกว่าลืมไปแล้ว” กายถอนหายใจ
“ยากส์ เห็นนิ่งๆ แบบนั้น เจ๊สัมผัสได้ว่าพี่แกไม่ใช่ย่อย”
“หมายความว่าไงเจ๊” กายถาม
“ก็หมายความว่า” นรธีร์ทำตาลุกวาว “คุณธฤตนี่ก็ยาววว...ลากดินเหมือนกัน”
“เขี้ยวใช่ไหม” กายถามเสียงราบเรียบ
“หวังว่าคงใช่” นรธีร์หัวเราะคิกคัก
“เจ๊ จำเอาไว้เลนะ ว่าผมไม่ชอบที่จะถูกถ่ายรูป ไม่ว่ารูปอะไรทั้งนั้น ไม่อยากเป็นนายแบบ ไม่อยากอยู่ต่อหน้ากล้อง ไม่อยากเข้าวงการบันเทิง” กายเบ้ปาก ทำหน้าไม่สบอารมณ์
“ใครไปบังคับแก”
“ก็ถ้าเพราะไม่ใช่เจ๊ทำตั๋วดูคอนเสิร์ทคงเคจิ๋วเกาหลีวงนั้นหาย ผมก็คงไม่ต้องมาถ่ายรูปแลกกับตั๋ววีไอพีให้เจ๊หรอก” กายทำเสียงหงุดหงิด
“เถอะน่า กาย แค่ถ่ายรูปทำแฟ้มประวัติอาชญากร จะเหนื่อยแค่ไหนเชียว แป๊บเดียวก็เสร็จเหมือนเวลาเ_็ดกัน” นรธีรปลอบใจเพื่อนรุ่นน้อง “โน่นไง พ่อเทพบุตรเดินมาโน่นแล้้ว จะว่าไป คุณธฤตนี่ก็หล่อล่ำได้ใจเหนือกว่าพวกนายแบบเหมือนกันนะ ทำไมไม่ขึ้นปกนิตยสารตัวเองซะเลย”
“นั่นสิ มาจีบผมจะให้เข้าวงการอยู่ได้” กายเบ้ปากอีกครั้ง
“ฉันว่าเขาจีบแกเพื่อฟันมากกว่า”
“เจ๊นอ พูดแต่ละอย่าง เรทอาร์ทั้งนั้นเลย” กายดุ
“จะเอาเรทเอ็กซ์ไหมล่ะ เรท NC-17 ฉันก็พูดได้”
“พี่ว่าเขาคิดยังงั้นหรือ” กายกลับมาประเด็นก่อนหน้านี้
“ก็...” นรธีร์เอียงหน้าคิด “คงไม่คิดจะเ_็ดครั้งสองครั้งแล้วทิ้งมั๊ง น่าจะหลายทีกว่านั้น ไม่งั้นไม่ลงทุนตื๊อแกขนาดนี้หรอก ฉันว่าแกยอมๆ เขาไปเถอะ ถือว่าเอากันเอามันส์ เสร็จแล้วเวลาถ่ายจะได้โล่งตูด”
“เฮ้อ” กายถอนหายใจเฮือกใหญ่ ชักจะทนฟังคำพูดทะลึ่งของนรธีร์ไม่ไหว “เจ๊พูดอะไรระวังหน่อยนะ ยังไงก็สงสารคุณธฤตบ้าง เขาคงไม่ค่อยจะได้ยินคำพูดติดเรทแบบนี้เท่าไหร่ ส่วมผมกับไอ้ชายชินซะแล้ว”
“แกว่าคุณธฤตกับไอ้ชาย ใครน่ากินกว่ากันวะ” นรธีร์ถาม
“เจ๊ว่าไง”
“ว่าไงว่าตามกันไหมล่ะ”
“ไม่”
“ฉันว่าไอ้ชายสู้ไม่ได้อยู่แล้ว” นรธีร์ตอบ “แต่ที่สำคัญสุดยอดก็คือว่าไอ้ชายมันรักและเทอดทูนแกเหนือศีรษะมันมานานแล้ว ส่วนคุณธฤตหรือไอ้หนุ่มคนอื่นๆ ที่พร้อมใจกันโด่เด่เข้ามาหาแกหลายๆ คนเนี่ย แกแน่ใจในพวกเขาขนาดไหน อีกอย่าง วิถีชีวิตของแกกับพวกเขา มันไปกันได้หรือไอ้กาย แกอยู่ในโลกแบบของคุณธฤตได้หรือ แค่จะมาเทสท์หน้ากล้อง แกยังทำหน้าเหมือนโดนดิลโด้สามอันยัดก้นเข้าไปพร้อมกันแบบนี้”
“พอแล้วเจ๊ ไม่ต้องเปรียบ” คนฟังรีบห้าม
“กาย” ธฤตเดินเข้ามาหาสองหนุ่มและทักทายด้วยเสียงอ่อนโยน “คุณนรธีร์ ขอบคุณที่มาครับ”
“ขอบคุณที่คุมกายมาจนได้ใช่ไหมล่ะครับคุณธฤต”
“คุณนรธีร์นี่รู้ใจผมที่สุดเลยครับ” ธฤตหัวเราะ “แต่ผมว่าคุณกายจำสัญญาได้”
“จำเอาไว้นะกาย” นรธีร์หันมาชี้หน้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆ “เวลาสัญญากับใคร อย่าให้มีพยานรับรู้ ไม่งั้นแกต้องทำตามสัญญา”
“ผมเป็นคนจริง ไม่บิดพริ้วอยู่แล้ว” กายตอบ “แต่เราสัญญากันแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวใช่ไหมครับคุณธฤต คุณให้บัตรวีไอพีดูคอนเสิร์ท ผมถ่ายรูปทำพอร์ตโฟลิโอให้คุณ”
“ผมมีสิทธิ์ให้ลูกค้าดูได้ ส่วนคุณจะตัดสินใจรับงานหรือไม่เป็นเรื่องของคุณ” ธฤตเติมเพื่อทบทวนสิ่งที่เคยคุยกันไว้เมื่อหลายเดือนผ่านมาแล้ว
“ฉันก็ว่าแฟร์แล้วนะ” นรธีร์พูดกับกาย “คุณธฤตคงไม่มีวาระแอบแฝง ไม่ต้องกลัวหรอกน่า แค่รูปถ่าย รีบๆ ไปถ่ายเข้าซะ เจ๊ละเล่นเน็ตกับไอ้แป๊ดรอ”
“เล่นกับใครนะ” กายถาม ส่วนธฤตทำหน้างง แต่เมื่อนรธีร์ล้วง iPad ออกมาจากกระเป๋าสะพายจึงเข้าใจ
“คุณธฤตครับ เวลาคุยกับพี่นรธีร์ต้องปรับกระบวนการคิดให้เร็วกว่าเดิมหน่อยนะครับ” กายเตือนธฤต
“ครับผม” ธฤตหัวเราะแล้วหันไปพูดกับนรธีร์ “คุณนรธีร์น่าจะเป็นพิธีกรรายการทีวีนะครับ คุยสนุก มุขเด็ดแบบนี้ ผมว่าเยี่ยมไปเลย สนใจเทสน์หน้ากล้องไหมครับ”
“สนใจเต็มเหนี่ยวเลยฮะ” นรธีร์รีบพยักหน้า
“วันหลังนะเจ๊” กายกระซิบ แต่เค้นเสียงให้ผ่านไรฟันทำเสียงดุ
“ถ้ายังงั้นผมจะให้ลูกน้องโทรไปนัด” ธฤตยิ้มแล้วหันไปมองด้านหลัง “ทุกอย่างใกล้จะพร้อมแล้วครับ รออีกนิดเดียว ถ่ายรูปเสร็จผมเชิญไปทานอาหารที่ร้านของผมนะครับ”
“ฮะ ทำร้านอาหารด้วยหรือฮะ” นรธีร์ถาม
“อืม เรียกว่าร้านอาหารกึ่งผับน่าจะเหมาะกว่า” ธฤตพยักหน้า
“ไม่ได้อยู่ในสัญญานี่นา” กายบ่นอุบอิบ
“ไอ้กาย แกอย่าเถรตรงไปหน่อยเลยน่า คนจะเลี้ยงข้าวมาตอบปฏิเสธ แบบนี้เขาเรียกว่าไม่มีมารยาท” นรธีร์เข้าข้างธฤตซึ่งกำลังหันไปตรวจตราความเรียบร้อยของการเตรียมถ่ายภาพ
“อย่าลืมเชิงชายนะเจ๊” กายกระซิบเตือนความจำเบาๆ
“ช่างมัน” นรธีร์สะบัดหน้า “มันไม่เคยเลี้ยงข้าวฉันเลยซักครั้ง”
“วิถีชีวิต” กายกระซิบอีก
“ฉันกำลังจะเข้าวงการ แกไม่เห็นหรือ อีกหน่อยวิถีชีวิตก็เปลี่ยน” นรธีร์เชิดหน้า
“เวรกรรม” กายถอนหายใจ
กายหลับตาลงเพราะความเหนื่อยล้า ไม่เคยนึกเลยว่าแค่การถ่ายภาพเพื่อทำพอร์ตโฟลิโอจะให้เหนื่อยถึงขนาดนี้ ถ่ายภาพเสร็จก็ถูกนรธีร์ลากไปทานอาหารและดื่มกับธฤตต่อ ร้านนั้นหรูหราและถูกใจนรธีร์มาก ยิ่งไปกว่านั้นนรธีร์ถือโอกาสคุยเรื่อง 'เข้าวงการ' กับธฤตอย่างจริงจังจึงใช้เวลาทานข้าวและคุยกันนานกว่าที่คิด
ขณะนี้เป็นเวลาห้าทุ่มครึ่ง กายนั่งอยู่ในรถแท็กซี่กับนรธีร์ซึ่งกำลังนั่ง 'เล่นเน็ตกับไอ้แป๊ต' อยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย
“วู๊ย ถูกใจเจ๊จริงๆ ให้ตายสิ ถ้ารู้ว่าไอ้แป๊ตมันดีอย่างนี้เจ๊ซื้อมันมาตั้งนานแล้ว” นรธีร์พูดขึ้นมาพร้อมกับเตือนให้คนขับแท็กซี่ขับรถดีๆ อย่่างให้กระเทือน “อยากดูรูปโป๊เมื่อไหร่ก็ได้ดู ใหญ่คับจอ ตุงก็เห็นว่าตุง สีแจ่มสุดยอด สบายตากว่าโทรศัพท์เป็นพวงๆ”
...ทุกคนที่สตูดิโอชมเขากันใหญ่ว่าถ่ายรูปขึ้นและน่าจะเป็นนายแบบมากกว่านั่งทำงานในออฟฟิส ช่างภาพถึงกับบอกว่า ตั้งแต่เป็นช่างภาพแฟชั่นมา เขาเพอร์เฟ็คที่สุด...
...ธฤตสั่งให้พูดหรือเปล่าก็ไม่รู้ นั้นก็ไม่ใช่ย่อยอย่างที่เจ๊นอพูดจริงๆ ด้วย ตอนทานอาหารยังแอบจับมือเราอยู่หลายครั้ง...
“ว๊าย ตายแล้ว ตาเถรช่วย นี่มันอะไรกัน” อยู่นรธีร์ก็ร้องออกมา “กาย แกมาดูนี่เร็วเข้า”
“ไม่เอา ไม่ดู” กายพึมพำ
“แกต้องดู” นรธีร์สะกิด “ไม่ดูแล้วจะเสียใจ”
“ไม่” กายยืนยัน
“เลยระยำจริงๆ แหมอยากจะตาไปตบอีนี่ให้ฟันหลุด มีหน้ามาถามว่า เซ็กซี่ไหมฮะ เมาที่ไรผมชอบพลีกายให้ชายแปลกหน้า ได้ผัวแบบไม่ตั้งใจอยู่ร่ำไป แต่ทำไงได้ มันเป็นรสชาติของชีวิตนี่นะ หล่อแล้วต้องเอาให้คุ้ม แหวะ ไอ้กาย แกมาดูรูปเฟซบุ๊คนี่ เร็วๆ เข้า”
“ก็บอกว่าไม่ดู”
“แกต้องดูเฟซบุ๊คของอีเ_ี้ยคนนี้ อะไรวะ หน้าไม่มียางอาย”
...คงโพสรูปทุเรศของตัวเองล่ะสิ เมาทีไร ชอบพลีกายให้ชายแปลกหน้า เจ๊นอก็ช่างหาดูแต่รูปพวกนี้...
กายยังคงหลับตาเพราะรู้สึกง่วงนอน
“โอ๊ย เจ๊รับไม่ได้ ต๊าย ตาย ทนไม่ได้” นรธีร์ครวญ “เสียหายหลายแสน นี่กาย แกมาแหกตาดูเร็วเข้า แล้วแกจะช๊อค”
“บอกว่าไม่ดูไงล่ะเจ๊” กายหลับตาปี๋ รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า ซึ่งเขาคิดว่าเป็นหน้าจอของเครื่อง iPad ที่นรธีร์ยกขึ้นมาจะให้เขาดูภาพจนแทบจะชิดใบหน้า
“ดูซะ ดูให้เต็มตา เฟซบุ๊คของไอ้คนที่ใช้ชื่อว่า แมน...เมาแอ๋อีกแล้วครับท่าน”
“ไม่ดู๊” กายส่ายหน้า
“ต้องดู”
“ไม่”
“ต้อง”
“เจ๊จะอะไรกับผมนักหนาเนี่ย” กายเริ่มโวยวาย
“แกไม่ดูแน่นะ” นรธีร์พูด “แล้วจะเสียใจที่ไม่ได้ดูรูปทุเรศของคนที่แกรู้จักดีที่สุด”
“ใคร”
“ก็ลืมตาขึ้นมาดูซิวะ” นรธีร์เสียงแหวใส่คนที่เอาแต่จะนอน “จะเอาแต่นอนอยู่ได้ ยังไม่ถึงบ้านซักหน่อย”
“อะไรนักหนา” กายลืมตา นรธีร์ยก iPad ให้เขาดูในระดับสายตา เพื่อที่จะให้มองเห็น 'คนที่เขารู้จักดีที่สุด' อย่างชัดเจน
“เฮ้ย” กายอุทานเสียงดัง
“มีอีก” นรธีรใช้นิ้วแตะเลื่อนให้ดูรูปต่อไป
“อะไรวะเนี่ย” กายไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองเห็น
“เป็นไง หน้าด้านไหม อ่านคำบรรยายมันด้วย คราวนี้แกอยากตบไอ้คนโพสที่ชื่อแมนหรือยัง”
“อยากต่อยและกระทืบมันมากกว่า” กายเค้นเสียงออกมา มือจับ iPad ของนรธีร์มาดูภาพทั้งหมดซ้ำแล้วซ้ำอีก
“นี่มัน...”
“ตอนแกเมาไง”
“เดี๋ยวให้อารมณ์ดีก่อนนะฮะ จะมาต่อเซ็ตต่อไป” กายพึมพำ
“แรดซะไม่มีดี คราวนี้ฉันด่าแก แล้วไอ้หนุ่มล่ำบึ๊กที่เห็นแต่คางที่กำลังกอดแกอยู่นี่ใครวะ แล้วใครมาแอบถ่ายแก แล้วแกไม่รู้เลยหรือ แต่เอ๊ะ รูปที่สามนี่แกมองกล้องนี่หว่า แกนี่มันเมาแล้วรั่วจริงๆ รู้อยู่ว่าตัวเองเมาทีไรเสี่ยงต่อการได้ผัวโดยไม่ตั้งใจอยู่บ่อยก็ยังจะแดกเหล้า เป็นไงล่ะ งามหน้าไหมล่ะทีนี้ โดนหมาที่ไหนคาบเอารูปไปโพสลงเฟซบุ๊ค อีนี่มีเพื่อนเป็นพันๆ ซะด้วย สาธู๊ ขออย่าให้มี forward mail ตามมาด้วยเลย”
คเชนทร์ทานอาหารคำสุดท้ายแล้วรวบช้อน จากนั้นหยิบผ้าเช็ดปากมาเช็ดปากช้าๆ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าซึี่งทานข้าวไปพร้อมกับนั่งเหม่อ
“เขาทำคุณเดี้ยงขนาดนี้เลยหรือกาย” คเชนทร์ถามแต่กายยังคงนั่งนิ่ง คเชนทร์จึงแตะข้อมือของอีกฝ่่ายและพูดต่อว่า “คิดอะไรอยู่ หรือคิดถึงคนใกล้ตัว
“ใครครับ” การรู้สึกตัว แต่ถามทั้งที่พยักหน้าช้าๆ
“แล้วใครอยู่ใกล้คุณที่สุดล่ะ”
“ก็คุณไงครับ ผมกำลังนั่งทานอาหารเย็นกับคุณ”
“งั้นก็ไม่มีอะไรน่าสงสัย” คเชนทร์พยักหน้า
“สงสัยอะไรครับ” กายเลิกคิ้ว
“สงสัยว่าคุณคิดถึงใครไงล่ะ”
“ผมคิดถึงใครหรือครับ” กายเลิกคิ้วอีกครั้ง
“เฮ้อ” คเชนทร์ถอนหายใจ “เหม่อลอยไปถึงไหนก็ไม่รู้”
“ผมแค่คิดอะไรบางอย่าง” กายพูดเสียงอ่อย
“มีอะไรไม่สบายใจ บอกผมได้ไหม” คเชนทร์ทอดเสียงอย่างอ่อนโยน
“เปล่าครับ” กายส่ายหน้าแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง ทำหน้าตาสดใสและถามว่า “กลับกันหรือยังครับ”
“กินให้คุ้นเงินก่อนสิ” คเชนทร์ชี้ที่จานอาหารของกาย “ร้านนี้แพงนะจะบอกให้ ต้องกินให้เกลี้ยง”
“ผมไม่ค่อยหิว”
“ไม่หิวก็ต้องกิน”
“ก็คนไม่หิว” กายทำหน้ามุ่ย
“งั้นก็ไปดื่มเหล้ากัน” คเชนทร์เปลี่ยนจากใบหน้าขึงขังเป็นยิ้มบางๆ
“ไม่ได้หรอกครับ พรุ่งนี้ต้องทำงาน ผมกลัวลุกไม่ขึ้น ไปทำงานสายคราวนี้โดนด่าตายเลย ยิ่งกำลังถูกเพ่งเล็งอยู่ด้วย”
“นอนที่คอนโดผมสิ ใกล้ที่ทำงาน สะดวกดี เดี๋ยวผมปลุก เมาแค่ไหนรับรองว่าลุกได้ ไปทำงานทันเวลาแน่นอน” คเชนทร์ชวนและรับประกัน
“ผมคงไม่ดื่ม”
“ทำไม กลัวเมาหรือไง กลัวอะไรหรือกาย”
“ก็ประมาณนั้น”
“ดีแล้วล่ะที่คิดได้ยังงั้น” คเชนทร์พยักหน้า
“อ้าว” กายแปลกใจ
“รู้ไหม ตอนคุณเมานี่ดูไม่ได้เลย เมาแล้วซ่าส์สุดๆ ไม่รู้จะบรรยายยังไง จำได้ไหม ครั้งที่เราไปแข่งรถแล้วไปฉลองชัยชนะกัน กว่าผมจะเอาคุณกลับไปนอนที่คอนโดได้เหนื่อยแทบตาย เหมือนวิ่งไล่จับแล้วก็ลากวัวกระทิงสเปนกลับเข้าคอกเลยล่ะ”
“แย่ขนาดนั้นเลยหรือครับ”
“ลองดูอีกทีไหมล่ะ คราวนี้ผมจะถ่ายคลิปวีดีโอไว้ให้ดู” คเชนทร์อมยิ้มขำๆ
“ไม่หรอกครับ”
“เถอะน่ากาย ไปหาอะไรดื่มกัน ดื่มแค่ให้เลือดมันสูบฉีด ถ้าไม่อยากดื่มเหล้า ดื่มเบียร์ก็ได้” คเชนทร์ชวน
“ไม่ค่อยต่างกันหรอกครับ ผิดศีลห้าอยู่ดี”
“ทำยังกะไม่เคย”
“บอกแล้วไงครับ พรุ่งนี้ต้องทำงาน”
“แล้วไง ทำยังกะไม่เคยดื่มเหล้าคืนวันทำงาน ก็บอกแล้วว่าไปนอนคอนโดผม” คเชนทร์เซ้าซี้
“คือว่า...เอ่อ...” กายอึกอัก
“กลัวหรือ” คเชนทร์เลิกคิ้ว โน้มตัวเข้ามาใกล้
“กลัวอะไรครับ”
“กลัวผมทำอะไร” คเชนทร์มองหน้ากายด้วยใบหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดเสียงเน้นหนัก “คนอย่างคเชนทร์ ไม่เคยทำอะไรใครตอนเมา”
“ไม่ใช่ยังงั้นครับ” กายปฏิเสธ
“ยิ่งกับคุณ เราต้องยิมยอมพร้อมใจกันทั้งสองฝ่าย ไม่ยังงั้นเสียงชื่อเคนนี่หมด”
“คุณมั่นใจในตัวเองจังเลย” กายหรี่ตามองคเชนทร์
“แน่น๊อน” คเชนทร์ยักไหล่
“คิดยังกะว่าจะได้มีอะไรกับผม”
“แน่น๊อน” คเชนทร์พูดและยักไหล่อีกครั้ง
“คุณคเชนทร์” กายอุทาน “ผมพูดเล่น ใครจะไปกล้า”
“คุณกลัวอะไร” คเชนทร์เอียงหน้า เลิกคิ้วข้างเดียว
“คุณเป็นถึงรองประธานบริษัท ผมเป็นแค่พนักงานระดับปฏิบัติการในออฟฟิส เรื่องแบบนี้มันเป็น...”
“รักต้องห้าม” คเชนทร์พูดแทรกแล้วหัวเราะ “เชยจังเลย นี่มันสมัยไหนแล้ว”
“คุณมีแฟนแล้ว ยังจะมา...”
“ผมเลิกกับเท็ดดี้แล้ว ถ้าคุณหมายถึงเท็ดดี้นะ วันที่กลับจากดูไบ เขาไปรับผมที่สนามบิน ผมเลยถือโอกาสบอกเลิกกลางสุวรรณภูมินั่นล่ะ”
“โหดร้าย”
“ผมไม่ได้รักเขา...กาย” คเชนทร์พูดช้าและชัดเจน
“แล้ว...”
“ผมเป็นคน....เอ่อ...คุณอาจจะเห็นผมเป็นคนแปลกๆ น่าเวียนหัว แต่ตัวตนจริงๆ ของผมเป็นคนดีนะครับ และที่สำคัญ ตอนนี้ ผมมีคนที่ผมชอบ” คเชนทร์มองหน้ากายนิ่ง
“แสดงว่า ถ้าคุณเจอคนใหม่ที่ชอบมากกว่า คุณก็จะตีจากจากคนเก่า” กายสรุป
“ไม่ใช่ ผมกับเท็ดดี้ แทบไม่เรียกว่าเป็นแฟนกัน จำได้หรือเปล่่า ผมยืมตัวคุณไปเป็นกันชน บอกเลิกกับคนที่ผมคบด้วย ผมไปเคลียร์ตัวเอง”
“จำได้สิครับ ทำไมจะไม่ได้ ผมยังกลัวอยู่เลยว่าอาจโดนแอบตีหัว” กายเบ้ปาก
“แค่คนที่คบกันผิวเผิน ไม่ใช่แฟน เท็ดดี้นั้นดูเหมือนจะใกล้ชิดมากกว่าคนอื่น เขาถือว่าตัวเองเป็นน้องของพฤศ ก็เลยให้พฤศมาโน้วน้าวใจผม พยายามจะให้ผมจริงจังด้วย” คเชนทร์ส่ายหน้า
“น้องท่านประธาน” กายพูดเสียงสูง
“ไม่ใช่โดยสายเลือดหรอก น้องคนละแม่ เป็นลูกติดของเมียคนที่สามของพ่อของพฤศ”
“เจ้าชู้”
“ผมเปล่านะ” คเชนทร์รีบปฏิเสธ
“ผมว่าพ่อของท่านประธาน” กายตอบ
“รู้ไหมกาย ผมลอยไปลอยมาอยู่แบบนี้มานาน ตอนนี้ผมเคลียร์ตัวเองได้แล้ว” คเชนทร์พูดย้ำ
“แล้วไงครับ เคลียร์ตัวเองทำไม”
“เพราะผมอยากจริงจังเสียที อายุก็ไม่น้อยแล้ว และที่สำคัญ ผมเจอคนที่ผมชอบมากๆ คนหนึ่ง” คเชนทร์ยิ้มมุมปาก สายตาแวววาว
“อือ...” กายพยักหน้า
“ผมรู้สึก...เอ่อ...เหมือนกับเพลงนี้ รู้จักหรือเปล่า ที่ร้องว่า...หยุดตรงนี้ที่เธอ ไม่ไปไกลแล้วใจ จะหยุดทั้งใจไว้ที่เธอ หยุดตรงนี้ที่เธอ เพราะเธอที่ฉันเจอ...”
“ไม่เห็นจะเคยได้ยิน” กายแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งที่เริ่มจะรู้สึกแล้วว่าคเชนทร์กำลังจะบอกอะไร
“จะหยุดใจไว้ ให้กับเธอ” คเชนทร์ร้องเพลงจนจบ นัยน์ตาพราวระยับ ยิ้มกรุ้มกริ่ม เปิดเผยความในใจหมดสิ้น กายหันไปมองด้านข้าง พยายามไม่สบตาคเชนทร์ เพราะยังไม่รู้จะวางตัวอย่างไร
...เลี่ยนได้เหมือนเชิงชายอีกคนแล้ว เฮ้อ เวลาคนมีความรักทำอะไรกันแบบนี้โดยไม่รู้สึกอายบ้างเลยหรือไงนะ...
...มีความรัก! คเชนทร์มีความรัก นี่กำลังหมายความว่าคเชนทร์รักเรายังงั้นหรือ...ไม่นะ อย่าพูดออกมานะ ถ้าพูดออกมามันจะยุ่ง...
“ผมรู้ว่ามันอาจจะเร็วไป ส่วนคุณเองก็อาจจะคิดว่าไม่น่าไว้ใจผม เพราะบุคลิกของผมมันไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเขา แต่ว่า กาย...” คเชนทร์ทำใบหน้าเคร่งขรึม
-
:กอด1:
-
กายเวลาเมาราคาตกเหมือนหุ้นช่วงเกิดสงครามโลกเลย เฮ้ออ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยตับฉัยได้ค้างคา
-
แหมมม กำลังอ่านได้อารมณ์เลย ไม่เป็นไร
รอได้จ้ะ
ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4:
-
กายนี่เสน่ห์แรงขึ้นทุกวันนะ อยากรู้จริง ๆ ว่าท้ายที่สุดแล้วกายจะเลือกใคร
-
กายโดนแอบอ้างทางเฟสเหมือนเพื่อนเราเลย แล้วจะทำยังไงต่อดี
รุกหนักกันทุกคนเลย
-
ทำร้ายกันเห็นๆ ตัดฉับๆ แบบนี้ :z3:
-
อ๊ายยย กายยยย
เมาจนได้เรื่องจริงๆด้วย
มีคนเอาไปแอบอ้างลงเฟสบุ๊ค ทำไงล่ะทีนี้ -__-“
เชียร์คเชนทร์กับท่านประธานค่ะ♥♥
-
งานเข้าละ กายเอ้ยยยย
-
แต่ว่า อารายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
มานค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3:
-
เคนนี่จะบอกอะไรกับกายน้อ :o8:
ประเด็นตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ใครอะจึ๊ยกับกายคืนนั้นแระ
ตอนนี้อยากรู้ว่ากายจะตกลงปลงใจกับใครมากกว่า ดูแต่ละคนสปีดทำคะแนนมาก :z1:
-
สรุปแล้วคือมีคนแอบถ่ายรูปกายแล้วเอาขึ้นเน็ตใช่ป่ะเนี่ย
แต่ดูเหมือนกายจะไม่เครียดเรื่องนี้เท่าไหร่
ว่าแต่ทำไมตอนท้ายมันค้างแบบนั้น อ๊ากกกก :z3: ค้างคา รีบมาต่อไวไวนะ
-
"แต่ว่ากาย ผมรักคุณจริง แต่งงานกับผมนะ"
อั้นย่ะ ไม่นะ อั้วเชียร์ท่านประธาน แฮะๆ ว่าแต่แต่ว่าอะไรหรอเคนนี่
-
แต่ละคนที่เข้าหากายรุกแรง เครียดไหมกาย ทางเลือกที่ดีที่สุดของกายคืออะไรกันนะ
ถ้าคเชนทร์ว่าไม่ได้ปล้ำคนเมา แล้วคืนนั้นใครรรรรรรร
-
แล้วใครคือคนที่แอบถ่ายรูปอ่ะ
:L2: :L2:
-
กริ๊สสสสส พี่กายโดยปล้นและปล่อย(แฉลงเฟส!!) ฮือๆ
พี่กายจะทำยังไงต่อไปคะเนี่ย~
หนุ่มๆก็ยังเคลียร์ไม่ได้ซักคน มีปัญหาใหม่ใหญ่กว่าเดิมเข้ามาอีกแล้วเงอะ!!
ไอ้พวกมีอิทธิพลก็ช่วยกายหน่อยเด้! สงสารกายง่ะ! คงโทษใครไม่ได้ นอกจากเหล้า(อ้าวเวร) 5555
รอตอนต่อไปนะคะ
ปล.อย่าเอาไอ้เคนนี่ แล้วนี่นายทหารเมฆหายไปหนายยยยย~?
-
เห็นเลข 32 แล้วรีบจิ้มอย่างไว :impress2
น้องกายงานเข้า เรื่องเก่าก็ยังไม่เคลียร์ เรื่องใหม่ก็มาเรื่อยๆ :m31: :m31:
-
อย่าพูดออกมาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล. ถ้าคเชนทร์บอกว่า ไม่เคย 'แอ๊ม' ใครตอนเมา งั้นคนที่ 'แอ๊ม' คืนนั้นก็ไม่ใช่คเชนทร์น่ะสิ
สรุป ท่านประธานชัวร์ เอิ้กๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกก....
เมื่อไหร่มันจะเคลียร์เนี่ยยยย
รักคุณคฑา จุ๊บๆ
-
oh my goddddddddddddd อะไรยังไงๆๆ
เคนนี่พูดว่า ไม่ทำอะไรใครตอนเมา สรุปใครๆ??? :serius2:
ป.ล.ให้ช่วยบริจาคสมทบทุนอาหารน้องหมาไหมครับ อิอิ.....ยังไงก็คิดถึงคนอ่านมั่งนะครับ :กอด1:
-
สงสัยหวยจะออกที่ท่านประธานแล้วล่ะ O_o
-
ไอ้หยาาาาา นาทีนี้มีแต่คนโกยคะแนน
รุกคืบกันทั้งนั้นเลย~ +555
เขินแทนกายเลย :-[
ใครเอารูปกายลงเฟสเนี่ย :angry2:
-
ท่ามกลางการลุ้นว่าใครคือบุคคลในคืนนั้น ทำไมเค้าอารมณ์หักเหไปทางสงสารเท็ดดี้อ่ะ โดนบอกเลิกไปแบบนั้น เจ็บปวด อินอ่ะ :monkeysad:
-
:serius2: โอยๆ เค้าเชียร์ วรุจ แต่ก็ ชักไขว้เขวไปทาง คเชนท์ นิดๆ แล้วจิ :z3:
คนแต่งมาต่อหน่อยเถอะ รู้สึกมันยังค้างๆอ่ะ :monkeysad:
-
แต่ว่ากาย... เฮ้ยแล้วไงต่ออ่ะ
มาต่อเลยนะ ทุ่มโต๊ะ
-
ผ่านมา 32 ตอน ข้าพเจ้าก็ยัง งง เครียด อึน อยู่เนืองๆ
-
คเชนก์ ไม่ได้ฟันกายหรือ แต่ก็ไม่แน่เพราะที่ผ่านมาก็คลุมเคลือน่ะ
แต่กับท่านประธานก็คลุมเคลือเหมือนกัน ว่าได้ ไม่ได้กัน
แล้วกายมันใครฟันไปบ้างน่ะ
เอาล่ะสิ ใครเป็นตัวจริงกันแน่ :z3: :z3:
:กอด1:
-
สวัสดีครับ
อาการเมาแล้วรั่วออกมาลงเฟรชบุ๊คนี่
ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี
ตกลงท่านรองฯ บอกรักกายแล้งหรือนี่?
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.อิจฉามีคนมาจีบเยอะชะมัด
-
ยังไม่เคลียร์ต่อไป เง้อออ
:z3:
-
พ่อหนุ่มคนนี้เนื้อหอมจริงนะ
-
ทุกคนบอกว่าจริงจังหมดเลย กายเอ้ยยย เลือกไม่ถูก สับรางไม่ทันแล้ว
ปล. ใครทำร้ายกาย เอารูปลงเฟสทำไม
เอาเป็นว่า ใครปกป้อง + จัดการเรื่องนี้ให้กายได้ เราจะยกกายให้คนนั้น 5555
-
กาย :เฮ้อ:
-
ทำไมถึงมีแต่คนมาหลงกายขนาดนี้อะ
อ่านไปอ่านมาหมั่นไส้กายแล้ว เมาแล้วก็แบบนี้ตลอด
มะรุ้เลยว่าตกลงกายชอบใครอะ
แต่เราเชียร์เคนนี่สุดใจ :-[ :-[
-
คเชนทร์จะบอกอะไรกาย :z3:
-
ว่าแต่...... อะไรอ่ะ มาฉับๆแบบนี้ โอ้ยหลายเรื่องที่ค้างคา ใครเป็นคนปล่อยรูป มาต่อเร็วนะคะ
รออยู่
-
มาเป็นกำลังใจให้นะครับ อ่านถึงตอนล่าสุดแล้ว เย้ ดีใจจัง ไม่รู้อ่านมาได้ยังไงยาวมากๆ......แต่ก็ชอบนะครับ มาต่ไวๆๆนะครับ
-
คุ้นๆว่าวรุตจ้างให้คนถ่ายรูปใครซักคน
แล้วพูดถึงว่าเห็นแต่คางผู้ชาย
ไม่รู้ว่าอันนี้จะมีวรุตเข้ามาเอี่ยวด้วยหรือเปล่า :m28:
รอลุ้นตอนต่อไปจ้า
-
ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก
คนอะไร เสนห์แรงจริง ๆ
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย เรื่องยุ่ง ๆ มันไม่ได้อยู่กับเรานานหรอก เหมือนเรื่องสุขนั้นแหละ
มันมาทักทายเรา เดี๋ยวมันก็ผ่านไป :กอด1:
-
อ่านๆไป ก็รู้สึกว่า ที่เหมือนกายจะมีใจ
แต่ความจริงไม่มีใจให้ใครเลย = ="
-
กายเมาเเล้วรั่ว แต่จะเป็นท่านประธานจริงรึ ?? เเต่คเชนทร์ ก็ยังน่าสงสัย กายงานเข้า55555 ตามหาตัวการต่อปาย
-
ใครคือแมนอ่ะ? ทำอย่างนี้กับกายได้ยังไง!!!! :m31:
แต่ไม่เข้าใจกายเลยจริง ๆ นี่ไม่มีใจเต้นกับใครเป็นพิเศษเลยหรอ ถ้าชวดหมดจะสมน้ำหน้าดีรึเปล่าเนี่ย
ทำตัวเองทั้งหมดเลยนะ อ่านแล้วกลุ้มกับกายจริง ๆ :เฮ้อ:
-
ท่านประธานร่วมมือด้วยหรือเปล่า น่าสงสัย
-
ไม่ได้เข้ามานานมากก :man1: :man1:
เข้ามาก็ค้างเลยย :a5: o22 o22 :m20:
-
แอร๊กกก ค้างงงง -.-
-
กาย................ผมรักคุณ :-[ :-[ :-[
-
งี้ทุกทีเลย ตับฉับ ตอนกำลังลุ้นตับแตก
แต่ที่แย่กว่าคือ
กว่าจะมาอัพอีกที เราลุ้นกันตัวโก่งว่า วันนี้จะมาไม่มา :z3:
-
:really2: กายเอ๋ยยย ลางสังหรณ์ว่างานจะเข้านะเนี่ยนั่น เมารั่วได้อีก กรรม :serius2:
-
==
งานเข้า...หลงรักกายกันทั้งนั้น
งานนี้มีพระเอกใช่ไหมค่ะ อิอิ
VuV เราอยากให้มีพระเอกนะ
แม้แต่ละคนจาหาดีแบบเทพบุตรไม่ได้ก้อเหอะ อิอิ ^^
-
ยังฮอตไม่คลาย
แถมจะฮอตขึ้นกว่าเดิมอีกนะกายเนี่ย
-
ตัดฉับ! o22
-
เยอะจนเลือกยาก หรือว่า ยากที่จะเลือกใคร
เป็นกายเนี่ยทำใจลำบากนะ แต่คนที่ลำบากกว่า คือคนอ่านอ่ะ
ตอนนี้มีหลายปมให้คาดเดามากเลย :really2:
-
แล้วรูปใน FB จะทำให้กายซวยไหมเนี่ย
เท่าที่อ่านๆมา ท่านประธานเหมาะจะเป็นตัวจริงที่สุดอ่ะ
แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้เนอะ ตอนนี้ยังไม่รู้ตัวจริงของคุณคนนั้นเลย
-
กายน่าสงสารนะ
-
ทำไมปล่อยใ้ห้ค้างอย่างนี้ ขอด่วน ๆ
-
ใครเป็นพระเอกหว่าาาา เดาไม่ออกจริงๆ
ปล. ห้ามจบเหมือนวุ่นนักรักสถาปนิกน้าาาาา อ่านสองครั้งก็ค้างอยู่อย่างงี้เเหละ งอลคนเขียน
-
อิฉาที่มีแต่คนรุมรักนายเอกของเรา
ทำไมเราไม่มีแบบนี้กะเขามั้ง......เหอ?
-
เป็นเรื่องที่ชอบมากก
-
คเชนทร์พูดเหมือนกับคนที่กายนอนด้วยวันนั้นไม่ใช่เค้า?!?
แอบชอบคเชนทร์อย่างบอกไม่ถูกแฮะ
-
ตัดฉับแบบค้างคาจริงๆ :L2:
-
ค้างอ่า
-
มารอตอนต่อไปนะครับ
-
จะลงกับใครไม่รู้ รู้แต่ว่าตั้งแต่เปิดเรื่องมา
กายได้กับลูกนายพลไปสองคนแล้วนะเนี่ย ว่าแต่คนล่าสุดเนี่ยใส่ถุงด้วยรึเปล่าอ่ะ
เพราะเห็นว่ากายเมาอีกแล้ว ส่วนเคนนี่บทนี้แลเปลี่ยนลุคไปนะคะ ถึงแม้ว่าจะลุกหนัก
แต่น่าจะคงคอนเสปความกวนไว้เหมือนเดิม
ส่วนผู้ชายที่หลายคนเริ่มรู้ว่าใคร ขอบอกว่าโคตรเหมาะสมกับกายเลยอ่ะ
สไตล์ฟันกับถูกฟันแล้วไม่รับผิดชอบอีกฝ่ายพอกัน อุ อุ
ปล.คุณคฑาวุธ ปัญหาที่พบขอให้ใจเย็นค่อยๆ แก้ไขนะคะ จัดลำดับความสำคัญให้ดี พวกเราทางนี้รอได้เสมอ
:bye2:
-
:a5: ค้างอย่างแรงงงงงงงงงงง :serius2:
-
แต่ ...........................................
แต่.......ค้างอ่าาค่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย
-
เข้ามาร๊อ รอ :monkeysad: :monkeysad:
-
ดัน
-
ค้างที่สุดเลย ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กายจะเลือกใคร เสน่ห์แรงมาก....
อ๊ายยยย เลือกไม่ถูกเลยทีเดียว
-
หายไปไหนหว่า :m28:
:call: :call:
:กอด1:
-
ไม่ค่อยได้โพส แต่ไม่ได้หมายความว่าเลิกติดตามน่ะครับ ยังเข้ามาติดตามกันอยู่เรื่อยๆ สู้ๆครับ พี่นาย
-
หายไปเลยนะ o9
-
ทำไมนานจัง มาต่อหน่อยชิครับ มันคิดถึงๆ :) :>
-
ขอบคุณสำหรับการติดตามและกำลังใจนะครับ ตอนนี้กำลังยุ่งมากเลยครับ แต่วันนี้ทนคิดถึงผู้อ่านไม่ไหวก็เลยมาโพส บทที่ 33 พิิมพ์ได้แค่นี้ก่อนนะครับ
รักแล้วรอหน่อยนะคร้าบ
ป.ล. อย่าลืมกดบวกให้หน่อยนะครับ ใครอ่านแล้วไม่กดให้คะแนนขอให้ไม่มีแฟนจนแก่เฒ่า
Guy Chapter 33
แม้มีงานแปลต้องทำให้เสร็จหลายชิ้นแต่กายก็ยังนั่งเหม่ออยู่บ่อยครั้งเพราะเจอภาพหลุดของตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ ตามหน้าเว็บไซท์ และที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ คนที่รู้จักเขาต่างพากันโทรศัพท์มารายงานให้ทราบ เชิงชายเองก็โทรศัพท์มาตัดพ้อ เขาต้องอธิบายให้ฟังอยู่นานกว่าจะยอมวางสาย
ขณะที่นั่งอยู่เฉยๆ กายก็สะดุ้งเมื่อเสียงของการุณย์ดังขึ้น พูดประโยคสั้นๆ ว่าท่านประธานเชิญให้ไปพบ ตามด้วยเสียงถอนหายใจเบาๆ และเดินจากไปทันที
“เสียงถอนหายใจพี่ช่วยได้มากจริงๆ เลย” กายบ่นพึมพำแล้วถอนหายใจเช่นกัน มองตามหัวหน้าแผนกด้วยสายตาอ่อนใจแล้วบ่นต่อ “ลองถึงขนาดหัวหน้าการุณย์เดินมาบอกคงไม่ใช่เรื่องธรรมดา กายเอ๊ย แกนะแก ไม่น่าเลย เล่นกับใครไม่เล่น เสือกไปเล่นของสูง นี่จะโดนไล่ออกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ข้อหาเมาเละจนท่านประธานต้องลากกลับไปห้องนอน แล้วก็...”
...ไม่อยากจะเชื่อ เรามีอะไรกับท่านประธานจริงๆ หรือ คนอย่างคุณพฤศนั่นหรือจะมองเรา ตอนที่ลากออกมาจากผับ คงส่งต่อให้พนักงานโรงแรม สั้งให้ไปส่งไอ้ลูกน้องขี้เมาคนนี้ที่ห้อง เกิดซวยที่พนักงานโรงแรมเป็นเกย์ เลยได้ที ข่มขืนเราตอนเมา ตื่นมาเลยเจ็บๆ แสบๆ แบบนั้น...
...ใช่ ต้องใช่แบบนั้นแน่ๆ เลย เรากับท่านประธานมันคนละชั้น เรื่องอะไรคนระดับนั้นจะลากแขนคนเมาอย่างเราไปส่งถึงห้องพักแล้วหน้ามืดตามัวมีอะไรกับเรา คเชนทร์ยังบอกเลยว่าตอนเราเมานี่ซ่าส์สุดยอด กว่าจะพากลับไปนอนได้เหนื่อยแทบตาย ท่านประธานคงไม่ใช้ความพยายามขนาดนั้นหรอก และที่สำคัญ คงไม่ถือโอกาสขืนใจคนเมา...
เลิกงานวันนี้กายมีราชรถคันใหม่มาเกยถึงหน้าตึกที่ทำงาน เป็นรถฮัมวี่สีเหลืองสดป้ายแดง ขับโดยนายทหารอากาศหนุ่มรูปหล่อชื่อเมฆ
“ผมมาทำธุระที่บริษัทคุณ เรื่องเดินทางไปทดลองขับเครื่องบิน F-35 ครับผม เลยถือโอกาสรอรับคุณกายด้วยเลย” เมฆพูดพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
...เหตุผลน่าเชื่อมากเลย...กายคิดอยู่ในใจ
“รถพี่ชายผม” นต. เมฆตบพวงมาลัยเบาๆ “ผมก็อยากได้ซักคัน แต่คงไม่มีปัญญาซื้อ”
...มีปัญญาแค่แลนด์โรเวอร์หนึ่งคัน นั่นก็คันละหลายล้าน...
“คุณกายครับ เป็นอะไรครับผม ทำไมนั่งนิ่ง หรือว่าผมขับรถเร็วเกินไป คุณเลยกลัว” นต. เมฆถามด้วยสีหน้าห่วงใย
...กลัวที่ไหน ถ้าเคยนั่งรถกับวรุจน์และคเชนทร์มาแล้ว เรื่องกลัวนั่งรถไม่มีวันอยู่ในสมองหรอก ฝีมือขับรถท้านรกของสองคนนั้นเหลือจะบรรยาย...
“พอดีวันนี้งานยุ่งมากครับ เลยรู้สึกเบลอๆ” กายตอบ ในใจนึกถึงการสนทนากับพฤศเมื่อบ่ายวันนี้
...เรียกว่า เทศนา น่าจะถูกกว่า...
...ท่านประธานสอนว่า อย่าให้เกิดเรื่องอะไรเหมือนที่เกิดขึ้นที่เมียนมาร์อีก คุณไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยวสนุก อเมริกายิ่งมีผับบาร์เยอะ และที่สำคัญ ไม่มีคนคุม ไม่มีใครคอยจับตามอง แต่อย่าคิดว่าผมจะไม่รู้ คุณอาจจะเถียงว่า เป็นเลิกงาน จะทำอะไรยังไงกับใครก็ได้ ไม่เห็นจะแคร์ แต่ถ้าคิดซักหน่อยคุณก็น่าตระหนักได้ว่า หากจะทำอะไรก็ควรจะนึกถึงบริษัทบ้าง ทหารที่ไปด้วยเป็นลูกค้า คุณต้องท่องเอาไว้ ถึงแม้คุณกับเขาจะคุ้นเคยกันก็เถอะ การไปอเมริกาคราวนี้ บทบาทของคุณคือล่าม เป็นล่ามก็ต้องทำหน้าที่ล่าม ทำงานให้บริษัท คุณต้องทำงานหนัก ไม่ใช่ดื่มหนัก...
...ปากดีจริงๆ เลย ถ้าเราจะเมาเละทุกคืนท่านประธานจะรู้ได้ยังไง มีดาวเทียวสอดแนมพฤติกรรมพนักงานข้ามทวีปหรือไง”
“คุณกายครับ ไม่พอใจอะไรครับผม”
“เปล่านี่ครับ” กายส่ายหน้า หันไปตอบ นต. เมฆ
“ผมเห็นคุณเบ้ปาก ผมนึกว่าตัวเองพูดอะไรออกไปทำให้คุณไม่ชอบใจ”
“เปล่าครับเปล่า” กายรีบปฏิเสธ “เส้นเอ็นมุมปากผมกระตุกเฉยๆ ครับ เวลาเครียดมันชอบเป็นบ่อยๆ”
“เลิกเครียดได้แล้วครับผม เราจะไปหาอะไรดื่มกัน เลิกงานแล้วจะเครียดทำไม”
...นั่นสิ แต่ถึงเลิกงานแล้ว ผีท่านประธานยังตามมาหลอกมาหลอน...
ทันโดนั้นเสียงโทรศัพท์ของกายก็ดังขึ้น กายก้มหน้าลงมอง ครั้นเห็นว่าเป็นหมายเลขของวรุจน์จึงลังเลว่าจะรับดีหรือไม่
“รับสิครับ” นต. เมฆเตือน “ผมจะปิดหูทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น”
“ไม่มีความลับอะไรหรอกครับ” กายตอบ
“ผมเก็นความลับเก่ง” นต. เมฆหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ครับผม” กายรับสายเสียงเบา วรุจน์บอกว่าคิดถึง แต่งานที่โรงแรมกำลังยุ่งมากและอ้อนว่าอยากทานอาหารเย็นด้วย กายบ่ายเบี่ยง โดยให้เหตุผลว่ากำลังหิวข้าวมาก คงจะรอไม่ไหว วรุจน์จึงขอนัดกับกายวันศุกร์เพื่อรับประทานอาหารด้วยกัน
“ถ้างั้นแวะทานอาหารก่อนดีกว่าครับ คุณหิวก็ไม่บอก ผมนึกว่าจะพาคุณไปดื่มอะไรเย็นซะก่อนแล้วค่อยไปทานดินเนอร์ที่ร้านอาหารนอกเมือง” นต. เมฆพูดขึ้นหลังจากกายวางสายโทรศัพท์
“ก็มันเพิ่งหิวเมื่อกี้นี่ครับ” กายให้เหตุผลแล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นอีก
...ธฤต!...
...ถ้าไม่รับ คุณทหารอากาศเมฆก็จะสงสัยว่ามีความลับอะไร เฮ้อ...ทำไมจะต้องโทรมาตอนนี้...
กายพยายามพูดกับธฤตให้สั้นที่สุดโดยให้เหตุผลว่ากำลังจะแวะทานอาหารที่ร้านอาหารเพราะว่าหิวมาก ก่อนจบการสนทนา ธฤตขอนัดกับกายวันเสาร์เพื่อทานอาหารด้วยกัน
“คุณกายนี่มีนัดทุกเย็นเลยหรือครับ” นต. เมฆถามพร้อมกับยิ้มมุมปากบางๆ
“เพื่อนเยอะครับ” กายยิ้มตอบแล้วต้องแอบถอนหายใจเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
...วรุจน์อีกแล้วหรือ ใช้เบอร์ของโรงแรมโทรมาหาทำไมเนี่ย เพิ่งคุยกันไปเมื่อกี้...
กายอุทานในใจขณะที่มองหน้าจอโทรศัพท์ จำได้ว่าเป็นหมายเลขของโรงแรม The Atlantis
“รับสิครับ จะได้นัดทานอาหารเย็นวันอาทิตย์กับเพื่อน” นต. เมฆเตือน คราวนี้ใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่ยิ้มกว้างเช่นเคย กายจึงกดรับสายและยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูช้าๆ
“เฮ้ กาย นี่เบนนี่นะครับ มาเมากันที่ผับ Sequences ที่โรงแรม The Atlantis กันไหม”
...ตายแล้ว เพิ่งจากกัน ซอว์ เบน มาทำอะไรที่กรุงเทพฯ...
กายอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง เสียงของซอว์ เบนยังคงเรียกชื่อกายอยู่อีกหลายครั้ง ส่วน นต. เมฆนั้นหันมามองและเลิกคิ้วแสดงอาการสงสัยว่าทำไมกายรับโทรศัพท์แล้วไม่พูดอะไรสักคำ
::: บทที่ 33 ยังไม่จบครับ จะหาโอกาสมาโพสต่อครับ ง่วงแล้วนะ Zzzzz
-
มาให้อยากแล้วจากไป :sad4:
:o12:ซะงั้น
-
o22 กายเนี่ย ถ้าเป็นนางเอกในวรรณคดีไทย จะให้เป็นใครดีละ
-
กายเสน่ห์แรงจริงๆ +1 + เป็ด
-
ชีวิตวุ่นวายของกายยังดำเนินต่อไป
-
เยอะขนาดนี้ ท่าทางกายจะจัดสรรเวลาลำบาก
ส่งวรุจน์มาให้พี่ดูแลก็ได้นะ ถูกใจที่สุดแล้วล่ะ อิ อิ
-
สเน่ห์แรงไปไหนเนี่ยกาย
-
กายเนื้อหอมไปแล้ว
ทุกเย็นแบบนี้ น่ารถไฟจะชนกันสักที เพื่อมีบางขบวนหายไป
หือ อ่านมาตั้งนานก็ยังเดาไม่ออกอยู่ดีว่าใครคือพระเอก :เฮ้อ:
-
+1 จ้าาาา
ถ้ากายจะเสน่ห์แรงขนาดนี้ก็น่าปวดหัวแทนนะ ไหนจะเรื่องภาพหลุดอีก
-
เสน่ห์แรงจริงนะคุณกายยยยย :-[
-
ควรจะสงสารกายดีไหมเนี่ย
ที่เกิดมาหน้าตาดีมีคนแต่หวังจะฟันไม่เลี้ยง
วุ่นวายดีแท้หนอแต่ละคน
ยังคาใจท่านประธานนะ
รอคำเฉลยว่าเกิดอะไรไหมในสองคนนี้
และใครคือพระเอกตัวจริงๆ
-
ปวดหัวแทนกาย :really2: :really2: :really2:
-
งงแทนกายจริงๆงานนี้ :sad4:
-
กรี๊ดดด เนื้อหอมจังเลยคุณกายยยยย
สงสัยมากว่าสรุปแล้วท่านประธานลงสนามแข่งด้วยรึป่าวเนี่ย
เชียร์ท่านประธานกับคเชนทร์ค่ะ XD
-
กายจะมีนัดดินเนอร์ทุกวันเลยเหรอ ร้ายกาจจจจ o18
-
ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ไม่มีว่างเว้นเลยวุ้ย พ่อเจ้าประคุณ !
-
กายเหมือนจะรู้ตัวว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ซะงั้น :เฮ้อ:
แต่ที่แน่ๆเสน่ห์ล้นเหลือ
มาต่อเร็วๆน่ะ :o12:
-
ขอบคุณสำหรับครึ่งแรกครับ
-
เย้ ดีใจจังงง
กดทั้งบวกเป็ด บวก1ให้เลยต้อนรับการกลับมา
ตอนนี้เค้าเชียร์ท่านประธาน
ท่านประธานล่ะชอบกายบ้างรึเปล่าเอ่ย
-
อยากร้อยไห้ กว่าจะมาต่อได้ o18
-
มาต่อเร็วๆนะครับ... มายุดกลางคันได้ เหอ....
-
มาต่อเร็วๆนะครับ... มายุดกลางคันได้ เหอ....
-
หัวกระไดไม่แห้ง
คิวยาวเป็นหางว่าว
ปธ.ค๊ารุกหน่อยนะค๊ามจคปดแล้ว
-
เยอะไปไหมเนี่ย.....ชักอิจฉา ห้าๆ
-
กายเยอะจริงๆด้วย
เอาสักคนเถอะ ขอร้องงงงง
ท่านประธานไง
55555
ตกลงได้เสียกันแล้วจริงอ่ะ??
-
ถ้าเป็นชีวิตจริงๆข่าวฉาวในเน็ตมัน ไม่ทำให้กายลำบากแย่แล้วหรอตอนนี้ = ='' แล้วจะแก้ปัญหากันยังไงหว่าตรงนี้สงสัย? :เฮ้อ:
-
หนุ่มเนื้อหอม แห่งปีเลยครับ
ชอบครับ ขอบคุณมากครับ
-
ดูชีวิตเรื่องรักของกายจะยุ่งกว่าเรื่องงานเลยแฮะ แต่เจอภาพหลุดแบบนั้นเป็นห่วงจังเลย :เฮ้อ:
ยังไม่รู้ใช่ไหมว่าใครคือคนในภาพหลุด โอ๊ย สงสัยมากมาย
แล้วนี้คิวเรียงกันสามสี่วันติด เอาเวลาที่ไหนไปพักผ่อนน้อ :z1:
เป็นกำลังใจให้กายและคุณคนเขียนเสมอค่ะ :L2:
-
แหๆ นายกายนี่สุดยอด แวะไปตรรวจเลือดด้วยสิครับ กาย
-
เนื้อหอมมาก อย่างนี้สินะ ที่เค้าเรียกว่า หล่อเลือกได้
-
+1 ให้แล้ว แต่มาน้อยมากนะคุณคฑา
-
เลือกไม่ถูกเลยทีเดียววววววว เราเชียร์สองคน
คือนายทหารเมฆกับท่านประธาน :กอด1:
ขอบคุณมากจ้า รักไปแล้ว รอได้แน่นอน o13
-
น่าจะมีวิชาแยกร่างเนาะ จะได้แยกร่างไปหาทุกคนพร้อมๆกันได้ :oni1:
-
เค้ากดบวกแล้วนะตัวเอง ฉึกๆ
โอ๊ยหนูกายมีราชรถมาเกยทุกวัน มีนัดทานข้าวทุกเย็น มีหนุ่มโทรหาทุกคืน
อิจฉาจริงๆ พอมองดูโทรศัพท์ตัวเอง นอนเงียบสงบมาหลายวันแล้ว
รอครึ่งหลังอยู่นะจ๊ะ ไม่รีบแต่ขอด่วน ฮ่าๆ
-
เสน่ห์แรงจนน่าอิจฉา
อยากอ่านต่อแล้วอะ
-
เชียร์ท่านประธาน
เลือกยากนักเลือกท่านประธาน
-
หัวกระไดไม่แห้งจริงๆ :z10:
-
หายคิดถึง ไปได้โข
-
วู้ววววว hotจริงอะไรจริงพ่อหนุ่มกายยยย :m19:
-
เหอะๆ ชีวิตกายนี่...จะว่ายังไงดีล่ะ ซวยหรือโชคดีล่ะเนี่ย? 5555
จะมาทีก็มาเป็นพรวน เหอะๆ คนเนื้อหอมนี่ดีจังน้า~♥ (หรือเปล่า เห็นกายแล้วชักไม่แน่ใจ กร๊ากๆ)
กายตัวเลือกเย้ออออออออออออออออออออออ 555555
แล้วตกลงภาพมันหลุดมาจากไหนวะคะเนี่ย!? เดี๋ยวไปดักตีมือกล้องให้ หึๆ
รออีกครึ่งนะคะ ^^ (พี่มาต่อให้ไม่ค้าง แต่เราค้างค่ะ เอิ๊กๆ)
ปล.ไม่เอาประธาน ขอร้อง!!
-
เราขอพระเอกกกกกก -*-
-
จะเนื้อหอมเกินหน้าเกินตา
ไม่ใช่อะไรแค่อิจฉาเฉยๆ :pigha2:
:L3:
:กอด1:
-
ผมตอบแล้วหรือยังเนี้ยะ ขอบอกว่าชอบมากๆ แล้วมาต่อเร็วๆนะครับ.....จารอ รักมากมาย
-
:z3:มันดูเยอะไปมั้ยคับ สนุกก็จิง แต่......... :z3:
มันทำให้มันจะทำให้เบื่อง่าย o22
เหมือนอ่านๆไปแล้วจะมีคำถามขึ้มาว่า"อีกแล้วหรอ" :a5:
มันไม่ยอมเคลียปัญหาสักที ทำให้คนอ่านอึดอัด :serius2:
เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคับ o13 o13
-
ความวัว ยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก :z2:
ทำไงได้ ก็คนมันฮ๊อต โดยไม่ตั้งใจ แต่คิด ๆ ดู ทำไมช่างวุ่นดีจัง
มาเป็นกำลังใจให้กายดีกว่า ว่าสุดท้ายสิ่งที่ตามหา ยังคงต้องการอยู่อีกหรือไม่
แล้วที่ทะลักทะลายเข้ามาให้เลือก กายจะเลือกใคร หรืออาจจะร้องออกมาว่า มากมายจัง งั้นไม่เลือกใครแมร่งเลย
-
เฮ้ย.... ลืมกด + ให้พี่นาย เดี๋ยวจะโดนคำสาป
+1 ให้แล้วนะครับ :m5: โอมเพี้ยง ขอให้คะแนนนี้ ทำให้พี่นายกระสับกระสาย จนต้องรีบกลับมาต่อ :z2:
-
พูดได้คำเดียว กายเอย งานงอกจริงๆ 555+ :laugh:
-
กรรม อีรุงตุงนังไปหมด
-
รอครึ่งหลังอยู่นะ
o11 o11 o11 o11 o11 o11 o11 o11 o11
:m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
โห กาย จัดคิวไม่หวาดไม่ไหว ระวังรถไฟจะชนกันนะจ๊ะ
-
อ้ะ มาแล้ว น้องกายผู้เนื้อหอม นานๆ มาที แต่ก็ยังรออ่านเหมือนเดิมจ้ะ
ป.ล. อย่าลืมกดบวกให้หน่อยนะครับ ใครอ่านแล้วไม่กดให้คะแนนขอให้ไม่มีแฟนจนแก่เฒ่า
ถ้ากดบวกให้แล้วมีแฟนเยอะแยะแบบกาย ไว้สับหลีกให้ชีวิตมีสีสันสนุกสนานตื่นเต้นก็ดีเนอะ อิ อิ
-
สงสัยต้องมีเลขาส่วนตัวแล้วล่ะกาย 5555
-
มีคนรักดีกว่ามีคนชัง แต่ถ้ามารักเยอะ อย่างกายเนี่ย น่าปวดหัวน่าดูเลยนะ
:pig4:
-
กายเนี่ยคิวเต็มทุกวันเลย แล้วกายจะเลือกใครล่ะเนี่ย :impress2:
อย่าหายไปนานๆอีกนะค่ะ เป็นกําลังใจให้ค่ะ o13
-
พี่คร้าบบบ มาต่อที่เถอะคครับ จาลงแดงแล้วครับ
-
สวัสดีครับ
รอตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
-
ครึ่งหลัง รถติดหรืออย่างไร
มาไวๆนะ ท่าน ดิ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อิจฉากายจริงๆมีหนุ่มเยอะมาก
เลือกซักคนเถอะรอลุ้นอยู่ :L2:
-
โทษทีที่ให้รอนานครับ ไม่อยากแก้ตัว แต่ขอสารภาพว่าไม่มีเวลาพิมพ์ครับท่าน พักนี้กำลังยุ่งครับ ทำงานเหนื่อยสุดๆ รู้งี้เป็นลูกจ้างฝรั่งเหมือนเดิมซะก็ดี ไม่น่าดิ้นรนออกมาเป็นทำธุรกิจของตัวเอง(ที่ไม่ค่อยมีลูกค้า) เฮ้อ
ครึ่งแรกของบทที่ 33 จบลงที่กายได้รับโทรศัพท์แล้วจากซอว์ เบนในรถของคุณทหารอากาศเมฆ
บทที่ 33 แล้วนะครับ ใกล้จะสนุกแล้วล่ะ (อิ อิ หลอกคนอ่านมาเรื่อยๆ ว่าจะสนุก มินิไคลแมกซ์กำลังจะเผยออกมาแล้วครับ)
...ตายแล้ว เพิ่งจากกันได้ไม่นาน ซอว์ เบน มาทำอะไรที่กรุงเทพฯ...
กายอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง เสียงของซอว์ เบนยังคงเรียกชื่อกายอยู่อีกหลายครั้ง ส่วน นต. เมฆนั้นหันมามองและเลิกคิ้วแสดงอาการสงสัยว่าทำไมกายรับโทรศัพท์แล้วไม่พูดอะไรสักคำ
กายยกมือขึ้นเสยผมอย่างลวกๆ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านอาหารหรูหราซึ่งเป็นสถานที่นัดทานอาหารเย็นกับซอว์ เบน
เขาบ่ายเบี่ยงอยู่ได้สามวัน โดยให้เหตุผลว่ามีนัดแล้วหลังเลิกงาน กายรับนัดซอว์ เบนเพราะฝ่ายนั้นประกาศว่าจะบุกไปพบที่บริษัทหากไม่ได้ทานอาหารเย็นด้วยกันก่อนวันเดินทางกลับเมียนมาร์
...เขารู้ว่าซอว์ เบน ต้องการให้พาท่องราตรีกรุงเทพฯ ได้ดื่มเหล้า พอเมาก็จะได้เอ่อ...
กายนึกอยู่ในใจขณะเดินเข้าไปหาซอว์ เบน
...เฮ้อ ไม่น่าเล๊ย คืนนั้นที่พม่าไม่น่าจะยอมไปกับเบนนี่...
ซอว์ เบน นั่งอยู่ที่โต๊ะด้านในสุด สวมสูทสีครีม ใบหน้าคร้ามเข้ม ส่งยิ้มกว้างให้เมื่อเห็นกายเดินเข้าไปหา
“ในที่สุดคุณก็มา” ซอว์ เบนพูดอย่างอารมณ์ดี ผายมือให้กายนั่งลงที่เก้าอี้ข้างตัวเองแต่กายเลือกที่จะนั่งตรงข้าม
“ผมกลัวคุณบุกไปที่ออฟฟิส” กายประชด
“ผมพูดเล่น คุณก็รู้” ซอว์ เบนพูดอย่างอ่อนโยน “แต่ผมก็รู้ว่า ยังไงคุณก็คงมาเจอผมก่อนผมกลับพรุ่งนี้เช้า”
“มาเที่ยวเมืองไทยคุณก็ไม่เห็นบอกล่วงหน้า อยู่ๆ ก็โผล่มาแบบนี้ ผมเลยจัดตารางเวลาไม่ได้” กายแกล้งพูด
“ผมอยากให้คุณเซอร์ไพรซ์” ซอว์ เบนพูดแทรก “เซอร์ไพรซ์ไหมครับ หรือรู้สึกเฉยๆ”
“เซอร์ไพรซ์ครับ” กายพยักหน้า
...เซอร์ไพรซ์มากเลยล่ะ เพิ่งเจอกันได้อาทิตย์กว่าๆ เจอกันอีกแล้ว...
“ผมต้องรีบมา รีบเที่ยว รีบทำอะไรที่อยากทำ ก่อนจะเคอร์ฟิว กลับจากฝรั่งเศส พ่อให้เวลาหนึ่งเดียวที่จะพักผ่อน จากนั้นถึงจะได้ทำงานและเรียนปริญญาเอกไปด้วย” ซอว์ เบนเบ้ปาก “ผมไม่อยากจะนึกเลยว่างานที่กระทรวงวิทยาศาสตร์จะเป็นยังไง ผมรักอิสระมากเกินกว่าที่จะไปอยู่ในที่แบบนั้น แต่ทำยังไงได้ ผมสัญญากับพ่อไว้แล้ว”
“ประเทศคุณต้องการคนเก่งๆ อย่างคุณ” กายให้กำลังใจ
“แค่พี่ชายผมสามคนก็น่าจะพอแล้ว ผมเป็นคนเล็กสุด ไม่น่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้” ซอว์ เบนกรอกตาไปมา แต่กลับอมยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดต่อว่า “คุณกายว่าผมเห็นแกตัวไหมครับ”
“เปล่าครับ ทุกคนมีสิทธิที่จะคิดยังไงก็ได้”
...สี่หนุ่ม! หล่อเหมือนกันหมดทุกคนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่อย่าจะเชื่อว่านายพลซอว์ ทินมีลูกชายตั้งสี่คน...
“ผมรู้สึกดีที่คุณเข้าใจผม” ซอว์ เบนพูดแล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้ “ทั้งๆ ที่คุณแกล้งพูดให้ผมรู้สึกดีก็ตาม”
“คณ...”
“ผมมองออก “ ซอว์ เบนยิ้มมุมปากแล้วเอนตัวพิงพนักพิงเก้าอี้ ท่าทางสบายๆ “นี่ล่ะที่ผมชอบคุณ”
“หมายความว่ายังไงครับ”
“คุณเสแสร้งไม่เป็น คุณมีความเป็นธรรมชาติ ไม่สวมหน้ากาก ทั้งที่พยายามจะสวม แต่ก็สวมไม่ได้”
“ผมงง ไม่เข้าใจที่คุณพูด” กายทำหน้างง
“อย่ามาแกล้งทำเลยกาย” ซอว์ เบนหัวเราะ ยกมือขึ้นชี้หน้าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า “คุณคงไม่คิดแค่ว่าตัวเองมีดีที่รูปร่างหน้าตา แต่ที่จริง นี่ล่ะเสน่ห์คุณ”
“จริงๆ นะ ผมงงจริงๆ” กายย้ำ
“โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เวลาเมา คุณจริงใจมาก” ซอว์ เบนยังคงพูดไปหัวเราะไป
“ผมไม่น่าหนีงานเลี้ยงไปเวอร์นี่เชี่ยนบาร์กับคุณเลย”
“ผมถึงได้ตามมาไง” ซอว์ เบนพูดเสียงนุ่ม ปรับสีหน้าให้เคร่งขรึมทันใด “ถ้าไม่ใช่เพราะคืนนั้นก็คงไม่มีคืนนี้ ผมอดคิดถึงคุณไม่ได้ ยิ่งรู้ว่าประเทศเราติดกัน ใกล้กันแค่นี้ แต่ก็ยังถือว่าไกลกันอยู่ดี”
“รู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณพูดวกไปวนมา”
“รู้ตัวสิ” ซอว์ เบนพยักหน้า “และผมก็รู้ด้วยว่า ผมไม่เป็นตัวของตัวเองมาได้อาทิตย์กว่าๆ แล้วไ
“ทำไมครับ” กายถามแล้วกลั้นหายใจรอฟังคำตอบ
“ผมลืมคืนนั้นไม่ลง” ซอว์ เบนจ้องตากาย ตอบด้วยเสียงเบาๆ แต่หนักแน่น
กายไม่อยากจะเชื่อเลยว่าต้องมานอนก่ายหน้าผากคิดถึงคนที่เคยมีอะไรกัน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามีคนหลายคนพร้อมใจกันเดินเข้ามาในชีวิตและแสดงท่าทีจริงจังเกี่ยวกับเรื่องความรัก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนเหล่านั้นมีวิถีชีวิตที่แตกต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง
ยกเว้นเชิงชายเอาไว้หนึ่งคน
เขาใช้ชีวิตแบบอิสระเสรีมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ไม่เคยมีความคิดที่จะรักใครสักคนอยู่ในสมอง
...แต่ทว่า ตอนนี้กลับมานอนคิดว่าควรจะรักใคร...
...วรุจน์ คเชนทร์ ธฤต เมฆ ชาย และ สดๆ ร้อน...เบนนี่ หกคนเข้าไปแล้ว ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ...
...นี่จะต้องนอนกับทุกคนเพื่อเอามาเปรียบเทียบกันยังงั้นหรือ นี่เป็นความรักนะกาย ไม่ใช่ความใคร่ ไม่ใช่เซ็กส์อย่างเดียว...
...แต่ถ้าเป็นเซ็กส์ ผู้ชายนิรนามคืนวันศุกร์ที่ี่ยี่สิบ มาเป็นอันดับหนึ่ง ซึ่งหลังจากนั้นได้เผยออกมาว่าเป็นคเชนทร์...
...แต่ถ้าจะรักใคร ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องเอาเรื่องเซ็กส์มาพิจารณาเป็นอันดับแรกนี่น่า...
...จะรักใครซักคน ต้องทำยังไงน๊า..
กายถอนหายใจ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตีงนอน แล้วกลับมาอยู่ท่าเดิม มือขวาก่ายหน้าผาก ตามองเพดานและพัดลมที่กำลังหมุนอยู่ช้าๆ
ชายหนุ่มลุกขึ้น เดินไปปิดพัดลมแล้วเดินกลับมาที่เตียง ทิ้งตัวลงนอนหงายกางแขนและขาออก ตามองเพดานต่ออย่างครุ่นคิด
...คเชนทร์ เมฆ เบนนี่ กลุ่มที่หนึ่ง...
...วรุจน์ ธฤต ชาย กลุ่มที่สอง...
...แบ่งออกเป็นสองกลุ่ม ทำเหมือนแข่งบอลโลกโซนเอเชียดีไหม แพ้คัดออก ท้ายที่สุดก็เหลือคนเดียว ซึ่งก็คือผู้ชนะ และในที่สุด เราก็จะรักคนนั้น คนที่จะกลายมาเป็นรักแรกของไอ้กาย...
ผลของการนอนดึกเพราะมัวแต่ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องความรักทำให้กายตื่นสรยและมาทำงานสายอย่างไม่น่าเชื่อถึงหนึ่งชั่วโมงเต็ม
กายวิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากลิฟท์ แต่โชคร้ายยิ่งซ้ำเติมเพราะชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของคนที่ตัวเองไม่อยากเจอหน้าจนตัวเองเซถอยหลังเข้าไปในลิฟท์อีกครั้ง
แต่คนที่โดนเขาชนกลับยืนนิ่ง
“ขอโทษครับ ท่านประ...”
“คุณมาทำงานสาย” พฤศก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ “หนึ่งชั่วโมง เจ็ดนาที”
“ผม...เอ่อ...” กายพยายามคิดหาเหตุผลขณะที่เดินออกมาจากลิฟท์ช้าๆ
“มีเหตุผลหรือข้อแก้ตัวอะไรหรือเปล่า เช่น ฝนตก รถติด” พฤศล้วงกระเป๋ากางเกง มองกายนิ่ง
“ตื่นสายครับ” กายตอบไปตามความเป็นจริง ไม่หลบตา
“เมื่อคืนไปดื่มมาหรือ”
“เปล่าครับ”
“นอนดึกตื่นสายเฉยๆ” พฤศเลิกคิ้วข้างเดียว
“นอนไม่ค่อยหลับครับ”
“หรืออาจไม่ได้นอนเลย”
“นอนครับ แต่หลับๆ ตื่นๆ”
“อย่าคิดนะว่าคุณจะกลายมาเป็นคนพิเศษ” หลังจากที่ฟังคำตอบของกายพฤศนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยเสียงราบเรียบแล้วเดินเข้าไปในลิฟท์ มืดกดเลือกชั้น ตามองมาที่กาย ใบหน้าเย็นชา
กายโขกหน้าผากตัวเองกับโต๊ะหลายครั้งเพื่อเป็นการ 'พักผ่อน' จากการทำงานและการคิดเกี่ยวกับคำพูดประโยคเดียวของพฤศ
...อย่าคิดนะว่าคุณจะกลายมาเป็นคนพิเศษ...
...มันหมายความว่ายังไงวะ ทำไมท่านประธานพูดแบบนั้น...
...แล้วแค่วิ่งชน จะโกรธอะไรนักหนา...
...อย่าคิดนะว่าคุณจะกลายมาเป็นคนพิเศษ เพราะ รู้จักและสนิทกับคเชนทร์ หรือเพราะคเชนทร์ชอบคุณ หรือเพราะคุณได้ไปทำงานกับผมที่พม่า...
...หรือเพราะเบนนี่ชอบคุณ...
...แต่จะเพราะอะไรก็ตามแต่ ท่านประธานต้องมีอะไรอยู่ในใจแน่ๆ และจงใจพูดกับเราแบบนี้ ท่านเป็นคนพูดอะไรเต็มไปด้วยความหมายแฝงอยู่แล้วนี่ ปากจัด แต่ละคำเจ็บๆ ทั้งนั้น...
...เพราะคุณมีอะไรกับผม...
...ผมก็กลัวว่าคุณจะมาลากกายกลับไปเหมือนเมื่อคืน...เบนนี่พูดว่าท่านประธานลากเขาออกไปจากคลับ Alexander คืนที่เมาเละที่พม่า แต่ก็น่่าสงสัยว่า มายุ่งอะไรด้วย มาได้ยังไง ทำไมต้องมาลากเขาออกจากบาร์...
...ก็สรุปไปแล้วยังไงว่าท่านประธานคงส่งเราต่อให้พนักงานโรงแรม คนอย่างท่านนะหรือจะลาก 'คนที่เมาแล้วซ่าส์สุดยอด' ไปส่งถึงห้องนอน...
...โอย ปวดหัวอีกแล้ว...
“กาย มันยากขนาดนั้นเลยหรือ” เสียงหนึ่งดังขึ้น แต่คนที่โขกหน้าผากตัวเองกับโต๊ะยังไม่ยอมหยุดทั้งยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้น
“นโยบายบริษัท ใครทำทรัพย์สินบริษัทพังปรับสองเท่านะกย โต๊ะพนักงานสั่งมาจากเยอรมันเชียวนะ จะบอกให้” เสียงคนที่ยืนเกาะพาร์ติชั่นดังขึ้นอีก
“ช่างหัวมัน” กายพึมพำเบาๆ
“ช่างอะไร”
“ช่างเถอะ ผมไม่สนแล้ว” กายตอบเสียงอู้อี้แล้วเงยหน้าขึ้นมองคนที่พูดกับตัวเอง
“เป็็นเอามาก นี่คุณโดนใช้งานหนักจนน๊อตหลุดเลยหรือนี่ แบบนี้ต้องไปคุยกันหน่อยแล้ว”
“อย่านะครับคุณคเชนทร์” กายรีบยกมือห้าม
“ยังมาเรียกผมว่าคุณอีก” คเชนทร์อมยิ้ม “จะเรียกเคนนี่ก็ได้นะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่คิดคำศัพท์ยากๆ สองสามคำไม่ออก” กายก้มลงมองเอกสารบนโต๊ะ
“โกหก” คเชนทร์พูด
“เปล่าโกหก”
“โกหกตกนรก” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ “แต่ถ้าอยากขึ้นสวรรค์ต้องไปกับผม ดาดฟ้าบริษัท เดี๋ยวนี้เลย”
“จะบ้าหรือคุณคเชนทร์” กายอุทานเบาๆ
“คิดอะไรทะลึ่ง ผมหมายถึงขึ้นไปนั่งมองท้องฟ้าสวยๆ ต่างหาก” คเชนทร์ทำเสียงดุ “ผมไม่ได้หมายความถึงอะไรพรรค์นั้น ในหัวคงคิดแต่เรื่องอย่างว่าล่ะสิ”
“คุณคเชนทร์” กายทำเสียงดุเช่นกัน
“ล้อเล่นหน่อยน่า อย่าทำหน้าดุสิ” คเชนทร์เอียงหน้ามองกาย “แต่ เอ...เวลาคุณทำหน้าดุแบบนี้ก็ดูน่ารักไปอีกแบบนะ”
“คุณคเชนทร์ครับ นี่ที่ทำงานนะครับ แล้วคนก็กำลัง...”
“ถ้ายังงั้นคืนนี้ไปคอนโดผม ไม่ใช่ที่ทำงาน ผมมีอะไรจะพูดมากกว่านี้” คเชนทร์เปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังทันทีทันใด
“จะบ้าหรือ คุณจะมาชวนผมไปง่ายๆ แบบนี้เลยหรือ”
“ก็แบบนี้ล่ะสไตล์ผม ตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อม” คเชนทร์ยักไหล่ “ไหนว่าเราคบๆ กันไปก่อน คุณพูดเอง จำไม่ได้หรือไง แล้วผมก็บอกว่า ไอ้ที่คบๆ กนเนี่ยมันต้องมีนั่นมีนี่กันบ้าง ตอนนี้ผมคิดว่าถึงเวลาที่เราจะนั่นกันแล้ว”
“คุณนี่จริงๆ เลย” กายขมวดคิ้ว มือจัดเอกสารที่วางกระจัดกระจายบนโต๊ะให้เป็นระเบียบ
“ผมพูดจริงนะ กล้าหรือเปล่า”
“ทำไมจะไม่กล้า ของมันเคยแล้วนี่” กายพึมพำเบาๆ
“เคยอะไร” คเชนทร์ถาม
...แน่ะ ยังหูดีได้ยินอีก คเชนทร์นี่จริงๆ เลย..
“กาย พูดให้ชัด อย่าเป็นคนพูดอะไรกำกวมแบบนี้ ของมันเคยแล้วนี่หมายความว่ายังไง”
“ก็คุณกับผมเคยมีอะไรกันแล้ว จะมีอีกทีจะเป็นไรไป” กายพูดช้าๆ ชัดๆ
“จะบ้าหรือ” คเชนทร์อุทาน
“อ้าว”
“เราเคยมีอะไรกันตั้งแต่เมื่อไหร่ พูดให้ดีๆ นะ ผมเสียหาย” คเชนทร์โวยวายเสียงไม่ดังเท่าใดนัก ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้และเปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบกระซาบ “ไม่งั้นผมจะมาขอมีอะไรกับคุณแบบหน้าด้านๆ อย่างนี้หรือครับ”
“รู้ด้วยหรือ” กายเบ้ปาก
“ให้เวลาคิดจนถึงเวลาเลิกงาน” คเชนทร์ยิ้มมุมปาก นัยน์ตาวิบวับ “แล้วจะมาเอาคำตอบ”
“คุณคเชนทร์” กายอุทาน
“อย่าลืมนะกาย คุณเป็นคนพูดเอง เราเริ่มคบๆ กันแล้วนะ อย่าลืม ผมใส่เกียร์เดินหน้าแล้ว ไม่มีถอยหลัง” คเชนทร์พูดเสร็จแล้วเดินจากไปทันที ทิ้งให้กายมองตามและคิดอยู่ในใจ
...เดินหน้าเข้ามาเลย เดินหน้าเข้ามาทุกคนเลย ไม่ถูกชนตายคราวนี้ก็ไม่รู้จะตายตอนไหนล่ะกายเอ๊ย...
...คเชนทร์บอกว่าไม่เคยมีอะไรกับเขา พูดเล่นหรือพูดจริง แล้วคืนวันศุกร์ที่ยี่สิบล่ะ...
...แต่คืนนั้นมันจะเป็นใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่คเชนทร์ คอนโดก็ของคเชนทร์ คนที่มาเคาะประตูยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าห้องก็แฟนของคเชนทร์...
...โอย เอาไปเอามาก็พายเรือวนอยู่แต่ในอ่างใบเดิม...
...ถ้ายังงั้นวิธีพิสูจน์อีกอย่างหนึ่งก็คือจับคเชนทร์แก้ผ้าดูรอยสักมังกรไขว้หมายเลยแปดและรอบแผลเป็นบนหน้าอก เอากันให้เคลียร์เสียยิ่งกว่าเคลียร์ไปเลย เรื่องเปลือยกาย คเชนทร์คงยินยอมพร้อมใจแน่ๆ...
กายถอนหายใจยาว ลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ ตั้งใจว่าจะไปล้างหน้าให้สดชื่น แต่สายตากลับมองเป็นอีเมล์ของคเชนทร์ส่งเข้ามายังกล่องข้อความของเขาจึงเอื้อมมือไปกดเปิดอ่านแล้วก็ต้องถอนหายใจยาวๆ อีกครั้ง
::: End of Chapter 33 :::
-
ตอนที่ 33 ก็ยังไม่รู้ว่าหนุ่มปริศนาเป็นใคร
ฮือออออออออออออ คนแต่งใจร้าย
แอบหวังว่าเป็นคุณประธาน ซึ่งก็ปากแข็งกว่าเหล็กกล้าผสมอัลลอยด์
เค้าจะได้รู้ความจริงมั้ยเนี่ย
-
ตกลงใครกันแน่นะ
-
ถึงจะมีตัวเลือกมากมาย แต่คิดว่ากายยังไม่รักใคร
ถ้ารักก็คงไม่คิดมาก หรือยังไม่รู้ใจตัวเอง :เฮ้อ:
-
หมั่นใส้ท่านประธานพูดจาไม่รู้เรื่อง :m16:
:m28:รึเราโง่เองวะ o2
-
อ่าว กรรม ตกลงไม่ใช่คเชนทร์ ? งง
ถ้าไม่ใช่คเชนทร์ ก็ท่านประทานแล้วล่ะ
-
อ่าวผู้ชายคืนวันศุกร์ที่ยี่สิบไม่ใช่คเชนทร์ :z3:
-
:z3: :z3: ตกลงว่าใครๆ
กาย ไม่รักใครเลยสักคนหรอ
ไม่เข้าใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
งงงงงงงงงงง รออ่านต่อค่ะ แต่เชียร์เคนนี่ขาดใจ
-
ลุ้นอ่ะ ท่านประธานแน่ๆเลย ไม่ได้เอะใจมาก่อน อยากให้ทำสารบัญอ่ะค่ะเพราะย้อนอ่านแต่ละตอนค่อนข้างลำบาก
-
บอกแล้วว่าท่านประธานนนนนนน (เชียร์เต็มที่)
-
+1และ+เป็ด
จัดกลุ่มคู่แข่งได้สองกลุ่มนี้แล้วยังตัดสินใจไม่ได้
กายสนใจเอาท่านประธานไปพิจารณามั้ยเอ่ย
คนนี้อาจจะเป็นม้ามืดก็ได้นา
เค้าเชียร์ท่านประธานๆๆ
ปล.คืนนั้นไม่ใช่คเชนทร์ แล้วผู้ชายปริศนาคนนั้นเป็นใครกันหนอ ลุ้นๆๆ
-
กำลังมันส์ๆๆๆๆ ในเล้าหาแนวนี้อ่านไม่ได้อีกแล้วจิงๆนะ มีแค่คุณคนเดียว ขอบคุณมาก.....เป็นไปได้มาต่อแบบละครหลังข่าวก็ได้นะคับ (อาทิตย์ละ2-3วัน)
(ใครกันหนอ ที่จะสามารถเข้าไปในคอนโดเคนนี่ได้ นอกจากท่านประธาน)
ป.ล. โหวดทหารอากาศ เมฆ จ้าาา อิอิ
-
กำ ตอนแรกเหมือนจะจับคนร้ายได้แล้ว แต่กลับไม่ใช่ ==
ยังไงๆตอนนี้ก็เทใจให้ท่านประธานไปแล้ว (เมื่อก่อนเป็นนายทหาร^^)
ขอบคุณมากจ้า ขอให้กิจการรุ่งเรือง :pig4:
-
ทำไมไม่ใช่คเชนทร์
-
ถ้าคเชนไม่ใช้ คนในคืน 20 เราขอเชียร์ท่านประธานอย่างเต็มตัว!!!!
รักหนุ่มซึน ท่านประธาน สู้ๆ!!!! :a2: :a2: :a2: :a2:
-
ท่านประธาน~~~ :impress2:
-
ก็บอกแล้วว่าเป็นประธานๆอ่ะ
เรื่องนี้สนุกมากนะ ชอบมากด้วย แต่...อืดมากเลยอ่ะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอต่อไป
-
หนึ่งในหกไม่มี พฤศ
บวก ท่านประธาน เป็นคนที่ เจ็ด ได้มั๊ยท่าน
เลขงามๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
นายกาย กับชายทั้ง 7
สนุกครับ ชอบครับ ขอบคุณนะครับ
กายนี่เมาแล้ว โดนลากทุกทีเลย แม้แต่ที่พม่าก็ไม่เว้น
-
พี่คฑาวุธทำเอาหนูเครียดดดดด :z3:
ถ้าผู้ชายปริศนาไม่ใช่เคนนี่ มีหวังเป็นท่านประธานจอมดุแน่เลยอ่า กรี๊ดด :serius2:
คล้ายๆจะเป็นมินิไคลแม็กซ์แล้วนะ แต่ยังไม่ใช่ใช่ไหมคะ แอร๊ยย ตื่นเต้น :laugh:
กายเอ๊ย เหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่งเลยอ่ะ หรือยิ่งกว่านั้นอีกนะ ผู้ชายหกคนประดังประเดเข้ามา เลือกไม่ถูกเลยทีเดียว :m20:
-
:เฮ้อ: กลุ้มแทนกายจริง ๆ จะว่าชีวิตนี้ของกาย เหมือนชุมทางบางซื่อ ก็คงไม่ผิด
จะผิดก็เพียงแต่กายไม่ได้เป็นนายสถานนี เป็นแต่เพียงรางรถไฟ ให้ใครต่อใครอยากวิ่งทับบนราง :z2:
มาลุ้นกันต่อว่า กายจะไปพิสูจน์รอยสักกับแผลเป็น ให้รู้ดำรู้เขียว หรือว่าเลิกสนใจ หาคนที่ใช่รักคนที่ชอบเป็นตัวเป็นตน
เพราะแต่ละคนที่เสนอตัว อื้อหือ ..... o13
+1 ให้พี่นาย เป็นกำลังใจให้ครับ เรื่องยุ่งแค่ไหน เดียวมันก็ผ่านไปเองแหละ :กอด1:
-
รู้สึกว่าตัวเองจะเชียร์ท่านปะธาน
ตกลงคืนนั้นใครกันเนี่ย :เฮ้อ:
-
อ้าววว งั้นหนุ่มปริศนาคนนั้นไม่ใช่เคนนี่หรอ
ก็เหมือนจำได้รางๆ ว่าเคนนี่บอกว่ากายตอนเมาซ่าสุด ถ้าไม่ใช่คืนวันนั้น และไปเห็นกายเมาตอนไหนหว่า :really2: :really2:
แต่ท่านประธานนี้ก็นะ น่าหมั้นไส้อ่ะ พูดมีลับลบคมใน ไม่เครียร์ซักที เดี๊ยวก็ไม่เชียร์ซะนี้ :laugh:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย ท่านประธานแน่ๆเลย
-
ตกลงแล้วเป็นใครคะเนี่ย
ไม่ใช่คเชนทร์ซะอย่างนั้น
-
พอคเชนทร์บอกว่าไม่ได้ซั่มกับกายทำไมช๊านรู้สึกดีใจวะเนี่ย :laugh:
และแล้วปมมันก็เริ่มคลายซักที :z2:
-
:m31: :m31: :m31:
-
จบได้ค้างสุดยอด
-
จบตอนอย่างงี้เอามีดมาแทงกันดีกว่า อ๊ากกก :m31: :serius2: คดีจะพลิกไหมเนี่ย เดี๋ยวไปจ้างโคนันมาสืบดีกว่า อิอิ
-
อาะเด๊ะ ท่านประธานชักน่าสงสัยแล้วนะ
ไหนจะคำพูดกำกวม ไหนจะพฤติกรรมแปลกๆ
อืมๆ ขอเดาว่าเป็นท่านประธานนะ แต่ถึงเดาไปก็ต้องรอเฉลยอยู่ดี
ยากจริงๆ ยากกว่าข้อสอบอีกมั้งเนี่ย :เฮ้อ:
-
ท่านประธานแน่เลยง่ะ
-
สุดสุดเลยค่ะ!!!!! อ่านไปเหมือนโดนจูงตลอด
ตอนแรกยิ่งอ่านยิ่งสับสนเรื่องใครจะเป็นหนุ่มวันศุกร์20
แต่พออ่านมาเรื่อยๆต้องมานั่งกลุ้มต่อว่าเคนนี่จะใช่แน่เรอะ
แต่งเก่งมากๆค่ะคุณkatawoot โยงเรื่องเชื่อโยงเรื่องเก่งมากๆ o13 เล่นเอาหัวหมุนกันเลยทีเดียว 555
สนุกมากมายค่ะสำหรับ"คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ"
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ท่านประธาน คนมาดเนี้ยบคนนั้นแน่ๆ
-
มัน-ค้าง-มาก!! = ='
กายยังคงเนื้อหอมเกินใคร = ="
หรือว่าท่านประธานจะคือคนที่กายจุดจุดจุดด้วยคืนวันที่ยี่สิบ!? ม่ายย
ไม่อาวประธาน!!! ขอร้อง!
รีบมาต่อนะคะ รอๆๆๆ ;'D
-
คิดว่าหนุ่มวันศุกร์ที่24ไม่ใช่คเชนทร์ แต่ยังไม่เป็นใคร
ต้องลองไปจับท่านประธานแก้ผ้าดูก่อน
แต่ท่านประธานพูดแบบนี้แสดงว่า...
-
ตอนแรกก็คิดว่าคเชนท์อยู่ดีๆ ไหงกลายเป็นไม่ใช่ โอ๊ย งง!!
-
พฤศ พฤศ พฤศ พฤศ พฤศ
พฤศ พฤศ พฤศ พฤศ พฤศ
พฤศ พฤศ พฤศ พฤศ พฤศ
ชอบคนเนี้ยย
-
Guy Chapter 34
กายเดินออกจากห้องกาแฟของแผนกอย่างเนือยๆ และเมื่อเห็นมีพนักงานชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนใหญ่เดินสวนทางมาจึงเบี่ยงตัวหลบ แต่พนักงานคนนั้นหยุดยืนและถามว่า
“ตกลงคุณชื่อกายหรือแมน”
“กายครับ” กายตอบพึมพำและเดินต่อเพราะไม่อยากสนทนาด้วย
“Forward mail คงไปไม่ถึงท่านประธานหรอกคุณ เพราะคงไม่มีใครกล้าส่งให้ท่าน” เสียงดังตามมา
...อะไรกันวะเนี่ย ภาพหลุดของเรากลายมาเป็น forward mail ไปเรียบร้อยแล้วหรือ เพิ่งเห็นอยู่ใน Facebook และที่คุณพี่เพิ่งพูดไปเรียกว่าเป็นการให้กำลังใจหรือเปล่าวะ เฮ้อ ซวยจริงๆเลย หวังว่าท่านประธานคงไม่เล่น Facebook หรือเปิดเน็ตหาดูรูปอะไรพรรค์นั้นหรอกนะ...
...แค่คเชนทร์ได้รับ แล้วยังส่งต่อมาให้เราดูอีก ทะลึ่งจริงๆ...
...คบกับผมแล้ว ห้ามไม่ให้มีแบบนี้อีกเด็ดขาด...
กายถอนหายใจ จำประโยคเดียวที่ปรากฎอยู่ในอีเมล์เมื่อครู่ของคเชนทร์ได้ เขาอยากจะคิดว่าคเชนทร์พูดติดตลก แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าคเชนทร์อาจจะไม่พอใจ
...ทำไมเราจะต้องแคร์ด้วย เรารู้สึกแคร์ว่าคเชนทร์จะคิดยังไงยังงั้นหรือ อีกอย่าง คเชนทร์จะจำตัวเองในรูปไม่ได้เลยหรือ ถึงเห็นแค่คางก็น่าจะจำได้...
...แต่เราก็แคร์ว่าเชิงชายจะเสียใจด้วยนะ แล้วธฤตอีกล่ะ ธฤตจะเห็นรูปนั้นไหมเนี่ย คงต้องเห็นแน่นอน ธฤตอยู่ในวงการบันเทิง รูปอะไรแบบนี้คงส่งต่อให้กันดูสนุกไปเลย ส่วนคุณทหารอากาศเมฆอาจจะไม่เห็นเพราะวันๆ อยู่แต่ในกรมทหารและมองแต่ท้องฟ้าเพราะเป็นทหารอากาศ...
...วรุจน์! วรุจน์จะว่ายังไง วรุจน์คงยังไม่เห็น ผู้บริหารระดับสูงของโรงแรมใหญ่ขนาดนั้นคงไม่มานั่งเปิดหาดูรูปใน Facebook...
เย็นวันศุกร์ กายนั่งรอวรุจน์อยู่ในรถอินฟินิตี้สีดำคันหรูซึ่งจอดติดเครื่องอยู่บนลานจอดรถของโรงแรม The Atlantis วันนี้วรุจน์นัดทานอาหารเย็นกับกายทั้งที่เพิ่งทานด้วยกันเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา กายรับนัด ในใจนึกอยาก 'สอบถาม' ว่าวรุจน์จะรู้เรื่องภาพหลุดของเขาหรือไม่ แต่ครั้นพอมาเจอหน้ากันก็เปลี่ยนใจ
ขณะที่กำลังจะเคลื่อนรถออกจากช่องจอด วรุจน์มองเห็นชายชาวตะวันตกคนหนึ่งเดินออกมาจากประตูจึงขอตัวลงไปคุยเรื่องงาน ชายคนนั้นคงเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาเพราะดูท่าทางนอบน้อมต่อวรุจน์จนเห็นได้ชัด
วรุจน์เดินกลับมาที่รถช้าๆ กายมองร่างสูงใหญ่ในสูทสีเทาอ่อนด้วยสายตาครุ่นคิด
...เจ้าของโรงแรมเครือ The Atlantis ขับรถนำเข้าคันละหลายล้าน และมีหลายคันด้วย ส่วนเราเอง เมื่อคืนนั่งกดเครื่องคิดเลขเครื่องเล็กๆ บวกเงินเท่าที่มีเพื่อดูยอดรวมว่าจะดาวน์รถหรือดาวน์บ้านได้หรือไม่ กดอยู่หลายรอบ ในที่สุดก็ตัดสินใจว่าไม่ซื้ออะไรทั้งสิ้น ต้องเกิดเงินเอาไว้เพื่อกรณีฉุกเฉิน...
“วันนี้ผมจะพาออกนอกเมืองไปทานที่สวนอาหาร ก. กุ้งเผา” วรุจน์ขึ้นนั่งบนรถและเคลื่อนรถออกจากที่
“ผิดกับสไตล์คุณมากเลยนะครับ” กายให้ความเห็น
“ทำไมผมจะไปทานอาหารที่ ก. กุ้งเผาไม่ได้” วรุจน์หัวเราะ
“ก็ ไม่รู้สิครับ วิถีชีวิตของคุณไม่น่าจะเป็นแบบนั้น คุณดูเป็นหนุ่มเมืองกรุง น่าจะชินแต่กับร้านอาหารเท่ๆ กลางกรุงเทพฯ” กายตอบแล้วอดนึกถึงคำพูดของนรธีร์ไม่ได้
...วิถีชีวิตของเขาแตกต่างกับวรุจน์และธฤต ถ้าจะให้เขากินข้าวร้านอาหารทุกวันคงไม่ไหว ที่ทำได้คือซื้อจากรถเข็นข้างทาง แต่บางครั้งเขาก็เคยทำกับข้าวกิน หุงข้าวแล้วก็เจียวไข่ ไม่ก็ทำโจ๊กใส่หม้อหุงข้าวแบบง่ายๆ...
“ไม่จำเป็นเสมอไปหรอกครับ” วรุจน์ตอบด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี “ขอแค่อาหารอร่อย ที่ไหนผมก็ทานได้”
“คุณเคยทำอาหารทานเองไหมครับ” กายถามวรุจน์
“เคยสิครับ” วรุจน์ตอบ “นี่คงคิดว่าผมคงทานข้าวเฉพาะในร้านอาหารใช่ไหมล่ะ ความจริงก็ถูกนะ เกือบทุกวัน ผมทานในร้านอาหาร”
“นั่นไง”
“ที่โรงแรม The Atlantis” วรุจน์หัวเราะ “ของฟรีนะครับกาย ใครไม่ชอบทานอาหารอร่อยๆ และฟรีบ้าง แต่บางครั้งผมก็ทำเองง่ายๆ”
“เช่น” กายเลิกคิ้ว
“หลักๆ ก็ เสต็ก สปาเก็ตตี้ซอสอาบาเรียต้า ซุปข้าวโพดอะไรพวกนั้น”
...อายจังเลย แค่ได้ยินชื่ออาหารก็ทำให้เรารู้สึกว่าอยู่กันคนละโลกกับวรุจน์...
...นี่ไงล่ะ ตัดวรุจน์ทิ้งไปจากลิสท์ เพราะวิถีชีวิตแตกต่่างกัน ไปกันไม่ได้ ตัวเลือกจะได้น้อยลงอีกหนึ่ง แล้วก็ตัดธฤตออกไปด้วย คนในวงการบันเทิง เราไม่ชอบคนในวงการบันเทิง วิถีชีวิตไม่เหมือนกับเราเหมือนกัน...
...งั้นคเชนทร์ก็ไม่เหมือน เมฆก็ด้วย...
“วันหลังเราซื้ออะไรไปทำทานที่บ้านผม” วรุจน์พูดเสียงอ่อนโยน “หรือบ้านคุณก็ได้”
“ผมเช่าอพาร์ทเมนต์อยู่ครับ ไม่ใช่บ้าน”
“ก็บ้านนั่นล่ะ อพาร์ตเมนต์ หอพัก คอนโด มันก็คือบ้าน”
“ผมไม่มีเครื่องครัว”
“เอาที่บ้านผมไปก็ได้”
“ผมไม่มีเตาแก๊ส”
“เตาไฟฟ้าเล็กๆ ผมก็มี บางทีผมเอาไปนั่งย่างเนื้อเกาหลีทานที่ระเบียงหลังบ้าน ผมมีอุปกรณ์ทุกอย่าง อย่าหาเรื่องปฏิเสธไปหน่อยเลย” วรุจน์อมยิ้ม
“ที่อพาร์ตเมนต์ผมห้ามทำอาหาร”
“กาย” วรุจน์เรียกเสียงดุ แต่นัยน์ตาฉายแววขำ “คุณอย่าพยายามถอยห่างออกจากผมเลยนะ อย่าหาเหตุผลมาบอกผมว่า เพราะเราแตกต่างกัน เราถึงไปกันไม่ได้ มันไม่ใช่ประเด็น อีกอย่าง...เอ่อ...” วรุจน์พูดแล้วนิ่งไป
กายมองคนที่กำลังขับรถด้วยสายตาค้นหาเพราะวรุจน์พูดประโยคหลังๆ ด้วยน้ำเสียงจริงจังและมั่นใจมาก แต่ทันใดกลับนิ่งไป
“อีกอย่างอะไรครับ” กายถาม
“อีกอย่าง ผมอยากให้คุณเชื่อในตัวผม” วรุจน์นิ่งอีกชั่วครู่แล้วพูดต่อว่า “เชื่อในตัวตนจริงๆ ของผม มีอะไรหลายอย่างที่เราต้องทำความรู้จักกัน ผมมีอะไรอีกเยอะแยะที่อยากจะบอกคุร แต่ผมบอกทั้งหมดตอนนี้ไม่ได้ ผมอยากจะให้มัน...”
“ค่อยเป็นค่อยไป” กายรีบพูดแทรก
“แต่บางอย่างผมก็อยากรวบรัด” วรุจน์อมยิ้ม
“เช่นอะไรครับ”
“คุณก็รู้”
“ผมไม่รู้ ผมไม่ใช่คนฉลาดขนาดนั้น”
“ไม่ต้องถ่อมตัวหรอก ผมรู้ว่าคุณเป็นคนฉลาด”
“แต่ก็ไม่เก่งถึงกับอ่านใจใครได้”
“คุณไม่ต้องอ่านใจผม เพราะผมจะเปิดให้คุณดูเอง แต่ความจริง ผมก็เปิดมาเยอะแล้วนะครับกาย” วรุจน์ตอบพร้อมกับยิ้มบางๆ แต่ทว่า แวบหนึ่ง กายสังเกตว่ามีรอยยิ้มหม่นๆ เจือปน เหมือนกับวรุจน์มีอะไรอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูดออกมา
นรธีร์หันไปมองเชิงชายที่กำลังดื่มเหล้าอย่างหนักแล้วหันไปบอกบาร์เทนเดอร์ว่าให้หยุดเติมเหล้า เชิงชายโวยวายที่โดนขัดใจแต่นรธีร์โวยวายเสียงดังกว่า
“เลิกแดกเหล้าซะที เดี๋ยวก็เมา แกรู้หรือเปล่า จากผลการสำรวจของดูเร็กซ์ ชีวิตของหลายคนพลิกผันไปหลังดื่มเหล้าแก้วสุดท้ายก่อนเมาเละเหมือนหมาและไม่ใช่ผลิตภัณฑ์ของดูเร็กซ์” นรธีร์ตะคอกเสียงใส่เชิงชาย
“ผมม่ายสน ตอนนี้ชีวิตผมก็พลิกแล้ว” เชิงชายโบกมือ “พลิกกลิ้งฝุ่นตาหลบฉิบหายวายป่วง”
“ไอ้ชาย พอแล้ว” นรธีร์ตีมือเชิงชายซึ่งหันไปด้านข้างและกำลังยื่นมือจะคว้าแก้วเหล้าของคนอื่น
“กาย ทำมายทำกับชายยางงี้” เชิงชายคร่ำครวญ
“รูปมันเก่าแล้ว ตั้งแต่ปีมะโว้โน่น” นรธีร์แก้ตัวแทนกาย
“มันเจ็บที่ขั้วหัวจายจริงๆ เจ๊ กายยอมมีอะไรกับครายๆ แต่ไม่ยอมแม้จะให้ผมแตะเนื้อต้องตัว ต้นขาขาวๆ ก็ม่ายเคยเห็น”
“เว่อร์ไปแล้วแก” นรธีร์ตีไหล่เชิงชาย
“เปรียบเทียบ เข้าจายหมาย เปรียบเทียบ” นรธีร์พูดเสียงอ้อแอ้ “ผมเสียใจมากนะเจ๊ ยิ่งดูรูปหลุดของกายผมยิ่งหมดกำลังจาย”
“แกมองอีกมุมซิวะ กายมันมีอะไรกับใครและไม่ยอมผูกพันกับใครซักคนเพราะมันมีแค่สนุกๆ แต่กับแกมันเป็นเรื่องพิเศษ คนพิเศษ จะมีอะไรกันก็ต้องรอเวลาพิเศษ” นรธีร์ปลอบใจ
“แล้วเมื่อหร่ายล่ะเจ๊ เมื่อหร่ายอ่ะ”
“เอ๊ะ ไอ้นี่ แกคบกับไอ้กายเพราะอยากจะฟันมันอย่างเดียวใช่ไหมถึงได้คร่ำครวญเรื่องเสียบประตูหลังมันนัก” นรธร์ตะคอก
“เปล่า” เชิงชายส่ายหน้าแล้วฟุบลงกับเคาท์เตอร์บาร์เหล้า
“เชื่อใจมันหน่อยสิ เจ๊ถามมันแล้ว มันบอกว่าเป็นรูปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ความจริงแกควรจะช่วยมันสืบหาไอ้ตัวการที่ปล่อยรูปออกมาจะได้ไปช่วยรุมกระทืบใอ้ห่_นั่น ไม่ใช่มานั่งคร่ำครวญอยู่แบบนี้”
“ก็ผมเสียจาย” เชิงชายพูดเสียงอู้อี้
“งั้นก็กลับบ้านไปนอน”
“ผมจามาว” เชิงชายไม่ยอม “เมาให้ลืมกาย”
“เออ ขอให้ลืมจริงๆ สาธุ”
“เจ๊ไม่รักผม ไหนว่าจาช่วยผมให้สมหวัง ทำมายกายม่ายรักผมซะที”
“เฮ้อ ไอ้งี่เง่าเอ๊ย” นรธีร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดพึมพำเบาๆ ว่า “เรื่องของหัวใจ มันบังคับกันได้ที่ไหนวะ”
วรุจน์รับประทานอาหารทะเลได้มากอย่างที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำได้ กายเองก็เช่นกัน วรุจน์รู้ว่า นอกจากรสชาติอาหารและบรรยากาศของร้านแล้ว คนที่เขานั่งทานด้วยเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้รับประทานได้มากมากกว่าที่เคย
ขณะที่เดินทางกลับเข้าเมือง วรุจน์ชวนกายไปขับรถเล่นทั้งที่อีกฝ่ายนั่งตาปรือตั้งแต่ขึ้นรถ
“จำได้ไหมครับกาย คุณบอกว่า หากเราตระเวนไปที่ต่างๆ ที่เราคุ้นเคย เราอาจนึกอะไรออก ตอนนี้ผมกำลังนึกเรื่องที่ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณมาก่อนแต่คิดไม่ออกว่าเคยเห็นกันที่ไหน”
“คุณยังไม่ลืมเรื่องนี้อีกหรือครับ” กายพูดช้าๆ รู้สึกง่วงมาก
“ใครจะลืมลง ก็เพราะลืมไม่ลงนี่ไง ผมถึงได้รู้สึกอึดอัดแบบนี้”
“ไหนๆ เราก็รู้จักกันแล้ว จะไปคิดทำไมล่ะครับ อีกอย่างหน้าตาโหลๆ แบบผม คุณคงเคยเจอมานักต่อนัก”
“ตลกตายล่ะ หน้าโหลแบบคุณนี่นะ” วรุจน์หัวเราะ “ที่พูดนี่เพราะไม่รู้ว่าตัวเองหน้าตาดีใช่ไหม”
“เปล่า ผมพูดเล่น”
“คุณรู้ว่าตัวเองมีรูปร่างหน้าตาตัวเองเป็นอาวุธ ใครเห็นคุณก็คงชอบและอยากจีบ ผมขอยอมรับว่าวันนั้นที่เห็นคุณเดินอยู่ข้างถนนผมก็รู้สึกแบบนั้น แต่ตอนที่ขับรถเข้าไปใกล้คุณมากๆ ผมกลับมีความรู้สึกหนึ่งโผล่เข้ามาในหัว” วรุจน์ทอดเสียงอ่อนโยน “ว่าผมเคยเห็นคุณมาก่อน และไม่ใช่ครั้งเดียว”
“คุณจะคิดเรื่องนี้ให้ออกให้ได้จริงๆ ใช่ไหมเนี่ย”
“มันติดอยู่ในหัว คุณไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนหรือครับ พยายามอยากนึกอะไรให้ได้ แต่นึกไม่ออก พอจะนึกได้ มันก็หายไปทุกที”
“สมมุติว่าเราเคยเจอกันในผับ มันจะสำคัญยังไง เราไม่ต้องตระเวนไปทุกผับหรือครับ หรือเราอาจจะเดินผ่านกันบ่อยๆ ในซุปเปอร์มาร์เก็ต”
“คุณไม่อยากรู้หรือครับกายว่าเคยเจอกับผมหรือเปล่า”
“คุณวรุจน์” กายไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรดี วรุจน์ดูหมกหมุ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก เขานึกว่าจะลืมไปแล้ว แต่จู่ๆ วรุจน์กลับพูดเรื่องเดิมขึ้นมา
“ผมอาจจะเหมือนคนที่คุณเคยรู้จัก” กายพูด
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ความรู้สึกแบบนั้น มันเป็นความรู้สึกอีกแบบ” วรุจน์ส่ายหน้า
“งั้น...” กายเอียงหน้าคิด “เริ่มที่เซเว่น อีเลฟเว่นดีไหมครับ คุณอาจเคยเดินชนกับผมตอนเข้าไปซื้อของ ผมเดินชนกับคนอื่นบ่อยๆ ผมกะจังหวะประตูเลื่อนอัตโนมัติไม่ค่อยได้”
“ผมไม่เคยเดินชนใครหน้าเซเว่น อีเลฟเว่น”
“คุณจำได้ขนาดนั้นเลยหรือ”
“ผมเป็นคนความจำดี” วรุจน์ตอบ ยิ้มบางๆ ให้กาย แล้วหันไปพูดพึมพำ “แต่เรื่องนี้กลับนึกไม่ออก”
“ตกลงไม่เอาเซเว่น อีเลฟเว่น”
“ช่่างเถอะ” วรุจน์หัวเราะเบาๆ “เดี๋ยวคุณจะเบื่อเสียก่อน เอาเป็นว่า เรามาทำความรู้จักกันให้ลึกซึ้งมากกว่านี้ดีกว่า”
...ตายละหว่า มาทำความรู้จักกันให้ลึกซึ้ง ชวนกันง่ายๆ เลยหรือ...
...นี่ไม่ต้องจัดกลุ่มแข่งขันกันใหม่หรือ วรุจน์อยู่สายเดียวกับธฤตและเชิงชาย ส่วนอีกสาย คเชนทร์ เมฆ และเบนนี่ ก็พอดีกันแล้วนี่นา หากเกิดมาเสียตัวให้วรุจน์ มันก็ไม่ลงตัวสิ...
...หรือไม่ก็นอนกับทุกคนให้สิ้นเรื่อง ใครลีลาดีที่สุดก็เลือกคนนั้น รักกับเซ็กส์ยังไงมันก็มาด้วยกันนั่นล่ะว๊า...
“กายครับ” เสียงของวรุจน์ดังขึ้น “คิดอะไรอยู่หรือครับ”
“เอ่อ...เปล่าครับ” กายส่ายหน้า
“ผมอยากเห็นโรงเรียนมัธยมที่คุณเคยเรียน เอามัธยมต้นก่อน แล้วค่อยไปมัธยมปลาย มหาวิทยาลับกับที่ทำงานไม่ต้อง พอไปดูที่คุณเรียนแล้ว ผมจะพาไปดูโรงเรียนที่ผมเคยเรียน คุณต้องแปลกใจแน่ๆ วันนี้เราทำความรู้กันให้ลึกซึ้งแค่นี้ก่อน แค่ตระเวนไปแค่นี้ก็คงถึงเวลานอนพอดี”
“ตีสองพอดีล่ะไม่ว่า” กายเบ้ปากแล้วยิ้ม นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ไปดูโรงเรียนคุณเลยดีกว่าครับ ผมเรียน กศน.”
“ฮ้า จริงหรือ ไม่น่าเชื่อ” วรุจน์อุทาน “แล้วคุณก็เก่งถึงขนาดสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่เข้ายากที่สุดของประเทศได้”
“ผมเป็นคนตั้งใจจริง”
“นี่ล่ะแบบที่ผมชอบ”
“หือ” กายเลิกคิ้ว
“กาย อย่านึกว่าผมมองคนที่รูปร่างหน้าตา” วรุจน์พูดเสียงจริงจัง “จริงอยู่ ผมเคยคบกับคนแบบนั้น แต่ไม่ใช่ความสัมพันธ์จริงจัง ผมมองคุณลึกกว่านั้น ผมเห็นอะไรในตัวคุณหลายอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกพิเศษ มีอะไรบางอย่างที่บอกผมว่าใช่”
“โรงเรียนคุณอยู่อีกไกลไหมครับ” กายเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้วรุจน์วกเข้าเรื่องที่จะทำให้เขาอึดอัด
...เขายังไม่พร้อม...
“ไกลครับ แต่ผมไปถึงได้ภายในสิบห้านาที อยากลองนั่งรถมันส์ๆ หรือเปล่า” วรุจน์ตอบยิ้มๆ
“ไม่ครับไม่ ไปแบบธรรมดาก็ได้” กายรีบปฏิเสธ
“อยากเปลี่ยนเรื่องคุยก็ได้” วรุจน์พูด “งั้นเรามาคุยเรื่องทำอาหารกัน ครั้งหน้าไปทำอาหารทานกันที่บ้านผม”
ในที่สุด การเดินทางแบบ 'ธรรมดา' เพื่อไปชมโรงเรียนมัธยมฯ ที่วรุจน์เคยเรียนก็สิ้นสุดลง วรุจน์ชะลอรถและชี้มือไปยังกำแพงสูงด้านซ้ายพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า
“นี่ไงโรงเรียนเก่าผม”
“นี่หรือครับ” กายเลิกคิ้ว รู้สึกแปลกใจมาก
“คุณแปลกใจมากใช่ไหมล่ะ เห็นหน้าก็รู้”
“ครับ” กายตอบเสียงเบาหวิว
“แล้วก็โน่น ตรงโน้น” วรุจน์ชี้มือและหมุนพวงพาลัยรถ ขับรถตรงไปยังจุดที่ชี้ เมื่อมาถึงจึงพูดต่อว่า “นี่ล่ะ ที่ประจำผม”
“ที่ประจำเอาไว้ทำอะไรครับ” กายถาม
“มานั่งรอกลับบ้าน” วรุจน์ตอบ “คนขับรถผมจะมาจอดรถตรงนี้ทุกวัน เลิกเรียนผมก็จะมานั่งอยู่ในรถ รอเวลาน้องชายผมเลิกเรียนแล้วค่อยไปรับ โรงเรียนน้องผมไม่มีที่จอดรถ”
“ทำไมไม่เรียนที่เดียวกันครับ” กายถาม
“ผมสอบเข้าโรงเรียนนั้นไม่ได้ คุณพ่อก็ไม่ยอมใช้เส้นสาย น้องชายผมเรียนเก่งมาก สอบเข้าได้ที่หนึ่ง” วรุจน์หัวเราะ “ผมชอบนั่งรออยู่ในรถ เปิดกระจกลง เอาคางเกยประตูรถแล้วมองดูคนเดินไปเดินมา”
“ที่นี่หรือครับ” กายถามซ้ำ ตามองไปยังป้ายรถโดยสารประจำทางเก่าๆ ข้างรั้วคอนกรีตสูง
“น่าแปลกแฮะ” วรุจน์พยักหน้าแล้วอุทานเบาๆ “ทุกอย่างเกือบจะเหมือนเดิม ข้างป้ายรถเมล์ก็ยังเป็นซุ้มไม้เลื้อย คุณรู้ไหม เวลาฝนตกปรอยๆ คนชอบเข้าไปหลบใต้ซุ้ม ผมเคยอยากเรียกให้เขาเข้ามานั่งหลบฝนกับผมในรถ แต่ก็ได้แต่คิด”
“ใครครับ”
“อืม...ก็คนที่อยู่ใต้ซุ้มนั่นล่ะครับ” วรุจน์ขมวดคิ้ว “เอ่อ ตรงนั้นมีคนตั้งโต๊ะขายของ มีรถเข็นขายน้ำ แล้วก็มีโต๊ะขายดอกไม้”
“โต๊ะไม้เล็กๆ เก่าๆ” กายพึมพำแล้วเปิดประตูลงจากรถพร้อมกับวรุจน์
“อากาศดีจริงๆ” วรุจน์กางแขน แหงนหน้า “ไม่น่าเชื่อว่านี่คือกลางกรุงเทพฯ”
“ก็มันดึกแล้วนี่ครับ” กายพูดยิ้มๆ แล้วเดินไปยังซุ้มไม้เลื้อย
“คุณรู้ไหมกาย บางครั้งผมก็ลงไปซื้อของกินตรงข้างป้ายรถเมล์ คนขับรถผมบอกว่ามันไม่สะอาด แต่ผมไม่สน ก็ไม่เห็นจะท้องเสียซักที อร่อยด้วย ที่บ้านเลี้ยงผมแบบคุณหนู แต่ผมไม่อยากเป็นคุณหนู น้องชายผมต่างหากอยากเป็นคุณหนู แต่พ่อกับแม่ไม่ยอมให้เป็น พ่อกับแม่ผมก็แปลกนะ เขากลัวว่าเพราะน้องชายผมเป็นน้องคนเล็ก จะเสียนิสัยเพราะถูกตามใจ ก็เลยไม่ยอมตามใจ แต่กลับมาตามใจลูกชายคนโต”
กายยิ้มบางๆ นั่งลงบนม้านั่งใต้ซุ้มไม้เลื้อย มองดูวรุจน์ซึ่งยืนอยู่ริมถนนและกำลังหันไปรอบๆ
“ผมชอบซื้อพวงมาลัยของคุณยายคนหนึ่ง สงสารแก เขาขายตรงที่คุณนั่งอยู่นั่นล่ะ มีหลานคนหนึ่งคอยขายช่วย” วรุจน์พูดต่อ ท่าทางเหมือนกำลังจมอยู่ในห้วงเวลาส่วนตัวเพื่อนึกถึงอดีต “ดอกไม้หอมมาก ผมชอบดมแล้วก็วางไว้ข้างเบาะ เขาขายดีมากรู้ไหม จนหลานเขาต้องวิ่งมาเอาพวงมาลัยอยู่บ่อยๆ”
กายหันไปมองตามมือของวรุจน์ซึ่งชี้ไปยังสามแยกทางด้านซ้าย เห็นไฟสัญญาณจราจรกำลังเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีแดง
“เขาขายอยู่ตรงโน้น วิ่งไปวิ่งมาเหมือนไม่รู้จักเหนื่อย อายุคงอ่อนกว่าผมหลายปี ตากลมโต ผิวค่อนข้างคล้ำ คงเพราะตากแดด เขายิ้มให้ผมอยู่บ่อยๆ แปลกนะ เรามองกันทุกวัน แต่ไม่เคยได้คุยกันเลย เวลาไม่ได้ขายดอกไม้ เขาจะนั่งอยู่นิ่งๆ ไม่กระดุกกระดิก มองมาที่รถผม” วรุจน์ยืนนิ่ง มือล้วงกระเป๋ากางเกง เล่าเรื่องราวในอดีตด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ
“สงสัยว่า...ทำไมถึงไม่ได้คุยกัน คงเพราะคิดว่าคุณกับเขาแตกต่างกัน” กายพูด
“ความจริงผมก็อยากเป็นเพื่อนเขา” วรุจน์ยิ้มบางๆ “ใบหน้าเขาดูเศร้าๆ แต่ก็ดูเป็นคนเด็ดเดี่ยว”
“คนทำมาหากิน ต้องสู้ชีวิต อ่อนแอไม่ได้” กายพูดเสียงเบา
“ผมคิดว่าเขาก็คงเหงาเหมือนกัน และคงไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไงเหมือนผม เลยได้แต่มองกันไปมองกันมา ผมอยากจะบอกเขาว่า...” เสียงของวรุจน์อ่อนโยน แล้วก็เงียบหายไป ร่างสูงใหญ่ของผู้บริหารหนุ่มเครือโรงแรม The Atlantis ยืนนิ่ง มองมายังกายซึ่งนั่งอยู่บนม้านั่งเก่าๆ ใต้ซุ้มไม้เลื้อยอย่างคิดคำนึง ตาประสานตา สองหนุ่มนิ่งเงียบ ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง จนเวลาผ่านไปหลายนาที วรุจน์จึงพูดขึ้นมาว่า
“ผมชอบเขา รู้ไหมกาย ตอนนั้น ผมอยากจะบอกอย่างนั้น แต่เรื่องเศร้าก็เกิดขึ้นเสียก่อน ทำให้ผมไม่มีโอกาสได้พูดหรือเจอเขาอีกเลย”
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
“ตอนนั้น เย็นแล้ว โรงเรียนน้องชายผมเลิกช้ากว่าปกติ” วรุจน์เล่า “คงจะเป็นวันโชคร้ายจริๆ โชคร้ายมากที่สุดในโลก ทั้งของเขาและของผม ท้องฟ้ามืดครึ้ม ฝนกำลังจะตก เขารีบเก็บของ แต่ยายของเขาคงคิดว่าน่่าจะขายพวงมาลัยได้อีกหน่อยเลยถือเดินไปที่สามแยก คนขับรถผมบอกให้ปิดหน้าต่างรถแต่ผมไม่สนใจ เอาแต่มองเขาเก็บของอย่างเดียว เขาคงรู้ตัวว่าผมจ้องอยู่ เขาทำกระจาดใส่ของคว่ำ ตอนที่เขาเก็บของ เขาหันมามองผมบ่อยๆ ผมเห็นเขายิ้ม แต่ทันใดผมก็ได้ยินเสียงคนร้อง”
“เสียงรถเบรก ล้อครูดกับถนน” กายพูดขึ้นมา
“เสียงดังมาก ผมนึกว่าเสียงฟ้าร้อง”
“ไม่ใช่เสียงฟ้าร้อง เสียงรถเบรก” กายแย้ง
“ใช่...” วรุจน์พยักหน้า “เสียงคนตะโกนกันลั่นว่าคนถูกรถชน ผู้หญิงถูกรถชน”
“ผมวิ่งไปดู”
“ผมก็วิ่งไปดู”
“วรุจน์” กายครางเสียงเบา มองวรุจน์ที่ยืนนิ่งอยู่ริมถนนราวรูปปั้น
“กาย...” วรุจน์ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ส่ายหน้าช้าๆ พร้อมกับยิ้มด้วยความปีติ แล้วพูดขึ้นมาเสียงแผ่ว “คุณนั่นเอง คุณจริงๆ ด้้วย ที่ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณเหมือนกับคนที่เคยรู้จักกันมานานแสนนานก็เพราะอย่างนี้นี่เอง ภาพทุกภาพยังอยู่ในความทรงจำของผม ก่อนนั้นผมดึงมันออกมาได้ไม่หมด แต่ตอนนี้...ผมนึกออกแล้ว คุณคือ...”
“วรุจน์ระวัง” กายตะโกน
ในเสี้ยววินาทีนั้น รถเก๋งสีแดงสดวิ่งผ่าไฟสัญญาณจราจรมาจากทางแยกและเบรกกระทันหันจนรถหมุนหลายรอบ ท้ายรถกระแทกเข้ากับร่างของวรุจน์จนชายหนุ่มลอยขึ้นไปบนอากาศและหล่นลงมานอนกองอยู่บนพื้นไม่ห่างจากท้ายรถของตัวเอง
รถเก๋งสีแดงหยุดนิ่งอยู่ชั่ววินาทีก่อนจะเร่งเครื่องหนีหายไป
::: End of Chapter 34 :::
-
เง้ออออ วิธีตัดตัวเลือกหรอครับ ดูวรุจน์จะเป็นคนดีอยู่น้า แม้จะเสเพลไปหน่อย เหอๆ T_T
-
ตกลง กาย คือ????
กรี๊ดดดดดด อยากอ่านต่อแล้วง่า
อย่าตัดวรุจน์ออกจากตัวเลือกแบบนี้เลยนะ หรือว่าวรุจน์จะได้เป็นพระเอก
ม๊ายยยยยยย จะเอาท่านประธานๆๆๆๆๆ :กอด1:
ขอบคุณมากจ้า
-
โอ้!!! มันโหดร้ายมาก :sad4:
-
จะถามว่าให้ตัดตัวเลือกนี้ไปเหรอ แต่ว่าตราบที่วรุจน์ยังมีลมหายใจในนิยายเรื่องนี้ เขาก็ยังมีสิทธิ (ไปเลือกตั้งฯ)
-
ไม่ใช้ตัดตัวเลือกแบบไฟนอลเดสติเนชั่นนะ ตายเป็นตัวๆ =[]=!!!
กายเป็นหลายคุณยายคนนั้นเหรอ? ถึงเราจะไม่เชียร์วรุจแต่ก็ไม่อยากให้ตายน๊าาาาาา :sad4:
-
อ่าว กรรม วรุจจะตายมั๊ย อุตส่าห์นึกถึงอดีตได้
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก คุณวรุจของเค้าาาาาา~ :dont2:
-
OMG ! คนแต่งใจร้ายยยยยย
-
:z3: :z3: :z3:
ทำไมเป็นแบบนี้
-
ม่ายยยยย :z3:
กลายเป็นนิยายสยองขวัญไปแล้วเหรอ
:sad4:
ท่านประธานยังคงมีเงื่อนงำ
รอดูการคลี่คลายคดีต่อไป
-
ไม่ด้ายยยย อย่าให้วรุจน์ตายเลยนะ นะๆๆๆๆๆๆ
-
โหดร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
โอ๊ยยย เศร้ามากกก วันนี้ผมก็เห็นคนถูกรถชนต่อหน้าต่อตา
เหนตั้งแต่คนยืนอยู่บนถนน เห็นรถวิ่งมาชน เห็นคนลอยกระเด็นไป :m15:
-
คุณวรุจน์แย่แล้ว :serius2:
-
ไม่เอานะ o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
อ๊ากกก อดีตที่เปิดเผย :a5:
แต่...ยังไม่ทันได้ ดิสคัส
อย่าเพิ่งม่องเท่งไปก่อนนะหนึ่งในหกเหล่าทัพ :o7:
ปล. จะอย่างไรเสีย อิฉันก็ยังขอเชียร์ท่านประธาน 55555555+ :impress:
ส่วนเมวน่ะ FWไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก
เพราะท่านประธานเค้าอยู่ในเหตุการณ์จริงแถมยังเป็นผู้กระทำซะด้วย
วะฮ่าๆๆ (ยังพยายามเข้าข้างตัวเองอยู่ ) o8 o8 o8
-
สรุปว่าตัดช้อยวรุธออกใช่ป่ะ โหดมาก
-
อะไรก๊านนนน
อย่าตายนะคุณ ต้องอยู่ทำให้น้องกายสับสนก่อน
ทั้งที่เคยเจอกันมาก่อนแล้ว จะมาไปอย่างนี้ไม่ได้นะ
-
ใครปล่อยคลิป?????????
ใครขับรถชนเพื่อตัดคู่แข่ง
หรือทั้งหมดคือความอาฆาตของท่านประธาน
(เชียร์ท่านประธานนะนี่) o18
-
:a5:มัยค้างแบบนี้
-
เกิดอะไรขึ้นมากมาย จนเริ่มงงๆ
-
เป็นการตัดตัวเลือกที่เด็ดขาดมาก ฉับ!!!
-
โฮฮฮฮฮ!!!!!!!!!!!! วรุจน์อย่าตายน้า :m15:
นึกออกแล้วแท้ๆว่าเคยเจอกายที่ไหน เคยชอบกายยังไง
ไม่น้าาาาาาาา!! ตัดตัวเลือกวิธีนี้ไม่เก๋เลยอ่า เศร้าจิต TT
-
ตัดตัวเลือกกันแบบนี้เลยเหรอ
แม้จะไม่ได้เชียร์วรุจน์ แต่ตัดตัวเลือกกันแบบนี้ก็ไม่ดีมั้ง
หวังว่าวรุจน์คงไม่เป็นอะไรมาก แค่รถเฉี่ยวเอง มั้ง o22
-
เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ o22 แต่ก็ยังเศร้าใจอยู่ดี :sad4: :sad4:
แถมกายก็พอรู้ใจตัวเองแล้วด้วย
หรือจะพลิกผัน??? อย่างงั้ยดี?? :serius2: :serius2:
-
มันจะโหดไปไหมอ่า เล่นคัดตัวออกด้วยการมีอุบัติเหตุแบบนี้ ขอแค่บาดเจ็บนิดๆ หน่อยๆ พอนะ ไม่เอาถึงขั้นต้องหายไปจากโลกนี้เลย เศร้าเกินไป
-
คงไม่ถึงตายหรอก(มั้ง) ซึ่งถ้าไม่ตาย กายก็มีโอกาสสูงมากที่จะเอนเอียงมาทางวรุจน์นะ
แต่ทำไมตาขวากระตุกยิกๆ ลางสังหรณ์มันบอก ว่าพระเอก มีแววสูงมากจะเป็น 'ท่านประธาน'
ประมาณว่า ตาสี ตาสา ตาอิน ตานา แย่งกันดีๆ 'ตาอยู่' ม้ามืดก็โผล่มาคาบไปแดร๊ก อะไรงี้อะ :z10:
-
เฮ้ยยยย ตัดรายชื่ออย่างงี้กันเลยรึ
ต๊กใจมาก :serius2:
-
อะไรเนี่ย ....!!! เป็นนิยายฆาตกรรมไปแล้วหรือไร
-
กะ..กริ๊ดดดดดดดด =[]=!
กำลังจะซึ้ง....ฮือๆ วรุจน์!!
นายต้องไม่เป็นไร นายต้องอยู่ให้ถึงวันที่กายจะเลือกนร้า~
อดีตที่แสนหวาน ชวนซึ้ง น้ำตาไหลพรากๆกันเลยทีเดียว!!!
วันวานเป็นเวลาหวนคำนึงถึงเมื่อไร เป็นต้อง...ฮือๆ เรื่องมันเศร้า~
รอตอนต่อไป...
ปล.สรุปต่อตอนไหน ก็ค้างตอนนั้นสินะ! - -+
-
ถึงเราจะไม่เชียร์วรุจแต่ก็ไม่อยากให้ตายน๊าาาาาา :sad4:
เห็นด้วยอย่างยิ่ง ถึงจะเชียร์พฤศ แต่วรุจน์ก็ดูเป็นคนดี อย่าตายนะ :call:
-
จะเอาคเชนทร์ คเชนทร์ คเชนทร์
-
อะรายแว๊!!! ถึงจะไม่เชียร์วรุท
แต่ก็ไม่ได้อยากให้ตัดตัวเลือกแบบนี้นะ
แต่เอ๊ะ!! หรือว่ามันจะเกิดคดีพลิกหนอ o22
-
วรุจน์พูดอยู่บ่อยๆว่าเคยเจอกายที่ไหน เราก้อว่าคงต้องมีเรื่องอะไรเกี่ยวพันกันแน่ๆ ขออย่าให้เป็นอะไรมากละกันนะคะ
-
เริ่มคิดว่าเป็นท่านประธานและ ที่เป็นชายในคืนวันศุกร์ :เฮ้อ:เฮ้อไม่ชอบใจเลย ก็เชียร์คเชนต์อะ ชิ.....โกรธคนแต่ง :angry2: เมื่ไหร่จะเคลีย
-
โหดร้ายมาก
-
เหมือนจะเป็นบาปเป็นกรรมของวรุจน์ยังไงก็ไม่รู้
-
ไม่รู้งานนี้จะมีม้ามืดดโผล่มาแจมมั้ยน้า~
-
โอ้ว~~!! ที่แท้ก็วรุจน์กับกายก็เคยเจอกันมาก่อนนี่เอง มีวัยเด็กของกายด้วยอ่ะ เหอๆ แต่ทำไมต้องมาหักตอนว่าวรุจน์โดนรถชนด้วยนะ TT^TT
แอบโล่งใจเล้กน้อยที่คเชนทร์ไม่ใช่ชายในคืนนั้นของกาย ( เราหายไปนานจัด อย่างน้อยก็ลุ้นต่อไปว่าอาจจะเป็นท่านประธานก้ได้ พฤติกรรมท่านช่างส่อนัก 55+)
-
วิธีตัดตัวเลือกไมมันเหมือน ไฟนอลเดสสิเนชั่น จังเลยอ่ะ
แต่ว่า :a5: เคนนี่ไม่ได้ฟันกายหรอกหรือนี่
งั้นก็น่าจะเป็นท่านประธานหรอกหรือ แต่ท่านประธานก็ยังคลุมเคลืออยู่นี่สิ
ใครจะเป็นตัวจริงก็คงต้องย้อนไปคืนวันศุกร์นั้นสินะ
ใครฟันวันนั้น ก็น่าจะเป็นตัวจริง :L2:
:กอด1:
-
อ่อย จบแบบค้างคา
-
มันบีบหัวใจกันเกินไปไหม ขอให้อย่าเป็นอะไรเลยคุณวรุจน์ T^T
-
สนุกเวอร์!! ติดตามผลงานและเป็นกำลังใจให้นักเขียนนะครับ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
รักวรุธ
และก็ต้องเป็นท่านประธานอย่างที่เดาไว้ไม่มีผิด
-
โอ๊ยอ่านทนแล้วววววววววววววววววววววว :mc4:
ดีใจสุดๆ><
อ่านแล้วแอบอิจฉากายเบาๆนะมีหนุ่มมาให้เลือกเยอะแยะเลย
แต่ก็น่าปวดหัวอยู่แต่ละคนพุ่งชนจังๆทั้งนั้น5555
แอบลุ้นหลายอย่างอ่ะเรื่องนี้
จะรอต่อไปว่าคนที่กายเลือกจะใช่คนที่เราคิดไว้อ่ะป่าว เอิ๊กๆๆ
รอติดตามตอนต่อไปนะคร๊าาาาาา :bye2:
-
ไม่อยากให้วรุธเป็นอะไรเลย
ไหน ๆ ก็จำเรื่องที่เคยชอบกายได้แล้วแท้ ๆ
ถึงจะยังข้องใจเรื่องที่อาจจะเกี่ยวข้องกับคืนวันศุกร์นั่นก็เถอะ
-
โอ้ยยยยยย :serius2:ใครกันแน่น่ะเนี่ย
แล้วคุณวรุจน์จะเป็นอะไรมั้ยหน่ะ :sad4:
-
อุ๊บส์ อะไรกันเนี่ย เรื่องมันช่างซับซ้อน วุ่นวาย
-
แงๆๆ เค้าเชียร์วรุจน์อยู่นะ ถ้ากายไม่เอา ขอเค้าได้เปล่า อิอิ :o8:
-
เจ๊ยยยย :a5:
วรุจน์อย่าตายนะะ
ถึงจะไม่เชียร์วรุจน์ แต่ก็ไม่อยากให้วรุจน์ตายเลยจริงๆ :เฮ้อ:
-
นั้งๆ แล้วก็นึกออก
รูปของ กาย ที่ว่อนในเน็ต เห้นคนคนที่.... กาย ไม่ใช่เรอะ
ก็เอารูปคาง มาเทียบสิ ว่าเหมือนคางใคร
เพราะคางแต่ละคนไม่เหมือนกันอยู่แล้ว
ไม่ต้องไปนอนกับเขาหรอก ดีมะ?
-
Guy Chapter 35
กายยังไม่มีโอกาสได้เข้าเยี่ยมอาการวรุจน์ ฝ่ายบริหารของโรงพยาบาลติดป้ายห้ามเยี่ยมและมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงแรม The Atlantis ยืนเฝ้าหน้าห้องของวรุจน์อีกชั้นหนึ่ง
วรุจน์รักษาตัวในห้อง ICU สองวันแล้วย้ายออกมายังห้องพักคนไข้พิเศษ กายพยายามสอบถามอาการของวรุจน์จากพยาบาลประจำวอร์ดแต่ก็ไม่ได้รับข้อมูลมากนั้น เขาจึงคิดว่าเมื่อวรุจน์ย้ายเข้าพักรักษาตัวในห้องพักคนไข้พิเศษก็หมายความว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว
อีกสองวันเขาต้องเดินทางไปสหรัฐอเมริกาเพื่อเป็นล่ามให้กับนาวาอากาศตรีเมฆในการทดลองขับเครื่องบินรบรุ่นใหม่ งานยุ่งมากจนแทบไม่มีเวลาพัก กายต้องหอบเอกสารจากที่ทำงานไปแปลต่อที่บ้าน ในใจก็บ่นว่าให้พฤศไปด้วยที่มอบงานให้ทำหลายชิ้นพร้อมกันทั้งที่รู้ว่าเขากำลังจะเดินทางไปทำงานต่างประเทศ
แต่ที่สำคัญ กายแทบไม่มีสมาธิเลย ในใจนึกเป็นห่วงวรุจน์อยู่แทบตลอดเวลา ยิ่งรู้เรื่องราวในอดีตก็ยิ่งทำให้เขามีความรู้สึกสนิทกับวรุจน์มากขึ้นอย่างบอกไม่ถูก
...เย็นวันนั้นวรุจน์สั่งให้คนขับรถตัวเองพาร่างโชกเลือดของยายของเขาไปส่งที่โรงพยาบาลก่อนจะขอตัวไปรับน้องชายซึ่งรออยู่ที่โรงเรียนและต้องรีบกลับบ้านเพื่อรอพบกับพ่อและแม่ซึ่งเดินทางกลับจากต่างประเทศในวันนั้น...
...จากนั้นเขาก็ไม่เคยเจอวรุจน์อีกเลย...
...เขานั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องฉุกเฉินเพราะไม่รู้จะทำอย่างไร โชคดีเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลและตำรวจประสานกับวัดซึ่งอยู่ใกล้ๆ จัดงานศพง่ายๆ ให้กับยายของเขา...
...งานศพซึ่งไม่มีแขกแม้แต่คนเดียว พระสวดศพคืนเดียวก็เผา เขาเดินร้องไห้ออกมาจากวัดและกลับไปที่บ้าน นอนร้องไห้ต่อทั้งคืน เขาไม่มีญาติพี่น้องเพราะตั้งแต่จำความได้ ยายเป็นคนเดียวที่เลี้ยงเขามาจนโต...
...หนึ่งอาทิตย์ให้หลัง เขากลับไปขายพวงมาลัยที่เดิม แต่เขาไม่เคยเห็นรถคันใหญ่สีดำของวรุจน์จอดอยู่ริมถนนใกล้ซุ้มไม้เลื้อยอีกเลย นานเข้าเขาก็เลิกขายพวงมาลัย หันไปทำอย่างอื่นเพื่อหาเงินเลี้ยงชีพ ชีวิตที่ปราศจากคุณยายลำบากมาก แต่เขาก็ไม่ท้อ ต่อสู้ชีวิตจนเรียนจบมหาวิทยาลัย...
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานดังขึ้น กายสะดุ้ง คนที่โทรศัพท์มาคือคเชนทร์ ประโยครแรกคือคำพูดแปลกๆ เช่นเคย
“นั่งทางในเก็งหวยหรือกาย”
“คุณคเชนทร์” กายอุทานเบาๆ “นี่คุณแอบดูผมหรือครับ”
“เงยหน้าขึ้นมองเพดานสิ มีกล้องจิ๋วติดอยู่ เห็นหรือเปล่า”
กายเงยหน้าขึ้นตามคำบอกของคเชนทร์แต่กลับมองไม่เห็นอะไรนอกจากเพดานราบเรียบสีขาวนวล คนที่โทรศัพท์มาจึงหัวเราะชอบใจและพูดว่า
“ซื่อจริงแฮะ บอกอะไรก็เชื่อ บริษัทที่ไหนจะติดตั้งกล้องส่องดูพนักงานทุกโต๊ะ ผมกำลังยืนมองคุณจากหน้าห้องคุณการุณย์”
กายหันขวับไปมอง เห็นคเชนทร์ยืนพิงผนังใกล้ประตูห้องทำงานของการุณย์จึงวางสาย คเชนทร์เดินเข้ามาหาช้าๆ ยิ้มกว้างเห็นฟันขาวสะอาด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังเมื่อหยุดยืนที่หน้าโต๊ะทำงานของกาย
“เลิกเหม่อและทำงานต่อได้แล้ว” คเชนทร์พูด “ในออฟฟิสนี้มีสายของท่านประธานอยู่สองสามคน ระวังตัวให้ดี”
“ขนาดนั้นเลยหรือครับ” กายพูดอย่างไม่เชื่อหู
“มีทุกออฟฟิสนั่นล่ะ” คเชนทร์ยักไหล่ “ไม่เว้นแม้กระทั่งออฟฟิสผม”
“คุณชนกเป็นคนของท่านประธาน”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้น”
“แต่ว่า...”
“เลิกมีแต่คำถามได้แล้ว คุณรีบทำงานให้เสร็จ จะได้รีบกลับกัน ผมหิวข้าว”
“เกี่ยวอะไรกับคุณ” กายแกล้งทำหน้างง
“ก็เราจะไปทานข้าวด้วยกัน”
“ผม...”
“ตามประสาคนที่คบๆ กัน” คเชนทร์ยักคิ้ว ส่งสายตาพราวระยับให้กาย
“งานผมคงยังไม่เสร็จง่าย ผมต้องเอาไปทำต่อที่บ้าน” กายหน้ามุ่ย
“ไปนอนบ้านผมสิ จะได้ช่วยกันทำ”
“อย่าเลยครับ” กายก้มหน้า พยายามทำงานต่อ คเชนทร์ยืนนิ่งชั่วครู่แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า
“คุณอยากไปเยี่ยมเขาหรือกาย”
“คุณคเชนทร์” กายเงยหน้าขึ้นมองคเชนทร์ “คุณรู้”
“ข่าวออกดัง ใครจะไม่รู้” คเชนร์ยักไหล่ “ผมยังรู้ลึกด้วยนะว่าตำรวจไม่ได้คิดว่าเป็นแค่อุบัติเหตุ”
“พูดเป็นเล่น”
“คุณดูเงียบเหงามากตั้งแต่วันเกิดเหตุ” คเชนทร์มองหน้ากายด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “คุณห่วงเขามากถึงขนาดนั้นหรือครับ”
“ก็...” กายอึกอัก ในใจอยากจะถามคเชนทร์ว่า รู้ด่วยหรือไม่ว่าเขานั่งอยู่ตรงหน้าวรุจน์ตอนที่วรุจน์ถูกรถชน เขาเห็นภาพนั้นกับตา เห็นร่างของวรุจน์ลอยขึ้นในอากาศแล้วตกลงมากระแทกกับกระโปรงท้ายรถของตัวเองก่อนจะหล่นลงมานอนกองอยู่กับพื้นถนน เห็นว่าวรุจน์แน่นิ่ง เลือดไหลออกจากปาก จากนั้นเขาก็ตาพร่า ทำอะไรไม่ถูก
...เขานั่งนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ รู้สึกช๊อค แต่เมื่อมีคนหลายคนวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์ก็ตั้งสติได้จึงพยายามกันคนไม่ให้เข้ามามุงดูใกล้เกินไป มีคนโทรศัพท์แจ้งตำรวจ กายนั่งอยู่ข้างวรุจน์ จับมือของวรุจน์บีบเบาๆ รอรถพยาบาล...
“วรุจน์มีศัตรูไม่น้อย” คเชนทร์พูดขึ้นมาเบาๆ “ข้อนี้คุณอาจจะไม่รู้”
“มีศัตรู” เสียงของกายเบาโหวง
“แต่ถ้าจะเรียกให้ดีหน่อยก็เรียกว่าคู่แข่ง”
“แต่เขาก็จะทำกันขนาดนี้เลยหรือครับ”
“พฤศกับผมก็มีคู่แข่งเหมือนกัน” คเชนทร์ยักไหล่ “ทั้งที่รู้และไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่คุณไม่ต้องห่วงไปหรอก วรุจน์เขารวย เป็นถึง CEO ของ The Atlantis ตำรวจไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ หรอก”
“ครับ” กายพยักหน้า
“ทีนี้ ตั้งใจทำงานได้หรือยัง” คเชนทร์เลิกคิ้ว แล้วยิ้มบางๆ “ผมหิวข้าว”
“เฮ้อ คุณคเชนทร์นะคุณคเชนทร์” กายพึมพำแล้วก้มหน้าลงทำงานต่อ เลิกสนใจคเชนทร์ซึ่งเดินจากไปช้าๆ พร้อมกับผิวปากเบาๆ
กายยืนฟังรายงานข่าวของวรุจน์จนจบแล้วละสายตาจากจอโทรทัศน์ซึ่งแขวนอยู่ในระดับเหนือศีรษะในสนามบินสุวรรรณภูมิ ผู้สื่อข่าวรายงานข่าวว่าอาการของวรุจน์ดีขึ้น ห้องพักของวรุจน์มีการรักษาความปลอดภัยเข้มงวด จริงอย่างที่คเชนทร์พูด ผู้บริหารของ The Atlatis และตำรวจไม่คิดว่าเป็นเพียงอุบัติเหตุธรรมดาและขณะนี้กำลังสืบสวนหาสาเหตุที่แท้จริง นอกจากนั้นยังมีรายงานว่าชายหนุ่มหน้าตาดีซึ่งนั่งอยู่กับวรุจน์น่าจะเป็นคนเห็นเหตุการณ์ดีที่สุด ได้มีการเรียกร้องให้ชายหนุ่มคนนั้นเปิดเผยตัวออกมาเพื่อเป็นพยานให้กับตำรวจ
...ในตอนนั้นเขาตกใจและสับสนมาก ในขณะเดียวกันก็แปลกใจที่ตำรวจมาถึงที่เกิดเหตุเร็วมากอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่กี่นาทีรถพยาบาลก็มาถึงและพาตัววรุจน์ไป เมื่อถึงโรงพยาบาลมีผู้บริหารของโรงแรม The Atlantis รออยู่ที่ห้องฉุกเฉินแล้ว...
...พลเมืองดีที่แจ้งข่าวให้ตำรวจทราบคงบอกหมายเลขทะเบียนรถของวรุจน์ไปด้วย ตำรวจคงตรวจสอบและรู้ได้ทันทีว่าวรุจน์เป็นใคร จากนั้นจึงรีบติดต่อไปยังโรงแรม...
...คืนนั้นตำรวจสอบปากคำเขากับผู้ชายอีกสองคนเบื้องต้นแล้วอนุญาติให้กลับบ้าน แต่เขาไม่กลับ ยืนรอวรุจน์อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ไม่ถึงชั่วโมง วรุจน์ก็ถูกย้ายเข้าห้อง ICU และห้ามเยี่ยม ผู้บริหารของโรงแรมยืนเฝ้าหน้าห้อง ICU ราวกับต้องการทำหน้าที่ยามรักษาความปลอดภัยยังไงยังงั้น...
กายหันไปมองนาวาอากาศตรีเมฆซึ่งกำลังเดินตรงเข้ามาหา วันนี้คือวันเดินทางไปสหรัฐอเมริกาเพื่อเป็นล่ามให้กับนักบินที่จะไปทดลองขับเครื่องบิน F-35 เมื่อถึงสนามบินกายรู้สึกโล่งอกเมื่อทราบว่าไม่ต้องเดินทางไปกับเมฆสองต่อสอง
“คุณไม่ค่อยสนใจลูกทัวร์เลยนะครับกาย” นต. เมฆพูดยิ้มๆ เดินนำกายไปยังด่านตรวจ
“ผมไม่ใช่ไกด์นี่ครับ” กายแก้ตัว
“ผมล้อเล่น” นต. เมฆหันมายิ้ม “เอาเป็นว่า ดูแลผมคนเดียวก็พอ ที่เหลืออีกสี่คน ปล่อยให้ท่านไปของท่านเอง”
“ผมไม่เคยทราบมาก่อนเลยครับว่าทาง ทอ. จะไปกันถึงห้าคนไ
“คุณอยากไปกับผมสองต่อสองใช่ไหม่ะ” นต. เมฆหัวเราะเบาๆ และพูดต่อเมื่อเห็นกายเงียบ “ผมก็เพิ่งรู้ไม่กี่วันมานี้เองว่าพ่อกับคนอื่นไปด้วย ไม่รู้จะไปกันทำไม เกะกะเฉยๆ นี่คงอยากเห็น F-35 ใกล้ๆ ก่อนใคร”
...ดีแล้วล่ะที่ ผบ. ทอ. กับรองและนายพลอีกสองท่านไปด้วย ไม่งั้นก็ไม่รู้จะวางตัวยังไง คุณทหารอากาศเมฆเองก็ไม่ใช่ช่อย ขนาดมีพ่อมาด้วยยังหาโอกาสกุ๊กกิ๊กกับเราเลย...
“ถึงอเมริกาเราต้องหาโอกาสหลบไปจู๋จี๋กันบ้างนะครับกาย” นต. เมฆกระซิบกายแล้วรีบหันไปยิ้มให้กับผู้เป็นบิดาซึ่งเดินเข้ามาใกล้
“เมฆ แกไปอยู่หางแถว เผื่อมีปัญหาอะไรจะได้ช่วยลุงๆ”
“พ่อครับ ลุงเป็น ผบ. ทอ. นะครับ เคยเดินทางบ่อยๆ” เมฆแย้ง
“นี่เป็นคำสั่ง แกไปรั้งท้าย” รอง ผบ. ทอ. พูดสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“ครับผม” นต. เมฆยกมือขึ้นทำความเคารพบิดาแล้วเดินจากไป
“โตแล้วชอบทำตัวเป็นเด็ก เถียงพ่ออยู่นั่น” บิดาของ นต. เมฆหันมาพูดกับกาย “คุณกายใจเย็นๆ นะครับ”
“ครับ” กายยิ้มและค้อมศีรษะ ในใจมีคำถามขึ้นมาว่า
...ทำไมต้องใจเย็นๆ ผมไม่ได้เป็นผู้ปกครองคุณทหารอากาศเมฆนะครับท่านรองฯ...
“เวลาแปลอะไรให้ฟังมันไม่ค่อยฟังหรอก ชอบคิดว่าตัวเองรู้แล้ว จะทำอย่างที่ตัวเองคิด ยิ่งเวลาบินขึ้นไปบนฟ้ายิ่งหัวดื้อ เช่นหอควบคุมบอกให้ลดระดับที่ 5,000 ฟุต มันก็ลดลง 5,100 บอกลดความเร็วมันก็ลดให้นิดหน่อย ดีนะมันเก่ง ไม่งั้นผมไม่ให้มาทดลองขับ F-35 หรอกคุณ” รองผู้บัญชาการกองทัพอากาศขยายความ
“แล้วมาเกี่ยวอะไรกับที่ผมต้องใจเย็นครับ” ในที่กายก็ถามสิ่งที่สงสัย
“รู้สึกว่าคุณจะต้องไปนั่งที่ห้องควบคุมการบินเพื่อแปลให้นักบินที่กำลังเครื่องอยู่บนฟ้า”
“ผ่านระบบวิทยุสื่อสารแบบนั้นหรือครับ”
“ใช่” รอง ผบ. ทอ. พยักหน้า
“ถ้ายังงั้นเสียงก็ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่สิครับ” กายพูดกับรอง ผบ. ทอ. แต่ทว่าความจริงแล้วบ่นกับตัวเอง
“คงเหมือนในหนังล่ะคุณ เพียงแต่ว่าพอหอควบคุมพูดหรือนักบินพี่เลี้ยงพูด คุณก็ต้องแปล บางทีเขาก็คงเข้าใจได้เอง แต่ถ้าเมฆเขาติดขัด คุณก็คงต้องแปล แล้วก็คงมีแปลการประชุมอีกหน่อย อ้อ เห็นว่าตอนเช้าทุกวันก่อนเริ่มบินจะมีคลีนิกประมาณครั้งละ 30 นาทีด้วยนะ แต่ถึงอเมริกา ทางโน้นคงอธิบายหให้ฟังอีกที” รอง ผบ. ทอ. ตอบ “ยังไงผมฝากลูกชายผมด้วย”
“ครับ ผมจะทำหน้าที่ล่ามให้ดีที่สุดเลยครับ” กายพยักหน้ารับปาก
“ผมมองว่าท่าทางคุณเป็นคนใจเย็น เป็นผู้ใหญ่ ยังไงนอกจากเรื่่องการแปล คุณช่วยสอนมันเรื่องอื่นด้วยเถอะ เมฆเป็นลูกคนสุดท้อง ยังทำตัวเป็นเด็กกว่าอายุ”
“ผมคงไม่กล้าขนาดนั้นหรอกครับท่าน”
“แล้วช่วยเป็นหูเป็นตาแทนผมด้วยนะคุณ อเมริกามันมีสิ่งยั่วยวนเยอะ ผับบาร์มีกันเกร่อ อย่าให้มันแอบหนีออกไปกินเหล้า เมาเสียงานเสียการ”
“ครับผม” กายพยักหน้าเพราะไม่รู้จะตอบอย่างไรดี
“ไอ้ลูกคนนี้ เวลาเมาแล้วดูไม่ได้ ไร้สติ” รอง ผบ. ทอ. ส่ายหน้า
“ผมก็เห็นคุณเมฆมีระเบียบวินัยสมกับเป็นทหารอยู่นี่ครับ คงไม่ทำอะไรนอกลู่นอกทาง”
“คุณกายไม่รู้อะไร เจ้าเมฆนี่ตัวออกนอกลู่นอกทางเลยล่ะ ผมถึงได้ขอให้คุณช่วยดู คนอื่นๆ ที่มาด้วยกันนี่ก็จะช่วยดู” รอง ผบ. ทอ. หันไปมองด้านหางแถวซึ่งนายทหารที่เหลือกำลังรอตรวจพาสปอร์ต “มันดื้อเงียบ พยศเป็นที่หนึ่ง ใจถึงประเภทถึงไหนถึงกัน อยากได้อะไรเป็นต้องได้ ตั้งใจแล้วไม่เคยถอย ชอบดับเครื่องชน”
“ครับ” กายไม่รู้จะตอบอะไรจึงเอาแต่พยักหน้า บิดาของเมฆเดินเข้าไปที่เคาท์เตอร์ตรวจพาสปอร์ต เขายืนรอที่หัวแถว พอหันไปมองด้านหลังจึงสบตากับเมฆ นายทหารอากาศหนุ่มจึงขยิบตาให้ ก่อนจะทำปากส่งจูบหนึ่งครั้ง
ขณะที่กายกำลังเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียงเพื่อเข้านอน เขาได้ยินเสียงเคาะประตูถี่ๆ ไม่ยอมหยุด กายขมวดคิ้วสงสัย ลงจากเตียง และเดินไปที่ประตูอย่างเนือยๆ
“กาย เปิดหน่อยสิครับ” เสียงคนที่ยืนอยู่หน้าห้องเรียก
“คุณเมฆ” กายอุทาน
“เปิดหน่อยสิครับ เร็วๆ เข้า” เมฆเร่ง
“นี่เวลานอนแล้วนะครับ”
“ผมรู้ ถึงได้มาเคาะประตูห้องคุณไงครับผม” เมฆตอบเสียงเบา
“ทำไมคุณยังไม่นอน แล้วนี่มายืนเคาะประตูห้องผม เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
“งั้นก็รีบเปิดสิครับผม ยิ่งนานก็ยิ่งจะมีคนมาเห็น เร็วๆ สิครับกาย ผมอุตส่าห์มาหาคุณ เปิดประตูเร็วสิครับ เดี๋ยวพ่อกับลุงๆ มาเห็น” เมฆเร่ง
กายสูดลมหายใจลึกแล้วผ่อนออกมาเบาๆ ตัดสินใจเปิดประตูเพราะคิดว่าเมฆคงไม่ยอมหยุด
“คิดถึงคุณจังเลย” นต. เมฆรีบแทรกตัวเข้ามาเมื่อกายเปิดประตูห้องนอน
“จะดีหรือครับ คุณน่าจะอยู่ที่ห้องนอนคุณ เผื่อใครไปหาเดี๋ยวก็จะ...”
“ใครจะไปหาผมเวลานอนครับผม” เมฆยิ้มแล้วโอบกอดกาย “แต่ความจริงพ่อกับลุงไปนั่งคุยกับผมตั้งนาาน ผมต้องแกล้งหาวอยู่หลายครั้งกว่าจะยอมพากันกลับ ผมรอจนแน่ใจว่าคนแก่หลับหมดถึงได้เปิดประตูย่องออกมาหาคุณ”
“คุณเมฆ”
“ผมทนไม่ไหวแล้วนะครับผม กระดิกตัวไม่ได้เลย คุณก็เห็น ตั้งแต่สุวรรณภูมิเราแทบจะไม่ได้ใกล้กันเลย ผมไม่อยากจะนึกเลยว่าพรุ่งนี้พอไปที่กองทัพอากาศสหรัฐฯ แล้วเริ่มฝึกบิน เราจะได้ใกล้ชิดกันหรือเปล่า”
“เรามาทำงานนะครับ” กายตอบพลางเอียงหน้าหนีจมูกโด่งคมของทหารอากาศหนุ่มซึ่งเอาแต่ระดมหอมแก้มเขาไม่ยอมหยุด “อีกอย่าง ผมเป็นล่าม ก็ต้องยืนแปลอยู่ข้างๆ คุณนั่นล่ะ”
“ใครบอก เขาจะเอาคุณไปขังไว้ในห้องแปลแล้วแปลผ่านระบบวิทยุสื่อสาร”
“จริงหรือ”
“หลายวันที่อยู่ที่นี่ เราคงแทบจะกลายเป็นคนแปลกหน้ากัน เพราะฉะนั้น เรามาทำตัวแนบสนิทกันดีกว่านะครับผม”
“หมายความว่ายังไง” กายตอบเสียงอู้อี้
“ขอผมนะครับ ผมคิดถึงคุณใจแทบขาด ขอผมเชยชมให้สมใจอยากนะครับผม” เมฆออดอ้อนเสียงหวาน
“ไม่นะครับ”
“อย่าปฏิเสธผมนะครับกาย ถ้าอยู่ใกล้ๆ กันแล้วไม่ได้กอด ไม่ได้จูบ ผมต้องขาดใจตายแน่ครับผม”
“ไหนบอกว่าเราจะกลายเป็นคนแปลกหน้ากัน”
“กาย คุณก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณ เวลานี้เราอยู่ด้วยกันแล้ว อย่าผลักใสไล่ส่งผมเลยนะครับผม เรามามีความสุขกันเถอะ”
“คุณเมฆ คุณไปหัดพูดอะไรแบบนี้มาจากไหน” กายพยายามโก่งตัวเพราะเมฆรัดแขนแข็งแรงเพื่อตรึงร่างเขาให้แนบชิดกับร่างของตัวเอง
“ของแบบนี้ไม่ต้องหัดหรอกครับผม มันเป็นเอง คนเราเวลาหัวใจมีความรักมันก็พูดอะไรหวานๆ ออกมาได้เองโดยไม่มีใครบอกใครสอน”
“คุณเมฆ” กายได้แต่พึมพำ เลิกคิดที่ปัดป้องเพราะมือของนายทหารหนุ่มนั้นซุกซนมาก เมฆถอดกางเกงของกายออกได้โดยง่ายเพราะเป็นกางเกงผ้ายืดบางๆ
นต. เมฆสอดมือเข้าใต้เสื้อกล้ามของกายแล้วบีบเค้นหน้าอกสลับกับการลูบไล้เบาๆ ร่างสูงใหญ่เบียดเข้าหาประหนึ่งว่าอยากจะหลอดร่างทั้งสองเป็นหนึ่งเดียว ไม่มีอะไรจะมาหยุดอารมณ์ปรารถนาของเมฆได้ต่อไปอีกแล้ว
เมฆกอดกายแน่น พยายามพาชายหนุ่มไปที่เตียง กายยังคงขืนตัวเอาไว้แต่ก็ไม่อาจทัดทานได้ เสียงหอบกระเส่าของชายหนุ่มทั้งสองดังประสานกัน เสียงครางด้วยความเสียวซ่านดังขึ้นประดุจท่วงทำนองดนตรีจากแดนฉิมพลี
“กายจ๋า” เมฆเรียกชื่อกายด้วยเสียงสั่นพร่า
“อือ” กายเอาแต่ครางอืออา เมฆรุกหนักมากจนเขาแทบจะหายใจไม่ทัน
“เป็นของผมนะครับ”
...เป็นตั้งหลายครั้งแล้ว ยังจะมาขออะไรอีก...
กายตอบโต้อยู่ในใจ แหงนหน้า กัดริมฝีปากเมื่อนายทหารหนุ่มเริ่มซุกไซร้แผ่นอกของเขาและใช้ลิ้นเปียกอุ่นตวัดเลียยอดอกที่กำลังแข็งเป็นไต
...ว่าจะไม่ยอมเมฆอีกแล้วเชีว แต่ก็พ่ายแพ้ต่อสัมผัสอันเร่าร้อนของเมฆจนได้ แบบนี้หรือเปล่าที่เขาบอกว่าเพราะมีรักหนุนอยู่ กายเลยโอนอ่อนผ่อนตาม...
...เรารักเมฆหรือเปล่า ถึงได้ยอมมีอะไรด้วยทั้งที่ไม่เมา...
พฤศลอบมองคเชนทร์ซึ่งแสดงอาการหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดหลังจากพยายามโทรศัพท์หลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ
...โทรหากายล่ะสิ นี่คงทั้งหวงทั้งห่วง ยิ่งกายไปกับ นต. เมฆรูปหล่อ คเชนทร์คงร้อนรุ่มใจมาก...
...คเชนทร์มีใจกับกายมากแค่ไหนเขาไม่รู้ แต่น่าจะมากพอที่คเชนทร์จะทิ้งบรรดาคนที่เคยคบๆ อยู่ทุกคน แต่ไม่รู้ว่ามากพอที่จะยอมรับได้หรือไม่ว่า กายเข้ามาทำงานที่บริษัทนี้ด้วยเหตุผลอะไรและอย่างไร...
เมื่อได้ยินคเชนทร์ถอนหายใจเบาๆ อีกครั้ง พฤศจึงอดพูดกับเพื่อนไม่ได้
“โทรหาลูกค้าหรือคเชนทร์”
“นายก็รู้ว่าโทรหาใคร ไม่ต้องมาประชดหรอก” คเชนทร์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“นายก็รู้ว่าเขาไปทำงาน”
“แล้วจะไม่มีเวลาว่างเลยหรือไง ฝากข้อความเอาไว้ก็ไม่โทรกลับ” คเชนทร์บ่น
...ข้อความคงต้องรอคิวอ่านรู้หรือเปล่าคุณคเชนทร์ ตอนไปพม่า แค่คืนเดียวมีตั้งห้าข้อความ...
...แต่ทำไมไม่มีข้อความที่น่าสงสัย ทำไมเรายังจับพิรุธกายไม่ได้เสียที...
“ลองโทรหารอง ผบ. ทอ. สิ เขาอาจจะบอกได้ว่าทำไมกายติดต่อกลับนายไม่ได้ หรือตอนนี้อาจกำลังมีงานเลี้ยงกัน พวกทหารเขาดื่มหนัก”
“ตอนนี้ที่อเมริกามันใกล้เวลานอนแล้ว” คเชนทร์เน้นเสียง “ส่วนนายก็ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของเราหรอก”
“ไม่อยากจะยุ่ง แต่มันขวางหูขวางตา ขนาดในการประชุมบอร์ด นายยังจะเอาแต่โทรศัพท์เรื่องส่วนตัว”
“ตอนนี้ยังไม่เริ่มประชุมซักหน่อย” คเชนทร์พ่นลมหายใจ “แล้วนี่เมื่อไหร่จะมาคบกันซะที จะได้ประชุมให้เสร็จๆ”
“ช่วยรวบรวมสมาธิหน่อยนะเคนนนี่” พฤศพูดเสียงเย็น “วันนี้ประชุมเรื่องสำคัญ เรื่องของกายกับนักบินรบที่ไปทดลองขับ F-35 เก็บเอาไว้ก่อน”
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ่ง” คเชนทร์เน้นเสียงอีกแล้วหันไปมองคณะกรรมการบริหารบริษัทสองคนซึ่งกำลังเดินเข้าประตูมาช้าๆ
...เข้าใจประชดนะพฤศ รู้ดีไปหมดทุกอย่าง กายนะกาย ทำไมไม่ยอมรับโทรศัพท์เขาเลย ยังไม่ถึงเวลานอนซักหน่อย...
...หรือว่ามัวแต่ไปดื่มเหล้าอยู่ในผับที่ไหนกับพ่อนักบินคนนั้น เกิดเมาขึ้นมาจะว่างยังไง ไอ้เจ้าทหารคนนั้นคงไม่เป็นสุภาพบุรุษเหมือนเรา...
...ที่ทำไมเราจะต้องมาตกหลุมรักคนเจ้าเสน่ห์ที่มีคนมารุมล้อมจีบตั้งหลายคน ทำไมเป็นแบบนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น กรรมตามสนองเราหรือไง แต่ก่อนเคยคบกับหลายๆ คนพร้อมกัน ตอนนี้พอจะจริงจังกลับต้องมาเจออุปสรรคแบบนี้...
::: End of Chapter 35 :::
-
แงๆๆ เค้าเชียร์วรุจน์อยู่นะ ถ้ากายไม่เอา ขอเค้าได้เปล่า อิอิ :o8:
เอาไปเลย (แต่เอาไปตอนนี้ไม่ได้นะครับ)
-
ไม่นะ ไม่ๆๆๆๆๆ :serius2:
เกิดอยากเชียร์วรุจน์ขึ้นมากะทันหัน แต่ถ้าจะมาตายกะทันแบบนี้ทำใจไม่ได้อ่ะ :monkeysad:
แล้วกายก็คงจะเศร้าเกินกว่าจะรู้สึกดีๆกับใครแน่เลย (คิดแทนซะงั้น :beat:)
พี่คนเขียนไม่เอาม่ามานะค้า :monkeysad:
-
จากตอนนี้สรุปว่า ตัดคเชนทร์ออกไปเนอะ
เพราะคเชนทร์เป็นสุภาพบุรุษ ไม่แอ้มใครตอนเมา
ส่วนกายนี้ ตกลงมีใจให้ใครจะ วรุจน์ ที่กายกำลังห่วง หรือ นายทหารที่นอนด้วยแม้จะไม่เมา อิอิ
-
นายเข้าใจอะไรผิดเนี่ย (-__-?
ตอนนี้เริ่มสับสนแทนกาย ผช.หลายคนรุมเร้าเหลือเกิน
-
โหยๆ นายทหารเฆมคะแนนนำโด่งไปแล้ว
คุณพฤตพูดถึงกายแบบมีลับลมคมใน แต่ทำไมไม่มีท่าทางหึงหวงเลยอ่ะ :เฮ้อ:
-
พฤษต้องเข้าใจอะไรบางอย่างผิดแน่ ๆ เลยตั้งแง่กับกายมาก
หวังว่าเรื่องคงไม่ออกมาทำนองว่าเมฆขับเครื่องบินตกตาย วรุจน์จำอะไรไม่ได้
พฤษแอบกิ๊กกับเคนนี่ แล้วสุดท้ายพระเอกคือเชิงชายหรอกนะ
มันเกินจะทำใจไปน่ะ ฮู้วววว
เอาล่ะ ไม่ว่าพระเอกจะคือใคร เราเชียร์วรุจน์
-
สรุปว่าใครจะได้เป็นตัวจริงหละนี่ กว่าจะได้มีตัวจริงกายไม่หลวมก่อนหรือคะ ฮิฮิ :-[ :-[ :-[
-
ลุ้นกันต่อไป :serius2:
-
:serius2:
-
ก่อนผมจะหายไปจำได้ว่า เจ้าของกระทู้ก็อู้อยู่นาน
ผมกลับมาอ่านอีกที ลงไว้เสียหลายตอน คงต้องใช้เวลาอ่านสักพัก
กายยังน่ารัก น่าขยี้เหมือนเดิม
-
ลุ้นยิ่งกว่า 555
-
กรี๊ดดดดดดดดด
แอบอิจฉากายเบาๆได้กินนต.เมฆอีกแล้วอ่ะ เอิ๊กๆๆ
ปวดหัวแทนกายนะหนุ่มหล่อรุมล้อมเลือกไม่ถูกเลย
คนอ่านก็เครียดนะเนี่ยเลือกไม่ถูกเลยว่าจะเชียร์ใครดี=.=
-
ท่านประธานคิดแปลกๆ
คิดว่าหนูกายเขามาทำงานเพื่อสืบความลับให้คู่แข่งหรือยังไง
แอบเป็นห่วงวรุจน์ ก็เขาแอบเชียร์คุณเล็กน้อย น้อยกว่าท่านประธาน 55+
รับรองเลยว่าคุณเมฆจะได้กำไรจากกายมากกว่าคนอื่นๆแน่งานนี้
-
กายใจอ่อนจนได้สิ อย่างนี้เมฆไม่ยิ่งรู้สึกเป็นเจ้าเข้าเจ้าของหรอ
คเชนทร์ก็ขี้ตู่ว่าคบกันแล้ว
วรุจน์ก็กลายเป็นเหมือนกับรักแรกไป
-
กายอ่ะ ตล้อดดดดดดดดดดดด เลย :fire: :fire:
-
ท่านประธานนี้ทำตัวมีความลับตลอดเลยนะ
โอ๊ยยยย อ่านไปก็ปวดหัวแทนกาย :z3: :z3:
-
กายน่ารักงัยอะ
-
ถึงเราไม่เชียร์วรุจน์นะ แต่ก็อยากให้หายไวไว จะได้มาฟื้นฟูความหลังกับกายใหม่ คุคุ
เอ้า~~!! ขอเสียงคนเชียร์ท่านประธานหน่อยเร้ว~~!!! ฮิ้ว~~!!
( ท่านประธานเริ่มส่อพิรุธยังไงชอบกลล่ะนะ คุคุ )
-
พฤษต้องเข้าใจอะไรบางอย่างผิดแน่ ๆ เลยตั้งแง่กับกายมาก
หวังว่าเรื่องคงไม่ออกมาทำนองว่าเมฆขับเครื่องบินตกตาย วรุจน์จำอะไรไม่ได้
พฤษแอบกิ๊กกับเคนนี่ แล้วสุดท้ายพระเอกคือเชิงชายหรอกนะ
มันเกินจะทำใจไปน่ะ ฮู้วววว
เอาล่ะ ไม่ว่าพระเอกจะคือใคร เราเชียร์วรุจน์
555+ ขอกดไลค์ให้ล้านครั้ง ชอบความเห็นนี้ :laugh:
ตอนนี้สับสนแทนกานจริงๆ จะเลือกใครดี แล้วใครจะเป็นพระเอกม้ามืดเนี่ย :really2:
-
อีรุงตุงนังมากกกกก
-
สรุปท่านประธานคงมีเรื่องเข้าใจผิดเกี่ยวกับกายแน่ๆ ถึงได้ตั้งแง่นัก แล้วตกลงได้กับกายหรือยังเนี่ย
เชียร์ท่าประธาน แต่ท่าทางจะไม่มีหวัง
นายทหารเมฆก็ร้อนแรงดีเหมือนกันนะ 5555
ขอบคุณมาฮ้า :กอด1:
-
เชียร์ท่านประธาน ชอบท่านประธาน ดังนั้นเลือกท่านประธานเถอะ :3123:
-
+1 ให้คุณคฑา ตอนหน้าจะได้อ่านไวๆ :impress2:
เริ่มเบื่ออิประธานละ
ไม่เอาทหารเมฆด้วยนะคุณคฑา หื่นเกิ๊น
สงสารวรุจน์กะตาคเชนทร์ ตะหงิดว่าสองคนนี้จะผิดหวังยกคู่ :m15:
-
สงสารวรุจน์ :m17:
อย่าเป็นอะไรมากเลยนะวรุจน์
-
ตอนแรกเชียร์คเชนท์แต่ดูเหมือนจะกินแห้วไงไม่รู้
อิตาทหารเมฆนี่มาแรงจริงๆ รู้สึกกายจะยอมอิตาคนนี้ง่ายจัง :sad4:
-
ท่านประธานมีอะไรติดอยู่ในใจรึเปล่านาาาาา
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
คเชนท์จะแพ้เหรอ ไม่ยอมนะ เชียร์คเชนท์มาตั้งนาน
-
ไอ้เราก็เม้นท์ตอนเก่าแบบไม่ลืมหูลืมตา ที่ไหนได้ พี่คนเขียนมาต่อก่อนนี่เอง :o8:
กายยอมนต.เมฆรอบสอง (แต่คงหลายครั้ง :haun4:) คนที่กรุงเทพฯก็ห่วงมากมาย เกิดเป็นกายนี่ลำบากดีแท้ :เฮ้อ:
พอรู้ว่ามีอดีตอันขมขื่นต่อกันแบบนี้ แอบเทใจให้วรุจน์เฉยเลย นี่แหละคือความโลเลของมนุษย์ :laugh:
ขอบคุณค่ะ ลุ้นมากขึ้นเรื่อยๆเลยอ่า :กอด1:
-
เอิ่ม รู้สึกว่ากายจะได้กับคุณทหารบ่อยและง่ายเกินไปละ
เหมือนๆจะได้กายไปเป็นคู่ครองในอนาคตยังไงก็ไม่รู้
ท่านประธานก็เฝ้าจับผิด แลดูจะไม่พิศวาส(พิมถูกมั้ยนิ?)กายเลยแม้แต่น้อย
รึเปล่าหว่า 5555
เดาล้วนๆ ยังไงก็รอลุ้นอยู่นะคะ
:oo1:
-
ง่า พฤศนี่...คงแอบรักกายอยู่ลึกๆ. ลึกจนขุดหายังไม่เจอใช่ป่ะ ทำตัวประหลาดจริงเชียว
-
เฮ้ออออออออออออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
นายเมฆไม่ใช่สเปคเค้าอ่ะ แถมมีอะไรกันหลายครั้งแล้วคงไม่ใช่สอง???
คนอ่านเริ่มเครียดจริงจัง :serius2: :serius2:
-
คเชนทร์ของผมตกกระป๋องแล้วเหรอนี่
-
ง่า พฤศนี่...คงแอบรักกายอยู่ลึกๆ. ลึกจนขุดหายังไม่เจอใช่ป่ะ ทำตัวประหลาดจริงเชียว
o13 เห็นด้วยอย่างยิ่ง
แม่จ้าวว ณ จุด จุดนี้ก็ยังเดาไม่ถูกว่าใครเป็นพระเอก
ปล. เชียร์ทั่นประธาน :impress2:
-
เง้อ..........เชียร์วรุจน์อ่ะ มีอดีตกันด้วย ซึ้งมากๆเลย อย่าเป็นอะไรไปน้า :serius2: :serius2: :serius2:
ปล. ท่าทางท่านประธานต้องคิดว่ากายมีอะไรแอบแฝงเรื่องเข้ามาทำงานแน่เลยอ่ะ :m16: :m16:
-
บวกให้พี่คฑาค่า
รอลุ้นต่อ ^^
-
คุณพฤศตั้งแง่กับกายอย่างแรง
เข้าใจผิดไปหมดเลยรึเปล่าเนี่ยท่านประธาน
อย่ามองกายในแง่ร้ายขนาดนั้นสิค๊าา
ปล.คุณทหารเมฆมาแรงมากมาย.. ใครจะได้ใจกายไปครองล่ะเนี่ย
-
เอาเมฆออกไปได้มั้ย รู้สึกขัดใจมากเลย 5555
กายไม่น่าไปยอมเมฆเลยอ่า ตอนนี้เป็นห่วงวรุจน์มากกว่า
แต่ท่านประธานเดาใจไม่ถูกจริงๆ ยังขอเชียร์เหมือนเดิม
-
สับสน ปน มึนงง มากมาย
-
ดีแล้วที่วรุจน์ไม่เป็นอะไร
แต่ชื่อเรื่องบอกว่าได้(ฟัน)ผมแล้ว แสดงว่านายทหารอากาศเมฆกำลังจะเข้าวินนะครับ 55 ตอนนี้ไม่ค่อยคาดหวังว่าใครเป็นพระเอกและ ขอให้กายรักคนที่รักเขาและเขารักกายก็พอ และขอให้สมเหตสมผลนะครับ ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแม่ที่อยากให้ลูกสาวแต่งงานมีเหย้ามีเรือนกับผู้ชายดีๆสักคนนะ T^T
ป.ล. อยากได้รวมเล่ม อย่าลืมทำนะครับ ^^
-
สงสารวรุจน์อะ ไม่น่าๆๆเลย
หรือว่าแต่ละคนมีอดีตกับกายยหมดหว่าา
ตกลง เค้าคือใคร ก้ยังไม่รู้ๆๆ
ค้างคาใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ
-
ดีใจที่สุด อย่างน้อยคุณวรุจน์ ก็ปลอดภัย รักแรก หรือ ความผูกพัน ครั้งเก่า ฝังใจหรือเปล่า ถึงทำให้เลือกใครไม่ได้สักที
อีกอย่าง กับเมฆ ไม่ต้องรักก็มีอะไรได้ ก็เล่นรุกหนักซะขนาดนั้น เป็นใครก็ต้องยอมหมดและ ว่าแต่แอบหมั่นไส้ประธานสุดๆ ออกจะฉลาด แต่ทำไม ไปได้ข้อมูลอะไรมา ถึงไม่ไว้ใจ กาย งงจริงๆ
-
สงสารคุณวรุจน์
ถึงจะไม่ได้เชียร์ก็ตาม
:L2: :L2:
-
มึนแทนกายค่ะ
คนหล่อเยอะจัด เลือกไม่ถูก :laugh:
-
ชอบวรุจน์เเต่เชียร์พฤศ ถ้าพฤศเป็นพระเอกคงหนุกอ่ะ ฮ่าๆๆๆ เงียบๆ หน้านิ่งๆ ไม่รู้จะจีบกายยังไง เเถมจะจัดการกับเคนนี่ที่เป็นเพื่อนตัวเองยังไง อ๊ากกก อยากอ่านต่อ
-
ความหลังเมื่อครั้งวัยเยาว์ ผุดขึ้นตามมโนภาพ :monkeysad:
ความวัว ยังไม่หาย ความควายเข้ามาแทรกอีกแล้ว :เฮ้อ: จะมีคลิปหลุดออกมาอีกหรือเปล่าน้อ....
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ พี่นาย คนเก่ง :z2:
-
เมฆนี่ได้กำไร มากกว่าคู่แข่งคนอื่นนะ
แต่สุดท้ายได้กับท่านประธาน
-
รอลุ้นกันต่อปาย
ว่าใครจะมาวิน :really2:
-
ง่า พฤศนี่...คงแอบรักกายอยู่ลึกๆ. ลึกจนขุดหายังไม่เจอใช่ป่ะ ทำตัวประหลาดจริงเชียว
กดไล๊ ขึ้นหิ้ง ตั้งบูชา !!
ส่วนกาย รักรึเปล่า ไม่รักแล้วให้เค้าทำไมลูก เมาก็เปล่า
ให้เค้าทำมายยยยยยยย แล้วท่านประธานล่ะ ฮือ :sad4:
บอกแล้ว ว่าดูแลตัวเองดีๆหน่อยใช่มั๊ยยย :serius2:
-
อ๊ากกกกกกกกก กายยยยยยย ยอมเค้าทำไมลู๊กกกกกกกกก :a5:
-
โบกป้ายเชียร์ท่านประธานเหมือนเดิม
-
ยังน่าอิจฉาเหมือนเคยแฮะกายเนี่ย~
เมฆได้ไปอีกแต้ม กร๊ากๆ แอบเดาว่าคนที่นอนด้วยคืนนั้นคือ ท่านประธาน!!
แต่อาจมาตายจบที่ เชิงชาย กร๊ากๆ ทำไมเนี่ย~~
รอตอนต่อไป!!
-
เรื่องนี้มันช่าง ลึกลับ ซ่อนเงื่อน เพื่อนทรยศ จริงๆ :z3:
มาครึ่งทางแล้วยังหาพระเอกตัวจริงไม่เจอเลย :z3: :z3:
:กอด1:
-
จับต้นชนปลายไม่ถูกแล้ว ไม่รู้จะเชียร์ใครดี (ในใจแอบเชียร์ท่านประธาน 555)
ไว้มาต่อบ่อยนะคับคนเขียน :D
-
โล่งงงงงงงง!!! นึกว่าจะกลายเป็นการตัดชอยซ์วรุจน์ไปซะแล้ว
ดีจังที่ปลอดภัย :กอด1: ตอนนี้คนอ่านเริ่มเอนเอียงมาทางวรุจน์ 555
เพราะเรื่องของก่อนหน้าจะมาเจอกันอีกครั้งด้วยก็เลยปลื้ม~ แต่ก็ยังชอบคเชนทร์อยู่น้า
เริ่มหลายใจแทนกาย 5555+
ตอนนี้เหมือนเมฆจะคะแนนนำเลยนะเนี่ย
ลุ้นๆๆๆๆกันต่อไป!!~
ปล. +1 ค่า :D
-
ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว :mc4: :mc4:
เชียร์ท่านประธานพฤศ สุดตัว แต่ก็แอบสงสารคนอื่น :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอมาต่อตอนต่อไป :impress2: :impress2:
ยังไงสุดท้าย ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น o13
-
มีความรู้สึกว่านายทหารไม่ใช่อ่ะ ไอ่ที่มีไรกันนี้มันเหมือนอารมณ์ใคร่ล้วนๆเรยย
-
ดีแล้วที่วรุจน์ไม่เป็นอะไรมาก กายกับนายทหารเมฆได้ทำงานใกล้ชิดกับแบบนี้มีเหรอคเชนท์จะไม่รุ่มร้อน จะยากอะไรก้อลาพักร้อนตามไปเป็นก้างซิคเชนท์
-
อ๊ากกก ได้อ่านสองตอนติดกัน สนุกมากกกก พอได้อ่านยาวๆหน่อย มันได้อรรถรสมากเลยอะ.....ก่อนอื่นต้องขอบคุณคุณKatawootมากก ที่จัดหนักให้แม่ยก นต.เมฆ ขนาดนี้~ อ๊ากกก~ :-[
แต่วรุจน์มาแรง แซงทางโค้งมากเลยอะ แอบมีความหลังลึกซึ้ง...ตอนโดนรถชนนี่ใจหาบวูบเลยอะ กลัวมีคนตายเหมือนเรื่องก่อนๆ ไม่ชอบให้มีคนตายเลยจริงๆอะ เหมือนเรื่องคดีรักที่แฟนเก่านางเอกอยู่ดีๆก็ตกหน้าผาตายอะ! น่ากลัวมาก!คนนี่
เชิงชายน่าเห็นใจมากๆๆๆ ถ้าเป็นผมนะจะตัดเคนนี่ ธฤต เบนนี่ พฤศ ออกไปจากสารบบเลย ส่วนเมฆนั้นถึงจะเหมือนไฟ แต่ก็อยากเป็นแมงเม่า กรี๊ดดดดดดดดดดด......แต่ถ้าจะจริงจังควรเลือกระหว่างเชิงชาย กับ วรุจน์ ฮือๆๆๆๆๆ น่าสงสารน้องกาย เสน่ห์แรงก็เป็นโทษได้
อิอิ ขอบคุณคุณKatawootมากนะครับ ผมเครียดจากการสอบ พอได้มาอ่านนิยายของคุณแล้วผมก็สนุกและผ่อนคลายมากเลย หานิยายเกย์ดีๆแนวนี้อ่านได้ยากจริงๆ ขอบคุณค้าบบบบ ^^
-
ยังไงกันน่ะ ท่าประธาน
-
เชียร์ นต.เมฆ สุดใจเลย :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ยิ่งอ่านยิ่งมีข้อสงสัยขึ้นเรื่อยๆ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว :serius2:
-
มาต่อไวๆนะค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
เหมือนจะรู้ แต่ก็ไม่รู้ว่า หนุ่มปริศนาคือครายยยยยยยยย :เฮ้อ:
รออย่างใจจดจ่อ เมื่อไหร่จะเฉลยซะทีคะ อยากรู้อยากเห็น o18
-
ถ้าเราเป็นกายไม่รู้ว่าจะเลือกใครดี
หนักใจแทนจริงๆ ดีทุกคนขนาดนี้
-
สุดท้ายใครจะเป็นพระเอกตัวจริง เดายากจริง
-
Guy Chapter 36
เชิงชายอยากจะกลั้นใจตายเมื่อเดินเข้าไปในโรงพยาบาลหรูหราที่วรุจน์พักรักษาตัวอยู่บนชั้น 23 นรธีร์บังคับให้เขามาเยี่ยมวรุจน์ เชิงชายรู้ว่าทำไม กายคงถามข่าววรุจน์มาทางนรธีร์และเพื่อนรุ่นพี่ของเขาก็มาลงที่เขา โดยให้เหตุผลหรือข้อแลกเปลี่ยนว่าจะช่่วยเขาและกายให้ได้สมหวังกัน
...จะสมหวังได้ยังไงในเมื่อเขาต้องมาเยี่ยมคนที่รักกายเหมือนกันกับเขา คิดยังไงก็ไม่สมเหตุสมผลอยู่ดี...
...แต่ทำไมก็ไม่รู้ ลึกๆ เขาก็ไม่อาจปฏิเสธนรธีร์ได้ เขามาเยี่ยมวรุจน์เพื่อกาย อะไรที่จะทำให้กายมีความสุขเขาก็จะทำ...
เชิงชายขึ้นมาถึงชั้น 23 และยืนมองพยาบาลที่เคาท์เตอร์พยาบาลอย่างครุ่นคิด เขารู้ว่ามีการรักษาความปลอดภัยหน้าห้องวรุจน์อย่างแน่นหนา คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเข้าไปเยี่ยมวรุจน์ได้ แต่นรธีร์บอกว่าเขาเก่งพอที่จะใช้เล่ห์เหลี่ยมของการเป็นมัคคุเทศก์หาทางเข้าไปเยี่ยมวรุจน์ได้
เชิงชายเดินไปตามทางเดินช้าๆ และเมื่อเห็นใครยืนอยู่หน้าห้องของวรุจน์ก็ต้องยิ้มด้วยความดีใจ
กายรับข้อความจากพนักงานต้อนรับของโรงแรมด้วยความแปลกใจที่มีข้อความฝากไว้ให้เขาถึงแปดข้อความ
ครึ่งหนึ่งเป็นของคเชนทร์ ที่เหลือเป็นของนรธีร์และธฤต
การทำงานเป็นล่ามของเขาครั้งนี้เหมือนถูกตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง เขาทำงานเกือบสิบชั่วโมงแทบไม่ได้หยุดพัก และเมื่อเสร็จงานเหล่านายทหารระดับสูงของกองทัพอากาศก็ขอให้เขาพาไปซื้อของฝากให้ภรรยาและ 'นำเที่ยว' อย่างไม่เป็นทางการ ส่วนเมฆนั้นถูกพ่อประกบตัวไม่ห่างจน 'กระดิกตัว' ไม่ได้อย่างเจ้าตัวเคยพูด
นายทหารกลุ่มนี้สนิทกันมาก แม้กลับถึงโรงแรมที่พักก็ยังพากันไปนั่งดื่มและคุยกันต่อที่ลอบบี้เลาจ์ เมฆเองก็โดนพ่อและลุงๆ สั่งให้ไปด้วย
กายอ่านข้อความทีละข้อความช้าๆ คเชนทร์ฝากข้อความเป็นเชิงตัดพ้อ ส่วนข้อความสุดท้ายที่อ่านเป็นของนรธีร์ฝากไว้
… “คุณวรุจน์อาการดีขึ้นมาก หมอบอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”...
กายถอนหายใจอย่่างโล่งอก มะรืนนี้เขาก็จะเดินทางกลับกรุงเทพฯ และหวังว่าถึงเวลานั้น วรุจน์คงอาการดีขึ้นมากกว่าเดิม
...ตอนนี้ต้องโทรศัพท์หาคเชนทร์เสียก่อน ท่าทางเป็นเอามาก ฝากข้อความเข้าไว้ตั้งสี่ข้อความ...
...แต่ว่าไหนจะธฤตอีก ธฤตรู้ได้ยังไงว่าเขาพักอยู่ที่นี่ สงสัยเพราะเจ๊นรธีร์แน่ๆ แล้วเชิงชายล่ะ ทำไมเงียบไป ทำไมไม่มีข้อความจากเชิงชายเลย ชายโกรธเราหรือเปล่า...
...เฮ้อ นี่ถ้ามีข้อความจากซอว์ เบน อีกคนคงช๊อคพอดีเลยเรา...
กายอมยิ้มอย่างขำๆ เมื่อหันไปเห็น นต. เมฆ นั่งทำหน้าอึดอัดปนกับไม่พอใจ เที่ยวบินจากสหรัฐอเมริกากลับประเทศไทยค่อนข้างว่าง ที่นั่งข้างเขาก็ว่าง เขารู้ว่าเมฆอยากมานั่งด้วยกันแต่ถูกพ่อและลุงบีบให้นั่งด้วย แม้บางครั้งเมฆจะลุกขึ้นมานั่งข้างเขาบ้างแต่ไม่นานก็ต้องกลับไปนั่งที่นั่งของตัวเอง และโดยเฉพาะตอนนี้มีหนุ่มฝรั่งคนหนึ่งมานั่งคุยกับเขา เมฆจึงทำหน้าตาแบบที่กำลังทำอยู่ และหันไปคุยกับพ่อและลุงเป็นครั้งคราว
“คุณเป็นดาราหรือนายแบบหรือเปล่าครับ” ฝรั่งหนุ่มคนนั้นถามกาย “ผมเป็นช่างภาพ กำลังจะไปทำงานที่กรุงเทพฯ”
“เปล่าครับ ทำไมถามยังงั้นครับ”
“หน้าตาคุณสมบูรณ์แบบมาก ขนาดตอนนี้ไม่มีกล้อง ผมยังมองภาพหลังถ่ายภาพเสร็จและขึ้นปกนิตยสารได้เลย อย่างคุณแทบจะไม่ต้องใช้ AdobePhotoshop ช่วย”
“แต่ก็ยังต้องใช้”
“กับคุณ ใช้เรื่องแสงเงาเท่านั้นครับ ไม่ใช่ใช้เพื่อรีทัชนายแบบ” ฝรั่งหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่ม “ถ้าคุณยังไม่เป็นนายแบบ ...ขอผมถ่ายรูปคุณได้ไหมครับ พอถึงกรุงเทพฯ ผมจะคุยกับนายจ้างของผม ขอให้คุณไปเทสท์หน้ากล้อง”
“ผมไม่ค่อยชอบถ่ายรูป”
“ทำไมล่ะครับ น่าเสียดาย ถ้าคนหน้าตาระดับคุณไม่ชอบถ่ายรูป ถ้าเป็นยังงั้น คงต้องมีคนนับล้านๆ คนโชคร้ายที่ไม่ได้เห็็นนายแบบหน้าตาดีแบบนี้”
...ไม่โชคร้ายหรอก โชคดีต่างหาก ภาพหลุดตอนนายแบบหน้าตาดีตัวดีเมาแอ๋พิงอกของผู้ชายปริศนาจากคืนวันศุกร์ที่ยี่สิบนั่นไง ในเฟซบุคเขาเห็นกันหมดแล้ว ไหนจะฟอร์วาร์ดเมล์หรือไม่ก็ที่อื่นๆ ในอินเทอร์เน็ตล่ะ...
“ถ้าไม่ได้เป็นนายแบบหรือดารา ที่ประเทศไทยคุณทำงานอะไรครับ” ฝรั่งหนุ่มถามต่อ
“พนักงานบริษัทครับ”
“ผมว่าลาออกแล้วเข้าวงการบันเทิงเถอะครับ จากสายตาของช่างภาพ คุณรุ่งแน่ๆ”
“ผมไม่ชอบวงการบันเทิง” กายส่ายหน้า “ผมไม่ชอบนอนดึก ผมชอบธรรมชาติ”
“เวลาถ่ายแบบก็ไม่ใช่ว่าจะถ่ายแต่ในสตูดิโอนะครับ มีไปถ่ายแบ็คกราวด์เป็นธรรมชาติอยู่บ่อยเหมือนกัน คุณอาจจะได้ไปสถานที่สวยๆ หลายที่ นิตยสารท่องเที่ยวหรือนิตยสารอื่นๆ มีถมเถ ไม่ใช่มีเฉพาะนิตยสารแฟชั่น” ช่างภาพฝรั่งหนุ่มยังคงโน้มน้าวใจกาย
“ผมเคยเป็นไกด์ ผมได้ไปเที่ยวมามากเหมือนกัน”
“โอ้ว ไม่น่าเชื่อ คุณทำแต่งานที่ไม่เหมาะกับคุณ อย่างคุณนี่ต้องเป็นซุปเปอร์สตาร์”
“ผมชอบงานที่ผมทำ” กายยิ้ม
“นี่ครับนามบัตรของผม” ฝรั่งหนุ่มยื่นนามบัตรให้ “ยังเป็นนามบัตรเก่าอยู่นะครับ ถึงกรุงเทพฯ ผมขอโทรไปหาคุณนะครับ ผมอยากจะคุยกับคุณอีกทีเรื่องถ่ายรูป ผมขอเบอร์โทรศัพท์คุณได้ไหมครับ”
“ไม่ได้” เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้น กายเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเมฆกำลังยืนทำหน้าบึ้ง มองฝรั่งหนุ่มคนนั้นด้วยสายตาไม่พอใจ
“คุณ...” ฝรั่งช่างภาพสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมอง
“กาย ขอผมนั่งคุยด้วยหน่อยนะครับผม” เมฆพูดกับกายเป็นภาษาไทย ทำท่าอยากจะดึงให้ฝรั่งหนุ่มลุกขึ้น
“เอ่อ...” คนที่นั่งอยู่ข้างกายอึกอักเพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองนั่งที่ของคนอื่น และคนอื่นที่ว่านั้นก็กลับมายังที่นั่งแล้ว ท่าทางไม่เป็นมิตรเสียด้วย
“ผมนั่งนี่” นต. เมฆพูดกับชายชาวตะวันตกคนนั้นเป็นภาษาอังกฤษน้ำเสียงห้วนๆ
“ขอโทษครับ”
“ทำท่าจะมาจีบคุณหน้าตาเฉย ในเครื่องบินก็ไม่เว้น” นต. เมฆบ่นขึ้นมาเมื่อนั่งลงข้างกายและมองตามร่างสูงใหญ่ของชายชาวตะวันซึ่งกำลังเดินจากไป จากนั้นจึงเอนศีรษะลงกับเบาะแล้วหลับตาลงช้าๆ ปากพูดพึมพำว่า “ในที่สุดพ่อกับลุงก็หลับซะที”
“อยากคุยเรื่องนี้หรือครับ” กายกลั้นยิ้ม รู้สึกขำกับการแสดงออกของ นต. เมฆ
...คุณทหารอากาศเมฆหึงเขา และอึดอัดที่กระดิกตัวไม่ได้เพราะมีพ่อกับลุงประกบ และยิ่งอยู่ในเครื่องบินแคบๆ เห็นเขานั่งอยู่ไม่ห่างแต่ก็เข้ามานั่งด้วยไม่ได้ก็คงยิ่งหงุดหงิด...
“ผมอยากคุยตั้งหลายเรื่อง” นต. เมฆพูดแล้วยื่นมือซ้ายไปเกาะกุมมือขวาของกายและดึงขึ้นมาวางบนตัก
“ก็คุยสิครับ” กายพูดพร้อมกับดึงมือออกจากมือของ นต. เมฆ แต่อีกฝ่ายบีบมือแน่นขึ้นและกดลงบนตักของตัวเอง
“คุณเมฆ” กายเน้นเสียง
“ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะครับกาย อยู่ใกล้คุณแค่นี้แต่ก็แตะเนื้อต้องตัวไม่ได้เลย ไม่น่าให้พ่อกับลุงมาด้วยเลย ผมหลงดีใจ ตอนแรกนึกว่าจะได้เดินทางมากับคุณสองต่อสอง”
“เรื่องนี้ยังไม่จบหรือเนี่ย”
“เราไปคุยกับที่อื่นได้ไหมครับ” นต. เมฆเอียงหน้ามาหากาย ส่งสายตาอ้อนวอน
“คุยที่ไหนครับ” กายขมวดคิ้ว สงสัย
“เครื่องบินก็ค่อนข้างว่าง”
“ไปนั่งที่อื่น หายไปทั้งสอง เผื่อพ่อกับลุงคุณตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นเราก็คงจะสงสัยแล้วเดินตามหา ไปเห็นเรานั่งอยู่ด้วยกันแถวอื่น คราวนี้คุณจะลำบาก” กายเตือน
“ถ้ายังงั้นก็ไปที่ที่ไม่มีใครจะเห็นเรา” นต. เมฆกระซิบ
“บ้า” กายกระซิบตอบเสียงเข้มเพราะนึกได้ทันทีว่าเมฆหมายความว่ายังไง
“นะครับ”
“จะให้ออกไปนั่งคุยกันบนปีกเครื่องบินนี่นะ” กายพูดตลกแก้เขิน
“คุณก็รู้ว่าผมหมายความว่ายังไง นะครับผม” นต. เมฆทำหน้าอ้อนวอน “อีกตั้งนานกว่าจะถึงกรุงเทพฯ ผมคงขาดใจตายซะก่อน ถ้าไม่ตายเพราะต้องการคุณ ก็คงต้องตายเพราะอึดอัดพ่อกับลุงชวนคุย”
“ผมมียานอนหลับ เอาไปให้ท่านทานก็ได้นะครับ จะได้เลิกชวนคุณคุย ทีนี้คุณก็มานั่งคุยกับผมแทน กว่าท่านจะตื่น เราก็ได้คุยกันหลายชั่วโมง”
“ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวคนแก่จะหลับไม่ตื่น”
“คุณเมฆ ไปแช่งพ่อกับลุงได้ยังไง”
“ผมหมายความว่าจะหลับลึกเกินไป เกิดถึงญี่ปุ่นแล้วไม่ตื่น ลงจากเครื่องไม่ทันจะลำบาก ผมขี้เกียจปลุก” นต. เมฆให้เหตุผล
“ไม่จริงมั๊ง” กายเลิกคิ้ว “ผมว่าคุณพูดไม่ตรงกับใจ”
“จะเอาตรงกับใจจริงๆ ไหมล่ะครับ” นต. เมฆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ส่งสายตาวาบหวามให้กาย “ที่ตรงกับใจจริงๆ คือผมต้องการคุณมาก”
“คุณต้องการผม”
“ใช่ครับผม มากด้วย ทรมานอย่างที่สุด ถ้าเป็นปกติธรรมดาอาจจะไม่สาหัสขนาดนี้ แต่นี่อยู่ในที่แคบๆ สถานการณ์จำกัด เอื้อมมือก็เกือบจะถึงคุณ แต่ก็ทำไม่ได้”
“พูดเกินไปแล้ว เรานั่งห่างกันตั้งหลายช่วงแขน”
“ความปรารถนาที่ผมมีต่อคุณมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่เข้าใจว่าทำไม ยิ่งใกล้คุณผมยิ่งอยากเข้าใกล้มากขึ้น อยากเป็นแม่เหล็กให้ตัวติดกันจนแกะไม่ออกเลยล่ะครับผม” นต. เมฆพร่ำรำพัน
“คุณมีแต่ความต้องการ มีแต่ความปรารถนา มีแต่ความอยากได้ผม แค่นั้นหรือครับ”
“อย่าเข้าใจผมผิดนะครับ ที่ผมมีต่อคุณไม่ใช่ความใคร่ แต่เป็นอะไรที่มากกว่านั้นครับผม แต่ผมก็ยอมรับว่าความรู้สึกแบบอย่างว่านั้นมันก็มีมากอยู่ มันต้องมีปนกันเป็นเรื่องธรรมดานะครับ เวลาที่เรารักใคร เราก็ต้องอยากได้เขา ได้ทั้งกาย ได้ทั้งใจ”
“คุณเมฆ”
“คุณไม่เชื่อผมใช่ไหมล่ะครับผม” เมฆทำหน้าเคร่ง “ซักวัน ผมจะทำให้คุณเชื่อผมอย่างสนิทใจให้ได้”
“เอ่อ...”
“แต่ว่าตอนนี้ เวลานี้ ผมจะทนไม่ไหวแล้ว นะครับกาย ไปกับผมนะครับ...” เมฆอ้อนวอนด้วยเสียงน่าสงสาร
กายดื่มน้ำเย็นแก้วใหญ่จนหมดแก้วแล้วเงยหน้ามองคเชนทร์ซึ่งกำลังนั่งเขาอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มๆ เขาสังเกตว่าใต้ขอบตาของคเชนทร์ดูคล้ำเล็กน้อยเหมือนคนอดนอน แต่ใบหน้าหล่อเหลายังยิ้มอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วยังทำหน้านิ่งเรียบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เมื่อเดินทางกลับถึงประเทศไทย คเชนทร์ก็มารอรับและจัดการส่ง 'กลุ่มนายทหารอากาศทั้งห้า' ขึ้นรถตู้กลับทันที นต. เมฆทำท่าฮึดฮัดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมีพ่อยืนประกบ ส่วนกายถูกคเชนทร์ 'บังคับ' ให้ขึ้นนั่งรถเบนซ์ SLK สีดำมาที่คอนโดมิเนียมของตัวเอง
… “คืนนี้นอนที่คอนโดผม” คเชนทร์ให้เหตุผล กายปฏิเสธแต่คเชนทร์ไม่ยอม และบอกว่าขอทวงสิทธิ์ในฐานะ 'คนที่คบกัน'...
“ผมง่วงแล้วครับ” กายพูดเบาๆ ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ
“ง่วงแล้วก็ไปอาบน้ำให้สดชื่น” คเชนทร์ตอบ “ห้องเก่าคุณนั่นล่ะ จำได้หรือเปล่า ห้องที่คุณนอนตอนที่คุณเมาเละแล้วผมต้องลากมานอนนี่”
“คุณคเชนทร์ เอ่อ...” กายอยากจะถามคเชนทร์เรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจ
...คเชนทร์ทำราวกับว่าไม่เคยมีอะไรกับเขามาก่อนอย่างที่เคยพูดเอาไว้จริงๆ ที่มานี่ก็ไม่ได้แสดงอาการว่าอยากจะมีอะไรกับเขา แค่อยากจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันเฉยๆ ทั้งที่ความจริง ตามลักษณะของคเชนทร์ น่าจะจับเราแก้ผ้าตั้งแต่เดินเข้าห้องมาแล้วโน่นแน่ะ เพราะฉะนั้น ที่บอกว่าคเชนทร์ไม่เคยทำอะไรเขา โดยเฉพาะตอนเมา ยิ่งไม่ค่อยจะน่าเชื่อเท่าไหร่...
“ผมไม่เร่งรัดคุณหรอก” คเชนทร์ยิ้ม “ถ้าคุณกังวลใจเรื่องนั้น ผมก็จะบอกว่า รอให้คุณพร้อมจริงๆ จะดีกว่า”
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
...เฮ้อ จนแล้วจนรอดก็ไม่กล้าพูดกับคเชนทร์ให้เคลียร์ซะที...
“กาย...” คเชนทร์ทอดเสียงอ่อนโยน “ขอเพียงแต่เราได้อยู่ใกล้ๆ กันผมก็พอใจแล้ว ผมยินดีที่จะค่อยเป็นค่อยไป”
“คุณ...”
“แต่ถ้ากลางดึกคุณมีอารมณ์มากๆ จนทนไม่ไหว จะมาเคาะประตูเรียกผมไปทำกายภาพบำบัดให้ก็ไม่ว่าหรอกนะ” คเชนทร์ยักคิ้วหลิ่วตา
“บ้า” กายทำตาขุ่น มองคเชนทร์ซึ่งกำลังหัวเราะชอบใจกับคำพูดตลกของตัวเอง ในใจอดคิดไม่ได้ว่าคเชนทร์เป็นคนที่น่าค้นหาไม่ใช่น้อย
...ผู้ชายคนนี้มีหลายบุคลิกมาก ภายใต้ท่าทางและนิสัยทะลึ่งตึงตังมีความอ่อนโยนแฝงอยู่ แต่เราก็รู้สึกถึงความแข็งกร้าวและเจ้าอารมณ์ด้วย...
...คเชนทร์นี่ก็อ่านยากพอๆ กับท่านประธานพฤศ วรุจน์ก็อีก ดูอีกที วรุจน์ก็อ่านยาก ส่วนธฤตนั้นไม่ค่อยแน่ใจ ซอว์ เบนกับคุณทหารอากาศเมฆค่อนข้างเปิดเผย ส่วนเชิงชายอ่านง่ายที่สุด...
...หรือเราควรจะเลือกเชิงชาย อยู่กับเชิงชาแล้วทำตัวตามสบายได้มากที่สุด แทบไม่ต้องคิดอะไรเลย...
...ท่านประธานพฤศมาเกี่ยวอะไรด้วย...
...ไม่ได้เกี่ยว เพียงแค่เอามาเปรียบเทียบว่าใครอ่านยาก...
...แล้วคนที่อ่านยากอ่านง่ายมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องว่าเราจะรักใครหรือไม่รักใครด้วยหรือ ต้องเอามาเป็นประเด็นคิดด้วยหรือเปล่า...
...แต่ว่า...เอ่อ...เราต้องรักใครซักคนให้ใด้เลยหรือไงนะ...
เสียงในหัวของกายเถียงกันไม่ยอมหยุด จนกระทั่งคเชนทร์ลุกขึ้นแล้วเดินมายืนชิดไหล่และก้มลงมากระซิบเบาๆ กายจึงหยุดคิด
“เลิกนั่งเหม่อได้แล้ว ไปอาบน้ำซะ แล้วออกมานั่งดูทีวีกัน จะได้เข้านอน”
“ต้องดูหรือครับ”
“ไม่ต้องดูก็ได้” คเชนทร์หัวเราะ “เพียงแต่ว่าผมอยากมีคนนั่งดูเป็นเพื่อน ผมเบื่อนั่งดูทีวีคนเดียวก่อนนอนจะแย่อยู่แล้ว”
“ครับ” กายพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วลุกขึ้น
“คุณนี่จริงๆ เลย ที่ทำงานก็นั่งเหม่อ ที่บ้านก็นั่งเหม่อ มีเรื่องคิดอะไรนักหนา บอกผมได้ไหม”
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร” กายส่ายหน้าแล้วเดินเข้าห้องนอน ทิ้งให้คเชนทร์มองตามหลังอย่างครุ่นคิดและยืนมองนิ่งอยู่นาน
...เขารู้ว่ากายคิดถึงเรื่องของวรุจน์...
...วรุจน์มีอิทธิพลต่อจิตใจของกายขนาดนี้เชียวหรือ...
...กายมีอะไรกับวรุจน์ไปถึงไหนเขาไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ ต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างกายและนาวาอากาศตรีเมฆ ไม่งั้น ทหารอากาศคนนั้นคงไม่ทำตาขวางแบบนั้นตอนที่เราไปรับที่สนามบิน...
...แต่เราจะแพ้ไม่ได้ คนอย่างคเชนทร์ไม่เคยแพ้ แม้ต้องสู้กับคนกี่คนเราก็ไม่กลัว...
พฤศเม้มปากอย่างไม่พอใจเมื่อถอยรถเข้าจอดในช่องจอดของประธานบริษัทและเห็นคเชนทร์กับกายลงจากรถคันเดียวกัน ตอนนี้เขาไม่ต้องสงสัยอีกแล้วว่าคเชนทร์กับกายมีความสัมพันธ์กันเพราะถ้ามาทำงานตอนเช้าด้วยกันก็หมายความว่าคเชนทร์อาจไปค้างที่บ้านกายหรือกายก็นอนค้างบ้านคเชนทร์
...แต่เช้าขนาดนี้ กายต้องนอนค้างกับคเชนทร์ คอนโดของคเชนทร์ใกล้ที่ทำงาน...
พฤศรอจนทั้งสองหนุ่มเดินเข้าไปในตึกแล้วจึงลงจากรถ ความจริงคเชนทร์มีที่จอดรถข้างช่องจอดของเขาแต่คเชนทร์ชอบจอดรถตามใจชอบ คเชนทร์ไม่ค่อยชอบทำอะไรตามแบบแผน คเชนทร์รักอิสระ
...คเชนทร์เจ้าชู้!...
...ในที่สุด คเชนทร์ก็มีอะไรกับพนักงานบริษัทจริงๆ...
...แต่อีกหน่อย คเชนทร์ก็คงทิ้งกายแล้วไปหาคนใหม่ ตอนนี้คเชนทร์อยากได้กายก็ต้องทุ่มทุกอย่าง เขารู้จักเพื่อนของเขาดี เคนนี่อยากได้อะไรก็ต้องได้ พอได้แล้วก็มันจะเบื่อเร็ว เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็ก...
พฤศเดินเข้ามาในล๊อบบี้บริษัทและกวาดตามองไปรอบๆ เพื่อตรวจสอบความเรีียบร้อย ทุกอย่างดูปกติ ยกเว้นพนักงานกลุ่มหนึ่งซึ่งยืนอยู่หน้าจอโทรทัศน์
...พนักงานบริษัทเขาไม่เคยยืนจับกลุ่มให้เห็น...
พฤศเดินเข้าไปหาพนักงานกลุ่มนั้น และเมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็ต้องเม้มปากด้วยความไมพอใจเมื่อได้ยินเสียงของนักข่าวโทรทัศน์กำลังรายงานข่าวการกองทัพอากาศอนุมัติงบประมาณซื้อเครื่องบินรบ F-35
กายนั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดีในห้องประชุมเพราะวันนี้ตัวเองมาทันเวลาและยังเข้ามานั่งรอเป็นคนแรกด้วยซ้ำ แต่เมื่อถึงเวลาประชุมแล้วยังไม่เห็นใครเดินเข้าห้องประชุมก็รู้สึกแปลกใจ เวลาผ่านไปอีกเกือบห้านาทีประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับใบหน้าของการุณย์โผล่เข้ามา
“กาย ประชุมยกเลิก ไปพบท่านประธาน” การุณย์พูดประโยคสั้นกระชับแล้วเดินจากไปทันที กายถอนหายใจเฮือกใหญ่และลุกขึ้นช้าๆ พร้อมกับบ่นพึมพำ
“ไอ้กายทำอะไรผิดอีกแล้ววะ ทำไมจะต้องมาเจอท่านองค์ลงตั้งแต่เช้า ยังไม่ได้ทำอะไรขวางหูขวางตาท่านเลยซักหน่อย นี่ก็อุตส่าห์มาประชุมทันเวลา”
...หรือนี่เรียกว่าเป็นการต้อนรับกลับมาจากทำงานต่างประเทศ พอมาถึงเมืองไทย ท่านประธานก็เรียกไปเทศนา ข้อหาไปทำงานล่ามที่อเมริกาแล้วนอนกับลูกค้า สงสัยท่านไปแอบดูกล้องวงจรปิดของโรงแรมแล้วเห็นคุณทหารอากาศเมฆเข้าหาเราทุกคืน...
เช้าวันนี้ ในความรู้สึกของกาย บรรยากาศห้องทำงานของพฤศดูเหมือนเป็นห้องอาจารย์ใหญ่โรงเรียนประถมศึกษาแทนที่จะเป็นห้องทำงานหรูหราของประธานบริษัท พฤศกอดอก มองออกไปนอกหน้าต่่าง เมื่อกายเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานจึงพูดขึ้นโดยไม่หันหน้ามามองด้วยซ้ำว่า
“ผมอยากจะรู้ว่าข่าวออกไปได้ยังไง”
...ข่าวอะไรวะ...
“ข่าวอะไรครับ” กายถาม
“คุณคงยังไม่ได้ดูข่าว”
...ใครจะไปมีเวลาดู มาถึงก็รีบเข้าไปนั่งรอในห้องประชุม กลัวสาย กลัวถูกหาเรื่อง...
“ยังครับ”
“ผมอยากจะรู้ว่าข่าวออกไปได้ยังไง” พฤศถามซ้ำประโยคเดิม
...ก็บอกแล้วไง๊ ว่ายังไม่ได้ดูข่าวอะไร...
“ข่าวอะไรครับ” กายถามเสียงเบา
“ข่่าวที่ ทอ. ซื้อ F-35”
“ครับ” กายเลิกคิ้ว รู้สึกแปลกใจและตกใจ แต่ไม่กี่อึดใจก็รู้สึกโกรธเพราะนึกได้ว่า การที่เขาถูกเรรียเข้าพบก็คงจะโดนตำหนิว่าเป็นคนให้ข่าว
“เรื่องนี้เราพยายามเก็บเอาไว้เป็นความลับ” พฤศพูดต่อ
“ผมไม่ได้เป็นคนให้ข่าว” กายพยายามพูดเสียงราบเรียบทั้งที่อยากจะใช้น้ำเสียงฉุนเฉียว
“ยังไม่มีใครกล่าวหาคุณหรอก” พฤศหันมามองกายช้าๆ แล้วหันกลับไปมองจุดเดิม
“แต่ท่านเรียกผมมาพบ”
“คุณก็เลยคิดว่าผมลงความเห็นว่าเป็นคุณ” พฤศหันตัวมายืนเผชิญหน้ากาย ลดมือลง ล้วงกระเป๋ากางเกง มองกายด้วยสายตาเรียบนิ่งไร้อารมณ์
“ผมคงคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้” กายไม่หลบตาพฤศ
“ผมสงสัยอยู่ไม่กี่คน” พฤศพูดเสียงเยือกเย็น “มีไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ และช่วยไม่ได้ที่ผมจะสงสัยคนเหล่านั้น เรื่องนี้ทำให้บริษัทเสียหาย นักข่าวจะรุมเล่นข่าวเราหนักแน่เพราะเขารู้ว่ากองทัพซื้อเครื่องบินผ่านนายหน้า และมีการลอบบี้ผ่านทั้งกลาโหมและครม.”
“เขาอาจจะรู้จาก ทอ. เองก็ได้นี่ครับ”
“ทอ. ไม่ให้ข่าวแบบนี้แน่เพราะเสี่ยงต่อการโดนด่าและต้องยกเลิกการซื้อ” พฤศตอบ “ที่จริงแล้วไม่ใช่เฉพาะเรื่องนี้ มีเรื่องอื่นอีกที่คนข้างนอกไม่ควรรู้ โดยเฉพาะนักข่าว แต่ก็ได้รู้ ผมเรียกคุณมาเพราะคุณเป็นอีกคนหนึ่งที่ได้อ่านเอกสารที่พนักงานคนอื่นอีกหลายคนไม่ควรได้อ่าน แม้แต่ ทอ. เองก็ไม่ได้อ่าน” พฤศเน้นเสียง
“ผมไม่เคย...” กายพูดแล้วชะงัก เขาอยากจะเถียงว่าตัวเองไม่เคยเอาเอกสารจากที่ทำงานไปให้คนข้างนอกอ่อน แต่วินาทีนั้นนึกได้ว่าเคยขอให้เพื่อนที่เรียนมาด้วยกันช่วยอ่านเอกสารและให้แนะนำเรื่องคำศัพท์เฉพาะทาง แม้จะแน่ใจว่าเพื่อนของเขาคงไม่เอาเรื่องงานไปเผยแพร่แต่กายก็ไม่อยากจะเถียงประเด็นนี้กับพฤศ
“ถึงจะเป็นพนักงานใหม่ แต่คุณก็คงรู้ว่าบริษัทของเราทำงานที่เสี่ยงต่อการเป็นข่าว ความลับเรื่องงานเป็นสิ่งสำคัญมาก โดยเฉพาะเรื่องซื้อขายอาวุธ เราพูดเรื่องนี้กับพนักงานใหม่ทุกคนที่เข้ามาทำงาน คุณคงจำได้”
“จำได้ครับ” กายพยักหน้า
“ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร มีความสำคัญยังไงในบริษัท ก็จะต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่ตัวเองทำ” พฤศพูดเสียงเข้ม “อ้อ ผมไม่ได้เจาะจงพูดกับคุณคนเดียว ผมพูดกับทุกคนที่ผมเรียกเข้ามาคุย เพราะฉะนั้น อย่าหาว่าผมมีอคติ”
“ครับ” กายก้มหน้า เลิกคิดที่จะพูดอะไรต่อไป และรอฟังเพียงคำเดียวของพฤศว่า 'เชิญ'
...ทำไมจะไม่มีอคติ ตั้งแต่วันแรกที่มาทำงานแล้ว ท่านประธานมีอคติกับเขา เคยเป็นยังไงก็ยังคงเป็นยังงั้น ไม่รู้ไม่ชอบหน้าเราอะไรนักหนา...
เลิกงาน กายตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะเข้าเยี่ยมวรุจน์ให้ได้ แต่เมื่อถึงโรงพยาบาลกลับถูกเจ้าหน้าที่ซึ่งยืนประจำอยู่หน้าห้องพักห้าม กายโทรศัพท์ไปคุยกับนรธีร์เพื่อสอบถามว่านรธีร์ทำอย่างไรถึงได้เข้าเยี่ยมดูอาการของวรุจน์ คำตอบที่ได้ทำให้กายถึงกับอึ้ง
“เจ๊จะโทรตามไอ้ชายให้ก็ได้ถ้าแกไม่กล้าโทร” นรธีร์พูดกับกาย
“ทำไมเจ๊ไม่บอกผม”
“บอกแกก็จะกังวลเปล่าๆ เสียสมาธิ ทำงานเป็นล่ามมันต้องมีสมาธิ”
“ชายคงรู้สึกแย่ที่จะต้องไปเยี่ยมคุณวรุจน์แล้วรายงานอาการให้เจ๊รู้เพื่อให้เจ๊โทรไปบอกผม”
“เหอะน่า กาย เรื่องแค่นี้เอง ไอ้ชายมันรับได้สบายอยู่แล้ว แกไม่ได้รักมัน จะแคร์ทำไมว่ามันรู้สึกยังไง”
“เจ๊พูดยังงั้นก็ไม่ถูก” กายแย้ง
“แล้วพูดยังไงวะถึงจะถูก ตกลงแกอยากจะเข้าเยี่ยมพ่อยอดขมองอิ่มของแกหรือเปล่า ฉันจะได้เรียกไอ้ชายให้ ถ้าไม่มีมัน แกอย่่าหวังว่าจะได้เข้าห้องคุณวรุจน์ ไอ้ชายกับคนของโรงแรมที่ยืนเฝ้าหน้าห้องรู้จักกัน มันเคยทำงานมาด้วยกันตั้งแต่เรียนมหา'ลัย โชคดีจนไม่รู้จะเรียกว่าโชคดียังไงแล้วนะแก”
“ผม...” กายลังเล ความจริงเขารู้ว่ายังมีอีกวิธี หากเขาไปแสดงตัวกับตำรวจว่าเป็นผู้ชายคนที่นั่งอยู่กับวรุจน์ข้างถนนคืนนั้นและยื่นข้อเสนอว่าจะเป็นพยานโดยมีข้อแม้ว่าต้องได้เข้าเยี่ยมวรุจน์ เขาก็คงไม่ต้องมารู้สึกกระอักกระอ่วนใจว่าต้องขอให้เชิงชายพาเข้าเยี่ยม
“ไอ้ชายมันรู้จักแยกแยะ คนรู้จักกัน ถ้าถูกรถชน อีกคนมันก็ต้องห่วง อยากรู้อาการ อยากเยี่ยมเป็นธรรมดา หรือเพราะแกมีใจให้คุณวรุจน์มาก เลยให้ไอ้ชายพาเข้าเยี่ยมไม่ได้”
“ไม่ใช่ยังงั้น”
“ถ้าไม่ใช่ยังงั้นแล้วยังไงวะ แกนี่มันเรื่องมากจริงๆ เกิดมาหล่อเข้าหน่อยมีปัญหาสารพัด นี่ล่ะว๊าเวรกรรมของคนเจ้าเสน่ห์ มีคนมารักมาหลงหลายคนจนปวดหัว ไม่รู้จะเลือกใคร ระวังจะกลายเป็นจับปลาสองมือสองตีนนะโว้ย”
“ถึงไม่ได้ใครซักคน ผมก็ไม่กลัวจะขึ้นคานหรอกเจ๊ ยังไงเราสองคนก็จะได้ไปอยู่ด้วยกันบนคานนั่นล่ะ” กายกระแทกเสียง
“ตกลงแกไม่ให้ฉันโทรตามไอ้ชายแน่นะ”
“ก็...” กายยังรู้สึกลังเล
“เร็วสิวะ นี่ฉันต้องไปเทสท์หน้ากล้องให้คุณธฤต เดี๋ยวไม่ทัน คนกำลังจะเป็นพิธีการรายการทีวี” นรธีร์เร่ง
“เอ่อ...” กายถอนหายใจ หันรีหันขวาง ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไร แต่ทันใดตาก็มองเห็นประตูห้องพักของวรุจน์เปิดออกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ในชุดเครื่องแบบของทัพอากาศเดินออกมา
อะไรบางอย่างทำให้กายถอยหลัง หลบมุมทันที
...คุณทหารอากาศเมฆ!...
“กาย...ไอ้กาย...ตกลงเอายังไงวะ” เสียงของนรธีร์ยังคงดังอยู่ในโทรศัพท์ แต่กายถึอโทรศัพท์ค้าง ไม่ตอบนรธีร์สักคำ
::: End of Chapter36 :::
อารมณ์ค้างหน่อยค่อยๆ บิวท์ นะครับผม
โทษทีนะครับ ช่วงนี้อัพช้าหน่อย เศรษฐกิจไม่ค่อยดี ต้องหากินอาบเหงื่อต่างหน้า เจ้าหมาโกลเด้นที่เลี้ยงอยู่มันก็กินจุเหลือเกิน ตอนนี้ต้องผสมข้าวกับอาหารเม็ดให้มันกินแล้วอ่ะ โชคดีอีกสามตัวกินไม่จุ ตอนนี้คนต้องลดน้ำหนักให้หมามีกิน น่าฉงฉาน
ยังไงก็ช่วยซื้อ คดีรัก 1 รวมเล่มหน่อยนะคร้าบ พอได้เงินเอาไปเลี้ยงเจ้าสี่ขา
-
คุณทหารเมฆมาทำอะไร๊ :z3:
ฉลองร้อยหน้า :mc4:
-
เมฆรู้จักวรุจน์ด้วยหรอ ทำไมมาเยี่ยมกันได้ล่ะ มีอะไรลับลมคมในอ่ะป่าวเนี่ย!!?!!
ยิ่งอ่านก็ยิ่งลังเล ดีไปหมดทุกคนเลย :-[
แต่ท่านประทานทำไมอคติจังน้า หรือว่าผู้ชายคืนวันศุกร์จริงๆคือประธานกันนะ
ลุ้นๆๆๆๆ
ปล.คุณkatawootสู้สู้นะค๊า !!
-
ตกลงผู้ชายที่มาติดพันกายทุกคน มันรู้จักกันหมดเลยใช่มั๊ยเนี่ยะ โอ๊ยย สับสน
ว่าแต่เรื่องรวมเล่ม คดีรัก อะไรนั่น พูดจริงหรือเปล่า อยากได้นะ
-
กายนี่จะเจ้าสเน่ห์ไปถึงไหนนิ
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกไปว่า ท่านประธานท่าทางจะชอบเคนนี่ == ดูหวงอย่างบอกไม่ถูก
ม๊ายยยยยยน้า เชียร์ท่าประธานอ่ะ แต่ท่านประธานนี่ก็เหลือเกิน ชอบพูดจาไม่ดีใส่กายตลอด
ตอนนี้เรื่องเริ่มคายความลับออกมาทีละน้อยๆแล้ว
รออ่านค่ะ^^ :pig4:
อยากได้คดีรักเหมือนกัน อะไรยังไงส่งข่าวด้วยนะคะ
-
ซับซ้อนจริงจริ๊งงงงง >"< รออ่านต่อค๊า
-
+1 ให้คุณคฑาอีกจึ๊ก
รำคาญอิตาประธานจริงวุ้ย เคนนี่น่าลักเอ่อะ
ตอนหน้ามาไว สาธุ
-
ไอกายเอ้ยย โดนอีกแล้วมั๊ยล่ะ เด๋วปั๊ดแม่ยุให้ลาออกไปเป็นนายแบบซะเลย
ท่านประธาน ก็แหม ปากร้ายชะมัด ไม่อคติเล้ยยยยยยยยย !! หึงก็บอกมาเห๊อะ
นั่นนายเอกนะ ถนอมหน่อย จิกทำไมบ่อยๆ ระแวงอะไรนักหนา 555555+
:angry2: :angry2: :angry2:
-
ตัวเลือกเยอะเกิน ปวดหัวแทนกาย แต่กายเองก็ไม่เลือกใครซักคนเหมือนยึดติดอยู่กับคืนวันศุกร์นั้น อยากให้กายกล้าๆพูดไปตรงๆเลยอย่ามัวแต่คิดคนเดียวอยู่ เฮ้อออ รอตอนหน้าค่ะ
-
ทำไมยิ่งอ่านเรื่องมันเหมือนยิ่งยุ่งไปเรื่อยๆ แหะ :really2: :really2:
-
เรื่องราวซับซ้อนขึ้นไปอีก
-
:L2:มึนไปหมดแล้ว มันอิลุงตุงนังไปหมด :L2:
-
รอมาต่อนะคับ :really2: :really2: :really2:
-
:L2:
-
อ่านมาก็นานนะครับ รู้สึกอ่านไปยิ่งซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่ไม่ดีนะครับ แต่ บางทีมันก็ทำให้ความน่าติดตามมันน้อยลงนะครับ
ปล.อันนี้แสดงความคิดเห็นนะครับ เพราะ อยากอ่านต่อ อยากรู้ว่า กายจะเป็นอย่างไร
-
เรื่องวุ่นวายตามมาอีกเพียบ :z3:
หวังว่าเรื่องข่าวที่ออกไปคงไม่ใช่ฝีมือเคนนี่ที่หวังกำจัดคู่แข่งหรอกนะ
-
จนหน้าที่ 100 ก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นพระเอก
:really2:
ปล. รีบๆมาต่อนะครับจะได้รู้เร็วๆ :call:
-
บร๊ะเมฆรู้จักวรุจน์หรอ?!!!
ผู้ชายทุกคนนี่รู้จักกันแทบหมดเลยนะเนี่ย
กายงานเข้าตลอดๆๆ
ไอ้เราก็ได้แต่นั่งลุ้นกันต่อไป~~~
-
อ๊ากกกก :-[ คุณทหารอากาศเมฆฆฆ น่าร็อคอ่ะ!!! แพ้ๆๆ แพ้คนในเครื่องแบบ....แต่ช่วงสุดท้าย :a5: เอ๊ะ! อะไรยังไง อย่าบอกนะว่าคุณทหารอากาศเมฆเป็น....เป็น.....เป็น.....เป็นตัวร้ายยยยย my godddd เดายากจริงๆเรื่องนี้ ใครดีใครร้าย จ้องจะsurprisedผู้อ่านตล้อด ตลอด.....ถึงจะร้ายก็ไม่สนแล้วอะ ได้น้องกายทุกคืนเลยหรอนี้ กรี๊ดดดด :-[ (แอบเซงการตัดฉากซัมติงบนเครื่องบิน)
เออใช่...ผมอยากได้เรื่องคดีรักเก็บไว้อ่านตอนแก่อยู่พอดี เท่าไหร่ โอนเงิน อะไรยังไงอะ....แต่ต้องดูราคาก่อนนะครับ ช่วงนี้ขัดสน อิอิ ยังเป็นนักศึกษาละอ่อนอยู่....จริงๆอยากได้ทุกเรื่องเก็บไว้เลยอะ เสียดายไอเรื่องที่พระเอกเป็นโจรอะ ทำไมไม่แต่งต่อ เซงๆๆ กำลังมันๆๆๆ
เห้อ พูดแล้วเดี๋ยวยาว แสดงความยินดี100หน้าด้วยคนครับ :mc4:
-
ตอนนี้เริ่มปลง และสับสน ขอให้กายเจอคนที่รักก็พอแล้ว :o12:
เพราะคนที่เชียร์เริ่มไม่มีหวัง :เฮ้อ:
-
:m31: :m31:
-
กายงานเข้าอีกแล้ว
แต่ที่น่าสงสัยนี่คุณทหารเมฆมาได้ไง
เรื่องนี้มีให้ลุ้นกันตลอดเลย ชอบบบ
-
คุณทหารเมฆมาไงเนี่ย?? แล้วเป็นอะไรกับวรุจน์?? น่าสงสัยๆ
คดีรัก~~~ พูดแล้วคิดถึงจังเลย~~ เป็นเรื่องแรกเลยอ่ะ ที่อ่านพี่นาย คุคุ
-
โอ้ววว...มีเรื่องราวให้ลุ้นตลอดเวลาเลยนะเนี้ย!!
-
ทำไมโลกกลมจัง
-
อะไร ๆ มันดูเหมือนจะยุ่งยากยิ่งขึ้น แต่ถ้ามองในอีกมุม ความกระจ่างในหลาย ๆ เรื่องค่อย ๆ ปรากฏ
เกิดมาเป็นนายเอก ของพี่นายเรื่องนี้ ได้ค่าตัวคุ้มไหมน้า.... กาย 555....
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย ลดหุ่นก็ดี จะได้หาเมียง่ายขึ้น .... :z2:
-
จะอิจฉากายดีมั้ยเนี่ยมีคนมารุมรักเยอะเกิน ไม่เอาดีกว่า เพราะคงเลือกไม่ถูก จะเป็นบ้าเสียก่อน
กว่าจะเลือกได้ ทำไมเรื่องมันซับซ้อนซ่อนเงื่อนจัง ดูทุกคนมีความลับกันหมดเลย แต่คิดว่า
เงื่อนปมทั้งหลายคนจะค่อย ๆ คลายออกมา ก่อนที่คนอ่านจะประสาทกลับตามกายไปด้วยนะ
+1 และแถมเป็ดเป็นกำลังใจให้คนแต่ง :pig4:
-
เฮ้อออนะ ปัญหารุมเร้าคนหน้าตาดีชิ_หายเลยวุ้ย!
จะว่ากายแรงก็ไม่ใช่ที่ เพราะชอบคนแบบกายแฮะ ไม่รู้สิ มันถูกชะตา กร๊ากๆ -0-
รอตอนต่อไป!
-
ไม่ชอบนายทหารเฆม :angry2: :angry2: ไม่อยากให้มีอะไรกะกาย ลุ้น เคนนี่ คนเดียว :impress2:
-
กาย...บวชเหอะ โลกนี้น่าปวดหัวขะมัดเลย แต่ละคนทำอะไรกันเนี่ย ไม่เข้าใจเล้ย
-
กี๊สสสสสสสสสสสส
ค้างมาก และเลือกไม่ถูกแล้วว
ตอนแรกก็เชีบร์เคนนี่ แต่ชักจะลังเล
คุณเมฆก็น่ารัก คุณวรุจน์ก็โรแมนติก
เฮ้อออออออออ >_<
-
จะว่าไป ผู้ชายของกายที่คนที่ก็รู้จักกันหมดเลยเนอะ
วนกันไป เวียนกันมา
เป็นรถไฟที่ชนกันที่4-5ขบวนเละไม่ต้องเก็บซากแล้ว
รอดูต่อไป..... ว่าจะยุ่งเหยิงอีกแค่ไหน
-
งิืม งืม กายเสน่ห์แรงจริงๆ ตอนนี้มีตากล้องมาเพิ่มอีกแล้ว
ลุ้น ลุ้น ว่าใครจะเป็นผู้โชคดีที่กายเลือก
รอ รอ รอ มาต่อเร็วๆนะ สู้สู้ในทุกๆเรื่อง o13 o13 o13 o13
-
สวัสดีครับ
เอาล่ะ ตามทันละ
เสร็จเมฆไปหลายที แล้วคนอื่นล่ะ??
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
เอ๊ะ! ทำไมมีทหารอากาศมาห้องวรุจน์ อยากรู้อีกแล้ว มาต่อไวๆนะครับ
-
เมื่อไรอากาศขมุกขมัวในเรื่องจะกระจ่างครับเนี่ย งงไปหมด ตกลงใครคือผู้ชายในคืนนั้น
-
ถ้ายังไม่รักใคร ก็ไม่เห็นต้องคิดให้ปวดหัวเลย แสดงว่าก็ต้องมีใจให้ทุกคน ถึงได้รวม เอามาเป็นตัวเลือก หรือว่า กายคงรักใครแล้ว แต่ไม่ยอมรับในตัวเองหรือเปล่า :a14:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วให้ความรู้สึกว่าอ่านโคนันอยู่ 555+
ว่าแต่.. ไม่ใช่เรื่องจะพลิกล็อค จริงๆผู้ชายทุกคนที่จีบกายนี่รู้จักกันหมดและมีซัมติงอะไรนะ 0.0
-
กี๊สสสสสสสสสสสส
ค้างมาก และเลือกไม่ถูกแล้วว
ตอนแรกก็เชีบร์เคนนี่ แต่ชักจะลังเล
คุณเมฆก็น่ารัก คุณวรุจน์ก็โรแมนติก
เฮ้อออออออออ >_<
โลเล
มาต่อบทที่ 37 นะครับ
Guy Chapter 37
เชิงชายนั่งขัดสมาธิอยู่กลางห้อง มองกล่องพลาสติกเก่าๆ ซึ่งวางอยู่บนพื้นข้างหน้าอย่างคิดคำนึงอยู่ครู่ใหญ่แล้วตัดสินใจเปิดกล่องออกมา ยื่นมือไปหยิบรูปภาพเก่าๆ ออกมาดู จนกระทั่งเห็นภาพถ่ายสีซีดใสหนึ่ง จึงยกขึ้นมาดูใกล้ๆ
การไปเยี่ยมวรุจน์ทำให้เขาต้องกลับมาที่บ้านและรื้อรูปภาพสมัยเก่าออกมา
เมื่อเห็นวรุจน์นอนอยู่บนเตียงคนป่วย อะไรบางอย่างทำให้เขานึกว่าวรุจน์ดูคุ้นตาเขามาก เหมือนใครคนหนึ่งที่เขาเคยรู้จักมาก่อน และขณะที่กำลังมองรูปภาพใบนี้ เชิงชายก็รู้ว่าส่ิงที่ตัวเองคิดสงสัยนั้นไม่ผิดเลย
“อรัญ ตอนนี้คุณคงสบายดีใช่ไหม” เชิงชายพึมพำเบาๆ กับรูปภาพ “ผมไม่อยากจะเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโลกใบนี้ช่างเล็กเหลือเกิน ผมเห็นเขาแล้วอรัญ ผมเห็นแล้ว”
เชิงชายเม้มปาก มองรูปถ่ายใบนั้นอยู่เป็นเวลานานก่อนวางลงในกล่อง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองผนังห้อง ดวงตาเหม่อลอย ปล่อยใจให้คิดถึงเรื่องในอดต แต่ไม่นาน ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เชิงชายพยายามไม่สนใจโทรศสัพท์ แต่เสียงนั้นดังไม่ยอมหยุด ทำให้เขาต้องลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ซึ่งวางอยู่บนเตียงนอนมาดู ครั้นพอเห็นว่าหมายเลขนั้นเป็นของใครจึงรีบรับสาย
“กาย ขอโทษนะ ชายรับสายช้า มัวแต่...”
“ไม่เป็นไรหรอก” กายแทรก “แค่จะโทรมาถามว่าสบายดีอยู่หรือเปล่า ไม่ได้คุยกันนาน ตอนนี้นั่งรอกินข้าวกับเจ๊นออยู่ มากินด้วยกันไหมชาย”
“ชายเพ่ิงกินข้าวเสร็จ” เชิงชายโกหก ทั้งที่ความจริอยากจะรีบตอบตกลง
“งั้นมานั่งคุยกัน”
“แต่ว่า...”
“จะมาหรือไม่มา ตอบมาเดี๋ยวนี้” กายชักฉุนเพราะรู้ดีว่าเชิงชายกำลังเล่นบทงอน
“กายอยากคุยกับชายหรือ” เชิงชายทำเสียงเศร้า
“หรือไม่อยากคุย จะได้ไม่โทรมากวนอีก” กายพูด และเมื่อเห็นว่าเชิงชายยังนิ่งเงียบจึงพูดต่อว่า “ให้เวลาหนึ่งชั่วโมง มาเจอที่ร้านอาหารตรงข้ามร้านพี่อ๋อง ถ้าไม่มาแสดงว่าไม่อยากเห็นหน้ากันอีกแล้ว แค่นี้นะ”
กายพูดเสร็จก็วางสายทันที เชิงชายกำโทรศัพท์นิ่ง มองผนังห้องอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะรีบลุกขึ้นวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า
นรธีร์มองกายด้วยสายตาครุ่นคิด ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดขึ้นมาว่า
“ตกลงแก็ยังแคร์ไอ้ชายอยู่ดีล่ะ ตัดสินใจเถอะวะ เอาไอ้ชายนี่ล่ะทำผัว คนอื่นถือซะว่าเป็นทางผ่าน”
“เจ๊พูดอะไรก็ไม่รู้” กายขมวดคิ้ว
“แล้วมันจะมาหรือไม่มา เห็นแกพูดอยู่ฝ่ายเดียว”
“ไม่รู้ อีกหนึ่งชั่วโมงรู้กัน” กายักไหล่
“แล้วคุณพี่วรุจน์ว่าไง”
“ก็ไม่ว่าไง” กายยักไหล่อีก
“อยากเข้าไปเยี่ยมเขาจะแย่แล้วสิ สรุปแกจะไม่ให้ไอ้ชายพาเข้าเยี่ยมใช่ไหม” นรธีร์ถาม
“ผมไม่อยากทำร้ายจิตใจชายเกินไป แค่เจ๊บังคับชายให้เข้าไปเยี่ยมดูอาการคุณวรุจน์แล้วมาบอกเจ๊ ให้เจ๊โทรไปบอกผมก็ถือว่าโหดร้ายมากพออยู่แล้ว อีกอย่าง เรื่องภาพหลุดลงเฟซบุ๊คก็ทำให้ชายรู้สึกไม่ดี จนถึงตอนนี้ เจ๊อยากได้ยินผมพูดแบบนี้ใช่หรือเปล่า”
“ใครไปว่าอะไรแก พูดซะยืดยาว” นรธีร์เบ้ปาก ยักไหล่ กรอกตาไปมา “แล้วแกจะเข้าเยี่ยมคุณวรุจน์สุดที่รักยังไงไ
“ผมจะไปคุยกับตำรวจให้พาเข้าเยี่ยม แลกกับที่ผมจะเป็นพยาน”
“ก็แค่นั้นเอง น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วไ
“คนเพิ่งคิดออกนี่นา”
“แต่ข่าวก็บอกว่าคุณวรุจน์ดีขึ้นาก แกรู้หรือเปล่า คุณวรุจน์สุดหล่อมีแฟนคลับด้วย เขาพากันไปเฝ้าอยู่ที่ลอบบี้โรงพยาบาลกันทุกวัน เด็กวัยรุ่นสมัยนี้มันจริงๆ เลย ไม่รู้ว่ารู้จักกันตั้งแต่ชาติปากไหน เห็นภาพคนถูกชนรูปหล่อก็พากันกรี๊ด ยิ่งรู้ว่าเป็น CEO ของโรงแรม The Atlantis ยิ่งคลั่งกันใหญ่ แกจะทำอะไรระวังตัวเอาไว้นะกาย ระวังจะดังอีกรอบ” นรธีร์เตือน
“ดังอะไรอีกรอบ”
“ก็ดังครั้งแรกคือดังในโลกเฟซบุ๊คไงยะ ลืมไปแล้วหรือ”
“อีกหน่อยคงหายมั๊ง”
“ถ้าแกเกิดไปเป็นพยานให้คุณวรุจน์ บอกว่าเป็นคนรู้ใจ มัวแต่สวีตกันริมถนนกลางอึก รถเลยชนเข้าโครมเบ้อเริ่ม แกนั่่งประคองเขาไว้บนตัก ปากก็พร่ำรำพันขออย่าให้พ่อเทพบุตรของผมเป็นอะไร นักข่าวก็รุมสัมภาษณ์แก พอดังขึ้นา ก็มีคนจำได้ว่าแกเป็นคนเดียวกันที่เคยเห็นในเฟซบุ๊ค”
“บ้าน่าเจ๊ พูดอะไรเว่อร์เป็นนิยายของคฑาวุธ”
“เอ๊ะ หรือว่าพ่อหนุ่มที่เห็นถึงแค่คางในรูปคือคุณวรุจน์” นรีธีร์ถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ไม่ใช่ซักหน่อย” กายส่ายหน้าปฏิเสธ
“งั้นใคร”
“ไม่รู้”
“ไอ้บ้า แกนอนกับใครโดยไม่รู้จักเลยหรือไง”
“เจ๊ คืนนั้นผมเมา เข้าใจหรือเปล่า เจ๊ยังไม่รู้จักผมอีกหรือ เวลาเมาผมเหมือนใครที่ไหนเล่า”
“เออ ฉันลืมไป ถ้างั้นคืนนี้ พอไอ้ชายมาถึงแกก็เมาให้เละเลยนะ แล้วให้ไอ้ชายไปส่งที่บ้าน”
“บ้านะเจ๊ อะไรก็ไม่รู้ เชียร์กันอยู่ได้” กายเบ้ปาก ทำหน้ามุ่ย
“อ้าว ก็ฉันมองภาพตามความเป็นจริงนี่หว่า แกลองคิดดู”
“คิดอะไร”
“ไอ้ชายมันอาจจะหล่อและรวยน้อยกว่าคนอื่นมาก แต่หัวใจมันเต็มร้อย เจ๊ทดสอบมันแล้ว ขนาดบีบให้มันหาทางไปเยี่ยมคุณวรุจน์ให้เอ็งมันยังกัดฟันทำ ใครที่ไหนจะทำเพื่อแกได้ขนาดนี้วะ ถามหน่อยเถอะ ถ้าแกเป็นไอ้ชาย แกจะทำแบบนี้ได้ไหมกาย”
“เจ๊ทำบาปทำกรรม”
“ก็เพื่อน้องเจ๊ทั้งสองคนเท่านั้นล่ะวะ” นรธีร์ตอบเสียงจริงจัง จ้องตากายไม่กะพริบ “คิดดูดีๆ นะกาย ไอ้ชายเท่านั้นที่จะทำทุกอย่างเพื่อแก แม้แต่คุณธฤตผู้น่ารักก็คงไม่ทำแบบนั้นเพื่อแก หรือไม่แกลองนึกเปรียบหนุ่มคนอื่นๆ ที่มาติดพันแกอยู่ก็ได้ เขาจะทำแบบที่ไอ้ชายทำหรือเปล่า แกนี่จริงๆ เล๊ย ไม่เห็นจะเลือกยากเลือกเย็นที่ไหน”
ในใจของกายเต็มไปด้วยความสงสัยว่าเหตุใด นต. เมฆจึงได้ไปเยี่ยมวรุจน์ โชคเข้าข้างกาย เลิกงาน นต. เมฆมารับเขาที่ทำงานเพื่อไปชมภาพยนต์ ขณะที่นั่งดื่มเครื่องดื่มเย็นๆ รอเวลา กายจึงตัดสินใจคุยกับเมฆเรื่องนี้
“เมื่อวานซืนผมไปเยี่ยมคนรู้จักกันที่โรงพยาบาลสมิติเวช” กายพูด
“หรือครับ” เมฆเลิกคิ้ว
“เห็นคุณด้วยครับแต่ทักไม่ทัน” กายพูดต่อ
“เมื่อวานซืน...” นต. เมฆทำท่าคิด “อ้อ ผมไปเยี่ยมคนรู้จักกันเหมือนกันครับผม”
“เขาป่วยเป็นอะไรครับ” กายถาม
“อุบัติเหตุครับผม”
“ได้คุยกันไหมครับ” กายอยากรู้ แต่ก็ยังคงอ้อมค้อม
“อยากรู้ทำไมครับ”
“แล้วคุณเมฆบอกไม่ได้หรือครับ”
“บอกได้สิครับ ทำไมจะบอกไม่ได้ มันไม่ใช่ความลับที่ไหนนะครับผม” เมฆยิ้ม
“แสดงว่า ถ้าเป็นความลับ คุณคงบอกผมไม่ได้”
“กับคุณผมไม่มีความลับ” เมฆยิ้ม “นอกจากเรื่องความลับของราชการ อันนี้บอกไม่ได้จริงๆ ครับผม”
“ตกลงคุณไปเย่ี่ยมใครครับ” กายถามต่อ
“คุณกายถามเหมือนเป็นตำรวจ ต้องการสืบสวนอะไรบางอย่าง” เมฆอมยิ้ม
“เปล่า ผมแค่อยากรู้”
“ผมไปเยี่ยมวรุจน์” เมฆตอบ
“คุณรู้จักคุณวรุจน์” กายพูดเบาๆ แต่เมื่อเห็น นต. เมฆเลิกคิ้วมีคำถามจึงรีบถามคำถามต่อว่า “เพื่อนสนิทหรือครับ”
“ที่ถามนี่เพราะหึงผมหรือเปล่า” นต. เมฆหัวเราะ ทำตากรุ้มกริ่ม
“เปล่า แค่อยากจะรู้อะไรเกี่ยวกับคุณบ้าง”
“วรุจน์เป็นพี่ชายของคนที่ผมเคยหลงรักครับผม” นต. เมฆ ตอบเสียงราบเรียบ แต่กายเห็นแววตาเศร้าฉายขึ้นมาแวบหนึ่ง
“ไม่อยากจะเชื่อ”
“ความจริงเขากีดกันเรา วรุจน์ไม่ชอบหน้าผมเท่าไหร่นักหรอก ที่ผมไปเยี่ยมเขาก็เพราะเขาเป็นพี่ชายของอรัญ ผมไม่อยากให้เขาจบชีวิตเหมือนกัน”
“จบชีวิต...” กายทวนคำ “อรัญตายแล้ว”
“ครับผม...อุบัติเหตุ” นต. เมฆ พยักหน้า “แต่วรุจน์ไม่เชื่อว่าเป็นอุบัติเหตุ”
“ผมเสียใจด้วย” กายพูดเสียงแผ่ว
“ตอนที่เข้าไปเยี่ยม วรุจน์กำลังหลับ” นต. เมฆยิ้มเศร้า “ตอนนั้นผมยังคิดอยู่เลยว่า ถ้าเขารู้สึกตัว ผมจะโดนไล่ออกมาหรือเปล่า”
กายอยากจะซักต่อ แต่เมื่อเห็นใบหน้าหม่นๆ ของเมฆแล้วจึงเปลีี่ยนใจ เขาไม่อยากจะเชื่อและไม่อยากจะคิดเลยว่า นต. เมฆดูเหมือนว่าจะลืมรักเก่าครั้งนั้นไม่ได้
เขาเคยเห็นเมฆเป็นคนร่าเริงแจ่มใส แต่ขณะนี้ดูซึมลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพูดถึงอดีตคนรัก
...อดีตนานเท่าไหร่แล้ว อยากจะรู้นัก...
...อ้อ ถ้ายังลืมอดีตแบบนี้ก็ควรตัดออกไปจากรายชื่อคนที่มาติดพันเรา ข้อหาลืมรักเก่ายังไม่ได้ ตัวเลือกจะได้หายไปคนหนึ่ง...
“ที่ซักผมเรื่องวรุจน์ คุณกายไปเยี่ยมคนคนเดียวกันหรือเปล่าครับผม” นต. เมฆถาม
“เอ่อ ตกลงคุณเมฆจะดูหนังเรื่องอะไรครับ” กายเปลี่ยนเรื่อง หันไปมองรอบๆ
“คุณอยากจะคุยเรื่องนี้ต่อก็ได้นะครับกาย ผมไม่มีอะไรหรอก อดีตคืออดีต เรื่องมันจบไปแล้วตั้งเกือบสิบปี” นต. เมฆยิ้มมุปากแล้วขมวดคิ้ว “ความจริงกำลังจะครบสิบปีในอีกไม่กี่วัน”
“ไม่เป็นไรครับ เรายังมีเวลาคุยกันอีกนาน” กายตอบ “ผมอยากดูหนังเรื่อง รักสับหลีก อยากดูอะไรตลกๆ”
“ตกลงคุณกายไปเยี่ยมคุณวรุจน์หรือเปล่าครับ” เมฆยังคงถามคำถามเดิม
“เอ่อ...” กายอึกอัก
“ใช่ ใช่ไหมครับ” นต. เมฆคาดคั้น
“ก็...”
“คุณรู้จักกับวรุจน์ขนาดไหนครับ” นต. เมฆมองหน้ากายนิ่ง “ทำไมผมไม่เคยรู้มาก่อน”
“โลกมันกลมไงครับ” กายยิ้มแห้ง
“เขาสนิทกับคุณมากไหมครับ”
“คุณจะอยากรู้ไปทำไม”
“ผมอยากรู้ว่าเขาเป็นคู่แข่งผมหรือเปล่า”
“คู่แข่งเรื่องอะไร” กายเริ่มรู้สึกอึดอัด ไม่นึกว่าจะเป็นฝ่ายโดยซัก
“ก็เรื่องอะไรล่ะครับผม”
“ผมว่าเราไปซื้อตั๋วหนังดีกว่า เดี๋ยวจะเต็มเสียก่อน” พอจวนตัว กายก็ออกนอกเรื่อง
“คุณมีอะไรกับวรุจน์เหมือนที่มีกับผมหรือยังครับ” นต. เมฆถามเสียงเข้ม “ขอโทษนะครับที่ถามตรงๆ ไม่สุภาพ แต่ผมคงดูหนังไม่รู้เรื่องแน่ถ้าไม่รู้อะไรชัดเจน ส่วนคุณคเชนทร์ที่ไปรับพวกเราตอนกลับจากอเมริกาเขามาชอบคุณด้วยใช่ไหม”
...ท่าทางขี้หึงไม่ใช่ย่อย...
ประโยคนี้ผุดขึ้นมาในใจของกายทันที
“บอกแล้วไงครับว่าเรายังมีเวลาคุยกันอีกนาน”
“งั้นดูหนังเสร็จเราไปนั่งคุยกัน” เมฆสรุป
“คุณเมฆ” กายอุทานเสียงเบา
“ผมยังไม่ได้บอกคุณเลยว่าผมเป็นคนขี้หึง” นต. เมฆทำหน้าจริงจัง “โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนนี้คุณเป็นของผมแล้ว ผมไม่อยากให้ใครมาแตะต้องคุณ”
“เป็นเอามาก”
“ถึงคุณจะยังไม่ตกลงปลงใจกับผมเป็นทางการก็เถอะ”
“งั้นก็ให้พ่อมาขอเลยสิ” กายประชด
“อย่าท้าผมนะครับกาย”
“งั้นผมจะบอกอะไรให้” กายสูดลมหายใจลึกๆ แล้วตัดสินใจพูดว่า “มีคนมาติดพันผมหลายคน ตอนนี้ผมขอยอมรับตามตรงว่าเลือกไม่ถูก”
“กาย” นต. เมฆอุทาน
“ครับ” กายเลิกคิ้ว รู้สึกเป็นต่อขึ้นมาทันใด “อยากรู้ไหมครับว่ากี่คน”
เชิงชายเดินเข้าไปในสุสานช้าๆ รู้สึกลังเลทั้งที่ตัวเองทำเช่นนี้ทุกปี วันนี้คือวันครบรอบการเสียชีวิตของคนที่เขาเคยรัก
อรัญ!
รักแรกของเขา!
น้องชายของวรุจน์ คนที่เป็นคู่แข่งคนสำคัญของความรักครั้งที่สองของเขา
ถ้าไม่ใช่เพราะถูกนรธีร์บังคับให้ไปเยี่ยมวรุจน์และเห็นวรุจน์นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เขาก็คงไม่นึกคุ้นหน้าคุ้นตามากจนถึงกับสงสัยว่าคล้ายกับอรัญ
...และเมื่อกลับไปค้นดูรูปภาพเก่าๆ ของอรัญเขายิ่งมั่นใจ...
ขณะนอนหลับ วรุจน์ดูอ่อนเยาว์ เหมือนอรัญราวเป็นคนเดียวกัน
ครั้งนั้นอรัญนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ไม่นานก่อนที่จะเสียชีวิตเพราะเลือดคั่งในสมองสาเหตุจากถูกรถชน
อรัญไม่มีบาดแผลอะไรเลย ดูอย่างไรก็เหมือนแค่คนนอนหลับสนิท แต่เชิงชายไม่คิดเลยว่าอรัญจะไม่มีวันตื่นขึ้นมาอีก
“อรัญ” เชิงชายหยุดยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพของอรัญ รู้สึกแปลกใจระคนโล่งอกที่ไม่มีดอกไม้วางอยู่หน้าหลุมฝังศพเช่นทุกปี “ขอให้คุณหลับต่ออย่างมีความสุขนะอรัญ” เชิงชายพูดพึมพำ “พี่ชายคุณอาการดีขึ้นแล้วล่ะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง อีกหน่อยเขาก็คงหาย”
...ไม่อยากจะเชื่อ เขามายืนบอกอรัญว่าคนที่กีดกันเขากับอรัญไม่ให้รักกันกำลังจะหายจากอาการเจ็บป่วย...
...เขาเคยอยากให้พี่ชายของอรัญหายไปจากโลกนี้ เขาเคยเกลียดวรุจน์มาก ตอนนั้นเขารู้จักวรุจน์แต่เพียงชื่อว่า พี่รุจน์ เป็นพี่ชายของอรัญ เขาไม่เคยเห็นหน้าพี่ชายของอรัญเลย นอกจากรับรู้ว่านั่งอยู่บนเบาะหลังของรถเก๋งคันใหญ่ติดฟิล์มกรองแสงสีทึบซึ่งเขามองเห็นจากไกลๆ....
...ตอนนั้นเขากับอรัญยังเป็นเด็กวัยรุ่น อรัญพร่ำบ่นว่าโดนพี่ชายกีดดัน เลิกเรียนกระดิกตัวไม่ได้เพราะพี่ชายต้องมารับที่หน้าโรงเรียน หากวันไหนเขากับอรัญต้องการไปเที่ยวด้วยกัน เขาต้องมานั่งอยู่ที่หลังโรงเรียน รอให้อรัญปีนรั้วโรงเรียนออกมาพบกันเพื่อหนีเรียนไปเที่ยว และต้องกลับมาให้ทันโรงเรียนเลิก...
“อรัญ ผมกำลังมีความรัก แต่ยังไงผมก็จะเก็บคุณไว้ในส่วนหนึ่งของหัวใจ ผมไม่มีวันลืมเรื่องในอดีตของเรา แต่ตอนนี้ผมมีปัจจุบัน แม้จะยากลำบาก แต่ผมก็อยากสมหวังในความรักครั้งนี้ อวยพรให้ผมด้วยนะ” เชิงชายวางดอกไม้ลงบนแท่นหินหน้าหลุมฝังศพของอรัญ แต่ทันใดก็รู้สึกตัวว่ามีคนก้าวมายืนอยู่ด้านหลังจึงหันไปมอง และเมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงอุทานขึ้นมาเบาๆ
“คุณ...”
“คุณเชิงชาย” ธฤตเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ
“คุณธฤต” เชิงชายจ้องธฤตด้วยแววตาไม่เป็นมิตร จำได้ดีว่าธฤตเป็นใคร
“คุณเป็นเพื่อนสนิทของกาย” ธฤตทวนความจำของตัวเอง
“ผมไม่ใช่เพื่อนสนิท” เชิงชายสวนกลับ “เราเป็นอะไรที่พิเศษกว่านั้น”
“จะว่ายังไงก็ได้ ไม่เป็นไร” ธฤตยักไหล่ “แต่ผมสงสัยว่าคุณมาทำอะไรหน้าหลุมฝังศพของอรัญ”
“คุณรู้จักอรัญ” เชิงชายพึมพำ แต่ทันใดก็เปลี่ยนเป็นเสียงเข้ม “แล้วคุณคิดว่าผมกำลังทำอะไร คุณเองก็เถอะ มาทำอะไรที่นี่”
“ผมเป็นตัวแทนของใครบางคนเอาดอกไม้มาให้อรัญเหมือนทุกปี”
“ใคร” เชิงชายถามเสียงห้วน
“อดีตคนรัก” ธฤตตอบและวางดอกไม้ลง
“ทำไมเขาไม่มาเอง”
“คุณจะรู้ไปทำไม”
“ผมอยากรู้ว่าเป็นใคร”
“ผมเดาว่าคงเป็นคนที่รักกับอรัญหลังคุณมั๊ง” ธฤตพูดเสียงราบเรียบ “ในชีวิตของอรัญคงไม่ได้มีความรักแค่ครั้งเดียว”
“รวมถึงคุณด้วยหรือเปล่า” เชิงชายยังคงถามเสียงห้วน
“ผมบอกแล้วไงว่าเป็นตัวแทนใครบางคน ทีนี้ผมขอเวลาส่วนตัวคุยกับอรัญหน่อยได้หรือเปล่าครับ”
“เชิญ” เชิงชายนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาสั้นๆ และถอยหลังไปห่างพอสมควร แต่กระนั้นก็พยายามเงี่ยหูฟังสิ่งที่ธฤตพูดจับใจความได้ว่า
“อรัญ ผมมาเยี่ยม และผมขอโทษแทนเขาด้วย” ธฤตพูดสั้นๆ แล้วเดินจากไปเงียบๆ เชิงชายยืนมองหลุมฝังศพอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินตามหลังธฤตไปช้าๆ ในใจครุ่นคิดถึงคำพูดที่เพิ่งได้ยิน
...ใครคืออดีตคนรักของอรัญ และทำไมต้องขอโทษ...
ในที่สุดกายก็ได้เข้าเยี่ยมวรุจน์ สารวัตรสืบสวนผู้รับผิดชอบคดีของวรุจน์อยู่พาเขามาที่โรงพยาบาลหลังจากสอบปากคำเขาในฐานะพยานอยู่เป็นเวลาครึ่งชั่วดมง
จริงดังที่คเชนทร์บอก ตำรวจไม่คิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับวรุจน์นั้นเป็นอุบัติเหตุ วรุจน์เคยถูกข่มขู่หลายครั้ง
...วรุจน์ไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเขาเลย...
...หรือนี่คือสิ่งที่วรุจน์บอกว่ามีอะไรอีกเยอะแยะที่อยากจะบอก จะรวมถึงเรื่องนี้ด้วยหรือไม่ ครั้งล่าสุดที่เจอกัน วรุจน์ดูมีสีหน้าไม่ค่อยสบายใจ...
กายเดินเคียงข้างมากับนายตำรวจร่างสูงใหญ่ที่ไม่ได้แต่งเครื่องแบบ เมื่อมาถึงหน้าห้องของวรุจน์ พนักงานรักษาความปลอดภัยของโรงแรม The Atlantis รีบก้าวเข้ามาขวางพร้อมกับแจ้งว่าห้ามเยี่ยม
“เฮ่ย ไม่รู้หรือว่าอวั้ะเป็นใคร ดูให้ดีๆ สิวะ แล้วคุณคนนี้ก็เป็นพยาน จะมาเยี่ยมคุณวรุจน์” นายตำรวจท่าทางอารมณ์ร้อนพูดขึ้น พลางชี้มาที่กาย
“อ๋อ...เอ่อ ครับ” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ยืนเฝ้าหน้าห้องของวรุจน์อึกอักเพราะจำหน้านายตำรวจได้แล้วจึงถอยหลังเปิดทางให้
“ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย เป็นเจ้าหน้ารักษาความปลอดภัยของโรงแรมภาษาอะไรเนี่ย” นายตำรวจบ่นแล้วหันมาพูดกับกายด้วยน้ำเสียแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง “คุณเข้าไปคนเดียวนะครับ ผมจะรออยู่ตรงนี้ล่ะ อย่าใช้เวลานานนัก คนไช้ต้องพักผ่อน คุณวรุจน์อาการดีขึ้นมากก็จริง แต่ถ้าพยายามใช้ความคิดก็จะปวดหัวมาก”
“ครับ” กายพยักหน้าและกล่าวขอบคุณ แต่แวบหนึ่งรู้สึกสงสัยในคำพูดของนายตำรวจที่ว่า...
...ถ้าวรุจน์พยายามใช้ความคิดจะปวดหัวมาก...
กายเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องช้าๆ พยาบาลชายหนุ่มใหญ่คนหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือ เมื่อเห็นเขาก็วางหนังสือลงและเดินเข้ามาต้อนรับ
“เชิญครับ” พยาบาลผายมือไปยังประตูห้องพักคนป่วย “ขอความกรุณาอย่่าใช้เวลานานนะครับ วันนี้คุณวรุจน์เหนื่อยมาก”
“ผมเยี่ยมไม่นานหรอกครับ” กายพยักหน้าและเดินเข้าไปในห้อง ส่วนพยาบาลหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตู
วรุจน์เอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง สวมชุดสีครีมของโรงพยาบาล ใบหน้าค่อนข้างซีดเซียว และเมื่อรู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามาจึงเงยหน้าขึ้น
กายชะงักไปชั่วอึดใจแล้วเดินเข้าไปยืนข้างเตียง
...วรุจน์ไม่ยิ้มกว้างให้เขาเลย แต่กลับขมวดคิ้ว แววตาสงสัย...
“คุณเป็นใคร” วรุจน์ถามขึ้นเสียงราบเรียบ
::: End of Chapter 37 :::
แย่จังอ่ะ มีคอมเมนนท์หนึ่งในนี้เดาเรื่องถูกอ่ะ ผู้เขียนเซ็งไปเลย เลยรื้อเขีียนบทที่ 50 เป็นต้นไปใหม่ เอาให้เดากันไม่ถูก 555
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะครับ
-
ตัวเลือกเยอะดีแท้
เพิ่มเบนนี่มาอีกคน
ตายๆๆๆๆ
กายจะเลือกใครเนี่ย :z3:
-
:เฮ้อ:อ่านไปลุ้นไป รู้สึกว่าทุกคนที่มาพัวพันกับกาย จะมีอดีตร่วมกัน ยิ่งตอนนี้มีเรื่องในอดีตเกี่ยวกับอรัญมาให้คิดอีก :เฮ้อ:
-
ความจำเสื่อม O_o??
วรุจน์จะเรียกคะแนนสงสารได้จากเรื่องนี้ หรือจะถูกตัดออกจากตัวเลือกกันแน่นะ
รู้สึกว่าหลาย ๆ คนที่ชอบกายอยู่ตอนนี้จะเคยเกี่ยวข้องกับอรัญทั้งนั้นเลย มันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญรึเปล่านะ
หวังว่ากายจะไม่ได้รับผลกระทบจากความบาดหมางของคนพวกนั้นมากก็แล้วกัน
-
อ้าว
พระเอกตัวจริคงไม่ใช่วรวุจน์น่ะนั่น
ถ้ากายคิดจะให้ความทรงจำวรวุจน์กลับมา พระเอกก็คงจะหนีไม่พ้นวรวุจน์ :เฮ้อ:
-
+ไป 1 พร้อมเป็ดเหลืองค่า
-
จำไม่ได้ ก็ดี จะได้หมดตัวเลือกไปอีก 1 คน
-
เราว่าวรุจมีโอกาสสูงมากอ่ะ
เพราะทุกคนมีรักแรก รึคนหลังคืออรัญแทบทุกคน
แต่วรุจ รักแรกคือกาย กายเองก็เหมือนกัน รักแรกคือวรุจ ฮุฮุ
เราว่า คนรักของอรัญต้องเป็นท่านประธานแน่ๆ
-
ความจริงไม่ตัองเปลี่ยนแปลงอะไรมากนักก็ได้นะ เพราะคนอ่านยังอ่านตามความคิดคนเขียนไม่ทันเลย
พอจะเดาทางออกก็จะรีบเปลี่ยนซะนี่นะ เราว่าตัวละครจะมากไปหรือเปล่านะ แล้วความรักที่แท้จริงจะเกิดกับใครกันล่ะเพราะไม่มีเวลาจะทำความรู้จักกับใครสักคนแบบลึกซึ้งจริงจังสักคน
-
กรีซซซซซซซซซซ วรุจน์ ความจำเสื่อม
อย่างนี้ท่านประธานก็หมดเสี้ยนหนามไปอีกหนึ่งแล้วสิ ????? o18
-
47
“อู๊ว อา ซี๊ด อาาาส์”
“อือ”
“โอ้ว..”
50
“ก่อนนอนปิดน้ำปิดไฟด้วยนะ”
“อือ”
ดันค๊า ดันๆๆ ฮึบๆ จะขึ้นเลขสี่แล้ว อีกนิดดดดดนึงๆๆ (เค้าหมายถึงบทที่สี่สิบนะ ไม่ใช่อายุ อย่าเพิ่งร้อนตัว 55) :laugh:
ยอมลงทุนกลับไปขุดกระทู้เก่า เพราะจำได้ว่า คุณ katawoot เคยพรีวิวไว้
อยากอ่าน Chapter 50 ไวๆจัง :L2: :L2:
แค่สองประโยค แต่แลดูอบอุ่นดีนะเออ : )
-
อ่าว ฮ่วย ค้างอีกเเย้ววว :serius2:
-
ความจำเสื่อม?? แล้วถ้าอยากเลือกแกขึ้นมาล่ะทำไง?? กายต้องเป็นฝ่ายจีบ?? 5555
แล้วนี่ อรัญ มาจากไหนอีก ทำไมแลดูจะเกี่ยวข้องกับหลายบุคคลที่จีบกายเลยแฮะ....
รอตอนต่อไป (คิดมากแล้วปวดหัวเหมือนกัน กร๊ากๆ)
-
เอ้ยยย เขาไม่ได้เดาถูก แค่ประชดเอง แบบตัวเลือกกายมันเยอะไปไง
ก็เลยว่าให้ความจำเสื่อมซักคน ตายซักคน กินกันเองซะบ้าง
จะได้เหลือแค่เชิงชายคนเดียว เฮ้อออ ตกลงใครเป็นพระเอกฟระ
เอางี้ 4P 5P 6P ไปเลย ตัดสินใจลำบากแท้ ๆ
-
วรุจน์ความจำเสื่อม ม่ายน้าาาาาาาาาาาา
-
ตอนนี้ดูเหมือนคุณวรุจน์มาวินงั้ยก็ไม่รู้ ถึงจะความจำเสื่อมก็เถอะ
เหมือนคนที่เข้ามาหากายเพราะอรัญหรือป่าว?? มีประเด็น?? :serius2: :serius2:
อรัญเองก็เสน่ห์แรงไม่แพ้กายเลย
-
กรี๊ดดดดดด อะไรกันๆๆๆๆๆ
ลึกลับขึ้นทุกตอนแล้วนะ อยากจะเป็นโคนันแล้วมาแก้ปริศนานี้ไวๆจริงๆ
วรุจน์ความจำเสื่อม ชายกับคุณเมฆก็เคยชอบน้องสาวคุณวรุจน์ แล้วยังมีอีกคนอีก
กำลังคิดว่าคนที่มาชอบกายปัจจุบันนี้ชอบน้องสาววรุจน์มาก่อน
อีกคนน่าจะเป็นเคนนี่หรือเปล่านะ ลุ้นๆ
-
เรื่องซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ :serius2:
-
อ่าววว ความจำเสื่อมซะงั้นอ้ะ
ดูๆไป เรื่องราวความสัมพันธ์ในเรื่องนี่วนไปเวียนมาอย่างกับเรื่อง gossip girl
สรุป เกี่ยวพันกันหมด แล้วกายจะอยู่ตรงไหนล่ะนี่
+1 จ้า +เป็ด ด้วย
-
โอ๊ยตาย ปวดตับนิดๆ โอว์โนวววววววววววว วรุจน์ความจำเสื่อมเหรอเนี่ย :z3:
แล้วนี่เป็นอย่างที่คาดใช่มั้ย ทุกคนมีซัมติงกับอรัญ โอว์โนวววววว(อีกรอบ) :serius2:
เฮ้อ แล้วใครจะเป็นพระเอกหล่ะเนี่ย อย่าบอกนะตอนจบกายไม่ได้คู่กับใครเลยน่ะ :a5:
-
:a5: แค่นี้เขาก็มึนแล้วนะ :z3:
-
แย่จังอ่ะ มีคอมเมนนท์หนึ่งในนี้เดาเรื่องถูกอ่ะ ผู้เขียนเซ็งไปเลย เลยรื้อเขีียนบทที่ 50 เป็นต้นไปใหม่ เอาให้เดากันไม่ถูก 555
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะครับ
ตายละ พูดแบบนี้เล่นเอาไม่กล้าเม้นท์เลยทีเดียว เดี๋ยวเรื่องพลิกไปไกล กาซิกๆ
อ่านตอนนี้แล้วตบเข่าดังฉาด ไอ้โม่คนที่หนึ่งโผล่มาแล้ว คาดว่าน่าจะยังมีอีกหนึ่งคนนะ แต่เป็นโม่งตัวเล็กๆ ไม่งั้นคงไม่เข้าไปทำงานบริษัทนี้แน่เลย
ถ้าพระเอกคือคนนั้น... ยิ่งอ่านก็รู้สึกว่าฮีไม่แมนเลย หนีตลอด หลบหลังคนอื่นตลอด เมื่อก่อนอาจจะอ้างว่าเป็นวัยรุ่น แต่ตอนนี้ก็ไม่ต่างกันเล้ยยย ขี้ขลาดมากมาย...ชิๆ
และอีกหนึ่งคนที่เริ่มรู้สึกว่าไม่ค่อยแมน... ถ้าวรุจน์คล้ายกับอรัญมากตอนเด็ก ตอนนี้ก็น่าจะไม่ต่างกันเท่าไหร่ แต่ทำไมคนกลับหลงรักอรัญแทนที่จะเป็นวรุจน์ละ?
และสรุปอีกหนึ่งคือ เจ้าเชิงชาย ไม่มาหากายซินะ? กายถึงต้องไปหาตำรวจเอง?? (อาจจะอ่านไม่ละเอียด ไว้จะกลับไปอ่านอีกนะ)
และสุดท้ายขอบคุณมากที่มาต่อเร็ว ชอบอ่านเรื่องรักวัยผู้ใหญ่อะ มันซับซ้อนดี ยิ่งเรื่องนี้ยิ่งสะใจ 55555
o13
-
ซับซ้อนขนาดนี้ อิฉันเดาไม่ถูกจริงๆ :เฮ้อ:
ท่าทางอรัญจะเนื้อหอมเหมือนกายนะเนี่ย กายจะเลือกใครดี เอาเป็นใครซักคนที่ไม่มีอดีตกับอรัญแล้วกัน
ขอบคุณมากจ้า :pig4:
-
โอยยยยย ปวดหัว
-
เรื่องซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ :serius2:
เห็นด้วยสุดๆ
-
... ใครเดาถูกอ่ะ บอกหน่อยๆ เหอๆ
โอ้ว~~!!1 พระเจ้าจอช วรุจน์ความจำเสื่อม!!! แบบนี้กายช็อคแย่เลย อุตส่าห์ได้เจอพี่ชายที่แสนดีในวัยเด็ก แต่ก็โดนรถชนซะก่อนแถมความจำเสื่อมแบบนี้ โธ่~~!!
แต่แบบนี้ก้ดีนะ ท่านประธานเราจะได้หมดคู่แข่งไปอีก 1 55+
=w= ตัวละครสัมพันธ์กันหมดแบบนี้แย่เลย ตอนเดิมทุกคนมีตัวเชื่อมคือกาย แต่ตอนนี้เพิ่มมาอีกหนึ่งคืออรัญ ถึงจะตายไปแล้วถ้านับว่าเป็นอีกตัวเชื่อมหนึ่งจริงๆ ( จับธฤตคู่กะเชิงชายได้ไหม เผลออยากจิ้นคู่นี้อ่ะ เหอๆๆ )
-
จะซับซ้อน ซ่อนเงื่อน วุ่นวายไปไหน ตื่นเต้นไปรึเปล่าเนี่ย
-
คาดว่าทุกคนคงโดนคุณคฑาวุธหลอกเอาแล้วหละว่า
มันกำฃังจะคลี่คลายออกมาว่าใครเป็นใคร
จริงๆแล้วพันกันยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
ดูเหมือนทุกคนจะมีความสัมพันธ์กันไปหมด
ชิถ้าเป็นกายนะจะไม่เลือกใครเลยสักคน
เอามันหมดและ
แบบอยากเก็บเธอไว้ทุกๆคน
ปล.ชอบเลขหน้านี้จัง 5555ความชอบส่วนตัว
-
เรื่องนี้ ตอนแรกเดาว่า เคนนี่ แต่ตอนนี้ขอเดาใหม่เป็น ท่านประธาน เพราะ ดูจากชื่อเรื่อง กายกำลังตามหาคนที่ฟันแล้วทิ้งเมื่อคืนวันศุกร์ให้มารักกาย
เพราะฉะนั้น อีนายทหารหลีกไป วรุจน์ ไม่ใช่ เคนนี่ก็สุภาพบุรุษไป เชิงชายยิ่งไม่ต้องพูดถึง
จะมีลุ้นก็แค่ ประธานนี่แหละที่ไม่มีทีท่าว่าจะรักจะชอบกาย ต่างกับคนอื่นๆที่พากันลุ่มหลงในตัวกาย ฉะนั้นเมื่อดูจากชื่อเรื่อง คาดว่า ท่านประธานนี่แหละ พระเอกชัวร์
-
โอ๊ะโอ ... วรุจ ความจำเสื่อมรึนี่
อ่านะ งั้นกายก็ตัดตัวเลือกไปได้อีกหนึ่งอ่ะดิ
ว้าๆๆ แล้วงี้จะเป็งไงต่อเนี่ย
ลุ้นๆๆๆๆ
-
อรัญนี่ท่าจะเจ้าชู้ไม่เบา ทั้งเมฆ ทั้งเชิงชาย และเพื่อนธฤต อีก
วรุจ ความจำเสื่อม ตัดออก
เหลือชิงดำระหว่าง ท่านประธาน กับ เคนนี่ พอ
-
:a5:
-
คนเขียนกะจะไม่ให้เดาตอนจบออกเลยใช่มั้ยเนี่ย 555
ชอบนิยายเรื่องนี้จริงๆ ลุ้นได้ใจ
ปล.แต่ขออย่าจบเศร้านะ ขอร้องง T T
-
ปมเยอะมากกกกกกกกกกกกกก
-
คนไหนกายไม่เอาแล้ว ช่วยบอกให้เค้าติดต่อผมมาทีนะครับ
แหม่ ถ้าจะมีมาให้เลือกเยอะขนาดนี้ 555
-
ลึกลับซับซ้อนดีจิงเรื่องนี้ เฮ้ออออ
-
นี่มันวงโคจรอะไรเนี่ย...เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือน้องกายยังมีน้องอรัญ เห้อออ อะรไกันนักหนาาา ใครดีใครร้าย
โหวดๆๆ โหวดคุณทหารอากาศ อิอิอิอิ
ป.ล.ขอร้องหละ อย่ามีใครตายเลยนะ ให้กายขึ้นคานดีกว่ามีคนตาย
-
เศร้าแระ T_T
-
รอลุ้นต่อไป o13 o13 o13 o13
-
วรุจน์ความจำเสื่อมเหรอ เรื่องราวเริ่มจะคลี่คลายลงแล้ว อยากรู้จริงๆว่ากายจะเลือกใครกันแน่
-
:a5:
ตามอ่านมาตั้งแต่ตอนแรก ต้องบอกว่า"ผูกเรื่องเก่งสุดๆ"
ยังทายผลไม่ออกเลยครับ แต่มีคนที่เชียร์อยู่ในใจแล้วยังไม่เฉลยดีกว่า รอดูว่าตอนจบเรื่องนี้จะตรงกันรึป่าว๕๕๕ :z2:
-
สับซ้อนมากมาย
-
สายสัมพันธ์ของผู้ชายที่มาติดพันกายโยงใยพันกันให้ยุ่งเหยิงมาก อ่านก็ยังไม่รู้กายจะคู่ใคร อ๊ากกกก
-
หลัีงจากไม่ได้เล่นบอร์ดมา 1 วัน ไงก็ขอให้คนเขียนมาต่อของเก่าเร็วๆเน้อ
จำไม่ได้ว่าอ่านยัง
-
วรุจน์เป็นอะไรไปหน่ะ
-
อยากอ่านต่อมากมาย คุณคฑาวุฒิได้โปรดอย่าปล่อยให้ค้างนาน
ทั้งของเก่าของใหม่ โปรดได้ลำเลียงลง
ตัวเรานี้รออ่านอยู่ แทบขาดใจ~
-
กำลังสงสัยว่าคนที่ได้ฟันเป็นพระเอก
หลังจากตัดไปตัดมา...เหลือประธาน กับธฤตแล้วกัน
ว่าแต่...ธฤตบทหายไปไหนหว่า...? เก็บไว้มึนตอนหลังป่าว หุหุ
-
แอบเชียร์ ท่านประทาน อยู่ จะใช่หรือป่าว ลุ้นๆ :mc4:
-
แงแง โดนรีเฉยเลยอะ แอบเซง....รบกวนเอามาลงใหม่ด้วยนะครับคุณคทา ขอบคุณค้าบบบ
-
รอๆ
-
ตัวละครมาใหม่อีกแล้ว!! เริ่มสับสนแล้วตอนนี้
คนที่จีบกายตอนนี้ต่างก็เคยรักอรัญกันทั้งนั้น!!?!!
อะไรเนี่ยยย งงมาก แม้แต่กายยังเคยรักอรัญเลยอ่ะ
ที่สำคัญ...วรุจน์สุดสวาทลืมกายได้ยังไง๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
เรื่องนี้ถ้าจำไม่ผิด หายไป 2 ตอน ว่าแต่พี่นายคนเขียนจะรูถ้ไหมว่าต้องลงตอนซ่อม?? พี่ท่านยิ่งหายตัวบ่อยๆ อยู่ด้วย
-
Guy Chapter 38
“เป็นรปภ. มานานกี่ปีแล้วไอ้น้อง” สารวัตรหนุ่มถามพนักงานของโรงแรม The Atlantis ซึ่งยืนเฝ้าหน้าห้องของวรุจน์
“สองปีกว่าครับ” ชายหนุ่มรุ่นน้องตอบ
“สองปีกว่านี่กว่ากี่เดือน ตอบให้ชัดเจน”
“เอ่อ...หกเดือนครับ”
“แค่นี้เองหรือ ทำไมโรงแรมไม่ส่งคนที่มีชั่วโมงบินสูงๆ มาเฝ้า” นายตำรวจออกความเห็นแล้วขู่ว่า “นายรู้หรือเปล่า ถ้าทำงานพลาด ปล่อยให้คนที่ปองร้ายคุณวรุจน์เข้าไป ถึงตายเลยนะโว้ย”
“เอ่อ ครับ ทราบครับ”
“แต่ไม่ต้องห่วง อีกหน่อยพี่ก็จับคนร้ายได้ คดีจิ๊บๆ สบายมาก”
“ครับ” พนักงานของ The Atlantis พยักหน้า
“ว่าแต่ว่า นายรู้หรือเปล่าว่า ในโรงแรม คุณวรุจน์ไม่ถูกกับใครบ้าง” นายตำรวจถาม
“คุณเป็นพนักงานโรงแรมหรือเปล่า” วรุจน์ถามกาย
“เปล่าครับ” กายตอบเสียงแผ่ว มองหน้าวรุจน์นิ่ง ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะได้ยินคำถามแบบนี้จากวรุจน์
“เฮ้อ ดีจัง ในที่สุดก็มีคนอื่นมาเยี่ยมผมซะที” วรุจน์ถอนหายใจแล้วยิ้มออกมาบางๆ “วันๆ มีแต่ผู้บริหารโรงแรมมาเยี่ยม ผมอยากได้ยินเรื่องอื่นจะแย่”
“เรื่องอะไรครับ” กายถามเบาๆ ยังตั้งตัวไม่ติด
“อะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับผม คุณเล่ามาสิ”
“เล่าเกี่ยวกับคุณ” กายยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดนัก
“ว่าคุณรู้จัก และเกี่ยวข้องกับผมยังไง” วรุจน์เติม และเมื่อเห็นกายยังนิ่งอยู่จึงถามต่อว่า “คุณเป็นใคร เป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยหรือเปล่า เล่าให้สั้น กระชับ หมอบอกว่าผมยังรับข้อมูลได้ไม่ดี ต้องคอยดึงความจำกลับคืนมาทีละน้อย”
“ดึงความจำ” กายทวนคำ
“ทั้งที่ผมอยากจะฟื้นความจำครั้งเดียวให้จำทุกอย่างได้หมด แต่ผมปวดหัวมากเวลาพยายามนึกอะไรให้ออก เพราะฉะนั้น หมอก็เลยใช้วิธีให้คนอื่นเล่าเรื่องราวให้ผมฟังทีละน้อย และให้ผมรับรู้ไปเรื่อยๆ ตอนแรกผมก็คิดว่าดี แต่ว่าตอนนี้ผมก็ชักจะสงสัยว่า เผื่อนมีคนมาเล่าเรื่องโกหกให้ผมฟังล่ะ”
“ผมไม่ใช่คนโกหก”
“ดูตาคุณก็น่าจะเป็นยังงั้น เพราะฉะนั้น เวลาเล่า ห้ามหลบตาผม” วรุจน์จ้องตาของกาย “บอกมาซิว่าคุณเป็นใคร เกี่ยวข้องกับผมยังไง”
พฤศปรายตาไปมองกายอยู่บ่อยๆ ด้วยสีหน้าไม่พอใจเพราะล่ามของการประชุมแปลตะกุกตะกักอยู่หลายครั้ง ครั้นหันไปมองคเชนทร์ ฝ่ายนั้นก็เอาแต่นั่งมองกาย ไม่มีสมาธิเช่นกัน
“คุณคเชนทร์ครับ” พฤศตัดสินใจเรียกรองประธานบริษัท “ช่วยอธิบายสรุปกลยุทธ์ที่จะรับมือกับผู้สื่อข่่าวเรื่อง F-35 ด้วยครับ”
คเชนทร์ยังนิ่ง
“คุณคเชนทร์” พฤศเรียกคเชนทร์อีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
“ผมขอพักห้านาทีแล้วค่อยประชุมต่อ” คเชนทร์พูดขึ้นมา
“เราเพิ่งประชุมกันได้ไม่ถึงชั่วโมง” พฤศแย้ง
“แต่วันนี้มีแต่เรื่องเครียดๆ ผมว่าพักก่อนเถอะ” คเชนทร์แย้งเช่นกันแล้วหันไปมองรอบๆ ราวกับหาเสียงสนับสนุนม ซึ่งทุกคนที่อยู่ในการประชุมรีบแสดงความคิดเห็นออกมาทางสีหน้าทันที ยกเว้น 'ล่ามของการประชุม'
“งั้นเชิญ” พฤศผายมือแล้วเอนตัวพิงพนักพิงเก้าอี้ มองคเชนทร์ตาขวาง ครั้นรอให้ทุกคนรวมทั้งกายเดินออกจากห้องประชุมจึงพูดขึ้นว่า
“นายอยากพักเอง หรืออยากให้คนอื่นพัก”
“อยากให้กายพัก” คเชนทร์ตอบ “พอใจกับคำตอบหรือเปล่า”
“คเชนทร์ นายกำลังเอาเรื่องส่ายตัวมาปนกับเรื่องงาน และที่สำคัญ ให้เรื่องส่วนตัวอยู่เหนือเรื่องงานด้วยซ้ำ”
“ซักครั้งจะเป็นไรไปพฤศ ทำยังกับนายไม่เคย เลิกยุ่งกับเราซะทีเถอะน่า” เสียงคเชนทร์หงุดหงิด
“ก็ไม่อยากจะยุ่ง แต่อย่าลืมนะว่า คนของนายก็ยังอยู่ในข่ายต้องสงสัย” พฤศโต้
“เราไม่สงสัยเขาแม้แต่นิดเดียว”
“แต่เราสงสัย”
“แต่นายก็หาหลักฐานมามัดตัวเขาไม่ได้ซะที ใช่หรือเปล่า”
“ความจริงก็คงต้องเป็นความจริง”
“ใช่” คเชนทร์โน้มตัวมาข้างหน้า จ้องตาพฤศ “ความจริงมันก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ กายเป็นคนแบบไหนเรามองออก และมองออกไม่ยากด้วย”
“งั้นหรือ สายตาของนายชัดเจนมากเลยหรือ” พฤศเลิกคิ้ว
“ชัด”
“ไม่ชัด” พฤศแย้ง “เพราะความรักมันบังตานายอยู่”
“นายเองก็มีอคติ” คเชนทร์สวนกลับ “เห็นชอบเป็นผิดไปหมดเสียทุกอย่าง”
“เรามองตามความเป็นจริง” พฤศยักไหล่
“ตั้งแต่ทำงานมา เราก็ไม่เห็นว่ากายมีอะไรที่น่าจะต้องจับตามอง สู้เอาเวลาไปตรวจสอบพนักงานคนอื่นๆ ดีกว่า นายก็รู้ ยังมีคนอยู่ในข่ายต้องสงสัยอีกตั้งหลายคน อย่ามาเสียเวลากับคนซื่อๆ คนหนึ่งเลย”
“ซื่อ” พฤศเค้นหัวเราะในลำคอ
“ทำไม” คเชนทร์ถามเสียงห้วน “ทำไมจะพูดแบบนี้ไม่ได้”
“คนอย่างเขานั่นหรือซื่อ” พฤศเบ้ปาก “ภายใต้ท่าทางเงียบๆ ดูไร้เดียงสา นายคงนึกไม่ถึงว่าเขาฉลาดกว่าที่นายคิด แต่เราไม่สงสัยหรอกว่านายจะคิดแบบนั้น อย่างที่นายพูด ใช่ว่าเราจะไม่เคย เราพลาดมาแล้วครั้งหนึ่ง เรื่องนี้นายก็รู้ดี เพราะฉะนั้นขอเตือนอย่างคนที่มีประสบการณ์ ถ้ายังปล่อยให้ความรักความหลงมันบังตานายอยู่ ยังไงนายก็มองไม่เห็นสิ่งที่ไม่ดีของเขาหรอก”
“นายจะพูดเกินไปแล้วนะพฤศ เห็นอะไร” คเชนทร์พูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าไม่พอใจ
“ใครยอมแลกตัวกับผู้บริหารบริษัทเพื่อประโยชน์เรื่องงาน ไม่น่าสงสัยก็ไม่รู้จะว่ายังไง”
“พฤศ” คเชนทร์อุทาน “นายพูดบ้าอะไร”
“นายก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง”
“บ้ากันไปใหญ่แล้ว”
...ใช่ บ้ากันไปใหญ่แล้ว...
กายเม้มปาก กำมือแน่น อยากจะชกผนังข้างประตูห้องประชุมสักสองสามครั้ง และอยากจะเดินเข้าไปในห้องประชุมเดี๋ยวนี้และตะโกนใส่หน้าพฤศ
...คนอย่างไอ้กาย ไม่มีวันทำอะไรแบบนั้น...
“กาย” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง กายสะดุ้ง หันไปมองการุณย์ซึ่งเดินเข้ามาใกล้และพูดว่า “ตั้งใจหน่อยนะ เปนล่ามต้องใช้สมาธิสูง คุณคเชนทร์อุตส่าห์ช่วย อย่าให้ความตั้งใจของเขาเสียเปล่า”
“ครับ” กายตอบ การุณย์เคาะประตูห้องประชุมซึ่งเปิดแง้มเอาไว้ รออยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินเข้าไปในห้อง กายสูดลมหายใจลึก ถอยหลังไปหลายก้าว แล้วเดินไปยืนมองท้องฟ้าภายนอกกระจกบานใหญ่เพื่อสะกดอารมณ์ แต่ในใจกลับอดถึงคำพูดและน้ำเสียงของพฤศไม่ได้
ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาในหัว
...แกก็ไม่ใช่กระจอกนะกาย มีความรู้อยู่กับตัวกลัวอะไร ถ้าคุณพฤศเขามีอคติกับแกแบบนี้ก็ไม่เห็นจะต้องแคร์เลย ไปหางานอื่นทำซะ คงสบายใจกว่าอยู่ที่นี่...
...หรือไม่ก็เข้าวงการบันเทิงตามที่คุณธฤตชวนก็สิ้นเรื่อง ทำงานให้วงการบันเทิงให้ดังและรวยไปเลย...
เลิกงานกายรีบออกจากบริษัททันทีเพื่อตรงไปโรงพยาบาลที่วรุจน์นอนพักรักษาตัว วันนี้งานยุ่งมากจนแทบไม่มีเวลาแม้แต่จะดื่มกาแฟ
กายหวังอยู่ลึกๆ ว่าคเชนทร์จะเดินไปหาที่โต๊ะทำงานและชวนคุย 'เรื่องไม่เป็นเรื่อง' รวมถึง 'เรื่องที่เขาแอบได้ยิน' ในห้องประชุม
...แต่บางทีคเชนทร์อาจจะยังไม่พร้อมมาคุย คเชนทร์ต้อง 'เถียง' กับทุ่านประธานให้เคลียร์เสียก่อน...
...แต่ยังไงก็ตาม เราก็ยังคิดที่จะลาออกจากบริษัท ไม่เกินมะรืนนี้ล่ะ ให้กลับจากเยี่ยมวรุจน์เสียก่อนเราถึงจะพิมพ์ใบลาออก...
...วรุจน์ ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับวรุจน์...
...ผมชอบเขามากรู้ไหมกาย ตอนนั้นผมอยากจะบอกเขาอย่างนั้น แต่เรื่องเศร้าก็เกิดขึ้นเสียก่อน...
...เรื่องเศร้าที่ว่า คือเรื่องที่ยายของเขาถูกรถชนตายงั้นหรือ...
กายนึกถึงคำพูดของวรุจน์ขณะที่ตัวเองนั่งอยู่ใต้ซุ้มไม้เลื้อย มองและฟังวรุจน์เล่าเรื่องราวในอดีต...
...ใช่ เรื่องเศร้าเกิดขึ้นเสียก่อน...
...คุณเป็นใคร เกี่ยวข้องอะไรกับผม...
วรุจน์นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลและจำอะไรไม่ได้ ต้องคอยฟื้นความจำทีละน้อย
...คุณเป็นใคร เกี่ยวข้องอะไรกับผม เราจะตอบได้ยังไงว่า ผมเป็นคนที่คุณตามจีบไม่เลิก และในที่สุด ก็จำได้ว่าเป็นคนที่คุณเคยชอบตั้งแต่เป็นเด็กวัยรุ่นและพรากจากกัน พอมาเจอกันอีกก็รู้สึกมีความสัมพันธ์กันเป็นพิเศษ วรุจน์เป็น CEO ของโรงแรมเครือ The Atlantis เราคือพนักงานตัวเล็กๆ ของบริษัทที่ีบรรยากาศการทำงานแปลกประหลาดที่สุดในโลก...
กายขึ้นนั่งบนรถแท็กซี่ บอกจุดหมายปลายทางคนขับแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากเป้สะพายหลังเพื่อกดดูข้อความสั้นในโทรศัพท์มือถือ รู้สึกแปลกใจที่มีข้อความส่งเข้าหาเขาถึงห้าข้อความ
จากคเชนทร์ บอกว่า --- อยากคุยด้วย แต่ยุ่งมาก พรุ่งนี้ผมต้องไปอเมริกาด่วน คืนนี้จะโทรหา คิดถึงนะ
จาก นต. เมฆ
จาก ซอว์ เบน
จาก ธฤต
เกือบครบหมดทุกคน แต่สุดท้ายเป็นของนรธร์ --- ไอ้กาย โทรหาฉันเดี๋ยวนี้ ไอ้ชายแย่แล้ว
“มันไม่เคยปริปากพูดอะไรเลย อยากกระทืบมันนัก” นรธีร์หันไปพูดกับกายเมื่อเพื่อนรุนน้องของเขาเร่งเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ
“ชายเขาอาจจะไม่รู้” กายแก้ตัวแทนแล้วถามว่า “อาการเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่รู้” นรธีร์ส่ายหน้า “ถามใคร แม่งมันอมสากขนาดเจ็ดนิ้วเอาไว้ในปากทุกคน”
“เขากำลังตรวจ คงยังบอกไม่ได้จริงๆ”
“บอกว่าต้องรอฟังจากหมอ ต้องรอฟังจากหมอ หมออยู่ที่ไหนแม่งก็บอกไม่ได้ ขอเบอร์โทรหมอก็ไม่ให้ พอถามว่าหมอจะมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้”
“ใจเย็นๆ น่าเจ๊” กายปลอบ
“อยู่ดีๆ มันก็ทรุดฮวบตอนนำทัวร์ตลาดน้ำ เกือบตกจากเรือ ดีนะลูกทัวร์คว้าไว้ทัน” นรธีร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ถึงมือหมอก็หายห่วงแล้วล่ะ” กายพูด “เจ๊กินอะไรหรือยัง ระหว่างรอฟังอาการชาย ไปหาอะไรกินกันก่อนไหม”
“แดกไม่ลง”
“ผมรู้ว่าเจ๊ห่วงชายมาก ผมก็ห่วงชวายเหมือนกัน แต่ว่า...”
“ไม่กินโว้ย จะยืนรออยู่ยังงี้ล่ะ แกจะกินก็ไปกิน” นรธีร์ส่ายหน้า
“ใครจะไปกินได้ล่ะ” กายเบ้ปาก “ยืนรอด้วยกันนี่ล่ะ”
“กาย ไอ้ชายมันยังหนุ่มยังแน่นอยู่นะ มันจะมาเป็นโรคอะไรหนักๆ ได้ไง”
“อย่างเพิ่งคิดไปในทางลบสิ ชายอาจจะทรุดเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอก็ได้ ไหนเจ๊ว่าชายโหมทำงานหนัก”
“คนขับรถบอกว่าลูกทัวร์คนที่ช่วยไอ้ชายเป็นพยาบาลเก่า ท่าทางเขาซีเรียสมาก ฉันหมายถึงพยาบาล คนขับรถก้คงฟังภาษาอังกฤษได้ไม่เท่าไหร่ แต่ก็พอจะจับใจความได้ว่าอาการของไอ้ชายไม่ใช่เล่นๆ ลูกทัวร์คนนั้นพูดเหมือนย้ำว่าต้องหาหมอดีๆ เก่งๆ”
“ลูกทัวร์เป็นพยาบาลเก่า เขายังไม่ได้ตรวจ เขาจะรู้อะไร แล้วเขาก็คงตกใจเกินเหตุ” กายบีบมือนรธีร์ “ชายต้องไม่เป็นอะไรมาก เราจะต้องหาหมอดีๆ เก่งๆ มารักษาชายให้ได้ จะเกิดอะไรขึ้นก็ช่าง แต่เราจะไม่ทิ้งชาย ใช่ไหม”
“อือ” นรธีร์พยักหน้า
“แต่ผมว่าชายคงไม่เป็นอะไรมาก อีกหน่อยก็คงกลับมากวนอารมณ์ได้อีก” กายยังคงพูดปลอบใจให้นรธีร์รู้สึกดีทั้งที่เขาเองก็เริ่มรู้สึกเหมือนนรธีร์บ้างแล้ว
กายส่งนรธีร์ขึ้นรถแท็กซี่เมื่อเวลาห้าทุ่มครึ่งแล้วเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาล เขาใช้เวลาอยู่นานเพื่อเกลี้ยกล่อมให้นรธีร์กลับบ้าน โดยให้เหตุผลว่านรธีร์ต้องพักผ่อน จะได้มีแรงผลัดกันมาเยี่ยมเชิงชาย
ชายหนุ่มผู้ร่าเริงแจ่มใน มีรอยยิ้มกว้างอยู่เป็นนิจ ขณะนี้นอนหลับอยู่บนเตียงในห้องพักคนป่วยห้องแคบๆ
...แตกต่างจากห้องพักของวรุจน์โดยสิ้นเชิง...
แทนที่จะได้ไปเยี่ยมวรุจน์ กายกลับต้องมาเยี่ยมเชิงชาย
“กาย...” เสียงเชิงชายครางเบาๆ
“ตื่นขึ้นมาทำไม” กายพูด
“หิวน้ำ”
“เอ่อ...” กายลังเล ไม่แน่ใจว่าเชิงชายถูกงดน้ำและอาหารหรือไม่ แต่เมื่อมองแล้วไม่เห็นมีป้ายห้าม กายจึงตัดสินใจรินน้ำใหเชิงชายดื่มพร้อมกับพูดว่า “พักผ่อนไม่เพียงพอหรือชาย”
“ชายต้องทำงาน” เชิงชายตอบ
“พักซะบ้างสิ ทำงานหนักก็ทรุดแบบนี้ล่ะ”
“ชายจะซื้อบ้าน จะสร้างตัวเองให้...”
“พอ อย่่าเพิ่งพูด” กายห้าม “กินน้ำแล้วนอนซะ”
“กายไม่ต้องเฝ้าชายหรอกนะ กลับไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องทำงาน”
“พรุ่งนี้วันเสาร์”
“ชายอยู่ได้” เชิงชายยิ้มเหนื่อยๆ
“นอนก่อนเถอะ จะเฝ้าไม่เฝ้าก็อยู่ในใจนี่ล่ะ”
“งั้นชายต้องลุ้นว่า ตื่นขึ้นมากลางดึกจะเห็นกายหรือเปล่า”
“เลิกพูดซะที นอน” กายสั่งเสียงเข้ม
“เจ็บจริงๆ...” เชิงชายพูดเสียงแผ่ว
“เจ็บตรงไหนไ
“เจ็บกระดูก เจ็บมาก เจ็บไปทั้งตัว...” เชิงชายถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า กายทำอะไรไม่ถูกจึงถอนหายใจบ้าง
“พยายามนอนให้หลับนะชาย จะนั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้ล่ะ ไม่ไปไหนหรอก”
“ตกลงคืนนี้จะเฝ้าชายใช่ไหม”
“เออๆ” กายตอบและบอกให้เชิงชายหลับตา
“ขอบใจนะกาย” เชิงชายพึมพำแล้วนิ่งเงียบไป ปล่อยให้กายยืนมองอยู่ข้างเตียงด้วยสายตาห่วงใย
หลังจากอ่านรายงานข่าวของตัวเองจบ วรุจน์พับหนังสือพิมพ์อย่างลวกๆ แล้วโยนลงบนโต๊ะข้างเตียง มีเสียงคนเคาะประตู วรุจน์เงยหน้าขึ้นมอง พยาบาลโผล่หน้าเข้ามาและบอกวรุจน์ว่ามีคนมาเยี่ยม วรุจน์พยักหน้าและขยับตัวเล็กน้อย ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมอยู่เหนือเอว
“สวัสดีค่ะคุณวรุจน์ ฉันดีใจที่คุณอาการดีขึ้น” หญิงสาวที่เดินเข้ามายิ้มกว้างให้วรุจน์ “ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างคะ”
“ก็ดีขึ้น ปวดหัวน้อยลง” วรุจน์ตอบ “คุณรู้หรือเปล่าว่าผมจำอะไรไม่ได้ เพราะฉะนั้น...”
“ทราบค่ะ ฉันถึงได้มาช่วยฟื้นความจำให้คุณไงคะ”
“คุณเป็นพนักงานโรงแรมหรือเปล่า” วรุจน์ถามคำถามเดินเมื่อเห็นคนหน้าใหม่มาเยี่ยม
“เปล่าค่ะ ฉันเป็นผู้ช่วยพิเศาของคุณ ทำงานให้คุณเพียงอย่างเดียว และตอนนี้แันก็มารายงานให้คุณทราบว่างานของเรากำลังไปได้ดี”
“งานอะไรนอกเหนือจากงานที่โรงแรม” วรุจน์เลิกคิ้วถาม
“งานทำลาย Megatrex ไงคะ งานสำคัญที่คุณกำชับว่าไม่ให้พลาด”
“ทำลาย Megatrex” วรุจน์ทวนคำ “ฟังเหมือนหนังสายลับ ถ้าผมให้คุณทำงานนี้จริง ไหนลองเล่าให้ผมฟังแบบสั้นกระชับซิ”
“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าพร้อมกับยื่นกระดาษให้และพูดต่อว่า “แต่นี่คือรายละเอียด ถ้าคุณมีเวลา ฉันอยากขอให้คุณอ่าน เพราะฉันรอคำสั่งต่อไปจากคุณอยู่ ฉันรู้ว่าในสถานการณ์แบบนี้ ตอนที่คุณไม่สบาย ฉันไม่ควรจะเอาเรื่องน่่าปวดหัวมาบอกให้รู้ แต่ฉันคิดว่า ยิ่งเรารอนานเท่าไหร่ โอกาสพลาดก็จะยิ่งสูง ตอนนี้ที่ Megatrex กำลังมีเรื่อง ถ้าเราได้ส่งคลื่นเข้ากระแทรกครั้งแรกแล้ว เราควรกระหน่ำอีกติดๆ กัน เอาให้ตั้งตัวไม่ได้”
“คุณพูดอะไรของคุณ”
“พอคุณฟังฉันจบ คุณก็จะเข้าใจ แต่คุณต้องยอมรับว่าสิ่งที่คุณจะได้ยินต่อไปนี้เป็นความคิดและแผนการณ์ของคุณทั้งหมด คุณส่งฉันเข้าไปที่ Megatrex เพื่อทำสิ่งนี้ เรารู้เรื่องนี้กันเพียงสองคน”
“เล่ามา” วรุจน์พูดเสียงเบาและรอฟัง
::: End of Chapter 38 :::
-
Guy Chapter 39
กายสูดลมหายใจเบาๆ เคาะประตูห้องทำงานของพฤศและเดินเข้าไป วันนี้เจนจิราไม่มาทำงานและไม่มีใครมาทำหน้าที่เลขานุการแทน ครึ่งวันหลังส่งจดหมายลาออกการุณย์ก็โทรศัพท์ไปบอกเขาว่าพฤศต้องการพบ
“คุณรู้ใช่ไหมว่าจะลาออกจากงานต้องแจ้งล่วงหน้าหนึ่งเดือน” พฤศถามเมื่อกายนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน
“ทราบครับ” กายพยักหน้า
“แต่กรณีของคุณ ผมอนุมัติให้เป็นพิเศษ” พฤศพูดเสียงเย็น หยิบปากกาและลงลายมือชื่อในใบลาออกจากงานของกาย “มีผลภายในสิบห้าวัน ซึ่งก็คือสองวันหลังจบงาน Thunderbold Air Show ของกองทัพอากาศ จากนั้นคุณก็มีอิสระ จะไปทำงานที่ไหนก็ได้”
“ขอบคุณครับ”
“แต่ระหว่างนี้ ขอให้ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ไม่ใช่ว่าตัวเองส่งใบลาออกแล้วจะสักแต่ว่าทำงานให้ผ่านๆ ไป ตราบใดที่คุณยังอยู่ที่นี้ ก็ต้องรักษามาตรฐานการทำงาน”
“ผมทราบดีครับ”
“อ้อ อย่าหาว่าผมพูดจาไม่ดีกับคุณเพราะมีอคติ ผมพูดกับพนักงานที่ลาออกทุกคนแบบนี้ และอีกอย่าง...” พฤศนิ่งไปครู่หนึ่ง ตามองจอคอมพิวเตอร์ของตัวเองซึ่งวางอยู่บนโต๊ะทำงาน จากนั้นจึงพูดกับกายโดยไม่มองหน้า “พยายามอย่าเป็นข่าว ไม่ว่าจะแบบทางการหรือไม่เป็นทางกร แค่ข่าวกองทัพอากาศซื้อ F-35 ผ่านเรา คุณคเชนทร์ก็ต้องแก้ปัญหาหนักพออยู่แล้ว”
...เห็นใจคเชนทร์บ้าง อยากพูดประชดต่อยังงี้ใช่ไหมล่ะ แล้วไอ้ข่าวที่เป็นทางการและไม่เป็นทางการนี่มันข่่าวอะไรกันนะ ทำไมไม่พูดออกมาตรงๆ...
กายอยากจะถามพฤศให้ชัดเจนนิ่งนัก แต่เสียงของพฤศดังขึ้น ทำให้เขาต้องลุกขึ้นจากเก้าอี้โดยอัตโนมัติ
“เชิญ”
“คุณลาออกจากงาน ทำไมไม่ปรึกษาผม” เสียงของคเชนทร์โวยวายผ่านทางโทรศัพท์ “ทำไมไม่รอให้ผมกลับถึงเมืองไทยเสียก่อน กาย มันมีอะไรที่ทำให้คุณอึดอัดจนทนไม่ไหว พฤศหรือเปล่า เรื่องที่พฤศเอาแต่แกล้งคุณใช่ไหม คืนก่อนเดินทางผมโทรไปหาคุณแลว แต่คุณไม่รับโทรศัพท์ผม ผมsms ไปบอกแล้วไงว่าจะโทรหาตอนกลางคืน”
“ผมขอโทษครับ”
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“เรื่องที่ไม่ได้รับโทรศัพท์” กายตอบ
“ผมไม่แคร์หรอกเรื่องที่ไม่ได้รับเพราะผมคิดว่าคุณอาจจะไม่สะดวก แต่ผมแคร์ว่าทำไมไม่ได้โทรกลับ”
“ผมโทรกลับแล้ว แต่ไม่มีสัญญาณ”
“ตอนที่ผมอยู่บนเครื่องบินแล้วล่ะสิ” คเชนทร์รีบพูดแทรก “กาย ที่นี่หนาวจัง”
“หรือครับ”
“อยากกอดคนให้อุ่นๆ”
“งานหยุ่งไหมครับ” กายถามเรื่องอื่น
“ยุ่งสุดยอด” คเชนทร์ตอบ “หนาวๆ แบบนี้อยากได้ไออุ่น”
“คุณคเชนทร์ นี่เวลาทำงานผมนะครับ เดี๋ยวโดนดักฟัง”
“ช่าง ผมไม่กลัว” คเชนทร์ตอบ “เฉพาะพนักงานที่มีพฤติกรรมน่าสงสัยจริงๆ บริษัทถึงจะดักฟัง สำหรับคุณยังไม่ถึงขนาดนั้น”
“จริงหรือครับ” กายอุทาน
“เปล่า ล้อเล่น” คเชนทร์หัวเราะชอบใจ
“คุณคเชนทร์” กายทำเสียงดุ
“คุณอย่าเครียดนักสิกาย ผมรู้ว่ามันมีเรื่องเกิดขึ้นอยู่หลายเรื่อง แต่ทุกอย่างมันก็จะต้องคลี่คลายไปได้ทีละเรื่อง เชื่อผมสิ” คเชนทร์ปลอบ “แต่เรื่องลาออก ผมไม่เห็นด้วย”
“ผมทำงานที่นี่แล้วรู้สึกอึดอัดมาก”
“งั้นลาออกก็ดีแล้ว” คเชนทร์พูดสวน
“อ้าว”
“คิดไปก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ไม่โดนค่อนขอดว่ามีอะไรกับพนักงาน แม้จะรู้สึกแย่หน่อยที่ไม่ได้เห็นคุณทุกวันเวลาไหนก็ได้ แต่ก็คงจะโอเค”
“คุณนี่คิดอะไรเร็วจังเลย”
“มีข้อแม้นะ” คเชนทร์ทำเสียงเข้ม “ห้ามหลบหน้าผม เราคบกันแล้ว คุณต้องทำให้เหมือนว่าเราเป็นคนคบกัน ถึงอยู่คนละบริษัท แต่เราจะต้องได้เจอกับบ่อยๆ บางวันผมอาจจะไปทานอาหารกลางวันกับคุณ บางวันคุณก็มาทานกับผม”
“ผมจะกลับไปทำบริษัททัวร์เหมือนเดิม ต้องออกทัวร์ คุณน่าจะเข้าใจว่าไกด์มีเวลาทำงานขึ้นอยู่กับ...”
“ตารางทัวร์” คเชนทร์พูดแทรก “ทัวร์เขามีตารางเวลา ไม่ใช่อยากจะไปเที่ยวไหนก็ไป ผมรู้หรอก”
“ผมหมายความว่า บางทีเป็นทัวร์หลายวัน เช่น...”
“ผมให้แค่สามวันสองคืนเท่านั้น ผมไม่ให้คุณทำทัวร์ยุโรป อเมริกา บราซิล หรือแอฟริกาใต้” คเชนทร์พูดอย่างรวดเร็ว
“คุณจะมาห้ามได้ยังไงครับ”
“อย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้ ให้ผมกลับกรุงเทพฯ ก่อน เราจะต้องนั่งคุยนอนคุยกันให้เคลียร์” คเชนทร์สรุป “ว่าแต่ว่า ตอนที่ผมไม่อยู่ ให้ห่างๆ พฤศเป็นดีที่สุด”
“ผมไม่เคยอยากจะเข้าใกล้เลย”
“ถึงงั้นก็เถอะ คุณต้องพยายามห่่างเขาเข้าไว้ ถ้าเขามาหาเรื่องก็สิ่งหนีไปเลย”
“ทำยังงั้นได้ด้วยหรือครับ”
“หลบหน้าเขาให้ได้ นี่คือคำสั่งของรองประธานบริษัท” คเชนทร์พูด
“รองประธานสั่งให้พนักงานหลบหน้าประธาน ตลกพิลึก”
“เพื่อความสงบสุขของคุณ ที่พูดนี่เพราะผมหวังดี เชื่อผมนะกายนะ” คเชนทร์เตือน
“ครับๆ”
“ครับคำเดียว ไมใช่ครับๆ คนที่ตอบว่าครับๆ มักจะไม่ได้หมายความว่าครับ”
“ครับผม” กายเน้นเสียง
“น่าน ยังงั้นล่ะ” คเชนทร์หัวเราะแล้วชวนคุยเรื่องอื่น จนกายต้องเตือนอีกครั้งว่าเป็นเวลาทำงนและยังมีงานที่ต้องแปลอีกหลายชิ้น
“งั้นก็ไปทำงานซะ” คเชนทร์ยอมหยุดคุย และก่อนจะวางสายได้พูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “คิดถึงนะกาย คิดถึงผมด้วย และคิดถึงผมคนเดียว”
นรธีร์เดินเข้าไปในโรงพยาบาลกับกาย มือหิ้วถุงอาหารหลายถุง และขณะที่ใกล้จะถึงลิฟท์ก็พูดขึ้นว่า
“แกคิดถูกแล้วล่ะที่ลาออกจากงาน จะได้มีเวลามาดูแลไอ้ชาย”
“ผมเปลี่ยนงานนะเจ๊ ไม่ได้ลาออกมาอยู่เฉยๆ” กายตอบ
“อย่าเพิ่งไปทำงาน ให้ไอ้ชายมันดีขึ้นซะก่อน แกไม่มีเวลาหรอก ต้องวิ่งรอกดูคนป่วยสองโรงพยาบาล”
“บ้าน่าเจ๊” กายทำหน้าไม่พอใจ “ผมไม่ได้ดูแลคุณวรุจน์ซะหน่อย”
“งั้นก็มาดูแลไอ้ชาย”
“อะไรกันนักหนาเนี่ย” กายถอนหายใจ
“คุณวรุจน์เขารวยขนาดนั้น แค่กระดิกนิ้ว ใครต่อใครก็วิ่งไปดูแล”
“เจ๊จะประชดอะไรนักหนา ไม่ใช่ทุกคนที่ก้มหัวให้เงินหรอกนะ” กายกระแทกเสียง
“เช่นแกเป็นต้น” นรธีร์ชี้หน้ากายแล้วกดเรียกลิฟท์ “แกไม่แคร์เงิน ไม่แคร์ความรวย ไม่แคร์คนรวย”
“ผมแคร์คนที่ดีกับผม”
“เช่นไอ้ชายเป็นต้น” นรธีร์พูด
“คุณวรุจน์ก็ดีกับผมนะเจ๊ ถ้าจะพูดให้แฟร์ เขาไม่ได้ร้ายกับผม ผมก็ต้องแคร์เขาใช่ไหม”
“งั้นแกแคร์ใครมากกว่ากัน” นรธีร์ถาม
“แล้วจะต้องมาถามอะไรตอนนี้” กายทำหน้ามุ่ย
“แกมันโลเล ไม่เลือกซักที ตกลงแกจะเอาใคร เอ๊ย ไม่ใช่ จะให้ใครเอา”
“แล้วมันต้องเลือกหรือเจ๊” กายขมวดคิ้ว ทำหน้ามุ่ยยิ่งกว่าเดิม
“ต้องสิวะ หรือแกจะเอาหมด ไม่ใช่คนสองคนนะโว้ย เลิกเป็นคนหลายใจได้แล้ว” นรธีร์กระแทกนิ้วเข้ากับปุ่มเรียกลิฟท์ “เฮ้ย ไอ้ลิฟท์บ้านี่ เมื่อไหร่จะมาซักทีวะ นี่ถ้าเป็นโรงพยาบาลแพงๆ ลิฟท์มันก็คงเปิดให้เราแล้ว”
“เป็นเอามาก” กายส่ายหน้า
“ไอ้ชายเป็นขนาดนี้ ให้มันรู้ไปว่าแกไม่สงสารมัน ฉันว่าที่มันป่วยอยู่อย่างนี้เพราะโหมทำงานหนัก อยากมีเงินเยอะๆ ไปขอแก”
“เรื่องนี้ขอเวลานอกได้ไหมเนี่ย” กายยกมือขึ้นทำท่าทางประกอบคำพูด
“ถ้าไอ้ชายได้ข่าวดี อาการมันอาจจะดีวันดีคืนก็ได้นะกายนะ”
“เรายังไม่รู้เลยว่าชายเป็นอะไร”
“ถ้าเผื่อมันเป็นโรคร้ายแรงล่ะกาย” นรธีร์หันมาพูดกับกายด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล “ฉันสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ เมื่อหนังตากระตุกทั้งคืน”
“คงไม่เป็นอะไรมากหรอก เจ๊ก็ช่างคิดอะไรแต่ละอย่างดีๆ ทั้งน้าน”
“เวลาและวารีไม่เคยคอยใคร” นรธีร์พูดเสียงจริงจัง “แกก็รู้ อายุก็ไม่น้อยแล้ว จะรอไปทำไม จบเอกอังกฤษมา จำได้ไหม Gather ye rosebuds while ye may, old time is still...”
“ไม่ต้อง พอๆ” กายโบกมือ ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดกับนรธีร์ ตามองอยู่ที่ปุ่มกดลิฟท์ “ทำไมผมจะไม่พยายามเลือก ผมคิดมาตลอดนั่นล่ะว่าจะเลือกใคร”
“คุณวรุจน์ใช่ไหม แกเลือกคุณวรุจน์” นรธีร์รีบพูด
“เจ๊” กายอุทาน หันไปเบิกตากว้างใส่นรธีร์
“แกมาเยี่ยมไอ้ชาย แต่ฉันสังเกตเห็นแกใจลอย เพราะใจแกอยู่ที่อีกโรงพยาบาล” นรธีร์ชี้หน้ากาย
“ผมมีเรื่องต้องคิดเยอะ” กายพูดเสียงดังขึ้น
“แกสรุปมาให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้ก่อนจะขึ้นไปเยี่ยมไอ้ชาย ว่าตกลงมีผู้ชายเข้ามาจีบแกกี่คน เอาที่จริงจัง รักจริงหวังแต่ง เอาคนที่ทุ่มเทกับแกมากๆ เอาคนที่ทำทุกอย่างเพื่อแก เอาคนที่แคร์แก เอาคนที่...”
“หก” กายตอบ
“อ้า อะไรนะ” นรธีร์อุทานเสียงดัง
“ห้า...เอ่อ...คิดว่านะ” กายแก้ไขคำตอบ
“ตกลงหกหรือห้า” นรธีร์ถาม
“น่าจะห้านะ แต่ถ้าต้องให้ครบตามเกณฑ์ที่เจ๊พูด งั้นอีกคนผมก็ยังไม่แน่ใจ” กายขมวดคิ้ว “เอ...หรือว่าสี่วะ”
“จะเท่าไหร่ก็ช่าง ตัดออกให้หมดแล้วเหลือแค่คนเดียว”
“ใครจะไม่อยากทำ”
“โว๊ย อีลิฟท์บ้านี่จะมาชาติหน้าหรือไงวะ” นรธีร์กระชากเสีียงจนคนที่เดินเข้ามายืนรอลิฟท์อยู่ด้วยกันด้านหลังสะดุ้งโหยง”
“ใจเย็นๆ ซิเจ๊” กายเตือน
“ใจเย็นต้องยืนรออย่างนี้ล่ะ แกน่ะระวังตัวเอาไว้เถอะ ฉันเคยเห็นพวกหน้าตาดีๆ ระดับดาวมหา'ลัยขึ้นคานกันมาหลายคนแล้วนะโว้ย พวกนี้แมงไม่ยอมเลือกซะที เผลอแป๊บเดียวไม่มีใครดีๆ เหลืออยู่ให้เลือกแล้ว พวกที่เข้ามาหาก็กะจะฟันอดีตดาวตอนแก่เพื่อหาประสบการณ์สนุกๆ ท้ายที่สุด พอไม่มีใครเข้ามาก็ต้องเก็บเอาดอกไม้เหี่ยวๆ ริมทางต้นดอกไหนก็ได้”
“พูดค่อยๆ หน่อยเจ๊” กายหันซ้ายหันขวา
“ได๊” นรธีร์พยักหน้า หันมามองกาย แล้วพูดเสียงหนักแน่น “แกสัญญากับฉันได้ไหม ว่าแกจะซื่อสัตย์ต่อหัวใจตัวเอง และมองความรักที่อยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง”
“มันก็ต้องทำแบบนั้น”
“บางทีมนุษย์ก็ลุ่มหลงอยู่กับภาพมายา”
“เจ๊คิดว่าผมจะเป็นแบบนั้นหรือเปล่า”
“บางทีคนเราก็อ่อนแอและพลาดไปได้”
“นั่นสิ ถ้าผมตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นก็ไม่แน่ ผมก็แค่คนธรรมดา” กายยักไหล่ “อาจจะทำอะไรผิดพลาด”
“แกถึงต้องรีบตัดตัวเลือกทิ้งให้เร็วๆ เสียตั้งแต่ตอนนี้ ก่อนจะถลำลึกมีใจให้กับทุกๆ คน ตัดฉับไปเลย ถ้าตอนนี้แกรู้สึกกับใครมากเป็นพิเศษก็เลือกเขาซะ ปล่อยคนที่เหลือให้เป็นอิสระ อีกหน่อย ทั้งเราทั้งเขาก็จะทำใจได้ ทำเสียตั้งแต่ตอนนี้ จะได้เจ็บกันน้อยๆ”
...วรุจน์น่าจะเป็นคนแรกที่เขาควรตัดทิ้งไป ตอนนี้เขากับวรุจน์เหมือนเป็นคนแปลกหน้ากัน วันแรกที่เข้าเยี่ยมและวรุจน์จำเขาไม่ได้ คำถามว่าคุณเป็นใคร เกี่ยวข้องยังไงกับผมเป็นคำถามที่ทำให้เขาเจ็บปวดไม่น้อย ทั้งที่ต่อมาเขารู้ดีว่าเพราะวรุจน์สูญเสียความทรงจำจึงได้พูดเช่นนั้น...
...แต่หากวรุจน์ไม่ได้สูญเสียความจำล่ะ จะพูดว่าอะไรเมื่อเข้าไปเยี่ยม อาจจะพูดว่า กาย ผมดีในที่สุดในโลกที่คุณมาเยี่ยมผม หากตัดวรุจน์ทิ้งตอนนี้ก็ไม่แฟร์สิ...
กายหลับตาลง ถอนหายใจลึก คิดถึง 'คนต่อไป' ที่อาจจะต้องตัดทิ้งไปจาก 'รายการ'
ซอว์ เบน
...ไม่น่าจะมีทางที่เขากับซอว์ เบนจะรักกันได้ ซอว์ เบนทำงานและอาศัยอยู่พม่่า แถมเป็นฝายสังคมนิยม...
...จากนั้นก็คุณทหารอากาศเมฆ...พ่อของเมฆคงไม่ยอมให้ลูกชายคนสุดท้องสุดที่รักมามีแฟนเป็นผู้ชาย เมฆเป็นทหารหนุ่มอนาคนไกล พ่อกำลังจะเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้บัญชาการทหารอากาศ...
...แล้วก็ธฤต...
...เอ่อ เหตุผลอะไรดีวะ...อืม...เพราะเขาไม่ชอบวงการบันเทิง ถ้ายังงั้น ยังไงเขาก็เข้ากับธฤตไม่ได้...
...งั้นก็เหลือแค่คเชนทร์กับเชิงชาย...
“คุณกาย กรุณาแปลด้วย” เสียงหนึ่งดังขึ้น น้ำเสียงห้วน ไม่พอใจ กายสะดุ้ง ลืมตาขึ้นมาจึงเห็นว่าพฤศจ้องหน้าเขานิ่ง ส่วนคนอื่นๆ ในห้องประชุมต่างก็หันมามองเขาเช่นกัน
…เฮ่ย เราเอาแต่เหม่อหรือนี่...
“เอ่อ...” กายอึกอัก หันไปมองที่จอสไลด์และผู้เชียวชาญด้านขีปนาวุธชื่อ George Roberts ซึ่งยืนอยู่ข้างจอ เมื่อสบตากัน George Roberts จึงพูดประโยคเดิมออกมาอีกช้าๆ ชัด
กายแปลเป็นภาษาไทยและรอฟัง George Roberts พูดอย่างตั้งใจ พยายามรวบรวมสมาธิ แต่บางครั้งก็ลอบมองพฤศเพื่อดูว่าฝ่ายนั้นกำลังจ้องเขาอยู่หรือไม่
พฤศมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจหลายครั้ง จนกระทั่ง George Roberts นำเสนอเรื่องขีปนาวุธจบ Lisa Armitage ผู้เชี่ยวชาญด้านเรดาร์จึงลุกขึ้นและเดินไปยืนอยู่หน้ากระดาน SmartBoard เพื่อเตรียมนำเสนอรายงานของตัวเอง
กายรู้สึกเหนื่อย อยากจะทรุดนั่งลงบนพื้นให้สิ้นเรื่อง เขายืนแปลการประชุมมาหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว และไม่มีทีท่าว่าพฤศจะสั่งพักการประชุม
Lisa Artmitage พูดภาษาอังกฤษสำเนียงนิวซีแลนด์เร็วมาก และมักจะพูดประโยคยาวๆ จนกายอยากจะขอให้เธอปรับเปลี่ยนการพูด แต่พฤศแสดงท่าทางสนใจฟังLisa มากจนกายไม่กล้าที่จะแทรกการนำเสนอของเธอ
หลังจาก Lisaนำเสนอจบ มีคำถาาสำคัญจากผู้อำนวยการฝ่ายการเงิน คราวนี้มีการพูดภาษาไทยแทรกขึ้นมาเพื่อถกปัญหากัน กายจึงต้องแปลสบับสองภาษา
...ไม่เขัาใจจริงๆ บริษัทใหญ่ขนาดนี้ พนักงานแต่ละคนก็น่าจะมีความรู้ภาษาอังกฤษถึงขั้นสื่อสารในการประชุมกันได้ดี ทำไมจะต้องให้มาแปลด้วยนะ...
...ถ้าเพียงแต่ท่านประธานไม่จ้างฝรั่งจากประเทสออสเตรเลียหรือนิวซีแลนด์ ฝรั่งเศส อินเดีย ฟิลิปปินส์ หรือแอฟริกาใต้ การกระชุมก็คงจะง่ายขึ้น เฮอะ บรรยากาศการทำงานแปลกประหลาดยังไม่พอ การจ้างงานยังแปลกประหลาดอีกด้วย นี่มันโรงเรียนนานาชาติหรือไงเนี่ย...
“คุณกาย” เสียงของพฤศดังขึ้น
“yes” กายเผลอตอบเป็นภาษาอังกฤษ
“กรุณาแปลด้วย translation, please” พฤศพูดทั้งสองภาษา
...นี่ถ้าคเชนทร์อยู่ในการประชุมคงเสนอให้พักการประชุมแล้วล่ะ”
“ครับ...เอ่อ...” กายอึกอักอีกครั้ง
“คุณกายคงจะล้า ให้ผมแปลแทนซักครึ่งชั่วโมงก็ได้ครับ” เสียงของการุณย์ดังขึ้น
...โอย หัวหน้าเราช่างใจดีเหมือนชื่อจังเลย...
กายหันไปมองการุณย์ ส่งสายตาแสดงความขอบคุณ แต่คำพูดต่อมาของพฤศทำให้เขาแทบตะโกนออกมาด้วยความฉุนเฉียว
“ผมว่ายังไม่ต้อง เราเพิ่งประชุมกันได้แค่หนึ่งชั่วโมงสาบสิบห้านาที ปกติล่ามจะแปลต่อเนื่อได้กันสองชั่วโมงโดยไม่พักไม่ใช่หรือ”
...ถ้าเป็นคเชนทร์ก็คงเถียงพฤศไปแล้ว มีแต่คเชนทร์เท่านั้นที่กล้าเถียงพฤศ...
การุณย์ไม่พูดอะไรต่อ แต่กายก็รู้สึกเป็นบุญคุญมากโขที่อย่างน้อยมีคนพูดแทรก ทำให้เขาตั้งสติได้ภายในไม่กี่วินาที
...ตอนที่เรียนมาอาจารย์สอนว่า หากสะดุด ให้ตั้งสติให้ได้ภายในห้าวินาที Focus อย่าสบตาคนที่จ้องเรา ให้มองอากาศ ใช้หูฟัง และแปลต่อ จะพลาดอีกไม่ได้...
Lisa Armitage รออยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ กายตั้งสติได้จึงรีบแปลทันที ผู้เข้าร่วมการประชุมถามคำถามเป็นภาษาไทย กายแปลเป็นภาษาอังกฤษ Lisa ตอบเป็นภาษาอังกฤษ กายแปลสิ่งที่เธอพูดเป็นภาษาไทยสลับไปมา คราวนี้ไม่มีพลาด
::: End of Chapter 39 :::
-
Guy Chapter 40
กายกับนรธีร์แทบช้อคเมื่อได้ยินแพทย์บอกอาการของโรคที่เกิดขึ้นกับเชิงชาย นรธีร์เอื้อมมือมาจับต้นแขนขวาของเขาและบีบเบาๆ
“แต่ถ้าคนไข้ดูแลตัวเองดีก็หมดห่วงไปได้พอสมควรครับ” นายแพทย์หนุ่มสรุป
“เขาจะหายไหมครับหมอ” นรธีร์พึมพำเบาๆ
“คำถามนี้ตอบยากครับ ผมการันตีไม่ได้ว่าจะหายหรือไม่หาย ผมต้องรักษาและดูอาการไปก่อนซักระยะ”
“ทำไมจะตอบไม่ได้ล่ะครับ เห็นอาการแล้วจะบอกไม่ได้เลยหรือครับ”
“คุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ” นายแพทย์หนุ่มถาม
“เป็นเพื่อน” นรธีร์ตอบ น้ำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย กายรู้ดีว่านรธีร์ไม่ชอบคนที่ไม่ตอบคำถามตัวเองตรงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ถามคำถามกลับ “หมอบอกเรามาตรงๆ เลยดีกว่า”
“งั้นก็ได้ ผมจะพูดตรงๆ เพราะความจริงผมก็เป็นคนพูดตรง และคิดว่าคุณสองคนก็คงอยากได้ยินอะไรตรงๆ เหมือนกัน แต่เมื่อทราบแล้วจะตัดสินใจบอกคนไข้อย่างไรนั้น ผมขอให้คุณไตร่ตรองให้ดีเสียก่อน”
“ใช่ ผมเป็นคนตรง” นรธีร์พูดเสียงค่อนข้างห้วน
“โอกาสหากยาก เพราะไม่ได้เป็นขั้นแรกของโรค ผมจะรักษาให้ดีที่สุด แต่ผมก็ไม่ใช่หมอวิเศษ และเรื่องนี้ก็ขึ้นอยู่กับความร่วมมือของคนไข้ด้วย อีกอย่าง ผมอยากเตือนด้วยว่าค่าใช้จ่ายสูง”
“เท่าไร่เราก็จ่ายได้” นรธีร์รีบพูด
“คนไข้มีกำลังใจดีหรือเปล่าครับ ถึงจุดหนึ่งเขาต้องรู้อย่างละเอียดว่าเขาเป็นอะไร คุณต้องการให้ผมบอกเขาเอง หรือคุณต้องการบอกเอง” นายแพทย์พูดเร็ว
“ผมจะบอกเองครับ” กายรีบต่อนก่อนนรธีร์เพราะกลัวว่าเพื่อนรุ่นพี่จะเปิดการ 'โต้วาที' กับหมอ ท่าทางนรธีร์ไม่ค่อยชอบนายแพทย์หนุ่มคนนี้
“ผมออกตรวจที่นี่พฤหัสฯ ศุกร์ เสาร์ ถ้าต้องการพบผมวันอื่นให้ไปที่ BNH แต่ที่นั่นแพง พวกคุณมาพบผมที่นี่ดีกว่า” นายแพทย์หนุ่มตอบ กายรู้สึกได้ทันทีว่ามือของนรธีร์บีบแขนเขาแรงขึ้น
เขารู้ดีว่านรธีร์กำลังโกรธและพยายามสะกดอารมณ์เอาไว้
“นี่ครับนามบัตรผม ถ้าคนไข้มีอาการไม่ดี โทรหาผมได้ตลอดเวลา ถ้าดึกต้องโทรนานหน่อย ผมหลับแล้วตื่นยาก ขอตัวนะครับ” นายแพทย์หนุ่มยื่นนามบัตรให้กายแล้วเดินจากไป
“เจ๊” กายเรียกนรธีร์เมื่อเห็นว่านายแพทย์หนุ่มหน้าเข้มคนนั้นเดินไปห่างมากแล้ว “เลิกบีบแขนผมซะที”
“นี่ถ้าไม่ให้นามบัตร ฉันตามไปตบหมอคนนี้แน่ๆ เลยไอ้กาย”
“ผมว่าเขาเป็นหมอปากร้ายใจดี” กายแสดงความเห็น
“โอ้โห ไม่อยากจะเชื่อ” นรธีร์หายใจแรงด้วยความหงุดหงิด
“ก็เจ๊ไปบอกว่าตัวเองเป็นคนตรง”
“หมออะไรวะ”
“แต่ท่าทางเขาเก่งนะ มั่นใจในตัวเองสูงมาก”
“โอกาสหายยาก โห พูดออกมาได้ไม่กลัวเราเสียใจ” นรธีร์ยังไม่หยุดบ่น
“ก็เราไม่ใช่คนไข้นี่นา เราเป็นญาติ หมอก็ต้องบอกตรงๆ ก่อนพูดเขาก็ถามแล้วไงว่าเราอยากได้ยินตรงๆ หรือเปล่า” กายแก้ตัวแทนหมอ
“ก็น่าจะถนอมน้ำใจกันบ้าง”
“ช่างเถอะน่าเจ๊ ตอนนี้เราต้องมาคิดกันก่อนว่าจะบอกชายยังไง แล้วถ้ามันต้องมีค่่าใช้จ่ายเยอะ เราจะหาเงินมาจากไหน”
“ฉันมีเงินเก็บ” นรธีร์ตอบ “แต่เท่าที่มีก็คงช่วยนานมากไม่ได้ แกต้องหาเงิน”
“พูดง่่ายๆ ยังงี้เลยหรือ”
“วิธีเดียวที่จะได้เงินเร็วและเยอะ คือแกต้องเข้าวงการบันเทิง ไปถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณา อะไรก็ได้ ให้คุณธฤตช่่วย” นรธีร์แนะนำ
“ไม่เอานะ” กายส่ายหน้า
“ไม่งั้นแกก็ไปยืมเงินพวกหนุ่มๆ ที่มาจีบแก รวยกันทุกคนไม่ใช่หรือ”
“บ้า จะทำยังงั้นได้ยังไง”
“ถ้าเขารักแก เขาก็ต้องช่วยแก เหมือนที่เรารักไอ้ชาย เราก็ช่วยไอ้ชาย นี่กาย ฉันไม่ต้องหยุดคิดแม้แต่นิดเดียวเลยนะโว้ยว่าจะช่วยไอ้ชายหรือไม่ช่วย พอรู้ว่ามันเป็นอะไรฉันก็ตอบได้เลยว่าเงินเก็บจะเอามารักษามัน แกคิดแบบฉันหรือเปล่า”
กายนิ่ง ไม่ตอบคำถามนรธีร์ ส่วนนรธีร์เองก็ไม่ถามต่อ ทั้งสองเดินกลับไปยังห้องพักของเชิงชายเงียบๆ
คเชนทร์ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงพิงผนังมองกายอยู่ชั่วครู่แล้วเดินเข้าไปหา กายนั่งเหม่อเช่นเคย เขาคุ้นตากับภาพที่ชายหนุ่มนั่งนิ่งเวลาคิดไตร่ตรองอะไรบางอย่าง แต่ครั้งนี้เขารู้สึกแปลบๆ ในอกเพราะอดคิดไม่ได้ว่ากายคงนั่งคิดถึงอาการของวรุจน์
...กายรักใคร...
คเชนทร์ถามคำถามขึ้นมาในใจ
“คุณคิดอะไรอยู่” คเชนทร์ถามกายเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ
“อะไรครับ” กายสะดุ้ง
“กำลังคิดถึงใคร” คเชนทร์ถามอีก
“เปล่าครับ กำลังนึกคำศัพท์”
“โกหกอีกแล้ว” คเชนทร์ทำเสียงดุ “กาย คุณก็รู้ว่าตัวเองโกหกไม่เป็น สายตาคุณฟ้องทันทีเวลาที่คุณพูดอะไรไม่ตรงกับใจ รู้เอาไว้ซะด้วย”
“ผมนึกถึงเพื่อนที่กำลังนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล” กายตอบ ไม่หลบตาคเชนทร์ซึ่งกำลังก้มหน้าลงจ้องตาเขา
“อือ...คำตอบนี้จริง” คเชนทร์พยักหน้า นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วถามว่า “วรุจน์ใช่หรือเปล่า”
“คุณคเชนทร์” กายทำหน้ามุ่ย
“ผมทำให้คุณลำบากใจใช่ไหมที่ทำให้ต้องพูดตรงๆ”
“เปล่าครับ”
“ถ้างั้นผมก็จะพูดตรงๆ” คเชนทร์ทำเสียงราบเรียบ “พอกลับมาถึงเมืองไทย ผมก็รีบมาทำงานเลย ไม่ใช่เพราะผมอยากทำงานมาก โอเค ผมยอมรับว่าต้องมาทำงานเพราะมันต้องทำ ตอนนี้บริษัทเรามีปัญหา ซึ่งผมก็รับมือได้ แก้ปัญหาใกล้จะเสร็จแล้ว แต่ที่ผมรีบกลับมาเพราะผมอยากเจอคุณ เพราะผมคิดถึงคุณมาก คุณรู้ไหมว่าทำไม”
“แก้ปัญหาเรื่องข่าวกองทัพซื้อเครื่องบินหรือครับ” กายถาม
“เลิกเฉไฉซะที ผมจะไม่ให้คุณดิ้นไปไหนอีกแล้ว ถึงคุณจะลาออกจากงานก็เถอะ”
“ผม...” กายอึกอัก คเชนทร์ดูจริงจังมาก
“ผมต้องการให้ความสัมพันธ์ของเราก้าวหน้าไปอีกขั้น”
“หมายความว่ายังไงครับ” กายเลิกคิ้ว
“คืนนี้ไปค้างบ้านผมนะ” คเชนทร์พูดเสียงนุ่ม
“คุณคเชนทร์”
“เลิกงาน ตรงเวลาเป๊ะ เจอกันที่ลานจอดรถ P6 ผมจอดรถตรงสุดแถว มุมฝั่งที่ติดกับตึกศัลยากร ทะเบียนรถตองเก้า ฟอร์ดมัสแตงสีแดงเพลิง”
“คุณยังไม่ได้ถามผมเลยว่าเย็นนี้ผมว่างหรือมีธุระอะไรหรือเปล่า”
“งั้นคุณมีธุระอะไรทั้งคืนถึงจะไปค้างกับผมไม่ได้”
“ก็...”
“ผมขอสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรคุณ แค่ค้างด้วยกัน ผมนอนห้องผม คุณนอนห้องคุณ”
“เอ่อ...”
“ถ้ามีธุระอะไรผมจะพาไป จะรอจนกว่าคุณจะเสร็จธุระ” คเชนทร์พูดเสียงจริงจัง “นอกเสียจากว่า คุณไม่อยากไปกับผม”
ธุระของกายคือมาเยี่ยมเชิงชาย คเชนทร์เม้มริมฝีปากเมื่อเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องพักคนป่วยซึ่งมีป้ายชื่อเขียนไว้ว่า 'เชิงชาย ธำรงค์รักษ์' และเมื่อมองเข้าไปผ่านช่องกระจกก็เห็นชายหนุ่มคนที่เขาจำหน้าได้นอนตะแคงอยู่บนเตียง กายขอให้วรุจน์รอเพราะจะเข้าไปเยี่ยมเชิงชาย
“ไม่นานหรอกครับ” กายก้มหน้าพูด
“ไม่เป็นไรครับ ผมบอกแล้วไงว่าจะรอจนกว่าคุณจะเสร็จธุระ” คเชนทร์ยิ้มมุมปากบางๆ
“ขอบคุณครับคุณคเชนทร์” กายพูดแล้วเปิดประตูเดินเข้าไป คเชนทร์แอบดูผ่านช่องกระจก และขบกรามจนขึ้นเป็นสันด้วยความไม่ชอบใจเมื่อเห็นคนป่วยรีบลุกขึ้นมาทันทีเมื่อกายเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียง
“เชิงชาย...ชื่อเชยซะไม่มี อะไร นั่งมองกายเหมือนหมาน้อยมองเจ้าของ หน้าตาก็จืดชืด ยังไงก็สู้เราไม่ได้” คเชนทร์พึมพำ
คเชนทร์ยืนมองคนทั้งสองอยู่กว่าสิบนาที เมื่อเห็นว่ากายและเชิงชายได้แต่คุยกันจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกและเดินไปหาที่นั่งคอย แต่ไม่นานก็เดินย้อนกลับมาแอบดูทั้งสองอีก คราวนี้คเชนทร์รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นกายรินน้ำให้เชิงชายดื่มก่อนที่คนป่วยจะเอนตัวลงนอน กายดึงผ้าห่มคลุมจนถึงหน้าอก เชิงชายยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ทั้งสองท่าทางสนิทกันมากจนลึกๆ แล้วเขารู้สึกหวั่นใจ แต่ก็ได้แต่ปลอบตัวเองว่าเชิงชายไม่มีทางสู้เขาได้
...ใครก็ไม่มีทางสู้เขาได้ แม้กระทั่งคนที่เขารู้จักดีกว่าใครก็สู้เขาไม่ได้...
...ส่วนวรุจน์นั้นเล่า กว่าจะฟื้นตัวก็อีกนาน เขาก็คงทำคะแนนนำหน้าไปได้โข ซอว์เบนอยู่ที่พม่า ไม่สะดวกด้วยประการทั้งปวง...
เชิงชายดื่มน้ำเข้าไปครึ่งแก้วแล้วเอนตัวลงนอน มองกายตาไม่กะพริบ
“คืนนี้กายไม่ได้เฝ้าชายใช่ไหม” เชิงชายทำเสียงอ้อน ถามคำตอบนี้ทั้งที่ใจอยากจะถามอีกแบบ
“เจ๊นออยากจะเฝ้า ห้ามก็ไม่ฟัง” กายตอบ
“เดี๋ยวชายห้ามเอง พอเจ๊นอมา ชายจะบอกว่า...”
“ชาย ให้เจ๊นอเฝ้าซะบ้าง” กายแทรก
“กายเหนื่อยดูแลชายใช่หรือเปล่า”
“ก็ไม่เห็นจะต้องดูแลอะไร นั่งๆ นอนๆ อยู่บนเตียง” กายยักไหล่ “ความจริง ไม่ต้องมีใครเฝ้าก็ยังได้นะ”
“ได้ไง ชายไม่สบายมากรู้ไหม เผื่ออาการทรุดกระทันหัน ใครจะคอยช่วย” เชิงชายทำเสียงออดอ้อน
“พยาบาลกับหมออยู่กันเต็ม”
“เขาอยู่ข้างนอกโน่น ไม่ได้อยู่ในห้อง” เชิงชายเบ้ปาก
“มีปากก็ตะโกนเรียกไปสิ” กายแนะนำ
“ตะโกนไม่ไหวหรอกกาย นี่คนป่วยนะ”
“ชาย” กายทำเสียงเข้ม “อย่ามาทำตัวเป็นเด็กไปหน่อยเลย”
“เปล่าทำ”
“ถ้ามาต่อล้อต่อเถียงแบบนี้ได้แล้วก็แสดงว่าอาการไม่มีอะไรมาก อีกหน่อยก็ออกจากโรงพยาบาลได้”
“ยังหรอก” เชิงชายแย้ง “ชายป่วยเป็นลูคีเมีย จะออกจากโรงพยาบาลง่ายๆ ได้ยังไง”
“ชาย” กายอุทาน รู้สึกตกใจมาก
“ชายรู้แล้วล่ะ หมอบอก”
“ตายล่ะ” กายทำหน้ามุ่ย ไม่อยากจะนึกถึงหน้านรธีร์เมื่อฝ่ายนั้นได้ยินเรื่องนี้
“หมอถามว่าเพื่อนบอกหรือยังว่าเป็นอะไร พอชายส่ายหน้าหมอก็เลยบอก แต่ไม่เป็นไรนะ ชายรับได้ ชายรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับใครก็ได้ เราป่วยก็ต้องยอมรับว่าป่วยและรับมือกับมัน อย่างน้อยชายก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ชายมีกาย มีเจ๊นอ มีพี่ตั้ม มีใครต่อใครที่บริษัททัวร์”
“เจ๊นอรู้คงโวยวายแย่ว่าหมอชิงบอกซะก่อน”
“หมอเขาเก่ง พยาบาลบอกว่าหมอคนนี้เก่ง ชายต้องหาย”
“ดีที่ชายมีกำลังใจดี”
“เป็นกำลังใจให้ชายด้วยนะกาย” เชิงชายยื่นมือมาจับมือกาย
“อือ” กายพยักหน้า
“ตอบอย่างนี้นี่นะ พยักหน้าแล้วทำเสียงว่าอือ พูดอะไรซึ้งๆ หน่อยได้ไหมล่ะ” เชิงชายทำหน้ามุ่ย
“รอให้เจ๊นอมาพูดนะ” กายดึงมือกลับ รู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกที่เชิงชายเข้มแข็งมากกว่าที่คิดและยอมรับอาการป่วยของตัวเอง
“แต่ชายรู้ว่ามันมีค่าใช้จ่ายเยอะ ชายจะขายรถ กายกับเจ๊นอไม่ต้องลำบากเพื่อชายนะ”
“อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้” กายห้าม
“ถึงชายจะไม่รวย แต่ถ้าชายพยายามดูแลตัวเอง โรคก็คงไม่กำเริบ ชายทำงานเก็บเงินไปเรื่อยๆ อีกหน่อยก็ตั้งตัวได้ กายจะได้ไม่ต้องลำบากที่อยู่กับชาย”
“นี่ชาย อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้ได้ไหม”
“ทำไมจะไม่ได้ ชายพูดเรื่องอนาคต คนเรามันต้องมองไปข้างหน้าไม่ใช่หรือ” เชิงชายแย้ง “หรือว่ากายไม่อยากมีอนาคตกับชาย”
“นอนพักซะ ออกจากโรงพยาบาลแล้วค่อยคุยกัน”
“สัญญานะ”
“เออ” กายตอบ
“พูดไม่เพราะเลย”
“เดี๋ยวเจ๊นอคงมา นอนไปก่อนนะ ขอไปซื้ออะไรกินก่อน”
“กายจะกลับมาอีกใช่ไหม”
“ก็บอกว่าขอไปซื้ออะไรกินก่อน ก็ต้องกลับมาสิ ร่ำไรจริง” กายขมวดคิ้ว แกล้งทำเสียหงุดหงิด
“คร้าบ” เชิงชายยิ้มแล้วหลับตา กายลอบถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องช้าๆ
คเชนทร์นั่งหลับพิงกับเสา กายยืนมองชายหนุ่มอยู่ครู่ใหญ่ รู้สึกลังเลว่าจะปลุกคเชนทร์ดีหรือไม่ เขารู้ว่าคเชนทร์ทำงานหนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพิ่งเดินทางกลับจากสหรัฐอเมริกาทั้งที่เดินทางไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
กายนั่งลงบนเก้าอี้ข้างคเชนทร์โดยพยายามไม่ให้มีเสียง แต่คเชนทร์รู้สึกตัวทันทีและหันมามองกายตาปรือ
“คุณดูเหนื่อย” กายพูด
“ใครบอก ผมยังคึกเหมือนม้าศึกอาระเบียอยู่นะจะบอกให้” คเชนทร์ยิ้มเนือยๆ
“ผมยังกลับไม่ได้ครับ ต้องรอเพื่อนรุ่นพี่อีกคน ตอนนี้เขาใกล้จะถึงโรงพยาบาลแล้วครับ แต่ว่า...”
“ไม่ต้องห่วงผม นานเท่าไหร่ก็ได้ ผมบอกแล้วไงว่าจะรอจนกว่าคุณจะเสร็จธุระ ผมพูดคำไหนคำนั้น” คเชนทร์ยิ้ม “และที่ผมบอกว่าคืนนี้ไปค้างบ้านผมก็คำไหนคำนั้นเหมือนกัน”
“ได้ครับ” กายพยักหน้า ในใจคิดอะไรได้บางอย่าง
คเชนทร์คงเหนื่อยมาก กลับถึงคอนโดมิเนียม อาบน้ำเสร็จ นั่งดูโทรทัศน์ไม่ถึงห้านาทีก็หลับอยู่ที่โซฟา กายเดินกลับมาจากห้องครัวเพราะไปดื่มน้ำ เขาเองก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนกันจึงคิดจะเข้านอนแต่ต้องปลุกคเชนทร์เสียก่อน
คเชนทร์หลับสนิท กายเขย่าตัวเรียกแต่คเชนทร์ไม่รู้สึกตัวเลย
กายยืนมองคเชนทร์ด้วยสายตาครุ่นคิด ความจริงคืนนี้เขาตั้งใจจะ 'คุย' กับคเชนทร์เรื่องที่เข้าใจผิดว่าเคยมีอะไรกันแต่คเชนทร์ยืนยันว่าไม่เคยล่วงเกินเขาตอนเมา แต่คเชนทร์กลับมาหลับไปเสียก่อน
...แต่ถ้าจะคุยกับคเชนทร์ จะเริ่มต้นยังไงดี เราคงรู้สึกกระดากใจพิลึกที่จะไปถามเรื่องแบบนั้น ครั้นจะใช้วิธีการสอบสวนแบบที่ตำรวจใช้กับผู้ต้องสงสัยทำความผิด คเชนทร์ก็คงจับได้เพราะพูดอยู่บ่อยๆ ว่าสายตาเราอ่านง่าย...
...ตอนนี้คเชนทร์กำลังหลับสนิท ถ้ายังงั้น 'ลักหลับ' คเชนทร์เลยดีกว่า แบะเสื้อคเชนทร์ออกเพื่อดูว่ามีรอยแผลเป็นที่อกกับรอยสักบนหน้าท้องหรือไม่ ชุดนอนของคเชนทร์หลวม ถอดง่าย เวลานี้เหมาะที่สุด...
ร่างกายของคเชนทร์อุ่นมาก กายรู้สึกได้ขณะที่กำลังปลดกระดุมเสื้อแพรสีฟ้าอ่อนที่คเชนทร์สวมอยู่อย่างระมัดระวัง ความร้อนจากตัวคเชนทร์เหมือนดั่งกองไฟที่เปลวพุ่งขึ้นมาประหนึ่งจะเผาไหม้มือของเขา ผิวสีแทนเข้มของคเชนทร์เนียนสะอาด กล้ามแกร่งสมชายชาตรี
...อะไรกัน ไม่มีแผลเป็น!...
กายอุทานอยู่ในใจ
...แล้วรอยสักอยู่ตรงไหน...
...อยู่ตรงหน้าท้อง จำได้ว่ารอยสักอยู่บนหน้าท้อง...
คเชนทร์ขยับตัว กายสะดุ้งถอยออกห่างแต่สะดุดส้นเท้าตัวเองล้มหงายลัง
“ทำอะไรกาย” คเชนทร์พูดขึ้นมาเบาๆ “มาถอดเสื้อผมทำไม อยากดูผมเปลือยทำไมไม่บอกดีๆ”
“เอ่อ เปล่าๆ ครับ ผมคิดว่าคุณไม่สบายเพราะตัวร้อน ก็เลย...”
“มาถอดเสื้อให้ จะได้เย็น” คเชนทร์กลั้นยิ้ม “เคยบอกกี่ครั้งแล้วว่าตัวเองโกหกไม่เป็น พูดแบบนี้คิดว่าผมจะเชื่อหรือไง”
“ไม่เชื่อก็ช่าง” กายลุกขึ้น คิดจะเดินเข้าห้องนอนแค่คเชนทร์รีบลุกเดินเข้ามาขวาง
“ตอนแรกว่าจะไม่ทำอะไร ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วล่ะ คุณแสดงท่าทางหื่นอยากถอดเสื้อผ้าผมเองนะ”
“คุณคเชนทร์ ถอยไป”
“กาย...” คเชนทร์เรียกกายเสียงพร่า มองหน้ากายด้วยสายตาหวาบหวาม ใจเต้นแรง
“คุณคเชนทร์ ผมจะไปนอน” กายพูดเสียงเบา แต่ทันใดต้องหลุบตาลงมองต่ำกว่าเอวของคเชนทร์โดยอัตโนมัติเพราะฝ่ายนั้นดึงกางเกงลง เผยให้เห็นชั้นในสีขาวปกปิดความอวบอูมกลางลำตัวเอาไว้แทบไม่มิด
...ไม่มีรอยสักหน้าบนหน้าท้อง...
“ผมพร้อมแล้วครับ” คเชนทร์พูดเสียงกระเส่า ปลายนิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้างเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในสีขาวเอาไว้ ส่งสายตาให้กาย ราวกับจะบอกว่า 'ผมจะดึงลงแล้วนะ'
“ไหนบอกว่าต่างคนต่างนอน ห้องใครห้องมัน คุณเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น” กายพูดเบาๆ
“ก็คุณจะล่วงเกินผม” คเชนทร์แย้ง
“เปล่า” กายปฏิเสธ
“กาย...ผมจะทนไม่ไหวแล้ว ผมต้องการคุณมาก ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมอดทนจนไม่รู้จะเรียกว่าอดทนยังไง ยิ่งตอนคุณเมาแล้วผมพาคุณมานอนที่นี่ ผมต้องเอาเชือกมัดมือตัวเองไว้ ขังตัวเองไว้ในห้องเพราะกลัวจะเป็นม้าป่าวิ่งตะลุยออกจากห้องไปขี่คุณ คุณมองไม่ออกหรือครับว่าผมรู้สึกทรมานยังไง”
“แสดงว่าคุณชอบผมเพราะกามารมณ์”
“ผมเป็นคนตรงไปตรงมา เพราะฉะนั้นคำตอบนั้นก็ใช่ รูปร่างหน้าตาคุณยั่วสวาทแบบนี้ ใครไม่ต้องการคุณก็บ้าแล้ว แต่ไม่ใช่เรื่องนั้นเรื่องเดียว และไม่ใช่ประเด็นหลักด้วย ที่ผมปรารถนาคุณมีอีกเหตุผลหนึ่ง”
“อะไรครับ”
“ผมบอกตอนนี้ไม่ได้ มันไม่งาม”
“ทำไมจะไม่ได้”
“ผมกลัวคุณจะหาว่าผมพูดออกไปเพื่อให้ได้ตัวคุณ”
กายนิ่งอึ้ง กลั้นหายใจ ไม่อยากจะเชื่อว่าคเชนทร์จะพูดอะไรแบบนี้ เขารู้สึกสองจิตสองใจ อยากให้คเชนทร์พูดออกมา อยากได้ยินว่าคเชนทร์จะพูดว่าอะไรกันแน่ แต่อีกใจหนึ่งก็หวาดหวั่นว่าคำพูดนั้นจะไม่จริงและเกิดขึ้นเพียงเพราะความปรารถนาทางกาย
“กาย...” คเชนทร์ขยับเข้ามาใกล้จนตัวชิดกัน กายรู้สึกถึงความเข้มแข็งร้อนผ่าวของคเชนทร์กำลังดุนหน้าท้องของเขา คเชนทร์หายใจแรง แต่เขากลับกลั้นหายใจและกำลังจะขาดใจ
“นะครับ...” เสียงของคเชนทร์แหบพร่า
::: End of Chapter 40 :::
-
Guy Chapter 41
บทรักของคเชนทร์เนิบนาบ ต่างไปจากที่กายคาดคิด เป็นบทรักที่อ้อยอิ่งและยาวนาน และกายเองก็ยอมรับว่าตัวเองก็สุขสมกับความสุขที่คเชนทร์มอบให้ คืนที่ค้างกับคเชนทร์เขาแทบจะไม่ได้นอน คืนที่สองกายต้องใจแข็ง ไม่ยอมให้คเชนทร์ทำอะไรตามใจทุกอย่าง ไม่เช่นนั้น เขาก็คงจะไม่มีเรี่ยวแรงทำงานในวันถัดมา
คราวนี้กายรู้อย่างแน่ชัดแล้วว่าคเชนทร์ไม่ใช่ผู้ชายปริศนาคืนวันศุกรที่ยี่สิบซึ่งคืนนั้นเขาเมาจนไม่มีสติ กายบอกตัวเองว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรอีกแล้ว แต่ลึกๆ เขาก็ยังอยากจะทราบอยู่ดีว่าผู้ชายผิวเข้มคนที่นอนอยู่บนเตียงนอนของคเชนทร์คืนนั้นเป็นใคร จะถามคเชนทร์ไปตรงๆ ก็ไม่กล้า ดังนั้น กายจึงบอกตัวเองอีกครั้งว่าคงเป็นเพื่อนของคเชนทร์มาใช้บ้านเพื่อนนอนพักเพราะเมาและไม่สามารถกลับบ้านได้
...แต่หากรู้ว่าเป็นใครล่ะ เราก็ไม่เห็นว่ามันจะสำคัญยังไง เพียงแต่เฉลยปริศนาค้างคาใจเท่านั้น อีกอย่าง ถ้าถามคเชนทร์ เวลาก็ผ่านไปค่อนข้างนานแล้ว คเชนทร์อาจจะจำไม่ได้ และจะกลายเป็นประเด็นใหม่เฉยๆ...
...ไม่เข้าใจ แล้วเราจะอยากรู้ไปทำไมวะ เป็นเอดส์ก็ไม่ได้เป็น เห็นไหมล่ะ อยากจะรู้ดีนัก เลยต้องเสียตัวให้คุณทหารอากาศเมฆกับคเชนทร์...
...เรายอมมีอะไรกับสองคนนั้นเพียงเพื่อต้องการพิสูจน์ว่าใครเป็นผู้ชายปริศนาคนนั้นแค่นั้นหรือเปล่า แต่เราว่าไม่ใช่หรอก มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น เราเองก็ไม่ค่อยจะเข้าใจตัวเองเหมือนกัน...
“กาย ประชุมด่วน”
กายสะดุ้งเพราะเสียงของการุณย์ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเคาะโต๊ะ จากนั้นหัวหน้าของเขาก็เดินลิ่วออกไปจากแผนก กายจึงรีบคว้าสมุดบันทึกและปากกาวิ่งตามไป ปากก็บ่นไปด้วยว่า
“ประชุมอะไรกันนักหนา นี่จะต้องไปเป็นล่ามการประชุมหรือไปนั่งประชุมเฉยๆ เฮ้อ...”
เมื่อใกล้จะถึงห้องประชุม กายพบกับเจนจิรา คำพูดของหญิงสาวทำให้เขาแทบจะตะโกนออกมาดังๆ ด้วยความอึดอัดใจ
“ท่านประธานให้คุณไปพบค่ะ”
“แต่ว่าการประชุมกำลังจะเริ่มนะครับ” กายแย้ง
“อีกห้านาที มีเวลาพอค่ะ ท่านประธานพูดเอง” เจนจิราชูโทรศัพท์เคลื่อนที่ของตัวเองให้กายดู สื่อสารให้กายรู้ว่าท่านประธานโทรศัพท์มาสั่ง
กายรีบเดินแกมวิ่งไปที่ห้องทำงานของพฤศ แต่เมื่อเดินเข้าไปก็ต้องชะงักเพราะพฤศยืดกอดอกคอยอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเจนจิรา
“คุณไปเป็นพยานให้วรุจน์” พฤศเปิดฉาก
“ครับ” กายเลิกคิ้วเล็กน้อย
“ผมนึกว่าคุณจะเข้าใจว่า บริษัทของเราเพิ่งเป็นข่าวเรื่องกองทัพอากาศซื้อเครื่องบินผ่านบริษัทเราซึ่งเป็นนายหน้า และผมก็ไม่ต้องการให้มีข่าวอะไรอีก นั่นหมายความว่า ผมไม่ต้องการให้พนักงานของเราเป็นข่าวด้วย ไม่ว่าจะเป็นข่าวอะไร”
“ผมอยู่ในเหตุการณ์ ตำรวจต้องการพยาน”
“คุณไปทำอะไรกับนายวรุจน์กลางดึกขนาดนั้น”
...จะไปทำอะไรมันก็เรื่องของผม คุณมาเกี่ยวอะไรด้วย...กายตอบอยู่ในใจ
“ไปเที่ยวครับ”
“ดื่มเหล้า” พฤศเลิกคิ้ว
“ก็มีบ้างครับ” กายตอบเสียงราบเรียบ
“ข่าวนี้ไม่จบง่ายๆ คุณรู้หรือเปล่า และท่าทางจะเป็นข่าวใหญ่ด้วย วรุจน์เป็น CEO ของ The Atlantis อ้อ คุณก็คงรู้สินะเพราะคุณคบกับเขาอยู่นี่นา แต่ที่ผมจะบอกก็คือว่า พนักงานบริษัทของเราไม่ควรจะเป็นข่าว”
“ผมแค่เป็นพยานอุบัติเหตุ”
“คุณไปดูใน Breaking Newsข่าวลงในอินเทอร์เน็ตแล้ว อีกหน่อยก็ลงหนังสือพิมพ์กรอบเช้าแทบทุกฉบับ ข่าวคุณไม่ได้เล็กอย่างที่คิดหรอก ที่ผมเชิญคุณมาก็เพราะคุณเป็นพนักงานบริษัท ผมไม่ชอบใจที่พนักงานของเราเป็นข่าวในเรื่องที่ไม่ค่อยเหมาะสม”
...ย้ำอยู่นั่นล่ะ พูดแค่ครั้งเดียวก็เข้าใจแล้ว ไม่เห็นจะต้องพูดมาก แล้วใครอยากเป็นข่าว ช่วยไม่ได้ ก็มันเป็นไปแล้วนี่นา...
“ผมยังไม่ได้อ่านข่าว เพราะฉะนั้นคงชี้แจงอะไรคุณพฤศยังไม่ได้” กายพูดเสียงเบา
“เชิญไปประชุมได้แล้ว” พฤศพูดแล้วเดินออกจากออฟฟิสไป ทิ้งให้กายยิ่งนิ่ง กำมือแนนด้วยความโกรธ
...ถ้าต้องเป็นล่ามการประชุม ใครจะไปมีสมาธิแปลวะ รอให้ประชุมเสร็จแล้วค่อยเรียกมาว่าก็ได้ ไม่เห็นจะต้องพูดอะไรตอนนี้...
กายบ่นให้พฤศอยู่ในใจแล้วเดินหน้าง้ำไปที่ประตู แต่ทันใดก็หยุดเดิน เปลี่ยนใจเดินย้อนกลับไปที่โต๊ะเลขานุการของพฤศ ยอมเสียมารยาทใช้คอมพิวเตอร์ของเจนจิราเพื่อค้นหาข่าว Breaking News ของวรุจน์ ไม่กี่วินาทีก็พบ แต่สิ่งที่ปรากฎบนหน้าจอทำให้เขาเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง
วรุจน์ขมวดคิ้ว จำได้ว่าคนที่ปรากฎอยู่ในภาพข่าวคือคนเดียวกันกับที่เคยมาเยี่ยมเขา
...กาย ชื่อสั้นๆ เขาจำได้ กายบอกว่าเป็นเพื่อนกับเขา เพิ่งรู้จักกัน เคยไปเที่ยวด้วยกันไม่กี่ครั้ง...
...ไม่นึกว่ากายจะทำงานอยู่ที่บริษัท Megatrexบริษัทที่เขาจ้องทำลาย...
...Megratrex เป็นบริษัทของพฤศ คนที่ฆ่าอรัญน้องชายของเขา เขาแค้นพฤศมาก รวมทั้งธฤต พี่ชายต่างมารดาและเป็นผู้ช่วยของพฤศในขณะนั้น คเชนทร์ซึ่งเป็นเพื่อนและญาติของพฤศก็ไม่เว้น...
...แม้คเชนทร์จะไม่เกี่ยวข้องโดยตรง แต่ใครที่เกี่ยวข้องกับพฤศและมีส่วนในการตายของอรัญ ไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อม เขาเกลียดหมด...
...กายมาบอกว่าเป็นเพื่อนของเขา แต่...เอ...หรือว่ากายเป็นสายให้พฤศ เหมือนกับที่เขามีสายในบริษัทของพฤศเช่นกัน...
...แต่ตอนนี้ คำว่า 'เพื่อน' ที่กายบอกเขาไม่ได้เป็นแค่ 'เพื่อน' ตามที่คนทั่วไปควรเข้าใจหรืออย่างที่กายบอก กายเป็น 'เพื่อนชายคนพิเศษ' ไปเสียแล้ว ข่าวรายงานว่ามีคนเห็นกายนั่งกุมมือเขาอยู่ข้างถนน ท่าทางตกใจมากถึงขึ้นเกือบช๊อค คนที่วิ่งเข้าไปช่วยต้องแกะมือออก และกายก็นั่งมาด้วยในรถพยาบาล แสดงความห่วงใยเขาจนเห็นได้ชัด...
...ถ้ากายเป็นคนของพฤศ ควรจะสะใจที่เห็นเขาถูกรถชนสิ ไม่ใช่ตกใจมากเกือบช๊อค และที่สำคัญ ทำไมกายไม่พูดเรื่องนี้แม้แต่นิดเดียวเมื่อมาเยี่ยมเขา...
...แต่ตำรวจบอกว่า รถที่ชนเขาไม่ได้ตั้งใจจะให้ถึงตาย หากกายเป็นสายให้พฤศจริงก็น่าจะรู้ว่ายังไงเขาก็รอด ดังนั้นก็ต้องเล่นให้สมบทบาท เหมือนกับคนของเขาซึ่งฝังตัวอยู่ในบริษัทของพฤศมานานแล้ว...
วรุจน์พยายามคิดหาเหตุผล แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดศีรษะ จึงวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วยกมือขึ้นใช้นิ้วทั้งสิบนวดขมับของตัวเองและพักการคิดเรื่องนี้เอาไว้ก่อน
กายเดินก้มหน้าเข้าไปในโรงพยาบาลที่เชิงชายพักรักษาตัว นรธีร์รออยู่แล้วที่ห้องพัก กำลังเก็บของใช้ส่วนตัวให้เชิงชาย วันนี้เชิงชายได้รับอนุญาตให้กลับบ้าน กายจึงลางานครึ่งวันเพื่อมาช่วยนรธีร์
กายรู้สึกเหมือนเป็นวัวสันหลังหวะ ทุกครั้งที่มีคนหันมามอง เขาเผลอคิดว่าเป็นเพราะคนเหล่านั้นจำหน้าเขาได้จากหนังสือพิมพ์
'ภาพหลุด' ที่เคยปรากฎอยู่ในเฉพาะ Facebook ต่อมามีการส่งต่อกันทางอีเมล์และกระจายไปในโลกอินเตอร์เน็ต ขณะนี้ปรากฎอยู่ในหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์แทบทุกฉบับในฐานะที่เขาเป็น 'เพื่อนชายคนพิเศษ' หรือไม่ก็ 'พยายานคนใกล้ชิด' ของวรุจน์ CEO ของเครือโรงแรม The Atlantis หนังสือพิมพ์บางฉบับบรรยายภาพว่า 'เมาได้ที่ก่อนท่องราตรี'
...พวกงี่เง่า ใครจะไปเมาก่อนท่องราตรีวะ คนเขาก็ต้องเมาหลังท่องราตรีสิ เขียนออกมาได้...
...ภาพเขาเมาเหล้า เอนตัวพิงหน้าอกของชายหนุ่มปริศนาซึ่งเห็นถึงแค่คาง ตอนนี้มีคนสันนิษฐานว่าคือวรุจน์...
...โอ๊ย จะบ้าตาย...
กายหยุดนิ่งชั่วครู่ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเปิดประตูห้องพักคนป่วยและเดินเข้าไป เชิงชายนั่งห้องขาอยู่บนเตียง นรธีร์ยืนอยู่ปลาเตียง กำลังเก็บเอกสารเข้าซองสีน้ำตาลขนาดใหญ่
“งานเข้าแล้วแกไอ้กาย” นรธีร์ทักทาย
“กาย...” เชิงชายเรียกกายเสียงเขา ใบหน้าแสดงออกอย่างอ่อนโยน
“นี่เห็นข่าวกันแล้วหรือ” กายถาม
“ใครจะไม่เห็น ลงแทบทุกฉบับขนาดนั้น” นรธีร์ตอบ “อุตส่าห์ซ่อนไอ้ชาย มันก็เห็นจนได้ โดยเฉพาะฉบับที่เขาตัดต่อรูป เอาเฉพาะหน้าของแกแปะติดเทียบกับหน้าคุณวรุจน์แล้วบรรยายภาพว่า สุดหล่อเจอเรื่องเศร้าสลด”
“ซ่อนยังไงผมก็ต้องเห็นอยู่ดีล่ะเจ๊” เชิงชายหันไปพูดกับนรธีร์แล้วหันกลับมามองกาย “แต่ผมทำใจได้ ผมเข้มแข็งพอ กายลืมมันไปซะนะ”
“ขอบใจ ชาย”
“ตกลงใช่คุณวรุจน์หรือเปล่า” เชิงชายอ้อมแอ้มถาม
“ไม่” กายตอบเสียงหนักแน่น
“โล่งอก” เชิงชายถอนหายใจ
“ไม่รู้ว่าใคร ตอนนั้นมันเมา เข้าใจหรือเปล่า” กายพูดเสียงหงุดหงิด “แล้วไอ้พวกนักข่าวก็ช่างโยงรูปเก่าๆ เข้ากับคุณวรุจน์ คิดได้ยังไง”
“แล้ว...” นรธัร์อ้าปากจะถาม แต่กายรีบยกมือขึ้นห้ามและพูดว่า
“พอก่อนนะเจ๊ อย่าถามอะไรทั้งนั้น ขอผมตั้งหลักซะก่อนซักสองสามวัน”
“ใครไปว่าอะไรแก” นรธีร์ตอบเสียงสะบัดแล้วยื่นซองสีน้ำตาลให้” เอ้า นี่ เอกสารของไอ้ชาย แกเก็บเอาไว้ให้มันด้วย มันยังมือไม้อ่อน ถืออะไรไม่ได้ แกถือแทน ฉันจะประคองไอ้ชายเอง เดี๋ยวได้เป็นข่าวอีกข่าว”
“เจ๊อย่าพูดให้กายหนักใจแบบนี้สิ” เชิงชายห้ามนรธีร์ “ความจริง เราเช็คเอาท์ออกโรงพยาบาลสองคนก็ได้ ให้กายเดินออกไปก่อน หรือไม่ก็ออกไปทีหลัง”
“ที่โรงพยาบาลแบบนี้คงไม่มีนักข่่าวหรอก โน่น คงไปรวมตัวกันอยู่ที่โรงพยาบาลคุณวรุจน์โน่น เวลาไปเยี่ยมเขาแกระวังตัวให้ดีๆ นะกาย”
“ขอบคุณนะเจ๊สำหรับคำเตือน” กายเบ้ปาก พูดประชดนรธีร์
กายก้มหน้ารับประทานอาหารกลางวัน ไม่สนใจใครทั้งสิ้น เขารู้ว่ามีคนมองเขาและซุบซิบกัน พนักงานบริษัทต่างๆ ที่ทำงานกันอยู่ในตึกแห่งนี้คงจำเขาได้ กายบอกตัวเองว่าต้องทำเสมือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น อีกไม่นานก็ถึงวันทำงานวันสุดท้ายแล้ว ชีวิตเขาก็จะเปลี่ยนกลับไปเป็นผู้นำทัวร์ท่องเที่ยวเหมือนแต่ก่อน
...เราจะนำทัวร์เฉพาะทัวร์ฝรั่ง จะได้ไม่มีใครรู้จัก...
“จะหลบหน้าผมไปถึงไหน” เสีียงห้าวเข้มของคเชนทร์ดังขึ้น มือใหญ่แข็งแรงวางจานอาหารลงตรงหน้ากายแล้วร่างสูงใหญ่ก็นั่งลงตรงกันข้าม
“ผมเปล่าหลบหน้า” กายส่ายหน้า
“คุณไม่ค่อยอยู่ที่โต๊ะทำงาน”
“ผมต้องซีรอกซ์ ต้องทำอะไรหลายอย่าง ต้องไป...”
“ในบริษัทนี้มันที่ไหนให้ไปบ้างล่ะกาย” คเชนทร์พูดแทรก “คุณไปแอบอยู่ตามห้องดื่มกาแฟของแผนกต่างๆ หรือไง”
“เปล่าครับ” กายยังคงก้มหน้ารับประทานอาหารของตัวเอง
“พฤศโกรธมาก” คเชนทร์พูดเสียงเบาแล้วตักอาหารเข้าปาก
“ผมทราบ”
“ผมก็โกรธ”
“ขอโทษครับ” กายพึมพำ
“ผมไม่ได้โกรธคุณ ผมโกรธพวกนักข่าว” คเชนทร์รีบพูด “ทำไมเล่นกันแรงขนาดนี้ก็ไม่รู้”
“คงเพราะคุณวรุจน์เป็น...เอ่อ...”
“นั่นก็ส่วนหนึ่ง” คเชนทร์ถอนหายใจ “นี่วรุจน์ก็คงโกรธเหมือนกัน”
“ผมว่าคุณหา่างผมไว้ดีกว่าครับ เดี๋ยวจะกลายเป็นข่าว”
“ผมไม่แคร์หรอกกาย” คเชนทร์ตอบเสียงหนักแน่น “รูปนั้นก็ไม่เกี่ยว ไม่รู้ไปขุดออกมาใส่ในข่างทำไมก็ไม่รู้ คุุณอย่าใส่ใจนะ อีกหน่อยข่าวก็จะซาลง”
“ครับ ผมทราบ มันเป็นธรรมชาติของข่าว” กายพยักหน้า
“แต่ว่าตอนนี้ คุณอย่าเพิ่งไปเยี่ยมวรุจน์ ต้องห่างเขาไว้ก่อน” คเชนทร์แนะนำ
“ผมทราบ” กายเงยหน้ามองคเชนทร์เพราะน้ำเสียงของฝ่ายนั้นฟังดูแปลกไป
“ผมรู้ว่าคุณห่่วงเขา แต่คุณต้องทำใจ สถานการณ์มันไม่เอื้ออำนวย”
“ผมทราบครับ”
“เลิกพูดผมทราบครับซะที” คเชนทร์แกล้งทำเสียงดุ
“ทำไมล่ะครับ” กายทำหน้าไม่เข้าใจ
“อย่ามาพูดกับผมเป็นทางการแบบที่พูดกับพฤศ ผมกับคุณเป็นอะไรกันแล้ว” คเชนทร์พูดด้วยน้ำเสียงและใบหน้าจริงจัง
“คุณคเชนทร์” กายเรียกคเชนทร์เสียงเข้ม
“ถ้าคุณไม่สบายใจ ไปค้างบ้านผมก็ได้ สุดสัปดาห์นี้ล่ะ หยุดสามวัน ไปพักผ่อน หนีเรื่องพวกนี้ซักพัก”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ วันศุกร์คุณเตรียมกระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วยเลย เลิกงานเจอกันที่เก่าเวลาเดิม แต่รถผมเปลี่ยนคันใหม่ ไม่ใช่มัสแตงสีแดงแล้ว ผมกลับมาขับเบนซ์ทะเบียน 777 สีขาว”
“แล้วคันนั้นหายไปไหนครับ”
“ผมขับไปชนกับแท็กซี่ เข้าอู่ยาว” คเชนทร์ยักไหล่่
“แล้วเป็นอะไรไหมครับ” กายอุทาน
“รถหรือคน” คเชนทร์เลิกคิ้ว อมยิ้มเล็กน้อย
“ไม่น่าถามเลย” กายเบ้ปาก
“ผมไม่เป็นอะไรหรอก มือระดับนี้ ไม่เคยนั่งรถที่ผมขับหรือไง”
“เคยสิครับ จำประสบการณ์ระทึกขวัญได้ด้วย คุณขับรถได้รำห่ำเหมือนคุณวรุจน์เลย” กายตอบ
“งั้นเหรือ”
“เอ่อ...ครับ”
“ฝีมือใครเยี่ยมกว่ากัน” คเชนทร์ถาม
“ไม่ทราบ เอ่อ...ไม่รู้ครับ” กายตอบแล้วก้มหน้าลงทานอาหารต่อเพราะไม่ต้องต้องการสบตากับคเชนทร์ซึ่งดูไม่พอใจขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงวรุจน์
...คเชนทร์หึงงั้นหรือ...
“เอาไว้ผมจะเล่าเรื่องที่วรุจน์ไม่ชอบหน้าผมให้ฟัง” คเชนทร์พูดขึ้นมาเบาๆ แล้วทานอาหารของตัวเองเงียบๆ กายไม่พูดอะไรต่อ แต่ในใจนึกเอาไปล่วงหน้าแล้ว
...หรือสองคนนี้เคยแข่งรถกัน ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ เลยไม่ชอบหน้ากัน...
...ไม่หรอก ต้องเป็นเรื่องที่สำคัญกว่านี้...
...หรือเพราะเคยรักคนคนเดียวกัน เป็นคู่แข่งกัน เหมือนกับที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้ ถ้าเป็นยังงั้น คเชนทร์ก็กำลังได้เปรียบ นี่ยังบอกอยู่เลยว่าไม่ให้ไปเยี่ยมวรุจน์ ต้องห่างจากวรุจน์ไว้ก่อน...
...ก็จริงนี่นา เกิดข่าวขึ้นมาแบบนี้ ยังไงก็ต้องห่างวรุจน์เอาไว้...
...แต่วรุจน์จะคิดยังไงกับเรา จะไม่พอใจหรือเปล่าก็ไม่รู้ ตอนที่ไปเยี่ยมครั้งนั้น เราไม่ได้เล่าทุกเรื่องให้วรุจน์ฟัง ถ้าเขามารู้ทีหลังล่ะ จะทำยังไง...
“เหม่ออีกแล้วนะกาย” คเชนทร์พูดขึ้นมาเบาๆ ทั้งที่ยังเคี้ยวอาหารอยู่
“เปล่าครับ”
“เปล่่าอีกแล้ว”
“ก็เปล่าจริงๆ นี่ครับ”
“โอเค เปล่าก็เปล่า” คเชนทร์ยักไหล่ “รีบกินให้เสร็จ จะได้รีบกลับไปทำงาน ผมไม่อยากให้คุณถูกเพ่งเล็งว่าไม่ตรงต่อเวลา”
“ครับๆ” กายตอบแล้วตั้งใจทานอาหารแต่กลับบ่นให้พฤศในใจว่า
...ถึงตรงต่อเวลา คนคนนั้นก็จะหาเรื่องมาว่าเราจนได้นั่นล่ะ และคงมีอคติกับเราจนถึงวันทำงานวันสุดท้ายล่ะมั๊ง...
สายตาของกายจับอยู่ที่ร่างสูงใหญ่ในเครื่องแบบสีกรมท่าของ นต. เมฆ ตั้งแต่นายทหารหนุ่มลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินไปที่รถเพื่อหยิบโทรศัพท์ซึ่งลืมไว้ วันนี้ นต. เมฆไปรอรับกายจากที่ทำงานและชวนมารับประทานอาหารด้วยกัน
“แค่เราจอด เดินเข้ามานั่งในร้าน แล้วผมลืมโทรศัพท์เอาไว้ในรถ พ่อโทรมาตั้งห้าครั้งเลยครับผม” นต. เมฆพูดกับกายเมื่อกลับมานั่งที่โต๊ะ
“โทรกลับสิครับ ท่านคงมีธุระ”
“ไม่มีธุระอะไรหรอกครับ พ่อมักจะโทรหาผมเวลานี้ประจำ” นต. เมฆถอนหายใจ “จะมีอะไร ถ้าไม่ถามเรื่องจะกลับบ้านตอนไหนก็เป็นเรื่องให้ไปเยี่ยมผู้ใหญ่ใน ทอ. แทนตัวเอง คุณพ่อกำลังตื่นเต้นเรื่องจะได้เป็นผู้บัญชาการทหารอากาศ”
“ท่าทางคุณไม่ดีใจเท่าไหร่เลย” กายสังเกตเห็นดวงตาของ นต. เมฆฉายแวหม่น
“ผมก็ดีใจกับพ่อนะครับ แต่ว่า...” นต. เมฆนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อว่า “พอพ่อผมได้เป็น ผบ. ทอ. ก็จะย้ายผมไปประจำที่หน่วยสงครามพิเศษ นั่นหมายความว่าผมจะจะต้องไปประจำอยู่ที่ภาคใต้ เพราะเป็นภารกิจใหม่ชื่อว่า TSPF 91”
“คุณไม่อยากไปหรือครับ” กายถามเสียงเบา
“ผมไม่อยากห่างคุณ” นต. เมฆพูดเสียงเศร้า “ทั้งที่ตอนนี้ผมก็เริ่มจะรู้สึกแล้วว่าเรากำลังห่างกัน”
“เปล่านี่ครับ”
“คุณหลบหน้าผมหรือเปล่าครับกาย ตั้งแต่กลับจากอเมริกา คุณก็ไม่ค่อยว่างจะเจอผม”
“พอดีเพื่อนผมป่วย” กายตอบ
“งั้นหรือครับ” นต. เมฆเลิกคิ้ว “เพื่อนคนที่ชื่อวรุจน์หรือเปล่า”
“คุณเมฆ”
“คุณวรุจน์อาการดีขึ้นเร็วมา แม้ว่า...”
“แม้ว่าอะไรครับ”
“แม้ว่าอาการที่สงผลกระทบต่อเขามากที่สุดคือการสูญเสียความจำ แต่เขารวย มีทีมแพทย์เก่งๆ ดูแลอยู่ คุณไม่ห่วงหรอกครับผม อีกไม่นาน ความจำเขาก็คงกลับมา ผมเคยเห็นมาหลายราย แม้หัวใจจะหยุดเต้นแล้ว แพทย์ยังเอากลับคืนมาและรักษาให้ดีขึ้นได้จนเกือบเป็นปกติ”
“มีแบบนี้ด้วยหรือครับ”
“ถ้าได้แพทย์เก่งๆ และเงินถึง” นต. เมฆตอบ “เพราะฉะน้น คุณไม่ต้องเขานะครับผม”
...เงินของเขากับนรธีร์รวมกันจะ 'ถึง' ระดับที่จะช่วยเชิงชายได้หรือเปล่านะ...กายถามตัวเองในใจ
“ทั้งที่ผมไม่อยากให้เขาได้ความจำกลับคืนมาเลย” เสียงของ นต. เมฆพูดเบาๆ
“คุณเมฆ” กายอุทาน
“ผมขอโทษนะครับที่พูดอะไรแบบนี้ ผมรู้ว่ามันเป็นการเห็นแก่ตัว และเป็นการคิดที่ไม่ดี แต่ผมขอยอมรับว่านี่คือสิ่งที่ผมคิด ผมกลัวว่าเขาจะมาแย่งคุณไปจากผม”
“ทำไมต้องมาแย่ง”
“ถ้าจะเปรียบกัน ผมเป็นรองเขาอยู่” นต. เมฆถอนหายใจเบาๆ “ยิ่งถ้าเขารู้ว่าผมจีบคุณด้วย เขาก็คงทำทุกอย่างที่จะขัดขวาง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาไม่ชอบหน้าผมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนเรียนมหาวิทยาลัย เขาก็ขัดขวางผมกับอรัญทุกวิถีทาง”
“อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้ได้ไหมครับ” กายขอร้อง
“จะรอไปทำไมครับกาย” นต. เมฆถาม “ผมไม่อยากรอต่อไปอีกแล้ว ผมรู้ว่ามีคนมาติดพันคุณหลายคน แต่เรามีอะไรกันไปหลายครั้งแล้วนะครับ ผมไม่ได้คิดจะคบคุณเล่นๆ ผมรู้ว่าหัวใจผมรู้สึกยังไง แล้วคุณล่ะครบั กาย รู้ใจตัวเองหรือยัง”
...ปัญหาก็คือ 'ยัง' นี่สิ...กายตอบในใจ
...โอ๊ย ทำไมรู้สึกยุ่งยากใจแบบนี้นะ เพราะเป็นคนโลเลอย่างที่เจ๊นรธีร์พูดจริงหรือนี่...
“สุดสัปดาห์นี้ไปต่างจังหวัดกับผมนะครับ ผมอยากจะใช้เวลาพิเศษกับคุณ หยุดสามวัน ผมจะพาคุณไปอยู่เกาะ มีแต่เราสองคน”
“จะพาผมไปติดเกาะเลยหรือครับ” กายพูดติดตลกเพราะอยากให้สถานการณ์รู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง
“ครับผม” นต. เมฆพยักหน้า แววตาจริงจัง “เราจะได้ค้นหากัน”
“ค้นหากัน...” กายทวนคำ
“พูดตรงๆ” นต. เมฆโน้มตัวเข้ามาใกล้ “ให้คุณค้นหาตัวเอง ส่วนผม รู้จักตัวเองแล้วครับผม”
...สุดสัปดาห์นี้คเชนทร์ก็ชวนเขาไปค้างที่บ้าน ส่วนเชิงชายก็คงอ้อนให้เขาไปดูแล...
...นี่ถ้าแบ่งร่างได้เป็นสามร่างก็คงจะดี...
“ถ้าจะให้ค้นหาตัวเอง ก็ต้องให้ผมอยู่คนเดียวสิครับ จะได้มีสมาธิในการคิด”
“อยู่กับผมดีแล้ว คุณจะได้คิดถึงแต่ผม นะครับกาย ไปเที่ยวกับผมนะครับ ผมจะช่วยให้คุณค้นหาตัวเองเจอ”
เหมือนมีระฆังช่วยนักมวยซึ่งกำลังจะถูกต่อยคว่ำล้มไม่เป็นท่า เสียงโทรศัพท์ของกายดังขึ้น เมฆถอนหายใจเบาๆ กายยังไม่ได้รับโทรศัพท์ทันที เมฆพยักหน้าเล็กน้อย สื่อสารให้กายทราบว่าตัวเองจะรอ กายจึงรับโทรศัพท์โดยลืมมองที่หน้าจอของเครื่องก่อนว่าเป็นโทรศัพท์จากใคร
กายหารู้ไม่ว่า เสียงระฆังที่เป็นเหมือนระฆังช่่วยนั้น ความจริงไม่ใช่
เมื่อรับสาย เสียงห้าวของชายหนุ่มคนหนึ่งเรียกชื่อเขาและถามว่าสบายดีหรือไม่ น้ำเสียงร่างเริงฟังคุ้นหู กายรู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร
“เบนนี่” กายเผลออุทาน
“เฮ้ กาย คิดถึงคุณจังเลย” ซอว์ เบนพูด “แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ เพราะสุดสัปดาห์นี้ผมจะไปกรุงเทพฯ อยากเจอคุณใจจะขาด”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่” ซอว์ เบนหัวเราะ “ผมจะไปบอกข่าวดีให้คุณได้ยินกับหู”
“แต่่ว่า...” กายยังคงอึกอัก
“ว่างเพื่อผมหน่อยนะครับกาย อย่าใจร้ายตอบว่าคุณมีธุระทั้งสามวันจนหาเวลาเจอผมซักครึ่งชั่วโมงไม่ได้นะครับ” ซอว์ เบนรีบพูดแทรก
กายไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ได้แต่คิดในใจว่า
...เฮ้อ อยากแยกร่างเป็นสี่ร่าง...
::: End of Chapter 41 :::
-
จะแยกร่างยังไงล่ะคราวนี้
-
เอ๊ะ.. อรัญนี่ใครอ่า?
เป็นชาติก่อนของกายหรือเปล่า? รู้สึกว่าจะเสน่ห์แรงพอกัน :เฮ้อ:
-
สรุป ทุกคนเกี่ยวข้องกับอรัญทั้งหมด
เหอๆ อยากรู้จริงๆว่าตอนจบมันจะออกมายังไง :a5:
-
จริงๆ แล้วก็อยากจะถามว่า ตอนนี้พล็อตเรื่องที่วางไว้มันคลาดเคลื่อนจากเดิมไปมากไหม (ดูจากตัวอย่างที่คุณคฑาวุิฒิเคยให้อ่านอ่ะนะ
และเดาถูกว่าธฤตกับพฤศเป็นพี่น้องกัน แต่ไม่คิดว่าตาประธานจะเป็นน้องอ่ะนะ ดูจากสถานะตำแหน่งแล้วน่าจะเป็นพี่
แต่ที่แน่ๆ พ่อตาประธานนี่เมียเยอะมาก แฟนเก่าเคนนี่ก็ยังเป็นน้องเลย
ส่วนตาเคนนี่ ช่างเป็นสุภาพบุรุษเสียจริง รักเพื่อนเหลือเกิน ของส่วนตัวเผื่อแผ่ได้ตลอด มีคนเอาความมาใส่ให้กี่รอบแล้วละนี่ ที่จริงตานี่ก็ดูฉลาดดีนะ แต่จะตายเพราะคนใกล้ตัว
ส่วนอีตาประธาน ก็ยังเป็นผู้ชายที่นิสัยไม่ดีต่อไป (คราวนี้ด่าได้เต็มปากซะที เพราะคุณคนเขียนเฉลยแล้ว) ที่จริงแล้วในมุมผู้บริหารนี่ถือว่าสอบตกนะ เอาเรื่องส่วนตัวมาโวยกับลูกน้อง ทั้งที่ตัวเองเป็นบอสใหญ่
และสุดท้ายกายของหลายๆ คน เป็นนายเอกที่มีความอดทนต่อความกดดันเป็นเลิศ ถ้าเป็นอิชั้นเจอเรื่องกดดันแบบนี้ซักแค่หนึ่งในสี่ สงสัยจะกระอักเลือดตาย (หมายถึงความกดดันเกี่ยวกับงานอะนะ
อย่างไรก็ดี ถ้ากายนั่งรถของเคนนี่บ่อยๆ น่าจะคุ้นตาบ้างนะ เพราะรถระดับนี้ไม่มีให้เห็นตามท้องถนนบ่อยๆ หลอก
สนุกอ่ะ เนี่ยกะว่าถ้ายังไม่เอามาลงวันนี้ คงได้ลงแดงตายแหงมๆ
จริงซินะที่เค้าว่าเงียบๆ แต่โคตรแรง (คนนั้น) แต่ที่ดูแรงๆ ที่จริงก็ไม่มีอะไร (เคนนี่) :bye2:
-
ยังมีอีกหลายคนท่าทางได้แยกอีกหลายร่าง :laugh:
-
จะสงสารกายดีหรือเปล่านี้ มีแต่หนุ่ม ๆ รุมแย่ง
-
อาจจะต้องแยกถึงหกร่าง
โอ๊ย อิจฉากายอ่ะ วันหยุดมีแต่คนอยากใช้เวลาด้วย
แบ่งมาให้ทางนี้สักสองคนก้ได้นะกาย เขาก็เหงา
-
โคตรจะวุ่นวาย ปวดหัวแทนกายเจ้าค่ะ
-
เนิบนาบ อ้อยอิ่ง และยาวนาน โฮก ซับเลือด >>กาย เสร็จเคนนี่แล้วว โว้ว
NC บรรทัดเดียว บรรลุไปถึงไส้ติ่งเลย :z1: :z1:
ชนวนเรื่องทั้งหมด อยู่ที่อรัญสินะ
ขอเดาว่า หนุ่มร้อนแรง ผิวคล้ำวันนั้นประธานแน่ๆ
คุ้นๆว่าประธานโดนแดดแล้วดำง่ายซึ่งวันนั้นปธ.มันอาจจะไปนั่งเล็มหญ้าหน้าบริษัทมาก็เลยดำ
ไอปธ.ซาดิสต์ฟันแล้วไม่รับทำเงียบนะทำเงียบ (ด่าถูกคนมั๊ยไม่รู้ แต่ขอพาลหน่อย )
...แต่ยังไงก็....ตัดไม่ลง... :z3: :z3: :z3: :z3:
-
วุ่นวายจริง แต่ก็อยากให้กายเลือกๆมาสักคนนะ ลุ้นจนเหนื่อย
ไมอ่านๆไปละอยากกลับไปเชียร์ คเชน แหะ
คงต้องตัดท่านประธานออกแล้วใช่ไหม ลองดาบกับกายขนาดนี้ :z3:
-
คราวนี้รุกกันใหญ่เลย
มาทีเดียวกันหลายคน กายแย่แน่ๆ
ส่วนอรัญนี่เกี่ยวข้องกับหลายคนจังเนอะ
-
ฮู้ววว เหนื่อยแทนกายจริงๆ
ถูกนินทา ประโคมข่าว ผู้ชายหลายคน
เนื้อหอม...อื้มมม ใช่
เจ้าเสนห์...อื้มมมม นั่นแหละ
ตัวซวย...โคตรใช่เลย
ถึงจะบอกว่าเนื้อหอมมีคนมาชอบเยอะ
แต่เจอแบบนี้ก็เรียก...ซวยไปล่ะนะ เหอะๆ = ='
เลือกๆซะทีเถอะกาย จะได้สบายนะ :z3:
เคนนี่ไปเลย จบๆ ง่ายๆ
ปล.ท่านประธานนะโดดเตะมาก = =*
-
เหมือนกายจะเป็นตัวแทนของอรัญ :เฮ้อ:
-
จะแบ่งคนละวันก็ยังยากเลยนะนี่ ว่าง 3 วัน แต่ 4 คน
ว่าแต่จะเคลีร์ยคิวยังไงเนี้ยะ
:sad4:
-
เยอะอ่ะ :z3:
แยกร่างก็ไม่ช่วยแล้วมั้งกาย
-
วุ่นวายจริง แต่ก็อยากให้กายเลือกๆมาสักคนนะ ลุ้นจนเหนื่อย
ไมอ่านๆไปละอยากกลับไปเชียร์ คเชน แหะ
เห็นด้วยเป็นที่สุด
-
โอ๊ยยย มันนี่หยดติ๋งๆเลยอะ มันมากกก รถไฟจะชนกัน 4 ขบวน...แต่รถไฟหรือจะสู้"เครื่องบิน"ของคุณ น.ต. เมฆครับผม อิอิอิอิอิ :-[ แม่ยกทหารอากาศขอเชียร์ขาดใจ
-
โอ้ มาแบบจัดเต็มเลย ชอบค่า อิอิ o13
ตอนนี้เริ่มเครียดจริงอะไรจริง กลัวว่าสุดท้ายกายจะไม่ได้คู่ใครเลยอ่า :เฮ้อ:
แล้วอีกเริ่องคือ อยากเป็นโคนันค่า เรื่องช่างเข้มข้นและซับซ้อนได้ใจดีจริงๆ :z3:
-
จากน.ต. เมฆ ก็เคนนี่ต่อเครียดแทนท่านประธาน :m31:
เนื่องจากยังคิดว่าท่านประธานเป็นพระเอกอยู่
แต่ความหวังดูริบรี่หรือเกิน :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:อยากรู้จังเลยว่ากายไปเจออะไรในคอมฯ ของเจนจิรา ให้เดานะสายลับของวรุจน์ น่าจะเป็นเจนจิรานี่แหละ แต่สุดสัปดาห์ที่จะถึงนี้ งานเข้ากายเต็มๆ เลย :เฮ้อ:
-
กายจะเสร็จคเชนทร์อีกคนมั๊ยเนี่ย ม่ายยยยยยยยยยยยย :serius2:
เพิ่งมาเห็นว่าอัพตอนใหม่ ในที่สุดก็เสร็จคเชนทร์จริงๆ แถมไม่ใช่ ผชคนนั้นด้วย :o12:
กายยยยยยยยยยยยย เรื่องมันชักจะพันพัวไปกันใหญแล้วววววววววว
-
ส่วนตัวเป็นแฟนคลับอิตาท่านประธานมาตลอดเลยนะ แต่ตอนนี้เซ็งมาก
คนไรวะ นิสัยอย่างกะผู้หญิง เป็นนายคนซะเปล่า เรื่องแค่นี้ต้องมาทำตัวเป็นเด็กๆ :m16:
ตอนนี้ใครๆก็ใส่เกียร์เดินหน้าใส่กายทั้งนั้น ตอนนี้เริ่มคิดแล้วว่า คนที่เหมาะกับกาย เท่าที่อ่านมา
ึคือ ไม่มี เลย กรุณาหาพระเอกใหม่ให้กายเถอะ ทุกคนในเรื่องนี้ยังไม่มีใครสอบผ่านเลยค่ะคุณคทา
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
กายเฮ้ย นี่จะเหมาหมดกินไม่แบ่งใครเลยเหรอจ๊ะ
ยิ่งอ่านยิ่งเครียด :z3: :z3:
-
ฮอตตั้งแต่ต้นเรื่องยันจบแน่ๆเลย
เฮ้อออ หนักใจแทนกาย 5555
กาย....ปฏิเสธทุกคนให้ชัดเจนไปเลยนะว่าจะจริงจังกับพฤศ วะฮ่ะฮ่าๆๆๆ
-
หมั่นไส้พฤศชิ๊บเป๋งเลย เชียร์วรุจน์เว๊ยยยย
-
สงสารกายละ
-
เนื้อคู่ เนื้อคู่ กายอยู่ที่ไหน :กอด1:
-
สวัสดีครับ
รถไฟชนกันเสียแล้วกาย
คำตอบของปริศนาคงจะค่อยๆ คลายออกมาแล้ว
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
โอ้วววว อยากอ่านต่อออออ่ะ ผุ้เขียนเจ้าขามาต่อหน่อย จะแดดิ้นตายย :z3:
-
ในที่สุด... เคนนี่
ณ จุดนี้ สมใจยิ่งนัก ฮิ้วววว
ตอนแรกมั่นใจว่าอิประธานมันมาวินแน่ ถึงจะหมั่นไส้มันก็เหอะ แต่บทบาทวรุจน์หลังๆ ชักทำให้แกว่ง
คุณคฑาเจ้าขา อย่ารังแกน้องกายไปมากกว่านี้เล้ยยย
-
คาดว่า 4 ร่างจะพอไหมเนี่ย เหนื่อยแทนเลยนะเนี่ย หุหุ :bye2:
-
วุ่นวายดีแท้
-
เริ่มรำคาญกาย ไม่ยอมเลือกใครสักที :เฮ้อ:
ถ้ายังไม่ยอมเลือก จะแช่งให้ขึ้นคาน o18
-
พอจะเดาได้ว่าใครกันแน่ในวันนั้น...แต่อย่าเรยมันมั่วเปล่าๆ :เฮ้อ:
แต่เรื่องมันยังไงๆแล้วน้า~ :really2: ก้อยังแอบเชียร์ใครอยู่ :laugh:
-
ก๊ากกกกกกกกกกก เป็นนิยายที่อ่านแล้วอึดอัดโคดดดดดดดดดดด >___<
-
นัดเจอกันทีเีดียวเลยดีมะกาย...ไม่ต้องแยกร่างหรอก o18
ปล.กลัวใจวรุจน์...หวังว่าคงไม่คิดทำอะไรที่จะส่งผลร้ายกับกายหรอกนะ
-
สงสารกาย สงสารหนุ่มๆ พวกนี้จัง :เฮ้อ:
-
ปมค่อยๆคลายเรื่องความสัมพันธ์ของบรรดาหนุ่มๆของกาย แต่ปมอื่นก็เอะอยู่ดี :o12:
ตอนนี้เริ่มสงสัยว่าวรุจน์เข้าใกล้กายเพราะเรื่องอรัญด้วยหือเปล่า :z3:
แต่วันหยุดสุดสัปดาห์นี้ กายจะแยกร่างยังไงน้อ :z1:
-
รอรถไฟชนกัน เพื่ออะไรๆ มันจะกระจ่างแจ้งออกมาบ้าง ฮึฮึ
-
เหนื่อยกับนายเอกคนนี้จริง กายโลเล อันนี้ไม่ว่าเพราะก็ยังไม่รู้ใจ แต่ให้ความหวังคนพร่ำเพรื่ออะ จะสงสารก็ไม่ถนัดใจ จะหมั่นไส้ก็ :เฮ้อ: เหนื่อยใจกับฝูงปลาที่เข้ามาอยู่ในมือกายจริงๆ
-
ถ้ามันยังเป็นแบบนี้ ได้นอนครบวงแหงๆ
-
ดีค่ะ ขมวดปมให้ถึงที่สุด ดึงเชือกจนตึงให้ความเครียดถึงขีดสุด. แล้วตัดมันทิ้งไป กาย...ออกบวชเหอะนะ
-
ปวดตับแทนกายจริงๆ ไหงรถไฟจะเข้าสถานีพร้อมๆกันทุกขบวนขนาดนี้ เฮ้อ เหนื่อยแทน
-
แต่ละคนเอาแต่ใจกันจริงๆ สงสารกายเลย แบ่งภาคยังไงดีเนี่ย
-
ปวดหัวกับกายจิงๆ ถ้าเอานิยายเรื่องนี้ไปสร้างเป็นละคร ผมว่าคนติดกันทั่วบ้านทั่วเมืองเลย อิอิ
ขอบคุณผู้แต่งมากครับ ยิ่งอ่านยิ่งติด ยิ่งได้ลุ้นตลอดเวลา เอิ้กส์ๆ เป็นกำลังใจให้นะครับ ^^!
-
"หมู่"ค่ะ เป็นคำตอบที่ง่ายที่สุดในตอนนี้ เพราะจิงๆ กายตายแน่นอนค่ะ
-
:impress3: สงสารเชิงชายอะครับ :monkeysad:
-
เฮ้อ ! กลุ้ม หลายใจจังเลยกายเอ๋ย อย่าว่าล่ะนะ พอมีให้เลือกมาก ก็เลยเรื่องมากหรือเปล่าเอ่ย สรุป ตอนจบ กายไม่ได้ใครเลย ก้ากกกกก สะจายยยย :laugh:
-
ขอเดาว่า กายเลือกเชิงชายแน่นอน ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
แต่ไม่แน่พอเลือกไปแล้วเชิงชาย(สุดท้าย)ตาย :sad4:
แต่คิดว่า อาจท้ายที่สุด กายไม่เลือกใครเลย เเล้วหนีไปอยู่คนเดียวอาเมน :pig4:
แต่เชียร์เคนนี่(ตั้งแต่ต้นเรื่อง)จ้า :-[ (อะไรของแก)
ปล.นั่งอ่านเรื่องนี้ตั้งสามวันกว่าจะตามทัน :o8:
สุดท้ายสู้ๆค่ะ เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ของคุณคฑาวุฒ เป็นเรื่องแรก ถ้าจะทำใ้ห้คนอ่านอกจะแตกตายขนาดนี้
ให้ลุ้นทุกตอนจริงๆเล้ยยย :call:
-
จริงๆ แล้วก็อยากจะถามว่า ตอนนี้พล็อตเรื่องที่วางไว้มันคลาดเคลื่อนจากเดิมไปมากไหม (ดูจากตัวอย่างที่คุณคฑาวุิฒิเคยให้อ่านอ่ะนะ
และเดาถูกว่าธฤตกับพฤศเป็นพี่น้องกัน แต่ไม่คิดว่าตาประธานจะเป็นน้องอ่ะนะ ดูจากสถานะตำแหน่งแล้วน่าจะเป็นพี่
แต่ที่แน่ๆ พ่อตาประธานนี่เมียเยอะมาก แฟนเก่าเคนนี่ก็ยังเป็นน้องเลย
ส่วนตาเคนนี่ ช่างเป็นสุภาพบุรุษเสียจริง รักเพื่อนเหลือเกิน ของส่วนตัวเผื่อแผ่ได้ตลอด มีคนเอาความมาใส่ให้กี่รอบแล้วละนี่ ที่จริงตานี่ก็ดูฉลาดดีนะ แต่จะตายเพราะคนใกล้ตัว
ส่วนอีตาประธาน ก็ยังเป็นผู้ชายที่นิสัยไม่ดีต่อไป (คราวนี้ด่าได้เต็มปากซะที เพราะคุณคนเขียนเฉลยแล้ว) ที่จริงแล้วในมุมผู้บริหารนี่ถือว่าสอบตกนะ เอาเรื่องส่วนตัวมาโวยกับลูกน้อง ทั้งที่ตัวเองเป็นบอสใหญ่
จริงซินะที่เค้าว่าเงียบๆ แต่โคตรแรง (คนนั้น) แต่ที่ดูแรงๆ ที่จริงก็ไม่มีอะไร (เคนนี่) :bye2:
หมอกฤษฟันธง เอ้ย หมอลักษณ์คอมเฟิร์ม
สงสัย งานนี้ท่านประธานแหงมๆ
ฉุกคิดได้ ว่า ทำไมต้องหนีบเอากายไว้ข้างกายเวลาไปทำงานที่ต่างประเทศด้วยนะ
และยังคืนนั้นที่พม่าก็คงจะโดนท่านประธานอีกครั้งแน่ๆ เพราะมันคลุมเคลือเหมือนครั้งแรกเลย
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านครับ
ลุ้นจนเหนื่อยๆจริง
จะรอติดตามจนจบครับ
สนุกจริงๆ แต่เก่งมากครับ
-
ช่วงนี้คนป่วยเยอะจังแหะ
วรุจน์ก็ความจำเสื่อม เชิงชายก็ลูคีเมีย
คนที่เหลือก็รุกหนักเหลือเกิน ยังไงก็ยังสงสัยว่าชายปริศนาคือท่านประธานแน่ๆ
แต่ที่ไม่แน่ใจคือหัวใจของกาย เพราะกายเหมือนใช้สมองคิดแทนหัวใจเลยเลือกใครไม่ได้สักที :z3:
-
สนุกอาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ชอบครับ สนุกมากครับ
ขอบคุณนะครับ
กายจะรอดไหมงานนี้ สงสัยมีศึกหน้านายกันบ้างหล่ะ
-
เพิ่งรู้ว่าเกิดมาหน้าตาดีก็เหมือนมีกรรม
ดูกายสิโดนศึกทุกทาง
ลุ้นเหลือเกินว่าใครกันแน่คือตัวจริง
แอบเล็งว่าเป็นท่านประธาน
-
นิยายเรื่องนี้ของพี่นายเลเวลอัพมากค่ะ
อ่านแล้วแก่ขึ้นหลายปี เพราะเผลอคิ้วขมวดอยู่เรื่อย
แต่จะเป็นท่านประธานจริงๆน่ะเหรอ?? ไม่งั้นรอบสองที่พม่าคงไม่ใช่ เพราะกายไม่เห็นจุกเลยนี่นา
หรือที่พม่าโดนตีก้น? เลยเจ็บๆแสบๆ แต่ไม่จุก
เอ๊ะยังไง...
จริงๆแล้วไม่อยากให้เป็นท่านนะคะ นิสัยจุกจิกงี้ น่าจะเป็นรับให้รู้แล้วรู้รอดไป
แล้วให้คู่กับคนที่น่าปวดหัวแบบเสาธงจะดีมาก อิอิ
:กอด1:
-
Guy Chapter 42
เมื่อไม่สามารถไปเที่ยวเกาะกับ นต. เมฆ ไปพักผ่อนที่บ้านของคเชนทร์ และดูแลเชิงชายในเวลาเดียวกันได้ กายจึงตัดสินใจหาทางออกด้วยการปฏิเสธทุกฝ่ายโดยให้เหตุผลว่ามีธุระที่สำคัญมาก อย่างไรก็ตาม กายก็ยังรักษาน้ำใจของทุกฝ่ายเอาไว้ด้วยการแบ่งเวลาให้คนละสองชั่วโมง
เช้าวันเสาร์เป็นของเชิงชาย ส่วนเย็นวันจันทร์เป็นของ นต. เมฆและคเชนทร์ ปิดท้ายด้วยการทานอาหารค่ำกับซอว์ เบนก่อนที่ซอว์ เบนจะเดินทางไปสนามบิน
ดังนั้น เช้าวันเสาร์ กายจึงมาเยี่ยมเชิงชายแต่เช้า และบอกว่าธุระสำคัญคืออะไร
“นั่งวิปรัสนา" เชิงชายอุทาน "ทำไมหรือกาย ไม่ต้องถึงกับไปเผื่อแผ่ส่วนกุศลอะไรให้ชายนะ ชายยังไม่ได้เป็นอะไร"
“พอดีมันรู้สึกปวดหัว เลยอยากไปหาที่สงบๆ ทำใจให้สบาย" กายไม่รู้จะให้เหตุผลอะไร
“ปวดหัวเรื่องอะไร" เชิงชายถาม
“เรื่องงาน"
“ให้ชายช่วยได้ไหม"
“ไม่ต้องหรอก ตัวเองก็ไม่ค่อยสบาย" กายส่ายหน้า
“ช่าง ชายไม่สน ถ้าจะช่วยไม่ให้กายปวดหัว ชายยอมไ
“ฟังนะ" กายทำเสียงเข้ม "ถ้าจะไมให้ปวดหัวก็ดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้อาการทรุด ที่พูดนี่พูดเพื่อเจ๊นอด้วยนะ ตัวเองก็เคยพูดว่าจะดูแลตัวเองให้ดี จำได้ไหม"
“กายเป็นห่วงชายใช่ไหม" เชิงชายทำตาซึ้ง
“ถ้าไม่ห่วงจะพูดยังงีหรือเปล่าล่ะ"
“เป็นห่วงกันแบบนี้ก็มารักกันเถอะนะกาย" เชิงชายได้โอกาส ขยับเข้ามาใกล้ อยากเอื้อมมือไปดึงกายเข้ามากอดแต่ก็ไม่กล้า กลัวจะถูกชก "กายตัดสินใจเลือกชายซะเถอะ อย่าปล่อยให้มันเป็นแบบนี้เลย"
“เป็นแบบนี้ เป็นแบบไหน" กายขยับตัวออกห่างจากเชิงชายอีกเล็กน้อย
“ก็รู้สึกอึดอัดกันทุกฝ่ายไง" เชิงชายขยับตาม
“ใครอึดอัด ไม่เห็นจะอึดอัดที่ไหนเลย" กายขยับห่างอีก
“ก็แล้วทำไมต้องถึงกับไปเข้าคอร์สวิปรัสนาที่วัดล่ะ" เชิงขยับตามอีก
“ก็บอกแล้วไงว่าปวดหัว" กายลุกขึ้น เดินไปยืนพิงกรอบหน้าต่าง กอดอก มองออกไปข้างนอก
“กายรออะไรอีก" เชิงชายพูดเสียงเบา
“รออะไร" กายเลิกคิ้ว
“กายรอให้คุณวรุจน์หายใช้ไหม ถึงยังไม่ตัดสินใจ" เชิงชายฝืนพูดเสียงราบเรียบ
“ไม่รู้อะไรอย่าพูด"
“ไม่รู้อะไรที่ว่านี้ คือไม่รู้ว่าใจของกายคิดอะไรอยู่ใช่หรือเปล่า" เชิงชายรวบความความกล้าพูดออกมาตรงๆ "แล้วกายล่ะ รู้ใจตัวเองหรือยัง ถ้าไม่รู้ เมื่อไหร่จะรู้เสียที จะให้รอไปถึงไหน"
“รอไม่ไหวหรือ"
“รอไหวสิ รอได้ ได้เสมอ ถ้ารู้ซักนิดว่าอาจจะสมหวัง"
“ชาย" กายครางเสียงเบา
“ชายถึงได้รอกายอยู่นี่ไง"
“ชาย" กายถอนหายใจเบาๆ "ขอเวลาอีกซักหน่อยเถอะ"
“ชายรู้ว่าตัวเองเป็นรองทุกคน" เสียงของเชิงชายฟังเศร้าสร้อย
“อย่าเพิ่งเร่งรัดตอนนี้ได้ไหม ดูแลตัวเองให้ดีก่อน ให้หายจาก...”
“ให้ชายหายจากโรคนี้ก่อน กายถึงจะเลือกชายงั้นหรือ" เสียงของเชิงชายเบาโหวง เศร้ายิ่งกว่าเดิม
“ชาย ไม่ใช่ยังงั้น ต้องเข้าใจสิว่าเราก็ลำบากใจเหมือนกัน"
“ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจ" เชิงชายก้มหน้า
“เอายังงี้ กลับจากนั่งวิปรัสนา...”
“กลับจากนั่งวิปรัสนานี้เลยหรือกาย" เชิงชายรีบถามแทรก น้ำเสียงแปรเปลี่ยนเป็นดีใจทันที
“กลับจากนั่งวิปรัสนา จะบอกว่าใครผ่านรอบคัดเลือก"
“โธ่" เชิงชายถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ขอร้องเถอะนะชาย" กายทำหน้าเคร่งเครียด น้ำเสียงจริงจัง "ตอนนี้รู้สึกเครียดจริงๆ อย่างที่พูด ขอเวลาอีกซักหน่อย คงไม่นานหรอก จริงๆ"
“สัญญานะ"
“สัญญาสิ" กายพยักหน้า "สัญญาว่าเราจะซื่อสัตย์ต่อใจของตัวเอง และมองความรักบนพื้นฐานของความเป็นจริง กับเจ๊นอก็เคยคุยกันยังงี้ล่ะ"
...ซื่อสัตย์ต่อหัวใจของตัวเอง และมองความรักบนพื้นฐานของความเป็นจริง...
...ดูเหมือนจะง่ายนะ...
...กลับจากนั่งวิปรัสนา เราก็ยังคิดไม่ตกและร้อนรุ่มอยู่ดี เพราะอะไรนะหรือ ก็เพราะไม่ได้ตั้งใจจะไปวิปรัสนานะสิ เราจะบาปหรือเปล่าเนี่ย เข้าวัดเพื่อหาทางหลบหนุ่ม แต่พอออกจากวัดก็ต้องไปเผชิญความจริง...
เย็นวันจันทร์ กายพบกับคเชนทร์เพื่อชมภาพยนต์ด้วยกัน จากนั้นไปที่ห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากแห่งแรกเท่าใดนักเพื่อทานอาหารว่างและเดินซื้อของกับ นต. เมฆ ก่อนจะรีบไปพบซอว์ เบนที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งเขาใช้เวลาค้นหาสถานที่อยู่นาน
ซอว์ เบนนั่งรออย่่างอารมณ์ดีอยู่ในร้านอาหาร แต่งตัวหล่อเนี้ยบเช่นเคย
“ผมมาเมืองไทยบ่อย ยกเว้นตอนที่ไปเรียนฝรั่งเศส" ซอว์ เบนพูดกับกายด้วยน้ำเสียงร่าเริง "ผมชอบร้านนี้ อาหารอร่อยเหมือนแม่ทำเลยครับ"
“ยังไม่ได้ทานก็เชื่อแล้วครับว่าอร่อย อยู่ในซอยลึกขนาดนี้คนก็ยังเต็มร้าน" กายตอบ
“ต่อจากนี้ไป ผมก็จะได้มาบ่อยๆ เหมือนเดิม"
“ไหนบอกว่าคุณจะต้องทำงานที่กระทรวงวิทยาศาสตร์และหมดเคอร์ฟิวเที่ยว"
“สุดสัปดาห์ผมก็มีเวลาเป็นของตัวเองนี่ครับ และอีกอย่าง...” ซอว์ เบนส่งสายตาระยิบระยับให้กาย แสดงอาการว่าดีใจมาก "พ่อให้ผมเปลี่ยนแผนกเพราะพี่ชายคนถัดจากผมอยากทำงานที่ผมทำอยู่ตอนนี้ ผมเลยมีเวลาว่างมากกว่าเดิม คุณรู้ไหม ผมเคยนึกน้อยใจว่าพ่อสนับสนุนเขามากกว่าผม ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่ผมอยากจะร้องไชโยด้วยความดีใจที่พ่อผลักดันเขาเรื่องงานมากกว่าผม"
“ครับ" กายเลิกคิ้ว แสดงความสงสัยว่าจริงๆ แล้วซอว์ เบนต้องการบอกอะไรเขากันแน่
“แม่ผมยิ่งดีใจใหญ่ที่ผมไม่ต้องทำงานหนัก ผมเป็นลูกคนสุดท้อง ความจริง แม่อยากให้ผมทุ่มเรียนดอกเตอร์อย่างเดียวด้วยซ้ำ แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไรครับ" กายถาม
“แม่คงเห็นว่าผมไม่มีความสุข ชอบใจลอยอยู่เรื่อย ก็เลยถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม"
“แล้ว...”
“ผมก็เลยบอกว่า ผมกำลังตกหลุมรัก" ซอว์ เบนมองกายตาไม่กะพริบ
...ตายละหว่า อย่ามาบอกรักกันตอนนี้นะเบนนี่ เดี๋ยวจะยุ่งกันไปใหญ่ อุตส่าห์เพิ่งจะไปเข้าวัดมา...
“แม่ก็เลยอยากมาดูตัวคนที่ผมรัก" ซอว์ เบนพูดเสียงอ่อนโยน
กายรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก
...แม่เลยอยากมาดูตัวคนที่ผมรัก มาดูใครหรือเบนนี่ จะมาเมื่อไหร่...
“หมายความว่าไงครับ" กายไม่รู้จะพูดอะไรดีไปกว่านี้
“แม่เป็นเพื่อนสนิทกับเจ้าของร้านนี้" ซอว์ เบนอมยิ้ม หันไปมองรอบๆ
“แล้ว...”
“แม่อยู่ในครัวครับ" ซอว์ เบนยิ้มกว้าง "กำลังทำอาหารให้ลูกชายกับคนพิเศษทาน ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องทำ แม่ก็ไม่เชื่อ จะทำอาหารจานโปรดของผมให้ได้"
...เอางั้นเลยหรือ โอย ตายแล้ว...
...วิ่งหนียังทันนะกาย...
...อะไรกันนี่ นึกว่าจะรอดแล้วเชียว อุตส่าห์หนีไปนั่งวิปรัสนาที่วัด ตั้งใจจะเจอกับเบนนี่แค่หนึ่งชั่วโมง ไหนบอกว่าเจอกันแล้วจะไปสนามบินเลยไง หลอกกันนี่นา...
กายละสายตาจากหน้าคอมพิวเตอร์แล้วหยิบน้ำตาเทียมขึ้นมาหยดใส่ตาทั้งสองข้าง เมื่อวานนี้เขาไปพบแพทย์เพราะรู้สึกเจ็บตามาก หลายวันที่ผ่านมาเขาต้องเร่งทำงานแปลจนแทบไม่มีเวลาพัก กายลงความเห็นว่าโดนพฤศแกล้งเพราะยิ่งใกล้วันทำงานวันสุดท้ายก็ยิ่งได้รับงานมอบหมายมากขึ้นกว่าเดิมถึงเกือบสามเท่า แม้แต่การุณย์เองก็ยังทำหน้าหนักใจแทนเมื่อยื่นงานให้ทำ และในขณะเดียวกันกายก็มีเรื่องคิดหลายเรื่อง เชิงชาย นต. เมฆ และคเชนทร์ต่างก็รุกหนัก หลังเลิกงานเขาต้องสับหลีกให้วุ่น ส่วนซอว์ เบนก็โทรศัพท์ข้ามประเทศมาคุยด้วยทุกวันและ 'ทวงคำตอบ' ของคำถามที่ตัวเองกับแม่ถามในวันที่รับประทานอาหารเย็นด้วยกันเมื่อคืนวันจันทร์
...แม่ของเบนนี่บอกว่าถูกชะตากับเขา และมีความสุขมากที่เห็นลูกชายคนสุดท้องมีความสุข...
...แม่ไม่เคยเห็นประกายตาของเบนนี่ฉายแสงเจิดจ้าแบบนี้มาก่อนเมื่อพูดถึงคนอืี่น...
...แต่เขาเห็นประกายตาของเบนนี่สว่างเจิดจ้าทุกครั้งที่มอง ดวงตาของผู้ชายคนนี้ไม่เคยปิดบังความรู้สึก...
“โอย...” กายครางเบาๆ พลางใช้มือขยี้ตาขวา ลืมคำสั่งของหมอโดยสิ้นเชิงว่าไม่ให้ขยี้ตา
...คอยดูนะ ชิ้นสุดท้ายจะแปลผิดให้หมดทุกหน้าแล้วส่งให้ท่านประธานซักสิบห้านาทีก่อนเลิกงานวันสุดท้าย ดูซิ ท่านจะกล้าสั่งให้เราอยู่แก้งานหรือเปล่า...
...กล้าสิ อย่าไปลองของกับท่านเชียวนาไอ้กาย...
...เออ จริงด้วย..
ในสมองของกายคิดไปเรื่อย และขณะที่กำลังคิด กายก็สะดุ้งเพราะโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานแผดเสียงดังขึ้น
...ห้านาทีก่อนเลิกงานวันสุดท้าย เราจะทุบเครื่องโทรศัพท์บ้านี่ให้พังไปเลย เสียงมันดังแสบแก้วหูจริงๆ ให้ตายสิ บริษัทไฮเทคอะไรวะ โทรศัพท์กลับปรับระดับเสียงไม่ได้...
กายบ่นให้โทรศัพท์แล้วรับสาย มืออีกข้างยังคงขยี้ตาตัวเองเพราะรู้สึกเคืองตามาก เจนจิราเลขานุการของพฤศโทรศัพท์มา คำพูดของเจนจิราไม่ได้ทำให้เขาแปลกใจเลย
เขาเลิกแปลกใจมานานแล้วเมื่อถูกเรียกให้เข้าพบประธานบริษัท
“เอาเอกสาร ECAN F18 มาด้วยค่ะ" เจนจิราบอก
“ยังแปลไม่เสร็จเลยครับ" กายรีบพูด
“ท่านประธานต้องการด่วน" เสียงเจนจิราฟังดูเครียด
“ก็ผมเพิ่งได้มา"
“เฮ้อ" เจนจิราถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ถ้ายังงั้นคุณก็เอามาเท่าที่ทำได้ แล้วมาคุยกับท่านประธานเอง"
“ยังไม่ได้ทำเลยครับคุณเจน"
“ตายแล้ว" เจนจิราอุทานเสียงดัง
...ตายจริงๆ นั่นล่ะ...
กายตอบในใจ ไม่อยากจะนึกภาพว่าเดินเข้าไปพบกับพฤศเพื่อยื่นเอกสาร ECAN F18 ให้แล้วบอกว่ายังไม่ได้แปลแม้แต่คำเดียว
...แต่เขาอ่านแล้ว เรื่องตอร์ปิโดของฝรั่งเศส ศัพท์เทคนิคล้วนๆ ถ้ามีมนต์วิเศษช่่วยก็คงใช้เวลาซักสามวันถึงจะเสร็จ คเชนทร์ก็ไม่อยู่ ออกไปทำงานนอกบริษัททุกวัน จะขอความช่วยเหลือก็ไม่ได้...
“ทำยังไงดีครับ" กายถาม
“เจนไม่รู้ คุณมาพบกับท่านประธานก่อนแล้วคุยกับเอง" เจนจิราตอบแล้ววางสายโทรศัพท์ทันที ทิ้งให้กายนั่งอ้าปากค้าง มือที่กำลังขยี้ตาหยุดนิ่ง ลืมความระคายเคืองของตาขวาโดยสิ้นเชิง
เจนจิรานั่งก้มหน้าเพ่งความสนใจอยู่กับงานบนโต๊ะทำงาน เมื่อกายเดินเข้าไปในออฟฟิสของพฤศ เจนจิราไม่เงยหน้าขึ้นมามองว่าใครเดินเข้าไปด้้วยซ้ำ แต่กายรู้ว่าหญิงสาวคงรู้ว่าเป็นเขา
กายก้มลงมองเอกสารในมือแล้วเดินไปที่ประตูห้องทำงานของพฤศ เคาะประตูสองครั้งแล้วเปิดเดินเข้าไปช้าๆ
“คุณเจนจิราบอกว่าคุณยังไม่ได้แปล ECAN F18” พฤศพูดเสียงเย็นเมื่อกายเดินเข้าไปใกล้
“ยังครับ ผมกำลังทำงานชิ้นอื่นอยู่ยังไม่เสร็จ" กายตอบ
“ไม่มีใครบอกคุณหรือไงว่าผมต้องการชิ้นนี้ก่อน"
“เอ่อ คุณการุณย์บอกแล้วครับ แต่ผมกำลังแปล JF-17 Thunder กำลังจะเสร็จ ตั้งใจจะแปล ECAN ต่อทันที แต่พอดี...” กายโกหกว่าการุณย์บอกเพราะไม่อยากให้พฤศไปตำหนิหัวหน้าของเขา
“ถ้ายังงั้นอ่านหรือยัง"
“อ่านแล้วครับ" กายพยักหน้า
“งั้นสรุปให้ผมฟัง ใช้เวลาสิบห้านาที" พฤศสั่งแล้วนั่งลง เอนเก้าอี้ไปด้านหลัง มือเท้าค้าง มองกายนิ่ง
“เอ่อ...”
...สรุปอะไรตั้งสิบห้านาที แต่ห้านาทีก็ใช้เวลานานเกินไปแล้ว...
“คุณกาย" พฤศพูดเมื่อเห็นว่ากายยืนนิ่งอยู่นาน "จะนั่งสรุปก็ได้นะ"
...รู้สึกเหมือนเป็นนักเรียนมัธยมกำลังยืนท่องสูตรคูณอยู่หน้าโต๊ะครูคณิตศาสตร์ใจร้ายจังเลย...
“ครับ" กายตอบรับเบาๆ
“คุณอ่านแล้วจริงหรือเปล่า"
“อ่านจริงครับ" กายเสียงเข้มขึ้นมาเล็กน้อย
“งั้นเชิญ"
กายหันหลังช้าๆ ก้าวขาขวาไปข้างหน้าช้าๆ แต่เมื่อได้ยินเสียงพฤศเรียกชื่อจึงรู้สึกตัวและรีบหันหลังกลับมา
“คุณจะไปไหน" พฤศถาม
...ก็ได้ยินว่่าเชิญ นึกว่าโดนไล่ให้ออกจากห้องนะสิครับท่าน โอย ชักจะเบลอ แล้วนี่จะสรุปให้ท่านฟังได้ไหมเนี่ย...
“ท่าทางคุณไม่มีสมาธิ"
...เบนนี่ถึงกับพาแม่มาดูตัวเรา นี่ไม่ใช่ผู้หญิงนะ จะได้ดูตัวกันก่อนแต่งงาน...
...เชิงชายก็จะเอาคำตอบให้ได้ว่าใครผ่านรอบคัดเลือก ไม่น่าไปพูดเลยว่าจะให้คำตอบหลังกลับจากนั่งวิปรัสนา ส่วนคุณทหารอากาศเมฆก็จะพาเราไปทะเลท่าเดียว จะค้นหาตัวเองทำไม่ต้องไปแต่ทะเลวะ...
“พอดีผมทำงานแปลหลายชิ้นติดๆ กันครับ ก็เลยรู้สึกเบลอ" กายให้เหตุผล
“คุณกำลังว่าผมว่าให้คุณทำงานเยอะเกินค่าจ้าง" พฤศเลิกคิ้ว
“เปล่าครับ" กายตอบเบาๆ ในใจพูดว่า
...หาเรื่อง...
“งั้นกลับไปทำสมาธิครึ่งชั่วโมง แล้วกลับมาสรุป ECAN F-18 ให้ผมฟัง"
“ขอบคุณครับ" กายรีบพูด
“เชิญ"
...'เชิญ' คราวนี้หมายความว่า 'ให้ไปได้' แน่ๆ...
ทันทีที่ได้ยินเสียงพฤศอนุญาต กายจึงรีบเดินออกจากห้องไป พฤศมองตามอย่างครุ่นคิดแล้วถอนหายใจเบาๆ
...กายผ่านการทดสอบบางอย่างของเขา ไม่อยากจะเชื่อ นี่ถึงกับโกหกเพื่อปกป้องหัวหน้า กายไม่ยอมตำหนิการุณย์และยอมรับผิดเอง ทั้งที่เขาไม่ได้บอกว่าต้องการเอกสารชิ้นนี้ก่อนชิ้นอื่นๆ...
พฤศเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มพลาสติกสีเข้มซึ่งวางอยู่บนโต๊ะมาดูแล้วดึงเอกสารประมาณสิบแผ่นออกมาอ่าน ไม่ถึงห้านาทีก็วางลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันไปเปิดคอมพิวเตอร์และเรียกดูข้อมูลเกี่ยวกับพนักงานและรายงานพิเศษซึ่งเคยเขาสั่งให้แผนกตรวจสอบทำรายงานให้
“กาย..." พฤศพึมพำเสียงเบา
รถแท็กซี่สีเขียว-เหลืองจอดลงหน้าโรงพยาบาลใหญ่กลางกรุงเทพมหานคร แต่ผู้โดยสารที่นั่งอยู่บนเบาะหลังยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติง คนขับรถเหลือบตามองอยู่ครู่หนึ่งจึงพูดขึ้น
“ถึงแล้วครับคุณ"
“หือ" กายเลิกคิ้ว
“ถึงแล้วครับ 153 บาท" คนขับแท็กซี่พูดเสียงดังขึ้น
กายรู้สึกหัว หันไปมองนอกหน้าต่างเพื่อให้แน่ใจว่าเป็นโรงพยาบาลที่วรุจน์นอนพักรักษาตัวอยู่แล้วหันมาหาคนขับแท็กซี่และยื่นเงินค่ารถให้
“ป่วยเป็นอะไรหรือคุณ" แท็กซี่ถามขณะที่กำลังทอนเงิน
“เปล่า" กายส่ายหน้า
“เห็นคุณนั่งนิ่งมาตลอดทาง นึกว่าป่่วยเป็นโรคเครียด"
...แน่ะ มาทำเป็นรู้ดีอีก...
กายไม่ตอบ รับเงินทอนแล้วลงจากรถ อดฉุนคนขับแท็กซี่ไม่ได้
“โรคเครียด เอ เราเป็นโรคเครียดจริงหรือเปล่าวะ" กายพึมพำถามตัวเองขณะที่เดินเข้าไปในโรงพยาบาล ในใจคิดต่อว่า
...จริงสิ ตั้งแต่ทำงานบริษัทนายหน้าค้าอาวุธแปลกประหลาดนี่มันรู้สึกเครียดจริงๆ ด้วย มิน่า เราถึงตัดสินใจเลือกใครไม่ได้ซะที ขนาดไปนั่งวิปรัสนาก็ยังไม่สามารถควบคุมความคิดได้...
“เฮ้อ...” กายถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อมาหยุดยืนรอลิฟท์ "แล้วทีนี้จะพูดกับคุณวรุจน์ยังไงดี"
คเชนทร์โยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ กระแทกหลังเข้ากับพนักพิงเก้าอี้ แสดงอาการหงุดหงิดจนคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามถามขึ้นมาว่า
“อาหารไม่อร่อยหรือไง"
“ใช่" คเชนทร์ตอบ
“คงไม่มั๊ง เราว่านายไม่พอใจที่โทรศัพท์หาใครตั้งสิบกว่าครั้งแล้วเขาไม่รับสายมากกว่า"
“นั่นก็ใช่ พอใจหรือยังที่ตอบแบบนี้"
“เก็บอารมณ์หน่อยคเชนทร์ อีกหน่อยแขกของเราก็จะกลับมาที่โต๊ะแล้ว อย่่าลืมว่าตอนนี้เรากำลังทานbusiness dinner”
“นายรับหน้าไปก่อน เราจะไปสูบบุหรี่นอกร้าน" คเชนทร์พูดเสียงห้วนแล้วลุกขึ้นเดินจากไปทันที พฤศมองตามจนคเชนทร์เดินออกไปจากร้านอาหารแล้วหันมามองบนโต๊ะอาหารจึงเห็นว่าเพื่อนลืมโทรศัพท์สีดำไว้บนโต๊ะเพราะหงุดหงิด
...กาย คเชนทร์โทรหากายแน่ๆ...
ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พฤศสะดุ้งเล็กน้อยเพราะเสียงโทรศัพท์ของคเชนทร์ดังเป็นเพลงร๊อคจังหวะหนักหน่วง เสียงเพลงดังอยู่นานจนโต๊ะข้างๆ หันมามอง พฤศจึงเอื้อมมือไปกดตัดสายและทานอาหารต่อ แต่อีกไม่ถึงหนึ่งนาทีโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก คราวนี้พฤศหยิบมาดูจึงรู้อย่างแน่ชัดว่าใครเป็นคนโทรศัพท์มา
“กาย" พฤศพูดเบาๆ เสียงโทรศัพท์ยังคงดังไม่หยุด แขกคนอื่นซึ่งนั่งอยู่โต๊ะข้างๆ พากันหันมามองอีก พฤศจึงทำเหมือนเดินทั้งที่ใจหนึ่งก็อยากรับโทรศัพท์แทนคเชนทร์
พฤศทานอาหารต่อช้าๆ ในใจนึกอยากจะปิดเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ให้เป็นแบบสั่น แต่โทรศัพท์รุ่นนี้เขาไม่คุ้นเคย คเชนทร์ชอบเปลี่ยนโทรศัพท์บ่อยๆ เพื่อไล่ตามเทคโนโลยีใหม่อยู่เสมอ แต่เขาแทบไม่เคยเปลี่ยนโทรศัพท์เลย
โทรศัพท์ดังอีก พฤศทำอย่างเดิม และในเวลานั้นแขกของเขากับคเชนทร์ก็เดินกลับมาที่โต๊ะ โทรศัพท์เครื่องเล็กดังขึ้นอีกครั้ง พฤศจึงกดตัดสาย จากนั้นก็ไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกเลย
กายทำปากยื่น รู้สึกฉุนเล็กน้อยที่คเชนทร์ไม่รับโทรศัพท์ ประตูลิฟท์เปิดออก กายเก็บโทรศัพท์ไว้ในเป้สะพายหลังแล้วเดินออกจากลิฟท์มุ่งตรงไปยังห้องพักของวรุจน์ พนักงานรักษาความปลอดภัยที่ยืนเฝ้าหน้าห้องจำเขาได้จึงขอให้ลงชื่อเข้าเยี่ยมแล้วเปิดประตูให้ พยาบาลซึ่งนั่งอยู่บนโซฟายืนขึ้นและเดินเข้ามาต้อนรับกาย บอกให้เขารอสักครู่เพราะวรุจน์มีแขก ไม่ถึงสามนาทีประตูห้องของวรุจน์ก็เปิดออก กายหันไปมอง พอเห็นว่าใครเดินออกมาจากห้องก็รู้สึกแปลกใจปนตกใจ
“คุณเจนจิรา" กายอุทานเสียงเบา
“คุณกาย" เจนจิราเลิกคิ้ว
“ผมไม่เคยคิดเลยครับว่าคุณเจนจิรารู้จักคุณวรุจน์" กายพูด
“เจนมาเยี่ยมแทนท่านประธานค่ะ" เจนจิราตอบ
“แทนคุณพฤศ" กายยิ่งแปลกใจ
“มันเป็นมารยาทางธุรกิจค่ะ" เจนจิรายักไหล่ ไม่อธิบายอะไรต่อ เพียงแต่พูดสั้นๆ ว่า "เจนไปก่อนนะคะ กำลังรียบ คุณวรุจน์ดูเครียด คุณกายคงเยี่ยมนานไม่ได้ สวัสดีค่ะ"
พยาบาลกล่าวขอบคุณเจนจิราแล้วรีบหันมาขอให้กายรอสักครู่และให้เหตุผลว่าต้องการเข้าไปขออนุญาตวรุจน์ก่อนเพราะเกรงว่าวรุจน์อาจจะเหนื่อยและเครียด กายพยักหน้า มองพยาบาลซึ่งรีบเดินเข้าไปให้ห้องของวรุจน์ เขาถอนหายใจเบาๆ รู้สึกลังเลเล็กน้อยเพราะจนถึงเวลานี้ เขาก็ยังไม่แน่ใจว่าจะพูดกับวรุจน์อย่างไรดี ครั้งแรกที่มาเยี่ยมวรุจน์นั้นเข้าไม่กล้าที่จะเล่าเรื่องราวทั้งหมดเพราะเกรงว่าวรุจน์จะระแวงว่าเขาถือโอกาสเข้ามาสร้างความสนิทสนม แต่โชคร้ายมีข่าวไม่ดีออกไปทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงกันทั้งสองฝ่าย เขาเองนั้นไม่เท่าไหร่แต่วรุจน์เป็นถึงประธานคณะกรรมการบริหารโรงแรมเครือ The Atlantis และได้รับผลกระทบไม่ใช่น้อย
...วรุจน์จะโกรธแค่ไหนที่หนังสือพิมพ์แทบทุกฉบับลงข่าวและภาพหลุดของเขาทำนองว่าเป็น 'เพื่อนพิเศษ' ของวรุจน์...
...และตอนนี้วรุจน์ก็รู้แล้ว่าเราทำงานอยู่ที่บริษัทของพฤศ คนที่ตัวเองไม่ชอบหน้า หรืออาจจะเข้าขั้นเกลียด ตอนที่มาเยี่ยมครั้งแรก เราไม่ได้บอกว่าทำงานที่ไหน...
...วรุจน์สูญเสียความจำ อาจจะยังไม่รู้ว่าตัวเองเกลียดพฤศ...
...คงไม่หรอก วรุจน์คงรู้แล้ว แต่ละวันมีคนมาเยี่ยม ต่างคนต่างก็ต้องเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟัง...
ความคิดของกายหยุดลงเมื่อประตูห้องของวรุจน์เปิดออก พยาบาลเชิญกายให้เข้าเยี่ยมวรุจน์ได้และขอร้องว่าอย่าใช้เวลานาน
กายรู้สึกดีว่าการมาเยี่ยมวรุจน์ครั้งนี้แตกต่างจากครั้งแรกโดยสิ้นเชิง
::: End of Chapter 42 :::
-
เจนจิรา ?
-
ยังงงเหมือนเดิม.... :เฮ้อ:
-
เจอหนุ่มๆโจมตี จนติดสตัน ไปเช่นเคย o2
-
ฮื้ออออออ เครียดแทนกายจริงๆีค่ะ ปวดหัวแทน~
กายออกจากงานเครียดๆนั่นแล้ว น่าจะได้ใช้เวลากับตัวเองมากขึ้นนะ
สู้ๆ เข้าใจว่ามันเลือกยาก(พูดเหมือนตัวเองเชี่ยวชาน กร๊ากๆ)
แต่ละคนนี่ก็ ทำไมพยายามแต่จะเค้นคำตอบจากเรื่อยเลยน้า~
ชิงทำคะแนนกันวะ กายนับแต้มตามไม่ทัน 5555
รอตอนต่อไป
-
เรื่องสายของวรุจน์ก็คลี่คลายไปแล้วว่าคือคุณเจนจิร่ แต่ตอนนี้สับสนและไม่รู้จะเชีรย์ใครเป็นพระเอกดี
แต่ที่กลัวที่สุดก็เหมือนเดิม กลัวเรื่องนี้แล้วสุดท้ายกลายไม่ได้คู่กับใครเลยอ่า :sad4:
-
โอยยยยย เรียดแทนกาย ทุกสิ่งรุมเร้าเหลือเกิน T^T
สู้ๆนะกาย สู้ๆนะคะคุณ katawoot :กอด1:
-
โอ๊ยยากกระโดดดีใจ เดาถูกจริงๆด้วยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร มาถูกทางแล้ว90%
ลุ้นๆ ซอว์เบนรุกหนักจริงๆ คุณพฤศเหมือนจะใจอ่อนขึ้นแล้ว ยังเชียร์ให้เป็นพระเอกอยู่นะคะ
-
พอเห็นเลข 42 แล้ว ดีใจจนเนื้อเต้นอะ......โอยยย มันกำลังมันส์มากอะ can't wait
ถ้าเรื่องนี้ไม่มี พฤศ จะรื่นรมย์ อารมณ์ดี กว่านี้เยอะ...น่ารำคาญอะ!! โรคจิตป่าววะ!! เก็บกดมากปะ!! ไปตายให้หนอนแดกไป!! ถ้ามาถามกุว่า "ผมให้งานคุณเยอะเกินเงินเดือนไปหรอ?" กุจะตอบเลยว่่า่ "ใช่!!"
ส่วนกาย หน้าตาก็ดี เข้าวงการได้เงินสบายๆก็ไม่เอา.....ภาษาก็ดี ไปเป็นสจ๊วต ไม่ก็นักบินไปเลยหมดเรื่อง มานั่งถ่างตาหน้าคอมอยู่ได้ เดี๋ยวตาบอดเข้าแล้วจะรู้สึก ขยี้ตาอยู่นั่นแหละ...ตาบอดก็ดีเหมือนกันนะ จะได้รู้มันไปเลยว่า ใครรักจริง รักไม่จริง
พอและยิ่งบ่นยิ่งดูเหมือนเจ๊นอไปทุกที 555 :laugh:
-
นิยายเรื่องนี้ของพี่นายเลเวลอัพมากค่ะ
อ่านแล้วแก่ขึ้นหลายปี เพราะเผลอคิ้วขมวดอยู่เรื่อย
แต่จะเป็นท่านประธานจริงๆน่ะเหรอ?? ไม่งั้นรอบสองที่พม่าคงไม่ใช่ เพราะกายไม่เห็นจุกเลยนี่นา
หรือที่พม่าโดนตีก้น? เลยเจ็บๆแสบๆ แต่ไม่จุก
เอ๊ะยังไง...
จริงๆแล้วไม่อยากให้เป็นท่านนะคะ นิสัยจุกจิกงี้ น่าจะเป็นรับให้รู้แล้วรู้รอดไป
แล้วให้คู่กับคนที่น่าปวดหัวแบบเสาธงจะดีมาก อิอิ
:กอด1:
ที่ไม่จุกเพราะชินแล้วอ่ะเปล่า กายอ่า
เชียร์ประธานนะจ้ะ
เรามันมาโซ
เอิ้กๆ :o8:
-
:a5: :really2:
-
เราก็ยังหัวช้ากับความซับซ้อนของเรื่อง แต่รู้สึกเข้าใจเชิงชายนะ
คือรักกายมานาน ละก็รอกาย แต่กายก็ไม่พูดให้เคลียร์สักทีว่าจะเอาหรือไม่เอาอะ
กายตัวเลือกเยอะก็ไม่ผิดนะ แต่ก็อยากให้เลือกๆมาสักคนได้แล้ว เพราะกายกดดันตัวเองเยอะแล้วอะ
-
ชอว์ เบน แร๊งส์ :a5:
-
เชือกเริ่มจะพันกัน เริ่มเครียดแทนกาย จะเอาใครดีหว่า 555+
-
ค่อนข้างมั่นใจว่าประธานน่าจะเป็นพระเอก เจนจิราเป็นไส้ศึก
-
เจนจิราเป็นสายให้วรุจน์!!
น่ากลัวนะ กลายเป็นคนใกลตัวประธานขนาดนี้
ขอให้วรุจน์อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจทำอะไรที่จะเกิดผลร้ายกับกายเลย
สงสารกายมาก ๆ เหมือนทุกคนจะโยนทุกอย่างมาที่กายนี่สิ เคนนี่ช่วยด้วย!!
-
:mc4: เชียร์ท่านประธาน
-
ท่านประธานจะแกล้งกายไปถึงไหน :angry2:
-
สวัสดีครับ
หญิงเจนเป็นสายลับ???
น่าจะใช่อยู่นะ
เข้าไปหาวรุจน์แล้วจะเกิดอะไรขึ้น
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
หรือว่าเจนจิราเป็นสปายยยยย :a5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้คุณคนแต่งตั้งใจจะโชว์วิธีสับรางรถใช่ไหมคะ เก่งจริงๆ สับได้ครบทุกราง แถมมีเวลาไปนั่งวิปรัสนาด้วยนะเออ เอากะเค้าซิ
อ่านตอนนี้แล้วคิดว่า เชิงชายเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัวมาก ทั้งที่น่าจะรู้ว่ากายไม่ได้คิดอะไรด้วย กลับเอาความเจ็บป่วยมาเป็นเครื่องต่อรอง นี่ยิ่งถ้ารู้อยู่เต็มอกว่ากายมีส่วนออกค่าใช้จ่ายรักษาละก็นะ ยิ่งแย่ใหญ่
ส่วนกาย ที่จริงแล้วช้อยส์เชิงชายตัดสินใจง่ายที่สุดแล้ว คือจะเอาหรือไม่เอา เพราะโรคมันไม่มีวันรักษาหาย แต่อดรนทนอยู่รอให้อาการดีขึ้น คงต้องรอไปตลอดชีวิต ประมาณว่าถ้าจะจับมือเอาไว้ ก็ต้องจับไปตลอด ปล่อยเมื่อไหร่ม่องแท่งแน่นอน สู้ตัดไปให้เคลียร์แล้วกลับมาเป็นเพื่อนเหมือนที่เคยเป็นมาน่าจะเวิร์คสุดแล้ว
ส่วนท่านประธาน ถามมาได้ว่าใช้งานเกินเงินเดือนหรือเปล่า เรียกพบ 5 นาทีก่อนเลิกงาน แค่เดินมาถึงห้องก็หมดเวลาแล้ว แล้วยังจะให้ตั้งสมาธิอีกครึ่งชั่วโมงมาอธิบายใหม่ แบบนี้โอทีชัดๆ เลยนะเฮีย?!
และที่แรงสุดยอดประจำตอนต้องยกให้ท่านแม่เบนนี่ ดูจากสถานะทางสังคม และเชื้อชาติแล้ว ต้องยกตำแหน่งขวัญใจท่านแม่ให้เลย สรุปว่า ณ ตอนนี้ต้องตัดธฤตทิ้งไปเลยซินะ เพราะขนาดอยู่ไทยเหมือนกัน กลับห่างเหินยิ่งกว่าคนอยู่พม่า สรุปว่าข่าวดีของตาเบนนี่คือให้แม่มาดูตัว นึกว่ามาคอนเฟิร์มซื้อเครื่องบนรบทำยอดขายให้นายกายซะอีก
อ่านแล้วลุ้นว่า ความจะแตกเพราะใครกันนะระหว่างท่านซาดิสต์ฟันแล้วทิ้ง กับท่านเจ้าคิดเจ้าแค้น ถ้าเป็นคนหลังหนูกายจะช็อคสลบหรือเปล่านี่ โอ้มายก๊อดดดดดดดด
และท่านคฑาวุฒิเจ้าคะ พอจะมีตัวแทนอิมเมจของนายกายไหม อยากรู้จริงๆ ว่ามันต้องรูปร่างหน้าตาประมาณไหน ถึงสยบใจชายทั้งหลายและหม่อมแม่ได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ นี่ยังอดคิดไม่ได้เลยนะว่า ไฉนอดีตของกายก่อนถูก "เจิมสดคืนวันศุกร์" มันไม่มีเสน่ห์เหรอ ถึงมีเชิงชายมาหลงรักตามตี้อแค่คนเดียว อิ อิ :bye2:
-
:m20:ว่าแล้วว่าสายคนนั้นคือเจนจิรา อิอิ สงสัยบุรุษลึกลับคืนนั้น คือท่านประธานแน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์ เพราะท่านประธานเริ่มเปิดเผยมานิดๆ ละ :m20:
-
กายน่าจะเครียดจริงๆนั่นแหละ แถมคนอ่านก็เครียดเป็นเพื่อนกายด้วย เรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้ว :เฮ้อ:
โดยเฉพาะเบนนี่ มาแรงสุดๆๆๆ :z10:
สำหรับเจนจิรา...เธอคือไส้ศึกเหรอ? หรือว่ายังไง แอร๊ยยย อยากอ่านต่ออีกแล้ว :z3:
-
เราสงสัยคุณเจนเลขาคนเก่งตั้งแต่ตอนสาวลึกลับมาพบวรุจน์ที่ฟื้นขึ้นมาใหม่ๆแล้ว คุณเจนจิราเป็นสปายแน่ๆ
-
รู้แบบนี้ประธานจะตาสว่างได้แล้วยัง ?
ปล. นายเอกเรื่องนี้ สับรางเก่งมาก
-
เครียด ปวดหัว เวียหัวแทนกายจริงๆ
เรื่องเข้ามาเรื่อยๆ
ได้แต่รอตอนต่อไป..
-
เป็นสายให้วรุจน์แหงมๆ
-
เฮือกกกกกกกก งงงวยอยู่ในเขาวงกตของพี่คฑาเหมือนเดิม แต่ได้กลิ่นแปลกๆ ที่เจน ยังไง๊ยังไง
รออ่านต่อค่า บวกๆๆๆ
-
พฦศ เป็นผู้ชายที่กายตามหา?.........? :a5:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วมึนมากอ่ะ จับต้นชนนปลายไม่ถูกซะที -"-
-
ตั้งแต่อ่านมาจนถึงตอนนี้ ไม่เคยจะติดนิยายเรื่องไหนขนาดนี้เลยอ่ะ :z3:
ทั้งที่ไม่มีฉากเซอร์วิสเท่าไหร่ แต่แม่เจ้ากลายเป็นว่าติดเอามาก
ต้องเปิดมาดูทุกวันว่าอัพเพิ่มหรือยังเป็นอะไรมาไหมเนี่ยเรา :z3:
คุณคฑาวุฒิขอรับ ตอนพิมพ์นิยายเรื่องนี้มีฉาบด้วยยาเสพติดหรือเปล่า :z3:
ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเป็นเอามาก เรื่องอื่นไม่ค่อยสนใจตามอ่าน บ้าไปแล้วตู :serius2:
ยังไงก็เดาไม่ถูกแล้ว ยิ่งอ่านยิ่งสับสนแต่กลับอยากรู้มากขึ้น
แต่ก็ขอบคุณที่มาอัพบ่อยๆ นะ รู้สึกมีความสุขที่มาตามอ่านดี มาจิ้มคนแต่งที :z10:
หลังจากจิ้มไปแล้วก็ต้องกอดปลอบซะหน่อย :กอด1: 5555+ :bye2:
-
ท่านประธาน เคยไปทำอะไรใครไว้มีความลับอะไรซ่อนอยู่ ถึงได้เป็นที่เกลียดชังขนาดนั้นแล้วดูซิทำเอาคนรอบๆตัวซวยไปด้วย แล้วแผนทดสอบอะไรเนี้ยตกลง
เจ้ากายมันผ่านวัดระดับแล้วใช่ไหม แต่ท่านประธานเจ้าคะขนาดท่านระวังตัวขนาดนี้ยังปล่อยช่องว่างให้ศัตรูเข้าประชิดได้นะ
-
ท่านประธานพฤศค่ะ คุณเพิ่งจะเชื่อใจกายวันที่กายทำงานเป็นวันสุดท้ายเนี๊ยนะ บ้าเอ๊ย!!!
สุดท้ายขอให้กายตัดสินใจเลือกใครซักคนทีเถอะ ลุ้นจะแย่แล้วคนอ่านอ่ะ
-
กายสับรางเก่งจริงๆตอนนี้ o13
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วเชียร์ท่านประธานก็ไม่รู้
-
เกมโอเวอร์แน่ๆเลยค่ะ พังแน่นอน สมองพังแน่
บางทีการไม่เลือกไม่รักใครเลยคงจะดีที่สุด
-
สนุกอ่ะ ชอบครับ
ขอบคุณมากนะครับ
เบนนี่ ช่างร้ายจริง ๆ นึกว่าจะโดนตัดไปง่าย ๆ เพราะว่าอยู่ไกลซะแล้ว
ธฤต หายไปเลย
สปาย คือ เจนจิรา จริง ๆ ด้วย
-
ตกลง กายก็ยังคงวุ่นวายและสับสน เป็นกำลังใจให้ผ่านบททดสอบนี้ไปได้
ว่าแต่ อีตาประธาน ฯ กำลังทดสอบอะไรกาย ?
เลขาท่านประธาน ฯ นี่แหละ สายลับสองหน้า ฟันธง :z2:
+1 ให้พี่นาย เรื่องนี้พี่นายผูกปมไว้เยอะจัง ระวังเครียดเหมือนกายนะครับ :z1:
-
ชอบเรื่องมาก ซับซ้อนดี ท่านประธานใจร้ายมาก :beat:
แต่คนที่ใช่(เป็นตัวจริงของกาย)
ถึงร้ายยังไง ก็ชอบ
-
เครียดหนักขึ้นเรื่อยๆ ทุกตอน
หนุ่มๆนี่ชักรุกหนักเข้าไปอีกนะเนี่ย
-
ชีวิตที่มีแต่คนรุมจีบ
มันก็น่าเครียดนะเนี่ย เพราะไม่เคยมีเรื่องอย่างนี้เกิดกับตัวเอง :jul3:
ปล. สงสารเชิงชายเหมือนเดิม
ปล.2 เชียร์พฤศต่อไป
-
เจนจิราคือสายชิมิเนี่ย ถ้าใช่นี่แอบร้ายจริงๆนะเนี่ย
-
มาต่อเร็วๆเน้ออออ กำลังลุ้นเจ้าค่ะ :call:
-
อึดอัด :เฮ้อ:
-
กำลังเข้มข้นเลยอะ
-
ท่านประธานเริ่มเดินเครื่องแล้วววววววววววววว :mc4:
-
กายมีคนรักเยอะจัง...
-
เรายังคงเชียร์ท่านประทานสุดใจขาดดิ้น
คุณเจน นะ ทำกันได้ ชิชะ
-
ถ้าท่านประธานรู้แล้วว่าสายสืบจริงๆคือยัยเจนจิรา ท่านประธานจะทำยังไง
หวังว่าจะโหดให้ได้เท่าที่เคยทำกับกายนะยะ แม่ยกเคือง :m16:
จนถึงตอนนี้ก็ยังขอเชียร์ท่านประธาน ปวดหัวแทนกายจริงๆ
ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4:
-
เชิงชายไปเลยกาย ตัดปัญหาซะ~!!!><
-
เดาว่าตอนท้ายประธานได้รู้เรื่องสายลับแล้ว(หรือเปล่า)
สงสารกาย แต่ละคนก็กดดันกันเหลือเกิน ให้อารมณ์แบบว่าถึงถูกปฏิเสธแต่ก็จะไม่ยอมรับ
เฮ้อออ...
-
:mc4: :mc4: กลับมา งง เหมือนเดิมไม่แน่ใจว่าจะเปนใคร
อยากอ่านตอนที่ 47 มากค่ะ ต่อไวๆเน้อ :call:
-
สนุกเช่นเคย
-
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคะ...อยากอ่านต่อแล้วววว :L2:
-
บ้านน้ำท่วมป่าวคับคุณคฑา??? สู้ๆนะ มาต่อเร็วๆนะครับกำลังหนุกมากๆ
-
เชิงชายน่าสงสารที่สุด ไม่อยากให้ป่วยแบบนี้เลยอ่า TT
เบนนี่ก็มาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว แถมเอาแม่มาอีก!!
สับสนว้าวุ่นใจแทนกาย - - ตอนนี้แต่ละคนก็รุกซะ
คเชนทร์ก็ตัดออกไปแล้ว พฤศแน่ๆเลย ใช่มั้ยคะ???
แล้วเจนจิราเป็นสายให้วรุจน์รึป่าวเนี่ย รอลุ้นต่อค่า :)
-
เจนจิรางั้นเหรอ หวังว่าผู้หญิงคนนี้คงไม่ใช่สปายนะเพราะถ้าใช้หละวุ่นแน่
เฮ้อ อ่านตอนนี้แล้วสงสารกายแหะ สับรางไปสับรางมาระวังรถไฟชนกันเองนะ
แม่ของเบนนี่ก็ประหลาดสุดยอด ลูกชายชอบผู้ชายดันไม่ว่าอะไรซะงั้น นึกว่าจะตัดคู่แข่งได้อีกหนึ่งซะอีก
อยากให้กายใช้หัวใจเลือกคนที่คู่ควรแทนใช้สมองเลือกจัง
ยังไงก็เชียร์ท่านประธานต่อไป :กอด1:
-
มาต่อไวๆนะค่ะ :pig4: :pig4:
แต่เจนจิราเป็นไส้เหรอ??
-
อยากอ่านต่อ :z2:
-
สนุกกกที่สุดดดดดดดดดด
รอๆๆๆๆไรเตอร์ๆๆๆ
เมื่อไหร่จะลงซักทีคับ
ลงช้าอย่างนี้ต้องลงโทษเอามาลงเยอะๆนะคับ
55
สงสารนายเอกโคตรรร
-
ในที่สุดก็ตามทัน
เราชอบคเชนท์แต่เชียร์ท่านประธานอ่ะ
ยังมึนอยู่
เจนจิรา?
-
อ่านรวดจนตาแฉะเลยค่ะ ชอบมาก คุณคฑา หลอกล่อคนอ่านตลอด พอคิดว่าคนนี้ใฝ่ ดันพลิกเสียอีก แถมยังมีปม มีปัญหาให่คนอ่านมาลุ้นด้วย
มีคนมารุมรักขนาดนี้ แถมยังรุกซะขนาดนี้ กายคงประสาทกินแล้วนะคะนี่ อยากเลือกแต่เลือกใครไม่ได้เลย แต่ถ้าปล่อยคาราคาซังทุกคนก็ต้องเจ็บ
สงสารนายเอก แต่ก็สงสารหนุ่มๆ โดยเฉพาะเคนนี่(รูสึกสงสารเป็นพิเศษT T) แต่เชียร์คุณรุจน์นะ (อ่านมา42 ตอนยังเดาไม่ได้เลยใครเป็นพระเอก ล้ำลึกกว่าเรื่องสถาปนิกเยอะเลยค่ะ)
รอตอนต่อไปค่ะ
ปอลิง ไม่ใช่สุดท้ายตัดปัญหาด้วยการให้กายตายหรอกนะ - -
-
รอกายเจ้าค่ะ>u<
-
พี่วุธ หายไปไหนเเล้วค๊าบบบบบ ถ้าที่บ้านน้ำไม่ท่วมมาเเต่งต่อด้วยค๊าบบบบ T^T
-
แอบอยากเดาเลยขออีกเม้นเน่อ 555
คนที่กดนายเอกของเราเป็นพฤศใช่ป่ะ สมมติแบบสั่ว รอยสักมังกรเป็นรูปเลขแปด อาจบอกถึงเดือนเกิดก็ได้ พฤศอาจย่อมาจากพฤศจิกายนก็เป็นได้ แล้วตามปฏิทินอะไรสักอย่าง เค้าให้เมษาเป็นเดือน1 ดังนั้นเดือน พ.ย. จฑทเป็นเดือนที่8 คล้แงกับรอยสักพอดี
ทฤษฎีบ้านไหนไม่รู้แต่อยากเดาอ่ะ 555
รอตอนใหม่ค่ะ
-
ดัน
ด้วยรัก
อิอิ
-
ทู้ตกแล้ววววว
-
หวังว่าคุณคฑาและครอบครัวจะไม่ได้รับความเดือดร้อนจากปัญหาน้องน้ำนะจ๊ะ
ยังไงก็ส่งข่าวหน่อยน้า คนอ่านที่รักเป็นห่วง
-
กลับมาเถิด ที่รักกกกกกกก
กลับมาหา ช้านนนนนน
เมื่อไหร่จะกลับมา
-
อื้บๆ
-
ประกาศตามหาตัวผู้เขียนค่า หายไปหลายวันแล้วน๊า หรือโดนน้องน้ำลักพาตัวไปแล้ว o22
-
กลับมาได้แล้วนะครับ......คึดถึ......ง
-
สัปดาห์ที่ผ่านมาใช้เวลาว่างนั่งอ่าน(ยืนบ้าง55)เรื่องนี้จนทันตอนปัจจุบัน
สนุกมากค่ะ เนื้อเรื่องน่าติดตาม ปวดหัวตามกายด้วย เป็นเราก็ไม่รู้จะเลือกใครเนอะ555
ขอเดา(ค่อนข้างมั่นใจ) ว่าผู้ชายคนนั้นต้องเป็นท่านประธาน ชัวร์!
ทุกอย่างมันชี้ไปที่คนนี้อ่ะ ตงิดใจตั้งแต่ให้ไปตรวจสุขภาพเร็วกว่ากำหนดแล้ว
มันคงกลัวเอดส์เหมือนกัน555
ต้นเหตุจริงๆ น่าจะเป็นเพราะวรุจน์ให้ซัมเมอร์จัดฉากทำลายชื่อเสียงท่านประธาน แก้แค้นให้น้องชาย
วางยาทั้งสองคน แต่เราไม่แน่ใจว่าไอ้ซัมเมอร์มันพลาดหรือตั้งใจให้เป็นกาย
แต่กายก็ซวยไป กลายเป็นเครื่องมือแก้แค้นให้คนพวกนี้
ท่านประธานก็นึกว่ากายเป็นคนของฝั่งโน้นอีก ซวยจริงๆ
แต่โลกมันจะกลมอะไรขนาดนั้น ทุกคนที่เคยเกี่ยวข้องกับอรัญกลับต้องมาเกี่ยวพันกับกายอีกครั้ง
กายคงมีอะไรคล้ายอรัญมากแน่ๆ เลยดึงดูดคนพวกนี้เข้ามา ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย :เฮ้อ:
แต่ที่เราคาใจ ใครคือไอ้แมน ที่ปล่อยภาพกายในเฟส ไม่คิดว่าวรุจน์จะทำได้
เราสงสัยไอ้ลูกคุณหนูที่เป็นแฟนเก่าคเชนทร์ แต่ไม่เข้าใจว่ามันจะได้รูปไปได้ยังไง
ติดตามนะคะ
-
:monkeysad: :monkeysad: ร๊อ รอ กายเมื่อไรจะมาเน้อ
-
คิดถึงคุณจังเลย กาย
-
อื้บๆ
เจ้สองใช่ไหมคับ......ช่วยบอกคนเขียน มาต่อเร็วน่อยนะครับ คิดถึงจะแย้แล้ว
-
ข้อควรระวังถึงข้อความข้างบน
อย่าพยายามเดามากเดี๋ยวจะเกิดภัยพิบัติกับเนื้อเรื่อง
ถ้าเดาก็อย่าให้แม่นมาก
ด้วยความหวังดี คริๆ
-
ข้อควรระวังถึงข้อความข้างบน
อย่าพยายามเดามากเดี๋ยวจะเกิดภัยพิบัติกับเนื้อเรื่อง
ถ้าเดาก็อย่าให้แม่นมาก
ด้วยความหวังดี คริๆ
เห็นด้วยค่ะ เพราะมีคนเดาถูกเลยเปลี่ยนเนื้อเรื่องกันมาทีแล้วเรื่องนี้ 555+ :laugh:
-
ความคิดถึงช่วยผลักดัน...
-
โทดทีที่ให้รอนานนะครับ สุขสันต์วันเพ็ญเดือนสิบสอง น้ำในครองล้นตลิ่ง พวกเราทั้งหลายชายหญิง (เกย์ด้วย) สนุกกันจริงวันลอยกระทง
...เขียนนิยายเรื่องนี้ขอสารภาพว่าเหนื่อยและปวดหัวจริงๆ เรื่องต่อไปจะให้ตัวละครน้อยกว่านี้เยอะๆ ...
Guy Chapter 43
ท่าทางวรุจน์ดูเหนื่อยอ่อน ร่างสูงใหญ่นั่งเอนตัวอยู่บนเตียง มีหนังสือพิมพ์หลายฉบับวางอยู่รอบๆ เหนือโต๊ะหัวเตียงมีรูปภาพขนาดใหญ่ในกรอบไม้สีน้ำตาลเข้มแขนอยู่บนผนัง เป็นรูปวรุจน์ยืนอยู่กับชายหญิงชาวตะวันตกสี่คนซึ่งกายจำได้ว่าสองในสี่คนนั้นคือปู่กับย่าบุญธรรมของวรุจน์ที่เขาเคยพบ
“คุณกาย” วรุจน์พูด ยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นกายเดินเข้าไปในห้อง
“ดีขึ้นหรือเปล่าครับ” กายถาม
“ครับ ดีขึ้น” วรุจน์พยักหน้าแล้วพูดต่อว่า “คุณหายไปเลย ตั้งแต่ที่คุณมาเยี่ยมผมวันนั้นคุณก็หายไป”
“ผมมีเรื่องยุ่งๆ ครับ” กายตอบ
“แปลกนะ คนที่เป็นเพื่อนสนิทกันน่าจะมาเยี่ยมกันบ่อยๆ” วรุจน์เน้นเสียงที่คำว่าเพื่อนสนิท กายรู้ได้ทันทีว่านั่นเป็นน้ำเสียงประชด
“เพื่อนผมเข้าโรงพยาบาลเหมือนกันกัน เป็นลูคีเมีย”
“เพื่อนชื่ออะไร” วรุจน์ถาม
“เชิงชายครับ” กายตอบ
“แล้วอาการดีขึ้นหรือยังครับ ถึงมาเยี่ยมผมได้”
“กลับไปอยู่ที่บ้านแล้วครับ” กายตอบเบาๆ พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้วรุจน์
“มานั่งข้างผมสิคับ” วรุจน์วางมือลงบนเตียง ตบเบาๆ ที่ด้านขวาของตัวเอง พยักหน้าให้กายเดินเข้าใกล้
“คุณดูดีขึ้นมาก” กายพูด ยืนอยู่ใกล้วรุจน์ แต่ยังไม่นั่งลงบนขอบเตียงตามที่วรุจน์ต้องการ
“หมอเก่งและยาดี” วรุจน์ยิ้มบางๆ ยื่นมือมาจับมือของกายแล้วดึงเข้ามาหาตัว “ว่าแต่คุณเถอะครับ จะช่วยรักษาผมได้หรือเปล่า”
“ผมไม่ใช่หมอ”
“ผมสูญเสียความทรงจำ อาการนี้ต้องการมากยิ่งกว่าหมอ คุณอยากให้ผมจำได้หรือเปล่ากาย คนที่เพื่อนพิเศษกันขนาดนั่งกุมมือผมตอนที่ผมนอนเจ็บอยู่ข้างถนนอยากให้ผมได้ความจำทั้งหมดกลับมาหรือเปล่า”
“อยากสิครับ”
“คุณไปทำอะไรกับผมที่นั่น”
“ผมก็บอกคุณไปแล้ว” กายตอบ
“ผมโดนรถชนยังไง เล่าให้ฟังอีกทีซิ แล้วทำไมคุณไม่พูดถึงเรื่องนี้เลยตอนที่มาเยี่ยมผมครั้งแรกทั้งที่เป็นเรื่องสำคัญ ตอนนั้น เรื่องที่คุณเล่าฟังดูเหมือนว่าคุณกับผมค่อนข้างห่างกัน” วรุจน์ถามเสียงเข้มขั้นเป็นลำดับและกายรู้สึกว่ามือของวรุจน์กำข้อมือเขาแน่นขึ้น
“ผมไม่แน่ใจว่าคุณจะรับได้แค่ไหน”
“จริงหรือ” วรุจน์เลิกคิ้ว “งั้นตอนนี้ผมดีขึ้นมากแล้ว รับได้ทุกอย่างและทุกเรื่อง ไหนบอกผมอีกทีซิว่าคุณเป็นใคร เกี่ยวข้องกับผมยังไง หรือพูดอีกอย่าง เรามีความสัมพันธ์กันพิเศษขนาดไหน คราวนี้พูดให้ละเอียด”
ธฤตหยิบภาพถ่ายของกายขึ้นมาดูอยู่เป็นเวลานานแล้ววางลงบนโต๊ะทำงาน เขาไม่ได้เจอกับกายค่อนข้างนานแล้ว ธฤตเคยบอกตัวเองว่าจะตัดใจจากชายหนุ่มคนนี้แต่ก็ทำไม่ได้
ยิ่งพยายามตัดใจ เขากลับยิ่งคิดถึงกายมากขึ้น และเมื่อกายกำลังตกเป็นข่าวและมีปัญหา เขาก็ยิ่งอยากช่วยและปกป้อง
...ความรู้สึกแบบนี้ไม่เรียกว่าความรักแล้วจะเรียกว่าอะไร...
ธฤตไม่ต้องการให้กายเป็นคนที่อยู่ตรงกลางระหว่่างวรุจน์กับพฤศหากสองคนนั้นจะแก้แค้นกัน และถึงแม้วรุจน์จะสูญเสียความจำ แต่ธฤตก็เชื่อว่่า อีกไม่นาน วรุจน์ก็จะกลับมาเป็นปกติ
แต่ถึงแม้จะไม่ได้ความจำเดิมกลับมาทั้งหมด ธฤตก็รู้ว่าคงมีคนเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้วรุจน์ฟัง
เล่าให้ฟังว่าพ่อแม่และน้องชายของวรุจน์ตายอย่างไร
...แรงแค้นของวรุจน์มีมากยิ่งนัก คนที่สูญเสียครอบครัวอย่างวรุจน์ย่อมไม่มีทางลืมความแค้นนั้นได้ แม้จะถูกรถชนและสูญเสียความจำไปก็ตาม แต่ทว่า เขากลับยิ่งคิดว่า เมื่อวรุจน์หายดี หรือ คนรอบข้างได้เล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟังจนถึงระดับที่ใกล้จะเหมือนเมื่อก่อน วรุจน์ก็คงจะยิ่งแค้นมากกว่าเดิมเพราะอาจจะคิดว่าที่ตัวเองถูกรถชนคราวนี้คือการแก้แค้นจากฝ่ายตรงข้าม...
...และเขาก็รู้ว่าพฤศเองก็ไม่ใช่ช่อย พฤศบอกว่าเรื่องของอรัญจบไปแล้ว แต่จริงอย่างที่ว่าหรือเปล่าก็ไม่รู้ พฤศเป็นคนที่ไม่ยอมรับอะไรง่าย หัวดื้อและรั้น มีอคติและขี้หวาดระแวง...
ธฤตถอนหายใจยาว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรศัพท์ไปนัดกับพฤศ คืนวันพรุ่งนี้เป็นงานฉลองสมรสของญาติคนหนึ่งซึ่งเขาแน่ใจว่าพฤศจะไปร่วมงาน เขาต้องการคุยกับพฤศเกี่ยวกับเรื่องนี้
พฤศตีหน้าเคร่ง มองธฤตด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะหันไปทางอื่น ธฤตเป็นฝ่ายพูดเสียเป็นส่วนมาก น้ำเสียงเนิบนาบ พฤศแสดงอาการหงุดหงิดอยู่บ่อยครั้งแต่ธฤตทำเป็นไม่สนใจ
“ตกลงนายต้องการอะไร ธฤต” พฤศหมดความอดทน “รวบรัดตัดตอนซะที”
“เราอยากขอให้นายเลิกเกี่ยวข้องกับกายและเชิงชาย”
“สองคนนี้มาเกี่ยวอะไรกับเรื่องของอรัญ” พฤศเลิกคิ้ว “แต่ความจริงแล้ว เราก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับกายและนายเชิงชายอะไรนั่น”
“ก็ดีแล้ว” ธฤตพยักหน้า “สัญญาได้ไหมพฤศ”
“ไม่สัญญา” พฤศสวนกลับ “มันไม่ได้มีความสำคัญอะไรที่ต้องมาสัญญา ส่วนเรื่องของอรัญ นายเลิกพูดได้แล้ว ผ่านไปจะสิบปี นายก็ไม่เคยจะมาพูดอะไรกับเราเรื่องนี้ อยู่ดีๆ ก็มาพูด เราไม่อยากฟัง”
“เราอยากให้นายไปเยี่ยมอรัญบ้าง”
“ทำไมต้องไป”
“ถ้านายให้อภัยอรัญแล้ว นายก็ต้องไปเยี่ยมหลุมฝังศพของอรัญได้”
“เลิกมายุ่งกับเราได้แล้ว ธฤต” พฤศเค้นเสียง ทำท่าจะเดินหนี “คนตายไปแล้วก็ให้ตายไป”
“นั่นสิ คนตายไปแล้ว นายก็น่าจะให้อภัยกันได้ และไม่เว้นแม้แต่คนเป็น ก็ควรจะให้อภัย เราไม่อยากให้เป็นเวรเป็นกรรมต่อกัน”
“เป็นเวรเป็นกรรมต่อใคร ที่นายพูดนี่ คงไม่ได้หมายถึงอรัญคนเดียวใช่ไหม” พฤศหรี่ตา มองธฤตด้วยสายตาเคลือบแคลง
“วรุจน์สูญเสียความจำ เรายิ่งคิดว่านายควรจะให้อภัยอรัญ และจบเรื่องนี้ไปซะ”
“อย่าบอกนะว่านายสงสัยว่าเราสั่งคนให้ขับรถชนวรุจน์” พฤศพูดเสียงกร้าว
“เปล่า” ธฤตส่ายหน้า
“ใช่ อย่างที่นายพูด วรุจน์สูญเสียความจำ เรื่องมันก็จบแล้วไง” พฤศเหยียดปาก “แต่เราว่าไม่หรอก ธฤต ถ้าจะพูดเรื่องให้อภัยกัน หยุดเวรหยุดกรรมอะไรเนี่ย ไปพูดกับทางโน้นน่าจะดีกว่านะ แล้วขอเตือนนะว่า ไม่ต้องมาทำตัวเป็นพระมาเทศน์ แล้วก็ไม่ต้องมาทำตัวเป็นสารวัตรสืบสวนสอบสวนหรอก”
“เราไม่เคยคิดจะทำยังงั้น เราแค่ต้องการให้ทุกคนอยู่อย่างมีความสุข”
“โดยเฉพาะอย่างยิ่ง” พฤศยิ้มเหยียด มองตาของธฤตแล้วกล่าวชื่อหนึ่งออกมาสั้นๆ ว่า “กาย...”
“เราไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย พูดจริงๆ นะพฤศ เราห่วงว่าเรื่องระหว่างนายกับวรุจน์จะไม่จบง่ายๆ”
“บอกแล้วไง ว่าคนที่จะไม่จบคือวรุจต์โน่น” พฤศพูดสวนกลับด้วยเสียงเข้ม แววตาแข็งกร้าว “นายอย่่าคิดว่าเราจะทำอะไรแย่ๆ นะธฤต คนอย่างพฤศ ไม่ทำอะไรใครก่อนหรอก”
ธฤตถอนหายใจยาว พยายามตัดสินใจว่าจะสรุปการสนทนาครั้งนี้อย่างไรดี หรือจะคุยต่ออีก 'มาก' แค่ไหน เขารู้ว่าพฤศกำลังจะหมดความอดทน
“นายคงวิตกกังวลว่า เพราะบริษัทของเรามีข่าวรั่ว เราก็คงสงสัยว่าใครเป็นสายให้วรุจน์ ซึ่งจ้องจะทำลายบริษัทของเรา และคนที่เป็นสายก็คงเป็นกายเพราะกายรู้จักกับวรุจน์ และเมื่อเราจับได้ กายก็จะถูกกำจัด เหมือนที่เราทำกับอรัญ แต่ก่อนอื่น เราขอสั่งสอนวรุจน์ก่อนด้วยการขับรถชนวรุจน์”
“เราไม่ได้หมายความว่ายังงั้น”
“ธฤต” พฤศถอนหายใจ “เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ เรื่องมันเกิดขึ้นยังไงก็ให้มันอยู่อย่างนั้น วรุจน์โชคร้ายหน่อยที่สูญเสียพ่อแม่และน้องจากอุบัติเหตุ และตัวเองก็โดนรถชนด้วย” พฤศนิ่งไปครู่หนึ่ง มองตาธฤตนิ่ง แล้วพูดเสียงเย็นว่า “แต่อย่ามาสงสัยว่าเราจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย เราเคยขับรถชนคนตายแล้วคนอื่นรับแทนก็จริงๆ นั่นเป็นรอยด่างครั้งเดียวในชีวิต แต่คนอย่างน้องชายของนาย ไม่ทำอะไรแบบนั้นอีกแน่ หยุดมองน้องคนละแม่ของตัวเองในด้านลบได้แล้ว”
กายฟุบหน้าลงบนโต๊ะ รู้สึกเหนื่อยและปวดตามาก เขาเร่งทำงานชิ้นแล้วชิ้นเล่าแต่งานชิ้นใหม่ก็ยังมีมาอยู่ไม่ขาดทั้งที่ใกล้จะถึงวันทำงานวันสุดท้ายเข้าไปทุกที
“ไม่แฟร์เลย” กายบ่นเสียงอู้อี้แล้วโขกหน้าผากลงกับโต๊ะ “It is not fair”
กายทิ้งแขนลงข้างตัว นิ่งไปครู่ใหญ่แล้วเงยหน้าขึ้น เปลี่ยนเป็นเอาคางกระแทกพื้นโต๊ะเบาๆ ตามองไปยังพาร์ติชันหน้าโต๊ะทำงาน ปากเป่ากระดาษซึ่งวางอยู่ตรงหน้าแรงๆ จนกระดาษหล่นลงจากโต๊ะ จากนั้นเอียงแก้มแนบลงกับดิกชันนารีซึ่งเปิดค้างเอาไว้ และพึมพำต่อ
“French wire-guided torpedo with active/passive homing to a range of 20 km...ตอร์ปีโดอะไรวะต้องใช้สายนำทาง น่าจะเป็น wireless นี่หว่า งี่เง่าจริงๆ ทำไมต้องมาแปลอะไรแบบนี้ตอนใกล้จะเลิกงาน เฮ้อ...” กายถอนหายใจเฮือกใหญ่
“คุณทำงานแบบนี้หรือกาย” เสียงหนึ่งดังขึ้น
“Travel 40 knots เอ มันเร็วขนาดไหนวะ” กายยังคงพึมพำต่อ เกลือกลิ้งหน้าของตัวเองกับดิกชันนารี่
“ดูๆ ไปก็น่ารักเหมือนกันนะ”
“...carries a 250 kg warhead ระเบิดตั้ง 250 กิโล จะฆ่าจะแกงกันไปถึงไหน ระเบิดหนักแต่ครึ่งโลก็ตายกันเป็นเบือแล้ว”
“กาย”
“หือ”
“กาย” เสียงที่เรียงดังขึ้นมากกว่าเดิม
“คุณคเชนทร์” กายสะดุ้ง เงยหน้ามองคนที่เอาคางเกยพาร์ติชันมองเขาอยู่ด้วยสายตาขบขัน
“ทำงานจนเพี๊ยน” คเชนทร์อมยิ้ม แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“คุณหายไปไหนมา” กายพูดเสียงเรียบ ยืดตัวขึ้นนั่งตัวตรง มือจัดกระดาษที่วางกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะให้เป็นระเบียบ
“ผมก็ทำงาน” คเชนทร์ตอบ
“งานยุ่ง” กายตวัดเสียง
“ก็ยุ่งสิครับ ทำงานบริษัทเดียวกันก็น่าจะรู้ว่ามันยุงขนาดไหน ยิ่งมีข่าวหนักๆ หลายเรื่องก็ยิ่งยุ่ง คุณก็น่่าจะรู้ เวลาเกิดปัญหาอะไรแบบนี้ เขาให้ผมเป็นทัพหน้าแก้ไข้ปัญหาทุกครั้งไป ไหนจะล๊อบบี้ ครม. ไหนจะเคลียร์ผู้ใหญ่ในกลาโหมทั้งไทยและสหรัฐฯ เห็นใจผมบ้สง นั่นคือเหตุผลที่ผมหายหน้าไปล่ะ คิดถึงคุณก็คิดถึง”
“หรือครับ” กายหยิบปากกา เขียนคำศัพท์อย่างตั้งใจ
“คุณโกรธอะไรผมหรือกาย”
“เปล่านี่ครับ”
“คุณงอนที่ผมหายหน้าไป”
“เปล่าครับ”
“จริงๆ ด้วย คุณงอน” คเชนทร์อุทานแล้วหัวเราะเบาๆ เดิมอ้อมพาร์ติชั่นมายืนอยู่ข้างๆ กายแล้วก้มหน้าลงเพื่อมองหน้าชายหนุ่มที่เอาแต่ก้มหน้าทำงาน
“คุณคเชนทร์” กายทำเสียงหงุดหงิด “เดี๋ยวใครมาเห็น”
“คุณอยากให้ผมง้อ”
“ผมไม่ได้งอน ผมแค่ต้องรีบทำงาน นี่ขนาดใกล้ถึงวันจะออก ยังมีกะใจโยนงานมาให้ผมทำเพิ่ม”
“ผมจะคุยกับพฤศให้”
“ไม่ต้องครับ ไม่ต้อง ไม่ต้อง” กายรีบเงยหน้าขึ้น วางปากกา โบกมือห้ามคเชนทร์
“เป็นเอามาก” คเชนทร์ส่ายหน้า “ผมว่าดีแล้วล่ะที่คุณลาออก ถ้าพูดถึงพฤศแล้วคุณออกอาการขนาดนี้ผมก็ไม่คิดจะห้ามคุณแล้ว”
“ผมขอทำงานต่อนะครับ” กายก้มหน้าและสนใจกับงานของตัวเอง “อีกไม่กี่วันก็ถึงงานแอร์โชว์แล้ว ผมต้องเร่งงานพวกนี้ให้เสร็จ”
“งาน Thunderbold Air Show” คเชนทร์พูด
“นั่นล่ะคับ”
“งั้นผมไม่กวนแล้วล่ะ” คเชนทร์ขยับตัวออกห่าง และพูดกับกายเบาๆ ก่อนจะเดินจากไปว่า “เดี๋ยวจะหาโอกาสเหมาะๆ มาง้อ”
“บ้า...” กายพูดเสียงเบามาก และเมื่อคเชนทร์เดินไปถึงหน้าประตูห้องของการุณย์จึงพูดต่อว่า “อยากจะต่อยซักหมัดจังเลย จะมาง้อทำไม คนเขาไม่ได้งอนอะไรนี่นา”
...จริงสินะ ทำไมเราต้องงอนคเชนทร์ แค่ไม่รับโทรศัพท์ ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่ ถ้างอนก็หมายความว่ามีใจให้คเชนทร์นะสิ...
การแสดงบินผาดโผนของเครื่องบิน F-35 ซึ่งเป็นการแสดงสำคัญของงาน Thunderbolt Air Showจะเริ่มขึ้นภายในหนึ่งชั่วโมงที่จะถึงนี้ กายนั่งอย่างเบื่อหน่ายอยู่ในเต้นท์ภายในบริเวณที่นั่งของแขกวีไอพี เขาควรจะเป็นล่ามแปลการสนทนาต่างๆ แต่แขกวีไอพีต่างก็พูดภาษาอังกฤษกันได้หมดจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องแปลอะไรทั้งสิ้น
นักบินของกองทัพสหรัฐอเมริกา10 นายที่จะแสดงการบินเดินเข้าแถวมายืนอยู่หน้าเต้นท์เพื่อให้พิธีกรแนะนำตัว กายมองผ่านๆ แต่เมื่อพิธีกรแนะนำตัวนักบินชาวต่างประเทศคนสุดท้ายเสร็จก็ประกาศด้วยเสียงตื่นเต้นว่าในการแสดงครั้งนี้จะมีนักบินของกองทัพอากาศไทยร่วมด้วยสองนาย
กายไม่แปลกใจ หนึ่งในนั้นต้องเป็นนาวาอากาศตรีเมฆ สิ้นเสียงประกาศชื่อ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สองคนก็เดินเข้ามาต่อแถวนักบินที่ยืนอยู่ก่อน นักบินคนแรกคือนาวาอากาศเอกทศพล หนุ่มใหญ่อายุประมาณสี่สิบปี ไม่เกินสี่สิบห้าปี นักบินคนที่สองคือนาวาอากาศตรีเมฆ ลูกชายคนเล็กของรองผู้บัญชาการทหารอากาศ
แวบหนึ่ง กายเห็นเมฆขยิบตา อาจไม่มีใครสังเกตเพราะแสงแดดจ้า แต่กายรู้ว่าเมฆขยิบตาให้เขาเพราะสายตาประสานกันพอดี เท่านั้นยังไม่พอ เมฆยังขยับปากช้าๆ คราวนี้ก็เช่นกัน อาจไม่มีใครสังเกต แต่กายรู้ว่าเมฆแอบส่งจูบให้
เมฆอมยิ้มมุมปาก สายตาระยิบระยับทั้งที่ควรจะทำหน้าหน้านิ่งเฉยเหมือนนักบินทั้ง 11 นาย หลังจากนั้นไม่นาน นักบินทั้งหมดก็เดินอย่างสง่าผ่าเผยออกไปยังลานจอดเครื่องบิน กายสังเกตเห็นอีกครั้งว่าเมฆขยิบตา และพันอากาศเอกทศพลซึ่งกำลังหมุนตัวไปทางขวาปรายตามามองเห็นเข้าพอดีจึงขมวดคิ้วใส่เมฆและทำหน้าดุ
เมฆผิวปากเบาๆ เป็นจังหวะขณะที่เดินไปยังเครื่องบิน F-35 ที่จอดเรียงรายตระหง่านอยู่ไม่ใกล แม้นักบินทั้งหมดจะเดินห่างกันพอสมควรแต่คนที่เดินนำหน้าเมฆกลับได้ยินเสียงผิวปากของนายทหารรุ่นน้อง
“เมฆ อย่าซ่าส์โชว์ให้มากนักนะ จะให้เขาประทับใจหรือไง” เสียงของพันอากาศเอกทศพลดังขึ้น
“ประชาชนมาชมเยอะ ผมก็ต้องเต็มเหนี่ยวไปเลยสิพี่” เมฆตอบ
“ประชาชนวีไอพีล่ะสิ” ทศพลเบ้ปากเล็กน้อย
“พี่รู้หรือว่าคนไหน” เมฆถาม
“แล้วคิดว่าไง” ทศพลย้อนถาม
“สายตาระดับพี่ ผมคงปฏิเสธไม่ได้” เมฆยอมรับ “แต่คนนี้รักจริงหวังแต่ง”
“ขอให้ได้มีโอกาสเถอะ”
“มีแน่” เมฆตอบแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ “ขอแต่อย่าให้มีใครไปเป่าหูเสด็จพ่อก็แล้วกัน”
“ใครจะไปทำแบบนั้น”
“ผมเพิ่งรู้เมื่อเช้า พ่อตกลงจะไม่ย้ายผมไปประจำการอยู่ที่ภาคใต้แล้ว คราวนี้ผมก็จะได้อยู่ใกล้คนที่ผมรัก” เมฆพูด
“รัก” ทศพลอุทานเบาๆ
“ใช่คร้าบคุณพี่ น้องพี่กำลังมีความรัก ท้องฟ้าวันนี้ไม่ได้เป็นสีครามอย่างที่พี่เห็นหรอก แต่เป็นสีชมพู” เมฆหัวเราะเบาๆ แล้วเริ่งเดินให้ทันนายทหารรุ่นพี่
จากการนั่งคอยอย่างเบื่อหนายเป็นเวลาหลายชั่วโมง เมื่อเครื่องบิน F-35 ลำแรกทะยานขึ้นสู่ฟ้า การแสดงการบินผาดโผนก็ทำให้กายลุกขึ้นยืนและเดินออกไปนอกเต้นท์เหมือนแขกวีไอพีคนอื่นๆ เพื่อเพ่งตามองไปยังท้องฟ้าอันสดใส เขาเคยเห็นเมฆทดลองขับเครื่องบินนี้แล้ว แต่ครั้งนั้นเป็นเสมือนการฝึก เมฆมีนักบินของบริษัทนั่งคู่ไปด้วยและการทดลองขับก็เป็นการทำความคุ้นเคยกับเครื่องมากกว่าจึงเป็นการขับแบบธรรมดา แต่คราวนี้เป็นการแสดงการบินผาดโผน กายไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองว่าเมฆและนักบินชาวไทยอีกคนหนึ่งจะขับเครื่องบิน F-35 ได้ยอดเยี่ยมเช่นนี้เพราะเขาทราบว่าเมฆแค่ไปทดลองขับเครื่องบินแค่ไม่กี่วันเท่านั้น ส่วนนักบินที่อายุมากกว่านั้นไม่ได้ไปทดลองขับด้วย แต่ทั้งสองนายกลับแสดงการบินกับนักบินของกองทัพอากาศสหรัฐอเมริกาได้อย่างไม่น่าเชื่อ
กายไม่รู้ว่าเมฆขับเครื่องบินลำใดจึงได้แต่แหงนหน้ามองอย่างตื่นตาตื่นใจ ทันใดนั้นกลับมีเสียงทุ้มหนักเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหู
“คนของคุณขับลำที่มีตัวเลข TH2 ถ้าคุณมองตามทัน”
“คุณคเชนทร์” กายอุทานเมื่อหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น คเชนทร์ทำหน้ายิ้มๆ แต่กายมองเห็นแววตาค่อนข้างขุ่นมัว
...หึงงั้นหรือ...
“TH2” กายพึมพำ “TH คงหมายถึง Thailandนี่กองทัพฯ ซื้อแน่นอนแล้วใช่ไหมครับ” กายทำเป็นไม่สนใจที่คเชนทร์พูดกระทบว่า 'คนของคุณ'
“จ่ายสด งดเชื่อ ไม่เบื่อทวง” คเชนทร์ยักไหล่ “ถ้าต้องการ confirmation ต้องถามท่านประธาน แต่คุณรู้ไหมกาย ผมว่าที่กองทัพฯ ซื้อก็เพราะลูกชายรอง ผบ. ทอ. ว่่าที่ ผบ. คนต่อไปอยากได้ของเล่นชิ้นใหม่”
“คุณก็พูดเกินไป” กายหัวเราะ แสร้งทำเป็นขำ ทั้งที่เริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศชักจะอึดอัด ยิ่งปรายตามองไปด้านซ้ายเห็นสายตาดุๆ ของพฤศมองมาก็ยิ่งอึดอัด
แต่ยังไม่ทันที่จะได้คุยหรือคิดอะไรต่อไป กายก็สะดุ้งสุดตัว อ้าปากค้าง และอุทานพร้อมๆ กับคนที่อยู่รอบๆ เมื่อเสียงระเบิดดังกึกก้อง เปลวไฟและควันพวยพุ่งออกมาจากเครื่องบินลำหนึ่งซึ่งกำลังทำการบินแนวดิ่งตรงขึ้นไปฟ้า เครื่องบินเสียสมดุลและดิ่งหัวลง หมุนวนตกลงมาเหมือนสว่านมหึมา ฝูงชนที่กำลังชมการแสดงพากันวิ่งแตกตื่น บางกลุ่มพากันชี้ไม้ชี้มือขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับส่งเสียงร้องฟังไม่สรรพ
...เมฆ!...
ชื่อของเมฆแวบเข้ามาในหัวของกาย
พิธีกรพยายามประกาศให้ผู้ชมถอยออกไปให้ชิดกับแนวรั้วที่ห่างจากรันเวย์สนามบินให้มากที่สุดแต่อย่าออกนอกสถานที่ พร้อมขอร้องให้ทุกคนอยู่ในความสงบ กายคิดว่าเพราะคงกลัวว่าจะมีการเบียดเสียดกันที่ประตูทางออกซึ่งอาจจะทำให้เกิดการเหยียบกันตาย
กายไม่รู้ว่านักบินดีดตัวออกมาได้ทันหรือไม่เมื่อเครื่องบินตกลงกระแทกพื้นรันเวย์ห่างออกไปราวห้าร้อยเมตร เพราะทันทีที่เสียงระเบิดดังกึกก้องทุกคนในสถานที่แห่งนั้นต่างก็หมอบตัวลงกับพื้นโดยไม่ต้องรอให้พิธีกรประกาศเตือน
เสียงไซเรนของรถหน่วยพยาบาลและหน่วยรักษาความปลอดภัยดังขึ้น กายมองออกไปเห็นรถดับเพลิงและรถพยาบาลวิ่งออกมาจากทางด้านเหนือของรันเวย์
แขนขวาของคเชนทร์วางโอบอยู่บนไหล่ซ้ายของกาย ข้อมือวางอยู่ท้ายทอย มือกุมศรีษะกายเพื่อแสดงการปกป้อง ไม่ถึงนาทีเกือบทุกคนรอบเต้นท์แขกวีไอพีก็ลุกขึ้น กายเผลอตัวปรายตาไปมองด้านซ้าย เห็นสายตาพฤศมองมาอย่างดุๆ เช่นเคย และคราวนี้ดุมากกว่าเดิม
...แต่มีแววตาบางอย่างแฝงอยู่ในสายตาไม่พอใจ...
...มันหมายความว่ายังไง...
::: End of Chapter 43 :::
-
เห็นด้วยค่ะ เพราะมีคนเดาถูกเลยเปลี่ยนเนื้อเรื่องกันมาทีแล้วเรื่องนี้ 555+ :laugh:
ขี้ตู่ ใครว่า เค้าเขียนเรื่องนี้ด้วยลายมือใกล้จะจบเรื่องแล้วน๊า ที่หายไปเพราะเขียนต่อใกล้จะจบแล้วจ้า
ที่บ้านที่อยู่ตอนนี้น้ำไม่ท่วมหรอกครับ มีแต่ท่วมปาก ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ (แต่บ้านเก่าที่กรุงเทพฯ ได้ยินมาว่าท่วมถึงอก)
ขอแสดงความยินดีกับนักเขียนทุกท่านที่ได้รับรางวัลเซ็งเป็ดอวอร์ดนะครับ
สุขสันต์วันลอยกระทงนะครับ คนที่โดนน้ำท่วมก็ขอให้ สู้ๆ นะครับ
-
มาวันลอบกระทงพอดีเลยนะครับ
ใครขับกันล่ะนั่น อยากรู้แล้ว
-
คุณพระ ! เป็นเครื่องบินลำที่เมฆขับแน่เหรอ
ผู้เขียนใช้วีธีนี้กำจัดเมฆออกไป เพื่อให้ตัวเลือกน้อยลงเหรอ
(เชิงชายก็เป็นเป็นลูคีเมียซึ่งก็คงรักษาไม่หาย)
ตายล่ะ ดิฉันคิดลบไปกระมังนี่
-
เฮ้ยย ขออย่าให้เป็นเมฆนะ
ถึงจะไม่ได้เชียร์เมฆก็เหอะ
แต่ไม่อยากให้มีใครต้องสูญเสียขนาดนั้น อีกอย่างเมฆก็น่ารักด้วย เหอๆ :sad4:
-
:เฮ้อ:
-
กายงานเข้าอีกแล้ว :เฮ้อ:
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกอึดอัดตาม :try2:
แต่ก็ยังอยากอ่านอยากรู้ความจริงทั้งหมด
-
ค้างอย่างแรงง :z3:
กายแอบงอนเล็กน้อยนี่มีใจให้เคนนี่แล้วใช่ไหม
เบื่อท่านประธาน ทำตัวดีกว่านี้หน่อยเถอะ
หรือสายตาของความไม่พอใจนั้นคือ"หึง"
-
เริ่มมีแต่คนบาดเจ็บขึ้นเรื่อยๆ แระ
ใครเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดกันน้อ
-
ท่านประธานจิ๊ดอ่ะดิ :m32: :m32:
-
มาต่ออีกไวๆๆน่า
-
Lae duu wun waai dii na kha,,ha ha ha...
-
ความจริงเริ่มเปิดเผย o18
-
จะเป็นเมฆรึเปล่าที่โชคร้ายคราวนี้ ขออย่าให้มีใครเป็นอะไรเลย
สุขสันต์วันลอยกระทงเช่นกันนะคะ
-
ถึงจะชอบท่านประธาน หัวดื้อ ม๊ากกกกกก
แต่ก็ไม่อยากให้คนขับเป็นเมฆเลย :serius2:
-
โอ้วววว ม๊ายยยย อย่าตัดตัวเลือกด้วยการให้ตายนะ นายทหารเมฆ เป็นเบอร์สองที่เราเชียร์อยู่
ส่วนอิตาท่านประธานที่เราเชียร์เป็นเบอร์หนึ่ีงก็น่าหมันไส้เหลือเกินนนน
อยากอ่านต่อแล้ว อย่าหายไปนานนะค๊า
ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4:
-
ปัญหาคือท่านประธานเป็นอะไรเนี่ย!!!!! :angry2:
โอ๊ยๆๆๆ อยากอ่านต่อใจจะขาด :z3:
-
ฆ่าตัดตอน ตัดchoiceไปอีกหนึ่ง เนอะ
-
กรี๊ดคุณเมฆจะเป็นอะไรไหมเนี่ย
โอ๊ยค้างค่ะ ยังนึกไม่ออกเลยว่ากายจะเลือกใคร
แต่ไม่อยากเชียร์คุณพฤศและ อ่านตอนนี้แล้วเหมือนคุณพฤศจะเป็นรับแบบกาย คิดไปได้เนอะเรา
-
โอ้ แม่เจ้าเปิดเข้ามาดูวันลอยกระทงดีใจมากเลย :mc4:
ในที่สุดคุณคทา ก็มาต่อแล้ว สรุปว่าตอนนี้ย้ายบ้านอพยพหนีน้ำ
จากกรุงเทพแล้ว ปล่อดภัยดีใช่ไหม
กาย นี่มีงอนเคนนี่ด้วย อย่างงี้ก็เหมือนมีใจให้เลยอ่ะ :-[
แต่เคนนี่ก็น่ารักอ่ะ มีง้อด้วย แถม ยังหึง เมฆด้วยอ่ะ
แต่อย่าให้เมฆตายเลยนะ มันสะเทือนอารมณ์อ่ะ :a5:
แต่ท่านประธานนี่ก้ยังไง หึงเหรอ (กาย อย่าเลือกท่านประธานนะ เครียดตายพอดีชีวิต) :m31:
ทั้งที่เชียร์ วรุจ มาตลอดแต่ตอนนี้ชักไขว้เขว้ อยากจะเชียร์เคนนี่แทน คนอะไรแอบน่ารักอ่ะ :o8:
สุดท้ายแล้ว อยากจะบอกว่ามาต่อเร็วๆ นะ อ่านแล้วมัน..อยากอ่านต่ออ่ะ เดียวคนอ่านลงแดง :z3:
คุณคทา มาต่อเร็วๆ นะขอรับ รักคนเขียนจริงๆ เขียนได้แบบว่า คนอ่านอ่านอยากติดตามแล้วก็ มึน งง สับสน
ชนิดที่ว่า จับไม่ได้ ไล่ไม่ทันคนเขียนเลย เหมือนจะมีการผลิกสถานการณ์ตลอดเลย ขอจิ้มคน คุณคทาหน่อย :z13:
จิ้มเสร็จ ก็กอดหมับเลย :กอด1: 5555+
-
ค้างงงงงงงงงงงงงง o22
อย่าให้เป็นเมฆเลย
สรุปพระเอกคือพฤศ หรือคเชนทร์กันแน่
เริ่มตัดตัวเลือกไปเรื่อยๆ
-
OMG!.....ซื้อหวยทำไมไม่ถูกอย่างนี้! กะแล้วเชียวว่าต้องมีโศกนาฏกรรม....แต่ไม่นะ ได้โปรดอย่าทรมานแม่ยก น.อ.เมฆ คนนี้เลยย TT^TT :sad4: เมฆน่ารักมากกกก ไม่ไหวแล้วววว ชอบมากกกก
เมฆอย่าเป็นอะไรนะเมฆ ฮือๆๆๆๆ อย่านะๆๆๆ คุณkataอย่าตัดchioceน้องกายออกด้วยวิธีนี้ซิ~!! :serius2:
-
เอาแล้วไง เชิงชายเป็นลูคิเมีย
วรุจน์ความจำเสื่อม
เมฆ .... โอ้ววว ไม่นะ ไม่จริงใช่มั๊ย
ท่านประธานก็อะไรนักหนากับกายนักไม่รู้
เหลือคเชนทร์กับเบน
แหงะ...แต่เค้าเชียร์วรุจน์นะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก :serius2:
แล้วอย่างนี้จะเป็นไงต่อไปเนี่ย
ใครกันแน่ที่จะได้เป็นตัวจริงของกายอ่ะ
เดาม่ายถูกแล้วววววววววว :z3:
อัพๆนะค้าาาา เป็นกำลังใจ :-[
-
อ่ะ จริงเหรอ ไม่ได้แอบเปลี่ยนอะไรแน่นะ 555+ :laugh:
ว่าแต่.. ม๊ายยย กรีดร้องงงงงง ทหารเมฆที่เลิฟ(?)อย่ามาตายตอนนี้นะ ขอให้ไม่ใช่คุณทหารเมฆทีเถอะ :call:
-
มีแต่คนเจ็บอ่า :z3: เมฆคนที่สามแล้วน้า
ไม่อยากให้เป็นอะไรเลย ถึงจะไม่ได้เชียร์เมฆแต่ไม่อยากให้กำจัดชอยส์ด้วยวิธีนี้เลยอ่า TT
แล้วก่อนจบสายตาท่านประธานมันยังไงเนี่ย หรือว่ารักกายเข้าให้อีกคน?
ลุ้นมากๆเลยค่ะอ่านเรื่องนี้
-
นึงถึงเรื่องนึงที่คุณคฑาวุธเขียนแล้วมี 1 หนุ่มตาย จำชื่อเรื่องไม่ได้ แต่จำได้ว่าเป็นเรื่องของทหาร อย่าให้เป็นเมฆเลยน้า :sad4:
ส่วนคุณพฤศ ไม่รู้ว่าหึง หรือคิดว่ากายกำลังอ่อยคเชนทร์ ไม่รู้ว่าอิตาี่นี่ก็เป็นหนึ่งในคนที่หลงเสน่ห์กายด้วยหรือเปล่า :เฮ้อ: ซับซ้อนเอาโล่เลยค่ะ
:pig4:
-
เดี๋ยวนะ เรางง ว่า ธฤต คือคัย เราไม่ได้มาอ่านนานลืม ชื่อไปบ้าง เพราะตัวละคร มันเยอะเหลือเกินน
-
อืมม คเชนทร์ ประธาน วรุจน์ ต้องซักคนนี่หละ (ประธานอาจไม่ใช่)
แต่เดาว่า ผู้ชายคืนวันศุกร์น่าจะเป็นประธาน
โอ้ยยยย เรื่องนี้มันคาใจเหลือเกินนนนนนนนนนน อะไรของประธานมันฟระ
-
อยากจะร้องไห้ :m15:
จนถึงตอนนี้ยังเดาอะไรไม่ถูกเลย
-
ขอเดาว่าอุบัติเหตุครั้งเดียวของพฤศ น่าจะเป็นการขับรถชนย่าหรือยายของกายจจนเสียชีวิต ส่วนเรื่องวรุจน์ ถ้าพฤศออกปากกับธฤตขนาดนั้นก็ไม่น่าใช่คนทำ ถ้าให้เดาคนที่เหลือ คงเป็น เคนนี่ ซอว์เบน ไม่ก็แก๊งค์แข่งรถของสองพี่น้องที่ชื่อเป็นฤดูนั่นแหละ ฝีมือใครว้า ส่วนเรื่องของพี่เมฆ ถ้าไม่ได้เป็นอุบัติเหตุ วรุจน์ยังความจำเสื่อมอยู่ ก็จะเหลือ เคนนี่ ซอว์เบน ธฤต กับ พฤศ แต่เบนนี่เป็นเพื่อนกันไม่น่าทำ เคนนี่กับพฤศ ก็ไม่น่าทำเพราะมีผลกระทบต่อบริษัท ส่วนธฤตนี่นึกถึงแรงจูงใจไม่ออก แต่คนที่น่ากลัวคือ เจนจิรา
สุขสันต์วันลอยกระทงย้อนหลังนิดนึงนะครับ อยากอ่านต่อมากๆ ช่วงนี้น้ำท่วมดูแลตัวเองด้วยครับคุณคฑาวุฒิ (พิมพ์อย่างนี้มั้ง ฮิ ฮิ) สู้ๆครับ ^^
-
ผมเดาเอานะครับ ผิดถูกอย่าว่ากันนะ >.<
-
เห็นสายตาพฤศมองมาอย่างดุๆ เช่นเคย และคราวนี้ดุมากกว่าเดิม
...แต่มีแววตาบางอย่างแฝงอยู่ในสายตาไม่พอใจ...
...มันหมายความว่ายังไง...
>>>>>> เป็นห่วงมาก รู้ไหม๊ <<<<<<
-
เมฆจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย...เป็นห่วงจัง
ทำไมคนที่เกี่ยวข้องกับกายถึงได้เป็นอะไรไปทีละคนสองคน
มันชักจะกลายเป็นนิยายสืบสวนสอบสวนไปแล้วสิ
เรื่องอรัญก็พอจะเห็นเค้าลางว่าน่าจะโดนพี่ชายใช้ให้มาตีสนิทกับพฤศแล้วล้วงความลับทางธุรกิจ
พอความแตกก็เลยโดนสั่งสอน แต่อุบัติเหตุหลังจากนั้นที่พรากครอบครัวไปเลยทำให้วรุจน์เข้าใจว่าเป็นฝีมือของพฤศ
อยากทวงความยุติธรรม...กายเกี่ยวอะไรด้วย!!! เหมือนทั้งพฤศทั้งวรุจน์กำลังเล่นงานกายทั้งสองฝ่ายเพื่อทำลายศัตรูของตัวเอง
-
ก็ยังวุ่นวายเหมือนเดิม...แต่ก็สนุกมาก
รีบมาต่อนะคับ o13 o13 o13 o13
-
เอาแล้วๆๆๆ
ตอนนี้มาเกือบทุกคนเลยแฮะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอบคุณคะ
เจ้สอง
-
สนุกมากครับ ขอบคุณนะครับ
เมฆจะตายไหมเนี้ยะ ไม่อยากให้เมฆตายเลย เดาว่าเมฆน่าจะเคยคบกับอรัญด้วยเหมือนกัน
ท่านประธาน จะทำยังไงไท่ให้กายลาออกได้
-
จะตัดตัวเลือกรึป่าวนี่ๆๆๆ อิอิ :laugh:
-
ลำที่ตกคงไม่ใช่เมฆนะ แค่นี้ตัวเลือกของกายก็เจ็บกันระนาวแล้วค๊า
สงสัยๆๆ ท่านประธานเป็นไรเหรอหวงกายกับเคนนี่เหรออออ
-
หวังว่านี้คงไม่ใช่การตัดคู่แข่งอีกใช่ไหม
วรุจน์รถชน เชิงชายลูคีเมีย เมฆเครื่องบินตก
เหอะๆ เหมือนกายจะเป็นตัวนะโชคร้ายยังไงไม่รู้
-
เมฆตายแน่นอน ตัวประกอบเจ็บสุด
-
Guy Chapter 44
คเชนทร์บอกให้กายกลับบ้านได้ โดยให้รีบไปเดี๋ยวนี้ก่อนที่คนจะทะลักออกไปด้านนอกสนามบิน
“คุณหาแท็กซี่ แล้วรีบไป รถจะติดมาก เดี๋ยวจะกลับไม่ได้” คเชนทร์พูด
“แล้ว...” กายอึกอัก
“คุณไม่ต้องห่วง ที่นี่ผมกับพฤศจะจัดการเอง” คเชนทร์ตอบเสียงจริงจริง แล้วก็เปลี่ยนเป็นท่่าทีเหนื่อยหน่ายพร้อมกับยักไหล่ “หวังว่าคงเป็นอย่างนั้นนะ”
“แต่ว่า...” กายยังคงลังเล
“กาย เชื่อผม” คเชนทร์เสียงเข้มแล้วพูดต่อว่า “ไม่สิ นี่เป็นคำสั่ง กลับบ้านไปเดี๋ยวนี้”
“ผมอยากดู” กายเถียง
“คุณไม่ต้องห่วง นักบินระดับนั้นเขาดีดตัวออกมาทัน และผมก็คิดว่าคงไม่ใช่ลำนั้นหรอก” คเชนทร์พูดเสียงกร้าวแล้วยิ่งเหยาะๆ ออกไปยังรันเวย์พร้อมๆ กับพฤศและเหล่านายทหาร ทิ้งให้กายยืนคว้างอยู่กับบรรดาแขกวีไอพีอีกหลายคน
...คเชนทร์หึง อันนี้แน่นอนมาก ไม่ต้องเดา...
...แต่ท่านประธานล่ะ สายตาแบบนั้นมันคืออะไรกันนะ...
พรุ่งนี้เป็นวันทำงานวันสุดท้ายของกาย ยังมีงานแปลเหลืออยู่อีกห้าชิ้น กายจึงต้องเร่งทำโดยไม่พักกลางวันด้วยซ้ำ เขาอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในการแสดงการบินผาดโผน Thunderbolt Air Show มาก แต่พนักงานของบริษัทต่างคนต่างทำงานเช่นเคย ไม่มีการจับกลุ่มกันคุยแม้แต่นิด
กายแทบไม่มีเวลาทำอย่างอื่นนอกจากแปลเอกสาร กระนั้นเขาก็หาเวลาเข้าไปตรวจสอบข่าวจากหน้าเว็บไซท์ของหนังสือพิมพ์สำนักต่างๆ แต่ยังไม่มีรายงานข่าวที่ลงรายละเอียด แทบทุกสำนักพิมพ์นำเสนอข่าวเหมือนกัน นั่นก็คือนักบินดีดตัวออกมาจากเครื่องได้ทัน และไม่เสียชีวิต แต่เป็นนักบินต่างประเทศหรือนักบินไทยนั้น ข่าวไม่ได้ระบุ
...ขออย่าให้เป็นคุณทหารอากาศเมฆเลย ถึงไม่เสียชีวิต แต่ก็คงเจ็บพอสมควร...
...แต่ทำไมเขาติดต่อเมฆไม่ได้เลย โทรศัพท์ไปตั้งหลายครั้งก็มีแต่ปิดเครื่อง...
...ปิดเครื่อง หรือปิดข่าว!...
กายถอนหายใจ อยากจะโทรศัพท์ไปที่กองทัพอากาศและสอบถามรายละเอียด แต่งานเขายุ่งมากจึงจำใจต้องทำงานแปลต่อ
...คเชนทร์ก็คงกำลังยุ่ง เกิดเรื่องขนาดนี้คเชนทร์กับพฤศก็คงวิ่งวุ่นอยู่ ผู้บริหารทุกคนคงนั่งกันไม่ติดที่...
เลิกงาน กายแอบไปชะโงกดูหน้าออฟฟิสของคเชนทร์ เห็นชนกกำลังวุ่นอยู่กับการโทรศัพท์ หน้าตาเคร่งเครียด เจนจิราก็ไม่ต่างกัน กายจึงเดินออกจากบริษัท แวะซื้อหนังสือพิมพ์หลายฉบับและไปนั่งอ่านข่าวอยู่ในร้านกาแฟแห่งหนึ่งไม่ห่างจากบริษัทเท่าใดนัก แต่ข่าวก็ไม่ได้มีข้อมูลอะไรใหม่
...คเชนทร์เป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้ คเชนทร์เป็นคนเก่ง และน่าจะรับมือกับนักข่าวได้ดี คเชนทร์ไม่มีทางปล่อยให้เรื่องนี้สร้างปัญหาให้กับบริษัท และคงต้องลอบบี้และเคลียร์ทุกอย่างจนได้...
...แต่เขาห่วงเมฆ ทำไมเมฆไม่รับโทรศัพท์ของเขาเลย จริงอยู่ เมฆอาจจะยุ่ง แต่นี่มันวันที่สองเข้าไปแล้ว...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น กายรีบรับโทรศัพท์ เสียงชายสูงอายุคนหนึ่งถามว่าเขาคือกายใช่หรือไม่ กายตอบว่าใช่ ชายคนนั้นจึงขอให้รอสักครู่
“กาย คุณจะมาเยี่ยมผมเมื่อไหร่ครับ” คนที่โทรศัพท์มาคือวรุจน์
“เอ่อ...”
“เลิกงานแล้วนี่ คุณไม่ได้วางแผนว่าจะมาเย่ี่ยมผมหรือ” วรุจน์ถาม
“ไปครับ กำลังจะไป ผมเพิ่งออกจากออฟฟิส”
“บริษัทนั้นเขาเลิกตรงเวลาไม่ใช่หรือ” วรุจน์ถามเสียงราบเรียบ “หรือคุณยุ่งกับเขาด้วยเรื่องเครื่องบินระเบิด”
“เปล่าครับ พอดีวันนี้ผมงานเยอะ ก็เลย...”
“พรุ่งนี้วันทำงานสุดท้ายของคุณแล้วสินะ ก็น่าจะยุ่งเป็นธรรมดา แต่ว่าเลิกงานแล้ว มาเยี่ยมเพื่อนพิเศษหน่อยได้ไหมครับ ผมอยากคุยกับคุณ อยากให้คุณเล่าอะไรให้ฟังเพื่อเป็นการช่วยฟื้นความจำผม”
“ครับๆ ผมจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”
“ผมไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาล ผมกลับมาพักอยู่ที่บ้านแล้ว” วรุจน์พูด “ตอนนี้คุณอยู่หน้าบริษัทใช่หรือเปล่า ผมจะให้คนขับรถไปรับ คุณพูดกับเขานะ”
“ครับ” กายตอบเบาๆ แล้วรอคุยสายกับคนขับรถของวรุจน์ ในใจก็คิดว่า
...ทำไมน้ำเสียงของวรุจน์ดูห่่างเหินจังเลย...
รถติดมาก กว่าจะถึงบ้านวรุจน์ก็เกือบค่ำ 'ลุงพร้อม' คนขับรถของวรุจน์อายุมากแล้วจนกายไม่อยากจะเชื่อว่ายังทำงานเป็นคนขับรถอยู่
“คุณวรุจน์อยู่ที่บ้านสระน้ำครับ” คนขับรถของวรุจน์ชี้มือไปยังด้านขวา กายกล่าวขอบคุณและเดินไปตามทางเดิน ตามองดอกไม้สองข้างทางซึ่งปลูกไว้อย่างสวยงาม
วรุจน์นอนเอนตัวอยู่บนเก้าอี้นอนทรงสมัยใหม่ซึ่งตั้งอยู่ปลายสุดของสระว่ายน้ำรูปทรงอิสระขนาดใหญ่ ไฟเปิดสว่างเห็นแสงสะท้อนในน้ำซึ่งพื้นสระปูกระเบื้องสีน้ำตาลต่างไปจากสระส่วนมากที่เป็นสีฟ้า ด้านหลังของวรุจน์เป็นเรือนพักขนาดประมาณ 8x10 เมตร หน้าต่างบานใหญ่สูงเกือบสองเมตร มองเข้าไปเห็นเครื่องเรือนโทนสีน้ำตาลเข้ม
“มานั่งตรงนี้สิกาย” วรุจน์ชี้ไปยังเก้าอี้นอนตัวที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ
“ดีขึ้นมากแล้วใช่ไหมครับ” กายถาม
“ใช่” วรุจน์พยักหน้า “อีกหน่อยผมก็คงหายเป็นปกติและกลับไปจัดการกับทุกอย่างได้”
“อาการปวดหัวล่ะครับ” กายถามแล้วนั่งลง
“ดีขึ้นเยอะ แต่ถ้าพยายามใช้ความคิดมากก็มีปวดหัวบ้าง แต่หมอก็ให้ยาเยอะเหมือนกัน ยาอะไรก็ไม่รู้ ถ้าจะว่าเป็นยาแก้ปวดหัวก็ไม่น่าจะเยอะขนาดนี้”
“มีพยาบาลดูแลไหมครับ”
“มี” วรุจน์หัวเราะเบาๆ “ก็คนเดิมที่นั่งเฝ้าผมอยู่ที่โรงพยาบาลนั่นล่ะ เป็นพยาบาลด้วย เป็นบอดี้การ์ดด้วย”
“จริงหรือครับ” กายแปลกใจ
“ตอนนี้ผมต้องระวังตัวเป็นพิเศษ ตำรวจยังจับตัวคนร้ายไม่ได้”
“คนที่ขับรถชนคุณนะหรือครับ”
“คนที่สั่งการให้คนขับรถมาชนผมต่างหาก” วรุจน์แก้ไขคำพูดของกาย ตาลุกวาบแล้วแปรเปลี่ยนเป็นราบเรียบ ก่อนจะพูดต่อไปว่า “เสีียดาย ผมจำอะไรไม่ได้ และข้อมูลที่แต่ละคนเล่าให้ผมฟังก็ยังปะติดปะต่อกันได้ไม่สมบูรณ์”
“แสดงว่าตอนนี้คุณเริ่มจะรู้ว่า...”
“ใช่ ผมเริ่มจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่นั่นก็เป็นแค่สิ่งที่คนเล่าให้ผมฟัง มันต่างไปจากสิ่งที่ผมรู้และรับรู้ด้วยตัวเอง เช่น ผมชอบคนนี้เพราะมีคนบอกว่าผมชอบ ผมเกลียดคนนั้นเพราะมีคนบอกว่าผมเกลียด มันน่าอึดอัดใจจะตาย ใช่หรือเปล่า”
“ใช่ครับ” กายพยักหน้า
“ผมอยากจะรู้สึกได้ด้วยตัวเอง” วรุจน์มองตากายนิ่ง “ซึ่งผมไม่รู้ว่าจะใช้เวลานานเท่าไหร่”
“เมื่อกี้คุณบอกว่าอีกหน่อยคุณก็คงหายเป็นปกติ”
“ผมหมายถึงปกติในระดับที่แค่จะไปทำงานได้” วรุจน์ตอบ “เรื่องงานที่โรงแรม The Atlantis ตอนนี้เรียกได้ว่าผมหายเกือบปกติแล้วเพราะมีรายงานให้ผมทั้งเสียงและทั้งตัวหนังสือละเอียดยิบ แต่เรื่องอื่นนั้น...”
“ผมว่าค่อยเป็นค่อยไปก็ดีครับ”
“เช่นเรื่องคุณ...” วรุจน์ทอดเสียงนุ่ม “เรื่องคุณ เป็นอีกเรื่องที่ผมอยากให้ความจำกลับมาเร็วๆ”
“ผมเล่าให้คุณฟังแล้ว”
“ผมอยากจะนึกได้เองด้วย ผมอยากจะจำความรู้สึกของผมได้ ตอนที่ผมยืนมองคุณที่ริมถนนก่อนถูกรถชน ผมอยากจะได้ความรู้สึกนั้นกลับมา”
“คุณดูใจลอย”
“ขนาดที่ผมไม่ได้ยินเสียงรถวิ่งมาเลยหรือครับ” วรุจน์ถาม “คุณก็ไม่ได้ยินเลยหรือ”
“เราสองคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง” กายตอบ
“คุณเห็นหรือเปล่่าว่าคนขับ...”
“ผู้หญิง!” กายพูดโพล่งออกมา
“ผู้หญิง” วรุจน์ทวน
“ผมเล่าให้ตำรวจฟังแล้ว ผมเห็นไม่ชัด รถก็ติดฟิล์มทึบ แต่คิดว่าผู้หญิงเป็นคนขับรถ ผมหยิกฟู รถผ่าไฟแดง เลี้ยวขวามาจากสามแยก ขับเร็วมาก พอใกล้คุณก็เหยีียบเบรก ทำให้ท้ายปัด กระแทกเข้ากับคุณ”
“ช่างเถอะ เรื่องนี้พอแค่นี้ก่อน ผมมีเรื่องอื่นอยากจะถาม” วรุจน์ยิ้มบางๆ
“เรื่องอะไรครับ” กายถาม
“เรื่องนี้ ผมอยากให้คุณตอบตามความเป็นจริง ห้ามโกหกผมเด็ดขาด” วรุจน์โน้มตัวเข้ามาใกล้กายแล้วนิ่งเงีียบอยู่ครู่หนึ่งจนกายต้องถามออกมา
“เรื่องอะไรครับ”
“เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัว” วรุจน์ยิ้มมุมปาก
“เรื่องอะไรครับ” กายถามย้ำ
“เราเป็นเพื่อนพิเศษกัน” วรุจน์พูดเสียงเบา “ผมอยากจะถามว่า เรามีอะไรกันหลายครั้งแล้วใช่ไหมครับ”
...ไม่ ไม่เคยมีอะไรกันแม้แต่ครั้งเดียว จูบก็ยังไม่เคย...
กายตอบอยู่ในใจ
“ว่าไงกาย” วรุจน์ถามเมื่อเห็นกายนิ่งไป
“เอ่อ...คือว่า...”
“อย่าโกหกผมนะ ตอนนี้ผมสูญเสียความจำ ผมต้องการความจำผมกลับมา”
“ยังครับ”
“ไม่เชื่อ”
“อ้าว ก็ผมตอบตามความเป็นจริง”
“ถ้ายังงั้นเราจะเป็นเพื่อนพิเศษกันได้ยังไง” วรุจน์แย้ง “ถ้าไม่เคยมีอะไรกัน”
“นักข่าวเขาเป็นคนใช้คำนี้เองนะครับ”
“แสดงว่าที่จริงคุณไม่ได้เป็นเพื่อนพิเศษอะไรกับผม”
“ที่เล่ามา มันก็...”
“คุณเล่าให้ผมฟังสองครั้ง ครั้งแรกห่างเหิน ครั้งที่สองใกล้ชิด” วรุจน์จ้องหน้ากาย “แต่ผมชอบครั้งที่สอง”
“คุณวรุจน์”
“กาย ผมคุยกับคุณแล้วสบายใจ ถ้าเรื่องที่สองที่คุณเล่าให้ผมฟังเป็นความจริง การใช้คำว่าเพื่อนพิเศษก็ถูกแล้วล่ะ” วรุจน์พยักหน้าแล้วขมวดคิ้ว “แต่ เอ ไม่สิ ไม่ใช่เพื่อน เราไม่น่าจะเป็นเพื่อนกัน เราน่าจะเป็นแฟน”
“แฟน...”
“คนสองคนเป็นแฟนกัน ก็น่าจะต้องทำอะไรอย่างที่คนที่เป็นแฟนกันทำ”
“คุณป่วยอยู่นะครับ” กายรีบพูด
“ผมดีขึ้นเยอะแล้ว” วรุจน์รีบแย้ง ปรายตามองไปยังบ้านสระน้ำและพูดว่า “เราเข้าไปคุยกันข้างในเถอะ ผมรู้สึกหนาวๆ ยังไงก็ไม่รู้ อากาศเริ่มเย็น ผมไม่อยากจะเสี่ยงต่อการเป็นหวัด”
“เพิ่งหัวค่ำอยู่นะครับ”
“ปีนี้กรุงเทพฯ หนาวกว่าปกติ” วรุจน์ขยับตัว “กาย ช่วยประคองผมหน่อยสิครับ ผมนั่งนาน ถ้าลุกแล้วมักจะเวีียนหัว”
“แล้วยังจะมาชวนผมทำอะไรอีก”
“แต่ถ้านอน ไม่มีปัญหา ผมนอนอยู่ข้างล่าง คุณอยู่ข้างบน สบายมาก แต่อย่าแรงเกินไป” วรุจน์อมยิ้ม
“คุณวรุจน์” กายทำหน้ามุ่ย
“ไปข้างในกันเถอะกาย” วรุจน์ชวน
“เอ่อ...คือ” กายอึกอัก
“ไปคุยกันต่อข้างใน มาสิครับ”
“ผมว่า...” กายลังเล
“หรือคุณไม่อยากใกล้ชิดกับผม ถ้ายังงั้น มันก็ค่อนข้างขัดกับเรื่องที่สองที่คุณเล่านะ” วรุจน์พูดเสียงเรียบ เดินไปยังบ้านสระน้ำช้าๆ กายจำต้องเดินตามเพราะกลัววรุจน์หกล้ม
“ผมเล่าไปตามความเป็นจริง แต่เรื่องที่จะเข้าไปทำอะไรกันในบ้านนี่มันไม่เห็นจะเกี่ยวกัน”
“เกี่ยวสิ” วรุจน์หันมาพูดกับกาย “ถ้าเราเป็นแฟนกัน การจะมีเซ็กส์กันไม่เห็นจะเป็นเรื่องลำบากใจอะไร”
“คนเราเป็นแฟนกันก็ไม่เห็นจะ...”
“สำหรับผมเป็นเรื่องจำเป็น” วรุจน์หยุดเดินและหันมาโอบกอดกายเอาไว้ “ผมถือว่าแปลกด้วยซ้ำที่เป็นแฟนกันแต่ไม่มีอะไรกัน”
“รออีกหน่อยไม่ได้หรือครับ”
“ไม่ได้” วรุจน์ส่ายหน้า ก้มลงมาหอมแก้มกาย และซุกไซร้ซอกคอ “เรามาทำความรู้จักกันให้ดียิ่งขึ้นเถอะนะกาย ช่วยผมหน่อย ช่วยผมให้จำความรู้สึกมีความสุขให้ได้หน่อยเถอะครับ”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ ไม่มีคำปฏิเสธ เรามาทำอะไรลึกซึ้งกันเถอะ”
“อย่านะครับ” กายขืนตัว
...ไม่นะ ไม่ใช่แบบนี้...
...ทำไมเรารู้สึกว่าวรุจน์ไม่ได้รู้สึกอย่างที่พูด อะไรลึกๆ บอกกับเราว่าปากกับใจของวรุจน์ไม่ตรงกัน...
...ต้องให้วรุจน์บอกรักหรือไงถึงจะยอมมีอะไรด้วยหือกาย...
“กาย”
“ไม่ครับ” กายกัดฟัน
“ได้” วรุจน์นิ่งไปครู่ใหญ่ แขนโอบรัดกายแน่นเข้า ก่อนจะคลายออก ปล่อยให้กายเป็นอิสระ
“ผมขอโทษ” กายพูดพึมพำ
“ไม่ต้องมาขอโทษผมหรอก ผมต่างหากที่ควรจะขอโทษคุณ อะไรกัน คุณมาเยี่ยม ผมกลับชวนคุณเข้าบ้านไปมีเซ็กส์” วรุจน์เหยียดปาก “สงสัยเพราะผมนอนอยู่ในโรงพยาบาลนานก็เลยเครียด ทำอะไรไปก็ไม่รู้ ขอโทษอีกครั้งนะ”
“ไม่เป็นไรครับ” กายพูดเสียงแผ่วเบา
“อ้อ เย็นแล้ว มาทานดินเนอร์กันเถอะ ผมหิวพอดี” วรุจน์หันไปมองรอบๆ แล้วเดินกลับไปยังเก้าอี้นอนตัวเมื่อครู่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลข “ทานที่สระน้ำนี้นะกาย ผมชอบที่นี่”
กายพยักหน้าแล้วนั่งลง ฟังวรุจน์สั่งให้คนมาตั้งโต๊ะทานอาหารเย็น ความคิดในใจถกเถียงกันเอง
...วรุจน์ดูห่างเหินเรายิ่งกว่าเดิม สายตาที่มองมาไม่เหมือนวรุจน์คนเดิม...
...ก็แน่ละสิ วรุจน์สูญเสียความทรงจำไป และตอนนี้ก็กำลังพยายามฟื้นความจำ เพราะแบบนี้ไง ถึงได้ชวนเราเข้าบ้านไปทำอะไรกัน...
...บ้าหรือ ไม่เห็นจะเกี่ยวกันนี่นา...
...แต่ก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่ แค่มีอะไรกับใครซักคน ทำไมจะต้องเรื่องมากนะกาย ทำยังกะว่าไม่เคย...
...ไม่ได้หรอก กับวรุจน์มันต้องไม่ใช่แบบนี้...
นรธีร์เดินเข้าไปหากายซึ่งนั่งพิงผนังอยู่มุมห้อง รู้สึกขัดหูขัดตายิ่งนัก กายกลับมาทำงานที่เดิมและมักจะทำงานผิดพลาดอยู่บ่อยครั้ง ครั้นพอว่างจากการทำงานก็มักนั่งเหม่อ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร
เขารู้ว่ากายมีเรื่องต้องคิดหลายเรื่อง นรธีร์เห็นใจกายแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเอือมระอาที่เพื่อนรุ่นน้องคนนี้ไม่ตัดสินใจอะไรให้เด็ดขาด
“ให้ฉันเดา แกกำลังคิดถึงผู้ชาย” นรธีร์ยืนเท้าสะเอวมองกายแต่กายยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติง “หรือไม่ก็คิดถึงบริษัทเก่า ถ้าอาลัยอาวรณ์บริษัทนั้นก็กลับไปซิวะ”
“เหนื่อย” กายพูดขึ้นมาคำเดียว
“อะไรกัน งานไม่ค่อยทำแต่บ่นว่าเหนื่อย แกออกทัวร์กี่ครั้งเอง ไม่ถึงคริึ่งไอ้ชายด้วยซ้ำ”
“ชายทำงานหนักเลยหรือเจ๊”
“บอกมันว่าให้พักบ้างมันก็ไม่ฟัง คอยดูนะ ถ้ามันทรุดลงอีกฉันจะไม่ดูดำดูดีมันเลย” นรธีร์พูดเสียงสบัด
“เพิ่งอาการดีขึ้นแต่ก็โหมทำงานแบบนี้เดี๋ยวก็ทรุดลงอีก”
“นั่นสิ ฉันว่าแกคุยกับมันหน่อย ไอ้ชายมันคงเชื่อแก”
“หือ” กายเลิกคิ้ว
“ฉันว่าแกคุยกับไอ้ชายหน่อย ให้มันเพลาๆ เรื่องการทำงานลงบ้าง”
“อะไรนะ” กายถามอีก
“ฉันว่าพาแกไปหาหมอดีไหมเนี่ย” นรธีร์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วยกมือแตะหน้าผากของกาย “แกเป็นอะไรวะ ตัวก็ไม่ร้อน”
“เบื่อ” กายพูดเบาๆ แล้วขยับตัวเปลีี่ยนท่านั่ง
“เบื่อก็ออกไปทำงาน พรุ่งนี้มีทัวร์หมู่เกาะอ่างทอง ไปทำด้วยกันเลย แลวไปเจอกับไอ้ชายที่พังงา ฉันอยากจะไปเที่ยวเกาะปันหยีอีก คราวที่แล้วไปปิ๊งลูกชายเจ้าเรือหาปลาชื่อสินสมุทร เกือบได้กันอยู่แล้วเชียว โชคร้ายพ่อเขาดันเข้ามาขัดจังหวะ”
“แต่ว่า...” กายอึกอัก
“ไม่ต้องมีแต่ ไปเถอะ จะได้ไปเที่ยวด้วยในตัว แกดูเครียด หนีไปจากกรุงเทพฯ ซะบ้าง”
กายถอนหายใจแล้วลุกขึ้นช้าๆ ชวนนรธีร์ไปดื่มกาแฟ แต่นรธีร์ยังไม่ยอมขยับตัว
“แกตอบตกลงก่อน” นรธีร์คาดคั้น
“คือผม...”
“เลิกอ้ำอึ้งเสียที อย่าบอกนะว่าแกห่วงคุณวรุจน์สุดหล่อ เขามีคนดูแลเป็นร้อยเป็นพัน ขาดแกไปคนเดียวเขาไม่ตายหรอกน่า”
“เปล่าเรื่องนั้น”
“งั้นเรื่องอะไรวะ” นรธีร์ตวัดเสียงถาม
“เปล่า”
“เอ๊ะไอ้นี่ อะไรก็เปล่า เปล่านั่นเปล่านี่ ไม่รู้ล่ะ แกต้องไปทัวร์หมู่เกาะอ่างทองกับฉัน ยังไงแกก็ต้องไป แกจะใจดำให้ฉันพาลูกทัวร์ไปคนเดียวก็ให้รู้ไป คราวนี้ฉันจะได้รู้ซึ้งถึงน้ำใจแกซะที” นรธีร์กระแทกเสียง ทำหน้างอน
“โธ่เจ๊”
“ไม่โธ่ไม่เธ่อะไรทั้งสิ้น กลับบ้านแกเตรียมกระเป๋าเลย” นรธีร์ชี้หน้าสั่งกาย
“คนไม่อยากไป บังคับใจกันอยู่ได้” กายบ่นพึมพำ
“ฉันกำลังช่วยแกอยู่นะไอ้กาย”
“ช่วยอะไร”
“ให้แกเลิกหมกมุ่นกับเรื่องพวกนี้นะสิ ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วงคุณวรุจน์ แกเอาแต่นั่งดูข่าวทีวี อ่านหนังสือพิมพ์ อะไรนักหนา”
กายเลิกเถียงกับนรธีร์ เดินออกจากบริษัท นรธีร์รีบเดินตาม กายเดินนำไปยังร้านกาแฟไม่ไกลจากบริษัทเท่าใดนัก
...เจ๊นอไม่รู้หรอกว่าที่จริงเขาคิดอะไรอยู่ ใครว่าเขาห่วงวรุจน์คนเดียว...
...คุณทหารอากาศเมฆ! เขาห่วงเมฆด้วย...
...ข่าวออกมาว่านักบินที่ขับเครื่องบิน F-35 ลำที่ระเบิดนั้นปลอดภัย แต่เขาก็ติดต่อเมฆไม่ได้เลย เขาจึงคิดว่าอาจมีการปิดข่าว...
...คเชนทร์ก็คงยุ่งมากจนขาดการติดต่อไป ส่วนเชิงชายก็เอาแต่ทำงาน...
ชนกจบการสนทนากับเพื่อนและวางโทรศัพท์ทันทีเมื่อเห็นพฤศกำลังจะเดินหน้าเข้ามาในออฟฟิสด้วยใบหน้าบึ้งตึง บ่ายนี้คเชนทร์ไม่ทำงาน อยู่ดีๆ ก็เดินออกไปจากห้องทำงานโดยไม่พูดอะไรสักคำ จนป่านนี้เขาก็ยังติดต่อคเชนทร์ไม่ได้
“คุณคเชนทร์หายไปไหน ทั้งที่กำลังมีเรื่องยุ่ง ทำไมอยู่ดีๆ ก็หายไป ติดต่อไม่ได้” พฤศถามชนก
“เอ่อ ผมก็ไม่ทราบครับ”
“คุณเป็นเลขา ไม่ได้สังเกตอะไรนายเลยหรือ”
“คุณคเชนทร์อยู่ในห้องเงียบๆ อยู่ดีๆ ก็เดินออกไปครับ” ชนกตอบ
“ไม่พูดอะไรซักคำ” พฤศเลิกคิ้วเป็นการถามคำถาม
“ใช่ครับ” ชนกพยักหน้า
“คุณสงสัยว่าอะไร” พฤศกอดอก
“ปกติคุณคเชนทร์เดินเข้าเดินออกออฟฟิสอยู่เรื่อยๆ และบอกสั้นๆ ว่าจะไปไหน” ชนกวิเคราะห์ “ยกเว้นตอนที่ไปหาพนักงานคนนั้น คุณคเชนทร์จะเดินออกไปเฉยๆ โดยไม่พูดอะไรครับ”
“คุณคิดว่าเขาโดดงานไปตาม...”
“ก็ไม่แน่ครับ”
“ขอบคุณ ถ้าติดต่อคเชนทร์ได้แล้วบอกให้เขาโทรหาผมทันที” พฤศพูดแล้วเดินออกจากห้องไป ชนกมองตาม กำมือแน่น หายใจแรงขึ้นมาทันที
ชนกรู้ว่าตัวเองมองเจ้านายไม่ผิด เขาสังเกตคเชนทร์มานาน ทั้งยังเคยแอบตามไปที่แผนกต่่างประเทศ มองอยู่ใกลๆ เห็นคเชนทร์ยืนเกาะพาร์ติชั่นคุยกับกายเป็นประจำ
...คเชนทร์ชอบกาย...แต่ไม่นึกว่าจะมากถึงขนาดโดดงานตามไปหา...
...เขาทนความจริงนี้ไม่ได้ เขาแอบชอบคเชนทร์มานานแต่คเชนทร์ไม่เคยสนใจเขาเลย เขาเคยคิดว่าเพราะคเชนทร์ต้องระมัดระวังตัว ไม่ต้องการมีความสัมพันธ์กับพนักงานในบริษัทโดยเฉพาะอย่างยิ่งเลขานุการส่วนตัว แต่ครั้นกายเข้ามาทำงาน คเชนทร์ก็แสดงออกว่าชอบกาย...
ตอนแรกชนกโล่งอกที่กายลาออกจากงานไปแล้วและคเชนทร์อาจจะหันมามองตัวเองบ้าง แต่คเชนทร์กลับดูเงียบขรึมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
...นอกจากรูปร่างหน้าตาดีแล้วกายมีอะไรดี จริงอยู่ คนหน้าตาดีก็ดึงดูดคนอื่นให้มาชอบ แต่คเชนทร์ไม่น่าจะไปชอบกาย บุคลิกก็งั้นๆ ค่อนข้างจะป้ำๆ เป๋อๆ ด้วยซ้ำ...
กายเดินออกจากบริษัททัวร์เมื่อเวลาสามทุ่มครึ่ง คเชนทร์ยืนพิงรถรออยู่ริมถนน เขาเห็นคเชนทร์แล้วตั้งแต่ยืนอยู่ในบริษัท โชคดีที่นรธีร์กลับไปก่อนกายจึงไม่รู้สึกอึดอัดและเกรงว่าจะถูกพูดจากระทบกระเทียบ
“ทำไมไม่เข้าไปคอยข้างในครับ” กายถามคเชนทร์
“ผมอยากรอตรงนี้ ยืนมองคุณแล้วเพลินดี” คเชนทร์ยิ้มแล้วถามว่า “พวกคุณทำอะไรกัน ยืนอยู่กลางห้องกันตั้งนาน”
“ก็คุยกัน แล้วก็แบ่งทิปกัน” กายตอบ
“ทำแบบนี้เลยหรือ”
“บริษัทเราทำกันแบบง่ายๆ ครับ ไม่ค่อยมีระบบระเบียบเป็นทางการ” กายตอบ
“เหมือนบริษัท Megatrex” คเชนทร์หัวเราะแล้วพูดต่อว่า “คุณทำงานที่นี่คงสบายใจดี ไม่อึดอัด ไม่ปวดหัว”
“ก็โอเคครับ” กายยักไหล่
“คิดถึงผมบ้างไหมกาย เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน คุณรู้หรือเปล่า ผมโดดงานมาหาคุณเลยนะ แต่โชคร้ายคุณออกทัวร์ แล้วก็ติดต่อไม่ได้ ผมเลยเตร่อยู่แถวนี้ตั้งนาน”
“ผมทำโทรศัพท์หายครับ เลยใช้โทรศัพท์ฉุกเฉินของบริษัท ขอโทษนะครับ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก” คเชนทร์ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเปิดประตูรถ “ขึ้นรถสิกาย ไปหาอะไรดื่มกัน”
“แล้วก็ไปค้างกับคุณ” กายอดประชดไม่ได้
“ถ้าคุณไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร ขอแค่ใช้เวลาด้วยกันซักหน่อย ถ้าคุณเหนื่อยผมจะไม่ใช่เวลานาน จะไปส่งคุณที่บ้านเมื่อคุณต้องการ”
“คุณคเชนทร์” กายพึมพำเบาๆ
“ผมรู้ว่าคุณงอนผม” คเชนทร์ถอนหายใจ “เรื่องอะไรก็ไม่รู้ แต่ผมก็อยากมาง้อ”
“เปล่านี่ครับ” กายปฏิเสธ
“เลิกโกหกได้แล้ว ดููสองตาเห็นชัดๆ ว่างอน” คเชนทร์ยิ้ม ชี้หน้ากาย “คุณโกหกไม่ได้หรอกกาย ที่เขาบอกว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ อย่างคุณนี่ใช่เลยล่ะ”
“งั้น ถ้าผมตาบอด ก็คงโกหกคุณได้”
“พูดอะไรไม่เข้าท่า” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ “ขึ้นรถเถอะครับ ไปหาอะไรดื่มกัน ผมคอแห้ง อยากจะดื่มอะไรเย็นๆ”
“ตรงนั้นก็มีมินิมาร์ท” กายชี้ไปทางด้านขวา
“กาย...” คเชนทร์ทำเสียงเข้มแต่นัยน์ตาวิบวับ “อย่าให้ลากตัวขึ้นรถนะ”
“แต่คืนนี้ผมอยู่ดึกไม่ได้นะครับ พรุ่งนี้เช้ามืดผมต้องออกทัวร์ต่างจังหวัด ไม่อยากทำงานพลาด”
“อยากกลับเมื่อไหร่ก็ได้ตามใจครับ...ที่รัก” คเชนทร์ผายมือ เชิญให้กายขึ้นรถ
“คุณคเชนทร์” กายอุทานเสียงเบา แต่คเชนทร์ทำเป็นไม่ได้ยิน เดินผิวปากอ้อมไปยังประตูรถด้านคนขับ
...ที่รัก คเชนทร์เรียกเราว่าที่รัก พูดจริงหรือพูดเล่น และที่บอกว่าโดดงานมารอเขานั้นจริงหรือเปล่า...
::: End of Chapter 44 :::
-
:z13: :z13:ผมได้จิ้มสองวันติดเลย ฮ่าาา
-
เหมือนคเชนทร์จะมีคู่แล้ว แล้ววรุจน์เป็นอะไรล่ะเนี่ยะ ท่านประธานอีกคน โฮ้ยยย
-
คุณพระ ! เป็นเครื่องบินลำที่เมฆขับแน่เหรอ
ผู้เขียนใช้วีธีนี้กำจัดเมฆออกไป เพื่อให้ตัวเลือกน้อยลงเหรอ
(เชิงชายก็เป็นเป็นลูคีเมียซึ่งก็คงรักษาไม่หาย)
ตายล่ะ ดิฉันคิดลบไปกระมังนี่
:sad3: โอ้วว โน่ววววว
ปล. ตัดสินใจได้แล้วว่าจะเชียร์เคนนี่ ดูเป็นคนดีสุดแล้ว
เอ๊ะ แต่เมฆกับธฤตก็ดีนี่หว่า โอ๊ะเชียร์ใครดี เอ๊ะแล้วมันตัดสินใจได้แล้วยังไงฟะเนี่ย :serius2:
เอาเป็นว่าตัดสินใจได้แล้วว่าไม่เชียร์ท่านประธานกับวรุจน์ถึงจะเป็นรักแรกก็เถอะ เราไม่นิยมพวกเจ้าคิดเจ้าแค้น555
***********edit************
เพิ่งเห็นว่ามาต่ออีกตอน ไอ้ที่เพ้อๆข้างบนเป็นเม้นท์ของตอนที่แล้วนะคะ
***********edit***********again555
วรุฒน์แม่มนิสัยไม่ดี จับผิดอยู่นั่นแหละ นี่ถ้าเผลอทำอะไรร้ายๆ กับกายลงไป
แล้วความจำกลับมาทีหลังคงได้กระอักกันล่ะ
ปวดหัวกับกาย ดูจะมีใจให้ทุกคน เหมือนจะกำลังดูๆ กันอยู่กับเมฆ
แต่ก็ตกลงจะคบกับคเชนทร์ แล้วนี่ยังยอมรับว่าเป็นแฟนกับวรุจน์อีก
เลือกไม่ถูกก็เอาเจ้หนอกนี่แหละ โฮะ
-
เคนนี่หลงกายจริงอะไรจริง ฮี่ๆ
-
นิยายเริ่มเป็นแนวฆาตกรรม ตามตัวโคนันมาด่วน หนูอยากรู้ว่าใครเป็นคนวางแผน
-
คเชนทร์มาแรงจัง :serius2:
แฟนคลับท่านประธานปวดใจ :o12:
-
ยังไงก็ชอบคเชนทร์ 5555
-
ยังไงก็เชียร์ท่านประธาน
ท่านประธานก็ช่วยแสดงออกมาซะทีสิ!
สงสารคุณทหารเมฆอ่ะ
อย่าเป็นอะไรเลยนะ
ชอบผู้ชายเปิดเผยแบบนี้
-
อ่านมาถึงตรงนี้แล้วรู็สึกตกอยู่ในหลุมดำ
เอ่อ...ทุกคนเป็นอะไรกัน?? เหมือนมีอาการเคว้งๆ มึนๆ กันถ้วนหน้า
ไม่มีใครดูชัดเจนสักคน เชิงชายที่ว่าเข้าใจง่ายสุดแล้ว ตอนนี้ก็หายหน้าไปซะงั้น - -
แล้วนายทหารเมฆเป็นตายร้ายดียังไงเนี่ย...
วรุจน์นี่จะยังไงต่อไป ส่วนคเชนทร์ก็ชวนไปแต่ห้อง ^ ^
ธฤตช่วงนี้ดูจะหายๆไปจากชีวิตกาย แต่โผล่มาทีก็วางระบิดคนอ่านซะงั้น
มี Something อะไรกับท่านประธานน้อ?
และคนที่เป็นหลุมดำที่สุดของเรื่องก็คือท่านประธาน มันยังไงกันวะ?
ไม่แสดงตัว ออกตัวอะไรทั้งนั้น น้อยๆ..นิ่งๆ...คิดกันเอาเอง(ซึ่งก็คิดไปเรียบร้อยแล้ว)
ปล. รอวันที่จะได้รู้ว่าใครคือผู้ชายในคืนนั้นอยู่
-
คนนี้หลงเป็นจริงเป็นจังแฮะ :man1: :man1:
-
อิท่านประธาน ถ้ากายออกไปแล้วแกยังเฉยชาอยู่ ไม่ไปตามหา ชั้นจะเลิกเชียร์จริงๆแระนะ ฮึ่มๆๆๆๆ :m16:
แล้วทีนี้จะเชียร์ใคร? นายทหารก็ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง เห้อออออ
ขอบคุณมากค๊า :pig4:
-
เมื่อไหร่คนที่จะถูกเลือกทำอะไรจะทำให้กายตัดสินใจได้สักที
เป็นกำลังใจให้กายน่ะ :) :z2:
-
อ่านถึงตอนนี้ งงไปหมดแล้ว
-
เคนนี่ ตอนนี้ดกยคะแนนไปได้อื้อเลย
ชอบครับ ขอบคุณครับ
-
โอ้.....เคนนี่ นายน่ารักอ่ะ คนอะไรก็ไม่รู้ บร๊ะ อยากจับมาทำแฟนจริงๆ :impress2:
ส่วน วรุจ นายทำงี้ได้ไง เราเชียร์ นายก็จริงแต่อย่ามาจับกดกายด้วยความรุ้สึกอื่นที่ไม่ใช่รักนะเฟ้ย :angry2:
โถ แล้วนายเมฆของเราก็หายไปเลย ยิ่งกว่าถูกอุ้มฆ่า ตัดตอนเสียอีก :serius2:
แต่ อะไรไม่รู้ ที่รู้ๆ ก็คือ คุณคทา น่ารักมากต่อทันใจผุ้อ่านดีจริง ขอบคุณขอรับ o13
-
ไม่ชอบวรุจน์อ่ะ ดูเป็นคนร้ายๆยังไงไม่รู้
คนแรกของกายคงเป็นพฤศแน่ๆเลย
แต่คนสุดท้ายของกาย...................................จะเป็นใคร??
-
สรุปตอนนี้ เฆมไม่เป็นอะไรใช่ไหม ทำไมข่าวเงียบจัง
วรุจน์ก็ดูแปลกไป ไม่เหมือนเดิมเลยแหะ แบบเดิมน่าสนกว่าเยอะ
คเชนก็รุกหนัก ท่านประธานพฤศก็เงียบเกิน ไม่ทำอะไรสักที เฮ้อ
-
บวชซะเถอะกาย :z3: ปวดหัวแท๊นนนนนนนน
-
วันที่11/11/11. เม้นต์ตอน44
เลิศอ่ะ. เลขสวยจัง
เหนื่อยแทนกายอ่ะ. บวชเหอะ
-
44 ตอนแล้ว ผมยังสรุปไม่ได้เลย ว่าใครเป็นพระเอก
-
ใจจะขาดด แม่ยกทหารอากาศใจจะขาดดดด :m15:
-
มาต่อไวๆๆๆๆๆๆนะคับ
-
เรารู้สึกว่า
พักนี้ประธานสาวแตกนิสัยหยุมหยิม
เชียร์ปธ.มาตลอดและอยากเชียร์ต่อไป
แต่ถ้าเคนนี่จะมาแรงขนาดนี้นะ
Chapterz > 44/60 < แล้ว
สองในสามของเรื่องเคนนี่อยู่ข้างกายมาตลอดเวลาเจอปัญหาล้านแปด
ถ้าเร็วๆนี้ปธ.ยังไม่รุกอีก...
เราก็จนปัญญาจะลุ้น ดิ้น ดิ้นๆๆT T
-
ท่านประธานมาดเยอะกว่าใครเพื่อน แต่เชียร์คนนี้แ (พยายาม)แน่วแน่
-
ตอนนี้เมฆปลอดภัยแล้วใช่มั้ยคะ แต่ทำไมไม่มีข่าวออกมาเลยอ่า
ท่านประธานนี่ยังไงกันแน่น้า อยากรู้จริงจริ๊งงง
วรุจน์ก็ดูน่ากลัวๆเครียดๆ :เฮ้อ:
น่าหนักอกหนักใจมากๆ ตอนนี้หลายสิ่งสุดสุด!!!
-
วันนี้มาอีกรอบแล้ว....ดีใจมากๆๆๆ แล้วก็ขอบคุนนะครับที่มาต่อให้อีก ทำให้หายคิดถึงไปตั้งเยอะ ฮ่าๆๆ...
-
ใครเป็นคนทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายทั้งหมมดกันแน่น๊อ :serius2:
-
นักสืบ โคนัน ใครก็ได้มาไขความกระจ่าง นิยายเรื่องนี้ทำเอาปวดหัวคิดไม่ตก นี่มันนิยายสืบสวนใช่ม๊ายยยย :serius2:
โอ้ย เชียร์ไม่ถูกแล้วว่าใครจะเป็นพระเอกกันแน่เนี่ย แต่จากที่ดูชื่อเรื่องแล้วมโนเอาเอง สรุปสุดท้าย พฤศ แน่ๆอ่ะพระเอก o18
แต่... ชอบเคนนี่อ่ะ คุณทหารเมฆก็ดี หรือวรุจน์ก็โอ(แต่ตอนหลังๆนี้ไม่โอเท่าไหร่ :m16:)
ว่าแต่ ทำไมไม่กล่าวถึงคุณทหารเมฆเลย หรือได้รับบาดเจ็บความจำเสื่อมตามวรุจน์ไปอีกคน :a5:
-
โอ้ย.....ยิ่งอ่าน ยิ่งปวดตับ
อะไ้ร้รรรรรรร...มันจะคลุมเคลือเยี่ยงนี้
.......เพลียเหลือเกิน (เสียงไทด์AF8)...... :z3:
-
เริ่มปวดหัวกับบรรดาผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตกาย
-
อยากรู้จะเป็นอย่างไร?
-
อืม 44 ตอนแล้วแต่ก็มีปมขมวดๆๆๆเพิ่มขึ้นตลอด :serius2:
ตอนนี้กายก็ยังคงเผชิญกับสถานการณ์น่าอึดอัดต่อไป เฮ่อ ไปบวชเถอะ ตัดขาดทางโลกไปซธ :เฮ้อ:
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่า ^^
-
งืมมมม เชียร์คเชนทร์ มาตลอด เหมือนจะนำแต่...
ทำไมลึกๆรู้สึกวรุจน์มาแรงกว่าฟร้าาา ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอดีต เรื่องกายไม่ยอมนอนด้วย
เรื่องเจ็บเรียกคะแนนสงสาร โหยๆๆๆ แล้วถ้าจะยิ่งเข้าปมอดีตวุรจน์ก็ใช่เลย
ส่วนเมฆลึกลับน้อยไป 555 อีตาประธานก็น่าหมั่นไส้จริงๆ
ตักเหลือ 2 ละตอนนี้
-
กายเป็นคนที่ใครจะพัดไปทางไหนกายก็ไป ใครจะจับวางอย่างไรก็ให้วาง โลเล ไม่ชัดเจน เข้าขั้นหมกมุ่นแล้ว น่าหมั่นไส้จริงๆ แกล้งกายเยอะๆ เลย ข้อหามีหนุ่มหล่อ เพอร์เฟค มาให้เลือก แต่ไม่ยักกะเลือกซะที
-
เชียร์เจ๊นอดีกว่า
-
ยังคงโบกป้ายไฟเชียร์ท่านประธาน
-
กายน่ารักดี
-
สงสารกายจังดูเหมือนกายรับปัญหาทุกเรื่อง
-
ThankS
-
:เฮ้อ:ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น เพราะเหมือนตัวละครทุกตัวจะมีอดีตที่ปิดบังซ่อนเร้นกันอยู่ รออ่านตอนต่อไป พร้อมกับลุ้นต่อไปว่าใครกันนะคือตัวจริงของกาย :เฮ้อ:
-
ง่ายๆไม่ปวดหัวนะกาย
เหมาให้หมดทุกคนไปเลย หกคนหกวัน แบ่งๆ กันไปคนละวัน
วันอาทิตย์พักผ่อน ฮ่าๆๆๆ
ดูลงตัวดีด้วย ได้ทุกคน ไม่ต้องแย่งชิง ไม่ต้องเครียดด้วย
-
อ่านไป นั่งสูดยาดมไป
เฮ้อ กาย หาคนที่ใช่พระเอกได้เมื่อไหร่รีบบอกด้วย
เดาจนไม่รู้จะเดายังไงแล้วT^T
-
อย่าว่าแต่คนอ่านปวดหัวเลย คนเขียนก็ปวดหัวครับ
Guy Chapter 45
ในร้านอาหารริมหาดทรายบรรยากาศดี ลมทะเลพัดมาเอื่อยๆ อากาศเย็นสบาย กายแทะก้ามปูทะเลอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนนรธีร์เอาแต่โทรศัพท์คุยกับหนุ่มคนใหม่ซึ่งเพิ่งรู้จักกันที่เกาะปันหยี
“โอ๊ย อิ่ม” กายวางก้ามปูลงบนจานใส่เศษอาหาร เอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม จังหวะเดียวกัน พนักงานของร้านอาหารเดินเข้ามาที่โต๊ะและเสิร์ฟเบียร์หนึ่งขวดและแก้วหนึ่งใบ
“ไม่ได้สั่งครับ” กายรีบพูด
“มีคนสั่งให้ครับ” พนักงานตอบ วางเบียร์ไว้บนโต๊ะและรีบเดินจากไป นรธีร์เบิกตากว้างแล้วหันไปมองรอบๆ กายทำเช่นเดียวกันจึงเห็นชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มคนหนึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลกำลังมองเขาอยู่ด้วยสายตายิ้มๆ
“ใคร” นรธีร์พูดเบาๆ แล้วคุยโทรศัพท์ต่อ แต่สายตายังคงมองกายอย่างคาดคั้น
“ไม่รู้” กายส่ายหน้าแล้วมองขวดเบียร์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นและหันไปมองจุดเดิมอีกครั้ง ชายหนุ่มคนนั้นยังมองมาที่เขา แต่คราวนี้ยกแก้วเบียร์ของตัวเองขึ้นประหนึ่งจะเชิญชวนให้ดื่มด้วยกัน
“โอ้โห หล่อดี” นรธีร์พูดเบาๆ แล้วรีบจบการสนทนาทางโทรศัพท์ กายถอนหายใจยาว ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอีกครั้ง
“รัศมีเกย์ของเราสองคนนี่แผ่กระจายแบบเซอร์ราวด์รอบทิศทางเลยนะเน่ี่ย” นรธีร์หัวเราะ “ดื่มให้เขาหน่อยซักแก้วซิวะกาย เชื่อมความสัมพันธ์”
“หยุดพูดเลยเจ๊”
“ฉันจะไปห้องน้ำ” นรธีร์พูด ทำท่าจะลุกขึ้น
“อย่านะเจ๊” กายรีบห้าม
“ทำไม ไม่ดีหรือไง จะได้เปิดทางให้ คราวนี้มีหนุ่มเข้ามาจีบแกเพิ่มอีกหนึ่งคน แกจะได้เลือกง่ายๆ หรือไม่ก็มาแทนคุณวรุจน์สุดหล่อที่แกกำลังจะตัดทิ้งไปจากรายการไงล่ะ”
“แค่เท่าที่มีปวดหัวจะตายอยู่แล้้ว”
“เวรกรรมของคนหน้าตาดีจริงๆ เลย นั่งอยู่ดีๆ ก็มีคนมาจีบข้ามโต๊ะ” นรธีร์หัวเราะคิกคัก
“เจ๊อิ่มหรือยังจะได้กลับ” กายถามนรธีร์
“ยัง ขอของหวานหน่อย”
“อะไรกัน นั่งอยู่ตั้งนานไม่รู้จักสั่ง” กายโวย
“ก็ฉันโทรศัพท์” นรธีร์แหวเสียงดังไม่แพ้กัน “แกนี่อย่าเรื่องมากนักเลย เรียกบ๋อยมาสั่งของหวานเร็วเขา ฉันอยากจะอม เอ๊ย อยากกินกล้วยหอมทอดลำใหญ่ๆ”
“บ้า”
“ฉันว่าท่าทางพ่อหนุ่มคนนั้นไม่เล็ก เอ๊ย ไม่เบาเหมือนกันนะกาย ตัวใหญ่บึก ท่าทางคึกไม่ใช่เล่น ไหนๆ ก็มาเที่ยวแล้ว หาอะไรสนุกๆ ทำหน่อยสิน้องรัก” นรธีร์เสนอความเห็น
“มาเป็นไกด์นำเที่ยวนะเจ๊ ไม่ได้มาเที่ยว แล้วไม่ต้องมาแนะนำอะไรแบบนี้”
“ก็ฉันเห็นแกเครียด ฉันรู้ว่ามีคนมาชอบแกหลายคนแล้วแกก็เลือกไม่ได้ซักคน สงสัยไม่โดนทะลวงมานาน เลยอยากให้ปลดปล่อย” นรธีร์แนะนำ
“ไหนเชียร์ผมกับเชิงชายอยู่ดีๆ ทำไมมายุให้ผมมีอะไรกับคนแปลกหน้า”
“ก็แกไม่เลือกไอ้ชายแล้วนี่หว่า”
“ใครว่า” กายพูดแล้วชะงัก “เอ่อ...คือ”
“แกพูดอะไรนะกาย ได้ยินไม่ถนัด” นรธีร์ยกมือป้องหู เอียงหูเข้ามาหากาย
“ไม่มีอะไร” กายส่ายหน้า “และอย่ามายุผมนะ”
“ฉันว่าแกนอนกับเขาไม่ได้หรอก เพราะแกมีคนที่แกรักอยู่ตั้งหลายคน” นรธีร์เบ้ปาก ก่อนจะพูดต่อว่า “และรักพี่เสียดายน้อง เอ๊ย ไม่ใช่สิ หวงกล้วยเสียดายข้าวหลามอยู่นั่นล่ะ”
“เชียร์กันดีนัก” กายหยิบขวดเบียร์ ยกขึ้นดื่มโดยไม่เทใส่แก้ว
“เฮ้ย ไอ้กาย ...” นรธีร์อุทาน หันไปมอง 'หนุ่ม' คนนั้นก็เห็นว่ากำลังมองกายตาค้าง
“แรงนะแก” นรธีร์พูด
“แล้วเจอกันนะเจ๊” กายเลียริมฝีปากแล้วลุกขึ้น ทิ้งให้นรธีร์มองตาค้างเหมือนชายหนุ่มคนนั้น
“แกจะไปไหน”
“ไปห้องน้ำ” กายตอบ “และคอยดูนะ ผู้ชายคนนั้นต้องลุกขึ้นตามไปแน่ๆ เจ๊จ่ายเงินไปเลย แล้วเจอกันที่โรงแรมพรุ่งนี้เช้า”
“ไอ้กาย” นรธีร์ร้องเรียกกายแล้วหันไปมองชายหนุ่มคนนั้นซึ่งลุกขึ้นเช่นเดียวกันและกำลังเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อน
“โอ๊ยกู ทำอะไรไปวะเนี่ย ไอ้กายมันก็ยิ่งเพี๊ยน” นรธีร์ตบหน้าผากตัวเอง
กายยืนเตร่อยู่ที่ลานจอดรถ ไม่ถึงนาที ชายหนุ่มคนที่สั่งเบียร์ให้เขาก็เดินเข้ามาหา รูุปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มไม่แพ้ 'หนุ่มๆ' ที่เข้ามาเกี่ยวพันกับเขา
“สวัสดีครับ ผมชื่อเมธีครับ คุณน่าทึ่งมาก ดื่มเบียร์อึกเดียวได้ครึ่งขวด” เมธีหัวเราะเบาๆ
“มากกว่านั้นก็ยังได้” กายตอบ ยักไหล่ หันไปมองรถที่จอดเรียงรายอยู่ใกล้ๆ ไม่สบตาคนที่เข้ามาพูดด้วย
“คุณชื่ออะไรครับ” เมธีถาม
“ชื่ออะไรก็ช่างเถอะ ผมจะถามคุณตรงๆ คุณต้องการอะไรจากผม” กายถาม
“เอางั้นเลยหรือ” เมธียกมือขึ้นเกาท้ายทอย
“ใช่ รีบพูดมาก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจ” กายพยักหน้า
“เอ่อ...”
“ว่าไงครับ” กายเลิกคิ้ว
“คือ...ผม...” เมธีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเห็นสายตาคาดคั้นจากกายจึงรีบพูดออกมาเร็วๆ ว่า “ผมอยากมีอะไรกับคุณ”
“คุณมีที่หรือเปล่า” กายถาม
“มีครับ ไม่ไกล” เมธีพยักหน้าแล้วบอกช่ื่อโรงแรม
“งั้น...”
“ไปเถอะครับ” เมธีร์คว้ามือกายและดึงให้เดินตาม แต่ทั้งสองหนุ่มเดินไปได้ไม่ถึงสิบก้าวคนที่ถูกดึงมือก็หยุดเดิน
“เดี๋ยวก่อนครับ” กายพูด
“ผมมีถุงยาง มีหล่อลื่น คุณไม่ต้องห่วง” เมธีหันมาพูด ไม่ยอมหยุดเดิน
“ไม่ใช่ยังงั้น คือว่า...”
“ถ้าคุณเจ็บเมื่อไหร่ผมจะหยุด”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ เดี๋ยวก่อน” กายขืนตัว
“คุณเปลี่ยนใจ” เมธีหันมาเลิกคิ้วมองกาย
“เปล่า” กายส่ายหน้า “ผมลืมเป้”
“คุณไม่กล้า” เมธียิ้มกว้าง
“ใครว่า อย่างผมนี่นะจะไม่กล้า” กายเถียง ใบหน้าหันมองซ้ายมองขวา
“คุณบิดข้อมือ อยากให้ผมปล่อย ไม่รู้ตัวหรือครับ” เมธีก้มลงมองมือที่กำลังจับข้อมือของกาย
“ผมไม่ชอบให้ใครดึงแขน”
“ผมก็ไม่ชอบดึงแขนใคร” เมธีปล่อยข้อมือของกายแล้วผายมือไปด้านหน้าพร้อมกับพูดว่า “ถ้างั้นเชิญครับ”
“เอ่อ...” กายยังไม่ขยับ ตามองหน้าของเมธีสลับกับร้านอาหารด้านหลัง
“เชิญครับ เดี๋ยวจะเสียเวลา” เมธีพูดขึ้นมา กายถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเดินไปข้างหน้า แต่เมธีรีบพูดว่า “ทางนี้ครับคุณ ไม่ใช่ทางนั้น”
“รู้แล้ว”
“คุณแน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้” เมธีพูดขึ้นมาเบาๆ
“แน่ยิ่งกว่าแน่ เรื่องแค่นี้เอง”
“มีเซ็กส์กับคนแปลกหน้าแบบนี้หรือครับ” เมธีถาม
“ผมทำประจำ” กายยักไหล่
“อืม...” เมธีทำเสียงในลำคอ เลิกคิ้วทำหน้าไม่เชื่อ
“เดือนละกี่ครั้งครับ” เมธีถาม
“ถามเป็นอาทิตย์ดีกว่าคุณ” กายตอบแล้วเร่งฝีเท้า
“ขนาดนั้นเลย” เมธีหัวเราะเบาๆ แล้วเดินคู่ไปกับกายเงียบๆ ไม่ถึงสี่นาทีก็มาถึงหน้าโรงแรมหรูหรา เมธีแตะแขนกายแล้วชี้เข้าไปในโรงแรม แต่กายกลับยืนนิ่ง
“เชิญครับ ถึงที่แล้ว”
“เอ่อ...” กายยังไม่ขยับ
“คุณเป็นอะไร” เมธีขมวดคิ้ว
“ผมเป็นอะไรงั้นหรือ” กายเลิกคิ้วถาม “คุณหมายความว่ายังไง”
“อย่าบอกผมนะว่าเดินมาถึงขนาดนี้แล้วคุณจะเปลี่ยนใจ”
“ใครบอก ผมยังไม่ได้พูดอะไรซักหน่อย”
“งั้นจะรออะไรอีกครับ” เมธีจับข้อมือกายและดึงให้เดินตาม แต่กายฝืนตัวเอาไว้ เมธีจึงปล่อยและพูดว่า
“โอ๊ะ โทษที ผมลืมไปว่าคุณไม่ชอบให้ใครดึงแขน”
“คุณ...เอ่อ พักห้องไหน”
“ทำไมหรือครับ” เมธีเลิกคิ้ว
“คุณเข้าไปก่อน เดี๋ยวผมจะตามเข้าไป” กายตอบเสียงเบา
“โกหก”
“เอ๊ะคุณนี่” กายโวยขึ้นมาแต่เสียงไม่ดังเท่าใดนัก
“เขาว่าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ” เมธีอมยิ้ม “และผมเห็นคุณเปิดหน้าต่างมาตั้งแต่ลานจอดรถร้านอาหารแล้ว”
“ไม่ต้องมาทำเป็นรู้ดี” กายพูดพึมพำ
“คุณดูสับสน ไม่เป็นตัวของตัวเอง จะทำอะไรตอนนี้ต้องระวังหน่อยนะครับ” เมธียิ้มมุมปาก เอียงหน้ามองกาย
“หมายความว่ายังไง” กายหรี่ตา
“คุณต้องการประชดอะไรหรือประชดใครหรือเปล่า”
“เปล่่านี่” กายยักไหล่ ไม่สบตาชายหนุ่มซึ่งยืนมองเขาอยู่ตรงหน้า
“หรือไม่ก็ต้องการทดสอบอะไรบางอย่าง” เมธีหัวเราะเบาๆ
“ผมไม่เห็นต้องทดสอบอะไร” กายตอบเสียงเบากว่าเดิม ยังคงมองซ้ายมองขวา ในใจนึกถึงคำพูดของคเชนทร์ที่ว่าเขาเป็นคนที่โกหกอะไรไม่ได้เพราะสายตาจะฟ้องออกมาหมด นอกจากนั้น กายยังเริ่มรู้สึกอีกด้วยว่าผู้ชายคนที่เขากำลังคุยด้วยอยู่ขณะนี้นั้นเป็นคนที่ฉลาดไม่ใช่น้อย
“ผมว่าคุณอาจกำลังมีความรัก และต้องการทดสอบอะไรบางอย่าง เช่น จะมีเซ็กส์กับคนแปลกหน้าได้หรือไม่ แต่เห็นได้ชัดว่าคุณทำไม่ได้เพราะคุณกลัวว่าจะรู้สึกผิด ขอโทษนะครับที่ผมพูดตรงๆ แบบนี้ เฮ้อ โชคดีที่เราไปไม่ถึงห้องนอน ถ้าถึงห้องผมละก็ รูปร่างหน้าตาอย่างคุณ ผมอาจจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ถ้าคุณเปลี่ยนใจตอนที่เราเริ่มจะโหมโรงกันแล้ว ผมอาจจะไม่ยอมและข่มขืนคุณก็ได้”
“ทำยังงั้นผมก็ต่อยนะสิ”
“ผมตัวใหญ่กว่าคุณตั้งเยอะ” เมธีหัวเราะ
“ใหญ่ผมก็ไม่กลัว ใหญ่แค่ไหนเคยเจอมามาหมดแล้ว” กายตอบ
“คุณครับ กลับที่พักเถอะครับ ผมขอเตือนว่าคุณอย่าทำแบบนี้เพราะคุณอาจจะไม่เจอคนดีๆ อย่างผมอีกก็ได้ ผมว่าคุณกลับไปนอนคิดถึงคนที่คุณรักดีกว่า” เมธีแนะนำ
“ทำไมคุณจะมารู้ดี”
“ผมรู้ดีก็แล้วกัน ผมเป็นจิตแพทย์” เมธีตอบ
“ไม่จริงหรอก แต่ถึงจริงก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกัน”
“งั้นไปคุยกับผมไหมล่ะ ที่ลอบบี้โรงแรมก็ได้ ผมจะวิเคราะห์ตัวคุณให้ฟัง” เมธีเลิกคิ้ว
“ไม่ต้อง อาการผมยังไม่ต้องถึงมือหมอหรอก” กายเบ้ปาก
“งั้นที่ผมพูดไปก็น่าจะมีส่วนจริงบ้างใช่ไหมครับ” เมธีถาม
“ก็...” กายอึกอักแล้วตอบว่า “ไม่จริง”
“คุณโกหก” เมธีสวนกลับทันที “มองตาคุณก็รู้ทันทีว่าคุณโกหก คุณรู้หรือเปล่า คุณเป็นคนประเภทที่ปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองทางดวงตาไม่ได้”
“เก่งขนาดนั้นเชียว” กายพูดแต่หลบตาคนที่บอกว่าเป็นจิตแพทย์
“ถ้ายังงั้นผมถามคุณอีกคำถามว่า คุณกำลังมีความรัก แต่คุณกำลังกลัวและสับสนใช่หรือไม่”
“ไม่ใช่”
“โกหกอีกแล้ว”
“ไม่เอาแล้ว ผมไม่มาเล่นยี่สิบคำถามกับคุณหรอก” กายขมวดคิ้ว ส่ายหน้า สายตาจับอยู่ที่ใต้คอของคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า
“งั้นเชิญครับ” เมธีหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วผายมือเชิญกายและพูดว่า “หวังว่าคงได้เจอกันอีกนะครับ”
“อือ” กายทำเสียงในลำคอแต่ยังไม่ขยับเท้าเดินจากไป
“นี่คือนามบัตรผม” จิตแพทย์หนุ่มยื่นนามบัตรให้ กายลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วยื่นมือไปรับ จากนั้นจึงรีบเดินจ้ำอ้าวจากไปทันที ในใจอดบ่นให้จิตแพทย์หนุ่มคนนั้นไม่ได้
...เป็นหมอวิเศษมาจากไหน จะมารู้ใจเราได้ยังไง เรามีความรักงั้นหรือ กลัวด้วยอีกต่างหาก ก็แค่ความรัก จะน่ากลัวตรงไหน...
...แต่ถ้าบอกว่ามีความรักไปแล้ว อืม แล้วเรารักใครล่ะ มีตั้งหลายคน ความรู้สึกที่มีต่อทุกคน ณ ตอนนี้ กับคนใหนถึงจะเรียกว่าความรัก...
...เรากำลังมีความรัก ขนาดหมอคนนั้นเจอเราไม่กี่นาทีก็มองออก ตัวเราเองแท้ๆ ยังรู้สึกสับสนอยู่เลย...
...กาย อย่าต้องให้ถึงมือจิตแพทย์นะแก ต้องรู้ใจตัวเองให้ได้ ต้องรีบให้มากที่สุด ก่อนจะทำอะไรไม่ดีและทำให้ทุกอย่างพัง...
...ต้องรีบตัดสินใจ...
ซอว์เบนอมยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นกายเดินเข้ามาในโรงแรมที่เขาพักอยู่ เขาเดินทางมาถึงกรุงเทพมหานครเมื่อคืนนี้โดยไม่ได้บอกกายล่วงหน้าเช่นทุกครั้ง คราวนี้เขาต้องการให้กายแปลกใจมากยิ่งกว่าเดิมเพราะมาในฐานะนักท่องเที่ยวที่กายต้องนำเที่ยวจังหวัดสุโขทัย
“เบนนี่” กายหยุดเดิน อุทานขึ้นมาเสียงดังเมื่อเห็นซอว์ เบน
“ไกด์ของผม”
“คุณเล่นตลกอะไรครับ” กายขมวดคิ้ว
“รอเพื่อนผมอีกสองคนนะครับ กำลังจะครบ” ซอว์ เบนลุกขึ้น เดินเข้าไปหากาย “ผมไม่ได้เล่นตลก ผมเอาจริง”
“ตลก ใครว่าไม่ตลก” กายแย้ง
“ก็ผมอยากมาเที่ยวงานลอยกระทงและชมการแสดงแสงสีเสียงโบราณสถานสุโขทัย”
“บริษัททัวร์มีถมเถ”
“อ้าวคุณนี่ พูดยังไง มีลูกทัวร์มาจ้างให้นำเที่ยว ไม่ดีหรือครับ” ซอว์ เบนหัวเราะขำ
“จริงหรือเปล่า ไม่มีอะไรแอบแฝงแน่นะครับ” กายถาม
“ไม่มีครับ” ซอว์ เบนส่ายหน้า
“ดี” กายพยักหน้า
“ไม่มีอะไรแอบแฝงแน่นอนเพราะผมจะพูดตรงไปตรงมากับคุณ” ซอว์ เบนพูดเสียงจริงจัง “ตั้งแต่เราพบกันคราวที่แล้ว อาการผมหนักยิ่งกว่าเดิม กลับไปถึงเมียนมาร์ผมแทบทำงานไม่ได้เลย ผมคุยกับแม่แล้ว แม่ก็ชอบคุณมาก ถึงปฏิเสธไปแล้ว แต่เราสองคนก็ยังไม่ล้มเลิกความพยายาม”
“คุณก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่...”
“เป็นไปได้สิ ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ หรือคุณจะให้พ่อผมมาดูตัวคุณอีกคน”
“อย่านะครับ อย่าทำแบบนั้นนะ” กายรีบปฏิเสธ
“ไปอยู่ที่โน่นกับผมเถอะครับ เปิดบริษัททัวร์ ผมรับรองว่าคุณจะได้ลูกค้าเยอะแยะ ทุกอย่างจะไม่มีปัญหา เลิกงานผมก็จะมาหาคุณที่บริษัท ช่วยคุณทำงาน”
“เบนนี่”
“ผมซื้อตึกสามชั้นเอาไว้แล้ว รถก็มีพร้อม ถ้าไม่พอก็ซื้อเพิ่มได้ ทุกอย่างพร้อมเริ่มต้น เพียงแต่คุณตอบตกลงเท่านั้น”
“แล้วนี่เมื่อไหร่เพื่อนคุณจะมากันครบ จะได้ไปขึ้นรถ” กายหันไปมองประตูด้านหน้าของโรงแรม พยายามหาทางออกนอกเรื่อง
“ทุกอย่างไปได้สวยแน่นอน ครอบครัวของเรามีเส้นสายเยอะ ธุรกิจทัวร์ของเราต้องรุ่งแน่ แล้วถ้าผมใช้หนี้ทุนหมดแล้วผมก็ไม่ต้องทำงานที่กระทรวง ผมจะคุยกับพ่อ ขอมาทำธุรกิจส่วนตัว เราสองคนจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขด้วยกัน”
กายถอนหายใจหนัก ไม่นึกว่าซอว์ เบนจะทำถึงขนาดนี้
“กาย ฟังนะ ผมไม่ใช่คนเหลาะแหละ เจอกันครั้งแรกผมอาจจะดูเป็นคนเจ้าสำราญ อืม ความจริงก็ใช่ ผมเป็นคนสนุกสนาน มีความสุขกับการใช้ชีวิต และผมต้องการมีความสุขกับการใช้ชีวิตกับคุณ ผมตัดสินใจแล้ว ผมรู้ว่าหัวใจตัวเองต้องการอะไร ไปอยู่เมียนมาร์กับผมเถอะ ไปอยู่ที่โน่นคุณจะมีความสุขมากกว่าอยู่ที่นี่”
“พูดง่ายๆ ได้ยังไง”
“งั้นคุณห่วงอะไร เพื่อนงั้นหรือ อยู่ที่โน่นคุณจะมีเพื่อนเยอะแยะ ผมมีเพื่อนเยอะ เพื่อนผมทุกคนพร้อมจะเป็นเพื่อนกับคุณแน่นอน ชีวิตในพม่าไม่ได้น่ากลัวเหมือนที่คนทั่วไปมองเราหรอก คุณไม่ต้องกังวล ผมดูแลคุณได้ ทุกอย่างจะโอเค”
“ขอผมคิดเรื่องนี้ก่อนได้ไหมครับ มันเร็วเกินไป” กายต่อรอง
“เร็วที่ไหน ครั้งที่แล้วแม่ผมก็มา เราก็คุยกัน ผมให้เวลาคุณแล้ว”
“เบนนี่ คือว่าผม...”
“คุณต้องการเวลาคิดและตัดสินใจนานแค่ไหนครับ จะให้ผมมาเอาคำตอบเมื่อไหร่” ซอว์ เบนถาม
“เอ่อ...” กายพูดไม่ออก
“หรือคุณรักใครไปแล้ว” ซอว์ เบนถามเสียงแผ่วเบาและเมื่อเห็นกายยืนนิ่งไม่ตอบอะไรจึงพูดต่อว่า “กาย ตอบผมสิครับ ว่าคุณยังไม่ได้รักใคร”
“ผม...”
“ถ้าคุณไม่พร้อมจะตอบ งั้นก็พอแค่นี้ก่อน ผมได้พูดสิ่งที่ต้องการพูดไปแล้ว ผมจะให้คุณได้คิดและตัดสินใจอีกที แต่ผมต้องการคำตอบนะกาย ผมต้องการคำตอบจริงๆ นะครับ ผมต้องการคำตอบก่อนกลับเมียนมาร์”
กายยืนนิ่ง มองไปยังร่างสูงใหญ่ของซอว์ เบนซึ่งกำลังซื้อเบียร์แจกจ่ายเพื่อนๆ การแสดงแสงสีเสียงและการลอยกระทงจบสิ้นลง พร้อมกับคำพูดของซอว์ เบนที่ยังคงดังก้องอยู่ในหู
...ผมเป็นคนตรงไปตรงมา ผมรู้สึกยังไงผมก็จะพูดยังงั้น พรที่ผมอยากได้จากการลอยกระทงคือขอให้ได้ผมได้อยู่กับคุณ กายครับ ผมรักคุร ไปอยู่กับผมที่เมียนมาร์เถอะครับ...
กายกัดริมฝีปากล่่าง ก่อนจะถอนหายใจแรงๆ อยากจะยกมือขึ้นโขกศีรษะของตัวเองยิ่งนัก
จนถึงป่านนี้เขาก็ยังทำเฉไฉออกนอกเรื่อง ไม่ตอบตกลงหรือปฏิเสธซอว์ เบน
“นี่ของคุณ” ซอว์ เบนเดินเข้ามาหากาย ยื่นเบียร์ให้หนึ่งกระป๋อง
“ขอบคุณครับ” กายรับเบียร์มาถือไว้ในมือ “แย่จัง ผมเป็นไกด์ แต่ต้องให้ลูกทัวร์บริการ”
“ไม่เป็นไรครับ ไกด์ใจลอยแบบนี้ ลูกทัวร์ไม่ถือสา” ซอว์ เบนยักคิ้ว “เพราะผมรู้ว่าทำไม”
“ทำไมหรือครับ”
“เพราะคุณคิดถึงคำพูดของผมอยู่ใช่หรือเปล่า”
...บอกเขาไปสิกาย บอกไปเลยว่าตัดสินใจยังไง บอกไปให้ชัดเจนว่าจะเอายังไง...
“เบนนี่” กายสูดลมหายใจ
“ผมรู้ว่ามันลำบากใจสำหรับคุณ” ซอว์ เบนพูดเสียงนุ่ม “แต่กายครับ จะปล่อยเวลาให้ผ่านไปทำไม ถ้าคุณยังไม่ยอมตอบผม ผมก็จะเซ้าซี้คุณนี่ล่ะ ผมจะมากรุงเทพฯ ทุกสุดสัปดาห์ก็ได้ ให้มันรู้ไปว่าคุณจะใจดำกับผม และไม่ใจอ่อนกับความมุ่งมั่นของผม”
“เบนนี่” กายยังคงเรียกชื่อซอว์ เบนเพราะกำลังพยายามเรียบเรียงคำพูดดีๆ
“ไปเถอะ ไปส่งเพื่อนๆ ผมกลับโรงแรม แล้วเราสองคนไปตะลุยราตรีสุโขทัยกันต่อ” ซอว์ เบนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ยิ้มกว้างจนแทบเห็นฟันเกือบทุกซี่
“เบนนี่ คือว่า...” กายพึมพำ
“ครับ” ซอว์ เบนเลิกคิ้วข้างเดียว
“ทำไม” กายถามเสียงเบา มองตาของซอว์ เบนนิ่ง
“ผมบอกคุณไปแล้วว่าทำไม” ซอว์ เบนตอบ “แต่ถ้าอยากได้ยินอีกก็ได้”
“คุณก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องยาก”
“ผมไม่แคร์ ผมพร้อมที่จะฝ่าฟัน มีหลายอย่างในชีวิตของคนเราที่เป็นเรื่องยาก”
“แต่ไม่ใช่ว่าทุกเรื่องจะเป็นไปได้” กายตอบ
“กาย” ซอว์ เบนทอดเสียงอ่อนโยน “ผมรักคุณ”
“คุณนี่ดื้อจริงๆ”
“ผมเป็นลูกคนสุดท้อง เป็นคนเอาแต่ใจ”
“ถ้ายังงั้นจะให้ผมตอบทำไมละครับ”
“แต่ผมก็เคารพการตัดสินใจของคุณนะครับ” ซอว์ เบนพูดเสียงหม่น “แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไรครับ” กายถามขึ้นเมื่อเห็นว่าซอว์ เบนนิ่งไปครู่หนึ่ง
“ผมจะยอมรับคำตอบของคุรก้ต่อเมื่อคุณมีเหตุผมที่เหมาะสม ไม่งั้นผมก็จะยังตื๊อคุณไม่เลิก”
“หมายความว่ายังไง”
“ถ้าคุณรักคนอื่นไปแล้ว ผมก็จะถอย แต่ถ้าเพราะคุณยังไม่ได้รักผม ผมก็จะยังตื๊อคุณต่อ เพียงแต่ผมจะเว้นช่วงให้คุณได้หายใจบ้าง”
“โธ่ เบนนี่”
“คุณเป็นคนพูดเองว่าผมดื้อ” ซอว์ เบนยักคิ้ว “เพราะฉะนั้น ตอบผมสิครับว่าทำไม”
“ทำไมอะไรครับ” กายถามเสียงเบาแล้วแทบอยากจะกัดริมฝีปากตัวเองเพราะรู้ว่าเป็นคำถามที่ไม่ได้เรื่องเป็นที่สุด
“คุณรักคนอื่นหรือกาย” ซอว์ เบนถามเสียงเรียบ ใบหน้าจริงจัง “กรุณาซื่อสัตย์ต่อผม และซื่อสัตย์ต่อหัวใจของตัวเองนะครับ”
กายเม้มปาก ขมวดคิ้วเล็กน้อย พยายามบังคับตัวเองให้ตัดสินใจ เสียงของซอว์ เบนดังขึ้นมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเจือเศร้า
“หรือคุณไม่ได้รักผม”
“เบนนี่...”
“คุณยังไม่ได้รักผม” ซอว์ เบนเลิกคิ้วถาม
“ตอนนี้ผมมีใจให้ใครบางคนอยู่เป็นพิเศษ” กายกลั้นหายใจตอบแล้วรีบพูดต่อ “แค่ผมยังตัดสินใจไม่ได้”
“เพราะมีหลายคนเข้ามาชอบคุณใช่ไหม”
“ครับ” กายพยักหน้า ไม่สบตาซอว์ เบน
“ผมอยากจะรู้จังเลยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
“ผม...” กายก้มหน้า เสียงค่อยลงกว่าเดิม ซอว์ เบนยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วฝืนทำเสียงร่าเริง
“เอาล่ะ คราวนี้ผมก็กลับเมียนมาร์ได้แล้วสินะ”
“เบนนี่ ผมขอโทษ”
“ผมเข้าใจ” ซอว์ เบนยักไหล่ ยิ้มให้กายอย่างอ่อนโยน “คนเราบังคับใจตัวเองไม่ได้ และไม่ควรบังคับใจคนอื่นด้วย ผมอาจจะมาทีหลัง และอีกอย่าง ผมก็อยู่ไกลถึงเมียนมาร์ อะไรๆ ก็ไม่เอื้อต่อความสัมพันธ์ของเรา”
กายยืนนิ่ง ซอว์ เบนหันไปโบกมือให้เพื่อนๆ แล้วหันมาหากายและชวนกลับ กายเดินตามหลังซอว์ เบน ตามองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่เพิ่งโดนเขาปฏิเสธความรัก
::: End of Chapter 45 :::
-
^
อุ๊บส์ ได้จิ้ม
********edit**********
ตัดเบนนี่ไปหนึ่ง คนนี้เห็นชัดว่าไม่รักแน่ๆ
แต่เอ๊ะ กายยังไม่ได้ตัดเชิงชายออกไปหรอกเหรอ
นึกว่าตัดไปแล้ว เห็นจีบมาตั้งนานก็ไม่มีท่าที
หรือเพราะจีบมานานสุดเลยตัดไม่ลง คนนี้ดูจริงใจสุดนี่เนาะ
อืมๆ เข้าใจอยู่มันเลือกไม่ถูก ไอ้ครั้นจะเลือกก็กลัวเลือกผิดอีก
:เฮ้อ:
-
เฮ้ออออ พ่อหนุ่มเนื้อหอมเอ๊ยยยย
เดาเลาๆได้อยู่ว่าใคร
เพราะบทเยอะสุดในเหล่าหนุ่มๆแล้ว 5555
กายนี่จะเรียกว่าโลเลก็ไม่ได้นะ
เพราะแค่ยังไม่รู้จักความรัก ไม่รู้จักใครทั้งนั้นเลย
รีบๆตัดสินใจก่อนจะไม่เหลือให้เลือกนะจ๊ะ
รอตอนต่อไป
-
สงสารซอ เบน จังคับ มาต่อไวๆนะคับ
-
ตกลงกายมีใจให้ใคร เดาไม่ถูกเลย แต่ตัดซอร์เบน ไปได้คนนึงล่ะตอนนี้ อิอิ :mc4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เริ่มตัดตัวเลือกไปเรื่อยๆ~
-
เหนื่อยแทนกายจริงๆ..
-
ตัดไปได้หนึ่งแล้วกายเอ้ยยยยยยTT ลำบากใจจริงจริ๊งงงง
-
ตัดเบนนี่ออกไป อีก 1
อยากรู้จัง ว่าใครจะเป็นคู่ชิง
ชอบครับ สนุกครับ ขอบคุณนะครับ
-
ลดไปแล้วหนึ่งคน :เฮ้อ:
ดีหน่อยที่ตัดแบบรู้ใจตัวเอง
-
สรุปกายได้กับเจ๊นอ เอิ๊กกก
-
สงสารเบนนี่
-
ตัดไปคนแล้ว!!! เย้!!!
-
ตัดไปได้ 1 ตัวเลือก อยากอ่านต่ออ่ะ มันค้างคามากมาย :serius2:
สรุปเมฆ ม่องไปยังเนี่ย แล้ว วรุจน์ ล่ะ เมื่อไหร่จะจำได้ว่ารักกาย :m31:
แต่ คเชนทร์ พักนี้ก็แอบทำตัวน่ารัก ลำบากใจจังเลย วุ้ย :เฮ้อ:
ส่วน ท่านประธานที่ ขอสักทีเถอะ :z6:
สรุปแล้ว อยากอ่านต่ออ่ะ มาต่อเร็วๆ + ยาวๆ นะขอรับ คุณคทา :กอด1:
ก่อนที่คนอ่านหลายๆ คนจะลง(นปช)แดง ตายกันไปเป็นแถบๆ ด้วยความอยากรู้ :z3:
-
ความทุกข์ของคนหน้าตาดีจริงๆ
-
:เฮ้อ:
-
เฮ้อออ เริ่มชอบเบนนี่แล้วเนี่ย เหอๆ
-
ใครหนอที่จะครองหัวใจกาย?? o16 o16
-
สงสารเบนนี่เบาๆ ทหารเมฆก็ยังไม่โผล่มาในตอนนี้ หรือสงสัยจะความจำเสื่อมตามวรุจน์ไปจริงๆ :a5:
ส่วนเรื่องใครเป็นพระเอก ไม่เดาและคาดหวังแล้วดีกว่า กลัวผิดหวังอ่า 555+ :laugh:
-
เฮ้อ เบนนี่ทุ่มเทขนาดนี้ยังไม่ได้ใจกายเลยอ่ะ
แล้วตกลงใครกันแน่ที่ได้ใจกาย หรือกายยังไม่รักใครสักคน :z3:
-
ตัดเบนนี่ไปได้คนนึงละ โอย อ่านแล้วเหนื่อยจิง
-
ตอนหน้าขอเคนนี่เยอะๆ นะๆ คุณคฑา
อยากรู้เรื่องสายลับบริษัทค้าอาวุธเถื่อนด้วยอ่ะ (การกระทำของอิตาพฤตมันเถื่อนจริงๆ นะ 555)
-
ตัวเลือกเริ่มน้อยลง รอดูใครจะเป็นตัวจริของกาย o18
-
กลับไปเลียแผลใจนะซอว์
-
ใครหวา คนที่ความจำเสื่อมอ่ะเปล่าเอ๊ย
แต่ก็ยังแอบหวังกับท่านประธานอยู่นะ
-
อุ๊ปส์ ......... ถูกใจหมอเมธี
:-[ :-[ :-[
-
ตกลงรักใครกันเนี่ย
-
นี่ถ้าเป็นพล็อตหนังผี ไม่พ้นนายอรัญมาตามเก็บบรรดากิ๊กด้วยความหึงเป็นแน่แท้
ก็แหม กิ๊กเก่านายอรัญแต่ละคน ชะตาปางตายกันเห็นๆ ขนาดพี่ชายยังไม่ละเว้น
ก๊ากกกก คิดไปได้เนอะ :laugh:
-
น่าสงสารซอว์เบนอ่ะ
:impress3: :impress3: :impress3:
-
ใจจะขาดดด แฟนคลับนายทหารอากาศใจะจะขาดดด
(แต่เวลาเห็นว่าตัวเลขบทที่เปลี่ยนไปทีไร ก็ดีใจทุกที อิอิ :z2:)
-
คเชนที่เชียร์มาตั้งแต่ตอนแรกมีหวังไหมหนอ
-
ตัดไปหนึ่งแล้วซิ :เฮ้อ:
-
แล้วใครล่ะทีนี้
-
ดีมาก. อย่าให้ยืดเยื้อ(ไปกว่านี้. แค่นี้ก็น่ารำคาญจะแย่แล้ว).
ตัดช้อยด์เร็วๆนะกาย ก่อนที่คนเขียนจะช่วยตัดโดยให้โดยปืนยิงไปอีกคนนะ
-
สงสารเบนนี่ TT แต่เค้าไม่ใช่ของเราจะทำไงได้อ่ะนะ เฮ้ออ
ตัดไปอีกหนึ่ง แล้วที่เหลือนี่จะเป็นใครกันนะ
แอบแปลกใจเรื่องชาย กายยังไม่ได้ตัดชายออก
ใครมีหวังมากสุดกันละเนี่ย ลุ้นโว๊ยยยย!!!!
-
ไม่ได้เป็นแฟน แต่ก็เป็นเพื่อนกันได้นะเบนนี่ :กอด1:
ดูเป็นคนแฟร์ๆดี แต่สุดท้ายก็ได้แค่นี้แหละ ในเมื่อกายไม่มีใจ :z3:
แต่คนที่กายมีใจให้นี่มันใครฟระ โอ๊ยย อยากรู้ๆๆๆๆๆ :z10:
-
สับสนกับชีวิตเสียขนาดนี้ ยังปฏิเสธจิตแพทย์อีกเหรอ ..... กาย :m20:
เมื่อไหร่ นายรจนาจะเสี่ยงพวงมาลัยให้กับเขย ๆทั้งหลายเสียทีนะ ปวดตับแทนจริงงงงงงงง :z2:
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย
ปล. หายไปหาสก๊อยมาเหรอครับ :really2:
-
คิดถึงประธาน :z3:
-
กายเลือกแล้วใช่ไหม ถึงปฏิเสธเบนนี่ไปหนึ่งแล้ว คนนั้นคือใคร?????
-
ได้ฤกษ์เริ่มตัดตัวเลือกซะทีนะ
กายลังเล ยืดเยื้อมากๆ เลยอ่า
-
ใฟ้มันหายๆไปสักคนเถอะ
คนอ่านอิจฉาจะแย่และ :laugh:
-
ชอเบนก็เข้าใจและยอมรับอะไรง่ายเหมือนกันนะเนี่ย ในที่สุดก็ตัดไปแล้วหนึ่งคน :เฮ้อ:
-
ตกลงกายรู้สึกพิเศษกับใคร...คเชนทร์? หรือ วรุจน์?
สงสารเบนนี่นะ มาก ๆ ด้วย ไม่คิดว่าจะไฮเปอร์ทำได้มากขนาดนั้น เหมือนกับไม่เผื่อเตรียมใจรับความผิดหวัง แต่การกระทำดันสวนทางเพราะไม่เคยบังคับฝืนใจกาย
รู้สึกแย่กับเรื่องวรุจน์ ถ้ากลับมาจำได้เมื่อไหร่คนที่จะเสียใจที่สุดคงเป็นตัวเองสังหรณ์ใจไม่ดีว่าตอนนี้วรุจน์กำลังคิดร้ายกับกายอยู่
-
ดีใจจัง ตัวเลือก เริ่ม โดน กำจัดไปทีละตัวแร้ว
-
ใช่ครับ หลังจากพบจิตแพทย์รูปหล่อ ตอนนี้ก็จะเข้าสู่กระบวนการตัดตัวเลือกล่ะครับ หวังว่าคงได้คู่ชิงทันปิดซีเกมส์ 555
Guy Chapter 46
ธฤตจอดรถหน้าบริษัททัวร์ที่กายทำงานอยู่ หยิบแฟ้มเอกสารสีน้ำเงินแล้วลงจากรถ เดินเข้าไปในบริษัททัวร์ที่เป็นตึกแถวสามคูหาด้วยความรู้สึกลังเลทั้งที่ได้คิดและตัดสินใจมาแล้ว ความจริงเขาส่งพนักงานของบริษัทมาทำงานนี้ก็ได้ หรือไม่ก็ให้คนติดต่อนายแบบให้เดินทางไปที่บริษัทเพื่อคุยเรื่องงาน แต่เขารู้ว่า 'นายแบบ' เจ้าของพอร์ท โฟลิโอที่มีลูกค้าเลือกชมมากที่สุดนั้นคงไม่ยอมรับงานโดยง่าย
และความจริงอีกประการหนึ่งก็คือ...เขาอยากพบกาย
ธฤตเห็นกายนั่งอยู่บนเก้าอี้ซึ่งตั้งอยู่มุมห้องด้านในสุด กำลังค้นหาอะไรบางอย่างในเป้สะพายหลังสีดำของตัวเอง และเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้จึงเงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มกว้างให้ ซึ่งธฤตคิดว่าเป็นรอยยิ้มที่ตราตรึงใจเขายิ่งนัก
“ผมขอโทษที่มาก่อนเวลา” ธฤตพูด
“ไม่เป็นไรครับ ผมว่าง เสร็จทัวร์ตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว ตอนนี้รอรับเงินค่าทิปอย่างเดียว” กายพูด หยุดหาสิ่งของในเป้
“เงินค่าทิป” ธฤตเลิกคิ้ว
“เป็นธรรมเนียมบริษัทครับ แต่ละวันทุกคนจะเอาทิปมารวมกันแล้วแบ่งกันให้เท่าๆ กัน” กายตอบ
“พนักงานที่นี่ต้องซื่อสัตย์มากที่จะทำแบบนี้ได้”
“เท่าที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีปัญหาครับ ที่นี่ไม่ใช่บริษัทใหญ่เท่าไหร่เลยทำได้”
“ทำงานที่นี่คุณคงมีความสุขมากกว่าที่บริษัท Megatrex”
“มันงานคนละแบบครับ” กายตอบ
“คุณคงชอบงานทัวร์มาก” ธฤตพูด แล้ววางแฟ้มเอกสารไว้ข้างๆ กายพยักหน้าและก้มลงมองตามมือของธฤตแล้วพูดขึ้นว่า
“คุณธฤตครับ ผมยังตอบตกลงวันนี้ไม่ได้นะครับ”
“ลูกค้าสนใจคุณมาก ยืนยันว่าจะจ้างคุณถ่ายแบบให้เขาให้ได้ เขาบอกว่าพอเห็นพอร์ท โพลิโอของคุณแล้วก็ไม่อยากดูของคนอื่นอีก คุณเหมือนเดินออกมาจากจินตนาการของเขา ผมก็เลยอยากจะลองพยายามโน้วน้าวใจคุณให้รับงานนี้”
“ผมมีข่าวไม่ค่อยดี คุณก็รู้ จะทำให้มีผลกระทบด้านลบต่องานของลูกค้าคุณซะเปล่า” กายเบ้ปาก
“เรื่องนี้เขารู้ดี แต่เขาไม่แคร์” ธฤตเปิดแฟ้ม หยิบกระดาษ ยื่นให้กาย ให้เวลา 'นายแบบ' อ่าน แต่ไม่ถึงสองนาทีก็สะดุ้งเล็กน้อยเพราะกายอุทานเสียงดัง
“โอ้โห เยอะขนาดนี้เลยหรือ” กายเบิกตากว้าง
“อะไรครับ” ธฤตถาม
“ค่าจ้างนะสิครับ” กายเงยหน้าขึ้นมามองธฤตด้วยสายตาตกใจ
“กายครับ” ธฤตยิ้มบางๆ “นี่คืองานชิ้นแรกครับ ถ้าคุณดัง จะได้เงินเยอะกว่านี้เสียอีก”
“โอ้โห ไม่อยากจะเชื่อ ถ่ายแบบเขาได้เงินกันขนาดนี้เลยหรือ”
“งั้นตกลงคุณรับงาน” ธฤตเลิกคิ้ว
“ยังสิครับ เอ่อ คือว่า ผม...” กายยิ้มแหยๆ
“ถ้าพรุ่งนี้คุณว่าง ผมอยากให้คุณเข้าไปคุยรายละเอียดที่บริษัท แล้วก็ตัดสินใจเลยเถอะนะครับ”
“ผม...”
...โลโล ไอ้คนโลเล ไม่ว่าเรื่องอะไรแกก็เป็นยังงี้ แกจะเอายังไงกันแน่กาย...เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของกาย
...ถ้าแพทย์เก่งและเงินถึง เชิงชายก็อาจจะหายจากโรค จะรักษาเชิงชายต้องใช้เงิน...เสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา
“กาย อย่างลังเลเลยนะครับ โอกาสงามๆ กำลังรออยู่ ถ้าเหตุผลของคุณคือเพราะไม่มีประสบการณ์ เดี๋ยวจะมีคนฝึกให้”
“ผมเป็นคนไม่ชอบถ่ายรูป โพสท่าไม่เป็นนะครับ กว่าจะฝึกผมได้ก็คงเหนื่อยไปตามๆ กัน”
“ผมถือว่านี่คือคำตอบตกลง” ธฤตยิ้ม “แต่ว่าเพื่อให้คุณสบายใจ ผมจะให้คุณคิดหนึ่งคืน พรุ่งนี้เย็นตอนที่เราไปทานดินเนอร์กันค่อยให้คำตอบผม”
“เกี่ยวอะไรกับกับดินเนอร์” กายหน้ามุ่ย
“พรุ่งนี้วันเกิดผมครับ” ธฤตตอบ “ถ้าคุณปฏิเสธผมก็คงต้องทานอาหารเย็นคนเดียว”
“แบบนี้มัดมือชกกันนี่นา”
“เปล่า”
“ทั้งเรื่องถ่ายแบบก็มัดมือชก”
“ผมให้คุณตัดสินใจแล้ว” ธฤตหัวเราะเบาๆ
“คุณเอาเงินมาล่อ” กายยกมือเกาท้ายทอย “พอดีผมก็เป็นคนหน้าเงิน”
“งานในวงการบันเทิงได้เป็นก้อนเร็วครับ คนถึงอยากเข้าวงการกันมาก” ธฤตยิ้มบางๆ “แต่ในใจผมจริงๆ ก็ไม่อยากให้คุณทำงานวงการนี้เต็มตัว”
“อ้าว ไหนคุณเคยมาชวนผม”
“ผมไปคิดอีกทีก็เลยเปลี่ยนความคิด” ธฤตยักไหล่ “ผมกลัวคุณหลงไหลไปกับชื่อเสียงเงินทองจนลืมผม”
“โธ่ ไม่หรอกครับ ผมก็ยังเป็นผมเหมือนเดิม” กายยิ้ม “เพียงแต่ว่าตอนนี้มันต้องใช้เงิน”
“มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า”
“ตัวผมไม่มีอะไรหรอก ขอบคุณครับ” กายส่ายหน้า “ผมตั้งใจว่าจะเอาเงินไปช่วยจ่ายค่ารักษาเพืี่อนที่่ป่วยเป็นมะเร็ง”
“คุณเชิงชายหรือครับ” ธฤตถาม
“คุณรู้”
“ผมรู้” ธฤตพยักหน้า “คุณนรธีร์เล่าให้ผมฟัง”
“หวังว่าคงจะพอ” กายถอนหายใจเบาๆ
“ถ้าไม่พอก็รับงานอีกสิครับ มีลูกค้ารอจ้างคุณอีกหลายคน ผมจะคุยเรื่องค่าตัวให้เต็มที่”
“ขอบคุณนะครับคุณธฤต”
“ยินดีครับ” ธฤตค้อมศีรษะ นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดเสียงราบเรียบว่า “คุณคงห่วงใยคุณเชิงชายมาก”
“ก็เป็นเพื่อนกันนี่ครับ”
“เพื่อนเท่านั้นจริงๆ หรือครับ” ธฤตตาม
“ก็...ใช่ครับ” กายหันไปมองหน้าต่าง
“ผมนึกว่าคุณทำแบบนี้เพราะคุณรักคุณเชิงชาย” ธฤตพูด
“ไม่ต้องรักก็ทำให้กันได้นี่ครับ เจ๊นอ เอ๊ย พี่นรธีร์ก็ยังสบทบทุนด้วยเลย” กายยังคงไม่สบตาธฤต
“ถ้ายังงั้นผมสบทบทุนด้วยคนได้ไหมครับ” ธฤตโน้มตัวเข้ามาใกล้กาย
“ไม่ต้องลำบากหรอกครับ” กายรีบหันหน้ามาปฏิเสธ “ไม่อยากรบกวนคุณธฤตน่ะครับ ได้เงินจากถ่ายแบบนี้ก็ช่วยได้พอสมควร ไหนคุณบอกว่างานชิ้นต่อไปอาจจะได้ค่าตัวเพิ่มขึ้น”
“กาย...”
“ครับ ว่าไงครับ” กายเลิกคิ้ว มองหน้าธฤต รอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ
“ถ้าคุณไม่ได้รักคุณเชิงชาย ก็แสดงว่าหัวใจคุณยังว่าง ผมก็ยังพอมีหวัง”
“คุณธฤต” กายอุทานเสียงเบา
“ช่วงที่ผ่่านมาผมคิดถึงคุณมาก ผมขอสารภาพตามตรง ความจริง ตั้งแต่เจอคุณผมก็คิดถึงคุณมาตลอด แต่สถานการณ์มันก็ไม่เป็นใจ อะไรก็ยุ่งๆ มาตลอด แต่ตอนนี้ผมเคลียร์ทุกอย่างเกือบลงตัวแล้ว ผมมีเวลามากขึ้น ผมก็เลยคิดจะขอคบคุณอย่างจริงจัง”
“คุณธฤต”
...อย่านะ กาย อย่าทำให้อะไรยุ่งยากกว่าเดิมนะ ถือโอกาสตอนนี้ล่ะ ตัดสินใจให้เด็ดขาดไปเลย กับซอว์ เบนก็ปฏิเสธไปแล้ว ตอนที่ธฤตกำลังจะเริ่มจริงจังนี่ล่ะ หยุดเอาไว้เสียตั้งแต่ตอนนี้...
“กาย...ทำไงเงียบไปครับ”
“ผม...กำลัง...เอ่อ...”
“คุณลังเล” ธฤตเอียงหน้ามองกายเพราะอีกฝ่ายเอาแต่หลบตา “เพราะคุณเชิงชายใช่ไหมครับ”
“เปล่า” กายตอบเบาๆ
“หรือเพราะคเชนทร์”
“เอ่อ...”
“เพราะวรุจน์ หรือเพราะ...”
“คุณธฤตครับ เรื่องนี้ผมไม่ขอตอบได้ไหมครับ ผมก็ยังไม่แน่ใจ”
“แสดงว่าหนึ่งในนี้คือคนที่คุณมีใจ” ธฤตสรุป “และผมก็ไม่ใช่หนึ่งในนั้น”
“ผมขอโทษ” กายก้มหน้า “ผมขอโทษจริงๆ ที่หัวใจผมให้ได้แค่คนเดียว ขอโทษนะครับคุณธฤต”
วรุจน์ขยับตัวเปลี่ยนท่านั่งเมื่อรถใกล้ถึงสถานที่ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางของการออกจากบ้านคืนนี้ ก่อนถึงสามแยกประมาณห้าสิบเมตรเขาบอกให้คนขับรถชะลอและจอดชิดขอบถนน จากนั้นก็นั่งนิ่งเงียบจนคนขบรถเรียกเขาเบาๆ เมื่อเวลาผ่านไปกว่าห้านาที
“คุณหนูครับ”
“ลุงพร้อมรอผมอยู่ที่นี่ล่ะ”
“ไม่ได้นะครับ คุณหนูยังไม่หายดี” คนขับรถชรารีบพูด
“ผมไม่ได้เป็นอะไรหนัก ถ้าผมออกจากบ้านมาได้ผมก็ลงจากรถเดินไปตรงนั้นได้” วรุจน์แย้ง
“เผื่อคุณเกิดปวดหัวกระทันหัน” ลุงพร้อมตอบ “ให้ผมลงไปเป็นเพื่อนนะครับ”
“ไม่ต้อง ผมจะลงไปเอง” วรุจน์พูดแล้วเปิดประตู ลงจากรถและเดินไปยังสามแยกช้าๆ มองสำรวจไปรอบๆ พร้อมกับพยายามนึกภาพในอดีต
...เขาได้ยินมาว่า หากไปอยู่ในสถานที่แห่งเดิม ความทรงจำก็จะกลับมา...
วรุจน์ยืนอยู่ข้างเสาไฟจราจร มองไปยังกลางแยกที่กายเล่าให้ฟังว่ายายถูกรถชนที่นี่ ความจริงวันนี้เขาต้องการไปยังบริเวณที่ตัวเองถูกรถชน ซึ่งก็คือหน้าซุ้มไม้เลื้อยข้างกำแพงโรงแรมมัธยมศึกษาที่เขาเคยเรียน แต่พอใก้ลจะถึงสามแยกแห่งนี้เขากลับอยากจะหยุดรถและลงมายืนนึกถึงความหลัง
กายบอกว่ายายนอนอยู่กลางแยก กายกอดยายและร้องไห้ เขาโอบไหล่กายเอาไว้และพยายามปลอบใจ
...เขานึกภาพนั้นไม่ออก...
...เขาต้องการนึกภาพของกายให้ออก เขาอยากได้ภาพที่กายเล่าให้ฟังกลับมาในความทรงจำด้วยตัวของเขาเอง ไม่ใช่จากคำบอกเล่า...
วรุจน์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิดเพราะนึกอะไรไม่ออกเลย เขามองไปรอบๆ อีกครั้ง กลางดึกเช่นนี้ไฟจราจรถูกตั้งโปรแกรมให้เป็นไฟกะพริบสีส้ม ถนนว่างเปล่าเหมือนคืนที่เขาถูกรถชน วรุจน์มองไปยังริมถนนฝั่งตรงข้าม เห็นรถเบนซ์สีดำคันใหญ่จอดอยู่ กระจกลดลงครึ่งหนึ่ง คนขับเป็นผู้ชาย อยู่ในชุดสูท เสี้ยวหน้าคม เห็นจมูกโด่งเป็นสัน
วรุจน์เดินย้อนกลับไปที่รถ และในจังหวะเดียวกัน รถเบนซ์คันนั้นก็เคลื่อนออกจากที่ช้าๆ และเพ่ิมความเร็ว และห่างไปจนลับสายตา
“นึกอะไรออกซักอย่่างไหมครับคุณหนู” ลุงพร้อมถามวรุจน์
“ไม่ออกซักอย่างเลยลุงพร้อม” วรุจน์ส่ายหน้าแล้วบอกให้คนขับรถเคลื่อนรถไปจอดตรงจุดที่เขาถูกรถชน
“ผมว่าอย่าลงไปเลยนะครับ เปิดกระจกลงแล้วนั่งมองอยู่ในรถนี่ล่ะ เหมือนอย่างที่คุณหนูเป็นเด็ก” ลุงพร้อมพูดขึ้นหลังจากจอดรถ
“ลุงพร้อมจำไม่ได้เลยหรือว่ามีใครบ้างอยู่ใต้ซุ้มไม้เลื้อยนั่น”
“โธ่ คุณหนูครับ พอจอดรถผมก็เอาแต่อ่านหนังสือพิมพ์”
“วันที่ป้าคนนั้นถูกรถชนที่กลางสามแยก จำได้หรือเปล่า”
“ก็อย่างที่เล่าให้ฟังนั่นล่ะครับ ผมจำได้ว่ามีเรื่องนั้นเกิดขึ้น แต่จำหน้าตาเขาไม่ได้หรอกครับ ยิ่งเด็กคนนั้นยิ่งจำไม่ได้ใหญ่ เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ ผมก็แก่ลงขนาดนี้ ถ้าเห็นอีกทีตอนเขาโต ผมจำไม่ได้แน่ๆ”
“เวลาผ่านไปนานจริงๆ เลยนะลุงพร้อม”
“คุณหนูครับ” ลุงพร้อมพูดเสียงเบา “บางอย่าง ถึงแม้เราพยายามนึก มันก็นึกไม่ออกหรอกครับ รอจังหวะและเวลาเหมาะๆ จะดีกว่า บางทีอาจจะนึกได้”
“ผมถึงได้มาที่นี่ไง”
“คืนนี้นึกไม่ออก คืนหน้าก็อาจจะนึกออก ตอนนี้คุณหนูยังไม่หายดี ผมว่าพักผ่อนให้มากๆ ก่อนเถอะครับ นี่ก็ดึกแล้วนะครับ”
“พอเราเอายายของเขาไปส่งที่โรงพยาบาลแล้วเราก็ไปรับอรัญและรีบกลับบ้านเพื่อรอพ่อกับแม่ แต่จนดึก พ่อกับแม่ก็ไม่กลับจากสนามบิน” วรุจน์ทวนเรื่องราวในอดีต
“คุณท่านทั้งสองเสียชีวิตในวันนั้นเพราะรถคว่ำ”
“ลุงพร้อมหรือคนอื่นไม่ได้โกหกผมนะว่าพ่อกับแม่รถคว่ำ” วรุจน์พึมพำ
“โธ่ ผมจะโกหกไปทำไมครับ” ลุงพร้อมพูดเสียงอ่อนโยน “มันเป็นอุบัติเหตุนะครับคุณหนู”
“แต่คนของผมบอกว่าไม่ใช่”
“โธ่ คุณหนูครับ เลิกคิดถึงเรื่องนั้นเถอะครับ เพราะยิ่งเราคิด มันก็ยิ่งจะทำให้เราเป็นทุกข์ ผมไม่อยากให้คุณหนูคิดเรื่องแก้แค้น”
“พ่อกับแม่ กับน้องชายผมตายนะลุงพร้อม” วรุจน์เสียงกร้าวขึ้นเล็กน้อย “ทั้งหมดเป็นอุบัติเหตุ และผมก็เหลือตัวคนเดียว ผมต้องปลอบใจตัวเองใช่ไหมว่า ให้มันแล้วแต่เวรแต่กรรม”
“ผมก็ไม่รู้จะปลอบอะไรคุณหนูได้มากกว่านี้ บางทีการปล่อยวางก็เป็นอีกทางหนึ่งที่จะทำให้ใจเราสงบนะครับ”
“ผมไม่เหลือใครแล้ว” วรุจน์เสียงอ่อนลง เอนตัวพิงกับกรอบประตูรถ
“คุณหนูเหลือผมกับแม่ชื่นไงครับ ผมกับแม่ชื่นกลับมาหาคุณหนูแล้ว เราสองเคยเลยรับใช้คุณท่านยังไงเราก็จะรับใช้คุณหนูอย่างที่รับใช้คุณท่าน”
“ทำไมสิ่งเหล่านี้ต้องเกิดขึ้นกับผม” วรุจน์พึมพำ
“คุณหนูใจเย็นๆ นะครับ อย่าเพิ่งพยายามคิดถึงทุกๆ อย่างในตอนนี้ เอาเรื่องงานก่อน พอแข็งแรงมากกว่านี้ค่อยคิดเรื่องอื่น หมอเองก็แนะนำว่าใจเย็นๆ” ลุงพร้อมพยายามปลอบ
“ผมอยากจะจำได้”
“อีกหน่อยคุณหนูก็จะนึกออกได้ทีละอย่าง อย่างใจร้อนสิครับ”
“มันทรมานมากลุงพร้อม ทรมานจริงๆ” วรุจน์พึมพำ ขบกรามจนขึ้นเป็นสัน ตามองไปที่ซุ้มไม้เลื้อย
ภาพใบหน้าของกายผุดขึ้นมาในห้วงคิดคำนึง
นรธีร์ชักจะทนไม่ไหวกับการอาการ 'ซังกะตาย' ของกายซึ่งเอาแต่นั่งกดโทรศัพท์กับการถอนหายใจ ทั้งที่รู้ว่ากายกำลังตัดสินใจ 'เลือก' คนที่จะคบหาดูใจด้วย แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดประชดประชัน
ลึกๆ แล้วนรธีร์รู้ว่ากายมีใจเอนเอียงไปทางใครคนหนึ่งมากเป็นพิเศษ
แต่กายไม่ตัดสินใจให้เด็ดขาดเสียที
“โทรไปบอกเขาซะว่าแกไม่อยากคบเขาต่อไปอีกแล้ว” นรธีร์พูดขึ้น กายยังคงนิ่งเงียบ นรธีร์จึงพูดต่อ “หรือโทรไปบอกว่าเขาคือคนที่แกเลือก”
“เลือกอะไร” กายถามเบาๆ
“เลือกทำผัวมั๊ง” นรธีร์กระแทกเสียง
“เจ๊พูดอะไรก็ไม่รู้”
“ไม่งั้นแกก็เอาให้หมดเลย เรียกมานั่งเรียงแถวแล้วจัดสรรเวลาให้พอดี หรือไม่ก็ไม่ต้องเอาซักคน”
“พอเถอะน่าเจ๊ เลิกพูดเรื่องนี้ซะที”
“หรือไม่ก็เอาคนนอก”
“คนนอกยังไง”
“เหมือนสมัยก่อนที่เขาหารัฐมนตรี จำได้ไหม คนนั้นก็ไม่ดี คนนี้ก็เลว คนโน้นก็ชั่ว ท้ายสุดต้องไปเชิญคนนอกคณะรัฐบาลมาเป็นรัฐมนตรี” นรธีร์แนะนำ “ฉันว่าพ่อหนุ่มรูปหล่อที่แกเกือบโดนเขาล่อตอนไปพังงาก็เข้าทีนะ”
“พูดอะไรบ้าๆ”
“งั้้นก็เลือกซะทีซิวะ ฉันขี้เกียจเห็นแกทำตัวเป็นซอมบี้เต็มทน แกทำให้ฉันเสียเวลา” นรธีร์กรอกตาไปมาแสดงความเหนื่อยหน่าย
“เสียเวลาอะไรของเจ๊”
“ฉันกำลังรอว่าจะได้ยินดีกับไอ้ชาย หรือกำลังจะต้องปลอบใจมัน แกทำให้ฉันละล้าละลัง พะวักพะวน จะไปทำอะไรที่ไหนไกลๆ ก็ไม่ได้”
“โธ่เจ๊ จะให้ตัดสินใจง่ายๆ ได้ไง นี่มันเรื่องของหัวใจนะ” กายทำหน้ามุ่ย
“ก็เพราะเรื่องของหัวใจนี่สิแกถึงต้องรีบๆ เข้าา ยิ่งรอนานยิ่งเจ็บหนัก อย่าลืมนะแก ไม่ว่าแกจะเลือกใครจะต้องมีคนผิดหวังอยู่หลายคนเหมือนกัน คนอื่นไม่เท่าไหร่ สงสารแต่ไอ้ชาย ทั้งโรคมะเร็ง ทั้งอกหก เฮ้อ...”
“เจ๊พูดแบบนี้มันก็ไม่ค่อยจะ...”
“หรือไม่แกนั่นล่ะจะเจ็บที่สุด” นรธีร์พูดแทรก “ขอเตือนไว้ก่อน อย่าทำเล่นๆ กับเรื่องพรรค์นี้”
“ผมตัดสินใจไปแล้วหนึ่งคน” กายพูดอ้อมแอ้ม
“ดี” นรธีร์พยักหน้า “งั้นเหลืออีกกี่คนล่ะ คิดต่อไปเป็นคุณวรุจน์สุดที่รักหรือไง หรือไอ้ชาย หรือคุณธฤต”
กายถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ตอบอะไรนรธีร์ และในขณะนั้นเองเสีียงเตือนจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น บอกให้รู้ว่ามีคนส่งข้อความสั้นเข้ามา
“คุณคเชนทร์” กายอุทานเมื่อเห็นข้อความ
“คนนี้ เยสหรือโน” นรธีร์พูด
“เจ๊นอ” กายเบ้ปาก
“ตัดสินใจวินาทีนี้เลย เยสหรือดน โกหรืออยู่ แกต้องเด็ดขาด”
“ผม...”
“ฉันละเบื่อความโลเลของแกจริงๆ ซักวันเถอะมันจะทำให้ทุกอย่างพัง แล้วแกจะต้องมาเสียใจทีหลังว่าไม่น่าจะทำร้ายตัวเองหรือทำร้ายคนหลายคนพร้อมๆ กันเลย” นรธีร์พูดเสียงจริงจังแล้วเดินจากไป ทิ้งให้กายนั่งถอนหายใจอยู่คนเดียว
ข้อความสั้นของคเชนทร์อ่านได้ว่า
...ผมจะไปรับคุณที่ทำงาน คืนนี้ค้างกับผมนะครับที่รัก – K...
นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนสิบนาที กายเดินเข้าไปในห้องพักของตัวเอง ปิดประตูเบาๆ แล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาเก่าๆ ติดผนังใกล้กับตู้หนังสือเล็กๆ
ชายหนุ่มถอนหายใจเฮิือกใหญ่
...เขาปฏิเสธคเชนทร์!...
...แววตาของคเชนทร์แสดงออกให้เห็นอย่างชัดเจนว่าผิดหวังมาก แต่ก็ยังฝืนทำเป็นพูดคุยอย่างร่าเริงแจ่มใจ...
...นี่กำลังเป็นอย่างที่เจ๊นอว่าเขาหรือเปล่า ความโลเลทำจะให้ใครต่อใครเจ็บ และเขาก็จะต้องเจ็บด้วย...
...แค่นี้เขาก็รู้สึกไม่ดีแล้วล่ะ แค่คำพูดของคเชนทร์ก็คงทำให้คืนนี้เขาอาจจะนอนหลับได้ยากแน่ๆ...
...คเชนทร์พูดว่า ผมจะรอคุณเปลี่ยนใจ...
::: End of Chapter 46 :::
-
ตัดไปสามคนแล้ว เบน ธฤต และคเชนทร์
เหลือเมฆ พฤศ เชิงชาย และวรุจน์
โบกธงเชียร์ วรุจน์ เหมือนเดิมค่า
-
เฮ๊ย!!! ไม่คิดว่าคเชนทร์จะโดนตัดออกเร็วขนาดนี้ :a5:
ปล.เข้ามาอัพตอนใหม่แต่ทำไมไม่เปลี่ยนหัวทู้หนอคุณคทา
-
ในที่สุดกายก็ตัดตัวเลือกได้ซักที :mc4: กลัวกายจะไม่เลือกใครเลยอ่ะดิ ขนาดเคนนี่ที่รุกกายมากที่สุดแล้วนะ
กายยังไม่เลือกเลย แอบเชียร์วรุจน์อยู่หน่อยๆ เพราะคุณความดีที่เข้าไปช่วยยายของกาย
ที่จริงคุณท่านประธานพฤศไม่น่าจะอยู่ในตัวเลือกของกายนะ โหดใส่กายซะขนาดนั้น
ถ้าตอนสุดท้ายกายเลือกอิตานี้ แปลว่ากายเป็นพวกมาโซ ชอบความรุนแรง :laugh:
ปล. แต่ในเรื่องนอกเนื่องจากกาย เราก็ชอบอิตาประธานพฤศนี้แหละ บุคลิกดึงดูด ลึกลับ น่าค้นหา :haun4:
เป็นกำลังใจให้นะคะ มาต่อไวไวนะคะ :bye2:
-
คเชนของช้านนน
น่าสงสาร T_T
-
ทำไมยิ่งอ่านแล้วมันยิ่งเศร้า :m15:(คิดไปเองแน่ๆ เราต้องคิดไปเองแน่ๆ เรื่องนี้มันเรื่องสนุก สืบสวนสอบสวน)
-
เอ่อ ไม่นึกเหมือนกันว่าคเชนห์จะโดนเร็วขนาดนี้
-
อ่านแล้ว :เฮ้อ:
-
โนววววววววววววววววววววววววววววววว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คเชนทร์ร์ร์ร์
ตอนนี้เหมือนบอกกลายๆ ว่าพระเอกคือวรุจน์เลย ชิชิ
-
อืมๆ รู้สึกเหมือนหลังๆมาวรุจน์บทบาทเด่นมากยิ่งมาตอนนี้รู้สึกเหมือนจะเป็นคนที่กายคิดถึง
แต่ไม่รู้ทำไมครึ่งแรกรู้สึกพฤศเด่นแซงหน้าทุกคน อย่างมากก็เคนนี่โผล่มาบ้าง :really2:
ปล.รู้สึกชอบคนแบบพฤศ (เพราะเป็นมาโซ :laugh:)
ปล.2 สรุปใครเป็นพระเอกเนี่ย วรุจน์แรงแต่รักพฤศ
-
ทายเรื่องกันเก่งจังเลย งั้น KATAWOOT CINEPLEX ฉายหนังตัวอย่างก่อนโพสตอนที่ 47 เรียกน้ำย่อยหน่อยนะคร้าบ
::: kachanon :::
คชานนท์ละสายตาจากจอดตึกสูงกำลังยืนมองอยู่เป็นเวลานาน ถอนหายใจเบาๆ แล้วยกน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ขณะนี้เขาอยู่ในห้องพักโรงแรม เพิ่งกลับจากการรับประทานอาหารเย็นกับลูกค้า
เมื่อสิบห้านาที่ที่ผ่านมาเขาเพิ่งคุยโทรศัพท์กับอาวุธ การสนทนาใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาที อาวุธบอกว่ากำลังเดินทางมาที่มาดริดและต้องการพบเขาก่อนการเดินทางต่อไปยังบาร์โซโลน่า อาวุธบอกว่าขณะนี้กำลังแกะรอยนาวาอากาศโทจักราวุธ
คชานนท์ไม่อยากจะเชื่อ เขาคิดว่าอาวุธกำลังทำสงครามประสาทกับเขาต่างหาก ทำเหมือนเกมแมวไล่จับหนู แต่ไม่ยอมจับเสียที ไล่ไปไล่มาอย่างเฉียดฉิวเพียงแค่ทำให้ใจหายใจคว่ำ แต่พอหนูทำท่าใกล้จะจนมุมก็หยุดไล่ไปเสียดื้อๆ
...แต่เขามีไม้ตาย และก่อนจะใช้ไม้ตายเขาก็มีตัวถ่วงเวลาพี่วุธ คนอย่างคชานนท์ไม่มีจนมุมง่ายๆ หรอก...
คชานนท์ยิ้มมุมปาก สายตาฉายแววเจ้าเล่ห์เหมือนพี่ชายออกมาทันที
::: ryo :::
“ทำไมเราต้องทำแบบนี้หมวดเรียว" หมวดชินวัตรถามคู่หู "เราสองคนเป็นตำรวจนะ ทำไมจะต้องย่องหนีประชาชน"
“เถอะน่า ตามมาเถอะ" ร.ท. เรียวหันไปพูดกับ ร.ท. ชินวัตรแล้วค้อมตัวให้ต่ำว่าแนวกระถางต้นไม้และรีบย่องเดินไปข้างหน้า
“อ๋อ รู้แล้ว ไม่อยากเจอหน้าคนเจ้าปัญหาที่ขึ้นโรงพักบ่อยๆ นั่นเอง" ชินวัตรพูดเมื่อทั้งสองหยุดอยู่หลังกระถางต้นไม้ใหญ่
“จะพูดให้เขาได้ยินทำไม" เรียวกระซิบ "เงียบๆ เอาไว้หน่อยได้ไหม"
“ไม่อยากเจอหน้าเขาทำไมไม่บอกเขาไปตรงๆ" ชินวัตรแนะนำ
“อีตานั่นพูดรู้เรื่องที่ไหนล่ะ"
“ผมก็ว่ารู้เรื่องนะ เพียงแต่พูดมากหน่อย แต่ก็พอฟังเข้าใจ" ชินวัตรกลั้นยิ้ม
“คนอะไรวะ" เรียวชะเง้อมองเป้าหมายเพื่อรอจังหวะเหมาะก่อนจะที่จะย่องเดินต่อเพราะแนวกระทางต้นไม้ช่วงต่อไปห่างจากจุดที่หยุดรออยู่ประมาณสามเมตร "งานการไม่ทำ เอะอะก็มาโรงพัก"
“ผมว่าเขาติดหมวดแล้วมั๊ง" ชินวัตรยักคิ้ว "แบบว่า อยากลองของใหม่ อยากลองก้นใหญ่ๆ ของตำรวจหนุ่มหน้าเอ็กซ์"
“ไอ้บ้าชินวัตร" เรียวหันไปถลึงตาใส่เพื่อนซี้ที่แกล้งทำตาโตมองก้นของเขา "เดี๋ยวตดใส่หน้าซะเลย"
“เฮ้ย อย่านะ" ชินวัตรขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นทำท่าจะตีก้นของคนที่ค้อมตัวอยู่ข้างหน้า
“เอาล่ะ อีตานั่นกำลังเผลอ รีบๆ ไปกันเถอะ อย่าสะดุดหกล้มหรือทำเสียงอะไรให้เขาได้ยินล่ะหมวดชิน" หมวดเรียวพูดแล้วรีบวิ่งปรู๊ดผ่านช่องว่างไปนั่งแอบอยู่หลังกระถางต้นไม้ที่อยู่ข้างหน้า หมวดชินวัตรตามหลังมาติดๆ แต่ร่างกายตุ้ยนุ้ยคงจะเป็นอุปสรรคต่อการเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว ชุดเครื่องแบบผู้พิทักษ์สันติราษฏร์เองก็รัดติ้ว หมวดชินวัตรสะดุดปลายรองเท้าหนังของตัวเองจนเสียหลักล้มหัวคะมำ กลิ้งเหมือนลูกฟุตบอลมากระแทกกับกระถางต้นไม้
ชายหนุ่มที่ยืนหันรีหันขวาง มองหา 'จำเลยในชุดเครื่องแบบสีกากี' อยู่กลางลานจอดรถกว้างหันขวับมาทางด้านหลังทันทีแล้วเบิกตากว้าง มือชี้มาที่ร่างอวบของ ร.ท. ชินวัตรแล้วร้องขึ้นว่า
“ฮั่นแน่ หมวดลูกชิ้น มานอนเล่นอยู่นี่เอง อยากเล่นซ่อนหาก็ไม่บอก ซี้ปึ๊กหมวดอยู่ที่ไหน บอกมาซะดีๆ" ศรัณย์เดินเข้ามาหาช้าๆ "จะหลบใครก็หลบไป แต่จะหลบประชาชนที่กำลังโกรธจนควันออกหูอย่างศรัณย์นี่ไม่ได้หรอก ไหน ตำรวจที่ชอบผิดสัญญาอยู่ที่ไหน มาให้จับตัวซะดีๆ มาเล่นหลอกกันให้อยากแล้วจากไปซ้ำซากแบบนี้ไม่ไหวแล้วนะ"
::: Gun & Charlie :::
นาวินสะดุ้งโหยงเพราะขณะที่กำลังจะเปิดประตูรั้วเล็กเข้าบ้านกลับมีเสียงเรียกเบาๆ มาจากมุมมือด้านขวามือ ครั้นหันไปจึงเห็นว่ามีเงาตะคุ่มยืนอยู่ และเมื่อเพ่งมองจึงเห็นว่าร่างสูงใหญ่นั้นคือสารวัตรกัณต์ในชุดเครื่องแบบสีกากี
“พี่กัณต์ทำไมมาอยู่นี่ครับ" นาวินแปลกใจ "ทำไมไม่เข้าไปในบ้าน พี่หมอก็อยู่"
“นั่นล่ะที่พี่เข้าไม่ได้" กัณต์ตอบ
“ทะเลาะกันหรือครับ" นาวินถาม "ก็เข้าไปง้อสิครับ ผมจะรีบขึ้นข้างบน เข้าห้องนอน ไม่ออกมาเกะกะหรอกครับ"
“ไม่ใช่อย่างนั้น" กันต์ส่ายหน้า ยิ้มหม่นๆ ให้เด็กหนุ่มที่ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราว "ความจริงพี่มารอคุยกับนาวิน"
“คุยกับผม" นาวินแปลกใจ
“นาวิน" กัณต์พูดเสียงต่ำ "พี่มีความจริงจะบอก มันอาจจะทำให้นาวินรู้สึกช๊อค เพราะเรื่องที่หมดชาลีโกรธพี่มันก็เกี่ยวกับนาวินอยู่บ้างพอสมควร"
“ผมไปทำอะไร" นาวินเบ้ปาก "ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะครับ"
“นาวินไม่ได้ทำอะไรหรอก แต่เรื่องมันเกิดขึ้นจากพี่เป็นสาเหตุหลัก คือว่า...พี่...”
“พี่กันต์ทำอะไรผิดหรือครับ" นาวินถาม เลิกคิ้ว มองกัณต์ตาแป๋ว
“เฮ้อ...” กันต์ถอนหายใจ นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจพูดต่อว่า "พี่เคยคบกับเควินพี่ชายของนาวิน"
“ครับ" นาวินรอฟังต่อ
“และหมอชาลีก็โกรธพี่เพราะพี่บอกเลิกกับเควิน"
“พี่กัณต์" นาวินครางเบาๆ
“พี่ได้ให้เหตุผลว่า จะโทษว่าเป็นความผิดของพี่ไม่ได้ซะทีเดียว พี่ไม่ได้อยากให้ใครตายทั้งนั้นนะนาวิน เข้าใจหรือเปล่า"
“ผม...” นาวินอึกอัก ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ความจริงที่ได้รู้ทำให้เขาอึ้ง และที่ยังเด็กอยู่ทำให้เขาไม่รู้ว่าจะตอบโต้การสนทนาซึ่งดูเหมือนจะเคร่งเครียดนี้อย่างไร
“นาวินโกรธพี่ไหม" กัณต์ถามเด็กหนุ่ม "เกลียดพี่หรือเปล่าที่เลิกกับเควิน"
“เปล่าครับ" นาวินตอบเบาๆ
“พี่ไม่คิดว่าเควินจะทำแบบนั้นนะ นาวิน พี่ไม่อยากให้เขาทำแบบนั้นหรอก ไม่ว่าใครพี่ก็ไม่อยากให้ทำ จนป่านนี้พี่ก็ยังไม่เข้าใจ"
“ครับ" นาวินพยักหน้า
“ใช่ว่าคนเลิกกันจะฆ่าตัวตัวกันทุกคนนะนาวิน"
“ผมไม่ทราบครับ ผมยังไม่เคยมีความรัก ก็เลยไม่รู้ว่ามันจะเสียใจแค่ไหน"
“แต่นาวินก็เคยเห็นคนรักกันเลิกกันไม่ใช่หรือ" กันต์ถามเด็กหนุ่ม "เคยหรือเปล่า"
“นอกจากพี่เควินก็เคยครับ" นาวินพยักหน้า "ผมเคยเห็นพี่หมอเอกถูกทิ้งบ่อยๆ"
“พี่ขอโทษนาวิน พี่ย้อนเวลาให้อดีตกลับมาไม่ได้หรอก แต่พี่ขอยืนยันว่าพี่ไม่อยากให้เรื่องเศร้าแบบนั้นเกิดขึ้น พี่ไม่อยากให้นาวินโกรธและเกลียดพี่ และตราหน้าพี่ว่าเป็นคนทำให้พี่ชายของตัวเองตาย"
“ผมไม่ได้ว่า" นาวินตอบเบาๆ
“แต่พี่หมอของนาวินปักใจเชื่อแบบนั้นและไม่ยอมฟังพี่เลย" กัณต์ชะเง้อมองเข้าไปในบ้านแล้วก้มลงมองนาวิน "แต่พี่ไม่ได้มาขอร้องให้นาวินไปพูดกับหมอชาลีนะ เรื่องนี้พี่จะเคลียร์เอง พี่เป็นลูกผู้ชายพอ เมื่อเกิดปัญหาขึ้นพี่ก็ต้องแก้ แต่พี่ต้องการคุยกับนาวินก่อน พี่อยากจะแน่ใจว่าเรายังเป็นเพื่อนกัน" กัณต์ยื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อแสดงความต้องการจะจับมือกับนาวิน
“ครับ" นาวินพยักหน้า ยื่นมือไปจับมือกับสารวัตรกัณต์ช้าๆ แต่พลันต้องสะดุ้งกันทั้งสองคนเมื่อได้ยินเสียงนายแพทย์ชาลีตะโกนเรียก
“นาวิน อยู่หน้าบ้านหรือเปล่าน่ะ นาวิน นาวิน" เสียงของชาลีดังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นาวินรีบปล่อยมือและเปิดประตูเล็กข้งประตูรั้วใหญ่ ส่วนกัณต์ถอยหลังสองสามก้าวหลบเข้าที่มืด
Guy Chapter 47
พฤศจอดรถริมถนนหน้าร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อน้ำดื่ม เขายื่นมือไปปิดไฟหน้ารถและเครื่องปรับอากาศ ในใจอดนึกถึงเรื่องที่ธฤตพูดกับเขาเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาไม่ได้ และนี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งซึ่งเขาขับรถวนไปวนมาอยู่กลางกรุงเทพฯ และไปยังสถานที่ซึ่งเคยเกิดเรื่องราวต่างๆ ขึ้นในอดีต เพราะรู้สึกอยากใช้เวลากับตัวเองเพื่อทบทวนเรื่องต่างๆ
ธฤตว่าเขาว่าไม่ยอมเลิกนึกถึงเรื่องต่างๆ ในอดีต โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ยอมให้อภัยอรัญ
เขายอมรับว่าตัวเองเป็นคนที่ลืมอะไรได้ยาก
อรัญทำให้เขาเจ็บหลายเรื่อง และเมื่อพยายามไม่นึกถึงเรื่องอรัญ กลับมีอะไรบางอย่างมาสะกิด
กายทำให้เขานึกถึงความหลังเมื่อครั้งคบกับอรัญน้องชายของวรุจน์
การที่วรุจน์ถูกรถชนก็ทำให้เขานึกเรื่องที่ผ่านมาเมื่อสิบปีที่แล้ว เมื่อวรุจน์ได้ความจำกลับมา หรือแม้จะไม่ได้ความจำกลับมาด้วยตัวเอง แต่เป็นความจำที่คนอื่นๆ รอบข้างเล่าและทบทวนให้ฟัง วรุจน์ก็ต้องจำได้ว่่าเคยมีเรื่องผิดใจกับเขา และอาจจะคิดว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับตัวเองนั้นความจริงแล้วไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดาแต่เป็นการวางแผนให้เกิดขึ้น เหมือนที่วรุจน์ฝังใจตลอดมาว่าเขาเป็นคนทำกับน้องชายของตัวเอง
เขาโกรธมากที่ค้นพบความจริงว่าอรัญเป็นสายให้บริษัทคู่แข่ง เขาไล่อรัญออกจากบริษัทและยุติความสัมพันธ์ต้องห้าม
ความสัมพันธ์ระหว่างผู้บริหารกับพนักงานแผนกแปลเอกสาร ความสัมพันธ์ที่ธฤตผู้ช่วยของเขาไม่เห็นด้วย
แต่เขาก็แย้งธฤตว่าเป็นเพราะธฤตแอบรักอรัญ จึงไม่ต้องการให้เขาคบกับอรัญ อรัญเสียใจมากและพยายามงอนง้อเขาแต่เขาไม่ใยดี วรุจน์พยายามดึงน้องชายออกไปไม่ให้มายุ่งเกี่ยวกับเขา เวลาผ่านไปได้ครึ่งปี เขาตัดสินใจยกโทษให้อรัญและไม่เอาความใดๆ เกี่ยวกับเรื่องงาน แต่อรัญกลับตลบหลังเขาและล้วงความลับบริษัทเขาอีกครั้ง เขาโกรธยิ่งกว่าเดิม อรัญสำนึกผิดและขอโทษเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่ใจอ่อน
โชคร้าย คืนหนึี่ง ฝนตกพรำ บนถนนบางนา-ตราด อรัญขับรถตามเขามาจากชลบุรีและเฉี่ยวชนกับรถเก๋งคันหนึ่งซึ่งหนีหายไปในภายหลัง อรัญเสียชีวิต วรุจน์ไม่เชื่อว่าเป็นอุบัติเหตุ เขาอธิบายว่าอรัญพยายามไปง้อเขาถึงชลบุรีและตามเขาไม่ยอมห่าง เขาขับรถเร็ว อรัญเองก็ขับรถเร็วเพราะต้องการตามเขากลับไปที่บ้านทั้งที่เขาตัดเยื่อใยไปแล้ว
พฤศถอนหายใจยาวแล้วลงจากรถ หยุดความคิดถึงเรื่องราวในอดีตเอาไว้ชั่วครู่แล้วเดินเข้าไปซื้อน้ำในร้านสะดวกซื้อ ขณะที่ยืนรอจ่ายเงิน เขาได้ยินพนักงานของร้านคุยกันถึงเรื่องของชายหนุ่มสองคนที่กำลังเป็นข่าว
“ฉันเห็นรูปกายในเน็ตแล้ว หล่อจริงๆ ว่ะ อิจฉาแฟนเขาจังเลยเนอะ"
“อิจฉาทำไมแก โดนรถชนจนเสียความทรงจำ แล้วยังมีภาพหลุดกับผู้ชาย เป็นถึงเจ้าของโรงแรม คราวนี้ทั้งประเทศรู้ว่าเป็นเกย์"
“แต่เขากล้ามากเลยนะที่มาถ่ายแบบขึ้นปกหนังสือ ถ้าหนังสือออกเมื่อไหร่ฉันจะควักตังค์ซื้อทันที เห็นรูปปกหลุดออกมาแล้วฉันกรี๊ดดีใจแทบตาย" พนักงานชายบุคลิกนุ่มนิ่มพูดขึ้น
“หมายความว่าไงปกหลุด"
“ก็ภาพปกมันออกมาแล้วตั้งแต่หนังสือยังไม่ได้ออกมา มีคนเอาไปโพสในเน็ต ฉันรีบสมัครเป็นแฟนคลับกายแทบไม่ทัน" พนักงานเก็บเงินของร้านสะดวกซื้อหัวเราะคิกคักแล้วเงยหน้าขึ้นมามองพฤศ ตาค้าง
“จะรับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มไหมค่ะ" พนักงานพูดพึมพำ สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าคมเข้มของลูกค้าซึ่งส่ายหน้าเล็กน้อย
พฤศรับเงินทอนและเดินออกจากร้าน หูได้ยินเสียงพนักงานหนุ่มสาวสองคนนั้นคุยกันเบาๆ
“ว๊าย ตายแล้วเธอ หล่อเท่สุดๆ โอ๊ย ได้ใกล้ชิดผู้ชายหล่อขนาดนี้ คืนนี้นอนไม่หลับแน่ๆ"
พฤศขึ้นนั่งบนรถ ดื่มน้ำช้าๆ ภาพใบหน้าของกายผุดขึ้นมาในความคิด
เห็นกายแล้วทำให้เขาอดนึกถึงอรัญไม่ได้ แม้หน้าตาไม่เหมือนกัน แต่บุคลิกของสองคนนี้เหมือนกันมาก รูปร่างหน้าตาของกายดีกว่าอรัญ ความสามารถในการทำงานก็มีมากกว่า ข้อนี้เขายอมรับ
กายลาออกจากงานไปแล้ว และเมื่อผ่านการตรวจสอบก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ทั้งที่ตอนแรกเขาสงสัยกายมากกว่าใคร
คเชนทร์มาพูดประชดเขาตั้งหลายครั้งว่ามีอคติกับพนักงานผิดคน
จะไม่ให้เขารู้สึกยังงั้นได้ยังไง ก็ในเมื่อสิ่งที่กายทำมันทำให้เขาเขาต้องคิด คเชนทร์เองก็รู้อยู่แก่ใจ
พฤศสตาร์ทรถ เคลื่อนรถออกไปช้าๆ ในสมองยังคงคิดเรื่องราวต่างๆ ไม่ยอมหยุด
ธฤตมาพูดกับเขาตรงๆ ว่าชอบกาย และขอให้เขาเลิกยุ่งกับกายและเชิงชาย และหากจะมีเรื่องอะไรกับวรุจน์ก็ขออย่าให้เอากายเข้าไปเกี่ยวข้อง
...เกี่ยวอะไรกับผู้ชายคนนั้น เชิงชายคือคนที่ชอบกายเหมือนกันไม่ใช่หรือ แล้วทำไมธฤตต้องมาพูดกับเขาแบบนั้น...
...ลืมเรื่องราวในอดีตซะ ปล่อยอรัญให้ไปสู่สุขคติ เลิกโกรธเลิกเกลียดอรัญได้แล้ว และเลิกตอบโต้วรุจน์...
...แล้วจะให้วรุจน์ทำเขาฝ่ายเดียวหรืออย่างไร เขาแน่ใจว่า เมื่อวรุจน์หายดี ในเมื่อวรุจน์ไม่คิดว่าการที่ตัวเองโดนรถชนไม่ใช่อุบัติเหตุ วรุจน์ก็ต้องมุ่งมาที่เขาแน่นอน...
...เขาไม่เชื่อว่าการที่ความทรงจำของวรุจน์หายไปนั้น คงไม่ได้ช่วยให้เบาใจได้เท่าใดนัก...
เช้าวันนี้กายต้องนำทัวร์ท่องเที่ยวภายในกรุงเทพมหานคร คณะทัวร์ของกายเป็นนักท่องเที่ยวสูงวัยชาวอังกฤษกลุ่มหนึ่ซึ่งต้องการเที่ยวชมวัดวาอาราม ก่อนจะแยกไปทำงานนรธีร์กับเชิงชายล้อว่ากายได้ทำงานทวัร์ไหว้พระเก้าวัด
ขณะที่ยืนรอรถตู้ของบริษัท กายหยิบโทรศัพท์ออกมาจากเป้สะพายหลังเพื่อตรวจดูว่ามีสารเรียกเข้าที่ไม่ได้รับสายหรือไม่ สิ่งที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ทำให้เขาดีใจปนโล่งใจ
มีสายเรียกเขาที่ไม่ได้รับสายถึงสี่ครั้ง ทั้งหมดเป็นหมายเลขของนาวาอากาศตรีเมฆ
กายโทรศัพท์กลับ แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขของ นต. เมฆ แม้ว่าจะลองหายครั้งก็ไม่สำเร็จ
...เมฆ ปิดโทรศัพท์ ทำไม โทรหาเขาตั้งสี่ครั้งแล้วปิดโทรศัพท์...
...หรือว่าเมฆทำงานอยู่ แต่ทุกทีไม่เห็นเป็นแบบนี้ เมฆโทรหาเราในเวลาทำงานอยู่บ่อยๆ...
กายถอนหายใจ เก็บโทรศัพท์เอาไว้เมื่อรถตู้ของบริษัทแล่นเข้ามาจอดข้างหน้า ไกด์หนุ่มขึ้นนั่งบนรถ ทักทายกับคนขับแล้วดึงสมุดพกออกมาเพื่อทบทวนรายชื่อของวัดสำคัญภายในเขตกรุงเทพมหานครที่จะต้องพาลูกค้าไปเที่ยวชม
นาวาอากาศตรีเมฆกระโดดลงจากเครื่องบินมายืนบนพื้น ถอดถุงมือแล้วหันไปยิ้มและพยักหน้าให้กับช่างเครื่องยนตน์ซึ่งกำลังเข้ามาดูแลเครื่องบิน F-16 ซึ่งเขาเพิ่งจอดในโรงจอด จากนั้นหันไปมองพลเรือเอกอรรถ ผู้เป็นบิดาซึ่งกำลังยืนสนทนาอยู่กับนายทหารรุ่นพี่ด้วยท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก
คุณพ่อมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” เมฆยืนรอจนบิดาคุยธุระเสร็จแล้วจึงเดินเข้าไปหา
“ถึงเมื่อไหร่แกอย่ารู้เลย แต่ทันได้เหนผลงานของแกก็แล้วกัน”
“ผม...”
“เมฆ พ่อคาดหวังว่าแกจะทำคะแนนติดหนึ่งในสามของนักบินทั้งหมดที่ฝึกในปฏิบัติการนี้”
“ผมจะพยายามครับ”
“แกก็รู้ว่าปฏิบัติการนี้สำคัญมาก ไม่งั้นกองทัพก็คงไม่เคี่ยวกรำนักบินขนาดนี้ พ่อไม่อยากให้แกวอกแวก เสร็จจากการฝึกครั้งนี้ พ่อจะส่งแกไปอเมริกา ฝึกคอร์สSkyWars 2 กับกองทัพสหรัฐฯ”
“คุณพ่อครับ” เมฆอุทาน
“ทำไม อย่ามาทำหน้าตาเหมือนเห็นผีแบบนี้ พ่อมีเวลาให้แกสองวัน ไปทำธุระอะไรให้เรียบร้อยซะ แล้วไปอเมริกาเลย ที่ให้ไปก่อนเพราะพ่อต้องการให้แกไปเยี่ยมป้าสุวิมลแทนพ่อ อยู่กับป้าซักอาทิตย์แล้วค่อยไปรายงานตัวเข้าฝึก” พลเรือเอกอรรถสั่งลูกชาย
“แต่ผม”
“แต่อะไรอีก แกมีปัญหาอะไรอีก”
“ผมอยากจะขอพัก หลัง Thunderbolt Airshow ผมก็ต้องมาที่นี่เลย...”
“พ่อแกกำลังจะขึ้นเป็น ผบ. ทอ.” บิดาของ นต. เมฆ พูดแทรก “เพราะฉะนั้นลูกชายของ ผบ. ทอ. จะต้องเก่งที่สุด พ่อไม่อยากขายหน้าใคร”
“ผมไม่ทำให้พ่อขายหน้าอยู่แล้วครับ” นต. เมฆ ตอบ
“ถ้างั้นแกก็ไม่น่าจะมีปัญหา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร แกขอพ่อเองนะเมฆ เรื่องขับเครื่องบิน ไม่ว่าจะเครื่องไหนพ่อก็ให้แกขับตามที่แกต้องการ ไม่ว่าจะปฏิบัติการไหน ไม่ว่าจะอะไรทั้งสิ้น พ่อก็ให้แกทุกอย่าง”
“ครับผม”
“หรือว่าแกมีปัญหาหัวใจ” ว่าที่ ผบ. ทอ. เลิกคิ้ว “เล่าให้พ่อฟังซิ ถ้ามันมีปัญหาพ่อจะแก้ให้”
“ไม่มีครับ” นต. เมฆส่ายหน้า
-
ง่า ไอ้หนังตัวอย่างนั่นมันอะไรเนี่ย เรื่องนี้ใกล้จบแล้วเหรอ
ส่วนกาย บวชเหอะ!!!
-
งง?
.....
กลับมาอ่านอีกรอบ ทำไมถึงรู้สึกว่าตอนก่อนหน้านี้มันเพิ่มมาหว่า? หรือเราอ่านข้ามไปเอง
เสียดายคเชนทร์ค่ะ เป็นคนที่ดีมาก ๆ เลย
-
เคนนี่ อุตส่าเชียร์แต่โดนตัดทิ้งไปซะแล้ว โฮฮฮฮฮฮฮฮ :o12:
ส่วนคุณทหารเมฆก็มีแววว่าไม่น่าใช่พระเอก โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ(อีกรอบ) :o12:
หรือว่าสุดท้ายจะเป็นเชิงชายที่เป็นพระเอก ม๊ายยยยยย โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ(รอบ3) :sad4: :o12:
-
^
^
เกือบจะเห็นด้วยล่ะ ไปบวชดีกว่ามั้ย :เฮ้อ:
แต่ก็ยังอยากมี นายเอก คุ่กับพระเอกอยุ่นา
-
มีแววว่าอิตาประธานจะเป็นคนนอก ครม. นะนั่น
-
คุณประธานมีแววพระเอกมาแต่ไกลเลย
ส่วนคุณธฤตมีซัมติงกับคุณเชิงชายเหรอ ถึงเป็นห่วงจัง
-
เรื่องมีมุมมองของท่านประธานมั่งแล้ว เย้ๆ
ยังขอเชียร์อยู่เหมือนเดิมนะค้า 555
-
งงงงงงงงงงงง ง งูหลายตัว เดาทางไม่ถูกแล้วเนี่ย
เออใช่สายลับจะจัดการบริษัทยังไงเนี่ย เห็นแววพฤศจะมีปัญหาล่ะ
-
ตัดตเชนทร์ออกเราก็ไม่รู้จะเชียร์ใครแล้ว แต่ไม่อยากเชียร์ เมฆ วรุจน์ เชิงชาย สรุปไม่เชียร์ใครแระ โฮะๆ
กับท่านประธานนี่เฉยๆ ดูจะไม่เกี่ยวนะ แต่ใครจะรู้ ส่วนอีตาเมฆนี่ยังไงๆอยู่ แต่ก็นะไม่อยากเชียร์ มือไวเกิน
ยังไงกายก็เลือกได้แล้วนิ แต่เราไม่รู้ว่าเป็นใคร โฮๆ เคนนี่โดนตัดทิ้งแล้ว :o12:
-
อกหักเพราะเชียร์เคนนี่เหมือนกัน
เชียร์ใครต่อดีล่ะ ขออ่านอีกตอนก่อนนะ
-
:L2: มอบช่อดอกไม้ให้คุณ Katawoot ก่อนอันดับแรก :L2:
เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ สงสัยพระเอกของกายน่าจะเป็นตาประธานแน่ๆ เลย
-
อ่านนานมากกว่าจะทันตอนล่าสุด
โอ้ววว เคนนี่โดนตัดออกซะแล้ว :o12: แต่ก็ยังเชียร์ท่านประธานเหมือนเดิมนะคะ
-
ทำไมเคนนี่ฉันโดนตัดแบบไม่ทันตั้งตัวงี้ล่ะ
แลดูท่านประธานจะเป็นพระเอกไงไม่รู้
-
ตาโตกะหนังเรื่องอื่นๆ อิอิ
-
คเชนทร์ไปแล้ววว TT
เหลือเชิงชาย เมฆ ท่าประธาน กับวรุจน์
ต่อจากคเชนทร์ก็ขอเชียร์วรุจน์ค่ะงานนี้!!!!
-
เชียร์ท่านประธานตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เพราะอะไรก็ไม่รู้ มิสามารถหาเหตุผลได้ เอาเป็นว่าเชียร์ไว้ก่อน
ถึงตอนแรกจะหมั่นไส้ อยากถีบแทนกายก็เถอะ แต่ที่ทำไปคงเพราะสงสัยว่ากายจะเป็นไส้ศึกมั้ง
ได้แต่หวังว่าจากนี้เวลาเจอกายตาประธานพฤศคงพูดดีๆมากขึ้นนะ
ส่วนคเชน ทำตัวน่าสงสัยนะเรา
-
ใจจริงเชียร์ เคนนี่สุดแรงเกิดทั้งๆที่รู้ว่า ยังไงก็ไม่ใช่
และคิดว่า อีตาประธานคือ พระเอก ร้อยเปรอ์เซ็นต์
แต่ก็ยัังอยากเชียร์เคนนี่ที่รักต่อไป
-
หายไปชัวร์ๆแล้ว 3 เบนนี่ ธฤต คเชน ใช่ไหม
แล้วเหลืออีกเท่าไหร่อ่ะ วุ้ย แล้วสรุปกายเลือกใครอ่ะ งงๆ
-
เคนนี่ไปแล้ว นึกว่าเป็นตัวพ่อซะอีก
เลือกเชียร์ไม่ถูกเลย มีบางครั้งที่ความรู้สึกมันบอกว่าเป็นเชิงชาย
โอ๊ยๆ แต่อยากเชียร์คุณพฤศกับคุณวรุจน์อ่ะ
-
เหมือนท่านประธานจะเริ่มบทบาทขึ้น?? สมกับที่เชียร์ :mc4:
-
คำคมวันนี้
เลือกนักมักได้แร่
-
ความโลเลของกาย ทำให้คนอ่านปวดตับมากเลยค่ะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
งุบงับงุบงับ งุมงำงุมงำ
อ่านตอนนี้แล้วยังบรรยายอะไรไม่ถูก
ปล. โรงหนังนี้มีหนังตัวอย่างมาให้ชมหลายเรื่องหรือว่ามันคือเรื่องเดียวกันอ่า
-
เชียร์เมฆ ออดอ้อนดี
-
เคนนี่ พระรองผู้แสนดี น่าเสียดายจัง
พระเอก น่าจะเป็น ท่านประธาน ที่ฟาดกาย ไป 2 รอบแล้ว
รอบแรกคืนวันศุกร์ ที่กายเมาปลิ้น
รอบที่ 2 ที่พม่า หลังจากที่กายเมาปลิ้น เช่นกัน
พระรองที่โดนตัดทิ้ง ทั้งหมด ผมขอเหมา เอาไว้ในฮาเร็มนะครับ
แบบว่า ชอบรับ ที่แมน ๆ อ่ะ มันเร้าอารมณ์ดี
5555+
-
รู้สึกจะเป็นครั้งแรกที่เปิดเผยมุมมองของท่านประธาน ตอนนี้อยากรู้ว่าท่านประธานมีอะไรที่เป็นเบื้องหลังกันแน่เพราะมันเป็นตัวละครที่อยู่ในมุมมืดที่เดาความรู้สึกมันไม่ออก แต่ก็ยังรู้สึกลึกๆว่าท่านประธานไม่ใช่คนชั่วร้ายนะยิ่งอ่านตัวอย่างที่ฉายล่วงหน้ายิ่งรู้สึกว่าเป็นคนใจดีอย่างไม่น่าเชื่อ เพียงแต่ด้วยสถานะสภาพที่เป็นบุคคลประเภทอยู่บนยอดปิรามิดทำให้ดูน่าหมั่นไส้เท่านั้นเอง
-
ลุ้นนะเนี่ย ใครจะคู่กับกาย
-
เพลียแทนกาย แต่เสียดายคเชนทร์มากเลยยย :monkeysad:
เหลืออีกไม่กี่คนก็จริง แต่ว่าไม่อยากให้เป็นประธานเลยให้ตาย :z3:
นิยายยังไม่จบ ไม่อยากตัดตัวเลือกที่เหลือ รอลุ้นดีกว่า :z1:
-
ป๋าพี่เมฆนี่แบบอย่างโหด ฮิตเลอร์ตัวพ่อ แต่ก็ดีแล้ว ตัดไปอีกหนึ่ง 555555555+
ท่านประธ๊าน อร๊าย !! รักคุณเท่าฟ้า :L2: :L2:
ตอนนี้ประธานออกมาแย้ววววว แง้ม ปมออกมานิดนึง ดีใจ
ลุ้นได้มั๊ย เค้ายังมีหวังใช่มั๊ยยยยย กระซิกๆๆ
สรุปคือกายตกลงถ่ายแบบ แล้วไอรูปหลุดก่อนหน้านั้นเลยทำเนียนๆไปว่าเป็นปกหลุด ??
ชอบ KATAWOOT CINEPLEX ฮ่าๆ เป๊ะ มาก
-
เห็นตัวอย่างหนังใหม่แล้วปาดน้ำลายรอ :z1:
มีแต่หนุ่มในเครื่องแบบ :haun5:
-
เ็ฮ้อออ เหนื่อยแทนกาย
ทั้งกาย ทั้งใจ -3-
เหลือตัวเลือกอยู่เอ่อ...วรุจ?
เชิงชาย? และก็(ท่านประธาน)
วงเล็บท่านประธานเพราะเป็นแค่ตัวเลือกสำรองย่ะ! กร๊ากๆๆๆ
เคนนี่โดนตัดทิ้งแล้ว...ขอได้ป่ะ? 5555
ฮู้วววว ดูท่ากายแสนจะหล่อเนอะ??
อยากเห็นอ่ะ มีแฟนคอมมิคมั้ย อยากเห็น 5555
รอตอนต่อไป
ปล.แอบอยากให้เรื่องจบไวๆ เหนื่อยจะเป็นโรคหัวใจอยู่แล้ววว
ลุ้นซะมันทุกตอนจริงๆให้ดิ้นตาย! (แต่ตอนนี้เหนื่อยก็ยอมวะ!?)
-
โอ้ ในที่สุดก็เฉลย อยากรู้ว่าอะไรเป็นแรงจูงใจของอรัญ
เงิน? ไม่น่าใช่เพราะข่าวว่าบ้านรวย พ่อแม่ก็ม่องหมดแล้ว รับมรดกก็เหลือกินเหลือใช้
หรือว่าเรียกร้องความสนใจ ที่สำคัญคือ ล้วงไปให้ใคร?
ที่สำคัญ เรื่องนี้เกิดมา 10 ปีแล้ว แต่ทำไมที่โต๊ะทำงานของกายยังมีเอกสารงานแปลเก่าเก็บของอรัญอยู่
อ่านตอนนั้นชวนเข้าใจว่าพนักงานที่มีเรื่องชู้สาวในบริษัทเพิ่งออกไปไม่นาน
สรุปว่า ถ้าใครรวย เฟอร์เพ็ค ฐานะทางสังคมดี แข็งแรง ถูกตัดออกหมด เหลือแต่คนป่วย กับคนที่สงสัยว่าป่วย?
คือ กายอยากทำอาชีพหนุ่มพยาบาล? :laugh:
-
คุณคฑาฯ
อร๊ายยย มีน้ำจิ้มคชานนท์และอาวุธ และคู่อื่นๆ ... อยากอ่าน จะรอ :really2:
ส่วนกาย ขอไม่เลือกวรุจน์ ท่านประธานสถานีเดียวค่ะ
:L2: :L2:
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ก็ยังไม่สรุปจะเอาใครซะที ความรู้สึกเดียวกับเจ๊นอ เบื่อกาย
-
งง เล็กน้อยหลังจากไม่ได้อ่านมาหลายวัน
-
อ่านตอนที่ท่านประธานนึกถึงหนูอรัญแล้ว สงสารอิตาประธาน สงสัยรักและไว้ใจอรัญมาก เลยเจ็บมาก
เจ็บแบบซ้ำๆด้วยนะ :เฮ้อ:
เอ้า มาเชียร์ให้กายเลยได้ซักที
-
คนที่เชียร์ตกรอบไปซะแล้ว :เฮ้อ:
-
ใครจะโดนเป็นรายต่อไป :undecided: :undecided: :undecided:
-
กายกำลังจะได้คำตอบที่ตัวเองพยายามค้นหาแล้วละ
แต่คนคนที่ใช่ จะเป็นคนที่กายชอบหรือเปล่า หนอ :เฮ้อ:
-
อ่าวว คเชนทร์ไปซะแล้ววว รู้สึกจะเด่นที่สุดเลยยย :sad4:
คเชนทร์ก็ไปแล้ว ธฤตก็ไม่ใช่ เบนก็ตั้งทิ้งไปแล้ว
เชิงชายไม่ใช่แหงๆ เหลือ เมฆกับท่านประธานนี่แหละ
ถ้าเดานะ ท่านประธานแหงเลย มาเงียบๆเนียนๆ :a5:
555555555
-
เล่นมีคนน่าสงสารเยอะขนาดนี้ แฟนคลับน.ต.เมฆก็หนักใจอะสิ T^T สงสารเมฆ วรุจน์ แล้วก็เชิงชาย (นอกนั้นตัดไปเหอะ แม้แต่คเชนทร์ที่เป็นchioceสำคัญ)
เชียร์ เมฆ!!!
มีเค้าโครงนิยายเรื่องใหม่ด้วยอะ ดีใจจัง ที่จะได้อ่านนิยายของคุณKataเรื่อยๆไป ขอบคุณนะครับ...แต่อยากให้แต่งเรื่องนั้นให้จบ เรื่องที่พระเอกเปนคนไม่ค่อยดีอะ เหมือนเปนโจร ชอบให้นางเอกตบตีก่อนมีsexอะ 55
-
เชียร์ท่านประธาน ท่านประธานมาวินแซงทางโค้ง
-
และกายก็ยังตัดสินใจไม่ได้เฮ้อหนื่อยแทน
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
แล้วจะลุ้นใครดีล่ะ
ตัดเคนนี่ทิ้งไปแล้วอีกคน
-
ปวดหัวแทนจริงๆ เห็นแบบนี้แล้วเลือกไม่ถูก ท่านประธานเจ้าขา ตกลงชอบกายมั้ยเนี่ย
-
สวัสดีครับ
ไม่ได้เข้ามานาน มาทีต้องตามอ่าน
เรื่องต่างๆ คลี่คลายแล้ว แต่ว่ากายจะเลือกใครนะ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
เออ จริง!! กายไปบวชเหอะ
คิดมากไปก็ยิ่งเข้าตัว
ไม่ต้องรู้ให้ได้หรอกว่าใคร แค่นี้มันก็จะเชือดกันอยู่แล้ว
เจ้นอก็เหมือนกัน เข้าใจว่าหวังดี แต่ในเมื่อไม่รักทำไงมันก็ไม่รัก
แล้วจะไซโคกายให้ไปเลือกเชิงชายทำไม
เชิงชายนี่ก็ไม่ยอมรับความจริงเอาซะเลย
กายก็โลเล สาดดดดด
โอ๊ยๆ....เครียดแทน
อัพๆนะจ๊ะ เป็นกำลังใจ
-
โดนเฉือนไปหลายราย
แต่เอ ใครกันนะที่จะไม่โดนเฉือน
รอลุ้น
-
รวบรัดตัดออกไปทีละคน ที่เหลือก้อเข้มข้นทั้งนั้น
ดีแล้วที่เมฆไม่เป็นอะไร แล้วทำไมกายติดต่อไม่ได้ซะที
-
ตัวเลือกเริ่มน้อยลงไปทุกที แต่เราก็ยังเดาไม่ออกอยู่ดี
เฮ้ออออ แต่สงสัยอิตาประธานอ่ะ มีแววที่สุดหล่ะ
-
แว๊กกกก o22
ความมึนงงบังเกิดแล้วครับท่าน :serius2:
ไม่ทราบว่าใครผู้ที่ถูกเลือกหว่า o18
ลุ้นดีจริง ๆท่านไรเตอร์อย่างลืมมาอัพต่อนะ
ค้างงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:seng2ped:โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :angry2:อึดอัดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :angry2:
เมื่อไหร่จะเฉลยซะที กายเนี้ยก็โลเลได้อีก เลือกสักคนเหอะ จ้ะบ้าตายแล้วเนี้ย
หล่อเลือกได้จริงๆ พ่อคุณ :เฮ้อ:
-
บวชเถอะกาย (-*-)
-
อ้าว คเชนทร์ตกรอบไปซะแล้ว แอบเสียดายอยู่ลึกๆ ถึงเราจะเชียร์พฤศก็เถอะ :sad4:
เราชอบนิสัยคเชนทร์นะ ถ้าให้พูดตามตรงคือในจำนวนทุกคนที่เข้ามาจีบกายเนี่ย
คเชนทร์ดูเหมาะกับกายที่สุดละ(ถ้าให้เลือกน่ะนะ) เพราะดูเป็นคนเข้าอกเข้าใจคนอื่นได้ดี
แล้วก็มีความอดทนสูง เข้าใจกายมากกว่าตัวกายเองซะอีก แถมยังอดทนกับนิสัยเพี้ยนๆของกายได้
แต่อ่านมาถึงนี่ จากที่ตอนแรกคิดว่ากายน่าอิจฉา ตอนนี้เราเริ่มรำคาญนิสัยโลเลของกายละ o12
เป็นคนที่ทำอะไรไม่เด็ดขาดสักเรื่อง :เฮ้อ:
ยังไงก็เถอะ ยังคงชูป้ายไฟเชียร์ท่านประธานเหมือนเดิม :a9:
ถึงไม่แน่ใจว่าพ่อหนุ่มลึกลับที่กายหาตัวอยู่จะใช่ท่านประธานรึเปล่า
แต่ค่อนข้างมั่นใจว่าพ่อหนุ่มที่มีรอยแผลเป็นกับรอยสักที่ว่าน่ะ พระเอกแหงๆ
เริ่มเรื่องมาด้วยผู้ชายคนนี้ ก็คิดว่าน่าจะจบที่คนนี้นี่แหละ :m12:
-
สปายบริษัพฤศกับคดีรถคว่ำคงไม่เกี่ยวข้องกันละมั้ง สงสัยๆ
ตัดไปอีกสอง คู่ชิงจะใช่ท่านประธานพฤศกับวรุจน์
-
โดนฆ่าตัดตอนไปตอนละคน
โอ้วโน่วเคนนี่ ไม่น่าเลย
เมฆก็จะไปอเมริกา คนที่เราเชียร์หายหมด
ตอนนี้เหลือแค่ท่านประธานกับวรุจน์ ซึ่งท่านประธานยังไม่ได้เริ่มทำคะแนนแต่อย่างใด
ถ้ากายจะเลือกวรุจน์ที่ความจำเสื่อมนี่คงจะช้ำใจทีหลังแน่
-
ยังงงกันอยู่อีกเหยอ เรื่องมันเริ่มชัดเจนแล้วนะคร้าบ ต้องอ่านบทสนทนาของตัวละครดีๆ นะ แล้้วจะรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนเลย :z1: มันแค่เรื่องนิยายเพ้อฟันเวอร์ๆ อ่ะ ไม่ต้องอาศัยโคนันซักกะนิด
ป.ล. คเชนทร์เป็นคนฉลาดนะครับ แค่ปฏิเสธด้วยคำพูดไม่กี่คำ เอาอีตาช้างเชือกนี้ไม่อยู่หรอก 555 :pigha2:
“ถ้างั้นแกก็ไม่น่าจะมีปัญหา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร แกขอพ่อเองนะเมฆ เรื่องขับเครื่องบิน ไม่ว่าจะเครื่องไหนพ่อก็ให้แกขับตามที่แกต้องการ ไม่ว่าจะปฏิบัติการไหน ไม่ว่าจะอะไรทั้งสิ้น พ่อก็ให้แกทุกอย่าง”
“ครับผม”
“หรือว่าแกมีปัญหาหัวใจ” ว่าที่ ผบ. ทอ. เลิกคิ้ว “เล่าให้พ่อฟังซิ ถ้ามันมีปัญหาพ่อจะแก้ให้”
“ไม่มีครับ” นต. เมฆส่ายหน้า
กายถอนหายใจยาวก่อนจะเดินเข้าไปในสวนอาหารบรรยากาศร่มรื่นที่ นต. เมฆนัดให้เขามาพบเพื่อรับประทานอาการเย็นด้วยกัน
นต. เมฆบอกเขาว่าต้องเดินทางไปฝึกปฏิบัติการพิเศษร่วมกับกองทัพอากาศสหรัฐอเมริกาเป็นเวลาหลายเดือน ขณะนี้นายทหารอากาศหนุ่มรูปหล่อนั่งคอยอยู่ที่โต๊ะ นต. เมฆ สวมเสื้อเชิร์ทสีขาว กางเกงยีนส์สีเข้ม ดูแปลกตาไปจากที่เคยเห็นในชุดเครื่องแบบ
“ผมคิดถึงคุณมากเลยครับกาย” นต. เมฆพูดเมื่อกายนั่งลงตรงข้าม
“ผมเป็นห่วงคุณมาก ติดต่อคุณก็ไม่ได้”
“โทรศัพท์ผมหายครับ เสร็จจากงาน Thunderbolt Air Show นักบินทุกคนถูกสั่งให้เก็บตัว โดยเฉพาะผม นอกจากคนในครอบครัวหนึ่งคนแล้วห้ามติดต่อสื่อสารกับโลกภายนอกครับผม แล้วสองวันถัดมาพ่อก็ส่งผมลงใต้ ไปฝึกเข้มปฏิบัติการพิเศษ ผมใช้เวลาตั้งนานกว่าจะแอบโทรศัพท์หาเพื่อนที่กรุงเทพฯ ให้ไปจัดการเรื่องโทรศัพท์ผมหายและขอซิมใหม่แล้วส่งให้ผมเพื่อที่ผมจะแอบโทรศัพท์หาคุณได้”
“ฟังเหมือนค่ายเชลยศึกยังไงไม่รู้” กายแสดงความเห็น
“ยิ่งกว่าค่ายกักกันเชลยศึกเลยครับผม” นต. เมฆ ทำหน้าเศร้า “แล้วนี่ผมก็มีเวลาแค่สองวันก่อนเดินทางไปอเมริกา ความจริงคืนนี้ผมอยากใช้เวลากับคุณให้มากๆ แต่พ่กับแม่บังคับให้ผมกลับไปทานอาหารเย็นที่บ้าน”
“อ้าว แล้วนัดผมทานอาหารเย็นทำไมล่ะครับ” กายอุทาน
“ผมทานกับคุณก่อน แล้วค่อยไปทานที่บ้านอีกรอบก็ได้ครับผม” นต. เมฆยิ้มบางๆ
“งั้นก็ทานอาหารเบาๆ ก็แล้วกันนะครับ” กายยกเมนูขึ้นมาดู
“กาย...” นต. เมฆทอดเสียงอ่อนโยน “ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ”
“สั่งอาหารก่อนดีกว่านะครับ เดี๋ยวจะเสียเวลา” กายเสนอความเห็น นต. เมฆพยักหน้าแล้วเลือกรายการอาหาร กายลอบถอนหายใจขณะที่รอพนักงานมารับคำสั่ง เขารู้ว่า นต. เมฆกำลังจะเร่งรัดเขาเหมือนที่ซอว์ เบนเร่งรัด เหมือนที่ธฤตเร่งรัด เหมือนที่คเชนทร์เร่งรัด
และเขาต้องตัดสินใจเสียที
ระหว่างที่รออาหาร นต. เมฆก็เร่ิมเรื่องสำคัญที่ต้องการจะคุย
“ผมอยากให้คุณรอผม หรือไม่ผมก็อยากขอให้คุณตัดสินใจตอนนี้ ถึงแม้เราะอยู่ห่างกัน และในระหว่างการฝึกผมอาจจะติดต่อคุณไม่ค่อยสะดวก แต่ผมสัญญาว่าจะมั่นคงต่อคุณและพยายามทุกวิถีทางที่จะทำให้ความสัมพันธ์ของเราไปอย่างดี เมื่อกลับจากอเมริกา ผมก็จะชดเชยให้คุณเต็มที่”
“คุณเมฆครับ” กายพยายามหาช่องแทรก
“สถานการณ์ไม่ค่อยเป็นใจสำหรับผม แต่กายครับ ผมอยากขอให้คุณเข้าใจว่า ผมเองก็รู้สึกลำบากใจ ตอนนี้พ่อกำลังบีบผมหนัก ต้องการให้ผมจบการฝึกเร็วๆ ต้องการให้ผมสร้างผลงานเพราะพ่อกำลังจะเลื่อนยศผม แล้วตัวเองก็กำลังจะเลื่อนตำแหน่ง”
“ผมเข้าใจ” กายพยักหน้า “แต่ว่า...”
“ไม่นานหรอกครับผม แค่ไม่เกินสี่เดือน”
“แต่ว่าผม...”
“ถ้าคุณกายไม่ว่าอะไร” นต. เมฆหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อและกำไว้ในมือ แต่กายพอจะมองเห็นว่าเป็นกล่องกำมะหยี่เล็กๆ สีแดง
...อย่าบอกนะว่า ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมขอหมั้นไว้ก่อน...
“ผมมีอะไรบางอย่างจะให้คุณ” นต. เมฆพูด
“คุณเมฆครับ ไม่ต้องก็ได้”
“ทำไมล่ะครับผม ก็ในเมื่อผมต้องการมอบเอาไว้แทนใจของผม” นต. เมฆเปิดกล่องกำมะหยี่ บรรจงหยิบแหวนออกมา
“ผมรับไว้ไม่ได้”
“ผมอยากให้คุณรอผม” นต. เมฆมองตากาย
...ผมอยากให้คุณรอผม พูดยังไงก็ไม่ต่างจากคำว่าผมขอหมั้นคุณไว้ก่อน...
...ไม่ได้หรอก กาย นายต้องตัดสินใจเดี๋ยวนี้ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ก่อนที่ นต. เมฆจะเจ็บจนยากจะรักษา ก่อนที่มันจะยุ่งมากกว่านี้ ตัดสินใจพูดเสียตั้งแต่ตอนนี้เหมือนตอนที่พูดกับซอว์ เบนไงล่ะกาย...
กายสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วตัดสินใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจกับนาวาอากาศตรีเมฆ
กายเดินออกจากบริษัทเวลาหกโมงเย็น ไกด์หนุ่มสอดกระเป๋าธนบัตรลงในกระเป๋าหลังของกางเกงยีนส์พลางเดินไปที่ริมถนนเพื่อเรียกแท็กซี่ แต่สายพลันมองเห็นรถบีเอ็มดับเบิลยูสีดำไม่ติดแผ่นป้ายทะเบียนจอดอยู่ทางด้านขวามือ และใกล้ๆ กันมีร่างสูงใหญ่ในชุดสูทไม่ผูกเน็คไทยยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองเขาอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“คุณคเชนทร์”
“ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก” คเชนทร์ยักคิ้ว “วันนี้ผมไม่ให้คุณปฏิเสธอีกหรอก”
“ผมไปค้างกับคุณไม่ได้นะครับ” กายพูด
“ครั้งที่แล้วผมชวนคุณดึกไป คุณเลยปฏิเสธผมได้ วันนี้มีเวลาถมเถ เพิ่งหกโมงเอง” คเชนทร์ดันทุรัง
“ผมไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามา” กายหาเหตุผล
“ผมซื้อมาหให้แล้ว สี่ชุด อยู่ในรถ ขนาดพอดีตัวเป๊ะ” คเชนทร์ตอบ
“คุณคเชนทร์” กายไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
“ถ้าคุณมีทัวร์พรุ่งนี้เช้าผมจะรีบพาคุณไปส่งให้ถึงที่ ไม่ขาดไม่เกินแม้แต่นาทีเดียว” คเชนทร์รีบพูด “แล้วถ้าคุณกลัวเจ็บหรือไม่มีอารมณ์ คืนนี้เราไม่ต้องมีอะไรกันก็ได้ ผมไม่เรียกร้องอะไร แค่ไปค้างกับผม กาย ที่ว่าไปค้างกับผมนี่ใช่ว่าคุณต้องเสียตัวทุกครั้งซะเมื่อไหร่ ผมแค่อยากใช้เวลากับคุณ”
“เราไปทานอาหารเย็นกันก็ได้”
“แถมให้ผมหน่อยน่า นะครับกาย” คเชนทร์เดินเข้ามาใกล้ ทำเสียงและใบหน้าอ้อนวอน “ผมคิดถึงคุณใจจะขาดอยู่แล้ว ยิ่งไม่ได้ทำงานบริษัทเดียวกันยิ่งแย่”
“ถ้างั้น ผมให้เวลาคุณจนถึงหกทุ่มดีไหมครับ แล้วผมก็กลับไปนอนบ้าน ผมทำงานเป็นไกด์ เดินทางบ่อยๆ นานๆ ได้นอนบ้านตัวเองที”
“บ้านคุณก็อยู่ที่เดิม ไม่หนีไปไหน แต่คืนนี้นอนบ้านผมก่อน” คเชนทร์ดื้อดึง
“ผมยังไม่ได้ซักเสื้อผ้า ยังไม่ได้กวาดบ้านถูกบ้าน ยังไม่ได้เก็บของไ
“เอาไว้ทำทีหลัง”
“แล้วก็...”
“คุณจะปฏิเสธผมให้ได้ใช่ไหมกาย” คเชนทร์รีบพูดแทรก กายนิ่งไปชั่วครู่เพราะนึกหาเหตุผลไม่ทัน คเชนทร์ทำหน้าตานิ่งเรียบแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง “แต่ผมก็จะตื๊อคุณให้ได้เหมือนกัน”
“คุณนี่จะไม่ยอมจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย” กายทำหน้ามุ่ย
“ผมหมายถึงยอมผมจริงๆ” คเชนทร์ผายมือเชิญกายไปที่รถ และเมื่อขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อยแล้วจึงพูดกับกายด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ผมหมายถึงยอมเป็นของผมจริงๆ”
“ก็เป็นไปแล้ว” กายก้มหน้าบ่นอุบอิบ
“เป็นของผมคนเดียว” คเชนทร์ยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหู
“คือว่า...” กายอึกอักอีกตามเคย
“เรามาเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการกันเถอะกาย”
“หือ” กายเลิกคิ้ว หันไปมองคเชนทร์
“ผมรักคุณ” คเชนทร์พูดเสียงนุ่ม มองตากายนิ่ง
“คุณคเชนทร์”
“ตอนนี้คุณังไม่ได้รักผมก็ไม่เป็นไร ผมพอจะรอได้ แต่่ว่า...” คเชนทร์นิ่งไปครู่หนึ่ง
“แต่ว่าอะไรครับ” กายถาม
“แต่อย่าให้ผมรอนานนัก”
“คุณคเชนทร์ เรื่องนี้มัน...”
“เร็วไป คุณจะตอบยังงี้ใช่ไหม มันไม่เร็วไปหรอกาย เรารู้จักกันมาตั้งหลายเดือนแล้ว ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน ผมปิ๊งคุณตั้งแต่คุณยืนทำหน้าเด๋อด๋าตอนเห็นโคตรเครื่องซีรอกซ์ที่บริษัทนายหน้าค้าอาวุธแปลกประหลาดโน่นแล้ว มันก่อตัวขึ้นทีละน้อย ทีละน้อย ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่าผมต้องการยังไง”
“ผมยังไม่รู้สึกถึงขนาดนี้” กายกัดฟันพูด
“ผมเข้าใจ ผมถึงบอกว่ารอได้” คเชนทร์ยิ้ม “เพราะฉะนั้น ระหว่างนี้ ผมเลยขอจองคุณไว้ก่อน” คเชนทร์จับมือของกาย แล้วจู่ๆ ก็ล้วงเอาแหวนออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วสวมเข้าที่นิ้วของกาย
“อะไรจะพอดีขนาดนี้”
“คุณคเชนทร์ ทำแบบนี้ทำไมครับ” กายอุทาน
“ก็บอกแล้วไงว่าจองไว้ก่อน” คเชนทร์ตอบ “ที่ผมทำอาจจะไม่ค่อยโรแมนติกเท่าไหร่ แต่ผมรอไม่ไหว ตอนแรกตั้งใจจะสวมให้คุณตอนที่เราดินเนอร์หรูๆ แต่พอใก้ลคุณผมก็เลยมีอารมณ์ เลยจัดการสวมแหวนซะเลย”
...คเชนทร์ทำอะไรรวดเร็วมาก ต้องการผูกมัดเรา ไม่ยอมให้เราปฏิเสธ หรือถึงปฏิเสธก็ไม่ฟัง คนอย่างฉลาดอย่างคเชนทร์ ถ้าจะเอาอะไรก็ต้องเอาให้ได้...
...คเชนทร์สารภาพรักอย่างตรงไปตรงมา และจนถึงขนาดนี้แล้วเราจะทำยังไงดี คเชนทร์บอกว่ารอได้ แต่จะรอดได้ขนาดไหนก็ไม่รู้...
...คนอย่างคเชนทร์คงรอนานไม่ได้...
กายตัดสินใจรับงานถ่ายแบบแฟชั่นชุดที่สองเพราะเงินค่่าตอบแทนนั้นเกินคุ้ม ขณะที่พักการถ่ายภาพ ธฤตเดินเข้ามาหาและชวนคุย
“มะรืนนี้คุณกายมารับเช็ดได้เลยนะครับ แต่ถ้าไม่สะดวก ผมจะเอาไปให้ก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่า ถ้าเป็นการนำเช็ดไปส่งส่วนตัวแบบนั้น คุณต้องเลี้ยงดินเนอร์ผม”
“ได้ครับ แต่หรูมากไม่ได้” กายพยักหน้า
“ทำไมล่ะครับ ได้เงินค่าจ้างไปแล้ว ต้องเลี้ยงผมหรูๆ หน่อยสิ”
“ผมจะเก็บเงินเอาไว้ อย่าหาว่างกเลยนะครับ แต่ว่ามันต้องใช้เงิน”
“เพื่อเพื่อนของคุณที่ชื่อเชิงชาย” ธฤตยิ้มบางๆ
“ไม่ใช่เฉพาะผมที่ช่วยเขาหรอกครับ เพื่อนไกด์คนอื่นๆ ก็ช่วย”
“คุณเชิงชายโชคดีมากที่มีคนดีๆ แบบคุณกับเพื่อนๆ ในชีวิต” ธฤตพูดพลางมองไปยังฉากถ่ายภาพ
“คนเราจะเห็นใจกันก็ตอนเวลาแบบนี้ล่ะครับ” กายตอบ
“ถ้าเป็นผม คุณจะทำแบบที่ทำกับคุณเชิงชายอยู่หรือเปล่าครับ” ธฤตถาม
“คุณมีเงินออกเยอะแยะ แต่ชายไม่มี”
“สมมุติว่าผมไม่มี” ธฤตเลิกคิ้ว
“ก็...” กายหลบตาธฤตเพราะฝ่ายนั้นเอาแต่จ้อง
“คุณรู้สึกพิเศษกับคุณเชิงชายเกินเพื่อนธรรมดาหรือครับกาย”
“เปล่่านี้ครับ” กายพึมพำ
“ขอโทษนะครับที่พูดออกไปแบบนั้น” ธฤตส่งสายตาตัดพ้อ “ผมเพียงแต่อิจฉาเพราะอยากได้ความรู้สึกแบบนั้นจากคุณ”
“ความรู้สึกแบบไหนครับ”
“ความรู้สึกแบบที่คุณให้กับคุณเชิงชายเป็นความรู้สึกแบบไหนล่ะครับ” ธฤตถามย้อน “ความรู้สึกแบบนั้นล่ะที่ผมต้องการ”
::: End of Chapter 47 :::
-
อย่าบอกนะว่าเชิงชายเป็นพระเอก ไม่อ๊าววววว
-
โอ๊ะโอ เชิงชาย
-
งั้นคุณธฤตก้เป้นเพื่อนไป เพราะกายคิดกับเชิงชายแค่เพื่อน 55555+
-
คนที่ถูกเลือกจะพริกล๊อกหรือเปล่าเนี่ย
แบบว่ามาแรงแซงทางโค้ง ม้ามืดเชิงชาย
เบียดพฤศกับวรุจน์ตกขอบสนามเข้าเส้นชั้ย
อะไรแบบนี้เปล่าหว่า
แอบเชียร์ว่าท่านประธานจะคือคนนั้นที่แอบ(ฟัน)กายจริงๆ
-
:L1:ยังไงก็ยังคิดว่าคนที่กายมีสัมพันธ์สวาทด้วยในคืนนั้น...คืออิตาประธานจอมโหดแน่นอนเลย :L1:
-
เชิงชาย จริงๆเหรอออออออออออ
-
อย่าบอกนะว่าเชิงชาย :a5: เอาหัวโขกหมอนตายดีกว่า
ยังไงเราก็เชียร์ท่านประธานอยุ่ดี :-[ อาจจะเป็นม้ามืดรึเปล่า ?
-
เชิงชายจริงๆเหรอพระเอก ไม่อ๊าวอ่ะ เค้าเชียร์เคนนี่ไม่ก็ท่านประธานก็ได้ :sad4:
ถึงเมื่อก่อนจะคิดว่าเชิงชายน่าสงสาร แต่มันไม่ใช่อ่ะ ไม่ช๊ายยยยยย แงงงงงงงงง :o12:
จริงๆก้แอบเชียร์คุณทหารเมฆด้วย แต่โดนตัดตัวเลือกไปแล้วอ่ะ งุงิ :m15:
-
เชิงชายก็ดีแต่ไม่เอานะ จะเอาท่านประธาน
-
ชอบจังเลยครับ ได้อ่านทุกวันเลย ขอบุณมากนะครับ
-
อิฉันก็ยัง งง อยู่ดี ไม่รู้ใครเป็นพระเอกแน่ แต่ไม่ขอเดาแล้วล่ะ ยิ่งเดายิ่งมึน
เอาเป็นว่าขอตั้งหน้าตั้งตาเชียร์ท่านประธานจอมโหดต่อไป :mc4:
-
:เฮ้อ: เหนื่อยไหมกาย
-
เฮ้อ เหนื่อยแทนกายจริงๆ
ขี้เกียจจะเดาแล้วว่าใคร รอกายตัดสินใจดีที่สุด
-
ตอนนี้ขอโบกป้ายไฟสองคน
1 ประธาน
2 วรุจน์
-
เคนนี่ยังมีหวังใช่มั๊ย ?
-
เฮ้ย!! เชิงชายมาแรงโค้งสุดท้ายเฉยเลยอ่ะ :laugh:
-
แล้วสรุปว่ากายจะเลือกใคร ......
-
เค้าไม่เอาเชิงชายยยยยยยยยยยยยย ถ้าเชิงชายตายไปแล้วกายก้หม้ายอ่ะจิ งือๆๆๆๆ
-
แปะโป้งไว้ก่อนละกัน
-
เฮ้อ เหนื่อยแทนกาย จริงๆ :เฮ้อ:
ไอ้คุณประธาน นะ ฟันเขาแล้วคิดจะรับผิดชอบบ้างไหม๊ :m16: :beat:
มีอคติอยู่นั่นแหละ
คนอื่นเขาแย่งกันจะตายแล้ว
-
ใกล้แล้วสินะ
ตัดได้ก็ต่อใหม่ได้เหมือนกันอ่ะเปล่า
-
ตอนนี้ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ท่านประธาน....
-
สับสนในชีวิต -*-
ตอนที่แล้วเหมือนจะเป็นพฤศ ตอนนี้เหมือนจะเป็นเชิงชาย อ๊ากกกก!!! :z3:
คเชนทร์ก็คงไม่ใช่แล้ว...มั้งนะ...
ขอเชียร์วรุจน์ค่ะ แต่คงมิอาจเดา ยิ่งเดายิ่งมึน
อยากบอกว่าชอบค่ะ ไม่เคยอ่านหักมุมๆมาก่อน เรื่องนี้โดน!!! o13
-
ชายเป็นพระเอกก็ดีสิ น่าสงสารชายออก :monkeysad:
-
คนออกข้อสอบแบบเลือกตอบข้อนี้ ออกข้อสอบได้เจ๋งจริงๆ
เพราะกว่าจะตัดตัวเลือกออกไปได้แต่ละตัวนี่ คนทำข้อสอบมึนนน ตื้บบบบ
พอเหลือสองตัวสุดท้าย คงไม่ต้องใช้วิธีโยนหัวโยนก้อยนะ
-
ไอ้ชายของป้า มีแววมีเฮ
me// ตัดชุดไหมสีบานเย็นรอ
-
เห้ยยยยยยย!!! สรุปเชิงชายเป็นพระเอกหรอเนี่ย :a5:
กายอย่าลังเล คนอ่านมันลุ้น 555555
งั้นตอนนี้ก็เหลือเชิงชาย วรุจน์ ท่านประธานแล้วละสิ
เดาว่า ต้องเป็นท่านประธานแหงๆ
ยังไงก็ชอบคเชนทร์เหมือนเดิม ><
-
ตอนก่อนหน้ารู้สึุกว่าพฤศแน่ๆ
มาตอนนี้หวั่นไหวอีกแล้ว.....อยากร้องไห้ :sad4:
สรุป...กายก็เอาหมดไปเลย 7 คน 7 วัน :-[
-
อย่าบอกนะว่าเชิงชาย :a5: เอาหัวโขกหมอนตายดีกว่า
ยังไงเราก็เชียร์ท่านประธานอยุ่ดี :-[ อาจจะเป็นม้ามืดรึเปล่า ?
เห็นด้วยกับรีนี้ทุกคำพูดเลย
-
ถูกตัดไปแล้ว 2 อีกรายกำลังจะโดน นายทหารอากาศ :เฮ้อ: กว่าจะตัดเหลือคนสุดท้าย
คอยดูรายต่อไปจะเป็นใคร
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ พี่นาย
ปล. หมอชาลี จะมาเป็นแขกรับเชิญในเรื่องนี้ด้วยหรือครับ พี่นาย :z2:
-
ไม่น่าใช่เชิงชายน้าาาา ใช่มั้ย??
แปลว่าคืนนั้นกายไม่ได้ปฏิเสธเคนนี่ แค่ปฏิเสธไม่ไปค้างด้วยเฉยๆ ??
แล้วตอนนี้ก็ไม่ได้ปฏิเสธอีก แต่บอกว่าอย่างเคนนี่รอได้ไม่นาน
คือกายจะรีบตัดสินใจเพื่อรั้งเคนนี่ไว้ หรือจะปล่อยให้รอจนรอไม่ไหวแล้วไปเอง ??
"ยังงงกันอยู่อีกเหยอ เรื่องมันเริ่มชัดเจนแล้วนะคร้าบ ต้องอ่านบทสนทนาของตัวละครดีๆ นะ แล้้วจะรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนเลย มันแค่เรื่องนิยายเพ้อฟันเวอร์ๆ อ่ะ ไม่ต้องอาศัยโคนันซักกะนิด"
หน้าคนอ่านตอนนี้ >> :m28: :o10: :z3:
-
ถ้าตอนหน้าไม่มีกระจ่างไปกว่านี้สงสัยคนอ่านเส้นเลือดในสมองโป่งพองกันหมด 555
-
น.ต.เมฆครับผม FOREVER
ต่อไปคงไม่ได้ยินคำว่า ครับผมๆๆ อีกแล้วว เศร้ามากกก แต่แฟนคลับคนนี้จะเป็นกำลังใจให้เสมอนะ อย่าเสียใจไปเลย :m15: :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :sad11: :sad11: :sad11:
-
เหลือตัวเลือก แค่ 2 คนที่น่าสนใจ วรุจน์ กับ คเชนทร์ แต่ไม่รู้จะใช่ทั้งคู่หรือเปล่า เดาทางอยากน่าดู 55
กาย ต้องไปปรึกษาจิตแพทย์ดูแล้ว บางที การเลือก ใครสักคน คงไม่ได้ขึ้นอยู่ว่าเราต้องรักเค้าอย่างเดียว หรือบางที คนเราอาจจะ รักใครได้พร้อมกันทั้ง 2 คน อยู่ที่ว่าจะตอบโจทย์ คนที่ใช่ ได้แค่ไหน
กาย เหมือนไม่มั่นใจ ลังเล กลัวปัญหา ที่จะตามมา หากเลือกใครซักคน แต่ถ้าให้ดี ลองอยู่ก่อนแต่ง ก่อนเลือกก็ดีนะ อิอิ :pig4:
-
เฮ่ยๆๆ เชิงชาย อย่าบอกนะว่า... โอ้วโนวววว :m31:
ท่านประธานไปมุดหัวอยู่ที่ไหน คนอื่นเค้ากระโดดลงสนามทำคะแนนกันใหญ่แล้ว
รีบๆมาเป็นม้ามืดเร็วเข้า :oni2:
-
ลุ้นต่อไป :pig4:
-
เคนนี่ๆๆๆๆๆ
ผู้อ่านแต่ละคน หยั่งกะเชียร์ซีเกมส์
-
เชียร์คเชนทร์อ่ะครับ
แต่ ณ จุดนี้ก็แล้วแต่กายละกัน
เหนื่อยแทนกายเหมือนกัน
-
อย่าบอกว่าเป็น...เชิงชายนะ :z3: :z3:
-
เชิงชายจะเป็นพระเอกหรอ
ยังไงก็เดาว่าท่านประธานในคืนนั้น
-
เคนนี่ยังไม่ยอมแพ้ มีสิทธิเข้าชิ่งต่อ??? :m16:
-
ไม่เอาเชิงชายนะ
ยกเชิงชายให้เจ๊นอ :laugh:
เขาชอบเคนนี่อ่ะ > <
-
เชิงชายเป้นพระเอกนี่จบเลยนะ
ไม่เอานะ ไม่เอา
-
สงสาร นต.เมฆ อ่ะ
-
ยังคงนั่งยัน ยืนยัน นอนยัน ยังงัยก็เชียร์ คเชนทร์ รักคเชนทร์อ่ะ
แต่ลึกๆ ก็แอบสงสารเชิงชายนะ แต่ความรักกับความสงสารมันก็คนละเรื่องมาทดแทนกันไม่ได้
ยังงัยก็เชียร์ให้คเชนทร์เป็นพระเอกสุด ๆ ... เคนนี่ ><
-
น่าสงสารกาย เนอะ โดน รุก ตลอด แต่ยังไม่ถึงกับ รุกฆาต เหมือน คเชนทร์
ฮ้อ TToTT
-
:เฮ้อ:เหลือท่านประธานกะวรุจน์แล้วซิ.....อ๋อเชิงชายด้วย :z3:ใครกันหละเนี่ย
-
(+___+) oi~lae duu wun waai maak kwa derm na kha pii!!
-
ยังงงกันอยู่อีกเหยอ เรื่องมันเริ่มชัดเจนแล้วนะคร้าบ
:z1: มันแค่เรื่องนิยายเพ้อฟันเวอร์ๆ อ่ะ ไม่ต้องอาศัยโคนันซักกะนิด
กล้าพูดเนอะ ขอบอกว่า นิยายเรื่องนี้เล่นเอาคนเค้าวุ่นวายกันยกเล้า :laugh:
ขุดหาพระเอกจนบอร์ดจะพรุนแล้ว :sad4: :sad4:
-
เจนจิราทำมัยเนียนขนาดนี้ แล้วคุณพฤศไม่เคยเอะใจบ้างเลยเหรอ คเชนทร์ก็ฉลาด น่าจะจับพิรุธอะไรเจนจิราได้บ้างสิ อยู่มาตั้งนาน ไม่มีพิรุธเลยเหรอ
แล้วสรุปคเชนทร์ไม่ใช่ชายคนนั้นที่กายเสียตัวให้คืนวันศุกร์ที่ 20 แล้วเป็นใครกันล่ะ ยังมีตัวละครอื่นอีกเหรอ?
โอ๊ยยยยยยยย ซับซ้อนซ่อนเงื่อนจิง ๆ ><
ปล. ถ้ามีรวมเล่ม ทำเป็นหนังสือมะไร แจ้งด้วยนะคับ ชอบเรื่องนี้มาก คนแต่งเก่งจิง ๆ ^^
-
อ่านมาจนเหมือนจะจบเรื่องอยู่แล้วยังไม่รู้เลยว่าตกลงกายนอนกับใครคืนนั้น เชียร์พ่อช้างถึกฮะ
-
กายยย เป็นมาโซไปเหอะ เลือกท่านประธานนะ
-
ช่วงนี้กายโดนรุกหนัก ทุกคนก้ออยากครอบครองกายทั้งตัวและหัวใจทั้งนั้น
-
บทที่ 48 แล้วนะครับ อีกไม่กี่บทก็จะจบ ใครเริ่มเบื่อเรื่องนี้ก็จะได้อ่านเรื่องใหม่และเบื่อเรื่องใหม่ต่อไป 555
Guy Chapter 48
หลังจากส่งลูกทัวร์กลับโรงแรมที่พัก นรธีร์และกายกลับมาที่บริษัท รอเวลาเลิกงาน ขณะที่นั่งรออยู่ที่ห้องโถง นรธีร์สังเกตเห็นกายนั่งเหม่อลอยเช่นเคยจึงเดินเข้าไปหา
“ฉายหนังเรื่องเดิมซ้ำอีกแล้วกู" นรธร์พึมพำเบาๆ แล้วถามกายขึ้นมาว่า "คิดอะไรอยู่วะกาย"
กายส่ายหน้าแล้วถอนหายใยเบาๆ นรธีร์ค้อนและพูดต่อว่า
“แกไม่ไว้ใจฉันอีกต่อไปแล้วใช่ไหมถึงไม่ยอมบอกว่ากำลังคิดอะไรอยู่"
“เปล่า ไม่ใช่ยังงั้น" กายส่ายหน้า
“หรือคิดถึงคุณวรุจน์"
“เจ๊เลิกพูดถึงคุณวรุจน์ซะที"
“ฮ้า นี่คุณวรุจน์สุดหล่อหลุดออกจากวงโคจรแล้วหรือ แบบนี้แสดงว่าคุณธฤตก็นำโด่ง" นรธีร์อุทาน
“คุณธฤตมาเกี่ยวอะไรด้วย ไม่ใช่ทั้งนั้นล่ะเจ๊"
“หรือไอ้ชาย" นรธีร์เดาต่อ
“เอ้อ" กายหายใจแรงๆ "ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้"
“นี่แสดงว่าแกเริ่มตัดสินใจบ้างแล้วใช่ไหม" นรธีร์ทำเสียงดีใจ "ดีแล้วล่ะ ทุกอย่างจะได้ราบรื่นเสียที"
“หวังว่าคงเป็นยังงั้น" กายยักไหล่เล็กน้อย
“เจ๊จะได้บอกไอ้ชายให้ตั้งใจทำงานสร้างเนื้อสร้างตัวเพื่อสร้างชีวิต"
“เชียร์กันนักนะ" กายทำตาค้อนนรธีร์
“ก็เพราะฉันไม่เห็นว่าใครมันจะเหมาะกับแกเท่าไอ้ชายนี่หว่า"
“แม้แต่คุณวรุจน์งั้นหรือ" กายถาม
“ใช่" นรธีร์พยักหน้าอย่างมั่นใจ "คุณวรุจน์ยิ่งไม่เหมาะกับแกเข้าไปใหญ่ คนไม่มีความจำร่วมกันยิ่งเหินห่าง กับไอ้ชาย แกกับมันผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ คนเรายิ่งรู้จักกันนานยิ่งสนิท ยิ่งรักกันได้มั่นคง"
“เจ๊คิดว่างั้นหรือ"
“เชื่อฉันเถอะน่า แกไปบอกเลิกคุณวรุจน์และคนอื่นๆ ซะ แล้วก็มาตกลงปลงใจกับไอ้ชาย" นรธีร์แนะนำ
เลิกงาน คเชนทร์มารอกายหน้าบริษัทเช่นเคย คราวนี้ชวนไปทานอาหารเย็นอย่างเดียวไม่ชวนค้างคืนด้วย
“ผมไม่อยากให้คุณอึดอัดมากเกินไป" คเชนทร์ให้เหตุผล
“ขอบคุณนะครับ" กายตอบ "แต่ผมก็ไม่ได้อึดอัดขนาดนั้นหรอกครับคุณคเชนทร์"
“ผมว่าคุณน่าจะเรียกผมว่าเคนนี่ได้แล้วนะ ไหนๆ เราก็เป็นแฟนกันแล้ว"
“ขี้ตู่"
“อ้าว นี่เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันหรือ แหวนผมก็สวมไปแล้ว" คเชนทร์มองมือของกายแล้วพยักหน้า "อืม คุณก็ยังสวมมันอยู่ ดีมาก"
“คุณคเชนทร์ครับ ไหนบอกว่าจะรอให้ผมตัดสินใจ"
“ผมขอถามอีกที คุณจะให้ผมรอนานแค่ไหน เอาแค่ให้ถึงวันเกิดคุณได้ไหมกาย"
“คุณรู้วันเกิดผม"
“อย่าลืมสิ คุณเคยทำงานที่เดียวกับผมมาก่อนนะ ผมแอบดูแฟ้มข้อมูลคุณแล้วล่ะ" คเชนทร์ยักคิ้ว
“ช่่วงนั้นผมคงอยูต่างจังหวัดครับ รู้สึกจะนำทัวร์ไปเที่ยวแม่ฮ่องสอน"
“ผมจะตามไป พอส่งลูกทัวร์เข้าที่พักเสร็จคุณก็ดินเนอร์กับผม" คเชนทร์สรุปง่ายๆ
พฤศวางเอกสารหน้ายี่สิบห้าหน้าที่อ่านอย่างตั้งใจมาเกือบหนึ่งชั่วโมงลงบนโต๊ะ ยกมือขึ้นคลึงขมับแล้วยกน้ำขึ้นมาดื่ม คืนนี้เขาทำงานดึกกว่าทุกคืน พฤศรู้สึกเหนื่อยมาก ขณะนี้เป็นเวลาตีหนึ่งครึ่ง และเมื่อนึกถึงว่าจะต้องไปทำงานก่อนเจ็ดโมงเช้าเขาก็อยากจะเดินเข้าห้องนอนเสียเดี๋ยวนี้ แต่พฤศก็ยังทำไม่ได้เพราะมีเอกสารที่เขาต้องอ่านอีกสองชิ้น
นักแปลคนใหม่ที่มาแทนกายเป็นเพื่อนรุ่นน้องของการุณย์ที่มาทำงานชั่วคราวเพียงแค่สามอาทิตย์ ซึ่งในช่่วงเวลานี้แผนกทรัพยากรบุคคลกำลังเฟ้นหาพนักงานใหม่อย่างเร่งด่วน
นักแปลคนนี้ทำงานได้รวดเร็วมาก แปลได้ถูกต้องแม่นยำ สมกับที่การุณย์รับประกัน ความจริงเขาอยากได้เพื่อนรุ่นน้องคนนี้ของการุณย์มาทำงานด้วย แต่หญิงสาวต้องเดินทางติดตามสามีซึ่งทำงานให้กับองค์กรอิสระแห่งหนึ่ง
พฤศหยิบเอกสารหนึ่งในสองชิ้นที่ต้องอ่านมาพลิกดูผ่านๆ แล้ววางลง ก่อนจะหยิบซองสีน้ำตาลที่แผนกตรวจสอบส่งมาให้เขาเมื่อบ่ายวันนี้มาถือไว้ในถือ พฤศถอนหายใจเบาๆ แล้วดึงกระดาษสีขาวแผ่นเดียวในซองนั้นออกมา รายงานการตรวจสอบพิเศษที่เขาสั่งการนั้นคืบหน้าไปมาก เขาไม่แปลกใจที่บริษัทจะมี 'ใส้ศึก' เรื่องแบบนี้ไม่ใช่จะไม่เคยเกิดขึ้น บริษัทของเขามีข้อมูลซึ่งสามารถ 'ขายได้เงินดี' และมีพนักงานหลายคนยอมเสี่ยงที่จะทำสิ่งแบบนี้
แต่อรัญเป็นรายที่เก่งที่สุด และทำให้เกิดการสูญเสียมากที่สุด
รองลงมาคือคนที่ชื่อปรากฎอยู่บนกระดาษแผ่นที่อยู่ตรงหน้าเขา
...เขามั่นใจว่าเป็นคนของวรุจน์...
...อรัญเป็นน้องของวรุจน์ แต่การกระทำของอรัญในครั้งนั้นเป็นเรื่องของบริษัทคู่แข่ง แต่คราวนี้เขาค่อนข้างแน่ใจว่่าเป็นเรื่องส่วนตัว...
...ปล่อยไว้ไม่ได้ เขาจะต้องทำให้เรื่องนี้จบไปเสียที เขาพลาดเรื่องกายมาหนหนึ่ง คราวนี้เขาจะไม่พลาดอีก...
...ความจริงเขาก็ชอบการทำงานของกาย แม้จะป้ำๆ เป๋อๆ ไปบ้างแต่ก็ถือได้ว่าเป็นคนที่ทำงานได้เยี่ยม โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้สภาวะกดดันแบบต่างๆ แต่ว่าตอนนี้กายคงมีความสุขกับงานทัวร์แล้ว คงไม่คิดจะกลับมาทำงานล่มและการแปล ที่สำคัญ กายคงไม่ค่อยจะชอบหน้าเขาเท่าใดนัก...
กายปิดโทรศัพท์แล้วปิดไปเพื่อเตรียมตัวเข้านอน พรุ่งนี้เช้าเขาต้องไปรับลูกทัวร์และนำเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวใกล้ตัวเมืองแม่ฮ่องสอน อีกสามวันจะถึงวันคล้ายวันเกิดของเขา นรธีร์กับเชิงชายและเขาจะฉลองกันง่ายๆ ที่ร้านอาหารใกล้กับโรงแรมที่ลูกทัวร์พัก
เรื่องมันควรจะง่าย ถ้าเขาไม่ต้องรีบฉลองวันเกิดให้เสร็จแล้วรีบไปพบคเชนทร์
คเชนทร์ต้องการคำตอบในวันที่ 28
เขาจะต้องตัดสินใจว่าจะรับรับคเชนทร์หรือไม่ ตอนนี้ตัวเลือกเหลือเพียงเชิงชาย คเชนทร์ และวรุจน์ ซอว์ เบนถูกเขาปฏิเสธเป็นคนแรก ตามด้วยคุณทหารอากาศเมฆ ส่วนธฤตดูเหมือนจะรู้ตัวอยู่แล้วและดูเงียบๆ ไป หากแต่ส่งสายตาตัดพ้อให้เขาทุกครั้งที่เจอกันและพูดอยู่บ่อยๆ ว่าเขาทุ่มเทเพื่อเชิงชาย
เชิงชายป่วย นรธีร์กับเขากำลังช่วยกันหาเงินรักษาเชิงชาย นี่คือเหตุผลที่เขายอมรับงานพิเศษเป็นนายแบบ
...เรารักชายหรือเปล่า นี่คือคำตอบซึ่งบางทีอาจจะต้องค้นหาคำตอบให้ได้ภายในสามวันเช่นกัน...
วรุจน์ขบกรามจนขึ้นเป็นสันนูนขณะที่นั่งฟังรายงานจากตำรวจความคืบหน้าของคดีที่เขาถูกรถชน พันตำรวจโทกัณต์เข้ามารับผิดชอบแทนนายตำรวจคนเดิมเพียงไม่นานก็ทำให้คดีคืบหน้าไปมาก
“สารวัตรแน่ใจนะครับว่าไม่ใช่คนเดียวกับที่ผมสงสัย" วรุจน์ถาม
“แน่ใจครับ ตอนนี้ผมรอหลักฐานอีกไม่กี่ชิ้นก็สามารถปิดคดีได้" นายตำรวจหนุ่มตอบ
“เป็นคู่แข่งทางการค้า คิดจะทำกับผมขนาดนั้นเลยหรือ และมันก็เสี่ยงต่อการที่เสื่อมเสียต่อชื่อเสียงและต่อธุรกิจของเขามาก" วรุจน์พูดเบาๆ
“แล้วทำไมคุณสงสัยคุณพฤศ ประธานบริษัท Megatrex ล่ะครับ นั่นเป็นธุรกิจคนละประเภท ไม่ใช่คู่แข่งคุณ"
“เราเคยมี...”
“ถ้าเป็นคุณพฤศก็เรื่องส่วนตัวล้วน" สารวัตรกัณต์พูดแทรก ทำให้วรุจน์เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเพราะคาดไม่ถึงว่านายตำรวจหนุ่มจะสืบสวนได้ลึกขนาดนี้
“แหล่งข้อมูลที่คุณได้มาน่าเชื่อถือขนาดไหนครับคุณวรุจน์" สารวัตรหนุ่มถาม
วรุจน์นิ่งไปครู่ใหญ่ เขายอมรับสภาพของตัวเองว่าเป็นคนสูญเสียความทรงจำ และเรื่องต่างๆ ในอดีตเท่าที่รู้อยู่ตอนนี้คือิ่งที่คนอื่นป้นข้อมูลให้เขารับรู้
ข้อมูลที่ว่า พฤศเป็นศัตรู พฤศเป็นผู้ต้องสงสัย ใครอีกหลายคนก็เป็นผู้ต้องสงสัย ส่วนธฤตกับคเชนทร์ แม้ไม่ใช่ผู้ต้องสงสัยแต่เขาก็เกลียดเพราะเกี่ยวข้องกับพฤศ
ส่วนกาย เขาค่อนข้างระแวง เพราะจู่ๆ ก็โผล่เข้ามา เรื่องที่กายเล่าจะจริงหรือเท็จก็ไม่รู้ กายเกี่ยวข้องกับทั้งสามคนนั้น และเป็นไปได้ว่าอาจเป็น 'คน' ของคนใดคนหนึ่ง
บ้าจริงๆ เขาเกลียดความรู้สึกนี้มาก เขาเกลียดการสูญเสียความทรงจำเหลือเกิน ลุงพร้อมคนขับรถของเขาบอกให้ลืมทุกอย่าง ให้จบสิ้นเรื่องความเกลียดและการคิดจะแก้แค้น พ่อกับแม่และน้องชายของเขาไปสู่สุขคติแล้ว คนที่อยู่ข้างหลังควรจะได้อยู่อย่างมีความสุข
“ถ้าคุณเป็นผม คุณจะทำยังไงครับสารวัตร" วรุจน์ถามนายตำรวจ
“ผมจะเลือกความทรงจำที่มีคนป้อนให้คุณอย่างระมัดระวังที่สุด" พันตำรวจโทกัณต์ตอบ
“คุณพูดในฐานะตำรวจหรือบุคคลธรรมดาคนหนึ่ง"
“ในฐานะตำรวจผมจะเก็บข้อมูลทุกอย่างและสงสัยสิ่งที่น่าสงสัย ผมจะมองความเป็นไปได้ และแม้แต่ความเป็นไปไม่ได้ทุกอย่าง ผมจะเก็บข้อมูลทุกชนิดเพื่อเอาไว้วิเคราะห์ ทุกอย่างจะต้องไม่พลาด แต่ถ้าในฐานะบุคคลคนหนึ่งอย่างที่คุณถาม ผมจะเลือกเฉพาะเรื่องที่ดีและทำให้ผมมีความสุข"
“งั้นหรือครับ" วรุจน์เหยียดยิ้มมุมปาก
“ผมมองออกว่าท่าทางคุณไม่ค่อยมีความสุข ผมรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณเป็นเรื่องหนัก และเป็นเรื่องยากที่คนทั่วไปจะทำใจให้ยอมรับได้"
“คุณกำลังจะบอกอะไรผม สารวัตรกัณต์"
“เรื่องคดี ปล่อยให้เป็นความรับผิดชอบของผมเถอะครับ ผมเชื่อในฝีมือตัวเอง และผมก็ต้องการให้คุณเชื่อในฝีมือของผมด้วย อีกไม่นานผมจะเอาคนทำผิดมาลงโทษ แต่คนที่คุณสงสัย ผมอยากจะให้คุณเลิกคิด เพราะผมไม่พบเงื่อนงำอะไรเลย และผมต้องการใช้เวลาในการสืบสวนมุ่งไปเฉพาะประเด็นที่เป็นประโยชน์ต่อคดี ผมไม่อยากเสียเวลากับคุณพฤศอีก เชื่อผมนะครับ"
“คุณมั่นใจขนาดนั้น" วรุจน์เลิกคิ้ว
“คุณวรุจน์ครับ" สารวัตรกัณต์เรียกวรุจน์ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ผมได้ยศพันตำรวจโทมาด้วยฝีมือล้วนๆ คำตอบก็คือ ใช่ครับ ผมมั่นใจ"
วรุจน์เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวโปรดหน้าบ้านพักผ่อนบนสระว่ายน้ำและทอดสายตามองไฟใต้น้ำที่ส่องแสงระยิบระยับ เขารู้สึกอยากจะว่ายน้ำ แต่รู้ว่าคงไม่มีใครยอมให้เขาทำเช่นนั้น การวิ่งและการว่ายน้ำเป็นกีฬาที่เขาโปรดปราน เขามักจะคิดถึงสิ่งต่างๆ ขณะที่กำลังหอบหายใจเหนื่อยขณะวิ่งเป็นระยะทางใกลๆ และขณะที่อยู่ใต้น้ำ เขาสัมผัสถึงความเงียบและความเป็นส่วนตัว และตอนนั้นเองเป็นเวลาที่เขาได้ใช้ความคิด
วรุจน์พยายามที่จะเชื่อสารวัตรกัณต์ทุกอย่่างทั้งที่ลึกๆ ยังคงรู้สึกยึดติดอยู่กับความสงสัยของตัวเอง
ความสงสัยที่เขาได้รับมาจากคนบางคนที่ป้อนข้อมูลความทรงจำให้เขา
ถ้าก่อนที่เขาจะสูญเสียความทรงจำแล้วเขาไม่ได้สงสัยเรื่องต่างๆ ที่กำลังสงสัยอยู่ขณะนี้ เขาจะลงทุนส่งใส้ศึกเข้าไปในบริษัทของพฤศเป็นเวลาถึงกว่าหนึ่งปีทำไม
เขาจะพยายามจ้องทำลายพฤศทำไม
ลุงพร้อมบอกว่าเรื่องของคุณพ่อคุณแม่ของเขาที่เสียชีวิตนั้นไม่มีหลักฐานแน่ชัด แต่จากรายงานของเจนจิรา เรื่องอรัญมีเงื่อนงำ
วรุจน์ถอนหายใจยาวๆ แล้วลุกขึ้นและเดินไปรอบสระว่ายน้ำช้าๆ ก่อนจะนั่งลงบนขอบสระและหย่อนเท้าลงไปแช่นำ จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมากดหมายเลขของชายหนุ่มคนหนึ่งภาพใบหน้าวนเวียนเข้ามารบกวนความนึกคิดและจิตใจของเขาอยู่เนืองๆ
“ว่าไงกาย เพื่อนพิเศษของผม ทำไมติดต่อยากนัก"
“ผมมาทำงานที่แม่ฮ่องสอนครับ คุณวรุจน์รู้สึกดีขึ้นไหมครับ" กายตอบและถามอาการของวรุจน์
“ดีขึ้นมาก อีกไม่กี่วันผมก็จะไปทำงาน" วรุจน์ตอบ "คุณจะกลับถึงกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ ผมอยากเจอคุณ"
“วันที่ 30 ครับ"
“ผมจะส่งคนขับรถไปรับคุณที่สนามบิน"
“คงไม่สะดวกหรอกครับ เพราะผมต้องไปส่งลูกทัวร์ที่โรงแรม" กายบอกเหตุผล
“ถ้างั้นผมจะส่งคนขับรถไปรับที่โรงแรม"
“แต่ว่า...”
“กาย...ผมอยากเจอคุณมาก" วรุจน์ทอดเสียงอ่อนโยน "คุณจะมาถึงกี่โมง โรงแรมอะไรครับ"
“คงราวสองทุ่มครับ โรงแรม Holiday Inn” กายตอบ
“ไม่ไกลกันนี่นา เอายังงี้ ผมจะไปรอที่โรงแรมผม จาก Hiliday Inn มาที่ The Atlantis เดินแค่ไม่กี่นาที มาทานข้าวกับผมนะครับ ผมจะสั่งให้เชฟเตรียมอาหารพิเศษให้ ถือซะว่าฉลองที่ผมหายดีพอที่จะไปทำงานได้แล้ว อย่าปฏิเสธนะครับกาย ผมรู้ว่าคุณไปทำงาน กลับถึงกรุงเทพฯ ก็คงเหนื่อย แต่คุณก็คงไม่ใจร้าย ปล่อยให้ผมทานข้าวคนเดียวนะ"
“ไม่หรอกครับ"
“ผมคิดถึงคุณ" วรุจน์พูดเสียงนุ่ม
“ครับ"
“แล้้วคุณล่ะกาย คิดถึงผมบ้างหรือเปล่า"
“เอ่อ...ก็...คิดถึงครับ" กายตอบเสียงเบา
“แล้วเจอกัน" วรุจน์พูดแล้ววางสาย
นรธีร์เดินเข้ามาใกล้กาย มองหน้าเพื่อนรุ่นน้องแล้วส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ
“ฉันเดาว่าแกคงพูดโทรศัพท์กับคุณวรุจน์สุดหล่อ"
“ทำเป็นรู้ดี ไม่ได้ยินว่าพูดอะไรซักหน่อย" กายเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าสะพายหลัง
“ไม่ได้ยินฉันก็รู้ ฉันเดาได้ก็แล้วกัน ตั้งแต่อยู่ห่างแกห้าก้าว เห็นหน้าเห็นตาแกก็รู้แล้วว่าพูดโทรศัพท์อยู่กับใคร ตางี้ หงอยเชียว คิดถึงเขามากละสิท่า วันเกิดตัวเอง คนที่เขาอยู่กรุงเทพฯ มาร่วมแฮปและปี้ตอนวันเบิร์ธเดย์ไม่ได้ ส่วนคนที่อยู่ด้วยที่นี่ก็อยากแฮปและปี้ แต่แกก็เอาแต่ท่าโน้นท่านี้"
“จะไปกันหรือยังเจ๊" กายไม่สนใจคำตอบประชดประชันของนรธีร์ "เดี๋ยวชายจะรอ"
“แล้วแกทำไมต้องเร่งนัก ฉลองวันเกิดตัวเองนะจะบอกให้ รีบไปทำไมนักก็ไม่รู้ ร้านอาหารก็อยู่แค่นี้เอง ส่งลูกทัวร์เสร็จว่าจะอาบน้ำแต่งตัวสวยๆ ก่อนก็ไม่ได้ แกทำเหมือนอยากจะรีบฉลองให้เสร็จจะได้รีบไปไหนต่อ ทำยังกะมีนัดซ้อนยังงั้นล่ะ"
“เปล่า" กายส่ายหน้า "ก็ชายไม่สบาย ไม่อยากให้นอนดึก อากาศก็ยิ่งเย็น"
“แน่นะ แกคิดแบบนั้นแน่นะ" นรธีร์ชี้หน้ากาย
“ก็แน่สิ" กายตอบ "อีกอย่าง ผมง่วงแล้ว"
“อะไรวะ จะรีบนอนไปถึงไหน"
“เจ๊ มันก็แค่วันเกิด ทุกปีก็แค่นั่งกินอาหารในร้านเล็กๆ บางปีกินร้านข้าวต้มข้างถนนด้วยซ้ำ เค้กก็ไม่ต้องเป่า มีปีนี้ล่ะที่พิเศาหน่อย เพราะฉะนั้นรีบๆ ไปกันเถอะ" กายทำเสียงหงุดหงิดแล้วเดินนำหน้านรธีร์ เพื่อนรุ่นพี่จึงไม่เป็นสีหน้าหนักใจของเขา
...เสร็จจากฉลองวันเกิดกับเชิงชายและนรธีร์ เขามีนัดกับคเชนทร์ และไม่ใช่นัดธรรมดาเสียด้วย เป็นนัดที่คเชนทร์ต้องการได้รับคำตอบเรื่องของหัวใจ อุตส่าห์ตามมาถึงแม่ฮ่องสอน ถ้าเราไม่ชัดเจน คเชนทร์คงไม่ยอมและต้องคาดคั้นเอาคำตอบให้ได้...
กายนั่งทานอาหารเงียบๆ สลับกันหันไปมองเชิงชายแล้วส่งสายตาดุๆ ให้ เพราะเชิงชายเอาแต่นั่งทำตาหวานเยิ้ม มองกายอย่างหลงไหล
“เลิกมองซะที ชาย"
“แสงตะเกียงส่องกระทบหน้ากาย ฉากหลังเป็นภูเขา ดูเพลินมากรู้หรือเปล่า ชายอยากเก็บภาพนี้ไว้นานๆ"
“เมื่อไหร่เจ๊นอจะกลับจากห้องน้ำวะ" กายพูดเรื่องอื่น
“สุขสันต์วันเกิดนะกาย" เชิงชายพูดขึ้น
“เมื่อกี้ก็อวยพรกันไปแล้ว"
“นั่นมันตอนอยู่กันสามคน ตอนนี้เราอยู่กันสองต่อสอง" เชิงชายแย้ง
“อวยพรบ่อยๆ น่ารำคาญ"
“อวยพรแค่นี้ล่ะ ไม่พูดอีกแล้ว" เชิงชายยิ้มแล้วถามขึ้นมาว่า "กายชอบของขวัญที่ชายให้หรือเปล่า"
“ก็ชอบสิ"
“ชอบแน่นะ"
“ก็แน่สิ"
“จริงๆ นะ" เชิงชายคาดคั้น
“ของให้มาก็ต้องชอบ ถ้าไม่ชอบก็โยนทิ้งไปแล้ว"
“ชายอยากให้ของแพงๆ แต่ว่าชายไม่ใช่คนร่ำรวยอะไร ก็เลยเลือกอันที่คิดว่่ากายจะชอบที่สุด"
“เลิกพูดเรื่องรวยไม่รวยนี่ซะทีได้ไหม"
“ชายรู้ว่ากายไม่แคร์เรื่องความรวยหรือเรื่องคนรวย แต่กายแคร์คนที่ใจใช่ไหม เพราะฉะนั้นชายอยากจะบอกว่าทั้งใจของชายเนี่ย เป็นของกายทั้งหมดเลยรู้หรือเปล่า"
“ก็เห็นพูดบ่อยๆ นี่ ทำไมจะไม่รู้" กายตอบ
“ทั้งที่รู้ แต่กายก็ไม่...”
“จะให้ตอบตกลงเป็นแฟนกันใช่ไหมชาย" กายพูดแทรก
“ใช่ ชายไม่อยากจะรอ" เชิงชายพยักหน้า "ได้ไหมกาย เราเป็นแฟนกันได้หรือเปล่า ไม่ต้องเป็นเพื่อนต่อไปอีกแล้ว"
“แล้วเป็นเพื่อนกันมันไม่ดีหรือชาย"
“กายคิดกับชายได้แค่นั้นจริงๆ หรือ" เชิงชายถามเสียงเบา
“เอ่อ...”
“หรือกายต้องการเวลาคิดต่อ อย่าคิดให้นานนักเลย จะรอไปทำไมเล่า เวลาของชายมีเหลือไม่มาก"
“ทำไมจะไม่มาก ไม่ใช่ว่าจะไปวันพรุ่งนี้มะรืนนี้ซะหน่อย แล้วอีกอย่าง เรื่องโรคนี้ก็จะต้องหาย ไม่ยังงั้นจะช่วยกันหาเงินมารักษาทำไม"
“อย่าพูดให้ชายต้องหลอกตัวเองเลย ชายรู้ว่าไม่ช้าก็เร็ว ชายก็ต้องตาย แต่จะต้องตายเร็วกว่าคนอื่นเมื่อไหร่นั้น...”
“อย่ามาพูดเรื่องตายในวันเกิดเรานะชาย" กายพูดแทรก
“ขอโทษ" เชิงชายก้มหน้า
“เราแค่...” กายถอนหายใจ "เราแค่ไม่อยากให้คิดอะไรที่บั่นทอนความรู้สึก ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ ชายก็ต้องมีความหวัง"
“ชายอยากให้กายเป็นความหวังของชาย เป็นแสงสว่างของชาย เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่จะต่อลมหายใจของชาย" เชิงชายพูดเสียงหนักแน่น
“เชิงชาย" กายพึมพำ หากเป็นเวลาอื่น เขาคงโวยวายบอกให้เชิงชายหยุดพูด แล้วบ่นว่าจะอาเจียนกับคำพูดเลี่ยนๆ แต่เวลานี้ เขาเห็นแววตาเศร้าสร้อยของเชิงชายแล้วทำให้พูดไม่ออก
...เขาต้องตัดสินใจเสียที อย่างที่นรธีร์บอกว่า เจ็บกันเสียแต่ตอนนี้ จะได้เจ็บเพียงเล็กน้อย หากปล่อยไว้นานก็จะเสียใจมาก...
...เขายอมรับว่าเชิงชายเป็นคนดี และเขาก็ชอบเชิงชายอยู่ไม่ใช่น้อย แต่นั่นก็เหมือนคำถามที่เฝ้าถามตัวเองอย่างหนักตลอดสามวันที่อยู่ในแม่ฮ่องสอนว่่า ชอบ แต่ถึงขั้นรักหรือเปล่า และจริงๆ แล้ว หัวใจเรารู้สึกอย่างไร...
กายสูดลมหายจเข้าลึกๆ แล้วผ่อนออกมาช้าๆ ก่อนจะถามเชิงชายเบาๆ ว่า
“ชาย ถ้ายังไงก็ต้องเป็นเพื่อน ชายจะยังคบกับเราอยู่หรือเปล่า"
“กาย..." เสียงของเชิงชายเบาโหวง
::: End of Chapter 48 :::
-
เอาล่ะ เหลือวรุจน์กับท่านประธาน เชียร์วรุจน์นะ เพราะหมั่นไส้ท่านประธานเต็มแก่แล้ว
-
อัพเร็วจังเลยยย
ใครๆๆๆๆ
-
ไม่แน่กายอาจไม่ได้ใครเลย
เลือกนักมักได้แร่
-
อาจจะเป็นท่านประธาน เชียร์ท่านประธาน
-
:m15:ไม่ว่ากายจะตัดสินใจยังไง ก็ต้องมีคนเจ็บปวดอยู่ดี แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่ตัดสินใจเลือกคนใดคนหนึ่ง เพราะนั้นจะเจ็บปวดยิ่งกว่าอะไร :m15:
-
หรือจะเป็นวรุจน์ล่ะเนี่ย แล้วเคนนี่ของเค้าล่ะ :o12:
-
ตัดไปอีกหนึ่ง คิคิ
ประธานเอร๊ยเป็นไงละชีวิตที่ขาดกาย
หายโง่แล้วก็รีบๆมาฉุดกายได้แล้ว
อิฉันบัญชา ไฟเขียวโลด5555
-
ยังไงก็ยังชอบเคนนี่
แม้อาจจะไม่ใช่พระเอก
-
เหลือสองคนแล้วสินะ
วรุจน์กับท่านประธาน แอบเชียร์ท่านประธาน
แม้จะยังสงสัยว่ากายไปรักกับท่านประธานตอนไหน :z3:
-
พี่นายสุดยอดคับ สนุกมากๆ ที่สำคัญอัพทุกวันเลย ขอบคุณคับ :z2: :z2: :z2:
-
โค้งสุดท้ายละ..
ขอเดาว่าวรุจน์เป็นคำตอบสุดท้ายนะคุณคฑา
ดูเฮียแกมีความผูกพันทางจิตใจกะน้องกายสุดๆ ละตอนนี้
อิประธานแผ่วไปมากแล้ว แต่สงสารเคนนี่สุดใจ แอบเชียร์พระรองเกาหลีคนนี้ละกัน
-
ดีมากๆ. ตัดชายไปซะ
-
ยังงงกันอยู่อีกเหยอ เรื่องมันเริ่มชัดเจนแล้วนะคร้าบ ต้องอ่านบทสนทนาของตัวละครดีๆ นะ แล้้วจะรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนเลย :z1: มันแค่เรื่องนิยายเพ้อฟันเวอร์ๆ อ่ะ ไม่ต้องอาศัยโคนันซักกะนิด
ป.ล. คเชนทร์เป็นคนฉลาดนะครับ แค่ปฏิเสธด้วยคำพูดไม่กี่คำ เอาอีตาช้างเชือกนี้ไม่อยู่หรอก 555 :pigha2:
จากที่ตามเชียร์ วรุจน์ มานาน ตอนนี้คิดว่า ต้องเป็น คเชนทร์ แน่นอน ฟันธง
เดียวต้องไปอ่าน ตอน 48 ต่อล่ะ
คุณคทา มาต่ออย่างต่อเนื่องอย่างนี้ดีมาก ๆ เลย ช่วยบรรเทาอาการลงแดง
ของผู้อ่านได้เยอะเลย จะรอตอน 49 ต่อล่วงหน้าเลยล่ะกันนะขอรับ
ตอนนี้ไปอ่าน ตอน 48 ล่ะ บะบาย
-
ช่วงนี้อ่านไม่ทันเลยแฮะ...แปะโป้งไว้อีกตอน :กอด1:
-
เหลือชิงดำสองคน ประธานกะวรุต แต่เชียร์ประธานนะ โอกาสเป็นประธานก็มีมาก เช่น ประมาณจะมีบทเล่าในมุมความคิดตัวละครเยอะสุดรองจากกาย ส่วนคนอื่นแทบไม่บ่อย จะถูกเล่าในมุมกาย เดินเรื่อง
-
ไม่เลือกใครเลยในรายชื่อ แต่คนที่ไม่อยู่ในรายชื่อได้รับเลือก ป่ะกาย
-
(+_____+) yang mai jop gnai ngai na nia...
-
ดีใจที่พี่นายมาต่อทุกวัน คิคิ
-
เอ่อ คือว่า ท่านประธานเป็นคนนอกตัวเลือกของกายใช่ไหม เพราะรู้สึกว่าอิตานี้ไม่รู้สึกอะไรกับกายเลย :m31:
นอกจากนึกชมเรื่องงาน เรื่องรูปร่างหน้าตา บุคลิกเหมือนคนรักเก่าก็แค่นั้น
แต่ไม่แน่ เผื่อฟลุ๊ค เพราะอิตาประธานอาจมีเสน่ห์เร้นลับบางอย่าง ขนาดทำให้อรัญตามมางอนง้อขอคืนดีได้ :laugh:
ขอให้มาอัพบ่อยๆอย่างนี้จนจบนะคะ :pig4:
-
ถ้าเหลือวรุจน์กับประธาน เชียร์วรุจน์อ่ะ :เฮ้อ:
แต่ถ้าเคนนี่ยังมีสิทธิ์ ก็ยังเชียร์เคนนี่สุดใจขาดดิ้นเลย :laugh:
-
คุณ katawoot ยังไม่เบื่อเรื่องนี้นะ ขอยกนิ้วให้ แต่งเนื่องได้ลายละเอียดมาก
จะยังสงสัย กลุ่มผู้รู้เห็นในบาร์ก่อนที่ใครบางคนจะพากาย(ซึ่งคงจะเมาไม่รู้เรื่อง)ไปนอนที่คอนโดของคเชนทร์นะ ไปไหนกันหมด
กล่าวถึงแค่ตอนแรกๆนิดหน่อย หรือไม่มีส่วนเกี่ยวพันกันเลย
จะเฉลยตอนหลังหรือเปล่า อยากรู้อะ :pig4:
-
ปฏิเสธทุกคน แล้วเลือกท่านประธานซะ เป็นคำตอบสุดท้าย
-
และลแ้วตัวเลือกก็หายไปอีกหนึ่ง :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ในที่สุดก็ไม่ใช่ชายหรือนี่ แต่เข้ารอบลึกเหมือนกันนะนี่ชาย :z1:
เอาแล้วแหละ ตอนนี้เหลทอตัวเลือกไม่มาก แต่ยังไงก็ไม่อยากเชียร์ประธานเลยอ่ะ หมั่นไส้มากๆ :m16:
-
ยังไม่ชัดเจนอีกกกกกกกกกก
รออ่านตอนต่อไป :really2: :really2:
-
:a6: :a6: :a6:
-
ก็ยังแอบลุ้นเคนนี่เหมือนเดิม
เชียร์มาตั้งแต่ต้นเลย
-
เลือกสักทีเถอะน้องกาย เราลุ้นจะตายแล้ว แต่เราเชียร์คุณความจำเสื่อมอยู่นะ :laugh:
ใกล้จบก็นึกเสียดายนะ แต่เราก็อยากรู้ตอนจบว่า ใคร ทำ..กับกายกันนะ หาตัวไม่เจอสักที :m16:
-
ถึงแม้ผู้อ่าน(คือดิฉัน)จะสงสารเชิงชาย
ยิ่งเวลาที่กายพูดแบบเหวี่ยงๆใส่นี่ยิ่งสงสาร
แต่ก็อยากให้กายเด็ดให้ขาดละนะ ให้เชิงชายเจ็บหนักทีเดียวไปเลย
ดีกว่ายืดเยื้อ แล้วเจ็บแบบเรื้อรัง
-
ตัดไปทีละคนๆ ผู้ใดคือคนที่ใช่กันแน่นะ
-
เชียร์ประธานพฤศออกแนวโหดดี
แต่สงสารเชิงชายหน่อย ๆ แหะ
เคนนี่ก็พอมีหวังนะ แต่กายก็ตัวตัวเลือกกนี้ออกไปแล้วนิ?
วรุจก็น่าสนนะ
เอาว่าอยากไปเดาเลยรอตอนจบมันเลยได้รู้แน่ใครเป็นใคร= =
-
ดีแล้วที่ตัดเชิงชายออกไป
เพราะว่าเลือกเชิงชายตอนนี้ก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะสงสารหรือว่ารักกันแน่
ส่วนท่านประธาน คเชนทร์ วรุตม์
เชียร์คเชนทร์นะ แต่ดูจากเรื่องแล้วรู้สึกว่าท่านประธานจะมาแรงมาก
-
ไม่เบื่อน่ะ ตราบที่คนเขียนมาต่อก็จะตามอ่านไปเรื่อยๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านหลายเรื่องเลย :กอด1:
เชิงชายถูกตัดแล้ว เป็นเพื่อนน่ะดีแล้ว เป็นเพื่อนน่ะเป็นกันตลอดไปเลยน่ะ ปลอบๆๆ เชิงชาย
ส่วนเคนนี่ก็รุกเหลือเกิน ท่านประธานสำนึกผิดละซิ แต่รีบทำคะแนนหน่อนเถอะ แฟนคลับรอมานานแล้ว :sad4: :sad4:
-
มาไวมากๆ พรุ่งนี้มาอีกน้าาา กำลังลุ้นเลย
ขอบคุณจ้ะ :pig4:
-
เหลือวรุจน์กับท่านประธานแล้ว
อาจเป็นวรุจน์นะ เพราะท่านประธานไม่เห็นอยู่ในตัวเลือกของกายเลย
แต่วรุจน์ก็ไม่น่าใช่คนที่มีอะไรกับกายในตอนแรก
อ๊ากกกกกก ยิ่งเหลือน้อยยิ่งเดายาก
ลุ้นตอนต่อไปค่า o13
-
ช่วงนี้คุณคฑาวุธขยันอัพมากเลย ประทับใจมากค่ะ :man1:
-
ใกล้ถึงตอนจบแล้วเหรอ.. แต่ก็ยังไม่เห็นถึงความแน่นอนว่าใครเป็นพระเอกกันแน่เลยอ่า :serius2:
สงสารเชิงชายนะ แต่.. มันไม่ใช่อ่ะ เชิงชายให้ความรู้สึกว่ายังไม่เหมาะกับกายยังไงไม่รู้
ส่วนท่านประธานกับคุณวุรจน์นี่คงยังต้องดูต่อไปจนตอนจบเลยมั้งว่าใครกันแน่จะมาวิน
เคนนี่จ๋าาาาา สงสัยจะหมดหวังแล้ว โดนกายตัดตัวเลือกแน่ๆ :o12:
เอ... หรือว่าสุดท้ายจะไม่มีพระเอกแฮะ กายอาจไม่ได้คู่ใครเลยก็ได้มั้งเนี่ย :เฮ้อ:
-
โอ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตื่นเต้นโว๊ยยย!!!!
เชิงชายไปแล้วอีกหนึ่ง เหลือวรุจน์กะพฤศและคเชนทร์?
ลุ้นมากๆๆๆๆๆ ยิ่งอีกไม่กี่ตอนจบยิ่งอยากรู้ ><
วรุจน์ได้มั้ยอ่า ขอเปลี่ยนใจจากคเชนทร์มาเป็นวรุจน์
นายคนนี้ก็มีปมเยอะ น่าสงสาร เรื่องครอบครัวเรื่องน้อง แล้วที่สำคัญเคยเจอกายตอนเด็กๆ
เนื้อคู่กันเถอะน้าาาา TT ลุ้นโว๊ยยย!! :z3:
-
เคนนี่เท่านั้น
-
ท่านประธานแน่ๆเลยอ่ะ หุหุ
-
กายปฏิเสธชายจริงๆแล้วหรอ??? กายจะพูดอะไรต่อปะ?.....คำพูดของชายแทบทำเราร้องไห้แหน่ะ ชาตินี้จะหาใครซักคนที่พูดได้อย่างนี้กับเราก็ยากเต็มทีแล้ว แต่กายมีมาเยอะเลยอะ น่าอิจฉามากก
กลับจากทำงานแล้วเห็นว่าคุณคฑาอัพตอนใหม่ก็ดีใจมากเลยครับ ได้อ่านนิยายเรื่องนี้หลังทำงาน อาบน้ำ วันละตอน รู้สึกดีจิงๆ....ขอเป็นวันละสองตอนได้ปะ 555 ได้คืบเอาศอก
-
ข้าเจ้ายังเชียร์ท่านประธานสุดใจขาดดิ้นแม้อาจจะไม่ได้อยู่ในตัวเลือก
ถ้าเป็นเราก็คงรู้สึกลำบากใจเหมือนกันกับกาย เลือกยากเนอะ :เฮ้อ:
-
อยู่เป็นโสด ให้เนื้อหอมหวนทวนลมเล่นต่อไปเรื่อยๆดีกว่า กาย
-
เจ๊นอร์ เลยกาย ตอบโจทย์ เข้าใจ และห่วงใย กว่าใคร อิอิ
-
ยังไม่รู้จะเชียร์ใครต่อดี และไม่กล้าตัดใครด้วย อาจมีหวนกลับ 555
แต่มั่นใจว่าวรุจเป็นตัวแปรสำคัญแน่ๆ เลย
บวกพี่คฑาแรงๆ ค่า
-
มาต่อไวๆนะคะ o13
-
รอคำตอบ สุ สุ สุดท้ายยยยยยย
-
การที่ทำให้คนอื่นเจ็บไม่ใช่ว่าเราจะไม่เจ็บไปด้วยหรอกนะ ยื่งเป็นเพื่อนผูกพันกันมานาน กายคงพยายามรักษาน้ำใจชายอย่างที่สุดอยู่แล้ว
-
เชิงชายโดนกายปฏิเสธไปแล้วจะตรอมใจตายมั้ยละนั่น :o10:
-
ยังหาคนที่ฟันกายคืนแรกไม่เจอเลยง่ะ
-
ตัดไปได้อีก 1 คน :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สุดท้ายกายจะเลือกใครกันละเนี่ย :really2: :really2:
-
T.T
-
เชียร์เคนนี่เท่านั้น!!~
-
ตัวเลือกเหลือน้อยลงไปอีก
ชายเอ้ย.... สถานะความเป็นเพื่อนก็ยังคงเป็นเพื่อนตลอดไปในความรู้สึก
แต่ถ้ารับสถานะแฟน ถ้าเลิกกันไป ก็เหลือแต่คำว่า เคยเป็นแฟนนะ คิด + เอาไว้ :impress3:
+1 ให้พี่นาย รอบทพิสูจน์ว่า สุดท้ายแล้ว กวางน้อยตัวนี้จะเลือกใครเป็นจ่าฝูง :z2:
-
กังวลเล็กน้อยเพราะเชียร์พฤศ :really2:
ซึ่งรู้สึกเหมือนกายจะไม่มีความรู้สึกด้านดีกับพฤศเลย
แล้วมันจะไปได้กันได้ยังไง ในขณะที่วรุจน์กายกลับมีความรู้สึกให้มากกว่า
มีความสำคัญกับกายมากกว่า :เฮ้อ:
ปล. ในชีวิตจริงเราคงเลือกชาย เพราะรักกายมาตลอดนานกว่าใคร
มั่งคงที่รักกายเสมอ :L2:
-
ลุ้นๆ จะเป็นใครละเนี่ย o18
-
สงสารเชิงชายอ่ะ
คู่ชิง คงไม่พ้น วรุจน์ กับท่านประธาน โดยมีเคนนี่เป็นตัวสอดแทรก
ชอบครับ สนุกครับ ขอบคุณนะครับ
-
สงสัยคะแนนวรุจน์นำโด่งเลยมั้งเนี่ย 5555
-
เราก้ออยากรู้ว่าผู้ชายคืนนั้นเป็นใคร :impress2: ขอให้เป็นท่านประธานด้วยเถิดด เชียร์ขาดใจเลย เอิ้กๆ
แต่เคนนี่ก็ชอบ :monkeysad: สงสารชายเหมือนกันนะ
-
เข้ามาเชียร์เคนนี่อะ
เค้าชอบคนนี้ :o8:
แต่เปอร์เซ็นคุณวรุจน์
น่าจะมากกว่า :เฮ้อ:
เดาไม่ถูก 5555555
มาต่อเร็วๆน้างับ
-
ไปอีกหนึ่งแล้ว โล่งอกไปอีกหน่อย
อ่านมาแล้วก็พึ่งนึกได้ว่า เอ๊ มีบรรยายความคิดคุณพฤศกับคุณวรุจน์เป็นของตัวเองด้วย
ไม่เคยเห็นมีของคนอื่นเลย หรือเราจำไม่ได้
ไม่รู้แหะ ใครกันหล่ะเนี่ย ใครกันเป็นพระเอก
-
ตัดฉากได้บั่นทอนชีวิตมาก -0- รอนานแสนนาน ในที่สุดก้อลง รอต่อจ้า
-
สงสารเชิงชายแต่ก็ดี จะได้จบๆ ซะที ที่จะเจ็บก็อาจจะไม่เจ็บมาก เพราะยิ่งรั้งยิ่งเจ็บทุกคน
-
เป็นเพื่อน กลายเป็น แฟน แล้วจะกลับไปเป็นเพื่อนอีก มันยากนะ
แต่ถ้าเป็นเพื่อน กลายเป็น เพื่อน แล้วยังเป็นเพื่อน เหมือนเดิม
-
ยิ่งใกล้จบยิ่งไหลเร็วเหมือนได้ยาระบาย ดีๆๆ
ยังคงเชียร์เคนนี่แม้จะริบหรี่เพราะเหมือนว่าจะเป็นวรุจน์ยังไงไม่รู้ สู้ๆนะครับคุณนักเขียน
-
ตอนแรกคิดอีกอย่าง อ่านหลายๆเม้น กลายเป็นคิดอีกอย่าง
ตอนแรกว่าตัดท่านประธานออกไปแล้วเชียวนะ
ทำไมตอนนี้มีภาพ ประธาน VS วรุจน์ ขึ้นมาได้ฟระ!!! (แต่ส่วนตัวชอบ เคนนี่สุด)
คือยอมรับว่าตัวเองงง ไม่รู้ว่ากายจริงๆชอบใครกันแน่
เหมือนวรุจน์จะนำแฮะ
ยิ่งอ่านก็อึนตาม เดี๋ยวเอนไปทางนั้นเดี๋ยวโอนมาทางนี้
อีกอย่างที่ปริศนามาก (และนานจนลืม) คือ ผู้ชายในคืนนั้นของกาย
โอยย อีกไม่กี่ตอนจะจบ แล้วมันจะเป็นไงล่ะนี่
-
เชิงชายน่าสงสาร แต่ความสงสารมันก็คนละส่วนกับความรัก อยู่ในตำแหน่งเพื่อน ดีที่สุดแล้ว เพราะยังแอบเชียร์คเคนนี่ ฮ่าๆ
-
ท่านประธาน Only
เชียร์มาตั้งแต่เปิดตัวเลย
-
แรกๆก็เชียเคนนี่นะ แต่พออ่านมาถึงตรงนี้แล้วกลับมีความรูุสึกว่าเป็นตัวร้าย เป็นฆาตกร ไม่รู้ทำไมถึงคิดแบบนี้
-
อ่านมาตั้งแต่แรกก็ไม่รู้ว่าพระเอกเป็นใคร
หรือจริงๆแล้วไม่มีพระเอก ฮ่าๆๆ
ยังเชียร์พฤศ แต่แอบมีใจให้คเชนท์
-
อยากรู้จังว่ากายได้กับใคร
-
ใกล้จะจบแล้วก็ยังต้องลุ้นอีก :L2:
-
เคนนี่ Only!!!
-
ถึงในตัวเลือกจะไม่มีประธานแล้ว
แต่ก็อดกลัวไม่ได้ กลัวม้ามืดง่า~
เคนก็ได้ วรุจก็ดีนะ 5555
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.ฮือๆๆๆๆ กลัวท่านประธานว่ะ ไม่เอาน้า!
-
o18 เชียรเคนนี่ด้วยอีกคนนะคะ
ไม่เอาท่านประธานอ่ะ. พี่แกไม่ดีพอ :laugh:
-
ไอ้หยาาาาาาาา รูปการณ์นี้ คเชนทร์ของเรา ท่าทางจะไม่เข้าวินแน่ ๆ เลย >< ฮือๆๆๆๆ เสียใจอ่ะ แต่เราก็ยังคงเป็น เคนนี่ฟีเวอร์ต่อไป ><
-
ถ้าไม่ใช่คุณช้าง ก็เป็นทั่นประธานบริษัท แหงมๆ
เคนนี่ในมุมมืด ผิวเข้มๆ คือ ทั่นประธานนี่เอง..........
เหอ เหอ เดาไปเรื่อยเปื่อย
ขอบคุณค้าบบบ
รอต่อไป
:L1: :กอด1:
ไม่ได้อ่านซะนานนนนน...มากกกกกก..
ครบปีพอดีเลย โอ้ มาย ก็อด นานจริงด้วย
เข้ามาคราวนี้เก็บซะงานการไม่เป็นอันทำ
ว่างเมื่อไรเป็นแว็ปเข้ามาต่อ
ยังลึกลับคงเส้น คงวา เยี่ยมจริงๆ
จะอย่างไรก็ยังยืนยันการคาดเดาที่เคยเดาไว้ว่า
ตัวจริงในคืนวันต้นเหตุของเรื่องและพระเอกคือ...ทั่นประธาน
กร๊ากกก กร๊ากกกก
รอตอนต่อไปคร้าบบบบบ ขอบคุณ
:pig4:
:z2: :z2: :z2:
-
เปิดเรื่องมาก็อร่อยเลยอ่ะ 555555
ติดตามนะคะ :m25:
-
ชื่อ เรื่อง บอกว่า คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ แล้ว กายได้กับใครไปบ้าง ที่รู้ ๆ คนที่ได้กาย กายก็ปฎิเสธ ไปแล้ว เหลืออยู่ 1 ที่สเตตัสครึ่งๆ กลาง กับอีกคนที่ยังเป็นปริศนา ซีเกมส์ก็จบแล้วน๊าตัวเอง เค้ารอลุ้น อยู่ รีบมาต่อไวๆ นะ ^_^
-
เชียร์ท่านประธาน เพราะคนอื่นนี่หลงใหลกายหมด ประมาณหมุนรอบกาย(กายเป็นจุดศูนย์กลาง)
มีอิตานี่คนเดียวนี่แหละ แหกคอกกว่าเพื่อน แถมทำตัวให้เค้าได้เกลียดขี้หน้าอีก กรากกก
อยากให้ผู้ชายในคืนนั้นเป็นพระเอก และขอให้ผู้ชายในคืนนั้นคือ ท่านประธาน :impress2:
-
หายอะ ฮือๆๆๆ
-
อย่าให้รอนานนะครับพี่นาย ใจจะขาดแล้ว T-T
-
เข้ามาดัน อึ๊บๆ
-
เอ๊ะๆ จะมากั๊กอีกรอบก่อนจบเหรอฮะ ไม่เอาแล้วนะ
รอคอยรอลุ้นใจจดใจจ่อครับ
ตัดสินใจดีๆนะกาย
-
รอน้องกายจ้า :z13:
-
ดันด้วยความรัก อิอิ
-
อากาศหนาวแล้ว กายเลยได้ไออุ่น
ปล. จะมาว่ากายไม่ได้อีกแล้วนะคร้าบ
Guy Chapter 49
กายมองดวงไฟสีทองในห้องรับรองของวนาลัยสปาด้วยความรู้สึกซึมๆ เหลืออีกห้านาทีจะถึงเวลานัดของเขากับคเชนทร์ แต่เขากลับรู้สึกลังเลที่จะพบกับคเชนทร์ในสภาพเช่นนี้
สภาพที่เขาเพิ่งหักอกเชิงชายมาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงและเขาต้องนั่งปลอบเชิงชายอยู่นาน ส่วนนรธีร์นั้นพอเจอหนุ่มที่ตัวเองชอบก็หายตัวไปเฉยๆ
สภาพของเขาไม่ต่างจากสภาพของเชิงชายเท่าใดนัก แม้จะเป็นคนบอกเลิกแต่ก็เขาก็เสียใจอยู่เหมือนกัน
หลายอาทิตย์ที่ผ่านมาชีวิตของเขาต้องเจอกับสถานการณ์ยุ่งยากใจหลายครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะหนักกว่าทุกครั้ง
เจ้าของวนาลัยสปาเป็นเพื่อนกับคเชนทร์ หลังจากนวดคลายเครียดเป็นเวลา 45 นาทีคเชนทร์ก็ชวนกายมาเอนตัวนอนเล่นอยู่ที่ระเบีียงพักผ่อนด้านหลังสปาซึ่งจัดตกแต่งอย่่างสวยงาม
“หนาวไหมครับกาย อยากได้ผ้าห่มอุ่นๆ หรือเปล่าครับ" คเชนทร์ถามขึ้น หลังจากที่นอนดูดาวกันเงียบๆ อยู่ครู่ใหญ่
“ที่นี่บริการถึงขนาดนั้นหรือครับ" กายแปลกใจ
“ผมหมายถึงอ้อนแขนแมนๆ ของผมต่างห่าง" คเชนทร์หัวเราะ
“คุณคเชนทร์นี่ พูดอะไรก็ไม่รู้"
“เขินหรือ" คเชนทร์เอียงหน้ามอง นัยน์ตาวิบวับในแสงสลัวของเปลวเทียวซึ่งตั้งอยู่รอบๆ
“เขินมากเลยครับ หน้าแดงไปหมดแล้ว" กายประชด
“ยังก่อน อย่าเพิ่ง รอให้ถึงช่วงโมแมนติกสุดๆ ของคืนนี้ซะก่อน"
“คุณคเชนทร์ครับ" กายไม่รอให้ถึงช่วงโรแมนติกของคเชนทร์ ตัดสินใจเริ่มพูดเรื่องที่คิดเาไว้
“หือ"
“ผมรู้ว่าคุณตามมาถึงแม่ฮ่องสอนทำไม" กายเกริ่นนำ
“ทำไม" คเชนทร์เลิกคิ้ว
“และผมรู้ว่าคุณชวนผมมาที่นี่ทำไม"
“นอนฟังเสียงลมบนดอย สูดอากาศสดชื่น ดูดาว" คเชนทร์ตอบ
“ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ"
“เอ้า ลองเดาใจผมซิ" คเชนทร์อมยิ้ม
“คุณคเชนทรืครับ คุณเป็นคนน่ารักมาก เป็นคนมีเสน่ห์ เป็นผู้ชายที่...”
“ที่คุณพูดมาถูกหมด" คเชนทร์แทรก "และผมก็รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่เหมือนกันนะกาย"
“งั้นผมคิดอะไร" กายเลิกคิ้ว
“ผมไม่ทายหรอก" คเชนทร์ส่ายหน้าแล้วพูดขึ้นมาเสียงเบา "ไม่อยากให้เสียบรรยากาศ"
“คุณคเชนทร์" กยพึมพำ
“ขอแค่นอนอยู่ด้วยกันเงียบๆ ผมก็พอใจแล้ว" คเชนทร์ทอดเสียงอ่อนโยน มองตาของกายนิ่ง
“คุณคเชนทร์"
“ทำไมครับ กลัวลืมชื่อหรือไง เรียกคเชนทร์อยู่ได้"
“เปล่า"
“อืม...วันนี้วันเกิดคุณ ส่วนของผมคือวันที่ 13 กุมภาพันธ์ ผมเชิญคุณไว้ซะเลย จะไปฉลองกันที่บ้านพักตากอากาศของผมที่ปราณบุรี เฉพาะเพื่อนสนิทผม คุณไปนะกาย ไปตั้งแต่เช้าวันที่ 12 ถือโอกาสไปเที่ยวด้วย ชวนเพื่อนคุณไปด้วยก็ได้ งานนี้ฉลองกันข้ามวันข้ามคืน เหล้าเบียร์ไม่อั้น แต่ห้ามคุณเมา"
“แล้ว...”
“พฤศก็คงแวะไป แต่ผมขอรับรองว่าจะปกป้องคุณไม่ให้โดนแกล้งเด็ดขาด ด้วยเกียรติของคเชนทร์" คเชนทร์หัวเราะ
“ผมไม่กลัวหรอก"
“ความจริงคุณลาออกจากบริษัทไปแล้ว เขาไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายกับคุณอีก ถ้ามีอะไรคุณต้องรีบบอกผมทันที ผมจะจัดการให้"
“มีอะไรหรือครับ"
“อะไรก็ตามจากบริษัท เช่นแผนกบุคคลติดต่อไปว่าคุณจิ๊กของบริษัท หรือให้ไปรับเงิน provident fund อะไรทัั้งสิ้นทั้งปวง"
“จะมีอะไรงั้นหรือครับ"
“คงไม่มีหรอก ผมเพียงแต่พูดว่า ถ้ามี ก็ให้บอกผม"
“ครับ" กายพยักหน้า มองคเชนทร์แล้วกลับเข้าเรื่องหลังจากถูกคเชนทร์พาออกนอกเรื่องไปชั่วครู่ "ส่วนเรื่องคำตอบที่คุณต้องการ...”
“เก็บเอาไว้เถอะกาย อย่าเพิ่งตอบผมก็ได้ ผมเป็นคนใจเย็น ผมรอได้"
“แต่ก่อนเห็นเร่ง" กายพูด "คุณอุตส่าห์ตามมาถึงแม่ฮ่องสอน"
“ผมถือโอกาสมานวดฟรี" คเชนทร์ยักไหล่แล้วหัวเราะ จากนั้นยักคิ้วให้กายและพูดต่อว่า "ไม่ชอบให้เร่งไม่ใช่หรือ งั้นก็ใจเย็นๆ หรือไม่ก็ค่อยบอกตอนวันเกิดผม ถือซะว่าเป็นของขวัญวันเกิดจากคุณ"
กลับถึงกรุงเทพมหานครกายก็ไม่มีเวลาพัก หลังจากส่งลูกค้าถึงโรงแรมที่พักวรุจน์ก็ให้คนขับรถมารับและพาไปพบที่ชั้นบนสุดของโรงแรมThe Atlantis
Penthouse หรูหราของวรุจน์
“วิวสวยใช่ไหมครับ" วรุจน์ถามกายแล้วลุกขึ้นจากโซฟานุ่มขนาดใหญ่สีดำและเดินเข้ามาหากายซึ่งยืนอยู่ใกล้กระจกบานใหญ่
“สวยมากครับ" กายพยักหน้า
“พรุ่งนี้ผมก็จะกลับไปทำงาน" วรุจน์พูดพลางเดินเข้ามาหยุดยืนข้างหลังกาย "แต่ผมก็ยังพักที่บ้าน ตอนแรกผมกะจะนอนที่นี่ แต่คิดไปคิดมากลับไปนอนที่บ้านดีกว่า จะได้พยายามคิดเรื่องต่างๆ ความจำผมอาจจะกลับมาได้บ้าง"
“มันไม่กลับมาบ้างเลยหรือครับ" กายหันไปถามวรุจน์ แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนชิดมากจึงขยับถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่วรุจน์ขยับตามและกอดเอวกายไว้หลวมๆ
“ผมอยากให้ความจำผมกลับมามากที่สุดเลยกาย แต่โชคร้าย มันไม่มีอะไรกลับมาเลย ที่ผมรู้ว่าอะไรเป็นอะไรอยู่ตอนนี้ก็เพราะคนรอบข้างเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟัง" วรุจน์นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ "ทำไมโชคชะตาโหดร้ายกับผมนักก็ไม่รู้"
“ไม่ใช่ยังงั้นหรอกครับ คงมีซักวันที่...”
“ผมใกล้จะหมดหวังแล้วรู้ไหม" วรุจน์พูดแทรก
“อย่าสิ้นหวังสิครับ คุณต้องพยายาม" กายให้กำลังใจ
“ลุงพร้อมกับป้าชื่น คนเก่าแก่ที่ดูแลผมมาตั้งแต่เด็กบอกให้ผมปลง" วรุจน์ยิ้มมุมปากบางๆ แต่ในดวงตามีแววเหยียดหยันโชคชะตาขงอตัวเอง
“ความจริง ที่ท่านทั้งสองพูดก็ถูก"
“ผมลองพยายามมาได้อาทิตย์กว่าแล้ว แต่มันก็ยาก ผมปลงเรื่องที่พ่อแม่ผมเสียชีวิต ผมปลงเรื่องน้องชมผมตายเพราะรถคว่ำ ผมต้องปลงเรื่องผมถูกรถชนและสูญเสียความจำ" วรุจน์พูดเบาๆ ตามองออกไปเบื้องนอก "แต่คุณรู้ไหมกาย เรื่องราวความทรงจำที่ใครต่อใครเล่าให้ผมฟังทำให้ผมปลงได้ยาก อรุญตายเพราะอุบัติเหตุก็จริง แต่ก็มีเงื่องำ จนป่านนี้ก็ยังไม่ชัดเจน ตอนนั้นผมเป็นคนตั้งข้อสงสัยนั้นเอง ส่วนพ่อกับแม่ผมคนอื่นเป็นคนตั้งข้อสังเกต แต่ตำรวจก็ปิดคดีไปแล้ว ตอนนั้นผมเป็นเด็กวัยรุ่น พอผมกลับจากอเมริกาผมขอให้ตำรวจรื้อคดีแต่ทุกอย่างก็ยังไม่ชัดเจนอยู่ดี ไม่อยากจะเชื่อ ทั้งที่ผมเป็นถึง CEO ของ The Atlantis มีเงินมีอำนาจ แต่เรื่องสองเรื่องนั้นก็ไม่เห็นจะคืบหน้าไปถึงไหน"
“คุณวรุจน์ครับ มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้"
“ผมก็เลยต้องปลงใช่ไหมกาย คุณคิดว่าผมควรคิดและทำอย่างนั้นใช่ไหม" วรุจน์ถามเสียงเข้ม "ทำเสมือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
กายไม่รู้จะตอบอย่่างไรจึงยืนนิ่ง ความจริงแล้วเขาเห็นใจวรุจน์มาก หากเกิดเหตุการณ์แบบนี้กัับใคร คนนั้นก็คงจะหนักใจเหมือนวรุจน์
“ผมอยากมีใครซักคนยืนอยู่เคียงข้างผม คนที่ผมจะรักและไว้ใจได้" วรุจน์พึมพำ ดึงกายเข้ามากอด "คนที่จะไม่หักหลงผม คนที่จะไม่ทำให้ผมเสียใจ"
“มีสิครับ" กายปลอบสั้นๆ
“กาย...คืนนี้ค้างกับผมที่นี่นะครับ ผมเหงา ไม่อยากอยู่คนเดียว"
“เอ่อ...”
“ถ้าคุณกลัวว่าผมจะทวงสิทธิ์ของการเป็นแฟนอย่างที่ผมทำอะไรงี่งเง่าเหมือนตอนที่คุณไปเยี่ยมที่บ้านครั้งแรกคุณก็สบายใจได้ ผมจะไม่ฝืนใจคุณ"
“ไม่ใช่ยังงั้นหรอกครับ"
“งั้นก็มีเหตุผลอะไรที่คุณจะค้างกับผมไม่ได้" วรุจน์เลิกคิ้ว มองตาของกายอย่างค้นหา กายยืนนิ่ง วรุจน์จึงชี้มือไปที่ประตูห้องทางด้านขวาและพูดขึ้นว่า "ผมว่าคุณไปอาบน้ำให้สดชื่นเถอะ นั่นห้องนอนผม ส่วนห้องที่เหลืออีกสามห้องคุณจะเลือกห้องไหนก็ได้ ทุกห้องมีห้องน้ำในตัว"
“ครับ" กายพยักหน้าแล้วแกะมือของวรุจน์ออกจากเอว แต่วรุจน์ยังฝืนเอาไว้และยื่นจมูกเข้ามาหอมแก้มกาย จากนั้นจึงปล่อยมือ
กายเลือกห้องที่อยู่ใกล้ที่สุด เขายิ้มบางๆ ให้วรุจน์แล้วเดินเข้าห้อง วรุจน์มองตามร่างนั้นด้วยสายตาครุ่นคิดก่อนจะละสายสายตาหันไปมองเบื้องนอกซึ่งเป็นภาพของแสงไฟระยิบระยับของกรุงเทพฯ ยามราตรี
กายตื่นขึ้นมากลางดึกและรู้สึกคอแห้งมากจึงเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปดื่มน้ำในครัว แต่เมื่อเดินผ่านห้องนั่งเล่นก็ต้องหยุดยืนเมื่อเพ่งสายตาไปมองในความมืดเห็นร่างของวรุจน์นอนอยู่บนโซฟา
กายเดินเข้าไปใกล้ วรุจน์นอนตะแคง กอดอก ท่าทางคงจะหนาวเพราะในห้องเปิดเครื่องปรับอากาศค่อนข้างเย็น
เขาปลุกวรุจน์ด้วยการเขย่าแขนและเรียกชื่อเบาๆ ไม่นานวรุจน์ก็รู้สึกตัว ชายหนุ่มยิ้มให้กายและพูดว่า
“ทำไมยังไม่นอนอีก"
“ผมนอนไปแล้ว ผมลุกขึ้นมาดื่มน้ำ คุณนั่นล่ะ ทำไมมานอนหนาวที่โซฟาครับ"
“ผมหนาวเพราะไม่มีผ้าห่ม" วรุจน์ตอบ
“ไปนอนในห้องสิครับคุณวรุจน์"
“ผมไม่ชอบนอนที่แคบๆ"
“ห้องนอนแคบที่ไหน ขนาดห้องผมยังกว้าง ห้องคุณต้องใหญ่กว่าห้องผมนอน" กายส่ายหน้า "ไปนอนเถอะครับ"
“มานั่งนี่สิกาย" วรุจน์วางมือลงบนโซฟา หยักหน้าให้กายทำตามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ขยับตัว "มานั่งตรงนี้หน่อย"
“คุณนอนอยู่"
“ยังมีที่เหลือ มาสิครับ" วรุจน์พูดเสียงนุ่ม กายลุกขึ้น เดินอ้อมโซฟาตัวใหญ่ไปนั่งอยู่บนขอบโซฟาช่วงระหว่างกลางลำตัวของวรุจน์
“ผมไม่ขอบนอนในห้องนอน คุณรู้ไหม ที่บ้าน ผมก็นอนในห้องนั่งเล่นประจำ โซฟาผมถึงตัวใหญ่มาก สังเกตไหม"
กายพยักหน้าแล้วพูดว่า "ถ้ายังงั้นผมจะไปหยิบผ้าห่มมาให้นะครับ"
“ไม่ต้อง" วรุจน์ส่ายหน้า "แค่ผมกอดคุณก็อุ่นแล้ว" วรุจน์ยื่นแขนมาโอบเอวของกายเอาไว้แล้วดึงให้เอนตัวลงนอน
“ดึกแล้วนะครับคุณวรุจน์" กายขืนตัว
“ดึกก็นอนสิครับ" วรุจน์ออกแรงมากกว่าเดิม
“เดี๋ยวจะนอนไม่สบาย"
“แบบนี้ล่ะสบายที่สุด กาย อย่าดื้อกับผมสิครับ นอนลงมา" วรุจน์ดึงตัวกายลงมานอนแล้วกอดจากข้างหลังเอาไว้แน่น กระซิบข้างซอกหูของกายว่า "ตัวอุ่นจัง"
“คุณกลัวที่แคบหรือครับ" กายถาม
“เปล่า ผมแค่รู้สึกว่าเวลานอนในห้องนอนมันเหมือนถูกขัง ผมชอบที่โล่งๆ เพดานสูงๆ"
“ทำไมไม่สร้างห้องนอนให้ใหญ่ๆ เหมือนห้องนั่งเล่น" กายถาม
“ถ้าทำยังงั้นจะเรียกห้องนอนหรือครับ" วรุจน์หัวเราะ
“อ้าว แล้วจะมีห้องนอนไว้ทำไม"
“นอนดีกว่า อย่ามาเถียงกันเลย"
“งั้นผมหลับแล้วนะครับ" กายพูดเบาๆ
“ราตรีสวัสดิ์ กาย"
“ราตรีสวัสดิ์ครับ คุณวรุจน์"
“เลิกเรียกผมว่าคุณได้แล้ว เราเป็นแฟนกัน คุณเรียกผมห่างเหินจังเลย" วรุจน์พูดขึ้นมา
“ก็...”
“ถ้าอยู่กันสองต่อสอง เรียกผมว่า ที่รัก ได้ไหมกาย"
“คุณวรุจน์...” กายพึมพำ
“เอ๊ะ เพิ่งบอกอยู่เมื่อกี้" วรุจน์ซุกไซร้จมูกโด่งคมเข้ากับซอกคอของกายเป็นเชิงหยอกเย้า
“ผมรู้สึกเขินยังไงก็ไม่รู้"
“ถ้ายังงั้นเรียกเฉพาะเวลาโรแมนติก เวลาธรรมดาให้เรียกชื่อเฉยๆ ก็ได้ แต่เรียกว่าคุณวรุจน์นี่ขอที"
“จะพยายามนะครับ"
“ถ้าไม่พยายามจะโดนทำโทษ" วรุจน์หัวเราะเบาๆ ในลำคอแล้วกระชับวงแขนให้แน่นเข้าแล้วนอนนิ่ง
กายลืมตาในความมืด ในใจอดคิดเรื่องต่างๆ ไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาใกล้ชิดกับวรุจน์มากที่สุด แต่หากเทียบกับคนอื่น เช่น ซอว์ เบน หรือ เมฆ หรือแม้แต่คเชนทร์ ก็ยังถือว่าไม่ได้ 'ใกล้ชิด' มากขนาดนั้น เขากับวรุจน์ไม่เคยร่วมรักกัน และจะว่าไปก็ไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันมากเท่าใดนัก
ทว่า...มีความรู้สึกหนึ่งกำลังก่อตัวขึ้น
ความรู้สึกที่ค่อนข้างแตกต่างจากเมื่อครั้งที่เขาใช้เวลากับ 'คนอื่นๆ'
...นี่ใช่ไหมกาย ใช่หรือเปล่า นี่คือคำตอบใช่หรือไม่...
กายกระซิบถามตัวเองในใจ
กายค่อยๆ ลืมตา จากนั้นบิดตัวไปทางซ้ายพร้อมกับครางอืออา สายตามองไปข้างหน้าและเมื่อเห็นว่าตัวเองไม่ได้นอนอยู่บนโซฟากลางห้องนั่งเล่นก็ขมวดคิ้ว
ห้องนอน!
...วรุจน์ไปไหน...
กายยันตัวขึ้นช้าๆ ศอกตั้งอยู่บนที่นอน มองไปรอบๆ ก่อนจะหลุบตาลงมองแผ่นอกของตัวเองเมื่อรู้สึกว่าไม่ได้สวมเสื้อ
“เมื่อคืนนี้...” กายพึมพำเบาๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างแรงพร้อมกับครางเสียงเบา
...เมื่อคืนนี้เขามีอะไรกับวรุจน์!...
...นอนอยู่ที่โซฟายังไม่ทันจะหลับ วรุจน์ก็เริ่มซุกไซร้ใบหูแล้วระดมจูบต้นคอ จากนั้นก็ควบคุมอะไรไม่ได้...
กายนอนลืมตาโพลง มองเพดานสีขาวสะอาด มือลูบไล้แผ่นท้องของตัวเอง ภาพต่างๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉายขึ้นมาในความคิดเหมือนภาพยนต์ สัมผัสของวรุจน์ดุดันสลับอ่อนโยน เขาตอบสนองด้วยอารมณ์เช่นเดียวกัน ทุกอย่างเกิดขึ้นอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น จากนั้นเขาก็นอนหลับในอ้อมแขนของวรุจน์
กายลงจากเตียง หยิบผ้าเช็ดตัวมาพันกายท่อนล่างแล้วเดินออกมานอกห้องนอน วรุจน์กำลังยืนพูดโทรศัพท์อยู่ใกล้กับประตูซึ่งเปิดออกไปเป็นระเบียงกว้าง เมื่อหันมาเห็นกาย วรุจน์ยิ้มกว้างให้แล้วรีบจบการสนทนา ก่อนจะเดินเข้ามาหาและกางแขนออกทำท่าจะเข้ามาโอบกอด
“ตื่นแล้วหรือคนขี้เซา" วรุจน์พูด
“ผม...” กายพูด "เรา...เอ่อ...”
“อะไรครับ" วรุจน์เลิกคิ้ว โอบกอดกายเอาไว้ "ผม เรา อะไรหรือ"
“เอ่อ...” กายยังคงอึกอัก
“เราเป็นของกันและกันแล้ว คุณจะถามยังงั้นใช่ไหม" วรุจน์ถาม "คำตอบคือใช่ คุณเป็นของผมแล้ว"
“แล้วผมไปนอนในห้องคุณได้ยังไงครับ"
“ถึงได้ถามว่าตื่นแล้วหรือคนขี้เซายังไงล่ะ" วรุจน์ตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ "ผมสะกิดคุณแล้วดึงแขนให้ลุกขึ้นเดินตามเข้าห้องนอน คุณเดินเปลือยกายตามผมเข้าไปทั้งๆ ที่หลับตาอยู่เลยนะกาย"
“แล้วนี่คุณจะไปทำงาน" สายตาของกายจับอยู่ที่เน็คไทของวรุจน์
“ครับ" วรุจน์พยักหน้า "ผมสั่งให้คนมาเสิร์ฟอาหารเช้าแล้วล่ะ อีกหน่อยก็คงมา แต่ผมไม่ได้ทานด้วยนะ"
“ไม่เป็นไรครับ"
“ผมอยากให้คุณนอนพักเยอะๆ เลยไม่ได้ปลุก" วรุจน์หอมแก้มกาย "เดินทางมาจากแม่ฮ่องสอน มาถึงก็ค่ำ แล้วต้องมาเสียตัวให้ผมอีก"
“บ้า พูดอะไรก็ไม่รู้" กายกำมือและชกท้องวรุจน์เบาๆ
“โอ๊ย...กาย ผมเป็นคนเจ็บเพิ่งถูกรถชนมานะ" วรุจน์แกล้งร้อง
“เมื่อคืนไม่เห็นจะมีท่าทางเป็นคนเจ็บเลยนะครับ"
“เมื่อคืนกับเช้านี้มันแตกต่างกัน" วรุจน์อมยิ้ม
“รีบไปทำงานเถอะครับ ผมทานอาหารเช้าเสร็จก็จะไปทำงานเหมือนกัน" กายพูด
“อะไรกัน เพิ่งกลับจากทำทัวร์แม่ฮ่องสอน คุณต้องไปทำงานอีกหรือ ไม่ได้พักบ้างเลยหรือไง"
“ไม่รู้จะอยู่เฉยๆ ทำไมครับ" กายตอบ "วันนี้คุณทำงานวันแรก ขอให้ทุกอย่างราบรื่นนะครับ"
“ขอบคุณครับ หวังว่าคงเป็นอย่างนั้น" วรุจน์ตอบแล้วปล่อยแขน หอมแก้มกายทั้งสองข้างแล้วเดินตรงไปที่ประตูลิฟท์ของเพนท์เฮาส์ ขณะที่รอให้ลิฟท์ปิด วรุจน์ยกมือขึ้นทำท่าส่งจูบให้กายแล้วยิ้มกว้าง กายรอจนลิฟท์ปิดจึงเดินไปที่ห้องนอนของตัวเองเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
กายเปิดกระเป๋าแล้วต้องชะงักเมื่อเห็นของขวัญวันเกิดสองชิ้นซึ่งวางอยู่บนเสื้อเชิร์ทสีน้ำเงิน ชิ้นหนึ่งเป็นของขวัญจากคเชนทร์ ส่วนอีกชิ้นเป็นของเชิงชาย
กายถอนหายใจเบาๆ แล้วนั่งนิ่ง ในใจอดคิดถึงสิ่งที่พูดกับคเชนทร์และเชิงชายไม่ได้
อดนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับชีวิตเขาเมื่อหลายเดือนที่ผ่านมาไม่ได้
อดนึกถึงเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ไม่ได้
...และแล้ว...ทุกอย่างก็ชัดเจน...
...ในที่สุด อะไรที่ยุ่งเหยิงก็คลี่คลาย...
...คราวนี้นรธีร์จะมาว่าเขาเป็นคนโลเลไม่ได้อีกแล้ว...
::: End of Chapter 49 :::
-
ใครจะเป็นเจ้าของรอยสักก็ช่างมันเหอะ วรุจน์เป็นพระเอกก็พอแล้ว อิ อิ อิ
-
อุกรี๊ด!!! แจ๊กพ็อตตกมาอยู่ที่วรุจน์หรือนี่ :m3:
ก็โออยู่นะคนนี้ แต่ว่าจะเป็นคนที่กายเลือกแล้วจริงๆใช่มั้ย :o8:
-
กลัวจะไม่คลี่คลายอะ 555.....ถึงจะเป็นแฟนคลับเมฆ แต่สงสารเชิงชายมากๆอะ เห้อออออ :m15:
-
อย่าบอกนะว่าวรุจน์คือพระเอก
สุดเซ็ง~
ปล. กายนี่ไม่รักนวลสงวนตูดบ้างเลย นี่กว่าจะหาสามีเป็นตัวเป็นตนได้ เสร็จเกือบทุกคน
ชิส์ๆๆ
ขัดใจนายเอก
me/หนีไปเลียแผลใจ(ท่านประธานของเดี๊ยน โธ่ ตกรอบซะแล้ว)
-
เอาให้แน่ๆเลยนะคราวนี้
เลือกให้ชัดเจน
-
อยู่กับวรุจน์คืนเดียว :oo1:ทุกอย่างจะคลี่คลายลงจริงๆเหรอกาย
-
วรุจน์เป็นพระเอกเหรอเนี่ยย ดีแล้วแหละ ขอให้ใครเป็นก็ได้ แต่เป็นคนที่กายรักจริงๆก็พอ
-
ง่ะ :a5: นี่กายเลือกวรุจน์เหรอเนี่ย
แอบเสียใจเพราะตัวเองเดาผิด เชียร์ท่านประธานมานานแต่แห้วซะงั้น :เฮ้อ:
ดีใจกับกายด้วยที่รู้ใจตัวเอง แต่สงสัยว่าแอบไม่รักกันตอนไหน
ปริศนาคนรักคลี่คายแล้วแต่เหลืออีก 1 ปริศนา นั้นคือใครนอนกับกายตอนกายเมาเป็นคนแรก
-
ไม่รู้สินะ ถึงกายจะบอกว่าความรู้สึกกับวรุจน์ ต่างจากรู้สึกกับคนอื่น
แต่ในใจดิฉันยังคิดว่า ท่านประธานอยู่นะคะ
คุณAk@tsuKII และคุณtamako อย่าเพิ่งถอดใจซิคะ (แอบคิดและเชียร์คนเดียวกัน)
เผื่อว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง เรื่องยังไม่จบก็หวังไว้ก่อน
-
ถ้าวรุจน์จำความได้อะไรจะเกิดขึ้นบ้างหนอ ?!
บวกพี่คฑาค่า
-
อ๊ากกกก ในที่สุดกายก็เลือกแล้ว
:mc4: :mc4: :mc4:
ว่าแต่ บุรุษในคืนแรกเริ่มเรื่องนั้น เป็นใครกันแน่นะ
-
รู้สึกเหมือนกับว่า จะไม่ใช่วรุจน์ นะ :z2:
-
โอ็ะโอ แจ๊คพอตแตกแล้วใช่มั้ย สรุปคุณวรุจน์มาแรงแซงทางโค้งสินะ 555+ :laugh:
แต่ก็แอบไม่แน่ใจอยู่ดี ไม่ไว้ใจคนเขียน กลัวมาหักมุมตอนจบ :a5:
เพราะฉะนั้น จนกว่าจะถึงตอนจบจริงๆเราค่อยมาฟันธงดีกว่าว่าใครจะมาวินเป็นพระเอกกันแน่ ฮ่าาาาา :jul3:
-
เฮ้ออออออออออ.....เซ็ง :z3: :z3: :z3:
-
วรุจน์แน่แล้วใช่มั้ย??? ขอให้เป็นงั้นทีเถ๊อะ!!!
อ่านไปก็สงสารเชิงชายอ่า คนอื่นๆด้วย
หวังว่าถ้ากายรักวรุจน์แล้ววรุจน์คงจะรักกายนะ
ตั้งแต่เรื่องอุบัติเหตุชายผู้นี้ดูมีปมหนักกว่าเดิม แอบเย็นชามากขึ้น กลัววรุจน์เปลี่ยนใจเรื่องกายที่สุด ><
-
อารมณ์ประมาณว่าช่วงแรกๆที่อ่านมาเหมือนจะวางให้คเชนท์เป็นพระเอกแต่พอครึ่งหลังกลับกลายเป็นวรุจเริ่มมีบทบาทคงตั้งแต่ตอนเหตุการณ์รถชน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เนื้อเรื่องจะผลักดันไปที่คเชนท์กับกายเป็นหลัก = =' เลยเกิดอาการงงกับท่านคนเขียนมากอยู่ว่า เปลี่ยนบทรึเปล่ารึยังไง
บอกไม่ถูกแหะตั้งแต่อ่านมา รู้สึกว่าความเป็นพระเอกมันอยู่ในตัวคเชนท์มาก ส่วนวรุจน์ บอกไม่ถูกอะขนาดอ่านมาถึงตอนนี้ยังไม่รู้สึกเลยว่าวรุจมันน่าจะเป็นพระเอก OK มันอาจจะเคยเจอกันตอนที่ยายโดนรถชน แต่บอกไม่ถูก= =' แค่รู้สึกว่ามันไม่น่าจะใช่
แต่ถ้ามันใช่จริงๆก็คงต้องว่าตามกันนั่นแหละ (- -*)
-
สนุกดีคับ แต่สงสารเชิงชาย ซอเบน เมฆจังเลยคับ
-
เชียร์ใคร...คนนั้นจะไม่ได้เป็นพระเอก
เกือบทุกเรื่องเล้ยยย ฮือๆๆๆๆ
-
สรุปเป็นวรุจน์หรอ โอเคแล้ว
กว่าจะรู้ตัวพระเอก 55555555
แล้วท่านประธานนี่ไม่มีอะไรจริงหรอเนี่ย
แล้วมันจะเกี่ยวกับรอยสักอะไรในตอนแรกหรือเปล่าเนี่ย
ติดตามต่อไปค่า
-
ใช่วรุจจริงหรอ? รอดูจนตอนสุดท้ายดีก่า
-
รู้สึกเหมือนวรุฒมีอะไรแอบแฝง ดูไม่จริงใจ
-
เฮียวรุจน์ก็เชียร์จ้า..
คุณคฑาว่าไงก็ว่าตามกัน
ว่าแต่.. จะหลอกคนอ่านป่ะเนี่ย
-
ยังไงก็ยังไม่ไว้ใจวรุจน์อยู่ดี ถ้าดีก็โอ
แต่หนูอยากให้เป็นท่านประธาน TT_TT
-
ในที่สุดกายก็เลือกได้แล้ว
-
คือมีอะไรกับวรุจน์แล้วรู้สึกว่ามันไม่ใช่ ใช่ป่ะ
เลยเลือกประธานแทนใช่ป่ะ
-
วรุจน์หรอ ?
ได้โปรด
อย่านะ
' ไม่เอา '
ไม่เอาคนนี้
ซีเรียสนะเนี่ย
ถึงขั้น ..... กุมขมับ
:z3:
-
ถึงวรุจน์จะไม่ใช่คนที่เชียร์ แต่ก็ดีใจที่กายเลือกได้
เห้อออ ยังไงก็ขอเรื่องของท่านประธานซักหน่อยได้มั้ยเอ่ย หายเีงียบไปเลย
ขอบคุณมากค๊าา อากาศเริ่มหนาว ขอให้ได้อ้อมแขนแมนๆมากอดกันถ้วนหน้านะจ้า :กอด1:
-
จริงดิ!!!!!!!!! วรุจน์คือพระเอกเหรอ
ถ้าจริงนะ นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วรู้สึกเฟลมากอ่ะ -"-
-
ยังไงก็ฟันธงท่านประธาน
-
กายได้คำตอบแล้วม้างงงงงงงงงง
-
เฮ้อ ให้มันได้งี้สิ เอาวะ วรุจน์ก็วรุจน์ รอดูปมอื่นๆ ต้อไป ไม่แน่อาจจะส่งผลมาถึงเรื่องนี้
-
ก็ยังรู้สึกว่าเดาไม่ออกอยู่ดี :a5:
สงสารกายเหมือนกันที่ต้องเป็นคนตัดสินใจ เพราะทุกคนก็รักกายหมด และก็ดีต่อกายมากด้วย ถ้าต้องตัดตัวเลือกทีละคน มันก็น่าปวดใจทั้งสองฝ่าย(แถมแต่ละคนก็อ้อนซะคนอ่านเครียดแทน :serius2:) แต่ก็ดีแล้วทีกายใจแข็ง ตัดออกทีละคน เจ็บแต่จบนะ :o12:
เชียร์วรุจน์! โอ้เย!!
:pig4:
-
กายเลือกวรุจน์แล้ว แต่จะใช่พระเอกตัวจริงรึเปล่าอ่ะ
-
ท่านประธานหายไปเลยนะเนี่ย
คงหมดหวังแล้วหละ 5555
-
= =" ??????
เริ่มอึกอัดกับท่าที อึกอักๆ ของกาย
แล้วหลังตอนนี้จะตัดสินใจได้แล้วใช่มั้ย
แต่วรุจน์เหรอ??? O_O รู้สึกวรุจน์แซงคนอื่นแค่เรื่องอดีต ส่วนเรื่องกายชอบมากกว่าคนอื่นรึเปล่า... ??
ดูน้ำหนักน้อยไปยังไงไม่รู้
ติดใจคำพูดคเชนทร์ที่บอก รอให้เป็นของขวัญวันเกิด ทำไมถึงมั่นใจขนาดนั้นนะ
ส่วนตอนวรุจน์รู้สึกว่าสวีทกว่าคนอื่นจริง .....
-
อารมณ์ประมาณว่าช่วงแรกๆที่อ่านมาเหมือนจะวางให้คเชนท์เป็นพระเอกแต่พอครึ่งหลังกลับกลายเป็นวรุจเริ่มมีบทบาทคงตั้งแต่ตอนเหตุการณ์รถชน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เนื้อเรื่องจะผลักดันไปที่คเชนท์กับกายเป็นหลัก = =' เลยเกิดอาการงงกับท่านคนเขียนมากอยู่ว่า เปลี่ยนบทรึเปล่ารึยังไง
บอกไม่ถูกแหะตั้งแต่อ่านมา รู้สึกว่าความเป็นพระเอกมันอยู่ในตัวคเชนท์มาก ส่วนวรุจน์ บอกไม่ถูกอะขนาดอ่านมาถึงตอนนี้ยังไม่รู้สึกเลยว่าวรุจมันน่าจะเป็นพระเอก OK มันอาจจะเคยเจอกันตอนที่ยายโดนรถชน แต่บอกไม่ถูก= =' แค่รู้สึกว่ามันไม่น่าจะใช่
แต่ถ้ามันใช่จริงๆก็คงต้องว่าตามกันนั่นแหละ (- -*)
เห็นด้วยตามรีพลายนี้ครับ บทวรุจ มันไม่น่าจะใช่พระเอกเอาซะเลย คือมันดูเบาไป ต่อให้มีการกล่าวถึงช่วงรถชนยายกายตอนเด็ก มันก็ยังดูไม่มีน้ำหนักพอกับการโผล่มาเป็นพระอก มันดูไม่ใช่จริงๆ เหมือนที่ดูบท เชิงชาย ธฤต เบน เมฆ ออก ว่าสี่คนนี้ยังไงก็ไม่ใช่พระเอกแน่ๆ รวมทั้งวรุจด้วย บทพระเอก มันควรจะลงที่เคนนี่ที่สุด หรือถ้าจะมีการหักมุม มันก็ไม่น่าจะพ้นท่านประทานพฤศ คือมันควรลงที่คนใดคนหนึ่ง ในสองคนนี้จริงๆ ตัวละครเยอะ อ่านแล้วบางทีแอบสับสนเอง ฮ่าๆๆ
-
เอาจริงหรือ คนนี้แน่หรือ ม่ายยยยยยยยยยย :serius2:
เสียใจ อยากให้คู่กับท่านประธาน :o12:
-
กายเลือกวรุจน์ แต่อ่านแล้วรู้สึกยังไงไม่รู้ เหมือนสุดท้ายจะไม่ใช่วรุจน์
แล้วก็ผู้ชายที่ได้ทะลวงกายคนแรกในคืนวันเสาร์มันยังไม่เปิดเผยเลย
-
รู้ว่ากายจะเลือก วรุจ แต่ยังเชียร์ คเชนทร์ นะครับ อยากให้คเชนทร์เป็นพระเอกมากกว่า :impress2:
-
กายยังไม่ลองกับประธานเลย ลองแล้วอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ
-
รอคำตอบของกาย ยังหวังให้เป็นคเชนทร์อยู่ แม้จะริบหรี่เต็มที ><
-
รอคำตอบของกาย ยังหวังให้เป็นคเชนทร์อยู่ แม้จะริบหรี่เต็มที ><
เราเชียร์คนเดียวกันครับ
-
ตัวเลือกเยอะช่างมัน ของแบบนี้มันอยู่ที่คนกลาง ฮ่าฮ่า คือน้องกายเท่านั้น หวังว่าคุณรุจคงฟี้นความจำได้สักทีนะ :เฮ้อ:
-
ไม่อยากคาดเดาเหตุการณ์จะดำเนินต่อไปอย่างไร
การเป็นของกันและกัน ไม่ใช่บทสรุปของเรื่อง เพราะอะไรเหรอ หึ หึ หึ ......
บทสรุปรออยู่ตอนหน้า มารอดูการฟันธง กับอีตาคฑาวุธ ดีกว่า ใช่ไหมพี่นาย :z2:
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ พี่นาย ที่...... ของผมมมมมมม :กอด1:
-
แอบเบื่อกายนะเนี่ย หมกมุ่นจนเสียงาน
เวรกรรม
-
ไม่รู้ว่าสุดท้ายใครจะเป็นพระเอกกันแน่
ส่วนตัวแล้วเชียร์พฤศสุดพลัง :a2: แต่ด้วยอะไรหลายอย่างทำให้
ปลงบ้างเพราะไม่รู้ว่าถ้าพฤศเป็นพระเอกแล้วมันไปรักกันตอนไหน :really2:
-
ไม่น๊าาาาาาาาา
เลือกจริงแล้วเหรอเนี่ย :impress3:
:z3: :z3: :z3:
-
โน่วววว ท่านประธานของเค้า :o12:
แอบสงสัยมันต้องมีหักมุมอีกรึเปล่าคะ ยังมีปริศนาอีกหลายข้อยังไม่เคลียร์อ่ะ
-
:L1:ยังไงก็เชียร์อิตาประธานพฤศจอมโหดอยู่ดี :L1:
-
ง่ะ วรุจน์งั้นเหรอ
ไม่คิดว่าตอนเดียวอะไรๆมันจะคลี่คลายอ่ะ
-
เชียร์ท่านประธานต่อไป
-
ง่า
พริกล๊อกอ่า
วรุจน์ได้ไปครองเหอะ
อดคิดว่าเป็นประธานไม่ได้ = =
ท่านประธานบ๊ายบายจ้า :bye2:
-
กายคงโล่งใจ ที่วรุจ ไม่มีรอยสักมังกร เลยไม่ใช่คนที่กายรัก(ติดใจ) ใช่ปะ อิอิ
-
ชอบๆๆ ถึงแม้ข้างหน้าอาจจะเปลี่ยนแปลง แต่วันนี้เป็นวรุจน์ก็ดีใจ อิอิ กายอ่ะนะ กับวรุจน์ตื่นมาก็จำไม่ได้ ว่ามีอะไรกัน คล้ายๆ กับตอนเมา ครั้งก่อนแต่จำอารมณ์ที่สัมผัสได้ ว่าแต่เหมือนกันปะละ กับคืนนั้นอ่ะ :z1:
ปล.กายกับวรุจน์มีปมคล้ายกันคือทั้งคู่ต่างก็เสียคนที่รักไป น่าจะเติมเต็มกันได้นะ
:L2: +++
-
และแล้วก็เหลือ 3 ตัวเลือก
เหมาหมดเข่งเลยแล้วกัน ไม่ชอบเลือก
ยิ่งอ่าน ยิ่งหลงรักคเชน
-
กายเล่นเรื่องนี้เกินค่าตัวจริง
แต่ไม่แน่เลยว่าวรุจน์จะเป็นพระเอก
-
ตกลงแล้วกายเลือกคุณรุจน์จริงๆใช่ไหม กรี๊ดดดด
ถึงตอนแรกจะเชียร์คุณพฤศก็เถอะ แต่คุณรุจน์ก็ดีเหมือนกันนะ
แต่ในใจลึกๆก็ยังคงเชียร์คุณพฤศอยู่ เอาหน่าเพื่อมันจะพลิก 555+
แต่อยากรู้จริงๆนะว่าใครคือคนในคืนวันนั้น หนุ่มรอยสักปริศนา
-
เลือกวรุจน์นี่หนทางคงลำบากน่าดูเลยกาย ถ้าความจำกลับมาวรุจน์จะเป็นตัวเลือกที่เลิศเลอที่สุด เป็นรักแรกด้วยแต่ตอนนี้มันไม่ใช่
เรื่องท่านประธานก็ยังไม่ได้เคลียร์
-
จะจบแล้วววววว ><)'o
เหมือนจะปล่อยลง(เกือบ)หมดแล้ว
แต่ทำไมยังรู้สึกหน่วงอยู่วะ? ตงิดๆ
แต่กายเลือกได้แล้วววว ยินดีด้วย!
ที่เหลือขอได้ป่ะ! 5555♥
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สวัสดีครับ
สรุปใครอ่ะ วรุจน์ เหรอ??
ของอย่างนี้มันไม่แน่เนาะ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ยังมีคนเชียร์พ่อช้างถึกเป็นเพื่อนเรา ว่ะฮ่ะฮ่ะ
-
ดันด้วยความคิดถึง
-
ขอบคุณทุกคอมเมนท์และขอบคุณที่ช่วยดันกระทูนะครับ ก็อยากรีบมาโพสนะครับแต่ว่ามันพิมพ์ได้ช้า (และทำใจไม่ค่อยได้อ่ะ) แบบว่า จบเร็วกลัว จบช้าก็กลัว (กลัวคนอ่านว่า) เขียนเรื่องนี้แล้วรู้สึกเหนื่อยและปวดหัวจริงๆ สงสัยเรื่องมันมีตัวละครเยอะและเกี่ยวพันอันอีรุงตุงนังและตัวผู้เขียนเองก็อายุมากขึ้นทุกวันสมองเลยทำงานช้า ยิ่งใกล้จบก็ยิ่งกังวลที่จะต้องให้มันเป็นไปตามที่วางโครงเอาไว้
คือว่า อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดอะนะ
เรื่องต่อไปขอรับรองว่าจะอ่านแล้วไม่ต้องปวดหัวไม่ต้องลุ้นไม่ต้องจินตนาการ แบบว่า อ่านแบบสบายๆ ชิลด์ๆ
ว่าแล้วก็กัดฟันโพสตอนที่ 50 ซะเลย
Guy Chapter 50
เป็นเวลาอีกห้านาทีจะถึงเวลาหกโมงเย็น กายส่งลูกทัวร์กลับที่พัก ณ โรงแรม DePalma เสร็จจึงแวะเข้าห้องน้ำที่บริเวณชั้นหนึ่งของโรงแรมเพื่อล้างหน้าตาให้สดชื่น ขณะที่เดินออกจากห้องน้ำได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้นจึงรีบเปิดกระเป๋าสะพายหลังเพื่อค้นหาโทรศัพท์แต่ก็ไม่พบ เสียงโทรศัพท์ยังคงดังต่อเนื่อง กายหาโทรศัพท์พลางเดินไปเรื่อย แทนที่จะพบสิ่งที่ค้นหากลับพบบัตรแข็งสีขาวซึ่งจำได้ทันทีว่าเป็นบัตรพนักงานของตัวเองขณะที่ทำงานอยู่ที่บริษัท Megatrex
กายถือบัตรพนักงานเก่าไว้ในมือแล้วค้นหาโทรศัพท์ต่อเพราะเสียงโทรศัพท์ยังดังไม่หยุด ในที่สุดก็พบว่าโทรศัพท์อยู่ในถุงพลาสติกในช่องเล็กๆ ภายในกระเป๋าสะพายหลังสีดำของตัวเองจึงหยิบออกมา แต่เสียงโทรศัพท์หยุดดังเสียแล้ว หมายเลขที่ปรากฎบนหน้าจอเป็นหมายเลขของวรุจน์ กายกำลังจะกดโทรศัพท์กลับแต่ในวินาทีนั้นก็เดินชนด้านหลังของชายคนหนึ่ง
“โอ๊ะ ขอโทษครับ" กายรีบพูด แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองคนที่หันหลังขวับกลับมาก็ต้องรีบหลบตา
“คุณกาย" เสียงห้าวเรียกชื่อของกาย
“ขอโทษครับท่านประธาน เอ่อ...คุณพฤศ ผมมัวแต่ก้มหน้าหาของ" กายขอโทษอีกครั้ง
“นั่นหรือสิ่งที่คุณหา" พฤศชี้มือลงไปที่พื้น กายมองตาม คราวนี้ยิ่งไม่อยากสบตากับพฤศเมื่อเห็นบัตรพนักงานเมื่อครั้งที่ตัวเองทำงานอยู่ที่บริษัทของพฤศตกอยู่ที่พื้น
“เอ่อ ตอนลาออกผมลืมคืนให้แผนกบุคคลครับ" กายพูดเบาๆ
“หวังว่าคงเป็นอย่างเดียวที่คุณลืมคืน" พฤศพูดเสียงเรียบ
“ครับ" กายตอบเสียงเข้มแล้วเม้มปากพร้อมกับก้มลงเก็บบัตรสีขาวใบนั้น
“ความจริงก็ไม่สำคัญอะไรหรอก เพราะบัตรใบเดียวเอาไปทำประโยชน์อะไรไม่ได้ เอกสารต่างหากที่สำคัญเพราะเป็นความลับบริษัท"
“ผมทราบครับ" กายมองหน้าพฤศ "เอกสารทุกอย่างอยู่ในแฟ้มที่โต๊ะทำงานเก่าของผมครับ ไม่ได้หยิบมาแม้แต่แผ่นเดียว"
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร"
“ถ้ายังงั้น ผมถือโอกาสขอคืนบัตรตอนนี้เลยนะครับ ขอบคุณครับ" กายยื่นบัตรให้พฤศแล้วรีบเดินจนแทบจะเป็นวิ่งจากไปทันที
วรุจน์กำโทรศัพท์แน่น ปากเม้ม ใจเต้นแรง ตามองไปยังชายหนุ่มสองคนที่ยืนอยู่ห่างจากเขาไปประมาณยี่สิบเมตร
กายกับพฤศ
กายยื่นอะไรบางอย่างให้พฤศแล้วรีบเดินจากไปเหมือนกลัวจะมีใครมาเห็น เมื่อครู่ก็ไม่รับโทรศัพท์ของเขา
...แน่่ล่ะ จะรับได้ยังไง ก็คงกำลังคุยเรื่องสำคัญกันอยู่กระมัง...
วรุจน์หันหลัง เดินกลับไปทางเดิมช้าๆ ทั้งที่อยากจะเดินไปเผชิญหน้ากับพฤศ เขาพยายามบอกตัวเองว่าต้องใจเย็นและควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้
เมื่อแน่ใจว่าตัวเองควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้แล้ววรุจน์จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดหมายเลขเมื่อครู่อีกครั้งหนึ่ง คราวนี้กายรับโทรศัพท์ทันทีด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ
“อยู่ที่ไหนครับกาย" วรุจน์ถาม
“ข้างถนนหน้าโรงแรม DePalma ครับ" กายตอบ
“คุณมาทำอะไรที่...โรงแรม" วรุจน์ยั้งคำว่า 'ที่นี่' เอาไว้ทัน
“มาส่งแขกครับ ผมเพิ่งเสร็จทัวร์"
“งั้นหรือ" วรุจน์พูดแล้วนิ่งไปชั่วครู่แล้วพูดต่อว่า "ผมอยากเจอคุณ"
“เมื่อไหร่ครับ" กายถาม
“อีกซักครึ่งชั่วโมง อยากทานข้าวด้วยกัน"
“คงไม่สะดวกหรอกครับเพราะเย็นนี้ที่บริษัทมีงานเลี้ยงวันเกิดพี่ตั้มเจ้าของบริษัท ความจริงเขาเกิดวันอื่นแต่จะเลี้ยงวันนี้ครับ" กายตอบ "เอาไว้พรุ่งนี้ได้ไหมครับคุณวรุจน์"
“แล้วค่อยคุยกันอีกทีดีกว่า" วรุจน์ตอบ "พรุ่งนี้ผมต้องไปบาหลี"
“ไปบาหลี...” กายทวนคำ
“คุณคงยังไม่ได้ดูข่าวใช่ไหมกาย" วรุจน์ถาม
“ข่าวอะไรครับ"
“เกิดสึนามิที่อินโดนีเซียตอนใต้ บาหลีโดนถล่ม รีสอร์ทผมที่บาหลีพังยับเยิน ผมต้องไปดู" วรุจน์พูดด้วยเสียงราบเรียบราวกับไม่รู้สึกตกใจหรือกังวลใจเท่าใดนักกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและส่งผลกระทบต่อธุรกิจของตัวเอง
“หรือครับ เสียใจด้วยนะครับ แต่ว่าคุณเพิ่งกลับมาทำงานวันแรกและอาการก็ยังไม่หายดี ต้องเดินทางไปบาหลีเลยจะดีหรือครับ"
“ผมแข็งแรงแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง" วรุจน์ตอบเสียงเรียบ "ถือซะว่าเป็นการต้อนรับวันแรกที่ผมกลับมาทำงาน วันนี้เจอหลายเรื่องจริงๆ การต้อนรับผมที่ผมได้วันนี้เด็ดๆ ทั้งนั้น เล่นเอายิ้มไม่บอก"
“สู้ๆ นะครับ"
“สู้อยู่แล้ว ผมไม่ยอมแพ้หรอก ขอบคุณนะกายที่เป็นกำลังใจให้ผม"
“ผมจะเป็นกำลังใจให้เสมอครับ" กายพูดด้วยเสียงอ่อนโยน
“นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการที่สุด" วรุจน์ตอบ "จริงๆ นะกาย"
“ครับ"
“ขอให้สนุกกับการฉลองวันเกิดนะครับกาย แล้วค่อยคุยกัน" วรุจน์จบการสนทนา "ดูแลตัวเองดีๆ"
“เช่นกันครับ" กายตอบ
เช้าตรู่ก่อนจะที่จะออกเดินทางไปอินโดนีเซีย วรุจน์เดินเข้าไปในสุสานซึ่งเป็นสถานที่ผังศพน้องชายตัวเอง แต่เมื่อใกล้หลุมฝังศพของอรัญเขาก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อมองเห็นชายรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งจากทางด้านหลัง และครัั้นเดินเข้าไปใกล้ ชายคนนั้นจึงหันมามอง วรุจน์แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเพราะคนที่ยืนถือช่อดอกไม้สีขาวอยู่หน้าหลุมฝังศพของอรัญนั้นคือพฤศ
“ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณมาเยี่ยมหลุมฝังศพของน้องชายผม" วรุจน์เลิกคิ้วข้างเดียว มองพฤศด้วยแววตาไม่เป็นมิตร
“ผมมาเยี่ยมอรัญ"
“เป็นครั้งแรก หรือเป็นครั้งสุดท้าย"
“วรุจน์" พฤศถอนหายใจยาว หันไปมองหลุมฝังศพของอรัญแล้วหันกลับมามองวรุจน์ "บอกตรงๆ พูดกันอย่างเปิดอก ผมไม่อยากมีเรื่องกับคุณ"
“เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว จะมาทำเหมือนว่าไม่เคยมีเรื่องไม่ได้หรอก"
“ถ้ายังงั้นผมก็อยากให้เรื่องมันจบ"
“ยังไง" วรุจน์เลิกคิ้วถามอีก
“ผมถึงได้มาที่นี่"
“มาบอกอรัญว่า จบกันแค่นี้เถอะนะอรัญ ใช่ไหม" วรุจน์ถามเสียงเข้ม
“เปล่า" พฤศยักไหล่ "ผมมาขอโทษอรัญ"
“คุณยอมรับได้แล้วหรือว่าคุณเป็น...”
“ผมไม่ได้เป็นคนฆ่าอรัญ" พฤศเสียงกร้าว "ในชีวิตผม ตั้งแต่เป็นคนมาจนถึงตอนนี้ ผมเคยฆ่าคนเพียงแค่คนเดียว และคนนั้นก็ไม่ใช่อรัญ"
“คุณเคยฆ่าคน" วรุจน์ครางเสียงแผ่ว
“ไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อม" พฤศตอบ นิ่งไปครู่ใหญ่ ขบกรามจนขึ้นนูนเป็นสัน แล้วพูดกับวรุจน์ต่อว่า "ผมขอสาบานว่าผมไม่ได้ทำอะไร ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นเป็นอุบัติเหตุ"
“เราเคยพูดเรื่องนี้กันมาแล้ว" วรุจน์พูดสวน "นานมาแล้ว"
“คุณจำได้ว่าเราเคยพูดเรื่องนี้กันหรือ"
“จำได้หรือไม่ได้ก็ช่างผม" วรุจน์เสียงกร้าว "โอเค ผมสูญเสียความจำไปเพราะถูกรถชน แล้วไง สิ่งที่ผมรับรู้เกี่ยวกับเรื่องอดีตนั้นมาจากคนที่อยู่รอบข้างผมแล้วเป็นไง มันไม่ใช่เรื่องโกหกที่คนของผมเล่าให้ฟัง อย่่ามาพูดทำนองว่าผมปรักปรำคุณ"
“ผมขอโทษสำหรับคำพูดประโยคเมื่อกี้" พฤศมองหน้าวรุจน์นิ่ง "ผมขอโทษสำหรับทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้น ที่ผมมาวันนี้ก็อย่างที่บอก ผมอยากให้ทุกอย่างจบ ผมตั้งใจว่าจะมาที่นี่แล้วถึงจะไปพบคุณ แต่เรามาเจอกันที่นี่เสียก่อน"
“มันควรจะจบอย่างนี้หรือพฤศ"
“จะอย่างนี้หรืออย่างไหนก็ควรจะจบทั้งนั้นล่ะวรุจน์" พฤศเดินเข้ามาใกล้วรุจน์ "อะไรก็ควรจะจบ ผมไม่อยากให้เรามีเวรมีกรรมต่อกัน อ้อ วันนี้เราได้ตัวคนของ The Atlantis ที่แฝงตัวเข้าไปทำงานที่ Megatrex ได้เกือบปีและจ้องทำลายบริษัทของเรา ตอนแรกเราคิดจะส่งตัวให้ตำรวจ แต่ผมมาคิดไตร่ตรองอีกที ผมถึงได้มาที่นี่และจะไปหาคุณ ผมอยากให้คุณเห็นว่าผมไม่มีอะไร และต้องการให้เรื่องจบ"
“ขอให้มันจริงเถอะ นี่กำลังจะบอกว่า เรามาส่งมอบตัวใส้ศึกกันเถอะยังงั้นสิ"
“จะพูดยังไงก็พูดไป แต่ผมไม่มีใส้ศึกใน The Atlantis สิ่งที่ผมต้องการคือขอให้เลิกคิดเลิกแค้นกับผม และขอให้ยอมรับว่าผมไม่ได้ทำอะไรอรัญ จริงอยู่ เมื่อจับได้ว่าอรัญทำอะไรกับ Megatrex ผมโกรธมากและเลิกกับอรัญ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะทำอะไรอรัญ สิ่งที่เกิดขึ้นคืออุบัติเหตุ อรัญขับรถตามผมมา รถเสียหลัก กระแทกกับรถอีกคัน รถของอรัญหมุนและเฉี่ยวท้ายรถผม สิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ มีอยู่แค่นั้น"
“รถคุณไม่เป็นอะไร แต่รถอรัญพลิกหลายตลบ ฟาดกับเสาทางด่วน อรัญตายคาที่"
“ความจริงก็คือความจริง"
“ความจริงที่ผมต้องรับรู้ตลอดเวลาว่าน้องชายของผมตายอย่างนั้น" วรุจน์เสียงดังขึ้น
“หรือจะให้ผมยอมรับความจริงน้ั้นด้วย" พฤศเสียงดังเช่นกัน "ใช่ ก็ได้ เอางั้นก็ได้ ผมมีส่วนทำให้อรัญตายทางอ้อม ที่เป็นอย่างนั้นเพราะผมขับรถหนีอรัญเข้ากรุงเทพฯ และขับเร็วมากจนอรัญต้องเร่งความเร็วตามให้ทัน รถของอรัญเป็นรถเล็ก แต่รถของผมเป็นจากัวร์ คนขับรถของผมขับรถเก่งกว่า และอรัญโชคร้ายที่กระแทกกับรถคันอื่น"
“ไม่ ต้อง มา ประชด ผม" วรุจน์เค้นเสียง
“วรุจน์ ถ้าเราไม่จบมัน" พฤศเสียงอ่อนลง "มันก็ไม่จบ"
วรุจน์หันหน้าหนี หลุบตาลงมองหลุมฝังศพของอรัญอยู่นาน พฤศก็นิ่งเงียบเช่นกัน ต่างคนต่างยืนจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เวลาผ่านไปหลายนาทีวรุจน์จึงพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า
“เราสองคนไม่ต้องเกี่ยวข้องอะไรกัน คุณก็อย่ามาเกี่ยวข้องอรัญอีกแม้อรัญจะตายไปแล้วก็ตาม ศพก็ไม่ต้องมาเยี่ยม ความทรงจำใดๆ เกี่ยวกับอรัญให้ลบทิ้งให้หมด...ทุกอย่าง"
“วรุจน์" พฤศครางเบาๆ
“ที่ผมพูดว่าทุกอย่าง ผมหมายถึงทุกอย่างจริงๆ"
“ได้" พฤศพูดขึ้นมาเบาๆ หลังจากนิ่งอยู่หลายนาที
“เชิญ" วรุจน์พูดโดยไม่หันมามองพฤศ
“บ่ายวันนี้ผมจะส่งตัวคนของคุณไปให้" พฤศพูดเบาๆ แล้วเดินจากไปทันที ปล่อยให้วรุจน์ยืนอยู่คนเดียว
...ส่วนผมก็จะส่งคนของคุณกลับไปเหมือนกัน...วรุจน์คิดอยู่ในใจ
“พักครึ่งชั่วโมง" เสียงห้าวของช่างภาพดังขึ้น
กายถอนหายใจแล้วยกมือขึ้นขยี้ตา เดินออกจากฉากหน้ากล้องไปนั่งที่โซฟาสีเทาตัวใหญซึ่งจัดไว้ให้นายแบบนั่งพัก หญิงสาวคนหนึ่งยื่นแก้วน้ำดื่มให้เขาแล้วถามว่าต้องการกาแฟหรือไม่ กายตอบปฏิเสธและกล่าวขอบคุณก่อนจะเอนตัวลงกับโซฟาและนวดต้นคอของตัวเอง
“คุณโอเคไหมครับกาย" เสียงของธฤตดังขึ้น
“โอเคครับ" กายลืมตามองคนที่พูดด้วย
“โกหก" ธฤตยิ้ม "สายตาคุณบอกว่าไม่โอเค"
“ถ้าบอกว่าไม่โอเค เขาจะหยุดถ่ายไหมครับ"
“คงไม่หยุดเพราะช่างภาพต้องเร่งงานให้เสร็จ มีถ่ายนอกสถานที่อีกตั้งหลายชุด" ธฤตหัวเราะเบาๆ
“ไม่น่าหลวมตัวมาทำเลย" กายเบ้ปากแล้วดื่มน้ำ
“นอนดึก" ธฤตเลิกคิ้วถาม
“เปล่าครับ"
“คุณดูซึมๆ มีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าครับ คุณนรธีร์บอกว่าคุณซึมมาหลายวันแล้ว สงสัยว่าจะไม่สบาย"
“ผมสบายดี" กายตอบ
“ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็บอกนะครับ" ธฤตยิ้มให้กายอย่างอ่อนโยน "เช่นพาไปหาหมอ"
“ขอบคุณครับ แต่คุณงานยุ่ง เรื่องแค่นั้นผมไม่รบกวนหรอกครับ แค่ไปหาหมอเอง"
“บางคนไม่กล้าไปหาหมอคนเดียว ต้องมีเพื่อนไปด้วยเพราะกลัวหมอ"
“ผมไม่ใช่เด็ก"
“หรือว่าเครียด" ธฤตเลิกคิ้ว
“เปล่าครับ จะเครียดไปทำไม"
“ก็เรื่องคุณเชิงชายไงครับ คุณอาจจะห่วงคุณเชิงชายว่าหายไปตั้งสองอาทิตย์ ป่านนี้ก็ยังไม่กลับกรุงเทพฯ"
“เจ๊นอนี่ช่างพูดจริงๆ เลย" กายขมวดคิ้ว ทำหน้าไม่พอใจ "เอาเรื่องอะไรไปเล่าให้คุณฟัง รบกวนคุณเปล่าๆ"
“แล้วจะให้เล่าเรื่องอะไรล่ะครับ ตอนนี้ต้องเจอกันบ่อยเพราะคุณนรธีร์มาทำรายการทีวีให้บริษัทผม จะให้ผมนั่งมองตากับคุณนรธีร์ยังงั้นหรือ" ธฤตหัวเราะ
“แหมก็ไม่ใช่ยังงั้นหรอกครับ" กายตอบ "คุณธฤตนี่ก็พูดเล่นเป็นเหมือนกันนะ"
“ยังมีอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับผมที่คุณยังไม่รู้" ธฤตตอบ "ทั้งที่ผมอยากให้คุณรู้ แต่ว่าก็คงไม่โอกาสแบบนั้นอีกแล้ว"
“ทำไมล่ะครับ"
“คุณก็รู้ว่าทำไม" ธฤตมองหน้ากาย "ตอนนี้เราเป็นแค่ผู้ร่วมงานกัน การที่จะเรียนรู้กันในแง่มุมอื่นอาจจะดูไม่เหมาะ ผมเองก็ไม่อยากให้คุณรู้สึกลำบากใจ"
“ลำบากใจเรื่องอะไรครับ" กายถาม
“ผมไม่อยากให้คุณขัดใจกับแฟน" ธฤตตอบ กายเลิกคิ้วสงสัย แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเลขานุการของธฤตก็เดินเข้ามาปรึกษาเรื่องงาน
กายนั่งฟังทั้งสองคนคุยกัน ในใจคิดอยู่หลายเรื่อง ทั้งเรื่องที่ธฤตพูดค้างไว้ ทั้งเรื่องที่นรธีร์ชอบพูดอะไรต่างๆ กับธฤต และเรื่องของเชิงชาย
ที่สำคัญ...เรื่องของวรุจน์ที่หายหน้าหายตาไปเลยตั้งแต่ไปบาหลี
...นี่ไงล่ะ เหตุผลที่เขาซึม...
...เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น วรุจน์งานยุ่งก็จริงอยู่ แต่ก็ไม่น่าจะยุ่งจนติดต่อเขาไม่ได้ ตั้งแต่ไปบาหลีก็ไม่เคยโทรมาหาเลย พอโทรไปก็ไม่รับสายและไม่โทรกลับ...
พฤศเอื้อมมือไปเปิดกุญแจเพื่อติดเครื่องรถและกดปุ่มปิดกระจกเมื่อฝนเริ่มตกปรอยๆ ขณะนี้เป็นเวลาประมาณสี่ทุ่มครึ่ง ถนนค่อนข้างว่าง ไฟจราจรสีเหลืองกะพริบเป็นจังหวะเพื่อเตือนผู้ขับขี่รถที่จะสัญจรผ่านทางแยกให้ขับขี่อย่างระมัดระวัง
พฤศละสายตาจากไฟจราจรไปมองพื้นถนนที่เริ่มเปียก ในใจหวนคิดถึงอดีตเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วอีกครั้งหนึ่งทั้งที่เมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็มองจุดเดิมและเพิ่งจะคิดถึงเรื่องเดียวกันนี้
เรื่องที่เขาฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา
เย็นวันนั้น เมฆมืดครึ้ม ฝนกำลังจะตก การจราจรในชั่วโมงเร่งด่วนกลางกรุงเทพฯ นั้นวุ่นวายเช่นทุกวัน แต่วันนั้นแตกต่างไปจากวันอื่นๆ เพราะเขาขอเป็นคนขับรถกลับบ้าน คนขับรถของเขาห้ามแต่เขาก็ดันทุรังขับจนได้
เขาทะยานรถเก๋งผ่านสามแยกและชนร่างเล็กๆ ของหญิงชราคนหนึ่ง
เมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เขานั่งตัวสั่นอยู่ในรถ มือกำพวงมาลัยแน่น คนขับรถของเขาซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ต้องแกะมือเขาออกและบอกให้เขากลับไปนั่งอยู่บนเบาะหลังและกำชับไม่ให้ลงจากรถ
เขาแอบมองออกไปทางหน้าต่างรถ เห็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาหญิงชราที่นอนแน่นิ่งอยู่บนถนน เด็กคนนั้นกอดร่างของหญิงชราเอาไว้แล้วร่ำไห้ เด็กวัยรุ่นอีกคนวิ่งตามมา โอบไหล่เด็กคนนั้นไว้ คงจะปลอบใจกัน จากนั้นคนก็เข้ามามุงดูจนเขามองไม่เห็นร่่างของหญิงชราและเด็กทั้งสองคน
เขานั่งกอดเข่าอยู่บนเบาะหลังของรถ รู้สึกกลัวมาก ตัวของเขาสั่นเหมือนมีมือขนาดยักษ์จับเขย่า เขารู้สึกหายใจไม่ออกทั้งที่ใจเต้นแรงและเลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกาย
เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ประตูรถเปิดออก เขาสะดุ้งสุดตัว คนขับรถของเขาดึงแขนเขาออกมาจากรถและให้ขึ้นนั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน ขณะที่รถแท็กซี่เคลื่อนออกจากสถานที่เกิดเหตุเขาหันกลับไปมองสามแยกแห่งนั้นอีกครั้ง
ฝนเริ่มตกปรอยๆ
เหมือนกับคืนนี้
พ่อกับแม่ส่งเขาไปศึกษาต่อต่างประเทศ คนขับรถรับสารภาพแทนเขาว่าเป็นคนขับรถชนหญิงชราคนนั้น ไม่นานเรื่องก็จบลงเพราะทนายคนเก่งของพ่อแม่ของเขาจัดการทุกอย่่างจนเรียบร้อย
พฤศถอนหายใจยาวแล้วเคลื่อนรถออกจากที่ช้าๆ และเมื่อเลี้ยวขวาผ่านสามแยกแห่งนั้นไปใกล้ที่จอดรถประจำทางข้างกำแพงโรงเรียนก็เห็นร่่างของชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้างถนน พฤศขมวดคิ้วและเพ่งตามองเพราะรู้สึกคุ้นหน้า แต่เมื่อเห็นชัดเจนว่าเป็นใครจึงหยุดรถและลดกระจกลง
::: End of Chapter 50 :::
ป.ล. ว่าแต่กายโลเล คนอ่านที่เชียร์คนนั้นเสียดายคนนี้ก็ค่อนข้างโลเลไม่แพ้กายหรอกนะครับ อิ อิ
-
อ่าว ท่านประทานนี่เอง ที่ขับรถชนยายของกาย โลกกลมโลกแคบอีรุงตุงนังมะรุมมะตุ้มรุมรักแมรี่มากๆเรื่องนี้ ฮ่าๆ
-
อ่านครั้งแรก อยากตั้งชื่อเรื่องใหม่ว่า
ใครคนนั้นที่...ได้(ฟัน)ผมแล้วโปรดบอกทีเถอะครับ
เห็นตามหาแล้ว ลุ้นตัวโก่งเลย
-
เรื่องมันชักจะSadเกินไปแล้วมั้ง....
แล้วนายวรุจเป็นอะไรอีก? คิดเองเออเองได้เว่อร์มาก
กายน่าสงสาร แต่ถ้าจะโดนทิ้ง กายคงว่างได้ไม่นาน
มีคนปลอบใจอยู่แล้ว (เราล่ะคนนึง 5555)
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.ไม่ได้โลเลน้า~ ก็แค่ทั่วถึงอ่ะ ต้องเชียร์ให้ึครบทุกคน 555
-
^
^ :z13:จิ้มคนเขียน
เราไม่โลเลนะ ขอเชียร์ท่านประธานคนเดียวเท่านั้น นะจะบอกให้
-
ปวดหัวเพราะมัวแต่ลุ้นให้เป็นเคนนี่
-
คลี่คลายแล้ววว
รอลุ้นต่อไปค่า
-
อ่านตอนนี้ไปมาแล้ว ถ้าไม่ติดที่ว่ากายเป็นนายเอกเรื่องนี้
เราก็นึกว่าอิตาประธานกับอิตาวรุจน์เป็นพระ-นายเลยนะเนี้ย :laugh:
แบบประมาณว่าอิพี่ชายที่อยากแก้แค้นให้น้องชายและคนที่แก้แค้นดันเป็นคนรักของน้องชายซะด้วย :m20:
แต่ก็กะไว้แล้วเรื่องหนึ่งว่าอิตาพฤศเป็นคนขับรถชนยายของกาย
ถ้ากายรู้ความจริงตัดอิตาพฤศออกจากวงโคจรพระเอกเรื่องนี้ได้เลย :m16: (แต่เป็นพระเอกในใจเราได้นะ อิอิ)
ถ้าวันหนึ่งกายต้องเลือกระหว่างคนที่ฆ่ายายของตัวเองกับคนที่ช่วยเหลือยายของตัวเอง กายคงไม่โอกาสเลือกหรอก
เพราะอีกคนหนึ่งมันยังไม่คิดจะจีบกายเลย หรือมันเป็นวิธีการจีบของอิตาพฤศว่ะ มาแบบแนบเนียนไม่รู้ตัว :jul3:
-
:a5:
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว!!
คลายทีละปมๆ ลุ้นฮะ :กอด1:
-
มาต่อเร็วๆน้า ลุ้นๆๆอ่ะ :z3: :z3:
-
ไม่เข้าใจพวกหนุ่มๆเล้ย อะไรกันหนักหนานะ งงอีกล่ะ :z3:
มาคราวหน้าให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลยดีไหมคนแต่ง กายเริ่มจะเคลียร์แล้วนะแต่สิ่งแวดล้อมดูไม่เป็นใจเล้ย :เฮ้อ:
-
ขอลุ้นอย่างเดียว ไม่เดาไม่เชียร์ใครแล้ว กลัวคนเขียน 555 หวังว่าจะไม่จบเศร้า(เช่น มีใครตายไปสักคน)น้า เห็นหนุ่มๆทั้งหลายอกหักดังเป๊าะกันเป็นแถว เลือกไม่ถูกว่าจะไปดามใจใครดี(<<<ยัยคนโลเล! XD)
จะได้คุยกับพฤศแบบเปิดอกซะที(มั้ง) ปกติท่านประธานมาก็จิกกัดตลอด ครั้งนี้คงพอคุยกันได้ แต่มันช่างค้างงงงงงง มาไวๆน้า T^T
ปอลิง วรุจน์คิดว่ากายเป็นสายให้พฤศรึเปล่าเนี่ย หลบหน้าทำไมอ่า ><
ปอลิง2 อ่านฉากในสุสานแล้วแบบกลัวตอนสุดท้ายจะหักมุมเป็นวรุจน์พฤศอ่ะ อารมณ์มันให้มากเลยน้า 555
-
อ๊ายยยย เอาบท 51 มาอย่างด่วน
ค้างงงงง
-
ท่านประธาน
-
ชอบครับ สนุกครับ ขอบคุณนะครับ
พระเอก นี่ ท่านประธานแน่นอน
นางเอก นี่ชักไม่ใจว่า ใช่ กาย หรือเปล่า ตอนที่ 50 นี่บท มันอืม..... ชวนให้สงสัย
-
เชียร์ท่านประธานคู่กับวรุจน์ได้มั้ยเนี่ย
กายกลับมาหาคเชนทร์เถอะ หมั่นไส้อิตาสองคนนี่นัก
-
มั่นคงต่อท่านประธาน แม้ท่านประธานจะขับรถชนคนสำคัญของกาย :o12:
-
พฤศเจอใครหว่า กายหรอ? หรือเชิงชาย? เอ๊า สองคนนี้เคยเจอกันด้วยหรอ? :z3:
-
เป็นเรื่องเข้าใจผิดอีกแล้ว
วรุจน์คงไม่คิดว่ากายเป็นสายให้กับพฤษหรอกนะ
เฮ้อ สุดท้ายแล้วทั้ง พฤษ กาย แล้วก็วรุจน์เคยเจอกันมาก่อนสินะ
เป็นอุบัติเหตุแห่งการพบเจอจริงๆนะเนี่ย
-
แล้วท่านประธานจะล้างเวรกรรมกับกายได้รึเปล่า
-
วรุจน์เราเชียร์นายมาตลอดนะ ทำงี้ได้ไง!!! :angry2:
ทำเป็นจะส่งกายคืนให้ เหอะ!ถ้าความจำกลับมาพ่อจะหัวเราะให้ฟันหลุดเลย
อย่ามาร้องไห้คร่ำครวญก็แล้วกัน ชิ :a14:
-
วรุจน์จะส่งกายคืนหรือป่าว???? ถ้าจริงก็รีบส่งมาให้่ท่านประธานเดี๋ยวนี้
แต่ท่านประธานนี่จะจีบหรือป่าวเนี่ย เห้ออออออ ชอบก็จีบเลยเซ่ๆๆๆๆๆ ลุ้นอยู่
ขอบคุณมากค๊า :กอด1:
-
เชียร์อิตาประธานขี้เก๊กต่อไป ให้ตายเหอะ ไม้ได้ดั่งใจแม่่ยกเลย
เมื่อไหร่จะเดินหน้าจีบกายมาเป็นแฟนสักที
พฤศขับรถชนยายกาย เหมือนชะตาต้องกัน(หาทางเข้าข้างตลอด 55) ต่อไปพฤศก็ต้องดูแลกายนะ อิอิ
จะว่าไปคนขับรถบ้่านพฤศนี่ก็ใจเด็ดเหมือนกันนะ แสดงว่าคงจะผูกพันและทำงานให้มานานและทั้งรักภักดีเจ้านายด้วย
ตัดสินใจปุ๊บปั๊บ แก้ปัญหาให้ทันท่วงทีและฉลาด
-
อ่านตอนนี้แล้ว แบบว่าคุณวรุจน์กับท่านประธานชวนจิ้นอ่ะ :o8:
เชียร์ท่านประธานต่อไป เริ่มมีหวังทีละติ้ดๆแล้ว
-
:เฮ้อ:
-
ตกลงว่าใครจะเป็นพระเอก รู้สึกกล่าวึงท่านประธานพฤศบ่อยนะครับหรือว่าจะเป็นพระเอก
แต่ผมเชียร์ คเชนทร์นะครับ ตอนนี้ไม่กล่าวถึงเลย ยังรอติดตามอยู่นะครับ :L2:
-
เค้าไม่ได้เชียร์คนอื่นเลยน๊า แสดงว่าเราก็ไม่ใช่คนโลเลอะดิ ^_^
อ่านตอนนี้ เริ่มคลายปมแล้ว อะไรๆก็จะคลี่คลาย แต่ว่า คืนนั้นที่พม่า นะกายอยู่กับใคร เราอ่านข้ามเปล่า เหมือน ผู้ชายปริศนา มีถึง 2 คน
ขอบคุณนะค่ะ :L2:
-
โลเลมากๆเลยค่ะตอนนี้ ทั้งเรื่องมีแต่คนดีๆทั้งนั้น รักพี่เสียดายน้อง
ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะให้ใครเป็นพระเอกดี เชียร์ไม่ถูกแล้วววว
-
ไม่ได้โลเลน่ะ เค้าเชียร์ท่านประธานตลอด
ถึงท่านประธานชอบทำอะไรขัดใจตล๊อดๆก็ตาม :laugh:
วรุจน์จะส่งใคร?กาย? กลับแปลว่าที่มีอะไรก็เป็นแผนไม่ได้จริงใจไม่ได้รัก?? :serius2:
-
เปลี่ยนใจมาเชียร์ท่านประธานกันวรุจน์แทนได้ไม๊เนี่ย ดูเข้ากั๊นนนเข้ากัน :laugh:
-
กรีดร้องงงงงงงงงง
หรือว่า!!!!!!!!! :laugh:
-
ทำให้ค้างทุกทีเลย........สุดยอด
-
อะไรโลกมันจะกลมขนาดนั้น เฮ้อออ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
วรุจน์อย่ามางี่เง่า เข้าใจผิดแล้วคิดเองเออเองนะ เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว
-
สับสนกับวรุจน์มากเลยอ่ะ >"<
สิบปีก่อน กายไม่มีเค้าโครงเลยเหรอ ท่ายพฤศ คิดดีๆๆๆๆๆ
-
อ้าววว อิท่านประธานนี่เองที่เป็นตีนผี
ส่วนตาวรุจน์ ไปเลยชิ่วๆ เชียร์ให้กายกลับไปหาเคนนี่ดีกว่าๆๆ เชอะๆๆ
-
ตอนจบของเรื่องนี้จะเป็น นิยายที่ไม่ฉากสวีทหวานแหววของพระเอกกับนายเอกรึเปล่าหนอ?
-
...ส่วนผมก็จะส่งคนของคุณกลับไปเหมือนกัน...วรุจน์คิดอยู่ในใจ
ส่งนายเอกของเรา กลับมาให้ท่านประธานซะดีๆ หึหึหึ o18 o18
โห ปมออกมาแล้วอีกเรื่องนึง โลกแคบซะยิ่งกว่า เม็ดแห้ว (<< เออนะสำนวนตูก็ไหลไปเรื่อย)
นอกจากจะฟันเค้าแล้ว ยังทำยายเค้าเสียอีก แม้จะโดยอ้อมก็เถอะ เพราะงั้น ...... รับผิดชอบด้วย
ไม่อย่างนั้น ... เราจะประนาม และสาปแช่ง ไปจนวันตายยยยยยย 55555555 :angry2:
-
โลกกลมได้น่ากลัวมากอ่ะ....เห้อ...
-
โลกมันกลมจริงๆ ท่านประธานกลายมาเป็นคนชนยายของกายเฉยเลย
แล้ววรุจน์ก็ระแวงกายเรื่องพฤศหรอเนี่ย เฮ้อออ แล้วจะได้คู่กันมั้ยหว่าสองคนนี้
เริ่มลังเลใจแทนกายอีกเเระค่ะ 555 พอรู้ใจเเล้วเค้าดันมาตีห่างซะนี่
หวังว่าที่วรุจน์บอกว่าจะคืนตัวคนของพฤศให้นี่คงไม่ใช่กายหรอกนะ เชื่อใจกายหน่อยเหอะ!!! ><
-
เศ้าครับ.............ไม่ได้อ่านมาหลายวัน.........
คิดถึงจัง..................... :n1:
-
ไม่คิดว่าในอดีตพฤศ
จะมีเรื่องให้เกี่ยวข้องกับกายด้วยนะเนี่ย
-
ถ้ากายรู้ความจริงที่ยายตาย มาม่าจะเกิดกับท่านประธานมั้ย ห่วงจิงๆ
-
อา ตอนนี้เราอยากเชียร์วรุจน์แล้วอ่ะ รู้สึกเหมือนคนเขียนจะให้ท่านประธานเป็นพระเอก
ไม่เอาอ่ะ วรุจน์น่าสงสารอ่ะ คิดดูวันนี้เค้าทำไม่ดีเพราะไม่รู้ วันนึงที่เค้าจำทุกอย่างได้ มันต้องเสียใจมากเพราะเป็นคนผลักกายไปเอง รักแรกด้วยนะ โคตรเศร้า
-
อดทนหน่อยนะกาย เดี๋ยวก็จะได้รู้กันว่าวรุจน์เป็น"แร่"หรือเปล่า
คิดถึง น.ต.เมฆ เสมอ T^T
-
เกือบตามอ่านไม่ทัน เฮ้อออ...กายเอ๋ยกาย
อะไรจะดลบรรดาลให้กายกับพฤศ ได้เป็นเนื้อคู่กัน(ในตอนจบ) หรือจะหักมุมอีก(ก็เป็นไปได้)
เอาเป็นว่าผู้อ่านคนนี้ เป็นกำลังให้ผู้แต่งนะครับ จะจบยังไงก็รักผู้แจ่งเหมือนเดิม เอิ้กส์ๆ
-
ตัดวรุจน์ออกไปอีกคน
กาย. บวชเถอะ :กอด1:
-
งงแล้ว แต่ตอนนี้เริ่มเชียร์วรุจน์ละนะ^^
-
คนที่ขับรถชนยายของกายก็รู้แล้ว เหลือปมเดียวที่อยากรู้มากคือผู้ชายในคืนวันเสาร์ :o10:
-
เพลียเหลือเกิน....
อยากอ่านตอนหน้าไวๆ นะจ๊ะคุณคฑา
-
หรือว่าจริงๆแล้ว พฤศแอบชอบกายตั้งแต่เด็กๆ
เลยชนยายกายจะได้มีจุดร่วมร่วมกัน :a5:
ปล.จริงๆวรุจน์ความจำยังไม่กลับมาเลยคิดว่ากายเป็นไส้ศึก
ปล.2 หรือจริงๆวรุจน์คิดหลอกใช้กายตั้งแต่แรกที่ความจำยังไม่เสื่อม
ปล.3 ยังคงเชียร์พฤศเสมอ :กอด1:
-
ตามมาเศร้าเคล้าความมึน อีกคนนึงครับ
ดูเหมือนจะคลี่คลาย แต่ก็มีปมที่เปิดขึ้นมาอีก
จริงๆเลยนะ คุณคฑาวุธนี่ อิ อิ
:z3: :z3:
-
:L2: :กอด1:เชียร์อิตาประธานจอมโหดเหมือนเดิม อิอิ :กอด1: :L2:
-
พฤศ เข้าวิน?
แต่พฤศเป็นคนชนยาย ของกายนี่สิ
จะเข้าวินทางไหนน้อ? เพราะใจของกายก็ "ชัดเจน" ไปทางวรุจน์ เสียแล้วสิ
ดูๆ ไป อ่านเรื่องนี้ เดี๊ยนก็ว่า มันเป็นเรื่องของกรรมของเวรโดนแท้ สาธุ!
-
เหมือนโชคชะตาขีดเส้นมาตัดทับกัน
-
เวรกรรมอยากจะเชียร์พฤศแต่ดันชนยายของกาย
อีรุงตุงนังดีแท้น้อคนเรา
-
สวัสดีครับ
ตกลงนี่ใครโลเลงั้นเหรอ
ผมว่าผู้เขียนโลเล เลยทำให้ผู้อ่านเลโลตามไปมากกว่ามั้งครับนี่
555
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
เชียร์พฤศ
-
จนแล้วจนรอด ก็ยังไม่หายเดา :เฮ้อ: วรุจน์ บทน้อยเกินกว่าจะเป็นพระเอก
ท่านประธาน บทไม่มากขนาดเคนนี่แต่พอเป็นพระเอกได้
-
เรื่องมันเริ่มจะคลี่คลายเมื่อปมเชือกบางปมได้ถูกแกะออกบ้างแล้ว งั้นปมสำคัญตั้งแต่ต้นเรื่อง "ผู้ชายในฝันที่กายตามหาเป็นใคร" เมื่อไหร่จะแง้มออกมาซะที ลุ้นมาก (เชียรท่านประธาน อย่างไม่มีเหตุผล)
-
พี่นาย อยากอ่านต่อใจจะขาดแล้ว รีบๆมาต่อนะครับ แบบว่าค้างสุดๆ อิอิ^^
-
อ๊ากกก อุส่าห์ตัดไอ้ท่านประธานออกไปแล้วเชียว
หรือเรื่องของเรื่องมันจะอยู่ที่ หน้าตาดีเป็นพระเอกหนังได้สบาย 555
ส่วนวรุจน์ก็เจ้าคิดเข้าแค้น หาคนลงอารมณ์ความแค้นใส่ตลอดเวลา
กายจะเปลี่ยนใจได้มั้ยหนอ = ="
(เก็บคเชนทร์ไว้ในใจ กาซิกๆ)
-
วรุจน์เป็นคนที่เขยิบมาใกล้หัวใจกายที่สุดหลังจากรู้ตัวว่ารู้จักกันมาตั้งแต่ม.ต้น แต่ความจำเสื่อมไปเลยรักกายน้อยลงเลยไม่ค่อยอยากเชียร์เฮียเท่าไหร่
คเชนทร์ดูอยากเอาชนะ ประมาณว่าท้าทายไม่เคยจีบใครไม่ติด โดนปฎิเสธก่อน
แต่อ่านไปมา คิดว่าคนแต่งน่าหักมุม อยากให้หนุ่มปริศนาเป็นพระเอกล่ะกัน (ลุ้นประธานที่ยังไม่เคยประชิดตัวว่ามีรอยสักไหม)
-
ตอนนี้ดรามาสุดๆเลยครับ..........ชอบมาก
มาต่อเร็วๆนะครับ..........คิดถึง.........ดูแลตัวเองด้วยนะครับ
-
ถ้าเป็นพฤศคงฝังใจไม่ลืมอดีตไปง่ายๆ น่าจะยังยึดติดกับรักครั้งเก่า อีกอย่างคงไม่กล้าจะดึงกายมาเป็นของตัวเอง กายเป็นคนที่วรุจน์รัก และครั้งหนึ่งพฤศก็เคยพรากคนที่วรุจน์รักมาแล้ว และยังถ้าทำอีก ก็เท่ากับท่านประธานใจร้ายเกินไปแล้ว ไม่ว่าจะยังก็ตามกายจะคู่ใคร แต่ ตอนนี้ คิดถึงคนเขียนที่สุดเลย
-
คนเรา ถ้าไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นให้ลุ้นมันก็ไม่มีสีสัันเนอะ แหะ แหะ
Guy Chapter 51
วรุจน์หันไปมองทางด้านขวามือเมื่อรถใกล้ถึงจุดหมายปลายทางของการเดินทางออกจากบ้านในคืนนี้ แต่ภาพซึ่งปรากฎอยู่ที่ริมถนนฝั่งตรงข้ามทำให้เขาต้องเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง
“ลุงพร้อม จอดรถ" วรุจน์สั่งคนขับรถ
“ไม่ไปจอดฝั่งโน้นหรือครับคุณหนู" คนขับรถถาม
“ไม่ต้อง" วรุจน์ตอบ ตามองผ่านกระจกรถและม่านฝนซึ่งกำลังตกปรอยๆ ไปยังริมถนนฝั่งตรงข้าม เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ข้างรถเบนซ์สีดำคันใหญ่ซึ่งคนขับเปิดประตูรถออกมายืนอยู่ข้างรถระหว่างประตูที่เปิดค้างเอาไว้
กายกับพฤศกำลังยืนคุยกัน
...ทำไมโลกกลมได้ถึงเพียงนี้ สองคนนี้มาทำอะไรที่ข้างถนนหน้าซุ้มไม้เลื้อยข้างป้ายรถเมล์จุดที่เขาถูกรถชน...
...มารำลึกถึงความหลังหรือยังไง...
วรุจน์เมินหน้ากลับเข้ามามองที่เบาะคนขับรถแล้วปรายตาไปมองนอกรถอีกครั้งหนึ่ง พฤศกับกายยังยืนอยู่คนละฟากของรถเก๋งหรูวรุจน์จึงสั่งให้คนขับรถของตัวเองออกรถ
“กลับบ้านนะครับคุณหนู" คนขับรถถาม
“ใช่" วรุจน์ตอบเสียงเข้มแล้วเอนตัวพิงเบาะ ตามองออกทางด้านซ้ายมือของรถ ประหนึ่งไม่อยากจะเห็นสิิ่งที่อยู่ทางด้านขวามือ
...กายกับพฤศ...
วรุจน์หายใจแรง กัดฟัน กำมือแน่น ความโกรธแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองว่าเห็นพฤศยืนอยู่กับกายกลางดึก ณ สถานที่แห่งนั้น
ที่ที่เขาถูกรถชน
กายเล่าให้เขาฟังว่า เขาพยายามนึกมาตลอดว่าคุ้นหน้าตัวเองที่ไหน และในที่สุด กลางดึกของคืนวันที่ถูกรถชนเขาก็นึกออก เขายืนอยู่ริมถนน กายนั่งอยู่บนเก้าอี้ใต้ซุ้มไม้เลื้อยข้างกำแพงโรงเรียนเก่าของเขาและคุยกันเรื่องต่างๆ
...เขาสวมเสื้อสีเบจ กางเกงผ้าเดนิมสีน้ำเงินเข้ม ล้วงมือทั้งสองข้างลงไปในกระเป๋ากางเกง ห่อไหล่เล็กน้อย ห่อปากแล้วสูดปากเอาอากาศเข้าไปพร้อมกับมองไปรอบๆ มือที่อยู่ในกระเป๋าข้างหนึ่งลูบไล้โทรศัพท์เล่น ส่วนอีกข้างเกาต้นขาตัวเองเบาๆ...
...โอ...เขานึกออกแล้ว ภาพในคืนนั้น เขานึกออกแล้ว...
...กายนั่งอยู่เงียบๆ ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ขมวดคิ้ว เหมือนกับพยายามนึกอะไรบางอย่าง และทันใดก็ถลันลุกขึ้นและตะโกนเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ แต่เขากลับหันไปมองด้านซ้ายมือ รถสีแดงพุ่งเข้ามาใกล้เขามาก มือเขาที่ล้วงอยู่ในกางเกงกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น แล้วจากนั้นเขาก็โดนกระแทกอย่างแรง...
“โอย...” วรุจน์คราง ยกมือขึ้นกุมขมับของตัวเอง
“คุณหนูครับ" ลุงพร้อมเรียกวรุจน์
“โอย...”
“คุณหนูเป็นอะไรครับ"
“ลุงพร้อม...จอด รถ” วรุจน์พูดเสียงกระท่อนกระแท่น
“ปวดหัวหรือครับ"
“ผม...ผมนึกภาพคืนนั้นได้" วรุจน์ตอบแต่มือยังกุมขมับเอาไว้ "แต่เจ็บแปลบเหลือเกิน เจ็บมาก"
“ค่อยๆ คิดนะครับคุณหนู ช้าๆ ไม่ต้องเร่ง"
“บ้าจริงๆ...” วรุจน์พูดขึ้นหลังนั่งก้มหน้าอยู่ครู่ใหญ่ ลุงพร้อมนั่งมองเจ้านายอยู่เงียบๆ ด้วยสายตาห่วงใย รอจนวรุจน์เงยหน้าขึ้นมาจึงถามขึ้นมาว่า
“เป็นยังไงครับ"
วรุจน์ส่ายหน้าแล้วเอนตัวลงบนเบาะ ตามองออกไปนอกรถอย่างคิดคำนึง แล้วพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า "แค่นั้นล่ะ แค่นั้นจริงๆ มันฉายวาบขึ้นมานิดเดียวแล้วก็หายไป แวบขึ้นมาแล้วเจ็บแปลบๆ เหมือนไฟช้อต"
“ตอนนี้ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่าครับ"
วรุจน์ส่ายหน้าแล้วนั่งเงียบ ลุงพร้อมเองก็นั่งเงียบเช่นกัน เวลาผ่านไปครู่หนึ่งวรุจน์จึงบอกให้คนขับรถผู้เคยดูแลเขาตั้งแต่เด็กออกรถเพื่อตรงกับบ้าน
“พรุ่งนี้มาอีกนะลุงพร้อม" วรุจน์พูดเบาๆ
“โธ่คุณหนู ค่อยๆ คิดสิครับ"
“ถ้าผมมาสถานที่เดิมบ่อยๆ ผมอาจจะคิดเรื่องเก่าออก อย่างคืนนี้" วรุจน์ให้เหตุผล
...เพราะกายกับพฤศหรือเปล่า...วรุจน์ถามตัวเองอยู่ในใจ
...อารมณ์เขาพุ่งขึ้นมาเพราะเห็นสองคนนั่น และไม่ถึงครึ่งนาทีหลังจากนั้นเขาก็นึกเรื่องราวในอดีตออก ถ้าเป็นเช่นนั้นก็หมายความว่าต้องมีเรื่องอะไรสะกิดใจให้คิดความทรงจำของเขาถึงจะกลับมา...
...แต่ถ้านึกถึงอดีตได้ด้วยตัวเองจะมีประโยชน์อะไร เรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นเขาก็ได้รู้หมดแล้ว...
...แต่มีคนเล่าให้ฟัง หลายคนเล่าให้ฟัง ส่วนมากเป็นเรื่องที่เหมือนกัน แตกต่างกันบ้างก็ตรงที่รายละเอียด...
...แต่รายละเอียดซึ่งเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้ทำให้ 'เรื่องราว' มันแตกต่างไป ไม่มีใครเล่ารายละเอียดที่ว่าเขาล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงและลูบไล้โทรศัพท์อยู่พร้อมกับเกาต้นขาของตัวเองให้เขาฟังได้ ไม่มีใครเล่าว่าเขากำลังห่อปากและหันไปมองรอบๆ ได้ 'เรื่องราว' แบบนี้ต่างหากที่เขาต้องการ...
...แต่เขาควรจะปลง หลายวันที่ผ่่านมาเขาคิดที่จะปลงและลืมเรื่องต่่่างๆ เสียแล้วตั้งต้นใหม่...
...เขาควรจะปลงยังงั้นหรือ...
ในใจของวรุจน์รู้สึกสับสน ในหัวเหมือนมีเสียงสองเสียงกำลังถกเถียงกัน ในอกเหมือนมีกลองขนาดใหญ่กำลังตีกระหน่ำจนทำให้เขาหายใจไม่สะดวก
...ทำไมรู้สึกอ่อนแรงเช่นนี้...
...เขาอยากจะนอน เขาอยากพักผ่อน เขาอยากจำทุกอย่างให้ได้แต่ในขณะเดียวกันลึกๆ แล้วเขาก็อยากจะลืม..
พฤศยืนมองหน้าคนที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งของรถแล้วถอนหายใจเบาๆ ความจริงเมื่อเขาลดกระจกรถลงแล้วบอกให้กายขึ้นรถเพื่อจะไปส่งยังจุดที่มีคนพลุกพล่านจะได้เรียกรถแท็กซี่ง่ายและฝ่ายนั้นปฏิเสธ เขาก็ควรจะขับรถจากไปเลย แต่นี่เขากลับเปิดประตูรถออกมาแล้วยืนอยู่ข้างรถเพื่อบอกให้กายขึ้นรถ
เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงทำแบบนี้
“ผมเกรงใจคุณพฤศ ไม่อยากรบกวนครับ" กายพูด
“ถ้าคุณเกรงใจก็ไม่ควรจะให้ผมยืนตากฝนกับคุณ"
“เอ่อ...”
“ผมก็แค่เห็นว่าเป็นคนรู้จักกันเลยจอดรถรับ" พฤศพูดต่อ "ขึ้นรถ ผมจะไปส่ง แถวนี้เปลี่ยว ไม่ค่อยมีรถผ่าน"
“ครับ" กายตอบเบาๆ แล้วตัดสินใจขึ้นรถไปกับพฤศ
“คุณมาทำอะไรที่นี่" พฤศถามกายเมื่อทั้งสองขึ้นนั่งบนรถแล้ว
“มานั่งคิดอะไรเพลินๆ ครับ" กายตอบ
“กลางดึกแบบนี้หรือ" พฤศถามแล้วเคลื่อนรถออกจากที่ "ข้างป้ายรถเมล์ไกลขนาดนี้หรือ"
“พอดีเป็นที่ที่ผมเคยมีความหลังครับ"
“อ๋อ คุณมานึกถึงอดีต" พฤศพยักหน้า "เรื่องอะไร เล่าให้ฟังได้ไหม"
“เรื่องนานมาแล้วครับ"
“ขอโทษที่ละลาบละล้วง"
“ไม่ใช่หรอกครับ เพียงแต่ว่า...เรื่องมันไม่ค่อยจะน่าฟังเท่าไหร่"
“ทำไมถึงบอกว่าไม่น่าฟัง"
“เรื่องมันเศร้าครับ" กายตอบเสียงเบาแล้วมองออกไปนอกรถ
“แต่กลางดึกแบบนี้คุณไม่ควรไปยืนอยู่ตรงนั้นนะ ยิ่งฝนตกปรอยๆ ยิ่งไม่ควร คุณเป็นผู้ชายก็จริง แต่พวกมิจฉาชีพถ้ามันจะทำร้ายชิงทรัพย์บางทีก็ไม่เลือกเหมือนกันว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง"
“ขอบคุณครับที่เตือน"
“ด้วยความยินดี"
“คุณพฤศมาทำธุระแถวนี้หรือครับ"
“เปล่า" พฤศส่ายหน้า "ใครจะมาทำธุระแถวนี้ตอนเวลาแบบนี้ ผมก็มาเหมือนคุณนั่นล่ะ"
“มานั่งคิดถึงเรื่องเก่าๆ" กายหันไปมองพฤศพร้อมกับเลิกคิ้วสงสัย พฤศพยักหน้าแล้วมองตรงไปข้างหน้า ต่างคนต่างนิ่งเงียบครู่ใหญ่ ในที่สุดพฤศก็ถามขึ้นมา
“เล่าให้ฟังหน่อยสิกาย"
“เล่าอะไรครับ"
“เรื่องที่คุณบอกว่าไม่ค่อยน่าฟัง"
“อ๋อ...” กายพยักหน้า "เรื่องมันผ่านมานานแล้วครับ ตั้งแต่ผมเป็นเด็ก ผมขายพวงมาลัยอยู่แถวนี้กับยาย"
“งั้นหรือ" พฤศทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ
“ยายผมถูกรถชนตายที่กลางสามแยกใกล้ป้ายรถเมล์นั่นล่ะครับ ครบรอบวันที่ยายตายผมก็จะมานั่งคิดถึงยายอยู่ตรงนั้น" กายเล่าต่อ
“อะไรนะ" พฤศครางเบาๆ
“คุณพฤศว่าอะไรนะครับ" กายถามพฤศเพราะได้ยินไม่ชัด
“เปล่า" พฤศพูดสั้นๆ แล้วนิ่งเงียบ
“คุณยายคุณถูกรถชนกลางดึกหรือ คุณถึงได้มานั่งนึกถึงความหลังเวลานี้" พฤศถาม
“เปล่่าครับ ทุกปีผมจะมาเวลาประมาณห้าโมงครึ่งเพราะเป็นเวลาที่ยายถูกรถชน แต่ปีนี้ผมรู้สึกอยากจะมาตอนกลางคืน"
“คุณเห็นตอนที่คุณยายคุณถูกชนหรือเปล่า"
“ไม่เห็นครับ" กายส่ายหน้า "ตอนนั้นผมเก็บของอยู่ในซุ้มไม้เลื้อยข้างป้ายรถเมล์ ได้ยินเสียงรถเบรกกับเสียงคนร้องโวยวายเลยวิ่งไปดู" เสียงกายเริ่มสั่น
“จับคนที่ชนได้ไหม" พฤศถาม
“ได้ครับ เขาไม่ได้หนี เขายอมรับผิด แล้วก็ช่วยเหลือเต็มที่"
“คุณคงเสียใจมาก"
“ในโลกของผมมียายอยู่คนเดียว" กายตอบแล้วนิ่งเงียบ ตามองไปนอกรถอย่างเหม่อลอย
“ผมขอโทษ" พฤศพูดเบาๆ
“อะไรนะครับ" กายหันมาถามพฤศ "ขอโทษเรื่องอะไรครับ"
“เรื่อง...เรื่องที่อยู่เฉยๆ ก็ให้เล่่าเรื่องเศร้า"
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องมันผ่านมาแล้ว" กายยิ้มบาง แล้วชี้นิ้วไปข้างหน้าและพูดว่า "คุณพฤศจอดให้ผมลงตรงหน้าเซเวนอีเลฟเวนก็ได้ครับ ตรงนี้คงเรียกแท็กซี่ได้ง่าย"
พฤศพยักหน้าแล้วลดความเร็วรถเพื่อจอดข้างถนน เขานั่งนิ่ง ขบกราม หายใจเข้าลึกๆ แล้วพยักหน้าให้กายเล็กน้อยเมื่อกายกล่่าวขอบคุณ
...คืนนี้เขาขับรถไปจอดอยู่หน้าสุสานที่ฝังศพของอรัญและนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ในอดีตและขอโทษอรัญเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นจึงขับรถมายังสามแยกที่เขาขับรถชนหญิงชราคนนั้นเสียชีวิตเพื่อขออโหสิกรรมเช่นที่เคยทำทุกปี แต่คืนนี้ เขาไม่คาคดิดเลยว่าจะได้รู้อะไรอย่่างที่เพิ่งได้รับรู้จากกาย...
...ชายหนุ่มคนที่อยู่ๆ ก็เข้ามาในชีวิตของเขาแบบไม่คาดฝัน...
กายเดินออกจากบริษัททัวร์แล้วเลี้ยวขวา มุ่งตรงไปยังรถสปอร์ตสีแดงเพลิงที่จอดห่างออกไปจากหน้าบริษัทประมาณหนึ่งร้อยเมตร คเชนทร์ยืนพิงรถ กำลังกดโทรศัพท์ แต่เมื่อกายเดินเข้าไปใกล้ก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างให้
“เชิญขึ้นรถครับ" คเชนทร์เปิดประตูให้กาย
“วันนี้ไม่ทำงานหรือครับ" กายถามเพราะเห็นคเชนทร์สวมเสื้อเชิร์ทกับกางเกงยีนส์
“วันนี้ผมโดดงาน" คเชนทร์ยักไหล่ "ใช้งานผมหนักดีนักผมเลยหนีประชุมซะเฉยๆ"
เมื่อขึ้นนั่งบนรถแล้ว คเชนทร์ชี้นิ้วไปที่เข็มขัดนิรภัยของกายและพูดยิ้มๆ ว่า "ผมขับรถดีก็จริง แต่คาดเอาไว้ก่อนก็ดีนะเพราะผมจะขึ้นทางด่วนและต่อมอเตอร์เวย์"
“ทำไมร้านอาหารอยู่ไกลจังเลยครับ" กายถาม วันนี้คเชนทร์นัดทานอาหารเย็นกับเขา
“เราจะไปพัทยากัน" คเชนทร์ตอบและออกรถอย่างเร็ว
“พัทยา" กายอุทาน
“ทำไม ไม่เคยไปพัทยาหรือถึงได้ทำหน้าตายังงั้น"
“ก็...”
“พรุ่งนี้คุณไม่ได้ทำงาน แล้วเราก็ไมได้เจอกันมานานแล้ว ให้เวลาพิเศษๆ กับผมหน่อยสิ" คเชนทร์อมยิ้ม "หรือไม่ได้ ถ้าให้ไม่ได้ผมจะเปลี่ยนเส้นทางเดี๋ยวนี้ ไปทานที่ร้านแถวซอยหลังสวน"
“มีแต่ผับ"
“แน่ะ ทำเป็นรู้ดีอีก"
“คุณจะค้างหรือครับ" กายถาม
“ไม่ต้องค้างก็ได้ หกทุ่มก็กลับ ถึงนี่ก็ตีหนึ่งกว่าๆ ยังไม่ถือว่าดึกสำหรับคืนวันศุกร์ไม่ใช่หรือ" คเชนทร์ตอบ "หรือจะกลับก่อนก็ได้ แล้วแต่คุณ ผมตามใจคุณทุกอย่าง"
“ตามใจทุกอย่าง" กายเบ้ปาก "พอผมขึ้นรถแล้วก็บอกว่าจะไปพัทยากัน ดูไม่ค่อยเหมือนว่าจะเป็นการตามใจผมเท่าไหร่นะครับ"
“ผมรู้ว่าตัวเองชอบทำตัวเป็นเผด็จการนิดๆ" คเชนทร์หัวเราะเบาๆ
“คุณรู้ตัวด้วยหรือ"
“รู้สิ" คเชนทร์พยักหน้า "ผมรู้ตัวทุกๆ เรื่องที่ผมคิดและทำ"
“เจ้าเล่ห์"
“อะไรนะ" คเชนทร์ถามเพราะไม่ได้ยินชัด
“คุณคเชนทร์ครับ...” กายเรียกชื่อคเชนทร์แล้วนิ่งไปชั่วครู่ จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า "เรื่องของเรา ผมอยากจะบอกว่า"
“บอกแล้วไง ว่าเอาไว้บอกตอนวันเกิดผม" คเชนทร์พูดสวน "หรือคุณคิดว่าจะไม่ไป"
“ยังไม่ได้ตัดสินใจครับ"
“คุณนี่ต้องคิดมากขนาดนั้นหรือ ไปเถอะน่า ไม่ต้องอาย กลุ่มเพื่อนสนิทผมทั้งนั้น ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่รู้ว่าจะวางตัวยังไง งานนี้จัดแบบชิลด์ๆ แต่เน้นดื่มเหล้า"
“ผม...”
“แต่สำหรับคุณผมต้องคุมเข้ม ห้ามเมาเด็ดขาด" คเชนทร์หัวเราะ
กายทำเสียงไม่พอใจเล็กน้อยในลำคอ มองคเชนทร์อย่างค้อนๆ แล้วหันหน้าออกไปมองนอกรถ คเชนทร์ยังคงหัวเราะชอบใจ ครั้นรถขึ้นทางด่วนแล้ว คเชนทร์ก็เร่งความเร็วรถสปอร์ตหรูแล้วนิ่งเงียบ ปล่อยให้กายได้คิดอะไรอยู่คนเดียว
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง คเชนทร์จึงเอื้อมมือไปเปิดเพลง หันมามองกายแล้วกลับไปมองถนนต่อ คเชนทร์ขับรถเร็วมากแต่กายกลับไม่รู้สึกกลัวเพราะเริ่มจะชินกับการขับรถของอีกฝ่าย กายลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคเชนทร์แล้วเผลอถอนหายใจเบาๆ
“อะไรกาย หนักใจอะไรหรือ มองผมแล้วถอนหายใจนี่หมายความว่ายังไง" คเชนทร์พูดขึ้นโดยไม่ได้หันมามองกาย
“เปล่าครับ"
“เปล่าครับนี่หมายความว่าไม่ได้ถอนหายใจใช่หรือเปล่า"
“เปล่านี่ครับ"
“พูดดีนักนะคำนี้ อะไรก็เปล่าไว้ก่อน" คเชนนทร์พูดยิ้มๆ
“ก็เปล่าจริงๆ นี่ครับ"
“ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกแบบนี้กับผม"
“แบบไหนครับ"
“ก็แบบ เปล่าครับ นี่ไง" คเชนทร์ตอบ
กายไม่ตอบ ตามองไปข้างหน้ารถ และเผลอถอนหายใจอีกครั้ง
“อะไรอีกแล้ว กาย มีอะไรไม่สบายใจคุณถึงได้ถอนหายใจ เล่าให้ผมฟังซิ" คเชนทร์หันมามองกาย เลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“คุณคเชนทร์ มองถนนสิครับ" กายทำเสียงตกใจ
“ไม่" คเชนทร์ส่ายหน้า "จนกว่าคุณจะบอกผมว่ามีเรื่องอะไร"
“คุณคเชนทร์"
“บอกมา"
“ก็ได้ แต่หันกลับไปมองถนนก่อน"
คเชนทร์หันกลับไปมองถนนแล้วพูดว่า "ทีนี้เล่ามา ว่าคุณมีเรื่องอะไร"
“ก็ไม่มีอะไรมาก ผมแค่มีเรื่องต้องคิดหลายเรื่อง แต่บางเรื่องก็เล่าให้ใครฟังไม่ได้"
“ยังไม่ชัดเจนอยู่ดี" คเชนทร์พูด "คุณไม่ไว้ใจผมจนไม่กล้าเล่าเรื่องอะไรต่างๆ ให้ฟัง"
“ไม่ใช่ยังงั้นนะครับ"
“ผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จำคำพูดผมไว้นะครับ" คเชนทร์พูดเสียงหนักแน่น
กายรู้สึกหนักใจยิ่งนัก ยิ่งคเชนทร์แสดงท่าทางห่วงหาอาทรมากเขาก็ยิ่งรู้สึกแย่
...จะให้บอกได้ยังไงว่าเขาคิดเรื่องของวรุจน์ซึ่งอยู่ๆ ก็ขาดการติดต่อไปเลย ไหนจะเรื่องเชิงชายที่ยังคงลาพักและกำลังเดินทางท่องเที่ยวอยู่คนเดียว...
...รวมทั้งเรื่องที่พยายามจะบอกคเชนทร์ด้วยแต่คเชนทร์กลับยื้อเวลาเอาไว้...
...จากแม่ฮ่องสอนถึงปราณบุรี จากวันเกิดของเขาถึงวันเกิดของตัวเอง ตอนแรกก็เร่งจะเอาคำตอบ พอเขาจะตอบกลับบอกว่ายังไม่ตอบก็ได้ ให้รอตอบในงานวันเกิดของตัวเองที่ปราณบุรี...
...แต่เมื่อวันนั้นมาถึง คเชนทร์จะยืดเวลาออกไปอีกหรือไม่ก็ไม่รู้...
...ดูๆ ไปคเชนทร์ก็เหมือนจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่กลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หรือไม่ก็ไม่ยอมรับการตัดสินใจของเขา...
...คเชนทร์เป็นคนฉลาด และเป็นคนเก่ง ถ้าไม่ยังงั้นก็คงไม่สามารถลอบบี้รัฐมนตรีทั้งคณะ หรือบรรดานายทหารระดับสูงในกระทรวงกลาโหมทั้งของไทยและของสหรัฐฯ ได้หรอก ปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับบริษัท คเชนทร์ก็เป็น 'ทัพหน้า' จัดการแก้ไขให้เรียบร้อยทุกครั้ง...
“เลยเงียบไปเลย" คเชนทร์พูดขึ้นมาเบาๆ
“เปล่านี่ครับ" กายพูด คเชนทร์หัวเราะขึ้นมาดังๆ จนกายต้องถามว่าทำไม
“ก็หัวเราะคุณที่ชอบปฏิเสธว่า เปล่านี่ครับ ยังไงล่ะ" คเชนทร์ตอบ
“ก็ผมไม่รู้จะตอบยังไง" กายพูดพึมพำ
“ผมว่า...” คเชนทร์ลากเสียง "เลิก say no ได้แล้ว และต่อได้ก็ให้ say yes คุณจะได้ไม่ต้องพูดว่า เปล่านี่ครับ"
“หมายความว่ายังไง"
“say yes กับผมสิ ไม่เห็นจะยากตรงไหน"
“say yes เรื่องอะไรครับ" กายถาม
“เรื่องอะไรก็ได้ที่ผมอยากฟัง" คเชนทร์หันมองกายด้วยสายตาจริงจังแวบหนึ่งแล้วหันกลับไปมองถนนเบื้องหน้า "เรื่องอะไรก็ได้ที่จะทำให้ทุกอย่่างมันโอเค"
“เช่น...”
“คุณก็รู้...กาย คุณก็รู้" คเชนทร์พูดแล้วเปลี่ยนเรื่อง "หิวหรือยัง ถ้าหิวผมจะเร่งสปีดรถให้เร็วขึ้นกว่านี้"
“แค่นี้ก็ซิ่งท้านรกแล้ว"
“ผมไม่อยากไปนรก ผมอยากขึ้นสวรรค์ เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัว อยู่ในรถของคเชนทร์ รับรองว่าปลอดภัย"
“ครับ"
“จริงๆ นะกาย อยู่กับผม ไม่ต้องกลัวอะไรจริงๆ ไม่ลองไม่รู้"
กายไม่ตอบ เอื้อมมือไปกดปุ่มเปลี่ยนเพลงไปเรื่อยๆ จนคเชนทร์ละมือจากพวงมาลัยมาตีมือกายเบาๆ แล้วพูดว่า "อย่าดื้อ จะฟังอะไรก็ฟังซักอย่าง อย่าหลายใจ"
“ผมจะหาเพลงที่ชอบ"
“อย่่าเลือกมากนักเลย เพลงนี้ก็เพราะ พยายามฟังให้เพราะสิ เดี๋ยวคุณก็จะชอบเอง"
“ครับ" กายตอบแล้วนั่งนิ่ง ตั้งใจฟังเพลง แต่ในใจกลับคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้อีกครั้ง
...เกิดอะไรขึ้นกับวรุจน์ เกิดอะไรขึ้นกันแน่...
...และตอนนี้ เกิดอะไรขึ้นกับเรา...
...ถ้าคเชนทร์ยังคงเป็นแบบนี้ จะเกิดอะไรขึ้น ท่าทางคเชนทร์ไม่ใช่คนที่ 'จะยอมง่ายๆ' เหมือนซอว์ เบน คุณทหารอาการศเมฆ เชิงชาย หรือคุณธฤต...
::: End of Chapter 51 :::
-
แด่ เคนนี่....... คนถ้ามันไม่ใช่ ก็ปล่อยมันไป อย่าไปยึดติด อย่าตื๊อ อย่ามากมาย คนรับมันอึดอัด ลำบากใจ น้ำท่วมปาก !
แด่ วรุจน์ ........ เหนื่อยนักก็ ปล่อยวางซะเถอะ เคยเรียนป่ะ พระพุทธป.ห้าอ่ะ อย่าเชื่อในสิ่งที่คนอื่นบอก แล้วก็อย่ายึดค.คิดตนเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลก อะไรที่วางได้ก็วาง จะได้ พบทางสว่าง อย่าสร้างปมใหม่เดี๋ยวเรื่องมันจะไม่จบภายใน หกสิบตอน 55555
แด่ พฤษ ....... ความผิดพลาดที่ไม่มีทางย้อนเวลาไปแก้ไขได้ แต่อนาคตมันอยู่ในมือเรา คุณเลือกได้ว่าจะปฏิบัติแบบไหน
แด่ กาย ........ จนคำพูดกับนายเอกคนนี้ โซฮอต 55555555+
o13 o13 o13
-
นานๆทีจะได้เจอตอนโพสเสร็จใหม่ o13
เฮ้อ...จนแล้วจนรอดคนอ่านก็หวั่นไหว
ตอนนึงคิดว่าคนนี้ แต่พออ่านอีกตอนก็คิดว่าคนนั้น
แต่ยังไงก็เชียร์พฤศ เริ่มมีมุมอ่อนไหวบ้างแล้ว :กอด1:
-
สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้น.... และจะยังไงต่อไป
ซึ่งคนอ่านก็ยังไม่รู้ :laugh:
-
วรุจน์ได้เจอะเหตุการณ์ที่บังเอิญสุด ๆ เกี่ยวกับกายบ่อยครั้งแบบนี้
มีผลต่อการตัดสินใจบางอย่างด้วยใช่หรือเปล่า น่าสงสารกายนะ
เพราะเหมือนกายมีใจให้วรุจน์แล้วล่ะ แต่วรุจน์ดันจำอะไรไม่ได้เลยนี่สิ ปัญหา
-
ที่วรุจน์นึกภาพออก" รถสีแดงพุ่งเข้ามาใกล้เขามาก
มือเขาที่ล้วงอยู่ในกางเกงกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น
แล้วจากนั้นเขาก็โดนกระแทกอย่างแรง... "
.... รถสปอร์ตสีแดงเพลิง ของคเชนทร์ .... ???????????????????????????????
-
ยังไงก็เชียร์ท่านประธาน ท่านประธานจะได้แสดงความรับผิดชอบกายได้ :o12: :o12: :o12:
-
อืม
เคนนี่ ตื้อไปแล้วนะ ระวังกายรำคาญเข้าหละ
วรุจน์ถ้าหายไปแบบนี้หละก็ระวังเจอดี เพราะเขายังเชียร์พฤษอยู่นะ :m16:
-
รถสีแดงที่ชนวรุจน์
รถคเชนทร์สีแดง
คเชนทร์ฉลาดลึกล้ำ มีวิธีการพูดต่อรอง รวบรัด ยื้อเวลา
จนคนปฏิเสธไม่ได้
ไม่อยากคิดต่อ :confuse:กลัวเดาผิด
-
Oh My Kenny!!! ทำยังงัยกายก็ไม่รัก >< เสียใจอ่ะ T_T
-
ก็ยังอึดอัดกันต่อไป พอเคลีย์ไปได้เรื่องนึงก็มีมาใหม่อีกสองเรื่อง
อ่านจบต้องพึ่งยาถ่าย แบบอึดอัดอยากระบายยยย :เฮ้อ:
-
เห็นบอกว่าเรื่องใกล้จบแล้ว งั้นขอพูดหน่อยละกัน บอกตามตรงอ่านมาถึงตอนนี้เเล้วชักเป็นห่วงท่านประธาน ดูเหมือนว่าคนที่ร้ายที่สุดจะอยู่ใกล้ๆตัวนี้เองไอ้ที่เราคิดๆไว้ตั้งแต่แรกน่าจะมีเค้าลาง อย่าให้ท่านประธานเป็นอะไรไปนะคะ ส่วนกายจะเลือกใครก็เอาเถอะ พอมีตอนที่บรรยายในส่วนของท่านประธานก็รู้สึกหดหู่ใจเหมือนกันนะ ดูเหมือนว่าความผิดในอดีตที่ทำให้ยายของกายตายมันยังอยู่ในใจท่านประธานตลอดแล้วก็ไม่ยอมยกโทษให้ตัวเองเลยนี้ ส่วนเรื่องอรัญ ดูเหมือนว่าท่านประธานถูกหลอกก่อนนะแต่ผลที่เกิดคือความตายของอรัญ ทำให้ท่านประธานกลายเป็นเป้าหมายความแค้นของวรุจน์ไปอีก สงสัยวรุจน์คงเเค้นผิดคนแล้วละงานนี้ :เฮ้อ:
-
ต้องอ้อมกันซักกี่รอบถึงจะพอใจ
แต่ก็อย่างว่า สนุกไปอีกแบบ กร๊ากๆ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:L1:ยังไงก็ยังเชียร์อิตาประธานจอมโหดเหมือนเดิม อิอิ :L1:
-
เสร็จแน่ พณท่าน พฤศ อิอิ
-
เวลากายอยู่กับอิตาประธาน แล้วคนอ่านมีความสุขจัง อิอิ
ชอบเวลากายอยู่กับพฤศ รู้สึกไม่เหมือนคนอื่นดี
เหมือนเอากายอยู่ (ทั้งที่จริง กายก็ไม่ใช้คนดื้ออะนะ) แต่มันเป็นความรู้ึสึกอีกแบบ
เพราะคนอื่นรักและแสดงออกมั้งแบบเอาใจกาย แต่อิตาประธานไม่ใช่
แล้วเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกัน กระชุ่มกระชวยใจแม่ยกดี เพราะมันไปเป็นแบบคาแร็กเตอร์พระเอกกับนายเอก
ก่อนที่รักกันไรงี้ พฤศนิสัยแบบพระเอกในนิยายสุดแระในเรื่อง เำพราะพระเอกจะร้ายๆกับนายเอกช่วงแรก
ปากแข็ง เย็นชา เอิ้กๆๆ คนอื่นพะเน้าพะนอ กายเกินไปอะ
เชิงชายหายไปไหนหนอ อยากให้เชิงชายเจอรักแท้ อยากให้มีความสุขจัง
แบบลุ้นให้ความสัมพันธ์ พัฒนาเร็วๆ
-
เริ่มกลัวใจกายแล้วอ่ะ :monkeysad:
บางทีเค้าว่ากายก็น่าจะเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้แล้วนะ
อย่าตัดสินใจเข้าวัด บวชตลอดชีวิตนะกาย :jul3:
-
อ่านมาถึงตอนนี้ความหวังที่จะให้เป็นเคนนี่คงเหลือน้อยเต็มที
แต่ทำไงได้ก็เชียร์มาตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าไม่ใช่เคนนี่จะไว้อาลัยสักสามวัน เศร้าๆๆๆ
-
อย่าบอกนะว่าใกล้จะจบทั้งๆที่ทุกอย่างยังอึมครึมอยู่เลย
ต่อให้เลือก สองคนสุดท้ายได้ แต่ยังไม่เห็นมีวี่แววว่าจะหวานกันเลยนี่นา เฮ้อ เพลียแทนกาย
-
+1ได้เป็นครั้งแรก ขอบวกให้คุณKatawootก่อนเลย อิอิ พอเห็นเลข51ก็ดีใจมากๆ รีบมาต่อนะครับ ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าตอนนี้มันสั้นๆ
วรุจน์ตอนแรกๆนี่มาเงียบๆ แต่พอมาตอนนี้เด่นเวอร์ ม้ามืดสินะ
ป.ล.ยังคงคิดถึงคุณเมฆ ทุกลมหายใจ :-[
-
หนักสุดคงเป็นคเชนทร์นี่แหละเนอะ
ยื้อไว้จังเลยอ่า พูดเหมือนว่าถ้ากายไม่รับ ก็รับได้
แต่พอจะพูดก็ยื้อเอาไว้ไม่ให้พูด
-
ดีใจที่ตอนนี้มีท่านประธานด้วย อิอิ
ท่านประธาน จะชอบก็ชอบ จะจีบก็จีบ ลุ้นจะแย่แระนะ
เคนนี่ไม่ยอมง่ายๆหรอกกกกก เผลอๆจะมาทำให้กายหวั่นไหวซะอีก เห้ออออ
ขอบคุณมากค๊า :pig4:
-
ลุ้นมากเกินไปแล้ว :z3:
-
อ่านหลายๆคอมเม้นต์แล้วเริ่มคล้อยตาม กลัวอ่า :serius2:
วรุจน์ก็ยังแค้นอยู่ แล้วทำไม๊ทำไมต้องมาโป๊ะเช๊ะเจอกายกะพฤศทุกทีสิน้า
ระแวงแบบนี้จะไปกันรอดได้ไงอ่า วรุจน์ต้องเชื่อใจกายมากกว่านี้
ท่านประธานก็น่าสงสาร ถ้าเป็นคนอ่านเองรู้สึกผิดจนตายแน่ เฮ้อ :เฮ้อ:
แต่ก็ยังไงซะทุกอย่างกะผ่านมาแล้ว พฤศก็ทำเต็มที่เเล้วด้วย ต้องพยายามเลิกโทษตัวเอง
ตอนนี้ปวดจิตกะหลายๆคนในเรื่อง ทั้งปวดจิตทั้งสงสารทั้งกลัว แต่กลัวมากสุด ไม่น้า ><
-
ต้องให้วรุจน์ไปเข้าวัดปฏิบัติธรรมบ้างจะได้สงบปล่อยวาง
ยังไงฉันก็ยังรักท่านประธานอยู่นะ
-
เริ่มหวั่นไหวไปกับเคนนี่ แรงตื้อมหาศาล กายจะพูดก็พูดอะไรไม่ได้ ไม่รู้ว่าตอนงานวันเกิดจะได้พูดรึเปล่า แต่ดูเหมือนว่ากายตั้งมั่นจะตัดเคนนี่ออกไปแล้ว
ส่วนพฤศ ถึงจะดีขึ้นแต่ก็ยังรู้สึกว่ามันยังไม่มีอะไรแฮะ -*-
วรุจน์คงมีแนวโน้มมากที่สุดแล้วล่ะ.....มั้ง - -"
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด กายจะไปบวชก็เชิญ ละทางโลกไปเถอะลูก ฮ็อตจนเหนื่อยซะขนาดนี้
ขอบคุณค่ะ รอตอนใหม่ ^^ อย่ามาม่ามากน้า
-
ติดตาม เกาะติด จนนาทีสุดท้าย
-
อ่านไปอ่านมา ทำไม่คเชนท์ดูน่ากลัวอ่ะ
ปล.คนที่วรุจน์ตามหา ที่แข่งรถนะ เป็นอีกปมนึงหรือเปล่า :L2: ขอบคุณค่ะ
-
คเชนทร์ อาจจะไม่เป็นอย่างที่เราเห็นก็ได้ ดูเล่ห์ๆไงไม่รู้
พฤศสู้ๆๆๆ จีบกายเลย แล้วดูแลเค้าไปตลอดชีวิต แทนยายกายด้วย
ปล. ชอบชื่อพฤศอะ อิอิ
-
สงสารท่านประธาน แล้วจะบอกกายยังไงละนั่นว่าตัวเองขับรถชนยายของกาย :m15:
เชียร์ท่านประธานต่อไปค่า :L2:
-
พอคิดว่าเรื่องมันคลี่คลายแล้วแต่ก็มีปมใหม่ให้ต้องคิดตามเรื่อยๆตลอดเลย :เฮ้อ:
-
รู้สึกว่าพหรม(คฑาวุธ)จะลิขิตให้วรุธเข้าใจกายผิดและตีตัวออกห่าง ดังนั้น เดี๋ยวนายคนนี้ก็จะเสียใจสุดซึ้งเวบาความจำกลับมา
เหลือม้าวิ่วเอื่อยๆอย่างพฤต กับ ม้าบ้าอย่างเคนนี่ ชิงกันต่อไป
-
ท่านประธานนี่มาแบบม้ามืดจิงๆ 555+
แต่ก็เห็นใจวรุจน์ เฮ้อออ แต่คเชนทร์นี่น่าห่วง ยิ่งยื้อยิ่งห่าง
-
กลับมางงอีกที
งั้นขอเปลี่ยนเชียร์เจ๊นอแล้วกัน :m20: :m20: :m20:
-
ตอนนี้ไม่มีอะไรให้ต้องค้างนะ อิ อิ
Guy Chapter 52
พ.ต.ท. กัณต์ มาพบวรุจน์เพื่อรายงานว่ารู้ตัวคนขับรถชนวรุจน์แล้ว ส่วนคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้คือคณะกรรมการบริหารคนหนึ่งของโรงแรมHillPark ซึ่งเป็นโรงแรมคู่แข่งตั้งอยู่ใกล้ๆ โรงแรม The Atlantis ของวรุจน์ นายตำรวจบอกว่าจะออกหมายจับได้ภายในวันศุกร์และจะปิดคดีให้เร็วที่สุด
เมื่อสารวัตรกัณต์เดินออกไปจากห้องทำงาน วรุจน์ยกมือขึ้นประสานท้ายทอย เอนเก้าอี้ ถอนหายใจยาวๆ หลายครั้ง ตาเหม่อมองเพดานห้อง และแม้กระทั่งสาวิตรี เลขานุการของเขาเดินเข้ามาก็ยังไม่เปลี่ยนท่านั่ง
“คุณวรุจน์ค่ะ ช่วยเซ็นเอกสารอีกสองแผ่นด้วยค่ะ" เลขานุการพูด
“ผมเพิ่งเซ็นไปตั้งเยอะ"
“ก็ใช่ค่ะ แต่คุณเซ็นข้ามไปสองชิ้น" สาวิตรีวางสมุดเซ็นเอกสารลงตรงหน้าวรุจน์
“ผมไม่อยากเซ็น เอาไว้ตอนบ่ายๆ" วรุจน์พูด แต่เมื่อได้ยินเสียงเลขานุการหัวเราะเบาๆ จึงละสายตาจากเพดานมามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ขำอะไรคุณสา"
“ก็ขำคุณนะสิคะ" สาวิตรีนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ "คุณทำตัวเหมือนตอนที่คุณบอกสาว่าตกหลุมรักใครบางคนยังไงยังงั้น"
“ผมทำตัวยังไงหรือ"
“ชอบนั่งเหม่อ ไม่ค่อยมีเหตุผล ทำเหมือนเพิ่งเป็นหนุ่ม อยากทำงาน ไม่อยากทำก็โดดงาน"
“ผมเคยตกหลุมรักหรือ"
“ค่ะ" สาวิตรีพยักหน้า "ตอนนั้นคุณเป็นเอามาก ประชุมทีไรก็เอาแต่เหม่อลอย ไม่เป็นอันทำงาน แล้วชอบมาถามสาเรื่องความรัก จนสาต้องพูดล้อว่า ไม่อยากจะเชื่อว่าต้องมาเป็นที่ปรึกษาหัวใจให้ผู้ชายเจ้าชู้"
“ผมนะหรือเจ้าชู้"
“ก็ไม่มากนักหรอกค่ะ แต่ก็ไม่ย่อยเหมือนกัน"
“ตอนนี้ไม่ใช่"
“คุณเก็บตัวมากขึ้น แล้วดูเครียด" สาวิตรีพูดเสียงอ่อนโยน
“แล้วมันน่าเครียดไหมล่ะ"
“น่าเครียดค่ะ" สาวิตรีพยักหน้า
“เห็นไหมล่ะ"
“แต่เราไม่ต้องเครียดก็ได้นะค่ะ"
“จะบอกให้ผมปลงใช่ไหม"
“นั่นก็ใช่ค่ะ คนเราควรปลงบ้างสำหรับบางเรื่อง" สาวิตรีตอบ "เอ่อ พอดีตอนนีี้ใกล้จะสิบเอ็ดโมงแล้ว คุณวรุจน์จะเริ่มทบทวนความทรงจำเลยไหมค่ะ วันนี้เป็นเรื่องวีรกรรมการแข่งรถของคุณ แต่ไม่ใช้เวลานานเท่าครั้งอื่นหรอกค่ะ เพราะสารู้เรื่องไม่มากเท่าไหร่ จะเล่าแค่เท่าที่เรื่องที่สาต้องเข้าไปเกี่ยว เช่นไปเสียค่าปรับแทนคุณ หรือไม่ก็ค่าประกันภัยกับเรื่องคู่กรณีของคุณเท่านั้น แค่สิบห้านาทีก็พอ"
“อย่่าเลยครับ" วรุจน์ยกมือห้าม "ผมว่าเราเลิกเรื่องฟื้นความจำอะไรพวกนี้ซะเถอะ"
“ไม่ได้นะคะ หมอสั่ง"
“ช่่างหมอ" วรุจน์ยักไหล่ "บางทีผมก็รู้สึกว่าเรื่องที่ให้คนมานั่งเล่าอดีตให้ผมฟังมันเป็นเรื่องเสียเวลา ผมจะคิดเรื่องเก่าๆ ไม่บอกก็ช่างหัวมัน ขอให้ได้ข้อมูลเฉพาะเรื่องที่จำเป็นสำหรับการทำงานกลับมาผมก็พอใจแล้ว เรื่องชีวิตส่วนตัวช่างมัน ผมจะหาประสบการณ์ชีวิตใหม่เอง ให้ชีวิตและความทรงจำผมมันเริ่มต้นเมื่อตอนอายุสามสิบกว่านี่ล่ะ"
“คุณวรุจน์"
“ผมเหนื่อยเหลือเกินคุณสา"
“สาเข้าใจค่ะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณมันไม่ง่ายเลย แต่อย่าเพิ่งท้อสิค่ะ สาอยากได้เจ้านายคนเดิมของสากลับมา"
“แล้วที่เป็นผมอยู่นี่ไม่ใช่คนเดิมหรือไง" วรุจน์พูดเสียงเครียด
“ไม่ใช่ค่ะ"
“คุณสา" วรุจน์ทำหน้าเข้ม
“ก็มีบ้างค่ะ มีบ้าง" สาวิตรีพูดใหม่ "แต่คุณวรุจน์คนเดิมเป็นคนสนุกสนานร่าเริง แจ่มใส ขี้เล่น มีชีวิตชีวา โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่คุณมาบอกสาว่ากำลังตกหลุมรัก ตอนนั้นคุณดูมีความสุขมาก"
“ผมรักใคร" วรุจน์พึมพำ
“สาไม่ทราบค่ะ คุณไม่ได้บอกชื่อ ไม่ได้บอกว่าเป็นใคร ไม่ได้บอกรายละเอียด" สาวิตรีส่ายหน้า "แต่มาถามสาทีละเล็กทีละน้อยเรื่องความรัก เหมือนกับหนุ่มน้อยริอ่านจะมีแฟน"
“ตอนนี้ผมคงมีแต่งาน" วรุจน์วางศอกลงบนโต๊ะทำงาน หยิบปากกา แล้วชี้นิ้วไปที่สมุดเสนอเซ็น สื่อสารให้เลขานุการยื่นเอกสารมาให้เซ็น "ให้เรื่องงานมันอยู่ตัวซะก่อน เรื่องอื่นค่อยว่าทีหลัง แต่ไม่แน่ ถ้าผมปลงได้จริงๆ ผมอาจจะอยู่เป็นโสดไปตลอด หรือไม่ก็แค่หาความสุขเล็กๆ น้อยๆ ไปตามเรื่อง ส่วนที่จะจริงจังนั้นลืมไปได้เลย"
“อย่าเพิ่งตัดสินใจซิครับ ให้มันค่อยเป็นค่อยไป คุณยังเหลือเวลาอีกมาก"
“ใช่ พูดอีกก็ถูกอีก" วรุจน์พยักหน้า "ผมก็อายุแค่นี้ จะไปมีความรักจริงจังอีกสี่ห้าปีข้างหน้ายังได้เลย ตอนนี้เอาเรื่องงานก่อน"
“ค่ะ" สาวิตรีพยักหน้า มองหน้าเจ้านายของตัวเองด้วยสายตาห่วงใย
“ผมต้องการเรียกประชุมพนักงานทั้งหมด แบ่งเป็นสามกลุ่มตามกะการทำงาน ประชุมให้เสร็จภายในอาทิจน์ที่มีหยุดวันรัฐธรรมนูญ จากนั้นผมจะไปตรวจโรงแรมที่บาลีอีกที แล้วค่อยไปที่อื่นๆ คุณขอรายงานจากเอเชีย ยุโรป แล้วก็อเมริกา เอามาจัดรายการให้ผมว่าต้องไปดูที่ไหนก่อนตามลำดับ"
“คุณเพิ่งหายป่วยนะคะ จะเดินทางมากขนาดนี้...”
“ผมไม่ได้ป่วยเป็นมะเร็งนะคุณสา ผมแค่ถูกรถชน ตอนนี้ผมหายดีแล้ว" วรุจน์พูดแทรก "และกำลังหายใจเข้าออกเป็นงาน"
“แล้วแปซิฟิกล่ะค่ะ"
“จบที่ฮาวายก็แล้วกัน แล้วผมจะพักร้อนซักสองอาทิตย์ โอเค้"
“ได้ค่ะ" สาวิตรีรับสมุดเสนอเซ็นไปจากวรุจน์แล้วลุกขึ้น
“ขอบคุณครับคุณสาสำหรับทุกอย่าง"
“ยินดีค่ะ" สาวิตรีค้อมศีรษะ
วรุจน์วางปากกา มองตามร่างของเลขานุการไปจนสาวิตรีปิดประตูห้อง จากนั้นจึงมองผ่านหน้าต่างบานใหญ่ออกไปนอกห้อง สูดลมหายใจลึกแล้วผ่อนออกมายาวๆ
...เขาตัดสินใจแล้ว งานเท่านั้นที่จะทำให้เขาไม่ฟุ้งซ่่าน เรื่องที่จะให้เขาเข้าวัดและปลงนั้นเป็นเรื่องที่ดีและควรทำ แต่เขายังไม่คิดจะทำแบบนั้น แค่งานก็คงจะทำให้เขายุ่งจนเรื่อง 'กวนใจ' เรื่องต่างๆ คงเข้ามากวนใจเขาไม่ได้้...
...งาน งาน และงานเท่านั้น...
พฤศเงยหน้าขึ้นเมื่อชายหนุ่มผิวขาวสะอาดรูปร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาในห้องของเขาด้วยท่าทางนอบน้อม เขามองที่เก้าอี้หน้าโต๊ะแล้วพยักหน้า สื่อสารให้ชายหนุ่มหน้าอ่อนนั่งลง
“พ่อสบายดีไหม" พฤศถามขึ้นมาเบาๆ
“สบายดีครับ พ่อฝากสวัสดีและขอบคุณคุณพฤศด้วยครับ" ชายหนุ่มตอบ
“เรียนจบ ได้ทำงานซะทีนะ" พฤศมองหน้าชายหนุ่มซึ่งนั่งอยู่หน้าโต๊ะ
“ผมจะตั้งใจทำงานครับผม"
“ก็ต้องเป็นอย่างนั้น" พฤศพยักหน้า "และอย่าคิดว่าที่ได้เข้ามาทำงานที่นี้เพราะเส้นสาย จริงอยู่พ่อสนต์กับผมรู้จักกันมานาน แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลหลักที่สนต์ได้เข้ามาทำงานที่นี่ สนต์เรียนเก่งและผ่านการทดสอบ เราก็เลยรับเข้าทำงาน อยากให้คิดว่าที่ตัวเองได้ทำงานก็เพราะความสามารถของตัวเอง"
“ครับ" สนต์พยักหน้า
“และผมก็รู้ว่าลุงประสิทธิ์เลี้ยงลูกมาดี เพราะฉะนั้นสนต์คงไม่ทำให้ผมผิดหวัง"
“ครับผม"
“ได้งานทำมีเงินเดือนเป็นของตัวเองแล้ว อย่าใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย อย่าลืมว่าตัวเองต้องคอยดูแลพ่อ แม้ผมจะช่วยลุงประสิทธิ์มาตลอดและจะช่วยต่อไป แต่สนต์เป็นลูกชายคนเดียว ต้องเป็นหลักให้ครอบครัว พ่อสนต์เดินไม่ได้อีกแล้ว รักษามานานก็ไม่หาย จะให้กลับไปขับรถรับรับจ้างเหมือนเดิมก็ไม่ได้"
“ผมเข้าใจดีครับคุณพฤศ"
“จำเอาไว้ ผมไม่อยากให้คิดว่าตัวเองเป็นลูกชายอดีตคนขับรถของประธานบริษัท ขอให้คิดว่าตัวเองเป็นพนักงานคนหนึ่งที่ผ่านการคัดเลือกเข้ามาอย่างยากลำบาก และขอให้ทำตามกฎระเบียบของบริษัทอย่างเคร่งครัด เรื่องความลับของงานสำคัญมาก มีพนักงานหลายคนที่ต้องให้ออกไปเพราะฝ่าฝืนกฎระเบียบ ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นกับสนต์ ผมจะไม่ช่วยเหลือเด็ดขาด"
“ครับผม คุณพฤศวางใจได้เลยครับ"
“มีคำถามอะไรอีกหรือเปล่า"
“ไม่มีแล้วครับ" สนต์ตอบ
“ถ้ายังงั้นไปได้" พฤศพยักหน้า สนต์ยกมือไหว้แล้วลุกขึ้น และเดินออกไปจากห้อง
สนต์ปิดประตูตามหลังเบาๆ แต่ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกอีก ร่างสูงใหญ่ของคเชนทร์เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับหันหลังไปมองประตูแวบหนึ่งก่อนจะพูดกับพฤศว่า
“นั่นหรือลูกลุงประสิทธิ์ คนขับรถเก่าของนาย"
“ใช่" พฤศพยักหน้า
“ไหนไม่ชอบเรื่องเส้นสาย" คเชนทร์พูดเบาๆ
“อย่าหาเรื่องนะคเชนทร์"
“เปล่านี้" คเชนทร์ยักไหล่แล้วนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของพฤศ "แค่รู้สึกว่ามันไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่"
“สนต์ผ่านการทดสอบตามขั้นตอนทุกอย่าง เข้ามาทำงานได้เพราะมีความสามารถถึงจริงๆ"
“กับกายนายไม่เห็นจะคิดแบบนี้"
“คเชนทร์" พฤศเรียกคเชนทร์เสียงเข้ม "นายมีเรื่องอะไร"
“จะมาบอกว่าอาทิตย์หน้า ลองวีคเอนต์ เราจะหยุด"
“ไม่ได้นะ"
“อะไรกัน ทำไมจะไม่ได้"
“เราวางแผนจะไปเที่ยว"
“เราก็จะไปเที่ยว"
“นายไปอาทิตย์อื่น เราเตรียมตัวเอาไว้แล้ว"
“ทำไมเราจะไปไม่ได้ ที่นายหยุดได้เพราะตัวเองเป็นประธานยังงั้นหรือ"
“คเชนทร์ นายยอมรับหรือเปล่าว่าเราทำงานไม่เคยหยุดเลย นายหยุดบ่อยกว่า" พฤศพูดเสียงเข้ม "ไม่นับรวมที่นายโดดงาน"
“ขอครั้งนี้เถอะน่า ครั้งนี้ครั้งเดียว จำเป็นจริงๆ"
“ทำไมต้องไปให้ได้"
“มีนัด"
“กับใคร"
“จะรู้ไปทำไม"
“เรากับนายสองคนจะทิ้งบริษัทไปพร้อมกันไม่ได้ ใครคนหนึ่งต้องอยู่ทำงาน ถ้านายไม่บอกว่าจะไปทำอะไรที่ไหนกับใครก็ไม่ต้องมาคุยกัน"
“กับคนพิเศษ"
“กับกายหรือ"
“แล้วใครล่ะที่พิเศษสำหรับเรา ก็มีกายคนเดียว" คเชนทร์ยิ้ม
“เคนนี่ นายคิดจะจริงจังกับเขาหรือไง"
“จะมาพูดว่ามันไม่เหมาะเพราะเป็นผู้บริหารกับพนักงานบริษัทไม่ได้อีกแล้วนะพฤศ" คเชนทร์มองตาเพื่อนแล้วยักไหล่ "แต่ถึงแม้กายยังทำงานอยู่ที่นี่ ถ้าคเชนทร์เป็นได้รักแล้ว เรื่องอะไรก็ไม่กลัว"
“นายรักกายแล้้ว" พฤศเลิกคิ้ว
“ใช่ รักจริงด้วย นายไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น"
“เขารักนายหรือ"
“เรื่องนั้นไม่สำคัญ เราจะทำให้กายรักเราให้ได้ ตอนนี้กายกำลังลังเล เรายังมีหวังอยู่ และเป็นความหวังที่เป็นจริงได้ไม่ยาก" คเชนทร์ยักคิ้วแล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง จ้องตาพฤศแล้วพูดว่า "นายห้ามมาขัดขวางเพื่อน อย่าแม้แต่จะคิด ห้ามมายุ่งมาเกี่ยวเด็ดขาด สัญญาได้ไหมพฤศ เราขอร้อง เพื่อนและญาติที่อยู่เคียงข้างนายมาตลอดที่ชื่อเคนนี่ขอร้องนายแล้ว"
“ได้" พฤศพูดเบาๆ หลังจากนิ่งไปครู่ใหญ่
“ขอบใจเพื่อนรัก ถ้ายังงั้นเราจะเสียสละวัันหยุดสุดสัปดาห์ให้นาย ว่าแต่ว่าจะไปไหน"
“ไปอาบแดดที่หัวหิน"
“โธ่เอ๊ย กะอีแค่นี้เอง" คเชนทร์ส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ "นึกว่าจะไปกระบี่ พังงา หรือเกาะสมุย แค่หัวหิน ไปกลับยังได้ ให้เราขับรถไปรับไปส่งทุกวันไหมพฤศ"
“ไม่ต้อง" พฤศส่ายหน้าแล้วชี้นิ้วไปที่ประตู "เคนนี่ เราจะทำงาน เชิญ"
“ไม่ต้องไล่ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ มีนัดลันช์พอดี"
“โดดงานอีกแล้ว"
“แค่กลับช้าไปสิบห้านาทีเท่านั้นน่า" คเชนทร์หัวเราะเบาๆ แล้วเดินไปที่ประตูห้องทำงาน แต่ก่อนเปิดประตูคเชนทร์หันมาพูดกับพฤศว่า "อย่าลืมสัญญานะพฤศ"
“สัญญาอะไร"
“กายเป็นของเรา" คเชนทร์พูดเสียงหนักแน่นแล้วเดินออกจากห้อง
นรธีร์ก้มลงมองโทรศัพท์ของกายซึ่งวางอยู่บนโต๊ะอาหารแล้วทำท่าจะหยิบมาดู กายรีบคว้าโทรศัพท์ของตัวเองมาถือไว้ นรธีร์จึงเบ้ปากใส่แล้วพูดว่า
“แหม เห็นนั่งเหม่อ มือไวเหมือนกันนะ กลัวฉันเห็นรูปโป๊แกกับแฟนในโทรศัพท์หรือไงไ
“แฟนอะไร"
“อ้าว ก็แฟนที่แกเลือกหลังจากที่แกทิ้งไอ้ชายไง"
“เจ๊พูดอะไรก็ไม่รู้"
“หรือแกไม่มีแฟน เพราะคนที่แกเลือกเขาไม่เลือกแก ถึงได้มานั่งซึมอยู่แบบนี้" นรธีร์ทำเสียงประชด
กายไม่ตอบ ใช้มือหยิบตะเกียบคีบหมูย่างบนกระทะเข้ามาปากแล้วเคี้ยวช้าๆ ทำท่าไม่สนใจนรธีร์
“ตกลงคุณวรุจน์เขาเป็นอะไรกาย" นรธีร์ถาม แต่กายยังคงไม่สนใจจะตอบ นรธีร์จึงพูดต่อว่า "ฉันไม่เห็นแกคุยโทรศัพท์กับคุณวรุจน์สุดหล่อมาหลายอาทิตย์แล้ว เขาไปทำงานต่างประเทศหรือกาย เลยติดต่อไม่ได้"
“เจ๊จะมารู้ได้ยังไงว่าผมพูดโทรศัพท์กับใคร"
“ทำไมฉันจะไม่รู้ เวลาแกคุยกับใครฉันรู้หมดล่ะ หน้าตาท่าทางแกมันบอก เวลาแกคุยกับไอ้ชาย แกจะออกแนวดุๆ เวลาคุยกับคุณธฤตแกทำท่าติ๋มๆ เวลาคุยกับคุณอะไรน๊า ที่ขับรถคันสวยๆ มารับแกไปทานข้าวบ่อยๆ แกก็ทำหน้าตาท่างอีกอย่าง"
“รู้ดีไปหมด" กายเบ้ปาก
“ฉันว่าแล้ว แกไม่เชื่อฉัน เห็นไหมล่ะ" นรธีร์ชี้หน้ากาย
“แกกับคุณวรุจน์ไปกันไม่รอดหรอก เพราะอยู่กันคนละโลก แกกับไอ้ชายเหมาะสมกันที่สุดเพราะอยู่โลกเดียวกัน พูดภาษาเดียวกัน"
“เดี๋ยวมานะ จะไปตักหมูเพิ่ม" กายลุกขึ้น ตัดบทการสนทนา
“หนีได้หนีไป หนีไปไหนแกก็หนีความจริงไม่พ้นหรอก" นรธีร์ส่งเสียงตาม
กายเดินเข้ามาในบริษัทเมื่อเวลาแปดโมงเช้า ความจริงวันนี้เขาไม่ต้องทำงานเพราะเป็นวันหยุด แต่เขากลับเลือกที่จะมาที่บริษัทและบางทีอาจจะเสนอตัวทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยไกด์ให้กับไกด์ใหม่ซึ่งเพิ่งเข้ามาทำงาน
กายเดินไปที่ตู้หยอดเครื่องดื่มหยอดเหรียญเพื่อเลือกเครื่องดื่มที่ตัวเองต้องการ แต่สายตามองไปเห็นเชิงชายกำลังยืนดื่มน้ำไม่ห่่างจากตู้เครื่องดื่มเท่าไหร่นักจึงเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเข้มๆ
“ชาย หายไปไหนมา"
“กาย...” เชิงชายหันขวับมาทันทีแล้วเดินเข้ามาใกล้ "กายก็รู้ไม่ใช่หรือว่าชายลาพักร้อนไปเที่ยว"
“รู้จากคนอื่น"
“ชายขอโทษ ตอนนั้นชายไม่ได้คิดจะลาพักร้อนยาว แค่จะไปซักสองสามวัน แต่พอไปแล้วมันรู้สึกสบายใจก็เลยลาต่อ"
“เป็นห่วงกันแทบแย่"
“เป็นห่่วงเรื่องสุขภาพชายใช่ไหม ชายสบายดี ไม่ได้เที่ยวสมบุกสมบันอะไรซักหน่อย"
“คราวหลังอย่าหายไปแบบนี้อีกนะ"
“คงมีคราวนี้คราวเดียวเท่านั้นล่ะ กายก็รู้" เชิงชายมองหน้ากายด้วยสายตาหม่นๆ "ไม่มีคราวไหนอีกแล้ว"
“อือ...” กายทำเสียงในลำคอ ไม่รู้จะตอบเชิงชายอย่่างไรเพราะเขารู้ความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของเชิงชาย
“เย็นนี้ไปหาอะไรกินกันนะกาย จะได้ดูรูปที่ชายถ่ายมาด้วย"
“ไม่ใช่กล้องดิจิตอลหรือ"
“เปล่า ใช้กล้องเก่าฟิมล์ถ่ายทั้งหมดเลย จะได้ตั้งใจถ่าย เบื่อกล้องดิจิตอล มีรูปแบบที่กายชอบด้วยล่ะ"
“เจ๊นอไปทัวร์ลำปาง จะกลับพรุ่งนี้ค่ำ"
“ชายรู้" เชิงชายพยักหน้า "ไปกินกันแค่สองคนได้ไหมกาย แต่ถ้ากายไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัวชายจะเสียใจ หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ชายได้คิดไตร่ตรองอะไรมาเยอะ ชายทำใจได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะว่าเราเป็นได้แค่เพื่อนกัน และชายจะไม่ทำให้กายอึดอัดใจต่อไปอีกแล้ว"
“ขอบคุณนะครับ"
“ด้วยความยินดี" เชิงชายค้อมศีรษะทำท่าล้อเลียน กายหัวเราะเบาๆ แล้วผลักอกเชิงชาย ก่อนจะหันไปมองชายรูปร่างท้วมซึ่งกำลังเดินเข้ามาหา
“ไอ้ชาย กลับมาซะที มานี่หน่อย มาคุยกันหน่อยซิ"
“สวัสดีครับพี่ตั้ม" เชิงชายยกมือขึ้นไหว้อีกฝ่าย
“กำลังคิดจะไล่แกออกอยู่พอดี"
“โธ่พี่ บริษัทพี่ให้ลาพักร้อนได้นานสุดสามอาทิตย์ไม่ใช่หรือ" เชิงชายแสร้งทำท่าโอดครวญ
“ขอตัวนะกาย" ตั้ม เจ้าของบริษัททัวร์หันมาพยักหน้าให้กายแล้วดึงแขนเชิงชายให้เดินตาม ส่วนเชิงชายรีบหันมายกนิ้วให้กายห้านิ้วแล้วพูดว่า
“ห้าโมงเย็นนะกาย เจอกันหน้าบริษัท"
กายพยักหน้า มองตามชายหนุ่มทั้งสองด้วยสายตายิ้มๆ ก่อนจะเดินไปที่โซฟาเก่าๆ ไม่ไกลจากตู้เครื่องดื่มหยอดเหรียญ หยิบนิตยสารขึ้นมาอ่าน พร้อมกับดื่มชาเย็นกระป๋องของตัวเองช้าๆ
::: End of Chapter 52 :::
-
เฮ้อไหนว่า
ไม่ค้าง .....ไม่ค้างตรงไหน
-
เหนื่อยลุ้นแล้วน๊า :m16:
-
ดีใจจัง..........เข้ามาอ่านแบบสดๆร้อนๆเลย
ดีใจมากไม่นึกวาจะได้อ่านตอนใหม่อีก......แบบว่าคิดถึงอ่ะ....
แล้วก็ขอบคุณมากนะครับที่ยังไม่ลืมกัน.........ที่ยังส่งตอนใหม่ให้มาอ่านกันเรื้อยๆแบบนี้ มีความสุขมากครับ
ถ้าขอได้ก็มาต่อเรื้อยๆนะครับ ผมไม่อยาให้มันจบเลยครับ คิดถึง
-
เริ่มเพลียไปกะกายด้วยจริง ๆ
เมื่อไหร่จะลงเอยได้ซักทีเนี่ย
-
มีอีกคนเข้ามาละ ลูกชายคนขับรถ ดูท่าว่าจะคู่กับท่านประธานนะ รับเลี้ยงดูเป็นคู่ชีวิตเพื่อชดเชยกับที่พ่อเขาต้องรับผิดแทน
เฮ้อ ตอนนี้ก็แค่รอว่าวรุจน์จะจำได้เมื่อไหร่ และก็รอว่าเคนนี่จะยอมรับความจริงได้เมื่อไหร่
-
แฟนคลับหน้าใหม่รายงานตัวค่า พึ่งจะตามอ่านทันตอนล่าสุด แหะๆ
สรุปเท่าที่อ่านมาทั้งหมด เชียร์ เคนนี่ ตั้งแต่แรกเลย
แต่ก็ไม่คิดว่า เคนนี่จะเป็นคนในคืนนั้นของกายด้วย คนในคืนนั้นสงสัยจะเป็นท่านประธาน ฮ่าฮ่า
ส่วนวรุจ เหมือนจะเป็นพระเอกแฮะ แต่ก็อยากเชียร์เคนนี่ อิอิ
วรุจ ก็ สับสนต่อไป คเชนก็เดินหน้าทำคะแนนต่อไป ท่านประธานก็อึนๆต่อไป
กายเอ๊ยย คนที่เลือกก็ดันมาบื้อเพราะความจำซะงั้น กายยเปลี่ยนใจใหม่ดีมั้ย ฮะฮะ
คนเขียนจะแต่งให้จบแบบไหนกันนะ นี่ล่ะที่น่าลุ้น ^^
รออ่านตอนต่อไปค่า
-
โล่งไปกับวรุจน์ล่ะ ไขปมรถชนวรุจน์ไปได้แหละ
เหลือรอลุ้นว่ากายจะใช้วิธีใดตัดคเชนทร์ออกจากตัวเลือก(ท่าทางจะยากด้วย)
ดูเหมือนคเชนทร์จะรู้ๆเป็นนัยๆอยู่ว่าพฤศคิดอย่างไรกับกาย(รึเปล่า)
จึงได้ย้ำกับพฤศว่า...
สัญญานะพฤศ"
“สัญญาอะไร"
“กายเป็นของเรา" คเชนทร์พูดเสียงหนักแน่นแล้วเดินออกจากห้อง
-
ไม่ค้างนะ แต่อึมครึมสุดฤทธิ์ ดูอะไรๆก็ไม่สุดซักอย่่าง
-
หนูเหนื่อยแล้วนะคะคุณพี่
ฮือๆๆๆ
-
มีตัวละครใหม่เพิ่มขึ้นอีกแล้ว ท่าทางงานนนี้จะมีแววซดมาม่า :เฮ้อ:
-
ตอนนี้ไม่ค้าง แต่ไม่รู้ว่าตอนต่อไปจะเป็นงั้ยมั้ง :serius2:
แต่ดีใจที่ท่านประธานได้ออกสองตอนติด :impress2:
-
เคนนี่แอบร้าย ไปห้ามพฤษทำไม
กีดกันพฤษออกจากกายชัดๆเลยแบบนี้ ใจร้ายที่สุด :z3:
-
เหมือนอะไรๆจะเริ่มลงตัว (จะเป็นอย่างที่คิดไว้รึป่าวน้อออ)
ตัวละครใหม่มาอีกละ
-
อะไรกันเนี่ยยยยยย
มันคลี่คลายแล้วไม่ใช่หรอ
ไหงมาเป็นอย่างนี้อีกแล้วว :z3:
-
ค้างอย่างรุนแรงมากๆเลยยยยยยย T-T
-
ฮ้า นี่ขนาดตัดตัวเลือกทิ้งเเล้วนะเนี้ย :m17: แต่ดูเเล้วคนที่ถูกเลือกดันทำตัวมีปัญหา ส่นคนคัดทิ้งก็พยายามซะขนาดนั้น ดีไม่ดีอาจมีตัวละครลับ (แต่ออกมาหลายตอนเเล้ว )อย่างคุณ พฤศ ลงมาร่วมจอยด้วยกันอีกเเฮะ :m12: เอาเป็นว่า คงได้ลุ้นอะไรดีๆอีกเช่นเคย เหนื่อยใจปวดหัวกับกาย ไงก็สู้เว้ยไอ้ลูกชาย รอลุ้นตำเเหน่งชายเหนือกายใครจะได้ครอบครอง : :z1:
-
กายมีคนมาให้เลือกเยอะ
พอจะเลือก เค้าก็ไม่อยากได้ซะแล้ว
ไอ้คนที่ยังคงถ่วงเวลาก็ยังสร้างความหวังต่อไป
ชีวิตดูสมบุกสมบัน ทั้งๆที่ก็อยู่ของเค้าดีๆแท้ๆ
อาเมน...ขอให้กายสู้ต่อไป...แต่ไม่เอาไอ้ประธานนะ!!!
-
จะว่าไม่ค้างก็ไม่ค้างก็ได้ค่ะ :z3:
แต่ทำไมป้ายสุดท้ายของกายไม่ใช่วรุจน์แล้วเหรอคะ :monkeysad:
แล้วยังจะมีคนใหม่เข้ามาอีก บระเจ้า! ใช่ลูกคนขับที่ขับชนยายของกายหรือเปล่า
โลกกลมเกินไปแล้วแหละ :z3:
-
ยังไม่เห็นมีปมไหนมันจะคลายซักกกกกกปม
เฮ้อ....เหนื่อย :เฮ้อ:
ขอ :z13: คนเขียนซักทีเถอะ
-
ไปๆมาๆ อ่านตอนนี้แล้วเครียด :z3:
เหมือนวรุจน์จะมีอะไรอีกแล้ว
และยิ่งลูกคนขับรถ มันต้องมีอะไรซักอย่าง
กะว่าอ่านจบจะเล่นเกม แต่พออ่านจบจริงๆแล้วเหนื่อยใจ :เฮ้อ:
-
มีสัญญงสัญญาด้วยอ่า แสดงว่าคืนวันนั้นคือท่านประธาใช่มั้ย มาแรงจริงๆพฤศ
กายซึมมากๆๆๆ แล้ววรุจน์จะเอาไงเนี่ย ถ้าจะปฏิเสธกายก็พูดตรงๆสิ ไม่ใช่หายไปแบบนี้
เคนนี่ก็ตื้อได้ตื้อดี แล้วกายจะทำไงเนี่ย!!!!
-
โธ่ ท่านประธานของตูข้า ไปสัญญิงสัญญาอะไรนั่นทำม๊ายยยย :z3:
กะแล้วว่าคนที่ท่านประธานชนน่าจะเป็นยายของกาย เพราะเรื่องนี้ชอบพิสูจน์ทฤษฎีโลกกลม
เหมือนวรุจน์จะยอมยกธงขาวออกไปเองแล้ว
แต่เราก็ยังหวังว่าหนุ่มรอยสักปริศนามันก็น่าจะเป็นท่านประธานแหละน่า
ชูป้ายไฟพฤศต่อไป :man1:
-
แบบว่างู้นงี้งั้น อยากเจอแฟนของ พ.ต.ท. กัณต์ อ่ะค่า :laugh:
ขอให้ชายเจอคนดีๆนะ :bye2: ส่วนวรุจน์คงพยายามจะตัดใจ ต้องมาดูกันว่าจะสำเร็จมั๊ย ส่วนเคนนี่คงไม่ยอมแพ้แน่ๆ ส่วนที่ไปสัญญากับพฤศ.....หมายความว่าพฤศคงคิดอะไร หรือเคนนี่รู้ว่าพฤศคือคนในคืนนั้น(แล้วพฤศคือคนในคืนนั้นจริงๆหรือเปล่า?) ตอนแรกเรื่องนี้ก็เป็นนิยายโรแมนติคน่ารักฮาๆใสๆ ตอนนี้กลายเป็นนิยายสืบสวนสอบสวนดราม่าลุ้นระทึกติดจอ(คอมฯ)ไปซะแล้ว
คนอ่านลุ้นโคตรอ่ะค่าาาาา :serius2:
:pig4: :L1: รอตอนใหม่ค่ะ
-
แอบคิดเอาเองว่าเชิงชายตาย
ประธานคู่กับสนต์
วรุจน์คู่กับกันต์
กายคู่กับเคนนี่
-
เคนนี่ก็กลัวท่านประธานจะงาบกายเหมือนกันเหรอนี่ แสดงว่าท่านประธานก็น่าจะคิดอะไรกับกายบ้าง
ตอนนี้ก็มึนเช่นเดิม
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
พฤศไปอาบแดด ???? ผู้ชายผิวแทนที่ได้ฟันกาย ตกลงเขาเป็นใครอ่ะ ยังไม่ได้เฉลย
-
โอ้ย อีตาคุณวรุจน์ ฉันล่ะเพลียกับเธอ
-
ขอเชียร์เจ๊นอ แทนแล้วกันนะ :เฮ้อ:
มันเงิบบบบมาก :undecided:
-
ท่านประธานรักเพื่อน(บวกญาติ) ขนาดนี้เลยหรอ ยอมรับปากเรื่องของหัวใจเนี้ยนะ
-
วรุตเป็นคนได้ใจกายไปใช่ไหม แต่พอความจำเสื่อมเลยไม่สนใจกาย
แต่ยกนิ้วให้กับความพยายามของคเชนเลย
o13
-
ดูเหมือนชายจะยอมถอยเต็มตัวแล้ว แต่คเชนท์กำลังเดินหน้าเต็มสูบเหมือนกัน
-
สวัสดีครับ
บอกได้เลยว่า...
ค้างครับ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
อะนะ ถอนหายใจกับเจ้นอ จะรบเร้ากายเพื่ออะไร จำเป็นด้วยเหรอที่กายต้องรีบหาคู่ครองตอนนี้ ราวกับว่าถ้าผ่านช่วงนี้ไปกายจะหมดสิทธิ์หาคู่ครอง เหมือนผู้หญิงวัยจะสามสิบต้องรีบแต่งงานทำลูกไม่งั้นจะได้ลูกเอ๋อปัญญาอ่อน ขนาดว่ากายบอกปัดชัดเจนแล้วยังไม่เลิกลา นี่ถ้าไม่เป็นว่าเป็นรุ่นพี่ที่เคารพ พาลจะคิดว่าเจ้นอกำลังจ้องงาบคุณธฤต ถึงต้องรีบผลักกายให้ตกลงกับชายไปไวๆ จะได้หมดเสี้ยนหนาม? ดูก็รู้ว่าน้องมันไม่รัก เจ้จะพูดให้ได้อะไรขึ้นมา เจ้นั่นแหละต้องยอมรับความจริงซักที แล้วปล่อยน้องมันไปตามทางเหอะ
ส่วนคุณวรุจน์ บอกตรงๆ ว่าไม่เข้าใจในระบบความคิด ไปๆ มาๆ ความคิดแย่กว่าคุณประธานอีก อย่างน้อยคุณประธานน่ะมีสิทธิระแวงกายได้เต็มพิกัด เพราะเจอแอบถ่ายแบบจังๆ ก็ยังอุตส่าห์เพียรหาข้อพิสูจน์ที่ก็ยอมรรับว่ากายมันไม่มีพิรุจอะไรก็ยอมรับแบบคาๆ ใจไป แต่ไหงตาวรุจน์ปากก็บอกว่ารักมีความสุขดี้ด้าไปแล้ว อีกะแค่เห็นกายไม่รับโทรศัพท์แล้วยืนอยู่กับตาประธานหน่อย ก็นอยส์ตัดการติดต่อม้วนเสื่อหนีไปซะงั้น ถ้ากายเป็นสปายจริง ไม่คิดเหรอว่าตัวเองมีอะไรให้กายหลอกถามล้วงตับ? พบกันทีไรก็มีแต่เรื่องส่วนตัว สรุปว่าถ้าตานี่เป็นพระเอก ดิฉันคงคาใจมากๆ เพราะนิสัยไม่แมนเลย ให้ตายเหอะ
ส่วนตาเคนนี่บทพลิก จากตอนแรกมาวินให้คิดว่านิสัยแบบนี้น่าจะเป็นพระเอก แต่ไหงตอนท้ายเหมือนตกม้าตาย นิสัยเชิงชายชัดๆ ตื้อไม่เลิกทั้งๆ ที่รู้ว่ากายไม่รักแล้ว หลังๆ มันกายเป็นว่าแค่อยากเอาชนะมากกว่ารัก ประมาณว่าแพ้ไม่เป็น
สรุปแล้ว ความรัก ในเรื่องนี้คืออะไร ที่ผ่านมาเหมือนแต่ละคนล้วนแล้วแต่หลงรูป และรสสัมผัส ก็ไม่แปลกใจเลยถ้ากายจะเลือกรักใครไม่ได้ เพราะจริงๆ แล้วกายยังไม่ได้เรียนรู้เลยว่าความรักจริงแล้วมีรสชาติอย่างไร ที่แน่ๆ รสชาติความรักไม่ได้เกิดจากกายสัมผัสแน่ๆ
อยากเห็นฉากที่สร้างความรักให้เป็นรูปร่างมากกว่าที่จะบอกไปว่ารักกันนะคะ อ่านแล้วรวบรัดเกินไป
:bye2:
-
มีตัวแปรสำคัญเพิ่มมาอีกตัวละ :onion_asleep:
-
คเชนทร์น่าจะสังหรณ์และมีสัมผัสระหว่างกายกับพฤศมั้ง
อาจจะมองออกว่าพฤศก็สนใจกายลึกๆเช่นกัน(แม้จะไม่แสดงออก แถมยังทำให้เค้าเกลียดขี้หน้าอีก)
ที่จริงหากว่าพฤศจะสนใจกายจริงๆอย่างที่คเชนทร์คิด แต่ก็ไม่น่าจะมาถามหาเอาคำสัญญาจากพฤศ
คล้ายกับว่ากลัวพฤศได้กายไป(เพราะจากท่าทีของพฤศที่แสดงออกกับกายแบบที่มองเผินๆก็ไม่มีอะไร หรือต่อให้พฤศสนใจจริงๆ
แต่กายไม่เอาด้วยก็จบไม่่น่าจะระแวงยิ่งท่าที่ของกายที่ไม่ค่อยอย่างยุ่งกันพฤศหรือคเชนทร์จะมองเห็นว่่ากายก็อาจจะมีความรู้สึกลึกๆบางอย่างกับพฤศ และมองทะลุถึงความรู้สึกของพฤศที่สนใจ(ชอบ)กาย
คเชนทร์เป็นคนฉลาด หรือจะเพราะมองขาดหรือเปล่านะ อุอุ :z1:(หาทางเข้าข้างตลอด กร๊ากกก)
้เลยทำให้ต้องตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลมแบบนี้เพื่อตัดโอกาสนั้นซะ
-
อ่านแล้วไม่ค้างในเนื้อหา แต่ค้างในอารมณ์อ่ะดิ เครียด :z3:
-
ไอ้ที่จะตัด ก็ตัดไม่ได้สักที ส่วนไอ้ที่ไม่คิดจะตัด ดันโดนเค้าตัดซะนี่
+1 ให้พี่นาย และช่วยถามอีตาคฑาวุธด้วยว่า " อีรุงตุงนังกว่านี้ มีอีกไหม " :z2:
-
งืมๆ จะตัดวรุธได้ยังเนี่ย
แบ้วประธานมันจะรุกไม๊ ปล่อยคเชนทร์รุกอย่างเดียวเลย. ขัดใจๆ
-
:L1:คนที่มีรอยสัก ที่มีอไรกับกายคืนนั้น สงสัยเป็นอิตาท่านประธานจอมโหดแน่ๆ เลย :L1:
-
ใช่ ไม่ค้างตรงไหน...."ค้างมาก"เลยใช่มะ 55 ..... ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกไปเองหรือเปล่าว่ามันสั้นอีกแล้วอะ หรือเพราะตัวเองมันกับนิยายเรื่องนี้เกินไป รู้สึกมันน้อยๆ 55
เห้ออ....คนที่ดีก็ไม่รัก คนที่รักก็ไม่เคยดี
-
ใครหนอจะครองใจกาย.... :undecided: :undecided:
-
แง
-
แล้ววรุจ จะต้องเสียใจ ที่ทำกับกาย แบบนี้
ไม่รู้จัก กายหล่อเลือกได้ ซะแล้ว
-
ว้ายๆ มีคุณตำรวจกัณด้วย แล้วคุณหมอไปไหนหล่ะคะ อิอิ
ท่านประธานไปสัญญากับเคนนี่ทำม้ายยยย :z3:
-
ทำไมวรุจน์ทิ้งกาย อยากให้วรุจน์เป็นพระเอกแล้วอ่า รู้สึกว่าวรุจน์เจออะไรมาเยอะเกิน อยากให้สมหวังบ้าง อิอิ
แต่กายก็โลเลนะ แต่ก็ว่าไม่ได้ ออกจะหล่อเลือกได้ขนาดนั้น
พี่นายรีบๆมาต่อนะครับ คิดถึง อิอิ^^
-
ปวดหัวแทนกาย
รู้อยู่ว่าต้องเลือกไม่ตรงกะเราหรอก (เชียร์คเชนทร์)
แต่ก็นะ ตอนนี้ชักอยากรู้ว่า ใครหน่ะผู้ชายคืนนั้น??
-
หึหึหึหึหึหึหึหึ
อาบแดด !!!! ชัดเลย ประธานชัดๆ ความจริงก็คิดมานานแล้วว่าคงไม่มีใครเข้าห้องเคนนี่อีกแล้ว
ให้ตายสิทำไมอยู่ๆก็ม้ามืดมาเลย
นี่คเชนทร์ยังมีหวังใช่มั้ย? เท่าที่เหลือสามคน กายดันเลือกวรุจน์ ที่ตอนนี้สมองบวมเนี่ยสิ
= = สุดท้ายแล้ว....
-
ปวดตับ
ซับซ้อน
ก่อนที่จะไปจบที่...
ท่านประธาน
555
-
จบด้วยความมึนงง อิอิ
-
ยังมึนได้อีก
แล้วนี่มันใครมานัวเพิ่มแบบฟะ
กายจะ... :z3:
ค้างและวนในหัวแงะไม่ออกแฮะ
-
โอย~ :really2:
-
ไม่รู้ทำ ตอนนี้อ่านแล้วสงสารกายอ่ะ อยู่กับการคาดหวัง และ รอคอย เฮ้อ...
ขอให้กายมีความสุขทันปีใหม่นะค่ะ
-
โอ๊ยยยยย เครียด
ตามอ่านตอนแรกก็ขำๆ แต่ตอนนี้เครียด :z3: ตัวเลือกเยอะเกิน
กายก็หล่อ(สวย) เลือกได้ซะ แถมท่าทางจะเลือกคนที่เราไม่ได้เชียร์เนี่ยสิ เซ็ง :seng2ped:
:o12:
-
คิดถึงแล้วครับ
-
คิดถึงด้วยคน :กอด1:
-
ท่านประธาน ฟันธง (เหรอ?!)
-
รอคอยตอน 53
ว่าแต่วรุจน์พอความจำเสื่อม ความรักก้อลืมไปหมด ไม่โทรหากายเลยจะเอาไงกันแน่
เด๋วให้กายเปลี่ยนใจเลย
-
คิดถึงด้วยคน
-
คิดถึงกายแล้ว มาหรือยัง :call:
-
ตั้งใจจะรออ่านรวดหลายๆตอน (จะได้ยาว ไม่ค้าง ฮะๆๆๆ) แต่มันก็ค้างอีก :monkeysad: พออ่านหลายตอนรวดมันรู้สึกนิดๆนะ ว่าตอนตัดตัวจริงๆนี้ไวนะ แต่กว่าจะตัดโคตรนานเลย อารมณ์กายโดยบรรยายจนอืด (แอบคิดนิดๆ :m17: นิดๆเอง) จนทำให้แอบชอบเจ๋นอนิดๆ (ยอมรับก็ได้ ว่าชอบมากกก) บทเขาโดนใจเราเป็นพิเศษ ตอนจิกกัดประชดประชันกายนะ มันโดนใจ พอคนแต่งให้รู้สึกอึดอัดกับกาย แล้วมีคนมาจิกกัดกายแทนแล้วมันสบายใจขึ้น(โรคจิต :z6:) ชอบท่านประธานตั้งแต่แรก แต่ว่าพออ่านไปเรื่อยๆ มันอึดอัดกับความโลเลของกายจนแอบคิดว่า จะเลือกใครก็เลือกๆ ไปซะทีซิ ถึงจะพยายามเข้าใจนะว่าเรื่องแบบนี้มันลำบาก ไปนอนละ :man1:
-
หาตั้งนาน ไปอยู่หน้าสี่แน่ะ ฮ่วย คุณคฑามาดูแลอัพตอนใหม่ด่วน!
อ่ะช่วยดัน
-
53 53 53 53 จงมาๆๆๆ :call:
ไปไหนครับเนี่ย?? ส่งข่าวคราวบ้างงง
-
แอบหายตัวไปพักนึง กลับมาก็ยังมิสามารถเดาได้อยู่ดีแฮะว่าใครเป็นพระเอก แงๆๆๆๆๆ :o12:
แอบใจโลเลด้วยไม่รุ้จะเชียร์ใครดีด้วยซะงั้น เครียดค่า กลายเป็นว่าหลายใจจริงๆด้วยเรา :z3:
-
คุณ(ผู้เขียน)ครับ .....ได้(ทำให้ผมติดนิยาย)คุณแล้ว กลับมาเขียนต่อซิครับ :m16:
ได้โปรด :m15: :3123:
-
ดันไว้ รอตอนต่อไปครับ
-
อ่านถึงตอน28อยู่เลย กายตัวเลือกเยอะจริงๆน่าหมั่นไส้ งี้กว่าจะรู้ใจตัวเองกายไม่ต้องนอนกะทุกคนเลยหรอเนี่ยะ แอบแรงนะนายเอกของเรื่องอ่ะ
-
โทษทีทำให้รอนะครับ ตอนนี้กำลังยุ่งมากกับธุรกิจส่วนตัว(ที่เอาแต่ล้มลุกคลุกคลาน) อีกเดี๋ยวจะมาโพสต่อครับ ไม่มีเวลาพิมพ์เลย รักแล้วรอหน่อยนะ
-
บวกๆ พี่คฑาค่ะ สู้ๆ ค่า รอได้ๆ ^^
-
ปูเสื่อรอ..
เชียร์วรุจน์! ,,แต่มีแววว่าพระเอกเรื่องนี้คือพฤศ :เฮ้อ:
แต่เีราชอบทหารเมฆอ้ะะ :impress2:
-
เริ่มเหนื่อย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มาต่อคราวนี้ ขอเบิ้ลหรือไม่ก็ ฉากเลิฟซีนnc20+ ไปเลยนะครับ อิอิ
คิดถึงคุณเมฆ >///<
-
คิดถึงอ่ะ :monkeysad:
-
ดีใจนะที่เชิงชายทำใจได้แล้ว ดีใจที่กายกับเชิงชายยังคุยกันได้เหมือนเดิมอยู่ มิตรภาพไม่จางหายไป ^^
เชียร์เคนนี่ ^^
วรุจน์ดูจะปลงละ
ท่านประธานก็ยังมะรู้ท่าที ว่าจะยังงัยกันแน่
-
คนเขียนหายไปไหนอ่ะ
คิดถึง....ท่านประธาน (คนเขียนด้วย) :กอด1:
-
มารอลุ้นต่อครับ
-
อ่านรวดเดียวตาลายมากกกกกก
แต่ตั้งแต่อ่านๆมาร้อง ห๊ะ ไปหลายรอบแล้ว
อะไรกันนักกันหนาเนี่ย ถ้าเป็นกายเราอาจหัวระเบิดไปแล้ว
เหนื่อยงานนี่ไม่เท่าไหร่ แต่เหนื่อยหัวใจเหมือนโดนสูบพลังไปซะยิ่งกว่าอีก
แต่ เคนนี่ที่รักกกกกกกกกกกกก T_T
-
หายไปนานจัง
-
ตกไปหน้าสี่แระส์
-
คุณพี่ katawoot ครับ ได้ใจผมไปแล้ว มาลงตอนต่อไปซะทีเถอะครับ
จาลงแดงอยู่แล้วคร้าบ
-
หายนานแล้วน้า
คิดถึงกาย ><
-
ThankS
-
มารออออออออออ :t3:
-
:z3: :z3: :z3: เจ้าของรอยสัก... คือใครกัน
คุณพฤษใช่มั้ยนะ
แต่เรารู้สึกว่าพี่แกตายด้านไงไม่รู้อ่ะ นึกภาพตอนร้อนแรงไม่ออกเลยจริงๆ
ตอนนี้เริ่มเข้าช่วงอึมครึม ไม่ลุ้นเท่าไหร่ แต่แอบเครียด
กายก็น่าสงสาร แต่ก็นะ อีกฝ่ายความจำเสื่อมนี่นา กดดันกว่าอีก
พี่นายสู้ๆ :L2:
-
รอจ้า
มายกพู่เชียร์ ทั่นประธาน อาหุๆ
-
เอิ่มมมม.....หายไปนานมากมายย ไม่ต้องมาต่อก็ได้ แต่แจ้งข่าวคราวกันบ้างนะ ^^
-
คนแต่งอยู่ไหน มาต่อรับปีใหม่ที
-
o13 o13 ชอบจังเลยครับเรื่องนี้ มาต่อเร็วๆนะครับ ยังไงก็เชียร์คเชนท์ :call:
-
สวัสดีปีใหม่ขอให้ทุกท่านมีความสุขนะครับ
โทษทีที่หายหน้านานไปหน่อย ยุ่งๆ กับการเปิดร้านอยู่ครับ ตอนนี้เปิดร้านได้แล้ว 2 วันก็เริ่มจะมีเวลานั่งหายใจและพิืมพ์นิยายต่อแล้วครับ
เจอกันอีกทีบทที่ 54 นะครับ
Happy New Year
::: ท้ายบทที่ 52 :::
“เย็นนี้ไปหาอะไรกินกันนะกาย จะได้ดูรูปที่ชายถ่ายมาด้วย"
“ไม่ใช่กล้องดิจิตอลหรือ"
“เปล่า ใช้กล้องเก่าฟิมล์ถ่ายทั้งหมดเลย จะได้ตั้งใจถ่าย เบื่อกล้องดิจิตอล มีรูปแบบที่กายชอบด้วยล่ะ"
“เจ๊นอไปทัวร์ลำปาง จะกลับพรุ่งนี้ค่ำ"
“ชายรู้" เชิงชายพยักหน้า "ไปกินกันแค่สองคนได้ไหมกาย แต่ถ้ากายไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัวชายจะเสียใจ หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ชายได้คิดไตร่ตรองอะไรมาเยอะ ชายทำใจได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะว่าเราเป็นได้แค่เพื่อนกัน และชายจะไม่ทำให้กายอึดอัดใจต่อไปอีกแล้ว"
“ขอบคุณนะครับ"
“ด้วยความยินดี" เชิงชายค้อมศีรษะทำท่าล้อเลียน กายหัวเราะเบาๆ แล้วผลักอกเชิงชาย ก่อนจะหันไปมองชายรูปร่างท้วมซึ่งกำลังเดินเข้ามาหา
“ไอ้ชาย กลับมาซะที มานี่หน่อย มาคุยกันหน่อยซิ"
“สวัสดีครับพี่ตั้ม" เชิงชายยกมือขึ้นไหว้อีกฝ่าย
“กำลังคิดจะไล่แกออกอยู่พอดี"
“โธ่พี่ บริษัทพี่ให้ลาพักร้อนได้นานสุดสามอาทิตย์ไม่ใช่หรือ" เชิงชายแสร้งทำท่าโอดครวญ
“ขอตัวนะกาย" ตั้ม เจ้าของบริษัททัวร์หันมาพยักหน้าให้กายแล้วดึงแขนเชิงชายให้เดินตาม ส่วนเชิงชายรีบหันมายกนิ้วให้กายห้านิ้วแล้วพูดว่า
“ห้าโมงเย็นนะกาย เจอกันหน้าบริษัท"
กายพยักหน้า มองตามชายหนุ่มทั้งสองด้วยสายตายิ้มๆ ก่อนจะเดินไปที่โซฟาเก่าๆ ไม่ไกลจากตู้เครื่องดื่มหยอดเหรียญ หยิบนิตยสารขึ้นมาอ่าน พร้อมกับดื่มชาเย็นกระป๋องของตัวเองช้าๆ
บทที่ 53
เช้าตรู่วันอาทิตย์ วรุจน์ตื่นแต่เช้าและออกมาเดินเล่นที่สวนหน้าบ้าน เห็นลุงพร้อมและแม่รื่นกำลังจะขึ้นรถเพื่อไปวัดเช่นเคย แม่รื่นหันมาเห็นวรุจน์จึงเดินเข้ามาหาและชวนให้วรุจน์ไปวัดด้วย
“คุณหนู เปลี่ยนใจไปกับรื่นไหมคะ”
“ไม่ล่ะครับ” วรุจน์ตอบ
“ไปวัดจะได้สบายใจ” หญิงชราแหงนหน้าพูดกับผู้เป็นเจ้านาย
“อยู่นี่ผมก็สบายใจ” วรุจน์ตอบ “ผมสบายใจขึ้นเยอะ”
“ป้าอยากให้คุณหนูมีความสุข ตาพร้อมก็อยากให้คุณหนูมีความสุข”
“ผมดูมีความทุกข์มากเลยหรือ” วรุจน์พูดยิ้มๆ
“ก็ไม่มากหรอกค่ะ” แม่รื่นยิ้มให้วรุจน์อย่างอ่อนโยน “เพียงแต่คุณหนูวรุจน์ทีป้าเคยเห็นเป็นคนสนุกสนานร่าเริงกว่านี้”
“ผมเพิ่งหายป่วย”
“ค่ะ ป้ารู้” แม่รื่นพยักหน้า “แต่คุณหนูก็ยังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่เยอะ”
“ไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมจัดการเรื่องพวกนั้นได้”
“ป้ารู้ว่าคุณหนูเก่ง แต่บางเรื่องก็ต้องอาศัยคนอื่นช่วย”
“คนอื่นที่ว่านี่คือพระที่วัดใช่ไหม” วรุจน์เลิกคิ้ว
“แม่รื่น” เสียงลุงพร้อมร้องเรียกหญิงชรา
“รีบไปเถอะ” วรุจน์แตะแขนหญิงชราผู้ที่เคยดูแลเขาตั้งแต่ยังเด็ก “แล้วเอาบุญมาฝากผมด้วยนะ”
“ป้าอยากให้คุณหนูไปเอาเองค่ะ ไม่อยากเอามาฝาก” แม่รื่นยิ้มแล้วเดินไปที่รถ วรุจน์มองตามจนลุงพร้อมเคลื่อนรถออกไปแล้วจึงละสายตาหันไปมองยังสวนกว้างหน้าบ้าน ถอนหายใจยาวๆ ปล่อยใจให้นึกถึงเรื่องต่างๆ ซึ่งหลายวันมานี้เขาพยายามจะ 'ปลง' อย่างที่ได้รับคำแนะนำจากหลายคน
กายวางช้อนซ่อมแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม รู้สึกอิ่มมากทั้งที่เพิ่งทานอาหารได้ไม่เยอะ คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมองแล้วเลิกคิ้ว
“กาย ทำไมทานน้อยจังเลย” คเชนทร์พูดขึ้นแล้วตักอาหารให้กาย “เอ้านี่ ทานอีก เดี๋ยวขาดทุน”
“ผมอิ่มแล้วครับ”
“อิ่มก็ต้องทานต่อ บุฟเฟ่ลันช์หัวละหนึ่งพันบวกบวก คุณทานยังไม่ถึงสองร้อยบาทเลย”
“กว่าจะถึงพันคงท้องแตกตายพอดี” กายทำหน้ามุ่ย
“อย่าลืมบวกบวกอีกสิบเจ็ดเปอร์เซนต์ด้วยนะเออ”
“ผมอิ่มจริงๆ นะครับคุณคเชนทร์”
“ผมว่าคุณอิ่มเพราะเครียด ทานอะไรไม่ลงมากกว่า” คเชนทร์แสดงความเห็น “เครียดเพราะผมหรือเปล่า”
“ทำไมต้องเครียดเพราะคุณล่ะครับ”
“ก็ผมบีบคุณเอาไว้ไม่ให้ถึงจุดสุดยอมซะทีไงล่ะ” คเชนทร์ยักคิ้ว
“คุณคเชนทร์ พูดอะไรทะลึ่ง”
“รอหน่อยนะกาย อีกหน่อยก็ถึงวันเกิดผม” คเชนทร์อมยิ้ม
“ทำไมครับ” กายเลิกคิ้ว “ทำไม”
“ทำไมอะไร”
“ทำไมต้องยื้อเวลา” กายทำหน้าจริงจัง
“ก็เพราะผมต้องการให้คุณคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน” คเชนทร์ตอบหลังจากนิ่งไปครู่ใหญ่
“คุณเป็นคนฉลาด ผมรู้ว่าคุณรู้ว่าคำตอบจะเป็นยังไง”
“ผมไม่รู้หรอกว่ามัน จะ เป็นยังไง แต่ผมรู้ว่าตอนนี้มัน เป็น ยังไง” คเชนทร์เน้นเสียงคำบางคำ
“หือ” กายเลิกคิ้ว
“จะเป็น กับ เป็น แล้วก็ เคยเป็น” คเชนทร์ยักคิ้ว
“คุณกำลังบอกอะไรครับ” กายถาม
“ผมไม่สนว่า เคยเป็น เป็นยังไง ผมแคร์นิดหน่อยเรื่องว่า มันกำลังเป็นยังไง แต่ที่สำคัญสำหรับผมคือ future perfect progressive tense”
“เรื่อง tense ผมไม่แม่น”
“อะไรกัน เป็นทั้งล่ามเป็นทั้งนักแปลก” คเชนทร์อุทาน “เรื่อง tense สำคัญมากนะกาย”
“ผมแปลโดยสัญชาตญาณตามทฤษฎีของนิวมาร์ค” กายยักไหล่แล้วยกน้ำขึ้นดื่ม
“แน่ใจ๊” คเชนทร์เลิกคิ้วซ้าย
“แน่ใจสิครับ” กายพยักหน้า
“ส่วนมากคุณทำอะไรตามสัญชาตญาณจริงหรือเปล่า”
“ก็...”
“เช่นเรื่องที่คุณกำลังอ้อมไปอ้อมมานี่ด้วย”
“ใครอ้อมไปอ้อมมา ผมว่าคุณต่างหากที่อ้อมไปอ้อมมา” กายเถียง
“เรื่องของเราสองคน อย่าบอกนะว่าทำตามสัญชาตญาณ”
“ก็...”
“ต้องทำตามหัวใจนะกาย และที่สำคัญคุณต้องรู้จักหัวใจของตัวเอง ที่คุณตอบคำถามผมเอาไว้แล้วในใจคุณรู้ใจตัวเองขนาดไหน”
“ผมต้องรู้สิ”
“พูดตรงๆ ผมว่าคุณก็ยังสับสนอยู่นั่นล่ะ”
“สับสนตรงไหน” กายถาม
“กลับบ้านไปส่องกระจกดูหน้าและ...” คเชนทร์ชี้ที่ดวงตาของตัวเองแล้วชี้ที่ดวงตาของกาย “และดวงตาของตัวเอง และอย่าโกหกตัวเองว่าคุณไม่เห็นแววตาไม่แน่ใจ หรือถ้าคุณรอไม่ไหว ไปห้องน้ำเดี๋ยวนี้เลย แล้วก็ทำอย่างที่ผมท้า”
“คุณคเชนทร์” กายมองคเชนทร์นิ่ง ยอมรับว่าตัวเองรู้สึกสับสนกับคำพูดของคเชนทร์ ในใจเริ่มไม่เข้าใจคเชนทร์ว่าทำไมทำเหมือนจะยื้อเวลาให้นานออกไปอีก แต่ในขณะเดียวกันก็เร่งรัดเขา
...ทำเหมือนไม่อยากจะได้ยินคำตอบเพราะรู้ว่าคำตอบจะทำให้ตัวเองผิดหวัง แต่อีกทางหนึ่งก็ไม่เห็นว่าคเชนทร์จะกังวลอะไรและดูมั่นใจในตัวเองมาก...
...พูดตรงๆ ผมก็ว่าคุณก็ยังสับสนอยู่นั่นล่ะ...
...คเชนทร์อ่านเราออก หรือพยายามเล่นสงครามประสาท แกล้งพูดให้เราสับสน เพื่อจะให้เราเลิกคิดเกี่ยวกับเรื่องวรุจน์ที่หายหน้าหายตาไปได้หลายอาทิตย์แล้ว...
...สาเหตุเพราะอะไร...เพราะอะไร...ตั้งแต่คืนที่เรากับวรุจน์มีอะไรกัน วรุจน์ก็ขาดการติดต่อไปเลย...
...แต่ตอนเช้าวรุจน์ไม่ได้มีวี่แววว่าจะเป็นแบบนี้เลยนี่นา...
...หรือวรุจน์ต้องการแค่อยากจะ 'ได้' เราเท่านั้น พอสมใจอยากแล้วก็ทิ้ง...
“เหม่ออีกแล้วนะ” คเชนทร์พูดขึ้น “นั่งอยู่ด้วยกันแท้ๆ”
“คุณพูดอะไรให้ผมคิดนี่นา”
“แล้วคุณคิดเรื่องอะไรล่ะ”
“ก็คิดเรื่องที่คุณพูดสิครับ” กายตอบ
“คิดให้ดีๆ นะกาย เรื่องแบบนี้มันสำคัญ” คเชนทร์พูดเสียงจริงจังแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง “แต่ตอนนี้มาช่วยกันจัดการอาหารพวกนี้ให้เกลี้ยงซะก่อน”
“ผมอิ่มแล้ว”
“โอเค โอเค อิ่มแล้วก็อิ่ม ผมไม่บังคับขืนใจคุณหรอก”
“ผมก็ไม่ได้ว่าคุณบังคับ”
“รับรองว่าถ้าไม่เต็มใจจะไม่บังคับ” คเชนทร์ยักคิ้วพร้อมกับอมยิ้ม
กายส่ายหน้า เข้าใจความหมายแฝงในคำพูดของคเชนทร์
...ถึงไม่เต็มใจผมก็จะบังคับ คเชนทร์บอกอย่างนี้ต่างหากล่ะ คนอย่างคเชนทร์นะหรือจะยอมง่ายๆ...
...แต่หากคเชนทร์เป็นวรุจน์ล่ะ พอได้สมใจอยากแล้วก็หมดความสนใจ...
...เอ ก็ไม่ใช่นะ เรากับคเชนทร์มีอะไรกันแล้ว คเชนทร์ก็ยังไม่เห็นจะเลิกตื้อเลย...
...ก็เพราะจริงๆ แล้วเรายังไม่ได้ลงเอยกับคเชนทร์นะสิ คเชนทร์เองก็รู้ดี แต่ถ้าเราตกลงเป็นแฟนจริงจังกับคเชนทร์ ไม่แน่ อาจจะกลายเป็นเหมือนกับวรุจน์...
...โอย ไม่อยากคิดอะไรที่รู้สึกหวาดระแวงแบบนี้เลย...
“เดี๋ยวผมนานะกาย จะไปตักพล่ากุ้งเพี่มอีกซักหน่อย ระหว่างนี้คุณก็นั่งเหม่อถึงเรื่องคุณกับผมรอไปก่อนก็แล้วกัน” คเชนทร์พูดแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้
กายเดินทอดน่องไปตามทางเดินข้างถนนช้าๆ ปล่อยใจให้คิดถึงเรื่องต่างๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องที่คุยกับคเชนทร์เมื่อหลายวันก่อน
...คเชนทร์ดูมั่นใจมากในสิ่งที่ตัวเองพูด...
...แน่ล่ะ คนที่มีความมั่นใจสูงอย่างคเชนทร์ไม่เคยหวั่นอะไรอยู่แล้ว...
...แต่ยังไงก็ตาม เรายังสับสนอยู่จริงหรือ เราก็ตัดสินใจเลือกวรุจน์ไปแล้ว เพียงแต่โชคร้าย อยู่ๆ วรุจน์ก็หายไปเท่านั้นเอง...
...แล้วจะมีประโยชน์อะไร ถ้าวรุจน์ไม่สนใจเราก็จะกลายเป็นว่าเรามีใจให้วรุจน์เพียงข้างเดียว ไม่ต่างจากซอว์ เบน คุณทหารอากาศเมฆ ธฤต เชิงชาย หรือแม้แต่คเชนทร์...
...เฮ้อ ทำไมอะไรมันยุ่งยากขนาดนี้นะ เราก็อยู่ของเรามาดีๆ กลับมีเรื่องแบบนี้เข้ามาในชีวิต...
...ความรัก ทำไมมันเป็นแบบนี้น๊อ...
เมื่อถึงป้ายรถประจำทาง กายหยุดเดิน เปลี่ยนใจจะขึ้นรถกลับบ้านแทนที่จะเดินเล่นไปเรื่อย ขณะที่รอรถ กายหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อดูว่ามีสายเรียกเข้าที่ไม่ได้รับหรือไม่จึงเห็นว่าเมื่อสิบห้านาทีที่ผ่านมามีโทรศัพท์จากวินเตอร์เพื่อนของเขา
“ว่าไงวินเตอร์ ไม่ได้คุยกันตั้งนาน ยังจำได้อยู่หรือว่าเราเป็นเพื่อนกัน” กายพูดแล้วหัวเราะเมื่อวินเตอร์รับสาย
“จำได้สิ แล้วที่โทรมาก็มีเรื่องสำคัญ นายมาเจอเราที่ผับของพี่อ๋องตอนนี้เลยนะ”
“สี่ทุ่มแล้ว จะกลับบ้าน พรุ่งนี้ต้องออกทัวร์แต่เช้ามืด”
“แต่นายต้องมานะกาย” วินเตอร์ยืนยัน
“มีอะไรก็พูดทางโทรศัพท์”
“ไม่ได้ ต้องเจอกัน เรามีอะไรให้ดู เรื่องนี้สำคัญมาก”
“อย่าลีลาน่าวินเตอร์”
“ไม่ได้ลีลา จริงๆ นะกาย มาเลยนะเพื่อน ยิ่งเร็วยิ่งดี นั่งแท็กซี่มาเลย” วินเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง กายขมวดคิ้ว รู้สึกสงสัยว่าวินเตอร์มีเรื่องสำคัญอะไรนักหนาจึงตอบตกลงว่าจะไปพบ
บรรยากาศในผับ Lose Yourself ยังไม่ครึกครื้นเต็มที่เพราะเป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่งซึ่งยังถือว่ายังหัวค่ำอยู่สำหรับผีเสื้อราตรีทั้งหลาย กายเดินเข้าไปในผับและเห็นวินเตอร์นั่งอยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์บาร์จึงเดินเข้าไปหา แต่เมื่อพบกันวินเตอร์กลับลากเขาออกมานอกผับ
“อะไรกัน ชวนมาผับแล้วลากออกมาข้างนอก คุยกันในนั้นไม่ได้หรือไง”
“ข้างนอกเงียบกว่า” วินเตอร์พูด
“เป็นอะไร ท่าทางซีเรียส” กายถาม
“คือยังงี้” วินเตอร์มีสีหน้ากังวล “ไอ้ซัมเมอร์มันก่อเรื่องอีกแล้ว”
“เกี่ยวอะไรกับเรา”
“มันถูกซ้อมอาการหนัก”
“ฮ้า หนักขนาดไหน” กายอุทานด้วยความตกใจ
“หนักพอสมควร ขนาดต้องนอนหยอดน้ำข้าวต้มในโรงพยาบาลเลยล่ะ แต่ช่างมันเถอะ สมน้ำหน้า หาเรื่องใส่ตัวดีหนัก ที่มันโดนยำเละก็เพราะเรื่องแข่งรถเรื่องพนันนั่นล่ะ คราวนี้ไปทำอีท่าไหนก็ไม่รู้”
“แค่นี้บอกทางโทรศัพท์ก็ได้ ไหนว่าจะให้ดูอะไรถึงให้มาหา” กายตัดบท
“กาย เราขอโทษแทนน้องชายเลวๆ ด้วยว่ะ” วินเตอร์ทำหน้าเสียใจ “ตอนอยู่ที่โรงพยาบาลมีโทรศัพท์เข้า เรารับสายแทนมันเพราะอยากรู้เรื่องว่าอะไรเป็นอะไร แล้วเราก็สำรวจโทรศัพท์ของมันก็เลยเจอนี่” วินเตอร์ยกโทรศัพท์ของน้องชายให้กายดู
“หือ” กายเลิกคิ้ว ทำเสียงสงสัยอยู่ในลำคอ “รูปนี้มันเคยหลุดไปในเน็ตนี่นา ลงหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ด้วย”
“ใช่” วินเตอร์พยักหน้า “รูปนายเมาแอ๋ เอนซบอกหนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้ที่พวกนักข่าวโมเมว่าเป็น CEO โรงแรมใหญ่ๆ อะไรนั่น”
“คงโหลดจากเน็ตมั๊ง” กายหรี่ตามองรูปบนหน้าจอโทรศัพท์ของซัมเมอร์แล้วพูดว่า “หรือว่าน้องชายนายเป็นเกย์ ถึงได้โหลดรูปแบบนี้มาไว้ในเครื่อง”
“ดูอีกอัน” วินเตอร์กดโทรศัพท์แล้วแสดงหน้าจอให้กายดู สิ่งที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ HTC ของซัมเมอร์ทำให้กายอ้าปากค้าง ตาเบิกกว้างพร้อมกับอุทานออกมาเบาๆ ว่า
“อะไรเนี่ย...”
::: End of Chapter 53 :::
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆๆ
o22 ค้างสุดๆ
-
ค้างโคตรๆ!!
ทำกันได้ลงคอ ฮือๆ
แล้วนี่กายจะได้สมหวังกับเค้ามั้ยเนี่ย
ไม่ใช่พอปฏิเสทเคนนี่แล้ววรุจก็ตัดใจได้พอดีหรอกนะ
เฮ้ออออ ทำไมคนหน้าตาดีต้องมีกรรม(?)
จะรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ
-
มันค้าง :a5:
อะไรกัน ที่อยู่ในโทรศัพท์มันคืออะไร
-
ขอประกาศอย่างเป็นทางการว่าค้างอย่างแรง!!
อะไรใคร รูปอะไร โอ๊ยอยากรู้ค่ะ
สุดท้าย คิดถึงมากๆเลย นึกว่าจะมาปีหน้าซะแล้ว
-
แง้ๆๆๆๆๆ ค้างอย่างแรงอะ
อยากรู้ว่า อะไรเนี่ย ของกาย หมายถึง
-
ฮึ่ยๆ :serius2:
รูปอะไร...........และใครอยู่ในรูป
ปล.อ่านตอนนี้รู้สึกว่าวรุจน์เด่นจัง
-
อะไรเนี่ย...!! (ขออุทานเลียนแบบกาย)
ในที่สุดคนคนนั้นก็จะเผยตัวแล้ว
วินเตอร์ กับ ซัมเมอร์ ถ้าไม่ได้พี่น้องคู่นี้เรื่องไม่จบเลยนะเนี่ย เอะ! หรือว่าไม่เกิด? 55+
คนในคืนนั้นมันใครน้อ?? วรุจน์ เคนนี่ นายทหารอากาศ ...กายก็ว่าไม่ใช่
ตอนนี้ก็เหลือแค่ ธกฤต กับ ท่านประธาน ใช่มั้ยหว่า???
ถ้าเป็น ธกฤต แล้วกายไปอยู่ห้องเคนนี่ได้ไง? หรือควบสอง! 55+
แล้วท่านประธานล่ะ?? ...อืม ก็รู้จักเคนนี่ เรื่องมันยังไงละนี่ ความมึนงงยิ่งกว่าโคนันอีก
แล้วคำตอบจะมีเพียงหนึ่งเดียว...รึเปล่าหว่า??
ไม่รู้แหละ ยังไงก็เชียร์ท่านประธาน 55+ แต่สองคนนี้แลดูเคมีจะไม่ไปด้วยกันอย่างแรง
เอาหน่ามันอาจยังไม่ใช่ตอนนี้...(คิดเข้าข้างตัวเองสุดฤทธิ์)
-
ค้างที่สุดถึงที่สุด!!!!! :z3:
ไม่เอาคลิปนะ TT หรือว่าจะเป็นรูปผช.วันนั้น???? มันคืออะร๊ายยยยยยยยยยย??????
กายเครียดจะตามอยู่เเล้ว วรุจน์ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยรึไง
คเชนทร์ก็ตื๊อไม่มีเปลี่ยน
รออ่านตอนที่ 54 อย่างแรงค่ะ!!!!!!!
-
คนเขียนหายไปนาน แถมค้างอีก ใจร้ายมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ทำไมทำอย่างนี้ :z3: :z3: :z3:
-
:a5: คนเขียนใจร้ายยยยยยยยยย
จะได้รู้แล้วใช่มั้ย ว่าใครคือผู้ชายคนนั้น
-
ค้างที่สุดเลยครับ
-
กรีซซซซซซซซซซซซซซซ มันคืออาร๊ายยยยยยยยยยยยยย
-
สุดยอดอ่ะ คนแต่งคนนี้ ครบปียังเนี่ยเรื่องนี้
ปีใหม่ 2555 ขอให้หายยุ่งทุกเรื่องนะคะ
-
ค้างที่สุด
อย่าบอกนะครับว่าจะต่ออีกทีเดือนหน้า
-
สวัสดีครับ
ทำให้สงสัยอีกแล้วว่ารูปอะไร เกี่ยวกับใคร ยังไงนี่
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
บอกได้คำเดียว "เซ็งค่ะ!!!!!!" ค้างอย่างแรงงงงงงง >_<
แล้วปีใหม่นี่เราจะเที่ยวแบบมีความสุขได้ยังงายยยยยยยยยยยยยยยย TT__TT
-
เง้อ อย่างค้างง่ะ เอแต่อีกรูปเป็นรูปกายกับพฤศป่ะ มีลุ้นเนาะ ไม่งั้นคงไม่"เฮ้ยยยย"ขนากนั้น
:3123:รอต่อน้าจ๊ะ
-
ขอให้ปีหน้าไม่ต้องพบเรื่องยุ่งยากใดๆ และสุขสมหวังดังใจนะครับ
จะรอติดตามตอนต่อไปอยู่นะ
-
ค้างงงงงงงง
อีกรูปนี่มันคืออะไร
เป็นรูปหน้า ผช.คนนั้นใช่มั้ย
โอยยยย
อยากอ่านๆ
-
สวัสดีปีเก่า พี่นาย รอบท 54 แล้วค่อย สวัสดีปีใหม่
เล่นทิ้งปริศนา มีอะไรอยู่ในเครื่อง หึ หึ หึ ......
+1 ให้กับการฉลอง เปิดร้านใหม่ ขอให้ค้าขาย คล่องปรื้ด ๆ เงินทอง ไม่มีเวลานับ หาที่เก็บไม่ได้ :mc4:
-
อ่านเมนท์แล้ว ตรูยังไม่อ่านตอนที่ 53 ก็ได้ฟระ
กลัวคนแต่งไม่ยอมมาสอยลงจากฟ้า ท่าทางจะค้างยาว
-
เรื่องมันต้องเฉลยในตอนหน้าแน่ๆ เลย 55
ค้างนะคะเนี่ย อยากอ่านๆ รอค่ะ ^_^
-
Nooooooo!!!! kaang yang rang!!!! O_o"
-
ไม่น่ากดเข้ามาอ่านตอนนี้เลย ค้างมาก
น่าจะรออีกสองตอนแล้วค่อยอ่าน. เซ็งเลย
-
มาให้ค้างอีก
สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณ katawoot มาอัพบ่อยๆนะค่ะเรื่องนี้ ลุ้นจนไม่รู้แล้วว่าหนุ่มไหนจะมาวินเป็นพระเอก
-
ทำไมทำกันแบบนี้ ค้างโครตๆ
-
อ่านแล้วค้างเลยอ่ะ :a5:
หลังจากที่คุณคทา หายไปนาน ดีใจที่กลับมาต่อนะ แต่ มันค้างมากมาย :sad4:
อย่าหายไปเป็นเดือนอีกนะขอรับ คนอ่านจะลงแดง ตายคาคอม :z3:
แล้วก็สวัสดีปีใหม่ ล่วงหน้าด้วยเลยแล้วกัน :กอด1:
-
อ่านแล้วเพลีย เฮ้ออออ..
-
โอ้ยยยยยย เป็นใครกันน่ะ
-
อ๋ายยยย อัพแล้วดีใจ!
นายซัมเมอร์..เป็นคนถ่ายรูปสินะ
ที่กายอุทานว่าอะไรเนี่ย เราว่าต้องพฤศแน่เลยอะ
เราเชียร์วรุจน์ แต่ทำไมเราคิดว่าพฤศมันพระเอกจังอะ
พฤศพระเอกแน่ๆ T ^ T
-
โทษทีที่ทำให้ค้างครับ ขอแก้ตัวด้วยการต่อฉากกายกับวินเตอร์ให้จบละกัน
“คลิปสั้นๆ ถึงไม่เห็นว่าเป็นใครแต่ก็ดีกว่ารูปถ่ายล่ะ” วินเตอร์พูด
“ซัมเมอร์ถ่าย...” กายพึมพำ
“เราบีบคอมันจนได้คำตอบ” วินเตอร์พยักหน้า “ใช่ มันกับเพื่อนถ่าย”
“ทำไม”
“มันเป็นหนี้พนันแข่งรถ เจ้าหนี้ของมันต้องการทำลายชื่อเสียงผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังนาย แต่ไอ้ซัมเมอร์ทำงานพลาด ถ่ายรูปได้แค่คาง แต่คลิปวีดีโอดีหน่อย เห็นถึงปลายจมูก”
“ใคร” กายขมวดคิ้ว ดึงโทรศัพท์มาจากมือของวินเตอร์แล้วดูคลิปสั้นๆ นั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก ปากก็พึมพำว่า “สองคนนั้นเป็นใคร ซัมเมอร์อยู่โรงพยาบาลไหน เราจะไปบีบคอเค้นเอาคำตอบจากมัน”
“คนที่มันต้องทำลายชื่อเสียงมันไม่รู้ แต่เจ้าหนี้ของมันคือ...”
“ใคร” กายจ้องหน้าวินเตอร์
“คนที่มีข่าวกับนายไง...CEO โรงแรมอะไรนั่น” วินเตอร์ตอบ “เรื่องมันยุ่งเนอะ ตัวเองให้ไอ้ซัมเมอร์ทำ แต่คลิปดันหลุดออกไปในเน็ต ลงข่าวหนังสือพิมพ์ด้วยอีกต่างหาก ว่าเป็นตัวเองกับหนุ่มคู่ใจ”
“คุณวรุจน์” เสียงกายเบาโหวง
-
เอาล่ะสิ ต่างฝ่ายต่างก็มีเรื่องให้คิด
ถ้าวรุจน์ไม่เลิกความจำเสื่อม มีหวังคู่นี้ได้เลิกตั้งแต่ยังไม่เริ่มแน่
ปล. ขอบคุณที่มาต่อค่ะ ใจดีตลอดอ่ะ มาหอมแก้มที อิอิ
-
อ่ะนะ มาสั้นๆแต่ ก็ตรงประเด็นชัดแจ้งแดงแจ๋ว่า วรุจน์ ต้องการทำลายชื่อเสียง ท่านประธาน
แต่ แอบสงสัยว่าตอนนั้น วรุจน์ เจอกับกายรึยัง แบบว่ามันนานจำไม่ได้ หุหุ ความจำปลาทองเจ้าค่ะ
-
ขอบคุณคุณคฑาวุธค่ะ ไลที่ไม่ปล่อยให้ค้างข้ามปี
ถือว่า"ใจดี"เป็นของขวัญปีใหม่เลยนะคะ. ขอบคุณ และสวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
คนที่นอนกับกายคืนวันนั้นสงสัยจะเป็นท่านประธานแน่ๆเลยอ่ะ
เลยกายรู้แบบนี้แล้วจะทำยังไงละนี่ ตกลงใครเป็นพระเอก????
อยากอ่านต่อออออออออออ
ขอบคุณมากค๊าาา :กอด1:
-
ว้ากกกก งานงอก!
มาต่อสั้นๆแต่ลุ้นยิ่งกว่าเดิมอีก!!
รอตอนต่อไปค่ะ รีบมาต่อน้าาา ♥
ปล.งานงอก อย่าบอกนะว่าไอ้ประธานเป็นพระเอก ฮือๆ
แม้นจะเศร้าใจปานใด แต่เรื่องนี้สนุกโคตร คงตามจนจบล่ะค่ะ TT
-
:กอด1: :L2:
-
ถ้าคุณประธานเป็นพระเอก แล้วจะกลับไปอ่านใหม่ตั้งต้นอีกรอบเลย แอร๊ยย ถูกใจ ><
-
ขอบคุณมากๆๆๆๆค่าที่มาต่อให้หายค้าง ^^
เป็นคลิปวรุจน์ ซึ่งต้องการจะจัดการท่านประธานแต่มาโดนซะเอง :เฮ้อ:
แต่แสดงว่าผช.วันนั้นคือท่านประธาน???
ลุ้นกันต่อค่า ~
-
สรุปว่าคนในคลิปเป็นท่านประธานหรอออออ
โอ้วววววววววว :a5:
-
ผู้ชายคนนั้น อิอิ
ท่านประธานใช่มั้ยเนี่ย ลุ้นๆๆๆ
-
เป็นท่านประธานจริงๆด้วยอะ
แสดงว่าวรุจเป็นตัวร้ายแล้ว
คุณประธานเป็นพระเอกที่โดนกลั่นแกล้ง(รึเปล่า)
55555
-
เง้ออออ วรุจน์ ทำไมทำแบบนี้
-
มันอยู่หน้า 128 :เฮ้อ: ตอนแรกนึกว่าอยู่หน้าเดียวกัน
-
ก่อนอื่นต้องขอบคุณที่มาต่อให้นะครับ
แต่ว่าอ่านแล้วถถ้าเป็นอย่างที่เข้าใจจริงๆ
คือประธานเป็นพระเอก จะเสียใจมาก
จะเอาเคนนี่ จะเอาเคนนี่
-
เรื่องเริ่มจะคลี่คลายขึ้นมาหน่อยๆ แล้วแหะ
-
แฟนคลับท่านประธานโบกธงสะบัด งานนี้มีเฮ แล้วครับพี่น้อง
เจ้าประคู้ณ ขอให้ท่านประธานเป็นพระเอกจริงๆ เถอะ ^^
-
น่าจะชัดเจนว่าท่านประธานเป็นคนในคืนนั้น... รึปล่าว
แต่เรื่องเดินมาขนาดนี้แล้วก็คิดว่าท่านประธานน่าจะเป็นพระเอกนะครับ
ยกเว้นมีอะไรหักมุมตอนท้ายอีกที
เพราะว่าคเชนทร์นี่ก็ มาไม่เบาเหมือนกัน
-
ขอบคุณนะคะ ที่มาต่อส่วนที่ค้างคาให้จบ >_<
ถ้าผู้ชายคนนั้นคือท่านประธานจริงๆ เดี๋ยวจะกลับไปอ่านเรื่องนี้ใหม่อีกรอบนึง คึคึ
-
เรื่องคลิปวรุจน์ตัดสินใจทำก่อนที่จะความจำเสื่อมแล้ว แต่กายมารู้ทีหลังโดยที่ฮีแก้ตัวไม่ได้(เพราะจำไม่ได้)
ลืมความรักไปและกำลังทำมันพังอีก
-
แว้กๆๆๆ วรุจน์... :z3:
พระเอกพฤศแน่แล้วทีนี้ :z2:
-
โถ ๆ ๆ มาแค่นี่นะ พี่นายยยยยยยย.........
เอาอย่างน้อยก็มาให้ไม่ต้องค้าง +1 ให้สงท้ายปี :z2:
-
ตอนนั้นวรุจน์ทำเพราะยังไม่รู้จักกาย แต่ตอนนี้รู้จักกันแล้ว แบบนี้ไม่แคลงใจกันมากกว่าเดิมเหรอ
ผู้ชายคืนวันศุกร์นั้นเป็นท่านประธานใช่มั้ย ลุ้นให้ใช่ 5555
สุขสันต์วันปีใหม่คะทุกคน
-
ท่านประธานจริงๆด้วย
แต่ฝีมือคุณวรุจน์หรือเนี่ย
เอาแล้วไงหนูกาย จะทำไงดี
-
ทำแบบนี้บาปนะ กำลังได้อารมณ์สุดๆๆ มาค้างคา :เฮ้อ: :z3:
-
เรื่องคลิปวรุจน์ตัดสินใจทำก่อนที่จะความจำเสื่อมแล้ว แต่กายมารู้ทีหลังโดยที่ฮีแก้ตัวไม่ได้(เพราะจำไม่ได้)
ลืมความรักไปและกำลังทำมันพังอีก
เห็นด้วย เห็นด้วย ถ้ามันพังก็ดี เพราะมีคนต่อคิวอยู่ ยังไงๆก็คงไม่พ้นคนคืนแรกอยู่ซึ่งอาจเป็นท่านประธานที่เราเชียร์อยู่ตอนแรกแต่ยังไม่ทันอ่านตอนนี้ เดี๋ยวกลับไปอ่านก่อน น่าเสียดายวรุจน์ :เฮ้อ:
-
กรรม เฉลยแล้วแต่คนอ่านเครียดอ่ะ
วรุจน์ทำแบบนี้แล้วกายจะทำยังไงต่อหละ
ทำไมคู่นี้มันมีแววดราม่าตั้งแต่ยังไม่ลงเอยแบบนี้เนี่ย
ปล. แฮบปี้ปีใหม่ มีความสุขมากๆนะค่ะ :กอด1:
-
อึ้ง เห็นคนเขียนใช่คำกำกวม แม่เจ้าประคุณรุนช่องเลยคิดไปเองว่า วรุจน์คือคนที่ นั้นนี่นั้นกับนายกาย(อยู่กับคเชนทร์จนติดซะแล้ว)
ก็นายกายตกลงปลงใจบอกไม่มีเรื่องอะไรต้องเคลียร์แล้ว เอิ่ม.....
ท่านประธานไปอาบแดดมาหรอคะ? :a5:
(แอบคิดว่าคนเงียบๆจะเซ็กซี่ได้ขนาดไหน :pighaun:)
เอนเอียงให้ท่านประธานอยู่หรอก แต่กลัวว่าคนแต่งจะชอบพระเอกซาดิสม์ จะได้หันมาตบจูบกับคุณวรุจน์ที่มีเค้าออกลายดราม่าหนัก.... o22
คิดหนักคิดหนัก คนเขียนซาดิสม์กว่าคุณวรุจน์
-
แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตา รอตอนต่อไป
-
ถ้าวรุจน์ยังเสื่อมไม่เลิก
มีหวังไม่ได้ไปต่อแล้วแหละ เหอๆ
-
คนที่ไม่คิดว่าจะใช่ ก็ใช่จนได้สินะ สินะ 555+
วรุจน์ คุณ!! ไม่ได้ไปต่อ(ในบทพระเอก) 555+
-
:mc1: :mc3: :mc2:
สวัสดีปีใหม่คุณนาย
ขอให้มีความสุขมากๆ
-
สวัสดีครับ
มาสั้นๆ แต่มีความหมายมากมาย ยังไงรออ่านต่อเต็มๆ ดีกว่า
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
หลังจากที่อ่านจนมาถึงจุดนี้
ยังไม่กล้าฟันธงว่าใครกันแน่ที่เป็นพระเอก
เพราะกลัวปิ๋วอ่ะ :z3:
ปล.ยังรักพฤศเหมือนเดิม
-
อร้ายรีบมาต่อนะ ค้าง
-
:L2: Happy New Year ค่าพี่นาย
ถ้าท่านประธานเป็นพระเอก... ขอบทเท่ๆให้พี่ท่านบ้างสิคะ ยังไม่หายหมั่นไส้เลย
จริงๆแล้ว หาความดีไม่เจอ มีแต่ความผิดนะเนี่ย อีตาคนนี้ อิอิ
ส่วนตัวแล้วอยากให้วรุจน์เป็นพระเอก
-
มันคือ~ ? (ลุ้นตัวโก่ง)
ค้างอ่ะ สุดๆ
-
ขอเผยความในใจหน่อย ที่จริงไม่เคยอยากทำให้ใครค้างนะครับ
แต่เรื่องมันพาไปอ่ะนะ
บทที่ 54
“คลิปสั้นๆ ถึงไม่เห็นว่าเป็นใครแต่ก็ดีกว่ารูปถ่ายล่ะ” วินเตอร์พูด
“ซัมเมอร์ถ่าย...” กายพึมพำ
“เราบีบคอมันจนได้คำตอบ” วินเตอร์พยักหน้า “ใช่ มันกับเพื่อนถ่าย”
“ทำไม”
“มันเป็นหนี้พนันแข่งรถ เจ้าหนี้ของมันต้องการทำลายชื่อเสียงผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังนาย แต่ไอ้ซัมเมอร์ทำงานพลาด ถ่ายรูปได้แค่คาง แต่คลิปวีดีโอดีหน่อย เห็นถึงปลายจมูก”
“ใคร” กายขมวดคิ้ว ดึงโทรศัพท์มาจากมือของวินเตอร์แล้วดูคลิปสั้นๆ นั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก ปากก็พึมพำว่า “สองคนนั้นเป็นใคร ซัมเมอร์อยู่โรงพยาบาลไหน เราจะไปบีบคอเค้นเอาคำตอบจากมัน”
“คนที่มันต้องทำลายชื่อเสียงมันไม่รู้ แต่เจ้าหนี้ของมันคือ...”
“ใคร” กายจ้องหน้าวินเตอร์
“คนที่มีข่าวกับนายไง...CEO โรงแรมอะไรนั่น” วินเตอร์ตอบ “เรื่องมันยุ่งเนอะ ตัวเองให้ไอ้ซัมเมอร์ทำ แต่คลิปดันหลุดออกไปในเน็ต ลงข่าวหนังสือพิมพ์ด้วยอีกต่างหาก ว่าเป็นตัวเองกับหนุ่มคู่ใจ”
“คุณวรุจน์” เสียงกายเบาโหวง
จะเรียกว่าโอกาสเหมาะก็ว่าได้ เช้าวันนี้กายต้องมารับลูกทัวร์ที่โรงแรม The Atlantis เขาจึงมาถึงโรงแรมก่อนเวลานัดเกือบหนึ่งชั่วโมงเพราะตั้งใจจะขอพบวรุจน์และคุยให้รู้เรื่อง
กายเดินผ่านลอบบี้หรูหราของโรงแรมเพื่อตรงไปยังเคาท์เตอร์ฝ่ายต้อนรับ มือล้วงกระเป๋ากางเกง กำโทรศัพท์ HTC ของซัมเมอร์ในกระเป๋ากางเกงเอาไว้แน่น แต่เมื่อกำลังจะถึงเคาท์เตอร์เขาก็ต้องชะงักเมื่อหันไปทางขวาเห็นร่างสูงใหญ่ของวรุจน์ในชุดสูทสีครีมดูแปลกตาเดินมากับชายชาวตะวันตกสองคนซึ่งคงจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาเพราะกำลังฟังวรุจน์พูดแล้วพยักหน้าเหมือนรับคำสั่ง
กายตัดสินใจเดินเข้าไปหาวรุจน์แต่วรุจน์หันมาเห็นกายเสียก่อน
สายตาและใบหน้าเย็นชาของวรุจน์ทำให้กายชะงัก
...นี่ไม่ใช่วรุจน์คนเดิม...กายคิดอยู่ในใจ
วรุจน์มองกายแวบเดียวแล้วเดินจากไปกับชายชาวตะวันตกทั้งสอง กายยืนนิ่ง รู้สึกชาไปทั้งตัว
...เกิดอะไรขึ้น ทำไมเป็นแบบนี้...
แวบหนึ่ง กายรู้สึกว่าความโกรธแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว เขาอยากจะเดินไปที่เคาท์เตอร์รีเซฟชั่นและฝากโทรศัพท์ HTC ของซัมเมอร์ให้กับวรุจน์เพื่อให้ฝ่ายนั้นได้เห็นภาพในคลิปวีดีโอสั้นๆ ที่เขาแสดงอาการเมาแอ๋คลอเคลียกับผู้ชายคนหนึ่ง
...วรุจน์ต้องจำได้ว่าเรื่องอะไร...
...แต่ความจริงวรุจน์น่าจะจำได้ตั้งแต่ภาพถูกตีพิมพ์บนหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์แทบทุกฉบับตอนที่ตัวเองถูกรถชนใหม่ๆ แล้ว วรุจน์รู้มาตั้งนานแต่เก็บเงียบเอาไว้ แล้วที่แสดงออกว่าเป็น 'เพื่อนพิเศษ' หรือ 'เป็นแฟนกัน' กับเราล่ะ หมายความว่ายังไง ทั้งหมดเป็นการเสแสร้งงั้นหรือ...
...แต่วรุจน์สูญเสียความจำเพราะถูกรถชน!...
...แต่วรุจน์ทำสิ่งนี้ก่อนถูกรถชน!...
...วรุจน์ใช้เราเป็นเครื่องมือในการทำลายชื่อเสียงผู้ชายคนที่เรานอนด้วยในคืนวันศุกร์ที่ 20 คืนนั้นเราเมาหลุดโลก ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยว่าตัวเองถูกใครลากไปที่ไหน...
...แต่ท้ายที่สุดก็รู้ว่าเป็นคอนโดของคเชนทร์...
...วรุจน์ต้องการทำงายชื่อเสียงคเชนทร์งั้นหรือ แต่คเชนทร์โชคดี คืนนั้นไม่ได้นอนที่นั่น เพื่อนของคเชนทร์มารับเคราะห์แทน...
...เพื่อนที่สนิทกันพอจะใช้คอนโดของเพื่อนนอนพักเพราะดื่มเหล้าเมากลับไปนอนบ้านตัวเองไม่ได้...
...โอ ไม่นะ...
...จากนั้นคเชนทร์ก็เลยแก้แค้นด้วยการขับรถชนวรุจน์ วรุจน์โกรธที่ซัมเมอร์ทำงานพลาดจึงให้คนรุมซ้อม...
...ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น ไม่น่าจะกล้าทำอะไรกันแรงขนาดนั้น เราคิดอะไรอยู่นี่...
กายสะบัดหัว ไล่ความรู้สึกสับสนออกไปแล้วเดินออกมาจากโรงแรมและเดินไปตามถนนช้าๆ อย่างไร้จุดหมายจนกระทั่งมาถึงป้ายรถประจำทางจึงนั่งลงบนที่นั่งรอรถ
กายถอนหายใจยาว พยายามตั้งสติด้วยการบอกตัวเองว่า เรื่องที่ผ่านมาเป็นประสบการณ์ชีวิตซึ่งจะต้องไม่ให้มามีผลต่อการดำเนินชีวิตในเวลาปัจจุบันและอนาคต
…หากวรุจน์ต้องการเชื่อมความสัมพันธ์ต่อก็คงไม่ทำอย่างนี้ ส่วนวรุจน์จะกำลังคิดอะไรอยู่และมีเหตุผลอะไรถึงได้ทำแบบนี้เขาไม่อยากจะคิดต่อให้ปวดหัว...
...ก็ดี...ความจริงเขากับวรุจน์ก็ยังไม่ทันจะได้เริ่มอะไรกันจริงจังซะทีเดียว...
...จบอย่างนี้ก็ไม่เห็นจะแย่ตรงไหน...
กายนับจำนวนของนักท่องเที่ยวที่นั่งอยู่ในรถตู้สองคันได้ 18 คนจึงทราบว่ามีคนหนึ่งยังไม่ได้มาขึ้นรถ เขาปิดประตูแล้วหันไปมองหาผู้ช่วยจึงเห็นว่ามธุรส หญิงสาวร่างบอบบาง ผมรวบตึง สวมหมวกสานสีน้ำเงินเข้มกำลังเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางเร่งรีบ
“พี่กายค่ะ หายไปหนึ่งคนค่ะ อีตาออสตินคนเดิม รสตามหาตรงไหนก็ไม่เจอ” มธุรสพูด
“งั้นแจกแอปเปิ้ลให้แขกกินเลย บอกให้รอหน่อย เดี๋ยวพี่จะไปตาม” กายสั่งมธุรสแล้ววิ่งกลับเข้าไปในโรงแรม Hou Hin Paradise
“ออสติน คาร์เตอร์จะอยู่ที่ไหนของโรงแรมวะ ที่เดิมหรือเปล่าก็ไม่รู้” กายพึมพำ พยายามคิดขณะที่เร่งเดินผ่านลอบบี้ไปยังสวนด้านหลังของโรงแรมเพราะคิดว่าจะเริ่มต้น 'ค้นหา' ลูกทัวร์เจ้าปัญหาที่เคาท์เตอร์บาร์ของสระว่ายน้ำเป็นแห่งแรกเพราะนึกได้ว่าออสตินชอบว่ายน้ำและชอบคุยกับพนักงานสาวๆ และครั้งล่าสุดที่ตามหาเขาก็ไปพบออสตินนั่งดื่มเบียร์อยู่ที่นั่น
แต่คราวนี้โชคไม่เข้าข้างกายเพราะที่เคาท์เตอร์บาร์ของสระว่ายน้ำนั้นไร้เงาของออสติน คาร์เตอร์ กายเดินดูรอบๆ สระว่ายน้ำเพื่อความแน่ใจแล้วเดินเข้ามาในส่วนที่เป็นสปาของโรงแรม ปากก็บ่นพึมพำมาตลอดทาง
“อีตาเฒ่าหัวงู สงสัยไปนั่งจีบพนักงานสาวๆ ที่สปา”
กายเดินไปที่เคาท์เตอร์ส่วนต้อนรับของสปาและถามพนักงานแต่ก็ไม่มีใครพบเห็นออสติน คาร์เตอร์ กายถอนหายใจแล้วรีบเดินออกมา จุดหมายต่อไปคือ The Gazebo Club ซึ่งเป็นบาร์เครื่องดื่มกลางแจ้งซึ่งอยู่ถัดไปจากสระว่ายน้ำ
กายก้าวขึ้นบันไดทีละสองขั้นด้วยความเร่งรีบ รู้สึกเริ่มเหนื่อยหอบจึงหยุดชั่วครู่แล้วก้มตัวลง งอขาเล็กน้อยและใช้มือทั้งสองข้างดันที่หัวเข่า พ่นลมหายใจออกมาแรงหลายครั้งแล้วยืดตัวขึ้นเพื่อเดินต่อไป อีกประมาณสิบก้าวก็ถึงบันไดอีกสี่ขั้น กายกระโดดขึ้นอย่างรวดเร็วและเมื่อถึงขั้นที่สี่ก็ต้องเลี้ยวขวาไปตามทางเดินซึ่งสองข้างทางเป็นไม้พุ่มสูงระดับอก
แต่ทันใดกายก็ต้องชะงัก ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งเดินสวนมา ผู้ชายคนนี้สวมเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อนเปิดกระดุมทุกเม็ด เผยให้เห็นอกแกร่ง
“ขอโทษครับ” กายพูดและขยับไปทางด้านซ้ายของตัวเอง
“คุณ” ชายคนนั้นพูดสั้นๆ แล้วหยุดเดินและขยับไปทางด้านขวาของตัวเองจึงทำให้ขวางทางของกาย
“ขอโทษครับ” กายพูดอีกครั้งและก้าวไปทางด้านขวา แต่ทันใดก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้งเมื่อเงยหน้าขึ้นและมองเห็นใบหน้าคุ้นตาของผู้ชายร่างสูง
ใบหน้าคมเข้ม สวมแว่นกันแดดสีดำ ผิวสีแทนเพราะอาบแดด
ไม่กี่วินาทีกายก็จำได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร
“ท่านประธาน” กายพึมพำ
“เจอกันทีไรคุณจะเดินชนผมทุกที” พฤศพูด
“ขอโทษครับ” กายลดสายตาลงมามองต้นคอของพฤศ และต่ำลงมาเห็นแผงอกล่ำสัน
...พฤศเป็นคนผิวขาว แต่นี่ผิวเข้ม สงสัยเพราะอาบแดด ทุกครั้งเห็นแต่ใส่สูท พอมาเจอแบบนี้ดูต่างไปแทบจำไม่ได้...
ลมทะเลพัดมาทำให้เสื้อของพฤศปลิว กายตาค้าง เมื่อเห็นรอยแผลเป็นบนหน้าอกของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า กายลดสายตาต่ำลงไป พฤศสวมกางเกงว่ายน้ำสีดำ ขายาว ต้นขากำยำ ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือรูปร่างของผู้บริหารที่เขาเคยเห็นแต่ในชุดสูทสากล
......แต่ว่า...นั่นคือรอยอะไรที่โผล่พ้นขอบกางเกงว่ายน้ำของคุณท่านประธาน...
กายอยากจะก้มลงไปมองให้ชัด ทันใดเสียงของพฤศก็ดังขึ้น
“คุณมาทำอะไรที่นี่”
“เอ่อ...” กายอึกอักชั่วครู่ “ผมมาหาแขก”
“มาหาแขก” พฤศทวน
“ลูกทัวร์ครับ”
“ลูกทัวร์คุณมาว่ายน้ำหรือ”
“เปล่าครับ คือว่า ลูกทัวร์ผมหาย” กายพยายามจะเงยหน้าขึ้นพูดกับพฤศ แต่สายตาของเขาถูกตรึงอยู่ที่เหนือขอบกางเกงว่ายน้ำของอีกฝ่าย
“คุณก็เลยกำลังตามหา”
“ครับ” กายพยักหน้าแล้วกลั้นหายใจ และไม่รู้สึกตัวว่าตัวเองก้มศีรษะลงเล็กน้อย
...นี่มันรอยสักนี่นา...
“งั้นเชิญ” พฤศขยับให้พ้นทาง กายหันหน้ามองตามและยังไม่ขยับตัว พฤศจึงเรียกชื่อกายช้าๆ “คุณกาย”
“ครับ” กายตอบและหันหลัง ก้าวขาออกเดินแต่ลืมไปว่าตัวเองอยู่ใกล้บันได
พฤศคว้าไม่ทัน เพียงเสี้ยววินาที กายก็ลงไปนอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้นเสียแล้ว
::: End of Chapter 54 :::
-
โอ้วววว ท่านประธานนี่เอง แล้วทำไมท่านประธานเย็นชากับกายจังตอนแรก
คิดว่ากายร่วมมือกับวรุจน์เพื่อแบล็กเมลแน่เลย สงสารกายชะมัด
แล้วก็เซ็งวรุจน์สุด ๆ ขอให้ความจำกลับมานะ แต่กายจะไม่อยู่รอแล้ว เซ็ง
-
ท่านประธานจริงๆด้วย ไม่เสียแรงเชียร์ แต่ตอนนี้ทั้งค้างทั้นสั้น
-
กรี๊ดดดดดดดดด ด..
รอมาตั้งนาน คือยอมรับเลยว่า ไม่ได้อ่านตอนก่อนหน้านี้เลยค่ะ
หลังจากที่รู้สึกว่า มีผู้ชายเข้ามาพัวพันกับกายเรื่อยๆเลยแฮะ =_=;;
ด้วยความที่รู้สึกอิจฉา(?) หรืออะไรไม่รู้ ฮ่าาๆๆๆ
ทำให้เราเลือกอ่านเฉพาะตอนที่มีพฤศ กร๊ากกกก ก...
พ่อพระเอกที่เราเชียร์มาตั้งแต่แรก กรี๊ดดดดดด ด..
ตอนนี้ความฝันเราใกล้เป็นจริงขึ้นมาทีละนิดแล้ว
แต่อยากจะบอกว่า เราไม่ค่อยชอบวรุจน์มาตั้งแต่ต้น
ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ดูตื้อ(ตอนแรกๆ)แปลกๆ ทำให้เราพยายามข้ามๆตอนที่มีวรุจน์ด้วยมั้ง เหอๆ..
แต่อยากจะบอกว่า คุณนักเขียน เขียนดีมากกกก
ชอบมากก ก พฤศเท่ห์มากก(ไม่เกี่ยว) ๕๕๕๕๕
เราชอบมากเลยค่ะ..
o18
-
ท่านประธานนี่เอง
-
ท่านประธานนนนนนนนนนนนนนนนน
พอมีเค้าลางมานานแต่ทำใจยอมรับมิได้ ต้องคเชนทร์ของหนูสิ :m15:
แล้วลูกทัวร์คนนั้นไปไหนเนี่ย ฮึ
-
กรี๊ด แพลมออกมาแล้ว ท่านประธานต้องเป็นหนุ่มๆลึกลับคนนั้น ป๊าบๆ ขออย่ามีหักมุมอีกเลย กรี๊ดดท่าน ประธานเท่มั่ก ชอบหนุ่มคืนนั้นที่ร้อนแรง และต้องคือพระเอก และหนุ่มคนนั้นก็คื่อ พฤศคนนี้ เพี้ยง ส่วนวรุจน์ปล่อยฮีบ้าบอของฮีไปเถอะ เพราะ ต้องบอกวรุจน์ว่า “หลบหน่อย(พระเอก)ตัวจริงมา”
-
กรี๊ด ตามอ่านจนถึงตอนล่าสุดแล้ว :sad4:
ว่าแล้วว่าต้องเป็นท่านประธานแน่ๆเลยหนุ่มในคืนนั้น
สงสัยตั้งแต่บอกว่าจะไปอาบแดด
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :กอด1:
-
ท่านประธานใช่ไหมๆๆๆ ขอให้อย่าหักมุมเล๊ยๆ
ว่าแต่ว่าถ้าเป็นท่านประธานในคืนนั่นแต่ทำไมทำเหมือนจำกายไม่ได้? หรือจำได้?
-
หมดกันเคนนี่ที่รัก
เสียใจที่สุด
-
ท่านประธาน แกจะโกรธกายเพื่อ?
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
อีกีี่ตอนจะจบค้าาาาาา~ กรี๊ดรู้แล้วว่าใครหลังจากที่เดามั่ว+เชียร์มานาน ในที่สุดก็ใช่จริงๆ ท่านประธาน (หรือเปล่า เดาตลอด)>>(ไม่ต้องเดาแล้วมั้ง เห็นกันซะขนาดนี้)
จะลงเอยยังไงค้า~ ลุ้นๆ :m3:
รอต่อค่ะ
[/size]
-
ตบเข่าฉาด!! คิดถูกแล้วว่าคนนั้นต้องเป็นประธาน
ส่วนที่วรุธตื๊อจีบกายตั้งแต่แรก. เพราะเห็นหน้าในคลิปแล้วชอบใช่ไม๊คะ
-
โชคชะตาให้มาเจอกันท่านประธานแบบนี้
ในฐานะ fc จะหวังให้ท่านประธานเป็นพระเอกได้มั้ยเนี่ยยย :impress2:
ขอบคุณมากค๊าาาา
สวัสดีปีใหม่ :mc4:
-
ทะ ทะ ท่าน ประ ธาน!!!
เรื่องนี้มันซับซ้อนจริงๆ นะเนี่ย
จริงๆ เคยแอบคิดไว้บ้างเหมือนกันว่ามันจะออกมาหักมุมเช่นนี้ 55555
-
เดาไว้ตั้งแต่แรกว่าน่าเป็นประธานที่เป็นหนุ่มวันศุกร์ แต่ที่เหมือนจะจำกันไม่ได้น่าจะเป็นเพราะชายปริศนาเมา(เหมือนกาย)หรือโดนวางยา
ปล สุดท้ายที่กายตอบรับวรุจน์ไม่ใช่เพราะรัก(รักแท้คงเป็นพระเอก 555) ไม่งั้นคงไม่ตัดใจง่ายไม่ถามเลยซักคำ
-
ชายคืนวันศุกร์เป็นท่านประธานจริงๆ ด้วย กรี๊ดดดดดด กายรู้แล้วๆ จะทำอย่างงั้ยต่ออ่ะ
กับวรุจน์คงจบกันแค่นี้เลยเหรอกาย คาใจ
-
กรีซซซซซซซซซซซซซ ว่าแล้วเชียว ว่าต้องเป็นท่านประธาน โฮววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
โถ่เอ้ย! คิดไว้แต่แรกว่าท่านประธาน
มันจะชี้ชัดเลยว่ามันเป็นท่านประธานแต่แรกๆ TOT
ว..วรุจน์จ๋าา เราชอบนายอ่ะ ;____;
ประธานพระเอกแน่เบยยย~
เราชอบพวกที่เจอกันตอนเด็กอย่างกายกับวรุจน์มากกว่า -3-
ว่าแต่ทำไมพฤศทำเป็นจำกายไม่ได้นะ?
-
ขอชมผู้แต่งนะครับ หักมุมไป หักมุม มา เล่นเอาซะงง เลย
แต่ชอบมากครับ
-
ฮึ ฮึ นั่นไงชายในคืนวันศุกร์ที่ 20สรุปเป็นท่านประธานจริงๆ
แล้วอีกกี่ชาติจะรักกัน เพราะกายไม่เคยมีใจให้ท่านประธานเลยซ้กนิด
แล้วท่านประธานละตอนนี้รู้สึกกับกายแบบไหน เพราะเคยระแวงว่ากายเป็นสายให้ศัตรูตลอด
ผู้แต่งยอดมาก ไม่ค่อยเผยความรู้สึกของท่านประธานให้รู้เลย
ตอนนี้กายคงกระวนกระวายใจน่าดู เพราะคงอยากรู้ว่าเป็นท่านประธานจริงหรือเปล่าในคืนนั้น
ที่จริงน่าไปทบทวนความจำกันอีกซักรอบนะ อิอิ :z1:
...ว่าแล้วคนอ่านก็ตั้งหน้าตั้งตา รอตอนต่อไป :z2:
-
ก็ชัดเลยงานนี้
-
บทจะเลิกตามหา ก็ดันได้คำตอบ :m20: กายหนอกาย
+1 พร้อมสวัสดีปืใหม่ครับ พี่นาย อย่าเจ็บ อย่าจน มีคนเกาะท้าย มีสก๊อยได้สมใจ :z2:
-
ดีใจมากที่พฤศเป็นคนในคืนนั้น :impress2:
เพราะอย่างน้อยจะทำให้พฤศกับกายมีจุดร่วมกันมากขึ้น
แต่วรุจน์ก็ยังมีบทบาทอยู่จึงไม่อยากฟันธงว่าใครจะได้เป็นพระเอก...กลัว
ปล.จากชื่อเรื่องถ้าอ่านตอนแรกๆจะคิดว่าคนในคืนนั้นคือพระเอกเพราะมีคนเดียวที่ฟัน
แต่มาตอนนี้กายโดนฟันมาหลายคนแล้ว :laugh:
-
เปิดเผยผู้ชายคืนนั้นเรียบร้อย สุดท้ายก็เป็นท่านประธาน
วรุจน์แย่อ่าาาาา ชอบคิดเองเออเองผิดไปหมด กายยังไม่ได้อธิบายอะไรเลยด้วยซ้ำ
สำหรับพระเอก คนอ่านก็ยังงงอยู่ว่าเป้นใคร ในใจยังวรุจน์นะแต่ขอแบบวรุจน์ความจำคัมเเบ๊คได้มั้ย
-
รอลุ้นตอนหน้า :z2:
-
กรี๊ดดด ท่านประธานนนน
-
ท่านประธานจริงๆรึนี่
เอาแล้วไงกาย ถ้ารู้ว่าเป็นท่านประธานจะทำยังไง
ที่จริงแอบเสียดายโอกาสแทนคุณวรุจน์ ถ้าไม่คิดเองเออเอง ก็คงจะได้คู่กับนู๋กายไปแล้ว
-
ตามหามานานแสนนาน ในที่สุดตอนที่54 ก็รู้กันสักที
เอ จะมีดราม่ามั้ยเนี่ยยย
ตอนแรกมาเชียร์ประธาน ตอนนี้มึน ไม่รู้จะเชียร์ใครดี เอาน่ะ รอลุ้นไปเลยก็แล้วกัน
ปล.ตอนนี้แอบสั้นนะ 5555
+1 จ้าาา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สรุปเป็นท่านประธาน ><
-
กรี๊ดตลาดแตกคะ
ในที่สุดก็ท่านประธานนั่นเองที่เป็นผู้ชายอันลึกลับคนนั้น
ดีใจสุดๆที่ไม่ใช่วรุจเพราะวรุจนะดูแปลกๆมาตั้งนานแล้ว
ขนาดกายยังไม่คิดว่าประธานจะแอบเซ็กซี่ภายใต้เสื้อผ้าทำงาน
งั้นที่พม่ากายก็เสร็จท่านประธานด้วยแน่นอน
จบท้ายกายโดนอีกแล้วท่านประธานต้องรับผิดชอบนะ
-
ดังใจที่คาดหมาย
-
คิดว่าท่านประธานรู้นะ แต่อยู่ในฐานะที่พูดหรือแสดงตัวอะไรไม่ได้
เหตุผลแรกเลยก็คือ เป็นคนบอกเองว่าไม่ยอมรับความสัมพันธ์(อะจึๆ 55+)ระหว่างเจ้านายกับลูกน้อง
และถ้าตัวเองทำคงถูกครหาได้ (ถ้าเดาไม่ผิดท่านประธานก็ทำไป 2 ครั้งแล้ว คืนนั้น ที่โรงแรมนั่นไง ^ ^ )
อีกอย่างก็ระแวงว่ากายคือสายที่วรุจน์ส่งมา แบบว่าคนที่เจอกันคืนนั้น แล้วอยู่ดีๆมาโผล่ที่บริษัทได้ไงวะ?!
แถมรู้จักกับวรุจน์อีกต่างหาก แล้วยังดูจะสนิทกับเคนนี่ด้วย แผนแทรกซึมรึเปล่า??
และที่ท่านประธานแสดงท่าทีว่าไม่ชอบกาย ก็คงเป็นการบังคับตัวเองไม่ให้ชอบกาย
เพราะกลัวว่าการไว้วางใจจะทำให้ประมาท แล้วประวัติศาสตร์ก็อาจเกิดซ้ำรอยอีก
แต่ถึงยังไงก็อย่างลืมว่า ท่านประธานนั้นก็ยังมีคดีติดตัวอยู่ แถมเป็นเรื่องที่กายคงไม่ให้อภัยได้ง่ายๆ
เฮ้อ...แม่ยกท่านประธานละเหี่ยใจ~
-
ตัดทุกคนทิ้ง แล้วหาใหม่เถอะมั้งกาย :laugh:
แต่ละคน น่าปวดหัว :m31:
-
ได้โปรดอย่าเขียนบทให้วรุจน์ดูร้ายกาจปานนั้นเลยนะค่ะคุณคฑาวุธ
-
ท่านประธานจริง ๆ ด้วย
ว่าแต่ สั้นนะครับ
-
:haun4:เป็นท่านประทานจริงๆๆ เหอะๆๆ
-
วรุจน์อ่ะ ทำไมทำกับกายแบบนี้อ่ะ :serius2: แล้วเคนนี่ เหมือนจะรู้เรื่องแต่แรกหรือเปล่า เพราะมีการบอกท่านประธานไม่ให้ชอบกายด้วย รอ เฉลย ดีกว่าเน๊อะ
-
เป็นไปตามคาด แต่ดูประทานจะไม่อาลัยอาวรกายเท่าไหร่ = = "
-
หรือว่าท่านประธานตอนนั้นก็ไม่รู้สึกตัว
พอความจริงเริ่มเฉลย ชักรู้สึกไม่ชอบวรุจน์ ชิๆๆ
-
เอามือตบตัก ป๊าบ!!!
นั่นไง ประธานจริงๆด้วย
จำได้ว่าก่อนหน้านี้ มีเปรยๆไว้ว่าท่านประธานตัวแดงง่าย โดนแดดนิดนึงก็แดงแล้ว
ไหนจะคลิป และรอยสักนั่นอีก
หลักฐานพยานพร้อม จองวัดชำระความ เอ้ย จองโบสถ์กะช่อดอกไม้ล่วงหน้าได้เลย 5555555
บายเดอะเวย์ ไม่ชอบการแสดงออกของวรุจน์เลยค่ะ
มันเหมือนกับได้แล้วทิ้ง มีความรู้สึกว่า 'เสียดายของ' กายไม่น่าให้เลย :angry2:
+1 รอตอนต่อไป
-
:mc3: :mc3:สวัสดีปีใหม่และในทีสุด เราก็ใกล้ความจริงซะที หลังจาก งมหา คว้าผิด หยิบถู ตัวเลือกหลอก แต่สุดท้ายคำตอบก็มาแล้ว :mc3:
-
น่าน ท่านประธาน ตามที่คิดไว้จริงๆ
-
เยส :mc4: ท่านประธาน ท่านประธาน :-[
ชายคืนวันศุกร์ที่ 20 คือท่านประธานจริงๆด้วย
เลิกกับวุรจน์แล้วไปหาท่านประธานซะ อารมณ์เชียร์ท่านประธานกลับมาอีกรอบ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:รู้สักทีว่าใครคือผู้ชายคนนั้น
-
อาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้นะ
-
อร๊าย ท่านประธานนี่เอง ถึงว่าหารอยสักไม่เจอสักทีจนเลิกหาไปแล้ว 555
ถึงจะเคยเชียร์คเชนทร์ก็เ๔อะ แต่เจอวรุจน์แบบนี้เชียร์ท่านประธานดีกว่า
-
ลุ้นมากกก เพิ่งมาอ่าน สนุกมากเลยคะ เขียนซะให้ลุ้นว่าใครคืน ชายศุกร์20 อะ
อ่านๆไปก็ต้องบอกว่าเครียดอะกลัวใจตัวเอง อิอิ กลัวเชียร์คนที่ไม่ใช้พระเอกแล้วจะผิดหวังนะคะ
ปล ผู้เขียนเขียนเก่งมากๆเลยคะ ดำเนินเรื่องได้ลุ้นตลอดเลยอะ แต่ลุ้นมากๆแบบเนี่ยคนอ่านหัวใจY แย่นะคะ ><
-
บทที่ 55 แล้วนะครับ
อย่างที่กายพูด "คงอีกไม่นานหรอก"
ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะครับ
ปล. เขียนเรื่องนี้แล้วปวดหัวจริงๆ เลย ขอยอมรับว่าเป็นนิยายเรื่องที่เขียนแล้วก็เหนื่อยที่สุด เรื่องยาวๆ ตัวละครเยอะๆ แบบนี้ไม่เอาอีกแล้ว รู้สึกเหมือนเป็นกายยังไงไม่รู้ เลือกไม่ได้ซักที (เพราะมีแต่หล่อๆ ล่ำๆ ทั้งน้าน)
Guy Chapter 55
กายเหม่อมองเพดานสีขาวแล้วถอนหายใจด้วยความเบื่อที่ต้องนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล จากนั้นจึงละสายตาจากเพดานสีขาวหม่นซึ่งเขาจ้องมองมานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วหลุบตามองขาขวาของตัวเอง เฝือกสีขาวหนักอึ้งทำให้เขาขยับขาไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องเข้าเฝือกและบาดเจ็บขนาดต้องให้แพทย์รักษา
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงกายจึงพยายามยันตัวลุกขึ้น รู้สึกเจ็บไหล่ขวาและแขนขวามากจนต้องร้องออกมาเบาๆ ขณะนั้นเองประตูห้องเปิดออกพร้อมกับเสียงหนึ่งดังขึ้น
“กาย หยุด อย่าเพิ่งลุก”
“คุณคเชนทร์” กายหันไปมอง
“นอนลงเดี๋ยวนี้”
“ผมจะลุก”
“ระวังจะเจ็บกว่าเดิม” คเชนทร์รีบเดินมาที่เตียง “ถ้าจะนั่ง ผมจะปรับเตียงให้”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“ไม่ได้เป็นอะไรมากแต่ร้องครางแล้วก็ทำหน้าเหยเกขนาดนั้น อย่ามาโกหก” คเชนทร์ชี้หน้ากาย “อยู่นิ่งๆ อย่าขยับ ผมจะปรับเตียงให้นั่ง”
“ขอบคุณครับ”
“ทำอีท่าไหนถึงได้ตกบันได ดีนะหัวไม่น๊อค ทำไมไม่ระวัง” คเชนทร์บ่นเบาๆ และเมื่อปรับเตียงเสร็จจึงมายืนอยู่ด้านข้างและก้มหน้าลงพูดกับกายว่า “ตอนที่พฤศโทรไปบอก ผมเป็นห่วงแทบแย่ ขับรถมาหัวหินเหมือนขับเครื่องบินไอพ่นเลยรู้หรือเปล่า”
“คุณไม่น่าลำบากมา”
“ลำบากที่ไหน แค่นี้เอง” คเชนทร์ก้มหน้าเข้ามาใกล้มากกว่าเดินชนจมูกแทบจะชิดแก้มของกาย “ผมจะมานอนเฝ้าคุณ”
“ใครว่าผมจะนอนโรงพยาบาล ขาเข้าเฝือกแล้ว แค่นี้ก็กลับบ้านได้”
“ผมนี่ล่ะว่า”
“คุณคเชนทร์ ไม่นะครับ ผมไม่นอนโรงพยาบาลนะครับ” กายส่ายหน้า
“กลัวผีหรือ” คเชนทร์เลิกคิ้วถาม “นอนคนเดียวซะเมื่อไหร่”
“แต่ว่าผมไม่เป็นอะไรมาก”
“เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยกลับกรุงเทพฯ จะกลับตอนนี้มันไม่สะดวก ผมเพิ่งมาถึง เหนื่อย อยากพัก”
“แค่หัวหินกรุงเทพฯ คุณขับรถแค่นี้ได้สบายมาก” กายเบ้ปาก
“อย่าดื้อนะกาย” คเชนทร์ยื่นจมูกเข้ามาชนแก้มของกายและสูดดมเบาๆ
“คุณนั่นล่ะดื้อ”
“งั้นก็ได้ ผมจะดื้อ” คเชนทร์อมยิ้ม “ผมจะให้คุณนอนโรงพยาบาลให้ได้ ซึ่งผมก็ไม่เห็นว่าจะเสียหายตรงไหน พฤศก็ยังเห็นด้วย ไม่ยังงั้นเขาคงไม่จัดการให้คุณแอดมิทแล้วโทรไปบอกผมให้มาดูคุณหรอก”
“ความจริงผมอยู่คนเดียวก็ได้”
“พฤศเขารู้ว่าอะไรควรไม่ควร” คเชนทร์หอมแก้มกายแล้วเดินไปยกเก้าอี้มานั่งข้างเตียง
...รู้ว่าอะไรควรไม่ควรยังงั้นหรือ ไม่จริงหรอก...
กายอยากจะบ่นเรื่องพฤศให้คเชนทร์ฟัง แต่ทันใดนั้นก็เปลี่ยนใจ
...คุณไม่ได้เป็นอะไรมาก พักซักหน่อย เดี๋ยวผมจะให้คนมาพากลับกรุงเทพฯ...
...พักซักหน่อย ฮึ พักซักหน่อยนี่ไม่นึกว่าจะให้นอนโรงพยาบาล...
...ผมมีธุระ คงอยู่นั่งเฝ้าคุณไม่ได้...
...เอาแต่พูด เอาแต่สั่ง คนอะไรก็ไม่รู้...
“เหม่ออะไรอีกแล้ว” คเชนทร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“เปล่าครับ”
“สายตาคุณก็ยังโกหกใครไม่ได้เหมือนเดิมล่ะกาย” คเชนทร์ยิ้ม ยื่นมือมาจับมือของกายแล้วดึงไปแนบแก้มของตัวเอง “นี่คือเหตุผลหนึ่งที่ผมรักคุณ ไม่ใช่รูปร่างหน้าตานะกาย คุณอาจจะคิดว่าผมติดใจเรื่องรูปลักษณ์ภายนอก แต่ความจริงไม่ใช่”
“ผมไม่ได้คิดว่าอย่างนั้น”
“คิดสิ” คเชนทร์แย้ง “ตาคุณบอก”
“คุณมองตาคนเก่งขนาดนั้นเลยหรือ”
“ความจริงก็ไม่” คเชนทร์อมยิ้ม “แต่ผมอ่านสายตาคุณออก”
“งั้นบอกได้ไหมครับว่าผมคิดอะไรอยู่”
“เมื่อกี้นี้คุณคิดถึงคนอื่นตอนที่ไม่ได้คุยกับผม”
“ก็...”
“ใช่ ใช่ไหมล่ะ” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ “แต่ผมเข้าใจนะ คนเราจะบังคับความคิดของตัวเองตลอดเวลาไม่ได้หรอก ผมยังทำไม่ได้เลย”
“งั้นหรือครับ” กายถาม
“ผมเคยพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองคิดถึงคุณ แต่ผมก็ทำไม่ได้” คเชนทร์พูดเสียงจริงจัง “ผมเคยบอกตัวเองว่าคุณไม่ต้องการผม แต่อีกใจผมก็ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองคิด ผมก็เลยคิดใหม่ทำใหม่”
“อะไรครับ”
“ว่าคุณนี่ล่ะ คือคนที่ผมต้องการ ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะไม่ปล่อยให้คุณหลุดมือผมไป ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะตื้อและทำให้คุณรักผมให้ได้”
“คุณคเชนทร์” กายอุทาน
“ทีนี้คุณก็ว่าผมว่าเป็นคนดื้นรั้นตัวพ่อได้เลย” คเชนทร์ยักคิ้ว
“...”
“ว่าไง กาย พูดอะไรบ้างสิ” คเชนทร์พูดเมื่อเห็นกายนิ่งไปครู่ใหญ่
“ผม...”
“ผมต้องการเวลา” คเชนทร์พูดกลั้วเสียงหัวเราะ “ก็ได้ จะต้องการเวลาเท่าไหร่ก็ได้ ผมยืดจากวันเกิดของผมให้เป็นสงกรานต์เลยก็ได้ หรือถ้าไม่พอก็ต่อให้จนถึงเข้าพรรษา”
“คุณคเชนทร์ครับ”
“หือ”
“เราสองคน...”
“ไม่เหมาะสมกัน” คเชนทร์พูดแทรก “อย่าพูดแบบนี้นะ จริงๆ นะกาย ผมว่ายอมรับซะเถอะ ไม่มีคู่ไหนหรอกที่เหมาะสมกันเท่ากับเราสองคน เคมีของเราเข้ากันได้ คุณอยู่กับผมแล้วรู้สึกอึดอัดจนอยากจะฆ่าตัวตายหรือเปล่า ไม่ใช่ไหมกาย ถ้าคำตอบคือไม่ แล้วคุณรู้สึกยังไงเวลาอยู่กับผม”
“ก็ดีครับ”
“มีความสุขไหม” คเชนทร์จูบอุ้งมือของกายและมองกายด้วยแววตาหวานเยิ้ม
“ก็...”
“ก็อะไร” คเชนทร์คาดคั้น “ตอบมาสิครับ”
“ไหนคุณว่าจะรอจนถึงวันเกิด แล้วเมื่อกี้ก็บอกว่าจะยืดให้จนถึงสงกรานต์”
“ก็ได้ รอก็ได้” คเชนทร์พยักหน้า “แต่ระหว่างนี้ผมจะโมเมเอาว่าคุณเป็นแฟนผมแล้วนะ จะบอกให้”
กายมองดวงตาของคเชนทร์อย่างค้นหา ดวงตาคมกริบคู่นั้นบ่งบอกความในใจอย่างไม่ปิดบัง
...จริงอย่างที่คเชนทร์พูด ดวงตาของคนเราบอกความรู้สึกได้จริงๆ...
วรุจน์กำพวงมาลัยรถแน่น กรามขบกันจนขึ้นนูนเป็นสัน จากนั้นจึงละสายตาจากซุ้มไม้เลื้อยข้างป้ายรถประจำทางซึ่งเขานั่งมองมาได้เกือบชั่วโมงแล้ว
...ไม่มีเลย ไม่มีความทรงจำใดๆ กลับมาเลย ไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่เขาขับรถออกมาจากบ้านกลางดึกเพื่อมานั่งมองสถานที่แห่งหนึ่งโดยหวังว่าจะให้นึกอะไรได้...
...ทั้งที่อยากลืม แต่ทำไมเขาก็ยังอยากจำ...
...ทำไมนะ ทำไม...
วรุจน์ถอนหายใจเบาๆ แล้วฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย
ภาพใบหน้าของชายหนุ่มคนหนึ่งฉายวาบขึ้นมาในความคิด
“กาย”
วรุจน์เม้มปาก กระทืบเท้าซ้ายหนักๆ ลงกับพื้นรถ รู้สึกอยากจะตะโกนออกมาดังๆ
กายหันไปมองร่างสูงใหญ่ที่นอนขดอยู่บนโซฟาข้างเตียง คเชนทร์หลับไปตั้งแต่หัวค่ำและท่าทางคงหลับสนิทเพราะไม่ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย กายเผลออมยิ้มให้กับคนที่บอกว่า 'จะมานอนเฝ้า' เพราะคเชนทร์ 'มานอนเฝ้า' เขาจริงๆ
กายคิดว่าคเชนทร์คงเหนี่อยกับการทำงานและต้องขับรถจากกรุงเทพมหานครมาที่หัวหิน เขาเคยคิดว่าคเชนทร์เป็นคนที่ทำงานคล่องแคล่ว มีพลังเหลือเฟือ ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แต่พอเห็นคเชนทร์ตอนนี้แล้วก็ต้องเปลี่ยนใจ โซฟาของโรงพยาบาลมีขนาดเล็กมากเมื่อเทียบกับร่างสูงใหญ่ของคเชนทร์ แต่คนที่นอนอยู่บนโซฟากลับนอนหลับได้อย่างสบาย
สิ่งที่คเชนทร์พูดกับกายก่อนหน้านี้หวนกลับเข้ามาในความคิดของกายอีกครั้ง
เวลาอยู่กับคเชนทร์เขารู้สึกเป็นธรรมชาติ เป็นตัวของตัวเอง ต่างกับเวลาที่อยู่ต่อหน้าของพฤศโดยสิ้นเชิง
...แล้วเวลาอยู่กับเชิงชายล่ะ นั่นก็รู้สึกเป็นธรรมชาติ เป็นตัวของตัวเองเหมือนกัน...
...เวลาที่อยู่กับซอว์ เบน คุณทหารอากาศเมฆ หรือธฤต เราก็คิดว่ารู้สึกเหมือนกันนี่นะ...
...วรุจน์...
...ป่านนี้วรุจน์จะทำอะไรอยู่...
วรุจน์ลงจากรถ เดินข้ามถนนไปยังอีกฝั่งของถนน ยืนมองซุ้มไม้เลื้อยอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินเข้าไปใต้ซุ้มไม้ช้าๆ ก่อนจะนั่งลงบนม้านั่งที่กายบอกว่าเคยนั่งมองเขาก่อนที่เขาจะถูกรถชน
...เขาต้องปลง อะไรก็ตามที่ผ่านมาแล้วก็ควรจะผ่านไป หากเขาสูญเสียความจำไปแล้วและมันไม่กลับมา จะมีประโยชน์อะไรที่จะต้องทำแบบนี้...
...ลืมเสียให้หมด...
...ต้องลืม...
...แล้วเริ่มต้นใหม่...
...แต่ทำไมถึงทำได้ยากเหลือเกิน ต้องใช้เวลานานขนาดไหน...
กายไม่เข้าใจตัวเอง เขารู้สึกง่วงแต่เมื่อหลับตาลงกลับนอนไม่หลับ เรื่องต่างๆ ประดังเข้ามาในสมอง ความคิดกระโดดไปมาจากเรื่องนั้นไปเรื่องนี้ รู้สึกสับสนยิ่งนัก
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของคเชนทร์ เรื่องของวรุจน์ และล่าสุดเรื่องของพฤศ
พฤศคือผู้ชายคนที่เขามีอะไรด้วยในคืนวันศุกร์ที่ 20 และคือคนที่วรุจน์ต้องการทำลายชื่อเสียง ซึ่งตอนนี้ไม่มีอะไรให้ต้องสงสัยอีกต่อไปแล้ว
เขาเคยมีอะไรกันกับท่านประธาน
...พฤศจะรู้หรือไม่...
...คิดว่าคงรู้ ไม่เช่นนั้นก็คงไม่แสดงท่าทางมีอคติต่อเราหรอก คงคิดว่าเราเหลวแหลก หรือไม่ก็เอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้งาน แต่เมื่อเข้าไปทำงานแล้วกลับทำตัวสนิทสนมกับคเชนทร์ ท่านประธานคงไม่พอใจ...
...แล้วทำไมจะไม่พอใจด้วยล่ะ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ท่านประธานจะไม่พอใจที่เราใกล้ชิดกับคเชนทร์...
...โอย พอแล้ว ไม่อยากจะคิดอะไรต่อไปอีกแล้ว ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวแล้วก็ยิ่งนอนไม่หลับ...
...แต่หากเรามีอะไรกับท่านประธานก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องสำคัญอะไร และแม้จะรู้ว่าเป็นท่านประธานก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องสำคัญเหมือนกัน มันผ่านมาแล้ว ก็แค่มีอะไรกัน ไม่ใช่เรื่องใหญ่...
...ตอนนี้เรื่องสำคัญนั้นอยู่ที่ว่าเราจะทำอย่างไรกับคเชนทร์...
...เรารักคเชนทร์หรือเปล่า...
...หรือวรุจน์...
...เราอยู่กับคเชนทร์แล้วมีความสุขหรือเปล่า...
...แต่เรากับวรุจน์เป็นเหมือนเส้นขนาน มองไม่เห็นทางว่าจะไปกันได้...
...ความรักกับความเหมาะสม บวกกับความเป็นไปได้น่าจะเป็นคำตอบสำหรับเรื่องนี้...
กายกดรีโมทคอนโทรลเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหยุดอยู่ที่ช่อง 9 ซึ่งกำลังรายงานข่าวการจับตัวผู้ว่าจ้างให้คนขับรถชนวรุจน์ กายนั่งมองโทรทัศน์ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เมื่อจบข่าว ได้ยินเสียงนรธีร์พูดขึ้นมาว่า
“ไม่ว่าจะมองมุมไหน คุณวรุจน์นี่ก็หล่อจริงๆ มิน่า มีแฟนคลับตามให้กำลังใจเหมือนดาราซุปเปอร์สตาร์”
“ไหนว่าเจ๊จะไปซื้อข้าว” กายถามนรธีร์
“แต่ก็น่าสงสาร” นรธีร์นั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆ “พ่อแม่กับน้องชายตายเพราะอุบัติเหตุ ตัวเองก็โดนรถชนจนสูญเสียความจำ พอจับคนที่บงการได้ก็เป็นคู่แข่งทางธุรกิจที่เคยเป็นเพื่อนเก่า โดนหักหลังแบบนี้ น่าเจ็บใจจริงๆ ให้ตายสิ”
“หิวข้าวแล้วนะ”
“แกเป็นอะไร” นรธีร์เอียงคอมองกายและถามขึ้นมา
“เปล่า”
“พอคุยเรื่องคุณวรุจน์แกก็ไม่อยากจะคุย ยังมีหน้ามาพูดว่าเปล่าอีก” นรธีร์ทำเสียงเข้ม “แบบนี้ฉันเชื่อตายล่ะ”
“ก็ผมไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ เร็วๆ เถอะเจ๊ ผมหิวข้าว เดี๋ยวอีกหน่อยชายก็มา จะได้กินข้าวพร้อมกัน นี่คงหิวเหมือนกัน”
“ถึงหิวมันก็ไม่กล้าบ่นหรอก” นรธีร์ตอบแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ “มันจะกล้าบ่นที่ไหนถ้าจะได้มาหาแกที่ห้องแล้วก็ได้กินข้าวกับแก”
“พอเถอะเจ๊ ผมกับชายเคลียร์กันแล้ว ไม่ต้องมาพูดอะไรอีกเลย”
“ใครก็เคลียร์แล้วว่างั้นเถอะ” นรธีร์เอียงหน้าถาม
“อือ”
“ทุกๆ คน”
“อือ” กายพยักหน้า
“ยกเว้นคุณวรุจน์”
“โธ่ เจ๊ เมื่อไหร่จะเลิกพูดเรื่องนี้ซะที”
“ก็เมื่อแกมีผัวเป็นตัวเป็นตนนั่นล่ะ” นรธีร์กระแทกเสียง “ถามจริงเถอะว่ะกาย แกรักคุณวรุจน์หรือเปล่า”
“เจ๊จะมาเอาคำตอบอะไรตอนนี้”
“ก็เพราะฉันรักและเป็นห่วงแกนะสิ”
“กลัวผมจะขึ้นคานหรือไง”
“กลัวแกจะไม่ได้คนที่แกรักและรักแก” นรธีร์ตอบ “เพราะนี่คือสิ่งที่ควรจะเป็น”
“งั้นหรือ”
“ก็เออสิ”
“นี่หรือคือสิ่งที่ควรจะเป็น เจ๊”
“ก็เออสิวะ” นรธีร์กระแทกเสียงตอบ
“เจ๊อย่าห่วงผมนักเลย” กายพูดเบาๆ “คงอีกไม่นานหรอก”
::: End of Chapter 55 :::
หวังว่าตอนนี้คงไม่มีอะไรต้องให้ค้างนะครับผม
-
เอ๋ ตอนมันสั้นหรือผมมันในอารมณ์เกินไป.....กำลังสนุกมากมาย
ป.ล. กายเลิศอะ เชิดใส่วรุจน์ซะงั้น ไม่แคร์เลย ไม่สนก็ไม่สน 55
-
“คงอีกไม่นานหรอก”
พระเอกจะใช่ท่านประธานมั๊ยไม่รู้ ...แต่ที่รู้คือ รีเควส ตอนพิเศษล่วงหน้า (ข่าวว่าเรื่องยังไม่จบเลย) 555555+
ปล. สั้น จัง :sad4:
-
อีกไม่นานก็จะจบใช่ไหมค่ัะ ช่วงนี้นิยายที่ตามอ่านปิดเรื่องกันเกือบหมดเลย
แล้วจะเหลืออะไรให้อ่านกันหล่ะนี่
ยังเป็นกำลังใจให้กายเสมอ เลือกให้ดี คิดให้ดี พลาดแล้วย้อนกลับไม่ได้นะตัวเธอ
ตอนนี้ไม่เชียร์ใครและ เหนื่อย จะเป็นใครก็ได้หมดดีหมด เลือกไม่ถูกเหมือนกันค่า
-
ท่านประธานบทเด่นก็จริง แต่ตัวหลอกหรือเปล่า :z2:
เพราะคนที่เราผูกพัน กับคนที่เราถูกใจไม่เหมือนกัน
ยิ่งท่านประธานถึงรู้ว่าเคยนอนด้วยกัน จะมี ท่าทีมาสนใจก็คงยาก
คนที่นอนด้วย......เอิ่มแต่ชื่อเรื่องก็น่าคิดนะ
ถ้าประธานไม่เป็นพระเอกจะเป็นใครไปได้ :เฮ้อ:
สถานะประธาน=หนุ่มเซ็กซี่วันศุกร์ :jul1:
สถานะคุณวรุจน์=คนที่สร้างเรื่องดราม่า :o12: (มันเกือบจะเป็นนิยายสนุกเฮฮา เรทเอ็กซ์แล้วเชียวถ้าไม่มีวรุจน์)
สถานะคเชนทร์=หนุ่มที่มีบทเยอะที่สุด :impress2:(จนแทบจะเขี่ยคนอื่น ตกแท่น)
สู่ต่อไปกาย.......หาสามีให้เจอ :laugh:(เอิ่ม.....)
-
เชียร์ท่านประธานๆๆๆ
แลดูตอนนี้สั้นจัง :o12:
-
มีคนให้เลือกเยอะ ก้อขอให้กายเลือกให้ถูกคนนะ
อย่าใจอ่อนเลือกคนรักที่คิดว่าเหมาะสมและรักเรา
ปล อ่านตอนนี้ดูท่านประธานจะหมดสิทธิเพราะปากร้ายทำนายเอกเราเกร็งเครียดไร้อารมณ์(หื่น) ไม่มีหวนคิดถึงเคมีที่เข้ากันในคืนนั้นอีกเลย
-
อยากให้กายเลือกคเชนทร์ o18
-
ยังไงเราก็มองว่า วรุจน์ไม่ใช่คนดี (จะบอกว่าเลวก็จะแรงไป เอาเป็นแค่คนไม่ดีก็พอ เหอๆๆ)
ตอนแรกเชียร์คเชนทร์นะ หลังๆมารู้สึกว่าคเชนทร์เยอะเกินไปแล้ว แอบรำคาญแทนกาย -"-
สรุป....เชียร์พฤศ ก๊ากกกกกกกกก
ว่าแต่เรื่องนี้ พระนาย เขาจะมีฉากสวีทหวานแหววกันบ้างมั้ยเนี่ย??
:เฮ้อ:
-
"คงอีกไม่นานหรอก" อยากจะกรี๊ดกะประโยคนี้ !!!
เป็นเรื่องที่สนุกมากๆค่ะ ไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้ ลุ้นได้ทั้งเรื่องว่าพระเอกคือใคร ชอบๆ :กอด1:
คนอ่านก็จะลุ้นกันต่อไป ตอนนี้ยังไงก็ได้ขอให้กายมีความสุข
เหมือนที่ที่เจ๊นอพูด มันใช่มากๆค่ะ “กลัวแกจะไม่ได้คนที่แกรักและรักแก” “เพราะนี่คือสิ่งที่ควรจะเป็น” o13
-
ถึงจะเป็นคนในคืนนี้นั้น ก็ใช่ว่าจะได้เป็นพระเอกนะคุณประธาน
คนเขียนกำลังสับขาหลอกรึป่าวเนี่ย :laugh: :laugh:
-
มาต่ออีกนะคับ รออ่านอยู่นะคับ สนุกดีคับ
-
เอิ่ม ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าคนในคืนนั้นคือท่านประธาน ถ้าตามชื่อเรื่องท่านประธานก็น่าจะเป็นพระเอกนะ เพราะเรื่องมันตามมาหลังจากคืนนั้น
แต่จะว่าไปคนที่ได้ฟันกายก็ไม่ได้มีแต่ท่านประธานคนเดียวนี่นะ อิอิ
-
สวัสโีครับ
ผมว่ามันยังไม่กแระจ่าจนกว่าจะถึงต๖อนที่รุู้ว่ กาย เลือก ใคร
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
มาต่อทุกวันนะครับ
ท่านประธานสู้ ๆ
-
กายเลือกสักทีเถอะ
-
ตอนนี้รู้สึกว่า ไม่เอาคุณวรุจน์อ่ะครับ
ดูไม่ค่อยจะโอเคเท่าไหร่
ส่วนตัวยังเชียร์คเชนทร์เหมือนเดิม
แต่ไม่รู้คนแต่งจะให้กายเลือกใคร
-
:เฮ้อ:มึน
-
ค้างเรื่อยๆ ท่านประธานจะมีบททีกับเค้าซักที รึก็น้อย พอมีบทออกมาก็โผล่มาแว๊บๆ โฉบไปโฉบมาเหมือนตัวประกอบ แต่ความรู้สึก ออร่านี่มันพระเอกชัดๆ
-
กาซิก กาซิก :m15: อุตส่าห์เชียร์ท่านประธานมาตั้งแต่ต้น ดูท่ากายจะไม่มีใจให้ซะเลย คงหมดหวังซะแล้ว ไม่เีชียร์ใครแล้ว
เอาเถอะพ่อคุณจะเลือกใครก็เลือกไป และถ้าเป็นวรุจน์นะ ขอซับน้ำตา3วัน3คืน เพราะไม่ชอบวรุจน์อย่างแรง เหมาะจะเป็นตัว
โกงอย่างยิ่ง :beat:
-
แล้วใครคือพระเอกตัวจริงล่ะเนี่ย :confuse: :confuse:
-
คงอีกไม่ายนานหรอกขอให้จริงเถอะ :เฮ้อ:ปวดหัวแทนกาย
-
" บางสิ่งที่อยากจำ เรากับลืม บางสิ่งที่อยากลืมเรากับจำ "
กายใกล้จะมีคู่เป็นตัวเป็นต้นแล้ว เพราะเจ้อยากมีน้องเขยใจจะขาด :m20:
+1 พร้อมกำลังใจครับพี่นาย :z2:
-
กายตัดสินใจเด็ดขาดแล้วสินะ ขอให้เป็นคนที่พอดีกับกายนะ
-
อ่านตอนนี้แล้วใจก็ไขว้เขว
วรุจน์นี่บทเยอะจริงๆ ขนาดไม่ได้อยู่กับกายยังมีบท
สรุปแล้วใครจะได้กายเนี่ย :serius2:
-
เชียร์คเชนท์อ่ะ รู้สึกว่ากายอยู่ด้วยละมีความสุขสุดละ
-
ตัดทิ้งไปเถอวรุจน์น่ะ ก็แรกว่าเชียร์หรอก
และยิ่งคเชนทร์ตอนนี้ยิ่งน่าเบื่อเข้าไปใหญ่
ตื้อมากๆ เลย รำคาญแทน พูดไม่รู้เรื่องเล้ย
เซ็งแทนกายเลยหละ 5555
สุดท้ายก็ขอเชียร์ท่านประธานเหมือนเดิม :กอด1:
-
บีบคั้นหัวใจจริงๆ
-
พอเห้นว่าเป้นท่านประธาน อืม ก็โอนะ
แต่กาย เจ๊ล่ะเหนื่อยจริง
เลือกได้ยังอ่ะ
-
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
บทที่ 55 ผู้เขียนปล่อยไก่ไปตัวเบ้อเริ่ม ไม่เห็นใครเจอที่ผิดเลยซักคน เลยรีบกลับไปแก้
สุขสันต์วันเด็กนะครับ
Guy Chapter 56
หลังจากทานอาหารเย็นด้วยกัน นรธีร์ขอตัวกลับก่อนเพราะมีธุระส่วนตัว เชิงชายจึงอาสาจะเป็นคนล้างจานแต่กายค้านว่าจะทำเอง
“กายเจ็บขาอยู่ ทำไม่สะดวก” เชิงชายให้เหตุผล
“ก็ทำมาตั้งหลายวัน” กายแย้ง “ชายเองก็เถอะ ดูท่าทางเหนื่อยๆ ไม่สบายหรือเปล่า”
“เปล่า” เชิงชายส่ายหน้า
“กินยาตามหมอสั่งหรือเปล่าชาย” กายถาม
“เป็นห่วงชายเหรอ”
“ก็เป็นห่วงสิ ถามแบบนี้ได้ยังไง” กายทำเสียงดุ “ชายดูซูบลงนะ”
“พักหลังมันนอนไม่ค่อยหลับ”
“ทำไม”
“ไม่รู้” เชิงชายส่ายหน้าแล้วหยิบถ้วยและจานเดินไปที่อ่างล้างจาน
“จำที่บอกได้ไหมว่าให้ดูแลตัวเองดีๆ”
“ได้สิ ชายก็ดูแลตัวเองดีอยู่ กายนั่นล่ะ ไปทำงานถึงกับขาหักต้องเข้าเฝือก”
“มันเป็นอุบัติเหตุ” กายพูดเบาๆ มองขาขวาของตัวเองในเฝือกแล้วต้องถอนหายใจเฮือกใจ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “แต่ก็ดีเหมือนกัน จะได้พักยาว”
เชิงชายล้างจานเสร็จแล้วจึงเดินเข้ามาเก็บของจุกจิกซึ่งวางอยู่รอบๆ โซฟาหน้าโทรทัศน์ กายห้ามไม่ให้ทำแต่เชิงชายก็ยังดันทุรัง
“ชายไม่ได้ป่วยถึงกับทำอะไรไม่ได้นะกาย” เชิงชายพูด
“ทำไมหอบหายใจแรง” กายหรี่ตามองอีกฝ่าย
“คงร้อนมั๊ง” เชิงชายยักไหล่แล้วบอกว่าจะไปล้างหน้าในห้องน้ำ กายปิดโทรทัศน์แล้วพยายามเดินไปหยิบหนังสือที่ตู้หนังสือใกล้กับประตูห้องพัก ครั้นอ่านหนังสือได้ประมาณห้าหน้าก็รู้สึกแปลกใจเพราะเชิงชายยังไม่ออกมาจากห้องน้ำเสียที
กายส่งเสียงเรียก แต่ไม่มีเสียงตอบจากเชิงชาย
กายยันตัวลุกขึ้นยืน หยิบไม้ค้ำแล้วเดินโขยกเขยกไปที่ประตูห้องน้ำ ยกมือเคาะและเรียกเชิงชายแต่คนที่อยู่ในห้องก็ยังไม่ขานรับเช่นเคยจึงลองใช้มือหมุนลูกบิดเปิดประตู
โชคดีที่เชิงชายไม่ได้ล๊อคประตูห้องน้ำ
“ชาย” กายร้องเสียงดังเมื่อเห็นว่าคนที่หายเข้าไปในห้องน้ำนอนขดตัวหมดสติอยู่บนพื้น
สายตาของกายจับอยู่ที่ประตูบานใหญ่สีขาว รอแพทย์หรือพยาบาลเดินออกมาจากห้องนั้นด้วยใจจดจ่อ เมื่อพบเชิงชายหมดสติอยู่ในห้องน้ำเขาพยายามจะช่วยเชิงชายแต่สภาพของตัวเองนั้นทำได้เพียงแค่ขยับตัวเชิงชายให้นอนแผ่ยืดแขนและขาเท่านั้น
กายโทรศัพท์เพื่อขอความช่วยเหลือจากนรธีร์แต่ก็ติดต่อไม่ได้ ในเวลานั้น เขาเห็นชื่อของคเชนทร์อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ในรายการหมายเลขเรียกเข้าหมายเลขล่าสุด นิ้วจึงกดปุ่มโทรศัพท์ออกโดยอัตโนมัติ
แต่คนที่รับสายกลับเป็นคนอื่น
กายถอนหายใจยาวอีกครั้ง เสียงคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ดังขึ้นว่า
“ถึงมือหมอแล้ว วางใจได้”
“ครับ” กายพยักหน้า แต่ยังคงขมวดคิ้ว รู้สึกกังวลใจเหมือนเดิม
“คุณห่วงคุณเชิงชายมาก”
“เรารู้จักกันมานานครับ” กายตอบ
“ในฐานะเพื่อน หรือว่า...”
“เพื่อนร่วมงานครับ”
“งั้นหรือ”
“ครับ” กายพยักหน้า
“แล้วคเชนทร์ล่ะว่ายังไง”
“คุณพฤศหมายความว่ายังไงครับ” กายหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่พูดกับเขา
“คเชนทร์รู้ใช่ไหมว่าคุณสนิทกับคุณเชิงชายมานาน”
“ทำไมหรือครับ”
“เปล่า” พฤศยักไหล่ ปรายตามองกายแวบหนึ่งแล้วพูดต่อ “คุณคงคิดว่าผมละลาบละล้วง”
“ไม่ใช่ครับ”
“ผมแค่อยากรู้”
“ผมเข้าใจครับ”
“คุณคิดยังไงกับคเชนทร์” พฤศเลิกคิ้ว “อ้อ คุณคงเรียกเขาว่าเคนนี่แล้วสินะ”
“เป็นบางครั้งครับ” กายอดประชดไม่ได้
“เคนนี่เป็นคนน่ารัก เป็นคนสนุกสนานร่าเริง มีชีวิตชีวา อยู่ใกล้ๆ เขาคุณไม่เบื่อหรอก” พฤศพูดด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ
“ครับ” กายขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าพฤศจะพูดถึงคเชนทร์แบบนี้ทำไม
“ไม่ดุเหมือนผม”
“ความจริง ท่าน....เอ่อ คุณพฤศก็ไม่ดุเท่าไหร่ ผมเข้าใจว่าคุณต้องวางตัวให้น่าเกรงขาม”
“คุณดูเกร็งๆ เวลาอยู่ใกล้ผม ผ่อนคลายบ้างสิ”
“ผมไม่ได้เกร็ง”
“งั้นหรือ” พฤศก้มลงมองมือของกายซึ่งกำลังกำแน่น
“ก็คุณเป็นเจ้านาย เป็นประธานบริษัท ผมก็ต้องแสดงออกถึงความเคารพ” กายให้เหตุผล
“คเชนทร์เป็นรองประธาน แทบไม่ต่างกันเลย”
“คุณคเชนทร์ขี้เล่น”
“คุณก็เลยเข้ากับเขาได้ดี” พฤศพยักหน้า “ผมเข้าใจ แต่ว่าตอนนนี้ผมก็ไม่ได้เป็นเจ้านายคุณแล้ว ที่บอกว่าเกร็ง ผมหมายถึงตอนนี้”
“ครับ” กายไม่รู้จะตอบอย่างไรดี พยายามคิดให้ทันคำพูดของพฤศ และอดบ่นให้พฤศในใจไม่ได้ว่าพูดอะไรเข้าใจยาก
ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พฤศหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทเพื่อรับสายและพูดเสียงเนือยๆ ว่า
“คเชนทร์ เราอยู่โรงพยาบาลบีเอ็นเอช ถ้าจะมาเอาโทรศัพท์ก็มาเอาที่นี่”
“...”
“คุณเชิงชายเพื่อนคุณกายไม่สบาย คุณกายโทรหานายแต่นายลืมโทรศัพท์ไว้กับเรา ก็เลยมาช่วย”
“...”
การสนทนาสั้นๆ จบลง พฤศหันมาบอกกายว่าคเชนทร์กำลังเดินทางมา อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึง กายพยักหน้า และทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของคเชนทร์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง พฤศรับสายโดยไม่พูดอะไร กายได้ยินเสียงอู้อี้ในโทรศัพท์ จากนั้นพฤศจึงยื่นโทรศัพท์ของคเชนทร์ให้กายด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณจนกว่าเคนนี่จะมาถึง” พฤศพูดขึ้นเมื่อกายคุยกับคเชนทร์เสร็จแล้วยื่นโทรศัพท์คืนให้แต่พฤศส่ายหน้าแล้วยกมือขึ้นแสดงท่าทางว่าให้กายเก็บเอาไว้
“ขอบคุณครับ แต่ความจริงผมอยู่คนเดียวก็ได้ครับ ถ้าคุณพฤศมีธุระก็...”
“ไม่เป็นไร ไม่มีธุระ”
“ขอบคุณคุณพฤศอีกครั้งนะครับที่ช่วยเหลือ ครั้งที่แล้วก็ที่หัวหิน คราวนี้ก็เพื่อนผม”
“ไม่เป็นไร ผมยินดี” พฤศพูดสั้นๆ
กายมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของพฤศแล้วก้มลงมองขาขวาของตัวเองซึ่งอยู่ในเฝือก ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรต่อ พฤศเป็นคนพูดน้อยและอ่านยาก
...แต่ทำไมตอนนี้เขากลับไม่ค่อยรู้สึกอึดอัดเหมือนตอนที่ทำงานอยู่บริษัทเดียวกัน...
“คิดจะกลับไปทำงานที่ Megatrex อีกหรือเปล่า” จู่ๆ พฤศก็ถามขึ้นมา
“อะไรนะครับ”
“คิดจะกลับไปทำงานกับเราอีกไหม”
“ผมคิดว่าตัวเองคงเหมาะกับอาชีพไกด์มากกว่าครับ” กายตอบ
“คุณเป็นคนที่มีความสามารถ ถ้าตั้งใจมากๆ ก็อาจจะแทนที่คุณการุณย์ได้”
“แทนที่คุณการุณย์” กายทวนคำพูด
“เขามีงานสอนและงานวิจัยเยอะ และท่าทางจะชอบมากกว่างานประจำที่บริษัท คุณการุณย์อาจอยู่กับเราอีกไม่นาน ผมอยากได้คนเก่งๆ”
“ผมไม่กล้าเทียบตัวเองกับคุณการุณย์หรอกครับ”
“ลองเอาไปคิดซักหน่อย” พฤศหันมามองกาย “อ้อ เรื่องนี่อย่าเพิ่งคุยกับคเชนทร์”
“ทำไมหรือครับ”
“ไม่มีอะไร แค่อย่าเพิ่งคุย” พฤศพูด
...บอกว่าอย่าเพิ่งคุยก็ทำตามที่บอกเถอะน่า...กายคิดอยู่ในใจว่าพฤศหมายความว่าอย่างนี้มากกว่า
“เอ่อ...”
“ว่าไง” พฤศเลิกคิ้ว
“เอ่อ...ครับ”
“หิวหรือยัง ผมว่าไปหาอะไรรองท้องก่อนดีกว่า”
“ยังครับ” กายตอบ
“เอายังงี้ คุณเดินไม่สะดวก ผมจะไปหาอะไรมาให้ทาน”
...ก็คนบอกว่าไม่หิว ทำไมท่านประธานชอบเอาแต่สั่ง ดื้อรั้นพอๆ กับคเชนทร์เลยนะเนี่ย...
“นั่งอยู่ตรงนี้ อย่าไปไหน” คราวนี้พฤศ 'สั่ง' อย่างชัดเจนแล้วลุกขึ้น เดินจากไปช้าๆ กายมองตามแล้วอดบ่นพึมพำไม่ได้
“ขาเป็นแบบนี้จะให้ไปไหนล่ะท่าน”
*** พัก *** ยังไม่จบบท ***คนเขียนเหนื่อยพิมพ์ :t3: ***
ต่อครับ (อิ อิ โทษที คนเขียนชักจะเบลอ)
“ขาเป็นแบบนี้จะให้ไปไหนล่ะท่าน”
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงคเชนทร์ก็มาถึงโรงพยาบาล พฤศกำลังยืนโทรศัพท์อยู่ใกล้กับหน้าต่าง คเชนทร์โบกมือให้พฤศแล้วเดินเข้ามาหากายซึ่งยื่นโทรศัพท์ให้ทันทีที่คเชนทร์นั่งลงข้างๆ
“วันนี้ผมยุ่งมาก” คเชนทร์พูด “พอเสร็จงานก็นึกได้ว่าลืมโทรศัพท์ ”
“ท่านประธานคงยุ่งเหมือนกันใช่ไหมครับ แต่ต้องมาช่วยผม”
“ผมเลยต้องยุ่งเป็นสองเท่าไงล่ะ” คเชนทร์หัวเราะ “แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมมาถึงแล้ว จะได้ให้เขาไปทำงานต่อ”
“เย็นแล้วนะครับ”
“ผู้บริหารไม่มีกำหนดเวลาทำงานแน่นอนหรอกครับ ถ้ามีงานก็ต้องทำ”
“แล้วตอนนี้ยังมีงานหรือครับ” กายถาม
“ไม่มี” คเชนทร์ส่ายหน้า “แต่ผมจะให้เขาไป”
พฤศเดินเข้ามาหาชายหนุ่มทั้งสอง คเชนทร์กล่าวขอบใจที่ช่วยเหลือกายและเพื่อน พฤศตอบว่าไม่เป็นไรและยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ คเชนทร์รีบพูดขึ้นมาว่า
“นายมีธุระอะไรก็ไปทำเถอะ”
“ไม่มี”
“อ้าว นึกว่ามี” คเชนทร์เลิกคิ้ว “ตอนนี้เรามาถึงแล้ว คงไม่รบกวนอะไรนายอีก”
“ได้” พฤศตอบเบาๆ หันไปมองกายแวบหนึ่งแล้วพยักหน้าให้ก่อนจะเดินจากไปช้าๆ คเชนทร์มองตาม กายถอนหายใจเบาๆ อีกครั้งคเชนทร์จึงหันมาถาม
“ห่วงเขามากหรือกาย”
“โธ่ ก็ห่วงสิครับ เชิงชายเขาเป็นลูคีเมียนะครับคุณคเชนทร์”
“เคนนี่” คเชนทร์รีบพูด “เมื่อไหร่จะเรียกผมแบบสนิทกันซะที เลิกเรียกผมว่าคุณคเชนทร์ซะที แบบนั้นเรียกพฤศดีกว่า”
“มันยังรู้สึกกระดากปากอยู่นี่นา”
“เรียกบ่อยๆ เข้าเดี๋ยวก็ชิน” คเชนทร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วพูดว่า “กาย บอกผมได้ไหมว่าเขาเป็นแค่เพื่อนจริงๆ ผมจะได้สบายใจ”
“ผมกับเชิงชายไม่ได้มีอะไรกันครับ เรารู้จักกันมานาน ทำงานบริษัททัวร์ด้วยกันมาตั้งหลายปี”
“เขาหลงรักคุณเหมือนผมหรือคนอื่นๆ หรือเปล่า” คเชนทร์ถามตรงๆ
“เอ่อ...” กายอ้ำอึ้ง
“คุณไม่ได้เลือกเขาใช่ไหมกาย”
“อย่าเพิ่งถามตอนนี้ได้ไหมครับ” กายก้มหน้า
“ได้” คเชนทร์ตอบแล้วก้มลงมองกล่องผลไม้และของว่างที่วางอยู่บนเก้าอี้ถัดไป “นี่หรือที่พฤศไปหามาให้คุณทาน”
“ครับ”
“ช่างทำเป็นนะ” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ
“หมายความว่ายังไงครับ” กายถาม
“ก็หมายความว่า ปกติพฤศเขาไม่ทำอะไรแบบนี้นะสิ” คเชนทร์ยังคงก้มมองกล่องผลไม้
“งั้นหรือครับ”
“คุณคิดยังไงกับพฤศ” คเชนทร์ถามขึ้นหลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง
“เปล่านี่ครับ”
“ความจริงพฤศก็เป็นคนนิสัยดี น่าคบ และอ่อนโยนก็เป็น ไม่ได้ดุและเย็นชาแบบที่คนทั่วๆ ไปเห็นหรอก นั่นเป็นเพราะเขาพยายามทำตัวให้เป็นแบบนั้นต่างหาก”
“คุณมาบอกผมทำไม” กายพึมพำเบาๆ และมองไปทางอื่น
“ก็ไม่มีอะไร แค่อยากจะบอกให้คุณรู้ไว้” คเชนทร์ยักไหล่ “และที่สำคัญ พฤศเป็นลูกผู้ชาย พูดคำไหนเป็นคำนั้น ไว้ใจได้ ผมรู้จักกับเขามานาน”
“แต่ท่าทางเขาไม่ค่อยชอบหน้าผม ตอนทำงานที่บริษัทก็แสดงออกชัดเจน”
“ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน คุณไม่ใช่กายคนเดิมที่ทำงานเป็นล่ามและนักแปลแล้ว” คเชนทร์เอนตัวพิงพนักเก้าอี้และยกขวาขึ้นไขว่ห้าง “พฤศเขามองคุณต่างไป”
“หมายความว่ายังไงครับ” กายหันไปถามคเชนทร์
“จำได้ไหม คุณเคยบ่นว่าพฤศมีอคติต่อคุณ” คเชนทร์หันมาสบตากับกาย “แต่ตอนนี้เขาไม่คิดแบบนั้นแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขารู้ว่าคุณเป็นคนที่ผมรัก”
“เขารู้...”
“ผมบอกเขาแล้ว” คเชนทร์ยิ้มมุมปาก “ผมแสดงจุดยืนของผมอย่างชัดเจน”
“แล้วท่านประธานมาเกี่ยวอะไรด้วยครับ” กายอยากรู้
“คงจะ...” คเชนทร์นิ่งไปครู่หนึ่ง กรอกตาไปมาแล้วพูดต่อว่า “เตรียมตัวเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายผมมั๊ง”
“คุณคเชนทร์” กายเรียกคเชนทร์เสียงเข้ม
“เคนนี่ บอกว่าชื่อเคนนี่ เมื่อไหร่จะเรียกผมว่าเคนนี่ซะทีล่ะที่รัก”
“คุณคเชนทร์” กายเน้นเสียง
“เคนนี่” คเชนทร์พูดสวน “เคนนี่ที่รัก”
“ใครเป็นที่รักคุณ”
“ก็ใครล่ะที่ผมรัก” คเชนทร์เอียงหน้ามาใกล้กาย “แล้วคุณก็เริ่มรักผมได้แล้ว อีกไม่นานก็วันเกิดผม ผมอยากได้ของขวัญพิเศษ”
::: End of Chapter 56 :::
-
^
^
^ จิ้มๆๆๆ
ได้จิ้มคนเขียนด้วย กรี๊ดๆ
อ่านต่อๆ
-
คุณ katawoot อย่าทำร้ายกันแบบนี้ >> กระชากคอเสื้อ เขย่าๆๆ 555
กาแฟมั๊ย เกลือแร่ เอ็มร้อยห้าสิบ สปอนเซอร์ น้ำเกลือก็ได้ บลาๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
อย่าเพิ่งเหนื่อย เค้าช่วยพิมพ์ได้นะ กร๊ากๆๆๆ
เชียร์สุดใจขาดดิ้นเลย
ท่านประธานเวอชั่นอ่อนโยนนนนนนนน อ๊ากกกกก ดิ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[
-
อร๊ายย
อ่านแล้วอินขนาดว่าท่านประธานกำลังจีบตัวเอง 5555 :pighaun:
-
ช่วงนี้คุณคทามาถี่มากๆๆๆ ขอบคุณจ้า ว่าแต่ตอนนี้ต้องเป็น Guy Chapter 56 ไม่ใช่หรือ ทำไมเป็น Guy Chapter 55
-
จะจบบทที่ 60
ตอนจบจะถูกใจคนอ่านหรือเปล่าน๊อ รู้กังวลจังเลยเนี่ย
-
เอิ่ม...โดยส่วนตัวจากที่ผ่านๆมา ก็ไม่เคยเดาตอนจบของคุณ katawoot ถูกอยู่แล้ว ... เพราะมันหักมุมทุกเรื่อง
เพราะฉะนั้น ณ จุดๆนี้ ใครก็ได้ จัดมาสักคนเห๊อะ :laugh:
ปล. หายเหนื่อยแล้วยัง :z3:
-
อยากอ่านต่อแล้ว
ประธานจะจีบกายต่อยังไง :-[
-
บวกพี่คฑาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
แอบเชียร์ท่านประธานลึกๆ มานานๆ 555+ จนได้ๆ
-
เหมือนเป็นใจให้มากๆ เลย
โทรมาเจอพฤศรับแทน ชอบบบบบบ
แถมมีการชวนให้กลับไปทำงานด้วยนะเนี่ย
หรือว่าพฤศจะชดเชยที่ชนยายของกาย
อย่างต้องดูแลทั้งตัวและใจ 555555555
คเชนทร์มาช้าๆ นะ ให้รถติดนานๆ ไปเลย
-
ความหวังของ fc จะเป็นจริงมั้ยเนี่ย อยากรู้ๆๆๆๆ ท่านประธานจะมาวินตอนหลังมั้ยน้อออออ
พักเหนื่อยแล้วกลับมาต่อด่วนนน อิอิ :กอด1:
ขอบคุณมากค๊าาาาา
-
ชอบจังที่มาอัพบ่อยๆ
ว่าแต่แค่สี่ตอนเท่านั้นจะจบแล้ว ขออย่ารวบรัดตัดจบนะค่ะ มีตอนพิเศษบ้าง
-
หายเหนื่อยเร็วๆน้า คิดถึง(ตอนต่อไป). คิคิ :3123:
-
เหมือนว่าท่านประธานพยายามจะตีตื้นขึ้นมาเรื่อยๆนะ =[]=
-
พฤศมาเร็วแซงโค้ง!
คนอื่นทาบไม่ติดเลย :a5:
วรุจน์..ยังชอบนายอยู่นะ.. (ชอบพระรองตลอดเลยเรา :z3:)
-
คนเขียนเหนื่อยพิมพ์ แต่คนอ่านค้างจนเหนื่อย :laugh:
-
พี่คฑา มาต่อด้วยครับ ขอร้องๆ :sad4:
-
พฤศศศศศศศศศศศศศศศศศศศศศ เท่านั้น :z3:
-
ปูเสื่อ นั่งรอด้วยคน อิอิตอนนี้ถูกใจ คุณประธานจริงๆ รีบ รีบทำคะแนนหน่อย ตามคนอื่นเขาอีกหลายขลุม
อะอะมา มาช่วยบีบ ช่วยนวด ให้คนที่กำลังเขียนเรื่อง จะได้มีแรงเขียนต่อ :กอด1:
-
อยู่กับพฤศแล้วไม่อึดอัดแล้วใช่ไหมกาย
เครียดแทนกาย :เฮ้อ:
-
วรุจน์ ขอให้คุณจำได้ตอนที่กายมีแฟนแล้วทีเถอะ ชิ
-
ไม่รู้กายจะเลือกเริ่มต้นกับใคร เดาใจไม่ถูก
แต่โดยส่วนตัวแล้วชอบท่านประธาน รู้สึกถูกจริตตั้งแต่แวบแรกที่เห็น 55+
ท่านประธานเอาใจใส่กายแบบเงียบๆ น่ารักเชียว~ แม่ยกเป็นปลื้ม~
แหม~ มีพูดถึงเชิงชาย เคนนี่ แล้ววกกลับมาพูดถึงตัวเอง
ท่านประธานละก็..หลอกถามอะไรกายรึเปล่าเนี่ย?
อ่า...เป็นตอนที่แม่ยกท่าประธานอิ่มเอมมากมาย 55+
-
ต่อคืนนี้ใช่ไหมครับ อีกกี่ตอนจะจบครับเนี่ย
ยังไงก็เชียร์ท่านประธานนะครับ
-
เชิงชายอย่าเป็นอะไรน้าา !! ทำไมอยู่ดีดีถึงทรุดได้ล่ะเนี่ย :เฮ้อ:
ตอนนี้ก็ได้เห็นมาดอื่นของท่านประธานมากขึ้น
รอลุ้นไปเรื่อยๆเหมือนเดิมค่ะ :กอด1:
ชายอาการดีขึ้นแข็งแรงขึ้นไวไวน้า !!
-
ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าประธานน่ารักจัง
ชอบ ๆๆ o13 รอตอนต่อไปนะจ้ะ :L2:
-
เยส o13 แบบนี้สิท่านประธานถึงจะมีลุ้น
มีกำลังใจเชียร์ท่านประธานขึ้นมาอีกเยอะเลย :-[
-
ทำไมอ่านตอนล่าสุด
แล้วกลับอยากจะเชียร์ท่านประธานพฤศขึ้นมาเฉยๆ ซะงั้น
-
รอต่อไปว่าจะเป็นอย่างไรเดาอยากจริงๆเรื่องนี้ :z13:
-
เย้้..... มาต่อทุกวันเลย ดีใจจัง
ชอบเรื่องนี้มากครับ สนุกดี ขอบคุณมากนะครับ
-
เชียร์เคนนี่มาทั้งเรื่อง มาเอตอนสุดท้ายกลับใจเชียร์ท่านประธานละกันนะ5555
-
ท่านประธานมาแรงแซงทางโค้งซะแล้ว น่าเจ็บใจแทนคเชนท์ ทิ้งโทรศัพท์ไว้ให้เค้าโทรหาแท้ๆ
-
กลัวอ่ะ กลัวพลิกขึ้นมา
ไม่กล้าปักใจว่าจะเป็นพฤศ
แต่ในใจบอกว่า "เชียร์พฤศมาแต่แรกนะเฟ้ย" :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
-
เชิงชายเป็นอะไรมากหรือป่าว
-
คือฝังใจไปแล้วว่าพระเอกคือเคนนี่
พอคิดว่ามันจะไม่ใช่แล้วมันรู้สึกแปลกๆ
คงต้องรอจบแล้วเริ่มอ่านใหม่อีกครั้งแน่ๆ
-
เห็นมะๆ ท่านประธานเนี่ยแหละตัวจริง ดูนิ่งๆแต่ก็แอบแรงนะคะท่าน
-
ท่านประธานพฤศใช่ตัวจริงเหร๊ออออ ดูแลใส่ใจกายเยอะ ได้ใจแม่ยกคะตอนนี้ 555
-
Guy Chapter 57
พฤศเงยหน้าขึ้นมองคเชนทร์ซึ่งเดินเข้ามาในห้องและนั่งลงตรงหน้า วันนี้คเชนทร์อารมณ์ดีเป็นพิเศษ พฤศรู้ดีว่าเพราะอะไร
“น่าสงสารเลขาฯ นายจริงๆ ตอนนี้กำลังฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะ” คเชนทร์พูด
“นายดีใจล่ะสิท่า” พฤศพูดเสียงเรียบและเซ็นเอกสาร
“เปล่า” คเชนทร์ส่ายหน้า
“คราวนี้นายจะได้เท่าไหร่ คเชนทร์” พฤศโยนปากกาลงบนโต๊ะ
“ได้อะไร” คเชนทร์เลิกคิ้ว
“อย่าคิดนะว่าเราไม่รู้ว่านายทำอะไร นายพนันเอาไว้ว่าเลขาฯ ของเราจะอยู่ได้นานครบห้าเดือนหรือเปล่า”
“เปล่า” คเชนทร์ส่ายหน้าปฏิเสธแล้วยกมือขึ้นมาชูนิ้วสามนิ้วให้พฤศดู “สามเดือนต่างหาก”
“เล่นอะไรไม่เข้าท่า ทำไมชอบพนันกันนัก”
“เรียกว่าเล่นอะไรสนุกจะดีกว่า ทำงานที่นี่เครียดจะตายอยู่แล้ว” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ “พนักงานเลยลาออกอยู่บ่อยๆ นายก็รู้”
“คราวคุณเจนจิรานายได้เงินไปเท่าไหร่” พฤศถามเสียงเข้ม
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอก อย่าเอาตัวเลขเลย” คเชนทร์ยักไหล่ “พูดถึงคุณเจนก็เสียดาย ไม่น่าลาออก”
“วรุจน์เอาตัวกลับไปต่างหาก” พฤศพูดเสียงหยัน “โดยที่เราหาหลักฐานไม่ได้เลยว่าเป็นสายให้วรุจน์”
“สงสัยเคยเป็นซีไอเอ”
“แล้วยังสร้างหลักฐานให้เป็นความผิดของพนักงานคนอื่น”
“ถ้าคุณเจนไม่ได้เป็นสายให้วรุจน์ คุณเจนนี่ล่ะเรียกว่าเป็นเลขาฯ คู่บุญของนาย” คเชนทร์ยักคิ้ว “แต่ว่า เราอย่ามาคุยเรื่องที่ผ่านไปแล้วดีกว่า”
“นายมีเรื่องอะไร” พฤศเลิกคิ้วถามคเชนทร์ “ถ้ามีเรื่องอะไรก็เข้าเรื่องเลยซะทีดีไหมเคนนี่”
“เรื่องความรัก”
“ความรักของใคร” พฤศจ้องตาคเชนทร์ “ของตัวเองล่ะสิ”
“นายก็รู้ใช่หรือเปล่าว่าเราไม่เคยจริงจังกับใคร”
“เรารู้ว่านายเจ้าชู้”
“นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไป เราอยากจะลงเอยกับกาย และเราก็อยากให้นายช่วย”
“เราจะช่วยอะไรได้ ให้คนอย่างเราไปช่วยคนที่ช่ำชองอย่างนาย น่าตลก” พฤศเบ้ปาก
“นายช่วยได้แน่นอน” คเชนทร์พูดเสียงหนักแน่น
“ช่วยยังไง”
“ด้วยการอยู่เฉยๆ”
“นายหมายความว่ายังไง คเชนทร์” พฤศเสียงเข้มขึ้น
“มีคนมาชอบกายหลายคน กายกำลังสับสน ไม่สิ กายสับสนมานานแล้ว ตอนนี้ตัวเลือกกำลังเหลือน้อย”
“พูดตรงๆ นายไม่ต้องการให้เราเข้าใกล้กาย” พฤศตัดบท
-
ทำไมมันสั้นงี้ละฮับ ><
-
มีต่ออีกป่าวคะ????
แบบนี้แสดงว่าเคนนี่ก็สงสัยท่านประธานเหมือนกันใช่ม๊าาาา อิอิ
fc มีลุ้น!!!
-
แลดูสั้นๆและค้างๆ
ยังไม่หายเหนื่อยหรอคะ
นวดให้เอามั๊ย รึจะเอาลิโพ กระทิงแดง เอ็มสปอร์ตดีอ่ะ
เชียร์ประธานนะ เอาเคนนี่ไปไกลๆ :กอด1:
-
ดูค้าง ๆ พิกลนะครับ
-
เวนกำ -__- อยากจะไปช่วยนวดมือให้เสียจิง รู้สึกเหมือนโดนปล่อยให้ ค้างเติ่ง อยู่กลางอวกาศ
ป.ล.ช้าไปหน่อย แต่ สวัสดีปีใหม่ นะครับ คุณคฑา ^^
ป.ล.2 เพิ่มจะมาทำตัวดีเอาตอนนี้เนี่ยนะคุณพฤศ! -__-
-
อ่านถึงตอนที่56 ไอ้ประธานนี่จะเอายังไงของมันเนี่ย *เกาหัวงุงงงขั้นสูงสุด*
ส่วนตอน57คุณคฑาวุธจะเอายังไงของเค้าเนี่ย ทุ่มโต๊ะ
-
เอามาฝากคะ
(http://4.bp.blogspot.com/-cPasP-KB1eY/TexUGvqDd9I/AAAAAAAAA-A/zOiHq-p1AoI/s1600/forum.jpg)
-
ง่วงอ่ะ Zzzz แต่นอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงว่าคนอ่านจะอารมณ์ค้าง
คฑาวุธโพสขนาดนี้แล้วก็รักและเห็นใจคฑาวุธบ้างนะครับ รีบๆ กด + ให้คะแนนกันหน่อย ใครไม่กดขอให้มีคนมารักมากๆ เหมือนกายและขอให้ปวดหัวจนเป็นไมเกรนเพราะไม่รู้จะเลือกใคร
“พูดตรงๆ นายไม่ต้องการให้เราเข้าใกล้กาย” พฤศตัดบท
“เราก็ไม่คิดว่านายจะอยากเข้าใกล้กายหรอกใช่ไหม” คเชนทร์เลิกคิ้วข้างเดียว ถามแต่ไม่รอให้พฤศตอบ “จริงๆ นะเพื่อน สำหรับเรา คนนี้ล่ะใช่เลย แสดงความยินดีกับเราหน่อยสิว่าเราจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนซะที”
“ขอแสดงความยินดีด้วย” พฤศพูดขึ้นเสียงเย็น
“ขอบใจว่ะ” คเชนทร์ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปที่ประตูห้องทำงานของพฤศ ปากก็พูดว่า “เดี๋ยวจะไปให้กำลังใจเลขาฯ ใหม่นายซะหน่อย กลัวอยู่ไม่ถึงสามเดือน”
พฤศไม่พูดอะไร ได้แต่มองตามคเชนทร์ด้วยใบหน้าเรียบเฉย
...เขารู้ว่าคเชนทร์หมายความว่ายังไง รู้มาตั้งนานแล้ว...
...และเขาก็รู้ว่าตัวเองควรจะทำยังไงเช่นกัน...
คเชนทร์รีบเดินไปที่ประตูห้อง 2503 เมื่อเห็นกายเดินออกมา วันนี้เขาพากายมาเยี่ยมเชิงชายและตั้งใจจะไปทานอาหารเย็นด้วยกัน เมื่อมาถึงโรงพยาบาลกายขอให้เรารออยู่หน้าห้อง เขาเข้าใจความรู้สึกของกายว่าคงอึดอัดหากจะเข้าไปเยี่ยมเชิงชายด้วยกัน
...กายเริ่มจะโอนอ่อนผ่อนตามเขาแล้ว...
...แม้กายจะยังไม่ยอมรับว่ารักเขา อีกหน่อยกายก็ต้องปล่อยเลยตามเลยเพราะในชีวิตของกายจะมีเพียงเขาคนเดียว...
...ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ปล่อยเลยตามเลย ต้องเรียกว่ากายจะเปลี่ยนใจ หรือเริ่มรักเขาทีละนิด เขาบอกว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิดนี่นา กายเองก็ยังไม่มีรักแท้ เพียงแต่อาจเทใจให้วรุจน์หรือเชิงชายมากกว่าเขา แต่หากเขาอยู่เคียงข้างกายเสมอ กายก็ต้องเห็นว่าเขาเป็นคนพิเศษในชีวิต...
“ผมว่าให้ผมอุ้มเลยดีกว่า” คเชนทร์ล้อ “ใช้ไม้ค้ำก็ไม่เป็น”
“ก็ไม่เคยขาหักนี่ครับ” กายทำหน้ามุ่ยแล้วรีบปฏิเสธเมื่อคเชนทร์จะประคอง “คุณคเชนทร์ อย่าครับ ไม่ต้องประคอง ผมเดินเองได้”
“คุณคเชนทร์อีกแล้ว จะเรียกผมว่าเคนนี่ซะทีไหมเนี่ย”
“ครับๆ” กายพยักหน้า “แต่ไม่ต้องประคอง ผมอายคน”
“งั้นก็ได้ ถ้ากลัวคนเห็นผมจะรอไปประคองที่ลานจอดรถ” คเชนทร์พูดและหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
เป็นจริงดังที่พูด เมื่อประตูลิฟท์เปิดคเชนทร์ก็ประคองกายเดินออกไปยังลานจอดรถชั้น P10 กายบ่นอุบว่าคเชนทร์ทำอะไรประเจิดประเจ้อ
“ลานจอดรถว่างเหมือนป่าช้า จะมากลัวอะไร” คเชนทร์แย้ง “ขอทำอะไรน่ารักซักหน่อยสิกาย”
“ค่อยเอาไว้ทำที่อื่นสิครับ”
“โลกผมกำลังเป็นสีชมพู อย่ามาห้ามกันหน่อยเลย” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ
“คุณไม่กลัวใครเห็น ไม่อายบ้างหรือครับ”
“ไม่” คเชนทร์ยังคงหัวเราะ “ผมหน้าด้าน เคยได้ยินไหมกาย ด้านได้อายอด”
“แต่ผมอาย”
“อายผีหรือไง ลานจอดรถไม่มีใครซักคน”
“แต่เขามีกล้องวงจรปิด” กายแย้ง
“ไม่เห็นหน้าหรอกน่า ถ้ากลัวหน้าขึ้นจอก็ซุกเข้าที่ไหล่ผมก็สิ้นเรื่อง” คเชนทร์แนะนำ แต่ทันใดก็ต้องหยุดกึกจนกายเกือบสะดุดเพราะคนที่พยายามประคองหยุดกระทันหัน
กายเงยหน้าขึ้น ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขากับคเชนทร์กำลังมองมาด้วยสายตาแข็งกร้าว
“คุณวรุจน์” กายพึมพำ
“มาหาหมอหรือวรุจน์” คเชนทร์ถามวรุจน์ด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนกับคุยกับคนทั่วๆ ไป
“เปล่า มาเยี่ยมญาติ” วรุจน์ตอบ สายตามองมาที่ใบหน้าของกายและมองต่ำลงแล้วพูดว่า “ขาหักหรือครับ คุณกาย”
“ซุ่มซ่ามตกบันได” คเชนทร์ตอบแทน
“ครับ” กายพูดเสียงเบา
“ขอให้หายเร็วๆ นะครับ” วรุจน์พูดแล้วเดินเข้าไปในลิฟท์
“ขอบใจ” คเชนทร์ตอบแทนกายอีกครั้ง
ประตูลิฟท์ปิด คเชนทร์สะกิดแขนของกายให้เดินต่อ คราวนี้ไม่หยอกเย้ากายเหมือนเมื่อครู่ จนกระทั่งขึ้นนั่งบนรถคเชนทร์จึงพูดขึ้นมาว่า
“คุณกับวรุจน์ทะเลาะกันหรือเปล่า”
“เอ่อ...”
“เขาดูเย็นชามาก”
“ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมครับ” กายตอบแล้วดึงเข็ดขัดนิรภัยมารัดตัว
“ผมควรจะดีใจไหมเนี่ย” คเชนทร์พูดเบาๆ ขณะที่ขับรถออกจากช่องจอด กายหันไปมองคเชนทร์ซึ่งกำลังมองไปข้างหน้าเพราะตั้งใจขับรถ จนกระทั่งคเชนทร์เลี้ยวรถเข้าถนนสาธรใต้ซึ่งการจราจรกำลังจอแจ กายจึงพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า
“ผมกับคุณวรุจน์ไม่มีอะไรต่อกันแล้วครับ”
“ดีแล้วครับ” คเชนทร์หันมาพูดกับกายด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ผมว่าคุณหันมาโฟกัสที่ผมดีกว่า ขอให้เหลือผมคนเดียวเถอะนะกาย ผมเชื่อว่าเราสองคนไปกันได้ดีแน่นอน”
“คุณคิดว่ายังงั้นหรือครับ”
“แล้วคุณคิดว่ายังไง” คเชนทร์ย้อนถาม
“...”
“ว่าไงกาย ตอบเคนนี่ให้ชื่นใจหน่อยซิ” คเชนทร์เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงสดชื่นขึ้นหลังจากกายเงียบไปครู่ใหญ่ “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมชอบรถติดบนถนนสาธร”
“ทำไมหรือครับ”
“ก็เพราะผมนั่งอยู่ในรถกับคุณนะสิ”
“คุณคเชนทร์”
“หือ” คเชนทร์หันมาอมยิ้ม
“จริงๆ เลย”
“ชอบหรือเปล่าที่ผมพูดอะไรแบบนี้ ถ้าไม่ชอบผมก็จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง จำตอนแรกๆ ที่เราเจอกันได้ไหมกาย เอาแบบตอนนั้นดีไหม สมองจะได้วิ่งอยู่ตลอดเวลา คุณจะได้ไม่ต้องนั่งทำตัวทื่อๆ”
“คุณว่าผมทำตัวทื่อๆ หรือ”
“ก็หลังๆ มานี่คุณชอบทำแบบนี้นี่นา”
“ผมมีเรื่องต้องคิดเยอะ” กายทำหน้ามุ่ย
“ตอนนี้ก็ยังต้องคิดเยอะหรือ” คเชนทร์เลิกคิ้ว “ผมคิดว่าคุณน่าจะคิดน้อยลงนะ อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่น่าจะยุ่งยากใจเท่าแต่ก่อน แล้วผมก็พูดอะไรตรงไปตรงมามากกว่าเดิมเยอะ ไม่เหมือนตอนแรกๆ ที่พูดอะไรชวนให้คิดลึกและตีความ”
“รู้ด้วยหรือ” กายเผลอเบ้ปาก
“รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ คนอย่างเคนนี่รู้ตัวเสมอว่าตัวเองทำอะไรและรู้สึกยังไง” คเชนทร์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ว่าแต่คุณเถอะ”
“ว่าแต่ผมอะไรครับ”
“อย่าให้ผมต้องบังคับเอาตัวคุณขึ้นเรือยอชท์พาไปลอยลำอยู่กลางทะเลแล้วอยู่กันสองต่อสองซักอาทิตย์สองอาทิตย์นะ ถ้าแบบนั้นล่ะก็ ทะเลก็จะไม่เหลือความเค็ม”
“ทำไมหรือครับ” กายสงสัย
“มันก็จะกลายเป็นน้ำผึ้งแทนนะสิครับ” คเชนทร์หัวเราะเสียงดัง
“คุณคเชนทร์”
“เคนนี่ครับผม บอกให้เรียกเคนนี่”
“ไม่อยากจะเรียกแล้ว” กายหันหน้าออกไปมองนอกรถ
“ผมจะทำทุกวิถีทางให้คุณเรียกผมว่าเคนนี่บ่อยๆ ลองกันดูซักตั้งไหมล่ะกาย ลองดูว่าผมมีความมุ่งมั่นขนาดไหน”
...มุ่งมั่นมากถึงมากที่สุดเลยล่ะ ตอนนี้รู้แล้วว่าคเชนทร์นั้นมีลูกตื๊อมากกว่าเชิงชายหลายเท่านัก...
...แล้วเราชอบหรือเปล่า เราอึดอัดไหม เรารู้สึกยังไง...
...แต่เรายอมรับว่าอยู่กับคเชนทร์แล้วไม่เครียด รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เป็นธรรมชาติอย่างที่มันควรจะเป็น...
...แค่นี้ก็น่าจะพอไม่ใช่หรือ ชีวิตของเราจะต้องการอะไรมากไปกว่านี้ จะว่าไป คเชนทร์ก็ไม่ได้มีข้อเสียจนยอมรับไม่ได้ หากเราตกลงปลงใจกับคเชนทร์ก็ไม่น่าจะมีปัญหา และหากเกิดอะไรขึ้น คเชนทร์ก็จะอยู่เคียงข้างและดูแลเรา...
...แค่นี้ก็น่าจะพอสำหรับความรัก...
::: End of Chapter 57 :::
ขออนุญาตโพสและลงวันที่ล่วงหน้า 17 นาทีนะะครับ (ผิดกฎไหมเนี่ย ถ้าผิดกฎก็กราบขออภัยนะครับ)
-
ขอบคุณเจ๊สองสำหรับปลาท่องโก๋และนมนะครับ เห็นแล้วหิว เห็นแล้วอยากกิน เห็นแล้วก็มีกำลังใจแทนกายว่าจะได้คู่เหมือนปลาท่องโก๋แย้ววว
พรุ่งนี้จะมาโพสบทที่ 58 แล้ว ไชโย จบซะที เรื่องต่อไปจะให้มีตัวละครแค่สองคน ฮึ
-
อิจฉาคนสวย สวยเลือกไม่ถูก เอาใครดีหนอ เครียดแทน
-
ท่านประธานรู้่ว่าจะต้องทำอะไร แล้วทำอะไรละเนี่ยยยย
อยากจะรู้ๆๆๆๆๆ
ขอบคุณมากๆที่ฝืนง่วงเขียนให้จนจบนะคะ ขอบคุณจริงๆ :กอด1:
-
หึ่ย! พรุ่งนี้แล้วหรอ รู้สึกใจหายหหน่อย เป็นกำลังใจค่ะ :กอด1:
-
บอกได้ด้วยหรือว่าแค่ไหน "พอ" สำหรับความรัก
อนึ่ง ของบำรุงก็เอามาฝากให้ด้วยเห็นว่าหมดแรง แต่ว่าทำไมตอนท้ายๆ ชักหดสั้นลงๆ ล่ะ?
-
กรี๊ดกร๊าดดดดด อ่านด้วยความรวดเร็ว
ไม่ทราบว่าท่านคทาวุธกินยาอะไรผิดสำแดงมาหรือไร
ถึงได้มาอัพถี่เช่นนี้ได้ โฮะๆๆๆ
+1 ให้ เพราะจะได้มีข้ออ้างว่าที่ไม่มีคนมารักอยู่ทุกวันนี้เป็นเพราะคนเขียน
ไม่ใช่เพราะเราเอง
อิอิ
-
ไม่รู้นะมาถึงวินาทีนี้ เป็นเราเราเลือกคเชนท์นะ (ได้ข่าวว่าเชียรท่านประธานออกนอกหน้ามาตลอด)
คเชนท์เป็นคนเดียวที่รู้ทันความคิดของกายเสมอ ขออย่างเดียวอย่าดีแตกเรื่องเจ้าชู้ละกัน
-
อั๊ยยะ คุณพฤศมาจีบแว๊บเดียว ก็หายไปเลย -*-
แต่เคนนี่ก็ตื้อซะ คุณพฤศทำอะไรซักอย่างสิคับ พ่อเสือซุ้มมามืด 555+
-
กายเดินมาถึงทางแยกแล้วเหรอ ตัวเลือกชักเหลือน้อย แต่อื้ม.... คุณภาพ :z2:
+1 ให้พี่นาย ตามคำสั่ง 555.....มาลงเบิ้ลแบบนี้ก็ดีนะ แต่สั้นนนนนนนนน อ่ะ พี่นาย :z1: ( คิดเองอะไรสั้น )
-
เห้ย.... :o
จะจบแล้วหรอ อย่าเพิ่งเลย
อยากเห็นความหวานของคู่รักซัก 10 ตอน
-
เชียร์ประธานเหมียนเดิมค้า แต่ท่าประธานยืดยาดชะมัดเลย :sad4: :sad4: :o12: :o12: :pig4: :m31: :m31: :pig4: :pig4: :pig4: :call: :call: :seng2ped:
-
:z3:อย่าเพิ่งจบนะกำลังสนุกเลย o13
-
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอ ทำไมมันรวบรัดนักละ
อะไร อะไร ยังคาใจอยู่เล้ย!!!!!!!
คเชนทร์ตอนนี้น่ารำคาญมากกกกกกกก ตื้อมากไปปะ
เชียร์ท่านประธานต่อไป รักแล้วรักเลย
กด+ให้แล้วจ้า :L2:
-
มาแล้วๆ
โอเค ไม่ค้างแล้วค่ะ
แต่เราเป็นไงไม่รู้ รำคาญพวกตื้อเยอะๆ เชิงชายก็หนึ่ง เคนนี่อีกหนึ่ง ตื้อมากๆมันน่าอึดอัดนะ
ส่วนวรุธ ดีค่ะ เห็นแล้วหน้าตึงกันไปเลย ไม่ยุ่งแล้วนี่
ประธานก็ขึ้นหิ้งไปซะ
สุดท้าย จะมีใครดีๆให้กายบ้างเนี่ย
ปล.รู้สึกว่าพักนี้ คนเขียนในบอร์ดจะขี้แกล้ง แล้วก็ขี้น้อยใจ หลายคนเลยนะเนี่ย
-
ตอนหน้าจบแล้วหรอเนี่ย
ถึงจะลุ้นอยากรู้ว่ากายจะได้คู่กับใครก็จริง แต่แอบไม่อยากให้จบอ่า
ตอนนี้เหลือกี่คนกันนะ 3 รึป่าว?
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คุณkatawootกะกายค่า ^^
-
คิดว่าท่านประทานมาวินสำหรับพระเอกในแบบฉบับนิยายไทย
แต่ถ้าให้คะแนนความเพอร์เฟค ต้องยกให้พ่อยอดชายนายเคนนี่ ที่มาแบบเสมอต้นเสมอปลาย ดูอารมณ์จะคงที่ที่สุด และแสดงให้เห็นเสมอว่าสามารถปกป้องและดูแลน้องกายได้ กดไลค์
เลือกเคนนี่เถอหนูจ๋า
-
จะตกลงปลงใจกับเคนนี่ใช่ไหม
เชียร์เคนนี่มากกว่าท่านประธาน
ไม่รู้ทำไม แต่เคนนี่น่ารักอ่ะ
-
ท่านประธาน บอกความจริงไปสิครับ
เรื่องจะได้กระจ่างแจ้ง o18
-
ชอบท่านประธานมาแบบนี้อ่ะ ดีกว่ามานั่งจับผิดเยอะเลย
รอตอนต่อไปค่า
-
หายไปไม่นาน แต่กลับมาอีกทีตามอ่านแทบไม่ทัน 555+ :jul3:
โอ็ย ตอนนี้เลือกยากจริงๆว่าจะเชียร์ใครดี
ถึงเมื่อก่อนจะเชียร์เคนนี่ก็เถอะนะ แต่ตอนนี้ชักอยากโบกป้ายไฟเชียร์พฤศแล้วอ่า หุหุ :-[
เอาเป็นว่า ร้องเพลงดีกว่า..
" อยากเก็บเธอไว้ ทั้ง2คน.... " ฮ่าาาาาาาาาาา :laugh:
-
เฮ้ย!!!! :beat: กาย เรียกสติกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ เรารู้สึกว่าเคนนี่แปลกๆ อ่ะ เขาคงวางแผนเขี่ยคนอื่นออกไป แถมตอนนี้คุณรุจความจำไม่มีอีก :m16: ่ความจริงเราเชียร์คุณวรุจน์อยู่นะ รีบตกบรรไดตามกายไปเลย จะได้ความจำกลับคืนมาแย่งกายคืนสักที
จากที่เราอ่านเราว่ากายตกหลุมรักวรุจน์ชัวร์ ส่วนท่านประธานเอาไว้เป็นตัวประกอบแล้วกันนะ (อย่าโกรธกันเลยนะท่านประธานขี้เก๊ก) :laugh:
-
สงสารชาย อยากให้มีความสุข อยากให้ชายมีคู่ และยังสติลเชียร์พฤศ Only ไม่ชอบเคนนีที่ยัดเยียดความรู้สึก และเอาความเป็นเพื่อนมากันท่าพฤศ เข้าใจนะที่พฤศจะตีห่างกาย แม้จะชอบกายเหมือนกัน แต่ความเป็นเพื่อนค้ำคอจริงๆ
-
“ขาเป็นแบบนี้จะให้ไปไหนล่ะท่าน”
*** พัก *** ยังไม่จบบท ***คนเขียนเหนื่อยพิมพ์ :t3: ***
::: End of Chapter 56 :::
^
^
คนอ่านงงตรงนี้ง่า สรุปว่า บทที่ 56 คือจบแล้วใช่มั๊ย แล้วก็มาโผล่บทที่ 57 เลย...
ส่วนตอนนี้อยากเอาไม้ค้ำฟาดหัวคเชนทร์ เคนนี่ขี้โกง เคนนี่ตัดกำลังท่านประธาน เค้าไม่ยอมนะ ดิ้นๆๆๆ :serius2: :serius2:
-
ปูเสื่อนั่งรอ
เฮ้อ อยากให้ลงเอยกะท่านประธาน :เฮ้อ:
-
จะจบแล้วจริงๆเหรอ ยังไม่อยากให้จบเลย :sad4:
เชียร์ท่านประธานคนเดียวในดวงใจ
กายไปเป็นเลขาให้ท่านประธานเถอะ จะได้เจอกันทุกวัน :impress2:
-
ขอปูเสื่อรอ ท่านประธาน
-
อย่างที่รู้กันว่าคฑาวุธเขียนตอนจบไม่เก่ง เรื่องไหนเรื่องนั้น เรื่องนี้ก็เ่ช่นกันครับ ถ้ามันสั้นๆ ห้วนๆ ก็อย่าว่ากันนะ (แต่่ความจริงไม่สั้นหรอกนะครับ -- เพราะนิยายเรื่องนี้ยาวมากกกอ่ะ ตั้ง 58 ตอน ใช่ปะ)
Guy Chapter 58
รถเล็กซัสคันงามจอดลงใต้ต้นไม้ใหญ่กลางลานวัด ชายชราร่างเล็กเปิดประตูด้านคนขับออกมาพร้อมๆ กับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เปิดประตูหลังด้านซ้าย วรุจน์บิดเอวช้าๆ แล้วพูดขึ้นมาว่า
“วัดใกลขนาดนี้เชียวลุงพร้อม”
“ถ้าบอกว่าใกล ผมก็กลัวคุณหนูจะไม่มาน่ะสิครับ” ลุงพร้อมหัวเราะแหะๆ
“ใกลแค่ไหน ถึงจุดหนึ่งผมก็คงต้องหันหน้าเข้าวัดไม่ใช่หรือ”
“มาก็สบายใจนะครับคุณหนู เปลี่ยนบรรยากาศ” ลุงพร้อมผายมือให้วรุจน์เดินนำ
“ลุงเดินนำไปดีกว่า ผมอยากเดินช้าๆ ดูต้นไม้”
“ที่นี่ร่มรื่นดีครับ คนมานั่งวิปรัสนาเยอะ”
“ที่บ้านเราน่าจะปลูกต้นไม้ใหญ่ๆ แบบนี้ ไม่แน่ กลับไปผมจะให้คนมาจัดสวนใหม่ ปลูกต้นไทรด้วยซะเลยดีไหม”
“อย่าเลยครับ เดี๋ยวแม่รื่นกลัว ไม่กล้าออกจากบ้าน” ลุงพร้อมหัวเราะแล้วหันมาเตือนวรุจน์ “คุณหนูเดินระวังนะครับ พื้นไม่ค่อยเรียบ”
“ลุงพร้อม ผมยังหนุ่มอยู่นะ ผมต่างหากน่าจะพูดยังงั้นกับลุง”
“แหม ก็ผมห่วงนี่ครับ”
“กลัวผมจะล้มหัวฟาดพื้นหรือไง” วรุจน์ส่ายหน้า “แต่ เอ แบบนี้ก็น่าลองนะ เผื่อความจำผมจะกลับมา”
“โธ่ คุณหนูอย่าล้อเล่นแบบนี้ซิครับ”
“ไม่ได้ล้อเล่นนะลุงพร้อม ผมเคยคิดว่าจะทำยังงั้นจริงๆ ผมอยากลองว่ามันจะเหมือนในละครทีวีหรือเปล่า” วรุจน์พูดเสียงเรียบ ใบหน้าจริงจัง
“อย่าเสี่ยงเลยครับ แค่นี้ก็ผ่านอะไรต่ออะไรมาเยอะ คุณหนูต้องดูแลตัวเองให้ดีๆ ชีวิตยังต้องอยู่อีกนาน”
“ผมคิดถึงพ่อกับแม่” วรุจน์พูดขึ้นมาเบาๆ “อรัญด้วย”
“ผมก็คิดถึงท่านกับคุณหนูอรัญ”
“ทำไมมันต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก็ไม่รู้”
“พระท่านว่ามันเป็นเวรเป็นกรรม” ลุงพร้อมปลอบ “คนเราหลีกเลี่ยงไม่ได้หรอกครับ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด”
“นี่คือเหตุผมที่ผมมาที่นี่ใช่ไหมลุงพร้อม” วรุจน์เลิกคิ้ว “เพื่อคุยกับพระ”
“ไม่ใช่เพื่อคุยกับพระครับคุณหนู” ลุงพร้อมส่ายหน้า “เพื่อให้ท่านสอนเราต่างหาก”
“ผมไม่เคยฟังพระเทศน์ ไม่รู้จะได้แค่ไหนนะ”
“แค่เปิดใจครับ ผมรับรองว่าคุณหนูจะสบายใจขึ้น” ลุงพร้อมรับรองเสียงหนักแน่น
“มันจะช่วยให้ผมลืมอะไรบางอย่างได้ด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้” วรุจน์พูดเสียงเบาแล้วแล้วยกมือขึ้นแสดงท่าทางให้ลุงพร้อมเดินเร็วขึ้น
...ทั้งอยากจำและอยากลืมเรื่องเดียวกัน การมาวัดวันนี้จะช่วยเขาได้ขนาดไหน...
...ส่วนเรื่องที่จะได้ความจำกลับมาทั้งหมดนั้นเขาใกล้จะถอดใจแล้ว...
...หรืออีกอย่างหนึ่งก็เรียกว่าปลง อย่างที่ลุงพร้อมกำลังพาเขาไปฟังพระสอนให้เขาปลง...
...ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีเถอะ กลางคืนเขาจะได้นอนหลับโดยไม่ต้องพึงยาเสียที...
พฤศเดินออกจากออฟฟิสเมื่อเวลาเกือบสามทุ่ม เขาแวะห้องทำงานของคเชนทร์เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายยังทำงานอยู่ คเชนทร์กำลังยืนค้นหาอะไรบางอย่างบนโต๊ะของเลขานุการ และเมื่อพฤศเดินเข้าไปใกล้จึงพูดขึ้นโดยไม่หันมามอง
“เราใกล้จะกลับแล้วล่ะพฤศ”
“เก่งขนาดไม่หันมามองก็รู้เลยหรือคเชนทร์” พฤศพูด
“ก็ดึกขนาดนี้ยังจะเหลือใครทำงานอยู่อีก”
“ทำไมยังอยู่ ไม่ไป...”
“กายไปเฝ้าคุณเชิงชาย” คเชนทร์พูดสวนขึ้น
“อะไรนะ”
“ก็อย่างที่พูด กายไปเฝ้าคุณเชิงชาย” คเชนทร์หันมามองพฤศ
“นายไม่กลัวว่า...”
“เราต้องผ่อนสายว่าว” คเชนทร์ยักไหล่ “เรายอมรับว่าค่อนข้างหวั่นๆ แต่ตอนนี้เขากำลังป่วย กายเองก็ดูห่วง”
“แบบเพื่อน” พฤศเลิกคิ้วข้างเดียว เอียงคอมองคเชนทร์
“เพื่อนไม่เพื่อนก็ต้องให้ไปเยี่ยม ถ้าเรารั้งกายเอาไว้ เดี๋ยวจะเสียคะแนน”
“อ๋อ เพื่อแสดงว่าเคนนี่เป็นคนสปอร์ต” พฤศพยักหน้า
“ก็ไม่แน่ตลอดไปหรอกนะ ถ้าเรารู้สึกว่ามันจะแปลกๆ เราก็ต้องทำอะไรซักอย่าง”
“นายแน่ใจเรื่องกายแล้วหรือ เคนนี่”
“แน่ใจ” คเชนทร์ตอบ “และทุกอย่างก็ใกล้จะลงตัวแล้ว”
“วรุจน์ล่ะ”
“เรื่องวรุจน์ไม่มีปัญหา” คเชนทร์ยักไหล่ “สบายมาก วรุจน์ก็อยู่ส่วนวรุจน์ เรากับกายก็อยู่ส่วนเราสองคน”
“แน่ใจขนาดนั้นเชียว”
“ขออย่าให้มีคนใหม่ๆ เข้ามายุ่งก็แล้วกัน” คเชนทร์มองลึกเข้าไปในดวงตาของพฤศ
“ถ้างั้น...” พฤศลากเสียง “เรากลับก่อน”
“อวยพรให้เพื่อนหน่อยสิพฤศ”
“ก็เคยอวยพรให้แล้ว”
“อวยพรบ่อยๆ ก็ไม่เห็นจะเป็นไรนี่นา” คเชนทร์อมยิ้ม “แล้วนายเองก็หาใครซักคนได้แล้ว เดี๋ยวก็ขึ้นคาน ถ้าหาไม่ได้เราจะช่วยหา เอาคนในบริษัทนี่ล่ะ ง่ายดี”
“คเชนทร์” พฤศเรียกเพื่อนเสียงเข้ม
“อะไรนักหนา เจ้านายกับลูกน้อง ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่ แค่วางตัวให้ดีก็เท่านั้น ประสบการณ์ก็มีแล้ว”
“อย่ามาพูดอะไรแบบนี้” พฤศทำเสียงดุแล้วก้าวเท้าเดินตรงไปที่ประตูออฟฟิสของคเชนทร์ เสียงของเพื่อนดังตามหลังมาว่า
“เรารู้นะว่าตอนนี้มีคนในบริษัทกำลังแอบชอบนาย แต่เขากลัวที่นายดุ ก็เลย...”
“กลับบ้านไปซะคเชนทร์” พฤศพูดเสียงเข้มแล้วปิดประตู ทิ้งให้คเชนทร์หัวเราะชอบใจอยู่คนเดียว
เชิงชายลืมตาขึ้นมาช้าๆ แล้วหันไปมองด้านข้าง กายนั่งอยู่บนโซฟาไม่ห่างจากเตียงคนป่วย เมื่อเห็นว่าเชิงชายตื่นจึงพยายามลุกขึ้นแต่เชิงชายห้ามเอาไว้
“เดี๋ยวก็ล้มหรอกกาย”
“จะเอาอะไร” กายถามและนั่งลงเช่นเดิม
“เปล่า”
“เป็นยังไงบ้าง” กายถาม
“ก็ดีขึ้น” เชิงชายตอบ “ขอบคุณนะกายที่มาเยี่ยมชาย”
“ไม่ได้มาเยี่ยม มาเฝ้า”
“กายไม่น่าต้องลำบาก” เชิงชายยิ้มบางๆ
“ไม่ลำบากหรอก ถ้าเราไม่มาก็เจ๊นอมา แต่ตอนนี้เจ๊ไปทัวร์ จะกลับก็พรุ่งนี้เย็น รู้ไหมชาย เจ๊แกโกรธมากที่ชายทรุดลง”
“ทำไงได้”
“เจ๊นอโวยวายว่าชายดูแลตัวเองไม่ดี จริงอย่างที่เจ๊ว่าหรือเปล่า”
“เปล่า” เชิงชายส่ายหน้า
“อย่ามาโกหกกันนะชาย”
“ชายไม่ได้โกหก” เชิงชายส่ายหน้าอีกครั้ง
“เราไม่อยากเห็นชายเป็นอะไรไป เจ๊นอก็ห่วงชายมาก”
“เราไม่อยากเป็นหรอก แต่ก็อย่าลืมสิว่าเราเป็นโรคอะไร” เชิงชายพูดเสียงเศร้า
“หมอบอกว่าชายมีทางหาย แต่ชายต้องดูแลตัวเองให้ดี ตอนที่เห็นกันอยู่นี่เราก็ว่าชายดูแลตัวเองดีอยู่ แต่ตอนอยู่ที่บ้านคนเดียวล่ะ ชาย ดูแลตัวเองดีไหม” กายพูดเสียงจริงจัง
“ดี” เชิงชายตอบสั้น หันหน้ากลับมา ตามองเพดาน
“เราเป็นห่วงชายนะ”
“อย่างเพื่อนใช่ไหมกาย” เชิงชายพึมพำ
“อะไรนะ” กายได้ยินไม่ชัด
“ชายรู้ว่ากายเป็นห่วง ชายจะไม่ทำให้กายต้องเครียดเพราะอาการของชายหรอก”
“ดีแล้ว รู้อย่างนี้เราก็สบายใจ นอนต่อเถอะ”
“นอนจนไม่รู้จะนอนยังไงแล้ว” เชิงชายทำเสียงโอดครวญ “อยากออกไปเดินข้างนอก เบื่อนอนอยู่บนเตียงจะแย่”
“เสียใจด้วยนะ พาออกไปเดินไม่ได้” กายหัวเราะเบาๆ “คนเจ็บมาเฝ้าคนป่วย อย่างมากก็ได้แต่นั่งคุยกันล่ะ”
“แค่นี้ชายก็ดีใจแล้ว” เชิงชายพูดเบาๆ “ดีใจที่สุดเลย”
คเชนทร์รีบลงจากรถเมื่อเห็นกายเดินออกมาจากประตูล๊อบบี้อพาร์ตเมนท์ซึ่งเป็นที่พักของเชิงชาย วันนี้กายและนนรธีร์พาเชิงชายกลับบ้านหลังจากนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเวลาถึงสิบวัน ทั้งสามเดินทางมาด้วยรถแท็กซี่ ส่วนเขาขับรถตามมารอรับกายกลับ
“ขอโทษนะครับที่ให้รอตั้งหลายชั่วโมง” กายพูดขึ้นเมื่อคเชนทร์เดินเข้ามาใกล้
“นานกว่านี้ก็รอได้”
“จริงหรือครับ”
“แต่ถ้านานจนผมทนไม่ไหวผมก็จะขึ้นไปตาม” คเชนทร์หัวเราะและทำท่าจะประคองกาย
“คุณคเชนทร์ อย่านะ ไม่ต้อง” กายรีบพูดขึ้นแล้วหันซ้ายหันขวา
“ไม่มีใครเห็นหรอกน่า”
“ถึงงั้นก็เถอะ” กายทำหน้ามุ่ย
“เรารึก็เป็นห่วง”
“ผมเดินสะดวกขึ้นเยอะแล้ว ไม่ต้องให้ใครมาประคองหรอกครับ ตอนนี้เริ่มจะชินกับเฝือกและไม้เท้า อีกหน่อยผมก็วิ่งได้”
“ทำเป็นเก่ง” คเชนทร์เปิดประตูรถให้กาย
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่ช่วยเหลือเรา” กายพูดขึ้นเมื่อคเชนทร์ขึ้นนั่งบนรถและสตาร์ทเครื่อง
“เรานี่คือใคร คุณกับเชิงชายสองคน หรือรวมคุณนรธีร์ด้วย”
“ก็...เราทั้งสามคนนี่ล่ะครับ”
“คุณสามคนท่าทางสนิทกันมาก เป็นเพื่อนที่สนิทกันจริงๆ” คเชนทร์ยิ้มให้กายอย่างอ่อนโยนและเคลื่อนรถออกจากลานจอดรถของอพาร์ทเมนท์
“เรารู้จักกันมานานแล้วครับ”
“สนิทกันจนผมจะรู้สึกหึงขึ้นมานิดๆ”
“หึงทำไม”
“ผมเพิ่งรู้จักกับคุณ”
“ความจริงเราก็รู้จักกันมาหลายเดือน” กายพูด
“แล้วผมก็ต้องการให้มันยาวนานขึ้นเรื่อยๆ เป็นปี เป็นหลายปี และตลอดไป” คเชนทร์พูดด้วยเสียงหนักแน่น “กาย ผมอยากจะให้คุณเชื่อมั่นในตัวผม ไม่ว่าตอนนี้คุณรู้สึกยังไง ผมก็อยากจะขอให้คุณให้โอกาสผมและเชื่อว่าความสัมพันธ์ของเราจะเป็นได้ด้วยดี ผมขอสัญญาว่าผมจะเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดของคุณ”
“คุณคเชนทร์”
“เคนนี่” คเชนทร์แก้ให้ถูก
“คงยากที่จะเปลี่ยนแล้วล่ะครับ” กายยิ้มแหยๆ
“คนเราเปลี่ยนแปลงได้ถ้าต้องการ” คเชนทร์ยักคิ้ว “ผมยังเปลี่ยนจากคนรักสนุกมาเป็นคนรักเดียวใจเดียวเลย”
“ขอให้จริงเถอะ”
“ไม่ลองเคนนี่ก็ไม่รู้ว่าเคนนี่เป็นยังไงหรอก” คเชนทร์อมยิ้ม ยื่นมือซ้ายมาดึงมือของกายไปวางบนตักแล้วบีบมือของกายเบาๆ “กล้าๆ หน่อยนะกาย ก้าวไปข้างหน้ากับผม”
“...”
“ว่าไง” คเชนทร์เลิกคิ้วเมื่อเห็นกายนิ่งไป
“ครับ” กายตอบเบาๆ
“ผมรักคุณ” คเชนทร์พูดเสียงนุ่ม
“ขอบคุณนะครับ” กายพึมพำ
“อะไรกัน คนบอกรักกลับมาขอบคุณ”
“เปล่า ผมหมายความว่า เอ่อ...ขอบคุณที่...” กายอึกอัก
“กำลังรอฟังอยู่นะกาย” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ
“ขอบคุณที่ให้โอกาสผม” กายพูด
“เหมือนกัน ขอบคุณที่ให้โอกาสผม เราต่างคนต่างต้องให้โอกาสกันและกัน ผมว่าทุกอย่างจะออกมาดีแน่ๆ ตอนแรกๆ มันก็อาจจะไม่ราบรื่นเท่าไหร่ แต่เมื่อเราเปิดใจและยอมให้มีการเปลี่ยนแปลง ผมว่ามันต้องดีแน่ๆ” คเชนทร์พูดเสียงราบเรียบและเร่งความเร็วของรถเมื่อเห็นว่าถนนโล่ง
“ช้าๆ นะครับคุณคเชนทร์”
“หือ อะไรนะ” คเชนทร์แกล้งถาม
“ช้าๆ นะครับเคนนี่”
“ครับที่รัก ผมจะไปช้าๆ จะระมัดระวัง” คเชนทร์หัวเราะและกุมมือของกายแน่นขึ้นกว่าเดิม “ขอแต่เพียงคุณอยู่ข้างๆ ผมเท่านั้นล่ะ ตกลงไหม”
“ครับ” กายพูดขึ้นมาเบาๆ ตามองไปข้างหน้า บอกตัวเองในใจว่า หนทางยังอยู่อีกใกล และตอนนี้เขาได้เลือกแล้วว่าจะให้โอกาสตัวเองอีกครั้ง
...ความรักมันเป็นแบบนี้เองหรือ กว่าจะใกล้จุดเริ่มต้นก็เล่นเอาเหนื่อยแทบแย่...
::: จบ :::
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆ
เคนนี่ โว๊ๆๆๆๆๆ โว๊ ในที่สุดก็เป็นเคนนี่ของเรา
-
^
^
คนอ่านงงตรงนี้ง่า สรุปว่า บทที่ 56 คือจบแล้วใช่มั๊ย แล้วก็มาโผล่บทที่ 57 เลย...
ส่วนตอนนี้อยากเอาไม้ค้ำฟาดหัวคเชนทร์ เคนนี่ขี้โกง เคนนี่ตัดกำลังท่านประธาน เค้าไม่ยอมนะ ดิ้นๆๆๆ :serius2: :serius2:
คนเขียนก็งงเหมือนกันคร้าบ แต่ไปแก้ตรงบทที่ 56 ให้แล้วครับผม
-
ตกลงว่าปิดฉากที่ตอน 58
เตรียมใจไว้แล้ว แต่ก็นะ
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
โถ่ ท่านประธาน T.T
-
จบแบบนี้จริงเหรอ ใจร้ายอ่ะ
-
นิยายสนุกมาทั้งเรื่อง ถ้าจบแป๊กนี่จบกันเลยนะทั้งเรื่อง >_<
ไม่เอาคเชนทร์เป็นพระเอกได้มั้ย วรุจน์ก็ไม่เอา สรุปจะเอาพฤศอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
เหมือนอกหัก :laugh: :laugh:
เชียร์ท่านประธาน แต่ก็เริ่มปลงตั้งแต่บทที่ 55
เพราะมันไม่มีจุดเชื่อมระหว่างกายกับท่านประธานเท่าไร :เฮ้อ:
แต่ก็อยากเชียร์ ชอบบุคลิกแบบท่านประทาน :impress2:
ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องราวที่สนุกหนึ่งปีกว่าๆที่ตามอ่าน
เป็นเรื่องแรกของคุณคฑาวุธที่ได้ตามตั้งแต่แรก
เพราะเรื่องอื่นๆต้องตามอ่านตลอด
อ่านแบบเรียลไทม์ก็ตื่นเต้นดี ลุ้นตลอด
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ รอเรื่องต่อไปต่อ :L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
แค่จบตอน???หรือ ตอนจบ????
คงจบแล้วจริงๆสินะคะ
ขอบคุณคุณคฑาวุธมากๆเลยค่ะ นิยายเรื่องนี้สนุกมากๆ จริงๆทุกเรื่องที่คุณเขียนสนุกหมดเลย^^
แม้ตอนจบ fc ท่านประธานจะผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ทำใจไว้แล้ว 555
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
-
กายเลือกเคนนี่แล้ว :-[
-
เฮ้ย จบแบบนี้จริงเหรอ o22
ปมยังไม่เคลียร์กันเลย ใจร้ายอ่ะ :o12:
ยังเข้าใจผิดๆ กันอยุ่เลย :z3:
-
เปิดใจคฑาวุธสุดหล่อ
มันไม่มีตรงไหนที่จะให้ท่านประธานได้รักกับกายจริงๆ นะเออะ
(หนักใจพอๆ กับกายเลยนะเนี่ย)
ถ้าจะให้กายคู่กับพฤศก็คงถึงร้อยบทจบ
ถ้าคู่กับวรุจน์ก็ต้องให้วรุจน์ได้ความจำคืนมา ซึ่งก็คงถึงร้อยบทเหมือนกัน
ถ้าจะให้คู่กับเชิงชาย หมอที่รักษาก็ต้องเก่งมาก และก็ต้องหายจากโรค ซึ่งก็น่าจะอีกหลายตอน ไม่งั้นก็คงจบแบบกายร้องไห้กลางงานศพ
ถ้าจะให้คู่กับซอว์เบน กายก็ต้องไปอยู่พม่า ใช่ปะ
กับธฤต นั่นก็ไม่ค่อยจะเห็นความเป็นไปได้ คงร้อยบทจบเหมือนกัน
กับคุณทหารอากาศเมฆก็ต้องผ่านด่านคเชนทร์ให้ได้ ซึ่งก็ไม่น่าจะง่าย (ร้อยบทจบเหมือนกันมั๊ง)
จะให้คู่กับคนใหม่ ก็จะหาว่ากายแรด
:-) :-)
-
คเชนทร์ !!
สุดท้าย แจ็คพ็อตก็เป็นของเคนนี่ ยอมรับจริงๆผู้ชายคนนี้ ตื้อได้สุดสุด
กายเลือกแล้วก็ขอให้สองคนรักกันนานๆ ตลอดไปเลยนะคะ :กอด1:
ขอบคุณคุณคฑาวุธสำหรับเรื่องราวของกายมากๆนะค๊า ^^ ตอนจบแอบห้วนเล็กๆแต่ไม่เป็นไรค่ะ
จริงๆก็แอบหวังตอนพิเศษอยู่เหมือนกันนะคะ 555
จากเปิดใจคฑาวุธสุดหล่อ
แอบเสียดายวรุจน์ค่ะ แต่ก็จริงอย่างที่คุณคฑาวุธว่า คงอีกหลายตอนกว่าวรุจน์จะจำได้ ถ้าพ่อคนนี้ไม่ได้ความจำเสื่อมคงได้ลุ้นกันมากกว่านี้ แต่กายมีความสุขก็พอเเระ ขอบคุณคุณคฑาวุธอีกรอบค่า +1 ^^
-
เป็นนิยายที่ผิดหวังเรื่องแรกรับปี 2555 เลยทีเดียว
แต่ก็ขอบคุณนะครับ
-
555+ จบก็จบ (เจ็บแต่จบ)
จบแบบไม่ค้างไม่คาดี จบแบบสั้นๆ ห้วนๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้คับ เล่นเอาซะตามลุ้นกันทุกตอน 555+
-
จบ จบแล้วจริงๆอะ
คิดว่ากายจะรักท่านประธานซะอีกคะว้า
แต่ก็ ความรักก็เป็น :z3:แบบนี้ อ่านเรื่องนี้แล้วแบบลุ้นตลอดเลยอะ
ขอบคุณที่มาแชร์เรื่องสนุกๆคะ ชอบมากเลยถึงจะอ่านไปลุ้นไป :3123:
-
จบ? :a5:
อ่า...รู้สึกว่าปมต่างๆมันยังเคลียร์ไม่หมดเลยอะ
แต่เหมือนคุณคฑาวุธมาตัด ฉึบ!!!!!!
มันก็เลยทำให้เราไม่เคลียร์! :serius2:
เพราะมีความรู้สึกว่ามันหยุดแค่ตรงนี้ไม่ได้!!
ถึงยังไงก็ยินดีกับคเชนทร์ด้วย
แต่อย่าให้ถึงทีท่านประธานก็แล้วกัน :m31: (จัดเต็มเลยค่า!! :angry2:)
-
เง่อ ตกลงว่าเป็นเคนนี่ซินะ....ตบไหล่ ปุ ปุ ปลอบใจคุณประธาน ><
-
เป็นเคนนี่ก็ดีใจค่ะ :o8:
แต่มาสะดุดตรงวรุจน์นี่แหละ ตอนแรกปันใจเชียร์ไปนิดนึง แต่สุดท้ายเป็นเคนนี่ แอร๊ยย :z3:
แอบดีใจนิดนึงที่ไม่ใช่ท่านประธานสุดโหด ยังไงก็รู้สึกว่าเค้าดุเกินไปจริงๆอ่ะ ไม่ชอบที่ดุนี่แหละ
มีความสุขซะทีนะกาย :กอด1: คตอ่านก็มีความสุขค่ะ ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายสนุกๆ :pig4:
-
ง้าขัดใจง่ะ ไหงไม่ใช่ท่านประทาน(หวังสูง)
สุดท้ายก็อยู่ที่การตัดสินใจของกายอ่ะนะ(แต่แอบเหมือนโดนบังคับให้เลือก)
:3123:ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ(แอบหวังว่าจะมีตอนพิเศษเหมือนกัน) :pig4:
-
โอ้ว หัวใจหนูเดาะ
มันหนึบหนับในอก อาการคล้ายๆ คนอกหัก
แต่ก็ก้มหน้าก้มตายอมรับในความเป็นไป
มันเหมือนค้างคา ไปไม่ถึง เหมือนมันไม่เสร็จ >> พอๆ ติดเรตแล้วจะยุ่ง
แต่ก็เอาน่า จบจนได้ บอร์ดเราขาดนิยายดีๆไปอีกเรื่องแล้วสิเนอะ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆงับ
คาดว่าเรื่องหน้าตัวละครคงน้อยลงแล้วแหละ ใช่มั๊ยล๊า 555
+1 ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ถ้ากายไม่เอา ท่านประธานน่ะ เราขอนะ
-
:laugh:ในใจก็หวังลึกๆว่าท่านประธานจะเป็นพระเอก แต่ก็ไม่เป็นไร
เพราะดูท่าท่านประธานยังไม่ถลำใจไปชอบกายมากซักเท่าไหร่
ถ้ามองในมุมที่เข้าข้างพฤศ ก็ยังดีที่พฤศไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นๆในเรื่อง (เพราะหนูเป็นคนที่หมั่นไส้คนที่มีแต่คนมารุมรักรุมหลง :laugh: แต่กายก็ยังมีส่วนที่หนูชอบนะ อิอิ)
เราเชื่อว่าคุณพฤศพระเอกในใจเราจะเจอคนที่รักจริง(ไม่หลอกลวงกันเหมือนอรัญ) รักเดียวใจเดียวและมั่นคงเด็ดขาด (ไม่โลเลคิดว่าตัวเองน่าจะรักคนนี้หรือรักคนโน้นเหมือนกาย)
สุดท้ายนี้อยากรู้จริงๆว่าใครแอบรักท่านประธานหน้าดุ (อยากให้มีตอนประธานออกมาสั้นๆจังเลย :call:)ขอเชียร์หนูสนลูกของคนขับรถคนเก่าของท่านประธานนะ ดูเป็นเด็กกตัญญูรักครอบครัว ขยันทำมาหากินดี
และสุดท้ายของสุดท้ายขอให้กำลังใจนักเขียน เขียนเรื่องนี้ได้สนุกมากค่ะ ถึงมันจะดูรวบรัดไปบ้าง แต่ก็สู้ๆในเรื่องต่อไปนะคะ o13
-
ไหนว่ามี60ตอน :serius2:
เคนนี่ร้ายอ่ะ พูดกันท่าท่านประธานไม่ให้จีบกายด้วย
อยากให้มีภาค2 ยังไงก้อรู้สึกว่าเคนนี่ไม่ใช่คนๆนั้น
-
เมื่อกี้อ่านจบ วิ่งไปกรี๊ด เอ๊ย แค่ร้องตะโดนอยู่หน้าบ้าน ฮ่าๆๆๆ หมาเห่าทั้งซอย
ขออีกที กรี๊ดดดดดดดดด คนที่กรูเชียร์มาตลอดเป็นพระเอกแล้วโว้ยยยยยยยยยยย
ปล น้อยใจนะ เคนนี่ได้เป็นพระเอกเพราะจบเร็ว แต่แบบนี้ผมว่าดีที่สุดสำหรับกายแล้วคร้าบ
-
เป็นตอนจบที่เอ่อม... บอกไม่ถูกเลย :z10:
รู้สึกว่ามันไม่ค่อยเคลียร์ ในหลายๆอย่าง เพราะแม้กระทั่งตอนจบ กายก็ยังดูเหมือนไม่ได้เลือก
คือเหมือนไม่ได้เลือกด้วยตัวเอง แต่เลือกเพราะสถานการณ์มันบังคับเลือก(ไม่เหลือคนอื่นแล้ว)
แล้วที่เราข้องใจ คือเรื่องของท่านประธาน เราว่ามันดูหลุดประเด็นยังไงไม่รู้
เหมือนตอนแรกๆ และแทบตลอดทั้งเรื่อง จะถูกดำเนินมาด้วยปมของหนุ่มรอยสักในคืนวันศุกร์
ซึ่งเราว่าปมนี้เป็นปมสำคัญของเรื่อง ดูจากที่กายทุ่มทุนสร้างไปนอนกับผู้ชายแทบทุกคน
แค่เพื่อจะหาไอ้รอยสักกับรอยแผลเป็น หรือแม้แต่คนอ่านก็นั่งลุ้นกับไอ้หนุ่มปริศนากันทุกตอน
แต่พอบทจะรู้ความจริง กลับไม่มีอะไรเลย กลายเป็นปมนี้มัน nothing ไปซะงั้น(แล้วที่ผ่านมาคืออะไร?)
เรื่องของวรุจน์ก็เหมือนกัน มันดูไม่ค่อยเคลียร์เลย คือบทจะตีจากก็ไปกันง่ายๆ
ใช้ความเย็นชาสยบทุกสิ่งอัน ถึงแม้ในใจจะเหมือนยังตัดไม่ขาดอย่างที่ปากบอกว่าปลง
แต่ก็ดูไร้ที่มาที่ไป ไปหน่อยนึง ทั้งๆที่ปมเรื่องสมัยเด็กของทั้งคู่ดูมีนัยยะมาก
และดูน่าสนใจสุดในเรื่องนี้แล้ว เพราะทำเอาคนอ่านหลายคนถึงกับยกป้ายไฟวรุจน์กันไปหลายตอน
แต่สุดท้ายพอความจำเสื่อม ปมนี้เลยตกรอบไปอย่างน่าเสียดาย
ตั้งแต่ต้นเรื่อง เรายืนหยัดเชียร์ท่านประธานมาตลอด ตอนนี้ก็ยังชอบท่านประธานอยู่
แอบเสียดายเหมือนกันที่กายเลือกคเชนทร์ แต่ก็อย่างที่เคยเม้นต์ไปแล้ว
ว่าถ้าเราเป็นกาย ก็คงเลือกคเชนทร์ เพราะดูเป็นคนเดียวที่เข้าใจกายได้ดีที่สุด
และอาจจะมากกว่าที่กายเข้าใจตัวเองด้วยซ้ำ :เฮ้อ:
ถึงแม้ที่ผ่านมากายจะดูไม่เคยมีใจเอนไปหาคเชนทร์เลยก็ตาม
ออกแนวอ่อนใจ ใจอ่อนซะด้วยซ้ำ
เรื่องนี้คเชนทร์ช่วยพิสูจน์ว่าทฤษฎีตื้อเท่านั้นที่ครองโลกยังคงใช้ได้ผลอยู่
เท่าที่อ่านงานของคุณคฑาวุธมา ก็คิดว่ามีปัญหากับตอนจบจริงๆนั่นแหละ
ทุกเรื่องดูตัดจบแบบบอกไม่ถูกโดยเฉพาะเรื่องนี้ ซึ่งเราไม่รู้ว่าทำไม
แต่ดูเหมือนโครงเรื่องช่วงแรกกับช่วงท้ายมันไม่สอดคล้องกัน
น่าจะเปลี่ยนวิธีดึงเรื่องเข้าตอนจบนะคะ อย่างเรื่องนี้ที่ดูเหมือนจะยาวมาก
แต่เราว่าถ้าตัดในส่วนที่กายเวิ่นเว้อโลเล คิดเรื่องเดิมซ้ำไปซ้ำมาออกไปบ้าง
เรื่องนี้อาจจะไม่ยาวอย่างที่คิด แล้วมาเพิ่มความสำคัญกับปมเรื่องแทน
นิยายหลายเรื่อง เป็นที่น่าจดจำเพราะตอนจบของมัน
ในขณะเดียวกัน ก็มีหลายเรื่องที่มาตกม้าตายตอนจบเช่นกัน
เพราะงั้นเราว่า ตอนจบเป็นเรื่องสำคัญนะคะ :teach:
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ :pig4: เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
คเชนก็โอเคนะ เพราะก็เห็นว่าเล็งกายมาตั้งแต่แรกละจริงจังกับกายด้วย
แต่ใจเชียร์ท่านประธาน เราชอบหนุ่มซึนแบบท่านประธานนะ :o8:
ยังไงก็ขอบคุณผู้เขียนที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้เราอ่าน ลุ้นก็แห้งเลยฮ่าาาาา
-
:o211: o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
เอ้า จบก็จบ แค่จบกับคนที่เราไม่เชียร์แค่นั้นเอง
ขอบคุณ คฑาวุธค่ะ
-
เคยจำได้เลาๆว่ามันมีตอนที่60ด้วยนิ จบแบบนี้จริงๆๆหร๋อ
-
อ่านตอนจบแอบช็อค
วิ่งหนีไปทำใจอีกหลายวัน
แล้วท่านประธานของดิฉันที่อุส่าเชียมาหละ
ม้ายยยยยยยยยยยยยยยย
-
จบแล้ว :a5:
วรุจน์ก็หันหน้าเข้าวัดไปเรียบร้อย
แล้วท่านประธานล่ะ รู้ตัวรึป่าวว่าเคยฟันกาย
ฟันแล้วไม่เห็นมารักกันแบบในชื่อเรื่องเลยง่ะ
โดนเคนนี่คาบไปกินซะงั้น :o12:
-
โห... ตายละ นึกว่าจะหักมุม
ให้พฤศคู่กับเคนนี่ เชิงชายคู่กับวรุจน์
แล้วเจ๊นอคู่กับกาย.. เจ้ยย!! ล้อเล่นน่ะ.. กร๊ากกกกกกก ก...
ฮืออออออ อ โถ่... คุณพฤศที่เราเฝ้าฝัน ฮึกฮึก..
-
จบแล้วเหรอคะ เราเชียร์คเชนทร์มาตั้งแต่แรกแต่พอตอนหลังๆดูจะไม่มีหวังเลยหันมาเชียร์ท่านประธานแทนนะเนี่ย
สรุปว่าเราคิดไปเองสิ ฮ่าๆ แต่ก็ดีที่เป็นคเชนทร์
รู้สึกเหมือนจะไม่เคลียร์นะคะ ตอนนั้นดูเหมือนกายจะเลือกวรุจน์แล้วนะ
ไหงไปๆมาๆมาลงเอยกับคเชนทร์ได้ ดีใจนะแต่แอบงงๆเล็กน้อย
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายเรื่องนี้ อ่านบางตอนแอบมึนเลือกไม่ถูกแทนกาย แต่ก็จบไปได้ด้วยดี
:กอด1: ทีนึง อิอิ
-
What?!!!
o22 o22 o22
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
จบ!?
:a5: :a5: :a5:
โถ่..จบแล้วหรอเนี่ย
ไอ้เราอุส่าไซโควรุจน์ไม่็ท่านประธาน T . T
วรุจน์..พฤศ.. :z3:
เป็นจบที่แบบ.. ปมไม่เคลียนะคะ Orz
จบที่สั้นห้วนมาก o22
อยากรู้ว่าทำไมพฤศถึงทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับกาย
อยากรู้ว่าทำไมวรุจน์ถึงออกห่างหาย คือแบบ ถึงว่าเป็นคนของพฤศจริงๆหรา OTL
อยากรู้ว่าทหารเมฆหายไปไหน (จำได้ว่ามีอุบัติเหตุแล้วก็หายไป หรือเพราะเราอาจอ่านข้ามตอน?)
แล้วคือเรื่องในอดีตยังค้างคากันอยู่เลยนะ.. :sad4:
ถ้ามีเรื่องในอดีตมันส์แน่ๆ คเชนทร์ พฤศ วรุจน์ เชิงชาย เอิ่ม ไม่แน่ใจว่าธฤตด้วยรึเปล่า 55
:z3:
-
จบแล้ว :a5:
วรุจน์ก็หันหน้าเข้าวัดไปเรียบร้อย
แล้วท่านประธานล่ะ รู้ตัวรึป่าวว่าเคยฟันกาย
ฟันแล้วไม่เห็นมารักกันแบบในชื่อเรื่องเลยง่ะ
โดนเคนนี่คาบไปกินซะงั้น :o12:
จริงด้วย..ชื่อเรื่องนึกว่าจะเป็นพฤศ(ชายคืนวันที่ 20)ซะอีก OTLllll
-
Guy kha,,tadsinjin loeu ter kha...kon aan lun ja yae yuu laew,,ha ha ha....
-
เหมือนเคนนี่ จะระแวงท่านประธานเลย
แต่ขอฟันธงเลย ว่าท่านประธานคือ พระเอกตัวจริง 5555+
-
บทสรุปของเรื่องคือ เริ่มต้นเรียนรู้ไปด้วยกันและกัน
ส่วนบทสรุปของพี่นาย ดู ๆ ยังไงก็ยังไม่น่าจบ เพราะธรรมเนียนจะต้องจบด้วยเลข 0มิใช่เหรอ :z1:
+1 ให้กับบทสรุปของ เคนนี่ กับ กายซี่ ส่วนพี่นาย รออีก 2 บท :z2:
-
คงไม่มีคำพูดใด ใด ได้ดีกว่านี้ :m15: :sad11:
และ :z13: คุณคฑาวุธซะเลยที่ทำให้เสียน้ำตา อิ อิ
-
ตบเข่าดังฉาด ตรูว่าแล้ว ต้องจบแบบห้วนๆ ตามสไตล์ เคที่ คฑาวุธ
(หลบวืด !! บังอาจตั้งชื่อเล่นให้คนแต่ง) 555
เอาไงเอากันค่ะ จบแบบไหนจะเป็นใครก็รับได้หมด ทำใจไว้นานแล้วว่าตอนจบ
ตรูต้อง งง.....ง
แต่อยากให้มีตอนพิเศษนะ แบบว่า ทานพฤศของเรามีคนคอยดูแลสักนิด
แหมๆ ไหนไหนก็เป็นหนุ่มคืนวันที่ 20 ทั้งที มันกะต้องเป็นคนสำคัญหน่อยสิ
กายอุตสาห์ตามหามาตั้งนานพอเจอ ไม่สนใจซะงั้น อือม !! แล้วจะตามเพื่อ ??
แฟนคลับท่านประธานเก็บธงกลับบ้าน สุดท้ายก็ไม่ใช่พระเอก T T
นะค่ะ ขอตอนพิเศษน่ารัก น่าเอ็นดู ให้กายกับเคนนี่ ท่านประธานกับใครบางคน
สัก 4-5 ตอนนะค่ะ ^^
-
จบและ ตั้งตัวไม่ทันถึงจะรู้ล่วงหน้า
เคนนี่ที่รัก ในที่สุด อะคิอะคิ
-
อย่าเพิ่งจบได้ไหม :serius2:
เรายังคงรักพฤศเสมอ :กอด1:
จากการอ่านเรื่องนี้มานาน ทำให้มีภูมิต้านทานความผิดหวังเยอะ
พอรู้ว่าพฤศพลาดตำแหน่งและเคนนี่ได้ (รึเปล่า) เลยไม่เสียใจ :really2:
-
เป็นตอนจบที่เอ่อม... บอกไม่ถูกเลย :z10:
รู้สึกว่ามันไม่ค่อยเคลียร์ ในหลายๆอย่าง เพราะแม้กระทั่งตอนจบ กายก็ยังดูเหมือนไม่ได้เลือก
คือเหมือนไม่ได้เลือกด้วยตัวเอง แต่เลือกเพราะสถานการณ์มันบังคับเลือก(ไม่เหลือคนอื่นแล้ว)
แล้วที่เราข้องใจ คือเรื่องของท่านประธาน เราว่ามันดูหลุดประเด็นยังไงไม่รู้
เหมือนตอนแรกๆ และแทบตลอดทั้งเรื่อง จะถูกดำเนินมาด้วยปมของหนุ่มรอยสักในคืนวันศุกร์
ซึ่งเราว่าปมนี้เป็นปมสำคัญของเรื่อง ดูจากที่กายทุ่มทุนสร้างไปนอนกับผู้ชายแทบทุกคน
แค่เพื่อจะหาไอ้รอยสักกับรอยแผลเป็น หรือแม้แต่คนอ่านก็นั่งลุ้นกับไอ้หนุ่มปริศนากันทุกตอน
แต่พอบทจะรู้ความจริง กลับไม่มีอะไรเลย กลายเป็นปมนี้มัน nothing ไปซะงั้น(แล้วที่ผ่านมาคืออะไร?)
เรื่องของวรุจน์ก็เหมือนกัน มันดูไม่ค่อยเคลียร์เลย คือบทจะตีจากก็ไปกันง่ายๆ
ใช้ความเย็นชาสยบทุกสิ่งอัน ถึงแม้ในใจจะเหมือนยังตัดไม่ขาดอย่างที่ปากบอกว่าปลง
แต่ก็ดูไร้ที่มาที่ไป ไปหน่อยนึง ทั้งๆที่ปมเรื่องสมัยเด็กของทั้งคู่ดูมีนัยยะมาก
และดูน่าสนใจสุดในเรื่องนี้แล้ว เพราะทำเอาคนอ่านหลายคนถึงกับยกป้ายไฟวรุจน์กันไปหลายตอน
แต่สุดท้ายพอความจำเสื่อม ปมนี้เลยตกรอบไปอย่างน่าเสียดาย
ตั้งแต่ต้นเรื่อง เรายืนหยัดเชียร์ท่านประธานมาตลอด ตอนนี้ก็ยังชอบท่านประธานอยู่
แอบเสียดายเหมือนกันที่กายเลือกคเชนทร์ แต่ก็อย่างที่เคยเม้นต์ไปแล้ว
ว่าถ้าเราเป็นกาย ก็คงเลือกคเชนทร์ เพราะดูเป็นคนเดียวที่เข้าใจกายได้ดีที่สุด
และอาจจะมากกว่าที่กายเข้าใจตัวเองด้วยซ้ำ :เฮ้อ:
ถึงแม้ที่ผ่านมากายจะดูไม่เคยมีใจเอนไปหาคเชนทร์เลยก็ตาม
ออกแนวอ่อนใจ ใจอ่อนซะด้วยซ้ำ
เรื่องนี้คเชนทร์ช่วยพิสูจน์ว่าทฤษฎีตื้อเท่านั้นที่ครองโลกยังคงใช้ได้ผลอยู่
เท่าที่อ่านงานของคุณคฑาวุธมา ก็คิดว่ามีปัญหากับตอนจบจริงๆนั่นแหละ
ทุกเรื่องดูตัดจบแบบบอกไม่ถูกโดยเฉพาะเรื่องนี้ ซึ่งเราไม่รู้ว่าทำไม
แต่ดูเหมือนโครงเรื่องช่วงแรกกับช่วงท้ายมันไม่สอดคล้องกัน
น่าจะเปลี่ยนวิธีดึงเรื่องเข้าตอนจบนะคะ อย่างเรื่องนี้ที่ดูเหมือนจะยาวมาก
แต่เราว่าถ้าตัดในส่วนที่กายเวิ่นเว้อโลเล คิดเรื่องเดิมซ้ำไปซ้ำมาออกไปบ้าง
เรื่องนี้อาจจะไม่ยาวอย่างที่คิด แล้วมาเพิ่มความสำคัญกับปมเรื่องแทน
นิยายหลายเรื่อง เป็นที่น่าจดจำเพราะตอนจบของมัน
ในขณะเดียวกัน ก็มีหลายเรื่องที่มาตกม้าตายตอนจบเช่นกัน
เพราะงั้นเราว่า ตอนจบเป็นเรื่องสำคัญนะคะ :teach:
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ :pig4: เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยครับ แต่หมดแรงแล้วอ่ะ
ตอนจบก็สั้นๆ ห้วนๆ ตามสไตล์คฑาวุธล่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะคับ จะเอาไปปรับปรุงตัวเองครับ
-
ไหนๆ คฑาวุธก็สั้นๆ ห้วนๆ แล้ว บทพิเศษ 59 และ 60 ก็เลยมาแบบสั้นๆ ห้วนๆ อ่ะครับ
Chapter 59
วรุจน์สะดุ้งตื่นกลางดึกเพราะฝันถึงตอนที่ตัวเองถูกรถชน ภาพในฝันเป็นภาพของของนอนอยู่ริมถนนกลางดึก หายใจแรง รู้สึกเจ็บไปทั่วร่าง พยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งเมื่อมองตาของกายซึ่งกำลังก้มหน้าลงมามองเขา นัยน์ตาคู่นั้นแสดงความห่วงใยเขาอย่างเห็นได้ชัด น้ำตาใสๆ กำลังเอ่อล้นออกมาจากขอบตา
วรุจน์หันไปมองรอบห้องแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ คืนนี้เป็นคืนที่สามที่เขาไม่ได้ทานยาช่วยให้หลับ และคืนนี้ก็เป็นคืนที่สามที่เขาฝันถึงเรื่องเดิมๆ และรู้สึกตัวตื่นทุกครั้งเมื่อถึงตอนที่กายก้มหน้าลงมองเขา
วรุจน์ลงจากเตียง เดินไปดื่มน้ำแล้วเปิดประตูห้องนอนออกไปนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น คืนนีเขาคงนอนต่อไปไม่ได้เช่นสองคืนที่ผ่านมาและคงใช้เวลาที่เหลือตลอดคืนนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนรุ่งเช้า
::: ----- :::
Chapter 60
พฤศเดินออกจากห้องประชุมเป็นคนแรกเช่นทุกครั้ง เขารีบตรงกลับห้องทำงานเพราะมีแขกสำคัญรออยู่ ขณะที่เลี้ยวขวาตรงทางเดินก็ชนกับร่างของชายหนุ่มคนหนึ่ง
“โอ๊ย” พฤศร้องขึ้นมาเบาๆ เพราะชายหนุ่มคนน้นทำกาแฟหกรดหน้าของเขา แต่โชคดีที่กาแฟไม่ร้อนจัดและเขาสวมเสื้อสูท
“ขอโทษครับ ขอโทษครับ ขอโทษครับ” ชายหนุ่มหน้าอ่อนพูดรัว หน้าซีดเผือด
“ไม่เป็นไร” พฤศเม้มปากแล้วเดินต่อ
“ท่านเจ็บไหมครับ”
“ใครบอกให้เรียกผมว่าท่าน” พฤศชะงัก ถามชายหนุ่มคนนั้นเสียงเข้ม
“เอ่อ...ผม...”
“คุณทำงานอยู่แผนกไหน”
“คอมพิวเตอร์ครับท่าน” ชายหนุ่มคนนั้นตอยแล้วยิ้มแหยๆ เพราะเผลอเรียกพฤศด้วสรรพนามต้องห้ามอีกครั้ง
“เพิ่งมาทำงานใหม่หรือ”
“ครับผม”
“อีกหนึ่งชั่วโมงให้ไปพบเลขาฯ ผม” พฤศสั่งแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้อีกฝ่ายยืนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะยกมือเกาศีรษะและแสดงสีหน้าหนักใจ
“ตายล่ะกู ทำงานยังไม่ถึงอาทิตย์ โดนไล่ออกแหงๆ”
::: ------ :::
-
ฮ่าๆๆ หกสิบตอนจบแล้ว ใครหนอกล้าทำกับท่านประธานแบบนี้
-
แป่ว แห้วเลยท่านประธานของเรา
ไม่เป็นไร จากตอนพิเศษคือได้เจอหนุ่มน้อยคนใหม่แล้วสินะ
บวกขอบคุณพี่คฑาค่า
-
จบแล้ว
ตอนพิเศษก็มาแล้ว
เย้ แต่เหมือนยังงงๆ
อุตส่าห์ตามหาชายในคืนวันศุกร์ตั้งนาน
เจอแล้วก็จบเลย
แต่ได้คู่กับคนที่เราเชียร์ด้วย
แต่มันยังเหมือนคาๆไงก็ไม่รู้
จบก็จบ เพราะนักเขียนบอกว่าจบ
แต่อ่านเรื่องนี้แล้วแบบสุดๆ หักมุมทุกตอนเลยก็ว่าได้
ได้ลุ้นตลอดทุกตอน
ขอบคุณครับ
-
จบแบบค้างๆ แต่ก็จบ
-
ตกใจหมด นึกว่าโดนหลอกว่าจบแล้ว สรุปว่าจบจริงๆนะคะ เคนนี่เป็นพระเอกนะ :impress:
ส่วนท่านประธานก็มีหนุ่มหน้าอ่อนมากระตุ้นหัวใจยิกๆแล้วนินา :z1:
-
ตอนที่ 60 นี่สปอยไว้สำหรับตอนต่อไปใช่มั้ยคับ 555+
-
เป็นตอนจบที่เฟลมาก คเชนทร์ไม่เหมาะเลย ความรู้สึกคือมันไม่ใช่เลย ให้เป็นวรุจน์ยังมีใช่ซะกว่าอีก เหอๆ ส่วนคนที่เหมาะที่สุดคือท่านประธาน มีออร่าพระเอกโดยที่ไม่ต้องทำอะไร เคมีเข้ากันกับกายมาก แม้จะนั่งเงียบๆอยู่กับกายสองคนอ่านก็รู้สึกถึงความหวาน แบบดึงดูด แต่กับคเชนทร์มันไม่รู้สึกได้เลย มันเหมาะกับความเป็นเพื่อนเท่านั้น ยิ่งนิสัยด้วยแล้ว มันไม่ใช่อะ เป็นคู่ที่จับคู่กันแล้วดูธรรมดาไปเลย ไม่มีออร่า หรือเสน่ห์ดึงดูด ผิดหวังกับตอนจบจริงๆเฮ้อ คุณKatawootบอกว่าไม่รู้จะให้กายคู่พฤศยังไง เพราะไม่เห็นทางที่จะคู่กัน แต่ทำไมเราเห็นจุดร่วมของสองคนนี้ ตั้งแต่เริ่มเรื่อง เลยหรือแม้แต่จุดร่วมในอดีต แม้แต่ท่าทีของทั้งคู่ แม้คเชนทร์ยังระแวงหนักและกันท่าขนาดนั้น มันมีแต่จุดร่วมที่มาบรรจบได้ทั้งนั้น เป็นพรหมลิขิตและโชคชะตา
-
และอีกอย่างหนึ่งการเลือกครั้งนี้ไม่รู้สึกถึงความรักของกายเลย เลือกเพราะสถานการณ์พาไป เลือกเพราะอะไรก็ไม่รู้ หากแต่ทำให้คนอ่านเชื่อไม่ได้ว่าเลือกด้วยความรัก เพราะงั้นผิดหวังกับการเลือกของกายครั้งนี้จริงๆ ที่ใช้สมอง หรือการไหลตามน้ำมากกว่าใช้หัวใจ
-
ตอนพิเศษมาแบบแอบงงๆ
ตอนพิเศษ 59 อ่านแล้วสงสารวรุจน์อ่า เมื่อไหร่พ่อคนนี้จะปกติ ไม่ฝันร้ายซักที
ไม่ใช่ว่าอยู่ดีดีวรุจน์จำได้แล้วกลับมาหากายอีกหรอกนะ แอบฝันเบาๆ 555 แต่กายเลือกแล้วเพราะฉะนั้นก็เป็นแค่ฝันของคนอ่านไป ^^
ตอน60นี่ท่านประธานเจอคนของตัวเองแล้วอ่ะสิ หนุ่มน้อยจอมซุ่มซ่ามกับท่านประธานหน้าดุ 55
ปล. เป็นกำลังใจให้คุณคฑาวุธค่า +1 ^^
-
เห้ย...อุตส่าเชียร์บอสพฤศมาต้างนาน...แว้ๆๆๆ...เอาวะ เคนนี่ก็เคนนี่..555+ จบแล้วๆ คนอ่านก็ลุ้นจนเหนื่อย 555 ขอบคุณนะคร้าบ เรื่องนี้สนุกมั้กๆ
-
59-60 มาแบบงงหนักกว่าเก่า แบบนี้ไม่นับเป็นตอนมั้ง
เหมือนเป็นintro มาให้ค้างแล้วจากไป
-
มึนกับตอนพิเศษกว่าเดิม. เข้ามางง แล้วก็ออกไปแบบงง
อ้อ บวกให้แล้วค่ะ
-
จบจริงๆเหรอ -*-
อึ้งมากกกกกกกกกก ขอบอก!!!
หนีไปทำใจก่อน T^T
ปล. แอบสงสัย? คนเขียนตั้งใจประชดอะไรคนอ่านรึเปล่าคะ?? :serius2:
-
จบแบบนี้ ชอบอ่ะ
อย่างน้อย คนดีๆ ก็ได้เป็นพระเอกกับเขาสักที
เรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า ตื้อเท่านั้น ที่ครองโลก :laugh:
-
ท่านประธานเจอคู่แล้วเหรอคะ
แต่วรุึจน์นี่สิยังไงต่อ แต่กายก็เลือกแล้วนี่นะ
-
ผิดหวังกับเรื่องนี้สุดๆอ่ะ
.ทำให้เราคิดว่า..คนแต่งเพิ่งมาเปลี่ยนพระเอกตอนหลัง
เพื่อต้องการแค่ว่าไม่มีคนอ่านเดาถูกสักคนว่าพระเอกเป็นคนไหน
แถมวิธีการจบก็ไม่ได้พัฒนาจากเรื่องก่อนๆ
ถ้าบอกว่าเป็นสไตล์จบค้างๆ...เราว่าไม่น่าประทับใจตรงไหนเลย
ถ้าเหนื่อยและไม่มีอารมณ์แต่งก็รอให้มีอารมณ์ก่อนก็ได้ค่ะ..เรารอได้..จริงๆนะ
-
เออออออออออออออ.....สั้นไปมั้ย :t3:
-
วันนี้ขอเมนต์ตรงๆนะคะ เอาจากใจแฟนนิยายคุณKatawoot ที่จริงคุณKatawootเป็นคนที่เขียนนิยายสนุกมาก น่าติดตามและสำนวนดีเลยล่ะ ถ้าในมุมนักอ่านอย่างเราที่ติดตามงานเขียนคุณKatawoot มา เราจัดให้คุณKatawoot เป็นนักเขียนที่ฝีไม้ลายมือเยี่ยม ไม่ใช่มือสมัครเล่น แต่ที่มีปัญหาอยู่บ่อยๆ คือ ตอนจบ ของเรื่องเรียกว่า ตกม้าตาย หรือพอกล่อมแกล๊มไปเท่านั้น ซึ่งเราเสียดายแทน เพราะอะไรๆดีหมด เกือบทั้งเรื่อง หากแต่พอใกล้จบหรือจบมันต้องตกม้าตายทุกที เหมือนทุกอย่างสร้างไว้สวยงาม หากสุดท้ายกลับเหมือนใช้ค้อนทุบให้ทุกอย่างพังลง อาจจะไม่เลวร้ายถึงขั้นนั้นแต่อยากเปรียบให้เห็นภาพ เราเสียดายแทนค่ะ หากตอนจบทำได้ดีกว่านี้มันจะเพอร์เฟกต์มากๆๆๆๆๆเลย เราเชื่อว่าคนเขียนก็พยายามกับตอนจบแต่ถ้าเป็นไปได้อยากให้แก้ไขในจุดนี้ค่ะ ที่เมนต์ไม่ได้เกลียดนะคะ แต่เพราะรักจึงอยากส่งผ่านความรู้สึกนี้ไปถึงคนเขียน เพื่อปรับปรุงให้สมบูรณ์ที่สุด เพราะที่ผ่านมาพอใกล้จบและจบทีไร จะเป็นช่วงที่หวั่นใจมากกับตอนจบค่ะ แต่ก็ได้แต่เงียบเพราะกลัวเมนต์แล้วจะทำให้คนเขียนเฟล แต่ไหนๆก็ไหนๆขอพูดตรงๆเพื่อสะท้อนถึงปัญหาในเรื่องก่อนๆร่วมถึงเรื่องนี้ เราเสียดายงานเขียนดีๆค่ะ ที่ทำได้ดีมาตลอด หากแต่มาดร็อปลงในตอนจบทุกที ปล.ที่ผ่านมาอาจจะผิดหวังกับตอนจบที่ห้วนไปแบบไปไม่สุด แต่คู่ที่ลงเอยก็เป็นที่พอใจและสมเหตุสมผล แต่เรื่องนี้นอกจากเรื่องที่ตัดฉับให้ลงเอยแบบมึนๆแล้ว แถมคู่ที่ลงเอยก็แบบ เอิ่ม ~หงายเงิบ แล้วยังขัดกับชื่อเรื่องหรือพล็อตที่โฟกัสอีกเรื่องแต่สุดท้ายเหมือนออกทะเลในตอนท้าย เงิบX3 ขอโทษที่เมนต์เราแรงไปนะคะ แต่เพราะชอบงานเขียนคุณKATAWOOT จึงอยากส่งผ่านความเห็นเล็กๆของคนอ่านตัวเล็กๆไป ถ้าเป็นเรื่องอื่นอาจจะทำแบบเลิกติดตามไปเลยง่ายกว่า แต่เพราะเป็นงานเขียนคุณKatawoot เพราะยังชอบตัวละครที่คุณkatawootสร้างทีมีคาแรกเตอร์ในแบบที่ชอบ เช่น ธงรบ หรือหลายๆคนที่เคยเมนต์บอก ให้เลิกติดตามคงไม่ได้ (แต่ภาคต่อหรือตอนพิเศษเรื่องนี้คงพักไว้แต่เพียงเท่านี้เพราะทำใจอ่านให้ท่านประธานคู่คนอื่นนอกจากกายไม่ได้รวมถึงกายกับคนอื่นด้วย ขอหนีทำใจค่ะ ไว้เจอกันเรื่องหน้า ค่ะขอบคุณสำหรับที่โพสต์เรื่องนี้ค่ะ
-
ขออภัยที่โพสต์หลายเมนต์และมีพิมพ์ผิด พอดีพิมพ์จากมือถือค่ะ หากแต่เป็นการเปลี่ยนพล็อตก็อยากให้คนเขียนเอากลับไปพิจารณา เรายินดีที่จะติดตามให้กำลังใจไปเรื่อยๆ จะอีกร้อยตอนสองร้อยตอนเราก็ยินดีติดตาม ที่จะเห็นความรักก่อร่างดีกว่าตัดฉึบแบบนี้เอาซะกายที่มีตัวเลือกมากมาย ในตอนแรก กลับเป็นไม่มีทางเลือกในตอนสุดท้าย หากแต่เป็นไปตามพล็อตที่วางไว้ตั้งแต่ต้นก็ ไม่เป็นไรค่ะ ปล.การที่เขียนให้เดาไม่ได้เหมือนเป็นนักสืบที่ช่วยกันตามหาชายคนในคืนนั้นทำได้ดีแล้ว ลุ้นน่าติดตามหรือแม้จุดที่เฉลยว่าชายคนนั้นเป็นใคร หรือจุดที่สับขาหลอกเรื่องสีผิวคล้ำ ก็มีจุดที่คลายปม ทำได้ดี สมเหตุสมผล หากแต่จุดทีถ้าเป็นไปเพราะอยากให้คนอ่านเดาไม่ได้และให้หงายเงิบในตอนจบ มันทำให้เสียเลยค่ะ มันเฟลมาก มันน่าจะผ่านจุดนี้ตั้งแต่ไคลแมกซ์ของเรื่องที่เฉลยชายในคืนนั้น
-
:sad4:ไหงมาต่อแค่นี้อ่ะคร๊าฟฟ ขัดใจๆๆๆๆๆๆๆ :fire: :fire: :m31: :m31: :serius2: :angry2: :z3: :z3: :seng2ped: :seng2ped:
-
ขอบคุณครับสำหรับคอมเมนท์และขอโทษที่ทำให้หลายคนค้าง จะเอาไปปรับปรุงครับ
ดีใจที่คนอ่านบอกตรงๆ นะ (เพราะคนเขียนก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน) ความจริงมันเป๋ไปเป๋มาตั้งแต่กลางเรื่องแ้ล้วล่ะ (เพราะให้คนเข้ามารุมกายมากเกิน) และอีกอย่าง วรุจน์ก็ถูกรถชนจนสูญเสียความจำไปเสียนี่
ช่วงที่เขียนก็ได้มีการตัดสินใจตลอดว่าจะตัดสินใจให้เป็นแบบนั้น แนบนี้ หรือแบบโน้นดี ก็หลายทีที่กลัีบมาอ่านง่านของตัวเองก็เห็นหลายจุดว่าตัดสินใจพลาด
ในที่สุดก็เลยโทษว่า มันยาววววไป ผมก็เลยเบลอออออ
เรื่องต่อไปจะให้สั้นและมีคนน้อยกว่านี้ และจะปรับปรุงตอนจบครับ
ปล. ความจริงเรื่องนี้มีเบื้องหลังและความลับที่ไม่กล้าโพสในนี้นะ รอให้ผมสมัครเฟซบุ๊คและจัดตั้งแฟนคลับซะก่อน (จะมีคนเป็นแฟนคลับไม๊เนี่ย) จะได้เปิดใจเกี่ยวกับนิยายเรื่องต่างๆ อะนะ คนเขียนก็อัดอั้นกับการเขียนของตัวเองเหมือนกัน
-
คุณคฑาฯ
555 จบแบบฆ่าตัดตอนมาก :a5:
เสียดายที่ท่านประธานไม่ได้เป็นพระเอก เสียดายจริงๆ นะ
ไม่งั้นเหมาะเจาะ เหมาะเผงกับชื่อเรื่องเลยทีเดียวเชียว หุหุ
:angry2: :serius2:
แต่ก้อดี ไม่งั้นกายเปลืองตัวเหลือเกินค่ะ
รอเรื่องต่อไป ตัวละครสองตัวพอนะคะ
ขอบคุณค่า :L2:
-
คุณAk@tsuKII เม้นได้ตรงไปตรงมาและเห็นภาพมากค่ะ แอบรู้สึกเช่นนั้นอยู่เช่นกัน
ถึงจะเฟลกับตอนจบ แต่ก็ยังเลิกอ่านไม่ได้อยู่ดี ถ้าเป็นเรื่องอื่นเราคงเลิกอ่านไปแล้วเหมือนกันค่า
และก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณ Katawoot จ้า ยังไงก็ยังรอติดตามเรื่องต่อๆ ไปอยู่
-
คุณคฑาวุธ อย่าได้แคร์สื่อค่ะ จะแต่งให้จบแบบไหน จัดเต็มได้เลย
แฟนคลับคนนี้โบกธงสะบัด เพราะชอบเรื่องที่คุณแต่งมากๆ มันให้อารมณ์
ดิบ-เถื่อน-หักมุม-สนุก ได้อย่างมากเลยค่ะ
เราจะแต่งให้จบแบบไหนเป็นสิทธิ์เต็มที่ของคนแต่งค่ะ
อย่าได้เปลี่ยนตัวเองเพราะต้องการเอาใจคนอ่าน เราเป็นแบบนี้คนอ่านที่เป็นแฟนพันธ์แท้ชอบเราก็เพราะเราเป็นแบบนี้ค่ะ เอกลักษณ์เฉพาะตัวที่เราไม่เหมือนใคร
คือตอนจบของคุณไม่เคยมีใครคาดถึง นี่หล่ะค่ะ ถึงได้ตามติดมาตลอด
เพราะชอบสไตล์การเขียนแบบนี้ เราเองก็เป็นนักแต่งแต่เป็นเรือ่งเกี่ยวกับ ยุน-แจ
เราไม่เคยแคร์ใครเลยนะว่าจะเม้นท์อย่างไร ชอบไม่ชอบ ตรงไหน เพราะเราถือว่า
เรามีสิทธิเต็มที่ในบทประพันธ์ที่เราแต่ง เราอยากให้ตัวละครเป็นแบบไหน
ใครเป็นพระเอกนายเอก จะเริ่มเรื่องแบบไหน จบแบบไหน
เราทำตามใจตัวเองตลอด ไม่งั้นคนแต่งเองจะไม่มีความสุขในการแต่งเรื่องต่อๆไปค่ะ
มั่นใจในตัวเองนะค่ะ คุณมาถูกทางแล้ว เอกลักษณ์ในตอนจบของคุณที่หักมุมได้เสมอ
เป็นเสน่ห์มากๆอย่างนึงเลยค่ะ ที่ทำให้คนอ่านคนนี้คอยตามติดนิยายของคุณมาตลอด
และขอบอกว่าจะเป็นแฟนพันธ์แท้ของคุณไปตลอดค่ะ
สู้ๆ นะค่ะ fighting ^ ^
-
...ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆครับ ติดตามมาทุกเรื่องที่คุณคฑาวุธเขียน เช่น คดีรัก นี่เรื่องโปรดเลย ทั้งสองคู่ ทั้งอธิคม กับ นุ และ อาทิตย์ กับ ธงรบ สนุกมากๆ
...สำหรับเรื่องนี้ตอนอ่านแรกๆก็ชอบมากครับ สำนวนดี เนื้อเรื่องชวนติดตามสุดๆ แต่พอกลางๆเรื่อง เริ่มอีรุงตุงนัง เนื้อเรื่องเป๋ๆ แต่ก็ติดตามจนจบครับ ถ้าถามว่าประทับใจมั๊ย ? ประทับใจช่วงแรก แต่ช่วงท้าย ถึงตอนจบ ไม่ค่อยประทับใจเท่าไร ช่วงแรกๆ ประทับใจเคนนี่ และเชียร์มากๆ แต่หลังๆ บทเคนนี่ออกแนวน่ารำคาญ (หมายถึงบุคลิก นิสัยของตัวเคนนี่นะครับ) ตัวละครหลายๆตัวเหมือนเปลี่ยนแคแร็คเตอร์ไปโดยกระทันหัน จนคนอ่านตามไม่ทัน แล้วตัดฉับ จบ
...แห่ะๆ ไม่ว่ากันนะครับ ที่เม้นตรงๆ แต่ก็ยังบอกได้เลยว่า ยังคงจะติดตามนิยายของคุณคฑาวุธต่อไป รอเรื่องใหม่ครับ
-
เข้าใจว่าอยากให้จบแบบพลิกล็อกรึเปล่า หรือจบแบบทุกสิ่งย่อมดำเนินต่อไป ถ้าจบอย่างนั้นก็ โอเคนะ แต่ว่าตอนจบที่ผ่านมามันก็ยังห้วยแล้วไม่เคลียร์ในความรู้สึกนะ ไม่จำเป็นต้องจบแบบสวยงานหรือจบแบบชัดเจนก็ได้ แต่อย่าให้รู้สึกเหมือนเดินมาเจอทางขาดเลยนะ :monkeysad:
-
รู้ว่าอ่านตอนจบแล้วเสียความรู้สึกจังค่ะ
ชอบมากนะเรื่องนี้ สนุกมากๆ
เหมือนมันยังไม่จบเลย นึกว่าจะมีต่อซะอีก
เป็นกำลังใจให้นะคะ จะติดตามไปเรื่อยๆ
-
ขอบคุรสำหรับนิยายสนุกเรื่องนี้นะคะ ลุ้นกับกายมาตลอด
ตอนนี้หนูกายก็ได้คู่ไปแล้ว เหลือแต่เรา (เกี่ยวอะไรกันนี่-*-)
ขนาดทไใจแล้วว่าเป็นใครก็ได้
แต่ก็ยังเสียดายคุณพฤศกับวรุจน์อยู่เลย เฮ้อ
สงสารหนูกายด้วย เหมือนหนูกายก็ยังไม่รู้ว่าควรจะรักใคร หรือว่าตัวเองรักใคร
แต่หนูกายก็ลองเปิดใจให้เคนนี่ ซึ่งลูกตื้อสุดยอด
ที่จริงเราก็แอบหวังว่าตอนจบคุณวรุจน์จะจำได้แล้วกลับมารักกับกาย เฮ้อ
สงสัยหวังมากไป แต่ที่จริงไปถึง100ตอนเราก็อ่านไหวนะคะ แหะๆ
บทเคนนี่แรกๆให้เป็นพระเอกมากเลยนะ แต่หลังๆ โดนท่านประธานแย่งซีน
เลยรู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นเคนนี่ แต่ยอมรับในกายตัดสินใจของกายค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้อีกครั้งนะคะ^^
-
อ่า สรุปว่าเคนนี่เป็นพระเอกจริงด้วย
เราก็นึกว่าท่านประธานเสียอีก
อร๊ายยยย มีหนุ่มคนใหม่มาแล้วด้วยยย ><
-
ไอ้เคนนี่ แก๊ ตัดกำลังพฤศเห็นๆ
แง่มๆ ขัดใจนิดๆ จบแบบนี้ไม่เป็นไรแต่อารมณ์กายมันไม่ใช่อ่ะ
เหมือนกายไม่ได้รักแต่เริ่มที่จะลองรักมากกว่า เฮ้อ :เฮ้อ:
ตอนที่ 60 สปอยเรื่องใหม่ใช่ป่ะ น่าสนใจไม่น้อย :z2:
-
ประเด็นร้อนมาก เข้ามาแล้วกระทู้แอบฮอท :fire:
คุณคฑาวุติก็เขียนได้ดีมากค่ะ
จริงๆแล้วใจแพรวว่า ลองเขียนต่อแล้วหาจุด เชื่อมต่อให้กายกับคุณพฤศก็น่าจะโอ(เอาไปจับขังเกาะด้วยกันเลยดีไหม?)
สร้างสถานะการณ์ให้ทั้งสองคนได้หัดรู้จักกันแล้วเผื่อจะชอบกันขึ้นมา เพื่อนรักก็จะแอบหักเหลี่ยมโหด
เพราะมีนิยายหลายเื่องที่ยาวกว่านี้.....ยืดเยื้อ ยาวนาน เน๊าเน่า(ซึ่งคนอ่านก็อ่านเยอะ แต่...)
แต่ในเมื่อรัดตอนจบไป เคนนี่ก็เหมาะสมที่สุด
แต่เคนนี่ เริ่มหมดเสน่ห์ไปเพราะลูกตื้อ สำนวนกวนๆ อมยิ้มที่มีมันหายไป
จะโวยวายให้เขียนใหม่อีกรอบก็คงหมดฟิว หรือเปล่า?
เพราะก็รู้แล้วว่าพระเอกเป็นใคร
เฮ้อ อยากหนีไปอยู่เกาะ(พาคุณคฑาไปด้วย)
-
ท่านประธานจะมีคู่แว้ววววววว เย้ๆ :mc4: :mc4:
ติดตามนิยายของคุณคฑาเสมอ รอนะจ้ะ
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ...
-
โอ๋ๆๆ :กอด1: :กอด1: ไม่เป็นไรน๊าคุณ คฑาวุธ จบแบบไหน ก็แบบนั้น ไม่ว่ากัน เพราะถ้าอยากให้จบดังใจคนอ่าน คนอ่านต้องแต่งเอง :jul3: 55
เป็นกำลังใจให้ รอติดตามเรื่องต่อไป ค่ะ
-
ถึงจะไม่ได้เชียร์เคนนี่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกผิดหวังที่เคนนี่เป็นพระเอกนะ
แต่ที่รู้สึกมาก ๆ คือ มันจบห้วนไปน่ะค่ะ แล้วปมต่าง ๆ ก็ยังไม่คลี่คลายด้วย
คือการเจอกันระหว่างกายกับเคนนี่แต่ละครั้ง ให้อารมณ์หมาหยอกไก่ ได้ก็ดี ทำนองนั้นน่ะ
ต่างจากอารมณ์ของวรุจน์ เมฆ หรือเชิงชาย (อันนี้ก็ออดอ้อน น่าสงสารมากไปอีก)
ใจจริง ๆ แล้วแอบคิดว่าถ้าไม่ใช่พฤษก็ต้องวรุจน์แน่ที่เป็นพระเอก มันพอมีอะไรบางอย่างที่ทำให้รู้สึกแบบนั้นได้
ตอนจบที่กายตัดสินใจคบกับเคนนี่เหมือนถูกบังคับ เหมือนก็แค่ เอ้า ลองคบดู
ไม่ใช่เพราะว่ามีอะไรบางอย่างที่อยากคบด้วย เห็นกายลังเล ๆ ตลอด เหมือนใจกายจะอยู่ที่วรุจน์มากกว่า
เท่าที่อ่านมามีเรื่องนี้ของคุณ katawoot นี่แหละที่จบห้วนไปหน่อย
มันเลยทำให้เรารู้สึกขาดอารมณ์ร่วมที่ว่าเคนนี่จะเป็นคนที่กายเลือกในท้ายที่สุด
เอาเป็นว่าคนแต่งก็อย่าเครียดนะคะ คนอ่านติเพื่อก่อค่ะ
-
งานนี้ไม่แคร์สื่อไม่ได้แล้วนะคะ
ถ้าผู้แต่งไม่แคร์เสียงผู้อ่าน..แล้วใครจะอ่านงานของคุณคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ...เรื่องหน้า..เชื่อว่าเริ่ดแน่ค่ะ
-
แอบเชียร์คุณพฤศอ่ะค่ะ :sad4:
-
ถึงจะเชียร์คุณคเชนทร์มาตลอดอ่ะนะ
และคิดว่าคุณคเชนทร์น่าจะไปได้ดีกับกายมากกว่า
แต่หลังๆ คิดว่าน่าจะเป็นท่านประธานมากกว่า
และตอนหลังๆ ก็เหมือนกายจะเริ่มโลเลนะ
ผมว่าคเชนทร์ก็มัดมือชกไป กายที่ไม่ค่อยจะคิดอะไรอยู่แล้ว
ก็เลยทำนองว่า "เออๆ คเชนทร์ก็ได้วะ"
แล้วยิ่งรู้ว่าท่านประธานเป็นคนในคืนนั้น บวกกับเคยไปมีอะไรรอบสองที่พม่า
ยิ่งงงหนักว่า ทำไมไม่สรุปที่ท่านประธาน !?!?!?!?!?!?!?!
-
มาซะสั้นเลย
หนุ่มหน้าอ่อนคนนั้นคือคนที่จะมากิ๊บกิ้วกับท่านประธานใช่ไหม
-
เป็นตอนจบที่เอ่อม... บอกไม่ถูกเลย :z10:
รู้สึกว่ามันไม่ค่อยเคลียร์ ในหลายๆอย่าง เพราะแม้กระทั่งตอนจบ กายก็ยังดูเหมือนไม่ได้เลือก
คือเหมือนไม่ได้เลือกด้วยตัวเอง แต่เลือกเพราะสถานการณ์มันบังคับเลือก(ไม่เหลือคนอื่นแล้ว)
แล้วที่เราข้องใจ คือเรื่องของท่านประธาน เราว่ามันดูหลุดประเด็นยังไงไม่รู้
เหมือนตอนแรกๆ และแทบตลอดทั้งเรื่อง จะถูกดำเนินมาด้วยปมของหนุ่มรอยสักในคืนวันศุกร์
ซึ่งเราว่าปมนี้เป็นปมสำคัญของเรื่อง ดูจากที่กายทุ่มทุนสร้างไปนอนกับผู้ชายแทบทุกคน
แค่เพื่อจะหาไอ้รอยสักกับรอยแผลเป็น หรือแม้แต่คนอ่านก็นั่งลุ้นกับไอ้หนุ่มปริศนากันทุกตอน
แต่พอบทจะรู้ความจริง กลับไม่มีอะไรเลย กลายเป็นปมนี้มัน nothing ไปซะงั้น(แล้วที่ผ่านมาคืออะไร?)
เรื่องของวรุจน์ก็เหมือนกัน มันดูไม่ค่อยเคลียร์เลย คือบทจะตีจากก็ไปกันง่ายๆ
ใช้ความเย็นชาสยบทุกสิ่งอัน ถึงแม้ในใจจะเหมือนยังตัดไม่ขาดอย่างที่ปากบอกว่าปลง
แต่ก็ดูไร้ที่มาที่ไป ไปหน่อยนึง ทั้งๆที่ปมเรื่องสมัยเด็กของทั้งคู่ดูมีนัยยะมาก
และดูน่าสนใจสุดในเรื่องนี้แล้ว เพราะทำเอาคนอ่านหลายคนถึงกับยกป้ายไฟวรุจน์กันไปหลายตอน
แต่สุดท้ายพอความจำเสื่อม ปมนี้เลยตกรอบไปอย่างน่าเสียดาย
ตั้งแต่ต้นเรื่อง เรายืนหยัดเชียร์ท่านประธานมาตลอด ตอนนี้ก็ยังชอบท่านประธานอยู่
แอบเสียดายเหมือนกันที่กายเลือกคเชนทร์ แต่ก็อย่างที่เคยเม้นต์ไปแล้ว
ว่าถ้าเราเป็นกาย ก็คงเลือกคเชนทร์ เพราะดูเป็นคนเดียวที่เข้าใจกายได้ดีที่สุด
และอาจจะมากกว่าที่กายเข้าใจตัวเองด้วยซ้ำ :เฮ้อ:
ถึงแม้ที่ผ่านมากายจะดูไม่เคยมีใจเอนไปหาคเชนทร์เลยก็ตาม
ออกแนวอ่อนใจ ใจอ่อนซะด้วยซ้ำ
เรื่องนี้คเชนทร์ช่วยพิสูจน์ว่าทฤษฎีตื้อเท่านั้นที่ครองโลกยังคงใช้ได้ผลอยู่
เท่าที่อ่านงานของคุณคฑาวุธมา ก็คิดว่ามีปัญหากับตอนจบจริงๆนั่นแหละ
ทุกเรื่องดูตัดจบแบบบอกไม่ถูกโดยเฉพาะเรื่องนี้ ซึ่งเราไม่รู้ว่าทำไม
แต่ดูเหมือนโครงเรื่องช่วงแรกกับช่วงท้ายมันไม่สอดคล้องกัน
น่าจะเปลี่ยนวิธีดึงเรื่องเข้าตอนจบนะคะ อย่างเรื่องนี้ที่ดูเหมือนจะยาวมาก
แต่เราว่าถ้าตัดในส่วนที่กายเวิ่นเว้อโลเล คิดเรื่องเดิมซ้ำไปซ้ำมาออกไปบ้าง
เรื่องนี้อาจจะไม่ยาวอย่างที่คิด แล้วมาเพิ่มความสำคัญกับปมเรื่องแทน
นิยายหลายเรื่อง เป็นที่น่าจดจำเพราะตอนจบของมัน
ในขณะเดียวกัน ก็มีหลายเรื่องที่มาตกม้าตายตอนจบเช่นกัน
เพราะงั้นเราว่า ตอนจบเป็นเรื่องสำคัญนะคะ :teach:
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ :pig4: เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยครับ แต่หมดแรงแล้วอ่ะ
ตอนจบก็สั้นๆ ห้วนๆ ตามสไตล์คฑาวุธล่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะคับ จะเอาไปปรับปรุงตัวเองครับ
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆ ให้อ่าน
ขอบคุณที่ลงจนจบ
ขอบคุณที่จบแบบห้วนๆ และไม่ค่อยจะเป็นไปตามปมเรื่องที่วางไว้และปูมาตามเคย
และขอบคุณที่จะ "ปรับปรุงตัวเองครับ"
สำหรับประการหลังนี่จะขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก และอย่างสุดซึ้ง
บอกตรงๆ อ่านตอนจบเรื่องนี้แล้ว เจ็บปวดจริงๆ จนอาจจะเรียกว่าเสียใจเลยก็ได้ที่จบแบบนี้
ไม่ใช่ว่า จบแบบ เคนนี่ชนะ แล้วจะไม่ชอบ
เพราะเดามาตั้งนานแล้วว่าเคนนี่คงได้กาย แต่ทายและเชียร์ท่านประธานมาตลอด
ผิดหวังกับปมที่คลี่คลายออกมา แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไรเลย
อ้อ! แต่ถ้าจะมองให้เห็น "ธรรม" ก็ได้นะ ว่าบางเรื่องที่เราเอามายึดมั่นถือมั่นเป็นจริงเป็นจริงอย่างนั้นอย่างนี้ แท้ที่จริงแล้วมันก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลยกับชีวิตเรา
ซึ่งถ้ามีคติธรรมแบบนี้แฝงไว้ก็ขอบคุณ(แต่อย่าทำอีกเลยนะ)
แต่ว่าแม้กระทั้งสุดท้าย กายก็ยังไม่ได้เลือกอยู่ดี แค่มันไม่มีใครให้เลือกต่างหาก
เหมือนอย่างน้องคนนั้น(เจ้าของเม้นต์ที่อ้างอิงมา)เม้นต์มา เม้นต์ได้ตรงใจจริงๆ ขอบอก
-
ผมเป็นคนหนึ่งที่เชียร์เคนนี่มาตั้งแต่แรกเริ่ม
อ่านถึงตอนเฉลยว่าใครคือชายวันศุกร์แล้ว
แทบไม่อยากอ่านต่อกลัวเคนนี่ไม่ใช่พระเอก
อย่างว่าเรื่องนี้ตัวละครเยอะแล้วแต่ละคนก็มีคนเชียร์ต่างกัน
อย่างผมเชียร์เคนนี่ตอนจบกายเลือกเคนนี่ก็ดีใจ
แบบว่าคนที่เราเชียร์เข้าเส้นชัยอะไรแบบนี้
แต่ว่าเรื่องตอนจบก็อย่างที่หลายๆท่านบอกแหละ
มันยังกระชากอารมณ์ไปนิด คือมันรวบรัดตัดตอนไปหน่อย
เอาเป็นว่าสำหรับผมพอใจครับที่จบแบบนี้
ขอบคุณนะครับที่ทำให้กายเลือกเคนนี่
ของคุณคนเขียนมากๆสำหรับเรื่องที่เอามาลงให้อ่าน
รอเรื่องต่อไปนะครับ
-
ตอนอ่านชื่อเรื่องและอ่านมาเรื่อยๆ เข้าใจว่ากายจะต้องได้รักกับผู้ชายคนที่กายตามหา
แต่สุดท้ายคนอ่านก็เข้าใจผิดไปเองใช่มั้ยเนี่ย
หรือว่าที่เริ่มเรื่องมาแบบนั้นเพราะแค่จะโยงเข้าหาคนที่เกี่ยวข้องในเรื่องทั้งหมดแค่นั้นเอง
เอ๊ะ!! ได้รักกับเคนนี่ก็ถูกแล้วหรือเปล่า เพราะเคนนี่ก็ได้ฟันกายเหมือนกัน
แถมชื่อเคนนี่ยังโผล่มาตั้งแต่เริ่มต้นอยู่แล้ว
เหอๆ อ่านสามตอนสุดท้ายแล้วอึ้งเลย :freeze:
คนแต่งตกม้าตายเอาตอนจบจริงๆเลยนะ :เฮ้อ:
-
ติดตามมาตั้งแต่แรกๆ เชื่อแล้วว่านิยายเรื่องนี้ยาววว55
ตอนแรกเราไม่ได้เชียร์ใครเลยนะ วรุจน์ก็ดูจะมีเลศนัยไป คเชนทร์ก็ดูสับสนเหมือนมีความนัย สรุปเราว่าตัวละครดูลึกลับทุกตัว อ่านแล้วเชียร์ใครไม่ถูก :z3:
แต่เราว่า...คนที่เป็นพระเอกน่าจะเป็นท่านประธานอ่ะ เพราะท่านประธานคือบุคคลที่ตรงกับชื่อเรื่องที่สุดและน่าจะเป็นตัวเมนหลักที่สุด ทั้งนี้ทั้งนั้นเราไม่ได้เชียร์ท่านประธานเลยนะ แบบว่าไม่ถูกชะตาคนชอบจับผิด :m23:
สรุปก็คือ ไม่ว่าจบยังไงหรือไม่ถูกใจยังไงเราก็ไม่ว่าค่ะเพราะมันเป็นพล็อตของคนเขียนอยู่แล้ว ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านกัน :L2: :L2:
-
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามอ่านนะครับ ขอบคุณทุกเมนต์ และถ้าทำให้ผิดหวังไปบ้างก็ขอโทษนะครับ ผมจะแก้ไขปรับปรุงให้ดีกว่าเดิมครับ คนเรามันก็ต้องมีการเรียนรู้และเก็บอะไรต่างๆ ไว้เป็นบทเรียนและเอาไว้แก้ไข การเรียนรู้และบทเรียนของผมก็ได้จากการเขียนและคนอ่านนี่ล่ะครับ ขอบคุณทุกคน (อยากขอบคุณด้วยการหอมแก้มเรียงตัวด้วยซ้ำ)
ขอเวลาให้สมองนิ่งๆ ซักหน่อยก่อนนะครับแล้วจะมา ขัดเกลา ตอนจบให้ดีขึ้น
-
มาต่อคิวรอรับหอมจากพี่คฑาค่ะ 555+
-
จบแบบห้วนๆดีนะคะ
ไม่ต้องลุ้นอะไรแล้ว
เป็นดังที่คาดจริงๆด้วย
นับถือความพยายามของเคนนี่อ่ะ
หวังอะไรได้สิ่งนั้นสิน้าา~
ขอให้วรุจไปสบาย 5555
รอตอนต่อไปค่ะ (เป็นคู่ของประธานป่าวเนี่ย?)
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีเรื่องนี้นะค่ะ
จบแบบงงมากกว่า... ว่าอ่าวจบแล้วหรอ !!
ชอบเคนนี่เชียร์คเนนี่ แต่ชอบบุคลิคตอนแรกๆมากกว่า มันดูน่าสนใจดึงดูด มากกกกกกกก
แม้จะถูกประธานแย่งซีนมากหน่อยก้เถอะ
แต่หลังๆ เคนนี่ไมกลายเป็นผู้ชายงี่เง่า น่ารำคาน มากกว่าตอนแรกที่ดูดลึกลับอยากค้นหาจัง
หรือเพราะท่านประธานดูดีขึ้นก็ไม่รู้ เลยมาวินกว่า ทำให้ดูเข้ากันมากกว่า
แต่.... ถ้าจบได้เนียบกว่า นี้ เคนนี่ก้ถือว่าโอเคเลยค่ะ
ชอบอยู่แล้ว :)
ช่วงแรกให้คำว่าลุ้น น่าติดตามอย่างมากประเด็น ปมมีมากทำให้เห้ยยย อะไร ยังไง
แต่หลังๆมันเฟลหน่อยๆ หลุดๆไปเยอะ ปมคลายไม่เคลียร์สักเท่าไร....
อย่างวรุจน์คือยังอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา.. เรื่องอดีตมีอะไร
น้องชายอีก ความแค้น ความรู้ หรือเราไม่เข้าใจเองหว่า??
จนบ้างครั้งเรื่องที่ถูกโย่งไปถึงน้องของวรุจน์ทุกคน !!
ตัดจบเรื่องความรักโอเค แต่เรื่องที่ต้องบอกให้หมดนี้คือไม่รู้อ่ะสิ๊
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
จะติดตามงานอ่านของพี่ไปตลอดค่ะ น่าสนใจอยู่ดี
-
อืม..เป็นคนนึงที่เชียร์เคนนี่มาตั้งแต่แรกถึงจะเป๋ไปบ้างแต่ก็คิดว่าเคนนี่น่าจะเป็นพระเอก
แต่พอมาอ่านจนถึงตอนจบและอ่านตอนพิเศษแล้วกลับคิดว่าเคนนี่ไม่ใช่พระเอกยังไงไม่รู้ หุหุหุ
ตามความรู้สึกคิดว่าคุณวรุจน์มีภาษีความเป็นพระเอกมากที่สุดเลย ต่อมาก็ท่านประธาน
ส่วนเคนนี่มาแบบเรื่อยๆไม่หวือหวาแต่ความเป็นพระเอกน้อยที่สุดใน3คนเลยแฮะ = =;
แต่ก็เอาเถอะค่ะ ยังไงซะก็จบแล้ว ก็คงต้องปรับอารมณ์และมุมมองใหม่นิดนึงเอา เพื่อจะได้มองว่ามันไม่ค้าง 555+
สู้ๆค่ะ เอาใจช่วย และขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า :L2:
-
ให้กำลังใจคนเขียน :กอด1:
ยังไงก็จะรอเรื่องต่อๆไป แต่ก็แอบกลัวอ่ะว่ามันจะจบแบบไหน
จริงๆแล้วก็เชียร์พฤศมาแต่แรกๆเลยเพราะดูเป็นคนที่ไม่เหมือนคนอื่นที่สุด
เป็นคนที่มีความโดนเด่นใน 20-30 ตอนแรกมากๆ
แต่พออ่านมาเรื่อยๆก็เริ่มกังวลว่าใครกันแน่ที่จะได้เป็นพระเอก ทั้งเคนนี่ที่บทบาทเยอะ
หรือวรุจน์ที่กายมีใจให้มากที่สุด แต่พอมาตอนท้าย 5 ตอนหลังที่รู้สึกว่าพฤศกลับมามีบทบาทอีกครั้ง
ทำให้ค่อนข้างกังวลว่าสุดท้ายแล้วจะเป็นใคร
การที่เคนนี่เป็นพระเอกก็ไม่ได้เสียใจอะไร อย่างที่เคยบอกไว้ว่านิยายเรื่องนี้
เป็นเรื่องที่เปลี่ยนทัศนคติในการอ่านนิยายของคนอ่าน เพราะมักทำให้รู้สึกถึงความไม่มั่นคงตลอด
แต่ถึงอย่างไรก็ขอบคุณมากนะคับที่เขียนเรื่องนี้ สนุกดีชอบถึงตอนจบจะทำให้มึนเบลอไปบ้าง
ปล. รักพฤศเสมอ :กอด1: กายด้วย ทุกคนด้วย (แล้วจะเขียนทำไม :z6:)
ปล.2 พอเรื่องจบ รู้สึกว่าคนอ่านนี่จะแข่งกันเม้นส์ยาวกันทุกคนได้ :laugh:
-
จบได้น่าฆ่ามาก แอบเชียร์ท่านประทาน แต่มาจบกับเคนนี่ก้อโอเคไปอีกแบบ แต่มันเสียดายอ่าที่ไม่ใช่พฤศ :o12:
วรุดจบง่ายไปไหมถึงทีจะตัดก้อตัดแบบไร้เยื่อไยกันเลยทีเดียวเหมือนมันจะง่าย ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมตัดกันเยนยะเยียบแบบนี้ o22
สนุกมากค่ะ จะติดตามผลงานอื่นต่อ เรื่องหน้าขอตัวละครน้อยๆนะค่ะ อ่านวกไปวกมามันงงอ่ะค่ะ
-
เพิ่งได้กลับมาอ่านเม้นต์ตัวเอง รวมถึงคอมเม้นต์ของคนอื่นด้วย
ชักไม่แน่ใจว่าเราเม้นต์แรงเกินไปรึเปล่า(แต่ตัวเราคิดว่าไม่นะ :try2: )
เราอาจจะพูดตรงไปบ้าง แต่ก็เพราะหวังดีจากใจจริงนะคะ
ส่วนอันนี้ถือว่าเป็นคำแนะนำจากเราในฐานะคนอ่านที่ชอบงานคุณคฑาวุธแล้วกันนะคะ
ตอนแรกว่าจะไม่พิมพ์แล้ว กลัวจะจุดประเด็นอะไรขึ้นมาอีก แต่ก็คิดว่ามันมีประโยชน์อยู่
จากที่เราสังเกตมา จุดแข็งของคุณคฑาวุธคือการคิดปมเรื่องต่างๆขึ้นมา
และการเชื่อมโยงปมเหล่านี้เข้ากับตัวละครแต่ละตัว แต่ในขณะเดียวกัน ปมมากมายนั่น
ก็กลายมาเป็นจุดอ่อนเช่นกัน ซึ่งจุดอ่อนที่ว่าคือการนำปมเหล่านั้นมาใช้
เหมือนที่ผ่านมา ปมพวกนั้นไม่ได้ถูกนำมาใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดอย่างที่มันควรจะเป็น
ปมเรื่องที่น่าสนใจหลายๆปม ถูกทิ้งขว้างอย่างน่าเสียดาย ทั้งๆที่น่าจะเอามาต่อยอดได้อีก
อยากให้ลองคิดตรงนี้ดูนะคะ อาจจะใช้วิธีค่อยๆแก้ให้เคลียร์ทีละปมไปก็ได้
เราเองก็ไม่ใช่นักเขียน เลยอธิบายไม่ค่อยถูกเหมือนกัน พิมพ์ๆไปก็ยังงงเอง :m23:
หวังว่าคำแนะนำนี้จะช่วยคุณคฑาวุธให้เห็นภาพได้ชัดเจนขึ้นนะคะ
ยังไงเราก็ยังรออ่านเรื่องต่อไปนะคะ ส่วนเรื่องนี้ก็อย่าไปเครียดเลยค่ะ
ปล. เพิ่งเห็นจากเม้นต์คนอื่นเรื่องชื่อเรื่อง ว่าอ่านแล้วเหมือนพระเอกจะเป็นท่านประธาน
เพราะกายโดนท่านประธานฟัน เราเองก็ไม่ได้สังเกตเลย :laugh:
-
เอ่อะ.. คุณคฑาวุติดูแอบงอนอ๊ะเปล่า? ตอนห้าเก้าหกสิบมาแบบ... ฮืออออออ อ
โอ๋ๆ *กอด* เราเคารพให้การตัดสินใจของผู้เขียนค่ะ แต่เราก็แอบหมันไส้เคนนี่เหมือนกัน กร๊ากกกก ก (ตกลงเอาไง =..=)
คือเราเข้าใจดีเลยแหละค่ะ เวลาที่แบบ เรื่องมันเบนไปอีกทางแล้ว ไม่รู้จะทำยังไง..
แต่คุณคฑาวุติก็มีสปิริตแต่งจนจบ o13
คือถ้าเป็นเรา ตั้งแต่ตอนที่หายไปนานๆ เราคงลืมความรู้สึกเก่าๆไปเรียบร้อยแล้ว ๕๕๕๕
คงจะกลับมาแต่งอีกสองตอน(ที่ดูเหมือนว่าจะออกทะเล..) แล้วก็ทิ้งไป ฮ่าๆๆๆ
เราว่าที่มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ออกมาเยอะแยะ เป็นเพราะว่า คุณคฑาวุติแต่งออกมาดีมากกๆๆๆๆๆ
แล้วก็ผูกปมเรื่องเอาไว้ในตัวละครแต่ละตัว อย่างน้อยตัวละหนึ่งปม ๕๕๕๕
คุณคฑาวุติก็คงอยากให้นักอ่านทุกคนได้เชียร์พระเอกกันให้สนุก แบบอยากให้เดา
เลยให้ความสำคัญกับตัวละครทุกตัวพอๆกัน
พอจะมาเคลียร์ปมแต่ละปม เราว่ามันยากนะ เป็นเรา เราทำปมหายไปจากหัวแต่แรกละ ๕๕๕๕
แถมยังถูกความคาดหวังกดกันเอาไว้อีก
เพราะฉะนั้นเลยเข้าใจเลยล่ะค่ะ แล้วก็แอบสงสารคุณคฑาวุติด้วย :m15:
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ :3123:
-
:กอด1: :L2:
-
เนื้อคู้ท่านประธานชัวที่กล้าทำกาแฟหกใส่ 5555
-
จบได้ช็อกอารมณ์มากเจ้าค่ะ o22
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่สนุกม๊ากกกกกกกกกกกกกกนะเจ้าคะ o15 :m1:
-
555 โอเคคค จบก็จบ o13 น้องคนนั้นก็เม้นโดนใจผมมากเหมือนกัน 55
ชื่อเรื่องว่า "คุณครับได้ฟันผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ" "คุณ"คนนั้นดูเป็นตัวเอกปะ?? แต่เนื้อเรื่อง"คุณ"คนนั้นกลับแทบ..แทบจะเป็นตัวประกอบ 55 แต่ก็เข้าใจเนอะว่ามันเป็นนิยายอิสระ จะไปเอาหลักความเปนจริงมาพาดพิงไม่ได้ (เพราะตัวเองจนถึงตอนนี้ก็ยังเชียร์คุณเมฆ 55)
ถ้ามี 100 ตอน นิยายเรื่องนี้ต้องเลิศมากแน่ๆเลย เพราะมันเหลือการต่อสู้แค่ระหว่างคเชนทร์ วรุจน์ และพฤศ ถ้าวรุจนความจำกลับมา ส่วนพฤศก็อยากทำตามหัวใจตัวเองดูบ้าง....อะไรอย่างเนี่ยยย โอ้ยยย ต้องสนุกแน่ๆเลยย :z2: (ผมคิดอะไรที่มันคลาสสิค เบสิคไปปะ? แต่แบบเนี่ยอมตะดีนะ สนุกนะ 55)
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เข้าใจว่าถ้าเป็นผม ผมก็คงจะปวดหัวก้บบรรดาคาแรคเตอร์ทั้งหลาย เราเป็นวัยทำงานแล้วนี่เนอะ เวลาว่างมีมากซะที่ไหนกัน.....แต่เมื่อนึกไปถึงช่วงแรกๆตอนแรกๆถึงกลางๆที่ผมอ่านเรื่องนี้ ผมสนุกและมีความสุขมากครับ ขอบคุณคุณคฑามากๆๆๆๆๆๆๆเลยนะครับ ผมชอบสไตล์การแต่งแนวคุณมากก o13 (อาจจะยกเว้นตอนจบ 555 ล้อเล่นๆ) ซึ่งหาไม่ได้จากผู้เขียนท่านอื่น เป็นไปได้ผมอยากทำความรู้จักกับคุณมากๆครับ อยากขอเป็นเพื่อนเลยอะ :กอด1: ช่วยแต่งเรื่องที่พระเอกทำงานคล้ายๆโจรให้จบได้ไหมครับ ผมชอบ 55
ป.ล. รอเรื่องใหม่+รอกดlike Facebook Fanpageของคุณอยู่นะครับ ^^
-
สวัสดีครับ
ตกลงกายเลือกแล้วเหรอ?
ท่านประธานจะได้คนในบริษัทหรือไม่??
ต้องติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
งง สรุปจะให้พฤศคู่กับคนใหม่เหรอ??
-
รู้สึกว่ากายไม่ได้ใช้หัวใจเลือกคเชนทร์เลยอ่ะ แล้วพนักงานคนใหม่แผนกคอมเป็นใคร จะให้คู่กับท่านประธานเหรอ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก โฮกกกกกกกกกกกกกกฮากกกกกกกกกกกกกกกก ><
ดีใจที่สุด เชียร์มาตลอด ในที่สุดก็เป็น Kenny คุณคเชนทร์ของเรา อิอิ ชอบที่สุดอะ
แม้จะเสียดายคุณประธาน(พฤศ) นิดหน่อย เพราะตอนหลังเริ่มเห็นมุมที่อ่อนโยน แถมยังเป็นคนที่มีอะไรกับกายตั้งแต่ต้นเรื่อง
จบแบบรวบรัดเข้าใจง่าย ๆ แต่ก็ดีคับ ชอบ ถูกใจมากอ่ะ เป็นคนที่เราเชียร์ไว้ เอิ๊กๆ
คเชนทร์ FC ^^
-
พี่คฑาวุธ จบแบบที่ ผมพูดไม่ออกเลยครับ
แต่เคารพในการเขียนของ ผู้แต่งเสมอนะครับ
อยากจะบอกว่า ชอบเรื่องนี้มาก เพราะสนุก ลุ้นตลอด ตัวละครมีคาแรคเตอร์ชัดเจน
เสียดายที่ยังมีปมค้าง อยู่อีกหลายเรื่อง อยากให้ต่ออีกสัก 10 ตอนจังเลยจะได้เคลียร์ให้หมดเลย
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะครับ
-
จะมีรวมเล่มมั๊ยอะคับ ชอบเรื่องนี้อ่ะคับ หรือถ้าไม่รวมเล่ม ก็รวมเป็นไฟล์ให้ก็จะเป็นพระคุณมากเลยคับ อิอิ ^^
-
หาไม่เจอ มาอยู่ข้างหลังนี่เองไปอ่านก่อนนะคะ
ปีใหม่นี้ขอให้คุณนายมาความสุขเสมอนะ
ขอบคุณมากค่ะที่สละเวลามาคิดและแต่งเรื่องให้อ่าน
-
ฮ่าฮ่า อ่านจบแล้ว คุณ เรื่องนี้ทำให้นึกถึงเจ้าหนูแทน จากเรื่องอะไรนะ จำไม่ได้ละที่คุณนายต้องมาต่อตอนพิเศษ
แล้วเรื่องที่คุณ ต้องมาต่อจนนายเอกถูกนั่นๆครบสามครั้ง
แต่เรื่องนี้มันซับซ้อนเกิน คนแต่งหลายใจนี่ หนุ่มๆของกายแต่ละคนก็น่ากินทุกคนเลย
ยังไงก็ขอบคุณและจะรอเรื่องต่อไปนะคะ
-
แล้วกายจะรู้มั๊ยเนี่ยว่าโดนใครจิ้มคืนวันศุกร์ที่ 20 อ่ะ :m31: :fire: :serius2:
-
แล้วกายจะรู้มั๊ยเนี่ยว่าโดนใครจิ้มคืนวันศุกร์ที่ 20 อ่ะ :m31: :fire: :serius2:
เขารู้กันไปแล้วคร้าบ ถึงได้พากันค้างอยู่นี่ไง
เอาเป็นว่า ขอพักสมองให้มันเคลียร์ๆ ซะก่อนแล้วจะมาขัดเกลาตอนจบของเรื่องนี้นะครับ (ได้รางวัลนิยายดองเค็มของปี 2012 แน่ๆ เชียว)
ไปล่ะ เจอกันเรื่องใหม่ครับ
-
พี่คฑาสู้ๆ ยังไงนู๋ก็รออ่านนิยายของพี่ทุกเรื่อง
-
แล้วพี่คนเขียนจะมาต่อตอนพิเศษเพิ่มรึเปล่า
แล้วเกลาตอนจบก็จะมาเกลาที่นี่ใช่ไหมครับจะได้รอถูก
หวังว่าเรื่องต่อไปขอให้เป็นเรื่องของพฤศ o13
-
พี่นายมาต่อจนจบแล้ว...
แต่อ่านแล้วเหม่อไปเลยค่ะ
จริงๆเคยเชียร์คเชนทร์นะคะ
แต่หลังๆ รู้สึกว่ากายไม่ค่อยรู้สึกรู้สาไรกับคเชนทร์น่ะ
เราก็เลยรู้สึกเนือยไปกับคู่นี้ด้วย
อาจจะไม่ค่อยชอบคนตื๊อด้วยมั้งคะ แหะๆ เหตุผลส่วนตัวไม่เกี่ยวนี่เนอะ
แต่จริงๆเรื่องนี้ก็สนุกนะคะ ดำเนินเรื่องสนุกเหมือนเคยตามประสานิยายพี่นาย
แค่จบไปแบบอึ้งๆ ฮ่าๆ
แล้วจะรออ่านต่อนะคะ ^ ^ ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องนี้
ปล. อยากรู้จริงๆ กายรักคเชนทร์เหรอคะ???? หรือนี่แค่เริ่มจะเปิดใจให้
-
ฮือ ฮือ ฮือ
จบสั้นมากมาย
-
แล้ว...ไอ้คนที่มาฟันไปตอนแรกมันเป็นไผกันแน่???
จบแบบคาใจอีกแระ :z3:
-
จริง ๆ แล้วมันยังไม่จบ
-
ประเด็นตอนจบนี่ดุเดือดจริงแฮะ..... :เฮ้อ: ก็เข้าใจล่ะนะว่าถ้าเป็นนิยายสนุก เราก็ต้องอยากให้มันครบครัน
ไม่รู้ว่าที่คุยๆกันเนี่ย....จะเอาซีเรียสขนาดไหนนะ เราเองก็ไม่นิยมโพสท์เท่าไหร่ แต่ถ้าถามความเห็นตัวไลท์เองแล้ว ไลท์คิดว่าเคารพการตัดสินใจของคนเขียนที่สุดแล้วนะคะ และเอาเข้าจริง ที่กลางเรื่องมันเบนสาเหตุถ้าให้ร่ายมันมีหลายประการมาก ไม่ได้มาจากแค่ผู้เขียนฝ่ายเดียวด้วย มีทั้งเรื่องคอมเมนท์ เรื่องประชากรชายที่มารุมกายซะคนอ่านจำแทบไม่หวาดไม่ไหว และอะไรอีกหลายๆอย่าง
เรามองว่าพล็อตเรื่องและโครงเรื่องที่วางดั้งเดิมดีนะ มีตัวละครเยอะดีและเน้นความสำคัญได้เยอะใช้ได้ ตอนจบถ้าถามตัวไลท์เองว่าเฟลมั๊ย? .....คำตอบคือไม่นะ ถ้าอ่านแล้วเอาตัวเองเข้าไปเป็นกาย เอาเข้าจริงจะให้ไปเล่นลูกล่อลูกชนกับพฤศที่ทั้งเราทั้งเค้าสงวนท่าที ทั้งๆที่มีคนทำแต้มกับเราแถมรู้สึกดีด้วยอยู่แล้วนี่นะ? มันก็ดูจะประหลาดไปหน่อย เพราะฉะนั้นเท่าที่เราอ่าน สรุปผลคือผ่านค่ะ ให้ Overall: B
เราไม่เคยวิจารณ์บทประพันธ์ในเว็บไซต์นี้โดยใช้กระบวนการทางอักษรศาสตร์นะ เพราะคิดว่าผู้รู้ในนี้มีเยอะและทรงคุณวุฒิมากกว่าเราด้วย ในเมื่อถ้าไม่มีใครพูดจาหมิ่นบทประพันธ์มากๆ หรือเหล่าผู้ทรงภูมิทางอักษรศาสตร์ยังอยู่เฉยๆ เราก็จะอยู่เฉยๆค่ะ
-
หยุดอ่านไปพักนึงเพราะไม่อยากลุ้นพระเอก
แต่เชียร์เคนนี่เต็มที่และแล้วก็สมใจค่ะ 55
สะใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคุณคฑาวุฒิ เดี๋ยวขอตัวไปอ่านก่อนกรี๊ดๆ เดี๋ยวมาคอมเม้นท์อีกที
ป.ล.รวมเล่มออกเมื่อไหร่คะ กรี๊ดๆสะใจไม่เลิก >.<
-
เชิญวิจารณ์งานได้เต็มที่ครับ ผู้เขียนอยากอ่านความคิดเห็นที่แตกต่างกันหลายๆ ความเห็น ต้องการ feedback มากๆ เพราะจะเอามาปรับปรุงงานชิ้นต่อๆ ไป (รับได้ทุกอย่างคร้าบ เพราะยังไงก็คงไม่ดุเดือดเท่าตอนทำวิดยานิพน เจอมาหนักเหมือนกัน แบบว่าอาจารย์พูดว่า"คุณไปทำมาใหม่" "ทิ้งชิ้นเก่าไปเลย แล้วทำใหม่ ไม่ต้องพิมพ์ ให้เขียนด้วยลายมือ" (ให้ไปทำใหม่รอบที่สามอ่ะ หลังจากพบกับอาจารย์ผมนั่งฟุบอยู่กับพวงมาลัยรถ ขับรถเกือบไม่ึถึงบ้านเพราะมันท้อมากกก) เพราะฉะนั้น ขอความคิดเห็นหน่อยนะครับ ถ้าไม่อยากเมนท์ตรงนี้ก็ PM มานะครับ จะได้แอดเฟซบุ๊คกัน ขอบคุณครับ
-
อ่านไปลุ้นไป
-
อะไรอะ - -'' (ถอนหายใจอย่างแรง)
พอเห็นนิยายย้ายมาจบแล้วเอ่อ..... พูดไม่ออก- -
-
จริงๆตามท้องเรื่อง ชายหนุ่มปริศนาที่เปิดซิงนายเอกควรได้เป็นพระเอกนะ
แต่คุณคเชนทร์ก็มีบทที่ใกล้ชิดสนิทสนมกับนายเอกเยอะมาก มากจนแม่ยกก็ยังเอนเอียง
พอมาช่วงท้ายคเชนทร์ดูจะแผ่วๆลง ไม่รู้เพราะเปิดตัวว่าชอบนายเอกอย่างชัดเจนเกินไปหรือเปล่า
เลยรู้สึกว่าคเชนทร์เป็นของตายไม่เร้าใจอย่างเคย แต่นายเอกเขาก็เลือกไปแล้วนี่นะ
คะแนนน่าสงสารสุดคงเป็นวรุธกับเชิงชายกระมัง ส่วนคะแนนผู้ชายเร้าใจสุดคงเป็นของนต.คนนั้น
-
กากๆ เขียน กากๆ จบ กากๆ
-
จบ แต่ไม่อิ่ม ขอตอนพิเศษเพิ่มหน่อยนะครับ :m13:
บางเรื่องค้างคา แต่ก็คงตามแก้ยาก (หมายถึงตัวกายที่โดนเข้าใจผิดอะครับ)
บางเรื่องก็ยังนึกไม่ออก ว่าเกิดขึ้นเพราะอะไร นึกแรงจูงใจไม่ออก (เรื่องที่เอารูปลงเฟสอะครับ)
สงสัยต้องกลับไปอ่านซ้ำอีกรอบ อิอิ o13
-
มารอตอนต่อไปนะครับ
-
ชื่นชอบงานเขียนของคุณคฑามากที่สุดในเล้าเลยก็ว่าได้ แต่ก็คิดเห็นเหมือนหลายๆ ท่านค่ะ คุณมีปัญหากะตอนจบจริงๆจัง เลย
ทุกเรื่องที่อ่านมา คุณคฑาทำให้คล้อยตามได้ง่ายๆ เลยนะคะ เรื่องนี้ก็ด้วย คือจริงๆ แล้วใครจะมาวินเป็นพระเอกก็ได้นะ ซึ่งสำหรับฉันคิดว่ามันเป็นจุดด้อยของเรื่องเลย มีตัวเลือกให้คนอ่านได้เชียร์หลายๆ คนก็ดีค่ะ แต่มันควรจะมีซักหนึ่งคนที่โดดเด่น ไม่ใช่ว่าเพอร์เฟ็ค แต่ต้องสอดคล้องกับเรื่องราวและปมต่างๆ ที่ถูกปูมาตลอดทั้งเรื่อง
ดังนั้นสำหรับตัวฉันเองเลยคิดว่าประธานน่าจะได้เป็นพระเอก แต่ก็ดีใจมากกว่าที่กายเลือกเคนนี่ แต่ลึกๆ แล้วก็เสียดายวรุจน์สุดใจค่ะ 555
-
:impress3: อ่านแล้วสนุกดี คนเขียนเขียนได้เก่งดี
แต่รู้สึกเหมือนเปลี่ยนใจตอนกลางเรื่องที่จะให้ใครเป็นพระเอก
เรื่องก็เลย..งง..งง....ไปหน่อย แต่ก็แล้วแต่ความคิดของคนเขียน
แต่คนเขียนก็ทำให้เข้าใจได้ว่า มีการขอระหว่าง คเชนทร์ และพฤศ
และดูเหมือนคเชนทร์จะรู้ว่า พฤศ เคยมีอะไรและคิดอะไรกับนายเอกด้วย.........
ถึงต้องพูดย้ำขอนายเอกกับ พฤศ อีก.............................
จริงๆ อาจจะมีความรู้สึกผิดหวังนิดหน่อยเพราะชื่อเรื่อง และเนื้อเรื่องช่วงแรก
มุ่งเน้นไปในคืนที่เมา กลายเป็นนายเอกเปลืองตัวหนัก เพื่อตามหาคนๆ เดียว
และสุดท้าย รู้ว่าใคร แต่ก็ไม่มีผลกับการเลือก เพราะอีกคนประกบตลอด
สุดท้ายเหมือนถูกบังคับให้เลือก แต่คนที่น่าเห็นใจเป็นวรุจน์ ที่ยังตามหาความทรงจำอยู่
เลยรู้สึกเหมือนไม่จบ......... ความจริง ถ้าจะทำเป็นภาค 2 ก็คงไม่แปลก ..........
เพราะเรื่องยังไปต่อได้อีก
-
เฮ้อออ ดำเนินเรื่องดีมากค่ะ แอบเซงตอนจบ -_- จากชื่อเรื่องมันต้องเป็นท่านประธานเซ่ !!!! TT
-
คนอ่านไม่ได้เข้ามาซะนาน พอเข้ามาจะจบซะแล้ว แถมซื้อหวยไม่ถูก ไม่ว่ากายจะคู่ใคร แต่วรุจน์คือพระเอกในใจคนอ่านค่ะ ชอบผู้ชายบุคลิก แบบนี้อ่ะ แต่เคนนี่ก็น่ารัก เลือกไม่ถูกเลย อิอิ ส่วนกายทำไมใช้คำว่าจุดเริ่มต้นของความรักละ แสดงว่าเริ่มรักเคนนี่แล้วหรอ แต่ถ้าในชีวิตจริง หากความรู้สึกกับคนเก่ายังคลุมเครือแล้ว จะเริ่มต้นกับคนใหม่ได้สนิทใจหรอ ตกลงนิยามความรักของกายเป็นแบบไหน เดาไม่ถูกจริงๆ แต่ว่า แอบเห็นสปอย คู่ของคุณพฤศ ไว้ แสดงว่าจะมีเขียนคู่นี้ต่อหรือเปล่า ถ้าใช่ก็อยากติดตามอ่านมากๆเลย ขอบอก ว่า ผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตกาย เนี่ย มีแต่คนน่าสนใจ อิจฉากายสุดๆเลย
:L2:ขอบคุณคุณคฑาวุฒมากๆเลยนะค่ะ สนุกมากและจะติดตามผลงานต่อไปค่ะ :กอด1:
-
ไม่รู้สิ แต่เรารู้สึกว่าเจ๊นอร์ เข้ามาวุ่นวายจนเกินไป การตัดสินใจเกี่ยวกับหัวใจน่ะ ไม่ควรให้คนอื่นเข้ามายุ่ง
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
อ่านรวดเดียวจบ--สนุกแต่-มันคาใจ--คนแต่งแน่มาก!!!
-
:L1: อ่านตอนจบแล้ว อึ้งนิดๆ พระเอกคือคเชนทร์ หรือนี่ แอบหวังว่าจะเป็นท่านประธาน รออ่านเรื่องต่อไปนะครับ :L1:
-
แอบรำคาญเคนนี่ตอนท้ายๆ มาก ตื้อมากไปหน่อย
ถ้าตามนิยายทั่วไปเคนนี่คงเป็นพระรองที่สองง่ะ
คือพระเอกเบอร์หนึ่งเป็นประธาน
พระเอกที่มีสิทธิ์เบอร์สองคือวรุจน์
เคนนี่เบอร์สาม แต่แอบรู้สึกว่าคงเป็นแค่พระรอง
เพราะบุคลิกการตื้อตอนท้ายถึงตอนจบเนี่ยแหละ
ถ้าเป็นบุคลิกแบบตอนต้นเรื่องถึงกลางเรื่อง
คงมีสิทธิ์เป็นพระเอกในความรู้สึกเรามากกว่า
แต่พอบุคลิกเปลี่ยนเป็นแบบตื้อสุดขีด ทำให้แอบหวังให้กายไม่ต้องเลือกใครสักคนไปเลย
เจ๊นอก็น่ารำคาญตั้งแต่กลางเรื่องเลยง่ะ
ก็บอกเลือกไม่ได้ๆ เจ๊แกก็จะให้เลือกอยู่นั่นแหละ
แต่ตอนสุดท้าย ทำไมรู้สึกว่าพระเอกต้องเป็นประธานก็ไม่รู้
น่าจะเป็นเพราะ ดูเหมือนกายยังใส่ใจกับผู้ชายคืนนั้น
แล้วกับเคนนี่ก็แบบเหมือนบังคับให้ตกลงง่ะ
ก็ดูซิ ดูเหมือนไม่เห็นรู้สึกไรพิเศษด้วยเลย ติดใจก็เปล่า
พอจะปฏิเสธ พ่อคุณก็ทำไม่รับรู้
ไม่รู้สิคะ แต่ผู้แต่งอยากให้จบแบบคู่กะเคนนี่นี่เนอะ
ก็ไม่เป็นไรหรอกค่า แค่คนอ่านหงุดหงิดไงพิกล
อยากให้จบแบบไม่มีใครไปเลยมากกว่าถ้ามาบังคับจบกะหนูกาย
แต่เดี๋ยวไม่เข้ากะชื่อเรื่อง เพราะชื่อเรื่องมันบอกว่าต้องมีใครซักคน
แอบหวังภาคต่อนะเนี่ย แต่คงไม่มีเพราะดูจะจบแบบชีวิตจริงมั้ง
ที่เหมือนต้องมีใครซักคน ถึงไม่รักแต่แค่อยู่ด้วยกันได้ง่ะ
:L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3:
แต่ไม่ใช่เราน้า เราพวกนิยมถ้าไม่ชอบก็อย่ามีมันเลยดีกว่าง่ะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
จบจริงๆ
ท่านประธานผม ต้องไปหาเด็กคอมซะแร้วววว
ลองนึกย้อนๆดู กายจะมีความสุขกับเคนนี่ได้ดีที่สุดมั๊ยนี่
มันยังมีเยื่อใยกับวรุธ ... ที่ฉีกเข้าวัดไปเลยยย
แล้วก็ท่านประธานที่ วูบวาบทุกที่ที่เจอกันอ่ะ
แต่...ก็ขอบคุณที่จบ...จนได้
รอเรื่องต่อไปครับ
:pig4: :pig4:
:L1: :L1:
:z3: :z10:
-
:z13: อ่านสองวันติดกัน ขอบอกว่านิยายเรื่องนี้ทำให้เราเกือบตายเลยล่ะคะ ทั้งปวดใจ ทั้งลุ้นไปด้วย อยากจับกายมาตีก้นให้รู้แล้วรู้รอด ทำตัวน่าหนักใจและโลเล
o13 สุดยอดมากเลยคะ แต่อ่านแล้วรู้สึกอารมณ์ยังไม่แน่ชัด ตั้งแต่อ่านมาตอนต้นๆ มุยเชียร์คเชนทร์กับท่านประธานพฤศมากๆ :-[ รู้สึกว่าสองคนนี้มีแรงดึงดูดจริงๆแต่คนละแบบ คิดซะว่าไม่ว่ากายจะตกลงกับใครก็ขอให้เป็นหนึ่งในสองคนนี้ก็พอ
แต่ช่วงหลังๆกลับรู้สึกเครียดกับกายมาก อีกอย่างในด้านความรู้สึกกายยังสับสนเรื่องความรัก เพราะเท่าที่อ่านแรกๆในใจกายยังคงมีชายปริศนาคนนั้นอยู่เต็มอก มุยเลยคิดเสมอว่ากายเกิดความสนใจกับเขาคนนั้นมาตั้งแต่ต้นจึงออกตามหา ไม่งั้นไม่ลงทุนลงแรงเพื่อตามหาคนๆนั้นจนยอมเอาร่างกายตัวเองแลก ทำให้รู้สึกว่าถ้ากายเจอเข้าคนนั้นจริงๆ กายจะต้องเกิดความรู้ชอบและอยากจะรู้จัก แต่หลังๆมามีแต่เรื่องให้เครียดทำให้กายไม่สนใจที่จะตามหาเพราะหนุ่มๆทั้งหลาย อ่านช่วงหนึ่งตอนที่กายพูดประชดใส่คเชนทร์ว่า เคยมีอะไรกันแล้ว แต่เคนนี่บอกเปล่า แล้วดูเหมือนกายจะเกิดความกังวลวูบขึ้น เหมือนจะผิดหวัง เลยต้องยอมเอาตัวเข้าแลกอีกครั้งเพื่อพิสูจน์
ช่วงหลังๆบทมันจะเครียดทั้งเรื่องเรื่องผู้ชายที่เอามาจีบและเรื่องของวรุจน์อีก ถ้าวรุจน์ไม่ความจำเสื่อมกายคงไม่เกิดความรู้สึกรักวรุจน์แน่ อาจจะเป็นเพราะกายรู้สึกสงสารและเห็นใจอีกฝ่าย เคยเจอกันเมื่อตอนเด็กๆ อีกทั้งยังสับสนด้วยพอได้นอนกับรุจน์มันเลยเกิดความรู้สึกว่าใช่ ทั้งๆที่คิดว่าอาจจะเป็นความชอบเพราะเห็นใจเหมือนกับอยากรับผิดชอบก็อาจเป็นไปได้ เพราะพอมารู้เรื่องเลวๆเข้ากายถึงกับปล่อยทันที แบบนี้ไม่เรียกว่ารักนะกายแค่หลงชั่ววูบ
ส่วนท่านประธานพฤศ ทั้งๆที่คิดว่าอาจจะเป็นตัวเลือกของกายเพราะเป็นบุคคลที่เฝ้าตามหาแต่ดันหลุดโพลซะงั้นตกใจมากจริงๆ เพราะชั่ววูบที่กายรู้ว่าคนลึกลับคนนั้นเป็นประธานพฤศเหมือนความรู้สึกของคนที่เจอสิ่งที่ตามหามานานจริงๆมันวูบวาบ ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนคนเมาอากาศ :really2: อีกอย่างประธานเองดูท่าทางเปลี่ยนไปด้วยที่จริงเขาก็เป็นคนอบอุ่นนะ แม้จะดุเข้มไปหน่อยแต่เป็นคนช่างสังเกต คอยช่วยกาย แม้จะเล็กน้อยก็ตามแต่ดูก็รู้ว่าห่วงไม่น้อยแค่มีอคติเท่านั้นเองแต่หลังนี้ อ่อนโยนมาก
มุยเลยคิดว่าสองคนนี้ยังมีโอกาสได้สานสัมพันธ์กันอย่างสบายๆ เพราะเหมือนกับว่าพฤศเป็นคนแรกที่ทำให้กายตามหา เป็นคนแรกที่ทำให้กายต้องวุ่ยวายแล้วหงุดหงิด เป็นคนแรกที่ทำให้กายกำลังได้พบกับจุดเริ่มต้นใหม่ ตอนแรกมุยก็เชียร์สองพอหลังๆอยากเชียร์ท่านประธานพฤศจริงๆคะ แต่เคนนี่ไม่เปิดโอกาสให้กายกับพฤศเลย แอบเสียดายนะคะ เพราะดูเหมือนกายยังไม่ได้ชอบใครซักคนอย่างจริงจังเลย ชอบขนาดที่จะบอกว่ารักได้เต็มปาก หมอดูทายไม่แม่นแล้วเจ้น๊อ เลยคิดว่าถ้าเรื่องนี้มีต่อภาค2 ก็คงจะดี ฮา เพราะดูเหมือนเรื่องจะจบแบบทื่อๆ อยากให้โอกาสกายอีกครั้งกับตัวเลือกที่ 6 ที่เคยเข้าๆออกๆจากบัญชีหนุ่มๆของกาย เพราะรู้สึกว่าคนนี้แหล่ะที่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของกายจริงๆ อีกทั้งไม่ใช่คนที่เข้ามาจีบกายตั้งแต่แรกเหมือนคนอื่นๆ แต่กายก็เคยเอาเข้าเข้าบัญชีของคนที่ทำให้กายต้องเลือก :mc4: ช่วงหลังๆเหมือนรู้สึกว่าเคนนี่เล่นไม่แฟร์เลย เราค่อยข้างไม่ชอบนิสัยนี้นะคะ ถ้าจะว่าตื้อเท่านั้นที่ครองโลกแต่ก็ดันไปห้ามคนอื่นแล้วยึดเป็นของตัวเอง ไม่เป็นลูกผู้ชายเท่าไหร่ เคนนี่ถูกเราหักคะแนนก็ตรงนี้แหล่ะ เพราะคนอื่นๆเราติดลบหมด
ตอนอ่านชื่อเรื่อง มุยคิดว่าเขาคนนั้นต้องเป็นพระเอกของเรื่อง เพราะงั้นเลยเชียร์เคนนี่กับท่านประธาน แต่พอรู้ว่าเป็นประธานที่ฟัดกายแต่ทำไมเขาเป็นตัวประกอบซะงั้น คเชนทร์ดัดได้เป็นพระเอกเฉยเลยคะ โฮกกกก จะดีใจหรือเสียใจดีเนี้ยทั้งๆที่เชียร์คเชนทร์เหมือนกันแต่ความรู้สึกมันบอกว่าไม่ใช่ง่ะ คนที่เป็นเนื้อคู่จริงๆต้องท่านประธานสิ
แต่ว่าในเมื่อคุณคฑาวุฒิผู้เขียนแต่งให้จบแบบนี้ก็ไม่เป็นไรคะ เราชอบมากเลย จริงๆอยากให้มีต่อด้วยซ้ำไป เหมือนที่บอกไว้ว่าถ้าจะให้กายคู่กับท่านประธานคงจะต่ออีกยาวเป็น 100 ตอน(สนับสนุนสุด)ถ้าอยากให้กายคู่กับวรุจน์ต้องรอให้วรุจน์ความจำกลับมา(อันนี้ไม่เอาคะ เครียดกันพอดี สงสารกายนะ)นอกนั้นอยู่เนื้อประเด็นให้จดจำ อีกอย่างมุยเคยจิ้นวรุจน์กับวินเตอร์ด้วยอะคะ ก้อยากให้วรุจน์มีความสุขเหมือนกันนะ เหอๆ แต่ก็ขอบคุณมากคะที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน o13 ท่าทางคงต้องไปจิ้นท่านประธานกับกายต่อในจินตนาการเองแล้วล่ะคะ มันคือความหวังเดียว ฮา
ป.ล. ไม่ว่ากันนะคะกับความคิดเห็นแบบนี้ เป็นความคิดเห็นหลังจากข่มตาเพื่ออ่านมา2วันรวดเลยคะ ขอบตาเป็นหมีแพนด้าหมดแล้ว
-
ขอบคุณคุณมุยสำหรับความเห็นครับ ผู้เีขียนก็เห็นด้วยครับ แต่เรื่องนี้ถ้ามองหลายๆ มุมมันก็สะท้อนอะไรได้หลายอย่างนะครับ อิ อิ (เข้าข้างตัวเองสุดๆ)
-
:z3: :z3:รอรอรอรอคับ
-
คนเขียนบอกว่าจะมีตอนพิเศษ
หรือเกลาตอนจบอ่ะ
เค้ารออยู่นะ :impress2:
-
นิยายเรื่องนี้เป็นอะไรที่ค่อนข้างแปลกใหม่สำหรับผม :)) ให้ความสนุกและความหวานในหัวใจอยู่ตลอดเวลา
ตอนแรกเชียร์คุณเมฆ หลังๆ มาเริ่มชอบวรุจน์ จบแบบตัดฉับทำให้ปรับอารมณ์ไม่ทัน
อย่างน้อยก็อยากให้ท่านประธานกับกายได้คุยกันสักครั้ง และอยากรู้จุดจบที่แท้จริงของตัวละครแต่ละตัวด้วย แหะๆ
อ่าไปอ่านมามีความรู้สึกว่าเจ๊นอแอบรักชายรึป่าว ? และตอนกลางๆ ก็ทำให้คิดว่าท่านประธานชอบเคนนี่รึป่าว
ขอบคุณนะครับสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่นำมาถ่ายทอด สัญญาว่าจะนำข้อคิดดีๆ ที่ได้จากเรื่องนี้ไปประยุกต์็ใช้ครับ :))
:L2: :L2: :pig4:
-
งงอ่ะ แล้วจริงๆ คชานนท์ต้องได้กับผู้กองอาคมไม่ใช่เหรอ หรือเป็นเหตุกาณ์ที่เกิดก่อน งงอ่ะ แล้วตอนจบจริงๆ เป็นไงTT. มาเขียนบทสรุปทั้งหมดเร็วๆน่า ชอบทุกเรื่องที่พี่วุธเขียนมาก
-
อ่าเข้าใจผิดเอง 555. ชื่อคเชนทร์ไม่ใช่คชานนท์ 55. จะติดตามผลงานเรื่อยๆนะครับ
-
เรื่องนี้ลึกลับซับซ้อนมากๆ
อ่านเเล้วก็งงว่าใครจะคือคนที่ฟันนายเอก
สุดท้ายก็รู้จนได้
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
จบ แบบนี้อ่ะ นึกว่าจะได้ พฤศ เฮอะ จบแบบสั้นไปไหม
กาย เสียตัว ฟรี เลยอ่ะ
-
จบกับคเชนทร์สมใจ เย้ๆๆ เชียร์มาตั้งแต่ต้นเรื่อง แอบเกือบหมดหวังไปตอนท้ายๆ แต่สุดท้าย.. อิอิอิ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับผม >___<
-
ใครมีมีคบ้าง ขอยืมมาแทงนักเขียนสักที่สองที่ ทำไมจบแบบนี้ อ้ากกก (มาแบบโหด) :z13:
ไอ้เราก็อุสาตเชียร์ท่านประธานมานานแสน(อย่ามาตอแหล ตอนแรกเชียร์เคนนี่ ต่อมาก็วรุจน์ :haun4: )
เรื่องนี้พลิตร็อกได้ตลอดแบบไม่คาดฝัน เดาเนื้อเรื่องแทบไม่ถูกเลยแต่งได้สนุกมากอ่านรวดเดี่ยวจบเลยค่ะ
อ่านตอนเเรกถือป้ายเชียร์วรุจน์ สุดใจขาดดิ้น แล้วก็เดาว่าผู้ชายวันศุกร์คืนท่านประธานแล้วก็เป็นจริงๆด้วย แต่จบหักมุมมาก
ไอ้เราอ่านไป..แหมนักเขียนก็ทำให้ตายใจนึกว่า จะได้กะวรุจน์ หรือไม่อาจมีพลิตร็อกได้กะพฤศ ที่ไหนได้คุณคเชนทร์ คาบไปกินนึกว่าฮีจะเเห้วซะอีก..
แบบแอบตินิดนึงแบบว่าแต่งเหมือนตัดจบเลยบ้างเรื่องรู้สึกเหมือนยังไม่เครีย์เลยนะค่ะ
ประเด็ดอยากให้แต่งต่อ มาแต่งต่อเถอะ่าาา :z2:
ขอติดตามทุกเรื่องคนนักเขียนค่ะแต่งนุกมากมาย o13
-
:-[ เป็นไปตามที่คาดอ่ะ เชียร์กายกะเคนนี่มาตั้งแต่ต้น ดีใจจัง >/////< ขอบคุณมากนะคะ สนุกมากค่ะ
อยากอ่านตอนพิเศษอีกจัง ชอบนิสัยเคนน่อ่ะ น่าร๊ากกกกกกกก อ่ะ ^^
-
คเชญย ก็น่ารักน่าค้นหา วรุจน์ ก็ดี ท่านประทานก็นะ เฮ้อะๆ ไม่รู้จะเชียร์ใครดี :z13: :z13: :z13: :z3: :z3: :z3:
-
จบแบบค้างคาใจที่สุดดดดด ค้างยังไงก็ไม่รู้อ่ะ วรุจน์ระยังความจำเสื่อมอยู่เลย ท่านประทานก็ยังไม่ได้คุยอ่ะไรกะกายเลย แต่ก็โอเคแล้วหล่ะก็แอบเชียร์เคนนี่เหมือนกัน ตัดฉับอย่างแรง อยากให้มาเขียนต่อให้จบจังครับผม แต่ก็ขอบคุณนะครับนิยายตื่นเต้นดีมีปมเยอะดี สรุปว่าก็ชอบอยู่ดี
-
สุึดท้ายก็แพ้ลูกตื้อของเคนนี่รึเนี่ย เฮ้อ~~!! ต้องทำใจสินะ ตัดตอนจบไม่เครียล์มาหลายเรื่องล่ะ ไม่ว่ายังไงก็ขอขอบคุณนะค่ะที่ลงเรื่องดีๆ แบบนี้ให้ได้อ่านกัน
-
ไม่จิง!! จบแบบนี้จิงๆหรอ สงสาร วรุจน์อ่า
อุส่าห์รักกัน T^t' เฮ้ออ อ อ~ เสียใจว๊า าา
ท่านประธาน นน!!~ :z3:
-
ขอเรียนตามความจิงนะคะ
ค่อนข้างงๆ กับเนื้อเรื่องนะค่ะ o2
และชื่อเรื่องไม่เข้ากับเนื้อเรื่องเลยอ่ะ
แต่ก้ออ่านจนจบแล้ว
แต่อยากอ่านเรื่องของท่านประธานนะค่ะ o18
-
หุหุ นั่งอ่านไปก็ลุ้นไป
>___< สุดท้ายก็เลือกได้ซักที
-
เป็นเรื่องที่แปลกดี(ชอบ) ดำเนินเรื่องมาโดยไม่มีพระเอก มีแนวสืบสวนสอบสวนด้วย
สนุกมาก !!!
ชอบกายมาก ดูโก๊ะๆดี
เชียร์ทหารเมฆมาตลอดเลยนะนี่ เสียดาย
สุท้ายก้อเป็นเคนนี่
ลงเอยซะงั้น ตื้อมาต้่องนาน 555
ติดตามเรื่องค่อไป :)
-
เข้าตำราตื้อเท่านั้นที่ครองโลกจนกายรับรักเลย
เคนก็เคน ^^
-
เหมือนอ่านนิยายยังไม่จบยังไงก็ไม่รู้ เหมือนพระเอกกับนายเอกยังไม่ได้ลงเอยกันยังไงก็ไม่รู้
เหมือนกับว่ากายคบคเชนทร์ไปอย่างงั้นๆ ยังไงก็ไม่รู้ แง้ๆๆๆ ไม่อยากให้จบแบบนี้เลย
-
บรรยากาศแบบนี้ ชวนให้นึกถึงโฆษณา ที่เด็กร้องอยากได้ปลาโลมา แล้ว พ่อไม่ซื้อให้ 555
-
เพิ่งอ่านจบเมื่อกี้นี้เองครับ เรื่องนี้สนุกมาก น่าติดตาม และอ่านได้ไม่เบื่อเลยจริงๆ
แต่ก็อย่างที่หลายๆคนบอก (ไม่รู้ว่าจะเบื่อที่จะฟังคนบ่นเรื่องตอนจบรึยัง :laugh:) ตอนจบนี่แหละครับ
ผมเองก็เขียนอธิบายไม่เก่ง คือตอนจบนี้ ในความเห็นผมนะ ถ้าไม่มีคำว่า "จบ" ในตอนสุดท้าย ผมก็ยังคิดว่า เนื่อเรื่องมันยังเพิ่งดำเนินไปได้แค่ครึ่งเรื่องเท่านั้นเองครับ (แต่อาจจะค่อนมาปลายๆได้แล้ว) ผมคิดว่าถ้าคุณคทาวุธจะเขียนต่อจากตรงนั้น ก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดอะไร หรือเอามาทำเป็นภาคสองก็ได้ครับ
บอกตรงๆว่า เสียดาย เนื้อเรื่องต่างๆมันเหมือนถูกปูพื้นมาอย่างดี ซึ่งมันควรจะกำลังเข้าสู่ช่วงที่เป็นไคลเมกของเรื่องแล้ว
ทั้งปูมหลังของวรุธ และพฤศ ซึ่งดูน่าสนใจ และปมแรกของเรื่องที่ก็ยังไม่ชัดว่าตกลงกายไปนอนกับพฤศได้ยังไง ซึ่งผมว่ามันจะน่าสนใจมากถ้าทำให้ วรุธรับบทตัวโกงซักหน่อย เช่นว่าเกิดเหตุการณ์กระทบกระทั่งกัน และเข้าใจผิดกันโดยบังเอิญอีกครั้ง ระหว่าง พฤศ และวรุธ ทำให้วรุธตัดสินใจวางแผนการแก้แค้น พฤศ (จุดนี้อาจจะให้คุณเจนจิรามามีบทบาทอีกครั้งในการช่วยยุยง และวางแผน) โดยมุ่งเป้าไปที่กาย (เนื่องจากรู้ว่าพฤศมีใจให้กาย และตนเองก็ยังรู้สึกทั้งรักและแค้นกายอยู่ด้วย) ในขณะที่แผนการกำลังเข้าสู่ช่วงสุดท้าย พฤศและคเชนก็เดินทางเข้ามาช่วยกาย แต่ก็ไม่สำเร็จ และในตอนนั้นเอง วรุธเกิดฟื้นความทรงจำขึ้นมาอีกครั้ง... ซึ่งตอนสุดท้ายแล้วอาจจะหักมุมให้วรุธปรับความเข้าใจกับกายได้ในที่สุด แล้วให้คู่กันไป หรือไม่ก็ให้เกิดโศกนาทกรรมหรืออะไรไป
อยากจะบอกว่า ถ้ารู้สึกว่ามึนๆ หรือคิดว่าเขียนแล้วมันไปต่อไม่ถูก ก็พักก่อนก็ได้ครับ
เพราะในความเป็นจริงแล้วเนื้อเรื่องมันยังไม่ตัน และมันยังไปต่อได้อีกไกล มันจะต่อไป 100 บท 200 บทจะเป็นอะไรไป ก็ในเมื่อมันยังไม่สมควรจะจบ
-
อืมมม
จริงๆเราว่าแค่กายได้คุยกับพฤศเร่ืองวันศุกร์20กับตอบไปพม่า
แล้วก็เคลียกับวรุจน์ให้เคลีย
เรื่องมันก็น่าจะจบได้สวยกว่านี้แล้วล่ะ
ไม่ต้องถึงกับต้องจบให้ประทับใจมากแต่เคลียอ่ะ
-
แถมสรุปแล้วยังๆม่รู้เลยว่าคุณเจนทำไมต้องหักหลัง
แล้ววรุจน์ทำแบบนั้นทำไมแค่บอกว่ากแค้นอย่างเดียวไม่น่าจะอธิบายเรื่องได้พอ
ความทรงจำสุดท้ายก็ไม่กลับมาอีกต่างหาก
-
แค่คืนเดียวแท้ๆ ทำให้เกิดเรื่องวุ่นๆ ขึ้นในชีวิตของกาย
ถ้าชีวิตจริงเป็นแบบนี้คงหนักใจน่าดูเลย
-
เป็นเรื้องที่อ่านแล้วปวดหัวมากครับ แต่ก็อ่านจนจบนะ
ส่วนตัวชอบตอนที่ 60 นะ มีไรให้คิดเยอะทีเดียว
ส่วนเรื้องตอนจบกับปมที่ยังไม่คายเราเห็นด้วยกับความเห็นอื่นๆนะ (ถึงจะถูกใจเพราะเขียร์เคนนี่ก็เถอะ)
ปล.คนอ่านเรื้องนี้คงต้อง :เฮ้อ:ไปตามๆกัน
:เฮ้อ:
-
o13 o13 o13 o13 o13....โอ้ยยย..อยากรู้แล้วสิว่าใคร...อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :a5: :a5: :a5: :a5:
-
อ่านมาสามวันแล้วค่ะ รู้สึกว่ากายจะป็นคนที่พิเศษมากๆและก็ทุกข์มากเช่นกัน เหมือนโลกนี้ไม่มีอะไรพอดีเลย
แต่ก็โอเคค่ะ สำหรับการจบ ดูเหมือนจะงงๆอยู่บ้างนะคะ ตามความคิดส่วนตัว
รู้สึกว่าสงสารวรุจน์มากๆค่ะ ซึ่งตอนใกล้ๆจบยังได้สมหวังกันกับกายอยู่เลย แต่ก็ดันเลิกไปเพราะความเข้าใจผิด
มันดูเหมือนไม่ค่อยยุติธรรมสำหรับทั้งสองคนเลยค่ะ จริงๆน่าจะให้เลิกกันเองโดยไม่เข้าใจผิดน่าจะแฮปปี้มากกว่านะคะ
แต่ถ้าดูตามความจริงๆ โลกก็ไม่ค่อยจะยุติธรรมเท่าไหร่หรอกค่ะ ขอบคุณค่ะสำหรับนิยายดีๆ
นิยายของคุณkatawoot สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ ขอบคุณ่ะ
-
ลีลาการเขียนดีมาก อ่านเข้าใจง่าย แต่โครงเรื่องไม่มีการเรียบเรียง ทำให้งงและเวียนหัวมากเลย ขอบคุณมากๆ เลยน๊ะ:bye2:
-
o13
-
เฮ้ๆ จบ จบได้ไงอะ ไม่แฟร์ ไม่แฟร์ o9 อ่า ยังมีหลายๆอย่างเหมือนจะค้างอยู่เลยน๊าา
ตอนแรกเชียร์ รองประธานอยู่หรอก แต่หลังๆใจดันเอนหาวรุจ :z3: ส่วนหลังสุดเชียร์ประธานอยู่ลึกๆ(ได้ข่าวกายติดใจในลีลา)
เป็นเรื่องที่ชวนคิด จนปวดหัวพอๆกับกาย อ่านไปอ่านมาจนบ้างตอนคิดว่าตายกันหมดเหลือ พระกะนายไว้คู่กัน ^^
เหมือนจะเป็นเรื่องซับซ้อนมากแต่จริงๆ ก็ไม่ซับซ้อนเท่าไหร่ แค่มีตัวหลักหลายตัว
เป็นอีกเรื่อนที่ชอบมาก ยกเว้นตอนจบ มันให้ความรู้สึกเหมือนกายไม่มีความสุขไงไม่รู้ :o12:
มีคำผิดเยอะจนมึนตามนักเขียน (ฮา)
อ่านโต้รุ้งเลยทีเดียว เมื่อหายคล่องใจก็ นอนดีกว่า :a12: << เปลี่ยนพระจันทร์เป็นพระอาทิตย์กำลังขึ้นแทนนะ ;p
-
เพิ่งอ่านจบ
เราคิดว่า มันยังไม่น่าจบนะ
บางอย่างมันดูง่ายไป วรุจน์จะปลงจริงๆหรอ กับกายน่ะ
ถ้าเราฝันถึงคนๆนั้นตลอดทุกคืน เราจะปลงได้จริงๆหรอ
ของเราติดใจแค่ตรงนี้ละ ^0^
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เค้าค้างอ่ะ T^T
-
คุณคนเขียนมีลีลาการดำเนินเรื่องได้ดีมาก ชวนให้น่าลุ้นน่าติดตาม
คนอ่านเองก็มีอารมณ์รวม บอกได้ว่าชอบงานเขียนของคุณคนแต่งมากครับ
แต่ก็มีความเห็นตรงกับหลายๆคนในเรื่องของตอนจบนี่แหละครับ มันน่าเสียดาย
ตัวเราเชียร์เคนนี่มาตั้งแต่แรกยันจบเลย ถึงจะดีใจที่จบลงที่เคนนี่แต่ก็รู้สึกแปลกและค้างมาก
เข้าใจว่าไม่ว่าคนวันศุกร์จะเป็นใครแต่คนปัจจุบันคือที่รักอะไรประมาณนี้?
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีครับ
-
จบแล้วแต่รู้สึกเหมือนยังไม่เคลียร์เท่าไหร่เลย
เหมือนกายจะทำอย่างเจ๊นอร์ว่าอย่าวไงไม่รู้ว่า
รีบตัดสินใจเถอะมัวแต่ลังเลๆเดี๋ยวพลาด
สรุปคือกายก็เลือกคนที่ยังอยู่เคียงข้างสม่ำเสมอนั่นเอง
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ค่ะ :pig4:
-
พี่นาย ยังจำกันได้ไหมครับ
อยากให้พี่นาย รวบรวมงานพิมพ์ทั้งหมดเลยครับ ผมได้ซื้อ เรื่องแรกมาอ่าน
ดีใจมากครับ อยาก ได้ เรื่องอื่นๆ มาอ่านด้วย
ผมเรียนจบแล้วนะ ทำงานแล้วด้วย จำไมไ่ด้ ละดิ อิอิ
-
อีกนิดนะคีับ. ผมว่าเรื่องเขียนดีมาก. ไม่จำเจ. ไม่รักหวานแหวว แบบน้ำเน่า. เรียบเรียงดี เป็นนืิยายมืออาชีพมาก. ผมอ่นไม่กี่คนในนี้. มีของคุณ ภักดีอีกคนที่อ่าน. ผมชอบนิยายแบบนี้มาก. แต่้รื่องนี้จบแบบไม่เต็มอิ่มนาครับ. ค้างนิดๆอยากให้มีภาคสอง
-
เขียนดีเช่นเดิม มีปมย่อยในปมใหญ่ อันนี้ชอบ เขียนยาก ..
ในระหว่างการติดตามหาใครคนั้นของกาย ทั้งเรื่อง
ก็มี เรื่องราวของแต่ละคนที่ผูกกันไว้และเชื่อมโยง ด้วย เหตุการณ์ในอดีตๆต่างๆเป็นตัวผลักดัน
แต่ในบทสุดท้าย มีแต่ผู้อ่านและผู้เขียนที่รู้ว่าความจริงคืออะไร กาย ก็ยังคงไม่รับรู้ต่อไป
และนั่น อาจจะเป็นสิ่งที่เหมาะสม บางครั้งการที่รู้อะไรๆไปหมดทุกเรื่อง ก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก ปิดหู ปิดตา ปิดปาก ซะบ้าง
ตอนจบ มันสั้น ห้วน และ แป๊ก ไปไหม อุตสาห์ปูพื้นมาเพื่อดราม่าในบทสุดท้ายได้เต็มเหนี่ยว ก่อนจะหันมาจบสุข
หากมีการเฉลยเรื่องราวทั้งหมดและความผิดพลาดของแต่ละฝ่ายที่เป็นตัวขับ ให้เรื่องยิ่งเข้มข้น
และบทสรุป ถ้าเป็นผม คงให้จบแบบ ไม่มีใครได้ใคร เพราะความผิดพลาดของแต่ละคนมันส่งไปตามทาง
พฤศ หายไป ... กับเรื่องในอดีต จะโยงเข้ามาเพื่อ ? เมื่อโยงเข้ามาแล้วน่าจะใส่บทบาทนั้นๆ เข้าไป
ธฤต ... เหมือนจะมีบทแต่ก็เงียบ
วรุจน์ ... ตัดใจง่ายไป และไม่ค่อยแสดงความรู้สึกอะไรหลังจากเข้าใจผิด คิดไปเอง
คเชนทร์ ... ยังดูกลางๆ แต่ตื้อ และขยัน พร้อมทั้งกึ่งใช้กำลังและสมองบังคับ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล
เชิงชาย ... น่าจะมีบทส่งท้ายต่อ จะเสริมให้สถานะตัวละครสมบูรณ์ขึ้น
เมฆ ... จบแล้วหายวับ น่าจะมีทักทายหรือกลับมาบ้าง
กาย ... สับสนตั้งแต่ต้นจนจจบ แสดงให้เห้นถึงภาวะทางอารมณ์ที่ไม่มั่นคง
บางครั้งคิดอะไรแบบด่วนได้ คิดแบบง่ายๆ และค่อนข้างมีความคิดที่เสรีด้านเพศ
แม้สุดท้ายจะเลือกคเชนทร์ แต่ ก็ยังอยู่บนพื้นฐานของความลังเล ไม่มั่นใจ สับสน ไม่หนักแน่น อยู่ดี
สุดท้าย ขอยก กาย ให้เป็นหนึ่งในนางวรรณคดี ที่มีหลายผัว .....
-
อ่ายยังไม่จบมาเมนท์ ให้ก่อน
อ่านเรื่องนี้สำเหนียกได้ว่า ฤา ผู้ชายทั้งโลกเป้นเกย์หมดแล้ว
ตัวเอกในเรื่อง ชอบผู้ชายซะหมดเลย
ถ้ามันจะเจ็บแล้วมันจะจบต้องเจ็บเท่าไรก็ยอม
-
ส่วนตัวแล้วยังไม่ค่อยเคลียร์ระหว่างท่านประธานและกายค่ะ
คืออยากให้มีรายละเอียดมากกว่านี้ .. จริงอยู่ว่ากายทราบว่าจริง ๆ แล้วคนในคืนวันศุกร์ที่ 20 นั้นคือท่านประธาน
แต่ก็ขอบคุณมาก ๆ นะคะ เราลุ้นมากเลยทีเดียวว่าใครเป็นบุคคลผู้ต้องสงสัย
จนต้องเปิดหน้าท้ายดูเฉลยก่อนว่าใครคือพระเอก ^^
-
อ๊ะ จบแล้วอ่าา
จบยังงี้ เหมือนยังไม่จบเลยค่ะ :o12: :o12: :o12:
เหมือน เป็นคนละเรื่องกับตอนต้นๆ ที่ กายให้ความสำคัญกับผู้ชาย คืนวันที่ 20
แต่ สุดท้าย ไม่พูดถึง :m15: :m15:
ถึงจะจบแล้ว แต่ก็ยัง เชียร์ท่านประธานอยู่ดี :laugh: :laugh: :laugh:
น่าจะเขียนภาค 2 ต่อนะคะ คิดว่า ต้องมีคนอ่านเยอะม๊ากก มากกกก แน่เลย
แต่ชอบนิยาย ของคุณ Katawoot มากๆๆๆๆ คะ่
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เท่าที่อ่านมา กายไม่ได้ "รัก" เคนนี่ซะหน่อย = =^ แบบนี้มัน แบบว่าไงดีล่ะ แบบว่าคนอ่านชอบใครก็เขียนให้เป็นพระเอกซะเลย
ทั้งๆที่โครงเรื่อง น่าจะเป็น ท่านประทานที่เป็นพระเอก เพราะ ตอนแรกกายก็หวั่นและนึกถึงคน คืนนั้นอยู่บ่อยครั้งไม่ใช่เหรอ????
และก็ๆ ประทานดูมีใจให้กายด้วยนี่ เรื่องของวรุจน์อีกก็ยังไม่เคลีย เหมือนกับว่า จบมั่วๆอ่ะ แบบว่า เอาให้จบเป็นพอ = =มันทิ้งผลให้คนอ่านเครียดนะค่ะเนี่ย :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
และก้เรื่องเกี่ยวกับเชิงชายอีก เชิงชายจะหายรึเปล่า??? แล้ว วรุจน์จะยังคงจมอยู่กับอดีตแบบนั้นเหรอ??? ทั้งๆที่กายก็แอบกังวลเรื่อง วรุจน์ แต่กับเคนนี่.... เป็ฯคนที่พยายามยัดเยียดให้กายมากกว่า กายที่พยายามปฏิเสธหลายครั้งแล้ว แต่เคนนี่ก็ยัง"ด้าน" ที่ยัดเยียดให้อีก มันไม่ใช่ความรักแล้ว มันเรียกว่าความ มั่ว =[]= แล้วชื่อเรื่อง...นี่..แบบนี้กายก็ต้องคบกับทุกคนอ่ะดิ เพราะทุกคนได้ "ฟัน" กายแล้ว :sad4:
จบค้างมาก ทางที่ดี รีบมาต่อเหอะค่ะ TvT :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
(อย่าด่าเรานะ เราเครียดกับเรื่องนี้ ระบายความในใจมากไปหน่อย ไม่แฮปปี้กับตอนจบเท่าไหร่)
-
อ๊ะ จบแล้วอ่าา
จบยังงี้ เหมือนยังไม่จบเลยค่ะ :o12: :o12: :o12:
เหมือน เป็นคนละเรื่องกับตอนต้นๆ ที่ กายให้ความสำคัญกับผู้ชาย คืนวันที่ 20
แต่ สุดท้าย ไม่พูดถึง :m15: :m15:
ถึงจะจบแล้ว แต่ก็ยัง เชียร์ท่านประธานอยู่ดี :laugh: :laugh: :laugh:
น่าจะเขียนภาค 2 ต่อนะคะ คิดว่า ต้องมีคนอ่านเยอะม๊ากก มากกกก แน่เลย
แต่ชอบนิยาย ของคุณ Katawoot มากๆๆๆๆ คะ่
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ใช่ค่ะ สมควรมี ภาค 2 อย่างยิ่ง =0=
-
เค้าอ่านแบบมาราธอนเลยค่ะ วันเดียว โฮก!! ตอนแรกก็ลุ้นว่าเคนนี่เป้นพระเอกน๊า พอตอนกลางๆเรื่องชักไม่ใช่ล่ะ แอบเทใจให้ท่านประธาน มาตอนจบนี่ล่ะเงิบเลย อุตส่าห์ลุ้นท่านประธานอ่า แงแง :sad11:
ปล. อยากจะบอกว่า ชอบนิยาย แนววแบบนี้มาก ทำให้ลุ้นได้ตลอดเวลา ขอบคุณนะคะ o13 :bye2:
-
ลุ้นซะเหนื่อย ว่าใครคือคนนั้น
เชียร์วรุจน์นะ ถ้าตามชื่อเรื่องก็ต้องท่านประธานนิ ไหงเป็นเคนนี่ไปได้ :really2:
เป็นเรื่องที่สนุก และเขียนให้น่าติดตามมากคะ :L2:
แต่จะจบก็ตัดจบเลยอะ มันสะดุดน๊า
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ลุ้นๆ..เค้าเป็นใครหน่อ อิอิ
-
น่าสงสารกาย มีคนมารุมรักก็ใช่ว่าจะดี
ลำบากใจ ไม่รู้จะเลือกใครอีกต่างหาก เฮ้อออ
แต่ทำไม ทำไม๊!!
ไม่คู่กับท่านประธานของเราล่ะ ถ้าจากชื่อเรื่องมันควรเป็นประธานสิ
กายอุตส่าห์ตามหาแทบแย่ พอเจอแล้ว ไหงไปลงเอยกับท่านรองซะงั้น เง๊ออออ :serius2:
อย่างนี้มันต้องมีภาค 2 เนอะคนแต่งเนอะ เนอะ เนอะ
-
:a5:
สงสารท่านประธานอ่ะ
อะไรเนี่ยเคนนี่ จะมาตัดหนทางกันแบบนี้ชิชะ สู้กันแฟร์ๆดิ โหยยยยยย
กายเลือกแล้วแต่รู้สึกเหมือนกายยังไม่ได้เลือกจริงๆนะ
ขอบคุณคุณคฑาวุธมากๆนะคะ ที่แต่งนิยายดีๆ แต่งแบบใส่ใจ ทุ่มเท มาให้เราอ่านตลอด
(เห็นได้ชัดเจนจากบรรดาตัวละคร ถ้าไม่คิดดีๆนี่คนเขียนเองก็น่าจะสับสนได้นะเนี่ย เพราะเยอะมากกกก)
ปล.คิดถึงอาทิตย์ธงรบนะค้า *ชูป้ายไฟ* เพิ่งกลับไปอ่านอีกรอบมา รู้สึกว่า แหม่ ผู้กองธงรบยังไม่ได้หวานกับอาทิตย์นานเท่าไหร่เลย (แต่ตอนจีบพี่แกก็แว้บไปหาคนอื่นเยอะเหมือนกัน ) :z2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
เสียดายอ่ะ แอบลุ้นว่าให้ได้คู่กะท่านประธานนะเนี่ย :z10:
-
อ่านถึงตอนจบแล้วแบบ พูดอะไรไม่ออกไปเลยทีเดียว.......
เสียดายพลอตเรื่องดีๆเรื่องนี้นะคะ
มันสนุกมากเลยล่ะ จริงๆก็จะเลิกอ่านตั้งแต่ตอนที่ 5-6 กว่าๆ แต่ก็ทนอ่าน
เพราะอยากรู้ว่าใครเป้นคนที่มีอะไรกับกายในคืนนั้น
แต่พอรู้ก็แค่รุ้อ่ะ เหมือนไม่มีอะไรเลย TT
แล้วจะดึงคุณพฤศเข้ามาเกี่ยวทำไม ฮือออ
อ่านนิยายเรื่องนี้มาตั้งแต่บ่ายสามของเมื่อวานจนตอนนี้จบแล้ว
คือเข้าใจว่า ตอนจบก็คงจบแบบสนุกๆ
เพราะมันคงคลายปมหลายปมได้
แต่ตอนนี้แบบ เห้อ คลายก็คลายนะ แต่"คาใจ" คนอ่านมากค่ะ
T^T
สู้ต่อไปนะคะ คุณคฑาวุธ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ :)
-
อ่าาา อ่านรวดเดียวจบ ทำเอาสมองตื้อไปเลย
คือความจริงเรื่องนี้มีพล็อตที่ดีมากเลยนะคะ อ่านแล้วลุ้นตลอด
มาแปลกๆตั้งแต่ตอนที่คนแต่งบอกว่ามีคนอ่านเดาเรื่องได้เลยแก้ใหม่นั่นแหละ
เราก็เชียร์คเชนท์นะ แต่พอจบแบบนี้มันเหมือนไม่สุด
เพราะช่วงหลังๆ ไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรที่บอกว่ากายรู้สึกดีให้คเชนทร์มากไปกว่าเพื่อนเลย
ช่วงครึ่งแรกนะใช่ แต่หลังๆ เหมือนมีโมเม้นให้ท่านประธาน แต่ก็เหมือนรีบตัดจบไปซะก่อน
ทั้งๆที่เรื่องน่าจะดำเนินไปได้นานกว่านี้ และหาที่จบได้ดีกว่านี้
น่าจะเพราะคนแต่งไม่ได้อธิบายว่าทำไมกายถึงได้เลือกคเชนทร์ แล้วก่อนหน้านี้ด้วยทำไมถึงได้เลือกวรุจ
มันขัดแย้งมากกกกกกกก
อยากให้คนแต่งพักซักนิด แล้วมาแก้ใหม่หรือไม่ก็ขึ้นภาค 2 ก็ได้ จะอีกกี่ตอนก็ไม่เป็นอะไรหรอก
เราแค่เสียดายพล็อตนี่ตอนแรกมาอย่างหวือหวาน่าติดตาม และเราก็ชอบมาก ลุ้นมากว่าคนในคืนที่ 20 เป็นใคร
แต่หลังๆนี่มันอะไรก็ไม่รู้ รวบรัดมากเกินไป มันมึนๆงงๆ
แต่ถ้าคนแต่งเหนื่อย และคิดว่าพอใจกับตอนจบแบบนี้แล้วก็ไม่เป็นไร
เราแค่คิดว่ามันน่าจะดีกว่านี้ :)
-
โอยยยยยย..ลุ้นคุณคเชนทร์จนปวดใส้ติ่ง ในที่สุดแรงลุ้นเราก็ส่งผล หุหุหุ o13
ชอบคาร์แรกเตอร์คุณคเชนทร์มากเลย ตั้งแต่ออกมาตอนแรกก็แบบว่า
คนนี้ล่ะวะของกาย คาร์แรกเตอร์สองตัวนี้ดูบาลานซ์กันดีสุดแล้ว ถ้าคู่กับคุณธฤตหรือ
ท่านประธานคนใด้นั่งเดากันมันส์ทุกวันคนรักตรุคิดไรอยุฟระ กะคนอื่นก็ไม่รุสึกว่าเข้ากันขนาดนี้
เมฆดูเอาใจมากไปหน่อย วรุตนี่รู้สึกว่ามันหลุดจากวงโคจรยังไงไม่รุเลยไม่เชียร์เหอๆ
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะลุ้นกันสุดๆไม่เคยอ่านเรื่องไหนแล้วลุ้นตั้งแต่ต้นยังจบขนาดนี้
จบห้วนไปนิดนึงอ่ะคะงุงิ อยากอ่านต่ออีกหน่อยแบบว่ากายรู้สึกแบบไหนรู้ตัวได้ยังไงถึงเลือกคุณคเชนทร์ ><
-
เพิ่งได้มาอ่านรวดเดียวจบ เป็นนิยายที่สนุกมากๆเลยคับ เนื้อเรื่องชวนติดตาม ตัวละครมีคาแรกเตอร์เด่นชัด
วางพลอตได้ดีมากๆ
สำหรับตอนจบ ผมมีความเห็นต่างจากหลายๆคอมเม้นท์ ผมว่าจบได้เหมาะสมแล้ว
ชื่อเคนนี่เข้ามาพัวพันกับกายตั้งแต่ต้นเรื่อง และเคนนี่ก็เป็นคนที่คอยอยู่ข้างๆกายเสมอ ตั้งแต่ที่เจอกายที่ทำงาน
คอยช่วยเหลือดูแลกายมาตลอด และเคนนี่ก็เป็นคนที่ชัดเจนกับความรู้สึกตัวเอง เคลียร์กับคนเก่าๆกับเรื่องเก่าๆให้กายเห็น
แสดงออกถึงความรักและความห่วงใยตลอด (ถ้าเป็นผมผมก็จะเลือกคนที่ชัดเจน ถึงแม้ว่าเราจะรักเขาน้อยกว่าแต่คนที่เรารักไม่ยอมชัดเจนว่ารู้สึกอะไรยังไง บางทีความรักของคนเราก็ต้องการความมั่นใจ) เและถึงแม้ว่าเคนนี่จะรู้ว่ากายโลเลและเหมือนจะปฏิเสธตัวเอง แต่เคนนี่ก็ไม่ยอมแพ้ (ถึงการตื้อจะน่ารำคาญไปนิด) แต่ว่าก็แสดงให้เห็นว่าในอนาคตแม้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาก็จะไม่ทิ้งกาย เขายอมทุ่มเทและมีความอดทนกับความรัก ไม่เหมือนคนอื่นไม่ว่าจะเป็นวรุจน์ที่แค่เห็นอะไรนิดหน่อยก็ถอดใจหายไปไม่ยอมถามว่าเรื่องราวจริงๆเป็นไง หรือแม้ว่าพฤศเองก็แคร์คนอื่นจนไม่ยอมซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง
ส่วนเรื่องที่ว่าคนที่ได้(สด)กับกายในศุกร์ที่ 20 ผมว่าไม่ใช่ประเด็นสำคัญ มันเป็นแค่เรื่องที่ทำให้กายค้นหาความจริงจนทำให้ได้เจอกับตัวละครต่างๆมากกว่า เพราะว่าถึงแม้กายจะเสียตัว(แบบสดๆ) แต่กายไม่ใช่เสียเวอร์จิ้นครั้งแรกซะหน่อย กายแค่อยากรู้ว่าเป็นใคร แต่พอรู้ก็อาจจะทำให้ไขว้เขวไปบ้างแค่นั้นเอง
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ :mew1: :mew1:
อยากบอกว่าเนื้อเรื่องชวนให้ลุ้น น่าติดตามในทุกตอน ถึงบางครั้งมันจะยืดยาวจนเบื่อไปบ้าง
แต่ตอนจบมันเหมือนจะพลิกล็อคก็ไม่
มันรู้สึกค้างมากเลยคะ เหมือนอ่านอยู่ดีๆก็ตัดฉับจบซะงั้น :katai1: :katai1: :katai1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน...จนจบ... :m15: บอกตรงๆ อ่านถึงตอนจบ แต่ยังลืมไปนึกว่ายังไม่จบ คือพล็อตเรื่องมาดีมากเลยนะ ทำลุ้นทุกตอนเลย อ่านแล้วอินมาก...แต่พอรู้แบบนี้แล้วแอบเสียดายคุณพฤศ ...เจอตอนจบแบบนี้ไปไม่เป็นเลย o22 :katai1:
แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคับ :pig4:
-
:ling2: เสียดายครับ มาตายตอนจบเสียนี่นะ
ตกม้าตายเฉยเลย ถ้าจะให้จบแบบนี้อย่างน้อยน่าจะเขียนต่ออีกสองตอนครับ
ตอนแรกก็ดีตั้งต้นได้ดี นะ ขอให้สู้ ละกันกับปัญหาในชีวิตจริง ที่ทำให้ต้องรวบรัดนิยายให้จบไวไว
:ling3:
-
อ่านนิยายเรื่องนี้แล้วสนุกจริงๆๆ นายเอกหลายผัวมาก
เนื้อเรื่องชวนติดตามตลอด
แต่บ่องตงๆ แอบไม่เคลียร์อ่ะ
เรายังรู้สึกอยู่เลยว่ามันด้วนๆๆยังไงชอบกล
แบบ อ้าวจบแล้วเหรอ อ้าวสรุปได้กะเคนนี่เหรอ
แอบรู้สึกหลังๆๆ บทเคนนี่น่าจะเปนพระรองมากกว่าอ่ะ
แบบ พระเอกน่าจะเปนท่านประทาน ไม่ก็วรุจน์อ่ะ
แต่นี่กลับเปนเคนนี่ ถึงจาเชียร์เคนนี่ก้อเถอะ แฮะๆๆ
แต่แบบ เฮ้ย มัน มันไม่ใช่อ่ะ มันดูง่ายไปอ่ะ
ยากๆๆหน่อยก้อได้นะคะ คือแแบบกว่าจะหา ตัวผู้ชายคืนวันที่20 เจอก้อเสียตัวไปหลายครั้งอยู่
พอรู้ว่าใคร ก้อรู้ ก้อแค่รู้ แล้วเหมือนโดนตัดฉับ จบเลยอ่ะ ทั้งๆๆที่ท่านประทานก็ยังไม่รู้เลย
แถมยังไม่ทันจะจีบอีก ยังแงง่ๆๆกันอยู่กะกายอยู่เลย ส่วยวรุจน์ความจำก้อหานสาปสูญ
แถมยังเข้าใจกายผิดอีก ทั้งที่กายให้ใจวรุจน์ไปแล้วอ่ะ แถมยังมีอตีดที่แบบ ถ้ามองเปนพล็อตหนังก้อกายคู่กะวรุจน์แน่อ่ะ
แค่ต้องมีฉากตบตีกันก่อนแบบหนังพิศาลอ่ะ แล้วค่อยเข้าใจกันอ่ะ แต่นี่อารัย
บอกต่ง เค้าค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
o13 ขอบคุณสำหรับนิยายนะคับ :bye2:
-
แหมะ ทำค้างทุกตอนแถมตอนจบยังค้างด้วย เอาประธานกับน้องคอมมาเซ่นซะ 5555555 :hao7:
-
ถึงคนแต่ง
เพิ่งมีโอกาสเข้ามาอ่าน(เมื่อวาน แต่เม้นวันนี้) อ่านรวดเดียวจบ (อู้งาน) ความจริงแล้วไม่ต้องรีบอ่าน แต่อยากรู้คำตอบของปมว่า สรุปแล้ว ผช คืนศุกร์ที่ 20 เป็นใคร เลยทำให้เห็นเนื้อเรื่องโดยรวมทั้งหมด อ่านไปลุ้นไปว่า เอ้ คนไหนน่าจะเป็นพระเอก ส่วนตัวแล้วพอเดาคนที่มีอะไรกับนายเอกว่าเป็นใคร แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะใช่พระเอกหรือเปล่าก็แอบลุ้น ขอเข้าเม้นแบบจริงจังแต่ไม่ซีเรียสนะเออ (ไม่รู้คนเขียนเบื่อยังคะ)
1. อันแรกที่เป็นประเด็นสำคัญ คือ การผูกปมว่ากายต้องการหาว่า คนที่กายมีอะไรด้วยในคืนนั้นคือใคร เกินครึ่งเรื่องคือการตามล่าหาความจริงว่าใครคือคนนั้น แต่ตอนที่เฉลย มันดูง่าย และเหมือนกับว่าการที่กายตามหามาครึ่งค่อนเรื่องนั้น เพื่ออะไร??? แล้วตัวปมของเรื่องไหงสุดท้ายแล้วเหมือนคนที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่แน่ใจว่าสุดท้ายคนแต่งตั้งโจทย์ว่าพระเอกคือใครตั้งแต่แรกหรือเปล่านะคะ
2. คนที่ชอบนายเอกมันเยอะเกินไปหรือเปล่าค่ะ (เข้าใจว่าในโลกของความจริงอาจจะมีเยอะกว่านี้) มันเลยทำให้เขียนลำบาก อ่านๆไป ทำให้ฉุกใจว่า เพราะอะไรถึงมีคนชอบกายเยอะขนาดนี้ กายมีอะไรดี นอกว่าหน้าตาดี หรือบางที่มาชอบก็ไม่มีที่มาที่ไปว่าเพราะอะไร คนแรกๆ ยังพอเข้าใจค่ะ แต่หลังๆ มันก็แปลกๆ เข้าใจว่าความรักแบบนี้มันเกิดขึ้นได้เร็วกว่าชายหญิง ก็ไม่รู้ว่าคนแต่งต้องการให้คนที่ชอบมากาย มาเพราะเซ็กหรือมาเพราะอะไร มันคล้ายความรู้สึกหลงมากกว่ารัก (แม้กระทั่งเคนนี่เองก็ตาม) ตามตรงมันไม่มีที่มาที่ไปของความรักของแต่ละคน
3. คนที่กายเลือก คือ ตอนจบจะเป็นใครไม่สำคัญ แต่สำคัญที่ว่า เหตุผลในการเลือกของกายคืออะไร ตอนแรกไม่เข้าใจเหตุผลของกายว่าทำไมเลือกคนนี้ แต่พอลองทวนแล้วคิดว่า เพราะเป็นตัวเลือกสุดท้าย (คือมันเป็นเหตุผลที่แปลกมากค่ะ ตัดตัวเลือกออกหมดแล้วเลือกตัวเลือกที่เหลือ) แต่ไม่แน่ในเหตุผลของคนแต่งว่า ที่ต้องการจะให้มันจบแบบคดีพลิกหรือเปล่า เลยเลือกเป็นคนนี้ (เขียนให้พลิกไปพลิกมา แต่อ่านแล้วสับสนแทน)
4. เคนนี่ คือ อ่านแล้วก็พอรู้ว่าชอบกาย มาแบบทีเล่นทีจริงเยอะ และแสนดี จนหลายคนอยากให้เป็นพระเอก แต่มันข้อความตอนหนึ่งเหมือนว่าเค้าต้องการเอาชนะกาย คือ ชั้นต้องได้มาถ้าชั้นต้องการ เลยทำให้ลังเลว่าสุดท้าย รักกายจริงหรือเปล่า หรือแค่ต้องการเอาชนะ อันนี้มันแคลงใจคนอ่านอยู่เหมือนกัน
ปล. เม้นซะยืดยาว แต่มันมาจากความรู้สึกจริงๆ เอาใจช่วยเรื่องต่อไป เห็นคอมเม้นเยอะแล้วอย่าท้อนะคะ ^^
-
อ่านรวดเดียวจบค่ะ พออ่านจบแล้วคิดว่า อ้าววว มันรู้สึกขาดๆหายๆนะค่ะ เหมือนที่จริงแล้วเรื่องยังไม่จบแค่มาถึงทางแยกประมาณว่าลองคบเคนนี่แล้วแต่ก็รู้ว่าไม่ใช่อะไรประมาณนี่หรือป่าว เพราะเรื่องเหมือนจะปูทางมาแบบนั้นนะ
แต่ก็ขอบคุณสำหรับนิยายสร้างสรรคค่ะ
-
ชอบงานเขียนของพี่ คฑาวุธ มากเลย ตามอ่านมาทุกเรื่องแล้ว อยากอ่านเรื่องอื่นๆบ้าง ใครรู้ความเคลื่อนไหวของพี่เขาบ้างครับ ?
-
เหมือนอาหารขึ้นห้างแต่ค่อนข้างผิดหวังกับรสชาด
อย่างที่คนเขียนบอกว่า ถ้าจะให้คู่กับประธานหรือวรุตจ์อาจจะถึง 100 ตอน
ถ้ามันจะถึง ก็ปล่อยมันไปเถอะค่ะ เพราะคุณเริ่มต้นมาด้วยดีจะตลอด
แล้วมาตกม้าตายกับตอนจบ เฟลมากอ่ะ
-
เนื้อเรื่องสนุก น่าติดตาม แต่ไหงตอนใกล้จบตัดจบเลยอ่ะ
งงๆกันเลยทีเดียว หรือสงสัยเดาทางถูกเลยเปลี่ยนเนื้อหามันเลยโดนตัดเยอะ
เท็ดดี้ก็หายไปเฉย ไหนรักคเชนทร์นักหนา มาแป็บๆหายเลย ทั้งทีเจอกายครั้งแรกเหวี่ยงซะ
เบน ก็ไม่น่าไปกันได้ถึงจะมีอะไรกัน เป็นลูกนายพล กำลังเรียนดร. แม่ชอบก็เถอะ แต่พ่อคงไม่ยอม
เมฆ ก็เป็นไปได้ยากมาก ถึงจะมีอะไรกัน แต่พ่อหวงมากถึงมากที่สุด
เชิงชายก็อาภัพอะไรเยอะแยะ รวยสู้หนุ่มคนอื่นได้ไม่พอ ยังเป็นลูคีเมีย กรรมจริง
ธฤศ ก็ดูชอบกายแต่ไม่ค่อยมีบทบาทเลย ออกมาน้อยมาก น่าสงสาร
วิรุจน์ ความจำเสื่อมจำนายเอกไม่ได้ ทำตัวเหินห่าง คิดเองเออเอง
จบแบบรวบรัดมาก ทั้งที่กายเองก็ดูรักวิรุจน์ ทำตัวน้ำเน่ามาก
คเชทร์ ตอนแรกชอบนะนิสัยน่ารักดี เข้าใจคนอื่น ขี้เล่น แต่พอมาตอนหลังๆ
บังคับเลยทั้งที่รู้ว่ากายไม่ได้ชอบแต่ยังดึงดันไม่ยอม นี่หรอคนที่กายเลือก - -
พฤศ ท่านประธานก็ดูชอบกาย ไปพม่ายังแอบลักหลับกายเลย แต่เหมือนมีสัญญาหรืออะไรกับคเชนทร์
เลยไม่แสดงออกว่าชอบกาย ทำตัวห่างเหินมาก ว่าอยู่แล้วว่าคนๆนั้นที่กายตามหาคือ พฤศ
กาย ก็อะไรไม่รู้ ใจโลเลอ่ะ ไม่เลือกไม่ว่า ให้ความหวังแล้วก็นอนกับทุกคนมั่วไปหมด (ยกเว้น เชิงชาย)
ไม่ชอบคเชนทร์แต่ก็บอกจะคบดู อะไรกันนิ แล้วรู้ว่าพฤศ คือคนที่ตามแล้วไง รู้แล้วจบว่างั้น
ไม่ไปบอก ไปถาม อะไรเลยหรอ งงจริงๆ แล้วจะตามหา อยากรู้ไปทำไมกัน -*-
-
เชียร์ เคนนี่มาตลอด จบแบบนี้ก็นะ เหมือนไม่ค่อยเหมือนตอนจบเท่าไหร่ แต่ก็ถือ อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ อิอิ
สนุกค่ะ ชอบมว๊ากกกก
-
เพิ่งอ่านจบรวดเดียวใน 1 คืน เปิดหาตอนต่างๆร้อยกว่าหน้าคิดว่าทรมาณจังแต่คงเทียบกับแฟนๆที่ติดตามลุ้นเรื่องนี้มาคั้งแต่แรกไม่ได้
สนุกมากๆ วางพล็อตดีชวนติดตาม ค่อยๆแนะนำตัวละครออกมา แล้วค่อยๆขีดตัวเลือกที่ไม่ใช่ออก บริษัทท่านประธานให้ความ
รู้สึกเหมือนทำงานใน Fort Knox แต่สมเหตุสมผลถ้าพิจารณาว่าบริษัททำเกี่ยวกับอะไร
เราเชียร์ท่านประธาน แต่ดูแล้วก็ไม่มีทางลงเอยกับกายได้เพราะเคนนี่ปิดทางไว้หมดแล้ว
เราว่าคนเขียนๆบทคเชนทร์เป็นตัวเลือกที่ค่อนข้างชัดเจนมาตั้งแต่แรก บทเฮียที่มีกับกายเยอะมาตั้งแต่ต้น มีคุณสมบัติของสุภาพ
บุรุษ ไม่หักหารน้ำใจ รุกไม่เลิก แค่เรารู้สึกว่าเฮียเป็นช๊อยส์สุดท้ายที่เหลืออยู่ของกายคือเอาคนนี้ก็แล้วกัน
ส่วนท่านประธานกับกายมีอุปสรรคที่ขวางกั้นเยอะเกิน ไหนจะเรื่องคุณยาย ไหนจะเรื่องที่คุณท่านคอยหาเรื่องกายอีก ไม่มีส่วนที่
เกี่ยวพันกับกายเลย ส่วนที่เฮียเจอมาเรื่องแฟนเก่าก็เข้าใจอยู่ โดนหักหลังไป 2 ครั้งนี่ก็ทำใจลำบากน่าดูยิ่งเป็นงานระดับนั้นด้วย
เสียดายคึนวันที่ 20 ที่กายโดนเสียบแบบสุดยอดขนาดว่าเมากายยังจำได้คลับคล้ายคลับคลาอยู่รำไร FC อย่างเราก็เสียดาย
NC :hao6: มากๆ แต่ถ้าจะให้เฮียลงเอยกับกายสงสัยต้องเขียนใหม่ให้เป็น150 ตอน
ว่าไปแล้วก็เสียดายท่านประธาน :mew2:
วรุจน์เป็นตัวเลือกที่น่าสนใจมากในเรื่องของภูมิหลัง แต่ที่ทำๆไปก็ดีแล้วที่ต้องเฟดตัวออกไปปลงกับชีวิต ทำเอาขาวบ้านเดือด
ร้อนไปหมด
กายที่ทุกคนมารุมรักบ่อยครั้งทำให้เราคิดว่ากายไม่รักตัวเองเลย ยอมคนอิ่นง่ายๆ คุณนักบินรู้สึกจะได้ฟันมากกว่าคนอิ่น
เขา ขนาดกายไม่ได้รักนะ เข้าใจว่าสับสน แต่รู้สึกเหมือนโดนลากไปลากมาแล้วไหลตามน้ำไปเฉยๆ บทสุดท้ายถ้าหากว่ามีขยาย
ความอีกนิดก็อาจจะให้ความรู้สึกที่สมบูรณ์และลงตัวมากกว่านี้ที่เหมือนโดนตัดฉับไป คนอ่านเลยค้างเล็กๆ
-
เรื่องนี้น่าสนใจติดตาม :katai2-1: :katai2-1:
-
ฮื่ออออ~~~ ชอบนะ กายฮอตมากกกกก แต่ก็อดเงินตอนจบไม่ได้ (แอบเชียร์ประธาน) :katai2-1: :hao4: :hao7:
-
อ่านเเรกๆคิดว่าท่านประทานเป็นพระเองนะนิ จบมาแล้ว o22 o22 :z3:
-
ที่ี่จริงตอนจบคิดว่ากายน่าจะคู่กับพฤศมากกว่าอ่านะ เชียร์พฤศด้วยตั้งแต่ต้นเรื่อง และคิดว่าเป็นคนที่กายตามหานั้นแหละ แต่แม่มโคตรเบื่อกายเลยพูดจิมๆ แล้วเนื้อเรื่องเหมือนปูทางให้กายคบกับคนที่ฟันกายตอนแรกอะ จบแบบนี้เลยเฟลลล :katai1:
มีที่คิดตอนจบอีกอันที่น่าจะเกิดขึ้นมากกว่าคือกายไม่ได้คบใครสักคน ขึ้นคานไปนะดีละ หมั่นไส้ :katai5:
-
มันก็พูดลำบากเนอะ ชื่อเรื่องกะตอนจบมันสวนทางกันหนิ - -'
ชื่อเรื่องมันยิงไปหาท่านประธาน แต่ตอนจบดันไปได้คนอื่นซะงั้น
-
บอกตรงๆ ดีตั้งแต่ต้น แต่ตอนจบทำโมโหมากอะ
-
ผิดหวังกับเรื่องนี้มากๆอ่ะ ถึงเราจะเชียร์เคนนี่แต่จบแบบนี้มันแย่เกินไป
มันเหมือนกายยังไม่ได้เลือกด้วยซ้ำ เหมือนเคนนี่มาตื๊อๆๆก็เลย เอาวะ เลือกคนนี้ก็ได้
ปมหลายๆอย่างก็ยังค้างๆคาๆ แย่มากค่ะ
-
อ่านจบละค่ะ ยาวมากกกกกก ชอบกายมากๆเลยค่ะ ลุ้นมากว่าใครจะได้ยุคู่กะกาย แต่ตอนจบแอบค้างเรื่องวรุจยุอ่ะแบบดูยังไม่เคลียร์งัยมะรู้ 55555 ขอบคุณนะค่ะ
-
นึกว่าท่านประธานเป็นพระเอกค่ะ ส่วนตัวไม่ชอบคนลักษณะแบบคเชนทร์เลย ดูยังไงไม่รู้ o22
-
ชอบนะคะ
แต่จบไม่ค่อยเคลียร์
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ทำไมไม่เป็นประธาน :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ประธานต้องเป็นพระเอกสิ :o12: :o12: :o12: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
จบแบบไม่เคลียร์เลยสักนิด
มีแต่ความค้างคาในใจ
อยากบอกว่าเนื้อเรื่องสนุกมากกกกกกกกกกกกกก
ให้ได้ลุ้นติดตามตลอด คอยลุ้นว่าป่มเรื่องที่จะเฉลยว่าเป็นอย่างไร
พอเห็นว่าจบแบบนี้เราแบบ เฮ้ย ไมเป้นงี้ว่ะ
แบบค้างงงงงงงงงงง ยิ่งมามีติ่ง 59 60 แอบว่าต้องมีต่อ
แล้วก็ไม่มี แต่ยังไงก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า
เรื่องของคุณ katawoot ยังคงมีเสน่ห์
ให้ชวนติดตามเสมอ
เรื่องน่าขอจบแบบบเคลียร์ทุกสิ่ง มากว่านี้
จะเป็นกำลังใจ และรอติดตามผลงานต่อไปนะคะ
ปล.อารมย์ค้างงงงง แบบหมดสิทธ์หายค้างจริงๆ นึกอยากบีบบเค้นคอคนเขียนให้มาเขียนต่อจริง ตั้งแต่สปอย 47 พออ่านมาถึง ฉากนั้นอยู่ไหนนน ทั้งที่แอบทำใจว่าไม่มีแหงม แล้วก็ไม่มีจริง ความ perfect เป็นสิ่งที่คนเขียนกลัวหรือคะ อยากอ่านแบบ perfect จัดเต็มสักเรื่อง จะตั้งตารอนะคะ
-
สนุกมาก และก็ ปวดหัวมากๆด้วยเช่นกัน
อ่าน2วันจบ แรกๆดีมากเลย แต่ตอนจบนี่ยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก
-
ขอโทษที่ต้องพูด แต่จบซะแบบ ไม่น่าอ่านเลย
ทำไมจบไม่คล้องกับชื่อเรื่อง มันไม่ได้สื่อถึงคนในคืนวันศุกร์20
ซึ่งคือพฤศรึไง แล้วบรรยายncก็บรรยายแต่ตอนพฤศ
ไม่ได้สื่อว่าพฤศจะเป็นพระเอก?!
แล้วมีตอนนึงที่สปอยล์ไว้ว่าช่วงๆใกล้จบมีnc คือไรอ่ะ?? เพลียมาก
-
เป็นตอนจบที่.... :เฮ้อ:
บรรยายไม่ถูเลย :เฮ้อ:
-
จบได้เฟลมากค่ะ ค้างมากๆจริงๆเราเชียร์ท่านประธานนะ คือเป็นหนุ่มลึกลับที่ตามหา แล้วไงอ่ะ รู้แล้วไม่ทำอะไรเลย เหมือนกายยังไม่ได้เลือกจริงๆนั้นแหละ เหมือนสถานการ์ณพาไป เฮ้อสุดท้ายก็เคนนี่ เปลี่ยนเนื้อเรื่องใช่ไหมค่ะ อยากรู้ว่าแบบเก่าจบยังไง อุส่าตามอ่าน ขอโทษและขอบคุณจริงๆแล้วเฟลมาก นึกว่าคนที่กายตามหาตั้งแต่แรกจะเป็นพระเอก... ตอนพิเศษก็สั้นมากเลยค่ะ แต่ยังไงอ่านก็พอเข้าใจไม่เป็นไร ขอบคุณมาก
-
สุดท้ายพระเอกคือคเชนทร์ก็ไม่ได้แย่นะ
เห็นหลายคอมเม้นต์บอกว่ามันไม่เข้ากับที่เรื่อง
แต่เราว่าเข้านะ ผู้ชายเรื่องนี้ได้ฟันกายแทบจะทุกคน
และทุกคนที่เข้ามาในชีวิตก็ดีจนกายเลือกไม่ถูก
ยิ่งถ้าพฤษจีบกายแบบจริงจังกายคงสับสนกว่านี้
ในความรู้สึกเราเหมือนกายแคร์วรุจนะ
แต่ให้วรุจไปแบบดื้อๆเฉยเลย
-
ไม่ได้เข้าเล้าซะนาน บังเอิญไปเจอชื่อเรื่องนี้ในเน็ต พออ่านแล้ว ไม่เป็นอันทำงาน ตั้งหน้าตั้งตาอ่านจนจบรวดเดียว เป็นกำลังใจให้คุณคฑาวุธอีกคน ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆแบบนี้ เดาว่าต้องมีภาคของคุณพฤตใช่ไหมครับ
-
นี่มันจบภาษาอัลรัยเนี่ยยยยยยย
แซรดดดดมากค่า
ยอมรับการตัดสินใจของคนแต่งน้าาาา
แต่ว่าคนอ่าคาดไม่ถึงว่าจบเร๋วแบบนิ
เรื่องยังไม่กระจ่างเบยยยยย
แงๆๆๆเสียดายตอนจบ
แต่ก็ขอบคุณที่มีเรื่องดีดีมาให้อ่าน
-
โอ่ยย จบเศร้าจัง
-
เนื้อเรื่องสนุก เชื่อมือคุณ คฑาวุธเลย
แต่จบแบบนี้ห้วนไป หัก จบซะ แว๊
-
อุส่าเชีย พฤศ!!!
:hao5:
แต่ได้เคนนี่ก็โอเค ฮ่าๆ
-
บอกตามตรง เจอตอนจบแบบนี้ เสียเวลาอ่านมาก
แต่งแบบนี้ งง งง งงจริงๆ
-
อ่านไปลุ้นไป ตาแฉะ อ่านทั้งคืน :katai1: :katai1:
-
สงสารเชิงชายค่ะ จบข่าว
:m15:
-
รวดเดียวจบ ใช้เวลาสองวันลุ้นพระเอกมาก ๆ อย่างกับเล่นเกมส์จีบหนุ่มเลย
ตนแรกคิดว่าวรุจน์ เป็นพระเอกแน่ ๆ กลางเรื่องเริ่มว่าจะเป็นท่านประธาน ปลายเรื่องน่าจะเป็นวรุจน์ แต่จบเป็นคเชนทร์ซะงั้น
อ่านไปลุ้นไป สนุกดี ๆ แต่ปมหลายอย่างไม่ค่อยเคลียเรืองของวรุจน์จบไปแบบดื้อ ๆ เลย น่าสงสารที่สุดอ่ะ รักมาก ๆ ทั้งอดีตและปัจจุบัน
สุดท้ายความจำเสื่อม เข้าใจผิดเลยอดซะงั้น
-
เราติดตามทุกเรื่องของคุณคฑาวุตเราว่าเค้าจบแบบให้ตัวละครจบแบบได้คิดต่อเรื่องนี้ในหลายเรื่องจบแบบให้คิดเองและห้วนไปนิดแต่เรารักคนเขียนคนนี้5555คิดถึงคธิคมกับคุณนุ ธงรบกับอาทิตย์ด้วย
-
:pig4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
:jul3:ตัวละครเยอะมากถึงเวลาเลือกจริงๆจะทำไงพอไม่ใช่ก็ไม่มีบทไปเฉยๆเหรอคือหายไปเลยแต่ตอนมานี่อย่างคึกถ้าจะให้ลองทุกคนเปลืองตัวแย่ในชีวิตจริงคงไม่มี
-
:katai1:เมา1ครั้งเสียตัว 1 ครั้งแบบไม่รู้ว่าได้กะใครนายเอกเปลืองตัวมาก กว่าจะหาสามีเจอหรือเป็นตัวเป็นตนคงหลวมหมดหรือไม่คงเป็นเอดส์ #ไม่ปลื้มกาย
-
จากที่อ่านนิยายมานานหลายๆเรื่องการที่ตัวละครมันมีมากในช่วงแรกๆมันก็ดีแต่จะลำบากตอนจบหลายๆเรื่องไม่ตายก็ความจำเสื่อมมันจะเป็นอะไรก็ได้ตามใจนักเขียนแต่คนอ่านมันย้อนแย้งและไม่เป็นเหตุเป็นผลกันมันเหมือนกับว่าไม่รู้จะจัดการกับตัวละครตัวนี้อย่างไรก็ให้ตายไปเรื่องนี้ก็จบแบบไม่สมเหตุสมผลเพราะกายไม่ได้ยอมรับเคนนี่เป็นแฟนด้วยความเต็มใจโดนบังคับเหมือนมันค้างๆ ลงทุนนอนกับใครหลายๆคนชนิดเปลืองตัวหาคนมีรอยสักเพื่อ????????
-
หื้อออ. ไม่จบเเบบนี้สิ ต้องท่านประธานสิ จบแบบค้างมาก
-
ไม่ได้อ่านนิยายของคุณคฑาวุธมานาน เพราะไม่ได้เข้าเล้านานมาก จนไอดีชื่อเดียวกันนี้โดนอุ้มหายไป เช่นเดียวกับไอดีของคุณคฑาวุธ(ฮาาา) นิยายเรื่องนี้ตัวละครเข้ามาที่นายเอกเยอะดีครับ จริงๆลุ้นเคนนี่แต่แรก ต่อมาเฮ้ยพฤศ ป่ะวะเนี่ยที่จะเป็นพระเอก ส่วนบุคคลปริศนาต้นเรื่องทั้งหมด อ่านๆไปน่าจะเป็นพฤศ สุดท้ายเป็นพฤศ จริงๆ
แต่ท้ายสุดแล้ว นายเอกก็เลือกเคนนี่ ด้วยหลายปัจจัยเหมือนในนิยายบอก ต่างเชื้อชาติ ถ้าเลือกเบนนี่ต้องไปเริ่มใหม่ที่พม่า รึจะเอาเมฆ ครอบครัวล่ะ อีกคนก็อึมครึม อีกคนเพื่อนสนิท อีกคนเกือบรักแล้วแต่ความจำเสื่อม แถมลืมเราไปแล้วว่าเคยชอบเราแค่ไหนมีแต่ความแค้นเก่าที่จะสะสางกับพฤศ(ชอบตรงไม่ลืมประเด็นที่หาเรื่องวินเทอร์กัยซัมเมอร์ ตอนอ่านผมก็เออ มันจะหาเรื่องเค้า ขับรถไล่ตามล้างแค้นกันบนทางด่วนทำไมเนี่ย) จะเลือกพฤศมันเคยจิ้มเราก็จริงแต่ความรู้สึกที่มีให้พฤศ มันก็เหมือนเป็นคนเคยเคารพในฐานะนายเก่า มากกว่า
สุดท้ายเลือกเคนนี่ และยอมเปิดใจความรักครั้งนี้ เพื่อตัวเองจะเดินต่อไปด้วย ผมว่าโอเคดีนะ ตัวเลือกที่ดีที่สุดในสถานการณ์นี้
บางความเห็นบอกว่าพฤศ ในฐานะผู้บริหารเอาเรื่องส่วนตัวมาลงที่งาน คอยกดดันนายเอก นั้นถือว่าเขาสอบตก...คือส่วนตัวไม่เห็นด้วย เพราะ แม้ว่าคนเราควรต้องแยกเรื่องส่วนตัวออกจากงานแต่ในความเป็นมนุษย์บางครั้งมันแยกลำบากในบางสถานการณ์ มันคงต้องมีบ้าง แต่ท้ายสุดถ้าบริหารองค์กรให้สำเร็จและรุ่งเรืองได้ ในฐานะผู้บริหารสูงสุด ก็สอบผ่านได้เอนะ คือผลักดันคนในทีมทุกคนให้สำเร็จได้น่ะ คิดว่าบางคอมเม้นท์ที่เขียนเข้ามาก็หลายปีแล้ว มุมมองเรื่องการทำงานในปัจจุบันคงเปลี่ยนไปแล้วมั้งครับ เราก็เพิ่งอ่านเนอะ มันก็ผ่านตา ตอนเลื่อนหาอ่านตอนใหม่พอดี เลยขอเม้นท์บ้างน่ะครับ เวลาเปลี่ยน คนบางคนก็เปลี่ยนได้ เหมือนตัวละครที่เจ้าชู้หลายๆคนพร้อมหยุดและหยุดแล้ว เมืาอจอนายเอก ฮ่ะๆๆ
-
:L2:
-
เอ เป็นยังไงนะ เจอคนเจ้าชู้พร้อมๆ กันทีเดียวสองสามคน ธฤตกับวรุจน์นั้นแสดงออกชัดเจนว่าชอบเรา ส่วนคเชนทร์นั้นยังไม่คอยแน่ใจ แต่ก็คงรู้สึกอะไรบ้างล่ะ ไม่งั้นไม่มายุ่งกับเราหรอก เป็นถึงรองประธานบริษัท มาผูกมิตรกับพนักงานใหม่ ถ้าไม่ใช่เรื่องรักๆ ใคร่ๆ จะเป็นเรื่องอะไรล่ะ
แนวเรื่องเหมือนๆกับเรื่องสถาปนิกที่มีคนมารุมชอบ3-4คน แต่ไม่รู้ว่าใครเป็นพระเอก หวังว่าเรื่องนี้คงไม่จบแบบงงๆเหมือนเรื่องสถาปนิกนะ ไม่ชอบแบบนั้นเลย
-
“คุณการุณย์ ตอนนี้เป็น PhD. Candidate ของคอร์เนล”
ใช่หรา ทำไมไม่ทำThesis หรือเตรียมสอบที่อเมริกา มีเวลามาทำงานบริษัทที่เมืองไทยอีก โฮะๆๆ
-
จบได้เฟลมากค่ะ ค้างมากๆจริงๆเราเชียร์ท่านประธานนะ คือเป็นหนุ่มลึกลับที่ตามหา แล้วไงอ่ะ รู้แล้วไม่ทำอะไรเลย เหมือนกายยังไม่ได้เลือกจริงๆนั้นแหละ เหมือนสถานการ์ณพาไป เฮ้อสุดท้ายก็เคนนี่ เปลี่ยนเนื้อเรื่องใช่ไหมค่ะ อยากรู้ว่าแบบเก่าจบยังไง อุส่าตามอ่าน ขอโทษและขอบคุณจริงๆแล้วเฟลมาก นึกว่าคนที่กายตามหาตั้งแต่แรกจะเป็นพระเอก... ตอนพิเศษก็สั้นมากเลยค่ะ แต่ยังไงอ่านก็พอเข้าใจไม่เป็นไร ขอบคุณมาก
ถ้าอ่านเรื่องสถาปนิกของนักเขียนคนนี้ ก็จะเจอจบแบบเฟลเช่นนี้ เราคงไม่อ่านของนักเขียนคนนี้อีกแล้ว จบแบบเฟลมา2ครั้ง โครงเรื่องซ้ำ นายเอกมีหนุ่ม4-5คนมารุมจีบ แต่ละคนก็มีส่วนเกี่ยวข้องกันเอง เหมือนกันทั้ง2เรื่อง เหมือนเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวแต่ก็ยังใส่สไตล์เก่า
-
แอบเชียร์ท่านประธานอยู่ลึกๆ
-
ขอบคุณครับ
ชอบเคนนี่.....จบแบบนี้แหละเด่วมึนไปอีกกกกกกกกกกก
-
จบได้เฟลมากค่ะ ค้างมากๆจริงๆเราเชียร์ท่านประธานนะ คือเป็นหนุ่มลึกลับที่ตามหา แล้วไงอ่ะ รู้แล้วไม่ทำอะไรเลย เหมือนกายยังไม่ได้เลือกจริงๆนั้นแหละ เหมือนสถานการ์ณพาไป เฮ้อสุดท้ายก็เคนนี่ เปลี่ยนเนื้อเรื่องใช่ไหมค่ะ อยากรู้ว่าแบบเก่าจบยังไง อุส่าตามอ่าน ขอโทษและขอบคุณจริงๆแล้วเฟลมาก นึกว่าคนที่กายตามหาตั้งแต่แรกจะเป็นพระเอก... ตอนพิเศษก็สั้นมากเลยค่ะ แต่ยังไงอ่านก็พอเข้าใจไม่เป็นไร ขอบคุณมาก
ถ้าอ่านเรื่องสถาปนิกของนักเขียนคนนี้ ก็จะเจอจบแบบเฟลเช่นนี้ เราคงไม่อ่านของนักเขียนคนนี้อีกแล้ว จบแบบเฟลมา2ครั้ง โครงเรื่องซ้ำ นายเอกมีหนุ่ม4-5คนมารุมจีบ แต่ละคนก็มีส่วนเกี่ยวข้องกันเอง เหมือนกันทั้ง2เรื่อง เหมือนเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวแต่ก็ยังใส่สไตล์เก่า
ขอโทษด้วยนะครับ เรื่องนี้มีปัญหาจริงๆ และได้พยายามแก้ไขอยู่ครับ ช่วงท้ายๆ ที่เขียนเรื่องนี้มีปัญหาส่วนตัวบางอย่างเลยทำตอนจบออกมาห้วนๆ แบบไม่ได้เรื่องครับ รู้สึกผิดมาตลอดหลายปีและยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะแก้ไขเรื่องนี้ครับ ผมทราบดีว่าปัญหาของผมในเกือบทุกเรื่องคือตอนจบและคิดว่าตัวเองได้พยายามแก้ไขอยู่ซึ่งในบางเรื่องก็คิดว่าตัวเองทำได้โอเคแต่ก็มีหลายเรื่องที่พัฒนาได้ไม่ดีเท่าที่ควร
เรื่อง สถาปนิก มีแพลนว่าจะเขียนภาค 2 แต่ก็ไม่ยังทำไม่สำเร็จในช่วงหลายปีที่ผ่านมาครับ ทำไปได้สามตอนแล้วก็เก็บเข้ากรุพร้อมๆ กับเรื่องอื่นๆ จนเวลาผ่านไปถึง ณ ตอนนี้ล่ะครับ
ขอโทษอีกทีนะครับ ผมคงได้แต่หวังว่าคงจะให้โอกาสกลับมาอ่านนิยายผมอีกครั้ง
-
ไม่ได้อ่านนิยายของคุณคฑาวุธมานาน เพราะไม่ได้เข้าเล้านานมาก จนไอดีชื่อเดียวกันนี้โดนอุ้มหายไป เช่นเดียวกับไอดีของคุณคฑาวุธ(ฮาาา) นิยายเรื่องนี้ตัวละครเข้ามาที่นายเอกเยอะดีครับ จริงๆลุ้นเคนนี่แต่แรก ต่อมาเฮ้ยพฤศ ป่ะวะเนี่ยที่จะเป็นพระเอก ส่วนบุคคลปริศนาต้นเรื่องทั้งหมด อ่านๆไปน่าจะเป็นพฤศ สุดท้ายเป็นพฤศ จริงๆ
แต่ท้ายสุดแล้ว นายเอกก็เลือกเคนนี่ ด้วยหลายปัจจัยเหมือนในนิยายบอก ต่างเชื้อชาติ ถ้าเลือกเบนนี่ต้องไปเริ่มใหม่ที่พม่า รึจะเอาเมฆ ครอบครัวล่ะ อีกคนก็อึมครึม อีกคนเพื่อนสนิท อีกคนเกือบรักแล้วแต่ความจำเสื่อม แถมลืมเราไปแล้วว่าเคยชอบเราแค่ไหนมีแต่ความแค้นเก่าที่จะสะสางกับพฤศ(ชอบตรงไม่ลืมประเด็นที่หาเรื่องวินเทอร์กัยซัมเมอร์ ตอนอ่านผมก็เออ มันจะหาเรื่องเค้า ขับรถไล่ตามล้างแค้นกันบนทางด่วนทำไมเนี่ย) จะเลือกพฤศมันเคยจิ้มเราก็จริงแต่ความรู้สึกที่มีให้พฤศ มันก็เหมือนเป็นคนเคยเคารพในฐานะนายเก่า มากกว่า
สุดท้ายเลือกเคนนี่ และยอมเปิดใจความรักครั้งนี้ เพื่อตัวเองจะเดินต่อไปด้วย ผมว่าโอเคดีนะ ตัวเลือกที่ดีที่สุดในสถานการณ์นี้
บางความเห็นบอกว่าพฤศ ในฐานะผู้บริหารเอาเรื่องส่วนตัวมาลงที่งาน คอยกดดันนายเอก นั้นถือว่าเขาสอบตก...คือส่วนตัวไม่เห็นด้วย เพราะ แม้ว่าคนเราควรต้องแยกเรื่องส่วนตัวออกจากงานแต่ในความเป็นมนุษย์บางครั้งมันแยกลำบากในบางสถานการณ์ มันคงต้องมีบ้าง แต่ท้ายสุดถ้าบริหารองค์กรให้สำเร็จและรุ่งเรืองได้ ในฐานะผู้บริหารสูงสุด ก็สอบผ่านได้เอนะ คือผลักดันคนในทีมทุกคนให้สำเร็จได้น่ะ คิดว่าบางคอมเม้นท์ที่เขียนเข้ามาก็หลายปีแล้ว มุมมองเรื่องการทำงานในปัจจุบันคงเปลี่ยนไปแล้วมั้งครับ เราก็เพิ่งอ่านเนอะ มันก็ผ่านตา ตอนเลื่อนหาอ่านตอนใหม่พอดี เลยขอเม้นท์บ้างน่ะครับ เวลาเปลี่ยน คนบางคนก็เปลี่ยนได้ เหมือนตัวละครที่เจ้าชู้หลายๆคนพร้อมหยุดและหยุดแล้ว เมืาอจอนายเอก ฮ่ะๆๆ
ขอบคุณที่ยังคิดถึงกัน ตอนนี้ผมกำลังปัดฝุ่นขัดสนิม อีกหน่อยจะมาแก้ไขเรื่องนี้ให้เรียบร้อยและโพสเรื่องที่เคยเขียนเอาไว้ในช่วงไม่กี่อึดใจที่หายไปจากเล้าครับ
-
คุณนักเขียนกลับมาแล้ววววว แล้วก็หายไปอีก..หรึป่าว? :sad4:
หวังว่าจะสายดีนะคะ เราชอบนิยายคุณมาก แต่สองเรื่องนั้นมันจบห้วนจริงๆ แหละ :hao4:
อยากให้มีช่องทางติดตามจังเลยค่ะ facebook/twitter หรือเอานิยายไปลงเว็ปนิยายด้วยก็ดีค่ะ :กอด1:
-
เห้อ เชียร์ท่านประธาน
ที่จริงเรื่องนี้ยังขยี้ได้อีกหลายปมเลย
ทั้งวรุจน์ ความจำทั้งหมดยังไม่คืนมา
กายยังไม่รู้ว่าใครคือตัวจริงที่ขับรถชนยาย
คเชนทร์ที่มาแบบพระรองแต่ได้นายเอกไปแบบที่นายเอกยังงงๆกะตัวเอง
ส่วน พฤศ คนแรกของกาย แถมเคยหึงหวงกายที่พม่า ก็ต้องแห้วไป ทั้งที่เริ่มรู้ใจตัวเอง
เห้อๆๆๆ อาเมน
-
หมดเขตสมัคร 30 เมษายน 2567
ดีแทค ระบบเติมเงิน #ได้ทุกเบอร์
เน็ตไม่อั้น (เน็ตอย่างเดียว)
เร็ว 12 Mbps(เม็ก) ราคา 193 บาท นาน 7 วัน
*104*841*8488034#
เร็ว 12 Mbps(เม็ก) ราคา 482 บาท นาน 30 วัน
*104*842*8488034#
#ไม่ลดความเร็ว #ห้ามใช้โหลดบิท
ร้านสราวุธคอมพิวเตอร์ สตูล
สาขามะนัง 0826499917
ไลน์ sarawutcomputer
เปิดทุกวัน 09.00 – 20.00 น.
ท่านเต็มใจมา ร้านฯ เต็มใจบริการ
https://web.facebook.com/photo/?fbid=885661673572866&set=a.496909265781444 (https://web.facebook.com/photo/?fbid=885661673572866&set=a.496909265781444)
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 42บ./1วัน กด *104*68*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)
-
ทรู ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตทรู 1 เม็ก 27บ./1วัน กด *900*3704*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 49บ./2วัน กด *900*3709*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 59บ./3วัน กด *900*3783*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 65บ./3วัน กด *900*3765*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 129บ./7วัน กด *900*3714*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 129บ./7วัน กด *900*8880*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 139บ./7วัน กด *900*3767*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 268บ./15วัน กด *900*3769*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 375บ./30วัน กด *900*3720*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 375บ./30วัน กด *900*8886*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 407บ./30วัน กด *900*3771*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 803บ./90วัน กด *900*1794*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 1,284บ./180วัน กด *900*9959*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 1,926บ./365วัน กด *900*9960*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 24บ./1วัน กด *900*1307*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 30บ./1วัน กด *900*3705*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 81บ./3วัน กด *900*3784*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 129บ./7วัน กด *900*1318*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 161บ./7วัน กด *900*8881*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 161บ./7วัน กด *900*3715*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก+โทรทรู 139บ./7วัน กด *900*1323*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 482บ./30วัน กด *900*3721*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 482บ./30วัน กด *900*8887*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก+โทรทรู 380บ./30วัน กด *900*8561*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 1,070บ./90วัน กด *900*8346*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 1,605บ./180วัน กด *900*9738*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 2,782บ./365วัน กด *900*9737*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 35บ./1วัน กด *900*3706*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 35บ./1วัน กด *900*3888*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 64บ./2วัน กด *900*3710*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 102บ./3วัน กด *900*3785*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 107บ./3วัน กด *900*3766*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 236บ./7วัน กด *900*3716*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 193บ./7วัน กด *900*8882*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 246บ./7วัน กด *900*3768*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 391บ./15วัน กด *900*3770*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 149บ./30วัน กด *900*9954*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 696บ./30วัน กด *900*3722*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 696บ./30วัน กด *900*8888*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 470บ./30วัน กด *900*8562*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทุกค่าย 150บ./30วัน กด *900*9840*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทุกค่าย 165บ./30วัน กด *900*9836*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 1,284บ./90วัน กด *900*1795*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 2,247บ./180วัน กด *900*9961*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 3,852บ./365วัน กด *900*9962*17907808#
เน็ตทรู 5 เม็ก 107บ./5วัน กด *900*1962*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 49บ./1วัน กด *900*3707*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 91บ./2วัน กด *900*3711*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 81บ./3วัน กด *900*1328*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 252บ./7วัน กด *900*1324*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 289บ./7วัน กด *900*3717*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 289บ./7วัน กด *900*8883*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 910บ./30วัน กด *900*3723*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 910บ./30วัน กด *900*8889*17907808#
เน็ตทรู 8 เม็ก 150บ./30วัน กด *900*1207*17907808#
เน็ตทรู 8 เม็ก+โทรทุกค่าย 175บ./30วัน กด *900*9750*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 59บ./1วัน กด *900*3708*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 107บ./2วัน กด *900*3712*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 300บ./7วัน กด *900*8884*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 354บ./7วัน กด *900*3718*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก+โทรทุกค่าย 220บ./30วัน กด *900*9837*17907808#
เน็ตทรู 12 เม็ก 193บ./7วัน กด *900*8565*17907808#
เน็ตทรู 12 เม็ก 482บ./30วัน กด *900*8566*17907808#
เน็ตทรู 15 เม็ก+โทรทุกค่าย 200บ./30วัน กด *900*1243*17907808#
เน็ตทรู 20 เม็ก 161บ./3วัน กด *900*8118*17907808#
เน็ตทรู 20 เม็ก 354บ./7วัน กด *900*8119*17907808#
เน็ตทรู 20 เม็ก 200บ./30วัน กด *900*1005*17907808#
เน็ตทรู 30 เม็ก 240บ./30วัน กด *900*1338*17907808#
เน็ตทรู 30 เม็ก 300บ./30วัน กด *900*1103*17907808#
ยกเลิกเน็ต กด *190*1# โทรออก
เช็คเน็ตทรูมูฟคงเหลือ กด *900# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเองทรูมูฟ กด *933# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ ทรูมูฟ กด 1242 โทรออก
#โปรเน็ตทรูมูฟเอชทั้งเติมเน็ตและโทรถูกๆคุ้มสุดๆ #prothaiphonetrue #pronetkaideeโปรเน็ตทรูมูฟเอชทั้งเติมเน็ตและโทรถูกๆคุ้มสุดๆ #prothaiphonetrue #pronetkaidee #โปรเน็ตรายวัน #โปรเน็ตทรูมูฟเอช #เน็ตทรูไม่ลดสปีด #สมัครเน็ตทรู #โปรเน็ตทรูไม่ลดสปีด #เน็ตไม่อั้นทรูมูฟ #เน็ตไม่อั้นสำหรับซิมเก่าทรูมูฟ #เน็ต10mbpsไม่อั้นไม่จำกัดจำนวน #เน็ต4mbpsไม่อั้นไม่จำกัดจำนวน #เน็ตไม่อั้นทรูมูฟ #เน็ตถูก
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.2343011569300198 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.2343011569300198)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว True ทรู ระบบเติมเงิน เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=2pK1LldEjmc (https://www.youtube.com/watch?v=2pK1LldEjmc)
ทรู ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=0YeTqGL-B4s (https://www.youtube.com/watch?v=0YeTqGL-B4s)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว true ทรู ระบบเติมเงิน เมษายน 2567
https://www.facebook.com/100063871243003/posts/903736818432018/?mibextid=rS40aB7S9Ucbxw6v (https://www.facebook.com/100063871243003/posts/903736818432018/?mibextid=rS40aB7S9Ucbxw6v)
-
เอไอเอส ระบบเติมเงิน #ได้ทุกเบอร์
เน็ตไม่อั้น #เน็ตไม่ลดความเร็ว (เน็ตอย่างเดียว)
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 43 บาท นาน 1 วัน
*777*7721*117010# แถมโทรฟรีทุกค่าย 10 นาที
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 75 บาท นาน 2 วัน
*777*7724*117010#
เร็ว 4 Mbps(เม็ก) ราคา 113 บาท นาน 3 วัน
*777*7719*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 59 บาท นาน 1 วัน
*777*7722*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 97 บาท นาน 2 วัน
*777*7725*117010#
เร็ว 6 Mbps(เม็ก) ราคา 140 บาท นาน 3 วัน
*777*7720*117010#
เร็ว 10 Mbps(เม็ก) ราคา 70 บาท นาน 1 วัน
*777*7723*117010#
ต่ออายุอัตโนมัติ
#ไม่ลดความเร็ว #ห้ามใช้โหลดบิท
ร้านสราวุธคอมพิวเตอร์ สตูล
สาขามะนัง 0826499917
ไลน์ sarawutcomputer
เฟซบุ๊ก sarawutcomputer
www.sarawutcomputer.lnwshop.com
เปิดทุกวัน 09.00 – 20.00 น.
ท่านเต็มใจมา ร้านฯ เต็มใจบริการ
#AIS5G #AISOne2Call5G #AISเติมเงิน #เน็ตไม่อั้น #โปรเน็ตส่งท้ายปี #เน็ตไม่ลดสปีด
http://sarawutcomputer.lnwshop.com/b/757 (http://sarawutcomputer.lnwshop.com/b/757)
.
https://web.facebook.com/photo/?fbid=902402371898796&set=a.496909265781444 (https://web.facebook.com/photo/?fbid=902402371898796&set=a.496909265781444)