หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[MookHo]

 

คิดถึงโจ๊ก-จูน  คิดถึงพี่ดิว
มุกไม่อยุ่อัพเป็นว่าเล่นเลยนะ

เรื่องนี้ไม่เหมือนเรื่องอื่นจริงๆ
รู้สึกดีมากกกกกกกกกกกกกกกกก

ขอบคุณนะพี่ดิว
 

[noomasoi3]

ชอบจริงชอบจังชอบมากกกกกกกกกกกกก
อ่านจบใน2วัน จูนกะโจ๊กน่ารักสุดๆ
คุณดิวเขียนเก่งมากๆตัวละครมีมิติทุกตัว
อย่าทิ้งงานเขียนนะคะ เขียนต่อไปนะคะ
จะติดตามผลงานของคุณดิวต่อไป...ต่อไป...และต่อไปค่ะ

[yotaka]

รักเรืองนี้จัง

คิดถึง โจ๊ก จูน มากๆ

[yui11]

 

[Still_14OC]

เกือบสามวันมานี้ ทำให้ รู้ ว่า หลงรัก จูน-โจ๊ก เพิ่มขึ้นมาอีกแล้ว 

[sato]

ผมพึ่งได้เข้ามาอ่านอ่ะครับ เริ่มอ่านแต่แรกเลย ใช้เวลาช่วงเสาร์อาทิตย์ แต่ก็แค่สองอาทิตย์เองนะครับ อ่านจนจบถึงตรงนี้
ผมรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องนี้ เพราะบางซีนมันก็ช่างคล้ายกับชีวิตของผมจริงๆ ผมเลยรู้สึกร่วมด้วยทั้งสุข ทุกข์ เศร้า
ดีใจ เสียใจ ผมขอชมผู้แต่งนะครับว่าแต่งได้ดีมากๆครับ โดยเฉพาะบทของ พ่อและแม่ของทั้งสองคน ซึ่งหาได้ยากยิ่งในชีวิตจริงๆ ที่ผู้ใหญ่จะเข้าใจความรักรูปแบบนี้ แต่ผมก็หวังว่ามันจะเป็นจุดเริ่มที่ดีนะครับ อยากให้ผู้ใหญ่ได้อ่าน ได้คิด ในแบบพ่อแม่ของโจ๊กและจูน บ้างสักนิด
ชีวิตรักแบบนี้คงจะสวยงามมากว่าที่เป็นอยู่ในสังคมปัจจุบันนะครับ....ขอบคุณครับที่เขียนเรื่องดีๆให้ได้อ่านกัน

[sunsun]

หลังจากเป็นนักอ่านเงามาจนจบ เพราะเพิ่งจะมีเพื่อน แนะนำให้มาอ่าน อยากบอกว่า สนุกมากจริงๆ อ่ะจ้า
รักโจ๊ก จูน ยิ่งอ่านไปยิ่งรักมากขึ้น นิยายเรื่องนี้มีหลายอารมณ์มากๆ เวลาดราม่าก็ดราม่ามากก บทจะหวานก็หวานซะ
คือเหมือนเราได้ร่วมทุกข์ ร่วมสุข ไปกับตัวละคร โจ๊ก จูน ด้วยตลอด
แม้ในบางเหตุการณ์จะพาให้หัวเสียอยู่บ้างก็ตาม
โดยเฉพาะ หนูจูนเนี่ย ไม่ได้ดั่งใจหลายรอบมากกกกกกกกกกว่าทุกอย่างจะลงตัว เล่นเอาเหนื่อยเลย
และส่วนใหญ่จะคอยลุ้นแทนโจ๊กมากๆ ในขณะที่คนอื่นๆด่าโจ๊ก ว่าโจ๊ก กัน เชียร์ชีนกันบ้างไรบ้างแหละ เรากลับไม่เคยว่าโจ๊กเลย เรามักจะมองเห็นถึงเจตนาและเหตุผล ของโจ๊กเสมอ เหมือนตัวเองเป็นโจ๊กยังไงยังงั้น จริงๆนะ 5555+  
(บางทีก็ด่าชีนในใจด้วยซ้ำ 555 เช่น อิชีนมาอีกและ แม่งเดี๋ยวเค้าก็เข้าใจผิดกันอีกหรอก , น่าน อิชีนจะตื้ออะไรนักหนาว่ะ , แนะ หนูจูนจะไปกับชีนทำไม อารายแบบนี้ แม่ยกชีนอย่าว่ากันน้า เฮอๆๆ)
แม้กระทั่งตอนจบก็คิดว่า ทุกอย่างโอเคแล้ว ยังไงก็ค่อนข้างรับรู้ได้ว่า สองจอเค้ารักกันจริงๆ ไม่รู้อ่ะ ตั้งแต่ที่ได้อ่านมา มันทำให้มั่นใจในตัวของสองคนนี้มาก
ขอบคุณคุณดิวค่ะ ที่แต่งนิยายดีๆ สนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน เก่งมากๆ เลยจ้าา ^____^  
 

[suginosama]

อ่านแล้วยิ้มแก้มปริเลย น่ารักมากค่ะ^^

[watcharet]

ดันครับดันๆๆ 

[Oat27]

ชอบ เรื่องนี้ 

[hardened-boy]

น้องดิว น่ารักเหมือนเดิมเลยครับ

[yui11]

 


ต่อด่วนๆๆนะนะนะ  ขอร้องนะค๊าบบบบบบ

[yui11]

แง่ๆๆๆ  อย่าเงียบหายไปแบบนี้สิครับดิว

[ladymoon_yy]

    กว่าจะพูดว่ารัก เล่นเอาเราลุ้นหลายรอบ 

[azure™]

นิยายเรื่องนี้ เป็นนิยายที่น่ารักที่สุด เท่าที่ผมเคยอ่านมาตั้งแต่รู้จักเว็บนี้เลยครับ (ไม่ได้เว่อร์นะครับ รู้สึกอย่างงั้นจริงๆ)
เป็นเรื่องที่ผมรู้สึกว่า มันอิงชีวิตจริงสุดๆ คือ ไม่เว่อร์ ไม่เหมือนนิยายมากไป
ไอ้รักเบาๆ ดูกันไปก่อนเนี่ยอ่ะครับ อันนี้ค่อยดูเป็นชีวิตจริงหน่อย

ผมนั่งอ่าน 152 หน้ารวดเดียวเลย ไม่ข้ามสักหน้า สักตอน ทั้งหัวเราะ ร้องให้ และ เขินอาย มากับตัวละครตลอดทั้งเรื่อง
จูนโชคดีมากๆเลยนะครับ ที่ได้เจอคนดีๆ ที่รักจริงอย่างโจ๊กเนี่ย โจ๊กก็โชคดีเหมือนกัน ที่ได้เจอคนแบบจูน
(เฮ้อ.. จะมีอย่างงี้สักคนให้เราบ้างไหม?)

ขอบคุณคนเขียน สำหรับเรื่องราวดีๆ อย่างเรื่องนี้นะครับ ^^

[IKeaw]

ผมอ่านเรื่องนี้ได้ สามวัน พร้อมกับอารมณ์ที่ซัดตีกันมั่วไปหมด

อ่านช่วงแรกๆ รู้สึกว่า สงสารจูนมากๆ ทำไมโจ๊กต้องทำแบบนี้


แล้วไหนจะเรื่องซีนอีก อะไรเนี่ย มาตอแยอยู่ได้

พอเริ่มกลางๆ เริ่มเชียร์โจ๊ก และในขณเดียวกัน ก็เริ่มหงุดหงิดกับน้องอ้อยมากๆ

อะไรของคุณน้องอ้อยครับบบบ

แล้วพอหลังๆ เริ่มรำคาญไอ่คุนจูนมากๆ มากเสียจนกระทั่งอ่านไปแทบทุบคีย์บอร์ด

จะลีลาอะไรนักหนา ตอบนี่มันยากเย็นมากเหรอ?

แต่พอมาช่วงใกล้จบ

ลุ้นมาก ว่าเมื่อไหร่จะบอกกันซักที...เข้าใจนะว่ากลัวความสุญเสีย แต่ทำไมไม่ยอมลองลุยดูบ้าง

ในเมื่อรู้ตัวเองแล้วนี่ แถมอีกฝ่ายก็ยืนยันกับความรู้สึก

จนเริ่มคิดเบาๆว่า ให้โจ๊กทิ้งแกแล้วให้ซีนเสียบแทนดีกว่ามั้ย?

แต่ก็ไม่ได้ เพราะรู้ว่าใจของจูนเลือกใคร(แหวะๆ)

แล้วยิ่งได้อ่านตอนจบ(รวมถึงตอนเสริมต่างๆ)

โดยเฉพาะตอนที่ บอกให้เจนกับเป้รู้ โอ๊ววว

หม่าย ก้อดดดดดด หวาน หว๊านนนนนนน อ่านจนคนอ่านแทบจะเอาหัวโขกหน้าจอคอม(เขินแทนวุ๊ย)

ขอบคุณนะครับดิว ที่เขียนเรื่องราวสนุกๆแบบนี้ แถมยังให้ข้อคิดกับคนหลายคน

และคนอีกหลายคนได้รู้สึกดีๆไปกับเรื่องนี้(ผมคนนึงหล่ะ ที่อิน แล้วก็ชอบมากๆ อยากเจอแบบนี้บ้างอะไรบ้าง แหะๆ)

ถ้ามีตอนพิเศษ ก็แบ่งปันอีกนะครับ

ขอบคุณมากๆครับ ตัวดิว (หุหุ) 

[kamikame]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
เรื่องนี้เขียนได้เป็นธรรมชาติมาก ค่อย ๆ ไปทีละเรื่อย
เนื้อเรื่องสนุกมากเลยฮ๊าฟฟฟฟฟ

[Singleman]

สนุกมากก เรื่องดีมากกก

[Moon_Crying]

ตอนนี้กำลังหานิยายอ่านอยู่ค่ะ แล้วก็จะเป็นโรคจิตหน่อยๆคือนอกจากดูชื่อเรื่องแล้วว่าถูกจริตกับเราหรือเปล่า ก็จะเปิดมาดูคอมเม้นท์หน้าท้ายๆค่ะ เพราะว่ามันจะเป็นช่วงๆของชีวิตว่าอยากจะอ่านเนื้อเรื่องแนวไหนยังไง แต่ไม่ได้แอบดูตอนจบนะ ฮ่าๆ อันนี้ขอเก็บไว้ลุ้นก่อนค่ะ
ส่วนที่เลือกๆอ่านเพราะว่ากลัวเจอเรื่องที่ดราม่ามากไปก็ไม่ดี ขำต๊องเยอะเกินก็จะดูล้นเกินพอดี ตบจูบๆแบบพิศาลก็ไม่ไหว ก็เลยเลือกๆอยู่ แล้วก็มาเจอเรื่องนี้เข้าค่ะ ยังไม่ได้อ่านนะคะ แต่เท่าที่ไล่อ่านคอมเม้นท์แล้วมีความรู้สึกบวกกับเรื่องนี้ว่าน่าจะเป็นเรื่องที่เราอ่านแล้วจะสบายใจอีกเรื่องหนึ่ง

เอาเป็นว่าขอตัวไปอ่านก่อนแล้วผลลัพธ์ที่ได้เป็นยังไงจะมาเม้นท์บอกนะคะ สัญญา

[OnlyInDream]

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้จริงๆ


แม้จูนจะหวั่นแค่ไหนในบางครั้ง แต่ก็มีโจ๊กที่หนักแน่น ทำให้มันเป้นไปได้อย่างลงตัว

~><~

[Moon_Crying]

ในที่สุดก็อ่านจบจนได้ ฮ่าๆๆๆ คือจะบอกว่าไงดีล่ะ อ่านไปยิ้มไป
จริงๆต้องบอกว่าช่วงต้นๆเรื่องจนถึงตอนที่จูนสับสนๆกับความรู้สึกตัวเอง
เป็นอะไรที่อ่านแล้วถอนหายใจไป แบบเข้าใจนะว่ามันคงมึนๆ งงๆ อะไรหลายๆอย่าง
แล้วยิ่งตอนมีชีนเข้ามาเนี่ย คือ ส่วนตัวเราคิดว่าคนช่างตื้อนี่แหละน่ากลัวของแท้
แล้วเราคิดว่าชีนนิสัยคล้ายโจ๊กมาก เพียงแต่ว่าความเป็นเด็กอาจจะมีมากกว่า
มันเลยเหมือนกับว่าเออคนสองคนนี้สูสีกันนะ มันอาจทำให้จูนจะชอบใครก็ได้
แต่ถ้าเรื่องความผูกพัน ยังไงโจ๊กก็น่าจะชนะเลิศอยู่แล้วอ่ะ
แล้วเรื่องนี้ชอบตรงที่ว่าผู้ใหญ่ในเรื่องดูมีความเป็นมนุษย์และมองอะไรตามความเป็นจริงดี
ไม่ได้ห้ามแต่ก็ไม่ได้สนับสนุน เพียงแต่ให้การกระทำเป็นตัวบ่งบอกและชี้อนาคต
เราว่ามันก็จริงนะ...ถ้าใครที่มีความรักในรูปแบบนี้แล้วได้ผู้ใหญ่แบบนี้คอยชี้แนะเราว่าดีมากอ่ะ
ส่วนเรื่องหลังๆมานี่คือหวานได้อีก อ่านไปยิ้มแก้มแทบแตก จูนแบบขี้อ้อนมากกกกกกกก
แล้วโจ๊กเป็นผู้ชายที่เราคิดว่าเออผู้ชายคนนี้เจ๋งดีอ่ะเหมาะกับจูนเป็นที่สุด
เรื่องนี้ไร้ nc แต่...เราว่ามันก็โอเคนะ คือ...คนอ่านรับรู้แค่ว่าจูนโอเคล่ะว่ายอมให้อะไรๆด้วยได้
เราว่าคนอ่านก็น่าจะจินตนาการต่อได้ว่า...หลังจากนี้ไปมันก็คงเป็นไปตามทางของมันแหละ

สรุปว่าเราชอบเรื่องนี้อ่ะ อ่านแล้วจี๊ดๆ มึนๆ บ้างในบางตอน แต่อ่านแล้วมีความสุขจริงๆนะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้ค่ะ

[due]

ไม่ได้เข้ามาหลายวันเลย
แต่ยังคิดถึงทุกคนนะครับ
อยากจะบอกทุกคนว่า...........คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกก


ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ที่ทั้งติและชม
ดีใจจริงๆครับที่เราเขียนเรื่องออกมาเรื่องหนึ่งและมีคนสนใจตามอ่านมากขนาดนี้
ไม่ได้เวอร์นะ....แต่มันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
คนที่เป็นนักเขียนอื่นๆก็คงเหมือนดิวแหละ
ยิ่งมีคนมาเม้นต์มาให้กำลังเยอะๆก็อยากจะเขียนงานออกมาให้ดีที่สุด...
เขียนเสร็จไปตอนหนึ่งก็ตั้งใจรอคอยเม้นต์กลับมาว่าคนอ่านจะรู้สึกยังไง...ชอบมั๊ย...สนุกไปกับเราด้วยมั๊ย

ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆครับ


ตัวดิว

[yui11]

แล้วพี่ตัวดิวจะมาต่อให้อีกมะไหร่อ่ะครับ

[sato]

ขอสนับสนุนให้ดิวมาเขียนต่ออีกนะครับ เขียนได้สนุกดีครับชอบๆ

[Asuke]

อ้ากกกก เขินแทนจูนเลยอ่ะคร้าบบบ

[whiteky]

สนุกดีฮะๆ

ชอบนายโจ้กจริงๆ ฮิฮิ

แต่ก็รักนายจูนด้วยนะ

[minimonmon]

 :เฮ้อ:อ่านไปลุ้นไปว่าจะลงเอยกันยังไงจะไปทางไหนกันดี โจ๊ก จูน น่ารักอ่ะ 

[tom-34018]

ผมเป็นคนหนึ่งที่ติดตามอ่านเรื่องนี้มาเหมือนกัน  อ่านมาก็ สองรอบแล้ว  และก็รู้สึกว่าเป็นนิยายที่ทำให้ผมร้องไห้บ่อยมากกกกก  ซึ้ง  น่ารัก  อ่านโดยที่ผมไม่เคยคิดหวัง  หรือ รอ  ว่าเมื่อไหร่จะมีฉาก NC แต่อ่านไปยิ้มไปเพราะมันไม่ต้องมีก็ได้  โจ๊กกับจูนน่ารักมากกกกก  น่ารักอย่างนี้ต่อไปนะ  รักที่สุด  รักคุณดิวด้วย  ขอบคุณมากครับที่แต่งนิยายดีดีอย่างนี้ออกมาให้อ่านกัน  ขอบคุณครับผมมมมมมมมมมมมม  ^^

[due]

วันนี้ผมทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ...ไม่ได้ตื่นเต้นดีใจที่จะได้ไปเที่ยว
แต่เพราะผมกำลังจะได้ใช้เวลาร่วมกับบรรดาผองเพื่อนที่สุดแสนจะน่ารักต่างหากละครับ...ส่วนเรื่องเที่ยวนะมันผลพลอยได้
เพื่อนที่ทำให้ผมมีมันและมีเราในวันนี้...กราบงามๆหนึ่งที
ยกเว้นไอ้เพื่อนเสกนะครับ เพราะที่มหาลัยผมเห็นหน้ามันจนอิ่มถึงขั้นจุกทีเดียว...แต่ยังไงก็รักมันแหละ..


"เป็นไรอ่อนนั่งยิ้มบ้าหน้าบานคนเดียวอยู่ได้..." นั่นมันปากมึงที่มีไว้ทักทายคนน่ารักอย่างหนูจูนเหรอ...ชิส์... มันถือถาดที่บรรจุถ้วยโจ๊กมา 2 ใบ... ฮิๆๆก็ผมไม่ยอมไปกินที่ห้องครัวเองนี่ครับ มันเลยเป็นหน้าที่ของโจ๊กที่ต้องยกมาให้ผมที่โซฟาหน้าทีวีแทน
"บ้า...แล้วรักมั๊ยล่ะ...หึ๊?" ขว้างค้อนด้ามใหญ่ไปหนึ่งอันพร้อมกับหยิบถ้วยโจ๊กมาสำเร็จโทษ...อร่อยเหาะไปเลย
"ถอนตัวไม่ขึ้นเชียวแหละครับบบบบ สงสัยอ่อนของเราขุดหลุมลึกมากไปหน่อย..." แล้วนั่นเสนอหน้าเข้ามาทำไม...รู้แหละอยากจุ๊บปากกูใช่มั๊ยละ...กูรู้ว่าปากกูน่าจูบ...แต่...ว่ากูบ้าใช่มั๊ย...งั้นอดดดดดดดดดดดดด...
"ทำไมอ่ะ?..." ฮ่าๆๆๆสะจายส์....มันว่าผมแบบงอนๆนิดหนึ่งเพราะมันจูบถ้วยโจ๊กแบบเต็มๆไงครับ...ผมเอาถ้วยโจ๊กมาบังหนังไว้...แทนที่จะได้จุ๊บปากผมกลับจุ๊บแก้มน้องลิงลายที่ถ้วยโจ๊กแทนซะงั้น....สม
"โทษฐานปากดีว่ากูบ้าไง...ชิส์...อ้ำ..." แล้วผมก็กินต่ออย่างอะเหย็ดอะหย่อยแกล้มด้วยความสะใจที่ได้กวนส้นมัน
"ก็บอกแล้วไงว่าถึงบ้าก็รัก....นะนะนะ ขอจูบหน่อย" ยังไม่เลิกง่องแง่งนะมึง...คิดว่าน่ารักตายล่ะ...ถึงจะน่ารักจริงๆก็เหอะ
"ชิส์...ระดับนายจูนซะอย่าง ไม่จำเป็นต้องขุดหลุมให้เหนื่อยหรอก...ใช้แค่หน้าตาบวกนิสัยที่สุดแสนจะเพอเฟ็คก็เหลือกินแล้ว" ผมมั่นใจครับ...แต่ โอ๊ย!!!! มึงผลักหัวกูทำไม...สำลักเลยเห็นมะ
"ใครบอกมึงถึงได้มั่นใจขนาดนี้...กูว่าหน้าตาก็งั้นๆแหละ...ส่วนนิสัยนี่นะ ไม่อยากจะพูด..." หน๊อยยยยยยยยยยยย
"งั้นก็ไม่ต้องพูด...อย่าพูดนะ...ไม่งั้นกูเอาตาย...." ผมชี้หน้าคาดโทษมันทั้งที่ถือถ้วยโจ๊กกอยู่นั่นแหละ




"โจ๊กอร่อยมั๊ย...หืม?..." น่านนนนนน...มันเสนอหน้าเข้ามาอีกแล้ว....หน้าที่ผมอีกละที่ต้องถอยห่าง เพราะเขิน
"ก็พอจะทนกินรสชาติินี้ได้ตลอดชีวิตหรอกนะ....แค่พอทนนะ ไม่ได้อร่อยอะไรมากมายหรอก"
"หึหึหึ...ต้องทนถึงขนาดนั้นเชียว แต่เห็นตักซะช้อนไม่วางเลย...อ๋อ ต้องรีบกินให้หมดๆไปใช่ป่ะจะได้ไม่ต้องกินอีก...นั่นๆๆจะหมดแล้ว"
"ก็เดี๋ยวคนทำเค้าจะเสียน้ำใจเอา อ้าว...หมดแล้วจริงๆด้วย..." ผมเอียงถ้วยที่ว่างเปล่าให้มันดู...ยังไม่อิ่มเลยอ่ะ
"ยังไม่อิ่มเหรอ?" รู้ใจกันอีกละ แต่ก็นะ มันจะไม่รู้ใจผมได้ไง เพราะใจผมไปอยู่กับมันตั้งนานแล้วนิ...
"ไม่เป็นไร...เดี๋ยวหาหนมกับนมกินเพิ่มอีกหน่อยก็อิ่มแล้ว" จูนทนได้
"อ่ะ" มันยื่นถ้วยของมันมาตรงหน้าผม
"อะไร?"
"ก็มึงยังไม่อิ่มไม่ใช่เหรอ...เอาของกูไปกินสิ" เหนื่อยจะเขินแล้วนะ
"แล้วมึงอ่ะ...กูเห็นมึงกินไปไม่กี่คำเองนะ"
"บอกให้กินก็กินเหอะน่า...เดี๋ยวกูได้นมกับหนมปังก็อยู่ท้องแล้ว" มันวางถ้วยของมันลงในมือผม แล้วหยิบถ้วยของผมเดินเข้าครัวไปเลย...แล้วจะไม่ให้ผมรักมันมากขนาดนี้ได้ยังไงละครับ...ว่ามั๊ย





ผมเข้ามาในครัวก็จัดการเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดล้าง...รวมทั้งถ้วยโจ๊กของอ่อนด้วยและเก็บเข้าที่จนเรียบร้อย
ทุกคนอาจจะมองว่าผมน้ำเน่า...แต่ถ้าคุณได้ลองรักใครซักคนด้วยใจรักจริงๆแล้วจะรู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันไม่ได้มากเกินไป
อยากจะดูแล อยากเห็นรอยยิ้ม อยากได้ยินเสียงหัวเราะ อยากกอด อยากสัมผัส...อ่อนไม่เคยเรียกร้องให้ผมทำอะไรให้เลย ผมเต็มใจที่จะทำทุกอย่างให้เค้าเอง ยิ่งเค้าไม่เรียกร้อง ผมยิ่งอยากทำให้ ยิ่งเห็นเค้ามีความสุข ก็อยากให้เค้ามีความสุขมากขึ้นไปอีก แต่ทั้งหมดนั่นเค้าจะต้องได้รับจากผมคนเดียวเท่านั้น...คนอื่นไม่มีสิทธิ์

ผมเดินฮัมเพลงออกมาจากห้องครัวด้วยอารมณ์ดีสุดๆๆ......แต่ตอนนี้ก็ชักจะหงุดหงิดแล้ว เมื่อ....
"เอ๊ย...มึงจะมาหากูจริงๆดิ....แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน...เออ กูก็อยากเจอมึงเหมือนกันแหละ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน...คิดถึงดิวะ...อืม คิดถึงมากกกกกกกกกก" มันคุยโทรศัพท์กับใคร แล้วทำไมต้องทำหน้าดีใจซะขนาดนั้น แถมยังชวนให้มาหาที่บ้านอีก แล้วไหนจะบอกว่าคิดถึงอีกละ ผมเดินไปนั่งโซฟาตัวที่ถัดมาจากของมัน
ด้วยบังเอิญหรือจงใจของมันไม่อาจทราบได้...พอผมนั่งปุ๊บ มันลุกปั๊บ อย่างกับเล่นไม้กระดกเลย แล้วมันก็เสตัวเองเดินไปคุยตรงมุมห้อง...
ผมเลยหยิบหนังสือขึ้นมาทำทีเป็นอ่าน แค่ทำทีนะครับ เพราะหูผมผึ่งรอฟังว่ามันจะพูดอะไรบ้าง ตาก็คอยมองว่ามันมีอาการยังไง
"ให้กูออกไปรับป่าว....ตอนนี้กูว่างอยู่...อืมอืม...เออใช่....จะมาเองเหรอ....ได้ๆเดี๋ยวกูบอกทางให้ มาไม่ยากกหรอก...ใช่...บ้านกูอยู่ไม่ไกลจากที่มึงอยู่ตอนนี้เท่าไร" แล้วมันก็จัดการบอกทางกับคนปลายสาย...ผมไม่เข้าใจมันเลย...มันหมุนซ้ายตอนที่บอกให้เลี้ยวซ้าย...หมุนขวาเมื่อเลี้ยวขวา...เดินตรงเมื่อบอกว่าทางตรง....มันจะทำเพื่อ?????? แล้วคนปลายสายจะเห็นมั๊ย...ผมนี่ตาลายกับมันเลยครับ...หมั่นไส้ด้วย ถ้าคนฝั่งโน้นโง่นัก....ก็ปล่อยให้หลงทางทางไปซิ..ดูซิจะหลงไปถึงดวงจันทร์รึเปล่า ก็อ่อนมันอธิบายซ้ำๆอยู่หลายรอบแล้วนิ...ผมก็มองตามตลอด...เลยตาลายเลย
"เอ๊ย...ไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากกูหรอก...แค่มึงมาให้กูเห็นหน้าก็ดีใจสุดๆแล้วละวะ อืม..ได้...แล้วเด๊่ยวเจอกัน" มันวางสายเสร็จก็หันมาคุยกับผมต่อทันที เห็นหัวกูแล้วเหรอมึง ชิส์
"โจ๊กเดี๋ยวเพื่อนกูจะมาหาที่บ้าน...ก็ไอ้...."
"มาก็มาสิ กูง่วงจะขึ้นไปนอนแล้ว" ใครจะมาจะไปก้ทำไปสิ ใครจะไปสน เดินขึ้นห้องแมร่งเลย...หรือว่าผมงอน....ได้ยินเสียงมันบ่นไรก็ไม่รู้ไล่หลังผมมา...
"คนแก่ขี้บ่น..." ผมตะโกนด่ามันไป...แต่ได้ข่าวว่ามึงแก่กว่ามันไม่ใช่เหรอโจ๊ก....มันชี้หน้าคาดดทษผมอีกแล้ว แต่ใครจะสน งอนโว้ย



ผมขึ้นมาบนห้องจะนอนก็นอนไม่หลับ เลยนั่งฟังเพลงไปเรื่อยๆ
.
.
.
.
.
.
ก็มีเสียงดังลั่นมาจากชั้นล่าง...สงสัยแขกมหากิตติมศักดิ์มาแล้ว

เสียงหัวเราะทักทายกันดังเชียว...ผมไม่สนหรอก

ผ่านไป 10 นาที ใครจะสน

ทำไมแค่เพื่อนกันต้องหัวเราะเสียงดังดีใจอะไรขนาดนั้นด้วย แต่ใครจะสน

ผ่านไป 20 นาที เพื่อนบ้าอะไรจะต้องมาชมกันว่าน่ารักด้วยละ...แต่ใครจะสนละ แต่จริงๆก็มีสนนิดหนึ่งอ่ะ

ผ่่านไป 30 นาที ไม่ไหวแล้วโว้ย ขนาดถึงขั้นชวนไปนอนที่บ้านด้วยกันเนียะ...มันมากไป...กูยอมไม่ได้

ตึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...เสียงฝีเท้าผมเองแหละครับ

"เกรงใจกันบ้างสิ...กูจะนอน คุยกันเสียงดังขนาดนี้ ไม่ต้องถ่อสังขารมาถึงนี่ก้ได้ ตะโกนมาจากบ้านก็น่าจะได้ยินแล้ว " ผมขอยืนเก๊กหล่อที่หัวบันไดก่อนนะครับ ...ได้ผลครับมันสองคนหุบปากฉับ แล้วหันมมองที่ผมเป้นตาเดียวกัน แต่เพื่อนอ่อนคนนี้หน้าตาคุ้นๆว่ะ ...ขอดูใกล้อีกหน่อย...ใกล้เข้าไปอีกนิด...ชิดเข้าไปอีกหน่อย และก้นั่งแหมะลงข้างๆอ่อนของกระผมเอง....เนียนเลยเรา
"จูน....นี่มึงยังคบไอ้หน้าปลาปักเป้านี่อยู่อีกเหรอ...กุนึกว่าเลิกคบกับมันไปตั้งแต่ครั้งนั้นแล้ว..."
"...." อึ้ง...... มันคือใครที่มาหาว่าผมเป้นปลาปักเป้า
"ดูมันสิ....สงสัยคงอยากคายพิษที่อมไว้จนแก้มบวมแล้วนั่นอ่ะ...ระวังแก้มจะแตกแล้วตายด้วยพิษของตัวเองนะ" มันว่าผมแก้มบวม แก้มที่ผมแสนจะภูมิใจว่าน่ารัก น่าจูบ น่าหม่ำ....อึ๋ย...
"แล้วมึงอ่ะ...พันธุ์ใหม่รึไง...หน้าเหมือนปลาตีน แต่ไหงปากหมาว่ะ..."
"ก็พันธุ์เดียวกับมึงนั่นแหละ....หรือว่าจะลองดู..."
"พอเลยทั้งสองคน เจอหน้ากันเป็นต้องกัดกันทุกทีซิน่า....มึงก้เลิกแหย่โจ๊กมันได้แล้วไอ้อู๋...โจ๊กมึงก็เหมือนกันกัดตอบเก่งจริงๆ" ไอ้อู๋นี่เอง ว่าทำไมหน้ามันคุ้นๆ
"มึงมาทำไม?"
"ก้จูนมันเพื่อนกู...แล้วนี่ก็บ้านเพื่อนกู...แล้วทำไมกูจะมาหามันที่นี่ไม่ได้"
"ใช่จูนเพื่อนมึง...แต่แฟะ...." ผมเกือบจะหลุดปากคำว่าแฟนออกไปแล้ว  แต่ยั่งปากไว้ทันเพราะผมไม่รู้ว่าอ่อนมันอยากให้ผมเปิดเผยเรื่องราวระหว่างเรากับคนอื่นมากน้อยแค่ไหน...ก้ผมแคร์ความรู้สึกมันนิ
"มึงจะพูดไร ก็พูดให้จบสิ"
"คือ...." ผมมองหน้าอ่อนแล้วก็ลังเล
"โจ๊กมันจะบอกมึงว่า....เพื่อนมึง แต่แฟนกูนะ...." อ่อนมันตอบหน้าตายเลยครับ ผมก็ได้แต่ อึ้ง ทึ่ง แล้วก็เยส....อ่อนมันบอกออกไปแล้วว่าเราเป็นแฟนกัน...รักมึงว่ะ
"เสร็จมันจนได้นะมึงจูน...ว่าแต่มึงชอบกินปลาปักเป้าตั้งแต่เมื่อไรว่ะ...หึหึหึ" ไม่เป็นไร ผมไม่โกรธ
"ไม่รู้เหมือนกันว่ะ...แต่พอรู้ตัวก้ขาดไม่ได้แล้ว..." ไอ้อู๋มึงจะเรียกว่าปลาพะยูนกูก็ยอมแล้วงานนี้  ก็อ่อนมันเคยพูดความรู้สึกของมันต่อหน้าคนอื่นเมื่อไรละครับ...ผมเลยได้แต่ อึ้ง
"ใบ้แดกไปแล้วรึไงมึง" ผมไม่โกรธคุณอู๋หรอกครับ เพราะ
"กำลังอยู่ในช่วงเก็บเกี่ยวความหวานอยู่นะ..."
"แหวะ..." มันสองตัวประสานเสียงกันเชียว

เราสามคนนั่งคุยกันต่อซักพักใหญ่ๆ อู๋มันก็ขอตัวกลับ จริงๆแล้วมันก็เป็นเพื่อนที่น่าคบคยหยึ่งนะ ถ้าลดความกวนส้นลงหน่อย ก่อนกลับมันยังไม่วายครับ
"ปักเป้า..." นั่นชื่อกูเหรอ
"ว่าไงปลาติง" แต่นี่ชื่อมึง
"ดูแลเพื่อนกูให้ดีนะ...กูดูแลของกูมาอย่างดีตลอด ถ้ามึงทำให้จูนเสียใจวันไหนกูจะมากระทืบมึงให้แก้มทะลักโพละเลย"  หัวเราะไรอ่อน
"เก็บติงไว้เหยียบปากมึงเองเหอะ...เพราะมึงจะไม่มีโอกาสได้กระทืบกูแน่...สัญญา"
"มั่นใจเชียวนะมึง" อ่อนมันหันมาแซวผมครับ
"ก้คนมันรักอ่ะ..." เลยโดนผมสวนไปหนึ่งดอก...สะจาย
"โอ๊ย...." ก้อ่อนนะสิครับเขินแล้วพาลมาเหยียบเท้าผมเฉยเลย
"อู๋...ว่างๆก็มาหากูอีกนะ...อีกเป็นเดือนๆเลยแหละกว่ากูจะกลับมหาลัย  หรือไม่ก็นัดกันไปดื่มหรือเที่ยวก็ได้ มึงสะดวกวันไหนยังไง ก็โทรหากูได้ตลอดนะ"
"ได้ตามนั้นเพื่อน...จูน...มึงมีความสุข..กูก็ดีใจนะ..." อึ๋ย...ภาพบาดตา ก็ไอ้อู๋มันดึงอ่อนของผมไปกอดซะเต็มเหนี่ยวเลยนี่ครับ

"ปักเป้า...." มันเรียกผมให้หันกลับมา
"ไร"
"กูเปลี่ยนใหม่แล้ว...มึงดูแลจูนให้ดีกว่าที่กูเคยทำนะ...ต้องดีกว่าเท่านั้น"
"ใจใคร...ใครก็รัก...แล้วไว้วันหลังเราค่อยมาวัดกันนะว่าใครจะคอแข็งแต่ตับอ่อนมากกว่ากัน"
"ตามนั้น..." ผมไม่รู้ว่าอ่อนกับอู๋ เคยสนิทและรักกันมากแค่ไหน มันเคยดูแลอ่อนของผมมาดีแค่ไหน ยังไง......แต่เชื่อเหอะว่าผมรักอ่อนมากกว่าที่มันรักและจะดูแลอ่อนได้ดีกว่าที่มันทำแน่นอน...ผมมากกว่ามั่นใจ...






ดีครับ...กลับมาแล้ว
ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่
หวังว่าตอนนี้คงทำให้ทุกคนยิ้มได้นะครับ
แล้วว่างๆจะมาลงอีกนะครับ

[Rafael]

กรี๊ดดด
คุณดิวมาต่อแล้ว เย่ 555
รักคู่นี้จัง น่ารักที่สุดด