เดี๋ยวก็รู้ว่าใครเป็นผู้ต้องหาที่ฟันกายโดยที่เจ้าตัวเขาไม่อนุญาต มีลุ้นครับ เรื่องนี้ยาวหน่อยนะคร้าบเพราะตัวละครมันเยอะ (แต่ขอรับรองว่าหล่อและรวย - ก็พระเอกในนิยายของคฑาวุธต้องเป็นแบบนี้อ่ะครับ มันเป็นนโยบายที่จะให้พระเอกมีลักษณะตรงข้ามกับคนเขียน)
ป.ล. เลขาน่าหมั่นใส้คนนั้นของคเชนทร์มีตัวตนจริงๆ ครับ ตัวละ้ครตัวนี้ผมเอามาจากคนจริงๆ ที่เคยทำงานด้วยกัน ส่วนเจนจิราก็สะท้อนมาจากตัวจริงของใครคนหนึ่งที่ผมรู้จัก ส่วนเชิงชายนั่นน่ะ ตัวผมเอง 555
Guy Chapter 7
กายนั่งหน้านิ่งมองเชิงชายที่กำลังกระดกเหล้าลงคอแล้วชูแก้วอวดคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่รอบโต๊ะว่าตัวเองดื่มพรวดเดียวหมด คืนนี้นรธีร์นัดให้เขามาพบที่บาร์ Ranking No. 1 เพื่อเลี้ยงฉลองในโอกาส 'ได้ทิปเยอะที่สุดในรอบปี'
“มันบอกว่าจะเมาเพื่อกาย” นรธีร์ชี้มือไปที่เชิงชาย
“เมาบ้าอะไรแบบนั้นเจ๊” กายเบ้ปาก
“แกจะได้ไปส่งมันที่บ้าน” นรธีร์ตอบ
“ไม่เอาด้วยหรอก” กายเบ้ปากมากกว่าเดิม “เจ๊ไปส่งสิ เจ๊ทำงานที่เดียวกัน”
“อ้าว เกี่ยวอะไรด้วย แกเป็นคนที่ไอ้ชายจะเมาให้ แกก็ต้องรับผิดชอบมัน” นรธีร์ขึ้นเสียง
“งี่เง่าไร้สาระ ผมไม่เอาด้วยหรอกเจ๊ ชายอยากเมาก็ให้เมาไป กลับบ้านไม่ได้ก็นอนที่บาร์นี่ล่ะ”
“ได้โดนข่มขืนตูดบานพอดี ขาวผ่องเป็นยองใยแบบนี้ มีแต่โดนกับโดน”
“ใครจะมาข่มขืนเค้า” กายส่ายหน้า ไม่อยากคิดภาพ
“อ้าวๆ ประมาทไม่ได้นะสมัยนี้ เด็กที่บาร์นี่ก็ใช่ย่อย แกไม่รู้อะไร นังชะนีคนหนึ่งกล้าพาผัวตัวเองไปเที่ยวบาร์เกย์แล้วเสือกเมาไม่รู้เรื่อง แกเอ๊ย เช้าวันถัดมาผัวมันนอนแก้ผ้าอยู่บนฟลอร์ โดนไม่รู้กี่ดุ้น ตัวมันโชคดีหน่อยเพราะเป็นผู้หญิง เขาหามไปทิ้งไว้หน้าเซเว่น เด็กเซเว่นเลยแจ้งตำรวจมาหามไปเก็บไว้ที่โรงพัก แกก็รู้ เหล้านี่มันทำให้คนเสียตัวโดยไม่ได้ตั้งใจมานักต่อนักแล้ว ไอ้เต่าที่มันติดเอดส์มาก็ไม่ใช่เพราะเหล้าหรอกหรือ เมาแล้วอ้า ซ่าส์ไม่ใส่ถุงยางเพราะพิสูจน์รักแท้ เป็นไงล่ะ ครั้งเดียวแจ๊คพอต เอดส์ติดตูดมาเต็มๆ“
“เรื่องแบบนี้พี่ไปรู้มาจากไหนนี่” กายทำสีหน้าแบบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองแต่ก็แอบถอนหายใจเบาๆ
“จากวงเหล้า” นรธร์หัวเราะเสียงดัง “งั้นพนันกันไหมล่ะ คืนนี้ทิ้งไอ้ชายไว้ที่นี่ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับมาดูมัน ดูซิว่าหน้าอ่อนๆ ขาวๆ อย่างมันจะรอดหรือเปล่า อัตราต่อรองหนึ่งต่อห้า เงินสด”
“ผมไม่เอาด้วยหรอก” กายส่ายหน้าแล้วยื่นมือไปดึงแก้วเหล้าออกจากมือชองเชิงชาย
“อย่ายุ่ง ชายจาเมา ชายจาแ_กเหล้าให้เมาสะจายปายเล๊ย” เชิงเชายแย่งแก้วเหล้ากลับไป
“เป็นอะไรถึงจะเมา” กายกระแทกเสียง
“มันบอกว่าจะดื่มเหล้าย้อมใจ ให้มีความกล้า วันนี้มันตั้งใจจะบอกรักกาย” นรธีร์กระซิบ
“แล้วที่ผ่านๆ มาไม่เคยบอกรักหรือ ผมจะอ้วกมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วนะเจ๊” กายส่ายหน้า อยากจะยกเท้าขึ้นถีบเชิงชายนัก
“แต่คราวนี้มันบอกว่าจะบอกแบบว่า บอกจริงๆ”
“แล้วนี่จะบอกได้ไหมเนี่ย สภาพเป็นแบบนี้” กายชี้มือไปที่เชิงชาย
“สงสัยจะไม่ได้ มันเล่นย้อมใจนานไปหน่อย”
“เอ้า เฮ....” เสียงเชิงชายชนแก้วกับเพื่อนอีกสองคนซึ่งท่าทางมึนๆ กันทั่งคู่ “โหมดแก้ว ดื่ม เพื่อ ร๊ากกก”
“เชอะ ดื่มเพื่อรัก” กายทวนคำ มองเชิงชายด้วยสายตาเอือมปนฉุน ส่ายหน้า แล้วบอกนรธีร์ว่าจะเดินออกไปสูดอากาศนอกบาร์
เมื่ออกมาจากบาร์ กายสูดลมหายใจเอาอากาศเข้าไปลึกๆ แล้วใช้นิ้วคลึงขมับช้าๆ ก่อนจะหันหน้าไปด้านข้างและขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าผู้ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาหา
เอาอีกแล้ว สถานการณ์เดิมๆ เกิดขึ้นอีกแล้ว มันยังไงกันนี่ ที่ทำงานก็เจอคเชนทร์ซึ่งชอบโผล่หน้าขึ้นมาเหนือพาร์ติชั่นโดยไม่ให้สุ้มให้เสียงแล้วพูดอะไรให้งง กว่าจะเข้าใจก็ผ่านไปหลายประโยค พูดเสร็จก็ทิ้งท้ายให้คิดตามแล้วเดินหนีไปเฉยๆ ส่วนวรุจน์เจอที่ไรก็เอาแต่พูดว่าคุ้นหน้าคุ้นตาเขาเหมือนเคยเจอกันที่ไหนแต่นึกไม่ออก ทำยังกะจะบอกว่าชาติก่อนเคยเป็นเนื้อคู่กัน พรหมลิขิตให้มาเจอกันอีกชาตินี้ ส่่วนธฤตก็มักจะเจอตอนออกมาสูดอากาศ แล้วก็มักจะลงท้ายด้วยการชวนไปหาอะไรดื่ม
“ทำไมผมไม่เห็นคุณเลย” ธฤตพูดยิ้มๆ เมื่อทักทายกายเสร็จ “แต่ผมออกมาจากบาร์ได้หลายนาทีแล้วครับ สู้ไม่ไหว รู้สึกอึดอัด ต้องมารับอากาศข้างนอก”
“พออายุมากขึ้นก็เป็นธรรมดาครับ” กายพูดยิ้มๆ
“คุณลองทายดูซิครับว่าผมอายุเท่าไหร่” ธฤตยิ้มมุมปากขำๆ กับการพูดล้อเล่นของอีกฝ่าย
“ไม่อยากทายครับ ครั้งที่แล้วถามชื่อเล่นคุณก็ไม่ยอมบอก”
“ผมบอกแล้วไงว่าอยากให้คุณรู้จักตัวตนจริงๆ ของผม” ธฤตตอบ “ชื่อที่คนอื่นเขาพากันเรียกผมเล่นๆ นั่นน่ะ ไม่ต้องรู้ก็ได้ ผมไม่อยากให้คุณเรียกผมเหมือนคนอื่นเรียก”
กายขมวดคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจ 'สาร' ที่ธฤตต้องการสื่อเท่าไหร่นัก เขาอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่า ธฤตกำลังจะบอกว่า ให้เขาเรียกชื่อจริงเพราะตัวเองต้องการจริงจัง และไม่ให้เรียกเหมือนคนอื่นเรียกเพราะต้องการให้รู้สึกว่าเป็นคนพิเศษ ไม่ได้อยู่ในกลุ่มรวมกับ 'คนอื่นๆ เหล่านั้น'
“ใกล้จะกลับหรือยังครับ” ธฤตถาม
“ก็คิดว่า...” กายคิดหาคำตอบเหมาะๆ แต่ธฤตพูดสวนขึ้นมาทันใดว่า
“ผมจะชวนไปหากาแฟดื่ม”
“แต่ว่า...”
“ไม่ต้องไปที่บ้านผมก็ได้ครับ คุณกายจะได้รู้สึกสบายใจ ครั้งที่แล้วดูเหมือนคุณจะอึดอัดเล็กน้อย”
“เปล่าครับ เพียงแตว่าผมรู้สึกแปลกๆ ที่ไปนั่งดื่มกาแฟในบ้านหลังใหญ่ๆ กันสองคน มันโหวงเหวงชอบกล” กายหัวเราะเบาๆ “ผมไม่อึดอัดหรอกครับ”
“ผมเข้าใจ ครั้งแรกก็รู้สึกแปลกๆ เป็นธรรมดาครับเพราะยังไม่คุ้นกับสถานที่ ถ้าไปบ่อยๆ คุณจะรู้สึกผ่อนคลายกว่านั้น” ธฤตยิ้มให้กายอย่างอ่อนโยน นัยน์ตาวิบวับจนกายรู้สึกได้ว่ากำลังโดนจีบ
“ไปทำไมครับ” กายตัดสินใจถามตรงๆ
“คุณกายคงไม่คิดจะเลิกคบกับผมใช่ไหมครับ” ธฤตถามตรงๆ เหมือนกัน “อย่าหาว่าผมหยาบคายนะครับ ผมรู้สึกว่าคุณรู้สึกอึดอัด ไม่ใช่เพราะนั่งดื่มกาแฟในบ้านหลังใหญ่ๆ กันสองต่อสองหรอก แต่ผมว่าน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น ตอนที่ไปถึงบ้านผม สังเกตว่าคุณเงียบไป”
“คุณก็คุยสนุกนะครับ เราคุยกันตั้งหลายเรื่อง ผมก็รู้สึกโอเค คุณธฤตคิดมากไปหรือเปล่า” กายแก้ตัว ยอมรับว่าธฤตช่างสังเกตและเข้าใจอะไรได้ดีมาก ผู้ชายคนนี้เป็นคนฉลาดและมีสายตาเฉียบคม เรื่องจะปิดบังความรู้สึกกับธฤตอาจจะทำได้ยาก และเขาเองก็คิดว่าธฤตดูเป็นคนที่คอนข้างอ่านยาก
“ถ้างั้นก็หมายความว่า ครั้งต่อไปเราคงได้ไปดื่มกาแฟด้วยกันอีก” ธฤตยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน
“คือวันนี้ผมมากับเพื่อน ท่าทางเพื่อนจะเมา ผมอาจต้องหามไปส่งบ้าน” กายหันไปมองประตูหน้าผับ
“ถ้ายังงั้นเอาไว้โอกาสหน้า ผมจะโทรไปนัดก่อน ดีไหมครับ” ธฤตล้วงโทรศัพท์ออกมา ทำท่าเตรียมกด เงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้ว ประหนึ่งเป็นการพูดกับกายว่า บอกเบอร์โทรศัพท์คุณมาสิครับ
กายไม่เข้าใจว่าทำไมเขาบอกหมายเลขโทรศัพท์ของตัวเองให้ธฤตไปทันทีโดยไม่ลังเล
ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์และซ่อนความเซ็กซี่ไว้ภายใต้บุคลิกเรียบนิ่งเป็นสุภาพบุรุษ
หรือ 'เจ้าชู้หลบใน' แบบที่เชิงชายเคยพูดกระทบกระเทียบ
“เชิงชาย” กายถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก้มลงมองคนที่ฟุบหน้าอยู่ที่โต๊ะแล้วอยากจะโวยวายยิ่งนัก
พอนึกถึงเชิงชาย 'ไอ้เชิงชาย' ก็เมาไปเรียบร้อย อุตส่าห์ให้เหตุผลกับธฤตว่าขอกลับมาดูเพื่อน ปรากฎว่าเมาพับไปทั้งสามคนจริงๆ ส่วนเจ๊นอ หายตัวไปเสียแล้ว แกล้งโทรศัพท์ไปหาเขาแล้วคงรีบวางสาย นี่ถ้าเขาโทรศัพท์ไปโวยวายก็คงแก้ตัวว่าโทรไปตามเขาแล้วแต่เขาไม่รับสายเอง
“ชาย...ชาย...ชาย” กายใช้เท้าเขี่ยขาของเชิงชายแล้วออกแรงเตะเบาๆ “ลุก ตื่น ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้”
ทั้งที่รู้ว่าพูดไปก็เท่านั้น แต่กายก็อดไม่ได้ที่จะลองปลุกเชิงชายดู จะว่าไปเชิงชายก็ไม่ใช่คนตัวเล็กนัก เรื่องจะแบกไปส่งบ้านนั้นท่าทางลำบากอยู่ไม่ใช่น้อย ส่วนปพจน์กับฐาปกรที่เมาพับอยู่ข้างๆ กัน เขาคิดว่าจะโทรศัพท์ไปตามที่บ้านปพจน์มาเอาตัวไป พี่ชายของปพจน์เป็นผู้ใหญ่ใจดีและรักน้องมาก ถ้ารู้ว่าน้องชายมาเมาอยู่ที่นี่ก็คงรีบมา และเขาจะขอให้เอาฐาปกรกลับไปด้วย
พรุ่งนี้ค่อยโทรไปโวยวายเจ๊นรธีร์
กายเปิดประตูห้องพักของเชิงชายแล้วใช้เท้ายันประตูให้เปิดออกแล้วกึ่งประคองกึ่งลากเชิงชายเข้าไปข้างใน แต่ทันใดก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างจนล้มลงไม่เป็นท่าทั้งสองคน เชิงชายร้องโอ๊ยด้วยความเจ็บแล้วเงียบไป กายยันตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปเปิดไฟจึงเห็นว่ามีกระเป๋าเดินทางวางขวางไว้ที่หน้าประตู มองไปรอบๆ ห้องพักของเชิงชายแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะ 'ห้องหนุ่มโสด' คนนี้รกมากอย่างไม่น่าเชื่อ
“กาย...อยู่หนาย...หิวน้ำ...” เชิงชายพูดเสียงอ้อแอ้
“เวรกรรมของไอ้กาย ทำไมจะต้องมายุ่งเกี่ยวกับคนเมาด้วยวะ” กายบ่นพึมพำ อดนึกถึงคืนที่ตัวเองเมาแล้วไปนอนกับคนแปลกหน้าไม่ได้
คืนนั้นเราก็คงเหมือนกับเชิงชายนี่ล่ะมั๊ง เพียงแต่ว่าคนที่เราเจอเป็นคนแปลกหน้า ต่างจากเชิงชายที่โชคดีได้เราเป็นคนพากลับบ้าน
“กายจ๋า ชายจะอ้วก”
“เฮ่ย อย่านะ ลุกขึ้น ไปนอนที่เตีียง” กายรีบดึงเชิงชายแต่คนที่เมาเหล้าไม่ยอมขยับตัว “ชาย ลุกขึ้น ไปนอนที่เตียง เร็วเข้า ไม่งั้นจะปล่อยให้นอนพื้นหน้าประตูนี่ล่ะ”
“โอยยย” เชิงชายคราง พยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งแต่ทันใดก็เปลี่ยนใจ ทิ้งตัวลงนอนคว่ำหน้า
“ไอ้ชาย” กายเรียกเสียงเข้ม “ไปนอนที่เตียง แข็งใจหน่อย เร็วเข้า จะได้เช็ดเนื้อเช็ดตัว”
“จ้าๆ” เชิงชายตอบอู้อี้แล้วโหย่งตัวขึ้น คลานไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า เซไปเซมา พึมพำเบาๆ ว่า “เช็ดตัว จาเช็ดตัว แก้ผ้าเช็ดตัว”
“มาทางนี้” กายจับคอเสื้อของเชิงชายแล้วลากไปที่เตียงเพราะเชิงชายคลานเข้าหาผนังห้อง
“อือๆ” เชิงชายครางอืออาในลำคอแล้วเปลี่ยนทิศทาง “ม่ายหวายแล้ว มาวฉิบหาย”
“ใครบอกให้กินจนเมา” กายบ่นแล้วออกแรงดึงคอเสื้อเพราะเชิงชายมัวแต่เชื่องช้า
“โอ๊ย” เชิงชายร้องคราง “หายจายม่ายออก”
“เร็วๆ สิ จะได้รีบกลับ”
“จาปายหนาย”
“กลับบ้าน”
“อยู่เป็นเพื่อนชายก่อน ชายมาว”
“รู้แล้วว่าเมา รีบๆ ไปให้ถึงเตียง” กายกระแทกเสียงแล้วกระตุกคอเสื้อเชิงชาย
“เช็ดตัวให้หน่อยนะกาย” เชิงชายพึมพำ “เหม็นเหล้าชิบเป๋ง”
“ไอ้บ้า ตัวเองเสือกกินเอง ใครบอกให้กินจนเมา แล้วมาบ่นว่าเหม็นเหล้า” กายทำเสียงดุแล้วรีบโวยวายเมื่อเห็นเชิงชายโก่งคอทำท่าจะอาเจียน “เฮ่ย อย่านะชาย ห้ามอ้วกเด็ดขาด ไม่งั้นโดนเตะ”
“มาวจริงๆ กายอย่าทิ้งชายนะ เช็ดตัวให้ที” เชิงชายตาปรือ ยื่นมือมาไขว่คว้าสะเปะสะปะ “อยู่หนาย มาเช็ดตัวให้หน่อย”
“ไม่ต้องเช็ดแล้ว นอนทั้งๆ อย่างนี้ล่ะ” กายลุกขึ้น
“กายจ๋า อย่าเพิ่งปาย หิวน้ำ” เชิงชายร้องเรียกเสียงอ้อแอ้
กายส่ายหน้า แล้วเดินไปที่ห้องครัว เปิดน้ำเย็นเทใส่แก้วสองแก้วแล้วเดินกลับมาที่เตียงของเชิงชาย ขณะที่กำลังจ่อแก้วใส่ปากของคนเมา และพยายามประคองใบหน้าให้อยู่นิ่ง เชิงชายก็อาเจียนออกมาทันที
“ไอ้...” กายกระโดดหนี เผลอปล่อยแก้วน้ำหลุดจากมือจนแตก
“ขอโทษ” เชิงชายครางเบาๆ แล้วฟุบหน้าลงกับเตียง
“ยังมีหน้ามาขอโทษอีก” กายถลึงตา อยากจะยกเท้าเหยียบลงกลางหลังของเชิงชายยิ่งนัก
“หิวน้ำ” เชิงชายครางอีก
“รอไปเถอะ” กายกระแทกเสียงแล้วเดินไปที่ค้นหาผ้าขี้ริ้วกับไม้กวาดและที่ตักขยะเพื่อมาจัดการทำความสะอาด เขาเสียเวลาไปเกือบสิบห้านาทีตั้งใจทำความสะอาดจนเสร็จเพราะกลัวว่าเชิงชายจะลุกขึ้นมากลางดึกแล้วเฟอะฟะเหยียบเศษแก้ว
“หิวน้ำ...หิวน้ำ...หิวน้ำ...”เชิงชายยังครางไม่หยุด
“เอ้านี่ กินซะ” กายจ่อแก้วน้ำใบที่สองเข้าที่ปากของเชิงชาย “อย่าอ้วกอีกนะ ถ้าอ้วกอีกทีจะปล่อยให้นอนกับอ้วกของตัวเองนี่ล่ะ”
“เหม็นฉิบหาย เช็ดตัวให้หน่อย ชายร้อน กายจ๋า เช็ดตัวหน่อย อึดอัด” เชิงชายอ้อนวอน
“ไม่ต้องเช็ดแล้ว นอนทั้งยังงี้ล่ะ ใครบอกให้กินเหล้าจนเมา” กายเสียงดุแล้วลุกขึ้น
“จาปายหนาย” เชิงชายถาม “อย่าปาย นอนนี่นะ ดึกแล้ว อันตราย”
“รีบนอนซะชาย”
“ม่ายนอน กายนอนด้้วยกัน ชายเหงา ชายเมา” คนเมายังดื้อแล้วอ้อนต่อ “เช็ดตัวให้หน่อย กายจ๋า ช่วยชายด้วย”
“เรื่องมากจริงๆ” กายบ่น ส่ายหน้าอย่างระอาใจ
“โอย ปวดหัว ม่ายหวายแล้ว จาอ้วก” เชิงชายยังพร่ำต่อไม่ยอมหยุด กายทั้งห้ามทั้งขู่แต่เชิงชายก็นิ่งไปได้ไม่นานแล้วก็พร่่ำพูดต่อด้วยเสียงอ้อแอ้เหมือนเด็ก จนเวลาผ่านไปเกือบสี่สิบห้านาทีเชิงชายจึงเงีียบ กายล้างมือในห้องน้ำแล้วเดินมาก้มหน้ามองเพื่อดูว่าเชิงชายหลับสนิทหรือยังเพื่อที่จะได้กลับบ้านเสียที แต่ทันใดคนที่นอนนิ่งก็ลืมตาขึ้นมาช้าๆ แล้วเผยอปากพูดเบาๆ ว่า
“กายอย่าทิ้งชายไปนะจ๊ะ”
“ยังเสือกรู้สึกตัวอีก” กายเข่นเขี้ยว เสียงดุ
“ร้อน เหม็น เช็ดตัวหน่อย” เชิงชายยังรักสะอาด
“ไม่”
“คนจายร้าย”
“หยุดพูดแล้วนอนเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะกลับเดี๋ยวนี้เลย” กายขู่
“ทามมาย หือ ทามมายไม่ค้างที่นี่ กลัวโดนชายปล้ำเหรอ” เชิงชายยกมือขึ้นชี้หน้ากาย
“แล้วมีปัญญาทำหรือไง” กายเบ้ปาก
“ม่ายมี” เชิงชายตอบแล้วทำท่าโก่งคอเหมือนจะอาเจียน “ถึงมีก็ม่ายทำ”
“นอนซะ” กายพูดเสียงเบา
“ชายจะรอให้กายยอมชายเอง ชายม่่ายอยากโดนเกลียด” เชิงชายพึมมำ ตาปรือมองกาย ยิ้มบางๆ แล้วหลับตาลง “ชายม่ายอยากผิดศีลธรรม ม่ายชิงสุกก่อนห่าม ไม่ขืนใจคนที่ชายร้ากกก อืม หิวน้ำ คอแห้ง...”
“เพิ่งกินไปเมื่อกี้ อะไรวะ จะกินอีกแล้ว” กายทำเสียงหงุดหงิด
“เช็ดตัวห้ายหน่อยก็ม่ายด้าย” เชิงชายพึมพำ ดิ้นยุกยิกแล้วซุกหน้าเข้ากับหมอน “คนจายร้าย ม่ายรักเขาซ๊าที”
กายแก้ไขตัวสะกดคำสุดท้ายในงานแปลเอกสารแล้วเหลือบตามองนาฬิกา จากนั้นจึงสั่งพิมพ์เอกสารห้าหน้าที่เขานั่งแปลอย่างเคร่งเครียดมาตลอดบ่ายแล้วรีบเดินไปยืนรอที่เครื่องพิมพ์ เขามีความรู้สึกว่าเครื่องพิมพ์ขนาดใหญ่ที่เคยพิมพ์เอกสารอย่างรวดเร็วตอนนี้เสมือนมีชีวิตและแกล้งทำงานช้าเพราะต้องการให้เขาขาดใจ เหลือเวลาไม่ถึงห้านาทีก็จะถึง 'เส้นตาย' ที่หัวหน้าสั่งให้เขาเอาเอกสารไปส่งให้ท่านประธาน
เมื่อได้กระดาษทั้งห้าแผ่นแล้วกายจึงรีบวิ่งหน้าเริดไปยังห้องของประธานบริษัท เจนจิรากำลังรวบรวมเอกสารบนโต๊ะทำงานของตัวเองอย่างลุกลี้ลุกลน เขาไม่รีรอ รีบเปิดประตูเข้าไปทันทีโดยไม่ลืมเคาะประตูก่อนเช่นทุกครั้ง จังหวะเดียวกันนั้น ประตูไม้โอ๊คสีน้ำตาลเข้มของห้องทำงานประธานบริษัทเปิดออกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของชาวตะวันตกผมสีทองเดินออกมาอย่างเร่งรีบ เขาจำได้ว่าเห็นผู้ชายคนนี้ในห้องประชุมครั้งเดียวและก็ไม่เคยเห็นอีกเลยจนถึงวันนี้ เจนจิรารีบส่งเอกสารในมือให้ ชายผมสีทองรับไปแล้วเดินสวนกับกายออกนอกห้องไปอย่างรวดเร็ว
“คุณเจนครับ” กายเรียกเลขานุการประธานบริษัทพร้อมกับยื่นเอกสารในมือให้ “ผมขอโทษ เร็วที่สุดแล้วครับ”
“คุณเจน” เสียงหนึ่งดังขึ้นเกือบจะพร้อมกับเสียงคำพูดสุดท้ายของกาย ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเทาเข้มเดินออกมาจากห้องประธานบริษัทพร้อมกับยื่นมือข้างหน้า เจนจิรารับเอกสารจากกายด้วยมือซ้ายและยกมือขวาซึ่งถือเครื่องหนีบกระดาษรอเอาไว้ตั้งแต่เห็นคนที่วิ่งหน้าเริดเข้ามาในห้องขึ้นมาเย็บมุมเอกสารแปลทั้งห้าหน้าอย่างคล่องแคล่วภายในชั่วเสี้ยววินาทีแล้วส่งให้เจ้านาย
กายเหลือบตามองคนที่เขาแน่ใจว่าต้องเป็นท่านประธานบริษัทแน่นอนแล้วหันไปยิ้มแห้งๆ กับเลขานุการสาวผู้ยืนอยู่ใกล้ๆ และมีสีหน้าราบเรียบ
“นี่หรือนักแปลใหม่” ท่านประธานถามเสียงราบเรียบแล้วก้มลงมองเอกสารในมือ
“ค่ะ” เจนจิราตอบ “พอดีมีเวลาให้แปลไม่มากก็เลยเพิ่งได้มาค่ะ”
“อือ” ท่านประธานทำเสียงในลำคอ เงยหน้าขึ้นมองหน้า 'นักแปลใหม่'
“คุณชื่ออะไร”
“กายครับ”
“ชื่อจริง”
“ชื่อจริงครับ”
“ชื่อจริงชื่อกาย”
“ครับ” กายพยักหน้าแล้วปล่อยเสียงตามมาอีกคำว่า “ผม”
“มาทำงานได้กี่วัน”
“เอ่อ เกือบสามอาทิตย์แล้วครับ”
“กี่วัน”
“15 วันครับ” กายตอบอย่างรวดเร็วเพราะสมองคำนวณง่ายๆ ว่า ทำงานสามอาทิตย์ และอาทิตย์ละห้าวัน เพราะฉะนั้น สามคูนห้าเท่ากับสิบห้า
“ก็สามอาทิตย์เต็มพอดี” ท่านประธาน 'แก้' คำตอบของกายให้ถูก สายตายังจับอยู่ที่ใบหน้าของนักแปลคนใหม่
“ทำไมถึงมาทำงานที่นี่” ท่านประธานถามต่อ
“เงินเดือนดีครับ” กายตอบไปตรงๆ
“แสดงว่าเงินสำคัญสำหรับคุณ”
“ครับ” กายตอบ แต่คราวนี้ไม่มีคำว่า 'ผม' ตามออกมาจากปากอีก
“คุณรู้จักบริษัทเราจากที่ไหน รู้จักใครในนี้หรือเปล่า”
“จากเว็บรับสมัครงานครับ” กายตอบไปตามความเป็นจริงแล้วนิ่งรอฟังคำถามต่อไปจากท่านประธาน แต่คนที่ถามคำถามกลับนิ่งแล้วเลิกคิ้วขึ้น แสดงให้คนตอบรู้ว่ายัง 'ตอบ' คำถามไม่หมด
“ไม่รู้จักใครเลยครับ” กายตอบเมื่อเข้าใจภาษาท่าทางและภาษา 'สายตา' ของท่านประธาน
“นึกว่่ารู้จักใครที่นี่” ท่านประธานพูดเบาๆ แล้วหันไปหาเลขานุการ
“คุณเจน ให้แปลคู่มือ F-35ได้เลย ขอวันจันทร์”
“เร็วไปไหมคะ” เจนจิราถามเจ้านายกลับ
“ผมว่าไม่เร็วไปหรอก” ท่านประธานตอบแย้ง “เริ่มตอนนี้เลย มีเวลาหนึ่งวันครึ่ง งานอื่นไม่ต้องทำ ให้ทำงานนี้ก่อน” ประโยคหลังท่านประธานหันมาพูดกับกาย
“ครับ” กายพยักหน้า
“ใครสัมภาษณ์คุณ” ท่านประธานถามต่อ
“คุณการุณย์ครับ”
“คุณคเชนทร์ได้สัมภาษณ์หรือเปล่า” ท่านประธานหันไปถามเลขานุการ
“เปล่่าค่ะ คุณคเชนทร์ให้คุณการุณย์รับผิดชอบ” เจนจิราตอบ
“แสดงว่าคุณต้องเก่งพอสมควร” ท่านประธานหันมาพูดกับกาย มองตาของนักแปลคนใหม่ด้วยสายตาราบเรียบ
“ผมจะทำงานให้ดีที่สุดเต็มความสามารถของผมครับ” กายพูด
“ดี ผมต้องการให้คนที่ทำงานที่นี่เข้ามาเพราะความสามารถจริงๆ ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่น” ท่านประธานพยักหน้าช้าๆ ไม่ละสายตาไปจากใบหน้าของคนที่ตัวเองพูดด้วย
“ประชุมอีกสามนาทีค่ะ” เจนจิราแทรกขึ้นมา
“คุณเจน ถึงเวลาเลิกงานแล้วกลับบ้านไปเลยนะ วันนี้วันศุกร์” ท่านประธานพูดพลางก้าวเท้ายาวๆ เดินไปที่ประตู มองเจนจิราก่อนและหันมามองกายอีกครั้งเมื่อพูดประโยคสุดท้าย
“ค่ะ” เจนจิราตอบสั้นๆ แล้วเดินอ้อมโต๊ะกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้แล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองกาย
“คุณเจนครับ ผมขอโทษ ผมรีบอย่างที่สุดแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เจนรู้ว่าให้เวลาน้อยมาก” เจนจิราตอบด้วยเสียงราบเรียบ
“ท่านโกรธหรือเปล่่าครับ” กายหันไปมองประตูด้านหน้าออฟฟิสและมองเลยไปยังร่่างสูงใหญ่ของท่านประธานที่เดินลิ่วไปตามทางเดิน
ผู้ชายคนนี้ตัวสูงใหญ่มาก สูงกว่าคุณคเชนทร์เสียอีก ใบหน้าคมเข้ม ขาวสะอาด รูปหล่อระดับพระเอกหนัง ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นประธานบริษัทแปลกประหลาดแห่งนี้
ฮึ ก็แน่ล่ะ ทำไมจะเป็นประธานไม่ได้ล่ะ ที่บริษัทมีบรรยากาศแปลกประหลาดนี่ก็คงเป็นเพราะมีประธานบริษัทแบบนี้ล่ะมั๊ง
กายคิดในใจอย่างขำๆ ปนฉุน
ตัวใหญ่ จมูกโด่ง คิ้วเข้ม ดีนะผิวไม่เข้ม ไม่งั้นคงจะอดสงสัยไม่ได้ว่าอาจจะเป็น 'ผู้ชายคนนั้น' แต่คนอย่างท่านประธานไม่น่าจะไปเมาจนไม่รู้เรื่องที่ผับ Lose Urself นี่ถ้าเกิดมีผู้ต้องสงสัยเพิ่มเข้ามาอีกคนคงปวดหัวต่อไปไม่รู้จบ
วรุจน์กับธฤตพ้นข่ายผู้ต้องสงสัยไปแล้ว เหลือคเชนทร์เพียงคนเดียว แต่เขายังไม่มีโอกาสเหมาะๆ 'สอบสวน' หาความจริง
“คุณกาย” เสียงเจนจิราดังขึ้น
“ครับ” กายรู้สึกตัว
“บอกแล้วไงคะว่าไม่ต้องคิดมาก นายเป็นแบบนี้เอง เรื่องปกติ”
“ครับๆ” กายพยักหน้า แล้วยื่นมือไปรับเอกสารจากเจนจิราซึ่งเขาคิดว่าคงเป็น 'F-35' ที่ท่านประธานเพิ่ง 'สั่ง' ให้เขาแปล
“หนักหน่อยนะคะ” เจนจิราทำหน้าเห็นใจ “ก่อนเลิกงานวันจันทร์ คิดว่านายจะเอาไปอ่านคืนวันจันทร์ ความจริงต้องใช้วันพุธ เจนว่าถ้ามีอะไรต้องแก้ก็ต้องทำวันอังคารทั้งวัน”
“หมายความว่าท่านประธานจะคอมเมนท์มา...”
“เช้าวันอังคาร” เจนจิราพยักหน้า
“ท่านมีเวลาอ่านและอ่านเร็วขนาดนั้นหรือครับ” กายถาม เลิกคิ้วสงสัย ไม่อยากจะเชื่อเพราะในมือเขาคือเอกสารราวยี่สิบหน้า ซึ่งหมายความว่าสุดสัปดาห์นี้เขาไม่อาจ 'กระดิก' ตัวไปไหนได้เลยนอกจากนั่งจมอยู่กับเอกสารยี่สิบหน้านี้และกองพจนานุกรม
ศัพท์เฉพาะทั้งนั้น ศัพท์ที่ไม่ถนัดอีกต่างหาก ใครจะไปรู้เรื่องอาวุธยุทโธปกรณ์ระดับนี้
อ้าว นี่มันเครื่องบินขับไล่นี่หว่า แบบนี้ต้องให้ทหารอากาศที่เรีียนจบปริษญาตรีด้านภาษาศาสตร์และจบปริญญาโทจากต่างประเทศมาแปลจะดีกว่ามั๊ง
กายนึกในใจอย่างเซ็งๆ เมื่อพลิกเอกสารสองสามหน้าแรกและกวาดสายตาอ่านเร็วๆ
“ถ้าติดขัดก็ถามคุณคเชนทร์ได้ค่ะ” เจนจิราพูดขึ้นมาเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของกาย “คุณการุณย์ก็ช่วยได้ แต่สุดสัปดาห์คุณการุณย์มักปิดโทรศัพท์”
“ขอบคุณนะครับคุณเจน” กายยิ้มให้หญิงสาวแล้วขอตัวกลับออฟฟิส ระหว่างเดินไปตามทางเดินกายถอนหายใจเฮือกใหญ่หลายครั้งเพราะรู้ว่างานมอบหมายที่ถืออยู่ในมือนั้นเป็นงานที่ยากที่สุดเท่าที่เขาเคยทำมา อดบ่นให้ท่านประธานในใจไม่ได้ว่า...
เวลาแค่นี้นี่นะ ภาษาก็ยาก ให้แปลตั้งยี่สิบหน้า แกล้งกันหรือเปล่าวะนี่ แค่เห็นหน้าก็มองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ถ้าไม่ขมวดคิ้วทำหน้าดุก็คงน่าดูกว่านี้ แต่นี่ มองเราจากหัวจรดเท้า เราเคยไปทำอะไรให้ที่ไหน ทำเหมือนจะกินหัวเรายังไงยังงั้น
::: End of Chapter 7 :::
หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55 (อ่าน 799880 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก