หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[killer prince]

แหมๆ โจ๊กหวงจูนซะจริง คิกคิก

ดูแลจูนให้ดีน้า 


 

[lasom]

รักกันนานนะคุณดิว

[NUTTYZERO]

น่ารักเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน แต่ก็เสียดาย ไอ้กี้จะเข้ามาห้ามนายเอ็งทำไม

นานจะได้อ่าน NC 10+ เนี้ย 555+

[due]

"อ่อน...อ่อน...เอ๊ย....ตื่นได้แล้ว...ตื่นสิว่ะ...." คนบ้าไรวะขี้เซาชะมัดยาด ทั้งคุ้ย ทั้งขุดจากที่นอนยังไม่ยอมตื่นอีก
"ไม่อาว....จานอนนนนนนนนนน....."
"กูบอกให้ตื่น ไม่ตื่นกูปล้ำ...." เรียกมันจนบ้านจะพังครืนอยู่แล้ว...เลยต้องใช้วิธีขู่อย่างนี้
"ปล้ำเหรอ.....อืม...แจ๊บๆๆๆ....กูชอบ...ปล้ำ....เอาเอา...." มันงัวเงียตอบผม...นี่ขนาดผมขู่มันขนาดนี้มันยังไม่กลัวอีก...แหงสิ...มันรู้อยู่แล้วนี่ว่าผมไม่กล้า...
"จะตื่นไม่ตื่น....ไม่ตื่นกูไปหม้อสาวนะ...." ผมเลิกตะกุยมันแล้วกลับมานั่งข้างเตียงเฉยๆ...เหนื่อย
"ไปเลย....แต่กลับมา...มึง...ตาย..." มันเน้นชัดๆ...ทีละคำ...ด้วยรอยยิ้มที่ชวนสยอง...ไง...ยอมตื่นแล้วเหรอ
"ก็มึงอ่ะไม่สนใจกูเลย...เอาแต่นอนอยู่ได้...นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ...เวลาที่เราจะได้อยู๋ด้วยกันแค่สองคนมันก็น้อยลงทุกที...วันก่อนก็ไปหาไอ้ชีน...พรุ่งนี้ไอ้เสกไอ้ปาล์มก็จะมากันแล้ว...แล้วไหนอีกสามสี่วันพ่อๆแม่ๆก็จะมากันแล้ว...ตกลงนี่มึงรักกูจริงป่ะเนียะ..." บางครั้งมันก็น้อยใจจริงๆนะครับ...ไม่สนใจกันบ้างเลย...
"ขี้บ่นอย่างกะตาแก่ไปได้นะไอ้คุณโจ๊ก..."
"ก็คนมันน้อยใจนี่หว่า...ตกลงนี่กูบ้าอยู่คนเดียวใช่มั๊ย...บ้าที่จะเจอมึง บ้าคิดถึงมึง บ้าที่จะได้อยู่กับมึง กูบ้าไปเองใช่มั๊ย...มึงไม่ได้รู้สึกอะไรเลยใช่มั๊ย...แล้ว...."
"จุ๊บ!!!!!!..." มันดึงหน้าผมไปจูบปากมัน...แล้วล้มตัวลงนอนต่อ
"........"
"อ้าว...ไม่บ่นต่อแล้วเหรอ....กำลังเพลินเลย...ฟังมึงบ่นก็เพลินดี...ถึงจะเป็นเสียงบ่นแต่กูก็ยังอยากได้ยินเสียงมึงอยู่ดี...พูดต่อสิ..."มันพยักเพยิดให้ผมพูดต่อ...
"........."
"ใบ้กินซะแล้ว...ที่รักกู...น่าสานชิหายเลย..." มันพาตัวเองมานอนหนุนตักผมซะงั้น...รู้มั๊ยว่าผมกำลังพยายามอดทนอยู่ที่จะไม่ืำอะไรมัน ช่างไม่รู้ชะตากรรมตัวซะบ้างเลย
"........" ผมก้มสบตามันเพื่อให้มันได้รับรู้ในสิ่งที่ผมกำลังคิด...และดูเหมือนมันจะรับรู้ได้ด้วยเพราะใบหน้ากำลังซับด้วยสีเลือดอ่อน
"ไม่ต้องมาคิดทะลึ่งเลยมึง หยุดคิดเดี๋ยวนี้..ไม่หยุดกูไล่กลับบ้าน" มันจะเลื่อนตัวหนีผม แต่มีเหรอผมจะยอม ล็อคบ่ามันไว้ซะเลย
"งั้นขอจูบได้มั๊ย...จูบ...แค่จูบ..."
"กูควรจะรักมึงให้น้อยลงกว่านี้นะ....เพื่อที่กูจะได้ไม่ต้องยอมมึงไปซะทุกอย่าง..."
"งั้นกูก็ควรจะรักมึงให้มากขึ้นสินะ...มึงจะได้ยอมกูทุกอย่าง...แต่นี่รักกูมันก็สุดๆแล้วนะ...หืม...ว่าไง"
"มึงไม่ต้องรักกูมากขึ้นหรอก...แค่อย่าลดรักที่เคยให้มาก็พอแล้ว...จุ๊บ..." มันเงยหน้าขึ้นและดึงหน้าผมลงไปจุ๊บอีกครั้ง...
"หิวยังครับ...เดี๋ยวไปทำไรให้กิน...ว่าแต่อยากกินไรบ้างละ..." ผมจับแก้มนุ่มๆ ยุ้ยๆของมันเล่นไปพลางๆ
"กินทู้กอย่างที่โจ๊กทำ...." มันพูดพร้อมกับชูอะไรบางอย่างให้ผมดู
"อะไร..?"
"ตั๋วหนังไง..ไม่รู็จักเหรอ"
"ตั๋วหนัง?...."
"ก็มึงบอกอยากดูเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ"
"ใช่...แต่มึงบอกว่าไม่ชอบไม่อยากดูเรื่องนี้นี่..."
"ง่ายนิดเดียว....ก็กูรักมึงไง...รอบบ่ายสาม..." แล้วมันก็ทำท่าจะนอนต่อ...น่ารักซะขนาดนี้...อย่าหวังจะได้นอนเลย...ย้ากกกกกกกก
"เอ๊ย!!!!!!!...อะไรนี่..."ก็ผมดึงมันมากอดและระดมจูบมันไปทั่วเลยครับ
"รางวัลสำหรับคนน่ารักไง..จุ๊บ...จุ๊บ...จุ๊บ..."
"แก้มช้ำหมดแล้ว...พอแล้วโจ๊ก...จั๊กจี้..." มันกลิ้งลงจากตัวผม...แต่ยังคงหันหน้ามาสบตากันอยู่
"จูน..."
"หืม?"
"เราจะมีความสุขแบบนี้ตลอดไปใช่มั๊ย....เราจะรักกันอย่างนี้ตลอดไปใช่มั๊ย...เราจะมีกันและกันอย่างนี้ตลอดไปใช่มั๊ย...เราจะจับมือกันไปแบบนี้ตลอดใช่มั๊ย....มึงอย่าปล่อยมือจากกูนะ..."
"รักกูมากขนาดนั้นเชียว..."
"มากไม่มากไม่รู้...รู้แต่ว่าอยากให้เราเป็นแบบนี้ตลอดไป..."
"คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ...จุ๊บ...จุ๊บ...จุ๊บ..." อุ่นจัง

[aeecd]

ยังน่ารักเหมือนเดิม อิอิ

[yui11]

ค้างงงงงงงงง

[DeJavu~ ★]

ค้างมากๆๆและหวานมากๆๆอ่าพี่ดิว

ชอบมากๆๆเลย

คิดถึงหายไปนานจัง

เค้าจะรอหนูจูนน่ารัก กับ โจ๊กสุดหื่น


อยากอ่านอีกอ่าพี่ดิว เค้าชอบเรื่องนี้มากๆๆเลย

[due]

แล้วผมกับมันก็มาเดินหล่อกันที่ห้างก่อนครับ...รอเวลาถึงรอบหนัง
ตากแอร์ฟรี...หึหึหึ...ช่วยชาติประหยัดพลังงานอีกทาง
"อ่อน...อยากหาไรเคี้ยวเล่นๆมั๊ย..."
"ไม่อ่ะ..ยังอิ่มๆอยู่เลย..." ผมขยับตัวห่างจากมันหน่อยหนึ่ง...แต่ดูเหมือนมันจะยังไม่รู้สึก...เพราะยังชวนผมคุยไปเรื่อยๆ
"ตอนแรกทำไมกูชวนดูเรื่องนี้ถึงไม่อยากดูล่ะ..."
"ก็แค่ไม่อยากดู..ตอนนี้ก็ยังไม่อยากดูหรอก...แต่เห็นมึงอยากดู...กูก็เลย..ดูก็ได้..."
"ไอ้น่ารักเอ๊ย..." แล้วมันก็ดึงผมเข้าไปซะติดมันเลยแถมยังโอบไหล่ด้วย....แต่ผมนี่ตกใจเลยครับ
"เอ๊ย!!!!...ทำไรอ่ะ" ผมผลักมันออกอย่างลืมตัวเลยครับ พอเห้นหน้าเหรอๆหราๆของมันก็นึกออกว่าตัวเองทำไรเชี่ยๆลงไป
"เป็นไรอ่อน...ทำไมต้องผลักกันซะแรงขนาดนี้ด้วย..." ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ
"ปละปละเปล่า...ก็มันร้อนอ่ะ..มันร้อน แล้วมึงก็มากอดทำไมละ...อึดอัด..." ผมคิดคำแก้ตัวได้แค่นี้เองครับ
"ร้อนทั้งที่แอร์เย็นฉ่ำซะขนาดนี้นี่นะ...ฮึ...ถ้าคิดจะโกหก...อย่าให้คนอื่นจับได้..."
"งั้นขอโทษ...ไม่ได้ตั้งใจ..."
"ก็ได้...งั้นมึงมาเดินข้างๆกูได้ยัง..."
"ก็ได้...."
แล้วผมก็กลับไปเดินข้างๆมันอีกครั้ง
เราก็เดินฆ่าเวลากันไปเรื่อยๆ
แต่ทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆนะ

"โจ๊ก...มึงรู้สึกมั๊ยว่ามีคนมองเราตลอดเลย...ไม่ว่าเราจะเดินไปทางไหน..." ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะครับ
"ก็มึงกับกูหน้าตาดี ไม่เห็นแปลกที่จะมีคนมอง" มั่นมากมึง
"มึงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอโจ๊ก...ที่มีคนมองเราแปลกๆ"
"แล้วกูกับมึงแปลกตรงไหน...มึงมีเขางอกที่หัวเหรอ...หรือว่ากูเดินสี่ขา มีหาง หูยาว ตาสี่ตา หูสิบหู...กูกับมึงเป็นอย่างนั้นเหรอ..."
"กูพูดดีดี...กวนนะมึง...กูแค่รู้สึกไม่ชินกับสายตาของคนอื่นที่มองเราแค่นั้นเอง"
"แล้วเมื่อไรจะชิน. .." เสียงมันห้วนๆนิดหนึ่ง
"ไม่รู้สิ...มันแปลกๆ..มันเหมือนเค้ามองเราแบบสงสัย..แบบ...ไงไม่รู้ว่ะ..."
"มึงแคร์สายตาเหล่านั้น..." มันหยุดเดินแล้วครับ แล้วหันมาคุยกับผมแบบจริงๆจังๆ
"เปล่า...แค่ไม่ชอบ ไม่อยากให้ใครมอง...เวลาที่กูเดินกับมึง...ไม่อยากให้ใครซุบซิบเวลาที่กูกับมึงเดินผ่าน..."
"มึงอาย...มึงกลัว...มึงก็มึงนะจูน...กูคิดว่ามึงจะเปลี่ยนไแล้ว..แต่เปล่าเลย มึงไม่เคยเปลี่ยนเลย ไม่เคยเปลี่ยน..."
"โจ๊ก!!!!!!" มันเดินลิ่วตัวปลิวไปโน่นแล้วครับ ไม่รอกูเลย
"........."


"รอกูด้วย...มันหายไปไหนแล้วนะ...." ผมกดโทรศัพท์หามัน

"อยู่ไหน?" ผมถามทันทีที่มันกดสายรับ ยังดีที่มันยังรับสายผม
"ก็มึงอายที่จะเดินข้างๆกูไม่ใช่เหรอ..."
"............"
"มึง...มึงไม่ชอบให้ใครมองเราเดินด้วยกันไม่ใช่เหรอ..." เสียงมันไม่ได้โกรธ...ไม่ได้โมโห...แต่ผมว่าผมยอมให้มันด่าใส่ ตะโกนใส่ซะยังดีกว่ามาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแบบนี้
"ไม่เอาน่าโจ๊ก....กุไม่ได้คิดอย่างนั้นซะหน่อย..."
"กูจะกลับบ้าน...กูหมายถึงบ้านกูอ่ะ...มึงกลับเองได้นะ..."
"โจ๊ก...โจ๊ก...มึงอยู่ไหน..อย่าทำแบบนี้เลย...กูขอร้อง กูขอโทษ...มึงอยู่ไหน..บอกมาสิกูจะไปมึง...กุอยากเห็นมึง..." ผมหันมองไปรอบๆ...แล้วก้อนแข็งๆก้ขึ้นมาจุกที่ลำคอ...ขอบตาร้อนผ่าว...ผมทำผิดไปอีกแล้ว ผมไม่ได้ตั้งใจนะ...ไม่ได้ตั้งใจเลย...อย่าโกรธเลย ขอโทษ
"แค่นี้นะ...กลับบ้านดีดีละ..." มันไม่ยอมฟังผมเลย
"กูจะรอมึงนะ...." ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนกดวางสายก่อนกัน...รู็แต่ว่าตอนนี้ผมอยากร้องไห้จริงๆ

ผมเดินไปซื้อน้ำไว้ 2 แก้ว เผื่อมันจะกลับมา




เวลา 18.30 น.
"ตั๋ว 2 ใบครับ..."
"โค้ก 2 แก้วครับ..."











เวลา 20.00 น.
"ตั๋ว 2 ใบครับ..."
"โค้ก 2 แก้วครับ..."









เวลา 22.30 น.
"ตั๋ว 2 ใบครับ..."
"โค้ก 2 แก้วครับ..."






เวลา 22.45 น.
"ในที่สุดมึงก็มา..."คนที่ผมรอ ในที่สุดเค้าก็มา  เค้ากำลังยืนหอบจนตัวโยนอยู่หน้าผม...หน้าชื้นไปด้วยเหงื่อทั้งที่เวลาก็ค่อนข้างดึกแล้ว
"มึงทำบ้าอะไรของมึงห๊า!!!!!!!...มึงรู้มั๊ยว่ากูเป็นห่วงแค่ไหน....โธ่เว้ย!!!!" คนเริ่มหันมามองทางพวกเรามากขึ้นเพราะโจ๊กมันพูดเสียงค่อนข้างดัง ดูมันจะหัวเสียไม่น้อยเลยครับ...แต่คราวนี้ผมกลับไม่รู้สึกอะไรกับสายตาเหล่านั้นที่จับจ้องมองมาทางเราเลย เพราะสายตาผมในตอนนี้มีแต่มันเท่านั้น มันเท่านั้นจริงๆ
"วิ่งมาเหนื่อยมั๊ย....ดื่มน้ำก่อนมั๊ย...กูซื้อน้ำไว้ให้มึงตั้งหลายแก้วแนะ..." ผมก้มลงหยิบแก้วน้ำใบที่ซื้อสุดท้ายยื่นให้มัน แต่มันไม่ยอมรับไป กลับเบนสายตาไปทางเก้าอี้ที่ผมนั่งเมื่อกี้...แก้วน้ำตั้งเรียงอยู่ 7 ใบ แก้วใบแรกๆที่ผมซื้อมาน้ำแข็งละลายเกือบหมดแล้ว หยดน้ำเกาะพราวรอบแก้ว...ส่วนแก้วที่ผมซื้อให้มันยังพอดื่มได้อยู่เพราะเพิ่งซื้อมาไม่นาน

มันเอามือลูบหน้าแรงๆแล้วก็ลากผมออกมาจากตรงนั้นไปยังห้องน้ำ
ซึ่งจะถือว่าโชคดีหรือดชคร้ายกันแน่ก็ไม่รู้เพราะไม่ีคนอื่นอยู่เลย...แน่ละนี่มันกี่โมงกี่ยามเข้าไปแล้ว

"มึงทำบ้าอะไรของมึง!!!!...ทำไมไม่กลับบ้าน...แล้วโทรมาทำไมไม่รับ..." เสียงมันยังคงจริงจังและดุ
"ก็จูนรู้ว่าโจ๊กต้องมาไง...." แต่เสียงผมราวกับอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ที่มีสายลมพัดผ่านแผ่วเบา
"ทำไมอะไรทำไมไม่คิดบ้าง...กุโทรมาก็ไม่รับ...ไปหาที่บ้านก็ปิดไฟมืดสนิท  ถามจริงเหอะเคยนึกถึงกูบ้างไหมว่ากูจะรู้สึกยังไง...ว่ากูจะห่วงมึงจนแทบบ้า...เคนรู้บ้างมั๊ย..." มันจับตัวผมเขย่า...จนผมรู้สึกว่าตัวเองคงมีน้ำตาคลอแน่...มันเลยยอมปล่อยแล้วหันไปทุบผนังแทน
"จูนแค่อยากให้โจ๊กเห็นว่า...ฮึกๆๆ...จูนก็รอโจ๊กได้เหมือนกัน...ไม่ใช่โจ๊กคนเดียวหรอกที่รอจูนได้...จูนก็รอโจ๊กได้เหมือนกัน ไม่ว่านานแค่ไหนก็รอได้...รอได้จริงๆนะ...รอโดยไม่ลุกไปไหน ไม่มองใคร รอที่เดิมตลอด..."
"..........." มันหยุดแล้ว แต่ยังไม่ยอมมองหน้าผม
"อยากดูหนังที่โจ๊กอยากดู...อยากดูหนังกับโจ๊ก...นะ"
".........."
"นี่ไงตั๋ว...จูนซื้อไว้ทุกรอบเลย...เพราะจูนรู้ว่าโจ๊กต้องมา...ไม่ว่านานแค่ไหนโจ๊กก็จะมา...โจ๊กจะไม่ปล่อยให้จูนรอเก้อหรอก...รู้.."
".........." มันไม่พูดอะไรแต่กลับดึงผมเข้าไปกอด...
"โจ๊ก...กูขอโทษ...ต่อไปกูจะไม่แคร์สายตาคนอื่นอีก...ฮึกๆๆๆๆ....จะไม่สนใจคนอื่นที่มองเรา...ฮึก...อย่าโกระนะ...ขอโทษ...ขอดทษจริงๆ..."
"รักมากขนาดนี้...จะโกรธได้ไงละครับ...." ผมกอดผมกระชับขึ้นและหอมผมผมด้วย ผมกอดตอบมันและเขย่งเท่าหอมแก้มมันด้วย
ต่อไปใครอยากมองก็มองไปสิ...ใครอยากจะคิดอะไรก็คิดไป ผมจะแคร์คนๆนี้เท่านั้น คนอื่นไม่เกี่ยว
"ตาช้ำหมดแล้ว..." ผมค่อยๆเกลี่ยน้ำตาให้ผมเบาๆ
"บทลงโทษของคนนิสัยไม่ดีไง....ไม่โกรธแล้วนะ..."
"คร้าบ......ตาบวมขนาดนนี้จะดูหนังไหวอีกเหรอ."
"........." ผมส่ายหัวแทนคำตอบ ปวดตาไปหมดแล้วด้วย แถมปวดหัวอีก
"ซื้อตั๋วมาตั้งแปดใบ แต่ไม่ได้ดูซะกะรอบ..."
"ไม่เป็นไรหรอก..."
"หืม...?"
"ตังค์มึง...ไม่ช่ายตางค์กู....."
"มันน่านัก...." มันขยี้หัวผมซะยุ่งไปหมดเลย
"ให้ลงโทษ.....จุ๊บ..." ผมเขย่งไปจุ๊บปากมันเบาๆทีหนึ่ง
"หึหึหึ...กลับบ้าานเหอะ...ตาแดงไปหมดแล้วนั่นนะ...ปวดหัวด้วยเปล่า..."
"อืมๆๆๆ....."

ผมกับมันเดินออกมาจากห้องน้ำ เดินผ่านเคาน์เตอร์ขายตั๋ว โห คนเยอะน่าดู สงสัยหนังเรื่องอื่นจบพอดี คนเลยเยอะน่าดู นั่นไง...มีคนหันมามองทางเราอีกแล้ว
"หืม?" ไอ้คนข้างๆก้มลงมามองผมหน่อยหนึ่ง
"คนเยอะ...กลัวหลงทาง จับมือกันไว้ดีกว่า อุ่นดีด้วย" มันกระชับมือผมให้แน่นขึ้น
อุ่นจัง...ผมเดินผ่านคนกลุ่มแล้วกลุ่มเล่า สายตาของพวกเค้่าผ่านมาก็ผ่านไป..ไม่ได้ทำให้ผมสุขมากขึ้นหรือทุกข์น้อยลง...แล้วผมจะไปสนใจทำไมมากมาย ผมควรจะสนใจคนที่จะอยู่กับผมตลอดไปต่างหาก
"หึหึหึ...ไม่อายคนอื่นมองแล้วเหรอ..."
"สายตาคนอื่นทำร้ายกูไม่ได้หรอก...แต่สายตาที่เจ็บปวดของมึงสามารถฆ่ากูให้ตายได้...."
"เน่า...แต่กูชอบนะ...หึหึหึ"



ตรงประตูทางออกมีกลุ่มวัยทีนสาวๆประมาณสามสี่คน
พวกเธอมองมาทางพวกเราและก้มลงมองมือที่จับกันอยู่ของเราและเงยมามองหน้าพวกผมอีกครั้ง
ผมกระชับมือเราให้แน่นขึ้น..ไอ้บ้านี้ก็หัวเราะหึหึหึบ้าอยู่ได้
และตอนที่ผมกำลังจะเดินผ่านกลุ่มพวกเธอไป
"ไม่ต้องมองหรอกครับ...คนนี้แฟนผม...ผมหวง...หึหึหึ..." ผมเหลียวหลังไปมอง สาวๆกลุ่มนั่นตาค้างเลยครับ
แต่ไอ้โจ๊กไม่ได้สนใจอะไร ก็ประโยคเมื่อกี้ผมพูดเบาๆนิครับ...แต่สาวๆกลุ่มนั้นคงจะได้ยินชัดเจนเชียวแหละ



"กูรักมึงนะ..." จู่ๆมันก็บอกรักผมซะงั้นตอนที่กำลังจะเดินเข้าประตูบ้าน แต่มืดมากเลยไม่รู็ว่ามันบอกผมด้วยสีหน้าแบบไหน
"ชส์...เน่า..."  ผมนี้เขินตายไปเลยหน้างี้ก็ร้อนผ่าว ไม่ว่ามันจะบอกรักกี่ครั้ง็ก็ยังเขินและอยากฟังไม่รู้เบื่อ
"แต่มึงก็ชอบและกำลังเขินด้วย..."
"ชิส์...ทำเป็นรู้ดี...มืดออกขนาดนี้มึงรู้ได้ว่ากูเขิน..."
"รู้สิ..."
"แล้วรู้ได้ไง..."
"เพราะกูอยู่ในใจมึงไง..." ตายสนิทเลยกู....

[yui11]

 

[ao16]

 "เพราะกูอยู่ในใจมึงไง..." 

[aim]

เขินจังเลย

[MoMoRin]

สรุปแล้ว....เน่าพอๆกันละน้อออออ 

[bun]

"เพราะกูอยู่ในใจมึงไง..."
คิดได้ไงอะ
มดขึ้นแล้วนะเนี้ยะ

[maxiez2p]

"เพราะกูอยู่ในใจมึงไง"
เอาใจเราไปเลยนาย

[Bejae]

โหหหหหห โจ๊ก จูน ทำแก้มแตกอีกแล้วววว 

[nopkar]

แอบมีตอนพิเศษใ้ห้หายคิดถึงด้วยยย
ขอบคุณนะค้าบบบบบบบบบบบ

[u-only-one]

ชริส์ สองคนนี้เน่าตลอด........ แต่เจ๊ชอบ 55555++ 

[dragonnine]

เพราะกูอยู่ในใจมึง 55555

หวานกันตลอดเลยนะ

[iRo]

ชอบจังเลย

ขอบคุณนะคับ 

[kihaezzzzzz]

น่ารักทั้งคู่ หวานนน น

[Rafael]

ได้ใจกันไปเลยทีเดียวคู่นี้
อิอิ

[piride]

   เขินแทนเลยอ่าตอนนี้

[Maprang_W]

สนุกมากเลยค่ะ  มีนิยายแบบนี้ไม่กี่เรื่องที่ทำให้เราทนอ่านจนจบได้  นิยายเรื่องนี้ของคุณดิว เป็นเรื่องแรกจริงๆที่ทำให้รู้ว่า  เออ...ไม่มีบทบรรยายก็สนุกดี  มีแต่บทพูดก็ซาบซึ้งได้  เป็นเรื่องแรกจริงๆ  เพราะถ้าเจอนิยายแบบนี้นะ  อ่านไม่เกินสี่ห้าบรรทัดก็กดปิดแล้วค่ะ  ชื่นชมตัวละครทุกตัวที่คุณดิวสร้างขึ้นมา  แม้ว่าจะไม่อยากให้จบเลย เพราะรู้สึกว่ามันยังต่อได้อีก  ไม่ได้คาดหวังเอ็นซี  นึกไม่ออกเลยว่าฉากอย่างว่าของคู่นี้จะเป็นไง  เพราะรักแบบที่พวกเขาเป็นอยู่  จะหาผู้ชายแบบโจ๊กได้ที่ไหนเนี่ย  น่ารักมาก  ส่วนจูนนะ  ได้ใจเราไปเต็มๆ  ผองเพื่อนทั้งหลาย เสก ปาล์ม เกต แพม ชีน สอง อ้อย ฯลฯ  ต้องขอบคุณที่ทำให้สองคนนี้เค้าได้รู้ใจกัน  โดยเฉพาะคำแนะนำของกลุ่มเพื่อน  น่ารักมาก  ประทับใจและอยากอ่านต่ออีกสักนิดสักหน่อย   จะมีต่ออีกมั้ยคะ แม้ว่ามันจะย้ายมาบอร์ดจบแล้วก็ตาม แอบหวังอยู่นะ

[Theodore]

อร๊ายยย น่าร๊ากกกกก

[Mura_saki]

กลับมาคราวนี้ใส่ความน่ารักลงไปได้ดีทีเดียว

คิดถึงน้องจูนจริงๆๆๆ

มาแต่งอีกนะดิว

รอเสมอ

[หลงไหลในม่านหมอก]

เค้าซึ้งจนน้ำตาร่วงเลยตัวดิว

  มิสคนแต่งเน้อ

[RGB.__]

ว๊ากกกกกก ตอนพิเศษ
ไม่รู้ว่าเคยเม้นเรื่องนี้ไปรึยัง แต่อ่านมานานแล้วแหละ 
เป็นไม่กี่เรื่องที่บรรยายแบบนี้แล้วติดหนึบ น่ารักจริงๆ
ถูก ทำไมต้องสนใจคนที่ไม่แคร์เรา 
ว่าแต่... จนปัจจุบันเค้าก็ยังไม่ได้กัน 


โจ๊กจูนคนแต่ง 

[IceMonster]

สวัสดีค่ะ มาเป็นรอบที่สองหลังอ่านจบไปอีกหนึ่งรอบ
อร๊ายยย น่ารักมากมายเลยทั้งสองคน
พี่ดิวก็เขียนดีมากเลย

แต่หลังอ่านจบไปสองรอบ
ความสงสัยของไอซ์ก็ยังไม่หายไป 

1. ตอนที่บอกว่ามีคนฝากจดหมายมากับน้องม.ต้นนี่ยังไม่บอกเลยว่าเขียนว่าอะไร
(แบบว่าอยากเจือกอะค่ะ ^^) ไอซ์ยังอยากรู้อยู่นะคะ 

2. ตอนที่พี่ชีนบอกว่า มีแต่จะเหยียบให้จมดิน บลาๆๆ พี่ชีนเค้าทำอะไรไว้หรอคะ
(ตามเดิมค่ะ ยังไงไอซ์ยังอยากรู้อยู่ดี)

3. แล้วตอนที่พี่โจ๊กมีเรื่องกับพี่ชีนเพื่อปกป้องพี่จูนแล้วโดนพักการเรียน นี่ตกลงพี่ชีนเค้าพูดอะไรหรือทำอะไรหรอค่ะ ไอซ์อยากรู้??

ยังมีอีกหลายข้อสงสัย แต่ไอซ์จำไม่ได้ เดี๋ยวถ้าจบรอบที่สามเมื่อไหร่แล้วจะมาถามใหม่ 

ใครรู้ช่วยตอบทีนะคะ สงสัยอย่างแรง 

สุดท้าย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
รักพี่เสกอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง 
จุ๊บๆ

[hotladyanyavee]

เขินมาก

[babanabekuya]

น่ารักมากๆ ขอบคุณนะคร้าาาาบ