วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องนั่งหายใจทิ้งเล่นๆ...สงสารประเทศชาติจริงๆให้ตายเหอะ
เปิดเทอมนี้ผมจะได้เป็นเฟรชชี่ปีหนึ่งกับเค้าซะที
แถมยังได้เป็นรุ่นน้องของไอ้น่ารักซะด้วย
ถึงจะคนละคณะ คนละสาขากันก็ตาม...แต่ก็ยังอยู่ในรั้วเดียวกัน...ยังได้เห็นหน้ากัน
"ชีน...ตั้งแต่ปิดเทอมมากูเห็นมึงนั่งถอนหายใจจนคาร์บอนจะล้นบ้านอยู่แล้ว....ถามจริง เป็นไรมากป่าว..." ผมนั่งถอนหายใจที่ห้องนั่งเล่น...ก็ไม่รู้จะไปไหนนี่...ก็เลยต้องอยู่ติดแหง็กบ้าน
"....."ผมหันไปมองหน้าคนที่กำลังนั่งลงตรงข้ามผม...แต่ก็แค่นั้น ไม่อยากพูด
"กูพี่มึงนะเว้ย ถามแล้วไม่ตอบ เดี๋ยวพ่อตบดิ้นเลย....บอกมาเป็นไร...นั่งหงอยอย่างกะหมาหาเจ้าของไม่เจอ เห็นแล้วรำคาญลูกกะตาว่ะ..."
"พี่เคยสนใจน้องชายคนนี้รึไง...ทำเป็นพูดดี"
"โถๆๆๆๆ...ไอ้น้องชาย น้อยใจพี่ชายก็เป็น...กูก็มีมึงเป็นน้องคนเดียวนี่แหละ...ไม่ให้ห่วงมึง จะให้กูไปห่วงอีเห็นที่ไหนละ..."
"อีเห็น? อะไรคืออีเห็นอ่ะ..." แล้วมันเกี่ยวกะไรผม
"นี่มันเวลาที่มึงควรจะมาสนใจเรื่องอีเห็นมั๊ย...ตกลงมึงมีเรื่องอะไรกันแน่..."
"นี่พี่ก็ไม่รู้ใช่มั๊ยว่าอีเห็นคืออะไร..."
"ไอ้ชีน...." เสียงเย็นมาเชียว
"โอเคๆ...ผมก็ไม่ได้เป็นไรนิ...สบายดีทุกอย่าง"
"ปากหนักจริงนะมึง...ช้ำในตายขึ้นมาวันไหนอย่ามาบ่นให้กูฟังล่ะ...."
"ชีน...ชีน...ไอ้ชีนเว้ย...โทรศัพท์ดังจนบ้านจะแตกอยู่แล้ว มารับเดี๋ยวนี้เลยนะ...กูหนวกหู...กูดูทีวีไม่รู้เรื่อง...มึงไม่รับกูจะเขวี้ยงทิ้งแล้วนะ"
"พี่จะบ่นอีกนานมั๊ย...ผมหาหนมกินในครัวอยู่...ปล่อยให้มันดังไปสิ...ส่วนพี่ก็ปิดหูซะ...."
พี่มีนจะทำตามอย่างที่ผมบอกหรือโทรศัพท์มันถูกตัดสายไปเองก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้พี่มีเงียบไปแล้ว
"ชีน....โทรศัพท์มึงดังอีกแล้ว...."
"เออๆๆๆ....งั้นมีนรับให้หน่อย....กินหนมเต็มปากอยู่..."
"ฮัลโหล....นั่นใครอ่ะ...แล้วโทรมาไม...กูไม่ใช่ชีน.....กูจะเป็นใครแล้วมันเกี่ยวไรกะมึง....กูไม่ให้มึงคุยกับชีนอ่ะ.....แล้วตกลงว่ามึงเป็นใคร...ก็บอกแล้วไงว่ากูไม่ให้คุย....ไม่ได้กวนตีน...จะบอกให้นะว่ากูอ่ะทั้งห่วงทั้งหวงชีน...เรื่องของมึง...มีปัญญาก็เชิญ" ดูพี่ผมมันรับโทรศัพท์....ผมกินเสร็จก็เดินออกมานั่งเล่นกับมีน
"ตกลงใครโทรมาอ่ะมีน..."
"ไม่รู้..." แล้วทำไมต้องจ้องหน้าผมอย่างนั้นด้วย
"เห็นคุยกันเป็นวรรคเป็นเวร..." ผมก็ไม่ได้สนใจนั่งดูทีวีต่อ...ฮ่าๆๆๆรายการตลกสนุกดี
"ผู้ชาย..." จู่ๆมีนมันก็พูดขึ้นมา
"ผู้ชาย...ผู้ชายไรว่ะ"
"คนที่โทรหามึงเมื่อกี้เป็นผู้ชาย...ใคร?"
"เพื่อนซักคนหนึ่งมั้ง..." มันจับหน้าผมให้หันไปทางมัน....โอ๊ย เจ็บนะไอ้พี่บ้า
"เพื่อนมึงทุกคนกูรู้จัก และเพื่อนมึงก็รู้จักกูด้วย....ใคร?"
"ไม่รู้.....ครืดๆๆๆๆๆ" สายเข้าอีกแล้ว
"เบอร์นี้แหละที่โทรมาเมื่อกี้...."
"เหรอ...เอ๊ยทำไรอ่ะพี่!!!!!" ก็มีนมันแย่งโทรศัพท์ไปรับเฉยเลย
"โทรมาอีกทำไม...บอกแล้วไงว่าไม่ให้คุยด้วย ถ้ามึงยังไม่บอกว่ามึงเป็นใคร...แล้วโทรหาชีนทำไม....กูไม่ใช่พ่อชีนมันแล้วกัน....เอ๊ย!!!!" ผมแย่งโทรศัพท์คืนมา พร้อมแนบหู
"นั่นใครอ่ะ?"
"นั่นชีนใช่มั๊ย...."
"อืม...แล้วนั่นใคร?" เอ๊ะ มีนนี่จะแย่งโทรศัพท์ให้ได้เลยใช่มั๊ย
"แค่นี้ก็จำกันไม่ด้แล้วเหรอ..."
"ไว้มึงเป็นพ่อกูก่อนละกันแล้วกูค่อยจำ...."
" ก็ไม่ได้อยากเป็นพ่อนิ...อยากเป็นแฟนมากกว่า..."
"........" ประโยคนี้มันคุ้นๆนะ...เหมือนกับว่าเคยได้ยินมาแล้วซักอาทิตย์กว่าๆ
"จำได้ยัง?"...ไอ้บ้านั่นเอง
"แล้วมึงได้เบอร์กูมาจากไหน?"
"ของหมูๆ...ไม่มีอะไรที่นายเตอยากได้แล้วไม่ได้หรอก....แล้วคนที่รัสายเมื่อกี้เป็นใคร...หรือว่า..."
"หุบปากไปเลย...แล้วโทรมาทำไม..."
"หิวข้าว..."
"แล้วมาบอกกูทำไม"
"ไปกินข้าวกัน" ตกลงนี่ผมคุยกับมันเรื่อองเดียวกันรึเปล่านี่
"อยากไปก็ไปสิ...เกี่ยวไรกะกู" เข้ามาสิงในร่างกูเลยมั๊ยมีน....จะอยากรู้เรื่องอะไรขนาดนั้นว่ะ
"บอกครั้งที่สองแล้วนะว่ากูหิวข้าว...เอ๊ยเตหิวข้าว" กำพืดเดิมเริ่มโผล่ครับ
"แล้วกูไปบีบกระเพาะมึงอยู่รึไง...ถึงไม่ไปหาไรแดก...มีนมาสิงร่างกูเลยดีกว่า" ก็มีนนะสิครับนั่งกระแซะผมอยู่ได้ หน้ามันนี่แนบกับหน้าผมไปแล้ว....เอ๊ย...ก็มีนมันกระโดดมานั่งบนตักผมเฉยเลย....พอผมทำหน้าบึ้งใส่..มันก็ผลักหัวผมอ่ะ...แล้วทำบุ้ยบ้ายให้ผมคุยคนในสายต่อโดยที่มีมันตั้งใจเจ๋ออย่างเต็มพิกัด
"ใครคือมีน....มีนคือใคร?..." เสียงโหดมาเชียว....
"ไม่จำเป็นต้องบอก..." ผมบอกอย่างสายอารมณ์ จะว่าไปกวนประสาทไอ้คนที่ชื่อเตนี่ก็สนุกดีนะ....
"ไม่บอกกูจะไปเผาบ้านมึง..." ในที่สุดกำพืดดั้งเดิมของมันก็หลุดอกมา
"มีนถ้าจะนั่งก็นั่งให้นิ่งๆหน่อย...ยุกยิกอยู่ได้ ถ้านั่งไม่นิ่งก็ลงไปจากตักเลย จั๊กจี้นะ..." ผมหันไปดุคนนั่งยุกยิกบนตัก...ค้อนซะตาคว่ำเลย สาบานเหอะว่าไอ้นี่มันเป็นพี่ชายผมจริงๆ....
"ไอ้ชีนบ้า...บ้านมึงจะโดนเผาภายใน 3 วินาที....กล้าดียังไงให้คนอื่นมานั่งตักได้...ทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้วนะ"
"มีนนั่งนิ่งๆ...เอามือออกไเลย" ก็มีนมันจะแย่งโทรศัพท์ผมอีกแล้ว "แล้วมึงเป็นบ้าไรอ่ะ...ตะโกนมาได้หูกูจะแตก" ผมกลับไปพูดกับคนปลายสายหลังจากตัวยุ่งนั่งสงบแล้ว
"หึง...เข้าใจมั๊ยว่าหึง..." หึงเพื่อ?
"กูขอเอาสมองไปเข้าเฝือกก่อนเนอะ....เผื่อจะได้เข้าใจอะไรง่ายกว่านี้..."
"ชีน...ออกมาหน้าบ้านเดี๋ยวนี้..."
"ทำไม..."
"บอกให้มาก็มาสิ..." ดุกูอีก
"เออๆๆๆ....มีนลงไปนั่งโซฟาก่อน...เดี๋ยวเค้าไปหน้าบ้าน...ไม่ต้องมาทำหน้างอ...ลง"
ผมเดินออกมาหน้าบ้าน
เห็นใครยืนหัวน้ำตาลๆส้มๆอยู่...ใครว่ะ
ผมเดินออกไปเปิดประตู.....
เอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!มาได้ไง
คนตรงหน้าผมยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่
"ฮ่าๆๆๆๆๆ" หัวเราะก่อนเลย ก็มันค้อนผมซะตากลับแล้ว
"หัวเราะไร...นอกใจกูแล้วยังมีหน้ามาหัววเราะอีกนะ..."
"มาได้ไงนิ....แล้วเลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว เดี๋ยวตากลับแล้วจะหน้าเกลียดมากกว่าที่เป็นอยู่นะเว้ย" ผมเจอมันสองครั้งก็ทำให้ผมหัวหมุนได้ทุกครั้งสิ
"ก็บอกแล้วไงว่าจะหาให้เจอ...เราจะต้องได้พบกันอีก...จำไม่ได้รึไง"
"อืม...นึกว่ามึงจะพูดเล่นซะอีก"
"ความรู้สึกนี้มันล้อเล่นกันได้ด้วยเหรอ...มันน่าเอามาล้อเล่นกันเหรอไอ้ความรู้สึกดีดีนะ"
"เอ๊ย...กูขอโทษ" มันตาแดงๆ ผมเลยรู้สึกผิดขึ้นมาหน่อย
"ชีน...ตกลงว่าใครมา..." มีนมันอกมาตามผม....พร้อมกับซบบ่าผมจากด้านหลังเพราะอากาศร้อน...แต่คนข้างหน้าผมนี่สิแทบจะกระโดดงับหัวผมอยู่แล้ว
"มีน...ออกมาทำไม มันร้อน เข้าไปข้างในก่อน เดี๋ยวตามเข้าไป...."
"เข้าไปพร้อมกัน....ชวนเพื่อนมึงเข้ามาด้วยสิ..."
"ชื่อเตใช่มั๊ย.....เข้าบ้านก่อนสิ..."มันนิ่งครับ แต่ตานี่จ้องมีนซะตาไม่กะพริบเลย
"ชีน...ทำไมเพื่อนมึงมองกูอย่างนั้นนะ...กูทำไรผิดเหรอ"
"ผิด...." แล้วมันก็กระแทกผมกับมีนจนกระเด็นออกจากกัน...โน่นมันเดินเข้าบ้านไปโน่นแล้ว....มีนก็วิ่งตามมันไปลิ่วแล้ว...ผมเลยเดินรั้งท้ายตามไป
"มึงเป็นใคร มาจากไหน แล้วมารู้จักกับชีนได้ยังไง ต้องการอะไรจากชีน...บอกมาเดี๋ยวนะ"
"มีน...มานั่งก่อน..." ผมดึงให้มีนนั่งลงข้างๆตัว
"ชีน...กูหิวข้าว...ไปต้มมาม่าให้กินหน่อยสิ"
"มึงมีสิทธิ์อะไรมาใช้ชีนของกู....ชีนกูใช้ได้คนเดียว" นี่ผมต้องมานั่งเป็นกรรมการห้ามมวยใช่มั๊ย
"สิทธิ์ที่กูเป็นแฟนชีนไง"
"เอ๊ย/เหวอ...."
""
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1180270 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก