-
สวัสดีครับ
ผมดิว
วันนี้ผมนำเรื่องใหม่มาให้เพื่อนๆอ่านกันนะครับ
หวังว่าเพื่อนๆคงชอบ
ชอบไม่ชอบยังไง ติชมกันได้
ขอบคุณครับ
------- :L2: :L2: :L2: :L2:
สวัสดีครับ
ผม นายทันดาว หรือนายจูน
ผมเป็นวัยรุ่นชายไทย ที่หน้าตาดีคนหนึ่ง(มั้ง) อายุ 18 ปี
ผมก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไปครับ...เหล่หญิง....ดื่มบ้างตามโอกาส.....ปากหมาตามกาลเทศะ......เฮฮา.....กล้าได้กล้าเสีย
ใจร้อน (นิดหน่อย) เกเรบ้างตามสถานการณ์......(แต่ส่วนมากจะได้อยู่แนวหลัง เพราะเพื่อนมันบอกว่า มันกลัวผมเสียโฉม เซ็ง)
ผมเป็นคนสนุกสนาน เข้ากับคนอื่นได้ง่าย (รึเปล่า แต่ถ้าสนิทแล้วถึงไหนถึงกัน)
แต่ถ้าไม่สนิทหรือไม่รู้จัก ผมจะไม่ชอบคุยด้วย
แต่ถ้าเข้ามาดีดีก็โอเคนะ
แต่อย่ามาร้ายหรือพูดไม่ดีกับผม ....... ได้ตายไปข้างหนึ่งแหละ
แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่ไม่ธรรมดาสำหรับผม
คือเพื่อนสนิทของคนหนึ่งชื่อ ไอ้อู๋ มันเคยบอกผมว่า ผมนะน่ารักเหมือนผู้หญิง
ตัวเล็กๆ ขาวๆ แก้มป่องๆ ตาโตๆ คิ้วเข้มๆ ผมชี้ๆ มันบอกว่าดูแล้วเหมือนทอมมากกว่าผู้ชายซะอีก
และมันก็ยังเคยบอกผมอีกว่า มีผู้ชายมาชอบหรือแอบมองผมบ่อยๆอะไรประมาณนี้แหละ
ผมไม่เชื่อหรอก
จะมีผู้ชายบ้าที่ไหนมาชอบผม เพราะผมเองก็ผู้ชายเหมือนกัน
ผมก็เลยเข้าฟิตเนสเพื่อทำให้ตัวเองเฟิร์มขึ้น
ไปเที่ยวทะเลบ่อยๆเพื่อให้ผิวคล้ำ
จะได้ดูแมนๆ
ได้ผลครับ ผมรู้สึกว่าหน้าอกตัวเองหนาขึ้นกล้ามแขนเริ่มมีบ้าง ผิวก็คล้ำขึ้น
ไอ้อู๋บอกว่าผมดูแมนขึ้นเยอะเลย...ใจเต็มร้อยเลยครับ
วันก่อนมีผู้ชายคนหนึ่ง เข้ามาบอกว่าชอบผมแบบตรงๆเลยครับ
ด้วยความ อึ้ง...ทึ่ง...โกรธ...ตกใจ.....เลยต่อยไปหมัดหนึ่ง....มันล้มทั้งยืนเลยครับ ผมตัวเล็กแต่หมัดหนักนะ ขอบอก
ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่อยู่ดีดีมีผู้ชายเดินเข้ามาบอกโต้งๆว่า ชอบ เลยตกใจ ยั้งหมัดไม่ทัน
มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งต่อไปใช่มั๊ยครับ
และอีกหลายๆครั้ง
ผมก็ยังตกใจและต่อยกลับไปทุกราย
มากเข้าก็มีถึงไล่ตะเพิดหรือไล่เตะ......ถ้าเข้ามาแบบแปลกๆเกินไป
เป็นไงชีวิตผมแปลกมั๊ย
และอีกอย่างที่แปลกคือ ............ผมจะร้องไห้เหมือนสั่งได้..........ถ้ามีใครมาพูดดีดี เพราะๆ นุ่มนวลกับผม ตอนที่ผมกำลังกลัว ตกใจ หรือเสียใจ
หรือไม่ก็ตอนที่กำลังโกรธ......ผมเกลียดนิสัยของตัวเองข้อนี้มากเลย
แต่แก้ยังไงก็ไม่หาย
แต่มันจะเป็นแค่กับคนบางคนเท่านั้น....ฟ้ายังพอมีตา
เรื่องส่วนตัวผมไม่ธรรมดาเลยใช่มั๊ยล่ะ
ผมเป็นเด็ก ม.5 กำลังจะขึ้น ม. 6
โรงเรียนต่างจังหวัด แถวภาคใต้ฝั้งทะเลอันดามัน
จังหวัดของผมเป็นจังหวัดเล็กๆ.........แต่สวยน่าดูเชียวแหละ
ผมเป็นคนเรียนปานกลางถึงเก่ง.......ป่าวหลงตัวเองนะ....
ผมมีความสุขและสนุกกับการไปโรงเรียนในทุกๆวัน
เพราะที่นั้น....ผมมีเพื่อนสนิทที่ผมสามารถคุยด้วยได้ทุกเรื่อง........
มีผู้หญิงที่ผมแอบชอบ .....ถึงเค้าจะไปชอบเพื่อนสนิทของผมแทนก็เหอะ
และมีผู้หญิงที่มาชอบผม.....แต่ผมกลับคิดกับเธอแค่เพื่อน
เอ้อ.....ทำไมชีวิตผมมันถึงได้เน่าขนาดนี้
ปิดเทอมแม่ขอให้ผมบวช...........
ผมก็ยอมนะ.........เพราะมันไม่ได้ลำบากอะไร
แต่ผมดันไปบวชตอนที่กำลังจะเปิดเทอมแล้วนี่ซิ
ผมกับคิ้วเลยงอกใหม่ไม่ทัน.........แต่ยังหล่อใช้ได้อยู่
พอผมสึกออกมา.......พ่อกับแม่บอกผมว่า.........
บ้านเราต้องย้ายไปอยู่อีกอำเภอหนึ่ง.เพราะพ่อต้องเปลี่ยนที่ทำงานใหม่
บ้านเราเลยต้องย้ายตามพ่อด้วย
และที่ทำให้ผมช็อคสุดๆ คือ.............ผมต้องย้ายโรงเรียนด้วย........
ย้ายตอนที่กำลังจะขึ้น ม. 6 เนี่ยนะ
พระเจ้าทำไมโหดร้ายกับผมได้ขนาดนี้...................
-
มาเจิมเรื่องใหม่เอิ๊ก ๆ ๆ
อยากอ่านต่ออ่ะ :o12: :o12: :o12:
ปล. ๆ ๆ กฏบอดอย่าลืมแปะด้วยนะค่าาาา....
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1049.0
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
^
^
^
แวะมาเจิมเด็กใหม่เหมือนกันคับ โทษฐานเดะใต้เหมือนกาน :laugh:
-
...อะ +1 ให้เป็นกำลังใจ ให้น้อง..ทอม ตัวเล็กๆ ขาวๆ แก้มป่องๆ ตาโตๆ คิ้วเข้มๆ ผมชี้ๆ..ใช่เลย
...พยายามสะกดคำให้มันถูกๆๆ นะจ๊ะ บางตัวพี่นั่งนึกว่ามันคืออะไร บางทีมันนึกไม่ออก
...มาเล่าบ่อยๆๆ นะเป็นกำลังใจให้จ้า..ชื่อเรื่องแบบนี้ มันจะสมหวังกันไหมหว่า... :L2:
-
น่าจาสนุกนะคับ ชอบๆ
แต่มะเหนมี"บทพูด" เรยแหะ
เจิมคับผม จาคอยติดตามเน้อ^^
-
เข้ามาเจิมด้วยคน อิอิ
เด็กใต้เหมือนๆๆกัน
มาลงบ่อยๆๆนะครับ
รออ่าน
-
“นายชื่อจูน ใช่มั๊ย” เธอรู้อีกแล้ว
“อืม” ผมเองก็มีมารยาทซะเหลือเกิน….. ก็บอกแล้วไงว่าผมพูดไม่เก่ง แต่รักหมดใจ…อิอิ
“แจนบอกนะ…นายเพิ่งสึกมาเหรอ” พูดมากจริง
“อืม…เราสึกมาได้ไม่ถึงอาทิตย์เลย” ผมพูดประโยคที่ยาวที่สุดแล้ว
“พูดได้มากกว่า อืม แสดงว่าเริ่มมีพัฒนาการที่ดีขึ้น” เธอคนนี้แรงใช่เล่นครับ
“…..” ยิ้ม
“แล้วไม่คิดจะถามชื่อเราบ้างเหรอ”
“อืม…แล้วเธอชื่อไรล่ะ”
“พิม….ดีใจที่รู้จักนะ” เหรอ
“อืม… ยินดี” พิมพ์เป็นผู้หญิงตาตี่ ผิวขาว ผมยาวเป็นลอนสวยตามธรรมชาติ พูดเก่ง (มาก) ตัวสูง ท่าทางกวนโอ๊ยใช่ย่อย
“แล้วเดี๋ยวจะแนะนำเพื่อนๆในห้องให้รู้จักนะ”
“ขอบใจ…ห้องน้ำอยู่ไหน”
“ชั้นนี้ห้องน้ำหญิง…ผู้ชายชั้นสามนะ”
“ ขอบใจ ”
ผมมาเข้าห้องน้ำ…จนกระทั่งได้ยินเสียงกริ่งเข้าแถว
แต่วันแรกผมก็โดดแถวซะแล้ว
ก็คนมันไม่รู้จักใครอ่ะ ก็เลยขี้เกียจ
ก่อนที่นักเรียนจะแยกย้ายกันเข้าห้องเรียนผมก็รีบกลับห้อง
กะว่าพอเพื่อนร่วมห้องเข้ามาถึงก็จะเห็นผมนั่งหล่อ หัวล้าน ไม่มีคิ้ว อยู่แล้ว
แต่ระหว่างทาง
“เอ๊ะ… นายอ่ะ… ทำไมไม่ลงไปเข้าแถว” โดนเข้าแล้วไง
“…….” ผมยกมือไหว้ครูคนนั้น แต่ไม่ยอมพูดอะไร
“ครูไม่เคยเห็นเรามาก่อนเลย…เด็กใหม่เหรอ”
“ครับ …ผมเพิ่งมาเรียนวันนี้วันแรก”
“เรียนห้องไหนล่ะ”
“6/11 ครับ”
“อืม…พอดีเลย คาบแรกครูก็สอนห้องนี้ด้วย งั้นไปช่วยครูยกหนังสือหน่อย ”
“ครับ”
ก้าวแรกที่ผมก้าวเข้ามาในห้องเรียน…..
“อ้าว ทุกคนนั่งที่เรียบร้อยได้แล้ว” แล้วนักเรียนที่น่ารัก (แหวะ)ทุกคนก็กุลีกุจอกันนั่งประจำที่ตัวเอง………
ฝันไปเถอะครับว่าพวกเค้าจะทำอย่างนั้น
พวกเค้าหันมาฟังครูพูดจบ ก็หันไปคุยกันเองต่ออีก
ไม่ได้สนใจครูหรือผมเลย
“ครูบอกให้นั่งที่ไง…อย่ามาลองของกันตั้งแต่เปิดเทอมวันแรก…ขอร้อง” ครูเพิ่มระดับความเข้ม
“โธ่… ครูจะเข้มไรกันนักกันหนาตั้งแต่วันแรก” พูดไปได้นะมึง แต่ไม่รู้ใครพูด
“ใช่…วันแรกเค้าให้นักเรียนมาแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันหรอกครู…อย่าเครียด” ไม่เบาเลยนะมึง
“พวกนายไปนั่งที่เลย หนวกหูจริงๆ” พิมพ์พูด (หรือตะคอก) ขึ้นบ้าง
“เรื่องของคน แม่มดไม่เกี่ยว” แน่ใจกันเหรอคร้าบ ว่านี่นักเรียน ม.6 จริงๆ แต่ดูไปดูมาพิมพ์ก็เหมือนแม่มดจริงๆด้วย
“ไอ้เสกบ้า…..ปากเสียตั้งแต่วันแรกเลยนะแก”
“ทำไม จะทำไม แบร่ๆๆๆๆๆ ยายแม่มด” คนที่ชื่อเสก ก็คนที่บอกว่าครูจะเข้มไรกันนักกันหนาตั้งแต่วันแรกนั่นแหละครับ มันไม่ยอมพิมพ์ มันยังคงยอกย้อนกับพิมพ์ต่อ
เสกเป็นผู้ชายผิวคล้ำนิดหน่อย ตัวเล็กกว่าผมนิดเดียว
ตาโต มีเขี้ยวด้วย ยิ้มที่ก็น่ารักดี แต่อย่าให้พูดออกมานะ น่าจะเป็นหัวโจกนะ
ผมก็ยังคงยืนอยู่หน้าห้อง ข้างๆโต๊ะครู ส่วนตัวครูเองไปนั่งดูเอกสารอะไรของแกก็ไม่รู้
ไม่มีใครสนใจกูเลย
“ทุกคนเงียบ และกลับไปนั่งที่ของตัวเองกันได้แล้ว” เสียงหวานใสดังขึ้น ห้องก็เงียบเลยครับ
ดูท่าทางเธอคนนี้จะมีอิทธิพลน่าดู…..ก็เธอน่ารักนิครับ
ว่าแต่ทำไมเด็กมาเรียนน้อยจัง
“ครูครับ…วันนี้เด็กมาเรียนน้อยเหรอครับ” ผมว่าผมเริ่มอยากรู้อยากเห็นแล้วนะ
“เปล่าหรอก…ทั้งหมดก็มีแค่นี้แหละ”
ผมกวาดสายตมองทุกคน…..
หญิง….1 2 3 4
ชาย…...1 2 3 4 5
ห๊า! ห้องเรียนมีเด็กทั้งห้อง 9 คน รวมทั้งผมก็เป็น 10 คน
จะบ้าเหรอ ห้องเรียนมีเด็กสิบคน
อือ ทำได้อย่างเดียว ทำใจ แต่ก็ดี ไม่วุ่นวาย
ผมว่าตอนนี้ผมเริ่มมีตัวตนในสายตาของเพื่อนๆในห้องบ้างแล้ว
ทุกคนเริ่มหันมามองผม แล้วหันไปคุยหรือจริงๆก็คือ ซุบซิบกันนั่นเอง
ห้องนี้กว้างมาก แต่เด็กน้อย เลยนั่งกันเป็นแถวตอนเรียงหนึ่ง
ผู้หญิงนั่งติดฝาผนังฝั่งหน้าต่าง
ส่วนผู้ชายนั่งติดฝาผนังฝั่งประตู
แล้วลองคิดดูครับว่าตรงกลางห้องมันจะกว้างขนาดไหน
ผมว่าเกือบเป็นสนามฟุตบอลได้สบายๆเลย
เวลาคุยกันทีก็แทบจะต้องตะโกนกันเลยทีเดียว
กลัวนั่งใกล้กันแล้วจะกัดกันรึเปล่าก็ไม่รู้
เอ้อ ผมจะรอดไปจากโรงเรียนประหลาดๆนี่รึเปล่า
“ครู….นั่นใครอ่ะ” เพิ่งเห็นกูเหรอ ผมว่ามันคือไอ้เสกนะ มันนั่งแถวที่สี่
“ที่นี่โรงเรียน….ไม่ใช่วัดนะครู… ไม่รับบวชพระ” และพวกมันก็หัวเราะกันทั้งห้อง
ไอ้คนพูดมันนั่งแถวสุดท้ายครับ
และเป็นคนๆเดียวกับที่พูดกับครูว่า วันแรกเค้ามาแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน สงสัยเป็นลูกคู่ไอ้เสก เห็นเสริมตลอด
ผมไม่อยากเถียงกับพวกมัน ….. เลยได้แต่ยืนมองหน้าไอ้ลูกคู่
ผมว่ามันหน้าตาดีนะครับ ไม่สิ มันหล่อเลยแหละ
ตัวสูง
รูปร่างได้สัดส่วน
ผิวขาว
ปากแดง
ที่สำคัญแก้มยุ้ย เหมือนผมเลย
ปากก็เจ่อนิดหน่อย เจ่อแบบน่าจูบอ่ะครับ ผมแค่บรรยายในสิ่งที่ผมเห็น แต่ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ
ตามันสวยมากครับ
ผมว่าผมคงจ้องมันนานเกินไปแล้วล่ะ
“มองไรของมึง” นั่นไงครับ
“มองไปเรื่อยๆ….”
“อยากมีเรื่องรึไง”
“แล้วแต่….” มันลุกจากเก้าอี้เลยครับ
“พอเลยๆ ทั้งสองคนนั่นแหละ จะทะเลาะกันทำไม เรียนห้องเดียวกันแท้ๆ”
“ครับ” ผมถอยหลังมานิดหนึ่ง
“กลับไปนั่งที่” ครูพูดกับมัน ดูมันฮึดฮัดนิดหน่อย แต่ก็ยอมกลับไป
“เจน บอกชั้นหน่อย” ครูหันไปพูดกับ …… คนทีน่ารักนะครับ เธอชื่อเจนนั่นเอง
เป็นหัวหน้าห้องซะด้วย
ครบเลย สวย เก่ง กล้า น่าเกรงขาม มีความเป็นผู้นำ
คุณสมบัติน่าจะเป็นแม่ มากกว่าเป็น ……..
ตรงสเป็คผมเลย จองได้ป่าวหว่า
“นักเรียนทำความเคารพ” เสียงน่ารัก ช่างไม่แตกต่างจากหน้าตาเอาซะเลย
ผมว่าหูผมเริ่มดำแล้วนะ
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีทุกคน…. วันนี้เปิดเทอมวันแรก เตรียมตัวพร้อมสำหรับการเรียนปีสุดท้ายของการเป็นเด็กมัธยมกันแล้วนะ อย่าลืมกันว่าปีนี้พวกเธอทุกคนต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยกันด้วย เพราะฉะนั้นอย่ามัวแต่เล่นกันอยู่…..แล้ว”
“สาธุ….” ผู้ชายนั่งแถวแรกพูดขึ้น ฮากันทั้งห้องเลยครับ
“นายเวย์….” ครูพูดเสียงเข้ม ผมว่าครูที่นี้สนิทกับนักเรียนมากเลย
ดูได้จากครูจำชื่อเล่นของเด็กได้หมดเลย
“ขอโทษครับ”
“สมน้ำหน้า”
“เรื่องของคน แม่มดไม่เกี่ยว กลับไปขี่ไม้กวาดของเธอเลยไป”
“ไอ้เวย์บ้า”
“พอๆๆ วันนี้ห้องเราจะมีสมาชิกใหม่หนึ่งคนนะ เค้าเพิ่งย้ายมาจากต่างอำเภอ >>>>เธอแนะนำตัวกับเพื่อนๆซะสิ”
“สวัสดีครับ ผมนาย…….ชื่อเล่นจูนครับ ผมย้ายมาจากโรงเรียน……”
“เสียงนายเพราะนะ” ผู้ชายนั่งแถวสองแซวผม
“……”ผมได้แต่ยิ้มรับ แต่ไม่พูดอะไร
“พวกเราก็รู้จักนายจูนกันแล้ว งั้นต่อไปเราก็มาแนะนำตัวกันให้เพื่อนใหม่รู้จักเราบ้าง เริ่มจากครูล่ะกัน ครูชื่อ……เรียกสั้นๆว่าครูพัฒน์ล่ะกัน ครูเป็นที่ปรึกษาของห้องนี้ด้วย มีไรบอกครูได้ทุกเรื่อง….งั้นต่อไปเริ่มจากเธอล่ะกัน”
“เราชื่อกานต์” ตัวผอมจัง
“เจน” คนสวยของผม
“ตูน” ท่าทางเหมือนจะดุ
“พิมพ์” แม่มด ฮิฮิฮิ
“………..” มันเงียบครับ ก็ไอ้มันที่เกือบจะมีเรื่องกับผมไงครับ
ตัวปัญหาจริงๆ
“บอกชื่อเพื่อนไปสิ….” ครูพัฒน์บอกมัน เพราะมันเป็นคนสุดท้ายของแถวผู้ชาย
“ก็เริ่มจากข้างหน้าก่อนสิครู”
“เรื่องมากจริงๆ....เอาๆๆ เริ่มจากแถวหน้าก่อน บอกชื่อเพื่อนไป”
“เวย์” ท่าทางเหมือนจะคบไม่ได้
“สองครับ” ท่าทางคนนี้คบได้หน่อย ดูเหมือนผู้เหมือนคนที่สุดแล้ว
“ปาล์ม” หน้าตาเหมือนคนยังไม่ตื่นนอน พูดเสร็จมันก็ฟุบไปกับโต๊ะอีก
“เสก” ไอ้นี่หัวโจก
“……….” คนสุดท้ายเงียบ ไอ้ตัวปัญหาอีกแล้วคับ
แล้วทุกคนก็หันไปมองที่มัน
ดูเหมือนมันจะเดือดร้อนขึ้นมานิดหนึ่ง แค่นิดหนึ่งจริงๆ
“ก็ผมไม่อยากรู้จักกับมัน” อ้าว ไอ้นี่
“กูเองก็ไม่ได้อยากจะเป็นเพื่อนกับมึงนักหรอก” ความอดทนของผมหมดลงแล้วครับ
ผมพูดจบมันก็เดินตรงดิ่งมาที่ผมเลย
ผมก็ไม่ยอมหรอก
แต่ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มจับมันไว้ก่อน
ส่วนผมครูพัฒน์ขวางไว้’
“พอๆๆๆ….วันแรกก็จะมีเรื่องกันแล้วเหรอ….ไม่ต้องรีบตั้งแต่วันแรกหรอก ยังอยู่กันอีกนาน…เก็บไว้วันหลังก็ได้” ผมว่ามันทะแม่งๆนะครับครูพัฒน์
“จูน นายไปจัดการหาเก้าอี้ โต๊ะ มานั่งซะ มีไรบอกครูได้”
“ครับ”
แล้วแกก็ออกจากห้องไปเลย
ผมรมณ์เสียตั้งแต่วันแรกเลย
ไปหาโต๊ะนั่งดีกว่า
-
ว้าววว....ชักจะเริ่มสนุกแล้วสิ
มาต่อไวๆนะครับ :angry2:
-
"อย่ามาทำหรอย (อย่ามาเซี้ยว)กับกู เพราะมึงถ้ามึงทำอย่างนั้นจริง มึงจะอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน"
"หลีก...กูมีอะไรต้องทำ...ไม่มีเวลามาไร้สาระกับมึง"
"กูขอเตือน....."
"งั้นกูต้องขอบใจมึงรึเปล่า"
"ปากดีให้ตลอดเหอะมึง"
"หลีก...กูจะไปขนโต๊ะ เก้าอี้"
"กูว่าเตรียมเก็บกระเป๋า...ย้ายโรงเรียนดีกว่ามั้ง"
"ฮึ" แล้วผมก็เดินกระแทกไหล่มันออกมาเลย
พักเที่ยงผมทานข้าวเสร็จก็รีบกลับห้องเลย
เพราะไม่รู้ว่าจะไปไหนดี
แต่ผมคิดผิด เพราะเข้ามาถึง
ผมก็เห็นไอ้ตัวปัญหานั่งอยู่แล้ว
ซวยจริง
ผมกำลังจะเดินออก
"ป๊อดเหรอเมิง"
"........." ผมไม่พูดตอบ แต่เดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง
มันเดินกะเท่เร่มาหาผมเลย
เกลียดไอ้น้ำหน้าอย่างนี้จริง
"มึงอยากรู้ชื่อกูจริงเหรอ" กูบอกมึงตอนไหน
"เฉยๆว่ะ...อยากบอกก็บอก...ไม่อยากบอกก็เรื่องของมึง"
"จำไว้...กูชื่อโจ๊ก....โจ๊ก...." มันบอกพร้อมกับตบแก้มผมเบาๆ
เหมือนกับเป็นการหยอกล้อ แต่จริงๆผมว่ามันต้องการแสดงให้ผมรู้ว่ามันอยู่เหนือผม
แล้วมันก็เดินไปเลย
"ซักวันหนึ่งมึงต้องเละเป็นโจ๊กเพราะมือกูแน่มึง...ไอ้โจ๊ก"
-
:mc4: ฉลองเรื่องใหม่
น่าติดตามมาก
ใครจะคู่กับน้องจูนน้อ
-
เมื่อวานวันแรก ก็หวิดจะมีเรื่องกับไอ้บ้านั่นไปแล้ว
แล้ววันนี้ล่ะ มันจะเป็นยังไง
คิดถึงเพื่อนที่โรงเรียนเก่า
คิดถึงโรงเรียนเก่า
คิดถึงความสุขเก่าๆ
แล้วเมื่อไรผมจะชินกับโรงเรียนประหลาดๆนี่หล่ะ
ผมเป็นคนชอบเขียนบันทึก
เพราะมันช่วยให้ผมจดจำอะไรได้มากขึ้นและยาวนานขึ้น
เอ้อ...ไม่อยากเดินเข้าโรงเรียนเลย
"จูน........เมื่อวานเป็นไงบ้าง" วันนี้ผมก็ยังคงมาเรียนพร้อมกับแจน
"ก็เรื่อยๆ...."
"รู้จักเพื่อนหมดทุกคนยัง"
"อืม"
"แล้วสนิทกับใครบ้างยัง"
"ยัง"
"จูน" ผมหันไปดูใครเรียกผม......สองนั่นเอง
ส่วนแจนเพื่อนเธอก็มาพอดีเหมือนกัน ...น่ารักซะด้วย
ผมว่าโรงเรียนนี้ผู้หญิงหน้าตาดีเยอะนะ
แจนกับเพื่อนเดินออกไปแล้ว เสียดายผมยังไม่รู้จักเลย
"มาแต่เช้าเหมือนกันนะจูน"
"อืม...." ผมตอบสอง แต่ยังมองตามเพื่อนของเจนอยู่
"มองซะเหลียวหลังเลยนะ"
"ป่าว...ก็น่ารักดีนิ"
"อย่าไปยุ่งกับเค้าเลย.....เดี๋ยวก็ได้มีเรื่องกันอีกหรอก"
"ยังไง"
"ก็อ้อย....เธอชื่ออ้อย...เค้าเป็นตัวแทนรำไทยของโรงเรียนบ่อยๆ"
"อืม " มิน่าสวยน่าดูเลย
"แล้วอ้อยก็ยังเป็นแฟนกับโจ๊กด้วย"
"แฟนไอ้บ้านั้นอ่ะนะ"
"ใช่....พวกเค้าคบกันมาเกือบปีแล้ว....เราไม่อยากให้นายไปยุ่งกับอ้อย..."
"ไม่หรอก....เราแค่มองว่าเค้าน่ารักดี....ไม่มีไรหรอก...ยังไงก็ขอบคุณนะที่เตือน"
"ไม่เป็นไรหรอก....ที่จริงโจ๊ก....ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอก...."
"เหรอ...." แต่มันช่างตรงกันข้ามกับที่ผมเจอนะ
"เข้าห้องเรียนกันเหอะ"
"อืม"
เวลาแปดโมง
"จูนไปเข้าแถวกัน" สองชวนผมไปเข้าแถวด้วย
"เดี๋ยวตามไป... เราไปเข้าห้องน้ำก่อน"
"อืม ตามไปนะ"
ผมกำลังเดินไปห้องน้ำ
"จะโดดแถวอีกเหรอคุณเด็กใหม่" ทายสิครับว่าใคร....ไอ้เสก
"....." เรื่องของกู
"พวกมึงไปเข้าแถวกันก่อน" มันหันไปบอกเพื่อนของมัน
"มึงจะไปห้องน้ำเหรอ"
"อืม"
"กูไปด้วยคนสิ.... วันนี้ไม่อยากเข้าแถว...ไอ้โจ๊กไม่อยู่"
"กูไปห้องน้ำ...แป๊บเดียว....เดี๋ยวก็จะลงไปเข้าแถว"
"นานะ...มึงช่วยโดดแถวอยู่เป็นเพื่อนกูหน่อยนะ"
"แล้วคู่หูมึงไปไหนซะหล่ะ" ไม่ได้สนใจหรอกครับ แค่สงสัย
"มันมาสาย....กว่ามันจะมา เค้าก็เข้าห้องเรียนกันแล้ว"
"แล้วเกี่ยวไรกะกู"
"เพื่อนขอให้ช่วยแค่นี้ไม่ได้เหรอ"
"เพื่อน?"
"อ้าว....ก็มึงกับกูเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ...."
"เหรอ?"
"นานะ...มึงโดดกะกูหน่อย"
"อืม" ใจง่ายจังกู
ผมเข้าห้องหลังเพื่อนๆแป๊บเดียว
เข้ามาถึงก็.......
"มึงหายหัวไปไหนมาไอ้เสก..." ทายสิครับว่าใคร
"กูไปห้องน้ำกับไอ้จูนมา....ก็กูไม่อยากเข้าแถว....เลยโดดแถวกับมัน"
"นี่มึงเห็นไอ้เด็กใหม่....ไอ้หน้าอ่อนนี่สำคัญกว่ากูเหรอ" อะไรของมัน
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะไอ้โจ๊ก... ก็มึงมาไม่ทันแถว....กูไม่อยากเข้าแถวคนเดียว..."
"ไร้สาระ...งี่เง่า....ปัญญาอ่อน" อันนี้ผมพูดเองครับ.... ผมว่าไอ้บ้านี่ต้องเป็นคนขี้อิจฉาแน่เลย
"มึงว่าอะไรนะ...ไอ้หน้าอ่อน"
"ก็อย่างที่มึงได้ยิน"
"ถ้ามึงไม่มีเรื่องกับกูจริงๆ....มึงจะอยู่ที่นี่อย่างไม่มีความสุขใช่มั๊ย"
"ยังไงก็ได้"
"พอเหอะ... อย่ามีเรื่องกันเลย" สองเข้ามาห้ามครับ
"มึงอย่ามายุ่ง..ไม่ใช่เรื่องของมึง" แล้วมันก็ผลักสองออกไป แต่คงแรงไปหน่อยสองถึงกับล้มไปเลย
"โครม!!!!!!" สองล้มไปชนโต๊ะจนล้ม
"เอ๊ย มึงมันไม่มากไปหน่อยเหรอ" ผมเริ่มเดือดครับ....มันงี่เง่าได้ขนาดนี้เลยเหรอ
เพื่อนๆในห้องก็ต่างตกใจ
"เป็นไงบ้างมึง ไอ้สอง" ไอ้ปาล์มเข้าไปดู
"ไม่เป็นไร" มึงยังบอกว่าไม่เป็นไรอีกเหรอ
ผมยืนจ้องหน้าไอ้คนงี่เง่านี่อยู่....ผมว่ามันก็รู้สึกผิดนะที่ทำกับสอง....หรือผมจะมองมันในแง่ดีเกินไป
"ไอ้ปาล์ม เวย์ พวกมึงพาสองไปห้องพยาบาล"
แล้วสามคนก็ลากกันไปห้องพยาบาล
""
-
...คู่นี้ ท่าทางจะดุเด็ดเผ็ดมัน นายเอกลุ๊คใหม่ หัวโล้น
...เอ...แต่จำได้ว่าเพื่อนๆๆมันจะให้จูนอยู่ข้างหลังเสมอตอนมีเรื่องนี่หว่า กลัวจูนจะช้ำ
...แต่พอย้ายมาอีกโรงเรียน จะเป็นนักบู้หน้าหวานซะแล้ว สนุกดีนะ น่าติดตาม
...อีกอย่างโรงเรียนนี้น่าอยู่มากๆๆ นักเรียน 10 คนต่อห้อง เหมือนรร.อินเตอร์เลย
...มาลงบ่อยๆๆ เป็นกำลังใจให้จ้า :L2:
-
:laugh: :laugh: เริ่มสนุกขึ้นมาอีกแล้วสิเนี้ย
มาต่อไวๆนะครับ (ไม่มีคำบรรยายใดๆเกินกว่านี้) :z1:
-
ปัด ๆ ๆ ๆ ฝุ่นนั่งรออ่านด้วยคน :z2:
-
คนไหนเป็นพระเอกเนี้ยถ้าเป็นโจ๊กสงสัยมีตบจูบ..คิคิ
มาอัพไวๆน๊ารออยู่ค่า
คนเขียนสู้ๆ! :a2:
-
ดีครับ
ขอบคุณสำหรับคนที่เม้นท์ให้นะครับ
นั่นล่ะคือกำลังใจของดิว
ที่จะเขียนต่อ
ลุยกันต่อเลย
“มึงไปผลักสองทำไม.......” ผมเดินเข้าไปผลักอกมันเลยคับ
“กูไม่ได้ตั้งใจผลักไอ้สอง.....แต่สำหรับมึงกู....กูตั้งใจ ” มันผลักผมเซไปชนกับโต๊ะ เจ็บนะเว้ย
ผมก็ไม่ยอมหรอก กำลังจะเข้าห้ำหั่นกับมัน.....แต่
“พวกนายหยุดกันเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ครูพัฒ์/ครูพัฒน์”
“ทะเลาะแย่งอะไรกันเหรอ.....หรือว่าแย่งอาหาร”
“โธ่....คิดมากนะครู....หยอกกันเล่นเฉยๆหรอก” ใครเค้าอยากจะไปเล่นกับมึง
“โจ๊กก่อเรื่องอีกแล้วเหรอ” เสียงใสๆของ..........
“อ้อย...” ไอ้โจ๊กถึงกับหน้าสลดเลยครับ
“ไหนโจ๊กเคยบอกกับอ้อยว่าจะไม่ก่อเรื่องอีกไง”
“อ้อย.....ไหนใครมีเรื่อง ใช่ป่าวจูน” นี่เป็นครั้งแรกที่มันเรียกชื่อผม ......ตกลงมึงรู้จักชื่อกูแล้วใช่มั๊ย
“..................” ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แต่ในใจโคตรขำ.......ไอ้โจ๊กกลัวแฟน
“ใช่ป่าวจูน เราไม่ได้ทะเลาะกันซะหน่อย.....ล้อกันเล่นเฉยๆ” มันตีซี้ครับ เดินเข้ามากอดคอผมเฉยเลย กลัวไม่เนียนมั้ง
“เอามือมึงออกไป.....” ผมพูดเบาๆกับมัน พร้อมกับพยายามปัดมือมันออก
“กูก็ไม่อยากแตะมึงหรอก.....แต่มันจำเป็นเว้ย” มันก็กัดฟันตอบผมเหมือนกัน
“จำเป็นหรือว่ากลัวแฟนว่ะมึง” นั่นไงว่าแล้ว มันหันมาแยกเขี้ยวใส่ผมเลย
“เอ๊ย! จูนอะไรไม่รู้อยู่บนหัวมึง.....เดี๋ยวกูปัดออกให้......โป๊ก! ” ครับ.....มันใช้มือมันเคาะหัวผมจนหน้าเกือบคะมำ ....มึงแกล้งกู..... มันหันมาส่งยิ้มแบบผู้กำชัยชนะ
“เอ๊ย! โทษทีแรงไปหน่อย พอดีมันเกาะแน่น”
“โจ๊กไม่ได้ทะเลาะกับพี่จูน....ใช่มั๊ยค่ะ” ประโยคสุดท้ายเธอหันมาคุยกับผม.....อ้อยรู้จักชื่อผมด้วย คงรู้จากแจนมั้ง
“คือ.....คือ.....ครับ เราไม่ได้ทะเลาะกัน เราล้อกันเล่นเฉยๆ..... เห็นมั๊ย....” ว่าแล้วผมก็โยกหัวไอ้
โจ๊กไปมา จนหัวมันสั่นคลอนไปเลย....ดี...สมควร
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.......มันหันมาแยกเขี้ยวใส่ผมอีกแล้ว ....ทีมึงกูไม่ว่า......แต่ตากูมึงห้ามโวย.....วะฮ่าฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ................
“คราวนี้จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน....ถือว่าโชคดี” พูดเสร็จครูพัฒน์และทุกคนก็แยกย้ายกันไปหมด
ผมเห็นอ้อยหันมาทำหน้าดุใส่ไอ้โจ๊กด้วย......น่ารักดีครับ......ผมหมายถึงอ้อยนะ
“ใครไปตามมาว่ะ.....” ไอ้โจ๊กครับ
“กูเอง” ไอ้เสก
“กูเกือบซวยมั๊ยล่ะ......” อ๋อ....มันหมายถึงครูพัฒน์
“แต่ก็จบด้วยดี” ไอ้เสกเสริมให้
“ดีที่อ้อยไม่โกรธกูมาก”
“อ้าว...ไอ้เวร มึงหมายถึงอ้อยหรอกเหรอ” ขอบใจมากเสก ที่ด่ามันแทนกู
“เออสิว่ะ.....แล้วมึงจะให้กูหมายถึงใคร....ถ้าอ้อยโกรธ....กูตาย....ยิ่งง้อยากอยู่...”
“กูก็นึกว่ามึงกลัวครูพัฒน์ซะอีก” กูก็คิดเหมือนมึงปาล์ม
“ครูพัฒน์คุยกันได้....ไม่ยาก...แต่อ้อย...กูไม่มั่นใจ...”
“งั้นกูป่าว...กูตามครูพัฒน์” ไอ้เสกรีบออกตัวเลยครับ
“อ้าว...แล้วใครไปตามอ้อยว่ะ....อย่าให้กูรู้นะว่าใคร”
“แฮ่ะๆๆๆๆๆๆ...กูเอง...” ไอ้ปาล์มค่อยๆยกมืออย่างคนสำนึกผิด
“ไอ้เพื่อนเวร....มึงเกือบทำให้กูตายแล้วมั๊ยล่ะไอ้ปาล์ม”
“ก็กูไม่รู้จะทำไง...ตกใจ...กูก็เลย....”
“ช่างมันเหอะ....ไหนๆก็จบด้วยดีแล้ว” ไอ้เสกพูด....และบอกให้เพื่อนๆนั่งประจำที่ตัวเองให้เรียบร้อย สามคนนั้นยังไม่กลับจากห้องพยาบาลกันเลย
“คราวนี้มึงโชคดีไปนะไอ้เด็กใหม่....แต่คราวหน้ารับรองได้ว่ามึงไม่โชคดีสองชั้นแบบนี้แน่” มันยังไม่ยอมจบครับ ปกติผมก็ไม่ค่อยอยากมีเรื่องกับใครหรอก....แต่ถ้ามีคนเสนอ....มีเหรอผมจะไม่สนอง
“บอกล่ะกันเมื่อไร...กูพร้อมตลอด” เรื่องไรผมต้องยอมมัน
เป็นไงครับ....ในที่สุดผมกับมันก็มีเรื่องกันจนได้
และผมกับมันก็มีเรื่องกันมาตลอด จนครบเดือนที่ผมย้ายมาเรียนที่นี่
ทุกวันมันต้องหาเรื่องผม....ชวนผมทะเลาะ....
ผมว่ามันต้องประสาทแน่ๆเลย บางทีมันแอบเอากระเป๋าผมไปซ่อน
เตะบอลใส่ผม
ห้ามเพื่อนผู้หญิงในห้องไม่ให้เชิญธงชาติตอนเช้ากับผม
เอารองเท้าผมไปซ่อน
เอาใบไม้มาโปรยในห้องเรียนในวันที่ผมทำเวรความสะอาด
ขังผมในห้องน้ำ
ค้นกระเป๋าหนังสือผม
เอาสมุดการบ้านผมไปซ่อน
แต่สุดท้ายเชื่อมั๊ยครับ.......
ก็มันนั่นล่ะ....ที่จะกลับมาเป็นคนช่วยผมทุกครั้ง
มันอัดบอลใส่ผม......ก็มันนั่นแหละที่พาผมไปห้องพยาบาล...แถมยังโดนครูพยาบาลดุอีก....โทษฐานไม่ระวัง ....สมน้ำหน้ามัน
มันขังผมในห้องน้ำ.....ก็มันอีกนั้นล่ะที่วิ่งมาจากชั้นสี่มาชั้นสามเพื่อที่จะเปิดประตูให้ผม
เอาใบไม้มาโปรยในห้อง.....ก็มันอีกตามเคยที่ช่วยผมกวาดและเอาขยะไปทิ้ง
และในทุกๆเรื่องที่ผมโดนแกล้ง....มันก็จะเป็นอย่างนี้ตลอด....
แต่ในทุกครั้ง....ที่มันมาช่วยผม....มันไม่เคยพูดอะไรเลย...ช่วยเสร็จก็ไป
ผมว่ามันเหนื่อยสองเท่านะ....ไหนตอนแรกต้องมาแกล้งผม....แล้วไหนจะต้องกลับมาช่วยผมอีกล่ะ....เชื่อรึยังล่ะครับ....ว่าไอ้โจ๊กนี่มันบ้าจริงๆ....
จากเมื่อก่อนผมเกลียดมัน...ตอนนี้ผมเริ่มรำคาญและขำกับการกระทำบ๊องๆของมัน
จนตอนนี้ผมเริ่มชิน
ผมกับเพื่อนๆในห้องเข้ากันได้ดี
ผมเริ่มสนิทกับทุกคน...ยกเว้นไอ้โจ๊ก
แต่คิดไปคิดมา...ผมว่าผมเหมือนจะสนิทกับไอ้โจ๊กมากที่สุดนะ....
เพราะอะไรนั้นเหรอครับ...เพราะเราทะเลาะกันทุกวัน
แกล้งกันไปมาทุกวัน
จนมันกลายเป็นความเคยชิน
ในทุกๆวัน....มันจะมีคำพูดที่ทำให้ผม....ผม.....อืม....คาดไม่ถึงทุกวัน...คำพูดที่ผมไม่ได้โกรธ
ไม่ขำ...แต่อยากถามมันกลับไปว่า....มึงคิดได้ไงไอ้โจ๊ก....เช่น
“กูเกลียดไอ้เด็กใหม่....เพราะมันหล่อสูสีกับกู....ถึงกูจะหล่อกว่าก็ตาม...แต่กูก็ไม่ชอบอยู่ดี” คิดได้นะมึง แล้วผมควรจะขำหรือว่าโกรธมันดีละทีนี้
“มึงว่าแก้มกูกับแก้มไอ้เด็กใหม่ แก้มใครยุ้ยกว่ากัน ...แล้วแก้มใครน่ารักกว่ากัน” มันถามเพื่อนมัน...ผมล่ะเชื่อมันจริงๆ ....เดือนหนึ่งแล้วมันยังไม่ยอมเรียกชื่อผมเลย
“กูว่าไอ้เด็กใหม่มันแปลกๆนะ....คุยกับทุกคน..แต่ไม่ยอมคุยกับกู...คุยกันทีไรทะเลาะทุกที....หรือว่ามันไม่กล้าคุยกับกู...เพราะว่าหล่อสู้กูไม่ได้” เอาเข้าไปไอ้บ้าโจ๊ก.....ก็มึงนั่นแหละชวนกูทะเลาะตลอด
ผมว่าจริงๆแล้ว ไอ้โจ๊กไม่ได้เลวร้ายอย่างที่สองเคยบอกไว้จริงๆด้วย
มันแค่ใจร้อน วู่วาม เอาแต่ใจ ไม่สนใจใคร ชอบระรานคนอื่น ชอบใช้กำลัง
พูดจาไม่เข้าหู แค่นั้นเองครับ (เหรอ)
แต่มันเป็นคนมีน้ำใจนะครับ แค่ไม่ใช่กับผมเท่านั้น
ผมเองก็ไม่ได้อยากจะไปยุ่งวุ่นวายกับมันซักเท่าไร ......ก็มีแต่มันนั้นแหละที่คอยแกล้ง คอยแหย่ผมตลอด....เอ้อ จะบ้าตาย
-
o13รีบๆมาต่อนะ รอ อยู่
-
วันนี้เป็นเวรทำความสะอาดห้องเรียนของผมกับเวย์
มันมีที่ไปที่มาครับที่ผมได้ทำเวรทำกรรมคู่กับมัน
เพราะก่อนที่ผมจะย้ายมาเรียนที่นี่....เวย์มันทำเวรคนเดียว
ผมก็เลยต้องไปเติมเต็มมัน
แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมเวย์มันต้องอยู่เวรคนเดียว..เพราะตั้งแต่ผมอยู่ที่นี่มาเดือนกว่า ผมต้องทำเวรคนเดียวตลอดเลย
เวย์ขี้เกียจมาก ไม่ยอมทำความสะอาดห้องเลย
ผมเองก็ไม่อยากพูดมาก เลยก้มหน้าก้มตารับกรรมไปคนเดียว (กระซิกๆ)
ผมรู้ว่าวันนี้ผมต้องทำคนเดียวอีกตามเคย....เลยมาเช้าหน่อย
เข้ามาในห้อง..........โอ้โห............
ห้องเรียนสะอาดเป็นบ้า.....ฝันไปเถอะครับว่ามันจะเป็นแบบนั้น
ห้องสกปรกเต็มไปด้วยเศษใบไม้ใบหญ้า....และเศษดินเกลื่อนไปหมด
พายุเฮอริเคนพัดถล่มห้องนี้เหรอ
ผมยืนมองรอบห้องพร้อมกับอารมณ์ที่สามารถระเบิดได้ทุกเวลา
“หวีด....ๆๆๆๆๆ” เสียงผิวปากอย่างสบายอารมณ์ของไอ้ตัวร้ายครับ.....แล้วมันมาทำไมตั้งแต่เช้า.....หรือว่า...........
“ฝีมือมึงใช่มั๊ย”
“กูมาไม่ทัน” มันบ่นไรของมันเบาๆก็ไม่รู้....และผมเองก็ไม่มีเวลาที่จะสนใจมันด้วย
“มึงเป็นคนทำใช่มั๊ย”
“อะไร...กูไม่รู้เรื่อง...กูเพิ่งมา”
“ถ้าไม่ใช่มึง..แล้วจะเป็นใคร”'
“กูจะไปรู้มึงเหรอ....คนเกลียดมึงไม่ได้มีแต่กูคนเดียวซะหน่อย”
“แต่มึงเกลียดกูที่สุด”
“ก็ใช่...กูไม่เถียง...แต่นี่กูไม่ได้ทำ”
“กูไม่เชื่อ”
“ก็เรื่องของมึง”
แล้วมันก็เดินเอากระเป๋าไปเก็บที่โต๊ะมัน....โดยที่มันไม่ได้สนใจที่ผมพูดเลย....มันไม่มากไปหน่อยเหรอมึง
ผมเหลือบไปเห็นรองเท้ามัน.....เศษดิน...เศษใบไม้ ใบหญ้า....ติดรองเท้าและถุงเท้ามัน....ไอ้เวรเอ๊ย
ผมเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อมันจากด้านหลังเลยครับ
“มึงทำแบบนี้ทำไม....”
“ทำบ้าอะไรของมึง....ดึงซะคอกูเกือบหลุด”
“กูไปทำอะไรมึงนักหนา...ทำไมมึงจงเกลียดจงชัง..ตั้งหน้าตั้งตาแกล้งกูมากขนาดนี้....”
“กูไม่รู้เรื่อง....ง”
“แล้วเศษดินเศษหญ้าที่ติดที่รองเท้ามึงล่ะ”
“มัน...มัน...” ถึงกับอึ้งแดกไปเลยเหรอมึง
“พลั่ก!.............” ผมไม่พูดแล้ว...ยัดกำปั้นใส่หน้ามันเลย
“ไอ้สารเลว.......ต่อยกูทำไม” มันจับหน้าตัวเอง พร้อมกับพ่นคำด่าใส่ผม
“กูจะไม่ทนกับมึงอีกแล้ว....ความอดทนกูหมดแล้ว”
“แล้วมึงคิดว่ากูจะทนกับมึงเหรอ....และกูก็ไม่เคยขอให้มึงทนด้วย..........”
จบประโยคนั้นเราก็เหมือนมีผีผลักทั้งคู่.....ไอ้โจ๊กมันต่อยเข้าเบ้าตาผม
ผมเลยอัดท้องมันไปสองตุ้บ
แต่มันก็อัดผมคืนเหมือนกัน....จุก
เราฟัดกันชุลมุน.....โต๊ะเก้าอี้ล้มระเนระนาดเต็มไปหมด
เสื้อผ้าตอนนี้ก็สกปรกมากๆ.....
ผมเจ็บมาก.....แต่มันก็เจ็บไม่น้อยเหมือนกัน
เลือดไหลซิบๆเลย.....ปากแตกด้วยกันทั้งคู่...ปากดีกันนักนิ....เลยตั้งใจจะอัดกันแต่ที่ปาก
ผมเริ่มเสียเปรียบแล้วตอนนี้....ก็มันตัวใหญ่กว่าผม...แรงก็เยอะกว่าผม....
มันกำลังจะอัดหน้าผมอีกแล้ว.....โดนเต็มๆ......เจ๊บเว้ย....มึงต่อยหน้ากูอีกแล้ว...กูไม่ยอม
ผมผลักมันลงกับพื้นตอนที่มันเผลอ.....และขึ้นคร่อมกำลังจะอัดหน้ามัน......แต่
“จูน....อย่านะ” ผมหันไปดู เห็นสองยืนหน้าซีดอยู่ มันเข้ามาลากตัวผมออกจากไอ้โจ๊ก
“มึงอย่ามาเจ๋อไอ้สอง.....ไม่ใช่เรืองของมึง... ” ไอ้โจ๊กผลักสองออกจากตัวผม
“เอ๊ย! มึงทำแบบนี้ได้ไง....สองมาช่วยมึงนะเว้ย”
“ใครขอให้ช่วย...แส่หาเรื่องเอง” แรงครับ
“โจ๊ก...นายเจ็บมากรึเปล่า....แล้ว....แล้ว....จูนละเจ็บตรงไหนบ้าง”
“ตัวกู เรื่องของกู...เจ็บมาก เจ็บน้อย...มึงอย่ายุ่งก็พอแล้ว”
ผมทนฟังไม่ไหวจริงๆครับ ผมเลยต้องปล่อยหมัดใส่หน้ามันอีกครั้ง
“นี่สำหรับความปากเลวของมึง....” มันหันมาประจันหน้ากับผมในพริบตาครับ
“งั้นก็นี่สำหรับความโง่ของมึง” หมัดมันยัดใส่หน้าผมแบเต็มๆ เน้นๆ เจ็บ
“อย่าทะเลาะกัน....”
สองพยายามแยกผมกับมันออกจากกัน...แต่ไม่สำเร็จหรอก
สองวิ่งออกไปข้างนอกแทน....
ย้าก...มันขึ้นคร่อมตัวผมอีกแล้ว.....หมัดกำลังจะโดนหน้าผมแบบเน้นๆ......อยู่แล้ว
ความหล่อกูหมดกันแล้ววันนี้
“หยุดเดี๋ยวนี้...ทั้งคู่เลย”
ผมกับไอ้โจ๊กหันไปมองพร้อมกัน....ซวยล่ะ....ครูพัฒน์และขบวนนักเรียนอีกเพียบ
นี่ผมกับมันทะเลาะกันนานขนาดนี้เลยเหรอ
ไอ้โจ๊กยังไม่ยอมลุกจากตัวผม....มือมันยังคว้าคอเสื้อผมมอยู่เลย
“ยังไม่แยกกันอีก.....” ครูพัฒน์เพิ่มระดับความดุ
“ครับ/ครับ” ผมผลักมัน ยังจะมองหน้ากูอีกนะ..จะเอาอีกเหรอ
“อ้อย....” หน้าไอ้โจ๊กสลดลงทันที....สมน้ำหน้า.....มันคงได้ยินที่ผมคิด หันมามองตาขวางเลย....ก็หน้าอ้อยกำลังบอกว่าโกรธสุดๆ....แล้วเธอก็เดินแยกไปจากกลุ่มนักเรียนไทยมุง
“ครูจะทำยังไงกับเธอสองคนดี.....บอกหน่อยซิ”
“ง่ายเลยครู....จัดเวทีให้ผมกับมันต่อยกันให้รู้กันไปเลยว่าใครที่เจ๋งกว่ากัน....ต่อไปมันจะได้เจียมตัว...ไม่มาหือกับผมอีก”
“นายโจ๊ก....” ครูพัฒน์ตวาดมัน...สมควร
“ก็มันจริงรึเปล่าล่ะ....แค่นี้ต้องตวาดด้วย..ตกใจหมด”
“ยังอีก...”
“งั้นก็..เข้าห้องปกครอง....ตัดคะแนนความประพฤติ....เชิญผู้ปกครอง...ทัณฑ์บน....พักการเรียน....”
“แล้วมีอย่างไหนบ้างที่นายยังไม่โดน.....”
“ไม่มี.....ครับ” มันตอบอย่างหน้าระรื่น...ลงโทษนะมึง...ไม่ใช่รางวัล.....ชั่วขั้นเทพจริงๆ
“ครูนึกออกแล้ว”
“อะไร” ผมกับมันประสานเสียงถามพร้อมกัน
ผมกับไอ้โจ๊กกำลังเดินไปหาครูพัฒน์ที่ห้องพักครู
เพราะแกบอกว่า...แกจะพาผมกับมันไปฟังคำตัดสินของคดีนี้
ระหว่างเดินกันไป...มันยังไม่วายแกล้งผม....เดินกระแทกผมตลอดทางเลย
ผมควรจะย้ายโรงเรียนหนีซะดีมั๊ยเนี่ย
แล้วบทลงโษครูพัฒน์จะเป็นยังไง
กูเกลียดมึง....ไอ้โจ๊ก...
-
....บางที่ สิ่งที่เห็น ก็อาจจะไม่ใช่อย่างที่ เราคิดก็ได้
....ลึกๆๆ ในใจโจ๊ก อาจจะมีความรู้สึกดึๆๆกับจูนอยู่ก็ได้
....เพียงแต่ปิดบังอยู่เพราะมีแฟนแล้ว เรื่องนี้ก็ต้องติดตามกันต่อไป
....สอง..ก็มีพฤติกรรมแปลกๆๆ แอบชอบ 1 ใน 2 นี้แน่ๆๆ
....แต่หนุกดีนะ เอาหน้าเป็นที่ประลองฝีมือ หมอรับเย็บกันหรือเปล่าหว่า :laugh:
-
“ห๊า/ห๊า” ผมกับมันดูจะพร้อมใจกันเป็นครั้งแรก
“พวกนายฟังไม่ผิดกันหรอก”
“ไม่เอาหรอก
ครูพัฒน์.....ใครจะไปทำได้”
“ผมก็ทำไม่ได้ครับ” ครับ...ผมทำไม่ได้จริงๆ
“งั้นก็ตามใจ....แต่สำหรับนายโจ๊ก....ครูเช็คสมุดพฤติกรรมเธอแล้ว....โทษของการทะเลาะวิวาท คือพักการเรียน....แต่ถ้านายโดนพักการเรียนอีกครั้งเดียว....นายจะหมดสิทธิ์สอบในเทอมนี้”
“แต่ครู....” ไอ้โจ๊กหน้าซีดลงไปเลยคับ....มันหันมามองหน้าผม....หน้ามันกลุ้มมากจริงๆด้วย...แน่สิ...หมดสิทธิ์สอบ
“ครูไม่บังคับ....ครูให้พวกนายเป็นคนเลือกเอง”
“ครูพัฒน์ครับ..ผมขอร้อง....อย่าพักการเรียนผมเลย....ให้ผมทำอะไรก็ได้....ถ้าพ่อแม่ผมรู้เข้า...พวกท่านเสียใจมากแน่ๆ....ผมไม่อยากเห็นแบบนั้น” ผมหันควับไปมองหน้ามันทันที
ใจผมสั่นขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล....ใจผมอ่อนยวบไปเลย....ตอนที่ได้ยินคำพูดและสีหน้าของมันที่พูดถึงพ่อแม่มัน
“งั้นก็ยอมรับข้อเสนอของครูซะ”
“อย่ามาบังคับกันแบบนี้ซิครับ...ครู”
“เราล่ะว่าไง.....จูน” ครูพัฒน์หันมาถามผมบ้าง ไอ้โจ๊กก็เลยหันมามองตามด้วย
“ผม....ผม....คือ” ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าผมไม่ยอมทำตาม ไอ้โจ๊กก็หมดสิทธิ์สอบ
แต่มันก็เรื่องของมันนี่หว่า
แต่ผมก็มีส่วนที่ทำให้มันหมดสิทธิ์สอบ....ผมไม่อยากมีบาปติดตัว
“ว่าไงล่ะ....จูน”
“ผม....”
“หือ......ว่าไง”
“แล้วแต่โจ๊กครับ....” อนาคตมึง...มึงเลือกเองล่ะกัน.....แล้วมึงจะจ้องหน้ากูทำไม
“งั้นถึงตานายที่ต้องตอบแล้วโจ๊ก....”
“ผม....ผม” มันคงอัดอัดและลำบากใจน่าดู.....สมควร
“อนาคตของเธอนะ....โจ๊ก...คิดให้ดีดี”
“ก็ได้” มันตอบแบบห้วนๆเลยครับ
ครูพัฒน์ยิ้มแบบคนที่......ไม่อยากจะบอกว่า เหมือนฆาตกรโรคจิตที่เห็นเหยื่อหมดทางหนี
“งั้นตกลงตามนี้....จากนี้ไป....พวกนายทั้งสองคน....ต้องทำอะไรด้วยกันตลอด.....มีอะไรต้องช่วยกัน ถ้าหากคนหนึ่งทำผิด อีกคนก็จะผิดด้วย....เพราะฉะนั้นต้องคอยดูแลกัน....ช่วยกันตักช่วยกันเตือน.....สรุปง่ายๆ....พวกนายสองคนต้องตัวติดกันตลอดเวลาที่อยู่ในโรงเรียน......ตลอดช่วงภาคเรียนที่หนึ่งก่อนสอบ นับเวลาแล้วก็ประมาณ สี่เดือน....แต่ถ้าทำได้ดี...ก็อาจจะมีการพิจารณาอีกครั้ง......”
“ครับ/ครับ” นรกชัดๆ
ผมกับมันเดินคอตกออกมาจากห้องนั้น
“ทำไม...มึงไม่ปฏิเสธ....อย่างเลวที่สุด....มึงก็แค่โดนทำทัณฑ์บน...หรือไม่ก็เชิญผู้ปกครอง....” มันถามผม....แต่มันไม่มองหน้าผม
“ถ้ากูทำอย่างนั้น....มึงก็จะหมดสิทธิ์สอบ”
“มึงช่วยกูเหรอ” มันมองหน้าผมแบบอึ้ง
“ป่าว...กูแค่ไม่อยากรู้สึกผิดที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้มึงหมดสิทธ์สอบ”
“งั้นกูก็ไม่จำเป็นต้องขอบใจมึง....”
“เรื่องของมึง.....”
“เพราะมึงต่างหากที่ต้องขอโทษและขอบใจกู.....”
“แล้วแต่มึงจะคิด.....”
“ไอ้บ้าเอ๊ย!”
มันเดินหัวเสียไปเลย.....
-
:z1: :z1: งั้นอย่างงี้ จูนกับโจ๊กก็ต้องเป็นแฟนกันอ่ะดิ :z1: :z1:
เพราะเค้าว่ากันว่า เกลียดอย่างไหนจะได้อย่างนั้น :laugh: :laugh:
ปล.มาต่อไวๆนะครับ ไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับท่านดิว^^
-
จะรักกันแบบเลือดตกยางออกล่ะมั้งคู่นี้
-
เอ้อ.....วันนี้แล้วสินะ ที่ผมต้องมาผูกติดกับไอ้โจ๊ก
ผมว่าไอ้โจ๊กเองก็คงรู้สึกไม่ต่างจากผมนักหรอก
เบื่อโว๊ย.....เซ็งจิตจริงๆ
ผมจะรอดจากโรงเรียนประหลาดๆนี้มั๊ย
กิจกรรมแรกเลยที่ผมต้องทำกับมัน คือ ต้องเดินเข้าโรงเรียนพร้อมกันในทุกๆเช้า
นั่นก็หมายความว่า ถ้ามันสาย.....มีหรือผมจะรอด
และข่าวที่ผมรู้มา.....ไอ้โจ๊กมาสายแทบจะทุกวัน
นรกมาเยือนแล้วกู
ผมมาถึงหน้าประตูโรงเรียน 7.14 นาที
ตอนนี้ 7.25 นาที
ผ่านไปอีก 10 นาที
ขณะนี้เวลา 7.45 นาที
7.55 นาที ก็แล้ว
8.00 ก็แล้ว
8.10 โธ่เว้ย
ผมยังไม่เห็นมันโผล่หัวมาเลย
นรกมาเยือนตั้งแต่วันแรกแล้วผม
มันจะรู้มั๊ยว่ามันทำให้คนอื่นเค้าเดือดร้อนด้วย
8.15
“เอ๊ย.....กูมาแล้ว”
“…………” ผมไม่พูดเพราะต้องระงับอารมณ์
“นานแล้วเหมือนกันที่กูไม่ได้มาเช้าขนาดนี้” มึงยังกล้าพูดอีกเหรอว่ามึงมาเช้า
ได้ยินคำนี้เข้า ความอดกลั้นของผมก็พังทลายไปเลย
“เช้ากับผีมึงสิ....แหกตาดูซะบ้าง....ว่าเค้ากำลังจะเข้าห้องเรียนกันแล้ว.....”
“มึงอ่ะไม่รู้อะไร...อย่ามาพูดดีกว่า....ปกติเค้าเข้าเรียนกัน 8.30 แล้วกูจะมาเวลา 8.25 น. ”
“อ๋อ.....เหรอ” ไม่สำนึกนะมึง
“งั้นสิ....นี่กูมาเร็วตั้งสิบนาที ...ถือซะว่ามาเทรนด์ไก่อ่อนอย่างมึงล่ะกัน”
“เทรนด์บ้าเทรนด์บออะไรของมึงอีก” หัวเสียแต่เช้าเลยครับ
“ก็เทรนด์ให้มึงเข้าโรงเรียนโดยที่ไม้ต้องบันทึกว่ามาสายที่ป้อมยามไง....”
“มึงกำลังจะทำอะไรชั่วๆอีกแล้วใช่มั๊ย....” มันไม่สำนึกเลยครับ ...นี่ขนาดถูกลงโทษกันอยู่นะเนี่ยะ
“แล้วมึงจะทำกับกูรึเปล่าล่ะ”
“แล้วกูมีทางเลือกมั๊ยล่ะ”
“ก็แค่นั้น...ทำพูดมากไปได้....เสียเวลาจริงๆ”
“อ๋อ...นี่กูผิดใช่มั๊ย...กูทำให้เสียเวลาใช่มั๊ย....แล้วกูก็ต้องขอบใจมึงด้วยงั้นสิที่ช่วยให้กูไม่ต้องบันทึกว่ามาสาย.......”
“มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ” ไอ้ควาย ! กูประชด
“ตามนั้นก็ตามนั้น” ผมพูดอย่างเอือมระอามันเต็มทน
“พูดมากจริงมึง....ตามกูมา”
แล้วมันก็เดินนำผมเลาะขอบรั้วโรงเรียน
จนมาถึงที่ผมคาดว่าจะเป็นเป้าหมายของมัน
“มึงอย่าบอกนะว่ามึงจะให้กูปีนกำแพงนี้ขึ้นไป”
“ถ้าเกิดมึงสามารถเหาะข้ามกำแพงนี้ไปได้.....กูก็ไม่ว่าหรอก....ถ้ามึงจะไม่ปีน” กูเกลียดมึงไอ้โจ๊ก
“ถ้าเกิดมึงพูดดีดี......มึงจะขาดใจตายใช่มั๊ย...”
“ก็มึงอยากถามโง่ๆทำไม”
“กูไม่อยากเถียงกับมึงแล้ว....แล้วตกลงจะเอาไง”
“ง่ายๆ....ต่างคนต่างปีน”
ผมมีความลับจะบอกครับ.....ผมเป็นโรคกลัวความสูง
แล้วกำแพงนี้ก็ใช่ว่าจะเตี้ยซะเมื่อไร
มันอยู่ฝั่งตึกแปดครับ.....ลับตาคน
เหมาะแก่การประพฤติชั่วเป็นอย่างมาก
“กู....กู”
“อะไรของมึงอีก....” มันรำคาญแล้วครับ.....ก็กูกลัวนิ....
ทั้งหมดก็เพราะมึงนั่นแหละ
ยังมีหน้ามาว่ากูอีก
“กูกลัวความสูง”
“ห๊า!......มึงว่าไงนะ”
มึงจะมาตอกย้ำความอัปยศของกูทำไม
“กูบอกว่า...กูกลัวความสูง” ผมตธดกนกรอกหูมัน
“เวรเอ๊ย.......หายนะมาเยือนแล้วกู”
“มันมาเยือนตั้งแต่กูรู้ว่า....มึงกับกูต้องโดนทำโทษด้วยกันแล้วโว้ย”
“แล้วจะเอาไงล่ะ.....อีกแปดนาทีก็จะเข้าห้องเรียนแล้ว....” มึงเพื่งคิดจะเดือดร้อนเหรอ
“กูว่าเรายอมไปเข้าทางประตูหน้ามันจะดีกว่ามั๊ย..........”
“โง่แล้วยังแสดงให้คนอื่นรู้อีกนะมึง....” ไอ้โจ๊กมันช่างเป็นคนที่สรรหาคำด่ามาทำให้ผมเจ็บแสบได้ตลอดเวลาจริงๆ
“แล้วเพราะใครล่ะ......ถ้าไม่ใช่เพราะมึงเสือกมาสายเอง....กูเลยซวยแบบนี้”
จ๋อยไปเลยครับมัน
****//////////*******
ชอบ หรือไม่ชอบยังไง
บอกกันได้นะครับ
คนเขียนตั้งใจเต็มล้าน
ฃอบคุณค้าบ
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:laugh: :laugh: เกลียดอย่างไหน ก็ได้อย่างนั้นแหละ เอิ้กส์ๆ
:m15:มาต่อไวๆนะครับ อยากอ่านๆๆๆๆ :z1:
-
สนุกดี มาต่อไว ๆ นะครับรออยู่
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
เศร้า
-
อร๊ายยยยย ..... มาปูเสื่อรอคะคุณน้อง
นึกว่าอัพแล้วเสียอีก
รออ่านอยู่นะคะ
+1
เป้นกำลังใจให้จ้า
-
พรุ่งนี้มาอัพให้แน่นอนครับ
สัญญาจริงๆ
ขอบคุณคร้าบ
-
พรุ่งนี้อัพจริง ๆ อ่า
งั้น + ให้ล่วงหน้าก่อนเลย
รออ่านนะคะ :-[
-
ชอบนะ น่าสนุกดี
:z13: :z13:
คนแต่ง 1 ที
-
อัพให้แล้วนะคร้าบ
ขอบคุณที่อ่านเรื่องของดิวนะครับ
อ่านกันดีกว่าเนอะ
“เออ...เออ...งั้นเอางี้ละกัน ....มึงหลับตานะ....แล้วเหยียบบ่ากูขึ้นไป เดี๋ยวกูจะช่วยมึงขึ้นไปบนกำแพงนั้นก่อน…แล้วมึงก็รอกูอยู่บนนั้นก่อน... แล้วเดี๋ยวกูตามขึ้นไปนะ...แล้วกูจะกระโดดไปรอมึงฝั่งโน้น...แล้วกูจะรอรับมึงเอง...มึงไม่ต้องลืมตาก็ได้...โอมั๊ย....แต่คิดช้าอย่างมึงจะเข้าใจรึเปล่าเนี่ยะ ” มันอธิบายแผนการทั้งหมดให้ผมฟัง แต่ก็ยังไม่วายกัดผมอีกหนึ่งดอก
“ไอ้โจ๊ก!”
“ตามนี้...โอมั๊ย?”
“กูมีทางเลือกเหรอ....”
“งั้นเอาตามนี้ละกัน...”
แล้วมันก็นั่งยองๆลงกับพื้น
แล้วตบบ่าส่งสัญญาณให้ผมขึ้นไปเหยียบบ่ามัน
พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกแล้ว
ผมค่อยๆพาตัวเองขั้นไปเหยียบบนบ่ามัน
เริ่มจากนั่งแล้วาค่อยๆยืนขึ้นๆ มือก็พยายามจับขอบกำแพงให้แน่น
ตอนนี้ผมหลับตาแล้วนะครับ...กลัวอ่ะ
“มึงพากูดีดีนะ...กูหลับตาแล้ว กูมองไม่เห็น” ผมพูดเมื่อยืนขึ้นเต็มตัวได้สำเร็จ
“ตัวเล็กนิดเดียว..แต่หนักยังกะกินควายไปทั้งตัว”
“เก็บแรงไว้เหอะมึง อย่ามาพูดมาก
“ใช่สิ...ก็มึงกินแรงกูไปหมดแล้วนิ”
“อย่ามาพูดมากมึง...แล้วที่ต้องมาทำอะไรบ้าๆแบบนี้เพราะใครล่ะ....แล้วเมื่อไรมึงจะลุกขึ้นเสร็จซะที”
“กูยืนเต็มตัวตั้งนานแล้วแล้ว...ก็มึงอ่ะมัวแต่ด่ากูอยู่...เลยไม่รู้สึกตัวอะดิ”
“เหรอ....” อ๋อ....มันชวนผมคุยเพื่อเบนความสนใจของผม...ไม่ให้ผมกลัว....หรือว่าผมมองมันในแง่ดีเกินไปอีกแล้ว
“มึงจับขอบกำแพงให้แน่นนะ”
“อืม...แล้วทำไงต่อ”
“มึงก็ใช้ขาคู่หน้าของมึงจับขอบกำแพงแล้วปีนขึ้นไปรอกูก่อน”
“ไอ้บ้า...กูไม่ใช่ม้านะ ที่จะมีขาคู่หน้า”
แล้วผมกับมันก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
นี่เป็นครั้งแรกเลยนะครับที่ผมกับมันหัวเราะด้วยกันตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาสองเดือนกว่าๆ
“กูหมายถึงกระต่ายโว้ย....” จะเล่นอีกนะมึง
“เลิกเล่นได้แล้ว...อึ๊บ...กูปีนไม่ไหว”
“พยายามอีกนิด...เดี๋ยวกูช่วยส่งมึงด้วย”
“กูมองทางไม่เห็น”
“เวรเอ๊ย! งั้นมึงก็หรี่ตามองขอบกำแพงนิดหนึ่งละกัน จะได้มองเห็น มึงมองไปข้างหน้าอย่างเดียวเลย อย่าเสือกมองลงมาที่พื้นล่ะ”
“เออๆ...” ผมพยายามจะปีนขึ้นไป...แต่มันยากมากครับ....มันไม่มีที่ให้ผมยึดได้เลย มือก็เจ็บไปหมดแล้ว
“เร็วสิวะ...กูหนักนะเว้ยมึง”
“กูก็พยายามอยู่นี่ไง”
“’งั้นกูนับ1-3แล้วกูจะกระโดดส่งแรงให้มึงนะ...มึงก็กระโดดขึ้นไปได้เลย”
“กูไม่มีทางเลือก”
1
2
3
“กระโดดเลยมึง” พอมันนับสามจบผมก็กระโดดคว้ากำแพงเลยครับ
สำเร็จ
ตอนนี้ผมลืมตาแล้วนะ
แต่ลืมแบบนิดๆ ไม่เต็มตาเท่าไร
ตอนนี้ผมได้มานั่งบนขอบกำแพงแล้วครับ
“มึงปลอดภัยดีมั๊ย”
“กูโอเค...แล้ว...แล้ว...”
“แล้วอะไร”
“แล้วมึงล่ะ...โอเคมั๊ย”
“เจ็บบ่าชริบหา....” มึงกำลังจะโทษกูอีกแล้วนะ
“รีบขึ้นมาเร็วสิ...เค้าจะเข้าห้องกันแล้ว”
“เออเออ......”
ว่าแล้วมันก็ปีน...ปีนแบบง่ายมาก...แป๊บเดียวมันก็ขึ้นมานั่งทำหน้าบ้าข้างๆผมแล้ว
“………” มึงเป็นลิงกลับชาติมาเกิดรึเปล่าว่ะ
“อย่างว่าชั่วบินกูสูง” ชั่วโมงชั่วอะสิมึง
“……..”
“มึงมองอะไร...” ผมเผลอมองหน้ามันนานเกินไปอีกแล้ว
“เปล่า...”
“กูรู้ว่ากูหล่อ...มึงไม่ต้องมองกูเยอะหรอก”
“หลงตัวเองนะมึง”
“ก็ใครๆบอกว่ากูหล่อ...น่ารัก...นิสัยดี”
“พอเหอะมึง....หาทางลงจากที่นี้ดีกว่า” ไม่น่าเผลอมองหน้ามันเลยจริงๆ
-----------------
“มึงว่ากูหล่อรึเปล่า.....” ยังไม่จบอีกนะมึง ปากมันถามผม แต่ตาของมันกลับมองสำรวจพื้นด้านล่างที่ผมกับมันกำลังจะกระโดดร่มลงไป
“เออ! มึงหล่อ...พอใจยัง”
“………”มันหันควับมาทางผมเลยครับ....ตามันสวยจริงๆด้วย
“……..” ผมก็พูดไรไม่ออกดิ
“เมื่อกี้มึงว่าไงนะ”
“ก็...ก็....ก็”
“จะก็อีกนามมะ”
“ก็ถ้ากูบอกว่ามึงหล่อ...เรื่องก็จบ....กูจะได้ลงจากบนนี้ซะที....”
ผมคิดแบบนั้นจริงๆนะครับ
อารมณ์ประมาณว่า ‘กูรำคาญมึง...หลงตัวเองชริบ....คนไรว่ะ... กูก็หล่อ...ไม่เห็นหลงตัวเองแบบมึงเลย...โธ่’ แล้วทำไมต้องมันจ้องหน้าผมประมาณแค้นฝังหุ่นด้วย
“ตุ้บ!” ผมคงมัวแต่คิดเพลินไปหน่อย...พอได้ยอนเสียงตุ้บ จึงรู้สึกตัว พอมองลงไปผมห็นมันยืนเอามือจับก้นตัวเองอยู่ หน้าบูดหน้าเบี้ยว...สงสัยลงผิดท่า
“เป็นไรมากรึเปล่ามึง”
“ลงผิดท่านิดหน่อย....มึงลงมาได้เลย”
“มึงรับกูไหวแน่นะ” ตัวมึงยังเกือบไม่รอด
“คนหล่อๆอย่างกูไม่เคยทำให้ใครผิดหวัง” กูละเบื่อมึงจริงๆไอ้โจ๊ก
“กูไว้ใจมึงได้แน่นะ”
“ชั่วโมงนี้ถ้ามึงไม่ไว้ใจกู...แล้วมึงจะไปไว้ใจใคร....แล้วมึงจะได้เข้าเรียนมั๊ย”
“อืม...จริงของมัน” กูต้องฝากชีวิตไว้กับมึงจริงเหรอเนี่ยะ
“มึงว่าไงนะ”
“เออเออ....กูจะโดดแล้วนะ”
.
.
.
.
.
“ทับกูลงมาได้นะมึง”
“ทำไมกูไม่เจ็บว่ะ” ผมไม่กล้าลืมตามองหรอกครับ กระดูกหักรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ผมไม่เจ็บจริงๆนะ
“ก็มึงจะเจ็บได้ไง ทับกูอยู่เต็มๆเนี่ย...” ตาผมเปิดทันทีเลยครับ
“เอ๊ย....0....โทษว่ะ...” ผมรีบผละออกจากมันทันทีเลย
“ช่วยดึงกูขึ้นหน่อย” มันยื่นมือให้ผม
“มึงลุกเองไม่ไหวเหรอ...”
“มึงรู้จักมั๊ยคำว่ากตัญญู...คำว่าบุญคุณ...คำว่าตอบแทนนะ...รู้จักมั๊ย”
“เออ...เออ...” ไม่อยากรำคาญกับมันครับ...แล้วผมก็ช่วยฉุดมันขึ้นมา
“มึง...กูเจ็บช่วงสะโพก...เดินไม่ไหว...” ผมว่ามันเจ็บจริงๆนะครับ...หน้ามันซีดเลย
“เดี๋ยวกูช่วยประคอง”
“มีน้ำใจกับเค้าเป็นด้วยเหรอมึง...”
“ปากมึงนี่มันน่าปล่อยให้เดินขาลากไปเองนะมึง”
“โห...ล้อเล่นนิดเดียวเองมึง”
“กูเพื่อนเล่นมึงเหรอ...” ผมก็พูดไปงั้นแหละครับ
“คร้าบๆๆๆๆๆ....โจ๊กกลัวแล้วครับ...”
“ไอ้บ้า...” แล้วผมก็ช่วยประคองมันไปยังซอกใต้บันไดเพื่อจะรอเข้าแถวเข้าห้องเรียน
.
.
.
.
.
“โน่นไง...แถวห้องเรา...มึงรอเสียบช่วงไอ้เสกนะ”
“แล้วมึงอ่ะ”
“กูสูง...ต้องรอเสียบช่วงหลังๆประมาณไอ้ปาล์ม...ส่วนมึงเตี้ยๆก็หน้าๆนั่นล่ะ”
“ปากมึงยังหมาได้อีกใช่มั๊ย”
“กูรู้...พอๆ...โน่นไอ้เสกมาแล้ว...ทางสว่างเสียบได้เลย”
ผมมัวแต่ยืนเหออยู่...ไอ้โจ๊กเลยผลักผมเข้าแถวซะเลย....รอดครับ...
ผมเข้าแถวได้เนียนๆเลย
.
.
“พวกมึงไปไหนกันมา” ไอ้เสกหันหลังมาถามผม
“ไอ้โจ๊กมาสาย...ก็เลย...”
“ปีนกำแพงเข้ามาอีกแล้วล่ะซิ”
“อืม’
ผมหันไปมองด้านหลัง....เห็นมันเข้าแถวเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน
สงสัยมันคงเจ็บเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน...เห็นไอ้ปาล์มเดินประคองอยู่
-
ชอบครับ มาต่อเร็วๆนะ
-
ดิวมีเรื่องอยากถามพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ หน่อยนะครับ
คือดิวอยากจะเปลี่ยนวันที่ที่เป็นชื่อเรื่อง
ให้เป็นวันที่ดิวอัพเรื่องนะครับ
เพื่อนๆจะได้รู้ว่าดิวอัพเรื่องแล้วรึยัง
แต่ดิวทำไม่เป็น (โง่เนอะ)
อัพทุกครั้งมันก็ยังเป็น 24/12/52 ทุกครั้งเลย
ดิวอยากเปลี่ยนให้มันเป็นปัจจุบันนะครับ
ใครรู้ช่วยสงเคราะห์หน่อยนะครับ
ขอบคุณคร้าบ
-
กำลังเข้มข้นเลย :z1: :z1:
-
ดิวมีเรื่องอยากถามพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ หน่อยนะครับ
คือดิวอยากจะเปลี่ยนวันที่ที่เป็นชื่อเรื่อง
ให้เป็นวันที่ดิวอัพเรื่องนะครับ
เพื่อนๆจะได้รู้ว่าดิวอัพเรื่องแล้วรึยัง
แต่ดิวทำไม่เป็น (โง่เนอะ)
อัพทุกครั้งมันก็ยังเป็น 24/12/52 ทุกครั้งเลย
ดิวอยากเปลี่ยนให้มันเป็นปัจจุบันนะครับ
ใครรู้ช่วยสงเคราะห์หน่อยนะครับ
ขอบคุณคร้าบ
ง่าย ๆ คะ ดิวไปที่หน้าแรก ข้อความแรกของกระทู้อะคะ
มันจะมี ข้อความมุมขวาใช่มะ
ของเราเป็นภาษาไทย มันเลยเขียนแก้ไข ถ้าเป็นภาษาอังกฤษ
จะเขียนว่าโมดิฟาย modify (เขียนงี้มั้งไม่แน่ใจ) กดอันนั้นแหละ
มันจะขึ้นหน้าเก่าขึ้นมา
แล้วก็แก้ไขตรงช่องตั้งชื่อหัวเรื่องอ่ะ
ปล.มาลงต่อเร้วๆ เน้อ :-[
-
อยากอ่านต่อแว้วครับ
-
..จริงๆๆต้องขอบคุณครูพัฒน์ นะ ที่จับสองคนนี้ผูกติดกันไว้ ไม่งั้นคงไม่ได้อ่านเรื่องนี้แน่ๆๆ
...โจ๊ก มันก็ซ่าส์ ตามสไตร์เด็กผู้ชายเนอะ แสบๆๆดี จูนจะได้ไม่เหงาไง
...ขอบคุณนะที่เปลี่ยน update ไม่งั้นพี่ก็ยังไม่ได้อ่าน วันนี้ได้อ่านหลายตอนเลย
...เขียนได้ดีขึ้นเรื่อยๆๆนะ เรื่องราวเริ่ม เข้มข้น มาต่อบ่อยๆๆนะ :L2:
-
ขอบคุณทุกเม้นท์นะคร้าบ
ดิวตั้งใจเขียนอย่างแรงนิ
ติดตามกันต่อดีกว่าคราบ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เข้ามาในห้องเรียนปุ๊บ ไอ้โจ๊กแหกปากทันทีปั๊บ
"เอ๊ย! ทำไมโต๊ะกูเป็นอย่างนี้ว่ะ....ใคร?"
"ครูเอง....นายมีอะไรรึเปล่า....โจ๊ก"
"ครูพัฒน์....."
"ยังดีนะที่จำได้ว่าครูคือครู"
"ทำซะขนาดนี้....(มันหันหน้ามามองทางผมนิดนึงครับ) ผมลืมไม่ลงหรอก....."
"ครูทำอะไร"
"ไม่อยากพูดถึงแล้ว....แต่นี่มันหมายความว่าไงครับครูพัฒน์....โต๊ะพวกนี้?"
"ครูพัฒน์คงไม่ได้หมายความว่า........" ผมไม่อยากพูดออกไปจริงๆ
"ถูกแล้วจูน.....ก็ครูบอกแล้วว่าพวกนายสองคนต้องตัวติดกัน...ทำอะไรก็ต้องทำด้วยกัน....งั้นนั่งก็ต้องนั่งด้วยกันด้วย...มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยไม่ใช่เหรอ"
"เหรอครับ.....แค่ต้องทำกิจกรรมด้วยกันก็สุดจะทนแล้ว....นี่ยังต้องมานั่งติดกันอีก....หันหน้าไปก็เจอ...แค่คิดก็หลอนแล้วครูพัฒน์...."
"กูก็คิดไม่ต่างจากมึงหรอก...." ผมพูดกับมันเบาๆ...มันหันมาแสยะยิ้มใส่ผม.....กูเกลียดมึง
-
สนุกอ่ะ ตีกันแรงดี :laugh:
-
แอบมาดู ลงแค่นี้เองหรอ T T
กระซิก ๆ ๆ ๆ :o12:
-
เมื่อวานรีบนิดหนึ่งครับ
เลยลงได้นิดเดียว
มาต่อกันเลยดีกว่าครับ
"ถ้าขืนพวกนายสองคนยังค้านกันอีก เดี๋ยวครูจะจัดรูปแบบใหม่ให้ สนใจมั๊ย"
"แค่นี้ก็เหลือกินแล้วครูพัฒน์"
"ครูพัฒน์ครับ ไม่นั่งด้วยกันได้มั๊ย...เดี๋ยวได้มีใครไม่ตายก็พิการไปข้างหนึ่งหรอก" เพื่อนๆในห้องหันมองผมพรึบเลยครับ ไม่คิดมั้งว่าผมจะพูดแบบนี้ออกมา
แต่ไอ้บ้าข้างผมนี่สิเอาแต่ยิ้มอย่างเดียว....แต่ยิ้มแบบคนชั่วร้ายนะครับ
"นี่นับว่าครูปรานีแล้วนะพวกนาย....ที่ให้นั่งแถวหลังที่เดิมของนายโจ๊ก...แค่ให้นายจูนเอาโต๊ะมาต่อนั่งด้วยกัน...ไม่ให้นั่งกลางห้องก็ดีเท่าไรแล้ว"
"ครูพัฒน์ครับ...ผมว่าเดี๋ยวพวกเค้าก็ทะเลาะกันมากกว่าเดิมอีก....นั่งแบบเดิมนั่นแหละครับดีแล้ว" สองครับ สองกำลังช่วยเจรจาอยู่
นายช่างเป็นคนดีจริงๆ
"ตกลงครูพัฒน์....ผมจะนั่งกับเด็กใหม่..." อ้าว ไอ้นี่ จู่ๆยอมซะงั้น...ไรของมันหว่า...มึงคิดจะถามกูซักคำมั๊ย ว่ากูเต็มใจรึเปล่า
"ก็แค่นี้...คิดมากกันไปได้..."
สรุปผมกับมันต้องนั่งด้วยกัน ตาย ...ตายสถานเดียว
จะอะไรกันนักกันหนาวะชีวิตกู
จะหาความสงบสุขไม่ได้เลยใช่มั๊ย
กำลังเรียนกันอยู่...ผมสังเกตเห็นหน้าไอ้โจ๊กซีดๆ
นั่งก้มหน้าก้มตาตลอดเลย ซึ่งไม่ใช่ปกติวิสัยของมัน
"เป็นไรมึง" มนุษยธรรมล้วนๆครับ
"เกี่ยวไรกะมึง......." อ้าว มึง กูถามดีดี
"กูไม่อยากเสียตังค์ทำบุญ...งานมึง"
"หุบปากไปเหอะมึง" มันนอนฟุบลงกับโต๊ะแล้วก็เงียบไปเลยครับ...มันเป็นไรรึเปล่าว่ะ
แต่ช่างมันสิ...แต่ผมก็มองเป็นระยะๆนะ มนุษยธรรมครับ
ผ่านไปซักครู่หนึ่ง
"ครูพัฒน์.....ผมไปห้องพยาบาลนะ" หน้ามันซีดครับ
"ไปสิ....เป็นไรมากรึเปล่า"
"ขี้เกียจเรียน อยากไปนอนเล่นครับ"
"ไปซะ...ก่อนที่จะได้หมอบตรงนี้" ผมว่ามันกับครูรู้กันนนะครับ....ว่าพูดไรกัน
-
...โจ๊ก ท่าทางจะมีโรคประจำตัวใช่เปล่า
...ครูพัฒน์ ถึงได้พูดแบบนั้น หรือมีอะไรมากกว่านั้น
...ทะเลาะกันมาก ก็รักกันมาก หรือเกลียดกันมาวะ :L2:
-
ผ่านไปซักครู่หนึ่ง
"ครูพัฒน์.....ผมไปห้องพยาบาลนะ" หน้ามันซีดครับ
"ไปสิ....เป็นไรมากรึเปล่า"
"ขี้เกียจเรียน อยากไปนอนเล่นครับ"
"ไปซะ...ก่อนที่จะได้หมอบตรงนี้" ผมว่ามันกับครูรู้กันนนะครับ....ว่าพูดไรกัน
" หมอบยังไงอ่ะครู" ขอบคุณมากปา์มที่ถาม
"หมอบเพราะปากไง..." อ๋อ...ครูพัฒน์คงหมายความว่ามันปากหม....นั่นเอง
"โหครู...ผมพูดเล่นนิดเดียว..ตอบกลับมาซะแรงเลยนะ...."
"ไปไปห้องพยาบาลไป...หน้าซีดใหญ่แล้ว"
.."แต่ครูก็รักผมใช่มั๊ย...."
"นับ 1-3 ถ้าไม่ไป...จะไม่ให้ไปแล้ว...1...."
"แรงนะครู........ไอ้เสกไปกับกูหน่อย..." มันหันไปพูดกับไอ้เสกกันสองคน แต่ได้ยินกันทั้งห้องเลยครับ
ไอ้เสกกำลังจะลุกขึ้นแต่....
"นายโจ๊ก..นายลืมอะไรไปรึเปล่า..."
"เปล่านิครับ...."
"ว่านายต้อง....." ครูพัฒน์เหล่มาทางผม
"โหครู....แค่ไปห้องพยาบาลเองนะ..."
"ไม่มีข้อยกเว้น....จะไปไม่ไป"
"ไปกับกู...." ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมคิดไรอยู่...แต่พอเห็นหน้ามันแล้ว...ก็...ก็อะไรไม่รู้เหมือนกัน...พูดไปได้ไงว่ะกู
.. .. "................." มันมองหน้าผมแบบว่า....มึงเนี่ยะนะ...
"โจ๊ก...." สองกำลังจะเดินเข้ามา
"มึงอย่ายุ่ง" แต่โดนเสกกันไว้ก่อน
ผมพามันมาถึงห้องพยาบาล
ครุูพยาบาลไม่อยู่
ทำไงดี
ผมหันรีหันขวา
"มึงจะหันให้ตัวเองเป็นลูกข่างเลยรึไง...กูตาลาย"
"ปากดีได้ตลอดเลยนะมึง"
-
โจ๊ก เป็นอะไรจ๊ะ
มา ๆ เดี่ยวช่วยดูแล :m20:
-
"พอก่อน กูหมดแรงแล้ว...."
"งั้นมึงก็หุบปากไปสิ"
มันไปนั่งบนเตียง
ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครในห้องนี้เลย
"มึงเจ็บตรงไหน แล้วเจ็บยังไง"
ผมเดินอ้อมไปหลังมัน เพราะเห็นมันจับที่หลังบ่อยๆ
"เอ๊ย มึงทำไร!"
"ก็แค่จะดูแผลให้...." ผมก็แค่ถลกเสื้อมันเท่านั้น
-
ถลกเลยหรอ หึหึหึหึ
ปล. ทำไมไม่ลงต่อ ๆ กันอะคะ
แอบสงกะสัย :confuse:
-
:m31: :m31: ค้างๆๆๆๆ....มาต่อไวๆเด้อครับ^^
นายโจ๊กต้องแอบมีใจให้นายจูนแน่เลย 555+
-
"เอ๊ย มึงทำไร!"
"ก็แค่จะดูแผลให้...." ผมก็แค่ถลกเสื้อมันเท่านั้น
"รอครูพยาบาลมาก่อนก็ได้มึง"
"นั่งนิ่งๆไปเลยมึงอ่ะ" ผมขึ้นเสียงนิดหนึ่ง
"แล้วมาขึ้นเสียงกับกูทำไม" มันพูดเสียงฝ่อๆ
"ก็มันน่ามั๊ยล่ะ"
"พูดดีดีกูก็เข้าใจ" ผมแอบขำมันนิดหนึ่ง ก็มันเหมือนเด็กที่โดนผู้ใหญ่ดุเลยครับ
"ขำไรมึง"
"นั่งนิ่งๆไปเลยมึงอ่ะ"
เหลือเชื่อครับ มันยอมนั่งนิ่งๆจริงๆด้วย
นึกจะทำตัวน่ารัก ก็น่ารักได้นะมึง
ผมเปิดเสื้อดูหลังให้มัน
โห...หลังมันเนียนมาก... ขาวมากเลยครับ
เอ๊ย! ไม่ใช่แระๆ
มันก็น่าจะเจ็บอยู่หรอกครับ
รอยช้ำบวมเป่งเขียวเป็นจ้ำอยู่บนหลังมันหราเลยครับ
ผมเผลอลูบแผลมันเบาๆ
"เจ็บมั๊ย?"
"ไม่..." ไม่เจ็บแล้วหลังมึงจะกระตุกทำไม
ผมไปหยิบยาแก้เคล็ด ลดฟกช้ำดำเขียวมานวดให้มัน
มันก็นั่งนิ่งๆให้ผมนวด
กูกำลังทำอะไรอยู่วะเนี่ย
กูเกลียดมันไม่ใช่เหรอ
มันเป็นศัตรูกูไม่ใช่เหรอ
มันแกล้งกูมาตลอดไม่ใช่เหรอ
"เจ็บมั๊ย"
"ไม่....มือมึงเบา..."
มันเงียบ ผมเงียบ จนนวดเสร็จ
"เออ...ว่าแต่หลังมึงไปโดนไรมา ถึงได้เป็นมากซะขนาดนั้น"
"ก็...เมื่อเช้า....เออช่างมันเถอะ"
" เมื่อเช้าทำไม"
"ก็บอกว่าช่างมันไง ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ'
"ตามใจ"
"แล้วทำไมมือมึงถึงแหกซะขนาดนี้ล่ะ" มันถือวิสาสะจับมือผมไปดูเฉยเลย
"เรื่องของกูเหมือนกัน" ผมเอาคืนบ้าง พยายามดึงมือ แต่ไอ้บ้านี่ไม่ยอมปล่อย
"กูถามดีดี....บอกมา มือไปโดนไรมา"
"ปล่อยก่อน"
"ถ้ามึงไม่บอกกูจะทำมากกว่าจับมือมึงอีก..."
"ปีนกำแพงเมื่อเช้าไง" ผมรีบบอกทันทีเลยครับ เพราะผมไม่ไว้ใจไอ้บ้านี่
"แล้วทำไมไม่บอก...อวดดี...เจ็บมากมั๊ย"
ผิดคาดครับ ผมคิดว่ามันจะด่าว่าผมโง่ซะอีก แต่เปล่าเลย มันกลับถามผมด้วยน้ำเสียงที่..ที่...ทำให้ผมอยากร้องไห้...ทำไม
มันเดินไปหยิบยาอะไรไม่รู้ในตู้
" อยู่ไหนว่ะ" มันคงหาไม่เจอ เลยรมณ์เสีย แค่นี้มึงจะอารมณ์เสียทำไม
"ไม่ต้องก็ได้...กูไม่ได้เจ็บมาก"
"กูไม่ได้ถาม ...ไม่ต้องเสนอความคิด" แป่ว...ผมตามอารมณ์มันไม่ทันจริงๆ
"ส่งมือมา...กูทำแผลให้"
"ไม่ต้อง...นิดเดียวเอง"
"กูบอกให้ยื่นมือมา...ไม่ใช่มาเถียงกู ..โง่อีกแระ" มันดึงมือผมไปอีกแล้วครับ
มันตั้งใจทำแผลให้ผม
มือมันเบามาก
ผมไม่รู้สึกอะไรเลย
นอกจากใจเต้นผิดจังหวะ
แต่แค่เล็กน้อยเท่านั้นจริงๆครับ...สาบานได้
"มองไรมึง" อ้าว ผมเผลอมองมันอีกแล้วเหรอ
"เปล่า..ใครมอง"
"เพี้ยง!...เสร็จแล้ว" มันเป่าแผลให้ผมในตอนท้าย
"น้ำลายมึงเป็นพิษรึเปล่า...เดี๋ยวเข้าแผลกู บาดทะยักจับกันพอดี"
"อยากลองมั๊ยล่ะว่าเป็นพิษรึเปล่า"
"กูยังไม่อยากตาย"
"ดี....กูก็ยังไม่อยากให้มึงตาย เดี๋ยวไม่มีคนให้กัดด้วย"
"กูคนนะ ไม่ใช่จิ้งจกจะได้กัดกัน"
"ตลกแดกแล้วมึง....."
"พอได้ยัง...เข้าเรียนได้แล้ว"
"อ่อน.."
"มึงเรียกกูว่าไงนะ"
"ก็..อ่อน..ไง" มันเน้นทีละคำเลยครับ
"ไรอ่อน"
"ก็หน้ามึงอ่อนอ่ะ"
"กูมีชื่อให้มึงเรียก"
"เลือกเอา..จะให้เรียกอ่อน หรือว่า เด็กใหม่"
"ที่ให้กูเลือกดีดีทั้งนั้น"
"ว่าไง"
"กูมีสิทธิ์เลือกจริงเหรอ"
"ไม่มี"
"แล้วจะมาถามกูทำไม"
"มารยาท"
-
อ๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ต่อด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอมาติดตามด้วยคนนะครับ
-
ต่อปากต่อคำดีจริง ๆ
สงสัยจะปากดีจัด
งี้ต้อง กระทืบจูบ 5 5 5+ :m20:
-
:L2:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
ก่อนหน้านี้ที่คนเม้นท์น้อย เพราะไม่ทราบว่วคนเขียนมาอัพแล้ว เนื่องจากไม่ได้เปลี่ยนหัวเรื่อง
แต่หลังจากวันที่ 1/2/53 มานี่...คนก็เริ่มเม้นท์เยอะขึ้นแล้วนะคะ
สู้ต่อไปค่ะ
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
เศร้า
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
เยอะไปไม๊ครับกับการใช้อีโมชั่นเยอะขนาดนี้
ช่วยกันหน่อยนะครับ
ขอโทษด้วย แค่อยากเตือน
เรื่องราวนิยายน่าสนใจดีนะครับ สนุกดี
:L2:
-
:z13:
สนับสนุนรีบนด้วยคนน๊า
+1 จัดไปสนุกดีน่าติดตาม
แล้วจะรออ่านต่อ ระวังเรื่องการใช้อีโมชัน กับการเว้นบรรทัดด้วยน๊า
นิว(ยิ้มๆ)
-
:laugh: :laugh: คู่กัดกันจิงๆ 2 คนนี้ :laugh: :laugh:
:o8:แต่ก็มีแอบหวานนิดๆ เอิ้กส์ๆ :z1:
:m16:ห้องพยาบาลก็เป็นใจซะเหลือเกิ๊นส์...ไม่มีคนอยู่อีก :เฮ้อ:
-
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ
ขอบคุณมากๆ
เหมือนเดิมครับ ผ่านมาได้อาทิตย์หนึ่ง
ไอ้โจ๊กมันก็ยังคงมาสายเหมือนเดิม...และดูเหมือนจะสายยิ่งกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ
มันตายยากจริงๆครับ...เดินยิ้มหน้าระรื่นมาโน่นแล้ว...ไม่สำนึกเลยนะมึง
"รอกูอยู่เหรอ...อ่อน" ผมไม่รู้มันจะถามเพื่อ.......
"ไม่รอมึง..จะให้กูรอ...."
"พอเลยมึง...กูไม่อยากฟังสวดตั้งแต่เช้า"
"กูถามไรหน่อย"
"กูมีแฟนแล้ว"
"ไอ้บ้า...กูไม่ได้จะถามเรื่องนั้น"
"อ้าวเหรอ...แล้วมึงจะถามเรื่องไร"
"ทำไมมึงมาสายทุกเช้าว่ะ"
"ก็บ้านกูไกล...." เหตุผลมันพอจะอภัยให้ได้ครับ
"ขึ้นมา..." มันยังคงทำเหมือนเดิมในทุกๆวัน....ให้ผมขึ้นเหยียบบ่ามันปีนกำแพง
"ไม่...วันนี้กูจะปีนเอง " ผมตั้งใจแล้วครับ
"อย่ามาอวดเก่งได้มั๊ย....เร็วขึ้นมา"
"ไม่...กูจะปีนเอง"
"ตามใจ...ตกลงมากูจะสมน้ำหน้า"
ผมสำรวจกำแพงเพื่อหาลู่ทางในการปีน
เอาไงเอากันว่ะ
ผมพยายามแล้วพยายามอีกแต่ก็ไม่สำเร็จ
ทำไมมันยากขนาดนี้ว่ะ
มือก็ระบม เจ็บไปหมดแล้ว
"บ้าพอรึยัง" มันกระชากมือผมซะตัวเกือบปลิว
"เรื่องของกู...ปล่อย"
-
สั้นเกินไปอ่ะ :serius2:
ทำไมมันสั้นอย่างนี้ล่ะคะ
สั้นเหมือน....ของคนเขียนหรือเปล่านะ
-
มาแบบน่าเอามัดจิ้มคนแต่งจริง ๆ
แต่ก็ + 1 ค่า o18
-
สั้นมากลูกหนูเอาเนื้อมาล่อแม่หรอ 555+
แล้วจะรอกินมื้อใหญ่ๆนะขอเต็มๆยาวๆแน่นๆโดนๆ...
นิว(แอบจิก)
-
"บ้าพอรึยัง" มันกระชากมือผมซะตัวเกือบปลิว
"เรื่องของกู...ปล่อย"
"มึงแหกตาดูซิ....มือมึงแหกหมดแล้ว"
"ก็บอกว่าอย่ามายุ่ง ปล่อย"
ผมสะบัดมือออกจากมันและพยายามปีนต่อ
ผมรำคาญตัวเอง เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้
แล้วต่อไปผมจะทำอะไรได้ ผมจะดูแลใครได้...แม้กระทั่งคนที่ผมรัก
ผมพยายามจนเด็กนักเรียนเข้าห้องกันหมดแล้ว
มือก็เจ็บ ใจก็เจ็บ
"มานี่..." มันลากผมออกมาจากตรงนั้น.....
"ไปไหน?"
"เข้าโรงเรียนไง"
"หือ....แล้ว"
"อย่ามาโง่ตอนนี้ได้มั๊ย....ก็เข้าทางประตูหน้าโรงเรียนไง"
"เอ๊ย....งั้นก็ต้องลงชื่อมาสายด้วยสิ"
"ก็ใช่ไง...เริ่มฉลาดแล้วเหรอ..." มึงจะเลิกกัดกูได้ยัง
"แล้วมึงยอมเหรอ"
"แล้วจะทำไง....ต้องรอให้มึงแขนหักขาหักก่อนรึไง..."
"มึง?......"
เท่าที่ผมรู้มา ไอ้โจ๊กไม่เคยยอมลงชื่อมาสาย
แต่วันนี้มันกลับยอม....เพื่อผมเหรอ?
ผมกับมันมาลงชื่อมาสายที่ป้อมยามหน้าโรงเรียน
ผมเพิ่งรู้ว่ามาสายต้องโดนทำโทษด้วย ตอนแรกคิดว่าโดนตัดคะแนนอย่างเดียว
แต่ก็ยังไม่รู้ว่าต้องโดนทำโทษยังไง
เพราะการลงโทษจะขึ้นอยู่กับครูเวรในแต่ละวัน
และวันนี้ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้าย
เพราะครูเวรคือครูพัฒน์
"ว่าไงสองหนุ่ม"
"ครูพัฒน์/ครูพัฒน์"
"แปลกนะ...วันนี้นายโจ๊กยอมลงชื่อมาสาย"
"ก็ไม่เห็นแปลกนิครับ...ที่ผมจะมาสายบ้าง"
"สายบ้างเหรอ?....แทนที่จะสายประจำ"
นั่นไงครับ ผมว่าแล้วสองคนนี้ ต้องรู้กันแหงๆ...เห็นงี้ทุกทีเลย
"จะลงโทษยังไงครับ"
"พักเที่ยงให้ไปหาครูที่ห้องก่อนล่ะกัน"
"ครับ/ครับ"
"จะไปไหนอีกมึง.....ห้องเรียนไปทางนี้" ก็ไอ้โจ๊กนะสิครับ มาสายทีหนึ่งแล้ว...แล้วนี่มันยังจะยังออกนอกเส้นทางอีก
"ไปห้องพยาบาล"
"มึงไม่สบายเหรอ" มนุษยธรรมล้วนๆ
"เปล่า"
"แล้วมึงจะไปทำไม...เสียเวลา"
"ทำแผลให้คนอวดดี...ทั้งที่ไม่มีดีให้อวดไง"
"มึงว่ากูเหรอ"
"รู้ตัวก็ดีแล้วนี่"
"กูไม่ไป"
ว่าแล้วผมก็เดินชิ่งมันไปเลย
"จะงี่เง่าไปถึงไหนว่ะ" มันสบถและไล่ตามผมมา
"ไปห้องพยาบาล" มันมายืนขวางหน้าผมอยู่
"ไม่เจ็บ...เพราะฉะนั้นไม่ไป"
"เมื่อไรจะเลิกอวดดี"
"เมื่อมึงไม่มายุ่งกับกูไง" ผมพูดแรงเกินไปรึเปล่า แต่มันมาว่าผมก่อนนะ
"อวดดีได้...แต่อย่าทำให้ตัวเองเจ็บ...จำไว้" ผิดคาดครับ ผมคิดว่ามันจะตะคอกผมกลับมา แต่มันกลับพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
ผมสูดลมหายใจลึกๆ...เพื่อสงบอารมณ์ของตัวเอง.......เพื่อคำพูดที่จะหลุดออกไปมันจะดีขึ้น
"กูไม่เจ็บจริงๆ.....เข้าเรียนดีกว่า...เสียเวลามากแล้ว"
"ถ้ากูขอร้อง...มึงจะฟังกูมั๊ย?"
"เพื่ออะไร"
"เพราะที่มึงเป็นแบบนี้เพราะกู"
มาถึงห้องพยาบาล
คราวนี้มีครูพยาบาลอยู่ครับ
ไอ้โจ๊กเลยนั่งรอข้างนอก
มาถึงเจ๊แกไท่พูดพร่ำทำเพลง
เอาแอลกอฮอล์ราดแผลผมเลยครับ
ผมอยู่เฉยทำไม แหกปากดังลั่นเลย...ก็มันเจ็บ เลยลืมตัวไปหน่อย...ดีเท่าไรแล้วที่ไม่ร้องไห้ด้วย
กว่าจะทำแผลเสร็จ ผมเผลอร้องจ๊ากไปตั้งหลายรอบ
ออกไปเจอไอ้โจ๊กต้องอายมันแน่ๆเลย เพราะผมคาดว่าเสียงผมต้องดัง ฟังชัดแน่นอน
"ไหนว่าไม่เจ็บไงมึง...ร้องซะดังอย่างกะความถูกเชือด"
"เคยเป็นควายรึไงถึงรู้ว่าร้องยังไงเวลาที่โดนเชือด"
"ป่าว แต่กำลังเห็นควายโดนเชือดอยู่นี่ไง" ปากมึงนะ........
"..........."
"แล้วทำไมร้องซะดัง" เปลี่ยนอารม์เร็วนะมึง กูตามไม่ทัน
"ก็คนมันเจ็บ"
"เดี๋ยวก็หาย...ไม่เจ็บแล้ว...."
"........... " มึงตะคอกกูซะยังดีกว่า....แทนที่มึงจะมาพูดกับกูด้วยคำพูดแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้ ท่าทางแบบนี้....กูไม่ชินโว้ย....
"เอ๊ย.....วันนี้มำไมพวกมึงไม่เข้าแถวว่ะ" ไอ้ปาล์มครับ อยากรู้ทุกเรื่อง
"พวกกูเข้าทางประตูหน้าโรงเรียน" ไอ้โจ๊กตอบแค่นี้....แต่ทำไมดูทุกคนดูแปลกใจยังกะไอ้โจ๊กคลอดลูกได้
"เป็นไปได้ไงมึง....ร้อยวันพันปีกูไม่เคยเห็นมึงยอมลงชื่อมาสาย ถ้ามึงมาไม่ทันจริงๆ มึงก็โดดทั้งวันเลย...เกิดไรขึ้นว่ะ" ไอ้เสกถามซะยาวเลย
"กูก็แค่ไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน..." มันเหล่มาทางผม.....เหรอมึง....นี่ยังไม่เดือดร้อนเพราะมึงอีกเหรอ
"จูน แล้วมือไปโดนไรมาเหรอ...ทำไมต้องพันด้วย" สองเดินเข้ามาสมทบอีกคนด้วย
"ไม่เป็นไรหรอก...อุบัติเหตุนิดหน่อย" สองถามผมก็ตอบนะ อย่างน้อยเค้าก็น่าจะเป็นห่วงผม ถึงได้ถามแบบนี้
"เจ็บมากมั๊ย?"
"ก็มันบอกไม่เป็นไรไง....ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ...." ไอ้เสกอีกแล้วครับ....พูดกับสองทีไร เป็นงี้ทุกที
ช่วงบ่ายพวกผมไม่มีเรียน
เออ...วันนี้ตอนกินข้าว...ผมรู้สึกเหมือนมีคนคอยมองผมอยู่
ผมรู้สึกอย่างนี้มาหลายวันแล้ว
ทั้งตอนเข้าแถว
ตอนเดินกลับบ้าน
หรือแม้กระทั่งตอนนั่งเรียนในห้อง
หรือว่าผมคิดไปเอง
เพราะทุกครั้งที่ผมมองหา ผมก็ไม่เคยเจอ
"บ่ายว่าง...เตะบอลกันมั๊ย..." ไอ้เสกเสนอความคิด
"ไม่ได้ว่ะ...กูต้องไปหาครูพัฒ์พร้อมกับ....." มันเหล่มาทางผมอีกแล้ว...อยากรู้จริงว่าชื่อผมมันเรียกยากมากรึไง....มันถึงไม่ยอมเรียกชื่อผมซะที
" กูว่าพวกมึงสองคนโดนครูพัฒน์เล่นอีกแน่ๆ....โชคดีนะพวก"
"ปากมึงเหรอไอ้ปาล์มที่พูดออกมานะ"
"มาแล้วเหรอสองหนุ่มเกือบหล่อ" เป็นไงครับ คำทักทายนักเรียนของครูผม
"ครู....ถ้าผมไม่หล่อ.....โรงเรียนนี้คงหาความหล่อไม่ได้แล้วแหละ....ทุกคนคงขี้เหร่หมดแล้ว" มั่นมากมึง
"ต่อปาต่อคำเก่งเหมือนเดิมตลอดนะเธอ...."
"ครูจะลงโทษพวกผมยังไง...ว่ามาเลยครับ.....แทนที่จะว่าง...ไม่.....กลับต้องโดนทำโทษ....น่าเบื่อจริงๆ" มันหันมาเหล่ผมอีกแล้ว...ผมกลัวมันตาเหล่จริงๆนะ.....สายตามันอ่านได้ประมาณว่า.....ความผิดมึงนั่นล่ะ
"ห้องน้ำขัดแล้ว....งั้นขัดยิมล่ะกัน..."
"ห๊า/ห๊า"
"ไม่ต้องหา เดี๋ยวก็เจอ"
"ครูพัฒน์ไม่หนักไปหน่อยเหรอครับ" ไอ้โจ๊กพยายามต่อรอง
"หรือมันน้อยเกินไป"
"โอเคครับ....." แล้วผมก็ลากมันออกมา รีบทำจะได้รีบเสร็จ
พวกผมมเตรียมอุปกรณ์ ไม้ถูพื้น ถัง น้ำยาขัดพื้น ถุงมือ รองเท้าแตะ
อุปกรณ์พร้อม แต่ดูเหมือนคนจะยังไม่พร้อม
"มึงไปยอมครูเค้าทำไม....ต่อรองอีกหน่อยก็น่าจะได้"
"ก็ทำผิด ต้องรับผิด มันเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ"
"แต่กูไม่อยากขัดพื้น"
"ตามใจ"
"งั้นทำไปคนเดียวเลยมึง......เพราะทั้งหมดเกิดเพราะมึง....." ดูมันเลวครับ...มันทิ้งไ้ม้ถูพื้น แล้วไปนั่งสบายใจเฉิบที่เก้าอี้ข้างสนาม
ผมเองก็ไม่อยากเถียงกับมันครับ
ก็เลยถูไปคนเดียว
มันก็ไม่ได้เหนื่อยหรือลำบากอะไรมากมาย
อยู่ที่บ้านผมก็ทำบ่อยๆ
"มึง...."
"อะไรอีก" ไม่ทำแล้วยังจะมากวนกูอีกนะมึง
"ทำไมมึงย้ายมาเรียนที่นี่" นึกสนใจอะไรขึ้นมา
"ย้ายตามพ่อแม่"
"เรียนที่นี่แล้วเป็นไงบ้าง"
"ไม่รู้...."
"ความรู้สึกตัวเองยังไม่รู้....โง่จริงๆด้วย" ปรี๊ดเลยครับ
"แล้วมึงจะแหกปากถามอีกนานมะ...กูไม่อยากพูด"
" กูอยากถามก็ถาม....มึงไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบซิ"
"เอ้อ......." กูละเชื่อมึงเลย
"มึงเรียนเก่งมั๊ย"
"............"
"แล้วชอบเรียนวิชาไร"
"..............."
"ชอบกินอะไร" ผมได้ยินมันหัวเราะด้วย คงตลกที่เห็นผมเป็นใบ้ไปแล้ว
ผมรู้ว่ามันไม่ได้อยากรู้อะไรหรอก มันแค่อยากแกล้งผมเท่านั้น
"เข้านอนดึกมั๊ย"
"คุยโทรศัพท์บ่อยมั๊ย"
"ให้เบอร์ใครในโรงเรียนนี้รึยัง"
"เกลียดกูมากเลยเหรอ........."
"เออ.....พอใจยัง"ผมทนไม่ได้เลยตะคอกมันกลับไป....แต่มันดันไปตรงกับคำถามว่าผมเกลียดมันจริงเหรอ...แต่มันก็แค่นั้น มันไม่แค์หรอก ผมรู้
-
เย้ว ได้อ่านต่อแว้ว
ค้างครับ อ๊ากกกกกกกก
-
...คู่นี้นะ เดี๋ยวเจ็บตัว เดี๋ยวโดนทำโทษ
...เมื่อไหร่ครูพัฒน์ จะสั่งให้โจ๊กย้ายมาอยู่กับจูนหว่า จะได้ไม่ต้องมาสาย :laugh:
-
กัดกันอีกแล้วนะพวกมึง 2 ตัว
เดียะ ๆ ๆ ๆ เดี๋ยวลูกมีปัญหานะโว้ยยยย
คุณเมียก็ขัดยอมผัวมั่ง :jul3:
-
:z3:
ไม่ค่อยได้บอกเรื่องไหนนะ แต่ขอบอกว่าอ่านตอนนี้แล้ว ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ตัดจบแบบอีกนิดนึงจะได้รู้ความรู้สึกของนายโจ๊กแล้วเศร้าๆ :serius2:
ชอบบทสนทนาช่วงนึงในตอนนี้
"ถ้ากูขอร้อง...มึงจะฟังกูมั๊ย?"
"เพื่ออะไร"
"เพราะที่มึงเป็นแบบนี้เพราะกู"
อ่านแล้วแบบรู้สึกดี เหมือนๆโจ๊กมันจะเริ่มใจอ่อนมั๊งแล้วอะ
นิว(แอบยิ้ม)
-
ต่อด่วน ค้างคาครับ
-
:laugh: :laugh: รอติดตามตอนต่อไป เอิ้กส์ๆ :z1: :z1:
-
ดีครับ
ช่วงนี้ไม่ว่างเลยครับ
ยุ่งมั่กๆ
อีกอย่างที่เก็บข้อมูลของผมมีปัญหา
โดนไวรัสรับประทานหมดเลย
คอมก็โดนเพื่อนจิ๊กไปทำโปรเจค
พร้อมเมื่อไรลงให้แน่นอนครับ
ขอบคุณค้าบๆๆๆๆๆ :call: :call: :call:
-
แล้วจะรออ่านนะคุณ รอได้เสมอแหละจนกว่าเน็ตจะล่ม โลกจะถล่ม ประเทศจะทลาย ... 555+
นิว(ยิ้มๆ)
-
มาปัด ๆ ๆ ๆ ฝุ่น ปูฟูกรอ
ยังรออ่านอยู่นะจ๊ะ :กอด1:
-
ผมก็ถูของผมไปเรื่อยๆ
แต่ที่ไม่ธรรมดาคือไอ้โจ๊กเงียบไปเลยครับ
เงียบนานไปแล้วด้วย
หรือว่าผมจะพูดกับมันแรงเกินไปจริง
แต่มันจะมาคิดมากกับอีแค่คำพูดของผมทำไม
อีกอย่างผมก็พูดไปงั้นๆแหละ ไม่ได้ใส่ใจไรมากมาย
มันไม่ได้ฆ่าล้างบรรพบุรุษผมซะหน่อยที่ผมจะต้องไปเกลียดมันมากซะขนาดนั้น
ผมค่อยๆหันไปมองทางมันนั่งอยู่
กลัวมันหลงตัวเองว่าผมห่วงมันอีก
ไอ้นี่ยิ่งเป็นโรคหลงตัวเอง
ค่อยๆ
ค่อยๆๆ
ค่อยๆๆๆๆ
จน
เชื่อมั๊ยครับภาพที่ผมเห็น
แทบทำให้ผม.....
ฆ่ามันได้เลย
เพราะ
มันหลับคาโต๊ะไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ
ดูมันเลว
ไอ้เราก็อุตส่าห์เป็นห่วงนิดหนึ่ง แค่นิดหนึ่งจริงๆนะ
แต่มันกลับหลับไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
ใบหน้ามันตอนนอนอย่างกับเทวดาตัวน้อยๆเลย ผมไม่ได้เวอร์นะครับ
แต่ความรู้สึกของผมเป็นแบบนั้นจริงๆ
เทวดาที่แสนน่ารัก อ่อนโยน ขี้เล่น มองแล้วอยากมองอีก และมองต่อไปเรื่อยๆ
แต่อย่าให้มันตื่น เพราะมันจะกลายร่างเป็นซาตานไปทันที
"มองไรมึง...จะมองอีกนานมะ"
"....." เสียงใครว่ะ.......
"โง่แล้วยังหูไม่ดีอีกนะมึง......" ใช่แล้ว....
"......" ผมเผลอมองหน้ามันอีกแล้ว คงมองนานมากไปหน่อย มันเลยรู้สึกตัว แต่มันยังหลับตาอยู่เลย...... ผมก็พูดไรไม่ออกซิครับ ได้แต่ยืนให้ใบ้กิน
"มองกูทำไม....." มันถามเสียงนิ่งๆ แต่ตายังหลับอยู่
"คะ.....ใครมองมึง.....กูป่าวซะหน่อย....."
"ให้มันแน่เถอะมึง......สึกหรอไปแล้วไม่รู้เท่าไรหน้ากู"
"ให้มันน้อยๆหน่อยมึง..."
"ช่างเหอะ...ของดีใครๆก็อยากมอง....ว่าแต่มึงถูจะเสร็จรึยัง...กูรอจนเหนื่อยแล้ว...."
"เหรอมึง....มึงคงเหนื่อยมากสินะ....."
"พูดมากอยู่นั่นแหละ....รีบถูเร็ว"
แล้วมันก็เงียบไปอีก
คาดว่ามันคงหลับไปอีกรอบ
ผมถูไปเรื่อยๆ ความเจ็บที่ข้อมือก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
เจ็บจนแทบจะถือไม้ถูพื้นไม่ไหวอยู่แล้ว
"ตึกกกกกกกกก!" ด้วยความที่ผมเจ็บที่ข้อมือมาก จนทำไม้ถูพื้นร่วงลงจากมือเลย
ผมยืนสะบัดข้อมือตัวเองไปมา
จู่ๆก็มีคนมากระชากข้อมือผมไปดู
"เจ็บนะมึง....."
"มีความรู้สึกแล้วเหรอมึง.........." มันจ้องผมซะจนผมกลัวไปเลย
"ปล่อย..." ผมพยายามสลัดให้หลุดจากมือมัน
"แค่นี้มึงยังเจ็บไม่สะใจอีกใช่มั๊ย"
"เรื่องของกู....ปล่อย"
" ทำไมถึงได้ดื้อขนาดนี้ว่ะ...."
"ปล่อย...." ผมสะบัดจนหลุดจากมัน และก้มลงหยิบไม้ถูพื้นมาถูต่อ
มันยืนมองผมแป๊บนึง
"อวดดีให้ตลอดนะมึง........อวดดี ทั้งที่ไม่ได้มีดีที่จะอวดเลย" แล้วมันก็กลับไปนอนเอกเขนกที่เดิมของมัน
ผมรู้สึกไปเองรึเปล่าว่ามันเป็นห่วงผม แต่มันปากแข็ง มันกลัวเสียฟอร์ม แต่ผมคงคิดมากไปเองมากกว่า
คนอย่างมันจะมาห่วงผมทำไม
ถ้ามันห่วงผมจริงอย่างที่คิดมันคงไม่นอนหลับสบายอย่างนั้นหรอก
เจ็บ
เจ็บที่ข้อมือ
ไม่ไหวแล้ว
"โอ๊ย...... ตึ่กกกกกกกกก" ไม้ถูพื้นร่วงจากมือผม คราวนี้้เจ็บมากกว่าครั้งที่แล้ว
เจ็บจนน้ำตาซึมเลยครับ
ผมก้มหน้านิ่ง เพื่อระงับความเจ็บ
ผมได้ยินเสียงมันเดินมาใกล้ผม....จนมันหยุดข้างๆผม จนผมสัมผัสถึงความร้อนจากตัวมันได้
มันคงจะด่าหรือสมน้ำหน้าผมอีกแน่ๆ
"เจ็บมากมั๊ย?" ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่มั๊ย........ทำไมมัน......มัน.....ผมน้ำตาซึมไปเลย
".........." ผมยังคงก้มหน้าอยู่
"เจ็บมากใช่มั๊ย.......เจ็บตรงไหน....ส่งมือมา....เดี๋ยวรักษาให้" ผมคงโดนมันสะกดจิตแน่ๆเลย เพราะผมยอมส่งมือให้มันและจ้องหน้ามันแบบเต็มๆ
"ตรงนี้เจ็บมั๊ย?"
"......" ผมพยักหน้า
มันถามผมไปเรื่อยๆพร้อมกับนวดเบาๆให้จนผมรู้สึกดีขึ้นมาก
มันนวดเก่งมากครับ
"เจ็บมากเหรอ....ทำไมต้องน้ำตาซึมด้วย"
"......" ผมส่ายหน้า.....แต่ผมเจ็บมากจนน้ำตาซึมจริงเหรอ หรือเพราะเหตุผอื่น
มันค่อยๆปล่อยมือผม
"จะทำอะไร" มันถามเพราะมันเห็นผมก้มลงหยิบไม้ถูพื้นอีกครั้ง
"จะถูต่อ......"
"ไม่ต้องแล้ว. " มันยึดไม้ถูพื้นไปจากผม
"เอามา..." ผมพยายามแย่งกลับมา
"เอ๊ะ! ยังไงมึงเนี่ย....."
"เอามาเลย...กูถูเอง...."ฉุนครับ มันขึ้นเสียงกับผมอีกแล้ว
"เจ็บมือไม่ใช่เหรอ......เอามา....นะครับ.....นะครับ.....เดี๋ยวโจ๊กถูเอง" กูตามมึงไม่ทันแล้วนะ แต่ผมก็ยอมส่งให้มัน
เอ๊ะ ผมนี่ยังไง มันพูดดีเข้าหน่อย ยอมมันหมดเลย งั้นมันก็รู้จุดอ่อนผมแล้วซิ
"ยืนทำไม.....ไปนั่งซะ....."
"อืม....."
ผมนั่งมองมันถูไปเรื่อยๆ......มันก็ไม่ได้เลวร้ายมากมายอะไร
"เมื่อกี้มึงหลับสบายมั๊ย......" ผมชวนมันคุย เพราะไม่อยากอยู่เงียบๆ
"อะไรนะ ได้ยินไม่ชัด"
"ถามว่า เมื่อกี้คุณมึงหลับสบายดีมั๊ย. "ผมเพิ่มเสียงมากขึ้น
"ไม่ได้หลับซะหน่อย......."
"ก็หลับอยู่เห็นๆ"
"แค่พักสายตา....กูชอบหลับตาตอนกูกำลังคิดอะไรในหัว.....กูชอบอยู่กับตัวเองเวลาต้องใช้ความคิด...มันทำให้กูรู้จักตัวเองมากขึ้น" พูดดีนะมึง
"เหรอ!" ผมทำเสียงประมาณว่า กูไม่เชื่อมึงแน่ๆ
"ถ้ากูหลับจริง ...กูจะรู้เหรอว่ามีคนแอบมองกู....."
"........." กัดลิ้นตายไปเลยครับผม
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ถูไปซักพัก ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มก็มาพร้อมกับไม้ถูพื้นคนละอันครับ
"กูมาทันใช่มั๊ย....."
"พวกกูพลาดไรไปรึเปล่า"
"พลากบ้านป้ามึงสิ.....เร็วมาช่วยกู"
"ว่าแต่ทำไมจูน..........."
"อวดดีโดยไม่ประมาณตน.....เลยเจ็บตัวไง" มันหันมามองผมแว็บนึง
"ไม่ใช่ซะหน่อย....ก็"
"ไม่เถียงซักครั้งจะได้มั๊ยมึง......อ่อนจริงๆ"
"พอๆ พวกมึงเลิกเถียงแล้วมาช่วยกันถู....จะได้เสร็จเร็วๆ......" ผมกำลังจะเข้าร่วมงด้วย แต่
"มึงไปนั่งเลย.......พวกกูจัดการเอง" เสกพูด ปาล์มก็พยักหน้า แต่มันชี้นิ้วประมาณว่า กลับไปนั่งเลยมึง
ผมเลยต้องกลับมานั่งแป่วอยู่
พวกมันถูกันเร็วครับ
เกือบเสร็จแล้ว
ถูกันไป
ด่ากันไป
ทะเลาะกันไป
ไล่เตะกันไป
แต่พวกมันก็รักกันดีครับ
ช่วยเหลือกันตลอด
ไอ้โจ๊กก็หันมาองผมเป็นระยะๆ
หันมาแล้ว ก็ยิ้มบ้าง ทำหน้าบ้าใส่บ้าง บางที่ก็ทำหน้าแบบ แบบ....ผมก็ไม่รู้ว่าจะบอกยังไง....แต่.....มันแปลกๆอ่ะ
"เสร็จแล้ว" พวกมันนั่งทรุดลงกับพื้นพร้อมกัน ผมเลยมานั่งสมทบอีกคน
"ขอบใจนะ...พวกมึงสองคน...กูซะอีกที่ไม่ได้ช่วยไรเลย"
"เพื่อนไม่ช่วยเพื่อน...แล้วจะมีเพื่อนไปทำไม" คำพูดเสกครับ
"ไม่ช่วยเพื่อนแล้วจะไปช่วยแมวที่ไหน...เพื่อนนะต้องช่วยเหลือกัน...จำไว้ " ผมยิ้มกับคำตอบไอ้ปาล์มเลยครับ
"คิดได้ไงพวกมึงสองคน จำใครมาพูดรึเปล่า"
"มากไปไอ้โจ๊ก.....กลั่นมาจากก้นบึ้งของไส้ขดที่18 เลยมึง" จะฮาไปไหนครับไอ้ปาล์ม
ผมได้เรียนรู้มิตรภาพจากพวกมันสามคน
ถึงแม้ภายนอกพวกมันจะด่ากันบ้าง กัดกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง
แต่ภายในใจ พวกมันรักกันมากๆ
พร้อมที่จะลุยร่วมกัน
ช่วยเหลือกัน
ผมชักชอบที่นี่แล้วซิ
โดยเฉพาะ.....เพื่อนสองคนนี้....แต่ไม่รวมไอ้โจ๊ก
เพราะผมไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไร....มันมีหลายมิติครับ
ถ้าจะรู้จักกมันให้ดี...ต้องศึกษามันมากกว่านี้......
แต่โดยรวมมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แค่ ปากหมา
ชอบชวนทะเลาะ
ชอบใช้ความรุนแรง
ชอบด่าว่าผมโง่
ชอบกวนประสาท
ชอบเอาเปรียบ
ชอบข่มขู่
ชอบทำให้ผมใจเต้น (เกี่ยวกันรึเปล่าหว่า)
แค่นี้เอง
(เหรอ)
มีความสุขกับการใช้ชีวิตอีกหนึ่งวัน
-
โจ๊กปากแข็งว่ะ
กลุ่มนี้ดูไปดูมาคล้ายๆ กลุ่มตัวเองเลย เวลาคุยกันปกติ คนอื่นชอบคิดว่าเราทะเลาะกันอยู่ ทั้งๆที่นั่นคือปกติของเรา :laugh:
-
ดีนะที่เอ๊ะใจแว่บเข้ามา
จขกท. ลืมเปลี่ยนวันอัพ :m15:
ตอนนี้โจ๊ะปากแข็งเว้ยยยย
เดี่ยวสักพักจะปากนิ่ม :-[
-
ขอบคุุณคร้าบ :mc4: :mc4:
-
เหมือนจะคุยกันดี ๆ แล้ว?? :o8:
รอนานนนนนนนนนนนนเหมือนกันค่ะ ว่าเมื่ไหร่จะมาต่อ อิอิ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L1:
-
:impress2:
โจ๊กน่ารักจัง อิอิ แต่แอบช้านะกว่าจะคิดได้ว่าต้องมาช่วยถู
นิว(ยิ้มๆ)
-
...โจ๊ก ยังอยู่ในช่วง เช็คใจตัวเอง ว่าจะเอายังไงกับ..จูนต่างหาก เลยทำบ้าๆๆบอๆๆ กลบเกลื่อน
...พูดตรงๆๆใจมันก็เอียงมาให้จูนมากแล้วแหละ แต่กลัวเสียฟอร์ม
..เพื่อน..คำเดียวนี้เนอะที่ทำให้เรา..อุ่นใจ..สนุก..สุขใจ เมื่ออยู่ด้วยกัน :L2:
-
วุ่นวายดี o17
แล้วโจ๊กน่ะเหมือนเด็กที่ชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบเลยนะ o16 งี้จูนคงหลงรักหรอก
-
ดีครับ
วันนี้ว่าง
เลยมาอัพได้
วันนี้วันเสาร์
พรุ่งนี้วันอาทิตย์ (แล้วจะไปบอกเค้าทำไมว่ะกู...ใครๆเค้าก็รู้)
อยู่บ้านเฉยๆก็เบื่อเหมือนกันนะเนี่ยะ
จะทำไรดีล่ะ
สรุปวันเสาร์เกือบทั้งวัน ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมา
หาประโยชน์ให้กับประเทศชาติไม่ได้เลยกู
บางทีก็คิดว่าจะเลี้ยงสัตว์ไว้เป็นเพื่อนเล่น...แต่ก็ไม่อยากมีภาระ
เพราะผมคิดว่าถ้าจะเลี้ยงเค้าแล้ว
ตัวเราเองต้องมั่นใจว่าเราจะรักและดูแลเค้าได้เป็นอย่างดีตลอดไป
ไม่ใช่รักเฉพาะตอนที่ได้มาใหม่ๆ
ตอนเย็นผมไปเดินเล่นที่สวน.......แห่งหนึ่ง
โห....มาถึงไม่น่าเชื่อเลยครับ
วัยรุ่นตรึมเลย...ไม่คิดว่าวัยรุ่นสมัยนี้จะนิยมเที่ยวธรรมชาติกันมากขึ้น แต่ก็นะครับ อากาศสดชื่นมาก
ส่วนมากก็มาเป็นคู่ๆ
มานั่งจ๊ะๆ จ๋าๆกัน
แต่พอหันมองตัวเอง เรามาเดี่ยวนี่หว่า...แล้วไง...ก็ไม่แล้วไง
ผมเดินไปหามุมที่ไม่มีคนพลุกพล่านซักเท่าไร
นั่งฟังเพลงจากเครื่อง ipod ที่เก็บสะสมเงินซื้อเอง (โคตรจะภูมิใจเลย)
เปิดเสียงเต็มสตรีม
แบบว่าโลกนี้มีแค่กูคนเดียว
นั่งปล่อยตัวปล่อยใจไปตามอารมณ์เพลงที่มันควรจะเป็น
สบายมากเลยครับ
อากาศสดชื่นดี
ไม่ร้อน มองไปทางไหนก็สบายตาเพราะมีแต่สีเขียว
ผมเคลิ้มหลับไปนิดหนึ่ง
จู่ๆเหมือนมีมดมาไต่ที่ไหล่
เอามือปัดออก...เออ หายไปแล้ว
แป็บเดียว....เอาอีกแล้ว มันไต่ผมอีกแล้ว
สงสัยจะมีการฆาตรกรรมมดเกิดข้ึนแล้ว (แอบโหดนิดหนึ่ง)
แต่ผมก็แค่ปัดๆมันเท่านั้นแหละครับ ปัดไป ปัดมา ปัดมา ปัดไป
เอ๊ย......ทำไมมดตัวนี้มันมีรูปร่างแปลกๆครับ
มันยาวๆ นิ่มๆ
คล้ายนิ้วมือคน
ค่อยๆหันไปมอง......ตกใจสิครับ
"เอ๊ย!....มึง" ผมสะบัดมือจากสิ่งที่คิดว่าเป็นมดในตอนแรกทันทีเลยครับ
"ทำไม?"
"มึงมาได้ไง...."
"เรื่องของกู" ผมหัวเสียเลยครับ ผมจะลุกเดินออกไป แต่มันรั้งบ่าผมไว้ก่อน
"จะไปไหนมึง....เจอหน้ากูแล้วทำไมต้องหนีด้วย....กลัวใจระส่ำระสายเหรอ" เวรจริง
"ก็กูอยู่กับมึงทีไรมีแต่เรื่องซวยนะสิ....เข้าใจยัง"
"แล้วมึงคิดว่ากูจะคิดเหมือนมึงมั๊ย....อ่อน....งั้นกูบอกให้ก็ได้...กูก็คิดไม่ต่างจากมึงหรอก กูเจอหน้ามึงทีไร ซวยชริบ...นี่ยังกลัวอยู่เลย ไม่รู้จะซวยไรอีก....."
เรียกอ่อนอีกละ....เกลียดจริงโว๊ย.....
"เรื่องของมึงสิ"
"แล้วมึงมาที่นี่ได้ไง" มันว่าพลางนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามผม
"เรื่องของกู" ขอคืนบ้าง
"เอาดีดีมึง....เดี๋ยวโดนๆ..." แล้วทีมึงละไอ้บ้า
"ก็อยู่บ้านเฉยๆมันเบื่อ.....เลยออกมานั่งฟังเพลงเล่นที่นี่"
"คิดว่านัดใครไว้ซะอีก"
"บ่นไรของมึง"
"ป่าว..."
"แล้วมึงมาได้ไง" ลองถามมันอีกซักรอบ
"กูก็มาของกูเป็นประจำอยู่แล้ว...แล้วที่นั่งตรงนี้ยังเป็นที่ประจำของกูด้วย..."
"เหรอ....ก็ไม่เห็นมีป้ายบอกไว้นิ....ว่าเป็นของไอ้โจ๊กจอมกวนประสาทคนอื่นเค้า.."
"ยอกย้อนนะมึง เดี๋ยวนี้..."
"เดี๋ยวๆๆๆๆๆ.....มึงเคยบอกกูว่าบ้านมึงอยู่ไกล.....แล้วมึงมานี่บ่อยได้ไงว่ะ....นี่มันไม่ได้ไกลจากโรงเรียนเท่าไรเลยนะ"
"แล้วมึงจะรู้ไปทำไม....อาจารย์เค้าไม่เอาไปออกข้อสอบหรอก....อย่ารูเลยมึง..."
"แล้วถ้ามึงบอกมา...มึงจะตายมั๊ย..."
"ไม่แน่ว่ะ..." แต่ตอนนี้กูกำลังจะตายเพราะเส้นเลือดในสมองแตกเพราะมึง
ผมไม่อยากคุยกับมันเลยฟุบหน้าลงกับโต๊ะ....เปิดเพลงฟังต่อ
วันพักผ่อนทั้งที ...ยังต้องมาเจอหน้ามันอีกจนได้.....ซวยจริงๆ...อยู่บ้านเฉยๆก็ดีอยู่แล้วกู
ผมคงฟุบนานเกินไป จึงเผลอหลับไปอีกครั้ง
ลมพัดผ่านตัวผมวูบหนึ่ง
หนาวสะท้านเลยครับ อาจเป็นเพราะ เย็นมากแล้ว
ลมนี่แหละครับปลุกให้ผมตื่น
มองซ้าย มองขวา....สงสัยไอ้โจ๊กคงกลับไปแล้วมั้ง
ดี..เหม็นขี้หน้ามัน
"เอ๊ย!......" ก็มันเย็นที่แก้มนี่ครับ จี๊ดเลย
"..........." หันไปเห็นมันยืนเอากระป๋องน้ำไรซักอย่างแนบแก้มผมอยู่
"........." นึกภาพออกใช่มั๊ยครับ
"เล่นไรของมึงเนียะ.........ขนลุกเลยกู....ตกใจนะเว๊ย" ผมโวยวายใส่มัน
"ขวัญอ่อนจริงนะมึง...อ๊ะ....เอาไป..." มันวางกระป๋องน้ำให้ผมป๋องหนึ่ง....แล้วก็กลับไปนั่งที่เดิมของมัน
"ให้กูเหรอ..."
"ให้นกเอี้ยงที่อยู่บนหัวมึงมั้ง"
"กูเกลียดมึง..."
"กูรักมึงตายล่ะ...."
มันดึงฝากระป๋องออกแล้วดื่ม....มันทำหน้าตาสดชื่นมากครับ...เวอร์ไปป่าวมึง
ผมก็ไม่ได้สนใจมันต่อ นั่งฟังเพลงเบาๆไปเรื่อยๆ
"ทำไมไม่กิน เดี๋ยวก็ไม่เย็นหรอกมึง..." ผมไม่ชอบดื่มน้ำผัก...
"ไม่อยากกิน"
"ทำไม"
"ไม่ชอบกินน้ำผัก เหม็นเขียว..."
"ว่าทำไมถึงโง่.....แคระเคร็น...ซีดขนาดนี้"
"มึง" ปรี๊ดเลยครับผม
"แล้วมันจริงมั๊ยล่ะที่กูพูด....ของมีประโยชน์ไม่กิน...."
"เรื่องของกู"
"งั้นกูจะด่า มันก็เรื่องของกูเหมือนกัน"
"ถ้ากูดื่มหมดกระป๋องนี้...มึงจะหยุดพูดใช่มั๊ย.."
"อืม..."
ว่าแล้ว....ผมก็ดื่มรวดเดียวหมดเลยครับ
เออ...มันก็อร่อยดีแฮะ...สดชื่นจริงๆด้วย
"อร่อยใช่มั๊ยมึง.....ทำหน้าสดชื่นเชียว"
"ไหนมึงบอกจะไม่พูดแล้วไง" เขินครับ มันจับได้
"ให้กูพูดเหอะ...ถ้ากูไม่พูด....มีหวังกูลงแดงตายแน่ๆเลย" มันทำหน้าตาน่าสงสาร แต่ผมว่าน่าหมั่นไส้มากกว่าครั...แต่ก็อดขำไม่ได้
"งั้นพูดดีดีนะมึง...อย่ามากวนโมโหกู"
"คร้าบคุณอ่อน...เอ๊ย...คุณจูน" เดี๋ยวเถอะมึง
"แล้วมึงมาที่นี่บ่อยเหรอ" ผมชวนมันคุย ทำลายความเงียบ
"ก็...ทุกครั้งที่กูว่าง......ทุกครั้งที่กูมีความสุข....ทุกครั้งที่กูเศร้า...และทุกครั้งที่กูอยากมา"
"ฟังแล้วงงดีว่ะ....ว่าแต่วันนี้มึงรู้สึกยังไงเหรอ...ถึงได้มา" ผมว่านี่เป็นครั้งแรกเลยนะครับที่ผมกับมันได้คุยกันดีดีนานขนาดนี้
"วันนี้เหรอ...กูอยากมา...ก็เลยมา...มึงล่ะ"
"อยู่บ้านเฉยๆ เซ็ง เบื่อ ก็เลยมา"
"ไม่เจอหน้ากู..เหงาละซิมึง..."
"มั่วแล้วมึง...เอ๊ย...มึงดูผู้หญิงสองคนนั่นดิ...น่ารักว่ะ...มองมาทางมึงซะด้วย"
"ไหน?..." แล้วมันก็หันไปมอง แล้วหันกลับมา...."แล้วไง...."
"ก็ไม่แล้วไง....แล้วมึงไม่สนเหรอ"
"อื้อ...ไม่อ่ะ"
"ไมว่ะ....น่ารักนะมึง...กูยังชอบเลย"
"กูมีของที่กูสนอยู่แล้ว" ใช่ มันมีแฟนแล้วนี่หว่า น่ารักซะด้วย
"เออๆ...กูลืมไปว่าแฟนมึงน่ารักกว่านี้ซะอีก"
"ก็มึงมันโง่ไง"
"แรงนะมึง..."
"ทำไมก็ของกูแรง..."
"ขอนั่งด้วยได้มั๊ยค่ะ..." จู่ๆคุณเธอสองคนก็มาขอนั่งกับพวกผม
ผมกับมันยังไม่ทันตอบครับ คุณเธอก็นั่งแล้ว ไม่เป็นไร น่ารัก อภัยได้
"มาเที่ยวกันเหรอค่ะ..."
"มาปีนเขากันมั้งครับ " ไอ้โจ๊กตอบ....เล่นเอาเธอสองคนมองหน้ากันเลยครับ คงคิดว่าจะเอาไงต่อดี
"เป็นคนตลกดีนะค่ะ"
"เป็นนักเรียนมอปลายครับ...ไม่ใช่ตลก" หนักกว่าเดิมอีกครับ
"ไอ้โจ๊ก...." ผมดุมัน เพราะผมว่ามันแรงเกินไป ยังไงเค้าก็เป็นผู้หญิง
"ทำไม กูก็เป็นของกูอย่างนี้..."
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น่ารักดี"
แล้วจู่ๆก็มีวัยรุ่นชายสองคน ท่าทางนักเลงมากเลย
เดินดิ่งมาทางพวกผม และหยุดนิ่งหน้าพวกผมจริงๆด้วย
ผู้หญิงสองคนหน้าซีดเลยครับ
"มายุ่งไรกับแฟนกูว่ะ..ไอ้น้อง..." มันคนหนึ่งมายันบ่าผมไว้....
"เอามือมึงออกไปจากเพื่อนกูเดี๋ยวนี้....ก่อนที่มึงจะไม่ได้เดินออกไปจากตรงนี้" ไอ้โจ๊กลุกขึ้นยืนช้ีหน้ามันเลยครับ
ผมสะบัดตัวจากมันและมายืนข้างๆโจ๊ก
"ไม่อยากอยู่กันแล้วใช่มั๊ยไอ้น้อง...ถึงได้มายุ่งกับแฟนพี่" แล้วมันก็หันไปบอกให้ผู้หญิงของมันไปรอที่รถ ซึ่งอยู่ห่างออกไปพอสมควร
"งั้นมึงก็ลองถามผู้หญิงมึงล่ะกันว่า ใครเข้าหาใครก่อนกันแน่....อ่อน...กลับ..."
ดูมันไม่สะทกสะท้านไรเลยครับ ผมนะตกใจ....แต่ไม่ได้กลัว
"ยอกย้อนนะมึง...แล้วคิดว่าจะได้กลับกันไปง่ายๆเหรอ..." มันอีกคนวิ่งมาดักหน้าผมไว้ จ๊ะเอ๋กับหน้าผมพอดีเลยครับ
"เอ๊ย...ผู้ชายไรว่ะ....น่ารักแม่งว่ะ....โคตรน่ารักชริบหาย.....มึงดูสิ..."
"เออ...แม่ง น่ารักว่ะ..."
"เอ๊ย...อย่ามายุ่งกะเพื่อนกู....เดี๋ยวมึงจะไม่ได้ตายดี...อ่อนมานี่...." มันลากผมไปไว้ข้างหลังมัน....ตกลงจะมีเรื่องกันอีกแล้วเหรอ...
"เพื่อนกันจริงเหรอน้อง....แล้วทำไมต้องหวงกันขนาดนั้นด้วย..."
"ใช่ๆๆๆ...พี่ว่ามากกว่าเพื่อนแหงๆๆๆ....แบ่งพวกพี่บ้างสิ...น่ารักขนาดนี้..ผู้ชายพี่ก็ยอม" ผมเกลียดคำพูดที่พวกมันพูด ผมเกลียดสายตามันที่มองผม ผมเองก็ผู้ชายเหมือนกันนะ แต่ทำไม พวกมันต้องมาพูดแบบนี้กับผมด้วย
"แน่ะๆๆๆ...แอบมีจับมือกันด้วย... ไหนว่าแค่เพื่อนกันไงน้อง...." ครับ โจ๊กมันจับมือผมไว้ มันคงรู้ว่าผมกำลังโกรธ.....และมันคงกำลังจะบอกผมว่า ไม่ต้องกลัว
"หลีกไป...กูไม่อยากมีเรื่อง..."
"แต่พวกพี่อยากมีเรื่องกับเพื่อนของน้อง.....ได้ป่ะ"
ทนไม่ไหวแล้วโว๊ย...
"พลั่ก/พลั่ก" ผมเดินเข้าไปต่อยปากมันสองคน เลือดกลบปากเลยครับ
"เจ๋ง....ทำได้ดีมึง..."
แล้วผมก็ได้เห็นไอ้โจ๊กรุมสะกำไอ้นักเลงกิ๊กก๊อกสองคนนั้นจนสะบักสะบอม วิ่งหนีหางจุกตูดไปโน่นแล้ว....
ไอ้โจ๊กต่อสู้เก่งมาก....มากจนผมคิดว่ามันเป็นมาเฟียปลอมตัวมารึเปล่า....
หน้ามันมีรอยช้ำนิดหน่อย แต่ปากยังดีอยู่ครับ
"บอกแล้วไม่อยากออกแรง...ยังไม่ได้เหงื่อเลย.....เซ็ง" กูละก็เซ็งมึงเหมือนกัน
"นี่แนะ..."
"โอ๊ย..เจ็บนะมึง จิ้มลงมาได้...." หมั่นไส้มันครับ เลยจิ้มไปหนึ่งดอก
"ก็ปากดีไม่ใช่เหรอ ....แล้วนี่มึงเจ็บตรงไหนรึเปล่า"
"สบายมาก...แล้วมึงล่ะ...เจ็บตรงไหนบ้าง...มัน..มัน...โดน...โดน...โดนตัวมึงตรงไหนบ้าง" แล้วมึงจะอ้ำอึ้งไปทำไม
"โดน...."
"เอ๊ย...ไอ้พวกเวรนั่นมันโดนตัวมึงตรงไหน..กูจะไปกระทืบมันซ้ำเดี๋ยวนี้" มันเป็นไรของมันว่ะ
"พอมึง...พอ..." ผมดึงมันไว้
"ก็มันรังแกมึง"
"ไอ้ที่กูบอกว่าโดน...ก็บ่ากูเมื่อกี้ที่มันจับไง..."
"แค่นั้นจริงๆนะ.."
"อืม"
"แล้วเจ็บตรงไหนบ้างป่ะ"
"ก็แค่เจ็บมือนิดหน่อยตอนที่ต่อยหน้ามันไง สงสัยหน้ามันคงด้านว่ะ..."
"หึๆๆๆๆๆ"
"ขอบใจมึงนะ..."
"ต่อไปมึงก็ระวังตัวล่ะกัน...หน้าตาอย่างมึง...หาความปลอดภัยยาก..."
"กู..ผู้ชายนะเว้ย.."
"แล้วไอ้เชี้ย..สองตัวนั่น...มันไม่ใช่ผู้ชายเหรอ...แต่มันก็ยังคิดทะลึ่งอย่างนั้นกับมึง"
"แล้วมึงจะให้กูทำไง...มึงคิดว่ากูพอใจกับหน้าตาประหลาดๆของกูรึไง"
"ประหลาดตรงไหน...น่ารักจะตาย.."
"มึงบ่นไรของมึง...กูไม่ได้ยิน" บ่นไรมึงคนเดียว
"ปล่าว...."
"เอ้อ...เวรจริงๆกู"
"เออๆๆๆ....กูจะดูแลมึงเอง..."
"อีกแระ...มึงพูดไร...กูไม่ได้ยิน...."
"กูบ่นของกูคนเดียว มึงอย่ารู้เลย"
"ประสาท...."
"กลับบ้านได้แล้วมึง....พรุ่งนี้อย่ามาล่ะ...กูไม่ว่าง....เดี๋ยวมีเรื่องกันอีก"
"กูจำเป็นต้องเชื่อมึงด้วยเหรอ"
"อย่าดื้อ...ในเรื่องที่จะทำให้ตัวเองเจ็บ....และคนที่เป็นห่วงต้องกังวลด้วย...จำไว้.."
"อืม....ยังไงก็ขอบใจนะ....ที่ช่วยกูวันนี้"
.."สงสารลูกหมาตาดำๆ...." ไม่น่าขอบคุณมันเลยจริงๆ
ผมเดินห่างออกมานิดหนึ่ง
"อ่อน..." มันตะโกนเรียกให้ผมหยุด
"ไร?"
"ไปส่งมั๊ย?"
"ส่งไม"
"ไม่รู้"
"ขอบใจ..กูจำทางกลับบ้านได้....ไปล่ะ..."
"อืม..กลับดีดีล่ะ"
"มึง"
"ไรอีก...ตกลงกูจะได้กลับบ้านมั๊ยเนี่ยมึง"
"เจอกันวันจันทร์นะหนู...อ่อน...ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"ไอ้โจ๊ก!..."
กูเกลียดมึง
แต่ยังไงวันนี้ก็ขอบคุณมึงจริงๆว่ะ
-
อิสองตัวนี่เมื่อไหร่จะดีกะเขาหนอ
ลุ้น ๆ ๆ ๆอย่าลืมมาต่อนะจ๊ะ
ปล. ลืมเปลี่ยนวันอีกแล้วนะตะเอง
-
ความสัมพันธ์ก็ยังคลุมเคลือ
-
เริ่มแล้วเริ่มแล้ว เริ่มมีแววหวานให้หวามไหว เงาะเริ่มถอดรูป เริ่มฆ่าหมาในปากลงหลายฝูง
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
:z1: :z1: สร้างความประทับใจให้กับคนที่เราแอบรัก โดยการปกป้อง ว้าววววว
-
เมื่อไรผมจะได้มาต่อเนี่ยะ
เบื่อตัวเองเจงๆ
ไม่ว่างซะกะที
ว่างเมื่อไรอัพทันทีคร้าบ
-
มุมหนึ่งอยากบอกของโจ๊ก
ผมมีไรอัดอัดมากมายในใจ
แต่ผมไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร
ผมรู้สึกตัวเองหายใจลำบาก หรือลำบากที่จะหายใจก็ไม่รู้
รู้สึกอยากมาโรงเรียนทุกวัน หรือไม่อยากมาโรงเรียนเลยก็มี
อยากแกล้งคน (แต่คนอื่นไม่มีสิทธิ์มาแกล้งเค้านะ...ผมแกล้งได้แค่คนเดียวเท่านั้น) แต่ก็อยากปกป้องเค้าไปพร้อมๆกัน
ความรู้สึกมากมายเหล่านี้เกิดขึ้นเมื่อ.....ไอ้เด็กใหม่ ......มันเข้ามาเรียนที่นี่
จริงๆ....ผมก็ไม่ได้อยากจะแกล้งมันนักหรอก
แต่เพราะมันทำตัวของมันเองมากกว่า
อวดดีเป็นที่หนึ่ง
จองหองไม่แพ้ใคร
ชอบทำหน้าตาน่ารักให้คนอื่นเห็นใจ
รวมๆแล้วผมหมั่นไส้มันเป็นที่สุดเลยครับ
แต่ไม่ได้เกลียดไรมันนะ
อีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมไม่ปลื้มมันเท่าไร
เพราะมันหน้าตา น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มันจะน่ารักไปเผื่อชาติหน้ารึเปล่าก็ไม่รู้
ผมก็แกล้งมันบ้าง
แหย่มันบ้าง
หวิดจะมีเรื่องต่อยกันหลายครั้งแล้ว
แต่ก็มีประลองมวยกันไปบ้างแล้วเหมือนกัน
จนในที่สุดครูพัฒน์เลยจับให้ผมกับมันเป็นคู่กันซะเลย
นี่แหละครับที่มาของความรู้สึกมากมายของที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้
ตอนแรกผมก็โมโหครูพัฒน์มากอยู่เหมือนกัน
เพราะคิดดูสิครับ ชีวิตหนุ่มหล่ออย่างผมต้องมาติดแหง็กกับผู้ชาย.....ที่หน้าตาน่ารักมากๆๆๆๆๆๆคนหนึ่ง
แต่คิดไปคิดมา ก็ไม่ได้เลวร้ายไรมากมาย
ดีซะอีกจะได้แกล้งมันสะดวกขึ้น
เป็นอย่างที่ผมคาดทุกอย่างเลยครับ
ไอ้นี่ไม่ยอมผมเลย
ผมมาสายปุ๊บ มันด่ากระจายปั๊บ มันส์ได้ใจเจงๆๆๆ
มันต่อปากต่อคำเก่งมากครับ
ชีวิตผมติดกับมันอย่างนี้ตลอด
จากเมื่อก่อนอยากแกล้งมัน
แต่ตอนนี้กลับ รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้
แปลก...แปลก...ตรงที่ ผมอยากแกล้งมันเพิ่มมากขึ้น
ผมอยากเจอหน้ามันมากขึ้น
ผมอยากให้มันสนใจผมมากขึ้น
ผมอยากให้มันด่าผมทุกวัน
เวลามันด่าผมทีนะ...โหปากมันเอย ตามันเอย โคตรจะน่ารักเลย
ผมเลยชอบแหย่ให้มันด่าผม
ผมเป็นอะไรไปเนี่ยะ
ผมเรียกมัน....อ่อน
มันโกรธใหญ่เลยครับ
หาว่าทำไมต้องเรียกมัน อ่อน ด้วย
ก็มันน่ามั๊ยล่ะครับ
หน้าตาอย่างนั้น ไม่ให้เรียก อ่อน
ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกไรดี
เมื่อวานไปเที่ยวที่สวนที่ประจำของผม
ไม่อยากเชื่อครับว่าจะเจอมันที่นั้น
กำลังนั่งฟังเพลงอยู่
ผมก็ยังเป็นผม
และมันก็ยังเป็นมัน
ที่ต่างกวนประสาทกันได้ดี แบบไม่มีใครยอมแพ้ใคร
แต่วันนี้ดีหน่อย ตรงที่มีบางช่วงที่เราคุยกันดี
เราไม่ก่อเรื่องกันเอง
แต่ก็มีคนมาก่อให้เราจนได้ครับ
เหตุเกิดจากหน้าตาของมันนั่นแหละครับ
ผมอยากจะฆ่าไอ้เลวสองคนนั้นให้ตายคาทีนผมไปเลยครับ
โทษฐานที่กล้ามาแตะต้องเพื่อนของผม
แต่ดูมันก็ไม่ตกใจเท่าไร
สงสัยคงโดนมาบ่อย
"ไอ้โจ๊ก....นั่งคิดไรอยู่ว่ะ...เหม่อเชียว" ไอ้เสกครับ
"ป่าว...นั่งคิดไรเรื่อยเปื่อยว่ะ"
"อย่างมึงมีไรให้ต้องคิดอีกว่ะ...รูปหล่อ เรียนเก่ง เด่นกีฬา แฟนก็สวยอีกต่าง..." พูดเป็นกลอนเลยนะมึง
"กูดูดีขนาดนั้นเชียวเหรอว่ะ...." ภายนอกอาจดูว่าผมหลงตัวเอง...แต่จริงๆแล้วผมว่าผมเป็นคนขี้อายนะ...ที่ทำไปนะเพราะแก้เขินหรอกครับ
"มึงเป็นไรป่ะนี่.......วันนี้มาแปลกว่ะ..."
"กูก็อยากรู้อยู่เหมือนกันว่ากูกำลังเป็นเหวไรอยู่..."
"ไรมึงว่ะ.....อ้าวจูน....ปาล์ม ทางนี้พวกมึง...." พวกผมกินข้าวเที่ยงเสร็จก็มานั่งให้อาหารย่อยกันที่สวนหลังโรงเรียนครับ
ผมเห็นมันเดินหน้ามุ่ยมาแต่ไกลเลยครับ
ไม่รู้ใครไปทำอะไรให้มันรมณ์เสียอีกล่ะซิ
เอาแต่ใจจริงๆ คนอะไรก็ไม่รู้
"เป็นไรจูน....หน้ามุ่ยมาเชียวมึง" ไอ้เสกช่วยถามเสร็จสรรพเลยครับ
มันเงียบไม่ตอบครับ ไอ้ปาล์มเลยตอบแทนซะเอง
"ก็มีไอ้บ้าที่ไหนไมรู้อ่ะดิ.....ฝากข้อความมากับน้องมอต้นมาให้มัน"
"แล้วรู้ได้ไงว่าเป็นไอ้บ้า หรือ....บ้า"
"ก็มันจบด้วย.......ด้วยไรว่ะจูน...."
"อย่าไปพูดถึงเลย...ไร้สาระหว่ะ..." ดูมันจะรมณ์เสียใช่ย่อยครับ
ผมก็ได้แต่นั่งฟังพวกมันคุยกัน โดยไม่แสดงความคิดเห็นใดๆทั้งสิ้น ประมาณนั่งเก็บข้อมูลอ่ะครับ
"แล้วมึงอ่ะโจ๊กเป็นไร...นั่งเงียบเชียว " ไอ้ปาล์ม
-
มันเป็นยังงี้นิเอง o8
-
หลงสเน่ห์ไอ้อ่อนอะดิจะมีอะไร :m20: :m20: :m20:
-
อ๋าาา ลากมาเขียนเรยหรอ +..+
-
:laugh: :laugh: โจ๊กเอ้ย ตอนแรกเกลียดเค้าตอนนี้ล่ะเป็นงัย เป็นงัย....
-
อ๊า ย ยย ย
ขนาดโจ๊กยัง งชมอ่อน(จูน) เลยหรอเนี้ย ย ย ย :haun4:
หุหุ แล้วเมื่อไหร่จะรู้ว่าตัวเองหลงชอบ อ่อนเนี้ย ย ย
ขอให้รักกันเร็วๆ นะก๊าบ บบ เด๋วจะมาเขิล ล ให้ ^^
น่ารักดีครับ ช๊อบ ชอบบ
-
อ๊ากๆๆๆๆๆ ต่อนะๆๆๆๆๆๆ
รักไรต์เตอร์ที่สุด
-
สมัครเป็นแฟนคลับบ บ บ!!!
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย พี่โจ๊กปากร้ายกว่าผู้หญิงอีกอ่ะ = =
ชอบค่ะๆๆ >////<
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้
สนุกมากกกกกก
มาต่อบ่อยๆนะ รออ่านอยุ่คับ อิอิ
-
รักนะ.......แต่ไม่แสดงออก...กิ๊วววววววว :impress2:
-
:z2: :z2: :z2:
แวะมากางมุ้งรอ ช่วงนี้ยุงเยอะระวังด้วยน๊า อิอิ
นิว(ยิ้มๆ)
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โจ๊กอยากบอก (ต่อ)
ผมเห็นมันเดินหน้ามุ่ยมาแต่ไกลเลยครับ
ไม่รู้ใครไปทำอะไรให้มันรมณ์เสียอีกล่ะซิ
เอาแต่ใจจริงๆ คนอะไรก็ไม่รู้
"เป็นไรจูน....หน้ามุ่ยมาเชียวมึง" ไอ้เสกช่วยถามเสร็จสรรพเลยครับ
มันเงียบไม่ตอบครับ ไอ้ปาล์มเลยตอบแทนซะเอง
"ก็มีไอ้บ้าที่ไหนไมรู้อ่ะดิ.....ฝากข้อความมากับน้องมอต้นมาให้มัน"
"แล้วรู้ได้ไงว่าเป้นไอ้บ้า หรือ....บ้า"
"ก็มันจบด้วย.......ด้วยไรว่ะจูน...."
"อย่าไปพูดถึงเลย...ไร้สาระหว่ะ..." ดูมันจะรมณ์เสียใช่ย่อยครับ
ผมก็ได้แต่นั่งพวกมันคุยกัน โดยไม่แสดงความคิดเห้นใดๆทั้งสิน ประมาณนั่งเก้บข้อมูลอ่ะครับ
"แล้วมึงอ่ะโจ๊กเป็นไร...นั่งเงียบเชียว " ไอ้ปาล์มมันถามครับ อ่อนมันเลยหันมามองแวบหนึ่งแล้วก็ไม่สนใจผมเลย
"ป่าว..."
"เป็นไรกันไปหมดว่ะเพื่อนกู" ไอ้เสกครับ มันรำพึงกับตัวมันเองมั้ง
"ไอ้เสก....งั้นมึงไปเตะบอลกะกูป่าว...."
"เอาดิ...."
"เอ๊ย...กูไปด้วย...." อ่อนครับ มันอยากไปเตะบอลกะเค้าด้วย เดี๋ยวกระดูกก็หลุดหรอกมึง...
"ตามมาล่ะกัน"
มันกำลังจะลุกขึ้นแต่.....
"ทำไม....มีคนมาแกล้งมึงเหรอ?"
"......." มันมองหน้าผมแบบงงๆก่อนจะนั่งลงที่เดิม
"ก็ไหนเมื่อกี้มึงบอกว่ามีคนส่งข้อความบ้าๆมาไม่ใช่เหรอ..."
"อืม...ไร้สาระอย่าไปพูดถึงมันเลย..."
"มันเขียนมาว่าไงบ้าง"
"ก็กูบอกว่าไม่อยากพูดถึงไง..." มันขึ้นเสียงนิดหนึ่งครับ
"มึงจะตายใช่มั๊ย....ถ้ามึงบอกกู.."
" อย่ามากวนตอนนี้ได้มั๊ย....ไม่มีรมณ์"
"ก็กูถามดีดี....มึงเสือกกวนโมโหกูเอง.."
"แล้วมึงจะรู้ไปเพื่อไรล่ะ....ไว้ล้อกูรึไง"
"อันนั้นมันเรื่องของกู"
-
โจ๊กขึ้นแระ
อารมณ์เสียง่ายจิงพ่อคุณ
หุหุ
แต่ในจดหมายนั้นมันคืออาไรอ่ะ ชักอยากรู้
-
เหมือนจะต้องเคลียร์กันอีกยาว!!!
แต่โจ๊กก็รีบทำคะแนนบ้างนะ :-[
-
โจ๊กอยากบอก (ต่อ)
"แล้วมึงจะรู้ไปเพื่อไรล่ะ....ไว้ล้อกูรึไง"
"อันนั้นมันเรื่องของกู"
"งั้นมันก็สิทธิ์ของกูเหมือนกันที่กูจะไม่บอกมึง...."
"มึงเนี่ยะ......." ผมหยุดคำพูดไว้แค่นั้น เพราะผมรู้ว่าถ้าผมพูดต่อไป เรื่องมันคงไม่จบแค่นี้แน่
"หมดเรื่องที่มึงจะพูดแล้วใช่ไหม....กูจะได้ไปเตะบอล"
"อ่อน....บอกกูไม่ได้จริงเหรอว่ามันเขียนไรมา...."
"......." มันมองหน้าผมแบบงงๆ
"มึงจะให้กูพูดให้ได้เลยใช่ไหมว่า...ทำไมมึงต้องบอกกู....หรือทำไมกูต้องอยากรู้"
"มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ..."
"คือ.....เอาเป็นว่ากูไม่ได้หวังร้ายกับมึงล่ะกัน"
"หึ...มึงกำลังจะบอกว่ามึงเป็นห่วงกูเหรอ...."
"ถ้าใช่....มันแปลกเหรอ..."
"ไม่แปลกหรอก....แค่ดูมันจะเชื่อยากไปหน่อย"
"อะไรทำให้มึงคิดอย่างนั้น"
"จากทุกอย่างที่มึงเคยทำกับกูไง"
"เอ้อ.....เอาเป็นว่าคราวนี้กูหวังดีกับมึงจริงๆ....ยังไงมึงกับกูก็ยังต้องโดนจับคู่กันไปอีกนาน"
"แล้วไง..."
"ทำไมมึงเข้าใจยากจังว่ะ...."
"เอาเป็นว่า....กูดูแลตัวเองได้....ยังไงก็ขอบใจมึงล่ะกันที่อุตส่าห์หวังดีกับกู....อย่างน้อยกูก็ไดีรู้ว่ามึงไม่ได้เลวร้ายอย่างที่กูคิดทั้งหมด..."
"นี่มึงคิดว่ากูเลวร้ายขนาดนั้นเชียว"
"หึๆๆๆ....พอตัวอยู่....อีกอย่างขอบคุณเรื่องเมื่อวันเสาร์ด้วยล่ะกัน"
"เรื่องเล็ก..."
"อีกอย่างเลิกเรียกกูว่าอ่อนได้มั๊ย.....กูขอร้อง"
"ไม...น่ารักดีออกมึง"
"น่ารักบ้านอามึงสิ.....เตะบอลดีกว่า" แล้วมันก็วิ่งไปเตะบอลครับ
ผมก็นั่งคิดไรเรื่อยเปื่อย ก็เรื่องผมกับมันนั่นแหละครับ
มันก็เเป็นเพื่อนผมคนหนึ่งเหมือนกัน เหมือนไอ้เสก ไอ้ปาล์ม ถึงมันจะไม่คิดว่าผมเป็นเพื่อนมันก็ตาม
ผมแค่รู้สึกเป็นห่วงมัน ไม่อยากให้มันโดนแกล้ง
อีกอย่างมันเป็นเด็กใหม่ เด็กโรงเรียนนี้ร้ายกาจกันทั้งนั้น
คิดมากไปทำไม ไปหาอ้อยดีกว่า
-
:เฮ้อ: ลุ้นจนตัวโก้ง...เมื่อไหร่จะมีข่าวดีเนี้ย คู่นี้ :z1:
-
:sad4:
เวลาผุู้ชายจะเทิร์นโปร เป็นเกย์
สับสนอย่างนี้ทุกคนรึป่าว
-
เอ้อ....ขี้เกียจไปโรงเรียนจริงๆ
ไปก็เจอแต่เรื่องประหลาดๆ
วันนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเจอไรอีก
วันนี้แปลกครับ
มาถึงที่หน้าประตูโรงเรียน
ไอ้โจ๊กยืนรอผมอยู่แล้ว
พอมันเห็นผม มันก็เดินเข้าโรงเรียนไปเลย
เป็นไรของมัน
มาถึงห้อง
ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มก็นั่งคุยกันเสียงดังอยู่แล้ว
ผมกับไอ้โจ๊กไปนั่งที่
ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มดี๊ด๊ามานั่งหน้าเจ๋อเลยครับ
สรุปผมต้องอยู่กลุ่มพวกนี้ไปแล้วเหรอ
"หลับไม่สนิทหรือไอ้โจ๊ก มาหน้ายับเชียวมึง"
"เดี๋ยวปากมึงจะยับไอ้ปาล์ม...." ดูมันพูดกับเพื่อนมันครับ
"กูถามดีดี...ไอ้นี่....."
"เป็นไรโจ๊ก....กูเห็นมึงเป็นอย่างนี้มาหลายวันแล้วนะ" คราวนี้ไอ้เสกถามบ้างครับ
"เปล่า...แค่เซ็งๆ เบื่อๆ"
"อะไรที่ไม่ควรคิด.....ก็ปล่อยๆมันไป.....ถ้าจะคิดก็คิด อย่าไปฝืนมัน...แล้วทุกอย่างจะดีเอง"
"สาธุ/สาธุ" ไอ้โจ๊กกับไอ้ปาล์มว่าพร้อมกัน
"พวกมึงนี่สาระได้ไม่เกินนาทีจริงๆ......"
"กูก็ไม่ได้คิดไรหรอก....แค่เบื่อๆนิดหน่อย...ฟังมึงเทศน์กูก็หายแล้ว"
"มึงอ่ะจูน...เป็นไงบ้างอยู่ที่นี่มาเป็นเดือนแล้ว" ไอ้ปาล์ถามครับ ไอ้โจ๊กเลยหันมามองด้วย
"ก็เรื่อยๆ.....ก็ดี..."
"มีไร..บอกได้ทุกเรื่อง.....ยกเว้นเรื่องหญิง เพราะกูก็ยังเอาตัวไม่รอด" ไอ้ปาล์มพูดได้ฮากันทั้งวงเลยครับ
"เรื่องหญิงปรึกษาไอ้โจ๊กได้....แต่มีไรให้ช่วยหรืออัดอัดใจบอกกูทั้งสามคนได้.....พวกกูยินดีช่วย...."
"ขอบใจ..."
"ขอบใจไม....เพื่อนกันทั้งนั้น" ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มพูดอย่างนี้ ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยครับ
แต่ไอ้โจ๊กนั่งเงียบไม่พูดไม่จา...สงสัยมันคงไม่พอใจผมอีกแหงเลย มันจะคิดว่าผมไปแย่งเพื่อนมันรึเปล่าว่ะ
พวกผมก็นั่งคุยกันสักพัก
ก็ส่วนมากพวกมันสามคนนั้นแหละครับที่คุยกัน
ส่วนผมก็ได้แต่หัวเราะฮา เวลาพวกมันทะเลาะกันเอง
น่ารักดีครับ
"โครม-!" พวกผมสี่คนหันไปมองพร้อมกันถึงที่มาของเสียงดัง
ที่แท้เสียงมาจากสองที่วางกระเป๋าเสียงดังนั้นเอง
"ไม่มีมารยาท...ไม่เห็นรึไงคนอื่นนั่งอยู่...ทำเสียงดัง" ทันทีเลยครับไอ้เสก
"เห็น...ก็จะทำ แล้วมึงจะทำไม...."
"มึงอยากกินทีนกูแต่เช้าใช่มั๊ยไอ้สอง"
"พอเลยมึงไอ้เสก...." ไอ้โจ๊กดึงมันไว้ก่อนที่มันจะลุกออกไป
แล้วโจ๊กมันก็หันไปมองที่สอง สองเงียบเลยครับ
ไอ้เสกก็พลอยเงียบไปด้วย
"เดี๋ยวกูไปชั้นสามนะ"
"ไปชั้นสามทำไมไอ้โจ๊ก"
"ไปออกกำลังกายมั้งไอ้ปาล์ม"
"กูรู้มึงไปหาอ้อย......"
"รู้แล้วมึงจะเจ๋อถามให้กูด่าทำไม..."
"อยากแกล้งคนปากแข็ง"
"กูเกลียดคนรู้ทัน" แล้วมันก็เดินออกไป แต่ก็หันมาตะโกนอีกครั้งก่อนพ้นหน้าห้อง
"รอกูไปเข้าแถวด้วย....เดี๋ยวกูขึ้นมา" ผมไม่รู้ว่ามันบอกใคร
แต่ตาของมันกำลังประสานกับตาของผม
ผมเลยบ้าจี้พยักหน้ารับมัน
ถ้าผมตาไม่ฝาด ผมว่าไอ้โจ๊กมันยิ้มให้ผมด้วย
ถ้าผมเป็นผู้หญิงผมคงละลายกับยิ้มมันเมื่อกี้ไปแล้ว
มันยิ้มได้สุดยอดจริงๆครับ มันไม่ได้ยิ้มแค่ปาก แต่ตามันยังยิ้มด้วย
แล้วผมจะมานั่งเพ้อทำไมเนี่ยะ
ถึงเวลาเข้าแถว
ไอ้ปาล์มต้องลงไปก่อนเพราะมันต้องเช็คแถว
ส่วนเสกมันไปห้องน้ำแล้วจะเลยไปเข้าแถวเลย
ส่วนคนอื่นก็ลงไปหมดแล้ว
"จูน...ลงไปเข้าแถวกัน"
"นายไปก่อนเลยสอง.....เดี๋ยวเราลงไป"
"รอโจ๊กเหรอ"
"อืม..."
ถ้าผมตาไม่ฝาดอีกแล้ว....ผมเห็นสายตาไม่พอใจของสองครับ แต่แค่แวบเดียวเท่านั้น
ผมคงคิดมากไปเอง
แยกย้ายกันเข้าห้องเรียน
ผมเดินออกจากแถวไปห้องน้ำก่อน
เพราะอากาศร้อนมากอยากไปล้างหน้าก่อน
ล้างหน้าเสร็จ...โห สดชื่นโคตร
ไหนๆก็มาแล้ว ขอเข้าห้องน้ำหน่อยเถอะ
ผมทำธุระเสร็จ...เปิดประตู
ชริบแล้วกู...ประตูเปิดไม่ออก.
ใครแกล้งกู....
ผมพยายามเขย่าก็แล้ว ผลักก็แล้ว ถีบก็แล้ว ไม่ออกครับ
ตะโกนให้เพื่อนช่วย ก็ไม่มีใครได้ยิน สงสัยเข้าเรียนกันหมดแล้ว
แล้วผมจะทำไงล่ะเนี่ย
แต่โชคดีหน่อยครับ ห้องน้ำกว้าง ผมเลยหายใจสะดวกหน่อย
ไปนั่งที่ฝาชักโครก
นั่งไปนั่งมา เริ่มหน้ามืด
เหมือนมันจะอ้วกนะครับ
ผมรู้สึกว่าตาผมเริ่มร้อนๆ....ผมกำลังจะร้องไห้เหรอ....ครับ ผมกลัวกับการอยู่คนเดียวในที่แคบๆ
"ช่วยด้วยครับ มีคนติดอยู่ในห้องน้ำ" ผมเริ่มตะโกนให้คนช่วยอีกครั้ง
ตะโกนจนเจ็บคอ.....น้ำตาผมเริ่มรื้น
"โจ๊ก...ช่วยกูด้วย...." ผมยังแปลกใจตัวเองเลยครับ ทำไมชื่อแรกที่ผมคิดถึงต้องเป็นมัน
"โจ๊ก...กูกลัว...." ผมพูดกับตัวเอง แต่มันจะมาสนใจผมทำไม ป่านนี้มันนั่งเรียนไม่สนใจหรอกว่าผมจะหายไปไหน
ผมก้มหน้ากับขาตัวเอง
คราวนี้น้ำตาไหลเป็นทางเลยครับ
ไม่อั้นมันแล้ว ก็คนมันกลัวอ่ะ
"โครม....."
ผมเงยหน้าขึ้นดู
"อ่อน....มึงไม่เป็นไรนะ..."
"......." ผมได้แต่ส่ายหน้า ไปมาๆ
ผมเห็นมันยืนหอบที่หน้าประตู เหงื่อแตกโซกจนเสื้อเปียกเลยครับ
สงสัยคงวิ่งมาเยอะ หน้านี้แดงเถือกเลยครับ
"ไม่เป็นไร...ก็ลุกขึ้นสิ...จะได้ไปเรียนกัน..."
"อืม..." ผมค่อยๆลุกขึ้น
มันเดินนำหน้าผมไปนิดหนึ่ง
"โจ๊ก....ขอบใจนะ"
"กลัวมั๊ย?"
"ไม่...."
"แล้วร้องทำไม?"
"ตกใจ..."
"ไปห้องพยาบาลก่อนมั๊ย"
"ไปเรียนดีกว่า...."
"ไอ้ปาล์มกับไอ้เสกก็กำลังหามึงอยู่เหมือนกัน...."
"อืม....."
เข้ามาในห้องปุ๊บ แป๊ปเดียวเสกกับปาล์มก็ตามเข้ามา
สรุปคาบแรกพวกผมสี่คนไม่มีใครได้เรียนกันเลย
ระหว่างเปลี่ยนคาบ พวกผมก็คุยกัน
"มึงรู้มั๊ยจูน...ใครแกล้งมึง...."
"ไมรู้"
"อย่าให้กูรู้ว่าใครนะ...แมร่งกูจะทืบให้จมดินเลย" ไอ้เสกครับ นึกจะน่ากลัวก็น่ากลัวนะ
แต่ไอ้โจ๊กไม่ถามเลยครับว่าใครเป็นคนทำ
ตอนเที่ยงพวกมันสามคนไปทานข้าวกันก่อน
ผมขอตัวไปล้างหน้าที่ห้องน้ำก่อน
"จูน...เมื่อเช้าเกิดเรื่องไรเหรอ"
"เปล่า....อุบัติเหตุนิดหน่อย" ผมตอบสองแบบนี้น่าจะดีที่สุดแล้ว
"เหรอ....แล้วเมื่อเช้าครูพัฒน์เรียกจูนกับโจ๊กไปพบเหรอ...."
"เปล่านิ....ทำไม"
"เหรอ...ไม่มีไรหรอก....เราแค่เห็นโจ๊กเดินตามจูนไป นึกว่าไปทำธุระด้วยกัน..."
"เปล่านิ..เมื่อเช้าเราไปห้องน้ำ...แล้วก็...."
"แล้วก็ไร..."
"เปล่า...." ผมเดินกลับห้องเรียนทันทีีเลยครับ
"จูนไม่ไปโรงอาหารแล้วเหรอ..."
"เราปวดหัว...นายไปเหอะ...."
ผมกลับมานั่งทบทวนและสงบสติอารมณ์ที่ห้อง
ผมมานั่งคิด
คิด
คิด
มันเป็นอย่างนีี้นี่เอง
โจ๊กมึงทำกับกูได้ขนาดนี้เลยเหรอ
ผมแค้นมากครับ....ผมอุตส่าห์มองมันใหม่แล้วนะ
ไม่อคติกับมัน
รู้สึกดีดีกับมันมากขึ้น
แต่มันกลับทำอย่างนี้กับผมได้ยังไง
พวกมันสามคนคงมากันแล้ว
เสียงมาก่อนตัวกันซะอีก
"..จูน...ทำไมไม่ไปกินข้าว...." เสกมันถามครับ พลางค้นไรก๊อกแก๊กๆในโต๊ะมันก็ไม่รู้ครับ
"กูไม่ค่อยหิว...."
"เดี๋ยวก็หิวตายหรอกมึง" อันนี้มันพูดครับ ผมพยายามเงียบครับ ไม่โต้ตอบ
"ไอ้เสกเอาการบ้านช่วงบ่ายมาลอกหน่อย เร็ว....กูไม่อยากโดนเคาะนิ้ว.."
"เอาไป...."
"มึงมาช่วยอธิบายกูตรงนี้ด้วย...."
"เรื่องมากจริงมึงนิ" แต่มันก็ยอมเดินไปสอนครับ
"เอาไป...." มันเลื่อนนมกับขนมมาไว้หน้าผม มันซื้อมาให้ผมเหรอ
"ไม่กิน.." ผมเลื่อนกลับไปให้มัน
"เดี๋ยวก็หิวตายหรอกมึง...กินไป...อุตส่าห์ซื้อมาให้" มันเลื่อนมาอีกครั้ง
"กูก็ไม่ได้ขอร้องมึงนิ...ถ้ามันลำบากมาก ต่อไปไม่ต้อง...." ผมเลื่อนกลับไปเลย
"อะไรมึงนักหนา....บอกให้กินก็กินสิ" มันขึ้นเสียงใส่ผมครับ
"ก็กูบอกไม่กินไง..." ผมเขวี้ยงขนมลงพื้นไปเลยครับ
"มึง......"
"ทำไม...มึงจะทำไมกู...." ผมผลักอกมันเลยครับ ไม่ไหวแล้วจริงๆ
"เอ๊ยๆพวกมึงเป็นไร"
"ค่อยๆพูดกันก็ได้...เพื่อนกันทั้งนั้น" ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มวิ่งเข้ามาขวางพวกผมไว้
"พวกมึงก็ลองถามเพื่อนตัวดีของมึงสิ...ว่ามันไปทำไรไว้บ้าง"
"กูไปทำไร...มึงบอกมาเลย....อย่ามาเล่นลิ้น"
"มึงนี่เลวกว่าที่กูคิดไว้อีกนะ"
"ปากมึงก็หมากว่าที่กูคิดไว้เหมือนกัน"
"เอ๊ยพวกมึง ใจเย็นกันก่อนดิ....ตกลงมันเรื่องไรกันว่ะ"
"เรื่องเมื่อเช้า...." ผมเสียดายความรู้สึกมากนะครับ ผมคิดถึงเสี้ยวแรกของหน้ามันตอนที่มันถีบประตูห้องน้ำพัง ผมยังจำได้ติดตา......สายตามันบอกว่ามันห่วงผม แต่นี่.......
"เรื่องเมื่อเช้าทำไม.....มึงคิดอะไรอยู่"
"กูคิดว่ามึงมาช่วยกู.....แต่ที่มึงทำทั้งหมด ก็เพื่อให้กูตายใจ"
"มึงพูดไร...กูงง....ง่ายๆหน่อย"
"ได้....มึงขังกูในห้องน้ำตอนแรก...แล้วมึงก็ทำมาเป็นช่วยกู....มึงทำไปเพื่ออะไรห๊า..."
ดูมันจะอึ้งไปนิดหนึ่งนะครับ
"กูถามว่ามึงทำไปเพื่ออะไร..."
"ตกลงนี่มึงคิดว่ากูขังมึงในห้องน้ำเหรอ....หึ...."
"มึงเข้าใจผิดแน่ๆจูน....ไอ้โจ๊กไม่มีทางทำอย่างนั้นเด็ดขาด..."
"ใครบอกไรมึง..." มันถามผม
"กูไม่จำเป็นต้องบอกมึง....."
"จูน..กูกับไอ้เสกยืนยันได้....ว่าไอ้โจ๊กไม่ได้ทำ..มันอยู่กับพวกกูตลอด.."
"ใช่.....อีกอย่างมึงรู้มั๊ย...ตอนที่มึงหายไป ไอ้โจ๊กวิ่งตามหามึงแทบบ้า....วิ่งทั่วโรงเรียน....จนไปเจอมึงที่ห้องน้ำ...."
"อย่าพูดเลยพวกมึง...พูดไปคนใจแคบอย่างมันก็ไม่เข้าใจ....เสียเวลา"
แล้วมันก็เดินไปเก็บขนมกับนมที่พื้นไปทิ้งถังขยะ
แล้วไอ้เสกกับไอ้ปาล์มก็กลับไปนั่งที่
เพราะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว
ช่วงบ่ายผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย
นั่งคิดเรื่องนี้ตลอด
ถ้าโจ๊กไม่ทำ
แล้วสองจะโกหกไปทำไม โกหกไปเพื่อไร
ไอ้คนนั่งข้างผมนั่งเงียบไม่พูดไม่จาเลยครับ
ผมเริ่มหิว นั่งจับท้องไปมา
มันยื่นขนมอีกชิ้นมาให้ผมใต้โต๊ะ....ผมหันไปมองหน้ามัน
แต่มันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่สนใจ
ผมก็นะ ด้วยความหิว เลยกินซะเกลี้ยงเลย
"ขอบใจ" ผมบอกมันเบาๆ แต่มันก็ยังไม่สนใจอยู่ดี ช่างแมร่ง
ตอนเย็นเดินกลับบ้าน
ก่อนที่จะพ้นประตูโรงเรียน
"โจ๊ก...."
"อ้อย...มีไรครับ" ผมเห็นเค้าคุยกัน เลยเว้นระยะห่างไว้นิดหนึ่ง เพราะผมกับมันต้องเดินออกนอกโรงเรียนพร้อมกัน เวรครูพัฒน์ยืนหน้าประตูครับ ไม่งั้นโดน
"ไหนแซนวิชทูน่าที่โจ๊กบอกทำมาให้อ้อยล่ะ.....ตอนเที่ยงไม่ว่างไปเอา...ตอนนี้เอามาเลย"
แซนวิชทูน่า?
"คือ...คือ....โจ๊กลืมเอามา....."
"จริงเหรอ....อดกินเลย..."
"พรุ่งนี้โจ๊กสัญญา...ไม่ลืมแน่นอนครับ"
"สัญญานะค่ะ....งั้นอ้อยไปซ้อมรำก่อนนะ....บายค่ะ"
"บายครับ"
"มึง....." ผมเรียกมัน
"ไร..." ดูมันขานรับครับ
"แซนวิช...ที่กูกินไป....ของอ้้อยเหรอ"
"อืม..." เวรแล้วไงกู
"แล้วเอามาให้กูทำไม" ผมบ่นของผมคนเดียว แต่มันดันเจ๋อได้ยินอีก
"รำคาญเสียงท้องมึงร้องไง...อวดดี...ทั้งที่ไม่มีดีจะอวด.... " โดนเลยกู
"มึง...."
" จะด่าไรกูอีก..."
"......"
"เอ๊ย....." ก็มันลากมือผมไปไหนก็ไม่รู้
"ลากกูมาทำไม" มันลากผมไปที่ลับตาคนหน่อยหนึ่ง
"ลากมาฟังกูพูดไง...กูอัดอัด"
"เป็นไรของมึง...หลีก กูจะกลับบ้าน"
"เดี๋ยว" มันคว้ามือผมไว้
"ปล่อย" ผมเผลอพูดเสียงแข็งครับ แต่มันก็ปล่อยแต่โดยดี
"ฟังกูก่อน แป๊บนึง"
"ว่ามา"
"เรื่องวันนี้....มึงจะเชื่อกูมั๊ยว่ากูไม่ได้ทำ"
"กูไม่อยากพูดถึง....ไม่อยากฟังอีก"
"กูรู้ว่ากูทำไม่ดีกับมึงหลายเรื่อง....แต่เรื่องนี้กูไม่รู้เรื่อง กูไม่ได้ทำ...มึงเชื่อกูได้มั๊ย"
"......"
"มึงจำไว้ คนอย่างกู...ทำคือทำ กูยอมรับ แต่ถ้าเมื่อไร กูบอกว่าไม่ นั่นคือ ไม่"
"พูดพอยัง"
"พูดไปมึงก็ไม่ฟังกูอยู่ดี....กลับบ้านดีกว่า"
"โห..มึง หัดมีใจน้อยด้วยนะมึง..."
"ใจน้อยบ้านพี่สาวมึงสิ...."
"อืม...ยังไงกูก็ขอบใจมึงล่ะกันเรื่องเมื่อเช้า...แล้วก็แซนวิช"
"มึงเชื่อกูแล้วเหรอ ว่ากูไม่ได้ทำ"
"ไม่รู้สิ....ช่างมันเหอะ ผ่านมาแล้ว"
"ขอบใจนะเว้ยที่ไว้ใจกู"
"อย่ามามั่วมึง....กูไม่ได้บอกซะหน่อยว่ากูเชื่อมึง"
"กูอ่านได้จากสายตามึง"
"ไอ้บ้า......ประสาท"
"กลับบ้านดีดีล่ะ....หนุ่มหน้าอ่อน...." แล้วมันก็วิ่งผล็อยไปเลยครับ
ผมเจอสองหน้าประตูโรงเรียน
ทำไมป่านนี้ยังไม่กลับอีก
"รอรถที่บ้านเหรอสอง"
"อืม....จูนล่ะ"
"กำลังจะกลับแล้ว"
ก่อนกลับสองบอกไรบางอย่างกับผม
ที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองโง่อีกแล้ว
พรุ่งนี้เจอดีแน่
-
เช้านี้ผมมาโรงเรียนด้วยความโมโหครับ
เลยมาเช้าผิดปกติ
ยิ่งผมรอนานเท่าไร
อารมณ์ผมก็ยิ่งเดือดเท่านั้น
ผมรอมัน จนใกล้จะเข้าห้องเรียนนั่นแหละ
มันถึงจะเพิ่งโผล่หัวมา
"เป็นไรมึง หน้ายุ่งอย่างกะยุงตีกันเชียว"
"มึงยังเลวได้อีกใช่มั๊ย..."
"เอ๊ย...ไรมึงอีกว่ะ..."
ผมพยายามระงับอารมณ์แล้วครับ
แต่มันไม่ไหวจริงๆ
ก็เรื่องที่มันมาสายทุกวันนั่นแหละครับ
ผมเหนื่อยกับการต้องมาปีนกำแพงทุกวัน
แต่จริงๆมันมีอะไรมากกว่านั้นครับ
คือตอนแรกมันบอกผมว่า บ้านมันอยู่ไกล
ทำให้มันมาโรงเรียนสายทุกวัน
ผมก็เข้าใจมันนะครับ
ไม่ได้ติดใจไร
เพราะทุกวันนี้ผมก็ปีนกำแพงได้สบายแล้ว
ผมก็เห็นใจมันนะ เข้าใจเหตุผลของมัน
แต่มันโกหกผมครับ
มันโกหกผมมาตลอด
ไม่ใช่แค่วันเดียว อาทิตย์เดียว
แต่นานเป็นเดือนๆเลยครับ
แล้วจะให้ผมรู้สึกยังไง
บ้านของมันอยู่ถัดไปจากโรงเรียนซอยเดียวเอง
เดินอย่างช้าที่สุดก็ไม่เกิน15นาทีหรอกครับ
ผมโมโหคูณสองเท่าเลย
โมโหที่มันโกหก
โมโหที่ตัวเองโง่ปล่อยให้มันหลอกมานานเป็นเดือนๆ
โมโหตัวเองที่ไปหลงเชื่อมันทุกครั้ง
ผมปีนกำแพงได้ทุกวัน
ผมมาสายได้ทุกวันผมทนได้ทุกอย่าง
แต่นี่มันโกหกผม ผมทนไม่ได้
"มึงโหกกู...."
-
ฟังแต่สอง ง ง ง !! อารายว่ะ
-
- -* สองนี่จะเป็นมือที่สามรึปล่าวเนี้ย!!
ติดตามผลงานและเป็นกำลังใจต่อไปครับ^^
-
เอาสองไปเก็บที
ยุแยงตะแคงรั่วนัก
-
งง เดินด้วยกันทุกวันไม่รู้บ้านเพื่อนอยู่ไหน สนใจเพื่อนมากกกกกกกกกกกกกกก :m16: :m16: :m16:
-
:z2: :z2: :z2:
คนบางคน ใจบางใจ ไม่อาจเข้าใจ และไม่อาจเข้าถึง
เพียงบางครั้ง เชื่อใจ ปล่อยวาง แล้วจะดีเอง
นิว(ยิ้มๆ)
-
"มึงโกหกกู"
"เล่นไรแต่เช้าว่ะอ่อน...ไป รีบเข้าเรียนกันได้แล้ว"
"ทำไมมึงต้องโกหกกูด้วย"
"กูไปโกหกมึงตั้งแต่เมื่อไร แล้วเรื่องไร" ยังมีหน้ามาทำหน้าซื่อใจคดอีกนะมึง
"เรื่องบ้านมึงไง...มึงบอกบ้านมึงอยู่ไกล"
"ก็จริงอ่ะ...ทำไม"
"ถัดจากโรงเรียนซอยเดียว...นี่เค้าเรียกว่าไกลเหรอ"
"แฮ่ๆๆๆๆ...มึงรู้แล้วเหรอ" มันยังไม่สำนึกอีกครับ
"ทำไมมึงต้องโกหกกูด้วย..."
"ไม่ได้ตั้งใจโกหกซะหน่อย....แค่ยังไม่ได้บอกความจริง"
"สันดานนะมึงอ่ะ...." ตอนนี้ผมเลือดขึ้นหน้าแล้วครับ
"เอ๊ย...มันไม่แรงไปหน่อยเหรอวะมึง" มันเองก็คงจะไม่พอใจเหมือนกัน ผมรู้ว่าผมพูดแรงไป แต่ทีมันโกหกผมล่ะครับ ทำไมมันไม่คิดบ้าง
"กูว่าสำหรับคนอย่างมึงมันน้อยไปด้วยซ้ำที่กูจะด่าอย่างนี้.."
"คนอย่างกูแล้วไง...มึงพูดให้ดีดีนะเว้ย"
"เลวไง...."
ดูมันจะชะงักไปนิดหนึ่งนะครับที่ผมพูดอย่างนั้นออกไป
ผมเองก็ตกใจกับคำพูดของตัวเองเหมือนกัน แต่เมื่อเราคิดจะไว้ใจคนหนึ่ง แต่เค้ากลับมาโกหกเรา มันยากนะครับที่จะให้อภัยกัน
"กูเลวมากขนาดนั้นเลยเหรอ...."
"......." ป่าว มึงไม่ได้เลวหรอก....แค่กูโง่เองที่ไปไว้ใจมึง....
"อืม....กูผิด...กูขอโทษ....จบมั๊ยมึง..." มันเองก็คงกำลังใช้ความอดทนอยู่เหมือนกัน เพราะสันกรามของมันนูนขึ้นมาจนเห็นได้ชัด
"มึงว่ามันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ.....มึงโกหกกูมาเป็นเดือนๆ....มึงทำกูเดือดร้อนมากี่ครั้งแล้วหล่ะ....แล้วมึงมาขอโทษกูแค่คำเดียว......มึงว่ามันจะพอมั๊ย" จริงๆผมไม่เคยคิดมากกับเรื่องที่ว่านั้นเลย เกิดแล้วก็จบไป ไม่เคยเก็บมาคิดใส่ใจ แต่ที่พูดออกไป เพราะอยากให้มันรู้สึกว่ามันทำผิดจริงๆ ก็แค่นั้น
"แล้วมึงจะเอาไง"
"กูไม่เอาไงหรอก เพราะกูรู้คนอย่างมึงดีแต่แก้ตัว ไม่รู้จักแก้ไขหรอก....." ง
"มากไปแล้วนะมึง" จริงครับ ผมพูดมากไปจริงๆ...ต่อยปากกูสิ...กูจะได้รู้สึกผิดน้อยลง...แต่ผมก็คือผม ที่ยังปากดีต่อไป
"แล้วมึงจะทำไงกู...มึงจะต่อยกูเหรอ...เอาสิ...ต่อยเลย..." เพราะทุกอย่างที่ผมพูดไป ผมไม่ได้โกรธที่มันทำให้ผมเดือดร้อน แต่ที่ทำให้ผมโกรธขนาดนี้เพราะมันโกหกผมต่างหาก...ผมคิดว่ามันเป็นเพื่อนผมแล้วนะ...แต่มันกลับทำอย่างนี้
"กูไม่ทำอย่างนั้นหรอก....เพราะกูผิดเอง...ผิดทั้งหมด" ผิดคาดครับ...
"รู้ตัวก็ดี..."
"ใครบอกเรื่องนี้กับมึง"
"กูจำเป็นต้องบอกมึงด้วยเหรอ"
"คงไม่ใช่สองใช่มั๊ย"
"ใช่หรือไม่ใช่สอง...มันมีอะไรต่างกัน ในเมื่อมึงก็โกหกูไปแล้ว..."
"กูขอแค่ไม่ใช่สอง....ใครก็ได้...ที่ไม่ใช่มัน.."
"มึง....."
"อ้าว...จูน....โจ๊ก"
"อืม...สอง" เสียงผมเองครับ
"วันนี้ขอเราปีนกำแพงด้วยคนนะ....พอดีตื่นสาย...." ผมงงนิดหน่อย
"นายปีนกำแพงนี้เป็นด้วยเหรอ..."
"เป็นสิ..ก็โจ๊กนี่แหละที่สอนเราเอง....อีกอย่างกำแพงนี้....เด็กห้อง11ปีนกันมาแล้วทุกคน...ใช่มั๊ยโจ๊ก..."
มันไม่ตอบครับ มันไม่มองหน้าสองเลย ....ทรามจริงๆ
"งั้นไปเถอะ..." ผมเลยชวนสองข้ามกำแพงครับ ส่วนมันเงียบตลอดจนเข้าเรียน
ตั้งแต่เข้าเรียนมาสองชั่วโมงแล้ว
ไอ้โจ๊กยังไม่พูดไรเลยครับ
ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มทำหน้าถามผมประมาณว่า....มันเป็นเชี่ยไร
ผมเลยได้แต่ส่ายหน้า เพราะผมไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว มันกำลังคิดหรือเป็นไรอยู่
ผมรู้ว่าผมพูดกับมันแรงเกินไป แต่มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอครับ
"พวกเรานั่งที่...ครูพัฒน์มาแล้ว..." ไอ้เวย์ตะโกนบอกต้นทาง
"คาบเกษตรและการงานวันนนี้...เราจะลงมือทำอาหารกันในเรื่องที่เรียนไปแล้วเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว...."
"ทำเดี่ยว ทำกลุ่ม หรือทำคู่ค่ะ"
"ห้องเรา 10 คน ทำคู่ล่ะกัน จะจับคู่กันเอง หรือให้ครูจัดให้"
"จัดเองค่ะ/ครับ"
"ทีอย่างนี้ละพร้อมใจกันเชียวนะ...."
กานต์ คู่ ตูน
เจน คู่ พิมพ์
"ไอ้โจ๊กมึงคู่กูป่าว..." ไอ้เสกถามมันครับ
"เออ...ได้"
"จูน...คู่เรานะ." สองถามผมบ้าง
"ได้..."
"งั้นกูต้องคู่กับไอ้เวย์เหรอ....จะกินกันได้มั๊ยว่ะ..... " ไอ้ปาล์มมันโอดครวญใหญ่เลยครับ
"ไอ้เวร....กูก็คิดไม่ต่างจากมึงหรอก....ไปเร็ว..." แล้วมันสองคนก็เดินตามกลุ่มผู้หญิงไป
.."จูน...โจ๊ก...."
"ครับ/ครับ"
"ครูลืมบอกไปอย่างหนึ่งว่า.....พวกเธอสองคนต้องทำด้วยกัน..."
มันหนัมามองหน้าผม แล้วหันไปตอบครูพัฒน์
"ถามมันแล้วกันครับ ว่าจะคู่กับคนเลวๆอย่างผมรึเปล่า... " ดูมันประชดผมครับ....ได้...
"งั้นครูพัฒน์ถามมันด้วยล่ะกันนะครับว่า.....มันจะตายมั๊ย...ถ้าต้องคู่กับผม...."
ครูพัฒน์ดูจะงงกับพวกผมสองคน
"พอพอเลยทั้งคู่....ไปกันได้แล้ว...เดี๋ยวเวลาไม่พอ"
"ครูพัฒน์..งั้นผมก็ต้องคู่กับไอ้สอง...................หน้า........ตาอย่างนี้เหรอครับ"
"แล้วมันจะเป็นไรไปล่ะนายเสก"
"โอ๊ะๆๆๆๆ...ผมคงต้องกลั้นใจแน่เลย เพราะไม่อยาก....."
"ไปกันได้แล้วพวกเธอ.....พวกโน่นทำกันถึงไหนต่อไหนกันไปแล้ว....."
ดีครับที่นี้....แม่ครัวเตรียมอุปกรณ์และเครื่องปรุงไว้ให้เสร็จสรรพเลย
พวกนักเรียนไม่ต้องเตียมกันมาเองจากบ้าน
พวกเราก็ดูจากเครื่องปรุงที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้ ซึ่งมันก็คือเครื่องปรุงที่เราได้เรียนกันไปแล้วทั้งนั้น
คิดเมนูอาหารกันขึ้นมา
"ตกลงจะทำอะไร" ผมไม่มีความสามารถทางด้านนี้อามากๆเลยครับ เลยปรึกษามัน ต้องพักรบ(เผื่อจะพบรัก...) ไว้ก่อนเพื่อคะแนนครับ
"อะไรก็ได้"
"กูทำอาหารไม่เป็น" และคาดว่ามึงเองก็คงจะไม่ต่างจากกู
"งั้นง่ายๆ...ทำเขียวหวานหมูล่ะกัน..... " ผิดคาคครับ...ผมคิดว่ามันจะด่าว่าผมโง่ซะอีก...อีกอย่างมันตอบอย่างหน้าตาเฉยว่า ทำเขียวหวานหมูล่ะกัน...พูดอย่างกะมึงทำเป็นงั้นแหละ
"อืม...." แต่เอาไงก็เอากัน
ผมถึงกับอึ้ง...ทึ่ง....ตะลึง....
เพราะมันทำอาหารคล่องมากครับ
ดูมันหยิบจับไรก็คล่องมือไปหมด
ดูมันมีความสุขกับการทำอาหารมากเลยครับ หน้ามันสงบนิ่ง
ทำเป็นได้ไงว่ะ....งง...ไม่น่าเชื่อ
ผมยืนอยู่เฉยๆ....เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นตัวไร้ประโยชน์เข้าไปทุกที
"ให้กูช่วยไรบอกล่ะกัน...กุทำอาหารไม่เป็น"
"อืม" แค่อืมหรือมึง
ตอนนี้มันกำลังหั่นหมู....และกำลังจะหั่นมะเขือต่อ
"ช่วยเอามะเขื่อไปล้างให้หน่อย"
"อืม..." มีประโยชน์ขึ้นมาหน่อยหนึ่ง
ตอนนี้มันกำลังละลายเครืืองแกงเขียวหวาน
"ช่วยหยิบหางกะทิให้หน่อย"
"อืม..." แล้วไอ้หางกะทิมันเป้นยังไงว่ะ....แล้วกะทิมันมีหางด้วยเหรอว่ะ ก็มีกะทิตั้งสองถ้วย....ผมคงยืนคิดนานไปหน่อย
"กะทิถ้วยใหญ่นะ...."
"อ๋อ....อืม...เอา"
"ขอบใจ..."
แล้วมันก็จัดการเรื่องของมันต่อ
"ขอหมูหน่อย....."
"อืม.."
" ทิ้งไว้ให้เดือดซักครู่...ก็ใส่หัวกะทิได้เลย..." มันหันมามองตาผมตอนพูด....เหวอไปเลยครับผม...เพราะจู่ๆมันก็หันมา...ก็ผมกำลังตั้งใจมองมันอยู่...แหะๆๆๆๆ
.."อ๋อ....อืมๆๆๆ"
"เป็นไร...ร้อนมากเหรอ...."
"อ๋อ....ป่าวๆ" นึกจะห่วงไรกุขึ้นมาตอนนี้
"คิดว่าร้อนเห็นหน้าแดง" แล้วมึงจะพูดทำเหวไรของมึง
ครู่หนึ่งผ่านไป
"ส่งหัวกะทิให้หน่อย...."
"เอาไป" คราวนี้ไม่งงครับ เพราะมีอยู่ถ้วยเดียว
"หึหึหึ...ฉลาดขึ้นแล้วนิ..."
"ไอ้โจ๊ก..." มันกัดผมอีกแล้วครับ....
"มะเขือหน่อย...."
"เอาไป....."
"ขอพริกหยวก....ใบกะเพรา....ใบมะกรูด...."
"อืม....เอาไป...." ได้ทีสั่งใหญ่เลยนะมึง
"เครืองปรุง....มึงจะมาปรุงเองชิมเองรึเปล่า......."
"ตามใจมึงล่ะกัน...."
"มึงชอบเค็มป่าว....."
"กลางๆ"
"ชอบหวานป่าว..."
"นิดหน่อย....." แล้วมันก็ลงมือปรุงอย่างเชี่ยวชาญ ชำนาญ และโชกโชน
แล้วก็...
"รสชาตินี้...ได้ป่าว... " ผมว่าวันนี้ทั้งวันไอ้โจ๊กมันเงียบๆแปลกๆนะครับ
....มันส่งช้อนให้ผมชิม
แต่ตอนนี้มันกำลังจ่อช้อนมาที่ปากผมนี่สิ
ผมก็นะ.....
บอกตรงๆครับ...แปลกๆ
"ขอ"
-
แว๊ก ก ก ขอไร
ทำอาหารแค่นี้
ขอ "จูบปากเลยหรอ อ ออ " :serius2:
หลงรักเร็วไปแล้ว ว วว ( ไม่ใช่ล่ะ มั้วหล่ะตู )
-
สงกะสัยจะแอบรักพ่อครัวเสียล่ะมั้งงานเนี๊ย :z1: :z1: :z1:
-
เอาสองไปเก็บที
จริงๆนะ
-
:z2: :z2: :z2:
รอๆๆๆๆๆตอนต่อไป
-
:-[ ขออะไรกัน ขอนะ หรือเปล่า อ๊างงงงงงงงง~~
นิว(แล้วจะรอ)
-
เอาสองไปเก็บที
จริงๆนะ
เห็นด้วย ๆๆ ๆ!! ฆ่ามันหมกป่าโลด ด
-
ขอ....
:serius2: มันค้างงง....มาต่อไวๆเด้อ
-
สนุกนะเนี่ยเรื่องนี้
ประเด็นตอนนี้คือ
1. นายสองเนี่ย ตัวการชัดๆ
ถ้าไม่ได้ชอบจูน ก็ต้องเคยมีประเด็นกับโจ๊กมาก่อนแน่ๆ
2. นายเสกทำไมถึงไม่ชอบนายสองขนาดนั้น
หรือว่าเคยมีเรื่องกันมาก่อน อะไรซักอย่าง ซึ่งอาจจะเกี่ยวกับข้อแรก
ปอลอ ผมว่าตัวละครดูเด็กกว่ามอหกเน้อ
หรือว่าไม่เด็กฟระ?? เอ๊ะ งงตัวเอง :serius2:
-
"ขอ"
...
ขออะไรอ่า า? * *
-
สองต้องชอบบ โจ๊กแน่เลย ย ย !!!
-
...คู่นี้นะ งอนๆง้อๆๆ กันตลอดอะ เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะที
...สองนี่ต้องแอบ หลงรักโจ๊ก แหงๆๆ รู้สึกจะเป็นตัวป่วนของคู่นี้เลย
...จูนไม่ต้องห่วงนะถ้าเป็นแฟนกับโจ๊ก ได้พ่อบ้าน..หรือแม่บ้านหว่า ประจำตัวแน่ๆๆ :laugh:
-
"ขอ........." มันทำหน้าตาแปลกครับ
"ขอไร......อย่ามามั่วนะมึง...."
"คิดไรของมึงเนี่ยะ.....โรคจิต"
"ก็คิดเหมือนที่มึงคิดมั้ง"
"เอ๊ย....มึงกำลังคิดว่ากูหล่อ...กูเพอเฟ็คทุกอย่างงั้นเหรอ..." ไม่น่าจริงๆ
"ไร้สาระ....แล้วตกลงมึงจะขอไร..."
"ขอให้มึงไปน่ารักใครๆกูหน่อย...นี่โดนมั๊ย"
"โดนทีนกูนะสิมึง....ให้ได้กวนประสาทกูเป็นพอใช่มั๊ย"
"อะอะอะ...ไม่เล่นแล้ว.....ช่วยชิมรสหน่อย...รสนี้โอเคป่าว...." มันส่งช้อนมาจ่อปากผมอีกแล้ว
ผมก็ยังไม่กล้าชิมอยู่ดี
"ชิมสิ..." มันเริ่มมีน้ำโหแล้วครับ
"มึงก็ส่งช้อนมาให้ซะทีสิ...กูจะได้ชิม"
"ไม่ต้อง..กูถือช้อนให้...มึงแค่อ้าปากแล้วก็กลืนเข้าไป...แค่นั้น....ช้อนมันร้อน กูถือให้"
"กูถือเอง...มึงไม่ต้องป้อน" ผมพยายามแย่งช้อนจากมัน แต่มันเลวครับ มันหลบผม
"กูไม่ได้ป้อนมึง...กูแค่ถือช้อนให้มึง....." ถือช้อนให้กับป้อนมันเหมือนหรือต่างกันอย่างไรกับการป้อนห๊าไอ้คุณโจ๊ก
"มึงบ้าหรือโง่กันแน่ไอ้โจ๊ก......." ผมรู้ว่าจริงๆแล้วมันจงใจกวนประสาทผม...เลวเจงๆ
"มึงก็ชิมๆไปเหอะ อย่ามาเรื่องมาก...เร็วๆ"
"งั้นมึงก็ส่งช้อนมาให้กู...กูจะได้รีบชิม...."
"ทำไมกะอีแค่มึงกิน...แล้วกูถือช้อนให้...ทำไมมึงต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วยว่ะ...."
"มึงนั่นแหละก่อเรื่อง....แค่ส่งช้อนให้กู...เรื่องมันก็จบแล้ว..เอามา..."
แต่มันก็ยังไม่ยอมส่งช้อนให้ผมอยู่ดี
"ทำไม แฟนมึงไม่เคยป้อนอะไรให้มึงกินเลยเหรอ"
"ไอ้เคยมันก็เคย....แต่นั่นมันผู้หญิง....แต่มึงมัน..."
"กูทำไม..."
"ก็มึงมันมีไอ้นั่นเหมือนกู....มันแปลกๆว่ะ"
"เหรออ.....ทำไมกูป้อนให้ไอ้กี้....มันไม่เห็นเรื่องมากเหมือนมึงเลย"
"แล้วไอ้กี้อะไรนั่นอ่ะ....ใคร....น้องมึง...พี่มึง...หรือ..."
"ป่าว....หมาที่บ้านกูเอง....มันเป็นตัวผู้"
"ไอ้โจ๊ก....มึง..."
"เอ๊ยๆๆๆ.ล้อเล่นว่ะ...แต่จริงๆนะมันไม่เห็นเรื่องมากเหมือนมึงเลย....กูป้อน...มันก็กิน...กูบอกให้มันขั้นเตียง มันก็ขึ้นมานอนอย่างว่าง่าย....กูขอมือมันก็ให้......ขอมือหน่อยสิ...อ่อน..."
"ถ่กูจะเอาเขียวหวานทั้งหม้อราดหัวมึง....มันก็ไม่ยากเหมือนกันนะ...ไอ้โจ๊ก..."
"เออ..เออ...ชิมซะทีสิ....ไอ้ที่อยู่บนไฟมันเละหมดแล้วรึเปล่าก็ไม่รู้"
"ก็ได้ๆๆๆ...." จำใจครับ
"ร้อนนะมึง ระวังหน่อย..." มึงห่วงกูเหรอ
"น้ำลายมึงมันคงทำให้เย็นหมดแล้วและกูว่า"
"กินไปเหอะมึง....แคลเซียม ไขมัน โปรตีน...ทั้งนั้น"
"งั้นกูกินน้ำลายมึงไปเลยดีกว่ามั๊ย..."
"เอามั๊ยล่ะมึง...แต่กินแบบ...." มันทำหน้าตาเจ้าเล่ห์....แต่ผมว่าน่ารักมากกว่านะครับ
"ทะลึ่งแล้วมึง"
"ทะลึ่งวันล่ะนิด.....แก้โลกร้อนได้"
"เกี่ยวไรกันว่ะ"
"ไม่รู้...กูมั่ว....ฮ่าๆๆๆๆๆๆ....ชิมซะที...เร็วๆ"
"อืม..." ผมกำลังจะได้ชิมรสชาติฝีมือไอ้โจ๊ก.....และป้อนครั้งแรกจากผู้ชายด้วยกัน...รสชาติมันจะเป็นยังไงหว่า
จะแล้ว
จะแล้ว
จะแล้ว
"จูน...ของกลุ่มนายเสร็จยัง" แป่ว....ผมกำลังจะงาบช้อนแล้ว...แต่...
"อ้าว...สอง..." ผมต้องไปทักทายสองซะก่อน
"จะเสร็จกันแล้วเหรอ" ผมว่าคำถามมันทะแม่งๆนะครับ
"อืม กำลังจะชิมรสกันอยู่..."
"เรารับประกันได้..ฝีมือโจ๊กอ่ะ...สุดยอดอยู่แล้ว..."
"เหรอ...."ผมถามสอง แต่ตากลับมองที่ไอ้โจ๊กแทน
"ตกลงจะชิมมั๊ย..." มันถามผมอีกครั้ง
"ส่งชอนมาสิ..." ผมขอช้อนมันครับ...ไม่กล้าให้มันป้อนหรอก....อายสองครับ
"เอาไป..." คราวนี้มันเองก็ยอมส่งให้แต่โดยดีครับ
"โจ๊ก...ขอเราชิมด้วยสิ....ไม่ได้กินฝีมือนายมาตั้งนานแล้ว..."
"อืม... " มันกำลังจะส่งช้อนให้สอง...แต่
"ไอ้สองกลุ่มมึงเสร็จแล้วเหรอ...ถึงได้มาเจ๋อกลุ่มอื่นเค้า....นิสัยนะมึง...."
"ก็เสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ"
"เสร็จจบ้านป๊ะมึงนะสิ....มาทำเลยมึง...กูจัดจานไม่เป็น....."
"อืม..เดี๋ยวไป..."
"ไม่ต้องมาเดี๋ยว...มาเลยมึง" แล้วสองก็เดินตามเสกไป... แต่ไม่วาหันมาส่งยิ้มให้ผมกับโจ๊ก....แต่โจ๊กมันไม่มองด้วยซ้ำครับ
"รสชาติเป็นไง...ใช้ได้มั๊ย..."
"ถึงไม่อยากบยอกก็ต้องบอก"
"ทำไมมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอมึง"
"อร่อย...แบบคาดไม่ถึงว่าคนอย่างมึงจะทำได้"
"ฮ่าๆๆๆๆ...แค่นิ้เดะๆ..กูยังมีอะไรที่มึงยังคาดไม่ถึงอีกเยอะ..."
มันกำลังจัดการยกหม้อลงจากเตาแก๊ส
ผมก็ยืนดูอยู่ห่างนิดหนึ่ง...ผมก็จะเข้าไปช่วยมันนั่นแหละ แต่มันบอกให้ออกมา
มันบอกว่าเดี๋ยวน้ำร้อนกระเด็นใส่
อันตราย
ผมเอะใจขึ้นมานิดหนึ่ง....มันรู้จักการใส่ใจคนอื่นด้วย หรือกลัวผมเกะกะก็ไม่รู้
"โอ๊ย....."
"เป็นไรมึง " ผมปรี่เข้าไปหามันเลย
"เปล่า...แค่อยากทดสอบ...ว่ามึงจะห่วงกูบ้างมั๊ย..."
"ไร้สาระเป็นที่หนึ่งเลยนะมึง
"งั้นถ้ากูเจ็บจริง....มึงจะห่วงกูมั๊ย...
"งั้นมึงก็ลองเจ็บให้กูเห็นก่อนสิ" ผมแหย่มันเล่น
"คนไม่มีหัวใจอย่างมึง...คงห่วงมครไม่เป็นละซิ"
"กูห่วงเป็น....แต่ขึ้นอยู๋กับว่าคนๆนั้นจะน่าห่วงรึเปล่า...."
"เออๆๆๆๆ......เดี๋ยวกูไปธุระที่ห้องนิดหนึ่ง...กับข้าวเสร็จแล้ว....มึงจัดจานเป็นมั๊ย...."
"ได้มั้ง"
"ดี.....งั้นกูฝากด้วย...ไปล่ะ"
ผมก็หยิบโน่น จับนี่มาผสมกัน มาวางในจาน ออกมาแล้ว....ก็คิดว่าสวย มั้ง
-
สองมันแปลกๆๆอะ ไม่กระจ่างสักที
-
:angry2: สองนี่ยังไง...แอบชอบจูนเหมือนกันล่ะสิ :z1:
มาต่อไวๆนะครับ เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ^^
-
ถึงเวลาพักเที่ยง
พวกเราทุกกลุ่มก็ส่งอาหารจานเด็ดที่ทำกันเองส่งให้อาจารย์ให้คะแนน
คิดไปคิดมาสงสารก็สงสารอาจารย์เหมือนกันนเนี่ยะ ไม่รูพวกท่านจะท้องเสียกันรึเปล่า
อาหารที่เหลือจากส่งอาจาย์
ก็กลายเป็นอาหารสำหรับเด็กยากจนแต่โง่อย่างพวกผมครับ
อย่างพวกเราเด็กห้อง 11
(ที่บอกว่ายากจน คือยากจนความฉลาดนะครับ )
และสะใภ้ห้อง 11 ก็อ้อยนั้นแหละครับ ไม่ใช่ใครที่ไหน
ที่แท้ไอ้โจ๊กไปตามอ้อยให้มาทานข้าวเที่ยงด้วยกันนี่เอง แรงนะมึง ไอ้โจ๊ก
"ทานสิอ้อย...โจ๊กทำเองเลยนะ...." มันบริการแฟนมันเสร็จสรรพเลยครับ
"อย่ามาโม้เลยโจ๊ก...พี่จูนก็ช่วยด้วยไม่ใช่เหรอ..."
"ก็ดะ..มันช่วย45 ที่เหลือโจ๊กทำ 55" มึงให้กูมากไปป่าวว่ะ....กูไม่เห็นจะได้ทำไรเลย
"ยังไงอ้อยก็รู้ว่าฝีมือโจ๊กอ่ะ....อร่อยที่สุดอยู่แล้ว"
"ไอ้จูน...กลุ่มมึงใส่น้ำตาลเยอะไปป่าวว่ะ...กูว่ามันหวานจนเลี่ยนแล้วหว่ะ..."
"พี่เสกอ่ะ...ชอบแซวอ้อยอยู่เรื่อยเลย..." อ้อยหน้าแดงเลยครับ
"ระวังเบาหวานซึมเข้ากระแสเลือดนะอ้อย...ไอ้โจ๊ก..."
"พี่ปาล์มก็อีกคน...แซวจังเลย...."
"พอเลยพวกมึงสองคน แซวกู...แกล้งอ้อยอยู่ได้.....ดูอ่อนเป็นตัวอย่างสิ....นั่งเงียบอย่างกับ...."
".........."ผมหันหน้าไปทางมัน ทำหน้าประมาณว่า.....เอาดีดีมึง
"อย่างกับคนที่ได้รับการฝึกอบรมมารยาทบนโต๊ะมาเป็นอย่างดี" รอดไปมึง...แต่ผมรู้ว่ามันประชดผม ก็ผมไม่รู้จะคุยไรนิครับ
"โจ๊ก....อ้อย...ซ้อมพูดกล่าวเป็นเกียรติในงานพลางๆก่อนมั๊ย..."
"พี่เสกบ้า...."
"แซวแต่กูนะมึงไอ้เสก....แล้วมึงอ่ะ...ไม่ยกฝีมือมึงไปให้หัวหน้าเจนเค้าได้ลิ้มรสหน่อยเหรอ...เผื่อเค้าหลงเสน่ห์ปลายจวักอันน้อยนิดของมึง"
"ไอ้โจ๊ก...ปากเน่า พูดมาได้ไงว่ะมึง...." เสกหน้าแดงหรือว่าเขียวกันแน่ก็ไม่รู้ครับ แยกไม่ค่อยออก
"ทำไม...ทีมึงยังแซวกูได้เลย"
"กูอายนะเว้ย คนอยู่กันเต็ม..."
"ไม่มีใครได้ยินหรอก....ที่นั่งอยู่ตรงนี้ก็คนกันเองทั้งนั้น....ไม่เห็นเป็นไรเลย...เพื่อนกันทั้งนั้น..." รวมผมด้วยรึเปล่า....ก็ผมกำลังนั่งอยู่ในกลุ่มนี้ด้วย
"ใช่ค่ะ....อ้อยรู้ว่าพี่เสกแอบชอบพี่เจนมาตั้งนานแล้ว...แต่ไม่กล้าบอกใช่มั๊ยหล่ะ..." อย่างนี้นี่เอง มิน่าไอ้เสกดูจะเกรงใจเจนเป็นพิเศษ
"มึงรู้แล้วเหยียบไว้เลยนะจูน...ไม่งั้นตาย กูหมายถึงกูอ่ะตายแน่นอน ถ้ามีใครรู้เรื่องนี้เข้า"
"ได้..." ผมก็ตอบแบบยิ้มๆครับ ว่าแต่ไอ้โจ๊กมันนับผมเป็นคนกันเองกับมันตั้งแต่เมื่อไรหว่า
"อ่อนไว้ใจได้...กูฝึกมาดี....ดูนะ....อ่อนขอมือขวาหน่อย..." มันยื่นมือมาตรงหน้าผม
"หึหึหึ...ได้..." แล้วผมก็เอามะเขือทั้งลูกยัดเข้าปากมันไปเลยครับ
ฮากันทั้งโต๊ะ
"ไอ้อ้า....อัดเอ้าอาไอ้อะอึง (ไอ้บ้ายัดเข้ามาได้นะมึง) "
"ก็มึงขอเอง...."
"กูขอมือ....ไม่ใช่มะเขือ....โง่ไม่เลิกนะมึง...."
"โจ๊ก..นิสัยไม่ดี...ทำไมไปว่าพี่จูนเค้าอย่างนั้น...นี่แนะ..."
"อ้อย...หยิกโจ๊กทำไม..เจ็บนะ"
"ปากร้ายดีนักนิ..."
พวกเราก็ฮากันครับ
คู่นี้เค้าน่ารักกันดี
พวกเรานั่งคุย นั่งกิน
ผมก็มีส่วนพูดคุยมากขึ้น อาจเป็นเพราะผมเปิดใจรับพวกเค้ามากขึ้น
มันเลยง่ายที่จะคุยกัน
จน....
"สนุกดีนะโต๊ะนี่....นั่งด้วยคนนะ....." สองครับ.....พูดเสร็จเค้านั่งเลย โดยไม่รอฟังคำตอบจากใครเลย
ไอ้เสกงี้ตาขวางทันทีเลยครับ
ผมว่าบรรยากาศมันกร่อยลงทันตาเลยครับ
ไอ้โจ๊กเองก็เงียบไปเลย
ไอ้ปาล์มก็นั่งกินไปตามเรื่องตามราวของมัน
บนโต๊ะก็มีแต่ผมกับอ้อยเท่านั้นแหละครับที่ยังคุยกันอยู่
"ฝีมือโจ๊ก.....ยังอร่อยไม่เปลี่ยนเลยนะ" สองมันชมมึงนะโจ๊ก....ขอบใจเค้าหน่อยสิ
"อืม..ขอบใจ" มึงอ่านใจกูออกเหรอ
"กูอิ่มแล้ว...ไปก่อนนะ....กูเสียดายอาหารที่กินเข้าไป...ถ้ากูขืนนั่งต่อ มันได้ขย้อนออกมาแน่" แล้มันก็ลุกออกไปเลยครับ แรงมั๊ยครับ เพื่อนผม
"พี่เสกเค้าเป็นไรเหรอค่ะ...เมื่อกี้ยังดีดีอยู่เลย"
"ไม่มีไรหรอกจ๊ะ...อ้อยทานต่อเหอะ...อะโจ๊กตักให้"
"ขอบคุณค่ะ..."
แล้วพวกเราที่เหลือก็นั่งทานกันต่อ แบบกร่อยๆจนเสร็จ
ผลคะแนนออกมาตามคาดครับ
กลุ่มผมได้คะแนนมากที่สุด แหงอยู่แล้ว
บ่ายโมงก็เตรียมตัวเข้าเรียนต่อ
ก่อนเข้าเรียนต้องเข้าห้องน้ำก่อน
ส่วนพวกที่เหลือก็แยกย้ายกันไปทำธุระของตนก่อนที่จะเข้าเรียน
"จูน"
"อ้าวสอง " ผมบังเอิญเจอสองบ่อยเกินไปรึเหล่าหว่า
"ไปห้องน้ำเหรอ..."
"...อืม.." สองเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงนะครับ แต่มันก็ยังไงไม่รู้
"ไปด้วยคนนะ"
"เอาสิ"
"ดูนายจะสนิทกับโจ๊กมากเลยนะ....ตอนแรกนึกว่าไม่ถูกกันซะอีก....เห็นทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอหน้า"
"สนิทเหรอ...ไม่รู้สิ..."
"ยังไงเหรอ"
"ก็อย่างที่พวกนายรู้กันนั่นแหละ....ว่า"
-
ไม่ชอบสองเลยให้ตายซิ
-
สองแปลกมากๆๆๆเลยอ่ะ..เหมือนไม่ชอบจูนเลยมาตีสนิท ท่าทางจะชอบโจ๊กแน่ๆเลย....
-
สองอาจจะมีซัมติงกะโจ๊กเมื่อในอดีตก้อได้นะ
-
:เฮ้อ: มันต้องมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นเกี่ยวกับสองแน่ อยากรู้นะเนี่ยเล่นอมไม่พูดอย่างนี้
แล้วจะรออ่านต่อน๊า
นิว(ยิ้มๆ)
-
อย่าฆ่าา สองงไม่พินะครับบ
เริ่มอยากทำร้ายยคนเขียนล่ะ !!! ค้าง ง :z3:
-
ให้ตายเซ่ะ!!!~ ค้างคับพี่จูน
ว่า ว่า ว่าไรอ่า
-
เอาสองไปฝังเลยดีก่า
สงสัยจาเก็บไม่พอแระ
มาต่อเร็วๆนะค้าฟฟฟ
รอ
รอ
รอ
สำหรับอันนี้ฝากให้สอง :z6:
:z2: :z2: :z2:
-
เรื่องของผมเป็นไงบ้างครับ
สนุกรึเปล่า
แล้วเพื่อนๆชอบกันมั๊ย
ชอบไม่ชอบยังไงบอกกันได้นะครับ
ตกลงตอนนี้สองเป็นตัวเอกไปแล้วใช่มั๊ยครับ
เห็นเพื่อนๆไม่ชอบหน้าเค้ากันจัง
แต่สองเค้าน่าสงสารนะครับ
มันมีที่มาที่ไปที่ทำให้สองต้องเป็นอย่างนี้ครับ
อย่าไปว่าเค้าเลย
แต่ตอนต่อไปเพื่อนๆจะเห็นว่าสองเค้าร้ายกาจมากกว่าที่เห็นอยู่อีก
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:z2: :z2: :z2:
แวะมาบอกว่าสนุกดี อ่านแล้วลุ้นๆกับคู่นี้แบบเมื่อไรจะลงเอยกัน 555+
แต่เรื่องของสองมองยังไงก็ไม่อยากจะสงสารแม้จะรู้ว่าต้องมีที่มา
ส่วนเรื่องตอนหน้าขอบคุณที่บอกล่วงหน้าจะได้เตรียมทำใจไว้แต่เนิ่นๆ อิอิ
แล้วจะมารออ่านน๊า
นิว(ยิ้มๆ)
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ค้างคา
-
ค้างขั้นรุนแรง :z3:
-
สนุกดี
ได้เหนพัฒนาการความสัใพันธ์ของทั้งสองคน
สนุกๆ อิอิ
-
สองเนี่ยคงเป็นเเฟนเก่าโจ๊กเเน่จากที่อ่านมา
ใครก็ได้ช่วยเอาไเจ้สองปเก็บทีเอ้ยไม่ใช่เอาสองไปเก็บที
:laugh:แอบแซวเจ้แก
-
- -* ยังเป็นที่ค้างคากันต่อไป
:เฮ้อ: มาต่อไวๆนะครับ^^
-
..ก็เขียนได้ดีแล้วจ่ะ ก็ไปเรื่อยๆๆนะ ก็รอลุ้นอยู่ว่า..คบกันแบบไหนอะ
..โจ๊ก ก็เปิดตัวแฟน แบบไม่ปิดปัง แต่ก็แอบสงสัย โจ๊กกับสอง มีความสัมพันธ์กันแบบไหนเหมือนกัน
..แสดงว่าก่อนหน้าที่โจ๊ก จะคบผู้หญิง โจ๊กก็คบผู้ชายมากก่อน โจ๊กเป็นผู้ชายที่..น่ากลัว อีกคนที่...
..คบผู้หญิงปังหน้า เหมือนที่หลายๆๆคนชอบทำหันหรือเปล่า รออ่านตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้ :L2:
-
ใช่ๆๆๆ ไม่เข้าใจโจ๊กับสองเหมือนกัน คู่นี้ต้องมีไรกันแน่ๆเลยอ่ะ ไม่นั้นสองไม่คอยเข้ามาทำไรแปลกๆแบบนี้หรอก แล้วตกลงโจ๊กมีความรู้สึกกับจูนอย่างไงกันแน่ แค่รู้สึกว่าจูนน่ารักอย่างเดียวเหรอ?? แค่ทำให้อยากแล้วจากไปเหรอเปล่า รีบมาโพสใหม่เร็วๆนะครับ อยากรู้เรื่องมากมาย o13 o13
-
สองนี่ยังไง......เหมือนก้างขวางคอชอบก๊ล..ชอบกล
-
มาต่อด่วน สองมันหวงโจ๊กแน่ๆๆ กันท่าตลอด
-
"สนิทเหรอ...ไม่รู้สิ..."
"ยังไงเหรอ"
"ก็อย่างที่พวกนายรู้กันนั่นแหละ....ว่า....." ใช่สองไม่รู้นิว่าทำไมผมกับมันต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้
"ว่าอะไรเหรอจูน...."
"........" ถ้าผมจะบอกสองมันก็ไม่แปลกหรอก...เพราะยังไงมันก็ไม่ใช่ความลับอะไรกันอยู่แล้ว
"ว่าไงจูน...." ทำไมสองต้องอยากรู้มากขนาดนี้
"ก็ที่ว่า...เรากับไอ้โจ๊กสนิทกัน เพราะ......."
"มึงก็บอกไปดิจูนว่ามึงกับไอ้โจ๊กอ่ะกิ๊กกันอยู่..." เอ๊ย....ใคร....ไอ้เสกนี่เอง
"จริงเหรอจูน...." ดูสองจะตกใจมากเลยครับ แต่ไอ้เสกกลับทำหน้าตาสบายใจมากเลย
ส่วนผมกระอักเลือดตายไปแล้วครับตอนนี้....ไม่รู้มีใครได้ยินบ้างเมื่อกี้...
"มึงพูดบ้าไรของมึงไอ้เสก..." ผมหันไปว่ามัน
"ก็พูดความจริง..." มันตอบแบบไม่สะทกสะท้านเลยครับ
" จริงเหรอจูน....นายกำลังคบกับโจ๊กจริงเหรอ....." สองกำลังคาดคั้นผม...จนผมพูดไม่ออกไปเลย
"แล้วมีเหตุผลไรที่กูกับไอ้จูนต้องโกหกมึง....."
"ไม่จริงใช่มั๊ยจูน......มันไม่จริงใช่มั๊ย.." เรื่องมมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว...ตอนนี้เริ่มมีนักเรียนคนอื่นๆหันมาสนใจบทสนทนาของพวกเรากันมากขึ้น ชื่อเสียงกูป่นปี้หมดก็คราวนี้แหละ เพราะมึงเลยไอ้เสก
"คืออย่างนี้นะสอง.......ที่ไอ้เสกมันพูออะ....มันไม่จิ..." ผมพูดยังไม่จบ ไอ้เสกโพล่งขึ้นมาขัดซะงั้น
"ไม่จริงได้ไง.....ทุกอย่งที่กูพูดมันเรื่องจริง แต่ไอ้จูนมันหน้าบางเลยไม่กล้าพูดเอง....ไม่เหมือนใครบางครที่หน้าหนา...."
"จูน.....นายกำลังคบกับโจ๊กจริงๆใช่มั๊ย. " มันจะไรกันนักกันหนาว่ะ
"มันไม่ใช่......" สองเดินไปก่อนที่ผมจะอธิบายความจริงให้ฟัง ผมว่าตอนนี้คงมีใครหลายคนเข้าผมผิดเรื่องไอ้โจ๊กไปแล้ว เพราะเราคุยกันเสียงไม่ได้เบาเลย
"ฮ่าๆๆๆๆ...สนุกหว่า" ไม่สำนึกเลยนะมึง
"เล่นบ้าไรของมึง"
"ขำๆน่า..."
"กูไม่ขำด้วย....ป่านนี้เค้าไม่คิดว่ากูกับไอ้โจ๊กคบกันทั้งโรงเรียนแล้วเหรอ"
"ไม่เห็นเป็นไร.....มึงน่ารักซะขนาดนี้...ไอ้โจ๊กหล่อซะขนาดนั้น เหมาะสมกันจะตาย...." มันพูดแบบไม่รู้สึกไรเลย
"โอ๊ย....กูจะบ้าตายกับพวกมึง...."
"เออ....เออ....เดี๋ยวกูแก้ปัญหาให้เอง...กูก่อเอง...กูแก้เองได้"
"ให้ได้อย่างที่พูดนะมึง....."
"เออน่า...."
ผมคิดถึงสายตาของสองเมื่อครูก่อนที่จะเดินออกไป
มันเป็นสายตาของคนที่เสียใจ ปนโกรธแค้น
ทำไมต้องโกรธขนาดนั้น
ทำไมต้องคาดคั้นผมซะขนาดนั้น
ทำไม
-
จริงอย่างที่คคิดซะด้วย สองคงตกใจมาก 555
-
...เอามาเล่าด้วยเน้อว่าสองกับโจ๊ก สนิทกันตอนไหน หรือว่าสองหลงรัก อยู่ฝ่ายเดียว
...ถ้าทางจะแรงอยู่นะ สองเนี่ย เพื่อนๆๆต้องรู้แน่ๆว่ามันเกิดอะไรกับสองคนนี่ไม่งั้นไม่ปั่นหัวสองแบบนั้นหรอก :L2:
-
มาขออ่านด้วยคนครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
ชอบๆๆๆๆ :man1:
-
:beat: เอาแล้วไงล่ะ จูนมีงานเข้าแล้วเด่ ระวังตัวหน่อยนะครับจูน อิอิ เคยมีประสบการณ์แบบนี้ เกือบโดยสหบาทามาแล้ว น่ากลัวมากมาย เสกไม่น่าจะเล่นแบบนี้เลยเนอะ :z6: :z6:
-
:laugh: :laugh: ที่แท้ สองก็แอบชอบจูนนี่เอง ถึงว่า อาการมันฟ้อง!!!
แต่นายเสกนี่ก็ช่างจับคู่ให้นายจูนนะเนี้ย :z1:
:3123:เป็นกำลังใจให้นะครับ :pig4:
-
สองชอบโจ๊ก แล้วเสกก็ชอบสอง หรือป่าว
เดา อิอิ
:impress2: :impress2:
-
ระหว่างทางที่ผมเดินมาที่ห้องเรียน
ความรู้สึกเดิมกลับมาอีกแล้ว
ความรู้สึกที่ว่ามีคนมอง
ผมแยกกับเสกก่อนจะถึงห้องเรียน
เพราะมันบอกว่ามันขอตัวไปสะสางไรนิดหน่อย
อย่าลืมสะสางเรื่องของกูด้วยนะมึง
ไม่งั้นตาย
กูอ่ะตาย ไม่ใช่มึง
ผมเดินผ่านโต๊ะของสอง
สองไม่แม้แต่จะจะชายตามามองผมเลยครับ
สงสัยคงจะโกรธผมมาก
แล้วโกรธไรผมล่ะ
"ไปไหนมา..." ผมมานั่งที่โ๊ะบุ๊ป มันถามปั๊บครับ
"ป่าว..."
"อ่อน...กูมีไรผิดปกติป่าวว่ะ..."
"ถามไม..."
"ตอบกูมาก่อน...."
ผมมองมัน สำรวจมัน จ้องหน้ามัน....จับหน้ามันหันซ้ายหันขวา อันนี้กะแกล้งมันเล่นเฉยๆ
แต่........สองดันหันมาเห็นจังหวะนั้นเข้าพอดี.....ผมว่ายิ่งเข้าใจผิดกันไปใหญ่แย่เลย
ดูจากหน้าของสองแล้ว....ให้ผมอมพระประธานมาพูดว่าผมไม่มีไรกับไอ้โจ๊กจริงๆ สองคงไม่เชื่อ.....
สองนั่งจ้องเขม็งผมกับมัน
ผมก้ค้างสิครับ....นั่งจับหน้ามันค้างซะงั้น
ผมได้สติกลับมาก็ตอนที่สองกระแทกหนังสือกับโต๊ะดังโครม....
ทุกคนในห้องสะดุ้งโหยงเลยครับ
ผมผละมือออกจากหน้ามันทันที
"ทำไมมึงต้องทำหน้าอย่างกับไปทำผิดแล้วกลัวคนจับได้ว่ะ....หรือมึงไปทำไรผิดมา...บอกกูมาซะดีดีเลยมึง...." กูอ่ะไม่ได้ก่อ...แต่ไอ้คนก่ออ่ะไม่รู้หายหัวไปไหน
"ยังไม่อยากเล่า....ว่าแต่มึงก็ปกติทุกอย่าง.....ไม่มีไรแปลก...ไม่มีขาหน้ายื่นทางปาก.....หูก็ไม่ลู่...หางก็ไม่ตก...."
"ปากดีนะมึงเดี๋ยวนี้...ลามนะมึง......"
"เออเออ....ว่าแต่มึงถามไม"
"ก็เมื่อกี้กูเดินมาที่ห้องเรียน คนอื่นมองกู...แล้วยิ้ม...แล้วก็หันไปคุยไรกันก็ไม่รู้...แล้วก็หันดูกูอีก..."
"ไงต่อ. ..." ซวยแล้วมึง กูด้วย...ไอ้เสกมึงตาย
"ก็เป็นอย่างนี้จนกูเดินมาถึงห้องนี่แหละ"
"ไว้กูจะบอกแล้วกัน"
"ทำไมต้องไว้บอก...กูอยากรู้ตอนนี้.... อ้าวไอ้เสกหายหัวไปไหนมามึง...." มึงมาก็ดีแล้ว
"มานี่เลยมึง...ไอ้คุณเสก" เดี๋ยวนี้ผมเริ่มสิทกับพวกมันมากขึ้น กล้าขึ้นเสียงแล้วครับ
"ทำเป็นเข้มนะมึง...ไอ้จูน..."
"เอ๊ย...พวกมึงกูได้ยินข่าวเด็ดมาว่ะ" ไอ้ปาล์มครับวิ่งหน้าตั้งเข้ามาเลย
มาถึงที่โต๊ะมันขอนั่งหายใจแป็บนึง
"ข่าวไรของมึงไอ้ปาล์ม" ไอ้โจ๊กถามหน้าสงสัย...ส่วนผมเหมือนกำลังจะร้องไห้....แต่ไอ้เสกกำลังยิ้มอย่างมารร้าย
"ก็ข่าวของมึงกับ......."
"นั่งที่คะนักเรียน.....ครูขอโทษด้วยที่เข้าสายนิดหน่อย....การย้านมาส่งด้วยค่ะ"
"ข่าวไรของมึงไอ้ปาล์ม....กูอยากรู้"
"กลุ่มนายเสก...ไม่ส่งงานกันเหรอค่ะ..."
"ส่งคร้าบ...." ไอ้เสกลุก ไอ้ปา์มลุกตาม ผมนั่งนิ่ง
"ไม่ส่งเหรอมึง...."
"แฮ่ะๆๆๆ.....กูไม่ไ้ด้ทำมา....."
"อืม..." แล้วมันก้นั่งเฉ๊ย......
" มึงไม่ส่งเหรอ...."
"กูก็ไม่ได้ทำมาเหมือนกัน..."
" มีคนไม่ส่งงานครูสองคน...รู้ตัวใช่มั๊ย.....ยืนขึ้น..."
ผมกับมันค่อยๆยืนขึ้น
"เอ๊ย...ไอ้โจ๊ก...มึงไม่ทำได้ไง...ก็กูลอกของมึงอยู่หยกๆ...." ไอ้ปาลืมหันมาคุยกับไอ้โจ๊ก
ผมหันขวับไปมองมันเลย
"กู...กู...เอ่่อ....."
" จะคุยกันอีกนานมั๊ยค่ะคุณนักเรียนที่เารพรักทั้งหลาย...."
ไอ้ปาล์มหันกลับไปนั่งที่ของมัน
"งั้นคาบนี้พวกเธอสองคนยืนเรียนทั้งคาบนะ....."
"ครับ/ครับ"
"เมื่อยเหรอมึง" ผมยืนบิดไปบิดมา
"หน่อยหนึ่ง"
"เดี๋ยวก็หมดคาบแล้ว...."
"อืม...."
คาบสุดท้าย
พวกผมว่างเลยมานั่งเอกเขนกเล่นกันอยู่
-
:man1:
-
:m16: นายเสกนะนายเสก แกล้งเพื่อนแรงไปมั้ย
แต่มันก็ทำให้โจ๊กกับจูนเข้ากันได้เร็วขึ้น :z1:
อย่าลืมมาต่อรอบที่ 3 ของวันนะครับ :pig4:
-
เดียวมาต่อ
ขำดีดากันมัน
:laugh:
-
...ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันจริงนะคู่นี้ ยอมยืนเรียนกันทีเดียว :laugh:
-
มาต่อเร็วๆน้าค้าฟฟฟฟ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
หึหึ
-
:angry2: สอง ส้นเท้ามากไปทำอะไรให้มันฟะมันถึงต้องแกล้งกันแบบนี้
-
:m20: :m20: :m20: เพื่อนรักหักเหลี่ยม หรือเพื่อนรักเสี้ยมให้รัก
-
คาบสุดท้าย
พวกผมว่างเลยมานั่งเอกเขนกเล่นกันอยู่
มอหกนี่ว่่างมากเจงๆเลย
" อ่อน...มึงเห็นมั๊ยเมื่อกี้ตอนที่กูกับมึงเดินผ่าน กูว่าพวกนั้นมองพวกเราว่ะ...มึงรู้สึกมั๊ย..." เหรอ....กูรู้ตั้งนานแล้วเว้ย
"เหรอ...คิดมากไปเองป่าวมึง....."
"ไม่อ่ะ...ปกติกูชินกับสายที่คนมองกู เพราะกูเข้าใจดีว่ากูหน้าตาขั้นเทพ....แต่สายตาที่เค้ามองกูวันนี้กูไม่ชินว่ะ...."
"เอ้อ....กูจะทำไงดีว่ะ....." ไอ้ตัวก่อเรื่องมันหายหัวไปไหนกับไอ้ปาล์มไม่รู้ บอกแต่ว่าเดี๋ยวจะตามมา
"เป็นไรมึง...."
"เบื่อชีวิต.....เซ็ง...."
"มึงไม่สนุก ไม่ชอบที่นี่เหรอ..."
"จะให้ชอบได้ไง มีแต่เรื่องตลอด...."
"เหรอ...." ผมพูดโดยที่ลืมคิด...จริงๆมมันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ผมพูดทั้งหมดหรอก...มันก็มีดีอยู่บ้าง
"เออ...่วาแต่ไอ้ปาลืมบอกว่าการบ้านมึงเสร็จนี่....แล้วทำไมไม่ส่ง...."
"ไปเชื่อไรไอ้ปาล์มมัน...ไอ้นี่อ่ะมันลอกกูหลายวิชา ...มันคงมึน...."
" อืม....."
มันเห็นอ้อย เินอยู่อีกฝั่งของสนาม
"อ่อน...กูไปฝั่งโน้นก่อนนะ...."
"ไปหาแฟนอ่ะดิมึง"
"ยุ่งหน่า....เดี๋ยวมาเว้ย....." มันวิ่งหน้าเกือบทิ่มดินครับ ไม่ต้องรีบหรอกมึง ยังไงอ้อยเค้าก้รอมึงอยู่แล้ว....
ผมก็นั่งปล่อยใจไปเรื่อย.....
กี่เดือนแล้วนะที่ผมาอยู่ที่นี่
กี่ครั้งแล้วนะที่ผมเดือดร้อนเพราะมัน
กี่หนแล้วนะที่ผมกับมันหวิดจะมีเรื่องกัน
แต่ทุกครั้งผมก็ใจอ่อนและก็อ่อนใจกับมันทุกครั้ง
และวันนี้ผมก็ต้องมานั่งกับมันที่นี่....จะดีใจหรือเศร้าใจดีว่ะกู
ผมเหลือบไปเห็นสมุดเล่มหนึ่งวางอยู่บนกระเป๋ามมัน
มันคงรีบเลยลืมเก็บ
นั่นมันวิชาของครูเข็มเมื่อกี้นี่.....
ผมยืนมือจะไปหยิบมาดู แต่ชะงักไว้ก่อน เพราะมันไม่ใช่นิสัยของผมที่จะอยากรู้เรื่องคนอื่น
แต่อีกความคิดหนึ่งมันก็แทรกขึ้นมา
ปาล์มมันบอกว่าโจ๊กเสร็จการบ้าน แต่มันไม่ยอมส่ง
แต่ไอ้โจ๊กกลับบอกว่ามันทำไม่เสร็จ
ขอดูหน่อยหนึ่ง เพื่อคลายความข้องใจ มิได้อยากรู้เรื่องของคนอื่นแต่ประการใด
ผมเปิดดูหน้าล่าสุดที่มีการเขียน
และผมก็ไม่เข้าใจในทันทีว่า มันทำแบบนั้นทำไม
การบ้านของมันเสร็จเรียบร้อยพร้อมส่ง
แต่มันไม่ยอมส่ง
กลับบอกว่ามันทำเสร็จ
มึงทำแบบนั้นไปมำไม
ผมเก็บสมุดมมันไว้ที่เดิม
พร้อมกับคำถามมากมาย
ซักพักไอ้โจ๊กเดินกลับมาด้วยสีหน้าที่บ่งอกได้ว่าอารมณ์เสียสุดๆ ต่างกับตอนไปลิบลับ
มาถึงมันใส่เลยครับ
"มึง นี่มันเรื่องไรกัน....."
"เรื่องไร...กูไม่รู้เรื่องด้วยนะ" ผมงงจริงๆครับ
"ก็เรือง......มึงกับกู...ทำไมมันเป้นแบบนั้นไปได้..."
"มึงรู้แล้วเหรอ"
"เออสิว่ะ...อ้อยโกรธกูใหย่เลย....แล้วสายตาที่มองกูแบบแปลกๆเพราะเรื่องนี้ด้วยใช่มั๊ย"
"อืม..."
"แล้วทำไมมึงไม่บอกกูว่ะ......แล้วเรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง.....มึงคงไม่ได้แอบชอบกุจริงๆใช่มั๊ย...."
"มากไปแล้วมึง.....กูไม่ได้ก่อเรื่องเองเว้ย"
"แล้วใครก่อ......" ผมหันไปมองทางเดิน และหันกลับมาทางมัน
"โน่นไงคนก่อเรื่อง......"
"ไอ้เสกใช่มั๊ย...."
"ถูกต่้องเป้นที่สุด"
"เรื่องยาวแน่ไอ้เสก...."
"ไอ้เสกมึงก่อเรื่องอีกแล้วเหรอ...."
."แฮ่ะๆๆๆๆ มึงรูเรื่องแล้วเหรอคราบ คุณเพื่อนโจ๊ก"
"อย่ามาตลกมึง...กูเครียด..."
"ไอ้ปาล์มมึงบอกไปสิ....."
"อย่ามาโบ้ยกูไอ้เสก เรื่องนี้กูไม่รู้เรื่อจริงๆ...กุก็เพิ่งรู้จากคนอื่นมาเหมือนกัน...เคลียร์เองเลยมึงอ่ะ..."
"ว่ามาไอ้เสก...อย่ามาลีลา..."
"อย่ามากดดันกูสิว่ะพวกมึง......ก็ได้ คืออย่างนี้...." มันหันมองผมที่หนึ่ง หันมองโจ๊กทีหนึ่ง
แต่มมันก็ยังไม่ยอพูดไร
"บอกกูมาสิเร็ว"
"มึงจะให้กูบอกตรงนี้จริงๆเหรอไอ้โจ๊ก...."
"......." แล้วไอ้โจ๊กก็ลากไอ้เสกห่างพวกผมออกไปนิดหนึ่ง...ห่างพอที่พวกผมจะไม่ได้ยินพวกมันพูดกัน
ดุพวกมันสองคนคุยกันเครียดใช้ได้เลยคับ
แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องคุยกันสองคน ผมฟังด้วยไม่ได้เหรอ ทั้งที่ผมก็มีส่วนเกี่ยวข้องเต็มๆกับเรื่องนี้
"ปาลืม..มึงบอกกูมาว่านี่มันเรื่องไร....."
"ถ้ากูบอกว่าไม่รู้จริงๆ มึงจะเชื่อกูป่าว"
"อืม"
ซักครู่พวกมันสองคนก็เดินกลับมา
ดูไอ้โจ๊กจะรมณ์เย็นลงหน่อยหนึ่ง
ส่วนไอ้เสกกลับมาลัลลาเหมือนเดิม
.."จูน.....มึงไม่ต้องห่วงหรอก...เดี๋ยวก็ลืมกันไปเองแหละ..."
"เรื่องนั้นกุไม่ห่วงเท่าไรหรอก...แต่กูห่วงแทนไอ้โจ๊กมันมากกว่า..."
"เดี๋ยวกับอ้อยกูคุยเอง" มันเสนอตัว
-
:beat: :beat: :serius2:นั้นไงล่ะ งานเข้าจริงๆ ด้วย 555+ ระวังก็แล้วกันนะจูน แรงหึงของผุ้หญิงมากมายกว่าผู้ชายจะรู้ได้นะ เผื่อๆอาจจะได้รางวัลจากเหตุการณ์นี้แบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว เหมือนที่บีมเคยได้รับมาแล้วก็ได้นะ กว่าจะรู้เรื่องกัน หน้าเกือบหมดหล่อเลยอ่ะ อย่างไงก็สู้ๆนะครับผม :z6: :z6:
-
งงกับเสก...ทำแบบนั้นไปทำไม
หรือว่าเสกแอบชอบสอง แล้วหึงสองเพราะสองมาคุยกับจูนบ่อย
หรือยังไง... :a5:
มาต่อไวๆนะครับ :pig4:
-
...โจ๊ก เค้าแคร์อ้อย ดีนะ
...มันก็ยังอึมครึมอยู่เนอะ เรื่องระหว่างโจ๊ก กับ สอง :L2:
-
เสกมันคงไปพูดทำนองว่า
" หรือมึงไม่ได้คิดไรกับไอจูน "
" ... "
" กูก็ไม่รู้ว่ะ "
.
.
.
แล้วแต่จะเดา
แล้วจะรออ่านต่อน๊า
นิว(ยิ้มๆ)
-
จัดการเรื่องอ้อยนี่คือบอกเลิกอ้อยแล้วมาคบจูนเลยป่ะ อิอิ
-
เหตุการณ์ข่าวของผมกับไอ้โจ๊กถูกพูดหนาหุในช่วง 2-3 วันแรก
แต่นี่ผ่านมาแล้วหนึ่งสัปดาห์ ข่าวก็เริ่มเงียบๆไป
แต่ก้มีบ้างที่จะคุยซุบซิบกันที่เวลาผมกับโจ๊กเดินผ่่านพวกเค้า
ไอ้เสกมันบอกมันเคลียร์ข่าวได้บ้าง
แต่ก็ไม่ทั้งหมด
เอาเป้นว่าผมพอใจการรับผิดชอบของมัน
ผมกับไอ้โจ๊กก็ยังทำตัวกันเหมือนเดิม
เพราะยิ่งต่อต้านหรือปฎิเสธก็เหมือนเราร้อนตัว แก้ตัว เรื่องมันจะยิ่งแย่กันไปใหญ่
เหมือนวันนี้เราไปกินข้าวที่โรงอาหารพร้อมกัน 4 คน
ผมรู้สึกไม่หิวเลยนั่งรอที่โต๊ะคนเดียว
ส่วนพวกมันสามคนก็ไปซื้ออาหารกัน
ไอ้โจ๊กกลับมาคนแรก
"อ้าว อ่อนไมไม่กินข้าวว่ะมึง...."
"กูไม่ค่อยหิวว่ะ..."
"ไม่ได้..ไปซื้อข้าวเดี๋ยวนี้เลยมึง..."
"ไม่กินไง...อย่ามายุ่ง..."
"เอ๊ะมึงนี่ยังไง....ไม่ห่วงตัวเองบ้างรึไง...ผอมจะเหลือแต่กระดูกอยู่แล้ว" มันพูดเสียงดังเลยครับ โต๊ะรอบหันมามองกันใหญ่เลย
" ทำไมกลัวคนอื่นเค้าไม่ได้ยินรึไง...ถึงได้แหกปากขนาดนั้น..."
"ไปซื้อข้าว....เดี๋ยวนี้...." มันทำหน้าดุ และจริงจังมากครับ ผมเริ่มกลัวขึ้นมาหน่อยหนึ่ง แค่หน่อยเดียวเจงๆ
"ขอเปลี่ยนเป็นนมกับขนมปังได้ป่าว...." ผมพยายามต่อรองมัน
"ไปซื้อข้าว....เดี๋ยวนี้..." มันชี้ไปทางร้านข้าว
"บังคับจริงโว้ย..." ผมเดินหงุดหงิดบ่นบ้าไปคนเดียว
คนที่เดินผ่านไปมาก็หันมายิ้มหรือไม่ก็ซุบกันตลอดที่เดินผ่าน
มึงรู้รึไงไอ้บ้า
มึงทำแบบนี้มันยิ่งตอกย้ำข่าวบ้าๆนั่นไปอีก
ตอนเย็นผมกลับบ้านพร้อมกับมันเหมือนทุกวัน
แต่วันนี้ที่ไม่ธรรมดาก้ตรงที่มีสมาชิกเพิ่มอีกหนึ่งคน ซึ่งก้คือ อ้อยนั่นเอง
"พี่จูนค่ะ วันนี้อ้อยกลับด้วยคนนะค่ะ" เธอพูดกับผม ที่ไม่เหมือนกับทุกครั้งที่เคยพูดกัน มันดูแข็งๆยังไงก็ไม่รู้
"ครับ...."
"แล้ววันนี้อ้อยคิดไงค่ะ ....ถึงได้อยากกลับบ้านพร้อมกับโจ๊ก...."
"อ้อยก้แค่อยากอยู่ใกล้ชิดโจ๊กก็เท่านั้นแหละค่ะ...." พวกเค้าคุยกันผมพอจะได้ยินบ้าง ถึงแม้ผมจะเดินตามหลังอยู่นิดหนึ่ง
"โดดซ้อมรึเปล่าค่ะ...." เวลาที่ไอ้โจ๊กพูดกะแฟนมันน่ารักมากเลยครับ มันจะพูดค่ะ กับแฟนมัน
"แล้วโจ๊กไม่ดีใจเหรอ...ที่ได้อยู่กับอ้อยแบบนี้บ้าง....หรือว่าโจ๊กมีคนอื่น..." อ้อยหันมามองผมนิดหนึ่ง
"ป่าว...โจ๊กจะไปมีใครได้ไง...."
"โจ๊กไม่มีกะใคร...แต่ใครอาจจะอยากมีกะโจ๊กนะ...."
"เลอะเทอะกันใหญ่แล้ว....แล้วนั่นมึงจะเดินหาเหรียญอยู่รึไงอ่อน ...ถึงได้เดินก้มหน้าซะขนาดนั้น...แล้วไมวันนี้เดินช้านักว่ะ ทุกทีเห็นเดินยังกะรับไปไล่ควายงั้นแหละ..." มันหันมาพูดกะผมซะยาวเลย
"เดินไปเหอะมึง....อย่ามายุ่งกะกู"
"ดูพี่จูนกะโจ๊กจะสนิทกันดีนะค่ะ...ไม่เห็นเหมือนเมื่อก่อนเลย...."
"สนิมกันเหรอค่ะ....โจ๊กว่าก็ทั่วไปนะ....ตามประสาคนที่โดนทำโทษด้วยกันแค่นั้น...."
"อ้อยก้ขอให้เป็นอย่างนั้นนะ...." สะอึกเลยครับผม ทำไงดีว่ะกู
"นี่แสดงว่าอ้อยยังคิดถึงเรื่องข่าวบ้าๆนั้นอยู่ใช่มั๊ย..."
"โจ๊กค่ะ...อ้อยไว้ใจโจ๊ก...แต่คนอื่นไม่รู้"
"ใครคนอื่นค่ะ....โจ๊กไม่เห็นมีคนอื่นเลย....อ่อนเหรอ...นั่นมันก็เพื่อนโจ๊ก....ซึ่งมันไม่ทางเป้นเหมือนข่าวได้อยู่แล้ว....."
"ใช่ครับอ้อย....พี่กับไอ้โจ๊กโดนไอ้เสกมันแกล้งจริงๆ...."
"จริงๆนะค่ะ...."
".........."
"ครับอ้อย....มันเป้นเรื่องเข้าใจผิดกันจริงๆ..."
"อ้อยจะเชื่อนะค่ะ......"
พอถึงหน้าประตูโรงเรียน ไอ้โจ๊กก็ไปส่งอ้อยที่บ้าน
ส่วนผมก็กลับบ้านคนเดียว เพราะตอนนี้ชำนาญแล้วไม่ต้องรอแจน
"จูน...."
.."สอง..." ผมแปลกใจนิดหนึ่งนะครับที่วันนี้สองเข้ามาคุยกะผม เพราะเค้าไม่ได้คุยกะผมมาหลายวันแล้ว
""
-
เบื่อนังน้องอ้อย เบื่อสอง 555
-
สอง!!! อีกแล้ว
-
เรื่องมันยังไม่สุกงอมเลย เพื่อนแต่ละคนล้นได้ที่ ว่าแต่ตัวปัญหามาทำไมหว่า
-
...ตัวเดินเรื่องมาแล้ว....คุณน้องสอง
...คุณอ้อยเธอเริ่ม..ระแวงแล้ว และเริ่มออกฤทธิ์แล้วด้วย :z3:
-
:เฮ้อ: เบื่อคนชื่อ สอง จริง
-
เข้าใจน้องอ้อยนะ
อาจจะมีหึงกันบ้าง
-
วอนซะล่ะ
-
:beat: นั้นไงล่ะ มีงานเข้า มีงานเข้า ดีนะที่น้องอ้อยไม่เข้ามาตบให้เลยอ่ะ พวกผู้หญิงหูเบาจะตาย งานนี้เสกไม่มีปัญญาแก้ได้หรอก มีแต่ตัวของจูนเองนั้นแหล่ะ ที่จะเป็นที่พึ่งแห่งตนได้ ทำไมเรื่องนี้เหมือนกับช่วงชีวิตหนึ่งเลยวุยยยย ใครที่มีประสบการณ์การแบบนี้ แลกเปลี่ยนเล่าสู่กันหน่อยซิครับ อยากรู้เหมือนกัน ว่าจะแก้ไขกันอย่างไง :bye2:
-
"จูน...."
.."สอง..." ผมแปลกใจนิดหนึ่งนะครับที่วันนี้สองเข้ามาคุยกะผม เพราะเค้าไม่ได้คุยกะผมมาหลายวันแล้ว
"คุยกะเราหน่อยได้มั๊ย"
"มีไร..."
"ถ้าเราจะขอร้องซักเรื่อง...นายจะทำไง"
"ไม่ทำไง ถ้าทำได้ ก้จะทำให้...แต่ถ้าไม่ ก้คือไม่.."
" นาทำได้ แต่ขึ้นอยู่กับว่านายจะทำรึเปล่า..."
"งั้นสองก้บอกเรามาก่อนบ่ะกัน ว่ามันคือไร"
"เลิกยุ่งกับโจ๊กซะ..."
"ทำไม" ผมสวนกลับทันทีครับ....
"นายทำไม่ได้ใช่มั๊ย"
"ไม่เห้นความจำเป้นต้องทำ" ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ และพูดอย่างนั้นตามที่คิดด้วย
"เพื่อตัวนายเองไง..."
"หมายความว่าไง"
"โจ๊กไม่ได้ดีอย่างที่นายคิด....โจ๊กร้ายกว่าที่นายคิดไว้เยอะ...."
"แต่เมื่อก่อนสองบอกเราเองนะว่า.....ไอ้โจ๊กมันเป้นคนดีคนหนึ่งเลยทีเดียว...ไมวันนี้นายกลับพูด...."
"เห้นมั๊ย...แค่มีข่าวนายกับโจ๊กออกมาแต่นี้ เรื่องมันก้ชักจะไปกันใหญ่แล้ว...."
"แล้วไง..."
"ถ้านายยังใกล้ชิดโจ๊กต่อไป...เรื่องมันจะต้องบานปลายไปไกลกว่านี้แน่"
" สองคิดว่าเรากับไอ้โจีกมี..........."
"เลิกยุ่งกับโจ๊กซะ...ก่อนที่ตัวนายจะเดือดร้อน...."
"โจีกมันบอกมันจะปกป้องเราเอง" ไหนๆเค้าก็คิดว่าผมกับมันคบกันอยู่แล้ว ลองสวมบทหน่อยล่ะกัน ผมแค่อยากดูปฎิกิริยาของสองเท่านั้นเองว่าเค้าจะพูดหรือทำยังไง ถ้าผมพูดอย่างนี้
"แล้วนายก็้เชื่อโจ๊กงั้นเหรอ..." ดูสองจะตาขวางขึ้นมาทันทีเลยครับ
"แล้วเรามีเหตุไรที่จะต้องไม่เชื่อมัน เพราะคนเราคะ...."พูดยากจริงเว้ย "คบกันก้ต้องเชื่อใจกัน...ไม่ใช่เหรอ"
.."ใช่...ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่....โจ๊ก..."
-
แอบมาจิ้ม :z13:
สองมาไม้ไหนเนี่ย
-
เอาแล้วไง....แล้วโจ๊กหายไปไหนซะละ มาช่วยจูนไวๆ
สองจะงาบไปแล้ววว :a5:
-
"แล้วนายก็้เชื่อโจ๊กงั้นเหรอ..." ดูสองจะตาขวางขึ้นมาทันทีเลยครับ
"แล้วเรามีเหตุไรที่จะต้องไม่เชื่อมัน เพราะคนเราคะ...."พูดยากจริงเว้ย "คบกันก้ต้องเชื่อใจกัน...ไม่ใช่เหรอ"
.."ใช่...ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่....โจ๊ก..."
"ยังไง..."
" จูน...นายก้รู้ไม่ใช่เหรอว่า...โจ๊กกำลังคบกับอ้อยอยู่...."
"อืม...."ทำไมตอนที่ผมพูด ผมถึงลืมข้อนี้ไปได้ งั้นผมก็เล่นไม่เนียนล่ะซิ
"แล้วนายจะเข้าไปเป้นส่วนไหนของโจ๊ก..."
"........"
"นายจะเข้าไปแทรกกลางระหว่างเค้าเหรอ.....นายกล้าที่จะทำร้ายความรักของพวกเค้าเหรอ....."
".................."
"แล้วเท่าที่เรารู้จักโจ๊กมา....โจ๊กไม่ใช่คนที่จะมาคบกับผู้ชายด้วยกันเองได้...."
"ทั้งหมดที่นายพูดมา...นายต้องการเตือนเรา เพราะห่วงเรา หรือเพราะอะไร"
"เราแค่ไม่อยากให้นายเสียใจ...."
"งั้นขอบใจมาก......"
"ตกลงนายจะเลิกยุ่งกับโจ๊กใช่มั๊ย..." ตาของสองส่องประกายขึ้นมาทันที
"แต่เราเคยได้ยินมาว่า คนเราถ้าคิดจะคบกันต้องเชื่อใจกัน..."
" นายไม่เชื่อเรา"
"ไม่ใช่ไม่เชื่อ...แค่เราเชื่อมั่นในตัวโจ๊ก..."
"แล้ววันหนึ่งนายจะเสียใจที่นายไม่ฟังเราในวันนี้"
แล้วสองก็เดินลิ่วๆไปโน่นเลยครับ
สองเค้าต้องการอะไร
เค้าห่วงผมเหรอ?
เค้าห่วงโจ๊กเหรอ?
เค้าห่วงอ้อยเหรอ?
เค้าทำทั้งหมดไปเพื่ออะไร
เช้านี้ผมาสายนิดหน่อย
แต่ก้ยังไม่ถึงกับมาโรงเรียนสาย
มาถึงที่เดิม
ผมเห็นโจ๊กยืนอยู่ก่อนแล้ว แต่มันยืนกับ อ้อย
"หวัดดีค่ะพี่จูน..."
"หวัดดีครับอ้อย..."
"ไม่ว่ากันนะค่ะที่วันนี้อ้อยมาด้วย...."
"แล้วพี่จะไปว่าอ้อยทำไม"
"คุณเพื่อน คุณแฟนครับ.....จะเข้าโรงเรียนกันได้ยังครับ....พอดีการบ้านกระผมไม่เสร็จ"
"ไปค่ะ....."
ไอ้โจ๊กไปส่งห้องที่ห้องเรียนก่อน
ส่วนผมตรงมาที่ห้องเลย
"เอ๊ย จูนไมวันนี้มาเร็วว่ะ"
"นั่นดิ....สงสัยวันนี้ฟ้าจะมืดว่ะ...ไอ้สองคนนี้มาเร็ว" ผมไม่ตอบครับ แค่ส่งยิ้มให้ำวกมัน
"ไอ้จูน...มึงอย่าไปเที่ยวแจกยิ้มแบบนี้ให้ใครเค้าไปทั่วนะเว้ย.." ไอ้ปาลืมครับ
"ไมว่ะ"
" เพราะคนอื่นเค้าจะตกหลุมรักมึงได้ง่าย.."
"พูดไรของมึง"
"ไอ้ปาล์มมันจะบอกว่า เวลามึงยิ้มอ่ะ มึงโคนตน่ารักเลย....." ไอ้เสกอธิบายเพิ่มเติมครับ
"เอ๊ย...การบ้านใครเสร็จ..เอามาให้กูลอกหน่อย" ไอ้โจ๊กเข้ามาถึงก็เรียกหาการบ้านมาลอกเลยครับ
"ของกูไอ้ปาล์มลอกอยู่"
" อ่อน ของมึงเสร็จยัง"
"เดี๋ยว.." ผมค้าหาในกระเป๋า
"ให้ไวมึง"
"กูไม่ได้เอามาว่ะ...." ืลืมอีกแล้วครับผม ซวบเจงๆ
"เอาไอ้โจ๊ก....ไอ้ปาล์มลอกเสร็จพอดีเลย" ไอ้เสกส่งสมุดการบ้านมาให้มันลอก
"กูขี้เกียจทำแล้วว่ะ..." แล้วมันก้เก็บสมุดมันยัดกระเป๋าทันทีครับ
"ไรของมึง...เดี๋ยวก้โดนอีกหรอกมึง..."
"เดะๆ....กูชิน" ผมไม่พูดไรครับ แค่นั่งมองการกระทำของมัน ผมอยากรู้จังว่า จริงๆแล้วคนที่ชื่อไอ้โจ๊กคนนี้ เป้นคนยังไงกันแน่
"ตามใจ..."
"จูน....กูหิว ไปโรงอาหารกะกูหน่อยดิ..." ไอ้ปาล์มชวนผมไปโรงอาหาร
"ไปดิ...."
"พวกมึงเอาไรป่าว"
"กูไปเองดีกว่า...มึงเอาไรมั๊ยโจ๊ก..."
"กูขอเป็นแซนวิชทูน่า กับนมน้ำผึ้งล่ะกัน..."
ผมกำลังจะออกไปแต่เห็นสองกำลังเดินเข้ามาพอดี
ความคิดฝ่ายชั่วของผมเริ่มทำงาน
"พวกมึงสองคนไปกันเองนะ...ซื้อไรมาก็ได้เผื่อกูล่ะกัน...พอดีกุรู้สึกเหมือนปวดท้องว่ะ"
"อืมๆๆๆ ได้ๆๆๆ"
"ปวดท้องทำไม...." งงกับคำถามของมันครับ
"มึงจะถามกุว่า....กูปวดท้องเพราะไรใช่มั๊ย..." ผมคุยกับมันไป แต่ก้มีแอบมององบ้าง อยากรุ้ปฎิกิริยาของเค้า
"ใช่ๆๆๆ..."
"ปวดท้องเพราะ........กินข้าวไม่ลงเพราะคิดถึงมึง" เน่าได้ใจครับ
สองหันมามองในทันทีเลยครับ
ส่วนไอ้โจ๊กทำหน้าประมาณว่า....... ให้ตายเถอะ โรบิ้น
"มึงแกล้งสองใช่มั๊ย" มันหันมากระซิบที่หูผมเบาๆตอนเผลอ
"เอ๊ย...." ผมหันไปควับ
จมูกโด่งๆของมันโดนแก้มผมไปนิดหนึ่ง...
ผมรีบดึงหน้าตัวเองกลับมาทันที
มันเองก็เหมือนกันครับ
มันรื้อไรในโต๊ะมันก็ไม่รู้
ส่วนผมก็หาไรในกระเป๋ากางเกงตัวเองเหมือนกัน
แล้วจุ่ๆสองก้ลุกเินออกไปเลยครับ
"อ่อน..."
"ไร....."
"มึงเหยียทีนกู...."
"เอ๊ย...โทษทีว่ะ..."
แล้วความน่าอัดอัดก้จบลงเมื่อไอ้สองตัวนั้นกลับมา
"หาไรกันว่ะพวกมึง...กูเห็นก้มเงยๆจนเวียนหัวแทน"
" เรื่องของเค้า มึงอย่าส่อ....."
"เรื่องของเพื่อน คืองานของกู..."
"ไอ้เหว..."
"ไหนซื้อไรมาให้กู..."
"เอาไป...นี่ของมึง ส่วนี่ของมึงจูน"
"ขอบใจ....."
" พวกมึงสองคนทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ" ไอ้เสกถามครับ
ผมมองหนเามันประมาณว่า ทำไมเหรอ แต่ไอ้โจ๊กไม่แค่นั้นครับ มันถามเลย
"ป่าว.....มึงถามทำไม"
"ก็เห็นไม่คุยกัน ไม่มองหน้ากันอีกแล้ว.....ก้เลยนึกว่าทะเลาะกันอีก"
"ป่าว. มันตอบพร้อมกับหันมามองหน้าผมนิดหนึ่ง"
"ดีแล้ว คนรักกันเค้าไม่ทะเลาะกัน"
"ไอ้เสก.....มึงตาย...."
"อยู่ไม่ได้แล้วเว้ยกู..." แล้วมันก็เผ่นแนบไปเลยคร้าบ ไอ้โจ๊กก็ไล่่ล่ามันไปติดๆ
"จูน"
"ว่าไง"
"ทำไมหน้าแดงว่ะมึง"
"บ้า...ป่าวซะหน่อย"
"นั่นยิ่งแดงเข้าไปใหญ่"
"พูดไรของมึงไร้สาระ..."
"หรือว่า........"
"หรือว่าไรมึง"
"หรือว่ามึงกับไอ้โจ๊ก........." มันหน้าตาเจ้าเล่ห์ได้กวนส้นมากครับ
"ย้าก...อย่าอยู่เลยมึงไอ้ปาล์ม"
"ไอ้เสกช่วยกูด้วย ไอ้จูนจะฆ่ากู....."
"ชาวยตัวเองเถอะมึง....ไอ้โจ๊กก็จะฆ่ากูเหมือนกัน"
พวกผมเล่นกันจนถึงเวลาเข้าแถว
ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มมันลงไปก่อนนิดหนึ่ง
"เหนื่อยชริบ....ไม่น่าเล่นกับพวกมันเลยหว่ะ"
"ขี้บ่นจริงมึง....เอ๊ย...." ผมโดนกระแทกจนเซไปชนกับราวบันได้ เจ็บครับ
"เดินยังไงของมึง....ไม่เห็นรึไงว่าคนเค้าเดินอยู่" ไอ้โจ๊กใส่เลยครับ
"เห็น.....แล้วไง"
"เอ๊ยพูดงี้ก็สวยดิ....." ไอ้โจ๊กฉกคอเสื้อมันทันทีเลยครับ
"กูชนมัน ไม่ใช่มึง..." มันปัดมือไอ้โจ๊กออกครับ
"โจ๊ก...ไปเข้าแถวเหอะ..เดี๋ยวสาย"
"พูดได้เหรอ...นึกว่าเป้นใบ้"
ผมหันไปมองหน้ามันแว้บหนึ่ง
มันยักคิ้วใส่ผมด้วย
"ขอโทษเพื่อนกูเดี๋ยวนี้...."
"ให้เพื่อนมึงบอกเองสิ....กูอาจจะยอม"
"มึง...."
"ไอ้โจ๊ก...ไปเข้าแถว " ผมลากมันลงไปเลยครับ
กลัวจะมีเรื่องกันอีก
มันก้ขืนนิดหน่อย
แต่ก็ยอมตามมาครับ
-
ยังงัยยังงัยซะแล้วโจ๊กอยู่ในโอวาทดีจัง
-
:เฮ้อ: เฮ้ออ...ยังงงเรื่องของสองอยู่
มาต่อไวๆนะครับ เป็นกำลังใจให้อยู่เสมอออ :pig4:
-
พึ่งเข้ามอ่านคับบ
หนุกๆๆๆๆๆๆ
+1 ให้เป็นกำลังใจ
-
อ๊ากกกกกกกก ยังไม่เคลียร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ต่อนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นะๆๆๆๆ
-
ตามมาอ่านติด ๆ
สนุก ๆ ๆ ๆ ๆ ลุ้น ๆ ๆ ๆ ๆ
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
:m20: สมน้ำหน้านายสองโว้ย อิอิ
-
พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกดี มาต่อเร็วๆนะ o13 o13 o13
-
โอย ยย ย
เมื่อไหร่คู่นี้จะรัก กันอ่า~~
อิกนานมั๊ยคับพี่จูนนนนนน >_<
-
อคดอัดมากอะแบบนี้
รุสึกดีๆ แต่พูดไม่ได้ เห้อออ
:o12: :o12:
-
มาต่อเร็วนะครับ
-
ยังไงละนี่ แล้วทำไม โจ๊กกับเสก ถึงบอกคนอื่นเรื่องสองไม่ได้ละ
อ่านแล้วอึดอัดแทนอ่ะ เอ้อ ถ้าให้ผมเดาโจ๊กเคยเปนแบบนี้กับสอง ใช่มะ แต่โจ๊กทำไปคิดแค่เพื่อน แต่สองเข้าใจผิดคิดไปเองว่าโจ๊กชอบ ประกอบกับตัวเองชอบโจ๊กด้วย เลยทำอะไรซักอย่างเพื่อจะได้โจ๊กมาแต่ไม่สำเร็จ ผลเลยออกมาเปนดังปัจจุบัน หรือว่าโจ๊กกับสองเคยมีไรกันแบบเตมจัยกันทั้งสองฝ่าย แต่โจ๊กไม่จิงจังอะไร แต่หากเปนอย่างนี้มันไม่มากไปหน่อยหรอ ร่วมมือกับเพื่อนเพื่อแกล้งสองอ่ะ มันไม่ลูกผู้ชายเท่าไหร่ ดังนั้นแบบแรกเลยมีน้ำหนักกว่า ช่ายป่าว (เหรอ)
มาปัจจุบัน โจ๊กทำตัวแบบเดิมคือสนิทแล้วช่วยเหลือเพื่อนไรอย่างนี้ ประกอบกับโจ๊กสนใจในตัวจูนด้วย เลยทำให้สองเห็นง่ายขึ้น เมื่อสองเห็นว่าโจมากกว่าที่เคยทำกับตัวเองเลยเกิดอาการอิจฉา และหึงหวงขึ้นมา เลยวางแผนหั้ยจูนเกลียดโจ๊กเรื่อยมา แต่ไม่สำเร็จ คราวนี้จึงมาเตือนตรงๆ แต่ยังไม่กล้าบอกเหตที่แท้จริง
ใช่ป่าว จิ้นไปซะไกลเลยผม
เอาเปนว่ามาต่อเหอะคับ ผมอยากรุ้ใจจะขาดอยู่แล้วววว
-
...เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆๆ เริ่มมีการปกป้องกัน และ เริ่มฉวยโอกาส
...เอาจมูกชนแก้มจูน แล้วววววอิอิ.เพื่อนๆๆ ก็ชักจะเริ่มรู้เห็นเป็นใจ ชง กันใหญ่เลย
...แล้วคนที่เดินชนที่บันได เริ่มแอบชอบจูนหรือเปล่ามียักคิ้วให้ด๊วยยยยยยยยย :laugh:
-
เข้าแถวเสร็จ
เข้าห้องเรียน
ไอ้โจ๊กมันไม่ยอมคุยกับผมเลยครับ
ไม่รู้เป้นไรของมันนักหนา
นั่งทำหน้าบื้ออยู่นั่นแหละ
ในที่สุดผมเลยถามมันออกไป เพราะเดี๋ยวพาลอารมณืเสียไปด้วย
"เป็นไรมึง ทำหน้าอย่างกะโดนแย่งกล้วย"
"โมโหคน" มันตอบห้วนๆเลยครับ
"โมโหใคร?"
"โมโหมึงนั่นแหละ....ไปยอมมันทำไม....ไม่งั้นป่านนี้ไอ้บ้านั่นคงโดนสั่งสอนไปแล้ว"
"นี่มึงยังไม่ลืมเรื่องเมื่อเช้าอีกเหรอ"
.."ลืมได้ไง....ยังไม่ได้ชำระแค้นเลย"
"มึง...ที่ผ่านมายังก่อเรื่อง ยังโดนลงโทษกันไม่พออีกรึไง....ถึงได้เที่ยวหาเรื่องชาวบ้านเค้าไปทั่ว."
"มึงว่าไงนะ...มึงว่ากูไปหาเรื่องไอ้ชั่วนั่นเหรอ"
"ป่าว...กูแค่อยากเตือนมึงว่า...อย่าไปเรื่องกับใครเลยตอนนี้....มึงก็รู้ว่าครูเค้ากำลังจ้องเราอยู่"
"แต่มันมาแกล้งมึงเห็นๆก่อนนะ"
"ไม่ไปตอบโต้มัน....เดี๋ยวก็ลืมกันไปเองหรอก"
"กูลืมแน่...ถ้าไม่ใช่กับไอ้ชั่วนั้น..."
"ช่างมันเหอะ...กูไม่อยากมีเรื่องกับคนอื่น...." อยากจะพูดง่า แค่กับมึงคนเดียวกูก็จะรับมือไม่ไหวอยู่แล้ว
.."ฮึ....เป็นคนดีไม่เข้าเรื่องนะมึง....โดนแกล้งต่อไปอย่ามาฟ้องกูล่ะกัน"
"กูเคยทำงั้นด้วยเหรอ...ก็เห็นมีแคชต่มึงนั่นแหละที่แกล้งกูเอาๆ..."
.."กูจะไม่ช่วยเลย.....แถมจะสมน้ำหน้าให้ด้วย...ไอ้เราก็นะอุตส่าห์หวังดี.....กลับมองว่าไปก่อเรื่องซะงั้น.......ต่อไปจะไม่ยุ่งด้วยแล้ว คอยดูนะมึง...."
ผมนั่งมองมันบ่น
มันไม่รู้ตัวหรอกครับว่าผมกำลังนั่งขำกับอาการขี้บ่นอย่างกะคนแก่ของมัน
ตอนแรกมันไม่เห็นจะขี้บ่น พูดมมากอย่างงี้เลย
ฮะ....ผมเผลอมองหน้ามันนานเกินไปอีกแล้ว
"มองหน้ากุทำไม.....แล้วยิ้มไร...."
.."ใครมองมึง...กูป่าว..."
."มึงไง....นั่งมองกูอยู๋เห็นๆ....."
"ก็มึงขี้บ่น....อย่างกะคนแก่เลย"
"เออ....คนอย่างกูมันไม่มีไรดีหรอก.....ขี้บ่นเอย อันธพาลเอย ชอบหาเรื่องเดือดร้อนให้มึงเอย"
"ตอนนี้คงต้องเพิ่มชอบประชดเข้าไปด้วย" ผมล้อมัน
"เออๆๆ...กูมันไม่มีไรดีหรอก"
"มีซิ.....กุรู้ว่ามึงห่วงกู...." ผมตอบแบบหน้าเรียบๆ
"ใครบอกมึง...กูไม่เคยซะหน่อย"
"การกระทำของมึงไง....ถ้ามึงไม่ห่วงกูจริง มึงไม่มานั่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่อย่างนี้หรอก.....ถ้ามึงไม่ห่วงกู....มึงคงไม่ยอมโดนลงโทษเรื่องไม่ส่งการบ้านถึงสองครั้งหรอก...ทั้งที่มึงทำได้..." มันหน้าเหวอไปเลยครับ
"ไม่ได้ห่วง...แค่เวทนา...สงสาร..."
"พวกมึงคบกันภาษาไร...ทะเลาะกันดังไปสามบ้านแปดบ้าน"
...."ไอ้เสกมึงอยากตายตั้งแต่เช้าเลยเหรอวันนี้" ไม่ใช่คำพูโปมอยู่แล้วครับ
"ขอผ่อนไปเป็นช่วงเย็นล่ะกัน.....คนที่กำลังจะตายคือมึง.....เพราะตอนนี้อ้อยมารอพบมึงที่หน้าห้อง"
ไอเสกบุ้ยบ้ายไปทางหน้าประตู ก็เห็นอ้อยยืนอยู่จริงๆด้วยครับ
แล้วไอ้โจ๊กก็ลุกไปหาเธอครับ
พวกเค้าคุยกันเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
ผม ไอ้เสก ไอ้ปาล์ม มองหน้ากันประมานว่า 'ทำไมพวกเค้าคุยกันเสียงดังจังว่ะ...ทะเลาะกันแหงๆ'
"อ้อย....มันไม่มีไรจริงๆ....ไหนอ้อยบอกว่าเข้าใจและเชื่อโจ๊กแล้วไง...แล้วทำไมกลับมาคุยเรื่องนี้กันอีกล่ะ"
".............." ผมได้ยินเสียงของอ้ยไม่ชัดครับ แต่เสียงของไอ้โจ๊กพอจะฟังออก
"อ้อย โจ๊กว่าเราไว้ค่อยคุยกันดีกว่า.....เดี๋ยทะเลาะกันเปล่าๆ....ไว้ใจเย็นแล้วค่อยมาคุยกัน..."
"............"
"โจ๊กไม่ได้หนี.....แค่ไม่อยากทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้"
"..........."
"โจ๊กไม่ได้หมายความว่าอ้อยงี่เง่า.....ไว้ค่อยคุยกันดีกว่า......โจ๊กไม่อยากทะเลาะกับอ้อย...."
แล้วมันก็เดินเข้าห้องมาเลยพร้อมกับเสียงของออ้ยที่ไล่ตามหลังมันมา
จนเงียบไปในที่สุด
มันกลับมานั่งที่โต๊ะ.......ไม่พูดไม่จา
ผมเองก็นั่งวาดรูปการืตูนล้อเลียนในไดอารีลพลางๆระหว่างรอครูสอน
ผมควรจะพูดไรกับมันดีมั๊ย
"ทะเลาะกันเหรอ.....เกี่ยวกับกูด้วยใช่มั๊ย..."
"อย่าพูดมาได้มั๊ย...รำคาญ....กูเบื่อเรื่องนี้เต็มทนแล้ว....เมื่อไรมันจะจบซะที"
ผมยอมรับว่าผมตกใจกับคำพูด กับน้ำเสียงของมัน
ด้วยคำพูด ด้วยสีหน้าที่มันใช้.....เหมือนผมเป็นตัวน่ารำคาญ เป็นตัวก่อเรื่อง สร้างปัญหานี้ให้กับมัน
ทั้งที่ผมเป็นห่วงมัน กลัวว่ามันจะปัญหากับอ้อยมากกว่านี้
ผมเงียบ และค่อยๆหันกลับมา ไม่อยากเห็นหน้ามัน
มันเองก็คงจะเพิ่งนึกได้ว่าพูดไรออกมา
เหมือนมันจะพูดไรซักอย่าง...แต่ก็เงียบไปซะก่อน
ผมลุกขึ้นเลยครับ
เพราะไม่งั้นผมกับมันได้มีเรื่องกันแน่ๆ....ซึ่งผมไม่ยากมีอีกแล้ว...ผมเหนื่อย
ผมไม่รู้หรอกว่าผมจะไปไหน...แค่อยากจะไปให้พ้นๆหน้ามันก็เทานั้น
ไอ้เสก ไอ้ปาล์มเรียก ก็ไม่สนแล้วนาทีนี้
"จูน...." ผมหันไปมอง เห็นสองยืนเยื้องอยู่ข้างหลังผมนิดหนึ่ง
"ว่าไง..." ผมพูดพลางหันกลับมาที่เดิม
"นั่งด้วยคนนะ..." สองมานั่งติดกับผม หลังจากที่ผมไม่ตอบรัยและไม่ปฏิเสธ
".............." ผมไม่ชวนสองคุย ได้แต่ก้มหน้ามองไดอารีของตัวเองที่หยิบติดมือมาด้วย....ผมไม่ได้อ่านมันหรอก แค่อยากให้สายตามีจุดโฟกัสเท่านั้นเอง
"เราเคยเตือนนายแล้วนะจูน.....แนยไม่ฟังเรา"
.."นายไม่เข้าใจหรอกสอง.....ว่าระหว่างมันกับเรา....เกิดไรขึ้น...."
"ตอนนี้มันก็ยังไม่สายนิ....ถ้านายจะยอมออกห่างโจ๊ก"
"ฮึ....เราจะลองคิดดูใหม่ละกัน......" สองส่งยิ้มเย็นให้ผม
"นั่น.....อะไรนะ....." เค้ากำลังมองมที่ไดอารีสุดรักของผม
"ของรักของหวงของเราเอง.....ไดอารีปกดำ"
"นายคงรักมันมากสินะ......ขนาดลืมตัวลุกออกมายังพกมาด้วย...."
"รักมาก.....คนที่สำคัญซื้อให้....พอดีติดมือมาด้วยเมื่อกี้"
ตอนเที่ยงพวกฟมก็ไปกินข้าวกันปกติ
แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือ เหมือนบรรยากาศรอบตัวมันกำลังมาคุยังไงแปลกๆ
มันอัดอัด
อาจเป็นเพราะทุกคนต่างเงียบ
จนไอ้ปาล์มมันคงทนไม่ไหวมั้ง
"เงียบกันทำไมนักหนา......กูวังเวง"
"กูเพิ่งเห็นว่าการพูไร้สาระของมึงเงมีประโยชน์ก็ตอนนี้แหละ" ไอ้เสกว่าให้บ้าง
.."ก็กูไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้....พวกมึงสองคนเป็นไรกันอีก..ทะเลาะไรกันอีก..."
"กูป่าว...."
".........." ผมลุกขึ้นจากโต๊ะดื้อๆเลยครับ....เมื่อเห็นสองกำลังเดินกลับห้องเรียน
"เดี๋ยวสิจูน.....มีไรคุยกันก่อน" กูไม่มีไรจะคุยเสก
"สองรอเราด้วย...."
-
:m15: ทำไมโจ๊กทำแบบนั้นล่ะ เห็นใจนายจูนบ้างมั้ย ป่านนี้คิดไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้
หรือว่าเรื่องทั้งหมดเป็นแผนของสองมาตั้งแต่ต้นที่จะทำให้โจ๊กกับจูนทะเลาะกัน แล้วหนักเข้าไปอีกสองอาจจะทำให้โจ๊กเกลียดจูน เพื่อที่สองจะได้เข้ามาจีบจูนได้อย่างสะดวก
:เฮ้อ: เรื่องราวตอนนี้กำลังเข้มข้น อย่าลืมมาต่อไวๆนะครับ :pig4:
-
ซับซ้อนกันเข้าไป :z3:
-
"สองรอเราด้วย"
???
งงครับงง
เกิดอะไรขึ้น
แล้วสรุปใครเป็นคนชนจูนหรอ
ทำไมผมอ่านไม่เจอ
งง???งง
-
ฮือ ๆๆ ๆ ..
:o12: :o12: :sad4: :sad4:
-
เครียดมาก ตอนหน้าขอยาวๆ แบบอ่านทีจะเป็นจะตาย
-
อ่านทันแล้วค่ะ ^^
ทุกอย่างมันครุมเครือจัง เฮ้ออ
เดาว่าสองชอบโจ๊กแล้วก็เป็นคนแกล้งจูนมาตลอด
อ่อยย มาต่อเร็วๆน้ะ
-
...อย่าบอกนะว่า ที่จูนกับโจ๊ก นั่งคุยกันในห้อง แล้วอ้อยมาเห็น คนบงการคือ..สอง
...โกรธ กัน ห่างกันบ้างก็ดีนะ นะได้รู้..ใจตัวเอง..กันซะทีว่าคิดยังไงกัน :L2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอๆๆๆๆนะค้าฟฟฟ
อ่านแล้วอึดอัดงายมะรู้อ่ะ :z3: :z3:
-
ช่วงบ่าย ผมตั้งหน้าตั้งตาเรียนโดยไม่สนใจบุคคลที่นั่งอยุ่ข้างๆ
มันเองก้คงคิดไม่ต่างจากผม เพราะดูมันก็ไ่ม่ได้เดือดร้อนอะไร
ต่างคนต่าวอยู่แบบนี้มันก้ดีอยู่แล้ว
บรรยากาศแบบนี้ระหว่างผมกับมันเป็นมาได้อาทิตย์กว่าๆแล้ว
แต่ผมกับมันก้ยังเข้าโรงเรียนพร้อมกัน ปีนกำแพงด้วยกัน
กลับบ้านพร้อมกัน
นั่งเรียนด้วยกัน
ทำงานคู่ด้วยกัน
ทานข้าวด้วยกัน
เพียงแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือ เราไม่พูดกันเลย
แต่สำหรับเสกกับปาล์มผมยังเหมือนเดิมทุกอย่าง
สำหรับมันผมไม่ได้โกรธมันเรื่องนั้นแล้ว เพียงแต่คิดว่า ต่างคนต่างอยู่แบบนี้มันก้ดีแล้ว
ส่วนกัสองช่วงนี้ผมพูดกับสองมากขึ้น อาจเป็นเพราะสองเข้ามาสนิทกับผมเอง ผมยังไงไก็ได้ ใครมาคุยด้วย ผมก้คุย
ผมเองไม่ได้เดือดร้อนอะไร ไอ้โจ๊กเองก้คงเหมือนกัน
ดูเหมือนมันจะดีขึ้นด้วยซ้ำ เพราะมันกับอ้อยกลับมาหวานฉ่ำกันเหมือนเดิม
ส่วนคนที่ดุจะเป็นเดือดร้อนเป็นร้อน คือ ไอ้เสกกับไอ้ปาล์ม
เพราะพวกมันคงจะอึดอัดกัน ผมเข้าใจพวกมัน แต่จะให้ผมทำไรได้ล่ะ
ในเมื่อทั้งผมและมันคิดว่าอย่างนี้มันน่าจะดีทีุ่ดแล้ว ต่างคนต่างอยู่ เกี่ยวข้องกันเฉพาะในเรื่องที่จำเป็นเท่านั้น
ช่วงบ่ายวันนี้มีเรียนบาสกันครับ
แบ่งเป็นสองทีม
หญิงชายคละกันทีมละเท่าๆกัน
ฝ่านโน้นมี เสก เวย์ พิมพ์ เจนแล้วก็............
ส่วนฝ่ายผมมี ผม สอง ปาล์ม กานต์ แล้วก็ ตูน
ผมนะเล่นาสได้แต่ไม่ถึงกับเก่งไรมากมาย
แต่คนอื่นๆเล่นเก่งมากครับ
โดยเฉพาะสอง กับมัน
สำหรับมันผมไม่แปลกใจเท่าไร
แต่สำหรับสอง ผู้ชายที่ดูนิ่งๆ ขรึมๆ ตัวไม่ใหญ่กว่าผมมาก จะสามารถเล่นบาสได้เก่งขนาดนี้
เวลาพักครึ่งแรก
"จูน....นายยังไหวนะ"
"ไหวสิสอง แค่นี้สบาย"
"นายดูเหนื่อยๆนะ"
" ดื่มน้ำแล้วคงดีขึ้น...."
"จูน...."
"ว่าไง" เสกเดินเข้ามาทักผมครับ
"มีคนฝากอันนี้มาให้..." เสกยื่นน้ำอะไรซักอย่างให้ผม ประมาณพวกลดการสูญเสียเหงื่อนี่แหละครับ
"ใคร?" ผมยังไม่ยอมยื่นมือไปรับ
"เค้าไม่ให้บอก...เอาไปเร็ว"
"งั้นไม่รับ...ไม่ชอบรับของจากคนแปลกหน้า..."
"เอาไป....เร็ว...กูก็จะไปดื่มของกูบ้าง...."
" ของใค?"
"......" มันไม่ยอมบอกครับ
แต่ผมรู็แล้วว่าใครให้มา
เพราะเจ้าของของมันก้กำลังดื่มอยู่เหมือนกัน
"ขอบใจ" ผมยื่นมือไปรับ
.."อะไรของมึง...กูไปล่ะ" เสกมันคงจะงงอ่ะครับ ว่าทำไมอยู่ดีดีผมถึงยอมรับได้ ทั้งที่ตอนแรกปฏิเสธสุดฤทธฺ์
-
เป็นเง็งอ่ะตามอารมย์วัยสะรุ่นไม่ทัน
-
หง่ะ โจ๊กกับสองมีอะไรกัยมากกว่าที่คิดแล้วแหละ
ดูเหมือนสองจะรุ้ทุกอย่างเกี่ยวกับโจ๊กเลยอ่ะ
แล้วดูเหมือนบาสนี่ก็น่าจะเปนเรื่องหนึ่งด้วย
เริ่ม ลังเลแล้วแหละ ว่าที่สองทำไป เพื่อตัวเอง สงสารจูน หรืออยากจะแก้แค้นโจ๊ก
มาต่อ ไวๆ นะคับ
มันอึดอัด อยากจะรุ้ความจิงซักที
เพี้ยง ให้มีคนมาจีบจูนทีเห๊อะ จะได้รุ้อะไรๆ เร็วขึ้นซักหน่อย
-
รักซ่อนเร้น เค้นความนัย ไขความหลับ ดับความอยาก ...
-
ค้างอ่า
เหมือนมีปมอะไรซ่อนอยู่ รออ่านตอนคลี่คลาย
-
:เฮ้อ: ก็ยังงงกันอยู่
โจ๊กกับสองนี่ก็น่าสงสัย :serius2:
:z3: คืดแล้วปวดหัว รออ่านตอนต่อไปดีก่า :laugh:
-
จะง๊องๆแง๊งๆอะไรกันนักหนาเนี่ย
พูดไปเลยว่าเป็นเพื่อนกันให้คนอื่นมัน GET! จะได้จบๆกันไป
อึดอัดโว่ยยยยยๆๆๆๆๆ
-
:3125: :3125:มันก็แบบนี้แหล่ะชีวิต....เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อนิจัง จริงๆๆนะเนี้ย :3125: :3125:
-
อึดอัดแทน
:m31: :m31:
-
มาต่อดวยนะ ป้าจาอ่านต่อ 555 :pig4:
-
กว่าโลกจะสดใสมันยากจริง ๆ :เฮ้อ:
-
อึดอัดแทน เฮ้อออ
-
ครึี่งหลังของการแข่งขัน
สองกับมันผลัดกันรุกผลัดกันรับตลอด
พวกเค้าทั้งสองคนเป้นตัวทำแต้มให้กับทีม
"จูน...ชู๊ตเลย" สองส่งบอลให้ผม ที่ตอนนี้มีมันอยู่ใกล้ผม
แล้วกูจะหาจังหวะชู้ดได้ไง มันกันซะขนาดนี้...แล้วจู่ๆมันก็
"จะชู๊ตก็ชู๊ตสิ...." อะไรของมัน...... แต่มันทำอย่างนั้นจริงๆครับ จู่ๆมันก็ไม่กันผมซะงั้น...แต่ผมก็ไม่ยอมชู๊ตหรอก...ส่งบอลให้ปาล์มมันต่อเลย
ทุกคนคงจะงงกันว่าทำไมผมไม่ชู๊ตทั้งที่มีโอกาส
เกมส์กลับมาเข้มข้นอีกครั้ง
แต่ดูท่าทางมันกับสองจะแข่งกันจริงจังเกินไป
เกิดการปะทะระหว่างที่มีการแย่งลูกกันหลายครั้ง
แต่ทุกอย่างก็ยังเล่นกันอยู่ในเกมส์
เหมือนครั้งนี้
เกิดการปะทะระหว่างการแย่งลูกกลางอากาศ
ไอ้โจ๊กมันเสียหลักล้มลงไป
สองเองก็รีบวิ่งไปดูทันที......พลางส่งมือฉุดมันขึนมา
แต่ไอ้โจ๊กกลับปัดมือของสองออกอย่างไม่ใยดี
ผมเห้นสองหน้าเสียแวบหนึ่ง แต่แคาแวบเดียวเท่านั้น
"หลีกไป........." เสกนั่นเองครับ เข้าไปกระแทกสองจนเซ
""เป็นไงมึง...ลุกไหวป่าว
"ไม่เป้นไร....มึงไปเล่นต่อเหอะ" ผมเห็นมันเหมือนจะหันมามองผมนิดหนึ่ง หรือว่าผมคิดไปเองก็ไม่รู้
"อืม...."
การแข่งเริ่มดุเือดขึ้นอีกครั้ง
ผมเริ่มมีส่วนร่วมในเกมส์มากขึ้น
เพราะดูสองจะส่งบอลให้ผมมากขึ้น
ซึ่งนั่นก็หมายความว่าผมกับไอ้โจ๊กต้องมรการปะทะกันมากขึ้น
"จูน....ทางนี้.." สองส่งสัญญาณให้ผมส่งบอลให้เค้าที่ตอนนี้ยืนตรงตำแหน่งสามแต้ม
ผมมองหาลู่ทาง และกำลังจะส่ง
"ฟืด........" บอลหลุดจากมือผม
"ปี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงเป่านกหวีดยาวจากกรมการ ซึ่งเป็นสัญญาณของการทำฟาล์ว
มันตีบอลจากมือผมครับ
และเดินกระแทกไหล่ผมด้วย
ผมกำลังจะ..............แต่เสกมาดึงผมไว้ก่อน....
ผมทำหน้าที่สังหารลูกโทษลงแป้น และก็ทำคะแนนให้กับทีมได้ทั้งสองแต้ม
ตอนนี้คะแนนทีมผมตามคะแนนทีมมันอยู่แปดแต้มกับเวลาที่กำลังจะหมดในไม่กี่นาที
ในเวลาที่เหลือดุสองจะจงใจส่งบอลให้ผมตลอด....
ผมกับมันจึงปะทะกันมากขึ้น
แต่ไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองรึเปล่า ผมรู้สึกว่ามันลดการปะทะและเล่นอย่างระวังมากขึ้น
สองส่งบอลให้ผมอีกครั้ง....เวลาเหลือประมาณหนึ่งนาทีกับการทำแต้มในครั้งเพื่อเสมอ
ผมกำลังจะขึ้นชู๊ต....แต่ข้อมือของผมเกิดพลิกซะก่อนอย่างกะทันหัน
ทำให้บังคับลูกบอลยากครับ.....
แล้วจู่ๆ.....ลูกบอลก็หลุดจากมือผมกลางอากาศเลยครับ
"ปี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....." เสียงสัญญาณนกหวีดฟาล์วอีกแล้ว
และคนที่ทำฟาล์วผมก็คือมันอีกแล้ว
ผมได้ชู๊ตลูกโทษอีกครั้งสองลูก
ลูกแรกลงไป
ลูกที่สอง....ลงไป
"แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.........ปี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงนกหวีดหมดเวลา
จบเกมสืผมหันไปมองหามันโดยอัตโนมัติ....ผมเห็นมมันเดินออกจากยิมไปโน่นแล้ว
แล้วครูก็ปล่อยให้พวกเราไปพักก่อรสิบนาที เพื่อเตรียมตัวเรียนวิชาต่อไป...ซึ่งเป็นชั่วโมงสุดท้ายแล้วของวันนี้
ตอนแข่งกันเจนล้มลงขาเจ็บ ไอเสกเลยอาสาพาไปห้องพยาบาลเพื่อหวังทำคะแนนมั้ง
แต่เพื่อนผู้หญิงทั้งหลายไปด้วยเพราะจะไปเอาผ้าเย็นที่ห้องพยาบาล ผมเห็นไอ้เสกมันทำหน้าเซ็งนิดหนึ่งครับ
ส่วนไอ้ปาล์มมันไปคุยโทรศัพท์ครับ
เลยตกลงกันว่าไปเจอกันที่ห้องเลยล่ะกัน
"สอง...นายเล่นบาสเก่งใช้ได้เลยนะ....เป็นนักกีฬาของโรงเรียนได้สบาย"
"เหรอ....เมื่อก่อนเราเล่นแทบทุกวัน....แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เล่นแล้ว ฝีมือตกไปเยอะ.....ไม่มีคนเล่นด้วย...ว่าแต่นายก็เล่นไม่เลวนิ....."
"ฮ่าๆๆๆ....เราจับลูกเป้นก็ถือว่าดีแล้ว..."
"ที่ทีมเราไม่แพ้ก็เพราะนายนะ" สองมองผมแบบยังไงก็ไม่รู้...
"แต่ก็ไม่ชนะนิ..ที่ทีมเราเสมอกับทีมโน้นเพระสองต่างหาก สองทำแต้มให้ทีมตลอดเลย..."
"จูนคิดงั้นเหรอ..."
"อืม....."
ผมเห็นใครไม่รู้เรียกสองอยู่อีกฝั่งของตึก
"จูนเราไปหาเพื่อนก่อนนะ......เจอกันที่ห้องนะ......"
ผมเดินไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ
เลยล้างมือ ล้างขา ล้างแขน นี่ถ้าอาบน้ำได้ผมคงอาบน้ำไปแล้วแน่ๆ
อื้อ....สดชื่นจริงๆๆๆ
เอ้อ....ผมไม่ได้ยินคำว่า 'อ่อน' มากี่วันแล้วหว่า
ผมเดินมาถึงห้องเรียน
ทำไมห้องเงียบจังหว่า นี่ยังไม่ถึงเวลาเรียนซะหน่อย
ผมยืนหน้าห้องไปเรื่อยๆ
จนไปสะดุดกับรองเท้านักเรียน
ไอ้โจ๊กยังไม่มา....เพราะยังไม่รองเท้าของมัน....
ผมแปลกใจตัวเองที่คิดมาถึงตรงนี้
นี่ผมจำได้ถึงขนาดรองเท้ามันเลยเหรอ....
มันเข้ามาอยู่ในความคิดของผมตั้งแต่เมื่อไรกัน
แล้วตอนนี้มันเกิดไรขึ้นระหว่างผใกับมัน
หรือว่าผมควรจะพูดกับมันซะที
หรือไม่ผมก็ต้องทำตัวให้เหมือนเดิม เหมือนกับวันแรกที่มาอยู่ที่นี่.....
ผมเข้าห้องเรียนปุ๊บ............
-
ต่อด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
+1 ให้เพราะค้างคา อิอิ o18
-
ว่าแล้วต้องออกอาการสักวัน แต่ว่าช้าไป ติดถึงเขาล่ะสิ อ่อน
-
ผมเข้าห้องเรียนปุ๊ป แล้วก็..........(ค้าง)
มาต่อไวๆนะครับ :m15:
-
ค้างมากกกกกกกกกกกกกก
แต่สองกับโจ๊กมีอะไรลึกตื้นหนาบางแน่ๆ
แต่อะไร
นั่นแหละประเด็น
ซึ่งเราไม่รู้ :เฮ้อ:
-
:o12: ค้างงงงง
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจ ค้างได้อีกนะคนเรา
-
โอ๊ยยยย ไหงทำกันงี้อ่ะ
มีอะไรกันอ่ะ ความหลังมันเปนไง
แล้วทำไมตอนนี้ต้องเปนแบบนี้ เหตการซ้ำรอยหรอ
อ่านไปอึดอัดไป เอ้อ
ขอยาวๆ หน่อยนะคับ ขอร้อง มันหอหู่ยังไงไม่รุ้
ค้างคาสุดๆ หึ หากผมเปนจูนนี่ ผมสมต้องรุ้สีกแย่มากมากแน่เลย เปนคนที่ไม่รุ้อะไรเลย ยืนอยู่ในเกมที่เค้าเล่นกัน มันไม่สนุกหรอก โจ๊ก นายอยากทำให้จูนเปนเหมือนสองหรอ ไม่สงสารจูนหรือไงว่ะ เหอะ !!!!
-
อ่านแล้วมึนค่ะ วันนี้ สงสัยจะไม่ค่อยสะบาย หนีไปนอนดีกว่า 555 :pig4:
-
บอกได้คำเดียว "ค้าง"
อะไรของสองเน๊อะอย่ามาทำลับๆล่อ
เดี๋ยวพ่อจับกด
คุณโจ๊ก กหมุ่นสายซึน(เดเระ)ดีๆนี้เอง :z3:
-
เข้าห้องปุ๊บโจ๊กดึงไปกอด หื่นไปมั้ยเรา 555
-
มาหน่อยนะคับ :กอด1:
-
ค้างได้ทุกตอนซิน๊าา
รู้สึกเรื่องบานปลายเพราะ จูน ก่อด้วยนะเนี้ย ย เห้อออ
-
:call:
-
:call: :call: :call:
:a5: :a5:
-
ต่อนะครับ
ชอบมากมาย
-
:z3: :z3: :z3:มาเร็วๆนะ จะลงแดงตายแล้วเนี้ย :z3:
-
ชอบตับ มาต่อเร็วๆนะคับ
:mc4:เปนกำลังใจให้
สู้ๆครับ
-
หาย
เปนงัยบ้างคร้บ :กอด1:
-
ผมเข้ามาในห้องปุ๊บ
เพื่อนๆมองมาทางผมเป็นตาเดียวกันเลยครับ
ผมลืมรูดซิปรึเปล่า
ลองจับดู..ก็เปล่า
"เสก...เกิดไรขึ้นว่ะ" ผมหันไปถามมัน
"โน่นไง" มันชี้ไปที่ของที่กระจายบนพื้น
สติผมขาดทันทีเลยครับ
"ใครทำ...กูถามว่าใครทำ" เพื่อนๆคงตกใจกัน เพราะผมไม่เคยเสียงดังกับใคร
"พวกเราเข้ามาในห้องมันก็เป็นอย่างนี้แล้วจูน" กานต์อธิบาย
"ใครเห็นเป็นคนแรก"
"พิมพ์กับเจนเอง" เจนค่อยๆบอก
"เห็นมั๊ยว่าใครทำ"
"ไม่เห็นเลยจูน"
"แล้วพิมพ์กับเจนเห็นใครมาป้วนเปี้ยนก่อนที่จะเข้ามาเห็นในห้องรึเปล่า" เสกมันถามบ้าง
พิมพ์กับเจนดูจะลำบากในการตอบ มองหน้ากันไปมาอย่างลังเล
ก่อนที่เจนจะเป็นคนพูดออกมา
"พิมพ์กับเจนเห็นโจ๊กเดินอยู่หน้าห้องก่อนที่จะเข้ามาเห็นสภาพแบบนี้"
ไอ้โจ๊กเหรอ..มึงอีกแล้วเหรอ
"ไม่มีทาง....เป็นไปไม่ได้ คนอย่างไอ้โจ๊กไม่มีทางทำอะไรอย่างนี้แน่นอน" ไอ้เสกครับ มันยืนกราน
"ใช่..มันต้องมีการเข้าใจผิดกันอย่างแน่นอน..คนอย่างไอ้โจ๊กไม่มีทางทำไรปัญญาอ่อนได้อย่างนี้หรอก" ไอ้ปาล์มยืนยันอีกคน แล้วจะมีใครนอนยันอีกมั๊ย
"ใครปัญญาอ่อน..มึงเหรอไอ้ปาล์ม...หรือมึงไอ้เวย์" ไอ้ตัวปัญหามาแล้วครับ เสียงรื่นเริงมาเชียว
"อ้าว..กูไม่เกี่ยว" ไอ้เวย์ถอยหลังมาหลายก้าวเลยครับ
"มึงไง...ปัญญาอ่อน" ผมเดินเข้าไปผลักอกมันเลยครับ
"มึงเป็นบ้าไรอีก....ปัญญาอ่อนอีกคนด้วยรึไง" มันปัดมือผมออก
"มึงนี่มันเกินคำบรรยายจริงๆ...." ผมผลักอกมันอีกครั้ง
"นี่มันเรื่องไรกัน....หึ...ได้...รูปแบบไหน....ยังไง กูพร้อมอยู่แล้ว เอาไงมึง" มันผลักผมคืนบ้าง
ผมเห็นมันเดินกะเผลกนิดหน่อย สงสัยคงเจ็บจากการปะทะตอนเล่นบาส
"กูต้องถามมึงมากกว่า...ว่ามึงจะเอาไงอีก...เป็นบ้าไรอีก...ต่างคนต่างอยู่มันก็ดีอยู่แล้วม่ใช่เหรอ...แล้วมึงมาทำอย่างนี้ทำไมอีก...โรคจิตรึไง"
"ไอ้เสกบอกกูหน่อย...กูทำไรผิดอีกแล้วเหรอ.....เกิดไรขึ้นว่ะ...."
"โน่นไง..คำตอบ....กระเป๋าเรียนของจูนโดนรื้อค้นและทำลายข้าวของเกลื่อนพื้นอยู่โน่น" มันมองตามที่เสกชี้ และหันกลับมาทางผม
"แล้วไง..." มันพูดอย่างนี้ของขึ้นเลยครับผม
"แล้วไงเหรอ....สมงอมึงคิดได้แค่นี้เหรอ.."
"งั้นมึงคงคิดว่ากูทำงั้นสิ....ถึงได้มาฟาดหัวฟาดหางเอากับกูอย่างนี้" มันยักไหล่นิดนึงแบบไม่ใส่ใจ
"ถ้าไม่ใช่มึงแล้วใครทำละ..ก็เห็นมีมึงคนเดียวที่จงเกลียดจงชังกู....แกล้งกูมาตลอด..."
"มีซิ....คนที่เกลียดมึงมากกว่ากูยังมี...."
"แต่คงไม่มากไปกว่ามึงหรอก...."
"แล้วที่มายืนชี้หน้าแหกปากด่ากูอยู่นี่มึงมีหลักฐานรึป่าวว่ากูทำ..."
"มี....มีคนเห้นมึงออกมาจากห้อง...พอเค้าเข้ามาในห้อง สภาพมันก็เป็นอย่างนี้แล้ว"
"ใคร?" มันถามเสียงเข้มขึ้นทันที่เลยครับ
"พิมพ์กับเจนเองโจ๊ก.."
.."ดีนะที่เป้นพิมพ์กับเจน ถ้าเป้นคนอื่นโจ๊กคงคิดว่าเป็นการวางแผนสมรู้ร่วมคิดใส่ร้ายโจ๊กแหงๆ"
"อย่ามาเฉไฉ..ยอมรับมาเลยดีกว่ามึง...."
"แล้วถ้ากูไม่ยอมรับล่ะ...มึงจะทำไรกูได้..."
"กูเกลียดคนอย่างมึงที่สุดเลย"
"แล้วคิดเหรอว่าคนอย่างกูจะพิศวาสคนอย่างมึง" สองเข้ามาพอดีเลยครับ
ผมถอนหายใจนิดหนึ่ง พยายามสงบอารมณ์
"ยอมรับมาดีกว่ามึง....แล้วกูจะไม่เอาเรื่อง.."
"คนอย่างมึงจะมีปัญญามาเอาเรื่องคนอย่างกูจริงเหรอ"
"คนอย่างมึงงั้นเหรอ..นั่นสิคนอย่างกุจะมีปัญญาเอาเรื่องคนอย่างมึงได้ยังไง"
"มึงพูดให้ดี...คนอย่างกูเป้นไง"
.."ก็เลวเข้าขั้นไงล่ะ"
"มากไปแล้วนะมึง...." มันผลักไหล่ผมจนเซ
"แล้วที่มึงทำกับกุเค้าเรียกว่าไรเหรอ....รักงั้นเหรอ"
"ฟังนะ...กูไม่ได้ทำ....กุไม่รับอะไรทั้งนั้น....กูมาที่ห้องจริง...แต่กูเดินมาถึงแค่หน้าห้องก็มีคนอื่นเรียกกูจากชั้นสาม กูก็ลงไปเลย ยังไม่ได้เหยียบพื้นห้องเรียนเลย...แล้วกูจะไปรู้เรื่องได้ไง..."
"แก้ตัวได้ดีนิ...ทำบ่อยล่ะซิ"
"ไอ้จูน.." มันขึ้นเสียงใส่ผม
"ทำไม..มึงทำไรกูอีก...เอาสิ..." ผมก็ไม่ยอมหรอกครับ
"มึงนี่งี่เง่าได้ตลอดเลยนะ"
"มึงก็เลวได้ดีนิ"
"จูน...ไปดูก่อนว่าของครบรึเปล่า...มีไรหายไปบ้าง..." เสกเข้ามายื้อไหล่ผมไว้ คงจะพยายามเตือนสติผม
"ขอบใจ"
ผมเดินไปสำรวจข้าวของของตัวเอง
ทุกอย่างอยู่ครบ
ขาดแต่...
"สมุดบันทึกกูหาย..."
"เล่มนี้รึเปล่า..." ผมหันควับทันทีเลยครับ
.."ตูนเจอมันในถังขยะหลังห้อง" ผมน้ำตาแทบไหล สมุดเล่มนี้พ่อกับแม่ซื้อให้เมื่อไม่นานนี่เอง เนื่องในโอกาสที่ผมยอมบวช
อารมณ์ผมตอนนี้ควบคุมยากเหลือเกินครับ
"โอ๊ย..." สองครับ ไม่รู้เดินยังไงถึงไปชนโต๊ะไอ้โจ๊กจนเกือบล้ม แต่ดีที่จับไว้ทัน
แต่เอ๊ะ อะไรหล่นมาจากโต๊ะของมัน
นั่นมัน
มันเศษกระดาษไดอารีของผมนี่นา
ไอ้โจ๊กเห็นอย่างนั้นถึงกับหน้าเหวอไปเลยครับ
ผมก้มลงไปเก็บเศษกระดาษที่หล่นมากองรวมกันไว้
"จูน เราช่วยนะ..."
.."ขอบใจ" สองเจข้ามาช่วยเก็บเครื่องเรียนของผมไปเก็บที่โต๊ะ
ส่วนผมเดินดิ่งไปหามันเลยพร้อมกับกำเศษกระดาษในมือไปด้วย
"มึงยังจะแก้ตัวอีกมั๊ย..."
"ไม่ได้แก้ตัว...แต่กูไม่ได้ทำ..."
"พอใจแล้วใช่มั๊ยมึงที่เห็นกูเสียใจ...นี่ใช่มั๊ยความสุขของมึง..."
.."ฟังกูบ้างสิ..กูไม่ได้ทำ.."
.."ความสุขของมึงคือการที่เห็นคนอื่นเสียใจใช่มั๊ย.."
".........." มันได้แต่ส่วยหัวไปมา
"มึงทำไปเพื่ออะไร...เพื่อความสะใจ..ขาดความอบอุ่นรึไง...ถึงได้เรียกร้องความสนใจจากคนอื่นเค้าด้วยวิธีแบบนี้..."
"ไอ้จูน!....."
.."ทำไม....มึงจะต่อยกูเหรอ เอาเลย..ความสุขมึงนิเห็นกูเจ็บ เห็นกูเสียใจ..."
"ได้...กูโคตรสะใจเลยที่เห็นมึงเป็นอย่างนี้..คราวหน้ากูจะทำให้มึงแทบกระอักเลือดต่อหน้ากู....จำไว้" พอมันยอมรับเข้าจริงๆ ส่วนลึกผมก็ไม่อยากจะเชื่อว่ามันทำจริง แต่ผมก้คือผม
"ยอมรับแล้วใช่มั๊ย"
"ก็มึงอยากได้ยินประโยคนี้จากปากูไม่ใช่เหรอ"
"มึงทำไปเพื่ออะไร...กูถามว่ามึงทำไปเพื่ออะไร"
"ก็ถ้ากูบอกว่ากูไม่ได้ทำ....มึงก็ไม่เชื่อกู..."
"มึงไม่ได้ทำ แล้วทำไมเศษกระดาษไดอารีกูไปอยู่ในโต๊ะของมึงได้" ผมรู้สึกว่าผมกำลังขัดแย้งในตัวเองอยู่นะ
"กูไม่ได้ทำ กูไม่รู้เรื่อง...ฟังกูบ้าง เชื่อกูบ้างสิ...มึงจะให้กูทำไง มึงถึงจะเชื่อว่ะ"
"แล้วนี่มันอะไร มันไปอยู่ในโต๊ะมึงได้ยัง " ผมยกเศษกระดาษให้มันดูให้เต็มตา ยัดปากมันได้ ผมทำไปแล้ว
"ก็บอกแล้วไงว่ากูไม่รู้เรื่อง...ฟังภาษาคนไม่ออกรึไง"
.."พลั่ก...." เสกครับ มันเข้ามาขวางผมไว้ก่อนที่ผมจะเข้าไปซ้ำมันอีกหนึ่งหมัด
"เสกปล่อยกู..มึงก็เห็นนิว่ามันแกล้งกูก่อน" เสกมันล็อกเอวผมไว้ครับ
"จูน...มึงฟังนะว่าไอ้โจ๊กมันไม่มีทางทำอย่างนี้แน่นอน...เชื่อกูสิ..."
"ใช่สิ...ก็ไอ้โจ๊กมันเพื่อนมึงนิ"
"บ้ากันไปใหญ่แล้ว......ใช่ ไอ้โจ๊กมันเพื่อนกู แต่มึงก้เพื่อนกูนะเว้ย. " ผมได้ยืนอย่างนั้นถึงกับหยุดนิ่งเลยครับ
"ปล่อยมันเข้าเลยไอ้เสก...คุยกับคนงี่เง่าไม่ยอมฟังใครอย่างมัน คุยไปก็ไม่รู้เรื่องหรอก....มันต้องโดนซะบ้าง" ว่าแล้วมันก็เดินเข้ามาเลยครับ
"ไอ้ปาล์มกันไอ้โจ๊กไว้..."
"เออๆๆ"
"ไอ้ปาล์มปล่อยกูสิว่ะ..."
"ไอ้เสกปล่อย..."
"พวกมึงใจเย็นกันหน่อยสิว่ะ...ค่อยๆพูดกัน เพื่อนกันไม่ใช่เหรอ..."
"ไอ้โจ๊ก...ปกติมึงไม่ใช่คนไร้เหตุผลขนาดนี้ แล้วนี่มึงเป็นเชี่ยไร...." ไอ้เสกด่าให้ครับ
"มึงก็เหมือนกันจูน....มึงไม่รู้รึไงว่าไอ้โจ๊กมันห่วงมึงแค่ไหนที่ผ่านมา" เสกพูดคำนี้ ผมใจหล่นวูบเลยครับ
"จูน...."
"หลีกไปเลยมึงไอ้สอง....มึงไม่เกี่ยว...ทั้งที่จริงเรืองทั้งหมดมึงอาจเกี่ยวข้องด้วยทั้งหมด" สองถอยหลังไปเลยครับ
ทุกคนเงียบสองมันเลยพูดต่อ สองมันปล่อยมือจากผม ไอ้ปาล์มก็เหมือนกัน ปล่อยไอ้โจ๊กแล้ว
"เพื่อนกันนะโว้ย....ทำไมไม่คุยกันดีดี...เรื่องแค่นี้เอง....กูรับประกันได้ว่าไอ้โจ๊กไม่ได้ทำ....ส่วนมึงจูน...กลับไปคิดดีดีที่ผ่านมาใครที่คอยช่วยเหลือมึงตลอด...."
"พูดได้ดีนินายเสก..."
.."ครูพัฒน์" ทุกคนดูจะพร้อมใจกันเรียก
"ใช่....มีเรื่องกันอีกแล้วเหรอ"
"........."
"เงียบกันทำไม....กล้าทำกล้ารับหน่อยสิ ลูกผู้ชายกันทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ....ยืดอกรับเลย"
"ป่าวครูพัฒน์....เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย..." มึงจะแก้ตัวทำไม
"ไม่หน่อยมั้งโจ๊กปากนายถึงกับเลือดกลบเลยนะ..."
"สงสัยเลือดกำเดามั้งครับครู"
.."อ๋อ...เดี๋ยวนี้เลือดกำเดามันไหลกันทีปากกันแล้วเหรอ....ครูคงเกิดเร็วไปจริงๆ"
"เลือดกำเดามมันก้มีวิวัฒนาการของมันนะครับ"
.."เลิกเล่นได้แล้วนายโจ๊ก...ตกลงเกิดไรขึ้นเจน"
"กระเป๋าจูนโดนรื้อค้นและเขวี้ยงกระจายเต็มห้อง ไดอารีถูกทำลายค่ะ....จูนก็เลยคิดว่าโจ๊กเป็นคนทำ"
หัวหน้าห้องมเล่าซะละเอียดยิบเลยครับ เห็นอนาคตของเจนรางๆ
"นายทำรึเปล่าโจ๊ก" ครูพัฒน์หันไปถามมัน
"ถ้าผมจะทำ ผมไม่ทำแค่นี้แน่"
"ตอบไม่เคยตรงคำถามเลยนะ...แล้วจูนมีหลักฐานรึป่าวมันโจ๊กเค้าทำ"
"ไม่มีครับ"
"แต่โจ๊กเค้ามีทั้งพยานและหลักฐานว่านายไปทำร้ายเค้าก่อน..."
"ช่างมันเหอะครู....ดีเหมือนกัน...ผมจะได้พูดน้องลง...เพื่อนๆจะได้มีสมาธิในการเรียนเพิ่มขึ้น..."
"สรุปนายไม่เอาเรื่องนายจูนใช่มั๊ย"
"ตามงั้นครับ"
"ส่วนจูน...มีหลักฐานเมื่อไรก้ค่อยมาบอกครูอีกครั้งล่ะกัน รับรองครูให้ความเป้นธรรมกับทุกคนแน่นอน"
"ก็เศษกระดาษไดอารีของนายไงจูน...ที่อยู่ในโต๊ะ....โต๊ะ....โจ๊ก..."
จู่ๆสองก็โพล่งขึ้นมาครับ....ใช่...ผมลืมไปได้ไง....แต่ผมยังไม่ทันจะพูดไร ครูพัฒน์ก็ขัดซะก่อน
"เศษกระดาษอะไร" ทุกคนเงียบ ผมเองก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ถึงไมยอมพูดไรบ้างเลย อาจจะพูดมาเยอะแล้วก็ได้ เงียบซะบ้างก็ดี
แต่สองกลับพูดซะเอง
"คือเศษกระดาษไดอารีของจูนที่ถูกฉีกอะครับ....มันไปอยู่ในโต๊ะของ....ของ....โจ๊ก..."
"งั้นเหรอ....นายว่าไงโจ๊ก...มีไรจะพูดมั๊ย.."
"ลมมันพัดเข้าไปมั้ง...ไม่ได้ทำเลยไม่รู้ว่ามันเข้าไปอยู่ได้ยังไง...." ดูมันตอบครับ ผมเริ่มอารมณ์เหวี่ยงอีกครั้ง
"มันเป็นหลักฐานได้ไม่ใช่เหรอครับครูพัฒน์...." ผมสนับสนุนสอง เพราะหมั่นไส้มันครับ
"ใช่ๆๆ....คือ" สองกำลังจะพูดไรต่อ..แต่เสกขัดซะก่อน
"ไม่ใช่เรื่องของมึงไอ้สอง...หุบปาก..."
สองเงียบจริงๆด้วยครับ
"จูนฟังครูนะ....คิดดีดีล่ะกัน...จะมีโจรที่ไหนที่จะเก็บหลักฐานของกลางไว้ที่ตัวเองเพื่อที่จะได้สืบสาวราวเรื่องมาที่ตัวเองได้...จริงมั๊ย" มันหัวเราะคิกๆเลยครับ
"ก็โจรโง่ๆไงครับครู..."
"อ้าว โดนอีก...เป้นโจรยังไม่หนำใจ...แถมโง่อีก...ต่อไปไรล่ะ....ฆาตกรโรคจิตเป็นไง..."
ดูมันครับ มันไม่สำนึกเลย
"หลักฐานแค่นี้ไม่พอหรอกจูน....มีเพิ่มเมื่อไรบอกครู...ครูไม่ปล่อนยไปหรอก..."
"ครับ'
"อ้อ...อย่าลืมพาโจรโง่ของนายไปทำแผลที่ห้องพยาบาลด้วย...."
"ไม่....ก้ได้ครับ......" ก็ครูเล่นทำหน้าดุใส่
"ดีมาก....เจนทำดีมากมีเรื่องไรไปบอกครูได้เลย"
"ค่ะ"
"ครูเข็มมาแล้ว..." ไอ้เวยืยังคงทำหน้าที่ต้นทางได้ดีเยี่ยม
"ครูเข็มครับ....." ผมกำลังจะพูกแต่ โดนขัดซะก่อน
"ไปเถอะ....ครูพัฒน์บอกครูไว้แล้ว."
"ขอบคุณครับ.."
ผมพามันมาที่ห้องพยาบาลตามคำสั่งครูพัฒน์
ทั้งมันทั้งผมไม่มีใครพูดกัน
อีกแล้ว ครูพยาบาลไม่อยู่อีกแล้ว
จะจ้างมาทำไม ไล่ออกให้หมด เริ่มพาลครับ
ผมรีบทำจะได้รีบไปจากตรงนี้ซะที
ไม่อยากเห็นหน้ามัน และคาดว่ามันเองก็คงไม่อยากเห็นหน้าผมซักเท่าไหร่เหมือนกัน
ผมชุบสำลีกับแอลกอฮอล์เตรียมล้างแผลให้มัน
ผมกำลังจะเช็ดแผลให้มันแล้ว
แต่....
มันแย่งไปจากมือผมเฉยเลยครับ
"อย่ามาเจ๋อ กูจัดการเอง."
"ดี....กุก็ไม่อยากยุ่งหรอก." ผมวางทุกอย่างลงบนโต๊ะดังโครม แล้วเดินออกมาหน้าห้องรอมัน
ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...
เสียงใครวิ่งมา
ผมหันไปมอง
อ้อยนั่นเอง
"โจ๊กล่ะค่ะพี่จูน" ผมหันไปมองในห้อง แล้วหันกลับมาที่เธอ
เธอก็เดินเข้าไปพร้อมๆกับมองผมด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
ซักครู่ทั้งคู่ก็ออกมา
อ้อยเข้าไปทำแผลให้มันเสร็จสรรรพ
เห็นเป้นรอยช้ำม่วงหราบนหน้าใสของมัน ดี สมควร
อ้อยเดินดุ่มมาทางผม
แต่โดนโจ๊กความข้อมือไว้ก่อน
"อ้อยไปเรียนก่อนเหอะ..โจ๊กไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณค่ะ"
"แต่อ้อยมีเรื่องจะคุยกับพี่..."
.."ไปเรียนนะค่ะ"
"ค่ะ...แล้วเจอกันตอนเย็นนะค่ะโจ๊ก..."
เย็นนี้ผมกลับบ้านพร้อมกับแจน...หลังจากที่ไม่ได้กลับมาด้วยกันหลายวันแล้ว
"ได้ข่าวว่าวันนี้มีเรื่องกับพี่โจ๊กอีกแล้วเหรอ.."
"ข่าวเร็วดีนิ"
"ตกลงข่าวที่บอกว่าจูนกับพี่โจ๊กเป็นไรกัน....ตกลงมันยังไงกันแน่.."
"มันก็ไม่เป็นไง....โดนเพื่อนแกล้ง..และอยากแกล้งเพื่อน...."
.."เอาเป็นว่าข่าวนี้แจนไม่ติดใจ.....แล้วเรื่องวันนี้ล่ะ มันเป็นไงมาไง"
"แจนได้ยินมาว่ายังไงบ้างล่ะ".
"มันไม่สำคัญหรอกว่าแจนจะได้ยินมาว่ายังไง....มันสำคัญที่ว่าจูนคิดยังไงต่างหาก..."
...."คิดยังไง..อะไร..."
"แจนไม่ได้เข้าข้างใคร....แจนพูดอย่างที่แจนคิด อย่างที่แจนเห็น....ก่อนเกิดเรื่อง...แจนอยู่กับอ้อยกับพี่โจ๊กที่ห้องพยาบาล...พี่โจ๊กไปนวดขา...ซึ่งมันก็เป็นเวลาที่นานพอสมควร...แล้วพี่โจ๊กก็ขึ้นไปที่ห้องเรียน....แล้วมันก็เกิดเรื่องขึ้นมา...." ผมรู้สึกใจหายไปนิดหนึ่ง แต่ผมรู้สึกว่าใจผมกำลังยิ้ม
"แจนกำลังจะบอกอะไรเรา..."
"แจนเชื่อนะว่า....ลึกๆแล้วจูนก็ยังเชื่ออยู่ว่าพี่โจ๊กไม่ได้ทำ....เพราะไม่งั้นจูนก็คงไม่ฟังที่แจนพูดจนจบ โดยไม่ขัดขึ้นมาซะก่อน....ใช่มั๊ย"
"เปลี่ยนเรื่องหอะ.....เราไม่อยากพูดถึงมันอีก.."
"จูน....คิดดูดีดีนะ....ที่ผ่านมา...พี่โจ๊กแกล้งนายจริงเหรอ...." แจนพูดเหมือนกับเสกเลยครับ
"แจนพูดเรื่องนี้ทำไม"
.."แจนคิดว่าพี่โจ๊กสามารถเป็นเพื่อนที่ดีมากคนหนึ่ง...แจนแค่ไม่อยากให้จูนต้องเสียเพื่อนดีดีอย่างพี่โจ๊กไปเท่านั้นเอง"
"มันสายไปแล้ว"
"ไม่หรอก..แค่จูนยอมเปิดใจให้กว้าง....อย่าอคติกับสิ่งที่แล้วๆมา...แล้วจูนจะพบว่าพี่โจ๊กเป็นเพื่อนที่น่าคบมากๆคนหนึ่ง....จนจูนอาจคาดไม่ถึงเชียวล่ะ..."
"อืม..."
-
เกลียดสองวะ
-
ความโกรธมาสติปัญญาหายหมด เฮ้อโจรโง่ๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สองแม่งตัวเลวแน่ๆ อ่ะ
มีอะไรเป็นเบื้องหลังกันแต่
สองมันคิดอะไรอยู่
ตอนนี้ก็เริ่มเห็ดชัดขึ้นทุกทีว่าเรื่องดูน่าจะมาจากสอง
ถ้าจูน ไม่ได้โกรธ และอคติจนบังตา
ก็น่าจะเห็นความผิดปกติได้
คนอย่างเสก ที่ดูมีเหตุผลมาตลอด ยังอารมณ์ขึ้นกับสองง่ายๆ เลย
มันต้องมีอะไรแน่ๆ
-
:fire: :fire: :fire:
:angry2: :angry2:
อยากเอาสองหมกส้วมมมมมม ต้องเป็นสองแน่ๆเลย
มาต่อเร็วๆนะค้าฟฟฟ รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่างใจจดจ่อ อิอิ
-
ทำไมไม่บอกที่มาที่ไปเรื่องเชี่ยๆ ของไอโจ๊กกะไอสองบ้าง
แล้วอย่างนี้จูนมันจะรุ้ได้ไงอ่ะ มันมีอะไรที่เลวร้ายมากมายเลยหรอ
ผมว่า โจ๊กกับเสกรุ้นะว่าใครทำแล้วทำไมไม่จัดการอะไรเลยละ
ปล่อยให้จูนเปนเครื่องมือแบบโง่ๆ อย่างนี้ไปถึงไหนว่ะ ไหนบอกเพื่อนกัน _วย
-
อยากรู้ว่าสองเป็นไรมากมาย เฮ้ออออ
จูนรีบๆคิดได้เร็วๆนะ
-
โอ้โห สองเลวได้หน้าด้านมาก
จูนเเบบ โง่ได้อีก ส่วนโจ้ก พระเอกไปไหนครับพี่
-
แรงทั้งคู่ ชอบนะ
-
ประจำเลยเรื่องนี้ นายเอกขี้วีนซะ :m16:
รักไรต์เตอร์ครับ o13
:กอด1: ทีนึง
-
:m16: สอง...อีกแล้วหรอ ??
ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ทำไมจูนไม่ฟังโจ๊กบ้างเลย :angry2:
แต่ถึงอย่างงั้นก็เหอะ เพราะลึกๆในใจจูนก็คิดว่าโจ๊กไม่ได้ทำอยู่ดี :impress2:
ขอบคุณครับและเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะครับ :pig4:
-
...สองนี่รักโจ๊กแบบหัวปักหัวปำเลย เพื่อนๆๆคงรู้กันหมดแต่ไม่มีใครกล้าเล่าให้จูนฟัง
...ทำทุกอย่างเพื่อให้จูน เกลียดโจ๊กมากๆ แต่คนถูกอย่างโจ๊กมันก็ยังมีคนที่ช่วยเป็นพยานในการไม่ได้ทำผิด
...อยู่บ้างแหละถ้าครูไม่เข้ามาก่อนอะไรจะเกิดน้องจูน..ชกกันเหรอ โจ๊กมันกล้าทำเหร๊อ..ฝากถามด้วยนะ
...โจ๊กมันเจ็บแล้วยังมีอารมณ์ขันอีกเนอะเรื่องเล่าเรื่องนี้มีอะไรที่ลึกลับ น่าค้นหา
...สำหรับพวกอยากรู้เรื่องของชาวบ้านอย่างพี่อีกเยอะนะ ยังไงก็รีบๆมาต่อล่ะ +1 ให้ที่มาแบบยาวๆๆ :laugh:
-
ชอบโจ๊ก เกลียดดดดดดดสอง เกลียดมากกก อยากตบให้ตาย
-
:a5:เข้าใจจูนนะครับ ในเวลาแบบนั้น ใครๆก็ต้องคิดก่อนละว่าคนที่ไม่ชอบเราก็ต้องแกล้ง คนที่แกล้งเราบ่อยที่สุด มากทึ่สุด ก็ต้องเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุด รีบหาข้อแก้ตัวเร็วๆนะโจ๊ก เราจะเป็นกำลังใจให้ ส่วนสองอย่ารู้มากๆทำไมทำแบบนี้ มันต้องมีไรกับโจ๊กแน่เลยอ่ะ รีบมาต่อเร็วๆนะครับ
:z3: ไม่อยากจะลงแดงตายคราบบ :z3:
-
ผมนอนไม่หลับ...
นอนคิดเรื่องที่คุยกับแจนเมื่อตอนเย็น
ไม่เป็นไรพรุ่งนี้วันเสาร์....ตื่นสายได้
ผมก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าทำไมต้องมาคิดเรื่องนี้ด้วย
ทั้งที่ป่านนี้ไอ้ตัวก่อเรื่องอาจจะไม่สนใจไรเลยด้วยซ้ำ
ผมลงไปห้องดูทีวี.....เห็นพ่อกับแม่ยังไม่นอนเหมือนกัน...
รักกันจริงพ่อแม่ผมเนี่ยะ
"เป็นไรลูกเดินหน้ายู่มาเชียว...."
"มีปัญหากับเพื่อนนิดหน่อยครับแม่...."
"ไม่หน่อยมั้งลูก.....หน้าเครียดเชียว" นี่ผมคิดมากเรื่องมันขนาดนี้เลยเหรอ...ท่าจะบ้าไปแล้วเรา
"ลูกผู้ชายก็อย่างนี้แหละลูก...กระทบกระทั่งกันบ้างมันเป็นเรื่องธรรมดา ถือซะว่าเป็นสีสันของชีวิต"
"เอ๊ะ...พ่อนี่ยังไง....สอนให้ลูกใช้ความรุนแรงตัดสินปัญหารึไง" แม่ตีแขนพ่อเบาๆ
"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อยแม่....บางครั้งลูกผู้ชายเราก็สร้างมิตรภาพกันด้วยกำปั้น...."
"จริงเหรอครับพ่อ.."
"อย่าไปฟังพ่อเค้าลูก....."
"นี่คุณ...ลูกเราเค้าโตแล้วนะ อีกอย่างเค้าก็เป็นผู้ชายด้วย...เรื่องชกต่อยหรือมีปัญหากับเพื่อนฝูงมันเป็นเรื่องธรรมดา...แล้วนี่มีไรอยากเล่าให้พ่อกับแม่ฟังบ้างล่ะ " ที่บ้านผมจะเป็นอย่างนี้ประจำครับ ถ้าลูกมีปัญหา พ่อกับแม่จะถามเสมอว่ามีอะไรอยากเล่าให้ฟังมั๊ย...ฟังแล้วรู้สึกดีมากครับ
"คือ........คนที่คอยแกล้งเรา จำเป็นมั๊ยครับว่าเค้า คือคนที่เกลียดเรา..." พ่อกับแม่มองหน้าผมอย่างงงๆ...ผมก็งงครับ ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี.....อ่ะ อธิบายอีกครั้ง
"อย่างนี้นะครับ....ถ้าสมมุติมีคนๆหนึ่งแกล้งเราบ่อยถึงบ่อยมาก....จำเป็นมั๊ยครับว่าคนๆนั้นเกลียดเรามากเช่นกัน" ผมพยายามอธิบายช้าๆเพื่อให้พ่อกับแม่เข้าใจ
"อืม....ไม่เสมอไปหรอกลูก...คนบางคนอาจจะแสดงความรู้สึกไม่เก่ง เลยต้องหาทางออกอย่างอื่นเพื่อแสดงความรู้สึกดีดีของตัวเอง เช่น การแกล้งเป็นต้น...ก็เหมือนสมัยพ่อจีบแม่เค้าใหม่ๆ....พ่อก็ไม่รู้จะทำไงถึงจะได้คุยกะเขา...พ่อก็เลยชอบชวนแม่เค้าทะเลาะเพื่อจะได้มีเรื่องมาคุยกัน..."
"ใช่จ๊ะลูก...คนบางคนแกล้ง....เพราะอยากจะเรียกร้องความสนใจจากอีกฝ่ายก็ได้นะ"
"แต่พ่อว่าคนที่ถูกแกล้งน่าจะรับรู้ได้นะว่าคนๆนั้นแกล้งเราเล่นๆหรือแกล้งจริงๆ....ตอนนั้นแม่รู้รึเปล่าว่าพ่อจะจีบ..."
"อืมอืม.....แปลกใจมากกว่า ทำไมผู้ชายคนนี้ชวนเราทะเลาะบ่อยจัง ทั้งที่กับคนอื่นออกจะพูดเพราะ...สุภาพ..."
"เพราะพ่อเขินไง....ไม่รู้จะแสดงออกยังไง..."
"พ่อนี่....ลูกมาขอคำปรึกษาไม่ใช่มาฟังเรื่องรักของเรานะค่ะ" แต่ผมรู้ว่าแม่กำลังเขิน
"ไม่หรอกครับแม่...ผมรู้ว่าพ่อรักแม่มากแค่ไหน" ผมยิ้มแม่ล้อๆ
"ขอบใจมากลูก....แล้วเรื่องไงต่อล่ะ..."
"แล้วจำเป็นมั๊ยครับ....คนที่แกล้งเราบ่อยๆ คนๆนั้นจะต้องเป็นคนที่นิสัยไม่ดี.."
"แม่ว่าไง....สำหรับพ่อ..พ่อว่าไม่เสมอไปนะ....ก็เหมือนที่พ่อกับแม่บอกว่าเค้าอาจจะแค่อยากให้เราสนใจเค้า...แต่ไม่รู้จะทำไง...เลยแกล้งซะเลย"
"ลูกต้องดูว่าเค้าแกล้งยังไง....แกล้งแค่ไหน....ถึงกับเดือดเนื้อร้อนใจ มีใครได้รับความเสียหายบ้าง....ถ้าลูกแค่รู้สึกว่า...เอ้อ รำคาญ...เลิกแกล้งได้มั๊ย....โมโห....โกรธ...อยากเอาคืน...นั่นแสดงว่า...เค้าแกล้ง เพราะเค้าอยากรู้จักลูกให้มากขึ้น...เหมือนที่พ่อเคยแกล้งแม่ไง..."
"แม่ครับ...แล้วถ้าคนๆนั้นบอกว่า ไม่ เราจะเชื่อเค้าได้มั๊ยครับ"
"อันนี้ลูกต้องถามตัวองก่อนเลย....ว่าลูกอ่ะ...เชื่อใจเพื่อนคนนั้นรึเปล่า...เชื่อใจแค่ไหน...คนบางคนแกล้งกันไม่จำเป็นต้องเกลียดกันนิลูก"
"พ่อครับ....แล้วถ้าคนที่แกล้งเรามาตลอด...แต่มาวันหนึ่งเค้ามาบอกผมว่า.....เรื่องนี้เค้าไม่ได้ทำ....แล้วผมก็เชื่อเค้า...พ่อว่าผมเสียสติป่าวครับ.."
"ไม่หรอกลูก....นั่นแหละคือความเชื่อใจ...สิ่งที่จะรักษามิตรภาพไว้ตลอดไป"
"ผมได้คำตอบแล้วครับ....ขอบคุณมากครับพ่อแม่...ผมรักพ่อกับแม่ที่สุดในโลกเลย..."
ผมขึ้นมาบนห้องนอนอีกครั้ง
แจนพูดถูกทุกอย่าง พ่อกับแม่ก็ด้วย
ลึกๆแล้วผมก็เชื่อว่าโจ๊กมันไม่ได้ทำ เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าใครทำ และทำไปเพื่ออะไร
แต่ก็ช่างเหอะ...ใครที่ทำ สักวันเค้าคงได้รับผลกรรมของเค้าเองแหละ
แต่ตอนนี้...กรรมของผมคือ....จะไปพูดกับไอ้โจ๊กยังไงดี
วันเสาร์ผมไปที่สวนแต่ก็ไม่เจอมัน
วันอาทิตย์ก็ไปอีก แต่ก็ยังไม่เจอมันเหมือนเดิม
สงสัยคงต้องไปเคลียร์กันที่โรงเรียนซะแล้ว
เช้าวันจันทร์ผมมาโรงเรียนเช้ากว่าปกตินิดหน่อย
โห...มันเองก็มาเช้าเหมือนกัน หลังผมนิดเดียวเอง
ผมกำลังจะอ้าปากตะโกนเรียกมัน แต่มันกลับเดินเข้าโรงเรียนซะก่อน เป็นงั้นไป
ช่วงเช้าผมไม่มีเวลาคุยกับมัน
แต่ผมว่าจริงๆมันเลี่ยงที่จะคุยกับผมมากกว่า
มันได้แต่นั่งเงียบ
ไม่ยิ้ม
ไม่หัวเราะ
ไม่มองผมเลยด้วยซ้ำ
จะงอนไรกันนักกันหนาว่ะ
"โจ๊ก...กู" ผมเห็นโอกาสเหมาะเลยกะจะคุยกับมัน
"จูน...." โธ่เว้ย....มันเดินไปโน่นแล้ว...มึงจะมาเรียกกูตอนนี้ทำไม
"ว่าไงสอง" ผมหันไปยิ้มแห้งๆเหี่ยวๆให้
"เรารู้เรื่องของนายกับโจ๊กหมดแล้ว...ทำไมนายไม่บอกเราตั้งแต่ตอนแรกว่าเรื่องทั้งหมดมาจากครูพัฒน์"
"นายรู้แล้วเหรอ แล้วรู้ได้ไง" ผมอายเลยครับ ก็เคยโกหกคำโตเกี่ยวกับเรื่องนี้
"เราได้ยินครูพัฒน์คุยกับอ้อยเรื่องนี้โดยบังเอิญ...ประมาณว่า....อ้อยไปขอร้องครูพัฒน์ให้เลิกลงโทษพวกนายด้วยวิธีแบบนี้...แต่ครูพัฒน์ดูท่าจะไม่ยอม"
"อืม..เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้แหละ"
"สรุป....นายกับโจ๊กไม่ได้มีไรกัน......ไม่ได้ชอบกัน ...ไม่ได้คบกัน..แค่ถูกลงโทษด้วยกันใช่มั๊ย"
"แน่นอนที่สุด"
"งั้นก็ดีแล้ว..."
"ว่าไงนะ"
"เราไปห้องสมุดก่อนนะ"
สรุปวันนี้ทั้งวัน ผมก็ยังไม่ได้เคลียร์กับมันอยู่ดี...เอาวะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่
-
วันนี้เป็นไงเป็นกัน
ผมจะต้องคุยกับมันให้รู้เรื่อง
อย่งเลวร้ายที่สุด....ก็ยืนให้มันต่อยซักหมัดสองหมัด
คิดไปคิดมา นี่ผมยอมมันเยอะเกินไปรึเปล่าแต่ไม่หรอก เพราะผมทำกับมันน้อยซะเมื่อไรล่ะ
ผมมายืนรอมันที่กำแพงที่เดิม
8 โมงแล้วยังไม่มา
แปดโมงสิบ
มันมาโน่นแล้วครับ
"อะ...ไอ้.." ผมยังเรียกชื่อมันไม่จบเลยครับ มันก็ปีนกำแพงไปแล้ว..กูเกลียดมึง
ด้วยความรีบ
ทำให้ผมตกจากกำแพง
"โอ๊ย!...." มันหยุดหันมามองนิดหนึ่ง แล้วตั้งท่าจะเดินต่อ
"โอ๊ยๆๆๆๆ เจ็บขา....เดินไม่ไหว...ขาจะหักรึเปล่า" ผมไปเอามารยานี่มาจากไหนกันนะ
มันหยุดเดิน และค่อยเดินมาทางผม
ห่วงกูอะสิ
มันยื่นมือให้ผมจับ แต่ยังไม่ยอมพูด
ผมนั่งนิ่ง ไม่ยอมยื่นมือให้มัน
แล้วจู่ๆ มันก็นั่งลงและหิ้วปีกผมไปหน้าตาเฉย โดยไม่ยอมพูดซักคำ
เข้ามาในห้องปุ๊บ....ครูก็สั่งงานทันทีเลยครับ
เพราะคาบนี้ครูติดประชุมกัน สวรรค์ชัดๆ
ทำไรกันละครับทีนี้.....ตั้งวง
"ไอ้เสกเอาภาษาอังกฤษมาลอกหน่อย กูไม่เข้าใจ.."
"เสียใจว่ะโจ๊ก....กูก็ทำไม่ถูกเหมือนกัน. "ที่พวกมันตั้งหน้าตั้งตากันทำ ไม่ใช่ขยันไรกันหรอก แต่นี่มันเป็นการบ้านของคาบต่อไปที่ยังทำกันไม่เสร็จ ซึ่งครูสอนโหดมาก
ฮ่าๆๆๆๆๆแต่ผมทำมาเสร็จแล้ว
"ขนาดมึงยังทำไม่ได้ แล้วจะมีหน้าไหนในห้องทำได้ว่ะ"
"จูน...มึงเก่งอังกฤษเหมือนกันนิ เสร็จยังว่ะ" ไอ้ปาล์มมันหันมาถามผมครับ
"อืม..เสร็จแล้ว" ผมเห็นมันมองมาทางผมแวบหนึ่ง ผมหยิบสมุดการบ้านที่เสร็จแล้วไปวางบนโต๊ะมัน...มันหันมามองผมอีกแล้ว...แต่
"ยายแม่มด...การบ้านอังกฤษเสร็จยัง...เอามาลอกหน่อย" หน้าผมชาไปเลยครับ...สมุดผมวางอยู่ตรงหน้ามัน แต่มันกลับไปขอลอกจากพิมพ์ ดูมันทำครับ
"นายโจ๊กบ้า...ชั้นชื่อไรนายยังจำไม่ได้...ไม่ให้ลอกแล้ว...." เธอแหวกลับมา
"โอ๋ๆๆ...พิมพ์คนสวย...คนเก่ง...ผมขอลอกการบ้านหน่อยนะคร้าบ"
"มึงจะไปลอกของยายแม่มดทำไม ของจูนมันก็มี" ไอ้เสกมันหันมาพูดกับไอ้โจ๊กเบาๆคงกลับฤทธิ์พิมพ์
"พอใจ"
"เอาไป...." แล้วมันก็เดินไปหยิบที่โต๊ะของพิมพ์...มาลอกที่โต๊ะ
ส่วนของผมเสกกับปาล์มกำลังตั้งใจลอกอยู่
"แม่มด...ไม่เข้าใจตรงนี้...มาอธิบายหน่อย"
"เรื่องมากจริง นายนี่" แต่เธอก็ยอมเดินมาครับ
พิมพ์อธิบายให้มันฟัง มันก็ฟังนะ
"ดูๆไป แม่มดเรานี่ก็น่ารักดีเหมือนกัน"
"บ้า...." พิมพ์หน้าแดงเลยครับ
"แต่นั้นแหละเสียดายที่ไม่ได้เป็นมนุษย์"
"บ้า...ปากแมว...ป้าเสีย...ไอ้โจ๊กบ้า...." แล้วเธอก็เดินปึงปังกลับไปเลยครับ
แต่ไอ้บ้านี่กลับนั่งหัวเราะที่ได้แกล้งคนอื่น
"โอ๋ๆๆๆ...แม่มด เอ๊ย พิมพ์ เราล้อเล่น....พิมพ์อ่ะน่ารัก มีน้ำใจซะขนาดนี้..." มันพูดพลางเดินเอาสมุดไปคืนที่โต๊ะพิมพ์
"กลับไปเลย....ชอบแกล้งคนดีนัก"
ไอ้บ้านี่ก็เดินหัวเราะกลับมาอีก
"ไอ้โจ๊ก...เดี๋ยวยายแม่มดก็คิดมากหรอกมึง..." ไอ้เสกแซว
"ไม่หรอก....กูก็ชอบแกล้งคนอื่นเค้าไปทั่ว ใครๆก็รู้..." มึงประชดกูใช่มั๊ย
ลอกการบ้านเสร็จ
งานเสร็จ
ว่างครับ
เพราะคาบต่อไปครูก็ติดประชุม
"ไอ้เสก มึงกับเจนไปถึงไหนกันแล้ว"
"ไอ้โจ๊ก มึงกลัวคนอื่นไม่รู้กันรึไง...ทำไมมึงไม่ไปประกาศที่ห้องประชาสัมพันธ์ของโรงเรียนซะเลยล่ะ...จะได้รู้กันทั้งโรงเรียนเลย"
"เอามั๊ย เดี๋ยวกูจัดให้"
"กูประชด....ไอ้ปาล์ม"
"ออ...เหรอ"
"ก็มึงอ่ะป๊อดอยู่แบบนี้....แล้วเมื่อไหร่ผู้หญิงเค้าจะรู้ล่ะ"
"ก็กูมันไม่ได้หล่อ...เปอเฟ็ค...เลือกได้อย่างมึงนิ...ที่จะได้เดินไปบอกว่าชอบใครต่อใคร"
"ระวังนะมึง...น่ารักอย่างเจนนี่...เดี๋ยวจะมีคนซิวนะโว้ย..."
"ขอบใจที่เตือน..แต่คู่กันแล้ว ไม่แคล้วกันหรอกว่ะ"
"จูน...ทำไมเงียบ...ไม่สบายเหรอ..." ไอ้ปาล์มมันหันมาถาม ทำให้อีกสองคนหันมามองด้วย
"ก็ไม่รู้จะพูดไรนิ... " แล้วทุกคนก็เงียบครับ
ผมคงทำให้บรรยากาศเสียไปใช่มั๊ย
"ขออภัยครูผู้สอนและนักเรียนทุกท่านค่ะ....ขอพบนาย....และนาย........ที่ห้องปกครองตอนนี้เลยค่ะ" เสียงประชาสัมพันธ์ของโรงเรียน แต่เอ๊ะนั่นมันชื่อผมกับชื่อไอ้โจ๊กนิ
ผมกับหันมามองหน้ากันโดยบังเอิญ
"ไปซิพวกมึง...เดี๋ยวครูพัฒน์ก็ได้มาตามถึงห้องหรอก"
"คราวนี้กูไม่ได้ก่อเรื่อง" แล้วมันก็ลุกไปเลย
ผมยังคงหาโอกาสคุยกับมันไม่ได้อยู่ หรือว่าจริงๆแล้ว ผมกลัว
"ครูพัฒน์เรียกผมมาทำไมครับ...ถ้าจำไม่ผิดผมยังไม่ได้ทำไรผิดเลยนะครับ"
"ครูก็ไม่ได้เรียกพวกนายมาลงโทษนิ..."
"แล้วมีไรครับ"
"คืองี้นะ...ครูมีเรื่องจะรบกวนพวกเธอสองคนหน่อย วันนี้มีการประชุมครูกัน แล้วพอดีแม่บ้านเค้าลาหยุด ครูก็เลยอยากรบกวนให้พวกเธอสองคนช่วยทำเครื่องดื่มไปรับรองหน่อย เพราะมีครูจากต่างโรงเรียนมาด้วย เพราะครูรู้ว่าโจ๊กฝีมือดี....และมีลูกมือดีดีอย่างจูน....ช่วยครูหน่อยได้มั๊ย "
"ถ้าผมบอกว่าไม่ได้ล่ะครับ"
"ครูรู้ว่านายไม่ใจดำขนาดนั้นหรอก ใช่มั๊ย"
"น้ำจำพวกไหนล่ะครับ น้ำผลไม้ น้ำหวาน ชา หรือ กาแฟ"
"จูนคิดว่าไง"
"ฮะ..ห๊า...ว่าไงนะครับ" จู่ๆครูพัฒน์ก็โยนมาที่ผม ตั้งตัวไม่ทันสิครับ เพราะตั้งแต่เข้าห้องมา ผมยังไม่ได้พูดไรเลยซักคำ
"ผมว่าเอาเป็นน้ำผลไม้ดีกว่าครับ...อากาศร้อนๆแบบนี้น่าจะเหมาะกว่า..."
"ดีมาก...ขอบใจมากๆ....ทำเสร็จแล้วเดี๋ยวจะมีนักเรียนไปยกมาเองนะ..."
"ครับ/ครับ" เวทนาตัวเองจริงโว้ย....ทำอะไรก็ไม่เป็น มีหวังไปยืนเกะกะมันแหงๆ
มาถึงห้องคหกรรม
มันจัดการเอาผลไม้จำพวกส้ม แอปเปิ้ล ฝรั่ง แตงโมล้างและจัดใส่กะละมัง
ผมได้แต่ยืนมองเฉยๆ เพราะทำไมไม่ถูก
มันเองก็ไม่ยอมพูดว่าให้ผมช่วยไรบ้าง
แล้วมันก็ลงมือหั่นผลไม้ซึ่งมีประมาณ 3 ตะกร้า เพื่อจะลงเครื่องปั่น
"ให้ช่วยทำไรมั๊ย...บอกกูได้นะ...กูทำไรไม่ถูก" ผมถามมันในที่สุด เพราะดูแล้วมันคนเดียวคงไม่ไหวแน่
ถามไปแล้วก็คิดว่ามันต้องด่ากลับมา หรือไม่ก็เงียบ แต่
"ปอกหรือหั่นผลไม้เป็นรึเปล่า" มันกลับถามนิ่งๆ ถามแบบจริงๆ ไม่ได้ประชด
"จะลองดูล่ะกัน"
"ระวังมือละกัน...มีดมันคม"
"อืม... "จู่ๆมือผมก็เกิดสั่นขึ้นมาครับ ผมไม่ได้คุยกับมันมาเกืบสามอาทิตย์
"มืออย่าสั่น...เดี๋ยวมีดบาด" มันเสียงดุ
"ก็มันสั่นเอง...." ผมตอบเบาๆ
"นี่เค้าจับมีดกันอย่างนี้" แล้วมันก็จับมือผมเพื่อสอนให้ผมจับมีด มือเวรสั่นเข้าไปอีก
"ปล่อย...จับเป็นแล้ว"
"ระวังๆหน่อยล่ะกัน"
มันวางมือจากตรงนี้แล้วหันไปปั่นน้ำแทน
มันทำได้ชำนาญมากครับ
แต่ละแก้วที่ออกมาน่ากินมาก
"ชิมมั๊ย..?" มันถามพลางชูแก้วน้ำแอปเปิ้ลให้ผมดู
"อืม..." ผมวางมือจากมีดและผลไม้...กะจะไปถือแก้ว
"......." มันส่วยหัว พลางมองมาที่มือของผมและบอกว่า "มือลื่น...เดี๋ยวทำแก้วแตก"
"งั้นไม่ชิมก็ได้"
"ดื่มอย่างเดียว...ถือแก้วให้..." ผมเผลอยิ้มออกมา แต่มันยังหน้าเฉยอยู่
"อืม" ผมพยักหน้า....มันถือแก้วที่มีหลอดดูดมาจ่อปากผม...ผมสังเกตเห็นว่าแก้วมันสั่นนิดหน่อย
"ดูดสิ..." มันย้ำอีกครั้ง
"........" ผมก้มดูดน้ำผลไม้ที่มันถือแก้วให้...
"เป็นไง ใช้ได้มั๊ย..." มันถามหลังจากที่ดึงแก้วกลับไป
"รสชาติดี ดื่มแล้วรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที" มันไม่ตอบไรกลับมา กลับไปยุ่งกับภารกิจของมันต่อ ไรของมันว่ะ
"มารับน้ำผลไมhไปเสิร์ฟพลางๆค่ะ"
"ยกออกไปได้เลยครับ...."
"ค่ะ"
"หนักนะครับ ระวังหกละ เดี๋ยวเสื้อเปื้อนหมด"
"ขอบคุณค่ะ" น้องผู้หญิงหน้าแดงเลยครับ
หลังจากที่ลอตแรกออกไป
ผมกับมันก็ลงมือทำลอตสองกันต่อ
มันตั้งหน้าตั้งตาทำ ส่วนผมก็เงอะๆงะๆตามประสา
"โอ๊ย.."
"เคร้ง...เป็นไรอ่อน" มันวางมีดลง และแทบจะวิ่งมาที่ผมในทันที
"มีดบาด..นิดเดียว ไม่เป็นไรหรอก"
"ทำไมถึงซุ่มซ่าม ไม่ระวังตัวเองเลยนะมึง....ไหน เอามือมาดูหน่อย" แล้วมันก็คว้ามือผมไปเลยครับ
"ปล่อย นิดเดียวเอง...." ผมพยายามบิดมือให้หลุดจากมัน แต่ไม่สำเร็จ
"อยู่นิ่งๆได้มั๊ย.....นิดเดียวที่ไหน....แผลลึกเชียว...เจ็บมากมั๊ย" เสียงสุดท้ายของมันนุ่มมากครับ
"......" ผมส่ายหัว...มันพาผมไปอ่างล้างมือ ล้างแผลให้ มือมันเบามากครับ
"เจ็บมั๊ย...ถ้าเจ็บก็บอกนะ" มันรีดเลืดออกจากแผลผม
"โอ๊ย...." ผมกระตุกมือนิดหนึ่ง
"ต้องรีดเลือดเสียออก...ไม่งั้นแผลจะหายช้า และช้ำด้วย...ทนหน่อย" แล้วมันก็ลงมืออีกครั้ง
คราวนี้ผมไม่ร้อง เพราะตั้งตัวทัน
"อยากร้องก็ร้องสิ....ไม่ต้องฝืน ก็รู้ว่าเจ็บ" มันหมายถึงร้องโอ๊ยนะครับ
"ไม่เจ็บ....มือมึงเบา"
"ไปใส่ยาที่ห้องพยาบาล...จะได้ทำแผลด้วย"
"ไว้ค่อยไป...ทำงานทางนี้ให้เสร็จก่อน"
"ทนได้แน่นะ..."
"อืม..."
"ถ้าเจ็บก็บอก....อย่ามาร้องไห้ให้ให้ได้ยินล่ะ รำคาญ"
"แค่นี้เดะๆ"
"งั้นนั่งเฉยๆไปล่ะกัน...เดี๋ยวเสร็จจะพาไปทำแผล...อย่าไปเที่ยววิ่งซนที่ไหนล่ะ...เดี๋ยวได้แผลเพิ่มมาอีก"
"กูไม่ใช่เด็กอนุบาล.."
"ออ....เหรอ" ผมเห็นมันยิ้มด้วยครับ
"มึง..."
"ไร" ดูมันขานครับ
"มึงเป็นห่วงทุกคนเลยเหรอ"
"ไม"
"ก็กูเห็นมึงทำบ่อยๆ"
"กูเป็นคนดีมั้ง"
"เหรอ"
แล้วผมก็ปล่อยให้มันทำไปซักพัก....อีกแระ
"มึง..."
"ไร" คงเส้นคงวาจริงๆ
"แล้วมึงว่ากูเป็นคนดีมั๊ย"
"จะไปรู้มึงเหรอ"
"ในสายตามึงอ่ะ"
"ดีนะ.... "
"จริงเหรอ!"
"ถ้าลด...ความเอาแต่ใจ....ดื้อ...ชอบเอาชนะ...หัดฟังคนอื่นซะมั่ง...หัดเชื่อใจคนอื่นบ้าง...ลดความอวดดี.....ลดการขี้บ่น...."
"พอ....พอเลยมึง...."
"ยังมีอีกเยอะ....ไม่อยากฟังแล้วเหรอ"
"พอแล้ว..."
ซักพัก อีกแระ
"มึง..."
"ลดการพูดมากด้วย" ผมทำเป็นไม่สนใจมัน
"กูอดช่วยมึงเลย....คนเดียวไหวแน่นะมึง....แต่จะว่าไปกูก็ช่วยมึงไหวนะ"
"พอเลยๆ...กูไม่ไอยากได้เลือดของมึงมาเป็นส่วนผสม....มึงช่วยชิมก็พอ"
"โอเคครับผม"
จริงๆด้วยครับ
มันให้ผมชิมเกือบทุกแก้วเลย
จนตอนนี้ท้องผมจะแตกอยู่แล้ว
"จะหมดยังมึง"
"ทำไม...อีกแก้วเดียวแล้ว"
"คืนนี้มีหวังกูได้ตื่นมาฉี่ทั้งคืนแน่ๆ....ดื่มไปกี่ลิตรแล้วว่ะกู"
"มึงก็ใส่แพมเพิร์สสิ จะได้ไม่ต้องลุก"
"เป็นคำแนะนำที่เจ๋งมาก....แต่มึงเก็บไว้ใช้เองล่ะกัน ขอบคุณ"
-
สงสัยน้ำผลไม้จะหวานกว่าปกติแล้วมั้ง หายงอนกันแล้วล่ะนิ
-
หง่ะ เมื่อไหร่จะได้กันสักทีเนี่ย รอ ร๊อ รออออออ ต่อไป ( _ ")~
-
มะไหร่คู่นี้จาเปิดใจกันน้า รอวันที่2คนใจตรงกัน >_< รอ ร๊อ รอ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:pig4:
-
:z13: :z13:
-
ง่ะ ผมว่าโจ๊กไม่คิดไรกับสองแหง๋เลยว่ะ เพราะโจ๊กมีนิสัยงี้งัย เลยทำให้สองคิดเลยเถิดเข้าข้างตัวเองไปอ่ะ
พอสองเห็นว่าโจ๊กตัวติด+ดีกับจูน กว่าคนอื่นๆ เลยอิจฉาใช่มะ
รอตอนต่อไป หวังว่าจูนคงจะหนักแน่น ไม่โดนสองเป่าหูอีกนะ
มาไวๆ นะคับ อยากรุ้เต็มทีแล้ว เค้ามีข้อพิพาดไรกันอ่ัะ แต่จำได้ว่าเสกเคยว่าสองหน้าด้านคิดโมเมไปเองเรื่องโจ๊กอ่ะ
สนุกคร้าบบบ
-
โอ้ยยังไม่คืบหน้าเลย ย ย
เกลียดสองมากก๊าก ก ก อยาก :beat: มัน
-
จูนหูเบาอ่ะ
เชื่อสองหมดเลย
ไม่เห็นเชื่อโจ๊กเลย
เป็นโจ๊กก็เสียใจนะเนี่ย
เฮ้อออออออ...
ว่าแต่น้ำปั่นคงหวานน่าดูเลยดิ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
น้ำหวานที่ว่านะ กลูโคสหรอฟรุกโตสหว่า :-[
จะรอดูคร้าบบบบ :laugh:
-
ถือว่าคืบหน้าแล้ว อยากให้ทุกอย่างเคลียร์เร็วๆ
งายนี้ต้องขอบคุณครูพัน์ ผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการ :man1:
-
...โจ๊ก มันมีดีในตัวเยอะอยู่นะนี่
...สองคนนี้ พี่ว่าก็เป็นส่วนเติมเต็มให้กันและกันนะ
...อีกคนไม่เก่งอังกฤษ อีกคนเก่ง
...อีกคนทำกลับข้าวไม่เป็น อีกคนทำเป็น
...อีกคนพูดมาก อีกคนไม่ค่อยพูด
...อีกคนแสนงอน อีกคนนิ่งเงียบ :laugh:
-
น่ารัก :m1:
ชอบ :m3:
อยากอ่านต่อ :m13: ปิ๊งๆๆๆๆ
นะคร๊า :m5:
-
:L2:
:L2:
ขอบคุณสำหรับการติดตามนะครับ
"เอาไป....แก้วนี่สุด้ทายแล้ว...."
"จริงนะ"
"ทำไมต้องทำหน้าดีใจซะขนาดนั้น" ถ้าผมไม่คิดมากไปเอง ผมว่าเหมือนมันจะงอนนะ
"เปล่าซะหน่อย แค่ถามเฉยๆ...."
"งั้นก็ไม่ต้องชิมแล้ว" มันงอนจริงๆด้วย
"เอ๊ย....เอามากูอยากชิม..." ผมคว้มมือมันไว้ครับ
มันก้มมองมือตัวเองที่ผมจับอยู่
ผมรีบปล่อยทันที
ทำไมมันร้อนในอกว่ะ
"ตกลงมือจะชิมใช่มั๊ย"
"อืม" มันส่งแก้วให้ผม แต่พอผมยื่นมือไปรับ มันกลับดึงแก้วกลับซะงั้น....
"เรื่องมาก...ไม่ชิมแล้วก็ได้"
"เปล่า....แต่กูจะป้อน" คราวนี้มันใช้คำว่าป้อนครับ แก้วคงหนักมาก เพราะผมเห็นมือมันสั่น
"อืม...." มันค่อยๆจ่อแก้วมาที่ปากผม ผมค่อยๆดูด จนเงยหน้ามองมัน
"อร่อยมั๊ย"
"อืม" ผมตอบไรมากไม่ได้ เพราะกลัวว่าเสียงที่ออกไปมันจะสั่น
"ทำไมแค่ อืม"
"งั้น อร่อยที่สุดเลยครับผม" มันยิ้มเหมือนเด็กเลยครับทีนี้
"ดีมาก.......เอ๊ย เลือดมึงซึมอีกแล้ว...ไปทำแผลเดี๋ยวนี้"
"แล้วทางนี้ล่ะ"
"หน้าที่เราเสร็จแล้ว ที่เหลือเค้าจัดการกันเองแหละ"
"รอให้เค้ายกให้เสร็จก่อนไม่ได้เหรอ"
"รู้จักห่วงตัวเองก่อนที่จะห่วงคนอื่นบ้าง...."
"แล้วที่มึงทำทุกอย่าง มึงห่วงกูงั้นเหรอ"
".................." มันเงียบไปเลยครับ
"คำถามกูยากเหรอ"
"ไปทำแผลกัน" แล้วมันก็เดินนำหน้าผมไปเลย
คราวนี้ครูห้องพยาบาลอยู่ครับ
สงสัยคงกลัวผมไล่ออก
"เป็นอะไรมาค่ะ...."
"มีดบาดครับ"
"งั้นทางนี้เลยค่ะ...เดี๋ยวครูทำแผลให้"
"ขอบคุณครับ....เดี๋ยวผมทำแผลให้เค้าเองก็ได้ครับ" ผมหันไปมองหน้ามัน
"อะ...ห๊า....อ๋อ ได้ค่ะ งั้นห้องทำแผลด้านนี้ค่ะ..." ครูดูจะงงๆกับคำพูดของมัน อย่าว่าแต่ครูเลยครับ ขนาดผมยังงง
"ขอบคุณครับ/ขอบคุณครับ"
"โจ๊ก?" ผมเรียกมัน ขณะที่มันกำลังเตรียมอุปกรณ์สำหรับการทำแผล
"ไร...." กูเกลียดคำนี้
"ทำไมไม่ให้ครูทำให้ล่ะ"
"ก็มึงบอกว่ากูมือเบา.....ทำแล้วไม่เจ็บ...." มันใส่ใจกับคำพูดของผมขนาดนี้เลยเหรอ
มันพูดพลางนั่งลงตรงข้ามผมเพื่อจัดการทำแผล
"โจ๊ก?" ผมเรียกมันบ่อยเกินไปรึเปล่า
ผมเรียกมันเบาๆ ในขณะที่มันกำลังตั้งใจทำแผลให้ผมอยู่
"ทำไม....รู้สึกผิดเหรอ" ผมไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง.......แต่มันทำให้ผมประหม่าที่จะบอกว่า ขอโทษ
"เปล่าซะหน่อย...ทำไมกูต้องรู้สึกแบบนั้น....ก็ในเมื่อกูไม่เคยทำไรผิด" เป็นไง ผมปากเก่งดีมั๊ยครับ
"ก็ดีแล้ว...." มันเงยหน้ามองผมนิดหนึ่ง แล้วกลับไปสนใจแผลผมต่อ
"ทำไม....มึงถึงคิดว่ากูต้องรู้สึกผิดด้วยล่ะ" ผมถามเสียงเบาๆ
"มั่วเอามั้ง....เอาเสร็จแล้ว....อย่าให้แผลโดนน้ำละ...วันสองวันก็หายสนิทแล้ว"
"ขอบใจ..."
"อืม..." มันหันกลับไปเก็บอุปกรณ์เข้าที่เดิม
"มึง...คือว่า...มึง...มึง" ทำไมพูดไม่ออกว่ะ
"จะมึงอีกนานมะ มีไรก็พูดมา" มันขยับมานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับผมพอดี ซึ่งผมนั่งอยู่บนเตียง...มันเงยมองหน้าผม เพราะผมอยู่สูงกว่ามัน.....ใกล้เกินไปรึเปล่ามึง
"ขยับออกไปหน่อยได้มั๊ย....ไม่ต้องชิดมากขนาดนี้ก็ได้.....กูอึดอัด..."
"............" มันไม่ตอบ แต่กลับจ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้น
"แล้วมานั่งจ้องหน้ากูทำไม" ผมจ้องมันกลับ แต่ไม่นานก็หันหน้าหนี ผมสู้สายตามันไม่ได้หรอกครับ สายตานี้เหมือนกำลังต้องการจะบอกอะไรซักอย่าง
"ก็ไม่ได้มองตั้งหลายวัน....คิดถึง......ดูหน้ามึงไม่ค่อยสดชื่นเลย...เป็นไรรึเปล่า" มันไม่สนใจที่ผมให้มันขยับออกห่าง....ตามใจ
"ไม่ได้เป็นไร...."
"นอนดึกเหรอ..." ผมนอนดึกแทบทุกคืนตั้งแต่มีปัญหากับมัน
"อืม..."
"ทำไม"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"ทานข้าวทุกมื้อรึเปล่า"
"อืม"
ผมก้มหน้าหลบตามัน ก็มันเล่นจ้องซะขนาดนั้น...ว่าแล้วยังไม่ยอมฟังอีก
"อ่อน....." ผมได้ยินคำนี้แล้วรู้สึกดีจัง
"หืม...ว่าไง" ผมสบตามันนิดหนึ่ง
"กูเกลียดมึง" อะไรของมึง แล้วมันก็เดินออกไปเลยครับ
ช่วงบ่ายก็เข้าเรียนตามปกติ
ผมคิดว่าผมกับมันจะกลับมาดีกันเหมือนเดิมแล้ว...(ว่าแต่เราเคยดีกันด้วยเหรอ)
แต่เปล่าเลยครับ พอเข้ามาในห้อง มันก็ยังคงเงียบกับผมเหมือนเดิม
ผมพยายามชวนมันคุยตั้งหลายครั้ง
แต่มันก็กลับหันไปคุยกับคนอื่นซะทุกครั้ง
และแล้วความพยายามครั้งสุดท้ายของผมก็หมดไป
ช่างมัน....นี่อาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว...
ตอนเลิกเรียน...ผมสี่คนเดินออกจากหน้าประตูโรงเรียนด้วยกัน
"นี่มึงสองคนยังโกรธกันอยู่อีกเหรอว่ะ....คนเป็นแฟนกัน....งอนกันนานๆมันไม่ดีนะมึง"
"น่านดิ....เกิดระหว่างนี้มีการแทรกแซงจากมือที่สาม....ความรักมัรจะล่มเอาง่ายๆนะเว้ย"
ผมฟังแล้วก็ไม่ได้คิดไรหรอกครับ เพราะรู้ว่าสองคนนี้มันอยากให้บรรยาศไม่เงียบแบบนี้
แต่สำหรับมัน....ไม่
"พวกมึงสองคนพล่ามบ้าไรกัน....มึงนะไอ้เสกยังไม่สำนึกอีก....." มันหันไปคาดโทษกับเสก
"มึงก็นะ....จริงจังกันไปได้...ตอนนี้ข่าวก็เงียบแล้วนี่หว่า...ไม่เห็นจะมีใครสนใจ มันก็น่าจะไม่มีอะไรแล้ว...นอกจากว่ามึง...." มันมองไอ้โจ๊กแบบใช้ความคิด
"นอกจากว่าไรมึง....บอกกูมา..."
"ป๊าว....กูกับไอ้ปาล์มก็แหย่เล่นเฉยๆ....เห็นโกรธกัน....พวกกูก็ไม่สบายใจ"
"พวกมึงสองคนดีกันได้แล้ว...กูอึดอัด...."
"พวกกูไม่ได้โกรธกันซะหน่อย" มันพูดเบาๆ
"เหรอ" เสกกับปาล์มถามออกมาพร้อมกัน ขำเลยครับผม
"แค่ไม่รู้จะพูดไรกันแค่นั้นเอง"
"หาเรื่องคุยกันเร็วๆแล้วกัน...แต่ตอนนี้กูชิ่งก่อนนะ" แล้วไอ้ปาล์มมันก็วิงปร๋อไปเลยครับ
ส่วนไอ้เสกพอเห็นเจนแค่นั้นแหละ.....ทิ้งเพื่อนเลยครับ
ตอนนี้ก็เลยเหลือผมกับมัน
ผมกำลังจะรีบเดินไปขึ้นรถหน้าโรงเรียนและไปให้พ้นหน้ามัน
"จะดีกันได้ยัง" จู่ๆมันก็โพล่งขึ้นมา ผมหยุดกึกเลยครับ มันเดินมาเทียบข้างๆผม
"............" ผมกำลังจะเดินต่อ....มันน่าโมโหมั๊ยครับ ผมพยายามง้อมันมาตั้งหลายวัน แต่มันกลับเล่นตัว พอวันนี้ผมตัดใจ แต่มันกลับมาทำแบบนี้...แกล้งกันชัดๆ
"จะไปไหน....อยู่คุยกับกูให้รู้เรื่องก่อน" มันคว้ามือผมไว้... ผมก้มมองไปที่มือมันกับผม แต่มันไม่สำนึกครับ...เพราะมันไม่ยอมปล่อย
"ปล่อยมือกูเดี๋ยวนี้" ผมพยายามบิดข้อมือให้หลุด....แต่ไม่สำเร็จ
"ใช้ความฉลาดบวกกับความอวดเก่งของมึงสิ...เผื่อจะหลุดก็ได้..."
"ไอ้โจ๊ก!" ผมเผลอตะคอกมันเสียงดัง
"เกิดไรขึ้นเหรอจูน" สองครับวิ่งหน้าตื่นมาเลย และก้มเลยไปมองมือมารที่จับผมอยู่ และหันไปมองหน้าไอ้โจ๊ก
"สอง...." ผมเรียกสองเบาๆ
"เกิดไรขึ้นเหรอ....โจ๊ก..."
"จำเป็นต้องตอบมั๊ย"
"สอง....ไม่มีไรหรอก...นายจะกลับบ้านแล้วเหรอ งั้นกลับดีดีนะ" พูดพลางผมก็พยายามบิดข้อมือให้หลุด แต่มันกลับจับแน่นขึ้นครับ สองยืนมองมือผมกับมือมันนิ่งเลย
"อยู่นิ่งๆได้มั๊ย...."
"ก็ปล่อยมือกูสิ...."
"โจ๊ก...ปล่อยจูนเถอะ...ข้อมือแดงหมดแล้ว"
"อย่ายุ่ง...กูทำให้มันเจ็บ....กูก็มีวิธีทำให้มันหายเจ็บได้..."
"โจ๊ก!" ผมเห็นแววตาของสองสั่นไหว
"ไอ้โจ๊ก...ปล่อยกูเดี๋ยวนี้" ครางนี้ผมบิดข้อมือตัวเองแรงกว่าทุกครั้ง ทำให้มันต้องออกแรงมากเหมือนกัน....จน
"โอ๊ย!....." เจ็บครับ
"เป็นไรอ่อน...." ดูท่าทางมันตกใจมากครับ มึงจะตกใจทำไมกูเจ็บ มึงไม่ได้เจ็บซะหน่อย มันดึงมือผมขึ้นไปดู
ผมหันไปมองสอง แววตาของสองตอนนี้มีหลากหลายความรู้สึกทีเดียว
"เจ็บตรงไหน....เจ็บมากมั๊ย" มันถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้ว อื้ม....รู้สึกดีว่ะ
ผมหันมองสอง ไม่รู้อะไรที่ทำให้ผมรู้สึกสงสารสองขึ้นมา
"มึงนั่นแหละ...ทำกูเจ็บ..ปล่อยมือกูเดี๋ยวนี้เลย" ผมบิดมือเบาๆ เพราะเจ็บอยู่
"โอเคๆ..กูผิด...กูขอโทษ....แต่ตอนนี้อยู่เฉยๆก่อน...เลือดซึมออกมาอีกแล้ว"
ผมเงียบ.....มันเงียบเพราะ ตั้งใจอยุ่กับการดูแผลของผม
สอง ผมไม่รู้ว่าเค้าคิดไรอยู่...แต่สายตาสั่นระริก
"เห็นมั๊ย...อวดดีไม่เข้าเรื่อง.....ดีขึ้นยัง..." ไม่รู้มันเอาอะไรเย็นมาทาให้เบาๆ
"อืม...ปล่อยมือกูได้ยัง..."
"อยากจับตายล่ะ..." แล้วมันก็ปล่อยครับ แต่ค่อยๆปล่อยนะ คงกลับผมเจ็บแผลอีก
"จูน...งั้นเราไปก่อนนะ..."
"อืม..กลับดีดีนะ"
สองหันมามองมันนิดหนึ่ง แต่มันเสมองไปทางอื่น
"ทำไมพูดกับสองแบบนั้น" พอสองไป ผมใส่มันเลย
"พูดไร...."
"ทำไมต้องพูดไม่ดีกับสองทุกครั้ง"
"ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องพูดดีด้วยนิ"
"นิสัยจริงๆ"
"เออ..กูมันไม่ได้นิสัยดีอย่างใครๆที่มึงชอบนิ...ยังไงกูก็ชั่ววันยังค่ำ"
"ไม่ใช่อย่างนั้น.....กูแค่อยากรู้ว่าทำไมมึงต้องพูดหรือทำกับสองอย่างนั้น...ทั้งที่กับคนอื่นมึงไม่เคย..."
"แค่ความพอใจ...."
"งั้นแค่นี้สำหรับวันนี้...กลับล่ะ"
"เดี๋ยว" มันจับมือผมอีกแล้ว
"จับมือบ่อยเกินไปรึเปล่ามึง" ผมแซวมันเล่นเฉยๆ
"......." มันไม่พูดครับ แต่กลับลากผมไปทางด้านที่กำแพงที่ต้องปีนทุกเช้า
"ปล่อยนะมึง "
"ตามมาดีดี...อย่าเสียงดัง...เดี๋ยวข่าวก็ได้ดังอีกรอบหรอก. " จริงของมัน
พอถึงที่หมาย มันก็ปล่อยมือผมทันที
"เรื่องกระเป๋ากับไดอารีมึงกูไม่ได้ทำ มึงจะเชื่อกูมั๊ย"
"........." ผมไม่ตอบ เพราะ ผมเชื่อมันมาตั้งนานแล้วแค่อยากแกล้งคนเล่นเฉยๆ
"สรุป...มึงก็ยังไม่เชื่อกูอยู่ดี....เอ้อ...ตอนนี้กูเลยกลายเป็นคนเลวในสายตามึงสมบูรณ์แบบไปแล้วใช่มั๊ย"
"พรุ่งนี้ให้คำตอบได้มั๊ย...." ผมตอบโดยไม่มองหน้ามัน
"แล้วผลมันจะต่างจากวันนี้รึป่าว"
"ไม่รู้...พรุ่งนี้ถึงจะรู้"
"มันก็ตามนั้นแหละ...กูไม่มีทางเลือกนิ...."
"รู้รึยังล่ะว่าความรู้สึกของคนที่ไม่มีทางเลือกมันเป็นยังไง" ผมถือโอกาสสั่งสอนมันไปในตัว
"รู้ตั้งนานแล้ว....แล้วมึงล่ะเคยรู้ความรู้สึกกูบ้างมั๊ย"
"หืม....?"
"มึงรู้มั๊ย...หลายวันที่กูไม่ได้คุยกับมึง....กูรู้สึกแย่เอามากๆเลยว่ะ"
"........." ใจผมกระตุกขึ้นมาวูบหนึ่ง...มันรู้สึกเย็นตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ทำไม"
"ไม่รู้สิ...กูก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมกูต้องรู้สึกแบบนั้นด้วย...อาจเป็นเพราะกูไม่ได้กวนประสาทมึงมั้ง"
"โจ๊ก....มึงกับอ้อยยังคบกันดีอยู่ใช่มั๊ย....มึงไม่ได้ทะเลาะกับอ้อย....เรื่องข่าวนั่นใช่มั๊ย"
"สนใจเรื่องกูด้วยเหรอมึง....อ้อยเข้าใจ....ไอ้เสกอธิบายให้ฟังหมดแล้ว"
"อืม...ดีแล้ว....งั้นกูกลับล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน"
"ให้กูไปส่งมั๊ย"
"ทำไม...อยากทำคะแนนเพื่อคำตัดสินพรุ่งนี้เหรอ"
"ถ้ามันจะทำให้มึงเชื่อกูบ้าง...กูก็จะทำ"
"กูกลับเองได้....สำหรับคำตอบ...กูคิดว่ากูรูแล้ว....ไปล่ะ..."
-
โอ้ย! ไม่มีคำพูดอะไรจะดีไปกว่า...
.....อยากอ่านต่อ!!!!.............. :z3:
-
:a5: เอร๊ย...โจ๊กเปลี่ยนไป สงสัยคงจะสำนึกผิดแล้ว
ว่าแล้วก็อยากกอ่าตอนต่อไปทันที :z1:
ขอบคุณครับและเป็นกำลังใจให้ดิวนะครับ :pig4:
-
+1 ให้อีก เพราะเรื่องมันเศร้า T^T
-
จูนอ่ะแกล้งโจ้กทามไม !!
โหย ย ยนิสัยม่ะดีๆ ๆ
-
จะรักจะห่วงกันมันไม่ผิด มันผิดที่คนที่ห่วงเราเราไม่ได้รัก แอบมาคุยกันแล้วจะมีใครแอบมาเห็นปล่าว รอเฉลยพรุ่งนี้ดีกว่า
-
...กูเกลียดมึง..โจ๊กมัน..ปากกับใจไม่ตรงกัน อย่างแรงงงงงงง
...จ้องตากันไป จับมือกันมา ตกม้าตายเพราะ..ปากน้องโจ๊ก นี่แหละ :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อยากอ่านต่ออ่ะ :serius2:
-
อยากอ่านต่อมากกกกกกกกกกก
ตอนนี้ไม่มีอารมณ์เมนท์อะไร
เพราะว่าอยากอ่านต่อ
:call: :call:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน !
สนุกมากๆ
รอตอนต่อไปน่ะค่ะ
-
:z2: :z2: :z2:
สองคนนี่ก็แปลกนะมีอะไรก็ไำม่รู้จักพูดให้มันเคลียๆ ไปเลย บางครั้งถ้าลองได้เล่าออกไปอะไรๆคงจะดีขึ้น
-
อยากอ่านต่อแล้วว
อยากรู้เหตุผลและเบื้องหลังของสอง งื้ออ
-
อัพ อัพ
o13
-
รอดูว่าจะเป็นไงต่อไป :really2:
:call: :call:
-
รำคาญอิสองที่สุดละในเรื่อง - -*
-
มารอจูนบอกคำตอบ บ
กลัวพรุ่งนี้จะทะเลาะกันอีกอ่าดิ๊ !!
-
มาแสดงตนว่ายังคอยตอนใหม่อยู่นะครับ
อย่าลืมมาลงต่อไวๆนะครับ
ขอเป็นกำลังใจให้ในการแต่งนิยายนะครับ
-
คอยครับคอย คอยได้ ยังไงก็คอยได้ ตอนนี้ยังคอย
-
o13รีบมานะครับผม เรื่องนี้ดีมากๆๆ อิอิ แล้วตกลงเรื่องสองนี้ ยังคาใจมากมาย :beat: แล้วทำไมโจ๊กจะชอบทำให้สองหึงด้วยอ่ะ เหมือนจะใช้จูนเป็นเครื่องมือเลยอ่ะ รู้สึกทั้งรักทั้งเกลียดโจ๊กแล้วดิ :fire:
-
คืนนี้
ระหว่างที่ผมกำลังตั้งใจอ่านหนังสือ
แต่วูบหนึ่ง
ผมกลับคิดถึงมันขึ้นมา
และสมาธิของผมก็หลุดจากหนังสือทันที
ผมยอมแพ้ตัวเอง
และหันมานั่งคิดเรื่องของมึง
ผมนั่งทบทวนเรื่องที่ผ่านมา
ตั้งแต่ผมเรียนที่นี่วันแรก จนถึงนาทีนี้
ผมยอมรับว่า
คนที่ชื่อโจ๊ก......ได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของผม
กลายมาเป็นคนที่ผมมักจะ...โกรธ โมโห ยิ้ม บ้า หัวเราะ....ด้วย
ผมกับมันผ่านเรื่องราวหลายอย่างมาด้วยกัน ทั้งดีและไม่ดี....หัวเราะ...และ ทะเลาะ....
ผมนั่งทบทวนตั้งแต่ครั้งแรกๆที่มันกับผมมีเรื่องกัน
ทุกครั้งหลังจากที่ผมมีเรื่องกับมัน
ผมจะโกรธมันแบบหัวฟัดหัวเหวี่ยง ประมารฆ่าได้ กูฆ่ามึงแน่
แต่ก็ในทุกครั้งอีกเหมือนกัน เมื่อผมมีเวลาอยู่กับตัวเอง...ผมว่าผมเข้าใจมัน
ผมอยากรู้ว่า เหตุใดผมจึงเขวได้ง่ายขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนผมไม่เคยเป็นอย่างนี้
ผมโกรธมันแทบตาย สุดท้ายกลับเชื่อใจมันซะงั้น
มีคนเคยบอกผมว่า......
ถ้าเมื่อไรที่เราให้ความสนใจกับคนๆนั้นมากเท่าไร
เราก็จะระแวงเค้ามากเท่านั้น
และตอนสุดท้าย.....เราจะเชื่อใจเค้า....
ผมกำลังเป็นแบบนั้นเหรอ...
ไม่นะ
ผมมั่นใจว่า....ผมไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันมากจนเกินไป
แต่ที่ผมต้องระแวงมันและเชื่อใจมันในที่สุด
เพราะชีวิตผมในตอนนี้ต้องผูกติดกับมัน
แต่ยังไงผมก็ยังโง่อยู่ดี...บ้า ...เป็นควายมากขึ้น...
เพราะลึกๆผมเชื่อเสมอว่า มันไม่เคยทำร้ายผมหรือแม้แต่จะคิดทำร้ายผม
แต่ความจริงที่ผมกำลังเผชิญอยู่....มันกำลังสวนทางกับความเชื่อใจที่ผมมีให้มัน
แต่ผมก็แปลกใจว่า....ว่าทำไมผมไม่ตัดสินความมันไปเลย
ว่ามันทำหรือไม่ได้ทำ
ทำไมต้องมานั่งลังเลใจอยู่แบบนี้
ตอนแรกผมมั่นในว่า มันต้องเป็นคนทำแน่ๆ
แต่กับเวลาเพียงชั่วข้ามคืน.....คนอย่างไอ้โจ๊กทำให้ผมสับสน ลังเล
ไม่แน่ใจกับความคิดของตัวเอง
ผมเริ่มมีความว่ามันเป็นคนทำจริงเหรอ....มึงทำได้จริงๆเหรอโจ๊ก....
สุดท้ายผมก็ยอมโง่ (อีกแล้วครับ)
นอนเหอะ....พรุ่นี้ก็เช้าแล้ว
"มึง...."
"....." มันมาตั้งแต่ตอนไหนว่ะ...วันนี้มันมาเช้าหน่อยครับ
ดี...ไม่ต้องปีนกำแพงแล้ววันนี้กู
ผมแหงนขึ้นมองหน้ามัน
หน้าตามันยังงัวเงียอยู่เลย
"มองไร?....อยากต่อยกูอีกหมัดรึไง"
-"......" ผมยังไม่อยากพูดกับมัน เลยเดินนำมันไปที่ประตูใหญ่....เบื่อไม่อยากทะเลาะกับมัน
"มานี่...." มันเดินมาลากผมกลับไปที่เดิม
"ไรมึงอีก...กูจะเข้าโรงเรียน"
"กูมาเร็ว....แต่ไม่ได้หมายความว่า....กูจะเข้าโรงเรียนเร็วด้วยซะหน่อย...."
"......" ผมทำหน้าแบบเอือมระอามันสุดๆ...แต่มันกลับยักคิ้วให้ซะงั้น
จะอะไรของมึงนักหนาไอ้โจ๊ก...
มันนั่งลงที่ริมฟุตบาธ...ไม่นั่งเปล่า ดึงผมลงไปนั่งด้วย
ผมมองซ้าย มองขวา...ไม่มีใครผ่านมา
"ไม่ได้เอาปากมารึไงมึงวันนี้...." ผมทำหน้าแบบว่า มึงจะพูดแค่นี้ใช่มั๊ย...กูจะได้ไป แต่มันดึงผมลงไปนั่งที่เดิม
"ไรอีก?..."
"ให้คำตอบกูได้ยังไง..."
"คำตอบไร...." ผมรู้...แต่ผมเลวไงครับ
"อย่ามาเฉไฉมึง...บอกกูมา....นี่กูอุตส่าห์แถมาแต่เช้า....เพราะมึงเลยนะเนี่ยะ...."
"กูรู้สึกเป็นบุญคุณมากๆ"
"บอกมา....."
"กูถามหน่อย....มันสำคัญกับมึงมากนักเหรอ....ว่ากูจะคิดยังไง...เชื่อหรือไม่เชื่อมึง"
...."มันจะไม่สำคัญอะไรกับกูเลย....ถ้ามึงกับกูไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกัน"
"เกี่ยวข้อง?"
"ก็วันทั้งวันของการอยู่ที่นี่....กูกับมึงแทบจะรู้จังหวะการหายใจของกันและกันอยู่แล้ว...เพราะมึงกับกูต้องทำอะไรด้วยกัน ต้องนั่งด้วยกัน....ต้องกินด้วยกัน ต้องทำกิจกรรมร่วมกัน...."
"แล้วไงอีก?"
"สำหรับมึงกูไม่รู้....แต่สำหรับกู....มึงคือส่วนหนึ่งของชีวิตกูในปัจจุบัน...และกูก็ไม่อยากให้ส่วนหนึ่งของชีวิตกู....ไม่ไว้ใจกู...อยู่กันด้วยความหวาดระแวง"
"ไงต่อ"
"กูไม่อยากอยู่ด้วยความระแวง กูอยากอยู่ด้วยความไว้ใจและเชื่อใจ....มึงไม่จำเป็นต้องเชื่อกู...แค่มึงไว้ใจกู...ได้มั๊ย" มันพูดแผ่วในตอนท้าย
"แล้วมึงเคยทำอะไรให้กูเชื่อได้บ้างล่ะ"
"กูรู้...ว่ากูไม่ใช่คนดีอะไร....แต่ถ้ากูบอกว่า มันก็คือ ไม่ ตามนั้น...."
"อืม...ฟังนะ" ผมตัดสินใจที่จะบอกคำตัดสินมัน
"อือ..."
"แล้วถ้ากูบอก....ว่ากูไม่เชื่อมึงล่ะ....มึงจะทำไง"
"ไม่ทำไง...ก็แค่คิดว่า....มึงมันโง่จริงๆด้วย...." ดูมันพูดครับ....มันน่านัก
"แล้วถ้ากูบอกว่ากูเชื่อมึงล่ะ"
"หืม?" มันหันมามองหน้่าผม
"กูถามว่า ถ้า กูเชื่อมึงล่ะ"
"วันหนึ่งมึงกับกูอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้....มากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้" มันหันมายิ้มผมล้อๆ...กูเชื่อตายล่ะมึง
"แล้วตอนนี้มึงพอจะเดาคำตอบกูได้ยัง ว่า เยส หรืิ โน?"
"โง่ๆอย่างมึงต้อง....." มันพูดไม่ทันจบ ผมก็แทรกขึ้นมาซะก่อน.....ไม่อยากฟังมันด่าผมว่าโง่อีก....
"กูเชื่อมึง.....!"
.."............."........ดูมันจะไม่แปลกใจกับคำตอบของผมเลย มันแค่ยิ้มเท่านั้น
"ยิ้มไร?"
"ทำไม?"
"ทำไมอะไร"
"ทำไมมึงถึงเชื่อกู"
"กูมันโง่มั้ง....เลยเชื่อคำพูดมึงง่ายๆ"
"หึๆๆๆๆ.....มึงโง่จริงๆด้วย"
"คร้าบพ่อคนฉลาด....จะเข้าโรงเรียนกันได้รึยัง....มาเช้าแค่ไหน ก็ยังต้องปีนกำแพงจนได้กู"
"วันนี้ไม่ต้องปีนกำแพง" ผมเริ่มไม่ไว้ใจมัน.....เพราะตามันกำลังคิดชั่ว
"มึงกำลังคืดชั่วๆอีกแล้วใช่มั๊ย"
"ป๊าว...แค่คิดไรหนุกๆ"
"กูไม่อยากหนุกกับมึง"
"ไปเที่ยวกัน....." กูว่าแล้ว
"มึงกำลังชวนกูโดดเรียน"
"ป่าว...กุกำลังชวนมึงเที่ยว"
"เหมือนกัน"
"ไม่เหมือน"
"ยังไง?"
"เราขาดเรียน ไม่ได้โดดเรียน เพราะเรายังไม่ได้เข้าเรียนซะหน่อย"
"กูไม่เอา"
"เหอะน่ามึง....หน้ามึง....กูรู้ว่าไม่ได้เด็กหน้าห้องซะขนาดนั้น"
"....." ผมมองมันตาเขียวเลยครับ
"น่ามึง....เที่ยวกัน" น่าน ยังไม่สำนึกอีก
"มึงว่ากูเกเรเหรอ?"
"ป่าว....กูแค่คิดว่ามึงไม่ใช่คนเคร่งแก่เรียนซะขนาดนั้น....รีแล็กซ์บ้าง"
"รอดไปนะมึง"
"ฟู่......." มันเป่าลมจากปาก "ตกลงเอาไง....ไปก็ไปนะมึง" ฟังแล้วทะแม่งๆ
"แหงสิ....กูไม่เคยปฏิเสธมึงสำเร็จเลย"
"ก็รู้อยู่แล้วว่าไม่เคยสำเร็จ....แล้วจะมาลีลาทำเหวไร"
มันพูดไปก็ยิ้มไปครับ
แต่ผมนี่สิ....ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน ใจง่ายจังแล้วกู
ผมคิดว่ามันจะพาผมไปเที่ยวที่ไหนซะอีก
.."มึงพากูมาที่นี่ทำไม?"
"ก็กูอยากมา"
"เอาดีดีมึง ไม่งั้นกูกลับ"
"เออๆๆๆ..นั่งก่อน" มันฉุดให้ผมนั่งลง
"ว่ามา"
...."ก็กูไม่ได้ตั้งใจะเที่ยว....แต่จู่ๆก็ไม่อยากเรียนขึ้นมา....นึกไม่ออกว่าจะไปไหน เลยนึกถึงที่นี่เป็นที่แรก...ก็อย่างที่เคยบอก กูชอบที่นี่"
" แล้ววันนี้มึงนี่ด้วยความรู้สึกยังไง"
"กูมึความสุข ก็เลยอยากมา"
"อืม..." ลมพัดปรอยๆตลอดเวลา เสียงนกร้อง บรรยากาศน่านอนมาก
เวลานี้คนไม่พลุกพล่าน เพราะอยู่ที่ทำงานหรือไม่ก็ที่โรงเรียนกัน แล้วกูมาโผล่ที่นี่ได้ไง
"อ่อน...มึงว่าเราทำไรกันดี"
"กูง่วง..จะนอน"
"เอ๊ยมึง ไม่ได้ ห้ามนอน กูไม่อยากนั่งเงียบคนเดียว"
"งั้นมึงก็นอนด้วยสิ"
"กูไม่ง่วง"
"เรื่องของมึง"
"มึงห้ามนอนนะ
"เรื่องของกู"
จริงๆผมก็ไม่ได้ง่วงไรมากมายหรอกครับ แค่ ไม่อยากพูดกับมัน
เพราะวันนี้ไม่รู้เป็นไง....
ตั้งแต่เห็นหน้ามัน ใจผมมันก็หวิวๆ ....คล้ายกับเด็กที่ทำผิด แล้วไม่กล้าบอกผู้ใหญ่
" อ่อน...กูชวนมาเที่ยว ไม่ได้ชวนมึงให้มานอนโชว์กูอย่างนี้" มันพยายามปลุกผม
"ไรนักหนา คนจะนอน"
"อ่อนๆๆๆๆๆๆๆๆ" มันเรียกผมซะดังและยาว หมดกันความพยายาม
"ไม่นงไม่นอนแล้วก็ได้ มีไรว่ามา" ผมทำท่าขึงขัง
อ้าว มันกลับก้มหน้าเงียบครับ
ไรมึงนึกหนา
แล้วจู่ๆ
"ทำไมถึงเชื่อใจกู....ทั้งที่กูแกล้งมึงมาตลอด"
"ยอมรับแล้วเหรอว่าแกล้งกู.."
"เอาจริงๆ"
"กูก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงเชื่อมึง.....อย่างที่มึงบอกกุบ่อยๆมั้ง....เพราะกูโง่"
"แต่กูดีใจนะ....ไม่สิ....ดีใจมาก...ที่มึงเชื่อกู...กูก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมต้องดีใจไรนักหนา...."
" ประสาท"
"มึงรู้มั๊ย...ว่าเมื่อคืนกูนอนไม่หลับ"
"เล่นเกมส์ หรือดูหนังโป๊ล่ะมึง"
"นั่งคิดถึงมึงทั้งคืนต่างหาก"
" หืม?" ผมหูฝาดใช่มั๊ย
" หมายถึงคำตอบของมึงอ่ะ"
"อืม..."
"กูว่ามึงเป็นคนแปลก เข้าใจยากดีว่ะ"
"อ่อน....ไม่ใช่แค่มึงหรอก....ใครๆก็บอกว่ากูเข้าใจยาก...แต่กูคิดว่า...เพราะเค้าไม่พยายามมองกูในแบบที่กูเป็น แต่มองกูในแบบที่เค้าอยากให้กูเป็น....เค้าไม่พยายามที่จะเข้าใจกูต่างหาก...คนอย่างกูเข้าใจไม่ยากหรอก....เข้าใจจากสิ่งที่กูทำไง"
"ซักวันกูอาจจะเข้าใจมึง" มันมองหน้าผม จนผมต้องเสมองไปทางอื่น
ผมว่างช่วงนี้ ผมมีอาการประหลาดหลายอย่าง มันยังไงก็ไม่รู้
" เดี๋ยวกูไปซื้อน้ำให้กิน.....มึงจะเอาไรเพิ่มรึป่าว"
"ทำไมมึงไม่ถามเลยล่ะว่า.....รับขนมจีบ ซาลาเปา เพิ่มมั๊ยครับ"
" ถ้ากูคิจะขายขนมจีบขึ้นมาจริงๆ....มึงจะซื้อรึป่าวล่ะ"
"เออ.....หมูทอดกับแตงโมล่ะกัน"
"หึหึหึ....เป็นไงหาเรื่องใส่ตัวดีนัก"
" ไปซื้อซะทีสิ...กูหิว" มันเดินลิ่วไปเลยครับ
ผมควรจะขอโทษมันรึป่าว
เพราะผมก็ก่อเรื่องให้มันน้อยซะที่ไหนล่ะ
มันกล้าที่บอกว่า ขอโทษ ถ้ามันผิด
แต่ผม ไม่กล้าเหมือนมัน
-
อยากให้เรื่องนี้ไม่มีไอ้สอง
โฮะ ๆ โลกสีชมพุ ๆ ๆ :z2:
-
..เออ แล้วจะซื้อไหม ขนมจูบ อุ๊ย ขนมจีบอะ แถมซาลาเปา ให้ด้วย
..แต่อารมณ์ พากันโดดเรียนนี่ไม่ไหวนะวุ้ย พากันโดดกำแพงยังพอรับได้ :laugh:
-
ถ้าเป็นป้าแก่ๆคนนี้นะคะ
ฉันไม่ซื้อหรอกค่ะ ขนมจีบซาลาเปา
เพราะฉันกินเลย ไม่ต้องถาม
ฉะนั้น จัดไป อย่ีาให้เสีย(ของ)
:pig4:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ที่จริงน่าจะรับขนมจีบเพิ่มนะ อยากลองขนมจีบเจ้าโจ๊กจะเป็นยังงัย :z2: :z2: :z2:
-
นั่นแหน่ๆๆๆๆ
มีแย็บด้วย
ถ้ากูขายขนมจีบ เมิงจะซื้อรึป่าว?
ชิชะ นายโจ๊ก
ส่วนน้องจูนก็ซื่อ(บื้อ)ตลอดเลยเน้อ
:angry2:
-
รู้สึกหวิวๆแล้ว โฮะๆๆ
จัดการเรื่องสองกันเร็วๆนะ
-
เชียร์ให้ได้กันเร็วๆ
-
อยากอ่านต่อ ใจจะขาด :sad4:
-
อ๊าย ย จะเข้าใจกันแล้ วว
-
:m16: อุตส่าห์รอตั้งนานนะเนี้ย มาแค่นี้เองเหรอ วุยยยยย จัดชุดใหญ่ๆมาสักชุดเด่ 5555+ เอาให้อ่านให้ตาเปียกไปเลยยิ่งดีคร้าบบบ แต่อยากจะเตือนจูนไว้นะว่าอย่างไงเสีย โจ๊กมันก็มีแฟนอยู่แล้ว อย่าไปคิดไรที่เป็นไปไม่ได้อ่ะ :z3: :z3: เพราะอย่างไงเสีย เขาก็คบกันมานาน แล้วจูนจะไปเป็นมือที่ 3 4 5 ให้เขาแย่งกันเหรอ :เฮ้อ: อย่างไงรีบมาต่อนะคร้าบบบบบ :call: :call:
:z13:จะรออ่าน
-
"คิดไรอยู่มึง....หน้ายุ่งหมดแล้ว" มันมาตั้งแต่เมื่อไรว่ะ
"ปล่าว คิดไรซะหน่อย"
"โกหกไม่เก่งนะมึง" ผมว่าจริงแล้วไอ้โจ๊กมันเป็นคนที่ช่างสังเกตนะครับ.....หรืออีกนัยหนึ่ง คือ....
"กูไม่ได้มือโปรอย่างมึงนิ....."
"ให้มีโอกาส...กัดกูตลอด....แล้วตกลงมีไร...อย่าบอกว่าไม่มีอีกนะ..."
"แล้วมึงจะทำไม"
"ก็แค่กูไม่เชื่อ...."
"กูก็แค่คิดว่า...กูควรจะ.....จะ....." มันพูดไม่ออกจริงๆครับ
-"ติดอ่างแล้วเหรอมึง ยังไม่เวลามั้ง"
"โจ๊ก...กูขอโทษเรื่องเมื่อวันก่อน" ผมพูดออกไปอย่างรัวเร็ว พูดออกไปแล้ว รู้สึกโล่งไปเลยครับ
ดูมันอึ้งไปนิดหนึ่งนะครับ....
แต่ในที่สุดมันก็ยิ้มออกมา
"ขอโทษทำไม แล้วขอโทษกูเรื่องไร...."
"อืม...เอาเป้นว่าขอโทษล่ะกัน"
"เรื่องที่มึงฝากแผลไว้ที่หน้ากุ จนกูเกือบเสียหล่อนั้นเหรอ....กูกะว่าจะเอาคืนพอดีเลย....งั้นคราวนี้มึงรอดไล่ะกัน"
" มึงอย่ามาเฉไฉได้มั๊ย....มึงก็รู้ว่าจริงๆแล้วกูขอโทษมึงเรื่องอะไร"
"แค่มึงเชื่อว่ากูไม่ได้ทำ....มึนก็ทดแทนคำขอโทษได้แล้ว...มึงไม่จำเป็นต้องมาขอโทษกูหรอก...เอาเข้าจริงๆ ถ้ากูเป้นมึง...กูอาจจะคิดและทำอย่างมึง เผลอๆอาจจะทำมากกว่าที่มึงด้วยซ้ำ"
"มึงไม่โกรธกูจริงๆเหรอ..."
"ถ้ากูโกรธ....กูทำไรมึงได้บ้างล่ะ"
"ทำไม่ได้..."
"งั้นก็ไม่รู้้จะโกรธไปทำไม...แค่รู้สึกว่าทำไมมึงไม่เชื่อกุ....."
"แล้วมึงจะให้กูคิดไงล่ะ....ก็ในเมื่อมึงทำแบบนั้นมาตลอด"
"มึงแน่ใจเหรอ"
"หมายความว่าไง"
"ช่างมันเหอะ....."
"มึง...สงสัยกุต้องโดนมนต์ดำแหงๆเลย....วันนี้ถึงได้คุยกับมึงรู้เรื่อง"
"ไม่เสียแรงนพเนี่ย....ที่กุอุตส่าห์ไปแย่งกระดูกของกี้มาทำพิธี"
"ฮ่าๆๆๆๆ...ไอ้บ้า"
"ดื่มน้ำก่อน อากาศเริ่มร้อนล่ะ" มันซื้อน้ำเปล่ามาครับ เพราะมันไม่ยอมให้ผมดื่มน้ำอัดลม
"ขอบใจ........อื้ม สดชื่นดีว่ะ"
"เอานี่หมูทอด แตงโม...ตัวเล็กนิดเดียว...ไมกินเยอะจังว่ะ"
"ตัวกูเล็ก แต่สมองกูโตนะ..."
"นี่ขนาดสมองโต...ยังคิดได้แค่นี้เหรอ...สมองโตหรือบวมกันแน่มึง"
"ไอ้โจ๊ก!"
"โอเคๆ.....กินต่อดีกว่า" ผมลงมือกินต่ออย่างอร่อยทันที
"กินช้าๆก็ได้มึง...เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก....กุไม่แย่ง...."
"แล้วมึงไม่กินเหรอ"
" มึงกินให้อิ่มก่อนเหอะ.....เดี๋ยวกุค่อยกินก็ได้"
"หืม..."
"กูไม่อยากแย่งมึงกินอ่ะ"
"กินด้วยกัน" ผมยื่นหมูทอดไปให้มันจ่อปากมันเลย
"......."
"กินสิ...." มันมองมาที่มือของผม ผมรู้าึกตัวทันทีว่ากำลังทำไรอยู่ กำลังจะดึงมือกลับ แต่มันดึงไว้ซะก่อน
"อย่าเพิ่งเอากลับสิ กูยังไม่ไดกินเลย"
"หยิบเองสิ....ไม่ได้พิการซะหน่อย...ปล่อย"
"อื้ม...รสชาติดีว่ะ" มันก้มลงกินเฉยเลย.....ปากมันมาสัมผัสมือผมด้วย รู้สึกชาไปทั้งตัวเลยครับ....แล้วมันค่อยๆรุ้สึกว่ามีอะไรมาวิ่งเล่นในท้องจนปั่นป่วนไปหมด
"ปล่อย" ผมดึงมือกลับทันที มันก็ยอมปล่อยดีดี
"มึงกินต่อเหอะ....กูไม่แกล้งแล้ว" นี่มึงแกล้งกูอีกแล้วเหรอ
"ครืดๆๆๆๆ.." โทรศัพท์มันมีสายเข้าครับ
"ว่าไงมึง " ดูมันรับสายครับ
"........"
"เออใช่...วันนี้กูขี้เกียจเลยหยุดวันหนึ่ง"
"........."
"เหรอ....กูไม่รู้....อ่อนมันมีธุระมั้งเลยไม่ไปเรียน"
"............"
"เออๆๆๆ.....มีไรจดเผื่อกูด้วยล่ะกัน....เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปเคลียร์...."
"........"
"ขอบใจเพื่อน...." มันวางสาย
"เสกโทรมาเหรอ"
"อืม"
" แล้วไมมึงไม่บอกมันไปล่ะว่ากูอยู่กกับมึง"
"มึงอยากโดนล้อเหรอ"
"ล้ออะไร แล้วใครล้อ"
"ก็ที่มึงกับกูมาอยู่ด้วยกัน แล้ว...."
"โอเคๆ...ไม่ต้องพูดกูเข้าใจแล้ว....." จริงครัล ผมลืมไปซะสนิทเลยว่า....ว่าผมกับมัมีคดีเก่ากันอยู่....ไอ้เสกไอ้ปาล์มรู้เข้ามีหวังได้ล้อกันอีกนาน
"ฉลาดกะเค้าก็เป็นนิมึง"
"ขอบใจนะที่อุตส่าห์ชม"
"ด้วยความยินดียิ่งคร้าบ"
" ว่าแต่ไอ้เสกบอกว่ามึงไม่ชอบพกหรือคุยโทศัพท์เหรอ"
"อืม"
" ไมอ่ะ"
"ไม่รู้"
"ทำไมไม่รู้"
"จะเอาคำตอบให้ได้ใช่มั๊ยมึง"
"ประมาณนั้น"
"ไม่ชอบคุบโทรศัพท์....ปวดหู ปวดหัว ปวดคอ...."
"อ้าว...แล้วมึงคุยกะอ้อยเค้ายังไง"
"คุยกันที่โรงเรียนก็พอแล้ว" นี่คือเรื่องแปลกของมันสำหรับผมอีกเรื่องหนึ่ง
ผมอยู่กับมันจนถึงบ่าย
นั่งคิดกันว่าจะทำไรหรือว่าไปไหนกันต่อดี
"ไปไหนต่อดีว่ะอ่อน"
"อยู่นี่แหละ...สบาย...อากาศดี...."
"มึงชอบที่นี่ด้วยเหรอ"
" อืม."
มันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
" ยิ้มไม?"
"กูก็แค่ดีใจที่มึงชอบที่นี่เหมือนกู"
"โจ๊ก...?"
"ทำไมมองกูมองแบบนั้น...."
" ถ้ากูถามไรบางอย่าง...มึงจพตอบกูมั๊ย"
" มึงจะถามก็ได้...แต่กูจะตอบรึป่าวมันอีกเรื่องหนึ่ง"
"มึงกับสอง......" ผมพูดยังไม่ทันจบ มันก็แทรกขึ้นมาเลย
"กูไม่อยากพูดเรืองนี้...." มันอารมณ์เสียขึ้นมาทันทีเลยครับ
จบกัน...ผมก็ไม่อยากเซ้าซี้มันครับ เพราะดูแล้วมันไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้จริงๆด้วย
"อ่อน...มึงมีความสุขมั๊ย...."
"หืม?"
"มึงมาเรียนทีนี่แล้วมีความสุขมั๊ย"
"สุขนิดหน่อย แต่ทุกข์เยอะมากๆๆๆๆๆ"
"เพราะกูเหรอ"
"ป่าว เพราะตัวกุเองต่างหาก...กูไม่ยอมปรับตัว...."
"ยังไง"
"เค้าบอกว่า ถ้าอยากมีความสุข ให้เราพยายามปรับตัว...ไม่ใช่ให้คนอื่นปรับเข้าหาเรา..."
"แล้วตอนนี้มึงปรับไปถึงไหนแล้วล่ะ"
"ระดับหนึ่ง"
"แล้วทำไมจู่ถึงพูดเรือง.......สองขึ้นมา...มันมาพูดไรกะมึงรึป่าว"
"ป่าว กูก็แค่คิดว่าทำไมมึงไม่นอมคุยกะสองเค้าเลย ไอ่เสกด้วย"
"ไม่มีไรหรอก...กูกับมันอาจจะไม่มีเรื่องพูดกัน"
" แค่นั้นจริงเหรอ"
"แล้วมึงอยากให้มันแค่ไหนล่ะ"
"แค่นั้นก็แค่นั้น"
ผมกลับถึงบ้านซะคำเลย
เพราะมัวแต่ไปเถลไถลกับมัน
วันนี้ผมได้เรียนรู้ว่าไอ้โจ๊กมันเป้นคนที่สนใจสิ่งรอบตัวมากกว่าที่ผมคิด....เอ้อ...นอนดีกว่า
""
-
:call: :call: :call:
-
อยากอ๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z3:
-
กัดมือแล้วก็กัดปากด้วยสิโจ๊กกกกก...... :haun4:
-
สงสัยชื่อสองเนี่ยมันคงแสลงกับโจ๊กมากมายสินะ ได้ยินทีไรเป็นหมดมู๊ดทุกที :m16: :m16: :m16:
ปกปิดอะไรแน่ๆ o12 o12 o12
-
โจ๊กไม่ยอมบอกเรื่องสองแล้วจะรู้เรื่องสักทีมั้ย แง้ๆๆ
-
:a5: มันต้องมีอะไรบางอย่าง...แน่ๆ
-
มีเชี้ยไรไมไม่บอกว่ะ
คิดว่าจูนโง่
หรือเก็บไว้ทำอย่างเดิม?
อย่าให้รู้เองละกัน
เหอะ!
-
ต่อคราวนี้มาแบบสบายๆ
ไม่ค่อยเครียดเท่าไหร่(หรอ)อบคุณครับที่มาต่อ มาต่อบ่อยๆสิ ชอบๆๆๆ
-
:z13: :z13:
-
..คนเราเนอะอยู่..ใกล้กันก็เหมือนอยู่..ไกลกัน
..เพราะไม่เปิดใจคุยกัน พอหันหน้าคุยกันแล้วเป็นไงล่ะ..สบายใจสิ :L2:
-
สนุกมากครับ o13
จะเป็นกำลังใจให้นะครับ
+1 ให้
รอครับ มาอีกนะครับ
-
Happy Songkran Festival
กลัวเปียกน้ำ คับผม....
-
โจ๊กครับ
เมื่อไหร่จะบอกรักจูนอ่ะ
ก็รู้นิว่าจูนมันโง่
มันเดาไม่ออกหรอก
:กอด1:
-
พี่จูนก็เริ่มอออกลายเขินพี่โจ๊กแล้วนะเนี้ยย ย ^ ^ สงสั ยจะเริ่มชอบพี่โจ๊กแล้วว กิ๊ส ส
แต่มาต้อช้าจังเลยค่ะ อยากอ่านเร็ว ๆ ๆอ๊า า ช้าแบบว่าไม่สามารถค้างได้ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ
(คิดดูแล้วกันน ช้าจนไม่ค้างง)
-
ดีครับ
หายไปหลายวันเรย
เที่ยวสงกรานต์จนชุ่มปอด
แล้วมาชุ่มใจกับการอัพนิยายให้เพื่อนๆได้ติดตามกัน
วันนี้มันมาโรงเรียนสาย เลยต้องปีนกำปพงกันตามระเบียบ
แต่พอดีวันนี้ต่อมขี้เกียจของผมมันกำเริบ
ก็เลยไม่อยากปีนกำแพง
แต่ต้องหาเหตุผลที่ทำให้ตัวเองดูน่าสงสารซักหน่อย....อืมๆๆๆๆ
มันมาโน่นแล้วครับ
"หวัดดีอ่อน....วันนี้หน้าตาน่ารักนะมึง"
"อะไรของมึง?" ผมถามแบบงง ไม่เข้าใจที่มันพูด ก็มันพูดแบบไม่ได้ตั้งใจอ่ะครับ พูดแบบผ่านๆเท่านั้น
"ป่าว ไม่มีไรหรอก วันนี้กูแค่รมณ์ดี"
"อืม..."
แล้วมันก็ตั้งหน้าตั้งตาปีนกำแพงลูกเดียวเลยครับ ชั่ววินาทีมันก็ปีนสำเร็จ
"อ้าว!.....แล้วมึงมัวแต่ยืนบื้ออยู่ทำไม.....ขึ้นมาเร็ว" นี่ล่ะครับ ถึงจะเป็นมันตัวจริง
"กู....กู......" ผมพูดเสียงอ่อยๆ เรียกคะแนนความสงสารจากมึง...จะได้ผลมั๊ยวะ
"อะไร....มึงเป็นอะไรอีก....."
"วันนี้กูปีนไม่ได้"
"ทำไม?"
"กูเจ็บมือ.....ก็ที่โดนมีดบาดเมื่อวันก่อนไง"
"แล้วปีนไม่ไหวเลยเหรอ"
"......." ผมส่ายหัวแทนคำตอบ....โดนมันด่าแน่กู ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลย
"ฟุบ!" มันกระโดดลงมาจากกำแพงมายืนหน้าผม....
"แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก.....เอ้าเร็ว ขึ้นมาเหยียบบ่ากูก็ได้" ทำไมง่ายจัง
"......" ผมมองหน้ามันงงๆ
"มองทำไม เร็วๆเข้า" มันว่าพลางลงไปนั่งข้างกำแพงและตบบ่าตัวเองเพื่อเร่งผม
"มึงไม่ด่ากูเหรอ?"
" ด่าไม?"
"ก็ที่กูทำให้มึงเดือดร้อน ทำให้มึงเสียเวลา....แล้วไหนกูจะต้องมาเหยียบบ่ามึงอีก"
"โห...นี่ในสายตามึงกูเลวเต็มขั้นไปแล้วใช่มั๊ย"
"ถ้ากูตอบว่าใ่ช่....มึงจะกระทืบกูมั๊ยล่ะ" ผมเริ่มแหย่มัน เพราะมันรมณ์ดี
"กูกระทืบมึงแน่....ถ้าขืนมึงยังช้าอยู่แบบนี้" แป่ว
" โอเคเลยมึง"
ผมขึ้นเหยียบบ่ามัน
ตอนมันค่อยๆลุกขึ้นยืน
" โอ๊ย....!"
"เป็นไรโจ๊ก?"
.."ป่าว...มดกัด....เร็วหน่อยมึง"
"อืม..."
คริๆๆๆๆ...วันนี้ผมเข้าเรียนได้โดยไม่ต้องปีนกำแพง
เข้ามาในห้องปุ๊บ
โดนยิงคำถามจากไอ้เสกทันทีทันใด
"จูน...เมื่อวานมึงไมสบายเหรอ?"
"ป่าวนิ....ทำไมเหรอ..มีไรรึป่าว"
"แล้วทำไมเมื่อวานมึงไม่มาเรียน?" อ้อ...ใช่ผมลืมไปเลย ....ผมหันไปมองทางมัน....มันทำหน้าประมาณว่า 'มึงพูดของมึงเอง กูไม่เกี่ยว'
" อ๋อ.....พอดีเมื่อวานกูต้องไปทำธุระส่วนตัวกับที่บ้านนะ......."
"วันเดียวกันเลยนะ"
"อะไร วันเดียวกัน"
"ก็เมื่อวานไอ้โจ๊กมันก็ไม่สบายเหมือนกัน....มันไม่ได้มาเรียน"
"อะไรมึงไอ้เสก....กูเกี่ยวไรด้วย"
"แล้วมึงจะเดือดร้อนไปทำไมไอ้โจ๊ก....มันไม่ใช่เรื่องสำคัญไม่ใช่เหรอ....หรือว่าที่จริงแล้วมันมีอะไรมากกว่านั้นที่กูยังไม่รู้" ไอ้เสกมันน่ากลัวจริงๆครับ....ไอ้เสกมันมองหน้าผมที หน้าไอ้โจ๊กที
"เลิกเล่นกันได้แล้วพวกมึง....เมื่อวานมีงานไรบ้างล่ะ" ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย.....อึดอัดครับ แต่ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
" มีงานคุ่...แต่ส่งไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน แต่พวกมึงสองคนต้องส่งภายในวันนี้เที่ยง.....วิชา....วิชาไรวะไอ้ปาล์ม"
"วิชาศิลปะ....เรื่องสุนทรียศาสตร์....ครูให้หาบทความที่เกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้แหละ...หาข้อมูลได้จากห้องสมุด" ไอ้ปาล์มมันตื่นขึ้นมาบอก....เพราะเมื่อกี้มันยังหลับฟุบคาโต๊ะอยู่เลย
"อืม...ขอบใจ" แล้วผมก็หันไปที่มมัน
" เป็นไงมึงต้องมานั่งทำงานชดกันตอนเที่ยง"
"ทำก็ทำสิ....ไม่เห็นยาก" ดูมันครับ ไม่สำนึกเอาซะเลย
ครูเข้ามาสอนพอดี
" สวัสดีค่ะนักเรียน.....วันนี้เราจะเรียนเรื่อง...บลาๆๆๆๆๆ"
แล้วครูก็พูดของเค้าไปเรื่อยๆ
"อ่อน...." มันเรียกผมเบาๆ
"ไรอีก....เมื่อวานชวนกูโดดเรียน.....นี่ยังชวนกูคุยในคาบอีก....."
"ตอนเที่ยงเราต้องไปห้องสมุดกันใช่ป่ะ"
"แหงสิ"
"มึงกับกูเหรอ?"
"ใช่....งานมึงกับกู..แล้วจะมีใครไปอีกล่ะ"
แล้วมันก็หันกลับไปตั้งใจเรียนต่อ
ซักครู่มันเอามอีกแล้วครับ
"อ่อน....ไปห้องสมุดกันสองคนใช่มั๊ย?"
"กูตอบคำถามนี้ไปแล้ว"
"กูคิดว่าถ้ามึงตอบคำถามกู....คำพูดมึงจะสั้นกว่านี้"
"หุบปาก แล้วตั้งใจเรียนซะมึง"
แล้วมันก็ยอมหุบปากจริงๆครับ
แต่...อีกแล้ว ....มึงจะไรกะกูนักหนา
" อ่อน....มือเมื่อเช้า....หายเจ็บรึยัง?"
"หืม?" ผมงงกับคำถามมัน แต่แวบหนึ่งก็คิดได้ว่า กูโกหกมันไว้นี่หว่า
"ก็.....มือมึงอ่ะ" มันชี้มาที่มือผม "หายเจ็บรึยัง?"
"อ๋อ.....ดีขึ้นแล้ว...." มันถามผมแบบนี้เล่นเอาผมรู้สึกผิดไปเลย
"จริงนะ?"
"ไม?....ห่วงกูเหรอ?" ผมลองแหย่มันเล่น
"กูบอกมึงซักคำรึยังว่าห่วง...มั่ว"
"ไม่ห่วงแล้วจะถามทำไม.....รึว่าแค่อยากสมน้ำหน้า" ผมยังไม่เลิกแกล้งมัน...แต่
"รู้ก็ดีแล้วว่ามีคนคอยเป็นห่วง....งั้นมึงก็ต้องดูแลตัวเองดีดี..ให้สมกับที่คนอื่นเค้าเป็นห่วง"
"หืม?...." ผมมองหน้ามันงง.....ไม่คิดว่ามันจะพูดคำแบบนี้กับผม
"สองคนนั้นจะเรียนหรือจะคุยกันค่ะ......" อ้าว ซวยแล้ว
ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มมันหันมาทำหน้าประมาณว่า งานนี้พวกมึงรอดยาก เพราะครูคนนี้เนียบมากๆๆๆๆ
"ว่าไงค่ะ...ทำไใพอครูให้พูดไม่มีใครพูด....หรือว่าไม่อยากคุยกับครู"
ผมเงียบ มันเงียบ ครูก็เลยยิ่งเพิ่มความเดือด
"คุยไรกันค่ะ?....พอจะมีใครซักคนตอบคำถามครูได้บ้าง"
"ป่าวครับ" ไอ้โจ๊กมันลุกขึ้นตอบ
"ป่าวได้ไงค่ะ....ก้ครูเห็นว่าพวกเธอสองคนคุยกันอยู่"
"ผมชวนจูนคุยเองครับ" มันพูดพลางกดบ่าผมไว้ เพราะผมกำลังจะลุกขึ้น
"สรุปเธอชวนเพื่อนคุยในห้องอีกแล้วเหรอ?....."
"ครับ...." แมนมากมึง จนกูรู้สึกงว่ากูเห็นแก่ตัวไปเลย
"ดี... กล้าทำต้องกล้ารับ......" ครูเงียบไปพักหนึ่ง คงคิดว่าจะทำไงกับมันดี
ผมพยายามจะยืนขึ้น
เพื่อรับผิดกับเรื่องนี้ด้วย ดพราะจริงๆแล้วผมก้คุยด้วยเหมือนกัน
แต่ไอ้บ้านี่....ก็กดให้ผมนั่งลงอีกแล้ว
พอผมจะพูด....มันก็ห้ามอีก
"อยู่นิ่งๆไปเหอะมึง..."
"แต่กูก็คุยด้วยนี่หว่า"
"งั้นเอาเป็นว่าคราวนี้กุรับ....คราวหน้าไว้เป็นตามึงล่ะกัน"
"นี่มึคิดว่ามันต้องมีคราวหย้าอีกเหรอ"
" คิดว่างั้นนะ"
"กูละเชื่อมึงจริงๆ" ผมส่ายหน้ากับความ......ของมันจริงๆ
"อ้าวๆๆ....ยังจะคุยกันอีกเหรอค่ะ"
"เปล่าครับ"
"นายโจ๊ก....งั้นครูให้เธอ...."
"ครุครับ.....ผมมมีคำถามที่ไม่เข้าใจตรงนี้หน่อยครับ...ช่วยอธิบายหน่อยครับ" จู่ๆสองก็แทรกขึ้นมาซะก่อน
สองถามครุอยู่หลายคำถาม
จนครูลืมไปเลยว่าจะต้องมีสะสางบัญชีกับไอ้โจ๊ก...จนหมดาบ
สรุปมันรอดครับ
"ไอ้โจ๊ก...มึงว่าไอ้สองมันจงใจป่าวว่ะ" ไอ้เสกถามขณะเดินไปกินข้าวเที่ยงกัน
"จงใจไร?"
"ฏ้เรื่องที่ชวนครูคุย....จนลืมจัดการกับมึงไง"
"ไม่เกี่ยวกับกู...งั้นกูก็ไม่จำเป็นต้องรู้"
แล้วมันก็เดินเนียนมากิดคอผมเฉยเลย
ผมนะครับ สะดุ้งเลย ก็จู่ๆเล่นมาถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนี้
ผมเองก็นะพยายามแกะมือมันออก....แต่มันไม่ยอม
"ปล่อยเลยมึง...กูอายคนอื่นเค้า"
"ยิ่งมึงดิ้นนั่นแหละ....คนก็จะยิิ่งมอง..ไม่รู้รึไง"
"งั้นมึงก็ปล่อยสิ....ก็จะได้ไม่ต้องดิ้น"
"กูปวดหัว...นะนะนะนะนะนะ....."
ผมอยู่นิ่งๆให้มันลากไปโรงอาหาร.....กรรมมันคงตามทันที่ไปหลอกมันเมื่อเช้านะครับ
วันนี้ผมไม่หิว
ก็เลยกะว่าจะหาหนมกับนมมากินก็พอ
ส่วนไอ้สามตนนั่น....กำลังหาไรใส่ท้องกันอยู่
ไอ้เสกได้ข้าวราดแกง
ไอ่ปาลืมได้บะหมี่
ส่วนมันได้ข้าวผัดพริกกุ้ง ไข่ดาว
พวกมันสามตนมานั่งพร้อมหน้ากันที่โต๊ะ
"จูน....แล้วไหนข้าวมึงล่ะ...." ไอ้ปาล์มถาม...แต่ดูคนที่จะสนใจกับคำถามนี้เอามากๆ คือ ไอ้โจ๊ก
"กูไม่ค่อยหิว....กะว่าแค่ขนมกับนมก็พอแล้ว"
"ไปซื้อข้าวมากินเดี๋ยวนี้" มันพูดเสียงแข็งเลยครับ
"ก้คนมันไม่หิว...จะให้กินลงได้ไง" ผมก็ยังแถไปเรื่อยๆ
"นี่มันเวลาต้องกินข้าว....ไม่ใช่นมกับขนม....ลุกไปซื้อข้าวเดี๋ยวนี้เลยมึง"
"เอ๊ย...ไอ้โจ๊ก....มึงจะไปไรกับมันนักหนา....ก็มันไม่หิว....จะให้มันกระเดือกลงได้ไง..." ไอ้ปาล์มช่วยพูดให้
"ใช่ๆๆๆ....ก็กูไม่หิว...จะให้กินลงได้ไง"
"มึงจะลุกไปซื้อเองดีดี....หร่อจะให้กูพาไปซื้อ?"
"ไม่เอาทางไหน..แล้วกูก็จะไม่กินด้วย" ผมก้เริ่มโมโหครับ...นี่มันเรื่องส่วนตัวของผมนะ
"ตกลงมึงจะลองใช่มั๊ย?....ว่ากูจะทำให้มึงกินข้าวเที่ยงได้หรือไม่"
มันลุกขึ้นจะเดินมาที่ผมนั่ง แต่ด้วยคำพูดของไอ้เสก....
"พวกมึงสองคนกำลังเล่นไรกันอยู่?" แค่คำพูดเรียบๆ ธรรมดาๆ น้ำเสียงเย็นๆของมัน แต่เล่นเอาผมสะอึกเลยครับ ส่วนมันก็กลับไปลงไปนั่งที่เดิมของมัน
" อ่อน...ไปซื้อข้าวมากินเดี๋ยวนี้....เร็ว.....เดี๋ยวต้องไปห้องสมุดกันอีก"
"ก้คนมมันไม่หิว....อย่ามาบังคับกันได้มั๊ยมึง" ผมไม่ชอบให้ใครมาบังคับครับ...ยิ่งบังคับผมจะยิ่งต่อต้าน
"มึงรู้ใช่มั๊ย?.....ว่าทำไมกุต้องบอกให้มึงกินข้าว"
คราวนี้มันเสียงอ่อนครับ
ผมนึกถึงคำพูดมันเมื่อเช้า
'มันห่วงผม'
"อืม..." แล้วผมก็ลุกไปซื้อข้าวกิน
จริงๆแล้วก็ไม่อยากทะเลาะกับมันด้วยแหละ..อะไรยอมได้ก็ยอมครับ
มันยังห่วงผมได้เลย แล้วทำไมผมจะห่วงตัวเองบ้างไม่ได้
"ผักอ่ะ..กินเข้าไปเหอะ...มันไม่ไปงอกในท้องมึงหรอก" มันยังไม่เลิกครับ ก็ผมเขี่ยผักไว้ข้างจาน
"ก้กูไม่ชอบกินผัก"
"หลับหูหลับตากินเข้าไป.....เดี๋ยวมันก็ลงไปนอนกลิ่งในท้องมึงแล้ว"
"ตกลงนี่มึงจะมาเป้นพ่อกูแล้วใช่มั๊ย?"
"นั่นดิ/เออใช่..." ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มพูดพร้อมกันเลยครับ
"ถ้ามึงไมว่าไร ...กูก็โอเคนะ...." เวรจริงๆ
ตามคาดครับ
ผมกับมันต้องไปห้องสมุดกันแค่สองคน
ไอ้ปาลืมกับไอ้เสกบอกว่า.....เข้าห้องสมุดทีไร เหมือนกับเข้าห้องดับจิต
"จูน!"
"อ้าวสอง....มีไรรึป่าว"
"จะไปไหนกันเหรอ?"
"อืม..คือ...กำลังจะไปห้องสมุด.....ไปทำงานที่ค้างส่งเมื่อวานนะ"
"อ๋อ...งานเมื่อวาน....งั้นเดี๋ยวเราไปช่วยค้นนะ"
ผมหันไปมองหน้าไอ้โจ๊กแวบหนึ่ง...มันยังเฉยอยู่ครับ....แต่ผมคิดว่าผมรู้ว่ามันกำลังคิดไรอยู่
"ไม่เป้นไรดีกว่าสอง.....ไม่อยากรบกวนนาย...เรากับดจ๊กทำกันเองได้"
"ไม่เป้นไร.....เราว่าง..." สองเองก็หันไปมองมันแวบหนึ่ง....
ผมก็หันไปมองมันอีกครั้ง...เพื่อขอความเห็น....มันคงเข้าใจผมคิด
" อ่อน....กูอยากทำงานกับมึงแค่สองคนเท่านั้น....." มันพูดได้เท่านั้นกฦ้เดินนำผมไปก่อนเลย
ผมเองก็ทำได้แค่ยิ้มเจื่อนๆให้สองก่อนที่จะวิ่งตามมันไป
"ไหนบอก....ว่าจะมาช่วยกันหาข้อมูล...กูเห้นมึงเอาแต่นอนตลอด"
ผมพูดในขฯะที่วางหนังสทอกองโตบนโต๊ะตรงหน้ามัน..ผมนะครับ...ขนหนังสือกันตั้งหลายรอบแล้ว...แต่ไอ้นี่ตั้งแต่เข้ามา..นอนฟุบโต๊ะตลอดเลย
"ก็ช่วยอยู่นี่ไง....ช่วยเป้นแรงใจให้มึงไง"
"ตอนนี้กูแรงใจกูไม่ต้องการ...กูต้องการแรงงานที่จะช่วยกูหาข้อมูล"
"หาไปเหอะมุง....เดี๋ยวหากันหลายคนข้อมูลมันจะตีกันเปล่าๆ"
"รู้งี้...กูให้สองมาช่วยก็ดี" เท่านั้นแหละครับ....มันดีดตัวจากเก้าอี้ทันที......ดูชื่อนี้จะมีอิทธิพลกับมันเอามากๆเลย
และมันก้กลับมาพร้อมกับหนังสือกองโตมาก....มากจริงๆ
"ไม่ใช่แค่มัน...กูก็ทำได้...ถ้ากูคิดจะทำ...." ผมแอบขำกับท่าทางของมัน
จริงครับมันทำไ้ด้อย่างที่มันพูดจริงๆ
ไม่ถึง20 นาที มันหาข้อมูลได้ครลทุกหัวข้อเลย....มันทำได้จริงๆ
"เก่งนี่มึง...." ผมชมมันขณะกำลังทะยอยเก็บหนังสือ
"กุไม่ชอบให้เอากูไปเปรียบเทียบกับใคร..โดยเฉพาะกับ...."
"สอง?"
"ไม่ว่ากับใครทั้งนั้นแหละ......กูก็คือกู....ไม่ใช่กู...ที่ต้องไปเหมือนใคร...."
"อืมๆๆ....กูก็แค่แหย่มึงเล่นเฉยๆ"
"เออไม่เป้นไร....ห๊า...นั่งก่อนเลยมึง....กูเจอเกมส์ให้มึงเล่น"
"ไรอีก?"
"นั่งดิ....นะนะนะ"
"อืม...ว่ามา" ผมว่าผมต้องเป้นโรคแพ้คำนี้แน่เลยครับ มันพูดที่ไร ต้องยอมมันทุกที
"มึงตอบคำถามที่กูถามนะ....แล้วตอนสุดท้ายมันจะมีคำทำนาย...."
"กูไม่ชอบแบบนี้...."
"นะนะนะ....ลองดูหน่อยนะมึง" อีกแระมึง
"เออๆๆๆ....ว่ามาก็ได้"
"1. คุณมีแฟนรึยัง?"
"ยัง" ตอบโดยไม่ต้องคิดครับ ผมเห้นว่ามันแอบยิ้มนิดหนึ่ง มันคงแอบสมน้ำหน้าผมแหงๆ
"2. แล้วคุณเคยมีแฟนมาแล้วกี่คน?"
"กูไม่เคยเรียกใครว่าแฟน....มีแต่เพื่อนสนิทที่คุยกันก่อนนอน...และบอกว่า...หลับฝันดีนะ"
"อ๋อ..อืมอืม...3. ตอนนี้คุณกำลังสนใจใครอยู่รึเปล่า?"
"อืม..เออเออ....." ทำไมคำถามนี้ผมถึงลังเลนะ
"ว่าไง?"
"ยังมั้ง"
"หมายความว่าไง?"
"ยัง" ผมตอบอย่างเด็ดขาดในน้ำเสียง
"งั้นข้อต่อไป 4. คุณชอบสีอะไร?"
"ดำ...ขาว"
"5. คุณชอบผลไม้อะไร?"
"หลายอย่างได้มั๊ย?"
"กี่อย่างก็ได้...แต่ต้องเป้นที่มึงชอบจริง"
"ทุเรียน....องุ่น...เงาะ"
"6. แล้วคุณไม่ชอบผลไม้อะไรบ้าง?"
"สับปะรด....ลำไย"
"7.คุณชอบทานอาหารไร"
"ทุกอย่างที่อร่อยและเป้นของที่กูกินได้....แต่ไม่ชอบกินผัก"
"8. คุณแพ้อะไรบ้าง?"
"แพ้เหรอ.....แพ้เกสรดอกไม้.....อากาศ...แล้วก็ฝุ่น"
"คุณ?"
"เอ๊ย....มึง....เกมส์ไรวะ...กูเห็นมึงถามกูไรก็ไม่รู้..แล้วไหนล่ะคำทำนาย"
"ก็นี่ไง....เดี๋ยวพอมึงตอบครบทุกข้อ....กูก็จะอ่านคำทำนายให้"
"อีกเยอะป่าว?"
"ขึ้นอยู่กับกู...มึงมีหน้าที่แค่ตอบ....ส่วนถาม...กุจัดการเอง.....9. คุณชอบอะไรในตัวเองที่สุด"
"เอ้อ....มีคนบอกว่ากุตาสวย.....แต่กุชอบแก้มยุ้ยๆของกูที่สุดเลย"
"10. คุณชอบดอกไม้อะไร"
"กูแพ้เกสรทุกชนิด...."
"แล้วพอจะมีดอกไรมั๊ย...ที่ชอบบ้าง"
"ชอบดอกมะลิ...."
"เพราะ?"
"มันมีสีขาวและหอมดี"
"11. เวลาว่างคุณชอบทำอะไร?"
"อยู่บ้าน ฟังเพลง อ่านหนังสือ ปลูกต้นไม้"
"12. กิจกรรมที่คุณชอบทำที่สุด"
"นอน"
"นอน?"
"ผิดเหรอที่กุชอบนอน" ก้มันนะสิครับทำหน้าประมาณว่า...คิดได้แค่นี้เองเหรอ
"13. หนังที่ชอบดู?"
"หนังวิทยาสาสตร์.....หรือพวกต่อสู้กำลังภายใน"
"14. แล้วหนังที่ไม่ชอบล่ะ?"
"หนังรักหรือไม่ก็สยองขวัญ"
"มึงกลัวผีเหรอ?"
"นี่เป้นหนึ่งในคำถามด้วยรึเปล่า?"
"อันนี้จากกูเอง"
"งั้นไม่ตอบ"
"มึงกลัวชัวร์....15.แนวเพลงที่ชอบ?"
"ชอบฟังเพลงที่ฟังสบายๆ.....แต่มันก้ขึ้นอยู่่กับอารมณ์ ณ เวลานั้นด้วย.....ก็ฟังได้ทุกแนวแหละ"
ผมเห็นมันนั่งจดไรยิกๆตลอดเลย
"16. อะไรที่มึงกลัวที่สุด?"
"หมายถึงไรล่ะ"
"อะไรก็ได้ที่มึงรู้สึกว่ากลัว"
"กุกลัวการสูญเสียคนที่กุรัก...และคนที่รักกู" แล้วมันก้จ้องหน้าผมนิ่งเลย
จนผมรู้สึกว่า...ผมกำลังจะละลายกับสายตาคุ่นี้
สายตาคู่นี้สามารถทำมห้ผมประหม่าได้ทุกครั้งทีเจ้าของมันจ้องมาที่ตัวผม
"คำถามหมดแล้วเหรอ...ทำไมไม่ถามต่อล่ะมึง" ผมอึดอัดกับสายตาของมันจึงหาเรื่องชวนมันคุย
."อ๋อ...มีอีก....แล้วอะไรที่มึงกลัวทีมีเป็นรูปเป็นร่างอ่ะ"
"กูกลัวหนู..และสัตว์เลื้อยคลาานทุกชนิด โดยเฉพาะงู"
"17. คนที่มึงรักที่สุด?......"
""
-
โจ๊กไงจ๊ะ !!!!!!!!!!!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด............. :m20:
-
คำตอบมีคำตอบเดียวคือ.........โจ๊ก
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
จบค้างไปหม้ายยยยยยยยย
จงมา จงมา จงมา :call:
-
ถ้าตอบว่าพ่อแม่ ก็เป็นทางการเกินไป :laugh:
:z1: ตอบว่า รักโจ๊กสิ อิอิ
เล่นสงกรานต์มาซะชุ่มปอด กลับมาอ่านนิยายต่อมันส์กว่าเยอะ :pig4:
-
555+ คำถามนี้จะตอบยังไงน้า
-
อ่านรวดเดียว
-
:z3:
อ๊ากกกก ค้างเลยอะ :sad4:
โจ๊กสิ่จ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆ
จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
มาเร็วๆๆๆ จงมา
:call: :call:
-
"17. คนที่มึงรักที่สุด?......"
"ก็คนๆเดียวกับที่รักกูที่สุดไง"
"หมายถึง?"
" ใครก้ได้ที่รักกูที่สุด คนๆนั้นก็คือคนที่กูรักที่สุดเหมือนกัน"
" แล้วตอนนี้ล่ะ?"
"พ่อกับแม่กูไง"
"พ่อแม่?"
"ที่สุดในชีวิตที่ผ่านมาคือ พ่อแม่.....เท่านั้น"
" แล้วต่อไปล่ะ?"
"กุก็ไม่รู้เหมือนกัน....แต่ถ้าจะมีใครซักคนรักกูมากๆ...มากจนกูรู้สึกว่าเค้ารักกูจริงๆ ....วันนั้นคนๆนั้นอาจจะเป้นคนที่กูรักมากที่สุดอีกคนหนึ่ง...เอ๊ะ..นี่มันอยู่ในคำถามึเปล่า ทำไมยาวจังหว่า"
"อืม....18. " มึงไม่ยอมตอบกูอีกแล้วนะ "คนที่มึงเกลียดที่สุดล่ะ"
"คนที่ทำให้กูเจ็บ....ทำให้กูเสียใจ....มนทุกกรณี"
"งั้นตอนนี้มึงก็คงเกลียดกูมาก....เพราะกูแกล้งมึงบ่อยๆ"
"มึงรู้ตัวก็เลิกแกล้งกูซะทีสิ"
"ไม่มีความจำเป็น....ต่อไป 19. มึงชอบคนแบบไหน?"
"คนที่คุยกันรู้เรื่อง....ให้เกียรติทั้งตัวเค้าและตัวเรา...รักในสิ่งที่กูเป็น...ไม่ใช่สิ่งที่เค้าอยากให้กูเป็น....รักกูมากเท่าที่กุรักเค้ามั้ง"
"ยังไง?....แล้วถ้าคนๆนันรักมึงมากกว่าที่มึงรักเค้าล่ะ.....?"
"กุจะรู้สึกว่าต้องแบกรับความรู้สึกของเค้า....กูต้องคอยคิดว่า เอีย เค้ารักกูมากขนาดนี้ กูต้องดีกับเค้าอย่างนั้น อย่างนี้....มันจะกลายเป้นการกดดันกันเปล่าๆ....กุว่ารักเท่าๆกันและค่อยเพิ่มขึ้นพร้อมๆกัน เดินไปด้วยกันมันดีที่สุด....เพราะถ้าเค้ารักกูมากกว่า วันหนึ่งเค้าอาจจะหมดรักกูในขณะที่กูกำลังรักเค้าจนหมดใจก็ได้....."
" แล้วถ้าเค้าคนนั้น....รึกมึงมากกว่าล่ะ....มึงจะเลิกรักเค้ามั๊ย?"
"ไม่รู้สิ....กูอาจจะเหนื่อนยและหยุด หรือ เติมรักให้เท่ากับเค้าเร็วๆ....ไม่รู้เหมือนกัน"
"20. แล้วมึงชอบคนรูปร่างหน้าตายังไง?"
"กุชอบคนตาโต.....แก้มยุ้ยๆ....ปากเจ่อนิดหน่อย....จมุกโด่ง.....คิ้วเข้มนิดหนึ่ง.....ฟันสวย......."
"อ่อน.....อ่อน...อ่อน...เอ๊ย.ไอ้จูน"
"อ๋อ...อืม...มีไรมึง?" ผมเพิ่งรุ้ตัวว่ากำลังเผลอจ้องหน้ามันอีกแล้ว....เอ๊ย!...ตายห่าแล้ว....ที่พูดไปเมื่อกี้......นั่นมันหน้าไอ้โจ๊กชัดๆ.....ซวยแล้วกู.....ก็ผมเผลอจ้องหน้ามัน ก็เลยพูดอย่างที่ตาเห็น....มันก้แค่นั้น...ว่าแล้ว...ผมก้ก้มหน้าเลยครับ....ก็อายมันนิ....ผมเห้นนะว่ามันยิ้มด้วย....
"กุไม่เล่นแล้ว...กุจะกลับห้อง..."
" เดี๋ยวมึง ...ถึงข้อสุดท้ายแล้ว..."
"ก็ได้"
"คุณพร้อมจะรักใครซักคนรึยัง?"
"ไม่รู้...." นี่คือคำตอบที่ผมคิดว่าถูกต้องท่ี่สุดทั้งหมดที่ตอบมา
"ทำไม?" ผมคงโดนมันสะกดจิตแล้วล่ะครับ ถึงยอมเปิดปากพูดเรื่องนี้กับมัน เพราะผมไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใครมาก่อน
"เพราะกูกลัวไง.....กูกลัวการสูญเสีย....การเสียใจ...ความเจ็บปวด..การพลัดพราก"
"มึงเลยหาทางออก...ด้วยการไม่ยอมรู้สึกและรับความรู้สึกแบบนี้กับใคร?"
"อาจจะใช่หรือไม่ก็ได้....อาจเป็นเพราะกูยังไม่เจอคนที่กูพร้อมที่จะเสี่ยง....ทำลายกำแพงที่กูสร้างขึ้นมาเองก็ได้..."
"ถ้ามึงเจอล่ะ?...คนๆนั้น..มึงจะทำไง?"
" ก็ไม่เห็นต้องทำไง....เพราะรักก็คือรัก....ถึงวันนั้น...กูอาจจะหายกลัวเพราะกูเจอคนๆนั้น...หรืออาจจะกลัวมากขึ้น เพราะกลัวสูญเสียคนๆนั้นไป...ก็แค่นั้น..."
"คำถามหมดแล้ว"
"แล้วไหนล่ะ คำทำนายที่มึงว่า"
"คำทำนายของมึงคือ.....มึงสอบตกในวิชาความรัก......เพราะมึงยังไม่กล้าที่จะรักใคร....แต่มึงก็อาจจะสอบผ่าน....แบบเฉียดฉิว ถ้ามึงลองเปิดใจดูบ้าง....และมึงจะสอบผ่านอย่างฉลุย ถ้ามึงกล้าที่จะรักใครซักคนที่มึงอยากจะรัก โดยไม่มีข้อแม้ใดๆ....แล้วท้ิงความกลัวนั้นไปซะ.....เพราะความรักไม่เคยทำร้ายใคร...มีแต่คนเราเท่านั้นแหละ...ที่อ่อนแอแล้วโยนความผิดไปให้กับความรักที่ไม่สมหวัง..."
-
"คำทำนายของมึงคือ.....มึงสอบตกในวิชาความรัก......เพราะมึงยังไม่กล้าที่จะรักใคร....แต่มึงก็อาจจะสอบผ่าน....แบบเฉียดฉิว ถ้ามึงลองเปิดใจดูบ้าง....และมึงจะสอบผ่านอย่างฉลุย ถ้ามึงกล้าที่จะรักใครซักคนที่มึงอยากจะรัก โดยไม่มีข้อแม้ใดๆ....แล้วท้ิงความกลัวนั้นไปซะ.....เพราะความรักไม่เคยทำร้ายใคร...มีแต่คนเราเท่านั้นแหละ...ที่อ่อนแอแล้วโยนความผิดไปให้กับความรักที่ไม่สมหวัง..."
คำทำนายนี้เล่นเอาหนาวเหมือนกัน ตรงโครตตตตตตตตตตตตตตตตต
-
...เกมส์ 20 คำถาม ..ล้วงลึกความในใจจูน นี่หว่า
...เก็บข้อมูลได้เยอะนะนายโจ๊ก เล่นมุกนี้เนี่ย
...อย่างนึงที่เห็น..โจ๊ก เป็นคนมี..สาระมากๆ เหมือนกัน :laugh:
-
:z1: ดูเหมือนไอ้คำถาม 20 ข้อนั้น มันจะเป็นคำถามของโจ๊กเองรึป่าว
สู้ต่อไปโจ๊ก 555+
-
โจ๊กถามเอง ทำนายเอง 555
-
สั้นป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
อยากอ่านอีก อยากอ่านอีก โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad4:
-
เล่น 20 คำถาม ยังกับอีป้าแ่ก่ๆ ได้อ่านคอมโมฯ คิดถึงความหลังครั้งเยาว์วัยจัง :กอด1: ทีละกัน +1 จัดไป
-
น่ารักมากโจ๊ก แต่ตอนนี้ยังไงแล้วซิ
โจ๊กกำลังจะบอกเป็นนัยๆหรือเปล่าว่าชอบจูน
แต่คำทำนายโดนที่สุด
มาต่อเร็วนะ รออ่านอยู่ ชอบมากมาย
-
:seng2ped: :seng2ped: คาใจเรื่องของสองยังไม่หายเลยอ่ะ เมื่อไรจะเฉลยออกมาซะทีอ่ะ จะอกแตกตายอยู่แล้วอ่ะ :jul1:
เฉลยเร็วๆนะคร้าบบบบ จะรอนะ แล้วเรื่องของจูนกับโจ๊กนะเมื่อไรจะ เปิดใจว่าตกลงคิดกันอย่างไงกันแน่ อยากให้เปิดใจกันเร็วๆ อิอิ เผื่อจะมีฉาก NC กับเขาบ้าง :laugh: :laugh:
จะคอยติดตามผลงานนะคร้าบผม
-
"คำทำนายของมึงคือ.....มึงสอบตกในวิชาความรัก......เพราะมึงยังไม่กล้าที่จะ รักใคร....แต่มึงก็อาจจะสอบผ่าน....แบบเฉียดฉิว ถ้ามึงลองเปิดใจดูบ้าง....และมึงจะสอบผ่านอย่างฉลุย ถ้ามึงกล้าที่จะรักใครซักคนที่มึงอยากจะรัก โดยไม่มีข้อแม้ใดๆ....แล้วท้ิงความกลัวนั้นไปซะ.....เพราะความรักไม่เคยทำ ร้ายใคร...มีแต่คนเราเท่านั้นแหละ...ที่อ่อนแอแล้วโยนความผิดไปให้กับความ รักที่ไม่สมหวัง..."
ชอบบบบบ o13
แหม่ โจ๊กเก็บข้อมูลใหญ่เลยนะ o18
-
อิโจ๊กก!!!! เมิงไปก๊อปมาพูดจากที่ไหนอ่ะเมิง
ทำเป็นรู้นะเมิง แล้วนี่เมิงรู้ใจตัวเองกะเค้าบ้างรึเปล่า
-
20 คำถามนี่ โจ๊กได้ประโยชน์ไปเต็มๆ มันเป็นคำถามจากใจหรือเปล่าเนี่ย
ว่าแต่ คำทำนายได้สาระมาก
จูนก็ ลองเปิดใจรักโจ๊กไปเลยดิงั้นอ่ะ จะได้ สอบผ่านวิชาความรักสักที :impress2:
-
ความรักไม่เคยทำร้ายใคร
มีแต่คนที่ทำร้ายกันเอง
:t3:
-
โจ๊กมันเจ้าเล่ห์
คำถามนี่คือน่าจะตัวเองอยากรู้แน่ๆ
แต่ก้อดี
ไม่งั้นวันๆ เอาแต่ทะเลาะกัน
ไม่ต้องรู้เรื่องอะไรกันพอดี
ส่วนเรื่องนายสอง
ก็ยังคงไม่รู้ต่อไป
เฮ้อออออ
-
แหม มพูดอย่างนี้ถ้าจู น นฮึด ดบอกรักแกขึ้นมาหล่ะโจ๊ก ก ก อิบ้า า
แกจะรับรักมันมั้ยย หล่ะ !!
-
ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ
ถูกเขาทำร้ายเพราะใจเธอรับไว้เอง
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเพลงนี้ขึ้นมาเลยอะ :m15:
โจ๊กโคตรเจ๋งตอนเฉลยคำทำนาย
เฮ้ออ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แล้วที่ถามเนี่ยะ เป็นเพราะสนใจจูนใช่ไหม
แล้วตัวแกเองละโจ๊ด รักจูนมันรึป่าว
-
พอมันบอกคำทำนายผมเสร็จ
มันก้จัดการเก็บหนังสือทั้งหมดไปวางที่ชั้นเหมือนเดิม
โดยที่ผมยังยืนงงกับคำทำนายที่เพิ่งได้ฟังจากมันเมื่อกี้
อะไรของมัน คำถามทั้งมากมาย คำทำนายมีแค่เนียะ
" ยืนเอ๋อทำไม.....ไปส่งงานกันได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทัน"
"คือ....คือ...."
"เป้นไร?....ไม่สบายตรงไหนรึป่าว?"
"คือ..มึงไปส่งงานคนเดียวได้มั๊ย...คือว่ากู...ปวดห้องน้ำ"
"เรื่องมากเป้นที่หนึ่งเลยมึงนิ....เอๆๆรีบแล้วกัน....เดี๋ยวจะเข้าเรียนสาย"
ผมเดินกลับมากจากห้องน้ำในห้องสมุด
ช่วงระหว่างทางเดินกลับ....ผมต้องเดินผ่านชั้นวางหนังสือที่มันเพิ่งเอาหนังสือไปเก็บเมื่อกี้
ด้วยอะไรไม่รู้....ตาผมเหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งเป้นเล่มเดียวกับที่มันเพิ่งทำนายให้ผมเมื่อสักครูนี้เอง
และผมก้หยิบมันลงมา
"ภัยพิบัติในอดีต" ผมอ่านชื่อหนังสือ
หนังสือจำพวกนี้มันมีเกมส์ทำนายแบบนี้ด้วยเหรอ?
ผมเปิดดูหน้าสารบัญ.....ไม่มี
เปิดดูเนื้อหาด้านใน...ก็ไม่มีอีก
แล้วคำถามที่มันถามผมทั้งหมดล่ะ?
แล้วไหนจะคำทำนายนั้นอีก?
มันเอามาจากไหน?
หรือว่าจริงๆแล้ว......ไอ้โจ๊ก............
เป็นหมอดู
...บ้าไปแล้วกู....
ชริบแล้ว!
เลยเวลาเข้าเรียนมาแล้ว 10 นาที
ผมรีบแจ้นมาที่ตึกเรียนทันที
ผมกำลังจะขึ้นบันได....
"กว่าจะเสด็จมาได้นะมึง....สายแล้วเห็นมั๊ย"
"นี่มันบ่ายแล้วมึง...ไม่ได้สายซะหน่อย" ยังมีหน้าแถไปอีกนะครับผม
"ยังไม่สำนึกอีกนะ.....กูเลยต้องสายด้ววยเลย...."
" แล้วใครขอให้มึงรอกูไม่ทราบ " เริ่มโมโหครับ....
"งั้นกูมันคงบ้าไปเองมั้ง.....ก้เลยมายืนแกร่วทำบ้าอยู่ตรงนี้ไง" มันก็หน้าเครียดขึ้นมาเหมือนกัน
"งั้นก้ยืนบ้าต่อไปล่ะกัน....แต่กุจะไปเรียนแล้ว...."
"ไม่ต้องรีบแล้วมึง...ยังไงก็สายไปแล้ว" มันดึงมือผมไว้....ผมมอง...มันก็ยอมปล่อยครับ
"ขอบใจนะที่รอกู...." ผมพูดเบาๆ
"แค่นี้แหละที่อยากได้ยิน..." มันก็พูดเบากว่าผมอีกนะ
"มึงว่าไรนะ?"
"เปล่า..."
"รีบไปเหอะ....จะได้ไม่ต้องสายไปกว่านี้....เอ๊ะแล้วนั้นมือมึงไปโดนไรมาล่ะ" ผมเพิ่งสังเกตว่าข้อมือมันพันผ้าก็อซอยู่
" เท่ดี...เลยพันไว้"
"เอาดีดี"
"ก้วิธีที่จะทำให้มึงกับกูไม่โดนครูสวดไงที่เข้าสาย"
"ยังไง?"
"เดี๋ยวก็รู้"
เข้ามาในห้องปุ๊บ
..."พวกเธอสองคนเข้าสายไปตั้ง 15 นาทีเลยนะ"
"ขอโทษครับครู" ผมรีบขอโทาก่อนครับ
"คืองี้ครับ....ผมกับจูน...ไปห้องพยาบาลกันมา...พอดีผมเจ็บข้อมือ...เลยไปพันข้อมือกันมาครับ...นี่ไงครับ" มันว่าพลางชูข้อมือมันที่พันไว้ให้ครูดู....ฉลาดจริงๆมึง...กูยอมซูฮก
" อืม...ไปนั่งที่กันได้แล้ว"
"ขอบคุณครับ/ขอบคุณครับ"
หลังหมดคาบนี้
ต่อไปฏ้เป็นคาบสุดท้ายที่จะมีการเรียนการสอน
เพราะคาบสุดท้ายจริงๆ.......ว่าง......
"พวกมึงทำงานส่งกันทันรึเปล่า" ไอ้เสกหันมาถาม
"เรียบร้อย" ผมตอบ
"มึงจะถามเพื่อ?"
"มึงอย่ามองหน้ากูอย่างนั้นดไอ้โจ๊ก....กูว่ากูไม่ไปด้ว มันน่าจะดีสำหรับมึงไม่่ใช่เหรอ?"
"มึงหมายความว่าไงไอ้เสก?"
"เปล๊า....กูก็แค่หมายความว่า..ไปกันหลายคนก็มัวแต่จะคุยกันเล่นเปล่าๆ...งานไม่เสร็จกันพอดี....ก็แค่ั้น หรือมึงคิดว่ากูหมายความว่าไงล่ะ?"
"ตามนั้นก็ตามนั้นสิ....ทำไมกูต้องคิดไรด้วย" ไอ้โจ๊กเองก็ตอบไปตามธรรมดา แต่ที่ไม่ธรรมดาา คือไอ้เสกครับ
คาบเรียนหมดไป
แล้วคาบที่ผมชอบที่สุดก็มาถึงครับ
คาบว่างไง ฮิฮิ
"โจ๊ก...ฉลาดนี่มึง"
"เรื่องไรล่ะ....แต่อย่างว่าคนอย่างกูมันฉลาดไปทุกเรื่อง"
"โดยเฉพาะเรื่องที่ไม่ค่อยดีเท่าไร. " จริงๆแล้วอบากจะฑุดว่า เรื่องชั่วๆด้วยซ้ำ แต่แรงเกินไปครับ
"กูจะถือว่าเป้นคำชมล่ะกัน"
"แต่กุก็ชมมึงนะ..จากก้นบึ้งสุดใจกุเลย"
"เหรอ?"
"ตามงั้น"
"แล้วมึงชมกูเรืองเรื่องไรล่ะ" มันคงฉลาดหลสยเรื่องจริงครับ ถึงจำไม่ได้
"ก้นี่ไง" ผมใช้ปากกาเคาะไปที่ข้อมือมัน
"โอ๊ย...." มันร้องซะดังเลยครับ เพื่อนหันมามองกัน กูป่าวทำไรมันนะ
ผมแปลกใจนิดหนึ่ง
"นี่ตกลงมึงเจ็บจริงๆใช่มั๊ย?....มึงไม่ได้แกล้งเจ็บ?" ผมถามมันจริงจังทันที
"เปล่า...."
ผมคิดไปถึงเรื่องเมื่อเช้า
"เมื่อเช้า...มึงไม่ได้โดนมดกัดใช่มั๊ย ตอนที่มึงเผลอร้องโอ๊ยอ่ะ"
"คิดไปถึงไหนแล้วมึงเนียะ....บอกว่าเปล่าก็เปล่าสิ..." มันจะลุกขึ้น...
ผมเลยกระชากข้อมือมันเลยครับ ดูซิจะปากแข็งได้อีกมั๊ย
เท่านั้นแหละครับ ได้เรื่อง
" โอ๊ย...ทำเหี้ยไรมึงนี่....กูเจ็บนะโว้ย" มันหันมาตะคอกใส่หน้าผม
"มึงเจ็บจริงๆด้วย....แล้วทำไมไม่บอกกู"
"แล้วทำไมกูต้องมึงด้วย..." เท่านั้นแหละครับ
"ไอ้โจ๊ก" ผมเรียกมันอยา่งเหลืออดจริงๆ
"คุยเรื่องไรกันพวกมึง เสียงดีงเชียว..อย่าบอกนะว่าพวกมึงทะเลาะกันอีกแล้ว" ไอ้ปาล์มเดินเข้ามาพอดี
"ดี..เจ็บให้ตายไปเลย.....กูจะสมน้ำหน้าให้" ผมด่ามันแล้ว ก็กระชากกระเป๋าตัวเองออกจากห้องเรียนไปเลย
ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ ทั้งที่ผมพยายามจะเข้าใจมันแล้ว
คาบสุดท้ายแทนที่จะมีความสุข
เพราะมึงเลยไอ้โจ๊ก ทำให้กูต้องหงุดหงิดอีกแล้ว
"จูน"
"อืม..ว่าไงมึง....นั่งก่อนดิ" เสกเองครับ
"เป็นไร....ทะเลาะกับไอ้โจ๊กอีกแล้วเหรอ?"
"หืม?" ผมงงครับ ทำไมเสกมันต้องคิดว่าผมต้องทะเลาะกับไอ้โจ๊กด้วย เพราะตอนที่เกิดเรื่อง ไอ้เสกมันเอาหนังสือไปส่งให้อาจารย์ที่ห้องกับเจน
"ก็ในดรงเรียนนี่จะมีใครที่ทำให้มึงมานั่งหน้าบูดอยู่อย่างนี้ได้ล่ะ...นอกจากไอ้โจ๊ก" จริงของมัน
"กูไม่เข้าใจมันจริงๆ...."
"เรื่องไรล่ะ"
"กูแค่ถามมันว่าเจ็บข้อมือใช่มั๊ย?.....แล้วทำไมมึงไม่บอกกู?...กูถามมันแค่นี้...แต่มึงรู้มั๊ยว่ามันตอบกูมาว่าไง"
"ว่าไงล่ะ?"
"มันตอบว่า.....'แล้วทำไมกุต้องบอกมึง'...."
"ฮึฮึฮึ....นั่นล่ะมัน ไอ้โจ๊ก"
"หืม? ยังไง?"
."ไอ้โจ๊กอ่ะ....มันไม่ชอบให้ใครเห็นหรือรู้ว่ามันเจ็บ....เสียใจ....หรือไม่สบายใจ....ถ้าความเจ็บของมัน...มันพร้อมที่จะเก็บไว้คนเดียว..."
"......." ผมตั้งใจฟังที่เสกพูด..มันคงเหห็นว่าผมตั้งใจฟัง เลยพูดต่อ
"แต่ถ้าความเจ็บหรือความทุกขฺของคนอื่น...มันพร้อมที่จะรับรู้.....และช่วยเหลือเสมอ....แต่ถ้าเป็นความสุขของมัน...มันพร้อมที่จะแบ่งปันให้คนรอบข้างทุกครั้ง"
"......." ผมไม่คำพูดจริงๆครับ
"มันไม่ชอบให้ใครสงสารหร่อแสดงอะไรที่ทำให้ทันรู้สึกว่ามันอ่อนแอหรอก....นี่ละไอ้โจ๊ก"
"อืม...." ผมพูดได้แค่นี้จริงๆ
ผมได้รู้จักมันเพิ่มขึ้นอีกมุมหนึ่ง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาแล้วๆๆๆๆ :impress2:
-
คลุมเคลือๆๆๆๆๆ
อ่านเเล้วรู้สึกอย่างงี้จริงๆ
*
สองไม่โผล่มาบรรยากาศดีมากมายๆๆ o13
-
เข้าใจยากแฮะหนุ่มคนนี้ คงต้องเรียนรู้นิสัยกันไปอีกนานเลย เหนื่อยใจแทนทั้งคู่ :L1: :L1: :L1:
-
มาให้กำลังใจ ดิว อีกรอบคับ
เหอๆ
o13
-
มุมของพระเอกก็ยังเงี้ย 5555...
:laugh:
-
:a2: ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน
เฮ้อ.. คู่นี้ลุ้นจนเหนื่อยอ่ะ คนนึงปากแข็ง อีกคนก็ ไม่รู้อะไรซะลย
รอตอนต่อไปแล้วกันเรา
ปล. เฉลยได้มั้ยอ่ะว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายสองและตาโจ๊ก แล้วที่บอกว่าจริงๆแล้วสองก็น่าสงสารน่ะมันยังไงเหรอ
-
แหม โจ๊ก นี่เท่ได้อีก ช่างเป็นความคิดของพระเอกจริงๆ :o8:
น้องจูนเริ่มเห็นใจโจ๊กมั่งหรือยังจ้ะ
-
ดีครับ
เริ่มเรียนรู้กันบ้างแล้วเนอะ
ไม่มีเพื่อนนี่สองคนนี้มันจะได้กันมั้ยเนี่ย
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
รออ่านต่อครับ
-
โจ๊ก คงกัวเสียฟอร์มที่จะให้คนอื่นมาสงสารอ่ะ
อิอิ แต่จูนก้น่ารักอยู่ดี
ส่วนสองคงตายไปแล้วใช่ป่ะ ดีแระ 555+
-
อ่านแล้ว งงๆ ...
พิมผิดพอมถูก :serius2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
จะว่าไป...โจ๊กก็นิสัยดีอยู่นี่หว่า 555+
-
อ่านแล้ว รู้สึกเหมือนโจ๊กมีไรหลายอย่างที่เป็นความลับ
แต่ยิ่งได้รู้จักโจ๊กมากขึ้นนะเนี่ย ที่แท้ก็แอบน่ารัก
แต่เรื่องจูน ยังจะปากแข็งอยู่นั่น แล้วเมื่อไหรจูนจะรู้ซักที
แต่จูนก็ปากแข็งเหมือนกัน
เฮ่อ คู่นี้รอลุ้นอีกนาน
แต่ขอบคุณที่มาลงให้ไวๆๆ ไม่ต้อรอนาน
-
มาต่อเร็วนะครับ
อยากรู้เรื่องของสอง
:เฮ้อ:
-
:pig4:
ชอบเรื่องนี้จังเลยคราบป๋ม
:impress2: :impress2:
-
:m31: :m31: ระวังโดนเบื่อนะวุยยย นายโจ๊ก ไม่มีใครจะคอยมาใส่ใจ นายทุกเวลาหรอกนะ หากรักกันจริงก็ควรจะบอกความรู้สึกกับคนที่เราแคร์บ้าง เพราะไม่อย่างนั้นความไม่เข้าใจกันจะสะสมแล้วสุดท้ายก็คือ "ทางใครก็ทางมัน" :z2: :z2:
-
พระเอกเว่อร์ ๆ โจ๊กอ่ะ โอ้ยยหลงรักแล้ว ว
แต่เด๋ว ทามไมเสกพูดงี้ กูส่ากูไม่ไปด้วย มันน่าจะดีสำหรับมึงไม่ใช่หรอ??
อะไรยังไง แซวเล่นหรือรู้อารายจริงๆ ๆกันแน่เนี้ย ย ย อ๊า ยย โจ๊กชอบจูนหรอเนี้ย ย
-
มาต่อ ไวๆเด้อ :L2: :3123: :L1:
-
อย่าเพิ่งใจร้อนกันนะครับเพื่อนๆ
ชีวิตของแต่ละคนอาจจะไม่ได้ราบเรียบเสมอไป
อะไรที่ได้มายาก มันจะมีคุณค่าเสมอ
ผมเขียนเรื่องนี้
ผมมีคำคำหนึ่งที่เป้นนิยามของเรื่องนี้
"การที่เราจะมีรักนั้นว่ายากแล้ว แต่การที่เราจะรักษามันไว้นั้นยากกว่า"
เพื่อนๆเห้นด้วยมัียครับ
อาจจะมีประโยคนี้ปรากฏในเนื้อเรื่อง
เพื่อนๆลองติดตามกันนะครับ
"มึง?"
"เออกูเอง...ทำไม"
"ไม่ทำไม....แล้วจะมาขวางทางกูทำไม...หลีกกูจะเดิน"
"ถ้ากูไม่หลีกล่ะ..."
"อะไรของมึงนิ...อย่ามาปีนเกลียว...ม.5นะ...กู ม.6"
"เด็กกว่าแล้วไงคร้าบ?"
"หลีก....คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่" จำกันได้ทั๊ยครับ ไอ้คนที่ผมคุยอยู่เนี่ยะ ก็ไอ้คนๆเดียวกับที่ชนผมที่ราวบันไดเมื่อวันก่อน ที่หวิดจะมีเรื่องกับไอ้โจ๊กนั้นแหละครับ
"ใครทำให้อารมณ์ล่ะ...บอกได้มั๊ย?"
"ไม่เห็นความจำเป็น"
"เหรอ?....แล้วถ้ากูบอกว่ามันจำเป็นล่ะ"
"งั้นมันก็เรื่องของมึง....หลีก..." ผมเดินกระแทกมันออกไป
"หยิ่งไปเหอะมึง....ซักวันจะเจอดี"
"เรืองของกู....." ผมไม่วายหันมาตะโกนด่าใส่มันอีกครั้ง ได้ยินมันหัวเราะด้วย คนบ้าไรว่ะ โดนด่าแล้วยังหัวเราะอีก
"โอ๊ย!...ขอโทษครับ!" ผมมัวแต่เดินหันหลังด่าไอ้บ้านั่นอยู่....โน่นมันวิ่งไปโน่นแล้วครับ...หันกลับมาชนใครเข้าก็ไม่รู้....ชนเค้า แต่กลับล้มซะเอง กรรม
"เป็นไรรึป่าว" เสียงคุ้นๆ....เงยหน้ามอง
"........" ไม่อยากคุย
"จะนั่งอยู่อีกนานมั๊ย....เดี๋ยวหญ้าเหี่ยวกันพอดี" แทนที่จะห่วงกู ไม่เลย
"........" ผมนั่งตอ ไม่สนใจมัน
"ลืมปากไว้ที่ไหน?"
"........"
"ลุกขึ้นเร็วมึง.....กลับบ้านกันได้แล้ว"
"กูจะนั่งเรื่องของกู...มึงจะกลับเรื่องของมึง....ไม่เกี่ยวกันซะหน่อย"
"เอ้อ...." มันถอนหายใจ แล้วนั่งลงข้างๆผม
ผมเลยขยับห่างจากมัน
"......" ผมก็ยังคงเงียบต่อ ผมว่าไปรึป่าวที่ยังโมโหมันอยู่...
"มันทำไรมึงรึป่าว?"
"หืม...ใคร?" ลืมไปเลยครับว่าโกรธมันอยู่..พอได้ยินน้ำเสียงนุ่มๆของมัน...ใจง่ายจังเลยกู
"ไอ้บ้านั่นอ่ะ.....ที่เข้ามาคุยกับมึงเมื่อกี้อ่ะ"
"อ๋อ...เปล่านิ...."
"ถ้ามันทำไรมึง...บอกกู" มันสั่งมากกว่าแจ้งเพื่อทราบนะครับ ผมว่า
"ทำไมกูต้องบอกมึง?" ผมย้อนมันด้วยคำพูดของมันเอง
มันหันมาจ้องหน้าผมเลย
"มองไร?...แล้วมองไม?" มันยิ้มในตา...ผมเจอคนบ้าอีกคนแล้ว โดนด่า แต่กลับยิ้ม
"มึงโกรธกู?"
"เปล๊า....
"เอ้า..โอเค...ไม่ก็ไม่....กลับบ้านกัน"
"โจ๊ก...."
"ว่าไงค่ะอ้อย" ผมกับมันกำลังจะเดินออกจากสนาม ก็เจอกับอ้อยซะก่อน
"สวัสดีค่ะพี่จูน"
"ดีครับ....โจ๊ก...งั้นกูล่วงหน้าไปก่อนนะ"
"ไม่ต้อง....ว่าแต่อ้อยมีไรกับโจ๊กค่ะ?"
"นี่ถ้าอ้อยไม่มีเรื่องคุยด้วย...ก็ไม่โอกาสคุยกันเลยใช่มั๊ย?" งานเข้าแล้วมึง
"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ....อ้อยคิดมากนะ"
"ก็โจ๊กนั่นแหละที่มำให้อ้อยคิดมาก....พี่จูนดูสิค่ะ....โจ๊กไม่สนใจอ้อยเลย" อ้าว กูเกี่ยวไรด้วย
"...." ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ่ะครับ มันเรื่องของเค้านิ
"อ้อยอย่าคิดมากสิค่ะ....ก้อ้อยบอกว่าช่วงนี้ต้องซ้อมหนัก...โจ๊กเลยไม่อยากกวน..."
"แล้วไมโจ๊กไม่คิดในต่างกลับกัน ว่าอ้อยต้องการกำลังใจบ้างล่ะ.." ผมว่าเธอน้อยใจมากนะครับ
"......." ไอ้โจ๊กมันถึงกับเงียบครับ
"หึ...แย่จังนะค่ะ....ต้องมาทะเลาะกันให้พี่จูนเห็นด้วย"
"โจ๊ก...งั้นกูไปรอมึงฝั่งโน้นนะ..."
"บอกว่าไม่ต้องไง..." แล้วมึงจะมาขึ้นเสียงกับกูทำไม
"โจ๊ก...ทำไมต้องขึ้นเสียงกับพี่จูนด้วย โกรธอ้อย....ก็ว่าอ้อยสิ...ไปพาลพี่จูนทำไม."
ผมว่าเรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วครับ
จริงๆแล้วผมไม่ได้รู้สึกไรหรอก...ที่มันตะคอกผมเมื่อกี้....ชินครับ
แต่อ้อยเค้าอาจจะห่ววงความรู้สึกผม
หรือไม่ก็อาจจะไม่รู้ว่าผมกับมันกัดกันทุกแทบวินาทีอยู่แล้ว
เอาไงดีล่ะกูทีนี้
"โจ๊กไม่ได้พาล....ก้มันคุยไม่รู้เรื่อง" อ้าว...คราวนี้เริ่มเคืองครับ
"งั้นก็หมายความว่า โจ๊กก็รำคาญอ้อยด้วยซิ....ที่อ้อยคุยไม่รู้เรื่อง" โจ๊กมันรำคาญผมเหรอ?
"อ้อย...โจ๊กยังไม่ได้พูดซักคำเลยว่ารำคาญ...ทั้งกับอ้อยและกับ..." มันหันมาทางผม
"งั้นโจ๊กก็หาว่าอ้อยหาเรื่องล่ะซิ...."
"อ้อยมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว"
"ใช่สิ.....อ้อยมันชอบพาล ชอบหาเรื่อง ชอบสร้างความลำบากใจให้โจ๊ก..." อ้าวๆๆๆๆเริ่มมีน้ำตาครับ
"โจ๊กขอโทษค่ะ....อ้อยอย่าร้องนะ..." มันจะเข้าไปจัมืออ้อยเพื่อขอโทษ แต่...
"ปล่อย..." เธอสะบัดแล้วเดินออกไปเลยครับ
"อ้อย...รอโจ๊กก่อน...อ่อนวันนี้แยกกันกลับนะ....เจอกันพรุ่งนี้" แล้วมันก็วิ่งตามอ้อยไปเลยครับ
ตกลงสองคนนี่มาทะเลาะโชว์ผมใช่มัียครับ
แสดงจบก็จากไป
อะไรกันนี่
"จูน...."
"อ้าวสอง?"
"กลับคนเดียวเหรอ?"
"อืม..." ผมกำลังจะเดินพ้นจากตึกเรียนพอดีครับ เห็นสองเดินลงมาจากบนตึก
"แล้ว....โจ๊ก...ไปไหนล่ะ?"
"ไม่รู้..." ไม่อยากเอาเรื่องมันมาพูด
"งั้นเมื่อกี้เราคงตาไม่ฝาดหรอก...."
"หืม?"
"ตอนเราอยู่บนตึก....เราเห็นเหมือนโจ๊กกับ.......แฟนของเค้าเหมือนกำลังจะ........มีเรื่องไม่เข้าใจกัน" สองจ้องผมแบบแปลกๆครับ
"ไม่รู้สิ...."
"เราเห็นโจ๊กโดนอ้อยตบหน้า..."
"ว่างไนะ?" ผมเผลอเสียงดังกับสองครับ
"ทำไมต้องตกใจด้วย.....โจ๊กที่โดนตบ....ไม่ใช่จูนซะหน่อย" สองตอบแบบยิ้มๆ เหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร
"โจ๊กโดนตบงั้นเหรอ?"
"เราคิดว่าจูนจะทราบซะอีกว่าสองคนนั้นมีเรื่องไรกัน...เห็นอยู่ด้วยกันกับโจ๊กตลอดนิ..."
"หมายความว่าไง?" ผมเกือยจะหมดความอดทนกับน้ำเสียงและท่าทางของสองเวลาพูดเรื่องของผมกับโจ๊กแล้วนะครับ
"อย่าทำหน้าดุสิ.....ก็เราเห็นโจ๊กกับนายเป็นเพื่อนสนิทกัน ก็นึกว่าโจ๊กจะเล่าอะไรให้ฟัง.....บ้าง....ก้แค่นั้น" สองตบไหล่ผมเบาๆ เพื่อเรียกสติผมมั้ง
"โทษที...." ผมขอโทษสองเบาๆ...
"ไม่เป็นไร...รถบ้านเรามาพอดี งั้นไปก่อนนะ...พรุ่งนี้เจอกัน"
"อืม...บาย"
ผมกำลังจะกลับบ้านไม่ใช่เหรอ
แล้วทำไมเท้าผมมันถึงกลับวิ่งเข้ามาในโรงเรียนอีกล่ะ
และตอนนี้มันก็กำลังพาผมวิ่งไปที่ม้านั่งข้างสนามบอล
ที่เห็นใครบางคนกำลังนั่งก้มหหน้าอยู่
มันเงยหน้าขึ้นมองผม
"ยังไม่กลับอีกเหรอ?"
"เอ่อ....พอดีลืม...."
"ลืมไร?" มันหลีกให้ผมนั่งด้วย
"ลืมคนกลับบ้านด้วยกันทุกวันไว้ที่นี่...เลยลองมาตามดู" ผมว่าพลางนั่ง
"หึหึหึ...."
ผมแอบมองแก้มมัน เห็นรอยนิ้วจริงด้วย ถึงมันจะลางแล้วก็เหอะ
"ขำไร?"
"แล้วเจอยังล่ะ...ที่กำลังหาอยู่นะ?"
"เจอแล้ว....นั่งหน้าตูมอยู่ด้วย...ไม่กล้าถามมันด้วยว่าเป้นอะไร...เดี๋ยวจะย้อนมาอีกว่า 'แล้วทำไมกูต้องบอกมึง' "
"หึ...ยังไม่ลืมอีกนะมึง"
"ยาก...แล้ว......ตกลงเป็นไร"
"ก็แค่โดนสาวตบหน้า...นี่ไง ห้านิ้วหราอยู่บนหน้ากูเนี่ยะ" มันหันแก้มมาให้ผมดู
ด้วยอะไรก็ไม่รู้
ผมเผลอจับแก้มมันเบาๆ
มันเองก็ดูจะแปลกใจใช่ย่อย
ผมรู้สึกตัวรีบดึงมือกลับ
"เจ็บป่าว..."
"โดนหมัดมึงเจ็บกว่าเยอะ"
"ยังไม่วายกัดกูอีกนะมึง"
"อ้อยเค้าไม่เข้าใจกูว่ะ"
"แล้วมึงล่ะเข้าใจเค้าบ้างรึป่าว"
"ก็กูทำดีที่สุดแล้วไง"
"ดีที่สุดสำหรับมึง....แต่อาจจะยังไม่ที่สุดสำหรับเค้า"
"แล้วให้กูทำไง?"
"ทำให้ดีที่สุดในแบบที่เค้าพอใจไง"
"กูต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ได้สิ....ก็ในเมื่อมึงรักเค้่า"
"รักเหรอ?...."
"กู....ว่าเราสามารถทำอะไรเพื่อคนที่เรารักได้นะ....เอาเข้าจริงๆ...กูก็ไม่รู้หรอก....เพราะกูไม่เคยรักใคร......จริงๆซักที"
"แล้วมึงไม่คิดจะลองดูบ้างเหรอ"
"เห็นแบบนี้แล้ว.....เอาไว้ก่อนดีกว่าว่ะ...ไม่อยากปวดหัว"
"อ้าว...งั้นคนที่ชอบมึงก็ต้องแห้วดิ"
"ก้ไม่เห็นจะมีใครที่ว่านั่นนิ"
"เหรอ?"
"แล้วตกลงมึงกับอ้อยทะเลาะไรกัน?"
"เอาเข้าจริงๆ กุก็ไม่รู้หรอกว่าทะเลาะกันเรื่องไร....ลืมตั้งชื่อว่ะ"
"ขำนะมึง....เดี๋ยวจะขำไม่ออก"
"ก็คนมันไม่รู้จริงๆนี่หว่า"
"แล้วมึงไปทำไรไว้บ้างล่ะ"
"ก็ป่าว"
"หรือว่ามึงไม่ทำอะไรเลย?"
"ไม่รู้....เค้าว่ากูเปลี่ยนไป"
"แล้วมึงเปลี่ยนจริงเปล่าล่ะ"
"ถ้ารู้....กูจะโดนตบมั๊ยล่ะ....ถามไม่คิดนะมึง"
"อ้อยน่าจะตบมึงที่ปากนะ...เผื่อจะพูดไรดีดีขึ้นบ้าง"
"เอ้อ....เอาไงดีว่ะกู"
"เป็นเหมือนเดิม....มึงเคยทำยังไง...มึงก้ทำอย่างนั้น...คนรักกันเค้าต้องการความสม่ำเสมอ"
"พูอย่างกะเคยมี"
"ความรักทุกรูปแบบ....ต้องการความสม่ำเสมอ....ไม่รู้เหรอเรื่องแค่นี้....โง่..."
"งั้น....ที่กูแกล้งมึงสม่ำเสมอ...แปลว่า....กูรักมึงงั้นสิ"
"งั้นมึงคงรักกูมากกกกก.....เพราะกูเห็นมึงแล้งกูจัง"
"อ้าว...มึงรู้ตัวแล้วเหรอว่ากุรักมึง"
"เอ้อ....เบื่อ....กลับบ้านดีกว่า" กวนประสาทอยู่ได้
-
:-[ชอบเรื่องนี้มากเลย อ๊า
แบบว่าแต่ไรเตอร์มาตัดฉับแบบนี้ไดยังไง :beat:
เขาบอกรักกันด้วย :o8:
บอกเลิกอ้อยเลยโจ้ก o13 จะได้กุ๊กกิ๊กกันสักที
อย่าพูดชวนให้ใจเสียสิค่า :try2:
พูดเหมือน โจ๊กก่ะจูน ตอนจบจะลงเอยไม่ดีเลย :m17:
ไม่เอานะไรเตอร์
ตอนจบมันต้อง Happy :z10: น๊า :m13:
-
ชอบ
โจ๊ก
มาก
แต่เก็บความรู้สึกมากไปก้อไม่ดีนะคับน้อง
ส่วนน้องจูนนี่
ช่วยรู้ประสีประสาอะไรกับเค้าบ้างได้มั้ยเนี่ย??
-
เรื่องนี้ต่อไวมาก อ่านแล้วไม่เบื่อรอ แต่ที่เจ็บใจทำไมสั้นจัง
แต่ก็ชอบๆ สั้นจะได้ลุ้น
รักคนเขียนนะ
แต่โจ๊กจ๋าช่วยบอกตรงซักทีนะ อย่าเป็นเล่น
แต่ไอ้นายสองอยากบอก :fire:เกลียดแกมากมาย
ไอ้เด็กที่มาชนจูนอาจมาสร้างความยุ่งยากให้จูนได้
อ่าๆๆรักจูนนะ
บ้าอีกแล้วตรู :bye2: :m2:
-
เหมือนจะแอบค้าง 55+
ขอบคุณไรต์เตอร์ครับ
"อ้าว...มึงรู้ตัวแล้วเหรอว่ากุรักมึง" โจ๊กมันพูดจริง หรือว่ามุขตลกว่ะ?????
แต่ถ้าเราเป็นอ้อยเนี่ย เห็นแฟนทำตัวห่างแบบนี้ ก็คงรู้สึกแบบอ้อยอ่ะแหล่ะ
สงสัยเรื่องนี้คงอีกยาวไกลแน่ๆ ดูจากเนื้อเรื่อง และจากไรตืเตอร์สปอยไว้
-
มาถึงตรงนี้ ความสัมพันธ์ คงจะค่อยๆพัฒนาไปแหละ ถ้ายังไม่มีตัวแปรมาเร่ง หรือ มาทำให้แตกแยกนะ..
โจ๊กราว่า คงเริ่มรู้ตัวเองแหละ ว่าอยู่กับอีกคนสบายใจกว่า รู้สึกหวงมากกว่าคนที่คบอยู่ แต่ก็ไม่สามารถหาเหตุผลได้ว่าทำไมถึงทำ ทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น การกระทำบางอย่างมันเลย ค้างๆ คาๆ แบบนี้นะ เราว่า... เอาใจช่วยให้ความรัก และ ความไว้ใจ ในความรู้สึกของอีกฝ่าย เอาชนะอุปสรรคทั้งหมดได้จ้า
:L2: ให้คนแต่งจ้า
-
"งั้น....ที่กูแกล้งมึงสม่ำเสมอ...แปลว่า....กูรักมึงงั้นสิ"
"งั้นมึงคงรักกูมากกกกก.....เพราะกูเห็นมึงแล้งกูจัง"
"อ้าว...มึงรู้ตัวแล้วเหรอว่ากุรักมึง"
"เอ้อ....เบื่อ....กลับบ้านดีกว่า" กวนประสาทอยู่ได้
:เฮ้อ: รู้ตัวไหมเนี่ย ว่าโดนสารภาพรัก
เชียร์โจ๊ก ให้ได้ใจจูนนะ
-
:impress2: อ้าว...ต่างคนต่างสารภาพรักกันซะงั้น (แต่เหมือนจะยังไม่รู้ตัว)
ขอบคุณครับดิว เป็นกำลังใจให้นะครับ :pig4:
-
โจ๊กจีบแบบจริงจังไปเลยย
อ่อน เอ้ย จูนจะได้รู้ตัว คริคริ
-
รักกันดีกว่าชังกัน รักแบบไหนก็ต้องการความสม่ำเสมอน่ะถูกเลย เมื่อไหร่จะรู้ตัวว่ารักกันนะคู่นี้ หรือว่าถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง :L1: :L1: :L1: :L1:
-
...ดูคู่นี้จะมีสาระ ต่อกันมากขี้น..คุยกันมาก ก็จะเข้าใจกันมากขึ้นนะ
...โจ๊กเอ๊ย ผู้หญิงจะรักเค้าต้องเอาใจมากๆๆและทุกๆๆวัน...ก็..สม่ำเสมอ..อย่างที่จูนว่าแหละ
...ที่ทำอยู่อะถูกแล้ว...จีบจูน แหละเหมาะกับโจ๊กดี แต่อาจไม่โดนตบ อาจโดนนน..เตะแทน :laugh:
-
เริ่มรู้ใจตัวเองแล้วสินะโจ๊ะ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะ
-
สู้ๆ พี่โจ๊ก
:L1: :L1:
-
พี่โจ๊กน่ารักได้อีก
ชอบๆๆๆ อ่าาาาา
o22
-
:เฮ้อ: คู่นี้จะเล่นกันแบบนี้ไปจนถึงเมื่อหร่ หรือจนจบเลยตามชื่อเรื่อง 55+
-
เลิก ๆ ไปได้แล้วชะนีอะน้องโจ๊ก
น้องจูนยังรอ ไม่ให้สมหวัง
ก็จับปล้ำเลยยยย.... :z2:
-
บอกรักจริงๆ ๆ หรือแค่เล่นมุขเนี้ย ย ย คนอ่านอยากรู้ค๊า า
-
มานิดเดียวเอง ค้างที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดด โมโหๆๆๆๆ :m16: :m31: :fire: :angry2:
-
กำลังใจมาแบบนี้
ดิวเขียนสู้ตายอยู่แล้วครับ
ดีใจฉุฉุ....ที่เพื่อนๆชอบกัน
เอ้อ....มีความสุขฉุฉุ...นะครับ
ติดตามกันไปเรื่อยๆนะนะนะนะนะนะ
ขอบคุณมากกกกกกกคร้าบ
เช้าผมมาโรงเรียนพร้อมกับแจนครับ....เดินคุยกันมาเรื่อยๆ
ระหว่างรอรถ...ก็ยังคุยกันต่ออีก
"ช่วงนี้จูนกับพี่โจ๊กเป็นยังไงบ้าง?"
"ทำไมถามแปลกๆ" ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
"แจนก็หมายความตามนั้นแหละ....."
"งั้นไม่ตอบนะ...เพราะไม่เข้าใจคำถาม"
"ก็ได้ๆ....แจนหมายควาว่า...ตอนนี้ยังทะเลาะกันอีกรึเปล่า....เป็นเพื่อนกันรึยัง?"
"เพื่อนเหรอ?...." ผมไม่ได้ตอบแจนออกไปหรอกนะครับ เพราะผมเองยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่า.....ผมกับมันเป็นเพื่อนกันรึเปล่า....
แต่มันมีความรู้สึกหนึ่งที่เพิ่มขึ้นมาตอนไหนก็ไม่รู้ได้เหมือนกัน คือ....
ผมแคร์ความรู้สึกมันบ้าง....เล็กน้อย......แค่เล็กน้อยเท่านั้น
" จูน..เป็นไรมึง.....เหม่อเชียว..."
"อ๋อ....ป่าว แล้วนี่ไอ้สองตนนั้นมันไปไหนซะล่ะ...." ผมคุยกับเสกที่โต๊ะครับ ส่วนมันกับไอ้ปาล์มไม่รู้หายหัวไปไหนกันหลังจากกินข้าวเที่ยงกันเสร็จ
"กูก็ไม่รู้ว่ะ...."
"เสก....ถ้ากูถามอะไรซักอย่างมึงจะบอกกูได้มั๊ย?"
"ไม่รับปาก ตอบได้ตอบ...ตอบไม่ได้ก็ปิดปาก..."
"สอง?"
"กูไม่ฟัง...ไม่ตอบ...." แล้วมันก็หันกลับไปเลย
ผมเองก็ไม่อยากเซ้าซี้
สักครู่ไอ้ปาล์มกับมันก็เดินกลับกันมา
"เป็นไรมึงไอ้เสก....หน้ายุ่งเชียว" ไอ้ปาล์มมันถามขณะที่นั่งที่ของมัน ไอ้โจ๊กก็นั่งลงพร้อมกัน
"เปล่า...แค่ได้ยินเรื่องที่มันทำให้หงุดหงิด"
"เสก...กูขอโทษ..." ผมพูดกับมัน มันก็หันหน้ามายิ้มให้ผมนิดหน่อย
"มีไรกันรึเปล่า?" ไอ้โจ๊กพูดบ้างหลังที่เงียบมานาน
"เปล่า...แล้วนี่พวกมึงไปหนกันมา?"
"ก็ไอ้โจ๊กอะดิ.....จู่ๆก็บอกอยากกินองุ่นขึ้นมา...โน่น...ไปซื้อกันที่รั้วโรงเรียนด้านโน่น เหนื่อยโคตร..."
"พูดมากนะมึงไอ้ปาล์ม...จะกินมั๊ยนะ..."
"ไอ้โจ๊กร้อยวันพันปี...กูไม่เคยเห็นมึงกินองุ่น....มึงชอบกินส้มไม่ใช่เหรอ...."
"มึงก็อีกคนไอ้เสก....กูซื้อมาก็กินไปเหอะ.....แล้วไอ้นี่นั่งสมาธิอยู่รึไง.....กินสิ..."สุดท้ายมันหันมาแขวะผม.....เวร
"พวกมึงวันนี้ไปเที่ยวกันรึเปล่า....เอามั๊ย?" ไอ้ปาล์มชวนครับ
"เที่ยวไหนว่ะ?"
"เออน่ันดิ!"
"ไอ้ปาล์ม...คิดไรคิดให้มันจบในคราวเดียวสิว่ะ...."
"กูมันไม่ได้รูปหล่อ....ฉลาด...อย่างมึงนิไอ้สัด...."
"กูชื่อโจ๊ก...ไม่ใช่สัดเว๊ย"
"พูดมากนะพวกมึง....ตกลงไปไหนดี....กูว่าดีเหมือนกัน....ไม่ได้ไปเที่ยวกันนานแล้วนิ...."
"แล้วที่ไหนดีล่ะ?" ไอ้ปาล์มครับ
"อ่อน...มึงอยากไปไหน?"
"กูเหรอ?...."
"แล้วกูเคยเรียกใครว่าอ่อนอีกป่ะ....โง่นะมึง"
"กูเกลียดมึง...."
"กูว่ารอให้พวกมึงสามตนเลือกพรุ่งนี้ก็ไม่ได้เที่ยว....งั้นกูสรุป....ไปเที่ยวที่ถนน......หาของกิน....โอป่ะ" ไอ้เสกมันเสนอและสรุปเสร็จสรรพ
สรุปพวกเราสี่หน่อก็เดินหัวดำกันที่ถนน.......หาของกินกัน
คนเยอะมากครับ
ของกินก็เยอะมากเหมือกัน
ที่นี่เค้าจะเปิดกันช่วงเย็นๆหน่อยจนดึกเลยครับ
เดินเทียบจะได้เหยียบกัน
"โอ๊ย..." ผมโดนชนเซเลยครับ
"เอ๊ย...เดินไงว่ะ...ไม่เห็นรึไง" ไอ้โจ๊กมันหันไปโวยกับคนนั้นใหญ่เลยครับ
"ช่างเค้าเหอะมึง...." ผมหันไปปรามมัน ไม่อยากให้เสียบรรยากาศ
"ก็มันน่ามั๊ยล่ะ...ว่าแต่มึงเป็นไรรึเปล่า....เจ็บมั๊ย?"
"หืม?..."
"ถามว่าเจ็บตรงไหนบ้าง"
"เปล่า..."
"เดินดีดี...ระวังด้วยล่ะ..."
"อืม...."
"พวกมึงสองคนจะคุยกันอีกนานมั๊ย?" ไอ้ปาล์มหันมาตะโกนเรียก เพราะมันกับไอ้เสกเดินนำหน้าไปก่อนแล้ว
"เออๆๆๆๆ" แล้วผมกับมันก้รีบสาวเท้า
พวกผมเดินกันนานเหมือนกันนะ
"อ่อน?"
"มีไร..." ผมเดินดูของเพลินๆ..
"มาเดินหลังกูได้มั๊ย?"
"หืม....เพื่อ?"
"มึงจะได้ไม่ต้องโดนคนอื่นเบียดไง" คือตอนนี้พวกเราเดินเรียงหน้ากระดานนะครับ ถ้าผมไปเดินหลังมัน มันก็จะกลายเป็นกันชนให้ผมเป้นอย่างดี
"ไม่เป้นไรหรอก....แค่นี้เอง"
"ถ้ากูขอ....มึงจะยอมมั๊ย?..."
"ได้ได้....." แล้วผมก็เดินตามหลังมันครับ ไม่มีใครได้โดนตัวผมเลย
เพราะมันกันผมซะมิดเลย ดีดี....เดินสะดวก
พวกผมมาหยุดกินขนมจีนกันที่ร้านริมฟุตบาทร้านหนึ่ง
"อ่อน....กินผักด้วยสิมึง...เดี๋ยวเป็นโรคโปลิโอนะมึง" มันเกี่ยวกันเหรอครับ
"ก็ไม่ชอบ..."
"กินเข้าไป" มันตักผักให้ผมเต็มจานเลยครับ
"โจ๊ก...แล้วมึงจะไปบังคับมันทำไม....." ไอ้ปาล์มมันมักจะช่วยผมเสมอครับ เวลาที่ไอ้โจ๊กมันบังคับให้ผมกินอะไรที่ไม่ชอบ
"กูบังคับให้มันกินผัก...ไม่ใช่กินยาตาย.....เข้าใจ๊?"
ตามนั้นครับ
ไอ้เสกเงียบครับ
ผมเห้นมันไม่คุยไรตั้งนานแล้วนะ
เป็นไรรึเปล่าไม่รู้
"จะกลับกันเลยมั๊ย?"
" กูว่าก็ดีเหมือนกันไอ้ปาล์ม...อ่ิมแล้วไม่อยากเดินต่อ...."
"มึงล่ะอ่อน....ว่าไง?"
"ยังไงก็ได้...."
สรุปพวกเราสี่คนก็กลับกันครับ
ไอ้เสกกับไอ้ปปาล์มกลับทางเดียวกัน
ส่วนผมกับมันก็กลับทางเดียวกัน
แปลกมั๊ยครับ
บ้านผมกับบ้านมันทางเดียวกัน
แต่ผมไม่รู้ว่าอยู่ไหน...มันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
"จะให้ไปส่งมั๊ย?"
"กลับเองได้...โอ๊ย..." มีคนกระแทกผมจากข้างหลังอีกแล้ว ก็ผมกับมันกำลังยืนรอรถมอไซต์รับจ้างกันครับ
"เป็นไรรึเปล่า?" ผมเซไปชนมันเลยครับ ดีที่มันจับตัวผมไว้ทัน ไม่งั้นหัวทิ่มฟุตบาทไปแล้ว
"เปล่า..."
"เอ๊ย...เดินประสาไรว่ะ....ตาอยู่ที่ทีนเหรอว่ะ ถึงไม่เห็นว่าคนยืนอยู่...."
" อ้าวพูดงี้ก็สวยดิน้อง" หน้าตามันนักเลงชัดๆเลยครับ.....ผมกระตุกแขนมันเบาๆ....ไม่อยากให้มีเรื่องกัน
"กูไม่มีพี่หน้าตาเหี้ยๆอย่างมึง" อ้าว หาทีนเป็นหนมหวานรึมึง...
"อ้าวมึง....ไมพูดหมาๆงี้นะ..."
"แล้วมึงมาชนเพื่อนกูไม?"
"โจ๊ก..ไปเหอะ....กูไม่อยากมีเรื่อง"
"พวกมึงว่าด่ากูขนาดนี้...แล้วจะกลับไปได้เฉยเหรอว่ะ" ซักไอ้บ้านั่นพยักหน้านั่น....ไม่รู้วัยรุ่นแต่หน้าตาอย่างรุ่นลุง...มาจากไหนไม่รู้ครับ สามสี่คน
"มาสองคนแล้วทำเปรี้ยวเหรอมึง?"
ผมจะมายืนเคียงมัน แต่มันดันผมให้หลบอยู่หลังมัน
แล้วกระซิบบอกผมเบาๆ
"่อ่อน....พอกูกระตุกมือมึง...."
"ทำไม..." มันจะให้ผมลุยเลยใช่มั๊ย
"วิ่ง..." อ้าวเวร...มันลากผมซะตัวปลิวเลยครับ
"เอ๊ย...ตามพวกมันไป" พวกมันก้วิ่งตามไม่ลดเลยครับ
แต่ด้วยความที่คนมากโคตร...เราเลยหลุดกันมาได้
มายืนเหมือนหมาหอบกันที่....ที่ตรงไหนว่ะ....
"มึง.....กูนึกว่าจะแน่" ผมแซวมันครับ
" กูคนนะไม่ใช่ควาย....มันสี่ เราสอง...."
"ฮ่าๆๆๆๆๆ....กลัวเป้นเหมือนกันเหรอมึง..."
"กลัวสิ....แต่กลัวมึงเจ็บมากกว่า..."
"หืม?..."
"ฮ่าๆๆๆๆๆ. " มันหัวเราะกลบเกลื่อน...."กูพามึงมาเดือดร้อน เกือบโดนยำทีนกันอีกแล้ว"
"ต่อไปก็ซ่าส์ให้มันน้อยๆหน่อยสิมึง...."
"ก้มันโมโหนี่หว่า...."
"แต่ยังไงก็ขอบใจนะ....ที่ไม่ทิ้งกูเมื่อกี้...."
"คิดอยู่ถ้ามึงวิ่งช้า ก็จะปล่อยให้กินยำสหบาทาอยู่ตรงนั้นแหละ...."
"เหรอมึง.....กูเห็นจับมือกูแน่น....คิดว่ามือกูจะเละคามือมึงไปซะอีก" ผมแซวกะเอาฮา...แป่ว....เงียบไม่อ่ะมึง
"......."
"กูพูดไรผิดอีกแล้วเหรอ?....." ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ
"อ่อน...."
"หืม?..."
"มึง....เอ้อ..ช่างมันเหอะ..."
"อะไรมึง...จะพูดไรพูดมา...ไม่ชอบคาใจ..."
"กลับบ้านกัน....ไป..."
"บอกมา..."
"กูทะเลาะกับอ้อยอีกแล้วว่ะ..."
"เมื่อไร?..."
"เที่ยง...."
"เรืองไร?"
"เค้าบอกว่ากูไม่สนใจเค้าเลย....ช่างมันเหอะ....เดี๋ยวกูจัดการได้...กลับไป...."
"แล้วมึงว่า....มึงเปลี่ยนไปรึเปล่าล่ะ...."
"เปล่า..."
"มึงสนใจเค้าน้อยลงรึเปล่า....."
"อ้อยบอกว่า...กูติดเพื่อน"
"เพื่อน?"
"อ้อย..เค้าหมายถึง....มึง"
"กู?..." ไอ้โจ๊กติดผม...บ้ากันไปใหญ่แล้ว...อ้อยคิดไ้ด้ไงหว่า....
"อืม...."
"แล้วมึงจะเอาไงต่อไป.."
"ไม่เอาไง...กูก็คือกู...."
"ให้เวลากับเค้ามากขึ้น...สนใจเค้าเพิ่มอีกหน่อย.....ดูแลเพิ่มอีกนิด...กูว่าทุกอย่างน่าจะดีขึ้น"
"นี่ตกลงมึงเป็นศิราณีให้กูไปแล้วเหรอ?"
"ปฏิบัติอาจจะไม่เคย....แต่ทฤฎีกูเพียบ..."
"เอ้อ...กลับบ้านกันดีกว่า...."
"อืม...กุว่าป่านนี้แม่คงบ่นได้เป็นกระถางแล้วมั้ง"
"ฝันดีนะมึง..."
"หืม?"
"โง่แล้วยังหูไม่ดีอีกนะมึง...." ผมได้ยินนะครับว่ามันพูดว่าอะไร...แค่ไม่แน่ใจว่าฟังผิดรึเปล่า
"กูเกลียดมึง...."
"เคยได้ยินมั๊ย...ที่เค้าบอกว่า...เกลียดอย่างไหนจะได้อย่างนั้น..."
"ไม่มีทาง...เพราะถ้ากูเกลียด...กูก็จะหลีกไปให้ไกล"
"แต่กูก็ไม่เห็นว่ามึงจะหลีกกูพ้นซะกะที...." เออนั่นดิ
"สงสัยกูยังไม่หมดกรรม....เลยมีมึงมาคอยผจญ...."
"แรงได้ใจนะมึง..."
"ไม...โกรธเหรอ?" ผมถามมันเล่นๆ...แต่ต้องการคำตอบจริงๆ
"แค่นี้ไม่ระคายเคืองผิวกูหรอก..." ผมบอกแล้วไงครับ...ว่าช่วงนี้เป็นบ้าไรก็ไม่รู้...รู้สึกว่าแคร์มัน...
"กลับล่ะ...เจอกันวันจันทร์..."
"อืม..." มันเดินแยกไปรอรถนิดหนึ่ง
"โจ๊ก..."
"ว่าไง?"
"ขอบใจนะที่ไม่ทิ้งกู...." ขอบใจจริงๆ
"มึงก็อย่าทิ้งกูล่ะกัน...ถึงแม้กูจะนิสัยไม่ดีไปหน่อย....ฮ่าๆๆๆๆ...ไปล่ะ....กลับดีดีนะมึง..."
อ้าว...เวร...แล้วกูจะกลับไงล่ะเนี่ยะ...
-
:-[ โจ๊กหลงเค้าเเล้วอ่ะเด้ เอาใจจูนใหญ่เลยเว้ยเฮ้ย
-
อ่านทันแล้ว ถ้าตัดตัวมารไปนี่หวานสุดๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
โจ๊กสู้ๆๆๆ
:L1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3:
มาไม่ทันคนแรก :sad4:
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :o12:
แต่ดีใจที่สุดที่มาต่อเร็ว :monkeysad:
รักไรเตอร์จังเลยยยย :กอด1:
-
...คิดถูกละที่โจ๊กพาจูนวิ่ง...2 ต่อ 4 เดี๋ยวโจ๊กมันจะโจ๊กสมชื่อ
...แหม พักนี้จีบ กันถึ่นะ...แล้วทำไมชื่อ..สอง นี่มันทำให้เพื่อนๆๆโจ๊ก อารมณ์เสียกันหมดวะ :laugh:
-
โอ้ย ยนู้ว่า า ไม่ค่อยจะเกินเพื่อนเลยนะคะ (ประชดด)
-
ชอบ โจ๊ก กะ จูน อะ อิอิ หวานพอกรุ้มกริ่ม อิอิ
-
กลัวไม่ใช่แค่ติดเพื่อนน่ะสิ จะกลายเป็นรักเกินเพื่อน เริ่มหวานหวานแล้วนิ:L1: :L1: :L1:
-
:jul1: :jul1:
สำลักๆๆ
เมื่อหร่ายจาเข้าใจกันซักทีเนี่ย
มาต่อเร็วๆนะค้าฟฟฟ
-
เอร๊ย....เริ่มหวานกันแล้ว :impress2:
ขอบคุณครับ :pig4:
-
รู้สึกจูนเริ่มพัฒนาเรื่องโจ๊กแล้ว
และหวังว่าจะพัฒนาเรื่องสองด้วยนะ
คืออย่าให้มันเข้ามามีบทบาท
หรือจะเรียกว่ามาปั่นหัว
ให้มากนักอ่ะนะ
-
ตอนนี้แอบหวานแล้วว
อยากให้รู้ใจตัวเองกันเร็วๆจัง
-
น้องจูนบอกว่าแคร์เล็กน้อย แต่เท่าที่อิเจ๊เห็น มันยังไงนะ
เด็กหนอเด็ก แยกไม่ออกว่าไหนรัก ไหนแคร์
รีบรู้ตัวเร็วเข้านะน้องจูน
ส่วนโจ๊กถ้า คุณอ้อยเรื่องมากนะ ถีบเข้าซองประตูไปก่อน แล้วมารักน้องจูน เจ๊ดีกว่า
ส่วนเสกนิรู้ดีนะ
แต่เรื่องสองคาใจมาก รู้สึกทุกคนจะเกลียดมาก อยากรู้เหตุผลอะ
-
ทำไมไม่ส่งบ้านกันหว่า
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
วันใหม่ ตอนใหม่มาได้แล้ว
ถ้าให้ดีมาทีเดียวสองตอนรวดเลยนะค้าบบบบ o22
-
ชอบอีกเรื่องล่ะ น่ารักดี รู้สึกว่าความรู้สึกที่ค่อยๆเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
ทั้งจูน ทั้งโจ๊ก ปากได้โล่ห์ทั้งคู่เลย 555+
แต่ปม "สอง" น่าสนใจมาก เมื่อไหร่จะคลี่คลาย คงเป็นเรื่องราวลึกลับ ซับซ้อนมาก
รู้สึกว่าจะชอบโจ๊กมาก่อนชัวร์!!! หรือเหมือนสองกับโจ๊กและกลุ่มนี้เคยสนิทกันมากๆด้วย
แล้วมันต้องมีอะไรร้ายแรงแน่ เอิกส์อารมณ์นักสืบ อยากรู้อยากเห็น :z2:
+1ให้ดิวคนขยัน อัพบ่อยชอบๆ
-
เน่ๆ ๆ จูนกลับบ้านไม่ได้(ในตอนจบ) หรือว่าจูนจะต้องตามโจ๊กไปบ้าน น น
แล้วๆก็ อ๊ายย กรี๊ด ด ด ด ไม่อยากจะคิด (แต่อยากให้เป็นจริง ง) ฮ่าๆ ๆ
-
อ้าว ทางเดียวกัน ม่ายช่ายหรอ โจ๊กพาจูนเดินจับมือดิ เด๋วจูนหลง.... หลงรัก อิอิ
-
ชีวิตผมช่วงนี้ดูเหมือนจพราบเรียบครับ
ราบเรียบจนน่ากลัว
ก็อย่างที่เค้าบอกกันว่า ก้ช่อนที่พายุใหญ่จะมา ทะเลจะเงียบสงบมากๆ
แล้วมันจะนำมาเปรียบเปรียบเทียบกันได้รึเปล่านะ
สามวันของการเรียนที่ผ่านมา มันช่างดีเสียนี่กระไร
อีกสองวันที่เหลือก้น่าจะสุขด้วยนนะครับ
วันพฤหัสก็คือวันนี้ ก็น่าจะดีนะครับ
"โป๊ก...เอ๊ย คิดไรอยู่ว่ะอ่อน?...."
"คิดจะฆ่ามึงไง....ตบหัวกูมาได้....เจ็บนะมึง" ก็ไอ้บ้านี่นะสิครับ มาจากไหนก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆมันตบหัวผมซะทิ่มไปเลย
"จูน.."
"อ้าวสอง...มีไรรึเปล่า?"
ผมหันไปมองไอ้โจ๊กนิดหนึ่ง ผมคิดว่ามันจะเดินหนีเหมือนทุกครั้ง
แต่ครั้งนี้มันเฉยครับ มันก้นั่งดูมือของมันไปเรื่อยเปื่อย
สงสัยมันคงอยากจะเป็นหมอดูจริงๆด้วย
"เรารบกวนเวลานิดเดียวนะ..."
"พูดไรอย่างนั้น....มีไรให่เราช่วยเหรอ?"
"เราไม่เข้าใจภาษาอังกษตรงนี้นะ...อธิบายให้ฟังหน่อยได้มั๊ย?"
"สบายมาก....แต่ขอเราดูเนื้อหาก่อนนะ....อืม...อือ......."
"ไหวมั๊ย?"
"พอได้ๆ...."
แล้วผมก็ตั้งหน้าตัังตาอธิบายให้สองฟัง
สองก็ดีครับตั้งใจฟังมาก
แต่ไอ้บ้าที่นั่งข้างผมนี่สิ....เป็นบ้าไรมันไม่รู้...
เอาเท้ามันมาเล่นกับขาและเท้าผมอยู่ได้
พอผมขยับตัวหนี.....สองก็มองหน้าประมาณว่า'เป็นไรเหรอ?....' ผมก็เลยได้ส่งยิ้มแหยๆตอบไป และเหยียบเท้าไอ้บ้านี่คืนไปบ้าง
"อ่อนจะเสร็จยังมึง กูหิว"
"หิวกไปกินสิมึง....คนละปาก คนละท้อง"
"แต่กูอยากไปกับมึงนะนะนะนะ"
"งั้นรอแป็บหนึ่งล่ะกัน"
"ตอนนี้เลยนะนะนะนะ"
"เห็นมั๊ยไอ้บ้า....กูกำลังทำไรอยู่....." ผมเกรงใจสองครับ ดูเค้าหน้าจ๋อยไปเลย
"จูนไปกินข้าวก็ได้....ไว้ว่างๆเดี๋ยวค่อยมาต่อก็ได้..ไม่เป็นไรหรอก"
"อีกนิดเดียวก็จบแล้ว...ต่อให้จบเลยดีกว่า"
แล้วไอ้โจ๊กมันก็เงียบของมันไปซักพัก
สงสัยคงจะหิวจริงๆ...
มันยื่นกระดาษมาให้ผมทางด้านล่าง.... 'กูงอน....ง้อด้วย'
ผมหันไปมองหน้ามัน.....ขำครับ
"มีไรรึเปล่าจูน"
"อ๋อ...ปละ......เปล่า"
ซวยแล้ว...
ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มกำลังจะเดินมาถึงห้องเรียนแล้ว
ผมว่าต้องเกิดเรื่องแน่ๆเลย
ไอ้ปาล์มนะไม่เท่าไร แต่กับไอ้เสกนี่สิ....ตัวพ่อ
"กูไปรอมึงที่ดรงอาหาร...." จู่ๆ...ไอ้โจ๊กก็ลุกขึ้นจากโต๊ะครับ
" ขอบใจ....." สองพูดเบาๆในขณะที่มันเดินผ่านออกไป
แต่ไอ้โจ๊กมันไม่ได้หันมามอง เดินตรงไปทางเสียงของพวกมันสองคนนั้น
"เอ๊ย.....มึงมายุ่งไรกับเพื่อนกูไอ้สอง" ไม่ทันแล้ว ไอ้เสกเห็นสองแล้วครับ
"กูหิว...ไปโรงอาหารกัน....." ไอ้โจ๊กมันลากคอไอ้เสกออกไป แต่มีหรือครับ ไอ้เสกจะยอมง่ายๆ
" ปล่อยกูไอ้โจ๊ก......กูจะไปจัดการกับมัน...." มันดิ้นพล่านเลย
"กูหิว....ไป...."
ผมช่วยอธิบายสองต่ออีกแป๊บหนึ่ง....แล้วก้ตามไปสมทบกับพวกมันสามคน
"มาแล้วเหรอไอ้ตัวดี........" ไอ้เสกครับ เห้นหน้าผมปุ๊บ มันสวดปั๊บ
"อะไร?"
"ไปสอนไอ้สองมันทำไม...ใครอนุญาต" ผมมองหน้าไอ้โจ๊กเลิกลั่กครับ ....ประมาณ กูควรตอบไงดีล่ะ
"ก้เค้าไม่เข้าใจ....กูเองก็พอจะเข้าอยู่บ้าง.....มันเลยมาขอให้ช่วย...."
"แล้วไปช่วยมันทำไม?"
"ก็...."
"ต่อไปไม่ต้อง กูห้ามเด็ดขาด...." ไอ้ืเสกมันย้ำชัดเลยครับ
"กุขอเหตุผลได้มั๊ย?"
"ก้มัน......"
"ไอ้เสกพอได้ยัง....." ไอ้โจ๊กครับ มันพูดบ้าง เล่นเอาเงียบกันไปทั้งวง
"มึงก็เหมือนกันไอ้โจ๊ก....ปล่อยให้มันมาวุ่นวายด้วยทำไม....ลืมแล้วเหรอว่ามัน....."
"กูบอกให้พอไง!" ไอ้โจ๊กเสียงดังเลยครับคราวนี้
"โธ่เว้ย!....ตุ๊บ...." ไอ้เสกตบโต๊ะ....แล้วก็ลุกออกไปเลย
ผมไม่เคยเห็นไอ้เสกกับไอ้โจ๊กทะเลาะกันเลยนะครับ นี่เป็นครั้งแรก......
"ไอ้ปาล์มมึงไปดูมันหน่อยนะ....บอกมันว่าให้มันหายบ้าก่อน.....เดี๋ยวกูจะตามไปคุยด้วย....."
"เออได้....ไอ้เสกรอกูด้วยเว้ย"
"มึง?"
"ว่าไง?"
"กินไอติมมั๊ย?" ผมพูดจริงๆนะครับ
-
555 ยังมีอารมณ์กินไอติมอีกนะ.... o13
มีคำผิดอยู่นิดหน่อยนะจ๊ะ....
อ่า..ขอโทษที่ไม่ได้ copy มาให้ดู ปวดตาๆๆ
:L2: ให้คนแต่งจ้า...
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ได้อ่านแล้ว :impress2:
...........................................................
อยากอ่านต่อ :a5:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
-
ก็ยังชวนไปกินติมได้นะตัวเธอ
:z1:
-
สงสัยอากาศจะร้อน ต้องชวนกินไปติม :laugh: :laugh:
ขอบคุณครับดิว มาต่ออีกนะครับ :pig4:
-
o22
ไปกินติม ?
ไปเพื่อ ?
แง๊งงงงง
อยากอ่านต่อแล้วคร้าบบบบบบบบ
-
เหอะๆๆๆ โจ๊ก กับ จูน ชวนกันไปทานของหวาน+ของเย็นๆ
หวานเย็น กัน จริงๆ :o8:
-
ขอบคุณคับ
อ่านแล้วมีความสุขดีคับ
เป็นกำลังใจให้นะคับ
ขอจิ้ม 1 ที :z13:
-
...โจ๊ก ใจเย็นขี้น มีอารมณ์ขำ ควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าแต่ก่อน
....แต่เสก กลับแค้นแทน มันมีอะไรกันหว่า รีบมาต่อเลย
...สองนี่จริงๆๆ...จงใจเป็น...กอขอคอ :เฮ้อ:
-
เรื่องสองชักเป็นประเด็นขึ้นเรื่อยๆ
ที่เสกโกรธพอเข้าใจได้
แต่ที่โจ๊กไม่อยากให้เล่านี่คือ
อยากเล่าเอง
หรือว่ายังไงกันแน่
เกี่ยวกับโจ๊กแน่ๆ เรย ขอเดา
-
แง๊งง กันเข้าไป
เป็น TOP secret ที่เก็บไว้นานพอดู..... บ่กล้าบอกครู๊... แจ่หนูกล้าบอกอ้ายยย
แอร๊ยยยยย!!!!!! ไม่ใช่แล่วววๆๆๆๆๆ
ต้องมีความลับสุดยอดอะไรแน่ๆๆๆๆ อิสองตัวนี้ ไรต์เตอร์ตอบมาซะดีๆๆๆ ไม่งั้นจะเผากระทู้ 555++ ล้อเล่นๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อยากกินไอติมแท่งรสเนื้อฮับ :-[
-
ปรกติคนโมโหให้เอาน้ำเย็นเข้าลูบ นี่เอาไอติมมาล่อเหมือนรู้ทาง ว่แต่ไอติมแบบไหนน้อ :L2: :L2: :L2:
-
:laugh: ยังมีอารมณ์กินติมนะจูน รู้สึกว่าโจ๊กเนี่ยจะติดเพื่อนอ่อนมากจริงๆนะ มิน่าล่ะน้องอ้อยถึงคิดมาก
แต่ก็นะ คนจะรักกันใครจะห้ามด๊าย :impress2:
-
อ๊ากกกก อยากรู้เรื่องสองจังงง
จูนชวนไปกินไอติมแล้วล้วงความลับมาเลยๆ
ชอบตอนโจ๊กเขียนกระดาษมากเลยค่ะ น่ารักก
-
กรี๊ด ด ดมีงอลล ค๊า า า
-
มานิดเดียวเองเอ่า ผมค้างคับ
ชอบมากๆๆๆๆมาต่อไวๆนะครับสองตอนรวด :z2:
-
มาต่อวไวมาก แต่ไหงสั้นค้างอารมณ์แบบนี้อะ
เป็นกำลังใจให้ มาต่อไวๆๆนะ
รออ่านอยู่
-
ใครที่ชอบเดินมาชนจูนบ่อยๆ
สองเคยเป็นอะไรกับโจ๊กมาก่อน
เสกทำไมไม่ชอบสอง
สองทำไมต้องมายุ่งกับจูนบ่อยๆ
สรุปมันซับซ้อนซ่อนเงื่อนเหมือนคดีฆ่าตกรรมอำพราง
-
ต้องเอาโคนันมาสืบ ห๊า ๆ ๆ
กินไอติม ไหมที่รัก 555.
คิดลึกๆสิ :pighaun:
-
"กูไม่ใช่เด็กห้าขวบนะที่จะได้เอาไอติมมาล่อ"
"ทำไมโตแล้วเค้าห้ามกินไอติ๋มกันเหรอ กูเพิ่งรู้อีกนะเนี่ยะ..."
"ฮ่าๆๆๆๆ....กูเพิ่งรู้ว่ามึงมีความสามารถพิเศษนะ"
"อะไร?" ผมไม่ไว้ใจมันหรอกครับ ก้มันนะหาโอกาสจิก กัดผมตลอด
"ทำให้คนที่กำลังอารมณ์เดือด...เย็นลงได้..."
"กูดีมาตั้งนานแล้ว....มีแต่มึงนั่นแหละที่มองไม่เห็นเอง"
"บางครั้งมันอาจจะอยู่ใกล้ตัวจนเกิน...จนมองไม่ไเห็น...เพราะมัวแต่มองอะไรๆที่มันไกลตัว..."
"นี่คำพูดที่ออกมาจากปากมึงจริงเหรอ?..."
"ทำไม?" มันทำหน้ากวนๆใส่ผมอีกแล้ว บอกแล้วไงครับว่าไอ้นี่มันไม่น่าไว้ใจหรอก
"ก็แค่ไม่อยากจะเชื่อ...."
"เออๆๆๆ.....ช่างเหอะ...ซักวันมึงคงรู้เองแหละว่า...กูอ่ะมีดีแค่ไหน....ดีพอที่จะรักใคร...หรือมีใครมารัก..."
"กูว่าสมองมึงคงกระทบกระเทือนตอนทะเลาะกับไอ้เสกแน่ๆเลย....ถึงได้พูดอะไรอย่างนี้ได้. "ก็มันไม่น่าเชื่อจริงๆนี่ครับ แต่เอาเข้าจริงๆ ผมก็รู้ว่ามันมีดี.....แค่ไม่รู้แค่ไหนแค่นั้นเอง
ผมก็แหย่มันเล่นๆไปงั้นเองครับ
กะให้มันลืมเรื่องไม่สบายใจ
กุยอมปากแมวเพราะมึงนะไอ้โจ๊ก....ถเาเพื่อนๆเกลียดกู...มึงต้องรับผิดชอบด้วย
"ตกลงจะไปกินไอติ๋มกันป่ะ....วันนี้กูใจป้ำเลี้ยงมึงเลย"
"กี่แท่ง?"
"กี่แท่งก็ได้ แต่ห้ามเกิน 1 แท่ง...."
"ตลกแดกแล้วมึง"
"ตลกแดกกู....แล้วมึงอ่ะจะแดกรึป่าวไอติมอ่ะ...."
"ทำไมต้องเป็นไอติมด้วย..."
"แล้วไมต้องถามมากด้วย...."
"งั้นไม่กิน..." มันทำท่างอนด้วย กูจะบ้า....แล้วทำไมกุต้องง้อให้มึงกินด้วยว่ะ เลี้ยงก็เลี้ยงแล้ว นี่ต้องง้อให้มึงกินอีก
"ก็เค้าบอกกันว่า....เวลาไม่สบายใจหรือเครียด....กินไอติมหรือชอคโกแลตจะทำให้อารมณ์ดีขึ้น...."
"แล้วไอ้เค้าที่ว่าอ่ะ ใครเหรอ?"
"กูเกิดไม่ทัน....ตกลงจะแดกมั๊ย?"
"ก็ดีนะ" มันหน้าบานแล้วครับ
"งั้นเดี๋ยวกูไปซื้อให้...มึงรอนี่นะ..."
"ไม่เอา ไปด้วยกัน...."
"รอนี่แหละ...กูไม่หลงหรอก...."
"่อ่อน...อย่าไปนานนะ...."
"หิวเหรอ?"
"กูคิดถึงอ่ะ...." มันทำหน้าประมาณว่า...กูเท่ป่าว...แล้วมันก็ปล่อยก๊ากออกมา เพราะผมเอ๋อแดกเป้นที่เรียบร้อยไปแล้ว
ผมตามอารมณืมันไม่ทันจริงๆ
"กูเกลียดมึง!" ไอ้บ้า ผมยังได้ยินเสียงหัวเราะของมันอยู่เลยครับ
ผมกลับมาพร้อมไอติมสองแท่ง
"เอา...." ผมยื่นให้มันทั้งสองเลย
"อ้่าว...แล้วของมึงล่ะ?" มันรับไปพร้อมกับแกะถึงดู
"กูซื้อมาให้มึง....."
"กินด้วยกันดิ...."
"ไม่อ่ะ..."
"อยากให้กูป้อนใช่มั๊ย?" มันจ่อมาที่ปากผมเลยครับ
"บังคับกูจริงนะมึง" ผมรับมาอันหนึ่ง เพราะไม่งั้นมันคงจับผมจุกไปแล้ว
-
อยากอ่านต่อ
อยากอ่านต่อทุกวันเลยยยย :กอด1:
-
เริ่มมีแนวหวานๆกุ๊กกิ๊กบ้างแล้ว คงอีกไม่นานสินะ :L1: :L1: :L1:
-
อยากอ่านต่ออออออ
-
อิอิ น่ารักแหะ เริ่มหยอดแล้วนะ โจ๊ก... แล้วจูน เมื่อไรจะรู้ว่าโดนจีบเนี่ย
ยิ้ม... วันละนิด จิตแจ่มใส :pig4:
-
กรี๊ด ด นี้มันเทศกาลทำให้คนอ่านหน้าบานหรอค่ะ แว๊ก ก ก
เรื่องนั้นก็ยิ้ม เรื่องนี้ก็มีฟามสุข กรี๊ด ด ด ด :-[
-
เริ่มหวานแล้ว อ๊างงง
-
อ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ......รู้สึกว่าโจ๊กกำลังปฏิบัติการอะไรอยู่เหรอ... o18
ครั้งแรก.........ฝันดีนะ
ครั้งที่สอง.......องุ่น
ครั้งที่สาม.......อยากจะเป็นคนที่ดีพอให้เค้ารัก และดีพอที่จะรักเค้า
รู้น๊าว่าเอามาจากคำตอบของน้องจูนอ่ะ
อ๋ายยยย .... :impress2: เร่งมือหน่อยโจ๊ก......น้องจูนกำลังเริ่มเอ๋อละ ฉวยโอกาสซะ
น่ารักขึ้นทุกวันคู่นี้ จัดไป+1จ้ะ
-
แหม่ะ................
ขอให้เลี่ยนไอติมตายยยยยยยยยยย 55+
-
กินไอติมด้วยคน(ไม่เกี่ยวแหละ)
เรื่องน่ารักดีค่ะ
คอยตอนต่อไป :call:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น่ารักดี
ทั้งคู่เลย
ขยันอัพทุกวันดีมากเลยครับ
อ่านทุกวันจะได้ไม่ลืมเรื่องนี้
แต่อย่าดีแตกเน้อ :laugh:
-
ผู้ชายหยอกกัน :-[
-
:a5: กินไอติมก็ยังแอบมีหวานกันได้อีกนะคู่นี้
แต่...มันค้าง ค้างๆๆๆๆๆ :z3:
:m15: มาต่อไวๆนะครับดิว เป็นกำลังใจให้อยู่ค๊าบบ :pig4:
-
นึกว่าจะกินไอติมแท่งรสเนื้อกัน :-[
-
:m31: :m31: :m31:
-
หวานอะโจ๊ก โหอยากกินไอติมบ้างจังเลย
แต่ประโยคของโจกที่ว่า มีดีพอที่จะรักใคร ใครของโจ๊กมหายถึงจูนหรือเปล่า
รอลุ้น
ตอนหน้าเอาเป็นว่าช่วยเฉลยเรื่องไอ้หน้าแมวสองหน้าให้รู้หน่อยอะ รอลุ้นจนเมื่อยหมดแล้ว
-
มาแบบสั้นๆทุกวัน ขอแบบยาวๆๆ7*9นิ้วบ้างดิ
55555 :haun4: :pighaun: :z1:
-
ช่วงนี้อัพได้ไม่เยอะนะครับ
ต้องขอโทษด้วยจริงๆ
แต่จะพยายามอัพทุกวันนะครับ
ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบ
"เป็นไง...เย็นขึ้นมั๊ย?"ผมถามมัน ตอนที่มันกินไอติมเป็นคำสุดท้ายเสร็จ
"กินไอติมบ้านมึงสิร้อน...โง่ไม่หาย" โอ๊ย....เบื่อมันจริง
"งั้นถามใหม่....เป็นไงดีขึ้นมั๊ย?....อารมณ์ดีขึ้นรึยังครับ?"
"มั้ง?"
"อ้าว....ทฤษฎีกูตกเหรอ..."
"ฮ่าๆๆๆ.....ดีขึ้นมากเลย....ขอบใจนะมึง"
"โจ๊ก....มีไรกันเหรอมึง....ทำไมเสกมันถึง..."
"ไม่มีไรหรอกมึง...เดี๋ยวกูจะไปคุยกับมันเอง"
"แล้วสอง?"
"ถ้ากูไม่อยากพูด....มึงจะเซ้าซี้กูมั๊ย?"
"จบ.."
"ฮ่าๆๆๆๆ.....กูว่ามึงน่ารักก็ตรงนี้แหละ"
"มากไปมึง....กูมีดีกว่าตรงนี้ตั้งเยอะ...แค่ไม่อยากอวดเหมือนใครบางคน..."
"กูรู้...." ผิดคาดครับ คิดว่ามันจะเยาะเย้ยผมกลับมาซะอีก
"เหรอ..."
"ไปหาไอ้เสกกัน....ป่านนี้มันคงจะหายบ้า...พอจะคุยกันรู้เรื่องแล้วมั้ง.."
"อืม...ไปดิ..."
"เป็นไงไอ้คุณเพื่อนเสก.....หายบ้ารึยังมึง?"
"กุห่วงมึง....จนแทบบ้าไง...มึงไม่รู้รึไงไอ้โจ๊ก"
"กูรู้...รู้ดี รู้มาตลอด....ขอบใจมาก.....ที่รักกู ห่วงกู.....แต่มันจะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว"
"กูเองก็ไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของมึงนักหรอก....แต่เรื่องนี้กูขอนะ.....กุขอยุ่งนะมึง"
"กูก็ไม่เคยเห็นห้ามมึงได้ซักเรื่องนิ..."
"หึหึหึหึ"
"ขอบใจนะ....ที่ยืนข้างกูมาตลอด"
"ก้มึงเพื่อนกูนิ.."
"หายโกรธกูยัง?"
"กูไม่ได้โกรธมึง....และไม่เคยมีวันไหนที่กูจะนึกโกรธมึง.....แค่กูห่วงและหวงมึงเท่านั้น..."
"หึหึหึหึ...."
อ้าวผมกับไอ้ปาล์มมองหน้ากันประมาณว่า......กูสองคนเป็นส่วนเกินใช่มั๊ย?
สนใจพวกกูบ้างสิโว้ย
พวกกูก็เพื่อนพวกมึงนะโว้ย....แฮ่ะๆๆๆๆ แซวพวกมันเล่นครับ
"ต่อไปอย่าให้มันมาใกล้มึงอีกนะ....ไม่งั้นกูเอามันตายแน่"
"ตกลงนี่มึงห่วงหรือหวงไอ้โจ๊กกันแน่ว่ะไอ้เสก. " เออ นั่นดิ ไอ้ปาล์ม ผมว่ามันทะแม่งๆนะ
"กูก็ทั้งห่วงทั้งหวงนั่นล่ะ....เพื่อนกู....กูจะหวงทำไม....พวกมึงสองคนก็เหมือนกัน...กูก็ห่วง ก็หวงเหมือนกัน...แค่ยังไม่ตัวชนวนให้กูระเบิด..."
"มึงนี่มันระเบิดเวลาจริงๆไอ้เสก....กูซูฮก..."
"ว่าไงโจ๊ก...รับปากกูสิว่าต่อไปจะไม่ให้มันมาใกล้มึงอีก?"
"อืม...กูรับปาก..." เท่านั้นแหละครับ ไอ้เสกมันก็ยิ้มออกมาได้แล้ว
ผมเชื่อนะครับว่าไอ้สองคนนี้มันรักกัน มันห่วงกัน มันพร้อมที่จะดูแลซึ่งกันและกัน
แค่ผมไม่รู้ว่านี่ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่...
ตกลงผมอยู่ท่ามกลางสงครามกลางเมืองรึไงกัน
พวกมันรู้เรื่องกันสองคน
ผมว่าไอ้ปาล์มเองมันก็คงรู้ไม่มากไปกว่าผมเท่าไรหรอกครับ
เพราะดูท่ามันแล้วก็เอ๋อแดกไม่ต่างจากผมเท่าไร
"อ่อน....ถ้าสมมุติเกิดเรื่องไรกับมึงอีก....มึงจะคิดว่ายังเป้นฝีมือกูอยู่อีกมั๊ย?"
"หืม...ทำไม?"
"แค่...อยากรู้"
"ก็บอกแล้วไง.....กูโง่มั้ง.......ก็เลยเชื่อมึง"
"หึหึหึ...มึงโง่จริงๆด้วย"
"เอ๊ย...มึงอยู่นิ่งๆๆ....บนหัวมึง!"
"ทำไม!บนหัวกูมีอะไร"
"ก้มลงมาเร็ว...เดี๋ยวกูหยิบออกให้...เร็ว...เดี๋ยวเข้าหูมึงนะ...."
"อะไรมึง?" เสียงมันเดือดร้อนขึ้นมานิดหนึ่งครับ
"ก็บอกให้ก้งลงมาเร็วๆไง..."
มันก็ยอมก้มครับ
นี่ขนาดมันยอมก้มให้แล้วนะ.....ผมยังต้องเขย่งจนสุดปลายเท้าเลย...จะสูงไปไหนมึง
กลัวจะปีนหอคอยงาช้างไม่ถึงรึไงมึง ถึงได้พกพาความสูงมาซะขนาดนี้
"เยอะว่ะ"
"อะไรมึง?...มดเหรอ...มาจากไหนว่ะ?...มาจากมึงรึเปล่า?"
"บ้าสิมึง....กูไม่ใช่น้ำตาลซะหน่อย"
"อ้าวเหรอ...ทำไมหวานจังหว่า....."
"ไอ้บ้า...." ผมเลยเหนี่ยวมันไปเบาๆที่หนึ่ง...กะจะเล่นมัน แป่ว โดนมันเล่นซะงั้น
"โอ๊ยมึง....ทำร้ายร่างกายกูบ่อยนะช่วงนี้...." แล้วมันก็ไถหัวของมันมาที่อกผมอีกครั้ง หวังให้ผมดูให้ล่ะซิ...ฮึ....
"ไม่เอาออกให้แล้ว...."
"นะนะนะนะ...."
"ไม่..."
"เออว่าแต่ไรว่ะอยู่บนหัวกู...."
"เห็บ..." คำเดียวชัดๆ เน้นๆ
"ย้าก!...มึงไม่รอดแล้วอ่อน"
ผมใส่เกียร์หมาตั้งแต่ย้ากแแรกแล้วครับ
"หยุดเลยนะไอ้คุณอ่อน.....มาให้กูมากระทืบซะดีดี"
"กูพูดเรื่องจริง.....ทำเป็นรับไม่ได้นะมึง...." แฮกๆๆๆๆๆ เหนื่อยครับ
"เรื่องจริงอะไร..พูดให้ดีนะมึง ไม่งั้นอย่าหวังศพจะสวย"
"ก็ปากมึงไง....สุนัขซะขนาดนั้น....หัวก็เลยต้องมีเห็บด้วย....ธรรมดาจะตายไป"
"แต่มึงจะตายแบบไม่ธรรมดาแน่....เชื่อได้เลย...ย้าก..."
พวกผมวิ่งไล่ล่ากันที่สนามบอลเล็ก
เด็กไม่เยอะมากครับ
เพราะช่วงเย็น เด็กกลับกันไปเยอะแล้ว
เลยหน้าหนาขึ้นมาได้หน่อย
อย่างน้อยตอนนี้มันก็ยิ้มได้ครับ
เก่งเหมือนกันนะเรา ทำให้คนหน้ายักษ์...เปลี่ยนมาเป็นคนน่ารักได้....ย้าก บ้าไปแล้วกู
"โจ๊ก!" พอได้ยินเสียงเรียก มันเบรคเอี๊ยดเลยครับ
"อ้อย!" ผมก็เลยหยุดวิ่งไปด้วย
"พี่จูน..." เธอหันมาพยักหน้าและยิ้มให้ผม ผมก็เลยยิ้มตอบครับ
"จะกลับบ้านยังค่ะ...เดี๋ยวโจ๊กไปส่ง"
"วันนี้อ้อยซ้อมค่ำค่ะ....เห็นโจ๊กยังไม่กลับก็เลยแวะมาคุยด้วย"
"แล้วทานไรบ้างรึยังค่ะ?" ผมเดินเลี่ยงออกมานิดหนึ่ง แต่ยังพอได้ยินบทสนทนาอยู่บ้าง
"เรียบร้อยแล้วค่ะ...."
"เป็นไรค่ะ?.....หน้าตาไม่สดชื่นเลย....เหนื่อยเหรอ?....หรือว่าไม่สบายค่ะ?"
มันเอามือไปอังหน้าผากเธอเบาๆ
"ตัวก็ไม่ร้อน หรือว่าปวดหัวค่ะ?"
"โจ๊ก....อ้อยยขอโทษ......." น้ำตาเธอหยดแล้วครับ
"อย่าร้องสิค่ะ....โจ๊กไม่อยากเห็นคนสำคัญของโจ๊กต้องร้องไห้นะค่ะ....อย่าร้องนะค่ะ"
มันเช็ดน้ำตาให้อ้อยจนเธอหยุดร้อง คงเหลือแต่เสียงสะอื้น
"อ้อยขอโทษค่ะโจ๊ก....ขอโทษ....อย่าโกรธอ้อยนะค่ะ"
"โจ๊กลืมไปหมดแล้วค่ะ....อย่าคิดมากนะ"
"เจ็บมากมั๊ย?" อ้อยจับหน้ามันเบาๆ...ผมว่าสัมผัสนั้นคงนุ่มนวน อ่อนโยนเอามากๆเลย เพราะรอยยิ้มของมันที่แสดงออกมากำลังบอกว่า.....สุขใจ
"อ้อยมือเบา...ไม่เจ็บหรอกค่ะ..." มันเองก้จับมือของอ้อยอีกทอดหนึ่ง
"อ้อยจะมีเหตุผลให้มากขึ้นนะค่ะ"
"เป้นอ้อยอย่างที่อ้อยเคยเป็นนะค่ะ ดีที่สุดแล้ว...."
""ค่ะ...งั้นอ้อยไปซ้อมต่อนะค่ะ...แล้วคืนนี้โทรหานะค่ะ"
"ค่ะ...ตั้งใจซ้อมนะค่ะ"
"กว่าจะรำ่ลากันเสร็จ...น้ำตาลในเลือดกูเกือบทะลัก"
"ทำไม?...อิจฉา หรือ....หึงล่ะ?"
"หึงบ้านมึงสิ....อย่ามาพูดมั่วๆนะมึง...เดี๋ยวกูเหนี่ยงเลย"
"โอ๊ย..กลัวจังครับ...ตัวเท่าลูกแมว เจ๋อทำดุ....."
"กลับบ้านแล้ว" ผมเดินลิ่วเลยครับ...เกลียดขี้หน้ามัน กวนประสาท
"รอกูด้วย...."
"เป้นไง..เมื่อกี้กุเท่ห์มั๊ย?"
"โคตรเท่ห์เลยมึง"
"จริงหรือประชด?"
"จริง" ผมพูดจริงๆนะครับ
"กูก็ทำอย่างที่มึงเคยบอกไง..."
"หืม?"
"มึงเคยบอกกูใช่มั๊ย.....ว่าความรักต้องการความสมำ่เสมอ.."
"ถูกต้องเป้นที่สุด"
"ขอบใจว่ะ..."
"โอ๊ย......ไอ้บ้า ตบหัวกูอีกแล้วนะ.....เจ็บนะมึง...." วันี้ผมโดนมันตบไปกี่ครั้งแล้วนี่
"ชำระแค้นเมื่อกี้ไง....กุไม่ลืมนะ...ถึงกูจะหล่อก็เหอะ...แต่ไม่โง่...เหมือน......" ละไว้ในฐานที่เข้าใจกันนะครับ
"ชิส์...กูเกลียดมึง.."
"ระวังเหอะมึง...เกลียดกูนัก...ระวังจะมาขี้คร้านจะมารักกูเข้าวักวัน....คอยดูกูจะเล่นตัวซะให้เข็ดไปเลย"
"กูเกลียดมึงมากกว่าเมื่อกี้อีก..."
"กูรักมึง........."
"หืม?...."
"ตายล่ะ....ชิส์..." กูเกลียดมึงโว๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
:z13:
อยากจิ้มก่อนอ่าน อิอิ
-
อัพทุกวันได้ ก็เลิศ แล้วค่า :กอด1:
อยากอ่านทุกวันเลย :-[
-
แป่ววว แหว่วว
สุดท้ายน้องอ้อยก็กลับมา มองเห็ยอนาคตอันมืดมนยังไงไม่รู้
-
ขอบคุณ(รัก)ดิวจิงๆ
ความรักต้องการความสม่ำเสมอ (ลงเรื่อง)
o13
-
โจ๊กจะจัดการเรื่องอ้อยยังไงนะ เฮ้อออ
มาต่อให้ทุกวันก็ขอบคุณมากแล้วค่า
-
...ชักยังไงแล้วคู่นี้บอก..รัก..กันบ่อยนะ
...คุณโจ๊ก พูดกับสาวๆๆรื่นหูดีแท้ แต่..
...ดันมาบอก..รักเพื่อนนนนนสนิท หรือ..คิดไม่ซื่อ :laugh:
-
ค่อยๆเพิ่มทีละนิดทีละหน่อย :-[
-
น่ารักตามแบบฉบับของโจ๊ก ไม่หวานมากไปกำลังดี :L2: :L2: :L2:
-
โจ๊ก กับ จูน น่ารักพอเหมาะ หยอดบ้าง ฮาบ้าง ว่าแต่ สองกับโจ๊ก เคยมีอะไรกันหรอ เริ่มสงสัยใคร่รู้ซะละ
ส่วนอ้อย ทำไม..กลับมาละ :เฮ้อ:
-
เห็นว่าโจ๊กบอกรักจูน
หลายรอบแล้วเน้อ
แต่ก็ไม่อยากให้จูนคิดหรอกว่าโจ๊กชอบ
เพราะว่ายังมีคุณอ้อยค้ำหัวอยู่อย่างงั้น
คิดไปก็มีแต่จะทำให้จูนเสียใจเปล่าๆ
-
กรี๊ดดดยังไงกันแน่ ถ้ารักจูน แล้วอ้อยล๊ะ
ไม่ยีอมม เอาสิทธิ์ของชะนีตาแบ๊ว ๆ มาเด๋วนี้ !!!
เริ่มจะยังไงๆแล้วนะโจ้กกก
-
ต่อไวดีทแ ไม่เสียทีที่เป็นหนึ่งเรื่องทีอิเจ๊ชอบอะ
ช่วงนี้รู้สึกได้ว่า สองคนนี้จะหวานจนอิเจ๊ แทบจะเป็นเบาหวานตายแล้ว
สงสัยงานนี้ง้างปากทุกคนยากมากที่จะคุยเรื่องสอง
แล้วนอกอ้อยมาทำไงนี่ อิเจ๊บอกให้อยู่ในซอกประตู
เดี๋ยวคืนนี้จะเข้ามาดูว่ามาตอหรือเปล่า
เป็นกำลังใจอีกคร :3123:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:a5: ให้ตายสิ...โจ๊กบอกรักจูนอีกแล้ว!!!
แต่ทำไมจูนไม่ีตอบกลับซักที หรือว่ายังเขินๆอยู่ :impress2:
ขอบคุณครับดิว เป็นกำลังใจให้นะครับ :pig4:
-
ขอชี้แจงแถลงไขหน่อยนะครับ
"กูรักมึง........."
"หืม?...."
"ตายล่ะ....ชิส์..." กูเกลียดมึงโว๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
คืองี้ครับ
ตอนนี้โจ๊กมันไม่ได้บอกรักจูนหรอกครับ
มันแค่แหย่จูนเล่น
มันตั้งใจจะบอกว่า "กูรักมึงตายล่ะ...ชิส์.."
แต่มันเว้นช่วงให้จุนสงสัย
ฮ่าๆๆๆๆๆเพื่อนๆหลงกลโจ๊กเข้าให้ซะแล้ว
ก็อย่างที่เคยบอกนะครับ
ความรักจะยั่งยืนและมัั่นคง
มันต้องมีรากฐานที่มั่นคง
ค่อยๆสร้างมันจะกลายเป็นรักซึึมลึก
ที่เข้าไปอยู่ในกระแสเลือด....เกี่ยวกันมั๊ยหว่า
ขอบคุณนะครับ
-
ตกใจอย่างแรงส์ :pighaun:
น้องดิวไม่น่ามาเฉลย อิเจ๊อุตส่าห์เพ้อฝันว่ายังไง
โจ๊คบอกรักจูน แต่อ่านไปก็ทะแม่งอะ
ความฝันพินาศ
มาต่อไวๆๆๆๆๆๆๆนะคะ
-
ไม่หลงกล 555+ :laugh:
อย่างไรก็แล้วแต่ มาอัพอีกเร็วๆนะค๊า :กอด1:
-
อ่าวหรออ โว๊ะ !!!
รีบๆรักเลยย โอ้ยย วู้ ๆๆ (หน้าแตกแล้วพาล ก๊ากๆ)
-
น่ารักจังเรื่องนี้
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
:mc4: ตกใจหมดเลยอะ
:laugh:
มาต่อเร็วๆนะ :bye2:
-
ตอนแรก อ่านแล้วงง แต่ก็เข้าใจถูกอยู่ 555+
แต่.................... วันนี้เอามาลงต่อรึเปล่าครับ o18 อิอิ
-
ชิส์ รักคนเขียน ห๊า ๆ ๆๆ
:L2: :L2:
-
:laugh: ให้ตายสิ...โดนดิวหลอกจนได้ เง้อออ
:กอด1: :กอด1:
-
น้องดิวขา มาต่อไวๆๆนะคะ
ก่อนอิเจ๊จะลงแดงตาย
เข้ามาไจอตอนใหม่ อิเจ๊ :impress3: :z3: :z13:
-
มาต่อไวๆนะคราฟ :t3:
-
อ่าฮะ
เข้าใจตามนั้นครับ
รออ่านตอนต่อไปครับ
o13
-
ไม่ได้เข้ามาอัพหลายวันเรย
คิดถึงกันบ้างป่าวคับเนี่ยะ
ดิวไม่ว่างๆจริงๆ
พยายามแล้วพยามอีก
แต่มันไม่มีเวลาจริงๆครับ
นี่ก็ต้องไปอีกแล้ว
ถ้าเกิดได้อัพจริงๆก็คงบ่ายสามนะครับ
อย่าเพิ่งลืมกันนนะครับ
แล้วเดี๋ยวจะมาอัพให้นะครับ
:pig4: :pig4:
-
:z13:ดิว
ชี้แจงมาเลยไมไม่ว่าง :z2:
-
ดิวของอิเจ๊ไม่ว่าง
ไม่ทำไม หมายความเจ๊ต้องนอนร้องไห้ ร้องน้องโจ๊ก น้องจูนเหรอนี่
เอาเป็นว่าว่างเมื่อไหร่รีบมาต่อนะ
เจ๊จะร้อง ถึงแม้ตอนนี้ :impress3: :impress3: :L3:
-
มารอตอนต่อไปนะค๊า า คิดถึงโจ๊กก่าจูน มากก๊าก
-
รับทราบจ้ะ จะรออ่านนะ คิดถึงโจ๊กกับจูน
-
ขอให้ได้อัพนะเจ้าคะ :impress3: อยากอ่านๆ
แล้วก็เรื่องอัพช้า รอได้ค่ะ เพราะอินังกุหลาบก็เป็นเหมือนกัน :m29:
-
ได้เวลามาต่อให้แล้วนะครับ
ขอโทษด้วยจริงๆครับ
และขอบคุณมากๆที่ยังรอกันอยู่
ไปอ่านกันเรย
"เจอหน้ากูทุกที ทำไมต้องหนีด้วย..."
"ไม่ได้หนี...แค่ไม่อยากเห็นหน้ามึง...จบมั๊ย?...."
"ทำไม?...กูหล่อ...จนมึงกลัวห้ามใจไม่ได้งั้นซิ..." กูจะบ้าตาย เจอคนหลงตัวเองอีกแล้วเหรอเนี่ย....
"ถ้าคิดอย่างนั้นแล้วมึงมีความสุข....งั้นก้คิดไปเหอะ....."
"กุจะมีความสุขมากกว่านี้ ถ้ามึงจะยอมคุยกะกูดีดีบ้างๆ..."
"กูไม่เห็นความจำเป็น...."
ออกอาการเซ็งตั้งแต่เช้าเลยครับ
ก็ไอ้บ้านี่สิ....ไม่รู้อยู่โผล่มาได้ไง....ซึ่งไอ้บ้านี้ก้คือ....ไอ้คนที่เดินชนผมที่บันไดเมื่อหลายวันก่อน
ผมไม่ชอบขี้หน้ามันจริงๆ
ท่าทางกวนส้นเอามากๆ
แล้วจะมาวุ่นวายไรกับผมทำไมก็ไม่รู้
"มึง?..."
"..........." ผมไม่ตอบมองตอบมันประมาณว่า....กูเบื่อมึง เมื่อไรมึงจะไปให้พ้นหน้ากูซะที
มันยังยืนนิ่งอยู่
มันไม่ไป งั้นผมไปเอง
ผมเดินเลี่ยงออกมา
ไม่อยากคุยกะมัน
ไม่อยากเห็นหน้ามันด้วย....เซ็งจิต
อ้าว...ตามกูมาซะงั้น...ไอ้บ้าโจ๊กก็ยังไม่โผล่หัวมาอีก
กูเบื่อแล้วนะ...โมโหไอ้บ้านี้ด้วย....มองไรของมึงนักหนา..กูมีนอที่จมูกรึไง
"มึงมารอมันทุกวันเลยเหรอ?"
"เรื่องของกู"
"มึงชื่อจูนใช่ป่ะ....." ผมว่าทั้งนำ้เสียงและสีหน้ามันกวนทั้งประสาทและส้นผมเลยว่ะ.....ให้ตายเหอะ
"............" ไม่อยากใส่ปากกับมัน
"แล้วไมมึงต้องมารอมันทุกวันด้วยล่ะ..."
"..........." ม้นยังไม่รู้ตัวอีก
"ทำไมหน้าตามึงถึงได้น่าเกลียดขนาดนี้...."
"............." ยุบหนอ....อย่าพองหนอ....
"`ต่อไปให้มันน่าเกลียดน้อยกว่านี้หน่อยนะ...กูเป็นแล้วมันทนไม่ได้"
"................" แล้วใครขอให้มึงทน
"ดูไปดูมาน่าเกลียดกว่าเมื่อกี้อีกนะ" มันจู่โจมยื่นหน้ามาแทบจะชิดหน้าผมเลยครับ
"เอ๊ย!.." ผมผงะเลยครับ
"แค่นี้เองทำเป็นตกใจไปได้. " มันโรคจิตรึป่าวนิ...หน้าตาก็ดี ไม่น่าเลย
".........." เส้นความอดทนของผมกำลังจะขาด
" เอ้อ..เพิ่งรู้ว่ากำลังคุยอยู่กับคนใบ้.....แถมหน้าตายังน่าเกลียดอีกต่างหาก..." มันทำท่าบิดขี้เกียจอย่างสบายอารมณ์
".........."
"เงียบได้เงียบไป.....กูจะคอยดูว่าจะเงียบไปได้สักกี่น้ำ"
ผมเดินหนีมัน
แต่มือมันไวมากาครับ
มันคว้าข้ออมือผมได้ทันควันเลย
ผมหยุดกึก
สะบัดมือมันหลุดในครั้งเดียวทันทีเหมือนกัน
"ทำบ้าไรของมึงอ่ะ....." ผมพูดอย่างโกรธจริงๆครับ...มันมีสิทธิ์มาจับมือผมได้ยังไง....
หน้ามันเสียไปนิดหนึ่ง
แต่แค่แวบเดียวเท่านั้น.....ความยียวนกวนส้นห็เข้ามาฉาบหน้ามันไว้แทน
"พูดได้เแล้วเหรอ.....เสียงก็ดีกว่าหน้าตานิดหนึ่งนะ...."
"มึงต้องการอะไร?....แค่อยากกวนประสาทกูเล่นเหรอ?"
"ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น....แค่ว่างๆเลยหาเพื่อนคุย"
"กุว่าปากอย่างมึง....หายำทีนน่าจะเหมาะกว่านะ"
"ปากมึงก็ใช่ย่อยนิ..."
"ก็นิสัยอย่างนี้ไง....ถึงไม่มีใครอยากคบด้วย...." ผมโมโหจนฟิวส์ขาด...ปกติผมไม่ใช่คนที่จะพูดอย่างนี้กับคนอื่นได้....ไม่ใช่ว่าผมจะเป็นคนดีอะไร...แต่....ผมรู้ว่าถ้ามีใครมาพูดอย่างนี้กับผม ผมคงไม่พอใจเอามาๆ
แต่นี่ผมกลับพูดมันออกไปแล้ว.....ปติถ้าไม่สนิทกัน ผมแทบจะไม่ยอมคุยเลยด้วยซ้ำ
เออ.....มันคงกวนประสาทจนผมประสาทแตกไปแล้วมั้งครับ
"เออ....กุมันนิสัยไม่ดี.....แล้วไง....คนไม่ดีก้มีหัวใจนะเว้ย...มีรักเป็น...เจ็บเป็น...."
"........" อึ้งครับ.....
"ก็แค่อยากจะเป็นคนดีขึ้นมาบ้าง....แล้วเคยมีใครหน้าไหนคิดจะให้โอกาสกูบ้างล่ะ...ดีแต่ซ้ำเติมกันให้จมดิน"
"..........."
"เอ้อ..." มันถอนหายใจ เหมือนพยายามระงับอารมณ์ตัวมันเอง
ผมเงียบครับ เพราะไม่รู้จะพูดไร....ก็ผมไม่เคยรู้จักมันมาก่อน
งง อยู่แต่ว่า ทำไมต้องมาพูดอย่างนี้กับผมด้วย
ผมไม่ได้เกี่ยวข้องไรกะมันซะหน่อย
"เออ....กูไปล่ะ...ว่างๆจะแวะมาคุยด้วย"
".........." กูไม่ต้องการ ไม่ต้องมา
มันเดินออกไป
ไอ้โจ๊กก็เดินเข้ามา
"เป็นไรมึง....ทำหน้าโง่ๆอีกแล้ว" ไอ้นี่ก็เหมือนกัน....ด่ากุจัง
"โมโหที่ควายมาช้า...ทำกูสายอีกแล้ว"....
"เป้นไรมึง?" มันถามน้ำเสียงสีหน้าจริงจัง
"เปล่า..."
"แล้วเมื่อกี้ใคร?...กูเห็นหลังไวไว"
"คนบ้ามั้ง.." อารมณ์ผมยังค้างอยู่
"ให้แน่นะมึง...."
"ไรมึงอีก"
" มีไรแล้วไมายอมบอกกูไง.....รู้ทีหลังมีเฮแน่..."
"ไร้สาระ.....เข้าเรียนได้แล้ว"
"อยากฉลาดกะเค้าเหมือนกันเหรอ....จะทันมั๊ยน้าๆๆ"
"ชิส์...กูเกลียดมึง"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ...กุว่าแล้ว..... " ประสาทโดนด่แล้วหัวเราะอีก
ผมเหม่อนิดหน่อยครับวันนี้
ก็เพราะไอ้บ้าเมื่อเช้าแหละ
ทำไมผมต้องเอาคำพูดมันเก็บมาคิดด้วยก็ไม่รู้
-
:z13:
โอ้เย ใครกันน๊า o18 คิดไรก่ะจูนป่าวเนี่ย
-
รอบที่ 2 ของววันครับ
โทษฐานที่หายไปหลายวัน
สองสามวันมานี้
ไอ้บ้านั่นมาคุยกะผมทุกเช้าเลยครับ
จริงๆก้มันคุยบ้าไรของมันอยู่คนเดียวมากกว่า
ผมไม่ไ้ด้สนใจไร
ไม่อยากไล่ ไม่อยากด่า เพราะดุท่าแล้ว ผมจะเหนื่อยเปล่า
วันนี้จะเจออีกรึเปล่าก็ไม่รู้
เอ๊ย....นั่น...
สิ่งมหัศจรรยิอย่างที่เก้าของโลก.....ก็ไอ้สิ่งที่อยู่หน้าผมตอนนี้นะสิครับ
"ไอ้โจ๊ก....มึงมาโรงเรียนตั้งแต่เช้า....แถมยังมาก่อนกุอีก...ละเมอป่าวมึง....?"
"อ้าวไอ้นี่...กุมาช้าก้บ่น มาเร็วก็ประชด...เอาไงมึง"
"ทำไม...ก้แค่แปลกใจ...."
"กูก็อยากแก้ไขบ้าง.....มึงจะได้รู้ไงว่ากูไม่ได้แก้ตัวเป้นอย่างเดียว" ถึงกับอึ้งครับ เพราะผมไม่คิดว่ามันจะยังจำคำพูดนี้ของผมได้
" มึงก้อย่าไปใ่ใขคำพูดกูนักเลย....กุก้ปากแมวไปเรื่อยแหละ...."
"กูก็ว่าอย่างนั้นแหละ"
"ชิส์....."
"กูเกลียดมึง...." ผมพูดไม่ทันจบ...มันก็แย่งพูดขึ้นซะก่อน....ได้ฮากันตั้งแต่เช้าเลยครับ
"มองหาใครมึง...กุเห็นมึงมองตั้งนานแล้ว...."
"เปล่า..." ปากเป่า แต่ตายังมองอยุ่ครับ...แล้วผมมองหาใครเหรอ
"มึงมีเรื่องปิดกูอยู่ใช่มั๊ย?"
"เปล่า..."
"แล้วมองหาไรอยู่...."
"หา..หา...." ผมเห้นมันแล้ว มันเดินอยู่ที่หน้าประตูใหญ่....แต่มันไม่เดินมาทางผม มันเดินเข้าโรงเรียนไปเลย....
"หาไร...." ไอ้นี่ก้ไม่ยอมเลิก
"หาเหาใส่หัวมั้ง...."
"เหาไม่เหมาะกับมึง อย่างมึงต้องเห็บหรือหมัดเท่านั้น...."
"กูไม่ใช่นกเอี้ยง.....จะได้ไปจิกเหาบนหลังมึง...."
"ฟายเจงๆๆๆๆ"
"เออ...แล้วว่าแต่มึงมาโรงเรียนแต่เช้าไม่ว่ะ" ยังไม่หายสงสัยครับ
"กุต้องมาวิ่งตอนเช้า....ถึงฤดูแข่งบอลระหว่างโรงเรียนแล้ว...." ใช่ แจนเคยบอกว่ามันเป้นนักบอลโรงเรียน
"งั้นต่อไป...มึงก้มาเช้าทุกวัน"
"อืม"
"แล้วตอนเย็นล่ะ?"
"ก้อยู่ซ้อมจนถึงหนึ่งทุ่ม..."
"คนเดียวเหรอ?"
"บอลเล่นกันเป้นทีมนะมึง.....โง่จริงๆด้วย"
"เลิกจิกกุซักนาทีจะตายมั๊ย?"
"ไม่รับรอง" เราพูดกันไปเดินกันไป แต่ไม่ได้ไปห้องเรียนนนะครับ ไปทางสนามบอลกัน
"แล้วมึงเล่นตำแหน่งไรในทีม?"
"รู้แล้วมึงจะหนาว"
"งันกุไม่อยากหนาว...ก้เลยไม่อยากรู้แล้ว" ลีลาจัดนะมึง
"แต่กุอยากเสนอ....กูเป้นกัปตันทีม...เจ๋งป่ะ..."
"ก็เหมมาะกับมึงแล้วนี่" ดูผมไม่แปลกใจใช่มั๊ยครับ ผมก้คาดอยู่แล้วแหละ
"ความเก่งของกูแปะอยู่ที่หน้าผากเลยใช่มั๊ย....ขนาดฉลาดๆน้อยอย่างมึงยังรู้เลย"
"กุรู้แล้ว ถ้ามึงไม่จิกกูแม้แต่นาทีเดียว...มึงจะขาดใจตาย..."
"ฮ่าๆๆๆๆ" ล้นได้อีกมึง
เราเดินมาถึงงสนาม
อากาศตอนเช้าดีมากครับ
ผมไ้ด้กลิ่นสีเขียวอ่อนของหญ้าด้วย
สดชื่นจัง
"ไปวื่งด้วยกันมั๊ย?.....ร่างกายจะได้แข็งแรง...กุว่ามึงตัวเล็กไปนะ" อย่ามาย้ำปมกู
"พันธุกรรมโว้ย....มึงไปเหอะ...กุไม่ถนัดกีฬากลางแจ้ง" จริงๆผมเล่นกีฬาไม่เก่งครับ
" ตามใจ....งั้นมึงไปห้องเลย...ไม่ต้องรอกู"
"ไม่ได้รอมึง...แต่อยากสูดกลิ่นหญ้า.....ยังไม่อยากเข้าห้อง....เช้าอย่างนี้คงยังไม่มีใครมา"
"ตามใจ"
มันลงไปวื่งในสนาม
ส่วนผมก้มานั่งเก้าอี้ข้างสนามนั่นแหละ
นั่งๆไปก็เพลินดีครับ
นั่งมองมันวิ่งไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบสนาม
มันจะเหนื่อยบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้
ดูมันเป้นคนละคนกับไอ้โจ๊กในยามปกติ....ที่ดีแต่กวนอารณ์....กวนส้น
ตอนนี้ดูมันมีความมุ่งมั่น
มีความตั้งใจ
เท่ห์
ดูดี....ไม่ใช่ไอ้โจ๊กที่บ้าๆบอๆไปวันๆ
ถ้าผมเป้นสาวๆ...ผมคงสลบเพราะความหล่อผสมเท่ห์แอบน่ารักนิดหนึ่งของมันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ผมเริ่มมาเรียนที่นี่เดือน พฤษภาคม....โดนไอ้โจ๊กแกล้งตลอด.....จนหวิดมีเรื่องกันตั้งหลายครั้ง
พอเริ่มเข้าเดือนที่สอง ผมกับมันก้โดนลงโทษด้วยกัน
นี่ก้ผ่านมาหลายเดือนแล้ว
แต่ถ้าเราไม่ถูกลงดทาแบบนี้....ป่านนี้...เราสองคนอาจจะมีใครซักคนที่ตายไปแล้วก็ได้...
อีกไม่เทาไรก้็จะสอบ Mid-Term กันแล้ว
เวลามันช่างผ่านไปเร็วมากมายเลยครับ
หรือว่าพอผมมีความสุขกับที่น่ี...สนุกกับเพื่อนๆ...อย่างไอ้เสก...ไอ้ปาล์ม....และมัน...
เวลาเลยไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับผมอีกต่อไป
"คิดไรอยู่เหรอ?...กูเรียกตั้งหลายครั้งไม่ได้ยิน" มันมายืนหอบอยู่หน้าผมตั้งแต่ตอนไหน
"คิดไรเรื่อยเปื่อย"
"คิดถึงกูล่ะซิ.....ไม่ต้องคิดถึงกูหรอก....มองมาก็เจอกูแล้ว....นี่ไง....กูกำลังยืนอยู่หน้ามึง"
มันรู้ได้ไงว่ะ ว่าผมกำลังคิดถึงมันอยู่...แต่ไม่ได้คิดถึงนะ....งง
"เก็บแรงไว้วิ่งต่อเหอะ....อย่ามาพล่าม รำคาญ"
"ได้แกล้งมึงนี่แหละ....คือการเพิ่มแรงของกู...หนุกดี...."
"ชิส์...กูเกลียดมึง...."
"ฮ่าๆๆๆๆ"
"ไปวิ่งต่ออีกป่าว...."
"นั่งพักก่อน...เออ...ว่าจะถามมมึงหลายครั้งแล้ว"
" ถามไร?"
"ทำไมมึงไม่มีแฟน?"
"ก้ไม่เห้นแปลกนิ..."
"แต่กุว่าแปลก..."
"ยังไง...เอาให้ดีนะมึง...ถ้าไม่อยากโดนสวดรอบเช้า"
"ก็....กูว่ามึงหน้าตาก็ดีนะ....กุยอมรับก็ได้ว่ามึงอ่ะหล่อ....ถึงจะน้อยกว่ากูก็เหอะ...แต่ดูไปดูมา....น่ารักมากกว่าว่ะ....ตาโตๆ....คิ้วๆเข้มนิดหนึ่ง....ขนตายาวๆ....แก้มป่องๆๆ...ปากแดงๆ....เจ่อนิดหนึ่ง...หน้าขาวๆ ใสๆ...ตัวก้เล็กๆ...." มันนั่งจ้องผมไป ปากก็พล่ามไปเรื่อย
"จ้องไรมึง?" ผมก้นะ....อายนะครับ...ที่จู่ๆม่คนมานั่งจ้องพร้อมทั้งวิจารณ์ในระยะเผาขนซะขนาดนี้...ถึงจะเป้นเพื่อน...ผู้ชายก็เหอะ....
"เขินเหรอ?"
"เปล่า..."
"แล้วทำไมหน้าแดง...."
"ก็บอกว่าเปล่าไง"
"แต่หน้ามึงมันฟ้องนะ"
"งั้นมึงก็ลองนั่งเฉยๆ...แล้วให้ผู้ชายมานั่งจ้องบ้างสิ...จะได้รู้..."
"เอาสิ" มันขยับมาจนติดผมเลยครับ....ผมนี่ถอยกรูดเลย จนเกือบตกเก้าอี้...ดีที่มันคว้าข้อมือผมได้ซะก่อน....เอ๋อ ได้อีกนะกู...
"อะไรของมึง...ขยับไปเลย..."
"มึงก้ลองจ้องกุคืนบ้างสิ...ว่ากุจะหน้าแดงเหมือนมึงรึเปล่า"
"บ้ากันเข้าไป....."
"อ้าว...ตกลงมึงไม่จ้องกูแล้วเหรอ?"
" เมื่อกี้กูได้ข่าวว่ากูประชดนะ...."
" อ๋อ...เหรอ...สงสัยกูคงอยู่กะมึงเยอะไป....เลยติดเชื้อโง่"
"ปากหมานะมึง"
"ขอบใจ"
"กูด่า"
"กุรู้"
"เอ้อ..."
"ถอนหายใจทำไม...ไม่รู้รึไงว่ามันทำให้โลกร้อน"
"กูจะบ้าตายกับมึง"
"มึงพูดเยอะขึ้นนะ...จากเมื่อก่อนที่แทบจะไม่พูดเลย..."
"เหรอ?" มันเป้นคนช่างสังเกตจริงๆครับ เห้นมั๊ย...
"นั่นไง...เพราะมึงมีคนดีดีอย่างกูอยู่ใกล้ๆไง..."
"ดีแต่นะสิมึง"
"ดีแต่อะไรของมึง"
"ดีแต่ชั่วนะสิ...."
"น้าน...ไม่ใช่พูดเก่งอย่างเดียว...รู้จักเพาะฟาร์มในปากด้วย"
" ก็ไว้สู้กับฟาร์มในปากของมึงนั่นแหละ"
พอได้ลับปากกันพอหอมปากหอมคอ ก็สบายใจ
-
โจ๊ก กับ จูนฮาดี ต่อปากต่อคำดีจัง ระวังถูกปิดปากด้วยปากนะ
แต่คนตอนเช้าคือใครนะ จีบจูนอยู่อ่ะดิ ต้องพูดตรงๆนะ จูนหัวช้า
-
แอร๊ยยยย น่าร๊ากกกกกกกกกก :impress2:
แต่ว่า....จูน แกจะไปคิดถึงคนอื่นทำไมก๊านนนนนนนนน :angry2:
-
ชอบตอนอยู่กันสองคนแล้วคุยกันหนุงหนิงอย่างนี้ น่ารักกก
ถ้าโจ๊กรู้ว่าไอ้นั่นเหมือนจะจีบจูนจะเป็นยังไงเนี่ย
-
อยากรู้ว่ามันคนนั้นชื่อไรไมไม่เผยตัวซักที
สองคนนี้เวลากัดกันแล้วน่ารักดี :-[
ติดตามเป็นกำลังให้ดิวอยู่นะ :กอด1:
-
มาต่อไวๆนะครับ
-
..เจอกันบ่อยๆๆคุยกันบ่อยๆๆ ก็หมดมาด กันไปเอง
..ตอนนี้เลยลับฝีปากกันบ่อย ดี น่ารักดี
..ยังไงจูนก็อย่าลืม เปิดใจให้ไอ้หมอนั่นมันมาเพื่อนด้วยซักคนนะ
..อาจจะทำให้โลกนี้มี..คนดี เพิ่มขึ้นอีกคนก็ได้ :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รับส่งมุกได้ดี :m20: :m20: :m20:
-
มาอ่านตอนใหม่
และขอเป็นกำลังใจให้นะ
-
:jul3: :jul3: :jul3:
ตอนนี้น่ารักดีอ๊า จูนดูร่าเริงขึ้นอะ
ไอ้คนนั้นต้องมาจีบจูนแน่ๆเลย
โจ๊กมีคู่แข่งแล้วนะ
แหม่ะๆ แล้วแกจะถามทำไมว่าจูนถึงไม่มีแฟน
แกจะเป็นให้รึไง
:laugh:
มาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่น้า
-
น่ารักนะเนี่ยคู่นี้
ว่าแต่เรื่องสองก้อยังไม่เคลียร์
เรื่องนาย... อะไรก้อไม่รู้คนใหม่
ก็ยังมากวนอีก
-
เอ้า!!!! เชียร์ต่อไป
ดูซิ จะได้กันตอนไหน
-
ยังกัดกันได้เรื่อยๆนะคู่นี้ น่ารักดี
อยากรู้ว่าจะลงเอยกันยังไงน๊อ อยากเห็น :z2:
-
"มึง?" มันเรียกผมเบาๆ
"หืม?"
"มึงว่าแปลกมั๊ย.....ช่วงแรกที่มึงกับกูเจอกันเราเกือบจะฆ่ากันตาย.......แล้วมึงดูวันนี้สิ....กูกับมึงกลับมานั่งพูด...นั่งหัวเราะ...นั่งฟังเรื่องราวของกันและกัน....."
"แปลกมั๊ยเหรอ?....ไม่รู้สิ....กูแค่คิดว่า....มันเป็นไปอย่างนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ?..."
"มึงเป็นเพื่อนกูได้มั๊ย?"
"เหอ?..."งงกับมันครับ
"กูถามว่ามึงจะเป็นเพื่อนกับกูได้มั๊ย?"
" ก็เป็นอยู่แล้วนิ....หรือมึงไม่เคยคิดว่ากูเป็นเพื่อนมึงเลย..."
"แล้วมึงกับกูเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เมื่อไร ตอนไหน ยังไง?"
"ไม่รู้เหมือนกันว่ะ...พอรู้ตัวอีกที....มึงกับกูก็เป็นอย่างนี้ไปแล้ว..."
"งั้นตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป....มึงกับกูคือเพื่อนกันอย่างเป็นทางการ....มีเรื่องไรเราต้องเชื่อใจกัน ไว้ใจกัน....มีไรต้องพูดกันตรงๆ..เพราะความไม่เชื่อใจกัน..มันคือศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดของมิตรภาพ....จำไว้.."
"อารมณ์ไหนของมึงนิ...." จริงๆผมก็ซึ้งกับคำพูดของมันแหละครับ แต่ก็งงด้วยนะ....รมณ์ไหนของมันว่ะ?
"กูขอมึงเป็เพื่อน....ไม่ได้ขอเป็นแฟน...เพราะงั้นไม่ต้องงง" ไอ้บ้า
"ก้มันงงจริงๆนี่หว่า...."
"งั้นไว้กูขอมึงเป็นแฟนก่อนแล้วกัน...แล้วเวลานั้นมึงค่อยงงนะ..."
"ถ้ามีวันนั้นจริงกูคงไม่งงหรอก....แต่กูคงจะฆ่าตัวตายไปเลย...ที่มีคนอย่างมึงมาชอบ..."
"กูเองก็คงเหมือนกัน....ถ้ากูรู้ว่าตัวกูเองชอบมึงแบบนั้นวันไหน.....วันนั้นกูก็คงจะฆ่าตัวตายไปเลย....ที่ไปรักคนอย่างมึง...."
"ทำไม?...รักคนอย่างกูแล้วไง?..."
"แล้วทำไม...มีคนอย่างกูไปรัก....ทำไมมึงต้องต้องฆ่าตัวตายด้วย....."
"อย่ามาเบี่ยงประเด็น....."
"แล้วนี่มึงกับกูกำลังคุยเรื่องบ้าไรกันอยู่ว่ะ...."
"เออนั่นดิ...กูก็ดันบ้าจี้ตามมึง....."
"ตกลงมึงกับกูเป็นเพื่อนกันแล้วจริงๆเหรอ?.......แล้วมันจะมีอะไรต่างไปจากเดิมมั๊ยโจ๊ก.....กูยังเคยงงอยู่เลยว่า....ตกลงเราเป็นอะไรกัน.....ศัตรู...เพื่อน......หรือแค่คนที่บังเอิญมารู้จักกัน....และก้ความบังเอิญอีกนั้นแหละที่ทำให้ต้องมีความเกี่ยวข้องกัน......แต่วันนี้กูรู้แล้ว..."
"รู้ว่าไง?"
"รู้ว่ากูกับมึงเป็นเพื่อนกัน...."
"เหรอ?...งั้นมึงก็คงรู้อย่างที่กูรู้....."
"ยังไง?.."
"มึงเพื่อนกู....กูเพื่อนมึง...."
"ผิด"
"หืม...ผิดยังไง" มันทำหน้างง...ตลกว่ะ
"ผิดหลักแกรมมาร์......ประโยคของมึงเป้นประโยคไม่สมบูรณ์...เป็นแค่วลี....เพราะขาดกริยา...."
"คร้าบ....พ่อคนเก่งแกรมมาร์..."
"ฮ่าๆๆๆๆ...." ยังล้นได้อีกกู
"ชิส์...รักมึง....ตายล่ะ...." ให้ตายเหอะ...ผมเกลียดคำนี้มันจริงๆ
"เอ้อ...คนอย่างกูมีเพื่อนอย่างมึงได้ไงหว่า..."
"หน้าอย่างกูแล้วไง....หล่อเช็ดซะขนาดนี้..."
"กวนส้นไง.....พร้อมที่จะหาทีนได้ตลอด...ดีไม่ดีหามาเผื่อกูด้วย....."
"ก็กูมีน้ำใจไง....แถมหล่อด้วย...."
"เหรอ?..."
"อ่ะแน่นอน......คืนนี้ฉลองกันมั๊ย?......ต้อนรับเพื่อนใหม่อย่างเป็นทางการ....เดี๋ยวชวนไอ้เสกไอ้ปาล์มด้วย..."
"แล้วคนอื่นๆล่ะ..." ผมไม่อยากเอ่ยชื่อครับ เดี๋ยวมันจะรมณ์เสียอีก
"กูไม่ค่อยสนิทด้วย....." นี่ขนาดผมยังไม่เอ่ยชื่อเลยนะครับ....มันยังหน้าเจื่อนได้ขนาดนี้.....เพราะมันคงรู้ว่าผมหมายถึงใคร...
"แล้วฉลองกันที่ไหน?" ผมเปลี่ยนเรื่อง...มันก็ดีครับ....กลับมาหน้ารื่นได้อย่างเดิม
"บ้านกูเอง....คืนนี้พ่อแม่กูไม่นู่บ้าน....อีกอย่างพรุ่งนี้วันเสาร์ด้วย....มึงดื่มเป้นรึเปล่ามึง?" มันทำหน้าล้อผม
"น้อยไปสิมึง.....กูดื่มเป็นตั้งแต่แบบเบาะ...แต่ดื่มนมนะ...."
"เล่นลิ้นนะมึงเดี๋ยวนี้...เดี๋ยวก็โดนลิ้นเล่นหรอก...."
"ชิส์.....แต่เดี๋ยวกูต้องโทรไปบอกพ่อกับแม่กูก่อน เดี๋ยวพวกท่านเป้นห่วง..."
"แล้วพ่อกับแม่มึงจะอนุญาตมั๊ย?....." ทำไมต้องทำหน้าตาอย่างนั้นด้วยว่ะ....เหมือนเด็กที่กำลังร้องขอของเล่น...และรอฟังคำตัดสินของผู้ใหญ่เลยครับ....ตอนแรกกะจะแกล้งมันว่าพ่อแม่ผมดุ...แต่พอเห็นสีหน้าจริงจังขนาดนี้ก็แกล้งมันไม่ลง...
"อนุญาตดิ...พ่อแม่กูใจดี..ยังไก็ได้....ขอแค่ให้พูดความจริงเท่านั้น..."
"แน่นะมึง?"
"ถ้าไม่แน่..มึงจะทำไง?"
"กูก้จะไปขอมึงกับพ่อแม่มึงถึงบ้านไง...."
"เดินเทิ่งๆเข้าไปแล้วบอกว่า....ผมขออนุญาตชวนลูกของพ่อกับแม่ไปดื่มเหล้านะครับ...อย่างนี้นะเหรอ..."
"บอกแล้วไง...กูหล่อแต่ไม่โง่นะ..."
"พอพอ....กูจัดการเองได้..."
"งั้นดี....ตอนเย็นกูจะได้ให้ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มไปเตรียมของได้เลยหลังเลิกเรียน"
"อ้าว...แล้วกูล่ะ..."
"โง่อีกแล้วนะมึง...มึงก้ต้องอยู่กับกูก่อนไง......แล้วขากลับก้แวะไปซื้อเครื่องดื่มด้วยกัน..."
"แล้วที่บอกว่าให้ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มไปเตรียมล่ะ....?"
"อันนั้น..กูหมายถึงพวกกับแกล้ม.ต้องไปซื้อที่ตลาดสด...กว่ามึงกับกุจะเลิก...ตลาดก็ปิดไปแล้ว..."
"แล้วเครื่องดื่ม..?"
"ทำไม?"
"เค้าจะยอมขายให้เราเหรอ?"
"กู 18 แล้ว..."
"แต่สมองมึงกุว่าสิบขวบ"
"มึงว่ากูหน้าเด็กขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"กุได้ข่าว....กูด่ามึงว่าโง่นะ..."
"ปากดีได้อีกนะมึง...แล้วมึงล่ะ 18 ยัง?"
"แล้ว....กูเกิดต้นปี...."
"จริงดิ....กูก็เหมือนกัน...แต่หน้ามึงอย่างกะเด็ก 15 มากกว่า"
"ก็นี่ไง....กุถึงไม่ค่อยชอบหน้าตัวเอง...มันทำให้กูดูละอ่อน...ไม่แมน..."
"ไร้สาระ...อย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว..."
"ว่าไงนะ....?..."
"เปล่่า....."
"ดื่มน้ำมั๊ย?....เดี๋ยวกูเดินไปซื้อให้..."
"หืม....?" หน้ามันแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด..."ขอบใจ...ไม่เป้นไร...เดี๋ยวอ้อยเอาน้ำสมุนไพรบำรุงสุขภาพมาให้...ซักครู่คงแล้วแหละ..."
"หวานเชียวนะมึง..งั้นกุไปดีกว่า...ไม่อยากอยู่เป้นก้างชิ้นโต...."
"ไม่ต้องหรอกมึง...กูกับมึงเป้นเพื่อนกัน...กุไม่เคยมีความลับอะไรกับเพื่อนอยู่แล้ว" ไม่จริง....เรื่องสองไง...มึงไม่ยอมบอกกู
"ไม่ใช่อย่างนั้น....มึงกับอ้อยจะได้สวีทกันถนัดหน่อย..." ผมทำหน้าเลี่ยนๆ..เจ้าเล่ห์ใส่มัน
"สวีทกับผีมึงสิ....เด็กเต็มโรงเรียนซะขนาดนี้..." ผมหันไปมองรอบๆๆๆเพื่อพิสูจน์คำพูดของมัน
"เออจริงด้วยว่ะ....นี่เรานั่งคุยกันนานขนาดนี้เลยเหรอ?....." เวลามันผ่านไปเร็วจริงๆครับ
เช้านี้ผมได้เรียนรูุ้ว่า.....โจ๊กสามารถเป้นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งได้....อย่างที่เจนเคยพูดไว้จริงๆด้วย....รวมทั้งเสกกับปาล์มด้วย
ผมได้มีโอกาสเห็นมันในมุมหนึ่งที่ผมไม่เคยเห้นมันมาก่อน
และผมก็ได้เพื่อนรักมาทีเดียวสามคนเลย...
ตอนนี้ผมกล้าเรียก.....พวกมันสามตนแล้วครับ....ว่าพวกมันเป็นเพื่อนผม...โดยเฉพาะมึง...ไอ้หล่อเอ๊ย....
"จ้องหน้ากูไม?" อ้าวซวย..ผมเผลอจ้องหน้ามันอีกแล้วเหรอ...ตอนไหนว่ะ
"ไอ้เสก...ไอ้ปาล์ม...มึง...กู...คืนนี้ไม่เมาไม่เลิก...." แก้ผ้า..เอาหน้ารอดครับ...หึึหึหึหึ
โน้น...ผมเห้นอ้อยเดินมาแล้วครับ...ในมือถือถุงผ้าด้วย...สงสัยคงเป็นน้ำดื่มของไอ้โจ๊ก....
ผมก้จะลุกเดินออกมา.....แต่มันบอกว่าไม่ต้อง....ให้อยู่ด้วยกันตรงนี้แหละ...
ผมก็อธิบายมันว่า....ไม่เป้นไร...กลัวอ้อยจะอึดอัดนะ...น้องเค้าเป็นผู้หญิงนะครับ
มันก็พยักหน้าเข้าใจ....
ผมเดินสวนกับอ้อย..เธอยิ้มให้ผมอย่างน่ารัก...แอบชอบแฟนเพื่อนปาบมั๊ยหว่า...แฮ่ะๆๆๆๆล้อเล่นครับ
ผมว่าสองคนนี้เค้าเหมาะสมกันดีนะครับ....ให้รักกันยืนๆนะ....
เอ้อ...แล้วตัวผมล่ะ...
ตอนเที่ยงผมออกมาก่อนเพราะเข้าห้องน้ำ....บอกกับพวกมันสามตนว่าไปเจอกันที่โรงอาหารเลย....
"มึง?..." ผมหันหลังกลับไปมองตามเสียงเรียก....
"เรียกไม?..." ก็ไอ้บ้านั่นแหละครับ...
"ทำไมเมื่อเช้า....ไม่รอคุยกะกู...." แล้วทำไมกุต้องรอมึงว่ะ...
"บ้าป่าวมึง....ทำไมกุต้องรอ...อีกอย่างกูก็เห็นมึงเดินเข้าโรงเรียน...โดยไม่มองมาทางกูเลย...."
"ก้ไอ้นั่นมันยืนอยู่ข้างๆมึง...."
"อย่ามาเรียกเพื่อนกุว่าไอ้นั่น...." ผมพูดเสียงจริงจัง
"ปกป้องกันจริงนะ...."
"เรื่องของกู...ไมมีไรจะพูดแล้วใช่มั๊ย?...กุจะได้ไป..." ผมเดินผละจากมันมา
"เมื่อเช้า...กูเดินไปที่กำแพงอีกครั้ง...แต่กูไม่เจอใคร...กูไม่เจอมึง....ทั้งที่กูก็รู้ดีอยู่แล้วว่า...กูไป...กูก็จะไม่เจอใคร...แต่กูก็ยังฝืนไป...เพราะไรรู้มั๊ย?...."
"...." ผมเงียบแต่ก็หยุดเดิน...แต่ยังไม่ยอมหันหลังไปคุยกับมัน
"เพราะกูคิดว่า...มึงจะไม่เหมือนคนอื่น...."แล้วผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าค่อยๆห่างออกไป....ผมหันหลังไปมองมัน
ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...ทำไมถึงรู้สึกว่า...ผมไม่ควรจะใจร้ายกับมันขนาดนี้...
ผมควรจะพูดกับมันดีดีบ้าง
ผมควรจะเป้นเพื่อนกับมันได้...
แต่...แม้แต่ชื่อของมัน...ผมยังไม่รู้จัก
หมับ!
"มองไรอ่อน...." มันแตะบ่าผม...แต่ผมพอผมหันมา มันก้ลดลมือลง
"เปล่า..." ผมหันหลังกลับมาก็เจอไอ้โจ๊ก...
"มึงคุยกับใครอีกแล้ว...กุเห็นหลังไวๆ..."
"เปล่า..."
"ไปกินข้าวกัน...ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มรอแล้ว...."
"อืม...." ผมหันไปมองด้านหลังอีกครั้ง....และเห้นมันยืนมองผมอยู่ไกลๆ...ด้วยสายตาที่ผมก็ไม่รุ้ความหมาย.....เหมือนกัน
-
ดีใจจัง :กอด1: กอดไรสักที เดี๋ยวมาเม้นน้า
...
จูนแอบคิดในใจหรอ o18 อย่านอกใจล่ะกันนะจ๊ะ โฮะๆๆ :laugh:
รอตอนต่อไปอยู่นะค๊า :กอด1: กอดอีกที
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เอาแล้วไง
55
มารอคับ ...
-
ตกลงไอ้บ้านั่น คิดอะไรกันแน่.... :z3:
-
อะไรละเนี่ยะ :serius2:
ใช่จูน อย่าไปใจร้ายกับเพื่อนร่วมโลก
แต่ห้ามนอกใจโจ๊กนะเฮ้ย !
ว่าแต่ คืนนี้จะมีรอบ 2 อ่ะป่าวอ่า
อยากอ่านอีกกก แฮ่ๆ :o8:
-
ยังไงต่อครัย คู่นี้ ลุ้นๆๆๆ เเอบนานเหมือนกันนะ ความรักยังไม่ไปถึงไหนเลย
-
เมื่อรไหร่จะรักกัน สักที
ข่อยสิบ้าตาย
:angry2:
-
สองมีอะไรกับโจ๊ก แล้วคนนั้นเป็นใคร ปริศนาเยอะจริงๆ
จูน สืบความลับมาให้ได้ คนอ่านอยากรู้
-
ดี โจ๊กทำแต้มช้า เชียร์คนใหม่ซะเลบ ฮ่าาฮา
-
o13 o13 o13
-
อยากรู้จักคนนั้นจัง
ติดตามๆๆๆๆ
-
:เฮ้อ: เฮ้อ...เป็นเพื่อนจริงๆจังๆกันซักที
ว่าแต่ ไอ้คนนั้นคือใคร ค้างคาใจมากเลยครับดิว :a5:
-
อยากรู้จักคนลึกลับนี่จังเลย
แล้วถ้าโจ๊กรู้เข้าจะไม่โกรธจูนหรอเนี่ย
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณมากๆๆๆเลย มาทีจุใจเลยนะนี่
แล้วนายคนที่เข้ามาคุยกับน้องจูนเป็นใคร เหรอ ดูเหมือนว่านายนี่เป็นคนที่แอบชอบน้องจูนอีกคนหรือเปล่า หรือว่าเคยเป็นกลุ่มเพื่อนนายโจ๊ค
โอ๊ยไม่อยากคิด แต่อย่าให้มารู้ว่าร่วมมือกับนายสองนะ แล้วมาแกล้งน้องจูนงเฮ่อนึกว่าตอนใหม่ความสัมพันธ์น้องโจ๊ก และจูนจะพัฒนาขึ้น
รอลุ้นนะ แต่เท่าที่เห็นก็ดีแล้ว พัฒนาจากเพื่อนไปเรื่อยนะ แต่น้องจูนอย่านอกใจโจ๊กนะ
อิเจ๊นักมากมาย มาต่ออีกนะ เอาให้จูใจเช่นตอนนี้นะ
-
มาต่อไวๆนะครับ
-
ฮู
อีส
แด็ท
กายยยยย????
-
..น้องจูน ไหนๆๆก็ทำสัญญาสงบศึกกับไอ้คุณโจ๊ก แล้วลงนามเป็น เพื่อนสนิท กันแล้ว
..ก็ได้เวลา หาแฟนให้ตัวเองได้แล้วนี่ ยังไงก็เปิดใจให้..ไอ้คนนั้น บุรุษนิรนามเข้ามา
..ดูแล หัวใจ ได้แล้วนะ ท่าทางเค้าก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่ หนับหนุนๆๆ :L2:
-
ไอ้คนปริศนานั้นคือใคร :m28:
แล้วสองมีอดีตยังไงกับโจ๊กว้า
น่าสงสัย ๆ :onion_asleep:
:o11: :o11: :o11:
-
ตามอ่านมานาน คึคึ
สงสารคนนั้นเหมือนกันนา
แอบเชียร์อ่ะ
เอิ้กๆ
ไม่มีคู่เสกกับปาล์มมั่งหรอออ :-[
รออยุ่นะจ๊ะ มาอัพบ่อยๆๆๆๆ :กอด1:
-
เอา ขุด ๆๆ ไป หน้า เเรก ค้าบ
-
"ทำไมมากันช้าว่ะพวกมึง....กูสองคนหิวเลยกินกันก่อน" ไอ้ปาล์มชี้แจงหลังจากที่ผมกับมันถือข้าวมาคนละจาน
"ไอ้เสก ไอ้ปาล์ม...คืนนี้นอนบ้านกูป่าว....พรุ่งนี้วันเสาร์นะโว้ย....."ไอ้โจ๊กกินพลางพูดพลาง แต่ไอ้สองคนนั่นก็สนใจครับ
"กูว่าเพลาๆหน่อยเหอะ...จะสอบมิดเทอมกันอยู่แล้ว ไหนจะสอบเอ็นท์อีกล่ะ...." โห คิดได้นะมึงไอ้ปาล์ม....ไม่อยากเชื่อ
"ผีเด็กเรียนเข้าสิงรึไงมึง.....หรือว่าผีนิษิตแพทย์"
"ก็กูมันไม่ได้เรียนเก่งอย่างมึงนิไอ้เสก....ไอ้โจ๊กกับไอ้จูนเองพวกมันมันก็ใ่ช่ย่อยที่ไหน....มีกูนี่แหละ....เอ้อ...." ครับ ไอ้เสกนี่เรียกได้ว่าเรียนเก่งเลยครับ ส่วนผมกับมมัน ก็พอตัวอยู่...สำหรับไอ้ปาล์มมันก็เรียนโอเคนะ แต่อาจจะต้องขยันกว่าเพื่อนเค้าหน่อยหนึ่ง....แต่ผมก็เห็นพวกมันช่วยกันเรียนตลอด.....
"ตกลงมึงไม่ไปใช่ป่าวไอ้ปาล์ม...."
"ไม่ไปก็โง่ดิ......"
"โธ่....ไอ้เวร" ฮากันทั้งโต๊ะครับ
"ก็กูรู้ไงว่ายังไงพวกมึงก็ไม่ปล่อยให้กูสอบตกหรอก.....ยังไงพวกมึงก็ต้องติวให้กูอยู่ดี...."
"แล้วเลี้ยงฉลองในโอกาสไรว่ะ...." เสกถามเข้าเรื่องครับ
"ก็ เลี้ยงต้อนรับเพื่อนใหม่..." มันมองมาที่ผม..
"เออนั่นดิ...เรายังไม่ได้เลี้ยงต้อนรับจูนมันเลย...."
"ไม่ต้องลำบากกันหรอก...." ผมก็นะ....ไม่อยากให้เพื่อนให้ฝูงต้องลำบาก
"เปล่าหรอกมึง......พวกกูก็แค่อยากหาเรื่องตั้งวง..." ฮากันอีกครั้ง......ไอ้โจ๊ก....มึงนะมึง...
ตอนเย็นพวกเราก็ดำเนินตามแผนที่วางกันไว้
ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มไปซื้อของสด
ส่วนผมกับมันกลับหลังจากซ้อมบอลเสร็จ
ระหว่างที่นั่งรอมันซ้อมบอล
ผมก็โทรไปบอกแม่......
แม่ก็ไม่ถามไรมากครับ
แค่บอกว่า....อย่าหักโหมนะ
แม่คงรู้แหละคับว่า...ผมจะไปทำอะไร
ก็เนอะ...แม่ลูกกัน
"เล่นด้วยกันมั๊ยอ่อน..." มันตะโกนมาจากในสนาม
"ไม่อ่ะ...." เจ็บคอเลย เพราะตะโกนตอบมัน
ผมนั่งรอมัน
รอมัน
รอมัน
จนผมหลับ....
เอ๊ย...ไรๆเย็นที่หน้า....
"อ๊ะ...." ผมลืมตาโพลง
"ฮ่าๆๆๆๆๆ...."
"เล่นบ้าไรของมึงอ่ะ....ตกใจหมดกู..." ก็มันนะสิครับ.....เอาน้ำแข็งมาประคบหน้าผม
"เอ๊ย...มึงเช็ดแรงขนาดนั้น...หน้าก็แหกหมดสิ...."
"หน้ากู...."
"แต่กูหวง....."
"ชิส์.......ซ้อมเสร็จแล้วเหรอ...."
"พักครึ่ง...."
"อืม....อีกนานป่าว..."
"ครึ่งชั่วโมง" แล้วมันก็นั่งลงข้างๆผม...ดื่มน้ำ...เช็ดหน้าเช็ดตา.....กลิิ่นเหงื่อมันไม่ยักเหม็น.....
"มองไรอ่อน...." เวร...เผลออีกแล้วเหรอ
"มอง...มอง....เอ๊ย..เพื่อนในสนามเรียกมึงแล้ว...." โชคช่วยครับ ....ผมหันไปเห็นเพื่อนมันโบกมือเรียกมันอยู่โน่น
"ไม่อยากไปเลย...อยากนั่งตรงนี้มากกว่า...." มันทำท่าจะมาซบไหล่ผม....ผมผลักหัวมันออกทันทีเลยครับ
"อย่ามามั่วมึง.....หึหึหึ...ลงไปได้แล้วเพื่อนรออยู่..." ผมดันหลังมันออกไป...แต่มันไม่วายหันมาอีก....
"อย่าคิดถึงกูให้มากนะ....มองไปในสนามก็เจอกูแล้ว...."
"หึหึหึ...ไอ้บ้า ไปเร็ว...." แล้วมันก็วิ่งปร๋อลงสนามไปเลย...
6 โมงครึ่ง...
"โจ๊ก....."
"อ้าว...อ้อย...." มันวางมือจากการเช็ดหน้า และหันไปยิ้มแป้นแล้นกับแฟนมัน
"โจ๊ก..งั้นเดี๋ยวกูไปรอมึงทางโน้นนะ...." ผมไม่อยากเป็นส่วนเกินของพวกเค้าครับ
"ไม่ต้องหรอกมึง....อยู่นี่แหละ...เดี๋ยวจะได้ออกไปพร้อมกันเลย"
"แต่...."
"ไม่มีแต่.....อย่ามาข้อแม้เยอะ...." แล้วอ้อยก็เดินมาถึงผมกับมันพอดี
"เพิ่งซ้อมรำเสร็จหรือค่ะอ้อย....." พอดีเก้าอี้ที่ผมกับมันนั่งอยู่ นั่งได้แค่สองคนเท่านั้น
โจ๊กมันเลยลุกขึ้นให้อ้อยนั่งแทน
ที่จริงคนที่จะต้องลุกคือผมใช่มั๊ยครับ?
แต่พอผมจะลุก......มันก็กดบ่าผมไว้เบาๆ.....แล้วมันก็ลุกขึ้นแทน.....
"เพิ่งซ้อมเสร็จค่ะ.....เหนื่อยมากเลย.....สวัสดีค่ะพี่จูน...."
"ดีครับ....." ผมหันไปยิ้มตอบเธอ...แล้วเสมองไปทางอื่น
"โจ๊กล่ะซ้อมเหนื่อมั๊ย?"
"ไม่หรอก...สนุกดี....แล้วนี่อ้อยจะกลับบ้านยังค่ะ?"
"ยังไม่อยากกลับเลยค่ะ....ไปทานไอติมกันมั๊ย?..."
"วันนีี้เหรอ...อืม....." แล้วมันก็หันมาทางผม....อย่ามามองกู..กูไม่เกี่ยว
"นะนะ.....เราไม่ได้ไปไหนด้วยกันนานแล้วนะ...นะนะนะ..."
"คือ...."
"หรือว่าโจ๊กนัดใครไว้เหรอ?..."
"ประมาณนั้นค่ะ...."
"ใคร?.... " ดุจัง
"เพื่อน....อ้อยอย่างอนนะค่ะ...."
"ช่วงนี้โจ๊กเอาแต่ซ้อมบอล....ไม่มีเวลาให้อ้อยเลย"
"อ้อยเข้าใจโจ๊กนะค่ะ.....โจ๊กรักฟุตบอล...อย่างอนนะค่ะ...."
"ถ้าไม่อยากให้งอน....งั้นไปทานไอติมกับอ้อย..."
"โจ๊กบอกแล้วไงค่ะ....ว่านัดเพื่อนไว้"
"เพื่อนคนไหน?" ผู้หญิงนี่น่ากลัวนะครับ ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ.....จากโกรธ...มาเป็นงอน.....ตอนนี้เริ่มน้อยใจ...และกำลังจะพัฒนาเป็นหึง....
"ก็..." อย่ามามองกู.....กูไม่เกี่ยว..
"ค่ะ....งั้นไว้วันหลังก็ได้.....งั้นอ้อยไปก่อนนะค่ะ...ไปนะค่ะพี่จูน"
"โจ๊ก.....มึงนอกใจน้องเค้ารึเปล่า..." ผมพูดกับมันขณะเดินออกจากโรงเรียน ที่ถามอย่างนี้เพราะ....เพราะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน
"แล้วมึงเห็นกูอี๋อ๋อกับใครบ้างล่ะ?"
"ก็ไม่มีนี่หว่า....แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี....มึงอาจจะทำลับหลังกูไง..."
"พูดได้นะมึง.....กูอยู่กับมึงทั้งวัน....ห่างกันก็ตอนนอนเท่านั้น...ถ้ากูจะนอกใจอ้อย...รู้ไว้เลย..ก็เพราะมึงนั่นแหละ...."
"อ้าว..ไอ้เวร...กูเกี่ยวไรด้วย" ผมรู้มันพูดกวนผมเท่านั้นแหละครับ
"ก็กูอยู่กับมึงตลอด....ไม่มีเวลาไปหม้อสาวที่ไหนหรอก...."
"ชิส์...."
"โจ๊ก...."
"หืม?..."
"กูว่ามึง....ควรดูแลอ้อยให้มากกว่านี้หน่อยก็ดีนะ.....ก็จริงอย่างที่น้องเ้คาพูดแหละ ช่วงนี้มึงเอาแต่ซ้อมบอล......ไม่ค่อยได้สนใจน้องเค้าเลย...."
"อืม...."
"จริงๆกูก็ไม่อยากยุ่งหรอก...แต่กูแค่ไม่อยากให้มึงกับน้องเค้ามีปัญหากัน."
"ขอบใจ....กูจัดการได้...."
"......." ผมไม่รู้ว่ามันกำลังคิดไรอยู่....ถ้าเมื่อไรที่มันเงียบ มันเป็นคนที่น่ากลัวเอาการนะครับ....
มาถึงบ้าน...
"พวกมึงเตรียมของกันไปถึงไหนแล้ว...." มาถึงบ้านมันก็เปลี่ยนไปเป็นคนเดิมทันทีเลยครับ
"กูก็จัดการเท่าที่ทำได้..."
"ที่เหลือก็...เว้นไว้ให้มึงดำเนินการต่อ...."
"เจริญนะพวกมึง...."
แล้วมันก็เดินดุ่ยเข้าครัวไปเลยครับ
ผมเองก็เงอะงะทำไรไม่ถูก
หยับจับอะไรก็ไม่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มาบ้านมันนิครับ
แต่ต่อไปคาดว่าจะชินโดยเร็ว
เพราะดูท่าททางของพวกมันแล้ว....ตั้งวงกันเก่งเหลือเกิน
"ซวยล่ะ......น้ำตาลหมด..." มันออกอาการเซ็งนิดหน่อย
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปซื้อเอง...."ผมอาสา เพราะอยู่นี่ก็ไม่ได้ช่วยไรเหมือนกัน
"แล้วมึงรู้เหรอว่าต้องไปซื้อที่ไหน"
"เออว่ะ...ลืมไปเลย"
"โง่กำเริบอีกแล้วนะมึง...."
"ชิส์...กูเกลียดมึง..."
"ปากดี....ไอ้เสก..ไอ้ปาล์ม...พวกมึงไปซื้อน้ำตาลหน่อย... "มันตะโกนบอกไอ้สองตนนั้นที่นั่งดูทีวีอยู่ด้านนอก
"โอเค/ใช้จังมึง...." ไม่วายบ่นอีก
" โจ๊ก...ทำไมมึงทำอาหารอร่อยว่ะ....?"
"ก็กูชอบกิน กินเก่ง....กูก็เลยชอบทำด้วย"
"กูก็ชอบกิน....แต่ขี้เกียจทำ..."
"วันนั้น...แม่กูไม่สบาย..แล้วกูไปซื้อโจ๊กมาให้ท่านทาน....แต่ท่านบอกว่าไม่อร่อย....เลยกินไปได้นิดเดียว"
""แล้ว?...""
"กูก็เลยลองทำดูเองตอนมื้อเที่ยง...."
"ครั้งแรกเหรอ?..."
"ใช่..กูก็ดูจากตำราอาหารของแม่...."
"ครั้งแรกกินได้มั๊ย?"
"กูเองก็กลัวเหมือนกัน..กูเลยคิดว่า...ถ้าแม่บอกอร่อย..กูจะบอกว่ากูทำเอง..แต่ถ้าไม่...กูจะบอกว่ากูซื้อมา...ก็กูไม่อยากเสียฟอร์มนิ..."
"แล้วผลเป็นไง?"
"แม่ทานคำแรก...แล้วหันมามองหน้ากู...แล้วบอกว่า...อร่อยมากเลยลูก.....นี่ทำครั้งแรกใช่มั๊ย?...."
"แล้วแม่รู้ได้ไงว่ามึงทำ"
" แม่บอกว่า...แม่ได้ยินเสียงในครัว.....กูได้ยินแม่ชมกู...กูยิ้มจนหน้าบานเลย...เลยทำมาเรื่อยๆ"
"ดีเนอะ..."
"แม่บอกกูว่า...รู้มั๊ยว่าลูกทำอย่างนี้....คือการแสดงออกความรักอย่างหนึ่ง....เพราะได้ดูแลคนที่เรารัก....กูก็เลยฝึกมาเรื่อยๆเพื่อสักวันหนึ่งกูจะได้ทำให้คนที่กูรักกิน...."
"แม่มึงน่ารักว่ะ"
"ใช่....แม่กูยังบอกอีกว่า....รู้มั๊ย..ทำไมอาหารที่ลูกทำถึงอร่อยขนาดนี้.....แม่เลยเฉลยว่า.....เพราะตอนที่ลูกทำ...ลูกใส่ความรัก ความใส่ใจลงไปด้วย....แล้วถ้าคนไหนรักลูกตอบ.....คนๆนั้นก็จะรู้สึกว่าอาหารนี้ช่างวิเศษ...."
"แม่มึงน่ารักว่ะ....."
"แล้วลูกแม่ไม่ได้น่ารักบ้างเหรอ?...."
"เน่าได้อีกมั๊ยมึง?"
"คาดว่าสุดจะทนแล้วเหมือกัน" แล้วผมกับมันก็ได้ฮากัน
"มึงสอนกุทำบ้างสิ...กูจะได้ทำกินเองบ้้าง"
"มึงชอบกินใช่มั๊ย?"
"ที่สุด"
"งั้นมึงก็มาบ้านกูบ่อยๆดิ....เดี๋ยวกูทำให้กินเอง... " มันหันมายิ้มให้ผม ยิ้มแบบ....แบบ....น่ารักโคตร
"กูมาบ่อย....มึงอย่าบ่นล่ะกัน"
" โหมึง...เพื่อนคนเดียวกูเลี้ยงได้" ผมซึ้งน้ำใจมันจริงๆ
"ซึ้งใจโคตรเลยหว่ะ"
"ขนาดกี้....กูยังเลี้ยงได้เลย.....ทำไมแค่เพื่อนคนเดียวกูจะเลี้ยงไม่ได้...."
"ชิส์...กูไม่รักมึงแล้ว...."
"หืม?...ทำไมวันนี้เปลี่ยนคำพูด..."
"อยากเปลี่ยน...."
"หึหึหึ.....โอ๊ย!...."
"เป็นไรมึง?..." ผมก็ตกใจสิครับ..ร้องซะดัง...ถลาไปหามันทันทีเลย
"พริกเข้าตา...กูแสบ..."
"แล้วทำไมไม่รู้จักระวัง... " ผมบ่นไป...ก็เช็ดหน้าให้มันไป
"ก็มึงนั่นแหละชวนกูคุย.....โอ๊ย..เจ็บ..." ผิดอีกกู
"เอ๊ย...อย่าเอามือขยี้ตา...."
ผมรีบคว้ามือมันไว้....มันหลับตาปี๋....น้ำตามันไหลด้วยครับ.....ผมเห็นน้ำตามันแล้ว รู้สึก...แปลกๆยังไงไม่รู้....
"ก็กูแสบ......"
"งั้นลืมตาใน้ำแล้วกัน"
"หายยัง?"
"ดีขึ้นแล้ว...แต่ยังเคืองๆอยู่..."มันค่อยๆลืมตา...แล้วกะพริบตา....มันเหมือนปลาทองแก้มป่องเลยครับ
"แหกตาดูซิ....เดี๋ยวกูดูให้ว่ายังมีเศษพริกหลงเหลือในตามึงอีกป่าว"
"มึงน่าจะใช้คำสุภาพมากกว่านี้กับกูหน่อยนะ..."
" ทำไม?"
"ก็กูหล่อ.."....ไอ้เหว
"จะให้กูดูให้มั๊ย" ยั่วะครับ.....เจ็บอยู่..ยังมีหน้ามาเล่นอยู่อีก
"คร้าบบบบ...นะนะนะ...ช่วยดูให้หน่อยนะคร้าบ"
"ก็แค่นั้น......." ผมกลั้นยิ้มครับ....
มาต่อพรุ่งนี้นะครับ
พรุ่งนี้มีไรให้ลุ้นนะ
-
:z13:คนแรก
ตอนนี้แอบหวาน :o8:
แม่โจ๊กน่ารักมาก :กอด1:
อยากถามดิวว่าตกลงเป็นเรื่องเล่าใช่มะ
คืองงอะ :really2:ทำไมไม่บอกว่าเป็นเรื่องของใครอะไรยังไงแบบเนี้ย
ตามอ่านอยู่น้า :bye2:
-
โอยยยย ทั้งสองคนน่ารักจัง
มาต่อเร็วๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้ :3123:
-
รักโจ๊กสุดหัวใจ
แต่ว่ามันจะเอ็นท์กันแล้วไม่ใช่หรอ??
ปอลอ นิสิตนะคร้าบ ไม่ใช่นิษิต
-
โจ๊กกับจูน น่ารักมากเลย ตอนนี้ :กอด1:
โจ๊ก ทำกับข้าวเก่งด้วย โห.... อยากหาให้ได้สักคน จะได้อิ่มอร่อยประจำ :laugh:
-
เอาเข้าไป
รอครับ รอวันที่จูนกับโจ๊กจะได้กัน กร๊ากกกกๆๆ
-
ฮ่าๆๆ แอบหวานกันในครัวนะเนี้ยคู่นี้
-
โจ๊กหยอดๆ บ้างแล้ว
โอะๆ ** :laugh:
-
โดน สารภาพรักไปหลายรอบเเล้วเจ้าตัวจะรู้บ้างไหม๊หน่ะ ????
-
"ถ้ากูจะนอกใจอ้อย...รู้ไว้เลย..ก็เพราะมึงนั้นแหละ" โหโจ๊กประโยคนายสุโค่ยมาก อิเจ๊ขอบอก
แต่คำพูด อย่าบอกนะว่า นายอยากนอกใจน้องอ้อย แล้วมาลัลล้ากับน้องจูนของอิเจ๊
อยากให้น้องจูนหัวไวจังโจ๊กบอกหลายครั้งแล้วว่า รู้สึกไงกับน้องจูน น้องนี่น่าไปเช็คหัวใจหน่อยนะ ว่าด้านชาไปยัง เพราะใจรู้สึกช้าจัง
แต่ว่าโจ๊กทำไร อยากกินจัง และอยากให้โจ๊กทำให้อีเจ๊ทานบ้าง เพราะหมายถึงน้องโจ๊กรักอิเจ๊(บ้าไปแล้ว) :z3: :z3: :กอด1:
-
สุโค่ย รีบมาต่อโดยด่วน เป้นกำลังใจไห้นะครับผม
-
น่ารักมากทั้งสองคนเลย
ความสัมพันธ์พัฒนาไปเรื่อยๆ
ช้าๆแต่มั่นคง ฮิฮิ้วว
-
น่ารักโคตร
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
น่าร้ากกกกกกกกกก
หวานจนมดขึ้นแร้วววววววววววววววววววววววว
มาต่ออีกเร็วๆนะค้าฟ
-
จูนระวังให้ดีนะครับ
เป็นห่วงความรู้สึกของจูนกลัวโดนโจ๊กหลอก
มันจะทำให้เรารัก...สักพักนะมันก็ไม่รับผิดชอบความรู้สึกของเรา
ผู้ชายแบบนี้มีเยอะ :monkeysad:
-
สารภาพรักกันเร็วๆสิคะ
-
...จีบ กันอีกแล้ว ยังงี้ อ้อยจะไม่อยู่นอกสายตาได้ยังไง :L2:
-
น่ารักดีอ่ะ แต่ยังไม่เข้าใจโจ๊กอ่ะ ตกลงคิดอย่างไงกับจูนกันแน่ แต่ลองให้อยากแล้วจากไปหรือเปล่า เพราะอย่างไงเสียโจ๊กก็มีอ้อยอยู่แล้วนิ แล้วจูนคงไม่อยากจะแย่งคนของใครเหมือนกัน เขารักกันมานานเท่าไรแล้ว แต่จะต้องกลับมาทำให้คน 2 คนต้องแตกแยกกันเพราะคนอย่างจูนที่รู้จักกันแค่ไม่กี่เดือนนั้นเหรอ??? จูนน่าจะเปิดใจกับไอ้รุ่นน้องคนนั้นนะ ลองคุยกับเขาบ้าง เผื่อจะมีเข้าใจและรับรู้ความรู้สึกของไอ้เด็กบร้านั้นบ้าง ว่าต้องการอะไรจากคนอย่างจูนบ้าง??
-
โจ๊กสักอย่างดิ
-
นี่มันพรุ้งนี้แล้วนะ ยังไม่มาต่ออีก เด๋วเหอะ
-
ต่อแล้วคร้าบ
"โอ๊ย!....มึงจะฆ่ากันรึไง.......เจ็บนะเว้ย..." สำออยนักนะมึง
"หุบปากได้มั๊ย....กำลังดูให้อยู่เนี่ยะ..."....ผมแหกตามัน....
"มีเศษไรป่าวมึง....."แล้วสำรวจลูกกะตามันจนทั่ว....จนเห้น.......เห็น....
"ไม่เห็นมีอะไรเลย..." นอกจาก......
เงาของตัวผมเองที่อยู่ในตามัน...
มันรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ครับ....ที่เห้นตัวเองจากดวงตาของคนอื่น
ตาสีน้ำตาลโตๆ...มีเงาอยู่ด้านใน มันก็ดูดีไปอีกแบบนะครับ
ตื่นเต้นดีหว่ะ
"เป็นอะไรมึง......"
"เปล่า...."
-
ง่าาาาาา
เมื่อไรคู่นี้จะรักกันแบบคนรักน้ะ
วันนี้ได้อ่านในพีซีแล้ว +1 ให้ค่ะ :3123:
-
ทำไมมันมีแค่นี่ :fire: :fire: :fire: :fire:
-
เอ่อ..... แบบว่ามัน...สั้น...ไปหรอเปล่า o22
-
อ้าวเฮ้ย สั้นจัง =[]=!!
รออยู่นะเนี่ยยยยยยยยยยยย :serius2: :L2:
-
คนแต่งคร้าบ อยากบอกว่า
คนอ่านค้างสุดๆ
โจ๊กเปลี่ยนไป๋ 55555555555555
สงสัยชอบน้องอ่อนแล้วซิ ฮิ ฮิ
-
แง่ว สั้น.......
สั้นเหมือน...........
:fire:
555+
ชอบนู๋จูน กับเด็กม.5จัง
:กอด1:
-
สั้นไปหรือเปล่าคะน้อง อิเจ๊อยากตายอะ
:m25:
-
อยากจะจับดิวมา :beat:จูบ :beat:จูบ :oo1: โทดฐานทำไห้ค้างๆ
-
ชอบมากเลยครับเนื้อเรื่องน่ารักดี มาต่อไวๆนะ
-
จริงๆตอนที่แล้วผมไม่ได้ตั้งใจให้มันสั้นขนาดนั้นหรอกครับ
แต่อัพได้นิดหนึ่งก้ต้องออกไปข้างนอกเลยได้แค่นั้น
วันนี้ก็อัพไม่ได้อีกแล้ว
พรุ่งนี้ครับ สัญญาแน่นอน
อย่าเพิ่งเบื่อกันนะครับ
ปล. รัก รักทุกคนไปหมดเลย
เจอใครก้รัก รักหมดใจ
ยอดชาย นายตัวดิว
-
โอ๊ย!....มึงจะฆ่ากันรึไง.......เจ็บนะเว้ย..." สำออยนักนะมึง
"หุบปากได้มั๊ย....กำลังดูให้อยู่เนี่ยะ..."....ผมแหกตามัน....
"มีเศษไรป่าวมึง....."แล้วสำรวจลูกกะตามันจนทั่ว....จนเห้น.......เห็น....
"ไม่เห็นมีอะไรเลย..." นอกจาก......
เงาของตัวผมเองที่อยู่ในตามัน...
มันรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ครับ....ที่เห้นตัวเองจากดวงตาของคนอื่น
ตาสีน้ำตาลโตๆ...มีเงาอยู่ด้านใน มันก็ดูดีไปอีกแบบนะครับ
ตื่นเต้นดีหว่ะ
"เป็นอะไรมึง......"
"เปล่า...."
"กูแสบนะมึง แหกตากูค้างอยู่เนี่ยะ..." อ้าว เหรอ ลืม
"อย่ามาสำออยมึง.....แค่นี้ไม่ตายหรอก..." ผมยังแหกตามันค้างอยู่...หมั่นไส้มัน
จนมันต้องสลัดหน้าออกไปเอง....ดี สมน้ำหน้า
"มึง?..."
"อะไรอีก.."
"มึงว่าตากูดีทุกอย่างเหรอ? ไม่ได้มีเศษไรอยู่ในตากูแน่แล้วนะ....?"
"อืม..ทำไม?...มึงยังเจ็บอยู่อีกเหรอ?..." ผมวางของในมือแล้วหันไปทางมัน
"มึงช่วยดูให้ดีดีอีกรอบไ้ด้มั๊ย?...." มันเดินมาทางผมช้าๆ....ท่าทางของมันไม่ได้พูดเล่นซะด้วยครับ
"ก็กูดูดีแล้ว มันไม่มีไรริงๆ...ไหนเข้ามาดูใหม่ซิ..." ผมดึงมือมันเข้ามา.....ใกล้ๆ..ผมเองก็เริ่มเป็นห่วงมันครับ กลัวมันตาบอด
"แต่กูว่าตากูกำลังผิดปกติ..."มันพูดนิ่งๆ
"ทำไม? มีไร? แล้วเป้นไร?" คราวนี้ผมค่อยๆเบิ่งลูกกะตามัน ไม่อยากแกล้งมัน เพราะมันจ็บอยู่แล้ว
"หรือไม่สมองกุก็ต้องฟั่นเฟือน...เลยทำให้ตาพร่ามัว....เห็นผิดเป็นชอบ" ผมว่าามันักทะแม่งแล้วนะครับ หรือว่าเศษพริกแล่นเข้าสู่สมองมันแล้ว
"งั้นหาหมอกันดีกว่า..." ผมคิดว่ามันมองไม่ชัด เลยจูงมือมันไว้เพื่อจะไปหาหมอกัน ก็ผมไม่อยากให้เพื่อนตาบอดนิครับ...แต่ไอ้บ้านี่ไม่ขยับเลย ไม่่ห่วตัวเองรึไง
"อ่อน?...."
"ตามมาสิว่ะ....มีไรไว้ค่อยคุยกัน..ไปหาหมอก่อน....หรือว่ามองไม่เห้นทาง....งั้นไม่ต้องกลัว...กูจะจับมือมึงไว้แน่นๆ...กูจะไม่ปล่อยมือมึงเด็ดขาด....ตามมา..." ยัง มันยังไม่ขยับอีอก
"ทำไมตากู....ถึงมองว่ามึงน่ารักว่ะ!" ผ่าง!!!!!!!!มือผมร่วงจากมือมัมเลยครับ มันพูดด้วยสีหน้าที่ใสซื่อมากๆๆๆๆๆ......ผมบอกอารมณ์ของผมตอนนี้ไม่ถูกจริงๆ อึ้ง....โล่ง.....หวิว....วูบ......แปลกใจ...ตกใจ
มันเองก็คงอึ้งเหมือนกัน...แต่อึ้งไร ก็ไม่อาจรู้ได้
มึงจะสั่นทำไมไอ้หัวใจบ้า...หยุดสั่นได้แล้ว....กลัวหายใจไมทัน
"เอ๊ย! น้ำตาลมาแล้ว...." ขอบคุณมาก ไอ้เสก ไอ้ปาลืม
"ไปจีบลูกสาวสวนอ้อยมารึไงพวกมึง....กูรอจนเกือบงอกแล้ว..." มันหันไปว่าสองตนนั้น
โดยที่ไม่ไ้ด้มองมาที่ผมเลย
มันทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นเมื่อกี้
หรือว่าจริงๆแล้ว.....มันไม่มีอะไร
"อ้าวจูน...เป็นไรเงียบเชียว...แล้วทำไมหน้าแดงว่ะ?"มึงจะมาเป็นคนช่างสังเกตอะไรตอนนี้ไอ้ปาล์ม
"หือ...อ๋อ...สงสัยร้อนมั้ง..."
"ร้อนเหรอ?....งั้นมึงไปรอข้างนอกก่อน....เดี๋ยวทางนี้กุจัดการเอง....รอกินอาหารสุดแสนจะอร่อยฝีมือกูได้เลย..."
"อืม..." มันเสนอ ผม็สนองสิครับ อยู่ในนี่มันอึดอัดแปลกๆ ทั้งๆที่ห้องก็ออกจะกว้าง
-
:z13:
ส้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :serius2:
-
:z13: ดิวคร้าบ
มาต่อไวๆนะคร้าบ พวกเรารออยู่
:กอด1: :กอด1:
-
:serius2:
ค้างเนอะ ๆ
มาต่อไวๆเลยไม่งันโกรธ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ง่า
เขิลเเทนเลย
-
โห น่ารักกกกก มาก เล่นมุขนี้มาได้ จูนอึ้งไปเลย :o8:
-
..โจ๊กมันมีโครงการ..เปลี่ยนแฟน แหงๆๆ
..หรือ จับเพื่อนรัก เป็น....แฟนนนนน :laugh:
-
อ่านทันแล้วค่ะ...
อ๊ากก..พูดไรไม่ออกเลย...
ถึงมันจะยาวนานแล้วแต่ก็ยังไม่รู้ใจกัน...แต่ว่า บางอย่างค่อยเป็นค่อยไปก็ดี...
แต่ว่า...
ตกลงจะเป็นเพื่อนกันหรือแฟนเนี่ย คู่นี้ ! :-[
-
อร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
โจ้กน่ารักโคตรรร จูนก็น่ารัก
มาต่อเร้วๆเลยฮ้า :กอด1: :L2:
-
คึคึ..... ชักจะมีอะไรในกอไผ่แล้วสิ.... o13
-
โดนจีบเห็นๆเลย น่ารักจังมุกจีบเพื่อน
-
:fire: :fire: ทำไมน้อยจังอ่ะ ไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม มาต่อเร็วๆด้วย ไม่นั้นโดนดีแนะ คอยดู อิอิอิอิ o13 o13
-
ไอ่โจ๊ก
เมิงอย่ามามั่วนิ่ม
มีอะไรก็พูดมาต่อให้จบ
ค้างมากกกกกกก
สงสารจูน เอาจริงๆ
-
มานิดเดียวเอง
-
...นึกว่าจะเล่น
ความรักทำให้ตาบอด 555.
-
:serius2:ไอ้สองตัวเน้มาขัดจังหวะซะได้ :m31:
:a5:เอ่อคือแค่นี้เหรอ สั้นอ่าเอาอีกๆ o9
อยากถามดิวอะว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องเล่าหรือนิยายคือเรางง :m28:
มาต่อเร็วน้าตามอ่านอยู่ :bye2:
-
เขินนนนนนนนนนนนนน
เริ่มรู้สึกแปลกๆหันทีละนิด อ๊างงง :impress2:
-
XD หุหุ
-
ฮ่าๆๆ โจ๊กเริ่มหยอดมุกใส่จูนแล้ว
กิ้วๆๆ
-
หยอดกันยังงี้เลยเหรอลูกชาย
คนแก่อยากจะกรี๊ดแล้วนะคะ
-
ลุ้นจังครับ :man1:
-
ตอนเย็นมาอัพให้แน่นอนครับ
สัญญา
ยอดชาย นายดิว
-
ผมกับไอ้ปาล์มเลยมานั่งแกล่วดูทีวีกันอยู่
ส่วนไอ้เสกอาสาจะอยู่ช่วยไอ้โจ๊กในครัว
" ปาล์ม?....."
"มีไร?" ตามันดูทีวี....ปากมันกินขนม....เท้ากดรีโมท....แล้วมึงใช้ไรคุยกับกูอยู่ว่ะ
"พวกมึงสามคนรู้จักกันมานานแล้วเหรอ?"
"นานมากกว่านานซะอีก...."
"ยังไง?"
"พวกกูเรียนมาด้วยกันตั้งแต่อนุบาลโน่นแหละ..."
"งั้นเชียว.....แสดงว่าพวกมึงสามคนต้องสนิทกันสุดๆ..."
"ใช่.....แต่กูเรียน ม.ต้นคนละที่กับพวกมัน.....เพิ่งมาเรียนด้วยกันอีกครั้งก็ม.ปลายนี่แหละ....แต่ช่วงนั้นกููยังติดต่อไปมากันตลอด..."
"โจ๊กกับเสก...พวกมันเรียนด้วยกันมาตลอด....งั้นแสดงว่าพวกมันคงรู้เรื่องกันทุกเรื่อง..."
"ยิ่งกว่ารู้ซะอีก....บางครั้ง...ไอ้โจ๊กไม่รู้ตัวเองในบางเรื่อง...ก็มีไอ้เสกนี่แหละที่ช่วยบอกให้มันรู้ตัว...."
"พวกมันสองคนคงเป็นห่วงกันน่าดู..."
"กูว่า.....ตายแทนกันได้เชียวแหละ..." ประโยคนี้มันหันมาทำหน้าจริงจังพูดกับผม....เชื่อมั๊ยครับ ผมถึงกับขนลุก
"อืม.....งั้นพวกมึงสามคนต้องรู้เรื่องของกันและกันเป็นอย่างดี..."
"อ่ะแน่นอน....รู้ทุกเรื่อง....ว่าแต่มึงถามทำไมอ่ะ...." มันเริ่มหันมาสนใจผมบ้างแล้วครับ เออนั่นดิ...แล้วกูจะสนใจไปทำไม
"ก็แค่อยากรู้...." ผมตอบแบบไม่ใส่ใจไรมากมาย
"แล้วมึงอยากรู้เรื่องไรล่ะ....ที่กูยอมบอกเพราะกูก็เห็นว่ามึงเป็นเพื่อนรักกูหรอกนะ....ไม่งั้นกูไม่พูดหรอก...." กูละซึ้งใจจริงๆ
"ไอ้เสกเป็นคนยังไงเหรอ?...."
"ก็อย่างที่เห็น....เรียนเก่งสุดๆ...กวนส้น...รักเพื่อน ห่วงเพื่อน.....แต่ป๊อดเรื่องหญิง....ใจเย็น....แต่อย่าให้โกรธ....เพราะมันพร้อมจะทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า...ไอ้นี่เวลาดี...ดีใจหาย...แต่เวลาร้าย....ก็หายใจแทบไม่ทันเหมือนกัน...." ผมถึงกับฮาคำพูดมัน แต่จริงครับ เพราะผมเองก็เคยเจอมาแล้ว
" อืม.....แล้วมึงล่ะ....เป็นคนยังไง" ผมงงนะครับว่าปาล์มมันเป็นคนยังไง....บางครั้งดูมันสนุก แต่บางครั้งก็เงียบ....จนรู้สึกว่า....มันคิดไรอยู่....
"กูเหรอ?....หึหึหึ....ก็ไม่มีไร....กูไม่รู้หรอกว่ากูเป็นคนยังไง...แล้วแต่มุมมองของใครมากกว่า...แต่กูไม่ชอบให้ใครมาทำของที่กูรักเสียหาย...ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไรก็ตาม....แต่กูรักเพื่อนนะ...กูรักไอ้สองคนนั้นมาก....รวมทั้งมึงด้วย...."
"ขอบใจ....หึหึหึ...."
"เวลามึงยิ้ม....รู้มั๊ยว่ามึงน่ารักแค่ไหน?"
" เหรอ?..กลับแล้วจะไปส่องกระจกดูนะ...."
"แล้วจะถามเรื่องไอ้โจ๊กปป่ะ?..."
"บอกมาสิ..."
"ไอ้โจ๊กเหรอ?...อืม...นิยามยากว่ะ....มันเป็นคนมีหลายมิติ....ดูเผินๆเหมือนคนที่ไม่สนใจคนอื่น....พร้อทจะหาตรีนให้ตัวเอง ดีไม่ดีหามาเผื่อเพื่อนๆด้วย....ปากโคตรจะ....สุนัขยังอาย....แต่ถ้ารู้จักกับมันจริงๆ....จะรู้ว่ามันเป็นคนที่โครตจะมีน้ำใจกับเพื่อน....พร้อมจะลุยกับเพื่อนถ้ามีเรื่อง....พร้อมจะช่วยถ้ามีปัญหา....มันเป็นคนที่รักฟอร์มมาก....กูว่ารักยิ่งกว่าชีวิตมันอีกมั้ง....มันเป็นคนใจร้อน วู่วาม...เวลาพูดหรือทำอะไรมักจะคิดไม่รอบคอบ...เลยต้องมีไอ้เสกคอยอยู่ข้างมันตลอด....เพราะโดยปกติไอ้เสกมันจะเป็นคนใจเย็นรอบคอบ....หรือไม่บางทีก็ผลัดกัน.....ที่สำคัญ....เห็นมันหล่อๆย่างนั้น...มันไม่เจ้าชู้นะเว้ย....มีผู้หญิงเข้าหามันเพียบ....แต่มันปฏิเสธ....เพราะมันบอกว่า....ถ้าอยากให้คนอื่นซื่อสัตย์จริงใจกับเรา.....เราก็ต้องมอบสิ่งนั้นให้เค้าไปก่อน...."
"ไม่น่าเชื่อแฮะ..." โอ๊ะ....ผมคงเผลอคิดดังเกินไป...
"รู้จักกันไป เรียนรู้กันไป...ขี้คร้านมึงจะรักไอ้โจ๊ก..."
"บ้าเหรอมึง...." ผมด่ามันพรวดเลยครับ
"อ้าวไอ้นี่...บ้าที่ไหน...มึงเข้าใจไปถึงไหนนิ..."
"ก็มึง...พูดว่ากูจะรัก....มัน"
"แล้วไง....กูกับไอ้เสกยังรักมันเลย....รักมาก...ทั้งหวงทั้งห่วงมัน...แต่กูหมายถึงรักผูกพัน....มิตรภาพอ่ะ....เข้าใจยัง..."
"มึงคิดเองจริงอ่ะ.....คมว่ะ..." มันคงรู้แหละครับว่าผมล้อมัน....เห็นยักคิ้วใหญ่เลย เออมึงแน่
"ความคิดกูล้วนๆ...."
"ไม่น่าเชื่อ...."
"ไม่น่าเชื่อไรเหรอ?" เสียงไอ้โจ๊กมาก่อนตัวมันอีกครับ
"เสร็จแล้วเหรอพวกมึง...เดี๋ยวกูไปช่วยยก..." แล้วพวกเราทั้งสี่ตนก็จัดการยกสำรับกับแกล้มมานั่งกันที่พื้นในห้องนั่งเล่น เคลียร์โต๊ะไปหลบมุมก่อน....จะได้วิ่งอ้วกได้สะดวก ประสบการณ์มันสอนพวกเรามาครับ ทางต้องโล่ง
พวกเราตั้งวงพร้อมเสร็จสรรพ....สำหรับการร่ำเมรัยประมาณทุ่มครึ่ง
ผม...ถัดไปขวามือ ก็ไอ้โจ๊ก.....ไอ้เสก...แล้วก็ไอ้ปาล์ม
"ตกลงไม่น่าเชื่อเรื่องไรเหรอ?" ยังไม่ลืมอีกนะมึง
"ก็ไอ้....." หุบปากมึงไปเลยไอ้ปาล์ม...ผมเลยรีบพูดแทรกมันซะเลย
"ก็ไม่น่าเชื่อว่ามึงจะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้ไง" วู่....รอดไปกู
"แน่นอน...กูมันหล่อครบสูตร...."
"แหวะ!" พวกผมสามคนไม่ได้นัดกันนะครับ แต่คงรู้สึกเหมือนกัน
"กูพูดความจริง....ทำเป็นรับกันไม่ได้นะพวกมึง"
ผ่านไปประมาณสามชั่วโมง
ผมรู้้สึกว่าบ้านเริ่มหมุน....ทุกคนพูดแล้วฟังไม่รู้เรื่อง....
หน้าแดงแสดงถึงการมีสุขภาพผิวพรรณที่ดี มีเลือดฝาดอะไรประมาณนั้นอ่ะครับ โดยเฉพาะมัน
"นี่พวกมึง...." ผมว่าไอ้โจ๊กลิ้นชักจะพันกันแล้วครับ
"มีไร?"
"เมื่อกี้ตากูฝาดว่ะ...." มึงจะพูดเพื่อ......ตาผมเริ่มสว่าง สมองเริ่มโปร่ง
"ตาฝาดไงว่ะ..." แล้วมึงจะถามทำไมไอ้เสก
"ก็เมื่อกี้กูมองว่า......อ่อนมันน่ารักนะสิว่ะ" ทุกคนพร้อมใจกันหันมามองหน้าผมเป็นตาเดียวกัน....หายเมาเป็นปลิดทิ้งเลยกู...แล้วอยากจะก้านคอไอ้โจ๊กให้สลบคาทีนไปเลย
"งั้นตากูก็คงฝาดเหมือนกัน....เพราะเมื่อกี้ตอนที่มันยิ้ม...กูก็เพิ่งบอกมันไปว่า....มันโคตรน่ารักเลยว่ะ...."
ปาล์ม กูควรจะขอบใจมึงดีมั๊ย....
ไอ้โจ๊ก...ทำเสียงชิชะในคอ เหมือนไม่พอใจไรซักอย่าง....แล้วดื่มรวดเดียวหมดแก้ว....ผมก็บอกมันว่าเบาๆหน่อย มันตอบว่า...ไม่ต้องยุ่ง....ดี....
"พวกมึงสองคนไม่ได้ตาฝาดหรอก....จูนมันน่ารักจริงๆ....น่ารักมาตั้งนานแล้ว...." พวกมึงช่วยคุยกันเรื่องอื่นได้ไหม
"งั้นที่ผ่านมา...กูก็ตาถั่วมาตลอดซิวะ" เอาเข้าไปไอ้โจ๊ก....ส่วนผมนั่งเงียบเป็นเป่าสาก
"เออ/เออ" พวกมันสองคนประสานเสียงพร้อมกัน
"พวกมึงช่วยคุยกันเรื่องอื่นได้มั๊ย...." ผมทนไม่ไหวแล้ว
"งั้น......อ่อน..มึงเคยบอกกูว่า...มึงไม่มีแฟน.....ทำไมว่ะ" ความจำดีซะดื้อๆเลยนะมึง
"เออนั่นสิ....กูไม่เคยเห็นมึงเล่าเรื่องหญิงมึงบ้างเลย"
"บอกหน่อย พวกกูอยากรู้"
"กุชอบเค้า....แต่เค้าดันไปชอบเพื่อนสนิทกู..." ผมตอบเรียบๆ ง่ายๆ...ก็มันเรื่องจริงนิ
"งั้นมึงก็อกหักดิ...."
"เปล่า..."
"อ้าว/อ้าว" ไอ้เสกกับไอ้ปาล์ม ส่วมันเงียบมาพักหนึ่งแล้ว
"กูชอบเค้าเพราะเค้าน่ารักดี....แค่นั้น....ยังไม่ทันได้รู้สึกไรมากกว่านั้น....กูก็เลยไม่จำเป็นต้องเสียใจ
"อืม....แล้วตอนนี้มึงไม่ิอยากมีคนใหม่บ้างเหรอ?..." พวกมึงจะเล่น 20คำถามกันเหรอ
"ยังว่ะ....อยู่กับเพื่อนอย่างพวกมึง...สนุกกว่ากันเยอะ..."
"ชน!..." ผมว่าวัยของพวกผม....อย่างนี้สนุกที่สุดแล้วครับ
"พวกมึง....กูมีเกมส์มาให้พวกมึงเล่น" ไอ้เสก ไอ้เจ้าความคิด....มันต้องเสนออะไรประหลาดๆแน่เลย
"เกมส์ไรว่ะ....ไม่หนุกไม่เล่นนะเว้ย....."
"ระดับกู....มีไม่หนุกด้วยเหรอว่ะ...."
"อย่ามาลีลามึง.....ว่ามา..." มันใจร้อนจริงๆด้วย
"เกมส์นี้ชื่อว่า....รักสั่งได้...."
-
:z13: จิ้มมมมมมมมมมมมมมมม
----------------------------
แอร๊ยยยยยยยย อยากอ่านต่อ :serius2:
รักสั่งได้ :impress2: จะเล่นยังไงกันน๊า :กอด1:
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มก่อน เพิ่งตามมาอ่านวันนี้เอง สนุกดี อ่านรวดเดียวเลยอ่า
ว่าแต่มาลงให้อ่านอีกเร็วๆ นะ จะตามอ่านด้วยอีกคนงับ
-
รอลุ้รักสั่งได้ งานนี้ใครน้อจะโดน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รักสั่งได้ งั้นสั่งไห้ดิวมารักผม อิอิ :call:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
"โปรดสั่งใครมารัก ฉันที" 555 มารอเล่นเกมอยู่จ้า..
-
:-[ :-[ เกมรักสั่งได้
สั่งอะไรจ๊ะ
มาเร็วๆๆๆน้า รออ่านอยู่ :really2:
เอิ๊กกกก
-
รักสั่งได้เกมส์ไรอะ
อยากรู้
จะได้เอาไปเล่นมั้งงงง อิอิ
-
ว้าว ว ว เริศศศ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆล
+1 เพื่อให้ตอนต่อไปคลอดมาเร็วๆๆ เถอะคะ นู๋ใจจะขาด ด
-
อยากเล่นด้วยคนได้มั้ยอ่า
-
มาเข้าแถวเล่นเกมด้วยคนค่ะ
-
สั่งมาเลย !!!
-
เกมไรอะรักสั่งได้ :impress2:
เล่นด้วยคนดิ :laugh:
มาต่อเร็วๆน้า :bye2:
-
ดิว เกมส์นี่เล่นเป็นคู่ป่าวอ่ะ แบบว่า ห้ามใส่แส้อผ้า เลือกสถานที่นุ่มๆ มีอุปกรณ์ช่วย ซัก 2 ชิ้น อะไรประมาณนั้นป่าวอ่ะ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ พูดอะไรไปหว่า
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
+1 ให้เลย น่ารักดี คู่นี้
-
อยากรู้อ่ะ รักสั่งได้ จะจำเอาไปเล่นกับเพื่อนๆมั่ง 555+ รีบมาเฉลยเลยนะวุยยย จะรออยู่คร้าบบบ
-
มาต่อเร็วนะครับ
เป็นเรื่องที่น่าติดตามมาก
สุดยอดจริง
:monkeysad:
-
"เกมส์บ้าไรว่ะ รักสั่งได้..." นั่นดิ
"ง่ายๆ...ตอบแค่ว่ารัก หรือ ไม่รัก..."
"ถ้ากูไม่เล่นละ..." ไอ้โจ๊กถามบ้าง
"ทุกคนต้องเล่น...."
"โอเค...เล่นไงว่ามา...."
"อย่างนี้ไง....กูบอกชื่อสิ่งของ....แล้วให้ทายว่า...สิ่งๆนี้...คนๆนั้นจะรักหรือไม่...." ไอ้เสกมันอธิบายแต่ งง ครับ
"อย่าว่ากูโง่เลยนะ....กูไม่เข้าใจ" เหมือนกูเลยไอ้ปาล์ม...
"สมมุตนะ....ตานี้กูสมมุติให้ไอ้โจ๊กเป็นตัวเดินเรื่อง....คือเวียนกันเป็นวงกลมแบบนี้ล่ะ....ส่วนตัวกูจะเป็นคนคิดสิ่งของขึ้นมา.....แล้วกูจะให้ไอ้โจ๊กมันตอบไว้ก่อนแล้วในกระดาษว่ามันรักหรือไม่รัก....แล้วให้พวกเราสามคนทาย....."
"กูยังไม่เข้าใจ...." เหมือนกูอีกแล้วไอ้ปาล์ม
"งั้น....กูถามว่า...ไอ้โจ๊กรักอ้อยหรือไม่....เอาไอ้โจ๊กมึงเขียนคำตอบลงในกระดาษ....." มันยื่นกระดาษโพสต์อิทให้พวกเราทุกคน....แล้วไอ้โจ๊กมันก็เขียนคำตอบยุกยิกๆไรของมันก็ไม่รู้ "ทีนี้....เอ้า...ไอ้ปาล์มมึงตอบซิว่า ไอ้โจ๊กรักอ้อยรึเปล่า...."
"รัก..." ไอ้ปาล์มตอบ
"กูก็ตอบว่ารักเหมือนกัน....ต่อไป จูน มึงตอบว่าไง..." มันถามผม
"รัก...." ผมตอบ
"ทุกคนตอบหมดแล้วนะ....งั้นไอ้โจ๊ก....มึงตอบพร้อมกับชูคำตอบของมึงให้พวกกูดู...."
"รัก..." มันตอบพร้อมกับชูคำตอบให้ดู ซึ่งคำตอบกับที่มันเขียนตรงกันครับ.....ผมพอจะเข้าใจเกมส์นี้แล้วครับ....ผมว่าไอ้เสกมันคิดดีนะครับสำหรับเกมส์นี้...มันแสดงถึงความใส่ใจของเพื่อนที่มีต่อกัน ว่าใครชอบหรือไม่ชอบไร พร้อมกับเรียนรู้ไปพร้อมๆกัน ผมเสียเปรียบเต็มๆ เพราะเพิ่งได้รู้จักพวกมมันมาไม่นาน...แต่ไม่เป็นไร ผมจะเรียนรู้พวกมัน
"แบบนี้แสดงว่าทุกคนตอบถูกหมด.....ทุกคนรอด..."
"แล้วถ้ามีคนตอบผิดล่ะ...."
"คนที่เป็นเจ้าของคำถาม.....ก็มีสิทธิ์สั่งให้คนที่่แพ้ทำไรก็ได้...."
"แล้วถ้าไม่ทำตามล่ะ...." ไอ้โจ๊กถาม
"โดนจับแก้ผ้าทีละชิ้น....หรือไม่ก็ดื่ม 7 แก้ว...." เสกมันตอบง่ายๆ แต่ผมกับไอ้ปาล์มถึงกับสะอึก
"งั้นกูว่ามาเริ่มกันเลยดีกว่า...." มึงเพิ่งสะอึกไปเมื่อกี้นะไอ้ปาล์ม...
"ได้...งั้นเริ่มจากจูนล่ะกัน....ง่ายๆๆก่อนนะ....จูนมันรัก...ไอ้โจ๊กหรือไม่..." ห๊า....มึงฆ่ากูเลยดีกว่าไอ้เสก....ง่ายๆของมึงนี่นะ
"กูขอเปลี่ยนคำถาม...."
"จูนมึงมีหน้าที่ให้คำตอบ...ไม่มีสิทธิ์อุธรณ์....มึงเขียนคำตอบด้วย....ส่วนไอ้ปาล์มมึงตอบว่าไง...."
"รัก"
"กูก็ว่ารัก....อ้าว ตามึงตอบแล้วไอ้โจ๊ก...." ผมเห็นมันหันมามองผมนิ่ง....แล้วหันกลับไปมองหน้าไอ้เสก
"ไม่รัก..." มันตอบว่าไม่รักเสียงนิ่งๆ...ตาแดงๆครับ... แล้วผมล่ะจะตอบว่าไงดี...ผมยังไม่ตอบคำถามเลย...ทำไมมือสั่น ใจสั่น....ผมค่อยๆเขียนคำตอบลงไป
"เอ้ามึง...ถึงคราวต้องตอบแล้ว...." ไอ้เสกมันหันมาถามผม....ผมจะตอบไงดี ผมไม่อยากเล่นเกมส์นี้เลย
"กู...กู...." ถ้าเปลี่ยนจากมันมาเป็นไอ้ปาล์มหรือไอ้เสกผมจะไม่ลังเลที่จะตอบว่ารักเลยครับ แต่นี่เป็นมัน ...ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วย
"ตอบสิว่ะ...กูลุ้นอยู่" ไอ้ปาล์มมันเร่งผมครับ...ไอ้เสกด้วยครับ แต่มันกลับเอาแต่นั่งซดเหล้า
"ไม่รัก...." ผมตอบไปพร้อมกับชูกระดาษแล้วครับ...มันเงยหน้ามองผมทันที...ส่วนไอ้ปาล์มกับไอ้เสกบ่นออกมาพร้อมกัน...ผมไม่กล้าหันไปมองมันครับ....แต่ผมรู้ว่ามันกำลังมองผมอยู่
"งั้นไอ้โจ๊กตอบถูก....ส่วนกูกับไอ้ปาล์มตอบผิด...มึงจะสั่งให้กูกับไอ้ปาล์มทำไร"
"กูสั่งให้พวกมึง....บอกรักกี้..." ผมหันไปเห็นกี้พอดีครับ "มึงต้องบอกจนกว่ากี้จะ....เห่าตอบพวกมึงมา....แต่ห้ามแตะตัวมันนะ"
พวกมันสองคนโอดครวญเลยครับ
กว่าพวกมันจะผ่านด่านนี้ไปได้ ผมขำกับประโยคบอกรักพวกมันแทบตาย เหมือนกี้จะรู้เห็นเป็นใจกับผม มันไม่ยอมเห่าตอบครับ ไอ้สองตนนี้ต้องทำท่าทางประหลาดๆ เสียงประหลาดๆ...จนในที่สุดกี้ก็ยอมเห่าครับ ผมเห็นไอ้โจ๊กมันยิ้มได้แล้ว....
"จำไว้นะมึงไอ้จูน...คราวมึงกูจะเอาให้หนัก...." ไอ้ปาล์มมันคาดโทษผมครับ
เป็นไปอย่างนั้นจริงๆครับ
พวกมันทายเรื่องพวกมันกันถูกเกือบทั้งหมด
ส่วนผมโดนพวกมันลงโทษแทบกระอักเลือด....เกลียดพวกมันจริงๆ
แต่พอคำถามของผม พวกมันก็ตอบผิดเหมือนกัน
ผมหมายถึง ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มนะครับ แต่ไอ้โจ๊กมันตอบคำถามผมถูกหมดทุกข้อเลย คำถามบางคำถามของไอ้เสกกับไอ้ปาล์มมันยังมีตอบผิดบ้าง แต่คำถามของผม มันถูกหมด....
เหมือนกับคำถามข้อนี้....ไอ้เสกถามว่า ผมรักทุเรียนหรือไม่....ไอ้สองตนนี้ตอบผิด แต่มันตอบถูก...มันไปรู้เรื่องผมได้ยังไง...ผมเลยสั่งให้พวกมันทำอย่างนี้ครับ
"กูสั่งให้พวกมึง.....เล่าเรื่องสอง..." จากที่เฮกันอยู่ทุกคนเงียบ....ตาเสกขวางครับ ส่วนโจ๊กมันดื่มอีก 2 แก้วรวด...
"กูไม่รู้...." ไอ้ปาล์มตอบ
"ไอ้จูน...ทำไมมึง" ผมรู้ว่าไอ้เสกมันโมโห....แต่ก่อนที่มันจะพูดไร...ไอ้โจ๊กก็ขัดขึ้นซะก่อน
"เสก...ใจเย็นมึง....อ่อนมันไม่รู้เรื่อง..." มันเตือนสติไอ้เสก.....ครับ ไอ้เสกมันเย็นลง
"กูยอมดื่ม 7 แก้ว..." แล้วมันก็ดื่มรวดเดียว 7 แก้วครับ ไอ้ปาล์มด้วย
ผมรู้สึกผิดนะ
คำถามต่อไป ถามเกี่ยวกับมัน
"ถามว่า...ไอ้โจ๊ก...รัก...ไอ้จูนหรือไม่...." อ้าวเวร.....ไรกันนักหนาว่ะ
ผมหันไปมองหน้ามัน....เห็นมันยิ้มแบบคนโรคจิตด้วยแหละ
"กูว่ารัก..." ไอ้ปาล์มครับ
"รักว่ะ" ไอ้เสก....ไอ้โจ๊กมันหัวเราะ หึหึหึหึ กับคำตอบของไอ้สองตนนั่น....แล้วกูตอบไงดีว่ะ...ผมว่ามันต้องแก้แค้นผมแน่เลย
"ไม่รัก..." ผมตอบเด็ดขาด
"ตามึงเฉลยไอ้โจ๊ก..."
"......."
"ตอบสิว่ะ...กูลุ้น....กูอยากเอาคืนไอ้จูน" ไอ้ปาล์มมันลุ้นๆจริงครับ...
"ไม่....." มันตอบแบบเว้นวรรค
"เยส..." ผมเฮครับ กูชนะ...เสร็จแน่พวกมึง
"ไม่รักได้ไง....."
"เฮ้/เฮ้" เสียงไอ้ปาล์มกับไอ้เสกครับ
"......" ไอ้โจ๊กมันไม่พูดครับ แต่ยกกระดาษให้ดู.....รัก....เขียนเด่นหราอยู่....
หน้าผมบึ้งเพราะโดนลงโทษ....แต่ใจผมกลับเต้น แอบดีใจเล็กๆที่มันไม่เกลียดผม ถึงมันจะไม่พูดว่ารักตรงๆก็เหอะ
มันหันมายักคิ้วให้ผมด้วย
แต่ผมตีหน้ายักษ์ให้มันครับ
ผมจะเป็นอะไรมั๊ย...ถ้าผมจะบอกว่า...ผมเขินมัน
"จูนมึงเสร็จแน่..." ไอ้เสกมันขู่ผม แล้วหันไปซุบซิบกับไอ้ปาล์ม ซักครู่...
แล้วมันก็หันมายิ้มแบบคนชั่วให้ผม
"พวกมึงสั่งมาเหอะ....กูรู้พวกมึงไม่หวังดีกะกูแน่" ผมว่าพวกมันงอนๆ หัวเราะกันทั้งวงเลยครับ มีแต่ผมนี่แหละ หัวเราะไม่ออก
"กูสั่งให้........"
"เว้นวรรคทำเหวมึงเหรอไอ้ปาล์ม...เร็ว กูตื่นเต้น..." ผมด่ามันไป
"ขอความรักจากไอ้โจ๊ก....ให้ได้...." ไอ้เสกตอบพร้อมรอยยิ้มอันชั่วร้ายของมัน
"กูยอมถอดเสื้อผ้า..." ผมพูดโดยไม่ต้องคิดเลยครับ....ก็ผู้ชายด้วยกันทั้งนั้น แค่ถอดเสื้อจะเป็นไรไป
"เชิญ......" ไอ้เสกมันผายมือให้ พร้อมกับยิ้มแบบแปลกๆ...ประมาณท้าทายรึเปล่าไม่รู้ไปทางไอ้โจ๊ก....
ส่วนไอ้โจ๊กมันก็แค่ส่ายหน้าไปมา.....แล้วหันมาทางผม
ผมกำลังจะถอดเสื้อพอดี....แต่มันจับมือผมไว้ก่อน พร้อมกับพูดเบาๆ
"กูไม่ให้ถอด...."
"กูจะถอดเรื่องของกู..."
"ตกลงเอาไงพวกมึง..." ไอ้เสกมันยิ้มเย็นมาอีกแล้วครับ
"อ่อนมันจะยอมขอความรัก..."
"เอ๊ย! มึง...." ผม.....
"อยากให้คนอื่นเห็นผิวเนียนๆมึงมากรึไง....กูไม่ให้ถอด" ผมยอมปล่ยมือจากเสื้อ...
"ยอม...งั้นขอความรักจากไอ้โจ๊กสิจูน...." ผมเกลียดรอยยิ้มของไอ้เสกตอนนี้มากเลยครับ
"รักกูมั๊ย? "ผมกัดฟันถามไอ้โจ๊ก...
"ว่าไงนะ?" เห็นมั๊ยครับว่ามันชั่ว
"รักกูได้มั๊ย?"
"เอาหวานๆ เพราะๆ" ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มถึงกับหัวเราะจนน้ำตาตกเลยครับ แต่กูอาย
"รักกูนะ?"
"นี่บ้านมึงเค้าเรียกว่าเพราะแล้วเหรอ?".....แค้น
"รักผมนะ?"
"ให้มันน่าฟังกว่านี้..."
"โอ๊ยมึง...ไม่เล่นแล้ว..."
"ไม่เล่นโดนจับแก้ผ้านะโว้ย" ไอ้เสกมันขู่ครับ
"มึงก็ขอกูดีดีซิ....เดี๋ยวกูก็ยอมแล้ว..." แค้นเว๊ย
"รักผมนะครับ" ผมพยายามข่มเสียงให้อ่อนลง
"ไม่เอาผม..." ผมตัดสินใจขั้นสุดท้าย...เอาเอาไงกันว่ะ
"รักจูนมั๊ยครับ....โจ๊กรักจูนนะครับ?"
"........" มันถึงกับอึ้ง....ผมก็อึ้งกับตัวเอง พูดไปได้ไงว่ะกู....
พูดไปแล้วก็อยากมุดดินหนี
อายครับ
ไม่กล้ามืองหน้ามัน
แต่แอบเห็นว่ามันยิ้มและได้ยินมันหัวเราะเบาๆในคอ.....
"ตอบมาซะทีสิ..." ผมว่ามันเสียงเบาๆ อู้อี้ๆ ก็อายนี่นา
มันเลวครับ หัวเราะ หึหึหึหึ อีกแล้ว
"เร็วซิ...." ผมเร่งมัน....แล้วดันไปประสานสายตามันพอดี
"....รักจูนครับ....." มันพูดเบาๆ...พร้อมกับจ้องหน้าผม ผมเห็นตัวเองในตามันอีกแล้ว
"ขอบใจ...." ผมหลบหน้ามัน ผมเป็นบ้าไรนิ...จะเขินทำไม....มันเป็นแค่เกมส์....
ส่วนไอ้สองตนนั้นมันหัวเราะท้องคัดท้องแข็งที่ได้แกล้งผม
พวกผมก็นั่งเล่นกันไปอีกเรื่อยๆ
ไอ้โจ๊กมันดื่มหนักครับ
ส่วนผมไม่เท่าไร
จะดื่มทีไร....ไอ้บ้านี้ก็บอกว่า....อย่าดื่มเยอะ...แต่ตัวเอง ดื่มเอาๆ
จนมาถึงคำถามสุดท้าย
เป็นคำถามเกี่ยวกับไอ้ปาล์ม
เห็นพวกมันสองคนคุยไรกันไม่รู้...
แล้วหันมาถาม...โกงแหงๆ
ตามนั้นครับ ผมตอบผิดอีกแล้ว
ส่วนไอ้เสกกับไอ้โจ๊กตอบถูก
ผมโวยวายว่าพวกมันโกง
พวกมันบอกเปล่า.....
โอ๊ย....เกลียดพวกมึงแล้ว
"ฮ่าๆๆๆ...เสร็จกูแน่ไอ้จูน..." ไอ้ปาล์มมันเล็งมาที่ผม...โดนอีกแล้วกู....
"เด๊ียวไอ้ปาล์ม..." แล้วไอ้เสกกับไอ้ปาล์มก็กระซิบกัน หัวเราะกันคิกคัก...ทำไรชั่วกันอีกล่ะซิ....
"ตามนี้เลยไอ้ปาล์ม" ไอ้เสกบอก
"เอาจริงเหรอไอ้เสก" ดูมันลังเล
"ตามนั้นแหละ..."
"จะสั่งก็สั่งสิ...กูรำคาญ..." ไอ้คนใจร้อนโวยอีกแล้วครับ
"กูสั่งให้ไอ้จูน......จูบไอ้โจ๊ก..."
"พรวด/พรวด"
พวกมึงบ้าไปแล้ว
*****
งงกับเกมส์กันรึเปล่าครับ
งงกันแน่ๆเลย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
จูบเลย หรือให้ผมจูบแทนก็ได้นะ อิอิ
อย่าจูบอย่างเดียวดิ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: ด้วย
-
ชอบเกมส์นี้ ก๊ากกกกกกกก
-
ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จูนนนนนนน่ารักโคตตรรร
รักจูนนะครับ
โฮกกก :m31: :m25:
คำสั่งสุดท้ายนี่ หึหึ รอมาต่ออยู่นะค้า :o8:
-
ไม่งงค่ะ แต่แอบคิดว่าเกมแบบนี้มันโกงกันได้เห็นๆเลย :impress2:
อ๊ายยยยย จูบเลย จูบเลย
ตอนหน้ามาเร็วๆน๊า :กอด1:
-
...สนุกดีนะ ไม่งง ด้วย แต่เพื่อนมันแสบเนอะ
...แต่พวกเค้าก็คงต้องการให้ทั้งสองคน..เปิดใจ กันซะที :L2:
-
ไม่งงกับเกมส์
แต่สงสารโจ๊ก
จูนบอกว่าไม่รัก
ไอ้จูนเอ้ยยยยยยยย
เมิงบอกว่ารักแบบเพื่อนไปยังจะดีซะกว่า
สงสารเค้า
-
:m31: :m31: :m31:
ชอบเกมส์นี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อเร็วๆนะค้าฟฟฟฟฟฟ
อดใจไม่ไหวแร้ววววววววววววว :z3: :z3: :z3:
-
มีลิขสิทธิ์เกมส์ไหมครับ เผื่ออยากได้ไปเล่นบ้างอ่า
o13 o13 o13 o13
-
กร๊ากกกก นึกแล้วว่าต้องมีสั่งจูบ
โจ๊กสบายเลยอ่าาาา
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เพื่อนนี่เข้าข้างกันจริงๆ รู้ใจกันสุด งี้เรียกว่าเพื่อนแท้ช่ายไหม o13
เรื่องสองก็ยังเป็นความลับต่อไป มึน :serius2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ชอบเกมส์นี้ ><
จูบเลย จูบเลย
โจ๊กมีหวงอ่ะ อ๊างงงง
เมื่อไรจะได้เป็นแฟนกันนะ
-
จูบเย จูบเลย จูบเลย !!!!!
-
อร๊ายยยยยยย
แบบนี้ไม่ต้องจิ้นแล้ว เห็นกันโ้ต้งๆขนาดนี้ยังจะสงสัยอารัยอีก
-
อยากเล่นเกมส์นี้ด้วยย 555
เขิลเเทน สงสัยโดนรับน้อง
เอ๊ะ หรือ ทั้ง ปาม เเละ เสก จะรู้เรื่องเเล้วว อิอิ
ลุ้นต่อ อิอิ เอาอีก เอาอีก
-
น่าเล่นน่าเล่น :o8: :o8: :o8: :o8:
-
มีหวงด้วยเว้ยเฮ้ย โจ๊กหวงจูนวะ
ว่าแต่ขอจูบด้วยคนดิ นะๆๆๆๆๆ
-
น่ารักกกก !!! :-[
จูบเลย จูบเลย จูบเลย จูบเลย
-
:o8:ตอนต่อไป ๆ :-[
อ๊ายยยยย
มาต่อเร็วนะ :bye2:
-
ธุรกิจระยะยวสินะ ฮ่า ๆ ๆ
-
จูบเลย จะได่สปาร์คกันไวๆ กร๊ากกก
-
ชอบเกมส์นี้แฮะ ล้วงลับตับแตกดี ฮ่าๆๆๆ
รอลุ้นตอนต่อไปดีก่า เอิ้กส์ๆ
-
อยากอ่านอีกอะมาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆนะ ชอบมากคับ เวจะตามอ่านทุกบทเลย
-
บ้าไปแล้วพวกมึง
กูอายนะเว้ย
"กูไม่เอา กูไม่ยอม...ให้ตายกูก็ไม่ยอม" ผมโวยวายใหญ่เลย เรื่องไรผมจะยอม
"คิดไรมากมึง....เพื่อนกันทั้งนั้น....แค่นี้เอง.." พูดได้สิมึงไอ้เสก...ก็มึงเป็นคนคิดใช่มั๊ย....กูรู้ไอ้ปาล์มมันคิดไม่ได้หรอก เรื่องเลวๆพรรค์นั้น....
"ไม่เอา...ยังไงกูก็ไม่ยอม..." หัวเด็ดตีนขาดยังไงกูก็ไม่ยอม....
ส่วนไอ้โจ๊กนั่งเงียบเลยครับ
แล้วมันก็ซดเหล้าอีกแก้วหนึ่งเต็มๆ
"จูน...กติกา คือกติกานะเว้ย...." ไอ้ปาล์มมันกดดันผมอีกแรง
"กู...ไม่...ยอม..." ผมพูดเน้นๆ
"งั้นมึงต้องโดนพวกกูจับแก้ผ้าตามกติกา..."
"เอ๊ย!...."
ผมกำลังจะหันไปขอความช่วยเหลือจากมันเพิ่มอีกแรงในการต่อรอง
แต่พอผมหันไปปุ๊บ...
หน้าของไอ้โจ๊ก....ก็มาแปะที่หน้าผมในทันทีปั๊บ...
ผมสัมผัสได้ถึง.....ปากนุ่มๆ....เย็นๆ....ของมัน
จมูกอุ่นๆ....ของมัน
ประมาณปากชนปาก......มากกว่าการจูบครับ
ตาผมเบิกกว้างที่สุดเท่าที่จะเบิกได้
ก็ตกใจสิครับ
จู่ๆก็มีผู้ชายมาจูบ....ไม่ตกใจก็บ้าไปแล้ว
ตามันกำลังจ้องผมซะด้วย
ผมตกใจทำไรไม่ถูก
เลยได้แต่นั่งงงในท่านั้น
ผมเคยคิดว่าปากมันน่าจูบ แต่ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งผมจะได้สัมผัสมัน
แต่มันไม่ได้ทำไรผมมากไปกว่านี้ครับ
แค่ปากชนปาก.....ตามองตา...จมูกชนจมูก
ใจผมดังอย่างกะอยู่ในห้องซ้อมดนตรี
จูบผู้หญิงมาก็บ้าง...แต่กับผู้ชายนี่ครั้งแรกครับ....
ผมได้สติ......รีบผลักมันออกจนหงายหลังไปเลยครับ
ผมรีบหันไปทางไอ้เสกกับไอ้ปาล์ม
ท่าทางพวกมัน....ก็ดูจะตกใจไม่น้อยเหมือนกัน....ตาค้างกันซะอย่างนั้น
หันไปทางไอ้โจ๊ก....ก็เห็นมันนอนกอดไอ้กี้อยู่....ผมผลักมันล้มลง มันก็หลับไปเลยครับ
มันคงเมาหนักจริงๆ....ไม่งั้นผมว่ามันคงไม่กล้า.....จุ๊บ.....หรอกครับ
อายเว้ย....
"ไอ้จูน.....กูไมคิดว่าไอ้โจ๊กมันจะ.....จะ....จูบมึงจริงๆ" ไอ้เสกมันเพิ่งพูดออก
"พวกกูแค่อยากแกล้งมึง....ให้มึงตกใจเล่นเฉยๆ......แต่ไอ้โจ๊กมันคงเมาหนักไปหน่อย...เลย......"
"กู...กู...." ผมไม่รู้ว่าผมควรจะพูดไรดี....เพราะไอ้ตัวก่อเรื่อง....มันนอนหลับไปพร้อมกับหมาในปากของมันและหมาของมันไปซะแล้ว
"จูน....มึงไม่ได้คิดไรใช่มั๊ย?....กูหมายความว่า มึงไม่ได้โกรธพวกกู...รวมทั้งไอ้โจ๊กใช่มั๊ย...."
ผมไม่ได้โกรธพวกมันหรอกครับ แค่ตกใจ....ผมรู้ว่าเล่นกันเฉยๆ....ผมเลยได้แต่ส่ายหัวแทนคำตอบ
"กี้.....ปากมึงหวานว่ะ...." ไอ้เลวโจ๊ก....มึงจะละเมอหาเหวไรมึงห๊า.....
"กี้...แก้มมึงหอม....นุ่มด้วย หว่า....ฮิฮิฮิ...." ...ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มหัวเราะคิกเบาๆ...ลองดังสิครับ กูเอามึงตาย
ไอ้บ้านี้ก็ละเมอเหวไรไม่รู้...กูอาย....ปากกู...แก้มกู...ไม่ใช่ของกี้....ปากกู...แก้มกู...กูหวงนะเว้ย.....
"กูว่านี่ก็ดึกแล้ว.....ไปนอนกันดีกว่า....ไอ้ปาล์มมึงกับกูห้องเดิม....." สงสัยไอ้สองตนนั้นมาค้างนี่บ่อยเลยมีห้องประจำ
"แล้วกูล่ะ..." อย่าบอกว่าผมต้องนอนกับกี้ตรงนี้นะ
"มึงก็ไปนอนในห้องไอ้โจ๊กไง....ห้องมันกว้าง...." ไอ้เสกมันพูดง่ายมากเลยครับ....แต่กูทำยากเว้ย....
เมื่อกี้มันยังจุ๊บกูได้....แล้วถ้านอนด้วยกัน...มันจะไม่ข่มขืนกูเลยเหรอห๊า....
"ทำไมกูต้องนอนกับไอ้โจ๊ก.....?"
"มึงคงไม่ได้กลัวว่าไอ้โจ๊กจะปล้ำมึงใช่มั๊ย?" กูเกลียดมึงไอ้เสก
"ก็..ปละ...เปล่า....กูแค่....เหม็นเหล้าจากมัน...."
"ไม่ต้องกลัว....ไอ้โจ๊กมันไม่ปล้ำมึงหรอก....มันเมาหลับเป็นตายไปแล้ว..."
"ก็บอกไม่ได้กลัวไง...."
"เออตามนั้น....เร็ว...กูง่วง..."
"กูนอนกับพวกมึงได้มั๊ย?.."
"ไม่/ไม่....ไปนอนห้องไอ้โจ๊กเลย...."
ผมต้องนอนกับมันจริงเหรอ....ไม่นะ.....
-
จองงงงงงงงงงงงงงง
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m3: น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จุ๊บๆๆ อยากอ่านต่อเร็วๆ มาอีกเร็วๆน๊า :กอด1:
-
:haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun: :oo1: :oo1:
:serius2: :serius2: งานนี้ดิว เฮ้ย จูน เฮ้ย อ่อนเสียตัวแน่ๆ
-
เส็ดแน่ๆ 555555 :haun4:
-
:angry2: :angry2: สงวนท่าทีไว้นะจูน ผู้ชายอย่างไอ้โจ๊กคิดว่าคิดไม่ซื่อแน่ อย่าลืมเด่ว่าเขามีแฟนเป็นผู้หญิงิยู่แล้วนะ เขาไม่มีจริงใจหรอก อย่างไงผู้ชายก็แพ้ผู้หญิงในเรื่องเอาอกเอาใจ อย่างไงก็ให้ห่างๆมันไว้นะ อิอิจ ากผู้หวังดี :serius2: :serius2:
-
อ๊ากกกก ทำไมสั้นนน ตัดชิบๆๆๆ :serius2: :serius2:
มาต่ออีกน้าๆๆๆๆๆๆๆ :m15:
รักจูนนนนนนนนนนนนนน
55555555
แต่เชียร์โจ๊ก จัดการเลยๆๆๆๆ
ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
โจ๊กแกล้งทำเป็นเมารึเปล่าหว่า หวังจะทำอะไรจูนใช่ไม๊เนี่ย
ทำเนียน ...... รอลุ้นตอนต่อไปว่าจามีอะไรเกิดขึ้น :pighaun:
-
เพื่อนๆรู้เห็นเป็นใจกันจริงๆ
-
เดาว่าโจ๊กไม่เมาจริง
แล้วจูนก็คิดอะไรไปไกลแล้ววว หึหึ
นอนด้วยกันจะเป็นไงนะ
-
..สมใจ fc นะวุ้ย เชียร์ให้..จูบ กันเป็นแถวเลย
..แล้วจับให้นอนห้องเดียวกันอีก ..แผนเพื่อนๆๆแหงๆๆ :laugh:
-
โจ๊กอย่าเล่นกับความรู้สึกน้าเดี๋ยวจะเจ็บกันทั้งหมด
รู้ความรู้สึกตัวเองแล้วก็รีบเคลียกันได้แล้ว
เดี๋ยวโดนหมาบคาบจูนไปแดก
พร้อมมีมารร้ายมาก่อกวน
-
อย่าเถียงเดี๋ยวตบยะอิจูน
ไปนอนกับโจ๊กเลย!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น่ารักจัง :-[
-
โจ๊ก ตื่นมาจับกดเลย อิอิ
-
เพื่อนพาป่วนเลยงาาาาาาาาาาาานี้
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
:impress2: :impress2:
:กอด1:
-
เป็นแฟนกันสักที ชอบมากมาย
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สั้นอ่าส์
กำลังเพลิน !~!
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
+1 ให้นะน่ารักสุดๆ รีบมาต่อนะคับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
โหโจ๊กนายสุดยอดมากเลย จูบน้องจูนไปเต็มรัก แต่เอ๊ะที่โจ๊กแกล้งหลับแล้วละเมอ คือไม่อยากให้น้องจูนเขินไปมากกว่านี้หรือเปล่า
แต่อยากให้น้องจูนถูกปล้ำ ออกแนวบ้าไปอีกแล้วอิเจ๊
-
เอร๊ย...นอนกับโจ๊ก!!~
แต่นายโจ๊กเนี้ยใช้โอกาสได้คุ้มค่าจริงๆ
-
รักจูนมากมาย
เชียร์โจ๊กสุดใจ
สู้ๆๆๆๆๆครับพี่โจ๊ก
:oo1:
-
ใช้ได้ๆๆๆๆๆ
โจ๊ก
แล้วที่หลับนี่แกล้งป่าววะ??
ส่วนสองคนนั้น เสกกับปาล์มหน่ะ
คือเชียร์เพื่อน หรือว่ายังไงกันแน่
คือผมงง?
-
:z6: :z6: ค้างอย่างแรง ...................ไม่เข้าใจ ทำมั๊ย ทำมั๊ย ต้องค้างด้วยอ่ะ
รีบ ๆ มาต่อนะ นอนด้วยกัน 55555 จูนจะรอดป่าวเนี่ย ไหนจะน้องอ้อย กับ อ้ายสอง อีก
ค้างอย่างแรง จริง ๆ รอเฉลยอยู่นะจ๊ะ มาเร็ว ๆ นะคร้าบ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
น่ารักดีค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่านเจอตอนล่าสุดเข้าไป กรี๊ดเลย 555+
ชอบเกมส์นี้ๆๆ รักสั่งได้ใช่มั้ย เดี๋ยวเก็บไว้เล่นมั่ง หุหุ
เนื้อเรื่องน่าติดตาม ชวนให้ลุ้นตลอดเลยค่ะ อ่านแล้วติดงอมแงม
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
:serius2:ค้างงงงงงงงงง
จะเกิดไรขึ้น อิ อิ :o8:
รีบมาต่อเลยนะ :angry2:
-
+1 ให้นะน่ารักสุดๆ รีบมาต่อนะคับ
:m26: :m26: :m26:
อ่าๆๆๆ ไอ้คุณ ธันวี่ มีเวลามาอ่านเรื่องของคนอืนนะ แต่ไม่มีเวลาไปเขียนเรื่องของตัวเอง เหอะๆๆ
แล้วเมื่อไหร่ ดิวจามาต่อให้หนอ รออยู่นา o9 o9 o9 o9
-
กริสสสสสส
โจ้กน่ารักโคตรรรรรรรรรรรรรรรร
แบบบอ้ากกกก มีการละเมอด้วยย โฮกกกกก
มาต่อเร้วๆน้า เจอแน่จูน! กรั่กๆ
-
วันนี้จะมาไหมน๊า...
...มา...
...ไม่มา...
...มา...
...ไม่มา...
...มา...
มาน๊า เจ้าค๊า :impress2:
-
:serius2:ยังไม่มาอีกหรอ
แง๊ แง๊
รออออออ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
แต่ชอบเรื่องนี้มากมาย o13
รอ ตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ อยู่นะคะ :-[
-
:o7: o9
-
ในที่สุดผมก็ต้องมานอนกับมันจนได้ครับ
เหตุผลที่ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มมันให้คือ.....พวกมันสองคนไม่อยากนอนร่วมห้องกับกี้....เพราะทุกคืนกี้จะมานอนกับไอ้โจ๊กด้วย
ผมก็เลยต้องมานอนกับมันแทน
ผมง่วงก็ง่วง มึนก็มึน...ก็เลยยอม
ผมกับไอ้เสกทุกลักทุเลลากไอ้บ้าที่แอบขโมยจูบผมเข้าห้อง
ส่วนไอ้ปาล์มเก็บเศษอบายมุขอยู่ด้านนอก
กี้มันก็แสนดีนะครับ ตามเจ้านายมันตลอดเลย
ผมสำรวจห้องมันนิดหน่อยหลังจากที่เสกออกไปเรียบร้อยแล้ว
ห้องมันเรียบร้อยกว่าที่ผมคิดเยอะ....
ผมเชื่อแล้วครับว่ากี้มันแสนรู้จริงๆด้วย
เฝ้ามองเจ้านายมันตลอดเลย
ตั้งแต่ก่อนผมเข้าห้องน้ำ
ออกจากห้องน้ำกี้ยังนั่งมองเจ้านายมันอยู่เลย..มึงมีพรสวรรค์กับหมาจริงๆด้วย
....
ผมออกมาจากห้องน้ำมันก็ร้องหงิงๆ.......แล้งลงมาจากเตียง....มันคงอยากบอกว่า....มาดูเจ้านายผมหน่อยสิครับ เจ้านายผมเมาอย่างกะหมา....ฮ่าๆๆๆๆ
กี้มันน่ารักอย่างที่ไอ้โจ๊กเคยบอกไว้จริงๆด้วย
ผมถือวิสาสะเอาเสื้อผ้ามันมาใส่...ขืนไม่อาบน้ำก่อนนอน.....มีหวังเน่าแน่ครับ....
มันก็เหมือนกัน หนักกว่าผมซะอีก....ผมพยายามจะปลุกมันให้ลุกขึ้นไปอาบน้ำ....แต่มันไม่ยอมตื่นครับ....
ในที่สุดผมก็เลยต้องเช็ดตัวให้มัน....เมาอย่างกับหมาเลยนะมึง....
"ไม่เอา...เย็น....อยากกินของหวาน....." มือมันก็ปัดป่ายไปเรื่อย....ของหวานบ้านมึงดิ ป่านนี้
"อยู่นิ่งๆเลยมึง.....กูบอกให้อยู่นิ่งๆ...."
"ไม่เอา....โจ๊กเย็นนะครับ.....ไม่เอาน้ำ....จะเอาของหวาน...." ตามันหลับ...แต่ปากพูดไปเรื่อย...มันพูดไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกครับ
"ถ้ามึงไม่เช็ดตัว...เชื่อได้เลยพรุ่งนี้มึงเน่าแน่ไอ้โจ๊ก...เอ๊ย...ปล่อย" ก็ไอ้บ้านี่นะสิครับ จู่ๆก็โอบเอวผมซะงั้น....
"กี้...กี้...อยู่ไหน...." กี้มันก็แสนรู้ครับ.....ลุกขึ้นมายืนข้างเจ้านายมันเลย....
"เอ๊ย...ไอ้โจ๊ก...มึงไม่ปล่อย มีต่อยนะเว้ย...." มือมันเหนียวอย่างกะปลาหมึกแน่ะ
"กี้มานอนเร็ว...." มันรัดเอวผมแน่นขึ้น....และดึงตัวผมให้ทับบนตัวมัน.....
ผมพยายามขืนตัวไว้สุดแรง
ปากมันกำลังจะชนกับปากผม...เอ๊ย...ไม่นะ...
ปึ๊ก....
ผมเลยปล่อยหมัดไปเบาะๆ.....ทีหนึ่ง...มันยอมปล่อยครับ
กูเตือนมึงแล้ว....
ใจเต้นไม่เป็นส่ำเลยกู....
ผมก็เช็ดตัวมันไปเรื่อยจนเสร็จ....
เก็บอุปกรณ์ไรเรียบร้อย
กำลังจะล้มตัวลงนอน...
เอ๊ย.....
ก็ไอ้บ้านี่นะสิครับ
มันลากตัวผมไปกอดอีกแล้ว
แต่คราวนี้มันกอดหลวมๆ....สบายๆครับ
แต่มันก็ยังรู้สึกแปลกอยู่ดี
"กี้.....กอดนะ....หนาว..."
"กูไม่ใช่กี้....ปล่อยกูนะ.....ไอ้โจ๊ก...." ผมก็ดิ้นขลุกขลักๆในกอดของมันนั่นแหละครับ แรงเยอะชริบหาย....จะบ้าตาย
"กี้อย่าดิ้นสิ....หนาว.....กอด...." มันพูดไป...มือมันก็ลูบหัวผมไป...อีกมือหนึ่งก็กอดผมไว้....ตกลงคืนนี้กูต้องเป็นกี้เหรอ....
"กอดอย่างเดียวนะมึง....ไม่งั้นศพไม่สวยแน่..." เอ้อ....
เอ๊ย....มันเริ่ม.....
"ไอ้โจ๊ก...กูหายใจไม่ออก" มันเริ่มกอดผมแน่น
"กี้...ทำไมวันนี้ตัวนุ่มจัง...ขนก็หอม นุ่มก็นุ่ม....ฟอด..." เอ๊ย ไอ้บ้า....
"ปล่อยเลยมึง......" ผมสะบัดตัวลุกขึ้น...ง้างหมัด เตรียมปล่อยใส่หน้ามันเต็มที่
แต่พอมองเต็มๆตา
มันหลับสนิทจริงๆครับ
ปากก็จิ๊บจั๊บๆของมันเรื่อย
เวลามันหลับ....เหมือนเด็กเลยครับ
"กี้...กอด....หนาว.....กอด...."
"หึหึหึหึ...ไอ้บ้าเอ๊ย......" ผมลดมือลงและล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
มือมันก็ซนครับ....จับหัวผมนวดไปมา
หัวกูโว๊ย...ไม่ใช่ขนหมา...
อยากจะถีบให้มันตกเตียงจริงๆ
เอ้อ...คืนนี้สรุปกูต้องยอมเปลืองตัว...ให้มึงกอดทั้งคืนใช่มั๊ย...
กระซิกๆๆๆๆๆ...พรุ่งนี้รับผิดชอบกูด้วยนะมึง...บ้าไปแล้ว...
กี้...งั้นคืนนี้ขอสวมรอย....เป็นแกล่ะกันนะ.....
อุ่นดีเหมือนกันนะ...คริคริคริ......
-
น้องจูน กลายเป็นกี้ไปแล้วหรอเนี่ย 555
-
ขอบคุณที่มาต่อครับ
แต่อยากอ่านเยอะ ๆ อ่ะ
-
น้องจูนไม่ต้องเป็นกี้
โจ็กก็กอดนะเอ่อ
-
ค้างดีแท้
มาต่ออีกน้า
แต่โจ๊กมันแกล้งหลับหรือเปล่า
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2:
มาต่ออีกเร็วๆนะค๊ะ :bye2:
-
มาแค่นี้เองเหรอ...จูนเริ่มมีใจให้โจ๊กแล้วล่ะเด่ อย่าลืมนะจูน เขาคิดกับเราแค่หมาของเขานะ อิอิ เป็นหมาไปทั้งคืนเลยนะเนี้ย ดีใจแทนด้วยจังเลย 5555+ (แอบเป็นนางอิจฉานิดหน่อย) แต่ก็ขอให้รีบมาต่อเรื่องเร็วๆนะครับผม
-
โฮะๆ ไอ่โจ๊กแกล้งได้เนียนอ่า
-
ควรดีใจมั้ยเนี่ย
จูนโดนมองว่าเป็นหมาเนี่ย
ส่วนนายโจ๊กนี่
แอ๊บป่าววะ??
-
น่าสงสารนอนโจ๊กกอดหมาอ้อนหมาทั้งคืน :m20: :m20: :m20:
-
โจ๊ก เนียนอ่ะ
กอดจูน แต่เรียกจูนดิจ้ะ เรียกเป็นกี้ทำไม
-
โจ๊กต้องแกล้งแน่ๆเลย ฮ่าๆๆ
จูนเสร็จโจ๊กแน่ๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
จูนเริ่มชอบโจ๊กแล้วสิ หุหุ
อยากรู้ว่าโจ๊กเมาจริงหรือว่าแกล้งกันนะ
แต่ที่รู้ชอบกี้จังเลย ><
-
แอบเนียนอ่ะดิ......มาต่อด้วยเน้อ วันนี้มาน้อยจัง :z13:
-
โจ๊ก จะเนียนไปแระ~ :o8:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
สู้ๆนะคับดิว เป็นกำลังใจไห้นะครับ
-
ไอ้โจ๊กบ้า อย่าแกล้งแอ๊บจูนนะ
เค้ารู้หรอกว่าแกแกล้งอะ
ทำเป็นไม่กล้าเรียกจูน เรียกกี้แทนซะงั้น
มันน่านักเชียว ไอ้ซึนเดเระ :angry2:
-
กี้ที่ชื่อจูนนี้ ตื่นมานายโจ๊กคงจะพอใจแน่เลย ทั้งหอม ทั้งนารัก แถมยังบอกรักเป็นด้วยนะ และรับรักเป็นด้วยนะนี่
แต่ไม่ใช่ว่าโจ๊กแกล้งนะนี่ จริงๆๆรู้ว่าเป็นน้องจูนเลยสวมรอยซะ เนียนๆๆไป o13 o13
-
เห้ยยย ย เนียนนะๆ
หึหึ o3 ตัวหอมก็หอมเยอะๆดิ
55555555555.
อยากอ่านยาวๆ
มาต่ออีกน้ะๆ
-
นี่ก็ผ่านมาแล้วอาทิตย์หนึ่งหลังจากที่พวกผมไปสังสรรค์กันที่บ้านของมัน
คิดแล้วยังแค้นไม่หายครับ?
เพราะไรเหรอ?
เพราะไอ้บ้านั่นแหละ
ตื่นขึ้นมามันก็โวยวายครับ
"เอ๊ย....อ่อน...มึงทำไรอ่ะ...." มันตื่นขึ้นมาก็แหกปากเลยครับ
"ทามราย....กูง่วง..." พูดไป ก็หาวไป
"มึงมานอนกอดกูทำไม....แล้วเสื้อกูไปไหน?..." เหวอไปเลยครับ
"คิดบ้าไรมึงเนี่ยะ....แหกตาดูซะก่อนว่าใครกอดใคร...." ครับ มือมันยังพาดอยู่ที่เอวผมอยู่เลย
"แฮ่ะๆๆๆ...จริงด้วย....."
"ปล่อยเลยมึง....เชี่ยแต่เช้า..." ผมเดินหัวเหวี่ยงเข้าห้องน้ำไปเลย
แต่มันก็แค่นั้นแหละครับ
เพราะวันอื่นๆเราก็ยังคงเห่าใส่กันได้ตลอด
ช่วงนี้โจ๊กมันต้องซ้อมบอลหนักเอาการอยู่เหมือนกัน
ผมเองก็อยู่กับมันบ้าง ไม่อยู่บ้าง....ค้างที่บ้านมันบ้าง....มันชอบชวนผมไปนอน แล้วอ้าง ว่า 'มึงชอบกินอาหารฝีกูไม่ใช่เหรอ....' เอาอาหารมาล่อ....ผมจะรอดเหรอครับ
แต่ผมก็ห่วงมันบ้างเหมือนกัน
เรื่องที่ดูจะน่าเป็นห่วงสุดๆ คือเรื่องอ้อยกับมัน
เพราะช่วงนี้มันไม่ค่อยมีเวลาให้กับอ้อยเลย....เรียกได้ว่า...แทบจะไม่ได้คุยกันเลย
เรื่องโทรศัพท์ลืมไปเลย....เพราะมันเป็นคนไม่ชอบคุยโทรศัพท์เป็นที่หนึ่ง
อีกอาทิตย์หนึ่งก็จะสอบมิดเทอมกันอยู่แล้ว
ผมยังอ่านหนังสือไปไม่ถึงไหนเลย
ผมถนัดภาษาอังกฤษกับสังคม
ส่วนไอ้โจ๊กกับไอ้เสกพวกมันถนัดคำนวณ
ก็กะกันว่าจะช่วยกันติวก่อนสอบซัก 2-3 วัน
และเย็นนี้ก็เหมือนกัน
ผมเข้าห้องสมุดไปหาหนังสืออ่านเพิ่มเติม...เสร็จแล้วก็รีบมาหามันที่สนามบอลทันที
"นึกว่าวันนี้มึงจะไม่มาซะแล้ว..." มันยื่นมือมารับน้ำที่ผมยื่นให้พลางพูด
"กูไปห้องสมุดมา.....หาหนังสืออ่านเตรียมสอบ"
"นั่นสิ...จะสอบอีกแล้ว....กูยังไม่ถึงไหนเลย..."
"เออ....มึงก็ซ้อมบอลให้มันเพลาๆลงหน่อยดิ..."
"อืมๆๆ.....ว่างๆติวให้กูด้วยล่ะกัน...เดี๋ยวเลี้ยงข้าว..."
"ไม่ต้องเอาข้าวมาล่อเลย....."
"ทำไม? ไม่สำเร็จเหรอ?..."
"กูชอบ...."
"เห็นแก่กินชะมัด..."
"ดี...งั้นมึงอ่านไปเลย ไม่ติวให้แล้ว...ชิส์"
"ติวให้หน่อยนะนะนะนะนะ.....แต่ไปติวบ้านกูนะ"
"ไปบ้านมึง...ไปติวหรือไปตั้งวงล่ะ"
"มึงนี่รู้ใจกูเป็นที่สุดเลยว่ะ...."
"พอเลยๆ....ก็พวกมึงหาเร่ืองตั้งวงกันเก่งทุกคนเลย"
"เอาน่า...ไปติวจริงๆ...ตั้งวงไว้หลังสอบเสร็จ"
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
"อ่อน...?"
"หืม?.."
"เรื่องคืนนั้น...." ผมอุตส่าห์ลืมไปแล้วนะ...เรื่องมันก็ผ่านไปเป็นอาทิตย์แล้ว....มึงจะเอามาพูดอีกทำไม
"ทำไม?....กี้บ่นคิดถึงกูเหรอ?"
"กู...." มึงกำลังจะบอกว่า มึงเมาใช่มั๊ย มึงไม่ได้ตั้งใจ แล้วในที่สุดมึงก็จะบอกว่า กูขอโทษ.....กูไม่ใช่ผู้หญิง....กูไม่เสียหาย....มึงไม่ใช่พระเอก...และกูไม่ใช่นางเอก....มึงไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอย่างนั้น....คิดบ้าไรว่ะกู
"กูตั้งใจ.."
"ห๊า!....." ตกลงมึงเมาหรือกูบ้า
"กูแค่อยากแกล้งมึงเล่นเฉยๆ....แต่พอกูเห็นปากมึงแล้ว.....กูก็........"
"พอเลยมึง....มึงพูดต่อ...กูต่อยมึงแน่...."
"มึงไม่โกรธกูใช่มั๊ย?" ไอ้บ้า ถ้ากูโกรธมึงกูคงไม่มานั่งให้มึงเห็นว่ากูอายอยู่ตรงนี้หรอก
".........."
"มึงไม่ตอบ แสดงว่ามึงโกรธกูจริงๆด้วย"
"ไอ้บ้า....ถ้ากูโกรธมึง....กูคงไม่มานั่งกับมึงตรงนี้ ที่นี่ เวลานี่หรอก....แล้วเพิ่งนึกออกเหรอว่าต้องขอโทษกู"
"เปล่า....กูกะจะขอโทษมึงตั้งแต่วันนั้นแล้ว.....แต่กูไม่กล้าว่ะ...."
" ทำไม? กลัวไร?...คนอย่างมึงกลัวเป็นด้วยเหรอ?"
"กลัวมึงสวนกลับดิ หมัดเบาซะเมื่อไรล่ะมึง...อีกอย่างกลัวมึงโกรธ...."
"กูลืมไปหมดแล้ว....แล้วไอ้เสกกับไอ้ปาล์มบอกมึงเหรอ"
"อืม...แต่จริงๆกูก็จำได้แหละ...แต่จำได้แค่ว่า...ปากมึงกับปากกู...."
" อย่าพูด...มึงพูด...กูโกรธ..."
"โอเคๆๆๆ.....แต่หลังจากที่มึงผลักกูล้ม...กูก็จำไรไม่ได้เลย..." ดีแล้ว บุญหัวของกูจริงๆ
"มันก็ดีแล้วนิ"
"ทำไม?...เกิดไรขึ้นเหรอ....กูทำไรไม่ดีกับมึงรึเปล่า..."
"ไอ้กี้ก็ลากมึงไปนอนในห้องไง...."
แล้วเราสองคนก็ได้หัวเราะกันอีกครั้ง
การมีเพื่อนอยู่ใกล้ๆมันก็ดีอย่างนี้นี่เอง
ผมจะรักษามิตรภาพครั้งนี้ไว้ให้นานที่สุด
"โจ๊ก....."
"อ้าวอ้อย....ยังไม่กลับอีกเหรอค่ะ?"
"ไม่คิดจะไปหาอ้อยหรือโทรหาอ้อยเลยใช่มั๊ย" งานด่วนเข้าแล้วมึง...อ้อยเธอมาแบบปัจจุบันทันด่วนเลยครับ
มาถึงก็ใส่ไอ้โจ๊กใหญ่เลย
ผมควรจะหลบไปใช่มั๊ย
...แต่โจ๊กมันก็ยื้อมือผมไว้..ผมเห็นว่าอ้อยมองตามมือของเรา....ผมรีบสะบัดมือมันหลุดทันที ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน...ว่าทำไมต้องตกใจด้วย
"2อาทิตย์เต็มๆเลยนะโจ๊ก....ที่โจ๊กไม่สนใจอ้อยเลย...โจ๊กเห็นอ้อยเป็นอะไร..." ผมว่าเรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วครับ
"อ้อยค่ะ....ใจเย็นๆแล้วคุยกันนะค่ะ" มันเดินเข้าไปปลอบอ้อย
"อ้อยยังใจเย็นไม่พออีกเหรอ..อ้อยรอโจ๊กมาสองอาทิตย์เต็ม....บอกสิว่าอ้อยยังใจเย็นไม่พออีกใช่มั๊ย?..."
"อ้อย...พี่ว่า...." ผมกะจะพูดให้อ้อยใจเย็นหน่อย...แต่....
"ไม่ใช่เรื่องของพี่จูนค่ะ..." กึก...แล้วก็จี๊ด...แล้วก็....เรื่องจริงครับ...ผมแส่เอง...ผมไม่ควรจะอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ...ผมกำลังจะเดินออกไปแต่...
" อ่อน..มึงไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น...อยู่ตรงนี้กับกู..." โจ๊กมันคว้ามือผมไว้ครับ
ผมไม่อยากอยู่ตรงนี้จริงๆ
ผมวางตัวไม่ถูก
ผมรู้ว่าอ้อยไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นออกมา...เพราะอ้อยไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรอย่างนั้นได้
ผมว่าผมเข้าใจอ้อยนะครับ...ก็คนที่เรารัก...แต่กลับไม่มาดูแลใส่ใจเราเอาซะเลย
เป็นใครก็ต้องโมโหเป็นธรรมดา
ผมไม่รู้สึกโกรธเธอจริงๆนะครับ กลับสงสารเห็นใจเธอด้วยซ้ำ
" อ้อย..ทำไมพูดกับเพื่อนโจ๊กอย่างนี้...โจ๊กไม่ชอบ" ดูไอ้โจ๊กจะไม่ยอมง่ายๆครับเรื่องนี้
" อ้อย....คือ..." อ้อยอึกอักๆ คงรู้สึกไม่ดีที่พูดกับผมอย่างนั้นครับ...
"ขอโทษจูนเดี๋ยวนี้..."
"ช่างเหอะโจ๊ก...อ้อยไม่ได้ตั้งใจหรอก..."
"ขอโทษจูนเดี๋ยวนี้...ไม่ได้ยินที่โจ๊กบอกเหรอ?.."
โจ๊กมันเพิ่มเสียงดังขึ้น ดีนะที่ตอนนี้เย็นมากแล้ว เด็กเลยกลับบ้านไปเกือบหมดแล้ว
"โจ๊กตะคอกอ้อยเหรอ...โจ๊กไม่เคยทำอย่างนี้กับอ้อยมาก่อนเลยนะ..." เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว
"ก็อ้อยไม่มีเหตุผล...เมื่อก่อนอ้อยก็ไม่ได้เป็นแบบนี้เหมือนกัน"
"แล้วเพราะใครล่ะโจ๊ก...อ้อยต้องมาเป็นนางมารร้ายแบบนี้เพราะใคร....เพราะตัวโจ๊กไม่ใช่เหรอ...โจ๊กไม่เคยมีเวลาให้อ้อยเลย มัวแต่ซ้อมบอล หรือไม่ก็ขลุกอยู่แต่กับเพื่อน..." โดนลูกหลงจนได้กู
"อย่ามาพาลใส่เพื่อนโจ๊กนะอ้อย..." มึงจะมาปกป้องไรกูตอนนี้...มึงต้องง้ออ้อยสิ...ควายจริงๆ
" จริงอย่างที่...มีใครบางคนเคยบอกอ้อยไว้..." พูดเสร็จเธอชิ่งเลยครับ...งงเลยกู...
"ใครบอก?...แล้วบอกอะไร?..." มันคว้ามมืออ้อยไว้
"ทำไมต้องตกใจซะขนาดนั้นล่ะค่ะโจ๊ก....โจ๊กกลัวอะไรเหรอ?....หรือว่าโจ๊กทำไรผิด....ที่อ้อยไม่รู้"
"โจ๊กไม่เคยมีเรื่องปิดบังอ้อย..."
"เหรอค่ะ?" ดูอ้อยจะสะใจนะครับ แต่ผมว่าอ้อยกำลังจะร้องไห้มากกว่า
ทำไมอ้อยต้องมองผมอย่างนั้นด้วย
"รู้มั๊ย..อ้อยไม่เคยเชื่อ...จนวันนี้..."
"อ้อยนี่มันเรื่องอะไรกัน โจ๊กไม่เข้าใจ มันเรืองของเราสองคนไม่ใช่เหรอค่ะ...ทำไมต้องเอาคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยล่ะ" มันใจเย็นลงบ้างแล้ว
" แล้วคนอื่นของโจ๊ก....รวมถึงพี่จูนด้วยรึเปล่า...ล่ะ.. " นี่มันอะไรกันนักหนาว่ะ
"เรื่องนี้จูนไม่เกี่ยว....และก็ไม่มีใครเกี่ยวด้วย...อ้อยก็เห็นนี่ค่ะว่าโจ๊กต้องซ้อมบอลแล้วไหนต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบอีกล่ะ"
"เป็นคำแก้ตัวที่ดูดีไม่เบาเลยนะ.."
"โจ๊กพูดจริง ป่าวแก้ตัวนะค่ะ"
"แล้วโจ๊กเอาอ้อยไปไว้ไหน...อ้อยไม่มีค่าอะไรสำหรับโจ๊กเลยใช่มั๊ย....ฮือๆๆๆๆ" ในที่สุดอ้อยก็ร้องอย่างที่ผมคาดไว้จริงๆด้วย
"อ้อย...อย่าร้องสิค่ะ...โจ๊กขอโทษ...โจ๊กไม่ได้ตั้งใจตะคอกอ้อยนะ...อย่าร้องนะค่ะคนดี..." มันปรี่เข้าไปจับมืออ้อยเลยครับ ผมว่ามันควรทำอย่างนี้ตั้งแต่แรกแล้ว ถ้ามันยอมขอโทษตั้งแต่แรก เรื่องมันคงไม่มาไกลถึงขนาดนี้
"ฮือๆๆๆๆๆ...."
"โอ๋ๆๆๆๆ...อย่าร้องนะครับคนเก่ง...โจ๊กขอโทษ"มันพยายามเช็ดน้ำตาของอ้อย
แล้วโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น...เธอกดรับและเดินออกไปเลย
ผมสงสารอ้อยนะครับ
ผมรู้ว่าอ้อยกลัว...กลัวว่าโจ๊กจะไม่รักตัวเอง
ถึงผมจะไม่เคยคบใครแบบจริงๆจังๆ....แต่ผมก็ไม่ชอบให้คนของผมไปมองใคร...หรือมีใครคนอื่นใขณะที่ยังเป็นคนของผมอยู่
ถ้าแยกทางกันก็แล้วกันไป...ซึ่งอ้อยเองก็คงจะคิดไม่ต่างจากผม
"โจ๊ก...."
"กูผิดเหรอ...ที่กูต้องซ้อมบอล...กูผิดเหรอที่กูอยู่กับเพื่อน..."
"ไม่ผิดหรอก...แต่มึงก็ควรจะมีเวลาสำหรับคนที่มึงเรียกว่าแฟนบ้าง...รักกันชอบกันไม่ใช่เหรอ....มันก็ไม่ควรห่างกันแบบนี้"
"แล้วจะให้กูทำไง....ไม่ต้องซ้อมบอล ไม่ต้องเอาเพื่อน....อย่างนั้นเหรอ"
"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกมึง...แค่เอาใจใส่เค้าบ้าง ให้เวลาเค้าบ้าง"
"แต่กูก็เป็นอย่างนี้ของกูมาตลอด....อ้อยเองก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน"
"กูไม่รู้หรอกว่าคนที่เป็นแฟนกันต้องปฏิบัติกันยังไง...กูรู้แค่ว่า...ถ้ากูรักใคร...กูอยากจะใช้เวลากับเค้าให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้...อยากบอกเล่าเรื่องราวทั้งสุขและทุกข์....อยากจะเห็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ...หรือแม้แต่น้ำตาของเค้า..."
"ทำไมอ้อยไม่เป็นแบบมึงบ้าง..."
"คนเราไม่เหมือนกันหรอกมึง...อีกอย่างนะ...มึงหวังจะให้อีกคนเป็นเหมือนอีกคนไม่ได้หรอก เพราะทุกคนต่างก็มีข้อดีข้อด้อยในตัวเองด้วยกันทั้งนั้น....อย่าแม้แต่จะคิดเอาอีกคนไปเปรียบเทียบกับใครอีกคน....จำไว้..."
"เอ้อ...กูเหนื่อยจัง...ขอซบหน่อยนะ...อ่อน"
"ซบได้...แต่น้ำลายห้ามยืด...."
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเลียให้...."
มันนั่งซบบ่าผมนิ่งๆ
หลับยังหว่า
*
*
*
*
*
*
"โจ๊ก..."
"โจ๊ก..."
"โจ๊ก..."
"โจ๊ก..."
"โจ๊ก..."
"กลัวลืมชื่อกูรึไงมึง..เรียกซะอย่างั้น"
"แล้วทำไมไม่ขาน...นึกว่ากลั้นใจตายไปแล้วซะอีก"
"ห่วงกูเหรอ?"
"สมเพชมากกว่า..."
"หึหึหึหึ..."
"ไม่เป็นไรนะมึง..."
"ไม่รู้สิอ่อน....แล้วจริงๆกูควรจะรู้สึกยังไง"
"ดีใจ ลัลล้ามั้ง ที่โดนแฟนด่า..."
"คงงั้นมั้ง..."
"บ้าไปแล้วมึง"
"อ่อน?"
"หืม?..."
"ถ้ากูเสียใจ...มึงจะปลลอบกูมั๊ย"
"อืม.."
"ถ้ากูเจ็บ..มึงจะทำแผลให้กูมั๊ย"
"ทำ.."
"ถ้าเมาแล้วอ้วก...มึงจะเช็ดอ้วกให้มั๊ย"
"คิดก่อนข้อนี้..."
"ถ้ากูดีใจ มึงจะมีความสุขกับกูมั๊ย"
"แน่นอน"
"ถ้ากูหิว มึงจะหาไรให้กูกินมั๊ย"
"เอาเป็นมาม่านะ"
"ถ้ากูป่วย....มึงจะหายาให้กูกินมั๊ย"
"หา"
"แล้วถ้ากูรักมึง......มึงจะรักกูมั๊ย?"
"หืม?..."
-
"แล้วถ้ากูรักมึง......มึงจะรักกูมั๊ย?"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :-[
อยากรู้ว่าหนูจูนจะตอบว่ายังไง
-
ค้างอะ !!! o22
-
มาไม่ทัน...อ๊ายยยยยยยยยยยยยย :serius2:
ไม่เป็นไร ไปตามอ่านต่อดีกว่า :o12:
*****************************
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ๊ายยยยยย อธิบายเป็นคำพูดไม่ออก
เอาเป็นว่าสุดยอดไปเลยค่ะ o13
-
อย่างกับโจ๊กกำลังจะบอกรักเลย
ที่จริงเหมือนว่าโจ๊กเริ่มรู้ใจตัวเองมาได้พักนึงแล้วนะ
เพียงแต่ไม่แน่ใจ แล้วที่ห่างกับอ้อยนี่ไม่รู้ว่าตั้งใจรึว่าทำตามหัวใจเรียกร้องก็ไม่รู้
-
"รัก" สั้นๆแค่เนี้ยตอบไปเลยนู๋จูน :mc3: :mc3:
พี่เชียร์อยู่ กรี๊ดดดดดๆๆๆ :จุ๊บๆ:
-
"แล้วถ้ากูรักมึง......มึงจะรักกูมั๊ย?"
อันนี้เขาเรียกสารภาพรักป่าวคับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไม่ต้องคิดแล้ว ตอบไปเลยยยย "รัก"
-
เย้ยย ประโยคสุดท้าย แรงงงง
-
งานเข้าแล้ว อ่อนเอ๊ย จะตอบตามความรู้สึกตัวเองหรือเปล่าละเนี่ย
o6 o6 จะเป็นเพื่อน หรือ เป็นแฟน ตอบยากจริง ๆ
ริรักเพื่อนมันก้อต้องทำใจ :n1:
-
คบกันได้ละ
คู่เนี้ย
รักกันแต่ตัวเองไม่รู้
ระวังจะโดน ม ค ป ด นะคับ
-
ตอบเลย อ่อน ตอบว่า รัก
:L1: :L1: :L1:
-
"แล้วถ้ากูรักมึง......มึงจะรักกูมั๊ย?" :impress2:
หวังว่าโจ๊กคงไม่อำนายจนสินะคราวนี้ ... ขอให้เป็นเรื่องจริง :o12:
-
รักแบบเพื่อนอีกอ่ะดิ ชิช่ะ!!!!!!!!!!!!! :m16:
รอวันที่โจ๊กกับจูนได้กัย กร๊ากกกกกกกกกกกกกก :laugh:
ไรเตอร์มาต่อเร็วๆน้า ค้างคา :เฮ้อ:
-
:m3: :m3:
"แล้วถ้ากูรักมึง......มึงจะรักกูมั๊ย?"
อยากจะร้องดังๆ จูน !~ บอกไปเลย
รักดิ
อย่าคิดนานนน :-[
ทำให้ค้างเช่นเคย
มาต่อเร็วๆน้า รออ่านอยู่
เป็นกำลังใจจ้า : :L2:
-
'รัก' ตอบไปเลยให้ชัดเจนนน
-
เอ...คำถามชุดนี้ มันคล้ายๆล่อให้ตกหลุมพรางป่ะเนี่ย 555+
น้องจูนตั้งสติดีๆแล้วตอบไปให้ชัดถ้อยชัดคำเลยครับ ไหนๆก้อไหนๆแล้ว เนียนไปซะ :z1:
รอลุ้นตอนหน้าค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ตอบเลย ตอบ รอคำตอบอยู่ ลุ้นๆ
แต่คำถามของโจ๊ก หลอกล่อให้จูน ตอบว่ารัก อ่ะเปล่าเนี่ย
+1 จ้ะ
-
ตอบไปเลยไม่ต้องคิดมาก :impress2:
-
รัก ตอบไปเลย รักมากด้วย รักมากกว่า
-
รักกันซะที
-
ตัดฉับแบบนี้ กะให้ขาดใจกันทุกคนเลยใช่ไหมคะ
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ เขียนดีมากๆน่าติดตามสุดๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ แล้วมาต่ออีกนะ จะรอค่ะ ฮิฮิ
-
:angry2: :angry2: ห้ามรักเด็ดขาดเลยนะ...อารมพาไป เตื่อนตัวเองเอาไว้มากๆนะจูน :m15: อย่างไงมันก็มีอ้อยอยู่แล้วนะ อ้อยไม่ผิด ทำไมต้องทิ้งอ้อยด้วยล่ะ รักกันมานาน ก่อนจะเจอจูนเสียอีก รักต้องห้ามนะ ด่ากลับไปเลย ว่าชาตินี้จูนจะไม่มีวันรัก(แบบแฟน) โจ๊กเด็ดขาด :z13:
-
อ่านทันล๊ะ
มาต่อไวๆน้า
รับรักไปเลย ไม่ต้องคิดมาก ฮี่ๆๆ
-
..โจ๊ก ตกลงแกจรักใคร ผู้หญิงหรือผู้ชาย เอาให้แน่
..ทางโน้นก็ดี ทางนี้ก็รัก หัวแกจะขาดซักวัน
..คำพูด การกระทำแบบนี้เคยพูด เคยทำ กับอ้อยหรือเปล่า
..ถ้าไม่เคยก็ควรจะรู้ตัวแล้วนะว่า..จะทำยังไงกับตัวเอง..เลือกซักทาง หน้า หรือ หลัง หรือ both อิอิ :L2:
-
โอ๊ย จบแบบค้างคาอีกแล้ว
ยังไม่อยากให้รักกันเร็วเลยอะ
อยากเห็นโจ๊กหึงจูนอะ
ต้องมีนะบทนี้อะ ไม่งั้นไม่ยอมจริงๆด้วย
แล้วน้องม.5อะ หายไปไหน ไม่มาหาจูนแล้วหรอ
อย่าเพิ่งท้อใจนะ ชอบเค้าบุกตัดหน้าไอ้โจ๊กไปเลย มัวแต่ซึนอยู่นั้นละ
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
:angry2: :angry2: ห้ามรักเด็ดขาดเลยนะ...อารมพาไป เตื่อนตัวเองเอาไว้มากๆนะจูน :m15: อย่างไงมันก็มีอ้อยอยู่แล้วนะ อ้อยไม่ผิด ทำไมต้องทิ้งอ้อยด้วยล่ะ รักกันมานาน ก่อนจะเจอจูนเสียอีก รักต้องห้ามนะ ด่ากลับไปเลย ว่าชาตินี้จูนจะไม่มีวันรัก(แบบแฟน) โจ๊กเด็ดขาด :z13:
หุหุ บีม เป็นไรหว่า หวงจูนเหรอ
-
โอ๊ย จบแบบค้างคาอีกแล้ว
ยังไม่อยากให้รักกันเร็วเลยอะ
อยากเห็นโจ๊กหึงจูนอะ
ต้องมีนะบทนี้อะ ไม่งั้นไม่ยอมจริงๆด้วย
แล้วน้องม.5อะ หายไปไหน ไม่มาหาจูนแล้วหรอ
อย่าเพิ่งท้อใจนะ ชอบเค้าบุกตัดหน้าไอ้โจ๊กไปเลย มัวแต่ซึนอยู่นั้นละ
มาต่อเร็วๆนะคะ
เห็นด้วยอย่างแรง
-
ไม่ตอบเดี๋ยวเสียบแทนนะเ ออ
-
จูนตอบไปเลยว่า "รัก.............ตายล่ะ" อิอิ
o18
-
"หูแตกรึไง?....ทำไมต้องให้พูดซ้ำด้วย..."
"แล้วมึงจะตะคอกกู...เพื่อ?...."
"แล้วตกลงที่กูถามเมื่อกี้....มึงจะว่าไง?"
"ก็ไม่เห็นต้องทำไง...."
"แล้วคำตอบล่ะ..."
"แค่กูไม่เกลียดมึง....มันก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่เหรอ..."
"ชิส์...กูเกลียดมึง...." นั่นมันคำพูดของกูนะ....
"กูรักมึงตายล่ะ...."
"กูว่ากูกำลังเสียศูนย์ว่ะ..."
"ไปตั้งศูนย์ถ่วงใหม่สิมึง...เผื่อช่วยได้...."
"งั้นมึงไปช่วยกูตั้งหน่อยสิ...."
"นี่มึงจะชวนกูไปค้างบ้านมึงอีกแล้วใช่มั๊ย?..."
"ฉลาดขึ้นเยอะเพื่อนกู..."
"คิดก่อน..."
"นะนะนะนะนะนะนะ....นะคร้าบจูน..."
"กูอยากกลับไปอ่านหนังสือที่บ้านว่ะ..."
"อ่านบ้านกูก็ได้...กูก็สอบเหมือนมึงนั่นแหละ...นะนะนะนะ"
"กูไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน"
"ใช้เสื้อผ้าของกูก็ได้"
"แต่...."
"โทรบอกพ่อหรือแม่มึงซะ" เผด็จการเป็นที่สุด
ผมจัดการโทรรายงานแม่
ท่านก็ไม่ว่าครับ
แค่บอกว่าอย่าหนักนะลูก...จะสอบแล้ว
รักแม่จัง
"งั้นไปบ้านมึงกันเลยดีกว่า....จะได้อ่านหนังสือกันแต่หัวค่ำ..."
"กูว่าไปหาไรทำกินกันดีกว่า....อาหารรอบดึกไง..."
"ก็ดี...ว่าแต่จะไปซื้อไหนล่ะ"
"ใกล้ๆนี่แหละ....ถนน....เป็นไง? ของกินเพียบ"
"ก็ดี....กูไม่อยากนั่งรถไกลๆ.."
"โทรชวนไอ้เสกไอ้ปาล์มด้วยสิ...."
"เอาสิ..." แล้วผมก็จัดการโทรหาเสกก่อนเลย
"มาไม่ได้เหรอ?....เออไม่เป็นไร..บาย"
"ทำไมไอ้เสกมันมาไม่ได้เหรอ
"อืม...มันบอกว่ามันต้องอยู่กับน้อง...พ่อกับแม่มันออกไปงานข้างนอก"
"แล้วไอ้ปาล์มล่ะ"
"เดี๋ยวกูโทรถามก่อน"
"อะไร...มาไม่ได้อีกคนแล้วเหรอ...เออเออ....บาย"
"ไอ้ปาล์มมันก็มาไม่ได้อีกแล้วเหรอ?..."
"อืม...มันบอกว่าพรุ่งนี้มันต้องเตรียมตัวไปหาญาติมันแต่เช้า..."
"งั้นก็เหลือมึงกับกู...เอาไงต่อดี"
"กูยังไงก็ได้"
"งั้นตามแผนเดิมนะ..."
"ตามนั้น"
แล้วผมกับมันก็ไปเดินหล่อกันที่ถนน.......พวกเรามาถึงที่นี่ในเวลาอันรวดเร็ว เพราะ อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนซักเท่าไร
"มึง....ซื้อไปเยอะๆหน่อยสิ...ทำเผื่อพ่อแม่มึงด้วย...." พวกผมกำลังเลื้อกซื้ออาหารทะเลกันอยู่
"มึงกินอะไรไม่ได้บ้าง..." มันถามผม....ผมว่ามันเป็นคนที่สนใจคนรอบข้างเอามากๆ...
"กูกินทุกอย่าง...ยกเว้นของไม่อร่อย.."
"แต่ทำไมไม่ยอมโตว่ะ..."
"มึงอยากตายก่อนวัยอันสมควรใช่มั๊ย?"
"แฮ่ะๆๆๆ...ล้อเล่นนะมึง..."
สรุปพวกผมได้อาหารทะเลมากันเพียบเลยครับ
ถือกันพะรุงพะรัง
"มึงกูอยากกินขนมหวานกับผลไม้นะ"
"เอาสิ...แต่ต้องเดินไปอีกฝั่งนะ..."
"เดินไหวป่ะมึง" ที่ผมต้องถามอย่างนี้เพราะมันถือของซะเต็มมือแล้วครับ สงสารมันเหมือนกัน...ส่วนผมถือน้อยกว่าของมัน
"เดินไปเหอะน่า...." มันดันหลังผมให้ผมเดินนำ
"โจ๊ก..." เสียงใครอ่ะแปดปรอทมาเชียว
"เอ๊ย...เก่ง...พงศ์..."
"เก่งเกิ่งอะไรกันค่ะโจ๊ก.....เกตค่ะเกต...จำหน่อยสิคร่ะ..."
"ส่วนเค้าก็แพมนะ....พูดมาได้ว่าพงศ์....รับไม่ได้ค่ะ....นี่ถ้าไม่หล่อนะ..แพมตบให้แล้วนะ..." จริตจะก้านแต่ละคนเกินกินเลยครับ
"เกตก็เกต...แพมก็แพม...ว่าแต่มาซื้อไรกันเหรอ...แล้วเป็นไงสบายกันดีนะ"
"ก็ดีนะ....แต่เสียดายที่โรงเรียนใหม่นะ...ไม่มีคนน่ารักอย่างโจ๊กเลย"
"ใช่....แล้วนี่เสกเป็นไงบ้าง...แพมล่ะคิดถึ๊งคิดถึง"
"ก็ดี...เดี๋ยวเราบอกมันให้นะว่าแพมคิดถึงมันใจจะขาด"
"แหม...โจ๊กนี่น่ารักเหมือนเดิมเลยนะ..."
"ใครบอกยะนางแพม...โจ๊กของฉันน่ารักขึ้นต่างหาก...ดูสิหล่อไม่เกรงใจคนสวยอย่างฉันเลย" ผมแอบขำกับบทสนทนาของพวกเค้า
****
ขอโทษด้วยจริงๆครับ
ที่มันค้างอย่างนี้
คือต้องรีบออกไปข้างนอก
พรุ่งนี้จะมาต่อให้แบยาวๆเลยครับ
สัญญาๆๆๆๆๆ
-
:interest:
-----
แอร๊ยยยยย สั้นมากมาย
ไม่เป็นไร เอาไว้ตามอ่านต่อวันพรุ่งนี้ก็ได้ค่า :-[
-
s7s7s7 มาขำแปลก ๆ แล้วจากไป
-
เก่ง พงศ์ o18 o18
สรุป แพม กับ เกต นี่ ชายไทยแท้ป่าวหว่า :o8: :o8:
แล้ว คืนนี้ จะเกิดอะไรขึ้นกับจูนหว่า
-
ไปค้างกันสองคน อ๊างงงง
รอพรุ่งนี้ค่า
-
นะนะนะนะนะนะนะนะนะนสัญญาต้องเป็นสัญญา :L1: :L1: :L1: :L1:
-
แล้วจะรออ่านต่อนะครับ
-
เริ่มพัฒนา....
โจ๊กเ็้นคนชัดเจนดีนะ....
เราว่าโจ๊กไม่รู้ตัวหรอกว่าชอบจูนแบบไหน...
แต่ว่า โจ๊กก็ทำตามหัวใจตัวเองคือ อยู่ใกล้คนที่อยากอยู่ ใกล้คนที่อยู่แล้วสบายใจ จนต้องห่างจากอ้อย....
ซึ่ง ณ ตอนนี้คนคนนั้นคือจูน...
ความสัมพันธ์ทั้งคู่ถือว่าพัฒนาไปได้มากทีเดียว...
ถ้าโจ๊กยังคงให้ความสำคัญกับจูน
ยังคงมั่นคงกับความรู้สึกที่มีให้ จูนอย่างนี้เรื่อยๆ
ซักวัน ต้องเป็นมากกว่าเพื่อนกันแน่นอน....
-
^
^
จิ้มพี่ดาวคับ :z13: :z13:
แล้วก็เห็นด้วยเรื่องโจ๊กไม่รู้ใจตัวเองด้วย
แต่เรื่องพัฒนานี่ไม่แน่จัยอ่ะคับ
ผมคิดว่าตอนนี้ทั้งคู่ไม่รู้ว่ารักกันแบบมากกว่าเพื่อน
แล้วคำว่ารักที่โจ๊กพูดออกมาก็ไม่รู้ว่ารักแบบไหน
หมายถึงโจ๊กเองก็ไม่น่าจะรู้เองด้วยซ้ำ
ดังนั้นพอรู้ตัวทั้งคู่แล้ว จะรับตัวเองได้มั้ย อันนี้อีกเรื่องนะ ผมว่า
ส่วนน้องสองคนที่เพิ่งเข้ามามีบทบาทหน่ะ
หวังว่าจะเป็นบทบาทในทางที่ดีนะคับ
-
^
^
^
เห็นด้วยค่ะ ว่าคงยังไม่รู้ใจตัวเองทั้งคู่ พอรู้แล้วจะทำยังไงต่ออีกนี่ก็ปัญหาใหญ่
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ง่า ๆๆ
-
ชอบมากเลยครับ อิอิ :really2:
-
:a5:ไม่ได้เข้าเล้า3วันนี่3ตอนเลยเหรอขยันจัง
รักมั๊ยถามมาได้ :เฮ้อ:
มาต่อเร็วน้า :bye2:
-
รีบมาต่อเด้อ ดิว
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกสุดๆ เขียนดีมากเลยจ๊ะ
ชอบจูนด้วยน่ารักอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้จ๊ะ
-
น่ารักจริงๆเลย โจ๊กกับจูน
โจ๊ก สารภาพไปตรงๆเลยดีไหม ดูท่าจูนจะไม่เข้าใจ หรือต้องอาศัยภาษากาย :impress2:
-
รออ่าน เอาใจช่วยให้มาต่อไวๆๆ :z3:
-
น่ารักทั้งคู่เลย
เอาไปเลยครับ ยกนิ้วให้เลย
o13
-
:angry2: :angry2: ห้ามรักเด็ดขาดเลยนะ...อารมพาไป เตื่อนตัวเองเอาไว้มากๆนะจูน :m15: อย่างไงมันก็มีอ้อยอยู่แล้วนะ อ้อยไม่ผิด ทำไมต้องทิ้งอ้อยด้วยล่ะ รักกันมานาน ก่อนจะเจอจูนเสียอีก รักต้องห้ามนะ ด่ากลับไปเลย ว่าชาตินี้จูนจะไม่มีวันรัก(แบบแฟน) โจ๊กเด็ดขาด :z13:
หุหุ บีม เป็นไรหว่า หวงจูนเหรอ
ไม่ใช่ซะหน่อย แค่ไม่อยากให้จูนเป็นมือที่สามเท่านั้นเอง สงสารอ้อยอ่ะ ของแบบนี้ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอกใช่ไหมล่ะ 5555+ ต้องลองเอง เล่นจริง เจ็บจริง แบบจีจ้า ญาญี นะ อิอิ ไหนๆๆ ใครเคยโดนแย่งของมั่งละ ยกมือด้วยนะครับ อยากเห็นคนโดนแย่งของรักของห่วง อิอิ
-
:angry2: :angry2: ห้ามรักเด็ดขาดเลยนะ...อารมพาไป เตื่อนตัวเองเอาไว้มากๆนะจูน :m15: อย่างไงมันก็มีอ้อยอยู่แล้วนะ อ้อยไม่ผิด ทำไมต้องทิ้งอ้อยด้วยล่ะ รักกันมานาน ก่อนจะเจอจูนเสียอีก รักต้องห้ามนะ ด่ากลับไปเลย ว่าชาตินี้จูนจะไม่มีวันรัก(แบบแฟน) โจ๊กเด็ดขาด :z13:
หุหุ บีม เป็นไรหว่า หวงจูนเหรอ
ไม่ใช่ซะหน่อย แค่ไม่อยากให้จูนเป็นมือที่สามเท่านั้นเอง สงสารอ้อยอ่ะ ของแบบนี้ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอกใช่ไหมล่ะ 5555+ ต้องลองเอง เล่นจริง เจ็บจริง แบบจีจ้า ญาญี นะ อิอิ ไหนๆๆ ใครเคยโดนแย่งของมั่งละ ยกมือด้วยนะครับ อยากเห็นคนโดนแย่งของรักของห่วง อิอิ
หุหุ ในชีวิตจริง มันเป็นแบบนั้นไม่ได้อ่ะดิ ถ้าโจ๊ก ไม่ได้รักอ้อยแล้ว แต่มารักจูนแทน ถ้าจูนก็รักโจ๊ก มันก็เป็นไปได้นะ
แต่ถ้าให้โจ๊กอยู่กับอ้อยไปตลอดชีวิต(ห้ามให้อ้อยเสียใจ) แต่โจ๊กไม่ได้รักอ้อยแล้วล่ะ
-
อิน้องอ้อยนี่ มาทำบีบน้ำตาอะ แล้วไหงมาพาลใส่จูนเดี๋ยวแม่ตบสลบเหมือด
แล้วที่จูนถามว่ารักกูไหม อิน้องจูนก็ช่าง รู้ความรู้สึกตัวเองได้แล้วคะน้องขา
อิเจ๊ลุ้นจนตัวยาวหมดแล้วอะนะ แต่ชอบน้องดิวมาต่อไวๆๆนะ
รักน้องดิวจัง ถึงจะเขียวสั้นๆๆ แต่ขยันอัพ
ขอบคุณคะน้องดิว ของอิเจ๊
-
มารออ่านตอนต่อไปครับ
:call:
-
แผนกำจัดคนนอกสำเร็จแล้ว ทีนี้ก้เหลือเพียงสองคน :-[
-
อ่า รออยู่จ้า ๆ^^
-
ไม่ดีมากๆเลยเนอะ....ที่เป็นคนแบบนี้...คนผิดสัญญา
นิสัยไม่ดี....นิสัยไม่ดี...นิสัยไม่ดี
...
...
...
...
...
...
...
ขอโทษคร้าบบบบบบบบบบบ
.
..
...
....
.....
......
.......
........
.........
..........
...........
งอนได้...
แต่อย่าโกรธ
อย่าเกลียดกันนะครับ
*
*
**
**
*
**
*
*
*
*
*
รักทุกคนนนะ
-
"โจ๊ก...สบายดีมั๊ย?....คิดถึงเกตบ้างมั๊ย?..."
"โจ๊กสบายดี....คิดถึงเกตกับแพมตลอดแหละ....อยากคุยด้วย..."
ผมว่าพวกเค้าคุยกันน่ารักดีนะครับ
เพื่อนสาวสองคนของมันก็น่ารักดีนะครับ ดุสนุกสนาน ไม่แรงจนเกินไป
"โอ๊ะๆๆๆๆ....นั่นใครเหรอโจ๊ก...ข้างๆโจ๊กอ่ะ" เค้าหมายถึงผมครับ
"อ๋อ...ลืมแแนะนำไปเลย...เพื่อนเราเองแหละ...ชื่ออ่อน..."
"ไอ้โจ๊ก!..."
"อ๋อ...ไม่ใช่ๆ...ชื่อจูน...."
" หวัดดี...เราจูน..." ผมแนะนำตัว
"ดีค่ะ....แพมค่ะ"
"เกตค่ะ..."
"ทำไมไม่บอกชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ล่ะ...หึหึหึหึ"
"โจ๊ก...นี่ถ้าไม่หล่อจริงนะ....แพมจับตบล้างน้ำไปแล้วนะค่ะ...." เธอว่างอนๆ
"นางแพม..ลองตบโจ๊กของฉันดูสิ...แม่จะข่วนให้หน้ายับเลย....โจ๊กของฉันใครห้ามแตะยะ..."
"เชอะ...ไม่แตะก็ได้..." ผมกับมันได้แต่หัวเราะอยู่หึหึหึ
"จูนน่ารักจังค่ะ...มีแฟนยังค่ะ....สนใจกันมั๊ยเอ่ย" แพมยังไม่เลิกจ้องผมครับ
"หึหึหึหึ..." ผมพูดไม่ออกได้แต่หัวเราะหึหึหึ...ก็มันน่าขำจริงๆนี่ครับ
" แพม...อ่อนมันรสนิยมดี..."
"คุณโจ๊กค่ะ....ไม่รักไม่ชอบแพมไม่ว่า....แต่อย่ามาทำให้จูนต้องมองถูกเป็นผิดอีกคนซิค่ะ...."
"รสนิยมอย่างโจ๊กรึเปล่าล่ะ?..." ผมสะอึกกับคำพูดของเกตครับ
พวกเราทั้งสี่คนได้แต่มองหน้ากันไปมา จน....
"เกตล้อเล่นนะค่ะ....จูนคงไม่ชินกับการล้อเล่นอย่างพวกเราสินะ....ใช่มั๊ยโจ๊ก..."
"ไม่ใช่ไม่ชินหรอกเกต...แค่เส้นหยักในสมองของมันมีน้อยไปหน่อย..."
"ชิส์...กูเกลียดมึง..."
"เหรอ....อ่อนว่ะ..."
ผมยันไปที่ท้องมันทีหนึ่ง
หมั่นไส้
"โจ๊ก...แล้วสอง..." เกตเหมือนกำลังจะพูดไรซักอย่าง...
"เกต...แพมไปปารืตี้บ้านเรามั๊ยคืนนี้?..."
"ว้า...เสียดายจัง...เกตกับแพมมมีนัดกันแล้ว"
" อืมน่าเสียดายจริงๆด้วย" โจ๊กมันคงรู้สึกอย่างนั้นจริงๆด้วย
"จูน...อย่าคิดมากนะ...พวกเรากับโจ๊กกับเสกสนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมอต้นด้วยกัน เล่นกันอย่างนี้ตลอด...จริงๆๆแล้วก็ไม่มีไรหรอก...แต่ถ้าโจ๊กเล่นด้วยก็ไม่แน่นะ..." ยังไม่วายหยอดมรตอนท้ายครับ
แล้วไอ้โจ๊กมันก็ส่ายหัวพร้อมกับยิ้มอย่าง...อื้อ....
"เลิกเล่นได้แล้วเกต...จูนเค้าคิดไปหไหนถึงไหนแล้วล่ะนั้น....อย่าคิดมากนะค่ะ...ขวัญเอ๊ยขวัญมา...แพมช่วยเรียกขวัญมั๊ยค่ะ..."..เธอเดินเข้ามาจะจับมือผมไปกุม
"ไม่ต้องเลยแพม...เพื่อนเรา...เราปลอบเองได้..." มันกันแพมออกไปเบาๆและดึงผมไปไว้ข้างหลังมัน
"ดูสิเกต...โจ๊กหวงด้วยอ่ะ..." ฮ่าๆๆๆๆจริงๆ
"เราไม่คิดมากหรอก...เราเข้าใจ..." ผมพูดอย่างที่ผมคิดและรู้สึก...เพราะโดยปกติผมก็ไม่ได้อคติกับเพศนี้
"อุ๊ย!...รูปก็งาม นามก็เพราะ...เสียงก็เสนาะ...แถมจิตใจดีอีกต่างหาก...." ผมมขำจนน้ำตาแทบไหลกับคำพูดและอาการเวอรืของแพม
"พอเลยนางแพมแก...เดี๋ยวแกก็ได้ร้องลิเกป้อจูนเค้าอีกนาน...เดี๋ยวก็สายกันพอดี...โจ๊กบอกเสกด้วยนะว่าพวกเราคิดถึง...ว่างๆไว้นัดเจอกันบ้างนะ..."
"เกตยังน่ารักเหมือนเดิมนะ..."
"แต่ก็ไม่เห็นโจ๊กเคยรักเกตเลยนะ...."
"ใครบอกล่ะ...โจ๊กรักเกตกับแพมมาตลอดนะ...ไม่รู้ตัวกันล่ะสิ..."
"จ้า...กะล่อนเรื่อยเชียวนะ....จูนฝากดูแลเพื่อนเราด้วยนะ...เพื่อนเราคนนี้เรารักมากนะ..." ฝากทำไม โตอย่างกะควาย..ดูแลตัวเองสิ...
"ได้...จะเลี้ยงด้วยลำแข้งเลยละ..." มันหันมาค้อนผม น่ารักตายละมึง...น่ารักนิดหนึ่งก็ได้อ่ะ
"จูนค่ะ...ถ้าเราเป็นเนื้อคู่กันจริงๆ...เราคงจะได้เจอกันอีกนะค่ะ..แพมจะภาวนาให้เรารักกันเร็วนะค่ะ.."
"นางแพม!" แล้วเกตเธอก็กระชากลากถูแพมออกไปเลยครับ
"หึหึหึหึ..." เหมือนคนโรคจิตเลยครับผม เดินไปหัวเราะไป
"หัวเราะไรอ่อน?"
"ขำสองคนนั้น...น่ารักดีว่ะ ตลกดีด้วย.."
"เก่งกับพงศ์..เอ๊ยไม่ใช่สิต้องเกตกับแพม...เค้าสองคนเป็นเพื่อนที่ดีมาก น่ารักมากๆ....เราสนิทกันมากตอนอยู่มอต้น...เห้นพูดกันอย่างนี้...แต่จริงใจโคตรๆ...ไม่เหมือนใครบางคน ฆ่ากันด้วยรอยยิ้ม..." ดูมันจริงจังขึ้นมาโดยปัจจุบันทันด่วน
"มึง....ไปซื้อผมไม้กับหนมหวานกัน"
"เอาสิ..." ผมกับมันเดินฝ่าคนที่แออัดระดับหนึ่งกันไป
มันก็ดีครับ
ช่วยกันผมตลอด ถึงแม้มันจะถือขงซะเต็มมือ...แล้วกูจะเกลียดมึงลงได้ไงห๊า
"โจ๊ก..."
"โจ๊ก..."
"โจ๊ก..."
"โจ๊ก..."
ผมหันไปมองมันอีกที อ้ว โน่นยังอยู่ตรงโน้นอยู่เลย
ปล่อยให้กูพูดคนเดียวอยู่ได้
ผมเดินย้อนกลับไปหามัน
"ทำไมไม่เดินต่อ...."
"......"
"เป็นไรมึง...ทำไมไม่เดินต่อ...."
"......." มันเงียบครับ แต่ตามันกำลังจ้องไรซักอย่างอยู่
"มองไรว่ะ" ผมมองตามสายตาของมัน....จนเห็น...
ภาพที่ผมเห็น...ผมยังอึ้งปนช็อค..แล้วมันล่ะจะรู้สึกยังไง
ผมหันไปมองหน้ามัน...
หน้าของมันเฉยมาก...แต่ภายใต้หน้าที่เรียบเฉย ...ผมเห็นสายตาของมันกำลังเจ็บปวด...กำลังเศร้า
แต่มันเลือกที่จะเงียบและเดินเลี่ยงออกมา
"โจ๊ก...มึง..."
"มึงอยากกินผลไม้กับหนมหวานไม่ใช่เหรอ...รีบไปซื้อกันดีกว่า...จะได้รีบกลับกัน..เดี๋ยวต้องอ่านหนังสือกันอีก..."
"อืม...."
นั่นคือบทสนทนาสุดท้ายของผมกับมันในระหว่างนั้น...
จนกระทั่งมาถึงบ้านมันนั่นแหละ...ผมกลัวมันช้ำในตาย...เลยถามออกไป
"โจ๊ก...มึงไม่เป้นไรแน่นะ..." โอเค..ผมห่วงมัน
"แล้วมึงคิดว่ากูจะเป้นไรล่ะ..."
"ยังจะมีอารมณ์มาเล่นลิ้นอีกนะมึง..."
"ดีจังว่ะ...ที่ตอนนี้กูยังมีมึง....ถ้ากูไม่มีมึง กูจะเป็นยังไงน้า..."
"มึงกำลังเจ็บใช่มั๊ย...."
"มันก้สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ...ก็กูดูแลเค้าไม่ดีเอง...เค้าก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกสิ่งที่ดีกว่าอยู่แล้ว เป็นธรรมดาของคนทุกคนที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง..."
"อย่าเพิ่งคิดมากไปเลยมึง....มันคงไม่มีไรหรอก...คงเป้นเพื่อนกัน.."
"ถ้าจะมีมันก้ต้องมี...กูพร้อมที่จะรับอยู่แล้ว..."
"มึงก็พูดซะน่ากลัวเลย..."
"กูไม่ใช่พระเอกหรอก...กูแค่คิดในสิ่งที่คนอื่นเค้าคิดกัน...กูรู้ว่ากูดูแลเค้าได้ไม่ดี...ถ้าเค้าคิดว่ามีใครที่จะดูแลเค้าได้ดีกว่ากู...กุก็จะยินดีกับเค้าด้วย..."
"แต่คนที่เสียใจ...ในที่สุดแล้วมันก็คือมึงเองนะ.."
"กลัวไรกับเสียใจ....เดี๋ยวก็หาย...ประสบการณ์ไง....กูมีมึง มีไอ้เสก มีไอ้ปาลืม...อ้อมีกี้ด้วย...." กูจะดีใจดีมั๊ย
"เรืองมันไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอกมึง..." ผมกับมันนั่งคุยกันหน้าทีวี มีกี้นอนเฝ้าอยู่เงียบๆ
" อ่อน เข้าครัวกันเหอะ...อีกเดี๋ยวพ่อกับแม่ก็คงจะมาแล้ว"
"เอาสิ...พวกท่านมาถึง จะได้กินกันเลย..."
'พ่อกับแม่ไปราชการต่างจังหวัด...อีกสองวันกลับจ๊ะ...เงินแม่วางไว้ในโต๊ะในห้องของลูกนะ.....ดูแลตัวเองดีดีนะจ๊ะคนดีของแม่....พ่อกับแม่รักลูกมากนะ.....'
มันอ่านโน๊ตที่แปะไว้ที่ตู้เย็นเสียงดัง...
"สรุปก็เหลือมึงกับกู....อ้อ...กี้ด้วย..." กี้มันวิ่งหางดุ๊กดิ๊ก...มาหาเจ้านายมันเลยครับ
ดูท่าทางหนึ่งตัวกับหนึ่งคนนี้จะรักกันมากๆเลย
"ไม่เอา....ฮ่าๆๆๆๆ...อย่าเลียสิ....เดี๋ยวหน้าพ่อเป้นสิว...หมดหล่อกันพอดี...เดี๋ยวก้หาแม่ให้แกไม่ได้หรอก..."
"โหมึง....กับหมายังหลงตัวเองไม่เลิกอีกนะ" เกินเยีวยาจริงๆ
"แหงสิ....คนมันหล่อได้ทุกที่ ทุกสถานการณ์..."
""เออ...ไอ้หล่อเอ๊ย...
"ของมันแน่อยู่แล้ว....ตามนั้นเลยเพื่อน..."
"ว่าแต่พ่อกับแม่มึงไปต่างจังหวัดบ่อยเหรอ...กูมาทีไรไม่เคยเจอพวกท่านซักกะที..." พวกผมนั่งกันบนเคาน์เตอร์...ส่วนกี้ออกไปข้างนอกแล้ว
"อืม..."
"แล้วมึงไม่เหงาเหรอ..."
"ก็ไม่นี่...กูไม่ได้เป้นเด็กมีปัญหาที่ขาดความอบอุ่น...ไม่ได้พยายามสร้างปัญหาให้ตัวเองโดยอ้างว่าพ่อแม่ไม่มีเวลาให้...กูรู้ว่าพวกท่านทำทุกอย่างก็เพื่กู เพื่อครอบครัวของเรา...รักกันไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลานิ...แค่เวลามีสุขได้แบ่งปัน เวลามีทุกข์ไเ้บอกเล่า...มันก็พอแล้ว....แต่นั่นสำหรับกูนะ..กุไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไง...เพราะทุกคนมักจะมีเหตุผลของตัวเองเสมอ..." เวลามันพูดถึงพ่อแม่ หน้ามันมีความสุขมากจริงๆครับ
"กูเลยยังไม่ได้เจอพ่อแม่มึงเลย..."
"วันหลังก็ได้นิมึง....ยังไงมึงก็มาบ้านกูบ่อยอยู่แล้วนี่..."
"ใครบอกมึง?"
"ก็กูบอกอยู่นี่ไง...." มันตบหัวป๊าบเข้าให้...กระโดดลงจากเคาน์เตอร์...แล้วลงมือทำอาหาร....ไรของมันนว่ะ
เราช่วยกันทำอาหาร
แต่จริงๆแล้วก็มันคนเดียวนั่นแหละครับที่ทำ
ส่วนผมก้ได้แต่หยิบโน่นส่งนี่ให้มัน...สงสัยว่ะ
"มึง?"
"ไร?"
"เกตจะพูดไรเกี่ยวกับสองเหรอ?..." ดุมันอึ้งไปนิดหนึ่ง
"อย่าไปใส่ใจเลย....เกตก็พูดไปเรื่อยเปื่อยตามประสาของเค้าแหละ...ว่าแต่มึงเหอะสนใจแพมบ้างรึเปล่า...เห็นแพมส่งวิ้งๆให้มึงตลอดเลยนี่..." มันหันมาทำตากรุ้มกริ่มใส่ผม
"ก็น่าสนนะ....น่ารักดีออก....แถมนิสัยก็ดี...ไม่ปากร้ายเหมือนใครแถวนี้..."
"ชิส์...."
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" ผมหัวเราะเต็มเสียงเลยครับ
คิดถึงสองคนนั้นแล้วอดอมยิ้มไม่ได้
อยากมีเพื่อนน่ารักๆอย่างนี่มานานแล้ว
ดูมันไม่คิดมากกับภาพที่เห้นเมือตอนหัวค่ำเท่าไรเลย...หรือมันเสแสร้ง....ถ้าอย่างนั้น..ตอนนี้มมันคงน้ำตาท่วมปอดไปแล้ว
"โจ๊ก....มึงไม่เป้นไรจริงๆนะ.."
"ทำไม? ห่วงกูเหรอ..."
"ไม่มั้ง...."
"ไม่เป้นไรหรอก.....แต่ถ้ากูจะเป็นก็เพราะมึงนี่แหละ...ย้ำอยู่ได้" อ้าว เวร...คนเค้าเป้นห่วง
"มึงไม่เป้นไรก็ดีแล้ว...."..แต่กูเห็นนะว่าตามึงมันกำลังเศร้า....ตามึงมันไม่สวยเหมือนทุกวัน...ที่กูเคยมอง
"โอ๊ย!...."
"เป็นไรโจ๊ก..." ผมรีบไปดูมัน
"มีดบาด"
"ทำไมไม่ระวัง...เห็นมั๊ย...เลยต้องเจ็บแบบนี้...อีกอย่างกุไม่ยากกินลาบเลือด....โดยเฉพาะเลือดของมึง..." แผลของมันลึกใช้ไ้ด้อยู่....ผมเอามือมันมามองใกล้...แล้วก็...
"เอ๊ย!...มึงทำไรอ่ะ...." มันน่าตกใจตรงไหน...ผใก้แค่ดูดเลือดจากนิ้วมือของมันก็เท่านั้นเอง
"อู่อิ้งๆ (อยู่นิ่งๆ)" ก็มันจะดึงมืออก
"ปล่อยกูนะ..."
"อูออกฮ้าอู่อิ้งๆ (กูบอกว่าอยู่นิ่งๆ...)" แล้วมันก็ยืนเฉยไปเลยจนเสร็จ
"เอ้า..เสร็จแล้ว....เลือดมึงหวานใช้ได้เลยนะ..."
"ไ้อ้บ้า..."
"ล้างแผลเองนะ...เดี๋ยวกูไปเอาพลาสเตอร์ให้...อยู่ไหนล่ะ..."
"อยู่ในตู้ยา...วางอยู่ข้างทวีนั่นแหละ...."
"อืม..รีบล้างแผลนะ...เดี๋ยวกูกลับมามึงต้องล้างแผลเสร็จแล้วนะ..."
" อ่อน"
"ไร" หันหลังมาตอบมัน...
"เมื่อกี้กูใจสั่นว่ะ...ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่ะ..."
"เหรอ..."
"มึงเป็นเหมือนกูมั๊ย?..." อืม
"ป่าวนิ....สงสัยมึงเจ็บแผลมั้ง...ใจมันเลยเต้นแรง....งั้นกูไปหยิบพลาสเตอร์ก่อนนะ..."
"อืม..."
แล้วผมก็กลับมาพร้อมพลาสเตอร์และเบตาดีน
"มึงเบาๆนะ...กูเจ็บ...."
"กูไม่ฆ่ามึงหรอก....เก็บไว้ให้คนอื่ฆ่าดีกว่า..."
"ชิส์....ปากร้ายขึ้นทุกวันแล้วนะมึง...."
"แล้วเพราะใครล่ะ...."
"กูทำอาหารให้มึงกินทีไร....เป็นอันต้องเจ็บตัวทุกที...."
"ไม่เป็นไรกูทนได้...มึงทำให้กูกินต่อไปเหอะ..."
"เหรอ...?" มันมองผมแปลกและ....
"เออ...กูรักมึงนะเนี่ยะ...ถึงยอมให้มึงทำให้กิน...ถ้าไม่รัก...กูไม่ยอมนะ..."
"อ๋อ...งั้นมึงคงรักกูมากสินะ..." แล้วมันก็ไล่เตะผมจ้าละหวั่นทั้งครัวเลย...ว่ามั๊ยล่ะว่าทำไมมันมองผมแปลกๆ
"โจ๊ก...แฮกๆๆๆ...กูยอมแล้ว..."
"งั้นก้ยอมให้กูเตะดีดีสิ..."
"ยอมให้โง่สิ..." มันไล่เตะผมจนมาถึงห้องนั่งเล่น
"กูจับได้มึงตาย....ย้าก..."
วิ่งๆๆ
หนีๆๆๆ
วิ่งๆๆๆ
หนีๆๆ
เหนื่อยว่ะ
"โอเคๆ...กูยอมแล้ว...เตะกูเบาๆนะ..มึง"
"โอเค...ตามนั้น..." มันเดินเข้ามาหาผมช้า
ผมยืนหันหลังให้มัน
รอให้มันเตะ
เงียบ
เงียบ
ผมหันไปมองมัน
"ทำไมไม่เตะซักที....กูเกร็งจนเหนื่อยแล้วนะ"
"ถ้าเป้นมึง....มึงจะทำให้คนที่มึง......รัก...เจ็บได้เหรอ.."
"หืม?"
"ไม่เตะ...แต่ขอเป้นอย่างอื่นนะ..."
"อะไร...."
"กูขอกอดมึงได้มั๊ย?...." งงครับ
แต่ในระหว่างที่ผมงงงอยู่นั้น...มันก็พรวดพราดเข้ามาสวมกอดผมทันที
"เอ๊ย!....ไอ้โจ๊ก....!"
-
:interest:
=========
อ่า :serius2: ส้านนนนนนนนนนนนนนนนน
ปล. โอ๋ๆ โอ๋กานน๊า :กอด1: ไม่โกรธกานน๊า รักกานน๊า :จุ๊บๆ:
========
แอบมาอิทตอนไหนหว่า ไม่มีบอกกันเลย...เกือบไม่ได้อ่านฉากหวีดหวานแล้วไหมล่ะ :impress2:
-
หนมหวานให้โจ้กทำให้กินกันเองสองคนสิ :-[
-
ตะหงิดๆ ว่าสองกับโจ๊ก เคยเป็นแฟนกันมาก่อน ???? :m29:
-
อ๊ากกกกกก
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ
-
"อุ๊ย!...รูปก็งาม นามก็เพราะ...เสียงก็เสนาะ...แถมจิตใจดีอีกต่างหาก...."
หุหุ คิดได้ไงหว่า ขอซื้อลิขสิทธิ์ ไปใช้หน่อย หุหุ
------
แล้ว......... แล้วไรหว่า โจ๊ก จะทำอะไรจูนหว่า
ตกลงว่าตอนนี้โจ๊กรู้ตัวหรือยังว่าชอบจูน
-
โอ้ย....หลงโจ๊ก
รักจูน....และ
ชื่นชม คนแต่ง
:impress3:
-
ค้างสุดๆ
อ้าก ก กกกก! !!!!! !!!
-
โอ้ย......ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ๊ากกก มากกว่ากอดได้มั้ย ><
จะเคลียร์เรื่องอ้อยได้แล้วสินะเย้เย้
ตอนนี้ยาว แต่ก็อยากอ่านอีกอีก แฮะๆ
-
นี่เป็นแผนของโจ๊กรึป่าวหว่า ที่จะให้จูนไปค้างด้วย 2ต่อ2 ฮ๋าๆๆ
แอบสงสัยนิดนึง แพมนี่กิ๊กเก่า เสกรึป่าว กร๊ากกกกกกก
-
โจ้กกำลังเสียใจรึปล่าว
:o12: :o12:
-
เก่งกับพงศ์ เอ้ยเกดกับแพม
มากระตุ้นต่อมอยากรู้เรื่องสองอีกแล้วดิ
อยากรู้ว่าคนแต่งจะเก็บไปอีกนานแค่ไหน
ถึงจะบอกพวกเราเรื่องโจ๊กกะสองเนี่ย??
แต่คิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนกันเฉยๆ นะ
ไม่อย่างงั้น
เกดกับแพมน่าจะมีหลุดอะไรออกมามากกว่านั้นแน่ๆ
อยากรู้เรื่องมากกว่านี้อ่ะ
ปอลอ สังเกตอีกอย่าง
ทำไมโจ๊กทำกับข้าวแล้วมีดบาดทุกทีเลย
ทั้งๆ ที่ก็เชี่ยวชาญ
คิดว่าอยากลองใจจูนรึป่าววะ??
-
มีคำแนะนำอย่างนึง กดเลยๆ :-[
-
ยังไงต่อละเนี่ย มาต่อให้ด้วยนะแบบว่า ค้างคาใจมั่ก ๆ
-
เป็นอะไรที่ค้างที่สุดเลย
แต่ยังไงเรื่องสองก็ไม่เคลียร์อยู่ดี เฮ่อ
-
ขอบคุณที่มาต่อให้ครับ
แต่อยากอ่านอีกอ่ะ
โจ๊กก็บอกรักจูนตั้งหลายรอบแล้ว จูนยัีงไม่รู้อีกเหรอ
-
รักกันๆๆๆ :กอด1:
p.s แค่กอดเองหรอ ชิชิ
-
อ๊ากส์ กอดกันแล้ว
ต่ออีกเร็วๆน้าาาาา(ป่าวเร่งน้า555)แค่แสดงให้รู้ว่ามีคนรอติดตามอยู่นะจ๊ะ555
-
รักกันได้แล้ว
:o12: :o12:
-
โจ๊กตลกดี โดนจูนห้ามเลือดที่นิ้ว..ใจเต้นก้อยังอุตส่าห์จะบอกอีกนะ 55+
ตรงไปตรงมาดี ชอบๆๆ
ว่าแต่กับสองนี่ยังไง ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ ไรท์เตอร์ก้อใจร้ายมากชอบมากระตุ้นให้อยากแล้วจากไป :o12:
รอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เรื่องสองเฉลยทีเถอะ 555
-
เรื่องของสองมันคาใจ
มะไหร่จะเฉลย แงงงง
-
เอาอีกเเล้ววว ค้างอีกเเล้วววว
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ภาพที่เหน คงเปน ภาพยัยเเฟนไปกับคนอื่นเเน่เลย
-
บอกเลยตอนนี้น่ารักมาก รักที่น่่่าอิจฉาแต่ไม่กล้าเปิดใจ
-
โจ๊กอยากเล่าครับ
ผมกอดมัน...แต่ทำไมถึงกอด...อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน....แค่กอดแล้วรู้สึกดีครับ
มันก็ดิ้นไปตามประสาของมัน
เป็นผม..จู่ๆมีผู้ชายมากอด ถึงจะหล่อก็เหอะ....ผมซัดหงายหลังตีลังกาล้มกลิ้งลงไปแล้ว...ไม่ใช่แค่ดิ้นอย่างมันหรอก
แต่อย่าคิดว่าผมเที่ยวไปกอดใครต่อใครสุ่มห้าสุ่มสิบนะครับ
มันนี่แหละที่...เป็นผู้ชายคนแรก...เอ๊ย...ไม่ใช่สิ...คนที่สองต่างหาก ....เพราะคนแรก...คือคนๆนั้น...ที่ผมไม่อยากเอ่ยถึง...
ไอ้บ้านี่ก็ดิ้นอยู่ได้....อยู่นิ่งๆได้มั๊ย
"เอ๊ย!...จะมากอดกูทำเหวไร?...ปล่อยเลยมึง..."
"ไหนมึงเคยบอกว่าถ้ากูเสียใจมึงจะปลอบกูไง...."
"แต่นี่มัน......."
"ขออยู่อย่างนี้สักครู่ได้มั๊ย......กูขอร้อง...."
"เอ้อ...ช่วงนี้กูรู้สึกว่ามึงจะขอร้องกูบ่อยเกินไปป่าวว่ะ..." แต่มันก็ยอมอยู่นิ่งๆครับ....อ่อนมึงรู้มั๊ยว่าตัวมึงหอมว่ะ
"ปล่อยได้ยัง..."
"ทำไม...รังเกียจเหรอ..."
"กูคงรังเกียจมึงมากเลยนะ...ยืนยอมนิ่งๆเป็นไม้ท่อนให้มึงเกาะอยู่นี่..." มันประชดผมครับ
"อีกนิดนะ...." ผมกอดมันเหมือนเดิม ไม่แน่น ไม่หลวม แต่รู้สึกดี....
"นี่มันเกือบสิบนาทีแล้วนะ...กูเมื่อยโจ๊ก....ปล่อยนะ...." ปากมันพูดว่าเมื่อย...แต่ตัวมันยังยืนนิ่งเลยครับ ....มันไม่ได้กอดผมตอบหรอก...มือมันเองปล่อยไว้ข้างลำตัวมัน....แต่ทำไมรู้สึกอุ่นจัง
"อีกนิดจริงๆนะ..."
"ก็ได้....."
"มึงรู้มั๊ย....."
"ไม่รู้...." มันตอบเสียงงอนๆ...ผมหลุดขำเลยครับ....ไอ้น่ารักเอ๊ย
"ก็นี่กำลังจะบอกให้รู้อยู่นี่ไง...อย่าขัดสิ..." ผมพูดกลั้วหัวเราะ...
"ก็อยากถามเองว่ารู้มั๊ย...ก็คนมันไม่รู้จริงๆอ่ะ...เมื่อยจริงโว้ย..." แน่ะ...ยังไม่วายบ่นอีก...คนที่เมื่อยน่าจะเป้นกูนะ...ที่ก้มลงมากอดมึงไว้นะ...แต่กูยอม
"ตัวมึงหอมนะ....ใช้สบู่ไรอ่ะ..."
"ไอ้เหว...มึงแอบหอมตัวกูเหรอ..." มันดิ้นนิดหน่อย....ผมจึงยอมปล่อยมัน
"ไม่ได้แอบ....มันเข้าจมูกกูเอง...แต่หอมจริงๆนะ..."
"ไร้สาระ....กูหิวแล้ว...."
"เดี๋ยว..." ผมดึงไหล่ามันไว้...
"ไรอีก...."
"ไม่รู้เหมือนกัน...กูแค่อยากอยู่กับมึงนิ่งๆ...อย่างนี้ซักพัก..."
"ประสาทแล้วมึงอ่ะ...ท่าจะเป็นเอาหนัก..." ปากมันว่าอย่างนั้น...แต่มันก็ยอมลงนั่งข้างๆผม
จริงๆนะครับ...แค่ผมได้อยู่ใกล้ๆมัน โดยที่ไม่จำเป็นต้องพูดไร...ผมก็ยิ้มได้แล้ว
หน้าตาของมันที่กำลังงอน...มันทำให้ผมหลุดหัวเราะได้
เวลาที่มันโมโห..ก็อยากแกล้งนัก...
กับอ้อยผมก็รู้สึกดีมากๆเวลาที่ได้อยู่ใกล้...แต่ผมรู้สึกว่าต้องดูแลเค้า...ต้องทำให้เค้าชื่นชมในตัวเรา...ในสายตาเค้าต้องมีเราคนเดียว....
แต่สำหรับมัน...แค่ได้อยู่ใกล้....ผมก็สดชื่น...ไม่ต้องเอาเหตุผลห่าเหวไรมากดดันตัวเอง..ว่าต้องทำอย่างนั้น...อย่างนี้...เพื่อให้มันมองผม...
มันเป้นมัน...ผมเป้นผม....แค่นี้เราก็ยิ้ม หัวเราะ กันได้แล้ว
นี่ละมั้ง....มิตรภาพ...ของคำว่าเพื่อน....
"จะพูดไรก็พูดซิ....เงียบอยู่ได้...วังเวง..."
"ก็บอกอยู่ไง..ว่าอยากอยู่นิ่งๆ เฉยๆ....โง่อีกแล้ววนะมึงเนี่ยะ"
"รมณ์ไหนของมึงเนี่ยะ....หิวหิ๊วหิว..."
"อ่อน...มึงว่าแปลกมั๊ย....ที่จู่ๆคนที่เกลียดกัน...อย่างมึงและกู...จะมาผูกพันธ์กันได้"
"ไม่รู้สิ...แต่กูไม่เคยเกลียดมึงนะ...กูแค่หมั่นไส้..."
"แต่กูเคยเกลียดมึงว่ะ..."
"ชิส์...งั้นกูก็เกลียดมึงเหมือนกัน...ไม่ใช่แค่เคย...ตอนนี้ก็ยังเกลียดอยู่...ชิส์"
"จูน..." ผมยอมเรียกชื่อมัน....ผมจะเรียกชื่อมันก็เฉพาะตอนที่จะให้มันสนใจผมเท่านั้น...
"หืม?" ดูมันเองก็แปลกใจเหมือนกันที่ผมเรียกชื่อมัน
"อย่าไปทำหน้าแบบนี้...ปากแบบนี้...สายตาแบบบนี้...กับใครที่ไหน..." ผมบ้าไปรึเปล่า...ทำไมผมถึงมองว่ามัน.....น่ารัก..น่ากอดได้ขนาดนี้...บ้าไปแล้วกู...ยอมรับว่าผมห่วงมัน...ก็คิดดูสิครับขนาดผมเป้นผู้ชายยังอดคิดไม่ได้เลยว่ามันน่ารักขนาดนี้...แล้วผู้ชายคนอื่น....ผู้หญิงอีกล่ะ...แล้วไหนจะที่ไม่ใช่ผู้ชายอีกล่ะ....ก็เลยต้องเตือนกันหน่อย
"ทำไม...กูก็เป็นของกูอย่างนี้..." ยังลอยหน้าลอยตาได้อีก...มันน่านักนะ....
"ที่พูดเพราะหวังดี..."
"ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง....กินข้าวได้ยัง...หิว.."
"ไปสิ...." ผมตอบเสร็จมันเดินลิ่วๆไปเลยครับ คงหิวจริงๆ
แต่ถึงยังไง...กูก็ดูแลมึงได้นะ....หนูอ่อน...
-
ง่า :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
น่ารักดี หุหุ
ก็ดีที่ได้รู้ความรู้สึกของโจ๊กด้วย(ไปเปิดกระทู้ไม่เล่าตั้งแต่เริ่มเลยโจ๊ก)
แต่ ต้อนรับโจ๊กคราบ :กอด1:
-
"อย่าไปทำหน้าแบบนี้...ปากแบบนี้...สายตาแบบ บนี้...กับใครที่ไหน..." :-[
ยินดีต้อนรับงับ งิงิ :mc4:
-
กร๊ากกกกกกกกก โจ๊กหวงจูน กิ้วๆ
อยากให้โจ๊กมาเล่นแบบนี้บ่อยๆจังครับ เอิ้กส์ๆ
-
มาเม้นให้ครับ
อ่อนหัวอ่อนจิง
-
writer ขยันน่าร๊ากกกกที่ซู๊ด!!!!! :กอด1:
"รสนิยมอย่างโจ๊กรึเปล่าล่ะ?..." ผมสะอึกกับคำพูดของเกตครับ
หมายความว่าไงเนี่ย.... คึคึ
หึหึ......
โจ๊กไม่รู้จริงๆ เหรอว่าทำไมอยากอยู่ใกล้ จูน อยากกอด อยากหอม หวง และ อยากปกป้อง ขนาดนั้น.... o18
เอาเป็นว่ารู้ตัวเร็วๆ แล้ว เคลียร์ตัวเองซะนะนายโจ๊ก... o13
-
ไร้คำบรรยาย :กอด1:
มาต่ออีกเร็วๆน๊า :impress2:
-
:angry2: จะจบจากน้องอ้อยแล้ว แต่เรื่องของนายสองอ่ะ ยังคาราคาซังอยู่นะ กดดันมากมาย ทำไมต้องมีลับลมคมในกันด้วยนิ ขอคำอธิบายด่วนๆๆ คนอ่านเก็บกดมากมายแล้วนะเนี้ย แล้วขอเตือนน้องจูนสุดที่เลิฟๆๆ :impress2: ว่าอย่าไปรับรักคนอย่างนายโจ๊กเด็ดขาด ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมีความหลังที่มัวๆแบบแถวราชประสงค์เนี้ย 555+ อย่างไงก็รีบๆมาต่อนะครับผม :bye2: :bye2:
-
:o8:
-
รักดิวที่ซู้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จริงๆ จากที่อ่านเรื่องแล้วคิดว่า
ยังพอมีเวลาให้โจ๊กคิดนะ
คิดยังไม่ได้มีเรื่องอะไรที่ต้องมาบังคับให้โจ๊กต้องเลือกว่า
จะเอายังไงกับจูน
จะแค่เพื่อนหรือว่าจะเป็นมากกว่านั้น
แต่ก็ยังดี ที่ทั้งสองคนดูยังไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่า
อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขกนทั้งคู่
แต่จะเข้ามหาลัยแล้วนะ รีบๆ หน่อยก็ดีนายโจ๊ก
แล้วเรื่องอ้อยก็ไปเคลียร์กับเค้าซะ จะเอายังไงหน่ะ
ปอลอ ขอแก้คำผิดได้มั้ยอ่ะครับ
เห็นแล้วหงุดหงิดครับ 5555
ผูกพัน ครับ ไม่ใช่ผูกพันธ์
ตัวที่มี ธ์ คือคำว่า สัมพันธ์ นะครับ
สะกดไม่เหมือนกัน สองตัวนี้
-
นี่ไรเตอร์เจ้าคะ ทำเอาเพลงพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยเจ้าคะ
พอเจอประโยคเด็ดไป อย่าไปทำหน้าแบบนี้...ปากแบบนี้...สายตาแบบ บนี้...กับใครที่ไหน
กรี๊ดดดแทบบ้านแตก อึ้งแทนจูนไปเลย จูนก็คงรู้สึกกับคำพูดนั้นของโจ๊กเหมือนกันละ
โจ๊ก ยอมรับใจตัวเองให้เร็วๆนะ ก่อนที่จะสายเกินไป ถึงจูนจะออกซื่อไม่รู้ไรเลยก็เถอะ
แต่นายควรเป็นคนบอกเองนะ
ปล.ฝากถึงไรเตอร์ เค้าคิดถึงน้องม.5คนนั้นจะแย่อยู่แล้วเอาออกมาใช้งานได้แล้วนะ อย่าดองน้องเค้าไว้
ส่วนเรื่องสอง น่าจะแน่นอนแล้วว่าคนเป็นแฟนกับโจ๊กมาก่อนแน่ๆเลยแต่ยังไม่ต้องเปิดเผยมากนะ เอามาทีละนิดเป็นกระสัยพอ อิอิ
:-[ :-[
-
โจ๊กน่ารัก แต่จะน่ารักมากกว่านี้ ถ้าทำไรให้เคลียร์
แน่นอนว่า ถ้าจีบจริง ได้เป็นแฟนจริงกับจูนนะ
-
อยู่อย่างนี้ถึงจะบอกว่ามีความสุขดี
แต่วันนึงก็อาจจะอึดอัดกับความไม่ชัดเจนนะ
โจ๊กรีบเคลียร์ตัวเองแล้วมาจีบจูนเลยดีกว่าถ้าหวงขนาดนี้
-
หวานปนน่ารักทั้งคู่เลย สารภาพรักไม่ออกมัวเขินหรือไม่แน่ใจว่ามันคือความรัก
-
:m31:เรื่องสองอะมันยังงันกันแน่บอกมาน้า บอกมา :m16:
o13ดจ๊กแกรีบ(บอก)รักจูนซะไม่งั้นโดน...ตัดหน้าไม่รู้ด้วยนะ :laugh:
-
ทำไมน่ารักได้มากมายขนาดนี้
อ่านไปยิ้มไป หัวใจพองโต ขึ้นเรื่อยๆ
รู้สึกดีมากๆครับ :man1:
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว ยิ่งตอนนี้เจ๊ว่าน้องโจ๊กคงเริ่มมีด้านบวกในเรื่องน้องจูนแล้ว
แต่ต่างตรงที่ยังไม่รู้ว่าคำและความรู้สึกนั้น มันคืออะไรต่างหากละ เพราะเพียงคิดว่านั่น คือ สัมพันธ์แบบเพื่อนที่ถูกสร้างมาแต่ต้น
น้องจูนก็เช่นกัน รีบรู้ใจตัวเองได้แล้ว ว่าอารมณ์ตอนนี้ของนายสองคนก้าวไปเกินคำว่าเพื่อนแล้ว
ขอเป็นตอนหน้าไรเตอร์ช่วยวกเรื่องให้สองคนนี้รู้ใจตัวเองได้แล้วนะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
โจ๊กแอบหวานอ่ะ หวานไม่รู้ตัว55
-
มองน้องจูนผ่านมุมมองของโจ๊ก ยิ่งรู้สึกว่าน้องจูนน่ารักมากๆๆ
ความสัมพันธ์น่ารักๆที่ไม่ต้องคิดอะไรเยอะนี่ก้อ..ให้ความรู้สึกดีๆไปอีกแบบนะ
แต่..ไม่ได้กอดจูนเป็น(ชาย)คนแรก แล้วจะบอกว่าสองเป็นคนแรกงั้นซิ เหอๆ
(เริ่มเดาไปเรื่อยเปื่อย 555+)
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
น่ารักอะ
:man1: :man1:
-
โจ๊กเขียนได้น่ารักมากกกก
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
ตามมาอ่านหลายวันแล้ว แต่ยังไม่ทันซักที แหะแหะ
มาเม้นต์ชื่นชมไว้ก่อนค่ะ ถ้าอ่านทันเมื่อไหร่จะเม้นต์อีกรอบ (หรืออาจจะเม้นต์อีกหลายรอบก่อนอ่านทัน)
โจ๊กนี่น่ารักเกินห้ามใจเนาะ
-
แอบหวานนะเนี่ย มาต่อให้ด้วยเด้อ
-
โจกน่ารักอะ
:กอด1: :กอด1:
-
"ไหนบอกว่าหิวไง...ทำไมกินแค่นิดเดียวเอง...แล้วเมื่อไรจะโตละมึง"
"ก็มันหิวจน...หายหิวแล้วไง..."
"รู้มั๊ย...อะไรที่ทำให้คนทำอาหารดีใจที่สุด...."
"ไม่รู้...."
"รอยยิ้มของคนกินและอาหารที่เกลี้ยงจาน.."
"แล้วไงต่อ"
" แล้วอะไรรู้มั๊ยที่ทำให้คนทำอาหารเสียใจที่สุด?"
"งั้นก็คงเป็นอาหารที่เหลือเต็มจาน...หรือคนกินกินไม่หมด"
"ก็รู้อยู่แล้วนี่....แล้วทำไมยังทำล่ะ...."
"รู้แล้วๆ...จะกินให้หมดเดี๋ยวนี้แหละ...."
"ถ้าฝืนไม่ต้องก็ได้..เดี๋ยวปวดท้องเปล่าๆๆ..."
"กินต่อได้จริงๆ" ที่ผมกินไม่ค่อยจะได้ไม่ใช่ว่าไม่อร่อยหรืออิ่มอะไรหรอกครับ...แต่เป็นเพราะเหตุเมื่อตอนเย็น
ทั้งภาพนั้นที่ถนน.....
ทั้งแววตาของมัน
ทั้งรอยกอดมัน
ทั้งคำพูดมัน
มันปนกันไปหมด
แล้วไหนจะแววตามันตอนนี้อีก
มึงจะจ้องหาเลขบนหน้ากูรึไง
กูอายเว้ย
ผมเลยตั้งหน้าตั้งตากินโดยไม่เงยหน้ามองหน้ามัน
ในที่สุดผมก็จัดการจนหมด
เก่งมั๊ยครับ......
ทานข้าวเสร็จ....จัดการเก็บเรียบร้อย
เราก็ขึ้นมาติวหนังสือกัน...
ติวกันไปได้ซักชั่วโมง...ผมก็เริ่มสังเกตเห็นถึงความผิดปกติบางอย่างเกี่ยวกับมัน
"โจ๊ก....มึงเป็นไรรึป่าว...บอกกูได้นะ..."
"กู...ลืมภาพเมื่อตอนเย็นที่ถนน....ไม่ได้ว่ะ....มันกำลังกัดกร่อนใจของกู..." ปากยิ้มแต่ตามันเศร้าครับ...ผมว่าแล้ว....ว่ามันต้องเล่นละครแน่ๆเลยว่ามันไม่เป็นไร..
" เชื่อสิ...มันไม่มีไรหรอก....เค้าอาจจะเป็นเพื่อนแค่นั้น"
"แต่กูเห็นอ้อยเดินกับผู้ชายคนอื่นนะ....เดินเกาะแขนกัน....เดินถือของให้กัน....จูงมือกัน....มึงจะให้กูคิดว่าไงล่ะ..."
"ต่อไปมึงก็ดูแลเค้าดีดีสิ.....เชื่อกูสิ....อ้อยเค้ารักมึงมาก...เค้าต้องยกโทษให้มึงอยู่แล้ว..."
"กูอาจจะเสียใจ...เสียความรู้สึกน้อยกว่านี้...ถ้าเค้ามาบอกกูตรงๆ....ไม่ใช่ทำแบบนี้...."
"โจ๊ก...." ผมขยับไปนั่งใกล้มันมากขึ้น....กูจะปลอบมึงยังไงดี
"ไม่ต้องมาปลอบกูหรอก....มึงยิ่งปลอบ...กูยิ่งรู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพช...ที่โดนหลอก..."
" อย่าคิดมากสิมึง....กูไม่รู้ว่าต้องพูดยังไงให้มึงรู้สึกดี..."
"กูสบายดี...กูแค่....ไม่เข้าใจว่าอ้อยทำอย่างนี้กับกูทำไม...เค้าไปมีคนอื่น..ในขณะที่ยังคบกับกูอยู่...ก็แค่นั้น"
"อ้อยคงแค่อยากประชดมึงเท่านั้น...."
"ผู้หญิงเข้าใจยากว่ะ..."
"ไม่หรอกมึง...ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย...ต่างก็อยากให้คนที่ตัวเองรักเอาใจใส่ดูแลทั้งนั้นแหละ...."
"กี้มาหาพ่อเร็ว..." แล้วกี้ก็วิ่งหางดุ๊กดิ๊กมาหามันเแล้วล้มตัวลงนอน....แล้วมันก็ล้มตัวลงนอนหนุนท้องกี้เลย
"โจ๊ก....มึงไม่เป็นไรนะ..." เอ้อ....ดีนะที่วันนี้ผมมานอนกับมัน.....
"กี้มันไม่เห็นเข้าใจยากเลย...กี้รักกู..โดยที่ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากกู...เราคุยกันเข้าใจ...แม้เราจะสื่อกันคนละภาษา....กี้มันเป็นหมอนให้กู....เมื่อกูง่วง...กี้เป็นเพื่อนให้กู...เมื่อกูเหงา...กี้มาเล่นกับกูเมื่อกูเบื่อ...กี้เป็นทุกอย่างให้กูได้...แต่ไม่เห็นมันเรียกร้องอะไรจากกูเลย..." ที่มันพูดมาทั้งหมดก็ถูกนะ...แต่ผมจะอธิบายมันยังไงดีล่ะ...ว่ามันไม่เหมือนกัน...พอถึงเวลาที่มันจะเป็นเด็ก...มันก็เป็นเด็กซะดื้อๆ...จริงอย่างที่ไอ้ปาล์มมันเคยบอกไว้....ไอ้โจ๊กมันมีหลายมิติ...
"มึงคงเสียใจมากเลยใช่มั๊ย?..."
"......" มันส่ายหัว...แล้วก็ดึงผมลงไปหนุนท้องกี้ด้วยกัน
"ไม่เอา เดี๋ยวกี้เจ็บ..." ครับ ผมกลัวกี้เจ็บ...ก็เล่นผู้ชายตัวตัวมากคนหนึ่ง ตัวโตน้อยคนหนึ่ง...เล่นนอนหนุนท้องมัน...มันก็ต้องเจ็บสิ..ผมจะลุกขึ้น...แต่มันดันเอาขามันมาทับขาผมไว้ซะก่อน
"นอนนี่แหละ..ไม่ต้องลุก...มึงจะเชื่อกูรึเปล่ากูไม่รู้..แต่กูบอกได้เลยว่า...กูไม่ได้เสียใจขนาดที่ต้องมาร้องไห้ฟูมฟาย....มันก็เป็นธรรมดาของคนที่รู้สึกดีดีต่อกันใช่มั๊ย..."
"ถ้ามึงไม่เสียใจอย่างที่ปากมึงว่า... แล้วไอ้อาการที่มึงกำลังเป็นอยู่นี่เค้าเรียกว่าอะไรล่ะ...อาการดีใจงั้นเหรอ..."....ขนของกี้นุ่มจริงๆด้วยครับ..ท้องมันก็กระดุกกระดิกตลอด...นอนแล้วก็เพลินดี...รบกวนแกหน่อยละกันนะกี้....
"อืมน่าคิดนะ....หรือว่ากูดีใจจริงๆ..."
"นั่นไงเสียใจจนเพี้ยน..."
"มึงก็พูดซะเวอร์...กูไม่ได้จะเป็นจะตายซะหน่อย..."
"เหรอ?"
"กูแค่เสียความรู้สึก...ที่เค้าทำอย่างนี้กับกู...พอกูไม่ว่าง...ก็ไปกับเค้า...พอกูว่าง...ก็มากับกู....พูดไปก็เหมือนให้ร้ายผู้หญิงว่ะ....กูไม่อยากเป็นคนแบบนั้น...ถ้าเค้าเดินมาขอเลิกกับกู...กูอาจจะรู้สึกดีกว่านี้"
"กูถามจริงๆนะ...ถ้าอ้อยกับมึงเลิกกันจริๆ...มึงจะเสียใจแค่ไหน เสียใจมากมั๊ย?"
"เสียใจสิ...แฟนทั้งคนนะเว้ย...คบกันมาก็ตั้งนาน...แต่ไม่รู้ว่าจะมากน้อยแค่ไหน...แต่ไม่ว่าจะยังไง...มึงก็ยังจะอยู่ข้างๆกูอย่างนี้ใช่มั๊ย?"
"ได้...ถ้าปากมึงจะเลิกกวนส้นกู..." ผมแค่อยากพูดเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้นเท่านั้น...และท่าทางจะได้ผล
"พูดอย่างกะ...ปากคุณมึงดีนักนิ..."
"เสียแค่ไหน ก็ไม่เท่ากับมึงหรอก..."
"ชิส์...."
"อะไร...มาชิส์ทำไม...."
"พอๆๆๆๆ....อ้อ...อีกอย่างกูขอบใจะ"
"เรื่องไรล่ะ?..พอดีช่วงนี้กูรู้สึกว่ากูมีบุญคุณกับมึงหลายเรื่อง"
"เออะ....เรืองที่มึงห่วงกี้ไง...มึงกลัวว่ากี้จะเจ็บใช่มั๊ย.....มึงรู้มั๊ย...ว่ากูรู้สึกดีมากเลย...ที่ได้ยินมึงพูดอย่างนั้น"
"กูว่ามึงท่าจะเพี้ยนเอามากๆ"
"กูพูดจริงนะ...กูรักกี้มาก..กี้ไม่ใช่แค่หมา...แต่กี้คือเพื่อนของกู...กูอยากให้ทุกคนรักกี้ ห่วงกี้...เหมือนที่กูรักมัน"
"ทำไม?" มึงเข้าใจยากจริงๆด้วย
"กูไม่รู้หรอกว่าทำไม...แค่กูรู้สึกว่า...คนที่ห่วงใยคนอื่น..หรือแม้กระทั่งสัตว์...เป็นคนจิตใจดี น่าคบ...และกูก็คิดว่ามึงเป็นอย่างนั้น"
"แล้วทำไมตอนแรกมึงแกล้งกูจัง...กัดกูแบบจมเขี้ยวเลย..." ผมแอบตบกระโหลกมันเบาๆทีหนึ่ง
"ก็มึง...มาทำท่ากวนส้นกูก่อน..." ตอนไหนนะ
"มั่วแล้วมึง...กูอยู่ของกูดีดี...มึงนั่นแหละหาเรื่องกูตลอด"
"เออเออ....ก็ได้...กูไม่ชอบให้ใครให้ความสนใจมึง....กูไม่ชอบที่มึงหน้าตา....เป็นอย่างนี้นะ..." อย่างนี้มันอย่างไงว่ะ...แล้วจะจ้องทำไมว่ะ...
"อ๋อ..." ผมผลักหน้ามันกลับไป..."นี่มึงอิจฉากูล่ะซิ..เด็กขี้อิจฉา..."
"ไม่หรอก...กูแค่อยากปกป้องมึง..."
" มึงว่าไรนะ..." ผมฟังมันไม่ถนัด...เพราะกี้มันดันเห่าพอดี
"กูบอกว่ากูอิจฉามึง....พอใจยัง...ชิส์..."
"กี้มันไม่เจ็บจริงเหรอ...เราหนุนมันนานแล้วนะ"
"ไม่หรอก...กี้มันชอบให้คนนอนหนุนมัน...ดูซิ...มันนอนนิ่งเลย..." จริงด้วยครับ มันนอนนิ่งจริงๆด้วย
-
จ้องดิวขามาต่อแบบครึ่งกลางแบสปอยด์ อิเจ๊ว่ามาฆ่า :fire:กันดีกว่าไหม
-
เฮ้อเอาหมาต่างหมอนนอนสวีทกัน สงสัยหมามันชอบเพราะนึกว่าลูกมันมั้ง
-
อ่านทันแล้วค่า.............
อยากถามว่าจะน่ารักกันไปไหนเนี่ยสองหนุ่ม
-
อร๊ายยยย
สวีท !!! มาต่อเร็วๆนะคะ
-
โอ๊ะฉากแหวกแนว :-[
-
งานนี้ง่ายเข้าไปใหญ่ เพราะน้อง้อยดันไปแรงเองนะ งานนี้พี่โจ๊กไม่ต้องเสียแรงมาหาเรื่องให้เสียเวลา หรือหาข้ออ้างมาเลิก เพราะยัยน้องอ้อยหาเรื่องมาให้แล้ว งานนี้มีเฮ
-
:-[ มาสวีทกันบนท้องน้องกี้ หุหุ
เชื่อแล้วจ้าน้องโจ๊ก ว่าคุณน้องรักน้องกี้มากจริงๆ
แบบว่า ถ้าจะรักน้องโจ๊ก ก้อต้องรักน้องกี้ ด้วยใช่ม๊าาาา
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล. อันนี้น่าจะผิดรึป่าว "รู้มั๊ย...อะไรที่ทำให้คนทำอาหารเสียใจที่สุด...."
"ไม่รู้...."
"รอย ยิ้มของคนกินและอาหารที่เกลี้ยงจาน.."
-
ฉากนี้สวีทแบบเรียบง่ายอ่ะ
ชอบมาก :L2:
ขอชมอีกเรื่อง
คุณดิวขยันอัพทุกวันเลย
ดีเหมือนกันครับ
ได้ +1 คุณดิวทุกวัน
-
นอนนิ่ง หรือตายหว่า? โอ้วววว ไม่นะกี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ตอนนี้หวาน ><
กี้ท่าทางจะน่ารักก
โจ๊กรีบไปเคลียร์อ้อยเร็วๆนะ
-
รักกี้อะครับ ผิดไหม๊ 55
-
Love me , Love my dog
หุหุ น่ารักได้ใจ
+1 ให้ไปเลย
ปล.เมื่อไหร่จะรักกัน ไอ่เบียร์อยากเห็นคนรักกัน หุหุ
-
:-[
-
...อ่านข้ามไปตอน เลยต้องกลับไปอ่านใหม่ อ้อยมีแฟนใหม่ซะแล้ว
...ก็ดีนะเห็นด้วยตา จะได้รู้ว่าเป็นความจริง สองนี่ต้องเคยเป็นแฟนโจ๊กมาก่อนแน่ๆๆตั้งแต่มัธยม
...ทำไมหลังๆมันหวานจังวะ นี่ไม่ใช่คู่รักกันทำแบบนี้ไม่ได้นะเนี่ย กี้แสนรู้ดีเนอะ
...แต่กี้ไม่อึดอัดเหรอให้นอน..สองคนจีบกันเนี่ย อิอิ :L2:
-
จริงๆๆ ด้วยเราก็คิดว่าสองเคยเป็นแฟนโจ๊ก ก
แต่สองงอาจจะนอกใจมั้ง ง เหอๆ ๆๆ
-
ลุ้นมากๆ เลย เมื่อไรจะเป็นแฟนกันนะฅ....
-
มาต่อๆๆๆ เร้วเน้อดิว
-
อยากอ่ายต่ออ่ะครับ ตามมาอ่านจากเรื่องนี้ในอีกเวปหนึ่งอ่ะครับ
ตามจนทันแล้ว เมื่อไหร่ สองคนนี้จะรักกัน
ซะทีครับ รีบมาต่อนะครับ รออยู่นะครับ
-
ไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้จูน ไม่ชอบใหใครมองจูน ไม่ชอบที่จูนน่ารักจนใครๆก็รักจูน
เพราะโจ๊ก หึง หวง ห่วง เพราจูนป็นของโจ๊ก :laugh: :-[
-
:a5: ตกลงไอ้กี้มันเป็นหมาพันธ์ไหนเนี้ย ทำไมถึงมีความอดทนได้ขนาดนี้ มีหัวโตของคน 2 คน มานอนได้อ่ะ เป็นหมาที่มีความอดทนสูงเจงๆ นะเนี้ย ข้าขอนับถือ o13 แล้วตกลงเรี่องของนายสอง เมื่อไรจะรู้เรื่องนี้ย ถามไปนานแล้วนะเนี้ย แล้วเมื่อไรจะเคลียเนี้ย อิอิอิ คาใจมากมาย คาใจยิ่งกว่าทำไมพวกเสื้อแดงเผากรุงเทพซะอีกนะเนี้ย 5555 + ข้าพเจ้าคาใจมากมาย :serius2:
-
มาต่อไว ๆ นะครับ
-
มาได้แว้ววววววววว
-
คิดถึงจังเลย
มาเปิดวันละหลายรอบเลยนะเนี๊ยะ
กลัวไม่ทัน
แต่แล้วก้เศร้าครับ
ยังไม่มาต่ออีก
:call: :call: :call:
-
เอิ่มมมม
ชมว่ามาทุนวันปุ๊บ
หายตัวปั๊บ
ไม่น่าชมเลยกรู
-
^
^
นั่นจิๆ ชมทีไรหายทุกที แง๊ๆๆๆ คนแต่งจ๋า
คนอ่านมารอแล้วววว :sad4:
รออๆๆๆๆๆ
-
หลายวันผ่านไป
-
เข้ามารอ โจ๊กกับจูน กี้ และไรเตอร์จ้ะ :L2:
-
รอ ร๊อ รอ :z2:
-
วันนี้อัพชัวร์ครับ
แต่ต้องตอนเย็นๆนะคร้าบที่ร้าก
ดีใจจัง...มีคนชอบอ่านเรื่องของเรา
ร้ากทุกคนนะ....
1
2
3
4
5
i love u
-
:z13: จิ้มไรเตอร์เลย
วันนี้อย่าลืมน้อง ม.5เค้านะ
อยากให้มาฟาดฟันกับโจ๊กแล้ว อิอิ
-
รับทราบครับผม :man1:
-
:call:
-
รับทราบ คร้าบบบบบบบ
ดิวน่ารักได้อีก
แต่อย่าโกหกละ
:L1:
-
คิดถึงน้องม.5เหมือนกันนนนน หายไปเลย
-
......กี้ออกไปจาห้องนอนได้ซักพักแล้วครับ...ตอนนี้เลยต้องนอนหนุนหมอนจริงๆ...ไม่เห็นนุ่มเหมือนท้องกี้เลย.....จู่ๆมันก็มาฟุดฟิดๆที่หัวผม
"เอ๊ย ไรว่ะ...."
"อ่อน..."
"เอาหน้ามึงออกไปจากหัวกูเดี๋ยวนี้..." ผมไสหัวมันออกไป
"หัวมึงเหม็นว่ะ..." กูว่าแล้ว...มึงไม่ประสงค์ดีกับกูแน่
"ไอ้โจ๊กชั่ว..." มึงตาย
...ว่าแล้วผมก็เอาหนังสืออุดจมูกมัน...ตายไปเลย
"กูยอมแล้ว...."
"หัวกูเหม็นเหรอ...เหม้นมากเลยใช่มั๊ย?....บอกมา..."
"แคกๆๆๆๆ.....ไม่เหม็น....หอมมาก...หอมจน...."
"จนไรอีก....." ผมเอาอหนังสือออกจากหน้ามัน กลัวมันจะตายซะก่อน
"กูว่ากลิ่นนี้มันคุ้นๆ...หอมแบบนี้มันเหมือนว่ากูได้กลิ่นที่ไหนมาก่อน....ไม่นานมานี้เอง...แต่นึกไม่ออกวว่าจากไหน"
"เออ...เออ...มั่วแล้วมึงอ่ะ....ยาสระผมกลิ่นนี้ใครๆเค้าก็ใช้กัน..." มึงจะมาความจำดีไรตอนนี้
"มึงคิดว่างั้นเหรอ?....."
"งั้นสิ..."
"งั้นก็....ตามนั้น" แต่ตามันยังมองผมแปลกๆอยู่...ประมาณจับผิดไรประมาณนั้นอ่ะครับ
"พูดมาก...ติวต่อได้ยัง"
"คร้าบบบบบ...."
"โจ๊ก.....กูขอเป้นพ่อกี้อีกคนนะ..."
"พ่อนะ..กูคนเดียวก็พอแล้ว....แต่ตอนนี้กี้ต้องการ...."
"ต้องการไร?"
"แม่..."
"ไอ้บ้า...กูผู้ชายนะเว้ย...."
"ใช่....มึงคือผู้ชาย...ผู้ชายเหมือนกับกู...." พูดไรของมัน
ผมเห็นกี้มายืนมองอยู่ที่หน้าประตูห้อง
แต่โจ๊กมันส่งซิกส์ไปประมาณว่าออกไปก่อน...มันก็กระดิกหางครับ
"กี้....เดี๋ยวพี่ชายติวหนังสือให้ควายก่อน....เดี๋ยวพี่ติวเสร็จ....เดี๋ยวไปเล่นด้วยนะ..." ตกลงผมจะเป้นพี่ชายของกี้ครับ....ไม่อยากเป็นพ่อแล้ว
"อ้าว..ตกลงมึงจะติวให้ควายเหรอ....กูคิดว่ามึงจะมาติวให้กูซะอีก..." ไอ้กระบือเอ๊ย.......
4 ทุ่ม 20
"ไอ้โจ๊ก....กุบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่า....Present Perfect มีโครงสร้าง S+have, has+V.3 ส่วน Past Perfect โครงสร้างคือ S+had+V.3 สุดท้าย Future Perfect คือ S+will, shall+have+V.3....เมื่อไรมึงจะจำ.. " ผมพูดประโยคแบบนี้มาไม่ต่ำหว่า 20 ครั้งแล้วครับ เจ็บคอไปหมดแล้ว
"ก็มันยากนิมึง...สมองฝั่งซ้ายกูไม่ค่อยดีเท่าไร...."
"อย่ามาแก้ตัว....ท่องให้ได้....ท่องไม่ได้ไม่ต้องนอน..."
"โหดกว่าแม่กูอีกนะมึง..."
"ให้กูเป็นอะไรก็ยอม....ถ้าจะทำให้มึงฉลาดขึ้น..."
"จริงอ่ะ..." ยังมีหน้ามาทะเล้นอีกนะ
"เออ!..." รำคาญมันจริงๆ
"งั้นเป็นแม่ให้กี้ได้ป่าว?"
"ไอ้โจ๊ก....."
"กูจะจำให้ได้ทั้งหมดเดี่ยวนี้...." ลองมันไม่หุบปากสิครับ ไม้บรรทัดเหล็กในมือผมฟาดกบาลมันแหงๆ
"กูให้เวลามึงครุ่งชั่วโมง...มึงต้องจำโครงสร้าง....และวิธีการใช้...ของทั้งสาม แบบให้ได้..."
"เออเออ...สั่งอย่างกะเป็นเทวดา"
"บ่นไรอีก"
"เปล่าคร้าบ...."
แล้วมันก็นั่งท่องหรือบ่นไรของมันตามประสาไปเรื่อยครับ
ผมรู้ว่ามันนะทำได้อยู่แล้วกะอีเรื่องแค่นี้
แต่มันแค่อยากกวนประสาทผมไงครับ...
ที่โรงเรียนเก่าผมมีเพื่อนสนิทมากๆคนหนึ่ง....มันชื่ออู๋...นิสันไอ้อู๋ก็คล้ายๆไอ้โจ๊กนี่แหละครับ...กวนประสาท....ชอบก่อความวุ่นวาย...แต่เป้นเพื่อนที่น่าคบสุดๆ...แต่ไอ้อู๋มันดีกว่าไอ้โจ๊กหน่อยตรงที่...มันไม่เคยขัดใจผม มันตามใจผมทุกอย่าง.....ถ้าผมโกรธมันจะง้อผมทุกครั้งไม่ว่าผมจะถูกหรือผิด....
ว่าแล้วก็คิดถึงมันจัง..เอ้อ....
"คิดไรมึง...กูไม่ชอบให้มึงคิดถึงใครเวลาอยู่กับกู...จำไว้..." มากไปแล้วนะมึง
"ท่องได้แล้วเหรอ?...."
"ฉลาดๆอย่างกู...แค่นี้เดะๆว่ะ"
"ปากดี..งั้น...Present Perfect?"
"S+have,has+V.3 เช่น She has written...ใช้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วในอดีตและต่อเนื่องมาจนถึงเวลาปัจจุบัน...บลาๆๆๆๆๆ"
"Past Perfect?"
"S+has+V.3 เช่น She had written. ใช้กับเหตุการณ์สองอย่างที่เกิดขึ้นไม่พร้อมกันในอดีต...บลาๆๆๆ"
"Future Perfect?"
"S+will,shall,+have+v.3เช่น She will have written ใช้กับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นหรือสำเร็จลงในเวลาใดเวลาหนึ่ง...บลาๆๆๆๆ"
"อืมๆๆๆ" บอกแล้วไงครับว่าไอ้บ้านี่มันเก่ง...แต่มัน....อื้ม....อย่าให้แฉ
"เก่งป่าว..." มันถามหน้ายิ้มแป้นแล้นนนะครับ....ใจสั่นเลยกู
"อืม..เก่ง...."
"งั้นนอนได้ยัง?...."
"ก็นอนสิ....ใครไปห้ามมึงล่ะ...."
"ให้มันได้อย่างนี้สิ...."
"บ่นไร..."
"เรื่องของกู..."
ปากมันพูดไป มือก้จัดที่นอน....
เตียงมันกว้างครับ
นอนสองคนได้สบาย...ไม่แคบเหมือนเตียงผม...
คิดแล้วก็สยอง...ผมก็เลยเอาหมอนข้างมากั้นเว้นแบ่งระหว่างเขตผมกับเขตมัน
"ทำไรของมึง..."
"ก็แบ่งพื้นที่...มึงห้าล้ำมาฝั่งกูนะ..."
"ประสาท..."
มันนอนฝั่งของมัน
ผมนอนฝั่งของผม
ไม่หลับ
ไม่หลับ
ไม่หลับ
ดิ้นไปดิ้นมา
"เลิกดิ้นได้ยัง....กูจะนอน..." มันโวยใส่ผม
"ก็นอนไปสิ...กูไปแหกตามึงไว้รึไง...."
"นอนไม่หลับเหรอ?"
"อืม..."
"งั้นกูคุยเป็นเพื่อนนะ"
"มึงง่วงไม่ใช่เหรอ?"
"หายแล้ว..." แ้ลวมันก็ขยับตัวใกล้มาอีกนิด
"พอแล้วมึง...หยุดแค่นั้นแหละ...." เหลือเชื่อครับ...มันยอมหยุดจริงๆด้วย
มันถอนหายใจซะเสียงดังเลย
"เป็นไรโจ๊ก?"
"สนใจกูด้วยเหรอ?" อ้าวเวร
"งั้นไม่สนแล้ว...ชิส์"
"กูได้ข่าวว่ามีเด็กมอห้ามาตอแยมึงเหรอ"
"ได้ข่าวจากไหน?"
"ตอบมา..."
"ก็เปล่านิ..."
"ทำไมเรื่องแค่นี้ต้องพูดโกหกกันด้วย...." มันพูดเสียงนิ่งๆ เล่นเอาซะผมจุกไปเลย....
"ก็...ก็...ไม่ได้ตอแยหรอก...แค่เข้ามาคุยด้วยเฉยๆ...."
"แล้วทำไมไม่บอกกู..."
"ก็เห้นว่ามันไม่เห็นจะสำคัญตรงไหน....."
"ก็เลยโกหกงั้นเหรอ?"
"ไม่ได้โกหก...แค่ไม่พูด..."
"ต่อไปถ้ามันหรือมครมาวุ่นวาย...ต้องบอกกู...เข้าใจมั๊ย?"
"แล้วทำไมกูต้องทำอย่างนั้นด้วย"
"ถ้าจะทำอะไรโดยไม่ต้องมีคำถาม....มันจะตายเหรอ?"
"แล้วมึงล่ะเป็นบ้าไร...จู่ๆก็มาขึ้นเสียง มาด่ากูอยู่อย่างนี้...เป้นบ้าไรมึงห๊า?" ผมก็โมโหสิครับ จู่ๆก็มาด่า
"เป้นบ้าเหรอ?....มึงคิดว่ากูเป็นบ้าได้...แต่ทำไมมึงไม่เคยคิดว่ากูจะเป็นห่วงมึงบ้างล่ะ?..." จึกกกกกก
"โจ๊ก....."
โจ๊ก....."
โจ๊ก....."
โจ๊ก....."
มันเงียบครับ
สงสัยโกรธแหงๆเลย
ผมก็ปากเสียเองแหละ...พูดไรไม่คิด....
โจ๊ก....."
"จะเรียกอีกนานมะ?" มันพูดโดยยังนอนหันหลังให้ผมอยู่
"กูขอโทษ...."
"เรืองไร?" มันยอมหันหน้ามาแล้วครับ
"ที่ด่ามึงเมื่อกี้..."
"อืม...ช่างมันเหอะ...."
"งั้นนอนแล้วนะ...."
"อืม...ฝันดีครับ..."
-
:จุ๊บๆ: ไม่มีคำบรรยายใดมากไปกว่า...
อยากอ่านต่อจังเลย...
-
ผมกลับมาบ้านประมาณ 7 โมงเช้า
จัดการธุระส่วนตัวเสร็จก้ลงมืออ่านหนังสือตลอดทังวันเลยครับ
อ่านไปเผื่อติวให้ไอ้โจ๊ก ไอ้เสกไอ้ปาล์มด้วย
วันนี้ไม่ได้ยินเสียงไอ้โจ๊ก...ไม่ได้เห้นหน้ามัน
ก็...ก็...คิดถึงมันเหมือนกันนะ
ก็คิดดูสิครับ
ผมกับมันต้องอยู่ด้วยกันตลอด
มันเข้ามาเป้นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของผมตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
ก็คงตั้งแต่...ครั้งแรกที่ผมกับมันต้องปีนกำแพงด้วยกัน...เรื่อยมาจนถึงวันนี้
เอ้อ...ท่าจะบ้าไปแล้วเรา
วันอาทิตย์ผมตื่นนอนตั้งแต่เช้ากะว่าจะอ่านหนังสือให้เต็มที่ซะหน่อย....กินไรตอนเช้าก็ประมาณเจ็ดโมงครึ่ง
ประมาณแปดโมงก็ขนหนังสือเป้นตั้งมาอ่าน
ผ่านไปประมาณสิบนาที
"ครืิดดดดดดดดดดดดด" ใครดทรมาแต่เช้า
"สวัสดีครับ...." เบอร์ไม่คุ้น
"คือ.....คือ..."
"จากไหนครับ...."
"...กูเอง..." ผมมองหน้าจออีกครั้ง....เป้นไปได้ไง...ไอ้โจ๊กมันโทรหาผม
"ว่าไงมึง..." เปลี่ยนสรรพนามในทันที
"กูโทรผิด"
"งั้น..กูวาง"
"อย่าเพิ่งวาง...ไหนๆก็โทรมาแล้ว..คุยกันก่อนก็ได้..." ชิส์....ท่ามากจริงๆ
"มีไร...ว่ามา..."
"ก็บอกแล้วไงว่าโทรผิด...เลยไม่ได้คิดเรื่องที่จะพูด..." เสียงมันดูตื่นๆนะครับ...สั่นด้วย
"เอาจริงๆ....กูจะไปอ่านหนังสือต่อ"
"ไม่มี...ไม่รู้...ไม่รู้ว่าทำไมต้องโทรหามึงด้วย..จู่ๆก็โทรหามึงซะแล้ว...จะกดวางมึงก็รับซะก่อน..." มันจะมาไม้ไหน...น่ากลัวเจงๆ
"กูรู้....มึงมันบ้าไง....ว่างนักรึไง...." ผมก็ปากดีตามประสาแหละครับ ทั้งที่ใจแอบกระตุกกับคำพูดมันนิดหนึ่ง
"กูไม่ได้ว้่งซะหน่อย กูกำลังอ่านหนังสืออยู่...กี้...พ่อคุยยโทสับกับพี่อ่อนเค้าอยู่....อย่าเพิ่งมากวน..."
"กี้อยู่แถวๆนั้นเหรอ?"
"อืม.."
"บอกกี้ด้วยว่ากูคิดถึง....ว่างๆจะไปเล่นด้วยอีก..." ผมคิดถึงกี้จริงๆนะครับ ก็น่ารักซะขนาดนั้น...ไม่รักก็บ้าแล้ว
"คิดถึงแต่กี้...แล้วไม่คิดถึงพ่อของกี้บ้างเหรอ...น่าน้อยใจชะมัด....กูนะคิดถึงมึงตั้งแต่ตื่นนอนเลย?" จึกกกกกกกกกกกกกกกก....แล้วก็จุกกกกกกกกก
"ไม่อ่ะ..." ผมคิดถึงกี้...ก็เลยเผื่อไปคิดถึงพ่อของกี้ด้วย....แต่ผมไม่ยอมบอกมันหรอกครับว่าผมก้คิดถึงมันด้วย....แต่คิดถึงมันนิดเดียวนะ...
"ใจร้ายว่ะ..."
"เจอกันทุกวัน...คิดถึงไม่ลงหรอก.." ผมผิดศีลข้อสีี่แล้วครับ
"งั้นก็แค่นี้แหละ..." แล้วมันก็วางสายไปเลย...อารมณ์ไหนของมึงเนียะ.....
ดีครับ.....ได้ยินเสียงของมันแม้จะไม่เห้นหน้า....แล้วรู้สึกว่าสิ่งที่ขาด....มันไม่ขาดแล้ว
ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน...ถึงไม่ชินเวลาที่ไม่ได้ยินเสียงมัน เวลาที่ไม่ได้เห้นหน้ามัน
คงเป็นเพราะความกสนประสาทของมันละมังครับ....ที่ทำให้ผมไม่เบื่อ
ไม่เซ็ง
ยิ้มได้
หัวเราะได้...
และแทบจะประสาทแตกได้ไปพร้อมๆกัน....
พอไม่มีมัน...ก็เลยรู้สึกโหวงๆเหวงๆ....
เอ้อ...กูจะได้อ่านหนังสือมั๊ยวะเนี่ยะ....ออกไปจากหัวกูได้แล้วไอ้โจ๊กมึง......
แล้วมึงไอ้จูน...ตั้งใจอ่านหนังสือได้แล้ว....
-
:-[ อ๊าย ดีใจจังเลย
-
อ้ายๆๆ อ่อนไม่เป็นแม่กี้ เดี่ยวพี่เป็นแทนให้ก็ได้นะน้องโจ๊ก กรี๊ดๆๆๆ :z2:
-
ถ้าทั้งสองคนลองถามใจตัวเอง
ก็จะรู้สาเหตุที่รู้สึกเปลี่ยนไปนะ ><
-
:-[ โจ๊กมันอ้อนนน ~~
ชักจะเยอะขึ้นทุกทีๆแระ 555+
น่ารักดี อ่านไปยิ้มไป
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อิอิ โจ๊ก กับจูนน่ารักอีกแล้ว
น้องจูน ยอมเป็นแม่ให้กี้ซะเหอะนะ
พ่อของกี้ จะได้ดีใจ
-
:o8: :o8:
น่ารักกก รักกันซักทีเห๊อออ สองคนนี้
555555555
จุ๊บๆๆๆๆ รักน้องจูน
-
+1 ให้พี่ดิว
กี้ แกจะได้แม่ในเร็วๆนี้ล่ะ หุหุ
ว่าแต่ ทั้งโจ๊ก ทั้งจูน ยังค้นหาใจตัวเองยังไม่พบอีก หุหุ รอลุ้นต่อไป
-
อิอิอิ รักนะแต่ไม่กล้าบอก อะไรประมาณนั้น ลุ้นให้เปิดใจกันซะที
-
ไรเตอร์
น่ารักมากเลย พอถึงวันจันทร์เอาน้องม.5มาชนเลยนะ
ท่าทางไม่เบาเหมือนกัน อิอิ จะได้เห็นโจ๊กหึงบ้างแล้ว
ไอ้โจ๊กก็ท่ามากเกินเดี๋ยวคอยดูนะ แม่จะเชียร์เด็กม.5จีบจูนให้ติดเลยคอยดู
-
หวายยยยย
อย่ามาแอบน่ารักได้ป่ะ
ท่าทางจะซึนๆนะเนี่ย น้องจูน งุงุ
ปล.ขอบคุณท่านดิวมากขอรับ = w =
-
:กอด1: :กอด1:
-
ท่ามากจริงๆ เมิง
มุกนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อน ตลกดีนะเมิง ไอ่โจ๊ก
ส่วนน้องจูนนี่เริ่มรู้ประสีประสาอะไรกะเค้าบ้างแล้วนะเราอ่ะ
ไม่งั้นตามไอ่โจ๊กกันไม่ทันพอดี
ฉลาดเป็นกรดขนาดนั้น
แต่ยังไงก้อรักคู่นี้หว่ะ :กอด1:
ลุ้นสุดตัว
เอาใจช่วยสุดขีด
-
น่ารักอะ
:-[ :-[
-
น่ารักอ่ะ โจ๊กแสดงออกมาโจ่งแจ้งมากๆ555
-
เริ่มขาดกันไม่ได้ :-[
-
อยากให้รักกันเร็วๆ คิคิ
-
บอกได้คำเดียวว่าคุ้มค่า
สำหรับการรอคอย
อ่านไปยิ้มไป
มีความสุข
:o8:
-
ยิ้มๆๆ ครับ
-
ใกล้แระ อีกนิดเดียว กี้ก็จะได้แม่เป็นผู้ชายแระ :laugh:
-
อ่านแล้ว รู้สึกและสัมผัสกับความน่ารักใสๆของคู่นี้จัง :man1:
-
มาจิ้มไม่ทันตลอดเลยกุ
เห้อๆๆๆจะมาจิ้มดิวไห้ทันเด้อ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
โจ๊กอย่ากวนจูนดิจูนเค้าจะอ่านหนังสือออกมาจากความคิดจูนได้แล้ว :o8:
มาต่อเร็วๆน้า :mc4:
-
..เริ่มเป็นส่วนหนึ่ง ของกันและกันแล้วนะ
..ไม่อยู่ด้วยกันก็คิดถึงกัน ก็งึ้แหละตอนนี้โสดด้วยกันทั้งคู่นี่
..โจ๊กก็เป็นอิสระจากอ้อยแล้ว แต่ก็ดีนะอยู่ด้วยกันแล้วพากันเรียน ไม่พากันเที่ยว :L2:
-
อ่านทันแล้วค่ะ :mc4:
-
:L2: :L2: :L2:
สวัสดีค่ะดิว
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ
จริงๆแล้วเข้ามาอ่านหลายวันแล้วละ
แต่ไม่ได้มารายงานตัวสักที
อ่านแล้วสนุกมากมาย
ความรักถ้าเกิดจากพื้นฐานที่ดีความรักก็จะมั่นคงและยื่นยาว
รักกันไวไวนะอ่อน โจ๊ก จะเป็นกำลังใจให้
:L2: :L1: :L2:
-
จะได้อัพมั๊ยน้าวันนี้
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ
ลุ้น
ลุ้น
-
อัพเลย
ไม่อัพโกรธ 555
-
ในที่สุดก็มา ...แต่เมื่อไรจะแฟนกัน....
-
อัพ สิครับ
จะบอกว่ามารออ่านทุกวัน
ขอบคุณล่วงหน้านะครับ
ปล.รออยู่นะ
:jul1:
-
มาให้ไว
-
:angry2:สงสัยจะอ่อนสมชื่อแล้วมั่งน้องจูน บอกแล้วไงว่าโจ๊กมันมีอะไรที่น่าอันตรายอีกมากมาย ระวังตัวให้ดีเถอะ แล้วจะหาว่าไม่เตือนในการคบหากับคนแบบโจ๊ก :z6: เรื่องสองเมื่อไรจะออกมาพูดกันซะทีล่ะ คาใจๆๆๆๆๆ :serius2: :serius2:
-
ชอบจังเลยอะสองตอนนี้ที่มาต่อให้อะ รู้สึกว่าสองคนนี้นี่จะยังไงยังไงนะ
และโจ๊กก็บอกจูนเป็นนัยๆๆชิมิว่าอยากได้น้องจูนมาเป็นแม่ของกี้ เพราะพ่อมีแล้ว
อิน้องจูนจ๋าเข้าใจเถอะเขานะขอเป็นแฟนทางอ้อมนะน้อง
เพราะการจะเป็นแม่ได้ ก็ต้องเป็นเมียของพ่อ(โจ๊ก) :m20:
แล้วไอ้ที่ว่า ไม่ได้คิดจะโทร แต่มือกดไปเอง นะ เพราะใจสั่งละซิ แต่คู่นี้ดูเหมือนจะยัง ไม่รู้ใจตัวเองเลย
เอาเป็นว่ารอลุ้น :z10: :z2:
-
ทนรออ่านตอนต่อไปไม่ไหวละ พี่ดิว หุหุ
-
วางสายจากมัน
ผมอ่านหนังสือได้ประมาณสิบนาที
สายเข้าอีกแระ
"ครืิดๆๆๆๆๆๆๆๆ" ใครโทรมากวนออีกแล้ว ตกลงวันนี้กูจะได้อ่านหนังสือมั๊ยว่ะเนี่ยะ กว่าจะรวบรวมสมาธิมันก็ลำบากแล้วนะ
....ผมเอาโทรศัพท์มาดู...เบอร์ใครหว่า ไม่คุ้นเลย
"สวัสดีครับ..." ผมเป็นคนที่รับโทรศัพท์....แล้วจะไม่พูดฮัลโหลครับ...แต่จะพูดสวัสดีครับ....หรือ...'ว่าไง' แทน
"สวัสดีครับคุณ...ทันดาว..." ไม่ต้องสงสัยครับ...ทันดาว คือชื่อจริงของผมเอง....เท่ห์ป่าว....แฮ่ะๆๆๆเท่ห์ตายล่ะ
"สวัสดีครับ...จากไหนครับ?"
"จากสถานีตำรวจ"
"ไม่ทราบมีไรครับ....."งง
"คือ.....อย่างนี้ครับ...มีคนแจ้งว่า...คุณทันดาวเจอของหล่นหายแล้วเจอ...แล้วไม่นำคือเจ้าของครับ" ไรว่ะ
"ขอโทษนะครับ...ผมไม่ได้ย่างเท้าออกจากบ้านแม้แต่ก้าวเดียวเลยครับ...แล้วของที่ว่าไรหรือครับ"
"มันเป็น.....คืองี้ครับ..เค้าแจ้งว่าของที่เค้าทำหายหล่นอยู่ข้างกำแพง..แล้วคุณเจอ...แต่คุณกลับเก็บไว้ตัวเอง..."
"แล้วสิ่งนั้นคือไรครับ...."
"ใจของคุณชินภัทรนะครับ"...
"อ๋อ..เหรอครับ...แล้วไม่ทราบว่าผมกำลังคุยสายอยู่กับใครครับ..."
"ผม....ผม....."
"คุณคือ...คุณชินภัทรใช่มั๊ยครับ...."
"......."
"หรืออีกชื่อหนึ่งก็คือ......."
"............."
"ไอ้โจ๊ก....!"
"อ้าว....มึงรู้แล้วเหรอ....." มันเปลี่ยนน้ำเสียงทันทีเลยครับ ...กลับมาเป้นไอ้โจ๊กจอมกวนเหมือนเดิม
"ก็กูไม่ได้โง่เหมือนมึงนี่...." ผมรู้ว่าเป้นมันตั้งแต่แรกแล้วครับ แม้ว่ามันจะพยายามดัดเสียงแล้วก็ตาม....แต่ผมก็แปลกใจนะ...ทำไมผมถึงจำได้ล่ะ...แต่แบบว่าตามน้ำไงครับ...เล่นกับมันหน่อย
"กุูว่ามึงพูดน้อยๆเหมือนตอนแรกๆก็ดีนะ...ปีนเกลียวนะมึงเดี๋ยวนี้...."
"ก็มาอำกันก่อนทำไมล่ะ...ว่างนักรึไงห๊า..."
"ไม่ว่างหรอก....แค่......"
"แล้วมึงเอาเบอร์ใครโทรมา...."
"เบอร์ใหม่กูเอง...."
"อ้าวแล้วเบอร์เดิมเมื่อเช้าล่ะ...ไม่ใช้แล้วเหรอ..."
"ก็ใช้....แต่เบอร์นี้เบอร์ส่วนตั๊วส่วนตัว...บอกมึงแค่คนเดียว...."
"กูพิเศษขนาดนั้นเชียว..."
"ป่าว....."
"ชิส์......แล้วมีไรอีก........มึงเพิ่งวางสายจากกูไม่ถึง10นาทีเลยนะ..."
"กู...อยากไปเที่ยว"
"กูไม่ใช่ไกด์หรือบริษัททัวร์.....ไม่ต้องมาบอกกู"
"ไอ้จูน....ถ้าพูดดีดี...มึงกลัวหมาในปากมึงจะเฉาตายเหรอว่ะ....เหวจริงๆ" แรงมั๊ยครับ
"คร้าบ คุณชินภัทร....มีอะไรให้กระผมรับใช้มิทราบครับ..."
"พอเลยมึง...เอาดีดี....กูอยากไปเที่ยว"
"แล้วมาบอกกูทำไม...." ผมไม่รู้จริงๆครับว่ามันจะมารายงานผมทำไม...อยากไปก้ไปสิ...
"เมื่อไหร่มึงฉลาดกับเค้าบ้างว่ะ......กินปลาเยอะๆหน่อยสิมึง...สมองจะได้โตตามวัย"
"กูจะวางสายแล้ว...." ฉุนครับ มันว่าผมโง่อีกแล้ว...
"เอ๊ยมึงเดี๋ยวเดี๋ยว..โกรธเหรอ..." เสัยงมันอ่อยนิดหนึ่งครับ
"ก็...มึงด่ากู.." ผมไม่รู้ว่าผมเป็นบ้าไร...ทำไมต้องรู้้สึกไม่ดีด้วย ทั้งที่ใันเองก็ด่าผมแบบนี้มาตั้งนานแล้ว
"ก็มึง...ไม่ยอมรับรู้อะไรเลย..."
"เออเออ......ว่าแต่โทรมามีไร"
"กุอยากชวนมึงไปเที่ยวน้ำตก"
"จะบ้าเหรอมึง...จะสอบกันอยู่แล้ว...ไหนจะต้องอ่านหนังสือ..ไหนจะต้องเตรียมตัวติวให้ไอ้พวกมึงอีก....อีกอย่างอากาศเหมือนฝนจะตกด้วย...."
"น่ามึง..กูอยากไปจริงๆนะ....ถือซะว่าเป้นการพักผ่อนสมอองก่อนสอบไง...นะนะนะนะนะ"
"น้ำตกมันไกลนะมึง...." บอกแล้วไงครับผมเป้นคนแพ้ 'นะนะนะนะ' เริ่มใจอ่อนอีกแล้วกู....
"เปลี่ยนกันขับไง...กูขับคนเดียวก็ได้...นะนะะนะนะนะ" อย่าพูดคำนี้บ่อยได้มั๊ย
"ชวนเสกกับปาล์มด้วยรึเปล่า?"
"กูชวนแล้ว....พวกมันทั้งสองคนไม่ว่างกันเลย..."
"เหรอ..." ถ้าสองคนนั้นว่าง มึงก็จะไม่มีความจำเป็นที่ต้องมาชวนกูใช่มั๊ย...แล้วกูจะโกรธทำเพื่อ.......
"อืม..."
"แล้วไปกันยังไง?......มึงมาบ้านกู...หรือให้กูไปบ้านมึง..."
"นั่นดิ....ไปไงว่ะ..."
"งั้น..เดี๋ยวกูขัยรถไปบ้านมึงงก่อนล่ะกัน"
แล้วผมก็จัดการเตรียมอุปกรณ์จำเป็นใส่เป้แล้วขับรถไปบ้านมัน
"มาเร็วดีนิ...."
"มึงเตรียมตัวเสร็จยัง?...รีบออกตั้งแต่ป่านนี้จะได้ไม่ร้อนมาก...."
"เรียบร้อย....กูเอาอาหารไปด้วย...."
"ของที่กูชอบรึเปล่า?" ไม่วสยยตะกละเลยกู
"ฝีมือกูทุกอย่าง....ไม่ใช่ของชอบของมึงเหรอ?...."
"นั่นดิ...ฝีมือมึงอร่อยทุกอย่าง...."
"ดี....มึงขับก่อนนะ....เดี๋ยวกูขับช่วงกลางๆทางเอง..." สรุปไปรถผมกันครับ...มันบอกรถมันไม่ได้เติมน้ำมัน....ก็เติมซิว่ะ
"มึง....กูไม่ได้พกใบขับขี่มา....มึงขับก่อนดีกว่า...ดีไม่ดีเจอป๊ามึง.....ซวยทั้งคู่เลยนะ..." ทางผ่านไปน้ำตกมันต้องผ่านตัวเมืองซึ่งตำรวจตั่งด่านตรวจบ่อยครับ
"วันนี้วันอาทิตย์..ป๊าๆๆเค้าไม่ทำงานกันหรอก...อีกอย่างกูยังมึนๆอยู่เลย...แบบว่าเพิ่งตื่นอ่ะ...กลัวไม่ปลอดภัย..."
"ก็ได้...." ไม่ใช่ไรหรอกครับ..ยังไม่อยากตาย
ดีครับ...มันซ้อนท้ายแต่ก้สวมกันน็อคด้วย
มีความรับผิดชอบต่อตัวมันเอง....และคนที่รักมัน
ผมก็ขับรถมาเรือยๆ...
อย่างที่บอกครับว่าวันนี้ครึ้มฟ้าครึ้มฝน...อากาศไม่ร้อน...
ขี้เกียจขับเร็วๆ
แดดกำลังดี
ขับไป
ขับไป
ขับไป
ชริปหาย
"ไอ้โจ๊ก...ป๊ามึงข้างหน้า...." ครับ....อีก300เมตรกว่าข้างหน้า..มีป๊าๆยืนด้วยกันสี่นาย
ผมเห็นวัยรุ่นหลายคนโดนซิวไปก่อนแล้ว...โทรศัพท์กันให้วุ่น....สงสัยโทรไปหาผู้ปกครอง
งั้นคิวส์ต่อไปก็กูอ่ะดิ....ม่ายนะ
"ไหนมึงบอกว่าป๊ามึงไม่ทำงานวันนี้ไง...." ผมหันไปแขวะมันนิดหนึ่ง
"วันนี้เค้าทำโอทีมั้ง....ก็คนเค้าขยัน เราควรจะสนับสนุนนะ..." ยังจะเล่นอีกนะมึง....ผมนะครับ....กังวลแต่มันกลับพูดหน้าระรื่น...
เลี่ยวกลับดีกว่า.....
จู่ๆก็.....
"ทำบ้าไรของมึงไอ้โจ๊ก....."
"ก็ขับรถไง...เห็นกูขับเครื่องบินรึไง....กูมีใบขับขี่..."
"แต่นี่มัน..." ผมศอกเข้าที่ท้องมันหนึ่งดอก
"โอ๊ย..เจ็บนะมึง...ทำไมอยากสร้างตำนานรักตายกลางถนนพร้อมกันรึไง...." มันตะคอกผม ต่ไม่ได้จริงจังไรครับ เพราะผมเห็นมันยิ้มนัยย์ตา
"ก็...ก็....ขัยก็ขับไปสิ...ไม่ต้องทำอย่างนี้ก็ได้....ปล่อยให้กูลงไปซ้อนท้ายมึงก่อนก็ได้...แล้วมึงค่อยมาขับ"
"ไม่ทันแล้วมึง....โน่นพ่อๆหันมามองแล้ว"
"งั้น...มึงก็ขยับไปหลังหน่อยสิเว้ย...อึดอัด..." ผมดิ้นไปมาๆ
"นิ่งๆสิมึง...."
""
-
หุหุ ตกลงว่าโจ๊กขับ จูนนั่งข้างหน้า
:o8: :o8:
น่ารักกันจริงๆ
-
ครับ
ตอนนี้ไอ้เลวโจ๊กมันเป็นคนขับรถเอง
แต่มันติดปัญหาตรงที่ว่า.......ผมยังนั่งอยู่ด้านหน้าอยู่เลย...แล้วมันก็มาขับซะงั้น
มันเหมือนหรือคล้ายๆกับ...โอ๊ย...ไม่อยากคิด.....ไม่อยากฑุด.....
ไอ้เลวโจ๊กมึงทำได้ไง
มึงใช้ไรคิด
มึงทำอย่างนี้...กูยอมจ่ายค่าปรับ 500 ดีกว่า
อายคนครับ
คนมองกันเต็มเลย
ก็ลองคิดกันดูสิครับ....ผู้ชายตัวไม่ใช่เล็กๆสองคน......คนหนึ่งซ้อนหน้าแต่ไม่ขับ
กับอีกคนที่ซ้อนหลังต่เป็นคนขับซะเอง
โอ๊ย...อยากจะบ้าตาย....
ไอ้บบ้านี่ก็เสือกขับช้าอยู่ได้
"ไอ้โจ๊ก...มึงขับให้มันเร็วหน่อยสิว่ะ....กูอายคนเค้า"
"มึงจะอายคนหรือมึงจะขึ้นโรงพัก"
"มึงก็ช่วยขับให้มันเร็วกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง.....จะได้ผ่าน.....ซะที" ผมเว้นช่วงคำจัดความของท่าทางของเราทั้งคู่ในขณะนี้อยู่...มันหัวเราะหึหึหึ....อยู่ข้างหูผม....
มันไม่สนใจคำพูดของผมเลยครับ.....มันขับต่อไปอย่างสบายอารมณ์
ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด.....เอาไงเอากันว่ะ
"ก้มหน้าอะไรซะขนาดนั้นมึง...เด๊่ยวเลือดก็ไปเลี้ยงส้นตรีนมึงไม่พอหรอก..."
"ขับไปเหอะ...กูอาย..." อายจริงๆครับ....ถึงผมจะมีหมวกกันน๊อคสวมอยู่ก็เหอะ....
ผมรู้ว่าไม่มีใครเห้นหน้าผมหรอก
แต่ที่บอกว่าอาย....ก็อายไอ้คนที่มันนั่งอยู่ด้านหลังผมนี่แหละครับ.....อายตัวเองด้วย
แล้วเราทั้งคู่ก็มาถึงพ่อเราซะที.....คุณพ่อๆก็โบกเราเข้าข้างทางจริงๆด้วย
"เป็นอะไรครับ?" คุณพ่อคงจะหมายถึง......ทำไมเราทั้งสองคนถึงต้องมาอยู่ในสถาพแบบนี้กัน
"อ๋อ....พอดีเพื่อนผมมันมึนๆนิดหน่อยครับ....เลยทำให้ง่วง....กลัวมันตก...เลยให้มานั่งด้านหน้าน่าจะปลอดภัยกว่านะครับ" ใครจะเชื่อมึง........ไอ้บ้า.....เมาบ้านคุณอามึงเหรอ...9 โมงเช้าเนี่ยะ
"......" คุณป๊าทำหน้างง...ประมาณว่าหมายความว่าไงเหรอ?
ด้วยความที่มันฉลาดผสมเลว.....มันเลยเสแบบนี้ครับ
"คือ...เมื่อคืนนี้หนักไปหน่อยนะครับ.....เลยไม่กลับบ้านกัน...แบบสนับสนุนนโยบายไงครับ...เมาไม่ขับ...หลับไปเลยดีกว่า....แต่ตอนเช้าพอดีมีธุระเลยต้องรีบกลับบ้านกันนะครับ....เลยต้องมาอยู่ในสภาพอย่างที่เห็นกันนี่แหละครับ..." ใครจะเชื่อมึง
"ดีครับ.....งั้นขับระวังๆหน่อยล่ะกันครับ....เดินทางปลอดภัย..." ผมโง่...มันบ้า....หรือคุณพ่อมึน....งง
แล้วมันก็ขับ(คลาน) จนเลยเขตสายตาของคุณๆตำรวจทั้งหลาย
"มึงขยับไปหลังเลย....กูจะขับเอง...." ผมใช้ศอกกระทุ้งท้องมันเบาๆ
"โหกูจุกนะ....ศอกมาได้....."
"น้อยๆหน่อยมึง....หลีกไป...กูขับเอง"
"กูขับให้ก็ได้.....มึงนั่งให้สบายเหอะ..." สบายกับบ้านมึงสิ....ใจกูจะหลุดออกมาเต้นฮิฟฮอฟบนถนนอยู่แล้ว
"งั้นให้กูลงไปซ้อนหลังมึงก่อน..."
"นั่งแบบนี้ก็ได้....กูขับได้ ไม่ลำบากไรเลย"
"ไอ้โจ๊ก....มึงจะขับหรือให้กูขับ" ผมยื่นคำขาด...ไม่ไหวจริงๆ ลมจะใส่เอา
"ก็ได้ๆ....." แล้วมันก็ขยับไปนั่งที่เดิม....และปล่อยให้ผมขับต่อไป
ใจค่อยสงบลงหน่อย
บรรยากาศสข้างทางสวยดีครับ
ต้นไม้...สวนยาง.....ดอกหญ้าริมทาง....ธรรมชาติให้แต่สิ่งดีดีมาทั้งนั้นจริงๆครับ...แต่มนุษย์เรานี่สิ...ไม่รู้จักพอกันซะเลย
ขับขึ้นเนิน...แล้วจอดรถข้างทางมองลงมา.....วิวสวยมากเลยครับ...มีแ่ตสีเขียว...ตัดกับขอบฟ้า...มีหมอกจางๆ
สวยมากจริงๆครับ...คิดไม่ผิดเลยครับที่มากับมัน
แล้วเราก็มาถึงน้ำตกกันจนได้...แถมยังสวัสดิภาพด้วย....
ผมจัดการหาที่จอดรถ.....ซึ่งหายากมากครับ....
คนเยอะน่าดูเลยวันนี้
"จะไปเที่ยวกันวันอื่นกันได้มั๊ย?....วันนี้กูจะเที่ยว" มันบ่นไปเรื่อยเปื่อย ไม่จริงจังไรมากมาย
"มึงหยุดวันนี้..คนอื่นเค้าก็หยุดวันนี้เหมือนมึงนั่นแหละ...." แล้วผมก็ได้ที่จอดครับ
"มึงเล่นน้ำกัน..." มันลากผมถูลู่ถูกัง.......ผมเพิ่งสังเกตนะครับว่าตลอดระหว่างทาง....มีคนหลายคนมองมายังพวกเรา
"ตู้ม....." มันกระโดดลงน้ำ....เปียกเลยกู...
"อ้าว....ไม่ลงเหรอ" มันถามผมหลังจากที่ผมยืนเฉยอยู่บนโขดหิน....ไม่ใช่ไรหรอกครับ...ผมกำลังมองอยู่ว่า.....ทำไมคนเหล่านี้ต้องมองเราสองคนด้วย.....ไม่เข้าใจ...รู้ว่าผมหล่อ...แต่ทำไมต้องมองกันซะขนาดนี้ด้วย
"อ่อน..มองไร" มันว่ายน้ำมาใกล้ที่ผมยืนอยู่...มึงจะรู้มั๊ยว่าคนกำลังมองมึงอยู่
"อ่ะ...." มันยื่นมือมาที่ผม
"อะไร...."
"จับมือกูสิ..."
"อืม..." ผมก็คิดว่ามันจะให้ผมช่วยดึงมันขึ้นจากน้ำ
แต่เปล่าเลย....
มันกลับดึงผมลงน้ำซะงั้น
น้ำเย็นชื่นใจจังครับรู้สึกได้เลยว่าน้ำสะอาดมาก.....
ชั้นที่พวกผมเล่นกันอยู่...มันจะเป้นเหมือนบึงกว้างๆนะครับ
มีอยู๋หลายคนเลยแหละที่ดำผุดดำว่ายกันอยู่
ผมใส่เสื้อกล้ามสีขาว....กางเกงขาสั้นสีดำลงเล่นน้ำ
ส่วนมันใส้เสื้อสีกรมกับกางสำดำ...
ผมยังสังเกตเห็นอยู่เลยว่า.....มีคนมองไอ้โจ๊กกันตรึมเลยครับ...โดยเฉพาะสาวๆ
ก้....ยอมรับก็ได้ครับ...พอผมมันเปียกน้ำ...แล้วสะบัดหัวเบาๆ....ผมมันก็จะ...ชี้เหมือนหนามทุเรียน......หน้าก็มีหยดน้ำพราวเกาะอยู่...ปากแดงๆ.....หน้าขาวๆ....สรุปมันดูดี...ดึงดูดใครๆได้เป็นอย่างดี
มันหล่อจริงๆครับไอ้โจ๊ก....ผมอยากดูดีแบบมันบ้างจัง
ลอยคออยู่เพลินๆ
"เอาเสื้อ...." มันยื่นเสื้อของมันให้ผมซะงั้น
"ให้กูทำไม...." ถึงกับงงครับผม....ก็จู่ๆถอดเสื้อมันแล้วมายื่นให้ผม
"ก้มึงใส่เสื้อสีขาว...พอโดนน้ำ...มันก็..." มันก้มมองนิดหน่อยก่อนจะพูดต่อ "เห็นหมดเลย...ถึงจะแห้งๆก็เหอะ..." ขอบใจ ไอ้บ้า
"มึงก็ฌลยถอดเสื้อให้กูงั้นสิ.."
"อืม..." ฉลาดนะมึง....มึงถอดเสื้อให้กู...ตอนนี้มันเลยเปลือยท่อมบนครับ...
คนเลยยิ่งมองมันเข้าไปใหญ่......
""เสื้อกูขาว..พอโดนน้ำมันก็บาง...แล้วมึงล่ะ...หนักกว่ากูอีก....ไม่ใส่เลย"
"กูผู้ชาย...ไม่เป้นไรหรอก...." งงครับ
ก้มดูตัวเอง......แล้วมองหน้ามัน...แล้วกูไม่ใช่ผู้ชายตรงไหน
"......." ยังพูดไรไม่ออกครับ.....งงอยู่ว่ากูไม่ใช่ผู้ชายตรงไหน
"รับไปสิ...ชอบรึไงให้คนมองนะ....." หน้ามันเริ่มดุแล้วครับ...น้ำเสียงด้วย
งงหนักเข้าไปอีก...มึงเป็นไรของมึง....อะมีบาเข้าสมองรึไง
"ห๊า....."
"ชอบรึไงให้คนมองนะ....รีบใส่เร็ว" มันพูดเข้มกว่าเดิม....จากงง...ตอนนี้เริ่มโมโหแล้วครับ...
"เป็นไรมึงอีก...กูเล่นน้ำของกูอยู่ดีดี.....จู่ๆก็มาหาเรื่องกันซะงั้น..."
"มึงแหกดูซิว่า....คนเค้ามองมึงกันใหญ่แล้ว....แล้วมึงดูสิ....เสื้อมึงมันบาง....เห็นตับไตไส้พุงกีขดๆของมึงหมดแล้ว..." มันใจเย็นลงบ้างแล้วครับ
"แล้วมึงถิดเลย....ไม่หนักกว่ากูเหรอ....แล้วที่มองกันนะ...เค้ามองมึง...ไม่ใช่กู..."
"ก็กูผู้ชาย.....ไม่มีใครสนใจมึงหรอก..." ไม่จริง....กูเห็นคนมองมึงกันตรึมเลย...โดยเฉพาะสาวๆ...
"แล้วมึงแหกตาดูซิ...กูไม่ใช่ผู้ชายตรงไหน?" มันถึงกับอึ้งไปเลยครับ
"ก็...ก็...มึง...."
"แล้วกูไม่ใช่ผู้ชายตรงไหน.." ผมถามย้ำอีกครั้ง
"กูบอกให้ใส่ก็ใส่สิ...ถ้ามึงไม่ยอมใส่..งั้นก็กลับ...ไม่ต้องเล่นมันแล้วน้ำตกเนียะ..." ผมละงงกับมันจริงๆ...เป้นบ้าไรมันว่ะ....มันเป้นคนชวนผมมาเองไม่ใช่เหรอ....ไอ้คนเอาแต่ใจ...ไอ้บ้า....กุตามมึงไม่ทันแล้วนะ
"ใส่ไม่ใส่..." มันย้ำอีกครั้ง
"......" ผมหันไปมองรอบๆ....คนยังมองพวกเราอยู่บ้าง
"ไม่ใส่กลับ..." มันกำลังจะลากผมขึ้นจากน้ำ
"เอามา..."ผมกระชากเสื้อจากมือมันครับ
มือมันเลยกระเด็นไปกระทบกับโขดหิน.....แต่ตอนนั้นไม่สนใจมันครับ...อารมณ์กำลังกรุ่นๆอยู่
ก็ดูมันทำซิครับ....เอาแต่ใจชะมัด....คราวหน้ากูไม่มากับมึงแล้ว
มันถอดเสื้อ....สาวๆยิ่งมองมันใหญ่เลยครับ
อ๋อ..ผมรู้แล้วมันอยากหาเหตุผลจะได้ถอดเสื้อโชว์สาวๆนี่เอง....บอกกันดีดีก็ได้.....โธ่เว้ย....
ไม่อยากสนใจมันแล้ว....เล่นน้ำให้สบายอารมณืดีกว่า....ขับรถมาตั้งไกล
เล่นน้ำอยู่เพลินๆ
เอ๊ะทำไมเสียงผู้หญิงดังจัง...หันไปดู
เห็น
เห็น
เห็น
........
-
:m31: เห็นอะไรกันจ๊ะ!
ปล. สองตอนก็ยังส้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z3:
-
เล่นน้ำอยู่เพลินๆ
เอ๊ะทำไมเสียงผู้หญิงดังจัง...หันไปดู
เห็น
เห็น
เห็น
........
เห็นอะไรอ่ะ คิดไม่ออก เดาไม่ถูกกันเลยทีเดียว
-
lสงสัยมีสาวๆมารุมแน่ หล่อๆขนาดนั้น :L1: :L1: :L1:
-
เห็นอะไรรรรร
บอกมาน้าาาาาา
แล้วโจ๊กเปนไร ทำไมต้องให้จุนใส่เสื้อด้วยยยยย
555
-
ไอ้โจ๊กแกแอบร้ายนะ
ทำไมกล้าทำน้องจูนชั้นแบบนี้
ให้นั่งหน้าแล้วตัวเองขับ แผนสูงนะ
แล้วยังแอบหวงอีกไม่ยอมให้คนอื่นเห็นหุ่นจูน 555+ขำ
แล้วถ้าไปโรงเรียนเจอสงครามประสาทกับน้องม.5นะ เหอๆงานนี้มันส์ถูกใจเพลงแน่เจ้าคะ
ปล.โจ๊กจะเป็นไรป่าวนะ แอบเป็นห่วงไงพิกลๆ
-
เห็น เห็น เห็น !!! อะไรเล่า !!!!! โธ่ !
:serius2: :serius2:
มีหงมีหวง หน่อยแน่ๆๆ จะไม่ให้คนอื่นมองเลยนะโจ๊ก
สองตอนก็ยังสั้นนนนนนนน มาบ่อยนะๆเจ้าคะ T^T
-
งานนี้มีเลือดสาดแน่ๆ :laugh:
-
เหน เหน เหน
ค้างง
:o12: :o12:
-
เห็นอ้อย
มากับแฟนใหม่
จบมะ??
-
เห็นอ้อย
มากับแฟนใหม่
จบมะ??
เห็นอ้อยมากับแฟนใหม่?...
...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ ผู้หญิงเสียงดัง อ่า...
-
เหนอะรายอ่่ะ
-
เห็นอ้อย
มากับแฟนใหม่
จบมะ??
ไม่อยากบอกว่าคิดเหมือนกันว่ะ 555
โจ๊กเริ่มแสดง 's ส่วนจูนอยากเข้าข้างตัวเองแต่ก็นะ.... คึคึ
-
โจ๊กเริ่มเยอะ มีหงมีหวงกันด้วย :z1:
คนเค้ากำลังสร้างบาเรียสีชมพู เจ๊ๆมาทำเสียงดังกันทำไมเนี่ย ขัดจังหวะจริง!!
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
นั้นสิ เหนไร ..
-
เห็นโจ๊กถอดกางเกงให้จูนใส่
เพราะว่า กางเกงจูนสั้นไป
ฮ่าๆ
-
เห็นโจ๊กถอดกางเกงให้จูนใส่
เพราะว่า กางเกงจูนสั้นไป
ฮ่าๆ
อยากให้เป็นเยี่ยงนั้นเหมือนกัน :laugh:
แต่คงเป็นเลือดของโจ๊ก ตอนที่มือไปโดนหินรึป่าวอ่ะ
-
:serius2: :z3:
เห็นไรอ่า
-
เห็นอะไรรร!!
โจ๊กหวงอีกแล้ว น่ารักๆๆๆ
สองคนนี้ชอบกันแล้วเมื่อไร่จะรู้ตัว
-
เห็น...เห็น...เห็น... อะไร
งอ งู เลื้อยคลานหรอ สาวๆเลยกรี๊ดเนี่ย :laugh:
-
เห็นโจ๊กถอดกางเกงให้จูนใส่
เพราะว่า กางเกงจูนสั้นไป
ฮ่าๆ
:a5: :a5:
งืม จริงเหรอ คิดได้ไงอ่ะ หุหุ
-
เห็นโจ๊กถอดกางเกงให้จูนใส่
เพราะว่า กางเกงจูนสั้นไป
ฮ่าๆ
คิดได้ 55555
:laugh: :laugh: :laugh:
เอาจริงๆ หรือ??
โจ๊กเริ่มแสดง 's ส่วนจูนอยากเข้าข้างตัวเองแต่ก็นะ.... คึคึ
เห็นด้วยเหมือนกัน
โจ๊กนี่ตั้งแต่ไม่ยอมให้ถอดเสื้อต่อหน้าเสกกับปามแล้วอ่ะ
-
เห็นอะไรอ่ะ มาต่อให้หายค้างด่วน :m15:
-
ค้างได้สุดยอดมาก
กะลังลุ้นเลยว่าใคร
มาต่อเร้วๆน้าคราบบ
ขอบคุนคราบบ
-
มาอ่านแล้ว
ดิวที่ร้ากกกกกกกกกกกกก
-
โจ๊ก น่ารักได้อีก
o13
-
:mc4: มาเจิมเรื่องนี้ด้วยคน น่ารักดีจ้า :3123:
-
เห็น...เห็น...เห็น....
ไอ้โจ๊กกำลังเริงร่าท้าลมกับสาวสวยสองสามคนอยู่ครับ
หัวร่อต่อกระซิกกัน...ไม่อายเจ้าป่าเจ้าเขากันซะบ้าง
ไหนคนจะอีกตั้งเยอะแยะ.....
หน้ามึงแช่มชื่นระรื่นเลยนะมึง....เปลี่ยนเป็นคนละคนกับที่บังคับผมอยู่เมื่อกี้เลยครับ
ว่าแล้วไงไอ้บ้านี้หาเหตุผลในการถอดเสื้อโชว์สาวจริงๆด้วย....ชิส์
ไอ้ปาล์มมึงโกหกกู....มึงบอกว่าไอ้โจ๊กไม่เจ้าชู้.....โกหกทั้งเพ
ดูสิ....หันพูดกับคนนั้น...หัวเราะกับคนนี้....ชืส์.....
มันหันมายักคิ้วให้ผม....แบบว่า...กูแน่มั๊ย?
ผมไม่ได้รู้สึกอะไรจริงๆนอกจาก....
นอกจาก.......
ทำไมสาวๆไม่มาห้อมล้อมกูบ้าง.....สรุปกูอิจฉาโว้ย
"หวัดดี....." ใครมาคุยกับกูตอนนี้...ไม่มีรมณ์
"........" ผมหันไปมองตามเสียงเรียก.....แบบหน้ามึนๆ
"หวัดดี..." เธอพูดย้ำอีกครั้ง
"......." สวยว่ะ
"เป็นใบ้เหรอ?...." อ้าว...แต่ไม่เป้นไร....สวย
"ดีครับ..." ผมก็นะ มีสาวสวยมาคุยด้วย....ก็นะ..นิดหนึ่ง
"มากับแฟนเหรอ?" เธอเล้นถามมาแบบโต้งๆเลยครับ
"เปล่าครับ...มากับเพื่อนครับ..." แล้วผมก็นำสายเธอไปยังไอ้เพื่อนชั่ว.....อู๋ย.......มันมองผมซะน่ากลัว....ผมยังไม่ได้ทำไรผิดเลยนะ....อิจฉากูอ่ะดิ....ผมไม่สนใจมัน...หันมาคุยกับดธอต่อ
"เหรอค่ะ?"
"ครับ...แล้ว..."
"แนนค่ะ...."
"แล้วแนนมาเที่ยวกับใครเหรอครับ?...แฟนรึเปล่าเอ่ย..."
"แนนมากับครอบครัวนะค่ะ....แต่พวกเค้าไม่มีใครลงมาเล่นน้ำด้วยเลย....ไม่ทราบว่า..."
"จูนครับ..."
"เล่นน้ำด้วยกันมั๊ยค่ะ?"
"ดีครับ....ผมกกำลังอยากมีเพื่อนเล่นน้ำด้วยพอดีเลย"
แล้วผมก็เล่นน้ำดำผุดดำว่าย...สนุกดีครับ....ยิ่งมีสาวสวยมาเล่นด้วย ยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่
ถึงว่าทำไม...ไอ้โจ๊กมันถึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เวลามาสาวมาอยู่ใกล้...
ดำน้ำอยู่ดีดี.....พอโผล่หัวขึ้นมา....
"เอ๊ย!.." ก็ไอ้บ้านี่นะสิครับ...มายืนหัวโด่ตรงที่ผมโผล่พอดี....
แนนคงตกใจเลยรีบมาดูครับ...สวยแล้วยังมีน้ำใจอีก...สเป็คจริงๆ
"เป็นไรเปล่าจูน?" ไอ้โจ๊กมองหน้าแนนแล้วหันมาหยุดที่หน้าผม...ไรมึงอีก
"เปล่า...ตกใจนิดหน่อย...." ผมส่งยิ้มอ่อนให้เธอ
"อ่อน...กูหิว..." กูเป็นแม่มึงเหรอ....หิวแล้วถึงได้มาบอกกู...มาบอกกูทำไม....กูกำลังหาแฟนอยู่
"หิวก็ไปกินสิมึง..."
"ก็กูอยากกินพร้อมมึงอ่ะ...นะนะนะนะ..." มึงจะมาอ้อนไรตอนนี้...แนนหันมามองหน้าผมกับหน้ามันสลับกันไปมา
"อะไรของมึงเนี่ยะ...." เซ็งจริงๆเลย...เบื่อมึง
"แนน...จูนไปกินข้าวกับเพื่อนก่อนนะ..." ผมหันไปบอกแนน....
เห็นมันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวครับตอนเดินกันออกมา....
"ยิ้มไรมึงนักหนาห๊า?..."
"ก็แค่อยากยิ้ม...ทำไม..."
"ชิส์..."
เรานั่งกินข้าวกัน
อาหารมันอร่อยทุกอย่างครับ
"จูน..."
"อ้าวแนน....ทานข้าวด้วยกันสิ..." ผมชวนแนนนั่ง แล้วบอกให้ไอ้โจ๊กช่วยขยับหน่อย....หนไปมองหน้ามัน...มันทำหน้าอย่างกะลิงโดนแย่งกล้วยแน่ะ
"ขอบใจ....แนนเรียบร้อยแล้ว..."
"อือ...จะไปเล่นน้ำต่อแล้วเหรอ..."
" อ่อน..กูยังไม่อิ่ม"...เรื่องของมึง...
"แนน...งั้นแนนไปเล่นพลางๆก่อนนะ...เดี๋ยวรอเพื่อนเรากินข้าวเสร็จก่อน..." รำคาญมันจริงๆ
"นี่...เบอร์แนน...มีไรโทรมานะ..." ผมรับมาแบบงง
"ได้....ได้.."
" ที่บ้านจะกลับกันแล้ว...บอกว่าฝนกำลังจะตกหนัก...จูนก็น่าจะกลับได้แล้วนะ..."
"จะกลับแล้วเหมือนกัน...เราโทรไป...รับด้วยนะ..."
"จ้า...ไปนะ....ไปนะค่ะ" คำสุดท้ายแนนหันไปพูดกับไอ้โจ๊กพร้อมยิ้มอันน่ารัก...มันก็ยิ้มตอบครับ
""หน้าบานไปเลยนะมึง มันแซวผมพอแนนเดินพ้นออกไปแล้ว
"เรื่องของกู"
ทานข้าวกันเสร็จ....
"โจ๊กกูซ่าเรากลับกันดีกว่า...ฝนท่าจะตกหนักอย่างที่แนนบอกจริงๆด้วย.." ผมมองฟ้าแล้วมันครึ้มเอามากๆเลยครับ
"ไม่....กูจะเล่นต่อ..." แล้วมันก็กระโดดลงน้ำไปเลย....เป้นไรของมัน
ผมทำไรไ่ได้..ก็เลย
ตู้ม!!!!!!
กระโดดลงน้ำตามมัน
แป๊บเดียว....มีสาวๆมาคุยกับมันอีกและ....ไอ้หล่อเอ๊ย.....มันหันมาทำหน้ากวนส้นใส่ผมอีกแล้ว
"หวัดดี..." ใครอีกล่ะ....
"......." หันไปเจอผู้ชายหน้าตาดี....หล่อเลยล่ะ
"หวัดดี..."
"คุยกับเราเหรอ..." งงสิครับ จู่ๆมีผู้ชายเข้ามาคุยด้วย
"อืม...เล่นคนเดียวเหรอ..."
"มากับเพื่อน..." ผมตอบไปอย่างไม่ไว้ใจ...พลางมองไปทางไอ้โจ๊ก....มันจ้องผมกับไอ้คนนี้ตาแทบจะทะลุเบ้าอยู่แล้ว
"นายชื่อไรเหรอ?..."
"ไม่ตอบได้มั๊ย?...."
"ฮ่าๆๆๆๆ....เราว่าน"
"จูน..." ดูไปดูมาเค้าก็ไม่ได้เลวร้ายไรหรอกครับ.....คุยด้วยก็ได้
"มาเที่ยวบ่อยรึเปล่า...."
"ป่าว..."
"เรียนอยู่ใช่มั๊ย?"
"อืม"
"เรียนไรอ่ะ"
"ม.6"
"ทีไหนเหรอ?"
"........."
"เราเรียนปี 1...ที่มหาลัย........"
"เหรอ...เราเรียนตรงข้ามมหาลัยนาย"
"จริงดิ"
"อืม"
"จะกลับยัง...." จู่ๆไอ้โจ๊กก็มาตอนไหนก็ไม่รู้ โพล่งขึ้นมา
"อะไรของมึงอีก...เมื่อกี้ไม่อยากกลับ"
..."ก็ตอนนี้อยากกลับแล้ว".
-
:z13:คนแรก กร๊ากกกกกก
โจ๊กหึง แนนี่ใช่ย่อยให้เบอร์เลยอะ
มาต่อเร็วๆน้า :bye2:
-
จูนก็เสน่ห์แรงใช่ย่อย
ทั้งหญิงทั้งชายมาจีบตรึม... :o8:
อยากอ่านต่อแล้วววววอ่า :serius2:
-
มาไม่ทันคนแรก โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :sad4:
แอร๊ยยยยยยยย ค้างงงงงง :serius2:
ว่าแต่...วันนี้ไม่สองตอนหรือคะ o18
-
หึง หึง หึง หึง หึง หึง หึง หึง หึง หึง หึง หึง
:laugh: :laugh:
โจ๊กเอ๊ยระวังน๊า ไม่เฝ้าไว้ให้ดี ระวังคนอื่นเขาคาบไปละ
55555555555
แอร๊ยยยยยย เอาอีกๆ ขอตอนกลางคืนอีกตอนนะคะ
นะๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แอบหึงอ่ะดิ ขากลับนี้น้องจูนจะโดนแกล้งหรือว่าจะโดน......หรือเปล่า 5555
-
โจ๊กเริ่มออกอาการแล้ว ฮ่าๆๆๆ
-
โจ๊กมัวไปหวานเสน่ห์กับสาวๆ
ทางนี้ จูน นิ่งๆ แต่สาวรักชายหลงเฟร้ย
เฝ้าให้ดีนะ ไม่งั้นโดนคาบไปแน่อ่ะ... โจ๊ก :laugh:
-
อาร้าย ทีตัวเองยังไปคุยกะสาวๆได้เลย พออ่อนคุยมั่ง ทำมาเป็นเรียกร้องความสนใจ
-
:call: :call:
-
พี่ดิวสั้นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านไม่จุใจเลยง่ะ
ว่าแต่ สงสัยโจ๊กอยากจะทำให้จูนหึงอ่ะดิ หุหุ
-
มาแล้ว...อารมณ์หวง อิอิ
-
หึงไม่เลือก ทั้งกะผู้หญิงหรือผู้ชาย
-
จูนเสน่ห์แรงจริงๆ
โจ๊กหวงก็ดูแลจูนดีดีดิ่
-
ขำเวลาโจ๊กหึง 5555
-
อ้าวนึกว่า ถอดกางเกงซะอีก
ที่แท้โชว์หุ่น
สมน้ำหน้า จูนมีคนจีบ ฮ่าๆ
โดนตีท้ายครัวตลอด
อิอิ :กอด1:
-
เอาเว้ยยยยย หึงกันแล้ววววววววววววววว
พี่ว่านจะมาจีบจูนอีกคนม้ายเนี่ยยย
-
อ้าว :a5: งานเข้า :laugh:
-
555 จูนงานเข้าไม่รู้ตัวนะเนี่ย...
นายโจ๊กก็นะ...หึงอ่ะเด้ คึคึ
-
จูนน่ารักจริง
ครบเลยนะเนี่ยทั้งช ทั้งญ
-
:-[ :impress2:มาต่อทียาวมากมาย อ่านทีจุใจมากเลย แต่รู้สึกเหมือนว่าอ่านแล้วทะแม่ง นายโจ๊คแอบหึงจูนนะ
แต่ก็นายช้าเองนี่ เรื่องอื่นละกล้าแต่เรื่องรักไม่กล้า แล้วเมื่อไหร่จะได้จูน เดี๋ยวใครก็เอาไปทานหรอก
-
ปากแข็งนะนาย :-[
ปล. เด่วได้เกิดศึกแน่ๆ :laugh:
-
แล้วมาต่ออีกน้า
-
ดีแล้ว
ให้มันรู้ซะบ้างนะนายโจ๊ก
ไม่ใช่จะทำยังไงกับจูนก้อได้
จูนก็มีคนมาจีบเหมือนกันนะเว่ยยยยย
-
ก้อคนเค้าเสน่ห์แรงงงง ทำไงได้ ฮาโจ๊กอ่ะ ทำมาเป็นเยาะเย้ยจูน 555+
แล้วเป็นไงเจอจูนมีแบบ..ทั้งสาวสวย... หนุ่มหล่อ รีบชวนกลับเลย กร๊ากกกก
ตอนนี้สั้นจังเนอะ 555+
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
หึงละซิโจ๊ก :laugh:
ช้าหมดอดนะโจ๊ก :angry2:
รีบ ๆ ทำคะแนนหน่อย :angry2:
-
ได้โปรด ให้แนนหรือว่านก็ได้ ช่วยเป็นกามเทพให้เชี่ยโจ๊กกับจูนสปาร์คกันเร็วๆเหอะ
-
:laugh: :laugh:สมน้ำหน้านายโจ๊กว่ะ อิอิอิ ให้กำลังใจน้องว่านนะครับ อย่างไงก็เข้ามาจีบจูนให้ได้นะ สู้ๆๆๆ นายโจ๊กชิดซ้ายไปเลย :laugh: :laugh:
-
ตามอ่านทันแล้ว ว ว ^_^ สองคนนี้ท่าจะใจตรงกันแล้วนะเนี่ย มีทั้งหึงมีทั้งงอนมีทั้งหวง 55+
-
เอิ๊ก เอิ๊ก หึงอ่ะดิ
-
"เป้นบ้าไรมึงอีก...เมื่อกี้กูชวนแทบตาย...ไม่ยอมกลับ ...พอตอนนี้กูกำลังหนุกดันอยากกลับ..." รมณ์เสียกับมันจริงๆ
"มึงก็แหกตาดูซะบ้างสิ....ฟ้าจะถล่มหัวมึงอยู่แล้ว....เล่นจนเพลินเลยนะมึง..."
ว่านมองผมที มันที....ไอ้บ้านี่ก็ตะโกนมาได้...ไม่เห้นรึไงว่าคนอื่นอยู่ด้วย
"จูน....." ว่านเรียกผมเบาๆ
"ว่านนี่เพื่อนเรา....โจ๊ก....โจ๊ก...นี่ว่าน เพื่อนใหม่กูเอง"
"หวัดดีครับ...ว่านครับ" ว่านทักทายพร้อมยิ้มให้มัน...แต่
"........." ไอ้โจ๊กมันเลวครับ....ยักคิ้วให้เค้าที่หนึ่งเท่านั้น
"ไอ้โจ๊ก!..."
"ตะโกนหาป้ามึงเหรอ.....จะกลับยัง"
"วู่.......ว่าน...เรากลับก่อนนะ...แล้วไว้เจอกันนะ..."
"เราจะรอ...กลับดีดีล่ะ..."
"กลับดีแน่...ถ้ามึงจะหยุดพูดมาก..." ไอ้โจ๊กมันพูดเบาๆ..แค่ผมกับมันจะได้ยินกัน...ผมเลยกระทุ้งท้องมันเบาๆ...
"เหมือนกันนะ..."..แล้วต่างคนต่างก็แยกกัน
"ไปยิิ้มให้มันทำไม...ชอบมันรึไง..."
"อะไรของมึงเนี่ยะ....ปลากัดหางมารึไง...อารมณ์ถึงได้แปรปรวนขนาดนี้..." ผมสะบัดหัวแล้วเดินนำมันไปเลย
แต่วันนี้ก็ดีนะ...ได้เพื่อนเพิ่มมาอีกสองคน...แต่อยากรู้สุดๆ...ไอ้บ้านี่มันเป็นไร....เสียงฟืดฟาดอย่างกะกระทิงดุ
ฝนทำท่าจะตกหนักจริงๆด้วย...ขากลับไอ้โจ๊กมันเป้นคนขับรถครับ...มันเป้นคนที่เตรียมพร้อมนะ....มันมีเสื้อแจ๊กเก็ตมาด้วย...ผมไม่มีไรเลย
ขับกันมาได้ระหว่างทาง....ไม่ทันแล้ว...ฝนเลงมาอย่างกะฟ้ารั่วนะครับ
ข้างหน้ามีศาลา
เราเลยแวะหันเข้าไป
ฝนเทลงมาอย่างกะฟ้าจะถล่มลงมาด้วย....ฟ้าทั้งร้อง ทั้งแลบ
ตอนนี้ประมาณบ่ายสอง
เราติดฝนกันมาแล้วประมาณ 10 นาที...ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยครับ
แต่ผมไม่สงสัยว่าทำไมฝนจึงตก
แต่สงสัยว่าทำไมไอ้โจ๊กมันถึงเงียบได้อย่างนี้...นี่มันไม่พูดมาตั้งแต่ออกจากน้ำตกแล้วครับ
หนาวเว้ย....เสื้อก็เปียก...เลยเผลอกอดอก
"เอา..." มันยื่นเสื้อแจ๊กเก็ตมันให้ผม...แต่ไม่ยอมมองหน้าผม
"ใส่ไปเหอะมึง...กูไม่หนาว" ผมก็มีฟอร์มของผมนะ...ผมก็ผู้ชายเหมือนมัน....ทำไมต้องถอดเสื้อให้ด้วย...อีกอย่างมึงก็หนาวเหมือนกูแหละ
"หนาวจะตายอยู่แล้ว...ยังมีหน้ามามากเรื่องอีกนะมึง...ใส่ซะ" มันยังยื่นเสื้อให้ผมค้างอยู่อย่างนั้น
"พูดอย่างกะมึงไม่หนาว....กูเห็นปากมึงก็สั่นเหมือนกันแหละ.."
"กูทนได้"
"กูก็ทนได้"
"กูบอกว่าใส่ก็ใส่สิ...อย่าให้พูดหลายรอบ"
"งั้นก็ไม่ต้องพูด...เสื้อมึง..มึงก็ใส่ไปสิ...มึงก็หนาว..." รมณ์เริ่มเสียครับ....แต่ประโยคสุดท้ายทำไมผมถึงพูดเบาขนาดนี้นะ
"ทำไมถึงดื้ออย่างนี้นะมึง...ไม่รักตัวเองบ้างรึไง..."
"ถ้ากูรักตัวเอง...แล้วทำให้ต้องเห้นแก่ตัว...งั้นกูไม่รักตัวเองก็ได้....ของของมึง...มึงก็ต้องได้ใช้..."
"มึงไม่แคร์ตัวเอง...แต่ก็น่าจะแคร์คนที่ห่วงมึงนะ" ผมหันไปมองหน้ามัน....แล้วผมก็ยิ้มกับคำพูดของมัน...ผมรู้มันห่วงผม...แต่ผมก็ห่วงมันนิ
"มึงใส่เหอะ...กูทนได้จริงๆ..."
"แต่กูผู้ชาย...กูทนได้..." อีกแล้วครับ มันพูดอย่างนี้อีกแล้ว....ผมไม่ชอบเอาซะเลยจริงๆ...จี๊ดเลย
"แล้วกูไม่ใช่ผู้ชายตรงไหน...." ผมถามมันเสียงนิ่งๆ
"แล้วมึงมีอะไรที่เป้นผู้ชาย?" มันถามกลัลบมาแบบนี้....
"ไอ้โจ๊ก!"
"ทำไม?...หรือมึงจะเถียง....ภูมิใจนักรึไง...เดี๋ยวสาวสวย..เดี๋ยวหนุ่มหล่อ...พอใจมากนักเหรอ?" มันทำเสียงแกมประชด
"อย่ามาพูดหมาๆแบบนี้นะ...." ผมตวาดมัน
"ชิส์........ใส่ซะ" มันยื่นเสื้อให้ผมอีกครั้ง
"ไม่ใส่..." ผมกระชากเสื้อจากมันเขวี้ยงลงพื้นเลยครับ...ก็มันโมโหนิ
"มึง!" มันกัดฟันจนสันกรามนูนขึ้นมา
"ทำไม...กูบอกว่าไม่ใส่ไง...แล้วกูก็ผู้ชายเหมือนมึง...ไม่ได้ด้อยไปกว่ามึง..จำไว้"
"แล้วผู้ชายบ้าที่ไหน...มีผู้ชายมาจีบว่ะ....แถมยังยิ้มน้อยิ้มใหญ่ซะด้วย....ฮึ..." จบประโยคของมัน
พลั่ก!!!!!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
ผมต่อยปากมันเลือดซึมเลยครับ
ผมเองก็ตกใจเหมือนกันที่ทำอย่างนั้นลงไป
แต่มันเองก็ไม่ควรที่จะพูดแบบนั้นกับผมเหมือนกันนิ
มันไม่ต่อยผมคืน ไม่ด่าผม ไม่แม้แต่จะมองหน้าผม
มันใช้หลังมือเช็ดเลือดที่มุมปาก..บอกแล้วไงครับว่าผมหมัดหนัก
มือมัน..มีรอยแผล...เลือดยังซึมอยู่เลย
นึกออกแล้ว....ผมเป้นคนทำเองแหละครับ...ก็ตอนที่ผมกระชากเสื้อจากมือมันท่น้ำตก
ไม่คิดว่าแผลมันจะลึกขนาดนี้
สรุปวันนี้ผมทำมันเจ็บถึงสองครั้ง....เศร้าว่ะ
ผมอยากจะเข้าไปดูแผลให้มันเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ
แต่คราวนี้ผมทำไม่ไ้ด้
เพราะอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
ถ้ามันด่าหรือจะต่อยผมคืน....ผมคงจะใจกล้ากว่านี้...
แต่นี่มันไม่นอมพูดไรเลย
กลับก้มลงเก็บเสื้อที่ผมเขวี้ยงลงพื้นแทน....สะบัด...แล้วยื่นให้ผมอีกครั้ง
"ใส่ซะ....หนาวแล้ว...เดี๋ยวจะไม่สบาย" มันพูดนิ่มๆ....เชื่อมั๊ยครับ...ตาผมร้อนขึ้นมาทันทีเลย
"ขอบใจ..." ผมรับเอามาแต่โดยดี
"ขยี้ผมซะด้วย...อย่าให้น้ำมันเกาะแบบนั้น...."
"อืม...แล้วมึงไม่หนาวเหรอ?"
"กูหนาวมากตอนนี้...." แล้วมันก็ก้มหน้าลง เหมือนเป็นการตัดบทสนทนา
เราสองคนนั่งม้านั่งแบบยาวกันคนละตัว
นั่งเยื้องๆกัน
หันหน้าเข้าหากัน
แต่ไม่คุยกัน
ผมรู้สึกผิดเอามากๆ...ไม่รู้ไอ้ความรู้สึกผิดนี้มันมาจากไหนกัน...
แต่ฝนยังตกต่ออีกเกือบชั่วโมง....ในที่สุด
ฝนก็หยุดครับ
มันเตรียมตัวไปขับรถ
ผมรีบไปยืนข้างมันทันที
แล้วก็ยื่นเสื้อคืนให้มัน...เพราะมันเป้นคนขับต้องโดนลมเต็มๆอยู่แล้ว
"มึงขับ...มึงน่าจะใส่นะ.."
"มึงใส่เหอะ..." มันบอกให้ผมฟังมัน...แต่ทำไมมันไม่เคยจะฟังผม
แต่ผมก็ไม่อยากพูดไรอีก....กลัวเรื่องมันจะบานปลายกว่านี้
ใส่ก็ใส่...ดีซะอีกจะได้ไม่หนาว..ฮึ
ขากลับมันขับรถเร็วมาก
กลับมาถึงบ้านมันประมาณห้าโมงเย็น
มันจอดรถหน้าบ้านมัน
ลงรถแล้วเดินเข้าบ้านไปเลย..ดดยไม่ยอมพูดหรือแม้แต่จะมองหน้าผม
ทั้งๆที่ผมอยากจะบอกมันใจแทบขาดว่า.....'กูขอโทษ'....
และอยากถามมันเหลือเกินว่า.......'เจ็บมากมั๊ย'
และ'มึงเป็นอะไร...'
-
ซะงั้น โจ๊ก มันยังไงของมันหว่า รู้สึกยังไงก็ไม่ยอมพูด
แล้วอีกอย่างทีตัวเองมีสาวเข้ามาทักทาย มาเล่นน้ำด้วย ไม่เป็นอะไร แต่ทีจูนอ่ะนะ กลับโกรธ
เฮ้อ พี่ดิว เมื่อไหร่เค้าจะบอกรักกันซักทีอ่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
จิ้มตูดทะลุ :z13:
น่าร๊ากกกกกกก :impress2:
-
โจ๊ก บอกรักจูนไปเลย
ดูสิ...จูนจะทำตัวอย่างไร
รับได้ก็ดี
รับไม่ได้ก็ตื้อ...ฮ่ะๆๆๆๆ
o13
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากกรี๊ด
มีหึง หวง ห่วง ครบ
อ๊างงงงงงง
-
เข้าใจโจ๊ก
แต่ก็อยากให้คิดถึงจูนบ้างดิ
ว่าจูนเค้าไม่รู้หรอกว่าทำไมโจ๊กทำแบบนี้
เอาจริงๆ โจ๊กเองก้อคงไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องทำกับจูนแบบนี้
รีบๆ คิดแล้วก็บอกไปซะนะ
ก่อนที่อะไรๆ มันจะบานปลาย
-
งื้อ ทะเลาะกันซะงั้นเลยอ่า :sad4:
โจ๊กทำอะไรอะ ถามตัวเองดูดีๆก่อนว่าทำไมถึงทำ
เข้าใจทั้งสองคนนะ เปิดใจกันได้แล้ว
:เฮ้อ:
-
ทำไมนะชอบเอาชนะคะคานกันจังนะคู่นี้ เมื่อไหร่จะคุยกันดีดีได้นานนานนะ
-
เข้าใจโจ๊ก เเต่บางทีพูดบ้างอะไรบ้างว่ารู้สึกยังไง
เเต่ก็เข้าใจจูนด้วย
จูนพูดน้อยต่อยหนักนี่หว่า
-
ปากหนักกันทั้งคู่ พูดออกมาสงสัยกลัวดอกพิกุลจะร่วง
-
มาติดตามอ่านค่ะ...^-^
สองคนนี้ความสัมพันธ์เหมือนคู่กัด พัฒนามาเป็นเพื่อนสนิท ซึ่งตอนนี้เริ่มคิดไม่ซื่อกันแล้ว 555 เห็นใจทั้งคู่ เหมือนไม่รู้ตัวเอง ไม่รู้ว่าต่างคนต่างคิดอะไรอยู่ เลยทำให้แสดงออกมาแล้วเหมือนขัดแย้งกันตลอด
ตกลงกันได้แล้วนะว่าจะเป็นอะไรกัน อิอิ
-
เด๋วความสัมพันธ์จะพุ่งพรวดๆก้หลังจากนี้นะละ :-[
-
โจ๊ก จูน หนาวหรอ?
มามะ มากอดกัน~~
:กอด1:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
งอนกันเลย
-
~หึง หึง หึง~
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ทะเลาะกันซะงั้น เหนื่อยใจแทน 5555
-
อ๊ะ ใส่สะ หนาวแล้ว
อ่านแล้ว รุสึกดี + ซึ่ง
:impress3:
-
เมื่อไหร่ท่านทั้งสองจะเข้าใจกันน้า
ฮุฮุฮุ รอลุ้นห่างๆอย่างห่วงๆ
-
:z13: :z13:
-
:laugh: :laugh: ซะใจนายโจ๊กว่ะ ไม่ยอมเปิดปากก็ต้องเป็นแบบนี้แหล่ะ แล้วเหตุการณ์ต่อๆไปจะหนักกว่านี้ 5555+ อย่าไรเสียก็ดีๆกันเร็วๆก็แล้วกัน เพราะไม่อยากให้คนที่รู้จักกันรู้สึกไม่ดีต่อกัน :bye2:
-
จูนรีบไปงอมันเร็ว :L1:
-
ยังยืนยัง
รอวันที่สองคนนี้จะได้กันเหมือนเดิม กร๊ากก
และก็รอวันอิโจ๊กปรี๊ดแตกแสดงความหึงและหวงอย่างสุดขีด
-
ง้อ ครับ งานนี้ง้อเเท้ ๆๆ เเน่นอน
-
"กูถามจริงเหอะ...พวกมึงเป็นเหี้ยไรกัน..อมไรไว้ในปาก ทำไมไม่คุยกัน" ไอ้เสกครับ มันคงอึดอัดเต็มทน
"กูเองก็อยากถามเหมือนกันว่าพวกมึงสองคนกำลังเล่นไรกันอยู่...เล่นเกมส์ใครพูดก่อนแพ้เหรอ?...กูว่าเกมส์นี้ไม่หนุกเอาซะเลย...อย่ามาชวนกูเล่นนะ..กูอึดอัดโว้ย.... " ไอ้ปาล์มเองก็คงทนไม่ไหวเหมือนกัน
แต่ผมเงียบ มันเงียบ...
"อะไร...เงียบกันทำไม...กูถามว่าพวกมึงเป็นไร?"
"อะไร..กูต้องถามพวกมึงมากกว่าว่า..พวกมึงเป็นบ้าไรกัน...จู่ๆก็ตะโกนขึ้นมา...กูจะอ่านหนังสือ" ไอ้โจ๊กมันพูดเสียงเรื่อยๆครับ..เหมือนไม่ได้สนใจกับความสงสัยของเพื่อนเลย
"ก็...ทำไมพวกมึงสองคนถึงไม่พูดกันมาอาทิตย์หนึ่งเต็มๆแล้วนะ...มันไม่ใช่สิ่งผิดปกติเหรอ...กูเห็นทุกวันเมื่อก่อนพวกมึงรักกันแทบจะกินหัวกันอยู่แล้ว" มึงช่างเป็นคนสังเกตดีจริงๆเสก
"ใช่...พรุ่งนี้ก็สอบแล้ว...ถ้าพวกมึงไม่พูดกัน...แล้วใครจะติวให้กู..." มึงช่างเป็นคนที่ห่วงเพื่อนมากปาล์ม แต่ผมรู้ว่ามันแค่อยากทำให้พวกเราหัวเราะ แต่สสถานการณ์อย่างนี้หัวเราะไม่ออกจริงๆครับ
"".........." มันเงียบ
"....." ผมเลยเงียบด้วย
ครับ...ก็็อย่างทีเห็นกันอยู่
ผมกับมันไม่คุยกันมาเป็นอาทิย์แล้ว
หลังจากวันนั้น
ก็วันที่เราสองคนไปเที่ยวน้ำตกกันนั่นแหละครับ
พรุ่งนี้ก็จะสอบกันแล้ว
วันนี้วันอาทิตย์ ก็เลยนัดกันมาติวที่บ้านไอ้โจ๊ก...ด้วยเหตุผลที่ว่า....ของกินเยอะดี อร่อยด้วย
ผมไม่รู้ว่าเกิดไรขึ้นระหว่างผมกับมัน
ทำไมจู่ๆเราทั้งคู่ถึงได้มาอยู่ในสภาพนี้กันได้
เรานั่งด้วยกัน....แต่เราไม่คุยกัน
เราเดินด้วยกัน...แต่เราไม่มองหน้ากัน
แม้กระทั้่งวันนี้.....มันยังไม่มองหน้าผมเลย
มันโกรธผมมากเลยเหรอ..ที่ผมต่อยมันวันนั้น
งั้นต่อยผมคืนก็ได้...จะได้หายกัน...แล้วเราจะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมกันซะที
แต่อย่ามาใช้ความเงียบตัดสินความผิดของผมแบบนี้....ผมอึดอัด
ผมอยากจะพูดแบบนี้กับมัน
แต่จะพูดอย่างไรได้ล่ะครับ...ก็อย่างที่บอก หน้าผมมันยังไม่มองเลย
สภาพของเราทั้งคู่ในอาทิตย์ที่ผ่านมา แย่กว่าตอนที่ผมกับมันเพิ่งเจอกันใหม่ๆซะอีก
ตอนแรกเราทะเลาะกัน แต่เราก็ยังคุยกันได้
ตอนนี้ผมเองก็ทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่าตัวเองทำไรผิด
และไม่รู้ด้วยว่ามันกำลังคิดไรอยู่ มันกำลังต้องการไร...หรือไม่ต้องการไร
พูดจริงๆเลยครับ...ผมไม่อยากเสียเพื่อนดีดีอย่างมันไปเลย
ผมพร้อมที่จะเคลียร์กับมันนะ
แต่สำหรับมัน...ผมไม่รู้...
แล้วผมควรจะทำต่อไปอย่างไรดี...
เรานั่งติวกันจนถึงสี่โมงเย็น....โดยที่มันกับเสกติวพวกคำนวณ
สว่นผมติวสังคมกับอังกฤษ
ดีครับ มานั่งติวกันอย่างนี้...เข้าใจขึ้นเยอะเลย
พรุ่งนี้คาดว่าน่าจะทำข้อสอบได้
ในระหว่างที่ติว มันไม่มองหน้าผมเลยครับ
มีแต่ผมที่พยายามมองหน้ามัน เพื่อหาจังหวะคุย แต่มันไม่ยอมเปิดโอกาสนั้นให้กับผมเลย
ผมเริ่มยั้วะแล้วนะ
มึงเป็นบ้าไรมึงนักหนาว่ะ
"กูกลับก่อนนะ.."
"มึงจะรีบไปไหนมึงว่ะไอ้ปาล์ม"
" กูนัดสาวไว้"
" แม่มึงเหรอว่ะ?"
"เอ๊ย...มึงรู้ได้ไงว่ะ...วันนี้กูจะพาแม่ไปซื้อของขวัญให้พ่อหน่อย...."
"งั้นพรุ่งนี้เจอกัน...."
เราล่ำลาไอ้ปาล์มเสร็จ
ผ่านไปซักครู่
"กูไม่ไหวแล้ว...กูหายใจไม่ออก...พวกมึงบอกกูมาเลย...ว่าพวกมึงสองคนเป็นบ้าไรกัน.." ไอ้เสกมันปิดหนังสือของตัวเองแล้วพาลมาปิดของผมกับของมันด้วย
"พูดมากอยู่ได้....กูจะอ่านหนังสือ..." มันโวยด่าไอ้เสก...และเปิดหนังสืออ่านต่อ
ผมเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน...
"กูกลับก่อนนะ..เจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้..."
"มึงยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นจูน.....ส่วนมึงไอ้โจ๊ก....ปิดหนังสือเดี๋ยวนี้..." ไอ้โจ๊กไม่ยอมปิด เสกมันเลยปิดให้ซะเองเลย
"ทำำบ้าไรของมึงห๊า?" ไอ้โจ๊กมองหน้าเสกราวกับจะต่อยกันซะงั้น
"ถ้ามึงต่อยกูแล้วพวกมึงสองคนยอมเป็นเหมือนเดิม มึงเชิญต่อยกูได้เลย..."
มันเงียบ
ผมเงียบ
"พวกมึงบอกกูหน่อย...ว่าพวกมึงสองคนโกรธกันเรื่องไร....โกรธกันเมื่อไร..."
กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์บ้านมันดังขึ้น...มันเลยรอดตัวไปเพราะไปรับโทรศัพท์
แต่ท่าทางผมจะไม่รอดเหมือนมัน เพราะดูได้จากสายตาเสกแล้ว....โดนฟอกจนสะอาดแน่กู
"ว่าไงจูน...บอกกูมาได้ยัง...กูจะให้ความเป็นธรรมกับมึงเอง.."
"................" ผมไม่รู้จะเรียบเรียงยังไง....หรือว่าจะเริ่มเล่าจากตรงไหน....
"บอกมาเถอะ...ปล่อยไว้นานไป พวกมึงสองคนจะยิ่งเข้าหน้ากันไม่ติดนะ...พวกเราเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ...หรือกูไม่ใช่เพื่อนมึง" จริงของมันครับ
"กู...กูว่า....เรื่องมันเกิดขึ้นจากอาทิตย์ที่แล้ว....ที่กูกับมันไปเที่ยวน้ำตกกัน"
"ไปเที่ยวน้ำตก?" ทำไมมึงต้องทำหน้างงด้วยล่ะ
"ก็ไอ้โจ๊กมันบอกว่ามันโทรไปชวนพวกมึงสองคนแล้ว.....แต่พวกมึงบอกว่าไม่ว่างกันไม่ใช่เหรอ?"
"เปล่าเลย...กูกับไอ้ปาล์มไม่มีใครรู้เ้รื่องนี้เลย"
"หืม?..."
"แต่ก็ช่างมันเถอะ...มันไม่ใช่ประเด็น ...ประเด็นคือเกิดไรขึ้นระหว่างพวกมึง"
แล้วผมก็เล่าทุกเหตุการณ์ให้เสกฟัง
ไอ้เสกมันพยักนห้า ขมวดคิ้วบ้าง
"สรุป...ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้พวกมึงก็ไม่คุยกันเลย"
"อืม"
"ตั้งแต่กูรู้จักมันมา....มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน..."
"กูว่ามันโกรธที่กูต่อยมันรึเปล่า"
"เรื่องนี้ตัดไปได้เลย..มันไม่มาคิดเล็กน้อยกับเรื่องแบบนี้หรอก"
"แล้วมันจะมีเรื่องไรอีกละมึง...กูก็ทำแค่นั้นเอง...อย่างอื่นกูไม่ได้ทำไรเลย"
"นั่นแหละคือสิ่งที่กูกำลังง"
"ไอ้เสกกูต้องออกไปข้างนอก....มึง......(มันหันมามองที่ผม)....จะอยู่กันต่อก็ได้นะ....กูไปไม่นานหรอก..."
"ไม่ล่ะ กูกลับก่อนดีกว่า....แล้วมึงล่ะจูน.."
"กูเองก็กลับเลยเหมือนกัน...." ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม..เจ้าของบ้านเค้ายังไม่คุยด้วยเลยซักคำ.....
พวกเราเดินกันไปหน้าประตูบ้าน...มันกับเสกเดินออกไปแล้ว.
ว่าแต่กี้ไปไหนนะ....ตั้งแต่มายังไม่เห็นหน้ามันเลย
ผมลองเรียกดู...ได้ยินเสียงกี้เห่ากลับมา
ผมเดินตามเสียงไป
ที่แท้ก็ถูกล่ามไว้หลังบ้านนี่เอง...โจ๊กมันคงกลัวกี้มาวุ่นวายตอนอ่านหนังสือกันมั้งเลยจับล่ามไว้ที่สวนหลังบ้าน
ผมกะว่าจะเล่นกับมันแป็บเดียวเท่านั้น
"กี้....พ่อเอ็งเป็นบ้าไรหา.....ทำอย่างกะคนโดนแย่งของรัก...."
"กี้อย่า..ฮ่าๆๆๆๆๆๆ..จักจี้"
ก็มันขึ้นมาทับตัวผม
ผมเลยบอกให้มันนอนลง....มันก็นอนนะ
ผมก็เลยทำอย่างที่เคยทำ...ผมนอนหนุนท้องมัน นอนบนสนามหญ้าหลังบ้านมัน
หญ้านุ่มดีครับ
ท้องกี้นุ่มมาก
ผมหลับตา
หลับตา
แต่ไม่ยอมหุบปาก
"พี่ชายไม่รู้จริงๆนะว่า....ไปทำไรนักหนาให้พ่อเอ็งโกรธ....พ่อเอ็งถึงไม่ยอมคุยกับพี่เลย...เอ็งช่วยถามให้หน่อยได้มั๊ย.....พี่ไม่อยากทนอยู่ในสภาพแบบนี้...มันไม่มีความสุขเอาซะเลย..." ปากผมก็พร่ำพูดไปเรื่อยๆ...ตาก็หลับ
สบายจังครับ..กลิ่นหญ้าหอมสบายจมูก...นุ่มด้วย
ท้องกี้ก็นุ่มใชย่อย
บรรยากาศเป็นใจอย่างนี้....
ผมเลย
เลย
เลย
หลับไปเลย
หลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ด้วย
ผมฝันว่าได้ยินเสียงฝนตกปรอยๆ
แต่ผมไม่เปียกเลย
บรรยากาศดีซะขนาดนี้...เลยขอหลับต่อ
หลับต่อ
จน
ตื่น...
เอ๊ะ.....ฝนตกจริงๆนี่หวา....แล้วทำไมผมไม่เปียกล่ะ...หันตัวกลับมานอนหงาย......
"มึง?...."
"......." ครับ...มันยืนกางร่มให้ผม...ถึงว่าทำไมผมไม่เปียกทั้งที่ฝนตกจริงๆ....มันยืนมองผมด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออก
เลยหันไปมองกี้...มันยังหลับปุ๋ยอยู่เลยครับ
ผมควรจะพูดไรกับมันดี....อย่างแรกเลยผมควรจะลุกขึ้นก่อน
"มานานยัง?" นี่คืออคำพูดแรกที่ผมคิดได้หลังจากลุกขึ้น
"................." มันส่ายหน้าแทนคำตอบ...แล้วก็ยื่นร่มอีกคันให้ผม
"กี้...เข้าบ้านลูก....." ดูมันทำครับ....แล้วมันก็พากี้เข้าบ้านไปเลย
โดยทิ้งผมไว้เบื้องหลังของมัน
ผมรู้ได้เลยทันทีว่า.....ผมไม่อยากเห็นหลังมัน...ผมเกลียดการเดินจากไปของมัน....โดยที่ยังทิ้งผมไว้ด้านหลัง
ผมคิดทันทีเลยว่า....ผมจะกลับบ้าน...แต่ฝนมันก็ดันตกหนักลงมาทันที
ไม่สนแล้ว....ตกได้ตกไป ยังไงก็จะกลับ
ผมยืนอยู่ตรงนี้ไม่ไหวแล้ว
ผมไม่รู้้ว่าผมโมโหตัวเองหรือโกรธมันกันแน่...
ผมกำลังจะเปิดประตูรั้วบ้านมัน....แต่ก็โดนกระชากมือไว้ซะก่อน
"มึงจะบ้าเหรอ....ฝนตกหนักขนาดนี้....มึงจะกลับได้ไง"
"เรื่องของกู.." มันจุกนะครับ เหมือนมีก้อนแข็งๆมาจุกที่คอ.....พอได้ยินเสียงของมัน....มันยอมคุยกับผมแล้ว
"เข้าบ้านก่อน...ไว้ฝนหยุดแล้วค่อยกลับ" มึงสนกูด้วยเหรอ
"ไม่....กูจะกลับ..."
"เอ๊ะมึงนี่ยังไงกันนะ...พูดกันดีดีนี่จะไม่ฟังกันเลยใช่มั๊ย?"
"แล้วทำไมมาพูดเอาตอนนี้ล่ะ..กูรอให้มึงพูดมาตั้งนาน...แต่ทำไมไม่พูด...มึงรู้มั๊ยว่ากู......" ผมพูดต่อไม่ไหว..เพราะมันสุดทนแล้วครับ....ผมรู้ว่าน้ำตาผมไหล แต่มันคงไหลไปรวมกับน้ำฝนแล้ว...
"เข้าบ้านก่อน..แล้วไว้คุยกัน....เดี๋ยวจะไม่สบายนะ...." ว่าแต่กู...มึงก็เปียกเหมือนกันแหละ
"มึงเข้าบ้านเหอะ...กูจะกลับบ้าน...."
"กูบอกให้เข้าบ้านเดี๋ยวนี้" แล้วมันก็ลากแขนผมเข้าบ้านมันทันที...ผมเพิ่งรู้วันนี้เองว่า....มันมีแรงเยอะขนาดนี้...
มึงทำอย่างนี้...มังยังห่วงกูใช่มั๊ย?
กูยังเป็นเพื่อนมึงอยู่ใช่มั๊ยโจ๊ก?
แต่ยังไงตอนนี้ผมก็อุ่นใจ...เพราะผมไม่ต้องทนมองแต่ด้านหลังของมัน...แต่กำลังเดินไปพร้อมๆกัน....
-
เย้ มาต่อแว้ว
-
:a5:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:o12: :sad4:
อยากจะร้องไห้ไปกะจูนฮือไอ้บ้าโจ๊ก
-
ฮึ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :fire:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!
อยากอ๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m31:
-
ค้างอ่ะ :sad4:
-
คงเป็นภาพที่น่ารักดีเนอะ น้องจูนนอนหลับบนท้องน้องกี้ซึ่งก้อหลับเหมือนกัน :m3:
ชอบน้องกี้อ่ะ ขอกอดที :กอด1:
หวังว่า.. โจ๊ก จูน จะเข้าใจกันซักทีนะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอตอนหน้านะคะ
-
ง่า :o12:
ค้างคาเลยอ่า เอาอีกๆๆ
-
ไม่รู้ทำไม เท่าที่อ่านมา เหมือนว่าโจ๊กเป็นไบ
และโจ๊กกับสองเคยมีอะไรลึกซึ้งกันมาก่อน
แต่เลิกกันไปเพราะผิดใจกันอย่างแรงด้วยบางเรื่องที่อภัยกันไม่ได้
ตอนนี้โจ๊กรักจูนและรู้ตัวเองด้วย เสกกับปาล์มก็รู้เห็นเป็นใจ
พยายามเป็นพ่อสื่อให้สองคนนี้ แต่ทำไมโจ๊กไม่เดินหน้าจีบเต็มที่เลยล่ะ
หรือกลัวไก่ตื่น แล้วจะเสียเพื่อนไป
ที่ว่ามาทั้งหมด เดาครับ ผิดถูกอย่างไรขออภัยด้วย
-
รู้ใจตัวเองกันเร็วๆเถอะ คนอ่านลุ้นไปด้วย เจ็บไปด้วย แล้ว
-
เห้อ ตอนนี้แอบเครียดนะเนี่ย
ไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย มันกดดัน :เฮ้อ:
-
อึดอัด!! ฮือออออ
เมื่อไร่จะเข้าใจกัน :'(
-
โจ๊กเอ๊ย ~
สารพัดเลยนะเนี่ยตอนนี้ มาหมด
เมื่อไหร่จะรู้ตัวล่ะเนี่ย =''=
-
มาต่อไวๆนะ ค้างอ่ะ
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
มาต่ออออ
ค้างงงงงงง
โจ้กกกก จูนนน
ถามใจตัวเองเซ่ๆๆๆ
เปนอะไรกันนนนน
-
พี่ดิว ไอ้เบียร์โครตอึดอัดเลยอ่ะ
มาต่อให้หายอึดอัดเร็วๆ นะ
อยากรู้ว่าจะเคลียร์กันได้ยังไง
-
เเล้วโจ๊กจะคลายความในใจออกมาได้ยังอะ
เอ๊ะ เเต่เหมือนโจ๊กบอกไปหลายรอบเเล้วนิเนอะ
ครั้งนี้ จูนพูดก่อนมั้ง อิอิ
-
เคลียๆ ให้จบ อย่าไปค้างคา
:3123:
-
งอนได้ทรหดมากเลย งอนมากไปจนฝนตกไล่เลย
-
โอ๊ย!!!!!!!:serius2:
อึดอัดไปกับจูนด้วย
เมื่อไหร่ไอ้โจ๊กมันจะรู้จักใจตัวเองสักที
เดี๊ยวยุให้จูนมีแฟนซะเลยนี่
ไม่ได้ขัดสนจนต้องรอแต่โจ๊กคนเดียวนะโว้ย
-
:m15:เจ็บอีกแล้ว...นายโจ๊กทำให้น้องจูนร้องไห้อีกแล้วนะ เมื่อไรจะนายจะ....ซักที น่าลำคาญมากมาย :angry2:
-
รออ่านเรื่องนี้ทุกวัน...ลุ้นทุกตอนเลย เมื่อไรจะ....
-
ขอบคุณมากมาย
ที่มีเรื่องน่ารักๆมาให้อ่าน
:call:
-
อ้ากกก จูนน่ารักอ่ะ โจ๊กก็โคตรเท่เลย ชอบอ่ะ
เนือ้เรื่งดำเนินเรื่อยๆ อ่านไม่เบื่อเลย ชอบๆ
-
ได้เวลาเปิดใจ :-[
-
อยากให้จูนรับรูความรู้สึกโจ๊กซักที
รอนานละนะครับ
มาต่อไวไวนะ
-
:o8: โจ๊กสารภาพไปเลยบรรยากาศกำลังให้ o13
ลุ้น ๆ ลุ้น ๆ ๆ ๆ ๆ :-[
สนุกมากมาย o13
รอลุ้นอยู่คะ :z1:
-
มาได้แล้ว มานค้างงงงงงงงง
-
อัพ
ไม่อัพ
อัพ
ไม่อัพ
เอาไงดีน้า!
-
อัพ
ไม่อัพ
อัพ
ไม่อัพ
เอาไงดีน้า!
:angry2: :angry2: :angry2:
:laugh: :laugh: ไม่อัพขอให้จู๊ดๆ สามวัน
-
อัพเถอะ
-
พออ่านถึงกี้แล้ว.....นึกถึงฮั่งตู๋ เลยอ่ะ
ฮุฮุ น่ารักซะ
มาต่อเร็วๆนะคับ
-
พึ่งเข้ามาอ่านครับ หนุกมากเยย มาต่ออีกน้า :-[
ลุ้นให้โจ๊กกับจูนคืนดีกันเรยๆคับ :call:
-
อัพ :angry2: :angry2:
ถ้าไม่มาอัพระวังจะโดน :z13: :z13:หลาย ๆ ทีนะไรเตอร์ขา
จะรอนะค่า :L2: :L2:
-
เข้ามาในบ้าน
ผมก็นั่งบนโซฟาหน้าทีวีกับกี้
ส่วนมันเดินขึ้นไปชั้นบน ผมมองตาม เห็นมันเดินเข้าห้องนอนตัวเอง
แล้วก็ลงมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่
มันส่งผ้าเช็ดตัวนั้นให้ผมโดยที่ไม่ยอมพูดอะไร
แล้วกลับไปนั่งเช็ดตัวให้กี้แทน นี่กูกำลังอิจฉาหมาอยู่รึเปล่าว่ะ...น่าสมเพชตัวเองชะมัด
ด้านนอกฝนดูท่าจะตกอีกนาน...แล้วจะได้กลับบ้านกี่โมงว่ะเนี่ยะ...ผมแอบมองเป็นระยะ....แต่มันไม่สนใจผมเลย
"กี้ ไม่เอาอย่าสะบัดขนสิลูก...พ่อเปียกหมดแล้ว...อยู่นิ่งๆ...เช็ดตัวให้แห้งนะ....หัวด้วย....เดี๋ยวจะไม่สบายนะ....ไม่สบายแล้วเดี๋ยวจะไปสอบไม่ได้นะ..." ชักยังไง...กี้ไปโรงเรียนด้วยเหรอ
.....
คร๊อก.....แฮ่ะๆๆๆๆ...เสียงท้องผมเองครับ
"หิวรึเปล่า?..." ผมไม่รู้ว่ามันได้ยินเสียงท้องผมรึเปล่าถึงได้ถาม.....แต่ผมว่ามันเบามากนะ....ผมว่ามันอ่านใจผมถูกอีกแล้ว
แต่ด้วยอะไรซักอย่างที่ทำให้ผมส่ายหัวกลับไป
ทั้งที่ท้องกำลังประท้วงถึงขั้นประกาศเคอร์ฟิลล์แล้ว
มันส่ายหัวให้ผม แล้วก็เดินเข้าห้องครัวไปเลย....
"กี้นั่งเป็นเพื่อนคนปากกับใจไม่ตรงไปก่อนนะ...เดี๋ยวพ่อไปหาไรกินก่ิอน....หิว..." คำสุดท้ายมันจงใจหันมาพูดใส่ผม
สักครู่มันก็ออกมาพร้อมกับ...ข้าวหมูทอดกระเทียมกับไข่ดาวใบสวยหนึ่งฟอง
มันเอามาวางหน้าผมโดยที่ยังไม่ยอมพูดอะไรเหมือนเดิม.....มันกลับไปนั่งที่เดิมแล้ว
ส่วนผมได้แต่นั่งมองจานข้าวนิ่งๆ...ทำไมมันช่างน่ากินอย่างนี้....
แต่ด้วยศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายค้ำคอ...ผมเลยเลื่อนจานออกไปนิดหนึ่ง....แล้วบ่ายหน้าไปมองทางอื่น บอกเป็นนัยๆว่า...กูไม่กินหรอก...เชอะ....
"กี้....เดี๋ยวพ่อพาไปกินยาก่อนนะ....ไม่สบายแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่อีก....พ่อรักกี้จัง...รักที่ไม่ดื้อเหมือนใครบางคน...." มึงว่าใครเหรอ......?
ผมนั่งมองจานข้าว....แต่ด้วยสามัญสำนึกและคำว่าศักดิ์ศรี.....
กินไม่ได้
ผมเลย..........
"อร่อยจริงเลย......หมูนิ่ม....หอมกระเทียมพอดีๆ....ไข่ดาวก็กรอบ..." ไอ้โจ๊กมันทำอาหารทุกอย่างอร่อยเหาะไปเลย
ผมทานไปด้วยความสุขสมจนเกือบหมดจาน....มันก็เดินออกมาคนเดียว....ผมเห็นมันเดินก้มหน้า แต่ผมตาดี มันกำลังพยายามกลั้นยิ้ม และพยายามไม่ปล่อยก๊ากออกมา...แล้วเสเดินมานั่งที่โซฟาตัวเดิม
ฟอร์มหมดกันงานนี้เลยกู....แค่นี้เดะๆๆๆ...ผมเลยนั่งกินต่อจนเกลี้ยงจาน...
"ยิ้มไร?" ผมถามเพราะกลัวมันทรมานไปมากกว่านี้ เพราะมันกลั้นเอาไว้นานแล้ว
"........" มันไม่ตอบ แต่คราวนี้มันยอมหันมามองผมแบบเต็มๆ
"ยิ้มอีก...กูกลับ..." ผมทำท่าจะลุกขึ้น....
"ก็แค่ยิ้ม.....คนอวดเก่ง...ปากดี...." มึงด่ากูอีกแล้ว
"ชิส์"
"อร่อยมั๊ย?"
"อร่อย..." พูดเสร็จผมรีบอุดปากทันที...ก็มันน่าอายนี่นา
"หึหึหึหึ....โอ๊ย!!!!!" ผมเองแหละครับที่เป็นคนเขวี้ยงหมอนใส่มัน
"เจ็บให้ตายไปเลย..." ผมเขวี้ยงไปอีกใบ....
"สำนึกบุญคุณกันหน่อยสิ...."
"แล้วใครใช้ให้มึงทำให้ล่ะ..."
"ก็สงสาร...เห็นท้องร้อง..."
"ก็มันท้องกู..."
"แต่หูกูรำคาญ..."
ผมกับมันคุยกันได้แล้วใช่มั๊ยครับ
มันยิ้มให้ผมแล้ว
มันหัวเราะให้ผมแล้ว
ผมไม่ได้เห็นยิ้ม ไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของมันนานแค่ไหนแล้วนะ.....
ผมรู้แล้วว่าหลายวันนี้ผมขาดอะไร...
ผมขาดสิ่งเหล่านี้จากมันนี่เอง
"ตกลงมึงเป็นอะไร..." ผมถามหลังจากที่เงียบกันทั้งคู่มาซักครู่
"ก็เปล่านิ....กูเป็นอะไรเหรอ?"
"ก็มึงไม่คุยกะกู...."
"มึงเองก็ไม่คุยกะกู...."
"ก็มึงไม่คุยกะกูก่อน..."
"มึงนั่นแหละเป็นบ้าไรก็ไม่รู้...จู่ๆก็ไม่คุยกับกูซะเฉยๆ...."
"ทำไม?...มึงไม่ชอบเหรอ?....กูคิดว่ามึงจะดีใจซะอีก...ที่ไม่มีกูคอยไปกวนประสาท...."
"ชอบกับผีมึงสิ...อึดอัดจะตาย...."
"เหรอ?..." แล้วมันก็ยิ้มครับ....พร้อมกับปาหมอนกลับมาที่ผมใบหนึ่ง
"มึงไม่ได้โกรธกูใช่มั๊ย?"
"แล้วมึงทำไรให้กูโกรธรึเปล่าล่ะ?..."
"นั่นแหละที่กูไม่รู้....เท่าที่รู้ไม่มีนะ...คิดว่างั้น..."
"มึงไม่ได้ทำไรผิดหรอก...คนที่ผิดคือกูต่างหาก...ผิดที่...ผิดคน...ผิดเวลา....ผิดมันไปทุกอย่าง..หึหึหึ"
" ยังไง?...."
"เอาเข้าจริงๆกูก็ไม่รู้หรอกว่ากูเป็นอะไร...และไม่รู้ด้วยว่าทำไมกูต้องพูดกับมึงอย่างนั้นในวันนั้น...."
"......" ผมเงียบเพราะรอให้มันพูดต่อ
"มันเหมือน....เหมือน...มีหมอกบางๆมากั้น.....เหมือนจะเห็นว่ามันคืออะไรที่อยู่ข้างหน้า....แต่มันคลุมเครือ พร่าเลือน ไม่ชัดเจน....พอพยามยามเพ่งมอง.....มันก็แสบตา...น้ำตามันก็พาลจะไหลซะทุกที...นี่แหละคือสิ่งที่กูรู้..."
"กูยอมรับว่ากูโง่ก็คราวนี้แหละ...แฮ่ะๆๆๆ...มึงพูดไร...กูไม่เข้าใจ..."
"เฮ้อ....โง่หลาย...น่าจะตายซะ...แต่กูไม่ยอมหรอกนะ...ฮ่าๆๆๆ..." ในที่สุดมันก็ไม่อธิบายผมเพิ่มเติม
"ขอโทษ...." ผมพูดคำที่อยากพูดออกไปตั้งแต่วันนั้น
"สำหรับเรื่องไร?..."
"พูดอย่างกะกูทำกับมึงไว้มากงั้นแหละ...ชิส์..."
"มากมั๊ยไม่รู้....แค่....กูยิ้มไม่ได้ไปหลายวัน..."
"กูขอโทษ...สำหรับเรื่อง....ที่กูทำมือมึงไปโดนโขดหิน.....และต่อยหน้ามึง....ที่จริงกูตั้งใจจะบอกตังแต่วันนั้น...แต่มึงไมยอมฟังกูเลย..." ผมรีบพูดรัวเร็ว เพราะกลัวว่าถ้าเว้นช่วงผมจะไม่กล้าเริ่มต้นพูดใหม่...เพราะสายตาของมันกำลังมองผมอยู่
"กูลืมไปแล้ว...ช่างมันเหอะ..."
"งั้น...แล้วตกลงมึงโกรธกูเรื่องไรล่ะ?"
"ไม่ได้โกรธ"
"แล้วทำไม..." ผมพูดยังไม่ทันจบ มันก็ขัดขึ้นมาซะก่อน
"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน..."
"มึงจะต่อยกูคืนก็ได้นะ......ถ้ามึงกล้า"
"กูไม่ต่อยมึงหรอก..." โกหก มึงต่อยกูมาตตั้งหลายรอบแล้ว....ทำเป็นลืม
"มึงรู้มั๊ย......" ผมเว้นช่วง...ไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดยังไง....ให้มัน...ตรงกับความรู้สึกของผมที่สุด
"?......"
"กูอึดอัดมากเลยนะ..ที่มึงทำเหมือน.....กูไม่มีตัวตนในสายมึง....มึงพูดกับคนอื่น...แต่เมินกู...มึงยิ้มให้คนอื่่น...แต่ทำเป็นไม่เห็นกู...มึงหัวเราะกับคนอื่น แต่....มองข้ามกูไป....."
"........" มันนั่งยิ้มกับคำพูดบ้าๆของผม.....หัวเราะกูล่ะซิ
"มึงจะหัวเราะเยาะกูก็ได้นะ....กูไม่ว่าหรอก...." ผมพูดจริงๆนะ....ผมยอมให้มันหัวเราะเยาะผม แค่ให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม...ผมจะได้ผ่านไอ้ความรู้สึกบ้าๆนี่ไปสักที
"กูไม่มีสิทธิ์หัวเราะเยาะมึงหรอก...เพราะกู....?"
"?........"
"เป็นมากกว่านั้นอีก มึงรู้สึกอย่างไร มึงคูณสิบเข้าไปสิ...นั่นแหละคือความรู้สึกของกู..."
" แล้วทำไมไม่คุยกะกูตั้งแต่วันนั้น....."
"ก็รอให้มึงมาคุยก่อน...แต่มึงก็ไม่"
ตกลงนี่ผมดีกับมันแล้วใช่มั๊ย?
ตกลงเรากลับมาเหมือนเดิมแล้วใช่มั๊ย?
ตกลง....ผมยิ้ม หัวเราะ หรือแม้กระทั่งร้องไห้กับมันได้แล้วใช่มั๊ย....
แล้วเราก็นั่งกันเงียบๆจนกระทั่งฝนหยุดตก....นั่งโดยที่ไม่ต้องพูด..แค่รู้ว่า...ข้างผมมีมัน....ข้างมันมีผม....คำพูดก็ไม่จำเป็น
มันมาส่งที่หน้าบ้านก็เกือบหนึ่งทุ่มเข้าไปแล้ว
"จูน...." มันเรียกชื่อผม....ถึงว่าทำไมวันนี้ฝนตกหนัก
"หืม?"
"อาบน้ำ สระผม แล้วอย่าลืมกินยาด้วยล่ะ"
"อืม....มะ.....โจ๊กก็เหมือนกันนะ..."
"อะไรนะ?" มันทำหน้าเหลอหลา
ผมรู้มันแกล้งผม...ก็ผมเคยเรียกมันว่าโจ๊กซะเมื่อไร
ก็มันเรียกผมจูน...ผมก็แค่อยากเรียกชื่อมันบ้าง....ไม่ได้เหรอ
"ไม่พูดแล้ว...กลับไปได้แล้ว....ง่วง..."
"ห่วงกูด้วยเหรอ?"
"ก็มึงห่วงกู...ก่อน...." ผมก้มหน้าหลบ...ผมเกลียดสายตามันตอนนี้จัง...เพราะทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง
"พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ....อ้อ...คืนนี้ไม่ต้องอ่านหนังสือนะ....พักผ่อนนอนหลับให้เต็มที่....วันนี้อ่านมาตั้งวันแล้ว...ตื่นมาพรุ่งนี้สมองจะได้โปร่ง...."
"คร้าบ...คุณโจ๊ก.."
"อืม...ไปล่ะ..."
"ขับรถดีดีล่ะ.....ขอบคุณ..."
สรุป...ผมก็ไม่รู้ว่ามันโกรธหรือไม่โกรธผม....แล้วถ้าโกรธจะโกรธด้วยเรื่องอะไร
แต่ตอนี้มันก็ไม่สำคัญเท่าผมได้เพื่อนรักกลับคืนมา....อย่างอื่นไอ้จูนไม่สนแล้ว
ผมอาบน้ำ.....ทำไมวันนี้น้ำมันเย็นสดชื่นจัง
ผมสระผม....ทำไมวันนี้ยาสระผมหอมจัง
ผมใส่ชุดนอนตัวเดิม...แต่ทำไมวันนี้รู้สึกว่าชุดนอนมันนุ่มขึ้น
ผมทานยา....ทำไมวันนี้ยาไม่ขม
ผมล้มตัวนอนบนเตียง...ทำไมวันนี้เตียงมันแคบลง หรือเพราะความสุข ทำให้ผมตัวโตขึ้น
...บ้าไปแล้วกู
แล้วกะว่าจะอ่านหนังสือซะหน่อย
แต่ก็คิดถึงคำพูดของมันขึ้นมาซะก่อน
โอเค....เชื่อมันซะหน่อยก็ได้หว่า
ผมเลยวางหนังสือลง
เตรียมตัวจะนอน
แต่ดันมีสายเข้าซะก่อน
ใครหว่า?...ดูเบอร์..ยิ้ม....กดรับ.....ยิ้ม....
"......."
"โทรมา...แล้วไม่พูด...งั้นวาง...."
"ทำไรอยู่?" มันรีบพูดเลยครับ
"กำลังจะนอน...แล้วมีไร"
"โทรมาเช็คดูว่า.....มึงอ่านหนังสือรึเปล่า...." เป็นพ่อกูรึไง...ล้อเล่งคร้าบ
"จะนอนแล้ว...ก็ทำอย่างที่มึงบอกไง"
" 'งั้นเพิ่งสองทุ่มเอง...นอนตั้งแต่ตอนนี้...เดี๋ยวสมองมัน..มัน...มันจะหลับเพลิน" ทฤษฎีไหนมันว่ะ
"งั้นกูอ่านหนังสือก็ได้"
"ไม่ได้!...บอกแล้วไงว่าห้ามอ่านหนังสือคืนก่อนสอบ"
"โน่นไม่ได้...นี่ไม่ได้...แล้วให้ทำไง"
"คุยกะกูไง....." น่ารักนะมึง
"อ๋อเหรอ?..มีไรว่ามา..."
"มื้อเย็นกินไร?...
"ให้ทาย?"
"ไม่ได้กินเพราะ....มึงยังอิ่มกับข้าวหมูทอดกู"
"ถูก...รู้ได้ไง"
"ก็เค้าบอกว่า..คนที่เป็นเนื้อคู่กันมักจะคิดเหมือนกัน"
"คู่เวรคู่กรรมนะสิ....."
"แล้วกินยายัง....."
"กินแล้ว...มึงล่ะ"
"ก็รอให้มึงบอกให้ไปกินนี่แหละ...."
"บ้าแล้วมึง"
"มึงไม่รู้หรอกว่าการได้รับความเป็นห่วงจากใครซักคนที่......มันรู้สึกดีแค่ไหน"
"งั้นเหรอ?..." ทำไมกูจะไม่รู้....แค่ไม่รู้ว่า.....ทำไมต้องรู้สึกอย่างนั้น....เวลาได้รับความห่วงใยจาก......มึง
"จูน?"
"ว่าไง...แต่ห้ามลืมกินยานะ"
"โอเค...ไม่ลืม....วันนี้กูรู้สึกดีว่ะ...."
คุยกันคุยกันมา..วางสาย
ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน
กูอยากถามมึงเหลือเกินว่า.....
มันต่างกันตรงไหนกับที่กูอ่านหนังสือ
แต่ทำไมมีความสุขจังหว่า......
นอน
สอบ...พรุ่งนี้...
-
รักกันวันนิด
จิตแจ่มใสนะคะ
น่ารักทั้งคู่เลย
-
อ่านแล้วยิ้มจริงๆ :o8:
แต่ยังเชียร์เด็กม.5อยู่นะ :-[
-
อร๊ายยย .. อ่านแล้วยิ้มแป้นเลยค่ะ ^ ^
โจ๊ก จูน สงสัยงานนี้มี TOP กันแน่ๆ หุหุ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ความหวานนี่ไม่เป็นรองใคร เริ่มจีบกันแล้วดิ มันเขินๆกันนะสินะ แอบเขินแทน :z13: :z13: :z13: :z13:และมาต่อด่วนนาก๊าบ
-
ดีกันแล้ว :-[
-
^
^
จิ้มไม่ทัน
เหอๆๆ เบาหวานขึ้นตา "กรูไม่รู้" อารายก็กรูไม่รู้
แต่คนอื่นเค้ารู้หมดแล้วว่าแกสองคนเป็นไร
:laugh:
-
อ่านไปยิ้มไปจริงๆ ><
น่ารักกกกทั้งสองคนเลยค่ะ
ต่อจากนี้จะหวานแล้วใช่มั้ย หุหุ
-
หึหึ แหม่ๆ สองคนนี้ก็นะ แสดงออกกันทั้งอย่างนี้
รู้สึกกันทั้งสองคน ยังไม่รู้ว่าคิดอะไรกันอยู่รึไงเนี่ยะ
เฮ้อออ :เฮ้อ:
-
อ๊าก น่าร๊ากกกก :-[ :-[ :-[
-
โหย หวานดีๆ
โจ๊กมีแอบหยอดมาเรื่อยๆเลยนะ
จูนจะเอายังงายยยย
ยังแอบมึนๆเรื่องสองแฮะ
แต่พอจะเดาได้ว่าเคยจิ๊จ๊ะกะโจ้ก
แล้วคงมีปัญหาไรซะอย่างที่ค่อนข้างรุนแรง
จะคอยติดตามต่อไปนะงับ
ขอบคุณมากคร้าบ
-
น่ารักกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[ :-[
โจ๊กจะน่ารักไปไหนน่ะะ แล้วตกลงว่าพูดกะกี้หรือจูนจ๊ะ? หุหุหุ
เริ่มจีบกันแล้วสินะ... o18
รอตอนต่อไปค่ะ~
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่ดิว
ทำไมไอ่เบียร์มีความสุขจังหว่า 5555
แต่กว่าจะรู้ใจตัวเองก็นะ ใครจะคิดว่าตัวเองจะมารักผู้ชายอ่ะเนาะ
-
ดีกันๆๆๆ
:กอด1: :กอด1:
-
เมื่อไรมันจะมีซัมทิงรองกันซะที
โจ๊กอยากอะโฟทโทฟี้เอส จูนใจจะขาดแล้วมั้งนั่น :เฮ้อ:
จูนก็ไร้เดียงสาโพด หัดคิดลึกๆมั่งดิ
เขาแสดงออกขนาดนี้แล้วเด้ :z3:
-
จูนกับโจ๊กดีกันแล้ว
ดีแล้วล่ะ รักกัน โลกสดใสกว่าเยอะ
-
หวานวันละนิด. จิตแจ่มใส
เข้าใจกันก้ดีแล้วววว
-
น่ารักขึ้นทุกวันนะคู่นี้อ่ะ
อ่านไปก็ยิ้มไปด้วย :o8:
โจ๊กจากไม่ชอบคุยโทรศัพท์ แหม่คุยซะนานเชียว :impress2:
-
ยิ้มแล้วว ค่า :5555: :z9:
:myeye:
-
อ่านแล้วยิ้มจริงๆ :o8:
แต่ยังเชียร์เด็กม.5อยู่นะ :-[
เห็นด้วยค่าาาาา
อ่านไปยิ้มไป น่ารักอ่ะ
แต่ก็ยังเชียร์น้องม.5(ที่หายสาบสูญ)อยู่
-
ย้มแก้มตุ่ยเลยจ๊ะ... :m1:
-
อ่านแล้วอินชิบหาย :laugh:
เขียนแล้วมันดูมี พัฒนาการ ของความรู้สึกของทั้งสองคนดีอ่ะครับ
ชอบมากๆ
อ่านแล้วยิ้มเลยตอนนี้
-
ยิ้มจริงๆ แก้มปริ อิ อิ (เป็นกันขนาดนี้แล้วจะบอกกันและกันได้รึยัง?)
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เป็นแฟนกันสักที คนอ่านลุ้นมากมาย 555
-
อ่านแล้วมีความสุขไปกับคู่นี้ด้วยอ่ะ
-
รักกันรักกัน :กอด1:
เมื่อไรจะรู้ใจตัวเองสักทีนะทั้งสองคนเลย :เฮ้อ:
ลุ้น ๆ ๆ
-
:call:จุดธูปสามดอกชูเหนือหัว และบอกตัวเองว่าช่วยดลใจให้ไอ้น้องจูน มันรู้ซักกะทีว่า
ไอ้อาการของน้องเขาเรีกว่าอะไร เขาเรียกว่ารักคะคุณน้อง และตอนนี้น้องโจ๊กก็แสดงอากรหลายอย่างออกไป
ว่าตอนนี้คิดกะน้องจูนมากกว่าเพื่อนแล้ว ก็ยังรอแค่น้องจูนว่าจะรู้ใจตัวเองตอนไหน
แต่คนที่รู้แน่ว่าสองคนนี้เกินเพื่อนไปแล้ว ก็คือท่านเสก และปาล์มอะนะ
แล้วอย่างอนโกรธกันให้มากละ เดี๋ยวอีตาว่านที่เจอที่นำตกจะทำคะแนน
-
รักกันๆ
:L1:
สะทีเส่ :angry2:
-
:mc4:คืนดีกันก็ดีแล้ว
แอบมีหวานด้วยอะ :o8:
มาต่อเร็วๆน้า :bye2:
-
วันนี้วันสอบวันแรกครับ
กว่าจะตื่นได้ก็แทบแย่
ก็อย่างที่รู้นะครับว่าเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เที่ยงคืนเข้าไปแล้ว
แต่ดีหน่อยตรงที่มันโทรมาปลุกผมตอนเช้า...ไม่งั้นป่านนี่ผมก็ไม่รู้ว่าจะตื่นรึยัง
ก็ยังดีนะครับที่มันทำคุณไถ่โทษ......ทำให้ผมนอนดึก...แต่ก็ยังโทรมาปลุก...เพื่อนใครหว่าน่ารักจัง...
แต่สงสัยตัวเอง...คุยกันไปได้ไงตั้งสี่ชั่วโมง
เดินไปสอบอย่างกะซากศพเดินได้.....
แต่ไม่เป็นไน ผมยังยิ้มได้อยู่
ผมเดินไปถึงประตูโรงเรียน มองซ้าย มองขวา.....มองหน้า มองหลัง...มองทแยงมุมก็แล้ว....ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาหัวของมัน....กระทั่งวันสอบกูก็ยังต้องปีนรั้วใช่มั๊ย ...แต่ก็เอาเหอะ
จะวันสอบ
วันปกติ
มันก็ยังคงสม่ำเสมอ...คือ สายตลอดศก
"จูน....ทำไมยังไม่เข้าโรงเรียน...มายืนทำไมหน้าประตู... วันนี้สอบนะ....หรือว่ามารอใคร?"
"รอโจ๊กอยู่..." ผมตอบอย่างนั้น...แววตาแวบหนึ่งของสองก็ขุ่นเลยครับ....
"ไม่ต้องรอหรอก.....เข้าไปพร้อมเราเลยมั๊ย?..."
"มันเรื่องอะไรของมึงไอ้คุณสอง...." ขอบใจมากเสก
"เรากำลังคุยกับจูน....นายไม่เกี่ยว..."
"ไม่เกี่ยวได้ไง...จูนมันเพื่อนกู..เรื่องของมันก็เหมือนเรื่องของกู...ยิ่งเรื่องที่คนอย่างมึงมาเกี่ยวด้วย กูเลยต้องเกี่ยวใหญ่..."
"พูดงี้นายหมายความว่าไงเสก..." อ้าว เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว
"ก็คนดีดีอย่างจูน...ไม่ทันล่ห์คนอย่าง.........มึงหรอก..."
"มากไปแล้วนะ....แต่ก็เอาเหอะ...นิสัยนายมันก็แย่แบบนี้มาตั้งนานแล้วนิ...แก้ยังไงก็ไม่หายซักที..." ปากคอเราะร้ายมากสอง
"แต่ยังไงกูก็ไม่หน้าไหว้หลังหลอก....เหมือนใครบางคนนะ...."
"นายหมายถึงใครเสก!" ผมไม่เคยเห็นสองโมโหขนาดนี้มาก่อนเลยนะครับ
"กูก็ว่าไปเรื่อย...ใครอยากรับก็รับ...หรือว่ามึงอยากรับ...เชิญ...."
"นาย!!!!!" ทั้งสองดาหน้าเข้าหากันแล้วครับ
"พวกนายทำไรกันอีก...ทำไมมาออกันที่ประตู...ทำไมไม่เข้าโรงเรียน..."
""เจน/เจน...." ไอ้เสกมันหงอไปเลยครับ
"มีไรกันรึเปล่า"
"จูน...งั้นเราเข้าโรงเรียนก่อนนะ..." สองหาทางเลี่ยงไปก่อน ก็ยังคงเหลือไอ้เสกครับ
"ว่าไงนายเสกตัวดี....ก่อเรื่องไรอีกล่ะ"
"ป่าวซะหน่อย...แค่ทักทายกันเฉยๆ....."
"ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี...ถ้าไม่......."
"ไม่มีไรจริงๆคร้าบบบบ.
""ดี....เข้าโรงเรียนกันได้แล้ว...จูนไปพร้อมกันเลยรึเปล่า..."
"เจนไปก่อนกับเสกเหอะ....เราขอรอโจ๊กก่อน..."
มันยังไม่โผล่หัวมาเลยครับ
ผมเลยเดินแกร่วไปรอมันที่กำแพง
"คิดว่าวันนี้จะแห้วอีกแล้ว...วันนี้.." เสียงมันอีกแระ....
"........"
"วันนี้คาดว่าจะทำข้อสอบได้ดี...เพราะได้กำลังใจจาก....."
"พร่ามไรของมึง..." ก็ไอ้เด็ก ม5 ปีนเกลียวนี่ไงครับ
"อ้่าว ...นึกว่าใบ้แดก..."
"เดี๋ยวมึงจะได้แดรกตรีนกู..." คนยื่งโมโหอยู่...
"ถ้าตรีนมึง...กูยอม...."
"บ้ากันไปใหญ่แล้ว..."
"ทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอเลย....หรือว่าตั้งใจหลบหน้า...."
"มึงไม่สำคัญขนาดที่จะทำให้กูต้องหลบหน้ามึงหรอก....ถ้าไม่อยากเจอนะใช่...." หน้ามันเสียไปนิดหนึ่งครับ ผมก็รู้ว่าผมพูดแรงเกินไป...แต่มันกวนโมโหผมนิ...แต่แวบเดียวมันก็กลับมาทำหน้าทะเล้นอีกแล้ว
"อันนั้นกูรู้...รู้ดีซะด้วย....แต่ยังไงก็ยังอยากเห็นหน้า..อยากได้ยินเสียง แม้จะเป็นคำด่าก็เหอะ.....ฮ่าๆๆๆๆมึงว่ากูพูดเก่งมั๊ย....สาวไหนได้ยินเป็นหลงทุกราย..." แต่พอดีกูผู้ชายหว่ะ...แทนที่จะหลง เลยจะอ้วกแทน
"มีไร?..." ผมก็แก้ไม่อยากเป็นคนปากร้าย ใจร้ายเกินไป
"มึงรู้มั๊ย?....ว่ากูมารอเจอมึงแทบจะทุกวัน"
"แล้วใครขอให้รอ...."
" นั่นดิ...ใจกูมั้งที่บอกว่าอยากคิดถึง...ตากูมั้ง..ที่บอกว่าอยากเห็นหน้า...." เน่าได้อีกมึง
"วันนี้วันดี ไม่อยากทะเลาะ อยากสอบแบบอารมณ์ดีดี"
"ก็ไม่เคยเห็นว่ากูจะเป็นคนชวนทะเลาะ...คุยด้วยดีดีทุกครั้ง....ที่เห็นก็มีแต่......" มันเหล่มาทางผม...จะโทษกูว่างั้นเถอะ
"ถามจริงๆเหอะ...ว่างมากนักรึไง...ถึงมีเวลามาก่อกวนคนอื่นเค้าได้ขนาดนี้..."
"ที่จริงมันก็ไม่ว่างเท่าไรหรอก....แต่ก็ทำให้ว่างได้...ถ้าอยากเห็นหน้า...."
"พูดดีดีนะมึง..ไม่งั้นกูไม่เกรงใจแล้วนะ..."
"ก็หน้าคนที่อยากเห็นไง..คิดมากไปได้....เอาๆๆๆๆไม่อยากชวนทะเลาะ...อยากคุยด้วยดีดี...ได้มั๊ย?"
"ถ้าตอบว่าไม่...จะเลิกกวนมั๊ย?"
"อืม...คาดว่าน่าจะไม่...."
"......" จะบ้าตาย
"วันนี้สอบเสร็จไปเที่ยวกันมั๊ย?"
"ไปกับมึง?"
"ชัวร์" หรือชั่วมึง
"ไม่...."
"กลังเหรอ?"
"ทำไมต้องกลัว"
"ถ้าไม่...งั้นก็รับปากสิ..ว่าจะไปเที่ยวกัน...แต่หน้าอ่อนอย่างนี้....ป๊อดชัวร์...."
หยามกันแบบนี้.....ยอมได้ยังไง
-
จะทันเค้ามั้ยเนี้ยหนูจูน ยิ่งยุขึ้นอยู่ด้วย
แต่สงสัยไม่ทันได้ตอบคงมีพระเอกมาช่วยก่อนมั้ง
:laugh: เดาไปเรื่อย อิอิ
-
:try2: ไม่เคยเข้าใจคนบ้ายุเลย เรานะ ยิ่งยุยิ่งไม่อยากทำ (แต่ถ้ายิ่งทำงอล เราจะบ้าง้อตามทุกทีเลย :m13:)
-
สั้นไปนะเนี่ย
มาต่อเร็วๆ เลย.....
อืม ตอนที่จูนเรียกชื่อ"โจ๊ก" นี่ น้ำเสียงคงน่ารักน่าดู
ฮุฮุ
-
โจ๊กมัวไปซุ่มอยู่ไหนเนี่ย จูนจะโดนชาร์จแล้ว~~
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อยู่ไหนหว่าม.5
-
มีมารมาเพิ่มอีกแล้ว โจ๊กเอ๊ย ท่าไม่รีบเห็นท่าจะแย่
-
โจ้กเอ้ยรีบมาเถอะนะ จูนจะโดนคาบไปแดกแล้ว อุตส่าห์นั่งยิ้มมาได้สักพัก มาถึงตอนนี้เริ่มอยู่ไม่สุขแระ
-
น้องจูนนี่ยุง่ายจัง
-
อ่าน แล้วอารมณ์ดี .............ใสๆ
-
ไปเลย ไปเลย เชียร์น้องม.5 5555
-
ไปเลยจูน เชียร์สุดริด :-[
ว่าแต่เด็กม.5 ชื่อไรอ่ะมีบอกไปยัง :o8:
-
จูนนี่ใครท้าไม่ได้เลย
แล้วโจ๊กหายไปไหน
เด๋วจูนก็ไปหรอกก
-
เด่วโจกมาเคลีย
:angry2: :m31:
-
เชียร์เด็ก มอ ห้า ก๊ากกกกกกกกกกกก
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
โจ๊กไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:serius2: :serius2:
-
:serius2:
:serius2:
โจ๊กไปไหน
ม.5 เขามาแล้ว
:angry2:แล้วโจ๊กไปไหน
-
อิอิ งานนี้เชื่อว่า จูนต้องไป 555
-
ยุขึ้นจริงๆ เลย จูนอะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โจ๊กทะมายนายมาช้าเยี่ยงนี้
ตอนนี้อยู่ใหน
รู้บ้างใหมว่าจะมีคนมาสอยจูน
ไปแล้ว(ยิ่งเป็นแบบไม่ค่อยมั่นคงอยู่)
:serius2:
-
ผมยืนนิ่ง
คิดจะท้าผมเหรอ
ท้าผิดคนซะแล้วไอ้น้อง
รู้รึเปล่า.....นี่ใคร...ไอ้จูนโว๊ย
ท้าได้ที่ไหน
..
"ไม่ป๊อด...."
"แล้ว...."
"ไม่ชอบให้ใครมาท้า...."
"แล้ว...."
"แล้วก็ไม่ไปด้วย...."
"อ้าว..." มันหน้าเหวอไปเลยครับ...ฮ่าๆๆๆสะใจ
"อย่ามาใช้มุขนี้กับกู...กูไม่บ้าจี้ตามมึงหรอก.....ชิส์...."
"ฉลาดกว่าที่คิดแฮะ....เห็นหน้าอ่อนอย่างนี้...."
".ปากแบบนี้ไงถึงไม่อยากคุยด้วย....ปากเน่าได้ตลอด...."
"เอาจริงๆ....กูอยากเป็นเพื่อนกับมึงได้มั๊ย?"
"กู ม.6 มึง ม.5..."
"แล้วไง?...."
"เรียกกูพี่สิ...แล้วกูอาจจะคุยด้วยดีดี....แค่อาจจะนะ...."
"พี่งั้นเหรอ....." มันจดๆจ้องๆหน้าผมแล้วก็ส่ายหัว...."เรียกไม่ลงจริงๆว่ะ...."
"งั้นจบ..."
"เอ๊ย เดี๋ยวดิ...งั้นขอเรียกชื่ออย่างเดียวได้มั๊ย?.
"ไม่"
"ใจร้ายว่ะ....หน้าตาออกจะน่ารัก....แต่ใจดำชะมัด..."
"เข้าโรงเรียนไปได้แล้ว...โน่นมีคนโบกมือเรียกมึงหน้าประตูใหญ่อยู่โน่น..." สงสัยจะเป้นเพื่อนมันครับ
"จูน...." มัน...เรียกชื่อผม...เป้นครั้งแรก
"........"
"วันนี้มึงยอมคุยกับกูแค่นี้....พรุ่งนี้...ต้องมากกว่านี้....และต่อไป...มึงจะต้องยิ้มให้กู...."
"......."
"ใบ้กินอีกแล้ว...งั้นตั้งใจสอบนะ....อย่าแอบหลับอีกล่ะ...ขนมในโต๊ะนะ...แอบกินให้มันเนียนๆหน่อย...เดี๋ยวครูเห้นเข้าจะอายเพื่อนนะ...หึหึหึ..." เอ๊ย...รู้ได้ไงว่ะ....
"รู้ได้ไง...."
"อีกเรื่องที่อยากจะบอก....กูเป็นคนมีความอดทนสูง......"
"เรื่องของมึงสิ...."
"อวยพรหน่อยสิ...วันนี้สอบนะคร้าบบบบบบ..." รมณ์ไหนเนี่ยะ
"......." อึ้งอยู่
"นะนะนะนะ......."
"อืม...โชคดี...." ก็ไม่อยากฟังเสียงมันก็แค่นั้นแหละ...รำคาญ
"ได้คำอวยพรขนาดนี้....จะนำทุกเซลล์ในสมองมาใช้ให้หมดเลย..."
"หึหึหึ...เวอร์น่า...." ผมเผลอหลุดหัวเราะออกมา
"น่ารักว่ะ...ไปล่ะ...ทำข้อสอบให้ไ้ด้นะ..."
มันไปแล้ว
มันเข้ามาคุยกับผมเพื่อ......กวนประสาท...หาเพื่อนคุย......หรือเพื่ออะไร
แต่เท่าที่ผ่านมา.....มันก็ไม่ได้เลวร้าย...ขนาดที่ผมจะเป็นเพื่อนกับมันไม่ได้
เอาเป้นว่า....ผมจะรับมันไว้พิจารณาในฐานะเพื่อนใหม่ล่ะกัน
อ้าวเวร...ชื่อไรล่ะ
แต่ทำไมป่านนี้....ไอ้บ้านั่นยังไม่มาอีก อีกห้านาทีเค้าจะเข้าแถวกันแล้ว
"หืด....แคกๆๆ....กู...กู....มา...มา...ทันใช่มั๊ย?" มันวิ่งหอบมาเลยครับ
"ทันมาก...." ฉุนมันครับ
"โทษที....หลับเพลินไปหน่อย พอดีฝันดี..." ยังมีหน้ามายิ้มอีกนะมึง
"แต่กูกำลังจะฝันร้าย....."
"มึงกับกูฝันร้ายทั้งคู่แน่....ถ้าขืนมึงยังงยืนสวดกูอยู่อย่างนี้ ตรงนี้ เวลานี้.....รีบไเข้าแถวกันได้แล้ว..."
"ถ้ากูซวย.....มึงตาย...."
จนจะถึงเวลาเข้าห้องสอบ
ผมเห้นอ้อยมาเดินด้อมๆมองๆอยู่...สงสัยคงมาหาไอ้โจ๊ก....
แล้วซักครู่ทั้งคู่ก็เดินแยกกันไปคุยที่บันได..
ผมไม่ได้ยินบทสนทนาของพวกเค้า
แต่เห็นโจ๊กมันลูบหัวอ้อย เหมือนกำลังจะปลอบใจกันอยู่
แล้วอ้อยก็จัยมือมันมากุมไว้
"พี่จูน...." อ้อยเรียกผมซะเสียงหวานเลยครับ....
"ครับ..ว่าไง..."
"เรื่องวันนั้น..เอ่อๆๆ.....อ้อยขอดทษด้วยนะค่ะ...อ้อยใจร้อนไปหน่อย...ไม่โกรธอ้อยนะค่ะ..."
"ไม่หรอก...พี่ลืมไปหมดแล้ว"
"ขอบคุณนะค่ะ..พี่จูน"
."ครับ..งั้นพี่ไปหากลุ่มเพื่อนก่อนนะ..." ผมแยกตัวออกไป พวกเค้าคงอยากขอกำลังใจกัน...เดินออกมาแล้ว ยังไม่วายไ้ดยินอีก
"โจ๊ก...ตั้งใจทำข้อสอบนะ...อย่าหลับตาจิ้มอีกล่ะ..."
"ระดับนี้...ไม่มีค่ะ...ชัวร์ทุกข้อ..."
"ล้อเล่นค่ะ...โจ๊กนะเก่งอยู่แล้ว...น่ารักด้วย...."
"น่ารัก....แล้วรักหน้าอย่างนี้ป่าวล่ะค่ะ..."
"บ้านะโจ๊ก...." เธอผลักโจ๊กเบาๆ....คงเขินนะครับ
"อ้อยก็เหมือนกันนะค่ะ...ทำข้อสอบได้เยอะๆล่ะ..."
"ค่ะ...."
เธอเดินลงบันไดกลับไปสอบชั้นสาม ส่วนพวกผมสอบชั้นสี่
ผมว่าโจ๊กมันเก่งนะครับ
มันยกโทษให้อ้อยได้แบบง่ายๆ
ทั้งๆที่อ้อยทำกับมันถึงขนาดนั้น
ผมว่ามันคงรักอ้อยมาก
รักมากจนมองข้ามความผิดนั้นไป
และผมก็คิดว่า...มันคงจะไม่ยอมพูดถึงเรื่องนั้นอีก.....
ผมเห้นมันเดินมาทางผม
ส่วนผมกำลังเดิน้ข่าไปสมทบกับไอ้ปาลืมไอ้เสก
"อ่อน..." มันเห้นผมไม่รอ มันเลยเรียกแทน
"ว่าไง..." ผมพูดทั้งที่เท้าก้ยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป
"หยุดคุยกันก่อน..."
"......" มันยื้อบ่าผมไว้
"เป้นไร?..ทำไมต้องเดินหนี..."
"ไม่ได้เดินหนี....แค่จะเดินไปหาเพื่อนๆ.." ผมพาสายตาไปหยุดที่เสกกับปาล์มยืนอยู่
"ไม่จริง...โกรธที่กูมาสายเหรอ.....ขอโทษ....นะนะนะนะ"
"ก็บอกวาไม่ได้โกรธ....."
"แล้วทำไมไม่พูด....หน้าบึ้งด้วย..."
"กูก็เป็นอย่างนี้แหละ..ก่อนเข้าห้องสอบ..กูต้องทำสมาธิ....ไม่อยากพูดมาก..."
"งั้นก็แล้วไป....สอบเสร็จไปเที่ยวกันมั๊ย..."
"ยังไม่อยากคิด...สอบเสร็จค่อยคิดนะ..." จู่ๆผมก็โมโหมัน...แล้วจู่ๆก็ดันใจอ่อนขึ้นมาเพราะน้ำเสียงและสายตาของมัน...ผมไม่เคยใขจแข็งกับมันได้จริงๆๆ
"โอเค....งั้นโชคดีกับการสอบนะครับจูน....."
"หึหึหึ..."
"อ้อ....กี้บ่นว่าคิดถึงงมึงงม้ากมาก....อยากให้มึงไปนอนที่บ้านอีก...."
" เก่งนะ...ฟังออก..."
"เกงออกอย่างนี้...น่ารักขนาดนี้...นิสัยก็ดีออกอย่างนี้....รักมั๊ยล่ะ...."
"เกลียด...ชิส์.....รักกี้ดีกว่า...ไม่กวนประสาท"
"ใจร้าย....อวยพรหน่อย..." ผมคิดถึงเด็กม 5 ขึ้นมาเลยครับ ผมว่าพวกมันสองคนนี้เหมือนกันมากๆแทบจะในทุกเรื่อง...แม้แต่คำพูดในวันนี้
"งั้นทำได้...ทำ...ทำไมไม่ได้...ก้ต้องพยายามให้มากขึ้นเป้นสองเท่า...."
"พรมึงแปลกดีว่ะ...."
"เข้าห้องสอบได้แล้ว....ครูเรียกแล้ว..."
ผมทำข้อสอบไป..ยิ้มไป...
ก้ข้อสอบวิชานี้....มันออกตรงกับที่ไอ้โจ๊กเก้งและติวให้เลยครับ...สบายหมู
ผมทำได้สบายมาก เพราะเตรียมกันมาดี
เค้าเวลาในการทำสองชั่วโมง
ไอ้เสกมันออกตั้งแต่ชั่วโมงแรก
5 นาทีต่อมา....ก็เป้นไอ้โจ๊ก
แล้วผมก็ตามติดๆ...
เหลือแต่ไอ้ปาล์ม.....ผมหันไปมองมันนิด..เห้นมันนั่งหน้ายิ้มบ้าง...เกาหัวยุ่งบ้าง...แต่ก็พยักหน้าให้ผม ประมาณว่า..กูทำได้...เอาใจช่วยวะเพื่อน
พวกผมสามออกกันมา
เพื่อนๆในห้องมองตามกันเป้นแถวเลยครับ
พวกกุทำได้โว้ย...ไม่มีมั๋ว....
-
จิ้ม...
-
:a9: อะช๊อยยยยยยยยย
อยากอ่านต่อ :impress2:
-
ทำข้อสอบผ่าน แต่วิชารักตกทั้งคู่ :m20: :m20: :m20: :m20:
-
โจ๊กรู้เรื่องน้องม.5จะเป็นไงเนี่ย
แต่เรื่องอ้อย โจ๊กก็ยังไม่จบ
สมควรให้น้องม.5มาทำให้หึงจริงๆ
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆ
รีครบพันแล้ว
ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบบบบ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:mc3: ร่วมไชโย ดีใจด้วยจ้า
-
ทำข้อสอบผ่าน แต่วิชารักตกทั้งคู่ :m20: :m20: :m20: :m20:
คงต้องไปเรียนพิเศษเพิ่มมั่งเนี่ย
-
:m20: :m20: :m20:
-
เชียร์เด็กมอห้า อิอิ
-
แวะมาจิ้มก่อนอ่านนะค่ะ
ขอตัวไปทำการบ้านก่อน
เดี๋ยวกลับมาอ่านน้า
รักไรเตอร์จังเยยย
-
โจ๊กจ้ะ ต้องรีบเคลียร์ตัวเองนะ เพราะจูนเสน่ห์แรง ทำไรให้ชัดเจนหน่อย
น้องมอ.5 เค้ารุกหนักขึ้นละนะ
-
โจกเลิกกะอ้อนได้ละ
:angry2: :angry2:
-
กว่าจะอ่านทัน :เฮ้อ:
เอาใจช่วยทั้งจูนและโจ๊กนะครับ
ปล. เด็กม.5 ใครหว่า........ :m28:
-
ท่าทางจะยุ่งไปกันใหญ่แล้วเนี่ย เฮ้อ
แบบนี้กดลบหนึ่ง ได้ไหมเนี่ย 5555
-
นึกถึงตอนสอบ ไม่ว่าจะม.ปลาย หรือมหาวิทยาลัย ใครออกก่อนนี้แบบว่า...โห..เก่งจัง
รำลึกความหลังเลย ...
-
โจ๊ก หายหัวไปไหนนนน
เมียโดนจีบอยู่
อิอิ
-
น้องม.5 ก็คงจะตกหลุมรักจูน อีกคนแล้วซินะ
จูนนี่คงจะน่ารักจริงๆ
ยังไงก็มาต่อไวไวนะคับ
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเด็กม.5 ชื่อรายว้าอยากรู้ อิอิอ
-
:m15:
:m15:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย อ่านไปเขินไป รักกันไว้เถิด -..-
5555555
โจ๊กน่ารัก จูนยิ่งโคตรน่ารัก
ติดตามนะคะ ^^
:impress2: :-[ :o8:
-
:m15:
:m15:
??? เป็นรายอ่า ร้องไห้ทำมายคะ? โอ๋ๆ :กอด1: ไม่เอาไม่ร้องน๊า
-
เพิ่งหลงเข้ามาอ่าน โอย..ติดหนึบเลยทำไงดี เนี่ย.
จูนน่ารักมากๆ แอบโมโหโจ๊กแทนนะเนี่ย ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองทำให้จูนน้อยใจซะแล้ว
แล้วเมื่อไหร่เค้าจะรู้ใจกันซะทีเนี่ย ลุ้นๆ
-
อวยพรอะไรอ่าแปลกๆงง???
ตกลงว่าไอ้น้อง ม.5 มันชื่อไรอ่า
ไมโจ๊กยกโทษให้อ้อยง่ายงี้อะแล้วจูนหล่ะ :m16:
เดี๋ยวยุจูนให้ชอบไอ้น้อง ม.5 ซะเลย :laugh:
-
ผมบอกให้มันสองคนไปรอที่โรงอาหารก่อน
ส่วนผมไปห้องน้ำ ล้างหน้าเสริมหล่อ
"ตกลงไปเที่ยวกันนะ..." อีกแระ....จองเวรกูจริง
"ก็บอกว่าไม่ไง...." ยุ่งจริง กุจะล้างหน้า
"ล้างอย่างนั้น...เดี๋ยวน้ำเข้าจมูกก็เป็นหวักันพอดี..." มันคงเห็นว่าผมวักน้ำล้างหน้าแรงไป...แต่ก้จริงนะ
"แค็กๆๆๆๆๆๆ. ..." สำลักเลย
"เห็นมั๊ย...บอกแล้วก็ยังดื้ออีก...."มันเอามือลูบหลังให้ผม
"ไม่ต้อง...แค็กๆๆๆๆ..." ผมเบี่ยงตัวหลับมัน...ไม่อยากให้มันมายุ่งกับผมจนเกินไป...ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องทำแบบนั้น
"ไอจนหน้าแดงหมดแล้ว...ยังอวดดีอีก..."
"เรื่องของกู....แค็กๆๆๆๆๆ"
"ถามหน่อย เวลามึงโมโหใคร...มึงมักจะทำร้ายตัวเองแบบนี้ตลอดเลยเหรอ..."
"ก็ไม่เห้นว่าจะเกี่ยวกับมึง..."
"กูทำมึงเจ็บ...มึงก็มาลงกับกูสิ...หรือใครก็ตามที่ทำมึงเจ็บ...มึงก็ต้องไปลงกับคนๆนั้น....ไปทำร้ายตัวเองทำไม..." มันมองตาผมนิ่งเลยครับ....มึงอยากบอกไรกูเหรอ....
"มันเป้นอุบัติเหตุ...กูเองก็ไม่ได้ตั้งใจทำให้ตัวเองเจ็บหรอก..." ผมไม่อยากให้มันคิดมาก...หรืออาจเป้นผมที่คิดมากไปเอง...เมื่อเห้นสายตาเศร้าๆของมัน
"ทำข้อสอบได้มั๊ย?....."
"ทำได้...แล้ว...แล้ว...."
"หืม?..."
"มึงล่ะ...ทำได้ป่าว?..."
"ฮ่าๆๆๆๆ....สนใจกูด้วยเหรอ..."
"งั้นไม่ต้องตอบ...ไปล่ะ..."
"เอ๊ยเดี๋ยว...." มันมาดักทางเดินผมไว้
"ไรอีก?...กูหิว..."
"ไม่เที่ยวแน่เหรอ?...ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ..."
"ไม่....เข้าใจชัดยัง?..."
"ให้เวลาคิดอีกสองนาที..."
"ไม่..."
"อ่อน...ไมช้าจังว่ะ..." นั้นไง มันมาตามแล้ว...มันตะโกนมาก่อนเลย
"เพราะมันใช่มัีย...." มึงหมายความว่าไง
"อ่อนกูถามว่าทำไมช้าว่ะ...แล้วนั้นมึงคุยกับใครอยู่..." ไอ้บ้านั่นก็ตะโกนอยู่ได้...แทนที่จะเดินมา
"เรียกมันมาคุยกันด้วยเลยสิ...กุจะได้ขออนุญาตมันพามึงไปเที่ยว...ดีมัีย?..."
"กูไม่เข้าใจนะว่ามึงทำแบบนี้ทำไม....แต่กูไม่ไปเพราะกูไม่อยากไป ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้น...และกูก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมกูต้องมายืนอธิบายเหตุผลบ้าบอคอแตกให้มึงงฟังทำไม...ทั้งๆที่มึงไม่มีสิทธิ์จะมายืนตั้งคำถามไรกับกูทั้งนั้น...." ผมเองก็โมโหเป้นนะครับ...ก็ดูมันพูดกับผมก่อนสิ....บ้าชะมัด
"อ่อน....มึงไม่มา...งั้นกูไปหามึงนะ..."
"ไม่ต้อง...กูไปเอง..."ผมตะโกนตอบมันไป
"ทำไม?..." มันเห้นคำถามบนหน้ามันเต็มไปหมด
"และต่อไป...มึงก็ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก..." ผมเดินออกไป...เพราะไม่อยากเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยสิ่งที่ผมอ่านไม่ออก...
ผมเดินออกไปไกลนิดหน่อย...
มันยังยืนที่เดิม...เมื่อผมหันกลับไปมอง..
ผมใจร้ายเกินไปมั๊ย?
เราสามคนไปนั่งรอไอ้ปาล์มกันที่โรงอาหาร
ว่างดีครับ เพราะเด็กอื่นๆยังสอบกันไม่เสร็จ....หรือว่าจริงๆแล้ว...พวกผมเป็นยอดมนุษย์อัจฉริยะ
"อ่อน?"
"หืม...ว่าไง?" ผมเหม่อนิดหน่อย..เพราะกำลังคิดถึงไอ้เด็กบ้านั้นอยู่
"ตกลงว่าไรเรื่องที่กูถามเมื่อกี้"
"มึงถามกุตั้งหลายเรื่อง กุจำไม่ได้หรอก...ว่าแต่ไรล่ะ"
"เพิ่งฉลาดอยู่หยกๆ โง่อีกแล้วมึง"
"ย้าก......มึงตายไอ้โจ๊ก" ผมเลยเตะขามันไปแรงๆ (นิดดหนึ่ง) ทีหนึ่ง
"โอ๊ย!...กูเจ็บนะ..."
"ดี...สมน้ำหน้า...ที่จริงกูควรเตะปากมึงมากกว่านะ"
"มึงใจร้ายกับกูได้ขนาดนี้เลยเหรอ...." มันทำท่าออเซาะผม...เอาหูมาถูมาไไถกับที่ไหล่....โถ น่ารักตายละมึง
"เอาหัวเน่าๆของมึงออกไปเลย..." ผมผลักไสหัวมันออกไป...แต่ไม่แรงนะ...กลัวมันเจ็บ
ดูไอ้เสกมันจะงงๆเกี่ยวกับพวกผมสองคนนะครับ
ก็แหงล่ะ...เมื่อวานหน้ายังไม่มองกันเลย....
แต่พอมาวันนี้....กลับมาเล่นมาคุยกันอย่างนี้...เป็นใครก็คงง
เดี๋ยวผมว่าไอ้เสกมันต้องพูดไรแน่นอน
"โฮ๊ย!!!!....พวกมึงเป้นเชี่ยไรกันนิ....เมื่อวานกูเห็นโกรธกันจะเป็นจะตาย....แต่วันนี้ดีกัน..จนจะกินหัวกันอยู่แล้ว..." นั่นไง...ผมว่าแล้ว...ผิดซะที่ไหน
"......."
"......."
ผมกับมันหันไปมองที่ไอ้เสก..พร้อมกับทำหน้าประมาณว่า...เมื่อกี้มึงว่าไงนะ
"ไม่ต้องมามองหน้ากูเลยพวกมึง.....เมื่อวานกูพูดให้พวกมึงดีกันแทบตาย...ยิ่งมึงเลยไอ้โจ๊ก..มองหน้ากูอย่างกับจะหาเรื่องกูเลย...แล้วดูวันนี้...เล่นบ้าไรกันอีก....กุตามพวกมึงไม่ทันแล้วนะ...ทำอย่างกะผัวเมียงอนกันงั้นแหละ...ปวดเยี่ยวโววว้ย" มันวางระเบิดเสร็จ...ก็จรลีลี้ไปไกลทันทีเลยครับ
.
.
.
.
แล้วผมกับมันก็หันมาเห็นหน้ากันโดยไม่ได้ตั้งใจ......
ไอ้เสกมันพูดแบบนั้นออกมาได้ไงว่ะ
ที่จริงเเพื่อนกัน...มันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกครับ....ที่จะพูดเล่นกันแบบนีี้....
แต่นี่มันทำให้ผม...อยากจะเตะคนตรงหน้า....ให้สลบไปเลย
"เราเหมือนผัวเมียกันจริงเหรอ?...."...ไอ้โจ๊ก..ไอ้บ้า...มึงจะพูดออกมาทำไม... แต่มันทำหน้าแบบกูสงสัยจริงๆนะ
"บ้านะมึง...ผัวเมียบ้าไรกัน..."
"ก็ไอ้เสกมันพูด.....ไอ้เสกมันพูดไรไม่เคยผิดเลยนะ..."
"บ้าไปแล้วมึง...ผัวเมียได้ไง...กูเป็นอะไร...แล้วมึงเป้นอะไร..." เหมือนผมมานั่งเรื่องเพศศึกษาให้เด็กอนุบาลฟังเลยครับ
"นั่นสิ...ไอ้เสกนี่่าจะบ้าหนักกว่ากูอีก.."
"อ้าว....นี่ตกลงมึงบ้าใช่มัีย?" ผมกะล้อมันเล่นเฉยๆ
"มึงว่ากุบ้ามัียล่ะ...ที่กุคิดถึงมึง....อยากเห้นหน้ามึง....อยากได้ยินเสียงมึง" อืม
"จากการวินิจฉัยของกู...มึงไม่ได้บ้าหรอก..."
"จริงเหรอ?"
"แต่มึงประสาทกินไปแล้ว...."
"่อย่าอยู่เลยมึง....ย้าก...."
มันจับผมเฮดล็อคอยู่
เจ็บนะโว้ย
โน่น...ตัวช่วยผมมาแล้ว...
ไอ้เสก
"ช่วยกูด้วย...ไอ้บ้านี่รังแกกู..."
"พอเลยพวกมึง.....กุอายรุ่นน้องมัน....เล่นอย่างกับเด็กเตรียมอนุบาล...."
"เด็กเตรียมอนุบาลเลยเหรอมึง....อนุบาลสามได้ป่ะ..." มึงจะพูดเพื่อ....ห๊าไอ้โจ๊ก...
"เด็กอนุบาลเค้าไม่เล่นไรปัญญาก่อนกันขนาดนี้หรอก..." จะพูดไรกัน..ปล่อยกูก่อนนะ...เจ้บเว้ย...
"ปากดีนะมึงไอ้เสก...กล้ามาก...ทีจีบหญิงเห็นไม่กล้าแบบนี้บ้างล่ะ..."
"ไอ้โจ๊ก....ปากมึงยังหมาได้อีกนะ..."
"กูรู้...อ่อนมันบอกกูหลายครั้งแล้ว"
"เลิกเล่นได้แล้วพวกมึง...โน่นไอ้ปาล์มมมันมาโน่นแล้ว..." แล้วมันก็จรลีลี้ไปหาไอ้ปาล์มซะเลย
"ปล่อยกูได้ยัง...เจ็บ.."
"งั้นมึงต้องรับปากกับกูก่อนว่ามึงจะไปเที่ยวกับกู...."
"ถ้ากูไม่รับปากล่ะ?"
"กุกับมึงก้จะต้องอยู่ในท่านี้กันต่อไป"
"ไอ้...แล้วมึงจะถามความสมัครใจกูไปทำเพื่อเหวไรมึงว่ะ"
"ตามมารยาท...ตกลงมึงต้องไปกะกูนะ..."เอ๊ะ มันยังไง
"เออ...กุไม่มีทางเลือก..."
"ดีมาก..."
แล้วมันก็ยอมปล่อยผม
เจ็บชะมัด
"เอ๊ย..อ่อน..."
"ตกใจไรมึงอีก....กูมีสามกุรึไง"
"กูขอโทษ...กูไม่นึกว่ามันจะรุนแรงขนาดนี้...."มันเข้ามาจับๆดูๆที่คอผม...
"ช่างมันเหอะ...ไม่เป็นไรมากหรอก..." ผมเองก็ไม่ได้สนใจไรมากหรอกครับ เข้าใจว่าหยอกกันเล่นเฉยๆ...แต่สำหรับมัน
"กูทำมึงเจ็บอีกแล้ว..."
"คิดมากนะมึง...หิวแล้ว...ไปกินกัน..."
ทานข้าววเสร้จ
ก้นังหารือเรืองงจะไปไหนกันดีเพราะบ่ายไม่มีสอบแล้ว
ไอ้ปาล์มบาย เพราะอยากกลับไปอ่านหนังสือ ซึ่งเป็นไรที่แปลกมากมาย
ส่วนไอ้เสก ไปติวหนังสือให้ว่าที่หวานใจมัน...ก็เจนนั่นแหละครับ
"เหลือเราสองคน...เอาไงดีอ่อน"
"บ้านใครบ้านมันไม่ได้เหรอมึง...อยากอ่านหนังสือ..."
"ถ้าจะกลับบ้าน...มึงต้องไปบ้านกูก่อน...กี้มันคิดถึงมึงสุดใจไปเลย"
"เก่งนะ...ฟังภาษาหมาก็เข้าใจ.."
"ก็ได้ครูดีอย่างมึงสอนไง...ว่ะฮ่าๆๆๆๆๆ"
"ไอ้โจ๊ก.." ผมมองมันตาเขียว แต่มันกลับส่งตาหวานมาให้...แล้วจะโมโหมันลงมั๊ยล่ะเนี่ย
"ไปเดินห้างตากแอร์กันมั๊ย?...."
"ไม่เอา...คนเยอะ..ไม่ชอบ"
"งั้นไปสวนกัน..."
"ก็ได้..."
เรากำลังจะเดินไปโรงจอดรถสำหรับนักเรียนกัน
วันนี้พ่อกับแม่อนุญาตให้เอารถมาใช้ได้...แต่วันปกติห้าม
"โจ๊ก...โจ๊กค่ะ.."
"อ้าว...อ้อย...มีไรค่ะ..." มันเดินไปหาอ้อย..ผมเลยต้องเดินตามไปด้วย
"รู้มั๊ย..เพราะาคำอวยพรของโจ๊ก...อ้อยเลยทำข้อสอบได้หมดเลย...."
"เพราะอ้อยเก่งต่างหากล่ะค่ะ..."
"ค่ะ...แล้วนี่กำลังจะไปไหนกันค่ะพี่จูน..." อ้าว ถามกูไม
"......" ผมได้แค่ส่งยิ้มครับ...
"โจ๊ก...อ้อยอยากไปเดินห้างค่ะ...ไปด้วยกันนะค่ะ"
"คือ..." มันหันมามองหน้าผม
"ทำไม...ดจ๊กมีนัดกับพี่จูนเหรอค่ะ...งั้นไม่เป็นไรก็ได้ค่ะ...."
"คือ...." คืออยู่นั่นแหละมึง...นี่อ้อยก็งอนอีกหรอก
"ไม่มีหรอกอ้อย....อ้อยไปกับโจ็กได้ตามสบายเลยนะ...พี่เองก็กำลังจะกลับบ้านพอดีเลย...แต่โจ๊กมันก็มาปรึกษากับพี่ซะก่อนว่าจะชวนอ้อยไปไหนดี..."
"จริงเหรอค่ะโจ๊ก?..."
"........" มันยิ้มรับแทนคำพูด....อย่ามามองกูแบบนั้นโจ๊ก...กูก็แค่อยากช่วยมึง...
"งั้น...แล้วเราจะเที่ยวไหนกันดีค่ะโจ๊ก..."
"อ้อยอยากไปไหนล่ะค่ะ...ตามใจอ้อยล่ะกัน..." พูดเสร็จมันก็หันมามองหน้าผมอีก...อย่ามามองกูแบบนั้นนะ...กูสยอง
"งั้นเราไปเดินเล่นที่ห้างกันดีกว่านะ...ไม่ร้อนด้วย..."
"ค่ะ...."
"งั้นเราไปขึ้นรถโดยสารหน้าโรงเรียนกันดีกว่า...แล้วเจอกันนะค่ะพี่จูน..."
"โจ๊ก...เอารถกูไปใช้สิ...เย็นๆขับไปให้กูที่บ้านล่ะกัน...มึงไปบ้านกูถูกนะ..." ผมยัดกุญแจให้มัน
แล้วเดินออกไปเลย...โดยไม่รอฟังว่ามันจะพูดไรต่ออีก...
ผมกะว่าจะกลับบ้านอ่านหนังงสือตามความตั้งใจเดิม
เลยเดินเตร่มารอรถโดยสารหน้่าโรงเรียน
"ไง...โดนทิ้งเหรอมึง?..."
"มึง..."
""
-
:z13:
เมื่อไรจะเลิกก่ะอ้อยเนี่ย :เฮ้อ: สงสารจูน โดนทิ้ง :sad4:
-
น้องจูนใจดีซะงั้น มาต่อไว ๆ นะ
-
เมื่อไหร่โจ๊กจะเลิกกับอ้อยสักที เฮ้อออ
น้อง ม.ห้าทำคะแนนใหญ่แล้วว
-
ว้ามีคนแกว่งปากมาหาอีกแล้ว คนมันมาจีบแบบกวนๆตีนแบบนี้จะรับไหวเร้อ
-
ให้ไอ้น้อง ม.5 นั้นนำหน้าไปเลย :angry2:ไอ้บ้าโจ๊กกกกกก
-
ให้ไอ้น้อง ม.5 นั้นนำหน้าไปเลย :angry2:ไอ้บ้าโจ๊กกกกกก
เหอๆ หมั่นไส้เช่นกัน
-
ไปอยู่กับน้อง ม.5 เลยจูน
ประชดไอ้โจ๊ก มันบ้าง
มันจะได้รู้สึก
-
รอเวลาเลิกๆๆๆๆ กาน
-
ิอยากจะแอบเชียร์น้องม.ห้า
เพราะโจ๊กนี่ไม่เอาแน่เอานอนซักที อิอิ
-
ตายแล้ว น้องจูน
เพลงแนะนำเลย ไปเที่ยวกับน้องม.5ซะ
ไปเดินตากแอร์ให้เจอกันที่ห้างโน่น
มันส์ซะใจแน่ๆ 555+
คราวนี้ละโจ๊ก หัวเราะไม่ออกแหงๆ ซะใจ :m20:
-
สโตรกเกอร์ป่ะเนี่ย รู้ทุกย่างก้าวของชีวิตจูนเลย เหอๆ
แต่อ่านตอนที่แล้ว... แอบคิดว่าน้องนี่ก้อน่ารักดีเหมือนกัน 55+
เอ.. รึจะเชียร์ดี จะได้เป็นสีสันในชีวิตให้จูน อย่างน้อยก็ได้ลับฝีปากแก้เครียด หุหุ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: ชีวิต
-
:haun4:ขี้เกียจรอที่นู้นแล้วมาอ่านที่นี้ไวกว่า ขอบคุณนะ
-
เอาไอเดกม.5 ทำกิ๊ก เลยจูนน
-
ความรู้สึกตาโจ๊ก ค่อยๆ ....
คืบบบบบ คลานนนน อย่าง ช้า..... ช้า...... :z10: และกลายเป็นรักซึมลึก
หวังเป็นอย่างยิ่งว่า ไอ่เด็ก มอห้าจะไปคาบน้องจูนไปรับประทานก่อนนะ :sad2:
เฮ้อ~~ น้องจูนจะใจอ่อนรึเปล่าเนี่ย :เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สรุปแล้ว ก็ต้องไปเที่ยวกับน้อง ม.5 อ่ะดิ
อิอิ
-
ถ้าไม่มีใครซักคนกล้าที่จะเริ่ม...วันนึงก็ต้องเสียไปให้คนทีกล้ากว่า....
เข้าใจโจ๊ก.....
เข้าใจจูน......
แต่ถ้าเมื่อไหร่ความรู้สึกที่ให้กันมันมากมายกว่านี้....
แต่สถานะยังเท่านี้....
มันจะไม่อึดอัดเหรอ....
ถ้าจะไปต่อ ก็กล้าๆ หน่อย ระวังคนอื่นแซง
ถ้าไม่ไปต่อ...ก็ ห่างกว่านี้ดีกว่า....
เพื่อนรัก มันต่างจาก คนรักกันที่เป็นเพื่อนกันนา....
-
มาให้กำลังใจ ดิวแฟนคลับคราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
Fc ดิว อิอิ
-
ใช่เลิกกะอ้อนสักที !!
สงสารจูน เด่วให้ไปคบกะ ม.5 เร๊ย *
:angry2: :angry2:
-
แอบปันใจให้น้องม.5
แต่ก้อยังเชียร์โจ๊กกกกกกก
รีบๆบอกความในใจเร็วๆน้า
อ๊ากกกกกกกกกก ลุ้นๆๆๆๆๆๆ
-
มาแล้วววววว
น้องมอห้าๆๆๆๆ
-
คนนั้นคือใครกัน
เกี่ยวกันกับสองหรือเปล่า
แต่ถ้าโจ๊กช้าเดียวมีหมามาคาบไปกินหรอก
-
สนุกดีครับอ่านแล้วรู้สึกจะอินกะเรื่องมากไปหน่อยอ่ะ55555+
-
โจ๊กไม่ชัดเจนน ไม่ปลืมและ อะไรเนี่ยยยย
เชียร์รุ่นน้องดีกว่า อิอิ
-
แอบเชียร์น้องม.ห้า o18
ว่าแต่...อยู่ม.ห้าจริงหรือเนี่ย :a5:
:L2:
-
ตามอ่านอยู่ครับ
มาต่อเร็ว ๆ นะครับ
-
"มึง?..."
"ใช่...กูเอง...กูที่ไม่ใช่มัน..."
"จะไปไหนก็ไป...กูไม่มีรมณ์จะมาต่อล้อต่อเถียงกับมึง...." คนยิ่งกำลังเซ็งๆอยู่
"เซ็งเพราะมัน...แต่ไหงมาลงกับกูล่ะ..." อะไรของมึงนักหนา...
"ไม่อยากให้ลงที่มึง...งั้นก็ไปให้พ้นหน้ากูซะสิ....
"มึงมีวันใจแข็งได้....ต่อไปมึงก้ต้องมีวันที่ใจอ่อนได้เหมือนกัน"
"มึงทำไปเพื่ออะไร?..."
"เพื่อเอาชนะมึงไง..."
"งั้นกุยอมแพ้...เลิกยุ่งกับกูซะที..."
"ไม่หรอก....มันไม่ง่ายขนาดนั้น...อะไรที่กูได้มาง่ายๆ..กูก็จะปล่อยมันไปง่ายๆเหมือนกัน..."
"งั้นกูไปนะ..."
"มึงอย่าลืมนะว่า...กูเป็นคนมีความอดทนสูง..." มันตะโกนไล่หลังผม...
"เรื่องของมึง..กูไม่อยากรู้..."
รถมันหายหัวไปไหนกันหมดว่ะวันนนี้...
อากาศมึงจะร้อนแข่งกับดวงอาทิตย์รึไง....ร้อนโว้ย...
นั่นนั่น....ควันรถ...ทำไมมึงไม่ไปทำโรงงพ่นสีซะเลยล่ะ...ควันดำขนาดนั้น
โอ๊ย...อะไรมันก้ขวางหูขวางตาไปหมด
"จูน...จูน..."
"ไรอีกว่ะ.."
"จูน....ฝั่งนี้...ทางนี้..."
"....." ผมพยายามมอง จนเห้นใครบางคนยืนดบกไม้โบกมือฝั่งตรงข้าม...ใครอีกล่ะ...
"เห้นเรารึยัง?..."
"เห็น...แล้วใครอ่ะ..."
"ซะงั้น...รอแป็บนะ..เดี๋ยวเราข้ามฝั่งไปหา..." ดี ...ตะโกนจนแสบคอหมดแล้ว
แล้วตกลงใครหว่า...มายืนยิ้มอยู่ตรงหน้าผม
"นายจำเราไม่ได้เหรอ?.."
"......" ผมส่ายหัวด๊อกแด๊กไปมา
"เราว่านไง....ที่เจอกันที่น้ำตกเมื่อหลายวันก่อนไง..."
"ว่าน...ว่าน...น้ำตก....น้าตก....อ๋อ...."
"จำได้แล้วใช่มั๊ย?..."
"อืม...แล้วมาทำไนแถวนี้..."
"เราเรียนอยู่นี่ไง...." ว่านไปชี้ที่มหาลัยตัวเองที่อยู่ตรงข้ามกับโรงเรียนของผม
"นั่นสิ...ลืมไป...โทษที"
"ไม่เป็นไร...แล้วนี่กำลังจะไปไหนเหรอ?"
"กลับบ้้าน...วันนี้สอบ..."
"เลิกเรียนเร็วทัั้งที....จะรีบกลับบ้านไปทำไม"
"ก็ไมู่้จะไปไหนนิ...เพื่อนมันก็หายกันไปหมดแล้ว..." เศร้าว่ะ..
"เรากำลังจะไปซื้อของแต่งห้องนอนพอดีเลย....ไปด้วยกันมั๊ย..จะได้ช่วยเราเลือกด้วย..."
"ก็ดีนะ..."
แล้วผมกับว่านก้มาเดินหล่อกันที่ห้างนี้
มองไปมองมา...เห็นเด็กโรงเรียนผมเต้มเลยครับ
ไอ้โจ๊กกับแฟนมันมาเดินที่นี่ด้วยรึเปล่าหว่า
ไม่อยากกเจอ
เจอก้เจอสิ....ไม่เห็นเป้นไรเลย....
"นายชอบแบบไหนเหรอ?"
"จุนห้ามหัวเราะนะ.."
"อืม"
"เราชอบท้องฟ้า...เราอยากมีท้องฟ้าเป็นของตัวเอง"
"งั้นเหรอ...เราก็ชอบนะ...มันกว้างดี...ไม่มีที่สิ้นสุด หรือจริงๆอาจจะมี..แต่เราไม่รู้..."
"ใจเราตรงกันเลยนะ..."
"....." ผมได้แค่ยิ้มตอบ
.."งั้นจูนช่วยเราเลือกหน่อยนะ...."
"ได้...แต่นายอาจจะไม่ชอบก็ได้นะ..."
"อันไหนจูว่าดี...เราก้ว่าดีทั้งนั้นแหละ..."
"งั้นลองดูล่ะกัน"
แล้วผมกับว่านก้เลือกกันอยู่นาน
ว่านน่ารักดีครับ...ไม่เรื่องมาก...ไม่โวยวาย
คุยสนุก..ยิ้มทีนี่...กูตายไปเลย...
นี่ถ้าผมเป็นผู้หญิง....ผมคงหลงเสน่ห์ของว่านไปแล้ว
จะว่าไป...คนรอบๆข้างๆผมนี่หน้าตาทั้งนั้นเลย...ขี้เหร่ไปเลยกู
เลือกไปเลือกมา...รู้สึกเหมือนมีสายตา...อำมหิตกำลังจับจ้องมาทางนี้
ความรู้สึกมันบอกว่า....แววตา...คู่นี้ที่กำลังมองผมอยู่...มันคุ้นๆยังไงไม่รู้
หันซ้าย
หันขวา
มองหน้า
มองหลัง
..
ผมน่าจะคิดได้ว่า ห้างที่จังหวัดผมไม่ได้มีเยอะ
ผมน่าจะรู้นะว่า...ถ้าผู้หญิงจะชอป...เค้าต้องมาที่นี่กัน
"นั่นเพื่อนของจูนรึเปล่า?...คนที่เจอน้ำตกใช่มั๊ย..."
"อืม..." ไอ้โจ๊กครับ มันกำลังมองมาทางนี้
"จะเข้าไปทักหน่อยมัีย....เค้ากำลังมองมาที่จูนนะ..."
"ไม่ดีกว่า...มันมากับแฟน เราไม่อยากเข้าไปขัด...."
"เพื่อนนายคนนั้น...มีแฟนแล้วเหรอ..."
"อืม...สวยซะด้วย..." อ้อยกำลังเลือกซื้อของอยู่...ส่วนมันกำลังมอง...มองผมอยู่มั้ง
"ดีจัง...เพื่อนนายมีแฟนแล้ว..."
"ว่าไงนะ..."
"ป่าว...เราบอกว่าแฟนเพื่อนนายสวยดี..."
"อืม...." อ้อยเลือกซื้อของเสร็จ...ไอ้โจ็กก็จูงมืออ้อยไปเลบครับ...ไม่อยากให้กุขัดคอล่ะซิ...ชิส์...
ผมเดินซื้อของกับว่านอยู่อีกพักใหญ่
ใจมันหวิวๆยังไงไม่รู้...
ผมไม่ชอบสายตาของไอ้โจ๊กตอนที่มันมองผมเลย...
ผมเลยขอกลับบ้านก่อน
ว่านก็ดีครับ...ไม่ถามไรมาก...บอกแค่ว่า ไว้เจอกันอีกนะ
ผมกลับมาถึงบ้านเกือบห้าโมงเย็น...เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ยะ
อื๋อ....ใครอยู่หน้าประตัวรั้ว.....
ไอ้โจ๊ก......
พอรู้ว่าเป้นใคร...ผมรีบเดินไปหามันเลย
ไมู่้มารอนานรึยัง
ทำไมไม่โทรไปบอกว่ามารออยู่....ผมจะได้รีบกลับ
"โจ๊ก......มึง.."
"............" มันมองหน้าผมนิ่งเลยครับ
"เป็นไรรึเปล่า...แล้วมารอนานยัง..
"ทำไมเพิ่งกลับ..."
"ก็ช่วยว่านซื้อของแต่งห้องอยู่....แล้วมึงมารอนานรึยัง?..." ก็มันยังไม่ยอมตอบผมเลยนิ...
"ทำไม...จะอยู่ด้วยกันรึไง...ถึงต้องไปซื้อของแต่งห้องด้วยกัน..."
"เป็นเชี่ยไรของมึงอีกห๊า...แล้วที่มึงพูดเมื้อกี้มึงหมายความว่าไง...." ผมก็โมโหเป็นนะครับ
"แล้วมันจริงมั๊ยล่ะ....แล้วมึงไปเกี่ยวไรกับมันด้วย...ถึงต้องไปซื้อของแต่งห้องด้วยกัน..."
"ก็เค้าชวน...กูก็เห็นว่างๆอยู่เลยอยากไปเที่ยวด้วย..มันก็แค่นั้น" ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมต้องมาอธิบายอะไรบ้าบออย่างนี้ให้มันฟัง
"แล้วทีกูชวน....ทำไมปฏิเสธ..."
"แล้วมึงจะให้กูบอกอ้อยว่าไง...ให้กุบอกว่า...อ้อยครับ..โจ๊กไปกับอ้อยไม่ได้หรอก...โจ๊กมีนัดกับพี่แล้ว...ของอ้อยไว้วันหลังงละกันนะครับ...มึงจะให้กุบอกอ้อยอย่างนี้เหรอ....มึงแน่ใจเหรอ..."
"แต่มึงก็ไม่จำเป้นต้องไปกับไอ้บ้านั่นนี่...ไว้ใจได้รึเปล่าก็ไม่รู้..."
"กูดูแลตัวเองได้...อย่าห่วงเลย..."
"มึงบอกมานะ...มึงเกี่ยวข้องกับมันยังไง..." เอ๊ะ พูดไม่รู้เรื่องรึไง...
"......." ผมพยายามสงบตัวเองอยู่
"กุถาม...ตอบสิ...หูแตกรึไง!!!!!!"
"แล้วมึงเกี่ยวไรด้วย....ถึงมาถามกูแบบนี้...." โมโหครับ....เรื่องแค่นี้ทำไมต้องมาขึ้นเสียงใส่ผมด้วย...
"........."
"มึงทะเลาะกับอ้อยมาใช่มั๊ย...แล้วมึงมาลงกับกู....มึงเห้นกูเป็นอะไรอ่ะ..."
"กูก็เห็นมึงเป้นคนที่กูอยากดูแล...อยากปกป้อง....ห่วง..."
"ห่วงกู...แต่ไปเที่ยวกับคนอื่นเนี่ยะนะ...เจอกันก้ทำเมิน...ห่วงเหรอ?"
"แล้วใครที่บอกให้กูไปกับเค้าล่ะ...มึงเองไม่ใช่เหรอ..."
.
.
.
.
"โจ๊ก....." ผมรุ้สึกผิดทันทีเลยครับ...ผมพูดอย่างนั้นออกไปได้ยังไง...
"ทำไม...กูไม่ใช่เพื่อนมึงเหรอ...กุไม่ใช่คนสำคัญพอที่จะห่วงมึงได้เหรอ...กูไม่มีสิทธิ์ห่วงมึงเลยเหรอ?..."
"โจ๊ก....." มันจุกครับ...จุกที่คอ....จนพูดไม่ออก...คำพูดของมัน...กำลังจะทำให้ผมร้องไห้
"งั้นกุขอโทษมึงล่ะกัน...กุมันคงบ้าไปเอง"
"มึง...มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ....มึงอย่าเข้าใจผิดดิ...กุขอโทษ...นะนะ...กุขอโทษจริงๆ"
"มึงจะมาขอโทษกูทำไม...มึงไม่ได้ทำไรผิดซะหน่อย...ไม่ใช่เหรอ..."
"อย่าพูดอย่างนั้นสิมึง...กูใจไม่ดีนะ...อย่าโกรธกูนะ..." ผมพยายามง้อมันเต็มที่...ก็ผมไม่อยากให้มันโกรธนิ
"ไม่ได้โกรธ...."
"กู....กู...ขอโทษ...กูปากพล่อยเอง...กูดีใจทุกครั้งที่มึงบอกว่ามึงห่วงกู..."
"อ่อน....มึงฟังนะ..กูก็ไม่รู้ว่ากูเป็นเชี่ยไร...กูห่วงมึงมาก....อยู่ใกล้กูก็หวงมึง...อยู่ไกลกูก็ห่วงมึง...มึงอย่ารำคาญกูนะ...." มันพูดเสียงสั่นๆ
"กูจะรำคาญมึงได้ไง...ก็มึงเป็นเพื่อนรักกูนิ..."
"เพื่อนรักเหรอ?....ตกลงมึงกับกูเป็นเพื่อนรักกันใช่มั๊ย?....."
"........" ไม่มีคำตอบสำหรับผมในข้อนี้
"กูคงถามคำถามที่ยากไป...อย่าใส่ใจเลย..."
"งั้น...ขอบคุณสำหรับความห่วงใย..นะ..."
"ไม่รำคาญแล้วเหรอ...ที่กูยุ่งเรื่องของมึงมากจนเกินไป"
"กุไม่เคยคิดอย่างนั้น...กุดีใจซะอีก...ที่มึงห่วงกู..."
"งั้นต่อไปห้ามพูดอย่างเมื่อกี้อีกนะ..."
"คร้าบบบบบบบบบ" ดีจัง มันไม่โกรธแล้ว
คืนนี้ผมเข้านอนด้วยความรู้สึกที่แปลกออกไป
แปลกใจตัวเอง...นี่ผมแครืความรุ้สึกของไอ้โจ๊กมากขนาดนี้เลยเหรอ....
แค่มันทำท่าว่าจะโกรธผม....ผมก็กลัวซะแล้ว
ผมรู้สึกว่า...ไอ้โจ๊กมันจะมีอิทธิพลกับผมมากเกินไปแล้วนะ...
-
แล้วจะรักกันเมื่อไหร่อะ
รอตอนต่อไปขอบคุนคาบบ
-
ลุ้นมานานมากแต่ไม่ยักกะลงเอยยอมเป็นแฟนกันซะที ลุ้นต่อไปเรา
-
...ตกลงเราเป็น.....เพื่อนรัก ที่พิเศษกว่าเพื่อนคนอื่น แต่คิดไม่ออกว่าคืออะไร ในความคิดของจูน
...ตกลงเราเป็น.....คนพิเศษของกันและกัน เข้ามาอยู่ในใจตอนไหนไม่รู้ รู้แต่รักแล้ว ในความรู้สึกโจ๊ก
อย่างนี้ใช่หรือเปล่าคะ :monkeysad: ว่าแต่อ้อยจะเอาไงกันคะเนี่ย แล้วโจ๊กล่ะ จูนด้วย ไอ่น้องมอ5 และ ว่าน...
เดี๋ยวก็เชียร์ว่านซะเลยนี่ :t3:
:L2: หอบดอกไม้มาให้กำลังใจคนแต่ง
-
อยากปกป้อง อยากดูแล ห่วง
แน่ใจว่านี่คือแค่เพื่อน? :เฮ้อ:
ลุ้นกับคู่นี้ต่อไป
-
คืออารายก็ไม่รู้
เหนื่อยแทน เลยอะ
-
นั้นดิ่ครับบ เหนือยเเทนเลย
เมื่อไหร่จะรักกันน้อ ???
-
คงต้องเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น "ตกลงเมื่อไรจะเป็นแฟนกัน" อิอิ
-
แบบนี้เค้าเรียก "ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน"
-
อึ๊ยยยยยยยย...ยยย
น่ารัก อีกแล้ว
ทั้งสองคนเลย
:a5:
-
หลงรักโจ๊กเข้าเต็มเปาแล้วล่ะ..นายจูน..
-
:-[น่าร๊าก อยากอ่านต่อไวๆจังเลย :กอด1:
-
เมื่อไหร่จาเปนแฟนกาน
-
เมื่อไหร่จะรักกันอ่า :เฮ้อ:
-
ผ่านช่วงสอบเสร็จ
ไอ้โจ๊กทุ่มเทกับการซ้อมบอลแย่างเต็มที่เลยครับ
ตอนเช้าเริ่มตั้งแต่หกโมงครึ่ง.....ตอนเย็นซ้อมถึงหนึ่งทุ่ม
อาจจะเป้นเพราะมันเป็นกัปตันทีม.....ความรับผิดชอบ...ต้องมากกว่าเพื่อนร่วมทีมถึงสองเท่า
มันเอาจริงเอาจังมาก...จนไม่ค่อยมีเวลามาวุ่นวายกับผมเท่าไร......
ปต่ผมว่ามันหลงลืมอะไรไปรึเปล่า
"เหนื่อยเปล่า?..." ผมถามพร้อมกับยื่นน้ำให้มัน...คำถามนี้กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปซะแล้ว
"มึงไม่เบื่อเหรอ....ที่ต้องมาถามกูแบบนี้ทุกๆวัน..." มันเปิดฝาขวดน้ำแล้วดื่ม...ดูมันสดชื่อนขึ้นมาทันที
"ถ้ามึงไม่เบื่อที่จะตอบ...กูเองก็ไม่เบื่ือที่จะถามหรอก....."
"หึหึหึ..."
"ยังไม่ตอบกูเลยว่าเหนื่อยรึเปล่า...." ผมถามมันอย่างนี้ทุกวัน...คำตอบก็เหมือนเดิมในทุกๆวัน...แต่ในทุกๆวันผมก็ยังอยากฟังจากปากมันอยู่ดี
"ไม่เหนื่อยหรอก...เพราะกูรักที่จะทำ..."
"แต่นี่มึงทำมาเป้นเดือนๆแล้วนะ...ไม่รู้สึกว่าเหนื่อยหรือเบื่อบ้างเหรอ?..." ผมยังเหนื่อยแทนมันเลย
"ต่อให้ตลอดชีวิต....ถ้ากุรักที่จะทำ...ทำแล้วกูมีความสุข...กูก็จะทำ..."
"แต่กูว่าตอนนี้มึงกำลังลืมทำหน้าที่บางอย่างไป....รึเปล่า.."
"อะไรล่ะ?"
"อ้อย...."
"เค้าก็มีคนอื่นทำหน้าที่แทนกูในทุกๆวันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ...?"
"มึงรู้!..." ผมแปลกใจนะครับที่มันรู้...
แต่ที่แปลกใจมากกว่าคือ มันทำเหมือนมมันไม่รู้เรื่องอะไรเลย...
ทุกครั้งที่อ้อยเข้ามาคุยกับมัน....มันก็ยังคงเหมือนเดิมกับอ้อยทุกอย่าง...มันใจกว้างขนาดนั้นเลยเหรอ?
ผม ไอ้เสก ไอ้ปาล์ม ตกลงกันว่าจะไม่บอกเรื่องอ้อยกับมัน เพราะกลัวจะทำให้มันกังวลจนไม่เป้นอันได้ซ้อมบอล...
พวกผมไม่อยากให้มันไม่สบายใจ...
แต่นี่มันรู้ทุกอย่าง...แต่ทำเป้นไม่รู้...เสกเคยบอกผมว่า...ดจ๊กเกลียดคนหลอกลวงที่สุด...
มันคงรักอ้อยมากจริงๆ...ถึงได้มองข้ามสิ่งเหล่านี้ไป
"กุรู้...เหมือนที่พวกมึงรู้...แต่พวกมึงก็ไม่ยอมบอกกู..."
"พวกกูไม่อยากให้มึงไม่สบายใจ...แค่นี้มึงก็เหนื่อยมากแล้วไม่ใช่เหรอ?..." มันหันไปทักทายกับเพื่อนในทีม...มันบอกให้เพื่อนๆในทีมกลับกันได้เลย
"กูรู้....พวกมึงหวังดีกับกู...." แล้วมันก็ดื่มน้ำอีกครั้ง
"มึงไม่เป้นไรใช่มั๊ย?..."
"แล้วมึงคิดว่ากูจะเป็นไรล่ะ?..."
"แล้วมึงไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ....." ผมสงสัยจริงๆนะครับ...แต่ลึกๆผมรู้ว่าว่ามากกว่าอื่นใด....ผมเป้นห่วงมัน....ผมห่วงความรู้สึกมัน
"จะให้กูรู้สึกไรล่ะ..." ยอกย้อนจริงมึง
"ความรู้สึกมึง...กูจะไปรู้ได้ไงล่ะ..."
"กูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน....ว่าจริงๆแล้วกูรู้สึกยังไงกันแน่..."
"เสียใจ?"
"ไม่เชิง"
"ดีใจ?"
"ไม่ใช่"
"อยากร้องไห้?"
"มีบ้าง"
"อยากหัวเราะ อยากยิิ้ม?"
"มีบ้างเหมือนกัน"
"รวมๆแล้วยังไงว่ะ...งง"
"รู้สึกหายใจสะดวกขึ้น...ปลอดโปร่ง..."
"กูว่ามึงอาการหนักกว่าที่กุคิดซะอีกนะ...."
"แล้วมึงจะให้กูเรียกร้องอะไรจากเค้าล่ะ...เพราะในเมื่อต้นเหตุทั้งหมด...มันมาจากตัวกูเองไม่ใช่เหรอ....ที่ไม่ได้ใส่ใจดูแลเค้า..ไม่มีเวลาให้เค้า...."
""มึงจะร้องไ้กับไหล่กูก็ได้นะ...กูไม่บอกใคร...สัญญา..."
"แล้วกุจะร้องไปทำไม...ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" มึงยังหัวเราะได้อีกเหรอ
"กูกลัวน้ำตามึงตกใน.."
"มึงอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ....กูไม่เป้นไรจริงๆ...." แล้วมึงจะมาขยี้หัวกูทำไม....
"แน่นะ..."
"ผมมึงนุ่มอย่างกับขนของกี้เลย...." ผมควรจะดีใจมั๊ย
"เออ..พูดถึงกี้....คิดถึงว่ะ.."
"คิดถึงก็ไปหาสิ...."
"กูว่าเรากลับกันดีกว่า...มืดแล้ว..." ผมกับมันเดินกลับไปที่โรงเก็บรถ...ช่วงนี้มันเอามอไซต์มาเองครับ เพราะกลับค่ำๆแบบนี้
มันเลยยต้องไปส่งผมด้วย
"อ่อน..."
"อยู่คุยกับกุก่อนได้มั๊ย?..." ผมกำลังจะเดินเข้าบ้าน...แต่มันขอให้ผมอยู่ต่อ
"ตรงนี้เนียะนะ..."
"แป็บเดียว..."
"โอเค....มึงไม่สบายใจมากเลยใช่มั๊ย?..." หน้าตามันเครียดมากครับ
"กูเพิ่งเจอบางอย่างในตัวกูเอง...." มันก้มหน้า ....มันนั่งบนมอไซต์...ส่วนผมยืนอยู่ห่างมานิดหน่อย
"มึงเสียใจมากกว่าที่กุคิดนะ..."
"ถ้ามึงรู้ว่ากูกำลังคิดไรอยู่....มึงนั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายตกใจเอง...กูคิดเอง...รู้สึกเอง..กูยังตกใจเลย..."
"มึงกำลังพูดเรื่องไร?..กูไม่เข้าใจ..."
"กูเองก็ไม่เข้าใจ...ว่ามันเกิดได้ยังไง....แต่ซักวันกุจะบอกมึง....ไว้กูมั่นใจมากกว่านี้ก่อน.."
"มึงกำลังปิดบังไรกูอยู่โจ๊ก...ไหนมึงบอกว่า...เราจะไม่มีความลับต่อกันไง..."
"มันไม่ใช่ความลับหรอก...เพราะถ้ามันเป้นอย่างที่กุคิดจริงๆ...วันหนึ่งมึงก็ต้องรู้อยู่ดี...แต่กูขอเวลาทำความคุ้นเคยกับมันก่อน..."
"ยิ่งพูดยิ่งง...เรากำลังพูดถึงมึงกับอ้อยอยู่ไม่ใช่เหรอ?...."
"กูกลับล่ะ...ฝันดีนะ.....เพื่อน"
"โจ๊ก...มึงไม่เป้นไรนะ..."
"เรื่องอ้อยกูไม่เป้นไร....แต่เรื่องอื่น...กูไม่มั่นใจว่ะ...."
-
^
^
^
:z13: พี่ดิว ฮ่าๆๆๆ
ขอเดาว่า สิ่งนั้นคือ รัก ฮ่าๆๆๆ :กอด1:
-
เรื่องจูนชิมิ
-
บางอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไง ก็เชียร์หนูอ่อนจ้า :z2:
-
อ่านสองตอนรวด.....
จูนเอ้ย.....คนคนนึงทำให้เรา ยิ้ม ทำให้เราหงุดหงิด
การกระทำของเค้า มีผลต่ออารมณ์เรามากมายอย่างนี้.....
มันเกินกว่า เพื่อนรักแล้ว หนูเอ๋ย
ส่วนโจ๊ก..... ตอนที่แล้วหมั่นไส้ แต่อ่านตอนนี้จบ ให้อภัยแล้ว...
คู่แข่งโผล่มาสอง นะเว้ยเห้ย...
อย่าคิด ทบทวนนนานไปอ่ะ...
อ๋อ แล้วก็เรื่องอ้อย.....
คุยให้จบก่อนที่จะ บอกให้อ่อนรู้ก็ดีนะ... คึคึ
-
ใกล้แล้ว ๆ ดีใจจัง
-
:mc4: ดีใจรอแทนน้องจูนล่วงหน้าเลย แบบว่า โจ๊กคงรักจูนแล้วซินะ ยังไงไรเตอร์ อย่าใจร้ายนะ
ขอหวาน ๆ ให้น้องจูนบ้าง
-
ความจริงใกล้เข้ามาแล้ว มั่นใจแล้วรีบๆบอกล่ะ เดี๋ยวจะสายไปนะ
-
อ่านๆไปก็.. อืม.. โจ๊กน่ารักดีอ่ะ
ว่านล่ะ อืม.. ว่านก็น่ารัก
แล้วน้องม.5? อืม.. ก็อยากเชียร์
สรุปตอนนี้ชอบหมดทุกคนเลย :laugh:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เต็มอิ่ม :m1:
-
อืม ตกลงเราเป็นอะไรกัน รีบหน่อยนะโจ้ก เดี๋ยวมีอีกสองคนที่จ้องจะแย่งอยู่
-
ไม่รู้ล่ะ จะเชียร์น้องม.5 :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดด
โจ๊กเริ่มรู้ตัวแล้วใช่มั้ย :impress2:
-
อีกนานไหมครับ
อีกนานไหม
กว่าจะรู้เรื่องกันอ่ะ
ทรมานครับ
ตามมานานแล้ว
ลู้นจนไม่รู้จะลุ้นยังไง
รอ รอ รอ รอ
และจะรอต่อไปครับ
-
ปล้ำ เลย ปล้ำอ่อนเลย หุหุ
-
โจ๊กจะบอกรักอ่อนอ่ะดิ้....ใช่ม่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
หึหึโจ๊กรีบๆแน่ใจเข้าหล่ะ :3123:
เพราะคะแนนยังอยู่ที่เดิมไม่เพิ่มไม่ลด :laugh:
-
อ่านทันละ
เปงกำลังใจให้นะ
-
ลุ้นโจ๊ก...ลุ้นๆ
-
ฮั่นแน่ อิตาโจ๊ก ร้ายวะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จะบอกรักอะเด้
ก้ากกกกกกกกก
-
เช้านี้ผมตื่นด้วยความสดชื่นสุดๆ
อาบน้ำแต่งตัว...ออกจากบ้าน
"ช้านะมึง..." เกิดไรขึ้นเนี่ยะ
"มึงมาผิดบ้านรึเปล่า?..."
"ถ้าบ้านนี้มีคนอ่อนอยู่อ่ะ...แสดงว่าไม่ผิด...ว่าแต่มึงชื่ออ่อนป่ะล่ะ..."
" ผมชื่อจูนครับ...แต่มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้เรียกว่า อ่อน ตลอด...เซ็ง...
"เช้านี้อากาศดีเนอะ...สดชื่นโว้ย"
"เป็นไรรึป่าวนิ?"
"ดีจังนะ...ที่เราได้ยืนหายใจใกล้ๆกัน..."
"รมณ์ไหนของมึงอ่ะ..กูงง"
"กูจะได้มองเห็นและรู้ว่า...มึงยังหายใจอยู่ด้วยความสุข...และยังอยู่ข้างๆกู.."
"อะไรของมึงว่ะ?...ช่วยพูดให้เข้าใจหน่อยซิ..."
"กูก็แค่อยากพูด...อยากทำในสิ่งที่ทำแล้วกูมีความสุข...สบายใจ...."
"แต่กูงง!!!!!"
"ตกลงจะขึ้นรถมั๊ยเนี่ยะ...คนอุตส่าห์มารับแต่เช้า" เปลี่ยนรมณ์เร็วจังมึง...กูตามไม่ทัน
"ใครเค้าไปขอล่ะ..."
"มึงนี่....ซื่อบื้อไม่มีใครเกินเลย...ขึ้นมาเร้ว..."
"ชิส์...." แต่ยอมนั่งซ้อนท้ายมันครับ
ดีจัง...ไม่ต้องจ่ายตังค์...ไม่ต้องเบียดกับคนอื่นด้วย
เรามานั่งกันที่สนามบอล...ยังไม่มีใครมากันเลย
แหงล่ะ...เพิ่งจะหกโมงเช้ากว่าเอง....
"มึงจะรีบมาทำไมตั้งแต่ไกโห่ว่ะ...."
"กูเป็นกัปตันทีม...กูต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้แด่เพื่อนร่วมทีม...ถ้ากูมาสายซะเอง...กูจะมีหน้าไปบอกคนอื่นมั๊ยว่า...มาเช้าๆหน่อย...ใช่มั๊ย?"จริงของมัน...แต่รู้มั๊ยกูรอมึงทุกเช้ามาหลายเดือนแล้วนะ...
"เมื่อคืนมึงหลับสบายมั๊ย?..." ผมอยากรู้ว่ามันคิดมากเรื่องอ้ยรึเปล่า
"ก็เหมือนทุกๆคืน...ทำไมเหรอ...?"
"มึงไม่เป้นไรนะโจ๊ก?...."
"มึงเชื่อใจกูรึเปล่าล่ะ?"
"กูเชื่อมึง...แต่กูก็อดห่วงมึงไม่ได้อยู่ดี" ให้ตายเหอะผมไม่อยากพูดเรื่องนี้กับมันเลย แต่ผมก็เป็นห่วงมัน...เลยต้องถามออกไป
"ทำไม?"
"เพราะกูรู้ว่า..มึงรักอ้อยมาก..."
"หึหึหึ..ใครบอกมึงล่ะ?"
"ป่าว...กูดูออก..."
"เหรอ?...ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ...แล้วทำไมทีเรื่องตัวเองดูไม่ออกบ้างล่ะ?..."
"อะไร?" พูดไรของมึง
"เปล่า...."
"แล้วมึงจะเอาไงต่อ?"
"ก็ไม่เห้นต้องทำอะไร....กูก็อยู่ของกูเป็นปกติ...เรียน ซ้อมบอล..กลับบ้าน...อ้อ...อีกอย่าง..."
แล้วมันก็เว้นช่วงไว้นาน....จน
"อีกอย่างไรล่ะ...พูดให้จบสิ..."
"......" มันไม่ยอมตอบครับ แค่มองหน้าผมแล้วก็ยิ้ม.....ผมก็เลยอยากรู้เข้าไปใหญ่
"อะไรของมึง...บอกกูมานะ...เร็วๆๆเลย..."
"ก็อย่างนี้ไงล่ะ...." อะไรของมันว่ะ...ไอ้บ้า...แล้วมึงจะยิ้มทำบ้าไร...หยุดได้แล้ว...ไม่ใช่ไรหรอก...ใจกูสั่น
เรานั่งคุยกันไปเรื่อยๆ....ผมจำไม่ได้หรอกว่าเราคุยเรื่องไรกันบ้าง
ผมรู้แค่ว่า...ผมเห็นมันยิ้ม มันหัวเราะ...ผมก็สบายใจแล้ว
ผมเชื่อแล้วครับว่ามันไม่เป็นไรจริงๆ....
เพราะมันสามารถกวนประสาทผม....จนผมจะประสาทเองซะแล้ว
ผมว่าโจ๊กมันเก่ง มันแกร่ง มันกล้า มันเข้มแข็งกว่าที่ผมคิดมาก
จากการที่ผมได้สนิทกับมัน
ผมมองมันเปลี่ยนไปเยอะมากจากการคุยกับมันครั้งแรก
ผมเริ่มเห็นว่ามันน่าคบตั้งแต่ตอนไหน
ผมเริ่มห่วงมันตอนไหน
ผมเริ่มแครืความรู้สึกมันตั้งแต่เมื่อไร
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
"อ่อนโว้ย!!!!!"
"เอ๊ย!!!.มึงจะบ้าเหรอ...ตะโกนมาได้....หูอื้อเลยกู"
"กูเรียกมึงมาสี่รอบแล้ว....มึงไม่ได้ยินเอง...คิดไรอยู่ล่ะ"
"คิดว่ากูไม่น่ามาหลงคบกับคนอย่างมึงเลยไง...หูอื้อไม่หายเลย..ชิส์...."
"คิดได้ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วมึง...เพราะกูไม่มีทางปล่อยมึงไปเด็ดขาด..."
"ชิส์...กูหมดสิทธิ์ถอนตัวแล้วเหรอ....มึงมีตัวสำรองให้เปลี่ยนป่าวล่ะ?"
"ไม่...."
"โหดว่ะ...กูบาดเจ็บ...ก็เปลี่ยนตัวไม่ได้เหรอ?..."
"งั้นกูจะออกจากสนามไปพยาบาลมึงเอง..."
"มั่วแล้วมึง..." เขินนะไอ้โจ๊กบ้า....แต่กูว่ากูบ้ากว่ามึงอีก
"พรุ่งนี้วันศุกร์..ไปนอนบ้านกูมั๊ย..."
"บ้านกูก็มี..."
"แต่บ้านมึงไม่มีกู..."
"อะไรของมึง..."
"ก็ไหนมึงบอกว่าห่วงกูไง....ไม่กลัวกูคิดมากแล้วเหรอ?..." มึงจะมาอ้อนกูเพื่อ....for what?
"ตอนนี้กูกำลังกลัวอย่างอื่นแทนแล้ว...."
"กลัวมาหลงรักกูเหรอ?...." จึก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"............"
"เพื่อนในทีมมาแล้ว...กูไปซ้อมก่อนนะ...มึงกลับไปห้องได้แล้ว...."
-
:z13:
:z3: โอ้ยยยยยยยย สงสัยต้องเปลี่ยนชื่อเรื่องได้แล้ว! เอาเป็น ตกลงเมื่อไรเราจะ(บอก)รักกัน :z1:
-
เริ่มรู้ใจตัวเอง แล้ว
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ช่วงบ่ายนั่งเรียนคาบครูพัฒน์กันอยู่ดีดี
แต่ที่ไม่ดี..ก็ไอ้คนที่ัมันนั่งข้างๆผมนี่แหละครับ...รำคายจริง
"มึงจะสะกิดให้กูตกสะเก็ดเลยใช่มั๊ย....." ผมรำคาญมันมากเลยครับ...นั่งสะกิดผมตั้งแต่เริ่มเรียนแล้ว...กุอยากตั้งใจเรียนโว้ย
"ผิวมึงนุ่มดี.....อย่างกับผิวของเด็กแนะ...." แล้วมันก็ก้มหน้าก้มตา...อ่านหนังสือไรของมันก็ไม่รู้ในโต๊ะ
"......." สะกิดอีกแล้ว...มึงจะสะกิดกูทำซากไรอ่ะ
"อ่อน?..."
"มึงสะกิดกูอีกครั้งเดียว...มึงได้ไปนั่งสะกิดตรีนกูใต้โต๊ะแน่ไอ้โจ๊ก...ยุ่งอยู่ได้ กุจะเรียน"
"โหดนะมึง....กูก็แค่อยากถามว่า...มึงเกิดวันไรว่ะ...." มันถามแบบกระซิบ ขนลุกเลยครับ
"ถามทำไม...กูใบ้หวยไม่เป็นไรหรอก..."
"เดี๋ยวกูก็เอาผ้าเจ็ดสีมาพันคอมึงรอบเลยนิ....ไอ้บ้า...บอกมาว่ามึงเกิดวันไหน?"
"บอกก่อนถามไปไม?"
"กูไม่เอาไปทำคุณไสยน์หรอก....บอกแค่นี้ไม่ได้เหรอ?"
"วันอังคาร..." มึงจะยิ้มให้น่ารักทำไม...กูยิ่งใจสั่นบ่อยอยู่ด้วยช่วงนี้
แล้วมันก็ก้มลงไปอ่านไรของมันก็ไม่รู้...หัวเราาะคิกคักซะด้วย....
"เค้าบอกว่ามึงกำลังจะมีความรัก....ในเร็วๆนี้..."
"มึงรู้ได้ไง..."
"ก็ในหนังสือเค้าบอกมาอย่างนี้...." อ้อ...มันถามวันเกิดผมไปเพื่อดูดวงให้...น่ารักว่ะ...เพื่อนใครเนี่ยะ
"ไร้สาระ....กูไม่เห็นมีสาวชายตามองกูเลย..."
"กูว่าเพราะพวกเค้ากลัวสวยน่ารักสู้มึงไม่ได้มากกว่า...." อย่างนี้ต้องโดนลูกเดียว
"โอ๊ย!!!!...มึงจะเหยียบตรีนกูทำไม...เจ็บนะ..."
"กูไม่เหยียบปากมึงก็บุญแล้ว..."
คาบนี้ว่างครับ
เลยมานั่งแกร่วกันที่ซุ้มม้านั่ง
"ไอ้โจ๊ก...มึงยังไม่เลิกกับอ้อยใช่มั๊ย..." ทุกคนสะอึกกับคำถามของไอ้ปาลืมครัย
"ก้ไม่นิ....ทุกอย่างก็เหมือนเดิม..."
"กูขอบใจนะ...ที่มึงยังรักษาสัญญา...."
"อืม...."
ผมนั่งมองหน้าคนนั้นที...คนนี้ที...แต่ไม่มีใครเลยที่จะให้คำตอบผมได้
"ไอ้โจ๊ก...อ้อยมา..." เสกครับ....มันพูดเสร็จก็อ่านหนังสือไรของมันก็ไม่รู้ต่อ
"สวัสดีค่ะพี่ๆๆทุกคน....โจ๊ก..." แต่พอสุดท้ายเนี่ยะ..รู้สึกเสียงจะหวานเป็นพิเศษนะครับ
"อ้อยไม่มีเรียนแล้วเหรอค่ะ...."
"อาจารย์ลาค่ะ...เย็นนี้...เราไปทานไอติมกันนะโจ๊ก..."
"โจ๊กต้องซ้อมบอลนะค่ะ....อ้อยไปกับเพื่อนก่อนนะค่ะ...ว่างเมื่อไรโจ๊กจะพาไป...สัญญา..."
"โจ๊กอ่ะตลอดเลย...ไม่มีเวลาให้อ้อยเลย..." เธอไม่ได้งอนจริงจังหรอกครับ...พวกเคาพูดกันอย่างกับพวกผมอีกสามคนเป้นแค่อากาศธาตุงั้นแหละ
"อ้อยไม่ภูมิใจเหรอค่ะ....ที่มีแฟนเป็นนักกีฬาเท่ห์ๆ..."
"ไม่เลยค่ะ...ยิ่งเท่ห์มากเท่าไร คนยิ่งสนใจเยอะเท่านั้น...."
"โจ๊กดูดีขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ?"
"ไอ้โจ๊ก...อ้อย....ยังมีพวกเราอีกสามคนนะครับที่ยังนั่งอยู่ตรงนี้ด้วย....ไม่ได้อยู่กันแค่สองคน...อย่งลืมกันสิครับ"
"พี่เสกอ่ะ...ล้ออ้อยอีกแล้ว...ไปดีกว่า...ไปก่อนนะค่ะทุกคน...แล้วคุยกันนะโจ๊ก..."
"ค่ะ.....พวกมึงกูไปห้องน้ำนะ..."
"ไปหาอ้อยก็บอกมาดิ...กับเพือนกับฝูงไม่ต้องมาโกหกหรอกมึง..." ปากเสียเริ่มทำงานอีกแล้วครับไอ้เสก
"กูเกลียดคนรู้ทัน...อ่อนเจอกันที่สนามนะ..."
"อืม..."
"ไอ้ปาล์มมึง...จะให้ไอ้โจ๊กมันทนไปอีกนานแค่ไหน?" เสกครับ หน้าตามันจริงจังขึ้นมาทันที หลังจากที่โจ๊กเดินห่างไปแล้ว
"กูก็เห็นว่ามันมีความสุขดีนิ...."
"มึงก็น่าจะรู้เท่ากับที่กูรู้...และไอ้โจ๊กรู้ด้วย..." แต่กูไม่รู้พวกมึงพูดเรื่องไรกันอ่ะ
"เรื่องที่อ้อยแอบไปมีคนอื่นใช่ัมั๊ย?...."
"ใช่...มึงก็รู้ว่าไอ้โจ๊กมันรู้...แค่มันไม่พูดเท่านั้น..."
"กูรู้ว่ากูเห็นแก่ตัว...แต่กูไม่อยากให้เค้าเสียใจ"
"แล้วไอ้โจ๊กล่ะ...มึงไม่สงสารมันบ้างเลยเหรอ?..."
"กุสงสารมมัน...แต่กูไม่รู้ว่ากุต้องทำยังไง...มันจึงจะดีที่สุดสำหรับทุกคน.."
"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน...แต่ที่กูรู้คือ...ไอ้โจ๊ฏมันจะไม่ยอมให้คนอื่นต้องมาเสียใจเพราะมันโดยเด็ดขาด...มันเลยต้องยอมทนเจ็บซะเอง...มึงเองก็น่าจะรู้นิสัยมันดีไม่ต่างจากกูนิ..."
"แล้วมึงจะให้กูทำไง?" ผมงง...นั่งคนนั้นที คนนี้ที...แต่ไม่เห้นจะมีใครสนใจให้คำอธิบายผมเลย
"พวกมึงพูดไรกัน..."
"ถามไอ้ปาล์มเอาเองล่ะกัน. บอกผมเสร็จเสกมันก็ลุกออกไปเลยครับ
"ว่าไงมึง..." ผมหันไปถามไอ้ปาลืมบ้าง..
"คือ...คือ...."
"กูไม่ใช่เพื่อนพวกมึงเหรอ?..."
"ไม่ใช่อย่างนั้น....มึงไปถามจากไอ้โจ๊กเอาเองล่ะกัน..." ตกลงจะไม่มีใครบอกกูเลยใช่มั๊ยว่ามันเรืองอะไร
หวังจะรู้จากไอ้โจ๊ก...ฝันไปเห๊อะ
พวกมันสามคนเดินไปทางเดียวกันเลยครับ....อะไรกันว่ะ
เอ้อ....เตรียมตัวเรียนวิชาสุดท้าย..อีกสองชั่วโมงได้กลับบ้านแล้ว
"จูน...."
"อ้าว...สอง....มีไรรึเปล่า.." ผมหยุดรอสองนิดหน่อย..และออกเดินอีกครั้งพร้อมกัน
"ช่วงนี้...เอ่อ....โจ๊กเป็นไงบ้าง..."
"ก็ไม่มีไรนิ...ซ้อมบอลทุกวันเลย..มีไรรึเปล่า?"
"บอกโจ๊กนะว่า....อย่าหักโหมมากนะ...เดี๋ยวจะไม่สบายอีก...ดื่มน้ำเยอะๆด้วย...เพราะโจ๊กไม่ค่อยชอบดื่มน้ำ..."
"ห่วงมัน...ก็ไปบอกมันเองสิ..." ผมพูดจริงๆนะครับ เพื่อนกันห่วงกันไม่เห็นแปลกเลย ผมเองยังห่วงมันได้เลย
"........" แต่รอยยิ้มสองเศร้าจัง
"เป้นไรรึเปล่าสอง?..."
"จูน...นายเคยรักใครซักคนมั๊ย?..."
"......." ผมไม่ตอบเพราะไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนี้...
"เคยมั๊ย...ถึงแม้เค้าจะไม่เคยใส่ใจ...สนใจ...แต่เราเองก็ไม่เคยคิดที่จะเลิกรักเค้าได้เลย....."
"ไม่รู้สิ...เราไม่เคยรักใคร..." จริงๆนะครับ....ผมไม่เคยรักใครในสถานะแบบนั้น...ถ้าตอนนี้ผมมีความรักแบบนั้นจริงๆ..ผมก็คงไม่รู้หรอก...เพราะผมไม่รู้จริงๆว่า...ความรักมันเป็นความรู้สึกยังไง...รักแล้วรู้สึกยังไง...
"นายอาจจะมีนะจูน...แค่นายอาจจะไม่รู้ตัวก็ได้"
"อาจจะใช่...หรืออาจจะไม่...ไม่รู้เหมือนกันดิ..."
"จูน?"
"หืม?"
"เปล่าๆๆๆๆๆ...ไม่มีไร..." อะไรของเค้่าอ่ะ"
"จูน...นั่นเค้ากำลังมุงดูไรกันเหรอ..ตรงโน้นอ่ะ..."
"ดุเหมือนกำลังมีคนประลองกำลังกันนะ...."
ห๊า....อย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย
ขาผมวิ่งออกไปก่อนที่สองผมจะสั่งการซะอีก....
ผมลืมไปเลยว่ากำลังคุยกับสองอยู่
ผมไปถึงก็แหวกวงล้อมเข้าไปเลยครับ
คนพวกนี้ก็เหลือเกิน...แทนที่จะห้ามกลับมาเชียร์กันซะงั้น...มันน่านักนะ
ภาพที่ผมเห็น......
"โจ๊ก... "ผมเผลอครางชื่อมันออกมา...ใช่มันจริงๆด้วย
มึงก่อเรื่องอีกแล้วเหรอ?
มันหันมาตามที่ผมเรียก...ก้เลยโดนหมัดของ...ของ...เอ๊ย...นั่นมันไอ้เด็กมอห้าจอมกวนคนนั้นนิ...
เอ๊ย...ไอ้โจ๊ก...ลงไปนอนล้มกลิ้งบนพื้น...
ผมจะเข้าไปช่วยพยุงมัน....แต่โดนไอ้เสกกับไอ้ปาล์มขวางไว้ก่อน
"พวกมึงทำเชี่ยไรกันอยู่...ทำไมไม่เข้าไปช่วยมัน..เห้นมั๊ยว่ามันเจ็บ...เห็นมั๊ยว่าเลือด...เลือดของมัน...พวกมึงเห้นมั๊ย?..."
"จูน..จุน...ใจเย็นก่อนๆ...โจ๊กมันไม่เป้นไร"
"ฮึก..ฮึก...ปล่อยกูจะเข้าไปช่วยมัน...พวกมึงใจร้าย..กูบอกให้ปล่อยไง..." น้ำอะไร...น้ำตาผมเหรอ?...ผมร้องไห้เหรอ?...
"จูน...จุน.." ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มพยายามยึดตัวผมไว้....แล้วจะพาผมออกจากตรงนั้นมา
แต่ผมขืนตัวไว้..ผมอยากเห็นมัน...
"ทำไม...." ไม่มีเสียงตอบจากใครเลย...โจ๊ก....ผมทั้งโกรธมันที่ก่อเรื่องอีกแล้ว...และผมก็ห่วงมันมากด้วย
ผมมองมันที
มองเด็กมอห้าที
ทะเลาะกันทำไม
ไม่เจ็บกันเหรอ?
แต่กูเจ็บ...เจ็บมาก...รู้มั๊ย?
แล้วจู่ๆเด็กมอห้าคนนั้นก็หันมามองหน้าผม...แล้วก็...ก็ทำท่ายกมือเสมออก....เหมือนกับยอมแพ้...
ผมเห็นไอ้โจ๊กมันเช็ดเลือดที่มุมปากด้วย....แต่มันก็ยังส่งยิ้มมาให้ผม
ผมรีบวิ่งไปดูมัน
"อย่าร้องไห้อีกนะ....กูไม่อยากเห็น..." ไอ้เด็บ้านั้นมันกระซิบข้างหูผม...แล้วก็เดินผ่านไป...
-
จูนเสน่ห์แรงวุ้ย :serius2: :serius2: :serius2:
-
ปวดใจ...เฮ้อ !!!!!!!!
การแบกรับความเจ็บปวดไว้โดย ให้คนอื่นมีความสุข มันดีจริงๆเหรอ....
มันเป็นสิ่งที่ควรทน จริงๆ เหรอ.......
จูนอย่าร้องไห้น๊าาาา
-
ก็ยังค้างเหมือนเดิมแบบทุกตอนเลย ง่า
"พรุ่งนี้วันศุกร์..ไปนอนบ้านกูมั๊ย..."
"บ้านกูก็มี..."
"แต่บ้านมึงไม่มีกู..."
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก ชอบคำนี้
-
:try2: ขยันอัพมากเจงๆ
-
เริ่มเห็นเค้ารางๆแล้ว สารภาพซะทีดิ ลุ้นจะแย่แล้ว :L1: :L1: :L1:
-
เสน่ห์แรงได้อีก น่าอิจฉาหนูอ่อนจริง :-[
-
ไอเดก ม.5 ฉากนี้พระเอกมากกกกกกกกกกกก
โว้ยยยย เชียร์ไอเดก ม.5 ละงานนี้ ไอโจ๊กไม่เดินทัพเลย
เอา ไอเดก ม.5 สู้ๆๆ โวยย
-
ให้เดา คงยังอีกหลายตอน
รอต่อไปพี่น้อง
ลุ้น ๆ เมื่อไหร จะรักกันซะที
-
น้องม.5เท่ที่สุด
ส่วนโจ๊กก็ยังไม่ทำตัวให้ชัดเจน
-
โอ้ย แล้วนี่มันอะไรกันนี่
ใครรู้ ช่วยบอกที...???
-
:เฮ้อ: ลุ้นเหลือเกินอ่ะ ไรเตอร์ ไม่สงสารคนอ่านเลยอ่ะ เมื่อไหร่จะเข้าใจและสมหวังนะ
คนรอมันท้อ...............แต่ยังไงก้อรออ่านนะคร้าบ
-
ทำไมอ่านตอนนี้ เค้าถึงชอบน้องม.5 ก็ไม่รู้ :sad4:
-
โจ๊กไปมีเรื่องอะไรกับน้องม.5 แล้วน้องม.5 ชื่ออะไร :L2:
-
โจก ไม่สวน เรยหรอ ?
:fire: :fire:
-
หลายปมจัง เฮ้อออออ
สองรักโจ๊กแน่ๆ แต่มีปัญหาอะไรกันนะ?
ปาล์มชอบอ้อย และอ้อยมาชอบโจ๊ก ปาล์มเลยไม่ใช้โจ๊กบอกเลิกอ้อย?
น้องม.ห้าต่อยกับโจ๊กทำไม?
แต่น้องม.ห้าเท่จัง กรี๊ดดดดดดดด
-
น้อง ม. ห้า ชื่อไร อยากรู้จักจริง แมนไดใจเหลือเกิน
ที่ทะเลาะกันนี่เพราะชิงนาง หรือ นาย ช่ายไหม :laugh:
-
น้อง.. อย่ามาทำเท่ห์แถวนี้ !!! เพราะ.. เพราะพี่จะเคลิ้ม~~ :o8:
ว่าแต่นี่มันเรื่องอะไรกัน :serius2:
รอตอนหน้าค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
อยากรู้จักน้องมอห้าอ่ะ....
-
เค้าต่อยแย่งใครอะ
-
น้องจูนเนื้อหอมอ่ะ
โจ๊กรีบๆแสดงออกให้ชัดเจนซะที
ลุ้นกะคู่นี้ เมื่อไหร่เค้าจะยอมรับใจตัวเองกันเนี่ย
-
รู้สึกสงสาร น้องม.5วะ แมนโคตะระ
+1ให้ดิว เน้อ
-
:angry2:เริ่มจะโกรธเสกกะปาล์มแล้วนะโจ๊กด้วยคลุมเคลืออยู่ได้
:mc4:แต่เพิ่มคะแนนให้โจ๊กอะ o13อิอิ
-
อ่านมาถึงตอนปัจจุบันซักที่ +1ค่ะ น่ารักหลายเเต๊ดๆ เชียร์เด็กม.5 ดูถ้าต่อยกันเพราะจูนน่ะเนี่ย
:เฮ้อ:ทำไมเป็นเพื่อนกันไม่บอกอะไรเลยมันคลุมเครือถ้าเราเป้นจูนเรารู้ที่หลังมันเสียความรู้สึกเหอะ
-
ตามอ่านจนทันแล้วคับ
ขอบอกว่าหนุกมากแต่เรื่องมันทำให้ผมคิดมากไปหน่อย
แต่ยังไงก็สู้ๆนะครับแล้วรีบกลับมาเขียนต่อเร็วๆนะครับ
-
ถ้าต่อยกันเพราะแย่งจูน แสดงว่าโจ้กชนะขาด :laugh:
-
ศึกชิงนาย :laugh:
-
โอ้ยยยย จูนเสน่ห์แรงไปน้าาาา
ถึงขั้นเปิดศึกชิงนางเลยยยย
-
เชียร์ใครดีหว่า?
-
รอฉากเอนซี จะ 2p 3p หรือ 4p นู๋ก็มิยั่น :-[
-
:L2:สนุกดี
-
ตามทันซักที
เดาว่าสองคือคนที่โจ๊กเคยคบด้วย และจบไม่สวยอย่างแรง
โจ๊กชอบจูนแน่ ๆ โดยที่เสกและปาล์มก็ต้องรู้ชัวร์ ๆ
แต่ที่ปาล์มให้โจ๊กทนคบอยู่คงต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับจูนแน่ ๆ
ส่วนเรื่องที่เด็ก ม.5 ต่อยกับโจ๊ก น่าจะเกี่ยวกับจูน
แต่ไม่รู้ว่าเกี่ยวยังงัย
...
เดาล้วน ๆ
+1 ค่ะ
-
สรุปยังไม่รู้เลยว่าเด็กม.5ชื่ออะไร :confuse: แต่ขอเชียร์ละกัน ลึกลับดี :m3:
-
งงกันล่ะซิว่าผมคือใคร?...
ผมก็คือ.....ไอ้เด็กมอห้าของมันนั่นแหละครับ
ที่จริงผมมีชื่อนะ....ผมชื่อ....ชีน.....ครับ
ผมเรียนมอห้า.....
แต่ดันไปชอบเด็กมอหกได้ซะเนี่ยะ
ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน...ก็...จูน...นั่นแหละครับ
ผมเห็นมันตั้งแต่วันแรก....
เอ๊ะ!!!!!...ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเด็กนักเรียนคนนี้ว่ะ...หรือว่า ม.4
แต่ทำไมปักดาว 3 ดวงมีเข็มกลัดที่หน้าอกด้วย
แสดงว่า...มอหกชัวร์...แต่ทำไมไม่เคยเห็นหน้า
สงสัยเด็กใหม่แหงๆ
.
.
.
.
.
.
.
.ครั้งแรกที่ผมเห็นมันก็แค่นั้นแหละครับ
แต่ครั้งต่อมาที่เจอนี่สิ...ไม่ธรรมดาเลย...เพราะใจผมมันแกว่งเพราะ....มัน
.
.
.
.
.
.
ช่วงนี้ดิวติดบอลนิดหนึ่งนะครับ
อาจจะอัพบ้าง...ช้าบ้าง...สั้นบ้าง
แต่จะพยายามนะครับ
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ
ทู้กๆๆๆๆคนเรย
รักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆครับ
-
:z13:
หึหึหึหึหึหึหึ น้องมอห้ามาแล้ว แล้วเมื่อไรโจ๊กก่ะจูนจะมาล่ะคร๊า :impress2:
-
ลุ้นๆๆๆๆๆ
เชียร์โจ๊กหรือเด็กมอห้าดีอ่ะ อิอิ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m31:
มาสั้นแค่นี้ เอามีดมาปาดคอกันเลยดีกว่า จะบ้าตายอยู่แล้ว :z3:
มาต่อเร็วๆน้าาาา :sad4:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สั้นจัง
-
สั้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆแต่ได้ใจความว่าติดบอล เราจะรออ่านล่ะดัน
-
งงกันล่ะซิว่าผมคือใคร?...
ผมก็คือ.....ไอ้เด็กมอห้าของมันนั่นแหละครับ
ที่จริงผมมีชื่อนะ....ผมชื่อ....ชีน.....ครับ
ผมเรียนมอห้า.....
แต่ดันไปชอบเด็กมอหกได้ซะเนี่ยะ
ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน...ก็...จูน...นั่นแหละครับ
ผมเห็นมันตั้งแต่วันแรก....
เอ๊ะ!!!!!...ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเด็กนักเรียนคนนี้ว่ะ...หรือว่า ม.4
แต่ทำไมปักดาว 3 ดวงมีเข็มกลัดที่หน้าอกด้วย
แสดงว่า...มอหกชัวร์...แต่ทำไมไม่เคยเห็นหน้า
สงสัยเด็กใหม่แหงๆ
.
.
.
.
.
.
.
.ครั้งแรกที่ผมเห็นมันก็แค่นั้นแหละครับ
แต่ครั้งต่อมาที่เจอนี่สิ...ไม่ธรรมดาเลย...เพราะใจผมมันแกว่งเพราะ....มัน
.
.
.
.
.
.
ช่วงนี้ดิวติดบอลนิดหนึ่งนะครับ
อาจจะอัพบ้าง...ช้าบ้าง...สั้นบ้าง
แต่จะพยายามนะครับ
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ
ทู้กๆๆๆๆคนเรย
รักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆครับ
เอะ ตัวเอกของเรื่องจะเปลี่ยนป่าวหว่า กลายเป็น จูน กะชีน
ฮ่าๆๆๆ ไปตามพี่ดิวมาลงด่วน
-
สั้นอ่า ๆๆๆๆๆ
-
:t3: สั้นไปป่าวคร้าบ มาต่อแบบยาว ๆ ด้วยเด้อ
-
มาแบบสั้นจริงๆด้วยค่ะ ช่วงนี้....
ดูท่า บอลโลกจะมาแรงเกินนิยายแล้ว
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
ยังคงเชียร์น้องม.5ค่ะ :m4:
-
ถ้าเปลี่ยนตัวเอกนะ
จะโกรธจริงๆ ด้วย
:fire: :fire: :fire:
-
เอิ๊กๆๆ เกือบหาเนื่อเรื่องไม่เจอ :laugh:
รอต่อไปด้วยความหวัง
-
คิดว่าโจ๊กเป็นพระเอกมาตลอด
แต่พอน้องม.5มาแนะนำตัวชักหวั่นๆ แฮะ
ปล.ติดบอลโลกเหมือนกันค่ะ ดิวเชียร์ทีมอะไรหรอ?
-
ติดบลอทั้งคนอ่านและคนเขียนน
555
ไม่ได้เข้ามานานน อ่านทันและะ
ห้ามเปลี่ยนตัวพระเอกน้าา ไม่ยอมม
ต้องเปน JJ เท่่าน้น อิอิ
-
:o สั้นนนน
รอน้องชีนนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เเวะมาไห้กำลังใจ ชีน
จีบไห้ติดนะไอน้อง 55
หมั่นใส้ไอ่โจ๊กละ เเมร่งตัวติดกันทุกวัน
ไม่คืบน่าเลย
ไอน้องชีน มาเเบบจับจูนไป กักขังเกาะเลย 55
-
ดิวครับ
มีใครเคยบอกใหมครับ
ว่า "น่ารัก" (ขนาดไม่เคยเห็นหน้านะเนี๊ยะ)
แต่ว่าบอลโลกเขาแข่งเป็นเวลาอยู่นะครับ
(เห็นแก่ตัวนิดส์หนึ่ง) เพราะนั้นน่าจะลงได้
555+++
-
แบ่งเวลามาลงบ้างน้า นึกเสียว่าสงสาร อย่าลงทันด้วยการ ไม่มาลง อิอิ
-
:m16: :m16: มาแบบนี้ ฆ่ากันเลยดีไหมเนี้ย แล้วยังบอกว่าติดบอลอีก แล้วแบบนี้กว่าจะมาก็บอลโลกจบอ่ะเด่่ วุยๆๆๆ แบบนี้เคื่องว่ะ :serius2: :serius2:
-
น่าเชียร์ชินดีเเท้ ดูๆชินน่ารักน่าเอ็นดู เหมาะกะจูน :-[
บอลๆๆ
-
มาอัพแล้วครับ
แฮ่ะๆๆๆ...ช่วงนี้นอนน้อยไปหน่อย...
พอว่างเลยอยากงีบครับ
แต่เพราะรักทุกๆๆๆๆคน...
เลยแบ่งเวลานอนมาให้นะเนี่ยะ
ไม่รักไม่ทำให้นะครับ....
รักกันไปนานๆนะครับ.....
********
ผมเองยืนงงกับคำพูดของเด็กไอ้บ้านั่น...
มันพูดแบบนั้นทำไม...
พอได้สติ...ตาผมก้กำลังมองไปยังมัน...
มันซึ่งตอนนี้....สภาพ..ไม่ต่างอะไรจากอันธพาลคนหนึ่งที่โดนรุมกระทืบ
มันพยายามจะลุกขึ้น
ขาผมสั่ง..ให้ผมไปช่วยประคองมัน
แต่ขาเจ้ากรรมก็หยุดซะดื้อๆ...
เพราะ...
"โจ๊ก...ฮึก..ฮึก...เจ็บมาก...มั๊ย?..."
"โจ๊กไม่เป้นไรจริงๆค่ะอ้อย....อย่าร้องสิ....อย่าให้โจ๊กที่ทำให้อ้อยต้องมาร้องไห้สิค่ะ..." มันเช็ดน้ำตาให้อ้อยใหญ่เลยครับ
ครับ....เพราะตอนนี้คนที่มันต้องการที่สุดคงจะเป็นอ้อย...แฟนมันนั่นเอง
"ไม่จริง....หน้าของโจ๊กช้ำไปหมดเลย...จะไม่เจ็บได้ไงล่ะ?"
"งั้นตอนนี้โจ๊กก็ไม่หล่อแล้วสิ....แล้ววอ้อยจะยังรักโจ๊กรึเปล่าล่ะค่ะ?..." ผมเดินไปหามันช้าๆ....อย่างไรซะผมก็เป็นห่วงมันอยู่ดี
"ยังจะพูดเล่นอีก....." ผมเดินไปถึงพวกเค้าพอดี
ตอนนี้เด็กทุกคนก็แยกย้ายกันไปหมดแล้ว
ที่ยังเหลือก็มี เสก ปาล์ม อ้อย มัน และก็ผม
โดยที่อ้อยกำลังยืนประคองมันอยู่อย่างใกล้ชิดหรือแนบชิดนั่นเอง
"........." ผมยังนึกไม่ออกว่าจะพูดยังไงกับมันดี
"อ่อน....กูไม่ได้เป็นไร...อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ..." มันพูดแบบยิ้มๆนะครับ....แต่ช่างเป้นยิ้มที่ทำให้ผมปวดใจมากเลย...แล้วตอนนี้ผมทำหน้ายังไงเหรอ?
".........."
"กูไม่เจ็บจริงนะเว้ย...เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว....หรือไม่ถ้ากูเจ็บ....มึงก้จะทำแผลให้กูใช่มั๊ย?.." ผมไม่รู้ว่าหน้าผมตอนนี้เป้นยังไง...แต่รู้ว่าใจผมตอนนี้กำลังปวด...ปวดมาก...เมืื่อมาเห้นสภาพหน้ามันในระยะใกล้ขนาดนี้...
"............." ผมยืนสำรวจหน้ามัน...คิ้วแตก.....ริมฝีปากที่เคยแดงกลับมีคราบเลือด.....แก้มที่ขาว..กลับเขียวช้ำ...มีรอยแดงเป็นปื้น...ผมอยากสัมผัสหน้ามันจัง เผื่อมันจะคลายความเจ้บปวดให้มันได้บ้าง...ทำไมตาผมมันถึงได้ร้อนผ่าวๆอย่างนี้นะ....
"อ่อน...มึงทำหน้าอย่างนี้...มึงไม่เชื่อคำพูดกูแล้วเหรอ?...."
"กูเชื่อมึง...เชื่อมึง....เชื่อ......" ผมพูดได้แค่นั้นจริงๆ
ไอ้เสกไอ้ปาลืเข้ามาตบไหล่ผมเบาๆ
ผมไม่เข้าใจพวกมัน...แทนที่จะไปปลอบไอ้โจ๊ก...ไหงกลับมาปลอบกูได้ว่ะ...
"อ้อย...อาจารยืเข็มเรียกให้ไปพบ..." เพื่อนของอ้อยมาตามครับ เธททำท่าอิดออด..ไม่อยากไป
"อ้อยไปเถอะ...โจ๊กไม่เป้นไรค่ะ..."
"แล้วแผล?...."
"ไม่เป้นไรค่ะ..เดี๋ยวเรื่องแผลพี่ให้อ่อนทำให้...มันทำแผลให้พี่บ่อย..."
"เหรอค่ะ?...มันก้คงต้องเป็นอย่างนั้น..เพราะแผลของโจ๊กก็มักจะมาจากเค้านิ...."
"อ้อย!!!!!!!"
"งั้นอ้อยฝากโจ๊กด้วยนะค่ะพี่จูน....เสร็จธุระเดี๋ยวอ้อยจะกลับมาดูแล...แฟน....ของอ้อยเองค่ะ" ดูเธอจะจงใจเน้นคำว่าแฟนซะเหลือเกิน สายตาที่มองมาก็แทบจะกินหัวผมอยู่แล้ว...ทำไรผิดอีกล่ะกู
"อืม..." ผมยิ้มตอบเธอ...อ้อยเดินจากไปด้วยสายตาที่ผม....ยังไงดีอ่ะ....เธอมองเหมือนเห็นผมเป็นศัตรูอย่างนั้นเลยครับ
"โจ๊ก...เป็นไงบ้าง...." สองเดินเข้ามาถาม...ตาของสองกำลังสั่นระริก...มีน้ำคลอหน่วยตาอยู่..มันกำลังรินไหลอยู่แล้ว
"ไม่เป้นไร....่ออ่นพากูไปทำแผลที่ห้องพยาบาลหน่อย....ปาล์ม เสก...พวกมึงไปเรีนพลางๆก่อน..ฝากบอกครูด้วยว่า...กูปวดท้องหรือว่าอะไรก็ได้.."
"ได้ได้...จูนฝากมันด้วยนะ...." เสกครับเข้ามตบไหล่ผมเบา ส่วนไอ้ปาล์มได้แต่มองหน้าแล้วเดินออกไปโดยไม่พูดไร
"โจ๊กให้เราช่วยประคองนะ..." สองจะเข้ามาช่วยเมื่อเห็นท่าว่าผมคนเดียวท่าจะประคองมันไม่ไหว
"ไม่ต้อง!!!!....ประคองกูดีดีหน่อยสิมึง...ตัวเล็กแล้วแรงยังจะน้อยอีก...."
"กุผิดงั้นสิ...งั้นเดินไปเองเลยป่ะ...."
"ไม่ผิดคร้าบบบบ....อย่าปล่อยนะคร้าบ...นะนะนะนะ...โอ๊ะ....!!!!!" มันเซอีกแล้วครับ....ผมนี่ตกใจรีบกอดมันไว้ทั้งตัวเลยครับ ก็กลัวมันจะล้มลงนิ
"ห่วงกูละซิ....." มันกระซิบเบาๆที่หูผม...
"ปล่อยเลยมึง..." ผมผลักมันออกเบาๆ....ก็หน้ามันร้อนๆอ่ะ
"โจ๊กให้เราช่วยเถอะ...จูนคนเดียวไม่ไหวหรอก...." สองพยายามจะเข้ามาช่วยมัน...แต่มันเองก้พยายามหลบ
"มึ...นายไปเรียนเถอะ....ไปอ่อน...."
ผมหันหลังไปมองสอง....สองร้องไห้ครับ.....ผมว่าสองคนนี้ต้องเคยมีปัญหาไรกันซักอย่างแน่ๆ
"โอ๊ย!!!!!!มึง....เบามือหน่อสิ.....หน้ากูช้ำหมดแล้ว"
"แล้วทีไปต่อยกับเค้าทำไมไม่คิด....มันนา่านัก"
"ก็ตอนนั้นมันหน้ามืด...." ผมตอบเสียงอ่อยๆๆ
"ดุซิ...ช้ำไปหมดเลย....มึงนะมึง...ไม่ต่อยกับกู...ก็ไปหาเรื่องต่อยกับคนอื่นเค้าอีก..."
"ก็มันอยากมาปากไม่ดีก่อนทำไมล่ะ?"
"ปากไม่ดีเรื่องไรอีกล่ะ?"
"ช่างมันเหอะ...กูไม่อยากรมณืเสียอีก..."
"ตามใจ..."
ผมนั่งทำแผลให้มันเงียบๆ
ที่ผมต่อล้อต่อเถียงกับมัน...ใช่ว่าผมไม่ห่วงมันแล้วนะครับ
แต่เพราะผมไม่อยากให้มันไม่สบายใจ
เพราะมันไม่ชอบให้คนอื่นไม่สบายใจ ทุกข์ใจ เพราะมัน
แต่ผมก็อดที่จะถามไม่ได้
"โจ๊ก?..."
"หืม?..."
"เจ็บมากมั๊ย?..." ผมสัมผัสแผลมันเบาๆ...ทำไมมือมันบังคับยากว่ะ...อย่าสั่นสิ....ไอ้มือบ้า
"ไม่เจ็บเลย....อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิจูน....กูไม่ชอบ...ยิ้มสิ.." มันวางมืิอมันซ้อนทับผมอีกครั้ง
"เจ็บแล้วทำไมไม่พูด...เจ็บก็บอกว่าเจ็บสิ...."
"ฟังนะ...ยิ่งมึงห่วงกูมากเท่าไร.....ความเจ็บกูก็จะเพิ่มมากขึ้น...เพราะกูไม่อยากเห็นสีหน้า แววตา...คำพูดแบบนี้...จากมึง...."
"งั้น.....นี่แนะ...."
"โอ๊ย...เจ็บนะ..." ก็ผมเล่นดีีดติ่งหูมันไปหนึ่ง....ผมไม่อยากร้องไห้ต่อหน้ามัน...เลยต้องทำอย่างนี้
"ก็นี่ไง...กูยิ้มแล้ว..." ผมฉีกยิ้มให้มัน
"เอ๊ย!!!!!!....มึงจะทำไรอ่ะ..."
"มึงจะตกใจทำไม..." ผมก็แค่.....นั่งลงกับพื้น...แล้วก็ถอดรองเท้าให้มันเท่านั้นเอง
"ไม่ต้อง...กูถอดเองได้..."
"อยู่นิ่งๆ...เดี้ยงแล้วยังจะอวดดีอีก"
"ขอบใจ...." มันพูดเสียงเบาๆ...
"ตรงนี้เจ็บมั๊ย?..." ผมนวดบริเวณขาให้มันเบาๆ
"......" มันส่ายหัว
"ตรงนี้ล่ะ" ผมย้ายที่นวดใหม่
"ไม่...."
"ตรงนี้ล่ะ"
"ไม่"
"ตรงนี้ล่ะ"
"ก็ไม่..."
"นี้ล่ะ"
"แฮ่ะๆๆๆ...ไม่ว่ะ"
ผมนวดตรงไหน จับตรงไหน มันก็บอกว่าไม่เจ็บ
"แล้วตกลงมึงเจ็บที่ขาตรงไหน?"
"ไม่มี"
"อ้าว...แล้วทำไมเมื่อกี้เดินแทบไม่ไหว"
"แฮ่ะๆๆๆๆ...กูเป็นตะคริว"
"ไอ้บ้า.....กุตกใจหมด....นี่..."
"เจ็บนะ....กุบาดเจ็บอยู่นะ..."
"แล้วมันน่ามัียล่ะ"
"ใจร้ายว่ะ"
"ไอ้โจ๊ก..."
"ว่าไงไอ้เสก...หน้าตื่นมาเชียว"
"ซวยแล้วมึง...ครูพัฒนืเรียกพบ...เดี๋ยวนี้..." ผมหน้าซีดเลยครับ
"อย่างมากก็แค่พักการเรียน....กลัวไม" มันพูดอย่างกะครูให้มันหยุดพักร้องงั้นแหละครับ
-
งานเข้าวะแล้ว โจีก จะโดนพักการเรียนไหม
แล้วต่อยกันเรื่องไรอ่ะ
อ้อย ท่าทางจะรู้ว่ามาจากจูน เหอะๆ
แถมสองอีก ชินอีก เรื่องราวจะเป็นไงต่อหว่า
-
ต่อยกันเรื่องรัยอ่า
อยากรู้
อยากรู๊
-
งานเข้าแล้ว น้องโจ๊กจะโดนพักการเรียนอ่ะป่าว แต่ที่แน่ ๆ น้องอ้อยเหมือนจะทวงโจ๊กคืนนะเนี่ย
แล้วไหนจะสองอีก สงสารจูนจริง ๆ
ปล.ขอบคุณนะคร้าบ ที่แบ่งเวลามาอัพให้อ่าน แบบนี้รักแย่เลย 555
-
โจ๊กเจ็บตัวเพราะจูน เรื่องอะไร งงอ่ะ
ไหนจะเรื่องสองอีก โฮ้ยยยย อยากรู้ อยากเห็น อยากเข้าใจ
-
อ่านทันแล้ว หลังจากหายไปหนึ่งอาทิตย์ไม่ได้มาอ่าน เพราะไปทำงาน แต่เรื่องนี้ก็ถือว่าผ่านไปเรื่อย เรื่องพัฒนาความสัมพันธ์
ของสองคนนี้ไปเรื่อยๆๆ ดิวก็แต่งไวนะ ขอบคุณที่มาต่อเรื่อยๆๆๆ ถึงจะสั้นไปบ้าง แต่เรื่องน้ซับซ้อนอะ แต่ก็มาคลายปมไวๆๆนะ
-
:o12:
รักในใจ เก็บมันเอาไว้เรื่อยมา
ก็เพียงแค่มองในตาเธออาจจะพอเข้าใจ
รักที่ใครบางคน ต้องทนเก็บไว้ข้างใน
ไม่อาจจะเปิดเผยไป ให้ใครได้รู้
**ต้องเก็บต่อไปอีกนานแค่ไหน
รักที่เอ่อล้นใจ**
โจ๊กสู้เฟร้ย!!!
-
อ้อยยังมีหน้าจะมาทวงคืนอีกเหรอ :m16:มีคนอื่นเเท้ๆ
-
มันก็น่าต่อยหรอกเด็ก ม.ห้า ซ่าข้ามรุ่นดันมาจีบแฟนโจ๊กด้าย :pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
ตกลงตัวพระเอกเปนซีน เวรกรรม
แล้วโจ๊กละ
อยู่กับน้อง(นี)อ้อย หรือกับสอง
กำไงเปนงี้อะ งง TT"
-
โจ๊กงานเข้า :serius2:
-
น้องมอห้า ..โผล่มาต่อยโจ๊ก..ล่ะก็หายไป
จูน..งานเข้าล่ะทีนี้
-
จะเปงรัยป่าวเนี่ย
-
โฮกกก
เรื่องนี้ซับซ้อนมากกว่าคดีฆาตกรรม
555 หลายประเด็นมากค่ะ
-
ถ้าโจ้กมันยังไม่เคีร์ย เค้าว่า จูนไปคบกะน้องชีนดีกว่าใหม ไม่ต้องมาแย่งกะอีกสองคน เฮ้อ
-
แอบมึนไปเล็กน้อย เจอตอนที่แล้วเข้าไปเลยกำลังอินกับน้องชีนอยู่ ฮ่าๆๆ
พอมาอ่านตอนนี้ :seng2ped: กับน้องอ้อยจริงๆ
จะว่าไป... เด็กกลุ่มนี้ลับลมคมในเยอะเกิ๊นนนน ไหนจะเรื่องสอง เรื่องอ้อย แล้วก็เรื่องในกลุ่มอีก
แต่ก็ดี เก็บไว้ลุ้นต่อไป หุหุ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อ่านแล้วเครียดดดดดดดดดดดดด
มันจะเปงงายต่อไปละคร้าบบบ
มาต่อเร็วๆนะคับ
-
ยังไงล่ะเนี่ย.......มาต่อด่วนเลย
-
ตกลงอ้อยเอายังไง เลือกสักคนสิเธอ
โจ๊กด้วยรู้ใจตัวเองรึยัง
เชียร์น้องม.5 ฮิฮิ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อย่าลืมตามไปทำแผลให้อีกคนด้วยนะ :-[
-
งานเข้าแล้วไง
-
เรื่องซับซ้อนไปแล้วน้าาาาาาา
อะไรเนี่ยยยย
ต่อยกันเรื่องอะไร แล้วแฟนใหม่อ้อยอ่าาาา
อะไรรรรรรร งงงงงง ไขปันหาด่วนนนนน
โจ๊กงานเข้าแล้วววววว
-
เอาเเล้วสิ !!
-
สั้นๆๆๆๆๆ เอายาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นะนะนะนะนะ ดิวคราฟฟฟ
-
:m16: :m16: เชียร์ๆๆๆ น้อง ม.๕ อ่ะ น้องชินใช่ป่ะ จูนหันมามองคนที่ไม่มีเจ้าของเถอะ รักสามีชาวบ้านมันบาปนะจูน เวรกรรมมีเจงนะเออ :angry2: :angry2:
-
เง้อ ไม่ชอบอะไรที่ันค้างคาเลย
ทั้งโจ๊กกะจูน
ทั้งโจ๊กกะอ้อยอีก
ไหนจะน้อง ม.5 อีก
-
"ครูเข้าใจพวกเธอน่ะ
แต่อย่าให้มีอีกครั้ง
ไม่งั้นครูไม่เอาพวกเธอไว้
จำไว้น่ะ"
หว้าเข้าใจครูดีจังเลย
555+++
o13
-
เกลียดอ้อยมากกกกอะ
แล้วตกลงทะเลาะกันเรื่องอะไรเนี่ย
-
ดิว มาได้แล้ว
-
ผม ไอ้โจ๊ก ไอ้ปาล์ม เราเดินกันไปห้องปกครอง
ไปถึงก็มีหลานคนยืนรออยู่หน้าห้องแล้ว..ทั้ง เสก..อ้อย....สอง...
และมัน..คนที่ทำให้ไอ้โจ๊กต้องมายืนอยู่ตรงนี้
แล้วครูพัฒน์ก็เรียกมันทั้งสองคนเข้าไปคุย
ผมเพิ่งรู้จากไอ้เสกว่าไอ้เด็กบ้านั่นมันชื่อ ...ชีน... ห้องอะไรจำไม่ได้แล้ว
ส่วนพวกเราก้รออยู่ด้่นนอกอย่างไม่อยู่สุข
"ไมเข้าไปคุยกันนานจังว่ะ?"
"นั่นสิ...นี่มันจะ40นาทีแล้วนะ..." เสกกับปาล์มคุยกันไปมา
ส่วนผมพูดไม่ไหวจริงๆครับ กลัว กลัวมันจะโดนลงโทษ
แล้วไอ้ชีนมันก็ออกมาก่อน
"เพื่อนมึงไม่รอดแน่งานนี้...." มันหันมาพูดกับผมเบาๆ
ผมอยากจะตะบันหน้ามันจริงๆ
มือผมมไวกว่าความคิดครับ
"เมื่อกี้มึงว่าไงนะ?" ผมคว้ามคอเสื้อมัน
"เพื่อนมึงซวยแน่..."
"พอๆไอ้จูน...เดี๋ยวก็มีเรื่องเพิ่มกันอีกหรอก...แค่ไอ้โจ๊กคนเดียวก็ไม่รู้จะเป้นยังไงแล้ว"
ผมได้สติ...แต่ยังไม่วายบ่น
"ก็ดูมันพูดเข้าซิ....ปากอย่างนี้ไม่น่ารอดมาได้จนทุกวันนี้เลยด้วยซ้ำ"
ส่วนไอ้บ้านั่นมันเดินไปโน่นแล้วครับ...โธ่นึกว่าจะแน่
"ไอ้โจ๊กมันไม่เป็นไรหรอก....." ขอบคุณนะปาล์ม
"กูก็ขอให้มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ"
พวกผมก็รอกันต่อไปอีกเกือบครึ่งชั่วโมง....ในที่สุดไอ้โจ๊กก็ออกมาจนได้
"โจ๊ก..เป็นไงบ้างค่ะ...ครูพัฒน์ว่าไงบ้าง?" อ้อยคือคนแรกที่เข้าถึงตัวมัน
***
ขอโทษจริงๆคร้าบ
ผมหาต้นฉบับไม่เจอ
พรุ้งนี้แก้ตัวใหม่นะครับ
จะไปหาต้นฉบับให้เจอให้เจอให้ได้เลย
ขอบคุณคร้าบบบบบ
-
ค้างอ่ะ หาให้เจอเร็ว ๆ นะ อยากอ่านต่อแล้ว ถ้าหาไม่เจอก้อแต่งใหม่ อิอิ
สู้ ๆ นะ
-
ค้างหง่ะ แง้
-
ค้างเจ้าค่ะอยากอ่านต่ออ่ะ :o12:
-
รีบหาต้นฉบับให้เจอนะดิว พอดีอีเจ๊กำลังอิน รีบมาต่อนะ
-
โฮ ไรอ่ะ
ค้างๆๆๆ
รีบหาต้นฉบับ ด่วน!!!
-
ไรเตอรรรรรรรรรรรรร ฮืออออออออ
หาต้นฉบับเจอก่อนค่อยมาลงก็ได้ มาลงแบบนี้มันค้างอ่ะ
-
:m16: :m16: ทำให้อยากแล้วก็จากไปนะ :angry2: :angry2: แกล้งกันชัดๆๆ
-
ค้างอย่างแรง
-
แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ค้างๆ
-
ไม่น่ารีบเข้ามาอ่านเลย
ค้างงงงงงงงงงงง :serius2:
-
อ้าว...เป็นงั้นไป ค้างเฉยเลย
แต่ก็เป็นกำลังให้ดิวเสมอคับ^^
-
:เฮ้อ:
-
ยังไงก็รีบๆมาต่อนะครับ
-
เจอยังครับรออ่านนะ
-
มันเดินยิ้มออกมาเลยครับ
สงสัยคงไม่มีไรมาก
"ก็ไม่เห็นจะมีไรนี่ค่ะ.....แล้วนี่ทำไรกัน ทำไมไม่ยอมไปเรียนกัน..." ประโยคหลังมันหันมาพูดกับพวกผม
"ไอ้โจ๊กครูพัฒน์ว่าไงบ้างว่ะ?..." เสกถามคำถามเดียวกับที่ผมอยากถาม
"ก็ไม่่เห็นจะว่าไง..." มันตอบแบบสบายๆ
"อย่ามาเลยมึง...บอกพวกกูมาดีดี...พวกกูห่วงมึงนะเว้ย..."
"เซ้าซี้จริงพวกมึงนิ..." มันยังไม่ยอมตอบครับ
"โจ๊ก...ตกลงครูเค้าว่าไงบ้าง...บอกกูมา" ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหวครับ...ถามมันเองดีกว่า
"ก็.....โดนพักการเรียนอาทิตย์หนึ่ง..."
"โดนพักการเรียนหนึ่งอาทิตย์..." พวกเราประสานเสียงพร้อมกัน...
"เผี๊ยะ!!!!!!!!!..." ทำไมหน้าผมมันชาๆหว่า
"เพราะพี่จูนคนเดียว.....โจ๊กถึงต้องเป็นแบบนี้....เพราะพี่จูน...." ทุกคนหันมามองที่ผม...อ้อยตบหน้าผม...ตบทำไม...
"อ้อย!!!!" ไอ้โจ๊กเข้าไปคว้าแขนอ้อยไว้ทันก่อนที่เธอจะตบหน้าผมซ้ำอีกครั้ง
"ปล่อยอ้อยเลยนะโจ๊ก....เพระเค้าไม่ใช่เหรอ...โจ๊กถึงต้องโดนพักการเรียน....." เพราะผม ทำไมเหรอ? แล้วผมเกี่ยวไรด้วย
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะอ้อย...อ่อนมันไม่รู้เรื่อง...." ใช่ ผมไม่รู้เรื่องไรเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองโดนตบหน้าเพราะอะไร
"โจ๊กยังจะปกป้องเค้าอีกเหรอ?....โจ๊กต้องโดนพักการเรียนก็เพราะเค้า..โจ๊กจะปกป้องเค้าไปถึงไหน...อ้อยอยากรู้ว่าถ้าอ้อยโดนทำแบบนั้นบ้าง โจ๊กจะปกป้องอ้อยเหมือนกับที่ปกป้องเค้าแบบนี่มั๊ย" โดนทำแบบไหน? แล้วใครทำใคร? แล้วตกลงนี่มันเรื่องไรกันว่ะ
"มันเกี่ยวกับกูจริงเหรอโจ๊ก...." ผมทนเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหวอีกแล้ว
"ไม่หรอก...มึงไม่เกี่ยว กูก่อเรื่องเองแหละ"
"ไม่จริง...โจ๊กโดนพักการเรียนก็เพราะพี่จูน.....ถ้าพี่โจ๊กไม่ปกป้องพี่จูน...พี่โจ๊กก็ไม่ต้องไปมีเรื่องกับชีน...ไม่ต้องมาโดนพักการเรียนอย่างนี้"
"ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ไอ้โจ๊ก...บอกกูมาเดี๋ยวนี้เลย...ว่าไง ไอ้เสก ไอ้ปาล์ม..." ผมหันไปถามมันอีกสองคน เพราะตอนมีเรื่องกันสองคนนี้มันก็อยู่ด้วย
"กูบอกว่าไม่ก็ไม่สิ...มันจะไรกันนักหนาว่ะ.." ดูมันจะหงุดหงิดไม่น้อยเลย แล้วมึงจะมาหงุดหงิดทำเชี่ยไร..กูสิ...ต้องเป็นฝ่ายหงุดหงิด...กูเองที่ไม่รู้เรื่องไรเลย
"ถ้าโจ๊กไม่บอก...งั้นอ้อยบอกเอง..."
"อ้อยทำไมพูดไม่รู้เรื่องเลย....บอกว่าไม่ก็ไม่สิ...เป็นไรกันไปหมดแล้ว..ทำไมไม่มีใครเชื่อที่กูพูด....โธ่เว้ย.." มันพูดเสียงดังใส่อ้อยแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน..ก่อนที่จะหันมาตะคอกพวกผมอีกสามคน
"ไอ้โจ๊ก...มึงไปตะคอกใส่หน้าอ้อยอย่างนั้นได้ไงว่ะ..." ไอ้ปาล์มครับ.....มันต่อว่าไอ้โจ๊กที่ไปตะคอกอ้อย...
"แล้วมีใครหน้าไหนฟังที่กูพูดบ้างล่ะ..." แล้วมันก็เดินออกจากกลุ่มไปเลย
"โจ๊ก....เคยรู้บ้างมั๊ยว่า...อ้อยห่วงโจ๊กมากแค่ไหน...เคยสนใจอ้อยบ้างไหม เคยแคร์กันบ้างมั๊ย...ฮือฮือๆๆๆๆ" อ้อยตะโกนตามหลังมันไปทั้งน้ำตา...แต่มันไม่แม้แต่จะหันหลังมามองเลยครับ
แล้วอ้อยก็วิ่งออกไปอีกทาง...ส่วนไอ้ปาล์มก็วิ่งตามอ้อยไปทันทีเลยครับ มันอะไรกันนักหนาว่ะ
"ตอนนี้มีมึงคนเดียวแล้วไอ้เสก..ที่จะบอกกูได้ว่าตกลงมันเกิดเรื่องไรขึ้น"
"กูไม่มีทางเลือกเลยใช่มั๊ย?"
"คาบนี้มึงต้องโดดกับกู..กูต้องรู้เรื่องนี้ให้ได้..."
"กูไม่มีทางเลือกจริงๆด้วย..."
"มานี่เลย.." ผมลากมันให้เดินตาม
กูรู้ว่ามึงก็อยากโดดเรียนไอ้เสก...อารมณ์แบบนี้จะไปเรียนลงได้ไงไหว
แล้วผมกับไอ้เสกก็มาสิงสถิตอยู่แถวๆชมรมดนตรี...ลับตาคนดี
"มึงบอกกูมาเลย...ว่าเกิดไรขึ้น?"
"กูอยากให้มึงรู้จากปากไอ้โจ๊กมันเองมากกว่า"
"แล้วมึงคิดเหรอว่าไอ้โจ๊กมันจะยอมบอกกู"
"กูก็เลยต้องเป็นคนบอกมึงเองงั้นสิ"
"มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?...เล่ามา..อย่าลีลา"
"เล่าก็ได้ว่ะ...คืออย่างนี้....."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ไอ้เสกเล่าจนจบ
ผมถึงกับอึ้ง
จุก
ไม่เข้าใจ
ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย
ไอ้ชีน...มึงต้องการอะไรกันแน่...
ไอ้โจ๊ก...มึง...ทำไมต้องปกป้องกูขนาดนี้...
"กูจะไปคุยกับครูพัฒน์...ถ้าไอ้โจ๊กโดน...กูก็ต้องโดนด้วย"
"ไอ้จูน...ใจเย็นหน่อยดิมึง...นี่ไงกูถึงไม่อยากบอกมึง...แค่นี้เรื่องมันยังเยอะไม่พอใช่มั๊ย?"
"แล้วมึงจะให้ไอ้โจ๊กโดนลงโทษอยู่คนเดียวงั้นเหรอ....มันเพื่อนเรานะเว้ย"
"กูไม่ได้หมายความอย่างนั้น...กูว่าต้องมีวิธีลดโทษของมันบ้าง...ครูพัฒน์ไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกมึง..เชื่อกูสิ...ครูพัฒน์รักไอ้โจ๊กจะตาย"
"แล้วมันวิธีไรล่ะ...มึงบอกมาสิ.."
"กูเองก็ยังนึกไม่ออก...แต่มันต้องมีสิหน่า"
"แล้วกูต้องทำไงต่อไปดีว่ะ"
"กูว่าตอนนี้ไอ้โจ๊ก...คงอยากคุยกับมึงที่สุด.."
"แล้วตอนนี้มันอยู่ไหนล่ะ?"
"มึงน่าจะรู้ดีที่สุดนะ..."
"อืม...กูรู้แล้ว"
โจ๊ก...กูไม่ยอมให้มึงลำบากคนเดียวแน่
กูจะช่วยมึงเอง
กูจะเป็นฝ่ายปกป้องมึงบ้าง
ผมเดินไปที่ที่คิดว่ามันอยู่....กูจะไปหามึงนะ
"พี่จูน"
"อ้อย..."
"ค่ะ...อ้อยเอง...อ้อยแฟนพี่โจ๊ก..." รู้แล้ว
"มีไรจะคุยกับพี่รึเปล่า..."
"มีค่ะ"
"งั้นว่ามาครับ...พี่กำลังรีบ..."
"อ้อยพูดตรงๆนะค่ะ...จริงๆอ้อยก็ไม่อยากพูดหรอกค่ะ...แต่นี่มันมากเกินไปแล้ว...อ้อยคงต้องพูด"
"พูดมาเถอะครับ...พี่รอฟังอยู่"
"ดีค่ะ...อ้อยอยากขอร้องให้พี่จูนเลิกยุ่งเกี่ยวข้องแวะกับพี่โจ๊กอีก...พี่จูนคิดบ้างรึป่าวค่ะ...ตั้งแต่พี่จูนย้ายมาเรียนที่นี่..ตั้งแต่วันแรกจนวันนี้...พี่จูนทำให้พี่โจ๊กเดือดร้อนแล้วกี่ครั้ง พี่โจ๊กต้องโดนครูพัฒน์เรียกพบตลอด..."
"........" จริงด้วยครับ
"ตั้งแต่พี่จูนมา...พี่โจ๊กก็เริ่มเปลี่ยนไป...อ้อยเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...อ้อยขอร้องนะค่ะ...อย่ายุ่งกับพี่โจ๊กอีกเลย....นะค่ะพี่จูน"
"แต่โจ๊กมันเป็นเพื่อนของพี่"
"แล้วพี่จูนอยากเห็นคนที่พี่เรียกว่าเพื่อนต้องเดือดร้อนอีกกี่ครั้งเพราะพี่ล่ะค่ะ?"
"พี่คงทำอย่างที่อ้อยขอไม่ได้จริงๆ...พี่ขอโทษ"
"เพราะอะไค่ะ...?..." นั่นสิ...เพราะอะไรล่ะ
"เพราะโจ๊กมันเป็นเพื่อนของพี่...และพี่เองก็เป็นเพื่อนของมันเหมือนกัน"
"อ้อยขอร้องนะค่ะพี่จูน...นึกว่าเห็นแก่ผู้หญิงคนหนึ่ง...ที่รักผู้ชายคนหนึ่งมาก...อ้อยไม่อยากเสียพี่โจ๊กไปให้ใคร...อ้อยไม่อยากให้พี่โจ๊กต้องเป็นอย่างนี้...นะค่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆ...นะค่ะพี่จูน...ขอร้องล่ะค่ะ" ผมไม่เข้าใจที่อ้อยพูดเลย...การที่ผมสนิทกับไอ้โจ๊กมันจะทำให้อ้อยเสียไอ้โจ๊กไปได้ยังไง และที่สำคัญเสียให้กับใคร
"อ้อยอย่าทำอย่างนี้เลยครับ.." ผมเองไม่รู้จะทำไง น้ำตาเธอไหลนองหน้าเลยครับ แต่ถ้าจะให้ผมรับปากเธอ ผมเองก็ทำไม่ได้เหมือนกัน
"อ้อยขอร้องนะค่ะพี่จูน..." ผมอยากหายตัวได้จริงๆ พับผ่าสิ
"อ่อน..."
"โจ๊ก/พี่โจ๊ก..ฮึกๆๆๆ"
"อ้อย...พี่ขอโทษนะค่ะที่พี่ตะคอกใส่เมื่อกี้...อ้อยกลับไปเรียนก่อนนะค่ะ...เดี๋ยวตอนเย็นเจอกัน...โจ๊กไปส่งที่บ้านนะค่ะ"
"ค่ะ..แล้วอ้อยจะรอนะค่ะ" ผมสงสารอ้อยนะครับ...ผมรู้เธอคงเจ็บปวดใจเอามากๆเลย...แต่ผมเองก็ปวดใจนิ
"อ่อน..ไปเรียนกัน...คาบสุดท้ายแล้ว"
"มึงไม่เป็นไรนะ..." ผมห่วงมันนะ...อีกอย่างผมอยากรู้ว่ามันได้ยินที่อ้อยพูดกับผมเมื่อสักครู่รึเปล่า
"เอ้อ....มึงอิจฉากูล่ะซิ...ที่กูได้หยุดตั้งสองอาทิตย์"
"แล้วมึงอยากมีเพื่อนหยุดมั๊ยล่ะ?" กูพร้อมนะ
"หึหึหึ....ไม่ดีกว่า...กูโคตรดีใจเลยที่ไม่ต้องเห็นหน้ามึงตั้งสองอาทิตย์"
"กูก็ยังไม่ได้บอกซะหน่อยว่าคนๆนั้นจะเป็นกู" หมั่นไส้มัน
"เหรอ?...อยากเชื่อจริงโ้วย"
"โจ๊ก...กู..." ผมพูดเสียงอ่อยๆ
"ถ้ามึงพูดขอโทษกูอีกครั้งเดียว...กูต่อยมึงแน่"
"แล้วมึงจะให้กูพูดไรล่ะ...ที่มันจะดีกว่าคำนี้...ที่มันจะดีที่สุดสำหรับตอนนี้"
"ก็ไม่เห็นต้องพูดไรนิ...กูเข้าใจมึง..มึงเข้าใจกู...มันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ"
"ไม่จริง กูไม่เข้าใจมึง....เมื่อก่อนกูคิดว่ากูเข้าใจมึงบ้าง...แต่ตอนนี้กูรู้แล้ว..กูไม่เคยเข้าใจมึงเลย"
"กูเข้าใจไม่ยากหรอก....มึงเข้าใจกูจากสิ่งที่มึงเห็น...และสิ่งที่กูทำ"
"งั้นกูไม่ขอโทษมึง...แต่กูจะถามมึงแทน"
"ตกลงคาบสุดท้ายจะได้เรียนมั๊ยเนี่ยะ"
"หรือว่ามึงอยากไปเรียนมากกว่า..." ผมมองหน้ามัน...มองเฉยๆนะครับ
"ก็ได้ๆๆๆ...กูอยู่คุยกับมึงก็ได้...อาทิตย์หนึ่งมึงคงคิดถึงกูแย่"
"มึงไปมีเรื่องกับไอ้ชีนได้ยังไง" ผมแค่อยากจะฟังจากปากมันเท่านั้นเอง
"กูรู้ว่า...ถ้ากูไม่อยากบอก...มึงก็จะไม่เซ้าซี้กู..."
"มึงปิดทางไปกูซะหมดเลย....เอ้อ..." ผมส่ายหัว แต่มันกลับหัวเราะ
"กูรักมึง...ก็ตรงนี้แหละ...อ่อน....." รักเหรอ...?
-
เข้าใจว่ารัก แต่ไม่เข้าใจ ตกลงมันอะไรกันอ่ะ
แระแล้วไรเตอร์ก็กลับมาอัพซะที :laugh:
-
มันคือเรื่องอะไรละน่ะ
กั๊กไว้ซะ ค้างคาอย่างแรง
-
อ้อยเอาอีกแล้ว มาสร้างเรื่องอีแล้วอะ แต่จูนนายก็สุดยอดนะ ถ้าใจไม่ต้องการนายก็ต้องสู้ไว้
แต่ช่วยภาวนาให้รู้ใจตัวเร็วหน่อย ไอ้อาการที่เรียกว่าเจ็บในใจที่นายรู้สึก กับสิ่งที่น้องอ้อยขอ คือ
เพราะนายรักโจ๊ก และก็เจ็บที่น้องอ้อยคือคนที่ยืนในตำแหน่งที่นาย ไม่ยอมรับ
อิเจ๊เลดี้ขอว่างั้น
-
อ้าวพูดออกมาแล้วว่ารัก จะแปลตรงตัว หรือแปลแบบอ้อมๆล่ะงานนี้เอาให้เคลียร์
-
แล้วตลงมันเรื่องอะไร เง้ออออ
รำคาญอ้อยแล้ว เมื่อไร่จะหายๆไป :a5:
-
:-[ อ่านไปอ่านมา จิตหลุดตรงคำว่ารักนี้อ่ะ
แบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยอ่ะ
น่ารักกันจริงๆๆคู่นี้
-
เรื่องอารัยหง่า
เล่นปิดไว้อย่างนี้คนอ่านก้งงหมดจิคร๊าบ
อย่างน้อยบอกว่าชินมันทำอะไรก็ยังดี :serius2:
-
:m31:เกียจยายอ้อย ไม่ชอบนิสัยเลยอ่ะ
สงสารโจ๊กอ่ะซิส์มีแฟนแบบเนี้ย :angry2:เลิกกับยายอ้อยไปเลยเซ่
-
ง่าสรุปเรื่องมันเป็นไงมาไงเนี๊ยะ ??
-
ค้างอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงง....
-
ทะเลาะ เรื่องไรกันอ่ะ งง และ งง และ อยากรู้จัง
-
"เล่าก็ได้ว่ะ...คืออย่างนี้....."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ไอ้เสกเล่าจนจบ
ผมถึงกับอึ้ง
จุก
ไม่เข้าใจ
:serius2: อยากรู้ง่าว่าเรื่องอาราย
แล้วนี่ ท่าทางนัง เอ้ย น้องอ้อย กะ ปาล์มต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังกันแน่ๆ
ที่จริงถ้าน้องจูนสังเกตสักนิดก็จะรู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างในใจของโจ๊ก ทั้งคำพูด สายตา การกระทำโจ๊กชัดเจนสุดๆ
+1 ให้คนแต่ง
-
เรื่องไรกันอ่ะ ปิดเงียบเลยนะ แถมยังปล่อยให้ ชะนีอ้อย มาตบนู๋จูนอีก
ไม่ยอมอ่ะ ไรเตอร์ใจร้าย
-
มาตามอ่านครับผม
ชอบ ๆ ขอบคุณนะครับบบบ
-
เรื่องสองก็ยังไม่เคลียร์ มาเรื่องไอ่น้องชีนนี่อีก
ตกลงแล้ว ชั้นจะเข้าใจซักเรื่องมั๊ยเนี่ยะ ว่าจริง ๆ แล้วมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง งงเต็ก
-
อารายกันนี่?????????
-
ปาล์ม อ้อย โจ๊ก // โจ๊ก สอง เสก // โจ๊ก จูน ชีน
โจ๊ก ไม่เล่าให้จูนฟัง ก็หันมาเล่าให้คนอ่านฟังมั่งไรมั่งนะ แบบว่า.. ค่อดอยากรู้อ่ะ :m17:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
โอยยยยย.....ไม่เคลียร์อ่า
จะอ่านต่อๆๆๆ
-
เข้าใจอ้อยนะ
ว่าเป็น ผญ คนนึงมาเจอแฟนตัวเองเกมือนจะไปชอบคนอื่นแบบนี้
แล้ววุฒิภาวะก็ยังแค่มอหก
แต่ก็อยากจะบอกว่า...
ถ้าคนรักของเรา เค้าไม่ได้รักเราแบบคนรักอีกแล้ว
มันจะมีประโยชน์อะไรหรอ?? ที่จะรั้งเค้าไว้แต่กาย
ถ้าใจเค้าไม่อยู่กับเราแล้ว ก็ปล่อยเค้าไปเหอะ
จะรั้งเอาไว้ทำไม??
-
พี่ดิว
ยิ่งอาน ยิ่งค้าง
ยิ่งอ่าน ยิ่งงง
แล้วมันจะยังไงหวา โอ๊ยยยยยยยยยยย อยากรู้เรื่องบ้างอ่ะ ใครมีปัญหาอะไรกับใครบ้าง ฮือๆๆ :o12:
-
มาให้กำลังใจคับ :L2: และกำลังไล่อ่านอยู่คับ
-
:เฮ้อ:
:เฮ้อ:
:เฮ้อ:
-
ชอบบบมากเลยครับไล่อ่านอยู่
ขอบคุณมากนะครับ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง โธ่ เซงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ดิว โหดว่ะ
ใจร้ายมาก
:serius2:
-
ปวดตับ.........
ไม่ชอบอะไรแบบนี้....
ไม่ชอบที่เป็นตัวต้นเหตุ.....แต่เสือกไม่รู้เรื่องอะไรเลย...
ไม่ชอบที่มีคนขอคนอื่นมาร้องไห้กับเราแบบนี้.....เหมือนกับไปแย่งของเค้ามา...
ไม่ชอบได้ยินคำว่ารัก.....จากปากคนรักของคนอื่น....
ปวดจวย....
-
แล้วจะไม่ชอบคนเขียนด้วยรึเปล่าละครับคุณดาวพระศุกร์
-
^
^
^
พี่ดาว สงสัยพี่ดิว แกจะงอน ฮ่าๆๆๆๆ :jul3:
-
แล้วจะไม่ชอบคนเขียนด้วยรึเปล่าละครับคุณดาวพระศุกร์
อินไปหน่อย กร๊ากกกกก :laugh:
รักคนเขียนจะแย่อยู่แล้วก๊าบบบบบ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ว่าแต่....เมื่อไหร่มันจะก้าวไปไกลกว่าที่เป็นอยู่อ่ะ...ตอนนี้เหมือนเดินเป็นวงกลม....
-
มาต่อด่วนนนนนน ค้างคาจนจะกระอักเลือดแล้ว :z3:
มาต่อเดี๋ยวนี้ๆๆๆๆๆๆๆ :call:
-
อ้าวววว อยากจะรุว่าไคจะเปนพระเอก
ทั้งๆ ที่โจ๊ทำแต้มนำมามากมาย
แล้วทำไมชีนถึงเข้ามาโพสว่าเปนแฟนจูน
งง อะ ? หรือผมอ่านตกไป ?
-
"กูถามไรมึงหน่อยซิ?..."
"จัดมา..."
"มึงบอกว่ารักกูหลายครั้งแล้ว...."
"แล้ว..?"
"เอ้อ..ช่างมันเหอะ..."
"มึงสงสัยใช่มั๊ยว่า รัก ของกู มันเป็นยังไง รูปแบบไหน?..."
"กูไม่เคยสงสัยในรักของมึง...รัก คือ รัก"
"งั้นมึงฟังนะ....กูรู้ว่ากูแปลกๆ...คิดถึงมึง...ลืมตาแรก คือหน้ามึง..."
"มึงรักกูขนาดนั้นเชียว.." กะแกล้งมันเล่นเฉยๆครับ...ก็มันอยากทำหน้าจริงจัง ทำไมล่ะ
"เหรอ?...คงงั้นมั้ง....กูกลัวว่ะจูน..." มันเรียกชื่อผม แสดงมันจริงจังจริงๆครับ
"กลัววไรมึง....มีกูทั้งคน..."
"เพราะมีมึงไง..กูถึงกลัว กลัวมาก"
"กูน่ากลัวขนาดนั้นเชียว"
"กูกลัวว่ากูต้องฆ่าตัวตายจริงๆแล้วว่ะ"
"อะไรของมึงอีก...กูตามมึงไม่ทันแล้ว..."
"กูรู้แล้วจูน...กูรู้แล้ว...."
"แต่กูไม่รู้ไรเลย...บอกกูหน่อย.."
"......." มันเพียงแค่ส่ายหน้าและยิ้มให้ผมเท่านั้น มันรู้อะไร..แล้วทำไมมันต้องยิ้มเศร้าๆแบบนั้นด้วย
"อ่อน...."
"พูดได้แล้วเหรอมึง" ก็มันเล่นเงียบไปตั้งนาน
"ถ้าไอ้ชีนมายุ่งกับมึงอีก มึงต้องรีบบอกกูนะ"
"ทำไม?"
"ไม่ต้องถาม ทำตามที่กูบอก"
"แต่มึงโดนพักการเรียน ถ้ามันมายุ่งกับกูระหว่างนั้นล่ะ...งั้นกูหยุดเป็นเพื่อนมึงนะ"
"อย่ามามั่วมึง....เห็นหน้าซื่อๆ เจ้าเล่ห์นัก.." ไงก็สู้มีงไม่ได้หรอก
"ห่วงกูเหรอ"
"อืม...งั้นเอางี้ล่ะกัน กูจะมารับมึงทุกเย็น ที่โรงเรียนกูจะให้ไอ้เสก กับไอ้ปาล์มดูแลมึงเอง"
"มึงทำอย่างกับไอ้ชีนจะจับกูไปนั่งยางงั้นแหละ"
"คิดได้นะมึง ปัญญาอ่อน"
"อ้าว...ก็กูกับมันไม่เคยมีเรื่องกันซะหน่อย....ไม่เคยรู้จักกันมาเลยด้วยซ้ำ..."
"เพราะหน้าตามึงมั้ง?"
"หน้าตากูหาเรื่อง กวนโอ๊ยคนอื่นได้ขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"โง่อีกแล้วมึง"
"ก็มึงบอกเองว่าหน้าตากู....ไม่ใช่เหรอ?"
"โง่ให้เต็มที่ไปเลยมึง..." มันส่ายหัวใส่ผมด้วย
"ชิส์...."
"มีไร...ต้องโทรบอกกูตลอดเข้าใจมั๊ย?"
"มึงไม่ชอบคุยโทรศัพท์ไม่ใช่หรอ?"
"บอกให้โทรก็โทรสิ...ปัญหาเยอะจริง" ผมรู้ครับ มันเป็นห่วงผม ห่วงมากด้วย...ดีใจจัง
"กูดูแลตัวเองได้....มึงอย่ามาห่วงกูมากนักเลย"
"ไม่ห่วงได้ไง...."
"มึงห่วงกูมากขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ไม่รู้สิ...ไม่รู้กูห่วงมึงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร"
"อย่าห่วงกูมากนักเลย"
"ทำไม?....อึดอัดเหรอ?"
"ป่าว...แต่กูกลัวว่าสักวันห่วงของมึงมันจะหมดลง"
"ไม่หมดหรอก...มีแต่จะเพิ่ม"
"ทำไม?"
"เพราะความห่วงของกู....เป็น...ชนิดเติม...."
"ไอ้บ้า...."
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ...."
"ขอบใจมึงนะที่ห่วงกู...."
"อืม....."
"เจ็บมั๊ย?.." ผมมองไปที่แผลบนหน้ามันซึ่งเริ่มแสดงอาการช้ำๆ บวมๆ แล้ว
"เจ็บสิ...กูไม่ใช่ซูเปอร์แมนนะ..."
"กูจะเห็นใจหรือสมน้ำหน้ามึงดีนี่...ดูปากมึงก็ยังดีเหมือนเดิมนะ..."
"อ้อยพูดไร...มึงก็ไม่ต้องไปใส่ใจนะ..." ในที่สุดมันก็พูดออกมาเอง มันพูดด้วยเสียงนิ่งๆ ผมเดาไม่ออกหรอกว่ามันคิดไรอยู่
"แต่อ้อยเค้าห่วงมึงมากนะ..."
"กูรู้...แต่กูก็ห่วงมึงมากเหมือนกัน" แป่ว แล้ววกเข้าเรื่องกูได้ไงว่ะ
"งั้นสัญญากับกูนะ...ต่อไปอย่าไปมีเรื่องกับใครอีก..."
"กูเองก็ไม่ได้อยากมีเรื่องกับใครซะหน่อย...ถ้ามันไม่มาหาเรื่องกูก่อน..."
"เพราะกูก็ห่วงมึงไม่น้อยไปกว่าที่มึงห่วงกูหรอก..."
"อืม..จะพยายามแล้วกัน เพราะกูไม่กล้าสัญญาหรอก...ถ้ากูไม่มั่นใจว่ากูจะทำได้"
"แค่มึงพยายาม...ก็พอแล้ว..."
ผมได้ยินเสียงกริ่งบอกเวลากลับบ้าน
นี่ผมนั่งคุยกับมันนานขนาดนี้แล้วเหรอ
ผมรู้สึกว่าผมเพิ่งคุยกับมันเองนะ
ผมไม่เคยเบื่อที่จะคุยกับมันเลย
ไม่เคยเบื่อที่จะด่ามันหรือโดนมันด่า
ไม่เคยเบื่อที่จะแกล้งมันหรือโดนมันแกล้ง
และรู้สึกว่าตัวเองยิ้มได้ทุกครั้ง...ที่มันบอกว่า ห่วง
"อ่อน...วันนี้มึงกลับก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอกู"
"อืม.."
"ไม่ถามเหรอว่าทำไม?"
"ไม่อ่ะ อยากบอก มึงบอกเองแหละ"
"อืม เดี๋ยวคืนนี้โทรหา รับด้วย...ไปล่ะ..."
ผมรู้มันไปหาอ้อย เพราะอ้อยเพิ่งเดินผ่านไปเมื่อครู่นี้เอง
-
เพิ่งตามเข้ามาอ่านค่า
ขอตามด้วยคน เกลียดอีซากอ้อยเหลือเกิน
เมื่อไหร่จะหลุดไปจากวงโคจรซะที
มาต่อไวๆน้า
-
แล้วตกลงชินมันพูดอะไรหรอ????????????
-
สงสัยเรื่องระหว่างปาล์มกับอ้อยมากกว่า - -"
ปล. เอาละช่วงนี้ชีนจะรุกแบบไหน :-[
-
เหมือไรอ้อยจะเหลือเเต่ซากค่ะ o18
-
ยังตามลุ้นอยู่เหมือนเดิมค่ะ ^ ^
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เริ่มจะรักอ่ะนะ แต่ไม่กล้าบอกเนี่ยดิ แล้วไหนจะชะนีน้อยอีก กลุ้มจริง ๆ :t3:
สู้ต่อไปนะ
-
แล้วตกลงโจ๊กมีเรื่องกับน้องชีนเพราะอะไรล่ะ
แล้วนังอ้อยมันนอกใจไม่ใช่เหรอ
แล้วทำไมโจ๊กต้องทนคบมันอยู่อีก
แล้วปาล์มมาเกี่ยวอะไรด้วยหรือเปล่า
แล้วตกลงสองนี่แอบหลงรักโจ๊กอยู่ข้างเดียวใช่มั๊ย
แล้วทำไมโจ๊กกับเพื่อน ๆ ดูจะรังเกียจสองมากมาย
...
แล้วที่สำคัญ ตรูจะเข้าใจมันซักเรื่องมั๊ยวะนี่
-
เอาอ้อย กับ ชีน ไปเก็บทีดิ
แบบว่าเรองนี้ โจ๊กก็มาเปิดตัวแล้ว
ชีนก็มาเปิดตัวแล้ว สงสัย จะรักสามเศร้า เราอยู่ด้วยกันสามคน ฮ่าๆๆๆ :jul3:
-
อยากอ่านเรื่องนี้วันละสิบรอบ...ทำไงคงต้องรอ....เพราะหลงเรื่องนี้เต็ม ๆ
-
"ป่าว กูกลัวคำว่าห่วงของมึงหมดลง"ไม่ต้องกลัวหรอกน้องจูน เพราะสำหรับโจ๊คอะนะ เจาห่วงอ่อนตลอด
แต่อ่านมาสองตอนนี้แล้ว รู้สึกว่าปาล์มต้องคิดอะไรกะอ้อยแน่นอน เพราะดูเหมือนว่าโจ๊คจะติดสัญญาข้อนี้อยู่
สัญญาของปาล์ม แต่ก็อยากให้แก้ไขไปเร็วอะนะ เพราะจะได้ซัมติ้งกับจูนเร็ว
แต่อยากบอกจูนยัง...ได้อีก ทั้งที่โจ๊คก็บอกไปหลายทีแล้ว ช้าไปไหนนี่
-
เมื่อไหร่โจ๊กจะเลิกกับอ้อย :m16:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อ้อยนี่หมาหวงก้างตัวจริงนะ กินไม่ได้ให้ฉี่รดก็ยังดี แอบไปมีหนุ่มอื่นยังมาดัดจริตห่วงอดีตแฟน :m16: :m16: :m16:
-
เม้นท์แรกเลยนะเนี่ย
เบื่อยัยอ้อยควั่นจริงๆเลย ชิชิ
ปล.เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
โจ๊กกกกกกกกกก
ชัดเจนสักทีได้ไหม สงสารจูนนนนนนนนน
-
หว่าาาอยากอ่านต่อจังงทำไงดีี
เป็นกำลังใจให้นะคร้าบบบบ
-
โจ๊กเดินไปบอกเลิกอ้อย แน่ๆเลย
-
โจ๊กรีบๆเคลียร์อ้อยเถอะนะ
ถ้าปาล์มชอบอ้อยก็ให้มาดูแลเอง
ไม่งั้นก็ไม่ได้ทำตามใจตัวเองสักที เฮ้ออ
-
:call: :call:
-
:m15: แล้วตกลงจะเอากันอย่างไงต่อไปเนี้ย...จูนเห็นไหมไม่เชื่อ ของที่มีเจ้าของแล้วนะอย่างไงเจ้าของเขาก็ต้องหวงและห่วงเป็นธรรมดา :monkeysad: แล้วแบบนี้จะทนมองหน้ากันได้เหรอ เขาอุตส่าห์มาขอร้องขนาดนั้นแล้วอ่ะ เราจะด้านไปถึงไหนอ่ะ เอาใจเขามาใส่ใจเรามั่งนะ เพื่อนก็เพื่อนมันต้องมีลิมิตของความเป็นเพื่อนนะ อย่าให้มันมากไปกว่านี้ เพราะที่สุดแล้ว ก็เป็ยจูนนั้นแหล่ะที่จะเจ็บใจเอง :beat: :beat:
-
โอ้ยยยยย อยากรุ้ว่า เหตุผลที่ทะเลาะกันเพราะไรอ่าาาาา
วิ้งๆ อยากรุ้จิงจัง
-
รักดิว มารอดิวคราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
โจ๊ก
น่ารักอีกแล้ว
มดมันเยอะขนาดนี้ว่ะ
หวานได้อีก
ชอบตอนที่ไม่เบื่อ
ไม่รู้สึกใดๆแต่ยิ้มได้เวลาเขาบอกว่าห่วงเรา
โอ๊ย!!!แย่แล้ว ตกหลุมรักสองคนนี้แล้วสิ
o13
-
แล้วตกลงมีเรื่องไรกันแน่เนี่ย :serius2:
อ้อยนี่ก็เหลือเกิ๊น :เฮ้อ:ไม่อยากพูด
มาต่ออีกน้า :bye2:
-
:fire: :fire:
เผาน้องนีอ้อย
-
ด้วยความที่ผมเบื่อ
เลยเดินเล่นที่ถนน....คนเดียว
เพราะไม่มีใครว่างสำหรับผมเลย
ไปคนเดียวก็ได้ว่ะ
ที่นี่คนยังเยอะเหมือนกับทุกครั้งที่ผมมากับมัน
แค่วันนี้...มันไม่มากับผมก็เท่านั้น
เหงาเหมือนกันนะเนี่ยะ
"ขอโทษนะค่ะ....ใช่จูนรึเปล่า?..."
"ใช่ครับ....แล้ว....." นึกไม่ออก แต่ใครหว่าหน้าตาคุ้นๆ...สวยซะด้วย
"จำเราไม่ได้เหรอ?...."
"คุ้นๆนะ...."
"จูนจำเราไม่ได้จริงๆด้วย.......ให้เบอร์ก็ไม่โทรด้วย...." พูดมาถึงตอนนี้...พอจะนึกออกบ้าง
"ใช่ที่เจอที่น้ำตกใช่มั๊ย?....."
"ช่าย.....แนนไง..."
"อ๋อ....จำได้แล้ว...แล้วแนนมาทำไรที่นี่ล่ะ?" โหย....ไม่น่าถามโง่ๆเลยกู...มาตลาดแล้วเค้ามาทำไรกันล่ะ
"มาปลูกข้าวมั้ง"
"งั้นเดี๋ยวให้เราช่วยปลูกล่ะกัน..." ฮากันเข้าไป
ผมรู้แล้วครับแนนเรียนที่ไหน
เพราะกระโปรงสีนี้จังหวัดผมมีที่เดียวเท่านั้น
เธออยู่ระดับเดียวกับผม
"แนนมาคนเดียวเหรอ?"
"อืม...บ้านเราอยู่แถวนี้เอง....แล้วจูนละ...มากับใคร" แนนชี้ให้ผมดูบ้านของเธอ ชี้โพรงให้กระรอกมั๊ยล่ะ
"มาคนเดียว"
"เหรอ...แต่แนนเห็นเพื่อนของจูนคนั้น....เดินอยู่ฝั่งโน้นกับผู้หญิงสวยมากๆคนหนึ่งอยู่"
"เหรอ....มันต้องมากับแฟนมันบ้างสิ...แฟนมันสวยใช่มั๊ยล่ะ..."
"แล้วจูนล่ะ...แฟนสวยมั๊ย?"
"ไม่มี..."
"ไม่มีคนเดียว?..."
"ไม่มีเลย...."
ผมกับแนนซื้อขนมกินกันไปคุยกันไป
แนนน่ารักดีครับ
คุยสนุก.....ไม่เรื่องมาก...ฮาเข้าขั้น
เห็นตัวเล็กอย่างนี้...กินเก่งน่าดูเลย
กินแทบไม่หยุดปากเลยครับ
"แนน...กินเก่งขนาดนี้...ทำไมตัวนิดเดียวเอง"
"เราใช้พลังมาก...ก็เลยต้องกินมากๆหน่อย"
""ใช้พลังสำหรับทำไรล่ะ?"
"ไล่ตะเพิดพวกหน้าหม้อ....." ขนลุกเลยครับผม
"แล้วแนนจะไล่ตะเพิดเรารึเปล่าเนียะ?"
"แล้วจูนหน้าหม้อรึเปล่าล่ะ?"
"คิดว่าไม่นะ...."
"งั้นก็คงปลอดภัย...." น่ารักจริงๆๆๆ....
ผมเดินเล่น...อาจจะเรียกได้ว่าเดินกินเล่นมากกว่ากับแนนเพลินไปเลยครับ
ก็เธอน่ารักซะขนาดนั้น...คุยด้วยก็สนุก
นี่คือสเปกหลักของผมเลยล่ะ
ผมว่าผมเริ่มหน้าหม้อแล้วนะ
ผมหันไปเห็นนาฬิกาที่ข้อมือของแนน...เพราะผมไม่ชอบให้มีไรมาเกะกะที่ตัวเอง
"ซวยแล้ว!!!!"
"มีไรรึเปล่าจูน...." เธอเองก็คงตกใจ
"คือ...." พูดไงดีว่ะ
"เอ้อ...แนนกลับแล้วนะ....ถึงเวลาโปรดแล้ว...."
"อ่ะ...อ๋อ...ได้...แล้วไว้เจอกันวันหลังนะ..."
"โอเคตามนั้น"
"แนนยังใช้เบอร์เดิมนะ"
"อยากจะเปลี่ยนเบอร์..แต่ไม่มีตังค์เปลี่ยนซิม...ฮ่าๆๆๆๆ"
"งั้นไว้เราโทรหานะ"
"ปีนี้หรือปีหน้า"
"ไม่ใช่ชาติหน้าล่ะกัน...กลับบ้านดีดีครับ...บาย"
"จร้า...."
ผมกลับมาถึงบ้านทุ่มกว่าๆ
พ่อกับแม่นั่งดูทีวีกันอยู่พอดีเลย
"ไปไหนมาจ๊ะหนุ่มน้อย..." นี่ไงครับสุดสวยของผมกับพ่อ
"ว่าจะไปหาลูกสะใภ้น่ารักๆให้แม่นะครับ"
"พามาบ้านบ้างสิลูก..."
"พ่อคร้าบ.....ผมเพิ่งคุยกับเค้าเอง....ไว้อีกหน่อยล่ะกัน..."
"เออ...เมื่อกี้เพื่อนเราโทรมานะ..." เพื่อน? ใคร?
"ใครครับ?"
"เค้าฝากบอกว่าชื่อโจ๊กอ่ะลูก..." ซวยจริงๆด้วย
แปลกใจตัวเองล่ะ..แล้วทำไมกูต้องตกใจมากขนาดนี้ด้วยหว่า
แค่เพื่อนโทรมาแล้วไม่ได้รับ
"แล้วเค้าว่าไงอีกครับแม่?"
"เค้าก็แค่บอกว่า....ถ้าลูกกลับมาให้โทรหาเค้าด้วย?....เค้าบอกว่าลูกปิดเครื่อง"
"ขอบคุณครับแม่...เดี๋ยวผมโทรหามันเอง...ผมขึ้นห้องก่อนนะครับ...รักพ่อกับแม่นะครับ..."
แล้วผมก็วิ่งขึ้นห้องเลย
รีบมาทำภารกิจส่วนตัวให้เสร็จ
รอเวลาสองทุ่ม.....จะได้โทรหามัน
ตื่นเต้นว่ะ...ทำไม...กลัว...กลัวว่ามันจะโกรธ
โอ๊ยท่าจะบ้าไปใหญ่แล้วกู
นี่ก็สองทุ่มแล้วผมก็ยังไม่โทรหามันอยู่ดี
เพราะคอยว่าเดี๋ยวมันก็จะโทรหาผม
แต่เปล่าเลย
สองทุ่มครึ่ง...โทรศัพท์ยังเงียบอยู่
สามทุ่ม....ยังไม่มีวี่แววของมัน
หรือมันจะเป็นไรรึเปล่า?..
โทรหาเองก็ได้ว่ะ
"........" ไม่รับ
"........" ครั้งที่ 2 ไม่รับ
"........" ครั้งที่ 3 ไม่รับ
"........" ครั้งที่ 4 ไม่รับ
"........" ครั้งที่ 5 ไม่รับ
แล้วผมก็ได้แต่โทรหามันเรื่อยๆๆๆๆ
จนสี่ทุ่ม
ไม่โทรมันแล้วโว้ย....มือหยิกหมดเลยกู
นอนแล้ว.....
แมร่ง...นอนไม่หลับอีก...
มึงจะหลอกหลอนกูไปถึงไหนห๊า...ไอ้เชี่ยโจ๊ก....
ไม่หลับ
ไม่หลับก็ไม่ต้องหลับผมก็เลยลุกขึ้นมานั่งถ่างตาอยู่อย่างนั้นครับ
นึกออกแล้ว
"มึง?..." ผมโทรหาไอ้เสกครับ
"นี่มันกี่โมงแล้วมึง...ไม่เกรงใจกันเลยนะพวกมึง..." เสียงมันงัวเงียมาเลยครับ
"โทษทีว่ะ....พอดีกูติดต่อไอ้โจ๊กไม่ได้....ไม่รู้มันเป็นไรรึเปล่า...."
"หึหึหึ...ห่วงมันว่างั้นเถอะ..."
"ก็...อย่ามาลีลานะมึง...มันติดต่อมึงบ้างป่าว?"
"งั้นมึงก็ไม่ต้องห่วง...มันเพิ่งวางสายจากกูเมื่อชั่วโมงที่แล้วนี่เอง..."
"เอ่่อ...มันไม่ได้เป็นไรใช่มั๊ย..."
"นอกจากเสียงเศร้าๆ...อย่างอื่นมันก็ปกตินะ...กูนอนได้ยัง" เสียงมันแทบคุยไม่รู้รื่องแล้วครับ
"นอนเหอะ....ขอบใจมากนะมึง...."
ไอ้โจ๊กมึงนะมึง..คิดไรของมึงอีกล่ะ...
กูโทรไปไม่รับ...
-
มาอัพแล้ว อิอิ
อยากอ่านต่อแล้วอ่า
รีบมาต่อด่วนเลยน้า
-
โจ๊ก...มีงอนป่ะเนี่ย o18
-
จูนงานเข้าแล้ว
รีบไปง้อเร๊ววว
มาต่อเร็วๆน่ะครับผม
-
งอนกันอีกเเล้วเเน่เลย
-
เย้..ต่อทุกวัน
โจ๊กจะนอยด์ไปไหนเนี่ยะ
-
โอ้ยยเมื่อไหร่จะลงเอยยกันค๊า า าา คนอ่านลุ้นจนตัวงอแล้ว ว ว
-
คงทำได้แค่รอใช่ไหมครับ รอ ๆ ๆ ๆ
-
หง่ะ จะเอาอะไร เอาให้แน่
นี่คนอ่านยังไม่รุ้ปมอดูดเลลลลย
มันน่านัก อึดอัดว้อยยยยยยยยยยยยย
-
เฮ่อสองคนนี่นะ เป็นแบบนี้ทุกที แต่ก็ดีแล้วอะที่ความรักพัฒนา
-
:impress3: :impress3: น้องแนนมาแล้ว เปิดใจหน่อยเด่น้องจูน อย่าคิดไรสั้นๆนะ อย่าไปคิดไรมากมาย เพื่อนอย่างก็เพื่อนนะ อย่าไปหวั่นไหวกับความใจดีของมัน เพราะมันจะนำความเดือดร้อนมาให้น้องจูนนะ :a5: :a5:
-
+1 ให้เรียบร้อยร้อยแล้วนะครับยังงงอยู่เลยเนี้ยเพราะอะไรถึงได้มีเรื่องกัน แต่ตอนนี้นายโจ๊กมีงอลแล้วล่ะครับจูนพยายามง้อให้ไวๆนะ
-
มารออ่านครับผม
-
ขัดใจอย่างแรง โจ๊กงอนซะงั้น ต้องให้จูนงอนมั่งแล้ว
-
มาต่ออีกเร็วๆนะ
-
...กลัวไรวะ..อ่อน...โจ๊กมีอ้อย ..อ่อน ก็มี..แนน ...จบ
...มันน่าจบอยู่หรอก แต่สองคนนี่ดันไม่ให้มันจบ
...ไปทนดูเค้าอี๋อ๋อ กันอยู่ได้ มีเป็นของตัวเองซะทีเถอะอ่อนเอ๊ย
... ตามอ่านอยู่นะไม่ค่อยว่างอะ :laugh:
-
โจ๊กคงเข้าใจผิดอีกแล้วอ่ะดิ บวกความหึงและห่วงด้วย
+1 ให้คนแต่งนะครับ
-
เข้ามานั่งรอนักเขียนอ่ะครับผมสู้ๆนะครับผม
-
ผมพยายามโทรหามันอีกหลายครั้ง
แต่ผลเหมือนเดิมครับ
มันไม่ยอมรับสาย
กูโทรไปไม่รับ...ไม่รับ..งั้นก็ไม่ต้องคุย...นอนแล้วเว้ย
ผมล้มตัวนอนครั้งที่สองแล้ว......
นอนก็นอนไม่หลับ...พลิกตัวไปมา....
ไอ้โจ๊ก...มึงอย่ามาหลอก มาหลอนกูได้มั๊ย?....กูจะนอน....
ดูนาฬิกาที่หัวเตียง.....ตายห่าละหว่าเที่ยงคืนแล้ว
แต่ไม่เป็นไรพรุ่งนี้วันเสาร์
ผมพยายามข่มตาอีกรอบ
ไม่สำเร็จครับ
โจ๊ก...กูขอร้อง...ออกไปจากหมองกูก่อนได้มั๊ย?....กูจะนอน...กูเพลีย...
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุเว้ย....
มึงจะหลอกหลอนกูไปถึงไหน
ในที่สุดผมก็ยอมแพ้ครับ...นอนไม่หลับ...งั้นก็ไม่ต้องนอน
อยากคิดถึงมัน งั้นก็ปล่ยให้คิดถึงไป...ไม่ฝืนมันแล้ว
ผมไปค้นในกระเป๋านักเรียน...จะหาปากกามาเขียนไดอารี...
กระดาษไรหว่า...แล้วมาอยู่ในกระเป๋ากูได้ไงนิ..แล้วมันมาอยู่ตั้งแต่เมื่อไร
"น่ารักดีนะมึง....ถึงจะปากเสียไปหน่อยก็เหอะ...กูอยากรู้จักมึงจริงๆ...อย่ามาหาว่ากูพูดไม่ดีกับมึงนะ..ก็มึงเคยพูดดีกับกูรึเปล่าล่ะ....ให้โอกาสกูรู้จักกับมึงได้มั๊ย?...ใจกว้างๆหน่อยนะพวก....ชีน..."
ผมอ่านจบ...เออ..ตลกดีว่ะ...แทนที่จะโกรธ ผมกลับอยากจะขำ
มีผู้ชายมาชมว่าน่ารัก...อยากทำความรู้จัก
แต่ผมว่าก็ดีนะ...เผื่อมันจะทางช่วยไอ้โจ๊กได้บ้าง...เรื่องมันอาจจะจบสวยกว่านี้...
ผมนั่งเขียนไดอารีของผมไปเรื่อยๆ....
กลับไปอ่านตั้งแต่เริ่มเขียน...เอ๊ย...ทำไมมันมีแต่เรื่องไอ้โจ๊กว่ะ...
ไม่เอาไม่เขียนแล้ว...เริ่มรู้สึกว่าง่วงแล้วครับ
นอนดีกว่า
สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะมีสายเข้า
ใครบ้าหน้าไหนโทรมาป่านนี้ว่ะ...พ่อจะด่าให้แหลกเลย...ตีสองนะเว้ย...ไม่ใช่บ่ายสอง
ไหนๆก็ตื่นแล้วรับซักหน่อยแล้วกัน
ผมกดรับสาย..โดยที่ยังไม่ได้ดูหน้าจอเลยว่าใคร
"ใคร?..." งัวเงียสุดๆเลยกู
"........" เงียบ
"กูถามว่าใคร...กวนกันรึไง...ถึงโทรมาป่านนี้" อารมณ์เริ่มปรี๊ด
"....." เงียบได้อีกนะมึง
"ที่บ้านไม่มีนาฬิการึไง...หรือไม่เคยมีใครสอนมารยาท..."
"........"
"แมร่ง...กูถามว่าใคร..โทรมาทำซากมึงรึไง..โทรแล้วไม่พูด..." ผมขึ้นเสียงใส่เลยครับ ก็มันโมโหนิ...ง่วงก็ง่วง..กว่าจะข่มตาหลับได้ก็ตั้งนาน
"แล้วทำไมมึงไม่แหกตาดูละว่าเบอร์ใคร?..." ไม่ต้องแหกตาดูเบอร์หรอกครับ...เสียงนี้ผมจำได้
"ไอ้โจ๊ก...!!!!"
"เออ...กูเอง...มึงจะด่าไรอีก..."
"ก็ไม่ได้ว่าไรซะหน่อย...(เสียงอ่อยเลยกู)...แล้วบ้าป่าวมึง...โทรมาป่านนี้...?" ตอนท้ายทำเสียงเข้มหน่อย...เดี๋ยวมันรู้ว่าผมกลัว
"แล้วมึงละบ้าป่าว...ลุกขึ้นมารับสายป่านนี้" เออน่านดิ...เอ้า!!!...ผิดซะงั้นกู
"แล้วโทรมามีไร?..."
เงียบซะงั้น...ผมเองก็ไม่รู้จะพูดไร...เลยเงียบด้วยดีกว่า
ไม่เงียบแล้ว....อึดอัด
"โจ๊ก...?
"มีไร?"
"กูโทรไป...ทำไมไม่รับ..." ผมอยากได้ยินคำตอบว่ามันติดธุระ...หรือไม่ว่างจังเลยครับ
"ไม่อยากรับ..." เหมือนมีไรปักจึกลงทีีหน้าอกเลยครับ....จี๊ดเลยครับผม
"ไอ้ห่า....กูโทรจนมือแทบหงิก...เป็นห่วงมึงไปสารพัด...แล้วมึงตอบกูได้แค่ว่าไม่อยากรับ....มันไม่มากไปหน่อยเหรอ..." มันเกินไปจริงๆครับ
"ก็กูไม่อยากรับจริงๆ..." มันพูดเสียงเรื่อยๆครับ...ส่วนผมนี่ทะลุเพดานไปแล้ว
"ฟู่ว....โอเค....แล้วมึงโทรมาทำซากไร...ถ้าไม่อยากคุย..."
"ก็ตอนนี้อยากคุยแล้ว..." มันพูดเสียงล้อๆ....
"แค่นี้นะ...กูจะนอน..." ผมไม่อยากประสาทกินไปมากกว่านี้...และผมกลัวที่จะพูดรุนแรงกับมัน...ขอวางสายดีที่สุด
"มึงห้ามวาง...." เสียงมันเด็ดขาด
"กูไม่อยากเกลียดมึง...พอๆกับที่ไม่อยากให้มึงเกลียดกู...เพราะฉะนั้น...กูขอวาง...."
"จูน....ถ้ามึงวาง....กูกับมึง....จบกัน..."
"..........." จบอะไร?...จบยังไง?
ผมไม่วางครับ...ถือสายอยู่อย่างนั้น
แต่ทั้งมันและผมไม่ยอมพูดกัน
ในที่สุดมันก็ยอมพูดก่อน หลังจากที่เงียบกันไปหลายนาที
"กูดีใจนะ....ที่มึงไม่วาง..."
"มีไรว่ามา...."
"ตอนนั้นกูไม่อยากรับสายมึงจริงๆ...เพราะถ้ากูรับ...กูไม่รู้ว่ากูจะพูดไรออกไปบ้าง...กูเองก็ไม่อยากเกลียดมึง...และไม่อยากให้มึงเกลียดกู...ไม่ต่างจากมึงหรอก..."
"ไอ้บ้า!!!!...เลยโทรมาปลุกกูตอนตีสองกว่านี่นะ.....กูละเชื่อมึงจริงๆเลย...."
ไม่ไหวจริงๆครับ....
เลยเผลอเสียงดังไปนิดหน่อย
จะโกรธมันก็โกรธไม่ลง
แต่ก็ดีใจนะครับที่ได้ยินเสียงมัน
ผมว่าคืนนี้แบตมันอ่อนครับ...เงียบดีเหลือเกิน
"มึง?.." ผมเป็นคนทำลายความเงียบก่อน
"หืม?"
"มึงรู้มั๊ย...ว่ากูโทรหามึงจนเจ็บมือไปหมด...กูไม่เคยกดโทรหาใครเยอะเท่ามึงมาก่อน...มึงรู้มั๊ยกูโทรหามึงตั้งกี่สาย..."
"รู้สิ...ก็กูนั่งดูหน้าจอทุกสายของมึง"
"แล้วทำไมไม่รับ?"
"ก็มึงโทรไม่ทะลุเป้าที่กูวางไว้"
"อะไรของมึง...เป้าอะไร..."
"ก็กูตั้งไว้ว่า...ถ้ามึงโทรครบ77สายเมื่อไร... กูถึงจะรับ..แต่มึงก็โทรแค่ 76 สาย"
"แค่ 76 สายงั้นเหรอ?...มึงใช้คำว่า แค่...แทนที่จะเป็น ตั้ง...บ้าชริบ..." ผมเริ่มทะลุเพดานอีกแล้วครับ แล้วดูมันพูดสิ มันน่ามั๊ยล่ะ...พูดออกมาได้ แค่ 76 สาย...
"แล้วมึงรู้มั๊ย?....กูโทรหามึงเป็นร้อยๆสาย...ทั้งที่รู้ว่ามึงปิดเครื่อง..." อึ้งครับ...
"...."
"กูโทรหาคนนั้นคนนี้...เพื่อจะโทรหาเบอร์บ้านมึง..กูโทรถามเพื่อนทุกคนในห้อง ไม่มีใครรู้....กูต้องโทรหาอ้อย....เพื่อขอเบอร์แจน...และโทรหาแจน...เพื่อขอเบอร์บ้านมึง...กูโทรไป แม่มึงรับ...บอกว่ามึงยังไม่กลับ...แล้วไงต่อมึงรู้มั๊ย...กูห่วงมึงไปสารพัด...จนกูแทบเป็นบ้า..."
"....." มันเว้นช่วงไว้ครับ...แต่ผมไม่พูด...มันจุกไปหมด...มันมืดไปหมด
"เงียบทำไม...ทำไมไม่ด่ากูล่ะ...ด่ากูอีกสิ...กูจะได้เลิกความรู้สึกบ้าๆนี่ซะที..."
-
เหมือนโจ้กจะรู้ความรู้สึกตัึวเองแล้วนะ แต่จูนนี้สิ เมื่อไหร่กันน๊อ
-
ทำไมไม่พูดไปเลยล่ะโจ๊ก ว่าคิดยังไงอ่ะ
อึดอัดอ่า ง่า ไหนจะชีน ไหนจะแนนอีก เง้อ
-
อย่าอารมณ์ร้อนใส่กันนะเด็กๆ ค่อยๆพูดๆ
-
หวานมากเลยตอนนี้ :angry2:
-
:z3: อึดอัดอย่างประหลาด เหมือนหายใจไม่ออก
ไม่เข้าใจว่า โจ๊ก กับ จูน เป็นอะไรกัน ..... :serius2:
พอมานั่งสักพักก็เห็นชื่อเรื่อง..... อ๋ออออ "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) :fire:
-
:seng2ped: น่าเบื่อว่ะ นายโจ๊กมันจะทวงบุญคุณอะไรมากมายเนี้ย ทีเวลาทำกับน้องจูนให้เสียใจทำไมไม่คิดมั่งอ่ะ จะเห็นแก่้ตัวมากไปเหรอเปล่าครับพี่น้องโจ๊กคร้าบบ.... อย่างไงก็เชียน้องชีนอยู่นะ น้องจูนก็เป็นตัวของตัวเองได้บ้างแล้ว โดยตบไปแล้วกี่รอบแล้วล่ะ จะเอาตัวเองไปเจ็บตัวขึ้นขนาดไหนกัน :beat: :beat: :beat:
-
:serius2: :serius2:
:angry2: :angry2:
:z3: :z3:
-
เมื่อไหร่คู่นี้จะสารภาพรักกัน อ่าส์
-
จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากอ่านต่ออออออออออออ
ขอบคุณนะคร้าบบบบบ
-
บรรยากาศมันอึมครึม ว่ะ!!!!
ไม่เข้าเข้าใจเลย
มันพูดกันยากนักเหรอ...ฮึๆๆๆๆ
:fire:
-
เฮ้อออ อ่านแล้วอึดอัดอะ
คบกันสะที
:o12: :o12:
-
ซักที.... :angry2:
ทำให้เคลียร์ซักที....
เดี๋ยวปั๊ด !!!! เจ๊องค์ลงเลยนี่..... :m31:
กร๊ากกกกก อินอย่างแรง...ลุ้นจนตัวโก่งเเล้วเนี่ย ไอ้โจ๊กโว้ย :z3:
-
:z3:
:z3:
:เฮ้อ:
-
เหมือนโจ้กจะรู้ความรู้สึกตัึวเองแล้วนะ แต่จูนนี้สิ เมื่อไหร่กันน๊อ
ใช่เราว่างั้นตอนนี้โจ๊กรู้ความรู้สึกของตัวเอง แต่จูนยังไม่เข้าใจว่าความรู้สึกของตัวเองนะก้าวผ่านคำว่าเพื่อนำไปนานแล้ว
-
จูนซื่อเกิ๊นนนนนนน
-
เฮ้อ.........เหนื่อยมั๊ยทั้งโจ๊กและจูนอ่ะ
วิ่งตามหาหัวใจกันอยู่ได้
-
:serius2: อยากอ่านต่อ
-
โจ๊กอย่าช้า
เดี๋ยวจูนก็โดน แนนกับชีนคาบไปซะก่อนหรอก
เอาใจช่วยแบบเต็มที่
-
:เฮ้อ:ปล่อยให้ลุ้นอีกแล้วอ่ะ ไรเตอร์ใจร้าย อิอิ
-
เออ เอาเข้าไป บอกไปตรง ๆ เล๊ยยยย คนอ่านลุ้นจนตัวโก่งแล้วเนี่ยะ
ถ้าไม่ชอบกัน จะมาห่วงบ้าห่วงบออะไรกันได้ขนาดนี้
เพื่อนกันไม่โทร.หากันเยอะแยะปานนี้หรอก พี่คุณเอ๊ยยยยยย
-
โจ๊กกก เลิกกะอ้อยซะทีเถอะๆๆๆ
เหมือนโจ๊กจะรู้ใจตัวเองแล้วปะเนี่ยยย
จูนนน รีบๆรู้ใจตัวเองเร็วๆนะ
ส่วนน้องซีน ก้.....ทำใจละกันนะ เปนคนมาทีหลังอะ ต้องทำใจ
-
...เป็นไงล่ะจูน มาไม้ไหน โจ๊กก็แก้ได้จนจูน...จุก..เพราะ..รักมันซึมลึกๆๆๆ :laugh:
-
รักกันสะทีเหอะ คลุมเครือ แล้วมันปวดใจ
-
เมื่อยลุ้นจังแล้วนิ สารภาพไปเหอะลีลามากซะจริง :z2: :z2: :z2:
-
โจ๊ก รีบๆไปเคลียร์ป่ะ ดูเหมือนจะรู้ใจตัวเองแล้วนี่ มัวรออะไรอยู่ เดี๋ยวก็อดหรอก?
เด็กชีนก็สู้ๆเข้านะ (แอบเชียร์น้องในมุมมืด 55+)
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อึดอัด โฮกกกกก
อะไรยังไงก็ไม่พูดกันซะที เฮ้อออ
อ่านแล้วมีอารมณ์ร่วมจริงๆค่ะ :serius2:
-
เอาอีก
ชดเชยเมื่อวาน :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
จะโจ้กรึจะซีน มีลุ้นรักสามเศร้า :laugh:
-
แล้วเมื่อไหร่จะลงเอยกันอ่ะครับ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ สนุกมากเลยครับ
ขอไล่ย้อนอ่านให้ทันก่อนนะครับ...
:L2: +1 ให้กำลังใจคุณ Due แล้วครับ
-
อึดอัด :serius2:
-
รอวันที่ทุกอย่างระเบิดออกมาต่อไป จบข่าว
-
เรื่อยๆมารอนๆ นะกับความรักคู่นี้งอลนิดหน่อยแต่ก็รีบปรับความเข้าใจเลยนะครับทั้งคู่เลย คนหนึ่งเริ่มรู้ใจตัวเองอีกคนก็ยังไม่รูตัวค่อยๆรดน้ำพรวนดินต้นรักนี้ไวๆนะครับ
-
ในที่สุดก็อ่านทัน...
โดยเฉพาะตอนสุดท้ายนี่อ่านแล้วก็รู้สึกจุกจริงๆ
รอลุ้นต่อตอนหน้านะครับ...
-
ชอบอ่ะ อารมณ์แบบนี้
แบบงงๆ ไม่แน่ใจว่าจะอะไรยังไงกันแน่ มันจั๊กจี๋ดี
อย่าเพิ่งรีบตกลงปลงใจกันน้าาาา เค้าชอบแบบนี้อ่า 555
-
โอ๊ย....จะให้รอกันอีกนานแค่ไหนคร๊าบบบ
จูนค๊าบ..เมื่อไรห่จะเปิดใจซักทีค๊าบบ โจ๊กเค้าพร้อมแล้วนะค๊าบบบ T^T
-
:sad4:เมื่อไรจะเข้าใจกันเเละกัน
-
มันขึ้นเสียงใส่ผม
แต่ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองได้ทำสิ่งที่โคตรจะงี่เง่าเลย
ผมไปขึ้นเสียงก่อนหน้านั้นกับมันได้ยังไง
"โจ๊ก....กู...กู...คือ..."
"ทำไม...?...คิดคำด่ากูไม่ออกแล้วรึไง?...." จุกจริงๆครับ มันบีบคั้นไปหมด...ผมไม่ชอบแบบนี้เอาซะเลย...มึงต่อยกูเลยดีกว่าโจ๊ก...
"กู..กูไม่ได้ปิดเครื่อง...แบตกูหมด..."
"เหรอ?...."
"แบตกูหมดจริงๆ...กูไม่ได้โกหกนะ..."
"กูคิดว่ามึงเดินเล่นกับสาวจนเพลินซะอีก...เลยปิดเครื่องเพราะไม่อยากให้ใครโทรขัดจังหวะ..."
"มึงเห็น!!!!...." แล้วทำไมกูต้องตกใจด้วยว่ะ
"กูเห็น....แล้วไง...ก็ไม่แล้วไงนิ....ไม่ใช่เหรอ?" ดีครับ มันถามเอง คิดเอง ตอบเอง...โคตรเจ๋งเลยมึง...ฟังกันบ้างได้มั๊ย?...
"มึงฟังกูก่อน....โจ๊ก...มึงต้องฟังกูก่อนนะ..."
"มึงไม่จำเป็นต้องมานั่งอธิบายอะไรให้กูฟังนิ...นั่นมันเรื่องส่วนตัวของมึง...มึงจะทำอะไรก็ได้....กูไม่เกี่ยวอยู่แล้ว...ไม่ใช่เหรอ?..." ทำไมมึงต้องจบด้วยคำถามทุกครั้งด้วยว่ะ
"ถ้ามึงฟังกู...มึงจะไม่มีทางคิดอย่างนั้นเด็ดขาด...ขอร้อง...ฟังกู...."
"......" มันเงียบครับ ผมเลยถือว่ามันรอฟังผม
"มึงเข้าใจกูผิด...กูเจอเค้าโดยบังเอิญ...กูไม่ได้นัดเจอเค้า...อย่างที่มึงเข้าใจ...เค้าชื่ออะไร...กูยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ..."
"กูจะเข้าใจยังไงมันสำคัญกับมึงด้วยเหรอ?..."
"ถ้าไม่สำคัญ..กูไม่มานั่งอธิบายบ้าอยู่อย่างนี้หรอก...กูไม่อยากให้มึงเข้าใจกูผิดจริงๆนะเว้ย"
"จริงเหรอ?...กูสำคัญกับมึงขนาดนั้นเชียว?"
"ไม่จริงกูให้มึงกระทืบกูเลย...ถ้ามึงกล้านะ..."
"แล้วมีเหตุผลไรที่กูจะต้องไม่กล้าด้วย?"
"แล้วมึงกล้าทำให้กูเจ็บจริงๆเหรอ?...มึงกล้าทำให้กูเสียใจจริงเหรอ?..." ผมถามมันเสียงนิ่งๆ...ผมดีใจนะครับที่คุยกับมันทางโทรศัพท์ในตอนนี้...เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหน้าผมเป็นยังไงในตอนนี้
"คำตอบมึงก็น่าจะรู้ดีที่สุดนิ..."
"กูเชื่อมึง...กูเชื่อมึงโดยไม่สงสัย...แต่คราวนี้...มึงเชื่อกูบ้างได้มั๊ย?...."
"เชื่อ?..."
"มึงจำคนที่เราเจอที่น้ำตกได้มั๊ย...เธอชื่อแนน...บ้านเค้าอยู่แถวนั้น...พอดีกูว่างๆ...ไปเดินเล่นแถวนั้นพอดีเลยเจอกันโดยบังเอิญ..." ดูมันอารมณ์จะเย็นลง ผมเลยพยายามอธิบายให้มันฟัง..มันก็ดีครับ ฟังผมจนจบ
"แล้วทำไมมึงว่างล่ะวันนี้...ปกติทุกวันกูไม่เห็นว่ามึงจะว่างเลย..." ยังมีหน้ามาพูดอีกนะมึง...เพราะใครล่ะ?
"พอดีวันนี้...สัตว์เลี้ยงกูตาย...กูเลยว่างมั้ง..." หมั่นไส้มันครับ..พูดออกมาได้นะมึง...กูว่างเพราะใครล่ะ?...
"นี่มึงกล้าว่ากูเป็นสัตว์เลี้ยงเหรอ?...แถมยังตายอีก..."
"อ้าว..รู้ตัวแล้วเหรอมึง...กะว่าจะหลอกด่าต่ออีกหน่อย"
"ก็กูไม่ได้โง่เหมือนมึงนิ...ความรู้สึกช้าเป็นที่หนึ่ง...ไม่เคยเข้าใจว่าคนอื่นเค้าคิดกันยังไง...ไม่เคยรู้ว่า.....เอ้อ......"
แล้วมันก็เงียบไปเลย...
ผมเลยต้องเงียบตามด้วย...
ผมว่ามันคงหายโกรธผมแล้วแหละ
ตอนแรกกะว่าจะด่ามัน โกรธมัน...ไหงกลับต้องมานั่งง้อ...มานั่งอธิบายให้ฟังซะงั้น...ขำชะมัด...
แต่อย่างน้อยตอนนี้มันก็คงอารมณ์ดีขึ้นแล้ว
"โจ๊ก..."
"หืม?"
"จะหลับยังมึง..." ผมถามเพราะเสียงมันดูเหนื่อยๆยังไงไม่รู้
"มึงล่ะ?"
"กูถามก่อนนะ?"
"กูยังอยากคุยกับมึงต่อ...กูไม่เคยพอที่จะคุยกับมึง...ว่าแต่มึงคุยต่อไหวป่าว?..." ผมว่าช่วงนี้มันพูดไรแปลกๆบ่อยนะครับ...แต่ที่แปลกกว่า...ผมใจสั่นทุกครั้งที่ได้ฟังคำแปลกๆจากมัน
"สบาย....กูคุยได้ถึงพรุ่งนี้เลยแหละ..." ดูนาฬิกา ตีสาม ตายแน่กู...
"อ่อน..."
"ว่าไง?..' เกือบหาวออกไปแล้วมั๊ยล่ะ...ดีนะที่ปิดปากทัน
"คิดถึงมึงว่ะ..." มึงจะยิ้มทำไม...ไอ้จูน...ว่าแต่กูก็คิดถึงมึงเหมือนกันนั่นแหละ...แต่กูไม่กล้าที่จะพูดอย่างมึง....ไม่กล้าพอที่จะพูดคำนี้
"กี้...ฝากบอกพ่อเอ็งด้วยนะ...ว่าพี่ชายก็...เหมือนกัน..." เขินนะนี่
"หึหึึหึหึ..."
"โจ๊ก...มึงหายโกรธกูแล้วใช่มั๊ย?...."
"แล้วใครบอกว่ากูโกรธมึง?"
"อ้าว...งั้นกูบ้าไปคนเดียวก็ได้..." ยอกย้อนเป็นที่หนึ่ง
"กูไม่ได้โกรธมึง...กูแค่ห่วงมึง..."
"ขอบคุณที่ห่วง...และขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง"
"กูรู้สึกว่ามึงจะบอกขอโทษกูบ่อยเกินไปรึเปล่า"
"ก็กูมันคนนิสัยไม่ดีนิ...ชิส์"
"รู้ตัวก็ดี...."
"ชิส์...."
"เอ้อ..งอนอย่างกะผู้หญิง...กูต้องง้อรึเปล่านิ..."
"ไม่ได้งอน...ไม่ต้องง้อ...ไอ้บ้า...ชิส์"
พูดถึงเรื่องเป็นห่วง
ผมเลยนึกถึงข้อความในกระดาษที่ไอ้ชีนมันเขียนมา
ลังเลว่าจะบอกไอ้โจ๊กดีรึเปล่า?
ถ้าบอก...เรื่องมันไม่จบแน่...ไอ้โจ๊กต้องบ้าขึ้นมาอีกแน่ๆ
ถ้าไม่บอก...ก็เหมือนว่าผมผิดสัญญากับมัน
ตัดสินใจลำบากว่ะ
"อ่อน..เงียบไม...จะหลับแล้วเหรอ?...."
"อ๋อ...ป่าว...."
"แล้วเงียบทำไม?"
"หายใจไม่ทัน....ความคิดถึงทะลุขั้วหัวใจ..." ฮ่าๆๆๆๆๆคิดได้ไงว่ะกู...
ผมตัดสินใจไม่บอกมัน...เพราะแค่นี้มันเองก็ลำบากมากพอแล้ว
ผมว่าผมน่าจะจัดการเองได้
แค่ที่ผ่านมามันก็ทำมาเพื่อผมมาเยอะเกินไปแล้ว
"มึงจะจีบแนนเหรอ?..."
"หืม?...ว่าไงนะ..."
"กูถามว่ามึงจะจีบแนนเหรอ?"
"ไม่รู้สิ..." ก็ผมไม่รู้จริงๆนิครับ
"คุยกับเค้าแล้วเป็นไงบ้าง?"
"ก็ดีนะ..แนนเป็นคนน่ารัก คุยสนุก ไม่เรื่องมาก...ไม่เอาแต่ใจ ฮาดี...ที่สำคัญสวยว่ะ..."
ผมพูดไปเรื่อยเปื่อยจนลืมสังเกตไปว่าไอ้โจ๊กมันเงียบไปตั้งแต่เมื่อไรแล้ว
"เงียบทำไมมึง....."
"ก็ฟังมึงพูดไง....ดูมึงมีความสุขนะเวลาที่พูดถึงแนน..."
"กูก็ไม่จำเป็นต้องทุกข์นิ....ไม่ใช่เหรอ?..."
"แล้วเวลามึงคุยกับกู...อยู่กับกู...มึงมีความสุขมั๊ย?....มึงยิ้มได้มั๊ย?..."
".........." ผมยิ้มให้กับมัน ผมยอมรับว่าผมมีความสุข ผมยิ้มทุกครั้งที่มีมันอยู่ข้างๆ แต่ผมคงลืมไปว่ามันไม่ได้เห็นหน้าผมในตอนนี้....มันก็เลยกลายเป็นว่าผมเงียบไปซะงั้น...พอจะตอบมัน...มันก็ขัดขึ้นมาซะก่อน
"มาบ้านกูพรุ่งนี้ได้มั๊ย?...."
"ให้ไปทำไม?..."
"ไม่อยากมา..ก็ไม่ต้องมา....ไม่ได้ขอให้มา...."
"เป็นไรมึงอีก....อารมณ์อย่างกะคนวัยทองเลยนะมึง...."
"แบบนี้แหละอาการของคนโดนแฟนทิ้ง....."
".............." ผมฟังผิดไปใช่มั๊ย?.....
.
.
.
.
.
.
.
.
"โจ๊กมึงอยู่ได้นะ?..."
"ถ้ากูบอกว่าไม่...มึงจะมาหากูตอนนี้เหรอ?...หึหึหึ"
-
ไคลแมกซ์มาแล้ว :-[
ขอ NC หนักๆเน้นๆ :-[
-
เอาแล้ว โจ๊กเตรียมรุกอีกขั้น
-
ไปตอนนี้เลย โจ๊กอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก มันดึกมากแล้ว แถมโดนแฟนทิ้งอีกต่างหาก
อ่อนเอ๊ยยยย ไปอยู่เป็นเพื่อนโจ๊กเดี๋ยวนี้เลย
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
กูไม่ได้โง่เหมือนมึงนิ...ความรู้สึกช้าเป้นที่หนึ่ง...ไม่เคยเข้าใจว่าคนอื่นเค้าคิดกันยังไง...ไม่เคยรู้ว่า...โจ๊กนะรักจูน และคิดกะจูนมากว่าเพื่อน
อย่างนี้ใช่ไหมคะที่โจ๊กอยากพูดกะน้องจูน เลดี้คิดถูกใช่ไหม เฮ่อสองคนนี้คนหนึ่งรู้ใจตัวเองแล้ว แต่อีกคนก็เหมือนจะรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลง แต่ก็ไม่เข้าใจมันคืออะไร
น้องจูนขา ช่วยรู้ให้ไวหน่อยนะคะ อาการของน้อง เขาตกลงว่าชอบเขาคะ น้องอ่อน อ่อนจริงๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดด
ไปตอนนี้เลยจูน
ใกล้ลงเอยกันแล้วใช่มั้ยย
-
NC NC NC NC NC NC
:z2: :z2: :z2:
-
น่าร้ากกกกก แต่จูนจะจีบแนนจริงๆเหรอ สาธุขอให้แนนเป็นสาววาย เหอๆ
-
...จีบ กันตอนตี 333333333 นี่แหละคนรักกันใหม่ๆก็เป็นเงี้ย ลืมเวลา งอนๆๆง้อๆๆ... :laugh:
-
เมื่อไหร่จะบอกรักกันซะทีล่ะเนี่ย ลุ้นจนเหนื่อยแล้วอ่ะ
-
อ่าว โจ๊กโดนทิ้งซะงั้น o18
-
อ้อยทิ้งโจ๊กเหรอ อืมๆๆๆ ก็ดีนะ
หรือว่าที่โจ๊กพูดอ่ะ จะหมายถึงจูนหว่า
-
อย่าปล่อยให้ท้าไปหาตอนนี้เลย ตีสามกว่าๆนี่แหละ
-
Nc nC Nc nC
-
ไปบ้านโจ๊กเลยๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ด !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทำตามหัวใจเรียกร้องเลย จังหวะนี้....
พี่ลุ้นจนตัวโก่งแล้วน้อง !!!!!!!!!!!!!
-
โอ้ยยย เลิกกะชะนีแล้ววววเย้ววววววววววว
โจ๊กกก มาเปนแฟนกะจูนซะ
กี้จะได้มีแม่สวยๆ
น่ารักน่ารัก อิอิ
-
ไปเลยยยยยยยไปหาโจ๊กตอนตีสามเลย อิอิ
ขอบคุณนะคร้าบบบ
-
และแล้วก็ตามทันจนได้ แต่มันค้างงงอ่ะ ขอบคุณไรเตอร์คับ :กอด1:
วางแผนจับกดไปเลยสิโจ๊ก o3 ทำตามใจตัวเองสักที อ่อนมันหัวช้าต้องรวบหัวรวบหางเลย :interest:
-
:กอด1: ใกล้แล้ว 555
-
:fire: :fire: :fire:
-
ไปหาโจ๊กตอนนี้เลยจูน ยังมีเวลาอีก2-3ชม.ก่อนเช้า :m12:
-
บอกไปเลยโจ๊ก ว่ารักกกก :o8:
-
สนุกดีครับ
-
สนุกมาก
:3123:
-
ไปหามันตอนนี้เลยจูน
-
ไม่ได้มาอ่านสองวัน กะลังคุกรุ่น
อิอิ
-
อาการแบบนี้ NC เลยดีกว่า!!~ :z1:
ฮ่าๆๆ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
รออย่างใจจดใจจ่อ
กรี๊ดดดดดดด
ตอนหน้ามีลุ้นมั้ยเนี่ย อิอิ
-
โจ๊กอยากเหล้า...ไม่ใช่แระ....
โจ๊กอยากเล่าครับ
ผมวางสายจากมัน...เอ้อ....เป็นเอามากกว่าที่คิดอีกกู...อาการหนักเอาการอยู่.....มึงนะมึง....อ่อนจริงๆๆๆๆ
ผมไม่รู้ว่าทำไม..ผมต้องโทรหามันด้วย...ทั้งที่ผมเป็นคนที่ไม่ชอบคุยโทรศัพท์
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องห่วงมัน...
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงอยากจะดูแลมัน
ตกลงผมเป็นอะไร
...
เมื่อกี้ก็เหมือนกัน ไม่รู้จะโทรไปบอกมันทำไม...ว่าผมเลิกกับอ้อยแล้ว หรือพูดง่ายๆ...ว่าผมโดนอ้อยทิ้ง
เรียกร้องความสนใจเหรอ?...ไมใช่นะ
อยากให้มันเห็นใจ อยากให้มันปลอบใจ...ก็ไม่ใช่อีกเหมือนกัน
แค่อยากเห็นหน้ามัน ...อยากอยู่ใกล้ๆก็พอแล้ว
ผมต้องการแค่นั้นจริงๆ
หรือว่าจริงๆแล้ว..หรือว่าจริงๆแล้ว ทุกคำถามของผม ผมรู้คำตอบดีอยู่แล้ว
เพียงแต่ผมยังไม่กล้าพอที่จะยอมรับมัน
ยังไม่พร้อมที่.......เอ้อ....
"กี้...."
"โฮ่งๆๆๆๆ..." กี้เป็นเพื่อนที่น่ารักของผมเสมอครับ
"กี้บอกพ่อหน่อยสิว่า...พ่อเป็นอะไร...พ่อไม่รู้ว่าพ่อเป็นอะไร...นอนหนุนนท้องแกหน่อยซิ..."
ผมเลิกกับอ้อยแล้ว
อ้อยเป็นฝ่ายบอกเลิกผมครับ...
ผมไม่รู้หรอกว่าทำไมเธอจึงบอกเลิก
เธอเพิ่งบอกเลิกผมเมื่อตอนเย็นนี่เอง
ตอนไปเดินเล่นกันที่ถนน....
เธอบ่นว่า...ทำไมต้องพาเดินที่นี่ด้วย
ทำไมไม่ไปเดินเล่นกันที่ห้าง
ก็ผมชอบแบบนี้มากกว่า
"โจ๊กค่ะ....อ้อยร้อนนะ...ไปเดินเล่นกันที่ห้างดีกว่านะ"
"ไหนๆก็มาแล้ว...นะค่ะ...เดินเล่นกันที่นี่ก่อนแล้วกัน วันหลังค่อยไปเที่ยวห้างกันนะค่ะ"
"อ้อยไม่ชอบ" น้ำเสียงเธอออกจะเกรี้ยวกราดนะ
"ทีไอ้จูนมันยังมาชอบเดินเล่นกับพี่ได้เลย" พูดจบ อ้อยจ้องหน้าผมนิ่งเลยครับ ผมพูดไรผิดเหรอ?
"แต่อ้อยไม่ใช่พี่จูนนี่ค่ะ..." ผมไม่น่าพูดอย่างนั้นกับอ้อยออกไปเลยจริงๆ
"........" ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผมควรจะพูดไรดี ผมเลยเลือกที่จะเงียบ
เอ๊ะ!!!!!....นั่นมันอ่อนนี่...แล้วมันมากับใคร..ผู้หญิงที่ไหนว่ะ....หงุดหงิดว่ะ
มันคงไม่เห็นผมนะครับ
แต่ผู้หญิงที่มากับมันคงจะเห็นผม....หน้าคุ้นๆ
"โจ๊ก...โจ๊กค่ะ...มองไรอยู่อ่ะ อ้อยเรียกหลายครั้งแล้วนะ"
"ปะ..เปล่าค่ะ...เมื่อกี้อ้อยว่าไงนะค่ะ"
"โจ๊กอึดอัดมั๊ย?"
"อึดอัดอะไรค่ะ"
"ทุกเรื่อง"
"ก็ไม่นิค่ะ"
"แต่อ้อยอึดอัดนะ...อึกอัดมาก...อ้อยไม่รู้ว่าโจ๊กเป็นอะไร...โจ๊กเปลี่ยนไป..." ใช่ ผมเปลี่ยนไป
"........." ผมรอฟังว่าเธอจะพูดไรต่อ
"อ้อยว่า...เราสองคนห่างกันซักพักดีมั๊ย?..."
"หมายความว่า?...."
"ไม่ใช่เลิกกัน....แต่ลองห่างกันดู...ว่าเราจะคิดถึงกันมั๊ย?...ว่าเราทั้งสองอยากจะกลับมาเหมือนเดิมกันมั๊ย?...หรือห่างกันแล้วมีความสุขกว่ากัน?..."
"โจ๊กทำไรผิดค่ะ?"
"โจ๊กไม่ได้ทำผิด...อ้อยเองที่ผิดค่ะ...ผิดเองที่เรียกร้องจากโจ๊กมากเกินไป"
"อ้อยเสียใจมั๊ยค่ะที่ทำแบบนี้..." ผมไม่รู้ว่าผมจะถามคำถามนี้ไปเพื่ออะไร..หรือผมแค่อยากรู้...เธอบอกเลิกผม แต่เธอกลับจะร้องไห้...ซะเอง
"แล้วโจ๊กล่ะรู้สึกยังไงบ้างที่ได้ฟังคำนี้จากอ้อย?"
"ตกใจ...ไม่เข้าใจ...สงสัย....งง...แปลกใจ..."
"แต่ไม่เสียใจ?..."
"อ้อยอย่าร้องสิค่ะ....อย่าร้องนะ"
"อ้อยไม่ควรจะร้องใช่มั๊ย?....เพราะอ้อยเป็นคนเลือกแบบนี้เอง...."
"แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั๊ยค่ะ...?" ผมพูดอย่างนั้นออกไปทำไม
"ไม่รู้สิค่ะ...อ้อยไม่ได้เตรียมใจไว้สำหรับสถานะอย่างนั้นระหว่างเรา...ขอเวลาอ้อยนะค่ะ..." แล้วเธอก็จากผมไปพร้อมบ่าที่สั่นไหว...โดยที่ไม่ยอมบอกลาผมซักคำ
"อ้อยให้โจ๊กไปส่งนะ..."ยังไงผมก็เเป็นห่วงเธอนะครับ มันค่อนข้างจะมืดแล้วด้วย
"อย่ามาทำดีกับอ้อยเพียงเพราะรู้สึกผิดเลย..." ไม่นะครับ ผมเป็นห่วงเธอจริงๆ...ผมหันไปมองทางที่ผมเห็นอ่อนเมื่อกี้...มันไม่อยู่แล้ว....
ผมเดินตามเธอไป...
แล้วจู่ๆก็มีผู้ชายหน้าตาดี (แต่น้อยกว่าผม)ออกมาจากซุ้มขายของซุ้มหนึ่ง...มันจับมืออ้อยไว้
เช็ดน้ำตาให้เธอ
แล้วเขาทั้งสองก็หันมาทางผมพร้อมกัน
ผู้ชายคนนั้น...คนที่ผมเห็นเดินกับอ้อยเมื่อวันก่อน
เค้าคบกันมาตลอด
ผมโดนอ้อยหลอกมาตลอดเลยเหรอ?...
ผมเดินเข้าไปหาพวกเค้าช้าๆ...เรื่อยๆ
ผมเดินเข้าไปหาพวกเค้าเพื่ออะไร....ผมไม่รู้จริงๆ...
ผมรู้แล้วว่าผมกับอ้อยมาถึงทางตันแล้วจริงๆ
เอาเข้าจริงๆ...ผมก็เสียใจนะ...มันจุก มันพูดไม่ออก แต่ผมก็ยังสามารถมายืนหน้าพวกเค้าทั้งสองได้สำเร็จ...ผมเก่งมั๊ยครับ?
"โจ๊ก...อ้อยขอโทษ...ฮือๆๆๆๆ...." แล้วอ้อยจะร้องทำไม..ผมไม่ใช่เหรอที่ควรจะเสียใจมากกว่า
"นี่คือเหตุผลลจริงๆของอ้อยใช่ไหมค่ะ?"
"ฮือๆๆๆๆๆ..."
"อย่าร้องนะ......" นี่ไม่ใช่คำพูดของผมหรอกครับ...แต่เป็นคำพูดของมันที่ผมเคยใช้กับอ้อย....มันที่ยืนแทนผมในตอนนี้
"โจ๊ก..อ้อยขอโทษ"
"อ้อยไม่ผิดหรอกค่ะ...โจ๊กไม่ได้โกรธอ้อยหรอก....ถ้าอ้อยคิดว่ามันดีที่สุดสำหรับอ้อยแล้ว..โจ๊กยอม..." ผมรู้แล้วว่าผมมายืนตรงนี้เพื่ออะไร...เพื่อมาพูดคำนี้กับเธอไงครับ...
"ขอบใจ...ขอบใจจริงๆ...."
"มึง...ดูแลอ้อยดีดีนะ...ต้องดีกว่ากูด้วย...ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่...
"เรารับปาก..."
แล้วผมก็เป็นฝ่ายเดินจากมาเอง
ผมว่าผมโคตรแมนเลยนะ.....แต่ช้ำในนี่สิ....แต่ไม่มากหรอก...รักษาได้...
กลับมาถึงบ้าน...
เอ้อท่านพ่อกะท่านแม่...ไม่อยู่อีกแล้ว
จัดการภารกิจส่วนตัวเสร็จ
คิดถึงอ่อนขึ้นมา...
คิดถึงอ้อยด้วย
ตกลงผมเสียใจ..เศร้าใช่มั๊ยเนียะที่เลิกกับอ้อย...สับสนตัวเอง
โทรหาอ่อน...เหวเอ๊ย...ปิดเครื่องซะงั้น....กูเหวยิ่งกว่า...โทรหามันอยู่ได้
.
.
.
.
.
.
เวลาผ่านไป...แต่ความบ้าผมยังไม่จบ
มันโทรกลับมาแล้ว...
โทรมาหลายสายด้วย...แต่ผมไม่รับหรอก...
อารมณ์ยังไม่คงที่...ไม่อยากทะเลาะกับมัน...
อยากหลับก็ดันนอนไม่หลับ...คิดไรไปเรื่อยเปื่อย..
มองนาฬิกา..ตี1
ผมโทรหามัน...คุยกันไปคุยกันมาเหมือนจะทะเลาะกัน
แล้วผมก็บอกว่ามันว่าผมโดนทิ้ง
แล้วมันก็วางสายไปเลย
จะตีสี่อยู่แล้วยังไม่หลับเลย
เอ้า..ฝนตกอีก...
ฝนตกอกหัก...นี่ถ้าเป็นกลางวัน...กะเดินตากฝนมันซะเลย
อยากเป็นพระเอกเอ็มวีกะเค้าบ้าง
แต่นี่ไม่ไหวกลางคืน...กลัวปอดบวมถามหา...
ติ๊งๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!
หืม?..บ้าป่าวใครโรคจิตมากดกริ่งบ้านป่านนี้
พวกโรคจิตรึเปล่า
ผมเปิดม่านหน้าต่างดู
เอ๊ย!!!!!!!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อ่อน...
.
.
.
.
.
-
^
^
^
จิ้มก่อนไปอ่าน หนูอ่อน เอิ๊กๆๆ
กะแล้วว่าอ่อนต้องไม่ปล่อยให้โจ๊กอยู่คนเดียว
:กอด1: :L2: :กอด1:
-
่อ่อนมารักษาแผลใจโจ๊กหรอ....อิอิ
-
ผมไม่รู้ว่าผมมายืนตรงนี้ได้ยังไง
พอรู้ตัวอีกที....ผมก็มายืนเอ่อหน้าบ้านมันไปแล้ว
หนาวชริบ
ฝนจะตกมาทำไมตอนนี้
แล้วฝนตกตั้งแต่ตอนไหนหว่า
กดกริ่งไปครั้งหนึ่งแล้ว...ยังเงียบอยู่
ก็รอ....รอให้มันมาเปิดประตู...รอด้วยความหวั่นไหว...หวั่นว่ามันจะลงมาเปิดประตูให้กูรึเปล่า...หนาวนะเว้ย
กูนะกูตอนทำไม่คิด...ถ้ามันหลับไปแล้ว แล้วไม่ลงมาเปิดล่ะ...ผมจะทำไง
กลับบ้านเหรอ?...ก็ได้นะ....แต่ผมห่วงมัน
อยากคุยกับมัน
อย่างน้อยๆก็ได้อยู่ใกล้มันในตอนนี้
หนาวจริงโว้ย
ผมยืนก้มหน้า...มือกอดอก..เมือนที่เค้าว่ากันว่า...หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดิน
อย่าร้องไห้นะจูน....มึงต้องเข้มแข็ง
"แกร็ก....."
"......." มันมาแล้ว..
"มึงมายืนตากฝนทำบ้าไร....จะโง่ไปถึงไหนห๊า?...." ตะคอกกุทำไม
"......." น้ำตาผมหยดแล้วครับ พอได้ยินเสียงมันเท่านั้นแหละ....น้ำตาที่กลั้นไว้...มันก็สุดจะกลั้น
"..." หมับ.....มันจับบ่าผมไว้ทั้งสองข้าง
ตกลงตอนนี้ทั้งผมทั้งมันต่างเปียกด้วยกันทั้งคู่.กูทำมึงเดือดร้อนอีกแล้วใช่มั๊ย?
"ฮึก...ๆๆๆ...ฮึก..."
"ร้องทำไม......."
"......."
"ใครทำจูนร้องไห้ครับ...ใครรังแก...บอกโจ๊กนะ..." สิ้นเสียงมัน น้ำตาผมทะลักอีกรอบ ไม่องไม่อั้นมันแล้ว...ทีนี้ปล่อยโฮดังลั่นเลยครับ
ผมร้องไหทำไมเหรอ? ผมเองก็บอกไม่ไ้เหมือนกันว่าทำไม
ผมรู้แค่ว่า....ผมอยากเจอหน้ามัน อยากได้ยินเสียงมัน
ผมร้องไห้จนตัวโยนเลย
"จูน...." แล้วมันก็ดึงตัวผมเข้าไปในอ้อนกอดมัน
นี่เป้นครั้งแรกที่มันกอดผม
และเป็นครั้งแรกที่ผมโดนผู้ชายกอดอย่างนี้
ถ้ามันเป็นผู้ชายคนอื่น...ผมจะยอมให้กอดอย่างนี้รึเปล่า?
กอดของมันอบอุ่น อ่อนโยน ปลอดภัย แต่ใจผมสั่น
ผมยืนนื่งๆในกอดของมัน
ผมร้องไห้ก็เพราะมัน เพราะงั้นมึงต้องรับผิดชอบ
สมองผมว่างเปล่า รับรู้ได้แค่ว่ามันกำลังกอดผมอยู่..
.
.
.
.
.
"เข้าบ้านได้แล้ว..." มันผลักผมออกเบาๆ
ผมไม่อยากเข้าไปเลย ก็มันอายนี่นา ร้องไห้อย่างกะเด็ก
แถมยืนนิ่งให้มันกอดอีก
มันเลยจับมือหรือเรียกอรกอย่างว่ากระชากมือผมตามันไปเลย.
.
.
.
.
.
ปล...
อย่าคิดมากนะครับ
มันไม่อะไรมากหรอก
รักของเด็กๆเค้า
คริคริคริ...
-
แต่เด็กๆสมัยนี้แก่แดดกร้านลมมากๆเลยละค่ะ หุๆๆ
-
จูนมาอยู่เป็นเพื่อนโจ๊กแล้ว หึหึ
รู้ตัวกันเร็วๆนะจ๊ะทั้งสองคน
-
ฮ่วย ตัดจบแบบนี้ให้คิดต่อเองหรือเปล่าเนี่ยะ
แต่ก็นะ อ้อยชีแผนสูงนะ ทำเหมือนตัวเองไม่ผิด โดนโจ๊กละเลย แหม ๆ ๆ ๆ เนียนนนนนเชียะ
เอาเฮอะ คืนนี้ก็ปลอบใจกันไปนะ อิ อิ
-
อยากดูตอนต่อปาย
-
ปล...
อย่าคิดมากนะครับ
มันไม่อะไรมากหรอก
รักของเด็กๆเค้า
คริคริคริ...
:laugh: รู้ได้ไงกำลังจะจิ้นเลย โดนดักทางซะงั้น
หนูอ่อนขี้แย จะเข้าใจกันเมื่อไหร่เนี้ย
อีกคนก็ซื่อไม่เคยรู้ไรกะเค้าเลย อีกคนก็ปากหนักแถมยังไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเองอี้กกกก
ลุ้นจนตระคิวกินแล้วเนี้ย
:serius2:
-
โจ๊กพาจูนเข้าบ้านดึก ๆ ฝนตก ๆ แบบนี้จะพาไปทำไรหน่าาาาาาาาาาาา
อิอิ
ขอบคุณนะครับ
-
ฮ่วย ตัดจบแบบนี้ให้คิดต่อเองหรือเปล่าเนี่ยะ
แต่ก็นะ อ้อยชีแผนสูงนะ ทำเหมือนตัวเองไม่ผิด โดนโจ๊กละเลย แหม ๆ ๆ ๆ เนียนนนนนเชียะ
เอาเฮอะ คืนนี้ก็ปลอบใจกันไปนะ อิ อิ
-
อ่า.....โจ๊กก็ค่อยๆปลอบน้องจูนเค้าล่ะ ค่อยเป็็นค่อยไป เอ้ย!! ค่อยๆปลอบให้เค้าหยุดร้องไห้ o18
อ้อแล้วก็อากาศเย็น โดนฝนแบบนี้ก็อย่าลืมห่มผ้าให้เค้ากอดไว้ด้วยนะเดี๋ยวจูนจะเป็นไข้ :z1:
ปล.ไม่จิ้นๆ :m25:
ปล. 2 .... +1ให้คุณดิว
-
โจ๊กเป็นอิสระแล้ว ต่อไปนี้ก็ลุยได้เต็มที่ละ
-
ชริชะ เราก็หวังเอ็นซีอยู่บ้างเล็กน้อย 555+ :-[
-
มาต่ออีกเถอะน้า ถือว่าเป็นของแถมวันสุนทรภู่ รึจะแต่งเป็นกลอนแปดก็ไม่เกี่ยง อ่านได้อยู่แล้ว 5555
-
อารมณ์สองคนนี้นะ ทำไมสองคนนี้คนหนึ่งเริ่มรู้ใจตัวแต่แค่ไม่แน่ใจ และรอพิสูจน์ว่าแน่ใจแล้วค่อยยอมรั
แต่อีกคน ไม่เข้าใความรู้สึกแปลกๆๆนี้ แต่ก็รู้สึกดีที่มีอีกคนอยู่ใกล้ สองคนนี้คงลุ้นอีกนานมั้ง
แต่ดูจากวันนี้คงไม่นานอย่างที่เลดี้คิด
-
เปิดใจกันซะที เถอะ
ข้างนอกเนี่ยลุ้นกันจะแย่อยู่แล้ว..น้า
รอคอยตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :-[
-
:เฮ้อ: อ้อยไปได้ซะที โจ๊กอยากทำไรรีบทำ อยากบอกไรรีบบอกนะ
ถ้าคราวนี้ยังรีๆรอๆอีก จะหันไปเชียร์ชีนเต็มตัวแล้วนะเอ้า~
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อ๊ากกกกก
จูนมาจริงๆด้วย
น่ารักอ้ะ ชอบเวลาโจ๊กพูดเพราะๆกับจูน :man1:
จะมี :oo1: มั้ยน้า
-
เมื่อไรจะมีความสุขกันเสียทีน่า :เฮ้อ:
:L2:
-
เริ่มแล้ว...ฝันที่เป็นจริง
-
เอาเลยครับ NC NC NC 555
-
ได้ใจจริงๆตามมาบ้านเลย จะดึกจะดื่นไม่ว่าให้มาเห็นหน้าก็พอ อ่อนเอ๊ยรักเขามากมายเลยนะนั่น
-
แหม๋ ไรเตอร์บอกอย่าคิดมาก แต่แอบคิดไปละอ่า
-
น้องจูนเจ๋งมากที่ไปบ้านโจ๊ก
น่าจะเพราะว่าจิตใต้สำนึกสั่ง 5555
แต่ถ้าน้องจูนยังไม่ยอมรับโจ๊กอีกเนี่ย
พี่ว่าน้องจูนอาจจะต้องเสียโจ๊กให้กับคนแถวนี้
หรือไม่ก้อโดนหลายเท้าแถวนี้เพราะว่าไม่รู้ใจตัวเองซะทีนะน้องจูน 555
-
กำลังไปได้สวยเลย
+1 ให้เพ่ดิว เป็นกำลังใจ
-
กริ๊ดดดดดดดด
จูนไปหาจิงๆด้วยยยย
รักกันรักกัน เร็วๆๆๆๆ
-
ถึงตอนนี้โจ๊กจะยอมรับความรู้สึกตัวเองได้รึยัง
-
ตัดจบแบบให้จิ้นเอง :pighaun: แต่มีปล.ไว้ว่าอย่าจิ้นไปไกลซะงั้น :เฮ้อ:
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่คับ :กอด1:
-
ลุ้น ๆ ๆ ๆอย่างหนัก
เมื่อไหร่สองคนนี้จะยอมรับกันซะทีนะ
รอมานานแล้วนะครับ
อ้อยจากไปแล้ว ต่อไปหวังว่าทุกอย่างคงง่ายขึ้น
อยากเห็นแบบกุ๊กกิ๊กกันบ้าง
คนเขียนครับ ขอแบบรักกหวาน ๆ โจ๊กกับจูน
บ้างสิครับ เป็นแรงใจคนอ่านนะครับ
-
:3125: :3125: อย่าให้เป็นตามที่คิดไว้ก็แล้วกันนะ...รักเด็กๆก็ขอให้เด็กจริงๆ ไม่ใช่.... ซะก่อนล่ะ น้องจูนเตือนแล้วนะ :serius2: :serius2:
-
ได้เวลาเปิดเพลง เรื่องบนเตียง (เอ๊ะ อ้าวไม่เกี่ยวเหรอ) :-[
-
สวัสดีครับน้องดิว จำพี่ต้นได้หรือปล่าวครับ พี่เพิ่งจะสมัครสมาชิกเวปท์นี้ได้แต่เข้ามาอ่านได้ซักพักแล้วตั้งแต่บอล์ดนั้นปิด ดีใจครับที่ได้เจอน้องดิวอีกแล้วได้มีโอกาสติดตามเนื้องเรื่องของโจ๊กกับจูนต่อ ดีใจครับดีใจมากๆเลย น้องดิวเป็นยังไงบ้างครับสบายดีมั้ยครับ ทักทายพี่ต้นด้วยนะครับ พี่ต้นจะเป็นกำลังใจให้นะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟ
-
=.=
โจ๊กเอ๊ย จบซักทีนะเรื่องอ้อย
เหอๆๆ มาเอาจูนจริงๆดีกว่า
อิอิอิอิ
-
มาปล่อยไก่ไว้..แล้วก็จากไป!!!~
อ๊ากกกกก...กลับมาต่อไวๆเลยนะค๊าบบ :m31:
-
เฮ้ออ อ่านแล้วเขิล :-[ :-[
ชอบโจกพูดเพาะกับจูนจัง
:impress2:
-
โห ตัดฉับได้อย่าง...ทำร้ายใจรีดเดอร์มาก
แล้ววันนี้จะเข้าใจกันป่ะเนี่ย
กลับมาต่อไวๆเน้อ
-
เลดี้มาตั้งตอรอwriter มาต่อตอนต่อไปที่ตอนนี้ติดงอมแงม เพราะอะไร เลดี้ขอกล่าวว่า เพราะสองคนนี้เริ่มใกล้คำว่ารู้ใจกันและกันไง
-
จูน...ขี้แยซะงั้น....แต่ยังไงก้อน่ารักอยู่ดี
โจ๊กปลอบดีๆนะ อิอิอิ
-
ผมเข้ามาในบ้านของมันกับมัน
มันลากผมขึ้นห้องนอนมันเลย...น้ำเนี่ยะเปียกเป็นทางยาวเลย
ถึงในห้องมันจับผมนั่งบนเตียงมัน
แล้วก็ไม่ยอมพูดไรกะผมเลย
กลับไปค้นๆ หาๆไรยุกยิกในตู้เสื้อผ้ามันก็ไม่รู้...
มึงอย่าเงียบดิ...กูกลัว.
.
.
.
.
.
แล้วมันก็ส่งผ้าเช็ดตัว เสื้อ กางเกงให้ผมเปลี่ยน...
แล้วดันหลังผมให้เขาห้องน้ำไปเลย...ผมก็เชื่อง...ก็ไม่กล้าขัดมันนิ
.
.
.
.
ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุดของมัน
ก็ยืนเก้ๆกังๆอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำนั้นแหละ
มันเลยมาลากผมแล้ววางผมแหมะลงบนเตียง
แล้วมันก็หันไปหยิบไรไม่รู้อีกบนโต๊ะมัน..
ผมก็นะ..ก็หันไปยิ้มกับกี้ ก็คนมันไม่กล้าลุกไปไหน
"........" มันยื่นยากับน้ำมาให้ผม แต่กลับไม่พูดอะไรเลย
"......." ผมยิ้มให้มัน แต่มันกลับทำหน้าบ้ากลับมา...ชิส์
"เหวอ!!!!....." ถึงกับเหวอไปเลยครับ ก็มันนั่นสิครับ จู่ๆก็เอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดหัวให้ผมเฉยเลย
"ไม่ต้องยุ่ง หัวกู กูทำเองได้..." งอนโว้ย
"อยู่นิ่งๆ...เดี๋ยวก็ปวดบวมตายหรอก...." มันจับผมให้นั่งนิ่งๆ ส่วนมันนั่งด้านหน้าผมเช็ดหัวให้
"เบาๆสิ...เจ็บนะ....โอ๊ย..." หัวคนนะ ไม่ฟุตบอล โยกไปมาอยู่ได้
"เอ๊ะ...ก็บอกให้อยู่นิ่งๆไง..." มันจ้องผมซะจนผมกลัวเลย
"บอกดีดีก็ได้..." ผมยังไม่วายบ่นเบาๆอีก...แต่มันก็เบามือลงครับ..ค่อยสบายหน่อย....
..
.
.
.
.
.
มันมานั่งข้างๆผม...แต่มันยังไม่ยอมพูด ไม่ยอมเรียกชื่อผมแม้แต่ครั้งเดียวตั้งแต่มา
มันไม่พูดผมจะทำไรได้ล่ะครับ
นอกจากเงียบตามมัน...เอ้อ...ฉันมาทำอะไรที่นี่
"กี้....มาหาพ่อเร็ว...." น่าน แทนที่จะคุยกับกู...กลับไปคุยกับลูกมันซะงั้น
กี้ก็แสนรู้อย่างเคย..วิ่งไปคลอเคลียพ่อมันใหญ่เลย
โกรธมันครับ ไอ้บ้า คนอุตส่าห์ตั้งใจมาหา ขับรถตากฝนมา...น้อยใจนะเว้ย
"กี้...พ่อฝากถามไอ้คนโง่ที่นั่งข้างๆพ่อหน่อยสิ...ว่าบ้ารึเปล่าขับรถมาป่านนี้...ฝนตกหนักออกอย่างนี้..." จุก
"กี้...งั้นฝากถามไอ้ปากเสียที่นั่งข้างๆพี่ชายหน่อยซิว่า....เพราะใครล่ะ?..." โมโหจริงๆครับ
"กี้งั้นถามต่อ....แล้วใครเค้าขอให้มาล่ะ?...." กูเกลียดมึง
"กี้งั้นฝากบอกด้วยนะว่า....พี่ชายมันบ้าไปเอง...และขอโทษล่ะกันที่มารบกวน..." เสียใจนะครับ เสียใจจริงๆ...ที่มันพูดอย่างนี้้...
ไม่เอาแล้ว ผมทนนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ไหวแล้ว...ผมลุกขึ้น!!!!!!!!
"จะบ้าไปถึงไหน...จะไปไหนอีกล่ะ?..." มันยื้อมือผมไว้
"กูไม่ควรมาที่นี่ตั้งแต่แรกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?..." ผมพูดจบมันก็ลุกขึ้นเผชิญหน้ากับผมทันทีเลยครับ
"ถ้าระหว่างทางมันเกิดอะไรขึ้นกับมึงล่ะ...มึงจะทำไง...กูจะทำไง...เคยคิดมั๊ย?..."
"........" นี่มึงห่วงกูเหรอ?
"มึงเคยใส่ใจความรู้สึกของคนที่เค้าห่วงมึงบ้างมั๊ย?...."
"........."
"ดีแต่สอนคนอื่นให้รู้จักเข้าใจคนอื่นบ้าง....แต่ตัวมึงเองไม่เคยทำได้เลย...ดีแต่ทำให้คนอื่นเค้าเป็นห่วงจนแทบบ้า..."
"แล้วมาห่วงกูทำไมล่ะ?..."
"ก็กูมันบ้าไง..." จบเลยครับ...
"กูขอโทษ...."
"ขอโทษ...ขอโทษ...แล้วถ้ามันเกิดไรขึ้นกับมึง คำนี้จะช่วยมึงได้มั๊ย...กูจะช่วยมึงได้มั๊ย ห๊า...?.."
"ฮึก...ฮึก...ๆๆๆๆ" นำ้ตาที่ผมคิดว่ามันแห้งไปแล้ว กลับมาใหม่โดยที่ผมไม่ได้เรียกร้องเลย
"โธ่เว้ย.....กูจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว....เข้าใจกูบ้างได้มั๊ย?.....โครม..." มันหันไปเตะถังขยะใกล้โต๊ะมันจนล้มกลิ้งไปเลย
"กูขอโทษ.......ฮึก...ๆๆ...กูแค่ไม่อยากให้มึงอยู่คนเดียว...กูแค่อยากมาอยู่เป็นเพื่อนมึง..."
มันล้มตัวลงนั่งบนเตียงอีกครั้ง
ส่วนผมเองก็ค่อยนั่งลงที่เดิม
ผมรู้ว่าตอนนี้มันกำลังสงบตัวเองอยู่
"มาทำไม?"
"ห่วง..."
"ห่วงใคร?.."
"อ้ืม..." ผมบุ้ยบ้ายพยักหน้าไปทางมัน
"กูถามว่าห่วงใคร?" เอ๊ะไอ้นี่นิ
"ห่วงกี้มั้ง..." หมั่นไส้มันครับ...รู้อยู่ว่าห่วงใคร พออารมณ์ดีเข้าหน่อย...แต่กูไม่ดีด้วยเว้ย ทำกูร้องไห้ตั้งสองรอบแล้ว
"นึกว่าห่วงกูซะอีก..." อ้าวเวร ดันเชื่อกูอีก...มึงจะมาโง่อะไรตอนนี้ ห๊า..ไอ้โจ๊ก
"เอ้อ..." ถอนหายใจเลยกู
"แล้วมึงไปห่วงกี้เรื่องไรล่ะ?..."
"ไอ้บ้า...นี่มึงเชื่อที่กูพูดจริงๆเหรอ?..."
"เปล่า..." อ้าว
"ตกลงนี่กูโดนมึงหลอกอีกแล้วใช่มั๊ย?..."
"เปล่า...กูก็แค่อยากฟังว่ามึงเป็นห่วงกูบ้างก็เท่านั้น....มันพูดยากนักเหรอ..."
"......."
"ตอนกูจะบอกว่ากูห่วงมึง...กูไม่คิดต้องคิดมากอย่างมึงเลย หรือเลี่ยงที่จะบอกว่าห่วงแบบมึง ทำไมเหรอ ห่วงกันก็บอกดิ...บางครั้ง คำพูดมันก็สำคัญไม่น้อยไปกว่าการกระทำนักหรอก..." จริงของมันครับ
"พูดซะยาวเลยนะมึง..."
"ก็อธิบายพวกเข้าใจยาก...มันก็ต้องแบบนี้แหละ" จริงของมันครับ...ผมลังเลที่จะบอกว่าเป็นห่วงมัน กลัวที่จะบอกว่าคิดถึงมัน...ตรงข้ามกับที่อยากจะพูด อยากจะบอกตามที่ใจคิด...กูอิจฉามึงว่ะ
"แต่ยังไง..มึงก็รู้นิว่ากูห่วงมึง"
"ก็อย่างที่บอก..บางครั้งคำพูดมันก็สำคัญไม่น้อยกว่าการกระทำ..."
.
.
.
.
.
.
"แล้วมึง...เป็นไงบ้าง?"
"เรื่องไรล่ะ?"
"อย่ามามึง...เป็นไงบ้าง?"
"พอเอาเข้าจริงๆ กูก็เสียใจว่ะ...." งงเลยครับ มันหมายความว่าไง
"ช่วยอธิบายให้คนโง่อย่างกูเข้าใจหน่อยสิ...งง"
.."สรุป สั้น ง่าย เจ็บว่ะ"
"มากมั๊ย?" ผมถามเสียงเบาๆ กลัวจะไปสะเทือนแผลใจมัน
"ไม่รู้สิ..มันเหมือนเราจาดไรไปซักอย่าง...ที่มันเคยเป็นของๆเรา...แต่..."
"อะไร?"
"แต่จู่ๆมันกลายไปเป็นของคนอื่น...มันเหมือนเราโดนแย่งของเล่นเหมือนตอนเป้นเด็ก...มันอาจเป้นความเคยชินที่พอมองกลับไปแล้วเจอ แต่วันนี้ มองแล้วกลับว่างเปล่า...หรือเพราะรักกันแน่...กูก็ไม่รู้หรอก...เพราะไม่เคยอกหักมาก่อน เคยแต่ไปหักอกเค้า..." มันพูดติดตลก...แต่ปมรู้ว่ามันกำลังเจ็บ
"อยากร้องไห้มั๊ย?"
"............" .มันส่งยิ้มให้ผม...ไม่ต้องฝืนหรอกมึง
"คนเราไม่ว่าเข้มแข็งหรืออ่อนแอ หญิงหรือชาย...ถ้าเสียใจมันก็ต้องไห้ออกมาบ้าง มันเป็นเรื่องธรรมดา..."
"ถ้ากูร้องออกมาบ้าง...กูคงอึดอัดน้อยกว่านี้....กับ...ทุกๆเรื่อง.."
"รักมาก ก็เจ็บมาก.."
"ไม่รู้สิ...กูเองอก็ไม่รู้หรอกว่ากูรู้สึกยังไงกันนแน่.....มันมั่วกันไปหมด"
"วันหนึ่งมึงจะดีขึ้นเอง...แล้ววันหนึ่งมึงจะลืมอ้อยได้....เชื่อกู...หล่อๆอย่างมึง สาวตรึม ๆ"
"เรื่องอ้อย...กูไม่กลัว....แต่กูกลัว............"
"อะไร?..."
"เอ้อ......แต่กูรู้ว่ากูดีใจว่ะ..." อย่ามายิ้มแบบนี้นะมึง กูจะไหลไปกองบนพื้นแล้ว
"บ้าป่าว...ดีใจทำไม?"
"ที่รู้ว่ามึงห่วงกูมากขนาดนี้..."
"อย่าคิดมากเลยมึง...มันเป้นแค่ความคิดชั่ววูบ..." กะฮาอย่างเดียวเลยกู
"แต่วูบหนึ่งนั้น..ก็ยังมีกู...."
.
.
.
.
.
"แล้วทำไมตอนแแรกต้องด่ากูด้วย"
"มึงไม่รู้จริงๆหรือแกล้งโง่..."
"แค่อยากฟังจากปากมึง...."
"มึงรู้สึกยังไง...ตอนที่ได้ยินว่ากูโดนทิ้ง"
"รู้สึกยังไง?...แวบแรกเลย...ตอนนี้มึงรู้สึกยังไง...เศร้าแค่ไหน...แล้วก็..................ห่วงมึง..หลังจากนั้นก็ไม่รู้ไรแล้ว..."
"ทำไม?"
"เพราะรู้สึกอีกที...กูก็มาอยู่หน้าบ้านมึงแล้ว"
"กูก็เหมือนกัน...แวบแรกที่เ็ห็นมึง...ห่าเอ๊ย มาทำไรมันว่ะป่านนี้..."
" .........ถ้่ระหว่างทางเกิดไรขึ้นกับมึง กูจะทำไง...ใครจะช่วยมึง..."
"......."
"กลัว ห่วง มันไปสารพัด...นี่แหละที่กูรู้สึก....."
"ขอบใจ...."
"แค่มึงรักตัวเอง ดูแลตัวเอง....มันก็มากพอแล้ว.." แมนได้อีกเพื่อนกู...
*
*
*
บอกแล้วนะคร้าบว่ามันไม่ไรหรอก...
ความรักเด็กๆเค้า
คริคริคริ
-
โธ่ อุตสาห์นึกว่า.................. :a5: :a5:
-
มีอะไร รู้สึกยังงัย ก็พูดออกไปเล๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ชั้นน่ะลุ้นแกสองคนจนตัวโก่งไปหมดแล้วเนี่ยะ
เขารู้กันทั้งเล้าแล้วแกน่ะมีใจให้กัน
ยังจะสร้างกำแพงบังไว้ซะอีก แล้วเมื่อไหร่จะลงเอยกันซักทีล่ะ
เดี๊ยะ หมาชินคาบไปแด๊กหรอก
-
เอาดิว ความรักเด็กๆๆๆจริง เพราะเมื่อไหร่เด็กที่ชื่อจูนจะรู้อะ เลดี้ว่าเด็ก หรืออ่อนสมฉายาดี
-
โธ่ อุตส่าห์ลุ้น
สงสัยคู่นี้เค้าจะไม่บอกรักกันแล้วมั้ง
แบบว่าไม่ต้องพูดไม่ต้องถาม เรารู้กันเองอะไรประมาณนั้น
-
เหอๆ ต่างคนต่างห่วงน่ารักอ่ะ เมื่อไรจะรักกันอ่ะ ลุ้นเหอะ
-
คู่นี้มันจะอึมครึมกันไปอีกนานมั๊ยเนี่ย ลุ้นเหนื่อยกว่าบอลโลกอีก เฮ้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เอากันเข้าไป
นั่งลุ้นอยู่ยิกๆแล้วเนี๊ย
เมื่อไหร่จะลงตัวกันละเนี่ย
อิซากอ้อยกะไปแล้ว
-
:m15: :m15: :m15:
ผู้ใหญ่ผิดเองที่ไปช่วยลุ้นอยู่ตั้งนาน
เรื่องของเด็กๆนิเนอะ
-
ลุ้นเด็กทั้งสองจนตัวโก่ง
ยังไม่มีความคืบหน้า.....ความเร่งเป็นศูนย์.... o22
ก็เรื่องของเด็กเค้านิเนาะ...ถึงเวลาก็โตเอง....(รีบๆโตซะล่ะ...ผู้ใหญ่หลายคนแถวนี้รออยู่..อิอิ)
-
น่ารักๆๆๆ
เด็กๆนี่มันน่ารักจริงๆ ฮ่าๆ
เมื่อไรจะรักกันอย่างเปิดเผยนะ
โจ๊กอย่าลืมว่ามีน้องม.5อยู่อีกคน
จะทำอะไรก็รีบทำซะ
-
:z1: แล้วเมื่อไหร่จะบอกรักกันซะทีอ่ะ สับสนเหลือเกิน nc ไม่ก้อไม่เป็นไร ขอแค่ จุ๊บ ๆ ให้คนอ่านหายเหนื่อย จาก
การลุ้น บางก้อดีนะ :bye2:
-
ลุ้นกันจนแก่ไปข้างนึงเลย
-
o16
o6
o9
-
ลุ้นเหนื่อยปล่าวหรือเนี่ย เฮ้อ!
-
อ่านเรื่องนี้แล้วได้มีลุ้นทุกตอนสิน่า...
+1 ให้กำลังใจดิวแล้วนะครับ...รออ่านตอนต่อไป
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
ใสๆ
-
เอาหน่าๆ ให้มันมีเรื่องอะไรแบบนี้บ้างอ่ะนะ
ที่ไม่ใช่เข้าห้องแล้วก้อมีอะไรกันอ่ะ
-
่อ่อ่ออออ
นึกว่ามาหาซะดึก ๆ แล้วจะมีอะไร 555+
เมื่อไรจะได้กันละเนี๊ยยยยยยยยยยยยยยย
อิอิ
ขอบคุณนะครับบ
-
ลุ้นโว้ยๆๆ
-
ค้นใจกันต่อไป
-
อื้มมมมมมมมม
-
รักเด็กๆ แต่แสดงออกก็ได้นะ
อยากได้ยินคำบอกรักจัง น่านะ
-
:m31: :m31:
-
อิเด็กบ้าที่ไหนมามันห่วงกันซะขนาดนี้ เล่นเอาเราน้ำตาซึม แว๊กกกกกกกกกกกกกกกก
-
โอ้ย!!! จะแม่นสูเน๊าะ
รักกันซะขนาดนั้น
ยังทำเป็นไม่รู้เรื่องอยู่ได้
แสดงความเป็นเจ้าของไปเลย
โจ๊กจัดการจูนซ่ะ
ก่อนที่คนอื่นจะมาเอาไป
:เฮ้อ:
-
o13 o13 ดีมากมายน้องจูนและนายโจ๊ก เป็นแค่นี้แหล่ะ ต่างคนต่างห่วงกันในฐานะเพื่อนกันก็พอ อย่าให้มากกว่านี้เลย สุดยอดที่สุดแล้ว :jul3: :jul3:
-
งงเป็นเพื่อนโจ๊กกะจูนคะ
-
วันจันทร์ผมต้องไปโรงเรียนคนเดียว...ต้องอยู่คนเดียวทั้งวัน
เพราะวันนี้...เป็นวันที่ไอ้โจ๊กต้องรับโทษเป็นวันแรก
เหงาๆพิลึก
เรียนช่วงเช้าก็ไม่มีไรมาก
รู้สึกว่าชีวิตมันกลวงๆๆ..ว่างๆๆ
ผมแทบจะไม่อ้าปากพูดกับใครเลย
ไม่ใช่ไม่อยากคุย แต่ไม่รู้จะคุยอะไรมากกว่า...
แต่ทำไมกับไอ้โจ๊ก...ผมช่างสรรหาเรื่องมาพูดกับมันได้มากมาย ไม่เคยเบื่อ
ตอนเที่ยง...ผมไปกินข้าวกับไอ้เสก ไอ้ปาล์ม...ผมทานข้าวเสร็จก่อนคนแรก
ผมเผลอมองโทรศัพท์ตั้งแต่ตอนไหนว่ะ
"มึงคอยโทรศัพท์ของใครอยู่เหรอจูน..." เสกมันถาม ผมเพิ่งรู้สึกตัว...ก็มันบอกเองว่า ตอนเที่ยงจะโทรมา...โกหก...ชิส์
"เปล่า...."
"เหงาเหรอ?...ไม่มีไอ้โจ๊กไปซักคน..."
"หืม?..." เหงาเหรอ?...ไม่รู้สิ..แค่รู้ว่า...ทำไมไม่อยากหัวเราะก็ไม่รู้
.
.
.
.
"อะไรมึงนี่...เอามือออกไปเลย..."
"กูเมื่อยแขน ขอวางบนอกมึงหน่อยไม่ได้เหรอ?..."
"อย่ามาเนียนเลยมึง...เอาออกไปเลย หนักจะตาย..." ผมพยายามจะผลักตัวมันอกไป ก็มันนะสิครับที่นอนตั้งกว้างจะมาเบียดทำไมก็ไม่รู้...จะนอนทับตัวผมอยู่แล้ว
ไม่ใช่แค่นั้น...มันยังมากอดผมอีก แต่มันกลับบอกหน้าตาเฉยว่าแค่เอามือมันมาวางบนอกผม...
"กูเมื่อยจริงๆนะ....นะนะนะนะนะ...."
"แต่กูหนัก...." เมื่อมันไม่ยอมปล่อย...ผมก็เลยหันหลังให้มันซะเลย
"อ่อน?"
"ไรอีก?...จะนอนแล้ว..."
"มึงรู้สึกยังไงบ้างที่มีกูนอนข้างๆ...ที่กูกำลังกอดมึงอยู่อย่างนี้?..."
"ร้อน..อึดอัด...รำคาญ...หนัก..." แต่ที่ไม่ได้บอกมันไปอีกอย่าง....ใจกูโคตรเต้นแรงเลยว่ะ
"แค่นั้นเหรอ?..."
"ก็...ก็...ใจมันสั่นๆอ่ะ..." เขินเว้ย
"แต่กู...ใจโคตรเต้นแรงเลยว่ะ..."
"พูดมาก...หลับได้แล้ว..."
"งั้นขอกูกอดมึงอย่างนี้นะ..."
"กูห้ามแล้วมึงฟังกูป่าวล่ะ?..."
"แค่มึงบอกว่าไม่....กูจะนอนอีกฝั่งของเตียงในทันที..."
"........." ไอ้บ้า...มึงจะให้กูบอกว่า...โจ๊กนอนกอดกูเถอะ....บ้าไปแล้วมึง
"งั้น....." มันยกมือจากอกผมช้าๆ.....
"อย่าขยับได้ไหม....เตียงมันสั่น...กูจะนอน..."
"หึหึหึหึหึ..." แล้วมันก็กอดผมไว้เหมือนเดิม...แต่คราวนี้หลวมดีครับ
กูมาทำไรที่นี่...แล้วตอนนี้กูกำลังทำไรอยู่
"อ่อน?..."
"........."
"ถ้ามึงตัดทุกอย่างออกไป....มึงจะกอดกูมั๊ย?..."
"...." อะไรของมึงอีก
"ถ้าตัดไปว่ากูไม่ใช่เพื่อนมึง....เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง...มึงจะกอดกูมั๊ย?..."
"นอนได้แล้ว...เพ้ออยู่ได้...." ไม่รู้สิ...ข้อนี้สำหรับกูยังไม่มีคำตอบว่ะ
.
.
.
.
"จูน...ไอ้จูน....ไอ้จูนเว้ย...."
"เอ๊ย...ไรของมึงไอ้เสก...หูกูนะเว้ย" ก็ไอ้บ้านี่สิครับ ตะโกนใส่หูมาได้
"กูเรียกมึงสิบจูนได้แล้วมั้ง...แต่ก็เห็นนั่งเหม่อ...คิดเรื่องไรอยู่ว่ะ...หรือคิดถึงใคร?..."
"เปล่าซะหน่อย..." กูก็แค่คิดไรเรื่อยเปื่อย แต่ดันไปโผล่เรื่องคืนนั้นได้ยังไงก็ไม่รู้...ตัวไม่มา ยังส่งมารความคิดมาหลอกหลอนกูอีกนะมึง ไอ้โจ๊ก...
"พวกมึงสองคนอย่าเงียบกันมากได้ไหม...ไอ้ปาล์มก็เงียบไปคนหนึ่งแล้ว....นี่มาเพิ่มมึงอีกคน...ตายกันพอดีเลยกู.."
"กูไม่ได้เป็นไรนะเว้ยเสก...แค่ไม่รู้จะพูดไรเท่านั้นเอง...อย่าคิดมากสิมึง..."
ระหว่างทางเดินไปแถวซุ้มม้านั่ง
ผมเดินสวนกับอ้อย
เธอหลบหน้าผม ...แล้วจะหลบทำไม
ผมพยายามจะพูดจะมองหน้าเธอ...แต่เธอรีบเดินไปไกลเลยครับ
คิดๆดู..กูมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ
"จูน....ไอ้โจ๊กมันเลิกกับอ้อยแล้วใช้มั๊ย?..." เป็นคำพูดแรกของไอ้ปาล์มในวันนี้ครับ...แต่ถึงกับทำให้ผมกับเสกสะอึกไปเลย
"กูว่ามึงไปคุยกับไอ้โจ๊กมันเองดีกว่า..." ผมไม่อยากเข้าไปวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของพวกมัน...ไม่อยากเข้าไปยุ่ง ทั้งที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย
.
.
นั่งๆกันอยู่..ไอ้ปาล์มลุกพรวดไปเลยครับ
ไอ้เสกเลยตามไปดูด้วย...
ด้วยความเคยชินของผม
ผมเลยเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างสนามบอลเหมือนในทุกๆวัน
นั่งไปเรื่อยเปื่อย ไม่ไมีไรในหัว
สมองมันว่างไปซะเฉยๆ...นั่งรอเวลาเข้าเรียน
"ไอ้โจ๊กไม่มา....ก็ยังมานั่งคนเดียวอีกนะครับ..."
"มึง!!!!!!!"
"ครับ....หน้าตาแย่แล้วยังพูดไม่เพราะอีกนะครับ...แต่ก็น่ารักไปอีกแบบ..."
"เรื่องของกู...อย่ามาเจ๋อ..."
"งั้นตามใจมึงล่ะกัน...แล้วมึงเห็นกระดาษที่กูฝากให้รึยัง?"
"ไม่เห็น...."
"ไม่เชื่อ..."
"เรื่องของมึง...หลีกไป...กูจะขึ้นห้องเรียนแล้ว.."
"กูขอโทษ....แต่มึงช่วยเรียกชื่อกูหน่ออยได้มั๊ย?...ช่วยทำให้กูรู้สึกว่ากูมีตัวตนในสายตามึงหน่อยได้มั๊ย ช่วยทำให้กูอยู่ในความทรงจำมึงหน่อยได้มั๊ย...แค่เรียกชื่อกู....แค่ชื่อกูเท่านั้น..." ทำไม?
"กูไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องทำอย่างนั้น"
"มึงนี่เห็นหน้าอ่อนๆ...ใจร้ายใช่เล่นเลยนะ..." มันพูดแบบยิ้มหยัน
"นั่นมันความคิดมึง...เพราะกูไม่เคยใส่ใจอยู่แล้ว...หลีก..."
"ดี...แล้วมึงจะรู้ว่าคนอย่างกู...ทำได้มากกว่าที่มึงคิด..."
"อย่ามายุ่งกับเพื่อนกู....."
"ครูพัฒน์เรียกมึงไปพบที่ห้องตอนนี้..." แล้วมันก็เดินไปเลยครับ เหวเอ๊ย แล้วเพิ่งมาบอกเอาป่านนี้...ครูพัฒน์ไม่สวดยับไปแล้วเหรอป่านนี้
.
.
ใครโทรมาอีกล่ะ...ยิ่งรีบๆอยู่
"ไอ้ชีน...มาวุ่นวายกับมึงรึเปล่า?" ในที่สุดมันก็โทรมา....ยิ้มได้แล้วกู
"มันแกล้งกู...มันมาก่อกวนกู...มัน..."
"ไหนๆๆๆมันทำไรมึงบ้าง...บอกกูมา...กูจะไปกระทืบมันตอนนี้เลย..."
"เอ๊ยๆๆๆ...กูล้อเล่น...มันไม่ได้มาวุ่นวายไรกับกูเลย " เดี๋ยวมันบ้าขึ้นมาจริงๆ....ไม่น่าไปหลอกมันเลย
"จริงๆนะ?" คริคริ...มันห่วงกู
"กินไรยังมึง?."
" อิ่มแล้ว....มึงล่ะ?"
"ยังเลย...ไม่อยากกินคนเดียว..."
"แลวตอนนี้มึงอยู่ไหน?..."
"อยู่บ้าน..นอนเล่นกับกี้อยู่..กี้บอกว่าคิดดถึงมึงมั่กๆๆๆๆๆ" เหรอ?
"ไปหาไรกินซะ...เดี๋ยวก็ได้ปวดท้องกันหรอก..."
"ห่วงเหรอ?..."
"ถ้าบอกว่า...ไม่...มึงจะเชื่อมั๊ย..."
"ไม่..."
"นั่นแหละคำตอบกู..."
"มึงนี่เลี่ยงได้เลี่ยงดี...ยิ่งกว่าถนน18เลนส์ซะอีก..."
"ชิส์...ไปหาไรกินซะ...หาเผื่อกี้ด้วย...มึงแค่นี้นะ..ครูพัฒน์เรียกพบ..."
"ตอนเย็นกูไปรับ....
"อืม..."...ตอนเย็นเจอกันนะ....
.
.
.
.
.
เอาไงดีหว่า
เอาเป็นว่า...ในอาทิตย์นี้...ความรู้สึกเปิดเผยแน่นอน
แต่ของใครดีนะ...
โจ๊กหรือจูนหรือชีนหรือสอง....
ใครดีครับ?
-
:z13:จิ้มไว้ก่อน
-
รีบมีคำตอบได้แล้ว
-
อ่อนยังอ่อนเหมือนเคย :เฮ้อ:
-
โหวตจูนได้มั้ยอ่ะ ถ้าความรู้สึกจูนเปิดเผยนะอะไรๆก็คงจะง่ายกว่านี้
เพราะโจ๊กก็ทำตามความรู้สึกตัวเองมาตั้งนานล่ะ จะบอกรึยังก็ไม่เป็นไร
อิอิ ขอหวานกว่านี้ได้ม่ะ :pig4:
p.s ทานข้าวให้อร่อยแล้วก็นอนหลับฝันดีจ้า :กอด1:
-
อยากรู้ความรู้สึกของ
v
v
v
โจ๊ก ชิน จูน ส่วน สองไว้หลังสุดอ่ะครับ :laugh:
-
เอาความรู้สึกจูนอ่า อยากรู้เป็นที่ชู้ดดดดดดดดดดดด
-
ยังไงก็เชียร์ชีน :o8:
(ถึงลางๆว่าเป็นไปไม่ได้ ฉันก็ยังแอบหวัง คิคิ)
-
เลดี้ขอเป็นอันดับแรกคือ ขอความลับของจูนและโจ๊คก่อน ถึงว่าใจด้านมารจะบอกเลดี้ว่าเหมาทุกคนอะนะ
แค่อ่านตอนนี้ก็สัมผัสได้ถึงใจของสองตนนี้อะ มันพัฒนาไปเรื่อยๆๆๆอะดีแล้ว และน้องจูนไม่มีโจ๊ก ก็เริ่มเข้าใจความเหงาแปลกในใจมากขึ้น
มารอตอนต่อไปและต่อไป
+1ไปโลด
-
โอ๊ย....อึดอัดจริง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จับมัดเข้าถ้ำเลยดีกว่ามั้ย
-
เปิดซักทีใครก็ได้
แต่อยากรู้เรื่องโจ๊กกับสองจังว่าสองคนนี้มีอะไรกัน
มีลับลมคมในยังไงไม่รู้ ทั้งเสกและปาล์มรู้เรื่องกันหมด
ก็มีแต่คนอ่านและจูนที่ไม่รู้เหอะ ๆๆๆ
-
น้องดิวครับ พี่ต้นเข้ามาทักทายคร๊าฟฟฟฟฟฟ แบบว่าคิดถึง อ่านตอนล่าสุดแล้วรู้สึกหดหู่เหงาๆ เศร้าๆ ยังงัยไม่รู้ครับ คิดถึงโจ๊ก สงสารดิวเกรียจไอ้ซีนมากเลยไม่รู้มันจะมีแผนบ้าๆอะไรอีก ยังงัยก็เป็นกำลังใจให้โจ๊กกับจูนให้สมหวังไวๆนะครับ รวมถึงน้องดิวด้วยคร๊าฟฟฟฟฟฟ คิดถึงนะคร๊าฟฟฟฟฟ
-
โอ้ววว เข้ามาลุ้น
-
เปิดเผยให้หมดทุกเรื้่องเลยค่ะ
ค้างคามาก ๆ
-
เปิดเผยแล้วต้องได้กันด้วยนะครับ writer อิอิ
ขอบคุณนะคร้าบบบบ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
จะเปิด ก็เปิดให้หมดเลยไรเตอร์.... :กอด1:อิอิ
-
ความรู้สึกใครก็ได้ค่ะ
อยากรู้หมด อ๊างงงง
-
อยากรู้หมดเลยอะค่ะ :serius2:
-
ถ้าถามตามต่อมเจือก
อยากรู้เรื่องสองมากสุด (แต่คนนี้ช่วงนี้ไม่ค่อยมีบทบาทเลย เอาไว้ก่อนก้อได้นะ)
ส่วนจูนกับโจ๊กก้อพอๆ กัน
อยากรู้แบบสองคนมาคุยกันเลย รู้สองคนพร้อมกัน
ส่วนของซีน... ยังไม่ชัดอีกหรอว่าคิดยังไงอ่ะ
แต่ขอร้องเลยเหอะ
ถ้ารัก ก็ให้มันเป็นรัก อย่ามาเป็นมารความรักได้มั้ย??
-
แอบเชียร์ชีน อิอิ
-
โจ๊กไม่อยู่...จูนเจอชีนรุกหนักแน่ๆ เลย
เหมือนคนข้างบนเลยครับ...อยากรู้เรื่องสองว่ามันเป็นยังไงกันแน่
แต่ถ้าเปิดใจ...คงต้องเป็นจูน เพราะทั้งโจ๊กและชีนค่อนข้างชัดเจนอยู่แล้ว
...+1 ให้ดิวแล้วนะครับ รออ่านต่อครับ
-
:เฮ้อ: ขอของสองก่อนแล้วกัน คาใจมานานแล้วตั้งแต่ต้นเรื่อง อย่าใจร้ายกันนะ ขอของสองก่อนนนนนนนนนนนนนนน :z13:
-
มันเป็นความรู้แปลกนะเนี้ย จะสงสารก็สงสารน้องชีนอยู่ แต่อีกใจพี่ก็ลุ้นนายโจ๊กอยู่ สู้ๆนะครับน้องจูนขอบคุณผู้แต่งด้วยนะครับผมสู้ๆนะครับผม
-
ใครก็ได้ที่อยู่ไกล้ๆดิว
วานหน่อยเถ๊อะ
จุ๊บ!!! ให้ทีเถอะ
น่ารักมากมาย
:L1:
-
อยากให้จูนเปิดใจ เผยความรู้สึกตัวเองซะที บอกโจ้กไปเห๊อะ
-
อยากรุของสอง
แต่ให้เลือกเอาโจกก่อน
:-[ :-[
-
...ห่วงหาอาทร กันขนาดนี้ ไม่ต้องบอกหลอกว่าใครเปิดใจ..ใจมันเปิดด้วยกันทั้งคู่แล้วละ :laugh:
-
:z13: :z3:เอาอีก
-
อ๊าก ก ก อยากรู้อ๊า า
กำลังสนุกเลยยถึงจะช้าไปหน่อยแต่ก็นะ ติดตามคร๊าบบ บ
-
ชอบเรื่องนี้มากมายจังเลยคับ ^^
-
มาเป็นแผนกกดดันรอผู้เขียนนะครับผมสู้ๆนะครับผม
-
เมื่อไหร่จะรู้ใจกันซักทีน้า
จูนเอ๊ย แสดงออกกันขนาดนี้แล้ว
-
:call:please มาต่อตอนมใหม่ให้วันนี้เร็วๆๆๆหน่อยนะจ๊ะ เลดี้อยากอ่านอะนะ
ตอนนี้ติดงอมเรื่องโจ๊ก จูนอะ
-
อยากรู้จังใครจะเปิดใจ
เอาหมดเลย โจ๊ก จูน ชิน
-
ใกล้เข้าไปอีกนิด
-
ตกลงหายไปสองวันใช่ไหม :m15: :m15:
-
อีัพเยอะๆนะครีบ o13
-
"ครูพัฒน์...เรียกผมทำไมเหรอครับ?..."
"นายดจ๊กมาเรียนรึเปล่าวันนี้?..."
"เปล่าครับ..."
"งั้นพรุ่งนี้ฝากนายบอกเค้าด้วยล่ะกันว่าให้มาเรียนด้วย..."
"จริงเหรอครับ?..." ดีใจสุดๆไปเลย
"แต่มีข้อแม้....."
"อะไรเหรอครับ?..."
"ไว้ครูจะบอกเค้าเองในวันพรุ่งนี้...."
"ทำไมจู่ๆ......"
"ทำตามที่ครูบอกล่ะกัน....ไปเรียนได้แล้ว..."
"ครับ...ขอบคุณครับ...."
ผมเดินออกมาจากห้องครูพัฒน์...
ทำไมจู่ๆ...ครูพัฒน์ถึงบอกให้ไอ้โจ๊กมาเรียนพรุ่งนี้...
แล้วไอ้ชีนมันรู้ได้ไงว่าครูพัฒน์เรียกพบผม...
ใช่แล้ว...ไอ้ชีน คือคำตอบ
"อ้าวจูน...มาทำไรชั้นนี้นิ?"
"แจน...รู้จักไอ้ชีนมันรึเปล่า?..."
"ชีน...อ๋อ...รู้จักทำไมเหรอ?...นายมีธุระกะเค้าล่ะ? แล้วไปรูจักกันตั้งแต่เมื่อไร"
"มันอยู่ห้องไหน?..." ผมแอบเห็นว่าอ้อยแอบมองผมด้วยล่ะ....
"ห้อง5/7 ถัดไปอีกสองห้องอ่ะ..."
"อืม...ขอบใจ..ไปล่ะ...."
"พี่จูนมาหาใครค่ะ?" รู้จักผมด้วยเหรอ...ดังเหมือนกันนะเนียะเรา
"พี่มาหาชีน...มันอยู่รึเปล่า?..."
"เดี๋ยวเรียกให้ค่ะ.......ชีน...ไอ้ชีนเว้ย....มีคนมาหา....แป๊บนะค่ะ..."
"ขอบใจนะ...."
รอไม่กี่อึดใจมันก็โผล่หน้าที่ผมไม่ประสงค์อยากจะเห็นซักเท่าไรเลย
"คิดถึงกันมาก...จนถึงขนาดมาหาถึงห้องเลยเหรอเนียะ....ดีใจจัง.."จะพร่ามอีกนานมั๊ย?
"กูมีเรื่องจะถามมึงหน่อย"
"แล้วถ้ากูตอบ...มึงจะเชื่อกูจริงๆเหรอ?..."
"เชื่อหรือไม่...อันนั้นมันเรื่องของกู...มึงไม่เกี่ยว..."
"แล้วถ้ากูไม่ตอบมึงล่ะ?..."
"สว่นอันนั้นเรื่องของมึง...."
"พูดได้ดีนิ...งั้นตามกูมาล่ะกัน.." มันจะพาผมไปคุยหลังห้อง...
"ออกไปคุยหน้าระเบียงได้มั๊ย?..." มันไม่ตอบอะไร แต่ออกเดินนำไปก่อนแล้ว
"ว่าไง.อยากถามเรื่องไรถึงได้ถ่อสังขารมาหากูถึงนี้..." ประชดประชันเก่งกันจริงงๆ
"วันนี้มึงไปทำอะไรไว้รึเปล่า?.."
"ก็ตั้งเยอะตั้งแยะ...จะเอาเรื่องไหนล่ะ?"
"วันนี้มึงไปเจอครูพัฒน์มารึเปล่า?..."
"อืม...อือ...คิดว่าเปล่านะ..." ดูมันกวน...เย็นไว้....เย็นไว้จูน
"แล้วมึงรู้ได้ไงว่าครูพัฒน์เรียกพบกู..."
"กูเดินผ่านหน้าห้องแก...แกเลยฝากมา..." มึงเลิกกวนส้นกูสักนาทีได้ป่าว
"แล้วมึงรู้มั๊ยว่าครูพัฒน์เรียกกูไปพบทำไม?"
"แล้วกูจำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอ?..." เย็นไว้จูน...
"บอกกูมา...มึงไปคุยไรกับครูพัฒน์มารึเปล่า?"
".........." มันส่ายหน้า
"มึงไปคุยกับครูพัฒน์ให้ไอ้โจ๊กได้กลับมาเรียน...หืม...ใช่มั๊ย?..." ผมอยากรู้แค่นั้นจริงๆ...
"หึหึหึ...มึงคิดว่ากูจะเป้นคนดีได้ขนาดนั้นจริงๆเหรอ...มึงเห้นมั๊ย...ไอ้โจ๊กมันต่อยกุซะฝากแผลไว้นี่...แล้วมึงยังจะคิดอีกเหรอว่า...กูจะไปช่วยมัน...กูอยากจะให้มันโดนไล่ออกซะด้วยซ้ำ...ถ้าสิ่งที่กูจะทำ คือ...ทำให้มันพ้นไปจากวงครของมึง..." นั้นสิผมคิดได้ไงว่ามันจะชาวยไอ้โจ๊ก...คิดได้ไงว่ะกู
"งั้นสิ่งที่กูคิดไว้แต่แรกมันก็ไม่ได้ผิดเลย..."
"ก็ดี...เพราะกูไม่ได้อยากจะเป็นคนดีที่ต้องเสียสละ....กูอยากได้กูต้องพยายามหามาให้ได้...กูจะไม่ยอมปล่อยไปเด็ดขาด..."
"กูแค่ไม่อยากใช้ความอคติของกูตัดสินใครก็แค่นั้น...แต่ตอนนี้กูเชื่อแล้วว่าสิ่งที่กูคิด...สิ่งที่กูเห้น...มันคือความจริง...รู้ว่ามึงมัน....เลวแค่ไหน..."
"หึหึหึ...รู้ไว้ก็ดีนิ...มึงก็ระวังตัวเอาไว้ให้ดีล่ะกัน...เดี๋ยวจะโดนพิษร้ายของกู.." มันพูดใส่หูผมเบาๆก่อนที่จะเดินผ่านไป....
ผมทั้งโกรธ ทั้งเกลียด..ทั้งโมโหมัน...กูจะไมคุยกับมึงอีก
กลับมาห้องเรียน...
"เป็นไรมึงทำหน้าอย่างกะญาติเสีย..." ไอ้เสกครับ
"โมโหคน....ชิส์.."
"ตกลงใครไปเหยีบหางเข้าล่ะ.." อะไรนะ?
"กูไปคุยกับไอ้ชีนมา..."
"เอ๊ย มึงจะบ้าเหรอ...แล้วมันทำไรมึงรึเปล่า..." มันสำรวจทั้วตัวผมเลยครับ
"บ้าไปแล้วมึงอ่ะ...มันจะทำอะไรกูได้...."
"แล้วตกลงไอ้ชีนมันมาคุยไรกับมึง?"
"เปล่า...กูไปหามันเอง..."
"กูอยากจะบ้าตาย...ไอ้โจ๊กรู้เข้ามีหวังตายแน่กู..."
"อย่าเวอร์ไปหน่อยเลยมึง...กูแค่ไปถามไรมันบางอย่างให้หายสงสัยแค่นั้นเอง..."
"ตกลงมันไม่ได้ทำไรมึงแน่นะ"
"ลองทำดูสิ...กูเอามันตายแน่"
"เออ...ไอ้เก่ง...ไอ้ชีนนะ..สุดยอดนะมึง"
"สุดยอดแห่งความเลวนะสิ"
"เออ...รู้ไว้ก็ดีแล้ว...ม่จำเป็นอย่าไปยุ่งกับมันเชียวล่ะ"
"ถ้าไม่จำเป็น...หน้ามันกูยังไม่อยากมองเลยด้วยซ้ำ"
"กูเห็นมึงเดินไปห้องครูพัฒน์...มีไรรึเปล่า?"
"ครูพัฒน์บอกว่า...พรุ่งนี้บอกให้ไอ้โจ๊กมาเรียนด้วย"
"จริงเหรอ?....เย้..."
"ไม่เวอร์ไปหน่อยเหรอมึง...อะไรจะดีใจขนาดนั้น..."
"เหรอมึงไม่ดีใจ?..."
"เฉยๆว่ะ..."
"แล้วใครหว่า...ว่างเป็นไม่ได้...นั่งจ้องโทรศัพท์ตลอด..."
"ใครๆ.ๆ....กูไม่เห็นรู้เรื่องเลย..."
ห้าโมง...พวกผมนัดกันไปบ้านไอ้โจ๊ก...ไปบอกข่าวดีกับมัน
ไอ้เสกมันบอกว่าจะไปเดทกับสาว...ห้าโมงเจอกันที่บ้านไอ้โจ๊กเลย
ส่วนไอ้ปาล์ม...ไมรู้ไปไหนของมัน แต่ห้าโมงเจอกัน
ส่วนผมรอเวลาที่มันจะมารับ...เลยมานั่งเล่นที่ห้อสมุดฆ่าเวลา
ดูนาฬิกาเกือบห้าโมแล้ว
ลงไปรอมันหน้าประตูดีกว่า
แต่ขอแวะเข้าห้องน้ำก่อน
...ก่อนจะก้าวเข้าห้องน้ำ...หูผมผมก็ได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกัน
แต้พอเห้นว่าเป็นใคร...ผมรีบหลบเข้าข้างฝาเลยครับ
ไมรู้ทำไมเหมือนกัน...คงเพราะไม่อยากเห็นหน้ามันละมั้ง
ซวยชริบ...ฉี่ก็ปวด...ให้ขึ้นไปบนตึกอีกก็กลัว...
รออีกนิดล่ะกัน...
"ไอ้ชีน..." อ้าวมันอยูกับเพื่อนมันเหรอ?....เพื่อนมันเดินออกมาจากห้องน้ำ
"มึงเลิกพูดได้แล้ว...กูรำคาญ" นี่ตกลงผมกำลังแอบฟังคนคุยกันอีกแล้วเหรอ?...เปล่า..ผมรอเวลาเข้าห้องน้ำต่างหาก
"กูไม่เข้าใจมึงจริงๆเลย.."
"แล้วมึงคิดว่ากูเข้าใจตัวกูเองเหรอ?...กูยังแปลกใจเลย...กูทำดีกับเค้าเป็นด้วยเหรอ?..."
"มึงทำแบบนั้นทำไม?"
"กูแค่ไม่อยากเห็นไอ้น่ารักมันทำหน้าเศร้า..." ใครว่ะ...ไอ้น่ารัก
"มึงก็เลยทำตัวเป้นพระเอกงั้นสิ..."
"แต่ไอ้น่ารักหาว่ากูเป็นตัวโกงว่ะ....ขำชริบ...."
"ก็มึงไม่บอกเค้าไปตรงๆนิ...เค้าอาจจะมองมึงใหม่ก็ได้"
"เหรอ?...นั้นสิ....ทำไมกูไม่บอกเค้าไปตรงๆ...แต่ถึงบอกไป....มันจะมีอะไรดีขึ้นมาล่ะ...มันจะมองกูดีขึ้นเหรอ?...หรือมันจะคิดว่ากูทำดีเอาหน้า...แต่กูว่าปล่อยมันไปอย่างนี้แหละดีที่สุด...มึงว่ามั๊ย?"
"พระเอกจริงๆเพือนกู"
"หน้ากูเค้ายังไม่อยากมองเลย..."
"หน้าหล่อๆอย่างมึง...มีคนปฏิเสธด้วย...ขำว่ะ...แล้วว่าแต่มึงไปคุยไรกับครูพัฒน์มาล่ะ...ไอ้โจ๊กถึงกลับทาเรียนได้" อะไรนะ....
"ก็ไม่ได้คุยไรนิ...ก็แค่บอกว่า...ทุกอย่างเเกดจากกู...ไอ้โจ๊กไม่ได้เริ่ม...แค่นั้น..."
""แล้วครูพัฒน์ว่าไงบ้าง....".
"ก็ไม่ว่าไร...มันกลับมาเรียน..ส่วนกู..ก็รับโทษ...จบ..."
"จริงๆเลยนะมึง..แล้วมันคุ้มมั๊ยว่ะ..กับสิ่งที่มึงได้รับจากไอ้น่ารักของมึงอ่ะ.." ผมฟังไป...ใจมันสั่นๆไงไม่รู้...ผมมองมันพลาดไปเหรอ
"ก็ไม่ถึงกับขาดทุนนิ...ไอ้จูนมันยิ้มได้...พอรู้ว่าเพื่อนมันจะได้กลับมาเรียน..."
"ไอ้ชีน...มึงนะมึง...มองเค้ามาตั้งแต่วันแรก...แต่...." อะไรนะ...!!!!!!
"ยังไงตอนนี้....กูก็มีชื่อในหัวมัน...มีตัวตนในสายตามัน...มีกูในเศษความทรงจำของมัน..."
จบประโยคนั้นของมัน...ผมเดินออกมาจากตรงนั้น...ลืมไปเลยว่า...ผมมาห้อน้ำเพื่ออะไร?????????????????
"ทำไมออกมาช้า...อ่อน..." มาถึง ผมก็เห็นมันรอผมอยู่ก่อนแล้ว
"ขอโทษ..."
"เป็นไรรึเปล่า..."
"เปล่า...ไปกันเถอะ...ไปบ้านมึงนะ..."
"อืม..." แปลกครับที่มันไม่ตะคอกผมที่ผมมาสาย....
ในหัวผมตอนนี้มีแต่เรื่องของไอ้ชีน คำพูดของไอ้ชีน
มันมองผมมาตั้งแต่วันแรก
งั้นความรู้สึกที่ว่ามีคนมองผมตลอดเวลา...งั้นก็มันนั้นสิ...
แล้วมันทำไปทำไม...พอเหอะ...ผมไม่อยากคิดต่อแล้ว...
"ยกขโยงมาทำไมกันว่ะพวกมึง..." มาถึง...ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มก็มารอแล้ว...มนพาพวกเราเดินเข้ามาในบ้าน
.."คิดถึงมึงมั้ง...ไม่มีกูเหงาว่ะ...แต่มีบางคนนั่งจ้องโทรศัพท์ทั้งวันเลยว่ะ..." ไอ้เสกมันเหล่ามาทางผมระหว่างที่พูด...ใคร...มองกูไม...แล้วนั่นมึงยิ้มมไรของมึงไอ้โจ๊ก
"อย่ามาเลี่ยน...ตกลงยกกันมาทำไม.."
."พวกกูมีข่าวดีมาบอกพวกมึง...."
"ข่าวดีไรว่ะ...เจนยอมเป้นแฟนกับมึงแล้วเหรอ?..."
"โหนั้นอ่ะสุดยอดข่าวดีเลย....ไอ้จูนมันทีสิว่าเรื่องไร..."ไหงโบ้ยมาให้กู
"กู...แล้วทำไมต้องกู...."
"ใครก็ได้....บอกกูมาเลย.." พวกผมสามคนพูดกันไปมา แต่ไอ้ปาล์มมันกลับนั่งเงียบตั้งแต่มาถึงแล้วครับ
"พรุ่งนี้...มึงไปเรียนได้แล้ว..."
"จริงเหรอ?..."
"แน่นอน..."
"เย้ส...."
"แต่ครูพัฒน์ฝากมาบอกมึงว่า....มีเงื่อนไขนะ...พรุ่งนี้ให้ไปพบด้วย..."
"ก็ยังดี...กูอยู่บ้านเกือบจะคุยกับกี้รู้เรื่องอยู่แล้ว..."
"ไอ้โจ๊กไปคยกับกูหลังบ้านหน่อย..." ไอ้ปาล์มมันพูดแล้วครับ หลังจากที่เงียบไปนาน
"คุยตรงนี้ก็ได้...พวกเราไม่มีความลับต่อกันอยูแล้วนิ..." ไอ้เสกพูดนิ่งๆเลยครับ
"กูบอกข้างนอกก็ข้างนอกไง" แต่ไอ้ปาล์มมันขึ้นเสียงใส่เลยครับ ตกใจเลยกู
"เป็นบ้าไรมึงอีกไอ้ปาล์ม...เลิกบ้าได้แล้ว" ไอ้เสกครับ...มันคงเหลืออดเต็มทน
"ช่างเหอะ...ไปไอ้ปาล์ม...." มันเดินนำไอ้ปาล์มออกไป...ส่วนไอ้ปาล์มก็ตามไปติดๆ
"พวกมันมีไรกันเหรอ?...." ผมถามไอ้เสกแบบมึนๆ
"เรื่องบ้าๆเดิมๆ...."
"เรื่อง?..."
"ก็...."
"...." แล้วเสียงโครมก็มาจากหลังบ้าน ผมว่าสองคนนั้นมีเรื่องกันแหงๆ
ผมกับเสกวิ่งเลยครับ
จริงๆด้วย...ไอ้โจ๊กมีเลือดซึมที่มุมปาก
ส่วนไอ้ปาล์มยังไม่มีร่องรอยใดๆ
"มึงพอใจรึยังไอ้ปาล์ม?..." ไอ้โจ๊กพูดจบก็เช็ดเลือดที่มุมปาก...
"มันยังน้อยไปจนเทียบไม่ได้กับการที่มึงทำให้ผูหญิงคนหนึงต้องเสียใจหรอก..."
"งั้นมึงก็ต่อยกูอีกสิ...ต่อยจนมึงพอใจ..."
แล้วไอ้ปาล์มก็บ้าเลือดกระชากคอเสื้อไอ้โจ๊ก..ง้างหมัด...อย่านะมึง...
"หยุดเลยนะมึง...เลิกบ้าได้แล้ว" ไอ้เสกครับ มันเดินไปขวางสองคนนั้นไว้...ส่วนผม...เดินไปหลังไอ้โจ๊กช้าๆ...ผมไม่มีแรงแล้วครับ วันนี้ผมเจอเรื่องมาเยอะเหลือเกิน...ผมยังต้องเจอไรอีกเหรอ?...พอได้แล้ว...ได้โปรด
"มึงอย่ายุ่งไอ้เสก...ไม่ใช่เรื่องของมึง..." ไอ้ปาล์มครับ มันคงโกรธจัดมากๆ
"คนที่ต้องหยุดคือมึง...เลิกบ้าได้แล้วไอ้ปาล์ม..."
"ปล่อยมันเถอะไอ้เสก..กูผิดเองแหละ..."
"หลีกไปไอ้เสก...กูจะสั่งสอนไอ้คนที่ไม่มีหัวใจ...เห็นความรู้สึกของคนอื่นเป้นแค่ของเล่น..มันไม่มีหัวใจ...."
"มึงฟังนะไอ้ปาล์ม..กูไม่เคยคิดอย่างนั้น..." ผมว่าตอนนี้ไอ้โจ๊กมันเริ่มเดือดขึ้นบ้างแล้วครับ...หลังจากที่มันทนมานาน...
"โจ๊ก...ใจเย้นๆมึง..." ผมรีบไปดึงมือมันไว้
"กูยอมให้มึงต่อยกูกี่ครั้งกี่หมัดก็ได้...แต่มึงไม่มีสิทธิ์มาว่ากูไม่มีหัวใจ...ว่ากูเห็นความรู้สึกของคนอื่นเป็นของเล่น...กูยอมไม่ได้..." ไอ้โจ๊กชี้หน้าไอ้ปาล์ม...ทั้งสองต่างจ้องหน้ากัน อย่างกับโกรธกันมาเป้นร้อยๆปี...
-
แรอีกอะโจ๊กกับปาล์ม แต่ไม่พ้นเรื่องอิน้องอ้อยแน่เลย แต่ขอบอกอิน้องอ้อยแอบมีคนอื่นก่อนนะ โจ๊กไม่ผิดนะ
แต่วันนี้จูนคงรู้ว่ามัฃีใครอีกคนที่หวังดี และแอบมองมาตลอด แต่ขอโทษยังไงก็รักและเชียร์โจ๊กอะ แต่เรื่องนี้ปมเยอะอะ เรื่องสอง เรื่องปาล์ม
เรื่องชีน คนรอบตัวจูนมีแจฃต่ปมลับกันจัง
-
เรื่องอ้อยใช่มั้ย
ตัวปัญหาจริงจริ๊ง :เฮ้อ:
-
คิดถึงมากไม่ได้อ่านมา2วัน
-
เริ่มไม่แน่ใจแล้ว ตัวเอกคือจูนกับโจ๊ก แม่นบ่
แล้วชีน ล่ะ แง่มๆๆๆ
-
ชีน ชีน ชีนนนนนนนนน
:sad4:
อ่านตอนนี้แล้วชอบชีนมากเลยอ่า
ทำไงดีๆๆๆๆๆ โจ๊กมาทำคะแนนเร้ววว
-
และแล้วก็มาถึงวันนี้จนได้ ปาม มึงมีไรกับอ้อยรึป่าว อ้อยทำผิดขนาดนั้นยังจะมาโทดไอโจ๊ก
-
เรื่อง แม่สาวนั่นแน่ ๆ
มาต่อไว ๆ นะครับกำลังสนุกกกเลยย
ขอบคุณคร้าบบบบ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
โว๊ยยยยย มีลับลมคมในกันจริ๊งงงงงง ขอชั้นรู้เรื่องด้วยคนได้มั๊ย
เอาล่ะ อย่าว่างั้นงี้เลย ตอนนี้ชั้นเชียร์เธอ ชีน
ขอนอกใจโจ๊กหน่อยเหอะ
แต่คิดไปคิดมาเรื่องนี้มีแต่คนปากแข็ง
สงสัยต้องจัดอาวุธหนักมาง้างปากแฮะ
-
ยุ่งจริงกะเรื่องผู้หญิงไร้ค่าคนนึงนี่
-
ชีน
เริ่ม
ชัด
เจน
!!!
-
อืมมม คนเราก็แปลก วันๆมีเรื่องพูดกันตั้งมากมาย พูดกันได้ไม่มีหยุด
สรรหาเรื่องกันมาพูดทั้งวัน เรื่องไม่สมควรจะพูดก็พูด แต่กับพอเป็นเรื่องจริง
เรื่องที่สมควรต้องพูดกับไม่พูด เก็บไว้ในใจ ไม่รุจะทำทำไมแค่พูดในสิ่งที่ควรพูด
โลกมันคงไม่ร้อนขึ้นหรอกมั้ง เฮ้อ พูดไปก็เท่านั้น
ยินดีต้อนรับการกลับมาจ้า จุ๊บ จุ๊บ
-
สนุกมากครับ
-
ทำไมเรื่องโจ๊กมันวุ่นวายจนเหนื่อยใจอย่างนี้วะ.... :angry2:
นาทีนี้...ยกโจ๊กให้จูนไปเลย....
ส่วนดาวพระศุกร์ ขอ....น้องชีนนนนนนนนนนนนนนนนนนน อิอิ.... :-[
-
ทำไมปาล์มต้องว่าโจ๊กเรื่องอ้อยด้วย หรือว่าปาล์มชอบอ้อยหว่า
อ้อยมีคนอื่น โจ๊กทำดีที่สุดแล้ว
:z13:จัิมปาล็มให้จมไปเลย
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบเรื่องนี้
รู้สึกว่าผูกเรื่องดี
อ่านแล้วเข้าใจตัวละคร
รออ่านต่อ
-
:m31: :m31:
-
รอตอนต่อไปคับบบบบ ชอบเรื่องนี้มากเลย
-
เพื่อไรที่ไอปาล์มทำ ชอบอ้อยเองเเล้วบังคับให้เพื่อนคบ
พอ เลิกกันก้มาโทษ เพื่อนหลอ ?? เเย่วะ
-
รู้สึกแปลกเรื่องของนายปาล์ม ท่าทางจะมีอดีตกับน้องอ้อยแน่นอนไม่งั้นไม่บังคับกันแบบนี้แน่ๆถ้าให้เดานะครับนายปาล์มคงชอบน้อยพิษนั้นแหละแต่อ้อยพิษชอบนายโจ๊ก นายปาล์มก็เลยทำตัวเป็นพระเอกสละให้เพื่อนเพื่อนคนที่ตัวเองรักมีความสุข(แต่บังเอิญไม่คิดว่าเขาจะยินดีกับสิ่งที่ตัวเองยัดเยียดให้หรือเปล่า ใจคนมันบังคับได้ที่ไหนล่ะครับผม)
ตอนนี้เริ่มเทคะแนนสงสาร+เห็นใจให้นายชีนแล้วล่ะครับแหมพ่อคุณเอ๋ยทำดีแบบไม่ต้องให้เขารู้ขอแค่เขามีรอยยิ้มก็พอ โหยเปลี่ยนใจมาชอบพี่บ้างก็ได้นะหนูชีนพี่ว่างเสมอสำหรับน้อง555+)
-
วัยรุ่นใจร้อนจริงๆเลยย.....
-
:m31: :m31: น้องชีนเอ้ยยยยยยยยย แบบนี้แหละรักเขาแต่ไม่กล้าไปคุยนะ แล้วก็โดนเข้าใจผิดอีก แบบนี้ไม่ดีเลยนะ เป็นพระเอกในคราบผู้ร้ายนะ คนที่เสียใจมากที่สุดก็คงเป็นทั้งน้องจูนและน้องชีนนั้นแหล่ะ ความรักบนความเจ็บปวดของคนมากมายจะมีไปทำไมกันเนอะน้องจูน ก็เตือนแล้วก็ไม่เชื่อ :seng2ped: :seng2ped:
-
ตกลงมันเรื่องอะไรกานนนน
-
ขอบคุณที่มาลงเรื่องต่อนะครับ...+1 ให้ดิวแล้ว
...ชีนเริ่มทำคะแนนแล้ว โจ๊กอย่ายอมแพ้นะ...
ขอเรื่องราวของสองกะโจ๊กต่อด้วยนะครับ
-
มารออ่านครับผม
-
โอ่ยยยยย
เรื่องราวมันซับซ้อนซ่อนเงื่อนจริงๆ
ปาล์มชอบอ้อยหรอ?? เง้ออออ
ชีนนี่พระเอกสุดๆเลย
อย่างนี้จูนจะหวั่นไหวบ้างมั้ยเนี่ยย
-
"แล้วมันจริงมั๊ยล่ะกับสิ่งที่กูพูด...กูพูดผิดงั้นเหรอ?..." ไอ้ปาล์มยังเถียงได้อีกครับ ดูไอ้เสกอยากจะตั๊นหน้าไอ้ปาล์มมากกว่าไอ้โจ๊กซะอีก
"ผิดสิ...มึงพูดอย่างกะมึงไม่รู้จักกู...มึงพูดอย่างกะมึงไม่ใช่เพื่อนกู..."
"พอถึงตอนนี้จริงๆๆ....กูก็ไม่แน่ใจแล้วว่ะ..." โอ๊ย...ผมว่ารื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ...แต่สิ่งทีี่ผมทำได้คือเงียบ และฟังพวกมันพูดกัน เพราะผมไม่รู้เรื่องอะไรกับเค้าเลย
ผมเห็นว่าเลือดที่ริมฝีปากของไอ้โจ๊กมันซึมออกมาอีกแล้ว...สงสัยแหกปากมากเกินไป
"โจ๊ก....ทำแผลก่อนมั๊ย?...." ผมถามมันเบาๆ...แต่ไอ้ปาล์มยังเจือกได้ยินอยู่ดี
"แผลแค่นี้มันไม่ตายหรอก...มันทำคนอื่นเจ็บกว่านี้เยอะ...ใช่มั๊ย...มึง..." มันพยักเพยิดใส่ไอ้โจ๊ก...ผมยังอยากเตะมันเลยครับ...ไอ้โจ๊กทนได้ไงเนียะ..
"ไอ้ปาล์มมึงก็ฟังไอ้โจ๊กมันก่อนสิว่ะ...เพื่อนกันนะเว้ย..." ไอ้เสกมันช่วยปราม...
"อ้าว...งั้นมึงก็พูดมาสิ...คำแก้ตัวที่มึงคิดว่ามันจะดูดีที่สุด..เท่าที่มึงคิดอ่ะ..." ไอ้นี่เวลาปากมันจะฆ่าคน...ก็ฆ่ากันได้แบบเลือดซิบๆเลยครับ...
ผมคนเดียวที่ไม่รู้อะไรด้วยเลย...
ผมคนเดียวที่ยืนเป็นไอ้งั่งอยู่
ผมคนเดียวที่ยืนไร้ประโยชน์อยู่...แค่ยืนทำหน้าโง่ๆ...มึนๆ...บื้อๆ...ผมคงทำได้แค่นี้จริงๆ
ผมเงียบไป...
ไอ้โจ๊กมันคงสังเกตว่าผมเงียบไปและมันคงเห็นถึงความอึดอัดของผม...
"มึงไม่ต้องคิดมาก...ไม่ต้องใส่ใจหรอก...เดี๋ยวพวกกูก็ดีกันแล้ว"..มันบอกผมเบาๆ
"จริงๆนะ?..."
"กูเคยโกหกมึงด้วยเหรอ?..." อยากจะพูดออกไปว่าประจำ...แต่เวลาแบบนี้ ผมอยากจะบอกมันว่า...
"กูเชื่อมึงนะ..."
"อืม...อย่าทำหน้าหงิก...ไม่น่ารัก....กูไม่ชอบ..." มึงก็ยังคงเป็นมึงนะโจ๊ก...ดูแข็งกร้าว...แต่ใส่ใจคนรอบข้างเสมอ...ผมเลยได้แต่ส่งยิ้มให้มัน...
"ไอ้โจ๊ก...กูถามมึงจริงๆเหอะ..มึงทำกับอ้อยแบบนี้ได้ไง..ทั้งที่อ้อยเค้ารักมึงตั้งขนาดนี้..." อีกแล้วครับไอ้ปาล์ม มันคงเห็นว่าไอ้โจ๊กเงียบ ไม่ยอมตอบคำถามมัน เลยบ้าขึ้นมาอีก...ตกลงนี่พวกมันสองคนทะเลาะกันเรื่องอ้อยเหรอ?...
"ไอ้ปาล์มมึงฟังนะ...อ้อยเค้า..."
"พอเหอะไอ้เสก...กูยอมรับก็ได้..ว่ากูมันเลว...แต่กูมีหัวใจ"
"ถ้ามึงมีหัวใจจริงเหมือนที่ึมึงพูด...มึงคงไม่กล้าทำร้ายจิตใจของผู้หญิงคนหนึ่ง...ที่รักมึงมากขนาดนั้นได้หรอก..."
"กูเสียใจ กูขอโทษ..."
"ไอ้ปาล์ม...มึงก็น่าจะรู้ดีที่สุดว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นได้ยังไง...เกิดขึ้นได้เพราะใคร...และกูคิดว่ามึงก็น่าจะรู้ดีพอๆกับพวกกูว่าตอนจบ...มันต้องจบแบบนี้...จบทั้่งที่มันไม่ควรจะเริ่มต้นด้วยซ้ำ..."
"แต่ตอนจบ...ไอ้โจ๊กมันกำหนดได้นิ..ถ้ามันจะมีหัวใจมากกว่านี้ซักหน่อย..."
"มีซิ...กูมีหัวใจ...กูรักเป็น กูเจ็บเป็น..."
"หึ...งั้นมึงมีหัวใจ..เพียงแต่มันไม่ได้มีไว้เพื่ออ้อย...กูเข้าใจถูกใช่มั๊ย.....(ไอ้โจ๊กมันทำได้เพียงแค่เงียบครับ)....โธ่เว้ย..." แล้วมันก็เดินกระแทกไหล่ไอ้โจ๊กจนเซออกไปเลย...
ส่วนไอ้บ้าข้างผม ก็ได้แต่กัวเราะหึหึหึบ้าอยู่คนเดียว...
แล้วกูจะบ้าด้วยมั๊ยว่ะเนี่ยะ
"มึงไปยอมมันทำไมว่ะไอ้โจ๊ก...กูไม่เข้าใจมึงจริงๆ" ไอ้เสกมันยังยัวะไม่หายครับ...หลังจากที่พากันมานั่งในบ้านได้ซักครู่...ดูๆมันจะเป็นเดือดเป็นแค้นมากกว่าไอ้โจ๊กซะอีก
"ก็กูมันผิดจริงๆนิ"
"ผิดที่ไหนว่ะ...ไอ้ปาล์มมันน่าจะรู้ดีที่สุดว่าใครทำให้เกิดเรื่อง...ไหงมาโทษมึงได้ล่ะ...มันน่านัก"
" มึงก็พูดแรงเกินไปนะ...ยังไงๆไอ้ปาล์มมันก็เพื่อนเรา"
"แล้วทีมันทำกับมึงล่ะ...มันยังคิดว่ามึงเป็นเพื่อนอยู่รึเปล่า..."
"อ้อย...เป็นไงบ้าง..." ผมว่าคำถามนี้มันไม่ตั้งใจจะถามใครหรอกครับ ... ใครก็ได้ที่จะตอบมัน...ไอ้เสกพยักหน้ามาทางผม ประมาณ มึงตอบดิ
"......." ผมก็พยักหน้าไปทางไอ้เสกต่อ...ก็มันไม่รู้จะตอบไงนี่
"เค้าไม่เป็นไรใช่มั๊ย?..." ผมว่าถามอย่างนี้....มังคงไม่ต้องการคำตอบแล้วล่ะครับ...มันคงแค่อยากจะพูด
" ........"
."เค้าไม่ได้ร้อง...เค้ามีคนดูแลแล้วใช่มั๊ย?...
"ไอ้โจ๊ก...ถ้ามึงห่วงเค้าขนาดนั้น...แคร์เค้าขนาดนั้น...มึงจะเลิกกับเค้าทำเชี่ยไร...ห๊า?" ดูไอ้เสกแล้วของมันขึ้นอีกแล้วครับ
"กูก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ะ...แต่มึงลืมไปรึเปล่าว่า...อ้อยเค้าท้ิงกู....คนที่โดนทิ้งคือกู..."
"เออ...เจริญกันเข้าไปแต่ละคนเพื่อนกู..ดีดีกันทั้งน้าน...โน่นดูไอ้จูนสิ...นั่งงงเป็นไก่ตาแตก...คงงงล่ะซิว่าพวกกูเล่นเชี่ยไรกัน..." อ้าว รู้แล้วเหรอว่ามีกูอยู่ในห้องนี้ด้วย ไม่ได้มีแค่พวกมึงสองคน...แล้วไหงมาวกเข้ากูได้ล่ะ
" อ่อน..มึงอยากรู้เรื่องทั้งหมดรึเปล่า...?"
"ก็แล้วแต่พวกมึง..."
"ขอบใจ...กูรู้อยู่แล้วว่ามึงต้องตอบแบบนี้..." แล้วมันก็เดินขึ้นชั้นบนไปเลย สรุปมันไม่บอกผมใช่มั๊ยครับ
"พระเอกจริงๆเพื่อนกู..."
"ตัวร้ายชัดๆ...ชิส์"
"ยังไงๆ...มันก็ยังปกป้องเค้าคนนั้น...ทำไมมึงไม่อยากรู้เรื่องเหรอ?...ถ้ามึงยอมที่จะถาม...เชื่อได้เลยว่า ไอ้โจ๊กยอมบอกมึงแน่...แล้วทำไมมึงไม่ถามล่ะ?" หมายถึงอ้อยใชมั๊ย
"มันไม่อยากพูดถึง...กูก็เลยไม่อยากรู้...รู้เยอะ...ปวดหมองเยอะ..."
"เออดีว่ะ...คิดอย่างนี้...งั้นกูกลับล่ะกัน...กลับพร้อมกันมั๊ย?"
"เอาดิ..."
เดินมาถึงหน้าประตูรั้วบ้าน....โทรศัพท์ผมก็ดันมีสายเข้า....
ใครโทรมาหว่า?
"มีไรรึเปล่าจูน....?"
""เปล่าหรอก...มึงไปก่อนล่ะกัน... เจอกันพรุ่งนี้..."
"อืม...บาย"
ผมก้มลงดูที่หน้าจออีกครั้ง
ไอ้โจ๊ก....หน้าจอขึ้นชื่อว่า...ไอ้โจ๊ก
ผมแหงนหน้าดูที่หน้าต่างห้องมัน เห็นมันยืนมองมาทางผมอยู่...มือถือโทรศัพท์แนบหู...ผมกดรับ
"ทำไม?..."
"กูไม่อยากอยู่คนเดียว...." แค่นั้น...แล้วผมก็วางสายไปเลย
-
แง่ะ...สั้นอ่า :z13: :z13:
-
"กูไม่อยากอยู่คนเดียว...." อ๊ะ มีอ้อนกันด้วย :o8:
เมื่อไหร่จะมีน้ำตาลหว่า เครียดมาหลายตอนแล้วน้าส์
-
เฮ้อ เป็นโจ๊กนี่แสนเนี่อย จูนก็งงได้อีกนะเนี่ย
แต่เวลาที่เหลือ ก็ทำความเข้าใจกันเองนะ
อิอิ อยากอ่านตอนต่อไปเร็วอ่ะ
-
รอบสอง...
"ขอบใจ..." มันพูดขณะที่ผมเปิดประตู...และโผล่หน้าเข้ามาในทันที เหมือนมันกำลังจะคอยผมอยู่
"เรื่องไร?..."
"สำหรับทุกเรื่อง...และที่มึงไม่ทิ้งกูในวันนี้...ตอนนี้"
"จริงๆก็อยากจะทิ้งอ่ะนะ...ทำกับกูไว้เยอะนิ"
"แล้วกลับมาทำไม...ชิส์...ไม่ได้ขอซะหน่อย" เหรอ?
"กูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"หึหึหึ"
"หัวเราะไรมึง...เดี๋ยวโดน"
"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน"
" .........." ผมนั่งหายใจแรงๆ
"เหนื่อยเหรอ?"
"แหงสิ...ก็เล่นวิ่งมาตั้งแต่หน้าบ้าน..."
" แล้วมึงวิ่งทำไม...ทำไมไม่เดิน" เออนั่นสิ...ทำไมไม่เดิน
"อยากอกกำลังกาย...มีปัญหารึไง"
"มานั่ง..." มันตบเตียงเบาๆข้างมัน
"กูไม่ใช่กี้นะ...พอมึงตบเตียงอย่างนั้นแล้ววจะไปหานะ" แต่ผมก็ไปนั่งข้างๆมันนะ
"มึงไม่ทิ้งกูจริงๆด้วย"
"ก็มึงไม่อยากอยู่คนเดียว..."
"กูเลวมากเลยใช่มั๊ย?..." มันเอนหัวมาซบกับไหล่ผม นี่เป้นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ อ่อนแอ
"ใช้ไรวัดล่ะ?"
"น้ำตาของคนที่เสียใจเพราะกูไงล่ะ" ผมยังงอยู่นะ...อ้อยเป็นฝ่ายบอกเลิกเองไม่ใช่เหรอ...แล้วทำไมทุกคนต้องหาว่าโจ๊กผิด...งง
"กุอาจจะรู้เรื่องไม่ละเอียด หรือไม่รู้ไรเลย...แต่กูเชื่อว่ามึงทำดีที่สุดแล้ว เท่าที่มึงจะทำได้..."
"จูน?"
"หืม..." เรียกชื่อกูอย่างนี้....น่ากลัวจริงๆ
"กูไม่ฆ่าตัวตายได้มั๊ย..."
"อะไรของมึง...ทำไมมึงพูดเรื่องฆ่าตัวตายสองครั้งแล้วนะ มันหมายความว่าไงเหรอ?"
"มึงเองก็ห้ามฆ่าตัวตายนะ..."
"โจ๊ก...มึงพูดให้กูรู้เรื่องหน่อยซิ...ตอนนี้เรากำลังพูดถึงเรื่องไรกันอยู่...."
"ไม่รู้...กูไม่รู้จริงๆ...แต่บางทีกูอาจจะรู้...เพียงแต่กูกลัว...."
"โจ๊ก...มึงมีไรในใจ...ถ้ามึงเชื่อกู...มึงบอกกูซิ...กูห่วงมึงนะเว้ย..." ผมผลักมันออกเบาๆ ให้หันมาเผชิญหน้ากับผมแทน
"กูไม่รู้ว่ากูเป็นอะไร...กูสับสน....กูแยกไม่ออก...ว่ามันคืออะไรกันแน่..."
"เอ๊ย!!!!!!!!!" ตกใจสิครับ...ก็จู่มันร้องไห้...ร้องโดยไม่มีเสียง แต่ผมรู้ว่ามันคงสุดจะมนแล้ว เพราะ ตาของมันบอกผม ว่ามันกำลังปวด...ปวดสุดๆๆๆ...แล้วปวดเพราะอะไร
"กูไม่รู้...กูไม่รู้...จริงๆ...กูไม่อยากฆ่าตัวตายด้วย..."
"......." ผมได้แต่เช็ดน้ำตาให้มัน....และนั่งข้างๆมัน เพิ่งจะรู้จริงๆว่าตัวเองไร้ประโชน์สุดๆก็วันนี้นั่นเอง
"กูไม่ได้ร้องนะ...แต่น้ำตามันไหลมาเอง" ผมไม่คิดเลยว่ามันจะเสียใจเพราะอ้อยมากขนาดนี้...
"มึงอย่าร้องนะ...พรุ่งนี้กูจะไปคุยกับอ้อยเอง..มึงกับอ้อยจะได้กลับมาเป้นเหมือนเดิมไง..."
"........" จ้องหน้ากูทำไม กูพูดผิดเหรอ?
"......." เลิกจ้องได้แล้ว
"เอ๊ย!!!!!!!" ตกใจสิครับ...กูจู่ๆมันยื่นหน้าเข้ามา...จนผมรับรู้ได้ถึงไออุ่นลมหายใจของมัน
"......" แน่ะยังไม่ยอมขยับไปอีก
"สายตาสั้นรึไงมึง...ถึงได้มองซะใกล้ขนาดนี้..." ผมจะผลักหน้ามันออกไป..แต่มันก็จับมือผมไว้ซะก่อน
"จูน?...กู.."
"ออก..........." ผมพูดได้แค่นั้นก็ต้องเงียบ
เพราะไม่ช่องทางให้ผมได้พูดไรอีก
มันจูบปากผมครับ...อีกแล้ว
ผมรับรู้ได้เลยว่าปากมันสั่น...ซึ่งก็ไม่ต่างจากปากของผม
แค่ปากชนปาก...ไม่ได้เกินเลยมากกว่านั้น
แต่แค่นี้ใจผมก็เต้นเกือบจะหายใจไม่ทันอยู่แล้ว...นี่ผมใจเต้นกับผู้ชายด้วยกันเหรอ?....บ้าไปแล้ว
มันหลับตา...แต่ผมลืมตา...เพราะตกใจเลยลืมตาโพลงเลย ...
ผมเห้นมันหลับตาพริ้มเลยครับ....
นี่ผมกำลังทำบ้าไนอยู่นี่...แต่ก็ยังอยมอยู่นิ่งๆ...
แล้วมึงล่ะโจ๊ก..อกหักจนเพี้ยน...ไปแล้วเหรอ?
มันนิ่ง ผมนิ่ง
จากความรู้สึกตกใจ ตื่นเต้นในตอนแรก...
เริ่มกลายเป็นความอุ่นใจ...ใจสั่น แต่ไม่ใช่สั่นเพราะกลัว หรือตื่นเต้น...แต่สั่นเพราะ...อะไรก็ไม่รู้
ผมรับรู้ได้ว่าปากของมันหายสั่นแล้ว...มันกดปากมันแน่นกว่าเดิมกับปากผม....จนผมรับรู้ได้ว่าปากแดงๆของมันนิ่มากๆๆๆ...
ผมเคยคิดว่าปากมันน่าจูบ...แต่ไม่เคยคิดจะลองสัมผัสเลย...
ครั้งนี้กับครั้งแรก...ผมรู้สึกว่ามันต่างกันนะครับ
คราวนี้ปากมันหวาน..หวานจนผมอยากจะกัด....บ้าไปแล้วจริงๆด้วยกู
มันค่อยๆถอนปากออก...แต่ยังไม่ยอมย้ายหน้า(อันด้าน) ของมันห่างจากหน้าผม
ตอนนี้ผมทำหน้ายังไงนะ
"จูน?..."
"......." เรียกไม...กูเขิน...
"โกรธโจ๊กมั๊ย....ที่โจีกทำแบบนี้..." โกรธรึเปล่าเหรอ....ผมตอบไม่ได้นะคำถามนี้..มันยากเกินไปจริงๆ
"ไม่รู้..." นี่คือความจริงที่สุด
-
โยนกันไปก็โยนกันมา เวียนหัวจะอาเจียนอยู่แล้ว
แต่แล้วก็ยังไม่มีใครพูดหรือเล่าอะไร โอ้ยคลุมเครือจริง ๆ
:angry2:
-
ใจสั่น แต่ไม่ใช่สั่นเพราะกลัว หรือตื่นเต้น...แต่สั่นเพราะ...อะไรก็ไม่รู้
สั่นสู้
o18 o18
-
อ่านะ เรื่องของโจ๊กกับกลุ่มเพื่อน(เสกและปาล์ม เป็นความลับตลอดเลยอะ
แต่เรื่องอิน้องอ้อยก็เป็นปัญหาเช่นเดิม ทำให้เพื่อนทะเลาะกัน แต่รู้สึกว่าอ่านตอนน้ จากที่เราห่อเหี่ยว ยิ้มมาได้นิดหนึ่งนะ
สองคนนี้เริ่มไปอีกขั้นแล้ว มีจูบด้วย แต่น้องจูนบอกว่าอาการมัรนเป็นอะไรที่ไม่เข้าใจ อาจเพราะน้องไม่เคยรักใคร
แต่ที่แน่เลดี้ว่าโจ๊กรู้ใจตัวเองแล้วละ
-
ไม่รู้... ไม่รู้ได้งัยอ่ะ ถ้าโกรธก็ต่อยกันไปนานแระ
เห็นช่วงแรก ต่อยกันได้ต่อยกันดีนี่ เฮ้อ รักกันซะทีเถ๊อะ
-
น้องดิวครับ.....พี่ต้นอ่านนิยายเรื่องนี้ของน้องดิวตั้งแต่ต้นแต่พักหลังๆนี้พี่ต้นรู้สึกแปลกๆแต่ก็บอกไม่ถูกเหมือน มีความรู้สึกมันสับสนวุ่นวายแล้วก็มีความกดดันมากๆ และตัวละครก็มีแต่ความลับกันทุกตัวละครเลยแบบว่าอะไรจะมีความลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนอะไรขนาดนั้น แล้วพี่ต้นว่า จูนจะซื่อไปหน่อยแล้วมั้งครับแบบว่า โจ๊กกับซีนแสดงความรักออกมาซะขนาดนั้นยังไม่รู้อีกว่าเพราะอะไร ฝ่ายโจ๊กก็ซับสนกับความคิดและพฤติกรรมตัวเอง เล่นทั้งกอด ทั้งดูด ทั้งลูบทั้งคำซะขนาดนั้น ยังงงอีก กับไม่เหมือนซีนตอนแรกพี่ต้นไม่ชอบเลยที่ชอบสร้างปัญหาให้จูนกับโจ๊ก แต่หลังจากอ่านเร่องตอนที่แล้วความคิดพี่ต้นเปลี่ยนไป กับรู้สึกว่าซีนกับน่าสงสารกว่าคนอื่นอีก แต่ที่ดีที่สุดคือรู้ตัวว่าชอบและรักใครออกมาอย่างชัดเจนและแสดงออกมาให้เขารู้จนสามารถเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในใจเขาได้ และทำทุกๆเวลาให้มีค่าถึงแม้ว่าเขาอาจจะไม่รักตอบก็ตาม แต่ยอมทำทุกอย่างให้เขามีความสุกเพียงเห็นรอยยิ้มเค้าก็ดีใจแล้ว แบบว่าแมนมากๆสุภาพบุรุษมากๆ .....พี่ต้นว่าเรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่เหมือนนิยายสืบสวนสอบสวนเลย........แต่พี่ต้นรู้สึกกลัวว่าอ่านต่อๆไปเนื้อเรื่องจะทำให้พี่ต้นรูสึกแย่มากๆ....ขอบอกนะครับว่าพี่ต้นไม่ชอบเลยและไม่อยากห้เกิดขึ้นเลยคือ...รักที่ต้องสูญเสีย....หรือรักที่ต้องพลัดพลาก....เพราะมันทำให้พี่ต้นรู้สึกแย่มากๆ....แต่นิยายก็คือนิยาย แล้วพี่ต้นก็ขอชมว่าน้องดิวให้ความสำคัญกับตัวละครทุกตัวมากคือพี่ต้นสัมผัสได้ว่า ถึงแม้นาทีนั้นเขาจะไม่ได้อยู่ในขณะนั้งหรือแม้แต่ไม่ได้กล่าวถึงเลยก็ตามแต่กับรู้สึกถึงกลิ่นไอความรู้สึกของตัวละครนั้นวนเวียนอยู่รอบๆตัวโจ๊กกับจูนแบบเจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัว แต่เขาเอาอารมณ์และความรูสึกถึงคนๆนั้นมาด้วยทำให้คนอ่ารูสึกได้....ไม่รู้พี่ต้นรู้สึกไปเองหรือปล่าวนะ แต่พี่ต้นกับรู้สึกดี และยอมรับว่าน้องดิวเก่งมากที่สามารถเล่นอารมณืความรู้สึกได้เยอะมากแต่พี่ต้นชอบนะครับแบบว่าชอบมากๆเลยครับ ...ยังงัยพี่ต้นเป็นกำลังใจให้น้องดิวต่อนะครับ เอ๊อๆๆๆๆ....น้องดิวครับทักทายพี่ต้นบ้างนะคร๊าฟฟฟฟฟ....เริ่มน้อยใจแล้ว...อ๊ะๆๆๆๆ....
-
:-[ จูบกันแล้วววววววววว
แอร๊ยยย โจ๊กจูบจูนๆ
ไม่โกรธหรอกโจ๊ก จูนเขินมากกว่า
555555555.
โอ๊ยย เมื่อไหร่จะเผยใจกันซักที
-
อะแน่ มีจูจุฟกันด้วย อิจฉาวะ อิอิ
-
ชอบ ค้าบบบบ :laugh:
ฉากต่อ ปาย จา มี อาราย มั๊ย มั๊ย มั๊ย ยย :haun4:
-
มีปากไว้กินอาหารเท่านั้น ไม่ได้มีไว้เพื่อจะพูดสิ่งที่ควรพูด
พวกเธอทั้งหลายจะรู้มั๊ยว่า ชั้นโครตอึดอัด
อยากรู้เรื่องกับเธอบางคนด้วย เข้าใจชั้นม๊ายยยย
-
อยากอ่านต่ออย่างแรงเลย
-
จริงๆ ก็เข้าใจนะว่าคนเรามันก็ต้องมีความลับกันบ้าง
แต่ก็ไม่แน่ใจว่า ตอนนี้มันถึงเวลาแล้วรึเปล่าที่ตัวละครบางตัวควรจะต้องเผยความในใจออกมา
แต่คือนิยายก็คือนิยายอ่ะนะครับ
อยากจะให้มันเป็นยังไงก็ได้
ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าทางคนแต่งวางโครงเรื่องเอาไว้ยังไง
แต่ว่าอยากจะวิจารณ์ว่า
ถ้าโจ๊กและจูนไม่เคลียร์กันซะตอนนี้ หรือไม่ก็เร็วๆ นี้
อะไรๆ มันอาจจะแย่ไปกว่านี้นะครับ
แล้วบางเรื่องที่มันเกิดไปแล้ว มันก็เรียกกลับคืนมาไม่ได้
ส่วนเรื่องจูน ผมว่าไม่แปลกหรอกครับที่จะซื่อ
เพราะจากเรื่อง พี่ดิวก็เขียนได้อย่างชัดเจนว่าตัวละครนี้ ยังไม่ยอมรับเลยยยยย ว่าตัวเองชอบผู้ชาย
ดังนั้นอยู่ๆ จะให้คิดว่าโจ๊กมาชอบตัวเองนั้น ก็คงจะเป็นไปได้ยากพอสมควร
เพราะเหมือนจิตให้สำนึกว่าต้านอยู่ ว่าเค้าเป็นผู้ชายนะ จะมาชอบเราได้ยังไง
ดังนั้นมันอาจจะไม่ควรใช้คำว่า "ซื่อ" แต่อาจจะเรียกว่า "ไม่อยากจะยอมรับ" มากกว่า
-
ค่อยๆให้เวลาเป็นตัวช่วยนะเด็กๆ
-
"ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง)
ทุกคนครับ อ่านชื่อเรื่องกันหรือยัง ถ้าอ่านแล้ว ก็ ทำใจไป
-
ลุ้น จนเหนื่อย ใจ
-
ลุ้นจนเหนื่อย
ม่ะไหร่จะพูดออกมา :เฮ้อ:
-
ทำครึ่งๆกลางๆแบบนี้มันน่าโกรธอยู่นา แต่เหอะนะจูนเร้อจะไปโกรธลง
-
:m31: :m31: คนอ่านกำลังจะสติแตกกันแล้วคร้าบ พี่น้องดิว อิิอิ เพราะเนื่องจากไม่มีความชัดเจนเลยจริงๆ ความดันทุเรียนสูงไปทั่วหย่อมหญ้า 5555+ :seng2ped: :seng2ped:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ค้างอะ
o18 o18
-
เมื่อไหร่จาเปนแฟนกาน :serius2:
-
"ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง)
ทุกคนครับ อ่านชื่อเรื่องกันหรือยัง ถ้าอ่านแล้ว ก็ ทำใจไป
คร๊าฟฟฟฟฟฟ....รับทราบครับน้องเบียร์ก็เล่นสรุปซะตรงเลยนี่คร๊าฟฟฟฟฟ......ก็เถียงไม่ออ อ๊ะๆๆๆ
-
จูบกันแล้ว^^ รอตอนต่อไปคับ
-
ทุกสิ่งอย่างคลุมเครือ :serius2:
แต่จูบจริงอะไรจริง :-[
-
อยากกกกกกกอ่านต่อออออออออออออออออออออออ
ขอบคุณนะครา้บบบบบ
-
อาจไม่ใช่จูบแรก แต่คือจูบแรกที่แท้จริง :-[
-
" ไม่รู้ " หลังจากนั้น จูน ก้ จูบเเทนคำตอบ 55555 เอิ๊กกกกกกกก
-
น้องดิวครับ.....พี่ต้นอ่านนิยายเรื่องนี้ของน้องดิวตั้งแต่ต้นแต่พักหลังๆนี้พี่ต้นรู้สึกแปลกๆแต่ก็บอกไม่ถูกเหมือน มีความรู้สึกมันสับสนวุ่นวายแล้วก็มีความกดดันมากๆ และตัวละครก็มีแต่ความลับกันทุกตัวละครเลยแบบว่าอะไรจะมีความลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนอะไรขนาดนั้น แล้วพี่ต้นว่า จูนจะซื่อไปหน่อยแล้วมั้งครับแบบว่า โจ๊กกับซีนแสดงความรักออกมาซะขนาดนั้นยังไม่รู้อีกว่าเพราะอะไร ฝ่ายโจ๊กก็ซับสนกับความคิดและพฤติกรรมตัวเอง เล่นทั้งกอด ทั้งดูด ทั้งลูบทั้งคำซะขนาดนั้น ยังงงอีก กับไม่เหมือนซีนตอนแรกพี่ต้นไม่ชอบเลยที่ชอบสร้างปัญหาให้จูนกับโจ๊ก แต่หลังจากอ่านเร่องตอนที่แล้วความคิดพี่ต้นเปลี่ยนไป กับรู้สึกว่าซีนกับน่าสงสารกว่าคนอื่นอีก แต่ที่ดีที่สุดคือรู้ตัวว่าชอบและรักใครออกมาอย่างชัดเจนและแสดงออกมาให้เขารู้จนสามารถเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในใจเขาได้ และทำทุกๆเวลาให้มีค่าถึงแม้ว่าเขาอาจจะไม่รักตอบก็ตาม แต่ยอมทำทุกอย่างให้เขามีความสุกเพียงเห็นรอยยิ้มเค้าก็ดีใจแล้ว แบบว่าแมนมากๆสุภาพบุรุษมากๆ .....พี่ต้นว่าเรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่เหมือนนิยายสืบสวนสอบสวนเลย........แต่พี่ต้นรู้สึกกลัวว่าอ่านต่อๆไปเนื้อเรื่องจะทำให้พี่ต้นรูสึกแย่มากๆ....ขอบอกนะครับว่าพี่ต้นไม่ชอบเลยและไม่อยากห้เกิดขึ้นเลยคือ...รักที่ต้องสูญเสีย....หรือรักที่ต้องพลัดพลาก....เพราะมันทำให้พี่ต้นรู้สึกแย่มากๆ....แต่นิยายก็คือนิยาย แล้วพี่ต้นก็ขอชมว่าน้องดิวให้ความสำคัญกับตัวละครทุกตัวมากคือพี่ต้นสัมผัสได้ว่า ถึงแม้นาทีนั้นเขาจะไม่ได้อยู่ในขณะนั้งหรือแม้แต่ไม่ได้กล่าวถึงเลยก็ตามแต่กับรู้สึกถึงกลิ่นไอความรู้สึกของตัวละครนั้นวนเวียนอยู่รอบๆตัวโจ๊กกับจูนแบบเจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัว แต่เขาเอาอารมณ์และความรูสึกถึงคนๆนั้นมาด้วยทำให้คนอ่ารูสึกได้....ไม่รู้พี่ต้นรู้สึกไปเองหรือปล่าวนะ แต่พี่ต้นกับรู้สึกดี และยอมรับว่าน้องดิวเก่งมากที่สามารถเล่นอารมณืความรู้สึกได้เยอะมากแต่พี่ต้นชอบนะครับแบบว่าชอบมากๆเลยครับ ...ยังงัยพี่ต้นเป็นกำลังใจให้น้องดิวต่อนะครับ เอ๊อๆๆๆๆ....น้องดิวครับทักทายพี่ต้นบ้างนะคร๊าฟฟฟฟฟ....เริ่มน้อยใจแล้ว...อ๊ะๆๆๆๆ....
เห็นด้วยคะ
-
ช่วงนี้ดิวจะขยันอัพนะหลังจากหายไปสองวัน วันนี้ขอตอนที่โจ๊กบอกไปเลยเรื่องชอบจูนอะ
-
โจ๊กเลิกกับอ้อย
ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ ก็เริ่มจะชัดเจนขึ้นเนอะ
:-[
-
โจ๊กกกกก จ๋าาาาาาาาาา เอิ๊ก ๆๆ
มีจ๊วบ ๆ กานด้วย อ่ะ ๆๆ
ลุ้นตอนต่อปายค้าบ บ บบ > w < :haun4:
[รักไร้เต้อ ๆๆๆ] :o8: :o8:
-
ขอบอกก่อนโพสต์ครับ
สวัสดีครับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆทุกคน
ไม่ได้กล่าวทักทายกันนานเลย
สวัสดีครับพี่ต้น...ขอบคุณที่ทักทายและติดตามกัน
สวัสดีเบียร์ที่เชียร์กันมาตลอด
ส่วนคนอื่นๆ...ดิวไม่ทราบชื่อนะครับ...แนะนำตัวกันหน่อนนะคร้าบ...จะได้ทักทายกัน..แต่ยังไงก็รักและขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมา...ถ้าไม่มีเพื่อนๆทุกคน ดิวคงไม่เขียนมาจนถึงวันนี้หรอกนะครับ...ขอบคุณอย่างสุดซึ้ง...ขอบคุณจริงๆ....
เนื่อเรื่องดิววางพล๊อตเรื่องไว้ทั้งหมดแล้วครับ
แต่ตอนจบยังไม่มี
เพื่อนๆคงจะอึดอัดกันใช่มั๊ยครับว่าทำไมเรื่องมันไปไม่ถึงไหนเลย...
ทำไมทุกคนต่างมีความลับ
..จริงๆทุกอย่างไมใช่ความลับ เพียงแต่...มันไม่เป้นเรื่องที่ไม่น่าจดจำ...ตัวละครในเรื่องจึงอยากจะเลี่ยงไม่อยากนึกถึงมัน
ความรู้สึกของโจ๊ก....เคาสับสน เพราะเค้ามีแฟนเป็นผู้หญิงอยู่ดีดี...วันรุ่งขึ้นชอบผู้ชาย...ให้้เวลาเค้านิด
ส่วนจูน....มีผู้ชายมาชอบตลอด...แต่ไม่เคยรู้สึกกับใครตอบ...แต่พอมากับโจ๊ก มันต่างออกไป....เพียงแค่ไม่รู้ว่าความต่างนั้นคืออะไร...
ชีน...รักค่ือรัก...รักแล้วบอกให้รู้...รักแล้วอยากได้ครอบครอง...
ดิวเองไม่อยากให้รักกันง่ายๆ เพราะ...รักกันง่าย ก็จบกันง่าย (ถึงมันจะไม่เสมอไป)
ดิวอยากให้มันเป้นรัก.....รักที่มันค่อยๆเกิด ค่อยๆก่อ...ไม่ห่างหายแม้ไม่เจอกัน แต่กลับคิดถึงกันมากขึ้น
ไม่รู้จะอธิบายยังไง...
แต่ไม่นานแล้วนะครับ...
ความรู้สึกของใครบางคนกำลังจะโดนเปิดเผย..
ขอบคุณทุกคนนะคร้าบ
มีคำถามฝากไว้ได้...ดิวจะเข้ามาตอบ
ขอบคุณคร้าบ.....ร้ากทุกคนเลย
-
^
^
^
รับทราบพี่ดิว แง่มๆๆ วันนี้น้องเบียร์(กระแดะว่าตรู)ไปเห็นอีกบอร์ดที่พี่ดิวโพทส์ไว้ด้วยอ่า
เว็ป ไรไม่รู้ จำไม่ได้แล้ว
แต่รออ่านตอนต่อปายยยยยยยยยยย
ปล. หลุดเฟรมอีกแล้ว :z3:
-
จ้ะ ดิว รับทราบนะ ติดตามอ่านเสมอ
สู้ๆจ้ะ
-
รับทราบครับ
จะติดตาม
:L1: :L1:
-
อย่างนี้ก็หนุกดีน้า แม้จะลุ้นมั่กมาย
แต่ค่อยเป็นค่อยไปก็ดีครับ
น่าติดตามดี
ขอบคุณนะคร้าบ ^^
จากหอยทากตัวหนึ่ง
-
ถึงจะอ่านไปลุ้นไป แต่ก้อยังติดตามอยู่นะ อยากรู้ว่าจะลงเอยกันแบบไหน อย่าเพิ่งท้อล่ะ
รออ่านอยู่
-
"งั้นกูถามใหม่....ถ้ามีคนอื่น..ทำอย่างที่กูทำกับมึง...มึงจะโกรธเค้ามั๊ย?"
"ใครล่ะ?" ผมถามมันกลับ แทนที่จะตอบมัน
"ผู้ชายเหมือนมึง....มึงจะว่าไง?..."
"......." กูจะฆ่ามัน..ผมตอบมันด้วยสายตา....
"โอเค...กูรู้คำตอบมึงแล้ว...หึหึหึ" หัวเราะหาป้ามึงเหรอ?...
"ห้ามหัวเราะ..ไม่งั้นกูโกรธ..."
"งอนเหรอ?..."
"ป่าวซะหน่อย..."
"งั้นมึงก็ห้ามให้ใครทำแบบที่กูทำ...."
"ชิส์...ทำเป็นสั่ง....เรื่องของกู"
"กูทำได้คนเดียวเท่านั้น..."
"อย่ามามั่วมึง....โป๊ก..." ผมเลยเพ่นกบาลมันหนักๆทีหนึ่ง...
"โอ๊ย...เจ็บนะครับคุณมึง..."
"กูไม่เตะมึงจมดินก็บุญเท่าไรแล้ว...เล่นไรไม่คิด..."
"กูคิดไง...ถึงได้ทำ..."
"........" อึ้งๆๆๆๆๆๆๆ
"คิดสั้นไง...หึหึหึ..."
ผมอยู่ในความคิดของผม
มันก็คงอยู่ในความคิดของมันเหมือนกัน
มันจะคิดเหมือนผมรึเปล่านะ..
มันจะคิดมั๊ยว่ามันทำแบบนั้นไปทำไม
มันจะคิดมั๊ยว่า...ทำไมผมถึงยอมให้มันทำแบบนั้น....
มันจะคิดมั๊ยว่า....ตอนนี้ผมรู้สึกยังไง
"มึงทำแบบนั้นทำไม?..." ในที่สุดความสงสัยของผมก็ถูกถามออกไป
"ถ้ากูตอบว่า...อยากทำ...มึงจะเกลียดกูมั๊ย?..."
"........." นั่นสิ...ผมจะเกลียดมันลงมั๊ย...
"จูน...?..."
"แล้วมึงถามกูซักคำมั๊ยว่า....กูอยากทำแบบนั้นรึเปล่า?.."
"งั้นก็...แล้วมึงเต็มใจรึเปล่า?...."
"ไม่..."
"แต่มึงก็ไม่ได้ขัดขืน ไม่ได้หนี....ไม่ได้รังเกียจ...และที่สำคัญ ไม่ได้เกลียดกูนิ..."
"ชิส์....พูดเอาแต่ได้นะมึง..."
"หึหึหึ...มึงเชื่อมั๊ย...สัมผัสจากมึง..ทำให้กูสบายใจขึ้นเป็นกองเเลย..."
"ยังมีหน้ามาพูดอีกนะมึง" ผมละเกลียดมันจริงๆ
"จูน?..."
"มึงเรียกชื่อกูอย่างนี้ทีไร...งานเข้าทุกที..."
"ทำใจเหอะมึง เพราะมันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป..."
"ชิส์...."
"ถ้ากูไม่สบายใจ...กูขอทำอย่างเมื่อกี้ได้อีกมั๊ย?....เหมือนกับว่ามึงเพิ่มพลังให้กูไง..."
"ไอ้เหวโจ๊ก....พูดบ้าไรของมึง...กูไม่เอาด้วยหรอก..."
"กูสัญญา...กูจะจุ๊บเบาๆ...กูจะแตะอย่างอ่อนโยน..."
"มึงรู้มั๊ยว่ามึงเหมือนคนบ้ากามเข้าไปทุกที...ไอ้หื่น..."
"รับปากสิ...นะนะนะนะ..."
"ไม่โว้ย....ออกห่างๆกูเลย...กูเตะตกเตียงเลยมึง..."
"นะนะนะ.."
"งั้นมึงฟังนะ...ทำไมต้องเป็นกู..ทำไมไม่เป็นไอ้เสกหรือไอ้ปาล์มหรือใครก็ได้...ที่ไม่ใช่กู.."
ผมถามมันจริงจังเลยครับ ไม่ได้ล้อเล่น ไม่ได้คาดคั้น...แค่ต้องการรู้
"กูตอบได้แค่ว่า..กูทำอย่างนั้นกับมึงได้เพียงคนเดียว..."
"พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ..." ผมลุกออกมา กำลังจะเดินจากห้อง
" อย่าโกรธกูนะ...อย่าทิ้งกู..."
"มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว..." ผมตอบมันโดยไม่หันกลับไปมองมัน
"ขอบใจ...."
ผมไม่ได้โกรธมัน
แต่ผมโกรธตัวเองมากกว่า......โกรธเพราะผมโกรธมัน โกรธตัวเองที่โมโหที่มันให้คำตอบผมไม่ได้ว่ามันทำแบบนั้นไปทำไม....บ้าไปแล้วกู
ผมกลับมาถึงบ้าน
แม่ก็ถามว่าไปไหนมา ทำไมกลับบ้านคำ่เลย...ไม่โทรบอกด้วย
ผมขอโทษแม่ที่ทำให้ท่านเป็นห่วง
ผมขึ้นห้องนอนแล้วไม่ลงทานข้าว
พ่อคงเป็นห่วงผมเลยตามขึ้นมาดู
"เป็นไรหึ...ลูกพ่อ..."
"พ่อครับ....?..." เอ้อ...พูดไรดีล่ะ
"มีไรบอกพ่อได้นะ....?"
"คือว่าผมเองก็ไม่รู้จะบอกไงดี...หรือบางทีมันอาจจะไม่มีไรเลยก็ได้ครับ"
"มีความรักแล้วเหรอเรา?.." พ่อพูดขึ้นมาลอยๆ...แต่นั้นทำให้ผมถึงกับสะอึกไปลเยครับ
"รัก?..."
"วัยของลูก...ถ้าจะมีความรักมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ไม่ใช่เรื่องเสียหาย...ไม่ผิด ลูกโตพอที่จะทำความรู้จักและสัมผัสกับคำคำนี้...เพียงแต่ลูกต้องควบคุมมัน ไม่ใช่ให้มันมาควบคุมลูก...พ่อเชื่อเสมอ...ว่าลูกคิดได้แล้วว่าไรดี ไม่ดีควรไม่ควร..พ่อเชื่ออย่างนั้นนะ..."
"มันไม่ใช่ความรักนะครับ...มันคือความห่วงใย...ความคิดถึง...ความผูกพัน..."
"จูนไม่ต้องมาตอบพ่อหรือบอกพ่อหรอก...จูนแค่ตอบตัวเองให้ได้และคนต่อไปที่จูนจะต้องบอก...คือคนที่ทำให้จูนรู้สึกอย่างนั้น..."
"ตอบตัวเอง?..."
"ใช่....แต่มีไรลูกบอกพ่อแม่ได้ทุกอย่าง...ทุกเวลา..."
"คุยไรกันจ๊ะพ่อลูก?..."
"แม่/ แม่..."
"คุยกันตามประสาผู้ชายนะ...."
"ว้าย...นี่ลูกชายแม่มีความรักแล้วเหรอ?...."
"อะไรครับแม่...จูนป่าวซะหน่อย..."
"แม่ไปนอนเถอะ..พ่อง่วงแล้ว...ลูกต้องไปเรียนแต่เช้าด้วย...ฝันดีลูก..." พ่อเดินออกไปก่อน..ส่วนแม่
"ฝันดีนะจ๊ะลูกแม่....แม่รักลูกนะ..." แล้วแม่ก็จูบที่หน้าผากผมเบาๆ...
แต่ผมดันไปคิดถึงสัมผัสของไอ้โจ๊กซะได้....ไอ้บ้า....
ผมกำลังมีความรักจริงเหรอ?
กับใคร?
แนน?...ไม่น่าใช่
ลองคิดๆดู...วันหนึ่งๆชีวิตผมมีแต่ไอ้โจ๊ก....ซ้ายมัน ขวาก็มัน หน้าก็มัน หลังก็มันอีกนั่นแหละ
ในสายตาของผมมีแต่มัน
ผมยอมรับก็ได้ว่า ผมคิดถึงมันเวลาไม่เจอกัน
ผมห่วงมัน เวลามันทุกข์...แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องธรรมดาของเพื่อนกันนิ
แล้วพ่อดูจากไรล่ะ ว่าเรากำลังมีความรัก?
รัก?...ความรู้สึกนี้มันเป็นยังไงกันนะ
แล้วถ้า...สิ่งที่ผมรู้สึกอยู่นี้เรียกว่ารัก....งั้น
ก็หมายความว่า....
ผมคิดได้แค่นั้น...ก็ตกใจกับความคิดของตัวเอง...ท่าจะบ้าไปแล้วเรา...
โอ๊ยๆๆๆ....บ้าแล้วแน่ๆกู
-
ไม่บ้าหรอกค้าบจูน ถ้าความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าความรักแล้วบ้า
พี่ก็บ้ามาหลายรอบแล้วล่ะ อิ อิ
-
รู้แล้วสิว่าตัวเองคิดกันเกินเลยเพื่อน ความรู้สึกช้าจังจูน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บ้าก็บ้ารักและจูน o3
-
:laugh:
จูนบ้าไปแล้ว
แต่บ้าในรักของโจ๊กนะ แง่มๆ
-
ชอบเรื่องนี้นะครับ มันใส ๆ ซื่อ ๆ ดี
อย่างโจ๊กพอรู้ว่าตัวเองรักจูนก็เกิดกลัวขึ้นมา
ส่วนจูนพอเริ่มรู้ตัวว่ารักโจ๊กก็ว่าตัวเองบ้า
ทั้งจูนและโจ๊กถูกฝังความคิดมาตลอดว่าผู้ชายต้องรักกับผู้หญิงเท่านั้น
ผู้ชายรักกับผู้ชายเป็นสิ่งผิด ที่โจ๊กกลัวใช่ตรงนี้รึเปล่า
ส่วนจูนยังไม่รู้ตัวเอง ถ้ารู้แล้วจะคิดยังไง สงสัยจัง
ขอถามคุณดิวหน่อยครับว่า ตอนแต่งเรื่องนี้ใช้จินตนาการล้วน ๆ
หรือว่าใช้ประสบการณ์ตรงหรือเรื่องจริงจากคนรอบตัวมาประกอบด้วยหรือเปล่า
ขอบคุณครับ
-
ความรักแบบนี้มันก็พูดยากกกแหะ
ขอบคุณนะคร้าบบบบ
-
เฮ้อออ
พุ่งนี้ก้หมดอาทิตแล้ว
ไคจะเปิดเผยหล่ะ ?
:n1: สันยาแล้วหน่ะ
-
ขอบคุณนะคับน้องดิวที่ตอบคำถามพี่ต้นพี่ต้นดีใจมากครับที่น้องดิวเข้ามาทักทายพี่ต้นซักทีแบบว่ารอมานานมากแล้วครับตั้งแต่บ้านเก่าเพิ่งจะสมหวัง จริงๆพี่ต้นก็พอจะเข้าใจเนื้อเรื่องอยู่บ้างครับ ก็แค่สงสัยเล็กน้อยแต่ตอนนี้กระจ่างแล้วครับ ไม่รู้ใครจะรู้สึกเหมือนพี่ต้นบ้างว่า ครูพัฒน์ใจดีมากและเข้าใจพฤติกรรมวัยรุ่นได้เป็นอย่างดี และทันเกมซ์ นักเรียนตลอด และรู้สึกได้เลย่ครับว่าครูเขารักนักเรียนจริงแต่การแสดงออก จะเป็นเพื่อนและครูตลอดเวลาและพร้อมจะให้คำปรึกษากับนักเรียนทุกเรื่อง แลพร้อมที่จะแก้ไขปัญหาให้เสมอ พี่ต้นชอบวิธีลงโทษนักเรียน น่ารักและสมเหตุสมผลโดยที่ไม่สามารถโต้แย้งได้ แล้วก็ได้ผลจริงๆ พี่ต้นรักและศัทราครูพัฒน์ จริงๆ อยากให้ในบ้านเราเมืองเรามีครูแบบครูพัฒน์เยอะๆ นักเรียนจะได้เติบโตอย่างมีคุณภาพ และสามารถอยู่ในสังคมนี้อย่างมีความสุก น้องดิวครับคิดได้งัย ที่ถ่ายทอดตัวละครอย่างครูพัฒน์ได้อย่างดีมากๆ หรือว่าน้องดิวได้มีโอกาสรู้จักครูที่มีลักษณะเดียวกับครูพัฒน์ ครับ ขอบคุณนะครับขอบคุณจริงๆ
-
ไม่มีใครยอมรับใจตัวเองซักคน :z3:
ลุ้นกันต่อไป
ไปเชียร์เยอรมันต่อก่อนดีกว่า
-
จูนมีความรัก (แล้วหรอ)
ให้ตายสิ...เมื่อไหร่จะบอกกันซักที ลุ้นจนตัวโก่งแล้วค๊าบบบ
-
มารออ่านครับผม
-
ตั้งแต่ต้นจนกระทั่งล่าสุด
หนุกมากเลยจ้า :impress2:
-
ขอบคุณครับ
-
ตกหลุมรักขึ้นไม่ไหว ใช่ไหม โจ๊กจูน
-
เริ่มจะรู้ตัวแล้วนะจูน
ต่อไปก้อเหลือแค่บอกนายโจ๊กแล้วหล่ะ
-
แอบมีมาอัพต่อด้วย น่ารักจริง ๆ
-
จูนเริ่มรู้ตัวแล้วววววว
เย้วๆๆๆๆๆๆ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ครายจาเปิดเผยความในใจก่อนเนี่ยยยยยย
-
เฮ้อ แล้วก็ไม่รู้กันอีกตามเคย
รอคอยมานาน ดิวนี่ช่างทำให้เรารอได้นานเหลือเกิน
แฟนเรา เรายังไม่รอขนาดนี้นะ
ทำร้ายจิดใจเราจัง555555
รออยู่นะครับ รอ รอ รอ เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
จูนเริ่มรู้ตัวแล้วว
มีความรักถึงจะสับสนไปนิด
แต่ไม่บ้าหรอกนะจูน
-
คำตอบที่จูนหาให้กับตัวเองไม่ได้ เลดี้คิดว่า เพราะจูนไม่เยสัมผัสกับคำนี้มาก่อน แต่ก็รู้ได้วามันแตกต่างจากคนอื่น
ความรู้สึกที่ตัวเองมีให้โจ๊ก แต่ไม่รู้จะหาคำไหนมาแทน นอกจากคำง่ายๆๆที่รู้จัก ที่ใช้แทนไปพลางๆๆก่อน คือห่วงใย คิดถึง
อะไรประมาณนี้ แต่ก็ต้องให้เวลาจูนนะ เพราะจูนเข้าใจวันไหน โจ๊กคงได้รับคำตอบเองอะนะรอหน่อยนะโจ๊ก แต่สำหรับดจ๊ก
รู้ตัวแล้ว แต่ยังต้องหาว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นตอนไหน ความรู้สึกที่มีมากกว่าเพื่อน แต่เขาก็พยายามหาคำตอบโดย
เลืกจูบว่ารู้สึกดีไหม ถ้าจูบกับจูน ซึ่งคำตอบก็รู้แล้วอะนะ แต่จูนก็เหมือนได้เริ่มคิดว่า ทั้งที่ควรเกลียดและโกรธ แต่กลับไม่รู้สึก
เอาเป็นว่าชอบพ่อจูนด้วยให้คำปรึกษาลูก และบอกว่าถ้าเราให้คำตอบตัวเองได้ ก็อย่าลืมให้คำตอบคนนั้นด้วย บ้านนี้เสรีเรื่องรักจัง แต่ก็ดีแล้ว
อย่าหาม เพราะยิ่งหามพายุหนักจะพัด แต่คอยอยู่ใกล้ให้คำปรึกษาไปเรื่อยๆๆ เขาจะได้เข้มแข็ง
-
:z2: จีากกกกกกกกกกก งานเข้าแล้วครับพี่น้องจูนครับ แบบนี้ก็แย่แล้วเด่ ระวังคลื่นใต้น้ำนะ นายสองที่หายไปนะ กำลังมีแผนไรเหรอเปล่า น่าลุ้นแหะ อิอิ (แต่ขอบอกว่าเรื่องนี้ผมลุ้นจนท้องผูกกันเลยล่ะครับ ) o13
-
อร๊ายยยย ><
มีขอจุ๊บอีกแหน่ะโจ๊ก
5555555555.
รักจูนๆๆ
-
เฮออออออ...
ใครจะรู้ละว่าที่จริงแล้วครูพัฒน์
ก็คืผู้ปกครองของโจ๊ก
555+++
คิดได้ไงว่ะเราเนี๊ยะ
รักน้องดิวมากๆๆๆๆม๊ากครับ
-
ดีคร้าบ
ตอบคุณ someoneont...เรื่องนี้ตอนต้นเป็นประสบการณ์จริงของคนแต่งครับ...แต่อาจะไม่มากมายเท่าในเรื่อง...แต่เค้าโครงมาจากเรื่องจริงทั้งหมด...
ตอบพี่ต้น...ครูพัฒน์ในเรื่องผมดัดแปลงมาจากครูพละในสมัยเรียนของผมเองครับ...อาจจะมีการเพิ่มสีสันลงไปบ้าง...
ใครมีคำถามฝากไว้ได้นะครับ
งั้นไปต่อกันเลยดีกว่า
เมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับได้ก็แทบแย่ไปเลยครับ
ก็ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้...มาวิ่งเล่นในหัวผมอยู่นั่นแหละ
ไล่เท่าไรก็ไม่ไป
แฮ่ะๆๆๆเช้านี้เลยตื่นสายกว่าทุกวัน
วันนี้ผมจะได้ปีนกำแพงกับมันแล้ว
ได้เรียนกับมัน
ได้นั่งข้างๆมัน
ได้กินข้าวพร้อมมัน
ดีไม่ไดี...ได้เตะมันหรือมันเตะผมกันแน่...อันนี้ต้องรอลุ้น
"มาช้านะมึงเดี๋ยวนี้...นิสัยนิสัย...โป๊ก..." เป็นไงครับ ในที่สุดมันก็เป็นฝ่ายเบิ๊ดหัวผมจนได้ แต่ไหงวันนี้ไอ้โจ๊กมาเช้าได้ล่ะ
"โอ๊ย เจ็บนะมึง....ทำบ้าไรแต่เช้าเนียะ...คนยิ่งรมณ์ไม่ดีอยู่..."
"เอ๊ย มึง...อ่อน...โกรธจริงดิ...กูล้อเล่นเองนะเว้ย อย่าโกรธดิ..."
"ไม่..." ผมเดินหนีมัน ก็เพราะมันนั่นแหละที่ทำให้ผมนอนไม่หลับทั้งคืน
"อ่อน...กูขอโทษ...โกรธจริงดิ....อย่าโกรธกูเลยนะ...นะนะนะนะ..." ผมเคยบอกแล้วใช่มั๊ยครับว่าผมเป็นคนที่แพ้คำนี้มากมาย
"อารมณ์ไม่ดี..."
" โจ๊กผิดไปแล้วก๊าบ...อย่าโกรธผมเลยนะครับ...นะนะนะนะ.." มันทำหน้าตาใสซื่อ...หน้าสลดหน่อยๆ...ตาเศร้าๆ....ปากก็บอกว่านะนะนะ...โอ๊ย..ไม่ไหวแล้วกู
"อืออือ...กูไม่โกรธมึงแล้วก็ได้..." ผมโกรธมันไม่ลงจริงๆด้วย..เอ้อ...
"หึหึหึ..ใจง่ายนะมึง.... " เป็นไงล่ะครับพี่น้อง มันหลอกผมอีกแล้ว โง่ตามเคยกู...แต่ช่างเหอะ...ชินซะแล้ว
"เรื่องของกู...ว่าแต่ทำไมวันนี้มาเช้าได้ว่ะ...."
"อยากรู้จริงเหรอ?..." มันลอยลอยตาถาม หมั่นไส้จริงโว้ย
"โอเค งั้นกูไม่อยากรู้แล้ว...มึงอย่าบอกนะ...ไม่งั้นกูเอาตาย...ชิส์..."
"กูอยากเห็นหน้ามึงเร็วๆไง...."
".........." เอ้อ...
"จริงๆนะเว้ย...กูเป็นบ้าไรไม่รู้...คิดถึงมึงทั้งคืนเลย..คิดถึงกูมั๊ย?...คิดเหมือนกันกับกูมั๊ย?..." ผมจะคิดว่ามันพูดเล่นตามเคย ถ้ามันจะไม่พูดด้วยน้ำเสียงและแววตาแบบนี้...แววตาเหมือนตอนที่มันเล่นบอล
"..........."
"ทำไมไม่พูดไรบ้างล่ะ"
"ก็ไม่รู้จะพูดไรนิ...แล้วมึงว่ากูควรพูดไรดีล่ะ" มันคือความจริงที่สุด....ก็แล้วจะให้ผมพูดไรได้ล่ะครับ
"กูลืมไป....ว่ามึงมันถนน 18 เลนส์..."
"......."
"เลี่ยงได้เลี่ยงดีไง...."
"เหรอ?...แล้วถ้ากูยังเลี่ยงอยู่อย่างนี้...มึงจะยังตามกูอีกมั๊ย?.... " พูดบ้าไรออกไปว่ะกู....
"มึงก็ให้สัญญาณกูหน่อยล่ะกัน...ว่าตอนนี้มึงอยู่จุดไหนแล้ว?...กูจะได้ตามได้ถูกทาง..."
"โจ๊ก...เรากำลังพูดเรื่องไรกันอยู่เหรอ?..." ผมว่าผมบ้าแล้วนะที่ถามมันอย่างนั้น แต่มันกลับบ้ากว่าที่ตอบผมกลับมาอย่างนี้
"นั่นสิ...เรากำลังพูดถึงทางเข้าโรงเรียนอยู่มั้ง...โน่นไง...ประตูใหญ่อยู่ทางโน้น...ไปกันดีกว่า...กูคิดถึงโรงเรียนจะแย่อยู่แล้ว..." มันออกตัววิ่งนำผมไปก่อน...ผมค่อยๆเดินตามมันไป ค่อยๆคิดตามมัน...เมื่อกี้เราพูดเรื่องทางเข้าโรงเรียนจริงเหรอ?
ตอนเที่ยงพวกผมไปทานข้้าวพร้อมกัน
แต่มันอึดอัดมากๆเพราะตอนนี้ไอ้ปาล์มกับไอ้โจ๊ก พวกมันยังไม่ยอมพูดกันเลยครับ
ผมเองก็ไม่รู้จะทำไงดี
หันไปทางไอ้เสก มันก็ประมาณว่า...กูเองก็ไม่รู้จะทำไงดีแล้วเหมือนกัน...ก็เลยได้แต่นั่งกันไปเงียบๆจนกินเสร็จ
เหมือนนั่งกินอยู่ในสมรภูมิหมอกปกคลุมเลยครับ มันอึมครึมไปหมด
ผมกับไอ้โจ๊กไปนั่งเล่นกันที่สนามบอลต่อ...เพราะคาบต่อไปก็ว่าง
"เอ้อ...สบายใจโคตรๆ...คิดว่าจะไม่ได้มานั่งที่นี่เป็นอาทิตย์เลย...คิดแค่นั้นกูก็จะเฉาตายไปแล้ว...."
"คิดทำไมอีก..ก็ในเมื่อตอนนี้มึงได้มานั่งตรงนี้แล้ว..."
"กูไม่มาเรียน...มึงมาที่สนามบอลบ้างรึเปล่า?..." มึงจะถามเพื่อ?
"มา.." สั้นๆ ง่ายๆ...
"ทำไม?"
"ไม่รู้.."
"ทำไมไม่รู้...?"
"ความเคยชินมั้ง....ความเคยชินที่กูต้องมานั่งตรงนี้กับมึงทุกวัน ทั้งเช้า เที่ยง เย็น....ความเคยชินที่กูต้องมานั่งเล่น นั่งคุย นั่งหัวเราะ...นั่งข้างๆมึงอย่างนี้...." ผมพูดจบไป หันไปมองมัน....มันมองตรงไปข้างหน้า มองอย่างไร้จุดหมาย...ก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ...
"ความเคยชินงั้นเหรอ?...."
"กูไม่มีคำอธิบายที่ดีกว่านี้หรอก...เชื่อกูมั๊ย?"
"งั้นที่กูคิดถึงมึง...อยากเจอหน้ามึง..อยากคุยกับมึง...อยากได้ยินเสียงมึง ...อยากอยู่ใกล้ๆมึง...ห่วงใยมึง....ทั้งหมดนี้คือความเคยชินงั้นเหรอ?..." มันพูดอย่างนี้...ผมเลยนึกถึงคำพูดของพ่อเมื่อคืนทันทีเลยครับ
"มึงตอบตัวเองให้ได้ก่อนสิ...เมื่อตอบตัวเองได้แล้ว ก็อย่าลืมบอกคนๆนั้น...ที่ทำให้มึงเป็นอย่างนี้..." ขอบคุณครับพ่อ
มีน้องมอต้นเตะบอลกันอยู่ในสนาม...มันคงอยากจะไปเล่นด้วยแหละ...นั่งมองจังเลย
"พี่ครับ..เก็บบอลให้หน่อย..." ลูกบอลมาตกที่พวกผมนั่งอยู่...น้องมันตะโกนให้ช่วยส่งให้มันหน่อย
"เอาไป..." โจ็กมันขว้างบอลออกไปเบาๆ...แต่ทำไมไปไกลจังหว่า...แข็งแรงจริงเว้ยไอ้นี่
"ขอบคุณครับพี่..." มันตะโกนกลับมา
แล้วมันก็นั่งมองน้องๆเล่นกันต่ออีก
ชิส์ อยากเล่นก็ลงไปสิ...นั่งเงียบอยู่ได้...
.
.
.
..
..
.
.
.
"จูน...มึงเคยได้ยินคำนี้มั๊ย?..."
"ไม่เคย....."
"........"ไม่ขำเว้ย....เงียบก็ได้..
"แล้วคำว่าไรล่ะ?.." ผมถามมันเบาๆ
" เพื่อนรัก?..."
"แหงอยู่แล้ว....กูก็มีนะ....เพื่อนรัก...ไม่อยากจะบอกว่า.....ก็มึ..." ผมพูดไม่จบมันก็แทรกขึ้นมาซะก่อน...นิสัยๆ
"แล้ว...รักเพื่อนล่ะ?...เคยได้ยินมั๊ย?...."
"เคยสิ....กูเคยฟังจากเพลง....เศร้ามากๆ...รักเพื่อน...เพืื่อนรัก...มันใกล้กันแค่นิดเดียวจริงๆ...แต่ในความจริงแล้ว...มันห่างกันเหลือเกิน....เศร้าน่ะ..."
"แล้วมึงคิดว่าไงบ้างล่ะ?....กับคนแบบนี้..."
"ไม่รู้สิ....น่าสงสารนะ....เพื่อนรัก...แต่กลับต้องมารักเพื่อน...มันคงหวานปนขมดีพิลึก...."
"มันไม่หวานเอาซะเลย..."
"หืม?...."
"มึงพูดอย่างกะ...มึงกำลัง...."
"ใช่...กูกำลังรักเพื่อนรักของกู...มึงได้ยินมั๊ย..ว่ากู...กำลังระ......" จึก....สั่นทำไม....หนาวทำไม ร้อนทำไม....
"กูไปห้องน้ำก่อนนะ...เจอกันที่ห้องเลย...." แล้วผมก็วิ่งออกมาเลย ไม่รอฟังจนจบว่ามันจะพูดไรต่อ....
ผมไม่เข้าใจ..มันบอกแค่ว่า...มันรักใคร...ใครซักคน....ใครคนนั้นคือใครกันล่ะ....พ่อครับ...ผมกำลังจะตอบคำถามตัวเองได้แล้ว....แต่คนๆนั้นคงไม่อยากฟังคำตอบของผมหรอก เพราะ...เค้ารักใครไปแล้ว...
-
จิ้มได้
^
^
^
^
^
:z13: :z13:
ก้บอกกันไปเถอะ
รักกัน :L1:
-
อ๊า...........จูนทำไมมไม่รอฟังก๊อนนน :serius2:
-
ป๊าดดด น่าจะรอฟังให้จบ
เสียจายยยย
-
ผมเดินไปห้องน้ำ
ล้างหน้าล้างตาซะ...เผื่อเรื่องบ้าๆนี่จะหลุดออกไปจากหัวผมบ้าง
ทางผ่านห้องน้ำผมเห็นไอ้ชีนกำลังป้อสาวน่ารักคนหนึ่งอยู่
รู้สึกว่าผม ไอ้ชีน แล้วก็ห้องน้ำดวงจะสมพงกันน่าดูเลย...ชิส์
"ออกมาได้แล้วเหรอคุณมึง..นึกว่าตกห้องน้ำตายไปแล้วซะอีก..." แน่ใจนะว่านั่นมันคือปาก...
"เรื่องของกู..." ออกมาปุ๊บ เจอหน้ามันปั๊บ..ผมว่ามันเหมือนคนโรคจิตเลยอ่ะ รอหน้าห้องน้ำ...หื้อ...แล้วมันจะมารอผมทำไม
"พูดดีดีกับกูจะตายมั๊ย?..."
"ถ้ากูตอบว่าใช่...มึงจะเลิกยุ่งกับกูใช่มั๊ย?..."
"มึงนี่กวนประสาทเก่งเหลือเกิน...ปากเก่งอย่างนี้..อย่างอื่นจะเก่งด้วยรึเปล่าล่ะ?..." มันยื่นหน้ามาแทบจะชนหน้าผมอยู่แล้ว...เห็นว่าตัวโตกว่ากู...แกล้งจังเลยมึง...
"หลีกไปกูจะไปเรียน..." ผมผลักมันแรงแล้วนะ...แต่ไม่เห็นมันกระเด็นเลย หรือว่าผมตัวเล็กจริงๆ....
"ถ้ากูไม่หลีก....มึงจะมีปัญญาทำไรกูได้..." มันย่างสามขุมเข้าหาผม ผมเองก็เผลอถอยหลังตอนไหนก็ไม่รู้
"อย่าทำไรบ้าๆนะเว้ย...ไม่งั้นกูจะฆ่ามึง....อืออือ...ไม่ฆ่าก็ได้...งั้นกูจะตะโกนให้คนช่วย...อย่านะเว้ย กูเอาจริงนะ..." ทำบ้าไรอยู่ว่ะกู...ผมถอยไปๆจนไปสะดุดเข้ากับก้อนหินที่ใช้ตกแต่งทางเท้า
"เหวอ...เอ๊ย..." กำแพงห่างไปแค่วาเศษๆ...หัวโหม่งกำแพงแน่กู...งั้นขอตายแบบตาหลับแล้วกันนะ....
.
.
.
แต่เอ๊ย...ทำไมไม่เจ็บล่ะ....คงเพราะไม่เจ็บอย่างนี้...คนเค้าถึงบอกว่าขอให้นอนตายตาหลับนะ....
"ลืมตาได้ยัง?...." ผมตายแล้ว ทำไมเสียงไอ้ชีนยังมาหลอกหลอนผมอีก...
"เอ๊ย!!!!!!!!. " ผมยังไม่ตาย และในตอนนี้ผมยังอยู่ในอ้อมแขนของไอ้ชีนด้วย
"ทำไม...กอดกูสบายเหรอ...งั้นอยู่ต่อก็ได้นะ...กูไม่ว่า...." มันโน้มหน้าลงมา
"เอ๊ย...ปล่อยกูสิ..." ผมดิ้นจนหลุดจากมัน...มายืนสำรวจดูตัวเอง ไม่ชำรุดบุบสบายตรงไหน
"ระตัวหน่อยสิคุณมึง...เดี๋ยวก็ได้หัวแตกหรอก..."
"ไม่ได้ขอให้ช่วยนิ..." ถึงในใจจะแอบขอบคุณก็เถอะ ก็ดูปากมันสิครับ มันน่าขอบคุณมั๊ยล่ะ?...
"ซุ่มซ่ามแบบนี้บ่อยรึเปล่า?.."
"เรื่องของกู..."
"กูเกลียดคำนี้ของมึงที่สุด....ถ้าขืนมึงพูดอีกครั้งเดียว...มึงได้เจอดีแน่..." กลัวตายล่ะ...แค่ไม่อยากเสี่ยง...ชิส์
"แล้วมึงจะมายุ่งไรกะกูนักหนา?..."
"มึงอยากรู้จริงๆเหรอ?..." เออ...เห็นหน้าตาบวกคำพูดของมึงตอนนี้แล้ว....พูดได้แค่ว่า...
"แฮ่ะๆๆๆ...จริงๆก็ไม่อยากรู้เท่าไรหรอก....ไม่ต้องบอกกูก็ได้..." ทำบ้าไรอีกแล้วเรา...
"หึหึหึ...พูดบ้าไรของมึงอ่ะ....ฮาได้อีกนะมึง..." แล้วมันก็หัวเราะก๊ากเลย....กูไม่ใช่แก๊งสามช่านะเว้ย...
"........."
"มองหน้ากูทำไม....คุณมึง...." อ้าว...ผมเผลอจ้องหน้ามันตอนไหนนี่
"ชีน...." นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเรียกชื่อมัน
"........" ดูมันจะอึ้งไปนะครับ...ทำไมแค่เรียกชื่อ มันจะทำไมเหรอ?
"ขอบใจ....."
"ขอบจงขอบใจไร...กูไม่ได้ทำไรซะหน่อย..." มันเกาหัว...มึงเขินเหรอ?...เขินไรอ่ะ...หรือว่าเขินกู...กูเนี่ยะนะ...
แต่มันเขินน่ารักดีครับ หน้าแดงไปหมดแล้ว ผมเลยยิ่งจ้องหน้ามันเข้าไปใหญ่...ผมว่าถ้ามันมุดดินได้...มันคงทำไปแล้ว
"เหรอ....มึงไม่ได้ทำไรงั้นเหรอ?..."
"เออ...กูไม่ได้ทำไร...." ผมคิดว่ามันไม่อยากลกให้ผมรู้ว่ามันไปคุยกับครูพัฒน์ งั้นทำเป็นไม่รู้ก็ได้
"งั้น...ขอบใจที่ช่วยกูเมื่อกี้....."
"ขอเป็นอย่างอื่นแทนจะได้มั๊ย?..." หน้ามันเปลี่ยนมาเจ้าเล่ห์อีกแล้วครับ
"ได้คืบจะเอาศอกนะมึง...."
"ไม่เอาทั้งคืบทั้งศอก...แต่ขอเป็น....ใจ....ได้ป่าว..." แป่วๆๆๆๆๆๆๆ
"ไอ้หยา...มึงเป็นซีอุย....ชอบกินหัวใจ..." ล้นได้อีกกู
"เออ...กูไม่เอาแล้ว...ถ้าขืนกูพูดอีก...มึงได้หาว่า กูเป็นฆาตรกรฆ่าตัดทอนแน่...."
"ฮิอิอิอิ..." แบบสะใจเล็กๆ
"ครูพัฒน์เรียกมึงไปพบตอนบ่ายโมงตรง...อ้อ...ไอ้โจ๊กด้วย..."
"แล้วทำไมเพิ่งบอกว่ะ..." ก็ตอนี้มันเที่ยงห้าสิบแล้วนะสิครับ
"ก็มึงไม่ถามนิ...อีกอย่างอยากคุยกับมึงด้วย...."
"แล้วตอนนี้กูไปได้ยัง?..."
"แล้วใครไปห้ามคุณมึงไว่ล่ะคร้าบ...." ผิดอีกกู
"หลีก..." ผมกระแทกมันเดินไปเลย
"ฮ่าๆๆๆๆ..." มันยังหัวเราะส่งท้ายผมอีก...ไอ้ชีนบ้า...ไอ้บ้าชีน......ชิส์ชิส์...
หรือว่าจะเปลี่ยนพระเอกดีเรา...คริคริคริ.....
ขอบคุณคร้าบ
-
3คนไปเลย
555 :laugh:
-
แหม!!!! กำลังนะเอ่ยปาก น้องจูนก้อเผ่นแน่บซะนี่ ปล่อยให้ลุ้นได้อีก นะนายดิว
ยังไงก้ออย่าให้คนอ่านลุ้นนานนะ เหนื่อย...
Ps.เหนื่อยแค่ไหน ก้อยังรออ่าน 5555
-
หง่ะ อย่าเปลี่ยนพระเอกนะ
ชอบจูน เชียร์โจ๊ก แอบกิ๊กชีน แบบนี้ต่อไปก็พอ :-[
ปล. โจ๊ก รีบสารภาพซะ ก่อนจะจูนเข้าใจผิด และมีคนมาแย่งซีนบอกรักไป
-
:m15: ชอบประโยคนี้อ่ะ "จากเพื่อนรักคล้ายเป็นว่ารักเพื่อน ฟังแล้วดูเหมือนว่าใกล้แต่จริงแล้วคำนั้นมันห่างไกล" เจ็บถึงก้นหัวใจเลยอ่ะ งานนี้สงสารโจ๊กคร้าบบ(กันเขามาตลอดตอนนี้เข้าข้างเลยว่านั้น) คิดถึงตัวเองอ่ะ แต่ขอให้โจ๊กถามหัวใจตัวเองให้ดีๆว่ารักจูนแบบไหนกันแน่ อย่างไงก็รีบๆสารภาพก็แล้วกันนะ จะเอาใจช่วยอ่ะ :monkeysad:
-
ทำไมทำไมไม่ฟังเขาพูดให้จบก่อนนะ อดรู้เรื่องกัน เห้อ :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
เหนด้วยยย
มาเชียร์ชีนดีกว่า
-
3 คนเลย :laugh:
-
:angry2:มาทำให้เรากลายเป็นคนบ้าอ่านไปยิ้มไป
โดนซะเหอะพี่ดิว :z6:
ถึงจะต่อไปแล้ว2รอบแต่ถ้าจะมีรอบที่3เราก็จะยอมอ่านให้ :laugh:
-
ดิวคะอย่าติดเปลี่ยนนะคะเพราะเลดี้ว่าคู่โจ๊กจูนเหมาะดีแล้ว ถึงอีกคนจะชอบพูดกำกวมไม่เคยให้ความกระจ่างนั่นอาจเพราะไม่มั่นใจในตัวเองว่า
จะได้รับคำตอบจากอีกคนยังไง ห็เลยยั่งม่ฉายไปตรงๆ อาจเพราะอยากดูทีท่าอีกฝ่าย(โจ๊ก)ส่วนอีกคนก็นะเป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกยาก และเป็นคนที่ชอบเลี่ยง แต่เมื่อข้าใจ ก็ไม่กล้าถาม หนีมาซะงั้น(จูน)แต่ถ้าเอานิสัยชีนมาที่ตรงใจดี ตรงๆๆชอบบอกว่าชอบ รักบอกว่ารัก ตรงดี มาตัดใส่ดจ๊กบางทีอะไรก็กระจ่างลงเนอะ อาจจบแบบคู่รักใหม่ แต่ดิวคงไม่อยากให้จบเร็ว เลยตัดซะไว้ให้ลุ้น แบบมีอุปสรรคเพราะเท่าที่เห็นโจ๊กจูนมีบุ้นตลอดเลยอะนะ แต่สองหายไปนะ ไม่รู้ว่าวางแผนไร แต่อยากให้ตอนต่อไป เลดี้ว่าเคลียร์เรื่องปาล์มก่อนไหม ครูพัฒน์ต้องมีอะร หรือเอี่ยวกับนักเรียนเหล่านี้แน่ ไม่แน่อาจเป็นกลุ่มเพื่อนกันในอดีต ปาล์ม ชีน เสก โจ๊ก เอ่อไม่คิดแทนดิวละ รอให้ดิวมาเฉลยเอง ที่แน่รักแบบหนุ่มYน่าจะเริ่มจากสองนะ
-
ลุ้นมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เฮ่อ!ๆๆๆๆๆ.......จูนก็ยังเป็นจูนอยู่นะ......ปัญหาหัวใจวัยรุ่น....วัยกำลังสับสนและคิดมาก
ขอบคุณนะครับ....ดิวที่ตอบคำถามพี่ต้นครับ....ถ้ามีปัญหาอะไรจะทะยอยถามไปนะครับ
-
^
^
^
พี่ต้น เรื่องปัญหาหัวใจของวัยรุ่นเค้า พี่ต้นผ่านมา(นานแล้ว)ไม่ใช่เหรอ :laugh: :laugh:
เป็นเรื่องแรกที่ไอ่เบียร์ เกร็งทุกทีที่อ่าน แล้วก็ลุ้นอย่างหนัก ตอนต่อตอน กันเลยทีเดียว
-
อิอิ
ขอบคุณนะครับ
-
อย่าเปลี่ยน พระเอก น้า ค๊าบบบบบบบบ :monkeysad:
แต่จาว่าไปชีนก้อน่ารักดี :z1:
ขอบคุณไร้เต้อมากค้าบบบ
-
จูนเอ๊ยยยย นอกจากความรู้สึกช้าแล้ว ยังคิดเองเออเองอีกต่างหาก
เราแอบนอกใจโจ๊กแหละ ชอบชีนน่ะ มันลุยได้ใจดี
คือโจ๊กช้าน่ะ มีโอกาสแท้ ๆ กลับตีกรรเชียงอยู่รอบ ๆ อยู่นั่นแหละ
-
3พี
ไม่ให้เปลี่ยนพระเอกน้าาาาาาา
จูนนนน ทำไมไม่ยอมฟังโจ๊กพูดอ่า ทำไมๆๆๆๆๆๆๆ
-
สวัสดีค่ะคุณดิว
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมาก วันเดียวตาแฉะเลย
ยิ่งอ่านรู้สึกว่าการดำเนินเรื่องยิ่งลื่นไหลดีขึ้นเรื่อยๆ ชอบความเฉื่อยของการดำเนินเรื่องด้วย มีรายละเอียดดีมากๆเลยค่ะ
จะรอตอนหน้านะคะ
โหวตเปลี่ยนพระเอกค่า ((((จะโดนรองเท้าปามั้ยคะ))))) ชอบตาชีน บทน้อยแต่น่าสนใจมากๆ
-
ไอ้อ่อน ไมไม่รอฟังเล่าเค้าจะบอกรักอะ
ไม่เปลียนพระเอกนะ จาอาวโจ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ชีน น่า รัก ดีเน้อ
แต่อย่าเลยสงสาร โจ๊ก
:L2: :L2: :L2:
-
เรียกพระเอกยากค่ะ ฮ่าๆๆ
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน ><
-
โจ๊ก จูนน่ารักดี แต่เผลอเชียร์ชีนไปด้วยแล้วอ่ะ ทำไงดี :z1:
ว่างๆส่งชีนมาทักทายกันอีกนะคะ :impress2:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ใครจะว่าไรไหม เเรเชียร์ซีนอ่ะ
กวนดี แต่โจ๊กอ่ะ ชักช้า จูนก็มาก มาย เบื่อปาล์ม
เอาให้มันเสร็จ ๆ ไป สงสัยปาล์มจะแอบรักอ้อย
จะเอาไงก็เอานะดิว รออยู่ครับ
-
ไม่ดีค่ะน้องดิว...ลูก เอาพระเอกคนเดิมนั่นแหละจ้ะ ถึงน้องโจ๊กจะอ้ำๆอึ้งๆ แต่ก็เป็นพระเอกที่น่ารักและได้ใจเจ้ไปนานแล้ว เค้าสองคนสมกันจะตายลูก อย่าเปลี่ยนนะ ถึงจะแอบกรี๊ดน้องชีนในหลายตอนที่ฮีโผล่มา แต่ยังไงน้องโจ๊กก็จะเป็นพระเอกหนึ่งเดียวล่ะค่ะลูก
แต่ตอนนี้แอบรู้สึกอยากจะหยิกแก้มน้องจูนนิดหน่อย แหม...จะนั่งรอฟังให้น้องโจ๊กพูดจบก่อนก็ไม่ได้ แล้วทำไมชอบคิดไปเองคนเดียวคะ???? :serius2:
-
อ่านแล้วปวดหัวแทนน้องทั้ง3คนเลยครับยังเป็นเด็กอยู่เลยนะเนี้ย เจอเรื่องแบบนี้คงปวดหัวพอดูไงก็ค่อยๆคิด ตัดสินใจเลือกดีๆแล้วกันนะครับผม แต่ตอนนี้นายชีนน่ารักจังอ่ะ
-
มารออครับผม
-
อ่ะดิว อย่าเปลี่ยนพระเอกเลยน๊า โจ๊กน่าสงสารออก
ส่วนชีน หาใครให้เป็นคู่แทนจูนก็ได้นะครับ
-
คู่เดิมแหล่ะดีแล้ว
อย่าทำร้ายเขา(โจ๊ก)อีกเลย
กว่าจะกล้าจูบ จูน ก็ใช้เวลามาเกือบ 10 ๆ ตอน
ดิวยังจะกล้าเปลี่ยนให้คนอื่นอีกเหรอ
:เฮ้อ:
โจ๊ก FC
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เปลี่ยนเอา ชีน ชีนทำคะเเนนเยอะกว่าอีก ขนาดไม่ค่อยได้เจอน่ะเนี๊ยะ
-
:L1:รักเรื่องนี้จัง มาต่อเรื่องนี้ไวๆๆนะ ค้างอย่างแรง
-
คู่เดิมแหล่ะดีแล้ว
อย่าทำร้ายเขา(โจ๊ก)อีกเลย
กว่าจะกล้าจูบ จูน ก็ใช้เวลามาเกือบ 10 ๆ ตอน
ดิวยังจะกล้าเปลี่ยนให้คนอื่นอีกเหรอ
:เฮ้อ:
โจ๊ก FC
เห็นด้วย เพราะเป็นโจ๊กFCเช่นกัน
โจ๊กทำไรให้จูนมาตั้งหลายอย่าง ความดีข้อนี้ แค่ชีนทำเรื่องดี เรื่องเดียวให้ แค่นี้สำหรับเรายังไม่มากพอเท่าที่โจ๊กทำให้หรอก(เลดี้มันพร่าม เพราะชอบโจ๊กอะนะ)
-
ทำไมรู้สึกว่าน้องชีนน่ารักหว่า
อาจจะเพราะว่าตรงกว่าด้วยหล่ะมั้ง??
แต่โจ๊กก็เกือบพูดแล้วนะ
ถ้าไม่ติดว่านายจูนกลัวว่าเค้าจะชอบคนอื่นก่อนหน่ะ
เฮ้อออออออ
ขอให้รักกันเร็วๆ แล้วกัน
ปอลอ จูนรู้ใจตัวเองแล้ว รู้สึกดีหว่ะ
-
^
^
^
พี่ต้น เรื่องปัญหาหัวใจของวัยรุ่นเค้า พี่ต้นผ่านมา(นานแล้ว)ไม่ใช่เหรอ :laugh: :laugh:
เป็นเรื่องแรกที่ไอ่เบียร์ เกร็งทุกทีที่อ่าน แล้วก็ลุ้นอย่างหนัก ตอนต่อตอน กันเลยทีเดียว
น้องเบียร์คร๊าฟฟฟฟ......ถึงพี่ต้นจะผ่านมานานแต่ทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่นะคร๊าฟฟฟฟ......รู้มั้ยวัยพี่กำลังสับสนเลยรู้มั้ยคร๊าฟฟฟฟ......ว่าจะมีครอบครัวหรือจะอยู่โสดคอยแทะน้องๆดี555555555.......ไอ้เรื่องสับสนทางจิตใจไม่มี.....มีแต่ทางอารมณ์คร๊าฟฟฟฟฟ.....น้องเบียร์จอมแซบ
-
ซีนก้น่ารักดีนะ
สนใจไหม !!
ห๊า ๆ ๆๆ
:laugh: :laugh:
-
ซีนน่ารัก
จูนก็รู้ใจตัวเองแล้ว
เป็นกำลังใจให้ใครหลายๆคนละกัน o13
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน :a5:
โจ๊ก-จูน ก้าวหน้ากันไปเยอะ(หรือเปล่าหว่า?)เหมือนกัน
ซีน ก้อมีมุมที่น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย...ขอ :กอด1:ที
-
มารออออ่านครับผม
...
-
จะเอียงไปข้างชีนแล้วนะเนี่ย
-
"มึงเข้าไปก่อนดิ..."
"มึงนั่นแหละ.....ไอ้โจ๊ก...ครูพัฒน์เรียกมึง....เข้าไปก่อนเลย...."
"อย่ามาเลยอ่อน.....ครูเค้าก็เรียกมึงเหมือนกันนั่นแหละ...อย่ามาโบ้ยใส่กูอยู่เลย...." ผมกับมันมายืนเถียงกันหน้าห้องครูพัฒน์...ไม่รู้จะเถียงกันไปทำไมเหมือนกัน...นี่แหละครับ ขอแค่ให้ได้เถียงกันเป็นใช้ได้
"เข้ามาทั้งคู่นั่นแหละ...รำคาญจริงๆเลยกับพวกเธอนี่...." ในที่สุดครูพัฒน์ก็ตัดสินครับ คงทนรำคาญไม่ไหวจริงๆ
"รู้มั๊ยโจ๊กว่าครูเรียกมาทำไม?..."
"ถ้าผมตอบว่าไม่รู้....ผมจะผิดมั๊ยครับ?..." ยังมีหน้าไปกวนครูอีกนะมึง...สบปากสงบคำเป็นมั๊ย?...
"ไม่ผิดนิ...เพราะครูยังไม่บอกเธอเลย...ถ้าเธอบอกว่ารู้สิ....แปลก..." พอกันครับ ทั้งครูทั้งศิษย์ เอ้อ...การเจรจาจะรอดมั๊ยเนี่ยะ
"งั้นมีไรล่ะครับ....?..."
ผมดูไอ้โจ๊กแล้วมันไม่ได้ตื่นเต้น กลัว ประหม่ากับการลงโทษหรือข้อตกลงใดๆเลย กลับเป็นผมซะอีก...ที่กลัวว่ามันจะโดนไรบ้าง
"ครูให้เธอมาเรียนตามปกติ...แต่ครูมีเงื่อนไข..."
"ผมก็พอจะรู้ว่า...ครูไม่ใจดีลดโทษให้ผมกลับมาเรียนเฉยๆหรอก..."
"แต่เงื่อนไขที่ว่ามันขึ้นอยู่กับเธอนะ...รับหรือไม่...เธอจะเป็นคนที่ตัดสินใจเอง"
"ผมมีสิทธิ์เลือกด้วยเหรอครับ?..." มึงจะไม่พูดบ้างก็ได้นะโจ๊ก ผู้ฟังที่ดีนะ ทำเป็นมั๊ย
"ได้สิ...ถ้าเธอคิดว่ามันดีกับเธอที่สุดแล้ว...ครูหรือใครๆก็บังคับเธอไม่ได้..."
"เงื่อนไขอะไรครับ?..." ผมว่าสองคนนี้...เหมือนจะไม่กินเส้นกัน แต่ดูจากแววตาทั้งคู่...โจ๊กเคารพ ยำเกรง บูชาครูพัฒน์มาก...ถึงจะชอบพูดกวนก็เหอะ...ส่วนครูพัฒน์เอง ถึงแม้จะดูเหมือนไม่ใส่ใจ หรือไม่สนใจ...แต่นั่นมันแค่สิ่งที่พยายามแสดงออก...แต่ดวงตาและสิ่งที่กำลังทำ คือความรัก ความห่วงใย ความหวังดีที่มีต่อศิษย์
"อีกสองวัน...จะมีกิจกรรมเข้าค่ายกันที่....ทางโรงเรียนต้องส่งนักเรียนเข้าร่วมกิจกรรม..."
"ผมไม่รับเงื่อนไข เพราะฉะนั้น ผมไม่ไป..." ผมรู้มาว่าไอ้โจ๊กมันไม่ชอบการเข้าค่าย เพราะมันเกลียดการนอนเต้นท์
"ย่อมได้...แต่เธอต้องโดนพักการเรียนต่อ..."
"ครับ...อ้อขอบคุณนะครับที่พยายามช่วย...ผมไปได้ยังครับ..."
"ย่อมได้...แต่นายจะไม่ฟังายละเอียดต่ออีกหน่อยเหรอ?...บางทีมันอาจจะทำให้นายสนใจขึ้นนะ..."
"ไม่ไปก็คือไม่ไป...อย่ามาพยายามเปลี่ยนใจผมเลย..."
"ครูเปล่า...แค่ครูจะบอกเธอว่า...เค้าให้ส่งไปโรงเรียนละสองคน..."
"แล้วไงครับ...ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับผม..." มันกำลังจะเดินออกไป...หลังจากทำความเคารพครูพัฒน์เรียบร้อยแล้ว
"ครูว่าจะส่งนายจูนไปคนหนึ่ง...ถ้านายไม่ไปด้วย...ครูคงต้องให้นายจูนไปกับคนอื่น...ครูก็ไม่รู้จะทำไงนะจูน...ก็โจ๊กเค้าไม่อยากไป...นายคงต้องไปทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่เอาล่ะกัน...เอ้อ...." อ้าวครู...ไหงมีผมเอี่ยวยล่ะครับ มาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยด้วย
"ได้ไงครู..." มันกลับมานั่งข้างผมที่เดิม
"อ้าว..ครูให้โอกาสนายเลือกก่อนคนอื่น แต่นายปฏิเสธเองนะ..." ลูกล่อลูกชนเหลือกินเลยครับครูผม
"ก็แล้วทำไมครูไม่บอกผมตั้งแต่แรกล่ะว่าไอ้นี่จะไปด้วย...มึงก็เหมือนกัน...ไม่บอกกูเลย..." อันหลังนี่มันหันมาพูดกับผมเบาๆครับ...ยังไงต่อหน้าครูก็ไม่ควรพูดอย่างนี้กัน
"บอกกับผีมึงสิ...กูเองก็เพิ่งรู้พร้อมมึงนี่แหละ...โคตรเซอไพรส์เลย..."
"อ้าวๆๆ....ตกลงนายสองคนว่าไง...ไปหรือไม่ไป..." เข้าค่ายสนุกดีครับ ผมชอบ
"ผมไปครับ..."
"มึง...แต่กูไม่อยากไปนิ.."
" มึงไม่ไปมันก็เรื่องของมึง...แต่กูจะไป..." ที่จริงที่ผมยอมไป..ก็เพราะอยากช่วยมันนั่นแหละครับ..มึงไม่ไปเจอกูทืบแน่...
"งั้นผมไปก็ได้...ถึงไม่อยากไปก็เหอะ..." แฮ่ะๆๆๆๆ ก็แค่นั้น
"ดี....พวกนายเตรียมตัวได้เลย...เข้าค่ายตั้งแต่วันพฤหัสถึงเสาร์..."
"โหตั้งสามวัน...ตายแน่...ลดเหลือครึ่งวันไม่ได้เหรอครับครูพัฒน์..." มึงต่อซะไม่เห็นใจคนจัดกิจกรรมเลยนะไอ้โจ๊ก
"นายจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ...ก็อย่างที่บอกว่าครูไม่บังคับ..."
แล้วมันก็หันมามองผมซะตาละห้อยเลย....
ชิส์..
"ผมตกลงไปครับครูพัฒน์..."
ผมตอบครูพัฒน์อย่างหนักแน่น...ส่วนมันได้แต่พยักหน้าหงึกหงักตอบครูไป
เราออกมาจากห้องครูพัฒน์ปุ๊บ...ทันทีเลยครับมัน
"ทำไมต้องไปด้วยว่ะ...กูไม่อยากไป..."
"ไอ้คุณโจ๊กครับ...รู้ไว้ด้วยนะครับว่าคุณกูไปนี่...ก็เพราะมึงนั่นแหละ...ยังมาโวยวายอีก..."
"แล้วไอ้คุณอ่อนครับ...แล้วคุณมึงคิดว่าไอ้ที่คุณกูไปนี่...เพราะใครล่ะครับ...โธ่....เซ็งโว้ย....ไปส้วมดีกว่า
...."
ฮ่าๆๆๆ...ผมก็รู้แหละครับว่ามันไปเพราะผม
เย็นนี้ผมกลับบ้านก่อนไม่ได้รอมันเพราะรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะไม่ค่อยสบาย...
ปวดท้องแหน่วๆด้วย...บอกมันอย่างนี้..มันก็เลยไล่ให้กลับบ้านเลย...
และแล้ววันที่เข้าค่ายก็มาถึงครับ
"ไอ้โโจ๊กนี่มึง...จะไปเข้าค่ายหรือไปปิ๊กนิกกันแน่ว่ะ... " ก็มันเล่นขนแต่ขนมมานิครับ
"พูดมากนะมึง...กูก็เอาไปเผื่อมึงด้วยนั่นแหละ...พูดมาก เดี๋ยวไม่แบ่งเลยนิ..." กูละซึ้งจริงๆ...แล้วทำไมเป้มันใบเล็กจังหว่า
"ไอ้โจ๊ก...นอกจากขนม...มึงเอาไรไปบ้างว่ะ...?"
"แฮ่ะๆๆๆ...." มันหัวเราะอย่างนี้...น่าสงสัยอย่างแรงเลยครับ
"สบู่?"
"ใช้ของมึงแล้วกัน" กูว่าแล้วเชียว
"ยาสีฟัน?"
"ก็ขอความอนุเคราะห์จากมึงอีก..." เจริญล่ะมึง...
"ยาสระผม?..." มึงอย่าบอกนะว่า
"ก็รอน้ำใจจากมึงอีกแล้ว..."
"แป้ง?..." ผมรู้ว่ามันต้องใช้แป้งเด็กทาตัวก่อนนอน...เพราะผมเห็นมันทำบ่อยๆ
"มึงจะว่ากูมั๊ย...ถ้ากูจะบอกว่า...ขอกูใช้ด้วยคน..ฮิฮิฮิ.."
"โอ๊ย...ไอ้บ้าทำไมมึงไม่ใช้แปรงสีฟันหรืือกางเกงในของกูไปเลยล่ะ?..."
"ได้จริงเหรออ่อน....จริงๆนะ..."
"กูประชดเว้ย...ประชด..รู้จักมั๊ยประชด"
"ออ...เหรอ..."
" ตกลงมึงเอาไรไปบ้างนิ...?"
"กูเอา...ยาธาตุน้ำขาวแก้ปวดท้องกับยาพาราไป..."
"ทำไม...มึงไม่ค่อยสบายเหรอ?..."
"ป่าว...กูเอาไปเผื่อมึง...ก็เห็นมึงบ่นว่าปวดหัวปวดท้องอยู่...คิดว่าบางทีมึงอาจจะลืม...กูเลยเอาไป..." มันพูดเป็นธรรมชาติ..ธรรมดาของมัน...แต่ผมกลับรู้สึกดีเอามาๆเลยแฮะ...จริงๆแล้วผมก็เอาทุกอย่างไปเผื่อมันนั่นแหละ ยกเว้นแต่กางเกงใน...และจริงๆด้วยผมไม่ไม่ได้เตรียมยาไป
รอกันอยู่ซักครู่...รถตู้ที่จะไปส่งที่ค่ายก็มาถึงพอดี
"เดี๋ยวก่อน...คอยก่อน...." ใครตะโกนมา...อ๋อ ครูพัฒน์
"สวัสดีครับ/สวัสดีครับ..."
"ดีดี...พอดีจะมีนักเรียนเข้าค่ายร่วมกับพวกเธออีกหนึ่งคน.."
"อ้าว..ก็ไหนตอนแรกครูบอกว่าจะมีแค่ผมกับอ่อนไงครับ...?"
"จะมีเพื่อนเพิ่มอีกคนมันจะเป็นไรไป...ดีซะอีกจะได้มีคนร่วมทำกิจกรรมเพิ่ม.." แล้วมันก็บ่นพึมพำๆอะไรของมันไม่รู้
"มึงก็อย่าบ่นไปเลยนะ...จะมีคนเพิ่มขึ้นมาก็ไม่เห็นจะเป็นไรนิ...ว่าแต่อีกคนใครเหรอครับครู?"
"โน่นไง...วิ่งมาพอดีเลย...เร็วเข้าเธอ..เพื่อนรอยู่..."
"ไอ้ชีน/ไอ้ชีน..."
"ใช่...นายกีรติ...จะเป็นอีกคนที่เข้าร่วมค่ายกับพวกเธอ..." ความบรรลัยมาเยือนลางๆแล้วกู...
"ขอโทษครับครู...พอดีผมลืมของเลยวิ่งกลับไปเอาที่ห้องเลยมาช้า..." ไอ้โจ๊กจ้องไอ้ชีนอย่างกับจะเขมือบมันทั้งตัวเลยครับ
"ครูพัฒน์...งั้นผมกับอ่อนไม่ไปแล้วครับ...หาคนอื่นเหอะ..." นั่นไงครับ ลางร้ายแรก...
"ป๊อดเหรอมึง?..." น่าน...เอาเข้าไป...ดูเค้าแล้วผมคงต้องเป็นกรรมการแหงๆ
"มึงว่าไงนะ?..." ตาขึ้นสีเขียวแล้วมึง..โจ๊ก...ใจร่มๆหน่อย
"กูบอกว่า...ป๊อด..เหรอมึง.." เป็นไง ชัดมั๊ย มันเล่นเน้นทีละคำเลยคราวนี้
"ไอ้ชีน...มึง..."
"พอๆเลยทั้งคู่...อย่าลืมว่า..พวกนายทั้งสามคนเป็นตัวแทนของโรงเรียนเรานะ...ทำอะไรก็ขอใหคิดถึงชื่อเสียงของโรงเรียนก่อนเป็นอันดับแรกก่อนแล้วกัน...เข้าใจมั๊ย?"
"ผมไม่เข้าใจครับ...ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นมันด้วย...ที่จะไปเข้าค่ายกับพวกผม?"
"น่า...โจ๊ก...คิดว่าทำเพื่อโรงเรียนนะ...ครูขอล่ะ..."
"เห็นมั๊ยในที่สุด ผมก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดี..."
"ขอบใจมาก...ขอบใจพวกนายทั้งสามคน..."
โห...กว่าจะได้มา...เกือบได้มวยคู่เอกแล้วมั๊ยล่ะ....
-
สงสัยค่ายนี้เหนื่อยสุดคงเปนจูน :m20:
มาต่ออีกน่ะครับผม o13
-
เฮ้ออ นึกว่าจูนจะไปสวีทกะโจ๊กสองคนละ
ดีที่ชีนตามมา :laugh: :laugh:
-
แผนใครวะเนี่ย
:m16: :m16: :m16: :m16:
-
:z2:
ตามมารอหนูชีนค่า.......(((สะใจ๊ :laugh:)))
-
:angry2: :angry2: แกล้งกันชัดๆ แบบนี้น้องจูนไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้วล่ะ 5555+ เอาใจช่วยวุยยย o22
-
มาถึงค่าย...
โหเด็กเยอะเลยครับ ต่างโรงเรียนกันทั้งนั้น...แฮ่ะๆๆสาวๆน่ารักใช่ย่อยเลยนะ...หวานไอ้จูน
ผู้ชายทั้งหมดนอนเต้นท์
ส่วนสาวๆนอนบ้านพัก...ยุติธรรมจริงๆ
ตอนนี้กำลังเข้าแถวรายงานตัว..ไล่กันมาทีละโรงเรียนเลยครับ
ผ่านๆมาก็มีทั้งหล่อทั้งสวย ทั้งน่ารัก
แต่หล่อสู้คนข้างๆผมไม่ได้เลยครับ...ไม่ได้ชมนะ...แต่ไอ้สองคนนี่มันหล่อของจริงครับ...ส่วนผมอ่อนสมชื่อไปเลย...อ้าว ตกลงผมชื่ออ่อนไปแล้วเหรอ?..
ไล่มาจนถึงโรงเรียนผม
ผมสังเกตเห็นนะว่า..เด็กต่างโรงเรียนให้ความสนใจกับโรงเรียนของผมเป็้นพิเศษ...เพราะพวกเรามีหล่อขั้นเทพตั้งสองคนนี่ครับ...ส่วนผมเองหล่อแค่คนเดินดินก็พอแล้ว
"สวัสดีครับ..ผมกีรติ....ชีนครับ..." แล้วเสียงฟ้าผ่า...ห่ากรี๊ดก็ตามมา...ผมอุดหูแทบไม่ทันแนะ..ส่วนไอ้บ้านี่ก็แจกยิ้มอยู่ได้...
.
.
.
พอเสียงกรี๊ดของไอ้ชีนเริ่มเบาก็ถึงคิวไอ้โจ๊กครับ
"สวัสดีครับ...ผมชินภัทร....โจ๊กครับ..." โหย....ระเบิดลงที่นี่รึไง...ทำไมมันดังขนาดนี้...ไอ้โจ๊ก....มันยืนทำหน้าเฉยๆครับ...แต่ผมแทบจะมุดดินอยู่แล้วเพราะเสียงดังมาก....
.
.
.
และแล้วก็ถึงคิวผม
"สวัสดีครับ...ผมทันดาว..จูนครับ..." แล้วเสียงปรบมือก็ตามมาครับ ...อยากจะบอกว่าเสียงดังไม่แพ้มันสองคนเท่าไรหรอก...ถึงแม้คนที่จะกรี๊ดให้ผมไม่ใช่ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็เหอะ....หล่อเหมือนกันนะเรา....
แล้วก็มาถึงโรงเรียนสุดท้าย
และคนสุดท้ายครับ
"สวัสดีครับ..ผมบริภัคร...อู๋ครับ..." อู๋...อู๋...ใช่ไอ้อู๋เพื่อนผมจริงๆด้วยครับ..มันหันมายักคิ้วให้ผมด้วย...โคตรดีใจ ดีใจโคตรเลย...ได้เจอเพื่อนด้วย
รายงานตัวกันเสร็จ..พี่ๆครูฝึกก็ปล่อยให้ไปกางเต้นท์นอนกันครับและเก็บสัมภาระให้เรียบร้อย
ผมเองมองหน้ามองหลังหาไอ้อู๋...อยู่ไหนของมันนะ?
" มึงมองไรอ่อน...หรือมองหาใคร?"
"กูหาเพื่อนอยู่..."
"เพื่อนไรมึงอีกล่ะ?"
"เรื่องของกูนะ..."
"เออ..." แล้วมันก็เดินหนีผมไปเลย.... อะไรของมัน
กว่าผมจะถึงที่เต้นท์ของตัวเอง...มีคนเข้ามาทักทายผมหลายคนเลยครับ...หล่อใช้ได้เรา
มาถึงที่เต้นท์...มองไปไหนเค้าก็ตั้งกันเรียบร้อยหมดแล้ว
หันกลับมาดูของตัวเอง..ยังไม่ได้แกะออกจากถุงเลยด้วยซ้ำ จะมีที่นอนมั๊ยนี่
"เอามา..กูกางเอง..." ก็ไอ้โจ๊กกับไอ้ชีนนะสิครับ พวกมันดึงกันคนละฝั่ง..ผมเลยไปฉกมาและทำท่าจะกางซะเองเลย...
แต่พอผมจะทำ พวกมันก็มาแย่งอีก บอกกว่าจะทำเอง...
"พอๆ..ช่วยกันทั้งสามคนนี่แหละ..." รำคาญครับ...ผมเลยนั่งสั่งให้พวกมันทำเลย...อย่ามาบ่น...อยากทำกันดีนัก
พวกมันเกือบได้วางมวยกันตั้งหลายรอบ...จะรอดมั๊ยนี่สามวัน
กางที่นอนเสร็จ...ปัญหาใหม่อีกแล้วครับ เรื่องตำแหน่งนอน
"กูไม่นอนติดกับไอ้ชีน..." ไอ้โจ๊กครับ
"กูเองก็ไม่นอนติดกับมึงเหมือนกัน"
"เอาเข้าไปพวกมึง...จะทะเลาะกันให้ถึงดาวพุธเลยใช่มั๊ย?"
"ไม่รู้ล่ะ...ยังไงกูก็ไม่นอนข้างมันแน่นอน..."
"กูก็เหมือนกัน..."
"งั้นมึงก็ใสหัวตัวเองไปนอนนอกเต้นท์สิ..." แรงมั๊ยครับ เพื่อนผม
"กูใสหัวไป...งั้นมึงเชิญใสทั้งหัวทั้งตัวมึงไปนอนนอกเต้นท์สิ..." ปวดกบาลจริงๆ
"มึงกวนกูเหรอไอ้ชีน..."
"ยังไงก็ได้..กูพร้อม..."
"โหย..พวกมึงหยุดได้แล้ว..กูรำคาญ...สรุปกูนอนกลางเอง...มึงนอนฝั่งโน้น...ส่วนมึงไอ้ชีน..นอนฝั่งนี้...อย่างนี้พวกมึงก็ไม่นอนติดกันแล้ว... "
"ตกลง/ไม่ได้..." คำตอบแรกไอ้ชีน ส่วนอันหลัง
"อะไรมึงอีกไอ้โจ๊ก...?"
"กูไม่ยอมให้มึงนอนกลาง..."
"แล้วจะนอนกันยังไง...?"
"ก็ได้...ก็ได้..กูนอนกลางเองก็ได้..." สรุปไอ้โจ๊กมันยอมนอนตรงกลางแทนผมครับ
ไม่รู้มันทำไมเหมือนกัน
ผมบอกจะนอนเอง มันก็ไม่ยอมท่าเดียว
เต้นท์หลังใหญ่นอนสบายครับ ไม่ต้องเบียดเสียดกันเยอะ..
อากาศก็เย็นสบาย..
แน่สิ...ก็ค่ายนี้ตั้งอยู่บนเขานิครับ...
พอจะรู้กันมั๊ยว่า...ผมอยู่จังหวัดไร...
อาหารมื้อแรก..
พี่ๆครูฝึกเตรียมไว้ให้ครับ เพราะพวกเราทำกันเองไม่ทัน...แต่มื้อต่อไปต้องทำกันเอง
ผมไม่กลัวหรอก...ถึงผมจะทำไม่เป็นก็เหอะ...แต่มีไอ้โจ๊กซะอย่าง..สบายหายห่วง...
ไอ้ชีนกับไอ้โจ๊กไปโรงอาหารกันก่อน ส่วนผมแวบไปหาไอ้อู๋...แล้วก็คุยกันซักพักใหญ่ครับ ...ก่อนจะแยกย้ายกัน
มาถึงโรงอาหาร...ผมก็มองหาไอ้โจ๊กเลยครับ ก็ไม่อยากนั่งคนเดียวนิ...ชะอุ๋ย !!!!..ทำไมมึงต้องมองกูอย่างกับกูไปฆ่าล้างบรรพบุรุษมึงด้วยละไอ้โจ๊ก...
"ไปไหนมา?..." นั่นไงครับ มันยิงคำถามตั้งแต่ไม่นั่งเลย...
" ก็...ไปคุยกับเพื่อนมา..." ผมตอบพลางนั่งลง
"เพื่อนที่ไหน?..." อ้าว ไอ้ชีน...มึงเกี่ยวไรด้วย...เพื่อนเค้าจะคุยกัน
"กูต้องตอบมึงด้วยเหรอ?..." ผมก้มหน้ากินข้าวได้หนึ่งคำ..แล้วก็...
"เพื่อนที่ไหน?..." ไอ้โจ๊กถามเสียงเย็นครับ คราวนี้ผมคงต้องตอบ
"ก็ไอ้อู๋...เพื่อนที่โรงเรียนเก่า...(มันยังทำหน้ายุ่งอยู่...เลยจะอธิบายต่อ...)...ก็.." แต่ไม่ต้องแล้วก็ได้มั้งครับ ก็ไอ้อู๋มันมายืนหัวโด่อยู่ที่โต๊ะนี้แล้ว
"นั่งด้วยคนนะ...." มันนั่งเลยครับ ยังไม่มีใครเชิญมึงเลย...แล้วมันก็ชวนคนนั้นที คนนี้ทีคุย แต่ไม่มีใครคุยด้วยเลยครับ
ก็เลยนั่งเงียบกันหมดเลย...แต่มันชักไม่ดีกับผมแล้วครับ
"เอ๊ยพวกมึง..แดกกันเองสิ...มาตักใส่จานกูทำไม?..." ก็พวกมันทั้งสามคนเล่นตักใส่แต่จานผม...จนมองไม่เห็นข้าวอยู่แล้ว
"กูไม่ชอบกินเนื้อ...มึงกินล่ะกัน..." เหตุผลไอ้ชีนครับ
"กูไม่ชอบกินผัก...." เหตุผลไอ้อู๋...มึงก็เลยตักให้กูงั้นสิ...ไอ้เพื่อนทรยศ
"แล้วมึงล่ะไอ้โจ๊ก...กูขอเหตุผลดีดีนะ..." เห็นมันนั่งเงียบก็เลยถามซะเองเลย
"หมั่นไส้คน" ชัดเจน...แล้วมันก็ลุกออกไปเลย...เป็นไรนี่
กิจกรรมคืนแรก...ก็ไม่มีไรมากครับ ร้องเล่นเต้นกันธรรมดา พี่ๆครูฝึกบอกว่าเราเหนื่อยจากการเดินทางมาแล้วก็เลยให้พักเร็วหน่อย เก็บแรงไว้ลุยกิจกรรมในวันพรุ่งนี้กัน
"โจ๊ก...โจ๊ก..." ผมสะกิดมัน...ก็ตอนนี่มันดึกแล้วนี่ครับ...
"อะไรมึงอีกนิ...กูจะนอน..." มันปัดมือผมออก...ไม่ง้อก็ได้..ชิส์..ผมเลยหันไปสะกิดไอ้ชีนแทน....
"มึง...มึง...ไอ้ชีน...." ผมสะกิดมัน...จังหวะนี้ไม่อายแล้ว...ก็มันทนไม่ไหวแล้วนิ...
"ทำไม?..หนาวเหรอ?..." อย่ามาทำหน้าหื่นใส่กูเลยมึง
"ทะลึ่งไอ้นี่..เดี๋ยวเหนี่ยวเลย....กูปวดเยี่ยวโว้ย...ไปเป็นเพื่อนกูหน่อย..." ยอมเสียฟอร์ม ดีกว่าขายหน้าฉี่ราดกางเกง
"อืม.." หืม...ผิดคาดครับ...คิดว่ามันจะล้อหรือว่าผมซะอีก...ผมกำลังจะลุกตามมัน..หมับ
"ไร?.." ก็ไอ้โจ๊กนะสิครับ มันจับมือผมไว้...กูปวดเยี่ยว
"ปวดเยี่ยว...ทำไมไม่บอกกู?..."
"ไปกับใครก็เหมือนกัน...ปล่อยกู..." ผมสะบัดมือจนหลุด...ก็มันสุดจะอั้นแล้วนี่ครับ
ขากลับจากฉี่
"ไอ้คุณมึง..." ดูมันเรียกผมครับ....
"กูมีชื่อ...เรียกกูว่าพี่ก็ได้...."
"เรียกไม่ลงจริงๆว่ะ..."
"ทำไม..เอาดีีดีนะมึง..."
"ก็มึงหน้าอ่อนกว่ากูอีก.."
"กูหน้าตามอายุ...แต่มึงอายุไล่ตามหน้าไม่ทันเอง...ชิส์.." แล้วมันก็ปล่อยก๊ากออกมา...ผมก็เลยหัวเราะตามบ้าง
เวลามันยิ้มหรือหัวเราะ...มันน่ารักหรือเรียกว่าหล่อเอามากๆเลยครับ
แต่ปกติมันก็หล่ออยู่แล้วนะ...แต่พอยิ้มหรือหัวเราะมันเพิ่มความอ่อนโยนเข้าไปอีก
"มานี่...." มันลากมือผม
"ปล่อย..." ผมตกใจเผลอตะคอกและสะบัดมือจากมันอย่างแรงเลย
"ขอโทษ..." มันเองก็คงตกใจเหมือนกันกับอาการของผมเมื่อครู่
"อืม...ไม่เป็นไร..." ผมยังไม่ชินนะครับกับการที่จะมีใครมาจับมือหรือถูกเนื้อต้องตัว...โดยเฉพาะกับผู้ชายด้วยกัน...แต่กับไอ้โจ๊ก...ทำไม
"ไปนั่งคุยกับกูก่อนได้ไหม...กูยังไม่ง่วง...ได้มั๊ย?...."
"ทำไมจะไม่ได้...ไปสิ..."
.
.
เราไปนั่งคุยกันที่ม้านั่งข้างๆเต้นท์นั่นแหละครับแต่มีต้นไม้ใหญ่ขวางอยู่...เลยทำให้มองไม่เห็นม้านั่งตัวนี้
"หายโกรธกูบ้างรึยัง?..."
"เรื่องไรล่ะ?"
"แสดงว่าโกรธกูหลายเรื่อง..."
"ก็เปล่านิ...แต่กูมีเรื่องอยากถาม..?"
"เรื่องไรล่ะ?.."
"วันนั้น..มึงกับไอ้โจ๊ก...ทำไมถึงมีเรื่องกันได้...?"
"มันไม่ได้บอกมึงเหรอ?.."
"กูถามมึง...ไม่ใช่ให้มึงมาถามกู..."
"ไปถามมันเองล่ะกัน....กูไม่อยากพูด..."
"ชิส์..ไม่เห็นจะอยากรู้เลย..."
"เป็นเพื่อนกับกูได้มั๊ย?...."
"ไม่..."
"กูไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้นเลยเหรอ?..."
"เปล่า...แต่มึงทำให้ไอ้โจ๊กต้องโดนลงโทษ..."
"มึงโกรธกูแทนมันเหรอ..."
"ใช่...ก็มันจัดการมึงแทนกูไง...แค่นี้ก็คิดไม่ได้..."
"เอ้อ..เอาเข้าไป...ทีนี้กูจะบอกมึงยังไงดีล่ะ เล่นเอาไปไม่ถูกเลย..."
"ก็ไม่ต้องบอกสิ...ไม่เห็นจะอยากรู้เลย..."
"แค่เพื่อน...ยังไม่ได้เลยเหรอ?..."
"เอาเป็นว่า...จะรับไว้พิจารณาแล้วกัน..."
"อืม..ก็ยังดี..."
"กลับได้แล้ว...กูง่วง..."
ผมกับไอ้ชีนเดินมาถึงหน้าเต้นท์...ก็เห็นไอ้โจ๊กยืนรอหมุนไปหันมาอยู่...แอบดีใจนิดหนึ่ง ห่วงกูอ่ะดี๊
แต่พอมันเห็นผมแค่นั้นแหละครับ...เดินเข้าเต้นท์ไปเลย
"กูไปหาน้ำดื่มก่อน...มึงเข้าไปนอนก่อนเลย"
"จะให้กูไปเป็นเพื่อนก็ได้นะ" สำนึกบุญคุณมันครับ..มนุษยธรรมล้วนๆ..
" ไม่ต้อง..กูไม่ป๊อด..."
"มึง..." ผมด่ามันได้แค่นั้น..มันวิ่งแผล็วไปโน่นแล้วครับ....ชิส์...ฝากไว้ก่อนมึง
-
ค่ายแตก !!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :laugh:
-
จังหวัดที่อยู่ภาคกลางตอนล่างหรือป่าว :laugh:
-
โคราชอ่ะเด้อ แม่นบ่อ้าย
ไม่รู้เป็นงัยก็ชอบโจ๊กนะ แต่ชีนก็ชอบน่ะ ทำงัยดี
รู้สึกว่าชีนมันแน่วแน่ดี ไม่ลังเลกับความรู้สึกของตัวเอง ชอบอ่ะ
-
ค่ายแตก !!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :laugh:
กระจาย :jul3:
-
ไปค่ายครั้งนี้ พอถึงครั้นยามดึก สงสัยจะมี 3P ไม่ก็มีม่วยรอบดึก กรั๊ก ๆๆ
ขอบคุณนะครับบบบ
-
จะมีงอลกันตายไม่เนี่ยยยย
ไม่ก้ทะเลาะกันค่ายแตกอะ
555
-
สงสัยค่ายจะไม่แค่แตกแน่ ๆใช่มั๊ย คุณดิว สงสัยระเบิดแน่ ๆ ยังอีกหลายวัน
แล้วน้องจูนจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย แถมมีนายอู๋เข้ามาอีก ยุ่งแน่ ๆ
-
ค่ายนี้ออกแนว
สนามรบปนสนามรักป่ะเนี่ย
เอิ้กกกกกก
-
ค่ายนี้ ชักจะมันนะเนี่ย!!!!เหอๆ
-
:impress2: ตอนนี้น้องชีนสุภาพบุรุษมากๆๆ ไปหาน้ำดิ่มเพื่อให้จูนกับโจ๊กเคลียร์กัน ดีมากมาย ใจลังเลมากมาย คนนี้ก็ใช่ คนนั้นก็ดี 5555+ เลือกไม่ถูกอ่ะ(คุณเ็ป็นน้องจูนหรือ???) จ๊ากๆๆๆ อินเกิ๊น 555+ คิดว่าจูนคือตัวเองซะงั้น อิอิ เป็นกำลังใจให้น้องจูนนะครับ :bye2:
-
งานนี้เลดี้เห็นเค้าลางของความซวยจะมาเยือนในอีกไม่ช้า เพราะความน่ารักของจูนเป็นเหตุ และที่แน่มวยคู่เอกก็เกิดจากน้องจูนที่ดันทะเล่อ
ชวนชีนไปฉี่ และแอบไปพรอดรักกับนายชีน(เขาไปคุยเฉยๆ) แต่โจ๊กจ๋าลดความขี้งอนลงนิดก็จะดีนะ เพราะวันนี้มาสวีทย่อยถึงจะมีชีนมาเป็นก้างนิด
แต่อภัยเพราะก้างหล่ออะ
-
+1กำลังใจ สำหรับวันที่สดใสจากเลดี้ เพื่อให้ดิวมีกำลังใจ สู้และเขียนตอนต่อไป
-
ควรพกยาหม่อง และยาแก้ปวด ไปดีกว่านะ ...5555555
-
กว่าจะเข้าค่ายครบ...โจ๊กกับชีนต้องเปิดศึกกันอีกหลายรอบแน่เลย
จูนคนกลางคงต้องเหนื่อยหน่อยล่ะ...
รออ่านต่อนะครับ
-
กลายเป็นค่ายมวยแน่ๆ อิอิ :กอด1:
-
ต้องมีสักครั้งก่อนกลับ o18
:oo1:
หมายถึงมวยน่ะ :laugh:
-
อิจฉาน้องจูนจริ๊งจริง
เสน่ห์แร๊งงงงง :laugh:
-
ฮะๆๆ น่ารักจริงๆน้องจูน
ว่าแต่ชีนดูท่าทำคะเเนนขึ้นนะ ส่วนโจ๊ก อย่ามัวงอนเด๋วคนอื่นแย่งจูนไป
-
หรือจูนจะควบ 2 เนี่ย ย ย ฮ่าๆ ๆ น่าสนม๊ะ
-
55555555555 ค่ายเเตกชัวร์
มาค่าย นี่ชีนได้คะเเนนความเเมนเยอะเลยน่ะเนี๊ยะ
ไอห่าโจ๊กเอาเเต่งอล
-
^
^
^
:m20:
-
แอร๊ยยยยย ชีนเอฟซี ก็มีกำลังใจขึ้นด้วย 5555555
-
การทำให้จูนรักไม่ใช่เรื่องยาก
แต่การที่จะรักษาคนรักไว้นี่สิ
มันยากมากมาย
สำหรับไอ้คุณโจ๊ก
ระวังตัวดีๆนะครับโจ๊ก
เดียวซีนมันแย่งเอาไปนะ
จูนยิ่งโง่ๆๆอยู่
บอกจูนไปเลยว่าเราคิดอย่างไร
กล้าๆๆๆๆๆหน่อยเพื่อน
:z3:
-
สนุกดีครับ
-
ชีนไปกินน้ำอย่างนี้
โจ๊กจะทำไรจูนมั้ยเนี่ยย
ท่าทางหึงซะขนาดนั้น
-
มารออ่านครับผม
-
บวกหนึ่งและรอตอนต่อไป กับเรื่องหนึ่งที่เลดี้ชอบอ่าน
-
เข้าค่ายครั้งนี้คงะสนุกน่าดูเลย ฮ่าๆๆๆ
รอติดตามต่อไปงับ^^!
-
รอ ตอนต่อไปครับ
-
"เล่นไรมึงอ่ะ...กูจะนอน..." ผมเอาไฟฉายส่องหน้ามัน...ก็หมั่นไส้มันนิครับ...ผมรู้ว่ามันยัง
ไม่หลับ แต่พอผมเรียกก็ไม่ขานรับ...ก็เลยต้องมานั่งก่อสงครามขนาดย่อมกันอยู่อย่างนี้...
"ก็หมั่นไส้มึง...เรียกแล้วไม่ขานทำไม..นี่แนะๆ.." ผมเอาไฟส่องตามันเลยครับทีนี้...
"กูบอกให้หลีกไง.." มันผลักผมซะกระเด็น...แล้วมันก็เอาผ้าห่มคลุมโปงเลยครับ...ของขึ้นเลยทีนี้...
"เป็นเชี่ยไรมึงอีกนิ...ให้มันได้อย่างนี้สิน่า...โธ่เว้ย..." ผมเห็นมันค่อยๆลดผ้าห่มลงจนโผล่แต่ตา...ส่วนผมแยกตัวออกไปนั่งอีกฝั่งของเต้นท์แล้ว...ผมเงียบ...เพราะรอให้มันพูด...แต่มันก็ยังไม่ยอมพูดอะไรอยู่ดี
"มึงไม่พูดใช่มั๊ย...ได้...งั้นตลอดค่ายนี้มึงอย่ามาพูดกับกูนะ...ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่..." แล้วผมก็นอนตรงที่ไอ้ชีนมันเลย...ไม่อยากอยู่ใกล้มัน ไม่อยากอะไรทั้งนั้นโว้ย
.
.
.
"มึงอย่ารำคาญกูนะ...(ในที่สุดมันก็ยอมพูดแล้วครับ...ผมค่อยๆหันหน้าไปทางมัน...แต่มันยังหันหลังให้ผมอยู่...)...กูรู้แล้วว่ากูเป็นเชี่ยไร...แต่กูไม่คิดว่ามันจะรุนแรงจนยากจะควบคุมขนาดนี้...กูไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน...กูยังแปลกใจตัวเองเลย...ว่ากูเป็นเอามากขนาดนี้เลยเหรอ?..." ผมไม่รู้หรอกว่ามันกำลังพูดถึงเร่ืองอะไร....แต่ผมรู้ว่ามันกำลังรู้สึกผิดกับเรื่องที่มันทำไปเมื่อครู่
"........."
"กูรู้ตัวว่ากูงี่เง่า....เอาแต่ใจ...ขี้โมโห...ขี้โวยวาย...ใจร้อน...ไม่มีเหตุผล...ชอบสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น...แต่มึงอย่าเพิ่งรำคาญกูได้มั๊ย...กูขอเวลา...." ผมค่อยๆเข้าไปหามัน...และจับบ่ามันไว้ในที่สุด
"โจ๊ก..." ผมก็รู้ว่าผมพูดแรงเกินไป...แต่ผมเองก็ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน...
"กูกลัวจูน...กลัวว่าสักวันหนึ่ง..มึงจะทนคนเหี้ยๆอย่างกูไม่ไหว...."
"ถ้ามึงเหี้ย..กูก็คงเหี้ยเหมือนกัน...คนเหี้ยๆก็ต้องคบกับคนเหี้ยๆสิ..." เป็นไงครับ คำปลอบของผม...เจ๋งมั๊ย...จะปลอบไปให้ได้ไรว่ะกู
"หึหึหึ...บ้ามั๊ยมึง...คำปลอบบ้านไหนว่ะ..."
"อย่างน้อย..มึงก็หัวเราะแหละ...หันหน้ามาคุยกับกูได้ยัง..." มันค่อยๆหันมา...ผมว่าหน้าตามันไม่สดใสเอาซะเลย...เหมือนคนที่มีไรในใจ...แต่...ยังไงก็ไม่รู้...ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง...ผมรู้แค่ว่าตอนนี้มันต้องมีไรในใจแน่ๆ...เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร
"จูน....มึงเคยสงสัยมั๊ย?....ว่าทำไมกูต้องเป็นอย่างนี้..."
"......." ผมโดนมนต์สะกดหรือนี่...มนต์สะกดจากสายตาของมัน
"มึงเคยสงสัยมั๊ยว่า.....กูคิดยังไงกับมึง...มึงเคยสงสัยมั๊ยว่า...ทำไมบางทีกูต้องทำไรงี่เง่า ไม่มีเหตุผลในสายตามึง...มึงเคยสงสัยมั๊ยว่า..ทำไมบางทีกูแทบบ้าเพราะห่วงมึง...มึงเคยสงสัยมั๊ยว่า...."
"แล้วทำไมมึงไม่บอกกูล่ะ...กูจะได้รู้...แล้วมึงเคยสงสัยมั๊ยว่า...บางทีกูก็อาจจะรอคำตอบนั้นอยู่ก็ได้นะ..." ผมโดนมันสะกดจริงๆด้วย
แล้วเราต่างคนก็ต่างนอนหันหลังให้กัน...เพียงแต่ตอนนี้...หลังผมสัมผัสกับแผ่นหลังของมัน...แผ่นหลังที่ผมเคยไม่อยากเห็นตอนที่มันห่างออกไป ..โดยที่ผมทำได้แค่มอง...
มันคงหลับไปแล้ว...แต่ผมพยายามยังไงก็ไม่หลับ...ก็จะให้หลับลงได้ยังไงล่ะครับ เล่นพูดอย่างกะมันจะบอกรักผมซะงั้น...
ห๊ะ...รัก...บอกรัก....มันจะบอกรักผม....บ้าไปแล้วไอ้จูนมึง...มึงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ...กลับมา...สติจงกลับมา.....เพี้ยง
" ....หมับ...." สติผมไม่กลับมา แถมกระเจิงหายไปหมดแล้ว...แต่ที่มาคือ อ้อมกอดของมัน...มันกำลังกอดผม...มันรู้มั๊ยว่าสิ่งที่มันทำอยู่ตอนนี้...ทำให้หัวใจผมกำลังเต้นผิดจังหวะ....
"หลับได้แล้วครับ...จูน...อย่าสงสัยไรเลย....อีกไม่นานโจ๊กจะบอกทุกอย่างเอง...อีกไม่นาน..." มึงเล่นพูดซะขนาดนี้...มึงยังจะให้กูข่มตาหลับอีกเหรอ...
"กู...นอนไม่หลับ.." ผมนอนนิ่งๆ...ทำไมผมไม่เคยนึกรังเกียจสัมผัสนี้เลยนะ..กลับรู้สึกดี อบอุ่น...และถ้าบอกว่าชอบ...ผมจะเป็นอะไรมั๊ย?...
"ทำไมครับ?...ปวดหัว?..หรือว่าปวดท้อง?..." มันกอดผมแค่เบาๆ....แต่ทำไมรู้สึกมันแน่นที่ใจผมนะ...
"โจ๊ก...มึงอยากจะบอกอะไรกูมั๊ย?..." ในที่สุดผมก็หันไปเชิญหน้ากับมัน
"งั้นฟังนะ...หลับฝันดีนะครับ...และที่รู้ตอนนี้คือ...กูต้องฆ่าตัวตายแล้วชัวร์ๆ..."
-
:z13:
ส้านนนนนนนนนนนนนนนน :serius2:
-
:z13:
-
:oni2:ชดเชยไม่มา2วัน
เอาอีกๆ
-
งงกะอารมย์นี้จังเลยครับทั่น ดีอย่างไม่งอนกันนาน
-
อยากอ่านยาวๆจัง
อ่านแล้วอินอ่ะ ลุ้นมากคู่นี้
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอตอนต่อไปให้เจ๊ เถอะนะ.....T________________T
-
ใกล้แล้ว ๆ
ดิวมาต่ออีกนะครับ อยากอ่านวันนี้เลยอ่ะ
-
แง่งงงงงงงงง
ส้านมากกกกกกกกกกกกก
มาต่ออีกตอนจิครับ
หลังจากหายไป 2 วัน
โจ๊กก็อ้ำๆอึ้งๆ ไม่บอกซะที
ชินก็ไปน้านาน สงสัยจะปล่อยให้โจ๊กกะจูนเคลียร์กัน :-[
-
เอ้อ สวีตกันจังแล้วซีนไปกินน้ำถึงใหนเนี่ยะ กลับมาระวังสำลักน้ำล่ะ
-
ได้ยินเสียงนกหวีด....ดูนาฬิกา..เอ๊ยจะบ้ารึไง...จะปลุกอะไรกันตั้งแต่ก่อนไก่โห่...ก็นี่มันแค่ตีสี่ครึ่งเอง....
"เลิกกอดกันได้แล้วพวกมึง....ไม่อายกู..ก็อายฟ้าอายดินกันซะบ้าง..." เสียงใคร..แล้วใครกอดใคร...แล้วนี่ท่อนอะไรมาอยู่บนเอวผมนี่
"นิ่งๆๆได้มั๊ย...คนจะนอน..." เอ๊ย..ชริบหายแล้วกู...แหกตาดูเลยครับทีนี้...ก็ผมมานอนอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกับมัน...จะด่ามันก็ไม่ได้เพราะผมเข้ามานอนเอง...ส่วนไอ้ชีนนั่งทำหน้าอย่างกะใครไปนั่งทับเส้นมันนั่นแหละ...
"ไอ้โจ๊ก...ปล่อย..." ผมบอกมันเบาๆ
"อย่าดิ้นสิมึง..กูจั๊กจี้..." มันไม่ยอมปล่อยผมครับ
"ปล่อยกูเดี๋ยวนี้มึง....ไอ้ชีนมองอยู่..." ประโยคหลังผมหันไปพูดเบาๆกับมัน ก็อายไอ้ชีนนี่ครับ
"ก็ช่างหัวมันสิ...มันหน้าด้านมอง...กูก็หน้าด้านให้มองเหมือนกัน..."
"แต่กูไม่ด้านเหมือนมึงนิ..." แล้วผมก็ศอกมันเบาๆ.........................
"โอ๊ย.....ก็มากอดกูเอง...แล้วยังมาทำร้ายกูอีก....คืนนี้ไม่ให้กอดแล้ว.." กูเห็นนะไอ้โจ๊กว่ามึงยิ้ม...
"ไอ้หน้า.....ไอ้หน้าด้าน...ชิส์..."
ผมหลุดจากมันมาได้....ก็ออกมานอกเต้นท์เลยครับ
อายมากๆ
อายทั้งไอ้โจ๊ก อายทั้งไอ้ชีน ...
กินข้าวเช้าเสร็จประมาณแปดโมง
วันนี้ได้รับคำชมว่าอาหารอร่อยมากๆ...ฝีมือกลุ่มผมเองแหละครับ
ไอ้โจ๊กเลยยิ้มหน้าบานไปเลย
ส่วนไอ้ชีนมันยังไม่ยอมคุยกับผมเลย...แต่ก็ช่างมันสิ...
เวลาเก้าโมง..นัดรวมเพื่อทำกิจกกรรม
กิจกรรมวันนี้เค้าให้ทำกันเป็นคู่ครับ...
แต่ที่มาของคู่คือ...พี่ครูฝึกจะหยิบชื่อของพวกเราออกมาจากไห...คือ..หยิบใบที่หนึ่งคู่กับที่สอง ใบที่สามคู่กับใบที่สี่...ไล่กันไปเรื่อยๆแบบนี้...
จนมาถึง...
"ชินภัทร..." พี่ครูฝึกขานชื่อ...พร้อมกับหยิบอีกใบหนึ่ง...ทันดาวๆๆๆๆ
"กิ่งณภัทร..." แป่ว....แล้วเสียงวี๊ดวิ้วก็ตามมาครับ ก็คู่ไอ้โจ๊กเล่นซะสวยซะขนาดนั้น....ผมเห็นว่ามันก็ยิ้มเหมือนกันนะ....ชิส์...ดูสิ...ไปยืนใกล้ๆกันด้วย สงสัยสนิทกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว ชาตินี้เลยสนิทกันเร็ว...ชิส์...ไม่เห็นจะสนใจ....
แล้วเมื่อไรชื่อผมจะออกล่ะ...
.
.
.
.
"กีรติ..." หืม..พี่ครูฝึกขานชื่อไอ้ชีน...พร้อมกับที่มันก้าวไปข้างหน้า..ไม่ใช่ทันดาวๆๆๆๆๆๆ
"ทันดาว..." ฟ้าลงโทษกูเข้าให้แล้ว...
ผมหันไปมองทางไอ้โจ๊ก...หน้ามันก็เหรอหราต่างกับที่กระดี๊กระด๊าเมื่อครู่เลยครับ
"ผมขอเปลี่ยนคู่ได้ไหมครับ...?" แล้วไอ้โจ๊กก็พูดในสิ่งที่ผมและทุกๆคนไม่คิด
"ไม่ได้...กติกาคือกติกา...ทุกคนที่อยู่ที่นี่...คือเพื่อนกันทั้งหมด..."
"แต่....."
"หรือคุณอยากจะโดนลงโทษ..." ครูฝึกพูดจบ...ไอ้โจ๊กก็เหมือนจะพูดต่ออีก...แต่ผมจับมือมันไว้ก่อน...มันเลยยอมเงียบ
แล้วต่างคนก็แยกกันไปทำกิจกรรมของคู่ของตัวเอง
"ดูแลตัวเองดีดีนะอ่อน...ถ้ามันรังแกหรือแกล้งมึง..ร้องดังๆเลยนะ..." ผมเผลอหัวเราะกับคำพูดมัน....
"กูดูแลตัวเองได้...อย่าห่วงเลย..."
แล้วผมก็แยกตัวออกมากับไอ้ชีน...ชิส์...เกลียดขี้หน้ามัน
"กูไม่ฆ่ามึงหรอก...ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นก็ได้..."
"หน้ากู...อย่ามาเจ๋อ..." ผมว่าคู่ผมกับมัน...คงจะชนะเลิศอยู่หรอกนะ...กัดกันแต่เริ่มเลย
กิจกรรมวันนี้จะแบ่งกันเป็นฐานๆ
ในแต่ละฐานแต่ละรอบจะมีห้ากลุ่มสิบคนที่ต้องทำกิจกรรมพร้อมกัน
แต่ผมกับไอ้โจ๊กก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันอยู่ดี
ด่านแรก...สะอึกเลยครับผม
เดินสามขานี่ไม่เท่าไร
แต่ต้องเดินบนสะพานแขวนนี้สิ...อย่างที่รู้กันว่า...ผมกลัวความสูง....
โจ๊ก...ช่วยกูด้วย....
"นั่งลงสิคุณมึง....เดี๋ยวจะได้ช่วยกันผูกขา..." มันเงยหน้าขึ้นมามองผม...ส่วนผมมองไปข้างหน้า...สะพานแขวนแก่วงๆ สูงๆ...ไม่รอดแล้วกูงานนี้
".........."
"ทำไม?...กลัวเหรอ?..." ผมคงจะทำหน้าถูกกว่านี้ ถ้ามันถามผมด้วยน้ำเสียงที่แสนจะกวนประสาทของมันเหมือนทุกๆที...แต่นี่มันใช้น้ำเสียงที่ผม...ไม่รู้สิ...
"........." ผมพยักหน้าตอบ....ผมว่าเดี๋ยวมันต้องหัวเราะเยาะผมแน่ๆ
"กลัวกู...หรือกลัวความสูง"
"จะบ้าเหรอมึง...กูจะไปกลัวมึงทำไม...กูกลัวความสูง" ผมพูดเสียงอ่อยตอนหลัง
..
"ไม่ต้องกลัวหรอก...มีกูทั้งคน"
"หืม?..."
"นั่งลงสิ...จะได้ผูกขา...เดี๋ยวก็ได้เข้าเส้นชัยกลุ่มสุดท้ายหรอก...."
"อืม..." ผมนั่งลงข้างๆมัน มันก้มหน้าก้มตาผูกขาผม...
"เจ็บมั๊ย????"
"ไม่..."
"แน่นเกินไปรึเปล่า?"
"พอดีแล้ว..." ถ้าผมจะมองไอ้ชีนมันใหม่...จะผิดไหม ผมว่ามันก็ไม่ได้เลวร้ายไรนะ...สำหรับเพือนที่ดีๆคนหนึ่งที่จะเพิ่มขึ้น
"มองไม?" อ้าว..ผมเผลอมองหน้ามันอีกแล้วเหรอ?
"มองมึงไง..."
"แล้วมองทำไม...?" มันถาม แต่ตาไม่ได้มองมาที่ผมเลยครับ ก็มือมันกำลังวุ่นอยู่กับการผูกขาอยู่
"กำลังมองว่ามึงเป็นคนยังไงกันแน่..." มันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมนิดหนึ่ง ก่อนที่จะก้มลงไปใหม่
"แล้วรู้คำตอบรึยัง?"
"ยัง..."
"ก็เป็นอย่างที่มึงเห็น...แต่อาจจะไม่ใช่อย่างที่มึงคิด....เจ็บมั๊ย?..." มันกระตุกผ้าอีกนิดหน่อยรอบสุดท้าย...เป็นอันเสร็จ
"ไม่..." ผมมองไปเห็นไอ้โจ๊กอยู่ไกลๆ...แต่ผมรู้ว่ามันกำลังยิ้มให้ผม ผมเลยยิ้มส่งไป
"กูจะมีโอกาสได้รับรอยยิ้มแบบนี้บ้างมั๊ย?..."
"ไรนะ?..."
"เปล่า..ไปกันได้แล้ว..."
ช่วงนี้ดิว..ไม่รู้จะทำไงดี
สงสารชีน...ก็เลยเพิ่มบทให้หน่อย
แต่เพิ่มเยอะเท่าไร ก็ทำร้ายโจ๊กเท่านั้น
แถมยังไปเพิ่มความสับสนให้จูนอีก...
เคยมั๊ยครับ ที่มีคนสองคนเข้ามาในชีวิตพร้อมๆกัน...
มันต้องเลือกยังไงเหรอ?...ที่ทุกผ่ายจะไม่ต้องเจ็บ หรือเจ็บปวดให้น้อยที่สุด
แม้เค้าจะเป็นแค่ตัวที่ดิวสร้างขึ้นมา...แต่ดิวก็ไม่อยากเป็นคนที่ต้องทำร้ายพวกเค้าเหมือนกัน
ปล...เพิ่งรู้ว่า ชีนก็มี FC เหมือนกัน...
แล้วของดิวล่ะมีบ้างมั๊ยครับ
ขอบคุณครับ
-
:laugh: :laugh:
ทำไมโจ๊กไม่คู่ก่าจูนนนน
งอลคนแต่งอ่า
ชิช้า 555555
ล้อเล่นนนนน
แต่ซีนเปนคนดีหรอออออออ
ห้ามเปลี่ยนพระเอกน้าาาาาา
-
ถ้างั้นก็เอาให้คู่กันสามคนไปเยยจิพี่ดิว ม่ะต้องคิดมาก :laugh:
แต่ถ้าจาอาวพระเอกคนเดียวก็เอาโจ๊กหล่ะ เพราะเจอกานนานแร้ว :กอด1:
-
มาสมัครเป็นFC พี่ดิวด้วยคน :L2:
หายไปไหนมาคิดถึ้ง คิดถึง
ตอนนี้จะกลายเป็น"เราสองสามคน"อ่ะป่าวน้าส์
p.s แม้จะป่วยก็ยังมีแรง :z10:มาอ่าน
-
อู๋นี่ยังงัยอะมันมีไรรึป่าว
-
ใช้อะไรเลือกล่ะครับ ความคิด?ความรู้สึก?
ปล.แฟนคลับคนเขียนก็อยู่ทั้งกระทู้ไงค้าบบ
-
ดิวครับ...พี่ต้นว่าจูนต้องการตัวช่วยครับ....พี่ต้นก็ไม่อยากให้ซีนเจ็บเหมือนกัน....ถ้ามีตัวแปลเพิ่มขึ้นมาอีกตัว...อาจจะทำให้ความสัมพันระหว่าง...โจ๊ก-จูน-ซีน....ดีขึ้นแล้วดูท่าว่าจะรักกันมากกว่าเดิม...แต่ตอนนี้อาจจะต้องเล่นซีนอารมณ์กันไปก่อน....ถ้ามีคู่ของซีนเกิดมาหลังจากช่วงนี้สักนิดพี่ต้นว่าน่าจะมีความสุขดีกันทุกคน....มันเป็นความคิดของพี่ต้นนะครับ....เพื่อดิวจะพิจารณา.....เพราะปัญหารักสามเศร้าต้องมีคนใดคนหนึ่งเจ็บแน่นอน.....เพราะดูท่าว่าจะเจ็บมากด้วยซิ
-
ก็คนที่อ่านเรื่องนี้นะแฟนคลับดิวทั้งนั้นแหละนะ แต่ตอนี้ก็มองชีนแล้วน่าสงสารอะนะ แต่ทำไงได้ก็เรามาทีหลัง แต่ก็ได้แค่เพื่อนบางที
ก็ถือว่าคุ้มนะ โจ๊กจ๋าเลดี้ว่ารีบบอกตัวตรงกับจูน อย่ามากั๊กกันเลย เลดี้อยากตาย :L2:
-
เอา อีก ง่ะ
ก็สงสารชีน นะ หลงรักมาตั้งแต่ ต้น เลยนี้ โอ้ย!!!! :sad11: :sad11: :sad11:
-
มาเชียร์ชีน หาให้ชีนสักคนดิ ที่ไม่ใช่จูน อิอิ
-
:call: :call: :call:
-
เค้าเป็น FC ดิวที่ชอบชีนและชอบโจ๊กด้วย
แต่ตอนนี้เริ่มเอียง ๆ มาทางชีนเยอะขึ้น
เพราะรำคาญโจ๊กที่ปากแข็ง ไม่พูดซักที
ตกลงโจ๊กรู้ใจตัวเองหรือยัง หรือว่ายังสับสนอยู่อีก
-
เฮ้อออออ
เครียดแทนจูน
-
ถ้าจูนจะเลือกก็ต้องใช้ใจเลือกด้วยความรัก
อย่าเลือกความรักแค่มองเห็นเขาเป็นคนดีมีน้ำใจ
-
ทำไมจะไม่มีล่ะน้องดิว...
มาม่ะ...เจ๊ยกป้ายไฟ กระพริบ " V3 (P) N' ดิววววว " ให้เลยนะ....
เจ๊ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่อง คนสองคนที่เข้ามาในชีวิตเท่าไหร่ เพราะเป็นคนค่อนข้างชัดเจนกับความรู้สึกตัวเอง...
ถ้าชอบใครแล้ว รู้สึกดีดี กับใครแล้ว ไม่ค่อยเผื่อใจ ไปคิดอะไรกับคนอื่น....
แต่ของจูนอาจจะต่างกัน เพราะมันเป็นความรู้สึกที่ค่อยๆ ก่อตัว โดยที่เจ้าตัวเองก็ดูเหมือน จะยังไม่อยากยอมรับเท่าไหร่....
:กอด1: คนเขียนแน่นๆ
-
ไม่อยากให้เป็นรักสามเศร้าอ่ะ อยากให้มีอีกคนขึ้นมา เพื่อมาเติมให้มันครบคู่นะ
สงสารชีน...
-
สงสารซีน...แอบเชียร์ซีนอยู่ห่างๆ....เหอๆ :fox2:
เราเป็นFC ดิว น๊า...มารอทุกวันที่มีโอกาสเลย.....เป็นกำลังใจให้จ้า :กอด1:
-
ถ้าจูนหวั่นไหวขึ้นมาก็เจ็บกันทุกคน เฮ้ออออ
ชอบโจ๊กสองตอนนี้ค่ะ น่ารักก
ชอบเวลากุ๊กกิ๊กๆกัน อร๊ายยยยย
ปล.เป้นแฟนคลับดิวนะ รอเรื่องนี้ทุกวันเลยย
-
เป็น FC ดิวนะครับ..รออ่านเรื่องทุกวันเลย
...โจ๊กใกล้จะยอมสารภาพแล้ว ดิวอย่าเพิ่งแกล้งเค้าเลยนะ
ส่วนชีน เป็นผู้เสียสละอยู่เบื้องหลัง แล้วค่อยเพิ่มคนมาเป็นคู่ก็ได้นะครับ
หรือเอาสองมาคู่ชีนเป็นไง...อิอิ...
แค่ข้อเสนอนะครับ สุดท้ายก็เคารพเตามสิ่งที่คนแต่งคิดอยู่แล้วครับ
-
ฮ่าๆๆ เลือกไมถูกเหมือนกันแฮะ แรกๆก็เชียร์โจ๊กอยู่นะ แต่ก็เห็นใจชีน
แต่ยังไง ผมก็เป็น FC ของดิวดีก่า ฮ่าๆๆๆ
-
:angry2: เป็นนั้นไปไวน์เตอร์ กำลังสับสนในตัวเองซะงั้น 5555+ อย่างไงก็พยายามเขียนให้จบก็แล้วกันนะ อย่าทำตัวแบบบางไรเตอร์ที่เขียนๆไปแล้วจบไม่ลง คนอ่านก็ค้างสิครับงานนี้ อิอิ อย่างไงก็เป็นกำลังใจให้ดิวนะครับผม o13 o13
-
:sad11:ชอบโจ๊กครับทานอร่อยดี(มั้ง)ฮิฮิ
-
ตามมาอ่านแล้วพี่ดิว แบบว่าที่ผมหายไปหลายวันเพราะสอบกลางภาคอ่ะ(ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ)
เหมือนว่าทั้งความรู้สึกของทั้งจูนและโจ๊ะจะริ่มกระจ่างขึ้นแล้วนะ เหมือนจะเริ่มรู้ใจตัวเองกันมากขึ้น
โจ๊กนอนกอดจูนอ่ะ อ่านไปจิ้นไปก็เขินไป ฮ่าๆๆๆ
ก็น่าสงสารชีนมันอยู่นะพี่ดิว จับชีนมันไปคู่กับเสกดิ :laugh:
-
ถ้าจูนชัดเจนกับความรู่้สึกตัวเองที่มีให้โจ๊กเมื่อไหร่
วันนั้น ชีนก็คงเจ็บสินะ
แต่คงเจ็บแบบสุขๆ
เชื่อว่าอย่างนั้น เพราะชีนเองก็มองจูนมาตั้งแต่แรก
คงรู้และเห็นอะไรๆทุกอย่างแหละ แต่สิ่งที่ชีนทำ ก็แค่แสดงความรู้สึกที่ตัวเองมีให้จูนเท่านั้นเอง
รักนะและแสดงออก ถึงไม่หมดก็เหอะ
ปล.เค้าก็เอฟซีน้องดิวด้วยยยยยยยยยยย สู้ๆ หาคู่ให้ชีนด้วยน๊า
-
เพิ่มบทซีนยังพอไหว แต่อย่าเปลี่ยนพระเอกเลยนะ :กอด1:
-
เคยที่เข้ามาแบบพร้อมกัน 2 คน แล้วก็นอนด้วยกัน เลย 2 คนกลายเป็น 3P มันก็สนุกไปอีกแบบ 555+
ขอบคุณนะคร้าบบบรออ่านอยุ่ครับผม
-
คุณดิวคะ (((เปิดสมัครแฟนคลับคุณดิวกันเลยดีกว่าค่ะ ยกมือสมัครหนึ่งคน :กอด1:))))
แบบว่าขออภัยบรรดาแม่ยกเอ๊ยย แฟนคลับโจ๊ก..................โจ๊กนั้นน่ารัก แสนดีค่ะ......แต่..ตัดใจจากชีนไม่ได้ค่ะ :z3:
เปลี่ยนพระเอกเถอะค่ะคุณดิว ((((วิ่งหลบรองเท้า)))) ไม่งั้นก็ขอคนน่ารักมาดามอกตาชีนที
-
เราชอบชีนนะ โจ๊กก็ชอบ
แต่จูนจะเลือกใครนี่ดิ
:jul3:
-
ก้าวแรกที่เท้าผมสัมผัสสะพาน....ทั้งตัวผมกระตุกวูบเลยครับ รีบดึงขากลับมายังพื้นดินโดยอัตโนมัติเลย
"กลัวเหรอ?..."
"อืม...กูกลัวความสูง..."
"ปากดีขนาดนี้...ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะมากลัวความสูงแบบนี้..." ปากดีนะมึง
"ทีมึงแล้วนี้ที่จะทับถมกูนะ...เอาซิ..." ชิส์..เกลียดมันจริงๆ คิดว่าจะเป็นคนดีขึ้นมาหน่อย..เปล่าเลย
"ที่จริงกูก็ต้องทำอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ?...ทับถมคนอื่นอ่ะ..งานอดิเรกของกูเลยล่ะ..หึหึหึ..."
"ไปเลย...เชิญมึงไปเลยคนเดียว...กูไปถึงช้า...กูก็โดนลงโทษคนเดียว...ไปเลย...ชิ้วๆๆๆๆ..."
"เอ้อ....ถ้ากลัวก็หลับตาซะ...จะได้ไม่ต้องมอง..."
"หลับตา...แล้วใช้ตาตุ่มมองรึไง..."
"ถ้ามึงสามารถก็โอเค..."
"ชิส์..." ผมเกลียดหน้ามัน....เอาหน้ามันออกไปหน่อย
"หลับตาซะ...เดี๋ยวกูเป็นตาให้มึงเอง..." ฮึ...
"........"
"บอกว่าหลับตาซิ.....เดี๋ยวกูพาข้ามเอง..กูไม่ทำมึงตกหรอกน่า...กูยังไม่อยากตัดอนาคตตัวเอง...."
"ชิส์...ไม่อยากจะเชื่อ..."
"งั้นไปเองล่ะกัน...." มันเดินขึ้นสะพานไปแล้ว
"เอ้อ...เดี๋ยวรอกูด้วยสิ....หลับตาแล้ว...มารับกูด้วย..."
"ท่ามากชะมัด..." มันพูดมาก...แต่ก็ยังย้อนกลับมารับผม
.
.
.
"กูหลับตาแล้ว....ทำไงต่อ..."
"รักกู...."
"อะไรนะ?..."
"หูหนวกรึไง....กูบอกว่าให้ส่งมือมึงมา..." หูผมเพี้ยนแล้วจริงๆ...เมื่อกี้มันพูดสั่นกว่านี้นะ...
มือผมคงเคว้งมากไปหน่อย...มันเลยมาจับมือไว้ซะเอง...สัมผัสจากมัน ทำให้ผมกระตุกอีกแล้ว
"อย่ากลัว...ไว้ใจกู...เชื่อใจกู..." นั่นแหละที่น่ากลัวที่สุด...
" อืม..."
มันจับมือผมเพียงเบาๆ
ก้าวแรกที่ผมสัมผัสพื้นสะพานอีกครั้ง...ผมหยุดกึกอยู่กับที่เลยครับ
ก็สะพานมันแกว่งนิ...รู้สึกเหมือนหัวเริ่มโยก...
เอ้าลมพัดอีก...สะพานก็แก่วงสิครับที่นี้..
ด้วยความกลัวหรือความตกใจหรือด้วยอะไรก็ไม่รู้...
ผมเลยกระโดดกอดไอ้สิ่งที่อยู่ข้างตัวผมทันที...ผมคว้าคอมันมากอดไว้เลย...ถึงผมจะต้องเขย่ง..และมันก็ต้องยอมก้มหัวให้ผมหน่อย...แต่ผมก็ยอมอยู่ในท่านั้น...จนกระทั่งลมหยุดพัด.....
พอผมรู้สึกว่าสะพานมันหยุดแกว่งแล้วก็แอบลืมตานิดหนึ่ง.....
"เห้วอ....." ก็ผมเผลอมองลงไปข้างล่าง....หน้ามืด...แทบล้มทั้งยืนเลยครับ...ดีที่มันจับผมไว้ซะก่อน
"แล้วจะลืมตาทำไม...หลับตาซะ...."
แต่ก่อนที่ผมจะหลับตาอีกครั้ง...ก็รู้ตัวแล้วว่ามันกำลังกอดผมอยู่...และผมกำลังโอบคอมันไว้...ช่างเป็นภาพท่ีชวนคิดมากๆเลยครับ...บรรยากาศก็เป็นใจซะเหลือเกิน...แต่มันไม่ใช่อย่างน้านนะ...
ผมผลักตัวมันและตัวเองออกพร้อมๆกัน....ก็แล้วทำไมมึงไม่บอกกูล่ะว่ากูกำลังทำไรอยู่...อายนะเว้ย
"ทำไมไม่บอกล่ะว่ากู...กำลัง....กำลัง....กอดมึงอยู่..."
"ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องบอก...กูเองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร....กลับชอบซะอีก..."
"ไอ้บ้า...ไอ้โรคจิต"
"จะไปกันได้ยัง...โน่นกลุ่มอื่นเค้าไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว.....หลับตาซะ...."
"ชิส์...."
" บอกให้หลับตาไง...." สั่งกูอีก....
"อืม...หลับแล้ว..."
แล้วมันก็มาจับมือผมไว้เหมือนเดิม
คราวนี้ผมเริ่มคุ้นจากสัมผัสของมันแล้ว..แต่ก็ยังไม่ชินอยู่ดี
"เดินตามกูนะ...ไม่ต้องกลัว....กูถึงฝั่งโน้น...มึงก็ต้องถึงเหมือนกัน..."
"อืม..."
มันก็ดีนะครับไม่ได้เร่งผม
แถมยังคอยถามตลอดว่า..มึนหัวมั๊ย....เดินยากมั๊ย....
ผมเกือบจะล้มตั้งหลายครั้ง แต่ก็ได้มันนั่นแหละที่ช่วยไว้
ในที่สุดผมก็มาถึงจุดหมายจนได้
ลาก่อนสะพานแขวน....ผมขอบคุณมัน..แต่แอบบอกในใจนะ...ไม่อยากให้มันรู้...ชิส์
ด่านต่อไป...ปีนหน้าผาจำลอง...
ตายแน่จูนเอ๊ย...
ผมลองปีนแล้วปีนอีก...ก็ยังไม่ผ่าน...
ส่วนไอ้ชีนมันก็ดีครับไม่โวยวายว่าผมอย่างที่คิดไว้...มันกลับบอกผมว่า...เดี๋ยวก็ทำได้...
ทำได้
ทำได้
ทำได้
จนตอนนี้...เหลือแค่สองกลุ่มสุดท้ายแล้ว
"เอ๊ย.....แผละ.." ก็มีคนมาชนผมล้มเลยครับ เจ็บ
"ปีนไม่ได้..ก็ออกไปก่อนสิ..คนอื่นเค้าจะได้ไปก่อน...." ก็ไอ้คนที่ชนผมนะสิครับ มันด่าผมอีก
"เอ๊ย...ชนคนอื่นแล้วยังมีหน้ามาปากหมาอีก....มันน่านัก..." มันไม่ใช่แค่น่าหรอกมึง...เพราะตอนนี้มึงกำลังกระชากคอเสื้อมันแล้วไอ้ชีน....ผมเลยต้องรีบเข้าไปห้ามมันไว้...ก่อนที่เรื่องมันจะบานปลายไปกว่านี้..
"ชีน...พอแล้วมึง...กูไม่อยากมีเรื่อง..." มันยังไม่ยอมปล่อยคอเสื้อไอ้นั่นเลยครับ...หน้าไอนั่นซีดแล้วครับ..มันก็น่าอยู่หรอก...ก็หน้าไอ้ชีนดุซะขนาดนี้...ขนาดผมยังแอบกลัวมันเลย
"มึงไสหัวมึงไปเลย ก่อนที่กูจะอดใจกระทืบมึงไว้ไม่ไหว..." น้าน...ยังผลักเค้าซะล้มกลิ้งปิดท้ายอีก...
สรุปตอนนี้...ก็เหลือมันกับผมแค่สองคนจริงๆแล้วครับ
โดนแน่พวกกู...ก็ครูฝึกตะโกนมาว่า...กลุ่มไหนสุดท้ายโดนลงโทษ...กลุ่มไหนผ่านด่านนี้ไแล้วให้ไปด่านต่อไปได้เลย
"เจ็บมั๊ย?..."
"เอ๊ย!!!!!!" ก็มันก้มล้มนวดขาให้ผมนะสิครับ
"อยู่นิ่งๆ...เดี๋ยวก็ได้เดี้ยงจริงๆหรอก..." ขู่กูอีก... มันนวดให้เบาๆ...
".........."
"ไหวรึเปล่า?..."
"ไหวสิ..นิดเดียวเอง.." ผมไม่อยากให้มันมาดูแลเยอะ...ไม่อยากเป็นภาระของมัน
"ทำอะไร...." ก็มันเดินไปนั่งยองที่กำแพงนั่น
"หรือว่ามึงจะปีนไปฝั่งโน้นกับขากะเผลกๆของมึงงั้นเหรอ?..."
"มึงอย่าบอกนะว่า..."
"เร็วๆสิ...ช้าอยู่นั่นแหละ.."
"ไม่...."
"หรือว่าจะให้กูอุ้มมึงไปฝั่งโน้น...เหมือนทาซานอุ้มลูกลิงเอามั๊ย?...."
"ไอ้..."
"หุบปากแล้วเหยีบบ่ากูขึ้นไป...เร็ว..."
"ชีน...กูขอบใจนะ...แต่..." ถึงขั้นนี้แล้ว..ผมคงต้องบอกคำนี้แล้วล่ะครับ...แต่
"ทำไมต้องมีแต่...?"
"มึงนั่นแหละปีนไปก่อนเลย...เดี๋ยวก็ได้โดนทำโทษหรอกมึง..."
"ถ้ากูไป มึงก็ต้องโดนลงโทษเหมือนกัน...ผลก็ไม่เห็นจะต่างกัน..." เข้าใจยากจริงแฮะ
"เดี๋ยวกูบอกครูฝึกเองว่าขากูเจ็บ.. .แต่มึง..."
"อย่ามาพูดมาก...ขึ้นมาเร็ว..." ถ้ามึงไม่ขึ้นเสียงใส่กู...มึงจะลงแดงตายใช่มั๊ย
"ไม่เอา..." ผมไม่อยากเอาเปรียบมันหรอกครับ ถึงผมจะยังไม่ค่อยกินเส้นกับมันเท่าไร (แล้ว)
"มึงคิดว่ากูจะทิ้งมึงลงจริงเหรอ?...มึงคิดว่ากูจะแล้งน้ำใจขนาดที่จะทิ้งเพื่อนได้จริงๆเหรอ?...ถึงแม้ว่ามึงจะไม่เคยมองว่ากูเป็นเพื่อนหรืออะไรก็ตามเหอะ...มึงว่า.."
"พอแล้วๆๆๆๆ...กูปีนก็ได้...." คราวนี้ยอมแพ้มันครับ
ในที่สุดผมปีนมาได้สำเร็จ...โดยที่มีมันปีนมาเป็นคนสุดท้าย
บทลงโทษของมันคือ...เฝ้ายาม...ของค่าย
"ขอบใจ...."
"ไม่ได้ต้องการคำนี้...." งั้นก็ไม่ต้องเอา...ชิส์
พวกผมทำกิจกรรมไปเรื่อยๆ...ขาผมก็เจ็บขึ้นเรื่อยๆ...
ตอนเดินเปลี่ยนฐาน..ผมเห็นไอ้โจ๊กกับคู่ของมัน....หัวร่อต่อกระซิกกัน...เทคแคร์กันอย่างนั้น..ดูแลกันอย่างนี้...เห็นแล้วอยาก...อยาก....ชิส์...ไม่สนใจกูเลยนะมึง....กูเกลียดมึงแล้วไอ้โจ๊ก...
"ทำไม...เห็นภาพบาดตารึไง?..."
"พร่ามไรของมึง...ชิส์..."
"หึหึหึ...ตอนกูเห็นมึงกับ......กูก็รู้สึกอย่างนั้นแหละ..."
"เลิกพร่ามแล้วไปได้แล้ว...." คราวนี้ผมลากแขนมันเองเลย....แต่เอ๊ะ..มันยักไม่ขัดขืน..กลับตามมาง่ายๆซะงั้น
ฐานต่อไป...โอ๊ย เจ็บขามากๆเลย...แต่ยังไงก็ต้องมันไว้เพราะไม่อยากเป็นภาระของไอ้ชีนมันมากไปกว่านี้แล้ว....มันดีกับผมมากๆเลยครับ ถ้าตัดเรื่องปากเสียออกไป...
"ไหวมั๊ยนิ?"
"สบาย...."
"ตัวแค่นี้...สู้ยิบตาเลยนะมึง..."
"กูจะคิดว่ามึงชมกูละกันนะ..."
"ไม่ไหวก็บอกแล้วกัน...อย่าอวดเก่งจนตัวเองเจ็บอีกล่ะ..." สั่งอีกและ...
"คร้าบ...คุณชีน..."
ด่านนี้โหดสุดๆเลยครับ
คือเค้าให้ทั้งคู่ปิดตา..แล้วใช้เสียงเป็นสัญญาณในการหาคู่ของตัวเองให้เจอ
คิดดูนะครับ...10 คนที่มองไม่เห็น...แล้วต้องหาคนๆหนึ่งท่ามกลางคนจำนวน10คน...
เจอแล้วก็กินกล้วยหอม...ย้ำนะครับกล้วยหอมอีกคนละ 3 ใบ...
กินกล้วยเสร็จ...ก็มีคำใบ้จากพี่ๆครูฝึกให้เราไปหาของปริศนาที่ซ่อนตัวอยู่ในป่า...คล้ายๆกับเกมส์ล่าสมบัติ..อะไรประมาณนั้นมั้ง
ด่านนี้ใช้เวลามากที่สุด..เริ่มตั้งแต่บ่ายสามจนถึงหกโมงเย็น
ตอนนี้ขอชีนเป็นพระเอกนะ
-
อ่า ขออีกตอนได้ม้ายคร๊าบเพ่ดิว :serius2:
ปิดตา
10 คน
ชีน
หรือ
โจ๊ก
จูนจะจับใครได้ก็หน้าลุ้น :-[
มาต่ออีกน้าครับ พลีส :call:
-
เห้อ รอตอนหน้าพระเอกตัวจริงมา
-
เข้ามารวบหัวรวบหางน้องชีนกับน้องจูนไว้ด้วยกัน :z1:
รักโจ๊กจูนนะ แต่แอบเชียร์น้องชีนในมุมมืด หุหุ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
ก่อนที่ผมจะโดนปิดตาและจับแยกกับมัน....
"เชื่อใจกูนะ...กูหามึงเจอมาแล้วครั้งหนึ่ง...ครั้งนี้กูก็จะหามึงเจออีก..." กูไม่ได้ไปสนามรบนะ..อยู่กันแค่นี้เอง...แต่...
"อืม...." หากูเจอเร็วๆนะ...กูไม่ชอบความมืด
แล้วการตามหาก็เริ่มขึ้นครับ
เสียงมันมาจากทุกทิศทางเลย ตีกันมั่วไปหมด..อย่างกะนกกระจอกแตกรังเลย...ต่างคนต่างก็ส่งเสียงเรียกหาคู่ของตัวเอง
มันเป็นลานกว้างๆนะครับ แล้วจะมีพี่ๆครูฝึกคอยดูแลอยู่ข้างๆสนามเพื่อดูแลความปลอดภัยให้
แต่สนามก็กว้างใช้ได้เลย..เล่นเอาได้เหงื่อไปเหมือนกัน
ผมได้ยินเสียงชีนมันเรียกผมตลอดเลย..แต่ผมจับทิศทางไม่ถูกว่ามาจากทางไหน
"จูน....จูน..."
"จูน..ได้ยินเสียงกู.....ชีนมั๊ย...?" ฮ่าๆๆๆขำครับมันเรียกชื่อตัวเอง
"ทางนี้...จูนอยู่ทางนี้..." อายปากเหมือนกันนะเนี่ย
"ไม่เป็นไรใช่มั๊ย...?..."
"ไม่เป็น...โอ๊ย...." ก็ไม่รู้ใครจู่ๆก็มาชนผมซะล้มลงไปเลย...เจ็บ...
"จูน...เป็นไร...เป็นไรรึเปล่า?...เจ็บตรงไหน?..." เสียงมันที่ส่งมาดูร้อนรนมากครับ....ผมคิดว่ามันเจ็บกว่าผมซะอีกนะเนี่ยะ
"ไม่เป็นไร....ไม่เจ็บเลย.." ทั้งที่จริงๆผมเจ็บแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว
"จูน...จูน...จูน..." เสียงของมันดังเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
"ชีน..กู....จูนอยู่ทางนี้...."
"เจ็บมากมั๊ย?...." ผมว่าเสียงมันอยู่ใกล้ผมเอามากๆในตอนี้
"ไม่เจ็บ...ไม่เลย...ไม่เจ็บหรอก..."
แล้วจู่ๆก็มีคนมาจับมือผมเอาไว้...
ผมจำสัมผัสนี้ได้...เพราะวันนี้ผมได้รับสัมผัสนี้มาตลอดทั้งวันเลย
"จูนใช่มั๊ย?...."
"ใช่...ชีนใช่มั๊ย?..."
"ใช่...." นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รับสัมผัสจากมันแล้วผมรู้สึกว่า....เอ้อ...ดีจังแฮ่ะ...
แล้วพี่ครูฝึกก็มาเปิดตาให้พวกผม
"เป็นไร...?" ก็หน้าตามันดูไม่ค่อยดีเลยครับ
""เป็นห่วงมึง..." หือ....แต่ผมเชื่อนะ
"กูไม่เป็นไร...ไปกินกล้วยกันได้แล้ว..." ผมเลยลากมันอีกครั้ง...มันก็ยอมตามมาโดยดี..เชื่องแล้วก็น่ารักดีนิมึง
คิดดูนะครับกินกล้วยคนละสามใบ
กล้วยหอมซะด้วย
ผมกินหมดไปแล้วลูกหนึ่ง...ส่วนมันกำลังจะกินใบที่สองจะเสร็จแล้ว
ทั้งหน้ามันหน้าผมผะอืดผะอมไม่ต่างกันเลย
"มึงไม่ไหวไม่ต้องฝืน...เดี๋ยวกูจัดการเอง.."
"แต่หน้ามึงตอนนี้ไม่ได้บอกเลยว่าอยากกินกล้วย..."
"อย่ามาพร่าม...มึงกินแค่ไหว...ไม่ต้องฝืน...ไม่อยากไปยืนลูบหลังให้..." ชิส์
"ขอบใจ..." แต่ผมก็พยายามกินนะ...ไม่อยากเป็นตัวถ่วงของใคร...จนหมดใบที่สอง
ส่วนมันกำลังจะเริ่มใบที่สาม
พอผมเริ่มกัดคำแรกของใบสุดท้ายเท่านั้นแหละ....
"ฮึ..." ของมันจะขย้อนออกมาเลยครับ..ไม่ไหวแล้วจริงๆ..กลืนไม่ลงเลยอ่ะ...ไอ้ชีนนั่นแหละที่มาลูบหลังให้
"บอกแล้วไม่ไหวก็อย่าฝืน...ดื้อจริงๆเลยมึงนี่...." ปากบ่นไปแต่มือก็ลูบหลังไปด้วย
"ก็แค่ไม่อยากเป็นตัวถ่วงใคร..."
"......" มันส่ายหัว...
"รอนี่นะ..เดี๋ยวไปเอาน้ำมาล้างปากให้..."
" อืม...ขอบใจ..." มันเดินออกไปแล้ว..ส่วนผมก็ต้องยืนพิงต้นไม้ครับ...อาการหนักเอาการอยู่นะนี่
"ให้เราช่วยลูบหลังให้นะ..." ใคร?
"ไม่เป็นไร...ไม่ต้อง..." ผมปฎิเสธทันที...ก็ใครที่ไหนก็ไม่รู้...ไม่รู้จักซะหน่อย
"น่านะ...เราอยากช่วยจริงๆ.." มันพยายามจะเข้าลูบหลังผม...แต่ผมว่ามันเหมือนจะลวนลามผมมากกว่านะ...ออกไป...
"บอกว่าไม่ต้องไงเล่า...." ผมพยายามปัดมือมันออก... แต่ลำพังจะยืน ยังจะไม่ไหวอยู่แล้ว
"อย่าหนีสิ...หน้าตาน่ารักอย่างนาย...เราเต็มใจช่วย...นะ..." ไอ้บ้า...ออกไป
"อย่ามายุ่งออกไป..." ผมใช้แรงที่มีผลักมันออกไป...แต่มันยังยืนอยู่กับที่อยู่เลย
"ผลั่ก...." นั่นแหละมันถึงออกห่างจากตัวไปซะที
"มึงทำเชี่ยไรห๊า?..." ไอ้ชีนนี่เอง....ที่ต่อยซะไอ้บ้านั่นหน้าหงายไปเลย...ก่อนที่จะเข้ามประคองผม
"มันทำไรมึงรึเปล่า?...."
"เปล่า...."
"ก็แค่อยากช่วย...เห็นว่าอ้วกอยู่.." ยังมีหน้ามาพูดอีกนะมึง...แถมยังส่งสายตาชั่วๆนั่นมาให้ผมอีก
"มึงอย่าใช้สายเลวๆอย่างนั้นมามองคนของกู...อีกอย่างคนของกู...กูดูแลเอง...ไสหัวมึงออกไปซะ...ก่อนที่มึงจะเจ็บกว่านี้..." หน้ามันดุ..แบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลยครับ
"ไปก็ได้...โธ่...แค่นี้หวงไปได้.." ยังบ่นอีกนะมึง...
"กินน้ำก่อนสิ..."
"อืม...ขอบใจ..."
"กูเบื่อจะฟังคำนี้แระ...มึงด่ากูเหมือนเดิมยังน่าฟังกว่าอีก..."
"ไอ้บ้า...ฮ่าๆๆๆ.."
แล้วมันก็จัดการกล้วยที่เหลือของผม
"อย่ามึง..." ไม่ทันแล้ว
"อะไรอีกเล่า..?" มันทำหน้าเบื่อหน่ายผมด้วย..มึงใช่คนๆเดียวกับที่ช่วยกูจากไอ้บ้านั่นเมื่อกี้รึเปล่า?
"ก็กล้วยใบนี้มัน...."
"ทำไม?...กินแล้วกูจะหลงเสน่ห์มึงรึไง...งั้นไม่ต้องกลัว..แค่นี้กูก็ถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว..." พร่ามไรของมึง
"กล้วยนี้กูกัดแล้ว...วางไว้เดี๋ยวกูจัดการเอง..."
"แล้วไง?..." แล้วมันก็กินต่อหน้าตาเฉย...
ก็ผมกัดไปแล้ว...คราบน้ำลายผมนะ...ไม่รู้โดนอ้วกไปบ้างรึเปล่า
ยังกล้ากินอีกนะมึง
แล้วมันก็กินจนหมดในที่สุด...ด้วยหน้าอันแสนจะ....อื้ม...
สุดยอดเลยมึง...ขอบใจมึงจริงๆว่ะ
ต่อไปก็ไปรับคำใบ้แรกจากครูฝึก
"รักที่มั่นคง..." ผมอ่านคำใบ้แรก...ที่ได้รัจากครูฝึก
ผมเงยหน้า..ดันไปประสานสายตากับมันเข้าพอดี...อย่ามองกูนานๆสิ...กูเขิน...
แล้วพี่ครูฝึก..ก็บอกทิศทางที่จะเดินไปหาคำใบ้ต่อไป
คราวนี้ต้องเดินเข้าไปในป่าแล้วสินะ...
ผมสะดุดรากไม้ ล้มแล้วล้มอีก...จนแทบจะคลานแทนเดินได้อยู่แล้ว
"ไหวมั๊ย?..."
"ไหว.."
"ขี่หลังกูเอามั๊ย?"
"มึงเองก็เหนื่อยไม่ต่างจากกู...แต่คงเหนื่อยกว่ากูด้วยซ้ำ..."
"กูทนได้..."
"กูเองก็ทนได้เหมือนกัน..."
เราเดินหาคำใบ้ไปเรื่อยๆ
พี่ครูฝึกบอกว่าคำใบ้ต่อไปอยู่ใต้รากต้นไม้ใหญ่ที่โผล่พ้นดินขึ้นมา
อยู่ไหนหว่า...
โน่นไงเจอแล้ว
เย้ๆๆๆๆๆๆ
"ใครๆต่างก็หวังอยากมีความรักแบบนี้...รักที่มั่นคง...ตามหาความรักของคุณสิ......มองไปรอบๆ....เดี๋ยวเจอ.." ผมอ่านเสียงดังๆเผื่อมันด้วย อ่านจบ ผมก็มองไปรอบๆตามคำใบ้...มองไปมองมา...ชะเอ๋...ก็ดันไปประสานสายตากับไอ้ชีนอีกแล้ว...คราวนี้มันยิ้ม...ยิ้มแบบเอ้อ...กูจะละลาย...
"คำใบ้นี้แปลกๆเนอะ...มึงว่ามั๊ย...แฮ่ะๆๆๆๆ" แล้วผมก็ก้มหน้าก้มตาหาต่อไป
ในคำใบ้บอกให้เดินไปทางทิศเหนือ อีก 50 เมตร...คำใบ้จะอยู่ตรงต้นไม้สองต้นที่กำลังโต...
เดินๆๆๆๆๆ
อยู่ไหนๆๆๆ?
แล้วก็
"เจอแล้ว..." ผมวิ่งไปหยิบขึ้นมา
"คำใบ้ว่าไง..?"
"เค้าบอกว่า...คุณกำลังจะเจอรักแท้...พยามอีกนิด เดินหน้าอีกหน่อย...ดาวจะเป็นแสงนำทางไปสู่รักแท้...มองลึกๆ...มองนานๆ...ดวงตาของคุณนั่นแหละที่จะทำให้คุณเจอรักแท้ที่ตามหา...อย่าลืมว่ารักแท้กำลังรอคุณอยู่...จงเดินหน้าต่อไป..." ผมอ่านคำใบ้จบ..มองหน้าไอ้ชีน..เห็นมันยิ้มแผร่เลย..
" ขำไรมึง?..."
"กูว่าคำใบ้นี้ยาวจังหว่า..หึหึหึ..."
"เฉไฉนะมึง..."
2 ตอนวันนี้เป็นของชีนนะครับ
ส่วนของโจ๊กก้ต้องรอหน่อย
เพราะให้ชีนเค้าทำคะแนนบ้าง
มันจะได้แฟร์ๆ...
ส่วนของโจ๊กมีแน่นอนครับ
นอนเอาแรงลุกขึ้นมาเชียร์ด๊อยซ์ก่อนนะครับ
ขอบคุณคร้าบ
-
จริงๆซีนก็เป็นคนดีใช่มั๊ยอ่ะ
-
รักซีนนนนนนน
รักไรเตอร์รรรรรรรรรร
ตอนนี้อยากให้จูนรักกะซีนแล้วง่า
รักมานาน...ชอบมานาน...
เชียร์ซีนใจขาดดิ้น
-
ตามหารักแท้ กับชีน.... o22 ม่ายๆ
แล้วโจ๊กไปไหนอ่ะ อย่านะ ....
โจ๊ก...จีบมาตั้งนาน ถึงยังไม่บอกรัก แต่ให้เวลาอีกหน่อย อย่าเพิ่งให้ใครตัดหน้าไปเลย :monkeysad:
-
แฟนคลับโจ้กออกมารายงานตัวอีกคนค่า
ห้ามเปลี่ยนพระเอกจากโจ้กเป็นคนอื่นนะค่า ไม่ยอม ๆ
-
เป็นได้ทั้งแฟนคลับโจ๊ก และ แฟนคลับชีน เป็นแฟนคลับจูนด้วย ฮ่าๆ :laugh:
เชียนร์หมดเลยครับ 3 คน o18
จะให้ใครคู่ใครก็ได้ ลุ้นต่อไปครับผม :call:
ปล.ขอบคุณที่มาต่อเน้อ :pig4:
-
ชีนน่ารัก
ช่วยกันตามหารักแท้ให้เจอนะ
555+
o13
-
เอา อีก เอา อีก
ชอบ ชีน แล้ว ง่ะ :man1: :man1: :man1: :man1: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:mc4: แหมไม่ได้เข้ามาตั้ง 2 วัน มาปุปอ่านของดิวก่อนเลย อัพเยอะได้ใจดีจริง ๆ ไม่รู้จะเชียร์ใครดี
โจ๊กก็ปากหนักซะ ซีนก็เทห์เหลือหลาย แต่ที่แน่ ๆ เชียร์ ดิว จ้าแล้วมาอัพต่อยาว ๆ อีกนะ
-
ชอบชีนนะ เพราะดูมั่นคงดี ส่วนโจ๊กก็นะ
-
ชีน ชีนน ชีนนนนนน
:sad4: :sad4:
ยังไงก็ทำใจเกลียดชีนไม่ลง
โอ๊ยยย แต่ยังเชียร์โจ๊กอยู่น้า
โจ๊กมาดูจูนเร้วว
-
ขอบคุณดิวที่มาลงต่อครับ...
ชีนทำคะแนนลิ่วๆๆๆ ไปเลย
โจ๊กสู้ๆ
-
ซีนก็น่ารักโจ๊กก็น่ารัก จะเลือกไคดีหนอออออออ
เลือกยากจิง 555+
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคับ
-
ชีน สู้ๆ รักชนะทุกอย่างลูก คิคิ
:pig4:น้องดิวนะคร๊า
-
เริ่มจะรักชีนแล้ววววว
-
จะว่าไป ชีนก็โอเคดีนะคับ
ฮ่าๆๆๆ
(สรุปว่าจะเชียร์กนแน่หว่าเรา)
-
ขอซีนอีกได้ไหมอ่า...ยังไม่จุใจ...อิอิ :o8:
-
เลือกไม่ถูกแล้ว
จะให้จูนคู่กับใคร
:impress2:
-
"กูหลับตาแล้ว....ทำไงต่อ..."
"รักกู...."
คนอ่านละลายตรงนี้แหละ (((หวานไม่เกรงใจป้าเล้ยยย)))
คุณดิวคะ....จะเอาชีนเป็นพระเอกไม่ได้เหรอคะ :o12: :o12: :o12:
-
โหยยยย
มาแรงนะเนี่ย ชีน
แต่จะเป็นอย่างไรต่อไปล่ะนี่
ขอขอบคุณที่มาต่ออย่างสูงงงง
-
ชีนน่า ร้ากกกก :serius2:
เอ่อออ ชีนน.... อกหักจากจูนมาหาผมกะด้ายนะ :กอด1: :o8:
-
อ่านสองตอนนี่รู้สึกว่าเป็นของชีนจริงๆๆอะนะ แต่น้องจูนอย่าหวั่นไปนะ แต่ก็ดีที่ดิวให้ชีนทำคะแนนบ้าง
เพราะที่ผ่านมาแอบมองห่างมานาน คราวนี้ได้มองใกล้ๆๆบ้าง แต่ชีนน่ารักเนาะอ่านไปเขิลไป อยากบอกว่ามองชีนดีมาก และอาบรักชีน แต่ไงก็ยังอยากให้เป็นโจ๊กอะ แต่โจ๊กก็เลิกปากแข็งบอกไปได้แล้ว ตอนนี้จูนรอคำตอบอยู่นะ อย่าให้จูนเขวกว่านี้ เดี๋ยวสายไป
-
เหมือนจูนจะเริ่มหวั่นไหวให้ชีนนะ โจ๊กระวังให้ดี ชีนจะงาบจูนไปแล้ว
มัวแต่ปากหนักอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวจะมานั่งเสียใจ .... :pig4: :pig4:
-
ชีนน่ารัก นิสัยดี
รักจนยอมให้จูนทุกอย่าง งื้ออ
แต่ยังไงก็เชียร์โจ๊กนะ
โจ๊กอย่ามัวไปเริงร่า จูนจะหวั่นไหวแล้วว
-
อืมมมม
ซีนก้อเป็นคนดีคนหนึ่งนะ
:กอด1: :กอด1:
-
:jul1: รายการนี้นายโจ๊กขอเราคงจะสะวีวี่วีกับบัดดี้ตัวเองอยู่มั่ง 555+ ได้ข่าวว่าน่ารักด้วยนิ ทำให้น้องจูนของเราถึงกับหึงออกหน้าออกตาขนาดนี้ :z6: น่าเตะมากมายกับนายโจ๊กคนนี้ แต่ก็ยังไม่เข้าใจนายโจ๊กอยู่ดีว่าตกลลงคิดกับนายจูนแบบไหนกันแน่ เพราะการกระทำไม่สามารถจะบอกได้ว่าที่จริงแล้วเรารู้สึกอย่างไรกับคนที่เรากระทำแบบนั้นกับเขาไปด้วย เหมือนในบทเพลงที่ว่า "ถ้าหากรักนี้...เธอไม่พูดไม่กล่าว แล้วเขาจะรู้หรือเปล่า ว่าเธอนั้นคิดอย่างไร" อย่างไงถ้านายโจ๊กไม่พูดก็ให้นายชีนเข้ามาดูแลน้องจูนแท้จะดีกว่าไหมครับ อย่าทำตัวหวงกางไปหน่อยเลย นายไม่ใช่แมวนะ อิอิอิอิ :z2: :z2:
-
รักโจ๊ก เชียร์โจ๊กค่ะ
แต่ถ้ายังไม่เลิกปากแข็ง
จะเปลี่ยนไปเชียร์ซีนแทน
:laugh:
-
วันของซีนจริงๆ
ถ้าจูนหวั่นไหวขึ้นมาจะทำยังไงล่ะเนี่ยเอร๊ยยย =''=
-
อ้ากกกกก o22
เลือกไม่ถูกอ่า ใครก็ดีๆทั้งนั้นเลย
เอางี้ถ้าใครอกหักก็ให้มาหาเค้าได้นะค่ะพี่ดิว
อิอิ
-
เชียร์ชีนต่อไป น่ารักอ่ะ :impress2:
-
"เอาไงต่อดีล่ะ?..." ผมคิดไม่ออกเลยถามมันบ้าง แต่จะได้คำตอบเร้อ....
"ก็ในคำใบ้บอกว่า...ให้เดินหน้าต่อไปไม่ใช่เหรอ?...และเดินอีกไม่ไกลแล้วด้วย..." มันคิดได้จริงๆด้วย
"ฉลาดกะเค้าก็เป็นนะมึง..." ขอกัดมันนิดหน่อยครับ หลังจากที่ปล่อยให้มันกัดมาแล้วทั้งววัน
แล้วผมกับมันก็เดินกันต่อไปเรื่อยๆ
เพลินดีครับ...มีเสียงแมลงร้องตลอดทางเลย...นกก็บินผ่านไปมา...ลมพัดเบาๆตลอดเวลา...บรรยากาศน่านอนมากๆ...ชักง่วงแฮะ...
"อย่ามาหลับแถวนี้นะ...กูไม่อยากแบกมึงกลับ..." กูแค่เผลอหาวนิดเดียวเอง...
"งั้นก็ปล่อยกูไว้นี่สิ...ไม่ได้ขอให้แบกกลับซะหน่อย..."
"แล้วใครบอกว่ากูจะแแบกมึงกลับ...แต่กูจะบอกมึงว่า....." มันทำหน้าเจ้าเล่ห์
"บอกว่าอะไร?...เอาดีดีนะมึง...ไม่งั้นศพมึงไม่สวยแน่..." ตัวเท่าลูกแมว..จะเอาไรไปขู่เค้าไอ้จูนเอ๊ย...
"กูจะบอกว่า....กูจะนอนกับมึงซะที่นี่เลยไง..." ไร้สาระ..
"งั้นเชิญมึงนอนไปคนเดียวเหอะ...กูจะลากสังขารกูกลับค่าย...."
"พร่ามมาพอรึยังคุณมึง...."
"ชิส์....."
แล้วมันก้เงียบครับ
ผมเลยเงียบด้วย
ต่างคนต่างก็กำลังมองหารักแท้ที่อยู่ในคำใบ้...
เค้าบอกว่า...ดาว...งั้นก็ต้องมองสูงๆ...
มองลึกๆนานๆ...งั้นก็แสดงว่า...มันต้องค่อนข้างอยู่ใที่ลับตาหน่อย
คิดได้ไง...ฉลาดเหมือนกันนะเรา
"จูน....?" ใครเรียกกู....เอ๊ย...มึงเรียกกู จูนเหรอ!!!!!!
" หืม?..." ผมตอบมัน แต่ตาก้มองสำรวจด้านบนอยู่
"ทำไมมึงต้องกอดกับไอ้โจ๊กมันด้วย?...."
"ฮึก..." เวรเอ๊ย...คิดว่าลืมไปแล้วซะอีก
"ว่าไง..?...ตอบได้มั๊ย?..." มันถามผมนิ่งๆ...ผมเลยตอบมันแบบนิ่มๆเหมือนกัน
"ตอบได้..แต่ไม่อยากตอบ...และอีอกอย่างกูจำเป็นต้องตอบมึงด้วยเหรอ?..." ผมก็ยังคงถามมันแบบนิ่งๆเหมือนเดิม...เพราะผมคิดว่าผมกับมันยังไม่สนิทกันมากพอ...พอที่มันจะถามเรื่องผมจะตอบในเรื่องส่วนตัวขนาดนี้...ผมไม่ได้ใจร้ายไปใช่มั๊ย
"ถ้ามึงสนใจความรู้สึกกูซักนิด...แค่ซักนิด...มึงก็จะไม่พูดออกมาอย่างนี้หรอก...ปวดใจนะเนียะ...เอ้อ..." มันถอนหายใจซะดังเลยครับ
"อย่ามามัวพูดกันอยู่เลยมึง...รีบทำภารกิจให้เสร็จเหอะ...จะมืดแล้วนะ..." ผมเลือกที่จะพูดอย่างนี้ดีกว่า เพราะวันนี้มันทำให้ผมได้เรียนรู้มันมากขึ้น...ทำให้ผมรู้จักมันมากขึ้น...ทำให้ผมเห็นมันในส่วนที่ไม่เคยเห็นและไม่คิดว่าจะได้เห็นจากมันด้วย...
สิ่งที่มันพูดมาเมื่อกี้...ถ้าเป้นเมื่อก่อน..ผมคงตอบมันออกไปโดยไม่ลังเลเลย...ว่า'กูไม่เคยสนใจความรู้สึกมึง...มึงจะรู้สึกยังไง..มันก็เรืองของมึง...กูไม่เกี่ยว..' แต่ตอนนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจ...เพราะไอ้ชีนมันก็สามารถเป้นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งได้เหมือนกัน
"นั่นรึเปล่า?...." เสียงไอ้ชีนดังมาจากอีกฝั่ง....ผมเลยวิ่งไปดู
"ไหนๆๆๆ...อะไรเหรอ?..."
"นั่นไง....." มันชี้ให้ผมดูโพรงต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
ภาพที่ผมเห็น....ผมเห็นนกตัว...นกตัวหนึ่งกำลังส่งตัวหนอนให้ลูกนกตัวเล็กๆอีกสองตัว...ส่วนนกอีกตัวก็..กางปีกโอบอุ้มนกตัวเล็กอยู่...เค้าเรียกว่า นกเงือกใช่มั๊ย....
นั่นคงจะเป็น พ่อนก แม่นก และลูกน้อยอีกสองตัว...
ผผมไม่เคยเห็นภาพนี้มาก่อนเลย...ตื่นเต้นมากครับ...มันเป้นภาพที่เป้นมากกว่าความน่าประทับใจ...เป็นภาพที่น่าจดจำเอามากๆๆเลย
"ถึงกับอึ้งไปเลยเหรอมึง..." ผมคงเงียบนานไปหน่อย มันเลยถามอย่างนั้น
.
.
.
.
.
.
.
เดี๋ยวมาอัพให้ต่อนะครับ
มีคิวนิดหน่อย
คริคริ
-
อ่า รออ่านต่อ
แอบสงสารชีน T^T
-
รอตอนต่อไปคับผมๆ
-
เชียร์โจ๊ก
55+
-
เริ่มหวั่นไหวก่าซีนแล้วน้าาาาา
-
รอน๊าๆๆๆๆ
เชียร์ชีนแล้ว
o18
-
ว้ายยย ชีนน่ารักอ่ะ ไม่เหมือนโจ๊ก แทนที่จะรีบบอก มัวแต่ช้าลีลาวดี
-
ต่อกันเลยดีกว่าครับ
"อึ้งสิ...ก็ไม่เคยเห็นมาก่อนอ่ะ..."
"อืม กูเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเหมือนกัน...นี่เหรอ คือรักแท้ที่มึงกับกุตามหากันอยู่..." ไอ้กีมันพูดพลางเดินไปใต้ต้นไม้ที่นกอยู่..มันก้มลงเก็บอะไรบางอย่าง
"คุณมึง...มาดูไรนี่เร็ว..." ชิส์
"อะไร.." แต่ผมก็ยอมเดินไปหามัน
"คุณเจอรักแท้แล้ว..." มันอ่านคำใบ้ใบสุดท้าย เย้...ภารกิจสำเร็จแล้ว
"กูเคยรู้มาว่า...นกเงือกมันจะมีผัวเดียวเมียเดียวตลอดชีวิตของมัน...บางคนเลยถือว่า...นกเงือกเป็นสัญลักษณ์ของรักแท้...." ผมพูด...แต่พูดกับตัวเองนะ ไม่ใช่พูดกับมัน
"กูเองก้เคยได้ยินมาเหมือนกัน...กูเองอยากมีรักแท้แบบนี้บ้าง....มึงว่าไง...มาสร้างรักแท้กับกูป่าว?..."
"อะไรของมึงนิ...เมาหรือมึน...เดี๋ยวกล้วยกูก็ขย้อนออกมาหรอก...."
"แหวะ...สกปรกมึง...น่ารักซะเปล่า..."
"มึงตาย...ย้าก...เก่งจริงอย่าวิ่งสิว่ะ...."
"ไม่วิ่งกูก็ควายสิ....." ผมไล่เตะมัน...วนต้นไม้ไปมาอย่างกับหนังอินเดียแนะ
"โอ๊ย...."
"เอ๊ย...เป้นไรมึง..." จากที่มันวิ่งหนีผมอยู่เมื่อครู่...ตอนนี้มันกลับวิ่งมาหาผมแล้ว
"เจ็บขา..." ผมยอมบอกมันตรงๆ...เพราะเจ็บเอามากๆ...ผมรู้ยังไงซะมันก็ไม่ทิ้งผมหรอก...
"สะดุดรากไม้เหรอ?"
"อืม....เจ็บ..." ผมกำลังอ้อนมันใชมั๊ยนิ...ขอนะ...พอเจ็บแล้วอยากอ้อนคนอื่นอ่ะ...มันเป้นนิสัยไปแล้วครับ
"ยืดขาออกมาซิ...." มันจับขาผมยืดเบาๆ...แล้วอาไปวางบนท่อนขาของมัน
"เจ็บ...อย่าบีบนะ..."
"สงสัยคงระบมมาทั้งวัน...เท้าบวมเป่งเลย...เจ้บมากมั๊ย?" มันถามพลางนวดเบาๆไปมา
"ทนได้อยู่.."
"ทนหน่อยนะ...จะนวดให้้เบามือนะ...ทนหน่อยนะ..."
"อืม..." ผมพยักหน้ารับมันเบาๆ...ผมไม่รู้จะวางมือวางตรงไหนดี มันเลยจับมือผมไปจับบ่ามันไว้...ดีครับ ผมจะได้มีหลักยึด
"เจ็บมั๊ย?.."
"โอ๊ย....เจ็บ พอ...พอแล้ว....เจ็บอ่ะ..."
"กูขอโทษ..กูไม่ได้ตั้งใจ..." มันเองก้คงตกใจเหมือนกัน เพราะมันไม่เคยพูดคำนี้กับผมเลย
"ไม่เป็นไร...."
"ถ้ากูรู้...ว่ามึงเจ็บหนักขนาดนี้...กูคงไปคุยกับครูฝึกให้มึงพักไปตั้งนานแล้ว..."
"คิดมากน่ามึง...กูไม่ได้จะเป้นจะตายซะหน่อย...อีกอย่างมันไม่ได้เป็นความผิดมึงซะหน่อย..."
"แต่กูก็ดูแลมึงเหมือนที่รับปากไว้ไม่ได้..."
"ใครบอกล่ะ...วันนี้มึงดูแลกูได้ดีสุดๆไปเลย...ขอบใจนะ..."
เรานั่งพักกันครู่หนึ่ง
ค่อยยังชั่วขึ้นมาหน่อยแล้วครับ
นี่ก็คำ่มากแล้ว...กลับกันดีกว่า...
"ไปกันได้แล้ว...กุค่อยยังชั่วแล้ว...เดี๋ยวมันจะมืดไปก่วานี้..."
"ลุกไหวมั๊ย?..."
"มึงก็ลองมาเจ็บแบบกูดูสิ....ถามออกมาได้..ชิส์" ผมจงใจกวนประสาทมัน...มันจะได้เลิกทำหน้ารู้สึกผิดซักที
"มึงน่าจะเจ็บที่ปากมากกว่าที่ตรีนนะ...กูว่า..." ครับ ..เป้นไง...บอกแล้วได้ผลชัวร์
"ปากเสียได้อีกนะมึง"
"มึงก็ปากดีไอ้อีกนิ..."
"ช่วยพยุงกูหน่อยซิ....กูลุกไม่ไหว..."
"ปากดีได้ขนาดนี้...แสดงว่าไม่เจ็บแล้ว..ลุกเองดิ..." สาบานนะว่ามึงกับไอ้คนเมื่อกี้ที่นั่งทำหน้าจ๋อยคือคนเดียวกัน...สาบานเดี๋ยวนี้
"ไอ้ชีน..."
"....." ทำเมิน
"ชีน..."
"....." แนะ..มีชำเลือง
"ชีนคร้าบ...."
"ไม?..." กูเห็นนะว่ามึงแอบยิ้ม
"กูเจ็บขา..." ผมต้องทำเสียงน่าสงสารเข้าไว้...เดี๋ยวมันไม่เชื่อ
"ขึ้นมา..." มันนั่งลงหันหลังให้ผม
"อะไร?"
"ขี่หลังกู...ไม่ต้องงง...ไม่ได้บอกให้มึงบิน..เร็วๆ"
"ไม่เอา..แค่ช่วยพยุงก็พอแล้ว"
"อย่ามาเรื่องมาก มากเรื่อง...เร็ว..."
"มึงไหวเหรอ?..."
"ตัวเท่าลูกแมว...เร็ว..." ชิส์...ลูกแมวเหรอ?
"......" ผมจงใจกระโดดเกาะหลังมันเลยครับ...ลูกแมวเหรอ?...
"โอ๊ย...มึง..โดดขึ้นมาได้...หลังหักมั๊ยเนี่ยกู..."
"รับรองไม่หักหรอก...ก้ตัวเล็กเท่าลูกแมวไม่ใช่เหรอ?..มึงว่างั้นนิ...เมื่อกี้.. กูจำได้..."
" ประชดประชันกันเก่งเหลือเกิน...ทีนี้แล้วรู้เรื่อง...ทีกูพูดอย่างอื่นปากแทบฉีก...ไม่เห็นเข้าใจเลย..." มันค่อยๆลุกขึ้น...จริงๆผมก็สงสารมันเหมือนกันนะ...เพราะวันนี้มันเหนื่อยมากับผมทั้งวันแล้ว
"เงียบไม...หมดแรงแล้วเหรอ?..." มันถามผมพลางเดินไปลพาง
"ไม่อยากกวนมึง"
"คุยสิ..กูชอบฟังเสียงมึง...หนวกหูดี..." ชิส์
"ไม่อ่ะ...มึงเก็บแรงไว้แบกกูให้ถึงค่ายดีกว่า..."
"กูจะไม่ลืมวันนี้เลย..."
"ทำไม?..." ไหนบอกเค้าว่าจะไม่่คุยไงไอ้จูน..ก้มันสงสัยอ่ะ
"ก็วันนี้กูได้เจอรักแท้กับมึงไง...มึงว่ามั๊ย...บลาๆๆๆๆๆ" สติผมเริ่มลางๆ..ชีนมึงพูดไรกูฟังไม่รู้เรื่อง ผมรู้สึกว่าตาตัวเองหนักเอามากๆ...ไม่ไหวแล้ว..งั้นปิดมันเลยแล้วกัน...เอ้อ..ไว้ใจคนง่ายจังกู
.
.
.
.
.
..
เสียงดังเอะอะอะไรกัน คนจะนอน...ไม่เกรงใจกันบ้างงเลย
เอ๊ยๆๆๆ..ทำมตัวผมันลอยๆ
"เหวอ!!!!!" ก็ผมลืมตาปุ๊บ...สบตาไอ้โจ๊กปั๊บเลยครับ...แถมมันยังอุ้มผมอยู่อีก...ปล่อยกูลงเดี๋ยวนี้...เห็นกูตัวเล็กกันใช่มั๊ย..จับกูโยนไปมา อย่างกะลิงชิงบอล
"ปล่อยกูลงนะมึง...ปละ..." ผมดิ้นขลุกขลักไปมา
"เงียบไปเลยมึง..เที่ยวไปไว้ใจคนอื่นเค้าไปทั่ว..." อุ๋ย ตะคอกกูทำไม...ตกใจเลยครับผม
ก็มันเคยตะคอกใส่ผมจริงจังแบบนี้เมื่อไรกันล่ะ..หน้ามันก็ดุ
ผมทำไรผิดเหรอ?....ดุกูทำไม
"มึงไปตะโกนใส่มันทำไม?...มันเจ็บขาอยู่นะ..." ชีน...ขอบใจว่ะ...
"อย่ามาเจ๋อ...ไปทำไรกันมล่ะถึงได้กลับมาสภาพแบบนี้..คนอิ่นเค้ากลับกันมาตั้งนานแล้ว...แล้วทำไมพวกมึงเพิ่งกลับกันมา..." มึงพูดไรของมึงโจ๊ก
"มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไง?..." ไอ้ชีนมันถามในสิ่งที่ผมอยากถามมันพอดีเลยครับ..แต่ผมรู้สึกจี๊ดขึ้นมาตะหงิดๆ
"กูเชื่ออ่อนมัน....แต่สำหรับมึง...ไอ้ชีน..กูไม่เชื่อมึง..."
"มึงไม่เชื่อกู..แล้วมึงมีปัญญาทำไรกูได้..."
"มึงพูดงี้หมายความว่าไง...มึงทำไรอ่อน...?..." เบาๆหน่อยมึง...กูยังอยู่ในอุ้มมึงนะ...อย่าเหวี่ยงเยอะ...กูเวียน...แต่มางที่ดีปล่อยกูนะ...
"กูก็แค่...."
"โอ๊ย...." เสียงไอ้โจ๊กครับ ฝีมือผมเองแหละ...ก็ผมกัดที่ไหล่มันนะ
"ปล่อยกูลงเดี๋ยวนี้..."
"ไม่...."
"กุบอกให้มึงปล่อย..." ผมยื่นคำขาด..ในที่สุดมันก็ยอมปล่อยผมลง
ผมพยามอยู่นิดหน่อย กว่าจะยืนตัวตรงได้
"กูไม่รู้ว่าพวกมึงสองคนมีเรื่องไรกัน...แต่อย่าเอากูไปเกี่ยว..." แล้วผมก็เดินกะเผลกไปเลย...เป้นบ้าไรกันไปหมด...ไปให้อู๋มันนวดให้ดีกว่า....
กลับจากไปหาไอ้อู๋...
ผมก็อาบน้ำ
กินข้าว
ผมยังไม่คุยกับไอ้โจ๊กเลยครับ...ไม่ได้โกรธไรมันหรอก....แค่อยากรู้ว่ามันจะทำยังไง
เมื่อเย็นไอ้อู๋มันบอกผมว่า...ตอนที่ผมยังไม่กลับ แต่คนอื่นพากันกลับมาเกือบหมดแล้ว
ไอ้โจ๊กมันวิ่งพล่านไปทั้งค่ายเลยครับ
มันจะออกไปตามผมให้ได้เลย
แต่เจ้าหน้าที่ห้ามไว้
มันเป้นห่วงผมมากๆ...
พอมันเห็นทุกคนกลับกันมาหมดแล้ว..แต่ไม่เห็นผม มันก็ยิ่งบ้าเข้าไปใหญ่
เข้าไปเอะอะโวยวายกับเจ้าหน้าที่...ยังไงก้จะออกตามหาผมให้ได้...เจ้าหน้าที่ไม่ไป มันจะไปคนเดียวก็ได้
แต่มันเป้นกฎครับต้องเลยกำหนดเวลาไปก่อนเจ้าหน้าที่จึงจะออกตามหาได้...อีกอย่างเค้าไม่ให้บุคคลภายนอกร่วมภารกิจค้นหาคนหาย
แต่ไม่รุ้ไอ้โจ๊กมันพูดหรือทำอะไรอีท่าไหน..เจ้าหน้าที่ถึงยอมให้ไปด้วย...แต่ในที่สุดผมก้กลับมาซะก่อน
โจ๊ก...มึงห่วงกูขนาดนี้เลยเหรอ?
ทำไมล่ะ?...ทำไม?
ผมฟังอู๋มันเล่าจบ..ก้นะ...มันบอกไม่ถูกอ่ะ...ว่ามันรู้สึกยังไง...
รู้สึกแค่...อยากเห็นหน้ามันมากๆในตอนนี้...แล้วผมก็รีบกลับเต้นท์ทันที
ผมมาถึงหน้าเต้นท์...เห้นมันเดินกลับไปกลับมา ตาก้คอยมองสำรวจต้นทาง
แต่พอมันเห็นผมเท่านั้น
มันก็มุดเข้าเต้นท์ไปเลยครับ...งอนกูเหรอ?..กูสิต้องงอนมึง...
แล้วนี่ไอ้ชีนมันหายไปไหนนะ?...
ผมตามเข้าไปในเต้นท์
เห็นมันหันหลังให้ทางผมอยู่...ผมรู้มันงอนผมแน่ๆ...แล้วกุต้องง้อป่าวว่ะ...แล้วง้อไงล่ะ
"โอ๊ย...เจ็บขา..." มันยังนิ่งอยู่...หรือว่าผมยังไม่เนียน...งั้นเอาใหม่...
"โอ๊ย..โอ๊ย...เจ็บขา..ไม่ไหวแล้ว..ขาจะขาดมั๊ยนะ?.."
"....." อืม มันยังนิ่งอยู่...แตาผมเห็นว่ามันกระดุกกระดิกหน่อยหยึ่ง ฟอร์มจัดนะมึง...เล่นอย่างนี้ใช่มั๊ย...ได้
"ถ้ามึงไม่หันมา...กุจะไปนอนกับไอ้อู่...หรือไม่ก็ออกไปหาไอ้ชีน..."
"ไม่เอา..." มันค่อยๆหันมา...น่ารักตายละมึง..แหวะ
-
กรี๊ดดดดด โจ๊กน่ารักอ่ะ
ออกมานิดนึงก็รู้สึกว่าน่ารัก :o8:
เชียร์โจ๊กต่อไปป :mc4:
-
จูนอ่อนไหวว่ะ
-
โจ๊กกกงอนเป็นเด็กเลยน่าาาร๊ากกกกกกกกจิงๆๆๆๆ
ขอบคุณนะครับบ
-
555+
โจ๊กน่ารักขึ้นทุกวันเลยนะเนี่ย
จูนเอาไงดีล่ะเนี่ย
:-[
-
อยากเก็บไว้ 2 คนเยยหง่ะ :oo1:
มาต่ออีกนร๊าคัฟ :กอด1:
-
อ่านะ จูน เสน่ห์แรงจัง
ไปตามหารักแท้กับชีน จนเจ็บขา
ส่วนโจ๊ก ก็วิ่งไปมาในค่าย
โอ้ว.... ไม่ขอคาดเดา ขอตามอ่านแต่โดยดี ไม่งั้นจะปวดท้อง :serius2:
-
งอนได้น่ารัก ง้อก็น่ารัก เห้ออออออออออออออออออ
-
มาต่ออีกนะคับ
-
แวะมาเม้นท์ก่อนจ้า
เด๋วค่อยอ่านน้า
ขอตัวไปทำการบ้านก่อนนะค่ะพี่ดิว
-
เด็กๆนี่น่ารักกันจังเลยน้าาาาาาาา
-
หายไปไหนฟร่ะโจ๊ก
-
โจ๊กนี่พระเอกจริงๆ :pig4:
-
ตอนหน้าขอเป็นตอนของโจ๊กมั่งนะครับดิว...อิอิ
-
:really2:สนุกดีครับ
-
2:สนุกดีครับ
-
จัดให้จูนมีสามีแพ็คคู่เลยสิ :laugh3:
-
" อยากเก็บเธอไว้ ทั้งสองคน"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:กอด1:
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ คุณดิว
และยัง..คง.... ชอบ...ชีนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน (((ไม่เลิก :fire:)))
-
:m15: :m15: อยากจะเจอรักแท้แบบนกเหงือกบางนั้นเหรอ...อิอิิอิอิ น่าสงสารชีนเนอะคิดไปได้ คนไม่มีใจอย่างไงก็ไม่มีวันมีใจให้หรอก ถึงเราจะทำดีให้ตายขนาดไหน สุดท้ายก้มีแต่เรานั้นแหล่ะที่จะต้องมานั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่า....5555+ ความรักก็แบบนี้แหล่ะชีนเอ้ยยย ดังนั้นควรจะดีใจนะที่เราได้รักคนๆหนึ่งแล้ว แค่นี้ก็เกินพอไปแล้วล่ะกับคนที่มาที่หลังอย่างนาย :monkeysad: :monkeysad:
-
ลุ้นๆๆๆ ใครเป้นพระเอกกันแน่เนี่ย
:m31:
-
รอตอนต่อไปคับ ผมชอบเรื่องนี้มากๆๆเลย
-
" อยากเก็บเธอไว้ ทั้งสองคน"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เห็นด้วยอย่างบอกไม่ถูก 5555
-
งอนเก่งจริงนะพระเอกเรานี่ แต่ก็ชอบอะเลดี้ชอบโจ๊กอะนะ แต่ก็ชอบชีนด้วย อ่านตอนนี้แล้วชีน่ารักจัง
แต่โจ๊กเลิกปากหนักทำตามใจตัวเองได้แล้ว เดี๋ยวชีนจะเอาไปกินก่อนนะ
-
ชีนอ่อนโยนมาก
โจ๊ก... บอกเถอะ เดี๋ยวจูนโดนคาบไปกินนะ
-
ตัดสินใจยากจริงขับคู่กินกันไม่ลงเลยทีเดียว
-
"งั้นกูไม่ไปก็ได้...แต่มึงต้องนวดขาให้กู...ปวด..." ผมพูดด้วยเสียงธรรมดาอย่างที่สุด
"ก็ยื่นขามาสิ...จะได้นวดให้" มันพูดด้วยหน้าเจียมเจี้ยม...คงรู้แหละครับว่าผมโมโหที่มันพูดเมื่อตอนเย็น
ผมไม่ยอมยื่นออกไป
มันเลยคว้าขาผมไปซะเองเลย...ชิส์...กลัวกูงอนละซิ....
มันนวดให้ผมเบาๆ...ผมไม่พูดกับมันหรอก...ดูซิมันจะทำไงต่อ?
"เจ็บมั๊ย?..."
"หึ..." ผมส่ายหัวแทน...
"ทำไมไม่พูด...เจ็บปากด้วยเหรอ?...คิดว่าเจ็บที่ขาซะอีก..." คดีเก่ายังไม่เคลียร์...ริจะก่อคดีใหม่รึไง
"ไม่อยากพูดกับคนที่ไม่ยอมฟังคนอื่น...ชิส์..."
"ขอโทษคร้าบ...ก็ตอนนั้นมันทั้งเป็นห่วงทั้งโมโหนี่นา...." เป็นห่วงนี่พอจะเข้าใจ แต่ไอ้โมโหนี่มันคืออะไร
"โมโหไร?..."
"ก็ไอ้ชีนมันอุ้มมึง...มันแตะตัวมึง....กูไม่ชอบ..."
"หรือว่ามึงจะให้กูคลานมางั้นเหรอ?....ขากูเจ็บซะขนาดนั้น..."
"ก็บอกแล้วไงว่าตอนนั้นมันปรี๊ด....เลยลืมคิดไป...ก็ขอโทษแล้วไง..."
"ก็ไม่ได้โกรธหรอก...แค่อยากให้ฟังกันบ้าง...."
"แล้วรู้มั๊ยว่ากูเป็นห่วงมึงแค่ไหน?..." เป็นห่วงเหรอ...ชิส์..กูเห็นระริกระรี้กับอะไรนะ...กิ่งณภัทรอะไรนั่น
"มึงนวดดีนี่....น่าจะเอาดีทางด้านนี้นะ..." มันนวดเก่งจริงๆครับ มันนวดเบามือมาก...แต่..ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย
"ได้...แต่มึงต้องมาเป็นลูกค้ารายแรกและรายสุดท้ายของกูนะ...กูถึงจะยอมเปิดกิจการ..."
"ไอ้บ้า..."
"หึหึหึ..." มันหัวเราะได้แล้ว...เยส...ง่ายกว่าที่คิดแฮะ...แต่เอ่...นี่ผมง้อมันหรือมันง้อผมกันแน่นิ..อย่าไปสนเลย แค่เราไม่ทะเลาะกันเป็นพอ
"ไปฝึกนวดมาจากไหนเหรอ?..."
"ก็กูเป็นนักบอลเจ็บบ่อยๆ...มันก็ต้องมีความรู้ติดปลายนวมบ้างสิ..ไหนจะไว้พยาบาลตัวเองหรือไม่ก็เพื่อนในทีม..."
"อ๋อ....มึงนี่จะดีไปซะหมดทุกเรื่องเลยเหรอ?....ถามหน่อยมึงมีข้อด้อยตรงไหนบ้างเนี่ยะนอกจากปากเสียๆ นิสัยเสียๆ...แล้วก็..."
"พอๆมึง...ไม่ต้องชมกูเยอะแล้ว..." ชิส์ รู้ทันซะอีก กะจะหลอกด่าซะหน่อย
แต่จริงๆนะครับมันเป็นคนที่ดูดีเอามากๆ....ก็ลองคิดดูสิ...อย่างแรกเลยที่เห็น...แมร่ง...ไอ้นี่หล่อว่ะ...เรียนก็เก่ง กีฬาก็เด่น ทำอาหารก็สุดยอด นิสัยเหรอ?...ก็โอเคนะ..ฐานะก็โอเค ถึงไม่เข้าขั้นเศรษฐี.. แฟนก็สวย...ถึงตอนนี้จะเป็นอดีตไปแล้วก็ตาม...
"ที่เงียบไปนี่...แอบชมกูอยู่ในใจล่ะซิ...กูรู้ดี...ว่ากูอ่ะมันสมบูรณ์แบบ...กูดีขนาดนี้แล้วนะ...ยังมีคนมองข้ามกูไปอีก...ตาโคตรถั่วเลยหว่ะ..."
"ชิส์...ไอ้หลงตัวเอง..."
"ก็ขนาดคนอื่นยังหลงกูเลย แล้วทำไมกูจะหลงตัวเองบ้างไม่ได้...แต่มีอยู่คนหนึ่งที่กูอยากให้หลง...แต่ด้วยความที่มันโง่หรือซื่อบื้อก็ไม่รู้...ไม่ยอมหลงกูซักที..."
"เอ้อ...ช่างเป็นบุญเหลือหลายของบุคคลนั้นจริงๆ...สาธุ...โอ๊ย..." ก็มันนะสิครับ...นวดผมซะแรงเลย....ไม่ต้องนวดแล้ว...เจ็บ ผมเลยดึงขาตัวเองกลับซะเลย
"อ้าว...ไม่นวดแล้วเหรอคร้าบ..." ยังมีหน้ามาทะเล้นใส่กูอีกนะมึง
"ไม่ต้องแล้ว....!!!!"
ผมล้มตัวลงนอน..แต่มันยังนั่งอยู่เลยครับ...
งั้นกูไปก่อนนะ....นางฟ้าในฝันกำลังรอกูอยู่
"อ่อน...ไอ้ชีนทำไรมึงบ้าง?..."
"หืม?..." ผมไม่เข้าใจคำถามนั้นจริงๆ..ให้ตายซิ
"ไอ้ชีนมันรังแกหรือแกล้งไรมึงรึเปล่า?"
"ก็เปล่านิ..." ไม่ถนัดนอนคุย...ผมเลยลุกมานั่งข้างๆมันอีกครั้ง
"ไอ้ชีนมันก็ดีนะ...ช่วยเหลือดูแลกูตลอดเลยทั้งวัน"
"ทำไมมึงต้องยิ้มด้วย...เวลาที่พูดถึงมัน"
"เอ๊ย...จะบ้าเหรอมึง..กูยิ้มแล้วมันผิดด้วยเหรอ."
"ไม่รู้..รู้แต่ว่ากูไม่ชอบ"
"เป็นไรอีกนิ...เออไอ้อู๋มัน....."
"ใช่ๆๆๆ...ไอ้อู๋ไอ้เอ๋ออะไรนี่ด้วย...ทำไมต้องไปสนิทอะไรกับมันมากมายขนาดนั้นด้วย...เห็นคุยกันตั้งนานเมื่อตอนเย็น..." เค้าชื่ออู๋..ไม่ใชเอ๋อ
"อะไรมึงนักหนานิ...ไอ้อู๋มันก็เพื่อนกูเหมือนมึงนั่นแหละ..."
"ไม่รู้...แต่กูรู้ว่ากูไม่ชอบให้มึงไปสนิทกับใครมากกว่ากู..." เด็กขี้อิจฉา
"ประสาทไปแล้วมึง"
"ใช่...กูมันประสาทไปแล้ว.."
"เอ้อ...." ผมถอนหายใจใส่มันพร้อมกับจะล้มตัวลงนอน
"มึงหันมานี่เลย...ตกลงไอ้ชีนมันไม่ได้ทำไรมึงใช่มั๊ย?..." ทำอะไรผม..มันหมายความครอบคลุมแค่ไหน...
"แล้วมึงคิดว่า...มันจะทำอะไรกูได้บ้างล่ะ?.."
"อย่ามายอกย้อน...กูไม่รู้ไงถึงได้ถาม..."
"มึงกำลังคิดไรอยู่?...มึงรู้อะไรใช่มั๊ย?..."
"ไม่รู้..ไม่คิด..."
"ถ้ามึงไม่รู้หรือไม่คิดอะไรบ้าง...มึงก็คงไม่มาตั้งคำถามแบบนี้กับกูหรอก..." ผมกำลังไล่บี้มัน...มึงทำให้กูจี๊ดเองนะ...
"เออ...แล้วมึงไม่รู้รึไง...ว่าไอ้ชีนมันคิดอะไรยังไงกับมึง....มึงดูไม่ออกรึไง?..." มันขึ้นเสียงใส่ผมครับ
"แล้วมึงล่ะ....คิดยังไงกับกู?..." แล้วกูละคิดยังไงถึงได้ถามคำถามนี้ออกไป
ดูมันจะงงหรือตกใจกับคำถามนี้ของผมนะ
อย่าว่าแต่มันตกใจเลยครับ ผมคนพูดเองยังตกใจเลย..
ยังงงอยู่เลยว่าผมถามคำนั้นออกไปได้ยังไง...แล้วมันหมายความว่าไง...
แล้วมันจะมีคำตอบสำหรับคำถามนี้มั๊ย?...ปากไวอีกแล้วกู
มันนั่งก้มหน้านิ่งเลยครับ
ผมเดาไม่ถูกหรอกว่ามันคิดไรอยู่...เมื่อไรที่มันเงียบ...มันน่ากลัวเสมอ
ทำเรื่องอีกแล้วมั๊ยล่ะกู
"โจ๊ก...."
"......." เงียบ
"มึง...เป็นไรรึเปล่า?..." ผมจับบ่ามันเบาๆ
"แล้วมึงล่ะ...คิิดอะไรอยู่ถึงได้ถามแบบนี้กับกู..."
"มึงอย่าคิดมากเลย..กูก็ปากไวไปงั้นเอง...ที่เงียบ...มึงคงไม่ได้นั่งคิดหาคำตอบสำหรับคำถามนี้อยู่นะ...ฮ่าๆๆๆ" เอ๊ะ..ทำไมมีแค่เสียงหัวเราะของผมอยู่คนเดียว
"เผี๊ยะ....."
"โอ๊ย...ไอ้เลว..เจ็บนะเว้ย..." ก็มันนะสิครับ ตบหัวผมซะโยกเลย...
"กูเจ็บกว่านี้อีก....ถามไรไม่คิดนะมึง..."
"ก็กูไม่คิดไงถึงได้ถาม...ถ้ากูคิดกูคงไม่ถามคำถามแบบนั้นออกไปหรอก..."
"แต่กูคิด..."
"เอ๊ย....จะทำไรมึง"
ก็มันโน้มหน้ามาหาผมเรื่อยๆ....
ผมเองก็ถอยหลังไปเรื่อยๆ..
ว้าก...ปากมึงจะชนกับปากกูอยู่แล้ว...
อย่านะ....
แล้วมันก็ล้มตัวลงนอนไปเลยครับ
ปล่อยให้ผมใจเต้นไม่ตรงจังหวะอยู่ได้....ไอ้บ้า...กูเกลียดมึง
แล้วมันก็ปล่อยให้ผมนั่งอยู่อย่างนั้น...ชิส์...นอนให้สบายไปเถอะ...ทำให้คนอื่นใจเต้นแล้วตัวเองก็ไปนอนให้สบายใจไปเลย..
ว่าแต่ไอ้ชีนมันไปไหนของมันนะ...ป่านนี้ยังไม่กลับมานอนอีก
คืนนี้ไม่มีกิจกรรม เพราะเหนื่อยกันมาแล้วทั้งวัน
นี่มันก็สามทุ่มเข้าไปแล้ว
ไปไหนของมันนะ
แล้วกูจะไปยุ่งกับมันทำไม..เป็นห่วงมันนิดหน่อย..คงไม่เป็นไรหรอกนะ
-
รอตอนที่ 2 ของวันนี้ :กอด1:
โจ๊กอ่า หยุดทำไมอ่า จูนอุตสาห์เป็นใจให้ขนาดนั้นแล้ว (เหรอ??) :laugh:
-
น้องจุนเริ่มหวั่นไหวแล้วกับนายชีน โจ๊กก็ปากแข็งได้อีก บบอกไปตรงได้แล้วไม่ต้องฉายตัวอ้อม
เอาตัวตรงไปเลย จะได้รู้จูนรู้สึกไง เดี๋ยวโนชีนเอาไปนะ เพราะตอนนี้น้องจูนก็เริ่มหวั่นไหว และเริ่มมองชีนในแง่ดี
เดี๋ยวอดนะแกโจ๊ก
จากเลดี้ โจ๊กFC
-
บวกหนึ่งรออีกตอน เพราะมันค้างอะ
-
ผมเลยออกมายืนเล่นหน้าเต้นท์
จริงๆก็อยากจะออกมาดูไอ้ชีนมันแหละครับ
ก็วันนี้มันเหนื่อยกับผมมาทั้งวันแล้ว
ผมเองก็แค่อยากทำตามคำโบราณก็เท่านั้นเอง ..ให้รู้จักบุญคุณคน...
แต่ตอนผมออกมาจากเต้นท์..ไอ้โจ๊กมันหันมามองผมด้วย...แต่ไม่ยอมพูดไร..แล้วมันก็หันไปนอนต่อ
"ทำไมยังไม่นอน?.." อ้าว ไอ้ชีนมันมาตั้งแต่ตอนไหน...
"ไปไหนมา?"
"ตอบไม่ตรงคำถาม...โง่อีกแล้วนะคุณมึง.." ชาติที่แล้วไอ้โจ๊กกับไอ้ชีนต้องเป้นฝาแฝดกันแหงๆเลย..นิสัยเอย คำพูดเอย เหมือนกันเดี๊ยะ..เหมือนกันจนน่ากลัว
"ชิส์..." ไม่คุยด้วยแล้ว....มันก็ดีแล้วครับ..ผมเองก็ง่วงมากแล้วเหมือนกัน...ผมจะเดินเข้าเต้นท์
"เดี๋ยว...." มันยื้อมือผมไว้...ผมก้มลงมองมือมันที่จับผมอยู่...แล้วมันก็ค่อยๆปล่อย...กุยังไม่ได้ทำไรซะหน่อย
"มาคอยกูเหรอ?..."
"อืม..."
"ขอบใจ..."
"อืม...งั้นกูนอนนะ..." ตกลงผมก็ไม่รู้จนได้ว่ามันไปไหนมา...แต่ก็ชางมันสิ...
.......
ชีนอยากบอก...
ตอนผมกลับมาแล้วเห็นจูนยืนรออยู่หน้าเต้นท์
ผมดีใจและแอบหวังด้วยว่ามันคงจะมาคอยผม
แต่มันจะเป้นไปได้เหรอ?
ผมเดินเข้าไปหามันใกล้ๆ..เบาๆ...มันคงตกใจที่จู่ๆผมก็ทักมันขึ้นมา...หน้ามันเหรอหราเชียว
ผมถามอย่าง แต่มันดันถามมาอีกอย่าง
แต่แอบดีใจนะ...ที่มันถามผมว่าไปไหนมา...งั้นผมขอคิดเข้าข้างตัววเองหน่อยนะว่ามันเป้นห่วงผม
มันโคงโกรธผมนิดหนึ่งที่ผมว่ามันโง่...คนบ้าไร ขนาดโมโหยังน่ารักขนาดนี้
ผมเปลอไปจับมือมันอีกแล้ว..แต่คราวนี้มันไม่สะบัดเหมือนครั้งก่อนๆ
มันแค่มองเฉยๆ..ด้วยสีหน้าเฉยๆ...ผมไม่อยากปล่อยมือนั้นเลยจริงๆ แต่ก็ต้องปล่อย...ไม่งั้นมันคงจะรู้สึกแย่ๆกับผมมากกว่านี้
..ในที่สุดผมก้ถามมันออกไปแล้วว่า...มาคอยผมเหรอ?...
อืม...คำตอบของมันแค่อืม....แต่รู้มั๊ย..แค่อืมของมึง....ใจกูพองคับอกขนาดไหน?....ไอ้น่ารักเอ๊ย....
-
อ่า :serius2:
โจ๊กก็อยากให้เป็นพระเอก
ชีนก็อยากให้เป็นพระเอก
เอาทั้งสองคนเลยได้มั้ยหง่า(โลภ :laugh:)
:z2: :z2: :z2:
-
อ่า :serius2:
โจ๊กก็อยากให้เป็นพระเอก
ชีนก็อยากให้เป็นพระเอก
เอาทั้งสองคนเลยได้มั้ยหง่า(โลภ :laugh:)
:z2: :z2: :z2:
คิดเหมือนเลดี้อะ แต่ว่าอะนะ ถ้าเป็นพระเอกสองคน ก็เข้าข่าสามคนผัวเมีย เดี๋ยวก็ละเหี่ยใจกันเปล่าอะนะ
เฮ่ เริ่มตัดสินใจยาก แต่ก็ยังเลือกโจ๊กอะ รักโจ๊เหมือนเดิม เลือกโจ๊กละกัน
ชูป้าไฟว่ารักโจ๊ก
-
แอร๊ยยยยยยย ในที่สุดชีนก็มาเปิดใจกับฉัน
ป๊าบ ป๊าบ //ตบหัวตัวเอง
เชียร์ชีนออกนอกหน้าไปแระแก
-
:laugh: ฮ่าๆๆ...จะว่าไปโจ๊กเนี้ย ก็ดูจะหึงจูนไม่น้อยเลยนะนั่น
แล้วเมื่อไหร่จะบอกรักกันซักที เดี๋ยวชีนก็แย่งตัดหน้าซะหรอก
เฮ้อ....ต่างคนต่างไม่รู้ใจกัน :เฮ้อ:
-
โอ้ว มันเจ็บ ง่ะ
-
แข่งกันทำคะแนนซะขนาดนี้ สงสารนู๋อ่อนจัง
จะเลือกใครดีน้าส์ คนนั้นก็ดี คนนี้ก็ใช่
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ช่วงนี้ดิว..ไม่รู้จะทำไงดี
สงสารชีน...ก็เลยเพิ่มบทให่หน่อย
แต่ เพิ่มเยอะเท่าไร ก็ทำร้ายโจ๊กเท่านั้น
แถมยังไปเพิ่มความสับสนให้จู นอีก...
เคยมัียครับ ที่มีคนสองคนเข้ามาในชีวิตพร้อมๆกัน...
มันต้อง เลือกยังไงเหรอ?...ที่ทุกผ่ายจะไม่ต้องเจ็บ หรือเจ็บปวดให้น้อยที่สุด
แม้ เค้าจะเป้นแค่ตัวที่ดิวสร้างขึ้นมา...แต่ดิวก็ไม่อยากเป็นคนที่ต้องทำร้าย พวกเค้าเหมือนกัน
ปล...เพิ่งรู้ว่า ชีนก็มี FC เหมือนกัน...
อ่านถึงตอนนี้แล้วอยากตอบ...
... FCน้องดิวมีอยู่แล้วจ้ะ ที่ติดตามผลงานอยู่นี่ล่ะ ไม่รักไม่เม้นท์นะเออ
... รู้สึกว่าโจ๊กเจ็บมากกว่าปกตินะเวลาที่ชีนมีบทบาท ทั้งที่ปกติก็เจ็บอยู่แล้วที่จูนมองไม่เห็น ไม่รู้สึก ไม่รับรู้สิ่งที่โจ๊กพยายามส่งให้ มันเศร้านะ "เพื่อนรัก ที่ รักเพื่อน" เพราะจะพูดก็กลัวว่าเพื่อนจะรับไ่ม่ได้ พาลจะเกลียดแล้วไม่เป็นเหมือนเดิม ....นี่คงเป็นความคิดของโจ๊ก
... น้องจูน...อืมคนนี้...แบ๊วสวรรค์สร้างจริงๆ จะซื่อมากๆ ไม่เข้าใจอารมณ์ ความสับสนในความรู้สึกต่างๆที่เรียกว่า"รัก" และคนนี้แหละ เป็นต้นเหตุใหญ่หลวงที่ทำให้โจ๊กยิ่งเจ็บขึ้นทุกวัน ยิ่งเมื่อน้องจูนยังไม่เข้าใจ แน่นอนโจ๊กก็ต้องเกิดความกลัว และหวั่นวิตกว่าสักวันน้องจูนจะไป...
... ชีน คนๆนี้เข้ามาเพราะขอบน้องจูน และแน่นอนเค้ารู้ว่า โจ๊ก จูน ต้องมีอะไรพิเศษต่อกัน แต่....ถึงอย่างนั้นก็อยากลองเสี่ยงดูสักครั้ง เค้าคงคำนวนแล้วว่าต้องทำ ต้องแสดงให้ถึงที่สุด ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไรถึงจะรู้ว่าตัวเองอาจจะต้องเจ็บ แต่ก็ยังยินดีที่จะ "รัก"
......การที่เกิดรักสามเส้าขึ้น ถ้าความรักของจูนกับโจ๊กประสบความสำเร็จ แน่นอนว่า ชีนเจ็บ แต่เชื่อเถอะว่าเค้่าทำใจได้เพราะเค้าได้เลือกแล้ว....แต่.....ถ้าจูนเลือกชีน......โจ๊กจะปางตายทีเดียวล่ะ เพราะคนๆนี้เค้าเฝ้าคอยห่วงใย ส่งความรัักให้อยู่เสมอ พยายามที่จะส่งให้ถึงให้ได้ แต่ถ้าวันนึงอีกคนมองไ่ม่เห็นแล้ว โจ๊กจะเหลืออะไร นอกจาก"ใจที่สลาย"... :o12:
ปล. ส่งโจ๊กไปอคาเดมี่เลยค่ะไปเรียนแอ๊คติ้งเผื่อจะส่งถึงน้องจูนได้ใหญ่ๆจะไ้ด้มองเห็นสักที
ปล. ส่วนน้องจูน....ไปเรียนจิตวิทยาเพิ่มเติมลูก จะได้อ่านใจคนออกสักที
ปล. เป็นครั้งแรกที่คอมเม้นท์ยาวขนาดนี้ในกระทู้นี้
-
โอ๊ย แต่ละคน น่ารักทั้งนั้น แบบนี้ไม่ไหวนะ เลือกไม่ถูก
แต่เราต้องมั่นคง
FC โจ๊กจ้ะ
-
ใจดวงเดียวแต่อยากเกี่ยวเอาสองรัก :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ค่อยๆเป็นค่อยๆไป...
ค่อยๆ เรียนรู้หัวใจตน....
เด็กน้อยทั้งหลาย...........
แต่ป้าๆ ลุ้นกันตัวโก่งแล้ว....555
-
ซีนน่ารักอ่ะ ซีนแบบว่าพระเอกมากเลย แต่คงเป็นได้แค่พระรองเกาหลี แต่ชอบอ่ะ
-
น้องชีนน่ารักอ่ะ ทำเป็นปากดีแต่ก็แอบเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่
นั่งซุ่มเชียร์น้องชีนที่มุมเต็นท์ต่อไป :laugh:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อ่านไปอ่านมารู้สึกจูนจะใกล้เคียงเบลล่าเข้าไปทุกที
รักทั้งแวมไพร์และหมาป่า ฮ่าๆๆ :laugh:
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ ชอบเรื่องนี่มากที่สุดเลย
-
:เฮ้อ: น้องจูนไม่รู้จริงง่ะว่าเค้าทะเลาะกันเพราะใคร
เพราะคร๊ายยยยยยยยยยยย :z3:
....
.....รอต่อไป ฮ๊าหายใจไม่ออกกกกกกกก :serius2:
-
โอ่ย โจ๊กมัวทำอะไรอยู่
มีอะไรก็รีบๆบอกสิ เห็นมั้ยจูนหวั่นไหวแล้วนะ
กรี๊ดด
-
โจ๊กไม่ยอมบอก ชีนคาบบไปเลย 55
-
สงสารซีนอ่า.... :เฮ้อ:
เรื่องนี้ต้องใช้เวลาอีกเยอะ
:L2:
-
ทำใจลำบาก น่ารัก ทั้ง2 คนเลย :-[
-
เรื่องความชอบมันต้องถามตัวเองอ่ะ จะบอกว่าชอบทั้งสองคนก็ไม่ผิดอะไร แต่ควรจะคิดดูว่าความชอบที่มีให้เป็นลักษณะไหน...และสุดท้ายก็ควรเลือกนะ ถึงจะทำให้อีกคนเจ็บก็ดีกว่าให้สามคนเจ็บ...
-
มาต่อทันใจมากๆค่า...................(((ยืนยันคำเดิม....จะเชียร์ชีนนนนนนน))))
-
ยืนยันคำเดิม ชอบชีน
-
+1 ก่อนเลยนะจ๊ะ ,,
ก็อยากให้ทั้งสองคนเป็นพระเอกนะ
แต่ว่ายังไงก็แอบเชียร์โจ๊กมากกว่าล่ะ 555
-
อยากเตือนนายโจ๊กว่า ตอนนี้นายจะถือคติ "ช้าๆได้พร้าเล่มงามไม่ได้แล้วเน้อ" เพราะนายมีคู่แข่ง
มันต้องแบบ "มือใครยาวสาวได้สาวเอา" รู้ป่ะ
จูนมันก็คงพอรู้ว่านายรู้สึกอย่างไรกับมัน(มั้ง)แต่มันไม่แน่ใจ ก็ตอนนั้นนายเล่นมีแฟนเป็นหญิงนี่หว่า
แล้วมันเองก็คงรู้สึกอะไรๆกับนายเหมือนกันล่ะ (แต่ก็คงยังไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน)
ทำเป็นเล่นไปเดี๋ยวนายไม่ทันชีนแน่ ชีนยิ่งมีอะไรๆหลายอย่างคล้ายนาย แล้วจูนอ่ะมันชอบไอ้ลักษณะๆแบบนายนี่ล่ะโจ๊ก
-
เอ่อ เหนื่อยใจกะโจ๊ก มันจริงๆเล๊ย จูนอุต่าห์หลุดปากถามออกไปแล้วนะ ทำไมไม่ตอบออกไปล่ะ
เปลียนไปเชียร์ชีนดีก่า :z2:
-
ปากแข็งให้มันได้ตลอดนะโจ๊ก :m16:
-
ให้ดิวปลุกเสกจูนอีกคนดิ๊ 55+ :laugh:
หรือจะเก็บเธอไว้ทั้งสองคนดี อิอิ :o8:
-
ชีนอยากบอกต่อ
รู้มั๊ยว่าตอนนี้ผมกำลังบินได้ เพราะ แค่คำว่า อืม ของมัน
ผมอยากจะตอบมันไปมากกว่านี้...มากกว่าแค่คำว่า ขอบใจ
แต่ทั้งสำหรับมันและสำหรับผมในตอนนี้...แค่ ขอบใจ ผมว่ามันเป็นคำพูดที่ดีที่สุดอยู่แล้วนะ
ผมอยากจะชวนมันอยู่คุยต่อ
แต่ดูแล้วมันล้าๆเต็มทน ก็แหงล่ะครับ วันนี้ลุยกันมาทั้งวันเลย
ตัวมันเล็กนิดเดียว หน้าตาก็อ่อนซะ...ไม่น่าเชื่อว่ามันจะอึดจะทนได้ขนาดนี้
วันนี้ผมได้เรียนรู้มันเพิ่มขึ้น
มันเองก็คงได้เรียนรู้ผมด้วยเช่นกัน ไม่มากก็ต้องน้อยแหละ...
ไม่งั้นมันคงไม่ถามผมหรอกว่า ตกลงผมเป็นคนยังไงกันแน่
ผมอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้นานๆจัง...ตรงที่มีผมกับมัน...ไม่มีไอ้เวรนั่น
แต่วันนี้มันก็เล่นผมเจ็บเหมือนกันนะ..เจ็บกับสายตาของมัน
เจ็บกับคำพูดของมัน
ผมควรจะถามมันมากกว่า...ว่าตกลงแล้วมึงเป้นคนยังไงกันแน่จูน...
ตอนกลางวัน...มึงก็ทำกูเจ็บ จนจุก
ตอนกลางคืน...มึงก็ทำให้กูยิ้ม...
เอ้อ....นอนดีกว่า....ฝันดีแน่เว้ยคืนนี้กู...
-
โจ๊ก จ๋า า า บอก ไวๆ เซ่ ๆ ๆๆ ๆ ชีนจา คาบ จูน ปาย รับทานละน๊า าา :angry2:
แง่ง ๆๆๆ
-------------------------------------------------------------------
ชีน จ๋า า าา สู้ๆๆๆๆ อย่า ยอม แพ้ โจ๊ก น้าาา (555)
-------------------------------------------------------------------
จูนเอ้ยยย เกบไว้ ทั้ง 2 คนเรยลูกกก :o8:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ดิวมาสั้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆโหใจร้าย
-
ขอยาวกว่านี้หน่อยได้ไหมอ่ะครับ สั้นเกิ๊น
ปล.ตามอ่านทันแล้ว เหอๆ
-
เลือกไม่ถูแล้วซิ สงสารโจ๊ก แต่แอบเชียร์ ซีน นิด ๆ :เฮ้อ: เหนื่อยใจจริง ๆ เลือกไม่ถูก
Ps.เก็บไว้ทั้งสองคนเลยก็ดีนะ
-
โอ้ยยยย
เริ่มเลือกไม่ถูกแล้วงะ
ว่าจาให้ใครเปนพระเอกดี
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เข้ามากดให้ชีน ครับ หุหุ
-
ถ้าไม่บอกรัก แล้วอีกผ่ายจะรู้ไหมครับ ถ้าบอกตอนที่สายไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร รีบๆๆบอกเลยโจ๊ก
-
ซีนนนน :กอด1:
-
สนุกครับ
-
ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ท่าจะว่า เรื่องนี้นายเอกสงวนความบริสุทธิ์ได้จนจบเรื่อง
-
จูน...คนที่กล้าบอกรักเรา
เราก็ต้องกล้าที่จะรักเขาเช่นกัน
แต่ต้องถามใจตัวเองให้ดีๆ
ว่ารักใครมากที่สุด
และให้ซื่อสัตย์กับความคิดตัวเอง
เหมือนนกเงือกงัย
ป.ล. รักดิวจังเลย
:กอด1:
-
โจ๊กมัวแต่อ้ำอึ้ง
เปลี่ยนพระเอกซะเลยดีมั้ย
-
อยากอ่านต่อแล้วครับ
-
น่าสงสารซีนนะ
-
คิดถึงดิว คิดถึงจูน คิดถึงโจ๊ก คิดถึงชีน
คิดถึง คิดถึง คิดถึง มาต่อเร็วๆนะ
-
เช้านี้ผมตื่นนอนก่อนพวกมันสองคน
ก็ไอ้อู๋นะสิครับ...มันมาเรียกผมที่เต้นท์ตั้งแต่เช้า...ว่าให้ออกมาคุยกับมันหน่อย
ผมก็เลยเดินตามมันมาแถวม้านั่งที่เคยนั่งกับไอ้ชีนมัน
"มีไรมึง...มาปลุกกูตั้งแต่เช้า..."
"เอาคำตอบจริงๆรึเปล่าล่ะ?..."
"กูจะกลับแล้ว...ลีลานัก.." คนยิ่งง่วงๆอยู่
"โหมึง...เป็นคนขี้งอนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?...กูไม่ง้อนะเว้ย...เพราะกูไม่ใช่ไอ้บ้านั่น..." กูนี้นะงอน....แล้วไอ้นั่นมันใครว่ะ...บ้าป่าวมึง
"งอนบ้างอนบอไรของมึง...มีไรว่ามาดีกว่า...กูง่วง.." เวลาผมง่วงๆ ผมก็จะมึนๆซึนๆแบบนี้แหละครับ มันรู้ดี
"จูน มึงไม่รู้ตัวเองจริงเหรอ...ว่ามึงอ่ะเปลี่ยนไป..."
"กูก็เหมือนเดิมนิ..ไม่เห็นจะมีไรเปลี่ยนไปเลย..."
"มึงเหมือนเดิมทุกอย่าง...แต่มึงดูสดใสขึ้น...มีชีวิตชีวาขึ้น...ไม่ใช่ไอ้จูนที่วันๆเอาแต่เรียน เที่ยว เล่น...หลีสาว...แต่มันมีไรมากกว่านั้น...เพียงแต่กูบอกไม่ได้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร..." มึงพูดไรมาตั้งยาว กูไม่เห็นจะรู้สึกเหมือนมึงเลย กูก็คือกู...กูที่ยังเหมือนเดิม
"คิดมากไปแล้วมึงอ่ะ...ถ้ามึงรู้สึกจริง มึงต้องบอกกูได้ดิ ว่าที่เปลี่ยนอ่ะ มันเปลี่ยนไปยังไง"
"กูบอกไม่ถูกว่ะ...แค่รู้สึกว่ามึงเปลี่ยนไปจริงๆ...เหมือนอย่างนี้ไง...มึงขี้งอนมากขึ้น...ซึ่งแต่ก่อนมึงไม่เคยเป็น..."
"ป่าวซะหน่อย..." ผมขี้งอนจริงเหรอ?
"งั้นตามใจมึงล่ะกัน ว่าไงว่าตามกัน..." นี่แหละครับ ไอ้อู๋เพื่อนที่ไม่เคยขัดใจผม
"ตกลงมึงจะเรียกกูมาคุยเรื่องนี้ใช่มั๊ย..งั้นกูไปนอนต่อนะ...ไว้กูตื่นเต็มที่แล้วกูจะคุยกับมึงให้ดีกว่านี้...ให้รู้เรื่องกว่านี้...ตอนนี้กูซึนอยู่..."
"ไม่มีธุระไรสำคัญหรอก...กูแค่อยากรู้เรื่องราวขอมึงที่โรงเรียนใหม่เป็นไงบ้าง เพื่อนใหม่เป็นไงบ้าง..."
"ก็เรื่อยๆว่ะ...เพื่อนใหม่กูก็น่ารักดีทุกคน ช่วยเหลือกูทุกอย่าง...แต่แรกๆ..แมร่ง...เกือบได้วางมวยกันตั้งหลายยก..."
"หมายถึง...คนที่ชื่อโจ๊ก..ใช่มั๊ย?..." มันพูดเน้นๆเลยครับ
"กูก็หมายถึงทุกคนแหละ.."
"แต่ดูเหมือนมึงจะสนิทกับมันเอามากๆเลยนะ...กูยังคิดเลยว่ามึงจะไม่ยอมสนิทกับใครมากกว่ากูซะอีก...แต่กูคิดผิด..."
"ไม่รู้สิ..."
"ปากยังแข็งเหมือนเดิมนะมึง...แล้วเดี๋ยวนี้ยังมี....คนผมสั้นเหมือนมึง...มาจีบมึงอีกรึเปล่า..." สะอึกเลยครับ เจอคำถามนี้เข้าไป
"ถามไรของมึงอ่ะ?"
"กูถาม มึงก็ตอบมาดิ"
"ไม่รู้โว้ย"
"มึงก็รู้ว่า...." กูไม่อยากฟัง
"กูไม่รู้ไรทั้งนั้น...กูไม่อยากรู้ด้วย" ผมเลยชิงตัดบทมันก่อนที่มันจะพูดจบ
"จูน?"
"พอ..."
"แต่อย่างหนึ่งที่มึงยังเหมือนเดิมเสมอ...ใจแข็ง...แต่แค่กับกูรึเปล่า?..." มันพูดยิ้มๆครับ แต่เป็นยิ้มที่เสแสร้งซะเหลือเกิน ยิ้มไม่ออกแล้วมึงจะยิ้มทำไม
"บอกแล้วว่ากูยังเหมือนเดิม"
"เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมใช่มั๊ย?..กูยังมีสิทธิ์ห่วงมึงใช่มั๊ย?"
"จำไว้นะมึง...เพื่อนเป็นกันแค่ครั้งเดียว...แต่เป็นแล้ว เป็นตลอดชีวิต..."
"เอาเหอะ...ก็ยังดี..แม้กูจะไม่อยากเป็นเพื่อนมึงตลอดไปก็ตาม..."
"หึหึหึ.." เห็นมั๊ยครับ ในที่สุดผมก็เป็นคนที่เห็นแก่ตัว...ผมรู้ครับว่าอู๋มันคิดยังไงกับผม...แต่ผมก็ทำเป็นไม่รับรู้...ไม่อยากเสียใครไป...โดยการไม่ยอมรับรู้...
มันดีกับผมมากในฐานะเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง...แต่ในฐานะที่มันคิดแบบนั้นกับผม มันไม่เคยล่วงเกินผมเลยแม้แต่นิดเดียว...ถ้าผมยอมรับความรู้สึกของมัน ผมกลัวว่าวันหนึ่งผมจะเสียมันไปหรือมันเสียผมไป...ผมเลยชอบที่มันจะเป็นอย่างนี้มากกว่า
วันนี้ผมเลยแยกไปกินข้าวเช้ากับไอ้อู๋...ก็ผมอยากกินข้าวกับเพื่อนบ้าง...จะเป็นไรไปล่ะ...
"ไปไหนมา?..." เข้าแถวปุ๊บ มันถามผมทันทีเลยครับ
"ไปคุยและกินข้าวกับอู๋..." มันถาม ผมก็ตอบครับ ก็ไม่ได้เป็นความลับไรนิ
"อืม..." แค่อืมของมัน ...แต่ทำไมหน้ามึงมันไม่อืมด้วยว่ะ
แล้วมันก็เงียบจนครูฝึกอธิบายกิจกรรมในวันนี้จนเสร็จ...ไม่ใช่ว่ามันจะตั้งใจฟังไรหรอกครับ แต่เพราะถ้ามันปกติ ...มันจะชวนผมคุยหรือไม่ก็บ่นไปตามประสามัน ประมาณ..พูดไรนานนักหนาว่ะ...ร้อน...เบื่อ...ไม่อยากฟังโว้ย อะไรประมาณนี้ครับ แต่นี่เงียบ ก็เลยไม่ปกติเท่าไร
ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ..ทำไมมันถึงได้เงียบนาน เงียบดี ขนาดนี้...
วันนี้กิจกรรมวันสุดท้ายแล้ว เดินป่าคือกิจกรรมของวันนี้..
แบ่งกลุ่มๆละ 5 คน
5
5
5
5
5
5
อืมเค้ามีกลุ่มกันไปหมดแล้ว
มองซ้าย มองขวา...หมดแล้วนี่หว่า..
อย่าบอกนะว่า...
ผมกับมันต้องคู่กันแค่สองคนเท่านั้น ก็ตอนนี้เหลือผมกับมันเท่านั้นนิครับ
แล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆด้วย...ครูฝึกบอกว่าสองคนก็เดินป่าได้....ครับ เดินได้ครับ ผมมีขานิ...ชิส์
ผมว่างานนี้ครูพัฒน์มีเอี่ยวด้วยแหงๆ
เพราะถ้าผมกับมันทำกิจกรรมนี้จบลงได้ด้วยดี..การลงโทษของมันกับผมจะจบลงแล้ว...ผมกับมันจะเป็นอิสระต่อกัน...แต่จะว่่าไป ผมลืมไปแล้วนะว่า..ผมกับมันกำลังโดนลงโทษกันอยู่
เอ๊ะ...นั่นมันไอ้คนที่ชนผมที่กำแพงเมื่อวานนิ...ทำไมหน้าตามันเขียวปนม่วงซะขนาดนั้นล่ะ....โดนยำมาแหงมๆ...ผมมองไปทางมัน แต่มันกลับเดินหนีผมซะงั้น...ทำไมหว่า...
มองไปรอบตัว..เห็นไอ้ชีนมันยืนมองอยู่ก่อนแล้ว...มันยักคิ้วให้ผม...แล้วมองเมินไปทางไอ้คนนั้น...แล้วชี้มาที่ตัวเอง...
อ๋อ...รู้แล้ว...เดินปรี่ไปหามันเลยครับ
"ฝีมือมึงใช่มั๊ย?"
"ป่าว..มันอาจจะเดินไปสะดุดแข้งขาใครเข้าก็ได้"
"ไปทำมันทำไม?"
" ก็มันทำมึงก่อน..." ยอมรับแล้วใช่มั๊ย
"แล้วมึงเป็นใคร ถึงไปตัดสินเค้าแบบนั้น"
"เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง..ที่อยากจะปกป้องดูแลใครซักคน...พอมั๊ยเหตุผลแค่นี้?"
"แล้วที่ทำลงไป...มึงคิดมั๊ยว่ามันจะทำให้มึงซวย"
ห่วงกูเหรอ?"
"เวทนามากกว่า"
"มันไม่กล้าบอกใครหรอก...เพราะถ้าบอก...ตาย..."
"ชิส์ กูละเชื่อมึงจริงๆ"
"ไปหาคู่มึงได้แล้ว...โน่น...มันมองมาโน่นแล้ว...กูไม่อยากเถียงกับมัน...ไปล่ะ"
"นี่...อย่าไปเที่ยวก่อเรื่องอีกล่ะ.."
"ห่วงเหรอ?"
"อืม...แต่เป็นชื่อเสียงโรงเรียนนะ..."
"ชิส์...จะพยายาม"
ผมกับไอ้โจ๊กเดินป่ากันมาแล้วนานประมาณหนึ่งชั่วโมง
แต่เชื่อกันไหมครับ...มันยังไม่พูดกับผมเลยซักคำ
ผมถามไร มันก็แค่ อือ...อืม...พยักหน้า..ส่ายหน้า...
อืม..ทนไว้....ไม่เป็นไรเดี๋ยวมันก็คงคุยเองแหละ
ผ่านไปอีกแล้ว...อีก 1 ชั่วโมง..มันก็ยังเงียบ กูทนไม่ไหวแล้วโว้ย!!!!!!!!!!!!!
"มึงเป็นเชี่ยไรของมึงหาไอ้โจ๊ก...เงียบบ้าอยู่ได้" ผมตะโกนถามมัน...เพราะมันเดินนำหน้าผมไปโน่นแล้ว...ไม่รอกูเลย
"......." มันแค่หันมามองผมแวบหนึ่ง...แล้วไง..แล้วมันก็เดินต่อไป...
ผมเลยวิ่งไปดักหน้ามันไว้ซะเลย
"มึงเป็นอะไร?..." ผมยันบ่ามันไว้..เพื่อไม่ให้มันเดินต่อ
"........" มันแค่มองหน้าผมนิ่งๆ มันจะออกเดินต่อ...แต่ผมผลักมันไปจนเซนิดหนึ่ง
"ทำไมมึงไม่คุยกับกู?" อึดอัดนะครับ...ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร หรือว่าผมทำไรผิด
"ก็แค่ไม่มีไรจะคุย" มันตอบนิ่งๆ
"ไม่มีไรจะคุย..กับไม่อยากคุย....มันไม่เหมือนกันนะ..."
"ใช่..มันก็เหมือนกับ ไม่รู้ กับ ไม่อยากรับรู้ ..มันก็ไม่เหมือนกันไง...."
"มึงเป็นไร?..หรือว่ากูทำไรผิด?..บอกกันตรงๆสิ...อย่ามาทำเงียบ..."
"ไม่มีไรจริงๆ..." มันยิ้มให้ผม
"ไม่จริง..มึงโกหกไม่เนียนเอาซะเลย"
"ถ้ากูบอกว่า...กูน้อยใจมึงที่มึงสนใจคนอื่นมากกว่ากู...มึงจะว่าไง...มึงจะเชื่อมั๊ย?"
"........" อะไรของมึงห๊า!!!!!!!!!!!กูตามไม่ทัน
"อย่าสนใจเลย...กูพูดไปงั้นแหละ..."
"งั้นตกลงมึงไม่ได้โกรธไรกูใช่มั๊ย?..และกูก็ไม่ได้ทำไรผิดใช่มั๊ย?"
"อืม..เดินกันต่อได้แล้ว" สบายใจแล้วครับ ก็มันยอมคุยกับผมแล้วนิ
ตอนนี้ก็เริิ่มเที่ยงและก็เริ่มหิวแล้ว
เราเลยพักกินข้าวเที่ยงที่เตรียมกันมาใต้ต้นไม้ใหญ่
"แหวะ...ไม่เห็นอร่อยเลย..."
"กินไปเหอะมึง..อย่ามากเรื่อง" ดุกูทำไม
"ก็กูติดฝีมือมึงไปแล้วนิ...อะไรอื่นก็ไม่อร่อยไปหมดแล้ว" เอาใจมันหน่อย แต่เรื่องจริงนะที่ผมพูด
"กลับไป อยากกินไร...บอกละกัน...เดี๋ยวทำให้กิน"
"จริงนะ?"
"โกหกมั้ง?"
"ชิส์..."
"หึหึหึ"
กินเสร็จก็เดินกันต่อครับ
"มึง?.."
"ไม?" ขานซะเพราะจนพูดไม่ออกเลยกู...
"........"
"มีไรครับ..." ค่อยดูดีขึ้นมาหน่อย
"กูมีไรจะถาม?"
"จัดมา..."
"ถ้ากูเจ็บขาเดินไม่ไหว...มึงจะให้กูขี่หลังมั๊ย?"
"ขี้เกียจ..ตัวมึงหนัก..." โคตรจะมีน้ำใจเลยมึง...ไม่เป็นไร เอาใหม่
"ถ้ากูโดนงูกัด...มึงจะดูดพิษให้กูมั๊ย?"
"ไม่อ่ะ..เดี๋ยวพิษเข้าตัวกูด้วย..ซวยเลย" อืม ซึ้งใจจริงๆ
"แล้วถ้ากูหลงทาง...มึงจะตามหากูมั๊ย?"
"คาดว่านะไม่..เมื่อยขา อีกอย่างกูคงหามึงไม่เจอหรอก...เดี๋ยวกูก็ต้องหลงด้วยอีกคน ซวยอีก"
"รักกูจริงนะมึง."
"กูก็ว่างั้นแหละ"
"ประชดเว้ย"
"เหรอ...หึหึหึ"
"ไม่น่าถามมึงเลยจริงๆ"
"แล้วคิดไงถึงถามล่ะ?"
"คิดไม่ถึงว่ามึงจะรักกูขนาดนี้ไงล่ะ...ชิส์"
"หึหึหึ"
"อย่ามาหัวเราะเหมือนคนโรคจิตได้มั๊ย...." ฉุนครับ
"พาลนะมึง"
"เรื่องของกู...หยุดทำไมล่ะ เดินกันต่อซิ...อยากนอนในป่ารึไง...ชิส์...โอ๊ย...เกลียดมึงจริงๆเล้ย"
-
ว่าแต่อ่อนปากแข็ง ตัวเองก็พอกันอ่ะ
b] :z3: :z3: :z3:
อย่าจบแบบนี้จิ ขออีกตอนม่ะได้หรอ กระซิก กระซิก
-
แม๋ๆ พอเค้าพูดไม่ตรงกะที่อยากให้พูดก็งอลเค้าอ่ะนะ o18
-
โอ้ยยยยยย
ปากแข็งกันอย่างงี้แล้วเมื่อไรจาเปนแฟนกานนนน
อู๋จามีบทอารายม้ายเนี่ยยยยยย
-
งอนกันน่ารักจริงๆ :-[
-
เออ ๆ ๆ งอนเข้าไป ชั้นเชียร์ชีนจริง ๆ แล้วนะ
เบื่อจริงไอ่พวกปากกับใจไม่ตรงกันเนี่ยะ
-
เชียร์ชีนแทนได้ป่าว
แต่คาดว่าจูนก็ชอบโจ๊กไปแล้ว...
แอบหมดหวัง
-
ลุ้นกันจนเหนื่อยเลยอ่ะ พี่ดิว เง้อ :เฮ้อ:
เข้าเป็น FC ชีนดีก่า
-
ลุ้นสองคนนี้จนเหนื่อย :เฮ้อ:
-
:impress2:
-
เหนื่อยจนขี้เกียจลุ้น จนไม่อยากอ่านตอนต่อไป :a5:
แต่ก็มาอ่านอยู่ดีแหละ :sad4:
-
เมื่อไหร่ เมื่อไหร่มันจะ จะ จะ........ซะทีโอ๊ยยยย
-
อ่อน....ปากไม่ตรงกับจวย...ชิส์....
-
555+
เดินป่ากันแย้ววววว
ขอบคุณนะครับ
-
สองคนนี้เมื่อไหร่จะลงเอยกันซะที
ฉันหนีไปลุ้นคู่ อู๋กับน้องชีนดีกว่า
แอร๊ยยยยยยยยยยยย คนแต่งยังไม่ได้บอกเลย คิคิ
ไม่รู้ละ ฉันลุ้นไว้ก่อน คิคิ :z2:
-
ลุ้นต่อๆๆๆ
-
เรื่องโจ๊กกะชีนยังไม่ทันจบ มีอู๋เข้ามาอีก...จูนเนื้อหอมจริงๆ
...รอลุ้นโจ๊กต่อไป อิอิ
-
โจ๊กนี่ก็เรื่อยๆ
เดี๋ยวให้ชีนรุกเลยนะ
:jul3:
-
"ถ้ากูเจ็บขาเดินไม่ไหว...มึงจะให้กูขี่หลังมั๊ย?"
"ขี้เกียจ..ตัวมึงหนัก..." โคตรจะมีน้ำใจเลยมึง...ไม่เป้นไร เอาใหม่
"ถ้ากูโดนงูกัด...มึงจะดูดพิษให้กูมั๊ย?"
"ไม่อ่ะ..เดี๋ยวิษเข้าตัวกูด้วย..ซวยเลย" อืม ซึ้งใจจริงๆ
"แล้วถ้ากุหลงทาง...มึงจะตามหากูมั๊ย?"
"คาดว่านะไม่..เมื่อยขา อีกอย่างกูคงหามึงไม่เจอหรอก...เดี๋ยวกูก็ต้องหลงด้วยอีกคน ซวยอีก"
........งเฮ้อ!!!!!เหนือยกับพวกนายเจรง เจรงๆๆๆๆ
:เฮ้อ:
-
ลุ้นต่อไป ลงต่อด่วน ><
-
มาเม้นก่อนเดี๋ยวมาตามอ่านจร้า
javascript:void(0);
javascript:void(0);
javascript:void(0);
-
อ๊างงงง
งอนกันน่ารักมากมาย
:-[ :-[
-
จูนรู้ว่าอู๋หลงรัก
จูนรู้ว่าชีนหลงรัก
แล้วจูน
ไม่รู้หรอว่าโจ๊กหลงรัก :serius2:
-
พ่อแง่แม่งอนกันจริงคู่นี้นะ ปากับใจก็สวนทางกันตลอด แต่ว่านะงานนี้จริงแล้วความรักแบบน้น้องจูนก็เคยเจอ
กับอู๋ แต่เพราะกลัว่ามิตรภาพของเพื่อนที่มีให้จะสั่นคลอน เลยใช้วิธิแบบไม่รับรู้ แต่กับโจ๊กอย่านะ เลดี้ขอร้อง
อยากให้นายเปิดใจ และโจ๊กก็เลิกปากแข็งสักที รู้สึกไงก็บอกไป วัดดวงไปเลย จะเกลียดหรือไรก็ต้องยอมอะ
ถ้าไม่งั้นก็เป็นอยู่แบบนี้อะ
-
คิดถึงชีนนน 55
-
:z3: จะปากแข็งใจแข็งกันไปไหน...5555....แต่ยังไงคนอ่านยังไปไหนนะ
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ
-
:กอด1:ชีนนนนนนนนนนนนน
-
อยู่ในป่ายังน่ารักกันได้อีกนะคู่นี้
แต่รู้สึกว่าอู๋นี่จะมาเป็นคู่แข่งอีกคนแล้วล่ะสิ เฮ้อออ
คิดถึงนายชีน...ฮ่าๆๆๆ ชีน FC
-
เมื่อไหร่จะมาต่อครับ
เร็ว...ครับ ดิว
อยากรู้เรื่องแล้ว
:z3:
-
ว่าแล้วผมก็เดินลิ่วๆนำหน้ามันออกไปเลยครับ...จากเดินเริ่มจะวิ่งหนีมันแล้ว
ก็คนมันโมโหอ่ะ...ไหนว่าห่วงกูนักห่วงกูหนา...แต่คำพูดที่พูดออกมาแต่ละที...มันน่าฆ่าให้ตายไปเลยจริงๆ...ชิส์
"เอ๊ย...รอกูด้วย...เดี๋ยวก็ได้หลงกันหรอกมึง..." มันตะโกนเรียกผมไว้..เพราะดูท่าแล้วเราจะมีระยะห่างกันพอสมควรเลยทีเดียว
"ดี... " ผมตะโกนตอบมันกลับไป...
ห๊ะ...นึกอะไรดีดีออกแล้ว...ถ้ากูหลงป่า...มึงจะไม่ออกตามหากูใช่มั๊ย?....เดี๋ยวรู้กัน...ชิส์
...เล่นกับใครไม่เล่น..มาเล่นกับคนอย่างไอ้จูน...จอมมารในร่างเทพบุตรเชียวแหละ...เหรอ?
นึกได้แค่นั้น ผมก็ออกวิ่งทิ้งระยะห่างกับมันให้มากขึ้น
จนผมห่างมันมาไหลพอสมควร
เสร็จแน่มึงไอ้โจ๊ก
ผมวิ่งไปใต้ต้นไม้ใหญ่และพยายามปีนขึ้นไปอยู่ด้านบน
แต่ทำไมมันปีนยากปีนเย็นขนาดนี้นะ
ถลอกปอกเปิกหมดแล้วแขนขา...
แต่ในที่สุดความพยายามของผมก็สำเร็จ เพราะผมได้มาอยู่บนต้นไม้สมใจแล้วนะสิ
ผมหลบอยู่หลังกิ่งไม้ใหญ่...ใหญ่จริงๆ เพราะปิดตัวผมซะมิดเลย
จากด้านบนตรงนี้...ผมสามารถมองเห็นไอ้โจ๊ก...ซึ่งมันกำลังวิ่งตรงมาทางนี้
มันหยุดอยู่บริเวณไม่ไกลจากต้นไม้ที่ผมอยู่ไม่เท่าไร....ผมเห็นมันหันรีหันขวา.....ท่าทางกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด...ไหนว่ามึงไม่ห่วงกูไง...ฮิฮิฮิ
"อ่อน.....อ่อน...จูน..." มันตะโกนเรียกหาผมไปทั่ว...วิ่งกลับไปกลับมา
" อ่อน...อยู่ไหนนะ....อ่อน...อ่อน...อยู่ไหน...ไม่เป็นไรใช่มั๊ย?...ไม่ได้เจ็บใ่มั๊ย?..." มันวิ่งไม่หยุดเลย...วิ่งไปมา โดยไร้จุดหมาย..แต่ก็ยังวิ่ง...ผมกำลังทำไรอยู่?
"อย่าเล่นแบบนี้สิจูน....อยู่ไหน?...ออกมาได้แล้ว...อย่าแกล้งกูเลย....กูขอร้อง..." ความกระวนกระวายมันเพิ่มขึ้น....น้ำเสียงสั่นพร่า..ขนาดอยู่ไกลกันขนาดนี้..ผมยังมองเห็นถึงความกลัวบนใบหน้าของมันเลย
ผมยังคงนั่งนิ่งๆมองมันจากด้านบนตรงนี้...นั่งมองคนเบื้องล่างที่เหลียวซ้ายแลขวา เลิกลัก วิ่งกลับไปกลับมา...ปากก็ตะโกนเรียกหาผม
ใบหน้ามันเริ่มซีด...มันวิ่งไปวิ่งมา...สะดุดรากไม้ตอไม้เล็กล้มแล้วล้มอีก..แต่มันไม่สนใจที่จะก้มดูแผลของมันเองซักนิด...มันยังคงเรียกหาผม...
"จูน...ถ้ากูทำผิดกูขอโทษ...ออกมาเถอะ....เดี๋ยวมันจะเกิดอันตรายกับมึงนะ...มึงไม่ได้บาดเจ็บใช่มั๊ย?..." มันเรียกผมเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับคนเสียสติ...วิ่งวนไปมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรืออ่อนล้า...
"อ่อน...จูน....กูเป็นห่วงมึงนะ...ห่วงมาก.." น้ำเสียงมันเริ่มเจือเสียงสั่น...ดูจากเสียงมันแล้ว...มันคงพยามยามกลืนก้อนแข็งๆอยู่แน่...เสียงถึงได้ออกมาขืนๆแบบนั้น...
"กูยอมแล้ว..กูแพ้แล้ว...ออกมาเถอะ..."
มันตะโกนเรียกหาผม...ในขณะที่สองขาก็วิ่งตามหาผม...สองมือก็คอยปัดกอหญ้ากิ่งไม้ให้ออกพ้นตัว...มีทั้งพ้นและไม่พ้น...ที่ไม่พ้นก็เกี่ยวแขนเกี่ยวขามันไปทั่ว
"จูน...จูน..อยู่ไหน?...จูน...จูน.." ตอนแรกผมกะแกล้งมันเล่นเพื่อความสนุก...แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมกำลังเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นอยู่ ...คนที่ห่วงผมมากมายขนาดนี้...
โจ๊ก...มึงห่วงกูมากขนาดนี้เลยเหรอ?...
ความห่วงของมึงคงเป็นชนิดเติมจริงๆด้วย เพราะมันไม่เคยหมดไปจากใจมึงเลย
ทุกครั้งที่กูหายไป..ทุกครั้งที่กูไม่ได้อยู่ใกล้ๆมึง...ทุกครั้งที่กูห่างสายตามึง...มึงตามหากูด้วยความร้อนรนแบบนี้ทุกครั้งเลยรึเปล่า?...มึงห่วงกูแบบนี้ทุกครั้งรึเปล่า?...
ทำไมมึงถึงดีกับกูมากขนาดนี้..
ทำไมถึงดูแลกู...ห่วงใยกูขนาดนี้...
ความอ่อนโยนของมึงกำลังทำให้กูกลัว...กลัวใจกูเอง...กลัวใจมึง...กลัวว่าทุกอย่างจะหายไป...กลัวว่ากูจะอยู่ไม่ได้...ถ้าวันหนึ่งมึงไม่ห่วงกูขึ้นมา...
"จูน...จูน..." มันยังคงตะโกนเรียกหาผม...จนเสียงมันเริ่มหาย...ผมเห็นมันไอตั้งหลายครั้งแล้ว...คงเจ็บคอน่าดู..และมันกำลังเดินเข้าในป่าที่รกทึบขึ้นเรื่อยๆ...
ผมปีนลงจากต้นไม้...และเดินไปยืนอยู่เบื้องหลังมึง...หลังมันที่กว้างใหญ่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ...เหงื่อที่ไหลออกมาเพราะความลำบากและพยายามตามหาผม....
"โจ๊ก...." ผมยื่นมือไปแตะบ่ามันเบาๆ
"จูน..." มันอุทานเสียงดังลั่นทันทีที่หันมาพบผม...ก่อนที่จะคว้าผมไปกอดไว้แน่น..เหมือนกลัวว่าผมจะหายไปอีก...ผมสัมผัสได้ว่าใจมันเต้นแรงมาก
"มึงเป็นไรมั๊ย?...เจ็บตรงไหนบ้าง?...หายไปไหนมา?...แล้ว...แล้ว.."
"ปล่อยก่อน....กูฟังไม่รู้เรื่อง...ค่อยๆพูดก็ได้..." มันยอมปล่อยผมแล้วแต่ยังจ้องหน้าผมอยู่...เหมือนกับผู้ใหญ่กำลังดุเด็กทำผิดอยู่เลย
"หายไปไหนมา?...รู้บ้างมั๊ยว่ากูเป็นห่วงมึงมากแค่ไหน?...รุูมั๊ยว่ากูกลัวแค่ไหน?...กลัวว่ามึงจะได้รับอันตราย?...กลัวมันไปสารพัด...?" มันพูดพรั่งพรูออกมาเลยครับ...ผมรู้มันคงกลัวมากจริงๆ
"......." ผมจ้องตามัน..ตามันที่ตอนนี้มีเงาผมสะท้อนอยู่...
"ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับมึง....กูจะทำยังไง?.." แล้วมันก็ดึงผมไปกอดอีกครั้ง...ผมยืนนิ่งๆให้มันกอด..โดยไม่ได้กอดมันตอบ...ผมรู้สึกผิดนะ...ที่แกล้งมันอย่างนั้น
"อย่าทำแบบนี้อีก...อย่าหายไปไหนแบบนี้อีก...อย่าไปไหนอีกถ้าไม่มีกูอยู่ข้างๆ...อย่าไปไหนที่ที่กูไม่สามารถเห็นมึงได้....อยู่ข้างๆกู...อย่างนี้..."
"โจ๊ก...กูไม่ไปไหนแล้ว....กูขอโทษ..." พูดจบผมกอดมันตอบครับ...กอดมัน...กอดที่ผมไม่เคยคาคิดมาก่อน...แต่กอดครั้งนี้มันก็ไม่ได้เลวร้ายนะ...ใจผมสั่นด้วยแหละ..ไม่รู้ว่ามันจะสัมผัสได้รึเปล่า
.
.
.
.
.
.
ผมผลักมันออกเบาๆ..เพราะผมเริ่มที่จะเขินแล้วนะสิ...
"ห่วงกูมากเลยเหรอ?..."
"อืม...."
"มึงห่วงกูแบบนี้ทุกครั้งรึเปล่าที่กูหายไป?"
"อืม..."
"งั้นถ้ากูหายไปจริงๆ...มึงจะออกตามหากูมั๊ย?..."
"อืม..."
"ถ้ากูหายไปแล้วโดนงูกัด...มึงจะดูดพิษให้กูมั๊ย?"
"อืม.."
"แล้วในที่สุดมึงจะให้กูขี่หลังมั๊ย?..."
"อืม..." แปลกนะครับ...ทำไมผมถึงเชื่อทุกคำพูดมันก็ไม่รู้....แค่...อืม...ของมันก็ทำให้ผมเชื่อได้แล้ว...
"แล้วทำไมถึงห่วงกูมากขนาดนี้....หรือเพราะกูเป็นเพื่อนมึง?..."
"......." มันจ้องตาผมครับ...ตาของมันนิ่ง...เหมือนกำลังสะกดให้ผมต้องพูดในสิ่งที่ผมไม่เคยแม้แต่จะคิด..
"หรือเพราะ..............มึงชอบกู?...." ผมยังไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่าผมจะถามคำถามนี้ด้วยเสียงนิ่งๆแบบนี้...ที่ผมถามออกไปแบบนี้เพราะ...มันทำอะไรหลายๆอย่างเหมือนที่ไอ้อู๋มันเคยพูดเคยทำกับผม...
ผมไม่เคยนึกถึงข้อนี้มาก่อน....แต่ตอนเช้าไอ้อู๋มันทำให้ผมได้คิด...ด้วยคำพูดที่ว่า...'ลองมองคนรอบตัวให้ดี...มึงคิดว่าเค้าคือเพื่อน...แต่เค้าคิดแค่นั้นรึเปล่า?...อย่าทำร้ายใครด้วยการทำเป็นไม่รับรู้...อย่าทำร้ายใครด้วยการยิ้มหรือหัวเราะกับเค้า...และที่สำคัญอย่าเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น...เพื่อนรัก...กับรักเพื่อนนะ...มันเกิดขึ้นบ่อยนะ...' ผมกลัวคำตอบที่จะออกจากปากมัน...ถ้าใช่ผมก็กลัว...ถ้าไม่ใช่ผมก็กลัว
"อืม...." แค่อืม...เหรอ?...แล้วมันหมายความว่าไง?
"........"
"หรือมึงว่าไง?...."
-
"หรือเพราะ..............มึงชอบกู?...." ผมยังไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่าผมจะถามคำถามนี้ด้วยเสียงนิ่งๆแบบนี้...ที่ผมถามออกไปแบบนี้เพราะ...มันทำอะไรหลายๆอย่างเหมือนที่ไอ้อู๋มันเคยพูดเคยทำกับผม...
"อืม...." แค่อืม...เหรอ?...แล้วมันหมายความว่าไง?
แค่นี้จูนก็น่าจะได้คำตบแล้วน่ะ ว่าโจ๊กคิดยังไงกับจูน :-[
-
ตอนหน้ามีลุ้น :impress2:
-
โอ้ยยยย แอบรักอู๋เลยยย
มาพูดให้จูนคิดได้เนีย่ยยยยยยย
ตอนหน้าจาเปนไงงง
ลุ้นนนนนนน
-
โจ๊กพูดไรที่มากกว่านี่ำได้ป่ะ
อยากรู้
:impress2:
-
ดิว ๆๆๆๆๆๆ ใจคอจะให้ลุ้นกันไปถึงไหน............ จูนก็นะ :เฮ้อ: ยังไงก็มาต่อนะ รอลุ้นอยู่ 55555
Ps.คนอ่านซาดิสม์หรือคนเขียนซาดิสม์กันแน่เนี่ย ชอบทรมานให้ลุ้น คนอ่านก็อ่านเนอะ
-
จบแบบนี้ฆ่ากันเหอะคุณดิว
บีบหัวใจมากกกกกกกกกกกกก
ตอนอ่านนี้ลุ้นมาก ต้องค่อยๆอ่านช้า กลัวจบ
เพราะคุณดิวชอบมาแบบสั้นๆ เราก็เลื่อนหน้ามาที่ละบรรทัด
พอเจอ โจ๊กตอบ "อืม" เราก็ตายล่ะกว่าจะยอมรับกันได้
วิ่งกันเป็นหนังอินเดียเลย :laugh:
แต่สุดท้ายคุณดิวก็ยัง ใจร้ายที่สุด ฮึ
:o12:
อ๊ะ!! เค้าล้อเล่นรักคุณดิวน้าส์ :จุ๊บๆ:
-
"หรือเพราะ..............มึงชอบกู?...." คำถามดีมากน้องจูน เริ่มมองความรู้สึกคนรอบข้างอย่างที่น้องอู๋ว่า
แล้ว อย่าทำเป็นหัวเราะ อย่าทำเป็นไม่รับรู้ หากรู้จะรู่ว่าเขาไม่ได้คิดแค่เพื่อน อย่างที่โจ๊กทำไง
ดีแล้วที่ถามไป แต่อิตาโจ๊กก็ตอบให้หวาน หรือย้อนถามกลับก็ได้ จะได้รู้กันไปที
-
หรือมึงว่างัย
กรูก็ว่างั้นแหละ
แอร๊ยยยย
ลงเอย
-
555555555555+
ในที่สุดก็ถึงคราวววออิอิ
ขอบคุณนะครับ
-
ลุ้นๆ ให้อ่อนรับรักโจ๊ก นะ นะ :L2: :L2:
-
อืม....แค่นี้มันไม่พอ
-
'อย่าเล่นกับความรู้สึกคนอื่น'
อ่านแล้วปวดจายจริงๆ
-
ยอมรับเเล้ว ทีนี่จูนว่าไง หวานกันได้ยังคู่ นี้ อิอิ
-
รักกันสักทีนะ อย่าปล่อยให้อีกคนต้องหายไปก่อนแล้วค่อยตามหาเลย
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รักกันเหอะน่า ยอมรับความจริงเปิดใจให้กันมันก็จบ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วก็สงสารโจ๊กจริงๆ...แต่ก็นะ...จะได้เลิกปากแข็งซะที
แล้วชีนจะทำยังไงต่อไปล่ะเนี่ย...รอลุ้นต่อไปครับ...
-
อ๊ากกกกกกกกกก ตอนหน้า
อยากอ่านแล้ววววว
-
แว๊ก ก ก ก ใครซื้อแบรนให้จูนกินหรอครับ บ ทำไมฉลาดดขึ้นขนาดนี้ หลังจากไม่รู้ไม่ชี้มานานเป็นปี !!!
เฮ้อ อ อ มาสั่กทีกับประโยคนี้ !!! แล้วจูนจะปฏิเสธโจ้กมั้ยเนี่ย ย
-
ยังอีก ยังอีก อารมณ์เสียไม่สร่างซา
เมื่อไหร่จะบอกกูรักมึงนิ :fire:
-
โอยยยยยยย อ่อนเอ๊ย ไปถามใครเขาก็ตอบอย่างนี้แหละ
ลองเอาคำว่า หรือมึงชอบกู ไปถามอู๋ กับชีนสิ
2 คนนั้นจะตอบมากกว่า...อืม..อีก
คำตอบมันไม่ได้อยู่ที่ใครจะตอบยังไง
คำตอบมันอยู่ที่จูนจะเลือกรับจากใครมากกว่า
งงมั้ย งง เย้ยยยยยย
-
:o8: :o8: น่ารักจริง
-
โจ๊กอยากบอก
ผมบอกมันแล้ว
แต่คำตอบของผมแค่อืม
แล้วไอ้หน้าโง่ๆอย่างมันจะเข้าใจมั๊ยล่ะ
แต่ดูจากหน้าตาท่าทางยังโง่เหมือนเดิม...จะว่าไปโง่กว่าเดิมอีกนะ
มันคงไม่รู้แหงๆ
ผมเลยถามมันกลับ
"หรือมึงว่าไง?...." คำถามนี้อย่าว่าแต่มันเลยครับ...
ผมเองยังตอบไม่ได้เลย เพราะอะไรเหรอครับ?
เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าคำถามนี้หมายความว่าไง
"แล้วกูต้องว่าไง....แล้ว..อืม...ของมึงหมายความว่าไง?..." นั่นไงว่าแล้วเชียว
"งั้นกูถามใหม่...มึงไม่รู้...หรือไม่อยากรับรู้กันแน่..." ถามกันง่ายๆอย่างนี้ละกัน
"แล้วมันต่างกันมั๊ยล่ะ?"
"มาก..."
"กูไม่รู้อะไรทั้งนั้น...ไม่ใช่ไม่อยากรับรู้...แค่กลัว..."
"กลัวอะไร?..."
"กลัว...ใจเต้น...ตัวเบาจนลอยได้...ไม่รู้มันผสมปนเปกันไปหมด..." ผมได้คำตอบแล้วครับ...มันยังไม่พร้อม
ดีเหมือนกัน..ผมเองก็ยังไม่พร้อมเหมือนกันกับความรู้สึกแปลกใหม่แบบนี้..
ให้เวลาทั้งตัวมันและตัวผมก่อน...เผื่อทั้งมันและผมจะได้คำตอบที่ดีกว่านี้...
"แล้วจะให้กูรอรึเปล่าล่ะ?..."
"แล้วมึงจะรอรึเปล่าล่ะ...รอโดยที่ไม่รู้ว่าคำตอบจะมาเมื่อไร...รอโดยที่ไม่รู้คำตอบนั้นมันจะดีหรือร้ายสำหรับมึง..."
"แค่มึงให้รอ...กูก็จะรอ..."
"ไม่ต้องรอกูหรอก..."
"......." ในที่สุดมันก็ปฏิเสธผมแล้ว...เจ็บแปล๊บเลยเรา...นี่แหละหาเรื่องให้ตัวเองปวดใจเล่น...
"แค่อยู่ข้างๆกู....เหมือนที่เคยมา....ได้มั๊ย?..."เยส
"งั้น...มึงเข้าใจคำว่า...อืม...ของกูแล้วใช่มั๊ย?..."
"กูไม่รู้หรอก...รู้แค่ว่าอยากให้มึงอยู่ข้างๆ..."
"แล้วตกลงเราเป็นอะไรกันเหรอ?..." ผมแค่ต้องการรู้สถานะตัวเองก็แค่นั้น...ผมจะได้วางตัวเองได้ถูกที่ถูกเวลา
"ตอนนี้ก็เพื่อนไง....ต่อไป....ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง..." เอ้อ...เพื่อนก็ยังดีว่ะ...ยังดีกว่ามันปฏิเสธไปเลย
"ปวดใจเหมือนกันนะเนี่ยะ...หึหึหึ..."
"แล้วที่มึงเคยบอกกูว่า...มึงอาจจะแอบชอบเพื่อนมึงเอง...ใครเหรอ?...บอกกูได้ยัง?"
"เมื่อกี้คิดว่าจะบอก.....ตอนนี้ไม่บอกแล้ว...ไว้มั่นใจกว่านี้ทั้งกูและเค้าคนนั้นเมื่อไร...กูจะบอกมึง..."
"ชิส์..." แล้วมันก็ทำหน้ายุ่ง...บ่นพึมพำไรมันก็ไม่รู้
บางทีความรู้สึกที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้
มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่ผมคิดก็ได้
มันอาจจะเป็นแค่ความผูกพัน...ความห่วงใย....เพราะผมกับมันเป็นเพื่อนสนิทกัน
ผมเองยังไม่มั่นใจนักหรอก...ว่าความรู้สึกนี้คืออะไรกันแน่
แต่ที่ตอบว่าอืมไปเมื่อกี้เพราะ...ผมแค่อยากดูปฏิกิริยาของมันเท่านั้นเอง
ถ้าเกิดต่อไป...ผมคิดแบบนั้นกับมันจริงๆ
ความสัมพันธ์ของผมกับมันจะเดินต่อไปหรือจบแค่นั้น
ถ้าจบ...แล้วความเป็นเพื่อนระหว่างเราจะยังมีอีกมั๊ย?
แล้วถ้าเดินต่อไป...มันจะเดินไปแนวทางไหน?
แล้วคำตอบที่ผมได้รับคือ...ความว่างเปล่าจากมัน
ผมไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกของมันได้เลย
กลับไปนี้ผมคงต้องพิสูจน์ทั้งตัวมันและตัวผมเองซะที
ว่าตกลงแล้วระหว่างมันกับผมเรารู้สึกยังไงกันแน่
ผมต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว
"โจ๊ก...มึงวาดหวังความรักไว้ยังไงบ้าง?" จู่ๆมันก็ถามผม
"รักกูไม่มีรูปแบบหรอก....แต่ถ้ากูเจอคนที่ใช่เมื่อไร...กูจะสร้างรูปแบบรักของกูขึ้นมา...เพราะรักของใครก็ของคนนั้น..."
"แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าเรารักใครคนนั้นแล้ว?"
"มึงเคยอยู่ใกล้ใครแล้วใจสั่นมั๊ย...มึงเคยยืนมองโทรศัพท์เป็นชั่วโมงๆแต่ไม่กล้าโทรมั๊ย?....มึงเคยรอโทรศัพท์ใครเป็นชั่วโมงๆมั๊ย?...มึงเคยแคร์ใครซักคนด้วยเรื่องที่แสนจะเล็กน้อยมั๊ย?...มึงเคยมองหน้าใครบ่อยๆโดยไม่รู้ตัวมั๊ย?...มึงเคยห่วงใครจนควบคุมตัวเองไม่ได้มั๊ย?...มึงเคยลืมตาแล้วคิดถึงหรืออยากเจอหน้าคนนั้นมั๊ย?....มึงเคยน้อยใจหรือเสียใจกับคำพูดเล็กๆน้อยของใครมั๊ย?...มึงเคยคิดว่าเรื่องมันสิ...ไม่เกี่ยวกับกู...แต่พอเอาเข้าจริงๆ...ก็ต้องเก็บกลับมาคิดใหม่มั๊ย?...มึงเคยต้องมานั่งคิดแก้ปัญหา..หรือกังวลใจกับใครซักคนมั๊ย?..." ที่ผมพูดมาทั้งหมดนั่นคือความรู้สึกของผมเองทั้งหมดครับ...งั้นผมก็หาคำตอบให้ตัวเองได้แล้วสิ
"โห...การที่จะมีความรักซักครั้ง...มันต้องมีกฎเกณฑ์กันขนาดนี้เลยเหรอ?..."
"ไม่หรอก...ก็อย่างที่กูบอกไง...ความรักของทุกคนไม่เหมือนกัน...รูปแบบมันก็ไม่เหมือนกัน...เพราะฉะนั้นความรู้สึกที่ทำให้เกิดรัก..มันก็ต่างกันด้วย...ความรักของใคร...ก็รูปแบบของคนนั้น..."
"แต่แปลกนะ...ที่มึงพูดมาทั้งหมด...กูมีทุกข้อเลย..."
"เหรอ?..." แต่คงไม่ใช่กับผมหรอก
"อืม... " และผมก็ไม่กล้าถามด้วยว่า...ความรู้สึกมันแบบนี้มันให้ใคร
"ไปทำงานกันต่อเหอะ...พักนานแล้ว.."
"ยังไม่อยากลุก....นั่งก่อน...อยากคุยอีก.." มันดึงผมให้กลับลงไปนั่งที่เดิม
"อยากคุยเรื่องไรอีกล่ะ?"
"แล้วรักแล้วจะมีความสุขมั๊ย?.."
" มันก็ต้องขึ้นอยู่กับคนสองคน...ว่าจะสร้างรูปแบบรักให้เป็นยัง..."
"แล้วถ้าเป็นมึง...มึงจะสร้างรูปแบบรักยังไงเหรอ?" เอาแล้วไงมึง...นึกคึกไรถึงถามอย่างนี้..ไปต่อไม่ถูกเลยกู
"อืม...คือ....คือ...."
"หรือว่ามึงยังไม่ได้คิดรูปแบบรัก?"
"ก็บอกแล้วไงว่าคนสองคนต้องสร้างรูปแบบรักด้วยกัน...แต่ตอนนี้อีกคนของกู...เค้ายังไม่พร้อมที่จะสร้างรูปแบบนั้นกับกูเลย..."
"งั้นให้กูช้วยสร้างไปพลางก่อนมั๊ย?"
"หืม?..."
"งั้นไม่สร้างด้วยแล้วก็ได้....ชิส์..." แล้วมันก็ลุกไปปเลย.....
รมณ์ไหนมึงเนียะ
เล่นกูปั่นป่วน...จนป่วนปั่นไปหมดแล้ว
แล้วก็ชิ่งหนี
ฮิฮิฮิ...แต่อย่างน้อยมันก็ยังคิดที่จะสร้างรูปแบบรักกับผมบ้าง
กลับไปคราวนี้...ไม่มึงก็กูแหละที่ต้องได้คำตอบ...หรือให้คำตอบ
กูจะรุกแล้วนะ...ตั้งตัวให้ดีล่ะหนูจูน
กูใจดีมามากแล้ว.....
-
555555555555
ลุกเลยโจ๊กๆ :laugh:
ฮุยเล่ฮุย !!!
-
เออนะ ยังคุยเรื่องเดียวกันแต่ละความหมายอีกแล้ว ลุยเลยลุยเลยหนูจูนทำเสียเวลานานแล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โว้ว ๆ ๆ ๆ โจ๊กจะรุกแล้ว ดีใจจัง
-
กลับไปนี้ผมคงต้องพิสูจน์ทั้งตัวมันและตัวผมเองซะที
ว่าตกลงแล้วระหว่างมันกับผมเรารู้สึกยังไงกันแน่
ผมต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว....
จะทำอะไรก็รีบทำเลย
จะโดนชีนคาบไปแด๊กแล้ว
มัวแต่อมพะนำ สับสนกับตัวเองอยู่นั่นแหละ
.... อ้อ แล้วคุยกันเคลียร์ ๆ เลยนะ อย่าให้คิดเอาเอง
ฉายา "อ่อน" ไม่ได้มาง่าย ๆ นะเฟ้ย
-
ลุยเลยดิ่วะ บั่กโจ๊ก นู๋จูนเค้าทอดสะพานมาเเล้ว
ตอนเเรกคิดว่า จูนจะมึนๆๆ ฝ่ายเดียวนะ
เอาจริงๆๆ โจ๊กนี้ตัวมึนเลย 555
เด่วบั๊ดเชียร์ ชีน เลย
-
ลุยไปเลย ชีนเค้าลุยจนจะทิ้งห่างอยู่แล้ว
จะรอดูว่าที่จะทำอะไรสักอย่างอ่ะ จะทำอะไร
จะรอดูว่าที่จะรุกแล้วอ่ะ จะรุกยังงัย
จะรอดูว่า ความรักของโจ้กที่จะสร้าง จะมีรูปแบบเป็นยังงัย
สู้ๆนะ
-
รุก รุก รุกเลยโจ๊ก
หนูจูนรอดมานานแล้ว
รีบจัดการก่อนชีนจะคาบไปซะก่อน :laugh:
-
แล้วโจ๊กก็รุกสักที
รอมานานนนนนล่ะ
+1
:laugh:
-
เอาไงดีคะ ........((((โจ๊กน่ารัก..เกินไป))))
ตอนที่แล้วยังเชียร์ชีน.....ตอนนี้....โจ๊กก็ยังน่ารักเกินห้ามใจ(อยู่ดี....... (((((ชอบชีนค่ะ....แต่โจ๊กก็ชอบนะ :z3: คุณดิวใจร้ายทำไมต้องเลือกด้วยคะ ((อ้าว..อีนี่ :z6:)))))))
-
"มึงเคยอยู่ใกล้ใครแล้วใจสั่นมั๊ย...มึงเคยยืนมองโทรศัพท์เป็นชั่วโมงๆแต่ไม่กล้าโทรมั๊ย?....มึงเคยรอโทรศัพท์ใครเป้นชั่วโมงๆมั๊ย?...มึงเคยแคร์ใครซักคนด้วยเรื่องที่แสนจะเล็กน้อยมั๊ย?...มึงเคยมองหน้าใครบ่อยๆโดยไม่รู้ตัวมั๊ย?...มึงเคยห่วงใครจนควบคุมตัวเองมัีย?...มึงเคยลืมตาแรกแล้ววอยากคิดถึงหรืออยากเจอหน้าคนนั้นมั๊ย?....มึงเคยน้อยใจหรือเสียใจกับคำพูดเล็กๆน้อยของใครมั๊ย?...มึงเคยคิดว่าเรืองมันสิ...ไม่เกี่ยวกับกู...แต่พอเอาเข้าจริงๆ...ก็ต้องเก็บกลับมาคิดใหม่มั๊ย?...มึงเคยต้องมานั่งคิดแก้ปัญหา..หรือกังวลใจกับใครซักคนมั๊ย?..." ที่ผมพูดมาทั้งหมดนั่นคือความรู้สึกของผมเองทั้งหมดครับ...งั้นผมก็หาคำตอบให้ตัวเองได้แล้วสิ
"โห...การที่จะมีความรักซักครั้ง...มันต้องมีกฎเกณฑ์กันขนาดนี้เลยเหรอ?..."คำพูดดีมากอะ อยากให้นายรุกบ้างนะโจ๊ก ดีแล้วที่รุกถามน้องเขา
-
รุก เลย.....
:laugh:
หนับ หนุนนน . . . :haun4:
-
เอาเลยโจ๊กกก
รุกเลยยย
ขอแบบหวานๆ :-[ และ :z1:
-
5555++
แบบนี้คงรุกกกกันหนักกกหน่วงงงง อิอิ
-
เฮ้อ ! เมื่อไรจะพูดออกไปให้มันแจ่มแจ้งแดงแจ๋ซะทีน้อ
-
บุกเลยยยยยย...
-
ตกลงรู้ตัวกันแล้ว
แต่แกล้งไม่รู้... ป่าวจ๊ะ
ีอีกนานเท่าไหร่น้อ.... ถึงจะเปิดใจคุยกันตรงๆ :impress2:
-
จับ NC ไปเลยโจ๊ก
-
โจ๊กสู้ๆ ลุยเลย :z2:
-
"มึงเคยอยู่ใกล้ใครแล้วใจสั่นมั๊ย...มึงเคยยืนมองโทรศัพท์เป็นชั่วโมงๆแต่ไม่กล้าโทรมั๊ย?....มึงเคยรอโทรศัพท์ใครเป้นชั่วโมงๆมั๊ย?...มึงเคยแคร์ใครซักคนด้วยเรื่องที่แสนจะเล็กน้อยมั๊ย?...มึงเคยมองหน้าใครบ่อยๆโดยไม่รู้ตัวมั๊ย?...มึงเคยห่วงใครจนควบคุมตัวเองมัีย?...มึงเคยลืมตาแรกแล้ววอยากคิดถึงหรืออยากเจอหน้าคนนั้นมั๊ย?....มึงเคยน้อยใจหรือเสียใจกับคำพูดเล็กๆน้อยของใครมั๊ย?...มึงเคยคิดว่าเรืองมันสิ...ไม่เกี่ยวกับกู...แต่พอเอาเข้าจริงๆ...ก็ต้องเก็บกลับมาคิดใหม่มั๊ย?...มึงเคยต้องมานั่งคิดแก้ปัญหา..หรือกังวลใจกับใครซักคนมั๊ย?..."
= เพื่อนกูรักมึงหว่ะ ชิมิ o13
-
รุกให้จงหนัก ให้จูนยอมรับรักแบบเเจ่มแจ้งให้ได้
-
ลุยเลย ลุยเลย
เต็มที่เลยโจ็กกกกกกกกก
-
หนับหนุนอีก 1 เสียงครับ...โจ๊ก รุกและลุยโลดดดดด
-
โจ๊กจะลุยแล้วใช่มั้ย โธ่!! อย่าเพิ่งรอน้องชีนก่อน :z1:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
โจ๊ก เอ๊ย รุกหนัก ๆ เลยนะ แต่อ่ะนะ จูนยังมีแอบมึนเล็ก ๆ กล้า ๆ กลัว แล้วเมื่อไหร่จะรู้ใจกันซะทีอ่ะ ขัดใจแฟนคลับจริง ๆ
Ps.ถึงจะขัดใจแต่ก็รอตอนต่อไปอย่างลุ้น ๆ นะ
-
หวายๆ รุกแล้วเหรอ หึหึหึ
จะรอดูน้า โจ๊ก
จูนนี่ เดอะพรินซ์ออฟซึน เตรียมรับศึก
-
:o8: :o8:
โจ๊กเค้าจะรุกแล้วน๊าจูนเตรียมรับให้ดีล่ะ อิอิ :-[
-
"งั้นให้กูช่วยสร้างไปพลางก่อนมั๊ย?"
ย้าก....พูดอะไรออกไปกู
ตายซะเถอะมึงไอ้จูน...พูดไรไม่เคยคิดตลอด
อายนะครับ...ไม่ใช่ไม่อาย
งั้นขอไปตายเอาดาบหน้าละกัน
"เอ๊ยจะรีบไปตามควายที่ไหน?...รอกูด้วย..." มันวิ่งไล่ตามมา...อย่าเพิ่งมาได้มั๊ย...ขอทำใจ15วิก่อน
"ไม่ได้ตามควาย....เพราะควายกำลังวิ่งตามกูมาต่างหาก...ชิส์"
"ปากดี...หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะมึง...ถ้ามึงหายไปอีก...แล้วกูจะทำไง...ห้ามไปไหน...ถ้ามึงขยับอีกก้าวเดียว...มึงได้เจอฤทธิ์เดชกูแน่..." มันขู่ผมฟ่อๆ...แต่มีหรือที่ผมจะฟังมัน..
"เก่งจริงตามให้ทันสิ....แบร่..."
"มึงทำตัวมึงเองนะ...อ่อน..." แล้วผมก็เริ่มการไล่ล่ากันครับ
ไล่กันอยู่นานเหมือนกัน...
เหวอ...ก็จู่ๆมันก็ตะครุบผมมาจากด้านหลัง
ล้มกลิ้งกันทั้งคู่เลยครับ
"โอ๊ย...." ก็ไอ้บ้านี่นะสิครับ ทับตัวผมอยู่
"ลุกออกไสิ...ทับกูอยู่ได้...ตัวหนักอย่างกะควาย..." ผมผลักมันออก...แต่มันไม่ยอมครับ แถมยังยิ้มแบบคนโรคจิตมาอีก...
แล้วนั่นๆๆ...มึงจะโน้มหน้าลงมาทำไม...
ว้าก...ปากมึงจะชนปากกูแล้ว.....ว้าก.......
"จูบได้มั๊ย?...."
"......." มึงถามแบบนี้...มึงข่มขืนกูไปเลยดีกว่า...แน่ะยังมายิ้มแบบเจ้าเลห์อีก
"ว่าไงครับ...จูบได้มั๊ย?..."
"ลุกออกไป...ตัวหนัก..." ผมบ่ายหน้าหลบมัน....ก็มันเขินนี่นา...เล่นไรก็ไม่รู้
"งั้นขอแก้มละกันนะ..."
"........" ย้าก...พูดเสร็จ...มันขโมยแก้มผมเลยครับ...
"โอ๊ย...." ก็ผมผลักมันจนกระเด็นไปเลยนะสิครับ
"ไอ้บ้าโจ๊ก....เล่นบ้าไรนิ....กูจะฆ่ามึง..."
"จะฆ่ากูทั้งแก้มแดงๆแบบนั้นะเหรอ?...."
"ตายซะเถอะมึง...ย้าก...โอ๊ย..." ก็ตอนที่ผมจะลุกขามันเจ็บนะสิครับ...เลยต้องลงไปนั่งอีกครั้ง
"เอ๊ย...อ่อนเป็นไร?" มันถลามาหาผมเลยครับ
"เจ็บขา...เจ็บมากๆ..."
"ไม่เจ็บนะ...เดี๋ยวนวดให้...เดี๋ยวก็หายแล้ว..." แล้วมันก็นวดให้ผมเบาๆ
ตามันมองที่หน้าผมบ้าง
สลับกับข้อเท้าบ้าง
แต่สำหรับผม
ผมมองมันตลอด
มองด้วยความสงสัย...มองด้วยความไม่เข้าใจ...มองด้วยความรู้สึกแปลกๆ
"นั่งอยู่นี่นะ....เดี๋ยวกูไปเก็บข้อมูลเพิ่มเติมอีกนิดหน่อย..."
"ไม่เอา...กูไม่อยากอยู่คนเดียว...ไปด้วย"
" จะไปได้ไงละครับ...เจ็บขาอยู่...นั่งอยู่ตรงนี้แหละ...กูไปไม่ไกลหรอก...ข้อมูลก็เพิ่มเติมอีกนิดเดียว...."
"มึงจะไม่ทิ้งกูใช่ไหม?..."
"......." มันแค่ยิ้ม...แล้วก็เดินออกไปสำรวจต่อ
มันไม่ไปไหนไกลจริงด้วยครับ
มันยังวนๆเวียนๆอยู่ในสายตาผม
และยังคอยมองผมอยู่ตลอด
มันไม่ตอบผม....แต่มันแสดงให้ผมเห็นเลยล่ะ...ชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดซะอีก
เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา
ที่ผมถามมันว่า...เราจะรู้ได้ไงว่าเรารักใครซักคนเข้าแล้ว
มันอธิบายให้ผมฟัง
ไม่รู้ด้วยความบังเอิญหรือด้วยอะไรก็ตาม
ความรู้สึกทุกอย่าง
ผมมีทุกข้อเลยครับ
และที่แปลกกว่านั้น...
ผมรู้สึกกับมันทุกข้อ....งั้นแปลว่า...ผมรักมันเหรอ?
แล้วคำว่ารักของผมมันกินขอบเขตแค่ไหน?
แล้วมันละคิดกับผมยังไง?
แค่เพื่อน...หรือมากกว่านั้น?
แล้วทุกอย่างที่มันทำ เป็นแค่ความบังเอิญหรือความตั้งใจ
ทำไมคำถามพวกนี้ยากจัง?
ข้ามไปทำข้ออื่นก่อนได้มั๊ย?
"คิดไรมึง...คิ้วผูกโบเชียว..."
"อ้าว...เสร็จแล้วเหรอ?..." จะให้บอกได้ไงล่ะว่ากูคิดเรื่องมึงอยู่...เลยถามเรื่องอื่นไปซะเลย
"อืม.." ดีจัง...พวกผมเก็บข้อมูลได้ครบก่อนกำหนดเวลา
ก็เลยมีเวลามานั่งพักกันอยู่อย่างนี้...
มันนั่งจดไรของมันไม่รู้ยิกๆ
"โจ๊ก...?"
"หืม?..."
"อยากฟังเพลง..."
"แล้วไง?..."
"ร้องให้ฟังหน่อย...นะ"
"เรื่องเหรอ?"
"นานะ...กูจะกลั้นใจฟัง..."
"โหมึง...ถ้าถึงขั้นต้องกลั้นใจฟังกันเลย..งั้นอย่าฟังมันเลยดีกว่า"
"ใจร้ายว่ะ..."
"ไงก็น้อยกว่ามึงแหละ...ใจร้ายกับกูมาตั้งเท่าไรแล้ว...ยังไม่รู้ตัวอีก"
"กูนี้นะใจร้าย...กูเห็นมีแต่มึงแหละ..โขกสับกูตลอด...ไหนจะด่า...ตะคอก...บังคับขู่เข็ญสารพัด...ชิส์..."
"งั้นมึงเลยแก้แค้นกูอย่างนี้งั้นสิ?"
"แค้นบ้าแค้นบอไร...แล้วกูไปแก้แค้นมึงตอนไหน?..."
"เอ้อ...ยังโง่ได้อีกมึง....ไปกลับกันได้แล้ว...มึงจะเดินไปหรือว่า..."
"มึงจะให้กูขี่หลังใช่มั๊ย?.." ผมรู้แหละว่ามันต้องแบกผม เพราะผมเจ็บขา ฮิฮิฮิ
"ป่าว...หรือว่าจะคลานไป..." ไอ้โจ๊ก!!!!!!!!!!!!!
"กูเดินเองได้...ไม่ง้อมึงหรอก..ชิส์..."
แล้วมันก็เดินนำผมลิ่วๆไปจริงๆด้วยครับ
ไอ้บ้า...ไหนว่าห่วงกูไง...กูไม่น่าเชื่อคนอย่างมึงเลยจริงๆ
ที่จริงผมก็ไม่ได้เจ็บไรมากหรอก....แค่รู้สึกว่าอยากจะอ้อนมันแค่นั้นเอง...ไม่รู้ทำไมจู่ๆถึงอยากอ้อนมันขึ้นมา
ผมรีบเดินมากขึ้น เพราะเริ่มจะมืดแล้ว ไอ้บ้านั่นก็ไม่รอกันเลย
แต่ขาผมดันไปสะดุดรากไม้เข้า...เลยรู้สึกเจ็บขึ้นมาอีก
เลยต้องเดินช้ากว่าเดิม
ผมเห็นมันไปหยุดรอผมอยู่โน่น
"ชักช้านะมึง..."
"ก็ไปก่อนสิ...ไม่ต้องรอ...โอ๊ย...!!!!!!" ผมมัวแต่คุยกับมันเลยไม่ทันระหวังหลุม...ล้มทั้งยืนเลยครับทีนี้...เจ็บขา..เจ็บเอามากๆ
"เอ๊ย...อ่อน...เป็นไร?" มันรีบวิ่งตาลีตาเหลือกมาหาครับ
มาถึงมันก็นั่งดูขาผมทันทีเลย....ขาบวมเป่งเลย...เขียวปั๊ดด้วย...เจ็บ
"โจ๊ก...ฮึก..เจ็บ...ฮึกๆ...เจ็บ..." น้ำตาซึมเลยครับ...ไม่รู้แปลกรึเปล่า ผมไม่อายเลยครับที่จะร้องไห้กับมัน
"อย่าร้องนะครับคนเก่ง...โจ๊กไม่อยากเห็นน้ำตาจูน...ไม่ร้องนะ...." ทุกครั้งที่ผมร้องไห้...มันจะพูดเพราะๆกับผมแบบนี้ทุกครั้ง..และผมก็จะใจสั่นทุกครั้งด้วย
"ก็...ฮึก...มันเจ็บ..ฮึก.."
"ไม่เจ็บนะ.....งั้น...."
"เอ๊ย!!!....ทำไร" ก็มันถอดเสื้อนอกออก...เหลือแต่เสื้อกล้ามสีขาว
"ก็พันขาให้ไง...ป้องกันการกระทบกระเทือน..."
"แต่..."
"เงียบ..อย่าพูดมาก....เดี๋ยวจะพันปากด้วยซะเลย..."
"ชิส์..." มันใช้เสื้อของมันพันขาให้ผม มึงดีกับกูจัง ผมนั่งพิจารณามันนิ่งๆ
ผมอยากให้มันดูแลผมอย่างนี้ตลอดไป
อยากให้มันดูแลแค่ผมคนเดียว
อยากให้ตามันมองผมแค่คนเดียว
เอ๊ย....คิดไรอยู่ว่ะกู....บ้าไปแล้ว
"กระตุกขาทำไม?...เจ็บเหรอ?...."
"อ๋อ...ปะ..เปล่า...มดกัดนะ..."
"ทนนิดนึงนะครับ...โจ๊กจะทำเบามือที่สุด"
"อืม..." ผมกำลังกลัว...กลัวความรู้สึกของตัวเอง..นับวันความรู้สึกนี้มันยิ่งเพิิ่มขึ้น...ในขณะที่การต่อต้านกลับลดลง
ความรู้สึกนี้คืออะไรนะ?
ทำไมผมถึงไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครมาก่อน?
ผมต้องรู้ให้ได้...ว่าความรู้สึกนี้เค้าเรียกว่าอะไร...
"เสร็จแล้ว.....ดีขึ้นมั๊ย?"
"อืม..."
"จูนคงเดินไม่ไหว งั้นขี่หลังโจ๊กละกัน..." ผมชอบเวลาที่มันพูดเพราะๆจังครับ ดูเข้ากับหน้าตามันดี
"ไม่เอา...มึงเองก็เจ็บขา กูรู้.." ก็ผมเห็นมันสะดุดรากไม้ล้มตั้งกี่ครั้งไม่รู้ตอนวิ่งหาผม
"กูไม่เป็นไร...ขึ้นมาเร็ว...เดี๋ยวมืด..."
"กูเป็นภาระมึงอีกแล้ว..."
"มึงกำลังดูถูกน้ำใจกู..."
"..........." ผมขึ้นหลังมันเบาๆ
"กินข้าวบ้างนะมึง..."
"ก็มึงแย่งกูกินหมด"
"ไม่มีอ่ะ..."
"งั้นกลับไป..มึงก็ทำให้กูกินสิ..."
"ได้คร้าบ...อยากกินไรบอกนะ...จัดให้..."
ผมไม่อยากชวนมันคุย
เพราะลำพังแค่เดินกับแบกผมก็หนักหนาเอาการอยู่แล้ว
แต่ผมไม่อยากหลับนิ...ผมอยากคุยกับมัน...เอางี้ดีกว่า
"...โจ๊ก...กูพูดได้...แต่มึงห้ามพูดนะ....มึงแค่พยักหน้ากับส่ายหน้าก็พอแล้ว..."
"......." มันพยักหน้า...เข้าใจง่ายดีแฮะ...
"หนักมั๊ย?..."
"......." พยักหน้า...
"กูขอบใจมึงนะ...สำหรับทุกเรื่อง.."
"......."
"มึงคิดดูสิ...ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน จนมาถึงวันนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปเยอะมากๆ...แล้วต่อไปล่ะ...มึงจะเปลี่ยนไปอีกรึเปล่า?..."
"ไม่รู้เหมือนกัน..."
"แล้วถ้ามันเปลี่ยน..จะเปลี่ยนไปแบบไหน...ดีขึ้นหรือแย่ลง"
"ไม่มีใครรู้หรอก...จนกว่ามันจะถึงวันนั้นจริงๆ"
"แล้วเรากำหนดเองไม่ได้เหรอ?...ว่าจะให้มันเปลี่ยนไปในทิศทางไหน..."
"ได้สิ...ถ้ากูกับมึงคิดเหมือนกัน..."
"แล้วตอนนี้มึงคิดไรอยู่....."
"หึหึหึ...." มันไม่ตอบครับ...ผมเลยถามต่อ
"แล้วถ้าเกิดกูกับมึงคิดไม่เหมือนกันล่ะ..."
"มันก็จะกลายเป็นเส้นขนานไง..."
"แต่เส้นขนาน...มันก็ยังเดินไปพร้อมกันได้นิ..."
"ใช่...เพียงแต่มันไม่มีวันจะบรรจบกันได้..."
"มันก็จริงนะ..."
"อย่าไปพูดถึงอนาคตเลย...ถ้าเราทำวันนี้ดี...เชื่อดิ...พรุ่งนี้หรือวันต่อๆไปมันก็จะดีเอง..."
"โหมึง...พูดมีสาระกะเค้าก็เป็นเหมือนกัน.."
"อ้าวๆ...นี่ใครๆ..."
"ไอ้โจ๊กไง..."
"ใช่..โจ๊ก..มีดี..แต่ไม่อวดดี.."
"เกี่ยวกันมั๊ยมึง?..."
"คิดว่าเกี่ยวละกัน"
กำลังจะถึงค่ายแล้ว..คนอื่นๆพากันกลับมาหมดแล้ว..
ไอ้ชีนก็มาแล้ว
ไอ้อู๋ก็มาแล้ว
"มึงปล่อยกูลงตรงนี้ดีกว่า..."
"ทำไม?.." มันถามเสียงห้วนเลยครับ
"กูอายคน...เมื่อวานก็ขี่หลังไอ้ชีน...มาวันนี้ก็ขี่หลังมึงอีก..."
"แล้วไง...ใครมันพูดมาก...ให้มาพูดกับกู..." ขาใหญ่จริงนะมึง...สรุปมันไม่ยอมปล่อยผมลงครับ
เมื่อวานยังดีหน่อยที่คนไม่เยอะ
แต่วันนี้ทุกคนยังอยู่ที่นี่กันเลย เพราะต้องรอรายงานสิ่งที่ไปสำรวจกัน และนัดเรื่องกิจกรรมในคืนนี้
ผมกับมันเดินไปถึงลาน
ทุกสายตาต่างพร้อมใจกันหันมามองที่ผมกับมัน
ผมไม่อยาเป็นจุดเด่นเลย..ให้ตายซิ...
"ปล่อยกูลงได้แล้วมึง...เค้ามองกันใหญ่แล้ว..."
"มองแล้วไง....มองกลับไปสิ..." แต่มันก็ค่อยๆปล่อยผมลง
"เป็นไรจูน?..." ไอ้อู๋วิ่งมาเลยครับ และตามมาด้วยไอ้ชีน...ทันทีที่ผมยืนสำเร็จ
"ไม่เป็นไรนิ...ล้มลงนิดหน่อย"
"มึงดูแลเพื่อนกูยังไห๊า...." ไอ้อู๋มันผลักไอ้โจ๊กจนเซเลยครับ
"เอ๊ย..อู๋...ทำไรมึงอ่ะ?..." ผมวิ่งไปขวางมันไว้ครับ...ทั้งที่ขาก็ยังปวดอยู่
"ก็มันดูแลมึงไม่ดี..." ไอ้โจ๊กก็ยืนนื่งให้เขาผลักอยู่ได้...
"เลิกบ้าได้ยัง?..." ไอ้ชีนครับ มันเข้าร่วมวงด้วยอีกคน...เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว...ทุกคนกำลังให้ความสนใจกับกลุ่มพวกผม
"แล้วมึงมาเจ๋อไรด้วย?" อู๋..มึงบ้าไปแล้วรึไง?
"กูก็ไม่อยากยุ่งหรอก...แต่พอดีสองคนนี้...โรงเรียนเดียวกับกู...กูเลยต้องเกี่ยว..."
"มึงเจ๋อเองนะ..."
"ย่อมได้..."
แต่ก่อนที่เรื่องจะเลยเถิดกว่านี้...ครูฝึกก็มาซะก่อน...ขอบคุณครับ
นัดแนะกันเรื่องกิจกรรมเสร็จ
แต่โรงเรียนผมแจคพอตครับ ต้องแสดงสองชุด
แล้วจะแสดงไรกันว่ะ
ตัวผมเองคงแสดงไม่ไหวแน่ๆ
ลำพังจะยืนยังลำบากเลย
หวังจะพึ่งไอ้สองคนนี้..หน้าพวกมันยังไม่มองกันเลย...จะรอดมั๊ยว่ะ?
กลับมาถึงเต้นท์ ก็นั่งปรึกษากัน จริงๆแล้วก็ผมคนเดียวแหละครับที่พูดอยู่
"เสนอความเห็นไรกันบ้างสิพวกมึง..."
"ไม่มี..." นี่ไอ้ชีน
"ขี้เกียจคิด..." ส่วนนี่ไอ้โจ๊ก
"เจริญกันละพวกมึง..."
"เก่งไม่ใช่เหรอมึง...คิดสิ..." ไอ้ชีนครับ มันพูดกับไอ้โจ๊ก
"กูเองก็ได้ข่าวว่ามึงก็ใช่ย่อยนิ..." แต่กูปวดหัว
"กูไม่ยอมมึงหรอก....อย่าคิดว่ามึงเหนือกว่ากูนะ..."
"กูไม่ได้คิด....แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ หรือมึงจะบอกว่ามันไม่ใช่?..."
"นี่ๆพวกมึงพูดบ้าไรกัน...คุยกันเรื่องนี้ก่อน..."
"งั้นมึงสองคนก็าคุยกันเองนะ.." ไปแล้วครับ...ไอ้ชีนมันไปแล้ว
"อ่อน..งั้นมึงคิดไปนะ...กูอะไรก็ได้..." สรุป...นี่กูต้องคิดคนเดียวใช่มั๊ย?
-
อิอิ โจ๊ก น่ารักมากมาก ......
ว่าแต่ นี่รุกแล้วหรอ
-
ตอนนี้โจ๊กโคตรเป็นพระเอกเลยอ่ะ ตอนนี้ทำคะแนนแซงหน้าชีนไปแล้วครับท่าน
-
ตอนนี้โจ๊กนำชีนไป 10 ประตูต่อ 5 แล้วครับ :laugh:
-
โจ๊กน่ารัก อ๊างงง
-
ว้าเริ่มหวานกะเขาเป็นแฮะ เลิกพูดภาษาพ่อขุนอีกตะหาก เป็นลุคใหม่ของเขารึนี่ :L1: :L1: :L1:
-
จะน่ารักไปไหนเนี้ยโจ๊ก แล้วอ่อนมันไปไหนรอด :z2:
-
พอถึงตอนค่ำ...
ทุกคนก็มารวมตัวกันที่ลาน...
จนถึงตอนนี้...พวกผมยังไม่มีการแสดงกันเลยครับ
แถมไอ้สองตัวข้างๆผมก็แง่งๆใส่กันตลอด...เดี๋ยวกัดหัวตัวทีๆเลย
การแสดงของแต่ละโรงเรียนสนุกดีครับ...มีทั้งสวยงาม....ฮา...สนุก...แบบคาดไม่ถึงก็มี
การแสดงดำเนินไปเรื่อยๆ
ตอนนี้เป็นการแสดงของโรงเรียนไอ้อู๋มันครับ...ฮากันเชียวแหละ...
ก็ไอ้นี่มันตลกอยู่แล้วครับ
การแสดงมันจบลง...ก่อนจบไอ้อู๋มันพูดอะไรบางอย่าง
" การแสดงเมื่อกี้...อาจจะฮาหาสาระไม่ค่อยได้...แต่ถ้ามองกันดีดีจะรู้ว่า....พวกผมพยายามเสนอให้เห็นว่า...การที่เราพยายามมองหาสิ่งไกลตัว...แต่ลืมสิ่งที่ใกล้ตัวที่สุด...พยายามเรียกร้องจากคนอื่น..โดยไม่เคยหยิบยื่นให้คนอื่น....ในที่สุดเราก็จะเสียสิ่งนั้นไป...จะเรียกร้องให้กลับมาก็คงไม่ได้อีกแล้ว...เพราะฉะนั้นอย่าเรียกร้อง...แต่ให้รู้จักให้...มองสิ่งใกล้ๆตัวก่อน...เพราะนั่นอาจจะเป็นสิ่งที่ดีและเหมาะสมกับเราที่สุดแล้ว.....ขอบคุณครับ"...ไม่น่าเชื่อแฮะ...ว่าจะพูดอะไรแบบนี้กับเค้าเป็นเหมือนกัน
จนมาถึงโรงเรียนของผม...ตายล่ะ...จะแสดงอะไรกันล่ะว่ะ
นี่ครูก็ประกาศเรียกสองครั้งแล้ว
แต่ยังไม่มีใครลุกเลย
ไม่ลุกกันใช่มั๊ยพวกมึงสองคน...ได้ กูลุกเอง
ผมกำลังจะลุก แต่ไอ้ชีนดึงมือผมไว้ก่อน...แล้วไอ้โจ๊กก็ปัดมือไอ้ชีนออกในทันทีเช่นกัน...
แล้วชีนมันก็ลุกออกไปข้างหน้า....ขอบใจว่ะ...ชีน
"ดีนะที่หล่อ...ถึงช้าหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก..." ผมแอบขำกับคำพูดของสาวข้างๆ
"ขำไรมึง?..."
"เรื่องของกู..."
ตอนนี้ไอ้ชีนมันยืนอยู่พร้อมกับกีตาร์หนึ่งตัว
"ต้องขอโทษด้วยนะครับ...ที่ออกมาช้า ทำให้เสียเวลากัน...พอดีขัดข้องนิดหน่อยครับ..."
"ไม่เป็นไรค่ะ..หล่อ...อภัยกันได้..." เฮกันเข้าไป...ยิ้มหน้าบานเลยนะมึง
"ผมกีรติ...ตัวแทนโรงเรียน....ผมจะร้องเพลงนะครับ"
"ร้องให้ใครรึเปล่าค่ะ?..." แซวกันจริง
"ร้องให้ใครคนหนึ่ง...แต่ผมว่าโง่ๆอย่างเค้าคงไม่รู้หรอก....ให้กับคนที่ตามหารักแท้พร้อมกับผมแล้วกันนะครับ"
ตามหารักแท้กับมัน?
แล้วเสียงอินโทรจากกีตาร์มันก็เริ่มขึ้น.....เก่งนี่หว่า....
'ลำพังรักเธอคนเดียวทำให้ลำบากใจมากอยู่แล้ว'... ไม่ยักรู้มาก่อนว่ามันร้องเพลงเพราะ....
'ยังมีเขาเข้ามาแข่ง เข้ามาแบ่งแย่งเธอจากฉันไป'
'และเหมือนจะรู้ชะตาว่าไม่มีปัญญาสู้เขาได้'
'และเหมือนต้องถอยทางไป และคงตัดใจ'
'ก่อนจะต้องนอนร้องไห้มากกว่าที่เคย'
'เมื่อเกมรักยังไม่จบยังไม่อยากจะนับหยดน้ำตา' ตลอดที่มันร้องเพลง...ถ้าตาไม่ฝาดหรือคิดไปเอง..ผมว่ามันมองผมตลอดนะ..
มันบอกว่า..มันร้องเพลงนี้ให้กับคนที่ตามหารักแท้กับมัน...รักแท้ๆ...เอ๊ะ...หรือว่า
'ก่อนนอนฉันภาวนาให้เขามาด้วยใจไม่จริงจัง'
'แม้รู้ฉันไม่ดีพอ แต่จะขอบอกรักให้เธอฟัง'
'แม้รู้ว่าเกินกำลังที่จะแบกหวัง แต่ใจก็สั่งให้รักไป' มันมองผมจริงๆด้วยครับ....
* 'เศษใจเหลือๆ ถ้าเธอยังคงเผื่อเอาไว้' "ทำไมมันต้องมองมึงด้วย?...แล้วมึงจะยิ้มทำไม?.." นั่นไงครับ ไอ้โจ๊กมันถามผมแล้ว...แต่มันใกล้ไปมั๊ยมึง
'ถ้าเธอยังไม่แน่ใจ เก็บไว้ให้ฉันได้รึเปล่า' "ไม่ได้มองกู...มันก็มองไปทั่วนั่นแหละ...คิดไรของมึงนิ.."
'ให้ฉันมีความหวังสักนิด ได้มีสิทธิ์เท่านี้ก็เอา' "แล้วทำไมมันต้องร้องเพลงนี้ด้วย?"
'แม้ว่าเธอจะชอบเขา แต่อย่าเพิ่งยอมให้เขาเอาไปหมดหัวใจ' "กูจะไปรู้มันเหรอ?....มันอาจจะร้องเพลงนี้เป็นอยู่เพลงเดียวมั้ง..."
'รักสามฉันเศร้าคนเดียว ได้แต่รอขอเธอช่วยเห็นใจ'
'อยากไล่เขาไปไกลๆเธอคงมองใจฉันดีกว่านี้'
'แค่เพียงเห็นเธอเคียงกัน ทำให้ฉันน้ำตาแทบล้นปลี่' ชีน...กูรู้แล้วว่ามึงมองกูอยู่จริงๆ...มึงมองกูมาตลอด..ตั้งแต่วัวนแรกที่กูมาเรียนอยู่ที่นี่
'เธอหลงเขาแล้วคนดี แต่ว่าทางนี้อย่าลืมว่ามีฉันอีกคน' ตามันเศร้ามากๆเลยครับ ขนาดผมนั่งอยู่ตรงนี้...ผมยังรู้สึกได้เลย..
ซ้ำ *
'ฉันไปใหนไม่รอด กว่าจะรักใครซักคนไม่ง่ายเลย' ด้วยอะไรก็ไม่รู้...ทำให้ผมขยับห่างโจ๊กออกมา...และผมก็เห็นไอ้ชีนมันยิ้ม...แต่ไอ้คนข้างผมกลับลุกออกไปเลยครับ....โจ๊ก...กูขอโทษ
'ฉันไม่กล้าลืม ไม่กล้าทิ้งรักไปเลย เพราะรู้ว่าใจคงเจ้บมากกว่านี้' อ้อ...ที่แท้ที่ลุกจากกู..ก็จะไปนั่งคู่กับบัดดี้คนสวยนั่นใช่มั๊ย...ชิส์..ตามสบายเลยมึง
ซ้ำ *
'แม้ว่าเธอจะชอบเขา แต่อย่าเพิ่งยอมให้เขาเอาไปหมดหัวใจ'
(ใจเหลือๆ) – Dr.Fuu
"จบแล้ว...ผมร้องเพลงใช้ได้มั๊ยครับ"
"สุดๆไปเลยค่ะ.." และอีกหลายแหล่คำชม..พร้อมเสียงกรี๊ดกระหึ่ม
"ผมคิว่าเพลงนี้จะสามารถบอกอะไรกับคนๆนั้นได้นะครับ...ผมอยากจะบอกเค้าว่า...ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนในเพลงทุกอย่าง...ทุกอย่างจริงๆ..."
"บอกได้มั๊ยค่ะ...ใครเอ่ย?"
"บอกไม่ได้หรอกครับ...เพราะผมคาดว่า..เค้าคงไม่อยากให้ใครรู้..." แต่ตามันมองมาที่ผมแล้วยิ้ม...ผมเลยยิ้มตอบมันไป...
"แต่ตอนนี้คาดว่าเจ้าตัวคงรู้แล้วว่าผม....มอบเพลงนี้ให้กับเค้า..."
"โรแมนติกจังเลยค่ะ..."
"ผมเองก็อยากใหเค้ารู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน...ขอบคุณครับ..."
แล้วเสียงกระหึ่มก็ดังขึ้นอีกครั้ง
พร้อมกับที่มันเดินกลับมานั่งที่
"เป็นไง...กูร้องเพลงใช้ได้เปล่า?..."
"อืม เพราะดี..." พูดไม่ออกจริงๆครับ...มันคงมองหาไอ้โจ๊ก...แต่โน่น มันอยู่โน่น
"ทำไมเสียงสั่น...หนาวเหรอ?..."
"อืม..." แค่นั้นมันก็ถอดเสื้อนอกส่งให้ผม
"ใส่สิ..." ผมกำลังจะยื่นมือไปรับ...แต่สายตาดันไปเห็นไอ้โจ๊กกำลังมองมาทางนี้อยู่...มันโกรธ
"ไม่เป็นไรกูทนได้...ขอบใจ..." ผมปฎิเสธมัน...
อันนี้แถมนะครับ
ให้ FC ชีนได้ดีใจกันบ้าง
จะได้มีกำลังใจอ่านกัน
ส่วน FC โจ๊ก...วันหลังนะ..เพราะตอนนี้ก็ทำคะแนนนำชีนอยู่
-
ว้าววว คืนนี้สองตอนเลยหรอพี่ดิว
แว้กกกกกกกกกกกกก
แวะมาจิ้มตูดก่อน
เดี๋ยวค่อยอ่านนะค่ะ
บายๆๆๆค่ะ
-
:L2:ยินดีด้วยที่วันนี้จูนเริ่มเข้าใจความรู้สึกแปลกๆที่เกิดกับตัวเองแล้วอะ แต่ก็ยังกลัวที่จะบอก เพราะกลัว
ความคิดไม่ตรงกับโจ๊ก แต่บอกไปเถิ เพราะทั้งสองคนไม่เปฌนดั่งเส้นขนาดหลอก เชื่อเลดี้ แต่สงสารชีนนะ
-
มันจะไม่นำก็ตรงที่ว่าไม่พอใจ น้อยใจ ประชดใส่ด้วยการวิ่งเข้าหาชะนีนี่แหละ
มั่นคง จริงจัง จริงใจหน่อยสิเว้ยยยย
ชั้นชอบชีนก็เพราะแบบนี้แหละ ผู้ชายขี้เหวี่ยงอย่างแกรมีเยอะแล้วนะ โจ๊ก
-
ผลัดกัน ทำคะแนนเหลือเกิน
ชีน เลือกเพลงนี้ เหมาะจริงๆ ชอบอ่ะ
แต่รอบนี้ โจ๊กเครียดเลย
จูนจ้ะ อย่าใจร้าย อันไหนที่ดีอยู่แล้ว เลิกอันนั้นนะ :teach:
-
จ๊ากกก....ในที่สุด สิ่งที่รอคอยก็มาถึง "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูะบอกมึงเอง)
เชียร์โจ๊ก + ชีน ต่อไป ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
เอาใครก็ได้ครับ
ที่พร้อมจะอยู่กับจูนและไม่ทิ้งจูนไปไหน :เฮ้อ:
-
เอ่อ เลิกเชียร์ไม่ถูกกันเลยทีเดียว o18
-
โอ้ยยยยยยยย
ซีนนน ทำหล่อไปอะ
ไม่ได้น้าาา จูนนน ห้ามหวั่นไหววววววว
ต้องมั่งคนต่อโจ๊กกก
-
ชีนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อ๊ากกกกกกกกกก
เอาอีกๆๆๆ
โจ๊กรุกแค่นี้จะได้อะไร :z3:
-
เร่งทำคะแนนกันแบบนี้ เลือกเชียร์ไม่ถูกเลย
:laugh:
-
อย่าเลยอย่าบอกให้ฉันเลือกเลย
เพราะฉันไม่เคยรู้เลยว่าฉันนั้นจะเลือกใคร
โอ่ยยยย หนักใจแทนจูน :m15:
-
สนุกดีครับ
-
เดี๋ยวก็รุก เดี๋ยวก็หนี เปลี่ยใจเชียร์ซีน ดีไหมเนี่ย
ตอนนี้ให้คะแนนเท่ากันเลยดีกว่าเนอะ
-
ขอย้ายข้างเป็น FC โจ๊กนะ แง่มๆ
รอลุ้นโจ๊กอยู่ง่ะ
-
เชียโจ๊กกกอยุ่แล้วครับ 555+
ขอบคุณนะครับ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :-[ :-[ :impress2: :impress2: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
บวกหนึ่งกับวันฝนตกที่กระบี่
-
ดูซิ การแสดงที่สองจะเป็นของโจ๊กรึเปล่า แล้วจะเจ๋งแค่ไหน ติดตามๆๆๆๆๆ
-
โฮะ จูนรู้ว่าชีนคิดยังไงแล้ว(มั้ง)
แต่รู้สึกอะไรกับใครเขาบ้างมั้ยนั่น
เกิดมาเพื่อรักเธอนี่มันปวดใจจริงๆไอ้อ่อนเอ๊ยยย :เฮ้อ:
:man1://วิ่งเข้าไปกอดชีน
-
ในที่สุดนาจูนของเราก็รู้ตัวแล้วนะครับว่ามีใครเขาแอบชอบบ้าง แต่ตอนนี้คงต้องปล่อยให้หนุ่มๆเร่งทำคะแนนกันไปนะครับผม
-
:-[โจ๊กไม่อีกสักข้าง อิอิ
:o8:ชีนอ่ะลำบากใจนะเนี่ย
:z3:จูนทำไมทำอย่างเน๊
-
อ่าววววโจ๊กเดินหนีไปแบบนี้จะทำให้ซีนได้คะแนนไปนะ...กลับมาๆๆๆๆ
-
โจ๊กครับ
ยังงัยซ่ะเราก็รักโจ๊ก
เชียร์โจ๊ก
เข้าใจโจ๊ก
และสนับสนุนโจ๊กกับจูน
o13
รักดิว
-
เริ่มนอยด์ละโจ๊ก
-
หุหุหุหุหุ มันต้องอย่างงี้สิครับ
มันถึงจะมีรสชาดอิอิ
-
ชีน เป็นสุภาพบุรุษจริงๆ
โจ๊กนี่ก็งอนจังเลยนะ
ไม่ต้องเป็นพระเอกแล้ว
เอาชีนดีกว่า
:jul3:
-
:เฮ้อ: รอลุ้นกันต่อไป
ใครกันนะ ที่จะโชคดี :กอด1:
-
การแสดงดำเนินมาจนชุดสุดท้าย
ซึ่งก็คือโรงเรียนของพวกผมเองแหละครับ
กว่าจะได้ชุดแรก น้ำตาแทบกระเด็น
แล้วนี่ชุดสองจะเอาไรไปแสดงว่ะ
จะให้ชีนออกไปอีกก็คงไม่ได้
ให้ผมออกไปก็คงไม่ไหว
ไอ้โจ๊กเหรอ?...อย่าไปหวังพึ่งพามันเลย นั่งสีหญิงไม่สนเพื่อนอยู่โน่น
ครูฝึกเรียกแล้วครับ
ผมเห็นไอ้โจ๊กหันมามองผมนิดหนึ่ง
แล้วก็ทำเมินเมื่อผมดันไปสบตามันเข้า
"ชีนเอาไงดีว่ะ?..." ผมปรึกษามัน
"ไม่ต้องทำไง...อยู่เฉยๆ..."
"บ้าเหรอมึง...ชื่อเสียงโรงเรียนนะเว้ย..."
"ก็บอกไม่ต้องทำไง...ไอ้โจ๊กมันออกไปทำแล้วไง" ชีนมันชี้ให้ผมดูกลางลาน...จริงๆด้วยครับ...โจ๊กมันกำลังยืนถือไมค์อยู่กลางลาน
"สวัสดีครับ...ผมโจ๊กครับ ...ตัวแทนโรงเรียน....." แค่นั้นแหละครับเสียงระเบิดห่ากรี๊ดก็ตามมา..แค่มันยิ้ม...แค่มันพูด....แค่นี้เท่านั้นนะ..สร้างภาพเก่งจริงๆมึง..ทีกับกูด่าเอาๆ
"ผมจะมาร้องเพลงนะครับ..." อ้าวไหนว่ามึงร้องไม่เป็นไง...โกหกกันนี่หว่า
"อาจจะไม่ดีเท่าไรนะครับ..เพราะไม่ได้ซ้อมมา...เพลงนี้...ผมเพิ่งชอบเมื่อไม่นานมานี้เอง...ฟังแล้วรู้สึกจี๊ดๆดีครับ เลยชอบ..."
"มีความหมายไรรึเปล่าค่ะ....?"
"ไม่มีไรมากหรอกครับ...ก็แค่อยากบอกไอ้คนหน้าเอ๋อๆคนหนึ่ง..และเตือนตัวเองก็แค่นั้น...ความหมายก็ตามเนื้อเพลงครับ..."
มันไม่ไ่ด้มองมาที่ผมตลอดที่พูดเลยครับ...แต่พอเริ่มร้องเท่านั้นแหละ...มันมองผม...
"มันร้องเพลงนี้ให้คุณมึงเหรอ?..." ชีนมันถามผม...
"แล้วอะไรทำให้มึงคิดอย่างนั้นล่ะ?"
"แล้วมึงไม่ได้คิดไรกับมันใช่มั๊ย?..."
"..........." ผมขยับตัวห่างจากมันหน่อย เพราะรู้สึกว่าจะชิดกันเกินไปแล้ว...
'จากคนที่คุ้นตา เปลี่ยนมาเป็นคุ้นเคย' มันมองผม...พอผมขยับห่างจากไอ้ชีน..มันยิ้มแล้วครับ
'แล้วก็ใช่เธอคนที่รู้ใจ'
'แต่เป็นแค่เพื่อนเธอ แค่คนมีสิทธิ์ได้เข้าใกล้'
'แสดงได้เพียงแค่ความห่วงใย'
* 'ทรมานกับการที่ได้รักเธอ แต่สุขใจอยู่เสมอที่เรายังเดินอยู่ด้วยกัน' ทำไมใจผมเต้นแรงอย่างนี้...
** 'ไม่เคยสงสัยรึไง ว่าใครรักเธอ'
'แอบเก็บใจไว้ให้เธอตั้งแต่เราพบกัน'
'ผิดที่ฉันรึไง ที่ใจไหวหวั่น'
'แต่ก็กลัวเธอไกลห่างกัน หากเธอรู้ว่าฉันรักเธอ'
'อยากเดินเคียงข้างเธอ ต่อไปให้แสนไกล'
'ไม่อยากห่างไปใหนให้ใจต้องห่วง'
'ก็รู้ว่าซักวัน ฉันคงเป็นแค่คนรบกวน'
'เมื่อเธอนั้นเจอคนที่ต้องการ'
ซ้ำ *,**
'ไม่เคยสงสัยรึไง ว่าใครรักเธอ'
'แอบเก็บใจไว้ให้เธอตั้งแต่เราพบกัน'
'ผิดที่ฉันรึไง ที่ใจไหวหวั่น'
'แต่ก็กลัวเธอไกลห่างกัน หากเธอรู้ว่าฉันนั้นรักเธอ'
"สำหรับเพลงนี้คงตรงใจใครหลายๆคน..รวมทั้งผมด้วย..." มันพูดหลังจากร้องเพลงจบ...
"เพลงนี้หมายความว่าไงเหรอค่ะ?..." อ๋อ...คู่บัดดี้มันนี่เอง.ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว..ชิส์..หรือว่ามันจะร้องให้ผู้หญิงคนนั้น..
"มีสิครับ...ก็ตามเนื้อเพลง...จากเพื่อนรัก...กลายมาเป็นรักเพื่อน...แต่ก็ทำไรมากไม่ได้เพราะ...คำว่าเพื่อนกั้นอยู่..."
"แล้วเพลงนี้มอบให้ใครเป็นพิเศษรึเปล่าค่ะ..." บัดดี้มันนั่งเขินอยู่...เพื่อนๆข้างของเธอเลยถามแทน...เธอเลยตีแขนเพื่อนเบาๆ..คงเขินแหละ...
"ผมไม่มอบให้ใครหรอกครับ..." แป่ว....เพล้ง...ฮ่าๆๆๆ
"แต่อยากให้ใครคนนั้น..ช่วยเข้าใจความรู้สึกของคนอืนบ้างได้มั๊ย?...แต่ไม่ใช่ความผิดของเค้าหรอกครับ เพราะผมเองก็ไม่เคยบอกไรเค้า...งั้นผมอยากให้เค้าเก็บเพลงนี้กลับไปคิดนะครับ...แล้วพรุ่งนี้...ผมจะไปขอคำตอบเค้า...ฝากไว้เป็นการบ้านนะ....พี่...ของกี้...ขอบคุณครับ..."
พี่ของกี้...ใครอ่ะ...
มันยิ้มให้ใครอ่ะ
มองซ้าย..มองขาว...แต่มันมองมาตรงๆผมเลย
"เป็นไง?..."
"อะไรเป็นไง?..ไหนมึงบอกว่ามึงร้องเพลงไม่เป็นไง?..โกหก..."
"กูบอกตอนไหน..."
"ก็ตอนบ่ายไง..."
"คิดดูดีดีนะมึง..กูบอกซักคำมั๊ยว่ากูร้องเพลงไม่เป็น..." คิดไปคิดมา
"เออนั่นสิ...ร้องเพลงเพราะจัง..."
"แล้วมึงว่าไง?..."
"ก็เพราะดีไง..." แล้วทำไมกูต้องเขินด้วยว่ะ
"อยากนอนแล้วอ่ะ....."
"แล้วทำไมเมื่อกี้....มึงต้องไปนั่งตรงโน้นด้วย..."
"หึงเหรอ?..." ไอ้ชีนมองหน้าผมควับเลยครับ
"บ้าเหรอมึงไอ้โจ๊ก...มึงอยากไปนั่งกับใครไปเลยไป..."
"หึหึหึ.."
"อย่าลืมการบ้านล่ะ...พรุ่งนี้หรือไม่นานนี้กูจะเอาคำตอบ..."
"การบ้านไรมึงอีก...บ้าได้อีกนะมึง..." ฉุนมันครับ
แล้วพี่ครูฝึกก็ให้พวกเราพักผ่อนกันได้
เย้...จะได้นอนแล้ว
เสร็จจากกิจกรรม
ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับที่พัก...เห็นบัดดี้ไอ้โจ๊กเข้ามาคุยไรกับมันไม่รู้...แล้วก็วิ่งออกไปเลย
สามวันของที่นี่มีอะไรแปลกใหม่สำหรับผมหลายอย่าง
ผมได้เจอกับไอ้อู๋
ได้รู้ว่าชีนมันก็เป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งได้เลยแหละ
ได้รู้ว่าโจ๊กมันร้องเพลงเพราะ
และอะไรอีกหลายๆอย่างที่ไม่คิดว่าจะได้รู้
พวกเราสามคนเดินกลับเต้นท์พร้อมกัน
โดยที่ไม่มีใครยอมพูดไรกันเลย ไอ้ชีนมันเงียบมานานแล้วครับ
อยู่ด้วยกันมาสามวัน ผมยังไม่เห็นไอ้ชีนกับไอ้โจ๊กคุยกันดีดีเลยซักครั้งเดียว..โกรธกันมาแต่ชาติปางไหนก็ไม่รู้
"อ้าว...ชีนมึงจะไปไหน?" ก็มันแยกไปทางที่ไม่ใช่ทางกลับเต้นท์นิครับ
"คืนนี้กูต้องอยู่เวร..." เวร?
"เพราะกูใช่มั๊ย?.." ก็เรื่องที่ผมกับมันปีนกำแพงจำลองเสร็จเป็นคู่สุดท้ายไงครับ
"ไม่ใช่ซะหน่อย...คิดมากนะมึง..." มันยิ้มเบาๆตอบผม
"ก็ปล่อยมันไปสิอ่อน...คนเรารับปากไรไว้ก็ต้องทำตามนั้น..."
"อืม....มึงไปนอนเหอะ...กูอยู่ได้..."
"ไม่เอา...กูจะไปกับมึงด้วย..." ผมรู้สึกผิดจริงๆนะครับ คนที่ควรจะอยู่เวรจริงๆคือผมต่างหาก
"อ่อน..อย่าดิ้อสิ..มึงไม่ค่อยสบายอยู่นะ..." ครับ...ผมไม่ค่อยสบายอยู่
"ใช่..มึงไม่ค่อยสบายอยู่...ไปพักเหอะ..กูอยู่คนเดียวได้จริงๆ..."
"ไม่...กูไม่อยากเอาเปรียบใครทั้งนั้น..."
"ดื้อนัก...งั้นก็ตามใจมึงล่ะกัน!!!!!..." แล้วไอ้โจ๊กมันก็เดินไปเลยครับ...ผมรู้มันไม่พอใจ..ผมรู้ว่ามันห่วงผม...ผมรู้มันอยากให้ผมพักผ่อน
ผมมองหน้าชีนแวบหนึ่ง...แล้วมันก็พยักหน้า
ผมเลยวิ่งตามมันไป โดยมีชีนยืนรอผมอยู่ที่เดิม
"โจ๊ก...รอกูด้วย..." ผมคว้ามือมันไว้ มันถึงยอมหยุด
"..." มันยืนมองหน้าผมเฉยๆ...โดยไม่ยอมพูดอะไร
"มึงเข้าใจกูใช่มั๊ย?..."
"กูเข้าใจว่ามึงไม่อยากเอาเปรียบใคร...แต่กูไม่เข้าใจว่าทำไมมึงไม่ห่วงตัวเองบ้าง..." มันพูดด้วยเสีียงเหนื่อยๆ...มันคงจะเหนื่อยกับผมแล้ว
"กูรู้ไง..ว่าถ้ากูไม่สบายขึ้นมาจริงๆ...กูกลับไป...ก็จะมีคนดูแล...และหายามาให้กู...ใช่มั๊ย?"...ผมหน้าด้านครับนาทีนี้..อ้อนไว้ๆๆ
"ไม่ต้องมายิ้มเลยมึง....หึหึหึ.." แล้วมึงจะยิ้มทำไม?
"แล้วมึงรู้เหรอว่ากูหมายถึงใคร?..."
"ใครล่ะ?..." แล้วมึงจะยิ้มให้น่ารักทำไมว่ะ..กูยิ่งแปลกๆอยู่
"ก็คนแถวนี้ไง...มองซ้ายไม่ใช่...." ผมก็หันมองซ้าย
"มองขาวก็ไม่ใช่อีก..." ผมก็มองขาวอีก
"หึหึหึ...เล่นไรของมึงอ่ะ?..."
"มองซ้ายก็ไม่มี...มองขวาก็ไม่ใช่...งั้นมองตรงๆล่ะกัน...อ้าวนี่ไงเจอแล้ว...คนที่จะดูแลกู..."
"หึหึหึ...ปัญญาอ่อน..."
"กูรู้ว่าถ้ากูไม่สบาย...มึงจะดูแลกูได้...ใช่มั๊ย?"
"มั้ง..."
"มึงเข้าใจกูใช่มั๊ย...ว่าทำไมกูต้องอยู่เป็นเพื่อนไอ้ชีนมัน..."
"เข้าใจแล้ว...ถ้ารู้สึกไม่สบาย...ก็รีบกลับมาละกันอย่าฝืน..."
"ถ้ากูกลับไม่ไหว...มารับกูด้วย..."
"เรื่องรึไง?"
"เดี๋ยวกูจะกลับไปให้มึงป้อนยาให้นะ..." อยากอ้อนมัน..ยิ่งเห็นมันเป็นห่วง..ผมว่าผมทำตัวแปลกๆขึ้นทุกวันแล้วนะ
"มึงรู้ใช่มั๊ย...ว่ากูห่วงมึงแค่ไหน....มึงรู้ใช่มั๊ยว่ากูไม่อยากเห็นมึงไม่สบาย...อย่าทำร้ายตัวเอง...เพราะนั่นมึงกำลังทำร้ายกูด้วย..."
"หึหึหึ...."
"อย่าหัวเราะดิมึง...กูอายนะเว้ย...เดี๋ยวปะเหนี่ยวเลย..."
"ขอบคุณมากๆ..กูจะดูแลตัวเองให้ดี..ให้สมกับความห่วงของมึง...กูไปนะ...ชีนมันรอนานแล้ว..."
"อืม....."
-
อ่อนใจกับคู่นี้ เดี๋ยวดีเดี๋ยวงอน
-
เหนือยใจ โจ๊กขี้งอน
เชียร์ชีนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
555+
โจ๊กนี้ชอบเป็นห่วงงซะจิง ๆ หยั่งกะอ่อนเป็นผู้หญิงเลยเนอะ กรั๊ก ๆ
ขอบคุณนะครับ
-
...
..... เฮ้อ :เฮ้อ: ปวดใจ แทนโจ๊ก แล้วจะลุกไปนั่งก็คนอื่นทำม๊ายยยยยย เวรกรรม :z3:
........ คนที่รู้ตัวเองช้าแบบนี้ กว่าจะรู้ตัวก็มักจะเสียเค้าไปแล้ว หวังว่าน้องจูนคงไม่รู้ตัวเมื่อสายไปแล้วนะ :z3:
............ ชีน แฟร์ๆ แมนๆ o13
-
ม่ะไหร่จะเป็นแฟนกานสักที
ใครก็ได้สักคน
โจ๊ก
หรือ
ชีน
รอตอนต่อไปคร๊าบ :call:
-
พี่ของกี้อย่าลืมให้คำตอบโจ๊กนะเร็วๆด้วย
-
ง้อกันเสร็จล่ะ
ขนาดยังไม่เป็นแฟนกันนะเนี่ย
ยังหวานกันขนาดนี่
แล้วถ้าเป็นแฟนกันจะหวานกันขนาดไหนเนี่ย
:impress2:
-
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :sad4: :sad4:
เพิ่งมาตามอ่านน แง๊มมม T^T
ทำไงดีๆๆๆๆ ชอบชีนมากเลยอะตอนนี้
แต่ยังไงก็รักโจ๊กอยู่ดี
สงสารชีนนนน
ฮึกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :o12:
-
จูนง้อโจ๊กได้น่ารักจริงๆ :o8:
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนซะ
น่ารักอ่ะ :o8:
มาต่อไวๆนะค่ะ
-
อ่อนใจเช่นกันกับคู่นี้งอนกันเก่งจังโดยเฉพาะโจ๊กอะ แต่ทำไงได้ขนากบอกใบ้ด้วยเพลง
และยังบอกฝากบอกพี่กี้แล้ว ก็น่าจะรู้ใครพี่กี้ แต่ใครก็รู้ว่าจูนเหมือนที่โจ๊กบอก
แต่อยากให้ใครคนนั้น..ช่วยเข้าใจความรู้สึกของคนอืนบ้างได้มั๊ย?...แต่ไม่ใช่ความผิดของเค้สหรอกครับ เพราะผมเองก็ไม่เคยบอกไรเค้า...งั้นผมอยากให้เค้าเก็บเพลงนี้กลับไปคิดนะครับ...แล้วพรุ่งนี้...ผมจะไปขอคำตอบเค้า...ฝากไว้เป็นการบ้านนะ....พี่...ของกี้อยากบอกว่าน้องจูนทำตามใจตัวเองได้แล้ว :m31: :m16:
-
The Star (love) ค้นฟ้าคว้าอ่อน
กรี๊ด โหวตค่ะโหวต พิมพ์ sms แล้วส่งไปที่ :laugh:
แหม แค่ร้องเพลงจีบสาว? แค่เนี้ยทำยังกะเปิดมินิคอนเสิร์ต
หนักใจแทนอ่อนนะเนี้ย จะเลือกใครดีน้าส์
p.s เพิ่งกลับมาถึงบ้านยังไม่ทำไรเลยขออ่าเรื่องนี้ก่อน มันเสี้ยน
:jul3: :jul3: :jul3:
-
พี่ของกี้
รีบๆๆทำการบ้านน้าาาาา
จาได้รักกันนนนนน
-
เริ่มรู้ใจกันแล้ว เริ่มเปิดใจกันแล้ว เริ่มแสดงออกถึงความห่วงใยกันแล้ว
เหลือแต่สารภาพความในใจต่อกันเท่านั้นเอง
ชีนเอ๊ยยยย ท่าทางจะแห้วว่ะ
-
:call: :call: :call:
-
รักสามเศร้า เราสามคน
อ่านแล้วรู้สึกปวดกระเพาะ จูนเป็นคนดีเข้าใจ ชีนไม่ได้ทำไรผิดก็เข้าใจอีก
แต่แบบนี้ โจ๊กน่าสงสารนะ (ตามประสา FC ของโจ๊ก) จูนทำไมเอาความเชื่อใจของโจ๊กไปหาชีนละ ...... :monkeysad:
-
ชีนนี่เป็นพระรองเกาหลีตัวจริงเสียงจริงเลยนะเนี่ยะ
-
เอ่อ รอลุ้นการบ้านของอ่อนอ่ะ อยากรู้เร็วๆ
-
ซีนคะ
ที่ตรงนี้ยังว่างให้เธอมาซบน้า
เสียใจไม่เป็นไร
เดี๋ยวเค้าดามใจให้เอง
ให้JJ (โจ๊กกะจูน) เค้ารักกันไปเหอะ
นะนะนะนะนะนะ
-
ขอความชัดเจน ด่วน!
เมื่อไหร่โจ๊กกับจูน จะชัดเจน ซะที
-
อยากรู้คำตอบไวๆ
มาต่อเร็วๆนะค้าฟ
-
หวาน ๆๆๆ ชอบๆๆๆๆ :haun4: :o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :z2: :z2: :z2: :z2: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เลือกไม่ถูกจริงๆนะ เฮ้ออ
แต่เทใจให้ชีนไปนิดนึง อร๊างง
-
ดีดี น่ารักอ่ะครับ
ใกล้ละ ๆ
ขยันมาต่อจริง ๆ นะครับ
อย่าหายไปนะ
มาลุ้นอยู่ทุกวันครับ
(นิยายตัวเองไม่เป็นอันเขียนเลย)
มารออ่านตลอด ทุกวันครับ
-
เดี๋ยวขอเอายาสลบ โซ่ แส้ กุญแจมือ ไปให้ชีนที่ค่ายก่อนนะ
ให้เฉยๆคงไม่ได้ คงต้องโปะแทนชีนซะเอง
เฮ้ออออออออ สงสารชีนเดี๋ยวยัดเยียดตัวเองให้ซะเลยนิ กร๊ากกกก
(คาดว่าชีนจะน่าสงสารเพิ่มขึ้นนะ)
-
ซีนคงเข้าใจทั้งโจ๊กและจูน...ก็ค่อยๆทำใจน้าา
-
เป็นเรื่องธรรมดาครับ
พระรองต้องดูดีในสายตาผู้ชม
และจะคอยเทคแคร์ตลอด(ทำหน้าที่แทนพระเอก)
แต่สุดท้ายคนที่ได้ก็คือพระเอก
ถึงแม้พระเอกจะเป็นอย่างไรก็ตาม
นายเอกก็ยังรักเหมือนเดิม
พวกเราก็รอสงสารซีนแร่ะกัลลลลล
-
:o8: ท่าทางจะอยู่กันไป 3 คนแบบนี้อีกนานแน่เลย...
...ยังไงก็อย่าลืมประเด็นที่ยังค้างอยู่ด้วยนะครับ ทั้งเรื่องของสอง เรื่องที่เพื่อนต้องทะเลาะกันเกี่ยวกับอ้อย
รออ่านต่อครับ
-
......... :z3: หวานกันซะ!!!!! ((แอบกิ๊วก๊าวว่าน่ารักจังวุ้ย...แต่ยังคงเสียดายตาชีน))
ขอไม้ดามใจชีนด่วนค่ะคุณดิว ((((แม่ยกน้ำตาจะร่วงแล้ว)))
จะรอตอนหน้านะคะ
-
ชอมมุก มองซ้ายมองขวา
:o8: :o8:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งหลายอาทิตย์
คิดถึงเรื่องนี้จัง อิอิ
เอาใจช่วยกันต่อไป
จูนน่ารักมาก
-
ผมกับชีนมาอยู่ยามแถวๆกองอำนวยการ
ดีหน่อยตรงที่ไม่มืดจนเกินไป....แต่ยุงเยอะเอามากๆเลยครับ
"ก็บอกแล้วไงว่าให้ไปนอน...มานั่งเป็นเหยื่อยุงอยู่ได้...ดื้อไม่เข้าเรื่องนะมึง..."
"มึงก็เหมือนกันแหละน่า....ว่าแต่คนอื่นเค้าอยู่ได้..."
"ดื้อเหลือเกินเลยนะมึง....เป็นหวัดพรุ่งนี้กูจะสมน้ำหน้าให้...."
"ชิส์....ชะชะชะ...เจ้ย..." แสบจมูกแสบคอไปหมดแล้ว
"จามแล้วเห็นมั๊ย....กูว่ามึงกลับไปนอนเถอะ...มานั่งทรมานตัวเองอยู่ทำไม?...หรือว่าเพื่อกู?..ฮึ.."
"ตลกแล้วมึง....ที่กูอยู่เพราะกูก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบด้วย...อีกอย่่างกูก็อยู่ไหว...แค่นี้ไม่ตายหรอก...."
"ดูไอ้โจ๊ก..มันจะเป็นห่วงมึงเอามากๆเลยนะ...."
"เหรอ?...แล้วมึงล่ะ..ห่วงกูเปล่า?..." ผมก็แค่อยากล้อมันเล่นขำๆครับ ก็เห็นมันนั่งทำหน้าเฉยๆอยู่
"ห่วงแค่ไหนล่ะ?...มึงถึงจะรับรู้ได้...." แป่ว ไม่น่าเลยกู..
"รู้สิ...แค่นี้กูก็รู้แล้วว่ามึงห่วงกู...."
"เหรอ?...มึงรู้แล้วจริงๆเหรอ?..."
"อืม...รู้แล้ว..." ผมรู้แล้วจริงๆนิ...
"แล้วมึงก็ดูจะแคร์มันมากเหมือนกันนะ...?" จะเปลี่ยนเรื่องก็ช่วยเกริ่นกันก่อนนิดหนึ่งได้มั๊ยครับ
"เหรอ...ไม่รู้สิ..."
"โอ๊ย...ไอ้บ้า ตบหัวมาทำไมนิ...เจ็บนะเว้ย...เดี๋ยวโบกคืนเลย..." มันยกมือกะจะเอาผมคืน
"กล้าเหรอมึง?...." มันจ๋อยเลยครับ...
"แล้วมาโบกหัวกูทำไมอ่ะ...ไม่ได้ทำไรซะหน่อย...แค่ถามว่ามึงแคร์มันแค่นั้นเอง..."
"กูรู้ว่ามึงไปอัดไอ้สองคนนั้นมาใช่มั๊ย?...."
"ใครอีกละ?" อย่ามามึง...
"ก็ไอ้คนที่จะมาลูบหลังกูกับคนที่ชนกูที่กำแพงไง...ฝีมือมึงใช่มั๊ย?"
"เห็นแล้วเหรอ?..."
"เออ..กูเห็นคนหนึ่งเมื่อเช้า อีกคนกูเห็นเมื่อกี้ตอนการแสดง...ไปทำพวกมันทำไม?"
"สะใจ แก้เครียด...."
"โรคจิตนะมึง..."
"ทำแล้วมีความสุข มีปัญหาไรป่ะ?"
"คร้าบ..กูไม่กล้ามีปัญหากับคนอย่างมึงหรอกคร้าบ..."
"รู้ไว้ก็ดีแล้ว...ระวังตัวไว้เหอะมึง...อย่าเที่ยวไปไว้ใจใครเค้าง่ายๆ..."
"อย่างเช่นมึงใช่มั๊ย?..." ผมล้อมันเล่นนะครับ...แต่
"มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ?..."
"ตกลงกูจะไว้ใจเชื่อใจมึงได้ใช่มั๊ย?..."
"อย่าไว้ใจกูเลย เพราะขนาดตัวกูเองกูยังไม่ไว้ใจตัวกูเองเลย"
"กูกำลังจะไว้ใจมึงแล้วเชียว" ผมคิดอย่างนั้นจริงๆนะครับ เพราะตลอดสามวันที่ผ่านมา มันทำให้ผมเห็นว่า ผมเชื่อมันได้จริงๆ
"อย่า...แม้แต่จะคิด..."
"ทำไม?"
"กูไม่มีคำตอบให้หรอก...กูขอยู่ตรงนี้ละกัน"
"ก็มึงเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอว่า...มึงอยากมีตัวตนในสายตากู...ไม่ใช่เหรอ?..." อุ๊บส์....ตายห่าละกู...แต่ดูท่าทางมันจะไม่ตกใจหรือแปลกใจเลยนะครับที่ผมรู้
"มึงรู้..."
"อืม...รู้โดยไม่ได้ตั้งใจ..."
"มึงรู็ก็ดีแล้ว...เพราะงั้นอย่าไว้ใจกู.."
"ทำไม?..." ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ
"ที่มึงบอกว่ามึงรู้...งั้นกูถามหน่อยว่ามึงรู้อะไร....อะไรที่มึงรู้..." แล้วตกลงผมรู้ไรล่ะ
"กูรู้ว่ามึง....มึงอยากเป็นเพื่อนกับกู...อยากให้กูมองว่ามึงเป็นเพื่อนไง....ใช่...มันต้องเป็นอย่างนั้น..."
"หึหึหึ...มึงคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ?..."
"อืม..." ผมคิดอย่างนั้นจริงๆนะ...แล้วที่มันทำมาทั้งหมดก็ใช่อย่างนั้นไม่ใช่เหรอ...ผมคิดอย่างนั้นนะ..หรือผมพยายามคิดให้มันเป็นอย่างนั้นกันแน่...
"หึหึหึ...มึงพยายามคิดให้มันเป็นอย่างนั้นต่างหาก..."
"ป่าววะหน่อย...กูรู้และคิดอย่างนั้นจริงๆ..."
"งั้นนี่เหรอที่มึงบอกว่ามึงรู้อ่ะ?..."
"ใช่..แล้วจะทำไม?"
"ความรู้สึกของกู...กูไม่เคยคิดจะปิดบัง..ถ้ามึงรับรู็ได้แค่นั้น...มันก็แค่นั้น...เพราะมันเป็นสิทธิ์ของมึง...ส่วนกูจะให้มึงแค่ไหน...นั่นมันก็เรื่องของกูเหมือนกัน..."
"ถ้างั้นกูไว้ใจมึงได้รึยัง?"
"แล้วมึงคิดว่าตอนนี้กูเป็นเพื่อนมึงรึยังล่ะ?"
"......" ผมพยักหน้าหงึกหงัก...ผมคิดว่ามันเป็นเพือนผมคนหนึ่งแล้วจริงๆนะ
"อย่าเพิ่งเลย...กูไม่ได้เตรียมใจมาอย่างนี้..."
"งั้นกลับไปถึงโรงเรียนเมื่อไร...กูกับมึงพร้อมจะเป็นเพื่อนกันแล้วใช่มั๊ย?"
"อย่าทำอย่างนั้น...เพราะกูรูัว่ามึงรู้...ว่ากูคิดอะไรอยู่..."
"ไม่...กูไม่รู้อะไรทั้งนั้น"
"ไม่รู้..กับไม่อยากรับรู้...มันต่างกันนะจูน..."
"........" จริงสิ...เอาเข้าจริงๆผมไม่รู้หรือไม่อยากรับรู้กันแน่..
ผมไม่อยากรับรู้ต่างหาก นั่นคือคำตอบที่ผมหาได้
ผมรู้ว่ามันคิดยังไงกับผม
แต่ตอนนี้ผมพร้อมที่จะเป็นเพื่อนกับมันแล้วนะ
"งั้นแล้วเมื่อไรที่มึงพร้อมจะเป็นเพื่อนกับกู?"
"เมื่อวันที่กูไว้ใจตัวเอง..."
"นานมั๊ย?"
"ไม่รู้สิ..." ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าทำไม...จากเมื่อไม่กี่วันมานี้...ผมเกลียดไอ้ชีน เกลียดมาก แต่หลังจากที่ผมได้มาเข้าค่ายครั้งนี้ ได้มีโอกาสรู้จักมันมากขึ้น ผมถึงอยากเป็นเพื่อนกับมัน และอยากมีมันเป็นเพื่อน
แต่มันก็ปฏิเสธผม...และผมก็เหมือนจะปฏิเสธมันด้วย
"จูน?..."
"หืม?..."
"มึงมีแฟนรึยัง?..."
"ยัง..."
"แล้วคนที่ชอบล่ะ..."
"ไม่รู้สิ....งั้นกูถามมึงบ้างนะ..."
"เอาสิ...กูไม่มีไรปิดอยู่แล้ว..."
"กูเข้าใจถูกใช่มั๊ย...ว่า...ว่า...มึง...ชะ..ชอ..." ทำไมพูดยากจังหว่า...ตบปากซะที
"อืม...กูชอบมึง..." เหวอ!!!!!!!!!!!!!!.....
"ฮึก!!!!!!!!!!!!!..."
"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น...เดี๋ยวตาก็กระเด็นออกมาหรอกมึง...กูไม่ชอบคนไม่มีตานะ..."
".............." ยังไม่หายตกใจ...
"จับจูบเลยนิ..." มันยื่นหน้าเข้ามาจริงๆด้วย
"อย่าเข้ามานะมึง...กูถีบจริงด้วย..." ผมถอยหลังไปกึกหนึ่ง ก็คนมันตกใจอ่ะ
"ต้องให้ใช้มุขนี้นะมึง ถึงยอมหาย...ทำไม...กูชอบมึงแล้วมันแปลกตรงไหน?..."
"กูขอโทษ..."
"รับรักกูสิ...แล้วกูจะยกโทษให้..." เอ้อ....ผมจะทำไงดี
" ทำไมถึงชอบกู?..." ที่ถามไม่ใช่เพราะอะไรหรอกครับ แต่เป็นเพราะ...เพราะอะไรก็ไม่รู็เหมมือนกัน
"งั้นมึงตอบกูมาก่อนสิ...ว่าทำไมมึงถึงไม่ชอบกู..."
"ไม่รู้..."
"งั้นกูก็คำตอบเดียวกับมึง...."
เงียบกันเข้าไป
เงียบได้อีก
เงียบโว้ย
"จูน..." เย้ มันยอมพูดแล้ว
"หืม?..."
"ไปนอนที่เต้นท์เหอะ...เที่ยงคืนแล้ว น้ำค้างก็เยอะ..." นั้นสิ หวัดกินแล้วกู
"กูไปแล้วมึงจะแอบหลับใช่มัีย?....กูรู้ทันแหละ..."
"กูเกลียดคนรู้ทัน..."
"งั้นมึงก็เกลียดกูแล้วสิ...."
"แต่แปลก...กูกลับไม่ยักเกลียดมึง...ชะ..ชอ..."
"ฮัดเจ้ย!!!!!!!" ขอบคุณคุณจามนะครับที่มาทันเวลา
"โอ๊ย...ตบหัวกูทำไม?..."
"ขัดจังหวะกูดีนักนิ" แล้วนั่นมึงจะมาโยกหัวกูทำไม...หัวกูนะ...ไม่ใช่ม้าโยก....โยกอยู่ได้
"อ่อน...." หันขวับไป...เห็นไอ้โจ๊กยืนมองอยู่แล้ว
"โจ๊ก..." ไอ้ชีนมันก็ค่อยๆเอามืออกจากหัวผม
"พ่อมึงมาตามแล้วไง..." ไอ้ชีนมันกระซิบซะติดหูผมเลยครับ ขนนี่ลุกเกรียวเลย
"ใกล้ไปแล้วมึงไอ้ชีน...." โจ๊กพูดพร้อมกับดึงตัวผมให้ลุกขึ้น...ไอ้ชีนมันหัวเราะหึหึหึด้วย
"ไง...มาตามลูกแล้วเหรอมึง?..."
"เก็บปากไว้ดีกว่ามึง....อ่อนกลับเต้นท์ได้แล้ว อากาศเย็นมากแล้ว ไม่ค่อยสบายอยู่ยังไม่เจียมตัวอีกนะมึง..." มาเพราะห่วงหรือมาด่ากันแน่มึง
"แต่ไอ้ชีน...มัน..."
"ไปเหอะ...กูอยู่ได้...ไม่ต้องห่วงกูหรอก..." กูบอกมึงซะคำรึยังว่ากูห่วงมึงอ่ะ มั่วขั้นเทพจริิงๆ
"ไปกินยาแล้้วนอน..." มันลากผมมาเลยครับ
"กูเดินเองได้...ปล่อย.."
"อยู่นิ่งๆ.....ส่วนมึง...ครูฝึกบอกว่าอีกหนึ่งชั่วโมงมึงก็กลับไปนอนได้แล้ว.... " มันหันตะโกนบอกชีน ที่แท้มันก็ไปถามครูฝึกมาให้แล้ว...มีน้ำใจกับเค้าเป็นเหมือนกันนะเนี่ยะ
"ขอบใจ..." ไอ้ชีนตอบกลับมา
"กองไว้ตรงนั้นแหละ...."
"งั้นกูขุดหลุมฝังไปเรียบร้อยแล้ว รับรองมึงหาไม่เจอหรอก..." ผมจะบ้าตายกับพวกมันสองคน
กลับมาถึงเต้นท์
"กินยาซะ..." มันยื่นยาพร้อมน้ำมาให้
"ไม่กินได้มั๊ย?....ไม่ป่วยแล้ว..."
"จะกินเองหรือให้กูจับยัด?..." ดุจริงเว้ย
"กินก็ได้..." รับมาก็กินให้เสร็จไป จะได้นอนซักที..ผมกำลังจะล้มตัวลงนอน แต่มันดึงผมไว้ซะก่อน
" อะไรมึงอีก...กูง่วง..."
"เห็นมั๊ยว่าหัวเปียกน้ำค้างอยู่...นั่ง...แล้วเช็ดหัวก่อน..เร็ว...อย่ามาลีลา..."
"สั่งจัง..." ผมก็รับผ้ามาแล้วก็เช็ดๆๆๆๆ
"เช็ดอย่างนั้น...แล้วมันจะแห้งเมื่อไรล่ะ...ทำไรเป็นบ้างนิมึง?...เอามานี่..." แล้วมันก็แย่งผ้าไปจากผมแล้วลงมือเช็ดให้ผมเอง
"ไม่เห็นต้องทำไร..ก็มีมึงทำให้นิ..."
"ชิส์...ทีอย่างนี้แล้วมาทำเป็นพูดดี..." มันพูดไปเช็ดไปจนเสร็จ
ผมล้มตัวลงนอน
กำลังจะหลับ
แต่เห็นมันยังนั่งหัวโด่อยู่
"โจ๊ก...ทำไมยังไม่นอนว่ะ..."
"มีอะไรให้คิดนิดหน่อย..มึงหลับก่อนแล้วกัน...."
"อืม...งั้นกูนอนก่อนนะ...ไม่ไหวแล้ว..."
ผมกำลังเคลิ้มๆเชียว....
"จูน...กูไม่รู้ว่ามึงจะได้ยินรึเปล่านะ..." ได้ยินสิ...แต่กูไม่มีแรงตอบมึง ง่วงเต็มทนแล้ว...มึงพูดไปเหอะ...กูฟังอยู่
"มึงได้ยินก็ดี มึงไม่ได้ยินก็ดี.." ตกลงเอาไงแน่มึง
"ฟังนะ....กูไม่ชอบเวลาที่มึงยิ้มกับคนอื่น..." กูเองก็ไม่ชอบเวลาที่มึงยิ้มกับคนอื่นเหมือนกัน
"กูไม่อยากให้มึงอยู่ไกลสายตากู..." กูเองก็อยากเห็นมึงทุกครั้งที่กูอยากเห็น
"กูไม่ชอบเวลาที่มึงมีที่ท่าสนิทสนมกับคนอื่นหรือมีคนอื่นมาตีสนิทมึง..." เหรอ?
"กูควบคุมตัวเองไม่ได้เวลาที่ห่วงมึงมากๆ..." กูก็ห่วงมึงมากๆเหมือนกัน
"เวลาที่มึงยิ้มหรือหัวเราะกับคนอื่น..กูอิจฉา ไม่ชอบ โมโห หงุดหงิด..." แต่กูชอบยิ้มมึงนะ..ชอบให้มึงยิ้มให้กูคนเดียว..แต่มึงเด็กขี้อิจฉาว่ะ
"มันเหมือนมีตัวอะไรมาวิ่งไล่กันในท้องกู...มันปั่นป่วนไปหมด...ใจมันกรุ่นๆหรือไม่ก็ร้อนจนแทบระเบิดออกมาเวลาที่มึงทำเมินกู ไม่สนใจ..." ทีมึงทำกับกูล่ะ?
"แต่บางครั้งก็หวิวๆ...เวลามึงโกรธหรืองอนกู" กูไม่เคยงอนมึง เหรอ?
"มึงกำลังจะทำให้กูเป็นบ้า....กูกำลังจะเป็นบ้าเพราะมึง...."
แล้วมันก็ล้มตัวนอนนิ่งๆในที่ของมัน
โจ๊ก...มึงพูดอย่างนี้....
แล้วกูจะข่มตาให้หลับลงได้อีกเหรอ?
ความรู้สึกแบบนั้นมันเกิดขึ้นกับมึงตั้งแต่เมื่อไร?
และอีกอย่างที่มึงควรรู้...แต่กูไม่อยากให้มึงรู้....กูเองก็เริ่มมีอาการแบบนั้นแล้วเหมือนกัน...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน ยังไง...
-
ตกลงรับความจริงได้แล้ว...ว่าจูนรักโจ๊กอ่ะ...โจ๊กสารภาพขนาดนี้แล้ว...
Ps.ลุ้นได้ใจจริง ๆ
-
หนูจูนรู้แล้วแต่ทำเป็นไม่รู้อ่ะป่าวน้า :เฮ้อ:
ชีนบอกไปแล้ว :o8:
โจ๊กก็ยังรุกต่อไปยังคืบช้าๆ :z1:
แต่สรุปแร้วเหมือนโจ๊กจะเป็นพระเอกอยู่ดี
เพราะจูนม่ะได้คิดอะไรกับชีน :sad11:
งั้นเชียร์โจ๊กต่อไปละคับ :3123:
-
พอกันเลยคู่นี้ ต้องจับมัดติดกันแล้วปล่อยไว้กลางป่าแล้วมั้ง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
.....
เพียงคำเดียวที่ปรารถนา อยากฟังให้ชื่อุรา.... :z3:
ขอคำว่ารัก...เน้นๆ ได้มั้ยนายโจ๊ก :m31:
-
เข้ามากรีดดดดร้องงง......ชอบ....ชีน :z3:
-
โอ้ยยยยย
ตอนนี้ซีนบอกกก
ตอนหน้าโจ๊กบอกเลยยยยยยยย
อิอิ
-
ชอบชีนอ่ะ มั่นคงแน่วแน่ดี
-
โจ๊ก.........ฟอร์มเย๊อออออออออ :fire:
จูน..........สมแล้วที่ชื่อ "อ่อน" อ่อนจริงจิ๊งพ่อคุณ :z3:
ชีน..........ซื่อตรงกับตัวเองที่ซู๊ดดดดด เหมาะเป็นพระรอง(เกาหลี) o18
-
แกล้งไม่รับรู้ไปตลอดไม่ได้หรอกนะจูน :เฮ้อ:
-
มีแต่คนป่วยเป็นไข้ใจกันทั้งนั้น
:z2: :z2: :z2:
ดื่มวีต้าแล้วไปนอนซะ !!!
-
ไม่เสียเเรงที่เชียร์ชีนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน สู้โว้ยยย 55
-
ชีนมาทีหลังยังกล้าจะเปิดเผยความรู้สึก แล้วนายอ่ะโจ๊ก ปากนายอมอะไรอยู่ อมพะนำอยู่ล่ะซี เฮ้อ
-
กรี๊ดดด โจ๊ก น่ารักไปแล้วนะ ><
-
จูนจะทำให้ทุกอย่างมันชัดเจนได้นะถ้ากล้าที่จะยอมรับความจริงอ่ะ
-
โจ๊กกกกกกกกกกกก
ชีนบอกแล้วนะ
รุกมากกว่านี้สิ
สบายๆเกินไปแล้วนะ
:z3:
-
คือทุกคนเค้าเปิดเผยกันหมดแล้วอ่ะ ก็เหลือแต่จูนนี่แระเมื่อไรจะกล้ายอมรับความจริงซะที
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ
-
กำ ๆ ๆ ๆ ๆ
ซีนจัดซะแล้ววววว
ขอบคุณนะครับ
-
โจ๊ก ,, พูดได้แล้วเฟร่ย แสดงออกอย่างเดียวบางทีมันก็ไม่อะไรนะเฟร้ย
ซีนบอกแล้วเนี่ย โจ๊กทำอะไรอยุ่ฟระ =''=
-
รู้ ว่าพระเอกคือโจ๊ก
แต่ก็ยังเชียร์ซีนนนนนนนนนนนนน!!!
-
โจ๊กอะบอกก็ไม่เคยจะตรงเลยออ้มตลอด แต่ก็ดีที่พยายามระบายความรู้สึกให้จูนได้รู้อะ
แต่สงสารชีนอะ(เลดี้ไหนแกว่าตัวเองเป็นแฟนคลับโจ๊กไง) o13
-
"รับรักกูสิ...แล้วกูจะยกโทษให้..."
.........รับคะ..........
แอร๊ยยย ไม่ใช่แก!!!! หื๊ออออ
จูนก็ยอมรับซะทีเถอะว่ารักโจ๊กอ่า ชีนจะได้มาหาเราซะที ชิ
ปล.ขอบคุณคุณดิวคะ อัพบ่อยดีจัง สู้ๆ :L1:
-
:เฮ้อ: มารอลุ้นกันต่อไป จูนนะจูน ตัดสินใจซะทีซิ จะเลือกใคร :เฮ้อ:
เกร็งจนปวดตับไปหมดแล้ว :เฮ้อ:
-
จังๆๆๆๆเลยครับ ตอนนี้
ถูกใจมาก...รักโจ๊กขึ้นทุกวัน
ปล.ขอบคุณครับดิวที่มีนิยายดีๆน่ารักๆมาให้อ่าน
:pig4:
-
จะทำยังไต่อไปล่ะหนูจูนแกล้งทำตัวไม่รับรู้อะไรไม่ได้แล้วนะจ้า
-
ตามมาให้กำลังใจ เจ้าของแต่งเรื่องนี้ครับผม สบายดีนร้าครับ
หวังว่คงจำพี่กล้วยได้นร้าครับ สบายดีปะ ว่างๆมาต่ออีกนร้าครับ
ห่วงใยเสมอนะครับน้อง "ต้นไผ่" :bye2:
-
ไอ้พี่โจ๊กกกกก
มึงจะอ้อมโลกไปไหน :angry2:
รักคำเดียว
พูดยากนักหรือไง!
โว้ย!
เดี๋ยวยุให้จูนเอาชีนซะเลยนี่
-
ยังไง ก็รับรู้ด้วยกันทั้งสองคนแล้วนะ แล้วจูนกะโจ๊ก จะเป็นยังไงต่อไปหว่า
-
คร้าบๆๆๆๆๆๆๆๆ
ลุ้นกันขนาดปวดตับกันเลยเหรอครับ
ดีจัง...ชอบๆๆๆๆๆ
จะเขียนยังไงดีอ่ะ ที่จะทำให้คนสองคนมารักกัน
รักกันโดยที่ไม่รู้ว่ารักกันตอนไหน รักกันได้ยังไง...แล้วจะเอาไงต่อไป...นี่แหละครับคือสิ่งที่อยากนำเสนอ...แต่ ยากจัง
อยากให้รู้ก็ตอนที่รักหมดใจไปแล้ว
พยายามสุดๆแล้วครับ
แต่ได้แค่นี้เอง
แล้วตอนต่อไปจะเป็นยังไงต่อดีล่ะ...
ฝากอีกเรื่องนะครับ
"เรารักกกันได้มั๊ยครับพี่.."
เรื่องนี้ดิวเขียนตั้งแต่สมัยเรียนโน่น
มีครบทุกรส
รับรองความ............ครับ
ขอบคุณคร้าบ :bye2:
-
โอเคจ้ะ รับทราบจะตามไปอ่าน
เราต้องมั่นใจ มั่นคง เชียร์โจ๊กให้จูน
ส่วนชีน เด๋ว หาคนมาดามใจให้นะ
-
ฮ่า...ในที่สุดความรู้สึกของโจ๊กและจูนก็ตรงกันซะที
เริ่มแอบสงสารชีนแระ...แต่ยังไงก็เชียร์โจ๊กมากกว่าอยู่ดี อิอิ
รออ่านต่อนะครับ
-
การที่เราไม่ได้กําหนดกฏเกณฑ์อะไรมันอาจง่ายกว่าการที่เรามัวมากําหนดก็ได้ การที่รักแบบไม่รู้ตัวคือการสะสมรักให้มากขึ้น แต่การที่รักเลยเป็นการรักเลยแบบที่ค่อยๆลดลง ค่อยๆรักค่อยๆเรียนรู้ดีกว่า
-
ม.6 แล้วทำเป็นเด็กไปได้น่ะ 555
ยังไม่รู้ใจกันซะที
-
อร๊ากกกกกกกกก อ่านทันแล้วๆๆๆๆๆ
รอดูต่อไปว่าโจ๊ก จะรุกจูนยังไง แล้วชีนจะทำไงต่อ โฮ่ววว
จูนเสน่ห์แรงอะ
แต่เรื่องค้างคา ปมปัญหาในใจมีเยอะจัดๆ
แล้วเดี๋ยวก็จะเริ่มเคลียร์ใช่มั้ยคะ อยากรู้มากที่สุดคือเรื่องของสอง
อยากรู้รองลงมาคือเรื่องที่โจ๊กกะชีนทะเลาะกัน
อยากรู้รองลงมาอีกเรื่องปาล์ม อ้อย แล้วก็โจ๊ก
โฮ่ววว หลายเรื่องๆๆๆๆ
แล้วจะรอไรท์เตอร์นะคะ อิอิอิ
-
แฟนคลับโจ๊กจูน
JJfc
-
มารอออครับ
-
มาต่อไวไวเน้อ
โจ๊กสู้ ๆ :m15:
-
อ่านรวดเดียว 3 วันเลย .... ชอบบุคลิคของโจ๊กอะ....ได้ใจดีนะนี่ ...
แต่อยากรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของสองว่ามีที่มาที่ไปยังไงกันแน่
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อหง่ะ :confuse:
-
รีบๆมาต่อนะคับ
-
ดีใจจัง เริ่มรู้ใจตัวเองงงงงงงงงงงงซะที
-
รอจ้ะ รอไรเตอร์ใจดีมาต่อ
แบบว่า คิดถึงจูน โจ๊ก ชีน
รักสามเศร้า เราสามคน
-
รออยู่นะครับ สนุกมากเรย อ่านแร้ว รู้สึกเหมือนติด อ่านทั้งวันจนตามทันแร้ว เย้ๆๆๆๆ
รออยู่นะครับ
-
รออยู่นะครับ มาไวๆๆๆเน้อคิดถึงจะแย่แร้วววววว อย่าเปลี่ยนพระเอกนะ เชียร์ โจ๊ก ใจขาดดิ้น :impress2:
-
ดันๆๆๆ รออยู่คร๊าบบบ
-
ลุ้นจนตัวโก่งนะคู่นี้
แอบสงสารซีนอ่า....ซีน.มาๆๆ :กอด1:..อิอิ
-
พี่ดิวหายไปไหนอ่ะ เขียนเรื่องใหม่ ลืมเรื่องเก่าเลยอ่า :serius2:
-
ใช่ๆๆๆ อย่าเขียนเรื่องใหม่ลืมเรื่องเก่านะครับ
รอเรื่องนี้อยู่ เห้ออ อดใจไม่ไหว เมื่อไร โจ๊ก จะรุกคาด ซะที รอไม่ไหว
-
โอ้ววว...สรุป เมื่อไหร่จูนจะบอกคนอื่นเค้ามั้ง
สงสารชีนกับโจ๊ก ฮ่าๆๆๆ
-
ดิวหายไปเลยนะครับ รออยู่ ๆ
-
พี่ดิว มาต่อไวๆๆนะครับไม่ไหวแร้ว
-
รอนะจ้ะ อยากอ่านมากมาย จนแทบลงแดงแล้ว
-
:call:
-
รอมาต่อ
-
คิดถึงโจ๊กกับจูนสุด ๆ เลย
-
o13 สุดยอดๆๆๆ มากๆๆ คราวนี้ละ เลือกไม่ถูกเลยล่ะน้องจูนเอ้ย เวลาไม่มาก็ไม่มาแต่พอมาๆ เลือกไม่ถูกเลยล่ะ แต่ขอให้ได้คนที่รักเราก็พอแล้ว 555+ :mc4:
-
เลือกโจ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่ดิวไม่ไหวแร้ววววววว :z13:
-
มารายงานตัวแล้วครับ
ตอนเย็นมาต่อให้นะครับ
ตอนนี้ขอตัวไปทำงานก่อนละกัน
รักกันจริง...ต้องรอกันนะครับ
-
หายไปเรย อ่า แงๆๆๆๆๆๆ อดใจไม่ไหว มาต่อไวๆๆนะครับพี่ ดิววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
อ่านะ กลับมารายงานตัวอีกครั้ง
มาต่อเร็วๆหน่อยก็ได้น้า คิดถึง 55+
-
รายงานตัวด้วยคร๊าบบบบบบบ
มาต่อเร็วๆนร้าาาาาาาาาาา :3123:
-
รอนะครับรีบมาต่อด้วย คร้าบบบบบ ชอบๆๆๆๆๆๆๆ
-
อยากอ่านแล้วครับ ^^
-
มาลงชื่อรอ อ่านครับ :jul1:
-
รอ รอ รอ ดิวครับ
-
สนุกดีครับบบ
-
หึหึหึ...หายไปหลายวันเลย
ขอโทษคร้าบบบบบ....ยกโทษให้ผมนะครับ...นะนะนะนะนะนะ
เพื่อเป็นการขอโทษ..งั้นไปอ่านกันเลยดีกว่าเนาะ.....
"เดินระวังหน่อยสิครับจูน...เดี๋ยวก็ตกหลุมหรอก..."
"หลุมไรของมึงอีก...กูไม่เห็นจะมีไรเลย..."
"ก็ระวังตกหลุมรักโจ๊กไงครับ..." นี่แค่เรียกน้ำย่อยขั้นต้น
ไปดูกันต่อ
"จูนครับ...มื้อนี้กินไข่พะโล้นะ...."
"ไม่กิน...ไม่ชอบ..."
"กินนะครับ...ถึงแม้ไข่จะสีดำ...แต่คนที่ทำให้หัวใจสีชมพูนะครับ..." เสี่ยวได้อีก
ยังมีอีกครับ
"จูนครับ...โจ๊กว่าโจ๊กเป็นคนใจแคบนะ...."
"ใจแคบไรมึงอีก....กูว่ามึงอ่ะ...ใจร้ายมากกว่า...ชิส์..."
"ก็ใจของโจ๊กสิครับ...ทั้งสี่ห้องมีแต่จูนคนเดียวเลย ไม่ยอมแบ่งให้ใคร...แคบมั๊ยล่ะครับ...." เน่าได้อีก...
ยัง...ยังไม่พอ....มีอีก
"จูนครับ.....ช่วยอ่านคำนี้หน่อยสิ....โจ๊กอ่านไม่ออก...." ผมก็หยิบมาดู อืม....ได้
"โง่รึไงมึง...แค่นี้ก็อ่านไม่ออก..."
"ก็สอนให้อ่านหน่อยสิ....นะนะนะ..."
"กู...เกลียด...มึง...ชัดยัง?..."
"โง่กว่ากูอีกนะมึง....นี่เค้าอ่านว่า...." มันหมองหน้สผมแวบหนึ่ง...แล้วก็เงียบไปเลย
"เอ้า...ไม่อ่านต่อล่ะ?..."
"ขี้เกียจแล้ว...."
ทั้งหมดทั้งมวลนี้คือความสะเหร่อของไอ้โจ๊กมันครับ
มันเล่นมุขเสี่ยวๆกับผมตลอดทั้งอาทิตย์ที่กลับจากค่าย
ตอนแรกๆทั้งผมและไอ้อเสก ไอ้ปาล์ม พากันงงปนตกใจ
แต่พอเล่นเข้าหลายวัน...กลับขำแและก็ฮากันไป
แต่มันจะเล่นแบบนี้เฉพาะตอนที่พวกเราอยู่กันเองเท่านั้น
ผมถามมมันว่าทำแบบนี้ทำไม?...มันตอบว่า...ใจสั่งมา...เอากับมันสิ
จนวันนี้...ตอนนี้...มันทนไม่ไหวแล้ว เพราะความเลี่ยนและกลัวประสาทจะกิน
"มึงเลิกเล่นซะทีได้ไหมไอ้โจ๊ก...กูไม่ไหวแล้ว มันจะอ้วก..." ผมประสาทแตกใส่มันตอนนั่งคุยกับมันตอนพักซ้อมบอลในตอนเย็น
"นี่มึง...ไม่รู้สึกรู้สากับคำพูดของกูเลยเหรอ?..."
"รู้สึกสิ...."
"รู้สึกไงว่ะ?..." แล้วมึงจะตื่นเต้นเพื่อ
"เอาจริงเหรอ?..."
"จริงๆ..."
"เลี่ยนว่ะ....ขำ...ตลก..."
"แค่นั้นเหรอ?...."
"แล้วก็...ไม่เข้าใจว่ามึงจะทำไปเพื่อ?..."
"มึงนี่โง่ตลอดศกจริงๆ...นี่ถ้ากูไม่ฉายชัดตรงๆ...มึงจะไม่มีเซ้นส์เลยใช่มั๊ย?"
"แล้วนี่มึงจะมาด่า มาขึ้นเสียงใส่กูทำไม..มึงถาม.กูก็ตอบดีดีนะเว้ย..."
"มันยากขนาดนี้เลยเหรอ...กับการที่จะแสดงให้อีกคนรู้ว่าเรารู้สึกยังไงกับเค้า?..." มึงถามกูเหรอ?...
หลังซ้อมบอลลเสร็จ
เราก็เดินกลับบ้านกันเงียบๆ
เงียบจริงๆ
"โจ๊ก....กูทำไรให้มึงโกรธเหรอ?...." ผมถามมันเบาๆเพราะมันไม่ยอมคุยกับผมเลย แถมยังไม่มองหน้าผมด้วย
"ป่าวนิ...กูเกลียดตัวกูเองมากกว่า...ทำไมถึงได้ขี้ขลาดขนาดนี้ก็ไม่รู้..."
"ไม่หรอก...คนเราทุกคนต่างก็มีความกลัวด้วยกันทั้งนั้น...บางคนกลัวที่จะบอก..และบางคนกลัวที่จะรับรู้..."
"แล้วมึงละอ่อน...มึงกลัวแบบไหน?..."
"กูกลัวการสูญเสียที่สุด...กูกลัวการที่จะบอกและกลัวที่จะรับรู้...ถ้าสิ่งนั้นนำมาซึ่งความสูญเสีย...แล้วมึงล่ะ ตอนนี้มึงกลัวไรอยู่?..."
"กูกำลังกลัวการที่จะบอกซึ่งอาจนำไปสู่การสูญเสีย...."
"งั้นมึงก็อย่าบอกสิ....ถ้ามึงไม่บอก...มึงก็ไม่ต้องสูญเสีย..." เพราะกูก็กลัวไม่ต่างจากมึงหรอก...
"แต่กูกำลังจะตาย...กูกำลังจะตายแล้วจูน...มึงเข้าใจมั๊ยว่ากูกำลังจะตาย..มึงช่วยรับรู้บ้างได้มั๊ย?..."
"มึงจะให้กูรับรู้ไรล่ะ?.....ในเมื่อมึงไม่เคยบอกอะไรเลย..."
"โธ่เว้ย....แล้วมึงจะให้กูทำยังไง...มึงบอกสิ...มึงบอกกูมา..." มันจับตัวผมเขย่าจนหัวสั่นเลยครับ...
"มึงยังไม่รู้ตัวของมึงเอง...แล้วมึงจะให้กูบอกมึงได้ยังไง...มึงถามและตอบตัวมึงเองก่อนสิ..."
"กูเกลียดมึง......." เจ็บดีนะครับ สำหรับคำนี้...
ผมเคยบอกปล้วใช่มั๊ยว่า ผมเกลียดการเห็นแผ่นหลังของมันเป็นที่สุด
และตอนนี้ผมกำลังเผชิญกับมันอยู่
""
-
ตกลง จูนซื่อบี้อ หรือ ไม่ยอมรับกันแน่เนี่ย
Ps.สั้นไปป่ะ
-
พอกันเลยคู่นี้ เดี๋ยว มอคอปอดอ เสียหรอก เดี๋ยวจะหง่าวกันทั้งคู่ พูดตรงๆเปิดใจคุยกันทีดิ
-
โจ๊ก เลี่ยนเว่อร์ๆ ป้าจะอ๊วก
จูน ใจร้าย ไม่รับรู้อะไรเลย
ชีน น่ารักที่สุด :-[
ดิว สั้น
คือ ตอนนี้มันสั้นอ่ะ อิอิ :serius2:
-
สั้นมากอ่ะครับดิว
รอมาตั้งหลายวันนะครับ
ขอต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอครับ
-
คำบางคำรีบบอกไปก็จะก่อให้เกิดความเสียใจ....แต่บางครั้งบอกช้าไปก็เสียใจยิ่งกว่า...
-
เจ็บมากกกกกกกกกกก
-
โจ๊ก...อยากบอก
ตอนนี้ผมงงไปหมดแล้ว
งงว่าผมโง่...ขี้ขลาด
หรือว่าอ่อนมันซื่อบื้อกันแน่
ผมแสดงไปซะขนาดนั้นแล้ว...มันยังไม่รู้เรื่องอีก
ต้องให้บอกกันตรงๆเลยใชมั้ยว่า......กูชอบมึง....โว้ย....มึงต้องการอย่างนี้ใช่มั๊ย...
ทำไมการที่จะรักหรือการที่จะบอกรักผู้ชายซักคนหนึ่งมันยากขนาดนี้เลยเหรอ?...
รู้งี้...ไม่รักก็ดี...
ชิส์...คิดได้ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วมึงไอ้โจ๊ก....รักเค้าไปหมดใจแล้วนี่...ว่าแต่กูไปรักมันตอนไหนว่ะ
แล้วที่ต้องมานั่งเป็นบ้าเป็นหลัง...ไม่ยอมหลับยอมนอนก็เพราะมันไม่ใช่เหรอ?....
เลิกโง่ซะทีได้มั๊ยมึง.....กูจะบ้าตายอยู่แล้ว
เพราะมึงนะไอ้จูน..กูถึงต้องยอมทำขนาดนี้....
"ลมอะไรหอบมาค่ะ....โจ๊กค่ะโจ๊กขา...."
"ป่าวซะหน่อย....โจ๊กก็แค่คิดถึงแพมกับเกตก็แค่นั้น..." สตรอไปเรื่อยเลยกู.....เพราะมึงนะอ่อน
"เชื่อก็ดะ...ว่าแต่คิดถึงด้วยเรื่องไรค่ะ?..." ผมได้ยินสองคนนี้เจี้ยวจ้าวกันใหญ่เลย สงสัยคงเปิด speaker phone กันอยู่
"คืองี้นะ...เพื่อนของเราอ่ะมันมาปรึกษานิดหน่อย..."
"ค่ะ...แล้วไงค่ะ?..."
"คือๆๆๆๆ...คือว่า...."
"จะคืออีกนานมั๊ยค่ะโจ๊กค่ะโจ๊กขา....."
"คือมันเป็นผู้ชายแล้วไปชอบผู้ชายด้วยกัน...." ผมตัดสินใจพูดรวดเดียวเลย
"เพื่อนของโจ๊กเป็นเกย์...?"
"เปล่า...มันไม่ได้เป็นเกย์..."
"ไม่ได้เป็นเกย์...แต่ชอบผู้ชาย...?"
"คือ...คือ....มันก็..เพื่อนโจ๊กคนนี้อ่ะนะ..ก็เคยมีผู้ชายมาชอบแหละ...แต่มันก็ไม่เคยชอบตอบ...มันปฏิเสธมาตลอด...และก็มีแฟนเป็นผู้หญิงด้วย....แต่พอโจ๊ก...เอ๊ย..ไม่ใช่โจ๊กหมายถึงเพื่อนของโจ๊กอ่ะ...พอมันเจอผู้ชายคนนี้...มันก็รู้สึกแปลกๆ....อ่ะ..."
"แปลกยังไงค่ะ?..." อย่าถามมากได้มั๊ย..กูโกหกไม่เก่ง...แค่นี้ก็จะตายอยู่แล้ว
"แปลก...ใจสั่นเวลาอยู่ใกล้...ประหม่าเวลาสบตา...คิดถึงเวลาไม่เจอ...ห่วงใยเวลาอยู่ไกลกัน...อยากได้ยินเสียง...อยากอยู่ใกล้...อยากให้เค้ามองแต่เรา...อยากดูแลเค้า...อยาก...."
"พอพอแล้วค่ะ....แค่นี้แพมก็รู้หมดแล้วค่ะว่ารักแค่ไหน..."
"ใช่ค่ะโจ๊ก....รักมากๆเลยนะค่ะ...ว่าแต่ทำไมโจ๊กถึงรู้ดีจัง...นี่เรื่องของเพื่อนของโจ๊กไม่ใช่เหรอ?..." พลาดแล้วไงกู
"คือ...คือ...ช่างมันเถอะเรื่องนั้น...แล้วโจ๊ก...เอ๊ย เพื่อนของโจ๊กจะทำไงต่อไปดีล่ะ?..."
"ง่ายนิดเดียว...เพื่อนโจ๊กนี่โง่เนอะ...รักเค้าก็บอกเค้าสิค่ะ...เค้าไม่ได้เป็นพระเจ้านิ..ที่จะรู้ใจคนอื่นได้...."
"ถ้าบอกได้ง่ายขนาดนั้น...โจ๊ก...เอ๊ย..เพื่อนของโจ๊กคงไม่เครียดจนจะเป็นบ้าหรอก..."
"แล้วมันยากที่ตรงไหนไม่ทราบค่ะ...กะอีแค่บอกรักคนที่เรารัก...ถ้าไม่บอกสิ....นั่นแหละคือความเจ็บปวดที่ทรมานที่สุด"
"ใช่ค่ะโจ๊ก....ความเจ็บปวดที่ทรมานที่สุดคือ....การที่เราไม่ได้บอกความรู้สึกออกไป...เพราะบางทีเค้าคนนั้นอาจจะกำลังรอคำๆนั้นของเราอยู่...แต่อย่าลืมว่าการรอคอยมันก็มีวันหมดเหมือนกัน..วันที่เรากล้าบอกความรู้สึกอาจจะเป็นวันเดียวกับการรอคอยของเค้าหมดลงก็ได้...นั่นแหละคือวามเจ็บปวดที่สุด..." มึงกำลังรอคำนั้นของกูอยู่รึเปล่านะ...?
"แต่การที่เราเป็นผู้ชาย...และจะไปบอกรักผู้ชายซักคนหนึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายนะเกต แพม..."
"ก็ใช่นะโจ๊ก...แต่ในเมื่อกล้าที่จะรักไปแล้ว...ทำไมไม่กล้าที่จะบอกล่ะ....รักก็คือรัก...ไม่ว่าจะรักใคร รักยังไง...รักรูปแบบไหน...มันก็คือรักทั้งนั้น..."
"แต่มันยากนะเกตที่จะยอมรับ....แล้วเค้าคนนั้นจะรับได้รึเปล่าล่ะ...เค้าพร้อมที่จะรับฟังคำนี้จากเรารึเปล่า?"
"อย่าไปคิดแทนเค้า...สิ่งที่เราต้องทำคือบอกความรู้สึกเราออกไป....ที่เหลือให้เค้าคนนั้นเป็นคนตัดสินเอง..."
"โจ๊ก...แพมรู้ว่าโจ๊กสับสน....โจ๊กยังไม่ลืมที่สองเคยทำใช่มั๊ย?...โจ๊กกลัวใช่มั๊ย?...โจ๊กกลัวความรักแบบนี้ใช่มั๊ย?..." ในที่สุดผมก็โกหกเกตกับแพมไม่ได้จริงๆด้วย
"เปล่า...โจ๊กไม่ได้กลัวอย่างนั้น...โจ๊กลืมเรื่องของสองไปแล้ว...แต่โจ๊กกลัวว่าเค้าคนนั้นจะ.....จะ......"
"จะรังเกียจ ไม่ยอมรับ และตีตัวออกจากโจ๊กใช่มั๊ย?...."
"ใช่....." นี่แหละคือสิ่งที่ผมกลัวมาตลอดและที่สุด ผมเองก็เกลียดการสูญเสียเหมือนกัน
"งั้นโจ๊กก็ต้องตีตัวออกห่างจากเค้า.....ซะเอง..."
แล้วผมจะทำได้จริงๆเหรอ?...
แบบทดสอบข้อนี้ยากจัง
ขอข้ามไปทำข้ออื่นก่อนได้มั๊ยครับ....
เอาว่ะ
เอาไงเอากัน
ไม่มึงก็กู....หรือว่าอาจจะเป็นเราทั้งคู่ที่ต้องเจ็บ
แล้วถ้าเป็นอย่างหลัง กูควรจะดีใจหรือเสียใจดีล่ะ
หรือจะโทษความขี้ขลาดของกูเอง
หรือความซื่อบื้อของมึงกัน....หึ๊...อ่อน
-
ซะงั้นอ่ะ
คงอีกนาน กว่าจะได้รู้ว่าเป็นอะไรกัน หรือไม่ต้องรู้ไปเลยดี? (ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน ไม่ต้องหาคำคำไหนมา เพื่ออธิบาย)
-
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอตั้งนานแหนะน้องดิว
พอกันเลยคู่นี้ เดี๋ยว มอคอปอดอ เสียหรอก เดี๋ยวจะหง่าวกันทั้งคู่ พูดตรงๆเปิดใจคุยกันทีดิ
คำบางคำรีบบอกไปก็จะก่อให้เกิดความเสียใจ....แต่บางครั้งบอกช้าไปก็เสียใจยิ่งกว่า...
.....ไม่รู้จะพูดอะไร แต่เห็นด้วยกับสองความเห็นนี้ o13
..... สองคนนี้กลัวไม่แพ้กันเลย ถ้าไม่กล้าแล้วเมื่อไหร่จะได้กลับคืนมาละจ้ะเด็กๆ :m31:
-
ม่ะไหร่จะเป็นแฟนกานนนนนนนนนนนนนนนน o9
-
เฮ้ออ ต่างคนต่างกลัว แล้วเมื่อไร่จะได้ เอ๊ย ลงเอยกันสักที แฮะๆ
-
....ความเจ็บปวดที่ทรมานที่สุดคือ....การที่เราไม่ได้บอกความรู้สึกออกไป...เพราะบางทีเค้าคนนั้นอาจจะกำลังรอคำๆนั้นของเราอยู่...แต่อย่าลืมว่าการรอคอยมันก็มีวันหมดเหมือนกัน..วันที่เรากล้าบอกความรู้สึกอาจจะเป็นวันเดียวกับการรอคอยของเค้าหมดลงก็ได้...นั่นแหละคือวามเจ็บปวดที่สุด...
อย่ารอให้มันเป็นแบบหลังเลย แทบบ้าแน่ๆ
-
why you don't know a JUNE??? :serius2:
-
:fire: บอกเล้ยยยย...ตอนหน้าคงระทึกสินะคะ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ไม่ได้นะโจ๊กกกกกกกก
มาตีตัวออกห่างอะไรรรร ไม่ได้ๆๆๆๆๆ
ไปบอกรักซีๆๆๆๆๆ
-
จูน จะบื้อไปถึงไหน เปิดหัวใจบ้างเถอะ
สงสารโจ๊กแล้วนะ
-
โจ๊ก บอกไปก่อนดิ
แล้วตีตัวออกห่าง หมายถึงยอมรับการอกหักเลยนะเฟร้ย
ในเมื่อ ถึงจะอกหักก็รับได้ งั้นบอกไปเลย นะ นะ นะ ขอร้องล่ะ
-
พอกันเลยคู่นี้ เดี๋ยว มอคอปอดอ เสียหรอก เดี๋ยวจะหง่าวกันทั้งคู่ พูดตรงๆเปิดใจคุยกันทีดิ
ใช่ค่ะเห็นด้วยกับรีนี้อย่างยิ่ง
นายโจ๊กน่ะอะไรๆก็ดูกล้าเนอะ ทีเรื่องนี้ไม่กล้าพูด จูนก็ทำเป็นพระปิดทวาร ไม่ยอมรับรู้ ไม่อยากรู้
พูดไปเลยโจ๊ก อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดดิ (หลังจากเปิดอกพูดแล้วน่ะ)
-
โจ๊กกกกกกกกกก บอกกกไปเรยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย รอ อยู่ นะ ลุ้นๆๆ มากกก
คถ พี่ดิวจังเรย ในที่สุดก้มาต่อจนได้
-
โจ๊กสับสน ส่วนจูนกลัวการสูญเสีย และเมื่อไหร่จะได้เป็นแฟนกันสักที :z3:
-
อ้าว..ไหงเป็นแบนี้ละค๊าบบบ
เชียร์กันมาซะตั้งนาน เดี๋ยวก็เสร็จนายชีนซะหรอก ฮ่าๆๆ
-
สองนี้เป็นใครแล้วอ่ะครับลืมมมมมมมมมมมมมม หรือว่ายังไม่ออกมาาาาาาาาาาาาา
รออ่านอยู่นะครับ
-
เฮ้อ อ่อนใจกับเธอสองคนจริงจริ๊งงงงงงง
-
แสดงว่าสองเคยชอบโจ๊ก??
แล้วเคยคบกะโจ๊กเหรอ โจ๊กถึงบอกว่าลืมเรื่องสองไปแล้วอะ โว้วววว
งงต่อเลยนะเนี่ยยยย
โจ๊กกกก อย่าหนีหน้านะ บอกไปเรยยยย
เอ๊ะ หรือหนีหน้าให้อ่อนรู้ตัวดี ฮ่าๆๆๆๆ
โวะ งงกะเม้นตัวเองจริงจังงงง
-
จูนไปคบกับซีนเหอะ
-
ซื่อมากๆ เดี๋ยวปั๊ดจับให้ชีนซะนี่
-
เพิ่งตามอ่านวันนี้ กว่าจะทันเล่นเอาปวดตากันเลยคะ
ตอนเราอ่านแรกๆ เราคิดว่าเมื่อไหร่จูนกับโจ๊กมันจะรักกันสักที(ฟะ) ทะเลาะกันไปกันมาอยู่ได้ แต่พออ่านไปเรื่อยๆเรากลับรู้สึกว่าไรท์เตอร์เก่งนะคะ เพราะเราได้เห็นถึงพัฒนาการความสัมพันธ์ของสองคนนี้ตั้งแต่เป็นศัตรูกัน ทะเลาะกันทุกวัน จนมาเริ่มดีกัน เป็นเพื่อนกัน และตอนนี้ก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆให้กัน คนอ่านสามารถรู้สึกได้จริงๆว่ามันไม่ใช่ความสัมพันธ์ฉาบฉวย หรือความอยากรู้อยากลองของเด็กวัยรุ่น แต่เป็นอะไรที่เป็นขั้นเป็นตอนค่อยเป็นไป แล้วปกติเราจะไม่ได้แบบ favor ตัวละครฝ่ายพระเอกเลย แต่ครั้งนี้เรากลับชอบโจ๊กมาก เพราะเขาเป็นตัวละครที่ค่อนข้างมีมิติ ไม่ได้ flat เหมือนพระเอกทั่วไป แล้วคือ เราค่อนข้างเข้าใจและสงสารโจ๊กนะคะ จากเด็กผู้ชายที่ชอบผู้หญิงมีแฟนผู้หญิงปกติทั่วไป แต่อยู่มาวันหนึ่งกับมามีความรู้สึกดีๆกับผู้ชายด้วยกัน แถมผู้ชายคนนั้นก็ยังเป็นเพื่อนสนิท(บวกเรื่องสองที่น่าจะเคยมีความหลังกับโจ๊กอีก) โจ๊กคงจะทั้งสับสน ทำอะไรไม่ถูก ถ้าพูดออกไปจะยังไง จูนจะรับได้มั้ย จูนจะคิดยังไง มีเรื่องให้คิดเยอะแยะ เราเลยไม่แปลกใจที่โจ๊กจะใช้เวลานานกว่าจะบอกน้องจูน
ส่วนจูนเป็นตัวละครที่ ซึนดาเระ มากกกกกกกกกกกถึงมากที่สุด ถ้าเราเป็นโจ๊กนี้คงอกแตกตายไปแล้ว
แต่มีอย่างนึงที่เราอ่านแล้วรู้สึกแปลกๆก็คือ เหมือนตอนแรกน้องจูนจะอะไรกับโจ๊กมากกว่านี้ คือพอโจ๊กทำอะไรจะเขิน จะใจเต้น etc แต่พอชีนเข้ามาตรงนี้ดูเหมือนจะดร๊อปลง แล้วยิ่งฉากที่ชีนร้องเพลงให้แล้วจูนเขยิบหนีโจ๊กนี้ ถ้าเราเป็นโจ๊กเราคงเจ็บ บวก จุกไปเลยทีเดียว ตรงนี้ทำให้คาแรคเตอร์ของจูนดูแปลกเพี้ยนไปไม่ค่อยเหมือนจูน
เอาเป็นว่าเอาใจช่วยทั้งคู่ละกัน เด็กก็แบบนี้ละน๊าา : )
-
เลดี้ว่าตอนนี้น้องจูนจะซื่อไปไหมอะนะ หรือจะเรียกว้าอ่อนต่อความรักดีหว่า
เพราะเท่าที่เห็นโจ๊กยำซะขนาดว่าคิดไง แสดงออกซะขนาด แต่จูนยังบื้อ หรือไ
อยากรับรู้กันแน่ สองคนนี้เป็นพวกกลัวการบอกและการรับรู้ และนำไปสู่การสูญเสีย
แต่บาวทีเราก็ต้องเผชิญมันนะ เพราะถ้าไม่เสี่ยงก็ไม่รู้ อย่างที่แพมเกตว่านะแหละ
-
:3123:ขอบคุณครับสนุกดี รอลุ้นต่อไป
-
ก็อย่างที่รู้ๆกันนะครับว่า...ตอนแรกจูนไม่รู้ตัวหรอกว่าชอบโจ๊กแล้วโจ๊กก็ชอบจูน
แต่ตอนนี้จูนรับรู้แล้วครับว่าโจ๊กชอบตัวเองแล้วตัวเองก็มีใจให้โจ๊กด้วยเหมือนกัน
เพียงแต่จูนต้องการความมั่นใจจากโจ๊กก็เท่านั้น..ถึงจะรู้ว่าโจ๊กแสดงออกว่าชอบ
แค่ไหนก็แกล้งทำเป็นไม่รับรู้...แล้วก็คอยกะตุ้นให้โจ๊กบอกความในใจออกมาเพื่อ
ยืนยันว่าจูนไม่ได้คิดอยู่ฝ่ายเดียว...อ่านตอนแรกต้นยังว่าจูนเลยว่าซื่อโครตเลย
ครับ...แต่ตอนนี้...จูนกับเป็นคนคุมเกมเอง...กลายเป็นโจ๊กที่กับเป็นคนซื่อบื้อ
ซะเอง...เฮ่อออออ.....ปวดตับจริงๆเลยครับกับทั้งคู่
-
อยากรู้เรื่องราวของสองอ่ะ ว่ามีความเป็นมาอย่างไง เพราะว่าอาจจะเข้าใจอะไรมากขึ้น
-
โจ๊กบอกไปตรงๆเลย o18
-
:เฮ้อ: ลุ้นแบบเหนื่อย ๆ อีกแล้ว
-
ไม่ต้องบอกแล้วโจ๊ก
เลิกเลย
ไม่สน
ไม่ยุ่ง
ทำเป็น...
โอ้ย!!! ไม่ไหวแล้ว
ปล้ำเลย แล้วค่อยขอโทษทีหลัง
ฮ่ะๆๆๆๆเลวได้อีก กรูรูรูรู
o13
-
แน่นอน เมื่อเรารักเขาเข้าแล้วเขาไม่ยอมรักตอบ
ก็ต้องเจ็บต้องช้ำไป
แน่นอน ถ้ามันเป็นเกมอะไรสักเกม
ก็ต้องมีคนเสียใจ
แต่การแพ้ เพราะไม่เคยได้ลงแข่ง
น่าเสียดาย น่าเสียดาย
อย่าเก็บมันไว้ อย่าปิดมันไว้
เมื่อไปเจอใครที่แคร์
ไม่อยากเอ่ยยิ่งช้ำ ไม่อยากแข่งยิ่งแพ้
และคนที่เราแคร์ไม่มีวันรู้เลย
ฉันเอง ได้แต่ฝันได้แค่นี้
เพราะว่าใจขี้ขลาด พลาดสิ่งที่แสนดี
เสียดาย ที่มัวไปกลัวตัวเองช้ำใจ
เมื่อรู้ก็สายทุกที
ก็การแพ้ เพราะไม่เคยได้ลงแข่ง
น่าเสียดาย น่าเสียดาย
อย่าเก็บมันไว้ อย่าปิดมันไว้
เมื่อไปเจอใครที่แคร์
ไม่อยากเอ่ยยิ่งช้ำ ไม่อยากแข่งยิ่งแพ้
และคนที่เราแคร์ไม่มีวันรู้เลย
เข้าเกียร์ให้สุด เหยียบให้มิดไอ้น้อง
:a2: :a2:
-
สงสัยว่า "สอง" คงจะเคยบอกรัก "โจ๊ก" มาก่อนแล้วในอดีต แต่ "โจ๊ก" ไม่ได้รักตอบเลยทำให้ "ความเป็นเพื่อน" ของทั้งสองคนหายไป
เลยทำให้ "โจ๊ก" ในปัจจุบันที่หลงรัก "จูน" ต้องคิดหนัก ครั้น "โจ๊ก" จะบอก "จูน" ให้รู้ถึงความรู้สึกตนเองก็กลัวว่า "จูน" จะไม่เล่นด้วยและจะพลอยทำให้ "ความเป็นเพื่อน" ระหว่างกันสูญหายไปด้วย เช่นเดียวกับที่เคยเกิดเหตุการณ์ระหว่าง "สอง"กับ "โจ๊ก"
คิดถูกไหมเนี่ย?
:เฮ้อ:
-
อยากอ่านต่อแล้วครับ ^^
-
ตอนนี้อยากรู้เรื่องสองมากถึงมากที่สุด
แทบไม่ได้สนใจ JJ แล้วน่ะเนี่ย 5555
-
สับสนดีแท้
-
ขอบคุณดิวที่มาลงต่อนะครับ...
เฮ้อ ลุ้นโจ๊กจนเหนื่อยแทนเลยจริงๆ
ขอรายละเอียดเรื่องสองด้วยนะครับ
...รออ่านต่อครับ
-
:z2:
เย้ๆมาต่อแล้ว
เรื่องสองมันเป็นยังไงกันนี่
-
เป็นงั้นไป
เฮ้อๆ ลุ้นแทนเจงๆ
-
ลุ้นๆๆๆ คถ พี่ดิว มาก มาต่อไวๆๆนะ ครับ อิอิ
-
หลังจากวันนั้น
วันที่ไอ้โจ๊กมันพูดไรแปลกๆกับผม
และวันนี้บวกกับอีกหลายๆวันที่แล้วมามันก็ยิ่งแปลกเข้าไปอีก
แปลกยังไงเหรอครับ
หลังจากวันนั้น
ดูเหมือนทุกอย่างยังเหมือนเดิม
แต่จริงๆแล้วมันเปลี่ยนไป
เพราะตอนนี้ผมกับมันไม่ต้องถูกลงโทษกันแล้ว...ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ดีดี...การยกโทษจึงถูกยกเลิกกะทันหัน
ต่างคนต่างเปฺนอิสระ
ไม่ต้องมาโรงเรียนพร้อมกัน
ไม่ต้องกลับบ้านพร้อมกัน
ไม่ต้องทำอะไรๆด้วยกัน
ก็รู้สึกแปลกๆ...เหมือนขาดอะไรไปเลย
แต่อยู่ในโรงเรียน เราก็ยังนั่งด้วยกัน
ยังได้อยู่ใกล้กันเหมือนเดิม
แต่มันก็รู้สึกว่าไม่เหมือนเดิม
เหมือนมีอะไรบางอย่างที่มันบอกไม่ถูก...มองไม่เห็นมากั้นระหว่างผมกับมันตลอด
ผมมองมัน แต่มันไม่มองมาทางผมเลย
ผมเรียกมัน แต่มันกลับไปคุยกับคนื่น
ผมอยากอยู่ใกล้มัน แต่มันพยามยามอยู่ห่างผม
ผมหรือมันกันแน่ที่เป็นปัญหา
และอีกอย่างช่วงนี้มันทุ่มเทให้กับการซ้อมบอลอย่างหนัก
ผมก็เลยพอจะเข้าใจมัน....ว่ามันต้องให้เวลากับตรงนี้เต็มที่...เพราะอีกอาทิตย์เดียวการแข่งขันก็จะเริ่มขึ้นแล้ว
ผมเลยแทบไม่ได้คุยกับมันเลย
แต่ผมว่าจริงๆแล้วเหมือนมันกำลังพยายามที่จะไม่คุยกับผมมากกว่า...
วันไหนผมมาเช้า....มันนจะมาสาย
วันไหนผมมาสาย มันก็ดันมาเช้าซะงั้น
เห็นมั๊ยครับว่าทุกอย่างกำลังไม่เหมือนเดิม
และตอนนี้ก็อีกเช่นกัน
"เอาเอ๊ย!!!!...ไอ้โจ๊กแล้วนั่นมึงจะไปไหนว่ะ...." ไอ้เสกครับมันถามทันทีเลย...ก็เพราะจู่ๆไอ้โจ๊กมันก็วิ่งออกจากกลุ่มไปเลย ซึ่งกำลังจะเดินไปกินข้าวกัน
"พวกมึงไปกินกันเถอะ...เดี๋ยวกูว่าจะไปกินข้าวเที่ยงกับเพื่อนในทีม...จะได้คุยกันถึงแนวทางในการเล่นด้วย..." แน่เหรอมึง?
กูเห็นมึงเป็นอย่างนี้มาเป้นอาทิตย์แล้วนะ มึงวางแผนกันเหมือนกับจะไปแข่งบอลโลกกันเลยนะ..
ชิส์...ใครเค้าจะไปสนกัน
"จูน..มึงว่าหมู่นี้ไอ้โจ๊กมันแปลกรึเปล่า?..." กูรู้สึกมาตั้งนานแล้วเสก
"เหรอ?...กูไม่ได้สนใจเท่าไร...."
"มึงพอจะรู้มั๊ยว่ามันเป็นไร หรือมีไรรึเปล่า...กูเห็นมันแปลกๆมาตั้งแต่กลับจากค่ายคราวนั้นแล้วนะ..."
"กูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...."
"มึงสองคนไม่ได้มีปัญหากันใช่มั๊ย?..."
"กูอ่ะไม่มี...แต่มันกูไม่รู้...."
"จูน...กูจะบอกไรให้นะ..."
"ไรล่ะ?"
"ไอ้โจ๊กมันแคร์มึงมากนะ...กูเห็นนอกจากกูกับไอ้ปาล์มแล้ว..ก็มีมึงนี่แหละที่ไอ้โจ๊กมันยอมสนิทด้วย....มันอาจจะมีไรแปลกๆบ้าง...แต่เชื่อกูเหอะ...โจ๊กมันเป้นเพื่อน....เพื่อนแท้..เพื่อนตายเชียวแหละ..."
"แล้วมึงจะให้กูทำไง?..." อันนี้ผมถามจริงๆนะครับ เพราะผมเองก็ไม่ชอบอะไรที่มันไม่ชัดเจนแบบนี้...โกรธกัน ไม่พอใจกัน ก็บอกดิ. เพื่อนกันนะเว้ย...มีไรบอกกันได้อยู่แล้ว
"ทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม...ไม่ต้องสนใจว่าตอนนี้มันยังไง.มึงเคยคุยกับมันยังไง...เคยทำยังไงก็ทำให้เมือนเดิม..."
" กูจะทำนะ....แต่ผลกูไม่รู้"...
เย็นแล้ว...กลับบ้าน...ลัลล้า
เอ๊ยนั่นไอ้โจ๊ก...ชวนมันคุยดีกว่า...
"โจ๊ก....เย็นนี้มึงว่างป่ะ?"
"มีไร?" ดูมันๆ
"กูว่าจะชวนมึงไปหาไรกินกันที่ถนน...?.."
"ไม่ดีกว่า....กูต้องไปเลือกเสื้อบอลกับเพื่อนๆในทีม..."
"เหรอ?..."
"งั้นกูไปนะ...เดี๋ยวเพื่อนรอ...." แล้วกูล่ะที่รอจะคุยกับมึงมาเป้นอาทิตย์แล้ว ไม่เห็นมึงจะสนเลย....มึงอย่างนี้เพื่ออะไร....เกลียดกูแล้วเหรอ?...
"ทำไมคุณมึงมาเดินเป็นหมาหงอยอยู่คนเดียวล่ะ?..."
"ปากมึงนี่เสียเกินแก้จริงๆๆๆๆ...."
"งั้นมึงก็มาช่วยสอนกูหน่อยดิ...กูจะได้เป็นคนดีของมึงไง..."
"หึหึหึ...ตลกแดกอีกแล้วมึง....."
"มึงนี่...ไม่เคยเลยที่จะ...เอ้อ...."
"อย่าถอนใจใส่กูนะ...."
"พอพอ....ตกลงทำไมมาเดินคนเดียวได้ แล้วคู่ขา...เอ๊ยคู่หูหายไปไหนล่ะวันนี้..."
"คู่หู...ใครคู่หูกู...?"
"ไอ้โจ๊ก....." ผมเกลียดชื่อนี้
"เหรอ?...มึงคิดนั้นจริงๆเหรอ?..."
"ทะเลาะกันเหรอ?..."
"ไม่รู้สิ....แค่ไม่ค่อยได้คุยกัน..." แล้วผมจะไปบอกมันทำไมนิ
"กูไม่ถามนะว่าทำไม...เพราะกูเองก็ไม่อยากเจ็บเหมือนกัน...." ผมมองหน้ามันแบบอึ้งๆ....และก็ยิ้มออกมาในที่สุด....
"อย่าเจ็บมากสิ....เดี๋ยวมันจะทรมานนะ..."
"งั้นมึงก็เลิกทรมานกูซะทีสิ...."
"หึหึหึ....ไปเดินเล่นที่ถนน...เป็นเพื่อนกูหน่อยได้มั๊ย?...."
"ไม่ได้..."
"ตามใจ....." ไปคนเดียวก็ได้ว่ะ....คนใจดำ...ใจดำกันให้หมดไปเลย....ชิส์
"แต่ถ้าไปเดินเล่นเป็น..แฟน....นะได้"
"ฮึก...." คาดไม่ถึงว่ามันจะกล้าพูดขนาดนี้
"อึ้งเลยเหรอมึง...กูบอกแล้วไงว่ากูไม่คิดจะปิดบังความรู้สึก...กูให้มึงได้ทั้งหมด....แต่มึงรับได้แค่ไหนก็แค่นั้น..."
"........" จนด้วยคำพูดจริงๆ
"จำไว้....ถ้าเรารู้สึกอะไรกับใครถ้ามีโอกาสก็บอกออกไปซะ.....เพราะเราไม่สามารถรู็ได้หรอกว่า...มันจะมีพรุ่งนี้สำหรับเรารึเปล่า...กูว่าเจ็บจากการถูกปฏิเสธมันยังน้อยกว่าการที่เราเก็บมันไว้คนเดียวนะ...."
"มึงคิดนั้นจริงๆเหรอ?...แล้วทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ"
"ง่ายนิดเดียว....ก็เก็บอยู่คนเดียวมันทรมานไง....เราไม่รู้เลยว่าเค้าคนนั้นคิดยังไงกับเรากันแน่...แต่ถ้าบอกออกไปมันก็จบถ้าเค้าปฏิเสธ...."
"แล้วถ้าเราไม่บอก...หรือรอให้เค้าบอกเราก่อนล่ะ?...."
"แต่ถ้าเราไม่บอกเหรอ?.....เราก็อาจจะพลาดสิ่งดีดีไปก็ได้....การที่เราพลาดนั้นแหละ...คือการเจ็บที่โคตรจะทรมาน...หรือถ้าเรารอให้เค้าบอก....และเค้าคนนั้นก็รอให้เราบอกเหมือนกัน ต่างคนต่างรอ....แล้วจุดจบมันจะอยู่ที่ไหนล่ะ?...."
"พูดจาภาษาคนก็เป็นนะมึง....."
"กูจะคิดว่ามึงชมละกัน"
.."อ้าว ก็กูชมมึงจริงๆ...." เราเดินกันไป คุยกันไป...ถึงถนน.....เมื่อไรก็ไม่รู้
มากี่ทีๆ คนก็เยอะเหมือนเดิม
แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือผมเอง....
เอ๊ะ!!!!!!....นั่นมัน....
"เป็นไรมึง...จู่ๆก็หยุดเดินซะงั้น หน้าเกือบทิ่มเลยกู...."
......."............" ผมกำหมัดแน่นเลยครับ เกลียดที่สุดคนโกหก....
"เอ๊ย...เป็นไรมึง...."
"........"
"กูบอกแล้วไงว่า...อาจจะไม่มีพรุ่งนี้สำหรับเรา...."
"พร่ามไรของมึง...หนวกหู....ไปกินกันดีกว่า กูหิว...กินให้มันท้องแตกตายไปเลย...หิวดีนัก..." ผมลากมือไอ้ชันมันตลอดเลย ก็มันช้าอ่ะ ไม่ทันใจผมเลย
"เอ๊ย....มึงจะกินให้ท้องแตกตายไปเลยรึไง...."
"หิว..."
"ปวดท้องขึ้นมาจริงๆ...กูจะสมน้ำหน้าให้..."
"หามกูไปส่งบ้านด้วยล่ะกัน"
"เอ๊ย...พอแล้ว..." มันแย่งขนมจากมือผมเลย
"เอามา...กูยังไม่อิ่มเลย..." ผมพยายามแย่งขนมกลับมา...
"มึงกิน....กูจูบ...."
"ชิส์..." แล้วผมก็เดินลิ่วจากมาเลย....
-
จิ้ม :laugh:
จูนมีงอนอ่ะ แสดงว่าเห็นโจ๊กอ่ะดิ๊
แล้วถ้าโจ๊กเห็นจูนมากะชีน แล้วจะคิดยังไงเนี่ยะ
จะได้รักกันใหมเนี่ยะ
-
โอ้ย สมการรอคอย
แล้วไหงเป้นอย่างนี้ล่ะ อยู่ๆ โจ๊ก ก็เปลี่ยนไป
สงสารจูนจัง แล้วจูนเมื่อไหร่จะปากตรงกับใจทีล่ะเนี่ย
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
จูบเลยชีน .....5555....
-
รักไม่กล้าบอก
^
^ คุ้นๆป่ะ 555.
-
:sad4: ชินนี้คารมได้คารมดี...เจ็บทุกคำพูดเลยอ่ะ ชินเป็นผู้ชายที่ปากคมมากๆ พูดมาแต่ละทีบาดขึ้นขั้วหัวใจเลยอ่ะ อย่างไงก็เป็นกำลังใจให้กับคู่ๆนี้นะครับผม o13
-
โจ๊กทำแบบนี้อะไรๆ มันจะกลายเป็นแย่ลงนะเนี่ย...
ส่วนชีน...ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองดีมากๆ เยี่ยม
...รอลุ้นต่อนะครับ
-
มารอคับ
-
"โอ๊ย...!!!!"
"ขอโทษครับ เป้นไรรึเปล่า?..." นั่นไง เพราะมึงเลยไอ้ชีน ทำให้กูต้องเดินชนคนอื่นเขาอย่างนี้
"ไม่เป้นไรครับ.....ห๊ะ...จูนเองเหรอ?..."
"อ้าว...ว่านนั่นเอง...เป็นไงเจ็บตรงไหนรึเปล่า?" คนรู้จักกันนี่เอง
"ไม่เป็นไรหรอก...เล็กน้อย...มาเที่ยวเหรอ...จูน"
"อืม...นายล่ะ?"
"เหมือนกัน...แล้วนี่มาคนเดียวหรือว่ามากับใคร?"
"มากับเพื่อนอ่ะ...นี่ชีน...เพื่อนที่โรงเรียนเราอ่ะ..." ผมแนะนำให้ว่านรู้จักกับไอ้ชีน มันยืนทำหน้าเฉยครับ ในขณะที่ว่านยิ้มให้มัน
"หวัดดี...." ว่านทักมันก่อน
"อืม...ดี..." ดูมันทำ...มารยามทรามเหลือเกิน
"ว่าน...มาคนเดียวใช่มัีย?...งันเดินด้วยกันสิ หลายคนสนุกดี..."
"จะดีเหรอ?..."
"ถ้าบอกว่าไม่ดี...จะมามั๊ยล่ะ?..." ต่อมปากเสียของไอ้ชีนมันเริ่มทำงานแล้วครับ...
"ไปกันดีกว่าว่าน....อย่าไปสนใจมันเลย...." ผมออกตัวเดินก่อนพวกมันนิดหน่อย
แล้วไอ้ชีนมันก็วิ่งมาเดินเทียบกับผมจนได้
"กูอยากเดทกับมึงสองคน ไหงดันชวนไอ้หน้าปลาจวดนี่มาด้วย..." ดูมันว่าคนอื่นซะเสียหายหมดเลย...
"เพ้อเจ้อแล้วมึง...ชิส์"
"จูน!!!!..." ใครอีกละทีีนี้
"อ้าว แนน..." จำกันได้มั๊ยครับ แนนกำลังเดินมาทางผมแล้ว
"หาของกินอีกแล้วเหรอแนน?..."
"แหงสิ...ไม่ได้มาปลูกข้าวหรอกน่า...แล้วจูนล่ะ? มาทำไร?" ปากเหมือนเดิม
"หาไรกินเหมือนกัน ไม่ได้มาไถนา..."
"ไม่ยอมกันเลยนะจูน..." แล้วแนนก็มองหน้าไอ้ชีนที ว่านที...คงงงว่าทำไมผมมากับสมุนเยอะจัง
"แนน...นี่เพื่อนเราเอง...นี่ว่าน...แล้วนี่ก็ชีน..." แล้วพวกเค้าก็ทักทายกันตามประสา ว่านนี่ไม่เท่าไร แต่ไอ้ชีนมันออกนอกหน้าดี๊ด๊ามากมายครับ
"แนน...ไปเดินด้วยกันมั๊ย?..." ผมออกปากชวน
"ได้เหรอ?..."
"ได้สิครับ...คนน่ารักๆอย่างแนน ผมเต็มใจ.." นี่ไม่ใช่คำพูดผมหนอกครับ ไอ้หน้าหม้อชีนต่างหาก...
"ขอบคุณค่ะ..งั้นหาไรกินกันเหอะ...หิวแล้ว..."
ตอนนนี้กลุ่มของพวกผมก็เดินด้วยกันสี่คน ไม่อยากจะบอกว่า...ช่างเป้นที่สังเกตของคนรอบข้างวะเหลือเกิน
เพราะเสียงนี่ ดังมากๆ...แถมหน้าตาของแต่ละคน ก็นะ...ไม่ได้ขี้เหร่ไรมากมาย ก็เลยเป้นที่สะดุดตาของคนทั่วไปนิดหน่อย
ส่วนไอ้ชีนดูมันจะฉอเลาะกับแนนเป็นพิเศษ..หน้าหม้อเอ๊ย...
"จูน..."
"เอ๊ย!!!!..." ก็จู่ๆมันมากระซิบที่ข้างหูผมนิครับ ก็เลยตกใจ
"จะตกใจทำไม....กูจะถามว่านี่พวกเราจะเจอเพื่อนมึงเพิ่มอีกรึเปล่า?.."
"ทำไม?"
"ถ้าเจออีกคนเดียว...ตั้งทีมฟุตบอลได้แล้วนะ..."
"เวอร์ไปแล้วมึง...."
"อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ดจูนค่ะจูนขา...." พูดยังไม่ทันขาดคำเลยครับ เสียแปดปรอทก็ลอยมากระทบโสตประสาทของผมในทันที และเสียงนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน...
"อ้าว...เกต แพม..." ครับ เพื่อนสาวของพวกเราเอง
"มาเดินเล่นเหรอจ๊ะจูน...โจ๊กล่ะ?..." แพมมองไปมา เพือรมองหาไอ้บ้าโจ๊ก0....
"ไม่ได้มาด้วยกัน...เรามากับเพื่อนคนอื่นๆ..."
"อ๋อ...จ๊ะๆๆๆ" เกตกับแพมรีบตอบรับเลยครับ...ไม่รู้ทำไมเหมืออนกัน
"จูน...กูว่าเรามาตั้งทีมฟุตบอลกันเหอะ....หึหึหึ...เดทกู....เอาเดทของกูคืนมานะ..." มันพูดเบาๆกับผม
"หึหึหึ..." หัวเราะอย่างมารร้ายเลยเรา พร้อมทั้งกระทุ้งศอกไปที่ท้องมันทีหนึ่ง อยากมาทะลึ่งดีนัก
ด้วยความที่สมาชิกตอนนี้มีกันหลายคนแล้ว
เราเลยตกลงกันว่าจะไปนั่งกินไรกันสบายๆที่ร้านใกล้ๆ เพราะเสียงของพวกเราเริ่มจะดังมากขึ้น
งานนี้ไร้แฮลกอฮอล์ครับ เพราะมีแนนอยู่ในกลุ่มด้วย ยังไงแนนก็เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม ถ้าไม่นับแมกับเกต ฮิอุ
พวกเรานั่งคุยเฮฮากันไปตามประสา...ผมคงจะลืมเรือ่งไอ้โจ๊กไปแล้ว
ถ้าเกตไม่ดันพูดขึ้นมา
"จูน...แล้วทำไมโจ๊กไม่มาด้วยกันล่ะ?...."
"คือช่วงนี้มันต้องซ้อมบอลหนักนะ..." ก้มันจริงอ่ะ...ผมดันไปเห็นสายตาไอ้ชีน...ตามันบอกประมาณว่า เหรอ?...
"แพมมีเกมส์ให้เล่น...แพมถาม..แล้วทุกคนตอบนะ...แพมดูแล้วว่าทุกคนที่ตรงนี้ก็นะ....หน้าตาดีค่ะ...อยากรู้ว่าทุกคนมีแฟนกันรึยัง....เริ่มจากแนนนะ..."
"แนนเหรอ?...เราแอบชอบคนหนึ่งอยู่...แต่ดูเค้าจะคิดกับเราแค่เพื่อน...เหมือนจะอกหัก แต่ก็ไม่ใช่..เพราะมันจบตั้งแต่ยังไม่เริ่มมเลย...ตอนนี้ก็เลยโสดเป็นระยะ...ๆ" มองหน้าผมทำไมครับแนน...
"ไม่เป็นไรค่ะ...สวยๆอย่า
แนนเลือกได้อยู่แล้ว....งั้นคนต่อไปก็แกเลย...นังเกต..."
"ก่อนหน้านี้ยังไม่มีค่ะ แต่ตอนนี้พบแล้วค่ะ...ว่าไงค่ะชีน....สนใจศึกษาดูใจกันหน่อยมั๊ยค่ะ?..." เกตส่งสายตาหวานปะแล่มๆให้ไอ้ชีน ฮากันทั้งวงเลยครับ ส่วนไอ้ชีนก็หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังไปแล้ว มึงจะขำไรขนาดนั้น
"พอเลยนังเกต...วันก่อนแกยังบอกว่าชอบน้องบอมของแกอยู่เลย......งั้นรายต่อไปก็ว่านนะค่ะ...หล่อๆอย่างนี้จะยังมีไส้เหลือมั๊ยค่ะ?..." ดูคำพูดของเธอสิครับ
" เราเองกำลังพยายามทำคะแนนอยู่....แต่ดูแล้วเหมือนคู่แข่งจะเยอะ...." มองผมทำไมครับ?
"ไม่อยากมีคู่แข่งมองมาทางนี้สิค่ะ...ว่าน..."
"งั้นไว้คราวหน้าดีกว่าครับ..." ฮากันทั้งวงเลยครับงานนี้...
"หมดแล้วหมดลยค่ะ....งั้นคนต่อไปก็ชีน....เดี๋ยวก่อน..ถามหน่อยค่ะชีน...จะหล่อไปไหนมากมายค่ะ?...."
"หึหึหึ..." บอกแล้วไงครับว่าไอ้บ้าชีนมันหัวเราะอย่างเดียวเลย
"ว่าไงค่ะชีน...หล่อลากไส้ขนาดนี้...ยังมีที่ว่างในใจพอสำหรับเกตบ้างมั๊ย?..."
"หึหึหึ...เราบอกเค้าไปแล้วว่าเราชอบเค้า....แต่เค้ายังไม่มีคำตอบสำหรับเรา...ก้เลยไม่รู้ว่าจะยังไง..." อย่างหลังนี่มันตอบแบบนิ่งๆเลยครับ
"โห..แมนมากเลยค่ะชีน...แล้วชีนยังจะรอเค้าต่อไปรึเปล่าค่ะ?..."
"อะไรกันอ่ะ...ก็ไหนบอกว่าคำถามเดียวไง?...ทำไมเราตั้งสองคำถามอ่ะ..." มันมีต่อรองครับ
"ะนะนะ...เพือ่นๆอยากรู้" แต่กูไม่อยากรู้
"ไม่รอ..." เอ๊ย...ผมมองหน้ามันพรึบเลยครับ...รักษาน้ำใจกูหน่อยก็ไม่ได้นะมึง...ชิส์
"แต่เราจะรุกต่อให้มากขึ้น..." แล้วหันมายักคิ้วให่กูทำไม ชิส์.... หึหึหึ
"สุดยอดเลยค่ะชีน..เท่ห์มั่กๆๆๆ...งั้นคนสุดท้าย...หนูจูนของเราเอง...ว่าไงค่ะ?" ทุกคนนั่งจ้องหน้าผมแบบเอาจริงเอาจังมากเลยครับ ตั้งใจกันเกินไปรึเปล่า
"ดูทุกคนจะลุ้นคำตอบของเรากันมากไปหน่อยมั๊ย...เกร็งนะเนี่ยะ..."
"อืม..." ทุกคนตอบพร้อมเพรียงกันเด๊ะ
"เอาอดีตหรือปัจจุบัน..."
"ปัจจุบัน"
"เอาจริงๆหรือเล่นๆ..."
"จริงๆ..."
"เอา...."
"เอาเลือดจากปากมึงแน่....ถ้ายังมาลีลาออีก..." ไอ้ชีนมันทำหน้าโหดใส่ผม ว่าแต่มึงกล้าทำกูเหรอ?
"ห้ามโกหกนะจูน...ไม่งั้นแนนแช่ง..."
"ไหงงั้นละแนน..ทีคนอื่นล่ะ?..."
"ไม่รู้ไม่ชี้...ว่ามาเลย... " ผมต้องพูดจริงเหรอ อายนะเนียะ
"คือ...คือ..ไม่รู้อ่ะ...."
"อ้าว..." ทุกคนพร้อมเพียงโดยพร้อมหน้ากันอีกครั้ง
"ก็...งั้นเอาใหม่...ไม่มีก็ได้..."
" แล้วแบบว่า คนที่แอบรักอยู่ล่ะ มีมั๊ย?..." แอบรักเหรอ?....มีมั๊ย...เอ๊ย...ทำไมหน้าไอ้โจ๊กลอยมาได้...
"ไม่รู้สิ..."
"ซะงั้น..."
แล้วพวกเราก็นั่งคุยเฮฮาหาสาระกันไม่ได้อีกพักหนึ่ง
จนแนนขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
"แนน...ให้จูนไปเป็นเพื่อนมั๊ย?..."
"แค่นี้แนนสบายมาก...จูนสนุกกับเพื่อนๆเหอะ...เดี๋ยวมานะ..."
"ห่วงกันจริงนะ...คิดไรกับแนนรึเปล่าจ๊ะจูน.." เกตแซวผมหลังจากที่แนนเดินผ่านไปแล้ว
"เปล่าซะหน่อย...ก็แนนเป็นผู็หญิง...ก็ต้องห่วงสิ...เพือ่นกันนะ..."
กะว่าพอแนนกลับจากห้องน้ำก็จะพากันกลับบ้านเลย
"เพล้ง....." ทุกคนหันไปทงต้นเสียง
"แนน.." แล้วทุกคนก็พร้อมใจกันประสานเสียงและวิ่งไปยังตรงจุดเกิดเหตุ
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ตั้งใจ...ขอโทษแล้ว..จะเอาไงอีก..."
"หน้าตาสวยๆ...น่าจะพูดให้สวยเหมือนหน้าตาหน่อยนะจ๊ะสาวน้อย..." เป็นเรื่องแล้วครับ
"หน้าสวยแล้วไง...เรื่องของฉัน..."
"เอ๊ย...ทำไรอ่ะ?..." ผมดาหน้าเข้าไปเลยครับ...ก็แนนเป็นเพื่อนผมนิ...แต่ชีนมันก็ตามผมมาติดๆ
"ตัวเท่าลูกแมว...ซ่าส์นะมึง..." ชีนมันพูดพร้อมกับเบี่ยงตัวผมให้หลบหลังมันนิดหน่อย
"พวกน้องๆอยากมีเรื่องกับพวกพี่เหรอ?..." ฝ่ายนั้นเริ่มแล้วครับ
"จริงๆ..." ผมพูดยังไม่ทันจบ ไอ้ชีนมันก็ขัดซะก่อน
"ต่างคนต่างไปดีกว่ามั๊ย?...จะได้ไม่ต้องมีใครเจ็บ..." นี่เป้นคำพูดของไอ้ชีนจริงๆเหรอ...ไม่อยากจะเชื่อ
"พวกพี่ก็ไม่ได้อยากจะมีเรื่องหรอก...แค่..."
"แล้วมาเห่าทำไม?..." นี่ไงครับ ไอ้ชีนของจริง
"อ้าวน้อง..." ผมประเมินแล้วครับ ฝ่ายโน้น 5 คน เด็กช่างซะด้วย ตัวโตๆด้วย ฝ่ายผม ดูแล้วไม่น่าไหว มีทั้งผู้หญิง เพื่อนสาวอีกสอง ว่านก็นะ...พอกล้อมแกล้ม...ไอ้ชีนนี่ได้ข่าวเชี่ยวสังเวียน...ส่วนผม...อย่างมากนอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงบาล...
ตอนนี้ไอ้ชีนมันมันกันทุกคนไว้ด้านหลังมัน
แต่ผมไม่ยอมหรอก...ผมพยายามมายืนเคียงมัน แต่มันก็ดันให้ผมอยู่หลังมันอยู่ดี
"เอ๊ย...พวกมึง...กูไม่ได้อยากมีเรื่อง..." เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มพวกมันห้ามไว้
"แล้วมึงมาเห่าเพื่อไร?..." แรงได้ใจมั๊ยครับ เพื่อนผมเองแหละ..มึงแน่มากไอ้ชีน
"กูแค่อยากได้เบอร์....ของผู้หญิงคนนั้น..." มันคนเดิมพูด...ฝ่ายพวกเรามองหน้ากันเลิ่กลั่กเลยครับ
กลับมาถึงบ้านสองทุ่มกว่าแล้ว
ใจหายใจควำ่กับเรื่องเมื่อตอนค่ำ...คิดว่าจะมีเรื่องกันซะแล้ว
วันนี้ผมเห็นความห่วงใย...การปกป้องของไอ้ชีนที่มีให้ผมอีกแล้ว
มันมากมายซะผม..อดรู้สึกบางอย่างไม่ได้...
ถ้ามีอันตรายมันพร้อมจะอยู่หน้าผมเสมอ.....
ขอบใจว่ะชีน...ขอบใจจริงๆ...ซักวันกูคงมีโอกาสตอบแทนมึง
แล้วมึงล่ะ...ตอนนั้น...มึงอยู่ไหน..กับใคร?...
-
อ๊ากส์!!!!!!
โจ๊กอยู่หนายยยยยยยยย
เล่นแบบนี้แน่ใจว่าจะเวิร์ค????
-
"เมื่อคืน..ดึกดื่นป่านนั้นแล้วทำไมไม่กลับบ้าน...แล้วไปยืนให้พวกนั้นมันต่อยหน้าเอารึไง..ถึงได้เสนอหน้าไปอย่างนั้น?..." ไอ้โจ๊กครับ มันลากผมมาพูดข้างสนามบอล...
"แล้วมึงเกี่ยวไรด้วย...หน้ากู เรื่องของกู..."
"นี่มึง..." มันตะคอกผม...
"กูพูดไรผิดเหรอ?...ถ้าโดนรุม กูเองที่เจ็บ ไม่ได้มีใครมาเจ็บด้วย....หรือว่ามึงเจ็บ...?"
"ปากดีอย่างนี้น่าจะโดนพวกนั้นซัดเข้าให้นะ...ไม่น่ารอดมาได้เลย...หึ๊..."
"แต่กูก็รอดมา...มึงคงเสียใจมากเลยสินะ..."
"เสียใจเหรอ?..มั้ง.."
"มึงหมดเรื่องจะคุยแล้วใช้มั๊ย?...งั้นกูไป..."
"เดี๋ยว..." มันยึดมือผมไว้...
"ปล่อย..." ผมสะบัดหลุดในทีเดียว แต่ก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น
"ทำไมต้องไปกับมันด้วย...?.."
"กูต้องตอบเหรอ?..."
แล้วผมก็เป็นฝ่ายเดินจากมันไปบ้าง...ชิส์...เพราะใครล่ะ?...ที่ทำให้กูต้อไปอยู่ตรงนั้นเมื่อคืน...
แล้วตลอดสัปดาห์นั้น...ผมกับมันก็ไม่คุยกันเลย
ก้มันไม่อยากคุยกับผม
ผมก็ไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องคุยกับมัน
แต่ถ้าถามว่าผมอยากคุยกับมันมั๊ย...ตอบได้เลยครับว่า......มากๆ
ทรมานดีครับ...เจอหน้ากัน แต่เหมือนอยู่ไกลกัน...
สัปดาห์นี้ไอ้โจ๊กแข่งบอลแล้ว
นัดแรกผ่านไปได้แบบสบายๆ
ถึงแม้ผมจะไม่คุยกับมัน
แต่ผมก้ไปเชียร์มันนะ...มันก็เห็นแหละว่าผมไปเชียร์มัน
พวกเรายกห้องไปเชียร์มันกันเลย
ไอ้ชีนก็ไปด้วย...อ้อยก็ไป....
สาวๆเชียร์มันตรึม...
วันเสร์นี้จะแข่งรอบรองชนะเลิศ....ก็พรุ่งนี้สิ....
ผมภาวนาขอให้มันชนะ...เพราะมันตั้งใจกับเกมส์นี้มาก...มากจนลืม....ผม
เอ้อ..นอนดีกว่า...คิดมากไปก็ปวดหัว...
"ครืดๆๆๆๆ..." ใครโทรมาหว่า...นี่มันจะสี่ทุ่มแล้วนะ
"สวัสดีครับ..." ผมรับสายโดยที่ไม่ได้ดูชื่อ
เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ
"สวัสดีครับ...ได้ยิมัียครับ?..." ผมดูเบอร์....เบอร์ไม่คุ้น..
เงียบ
" ไม่คุย...งั้นผมวางนะครับ..."
"อ่อน...."
"......." แล้วผมก็เป็นฝ่ายเงียบซะเอง
.
.
.
.
.
.
.
.
"อ่อน...มึงยังอยู่ใช่มั๊ย?..."
"......."
"อ่อน....จูน...."
"อืม...."
"กูคิดว่ามึงจะไม่ยอมคุยกับกูซะแล้ว..." เหรอ?...
"มึงสบายดีมั๊ย?...." ผมว่ามันเป้นคำถรมที่ดีที่สุดในตอนนี้...เพราะเราเจอกันทุกวันก็จริง..แต่เราไม่ได้คุยกันเลย หน้ากันก็แทบจะไม่มอง
"เหนื่อย...เหนื่อยมากๆ...มึงล่ะ?...สบายดีมั๊ยท..."
"แล้วมึงคิดว่าไงล่ะ?...."
.
.
.
.
.
.
.
.
"พรุ่งนี้กูแข่ง มึงจะไปดูมั๊ย?..."
"ไม่รู้สิ..." ชิส์...กูก็ไปดูมึงทุกนัด....ยังมีหน้ามาถามอีก
"เหรอ?...หึหึหึ...เกลียดกูแล้วเหรอ?...."
"........."
"อ่อน?.."
"หืม...ว่าไง..."
"คิดถึงกันบ้างมั๊ย?..."
"..........." ผมก็ยังคงเป็นผม...ที่ยังไม่ยอมพูดความจริงเสมอ
" แต่กูไม่รู้เป็นบ้าไรว่ะ...คิดถึงมึง..คิดถึงมาก...คิดถึงจนจะเป้นบ้าตายอยู่แล้ว....ถ้ากูไม่ได้บอกมึง มันคงล้นอกกูไปแล้ว..."
"เหรอ?..หึหึหึ.." ปากผมพูดไปอย่างนั้น แต่รู้มั๊ยครับใจผมสั่นแค่ไหน ปากผมสั่นแค่ไหน ขอบตาผมร้อนผ่าวแค่ไหน...มันแสบตาไปหมด...ผมกำลังจะร้องไห้อีกแล้ว เพราะมัน...
"กูพยายามแล้วอ่อน...พยายามอย่างที่สุดแล้ว...มันทรมานมาก...ทรมานจนกูตายได้..."
"ถ้าทรมาน..มึงก็หยุดซะ..."
"มึงไม่เข้าใจกูเลยจริงๆ..."
"อยากให้กูรู้...อยากให้กูเข้าใจ..บอกซิ...บอกกูมา..."
"แต่ก็ดีแล้วที่มึงไม่เข้าใจ...เพราะถ้ามึงเข้าใจจริงๆ...มึงอาจจะเกลียดกูไปเลยก็ได้..."
"งันมึงก็ทรมานต่อไปล่ะกัน...กูช่วยมึงได้แค่นี้แหละ.."
"แค่นี้กูก็ค่อยสบายใจแล้ว...คิดถึงมึงนะเว้ย...จูน..."
"อืม...คิดถึงเหมือนกัน..."
"อะไรนะ......" แล้วมึงจะตกใจทำไม
"ไม่พูดแล้ว...."
"มึงไม่เกลียดกูแล้วใช่มั๊ย?..."
"ไม่แน่...ถ้ามึงยังเป็นอย่างนี้อีก..."
"โอเคเลยมึง...กูจะบอกมึงให้หมดทุกอย่างในเร็วๆนี้..."
"ให้มันแน่เหอะมึง....แล้วกูจะคอย...."
"แล้วเจอกันพรุ่งนี้ที่สนามบอลนะ...อย่าลืมแปรงฟันก่อนนอนละ...เดี๋ยวแมงมันจะมาแอบหอมแก้มเอา...กูหวง...ฝันดี...ครับ..."
"ไอ้โจ๊ก...ตุ๊ดๆๆๆๆ" มันวางไปแล้ว....ผมจะถามซะหน่อยว่า ที่ว่าหวงนะ...หวงแมงหรือว่า หวงผม...หึหึหึ...
นอนดีกว่า...
-
พี่ดิว น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อ ที หนึ่ง มาเป็น ขบวนเรย อ่า
มาต่ออีกนะครับ รออยู่นะครับ คถๆๆๆๆ มากๆๆๆๆ
-
:m16: โจ๊กปล่อยให้ซีนทำคะแนนอีกแล้วอ่ะ จูนยิ่งบื้อ ๆ ไม่ยอมรับความจริงอยู่
ถ้าไม่รีบเสร็จซีนแน่โจ๊กเอ๊ย
-
โจ๊กเป็นไรเนี่ย
:เฮ้อ:
-
หุๆๆ จูนนี่เสน่ห์แรงจริงๆ แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้อะไรบ้างเลย โจ๊กบอกจูนไปเลย o18
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
"โอเคเลยมึง...กูจะบอกมึงให้หมดทุกอย่างในเร็วๆนี้..."
รีบบอกเร็วๆเหอะโจ๊ก
ตอนนี้คู่แข่งเต็มไปหมดแล้ว :เฮ้อ:
-
เมิงไม่ต้องบอกแล้วโจ๊ก เพราะกรูว่ากรูเชียร์ชีนสุดตัวแล้วล่ะ
อมเข้าไปนะ อมให้อิ่ม อมให้เปื่อย อมให้มันสายไปเลย
หมั่นไส้เจง ๆ คำ ๆ เดียวมันพูดยากตรงไหนฟระ
แต่จะว่าไป จูนก็ปากหนักพอกับโจ๊กเลย เฮ้อ
คนอ่านรอจนเซ็ง
-
ไม่รอ แต่เราจะรุกต่อให้มากขึ้น
ป๊าดดดดดดดดดดดด รักชีนเพราะอย่างนี้แหละ
ส่วนโจ๊ก รอไปเหอะ ไม่ต้องบอกหรอก เก็บไว้อย่างนั้นแหละ ชิส์
:z6:แอร๊ยยยยยยยยยยย โดนFC โจ๊กถรีบ
ปล.ดิวสู้ๆ :pig4:
-
โจ๊ก คร้าบ รีบบอกซะเหอะ
ชีนมาแรง แซงทางโค้งเหลือเกิน
-
จูนนี่เสน่ห์แรงมากๆ เลย ใครๆ ก็ชอบ เอาอกเอาใจ ดูแลตลอด...น่าอิจฉา
-
ตูล่ะเซ็งกับไอ้สองคนนี้จริงๆ....
จะเรียนจบก่อนได้ คู่กันมั้ย??? กร๊ากกก
-
มันค้างๆคาๆนะโจ๊กกกก
ทุกคนต่างเริ่มทำคะแนนกะจูนแล้วนะ
แล้วตอนจูนมีเรื่องโจ๊กอยู่ไหนกะใคร แล้วเมื่อไหร่ทุกอย่างจะเฉลยอ๊า
ทรมานนนน
-
โอ้ยยยยยย
ไอ้โจ๊กกกกกกกก
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ถ้าตีตัวออกห่าง เด๋วคู่แข่งทำคะแนนนะ ยิ่งเยอะอยู่
อย่ามาอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆๆๆ
จูนมันไม่รู้หรอกกก
-
ใหนโจ้กเคยบอกว่าจะรุกแล้วไง จะไม่ปล่อยจูนแล้วไง
แล้วนี่มันอะไร ปล่อยให้เค้าทำคะแนนทิ้งห่างเลยอ่ะ
-
เหมือนอะไรอะไรจะดีขึ้น
แล้วก็แย่ลง แล้วก็ดีขึ้นน
โอ่ยยยยยยยย
อึดอัดดด บอกๆกันไปสักทีเถ้ออออ :serius2:
-
ในที่สุด โจ๊กก็ทนไม่ไหว 55
บอกจูนด่วนๆเลยโจ๊ก ก่อนจะโดนใครเอาไปแดก เหอๆ
:bye2:
-
อึดอัดอ่ะดิว
บอก ๆ กันไปซักทีเหอะ
ตามอ่านมานานละ
ยังไม่ไปไหนซักที ใกล้แล้วๆ
มานานแล้วนะครับ รอ ๆ ๆอยู่
นิยายตัวเองไม่เป็นอันเขียน
มารอโจ๊กกะจูนอยู่นี่แหละ
รีบ ๆมาต่อนะครับ อย่าหายไปนานนะ
-
คะแนนซีนจะนำก็เพราะความไม่เคลียร์ของโจ๊กนี่แหละ
-
ยังคงเชียร์โจ๊ก 555
edit
เพิ่งรู้ว่าพิมพ์ผิด ดิฉันเชียร์ชีนมาตลอดนะคะ อย่าเข้าใจผิด
-
"โอเคเลยมึง...กูจะบอกมึงให้หมดทุกอย่างในเร็วๆนี้..."
รีบบอกเร็วๆเหอะโจ๊ก
ตอนนี้คู่แข่งเต็มไปหมดแล้ว :เฮ้อ:
นานไปโจ๊กกินแห้วแน่ๆ เหนื่อยลุ้น :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อึดอัดแทนทั้งคู่จริงๆ
เอาใจช่วยเน้อ
แต่ยังเชียร์ชีนต่อไป อิอิ
-
โคตรจะอึดอัด ไงก็ไม่รู้ รู้งี้เชียน์ให้จับกดซะแต่แรกก็หมดเรื่องและ
-
เร็วๆๆนี้กูจะบอกมึงหมดทุกเรื่อง นายดจ๊กชอบอมพะนำ น้องจูนก็หนีใจตัวเอง
แต่งานนี้ถ้าโจ๊กยังอำอึ้งต่อไป หนีใจตัวเองต่อไป ก็จะแย่นะนาย เพราะว่าตอนนี้คู่แข่งนายมีเยอะ
อะนะ ทั้งว่าน แนน ชีน ทีนี้ถ้าช้าที่จะพูดนายนะแหละที่จะถูกงาบจูนไปกิน ปากแข็งซะ
ชอบชีนอะที่คิดไร ก็บอกไปอะ ชอบดีแท้ทำตามใจตัวเอง
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อย่าทำร้ายชีนของหนูเลย :m15:
อย่าเพิ่งให้โจ๊กได้สมหวังนะ
-
โจ๊ก มัวแต่อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นั่นแหละ
เชียร์ ซีน แล้วหละ
ตอนนี้ซีน ทำคะแนนได้เยอะแล้วหละ
-
:fire:ให้เร็วเลย น่ะนู๋โจ๊ก :o8:นู๋จูนรออยู่ :z2: :z2:
-
โจ๊ก มัวแต่ อ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ ระวัง ชีนทำคะแนนลิ่วเลยนะ
จูน ก็ จะปากแข็งไปถึงไหนกันเนี่ย รู้สึกยังไงกับเพื่อนเราก้อบอกไปเลยตรงๆ
อย่ากลัว เพราะเราไม่รูว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นไง
รออ่านอยู่นะครับ
-
โจ๊กเอ๊ย...รีบๆ บอกเข้าเถอะ คู่แข่งก็เพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ ทั้งผู้ชายผู้หญิง เฮ้อ...
-
บอกไปเลยซิโจ๊กกกกก
มันลุ้นนะเฮ้ยยยยยยยยย
-
:impress2: แล้วตกลงนายว่านจะได้กับใครอ่ะ อิอิ สงสัยนายชีนเหมือนกันนะ เจอคนแบบน้องจูนเข้าไป...แต่อย่างว่านั้นแหล่ะ นี้คือสัจจะธรรมของโลก คนเรามักจะรักคนที่ไม่เห็นค่าในความรักของเราเสมอ และเรามักจะเห็นค่าของสิ่งใดๆได้ก็ต่อเมื่อสิ่งนั้นได้จากเราไปแล้ว...โดยไม่มีวันได้คืนมา ใช่ไหมไรเตอร์ :z3: :z3:
-
อยากเบิ๊ดกะโหลกไอ้โจ๊กให้มันหัวทิ่มจั๊ง อมไว้ให้ตลอดนะยะ ไอ้อมพะนำน่ะ อย่าได้คายมาเชียว
โว้ย..หมั่นไส้ไอ้โจ๊กโว้ย
-
+1บอกว่าอยาก :z3:เพราะดจ๊กอมพะนำน้องจูนก็เลี่ยงได้โล่
-
เชียร์ชีน
โจ๊กงี่เง่า ฮ่าๆๆ
-
ใกล้แล้วสินะ
อ่านเรื่องนี้แล้วให้ความรู้สึกแบบผู้ชายปกติ 2 คนปิ้งกันเองจังๆ เลย
คือมันไม่รีบร้อน มันค่อยเป็นค่อยไป เหมือนยังไม่แน่ใจ แต่มันกลับชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
ถ้าไม่มั่นใจก็ไม่กล้าเอ่ยคำพูดอะไรออกไป รอจนเต็มร้อยจึงจะพูดออกมาชัดเจน
คือมันจะดูยุ่งยากและเนิ่นนาน แต่มันก็เป็นการแสดงออกถึงความจริงใจต่อความรู้สึกอย่างหนึ่ง
พยายามต่อไปนะครับ ไร้ท์เตอร์
-
มาทั้งชีน ทั้งว่าน
5555.
ถ้าไม่บอกก้ ปล่อยให้ชีนไปเถอะ
:laugh: :laugh:
-
เหอๆ นึกว่าโจ๊กจะใจแข็งซะอีก สุดท้ายก็ทนไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ
ว่าแต่จูนเนี้ย มีแต่ครรักคนชอบนะเนี้ย เอิ้กส์ๆ ไม่รู้จะเชียร์ใครดีแล้วตอนนี้ :z1: :z1:
-
อ่านเรื่องนี้ลุ้นทั้งเรื่อง เมื่อไหร่ แอบหวั่นไหวกับชีนจริงๆ ห้าๆๆ
โจ๊กก้องอนกันไปมา ชีน เหมาะกับเพลง how to ป่ะ คิคิ
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ ^^
-
ให้โอกาสครั้งสุดท้ายแล้วนะนายโจ๊ก...มิเช่นนั้นจะย้ายไปเชียร์ซีน55555555
-
รออยู่นะครับ มาต่อเร็วๆนะครับ
-
สนุกมากครับ มารอลุ้นตอนต่อไป
-
วันเสาร์ที่สุข สุ้ข สุข
สุขอะไรเหรอ...ฮ่าๆๆๆๆ...สุขแบบไม่มีเหตุผล
เอาเป็นว่าสุขล่ะกัน
ผมลงมากินข้าวเช้าที่แม่ทำไว้ให้
กินแล้วก็คิดถึงฝีมือการทำอาหารของมัน...เป็นเอามากแล้วกู
กินเสร็จก็มานั่งดูทีวี...ทำไมวันนี้โลกมันสดใสมากกว่าทุกวันนะ..
รายการทีวีก็มีแต่เรื่องที่น่าดูทั้งนั้น
หืม...เสียงหมาเห่าข้างบ้านฟังๆไปแล้วก็น่าฟังเหมือนกันนะ
เอ๊ย...ดูมดพวกนั้นเดินกันเป็นขบวน..น่ารักดี..
ทำไมทุกอย่างมันดูสวยงามไปหมดนะ...บ้าไปแล้วกู
"ครืดๆๆๆๆๆ" ใครโทรมาแต่เช้านิ...แต่ดีจังจะได้มีเพื่อนคุยตอนเช้าๆ
"สวัสดีครับเพื่อนแนน...มีไรครับโทรมาแต่เช้า..."
"คิดถึงเฉยๆ..."
"อารมณ์ไหนครับคุณเพื่อนแนน" ก็จู่ๆมาบอกว่าคิดถึง
"เสียงแจ้วเชียวนะ...อารมณืดีไรแต่เช้าจ๊ะ..." อารมณ์ดีเหรอ....ป๊าว ผมอามรมณ์ดีแบบนี้ทุกเช้าอยู่แล้ว
"เราก็เป็นอย่างนี้ทุกวันแหละ...ว่าแต่แนนมีไรรึเปล่า ?.."
"ออกมาเจอกันหน่อยได้มั๊ย?.."
"ตอนนี้เลยเหรอ?..."
"อืม...ได้มั๊ย?"
"ได้สิ...ที่ไหนล่ะ..." ผมดูเวลา นี่ก็เกือบจะสิบโมงแล้ว
" 10 โมงที่สวน.....นะ..."
"ได้คร้าบ....แล้วเจอกันนะ..."
ผมมาถึงสวน 9.50 น.
กำลังมองหาจุดนัดพบอยู่
เจอแล้ว
"แนนมานานรึยัง?"
"นานแล้ว เพราะตอนที่โทรไปหา แนนก็อยู่นี่แล้ว..."
"ไม่ดีเลยนะที่ให้ผู้หญิงมารออย่างนี้..."
"ใช่..."
"ขอโทษคร้าบคุณเพื่อนแนน..."
"แต่จูนได้ทำเรื่องที่ร้ายแรงกว่านั้นกับเราไปแล้ว..."
"อะไร?..." งงครับ
"แต่ก็ช่างมันเหอะ...เราโหสิ..ให้แล้วกัน..." เปนงั้นไป...ตกลงผมก็ไม่รู้ว่าผมเคยทำไรไม่ดีกับแนนไว้
"งั้นก็ขอบคุณนะ...ว่าแต่แนนมีเรื่องไรรึเปล่า...."
"นั่งก่อนสิ...เรื่องมันยาว..." ท่าจะยาวจริงๆด้วยครับ เพราะขนมที่กองอยู่บนโต๊ะเพียบเลย
"มีไร...จัดมา พร้อมแล้วครับ..."
"แนนชอบจูน..." วิ้งๆๆๆๆๆๆๆๆ
".........." อะไรนะ?
"งั้นอีกรอบก็ได้....แนนชอบจูน" คราวนี้เธอพูดเน้นๆเลยครับ
"........ " ผมควรจะพูดไรดีล่ะ
"งั้น..แนนพูดอีกรอบก็ได้...แนนชอ....."
"พอแล้ว....หึหึหึ...ล้อเล่นกันอย่างนี้จะดีเหีอแนน?..."
"งั้นถามหน่อย...เรื่องแบบนี้เค้ามีไว้ล้อเล่นกันเหรอ..? หรือจูนคิดว่าไง?..."
"แต่เราคิดกับแนนแค่......."
"ก็แล้วไงล่ะ...แนนรู้ว่าจูนคิดยังไงกับเรา...เราถึงบอก...บอกแล้วผลเป็นยังไง?...จูนจะเกลียดแนนรึเปล่า?...จูนจะเลิกคบแนนรึเปล่า?..."
"ไม่...เราก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม.."
"นั่นไง...ทีนี้เข้าใจยัง..."
"............"
-
จูนเสนห์แรงจังงับ o18
รอตอนต่อไป :z1:
-
มาตอนอีกนะครับ รักพี่ดิววว ที่สุด
จูนเสน่ห์แรงมาก5555+ โจ๊ก จัดไวๆๆหน่อยสิ เด่วโดนคนอื่นแย่งหมดนะคนยิ่งชอบเยอะอยู่
-
เข้าใจไหมจูน
เข้าใจแล้วก้บอกไปสะ
:m31: :m16:
-
"ก็แล้วไงล่ะ...แนนรู้ว่าจูนคิดยังไงกับเรา...เราถึงบอก...บอกแล้วผลเป็นยัง ไง?...จูนจะเกลียดแนนรึเปล่า?...จูนจะเลิกคบแนนรึเปล่า?..."
"ไม่...เรา ก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม.."
"นั่นไง...ทีนี้เข้าใจยัง..."
"............"
ก็เนี่ยจูน...คิดตามที่น้องแนนเค้าพูดมั่ง คิดเองมั่งไรมั่ง ที่จริงต้องบอกโจ๊กด้วย
:serius2:
:sad2:
-
รู้สึกจูนจะฮอตมากทั้งในหมู่หญิงและก็ชาย
-
โอเค รับทราบ คราวนี้ จูนบอกโจ๊กไปเลย
-
ถึงเวลาของจูนแล้วใช่ป่าวเนี่ย ที่จะต้องบอกโจ๊กไป
เอาแนนเป็นตัวอย่างนะจูน
-
เอาอีก ๆ
-
รอยู่นะครับ มาไวๆๆเหอะ อย่าทรมานกันเรยน๊า พี่ดิวววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
จูนคงได้ทางสว่างไปบอกรักโจ๊ก จากแนนเนี่ยล๊ะ T^T~
คนอ่านลุ้นจนไส้บิดแร่ะ TT :angry2:
-
อยากจะต่อใจแทบขาด
แต่ไม่มีเวลาจริงๆครับ
ช่วงนี้หาเวลายากมา
จะพยายามนะครับ
มีเวลาเมื่อไร อัพให้ทันทีเลยครับ
ขอบคุณมากๆๆๆนะคร้าบ
-
จูนมีแต่คนเข้าหา ตัวเลือกเยอะนะเนี่ย 555+
ตอนนี้ที่ชัดๆ ก็มีชีนกับแนน ฮ่าๆๆ (ส่วนโจ๊ก -_- อยู่กับความไม่กล้าต่อไป) 555
ชีนออกมาตอนแรกๆ กวนมากมาย -_- เผลอไม่ชอบไปละ แต่พอหลังๆ ไม่สิ ตั้งแต่เข้าค่าย.. หูยยยย ชีนพระเอกค่อด 555+ (เริ่มเอนเอียงสุดโต่ง) จูนเองก็ชอบโจ๊ก แต่ไงดีล่ะ อยู่กับโจ๊กจูนมีความสุข แต่บางครั้งก็มึนๆ กับอารมณ์ขึ้นๆลงๆ แล้วก็เงียบกัน... ไม่รู้สิ -_-
บางที ถ้ากับชีน จูนไม่ต้องขวนขวายอะไรมากมาย ถ้าเพียงแต่จะมีใจให้ชีนนิดนึง 555+ เรื่องอะไรๆคงง่ายขึ้น ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาา
(เริ่มเอนเอียงอย่างสุดโต่งงงง!)
เชียร์คนที่จูนจะรักแล้วกัน 555555+ -0-
-
แนนยังกล้าพูดตรงๆ โดยไม่ต้องคิดมากเลย... o13 เยี่ยมจริงๆ
แล้วโจ๊กกับจูนล่ะ...ถึงเวลาพูดออกมาได้แล้วล่ะมั๊ง
....รออ่านต่อนะครับ
-
ในที่สุดก็อ่านทัน 55 :mc4:
ชอบเเนนจังเล้ย ย :กอด1:
รีบมาต่อไวๆๆนะ :call: :call:
-
รอไม่ไหวแร้วอ่า พี่ดิววว มาไวๆๆๆ นะครับ ขอ ตอน 1 แบบเยอะๆๆนะ
ฮ๋าๆ อยากอ่านแบบจุใจ
-
ดิว หายไปไหน อ่ะ มารอแล้วนะ
-
ต่อด่วนน น
-
ในที่สุดก็อ่านทันซะทีครับ หลังจากไม่กล้าอ่าน กลัวจะดราม่า 555
-
ห๊ะ น้อยอ๊าา TT
-
อีตาโจ๊กแค่ชีนคนเดียวก็จะแย่แล้ว
นี้เพิ่มแนนเข้ามาอีก
คนของเราสเน่ห์แรงจริงๆ
-
พี่ดิว อย่าหายไปแบบนี้สิครับ คถ จะแย่เเร้วนะ
-
รออยู่นร่ะ
-
"............" ผมคงนั่งทำหน้าบื้อนานไปหน่อย แนนเลยถามผมต่อ
"ทำหน้าอย่างนี้แสดงว่าไม่เข้าใจที่แนนพูดใช่มั๊ย?....."
"จะว่าอย่างนั้นก็ได้..." ก็ผมไม่เข้าใจริงๆนิ...ไม่ได้โง่นะ...แค่เป้นคนทีเข้าใจอะไรยากไปนิดหนึ่ง
"งั้นฟังนะ...แนนก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมแนนต้องมานั่งอธิบายให้จูนฟัง...อาจจะเป็นเพราะแนนเป็นคนที่ไม่ชอบอะไรที่มันค้างคา...."
"อืม...แล้ว...."
"แนนชอบจูนจริงๆนะ...แต่แนนรู้ว่าจูนคิดกับแนนแค่เพื่อน...เพราะฉะนั้นไม่ว่าแนนจะบอกหรือไม่บอกจูน...ค่ามันก็เท่ากันใช่ป่าว?"
"อืม...แล้ว?"
"แต่ถ้าแนนไม่ได้บอกจูนอย่างวันนี้...แนนก็คงจะอึดอัดและค้างใจแนนตลอดไป...แต่เมื่อบอกออกไปแล้ว เราก็ทำหน้าที่ของเราดีที่สุดแล้ว หน้าที่ต่อใจของตัวเองไงล่ะ...ใจเรามันชอบคนนี้...ก็ต้องบอกออกไป...บอกให้เค้าได้รู้...ผลจะออกมายังไงก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง...อย่างน้อยเราก็ได้รัก..."
"ทำไมเราไม่เคยคิดอย่างนี้มาก่อนนะ...." ผมรู้ครับ เพราะผมกลัวการสูญเสียไง ผมจึงไม่ยอมที่จะเสี่ยงกับอะไรก็ตาม ที่อาจจะนำความสูญเสียมาสู่ผมได้
"ง่ายนิดเดียว...ความกลัวไง...จูนกลัว...การที่เรามีความรู้สึกดีดีกับใครซักคนหนึ่ง...มันเป้นความรู้สึกที่วิเศษสุดๆเลยนะ....เพราะฉะนั้นอย่าเก็บไว้คนเดียว...บอกออกไปซิ...บอกให้เค้าได้ร่วมรับรู้ความรู้สึกดีดีนี้ด้วย...บอกออกไปแล้ว...ไม่ว่าผลมันจะเป้นอย่างไรก็จงยิ้มรับมัน...เพราะ......"
"เพราะอะไรแนน?..." จะมาเว้นช่วงอำไรตอนนี้ห๊า...
"เพราะเราซื่อสัตย์และจริงใจกับความรู้สึกของตัวเองไงล่ะ...แค่นี้ก็ต้องให้บอกด้วย...." ใคร?
"นาย/อ้าวแบงค์มาแล้วเหรอ?..." ประโยคแรกของผม ประโยคต่อมาของแนนเค้า
"ก่อนที่เราจะจริงใจและซื่อสัตย์กับใคร...เราต้องซื่อสัตย์และจริงใจกับตัวเองให้ได้ก่อน.." มันคนนั้นที่แนนเรียกว่าแบงค์ยังพูดต่ออีก
"ไม่นึกเลยว่าสมองขนาดเม็ดถั่วอย่างนายจะพูดได้ดีขนาดนั้น..." แนนว่าเข้าให้ แล้วตกลงสองคนนี้เป็นไงมาไงกันล่ะ
"ของเราอ่ะถั่วดำ...ใหญ่หน่อย แต่ของแนนอ่ะถั่วเขียว เอาไปทำถั่วงอกก็ไม่ได้...เพราะมันตัน...555"
"ไอ้แบงค์...อย่าอยู่เลย..." ว่าแล้วแนนก็ฮุกซ้าย...เสยขวาทันที ไอ้แบงค์ก็ได้แต่ปัดๆ... ผมกำลังดูมวยยแมวอยู่
"เจ็บๆๆๆ...พอแล้วแนน..."
"เหนื่อยแล้วเหมือนกัน..." แล้วคุณเธอก็หันมากินต่อ...น่ารักจริงๆ...เหรอ?
"แล้วนี่แนนกับแบงค์?..." ผมมองหน้าแนนที แบงค์ที
"จูนสงสัยใช่มั๊ยว่านางฟ้าอย่างแนนจะมาคบกับยมทูตได้ไงใช่มั๊ย?..."
"หึหึหึ...." นางฟ้าเหรอ?...
"ถ้าหัวเราะออีกนิดเดียว..แกตายแน่แบงค์..."
"โอเคๆๆๆๆ..." จะได้รู้เรื่องมั๊ยครับ
"คืองี้นะ..หลังจากวันที่เกิดเรื่องวันนั้นอ่ะ..." แนนเริ่มเล่า
"วันที่แนนตบหน้าแบงค์งั้นเหรอ?..." อันนี้ผมถามครับ เพราะคิดถึงวันนั้นแล้วยังขำไม่หาย
"อย่ามาย้ำได้มั๊ยจูน...อายอ่ะ..." เรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ หลังจากที่แบงค์ประกาศขอเบอร์แนน..แนนเลยตบหน้ามันเลย รอแดงห้านิ้วโชว์หราอยู่เลยบหน้ามัน
'งั้นวันนี้เอารอยนิ้วไปก่อนล่ะกัน...เบอร์ค่อยว่ากันอีกที...' พูเดสร็จคุณแนนก็เดินองอาจออกไปจากวงเลยครับ . . .
"หลังจากวันนั้น...เราก็ไปรอแนนที่หน้าโรงเรียนทุกวัน...จนในที่สุดเราก็ได้เบอร์มา..."
"ก็แบงค์บอกความรู้สึกตัวเองนิ...เราเลยให้โอกาส...นายเป็นคนหาโอกาสเองนะ...แนนก็แค่ให้โอกาสนั้น..."
"คร้าบคุณแนน..." คู่นี้เค้าน่ารักดีครับ . . . .. ....
"ทีนี้จูนรู้สึกความรู้สึกของแนนแล้ว....เราจะยังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั๊ย?..."
"มันก้ต้องเป้นอย่างนั้นอยู่แล้ว...เพื่อนกัน..."
"แบงค์...นี่ไงคนที่แนนบอกว่าแนนเคยชอบ...จูนนี่แหละ..." เหวอเลยครับ
"หึหึหึ...ตาถึงเหมือนกันนะแนน..." แบงค์มันอมยิ้มครับ
"ก็มาตาถั่วตอนที่ยอมคบกับนายนีแหละ.."
"นี่ตกลงเรามีแฟนทั้งตาถั่วสมองถั่วเลยเหรอ..."
"ไอ้แบงค์!!!!!!!!!!!" ปากร้ายพอกันเลยครับ
พวก้รานั่งคุยกันไปเรื่อยๆ.....ก็แยกย้ายกันกัลบ เดี๋ยวเย็นๆต้องไปดูไอ้โจ๊กแข่งบอลอีก มีคนบอกว่าชอบผมถึงสองคนแล้ว ในเวลาไล่เลี่ยกัน แต่ผมกลับทำได้แค่รับฟังเท่านั้น...ผมกลับตอบรับความรู้สึกแบบนั้นของเค้าไม่ได้... ถ้ามีอีกซักคนมาบอกกับผมอย่างนี้อีก...ผมจะตอบไปยังไงนะ... แต่ทั้งชีนและแนนได้ทำให้ผมรู้ว่า...การที่เราจะบอกความรู้สึกดีดีอย่างนี้กับใครซักคน...มันไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายหรือน่ากลัวเลย...ถ้าหากคำตอบที่ได้รับนั้น..คือการถูกปฏิเสธ... ผมละอิจฉาแนนกับชีนมากๆนะ...เพราะพวกเค้ากล้าในสิ่งที่ผมไม่มีเอาซะเลย พวกเค้ากล้าที่จะบอกความรู้สึกของตัวเอง...โดยไม่กลัวกับคำตอบที่จะได้รับ ความกล้าที่ผมไม่เคยมี...หรือไม่กล้าแม้แต่จะบอกว่า "คิดถึง.."
-
เข้าใจความรู้สึกของแนนเลย
ได้พูดไปดีกว่าไม่ได้พูดอะไรเลย
-
ต่ออีกหน่อยละกันนะครับ
ผมเผลอหลับไป
ตื่นขึ้นมาอีกที....ชริปล่ะ...3 โมงครึ่ง ไอโจ๊กมีแข่งสี่โมง...จะไปทันมั๊ยเนี่ยะ
น้ำเนิ้มไม่องไม่อาบมันแล้ว...ไปมันทั้งอย่างนี้ล่ะ
จับมอไซต์ได้...ถลาท้าลมไปเลยครับ
.
.
.
.
ในที่สุดผมก็มาถึงโดยสวัสดิภาพ
"เอ๊ย...ไอ้จูนมึงไปฟัดกับหมามารึไง...หน้าตาถึงดูไม่ได้ซะขนาดนี้..." หน้ากูเป็นยัไงเหรอไอ้เสก...แต่ก็พอจะจินตนาการออกครับ
"ฟัดกับหมาในปากมึงอ่ะดิ...เป็นฝูงเลยนะมึง...ไอ้โจ๊กลงสนามรึยัง?..." ผมเจอไอ้เสกหน้าสนามครับ ไม่รู้มันมาเดินเตร่ไรอยู่แถวลานจอดรถ
"ยัง..."
"แล้วมึงมาเดินเตร่อยู่ที่นี้ทำไม...ทำไมไม่อยู่เป็นเพื่อนไอ้โจ๊ก...หรือว่ามึงมเดินเหล่สาวว่ะ...กูจะฟ้องเจน..."
"พวกมึงนี่เหมือนกันเลยนะ...ไอ้โจ๊กบอกให้กูมรอมึงหน้าสนาม...ส่วนมึงก็อยากให้กูอยู่กับไอ้โจ๊ก....ใจตรงกันเกินไปรึเปล่า..."
"เหรอ?..." จะยิ้มทำไมกู..
"อืม...ว่าแต่พวกมึงดีกันแล้วเหรอ...แล้วดีกันตั้งแต่เมื่อไร?"
"ดีกันทำไม...ก็ไม่ได้โกรธหรือมีปัญหาไรกันซะหน่อย..."
"เหรอครับ?...กูอยากจะเชื่อแทบตาย...มึงกับมันทำหน้าอย่างกับไมได้เข้าห้องน้ำตอนเช้าก่อนมาโรงเรียนกันเป็นอาทิตย์แล้ว...ไม่รู้ตัวกันบ้างรึไงครับ คนข้างๆอย่างกูก็พลอยอึดอัดไปด้วย..."
"พูดมากนะมึง...ไปกันได้..."
เสกบอกว่าเค้าเลื่อนการแข่งขันไปอีกครึ่งชั่วโมง
แล้วทีนี้ผมจะรีบไปทำพระแสงของ้าวทำไม
หน้าตาตัวเองเป็นยังไงบ้างก็ไม่อาจรู้ได้ เพราะไม่ได้ส่องกระจกก่อนออกมา
แต่ไม่เป็นไร คนมันหน้าตาดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว...ช่างกล้านะกู
.
.
.
.
เข้าไปถึงสนาม
เห็นมันนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆในทีมของมัน
เชื่อมั๊ยครับ ผมเห็นมันมาแต่ไกลเลย
ผมจำทุกอย่างที่เป็นมันได้
ผมจำรายละเอียดของมันได้ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ
มันมักจะโดดเด่นกว่าคนอื่นเสมอ...ทั้งๆที่มันก็ทำตัวปกติเหมือนชาวบ้านชาวเมืองทั่วไป...ยกเว้นเรื่องกวนประสาทกับปากเสียๆเน่าๆของมัน
ส่วนไอ้เสกมันเดินไปหาว่าที่แฟนมันเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ
"โจ๊ก..." คิดว่าเสียงผมกันใช่มัยครับ...ผิด
"อ้าว..เป้มาได้ไง?...." ผมยืนอยู๋ห่างหน่อย แต่พอจะได้ยินบ้าง
"มาเชียร์นายนั่นแหละ....เต็มทีเลยนะ..."
"งั้นวันนี้โจ๊กคงสู้ขาดใจเลย...ตายก็ไม่กลัวแล้ว..." ชิส์...
"ปากดีนักนะ...." แล้วกูจะมายืนตรงนี้ เพื่อ....?
"โจ๊กว่าเป้ขึ้นไปนั่งข้างบนดีกว่านะ....เดี๋ยวเพือนๆในทีมเราจะไม่มีสมาธิในการแข่ง..."
"จ้า....งั้นเราไปนะ...เต็มทีนะ...เชียร์สุดใจ..."
"คร้าบโผม..."
ผมได้ยินทุกคำพูดที่เค้าพูดกัน
ผู้หญิงคนนั้น....คือคนเดียวกันกับที่ผมเจออยู่กับมันเมื่อวันก่อน...และวันนี้เธอก็มาเชียร์มันด้วย
เธอน่ารักดีครับ...ผมเห็นครั้งแรกยังรู้สึกได้เลยว่าเธอน่ารักมากๆ....
น่ารักจน...รู้สึกถึงความเศร้าลึกๆ...ที่ไม้รู้ว่ามันมาจากไหน มาได้ยังไง...และมาทำไม
"เอ๊ย...อ่อน...มานานยัง...?" มึงเก็นกูแล้วเหรอ...ดีใจจัง...ชิส์
"อืม..." มันค่อยเดินมาหาผม
"เจอกับเสกแล้วใช้มั๊ย?"
"อืม...."
"เป็นไรรึเปล่า....?"
"เปล่า....งั้นเดี๋วกูไปนั่งกับเพื่อนๆก่อนนะ..."
"เดี๋ยวสิมึง...อยู่คุยกะกูก่อน...ได้มั๊ย?..." มันพูดแผ่วลงในตอนท้าย
"มึงต้องเตรียมตัวแข่งแล้วไม่ใช่เหรอ?..."
"กูอยากคุยกะมึง....อยากเห็นหน้ามึง..." แล้วผมก็นั่งลง มันก็เลยนั่งลงด้วย
"อยากคุยไรล่ะ?...."
"ไม่ได้ส่องกระจกก่อนออกจากบ้านเหรอมึง...หน้าตาเหมือนกับคนเพิ่งตืนนอนซะขนาดนี้..." มึงๆไม่รู้เหรอว่าเป็นเพราะใคร...ชิส์
"ทำไม? กูน่าเกลียดมากเลยเหรอ?..."
"ก็แค่มีคราบน้ำลายข้างแก้มมึง..."
"จริงเหรอ?..." ผมเช็ดข้างแก้มไปมาใหญ่เลยครับ ก็อายมันนิ...
"บ้าเหรอมึง...ถูแรงๆอย่างนั้นแก้มก็ช้ำหมดสิ..." มันจับมือผมไว้
"ปล่อย...ช้ำก็แก้มของกู" ผมสะบัดหลุดจากมันง่ายๆครับ
"แต่กูไม่อยากให้แก้มมึงช้ำ...กูทั้งห่วงและหวง..."
"บ้าไปแล้วมึง...พูดไรอ่ะ..." แล้วกูจะยิ้มทำไม อากาศคงร้อนแหงๆเลยครับ เพาะผมรู้สึกว่ามันร้อนๆแปลกๆ
"กูบ้า...แล้วมึงจะหน้าแดงทำไม?"
"อากาศมันร้อนโว้ย..."
"เหรอ?..."
"กูไปแล้ว..." แต่มันก็ยื้อมือผมไว้ซะก่อน
"อีกแป๊บนะ..."
ผมเลยนั่งลงที่เดิม ใจง่ายเหมือนกันนะเรา
"จูน..."
"หืม..." เรียกชื่อกูอย่างนี้...ชักน่ากลัว
"คิดถึง..."
"....."
"คิดถึงมาก...มากจน...จนอยากจะเก็บมึงไว้คนเดียว.."
"หึหึหึ...."
แล้วกรรมการก็เรียกนักเตะลงสนาม
"เชียร์กูนะเว้ย....อย่าไปเชียร์ฝ่ายตรงข้ามล่ะ"
"กูโง่เหรอมึง..."
"ใช่..มึงอ่ะโง่ขั้นเซียนเลยแหละ..." อยากจะฆ่ามันจริงๆ
"ชิส์...."
"ถ้ากูเหนื่อย..กูจะหันไปมองมึง...ยิ้มให้กูด้วย...แต่อย่าไปเที่ยวยิ้มให้ใครเค้าล่ะ..กูหวง..." แล้วมันก็วิ่งลงสนามไป
ปล่อยให้ผมยืนเหวอกับคำพูดของมัน
ทำไมวันนี้...ผมยิ้มง่ายจัง
หึหึหึ
-
พูดถึงขนาดนั้นแล้ว
ทำไมจูนยังไม่รู้อีกว่า โจ๊กรักจูนนร๊า :กอด1:
ปลล.เปนกำลังใจให้เพ่ดิวคร๊าบ และ มาต่อเรวๆนร๊า :L2:
-
:m31: โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย จูนกินหญ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ง่ายๆเองหนูจูน "คิดถึงเหมือนกัน"
ทำไมไม่ยอมพูดน้าส์ ถ้าบอกไปต่อให้เป็นบอลโลก
โจ๊กมันก็สู้ตาย
-
เขิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล แทนจูนมาก โจ๊ก รุกต่อให้เต็มที่เลยนะ เราเชียร์อยู่ ฮ่าๆ
-
โจ๊กเริ่มรุกแล้ว เจ้าตัวเค๊าพูดถึงขนาดนี้แล้วจูนยังไม่รู้อีกชิ
-
ทุกทีเลย เวลาที่จูนจะตั้งต้นทำอะไรดี ๆ กับโจ๊ก มักจะมีผู้หญิงมาอยู่กับโจ๊กตัดหน้าเพียงอึดใจเสมอ
แล้วก็ทำให้จูนต้องถอยหลังมาหนึ่งก้าวทุกที
โจ๊กคงต้องรุกเองแล้วแหละ พูดไปตรง ๆ เลย
ถ้ารอจูน คงอีกนาน เหมือนจูนจะไม่มั่นใจในตัวเองหรือตัวโจ๊กเอามาก ๆ เลย
ไม่อยากให้ประชดกันอีกแล้ววว ถึงตอนนี้เวลาที่โจ๊กไปกับคนอื่น
เราก็ยังเชียร์ชีนทุกที ชอบคนตรง ๆ อ่ะ
-
โจ๊กสู้ๆ หยอดจูนได้ตลอด :-[
-
อุ้ย หน้าแดง
-
ใช่ทำไมโจ๊กไม่รุกไปเรย อะ สงสารจูนที่ต้องเห็น ต้อง คิดอะไร ให้ตัวเองต้องเสียใจด้วยก้ไม่รู้อ่า ทำไมต้องมี มารพจญ ตลอดอ่า แงๆ
-
อ๊ากกกกก ตอนนี้รอจูนคนเดียวเท่านั้น จูนคนเดียวเท่านั้น จะบอกรักคนอื่นเค้าเสียที
รอมานานแล้ววว โจ๊กนี่ก็อุตส่าห์ทำทุกอย่างเพื่อจูนแล้ว T^T แต่จูนนี่ซื่อบื่อซะเหลือเกิ๊นส์
-
โจ๊กรุก ขนาดนี้ ถ้าไม่รู้ละก็นะ จูนก็..... บอกให้โจ๊กฟังชัดๆไปเลย
+1 ให้ไรเตอร์ จ๋า
-
เห็นด่้วยก่าโจ๊กอย่างยิ่งง จูนโง่่ๆๆๆๆๆ
โจ๊กรุกขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกกกกก
แย่ๆๆๆๆ
จูน ไม่รู้ว่าโจ๊กคิดไงไม่เท่าไร
แต่ว่า ไม่รู้ใจตัวเองด้วยเนี่ยยยย
โง่จิงๆ
555
รีบๆฉลาดนะน้องจูนนน
-
โอ่ยย โจ๊กน่ารักๆๆ
เหลือแต่จูนนะ จะยอมรับใจตัวเองมั้ย
-
น่ารักจังเลยยยยยย
-
รีบๆ รู้ตัวซะทีนะจูน
แล้วก็อย่าลืมซื่อสัตย์กับตัวเองด้วยล่ะ
:กอด1:
-
เหมือนแนนมาเพื่อบอกให้จูนคิดได้เลยแฮะ
ช่วยเพิ่มความกล้าให้นะจููน :L2:
-
ขอบคุนนะครับ :3123:
-
ชีน หายยยไปไหน
-
โจ๊กคงต้องรุกจูนบนเตียงแล้วล่ะมั้ง จูนถึงจะได้รับรู้สักที :haun4:
-
แล้วเมื่อไรจูนจะมั่นใจซะที
-
อยากจะบอกว่า ทั้งสองคนเป็นแบบนี้ก็น่ารักกันดีนะ
แต่อยากให้รู้ความรู้สึกของกันและกันเร็วๆ หน่อยได้มั้ยอ่ะครับ
อึดอัดอ่ะ ....
-
จูนกับโจ๊ก...รวบรวมความกล้า แสดงความรู้สึกตัวเองออกมาได้แล้วล่ะ
แล้วเป้มาจากไหนอีกล่ะเนี่ย เค้ากำลังจะดีกันแล้วเชียว...เฮ้อ
-
ถ้าพูดถึงขนาดนี้แล้ว จูนยังไม่รู้อะไรอีก ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วแหระ
ก็คงต้องบอกรักอย่างเดียวแล้วมั้ง จูนถึงจะรู้สักทีอ่ะ
แต่ทำไมกะชีน เข้าใจง่ายจังว่ะ
-
สู้ๆๆๆๆ o13
-
:sad4: :sad4: เป้ เหรอ คนสวยด้วย เป็นใครกันเหรอ แบบนี้ สงสัยจะมีรายการที่จะต้องปวดใจกันอีกแล้วมั่งคร้าบบบ มีความสุขมากแล้วนิตอนเช้า...ตอนเย็นสงสัยจะได้กินน้ำตาเป็นอาหารเย็นแน่ๆเลยอ่ะ :z3: :z3:
-
อ๊าก ก ก ก ก ก ก น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย ลุ้นคู่นี้จนไม่ไหวแร้วอ่า พี่ดิว อยากอ่านต่อแร้วอะ แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อให้ผมเหอะนะครับ ผมรอไม่ไหวแร้วอ่า อย่าทรมานกันเรยนะ
-
น่ารักจัง :-[ :-[
บอกรักกันได้แล้วเหอะ
:L2: :L2:
-
เพิ่งมาอ่านครับ
ใช้เวลา 3 วันกว่าจะตามทัน
เรื่องสนุกดีครับ ตัวละครก็น่ารักดี
ส่วนเป้เนี่ย ผมว่าโจ๊กหลอกให้มาเชียร์ เพื่อจะลองใจจูนแหงๆเลย
เพราะโจ๊กเคยบอกว่า "หลังจากนี้ไปกูจะรุกมึงแล้วหนูจูน"
-
คุณเป้ ค้าบ
ไปซะเถอะค้าบบบ คนกะลังมีความรัก :impress2:
-
มั่นใจรักของโจ้ก ก :L1:
-
มีแฟนๆ่นิยายgtcอยากให้เอาไปลงใหม่นะครับเพราะบรอด์เก่าใช้ไม่ได้แล้วครับ ขอบคุณแทนคนอื่นล่วงหน้านะครับ จะรออ่านครับ
-
จูนน่ารักอะ เสน่ห์แรงจริงอะไรจริง ฮ่าๆๆๆ
ว่าแต่เป้เป็นใคร แล้วมีความสัมพันธ์ยังไงกะโจ๊กอ๊า
แนนมาบอกใบ้แล้วจูนจะกล้ายอมรับความรู้สึกตัวเองรึยังอะ
-
นายโจ๊กนี่มันไม่ทันใจเลยว้า เนี่ยตอนนี้ก็แค่มีหยอดนิดๆหย่อยๆแค่เนี่ยะ ทำไมไม่พูดไม่บอกกันเป้งๆไปเลยอ่ะโจ๊ก
เดี๋ยวยัยเป้อะไรนี่ก็มาเป็นมือที่สามคั่นกลางอีกหรอก
-
มีเข้ามาไม่หวาดไม่ไหวเลยนะจูน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/sang.gif)
-
รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ
พี่ดิวมาต่อ ด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตามอ่านทันจนได้ ชอบจูนอะ แต่ก้อชอบชีนนะ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆและก็รอต่อไป :เฮ้อ:
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วครับ
-
สุดยอดเลยครับ...ดิว
รักโจ๊กที่สุดเลย แต่ก็ไม่เคยน้อยไปจากเดิม
ส่วนจูนเธอยังโง่บรมเหมือนเดิม
แต่ก็น่ารักสมวัย...แอร้ยยยยยยยย
.
.
.
.
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สู้ต่อไปนะโจ๊ก แต่แหม จูนมึนเกินไปป่ะ
-
"ขึ้นมานั่งได้แล้วเหรอมึง...กูคิดว่าไอ้โจ๊กจะชวนมึงลงเตะด้วยกันซะเลย...." ไอ้เสกครับ พอผมขึ้นมาถึง ยังไม่ทันนั่งเลย มันเห่าใส่ซะแล้ว
"กูเตะบอลไม่เก่ง...แต่เตะปากคนนะพอได้..."
"กินน้ำตาลมารึไง...ดุชิบเป๋ง..."
"กูนั่งตรงไหนได้บ้างอ่ะ?..." ก็ทุกที่มันเต็มหมดแล้วอ่ะ ไม่จองเผื่อกูเล้ย
"อ้าว...กูนึกว่ามึงไปนั่งกลางใจไอ้โจ๊กมันซะแล้ว...ฮิ้วๆๆๆๆๆๆ" รับกันเป็นลูกคู่เชียวนะพวกมึง...ผมไม่รู้จะพูดหรือทำหน้ายังไงดี...ก็มันอายอ่ะ...
"เจน...พาไอ้เสกไปผ่าหมาออกจากปากบ้างนะ...ก่อนที่หมาในปากมันจะนำตรีนมาให้..."
"เอ๊ยจูน..มึงโกรธจริงดิ...กูล้อเล่นนะเว้ย...กูขอโทษ..."
"ไม่ต้องเลยมึง...กระทืบซ้ำแล้วมาตบหลังนี่นะ..."
"กูขอโทษ..."
"อืม...อย่าพูดอีกละกัน..." ใจกูมันสยิว...
"มึงนะมึง..." มาส่ายหัวใส่กูทำไมไม่ทราบ
ผมเห็นไอ้เสกมันกวักมือเรียกใครอยู่...
อ้าว เธอคนนั้นนั่นเอง....ผู้หญิงที่ไอ้โจ๊กเรียกว่า เป้....
"เป้..ทางนี้มานั่งด้วกันสิ...."
"ได้ๆๆๆ. ..."แล้วเธอก็เดินอย่่างแน่วแน่มาเลยครับ...
"เป้มาได้ไงนี่?..."
"วันก่อนเจอโจ๊ก...มันบอกมีแข่งบอลวันนี้...เลยมาเชียร์..."
"เหรอ...น่ารัก...สวยขึ้นรึเปล่าเนียะ?..." ตกลงพวกคุณจะคุยกันแค่สองคนใช่มั๊ยครับ
"สนใจบ้างป่าวล่ะ?....ตอนนี้กำลังโสดอยู่เลย..." เธอน่ารักจริงๆด้วยครับ ยิ่งมองใกล้ๆก็ยิ่งน่ารัก
"ถ้าเป้บอกเราเร็วกว่านี้คงได้...แต่ตอนนี้คาดว่าจะไม่ทันแล้ว...." พวกเค้าพูดกันไปยิ้มกันไป แซวกันแหงมๆ
"เพราะคนข้างๆรึเปล่าจ๊ะเสก?..." เป้เค้าคงหมายถึงเจนอ่ะครับ
"อืม..นี่เจน...แฟน...โอ๊ย...ว่าที่แฟนในอนาคตอันใกล้นี้..." เสกมันโดนศอกของเจนไปเต็มๆเลยครับ
"ตาถึงนี่หว่าเสก...ไม่ตาถั่วเหมือนไอ้บ้าโจ๊กนั่นเลย..."
"ยังไม่หายโกรธมันอีกเหรอ?..."
"แค้นนี่อีกนาน....บ้าล้อเล่นนะ....เราลืมไปหมดแล้ว...แล้วนี่ปาล์มไม่มาด้วยเหรอ?..."
"อืม...มันไม่ว่างมั้ง..." โจ๊กกับปาล์มยังไม่คุยกันเลยครับ
แล้วเสกก็แนะนำพวกเราให้รู้จักกับเป้
เป้เค้าเป็นเพื่อนสนิทกับกลุ่มของไอ้เสกครับ แต่อยู่กันคนละโรงเรียน
เสียงในสนามกำลังสนุกครับ
ทุกคนเชียร์กันอย่างเต็มที่
โจ๊กมันใส่เสื้อทีมสีแดง
ดูมันจะโดดเด่นกว่าใครเพื่อน
ผมได้ยินสาวรอบๆสนามเชียร์มันกันใหญ่เลย เบอร์ 7 น่ารักอย่างโน้น หล่ออย่างนี้...เก่งบ้างล่ะ...เพื่อนกูโว้ย...
ผมว่าสาวค่อนสนามต่างหลงเสน่ห์มันไปแล้วล่ะ รวมทั้งพวกไม่สาวด้วยนะ
หึหึหึ...มันหันมายิ้มกับผมจริงๆด้วย...สาวๆในสนามกรี๊ดเลยครับ ...ไม่ต้องมากรี๊ดเลยพวกคุณ...มันยิ้มให้ผมคนเดียวครับ...
เกมส์ดำเนินไปอย่างดุเดือดเลือดสาด
ผลัดกันรุกผลัดกันรับตลอด
แน่ะๆๆๆมันมาเก็บบอลข้างสนามอีกแล้ว...ที่นั่งสั่นเลยครับ เพราะเสียงกรี๊ด....
คนข้างๆผมก็ใช่ย่อย..ก็เป้นั่นแหละครับ เธอกรี๊ดจนผมสะดุ้งไปเลย...สาวๆนี่เค้ากินนกหวีดเป็นอาหารว่างกันรึไง..เสียงดีจัง
ผมว่าฝ่ายตรงข้ามค่อนข้างเล่นแรงนะครับ
ตั้งใจเล่นคนมากกว่าเล่นบอล
แต่ทีมเราก็คุมอารมณ์ได้ดี
ตอนนี้โจ๊กมันเลี้ยงบอลมาจนถึงกรอบเขตโทษ....มันกำลังจะยิง...
แต่มันโดนเสียบจากด้านหลังล้มทั้งยืนเลยครับ...
โจ๊ก......ผมรู้สึกตัวเองโดนช็อตอย่างแรง....เจ็บมั๊ย?....
กรรมการเป่านกหวีด...เพื่อนในทีม2 คนของโจ๊กกรูกันเข้าไปหาไอ้คนที่มันเสียบไอ้โจ๊ก...
แต่โดนคนอื่นกันไว้ก่อน ไม่งั้นจบไม่สวยแน่ๆ
โจ๊กโดนเปลี่ยนตัวออก...ผมอยากจะลงไปหามัน...แต่ก็ทำไม่ได้
ในที่สุดฝ่ายของเราก็ชนะครับ...รอชิงชนะเลิศอาทิตย์หน้า
คนอื่นๆแยกย้ายกันกลับบ้านหมดแล้ว
เหลือผมกับมันและเพื่อนในทีมของมันอีก2 คน
"มึงก็เห็นว่าไอ้บ้านั่นมันตั้งใจเล่นมึงไม่ใช่เล่นบอล.." ดูเพื่อนของมันจะยังยัวะอยู่นะครับ
"ช่างมันเหอะ..กูไม่ได้เป็นไรซะหน่อย..."
"ให้กูไปดักตีหัวมันมั๊ย?..."
"มากไปแล้วมึง...เดี๋ยวก็ได้เรื่องอีกหรอก...เราเป็นนักบอลนะ ไม่ใช่นักเลง...คุมอารมณ์หน่อยมึง..." ยิ้มทำไมกู...
"เออ..ไอ้คนดี...แล้วนี่มึงกลับยังไง..."
"เดี๋ยวขอร้องให้คนแถวนี้ไปส่ง เค้าคงจะเวทนากูบ้างแหละ..." มาเหล่กูทำไม...กูไม่ใช่คนแถวนี้ซะหน่อย...ชิส์
"อืม..งั้นกูไปนะ..."
"ไว้เจอกันเพื่อน..." กว่าพวกมันจะร่ำลากันเสร็จ ใบ้เกือบกินเลยกู
"จะนั่งอยู่ทำไมอีก..กลับกันได้แล้ว...เดี๋ยวค่ำ..." ก็มันเดินมาได้นิดหนึ่งก็ลงไปนั่งข้างสนามเฉยเลย
"กูปวดขา...ขอพักนิดหนึ่งนะะนะนะนะ...." เพิ่งเจ็บนี่นะ...
"อืม..." ใจง่ายอีกแล้วกู
"ถ้าตอนนี้มึงเป็นแฟนกู....มึงจะพูดอะไร?...."
"หืม?...." งองูสองตัวมาชนกัน
"กูถามว่าถ้าตอนนี้มึงกับกูเป็นแฟนกัน....มึงจะพูดไรกับกู?..."
"ไม่รู้สิ...ไม่เคยคิดไว้ก่อน.....แล้วถ้าเป็นมึงล่ะ มึงจะพูดอะไร?..."
"โจ๊กเหนื่อยจังครับจูน...ขอนอนหนุนตักได้มั๊ย?...." เชื่อมั๊ยครับ ใจผมสั่นขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผลเลย ตอนที่มันพูดประโยคนี้ออกมา....ถึงแม้จะรู้ว่ามันล้อเ่ล่นก็เหอะ
"..........." มันยิ้มให้ผมด้วย ยิ้มที่ผมไม่ได้เห็นมานานแล้ว
"ได้มั๊ยครับจูน....โจ๊กขอนอนหน่อยนะ...ขอตักจูนนอนหน่อยนะ...โจ๊กเหนื่อยจังเลย....โจ๊กอยากพัก..."
"อืม..." ผมต้องโดนมันสะกดจิตแหงมๆเลย...เลยตอบออกไปแบบนั้น...เคยมั๊ยครับ ที่จู่ๆก็ร้อนวูบวาบขึ้นมา...เคยมั๊ยครับที่จู่ๆท้องก็ปั่นป่วนขึ้นมาเฉยๆ...ผมกำลังเป็นอยู่ครับ
"ขอบคุณครับ...." มันนอนหนุนตักกูแล้ว...กูก็ยอมมันซะงั้น
มันนอนแล้วก็หลับตาครับ
ตอนนอนมันน่ารัก....น่ารักมาก....ผมชอบตอนมันนอนจัง
มันนอนหลับตาอยู่อย่างนั้น
"จะมองอีกนานมั๊ยครับจูน....กูจะละลายเพราะสายตามึงแล้วนะ..."
"ใครมอง...กูป่าวมองซะหน่อย..."
"ผมหล่อมั๊ยครับ...ผมดีพอมั๊ยครับ...ผมปกป้องคุณได้มั๊ยครับ?..." เล่นไรมึงเนียะ
"มึงพูดอย่างกะมึงจะจีบกูงั้นแหละ...หึหึหึหึ..." ขำๆครับ...แต่ตอนพูดใจแอบสั่นนิดหนึ่ง
"ถ้าใช่....มึงจะว่าไง?..." ผมเผลอก้มมองตามันทันทีเลยครับ...ตาเราเลยประสานกัน
"หึหึหึ...ลุกขึ้นได้แล้วกูเมื่อย..." ผมผลักหัวมันตกพื้นเลย.....แล้วก็ลุกขึ้น
"โฮ๊ย...เจ็บนะมึง...."
"อย่ามาสำออย...ลุกขึ้นเลย...เร็ว..เดี๋ยวมืด..."
"ช่วยดึงกูหน่อยนะนะนะนะ..."
"อย่ามาสำออย...เร็วๆ.."
"นะนะนะ"
"อืม..." ผมยื่นมือไปดึงมัน....ทำไมจับแน่นจังมึง....
"ว่าไง...ถ้ากูจะจีบมึง..." มันยังจับมือผมไว้อยู่โดยที่ยังไม่ยอมลุกจากพื้น...กูก้มอยู่นะ...เมื่อย
"ไม่ว่าไง...ถ้ากล้า..."
"หึหึหึหึ..." ผมรู้ว่ามันล้อเล่นครับ....แล้วถ้าเกิดมันคิดขึ้นมาจริงๆล่ะผมจะทำยังไง...ผมจะปฏิเสธมันเหมือนที่ทำกับชีนกับแนนรึเปล่า?....
"อย่าเอาหัวมึงมาซบไหล่กูได้มั๊ย...มันจั๊กจี้..." ก็มันนะสิครับ ผมขับมอไซต์ มันซ้อนแล้วมันก็มาซบไหล่ผม...
"ตอนกูหนุนท้องกี้...ไม่เห็นมันจะบ่นไรเลย..." เปรียบกูกับหมาอีกแล้วนะมึง
"ถ้ากูไม่ขับรถอยู่....มึงได้กินตรีนกูแล้วไอ้โจ๊ก...."
"ดูทางไปเหอะมึง....คนเค้าเหนื่อยขอซบหน่อยก็ไม่ได้...ใจร้ายจริงเว้ย..." แล้วมันจะตะโกนหา..........มึงเหรอ?
"เออๆๆๆ...ซบนิ่งๆล่ะ..กูบ้าจี้..."
"ขอบใจ..." ผมไม่เคยใจแข็งสำเร็จเลยกับมัน
ผมรู้สึกห่างหายจากสภาพแบบนี้มานานแล้ว
สภาพที่มันอ้อนผม และผมเองก็อยากที่จะให้มันอ้อนด้วย
ผมไม่รู้ว่าเวลาที่ผ่านมา เวลาที่เราไม่คุยกัน ไม่มองหน้ากัน มันคิดไรอยู่
และตอนนี้ผมเองก็ไม่รู้อีกเช่นกัน...ว่าทำไมมันจึงกลับมา...........น่ารัก.......แบบนี้อีก....
และผมก็อยากจะให้มันเป็นอย่างนี้ตลอดไป
"เงียบไมอ่อน...?"
"เหนื่อยไม่ใช่เหรอ?...นอนสิ...แต่อย่าหลับลึกล่ะ...เดี๋ยวตก..."
"หึหึหึ...ห่วงกูเหรอ?..."
"อืม..."
"ขอบใจ...กูจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดี...เพื่อมึงนะ....จูน..."
"......." ยิ้มอีกแล้วกู
-
เข้าโหมดอ้อน เข้าโหมดหวาน อยากให้เป็นอย่างนี้ไปนานๆ เมื่อไรจะเป็นแฟนกันสักทีน้า
-
:mc4:
ฮิ้ววววววววววววว
เป็นแฟนกันสักทีเหอะ
-
ฟอ แอ นอ ...?...
-
จะน่ารักไปไหนเนี่ยยยยยยยยย
จูนไม่รู้ หรือโง่ จริงๆ เฮ้อออออออออ
-
โหยยย
อารายเนี่ยย
ไม่เปิดเปากบอกออกไปซักที
แล้วมันจาได้รู้กานม้ายยย
เฮ้อ
เหนื่อยแทน
เหนื่อยแทนโจ๊กน่ะ
อ่อนมันไม่ยอมจะปริปากบอกอะไรออกมาเลยอ่า
ทำไงดี
เอาใจช่วยเน้อ
แต่.
.
.
เชียร์ซีน+555
จีบเสกเลย
ท่าจะไปกันได้สวยอยู่
-
ดิวนะดิว ไม่รู้เรื่องซักที เมื่อไหร่จะรู้เรื่องนี่
-
ไอ้โจ๊กมันเป็นบ้าไงเนี่ย
:laugh:
เมื่อไรจะเป็นแฟนกันน๊า
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ
-
น่ารัก จัง เลยยย
จ๊วฟฟฟฟฟ > w <
คิดว่า โจ๊ก อาจจาไปบอกพวกเป้ก็ได้ว่ามีใจให้กับจูน ><
[บ้าไปแล้วตู]
แอร๋ยๆๆๆๆๆๆๆ ร๊ากกก ไร้เตอร์ค้าบบบ > w <
-
หวานเว่อร์ ^^
-
สารภาพความรู้สึกกันได้แล้วล่ะ
หวานกันขนาดนี้
โจ๊ก เริ่มบอกความในใจแล้ว จูน ก็เลิกปากแข็งซะที ทำตามความรู้สึกซะ
-
หวานเงว่อร์วีเกินไปไหมเนี้ย
-
โจ๊กก็ทำหน้าที่สุดๆแล้ว การแสดงออกชัดเจนจนโปร่งใส
แต่จูนก็ยังไม่รู้ .. หรือไม่ยอมรับรู้ ... หรือไม่อยากรับรู้เลย ..
คือว่า...ที่เพื่อนเข้ามาบอก มาสอนเนี่ยมีอะไรเข้่าหัว(ใจ)บ้่างมั้ยน้องจูน :z3:
-
+1 จ้า :L2:
เราก้ยังคงชอบโจ๊กนะ ถึงจะช้ามากไปหน่อยแต่จริงๆแล้วโจ๊กก็เริ่มที่จะแสดงออกเยอะแล้วล่ะนะ
แล้วก็ทางคำพูดด้วย ก็บอกอะไรๆเยอะแล้วนี่ จูนก็ หลงตัวเองให้มากกว่านี้หน่อยก็ได้นิ :laugh:
จะได้ลงเอยกันเสียที :impress2:
-
555+
น่ารักกันมากมายอะ
เชียร์คู่นี้กันขาดใจดิ้น
-
รุกเข้าไป รุกเข้าไป โจ๊ก :oni2:
-
หนูจูนอย่าทำไม่รู้เรื่องอย่างนี้สิ...:)
-
"กูกลับแล้วนะ..." ผมมาส่งมันถึงหน้าบ้านแล้วก็กะว่าจะกลับเลย
"ใจร้ายว่ะ...."
"ไรมึงอีก...นี่ก้มาส่งแล้วไง...ไหนจะยอมให้นอนหนุนตักก็แล้ว...แล้วไหนเมื่อกี้ก็ยอมให้ซบไหล่อีก...ไม่มากไปหน่อยเหรอมึงที่บอกว่ากูใจร้ายอ่ะ..." ชิส์..กูจะบอกให้นะกูไม่เคยยอกให้ใครขนาดนี้มาก่อน...ยังมีหน้ามาว่ากันอีก...ยอมมึงคนเดียวนะเนียะ
"มึงไม่คิดถึงกี้บ้างเหรอ?..." มันพูดเสียงอ่อยๆ
"คิดถึงสิ...แล้วกี้เป็นไงบ้าง...สบายดีป่าว...มึงเลี้ยงกี้ดีใช่มั๊ย?..."
"มันไม่ค่อยสบายเท่าไร..."
"ทำไม?....กี้เป็นอะไร?"
"กี้มันคิดถึงมึงทุกวันเลย...ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน นอนก็ไม่ยอมนอน...ผอมโซเชียวแหละ..."
"หึหึหึหึ...." น่ารักตายละมึง
"ขำไรของมึงอ่ะ...เห็นความทุกข์ของคนอื่นเป็นเรื่องสนุกรึไง...นี่ไงที่บอกว่ามึงใจร้ายอ่ะ...โธ่..."
"ขำมึงไง...คิดถึงกูก็บอกมาสิ...ไปโบ้ยให้ก้ีมันทำไมกัน...." ผมกะอำมันเล่นเฉยๆ
"อืม...กูคิดถึงมึง...ถ้าบอกกันตรงๆอย่างนี้...มึงจะยังยอมอยู่ต่อกับแูอีกซักแป็บป่าวล่ะ?"
"อืม...งั้นกูอยู่ได้ไม่นานนะ...พ่อแม่กูต้องไปงานสองทุ่ม..." ผมเดินก้มหน้างุดๆเข้าบ้านมันเลย...จะให้บอกมั๊ยล่ะว่าเขินมันอ่ะ
"หึหึหึ..." ผมหันหลังขวับมามองหน้ามัน
"ขำไรมึงอ่ะ?"
"เปล่าซะหน่อย..." มึงตอบเปล่า แต่ปากมึงยังขำอยู่เลยนะ
"มึงขำกูกลับ..."
"เข้าไปเลย...ลีลาจริงมึงนี่..." มันดันหลังผมเข้าบ้านสำเร็จครับ
เข้ามาในบ้านปุ๊บ
กี้มันกระโจนใส่ผมเลยครับ
ดีนะที่ล้มลงบนโซฟา...ไม่งั้นมีหวังได้ไปนอนต่อที่โรงบาลแน่ๆ
น้ำลายกี้เต็มหน้าผมเลยครับ...ผมเลยเชื่อสนิทว่ากี้มันคงคิดถึงผมจริงๆ...
"กี้..อย่า...จั๊กจี้...ฮ่าๆๆๆๆ" ก็กี้เล่นเลียผมไปทั่วหน้าหมดแล้ว ลิ้นสากๆของมันทำให้ผมจั๊กจี้สุดๆไปเลย...แล้วไหนตัวที่มันที่ทับตัวผมอยู่อีกล่ะ...เบาน้อยซะเมื่อไรกันล่ะ
"เห็นมั๊ยกูบอกแล้วว่ากี้มันคิดถึงมึง...."
"ฮ่าๆๆๆๆ...กูเชื่อแล้ว....ฟื๊ด....ขนกี้ห๊อมหอม...."
"พอเลยๆ...กี้ออกมาได้แล้ว กี้มาหาพ่อเร็ว"
"ไรของมึงอ่ะโจ๊ก...กุยังไม่หายคิดถึงกี้เลย...ปล่อยกี้มาหาูเลยนะ..."
"ไม่..."
"แบบนี้หวงกันนี่หว่า...ชิส์"
"เออ..กูหวง...แต่หวงมึง ไม่ใช่หวงกี้..." แล้วมันก็ดูโน่นดูนี่ตามตัวกี้ทั่วไปหมด...กูไม่ได้แอบแทะกินเนื้อกี้หรอก..ไม่ต้องสำรวจขนาดนั้นก็ได้มึง...
แต่เมื่อกี้มันพูดอะไรของมันอ่ะ...แต่นั่นก็ทำให้ผมไม่กล้ามองหน้ามันอีก
"ไอ้บ้า พูดไรไม่เห็นจัรู้้เรื่องเลย"
"บ่นไรของมึง...พูดให้มดฟังรึไง..."
"ชิส์..."
"อยากกินไร..."
"หืม?..."
"จะทำให้กิน อยากกินไรล่ะ?..."
"อะไรก็ได้..." ก็มึงทำอะไรก็อร่อยหมดเลย
ผมกำลังจะเดินตมมันเข้าไปในครัว
"มึงรอนี่แหละ...เดี๋ยวกูจัดการเอง...."
"เอางั้นเหรอ?"
"มึงเข้าไปก็ช่วยไรกูไม่ได้อยู๋ดี...เกะกะเปล่าๆ"
"ไอ้โจ๊ก...."
"หึหึหึ...รอแป๊บละกัน..."
อาหารบนโต๊ะเป้นอาหารพื้นๆทั้งนั้น
แต่ทำไมมันดูน่ากินจัง
อาหารที่วางอยู่เป็นของชอบผมทั้งนั้น...มันรู้ได้ไงนะว่าอะไรที่ผมชอบ
แต่มันมักจะรู้เสมอว่าผมชอบหรือไม่ชอบอะไร
"ทำไมทะเยอะล่ะ กินกันแค่สองคนเองนะมึง"
"ก็กูตั้งใจทำให้มึงกิน"
"มึงแอบใส่ยาพิษลงในอาหารรึเปล่าว่ะ?"
"ถ้าใส่...กูจะใส่ยาเสน่ห์แทน....หุบปากแล้วกินซะ...."
"ไอ้บ้า...."
อาหารทุกอย่างอร่อยเหมือนเดิม
ผมว่ามันทำอาหารเยอะแล้วนะ
แต่ผมก็กิจนหมด...ก็มันอร่อยอ่ะ
อยากเอามันไปเลี้ยงที่บ้านจริงๆ...ผมคงเจริญอาหารขึ้นเยอะ
ถ้าแม่รู้เข้า แม่จะเสียใจมั๊ยน้า?...แม่คร้าบจูนขอโทษ
กินกันเสร็จ
ดูมันเลวครับ
มันให้ผมจัดการเองทุกอย่างเลย คนเดียวด้วย
ทั้งเก็บโต๊ะ เก็บครัว ล้างจาน
มันบอกว่าเมื่ออกี้มันทำอาหารแล้วคนเดียว
ตานี้ผมต้องทำบ้าง
แล้วเมื่อกี้กูจชวยทำ...แล้วมารตัวไหนที่บอกว่ากูเกะกะ....ชิส์
.
.
.
ผมจัดการทุกอย่างเสร็จ
ออกมาเห็นมันนั่งดูทีวีอยู่กับกี้...สบายจริงนะมึง
"เหนื่อยมั๊ย?" มึงจะถามเพื่อ...
"ไม่นิ..."
"แต่กูเหนื่อนว่ะ..."
"เหนื่อยอะไร?...."
"เหนื่อยกับการต้องวิ่งตาม..."ไรของมึงอีก
"ง่ายนิดเดียว...เหนื่อยก็หยุดสิ..." ไม่น่าโง่เลยมึง
"มึงก็เป็นซะอย่างนี้..."
"ไรของมึงอีก...บ้าไรขึ้นมาอีก...งั้นกูกลับบ้านนะ...ไม่อยากทะเลาะด้วย...เหนื่อย..."
"อืมกลับดีดีล่ะ...ดึกกว่านี้อันตราย...อย่าเพิ่งนอนล่ะ...กู"โทรหาตอนสามทุ่มนะ...รับด้วยล่ะ...ไม่รับมึง....."
" มึงจะทำไมกู?...."
"มึงก็จะไม่ได้คุยกะกูไง...เรื่องแ่นี้ก็ต้องให้บอกด้วย...โง่จริๆ..."
"เออ...กูจะไม่รับ...ชิส์..."
"กลับดีดีล่ะ...ระวังด้วย..." มันตะโกนส่งท้ายมาให้
"เรื่องของกู...ชิส์..."
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ลุ้นกี่ทีๆ ก็เหนื่อย :sad4:
-
ผมกลับมาถึงบ้าน
พ่อกับกม่กำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอกกันพอดี
"เป็นไรลูก...หน้าตาไม่สดชื่อเลย...ไม่สบายรึเปล่า?"
"ไม่เป็นไรครับพ่อ..พ่อรีบไปเถอะ..เดี๋ยวคุณนายจะบ่นเอานะ..."
"นินทาอะไรแม่กันจ๊ะพ่อลูกคู่นี้"
"แม่จ๊ะ...ถ้าพ่อจะไม่ไปงานเลี้ยงแล้วได้มั๊ย?"
"อ้าว..ทำไมละครับพ่อ...แต่งตัวกันเสร็จแล้วนะ...ไปเถอะครับ ผมไม่ได้เปนไรจริงๆ"
"ก็ลูกของพ่อสำคัญี่สุดไงล่ะ"
"ก็ดีนะพ่อ...แม่ก็ขี้เกียจแล้วเหมือนกัน"
ตกลงพ่อกับแม่ก็ไม่ไปงานกันซะงั้น...ง่ายมัียครับพ่อแม่ผม
แต่ผมรักพวกท่านจัง
เราสามคนพ่อแม่ลูก....นั่งด้วยกันหน้าทีวี
พ่อกับแม่นั่งด้วยกัน
ส่วนผมนั่งโซฟาแยยกออกมาอีกตัว
"ไปไหนมาจูน...." พ่อถามผมครับ แต่ไม่ได้ดุนะ
" บ้านเพื่อนครับ"
"เพื่อนคนนี้รึเปล่าที่ทำให้ลูกของแม่ไม่สดใสมาหลายวันแล้ว..."
"ครับ..."
"ลูกพ่อคงโตเป็นหนุ่มแล้วจริงๆสินะ"
"ทำไมเหรอครับ?..."
"ก็ลูกของพ่อรักคนอื่นเป็นแล้วไง...."
" แต่ผมกับเค้า...เราเปนแค่เพื่อนกันนะครับ..พ่อ..แม่"
"ความรักใช่ว่าจะมีแต่รักแฟนสักหน่อยนิลูก....รักพ่อ รักแม่ รักเพืื่อน รักพี่ รักน้อง....ก้รักเหมือนกัน"
"แต่แม่คิดว่าถ้าหสกแค่เพื่อนกันธรรมดา...ลูกแม่คงไม่มานั่งคิดมากอยู่นานขนาดนี้หรอก...เพราะคนที่เป็นเพื่อนกัน...โกรธกัน แค่คำขอโทษคำเดียว...ก็สามารถเอามิตรภาพกลับคืนมาได้แล้ว...."
"พ่อกับแม่สังเกตนะว่าหังจากกลับจากค่ายลูกดูซึมๆไปนะ"
"ผมไม่รู้จริงครับ....ว่าผมรู้สึกยังไง..." ก้ในเมื่อเค้าคนนั้นที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้.....คือผู้ชายคนหนึ่ง..ผู้ชายเหมือนพ่อ...เหมือนผม
"เวลา.....เวลาจะเป็นผู้ให้คำตอบลูกเอง....อย่าไปฝืนความรู้สึก....ปล่อยให้มันเป็นในสิ่งที่มันจะเป็น..."
"เวลาเป้นทั้งผู้ให้และเป็นผู้ทำลายเหมือนกันนะลูก....หากลูกช้าไป...เวลานั่นแหละที่จะพรากสิ่งนั้นจากลูกไปเอง..."
"ใชาจ๊ะลูกแม่....แม่ว่าความรู้สึกแบบนี้มันสัมผัสกันได้นะ....ถ้าหากลูกกล้าที่จะเปิดใจและกล้าที่จะยอมรับมัน"
"มันไม่ใช่หรอกครับพ่อแม่....พวกเราเป็นเพื่อนกัน....แค่เพื่อนกันเท่านั้น...มันจะมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว..." คิดเอง พูดเอง แล้วก็เจ็บเอง...เอ้อ...
"งั้นพ่อคงบอกลูกได้แค่ว่า....ถ้าหากลูกคิดและทำอย่างที่พูดแล้ว ลูกมีความสุข ยิ้มได้ หัววเราะได้..ลูกก็ทำไปเถอะ...แต่ถ้าไม่...."
"ทำไมครับพ่อ?"
"แต่ถ้าไม่...หากลูกไม่คว้าเอาไว้...เจ้าความรักที่ว่าก็จะลอยห่างลูกไปเรื่อยๆตามเวลาที่หมุนไป..." จริงสินะ...ใครจะมารอเราได้นานล่ะ
"ผมไม่กล้าขนาดนั้นหรอกครับ...ผมกลัว...หากผมกล้า..ทุกอย่างมันคงจะดีหรือไม่ก็คงจบไปแล้ว"
"ความกลัวไม่เคยทำให้ใครสมหวัง..."
"แต่บางครั้งความกล้าก้ทำให้เราสูญเสียเหมือนกันนะครับพ่อ..."
"กล้าแล้วได้รู้ทุกอย่าง...กับกลัวแล้วทุกอย่างค้างคา...ลูกว่าอย่างไหนมันดีกว่ากันล่ะ?..."
"นั่นสิครับ...อย่างไหนมันจะดีกว่ากัน..."
"ว่างๆจูนก็พาเพื่อนคนนั้นของจูนมาเที่ยวที่บ้านบ้างสิ....พ่อกับแม่จะได้ช่วยดูให้ด้วย" ผมคาดว่าถ้าพ่อกับแม่รู้ว่ามันเป้นใคร...พวกท่านคงไม่อยากเจอซักเท่าไรหรอก
"ผมว่าพ่อกับแม่คิดมากไปรึเปล่าครับ....ผมกับเค้าก็แค่เพื่อนกันท่านั้น..."
"แค่เพื่อน...และทำไมลูกถึงดูเวลาบ่อยล่ะจ๊ะ..."
"....." พูดไม่ออกจริง...แฮ่ะๆๆๆๆ...ว่าแต่ผมเผลอมองเวลาตั้แต่ตอนไหนนะ
"แม่ก็...ไปแซวลูกได้...ปล่อยลูกไปได้แล้ว...เผื่อลูกเค้ามีธุระ"
"ผมไม่ธุระหรอกครับพ่อ...อยากคุยกับพ่อกับแมามากกว่า...คุยแล้วสบายใจดีครับ...."
"อยามาอ้อนแม่หน่อยเลย...เด๊่ยวก็จะไปอ้อนคนอืนแล้วใช่มัียล่ะ..."
"มีอะไรก็ไปทำซะสิลูก...พ่อกับแม่จะไปนอนแล้วเหมือนกัน..."
"ขอบคุณครับพ่อแม่..ผมรักพ่อกับแม่นะครับ..."
"พ่อแม่ก็รักลูกนะ..."
"มามะ..มาให้แม่หอมแก้มนุ่มๆนี้หน่อย......หื้ม..แก้มลุกชายแม่นิ่มจัง...แม่ชักหวงแล้วสิ..."
ขึ้นมาถึงห้องนอน
ตายละหว่าสามทุ่มกว่าไปแล้ว
ผมลืมโทรศััพท์ไว้ที่ห้องตังแต่บ่ายแล้ว
รีบหยิบมาดู...ปรากฎว่า...ว่า...ว่า.....
ไม่มีสายโทรเข้าเลย...
อะไรของมัน..ไหนบอกจะโทรมาไง...
เดี๋ยวมันคงโทรมา...ไปทำธุระส่วนตัวดีกว่า...
""
-
แฟน แฟน แฟน เมื่อไหร่ทั้งสองคนจะได้คำนี้ซะที
-
หนูจูนก็ยังคงซื่อบื้อต่อปายยย
เชียร์โจ๊ก เชียร์ชิน สู้ๆ
ปล.พ่อแม่จูนน่ารักมาก เข้าใจลูกดีจัง o13
-
รอกันต่อไป
:เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เมื่อไหร่สองคนนี้จะทำอะไรๆให้มันชัดเจนซีกทีนะ
โจ๊กอะ ยอมรับตัวเองแล้วว่าชอบจูน แสดงออกแล้วว่าชอบจูน
แต่จูนเอ๊ยย ทำไมถึงยังไม่ทำอะไรให้ชัดเจนเค้าสงสารโจ๊ก
:sad4: :sad4:
รอต่อไปจ้า เป็นกำลังใจให้น้า
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
โจ๊ก อุตส่าห์ รุกขนาดนี้ จูนยังไม่รู้ว่าเป็นที่รักของใครบางคนอีกหรอ
เห้อ สงสารตัวเอง....
-
ฮ้า โจ๊กจาน่าร๊ากกกกกกก ไปถึงหนายยยยย
-
ทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย
3 ทุุ่ม 50 นาที
ไม่มีสายโทรเข้าแม้แต่เบอร์เดียวปรี๊ดเลยครับ
ไหนบอกจะโทรมาไง...ใจร้ายที่สุด
ไม่รู้รึไงว่าทำให้คนอื่นเค้ารอ...
ผมรู้สึกว่าช่วงนี้ตัวเองอารมณ์แปรปรวน ไม่อยู่กับร่องกับรอยเท่าไร
โมโหง่าย น้อยใจเก่ง
เห้นไอ้โจ๊กคุยกับเป้ก็หงุดหงิดซะงั้น
เหมือนอย่างตอนนี้...แค่มันไม่โทรมา....ผมก็โมโหซะแล้ว
ผมเป้นอะไรบอกหน่อย...แล้วมึงเป็นเชี่ยไร...ทำไมไม่โทรมาซักทีว่ะ
คนไม่รักษาสัญญา
หรือว่ามันกำลังคุยกับคนอื่นอยู่..แล้วใครล่ะ?
หรือว่ามันไม่สบาย...เจ้บขาที่มันดดนเสียบเมื่อตอนบ่าย
หร่อว่า ..โอ๊ย....แค่กุโทรหามัน...ก็ได้รู้เรื่องไป แล้ว....โง่ชิหายเลยกู
.
.
.
.
มันไม่นอมรับสายผม
ผมโทรหาอีกห้าครั้ง
แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม
ผมค้นเสื้อแจ๊กเก็ตในตู้....เพื่ออะไรเหรอครับ...ก็เพื่อ....
"ครืดๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ใครโทรมา
"ไอ้บ้า...กูโทรไปทำไมมไม่รับสาย...." พอรู้ว่าใครโทรมา...ใส่มันเลยครับ....แต่ผมว่าเสียงผมสั่นๆนะ
"รับสายไม่น่ารักเลยนะครับ..."
"เรื่องของกู...ทำไมไม่รับสาย?"
"ติดสายคุยกะคนอื่นอยู่ครับ..." กูว่าแล้วเชียว
"งั้นกูคงโทรไปขัดจังหวะมึงงั้นสิ?..."
"เปล่าครับ...คุยเสร็จแล้ว..."
"คุยเสร็จแล้ว...เลยโทรหากูได้งั้นสิ..."
.."ครับ...มีธุระเลยคุยกันยาวไปหน่อย..." จี๊ดครับจี๊ด
"ผีผู้ดีเข้าสิงรึไงมึง...." เริ่มพาลแล้วกู
"ก็แค่อยากจะลองพูดเพราะๆดูบ้าง...ว่าแต่มึงไม่ชอบเหรอ?..."
"กูไม่ชิน..."
"เออว่ะ..กูเองก็ไม่ชินเหมือนกัน..." ผมว่าแล้วไง...มันไม่ใช่กมลสันดานของไอ้โจ๊กหรอกที่จะมาพูดเพราะๆอย่างนี้
"คุยกับใคร?..." ผมถามเสียงอ้อมแอ้มๆ ก็แค่อยากรู้เฉยๆอ่ะ...
"อะไรนะ" มันถามเสียงกลั้วหัวเราะ ผมรู้ว่ามันได้ยิน...แต่มันเลวไงครับ
"มึงไม่ต้องบอกเลยนะ....ถ้ามึงบอกกูเอามึงตายแน่ไอ้โจ๊ก...."
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ."
"อารมณืดีไรมามึง...." กูยิ่งกรุ่นๆอยู่..เดี๋ยวเถอะมึง
"กุหาคำตอบให้ตัวเองได้แล้ว....กูเลยรู้สึกโล่งใจ..."
"วิชาไรว่ะ...มีการบ้านด้วยเหรอ?"
"ตอนนี้กูกำลังทบทวนคำตอบให้แน่ใจอีกรอบ...ทบทวนทั้งคำตอบของกูซึ่งกูแน่ใจมานานแล้ว...และของมึง..."
"แล้วกูเกี่ยวไรด้วย..."
"แล้วกูจะบอกมึงเป้นคนแรก..."
" ว่าแต่การบ้านวิชาไรว่ะ..กูไม่เห้นจำได้เลย"
"วิชาสุขศึกษา...ว่าด้วยเรื่องโรคหัวใจ..." วันศุกร์เราเรียนวิชานี้ด้วยเหรอ
"อืมๆๆ...อย่าลืมบอกกูด้วยแล้วกัน..."
"เอ้อ....." มันถอนหายใจซะดังเลย...
"เป็นไรรึเปล่ามึง...."
"เปล่า"
"ปวดขามั๊ย..."
"เปล่า....."
"โจ๊ก....มึงมีอะไรอยากบอกกูมั๊ย?...."
"มีแน่....แต่ขออีกนิดหนึ่ง..."
"พ่อกุบอกว่า...เวลาเป้นทั้งผู้สร้างและผู้ทำลายนะ...."
"รอกูอีกหน่อยนะอ่อน..."
".........."
มีสายซ้อน..ชีนโทรมา
ทำไมโทรมาป่านนี้
จะรับดีมัั๊ย?
ถ้ารับจะบอกโจ๊กว่าไง
ถ้าไม่รับ....แล้วถ้าเกิดชีนมีเรื่องสำคัญล่ะ?
"อ่อนเงียบไม...ง่วงแล้วเหรอ"
"เปล่า..." ชีนมันวางสายไปพอดีเลยครับ...
เดี๋ยวโทรกลับนะ....ชีน
"อ่อน..."
"หืม...ว่าไง?"
"มึงเคยแอบชอบเพื่อนสนิทป่าว..."
"เปล่านะ..." แต่ทำไมหน้ามึงลอยเข้ามาในหัวกูว่ะ
"เหรอ?"
"หรือว่ามึงไปแอบชอบเพือนคนไหนของเราเข้าให้..."
"อืม..กูกำลังแอบชอบเพื่อนสนิทตัวเองอยู่...แต่กูไม่กล้าบอกเค้า " จู่ๆใจผมก็หล่นวูบเลยครับ เหมือนตกจากที่สูงเลย
เสียงมันหายไปซะเฉยๆ
"......."
"กูเพิ่งคิดได้ว่ากูชอบเค้า....ทั้งที่กูชอบเค้ามาตั้งนานแล้ว..."
"......."
"แต่กูกลัว...กลัวว่าเค้าจะไม่รู้สึกแบบเดียวกับกู...กูกลัวว่าในที่สุดกูจะเสียเค้าไป....ถ้ามึงเป็นกู...มึงจะทำยังไง..."
"........" ผมพูดไม่ออกจริงๆ..มันจุกไปหมด น้ำตาผมไหล
-
ค้างงงงงงงงงงคร๊าบบบพี่ดิว :dont2:
ขออีกตอนได้มั้ย น้าครับพลีสสสสสส :m5:
นายโจ๊กหนูจูนมีวี่แววเข้าใจผิดหมดแล้ว(ป่าว??)แต่เอ๋อๆอย่างหนูจูนตามโจ๊กม่ะทันหร๊อก :serius2:
-
ปอล้อ.พี่ดิวครับ อย่าเขียนให้โจ๊กจูนเศร้านักน้า เป็นแฟนกานซะทีเท้อ~ :o7:
-
แง่วววววววว แล้วเมื่อไหร่จูนจารุ้ตัวซะทีอะเนี้ย สงสารโจ๊กอะ
-
:o12:
-
โอ้วไม่....ทำไมค้างงงงงง
มาต่อไวๆเลยนะคับท่านดิว^^!
-
มันช่างค้างคาอะไรเช่นนี้
ต่อด่วนค่า!!!
-
ค้างมากมาย :serius2: :serius2:
ต่อด่วยคร้าฟ :call: :call:
-
จูน ตาสว่างซะทีเหอะ รับรักโจ๊กไปเหอะ นะ นะ ขอร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
พี่ดิวน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อให้เยอะมากเรยอ่าครับ ชอบๆๆๆๆๆๆ ขอแบบนี้อีกนะครับซะใจดี ฮ่าๆๆๆๆๆ รักพี่ดิวที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
โอ๊ยยย ปวดหัว แต่ก็ดีใจที่มาต่อให้นะ ชอบตอนสองคนนี้อยู่ด้วยกินเสียจริงๆ เลย
มันเป็นธรรมชาติดี ไม่หวานโจ่งแจ้ง แต่ก็มีความสุข อ้าาาากกกก ขอบคุณไร้ท์เธอร์
-
จะดีใจรึจะเครียดดีที่พี่ดิวกลับมาจัดหนักให้คราวนี้
2ตอนแรกมันยังหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า :-[
แต่พอมาตอนดีบีบคั้นใจน้องเหลือเกิน :o12:
เอาไงก็เอากันซักทีเถอะลุ้นจนจะ แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:serius2:
หนึ่งจุ๊บ สำหรับการกลับมา :laugh:
-
ค้าง ๆ ๆ ๆ ๆ
ทำคนอ่านค้างอีกแล้ว
ทำไมไม่บอกกันตรง ๆ ไปเลยอะ
ลุ้น ๆ ๆ ๆ ตอนนี้เลยทำให้จูน
เข้าใจไปเองว่าโจ๊กไปชอบคนอื่นอยู่
เสียใจนะนี่
-
ไม่อยากให้จูนกลัวอะ
โจ๊กรุกเเล้วเอาไห้หนักสิวะ
-
โอ้ย ค้างคาอ่ะครับ มาต่อไวไว นะครับ แอบลุ้นอยู่ทุกตอนเลยว่า
สองคนนี้จะบอกความรู้สึกกันตอนไหน :o8:
-
โจ๊กเอ๊ย พูดแบบนี้รับรองว่าจูนคิดไปถึงดาวอังคารแล้ว
คงคิดว่าเป็นคนอื่น เป้ เอยไรเอย แล้วดูสิร้องไห้ตลอดอ่ะเวลาเข้าใจผิด เวลาเค้าไม่สนใจ
แต่พอเค้ามาสนใจ มาใส่ใจ ดูแล กลับปิดกั้นตัวเอง คิดเยอะัไปป่าวน้องจูน :beat:
แว๊กกกกกก อึดอัดแท้น๊อออ :z3:
-
ชอบ เรื่องนี้ อ่ะ
รอ อ่าน ต่อ อยู่ นะคร๊าบ
อย่า บ่อย ให่ ค้าง นาน นะ
........................................ เพิ่ง เป็น สมาชิก เล้า ฝาก เนื้อ ฝาก ตัว ด้วย นะ ครับ
-
ค้าง!!! มาต่อด่วน :serius2: :serius2:
น้องจูนเสียใจเลย
-
ล่อให้อยาก
:o12: :o12:
-
จูน บื้อเกินไปหรือเปล่า
อ่อนใจกับเธอสองคนว่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ลุ้นตัวโก่งกันทั้งกระทู้แน่ๆ5555
-
:a5:
มาต่อเลยนะ
ให้ไวๆ
-
อยากให้บอกรักกันสักที เอาแบบเสียงดังฟังชัด
จำขึ้นใจไปแสนนาน ประมาณนั้นเลย
-
ชีนโทรมาทำไม???
-
โจ๊กรีบบอกจูนเหอะ ก่อนที่จูนจะโง่ไปมากกว่านี้อะ ครึครึ
เคืองนะเนี่ยๆๆๆ ทำไมจูนจะต้องโทรกลับชีนด้วยอะ ให้ความหวังกันนี่หว่า แง๊งงง
-
นั่นสินะ
ทั้งที่เสียใจเมื่อรู้ว่าเขาแอบรักเพื่อน
แล้วเสียใจขนาดนี้
ทำไมถึงไม่ยอมรับซะทีล่ะ
กลัว...ไม่ยอมรับ
มันยิ่งกลัวนะ
แล้วก็ยิ่งไม่กล้ายอมรับมากขึ้นเรื่อยๆ
กล้าในครั้งแรก
...........
ครั้งต่อไปก็กล้า...
-
ปากแข็งกันเข้าไป :m31:
-
เมื่อไหร่ ๆ คำว่าแฟนจะมาสักที
-
โจ็กไม่ต้องบอกแล้วล่ะ พอเหอะ รออะไรอ่ะ
-
เฮ้ออ จูนก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
โจ้กพูดงี้ยิ่งเข้าใจผิดไปใหญ่
อยากอ่านต่อแล้วค่า ติดมากๆ
-
ตามอ่าน มามะวาน แบบว่าติดมากกกก คิดดูอ่านตอนสองทุ่ม ถึงตีหนึ่ง แล้ตื่นมาแปกโมง จนอ่านมาถึงตอนล่าสุด รีบ เอามาต่อไวๆ น้าคับ
โจ๊ก ก่ะ จูน รีบๆๆ บอกความรู้สึกเร็วๆน้าาา อย่า ลังเล เลยจูน
-
จูนอย่าเข้าใจผิดนะ
:sad4:
-
ทำไมคำๆ เดียวถึงพูดอยากจังวะ "อยากได้ยินว่ารักกัน"
-
ทำไมจูนไม่เข้าใจโจ๊กเสียที
:เฮ้อ:
-
โจ๊กรุกแล้วขอเคลียร์คำพูดตัวเองด้วย
อย่าปล่อยผ่านได้ม้ายยยย :sad4:
-
เพิ่งเคยอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก เชื่อมั้ยว่า
สนุกมากกกก จนต้องวางไม่ลงจริงๆ
นั่งอ่านตั้งแต่สี่ทุ่ม พระเจ้า าาาาา จนถึงตีสี่
นี้มันอารัยกั๊น นนน ไม่น่าเชื่อตัวเอง
ว่าจะนั่งอ่านได้นานขนาดนี้
ชอบเรื่องนี้มาก แต่ตอนนี้ก้อค้างมากเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ลุ้นจนท้องใส้ปั่นป่วนมาตั้งแต่เริ่มอ่านแระ
ไรท์เตอร์เก่ง ชื่นชมๆๆๆ o13
ยังไงก้จะติดตามต่อไป รออยู่ว่าเมื่อรัยจูนจะเข้าใจสักโจ๊กสักที
ฮิฮิ ลุ้นมาก กก ไอ้โจ๊กก้อไม่พูดอารัยหั้ยมันเคลียร์ เห่อ อ
เหนื่อยเหมือนกันนะเนี้ยะ แต่ก้อยังเชียร์โจ๊กต่อไป !
-
พี่ดิวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อเด่วนี้เรยน๊าไม่ไหวววววววววววววววววววววววววแล้ววววววววววววววววววววววววววว จิงๆๆๆๆๆๆๆ
-
โห ขอ แปะมือกับพี่ข้างบนทีนึง (Bejae) ฟีลลิ่งเดียวกัน เชีย โจ๊ค o17
-
ครับๆ ลุ้นด้วยคนต่อไป
ไรเตอร์แต่งได้จี๊ดรีดเดอร์จริงๆ
-
ค้างงงงงงงงงงงงง
พี่ดิวมาต่อเลยยยยยย
-
:call:มาต่อด่วนเลยนะครับ
-
รอยู่นะครับพี่ดิว
-
มีความรู้สึกว่าจูนจะเข้าใจผิดแน่ๆๆ...โจ๊กมัวแต่เล่นสำนวนอยู่
ถ้าจูนโทรกลับหาซีนแล้วรับรักซีนขึ้นมาก่อนแล้วจะรู้สึก...เพราะ
ไอ้จูนยิ่งบื้อๆอยู่...ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าโจ๊กชอบแต่พอเจอประโยค
นี้ไปอย่าคิดว่าโจ๊กจะพูดถึงคนอื่นนะ...แล้วซีนก็เข้ามาช่วงเวลา
สำคัญทุกที...มันเป็นช่วงเวลาที่จูนต้องตัดสินใจซะด้วย...เฮ่อออ
อยากจะดูว่าดิวจะเล่นยังไงครับในตอนต่อไป...คิดแล้วปวดตับโครต
เป็นกำลังใจให้ดิวครับ...(+1)
-
โจ๊กเอ้ย มั่วชักช้าเดี่ยวโดน มคปด (หมาคาบไปแดก ) หรอก
แล้วทำไงละที่เนี่ย มั่วแต่สำบัดสำนวน เกิดจูนเข้าใจผิดเดี่ยว
โดน (ชคปด ) ชีนคาบไปแดกหรอก 555+ ยิ่งชีนชอบมา
เวลาสำคัญๆอยู่
-
wait wait wait wait wait wait wait wait wait wait wait wait wait wait wait wait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait wait wait wait waitwait
-
โจ้ก ................ สู้ ๆ
รอ ๆๆๆๆๆๆ
ลุ้น...................... กล้า ๆ หน่อย นะ โจ๊ก เชียร์
-
รออออออออออออออออออออ
รอทั้งโจ๊กบอกความรู้สึก
รอออออออออ ให้ไรท์เตอร์มาอัพเร็วๆ 5555555+
เป็นกำลังใจให้เน่อออออ
-
จูนกะโจ๊กลงล๊อกกันสักทีเถ๊อะ T^T
นี่กะม.หกกันละ ถ้าไปมหาลัยอาจจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกก็ได้นะ T^T
-
มาต่อเร็วๆนะครับ ติดเรื่องนี้มาก
-
มาต่อไวๆๆนะครับ รอ อยู่
-
โจ๊กอ่ะ พูดจาวนไปวนมา
ไม่ชัดเจนอยู่นั่นแหล่ะ
จูนจะไม่รู้ตัวก็ไม่แปลกหรอก
โจ๊กทำเหมือนพูดเล่นๆ จูนก็เลยไม่กล้าคิดมากไปกว่านี้สิ
ที่พูดถึงเพื่อนสนิท จูนต้องคิดไปถึงเป้แน่ๆเลย
สองคนนี้ จะลงเอยตอนไหนน้ออออ
-
สนุกมากครับ มารอตอนต่อไป ไม่เอาไปลงบรอด์นู้นด้วยเหรอครับ
-
ค้างอย่างที่สุด
-
."อ่อน...เงียบทำไม....เป็นไรรึเปล่า..." มึงเพิ่งรู้สึกเหรอว่ากูเงียบไป...มึงใจร้ายว่ะโจ๊ก...ผมพยายามกลืนก้อนแข็งๆที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนลงคอ...แล้วพยายามเค้นเสียงออกมาให้เป็นคำพูด...ในที่สุดก็สำเร็จครับ...
"ถ้าเรารู้ว่าเรากำลังรู้สึกดีกับใครซักคน อย่าเก็บความรู้สึกที่แสนจะวิเศษนี้ไว้คนเดียว...บอกออกไปซิ...คนอื่นจะได้รับรู้ความรู้สึกดีดีนี้ด้วย..." ผมรู้สึกได้ว่าประโยคที่พูดเมื่อกี้ทำไมมันช่างยาวนานเหลือเกินกว่าพูดจบ...ผมต้องพยายามกลั้นเสียงสะอื้นมากแค่ไหน...มันจะรู้มั๊ย?
"ขอบใจว่ะ...แล้วกูจะบอกเค้านะ..."
"โจ๊ก...กูง่วงแล้ว..." ไม่ไหวจริงๆแล้วครับ...ผมไม่อยากร้องไห้ให้มันได้ยิน เพราะตอนนี้ผมฝืนมาถึงที่สุดแล้ว...
"อีกนิดได้มั๊ย...กูชอบฟังเสียงมึง....แล้วมึงไม่อยากรู้เหรอว่าเพื่อนสนิทของกูคนนั้น...คือใคร...?"ผมเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่า....มันใจร้ายที่สุด
"........" มึงต้องการอะไรกันแน่โจ๊ก...มึงต้องการให้กูร้องไห้ตรงนี้เลยใช่มั๊ย?...
"มึงเงียบ...แสดงว่ามึงไม่อยากรู้จริงๆด้วย... " มันทำเสียงแบบผิดหวังนิดๆ
"........"ฮึก...ฮึก...อดทนไว้จูน....มึงต้องเข้มแข็ง..มึงต้องไม่ร้อง
"งั้นกูวางก็ได้...ไม่กวนแล้วนะ...ฝันดี..."
"กูอยากรู้...บอกมาสิว่าใคร...เผื่อกูช่วยได้..." ผมแย่งมันพูดก่อนที่มันจะวางสาย...ผมกัดฟันพูดนะ...ยังไงผมก็ไม่ชอบปฏิเสธมันอยู่แล้ว..ผมไม่เคยใจแข็งกับมันได้เลย...แม้แต่ครั้งนี้....
"ดีจัง...เพื่อนกูคนนี้นะ...เค้าน่ารักมากๆ...ตาโตๆ...แก้มป่องๆ...ตัวเล็กๆ..แต่ปากร้ายมากๆ...แต่ยังไงกูก็ชอบเค้า..."
"เหรอ?..หึหึหึ...แล้วกูรู้จักป่าว" คงน่ารักจริงๆด้วย...ทนไว้จูน...แล้วกูจะถามไปเพื่ออะไร...เพื่อให้ตัวเองรู้สึกเจ็บกว่านี้เหรอ?...เจ็บ...ใช่..คำๆนี้บรรยายความรู้สึกผมตอนนี้ได้ดีที่สุด...ผมกำลังเจ็บ...
"แล้วมึงเห็นว่ากูมีเพื่อนที่สนิทด้วยกี่คนล่ะ?..."
"โจ๊ก....กูวางสายยนะ...ฮึก..ฮึก..."
"ร้องไห้เหรอ...ร้องไห้ทำไม?..."
"แค่นี้นะ..."
"เดี๋ยว..." แล้วผมก็กดวางสายไปเลย
วางสายปุ๊บน้ำตาผมไหลปั๊บเลยครับ
ผมยังงตัวเองอยู่เลย..ว่าทำไมผมต้องร้องไห้ด้วย
แค่โจ๊กมันบอกว่ามันมีคนที่มันชอบแล้วงั้นเหรอ?...ผมถึงต้องร้องไห้ขนาดนี้
ผมกลัวเสียเพื่อนไปเหรอ?
ผมกลัวว่าถ้ามันมีแฟน มันจะไม่เหมือนเดิมกับผม
หรือผมกลัวอะไรกันแน่
แล้วทำไมผมต้องกลัวขนาดนี้
ผมผิดมั๊ย?...ที่ผมอยากให้มันอยู่ข้างๆผม...ตลอดไป
หรือว่าผม...ชอบมัน.....ผมชอบไอ้โจ๊ก....ผมถึงต้องเป็นอย่างนี้
ผมเผลอหลับไปพร้อมกับน้ำตาตัวเอง
ตื่นอีกทีเพราะมีคนโทรเข้ามาเกือบเที่ยวคืนแล้ว
"ใคร?..." ผมพูดได้แค่นั้นจริงๆ ก็เสียงผมแทบจะไม่มีแล้ว
"จูน...ทำไมเสียงเป้นแบบนั้น..แล้วเป้นไรรึเปล่า..."
"ชีนเองเหรอ?..."ชีน...ใช่ ผมยังไม่ได้โทรหามันเลย
"อืม...กูเอง...แล้วทำไมเสียงเป็นแบบนั้น..แล้วตอนนี้อยู่ไหน?"
"ชีน...กู...ฮึกๆๆ...ฮึกๆๆๆ.."
"จูนเป้นอะไร!!!!!....ใครทำอะไรรึเปล่า..บอกกูมาซิ...กูไปหามึงนะ..."
"ฮึกๆๆๆ....ไม่ต้อง กูไม่เป้นไร..."
"งั้นยอกกูมา....มึงเป้นไร?"
"เปล่า..." ผมหยุดสะอื้นได้แล้ว
"ยังไงกูก็เป็นได้แค่่คนอื่นสำหรับเสมอ...ยังไงกูก็ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้เรื่องของมึงอยู่ดี...ไม่มีวัน...ไม่ว่ามันจะนานแค่ไหน...ใช่มั๊ย?"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ...ตัวกูเองกูยังไม่รู้เลยว่าตกลงแล้วกูเป้นบ้าอะไร...แล้วจะให้กูบอกมึงยังไงล่ะ?"
"แล้วมีไรอยากบอกกูมั๊ย?"
"ช่วยอยู่เป็นเพื่อนกู..จนกว่ากูจะหลับได้มั๊ย?..."
"ช่วยอยู่เป้นแฟนแทนได้ป่าว?"
"ทะลึ่งแล้วมึงอ่ะ...หึหึหึ" ในที่สุดผมก็หัวเราะได้แล้ว เพราะมัน ขอบใจว่ะ
"อ้าวเอ๊ย กูพูดจริงนะเนียะ"
"แล้วเดี๋ยวมึงจะเจ็บจริง..."
"ถ้าเจ็บแล้วมึงยอมเป้นแฟรกู...เอาว่ะ กูยอม" ผมรู้สึกกับคำพูดนี้ของมันนะครับ....รูัสึกๆ...จี๊ดๆ..ยังไงไม่รู้
"ลามปามแล้วมึง..."
"เมื่อไรมึงจะยอมใจอ่อนกับกูซักทีล่ะ?"
"ทำไมเหนื่อยแล้วเหรอ?"
"กูแค่อยากรู็ว่า...กุพอจะมีหวังให้หวังต่อไปได้รึเปล่า?"
"อย่ามาพูดเล่นนะมึง..."
"กูรู้ว่ามึงรู้ว่ากูรู้สึกยังไงกับมึง...เลิกเฉไฉได้แล้ว...โตๆกันแล้วนะ...รับผิดชอบความรู้สึกของตัวเองและของคนอื่นกันได้แล้ว..." โดนดุซะงั้นกู ผมรู้ครับว่ามันคิดยังไงกับผม แต่ผมไม่สามารถตอบรับได้...และผมก็รู้้ด้วยว่า ชีน...มันเจ็บ เพราะผม
"ถ้ากูบอกว่า...อย่ารอกูเลย...มึงจะยังเป็นเพื่อนกับกูอีกรึเปล่า?..."
"อาบน้ำรึยัง?...กูว่าซกมกอย่างมึง...ไม่อาบอีกละซิ..." มันเฉไฉอีกแล้ว..พอผมพูดทำนองนี้ทีไร...มันก็จะเป็นซะอย่างนี้ตลอด....
"กูเคยที่ไหน...กูนะ ไม่ใช่มึง..ที่จะซกมกได้ขนาดนั้น" ผมก็ตามน้ำครับ...ยังไงซะผมก็ยังอยากมีมันเป็นเพื่อน
"คิดถึงมึงว่ะ...จูน"
"เปนเอามากนะมึง"
"กูว่าอย่างนั้นแหละ...มึงทำเสน่ห์ยาแฝดใส่กูป่าวว่ะ?"
"ระดับกู...ต้องไปทำอย่างนั้นให้มันเสียอิมเมจทำไม....หน้าตาบวกนิสัยล้วนๆ..." พูดไปก็หมั่นไส้ตัวเองเหมือนกันนะ
"กูคิดผิดรึเปล่าว่ะ"
"งั้นมึงก็ลองคิดใหม่ดูสิ....กูพูดจริงๆนะ.."
"แม่เคยบอกกูว่า...กว่าที่เราจะเจอคนที่เรารู้สึกดีดีด้วยซักคน...มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย...ดังนั้น ถ้าเจอแล้ว ก็ต้องพยายามคว้าคนๆนั้นมาอยู่ข้างๆเราให้ได้...แต่ถ้ามันเกินคว้าแล่วจริงๆ...ก็แค่เก็บเค้าไว้ในกล่องความทรงจำข้างซ้าย...เก็บไว้เพื่จะบอกตัวเองได้ว่าเราเคยรู้สึกดีกับคนๆนั้นมากแค่ไหน...แล้วตอนนี้กูก็ยังพยายามไม่เต็มที่เลย...มันยังไม่เกินคว้า...ขอโอกาสให้กูสู้นะ...มึงแค่อยู๋เฉยๆ...และพิพากษากูในวันมุดท้าย...ววันที่กูได้พยายามเต็มที่แล้ว...."
"ชีน....กู.."
"มึงรู้แค่ว่า...กูมีความสุขที่กูได้เป็นอย่างนี้..ทำแบบนี้...ให้กูทำต่อไปเหอะ..."
-
จูน เอ๊ยๆๆ "ดีจัง...เพื่อนกูคนนี้นะ...เค้าน่ารักมากๆ...ตาโตๆ...แก้มนนัป่องๆ...ตัวเล็กๆ..แต่ปากร้ายมากๆ...แต่ยังไงกูก็ชอบเค้า..." ก้ คือจูนนั่นแฟละโอ้ยย :m16: :m31: :serius2:
-
เริ่มจะเชียร์ พี่ชิน แร้ว นะ มาแรงแซงทางโค้งมากกกกกกกก
จูนนี้ก้ เอ้ ไม่เข้าใจโจ๊ก สักทีว่าโจ๊ก อะหมายถึงใคร ฮ่าๆๆ ถ้าเป็นเราโจ๊กพูดแบบนี้ ถึงบางอ้อ ไปตั้งนานแร้ว
นั่งกระโดด หวี๊ดๆๆอยู่กับตัวเองแร้ว
รอตอนต่อไปอีกนะครับ มาไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เกือบแล้วอีกนิดเดียว
แล้วก็รอต่อไป
-
อ่านเล้วเหนื่อยใจจัง...เฮ่ออออ...ไอ้จูนเอ๊ย!!...โง่ได้ใจจริงๆ
ไอ้โจ๊กก็โครตลีลาเลยว๊ะ...พูดไปขนาดนั้นแล้วก็บอกไปเลย...
...อดแดกเถอะ...ไอ้ซีนก็เข้ามาได้จังหวะเหมาะจริงๆ...ดีไอ้จูน
ยังไม่ตอบตกลงไปนะ...เฮ่ออออ....เซ็งจิตจริงๆ(+1)ให้ดิวครับ
-
เฮ้อออ
ชีน !!
สู้ๆ :monkeysad:
-
ชีน ชัดเจนมากมาย เอาไปเลยเต็มสิบ o13
ส่วน โจ๊ก กับจูน คนอ่านเริ่มปวดท้อง เครียดลงกระเพาะแล้ว :เฮ้อ:
-
โจ๊กกกกก
แกรีบๆมาหาจูนเลยน้าาา
มาบอกเค้าเลยว่าชอบบบบบบบ
ทำจูนร้องไห้เนี่ยยย ดูดิ๊ ไอ้ซีนมันทำคะแนนใหย่แล้ววว
-
เมื่อไหร่จูนกับโจ๊กจะได้คู่กันเสียที
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
จูนเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ:
โจ๊กพูดออกมาตรงๆซะทีเหอะ
เดี๋ยวซีนคว้าไปนะ
:L2: :L2:
-
เข้าใจคำพังเพยไทยเลยครับ
เส้นผมบังภูเขา
แต่ก็น่ะโจ๊กก้จะพูดตรงๆมันเป็นรัยว่ะ
เอาอย่างซีนมั้งสิ
ได้ใจคนอ่านว่ะ
สู้ต่อครับซีน
นำหยดลงหินทุกวันเดี่ยวมันก็กร่อน
ตราบใดที่เขายังไม่ยอมรับว่าเป็นอะไรกันเราก็มีสิทธิ์
สู้ๆๆๆครับ
(แอร๊ยยยยยยยยยยย...เริ่มจะเชียร์ ซีนแล้วว่ะ)
ไม่ดี..ไม่ดี
เรายังเป็น โจ๊ก FC ฦ ป่าวว่ะ เฮ้อ ปวดตับ
ปล. รักดิวครับ
-
จูนเข้าใจผิดจริงๆด้วยอ่ะ
โจ๊กไม่บอกไปเลยอ่ะ
สู้ชีนก็ไม่ได้
:jul3:
-
น้องจูนนนนนนนนนนนน เอาโล่ห์ไปเล๊ยยยยยยยย
:z3: :z3:
:m8: ยอมแพ้เหอะโจ๊ก นับไม่ถึงร้อนซ๊ากกกเท
-
เจ็บกันเข้าไป เอาให้ท้อไปเลย มีอะไรทำไมไม่พูดกันตรงๆไปเลย
-
:เฮ้อ: ดิวใจร้าย ให้คนอ่านลุ้นแล้วลุ้นอีก แต่อ่ะนะ ยังไงก็ยังอ่าน
แล้วเมื่อไหร่จะได้เป็นแฟนกันซะทีล่ะ
-
งานนี้นายโจ๊กเสร็จนายชินแหง๋มเลย
แล้วทำยังไงละเนี่ย
-
รัก โจ๊ก .........
สงสาร ซีน......
เซียร์ จูน .................. เลือก ดี นะ จูน
-
:sad4: :sad4: :sad4:
เข้าใจผิดไปใหญ่เลยจูน
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เหนื่อยใจเว้ยยยย อ้อมไปอ้อมมา ตีกรรเชียงรอบโลกอยู่นั่นแหละ
ก็บอกไปตรง ๆ สิวะ ถ้ากลัวนักก็ไม่ต้องบอก ยกให้ชีนไปซะ
จูนก็บื้อ โจ๊กก็กลัว ตรูก็บ้า ย๊ากกกกกส์
-
โจ๊กมาเคลียร์ต่อหน้าจูนเลย:)
-
:z3: :z3:
โจ็กเคลียร์ด่วนเพ่ !!!
-
โอ้ยยยยย ทึ้งหัวตัวเอง
จะลงเอยกันสักทีมั้ยย
อ๊ากกก
-
โจ๊กกลายเป็น ตั๊ก ลีลา
จูน.... ดาราเจ้าน้ำตาช่องเจ็ด
ฟังให้จบค่อยเสียใจก็ได้นะน้อง.... จะรีบไปไหน
กิ๊วๆๆ ให้ชีนซับน้ำตาให้ซะเลย เชียร์ชีน :impress2:
-
โจ๊กก็นะ จะบอกทั้งที ทำไมไม่บอกไปให้หมดๆ
ค้างๆคาๆ ทำจูนเสียน้ำตาอีกแล้ว
:m31:
-
จูนเอ๊ย...ทำไมไม่ฟังโจ๊กก่อน!!!
ลุ้นจะตายแล้วอ้า
-
o22 o22
-
ลุ้นจนตัวโก่งแล้ว
เฮ้อ
สับสนกับจูน
-
อ๋อยย
หมดแรงง
งืมๆๆๆ
ไม่มีไรจาพูด
อมพะนำอยู่นั่นละ
หึยยย
-
อ่อน....อ่อนจริงๆ ณ กับตรงนี้....
คิดหน่อยสิโว้ย...ไอ้โจ๊กมันสนิทกับใครเล่า...
ถ้าไม่ใช่เอ็ง...
กรรมของเวร !!!!
คนแก่.....ลุ้นจนตัวโก่งแล้ว 555
(จะต้องโก่งกันอีกนานมั้ย...โปรดส่งใครมารักชีนที อิอิ )
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ
-
เบื่อโจ๊กกะจูนละ ไม่รู้เรื่องซะที เอาใหม่ดีกว่า
ดิว เอาสองกะซีนเป็นพระเอก กับนานเอกไปเลย
จะได้หมดเรื่องหมดราว ลุ้นมานานละ
เหนื่อย ..................นะ ดิวนะ ให้รักกันจริง ๆ ซักทีเหอะ
-
โจ๊กบอกเร๊วๆๆสิฟร่ะ
เอ้า เชียร์ชีนด้วย 55
สองใจ
-
พอกันทั้งคู่
:m16: :m16: :m16:
-
มาต่อเด่วนี้เลยนะ พี่ดิวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
เอาเยอะๆๆๆๆๆๆๆเค้าคิดถึง
-
โจ๊กก้อบอกจูนไปตรงตรงดิ๊ แล้วจูนจารู้เหรอ
-
อุตส่าห์จะรู้แหระอีกนิดเดียวเองอ่ะ เฮ้อ แล้วยังจะเข้าใจผิดกันไปอีก แล้วเมื่อไรจะรู้เรื่องกันสักทีอ่ะ
-
:z3:ทำไมไม่ฟังให้จบก๊อนนนนนน
-
ว้าววววว
-
โจ๊กเอ๋ยยยยยย
บอกไปตรงๆเหอะ
ไม่งั้นมีหวังโดนชีนคาบไปกินแล้ววววว
-
วันนี้ผมไม่อยากไปโรงเรียนเลยอ่ะ
ก็ตาบวมอย่างกะนกกะปูดเลย
ก้มหน้าก้มตาเดินเข้าห้องเรียนอย่างเดียวเลย
ไม่อยากจะบอกว่าวันนี้ผมมาหลังไอ้โจ๊ก....
ชิส์...เข้ามาในห้องเห็นมันนั่งหน้าแป้นแล้นเริ่งร่าท้าลมอยู่กับไอ้เสกแล้วครับ
ส่วนไอ้ปาล์ม...พวกมันสองคนยังไม่คุยกันเลย...หลังจากที่มีเรื่องกัน
"เอ๊ย...จูน...ทำไมตาบวมฉึ่งซะขนาดนั้นว่ะ?..." พูดซะเห็นภาพเลยมึงไอ้เสก
"มดมันเข้าตากูเมื่อคืน สงสัยขยี้แรงไปหน่อยนะ..."
"มดมันคงจะตัวโตมากๆเลยเนาะ...." ไอ้ปาล์มช่วยเสริมครับ
แต่ไอ้บ้านั่น..มันแค่เห็นมามองผมเฉยๆ..มันทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุ...มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้...
"ไอ้เสก...คืนนี้ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ..."
"ไปไหนมึงอีกล่ะ....กูเห็นทุกทีมึงก็ไปแต่กับจูน...ไหงวันนี้มาชวนกูได้ล่ะ?..." ดูมันทำครับ....ชิส์
"เอาเถอะน่า....เพื่อนขอแค่นี้ไม่ได้เหรอมึง..."
"นี่ตกลงมึงทะเลาะกับจูนอีกแล้วใช่มั๊ย?..." มันคุยกันสองคน แต่กูกับไอ้ปาล์มได้ยินหมดแล้ว...และผมก็อยากจะรู้ด้วยว่ามันจะตอบคำถามนี้ยังไง
"ทะเลาะเหรอ!!!!!!...ป่าวป๊่าวป่าว..." มันทำเสียงได้น่าหมั่นไส้มากๆ
"งั้นก็ไปกันเองล่ะกัน..กูไม่ว่าง..."
"กูไปคนเดียวก็ได้ไอ้เสก..ไอ้เพื่อนชั่ว...."
เชื่อมั๊ยครับตลอดช่วงเช้ามันไม่ยอมคุยกับผมซักแอะ
แต่มันก็ไม่ได้มีท่าทางหงุดหงิดหรืออารมณ์เสียอะไรเลย
กลับลัลล้ามากกว่าปกติซะด้วยซ้ำ...ทำคนอื่นเค้าร้องไห้แล้วยังไม่สำนึกอีกนะมึง
ดี...มึงไม่คุยกับกู..กูก็ไม่คุยเว้ย
จนถึงเวลากินข้าวเที่ยงกัน
"จูน..มึงทะเลาะกับไอ้โจ๊กมันอีกแล้วเหรอ?" ดูไอ้เสกมันจะระอากับพวกผมสองคนเอามากๆ
"กูนี่นะจะมีปัญญาไปหาเรื่องทะเลาะกับไอ้บ้านั่นได้..."
"นั่นไงกูว่าแล้วเชียว ว่ามึงสองคนต้องทะเลาะกันชัวร์ๆ.."
"ทำไมมึงถึงคิดว่าพวกกูทะเลาะกันล่ะ?"
"ก็เวลามึงมีปัญากับไอ้โจ๊กทีไร...มึงกับมันก็ซึมอย่างกับไก่โดนโรคระบาดงั้นแหละ...แต่คราวนี้ไอ้โจ๊กมาแปลก...มันดี๊ด๊าเกินเหตุ..." กูคิดว่ากูรู้สึกอยู่คนเดียวซะอีก...
"ช่างเหอะมึง ไปหาข้าวกินกันดีกว่า...คิดเรื่องนี้ก็ไม่อิ่มท้องหรอก...แถมไม่ประเทืองปัญญาด้วย..."
ตอนนั่งกินข้าวกันนะครับ
ถึงแม้ผมกับมันจะไม่คุยกัน แต่เราก็ยังนั่งโต๊ะเดียวกัน
มันก็ทักคนนั้นที ยิ้มให้คนนี้หน่อย
แต่พอหันมาสบตากับผมโดยบังเอิญ...มันกลับกลอกลูกตาไปมา..ประมาณว่า..เบื่อว่ะ...
ความอดทนกูหมดแล้วเว้ย
"โครม!!!!!!!" ผมกระแทกจานข้าวลงบนโต๊ะ..พร้อมกับลุกขึ้น
"จูน...เป็นไรว่ะมึง...องค์ลงรึไง" ไอ้ปาล์มมันถามหน้าเหรอหราเลยครับ ส่วนไอ้เสกได้แต่ส่ายหัวไปมา...แต่ไอ้บ้านั่นมันกลับยิ้มครับ...
"กูอิ่มแล้ว...เจอกันที่ห้องเลยนะ..." ผมเดินลิ่วๆออกมาเลยครับ นี่ถ้าผมพ่นไฟได้ ป่านนี้โรงเรียนคงไม่เหลือซากแล้วล่ะครับ...เดชะบุญ
ผมมานั่งสงบสติอารมณ์ไได้ซักพัก
ใจก็ค่อยๆร่มขึ้นมาหน่อย
นั่งคิดทบทวนนี่ตกลงกูเป็นไรว่ะ...
กูโมโหใคร
กูโกรธใคร
ใครที่ทำให้กูต้องมานั่งเป็นบ้าอย่างนี้...ถ้าไม่ใช่มัน
"จูน?..."
"หืมว่าไง?...."
"กูถามไรมึงหน่อยนะ?..."
"เป็นไรรึเปล่าเสก...ทำไมทำหน้าจริงจังแบบนั้นด้วยล่ะ?"
"กูจะถามนะ..แต่จะตอบหรือไม่...อันนั้นมันเรื่องของมึง.."
"ลองดู...ว่ามา..."
"มึงกับไอ้โจ๊ก....ไอ้โจ๊กกับมึง...เป็นอะไรกัน?..."
"ก็เป็นเพื่อนกันไง..."
"ไอ้โจ๊ก..ชอบมึงใช่มั๊ย?..."
"........" วิ้งๆๆๆๆๆๆ อะไรนะ!!!!!!!!!
"โอเค..งั้นกูคงคิดไปเอง....เข้าชั้นเรียนกันได้แล้ว..."
แล้วไอ้เสกมันก็ลากร่างอันไร้วิญญาณของผมเข้าชั้นเรียน
ผมนั่งเรียนไม่รู้เรื่องเลย
ในหัวมีแต่คำถามของไอ้เสกเต็มไปหมด
.
.
.
จนเลิกเรียน
ทุกคนพากันแยกย้ายกลับบ้าน
ผมยังไม่อยากกลับเลยมานั่งเล่นที่สนามบอล...
วันนี้เค้างดซ้อมหนึ่งวันครับ
ฟ้าเริ่มมืดแล้ว
ใจผมก็มืดแล้วเหมือนกัน...มืดจนมองไรไม่เห็นแล้ว
ขออีกห้านาที...เดี๋ยวจะกลับแล้ว...เพราะจากสายตาที่สำรวจได้...ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่แถวนี้แล้ว.
.
.
.
.
ฟุบ!!!!!!!!!!!!!
จู่ๆก็มีตัวอะไรไม่รู้มานั่งข้างๆผม
"ทำไมยังไม่กลับอีก?..."
"เรื่องของกู..."
"หรือว่ารอกู..."
"........" ผมไม่อยากคุยกับมัน...จะลุก แต่มันก็ดันมาคว้ามือผมและฉุดให้ผมนั่งลง...
"โอ๊ย...เจ็บนะมึง...."
"กูบอกให้นั่งดีดี..ก็ไม่เชื่อเอง..."
"กูไม่อยากคุยกับมึง...กูอยากกลับบ้าน..."
"แต่กูอยากคุยกับมึง....และมึงก็ต้องอยู่ฟัง..."
"มึงไม่มีสิทธิ์มาบังคับกู..." หน้าผมกับหน้ามันต่างกันเลยนะครับ...หน้าผมเหมือนเพิ่งผ่านสงครามมา...ส่วนหน้ามันเหมือนเพิ่งกลับจากงานแต่งงาน คนละอารมณ์กันเลย...ผมกำลังจะลุกขึ้นอีกแล้ว...แต่คราวนี้มันไม่ดึง...แต่มัน
"มึงลุก...กูจูบ..."
"ไอ้บ้า..."
"มึงกลับ...กูปล้ำ...เอาไง?..."
"ชิส์..." ทำไรได้ละครับ..นอกจากนั่งที่เดิม
"มีไรว่ามาสิ...บอกว่ามีเรื่องอยากคุย..แล้วกลับมานั่งเงียบอยู่นี่..."
"มึงจำการบ้านวิชาสุขศึกษาได้มั๊ย?"
"กูถามไอ้เสกแล้ว...มันบอกไม่มี"
"งั้นกูจะเล่าให้มึงฟังว่า...เพื่อนสนิทที่กูแอบชอบอยู่อ่ะ...เค้าเป็นยังไงบ้าง...มึงจะได้ช่วยตัดสินใจ"
"........" จึก....ปวดใจอีกแล้ว
"เค้ายังไม่มีแฟน...และไม่เคยเรีกใครว่าแฟนด้วย...."
"........." แล้วมาบอกกูทำไม
"และตอนนี้เค้าก็ยังไม่ได้สนใจใคร...แต่มีใครหลายคนมาสนใจเค้า..แต่เค้าโง่ไปหน่อย...เลยไม่รู้..." มันจะย้ำคำว่าโง่ใส่หูกูทำไม
จริงๆอยากจะให้จบในตอนนะครับ
แต่เวลาไม่อำนวยจริงๆ
แล้วมาดูกันว่าพรุ่งนี้เรื่องราวจะเป็นยังไง.....
พรุ่งนี้นะครับ
ขอบคุณครับ
-
อ๊ากกกก ค้างงงงง อ่ะ
โจ๊กบอกเลยนะ บอกชัดๆเลย อยากให้จูนรู้สักที ว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกัน
โจ๊กรู้ จูนรู้ ทุกคนรู้ เย้ๆๆ (หวังมากไปไหมนะ)
-
อ่อนได้อีกอ่ะ
จาอ่อนไปถึงไหน
สงสารป้าๆลุงๆ
ตัวโก่งลุ้นกัน
จนต้องโก่งก้นกันแทนเลยทีเดียว
+55555555555
-
โหยยยยๆๆๆๆๆ จบแบบนี้ ปาดคอกันเลยดีกว่า TTOTT
กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม(?) กันอยู่แท้ๆ อ๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รออ่านวันพรุ่งนี้ TTT___TTT
โจ๊กก็นะ แกล้งจูนอยู่ได้ -___-
จะบอกก็บอกไปเลยซีี ทำอย่างนี้จูนสิช้ำในตายเอา =___=
เป็นกำลังใจให้ขอรับ FIGHTING!!!!!!!
-
คราวนี้ขให้เคลียร์ๆเรยได้มั้ยพี่ดิว :call:
ช่วงนี้เครียดมากกกก :serius2:
ขอให้ใจเบิกบานสักวันเต๊อะ :m5:
-
โจ๊กกลายเป็น ตั๊ก ลีลา
จูน.... ดาราเจ้าน้ำตาช่องเจ็ด
ฟังให้จบค่อยเสียใจก็ได้นะน้อง.... จะรีบไปไหน
กิ๊วๆๆ ให้ชีนซับน้ำตาให้ซะเลย เชียร์ชีน :impress2:
ต๊าย ..พูดเหมือนใจเลยค่ะ คุณfoyer ขอยกมือหนับหนุนรีคุณเลยค่ะ
อ่านไปๆ อยากพูดคำนี้จริงๆ ไอ้โจ๊กลีลา หมั่นไส้จริงๆ
ส่วนจูนก็สมเป็นไอ้อ่อนจริงๆ คิดเองเออเอง เง้อๆๆๆๆ เง็งง่ะ
-
ใจร้ายกันเห็น ๆ
ทำไมไม่พูดไปเลย
ค้างอย่างแรงเลย
บอกจูนไปเลย
-
อ๊ากกก ตอนนี้เริ่มอยากลงไม้ลงมือกับไรเตอร์แล้วอ่ะ
เปลี่ยนเป้าหมายในการทำร้ายคนดีกว่า
ตัดจบแบบนี้ มันใจร้ายไปม๊ายยยยย
-
โอ่ยยยๆๆๆ
โจ๊กก็แกล้งจูนอยู่ได้
เดี๋ยวลุ้นให้จูนงอนเลยนิ ชิๆๆ
รอพรุ่งนี้~
-
จูนนนนน ขนาดนี้ไม่รุ ก้อไม่รุจะทำไงแล้ว ลุ้นตัวโก่งเลยวุ้ย
ไรท์เตอร์ ไฟท์!!!
-
ลุ้นนะเฟ้ย
กำลังจะยิ้มเนี่ย
ค้างเลย
:beat:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย
โจ้กจูน อร้ากกกกกกกกกกกกก
โคตรจะคลั่งเลยอ้า
ไรเตอร์ทำแบบนี้ฆ่ากันเห๊อะ ลุ้นจนตัวโก่งแล้วเนี่ยยย T^T
จะเจ็บแทนจูนก็เจ็บ จะแบบ จูนมึน ก้มึ๊นนน
-
มาต่อไวๆ นะครับ
รออยู่ครับ
จะได้รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร
-
ไรเตอร์ ถามจริงมีแฟนยังเนี้ยเคยม่ะเวลาแฟนพูดไรที่มันค้างๆคาๆมันไม่จบนะเราก้อจะพลอยหงุดหงิดคิดเล็กคิดน้อยกับแฟนเรานะเคยม่ะ
ถ้ายังก้อไม่ต้องไปไหนไกลหรอกมันเหมือนกับไรเตอร์ตอนนี้งัย :m16:หงุดหงิดนะไรเตอร์
-
โอ้ว.....
ดิว จ๋าาาาาา
กลับมาต่อให้จบก่อนเต๊อะ T_______T
-
อ๊ากกกก ค้างนะเนี่ย :serius2:
พรุ่งนี้ต้องสารภาพนะ ลุ้นตัวโก่งแล้้ว
:L2: :L2:
-
ตัดเข้าโฆษณาอีกแล้ว :m16:
พี่ดิวหง่ะ ใจร้าย :o12:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก
มาต่อให้จบเลยนะ
ลุ้นจะตายอยุ่แล้ว
-
อารายก๊านนนนนนนนนน
หนูไม่ย๊อมมมมมม แงๆๆๆ
ต่อด่วนค่ะต่อด่วนเลยน้า!!!!!
-
เอา อีก แหละ
ค้าง อีก แหละ .................ลุ้น นะ เนี้ย
-
มันค้างคาอ่ะ
จูนน่าจะรู้ใจตัวเองได้แล้วนะ
-
ค้างส์
-
ค้างอ่า :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอพรุ่งนี้ครับ :pig4: :pig4:
-
โอ้ยโจ๊ก อย่าแกล้งจูนเด้ รีบๆบอกไปเลย !
โฮกๆๆ
-
เอร๊ยยยย...พี่ดิวค๊าบบบบ
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o12:
-
โจ๊กกลายเป็น ตั๊ก ลีลา
จูน.... ดาราเจ้าน้ำตาช่องเจ็ด
ฟังให้จบค่อยเสียใจก็ได้นะน้อง.... จะรีบไปไหน
กิ๊วๆๆ ให้ชีนซับน้ำตาให้ซะเลย เชียร์ชีน :impress2:
ต๊าย ..พูดเหมือนใจเลยค่ะ คุณfoyer ขอยกมือหนับหนุนรีคุณเลยค่ะ
อ่านไปๆ อยากพูดคำนี้จริงๆ ไอ้โจ๊กลีลา หมั่นไส้จริงๆ
ส่วนจูนก็สมเป็นไอ้อ่อนจริงๆ คิดเองเออเอง เง้อๆๆๆๆ เง็งง่ะ
ไม่ได้อยากลอกนะ แต่โดนๆ
-
ค้่างอย่างแรง
:m31: :m31:
-
ถ้าตอนหน้าโจ๊กยังลีลาอยู่
เราจะหันไปเชียร์ซีน
:laugh:
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
ค้างสุดๆ ไม่ยอมมมมมมมม
ยังไงงงง
จารักกันยังงงงง
ต่อด่วนนน
-
ถ้าโจ๊กมั่วชักช้าสำบัดสำนวนอีกละก้อ
เราจะหันไปเชียร์ชีนแทนเหมือนกัน
แต่ก้ออย่างว่า ถ้าคำว่า "รัก" มัน
พูดกันง่ายก้อคงดีนะ แต่มันติดตรงคำว่า
" เพื่อน " อะดิ
เพลง อยากลืมว่าเป็นเพื่อนเธอ (เอามาฝากโจ๊ก จูน ชีน )
http://www.youtube.com/v/B2fqPDTTSW8?fs=1&hl=en_US
Faye อย่าเพิ่งเจอกันเลย ถ้าทางมันไกล ก็ไม่ต้องมาก็ได้
ไม่ต้องเดินจูงมือ ถ้ากลัวคนมอง ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร
Kaew+Fang วันนี้ที่มีฉันอยู่
Faye ไม่รู้ว่าฐานะใด
A2
Faye ไม่เข้าใจในคำว่าเพื่อน ทำไมต้องเหมือนมีเส้นมากั้น
ให้เธอไปเท่าไร แต่กลายเป็นเธอ ไม่เคยจะมีให้ฉัน
Kaew+Fang ทุกครั้งที่คิดจะแคร์ ….(อ่าอาอาอ้า)
Faye รู้ว่าแค่ตอนนั้น
Hook
Faye เมื่อไม่มีสิทธิหวง จะไม่หวง จะไม่ห่วงเธอซักวัน
ถ้าคิดถึง แล้วไม่ถึง จะไม่คิดเลยละกัน
ถ้าเป็นได้แค่เพื่อนเธอ ทำไมไม่บอกฉันตอนนั้น
Kaew+Fang (ถ้าจะพูด ถ้าจะพูด ซักคำ)
Faye เก็บอาการเอาไว้ ที่ไม่เห็น ไม่ได้แปลว่าไม่มี
เจ็บรู้ใหม ให้ความหวัง แล้วก็ไม่มาใยดี
อยากจะไม่รู้จักเธอ จะได้ไม่เจ็บเหมือนอย่างนี้
Kaew+Fang (ถ้าจะพูด ถ้าจะพูด ซักคำ)
Faye อยากลืมว่าเป็นเพื่อนเธอ
A3
Kaew ไม่เข้าใจทุกที ที่โดนเธอทำ มันเสียน้ำตาง่ายๆ
Fang สิ่งที่ควรจะลืม ทำไมยังจำ ต้องรอให้ช้ำแค่ไหน
Kaew+Fang ไม่รู้ว่าเธอทำผิด ….(อ่าอาอาอ้า)
Faye หรือว่าฉันอ่อนไหว
-
แสดงความยินดีล่วงหน้ากับจูนเลยละกัน ฮิ้วววววว
-
เข้ามานั่งรอ 5555555555+
-
กรรม แกล้งกันหนิ
อย่ามาติดนิยายเรื่องที่เราเขียนบ้างนะ
จะแกล้ลงให้ค้างบ้างเลย
หงุดหงิด จะนอนหลับป่าวอ่ะ
โกรธดิว
-
ทที่โจกทำไม่คุยกะจูน
น่าจะเพราะว่า ต้อวการทดสอบ
ว่าจูนแอบมีใจให้โจกรึเปล่า
(รีเปล่า ? ไม่รู้) :m31:
-
รอ คำเดียว :call:
-
มารออ่านครับ o13
-
สะดุดอีกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อีกนิดน่ะ ใกล้แล้ว 55
-
โจ๊กอะ ก้อบอกจูนไปตรงตรงดิ๊
-
ต่อให้ไว :serius2:
-
ถามหน่อยนะครับทุกๆคนเลย
ถ้าจะเอาyoutube มาลงบ้าง
ต้องทำยังไงครับ
ช่วยสงเคราะห์หน่อยนะครับ
อยากให้ฟังเพลงที่โจ๊กร้องให้จูนฟังกันนะ
ขอบคุณครับ
-
อันนี้อ่ะพี่ดิว กิ๊วๆ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านเลย ติดโปรเจค กับจะสอบแระ :really2:
เอาแบบสั้นๆง่ายๆไปดูเป็นตัวอย่างก่อนนะคิ๊กๆแบบว่าขี้เกียจทำวิธีใช้หง่ะ
ว่างๆว่าจะลองทำเหมือนกัน
ให้ไปฟากไฟล์ที่ youtube แล้วหา
ส่วนที่เป็น embed มาดูเล่นโดยดู width และ height มาเป็นหลัก
โค๊ด:
<object width="425" height="350"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/jmejIrQ9SEs"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/jmejIrQ9SEs" type="application/x-shockwave-flash" width="425" height="350"></embed></object>
ในที่นี่คือ 425 และ 350 จำไว้ให้ดี
แล้วเอาส่วนที่เป็น url มา
ให้ก๊อบเอาในโค๊ดที่เป็น embed มาเท่านั้น ห้ามเอา url ที่ใช้เปิดโฮมเพจมาใช้
hhttp://www.youtube.com/v/jmejIrQ9SEs
แล้วเลือก url ทั้งหมดแล้วกดปุ่ม flash หรือจะพิมพ์เอาก็ได้
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/Themes/dibermc/images/bbc/flash.gif)
แก้ไขตัวเลขในวงเล็บเป็นตัวเลขที่เราจำไว้
จะได้โค๊ดตามนี้
โค๊ด
[flash=425,350]http://www.youtube.com/v/jmejIrQ9SEs[/flash]
กดตั้งกระทู้ก็เสร็จแล้วครับ
*******************************************************************************************************
วิธี การดูไฟล์วีดีโอ Youtube แบบสะดวก สำหรับคนที่เนทช้า
1. ให้กดปุ่ม PLAY แล้วให้หนังเล่นได้ สัก 1 - 2 วินาที
2. กดปุ่ม STOP { l l } แล้วรอ ให้ขีดสีแดง เดินไปข้างหน้า จนสุดหน้าจอ
3. กดปุ่ม PLAY เพื่อเล่นอีกครั้ง คราวนี้ ก้อจะดูไม่ติดขัด แล้วคับ!!!!!
โดย YO_OY »
-
ขอบคุณครับเบียร์
แต่อยากบอกว่าไม่เข้าใจอ่ะ
คือพอดีพี่ฉลาดเรื่องนี้น้อยไปหน่อย
มีแบบง่ายๆกว่านี้มัียครับ
ได้โปรดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณครับ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โกด พี่ดิวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเรยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
อันนี้คือโค้ดนะพี่ ที่อยู่ข้างล่างอันเก่าอ่ะครับเห็นปะ
เลข 425 กับ 350 จะเป็น ความกว้างและสูงของ หน้าจออ่ะ ดูใน embed ใน ยูทูปที่ก๊อบมาอ่ะพี่
แล้วก็ก๊อบ embed ของยูทูปมา เช่น
<object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/psuJyKD4OJI?fs=1&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/psuJyKD4OJI?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object>
แล้วลองไล่ดูอ่ะพี่ จะเห็น ช่วง http://www.youtube.com/v/psuJyKD4OJI?fs=1&hl=en_US ในข้างบนอ่ะ เห็นปะ
เอามาแค่นี้อะพี่
แล้วจากนั้นก็เอา ที่เราก๊อบมาอ่ะ ไปใส่ใน โค้ด ข้างบนอ่ะครับ แต่ดูก่อน embed ที่เราเอมาจากยูทูป width="480" height="385 ก็เอาไปใส่แทนเลขในโค้ดคับ
แล้วก็เอา ไอ้ที่เราก๊อบมาจาก embed ในยูทูปอ่ะ เอามาใส่ในโค้ด ตรงกลางอ่ะครับ
ก็จะได้
http://www.youtube.com/v/psuJyKD4OJI?fs=1&hl=en_US
-
ตอนแรกก้เข้า youtube หาคลิปที่จะเอามาใช้ฮะ
(http://image.ohozaa.com/im/qwr81.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=f04c508eba6fb0a1f1d9b36c0e540ba0)
(http://image.ohozaa.com/ik/m32v2.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=e3719a6a334c04dad34dc4dd2ceb0a7c)
(http://image.ohozaa.com/iy/qyn63.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=d767ebe80e3bd85baa2528b7e09ebdbf)
(http://image.ohozaa.com/ic/x2zj4.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=dd74222e7b831a809628b57e70310e30)
ก็จะได้ตามอันล่างที่ผมลองทำคับ
http://www.youtube.com/v/jkbGDC6agKE?fs=1&hl=en_US เทส
ปล. อยากอ่านมาก เลยมาช่วย อิอิ
-
ค้างเลย
มาต่อไวๆ นะครับ
-
:o7: จูนเอ๊ยหัดเข้าใจอะไรง่ายๆหน่อย แล้วก็เข้าข้างตัวเองเยอะๆ
โจ๊กทำแบบนี้ก็รู้ว่ากลัวนะ แต่เหมือนแกล้งน้องอ่อนให้ยิ่งลงเหวไปเรื่อยๆ :beat:
-
:call: :call: :call:
-
ค้างอ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆชอบแบบค้างคาก็ไม่บอก :m20:
-
ขอบคุณสำหรับความพยายามที่จะช่วยดิวนะครับ
พรุ่งนี้ดิวจะมาาลองใหม่
แต่วันนี้ขออัพให้ก่อนล่ะกัน
"เค้าคนนั้นที่กูชอบเค้าชอบสีดำกับสีขาว ทั้งที่น่าจะชอบฟังสีซอมากกว่า..."
"........"ชอบสีเหมือนเราเลย แต่อันหลังไม่ใช่เราแน่...มั่นใจ (ขำๆครับ แต่ในใจมันไม่ขำนะ กลับช้ำ...)
"เค้าชอบกินทุเรียน องุ่น เงาะ.....แล้วก็ไม่ชอบสับปะรดกับลำไย..."
"นี่มึงกำลังจะเล่นอะไรกันแน่...." ก็ดูมันสิครับ .... แกล้งกันอยู่ได้...ก็ทุกอย่างที่มันพูดมา มันคล้ายกับผมเลย...
"กูบอกให้มึงฟัง....ไม่ได้ให้มึงพูด....เงียบแล้วฟัง..."
"แต่กูไม่อยากรู้...."
"แต่มึงต้องรู้...มึงต้องรู้เข้าใจมั๊ย?..."
"มึงใจร้ายมาก...." ตาผมต้องแดงแน่เลย...และเสียงผมก็สั่นด้วย...และใจผมกำลังช้ำ
"อีกเดี๋ยว...กูอาจจะพูดประโยคนี้กับมึงบ้างก็ได้...."
"มึงใจร้ายมาให้ถึงที่สุดเลย...บอกมาอีกสิ...ว่าคนที่มึงชอบอ่ะเป็นไงต่อ..."
"เค้าเป็นคนตัวเล็ก...แต่กินเก่งมาก...ชอบกินทุกอย่างที่อร่อย...ยกเว้นผัก...กูเองก็ชอบทำไรให้เค้ากิน...เค้าชอบดื่มน้ำอัดลม...แต่กูมักจะห้ามเค้าแล้วซื้อน้ำผลไม้ให้แทนเสมอ...แล้วเค้าก็จะบอกว่า...ชิส์...กินก็ได้...."
"....." ผมนั่งมองด้านข้างของมึง....มันกำลังพูดด้วยความสุข...
"ภายนอกดูเหมือนเค้าจะอ่อนแอเพราะเค้าตัวเล็ก...แต่จริงๆแล้วเค้าแข็งแรงนะ...แถมใจกล้าด้วย...แต่รู้มั๊ยว่าเค้าแพ้เกสรดอกไม้...แพ้ฝุ่น...แพ้อากาศ...."...มันพูดมาถึงตรงนี้
"โจ๊ก...." ผมเรียกชื่อมันเบาๆ...มันหันมามองผมแล้วยิ้มนิดหนึ่งแล้วหันกลับไปพูดต่อ
"เค้าบอกว่าเค้าชอบแก้มที่ยุ้ยๆของตัวเองที่สุด...ทั้งที่มีคนบอกว่าเค้าตาสวย...แต่กูก็ชอบทุกอย่างที่เป็นเค้า...."
".........."
"ถึงแม้เค้าจะแพ้เกสรดอกไม้ แต่่เค้าก็ชอบดอกมะลินะ....กูว่าเหมาะกับเค้าแล้ว ดูสะอาด...สดใส...สดชื่น..."
"......." ผมคงไม่ได้เข้าข้างตัวเองใช่มั๊ย...
"เค้ากลัวการสูญเสียคนที่เค้ารักและรักเค้าที่สุด..."
"........."
"เค้าเกลียดคนที่ทำให้เค้าเจ็บและเสียใจที่สุด..."
"........" ยิ้มๆๆๆๆๆๆเบาๆ
"คนที่เค้ารักที่สุด.....คือ....คนที่รักเค้าที่สุด....เป็นกูได้มั๊ยจูน..."
"หืม?..." มันเล่นจู่โจมเลยครับ...เหวอไปเลยผม....
"กูรักมึงที่สุด...แล้วกูจะเป็นคนที่มึงรักที่สุดได้มั๊ย?.."
"หืม?..." ปล่อยให้กูหายใจบ้าง...ตอนนี้กูตื่นเต้นจนหายใจไม่ทันแล้ว
"กูดีพอ...พอที่มึงจะรักได้มั๊ย?..."
.
.
.
.
.
.
.
ผมเงียบ
ผมตอบไม่ได้
ผมตื่นเต้น
ดีใจ
งง
ความรู้สึกมันตีกันไปหมด
ท้อง สมอง ใจผมมันปั่นป่วนไปหมดแล้ว
ผมเงียบไม่ตอบมัน
ไม่ใช่ผมไม่ดีใจนะ
ผมดีใจ...ดีใจมาก....ที่รู้ว่าคนๆนั้นที่มันหมายถึงคือผม...แต่ผมไม่รู้...ไม่รู้อะไรทั้งนั้น...ไม่รู้จริงๆ
"มึงเกลียดกูแล้วใช่มั๊ย?..."
"........."
"ในที่สุดมึงก็ใจร้าย...ใจร้ายมาก..."
.
.
.
.
.
.
"ทำไมมึงถึงคิดว่าชอบกู" ผมถามมัน โดยที่ไม่มองหน้ามัน
"ใจกูเต้นทุกครั้งที่เจอมึง...กูมักจะทำตัวไม่ถูกเวลาสบตามึง...คิดถึงมึง....อยากเจอหน้ามึง...อยากอยู่ใกล้มึง...อยากดูแล ห่วง หวงไปสารพัด...ตื่นมาสิ่งแรกที่กูคิดถึงคือมึง....เพ้อ..จนต้องกะโกนลั่นบ้านเวลาคิดถึงมึงมากๆ...ถ้าไม่ทำอย่างนั้น..มันคงจุกอกกูตายไปแล้ว...มันมีไรมากกว่านี้อีกตั้งมากมาย..แต่กูบอกไม่ถูก...กูแค่รู้ว่ากูชอบมึง...อาจจะถึงขั้นรักไปแล้วก็ได้..."
"มึงอาจจะสับสนก็ได้นะ..." ผมแค่ไม่อยากเสียใจ เพราะถ้าที่มันพูดมา ทั้งหมดคือรัก...ผมก็รู้สึกกับมันไม่ต่างไปจากนี้เลย...
"แล้วทำไมกับไอ้เสก...กูห่วงแต่ไม่หวงมัน...กูคิดถึงมัน แต่ไม่กระวนกระวายเมื่อไม่เจอ....ทำไมกูไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นเวลาอยู่ใกล้หรือสบตามัน...."
"โจ๊ก...มึงรู้สึกอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไร..."
"อาจจะตั้งแต่ปีนกำแพงด้วยกันครั้งแรก.....หรือว่าตั้งแต่มึงบอกว่าเป็นห่วงกี้...หรือว่าตั้งแต่มึงไปนั่งเล่นและรอกูที่สนามบอล..หรือว่าตั้งแต่ไปน้ำตก...หรือตั้งแต่คุยกับมึงครั้งแรกเลยด้วยซ้ำ" ไม่น่าเชื่อครับ..มันจำเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผ่านมาได้...
"โจ๊ก...."
"กูไม่รู้หรอกตอนไหน...แต่พอรู้..ก็มีมึงในหัวกูเต็มไปหมดแล้ว...."
"...แล้วมึงต้องการอะไรจากกู...ความรัก...ความเข้าใจ...หรือความใคร่?..."
"มึง!!!!!!!!!!"
"กูไม่ได้ดูถูกมึง...กูแค่อยากรู้ว่า..รักของมึง...คืออะไร..."
"แค่มีมึง...แค่เห็นมึง...แค่รักมึง...และมึงตอบรับความรู้สึกกู....กูหวังมากไปมั๊ย?..."
"โจ๊ก...กูไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน...อาจเรียกได้ว่า..ไม่รู้จักความรักในสถานะแบบนี้เลย...แต่ถ้าทั้งหมดที่มึงบอกว่ามึงรู้สึกกับกู...เรียกว่ารัก...กูเองก็..."
"กูยอมรับการตัดสินใจของมึงนะ...ไม่ว่าจะเป็นยังไง..."
ผมเงียบและใช้ความรู้สึกทั้งหมดตัดสิน
ผมกลัวที่จะเสียใจ
ผมกลัวที่จะพลัดพราก
ผมกลัวที่จะสูญเสีย
ผมกลัวที่จะไม่เหมือนเดิม
และผมกลัวว่ามันจะไม่รอผมอีกต่อไปแล้ว
เพราะงั้น
"รู้สึกกับมึง...ไม่ต่างจากที่มึงรู้สึกกับกูหรอก.....โจ๊ก..."
-
จิ้มๆๆพี่ดิวครับ :z13:
ค้างอีกแล้วอ่า :z3:
แล้วจูนกับโจ็กจะเป็นไงต่อไปเนี่ย :z1: :z1:
รอตอนต่อไปครับ :pig4: :pig4:
-
ในที่สุด ก้อสารภาพแล้วววววววววว
-
:impress2:เย้ ๆ ๆ บอกรักกันแล้ว
-
:m15: :monkeysad: :sad11: ซึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอตอนต่อไป
-
1. :-[
2. :z3:ยังจะมีตอนต่อไปอยู่ใช่ม่ายยย???
3. :serius2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
รอลุ้นอยู่ตั้งนาน
ในที่สุด...ในที่สุดก็บอกออกมาแล้ว 55+
ดีจังเลยน้า...
-
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง แล้วจะรอวันที่คู่นี้จะก้าวหน้าไปอีกขั้นนะครับ
-
เยสสสสสส
ลุ้นตั้งนานเห้อ.....
-
ในที่สุด...ก็มีวันนี้... o7
-
อ๊ากกกกกกกก
อร๊างงงงงงงง
ใจตรงกันแล้วเว้ยย :man1:
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ
ในที่สุดมันก็สารภาพกันจนได้ :mc4:
มาต่อเร็วๆนะคะ ลุ้นคู่นี้จนตัวเป็นเกลียวแล้ว :laugh:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เหมือนวิ่งเข้าเส้นชัย ว่ะฮ่าฮ่าาาาาาาา
รอตอนต่อไปปปปปปปปปป~~~~~~~
ปล. หวังว่าอย่าให้คำตอบของจูนมีคำว่า "แต่" เลย เอิ๊กๆๆๆๆๆ
ต่ออีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >________________<~
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
เง้อๆๆๆๆ
ในที่สุดก็บอกรักกันจนได้
เหอๆๆๆๆ
หวานซะไม่มีเลยนะครับดิว
ขอให้หวานทั้งเรื่องนะครับ
อย่ามาหักมุมตอนจบนะ มีเคืองแน่
o13 o13 o13
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เหมือนวิ่งเข้าเส้นชัย ว่ะฮ่าฮ่าาาาาาาา
รอตอนต่อไปปปปปปปปปป~~~~~~~
ปล. หวังว่าอย่าให้คำตอบของจูนมีคำว่า "แต่" เลย เอิ๊กๆๆๆๆๆ
ต่ออีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >________________<~
"โจ๊ก...กูไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน...อาจจเรียกได้ว่า..ไม่รู้จักความรักในสถานะแบบนี้เลย...แต่ถ้าทั้งหมดที่มึงบอกว่ามึงรู้สึกกับกู...เรียกว่ารัก...กูเองก็..."
"รู้สึกกับมึง...ไม่ต่างจากที่มึงรู้สึกกับกูหรอก.....โจ๊ก...”
" แต่....กูคงเป็นแฟนกับมึงไม่ได้.....แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่ากูไม่ได้รักมึงนะ"
เอิ๊กๆๆๆ คุ้นๆมั้ย ประโยคนี้
-
:-[
วันนี้อ่านรวดเดียวถึงตรงนี้ขอบอก เยี่ยมจริงๆ นานๆจะหาเรื่องซักเรื่องที่ทำให้อ่านได้ต่อเนื่องนานๆอย่างนี้ได้น้อย :L2:
เป็นกำลังใจให้ด้วยคน
สุดท้าย ขอจิ้มนะ :z13: มาต่อไวๆ +1
-
โฮก นี่มันสารภาพกานแล้วใช่ม้ายยยย
ว่าแต่ว่า คงจะไม่มีแต่นะ แอบกลัว T^T
-
:mc4:
เย้ๆๆๆๆๆ
ในที่สุดก็บอกออกมาแล้ว
ลุ้นแทบตาย
:เฮ้อ:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยาก ตะโกน ให้ลั่นห้อง ใจตรงกันจนได้
-
:sad4: :sad4:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผ่านมาเกือบ 79 หน้า
ในที่สุด........ :impress2:
ในที่สุดก็ :-[
บอกรักกันแย้ว :m1:
สงสัยงานนี้โจ๊กคงลุ้นตัวโก่ง :m12:
ว่าอ่อนจะยังอ่อนอีกมั้ย :m5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ในที่สุด
ตอบตกลงได้กรณีเดียวนะ ไม่งั้น คนอ่านจะร้องไห้แทน
-
เฮ่อออออออ..........ขอถอนใจยาว.....ยาวววววว.....เลยครับ
ดิว...ต้นลุ้นตั้งนานกว่าโจ๊กกับจูนจะบอกความรู้สึกของตัวเองออก
มาให้อีกคนได้รับรู้...ยอมรับครับว่าเรื่องอย่างนี้ต้องไตร่ตรองอย่าง
รอบคอบเพราะว่ามันเป็นรื่องผิดธรรมชาติ...ใช่ว่าจะเกิดกับทุกคน
การที่ผู้ชายจะบอกรักกันมันยากลำบากมากเราพะมันจะกลัวและระแวง
ไปทุกอย่าง...แต่มันสวยงามและน่ารักนะครับ...อยากให้เด็กสมัยนี้
คิดให้ได้อย่างนี้จังไม่ใช่ใจง่ายในความรักฉาบฉวย...เพราะอะไรที่
ได้มาง่ายๆมักจะไม่มีคุณค่าที่จะดูแลรักษาสิ่งนั้นไว้ให้อยู่กับเราให้
นานที่สุด...ยังไงต้นก็ขอเป็นกำลังใจให้ดิว(+1)ตลอดไปนะครับ
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ดีใจจัง บอกความรู้สึกกันสักที่ เฮ้ออออ ลุ้นอยู่ตั้งนาน
-
ในที่สุด....ก็มีวันนี้ :m15:
:L2: :3123: :L1: :m2: :mc3: :mc2:
-
เขินนนนนนนนนน
><
โจ๊กสู้ๆ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ในที่สุก็มาถึงตอนนี้จนได้
ลุ้นมานาน มากกกกกกกกก
เะอาเถอะดิว มาต่อเร็ว ๆ
อย่าทิ้งให้ค้างาแบบนี้
มามีตอนหวาน ๆ กันบ้างเร็ว
ดีใจจังที่มีตอนนี้ฟวักที
-
:o8: รอมาตั้งนมนานกว่าจะบอกความรู้สึกกันตรงๆมาต่อเร็วๆนะคร้าบบ
-
โอ้วม่ายยย....รอมานานแสนนาน กับประโยคประโยคเดียว!!! :z1:
ตอนนหน้า ขอไวๆเลยครับ ลุ้นๆๆๆๆๆ :z1:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เหมือนวิ่งเข้าเส้นชัย ว่ะฮ่าฮ่าาาาาาาา
รอตอนต่อไปปปปปปปปปป~~~~~~~
ปล. หวังว่าอย่าให้คำตอบของจูนมีคำว่า "แต่" เลย เอิ๊กๆๆๆๆๆ
ต่ออีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >________________<~
"โจ๊ก...กูไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน...อาจจเรียกได้ว่า..ไม่รู้จักความรักในสถานะแบบนี้เลย...แต่ถ้าทั้งหมดที่มึงบอกว่ามึงรู้สึกกับกู...เรียกว่ารัก...กูเองก็..."
"รู้สึกกับมึง...ไม่ต่างจากที่มึงรู้สึกกับกูหรอก.....โจ๊ก...”
" แต่....กูคงเป็นแฟนกับมึงไม่ได้.....แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่ากูไม่ได้รักมึงนะ"
เอิ๊กๆๆๆ คุ้นๆมั้ย ประโยคนี้
อย่าน๊า า อย่าน๊า า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด แอร๊กกกกกกกกกกก แว๊กกกกกกกกกกก ว๊ายยยยยยยยย
อ๊ากกกกกกกกกซ์ ไม่อยากบอกเลยว่า รอคำนี้มาสามชาติแล้ว
เฮ้อ โล่งอก
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เหมือนวิ่งเข้าเส้นชัย ว่ะฮ่าฮ่าาาาาาาา
รอตอนต่อไปปปปปปปปปป~~~~~~~
ปล. หวังว่าอย่าให้คำตอบของจูนมีคำว่า "แต่" เลย เอิ๊กๆๆๆๆๆ
ต่ออีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >________________<~
"โจ๊ก...กูไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน...อาจจเรียกได้ว่า..ไม่รู้จักความรักในสถานะแบบนี้เลย...แต่ถ้าทั้งหมดที่มึงบอกว่ามึงรู้สึกกับกู...เรียกว่ารัก...กูเองก็..."
"รู้สึกกับมึง...ไม่ต่างจากที่มึงรู้สึกกับกูหรอก.....โจ๊ก...”
" แต่....กูคงเป็นแฟนกับมึงไม่ได้.....แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่ากูไม่ได้รักมึงนะ"
เอิ๊กๆๆๆ คุ้นๆมั้ย ประโยคนี้
อย่าน๊า า อย่าน๊า า
ใช่ๆ ไม่จริงอ่ะ ไรเตอร์จะใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ เค้ารอมานานมากเลยนะไอ้ตอนนี้อ่ะ
จะให้ความฝันของรีดเดอร์หลายคนจบลงเพราะประโยคเดียวเหรอ ไม่อาวววววววววววววว
โจ้กกะจูน รักกันๆๆๆๆๆๆๆ
-
:mc4:
เย้ๆบอกแล้ว
ลุ้นแทบตาย
55+
อย่าหักมุมนะ :z2:
-
โจ๊กเอ้ย กว่าจะพูดออกมาได้นะ
แล้วจูนก็ตอบรับด้วยเช่นกัน
เอาไงต่อหละเนี่ย
-
o13 เย้ๆในที่สุดเด็กๆก็ได้พูดมันออกมาซะทีน้า..
-
รักกันแล้วจริงๆใช่มั้ย โอ้ย ลุ้นมากอ่ะพี่ดิว :serius2:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เหมือนวิ่งเข้าเส้นชัย ว่ะฮ่าฮ่าาาาาาาา
รอตอนต่อไปปปปปปปปปป~~~~~~~
ปล. หวังว่าอย่าให้คำตอบของจูนมีคำว่า "แต่" เลย เอิ๊กๆๆๆๆๆ
ต่ออีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >________________<~
"โจ๊ก...กูไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน...อาจจเรียกได้ว่า..ไม่รู้จักความรักในสถานะแบบนี้เลย...แต่ถ้าทั้งหมดที่มึงบอกว่ามึงรู้สึกกับกู...เรียกว่ารัก...กูเองก็..."
"รู้สึกกับมึง...ไม่ต่างจากที่มึงรู้สึกกับกูหรอก.....โจ๊ก...”
" แต่....กูคงเป็นแฟนกับมึงไม่ได้.....แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่ากูไม่ได้รักมึงนะ"
เอิ๊กๆๆๆ คุ้นๆมั้ย ประโยคนี้
ไม่อยากให้เป็นแบบรีบนคิดเลย แค่คิดก็เจ็บตึ๊บ
-
นายโจ๊ก ทำไมไม่ลีลาต่อไปล่ะ ฮึ เฮ้อ..ในที่สุดก็พูดออกมาซะทีนะโจ๊กนะ ที่ผ่านมาเล่นเอาลุ้นซะจนเกือบลืมหายใจ
แล้วก็ดีใจที่น้องจูนพูดออกมาโดยไม่โกหกความรู้สึกของตัวเอง แล้วตอนต่อไปหวังว่า จะเป็นตอนที่
มิตรรักนักอ่านทั้งปวง อ่านไปพร้อมกับรอยยิ้มที่สุขใจนะจ๊ะน้องดิว
-
บางครั้ง ก็ พูดยาก ในการเดินผ่านความกลัว... :เฮ้อ:เน้ออ่อน
-
ฮึ ฮึ ฮึ นี้หรือเปล่าที่เค้าว่ากันว่า"สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า รัก"(เหมือนชื่อหนังเลยน้อ ยืมหน่อยนะ) ในที่สุดก้อพูดออกมาจนได้ได้รับรู้กันแล้วทั้งสองคนเลยนะ
-
โอ้ยยยยยยยย
น่ารักได้อีก
-
:L1: :L1: ขอให้ความรักของทั้ง 2 คนนี้ราบรื่นนะ แต่นายสองล่ะ หายไปเลย ขอๆๆๆนายสอง เรื่องราวของนายคนนี้ยังลับลมคมในอยู่นะ ไรเซอรืจร้าาา มาต่อเร็วๆนะจร้าา :call: :call: :call:
-
พูดแล้ว สินะ o13
-
อะไรกันเนี่ยยย
โจ๊กไม่วิ่งรอบสนามบอล 10 รอบแล้วหรอ 555
-
ในที่สุดก็มาถึงสิ่งที่ทุกคนรอคอย รอวันที่โจ๊เลิกปากแข็ก และจูนก็เลิกที่จะหนีใจตัวเอง
อยากจะฉลองจัง
-
ในที่สุด...ก็บอกออกมาซะที
ลุ้นจะแย่ :mc4: :mc4:
-
รอมาต่ออีกนะครับ อิอิ ขอให้จูนยอมรับโจ๊ก ด้วยเถอะนะ มาถึงขั้นนี้แร้ว โตๆกันแร้วนะ55+
-
o13 o13 o13 o13
เย้!! อย่างนี้ต้องฉลอง โอ๊ะโอ้วๆๆ
โจ๊กเอ๊ย สมหวังแล้วนะจ๊ะ
รักกันๆๆๆๆๆๆๆๆ
โจ๊กจูน โจ๊กจูน โจ๊กจูน โจ๊กจูน
-
ผมพูดออกไปแล้ว....
ผมพูดออกไปได้ยังไงนะ...
น่าอายชะมัด
ดูสิ..ไอ้บ้านี่ก็หัวเราะ หึหึหึอยู่ได้
"นี่..หัวเราะไรของมึง..." ผมผลักมันไปทีหนึ่ง..ก็คนมันทำไรไม่ถูก...มือไม้ก็ไม่รู้จะวางตรงไหน...ได้ฟังคนอื่นบอกรักมาก็หลายครั้ง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะใจเต้นได้ขนาดนี้...
"โอ๊ย...ผลักกูทำไม?...หึหึหึ..." แนะ..มันยังไม่เลิกอีก...
"กูโกรธแล้วนะ..." ผมว่าผมขี้งอนจริงๆด้วย...
"อะไร..แล้วมางอนกูทำไม?..." มันพูดพลางขยับมาใกล้ผมพลาง
"ก็มึง..หัวเราะเยาะกู...กู..กูเขิน..."
"หึหึหึ..กูไม่ได้หัวเราะเยาะมึง....แต่กูกำลังมีความสุขต่างหาก...หรือมึงไม่มีความสุขล่ะ?"
"สุขเหรอ?..." ผมแค่รู้สึกว่ายิ้มได้อย่างสบายใจ มันรู้สึกปลอดโปร่งไปหมด...ใจเต้นด้วย..
"ถ้ากูรู้ว่า...กูบอกมึงแล้ว...กูจะมีความสุขขนาดนี้...และมึงก็คิดไม่ต่างไปจากกู...กูคงบอกมึงไปตั้งนานแล้ว ไม่มัวเก็บไว้คนเดียวจนแทบบ้าหรอก.."
"ขนาดนั้นเลยเหรอ?..."
"แหงสิ...กูนี่ทรมานแทบตาย อึดอัดก็เท่านั้น...เห็นกันอยู่ทุกวัน อยู่ใกล้กันก็แค่นี้...แต่กูกลับ...กลับทำอะไรไม่ได้...ได้แต่ยอมรับว่า เพื่อน เพื่อน และก็เพื่อน..."
"แล้วเพื่อนมันไม่ดีเหรอ?..."
"ไม่ได้บอกว่าไม่ดี...แต่เมื่อมันมากกว่าเพื่อน...ก็สามารถทำไรได้มากขึ้น..."
"อย่างเช่น...?"
"แบบนี้..." น่าน...ไม่น่าถามเลยกู...ก็ไอ้บ้านี่สิ...มันกำลังพาหน้าหล่อๆของมันมาประชิดหน้าผมแล้ว...โหย...เอาไงดีกู...รู้แล้ว...
หลับตาดีกว่า...หึหึหึ...
แล้วผมก็รู้สึกถึงความอุ่นที่ริมฝีปากผม...
รู้สึกถึงความหวาน...
รู้สึกถึงความนุ่ม...
มันกดแค่เบาๆ...
แล้วก็ค่อยๆถอนหน้าออกไป...
ผมจึงลืมตา...หน้าแดงไปสันหลังแล้วกู..
"นี่แค่เตรียมอนุบาลนะ....ต่อไปมันก็จะพัฒนาไปเอง..." อะไรนะ!!!!!!!
"มึงบอกว่าชอบกู...เพราะความใคร่ใช่มั๊ย?..." ก็น่าโกรธมั๊ยล่ะครับ...มันเห็นผมแค่เซ็กส์เท่านั้น...ชิส์
"ไปกันใหญ่แล้ว...ฟังนะครับ...เมื่อรักกัน..เซ็กส์ก็ต้องตามมา...กูชอบมึงก่อน...ก่อนที่จะคิดเรื่องอย่างนั้น...แต่อย่าลืมว่ากูไม่ใช่ไม้ท่อนที่จะทนทานกับการที่ได้อยู่ใกล้คนที่กูรัก..แล้วยิ่งน่ารักอย่างนี้ด้วย...แต่กูสัญญาว่า...ถ้ามึงไม่พร้อม..กูจะไม่บังคับมึงเด็ดขาด...กูสัญญา..."
"ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเหรอ?...."
"เอาเป็นว่า...ผู้ชายคนเดียวที่กูจะรู้สึกแบบนี้ด้วย...จะมีแค่มึงคนเดียวเท่านั้น..."
"อ๋อ...ถ้าผู้หญิงก็อีกเรื่องนึงใช่มั๊ย?...ชิส์..." งอนอีกแล้วกู
"หึงเหรอ?..หึหึหึ..."
"บ้า...ใครเค้าจะไปหึง..."
"จูน?..."
"หืม?..."
"มึงจะคบกับกูได้มั๊ย?..." มันทำหน้าจริงจังอย่างนี้..ผมก็เกร็งสิครับ
"คือ...คือ..."
"มึงไม่ได้คิดอย่างเดียวกับกูเหรอ?...มึงไม่ได้ชอบกู...อย่างที่กูชอบมึงเหรอ?..."
"กูยอมรับว่ากูรู้สึกดีดีกับมึง...ไม่ใช่สิ...รู้สึกดีเอามากๆ...แต่กูกลัว..."
"กลัวอะไร?..."
"กลัวความรักแบบนี้ไง...."
"กอดได้มั๊ย?..." มันถามผมครับ...
"แค่กอดนะ...ห้ามมากกว่านั้น..."
"คร้าบ..." แล้วมันก็นั่งหันหน้าเข้าหาผม..แล้วโอบกอดผมไว้...มันกอดผมครั้งไหน..ไม่เคยอุ่นเท่าครั้งนี้เลยครับ
ผมเลยซบกับไหล่มันซะเลย...อยากมาทำให้กูชอบดีนัก...หึหึหึ...
"ฟังโจ๊กนะ...จูน.."
"คร้าบบบบ." แนะ ไหนบอกจะกอดอย่างเดียวไง...เมื่อกี้แอบจุ๊บผมกูทำไม....ผมเลยกัดมันเบาๆทีหนึ่ง...มันเลยหัวเราะ...ผมเลยหัวเราะตามมันด้วย
"ความรักคือสิ่งสวยงามเสมอ...ไม่ว่าจะรักยังไง...กว่าที่กูจะผ่านความกลัวนี้มาได้มันยาก...กูเข้าใจมึง...กูพร้อมจะรอ...วันที่มึงพร้อมจะเปิดใจให้กูอย่างเต็มที่...กูจะรอวันนั้น....กูจะไม่ฝืน ไม่บังคับ ไม่กดดันมึงหรอก...."
"ขอบคุณนะ...ที่เข้าใจกู..."
"ก็รักไปแล้วนิ...ทำไงได้.."
"กูเชื่อมึงนะ...แต่กูก็อยากจะบอกว่า...กูก็รู้สึกว่ามึงเป็นคนพิเศษสำหรับกูเสมอ...มันยิ่งมากขึ้นๆทุกวัน...จากที่เจอกันทุกวัน...จนมึงเข้ามาอยู่ในหัวกูเต็มไปหมด...เพียงแค่กูยังต้องการเวลา...เวลาที่จะพิสูจน์อะไรอีกหลายๆอย่างทั้งตัวมึงและตัวกู..."
"งั้นรู้ไว้นะ...กูชอบมึงมาสี่เดือน...ก็เท่ากับ 120 วัน...หรือเท่ากับ 2880 ชั่วโมง หรือ.."
"หืม?.." มึงจะน่ารักไปไหน..ยิ้มเลยกู
"หรือเท่ากับ 172800 นาที...หรือ..."
"ยังมีอีกเหรอ?...." ผมถามมันยิ้มๆ..ความเขินเริ่มมาอีกระลอก...
"หรือ 10368000 วินาที..."
"รักกูขนาดนั้นเชียว?.."
"ใช่...โจ๊กรักจูนตั้ง 10368000 วินาทีมาแล้วน่า..."
"ใช่....." ผมเลยขยี้หน้าตัวเองกับไหล่ของมัน...ก็มันเขี้ยวอ่ะ..เขินนะเว้ย...
"ปล่อยได้แล้ว...แม่กูหวง..."
"งั้นกูไปขอแม่มึงนะ..."
"บ้า..." ผมเลยผลักมันเลย...แนะ..ยังมาหัวเราะอีก
.
.
.
.
.
"จูน....?"
"หืม?..."
"ตกลงตอนนี้เราเป็นอะไรกัน?.." นั่นสิ...เราเป็นอะไรกัน...
"มึงต้องการยังไงล่ะ?..."
"แล้วแต่มึงนะ...กูรับได้ทั้งนั้นแหละ..."
"เหรอ?..."
"งั้น...มึงเป็นแฟนกู...แต่กูไม่ใช่แฟนมึง...หึหึหึ"
"ไหงงั้นอ่ะ?...ไม่ยุติธรรม"
"ก็ไหนบอกว่าแล้วแต่กูไง..."
"เอ้อ....น่าน้อยใจชะมัด..."
"อ่ะ...งั้นกูยอมเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดให้มึงก็ได้...ยอมให้มึงบอกรัก...ยอมให้มึงบอกว่าคิดถึง...อ่ะยอมให้จุ๊บสัปดาห์ละครั้งก็ได้...เห็นป่าวกูยอมตั้งขนาดนี้แล้วนะ..."
"เหรอ?..."
"แต่มึง....ห้ามมองใครด้วยสายตาที่ใช้มองกูแบบนี้...ห้ามยิ้มกับใครด้วยรอยยิ้มที่ใช้กับกู...ห้ามพูดกับใครด้วยน้ำเสียงที่พูดกับกู...ห้ามดูแลคนอื่นเหมือนที่ดูแลกู...ห้าม..."
"ทำไมไม่ห้ามออกจากบ้านด้วยล่ะ?..."
"ถ้่าทำได้ด้วยก็ดี..."
"ชิส์..."
"ทำไม...ก็กูหวงของกูอ่ะ..."
"ว่าไงนะ?..." กูรู้ว่ามึงได้ยิน และกูก็รู้ด้วยว่ามึงเลว อ่ะแต่ยอมพูดอีกรอบก็ได้
"กูไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับคนของกู...ชัดมั๊ย..."
"หึงเหรอ?..."
"ไม่ได้หึงแค่หวงและห่วงเท่านั้น..."
"ครับ..."
.
.
.
.
.
.
"กลับบ้านกันดีกว่า...มืดแล้ว.."
"ก็มึงนั่นแหละ..มัวแต่ชวนกูคุยอยู่ได้.." โทษมันซะงั้น
"ผิดอีกกู...ไปเดี๋ยวกูไปส่ง...ที่บ้าน..."
"ไม่ต้อง กูกลับเองได้..."
"คนของกู...กูก็ห่วงและหวงเหมือนกัน..." แล้วมันก็เดินขึ้นหน้าผมไป...ผมยังไม่ยอมเดินตามมันไป
นั่นไงมันยอมหยุดแล้ว...แต่ไม่ยอมหันหน้ามาทางผม
แต่มันส่งมืิอมาให้ผม...
ผมเลยเดินไปวางมือตัวเองวางบนฝ่ามืออุ่นๆของมัน....เราจับมือกันเหรอ...เขินจัง
"ถ้ามึงเดินช้า...กูจะรอมึงนะ..."
"รอกูด้วยนะ...กูอาจจะช้าหน่อย..."
"ไม่ต้องรอหรอก...แต่กูจะเดินให้ช้าลง...เราจะได้เดินไปพร้อมกันไง..."
"เดินไปพร้อมๆกัน"
หวานกันพอมั๊ยครับเพื่อนๆ
หวานมากกว่านี้กลัวตัวเองจะเบาหวานขึ้นตาแล้วนะ...หึหึหึ
-
จิ้มๆๆๆไรเตอร์ครับ
:pig4: :L1: :3123: :L2:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
เขินนนแทน
-
"ถ้ามึงเดินช้า...กูจะรอมึงนะ..."
"รอกูด้วยนะ...กูอาจจะช้าหน่อย..."
"ไม่ต้องรอหรอก...แต่กูจะเดินให้ช้าลง...เราจะได้เดินไปพร้อมกันไง..."
"เดินไปพร้อมๆกัน"
ชอบตรงนี้จัง
+1
-
น่ารักจังคร๊าบ :กอด1:
ในที่สุดก็เปนแฟนกันแย้ว ดีจัง :man1:
รักกันนานๆนร้า :impress2:
-
น่ารักมากกกกกก หวานด้วยนะเนี่ยอิอิ
กว่าจะบอกอ่ะนะโจ๊ก อัดอั้นมานานนะ ฮ่าๆ
ชอบที่ว้าเราจะเดินไปด้วยกันจังเลยน้า >///<
-
:o8:ในที่สุดก็......ฮิฮิ ลุ้นอยู่ตั้งนาน
-
หวานๆ :L1:
-
ชอบประโยคนี้ จังเลยครับ
"ถ้ามึงเดินช้า...กูจะรอมึงนะ..."
"รอกูด้วยนะ...กูอาจจะช้าหน่อย..."
"ไม่ต้องรอหรอก...แต่กูจะเดินให้ช้าลง...เราจะได้เดินไปพร้อมกันไง..."
"เดินไปพร้อมๆกัน"
-
55555555555555555555+เย้
-
สุขใจจังเลยครับ
-
โอ้ยยยย หวานนนน นี่ถ้า จูน พูดแบบ ยอมมากกว่านีี้ นะ เบาหวาน แน่เลยเรา :o8:
-
โอ้ยยยยยยย ประทับใจกับคู่นี้อ่ะ
ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆเรียนรู้กันไป :o8:
-
โหย โหย โหย
หวานกันจังอ่า
อิจฉาว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:oo1: :oo1: :oo1:
-
...น้องดิว ช่างคิดคำพูด ภาษาที่ใช้อ่านแล้วไม่ต้องแปลเลย เข้าใจถ่องแท้ ได้ใจความ กระชับ ความหมายลึกซึ้ง เยี่ยม
...ตกลงนี่เค้างอนกันไปงอนกันมา ประมาณ10 ปีได้ ตอนนี้สรุปว่า รู้ใจตัวเองกันแล้วนะ เหมือนจะจบเนอะ +1ให้กับคำความหมายดีๆๆ :L2:
-
:mc4: :mc4: เย้ ๆ ๆ ๆ ในที่สุดก็ได้บอกรัก สมใจคนอ่านที่ลุ้นมานานซะทีนะ
ขออวยพรให้หวานขึ้นเรื่อย ๆ แล้วกันนะ อิอิ
Ps :กอด1: ดิว สำหรับคำบอกรักของโจ๊กและจูน ที่คนอ่านรอคอย
-
บอกรักกันซะทีนะครับ ^^
-
พี่ดิวบ้า :-[ เขิลที่สุดเลย ว๊าย อายแทน
แต่เอ๋ มีสัญญาให้จุ๊บอาทิตย์ละครั้งด้วย อิอิ
กดบวกพี่ดิว20ทีรวด :laugh:
-
:-[
เขินนนนนนน
หวานนนนนนนนนนน น่ารักกกกกกกกกกกก
เอาอีกๆๆๆ
:pig4:
-
หวานเกิ๊นคู่นี้ เปิดใจกันใด้ซะที่ :n1: :n1: :n1:
-
"ถ้ามึงเดินช้า...กูจะรอมึงนะ..."
"รอกูด้วยนะ...กูอาจจะช้าหน่อย..."
"ไม่ต้องรอหรอก...แต่กูจะเดินให้ช้าลง...เราจะได้เดินไปพร้อมกันไง..."
"เดินไปพร้อมๆกัน"
อยากบอกว่าตอนนี้หวานมาก แอบเขินนิดๆๆ
-
น่าร้ากกกกกกกกก ขอบคุณไรเตอร์ค่ะ
-
ถ้า เธอ พร้อม ฉันก็ พร้อม ไป ด้วย กัน
อิอิ อิจฉา ยังเลย ........
-
พอจะหวาน
ก็หวานปานน้ำผึ้งเลยคู่นี้
-
5555 ในที่สุดก็มีวันนี้ ตอนนี้... :-[
ค่อยเดิน..ค่อยๆก้าวไปด้วยกัน..เพราะหนทางยังอีกยาวไกล....
ช้าๆชัดๆ แต่มั่นคง.. o13
-
เย้ ดีใจจังเลยยยยย
-
ตกลงกันได้ซะทีนะ :L2:
-
เมพโครต
ถามไรหน่อยสิ
คนแต่งอายุเท่าไหร่อ่ะ??
-
อ่ะนะ แต่ก็ปาเข้าไป 6 เดือน 207 วัน แล้วก็ 79 หน้ากับอีก 2360 reply เชียวนะกว่าจะบอกรักกันได้ หนังแขกยังอาย 55555
-
:mc4: :mc4: :mc4:
จุดพลุฉลอง เย้ๆๆ
ในที่สุดโจ๊กกับจูนก็กล้าที่จะบอกออกมาซํกที :o8:
ยินดีด้วยจ้าาาาา :3123:
o13
:bye2:
-
หวานซะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
+1 :m25: เอ้ย... :o8:เขิลอ่ะ :z2: :z2:เป็นเอามากอ่ะเรา
-
อ๊ากกกกกกกกก :pighaun: :pighaun:
หวานนนนนซ้า :impress2: :-[ :o8:
-
ดีใจวะ หึหึหึหึ ในที่สุดก็ได้บอกซะที
-
โห...ให้ตายสิ ชอบประโยคสุดท้ายจัง ฮ่าๆๆๆ
หวานแล้วคับ...โจ๊กไปขอจูนเลย เอิ้กส์ๆ :z1:
-
:-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :-[ :o8: :o8: :-[ :-[ :impress2: :impress2: :man1: :man1: :man1:
-
แอร๊กกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณพระเจ้า
ฉลแงด้วยการต้มมาม่าใส่หมูสับกิน(ปกติไม่ใส่ นี่พิเศษจริงๆนะ)
-
กรี๊ดดดดดด น่ารักมากมายยยยยยย
สมแล้วที่รอคอย ได้ยินแบบนี้ ก็เป็นโอกาสอันดี ที่จะได้ยินอย่างอื่นตามมา สู้ๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
อิจฉาเด็กกกกกกก
งื้ดๆๆๆๆ.......
กว่าจะหวานได้
เกือบได้จองศาลาให้ป้าๆแถวนี้
+5555555555
-
ง่ะ หวาน ๆ ๆ
อ่ะ อิจฉาหง่ะ
ดีดีดี หวนอีกนะครับ หวานอีก ๆ
-
ชอบมากเลยคับ
เอาอีกหวานอีกไม่กลัวเบาหวาน
ฮ่าๆๆๆๆ
อยากให้ความใคร่ใกล้เข้ามาไวไว อยากรุ้ว่า
โจ๊กจะเดกน้อย โรเเมนติก หรือว่ารุนเเรง 555
-
55+
ชอบตอนนี้จัง ขอบคุณมากๆนะคะ
จูนน่ารักที่สุดดดดดดด
-
ขณะที่อ่านกำลังจะกินกาแฟ วันนี้กาแฟไม่ได้ใส่น้ำตาล เพราะกินไปพร้อมกับโจ๊กและจูนก็หวานเกินแล้ว
-
:-[
-
แอร๊ยยยยยยยยยย ตอนนี้น่ารักมากมาย :o8:
รู้ฉันรู้ต้องเจ็บเพราะเขา รู้ฉันรู้ต้องเหงาเพราะเธอ
แล้วชีนละ ลูกชายเค้าละไรเตอร์ :o12:
-
งั้นต่อไปขอ NC เลยค่ะ :laugh:
-
ง่าาาาาาา หวานอะ หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกก อิจฉาาาาาาาาาาา
-
อ๊างงงง :-[ :-[
เขิล ในที่สุดก้เป็นแฟนกันแล้ว
:กอด1:
-
ดีใจนะครับที่ทุกคนชอบกัน
และก็ขอบคุณมากๆที่ติดตามกันมาตลอด
ใครมีคำถาม....ถามมาได้นะครับ
แล้วเดี๋ยวดิวจะตอบให้นะ....
ช่วงนี้ขอหวานๆละกันนะ...เครียดกันมาตั้งนานแล้ว...ฮิฮิฮิ...
ทรมานคนอื่นแล้วมีความสุข...ออกแนวซาดิสก์นิดซ์หนึ่ง..ฮ่าๆๆๆๆ
แล้วเดี๋ยวเย็นๆมาอัพต่อนะครับ
-
:กอด1: :กอด1:
-
:call: :call: :call:
-
ผมนั่งรอโทรศัพท์มัน...
แล้วทำไมต้องมานั่งรอด้วยว่ะเนียะ
ไอ้บ้านั่นก็ไหนบอกว่าจะโทรมา...แล้วไหนล่ะ?...
ชิส์...
เกือบสี่ทุ่ม
โทรศัพท์ก็มีสายเข้า
"ทำไมโทรมาป่านนี้?..."
"นั่งรอสายกูอยู่อ่ะดิ...ใช่ป่ะ..."
" ไหน...ใครรอ..มั่วแล้วมึง..." มึงแหละไอ้จูน...รอ
"โทษครับ...พอดีคุยสายติดพันไปหน่อย..."
"ใคร?..." เสียงแข็งไปมั๊ยกู
"เพื่อนอ่ะ..."
.
.
.
.
.
.
"เงียบไมครับ?...เพื่อนจริงๆนะ..."
"ก็ไม่ได้ว่าไรซะหน่อย..."
"เชื่อใจกันนะ..."
"กูไม่เชื่อใจ..."
"อ้าว..."
"แต่กูเชื่อมึง..." หึหึหึ...หวานไปมั๊ยกู
"หึหึหึ...มึงจะน่ารักไปไหนครับ...แค่นี้กูก็หลงจนหาทางออกไม่เจอแล้ว..."
"พอเหอะ...เลี่ยน....แหวะ..."
"แต่ก็ชอบไม่ใช่เหรอ...?"
"แล้วพรุ่งนี้ของเราจะเป็นยังไง...จะมีอะไรเปลี่ยนไปมั๊ย?.."
"เปลี่ยนสิ....กูก็จะรักมึงมากขึ้น...คิดถึงมึงมากขึ้น ดูแลมึงมากขึ้น ห่วงมึงมากขึ้น และหวงมึงมากขึ้นด้วย..."
"มากไปแล้วมึง...." กูเขิน
"กูรู้ว่ามึงกำลังมุดหน้าในผ้าห่มอยู่...เพราะมึงเขิน..."
"ชิส์....แล้วเสกกับปาล์มล่ะ?..."
"ทำไม?..."
"เราจะบอกเค้ายังไง?..."
"ถ้ามึงยังไม่พร้อมที่จะบอกใคร....กูก็จะยังไม่พูด...."
"ขอบใจนะ..."
"คิดถึง...อยากเจอหน้ามึงจังอ่ะ..."
"เวอร์แล้วมึง...แต่กูก็คิดถึงมึงนะ..."
"หึหึหึ..กูมีความสุขจัง..."
"แล้วความสุขแบบนี้มันจะอยู่กับเราอีกนานแค่ไหนล่ะ..โจ๊ก?"
"นั่นแหละคือสิ่งที่เราต้องช่วยกัน...."
"เราจะเดินไปพร้อมกันใช่มั๊ย?"
"ใช่...เราจะเดินไปพร้อมกัน...ในมือมึงจะมีมือกู..ในมือกูจะมีมือมึง..."
"ฝันดีนะครับ...."
"ฝันดีครับจูน....พรุ่งนี้คือกันนะ...ความรักของผม..."
แค่นี้ก่อนนะครับ
หวานมากไปไม่ดี
เดี๋ยวฟันผุ...ดิวเป็นห่วง
อ๋อ...อายุอานามดิวก็ไม่มากไม่น้อยหรอกครับ
มากกว่า 20 แต่ไม่เกิน 27 ครับ..บอกได้แค่นี้แหละ
-
หวานอ่ะ น่ารักอ่ะ อยากอ่านอีกอ่ะ
:o8:
:กอด1:
-
อิอิอิ แค่นี้ก็ ยิ้มได้แล้วครับ ผม :impress2: :impress2: :impress2: o22 o22 o22
-
แค่นี้ก็หว๊านหวานแล้วครับ :-[ :o8:
รอตอนต่อไปครับ
สู้ๆๆครับ :pig4: :L1: :3123:
-
:o8:
-
หง่ะ มานิดเดียวเง :a5:
มาต่อเรวๆนร้า :man1:
รอๆๆๆ อีกตอนนึงๆ :impress2:
-
โหย ไม่กลัวหวาน...
เพราะชีวิตนี้ขาดหวานไม่ได้ 55+
มาต่ออีกเร็วๆนะคะ
-
แค่มีกันและกันก็พอเนอะ อิอิอิ
-
:L1:
-
หว๊าน หวาน หวานอีก อยากฟันผุละ
-
โอ้ยยยยย น้ำตาลในเลือดพุ่งกระฉูด :pighaun:
-
ในที่สุดโจ๊กกับจูนก็ได้เป็นแฟนกัน ความหวานพุ่งกระฉูด :-[
-
หวานอีกแย้วววว
-
:-[ :-[ :-[ :-[
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
อะโห หวานเลี่ยนมากอะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ว่าแต่ โจ๊กโทรหาใครก่อนโทรหาจูนเนี่ยยย
-
หวานก่อนนอนแบบนี้สงสัยมดขึ้นที่นอน
-
พอหวานกันหน่อย ก้อเว่อ ออ เลยนะนายโจ๊ก :-[
-
หวานอ่า
เพราะชีวิตขาดหวานไม่ได้555
ในที่สุดก้อได้หวานกานสักที
หลังจากรอลุ้นกานมานาน
-
:impress2:
น้อยจัง
เอาอีกๆๆ
-
ขอ ยาว กว่านี้ :m31:
-
เขิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
รักพี่ดิวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
หูยยยย มดขึ้นเลยวุ้ยยย หวายเจี๊ยบบบบบ
-
หวานกันจัง :m1: :m1:
-
20-27 หรอ อืมๆๆ ก็รุ่นๆเดียวกันนี่หว่า อ่านจากสำนวนแล้วมันดูมีมิติฟ้องว่าไม่ใช่เด็ก เขียนได้แบบสมเหตุสมผล อ่านแล้วลื่น
แต่ดูอีกมุม มันดูเข้าใจในสภาพและความคิดของเด็กวัยนั้นอย่างมาก จนคิดว่าถ้าไม่ใช่เด็กวัยนั้นไม่น่าจะเข้าใจอะไรได้ดีขนาดนี้ ก็เลยลองถามอายุดู
ทำไมถึงเขียนออกมาแนวนี้ล่ะ จินตนาการล้วนๆ รึประสบการณ์ตรงที่เคยผ่านคล้ายๆ?
สรุปคือชอบอ่ะ o13
-
หวานวันละนิด ชีวิตแจ่มใส เอิ้กส์ๆ
ขอบคุณค๊าบบบ"พี่"ดิว ^^!
-
รอNC o18
อยากรู้ว่าจะเป็นไง
มือใหม่ทั้งคู่ :z1: :z1:
-
หวานกานนนนจังงงงงง
-
หวาน ซะ
น่า อิจฉา เลย ..............
-
หวานพอประมาณ :o8:
:z2:Ncหวาน ๆ :z2: :z2:
-
นึกภาพตอนหนูจูนถามโจ๊กคุยกับใครออกเลย ประโยคสั้นๆแต่เสียงอ่ะ หึ หึ
พออารายๆมันชัดเจนล่ะ 's ตัวเบ้อเร้อเลย คิ คิ
-
:o8: หวานมากกกก :-[
วันละแค่นี้ก็ได้เขิลแทน
กลัวเป็ยเบาหวานตายก่อนอ่านจิบจริงๆๆๆๆๆๆ
-
บทจะหวานก็ หว๋านหวาน จะรอลุ้นว่าพรุ้งนี้จะเป็นยังไง
-
:L2: หวานวันละนิด จิตแจ่มใสจริง ๆ
-
น่ารักกันจริงๆเลยทั้งสองคน
แค่มีกันและกันก็พอแล้วเนอะ ^^
-
อ๊าก ก ก ก ก ,,, หวานเว่อร์อ๊า า า า อ๊าก ก จูนนรีบๆยอมมโจ๊กกน๊าาก๊าบ บ บ >,,,<
-
:o8:หวานจังเลย อ่านแล้วมีความสุข หุหุ ทำไมหวานได้ใจจังเลย อยากให้หวานกว่านี้แหะ (แต่จะเปงเบาหวานไหมอ่า) :laugh: ชอบเรื่องนี้มากเลย :-[อ่านไป มีความสุขไป หุหุ
-
จะมีเรื่องอะไรอีกไหมน้า
-
เริ่มจะเลี่ยนกับคู่นี้และ
-
ง่ะ ละลายเลย อารมณ์แบบนั้นมันคงมีความสุขน่าดู
-
:o8:
-
อู๊ยยยยยยหวานไปไหมสองหนุ่ม :o8:
-
โอ้ยยยยยยยยยยย
หวาน ......
โฮกกกกกกกกกกกก
-
เขิล \\\\\
-
:-[ :-[
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน...ในที่สุดก็เปิดใจกันได้ซะที เฮ้อ
เอาใจช่วยโจ๊กและจูนต่อไปครับ
-
เอิ่ม
เดี๋ยวไปหาโจ๊กกะจูนดีกว่า
เจาะน้ำตาลในเลือดดู
พุ่งเกินพันไปแล้วม้าง ป่านนี้
-
พอหวานคู่นี้ก็หวานกันเลี่ยนอะ แต่ก็ชอบอะ เพราะรอลุ้นให้เลี่ยน
แบบนี้มานาน สมหวังซักทียัยเลดี้
-
เว้อ...ต้องเรียกพี่ดิวสิ
เพราะเรายังไม่ 18 เลยอ่ะ
.
.
.
.
ปล.รักพี่ดิวครับ
:กอด1:
-
อ่านแล้วแอบสะดุดกับประโยค
'มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้' ฮ่าๆๆ
ในที่สุดก็ผ่านช่วงนี้ไปได้สักทีนะโจ๊ก-จูน
-
โอ๊ย!!......กว่าจะบอกรักกันได้ก็ลุ้นจะแย่...แต่พอบอกรักกันแล้ว
ก็หวานซะทะเลที่ว่าเค็มนิ...จืดสนิทถ้าเทียบกับความหวานของโจ๊ก
กับจูน...แต่ความรักเพิ่งจะเริ่มขึ้น...อุปสรรคยังรออยู่ข้างหน้าอีก
เยอะนะครับโจ๊กกับจูน...ขอให้ฟันฝ่าไปให้ได้นะครับ...ที่แน่ๆเรื่อง
ของซีนกับสองยังไม่กระจ่างนะครับ...มัอาจจะเป็นปัญหาก็ได้ถ้า
ไม่เชื่อใจและไว้ใจกัน...ทุกคนสงสัยมั้ยครับว่าผู้ชายแมนๆคนนึง
เมื่อรักกับผู้ชายด้วยกันทำไมอารมณ์หวั่นไหวและขึ้ใจน้อยขึ้นมาได้
ยิ่งกว่าผู้หญิงอีกครับ....เป็นกำลังใจให้ดิวครับ(+1)
-
น่ารักจริงวุ้ย
555555555555+
มีแนวโน้มว่าพาร์ทต่อๆไป คนอ่านเรื่องนี้มีสิทธิเป็น โรคเบาหวานสูงมากกกกกกกก
555555555555555555
-
ตามทันแล้ว เย้ เป็นเรื่องที่ดีมาก ๆ เลยนะ ได้รู้พัฒนาการของตัวละครแต่ละตัว
อ่านแล้วเหมือนเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์ ทั้งสุข เศร้า เหงา มีหมด บางครั้งอ่านแล้วก็
รู้สึกอึดอัดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น บางครั้งก็ยิ้มอย่างมีความสุข
เรื่องนี้สนุกมากจริง ๆ ไม่หวือหวา แต่ชวนติดตามมาก ๆ ขอบคุณมาก ๆ นะดิว
เออ แล้วเมื่อไหร่ปาล์มกับโจ๊กจะดีกันสักที โกรธกันมานานแล้ว ป่านนี้อ้อยมีลูกไป 3 คนแล้วมั้ง (ล้อเล่นจ้า)
-
มารอก๊าบบ >,,<
-
หวานอีกๆๆๆๆ :laugh:
ขมมานาน ขอหวานๆ ให้ชื่นใจเยอะๆ เถอะ
-
มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆน๊า เค้าคิดถึงพี่ดิวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
เค้าคิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอเยอะๆๆนะครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รอ ต่อ ไป ด้วย ความหวัง
-
ขอกุ๊ก ๆ กิ๊ก ๆ อีกค่ะ
ขออีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ห้า ห้า ห้า เพราะว่า (แอบ) เข้าข้างโจ๊ก
เลยอยากเห็นจูนง้อโจ๊กจังน๊อ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกันเชียวววววว
-
"พวกมึงสองคนเป็นเชี่ยไรกัน...นั่งยิ้มกันอยู่ได้?..."
"ตกลงมึงเอาไงแน่ไอ้เสก...พอกูกับอ่อนมันทะเลาะกันมึงก็ว่า....พอพวกกูดีกันมึงก็บ่นอีก....เอาไงห๊าไอ้เหว...." เรื่องมันเกิดตอนจะเปลี่ยนคาบเรียนอ่ะครับ ระหว่างที่รอครูเข้าสอน ผมว่าผมกับไอ้โจ๊กก็คุยกันปกตินะ..แต่ไอ้เสกนี่แหละครับที่ไม่ปกติ...เล่นพูดซะผมเสียววาบเลย...
"ก็เห็นเมื่อวานพวกมึงสองตัวโมโหใส่กันแทบจะกินหัวกันอยู่...แต่มาวันนี้พวกแทบจะดูดปากกันอยู่แล้ว..."
"ฮึก/เหวอ..." อันแรกของผมครับ สำลักน้ำลายไปเต็มๆเลย ส่วนไอ้โจ๊กก็เหวอแดกไปเลยเหมือนกัน
"ทำไมต้องตกใจกันขนาดนั้นด้วยพวกมึง...หรือว่าจริงๆแล้วพวกมึงปิดบังไรกูอยู่รึเปล่า....บอกกูมานะ..." มันกำลังจับผิดพวกเราอยู่...แต่กูไม่มีผิดให้จับ แค่ยังไม่พร้อมจะบอกเฉยๆเว้ย
"ปิดบงปิดบังอะไรไม่มี.....กูเคยมีความลับกับมึงซะที่ไหนละไอ้เสก...ลองคิดดูดีดีสิมึง..."
"ใช่ไอ้โจ๊ก...ที่ผ่านมามึงไม่เคยมีความลับกับกู...แต่ตอนนี้ไม่แน่....แล้วมึงล่ะไอ้จูน...มีไรปิดบังกูรึเปล่า..." มันเหล่มาทางผมแล้วครับ
"ท่าจะประสาทแล้วมึงอ่ะไอ้เสก...กูจะไปมีความลับไรกับมึงได้ล่ะ..."
ก่อนที่เรื่องมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้...ครูประจำวิชาก็เข้ามาพอดี
ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมจะรู้สึกดีใจและขอบคุณครูที่เข้าสอนก่อนเวลาเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย...ให้ตายเหอะ..
ขอบคุณครับคุณครู
ผมรักคุณครูที่ซู้ดเลย..ฮิฮิฮิ...แต่น้อยกว่าใครบางคนนิดหนึ่ง...
"กินไรดีมึง?...เดี๋ยวกูเลี้ยง..."
"ไอ้โจ๊ก..มึงพูดห่างๆกูก็ได้..กูไม่ได้หูตึง...ขยับไปหน่อย..." ผมผลักมันเบาๆ ก็มันนะสิครับ เล่นเดินชิดผมจนกือบจะขี่คอผมอยู่แล้ว...ยิ่งไอ้เสกมันจับผิดอยู่ด้วย...
"ว่าไงตกลงมึงจะแดกไร?..." ดูมันเลวครับ มันถอยห่างผมไปเดินคนละฝั่งของทาง แล้วตะโกนมาถาม...กูอายเค้านะเว้ย
"ไอ้เชี่ย..แล้วมึงจะตะโกนหาเหวมึงเหรอ...."
"ก็บอกให้กูอยู่ห่างๆเองไม่ใช่เหรอ...? หรือว่ายังห่างไม่พอ..." มันงอนนี่เอง...หึึหึหึหึ...
"เห็นมั๊ยพวกมึงงอนกันด้วย...บอกกูมาเลยมานะ...ว่าพวกมึง...." อีกแล้วครับไอ้เสก...จับผิดกูจัง
"นี่ไอ้เสก..ถ้ามึงว่างนักนะ....มึงเอาเวลาไปทำคะแนนกับยายเจนเลยไป...กูเห็นว่าเด็กมอห้ามาเหล่ยายเจนด้วยแหละ...ระวังโดนตัดหน้านะเว้ยมึง..."
"จริงเหรอไอ้โจ๊ก...ใครมันกล้าว่ะ..."
"หล่อด้วยนะมึง..."
"งั้นกูไปหาเจนก่อน...แต่อย่าคิดว่าพวกมึงจะรอดกูไปง่ายๆนะ..." ก่อนที่จะไป มันยังไม่วายมาสำทับอีกครับ
"จริงเหรอที่มึงพูดเมื่อกี้อ่ะ....?" ผมถามมันเมื่อเสกเดินไปแล้ว...และตอนนี้มันก็ยอมกลับมาเดินข้างๆผม แต่เว้นระยะห่างในสิ่งที่ควรจะทำในที่สาธารณชน...ผมไม่ได้ใจง่ายนะครับ
"อ้าว..นี่มึงยังไม่เชื่ออีกเหรอ...ว่ากูจริงใจกับมึงอ่ะ..." มันโมเมหน้าตายครับ...ผมรู้ว่ามันรู้ว่าผมหมายถึงอะไร...แต่มันเลวครับ โยงกลับเข้ามาเรื่องของเราจนได้
"ไอ้บ้า...กูไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น..." แต่ยิ้มทำไมว่ะกู
"ออเหรอ...ป่าวหรอก...จะมีผู้ชายหน้าไหนกล้ามาจีบหัวหน้าเจนเรา..ดุซะขนาดนั้น...ก็มีแต่ไอ้เสกคนเดียวนี่แหละ.."
"แล้วทำไมมึงถึงบอกว่า..."
"กูก็แค่อยากจะอยู่กับแฟนกูสองคน..."
"เจ้าเล่ห์นะมึง....หึหึหึ..."
"หรือมึงไม่ชอบ?..."
"ไม่รู้..."
"พี่โจ๊ก...."
"อ้อย..." ผมรู้สึกตัวเองเป็นส่วนเกินขึ้นมาทันที
"หวัดดีค่ะพี่จูน..."
"ดีครับ...อ้อย..."
"พี่โจ๊กค่ะ...อ้อยมีเรื่องจะคุยด้วย...ได้มั๊ยค่ะ?..."
"คือพี่กำลังจะไปกินข้าวอ่ะค่ะ...อ้อยมีเรื่องอะไรเหรอ?..."
"คือ...คือ..." เธอมองผมที มองไอ้โจ๊กที ผมรู้แล้ว
"ตามสบายนะครับอ้อย...โจ๊กเดี๋ยวกูไปรอที่โรงอาหารนะ...เสร็จแล้วตามมาละกัน...พี่ไปนะครับอ้อย..."
"อ่อน...เดี๋ยวสิมึง..." โจ๊กมันจะตามผมมา...แต่โดนอ้อยขวางไว้ซะก่อน
นี่คือสิ่งเล็กๆที่ผมต้องผ่านไปให้ได้...ผมต้องเชื่อมัน...ต้องเชื่อในความจริงใจของมัน...
อย่าทำให้กูผิดหวังนะโจ๊ก
"อ้าว..แล้วไอ้เสก..กับไอ้...ไอ้โจ๊กล่ะ?" ไอ้ปาล์มที่มันล่วงหน้ามาก่อนแล้ว ถามผมเมื่อเห็นผมเดินมาคนเดียว
"พวกมันมีธุระกันอ่ะ...แล้วไหนมึงกินไรอ่ะ..."
"ข้าวแกง...มึงล่ะกินไร...ไปซื้อดิ..เดี๋ยวกูรอ..."
"กูอยากกินยำตีน......"
"หืม?.."
"กูหมายถึงยำตีนไก่อ่ะ...มีขายรึเปล่าไม่รู้..."
"น่าจะมีนะ..ลองไปดูสิ..."
"อืม..." ถ้ากูไม่ได้กินยำตีนไก่..กูจะไปยำไอ้โจ๊กเพื่อนมึงแทน...ชิส์
"ปาล์ม?..." กินเสร็จ..ไอ้โจ๊กมันยังไม่โผล่หัวมาเลยครับ...
"หืม?..."
"เมื่อไร..มึงจะดีกับไอ้โจ๊กซะที...นานแล้วนะที่พวกมึงเป็นอย่างนี้...กูกับไอ้เสกไม่สบายใจเลย..." จริงๆแล้วผมกับไอ้เสกพูดเรื่องนี้กับพวกมันสองคนหลายครั้งแล้ว...แต่พวกมันยังไม่มีใครยอมใครกันเลย
"จริงๆแล้วกูก็ไม่ได้โกรธไรมันหรอก...แต่กูไม่รู้จะเริ่มยังไงดี...ก็กูไปทำมันไว้เยอะนิ..."
"ไอ้โจ๊กก็คิดไม่ต่างจากมึงหรอก...แค่พวกมึงยอมถอยคนละก้าว...หรือเดินหน้ามาคนละก้าว...พวกมึงก็จะมาถึงจุดที่พอดีนะ..."
"ขอบใจว่ะ...กูจะลองดู"
"กูหวังว่าพรุ่งนี้มึงกับไอ้โจ๊กจะคุยกันเหมือนที่แล้วๆมานะ..."
"กูจะพยายาม...แล้วนี่ว่าแต่มันหายหัวไปไหนล่ะ?"
"อ้อยขอคุยธุระกับมัน..."
"หึหึหึ...กูนี่สร้างความเดือดร้อนให้มันไม่จบไม่สิ้นจริงๆเลย..."
"ขึ้นเรียนกันเหอะ..."
"อ้าว..แล้วไอ้โจ๊กล่ะ...มันยังไม่กินไรเลยไม่ใช่เหรอ?...ไม่รอมันหน่อยล่ะ?.."
"เรื่องของมันสิ..."
"ไปก็ไป..."
นี่มันจะเข้าเรียนคาบบ่ายอยู่แล้วนะ
มันยังไม่โผล่หัวมาเลย
เข้าเรียนสายกูจะสมน้ำหน้าให้...ยุให้ครูตัดคะแนนมันด้วย...คอยดูสิ...
"แฮ่กๆๆๆๆ..." มันวิ่งหมาหอบแดดมานั่งแล้วครับ...ชิส์
"......." กูไม่สน
"ทำไมไม่รอกูด้วย...กูยังไม่ได้กินไรเลยนะ...หิวไส้จะขาดอยู่แล้ว"
".........." เรื่องของมึงไม่ใช่ธุระของกู...ชิส์
"เงียบแบบนี้...คิดไรอยู่อ่ะ?"
"......." ไม่ได้คิด...ผมก็นั่งเปิดหนังสือไปเรื่อยๆ...ไม่มองหน้ามันด้วยซ้ำ...
"อ่อน...คุยกับกูหน่อยสิ..."
"........" พูดมาก กูจะอ่านหนังสือ
"อ่อน....โกรธกูจริงดิ..."
".........." ผมมองหน้ามันด้วยอารมณ์เฉยๆ...แล้วหันกลับมาเปิดหนังสือเล่นต่อ
"มันไม่ได้มีไรนะ...กูกับอ้อยจบกันไปแล้ว...เค้าแค่มาปรึกษาเรื่องเค้ากับแฟนที่ีปัญหากันนะ...ไม่มีไรจริงๆนะ...พูดกับกูหน่อยสิ...อย่าทำอย่างนี้สิ...กูใจไม่ดีนะ..." หน้ามันฟ้องจริงๆครับ...ว่ามันกำลังรู้สึกแย่อยู่
"เหนื่อยยัง?"
"อะไร?..."
"พร่ามเหนื่อยรึยัง?..."
"ก็มึงโกรธกู...กูก็แค่พยายามจะอธิบายมึง..."
"แล้วกูว่าไรมึงซักคำรึยัง..."
"ก็มึงไม่ยอมพูดอะไรเลย" มันพูดเสียงอ่อยๆ
"แล้วที่มึงเข้ามาอ่ะ...มึงเว้นจังหวะให้กูพูดบ้างมั๊ย?...เห็นพูดอยู่คนเดียว..."
"ไม่ได้โกรธกูจริงๆนะ..."
"แล้วนี่กินไรมารึยัง?"
"ยัง...วิ่งไปหามึงที่โรงอาหาร..ก็ไม่เจอ...เลยวิ่งมาหาที่ห้องนี่แหละ...กลัวมึงโกรธ..."
"เอา..เอาไป.." ผมดันขนมปังสองห่อกับนมให้มันหนึ่งกล่อง....
"......." มันทำหน้าแบบปลาบปลื้มเอามากๆเลยครับ
"มองหน้านี่...หมายความจะหาเรื่องกูใช่มั๊ย...หึหึหึ.."
"ขอบคุณครับ.."
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก :m3:
-
น่ารักดีนะ ตะโกนถามกันข้ามฟาก
-
น้องจูนอ่ะ..ทำเอาพี่แก้วใจหายใจคว่ำไปกับไอ้โจ๊กมัน ที่สุดก็โล่งอก นึกว่าไอ้โจ๊กจะต้องไส้กิ่ว
ตลอดการเรียนภาคบ่ายซะแล้ว ที่สุดก็ได้นางฟ้า เอ๊ย น้องจูนก็มาโปรดมัน คนอ่านอย่างพี่แก้วก็เลยยิ้มไม่หุบจ้า
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
ว่าเเต่ ชีน ของผมหายไปเลย
-
โจ๊กน่ารักที่สุดดดด หวังว่าคงไม่ดีกับใครเขาไปทั่วจนทำให้จูนร้องไห้นะ
ขอความหวานแบบต่อเนื่องด้วยนะคะ
-
แว้กกกกก
.
.
.
.
ไม่มีไร
เรียกร้องความสนใจเฉยๆ
+555
เอ่อ
อย่าให้คนอื่นมาทำให้ความสัมพันธ์แตกแยกน้าาา
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :-[
ชอบคู่นี่สุดๆเลย อิอิ
ชอบตอนจูนพูดชิส์อ่ะ เคะซะ 555+
-
น่ารักจังเลยต้องไว้ใจกันนะจ๊ะ แต่ถ้าเป็นเราเราไม่ซื้อหนมปังให้มันหรอกนะ :m16:มีงอล มีงอล
-
ปาล์มกับอ้อย ชิมิ
-
น่ารัก
จูนเป็นคนมีเหตุผล
-
:pig4:
-
กุ๊กกิ๊กน่ารักกัน ดีจัง แค่เริ่มต้นนะนี่
-
น่ารักมากกก :-[
เอาอีกๆ
5555555.
รออยู่นะคะ :กอด1:
-
ชอบอ่าคราบบบบบบบบ
โจ๊ก จูน หวานจัง
หวังว่าคงไม่มีใครทำลายความสัมพันธ์ของทั้งคู่กันนะ
ระวังไว้หน่อยก้อดีโดยเฉพาะอ้อยอ่า
เรากลัวว่าจะมาทำตัวเป็น...หวงก้างอ่า
-
so sweet :o8:
-
:3123: o13 o13 o13 o13
-
บวกหนึ่งกับความน่ารักของรักของโจ๊กกับจูน
และน่ารักจังมีหึงด้วย รสชาติใหม่
-
:L1:
-
โจ๊กกับจูนน่ารักอ่ะ :m1: :m1:
-
น่ารักกันไม่เลิกกกก
ชอบๆๆๆๆ
อ้อยอย่ามารีเทิร์นนะ
-
:กอด1: ไรเตอร์แรง ๆ ให้สมกับความหวานของ โจ๊ก กะ จูน หลังจากที่ทรมาณให้คนอ่านลุ้นมานาน
-
โจ๊กเอ้ย ย อย่างน้อยก้อมีขนมปังล่ะว้า าา
:o8: :o8:
ชั้นต้องการจะสื่ออะไร ? 555555
-
อย่าพึ่งงมีอะไรมาขวางกั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน๊า พึ่งจะได้คบกันเองอะ
รักพี่ดิวที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดพรุ้งนี้ขอเยอะๆๆๆๆ
-
คู่นี้ กะลัง น่ารัก เลย
รัก าน นานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นะ จ๊ะ
-
ไหนบอกไม่เป็นแฟนแล้วนี้มันอารายกันอ่อะ
อิอิ อยากอยู่กับแฟนจนต้องแกล้งเพื่อนเลยหรอหนูโจ๊ก
-
หึงเป็นหวงเป็นแต่พองาม ทำแบบนี้ได้โจ๊กจะไปไหนพ้น :L1: :L1: :L1: :L1:
-
น่ารักจริงๆเลย
-
นั่นไง
ยังหวานกันแบบต่อเนื่อง หวังว่าคงไม่มีอะไรที่เป็นอุปสรรคอีกแล้วนะคับ ^^!
-
เล๊ก น้อย พอ ชูกำลัง อิอิ :z2: :z2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อร๊ายยยยยย จะเป็นเบาหวานตายมั้ยเนี่ย :-[
-
:z2:
-
ไม่หวานมากนะ..กำลังพอดี
-
อิอิ
-
งืีอออออ น่ารักกก ;))
น่ารักทั้งสองคนเลยนะเนี่ย
โจ๊กดีได้อย่างนี้ก็อย่าดีแตกล่่ะ
ไม่งั้นล่ะแย่ ="=
-
:impress2: ดีเนอะ...เป็นแบบนี้ แต่สงสารน้องชีนอ่ะ อยากให้เจอกับคนดีๆและน่ารักๆ ดีพร้อมในทุกๆย่าง :impress2:
-
เป็นกำลังใจให้คู่นี้กันต่อไป 555+
ชอบที่สุดอะ
-
คู่นี้ จะน่ารักไปไหนเนี่ย :-[ :o8: :impress2:
-
น่ารักจังเลยครับดิว
เอาอีก ๆ รออยู่นะครับ
อิอิ เฝ้ารอ ๆ
-
มาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอพี่ดิววววววววววววววววววววววววววี่ อยู่นะครับ
-
ชอบมาก ๆ เลยครับ อยากอ่านไปเรื่อย เอาจนแก่ เฒ่าเลยครับ ห้ามจบนะครับ สู้ ๆน ะครับ ผมรออ่านอยู่ครับ
อยากมีความรักแบบนี้มั่งจิงครับ ชาตินี้จะมีไหมนะ
-
แหน่ะ มีงอล
หวานนานๆ นะ อิอิ
ชีนไปไหน :impress2:
-
เหอะๆ คู่นี้ลุ้นเหนื่อยดีเนอะ 84 หน้าแระ สถานะยังเป็นแค่เ้พื่อนสนิทคิดไม่ซื่อเอง ถ้าจะหวานแหวว แบบเรื่องอื่น มิล่อไป 500 หน้าเลยเหรอ 555
ว่าแต่หาคู่ให้ชีนหน่อยนะ ชอบ เท่ดี :laugh:
-
:impress2:น่ารักจัง 555555555แฟนมือใหม่
-
มารอครับ
-
หวานสะ
:-[ :o8:
-
น่ารักจริงเชียว
-
หึหึหึหึหึ โจ๊ก ท่าทางจะต้องเข้าสมาคม เกลียมัว
ค่อยหายใจโล่งสักที กว่าจะสารภาพกัน ทำเอาป้าๆแทบกระอักตาย
-
อ่านทันแล้ว อ่านทันแล้ว กว่าจะอ่านทันเกือบตาย แฮ่กๆๆๆๆ
ทำอาไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลย อ่านไปลุ้นไป แวะไปอ่านหนังสือในหัวก็มีแต่ ...แม่มเอ๊ย จูนจะโง่ไปไหนว่ะ 555+ :laugh:
...แต่ตอนนี้น่ารักมากมาย จูนกะโจ๊กแลจะขี้หึงพอกัน นี่ถ้าอิโจ๊กมันรู้เรื่องที่ชีนบอกรักนะ ตายๆ อิโจ๊กเอาตาย 555++
ขอบคุณดิวน่ะ ลูกลิงป็นกำลังใจให้ :mc4: :pig4:
-
น่ารักสุดๆอ่ะ
:o8:
-
คนเขียนชื่อดิวใช่มะ จะบอกว่า แกเขียนได้ ลุ้นอ่า
มันทำให้เราต้องมานั่งอ่านจนปวดตา
ดิวเป็นใครใน3คนนี้หรอ อยากรู้จริงๆๆๆ
ชอบซีนนะ น่ารักดี มีแฟนแบบซีนรักตายเลย :impress2: :impress2:
-
น่าร๊ากกกกกกก
5555555555555555555555555+
รออ่านต่อออออออออออออออออออ
-
เหตุผลสิ้ินคิดมากกกกกกก
มาปรึกษาปัญหาแฟนใหม่กะแฟนเก่านี่นะ เอาอะไรคิิดกันน่ะ เห็นแบบนี้แล้วโมโหทุกที ถ้าโจ๊กต้องมาผิดใจกะจูนเพราะมาช่วยแฟนเก่าแก้ัปัญหาเรื่องแฟนใหม่ของมัน(งงแมะ) ก็สมควรโดนแล้วล่ะ เบื่อพระเอกโง่ จะเป็นคนดีอะไรขนาดน้าน เห้อ
:serius2:
เรื่องสองยังไม่เคลียร์ ไอ้ความสัมพันธ์ปาล์มอ้อยนี่ก็็นะ ผู้หญิงคนนี้มันมีไรดีวะ เหอๆ :z10:
-
พี่วโกดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แร้วววววววววววววววววววววววววววววววววน๊า ไม่มาต่อให้เค้าเรยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
งอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อยากอ่านแล้ววววว
-
หึหึหึ...
มาขอโทษล่วงหน้าที่หายหน้า (หัว) ไปหลายวันแล้ว
ไม่สะดวกๆจริงๆครับ
ติดงานตลอดเลย
ทั้งงานราษฎร์ งานหลวง
...แต่อยากจะบอกว่า...ดิวเป็นหนึ่งใน โจ๊ก หรือจูนนี่แหละครับ
แต่ไม่บอกหรอกว่าใคร...ปล่อยให้คิดกันเองดีกว่า
แต่เรื่องจริงมันไม่ได้เป้นแบบนี้ในเรื่องนี้ทั้งหมดนะ
บางอย่างก็เพิ่มเข้าไปเพื่อความบรรเทิงในการอ่าน
แต่เค้าโคลงทั้งหมดมาจากเรื่องของตัวเองครับ
..แล้วเจอกันนะ...
ขอบคุณครับบบบบบบบบ
-
เปนกำลังใจให้รับผม
-
:z1:
พี่ดิวเป็นใครหนอ
มาต่อไวๆนะ
อยากรุ้ๆ
-
อย่าบอกนะว่าพี่ดิวคือโจ๊ก!!!
-
:impress2: :impress2:แค่ดิวบอกมาแบบนี้
พอรู้ละ
เดานะ ดิวคือ จูน !!!!!
:impress2: :impress2:เขินแทนมีคนมารักตั้ง 3คน อิอิอิอิ
แต่จะเลือกใครนั้น ก็คงรู้กัน
แต่ก็เคยปันใจให้ซีนนี่นา อิอิอิอิอิ
FC ซีนนนนนนนนนนนนนนนนนจ้า อิอิอิอิอิ :impress2: :impress2:
-
ผมไม่ควรจะคิดมากใช่มั๊ย?
ที่เมื่อเที่ยงมันไปคุยกับอ้อย
ก็มันบอกแล้วว่าไม่มีอะไร
ผมก็ควรจะเชื่ออย่างนั้นใช่มั๊ย
แต่ถ้าจะถามกันจริงๆ...ว่าผมรู้สึกยังไง
ผมกลัว...ครับผมกลัวจริงๆ
ผมกลัวมากกว่าเมื่อก่นซะอีก
กลัวว่าจะต้องสูญเสียมันไป
กลัวว่ามันจะกลับไปคืนดีกับอ้อย
กลัวว่ามัจะแค่เผลอใจไปกับผมเพราะความใกล้ชิดของเรา
กลัวว่ามันจะแค่รูสึกประเด๊่ยวประด๋าวกับผมเท่านั้น
แต่สำหรับผมในตอนนี้...ความรู้สึกของผมกลับเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้นทุกที
อาจจะเป็นเพราะผมปิดกั้น ปิดตายความรู้สึกของผมมาตลอด
พอมันได้แสดงออกมาบ้าง มันเลยทะลักออกมามากมายซะขนาดนี้
แต่ยังไงซะ ผมกยังเชื่อใจมัน
เพาะมันไม่เคยโกหกผมเลย
หรือไม่มันก็ไม่บอกผมซะเลย...
"จูน...กูทำให้มึงไมสบายใจอีกแล้วใช่มั๊ย?"
"หืม?...." ผมคงนั่งเหม่อไปหน่อย มันมานั่งข้างๆตอนไหนยังไม่รู้สึกตัวเลย
"ใจลอยไปไหนแล้ว....อย่าลอยไปไกลกูล่ะ...กูคิดถึง....ว่าแต่กำลังคิดไรยู่?..." เว้นจังหวะให้กูเขินบ้างได้มั๊ย
"เปล่านิ...ทำไมหน้ากูเหมือนกำลังคิดอยู่เหรอ?..."
"ทำไมกับเรื่องแค่นี้ต้องมานั่งโกหกกันด้วย...พูดความจริงซิ..." เป้นไงครับ ผมไม่เคยโกหกมันสำเร็จเลย
"กูกลัว กลัวการสูญเสีย..." ผมพูดด้วยเสียงนิ่งๆ หน้าเฉยๆ แต่ใจกลับสั่นเทา...
"จำไว้นะจูน...ถ้าวันใดมึงสูญเสีย...วันนั้นคืือวันที่กูจะต้องสูญเสียยิ่งกว่ามึงซะอีก..." มันคงรู้แหละครับว่าผมกำลังคิดถึงเรื่องไรอยู่...มันเลยพูดอย่างนั้น...ผมไม่เคยปิดบังอะไรมันได้เลย ทำไมสายตาผมอ่านง่ายซะขนาดนั้นเลยเหรอ...หรืว่าจริงๆแล้ว...ผมไม่อยากจะปิดบังมันมากกว่า
บรรยากาศยามเย็นข้างสนามบอลดีจังเลยครับ
วันนี้ผมก็มานั่งเป้นเพื่อนมันซ้อมบอลตามปกติ
เพราะว่าอีกสองวันมันก็ต้องลงแข่งนัดชิงแล้ว
ผมนี่ใช้ไม่ได้เลยนะ...เอาเรื่องอะไรมาพูดก็ไม่รู้...
ทำให้มันไม่สบายใจอีกแล้ว
ตอนนี้เพื่อนๆในทีมของมันก็พากันกลับบ้านกันหมดแล้ว
ตอนนี้ก็เลยเหลือแค่เราสองคนกลับใจสองดวง
"จูน...เงียบทำไม?..."
"นั่งอินกับบรรยากาศอยู่อ่ะ..."
"มีเรื่องไรอยากจะพูดมั๊ย?..."
"ถ้ามถามแล้วจะตอบเหรอ?..."
"กูไม่เคยปฏิเสธที่มึงร้องขอ..."
ผมตัดสินใจว่าจะถามมันดีมั๊ย?...
ถ้าถาม...มันจะคิดยังไง
แต่ถ้าไม่ถาม...ผมก็ยังคงคิดวนไปเวียนมาอยู่อย่างนี้ไม่จบสิ้นซักที
เอาไงเอากันว่ะ
"โจ๊ก...มึงรักกูจริงเหรอ?...มึงแน่ใจแล้วเหรอ?...มันอาจจะเป็นแค่การเผลอใจแค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น...มึงบอกกูได้นะ...ก่อนที่ทั้งมึงและกูจะถลำลึกกันไปมากกว่านี้...อย่าโกรธกูนะที่กูถามมึงอย่างนี้...กูแค่ต้องการความมั่นใจ...กูไม่อยากเสียใจ...กูกลัว.."
"นี่เหรอคือสิ่งที่ทำให้มึงมานั่งไม่สบายใจอยู่แบบนี้...หึหึหึ...ให่เวลากูสิจูน...กูไม่อยากให้มึงตัดสินกูด้วยคำพูดที่สวยหรูจากปากกูเท่านั้น...แต่กูทำให้มึงเห้น ให้มึงรับรู้ด้วยการกระทำของกูด้วย..."
"กุมีความสุขที่ได้อยู่กับมึงแบบนี้...แต่อีกใจหนึ่งกูก็กลัว...กลัวว่าความสุขแบบนี้มันจะหายไปเมื่อไร..มันจะยังอยู่กับกูอีกนานมั๊ย...มึงจะใจดีกับกูแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน...กุเชื่อในความรู้สึกมึงนะ..แต่กูก็อดที่จะกลัวไม่ได้...มึงเข้าใจกูมั๊ยโจ๊ก...มึงเข้ใจกูมั๊ย?"
"จูน...ฟังนะครับ...โจ๊กเข้าใจจูนนะ.." แล้วมันก็รงบตัวผมเข้าไปกอด
กอดมันอบอุ่นเสมอ
มือมันนุ่มตลอดมา
อกมันกว้างพอที่จะให้ผมพักพิง
"มึงอย่าโกรธกูนะโจ๊กที่กูคิดอย่างนี้..." ผมพยายามพูด แต่เสียงที่ออกมามันคงอู้อี้น่าดู เพราะหน้าผมกำลังซบกับไหล่มันอยู่
"ถ้าจะโกรธ...กูโกรธตัวกูเองมากกว่า...ที่ทำให้มึงเชื่อไม่ได้....หึหึหึ"
"มึงอย่าพูดอย่างนั้นสิ...กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อย..." ผมรีบผละออกจากตัวมันก่อน ก็กลัวมันจะเข้าใจผมผิดๆอ่ะ...
"เอาน่า...อย่างน้อยตอนนี้กูก็ได้รู้ว่า...มึงแคร์ มึงห่วง หวงกู เผลอๆอาจจะมีหึงด้วยซ้ำ"
"ชิส์...หลงตัวเอง"
"ก็มึงยังมาหลงกูได้เลย..แล้วทำไมกุจะหลงตัวกูเองบ้างไม่ได้...ดูดีซะขนาดนี้...ใช่มั๊ย?"
"กล้าพูดนะมึง....ไม่อายปากบ้างเหรอ?..." เริ่มหมั่นไส้มันแล้วครับ...
"ทำไมต้องอายด้วย...กูยังหลงมึงได้เลย...แล้วนับประสาอะไรกับอีแค่หลงตัวเอง...หึหึหึ.."
""
"ชิส์...หึหึหึ...บ้า..กูเขินนะ.."
"จูน...กุจะไม่ร้องขอให้มึงต้องเชื่อกูตอนนี้เดี๋ยวนี้หรอก...แต่ให้เวลากู...ให้โอกาสกู...แค่นี้ ตอนนี้...สำหรับกูพอแล้ว...ที่เหลือกูจะทำให้มึงเต็มเอง...ได้มั๊ย?.."
"...แต่โอกาสถ้าให้กันบ่อยๆ..โอกาสนั้นมันก็จะไม่มีค่านะ...มึงรู้ใช่มั๊ย?..."
"แค่ครั้งเดียว...กูจะใช้โอกาสที่มึงให้ อย่างคุ้มค่าที่สุด..."
"งั้น...อย่าทำลายโอกาสนี้นะ...เพราะมันอาจจะไม่มีครั้งที่สองอีกแล้ว..."
"กูจะรักษาด้วยรักของกูเอง..."
"ดีมาก..."
"งั้นกลับบ้านกันได้แล้วหนูอ่อน..."
"อย่ามาเรียกกูอย่างนี้นะ..." แค่ ่อ่อน ก็เกินทนแล้วมึง
"น่ารักดีออกมึง...กูชอบ"
"ห้ามเรียก...เรียกโกรธ..." ขี้งอนจริวๆด้วยเวว้ยกู..แต่กูเป็นกับมึงแค่นั้นนะ....หึหึหึ...
"คร้าบ...กลับบ้านกันดีกว่า...แม่หวง พ่อห่วงไม่ใช่เหรอมึงอ่ะ?"
"แหงสิ...ไม่หวงไม่ห่วงไงไหว...ก็ลูกเค้าออกจะน่ารักซะขนาดนี้..."
"เหรอ?...หน้าอย่างกะปลาดุกชนเขื่อนี่นะ..."
"แต่ยังไงก็ยังมีปลาไหลหน้าหม้อหลงเข้ามาชอบแหละ...ชิส์"
"เข้าตัวอีกกู..." บ่นไรมึง
" หรือมึงจะเอาไง?..."
"กลัวแล้วครับ...เป็นมึงนะกูถึงยอม..."
ก็ดูมันซิครับ...มันน่ารักซะขนาดนี้..แล้วจะไม่ให้ผมกลัวไงไหว
ผมยังมองว่ามันน่ารักเลย...แล้วคนอื่นละครับ...จะไม่คิดเหมือนผมบ้างเหรอ?
แต่ยังไงผมก็คงต้องลองเสี่ยงดู..ให้โอกาสทั้งตัวมันและตัวผมด้วย
อย่าทำให้กูเสียใจนะโจ๊ก...เพราะ...
กูไม่อยากเสียใจ...และ
กูไม่อยากที่จะเกลียดมึง
-
:z13: :z13: :z13:พี่ดิวครับ
เดีี๋ยวกลับมาอ่านครับ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกก
เดาเหมือนกันว่าดิวคือจูน อิอิ :z1:
ความรักทำให้ทำใ้ห้คนเราขี้ขลาดขึ้นจริงๆ กลัวนั่นกลัวนี่ กลัวไปหมดทุกอย่าง เพราะอย่างน้อยถ้าเราไม่มีรัก เราก็ไม่ต้องกลัวที่จะเสียรักนั้นไป เห้อ....
-
:mc4: ในที่สุดก็ยอม่รับใจตัวเองได้จริงๆ ซะที หวังว่าจะไม่มีอะไรทำให้คนอ่านลุ้นอีกแล้วนะ
-
หวัดีดีคับ ชาว FC ของ จูน-โจ๊ก
เพิ่งเข้ามาอ่อนได้ไม่นาน แต่ก็ประทับใจในพฤติกรรม ของ ทั้ง 2 คนมากคับ
ถึงแม้ว่าช่วงแรกจะดูน่าอึดอัดบ้างก็ตาม
ขอบคุณพี่ดิวด้วยนะคับ .... ที่แต่งเรื่องได้น่าสนใจมาก ( ได้ข่าวว่ามีเรื่องจริงปนอยู่ด้วย )
จะติดตามตอนต่อไปนะคับ..
:pig4: :pig4:
-
ตอนนี้น่ารักทั้งคู่เลย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รู้สึกเหมือนกำลังจะมีเรื่องอะไรเข้ามา ยังไงไม่รู้
เอาเถอะ
เป็นกำลังใจ
:L2: คนแต่ง ก้าบบบบบบบ
-
คนยิ่งรีบๆอยู่...
ใครโทรมาแต่เช้ากันละนี่
"ดีครับ..." ผมรับสายแบบรีบ
"ไปวื่งควายมาเหรอมึง...เสียงถึงได้เป็นอย่างนั้น..."
"เออ..กูเพิ่งวิ่งไล่ต้อนมึงเข้าคอกเมื่อกี้นี่..."
"ออกตัวแรงแต่เช้าเลยนะมึง..."
"เป็นไร...โทรมาแต่เช้า...กูยิ่งรีบๆอยู่...เดี๋ยวสายนะเว้ย..."
"กูไม่ได้เจอมึงมาหลายวันแล้ว...มาเจอกูที่กำแพงนั้นหน่อยได้มั๊ย?...กูอยากเจอมึงจริงๆๆนะ..."
"ไว้ค่อยคุยกันในโรงเรียนไม่ได้เหรอมึง..."
"ตกลงมึงไม่มาใช่มั๊ย?..."
"ไอ้ชีนบ้า...ไอ้ชีนเผด็จการ...ถ้ากูไปแล้วไม่เจอมึง...กูเข้าโรงเรียนทันที...จะไม่มีการอใดๆทั้งสิ้น..." พูดจบผมก็วางสายจากมัน และวิ่งโล่ออกจากบ้านเลยครับ....
มาถึงเห็นมันยืนหมุนคอไปมา...เหมือนเมื่อยซะเต็มประดา..ชิส์
"มานานยังมึง?..."
"นานมั๊ยล่ะ...ก็ตั้งแต่ตอนที่โทรหามึงแล้ว...หึหึหึ.."
"อืม...ว่าแต่มีไรด่วนรึเปล่า..."
"แค่ความคิดถึงมันจุกอก...แค่นี้่ด่วนพอมั๊ย?..."
"อย่ามาเน่าแต่เช้ามึง..ว่ามา...ตกลงมีไร?..." ผมไม่อยากฟังมันพูดอะไรทำนองนี้เลย...ยิ่งมันพูด..มันยิ่งตอกย้ำว่าผมทำร้ายมัน และมันกำลังตอกย้ำความเจ็บตัวเองอย่างร้ายกาจ
"กูคิดถึงมึงจริงๆ...กูหาโอกาสที่จะคุยกับมึงไม่ได้เลย...มึงอยู่กับไอ้โจ๊กตลอดเลย...ทำไมเหรอ?..."
"ไม่เห็นแปลกนิ...ถ้ามึงจะเข้าไปทักทายกู...ไม่สำคัญหรอกว่ากูจะอยู่กับใคร...แต่ที่สำคัญ..มึงคือเพื่อนกู..."
"แค่นี้แล้วใช่มั๊ยที่มึงจะให้กูได้...มันสุดทางแล้วเหรอ?..."
"ชีน....อย่ามารอกูเลย...นะ..."
"ความรู้สึกมึง..กูห้ามไม่ได้..เพราะฉะนั้น..ความรู้สึกกู..มึงก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามเหมือนกัน..."
"แต่......"
"ไม่มีแต่...ความรู้สึกของใคร...คนๆนั้นก็ต้องดูแลและตัดสินเอง...มึงหรือใครหน้าไหน..ก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งกูทั้งนั้น..."
"กูแค่ไม่อยากใหมึงเจ็บ..."
" แล้วที่มึงพูดเมื่อกี้...มึงว่ากูไม่เจ็บเหรอ?..."
"งั้นไว้ค่อยคุยกันนะ...กูไม่อยากทะเลาะกับมึง..."
ผมนั่งคิดเรื่องของไอ้ชีนมัน
ผมไม่อยากให้มันคิดอย่างนั้นเลยจริงๆ
ผมไม่อยากให้ใครต้องมาเสียใจเพราะผม
แล้วผมควรจะทำไงดี
"นั่งคิดไร...คิ้วชนกันเชียวมึง?..."
"ทำไรอ่ะ" ไอ้โจ๊กมันนวดเบาๆที่หว่างคิ้วผม...
"สัมผัสบำบัดไง..."
"เดี๋ยวก็โดนไอ้เสกแซวเอาอีกหรอก..."
"แต่กูไม่กลัว.."
"แต่กูก็ไม่อยากตอบคำถามเหมือนกัน..."
มีเมสเสจเข้ามา
ผมหยิบขึ้นมาอ่าน
"6 โมง...เจอกันที่โรงหนัง....ชีน.."
"ไม่ถามหน่อยเหรอ..ว่าใครส่งข้อความมา..." เห็นมันนั่งเงียบ ก็เลยสงสัยครับ
"ถ้ามึงอยากให้กูรู้..มึงบอกกูเองแหละ...ถ้ามึงไม่อยากบอก...แสดงว่ามึงไม่อยากพูด..กูก็เลยไม่อยากถาม..."
"หึหึหึ..."
"โจ๊ก...ตอนเย็นว่างมั๊ย...ไป..." ผมกะว่าจะชวนมันไปด้วย...ผมบริสุทธิ์ใจทั้งกับมันและชีน...แต่มันดันชิงตัดหน้าผมซะก่อน
"โทษที...กูไม่ว่างว่ะ...กูต้องซ้อมบอล..."
"นั่นดิ...กูลืมไป..."
"ไว้กูแข่งเสร็จเมื่อไร...เราไปเที่ยวกันนะ..."
"อืม..."
ผมนัดเจอกับมันที่หน้าโรงหนังเลยตอนหกโมงเย็น
แล้วไอ้ชีนไปอยู่ไหนของมันนะ
มองซ้าย แลขวา มองลอดใต้หว่างขา...ออลืมไป...ไอ้ชีนไม่ใช่วิญญาณ
อยู่ไหนของมันน่ะ
ผมหันไปหันมา...ไม่เจอมัน เริ่มมีน้ำโหครับ
"จูน..." ผมหันไปตามเสียงเรียก
"ชีน!!!!!!!" ตกใจเลยครับ นี่ผมมาสนามรบ หรือมาโรงหนังกันแน่...ทำไมหน้าไอ้ชีนมันถึงเป็นอย่างนี้...หน้าแหกมาซะขนาดนี้...กูว่าไปโรงบาลท่าจะเหมาะกว่านะมึง
"โทษทีที่ให้รอนะ..." จริงๆมันก็แค่ ปากแตกนิดหน่อย คิ้วแหว่งอีกนิดหนึ่ง แก้มสีเขียวม่วงพองาม ครับ
"ไปทำไรมา?" ผมถามเสียงนิ่งๆ แต่ต้องการคำตอบจริงๆ
"เปล่า.."
"ทำไมไม่พูดความจริง.."
"ก็ไม่มีอะไรให้ต้องพูดนิ..."
"ไม่พูด...งั้นกู...กลับ..."
"เดี๋ยว.!!!!!!"
"ไปทำไรมา?"
"ล้มในห้องน้ำ..."หลบตาทำไม
"ห้องน้ำบ้านมึงเป็นลายกำปั้นแบบนี้เหรอ?...ปากมึงถึงได้ช้ำขนาดนั้น..อย่ามาหลอกกู"
"เกลียดคนรู้มากจริงๆ..."
"กูก็เกลียดคนโกหกพอกัน..."
"มันไม่มีอะไรจริงๆ...ไปดูหนังกันเหอะ...เร็วๆ...กูไม่อยากเด่น.."
"กูกลับ..." ผมก้มหน้าก้มตาเดินอย่างเดียวเลยครับ เมื่อมันไม่พูด..ผมก็ไม่ดู
"จูน...เดี๋ยวสิมึง...ฟังกูก่อน..."
ด้วยความที่คนเยอะ...ไอ้ชีนมันจึงไล่ตามผมไม่ทัน ได้แต่แหกปากตะโกนเรียก
จังหวะนั้นที่ผมหันไปมองมัน...แต่เท้าของผมกลับเดินไปข้างหน้า...
จังหวะนั้น...เลยเกิดการประสานงาขึ้น
ผลคือ..ผมล้มก้นกระแทกพื้น...เจ็บโคตร...
"เป็นไงบ้างครับ...ลุกไหวมั๊ย?..." ทำไมเสียงคุ้นๆ...เงยหน้าขึ้นมา
"โจ๊ก/อ่อน..." ตกใจจริงๆครับที่เป็นมัน แต่พอมองไปข้างหลังมัน....กลับตกใจมากกว่า เพราะมันมากับเป้
"ลุกไหวป่าวมึง..."
"ไม่ต้อง!!!!!" ผมปัดมือมันออก...มันจ้องหน้าผมนิ่งเลยครับ...มันคงสงสัยว่าผมทำบ้าอะไร
แล้วมึงล่ะทำบ้าอะไร?
วันก่อนก็อ้อยมาคุย
วันนี้ก็มาดูหนังกับเป้อีก...มึงกำลังเล่นไรอยู่
"มึงมากับใคร?..." มันถามหลังจากที่ผมยืนขึ้นเรียบร้อยแล้ว...เจ็บสะโพกโคตรๆ
"จูน..." ผมไม่ต้องตอบ คำตอบว่าผมมากับใครก็มยืนตรงหน้ามันพอดี...ไอ้ชีนมันหาผมซะเหนื่อเลยครับ
ผมเริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเริ่มอึดอัด
มันเหมือนกำลังโดนบีบเข้ามาเรื่อยๆทุกทีๆ
ไอ้โจ๊กเงียบ
ผมเงียบ
ไอ้ชีนเงียบ
คงมีแต่เป้เท่านั้นที่มองคนนั้นที คนนี้ที
เธอคงกำลังสงสัยว่า......พวกผมสามคนไม่กลัวท้องกันบ้างเหรอ
จ้องตากันอยู่ได้....
แค่นี้ก่อนนะครับ
แล้วพรุ่งนี้มาต่อให้นะ
รับหวานมาเยอะแล้ว
เอาขมไปบ้างแล้วกัน
หึหึหึ
-
โจ๊กมากับเป้ทำไม :angry2:
ไหนว่ามีซ้อมบอลไง :fire:
พี่ดิวเคลียร์ด่วยคร๊าบบบบ :serius2:
-
มีต่อ อีกเปล่า ครับ เค้าอยากรู้++++
-
อะไรกันอีกเนี่ยะ ห๋า
-
อ้าว เป็นไงล่ะ เวลาหวานก็แซวกันซะ
แต่นี้ขมแล้วเนี่ย
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
เฮ้ย อะไรเนี่ย งงงง
ดิวๆๆๆ ขอแบบว่ามีเสก สอง พวกนั้นหายไปไหนๆๆๆๆ
มาอัพต่อเลยนะ
ข้อร้องๆๆๆๆ
-
หวานเป็นลม ขมเป็นยา :o12:
เดาว่าพี่ดิวเป็นหนูอ่อน
:z2:
-
โจ๊กกำลังจะทำอะไร
ไม่เข้าใจ
ไหนบอกว่าจะทำให้จูนเชื่อใจไง.......
-
- - ไม่ไหวจะเคลียร์ รอไรท์เตอร์มาเคลียร์ เหอะๆ
-
ดิวมาต่อวันนี้เลยไม่ได้เลยเหรอ มาเคลียร์ด่วน ...แบบนี้มันค้างอ่ะ o22
...เดานะ อิชีนไม่รู้มันไปต่อยกะใครมา แต่อิโจ๊กหึงแหลกไม่พูดไม่จา ต่อยกับอิชีนอีกรอบ ส่วนอิจูนโวยวายเรื่องป้ แล้วเป้กับโจ๊กไม่มีอะไรกัน แบบว่ามาธุระเฉยๆ เผลอๆ อาจจะหาเรื่องเซอร์ไพรส์อิจูน ซะงั้น
...หรือไม่ก็ ดิวอยากเปลี่ยนตัวพระเอก :m31: :m31: อันนี้ไม่ยอมเพราะงั้นรีบมาเคลียร์
-
คะ คุณ ดิว... วางระเบิด !!!
มันไม่มีอารัยหรอก จริงๆมันไม่มีอารัย
5555555 ปลอบใจตัวเองไป
-
โจ๊กโกหกอะ โกหกรึเปล่า แล้วโกหกทำไม
อย่ามาว่าให้จูนเชียวนะ เราเข้าข้างจูน หึหึหึ
ว่าแต่ ชีนไปมีเรื่องกะใครมาเนี่ยยย
-
พี่ดิว
มาต่อให้เคลียร์เลยนะ
จบสวยๆด้วย
:angry2:
-
อ่าวโจ๊กมาได้ยังไง เคลียร์ด่วน o18
-
โจ๊กก นิสัยวะ ไหนบอกจะ พิสูจน์ให้จูนเห็น
แล้วนี้อะไร โกหกกันซึ่งๆหน้าเลย
จูนชวนบอกไม่ว่า
แต่มากับเป้ นี้อะไร บอกด่วนน
ก่อนจะเปลี่ยนใจไปเชียร์ซีน
-
โผล่มาอีกตัวแระ :เฮ้อ:
ตกลงโจ๊กมันเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย เหมือนจะดีแต่ก้อ....เหอๆ
:m29:
-
กรรม....
ขอหวานนานกว่านี้บ่ได้กา :monkeysad:
-
ทำไมมากับเป้ ไหนบอกซ้อมบอล
ดราม่าเเน่ๆเลย
เเล้วชีนไปต่อยกับใครมาเน๊ยะ
หวังว่าไม่ได้ไป ต่อย กับโจ๊กมานะ
-
โจ๊กกกก ได้ข่าวว่า เพิ่งคบกันไม่ทันไรนะะะ
-
เราว่าจูนเข้าใจผิดอ่ะนะ ,,,
แต่ทามไมโจ๊กต้องโกหกจูนด้ว ย ย ,,, ไม่เข้าใจ
-
โกหก ทำไม
-
อ๊ากกก
หายไปหลายวันไม่ได้ติดตาม
มาอ่านอีกที มีทั้งหวานมีทั้งขม ปนเปกานปาย
โจ๊กอย่าโกหกเส่ะ มิดี เรยนะ T^T~
ไหนว่าจิซ้อมบอลลล :angry2:
โกดๆๆๆ
โกหกไม่พอ มา กุ๊กกิ๊กกับนุ้งเป้ T^T~
ยอมม่ายได้เฟร่ย ยย
-
มันค้างเกินจะทานไหว เซ็งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก
-
:m16:
-
อ่าวอะไรยังไง????
-
ระเบิดเกิดหน้าโรงหนังแล้วอ่ะ จะเกิดอะไรขึ้นอีกอ่ะครับผม
-
คุณจูน เอ้ย....คุณดิว ทิ้งระเบิดไว้อีกแล้ววววววววว
-
งานนี้จะเรียกว่ากรรมของเวร หรือเวรของกรรมดีนี่นะ เพราะเหตุการณ์ประจวบเหมาะ
มาทักทายและมาทดสอบความรักของน้องโจ๊กน้องจูน เลยส่งอุปสรรคมาให้ได้
ใช้ความรู้สึกวิจารณ์ญาณของรักในการแก้ไข ยังไงก็อย่าเพ่งด่วนจบนะ
ไอ้ที่รอคอยมันจะเจ็บทั้งสองฝ่าย กว่าจะรักกันได้ก็เหงื่อโทรมกายแล้ว
ขอบอกอีกอย่าคู่นี้นะปากหนัก กลัวถ้าบอกในสิ่งที่ตัวจะทำ แล้วกลัวว่อีกคนจะเสียใจฃ
แต่ไม่คิดว่าถ้ารู้ตอนหลัง จะเสียใจมากกว่า และก็ระแวงกันด้วย
เฮ่อ...ไม่เข้าใจจริงๆๆๆ
-
:z3:
:z13: คนแต่ง
มาลงต่อไวๆ
-
รอลุ้นครับ :impress3:
-
ดราม่าซีน 1 เทค 1 แอคชั่น
-
ง่า ค้างๆ
-
โอ๊ยยยยย
เกิดอะไรขึ้น วันนี้อ่านเรื่องไหนก็ทำเอาเอ๋อไปหมด
โจ๊กมันคบชู้ เอ๊ย นอกใจจูนอ่ะลูก
ไปคบกับชีนเถอะ
ที่บอกนี่ไม่ได้หวังผลอะไรเลยนะ ไม่ได้รักไม่ได้หลงชีนเกินเหตุด้วย หุหุ หุหุ
-
เกิดรายยยขึ้น แต่ดิวนี่น่าจะเป็นจูนนะ
-
ทำไมหลายคนถึงคิดว่าผมเป็นจูนล่ะ?
ผมอาจจะเป็นโจ๊กก็ได้นะ...
แต่ไม่ว่าผมจะเป็นใคร...แต่ครั้งหนึ่ง...ผมก็เคยมีความรู้สึกดีดีอย่างนี้กับใครบางคน...
"ทำไมมึงถึงมากับมันได้..." มันคือคำถามเหรอไอ้โจ๊ก...แล้วกูต้องตอบมึงมั๊ย?...
"ก็มันชวน และกูก็กำลังอยากดูหนังด้วย..."
"ทำไมไม่บอกกูว่ามึงอยากดูหนัง?..." มันถามเสียงเย็นครับ ผมว่าน่ากลัวกว่ามันตะคอกผมซะอีก...แต่ผมไม่ผิดนิ
"ก็แค่ไม่อยากกวนมึง...เห็นมึงบอกว่าต้องซ้อมบอลไม่ใช่เหรอ?..แล้ววันนี้ซ้อมเสร็จแล้วเหรอ...เสร็จเร็วดีนิ..ฮึ.."
"เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ..."
"ไม่...รับผิดชอบคนที่มากับเราด้วยสิ...กูมากับไอ้ชีน..กูก็จะอยู่กับมัน...ส่วนมึงก็ดูแลคนของมึงไปสิ..."
"มึงนี่...เป้เข้าไปหาที่นั่งกันเถอะ.."
"โจ๊ก..เดี๋ยว...ว้าย!!!!!" ก็มันเล่นลากเป้จนตัวปลิวตามมันไปเลยนิครับ
ผมไม่ได้พูดหรือทำอะไรผิดใช่มั๊ย
แล้วมันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาโกรธผมด้วย
เพราะมันเองนั่นแหละที่โกหกผม
และก็มันเองนั่นแหละที่มากับเป้....เหมือนที่ผมมากับไอ้ชีน
"จูน?..." ใช่...ชีนมันยังอยู่ข้างๆผม...ผมยังมีมันอยู่
"......" ผมยิ้มให้มัน ยิ้มเพื่อขอบคุณที่มันยังอยู่ข้างผม
"กลับกันมั๊ย?..."
"กลับทำไม...ไงก็ซื้อตั๋วมาแล้วไม่ใช่เหรอ?...รวยนักรึไง.."
"ก็คิดว่ามึงไม่อยากดูแล้ว?"
"ของฟรีใครจะไม่ดู...แต่มึงต้องบอกกูมาก่อนว่าทำไมหน้ามึงถึงเป็นอย่างนี้?"
"......" มันไม่ตอบ แต่ชูตั๋วสองใบในมือมันให้ผมดู
"เพราะตั๋วสองใบนี่นะ..."
"อืม...พอดีกูอยากได้ที่นั่งในตั๋วใบนี้...แต่ดันมีคนเสือกตัดหน้ากูซะก่อน.."
"มึงอยู่หน้าหรือว่าหลังเค้าล่ะ?"
"หึหึหึ...หลัง..."
"เอ้อ...." ผมถอนหายใจเสียงดังเลย กูละเชื่อมึงจริงๆเลยไอ้ชีน
"ก็กูอยากนั่งตรงนี้จริงๆ..."
"มึงก็เลยไปแย่งเค้ามางั้นดิ?"
"เปล่า...กูขอเค้าดีดีแล้ว แต่เค้าไม่ยอม"
"เลยมีการแลกหมัดกันว่างั้นเหอะ?"
"ใช่...ขอกันดีดีไม่ยอม..มันก็ต้อง...แย่ง..." รู้สึกมึงจะเน้นคำว่าแย่งซะเหลือเกินนะ..
"แค่เรื่องตั๋วนี่นะ...มึงถึงกับยอมเจ็บตัวเลยเหรอ?"
"เพื่อมึงอ่ะ...กูทำได้มากกว่าที่มึงคิดซะอีก..."
"......." มึงอย่าพูดงี้สิ...กูจุก
"ไปหาที่นั่งกันเหอะ...แล้วมึงจะกินไรรึเปล่า?...กูจะได้ไปซื้อให้..."
"ไม่อ่ะ..." แค่ที่มึงทำให้...กูว่ามันก็มากเกินไปแล้วะ
พวกผมเดินหาที่นั่งกันซักครู่ก็เจอ
จัดการนั่งกันเรียบร้อย
ที่นั่งข้างๆผมอีกสองที่ยังว่างอยู่
อาจจะไม่มีใครก็ได้...ดี...นั่งสะดวกหน่อย
หนังตัวอย่างน่าดูครับ
แต่อย่าเพิ่งคาดหวังว่ามันจะดีทั้งหมด
มันก็แค่ตัวอย่าง..ที่ต้องการจะนำเสนอ...เพราะงั้นต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดออกมาเท่านั้น
มันก็เหมือนการมองคนแหละครับ
อย่าเพิ่งตัดสินอะไรแค่ฉาบฉวย..เพราะไม่งั้น...ความเสียใจจะมาเยือน..เหมือนผมในตอนนี้ไง...เอ้อ...
มีคนสองคนกำลังเดินมาทางนี้แล้ว
เดินมาใกล้จะถึง....จะถึง
จริงๆด้วย...มานั่งติดกับที่ของผมเลย
มันจะไม่เป็นอะไรเลย..ถ้าสองคนนี้ไม่ใช่คนที่ผมเพิ่งเดินชนเมื่อกี้
โลกมันจะกลมเกินไปรึเปล่า...ความบังเอิญมันมีจริงเหรอ?
ผมหันไปมองหน้าไอ้ชีน...มึงทำแบบนี้ทำไม..แต่มันกลับทำหน้าไม่รู้เรื่อง...และผมก็ไม่รู้ด้วยว่า..มันรู้รึเปล่าว่าที่นั่งของผมติดกับไอ้โจ๊ก...
มันคือความบังเอิญ...หรือความจงใจของใครกันแน่
เอาเข้าไป...ก็ไอ้โจ๊กมันดันนั่งติดกับผมซะงั้น...ถ้าเป็นเป้ผมคงจะนั่งดูหนังได้สบายกว่านี้แน่เลย
แต่ดูเหมือนมันจะยังไม่รู้ว่าคนที่นั่งติดกับมันคือผม
ผมคาดว่าจะออกจากโรงหนังก่อนหนังจบซะหน่อย...ไม่อยากเห็นหน้ามัน
หนังที่เรามาดูกัน
เป็นหนังผีแนวสยองขวัญ...และผมอยากจะบอกว่า...
ผมกลัวผีพอๆกับความสูงเลย
ปิดตามองลอดหว่างนิ้วตั้งแต่ต้นเรื่องนี่ก็ปาเข้าไปจะค่อนเรื่องอยู่แล้ว
สะดุ้งเป็นพักๆ
แต่ไอ้คนข้างๆผม...ไอ้โจ๊กอ่ะ...มันกลับนั่งยิ้ม...มาดูหนังผีนะมึง..ไม่ใช่หนังตลกซะหน่ออย...ยิ้มหัวเราะบ้าอยู่ได้
ส่วนไอ้ชีนมันไม่สนใจผมเลยครับ..ตั้งใจดูหนังอย่างแรง
ส่วนเป้เธอก็กรี๊ดได้ตลอด...
ก็ผีเล่นโผล่มาที...สะดุ้งเฮือกกันทั้งโรง
มันมาอีกแล้ว...หว่า...เหวอ..
หึหึหึหึ...นี่เสียงหัวเราะของไอ้บ้าโจ๊กครับ
มึงจะขำไรมึงนักหนา...คนอื่นเค้าผวา มึงขำ บ้าเปล่ามึง
"มองไรอ่อน?..." เหวอ...ผมเผลอมองมันนานเกินไปอีกแล้ว (เพราะความหมั่นไส้หรอก)
เอ๊ย...มันรู้..มันพูดกับผมแน่ๆ เพราะมันเรียกว่า อ่อน...แต่ตามันยังจ้องหน้าจออยู่เลย
"มึง..." ถึงกับใบ้แดกไปเลยกู
"ไว้ไปจัดการกันนะ...กูไม่ลืมหรอก..."
"ชิส์...แล้วทีมึงล่ะ?"
"พูดมากรำคาญ...จะดูหนัง.." กระซิบกันไปมา...
แล้วผมก็มาตั้งใจดูหนังอีกครั้งหนึ่ง...มันก็เหมือนกัน
"กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ." คนทั้งโรงกรี๊ดพร้อมกันห้องแทบแตก...เพราะความน่าสะพรึงกลัวของฉากนี้
ผมกำลังจะเอามือปิดตา...แต่เพราะคนข้างๆ....
ไอ้โจ๊กครับ...มันจับมือผมผไว้ซะก่อน
ผมหันไปมองหน้ามัน
ประมาณว่า...ทำไรมึง?
มันเองนั่งดูต่อเฉย...แต่ผมรู้ว่ามันกำลังยิ้ม
ผมก็นะ..ยอมให้มันจับก็ได้..หลังจากสะบัดนิดหนึ่งพองาม....ให้สมกับที่พ่อห่วง แม่หวงหน่อย
ดีเหมือนกันครับ..มันจับมือผมแล้วอุ่นดี
เชื่อมั๊ยครับ..พอมันจับมือผม ไม่ว่าฉากต่อไปน่ากลัวแค่ไหน...ผมกลับไม่กลัวเลย....แปลกดี...
-
จิ้มๆๆไรเตอร์คร้ับ :z13:
ไมโจ๊กโกหกจูนอ่า แถมยังชวนเป้ไปด้วยอีก :fire: :m31: :m16:
หวานกันไม่ทันไรก็จะขมซะแล้ว :เฮ้อ:
-
อ่าวๆๆๆๆ ยังไงละเนี่ยะโจ๊ก
:angry2: :angry2: :angry2:
ทำนงทำเนียน เรื่องมาดูหนังยังไม่เคลียร์เลยนะ
จูนนอย่าไปย๊อมมมม !!!!!
-
ไม่ๆๆ
ยังไม่เคลียร์
อย่าจบแบบนี้
-
ไม่ๆๆ
ยังไม่เคลียร์
อย่าจบแบบนี้
5555 ตามนี้เลยครับ
-
ที่ไม่กลัว เพราะคนข้างๆน่ากลัวกว่าใช่ป่ะ
กลับไปโดนจัดหนักแน่ :z2:
-
แอบมาหวานกันในโรงหนังซะแล้ว :m4:
แล้วที่โจ๊กมากับเป้นี่หมายความว่าไง
:L2: :L2:
-
กลับไปเคลียร์กันที่ห้องก่อนมั้ย
สองคนนี้ หึหึหึ คนอ่านลุ้นอะ 55+
-
เคลีย์กันสองคนจะเคลีย์แบบไหนเนี้ย อยากรู้จังเลยนิบอกเล่าเก้าสิบกันไวๆน่ะ
-
อย่าใจอ่อนง่ายๆสิจูน
โอ๊ยยยน้องชีนน่ารักที่สุดเลยลูก ทำได้ทุกอย่างเพื่อจูนจริงๆ
-
o22 รู้สึกเหมือนอยากเชียร์ ซีน มากกว่า .......
:กอด1:
คนแต่ง
-
ไม่เคลียร์ แต่ที่แน่ ๆ ชั้นเปลี่ยนใจเชียร์ชีน มีรัยมะ
-
แอบหวานกันในโรงซะงั้นอะ เรื่องนี้มีปมเยอะแยะเลย
อยากให้เคลียร์ซะทุกปมเลยแฮะ ฮ่าๆๆ
-
:impress2: :impress2:รักซีนได้มั้ยจูนๆๆๆๆๆๆ
ขอร้องล่ะ แม่งน่ารัก เท่
โกรธโจ๊กแล้วด้วย งอนๆๆๆ :angry2: :angry2:
ที่คิดว่าดิวเป็นจูนเพราะ ถ้าเป็นโจ๊กคงไม่มาแต่งนิยายหวานๆซ่อนความรักแบบนี้หรอกมั้ง
ไม่รู้นะแค่คิด แต่จะเป็นใครนั้น ดิวรู้อยู่แก่ใจ แต่คนอ่านก็เดากันเอง
แต่ชอบนะที่แต่งได้ถึงขนาดนี้ แต่ถ้าดิวเป็นโจ๊ก เราว่าดิวมีเสน่ห์มากๆๆ รักร้ายๆๆๆของผู้ชายกะล่อน (เป๊กว่ะแก อิอิอิอ)
น่ารักจริงๆๆๆ
มาอัพต่อไวๆล่ะ รออ่านอยู่จ้า
เป็นกำลังใจให้ซีนนนนนนเสมอ แม้ว่าจูนจะใจแข็งนะ 555+++
-
ความรู้สึกดี :L1:
-
เอาแล้วไง
เพิ่งเริ่มต้นก้อท่าทางจะเสียสะแล้ววววววววววว
โจ๊กนะโจ๊ก
โกหกมาได้
-
จะงอนกันหรือจะหวานกันแน่เลือกเอาสักแบบดิ อ่านแล้วตึ๊บๆๆๆๆ
-
ไอ้โจ๊กมันเล่นอะไรของมันเนี่ย แหม..จะให้คนอ่านหวานนานๆหน่อยก็ไม่ได้ มียาขมแทรกมาอีกแระ
-
น้องดิว...มาต่ออีกตอนน๊าาาา
-
:z3:โจ๊ก :z3:ทำไม
-
แต่ถึงยังไงเรื่องนี้ก้อยัง
ไม่เคลียร์นะโจ๊ก :z3: :z3:
เพิ่งจะเรื่มเองแต่
ก้อมาโกหกกานได้
เฮ้อเรื่องนี้มันจะเป็นต่อไป
ไงเนี่ย
คุณดิวก้อมาวางระเบิด
ลูกใหญ่ต่อจากเมื่อวาน
อีกเนี่ย
รีบมาต่อไวๆนะคุณดิว
อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
แต่ถึงยังไงเรื่องนี้ก้อยัง
ไม่เคลียร์นะโจ๊ก :z3: :z3:
เพิ่งจะเรื่มเองแต่
ก้อมาโกหกกานได้
เฮ้อเรื่องนี้มันจะเป็นต่อไป
ไงเนี่ย
คุณดิวก้อมาวางระเบิด
ลูกใหญ่ต่อจากเมื่อวาน
อีกเนี่ย
รีบมาต่อไวๆนะคุณดิว
อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
ออกมาจากโรงเคลียร์ด่วนๆเลย
-
ตกลงเอาไงเนี่ย
ปรับอารมณ์ไม่ถูก
โกรธก็น่ากลัว :angry2:
หวานก้น่ารัก :-[
เอาซะอย่างเหอะ
พี่ดิว มุกว่าจูนอ่ะ
-
เห้อ ยังไงดีหว่าเนี่ย เริ่มงง สรุปโจ๊กนอกใจจูนไหม หรือว่าเป้มาเลี้ยงหนังขอบคุณ หรืออะไร สับสน
แต่ชีนได้ใจจริงๆ มาช้าไปนิด เชียร์โจ๊กไปแล้ว
-
...จากการที่อิโจ๊กมันโกรธแล้วลากเป้ไปในโรงหนัง ก็สไตล์มันนั่นแหละ(จากที่อ่านมาหลายตอน) ขี้โมโห เวลาหงุดหงิดก็ไม่ฟังใคร แล้วก็ช่างประชดประชัน...
อิโจ๊กมันตั้งใจชัวร์ เรื่องที่นั่งติดอิจูน(หรือว่าบังเอิญ) ...อิชีนมันดูแต่หนังไม่สนในอิจูนเลยแหะัตั้้งใจดูอย่างแรง 555+
อิชีนก็นะ เว่อร์ซะจริงถึงขั้นไปต่อยกะชาวบ้านกะอิแค่เรื่องตั๋ว ..แต่ชอบตรงที่อิชีนจะ...แย่ง... งานนี้มันส์แหงๆ มีต่อยกะอิโจ๊กอีกชัวร์
ประเด็นต่อไปคือ อิโจ๊กโกหกเพื่อ??? แล้วมันมากะเป้ได้ไง??? อันนี้ต้องตามต่อ ..แต่มั่นใจว่าอิโจ๊กไม่นอกใจอิจูนชัวร์ มั่นใจซะงั้น
แหมๆๆ ต่างคนต่างมากับคนอื่น ดันมานั่งจับมือกันซะงั้น หมั่นไส้ว่ะ ตอนนี้ขอถีบอิโจ๊ก :z6:
"ไว้ไปจัดการกันนะ...กูไมลืมหรอก...">>>มี NC แหงๆ หุหุ :m25: :m25:
..ดิวมาต่อให้ไวเลยนะ อย่าให้รอนาน มันค้าง
...อ้อ!! เดาว่าดิวคือโจ๊ก พูดจริงๆนะ เดามาจากความรู้สึกส่วนตัวล้วนๆ
-
สุดท้ายก็ใจอ่อนจนได้สิจูน :เฮ้อ:
ขนาดยัยนั่นยังนั่งข้างๆโ๊จ๊กเลยนะ ไม่เคลียร์เลยอ่ะ เห้อ
:z10:
-
แหมจับมือกันด้วย แต่ออกจากโรงหนังมาคงมีเคลียร์กันต่อ o18
-
มึนอีกแล้ว
-
งงเลย เกิดไรขึ้นกันแน่
-
ประโยค นี้หมายความว่าไงครับ คุณดิว
"ทำไมหลายคนถึงคิดว่าผมเป็นจูนล่ะ?
ผมอาจจะเป้นโจ๊กก็ได้นะ...
แต่ไม่ว่าผมจะเป้นใคร...แต่ครั้งหนึ่ง...ผมก็เคยมีความรู้สึกดีดีอย่างนี้กับใครบางคน..."
ใจม่ายดีนะครับ ชักแปลกๆ
เชียร์โจ๊กนะครับ ม่ายได้เชียร์ชีน
-
เฮ้อ :เฮ้อ: อิคู่นี้ขยันประชดประชันกันซะจริง
ท่าทางว่าบักโจ๊กจะเห็นแหละว่าชีนส่งข้อความมาเลยไฟลุก :fire: พอโกรธก็ทำอะไรขาดสติ เออลืมไปมันเป็นเด็กใจร้อน
จูนก็นะ รู้ทั้งรู้ว่าบักโจ๊กมันเป็นเพื่อนรักปานจะกลืนกับชีน ก็ทำเป็นอ้ำอึ้ง บอกๆไปซะก้อสิ้นเรื่อง
แล้วนี่นะ...คนนี้ก็ไม่เคยเคลียร์ ประชดไปเรื่อย รู้ทั้งรู้ว่านิสัยโจ๊กเป็นแบบไหน ก็ย๊างจับจุดไม่ได้สักที
ท่าทางบักโจ๊กจะพาเป้มาเพราะลากมาอะไรสักอย่างน่ะแหละ เพราะคงรู้ว่าจูนจะมากะชายชีนแน่ๆ
ไม่งั้นชีนจะได้โชคเป็นหน้าเขียวเหรอ ทุกทีก็เห็นมีแต่โจ๊กนี่หละคอยจะเป็นคู่ซ้อมกับชีนประจ๊ำ ก็เรื่องจูนอีกน่ะแหละ
...คนเราอ่ะนะเวลารักใครไปแล้ว ถึงจะต้องทะเลาะกันไปก็ใช่ว่าจะไปหาอีกคนได้ง่ายๆ ถึงคนๆนั้นจะดีกับเราแค่ไหน
ก็อย่างจูน โจ๊ก ชีน นี่ล่ะ ใจคนเรากว่าจะรักได้ใช้เวลาตั้งนาน เวลาทะเลาะกันก็จะไปหาอีกคนเลยเหรอ อันนี้ใจง่ายไป
แต่ถ้าว่าจูนรู้สึกดีกับชีนก็ไม่แปลก เพราะพระเอกขนาดนั้น เพียงแต่ไม่ได้รักเท่าโจ๊กแค่นั้นเอง
คู่นี้หวานกันนานๆให้ชื่นใจหน่อยได้มั้ยเนี่ยน้องดิววววว :fire:
+1 ให้น้องดิว โทษฐานทำไฟลุกท่วมกระทู้
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกพี่ดิวววววววววววววววววววว
รักพี่ดิวพี่สุดในโลกเรยอะ
มาต่อให้เค้าเยอะมากเค้ารักพี่ดิวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววฮ่าๆๆๆ
จุฟฟๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ไม่ได้มาอ่านหลายวัน หวานขึ้นจม
จะหวานกันไปไหน กว่าจะลงเอยกันได้
ก็ให้ลุ้นนา๊นนนนนนาน
แต่พอจะหวาน ฮืม น่าอิจฉา
-
พลังรักอ่ะเนอะ
หนังผียังกลายเป็นหนังตลกได้
-
อ๊างงงง
รอดูโจ๊กจะจัดการยังไงนะ :-[
-
เราเป็นจูนจะแกล้งกอดชีนซะเลย 555 เอาให้โจ๊กมันกระอักไปเลย เจือกโกหกดีนัก :laugh:
-
อ้าว ววว ไรท์เตอร์วางระเบิดอีกแระ
ยังไม่เคลียร์ๆๆๆๆๆ
-
ซวยแน่โจ๊ก ดันไปโกหกจูนเข้า :fire:
-
มาสั้นๆๆเน้นให้ได้ใจความ แล้วจากไป แต่ก็ไงก็ขอให้เคลียร์กันให้เข้าใจนะ
เพราะว่าไม่อยากให้ใครต้องมาเสียใจภายหลัง จากการคาดเดาเหตุการณ์ก่อนล่วงหน้า
-
เคลียร์ให้จบก่อนสิจูน
ใจง่ายจริง
-
เออแปลกกกแต่จิง 555+
ขอบคุณนะครับ
-
ปัญหาคือ เป้มาด้วยทำไม ชิส์
ไปคบกับซีนเลยป่ะ!
-
จูนเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อย่าเพิ่งใจอ่อน
นี่โจ๊กมันยังมีความผิดอยู่น้า
แต่ว่าไรท์เตอร์ อยากอ่านจูนง้อโจ๊กอ่ะ
จะได้อ่านมั้ยน๊า ???????????????
-
เฮ้อ....จูนก็คิดมากไป
ส่วนโจ๊กก็ทำตัวให้จูนคิดมากเกินไป
เอิ้กส์ๆ อยากรู้จิงๆว่าโจ๊กจะแก้แค้นจูนคืนยังไง
-
ทำไมหลายคนถึงคิดว่าผมเป็นจูนล่ะ?
ผมอาจจะเป้นโจ๊กก็ได้นะ...
แต่ไม่ว่าผมจะเป้นใคร...แต่ครั้งหนึ่ง...ผมก็เคยมีความรู้สึกดีดีอย่างนี้กับใครบางคน...
แสดงว่า ตอนนี้ไม่ได้คบกันแล้วเหรอ? :o12:
-
ทำไมหลายคนถึงคิดว่าผมเป็นจูนล่ะ?
ผมอาจจะเป้นโจ๊กก็ได้นะ...
แต่ไม่ว่าผมจะเป้นใคร...แต่ครั้งหนึ่ง...ผมก็เคยมีความรู้สึกดีดีอย่างนี้กับใครบางคน...
แสดงว่า ตอนนี้ไม่ได้คบกันแล้วเหรอ? :o12:
นั้นสิ ไม่น๊า T-T ถ้าเปน โจ๊ก จีบเรยยฮ่าๆๆ
-
:call: :call: :call:
-
ขอบคุณครับ o13 :bye2:
-
ดูหนังกันกี่เรื่องคะ?? กรี๊ดด รอค่ะ :กอด1:
-
ทำไมหลายคนถึงคิดว่าผมเป็นจูนล่ะ?
ผมอาจจะเป้นโจ๊กก็ได้นะ...
แต่ไม่ว่าผมจะเป้นใคร...แต่ครั้งหนึ่ง...ผมก็เคยมีความรู้สึกดีดีอย่างนี้กับใครบางคน...
แสดงว่า ตอนนี้ไม่ได้คบกันแล้วเหรอ? :o12:
นั่นสิ แย่จังเลย
-
พี่เป็นใครผมม่ายรู้ค้าบ
รู้แต่ว่าชอบทั้งคู่ง่ะ หุหุ
โดยส่วนตัวเดาว่าเป็นจูนครับบบ :impress2:
-
รออยู่นะครับ
-
ดิวๆๆๆ
มาอัพด่วนเลย
อยากอ่านแล้วนะเนี่ยๆๆๆๆ
-
นั่งรอ
นอนรอ
มาต่อไวๆน้าค้า
-
:z3:
:o8:
-
"อย่ามาทำเนียนมึง...มึงมีคดีความอยู่...กูยังไม่ได้สะสาง" ผมเริ่มที่จะดื้อกับมันอีกครั้งหลังจากที่กำลังจะใจอ่อน
"มึงจะให้กูจูบโชว์ในโรงหนังเลยมั๊ย...กูกล้านะ...อยู่นิ่งๆ..."
"มึง!!!!..."
"มีอะไรรึเปล่าจูน?.." ไอ้ชีนมันหันมาถามผมแล้ว มันคงสงสัยอาการประหลาดๆของผมอ่ะ
"ไม่มีไรหรอก...แค่มดมันกำเริบได้ใจเที่ยวไล่กัดคนเค้าไปทั่ว...นี่ถ้าหาเจอกะว่าจะบี้ให้ตายคามือไปเลย..."
"ให้กูช่วยหามั๊ย?..."
"ไม่เป็นไรมึง...ดูหนังไปเหอะ..."
"อืม...." แล้วมันก็หันไปดูหนังจริงๆด้วย
"หึหึหึ...ระวังมดจะกัดปากเอานะครับ...จูน.."
"ปล่อยมือกูเลยนะ...."
"อยู่นิ่งๆ...ถ้าไม่อยากแสดงหนังสดตรงนี้..."
"ชิส์..."
ผมจะทำไรได้ล่ะครับ
ก็ไอ้นี่มันจอมเผด็จการอยู่แล้วนี่...
จะจับทำไมไม่รู้ไอ้มือนี่อ่ะ...รู้มั๊ยว่ามันทำให้กูใจสั่น...ดูหนังไม่รู้เรื่องเลย...ชิส์
แล้วจู่ๆ....
ผมก็สัมผัสได้ว่ามืออีกข้างของผม...โดนสัมผัสจากมือของใครอีกคนที่นั่งข้างๆผม
ผมหันไปดู...แต่มันยังมีท่าทีเฉยอยู่
ผมพยายามสะบัดให้หลุดจากมือของมัน...มือของไอ้ชีน
"มืออีกข้างของมึง..กูขอนะ....ขอแค่นี้..." แล้วมันก็จับมือผมแน่นขึ้น
นี่ผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่นี่
แล้วผมมาทำอะไรที่นี่
ผมพยายามสะบัดมือจากมันอีกครั้ง...รวมทั้งมือผมที่อยู่ในมือของไอ้โจ๊กด้วย...
"จูน..กูขอมึงแค่นี้จริงๆ...มึงให้กูได้มั๊ย?..."
"ชีน?..."
"แค่นี้...แค่นี้จริงๆ..."แล้วมันก็หันกลับไปดูหนังต่อ
แต่สำหรับผม...ผมไม่สมาธิที่จะดูได้อีกแล้ว
ผมมองไปทางฝั่งโจ๊ก...เห็นมันมองผมอยู่ก่อนแล้ว
แล้วมันก็ค่อยๆปล่อยมือผมลง
พร้อมกับไปคว้ามือของเป้แทน...และลากเป้ออกจากโรงหนังไปเลย
เค้าออกไปด้วยกัน
เค้าจับมือกัน
ผมเผลอมองตามภาพนั้น....
ไอ้ชีนมันบีบมือผมแรงขึ้นนิดหน่อย เหมือนพยายามเรียกสติผมให้กลับมาตรงนี้...
จนผมหันมามองมัน...แต่มันกลับมองตรงไปจอภาพข้างหน้า
หนังจบ
ผมก็ขอแยกจากมันตรงหน้าโรงหนังเลย
โดยที่เราทั้งคู่ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
ดีเหมือนกันครับ เพราะผมเองก็ไม่รู้ที่จะพูดไรเหมือนกัน
ผมยังไม่ยอมกลับบ้าน ยังเดินเล่นเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้น
"ทำไมเพิ่งกลับล่ะจูน?...นัดเพื่อนไว้ไม่ใช่เหรอลูก?..." ผมเข้ามาในบ้าน..งงเลยครับเจอคำถามของแม่เข้า...ผมนัดใคร?..เปล่านะ...ผมไม่ได้นัดใครไว้..แล้วเพื่อนที่ไหน?
"เปล่านะครับแม่...ผมไม่ได้นัดใครไว้ซะหน่อย..." งงกันทั้งแม่ทั้งลูกเลยครับทีนี้...
"แต่เค้าบอกว่าเป็นเพื่อนลูกที่โรงเรียนนะ..." ใคร?
"เหรอครับ?...แล้วนี่เค้ากลับไปแล้วเหรอครับแม่...แล้วเค้าบอกรึเปล่าว่าเค้าชื่ออะไร?..."
"คือ..." แม่พูดยังไม่ทันจบ..ก็เหมือนมีเสียงคนเดินออกมาจากห้องครัว...ใคร?
ผมหันไปมอง...อ้อ....
"นี่ไงเพื่อนของลูกที่แม่บอก...ลูกโจ๊กเค้ามารอลูกซักพักใหญ่แล้วนะ...นัดเพื่อนไว้แล้วทำไมลืมได้ล่ะ...หือ..." แม่ให้มันเข้ามาในบ้านทำไมครับ
"แม่ทำขนมอร่อยมากเลยครับ...เห็นทีผมคงต้องมาบ่อยๆแล้วแหละครับแม่..." ดูมันปะเหลาะแม่ผม...เห็นกูเป็นหัวหลักหัวตอรึไง...
"เหรอจ๊ะลูก...งั้นโจ๊กก็มาบ่อยๆสิลูก...แม่มีสูตรขนมอีกเยอะเลย..." แม่เราก็บ้ายอซะงั้น...แต่แม่ผมทำขนมอร่อยจริงๆนะ
" มึงมาทำไม?...แล้วใครบอกให้มึงมา?....ออกไปจากบ้านกูเลยมึง.." ผมเริ่มแสดงการมีตัวตนบ้าง
"แปะ...ทำไมไปว่าเพื่อนเค้าอย่างนั้นจูน...เซี้ยวใหญ่แล้วนะเราอ่ะ...เพื่อนเค้าอุตส่าห์มาคอยตั้งนาน...น่านักเชียว...." แล้วดูมันครับมันทำท่ากลัวผมซะเต็มประดา มันไปหลบอยู่หลังแม่ผม ปกติกูเห็นมึงตบหัวกูอย่างหัวกูเป็นลูกบอลงั้นแหละ
ความโกรธผมพุ่งปรี๊ดเลย
เพราะมันทำให้แม่ตีผม ถึงจะเบาก็เหอะ...มันทำให้แม่ดุผม
ดูๆมันยังแลบลิ้นใส่ผมด้วย...
"มึง!!!!..."
"เอ๊ะ...จูนนี่เป็นไรอ่ะ...ทำไมชี้หน้าเพื่อนอย่างนั้น..." โดนอีกกู..
"ไม่เป็นไรหรอกครับแม่..จูนเค้าก็เป็นอย่างนี้แหละครับที่โรงเรียน...ผมโดนบ่อยจนชินแล้ว..." มากไปแล้วนะมึง!!!!!!!!
"ถ้าหากจูนทำไมไรไม่ดีหรือแกล้งโจ๊กนะลูก...บอกแม่ได้นะ...เดี๋ยวแม่จัดการเอง..." อ้าวแม่..ตกลงใครลูกแม่ครับ
"ครับแม่...ผมทนอยู่และอยู่ทนครับ..."
"งั้นเชิญสองแม่ลูกคุยกันให้สบายเพลิดเพลินอารมณ์กันเลยนะครับ...ผมขึ้นห้องก่อนล่ะ...ชิส์..." อย่างสุดท้ายผมทำใส่มันนะครับ...
ผมเดินขึ้นห้องมาแล้ว...ยังได้ยินมันกับแม่คุยกันอย่างกับแม่ลูกไม่ได้เจอหน้ากันประมาณซักสิบปี
จริงๆแล้วผมยังไม่อยากคุยกับมันในตอนนี้...อารมณ์ผมยังไม่คงที่...และมันเองก็คงจะไม่ต่างจากผม
เดี๋ยวเรื่องมันจะไปกันใหญ่
ผมไม่ได้ติดใจทีมันไปกับเป้...แต่ไม่เข้าใจ...ว่าทำไมต้องโกหกกันด้วย....ผมเกลียดคนโกหก
-
ใช่เห็นด้วย เลิกยุ่งกะมันเลิกทำเป็นสนใจ ดูดิมันจะเอายังไง
-
นั่นสิ ทำไมต้องโกหกด้วย อย่างนี้จูนต้องทำให้เข็ดคราวต่อไปจะได้ไม่กล้าทำ หรือก่อนจะทำจะได้คิดเยอะ ๆ
-
ใช่จูน ไอ้โจ๊กมันโกหกเห็นๆ เกลียดมันเลย เกลียดมันเลย
แล้วไปคบคนจริงใจอย่างชีนแทน :laugh:
-
สงสารชีน
ไ อ่โจ๊กเรื่องโกหกไปซ้อมบอลยังไม่เคลียร์ !!
-
จุดเริ่มต้นของการแตกหัก มักมาจากการโกหก
-
ฮ่าๆๆ อยากดูเลิฟซีนแร้ววววววววววววววว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ใช่ๆๆๆๆๆ
ทำไมต้องโกหกด้วยฮะ
ไม่ชอบเหมือนกัน
-
พูดมาให้เคลียร์เรยน๊า...เจ้าโจ๊ก :angry2:
-
:m16: :m16:อีกแล้วนะ อีกแล้วๆๆๆๆๆ
แต่ช่างเถอะ ซีนยังมี จูน คบซีนเถอะๆๆๆ :impress2: :impress2:
-
ใจร่มๆๆก่อนหนูอ่อน ฟังโจ๊กบ้างไรบ้าง
สงสารชีนหว่ะท่าจะเจ็บนะนั่น แต่เค้าเชียร์โจ๊ก
:laugh:
พระรองก็คือพระรอง อย่าขึ้นมาเป็นพระเอกเลย
พี่ดิวหายไปไหนมาหลายวัน คิดถึง :กอด1:
-
เคลียร์ด่วน !!!!
-
ค้างอ่ะ
-
ยังอยู่ในสถานะไม่เคลียร์ต่อปายยย o22
-
อ้าว..........งง ตกลงใส่วันที่ผิดเหรอ นึกว่าลงสองตอนควบ
-
o22
รอก้าบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
ใช่ที่สุดเลย เกลียดที่สุดคือการโกหก โจ๊กนี่น้ากำลังเล่นอะไรอยู่เหรอ
-
ยังไม่เคลียร์ !!!!
:m16: :m16: :m16:
-
เปนอารายกันหว้า าาา เนี้ยะ ??
ไม่เคลียๆๆ !!!!
-
:z6:ใครดี???
1.โจ๊ก
2.เป้
3.ดิว :laugh:((จะเอาเป้มาไมเนี่ย???))
-
มารเยอะนะ
-
:serius2:
มันยังไม่เคลียร์เลย
มาต่อไวๆเลยนะพี่ดิว
:call:
-
โอ่ยยยย
ค้างค่ะพี่ดิว
ขอให้โจ๊ะตามขึ้นมาจัดการจูนเลย หุหุ
-
ใช่
เกลียดคนโกหกที่สุด
ที่สุดของที่สุด
-
รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
พี่ดิววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ที่แสนน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
อย่ามาว่าโจ๊กของเราน่ะ
เราว่าโจ๊กต้องมีเหตุผลหรือไม่ก็ปฏิเสธเป้ไม่ได้
ประมาณว่าเป้มาในอารมณ์ที่.....
ต้องดุแลนิดหนึ่ง ประมาณนี้
เรื่องนี้น่าจะเคลียร์ไดน๊าาาาาาาา
.
.
.
เชียร์โจ๊กคร้าฟฟฟฟฟฟฟ
:mc4: :n1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
โจ๊กกกกกก
ยังไงงงง บอกมาเดี๋ยวนี้นะ
-
เกลียดคนโกหก (ทำยังกับโดนเอง555)
-
นั่นสิ โกหกทำไม
โจ๊กไม่เคลียร์อะ
-
มาเคลียร์ด่วน :serius2:
-
ใช่ๆไม่ชอบคนโกหก...
-
เอ้อ ว่างั้นแหละทำมัยแกต้องมาโกหกด้วยว่ะเนี้ยไอ้โจ๊ก ถ้ามันไม่มีเหตุผลที่ดีพอก้ออย่ายกโทษให้มันน่ะจูน ไม่ชอบเหมือนกันคนโกหกเนี้ย
-
น้องโจ๊กครับจะโกหกเพื่ออะไรครับจุดจบของความสัมพันธ์มันเริ่มจากจุดเล็กๆจากการโกหกนะครับ
-
อย่าว่าโจ๊กนักเลยครับ
จะมีใครเห็นใจโจ๊กมั๊ยเนี่ยะ
บางทีผมอาจจะไม่ได้โกหกก็ได้
แต่มันมีบางอย่างแทรกปซงเข้ามา
ก็เลยทำให้ดูเหมือนโกหก...
แล้วคอยดูกันนะครับว่า...ผม นายโจ๊ก...จะผ่านความมั่นใจของจูนไปได้มั๊ย?
ที่แสดงออกมาทั้งหมดทั้งมวลยังไม่เชื่อกันอีกเหรอครับ
ว่าผมจริงใจกับเค้าแค่ไหน?
ไม่มีไรมากหรอกครับ...แค่อยากระบาย
ไปแล้วคร้าบ...
-
เอาใจช่วยโจ๊กครับ
o13
-
โจ๊กมาระบายสั้นไปอะ ยังไม่เข้าใจเรยยยย โฮะๆๆๆๆๆ
-
ตามอ่านมาหลายวัน ตกลงรู้ละว่าเป็นอะไรกัน
ปมต่างๆยังไม่เคลียร์สักเรื่อง ทั้งเรื่องสองทั้งเรื่องปาล์ม -อ้อย
แล้วยังมาทะเลาะกันด้วยเรื่องคล้ายเดิมๆ โจ๊กกับหญิง จูนกับชาย
น้องจูนก็ยังเด๋อไข่อยู่เหมือนเดิม
อย่างนี้เมื่อไหร่จะได้กัน ห๊า!
ได้ข่าวว่าเพิ่งผ่านไปสี่เดือนอยู่เลย
เอาสักหน่อยนะ น้องดิวประมาณสักจูบแบบจูบจริงๆไม่ใช่ชนปากน่ะ
:o8:
-
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
อะไรกันนี่ ก็บอกรักกันไปแล้วไม่ใช่เหรอ?
ยังจะมาไม่มั่นใจอะไรกันอีก
สงสัยอย่างงี้ น้องดิวต้องจัดให้ได้กันก่อนซักป้าบล่ะมั้งคร้าบบบบบบบบบบ
ถึงจะมั่นใจกันซักที
-
ดิวนะครับ
ผมมีเรื่องอยากจะสารภาพ
หึหึหึหึ..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.ผมเขียนฉาก ...NC... ไม่เป็น
แล้วถ้าอ่านเรื่องนี้แล้ว...อย่าคาดหวังกับฉากนั้นๆเยอะนะครับ
เพราะดิวไม่ค่อยถนัดเขียนและไม่ค่อยชอบที่จะเขียนซักเท่าไร
ถ้าถามว่าทำไม...ตอบได้ครับว่า....ไม่รู้เหมือนกัน
ถ้าแค่พอน่ารักๆ...ขำๆ...ก็พอไหว...แต่ถ้าขนาดเลือดกำเดาทะลักนี่ไม่ใช่ทางผมเลยนะครับ
เพราะฉะนั้นที่อยากจะบอกคือ...อ่านเรื่องนี้แล้ว...อย่าได้คาดหวังกับฉากนั้นๆ
แต่ถ้าพัฒนาการของความรัก....มีแน่นอนครับ
แต่ถ้าเพื่อนๆไม่ชอบกันอย่างนี้...ดิวก็ต้องขอโทษด้วย...
แต่ดิวเขียนให้อย่างนั้นไม่ได้จริงๆครับ
นี่แหละที่อยากบอกครับ
-
เอาอีกแล้วคู่นี้หาเรื่องทะเลาะกันอีกแล้ว แต่ทะเลาะงานนี้ว่าที่ลูกเขยได้ใจแม่ยายไปเต็มๆๆ
-
NCไม่ต้องขอใสๆๆแบบนี้แหละดีที่สุด อยากให้คู่นี้เป็นรักแบบใสๆ
ไม่ต้องNCให้เสียคน
-
ไม่ต้องมีฉาก NC แบบดุเดือดหรอกค่ะ
เพราะตามเนื้อเรื่อง เรื่องนี้จะให้ความรู้สึกแบบค่อย ๆ เรียนรู้กันและกัน ละมุนละไม ไม่หวือหวามากมาย
แต่ก็ชอบนะคะ ที่เป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้น รอตอนต่อไปนะ
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ
เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ น่ารักใสๆ
-
ฉากนั้นม่ายจำเป็นสำหรับการเขียนหรอกครับมันม่ายจำเป็น
เขียนอารมณ์ และความรู้สึกที่เราอยากเล่าสู่กันฟังดีกว่าครับ
ถ้าอยากเขียนอาจจะใช้คำพูดบางคำพูด เป็นตัวนำก็พอแล้วล่ะครับ
-
พี่ดิวทำดีที่สุดแล้วครับ
และตอนนี้ผมก็พอจะรู้แล้วว่า
พี่ดิวเป็นใครระหว่างโจ๊กกับจูน
555+++
:กอด1:
-
ไม่ต้องมีNC ความรู้สึกมันก็เต็มได้เหมือนกันค่ะ
เป็นกำลังใจให้คะดิว
ส่วนโจ๊ก ระบายอะไรก็ระบายมาเถอะ ฉันยังไม่เคลียร์อยู่ดี ชิชิ
-
ผมขึ้นมาบนห้อง
มาเพื่อสงบสติอารมณ์
เปิดเพลงฟังเบาๆ...
แต่เชื่อมั๊ยครับ...เพลงที่เปิดไม่ได้ผ่านเข้าสู่สมองของผมเลย
เพราะในสมองของผมในตอนนี้...มันมีแค่...'มึงโกหกกูทำไม....?'
"ก๊อกๆๆๆๆๆ!!!!!!!"
"ใคร?...."
"ก๊อกๆๆๆๆ!!!!!!..." อีกแล้ว
"แม่เหรอครับ?...."
"กูเอง...." อ๋อ...ไอ้มารตัวร้ายนี่เอง
"กูจะนอน....ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากคุยกะใครด้วย..."
"เปิดประตูเดี๋ยวนี้...." มันสั่งผมครับ...ปรี๊ดเลย
"ไม่เปิด....กลับบ้านมึงไปได้แล้ว..."
"ได้....ถ้ามึงอยากให้แม่รู้เรื่องนี้ด้วย...กูจะได้ยืนแหกปากอยู่หน้าประตูห้องมึงอย่างนี้นี่แหละ...จนกว่ามึงจะยอมเปิดประตู..."
"กริ๊ก!!!....เข้ามา..."
"ก็แค่นี้แหละ..." มันยักคิ้วให้ผมทีหนึ่ง...นี่กูต้องแพ้มึงอีกแล้วเหรอ...งานนี่มันไม่ง่ายนักหรอกมึง..
มันเดินตรงปรี่ไปนั่งบนเตียงนอนผมเลยครับ...ไม่มีมารยาท...
"ลุกมาจากเตียงของกูเลยนะ..." ผมกระชากมันให้ลุกขึ้น แต่ด้วยมันแรงควาย หรือผมแรงมดกันแน่...มันถึงได้ไม่ขยับเขยื้อนเลย
"มานั่งนี่...แล้วเดี๋ยวกูจะอธิบายเรื่องให้มึงฟังทั้งหมดเอง...ว่าทำไมกูถึงไปโผล่ที่โรงหนังกับเป้ได้..." แทนที่มันจะลุกขึ้น มันกลับดึงผมไปนั่งข้างๆมันซะงั้น
"กูนั่งนี่แล้วไง...ปล่อยมือกูได้ยัง?..."
"กูจะปล่อย...แต่มึงต้องนั่งฟังกูตรงนี้จนกว่าจะเข้าใจกู...."
"ยังไงกูก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนี่..."
"รู้ก็ดีแล้ว..." แล้วมันก็ยอมปล่อยมือผมจริงๆด้วยครับ....แต่ผมก็ยังไม่วายขยับห่างจากมันนิดหนึ่ง แต่มันแค่มองเฉยๆ ยิ้มหน่อยๆ...แต่ก็ไม่ได้ว่าหรือทำอะไรผม
"อ่อน...มึงจะฟังกูก่อน...หรือว่ามึงจะพูดก่อน..."
"กูไม่มีอะไรต้องพูด....กูไม่ได้โกหก...กูไม่ได้ทำผิด..."
"เหรอ?...แล้วไอ้....วู้!!!!!!...." ผมรู้ว่ามันเองก็ต้องใช้ความพยายามากเหมือนกัน..ที่จะคุมอารมณ์ในตอนนี้...
"ว่ามาสิ....กูง่วงแล้ว..." อยากแก้ตัวให้ตัวเองดูดีแค่ไหน ก็เอาเลย
"มันเกิดขึ้นเพราะความไม่ได้ตั้งใจ..."
"แล้วไงต่อ?"
"แต่มันไม่ได้มีอะไรจริงๆนะ...กูกับเป้เป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ...."
"อืม....แล้ว?"
"เป้เค้ามาชวนกูไปดูหนัง...แต่เราไม่ได้ไปกันแค่......"
"จบยัง...กูง่วง..."
"แล้วมึงจะไม่ถามหน่อยเหรอว่าทำไมกูต้องไปกับเป้...."
"ถ้าอยากจะบอกก็บอกมา....ถ้าไม่อยากบอกก็ออกไป...กูจะนอน...." ผมต้องใจร้ายนะครับ เพราะไม่งั้นใจผมคงจะร้าวแน่ๆ
"ทำไมมึงพูดงี้ว่ะ...มึงพูดเหมือนมึงไม่ได้แคร์กูเลย...เหมือนไม่ได้สนใจใยดีกูด้วยซ้ำ..." มันถามผมเสียงเบาๆ...แต่แอบสั่นๆ
"ก็แล้วแต่มึงจะคิดสิ....กูไม่ชอบบังคับความรู้สึกของใครนักหรอก...."
"หรือที่ผ่านมา....กูมันบ้าไปคนเดียว...ทั้งที่จริงๆแล้ว...มันไม่ได้มีอะไรเลย..."
"กูเกลียดคนโกหก...กูเกลียดคนที่ทำให้กูเสียใจ...และมึงก็เป็นทั้งสองอย่างในนั้น..."
"งั้นกูถามหน่อย...ก่อนที่มึงจะเกลียดกูเหมือนอย่างตอนนี้...มึงเคยมีความรู้สึกดีดีกับกูบ้างมั๊ย?...."
ผมนั่งเงียบ...ไม่ใช่ตอบไม่ได้...เพียงแต่ไม่อยากตอบ
ส่วนมันก็เงียบเหมือนกัน...และลุกเดินไปยืนข้างหน้าต่าง..มันมองออกไปข้างนอก....
ผมมองมันจากด้านหลังของมัน...
คนๆนี้โกหกผม....แต่ผมก็ไม่เคยเกลียดมันได้
คนๆนี้ทำให้ผมโกรธ โมโห จนแทบบ้า...แต่ผมก็ไม่เคยโกรธมันเลย
คนๆนี้ทำให้ผมเจ็บและเสียใจ...แต่ผมก็ไม่สามารถห่างจากมันได้
มันเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว.....นาน....นานตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน
และถ้าต่อไป...ผมไม่มีมันข้างๆ...ผมจะอยู่ได้มั๊ย?
คำตอบคือ.....ผมอยู่ได้...แต่...ผมจะมีความสุข...ยิ้มได้ หัวเราะได้เหมือนเดิมมั๊ย?...
คำตอบคือ....คงไม่มากเท่าตอนที่มีมัน...งั้น
"แล้วมึงโกหกกูทำไม?...มึงจะโกหกกูอีกก็ได้นะ....กูจะเชื่อมึง...."
"ฮึ...กูคงดูแย่เอามากๆเลยนะในสายตามึง...คำพูดทุกคำของกู...คงดูเป็นคำโกหกสำหรับมึงไปหมดแล้ว..."
"บอกมา..กูรอฟังอยู่..." ผมขึ้นเสียงกับมันนิดหน่อย...
"พูดไปมันก็เท่านั้น...ยังไงมึงก็คิดว่ากูโกหกอยู่แล้ว...แล้วมึงคิดว่ากูจะหน้าด้านพูดอีกเหรอ?..."
"มันจะได้สาสมกันไง...มึงหน้าด้านโกหก...ส่วนกูก็หน้าด้านแถมหน้าโง่เชื่อมึงอีก...เห็นมั๊ยมึงกำไรเห็นๆ...ฮึ..." ผมใจร้ายเกินไปแล้ว...ผมเห็นสายตามันตัดพ้อผมด้วย...อย่าว่ากูเลยโจ๊ก...มึงทำกูก่อนนะ...
"เอ้อ....กลายเป็นคนหน้าด้านไปซะงั้นกู..." มันพูดอย่างสบายอารมณ์มากเลยครับ ผมเลยยิ่งบ้าไปใหญ่
"กูสั่งให้มึงบอกกมาไง...จะโกหกไรก็ได้...บอกมาสิ...!!!!!"
"ถ้าอารมณ์อย่างนี้...กูว่าค่อยคุยกันวันหลังดีกว่า..."
"กูบอกให้มึงพูดมาไง..." คราวนี้ผมไม่พูดเปล่า...
แต่ผมปาตุ๊กตาเซรามิคออกไปด้วย
ระยะแค่นี้....
"เปร้ง!!!!!" พร้อมๆกับหยดเลือดที่ค่อยๆไหลจากหัวคิ้วของมัน
ไม่นะ...ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนี้เลย...ไม่...
เลือดเริ่มไหลลงมาข้างแก้มมัน...แต่มันไม่แม้แต่จะกระดิกตัวแต่อย่างไร...ได้แต่ยืนมองหน้าผมด้วยสายตานิ่งๆ
"ทำไมไม่หลบ!!!!!. " ผมปรี่เข้าไปดูมัน...แต่มันขยับห่างผมไปสองก้าว...ไม่นะ....อย่าเกลียดกูนะ...
"หลบทำไมล่ะ?...มึงต้องการอย่างนี่ไม่ใช่เหรอ?...มึงจะได้สบายใจขึ้นไง...กูจะได้ชดใช้ให้มึงอย่างสาสมไง..."
"ไม่...กูไม่ได้ต้องการอย่างนี้.."
"เลือดชั่วๆ..โง่ๆของกู..จะได้ไหลออกมาบ้าง...กูต้องขอบคุณมึงด้วยซ้ำ.."
"กูไม่ได้ตั้งใจ...ขอกูดูแผลหน่อยนะ...กูขอร้อง..."
"อย่าดีกว่า..." มันถอยหนีผมอีกแล้ว
"โจ๊กทำแผลก่อนนะ...กูขอร้อง..."
"แกร๊ก...ว๊าย..โจ๊กเป็นไรลูก...ทำไมเลือดไหลอย่างนั้นล่ะลูก?...ไหนให้แม่ดูหน่อยซิ?.." แม่เปิดประตูเข้ามาแล้วเข้าไปดูแผลให้มัน....แล้วแม่ก็หันมาคุยกับผมแบบ...
"จูน...เกิดไรขึ้น...แม่ได้ยินเหมือนเสียงอะไรแตก...แล้วทำไม..." แม่มองไปที่หน้ามัน...แล้วกลับมามองผมต่อ
"ผมซุ่มซ่ามเดินชนตุ๊กตาเซรามิคเองครับแม่...ไม่มีอะไรหรอกครับ.."
"ไปทำแผลก่อนลูก...เดี๋ยวแม่ทำแผลให้..."
"ไม่เป็นไรครับแม่...แค่นี้เล็กน้อย..งั้นผมลากลับบ้านนะครับแม่....หวัดดีครับ..."
มันเดินออกจากห้องผมโดยที่มันไม่ได้บอกลาผมหรือแม้แต่จะมองเลยซักนิด
กูไม่ได้ตั้งใจ....
-
แบบนี้ก้อดีแล้วอะ น่ารัก ใสใส ไม่ต้องมี NC ก้อได้
-
:z3: :z3: :z3:
เรื่องแบบนี้ต้องเคลียร์ กันให้รู้เรื่อง ไม่งั้นจะเข้าหน้ากันไม่ติด
:call: :call: ให้มาลงต่อ
-
โถ่....ไปกันใหญ่แล้วงานนี้
เอาใจช่วยจูนนะ เคลียร์ๆๆๆ (เริ่มสงสารโจ๊ก)
-
ตกลงมันแย่กว่าที่คิดอีกนะเนี่ย :m15: :m15: :m15:พอพอกันอ่านแล้วปวดตับว่ะ
-
:pig4: :pig4:รอดิวมาอัพ หลายวันเลยรู้มั้ย ????
นึกว่าไม่มาต่อซะแล้ว แรกๆๆหวังว่ามีNC แต่ตอนนี้ไม่ใช่ ความรักแบบเด็กมัธยม น่ารักแบบใสๆๆ แค่นี้ก็
ทำให้ใจคนอ่านกุ๊กกิ๊ก แอบอิจฉาได้แล้วนะ
แต่การที่จะเขียนให้ได้อารมณ์ของคนอ่านจริงๆเราต้องใส่ความรู้สึกของตัวละครไปเยอะๆๆ
แล้วก็อย่าเฟค คิดไรแสดงออกมา เหมือนกับให้ตัวละครนี้มีจริงๆ
ดิวเขียนเก่งนะ เขียนมาได้เยอะแล้วนี่นา คนอ่านติดตามเยอะเลย เราก็หนึ่งคนนั้น
แต่ก็ยังคาดเดาเสมอว่า ดิวเป็นใครในนี้ ?
บางทีบอกว่า ช่างมันเถอะ อย่าเดาอีกเลย
แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ 555+++
รอติดตามต่อไปนะ
แต่ว่าจูนลดอารมณืลงบ้างนะ ฟังโจ๊กบ้าง บางทีความรักต้องการความเชื่อใจกันที่สุดนะ :L2: :L2:
-
เอาใจช่วยจูน+โจ๊กครับผม :L2:
-
ง่ะ มะอยากให้เป็นแบบนี้เลย โจ๊กก้อไม่พูดออกไป จูนก้อน้อยใจจนไม่ฟังรัย
-
ไม่รับฟังกันอีกแล้ว เฮ้อ ลุ้นจริง ๆ ไอ้คู่เนี้ย
รีบดีกันเร็ว ๆ นะ งอนกันมากหน้าจะแก่เร็วนะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ไม่ได้ต้องการ NC แต่ว่ามันจะมีจริง ๆ เหรอเนี่ย เหตุการณ์แบบนั้นอ่ะ
สิ่งที่ต้องการจริง ๆ คือ เมื่อไหร่เธอสองคนจะเดินเข้ามาหากันคนละก้าวพร้อม ๆ กันซักทีวะ
พอโจ๊กจะอธิบาย จูนก็จะบอกว่า ไม่ต้อง
พอจูนบอกว่า พูดมาดิ โจ๊กก็จะว่า ไว้ก่อน
อย่างกะจังหวะแทงโก้เลยวุ้ย มรึงก้าวมา กรูถอย มรึงถอย กรูก้าวไป
กรูจะบร้าาาาา
-
:เฮ้อ: เป็นเรื่องอีกแล้ว เมื่อไหร่จะเข้าใจกันจริง ๆ ซะทีนะ
เป็นกำลังใจให้ ดิว นะ ส่วนเรื่อง nc ไม่มีก็ไม่เป็นไรหรอก
เพราะเป็นวัยใส ๆ เด็ก ๆ ถ้ามีมันก็ไม่งาม แค่พัฒนาการเล็ก ๆ แบบ
puppylove ก็พอแล้วล่ะ อย่าคิดมาก
-
june never tries to listen, and Joke never tries to come clean...
ความน่ารักสดใสหายไปไหนหมดคะ ทะเลาะกันทำไมลูก หนูดีกันเถอะ เจ้เครียดแทนเลยค่ะ
อยากให้น่ารักๆเหมือนเมื่อก่อนอ่ะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เออดี งานนี้ ชีนรอเสียบเห็นๆ
โจ๊กเอ๋ย จะเคลียร์ก็รีบเคลียร์ เด๋วจูนไม่สนจะซึมนะ
จูนก็ฟังเค้าหน่อย ถ้าไม่เข้าท่าก็ชิ่ง
-
:monkeysad:
พี่ดิวคือโจ๊กเหรอ?
ไหงถึงอธิบายเป็นจูน
:really2:
แต่สนุกมาก
ซีนอารมณ์สุดใจเลย
NCมีไม่มีไม่สน
อยากได้เรื่องจริง :z1:
มาต่อไวๆนะ
จะขาดใจแล้ว :z3:
-
แย่จังเลยน้า จริงๆก็น่าจะฟังกันหน่อย
แบบนี้ไม่ดีเลยนะ
-
เหอะๆ แล้วก็ทะเลาะกันจนได้ บางทีโจ๊กอาจจะไม่มีอะไร ไม่ได้คิดอะไรก็ได้อ่านะ แต่เรื่องบางอย่าง มันทำให้เสียความรู้สึก แล้วเมื่อเสียไปแล้ว บางทีมันก็กลับมายาก เหอะๆ
รอลุ้นฉากต่อปายยยยย
อ้่อ ส่วน NC ไรท์เตอร์ไม่ถนัดไม่เป็นไรค่ะ เด๋วรีดเดอร์จิ้นเอาเองก็ได้ 5555
-
้เห้ย!!! ทำไมอารมณ์ตอนนี้มันปวดตับแบบนี้เนี่ย
จูนไม่ฟังโจ๊กเลย ...ตอนนี้สงสารโจ๊กอ่ะ
...อิจูนแกอารมณ์รุนแรงไปมั้ยหึ?? ฉันเครียดอ่ะ
....โจ๊กอย่าเอาแต่ประชดนะจ๊ะ (...ไม่ค่อยลำเอียงเลยกรู) บอกๆมันไปเหอะจะได้เคลียร์
หวานได้นิดนึง..นิดนึงจริงๆ ทะเลาะกันใหญ่เลยโตทีนี้ เรื่องเก่ายังไม่เคลียร์(ดิวยังไม่ลืมใช่มั้ย) เรื่องใหม่มาอีกแล้ว
มาต่อเร็วๆนะคะ อย่างนี้มันค้างอ่ะ วันนี้ขออีกตอนเด้อ อิอิ
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
แล้วงี้เมื่อไหร่จะได้เข้าใจกัน :sad4:
-
มันอะไรกันเนี้ย :o12:
p.sเรื่องNCเค้าไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเลือดท่วมจอเหมือนกะเรื่องอื่นๆเค้า
เพราะพี่ดิวบอกตั้งแต่แรกแล้วนิ ว่ามันเป็นเรื่องของเด็กๆ ซึ่งนั่นคือสิ่งที่
สำคัญที่สุด เป็นหัวใจของเรื่องนะ รักกันแบบเด็กๆจะให้หวือหวา
เอ๊ะอะจับกดมันคงไม่ใช่อ่ะ แล้วโจ๊กมันก็ไม่ใช่มุมนั้นอ่ะ มันรักอ่อนจะตาย
คงทำลงหรอก ส่วนเจ้าอ่อนก็ใสซะ จะให้มา อิ อ๊ะ ก็คไม่ได้เหมือนกัน
กอดพี่ดิว :กอด1:
-
กว่าจะตามมาอ่านจนทันเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน
คอยลุ้นตลอดว่าโจ๊กจะบอกชอบจูนตอนไหน
พอบอกชอบไปแล้วก็โล่งใจ
แล้วตอนนี้ยังจะมาทะเลาะกันอีก
ปรับความเข้าใจกันเร็วๆละ
อยากเห็นฉากหวานๆอีก
+1นะคะ
-
:m31: :m31: :m31:
-
เป็นเรื่องอีกแล้ว ทำไมเนี่ยม่ายเข้าใจกันสักที อย่างอล กันเลยคร้าบ
คุยกันดีๆ นะครับ เฮ้อ!!! เหนื่อยใจแทน
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เง้ออ
โจ๊กงอนอ่ะ
แล้วไงล่ะ
มีอะไรทำไมไม่พูด
................
-
เคลียร์กันให้รู้เรื่องสิจ้า
อย่าใช้กำลังกัน
-
อ่านละรู้สึกเศร้าๆ จนน้ำตาคลอ เลยอ่ะคับบ :o12: :o12:
ดีกันไวๆ นะคั๊บ T^T
-
ทำไมโจ๊กชอบคิดเองเออเอง
ตลอดไม่รอฟังจูนก่อนอ่า
แล้วจูนอารมณ์แรงเกินไปมั้ย
ถึงขึ้นปาเข้าปาของแล้วถ้ามั่ว
ทะเลาะกานแบบนี้และจะได้ป็น
เเฟนกันเมื่อไร
-
อ่านตอนโน้นยังหวานกันอยู่เลย
แล้วทำไมตอนนี้มัน :a5:
-
:เฮ้อ:โกหกจนเป็นนิสัยบอกไปแล้วใครจะเชื่อ
-
:เฮ้อ:
ไปกันใหญ่แล้ว
ยังสงสัยอยู่ว่าโจ๊กโกหกทำไม
แต่แค่เริ่มต้นยังโกหกกัน ก็สมควรแล้วที่จูนจะไม่เชื่อใจอ่ะ
-
จะทำยังไงให้จูนเชื่อดีหละโจ๊ก ขนาดคนอ่านยังไม่เชื่อโจ๊กเลยอ๊า
-
จะทำยังไงให้จูนเชื่อดีหละโจ๊ก ขนาดคนอ่านยังไม่เชื่อโจ๊กเลยอ๊า
เห็นด้วยกับรีบนมากที่สุดครับผม
ยังไงก็ลดอคติ เปิดใจรับฟังกันบ้างเถอะนะ
-
คนโกหก ก็เป็นคนโกหกวันยังค่ำ
-
ตอนล่าสุดเป็นแปลก ๆ ๆ ???
-
ถ้าโจ๊กตั้งใจฟัง ก็จะคิดได้ว่าตัวเองมีความสำคัญกับจูนแค่ไหน ไม่งั้นจูนจะเสียใจหรอที่โจ๊กโกหก ไม่งั้นจะยอมเชื่อคำโกหกของโจ๊กหรอ
-
ตอนแรก โจ๊กเป้นฝ่ายผิดที่โกหกจูน แต่ตอนนี้ จูนคงต้องเป้นฝ่ายไปง้อโจ๊กแร้วละ
-
ความหึงมันบังตาจูน จนให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล
-
อ่าววว ยังไงละเนี๊ยะ
ตอนเเรกคิดว่า ถ้าจูนไม่ยอมฟัง
โจ๊กจะข่มขื่น
จิ้นซะเต็มที่เลย 55 นึกว่าจะ Nc
เเต่นี้ดราม่าชัดๆๆ
-
ทำไมจูนไม่ฟังโจ๊กบ้าง บางทีโจ๊กก็มีเหตุผลของเขานะ เหตุผลที่เขาอาจจะรู้ถ้าบอกไป
ก็รังแต่จะทำให้จูนไม่สบายใจ แล้วเขาก็เลเลือกที่จะไม่บอก เราว่าโจ๊เป็นคนที่ไม่อยากให้ใครไม่สบายใจ
เรื่องของตัวเอง โดยเฉพะจูนนะ เขาแคร์มาก และบางทีก็เป็นคนที่ใจเย็นมาก
จนไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายคนนี้ใจเย็นได้มากมายขนาดนี้ สงสารโจ๊กจังอะ
-
หง่ะ
คนนึงก็ไม่ฟัง
คนนึงก็ไม่พูด
ไม่พูด ไม่ฟัง ก็ไม่เข้าใจดิ่...
เสียเลือดเลย.. :jul1:
-
ใจร่มๆ สิค๊าาาา
ทั้งคู่เลย :เฮ้อ:
-
เข้ามารอคราบบบบบบ
-
o22 o22 o22 o22
เครียดเลย
-
เข้าใจความรู้สึกจูนนะ เเข้ใจมากๆเลย แบบว่าโดนเลยอ่ะ
ยังไงก็อยากให้ทำความเข้าใจกันน้า ไม่อยากให้ขมไปมากกว่านี้
-
:z3: :z3: :z3:
อารายกาน นนน เนี้ยะ
ตอนแรกจะมาปรับความเข้าใจกันไม่ใช่หรอ ??
ไหงกลายเปนงี้ได้อ่า าา
-
ไปกันใหญ่แล้ว เฮ้ออ
แต่ถ้าเป็นเราคงทำเหมือนจูน ฮ่าๆ
เข้าข้างเห็นๆ
-
เอาเป็นว่าเลดี้มาต่อคิว อยากรู้เป็นไงต่อ
-
เห้ออออออออ...คุยกันดีๆนะเด็กๆ
-
จูน อย่า ง้อ นะ
จูนไม่ ชอบ คนโกหก
อย่าง้อเลยลูก
อุตส่าห์สมัครไอดีมาเชียร์นะ
ซีนรออยู่ลูก
555
เด็กโกหกต้องโดนสั่งสอน !!!
-
ค้างอีกแล้ววว :z6:
-
ต่อแล้วๆ
ผมทำเกินไปรึเปล่า?
ด้วยความที่ผมนอนไม่หลับแทบทั้งคืน...
ผมเลยไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าเลยครับวันนี้
ตาผมบวมด้วยแหละ...ก็แหงล่ะครับ...นอนก็ไม่เต็มอิ่ม...แถมยังแอบมีน้ำตาซึมด้วยอีกหน่อย
เข้ามาในห้องผมก็ฟุบกับโต๊ะเลยครับ...รู้สึกว่าวันนี้หัวตัวเองหนักกว่าทุกๆวัน...
ยังไม่มีใครมาเลย...
ผมก็เลยเผลอหลับไปหน่อยหนึ่ง
.
.
.
กึก
กึก...
อ่ะ...นั่นไงมีคนมาแล้ว...
แต่พอผมเห็นหน้าว่าเป็นใคร...ผมแทบอยากจะหายตัวไปในทันทีทันใดเลย
มันมาพร้อมกับพลาสเตอร์แปะที่หัวคิ้ว...
มันวางกระเป๋าที่โต๊ะของมันซึ่งก็ติดกับโต๊ะผม....
มันนั่งที่เดิม..แต่ความรู้สึกมันจะเหมือนเดิมอีกมั๊ย?...
แต่อีกใจหนึ่งมันก็ค้านว่า...ผมไม่ได้ทำผิด...มันเองต่างหากที่โกหกผมก่อน...
ก็เคยบอกแล้วว่า เกลียดคนโกหก...แล้วยังมีหน้ามาโกหกกันอีก...
แต่อีกใจหนึ่งผมก็ห่วงมัน อยากถามว่าแผลเป็นไงบ้าง เจ็บมากมั๊ย...อยากขอโทษมันที่ทำแรงเกินไป
แต่ผมไม่กล้าพูดหรอกครับ เพราะผมก็คือผม คนที่กลัวไปทุกอย่าง
เลยได้แต่นั่งปิดปากเงียบ
ส่วนมันก็เงียบเหมือนกัน...เพียงแต่มันเอาหูฟังอัดเข้าหูทั้งสองข้างของมัน...ฟังเพลงอย่างสบายใจไป...
เอ้อ....เมื่อไรจะมีคนอื่นมาซักทีนะ...จะได้ผ่านอาการอึดอัดแบบนี้ซักที.
.
.
.
.
"อรุณสัวสดิ์เพื่อนๆ..." ผมเงยหน้าจากการฟุบโต๊ะมอง....ใคร?....อ๋อ...ไอ้ปาล์ม
"อืม...หวัดดี..." มันถอดหูฟังจากหูออก...แล้วมันสองตัวดีกันตั้งแต่ตอนไหน
"จูน...เป็นไรมึง?...นั่งทำหน้าอย่างกับคนไม่ได้นอนมาทั้งคืนงั้นแหละ.." ถูกเป๋งเลยมึง
"เหรอ?...หึหึหึ..." ผมพูดได้แค่นั้นก็เงียบ..ก็ไม่รู้จะพูดไรนิ...
"เออ...ไอ้โจ๊ก...แล้วเมื่อวานยัยเป้ว่าไงบ้างว่ะ...บ่นกูซะจนมึงหูชาไปเลยเปล่า?..." กำลังเก็บข้อมูลอยู่ครับ
"ก็มีสวดยับเหมือนกันแหละ...แต่พอของกินเข้าปากก็เงียบสนิทเลย"
"กูก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน...ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆนะยัยเป้นี่...ยังไงกูก็ขอโทษมึงด้วยนะเว้ย..ที่ต้องให้ไปแทนกูเมื่อวาน..พอดีกูไปไม่ได้จริงๆ...แต่ก็ไม่อยากผิดนัดกับเค้า...มึงเลยต้องไปแทนกูแบบไม่ทั้นตั้งตัวเลย...." ตายแน่ๆมึงไอ้จูน!!!!!!!!!
"ไม่เป็นไรหรอกมึง...เรื่องเล็กว่ะ...ยังไงกูก็หล่ออยู่ตัวอยู่แล้ว...พร้อมรับทุกสถานการณ์..." เตรียมจัดงานศพได้เลยมึง...ไอ้จูน
"งั้นเหรอไอ้หล่อ...เมื่อวานมึงก็อดซ้อมบอลเลยอ่ะดิ...ทั้งที่จะแข่งอยู่แล้ว..."
"คิดมากนะมึง...ถ้ามึงเป็นกู...มึงจะไม่ช่วยเหรอ?...ใช่เปล่า?...อีกอย่างกูก็ซ้อมมานานแล้ว..."
"เออ...แล้วนั่นคิ้วมึงไปโดนไรมาว่ะ...แผลใช้ได้เลยนะนั่น..."
"กูซุ่มซ่ามนิดหน่อย...กูจะไปโรงอาหาร...ไปด้วยกันมั๊ย?..."
"กูเรียบร้อยมาแล้ว...จูนมึงล่ะ...จะไปโรงอาหารเปล่า?..."
"เออ...อ๋อ...ไม่อ่ะ...กูไม่หิว..."
มันเดินออกจาห้องโดยที่ไม่ถามหรือไม่แม้แต่มองผมเลย...กูทำไรลงไปว่ะ?...
"ปาล์ม...พวกมึงดีกันตั้งแต่เมื่อไรว่ะ?..."
"พวกกูไม่ได้โกรธกันนิ...กูคนเดียวหรอกที่งี่เง่าเอง..."
"แล้วทำไมถึงคุยกันล่ะ..." ศึกษาแนวทางไว้
"ไอ้โจ๊กอ่ะ..ง่ายนิดเดียว..แค่คำขอโทษคำเดียวก็ซื้อใจมันได้แล้ว...กูไปขอโทษมันก่อน..เออ..อีกอย่างเมื่อวาน..กูนัดไว้ว่าจะไปดูหนังกับเป้..แต่กูดันเจือกมีธุระขึ้นมาแบบปัจจุบันทันด่วน...แต่ก็ไม่อยากผิดนัดกับเป้...ไอ้เสกก็กลับบ้านไปแล้ว...ก็ได้ไอ้โจ๊กนี่แหละที่ไปแทนกูกับเพื่อนอีกคนสองคน...ทั้งที่มันตั้งใจว่าจะซ้อมบอล..ไม่งั้นยัยเป้แหกอกกูแน่ๆ.." แต่อกกูมันแหลกไปแล้ว...ตอนที่มันพูดถึงเป้ มันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอด...ถึงจะมีแอบจิกแอบกัดบ้าง
"ปาล์ม มึงชอบเป้เหรอ?..." ผมถามคำถามนี้..เพื่อหาคำตอบในหลายๆข้อ
"กูดูเหมือนว่าอย่างนั้นเหรอ?...หึหึหึ..."
"เหรอว่าจริงๆแล้วมันมีอะไรมากกว่านั้น?..."
"กูบอกมึงก็ได้...แต่ห้ามบอกไอ้โจ๊กนะว่ากูบอกมึง...ไม่งั้นมันเอากูตายแน่..." แต่ดูท่าทางมึงไม่ได้กลัวเลยนะ
"ถ้ามันสำคัญมากขนาดนั้น...มึงไม่ต้องบอกกูก็ได้..."
"กูก็แค่อยากจะชดใช้ให้เป้เค้าบ้าง...." มันพูดไปคนละเรื่องกับผมเลยครับ
"ยังไง?..."
"เรืองมันยุ่งและสับสนนิดหนึ่งนะ...มึงลำดับให้ดีล่ะกัน...กูอธิบายไม่ค่อยเก่ง..."
"โอเค...กูเริ่มงงแล้ว..."
"หึหึหึ...คือเมื่อก่อนเป้กับไอ้โจ๊กเหมือนจะชอบๆกัน...แต่ทั้งสองคนก็เป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้น...เพราะกู...กูไปชอบอ้อย...แล้วก็เข้าไปตีซี้ตีสนิทกับเค้า...จนคิดว่าเราทั้งสองคนสนิทกันแล้ว..กูก็เลยตัดสินใจว่าจะขออ้อยคบเป็นแฟน...แต่ในวันเดียวกันนั้น...อ้อยก็เดินมาบอกว่า...เธอชอบไอ้โจ๊ก...ชอบมาก.." มันนิ่งไปแป็บหนึ่ง...มิน่าล่ะ...มึงถึงเป็นห่วงเป็นใยอ้อยซะขนาดนั้น
"มึงโอเคนะปาล์ม?..."
"กูโอเค...อ้อยเค้าขอให้กูเป็นพ่อสื่อให้เค้ากับไอ้โจ๊ก...ให้ไปคุยกับไอ้โจ๊กให้หน่อย...กูก็นะ...ชอบเค้ามากนิ..กูก็เลยไม่อยากให้เค้าเสียใจ...กูเลยไปขอร้องให้ไอ้โจ๊กยอมคบกับอ้อย...ตอนแรกมันก็ปฏิเสธหัวชนฝา...เพราะมันบอกว่า..มันไม่อยากเล่นกับความรู้สึกของคน...แต่กูมันเห็นแก่ตัวไง...กูขอร้องแกมบังคับโดยใช้อิทธิพลความเป็นเพื่อนของเรา...ในที่สุดมันก็ยอมคบกับอ้อย...กูเลวมั๊ยล่ะ?..."
"........" ถึงกับพูดไม่ออกเลย...ไอ้โจ๊กมันทำเพื่อเพื่อนได้ขนาดนี้เลยเหรอ?...หรือว่ามันก็ชอบอ้อยเหมือนกัน
"ถึงกับพูดไม่ออกเลยเหรอมึง?...กูมันเชี่ยใช้ได้เลยล่ะ..."
"แล้วอ้อยเค้ารู้เรื่องนี้รึเปล่า?...แล้วเค้ารู้มั๊ยว่ามึงคิดยังไงกับเค้า?"
"อ้อยเค้าไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น...มีกู...ไอ้เสก..ไอ้โจ๊ก..แล้วก็มึงนี่แหละที่รู้..." คิดๆก็น่าสงสารอ้อยนะครับ
"แล้วพอคบกัน พวกเค้าเป็นไงกันบ้าง?"
"ไอ้โจ๊กมันก็ดูแลอ้อยดีทุกอย่าง...ทุกคนเชื่อว่ามันรักอ้อย..แต่จนทุกวันนี้กูก็ยังไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วไอ้โจ๊กคิดยังไงกับอ้อยกันแน่กับเวลาที่ผ่านมา....พวกเค้าเข้าใจกันดี...จนกูสบายใจ...แต่ในที่สุดพวกเค้าก็เลิกกัน...กูก็งี่เง่าอีกจนได้เลยพาลโกรธไอ้โจ๊ก..ทั้งที่รู้ๆอยู่ว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดจากตัวกูเอง...."
"แล้วตอนนี้...เป้กับโจ๊ก..เค้าจะกลับมาคบกันมั๊ย?..."
"ไอ้โจ๊กมันเพิ่งบอกอะไรกูอย่างหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้..."
"..........." มันบอกว่ามันรักเป้ใช่มั๊ย... เจ็บ...แค่คิดก็เจ็บแล้ว
"มันบอกว่าตอนนั้นเป้แอบชอบกูอยู่...แต่ด้วยความที่เรากัดกันตลอด...เลยไม่รู้ว่าจะบอกหรือแสดงออกยังไง...เป้เลยไปปรึกษาไอ้โจ๊ก...ก็เลยดูเหมือนว่าสองคนสนิทกัน..มีเรื่องต้องคุยกันตลอด..."
"เหรอ...งั้นไอ้โจ๊กก็อกหักอ่ะดิ..."
"อันนั้นกูเองก็ไม่รู้หรอก..ความรู้สึกของมัน...มันไม่ค่อยแสดงออกหรอก...มันเก็บความรู้สึกเก่งไอ้นี่นะ..แต่มันเพิ่งบอกกูกับไอ้เสกว่าตอนนี้มันมีคนที่ชอบแล้ว...แต่ไม่ยอมบอกว่าใคร....แถมยังบอกว่าพวกกูยังรู้จักอีกด้วย...พวกกูนี่ถึงกับอึ้งกันไปเลย..เพราะไอ้โจ๊กไม่เคยให้คำนี้กับใคร แม้แต่กับอ้อย ที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนกันมาเป็นปีๆ...แล้วมึงรู้มั๊ยจูนว่าคนๆนั้นคือใคร?..."
"หืม...มึงว่าไงนะ..?"
"กูถามว่า..มึงพอจะรู้มั๊ยว่าคนๆนั้นของไอ้โจ๊กเป็นใคร?..."
"ไม่รู้...กูไม่รู้..." ผมไม่รู้จริงๆว่าผมทำบ้าอะไรลงไป...แล้วผมต้องทำไงต่อไป...แล้วมันจะยอมยกโทษให้ผมมั๊ย?...สมองผมตายไปซะเฉยๆ
"จูน!!!!!!!เป็นไรรึเปล่า...ทำไมหน้าซีดขนาดนั้นล่ะ?..."
"ปละเปล่า....กูคิดไรเพลินๆไปหน่อย...."
"ซวยแล้ว...ยัยเป้โทรมา...หูชาแน่กู..สงสัยคงโทรมาสวดกูเรื่องเมื่อวานเเหง๋ๆ.....กูไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะมึง..."
"อืม...." แล้วผมล่ะ...จะไปคุยกับมันยังไง....
ทำไมผมถึงไม่ยอมฟังมันก่อน
ทำไมผมถึงเป็นคนงี่เง่าไร้เหตุผลได้ขนาดนี้...
คราวนี้ผมผิดเต็มๆครับ...ผมยอมรับผิด
-
ก็ไม่ได้ผิดจนเกินอภัยนี่นา โจ๊กเองก็ผิดที่ไม่พูด กลัวแต่ดอพิกุลจะร่วง เห้องอนกันไปก๊ปวดใจปล่าวๆ
-
เอาน่าจูน เดี๋ยวก็ดีกันะ
อย่าคิดมากเลย
น้องดิว นึกว่าไม่อัพแล้วนะเนี่ย
รอนานมากๆๆๆๆๆ
รออ่านต่อไป
อิอิอิอิอิ
-
ไปขอโทษโจ๊กเหอะจูน
ปาล์มก้บอกงิ ว่าขอโทษคำเดียวก้อภัยให้(มั้ง) o18
-
เดี่ยวก้อได้คิดแห้วทั้งคู่หรอกงานนี้
โจ๊กก้อปากแข็งไม่รู้กลัวดอกพิกุล
ร่วงจากปาก ส่วนจูนก้อรีบมาง้อโจ๊ก
มันหน่อยก้อดีเดี่ยวจะลงแดงไปซะก่อน
-
ขอโทษ คำนี้ไม่ยากเกินไปหรอก
-
เอาแล้วไงอ่อนงานเข้า
โจ๊กต้องให้อภัยนะ
:sad11: อ่อนไปขอโทษด่วน
-
ก็แค่นั้น
ทำไมไม่พูดตั้งแต่แรกเล่า
เก็บเอาไว้จนได้เรื่องเลยนะเนี่ยย
-
แหม จูนก็ไม่ได้ทำผิดมากมายอะำไรขนาดนั้น
อีกอย่าง โจ็กก็ไม่ยอมอธิบายเรื่องทั้งหมดเองนิหน่า
ปล่อยให้จูนเข้าใจผิดอยู่ได้ :m16:
แต่ปาล์มนี่เป็นเพื่อนที่นิสัยแย่นะ
เอาใจช่วยจูนนะจ๊ะ :กอด1: :กอด1:
-
นี่สรุปไม่มีใครเห็นใจโจ๊กกันเลยใช่มั๊ยครับ
น่าน้อยใจชะมัด..
งอนแล้วนะครับ...
โทรมาง้อด้วย...ชิส์
-
ผมเหนใจโจ๊กคร๊าบบบบบบบ :a1:
เพราะงั้นมาต่ออีกตอนนึงเป็นรางวัลหน่อยจิ o11
-
ยังหมั่นไส้โจ๊กอยู่ดี
ก็ทั้งๆที่มันไม่มีอะไร ยังจะอมพะนำทำเพื่อ??
เป็นใครก็เข้าใจผิดละนะ
จะรอให้จูนรู้เองจากคนอื่นอยู่เรื่อยๆรึไง ไม่เข้าใจ :m31:
-
เสน่ห์ของเรื่องนี้อยู่ที่ความน่ารักสดใส ทะเล้นของโจ๊ก และความน่าจุ๊บของจูน และอีกอย่างที่สำคัญคือ เวลาอ่านต้องกลั้นหายใจตลอดเวลาว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป...
กรี๊ดด มาต่อเร็วๆนะหนู เจ้อึดอัดแทนเลยเนี่ย เรื่องทุกอย่างมันมาจากความไม่เข้าใจกันนะคะ คุยกันให้รู้เรื่อง ส่วนจูนก็ไปขอโทษโจ๊กซะ แล้วก็เจ้าโจ๊ก เจ้รู้ว่าหนูรักน้องจูนมาก ถึงแม้จูนจะเป็นยังไงหนูก็ยังรักเขาไม่เปลี่ยนไปหรอกช่ายมะ เจ้รู้ ฉะนั้น ยกโทษให้จูนเค้าซะ อย่าทำเฉยชาเลย เพราะตอนนี้เค้ากำลังต้องใช้เวลากับความรู้สึกตัวเองอยู่ไง
เจ้ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะหนูดิว
-
คนดีของเพื่อนก็ยังงี้แหละเพื่อนใช้ทำอะไรก็ทำให้ยอมให้คนอื่นมองว่าตัวเองเลว ไอเพื่อนก็เห็นแก่ตัวเพื่อนแบบนี้ไม่น่าคบเลยว่ะ
-
สงสารโจ๊กแร้วอะ
-
:sad4:
-
อ่านแล้ว ทำไมมันเหงาๆ จังแฮะ
ลึกจริงๆนะ นู๋ดิว
ขอบคุณนะครับ ...
-
ถ้าเป็นอ่อนขอโทษจะกี่ครั้งโจ๊กคงให้อภัยล่ะ
คนรักกันมันโกรธกันไม่นานหรอก อธิบายดีๆ
อ้อนๆ ง้อๆ แบบยอมแล้วไรแบบเนี้ย :กอด1:
เนอะพี่ดิวเนอะ
-
แค่ขอโทษมันก็จบ
แต่จะไปขอโทษเนี่ยแหละที่มันยาก เหอๆๆๆๆ
สู้ๆนะจูน ผิดแล้วยอมรับมันก็ดีขึ้นอย่างน้อยโจ๊กก็รู้ว่าจูนแอบหึง แล้วก็เข้าใจแล้วด้วยอะ เนอะๆๆๆ
-
ค่อยๆคลี่คลายทีละเรื่องๆ
เอาน่าจูน ขอโทษคำเดียวก็ซื้อใจได้แล้ว
อย่างกลัว
-
เชื่อสิ โจ๊กมันต้องยกโทษให้จูนอยู่แล้ว
แต่ปากแข็งมากเกินไปก็ไม่ดีนะโจ๊ก หงุดหงิดแทน พูดๆออกมาเหอะ
จูนอารมณ์ร่มๆนิดนึงนะ แล้วก็ตั้งใจไปขอโทษโจ๊กซะ
...ตอนนี้เรื่องเคลียร์มาเยอะแล้วนะ อ้อย ปาล์ม เป้ เหลือแค่ สอง เสก ..แล้วก็ชีน ซึ่งเดาว่ารายหลังอกหักตามระเบียบ
:pig4:ไรเตอร์ ดิวมาต่อไวไวเด้อ ...ให้คอยนานๆมันซมซานรู้ไหมเธอออออ
-
จูนไปง้อเดี๋ยวโจ๊กก็หายโกรธแล้ว
-
อยากบอกดิวว่า
ถ้าเราเป็นโจ๊ก
แฟนเราเป็นจูน
จะไม่เจ็บตัวแค่นั้นหรอก
แฟนเราโหดกว่านั้นเยอะ
แค่ที่โจ๊กโดน อ่ะ
เด็ก ๆ สมควรละ
ถ้าลองเราไปไม่บอกอย่างนั้น
อย่างน้อย ห้าเข็ม
แผลบนหัวนะครับ
-
จูนไปง้อโจ๊กเซ่ๆๆๆๆ
เด๋วมันก้หาย คนรักกัน โกดกันได้ไม่นานหรอก
-
โจ๊กตบจูบเลย
-
โจ๊กกับจูนดีกันเร็วๆนะ
-
พีชักจะหมั่นไส้น้องจูนแล้วนะเนี่ย
พี่แก้วว่าน้องจูนน่ะลดๆลงมั่งก็ได้ไอ้อัตตาสูง+ทิฐิ
ถ้าไม่มีสองสิ่งนี้แล้ว การกล่าวคำขอโทษโจ๊ก มันง่ายมากเลย
-
:angry2: :กอด1:
-
โจ๊กรอฟังคำขอโทษจากจูนอยู่นะ เชื่อผมสิ เอิ้กส์ๆ
-
อ่านทันแล้ววววว :mc4:
ยาวมากๆๆๆ
ทันเม้นตอนใหม่พอดี
ชอบมากๆๆๆ
จูนไปง้อโจ๊กอย่างด่วนเลยนะ
ทำเค้าเจ็บอีก แง่มๆ :z3:
-
จะบอกว่าจูน ใจร้ายที่ม่ายยอมฟังเหตุผลของโจ๊กตั้งแต่แรก
แต่ถึงฟัง จูน ก็คิดว่าเป็นข้อแก้ตัวของ โจ๊ก
ยังไงรีบง้อโจ๊กเลย ก่อนที่มันจะแย่นะ
แค่คำขอโทษที่ม่ายเชื่อใจ โจ๊กก็ให้อภัยคนที่รักได้แล้วล่ะ
-
จูนไม่ผิดหรอกลูก
ผิดที่โจ๊กแหละไม่ยอมบอกตั้งแต่แรก
-
ก็คนแต่งบอกแล้วว่าเป็นความรักเด็กๆ...มันก็ยังต้องมีอะไรอีกมากกกกกกกกที่ต้องเรียนรู้อ่ะนะ...
เป็นกำลังใจให้เด็กๆ...
-
โจ๊ก รักเพื่อนมากกกก แมนมาก ชังน้ำหน้าว่ะ
สำหรับอ่อนแล้วแค่ขอโทษ มันก็ดีใจแย่แล้ว
-
เอาแล้วมั้ยล่ะงานเข้าแล้ว จูนรีบไปขอโทษไอ้โจ๊กเลยเดี๋ยวนี้เลยน่ะ ถ้ามันไม่ให้อภัยน่ะก้อลากมันเข้ามุมตึกเลย ล้อเล่นนะคุยกันดีๆล่ะอย่าให้มีการขึ้นเสียงกันนะ
-
ค่อยๆคุยกันเน้อ
-
จูน ดีกับเค้าไปเลย หอมแก้มขอโทษอีกทีจะดีมาก
-
:jul1: แต่ละตอนของคุณดิว ก็ยิ่งกว่าฉาก NC แล้วล่ะครับ ทรมานคนอ่านน่าดูเลยครับ คนอ่านแต่ละคนจะกระอักเลือดกันตายทั่วหน้าแล้วนะเนี้ย...มาต่อเร็วๆนะครับผม :call: :call:
-
จูนก็เสนอตัวให้เลย โจ๊กจะได้หายโกรธ :laugh:
-
คาบแรกตอนบ่าย...ต้องเรียนวิชาพละ..บาสนั่นเอง
ผมเลยไม่อยากกลับห้อง เลยมานั่งแกร่วเล่นที่สนามบาสคนเดียว
ยังไม่คำขอโทษให้มัน
ยังไม่รู้จะเริ่มยังไง
เลยยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้ามันในตอนนี้
เป็นไงครับ...ผมเป็นคนกล้าเอามากเลยใช่มั๊ย?...โธ่ไอ้อ่อนเอ๊ย....
"ไอ้น่ารัก..." ผมอยากรู้จริงๆว่าชื่อผมมันเรียกกันยากมากรึไง ทำไมใครๆถึงชอบตั้งชื่อใหม่ให้ผมอยู่เรื่อยเลย
"จอ..อู...นอ...จูน...สะกดสิมึง...จะได้เรียกชื่อกูถูกซะที....โง่มากเลยใช่มึงถึงเรียกชื่อกูไม่ถูกซักที...ชิส์"
"แสดงว่าไม่เป็นไรมาก...เกณฑ์การกวนบาทายังอยู่ในระดับมาตรฐาน....ใช้ได้ๆ..."
"อะไรของมึง...อีกอย่างกูก็ไม่ได้เป็นไรซะหน่อย..."
"มึงรู้มั๊ย...ว่ามึงไม่เหมาะกับการโกหกหรอก..."
"ทำไมล่ะ?..." กูดีเกินไปเหรอ...
"เพราะแววตามึงโกหกคนอื่นไม่เป็น...แววตามึงพูดแต่ความจริง..."
"แววตากูบอกความจริงได้เหรอ?..."
"อืม...ปากมึงบอกไม่...แต่ตามึงกำลังบอกใช่...ซึ่งดันไปตรงกับใจมึงไง....กูถึงบอกว่าแววตามึงโกหกไม่เป็น"
"งั้นมึงสอนกูหน่อยซิ"
"เรื่องชั่วๆอย่าไปเรียนรู้มันเลย....มันไม่เหมาะกับคนอย่างมึงหรอก..."
"งั้นมึงก็ไม่เหมาะกับกูล่ะซิ...เพราะมึงมัน............" ผมละไว้ในฐานที่เข้าใจกัน
"กูดีเกินไป...กูรู้...มึงไม่ต้องบอกหรอก..."
"ช่างกล้านะมึง..ไม่อายปากกันเลย...ไม่อายตัวเอง อายกูบ้างก็ได้..." ผมยิ้มจนได้ เพราะมัน....
"ยิ้มได้แล้วนะมึง....น่ารักกว่านั่งทำหน้าแบกโลกไว้ซะอีก..."
"ขอบใจนะ..ที่ยังอยู่เป็นเพื่ออนกู..."
"กูเองก็พยายามเลื่อนฐานะอยู่....แต่มึงก็ไม่ยอมซะที"
"............" มันพูดอย่างนี้ทีไร...ผมพูดไรไม่ออกทุกทีเลย
"กูก็พูดไปงั้นแหละ...อย่าคิดมากเลยมึง....กะช่วงชุลมุนเผื่อฟลุ้ค..."
"ประสาทนะมึง"
"ตกลงมานั่งทำหน้าเศร้านี่เป็นไร...ห้ามบอกว่าไม่นะ เพราะกูไม่เชื่อเด็ดขาด.."
"กูมีปัญหากับ....."
"ไอ้โจ๊ก?..."
"ทำไมมึงถึงคิดว่าเป็นมันล่ะ?"
"ถูกใช่มั๊ยล่ะ?"
"อืม...กูผิดเองแหละ...แต่กูไม่รู้จะทำไงดี ไม่รู้จะเริ่มคำขอโทษยังไงดี?"
"มึงอยู่เฉยๆสิ...เดี๋ยวมึงก็จะเห็นมันอกแตกตายเองแหละ...เชื่อกู..." กูนี่แหละอกจะแตกตายอยู่แล้ว....
"ช่างมันเหอะ...แล้วนี่มึงไม่เข้าเรียนคาบนี้เหรอ?"
"ก็นี่ไง..กำลังจะมาเรียนที่นี่..."
"มั่วแล้วมึง..วันนี้ห้องกูเรียนที่นี่ คาบนี้..."
"ห้องกูก็เหมือนกัน...โน่นไง...เด็กห้องกูมากันแล้ว..."
"นั่นไง..เด็กห้องกูก็มาแล้วเหมือนกัน..."
-
โจ๊กกับซีนเจอกันคงทะเลาะกันอีกแน่ๆๆ
+1 นะคะ
-
จะเกิดอารายขึ้นอีกนะงานนี้??
-
:L1:
-
โจ๊กเจอจูนอยู่กับชีน คงงอนสะบัดแน่
เฮ้อ ยิ่งง้อยากไปใหญ่
-
อ้าวววว...ขาดตอนซะงั้นน!!! :a5:
-
ค้างงงงง.
งอแงงงงง. มาต่อโดยด่วนนน
-
:a5:
-
ใครจะอกแตกตายก่อนกัน
โจ๊ก
จูน
หรือ คนอ่าน
5555555
-
เชื่อว่า จูน
ต้องอกแตกตายก่อน จริงๆ
สงสารโจ๊ก จังเลยอ่ะ
-
สงสารคนอ่านที่สุด อึดอัด อกอีเอ๋จะระเบิด
เมื่อไหร่จะดีกันสักที ดีกันเร็ว ๆ นะ
-
คนอ่าน นี่แหล่ะ
จะอกแตกตายก่อน ลุ้น ซ่ะจนตัวโก่ง
:เฮ้อ:
-
เฮ่อสองคนนี้ต้องมานั่งทะเลาะ เพราะเรื่องคนอื่นอีกแล้ว คนหนึ่งไม่ชอบเหตุผลที่จะบอก ชอบให้อีกคนต้องคิดเองเออเอง เรื่องเลยเกิด
แต่งานนี้ยังไงก็ขอบคุณปาล์มนะที่มาช่วยเฉลยความหมางใจกัน แต่ก็ขอบอกว่ายิ่งอ่านยิ่งชอบชีนอะ น่ารักตลอด
-
กรี๊ดด เจ้นี่แหละค่ะที่จะอกแตกตายก่อนทุกคน
คืนดีกันเร็วๆเถอะค่ะ ลูกๆ หนูชีน มาหาเจ้ดีกว่านะลูก อย่าไปแย่งคู่รักเค้าเลย :laugh:
-
จูนยังไม่ได้คุยกับโจ๊กอีก :serius2: :serius2:
-
มัยสั้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจังขัดใจมาก แต่...........มาต่ออีกดิ๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อึดอัดมากกกกก มาต่อไวๆๆๆๆๆนะครับ
-
:เฮ้อ:จูนมัวแต่หลบหน้าแบบนี้ก็แย่สิ รีบไปขอโทษโจ๊กเร็วๆนะ
-
ซีนมาเวลาแบบนี้ตลอดเว
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
หันมาหาซีนดีไหม
เข้าใจกันดีจริงๆๆๆ
-
ตายยย ครายยยจาอกแตกตายยก่อนกัน อิอิ
-
ค้างๆ ไงไม่รุ วันนี้จะมีมาต่ออีกป่่าวอ่ะ
:call: :call: :call: มาต่ออีกสักหน่อยนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด น้องชีนมาอีกยาวๆนะลูกชาย
นานๆมาทีแต่ละคำพูดของชีนมันกระแทกใจป้าจริงๆ พระเอกในหัวใจช้านนนนนน :laugh:
-
เคยคิดว่าน้องจูนเป็นคนกล้า แต่นี่เราคิดผิดป่ะเนี่ย แค่คำขอโทษยังไม่กล้าพูดอ่ะ
-
o22 มาแค่นี้จิงๆอะไรท์เตอร์
แต่ไงเค้าก็รอนะ :sad11:
-
ถ้าโจ๊กเห็นจูนอยู่กับชีนแล้วจะเคลียร์กันได้มั๊ยเนี่ย o18
-
พี่ดิวววววววว
มันสั้นไป
เอามาอีกกกกกกกกกกกก
ชีนมาแล้วๆๆ
-
อ้าว พี่ดิวทำค้าง :m16:
-
คำขอโทษพูดไม่อยากหรอก แต่ถ้าใช้บ่อยๆก็ไม่ดีจริงมั้ย ก่อนทำไรต้องคิดก่อน เอิ้กๆๆๆๆ
-
แลว แล่ว แลว แล้ว วววว
ป๊ะกันจะเปนยังไงนะ
จูนอ่า าาา กล้าๆหน่อย
โจ๊กรอจูนไปง้ออยู่น๊า าาา
กล้าๆกลัวๆแบบนี้ ไอ้โจ๊กมันถึงชอบเรียกอ่อน
จูนสู้โว๊ย ยยยย
-
เมื่อไรจะหาคนดีๆน่ารักๆมาดามอกชีนสักที สงสารอ่ะ
-
รักแล้วก็
กล้าๆหน่อยสิคร้าบบบ
แต่ก็อย่างว่าละนะ
เด็กๆ
ก็งี้ละ
จะให้กร้านแดดแก่ลม อย่างลุงๆป้าๆแถวนี้กะคงมิช่าย
เนอะ
+555555555
ครายมะแก่กะอย่ารับเน้อ
หุหุ
-
ก็เริ่มจากคำว่า "ขอโทษ"
-
ดีเกินไป......
-
ชีนน่ารักเสมอออออออออ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อย่าปล่อยให้อกแตกตาย...บอกไปเลยยยยยยย
-
o13 มิตรภาพแบบเพื่อนนี้แหล่ะดีที่สุดแล้วล่ะซีน...รักแบบนี้อยู่ทนที่สุดนะ เวลาพวกเขามีปัญหากัน เขาจะคิดถึงนายก่อนเพื่อนเลยนะ ดีออก...มีคนที่คิดเราคนแรกเวลาที่เขาไม่มีใครนะ แรกๆก็มีเคืองๆนะ แต่เมื่อคิดดีๆแล้ว ดีใจที่สุดเลยที่เพื่อนคิดถึงเราเป็นคนแรกเวลาเขามีปัญหากัน คิดแบบเราดิ นายจะมีความสุขที่สุดในโลกเลยล่ะ :L1:
-
...คนเรานี่เนอะ..อารมณ์ คำเดียวทำให้เกิดเรื่องมากมาย
...อารมณ์โกรธ อารมณ์หึง อารมณ์หวง หน้ามึด ไม่ฟังใครเลย
...แล้วจะทำไงจ๊ะ น้องจูน รู้สึกว่าจะทำผิดกับโจ๊กบ่อยนะ หาทางง้อเร็วๆเลย
...แต่ช่วงเวลาอย่างนี้นะ ได้ซีนเป็นเพื่อนคุย ก็ดีนะไม่งั้นมันจะฟุ้งซ่าน หรือจะฟุ้งซ่านกว่าเก่าก็ไม่รู้ ไอ้ซีนมัน..หยอด เรื่อยเลย :laugh:
-
คืออย่างนี้ครับ
วันนี้จะมีการแข่งบาสกันระหว่างห้องผมกับห้องมันรวมกันสองชั่วโมง
นักเรียนทั้งสองห้องต่างก็ทะยอยมากันแล้ว
นั่นไงกลุ่มเพื่อนผมก็มาแล้ว
กลุ่มเพื่อนมันก็มาแล้วเหมือนกัน
แต่มันยังไม่ยอมไปหาเพื่อนมันเลย
"ทีมมึงอยู่ฝั่งโน้น...ไปหาเพื่อนมึงได้แล้ว นั่นเพื่อนมึงโบกมือเรียกแล้ว..."
"แต่ใจกูอยู่ทีมนี้อ่ะ..." เล่นกูอีกแล้วมึง...มันไม่ได้จริงจังหรอกครับ มันแซวผมหรอก...เพราะถ้าเวลาที่มันจริงจังน้ำเสียงมันจะไม่ใช่แบบนี้
"นี่มึงกะหยอดกูทุกเม็ดเลยนะ...กูไม่ใช่ทองหยอดนะ...หยอดอยู่ได้..."
"นี่ขนาดกูหยอดเช้าหยอดเย็น...มึงยังไม่เห็นยอมใจอ่อนให้กูซะที..."
"กลับไปหาทีมมึงได้แล้ว...เพื่อนมึงมองอยู่โน่น"
"หึงเหรอ?...."
"หึงบ้านมึงสิ....กลับไปได้แล้ว..."
"อืม....ไปล่ะ เต็มที่นะมึง..."
"ประสาทจริงๆ...หึหึหึ..."
"ปรี๊ด!!!!!!!!" เสียงนกหวีดเริ่มเวลาการแข่งขัน
ก็อย่างที่รู้กันว่าทุกคนเล่นบาสกันเก่งมาก
ก็มีแต่ผมคนเดียวที่ไม่ได้เรื่องอยู่เหมือนเดิม
คะแนนสูสีครับ
อยากจะบอกว่าไอ้ชีนมันเป็นตัวสำรอง..ดี..
เพราะมันเป็นตัวของโรงเรียนด้วย ครูบอกว่าไม่อยากให้มันลงเล่นถ้าไม่จำเป็น
มันก็เลยนั่งแหง่วอยู่ข้างสนาม...ถ้าผมไม่หลงตัวเองจนเกินไป...มันมองตามผมตลอดเลย..เอ้อ...
ทุกคนต่างมีตัวประกบกันเลย...จะส่งบอลกันแต่ละทีนี่ยากใช่ย่อย
ไอ้โจ๊กครองบอลอยู่...และมันคงกำลังมองอยู่ว่าจะส่งบอลให้ใครดี เพราะทุกคนไม่ว่างกันเลย..อย่ามามองกูนะ กูกลัว
น่าน...มันมองมาทางผมแล้ว......
และตอนนี้ลูกบอลก็มาอยู่ในมือผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...ทำไงต่อ...ก็ทุกคนกำลังวิ่งกรูมาทางผมนิ...
"พาลูกไปทางเส้นข้าง...แล้วหาทางส่งให้เพื่อน...เร็วสิมึง..." คิดว่าเสียงใครครับ....เสียงเพื่อนผมเหรอ?
เปล่าเลย...เสียงไอ้ชีนครับ มันวิ่งตามผมพลางสอนผมพลางอยู่ข้างเส้น
ทุกคนก็มองกันนะ...และทุกคนคงจะสงสัยเหมือนกันว่า..'ตกลงมืออยู่ทีมไหนกันแน่...'
แต่ผมก็ทำตามมี่มันบอกนะ...
"เยี่ยม..." ยังไม่เลิก...
ผมกำลังมองว่าจะส่งต่อให้ใครดี
พอดีไอ้โจ๊กมันวิ่งหนีตัวประกบมาได้...
ผมเลยส่งให้มัน
และมันก็ทำให้แต้มของเราขึ้นนำ
เพื่อนๆในทีมต่างไปเฮกับมัน
เหลือผมคนเดียวที่ไม่ได้เข้าไปร่วมด้วย
"เจ๋งมากไอ้น่ารัก"
"เหรอ?..ขอบใจนะ..." ยังดีที่ยังมีคนเห็นว่าผมทำเจ๋งแล้ว
.
.
.
.
.
อีกแล้วครับ...
ไอ้โจ๊กกำลังจะส่งบอลให้ผมอีกแล้ว
ส่งมาเลย..กูพร้อม...มาเลย
"โอ๊ย...โครม....."
"่อ่อน/จูน..." มันสองคนวิ่งมาถึงผมเป็นคนแรก...
แต่ชีนมันเลือกที่จะเข้าไปดูข้อเท้าผม
ส่วนมัน...เลือกที่จะยืนดูผมเฉยๆ...
"เป็นไงบ้าง?..." ชีนมันถามผมครับ...แต่มันยืนเงียบ...
"ไม่เป็นไรหรอก...ไปเล่นกันต่อเหอะ..." มึงไม่ห่วงกูเลยใช่มั๊ยโจ๊ก
"ไหนลองลุกดูสิ...."
"อืม...." ผมพยายามลองลุกดู..แต่
"โอ๊ย...เจ็บ..." ผมเกือบล้มลงไปอีก แต่ชีนมันช่วยพยุงไว้ทัน...โจ๊กมันก็ผวาจะมารับผมเหมือนกัน..แต่ก็ถอยกลับไปอีกครั้ง เพราะ...ชีนมั้ง...
แล้วจู่ๆไอ้ชีนมันก็เดินพรวดไปหาสองและไปผลักอกเค้าด้วย
"มึงทำบ้าไรมึงห๊า?...." ไอ้ชีนมันตะคอกสองซะเสียงดังเชียว
"กูต้องถามมึงมากกว่า..ว่ามึงนั่นแหละมาผลักอกกูทำไร?..."
"กูเห็นนะว่า...มึงตั้งใจชนจูน...จนมันล้มและเจ็บขาอย่างนั้น..." ทั้งสองคนหันมามองผม...ผมลุกไม่ไหวก็เลยยังนั่งอยู่ท่าเดิมและที่เดิม ไม่ไกลกันนักก็ไอ้บ้าคนหนึ่งยืนเก๊กหน้าอยู่..ชิส์
"กูไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย...คนอื่นมากระแทกกูเหมือนกัน กูเลยเซจนไปชนจูนเข้า"
"อย่ามาโกหกกันหน้าด้านๆ...กูเห็นกับตาว่ามึงตั้งใจ..." คราวนี้ไอ้ชีนมันผลักจนสองล้มลงไปเลยครับ
เรื่องมันชักจะไปกันใหญแล้ว
แต่ดีหน่อยที่เพื่อนของมันเข้าไปดึงไว้ก่อนที่มันจะลงไปซ้ำสอง
"ปล่อยกูเลยพวกมึง...กูแค่อยากสั่งสอนไอ้คนที่มันดีแต่ลอบกัดคนอื่นเค้าอยู่ได้..."
"ใจเย็นนะมึง...เดี๋ยวก็ได้เรื่องกันอีกหรอก..." เพื่อนมันห้ามไว้
"โธ่เว้ย กูบอกให้ปล่อยไง...หรือว่ามึงอยากจะมีเรื่องกับกูด้วย..." เอ๊ย เรื่องไปกันใหญ่แล้ว..ก็ไอ้ชีนมันผลักเพื่อนจนเซเลยครับ
ถ้าผมไม่ยอมลุกขึ้น เรื่องมันคงไม่จบแน่ๆ...
"ไอ้สอง...มึงไปกระแทกจูนทำไม..มึงมีปัญหากับใครมึงก็เคลียร์กับคนนั้นซิ..." ชีนมันกระชากคอเสื้อของสองแล้วครับ
"ก็กูบอกว่าไม่ได้ตั้งใจไงเล่า..."
"โกหก..." มันผลักสองจนเซไปอีกแล้ว และมันกำลังรุกคืบ...ผมลุกขึ้นและกำลังจะเข้าไปห้ามแต่...
"พอได้ยังมึง...สองมันบอกไม่ได้ตั้งใจก็แปลว่าไม่ได้ตั้งใจซิ..." ใครเหรอครับ?....ไอ้โจ๊กไงที่พูดประโยคนี้...เจ็บดีมั๊ยล่ะ...
"ไอ้โจ๊ก!!!!!"ดูไอ้เสกจะตกใจกับคำพูดนี้ไม่น้อยเหมือนกัน
"มึงว่าไงนะเมื่อกี้..." ไอ้ชีนมันเปลี่ยนทิศมาหาไอ้โจ๊กแล้วครับ
"มึงได้ยินชัดแล้วไม่ใช่เหรอ...."
"นี่มึงเชื่อไอ้หน้าด้านโกหกมากกว่าเชื่อจูนที่นั่งเจ็บอยู่ตรงนั้นเหรอ?..."
"ก็ไม่เห็นมันจะบ่นซักคำว่าเจ็บหรือจะพูดว่าสองเป็นคนทำซะหน่อยไม่ใช่เหรอ?..." จุกเลยครับผม
"นี่มึงกำลังปกป้องคนที่ทำร้ายคนที่มึง.........."
"กูไม่ได้ปกป้องใครทั้งนั้น กูแค่พูดไปอย่างที่กูเห็น และทำในสิ่งที่คิดว่าควรจะทำก็แค่นั้น..." สิ่งนั้นเหรอโจ๊กที่มึงเห็นว่าควรจะทำ
"โดยการปกป้องมัน...ไอ้คนที่ดีแต่แกล้งคนอื่นงั้นเหรอ..."
"โจ๊กเราไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ...มันเป็นอุบัติเหตุ..." สองพยายมจะเดินเข้าไปไกล้ไอ้โจ๊ก...แต่มันก็พยายามขยับทิ้งระยะห่างอยู่ดี
"กูไม่คิดเลยจริงๆว่าจะได้ยินมึงพูดอย่างนี้..." แล้วไอ้ชีนมันก็เดินมาทางผม
"แล้วมึงคิดว่าจะได้ยินอะไรจากกูล่ะ?...." ส่วนไอ้โจ๊กก็เดินตามมันมาติดๆ....คนอื่นในสนามต่างก็ยืนนิ่งกันเลยครับ
"ถ้ามึงปกป้องมันไม่ได้...ปล่อยเค้า...ถ้ามึงไม่ยอมปล่อย...กูจะแย่ง..." พวกมันพูดกันเบาๆครับ แต่ผมได้ยินเพราะพวกมันกำลังเดินมาหาผม และผมกำลังลุ้นอยูว่าไอ้โจ๊กจะทำยังไง
"ถ้ามึงคิดว่ามึงมีปัญญาพอก็ลอองดู....แต่คนของกู...ก็ยังเป็นคนของกูอยู่วันยังค่ำแหละ..."
"มึง!!!!!!!!!!"
"ชีน...พอเหอะ...กูขอร้อง.." ผมเข้าไปห้ามไว้ และขอร้องมัน เพราะผมไม่มั่นใจว่าตอนนี้ผมมีสิทธิ์ที่จะขอร้องอีกคนได้หรือไม่
"มึงปกป้องมันเหรอจูน?..."
"กูไม่ได้ปกป้องใครทั้งนั้น...กูแค่ไม่อยากให้ใครต้องมาทะเลาะกันเพราะกู..."
-
:กอด1: :กอด1:
-
เอ้อ
สองนี่ก็น้าา
ไม่ยอมเลิกราจริงๆใช่ไหมเนี่ย
หึหึ
แต่คิดว่าโจ๊กคงไม่ปล่อยไว้หรอกนะ
-
โอ๊ย..เหนื่อยใจไปกับจูนและโจ๊ก แล้วก็สงสารชีนมันด้วยแระ
รอคนเขียนเค้ามาสางปมต่างๆให้อ่านกันตอนต่อๆไปล่ะกัน
-
เหนื่อยใจกับแกรจริง ๆ ว่ะ โจ๊ก ถ้าชั้นเป็นจูนชั้นก็น้อยใจโครต ๆ
จูนเปลี่ยนใจยังทันมั๊ยอ่ะ ชีนมันรักมั่นคงดีนะ ดูแลเราได้ด้วย
-
แสดงว่าชีนรู้เรื่อง????
สองอีกแล้ว หายไปนานกลับมาอีกแล้วนะ ฮึ่มมมม
แล้วทำไมโจ๊กต้องปกป้องสองด้วย
เกลียดชะมัดกะคำว่าคนของกู แต่เจือกไม่ดูแลเลยนะ ไอ่โจ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
สองก็ไม่เคยจะเลิกรา กาตีสองหน้า แต่อยากบอกว่าเรื่องสองยังคาใจ
เพราะดิวยังไม่เปิดโผ แต่โจ๊กพูดมาต้องการสื่ออะไรเหรอ หรือนายต้องการบอกจูนว่า
เจ็บไหมกับการเชื่อในสิ่งที่เห็น และเหมาว่าสิ่งที่ตัวเองคิดตามที่เห็นมันถูก ทั้งที่เบื้องหลังมีอะไรต่างไป
แต่ชีนก็เป็นชีน ที่ยังห่วงและแกป้องจูนเหมือนเดิม ไม่ต้องการอะไรมากกว่า เห็นคนที่รักมีความสุข
สงสารชีนอะ แต่ก็อยากให้โจ๊กกับจูนเคลียร์กัน แบบนี้ไม่หนุกเลย เจ็บกันไปทุกฝ่าย :m15:
-
ขนาดเชียร์น้องชีนก็ยังเหนื่อยกับไอ้โจ๊กกับจูนเลย เฮ้ออออ
-
:serius2:
-
โอ่ยย ชีนน่ารักและแสนดี
แต่เราก็ชอบโจ๊กไปแล้ว
คงจะอารมณ์เดียวกับจูน โฮวว
อยากอ่านอีกค่าพี่ดิว ติดมาก
-
พี่ดิวคับทำแบบนี้อีกแล้วนะคับ o22
รอบนี้ไม่เลือกข้างคับ พอกันทั้งคู่
:เฮ้อ:
-
ไอ้โจ๊กมันเป็นอะไรของมัน มันรักจูนหรือเปล่าถ้าไม่ปล่อยจูนไปเหอะ อย่ามาดูใจหรือว่าลองใจกันเลยดีกว่า
-
กรี๊ด....ศึกชิงนาย
ยังมีที่ว่างในใจชีนบ้างมั้ย....จะเข้าไปซุก คึคึ
-
T0T
-
เบื่อโจ๊ก เห้อ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
อย่าตีกัน
-
สงสารชีน
ไอสองนี้ยังไงนะ
ส่วนไอ่ห่าโจ๊กกกกกก ไม่ไหวจะเคลียร์
-
เรื่องจะไปกันใหญ่แล้ว
จะเคลียร์กันไหวมั้ยเนี่ย
ทิ้งระเบิดเอาไว้ แล้วรีบมาต่อด้วยนะครับ
แล้วเคลียร์ให้จบในตอนหน้าเลยนะครับ คุณดิว
ขอร้องครับบบบบบบบ
-
อยากอ่านต่อแล้ว
กำลังเฮิร์ทททท :m15:
-
โจ๊กงี่เง่าอ่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เชียร์ชีนดีก่าแมะ
ชักเริ่มเบื่อโจ๊กแล้ว ประชดกันอยู่ได้
แหมยังไปเข้าข้างไอ้สองอีก :angry2:
-
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะทีนะ
-
อะไรกันอีกนะเนี่ย
ไม่เข้าใจเลยจริงๆน้า...
-
เหนื่อยใจกับโจ๊กมันจริงๆ
+1 นะคะ
-
เค้าจะรักซีน แล้วนะ ได้ใจไปเต็มๆๆๆๆ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
เซ็งโจ๊ก อ่ะ
เชียร์ซีนดีกว่า
รอตอนต่อไป ค้าบบบบบบบบ
-
เซ็งโจ๊กโว้ยยย
เดี๋ยวก็เชียร์ชีนซะหรอก
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สงสารชีนอะ แล้วโจ๊กเมื่อไหร่จาเลิกเก๊กซะทีอะเนี้ย อย่าให้ชีนต้องเจ็บมากไปกว่านี้เลย
-
"ดีนี่...สงบสติอารมณ์กันได้แล้ว...แต่ครูว่าน่าจะไปสงบต่อที่สนามบอลนะ..."
"โห...." เสียงระงมเลยครับทีนี้....
"เดี๋ยวนี้...ถ้ายังมีเสียงกันอีก จะเพิ่มวิ่งด้วย...เรียนด้วยกันยังจะมามีเรื่องกันอีก..."
สรุปทุกคนต้องไปยืนกลางแดดกันที่สนามบอลครับ โทษฐานไม่มีนำ้ใจนักกีฬา
ในสนามบาสจึงเหลือผมกับ...ไอ้โจ๊กเท่านั้น
เพราะผมเจ็บข้อเท้า
ส่วนมันต้องพาผมไปห้องพยาบาล...แต่ต้องรับโทษชดเชยวันหลัง
ผมพยายามลุกขึ้นหลายครั้ง...แต่ไม่สำเร็จเพราะเริ่มปวดที่ข้อเท้ามากขึ้น
"ไม่ไหวก็บอกสิ...อย่าฝืน อย่าอวดดี..." มันเข้าประคองผม
"ปล่อยนะ...กูยืนเองได้" ผมพยายามผลักมัน
"เจ็บขนาดนี้ยังปากดีอีกนะ...มันน่าจะโดนหนักกว่านี้นะ..."
"นี่...ปล่อยกูเดี๋ยวนี้..." ผมเสียงแข็งเลยครับทีนี้...
"อยู่นิ่งๆสิ...."
"ก็กูบอกว่าอย่ามายุ่งไง...."
"มึงจะเดินไปดีดีโดยมีกูช่วยพยุง หรือจะให้กูอุ้มไปเลย..."
"ไม่เอาอะไรทั้งนั้น...กูไปเองได้..."
"ได้....."แล้วมันก็ปล่อยมือผมทันทีเลย
"โอ๊ย!!!!!. " เจ็บหนักกว่าเดิมอีก...ปล่อยลงมาได้นะไอ้บ้า
"เป็นไงละผลของคนอวดดี"
"ไอ้บ้า...ปล่อยลงมาได้นะมึง...เจ็บนะเว้ย"
"ก็ใครละแหกปากว่าให้ปล่อยๆอยู่ได้...พอไม่ปล่อยก็ทำตาเขียวใส่...ก็ปล่อยแล้วไง..."
"ไอ้คนใจร้าย...ไอ้คน...ไอ้คน...ฮึก...ฮึก..." มันมีก้อนแข็งๆมาจุกที่คอผมแล้วครับตอนนี้
"เอ๊ย..อ่อน กูขอโทษ...กูไม่คิดว่ามึงจะเจ็บขนาดนี้...อย่าร้องสิ...กูขอโทษ..." มันวิ่งมาดูทันทีเลยครับ
"ไม่ต้องมายุ่งเลย...."
"ขอโทษ...ขอโทษจริงๆ..."
"คนใจร้าย...ใจร้ายที่สุด..."
"ครับ..ใจร้าย...ใจร้ายที่สุดเลย...เลวด้วย...งั้นมาขี่หลังคนใจร้ายนะ...คงเดินไม่ไหวหรอก..."
มันจะให้ผมขี่หลัง..ฮิฮิฮิ...สำเร็จ...มารยาผมยังใช้ได้อยู่...มึงหนีกูไม่พ้นหรอกไอ้โจ๊กเอ๊ย!!!!!!!!!!
ผมขี่หลังมันอย่างกะลิูกลิงเกาะหลังพ่อลิงงั้นแหละ
โชคดีหน่อยครับที่นักเรียนไม่เพ่นพ่านเท่าไร ผมเลยไม่อายมาก
"ทำไมถึงยอมใหู้ขี่หลัง?"
"หืม?"
"กูถามว่าทำไมถึงยอมให้กูขี่หลัง?"
"ก็แล้วทำไมกูต้องไม่ยอมให้มึงขี่ด้วยล่ะ?" กูถามมึง แต่มึงกลับถามกูซะงั้น
"ก็ใครจะไปรู้ล่ะ...ก็เมื่อกี้มึงพูดอย่างกะกูเป็นคนผิดงั้นแหละ..." ผมทำเสียงขึ้นจมูก...เพราะแอบไม่พอใจมันนิดหนึ่ง
"โกรธกูเหรอที่กูไม่เข้าข้างมึง...?" รู้ทันอีก
"เปล่าซะหน่อย...แค่คิดว่ามึงจะไม่...ห่วงกูแล้ว..." คำสุดท้ายผมพูดแผ่วลงนิดหนึ่ง..คิดแค่นั้นผมก็ใจหายแล้วครับ
"ห่วงสิ...ห่วงมากด้วย...แต่กูแค่อยากจะทำอะไรให้สองเป็นครั้งสุดท้ายในความเป็นเพื่อนของเราเท่านั้นเอง...มันจะได้ไม่ต้องมีไรติดค้างกันอีก..."
"อยากจะทำไรก็ทำไปสิ...ไม่เห็นจะอยากรู้เลย...ชิส์.." แล้วไหนมึงอยากจะขอโทษเค้าไม่ใช่เหรอ นี่เห็นเอาแต่ทำบ้าไรอยู่ก็ไม่รู้
"เจ็บมากรึเปล่าที่......ขาอ่ะ" เจ็บที่ใจมากกว่า
"เจ็บจะตายอยู่แล้ว...รีบเดินให้มันเร็วๆหน่อยซิ..."
"กูคิดว่ามึงจะไม่ยอมคุยกับกูซะแล้ว..." กูก็คิดว่ามึงจะไม่ยอมอยู่ข้างๆกูอีกแล้ว...มันพูดจบแล้วก็เงียบไปเลยครับ
.
.
.
.
"หลังมึงอุ่นดีนะ...วันหลังให้กูขี่อีกนะ..กูชอบ..."
"หึหึหึ....." ไม่ยากจริงๆด้วยครับ....มันยอมคุยกับผมแล้ว
แต่เมื่อผมทำผิด...ยังไงผมก็ต้องพูดคำว่า 'ขอโทษ' ไม่ว่ามันจะร้องขอหรือไม่
"มึงเคยเหงามั๊ย?..."
"กูเหงาทุกครั้งที่ไม่ได้อยู่ใกล้มึง...เหงาทุกทีเวลาไม่ได้ยินเสียงมึง และเหงาทุกเวลาที่ไม่เห็นหน้ามึง...เป็นไง กูเหงาเก่งมั๊ย?... " ชิส์...กูเขิน
"กูเพิ่งรู้เมื่อคืนเองว่า...ความเหงาสามารถฆ่าเราให้ตายได้...."
"นี่ตกลงกูกำลังแบกผีอยู่บนหลังใช่มั๊ย?...." วอนซะแล้วมึง
"โจ๊ก...มึงอยากตายแล้วใช่มั๊ย?"
"วันนี้กูไม่ว่าง...ไว้อีก80ปีแล้วกัน...แล้วเราค่อยไปพร้อมกัันนะ..." ชิส์...แต่ได้...หึหึหึ
มาถึงห้องพยาบาล
ครูพยาบาลตกใจกันใหญ่เลยครับว่าผมเป็นอะไรมากรึเปล่าถึงกับต้องขี่หลังกันมา
ไอ้โจ๊กเลยต้องรีบอธิบายกันยกใหญ่ จึงกลับเข้าสู่สภาวะปกติไได้
"ไม่เป็นไรครับครู...เดี๋ยวผมพันขาให้มันเองได้..." มันขออุปกรณ์จากครูและเครื่องมือต่างสำหรับการปฐมพยาบาล
"ได้จ๊ะ...งั้นนวดขาเสร็จแล้วก็พันด้วยผ้านี่นะ...แล้วอย่าลืมให้เพื่อนทานยานี่ด้วยล่ะ มันจะช่วยบรรเทาอาการปวด..."
"ครับ..ครูมีธุระอไรรึเปล่าครับ..ผมเห็นมองไปข้างนอกบ่อยจัง"
"ครูต้องไปถ่ายเอกสารนะจ๊ะ...แต่ครูเวรต่อจากครูยังไม่มาเลย..."
"งั้นครูไปเถอะครับ...พวกผมดูแลตัวเองได้..อีกอย่างผมก็ปฐมพยาบาลบ่อยจนชำนาญแล้วครับ....เชื่อใจได้"
"เอางั้นเหรอ?...พวกเธอแน่ใจนะว่าทำกันเองได้..."
"ครับ" มันรับคำแข็งขัน...แต่กูไม่มั่นใจกับมึงเลยไอ้โจ๊ก...ก็กลัวมันจะแกล้งอ่ะ
มันจัดการท่านั่งให้ผม
โดยผมนั่งบนเตียงและห้อยขาลงมา
ส่วนมันนั่งบนพื้น..แล้วก้มนวดขาให้ผมเบาๆ
ผมนั่งมองแผ่นหลังของมัน...
"โจ๊ก..."
"หืม?" มันขานรับ โดยที่มือและตากำลังสาวะวนกับข้อเท้าผมอยู่
"กูเคยบอกมึงรึยังว่า...กูไม่ชอบเห็นแผ่นหลังมึง..."
"หืม?.." คราวนี้มันเงยหน้าขึ้นมาและสบตากับผมซึ่งนั่งมองมันอยู่แล้ว
"เวลามึงเดินไปข้างหน้า...โดยที่มีกูอยู่ข้างหลัง...กูไม่ชอบมองภาพนั้นเอามากๆเลยนะ... มันเหงา มันน่ากลัว...กลัวว่ามึงจะไม่อยู่...กลัวว่ามึงจะไม่กลับมามองกูอีก..." อะไรดนใจให้กูพูดไปอย่างนั้นว่ะ
"รักกูขนาดนั้นเชียว!!!!!!!!" มันทำเสียงล้อๆ
"ไม่ได้รักมากซะหน่อย....แค่ค่อยๆรักต่างหาก..." พูดเองเขินเองเว้ย
"หืม?...เมื่อกี้มึงว่าไงนะ..." พูดอีกครั้งสิ...กูอยากฟังแบบชัดๆ
"สมน้ำหน้าไม่ตั้งใจฟังดีนัก...ไม่พูดแล้ว...ชิส์"
""งั้นถ้ามึงไม่พูด..กูพูดเอง"
"หืม?"
"กูเป็นคนขี้หึงนะ...ยิ่งถ้ากูรักมาก...กูก็ยิ่งหึงมาก..."
"แล้วมึงหึงกูมากมั๊ย?..."
"มากขึ้นๆทุกวันเลย..."
"........" ยิ้มเลยกู
"ยิ้มทำไมมึง...ไม่ต้องมาชวนกูคุยแล้วนะ...เดี๋ยวข้อเท้ามึงจะบวมมากกว่านี้อีก.."
.
.
.
.
.
"แล้วเมื่อกี้ไปนั่งคุยกับไอ้บ้านั่นทำไม?..." ก็ไหนบอกให้กูเงียบไง แล้วมึงจะมาชวนกูคุยอีกทำไม...
"ก็มานั่งรอเรียนบาสนั่นแหละ...มันก็เหมือนกัน"
"ตกลงมันจะจีบมึงแน่แล้วใช่มั๊ย?"
"ไม่ใช่ซะหน่อย...เป็นเพื่อนกันเฉยๆหรอก...."
"เหรอ!!!!!มันอ่ะเพื่อนมึง...แล้วมึงอ่ะเพื่อนมันรึเปล่า?..." กูตอบได้เลยว่าไม่ใช่
"แต่กูคิดกับมันแค่เพื่อนจริงๆนะ...มันเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเชียวแหละ..มึงน่าจะลองเป็นเพื่อนกับมันดูนะ...."
"มึงจะให้กูเป็นเพื่อนกับคนที่คิดจะมาจีบว่าที่แฟนตัวเองนี่นะ......กูไม่ฆ่ามันที่เข้ามายุ่งกับมึงก็บุญหัวมันเท่าไรแล้ว..." มันเริ่มยัวะครับ...ก็แค่อยากให้ลองเป็นเพื่อนกันดูเท่านั้นเอง
"ไม่ก็ไม่สิ....ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ..."
"ขอโทษ...." อ้าว มันผิดซะงั้น
"แล้วไม่คิดจะห้ามกูเรื่องไอ้ชีนบ้างเหรอ?"
"ห้ามแล้วจะฟังมั๊ยล่ะ...ห้ามไปมึงก็ไม่ฟังกูอยู่ดี" ถูก
"แล้วมึงไม่กลัวกูหันไป..เออ..ประมาณว่า....สนใจไอ้ชีนบ้างเหรอ?..."
"กูมั่นใจ...."
"มั่นใจตัวเองขนาดนั้นเชียว...คิดว่าตัวเองหล่อ ดูดี...นิสัยเยี่ยม..ขนาดนั้นเลยเหรอ.?"
"มั่นใจในตัวมึงต่างหาก....มั่นใจว่ามึงไม่ใช่คนที่จะรักใครได้ง่ายๆ....มั่นใจว่ามึงไม่ใช่คนโลเล...มั่นใจว่ามึงเป็นคนที่กูสามารถไว้ใจและเชื่อใจได้ต่างหากละ"
"เหรอ....อืมอืม..." เขินตายไปเลยกู
"แล้วมึงล่ะเคยมั่นใจในตัวกูบ้างมั๊ย?"
"........" ถึงกับจุกกับคำถามนี้
"หึหึหึ...."
"อย่ามาหัวเราะแบบคนโรคจิตแบบั้นนะ...ไม่ได้ไม่เชื่อ...แค่รู้สึกไม่ชอบที่......."
"ไม่ชอบที่อะไร?"
"ไม่ชอบที่มึงคุยสนิทมากๆๆๆกับคนอื่นแค่นั้นเอง..."
"ก็เลยโวยวาย...ไม่ยอมฟังไรงั้นสิ..." นั่นไงครับ เรื่องมันเริ่มจะเข้าตัวผมแล้ว
"ก็...ก็...."
"เอ้า...เสร็จแล้ว...ไหนลองขยับดูซิ..."
"อืม..." ผมลองขยับดู
"เป็นไงบ้าง?"
"เจ็บอีกหน่อยหนึ่ง..."
"เอานี่น้ำกับยา...กินซะ...พรุ่งนี้จะได้ไม่ป่วย..."
"กูป่วยไม่ได้เพราะพรุ่งนี้กูต้องไปดูมึงเตะบอลไง..."
"ครับ...งั้นกินยานะครับ อย่ามัวแต่พูดอยู่..."
"ชิส์...."
ครูพยาบาลขอแรงให้ผมกับมันอยู่ห้องพยาบาลต่ออีกหน่อย
เพราะธุระของครูยังไม่เสร็จ
ผมกับมันเลยอยู่ต่อให้ เพราะยังไงก็ไม่ได้เรียนอยู่ดี
เพราะพละเรียนสองคาบ แต่เราได้เรียนไปยังไม่ครบคาบเลย...ก็เป็นแบบนี้กันซะแล้ว
พูดยังไงดีหว่าที่จะขอโทษมัน
แล้วผมจะง้อมันยังไงดี
มีแต่มันเคยง้อผม
แต่ผมไม่เคยจะง้อมันเลย
เอาไงดีล่ะกู?
"โจ๊ก....." ผมค่อยๆเรียกมัน
"หืม?...มีไร?..."
"ถ้ากูเหยียบเท้ามึง...มึงจะเหยียบกูคืนมั๊ย?..."
"เหยียบคืนแต่จะเบากว่าที่มึงทำกู...เพราะมึงจะไรู้ว่าการที่มึงทำอย่างนั้น...คนอื่นเค้าเจ็บ" จริงของมัน
"แล้วถ้ากูแย่งขนมมึง...มึงจะแย่งขนมนั้นคืนมั๊ย?"
"อาจจะแย่งคืนถ้ากูชอบ...แต่ถ้ามึงก็ชอบมากเหมือนกัน...กูให้มึงก็ได้..."...งั้นถ้ามึงชอบมากเหมือนกัน...กูจะแบ่งคืนมึงอีกครึ่งหนึ่ง
"แล้วถ้า...กูด่ามึง...มึงจะด่ากูคืนมั๊ย?..."
"กูไม่ชอบด่าใคร...ซัดกันไปซักหมัดสองหมัดน่าจะโอเคกว่า..." โหดว่ะ...
"แล้วถ้ากูทำให้มึงโกรธ...มึงจะทำไง?..."
"กูก็จะเกลียดมึง..."
"เหรอ...แล้วมึงจะให้กูทำไงล่ะ?...มึงถึงจะหายโกรธกู..."
"ไม่รู้..."
"แล้วถ้า...กูขอโทษมึง...มึงจะรับคำขอโทษกูมั๊ย?..."
"มึงจะขอโทษกูงั้นเหรอ?.....แล้วมึงไปทำไรผิดไว้ล่ะ...ถึงต้องมาขอโทษกู.." อย่ามาแกล้งกันซิมึง...กูเต็มที่แล้วนะเว้ย...
"ตกลงว่าไง...มึงจะหายโกรธกูมั๊ย?....กูขอโทษ...ที่กูไม่ไว้ใจมึง ไม่ฟังมึง ไม่เชื่อมึง...โวยวายใส่มึง..หาว่ามึงโกหก...ทั้งหมดทั้งมวลนี้แหละ...ที่อยากขอโทษ..."
"ทำไมถึงไม่ไว้ใจ?..."
"หวง..." พูดไปได้ไงว่ะกู
"ทำไมถึงไม่ฟัง?..."
"ก็ตอนนั้นมันคิดอย่างที่เห็นอ่ะ...อิจฉามั้ง...มึงไปกับเค้าได้...แต่ไปกับกูไม่ได้...."
"ทำไมถึงไม่เชื่อ?..."
"ยิ่งเรารู้สึกดีดีกับใครมากเท่าไร...ความระแวงมันก็มากเท่านั้น..."
"ทำไมถึงโวยวาย?..."
"แค่อยากให้มึงฟังกูบ้าง..."
"ทำไมถึงหาว่ากูโกหก..?"
".........." คำถามนี้ผมไม่มีคำตอบให้มัน...แต่สำหรับตัวผมเอง...คือ ....เพราะผมแคร์มันมาก...ไว้ใจมันมาก...แต่พอสิ่งที่ผมเห็นมันขัดกับสิ่งที่ผมเคยคิดมาตลอด...ผมก็เลยเหมาเอาเองว่ามันโกหก...โดยที่ไม่ยอมฟังอะไรมันเลย...ซึ่งผมก็รู้แล้วว่าตัวเองทำผิด
"กูเข้าใจว่าความเชื่อใจ ความไว้ใจ...มันต้องใช้เวลา...คนสองคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน...ไม่เคยกินข้าวด้วยกัน..ไม่เคยเที่ยวด้วยกัน...ไม่เคยอยู่ด้วยกัน...แล้วต้องมาใช้เวลาร่วมกัน....มันต้องใช้เวลาในการสร้างสิ่งเหล่านั้น....แต่ในระหว่างการสร้างนั้น....อย่าเผลอไปทำลายมันด้วยความคิดเพียงชั่ววูบ...ด้วยสิ่งที่ตาเห็นแต่ไม่ยอมฟัง....ด้วยทิฐิ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น...ไม่ว่าเราจะสร้างกันตลอดชีวิต...แต่เชื่อได้เลยว่า...มันจะไม่หนักแน่น...มันจะไม่เต็ม...มันจะคอยมีช่องโหว่..ช่องรั่วตลอด.....และในที่สุดการอำลาก็จะเกิดขึ้น"
"เข้าใจแล้วครับ...หายโกรธนะ...ขอโทษ...ต่อไปจะฟังให้มากขึ้น...จะเชื่อใจให้มากขึ้น"
"ไม่ได้โกรธหรอก....แค่อยากให้เข้าใจกัน อยากให้ฟังกัน...ถ้าไม่เข้าใจหรือข้องใจอะไรให้ถามกันมาเลย...อย่าเก็บไว้ เพราะถ้าเมื่อไรที่มันมีมาก...มันจะทำลายความสัมพันธ์ของเรา...เข้าใจมั๊ย..."
"เข้าใจแล้วครับ..." ผมเข้าใจที่มันพูดและเห็นด้วย...ผมใจร้อนเกินไปและผมแทบจะไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างมันจะละเอียดอ่อนในเรื่องความรู้สึกขนาดนี้
"ตอนนี้กูมีมึงคนเดียว...มองมึงคนเดียว...ในหัวกูมีมึงคนเดียว..."
"ครับ...กูเองก็เหมือนกันครับ..."
"ขอบใจนะ...ที่ให้โอกาสกู..."
"ขอบคุณเหมือนกันครับ....ที่รักคนอย่างผม..."
-
:o8:
เข้าใจกันก็ดีแล้ว
-
:L1:
-
ตาย ตาย ตาย พี่ดิวทำอย่างนี้น้องตายกันพอดี :L1:
(สั้นก็บ่น ยาวก็บ่น เอ๊ะยังไง :laugh:) พี่คร้าบบบบบบบ
ต่อให้แบบนี้เขิล(แทนจูน)แทบตาย :o8:
:m20:ได้ข่าวว่าไม่ใช่เรื่องตัวเอง
ร้าก รากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกพี่ดิว :กอด1:
-
เข้าใจกันซะที :กอด1: :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:
รักกันเหมือนเดิมแล้วววววว
เย้ๆๆๆๆๆๆ
-
โว้ววววววว
มีความสุขเนอะตอนนี้
แต่ใจหายอ่าตอนที่เข้าข้างสอง
แอบหมันไส้สองนะ
หน้าไหว้หลังหลอกดีจริงๆๆ
โจ๊กก้ชักเจนมีหักการดีชอบบบ
-
"คนของกู...ก็ยังเป็นคนของกูอยู่วันยังค่ำ"ได้ใจจริงๆเลยว่ะโจ๊ก ชอบมากคำเนี้ย o13
-
เป็นสองตอนที่โรแมนมาก ในที่สุดก็ปรับความเข้าใจกันได้ซักที
-
ดีกันแล้ว :m4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
"คนของกู...ก็ยังเป็นคนของกูอยู่วันยังค่ำ"ได้ใจจริงๆเลยว่ะโจ๊ก ชอบมากคำเนี้ย o13
กล้าใช้คำนี้เพราะมั่นใจในคนของตัวเองมากน่ะเอง เยี่ยมจริงนายคนนี้ :L1: :L1: :L1:
-
พอดีกันได้ น้ำตาลก็เต็มจอเลย ชิส์
ป่ะชีน :monkeysad:กลับไปรักษาแผลใจที่บ้านเรากันเถอะ
-
:L2: :L2: :L2:
-
เฮ้อ เข้าใจกันซะที ลุ้นจนตัวโก่งเลย
+1 ให้ไรเตอร์ โทษฐานที่ขยันมาอัพให้อ่าน :laugh:
-
บทจะหวาน...พ่อคุณทั้งคู่ก็หวานซะ..
ปอลิง. ยังรอพื้นที่เล็กๆในใจชีนเหมือนเดิม.. คึคึ
-
เดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีก หุหุหุ
-
ฮิ้วววว แฮปปี้แล้วแฮะ
-
ง้อกันได้น่ารักมากมาย อิอิ
ดีกันแบบนี้น่ะดีแล้ว อุตส่าห์ลุ้นกันมาแสนนาน :เฮ้อ:
-
หวานอ่าชอบบบบบบ
แต่อย่าทะเลาะกันอีกนะ
ไม่งั้นมีเฮแน่
ความรักมันต้องใช้ทั้งเวลา
ทั้งความไว้ใจ และความเชื่อใจ
ถ้าเกิดว่ารักอย่างเดียวไม่
ไว้ใจ ไม่เชื่อใจ ต่อให้รักกันมาก
แค่ไหนยังไงก้อไปกันไม่รอด
ยังไงฟ้าหลังฝนก้อย่อมงดงาม
เสมอ อย่าเชื่อในสิ่งตาเห็น อย่าเชื่อสิ่งได้ยินจากคนอื่น
บางสิ่งบางอย่างที่เราคิด ที่เราเห็น ที่เราได้รับฟังมันอาจไม่ได้
เป็นแบบที่เราคิดเสมอไป ควรเชื่อใจในคนที่รัก ต้องมั่นใจในตัวคนที่รักให้มากกว่านี้
ความรักมันจะแสดงในรูปแบบที่เป็นมันเสมอ ไม่มีเหตุผลใดที่เหนือกว่าหัวใจของตัวเอง
http://www.youtube.com/v/VBnNq7Y76us?fs=1&hl=en_US
ฉันคิดว่ารักมันคือความผูกพัน
คิดว่ารักแท้ต้องเดินผ่านวันและเวลา
ยิ่งเนิ่นนาน นานไปเท่าไร ความรักยิ่งมีค่า
ที่ฉันรู้ที่เคยฝัน รักที่ฉันเคยเข้าใจ
ไม่คิดไม่ฝันเมื่อเธอผ่านเข้ามา
เหมือนว่าสายตาฉันเองมองไม่เห็นใครๆ
หยุดที่เธอแค่เพียงสบตา และวินาทีนั้น
โลกทั้งโลกหยุดเคลื่อนไหว ท้องฟ้ากลับสดใส
ลมหายใจ เหมือนหยุดไปในห้วงนาทีนี้
เช่นหัวใจ ลอยหลุดไปทันทีที่สบตา
เธอหยุดยั้งวันเวลา แค่เราได้พบกันในวันนี้
แค่พบเจอกับเธอ..
ฉันเพิ่งเข้าใจว่ารักเป็นอย่างนี้
ฉันเพิ่งเข้าใจเมื่อได้มาเจอด้วยตัวเอง
เสี้ยวนาทีก็มีความหมาย เปลี่ยนโลกได้ทั้งใบ
ฉันเพิ่งรู้ในวันนี้ รักไม่ต้องการเวลา
ลมหายใจ เหมือนหยุดไปในห้วงนาทีนี้
เช่นหัวใจ ลอยหลุดไปทันทีที่สบตา
เธอหยุดยั้งวันเวลา แค่เราได้พบกันในวันนี้
แค่พบเจอกับเธอ ก็รักเธอ.. ฉันรักเธอ..
ลมหายใจ เหมือนหยุดไปในห้วงนาทีนี้
เช่นหัวใจ ลอยหลุดไปทันทีที่สบตา
เธอหยุดยั้งวันเวลา แค่เราได้พบกันในวันนี้
แค่พบเจอกับเธอ..
เหมือนหัวใจ เหมือนหยุดไปในห้วงเวลานี้
เมื่อพบเธอ ความรักที่เคยเข้าใจก็เปลี่ยนไป
ไม่ต้องใช้วันเวลา แค่เราได้พบกันในวันนี้
แค่พบเจอกับเธอ ก็รักเธอ… ฉันรักเธอ…
-
เย้..เย้..ดีกันแล้ว :o8:
-
ตอนล่าสุดนี่หวานมาก
ชอบประโยคนี่อ่ะ ฟังดูโจ๊กมีเหตุผลมีสติมากเลย
"กูเข้าใจว่าความเชื่อใจ ความไว้ใจ...มันต้องใช้เวลา...คนสองคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน...ไม่เคยกินข้าวด้วยกัน..ไม่เคยเที่ยวด้วยกัน...ไม่เคยอยู่ด้วยกัน...แล้วต้องมาใช้เวลาร่วมกัน....มันต้องใช้เวลาในการสร้างสิ่งเหล่านั้น....แต่ในระหว่างการสร้างนั้น....อย่าเผลอไปทำลายมันด้วยความคิดเพียงชั่ววูบ...ด้วยสิ่งที่ตาเห็นแต่ไม่ยอมฟัง....ด้วยทิฐิ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น...ไม่ว่าเราจะสร้างกันตลอดชีวิต...แต่เชื่อได้เลยว่า...มันจะไม่หนักแน่น...มันจะไม่เต็ม...มันจะคอยมีช่องโหว่..ช่องรั่วตลอด.....และในที่สุดการอำลาก็จะเกิดขึ้น"
ชอบประโยคนี้ของชีนด้วย
"ถ้ามึงปกป้องมันไม่ได้...ปล่อยเค้า...ถ้ามึงไม่ยอมปล่อย...กูจะแย่ง..." อิจฉาจูนเลยยยย
-
อ๊ากกกกกกก
หวานเกินไปและ
อินซูลินด่วนๆๆๆๆๆ
บบว่า
เอ่อ
นี่เด็กมอหกพูดกันหรา
เรายังพูดไม่ได้ขนาดนี้เลยอ่า
....................
(มะด้ายจะว่าไรเน้อ แต่แบบว่า ซึ้งเกิ๊น ทำใจไม่ได้ +555555)
-
แย่ สงสัยต้องงดอ่านเรื่องนี้ไปซักพัก แบบว่า อ่านแล้วอิน ไม่ชอบโจ๊กเลย ชอบชีนแทนแระ เหอะๆ ต้องขอตัวไปลืมก่อนนะคะ ไม่งั้นอ่านต่อไม่ได้ อ่านแล้วหงุดหงิด :serius2: หมั่นไส้โจ๊กอะ เหอะๆ หยิ่งนัก น่าจะให้จูนทิ้งไปเล้ย ให้มันไปรักกับสองซะให้พอใจ :laugh:
-
รักกันเเล้ว
NC ได้เเล้ว
อยากหื่น 555
-
เข้าใจกันดีก็ดีแล้วนะ
-
แหม่ะ....ลงท้ายด้วยความหวาน+น่ารักกันตามเคย เอร๊ยยย เมื่อไหร่จะบอกให้เพื่อนรู้มั้งเนี้ย
ฮ่าๆๆๆ
-
อยากให้ตอนนี้เป็นตอนจบ จบที่เข้าใจกัน รู้สึกดี ๆ ต่อกัน
คือ กลัวต้องปวดตับในวันข้างหน้า ไม่กล้าอ่านตอนต่อไป
ไม่ไหวที่กินมาม่าอีกแล้ว
-
แหม แหม แหม บทจะหวานกันไม่อายคนอ่านเลยนะ ...อิจฉาอ่ะ ชิส์
สงสารชีนเลยทีนี้ ...บทจะรัก มันก็รักมาก ปกป้อง เป็นห่วง ดูแลทุกอย่าง ที่สำคัญมัน..แย่ง..ชัวร์ แต่ถ้าไม่สำร็จนะ
อืม..เรื่องสองก็เป็นปริศนาต่อไป แล้วดูท่าอิสองก็กัดไม่ปล่อยด้วย
+1 ให้ดิวด้วย ไรเตอร์สู้ๆ :pig4:
ปล.ดีใจนะที่เรื่องนี้ไม่มี NC ความรักของเด็กๆเค้า :m25:
ปล2.มาต่ออีกไวไวเด้อ
-
โอ้ยยย คืนดีกันแล้ว วกรี๊ด ดด ,, แล้วไงต่อมีปัญหาต่อมั้ยเนี่ยย ย T T เมื่อไหร่จะรักกันเนี้ยย ย ย T T
-
:mc4:
คืนดีกันแล้ว น่ารักมากมาย
แอบสงสารชีน
-
สงสารชีนนะ แต่...
"ตอนนี้กูมีมึงคนเดียว...มองมึงคนเดียว...ในหัวกูมีมึงคนเดียว..."
โดนโจ๊กน็อคด้วยประโยคนี้แล้ว อ๊ากกก ชอบบบ
-
แม้ตอนอ่านเค้าทะเลาะกันจะปวดตับแค่ไหน แต่เมื่ออ่านตอนคืนดีกัน เข้าใจกัน ก็ทำให้ยิ้มออกจนได้ นี่ล่ะคือฝีมือคนเขียน...อิอิ ขอบคุณค่าที่มาต่อให้ตั้งสองตอน ชอบที่สุดเลยอ่ะ
แอบอมยิ้มตอนที่จูนหาวิธีขอโทษโจ๊กอ่ะ น่ารักดี :กอด1:
-
อ๊า าา ในที่สุดก้อดีกันแล้ว วว
รู้มั้ยคนอ่านลุ้นแค่ไหน นน ??
ในที่สุดจูนก้อขอโทษโจ๊กจนได้
อิอิ คนเรารักกัน มันก้อต้องอาศัยความเข้าใจกันสินะ
>____< สู้ๆ จูนโจ๊ก
-
อย่าโกรธกันนะ
ถ้าจะบอกว่า พอโจ๊กพูดเข้าข้างสองอย่างนั้น โจ๊กหมดราคาทันที
ถ้าผมเป็นแฟนโจ๊กล่ะก็ "จบ" คำเดียวเลย
ไม่ต้องมาคุยกันอีก ไม่เสียดายด้วย
-
:L2:สนุกครับ
-
เนี่ยๆๆๆๆ คุยกันดีๆ ตรงๆ ก็ได้นี่นา
เลิฟๆ กันไว้น่ะดีแล้ว อย่าทะเลาะกันเลย
คนอ่านใจไม่ดี
:L2:
-
เป็นตอนที่อ่านแล้ว ยิ้มได้มากที่สุดเลยยย
นึกว่าจะโกรธกันไปกว่านี้ซะอีก
คืนดีกันเหมือนเดิมแล้ว เย้ๆๆๆๆ ดีใจอ่ะ
ชอบประโยคนี้อ่ะ มันเป็นเรื่องจริงน่ะ
"กูเข้าใจว่าความเชื่อใจ ความไว้ใจ...มันต้องใช้เวลา...คนสองคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน...ไม่เคยกินข้าวด้วยกัน..ไม่เคยเที่ยวด้วยกัน...ไม่เคยอยู่ด้วยกัน...แล้วต้องมาใช้เวลาร่วมกัน....มันต้องใช้เวลาในการสร้างสิ่งเหล่านั้น....แต่ในระหว่างการสร้างนั้น....อย่าเผลอไปทำลายมันด้วยความคิดเพียงชั่ววูบ...ด้วยสิ่งที่ตาเห็นแต่ไม่ยอมฟัง....ด้วยทิฐิ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น...ไม่ว่าเราจะสร้างกันตลอดชีวิต...แต่เชื่อได้เลยว่า...มันจะไม่หนักแน่น...มันจะไม่เต็ม...มันจะคอยมีช่องโหว่..ช่องรั่วตลอด.....และในที่สุดการอำลาก็จะเกิดขึ้น"
-
ยอมรับว่าโจ๊กละเอียดอ่อน กับความรู้สึกจริงๆ ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเอง มั่นคง หนักแน่น
รักจริง
ชอบบบบบบบบบบบบบบ
-
พูดกันเพราะด้วยอะ อร๊ายยยย ชอบบบ
ดีกันซะที เฮ้ออออ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
...2 ตอนนี่ครบทุกรส เลยมั้ง ขำนะกับคำพูดของโจ๊ก ตอนที่แบกจูนอะ
...ดูโจ๊กเป็นผู้ใหญ่ ทั้งความคิด คำพูด และการกระทำเนอะ แล้ว ดิว คือใครเนี่ย เมื่อไหร่เฉลย :L2:
-
:3123:มาให้กำลังใจดิวครับ สบายดีไหมเอ่ย
เอาเรื่งราวดีๆและสิ่งดีๆมามอบให้กันแบบนี้นะครับ
ขอให้มีความสุขสมหวังนะครับดิว
ปล.จำกันได้ไหมแฟนคลับจากเวปก่อนหน้านั้นไง
-
ไม่ได้เข้าบอร์ดมานานนนนนมากกก...เรื่องเดินไปไกล(นิดนึง)เหมือนกันนะเนี่ย
ในที่สุดโจ๊ก-จูนก็เข้าใจกันสักที..ลุ้นแทบแย่...
จะเหลือก็แต่ชีนนี่แหละ...สงสารอ่า...อยากให้มีความสุขกะเค้ามั่ง....^_^
-
ในที่สุดก็ได้รู้ความจริงกันแล้ว
:เฮ้อ:
.
.
.
.
.
.
.
รักดิว ครั๊ฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
แฮปปี้จริงๆ
-
เย้ๆคุยกันแล้วววววว
-
คุณดิวครับ คุณดิวกำลังทำให้ผมร้องไห้เพราะตอนที่ทะเลาะกันตอนไปดูหนังแล้วกลับมาบ้านมันรุนแรงเกินไป
จนผมกลัวว่าที่ดูใจกันมาตั้งนานมันจะสูญเปล่า กลัวว่ามันจะกลายเป็นนิยายสุดโศกแห่งปี
แต่พอได้อ่านตอนนี้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12847.2820) มันทำให้ผมยิ่งร้องไห้ขึ้นไปอีก
คุณมีหัวใจที่ละเอียดอ่อนมาก คำพูดทุกคำช่างมีความหมายมาก มันชัดเหลือเกินว่าทั้งโจ๊กและจูนต่างหวังอะไรที่มากกว่าแค่ได้รัก
เรื่องราวตรงนั้นมีผลต่อหัวใจคนที่นั่งอ่านอยู่ตรงนี้ ขอบคุณมากๆ ครับสำหรับการขมวดปมเรื่องให้เกิดเหตุการณ์นี้
ทำให้ความรู้สึกของทั้งคู่ที่ผมคิดมันดีขึ้นมากๆ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
เข้าใจกันก็ดีแล้วนะ โจ๊ก
ดิวเอ้ย....แต่งได้ดีมากๆๆๆพยามยามนะจ๊ะ
มาอีพบ่อยๆล่ะ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน
หวานสะไม่มี
แต่สงสารชีนอ่า :m15:
-
o13 o13
-
กว่าจะเข้าใจกันได้ถ้ายังงอลกันอยู่อีกสองตอนจะเชียน์ชีนแทนแล้วนะครับผม
-
มารอแล้วครับ
:call: :call: :call:
-
นั่นแหละที่ต้องการรรรร 555+
-
ในที่สุดก็ตามทันแล้ว หลังจากอ่านมาหลายวัน
น่ารักมากเลยค่ะ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
>O< ยังไงก็จะมาวนเวียนรออ่านต่อนะคะ
-
รออยู่นะครับ
-
:impress2: :impress2: :-[ :-[
-
:impress2: :impress2: :-[ :-[
-
พี่ดิว หายอะ คถ ไม่ไหวแระ
-
มาแล้ว
มาแล้วครับ
เข้ามาในห้องเรียนปุ๊บ
"พวกมึงสองคนไปทำแผลถึงไหนกันว่ะ....ป่านนี้ถึงเพิ่งกลับมา?..."
"กูไปไม่ไกลหรอกมึง....แต่คิดอ่ะไกลแล้ว...ไปโน่นเลย..." แล้วไอ้โจ๊กมันก็หัวเราะครับ หัวเราะไรของมันก็ไมรู้...
"หัวเราะไรของมึงไอ้โจ๊ก..เมื่อกี้กูยังเห็นมึงหน้าเหม็นอยู่เลย?" ไอ้ปาล์มถามบ้าง...ถามไปเลยพวกมึง แต่อย่ามาถามกูนะ
"คนเรามันเปลี่ยนกันได้เว้ย ...ใช่มั๊ยอ่อน?..."
"กูไม่เกี่ยว ไม่ต้องมาหาแนวร่วมเลย..."
"เออ..จูนเป็นไงที่ข้อเท้า...ดีขึ้นยัง?" เพิ่งนึกได้เหรอไอ้เสกว่าต้องถาม
"ดีขึ้นแล้ว...ขอบใจ..กูต้องขอโทษพวกมึงด้วยนะที่ทำให้พวกมึงต้องไปยืนกลางสนามแดดเปรี้ยงๆกันขนาดนั้น..."
"ไม่ใช่ความผิดมึงซะหน่อย..ไม่ต้องมาขอโทษหรอก...โน่นไอ้คนทำผิดมันไม่เห็นจะรู้สำนึกเลย...มันน่านัก..." ของมันขึ้นอีกแล้วครับไอ้เสก
"พอเหอะน่ามึงไอ้เสก...ให้มันจบแค่นี้เหอะ...กูเองก็ไม่ได้เป็นไรซะหน่อย..." มองกูทำไมไอ้โจ๊ก
"ทำไมรอบตัวกูมีแต่คนดีว่ะ.....มีกูคนเดียวนี่แหละที่เลว..."
"ใช่..." สามเสียงพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
ตอนเย็นไอ้โจ๊กมันต้องไปคุยกับเพื่อนในทีมเรื่องที่จะต้องแข่งรอบชิงในวันพรุ่งนี้
แต่วันนี้มันไม่ให้ผมไปด้วย...เพราะกลัวว่าผมจะไม่สบาย...แล้วจะไปเชียร์มันไม่ได้
มันเลยให้ผมไปคอยที่ห้องสมุด เสร็จแล้วจะไปส่งที่บ้าน
ผมเลยต้องมานั่งเป็นหมาเหงาอยู่คนเดียวนี่แหละ
"จูน?...."
"......." ผมยังไม่มีเรื่องที่จะคุยกับเค้าและยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเค้า
"เรื่องเมื่อบ่ายเราขอโทษ....ยังเจ็บอยู่มั๊ยที่ข้อเท้า?"
"ต้องการอะไร?" ผมถามในสิ่งที่ผมคิดและอยากรู้
"ทำไมต้องเป็นโจ๊ก?...ทำไมไม่เป็นคนอื่น?...ใครก็ได้ที่ไม่ใช่เค้า...ไม่งั้นเราสองคนอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้..."
"สอง...นายต้องการอะไร?..."
"ออกไปจากชีวิตของโจ๊กซะ...นายทำได้มั๊ยล่ะ?.."
"เหตุผล?"
"เรามาก่อน..." ผมต้องเชื่อใจมัน ผมต้องไว้ใจมัน ผมต้องฟังจากปากมัน...
"สอง...เวลาไม่ใช่ตัวกำหนดความรัก....แต่เวลาทำให้เราเดินทางมาพบความรักต่างหากล่ะ...หวังว่านายคงจะเข้าใจนะ...และอีกอย่าง...เรากับโจ๊กก็เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น...นายไม่จำเป็นต้องมาพูดอย่างนี้กับเรา...ไม่จำเป็นเลย..." ครับ...ผมกับมันเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น....แต่ในความเป็นเพื่อนระหว่างเรามันมากกว่านั้น..มันลึกซึ้งกว่านั้น...มันมีอะไรมากกว่าเพื่อนธรรมดาแฝงอยู่....
"งั้นเดี๋ยวเราจะเล่าอะไรเล่นๆให้นายฟังนะ...คิดว่าฟังคั่นเวลาแล้วกัน"
"........." ผมทั้งไม่ตอบรับและปฏิเสธ
"มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งย้ายโรงเรียนมาเรียนที่นี่เมื่อตอน ม.2 เค้าคนนั้นไม่มีเพื่อนเลย เค้าต้องนั่งเรียนคนเดียว ต้องไปกินข้าวคนเดียว เวลาทำงานกลุ่มก็ลำบากเพราะเพื่อนเค้าอยู่กันเป็นลุ่มกันหมดแล้ว โดนรังแกสารพัด...เข้ากับเพื่อนคนอื่นก็ไม่่ค่อยจะได้ เพราะเค้าพูดไม่เก่ง เค้าเป็นคนเงียบๆ..."
"......." คล้ายชีวิตกูจังวุ้ย
"แล้วมาวันหนึ่ง...ก็มีเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก...แต่เกเรหน่อยๆ..มาชวนเค้าเข้ากลุ่มทำงานด้วยกัน..ชวนไปกินข้าวด้วยกัน ชวนไปเที่ยวในวันหยุดด้วยกัน เวลาโดนรังแกเค้าก็จะเข้ามาช่วยทุกครั้ง...จนเด็กที่มาใหม่เริ่มสนุกกับการมาโรงเรียน สนุกกับการมีเพื่อน และสนุกกับการที่มีเพื่อนคนนั้นอยู่ข้างๆ..."
"......." ก็ดีแล้วนี่...
"เพราะความน่ารัก ความใจดี ความทะเล้น ความขี้เล่น...และจริงจังในบางครั้ง...ก็ทำให้เด็กผู้ชายที่มาใหม่เริ่มสัมผัสกับคำว่าชอบ...คิดถึง...หวง...ห่วง...พวกเค้าทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาสองปีกว่าๆ...แต่มิตรภาพระหว่างเค้าก็ยังคงเดิม แค่เพื่อน..."
"......." ฟังไปฟังมาเริ่มเศร้าครับ
"อีกคนหนึ่งมีน้ำใจให้เพราะคำว่าเพื่อนหรือมากกว่านั้นก็ไม่รู้เพราะเค้าไม่เคยที่จะบอกหรือเอ่ยอะไรเลย...แต่สำหรับอีกคน...ความชอบ ความคิดดถึง ความหวง ความห่วงกลับเพิ่มขึ้นทุกวินาที..."
"..........." เอ้อ...คล้ายชีวิตเราจริงๆด้วย...
"จูน..นายว่ามันเป็นความผิดมั๊ย...หรือน่าจะเป็นความผิดพลาดมากกว่า...งั้นนายว่ามันคือความผิดพลาดของใคร?....ระหว่างเด็กผู้ชายสองคนนี้...เด็กผู้ชายที่มาใหม่เพราะอ่อนแอและอ่อนไหวเกินไป หรือว่าเด็กผู้ชายคนนั้นที่อ่อนโยนและน่ารักเกินไป?..."
"นายจะพูดอะไรกันแน่สอง?..."
"เดี๋ยวโจ๊กก็คงจะมาแล้ว..และเค้าคงจะไม่ชอบแน่ถ้าเห็นเรานั่งกับนาย...งั้นเราไปล่ะ..."
จริงๆด้วยครับสองเพิ่งเดินผ่านไป
โจ๊กก็เดินเข้ามา
"รอนานรึเปล่า?....โทษทีพอดีโค้ชต้องคุยรายละเอียดพรุ่งนี้เยอะหน่อยอ่ะ..."
"ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนิ...แล้วเหนื่อยมั๊ย?..."
"แค่นี้ก็หายเหนื่อยแล้วครับ..."
"ชิส์..." เขินวุ้ย
"หึหึหึ...แล้วที่ข้อเท้ายังเจ็บอีกมั๊ย?..."
"ได้หมอดี...เลยไม่เจ็บแล้ว..."
"หึหึหึ...แล้วหิวมั๊ย?...."
"ไม่หิว..." ผมพูดพร้อมส่ายหัวไปมา.....
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้น....ทำหน้าเหมือนสงสัยอะไร...มีอะไรอยากจะถามกูมั๊ย?..." คิ้วผมคงผูกโบอ่ะ เพราะผมกำลังคิดอยู่จริงๆด้วย
"มีอะไรจะถามจริงๆ...แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะถามยังไงดี...."
"งั้นตอนนี้กลับกันได้แล้ว...ไว้คิดออกเมื่อไร ค่อยถามล่ะกัน กูอยู่ข้างๆมึงตลอดแหละ.."
ผมนั่งซ้อนท้ายมอไซต์มัน..วันนี้มันขี่ไม่เร็ว
"ทำไมวันนี้เงียบจัง...ไม่สบายรึเปล่า?"
"เปล่า...."
"คิดอะไรอยู่...?"
"คิดว่าจะถามมึงยังไงดี?..."
"ก็ถามตรงๆ...ถามในสิ่งที่มึงอยาากรู้ไง..กูไม่มีความลับอยู่แล้ว..."
"ไว้กูเรียบเรียงก่อนแล้วกัน แล้วจะถาม...แต่กูเชื่อใจมึงนะ..." มันคงจะงงว่าผมเป็นด๋อยอะไรกันแน่
.
.
.
.
"อ้าว...แล้วแวะนี่ทำไม?.." มันแวะร้านกวยเตี๋ยวข้างทาง
"กูหิว...มึงกินเป็นเพื่อนกูหน่อยนะ....?"
"ให้กูกินเป็นเพื่อนจริงอ่ะ...มึงพูดเองนะ..."
"ห๊า...อ๋อ...งั้นมึงกินเป็นแฟนกูหน่อยสิ..." ฮากันเข้าไปครับพี่น้อง
"ขี่ตู่...ชิส์.."
ผมสั่งเส้นเล็กต้มยำทะเล
ส่วนมัน
"ของผมเอาเส้นเล็กเนื้อเปื่อยครับ..."
"เส้นเล็กต้มยำทะเลหนึ่ง เส้นเล็กเนื้อเปื่อยหนึ่งนะ..." พ่อค้าทวนชื่ออาหาร
"พี่ครับ..ผมขอเปลี่ยนเป็นเส้นเล็กลูกชิ้นหมู..."
"ได้....."
"ทำไมมึงถึงเปลี่ยนอ่ะ?" ผมถามมันหลังจากที่พ่อค้าเดินออกไป
"ก็มึงไม่กินเนื้อ..."
"ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกันนิ..." แล้วจะยิ้มทำไมกู
"ก็เดี๋ยวมึงไม่ได้กินของกูไง..." น่ารักจริงๆ
"น่ารักขึ้นทุกวันแล้วนะมึง....."
"เค้าเรียกว่าดีอยู่ตัวอยู่แล้ว..." ไม่น่าชมมันเลย
สรุปผมก็กินของมันจริงๆด้วยครับกินเยอะกว่าของตัวเองซะอีก...
ผมแย่งลูกชิ้นมันกินหมดเลย...แต่ไม่เห็นมันจะแย่งคืนเหมือนที่มันเคยบอกผมไว้เลย
หรือว่ามันไม่ชอบลูกชิ้น
หรือไม่ก็...มันชอบผมมากกว่าลูกชิ้น...หึหึหึ
"อาบน้ำ กินยา แล้วรีบนอน...พรุ่งนี้จะได้ลุกไปเชียร์กูไหว"
"ไม่เอา....โทรหากูด้วยคืนนี้..."
"ก็อยากให้พักผ่อน...พรุ่งนี้จะได้สดชื่น....อย่าดื้อสิ...."
"ไม่เอาจะคุย...โทรมาด้วย...ถ้าไม่โทร...."
"โอเคๆ...โทรๆครับ..."
"ดีมากๆ..." เอาแต่ใจจริงๆเลยกู...ก็อยากมาตามใจกูเองอ่ะ.....หึหึหึ...
-
จิ้มๆๆๆไรเตอร์ครับ
สองจะสื่อเพื่อ :m16: :m31:
รอตอนต่อไปครับ
-
เขาไม่รักไม่ชอบทำไม่ต้องไปบังคับคนอื่นด้วยละไอ้สอง บางครั้งคำว่าเพื่อนมันมีค่าตลอดไปนะมึง
-
ค้างอ่า :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
แบบว่าอยากอ่านต่อ
อะไรดิว หายไปหลายวัน แค่นี้เองหรอ น้อยใจเป็นบ้าเลย อิอิอิอิ
แต่ก็ยังดีที่มาอัพให้
โจ๊กน่ารักว่ะ จูนก็นะ
น่ารักทุกคนเลย
แต่สอง แกคิดจะทำอะไร อย่าแม้แต่จะคิดนะเว้ย ขอบอกๆๆๆๆ555++
-
สองแค่ต้องการทวงสิทธิืคนมาก่อน เฮอะตลก มันอยู่ที่โจ๊กตะหากว่าเขารักใคร อดีตบางส่วนมีไว้คิดถึงสิ่งดีดีที่มีต่อกัน :angry2: :angry2: :angry2:
-
เอาสองออกไป :m16:
-
นั่นไง....สองอีกแล้ว
จะมาทำไม!!!
-
สอง มาทำไม จะไปไหนก็ไปเหอะ
มันเป็นอดีตไปแล้ววววววววเฟร่ย
-
สองมาไม้ไหนเนี่ย :angry2:
-
คนเรานี่ก็แปลก....พยายามจะไขว่คว้าอะไรที่ไม่ใช่ของเรา...
พยายามฝืนความจริงที่รู้ดีอยู่แล้ว....
งืมๆๆ น้องสองเอ้ย..
-
สอง พอเถอะ :เฮ้อ:
"หรือว่ามันไม่ชอบลูกชิ้น
หรือไม่ก็...มันชอบผมมากกว่าลูกชิ้น...หึหึหึ"
อ่านอันนี้แล้วนั่งยิ้มหน้าบาน น่ารักกๆๆ :-[
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
สองก็กลับมาหลังจากหายไปจากเรื่องนานมั๊กๆๆๆๆ
แต่มันมาทำไม????
-
ไม่ชอบไอ้สอง!!!
:beat:
-
สองนี่จะมาหาเรื่องอะไรกับจูน ต้องโดนสั่งสอน :z6:
-
พูดดีจริงๆโจ๊กเอ๊ย ความเชื่อใจเนี่ย เอา +1ไปให้น้องดิวละกัน :impress2:
ไม่ได้อ่านหลายตอนเลย พอมาอ่านแล้ว........ เวลาพูดกันรู้เรื่องนี่น่ารักซ๊า :impress2:
.... น้องสองน่าสงสารนะ ไขว่คว้าสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ได้แต่หวัง แต่ก็สิ้นหวังทุกทีไป ...
สงสารเฉยๆนะคะ ไม่ได้ให้โจ๊กมาเห็นใจเด๊ดขาดดด :3125:
-
คิดๆไปก็สงสารสองเนอะ แล้วมีความพยายามมากที่จะให้จูนแยกกับโจ๊กอ่ะ ดิ้นรนจนเฮือกสุดท้ายเลยอ่ะ
ว่าแต่จูนเหอะ ทั้งหูและทั้งใจน่ะต้องใส่ลูกตุ้มอันใหญ่ๆถ่วงไว้นะ
-
ยังคงรอต่อไป ว่าจริงๆแล้วมันมีเรื่องอารัยกันแน่
สองทำหั้ยอยาก(รู้)แล้วจากไปจริงๆ :z3:
-
มาก่อนไม่ได้แปลว่ามีสิทธิ์ก่อนหรอกนะ
มันอยู่ที่คนกลางว่าเค้าจะเลือกใคร :angry2:
-
เกลียด สอง ต้อง มีฉากที่ทำเศร้าอีกแน่ๆๆ พี่ดิว ร้ายยย อะ แงๆ
-
เห็นใจสองเหมือนกันนะ
มาก่อน
ก็ต้องเป็น
คนเก่า...........
-
เหะๆๆๆๆ
สองต้องการอะไร
อยากได้โจ๊กทำไมไม่พูดกับเจ้าตัวเขาเองละ
มาบอกกะจูนทำไม
ไม่มีจูนเขาก็ยังไม่เอาเลยไม่ใช่ไง
:seng2ped: เลยอยากจะให้โจ๊กรู้จริงๆๆๆ
-
น่ารักขึ้นทุกวัน หวานขึ้นทุกวันแล้วน๊
-
สอง <<< เพื่ออะไร
เเสดงว่ามันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลัง
-
:sad11:
น่าสงสารสองนะ
แต่ก็หวานๆดี น่ารักขึ้นทุกวัน
-
สองนิสัยอะ ไม่เข้าใจหรอ
รักไม่ใช่เรื่องของเวลา แต่เปนเรื่องของคน2คน
ชิ
โจ๊กน่ารักขึ้นทุกวันจิงๆด้วยอะ
-
สนุกดี o13
-
อ่านไปก็สงาสารสองเหมือนกันนะ(ถ้าเป็นเรื่องจริง)บางครั้งก็คิดนะหากใครดีกับเรา ทำให้เราประทับใจ ความรักก็มักเกิดได้ง่าย
แต่หากความจริงก็อาจเป็นความคิดเข้าข้างตัวเอง(แบบสอง แต่ก็อยากรู้ทำไงจึงเลิกเป็นเพื่อนกัน คงต้องรอน้องจูนเรียบเรียงคำพูดครบ
และถามโจ๊กไง) แต่ว่าคู่นี้ก็หวานกันซะ และดูเหมือนว่าตอนนี้น้องจูนจะน่ารักขึ้นนะตั้งแต่เป็นแฟนโจ๊ก ขี้งอน เอาแต่ใจ(สาวขึ้นเป็นกอง)
-
บวกหนึ่งกำลังใจอะ
-
สองมันจะมาทำเพื่อ???? :z6:ขอถีบสีกทีหมั่นไส้มานานแล้ว
โจ๊กมันคงไม่ได้คิดอะไรกับสองหรอก มันแค่เห็นว่าไม่มีเพื่อนก็เลยไปคุยด้วย แล้วก็สนิทด้วย
ส่วนอิสองมันคงเหมาเอาเองแล้วก็เที่ยวแกล้ง ทำร้ายคนอื่นที่โจ๊กสนิทด้วย สุดท้ายโจ๊กกับเสกก็เลยเกลียด 555 :laugh:
...มาต่อไวไวนะคะไรเตอร์ :pig4:
ดิวสู้ๆ :mc4:
-
:monkeysad: สงสารสองอ่ะ เรื่องความรักไม่เข้าใครออกใครนิ จะบอกว่าสองผิดก็ไม่ใช่นะ เพราะเข้าใจสองนะ..เมื่อมีใครสักคนเข้ามาทำดีด้วย แล้วเราก็รู้ดีๆด้วย แล้วเขาคนนั้นก็สร้างความอบอุ่นให้เราขึ้นทุกวัน จนเราแอบหลงรักเขาคนนั้นไปแล้ว แล้ววันหนึ่งเขาคนนั้นก็ไปมีอักคนหนึ่ง เราจะทำแบบสองเปล่าล่ะ ถ้าเป็นผมก็มีบ้างนะ ถึงเขาไม่รักเราแต่ก็ขอให้เขาเป็นแบบเดิมกับเราก็พอ แต่นี้...ไม่มีเลย ความอิจฉามันก็มีกันมั่ง 555+ เหมือนชีวิตตัวเองอย่างไงไม่รู้เนอะ อิอิ แต่เข้าใจสองแล้วล่ะครับ ว่าทำไมถึงทำไปแบบนั้น :monkeysad: :monkeysad:
-
แล้ววันนี้ความจริงจะเปิดเผยว่าทำไมโจ๊กถึงเปลี่ยนไป
-
น่ารักขึ้นทุกวัน หวานขึ้นทุกวัน
-
อ่อน แล้วจะเริ่มต้นถามมันยังงัยล่ะเนี้ยทีนี้ ถ้าไม่ถามมันก้อยังค้างคาใจอยู่ดีละว่ะแล้วจะเริ่มยังงัยดี
-
ต่อไปก็น่าจะเป็นบทพิสูจน์คำพูดแล้วสิน่ะ
ที่บอกว่า"กูเชื่อใจมึง" มันจะเป็นจริง รึเปล่า
รอลุ้นครับ คุณดิว
.
.
.
.
.
ให้เดานะอิวต้องเป็นโจ๊ก
ผู้ชายที่อบอุ่น
ผู้ชายที่มีจิตใจงาม
ปล.รักดิวที่สุดเลย
:n1:
-
:haun4: :haun4:
น่ารักมาากกก
-
บททดสอบเยอะแหะคู่นี้
-
เฮ้อออ อิจฉาจัง อิอิ
-
ผมทำธุระส่วนตัวเสร็จก็....ก็...
นั่งคอย...คอย...
โทรศัพท์มันนั่นแหละ
ป่านนี้แล้วยังไม่โทรมาอีก
ที่จริงที่ผมอยากคุยคืนนี้เอามากๆเพราะเรื่องเมื่อตอนเย็นไงครับ
ผมอยากถามมันเรื่องสอง
เลยต้องคาดคั้นให้มันโทรมา...ไม่งั้นผมคงไม่งอแงขนาดนั้นหรอก
เพราะนั่นไม่ใช่นิสัยผมเลย...จริงๆนะ
อ๊ะ....มันโทรมาแล้ว
" ทำไมถึงเพิ่งโทรมา?...ง่วงแล้ว..."
"พอดีไม่ค่อยสบายนิดหน่อย...สงสัยติดจากมึง...เลยเผลอหลับไปนิดหนึ่งเมื่อตะกี้.."
"แล้วเป็นไรมากรึเปล่า...กินยารึยัง...ว่าแต่คนอื่นเค้าให้ดูแลตัวเอง ตัวเองก็ป่วยเหมือนกันเห็นมั๊ยล่ะ..."
"แฟนใครนี่...ขี้บ่นจัง..."
"แล้วคิดว่าที่บ่นเพราะอะไรล่ะ?...."
"โอเคครับ...ขอบคุณครับนะที่ห่วง...แต่ไม่ได้เป็นไรมากหรอก...แค่นี้สบายมาก"
"กินยารึยัง?..."
"ไม่กินหรอก..."
"ไม่กินยาแล้วเมื่อไรจะหาย?.."
"กินยาแล้วก็หายใช่มั๊ย?...หายแล้วก็แสดงว่าไม่ป่วยแล้ว.....งั้นไม่หายดีกว่า....เดี๋ยวไม่มีใครเป็นห่วง..."
"คิดได้นะมึง..."
"กูเก่งไง..."
"ได้ข่าวว่าที่กูพูดเมื่อกี้กูประชดนะ..."
"ไม่กินหรอกยาอ่ะ ไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย ..แค่เล่นกับกี้แล้วขนเข้าจมูกมั้ง....เลยแสบจมูกนิดหน่อย..."
"มึงไม่ป่วย...กูก็ห่วง...เหมือนกันแหละ..."
"น่ารักนะนี่...เด็กใครหว่า...?"
"มึงไม่รู้ใช่มั๊ยว่ากูเด็กใคร?....งั้นกู..."
"เด็กโจ๊กครับ...." ลองสิมึง...หึหึหึ
.
.
.
.
เราก็คุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระกันทั่วไป
จนผมคิดว่ามมันได้เวลาแล้ว
"โจ๊ก...กูจะถามมมึงแล้ว...เมื่อเย็นไงจำได้มั๊ย?"
"จำได้สิ...ไม่มีอะไรหรอกที่เกียวกับมึงแล้วกูจะจำไม่ได้..." อย่ารุกกูนักสิ.....กูตั้งตัวไม่ทัน
"เมือเย็น...สองมาคุยกับกู..."
"........." มันเงียบครับ
"โจ๊ก...มึงพร้อมจะบอกกูมั๊ย?...ถ้าไม่..กูจะไม่ถามมึงแม้แต่คำเดียว..."
"........."
"ที่กูถาม...ไม่ใช่ไม่เชื่อมึง...แต่เพราะกูอยากรักษาความรู้สึกของเราเอาไว้...กูไม่อยากตัดสินมึงจากคำพูดของใคร..กูอยากฟังจากมึง...แต่ก็อย่างที่บอก...ถ้ามึงไม่พร้อม...กูรอได้...รอเมื่อมึงพร้อม..."
"ถามมาสิ...กูขอบใจนะที่ไว้ใจกู..."
"สองเล่าให้กูฟังว่า...เมื่อก่อนมึงเป็นเพื่อนสนิทกับเค้า...มึงช่วยเหลือเค้าทุกอย่างเลย..."
"กูกับเค้าเป็นเพื่อนกัน...เมื่อก่อน..."
"แล้วไปให้ความหวังอะไรเค้าล่ะ?..."
"กูไม่เคยให้ความหวังใคร...กูให้แค่ความเป็นเพื่อนกับทุกคน ยกเว้นมึง..."
"สองชอบมึงเหรอ?...หรือว่าแค่เคยชอบ?..." ผมถามเข้าประเด็นเลยครับ ไม่อยากไปอ้อมโลก...เพราะแค่ความรู้สึกของผมกับมันก็อ้อมโลกกันมาพอแล้วไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
"อืม...แต่ตอนนี้กูไม่รู้ว่ามันคิดยังไงแล้ว เพราะกูไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับมันมานานแล้ว..."
"แล้วมึงเคยชอบเค้ามั๊ย?....." ผมกลั้นใจฟังคำตอบนี้ครับ
"............"
"คิดยังไงกับเค้า?....."
"กูแค่สงสารเค้าเพราะเค้าไม่มีเพื่อนเลย...กูก็เลยไปชวนมันมาเข้ากลุ่มด้วย ชวนไปกินข้าวด้วย...แต่ทุกอย่างก็ตามประสาเพื่อนทั้งหมด...กูไม่เคยคิดอะไรกับเค้าเลย....กูไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน...มึงเชื่อกูมั๊ย..."
"เชื่อ...."
"ขอบใจ...."
"แล้วมันเกิดอะไรขึ้นระหว่างมึงกับมัน...ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น หรือพอมึงรู้ความรู้สึกของมันแล้วมึงรับไม่ได้...มึงเลยเลิกคบเค้า..."
"สำหรับกูคำว่าเพื่อนอ่ะยิ่งใหญ่เสมอ...ไม่ว่าเพื่อนมันจะเป็นอะไร ยังไง...มันก็คือเพื่อน...แต่...."
"..........." มันหยุดพูดไปซะเฉยๆ...
"จูน...กูไม่อยากนึกถึงมันอีก....มันเลวร้ายมากสำหรับกู....กูไม่อยากคิดถึงมันอีก..."
"โจ๊ก...พอแล้ว...ไม่ต้องพูดแล้ว...กูจะไม่ถามเรื่องนี้กับมึงอีกแล้ว...กูขอโทษ..." เสียงมันสั่นเลยครับ
ผมเงียบเพื่อให้มันปรับอารมณ์ทุกอย่างให้เข้าที่
ผมไม่น่าถามมันเลย
แต่อย่างน้อยผมก็รู้ว่า....ผมคือผู้ชายคนแรกที่มันชอบ....จะดีใจดีมั๊ยกู....
เอาเป็นว่า....กูเจ๋งว่ะ
"โจ๊ก?..."
"หืม?..." เสียงมันกลับมาเป็นปกติแล้ว และผมตั้งใจไว้แล้วว่าผมจะไม่คุยเรื่องนี้กับมันอีก
"เรื่องของเราจะไปถึงแค่ไหน...จบม.6... จบมหาลัย...อายุ 30 40 50 หรือแค่ไหน?..." นั่นสิครับ นี่พวกเราก็มอ6กันแล้ว
"งั้นพรุ่งนี้ไปหาหมอกัน....ปรึกษาเรื่องวางแผนครอบครับ..." ตลกแดกแล้วมึง
"มึงคิดแค่ว่ามันเป็นเรื่องตลกใช่มั๊ย?...."
"ขอโทษครับ....ก็อย่างที่เคยบอกไง...วันนี้ดี...พรุ่งนีก็ต้องดี และต่อไปก็ต้องดีด้วย..."
"แล้วมึงคิดว่ามันจะดีไปถึงแค่ไหนละ?..."
"ก็จนกว่ากูกับมึงจะแก่ไปพร้อมกันไง...เราจะแก่ไปพร้อมกัน...เราจะนั่งกินข้าวด้วยกันทั้งมื้อเช้า เที่ยง เย็น อาหารทุกมื้อที่เรากินกัน กูจะเป็นคนทำเอง โดยมีมึงนั่งดูอย่ข้างๆ...แล้วดื่มนมตอนดึกด้วยกัน...นั่งดูทีวีด้วยกัน....ฟังเพลงด้วยกัน ...กูร้องให้มึงฟังบ้าง มึงร้องให้กูฟังบ้าง...นั่งอ่านหนังสือด้วยกัน...และทุกๆอย่างเราก็จะทำด้วยกัน...จนวันหนึ่งมึงต้องถามกูว่า...ตาโจ๊กเอ๊ย...เราเห็นหน้ากันมากี่สิบปีแล้วนี่...แล้วกูก็จะตอบมึงว่า...ไม่ว่าสักกี่สิบปปีกูก็ยังชอบใบหน้านี้...และยังอยากจะเห็นจนลมหายใจสุดท้ายของกู..."
"..........." ผมน้ำตาไหลเลยครับ ผมไม่เคยคิดว่าเลยว่ามันจะจริงใจกับผมขนาดนี้...มันเป็นเพียงแค่ลมปาก แต่จะมีสักกี่คนครับที่จะได้ฟังคำพูดแบบนี้...และผมก็ได้ฟังแล้ว
"...ในมือกู..จะมีมือมึง...ในแววตากู...จะมีแต่มึง ...."
"ชาติที่แล้วกูทำบุญด้วยอะไรนะ...เราถึงได้มาเจอกัน....ในชาตินี้..."
"ความบังเอิญทำให้คนเรามาพบกัน และพรหมลิขิตทำให้คนเรามารักกัน....แต่กูว่า...ตาของเราและใจของเราต่างหากที่บอกว่า....คนนี้ใช่แล้วสำหรับเรา....."
"งั้นขอบคุณความบังเอิญนะครับที่ทำให้เรามาพบกัน ขอบคุณพรหมลิขิตที่ทำให้เรารู้จักกัน และขอบคุณดวงตาที่สามารถมองเห็นกันและกันได้...และขอบคุณใจดวงนี้ของกูและของมึงที่.............."
"ตรงกัน.....?"
"อืออื้อ...."
"จูน...พักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว..."
"คร้าบ..."
"เดี๋ยวโทรไปปลุกนะครับ..."
"ได้คร้าบ....."
"ฝันดี..."
"ฝันดีครับ...."
หวานซะขนาดนี้ผมคงฟันผุแง๋มๆๆๆ
-
โจ๊กมีคงวามคิดความอ่านเกินตัวนะ คิดไกลเชียว
แล้วที่สำคัญน่ารักมากเลย
-
กรี๊ดดดดด คนอ่านจะฟันผุด้วยเป็นแน่แท้
โจ๊กเอ๋ย หวานมากมาย
ว่าแต่อดีตกับสอง มันเลวร้ายขนาดไหนเนี่ย ดันอยากรู้ขึ้นไปอีก
-
"ก็จนกว่ากูกับมึงจะแก่ไปพร้อมกันไง...เราจะแก่ไปพร้อมกัน...เราจะนั่งกินข้าวด้วยกันทั้งมื้อเช้า เที่ยง เย็น อาหารทุกมื้อที่เรากินกัน กูจะเป็นคนทำเอง โดยมีมึงนั่งดูอย่ข้างๆ...แล้วดื่มนมตอนดึกด้วยกัน...นั่งดูทีวีด้วยกัน....ฟังเพลงด้วยกัน ...กูร้องให้มึงฟังบ้าง มึงร้องให้กูฟังบ้าง...นั่งอ่านหนังสือด้วยกัน...และทุกๆอย่างเราก็จะทำด้วยกัน...จนวันหนึ่งมึงต้องถามกูว่า...ตาโจ๊กเอ๊ย...เราเห็นหน้ากันมากี่สิบปีแล้วนี่...แล้วกูก็จะตอบมึงว่า...ไม่ว่าสักกี่สิบปปีกูก็ยังชอบใบหน้านี้...และยังอยากจะเห็นจนลมหายใจสุดท้ายของกู..."
"..........." ผมน้ำตาไหลเลยครับ ผมไม่เคยคิดว่าเลยว่ามันจะจริงใจกับผมขนาดนี้...มันเป็นเพียงแค่ลมปาก แต่จะมีสักกี่คนครับที่จะได้ฟังคำพูดแบบนี้...และผมก็ได้ฟังแล้ว
"...ในมือกู..จะมีมือมึง...ในแววตากู...จะมีแต่มึง ...."
"ชาติที่แล้วกูทำบุญด้วยอะไรนะ...เราถึงได้มาเจอกัน....ในชาตินี้..."
"ความบังเอิญทำให้คนเรามาพบกัน และพรหมลิขิตทำให้คนเรามารักกัน....แต่กูว่า...ตาของเราและใจของเราต่างหากที่บอกว่า....คนนี้ใช่แล้วสำหรับเรา....."
"งั้นขอบคุณความบังเอิญนะครับที่ทำให้เรามาพบกัน ขอบคุณพรหมลิขิตที่ทำให้เรารู้จักกัน และขอบคุณดวงตาที่สามารถมองเห็นกันและกันได้...และขอบคุณใจดวงนี้ของกูและของมึงที่.............."
"ตรงกัน.....?"
"อืออื้อ...."
"จูน...พักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว..."
"คร้าบ..."
"เดี๋ยวโทรไปปลุกนะครับ..."
"ได้คร้าบ....."
"ฝันดี..."
"ฝันดีครับ...."
หวานซะขนาดนี้ผมคงฟันผุแง๋มๆๆๆ
สงงสัยมดกะผึ้งจะเก็บความหวานจากคู่นี้กันไม่หวาดไม่ไหว ความน่ารักของโจ๊กเริ่มทำงานแล้ว มีคนอิจฉาจูนกันเยอะแยะเลยกะคืนนี้
-
:sad4: :sad4: :sad4:
ซึ้งอ่ะ
-
รีบมาต่อนะ สนุกได้ที่เลย 55555. :monkeysad:
-
ซึ้งเลยที่โจ๊กพูดอะ :กอด1:
+1 นะคะ
-
เรื่องนั้นคงเลวร้ายมากสำหรับโจ๊ก ไม่งั้นคงเล่าหั้ยจูนฟังแล้ว
ถ้ามันเลวร้ายมากจริงๆ เท่าที่โจ๊กเล่ามาแค่นี้มันก้อมากพอแล้ว เราว่า
ตอนนี้รู้สึกรักโจ๊กมากๆ ฮ่าๆ ๆๆๆๆ แล้วก้ออิจฉาจูนมากมายด้วย ฮ่าๆ ๆๆๆ
-
ชอบอะ คำพูดของโจ๊กอะ กินจายยยมากกกก
-
ให้มันได้อย่างนี้สิ น้องโจ๊กของเจ้ เล่นเอาน้องจูนเขินอายไปเลย อิอิ ขอบคุณคร้าบ o13
-
ต้องยอมจริงๆเรื่องความรู้สึกของโจ๊กที่ถ่ายทอดมาเป็นคำพูด
มันเต็มอิ่ม มันรับรู้ได้จริงๆว่าโจ๊กคิดยังไง
แต่ยังไงฉันก็อยู่ข้างน้องชีนเหอะ ฮ่าๆๆๆๆ :z2:
-
...มันจีบกันหวานเชียว่ะ คนอ่าน อ่านแล้วเขิน คนพูด จีบกันเขินไหมวะ สำนวนดีจริงๆๆน้องดิว
...อดีต ก็คือ อดีต อย่าไปขุดคุ้ย มันมากปัจจุบัน คนสองคนรักกัน ซื่อสัตย์ต่อกันก็พอแล้ว :L2:
-
โจ๊กกับจูนหวานมากอ่า
หวานจนคอมเกือบพัง
เพราะมดขึ้น ขอบประโยคนี้จัง
จนกว่ากูกับมึงจะแก่ไปพร้อมกันไง...เราจะแก่ไปพร้อมกัน...เราจะนั่งกินข้าวด้วยกันทั้งมื้อเช้า เที่ยง เย็น อาหารทุกมื้อที่เรา
กินกัน กูจะเป็นคนทำเอง โดยมีมึงนั่งดูอย่ข้างๆ...แล้วดื่มนมตอนดึกด้วยกัน...นั่งดูทีวีด้วยกัน....ฟังเพลงด้วยกัน ...กูร้อง
ให้มึงฟังบ้าง มึงร้องให้กูฟังบ้าง...นั่งอ่านหนังสือด้วยกัน...และทุกๆอย่างเราก็จะทำด้วยกัน...จนวันหนึ่งมึงต้องถามกูว่า...
ตาโจ๊กเอ๊ย...เราเห็นหน้ากันมากี่สิบปีแล้วนี่...แล้วกูก็จะตอบมึงว่า...ไม่ว่าสักกี่สิบปปีกูก็ยังชอบใบหน้านี้...และยังอยากจะ
เห็นจนลมหายใจสุดท้ายของกู..."
"..........." ผมน้ำตาไหลเลยครับ ผมไม่เคยคิดว่าเลยว่ามันจะจริงใจกับผมขนาดนี้...มันเป็นเพียงแค่ลมปาก แต่จะมีสักกี่
คนครับที่จะได้ฟังคำพูดแบบนี้...และผมก็ได้ฟังแล้ว
"...ในมือกู..จะมีมือมึง...ในแววตากู...จะมีแต่มึง ...."
"ชาติที่แล้วกูทำบุญด้วยอะไรนะ...เราถึงได้มาเจอกัน....ในชาตินี้..."
"ความบังเอิญทำให้คนเรามาพบกัน และพรหมลิขิตทำให้คนเรามารักกัน....แต่กูว่า...ตาของเราและใจของเราต่างหากที่
บอกว่า....คนนี้ใช่แล้วสำหรับเรา....."
"งั้นขอบคุณความบังเอิญนะครับที่ทำให้เรามาพบกัน ขอบคุณพรหมลิขิตที่ทำให้เรารู้จักกัน และขอบคุณดวงตาที่สามารถ
มองเห็นกันและกันได้...และขอบคุณใจดวงนี้ของกูและของมึงที่.............."
"ตรงกัน.....?"
"อืออื้อ...."
"จูน...พักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว..."
"คร้าบ..."
"เดี๋ยวโทรไปปลุกนะครับ..."
"ได้คร้าบ....."
"ฝันดี..."
"ฝันดีครับ...."
หวานซะขนาดนี้ผมคงฟันผุแง๋มๆๆๆ
ใช่เราเองก้อคงฟันผุเหมือนกัน
ขนาดโดนหมออุดไปแล้ว 3 ซี่นะเนี่ย
สงสัยพรุ่งนี้ก้อต้องอุดอีกซี่เหมือนกัน
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกกก
แอบจะเลี่ยนนะ
แต่ชอบมว๊ากกกก
ฮ๋าๆๆๆ
สงสารสองนะแต่นะคนเรามันบังคับกันไม่ได้
โจ๊กคิดแค่เื่อนแต่สองชอบโจ๊ก
ถ้าสองทำให้ทุกคนออกจากโจ๊กได้แล้วสองจะได้โจ๊กงั้นหรอ
เหะๆๆๆๆๆ
สองนี่นะคิดได้ไง
ทำจูนแบบนี้แล้วโจ๊กจะเห็นดีด้วยไง
อยากจะให้สองเข้าใจไวไว
เปิดอกคุยกันไปเลยยย
-
ทำเอาอยากรู้ว่าเรื่องระหว่างสองกับโจ๊กเป็นมายังไง
-
หวานแล้ว ฮิ้วว
อย่าเพิ่งมีอะไรร้ายๆเข้ามาเลย สาธุ
-
บ้า พูดไรก็ไม่รุ :-[
:กอด1:พี่ดิว
-
พูดอย่างงี้ยิ่งอยากรู้เรื่องโจ๊กกับสองมากขึ้นอ่า
รีบมาต่อน่ะครับ :call: :call: :call:
-
แสดงว่าเรื่องของสองมันต้องเลวร้ายมากแน่ๆเลย
ชัก...งง
:เฮ้อ:
-
ใครเสกน้ำตาลสาดใส่โจ๊กรึป่าวเนี่ย
หวานได้อีก :-[
-
น่ารักได้ อีก อะ พี่ดิวมาต่อไวๆๆนะคับรออยู่
-
จิ้มๆๆๆ ไรเตอร์
ดิวสุดยอดอ่ะ ถ่ายทอดความรู้สึกของตัวละครออกมาเป็นคำพูด ได้สุดยอด ซึ้ง เข้าถึงอารมณ์
อ่านแล้วรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่"โจ๊ก"ตั้งใจจะถ่ายทอดออกมาให้"จูน" มันตรงใจมาก มันเหมือนเป็นคำพูดประโยคนึง ที่คนๆนึงรอฟังจากปากของอีกคนนึง
คนที่เค้ารักที่สุด และรักเค้าที่สุด... :L1:
...สองมันทำอะไรโจ๊ก หรือว่า.....
มันข่มขืนโจ๊ก o22
มาต่อไวไวนะคะดิว ถเ่ช้าจะจินตนาการต่อเองแล้วนะคะ
+1 ไรเตอร์ด้วย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โจ๊กพูดดีมากเลยอะ :o8:
-
อิจฉา จั๊ง
-
รู้สึกดีกับตอนนี้มากๆๆ
ขนาดแค่อ่านยังรู้สึกอิจฉาจูนเลย
แล้วถ้าได้เป็นคนฟังแบบจูนสงสัย อายจนม้วนแน่ๆ
ถึงจะเป็นแค่ลมปาก แต่จะมีสักกี่คนที่พูดประโยคำวกนี้ออกมาได้
ได้ใจจริงๆว่ะ โจ้ก
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนซ่ะ
:o8:
-
หวานนนนนนนนนน
หวานมากก เปนคำพูดที่โดนสุดๆ สุดยอดมากกก
-
เอร๊ยยย !!!
โจ๊กหวานไปนะเว้ยเฮ้ย อิอิ
-
อิจฉา วะ หวานซะ หึหึหึหึ น่ารักๆๆ :) :'(
-
คู่นี้หวานกันดีอะ และอยากบอกว่าการเชื่อใจบางทีก็สำคัญอะ และคำพูดของโจ๊กฟังดูเลี่ยน แต่ใคร
ที่อยู่ในสถานการณ์แบบจูนมันคือ คำพูดที่หวานและเป็นคำพูดที่คนฟังอิ่มใจ รักจูนกะโจ๊กอะ
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
ยังไม่เคลียอ่ะ ยังไม่กล้าด่าสองงง ,,, แต่ก็นะ เหมือนสองขี่ตู่เลย ยังไม่ได้เป็นแฟนโจ๊กสั่กหน่อยหนิ ??? มาก่อนแต่เค้าไม่เอาแก ก็ไม่มีค่าอารายหรอกนะ
-
เอิ่ม
มากมายอีกแล้วอ่ะ
จริงๆเล้ยยย
+555
ก็
อิจฉาะอ่ะ
แต่ไม่ริษยา
เพราะว่า
เรามีดีกว่า
อิอิ
-
วู้ว ดีจีงๆเลยน้า แบบนี้น่ะ
รักคือการเข้าใจกัน อิอิ
-
แจ้งข่าวครับ
ดิวจะหายตัวพร้อมหัวไปประมาณอาทิตย์หนึ่ง
ถ้าหากกลับมาเร็วกว่านั้น....ดิวจะอัพให้ก่อนเลยครับ
หายหน้าไปหลายวัน
คิดถึงเพื่อนๆแย่เลย
แต่ทำไงได้...ไม่ทำก็ไม่ได้
แล้วเจอกันนะครับ
-
:z13: พี่ดิวครับ
แล้วจะรอครับ :pig4:
สู้ๆครับ :L1: :3123: :L2:
-
รอตอนต่อไปเมื่อดิวพร้อมนะ ถ้ามาหลายตอนได้ก็ดี (ล้อเล่นจ้า)
ไปเที่ยว หรือไปทำงาน อย่างมีความสุขนะ
-
ไปไหนเนี้ยอย่านานนักน่ะ คิดถึง ถ้าจะเดินทางก้อขอให้เดินทางด้วยความปลอดภัยจ๊า มาแล้วอย่าลืมมาต่อให้เยอะๆน่ะรออยู่
-
แล้วกลับมาต่ออีกนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
แล้วกลับมาเร็ว ๆ น๊า คิดถึง
-
เรื่องเลวร้ายของโจ้ก คือ โดนสองปล้ำเหรอ :sad4:
-
รอเสมอค่า 55+
จุ๊บๆ
-
แจ้งข่าวครับ
ดิวจะหายตัวพร้อมหัวไปประมาณอาทิตย์หนึ่ง
ถ้าหากกลับมาเร็วกว่านั้น....ดิวจะอัพให้ก่อนเลยครับ
หายหน้าไปหลายวัน
คิดถึงเพื่อนๆแย่เลย
แต่ทำไงได้...ไม่ทำก็ไม่ได้
แล้วเจอกันนะครับ
ว้าแค่เปิดมาไม่เจอวันนึงก็คิดถึงจะแย่ แล้วหายไปเป็นอาทิตย์เหงาแย่ รีบกลับนะคับ รักษาสุขภาพด้วยทำกิจใดอยู่ในความไม่ประมาทนะครับ แล้วจะรอการกลับมาครับ
-
รับทราบ แต่ กลับมาเมื่อไหร่ต้องอัพแบบจุใจเลยนะ
-
รับทราบจ้ะ จะรอนะจ้ะ
-
:mc4: 100หน้าพอดีเลยยยยย
รับทราบจะรอน้า
-
สุดยอด
-
รับทราบค่า าาา กลับมาเร็วๆเน้อ
-
รักนะพี่ดิว คริคริ
-
รับทราบคะกลับมาแล้วมาอัพให้จุใจไปเลยนะคะคุณดิว
-
รับแซบ...
เดินทางปลอดภัย...จ้า....
-
รับทราบบบ
แต่กลับมาแล้ว
อยากรุเรื่องของสองกะโจ๊กจัง
:L2:
-
รีบกลับมานะคับรออยู่
:call:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
หวานได้อีกอ่า คิดได้ไง อิจฉาๆๆๆๆๆๆๆๆจูนน่ะ
โจกก็อีกคน อะไรกันเนี่ย บทหวานก็หวานซะ
จะงอนก๋งอนเกือบตายกว่าจะดีกัน
นี่แหละน้า...ควารักทำให้คนเราเปลี่ยนไปไดขนาดนี้อิอิอิอิอ
น้องดิว จะไปไหนคะ กลับมารีบอัพเลยนะ
ไม่ไหวๆๆๆอยากอ่านต่อ เที่ยวให้สนุกนะคะ อิอิอิอิอิ :bye2: :bye2:
-
เป็นไรมากมั๊ยสองน่ะ เดี๊ยะ..คว่ำเลย
-
เดินทางปลอดภัยฮับ :L2: กลับมาเร็วๆนะพี่ดิว :กอด1:
-
ผมว่าสองมันต้องทำอะไรโจ๊กแน่ๆเลยครับโจ๊กถึงไม่อยากพูดถึงมัน
มันต้องเป็นเรื่องที่เลวร้ายมากๆเลย ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิด แต่
ถ้าเป็นก็อย่าให้สำเร็จ เสกคงรู้เรื่องดีแต่ความลับไม่มีในโลกสักวัน
คงจะเปิดเผย เป็นกำลังใจให้ดิวครับ(+1)
-
:sad4:
อย่านานนะ
กลับมาอัพไวๆ
-
รอได้ค่า
ถ้าไปเที่ยวก็ขอให้สนุก
ไปทำงานก็ขอให้ราบรื่น
ถ้าเดินทางก็ขอให้ปลอดภัยค่ะ
-
:man1:
-
ยังไงก็อยากบอกว่ากลับมาเร็วๆๆนะไงก็รออะ หายไปอาทิตย์ คิดถึงโจ๊กกับจูนแน่เลย
-
:impress2: อยากมีใครมาคุยกับเราแบบนี้บ้างจัง...แต่คงไม่มีในโลกของความเป็นจริงหรอกนะ ในนิยายชีวิตมักจะสวยหรูแต่ในชีวิตจริง ชายรักชาย เป็นอะไรที่น่าเศร้ามากมาย :m15: เป็นกำลังใจให้ดิวนะครับ อย่างไงก็มาต่อเร็วๆนะครับ :bye2:
-
แล้วจะรอดิวนะ :o12:
รีบกลับมาล่ะ มันค้างรู้บ่ :L2:
-
จะรอดิวนะคะ :L1:
-
มาฉลองหน้าที่ 100 ด้วย... :mc4:
..จะรออ่านนะครับดิว
-
แอบหวานกันอ่ะ :-[
-
:L2:
แบบว่าเพิ่งเข้ามาอ่านได้ไม่นาน
อยากรู้ว่าถ้าเราจะติดตามอ่านแบบง่าย ๆ โดย
ที่เวลาที่เราไม่ต้องไปเริ่มที่หน้า 1 ใหม่ ต้อง
ทำอย่างไรอะ เพราะตอนนี้อ่านถึงหน้า 28 แล้ว
แล้วถ้าพรุ่งเข้ามาอ่านอีกก็จะเริ่มที่หน้า 1 แล้ว
ไล่มาจนกว่าจะถึงหน้า 28 อะ ใช้เวลามากอะ
กว่าจะได้อ่าน จึงอยากจะรู้วิธีที่ไม่ต้องไล่หน้า
ไปเรื่อย ๆ โดยที่เข้าปุ๊บมาหน้า 28 เลยอะ
ได้หรือเปล่า ช่วยตอบด้วยนะ
ขอบคุณมาก
:impress3:
-
ว 2 ครับ
:กอด1:
-
หวานเหลือเกิน 2 คนนี้
อิอิ
-
หวานจังเลยครับ ^^
-
ผมว่า สองต้องเคยลักหลับโจ๊กแหงๆเลย
:m16: :m16: :m16:
-
คถ พี่ดิวแร้วอ่า เมื่อไรจะกลับมาน๊า
-
:mc4: :mc4:
เล่าเรื่องได้น่ารักโคตรๆอ่ะครับ
ท่าทางจะมีเรื่องจริงของดิวสมัยเด็กผสมอยู่แน่ๆ
แปลกๆๆๆ
ไม่มีฉากเลิฟซีนเลยนะ แต่คนอ่านยังติดงอมแงมขนาดนี้
ไม่ต้องรีบมาต่อนะครับ
ขอเวลาไปหาหมอฟัน อุดฟันผุซักหน่อย
หวานเกิ๊น อ่านเสร็แล้วนอน ไม่ได้แปรงฟัน ฟันผุเยย
o13 o13 o13
-
คิดถึงสองหนุ่ม+คนเขียนจังเลยกลับมาไวๆนะครับผม
-
คิดถึงกันจะแย่อยู่แล้ว
แต่ธุระยังเสร็จ...เหมือนมันจะลงแดงเลยครับ
รอกัรอีกนิดหนึ่งนะครับ
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆรีพลาย 3000 แล้ว
ขอบคุณครับ
-
:call:มาลงชื่อรอ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
พี่ดิวช้าได้อีกอ่า กลับมาไวๆๆนะครับคิดถึงไม่ไหวแร้ว
-
กลับมาแล้วครับ :laugh: :laugh: :laugh:
เย้ๆๆๆๆๆๆ
แล้วยังไงพรุ่งมาต่อให้นะครับ
วันนี้ขอไปสลบก่อน
เหนื่อยมากๆๆๆๆๆๆๆ
พรุ่งนี้เจอกันครับ
-
จิ้มๆๆๆๆพี่ดิว
รออ่านด้วยคน
สู้ๆๆๆครับ :L1: :3123: :L2: :pig4:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
กลับมาแล้วๆๆๆ รับทราบคร้าบบบพี่ดิว
-
มาอัพรอบนี้ขอแบบเอยอะๆเลยนะ
คิดถึงจะแย่แล้วววววววววววววววว :กอด1: :กอด1:
-
:กอด1: เย้ๆ ดิวกลับมาแล้ว
ขอแบบยาวๆนะดิว เอาแบบครบเซตเลยนะ โจ๊ก จูน ชีน เสก ปาล์ม สอง??
ลงชื่อรอ :monkeysad:
-
:mc4:
-
ไปไหนมาล่ะครับ พักผ่อนแล้ว มาต่อเยอะๆ นะครับบบบบบ
-
เย้กลับมาแร้ว
-
อ่า า พรุ่งนี้ๆ ๆๆ :z2: :z2:
ปูเสื่่อรอ
-
มาต่อยังครับพี่ดิว
-
รอ ร้อ รอ :impress2:
-
เย้ๆๆๆ
มาแล้ว
-
หายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไหนบอกจะมาต่อให้วันนี้ไม่เห้นมาเรย แงงงๆๆแอบบน้อยใจ
-
มาต่อได้แล้ววววววววววววววว
-
มาต่อเถอะนะ :impress2:
อยากอ่านใจจะขาดแล้วววว
จงมา จงมา :call:
-
คิดถึงจูน กับโจ้กกก
-
รออะ บอกว่าไม่เป็นไรไงก็รออยู่คะ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ตื่นยังครับ
มารออ่านอีกคน
-
:call: มารออีกรอบแล้ว ตื่นแล้วมาอัพด่วน
-
มารอคร๊าบบ บ บ ^^
-
ผิดสัญญา อ่า T-T
-
หึหึหึ
มาแล้วครับ
เมื่อวานไม่ไหวจริงๆ
วันนี้มา...แล้วครับ
ไม่น่าเชื่อว่าเช้านี้ผมจะตื่นแต่เช้าไหว
เพราะเมื่อคืนเป้นไข้ด้วย
แถมยังนอนดึกอีก...เพราะมันแต่คุยโทรศัพท์กับมันนั่นแหละ
แต่ผมยังยิ้มอยู่เลยนะครับ
เป็นใครจะไม่ยิ้มบ้างล่ะ....ใช่มั๊ย?
"เป็นไรจ๊ะคนหล่อของแม่....ฝันดีรึไงถึงเดินยิ้มน้อยใหญ่ลงมาเชียว..." ยิ่งกว่าฝันดีอีกครับแม่
"เปล่าซะหน่อยนิครับแม่...ผมก็อารมณืทุกเช้าอยู่แล้ว..." ผมเดินลงมาช่วยแม่จัดโต๊ะอาหารเช้าด้วยซะเลย
"หมู่นี้ลูกแม่...ดูอารมณืดี มีคาวมสุข...มีไรที่ยังไม่ได้บอกแม่รึเปล่าจ๊ะ..."
"ก็ไม่มีนิครับ...แค่กๆๆๆๆๆ" ผมไอสองสามที
"ไม่สบายหรือลูก....ใช่จริงๆด้วย...ลูกหน้าซีดนะ...งั้นไปนั่งเลย..ไม่ต้องมาช่วยแม่...เดี๋ยวแม่จัดคนเดียวได้จ๊ะ.." แม่ดันหลังผมให้มานั่งที่เก้าอี้ประจำของผม...ผมนั่งมองแม่...ดูแม่จะมีความสุขกับการที่ได้ทำอาหารให้พ่อกับผมกินทุกเช้า แม่สนุกกับการซักเสื้อผ้า แม่สนุกกับทุกอย่างที่ได้ทำให้ผมกับพ่อ...
"ยิ้มไรจ๊ะจูน...." แม่นั่งลงบ้างหลังจากที่จัดอาหารเช้าเสร็จ แต่ยังรอพ่อที่ยังไม่ลงมาจากชั้นบน
"แม่รักพ่อมากมั๊ยครับ?..."
"เมื่อก่อนแม่รักพ่อมาก...รักมากจนคิดว่าแม่จะขาดพ่อไม่ได้อีกแล้ว..."
"เมื่อก่อนรักมาก...แล้วตอนนี้ละครับแม่?..."
"ตอนนี้แม่กับพ่อก้าวผ่านคำว่ารักมาแล้ว....เราอยู่กันด้วยความผูกพัน...ความมีกันและกัน...มันไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นและกระปรี้กระเปร่าเหมือนเมื่อยังหนุ่งยังสาว...แต่เราจะคอยมอบยิ้มที่อบอุ่น มอบคำให้กำลังใจซึ่งกันและกัน อยู่ด้วยกันในวันที่สุข และช่วยกันคิดในวันที่มีปัญหา...ทุกวันนี้พ่อกับแม่ถ้าขาดคนใดคนหนึ่งไป..เราก็จะอยู่ต่อไปได้ด้วยความสุข...เพราะเรามีลูก...ลูกที่เป็นตัวแทนความรักของพ่อและแม่ไง....ลูกเกิดมาจากความรักของพ่อและแม่นะ..." ผมนั่งฟังแม่พูดไปเรื่อยๆ..ผมสัมผัสได้ถึงความรักที่แม่มีต่อพ่อและต่อผม และผมก็รู้ด้วยว่าพ่อรักผมกับแม่มากแค่ไหน ผมสัมผัสถึงความรักของท่านได้ แม้ท่านจะไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ ตอนนี้ ก็ตาม.....
"แม่ลูกนั่งคุยไรกัน....กำลังบอกรักพ่ออยู่รึเปล่าล่ะ?..." เป็นไงครับพ่อผม ... หวานไม่เบาเลย
"แม่กับลูกรักพ่อเสมอแหละจ๊ะ....." แม่ผมละครับ...ไม่เบาเหมือนกันเลยใช่มั๊ย...
"โอเค...รักกันๆ...งั้นทานข้าวกันเลยดีกว่า...พ่อหิวแล้ว..."
พวกเราลงมือทานข้าวกันไป
คุยกันไป
ยิ้มกันไป
หัวเราะกันไป
ผมโชคดีเอามากๆเลยครับที่ได้เกิดมาในครอบครัวอย่างนี้....
"จูน...มีไรที่อยากจะบอกพ่อมั๊ย?..."
"เปล่านิครับพ่อ...ทำไมเหรอครับ..?"
"ก็ตอนที่พ่อจีบแม่ใหม่ๆและแม่ตอบรับพ่อ...พ่อก็มีอาการเหมือนลูกตอนนี้นี่แหละ..." อาการผมฟ้องขนาดนั้นเลยเหรอ
"เปล่านิครับ...."
"พ่อนิพูดอะไรก็ไม่รู้...แม่เขินนะ..." แม่อ่ะพูดมากกว่าพ่ออีกครับ...หึหึหึ...หวานกันได้ทุกวันจริงๆเลย"งั้นตอนนี้...ลูกของอพ่อกำลังตามจีบใครอยู่รึเปล่า?..." แนะ ยังไม่เลิกอีกพ่อ
"ผมไม่ได้จีบใครเลยนะพ่อ..." แต่มีคนมาตามจีบผมต่าหากล่ะ
"ครืดๆๆๆๆๆๆ" โทรศัพท์เจ้ากรรมผมดันสั่นขึ้นมา.....
"นี่เดี๋ยวนี้...พกโทรศัพท์ตอนกินข้าวเลยเหรอลูก?..." พ่อยังแซวผมไม่เลิก...
"ก็วันนี้มีนัดไปดูเพื่อนเตะบอลกันอ่ะครับ...." พ่อแม่มองหน้าผมพร้อมกับยิ้มๆ...บ้าจริงมึง...โทรมาทำไมแต่เช้า
"ทำไมไม่รับล่ะลูก?..."
"ไม่อยากรับอ่ะครับแม่...ไว้ค่อยคุยกันก็ได้..." จริงๆไมอยากคุยต่อหน้าพวกท่านหรอก
" เดี๋ยวเค้าจะเสียใจเอานะลูก...อุตส่าห์โทรมาแต่เช้า..."
"เพื่อนกัน...ไม่เป็นไรหรอกครับแม่...."
"งั้นตามใจ..แล้วทำไมหมู่นี้โจ๊กไม่มาเที่ยวบ้านเราบ้างล่ะลูก...แม่ชักคิดถึงแล้วสิ.." ก็มันนั่นแหละครับที่โทรมาเมื่อกี้
"ก็...ก็..ช่วงนี้มันซ้อมบอลทุกวันเลยครับ ก็มันนั่นแหละครับที่แข่งบอลนัดชิงวันนี้..." มีแต่ผมกับแม่เท่านั้นที่คุยกัน ส่วนพ่อได้แต่นั่งฟังเราแม่ลูกอย่างเงียบๆ แต่ผมรู้ว่าพ่อกำลังสนใจผมอยู่...
.
.
.
.
ทานข้าวเสร็จ
ช่วยแม่เก็บโต๊ะ...ส่วนล้างจานแม่บอกว่าจะทำเอง...
ผมเลยรีบขึ้นห้องนอน
เผื่อว่ามันจะโทรมาอีก...
แต่เปล่าเลย...มันไม่โทร...ไอ้บ้า
ผมรู้สึกปวดหัวหน่อยๆ..เลยฟาดยาพาราไปสองเม็ด...แล้วก็ผล็อยหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้.
.
.
.
"ครืดๆๆๆๆๆๆๆ...." แผ่นดินไหวเหรอ....อ๋อ..โทรศัพท์เรานี่เอง...ผมงัวเงียรับ
"ครับ?..." พูดเพราะๆไว้ก่อน เพราะไม่ได้ดูว่าเบอร์ใคร
"ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น...ไม่สบายเหรอ?...." รู้แล้วครับ ผมจำเสียงนี้ได้
"เปล่าซะหน่อย...." ถ้าบอกว่าไม่สบายเดี๋ยวมันไม่ให้ไปดูบอลด้วย ซวยเลย
"แล้วทำไมไม่รับสายล่ะ?...นึกว่าไม่สบายซะอีก...เป็นห่วงนะเนี่ยะ..."
"ก็รับอยู่นี่ไง..."
"กูโทรไปตั้ง4สายแล้วนะ...แล้วนี่ก็สายที่ 5 แล้วด้วย.."
"เหรอ?..." สติยังมาไม่ครบครับ
"เพิ่งตื่นเหรอ?...เสียงงัวเงียเชียว...กำลังเป็นหมาตาปรืออยู่รึเปล่านิ?"
"อืม..ว่าแต่นี่กี่โมงแล้ว..."
"10 โมงแล้วครับพี่น้อง..." นี่ผมหลับไปนานเหมือนกันนะเนี่ยะ
"กูตื่นมาครั้งหนึ่งแล้วเมื่อเช้า...แต่เผลอหลับไปอีกรอบหนึ่ง...ตื่นก็เพราะโทรศัพท์มึงนี่แหละ..."
"ไปล้างหน้าล้างตาก่อน...เดี๋ยวกูถือสายรอ...กูไม่อยากมีแฟนฟันผุ..." เกี่ยวกันมั็ยนี่
"อืม..รอแปบนะ..."
ผมรีบจัดการให้ตัวเองสดชื่น
ล้างหน้าล้างตา
แปรงฟัน
เข้าห้องน้ำ
แล้วก็มาคุยกับมันต่อ
"ครับผม....อยู่ป่าวมึง...โจ๊ก...อยู๋ป่าว..."
".........."
"นี่นี่...อยู๋รึเปล่า...."
"อยู่ครับ...แปรงฟันยังมึง..."
"แปรงแล้ว..."
"ดีแล้ว...ฟันจะได้ไม่ผุ..." โจ๊กมันเป้นคนที่รักฟันมากๆ..เพราะฟันมันสวย...มันเลยพลอยห่วงและหวงฟันของคนอื่นไปด้วย
"แล้วจะไปสนามกี่โมง?"
"บอลแข่งสี่โมง....เที่ยงนิดๆก็น่าจะไปแล้ว..."
"แค่กๆๆๆๆ..." เผลอไอจนได้
"มึงไม่สบาย..." นั่นไงครับ ทันทีเลย
"สำลักน้ำลายต่างหาก...กูสบายดี..."
"ให้แน่นะคุณมึง..."
"คุณกูอ่ะแน่อยู่แล้ว...คุณมึงเหอะ...วันนี้ต้องชนะนะ...คุณกูจะคอยดู..."
"ครับบบบบๆๆๆๆๆ...เออ..อ่อน..วันนี้มึงได้ดูพยากรณ์อากาศรึเปล่า?"
"เปล่า...ทำไมวันนี้พายุเกย์จะเข้าอ่าวไทยเหรอ?..." หึหึหึ
"อ่าวไทยนะไม่เข้าหรอก...แต่คาดว่าจะเข้าบ้านมึงแทน...ถ้าปากยังดีขนาดนี้..." อุ๊ย...กลัวแล้ว
"ทะลึ่งแล้วมึง...เดี๋ยวเหนี่ยวเลย..."
"หึหึหึ..."
"หัวเราะแบบคนโรคจิตอีกแล้วนะมึง...ชิส์"
"เอาๆๆๆ...คือเมื่อเช้ากูได้ดูข่าวพยากรณ์อากาศไง....เดี๋ยวกูรายงานให้มึงฟังนะ..."
"จัดมา..." ผมตั้งใจฟังมันเต็มที่...เผื่อจะได้วางแผนกิจกรรมของวันนี้ได้
แต่ไม่น่าเชื่อเลยครับว่าคนอย่างมันจะดูอะไรที่เป็นสาระอย่างนี้ด้วย
" วันนี้คลื่นความคิดถึงสูงทะลุหัวใจ.........บริเวณห้องนอนกู..แต่กำลังแผ่ขยายไปห้องนอนมึงแล้ว..."
"หึหึหึ..."
"ลมกรรโชกแรงถึงแรงมาก...จนพาใจกูลอยไปหามึงแล้ว...ฝนกำลังตกหนักบริเวณตากู...และอาจจะท่วมใจอย่างฉับพลัน อันเนื่องมาจากความอดทนในการคิดถึงมึงต่ำถึงต่ำมาก...แบบว่าคิดถึงปุ๊บ อยากเจอหน้าปั๊บประมาณนั้น...แรงต้านทานต่ำมาก...อากาศหนาวบริเวณมือ...เพราะมันว่างเปล่าเกินไป..แก้ได้โดยมืออีกคู่ให้มาอยู่ใกล้ๆกัน...และคาดว่าในเวลาไม่นานนับจากนี้จะเกิดลมพายุขนาดใหญ่ถ้ากูไม่ได้เห็นหน้ามึง...จบการรายงาน...." ผมเผลอหัวเราะออกมา...คิดได้ไงว่ะ...สะเหร่อได้อีกมึง...กูเขิน...
"คิดนานมั๊ยมึงมุขนี้.."
"มันอยู่ในสายเลือดกูแล้ว..."
"เน่าได้สนิทเลยมึง..."
"แต่มึงก็ชอบ เพราะมึงกำลังยิ้มอยู่...กูรู้.."
"ชิส์..."
"เอ๊ย...แต่รายงานนั้นเป็นความจริงทุกอย่างนะเว้ย เชื่อถือได้...จริงๆนะ"
"ก็ยังไม่ได้ว่าไรเลย....เอองั้นเดี๋ยวกูไปหามึงที่บ้าน..." ใจง่ายไปมั๊ยกู
"ไม่ต้องมึงไม่สบายอยู่...เดี๋ยวกูไปหามึงเอง.."
"กุสบายดี...เดี๋ยวกูไปหา...มึงเตรียมตัวให้พร้อมกับการแข่งดีกว่า...เดี๋ยวกูไปหาเอง..."
"คิดถึงกูเหมือนกันก็บอกมาดี๊...ท่ามาก..."
"งั้นกูไม่ไปแล้ว..."
"ดี..กูจะไปหามึงเอง" ซะงั้น
"ไม่ต้องๆเลย...กูจะออกไปแล้วนะ..."
"ครับผม...ขับรถระวังล่ะ...อย่าลืมเอาใจกูกลับมาคืนด้วยล่ะ..."
"เน่า...ชิส์"
-
กรมอุตุ เที่ยวนี้มาแปลก พยากรณ์อากาศให้เฉพาะคนซะด้วย
หวานให้นาน ๆ นะคู่นี้
รอตอนต่อไปจ้า
อ้อ +1 เป็นกำลังใจให้ หวังอย่างลึก ๆ ว่าจะมาต่อเร็ววันนะ
-
ตามอ่านนานมากค่ะกว่าจะทัน 555 แต่น่ารักมากๆ
เราแบบว่าอึดอัดกับสองและอ้อยมากมาย = =" มันจะอะไรนักหนา
น้องชีนก็น่ารักดีนะ แต่เราเชียร์โจ๊ก 555
ชอบจังเลย สองสามตอนล่าสุดนี่ทำเรายิ้มแก้มแตกเลย :o8:
ทำไมโจ๊กมันเน่าดีจัง ฮ่าๆ อ่านแล้วเขินแทนน้องจูน
เห็นด้วยกะรีบน ขอให้หวานกันนานๆ :กอด1:
-
ทุกเม็ดอ่ะโจ๊ก หยอดตลอด นักบอลหรือพ่อค้าขนมหวานกันแน่ :-[
อิจฉาวุ้ย ไม่ไม่ได้แบบนี้ซักคนฟ่ะ :กอด1:พี่ดิวยินต้อนรับกลับเล้าจ้า
-
วันนี้รู้สึกพยากรณ์บอกว่าพายุจะเข้ามาในบ้านผู้ชมที่อ่านเป็นเหตุให้มดท่วมเต็มจออ :-[
-
น่ารักอะ
:-[
-
โจ้กหยอดทุกเม็ดอ่ะ ช่วงนี้น่ารักตลอดอ่ะ พ่อกะแม่น่ารักจังเน๊าะ
-
โจ๊กอ่ะ เจ้าพ่อหยอดมุขเลย พยากรณ์อากาศได้น่ารักจริงๆ
-
โจ๊กเจ้าสำนวญจริงๆๆนะเนี่ย
กร๊ากกกก
เน่าไปไหน
-
โจ๊ก หวานมาก ถึงจูนปากจะบอกว่าเน่า แต่ใจก็ชอบช่ายมะ อิอิ
-
หวานนนนนน หยดหย้อยยย
-
หวานกันจังเลย
อิจฉาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ดิวรีบๆมาอัพนะ
อยากจะบอกว่าโจ๊กมันเว่อร์อ่าๆ555+++
-
เขิลแทนจูน :o8:
-
หวานได้อีก
กรมอุตินิยมวิทยาโจ๊ก
รายงานสภาพอากาศได้
หวานมากอยากใหพัดมา
บ้านเราจัง
ชอบอ่ารีบมาต่ออีกนะพี่ดิว
-
เริ่มหวานแล้ว
น่ารักหงะ
:o8: :-[ :impress2:
-
มุกจีบกันแบบรายงานตรงแบบนี้คนฟังปลื้มซะหายไข้แล้ว แต่มุกเสี่ยวๆของเขาก็น่ารักแหละ :impress2: :impress2: :impress2:
-
หวานกันเชียวน้าาาา...แต่ช่วงนี้คนไม่สบายเยอะ...ก็ดูแลตัวเองดีๆน้าา
-
หวานกันก็เป็นนะคู่นี้
-
อร๊างงงงงง
น่ารักกก :-[
-
อ่านได้สามสิบหน้าเเล้วจ้า
ชอบมากค่ะ จูนน่ารัก โจ๊กก็เท่
เเต่น้องสับสนกันมากมาย ตามไสตล์วัยรุ่น
-
วันนี้คลื่นความคิดถึงสูงทะลุหัวใจ.........บริเวณห้องนอนกู..แต่กำลังแผ่ขยายไปห้องนอนมึงแล้ว..."
"หึหึหึ..."
"ลมกรรโชกแรงถึงแรงมาก...จนพาใจกูลอยไปหามึงแล้ว...ฝนกำลังตกหนักบริเวณตากู...และอาจจะท่วมใจอย่างฉับพลัน อันเนื่องมาจากความอดทนในการคิดถึงมึงต่ำถึงต่ำมาก...แบบว่าคิดถึงปุ๊บ อยากเจอหน้าปั๊บประมาณนั้น...แรงต้านทานต่ำมาก...อากาศหนาวบริเวณมือ...เพราะมันว่างเปล่าเกินไป..แก้ได้โดยมืออีกคู่ให้มาอยู่ใกล้ๆกัน...และคาดว่าในเวลาไม่นานนับจากนี้จะเกิดลมพายุขนาดใหญ่ถ้ากูไม่ได้เห็นหน้ามึง...จบการรายงาน....
โอ้ยย เขินนนนน :-[ :-[ :-[ :-[
หวานกันเกินไปแล้วอะ
-
อ๊าก กกกกก
เขินแทนจูน โจ๊กมันช่างสรรหาจริง
พ่อจูนคงกำลังสงสัย ว่าจูนมันกำลังมีความร๊าก กก
-
:-[
เขินนนนนนนนนนนนนน
คิดได้ไงอ่ะโจ๊กเอ้ย
สุดยอด o13
หวานนนนนนนนนน น่ารักได้อีก
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
หวานมากกกก
-
มดขึ้นแล้ว :L1:
+1 นะคะ
-
:-[
-
กรมอุตุนิยมรักจูน ช่างพยากรณ์อากาศได้ขอบอกว่าคนฟัง คงตายไปเลย
หวานกันมากมายสำหรับสองคู่รักนี่
-
หวานกันจังงงงงงงงงงงง ชิส์(ออกแนวหมั่นไส้ตลอดๆ ฮ่าๆ)
จูนขับรถดีๆนะลูก
-
หยอดตลอด หวานกันจัง อิชชี่ ชิส์ :-[
อิโจ๊กก็กล้าพูด คนแต่งก็ช่างคิด คนอ่านจะสำลักน้ำตาลตาย อ่านไปยิ้มไปเขินแทนจูนแล้วเนี่ย :o8:
มาต่อไวไวนะดิว รออยู่ด่วนๆด้วย :pig4: :L2:
-
แอ่ะ
พยากรณ์เข้าข้างตัวเองอ่ะดิ
นี่
แล้วตกลง
น้ำไม่ท่วมปอดตายไปแล้วหรอนั่น
-
ชอบตอนพยากรณ์อากาศจัง คิดได้ไงเนี่ย
-
"มาเร็วดีนิมึง....คิดถึงกูมากขนาดนั้นเชียว..."
"โอเค...งั้นกูกลับ..." ผมทำท่าหันหลัง...
"ว่าที่แฟนใครนี่...ขี้ใจน้อยชะมัด...มานี่.." แล้วมันก็ใช้กำลังลากผมเข้ามาในบ้านมัน...มันไม่เคยเรียกผมว่าแฟน มันจะเรียกผมแค่ว่าที่แฟน เพราะจริงๆแล้วตอนนี้ผมกับมันก็เป็นแค่เพื่อนกัน...แต่มันมากกว่าเพื่อนธรรมดาแค่นั้นเอง..แต่แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว..ที่เหลือให้เวลาพิสูจน์ทั้งมันและผมเองดีกว่า
"นั่งเล่นไปก่อนนะมึง...เดี๋ยวกูไปเก็บของต่อ..."
"ก็ไปสิ....ไม่ได้ขอให้อยู่ซะหน่อย..."
"ปากมึงอ่ะบอกว่าไม่...แต่ใจมึงอ่ะ...เรียกร้องกูอยู่...กูรู้"
"มึงไปตกบ่อน้ำเน่ามาเหรอ....สะเหร่อแต่เช้าแล้วนี่..."
"ชิส์....." แล้วมันก็เดินบ่นพึมพำไรไม่รู้ออกไป
"กี้มานี่เร็ว...มาหาพี่ชายหน่อย.." มันวิ่งตัวปลิวมาเลยครับ..แฮ่ก...ก็มันเล่นกระโดดทับผมซะงั้น
"หนักขึ้นเยอะเลยนะเรา...พ่อให้กินไรล่ะถึงได้อ้วนขนาดนี้..ฮ่าๆๆๆอย่าเลียจั๊กจี้..."
"หงิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ยังไม่เลิก
"คิดถึงพี่ชายอ่ะสิ...ไม่ได้มาเยี่ยมตั้งหลายวันเลย...หล่อขึ้นจมเลยเนาะ...แล้วหล่อสู่พ่อได้ป่ะเนี่ยะ...ไหนขอดูหน้าแบบชัดๆหน่อยซิ....".
.
.
.
.
.
.
.
"อ่อน...อ่อน...ตื่น...ตื่นได้แล้ว..." ใครเรียก....ผมจะนอน
"ขออีกหน่อยนะ...." ผมงัวเงียตอบ แล้วเมื่อกี้เสียงใครหว่า ไม่เห็นเหมือนเสียงแม่เลย
"กูบอกให้ตื่นไง...."
"เอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!"
"โอ๊ย!!!!!!!!!!"
"ก็มึงเอาหน้ามึงมาใกล้หน้ากูทำไมล่ะ...กูก็ตกใจอ่ะสิ..."
"มึงก็เลยต่อยหน้ากูว่างั้นเถอะ...เจ็บชริบ..."
"เล่นไรไม่คิด...ช่วยไม่ได้..." ก็ลองคิดดูสิครับ ลืมตาปุ๊บด้วยสติที่ยังเไม่ต็มดี ก็มีหน้าใครไม่รู้มาติดกับหน้าเรา ใครไม่ตกใจบ้างล่ะ..ไม่รู้ละงานนี้ผมไม่ผิดแน่ๆ
"อย่างน้อยกูก็ไม่คิดลักหลับมึงหรอก..." ดูมัน..ยังไม่สำนึกอีก...
"ก็ลองคิดดูสิ...มึงตายไม่มีที่ฝังแน่..."
"กลัวแล้วครับ...ไม่กล้าคิดหรอกครับ....เอ๊ยอ่อน....กูว่าหน้ามึงซีดๆวะ...อย่าไปเลยสนามบอล..เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่บ้านดีกว่า...ไว้กูแข่งเสร็จถ้าไม่มืดมาก กูค่อยไปหามึงที่บ้านดีกว่า.."
"ไม่อยากให้กูไปดูมึงแข่งจริงเหรอ?"
"กูอยากจะอยู่กับมึงทุกวินาทีด้วยซ้ำ...แต่มึงไม่ค่อยสบาย ต้องพักผ่อน..."
"กูสบายดี...แค่นี้สิวๆ"
"เป็นลมขึ้นมา...กูจะสมน้ำหน้าให้..."
"เหรอ?...งั้นกูจะคอยดู....ชิส์.."
"ชู่วๆๆๆๆ...." ทำไมมันรับสายแล้วต้องให้ผมเงียบด้วย...เงียบก็ได้
"ว่าไงมึง?...." สงสัยคงเป็นเพื่อนมันนั่นแหละ
".................."
"พวกมึงรอกูกันที่สนามกันหมดแล้วเหรอ..." ผมกำลังจะถามมันว่าเสกใช่มั๊ย?.......แต่มันจุ๊ปากไว้ไม่ให้ผมพูด...ผมเลยถามมันโดยไม่ใช้เสียง...ครับ มันคุยกับเสกอยู่จริงๆด้วย...แต่ทำไมต้องทำแบบมีลับลมคมในด้วย
"..............."
"อ้าว...อ่อนไม่ได้อยู่กับพวกมึงเหรอ?..."
"..............."
"กูจะไปรู้ได้ไงว่ามันจะไปอยู่ที่ไหน....สงสัยมันคงอยากอยู่สองต่อสองกับคนที่มันรักมั้ง...เลยไม่ได้อยู่กับพวกมึง..." ไอ้บ้านี่...ผมดีดหูมันไปทีหนึ่ง...ปากดีนัก...มันร้องโอ๊ยเลย ดี สะใจ......
"................."
"เปล่าๆๆๆๆ...ไม่มีไรหรอก...มดตัวเล็กกัดหูเอาอ่ะ...." มดเหรอ....แถมตัวเล็กซะด้วย...ผมกำลังจะดีดหูมันอีกรอบ...แต่คราวนี้มันคว้ามือผมไว้และไม่ยอมปล่อยด้วย
"............"
"เออๆๆๆ..กูกำลังจะออกไปแล้ว 10 นาที เอ๊ย อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน..." พอมันหันมามองหน้าผมมันก็เปลี่ยนเวลาไปเลย...มึงจะทำไรกู....กูฆ่ามึงแน่....
"ปล่อยมือกูได้ยัง?..."
"แล้วอยู่ดีดีมาดีดหูกูทำไม?..."
"ก็มึงพูดไม่ดี..."
"ตรงไหน คำไหน ประโยคไหน?..." ผมรู้มันไม่ได้โกรธหรอก...มันแค่แกล้งผม เพราะสายตามันฟ้องอยู่
"ปล่อยได้แล้ว...กูเจ็บ" ผมบิดข้อมือ...แต่มันก็ไม่ยอมปล่อย
"หยุดบิดข้อมือเดี๋ยวนี้นะ....เห็นมั๊ยข้อมือมึงแดงหมดแล้ว...." ผมหยุดกึกเลยครับ ก็คราวนี้มันดุจริงอ่ะ
"ก็ปล่อยก่อนสิ..."
"บอกมาก่อนว่ากูพูดผิดตรงไหน...ที่ว่ามึงอยู่กับคนที่มึงรัก...หรือว่ามดตัวเล็ก...." นั่นไงครับผมว่าแล้วไอ้นี่มันเลว
"ทั้งสองอย่างเลย..."
"เหรอ?..."
"ปล่อยได้แล้ว..."
"ปล่อยก็ได้....แต่...ฟอด...." มันค่อยๆก้มลงจูบมือผม...แล้วค่อยส่งมือผมที่มันจูบเมื่อกี้มาประทับที่ริมฝีปากผม
"..........." ผมก็ได้แต่นิ่งสิครับ...
"ไปกันได้แล้ว....เพื่อนๆรออยู่..."
"อ๋อ...อืม....ไปสิ..." เหวอแดกอีกแล้วกู
-
จิ้มมมมม
ทันป่าวววว
:z13: :z13: :z13:
ตอนนี้มะค่อยหวานมากกกก
เห้ออออ ดีแล้ววว เด๋วคนอ่านเป้นเบาหวานพอดี อิอิ
-
โจ๊กนี่กวนชะมัด จะแกล้งอะไรเสกหรือเปล่าเนี่ย เดี้ยะให้หนูจูนจัดการซะเลย
ขอหวานกว่านี้อีกนะคะ ช่วงนี้น้ำตาลในเลือดน้อย *_*
ขอบคุณที่มาต่อให้เร็ว หวังว่าตอนหน้าคงไม่ต้องรอนานเนอะ
-
รอตอนต่อไปครับ
แล้วม่ะไหร่หนูจูนจะรับว่าที่แฟนโจ๊กมาเป็นแฟนซะทีนิ :o8:
-
ไม่ไหวจะเขิลแล้วนะคุณดิว :-[ จูบแบบนั้นคิดได้ไงอ่ะ
โคตรน่ารักเลยยยยยยยยยย :m3: นี่ขนาดเป็นแค่ว่าที่แฟนนะ
-
:L1:โหๆๆอะไรจะหวานขนาดนี้ น้ำตาลอายเลยพี่
-
555+
กวนตลอดอ่ะ
:jul3:
-
"ทำไมพวกมึงมาด้วยกันได้ล่ะ.....?" ผิดเหรอครับที่ผมกับมันจะมาด้วยกัน...เลยเผลอทำหน้าหมาโง่ออกไปมั้ง...ไอ้เสกเลยถามต่อเลย
"ไม่ต้องมาทำหน้างงเลยไอ้จูน...ก็เมื่อกี้กูโทรไปหาไอ้โจ๊ก...แล้วมันก็บอกว่าไม่รู้ว่ามึงอยู่ไหนเหมือนกัน..สงสัยอยู่กับคนที่รักมั้ง...แล้วจะให้กูคิดไง...อีกอย่างเมื่อไม่กี่วันมานี้...พวกมึงสองคนทำหน้าบ้าใส่กันอย่างกะไปฆ่าล้างโคตรของอีกฝ่ายซะงั้น..." ไอ้เสกมาเป็นชุดเลยครับทีนี้...เหวอแดกไปเลยผม....แต่เห็นหน้าไอ้โจ๊กมันยังทำหน้าสบายอยู่...
"แล้วมึงจะคิดมากไปทำไมไอ้เสก...พวกมันจะมาด้วยกัน...หรือไม่....แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่ดีกันได้..ไม่ต้องนั่งแง่งๆใส่กัน...โรคจิตจะแดกเอา..." ขอบคุณมากไอ้ปาล์ม
"ก็กูอยากรู้อ่ะ...ถามไม่ได้รึไง...หรือพวกมึงตอบไม่ได้..."
"กูกับมันไม่ได้มาด้วยกันหรอก...แค่บังเอิญเจอกันหน้าประตูเมื่อกี้...เห็นยืนเอ๋อๆอยู่เลยเรียกให้มาด้วยกัน...กลัวไปทำซุ่มซ่ามที่ไหนอีก...มันก็แค่นั้น" ผมนี่เหวอเลยครับกับคำอธิบายของไอ้โจ๊ก...แล้วจะเหวอกันอีกกี่รอบละกูวันนี้...
ทำไมมึงพูดเชี่ยๆอย่างนี้ว่ะ
เล่นอย่างนี้ใช่มั๊ย...ได้ กูจัดให้
"ใช่..กูกับมันแค่บังเอิญเจอกันหน้าประตู...ก็เลยบังเอิญมาด้วยกัน...กูก็แค่อยากแวะมาทักทายพวกมึงก่อน...และบังเอิญกูกำลังจะกลับแล้ว..." ทีนี้เอ๋อกินกันทั้งกลุ่มเลยครับ
"ไหนๆก็มาแล้ว..อยู่ดูโจ๊กเตะก่อนสิจูน..." จะน่ารักไปถึงไหนครับเป้
"ไม่ดีกว่าเป้...พอดีเจอเพื่อนฝั่งโน้นอ่ะ...จะออกไปหาไรกินกันซะหน่อย...ไปนะ..." ผมเดินออกมาซักแป๊บ...ก็มีสายเข้าครับ
"ทำไม...มึงบังเอิญกดเบอร์เข้าเหรอ?..." ยังไม่หายเคือง
"เลิกเล่นนะมึง...กลับมาอยู่กับพวกไอ้เสกได้แล้ว...ยิ่งไม่สบายอยู่...เป็นลมขึ้นมาเดี๋ยวก็ซวยหรอก..." ห่วงกูหรือแค่บังเอิญห่วงล่ะ...ชิส์
"เรื่องของกู...ไม่ต้องยุ่ง"
"แต่กูเป็นห่วง...กูไม่มีสมาธิเล่นบอลนะเว้ย...ถ้ายังห่วงมึงอยู่แบบนี้...บอกให้กลับมาไง..." ใจอ่อนนิดหนึ่ง...แต่
"ไม่..."
"เป็นอะไรอีกนิ...อย่าดื้อสิครับ..." อ่อนยวบเลยครับทีนี้
"ทำไมเมื่อกี้ต้องบอกว่าเราบังเอิญเจอกันด้วย...ทำไมไม่บอกไอ้เสกกับเพื่อนๆว่าเรามาด้วยกันล่ะ?..." ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยกับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ทำไมต้องทำให้มันเป็นเรื่องด้วย...งี่เง่าขึ้นทุกวันแล้วกู...แต่มันน่าน้อยใจจริงๆนะ
"ฮ่าๆๆๆ...มึงโกรธกูเรื่องนี้เหรอ?"
"อย่ามาหัวเราะนะ"
"โอเคๆๆๆ....หรือว่ามึงอยากให้ทุกคนรู้ว่าเราอยู่ในสถานะไหนกัน..อยากให้ทุกคนรู้ว่ากูรู้สึกยังไงกับมึง..เมื่อวันก่อนทะเลาะกันแทบตาย..แต่วันนี้มึงกลับไปหากูที่บ้าน หรือที่กูคุยโทรศัพท์กับไอ้เสกเมื่อเที่ยงว่ามึงอยู่กับคนที่มึงรักมั้ง...อยากให้เค้ารู้รึเปล่าล่ะว่าคนๆนั้นคือกู...กูคือคนที่อยู่กับมึง..ถ้ามึงต้องการอย่างนั้นกูพร้อมจะบอกกับทุกคนนะ...เอามั๊ยล่ะ?" หึหึหึ...อย่างนี้เองเหรอ...นั่นสินะ....งี่เง่าจริงๆด้วยเรา
"ไม่ต้องบอกก่อน...ยังไม่อยากอธิบาย"
"ครับ...งั้นก็กลับมาได้แล้ว...เร็วด้วย...กูยืนรอดูอยู่นะว่ามึงขึ้นไปหาไอ้เสกรึยัง..."
"อืม..งั้นกูวางนะ...เต็มที่นะมึง...."
"เชียร์กูให้ดีล่ะ..."
"คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ."
แค่นี้ก่อนนะครับ
ต้องไปทำธุระให้เพื่อนหน่อย
พรุ่งนี้มาอัพให้ล่ะกัน
โจ๊กบอกว่าช่วงนี้เพลาๆหวานลงหน่อย
กลัวเพื่อนๆฟันผุ
โจ๊กเป็นห่วงฟันเพื่อนๆนะครับ
รักษาฟันกันด้วยล่ะ
และอย่าลืมรักโจ๊กด้วยนะครับ
รักดิวด้วย
หนูจูนด้วย
ขอบคุณครับ
-
ขอให้โจ๊กกะจูนหวานกันนานๆนร๊าคร๊าฟ :m1:
ช่วงเน้ฟันผุเกือบหมดปากแร้วคับผม :m26:
กินก็ไม่ได้กินเยอะ(???) ฟันก็แปรง สงสัยว่าทำไมผุได้ผุดีจิง :confuse:
-
ชอบมุกพยากรณ์อากาศจัง คิดได้ไงอ่ะ
ขยันหวานนะช่วงนี้ แล้วมาต่อความหวานอีกนะ
-
:L1:
-
:impress2:
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m1: :m3:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
หวานมากกกกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไป
-
จูนนี่บางทีก็ดูง้องแง้งนะ ดีที่โจ๊กรับมือได้ โจ๊กนับวันยิ่งน่ารักมากๆเลย
-
หวายๆๆๆ
หวานไม่เกรงใจสนามบอลเลยเน้อ
คู่นี้อ่ะ
จริงๆเลย
-
จูนขี้งอนไปนะ แต่น่ารักก :-[
ชอบตอนโจ๊กจูบมือ อ๊างงงง
-
ชอบจังเรยอะ
-
ขอให้โจ๊กกะจูนหวานกันนานๆนร๊าคร๊าฟ
ช่วงเน้ฟันผุเกือบหมดปากแร้วคับผม
กินก็ไม่ได้กินเยอะ(???) ฟันก็แปรง สงสัยว่าทำไมผุได้ผุดีจิง :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ขอให้โจ๊กกะจูนหวานกันนานๆนร๊าคร๊าฟ
ช่วงเน้ฟันผุเกือบหมดปากแร้วคับผม
กินก็ไม่ได้กินเยอะ(???) ฟันก็แปรง สงสัยว่าทำไมผุได้ผุดีจิง :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
โอ้ยน่ารัก
ทั้งโจ๊กและจูนเลยนะเนี่ย อิอิ
หวานกันจริง
-
:man1: นับวันยิ่งหวานนะคู่นี้
ชอบบบบบ เนียนตลอดเว
-
..มันขัดกันได้ตลอดอะคู่นี้ สุดท้ายน้องจูนก็แพ้เหตุผลของไอ้โจ๊ก เหอะๆๆ
..หวานกันน่ะดีแล้วไม่ต้องกลัวคนอ่านฟันผุหลอก
..ถ้าโกรธกันสิคนอ่านก็สบายใจนักหรอก :L2:
-
กัดกันไปรักกันไป อีกรสชาดหนึง
-
ขอให้โจ็กกะจูนหวานกันนานๆนะครับ
ฝันผุหมดปากแร้ววววอ่าครับพี่ดิว :pig4: :pig4:
-
น่ารักอ่าาาาา
จูนนนมีแอบงอลลลล
โจ๊กกกกกจูนนนนนนนน่ารักมากกกก ชอบบบบ
:-[ :-[ :-[ :-[
-
น้องจูนขี้งอนจริงเชียว
:กอด1:ดิว
-
ขอให้เสกมันสงสัยหนักๆๆๆๆๆ :laugh:
จูนน่ารักเน๊าะ มีงอนด้วย
-
น่ารักกันเกินไปแล้ว คนอ่านอิจฉา
-
หวานกำลังดีๆ
-
ดิวคือโจ๊ก โจ๊กคือดิว อิอิ
-
โจ้กนี่หวานได้ตลอดเวลา จูนน่ารักอ่ะ ดิวก็ยิ่งน่าร้ากกกกก
-
:-[ :-[ :-[
น่ารักตามเคยย
-
หลังจากตกลงว่าจะคบๆกัน
รู้สึกว่าโจ๊กน่ารักกว่าเดิมซะอีก
จูนก็ยังเอ๋อเหมือนเดิม ^^
-
เฮ้ออ...อยากรู้ว่าถ้าเสกกัับปาล์มรู้ว่าโจ๊กกับจูนเป็นแฟนกัล
จะเกิดอะไรขึ้น แค่คิดก็มันส์แล้ว ฮ่าๆๆๆ
-
ความลับไกล้เเตก
-
หวานน่ารัก กันตลอดเลยนะ แต่บอกก่อนว่าฟันม่ายผุหรอกครับ
เพราะม่ายมีฟันแล้ว 555555555555
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เกมส์เริ่มไปแล้วครับ
ไอ้โจ๊กของพวกเรายังโดดเด่นกว่าใครเพื่อนเหมือนเดิม
ผมตั้งใจดูบอลมากที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ครับ
จน....
"จูน?...." แพมสะกิดเรียกผมครับ คือแพมกับเกตก็มาเชียร์มันด้วยวันนี้และยังมีเพื่อนๆมันอีกตั้งหลายคนที่ผมยังไม่รู้จักเลย
"ว่าไง?...." ผมตอบไปแต่ตาไม่ได้ละไปจากสนามเลย
"โจ๊กได้บอกอะไรนายไปบ้างรึยัง?" ผมหันมามองขวับเลยครับทีนี้...นี่ไอ้บ้านี่มันบอกเรื่องนี้กับคนอื่นด้วยเหรอเนี่ยะ....
"บอกอะไรเหรอ?...ไม่เห็นมันจะบอกอะไรเลยนะ...." ต้องแกล้งไขสือครับ ไม่งั้นผมต้องโดนแซวจนตายแดดิ้นไปเลยหรือไม่ก็โดนล้อจนลูกบวชโน่นแหละ...แต่ว่าแต่ผมกับมันจะมีลูกกันได้เหรอ...หึหึหึ บ้าไปแล้วไอ้จูน
"อย่ามาตีหน้าเป็นนะจูน...ยังไงเกตก็ไม่เชื่อหรอก..."
"เราไม่รู้จริงๆ...."
"เกต...นี่สุดหล่ออย่างนายโจ๊กของเรากลายเป็นคนป๊อดรั่วอย่างนี้ไปตั้งแต่เมื่อไรล่ะนี่..." ดูศัพท์พวกเธอครับ นำเทรนด์จริงๆ
"แต่ก็อย่างว่าแหละแพม...เรื่องอย่างนี้มันต้องใช้เวลา...มันต้องใช้ความกล้าบวกความบ้า มันต้องรู้สึกอย่างนั้นจริงๆจึงจะบอกไปได้...เพราะมันพิเศษไง...." ใช่ครับ ผมเห็นด้วยกับที่เกตพูด ความรู้สึกแบบนี้มันต้องใช้ความกล้าบวกความบ้าจึงจะกล้าที่จะยอมรับและมันต้องใช้เพิ่มเข้าไปอีกมากกว่าจะกล้าบอกอีกคนออกไป...อยากรู้จัง...โจ๊กมันไปเอาความกล้าบวกความบ้ามากขนาดนี้มาจากที่ไหน...จึงกล้าบอกผมอย่างนี้
สองคนนั้นคงจะเลิกสนใจผมแล้วเห็นไปนั่งปรึกษาไรกันเบาๆไม่รู้...ขอบคุณนะเกต แพม ที่ห่วงพวกเรา...
จบจากคู่นี้....มีอีกคู่แล้วครับ....
"ผู้หญิงอะไร..ไม่น่ารักเอาซะเลย...เสียงดัง...."
"งั้นก็ช่วยแหกตาดูด้วยนะคะคุณปาล์ม...ว่าผู้หญิงทุกคนในสนามนี้เค้าก็กรี๊ดกันทั้งนั้น..."
"งั้นคุณเป้ครับ....ช่วยกรี๊ดให้มันเบาๆลงหน่อยได้มั๊ยครับ..."
"จะบ้าเหรอค่ะไอ้คุณปาล์ม...ถ้าเบาเค้าจะเรียกว่ากรี๊ดเหรอ?..." จริงของเธอ...ยกนี้มึงแพ้ไอ้ปาล์ม
"งั้นช่วยไปกรี๊ดไกลๆหูเราหน่อยได้มั๊ย?..กินนกหวีดเป็นอาหารเช้ารึไง...เสียงดังชะมัด...หูอื้อไปหมดแล้วนี่..."
"กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..." ทีนี้เป้เล่นกรี๊ดใส่หูไอ้ปาล์มแบบจ่อๆเลยครับ...ร้ายนะครับเป้นี่
"เธอจะบ้าเหรอเป้....แหกปากมาได้....หูแตกรึเปล่าก็ไม่รู้..."
"ดี...แตกไปเลย...เผื่อสมองจะได้ฉลาดขึ้นบ้าง..." แล้วเธอก็เดินไปนั่งเกือบๆสุดท้ายของกลุ่มเลยครับ....
"ผู้หญิงอะไรไม่มีความอ่อนหวานเอาซะเลย...หน้าตาน่ารักซะเปล่า..." มันยังไม่วายบ่นตามหลังเป้อีก
"แต่กูว่าเป้เค้าน่ารักดีนะ...ไม่เฟควะ..."
"งั้นมึงก็จีบดูดิ..."
"มึงแน่ใจนะ...."
"ไว้ก่อนก็ได้...." หึหึหึหึ....น่ารักกันจริงๆเพื่อนผมแต่ละคนนี่
ผมตั้งใจกลับมาดูบอลต่อ
ประตูยัง 0-0 กันอยู่เลย
ไอ้โจ๊กโดนประกบตลอดเลย
หาโอกาสทำประตูยากกว่ายากซะอีก
แต่มันมักจะเหลียวมาดู...ผมมั้ง....บ่อยๆเวลาที่เท้ามันไม่ได้จับบอล แต่แค่แวบเดียวนะครับแล้วมันก็หันไปสนใจกับเกมส์ในสนามต่อ...แต่มีหรือครับที่ไอ้คนช่างสังเกตอย่างไอ้เสกจะพลาด
"จูน...ไอ้โจ๊กมันหันมามองไรทางนี้บ่อยๆว่ะ..." นั่นไงครับ มาแล้ว
"ก็ดูพวกเรานี่แหละ..." ผมตอบแบบขอไปที...
"จริงเหรอว่ะ?"
"หรือไม่มันก็ตาเหล่...ก็เลยเหล่มาทางนี้ไง..."
"จับไม่ได้ไล่ไม่ทันนะพวกมึง...."
"กูกับมันไม่ใช่ลูกควาย...ไม่ต้องมาไล่..."
"ขำไปเหอะมึง....." มันคาดโทษผมครับ...ชักเสียวๆสันหลังแล้วสิ
"ไอ้เสก...กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะมึง...อั้นไว้นานแล้ว" จบครึี่งแรกแล้วครับ กะจะไปปล่อยแมคซะหน่อย
"ให้กูไปเป็นเพื่อนมั๊ย?..." ยังไงมันก็ยังห่วงผมนะ
"กูโตแล้ว...แต่ขอบใจนะ..."กว่าจะเดินลงมาได้...ฉี่แทบราดนะครับ ก็คนมันแน่นเอามากๆเลย
ผมทำธุระเสร็จ...เหมือนโลกนี้สดใสขึ้นเป็นกองเลยแหละ...
รีบกลับไปเชียร์มันต่อดีกว่า..เดี๋ยวมันไม่มีกำลังใจ ...สำคัญตัวมากเกินไปรึเปล่าวะเรา
"นาย...นี่นาย...นายคนที่วิ่งงอยู่นั่นอ่ะ..."
"........" กูเหรอ....คนยิ่งรีบๆอยู่
" ใช่...นายนั่นแหละ..." มันวิ่งมาใกล้ผมอีกหน่อย
"เรียกเราเหรอ?..."
"ใช่...." ใครวะ ไม่เห็นรู้จักเลย...มันมาหยุดยืนอยู่หน้าผมแล้ว
แต่มันใส่เสื้อทีมคู่แข่งไอ้โจ๊กนี่นา....
"เรารู้จักกันด้วยเหรอ?..." ผมถามแนวดิ่งเลยครับ
"เปล่า...แต่นี่ไงกำลังจะรู้จักกันแล้ว..."
"กูไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า...ไปนะ..."
"อย่าเพิ่งสิ...คุยกันก่อน" มันเดินมาดักหน้าผมไว้
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า...หรือไม่ก็หน้าแปลก...หลีก"
"ขนาดดุยังน่ารักเลย...แล้วนี่ถ้ายิ้มจะน่ารักขนาดไหน..."
"มึงคงไม่มีบุญได้เห็นหรอก....ไอ้หน้าเห่ย...."
"โจ๊ก/มึง..." ไอ้โจ๊กมันดึงผมมายืนข้างมัน
"กูคุยกับเค้าอยู่นะ....แล้วมึงมาแส่ไรด้วย" อ้าว..นี่มึงไม่รู้ซะแล้วว่ากูอ่ะ....อะไรดี...งั้นเราเป็นเพื่อนสนิทละกันเนาะ..ยังหานิยามสำหรับความสัมพันธ์ของเราไม่ได้ ขอยืมคำนี้ใช้ก่อนละกัน
"ไอ้นี่มาเชียร์กู....ถ้าอยากลงสนามครึ่งหลังอย่างสบายกายและใจ...ใสหัวเน่าๆมึงไปซะ...."
"งั้นเหรอ...งั้นก็แล้วไปซิ.... " แล้วมันก็เดินหางจุกตูดไปเลย...เป็นไงละเพื่อนสนิทผม เจ๋งป่าว...เอ๊ย..แต่อย่ามามองกูแบบนั้นนะ..มันมาเอง กูไม่เกี่ยว
"เสน่ห์แรงจริงนะมึง...คลาดสายตาเป็นไม่ได้....ต่อไปคงต้องมีป้ายจองคล้องคอไว้ซักอันแล้วแหละมึง...คนอื่นจะได้ไม่เข้ายุ่งอีก...."
"แขวนคอมึงเองสิ..." จะบ้ารึไง
"ถ้ามึงเป็นคนจอง...กูยอม..." ไอ้บ้า
"ชิส์....แล้วนี่ทำไมยังไม่ลงสนามอีก..."
"ก็ตามหามึงนี่แหละ...กลัวไปทำซุ่มซ่ามที่ไหน..."
"พูดมาก...ไปลงสนามได้แล้ว...ชิ่วๆๆ"
"ขอกำลังใจหน่อย"มันเสนอแก้มมันมาให้ผม...แก้มมันแดงมากๆเลยครับ คงจะทั้งเหนื่อย ทั้งแดด แต่ตัวมันไม่ยักเหม็นนะ....เซี้ยวใหญ่แล้วนะมึง...กูด้วยแหละ...ชิส์
"นี่แนะ..."
"โอ๊ย..." ผมหยิกมันเต็มแก้มเลย...ทะลึ่งดีนัก
"เจ็บนะ..." มันจับแก้มตัวเองป้อยๆเลย...อุ๋ย..แดงมากเหมืนกันนะนั่น
"ทะลึ่งทำไมล่ะ?.."
"ขอกำลังใจแค่นี้ก็ไม่ได้...." มันทำเสียงเศร้าๆ...ใจอ่อนอีกนะสิผม...แล้วเคยใจแข็งกับมันได้มั๊ยล่ะ
"งั้นก็ได้...แต่หลับตาก่อนนะ..."
"ครับ..." มันหลับตา...ผมมองไปรอบๆก็ไม่มีใครนิ...คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง...นิดเดียวเองแค่หอมแก้มเอง...หวังว่าคงไม่มีใครเห็นนะ...
ผมค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้แก้มมัน
ใกล้
ใกล้
แล้วกำลังจะ...จุ
"โจ๊ก.....เร็วๆ...กรรมการเรียกเตรียมลงสนามแล้วมึง..." เพื่อนมันมาเรียกแล้วครับ....วู่...มันเป่าลมออกจากปาก สวรค์เข้าข้างกู..แต่กับมึง...หึหึหึ...
"เออๆๆๆ..เดี๋ยวตามไป...มึงไปก่อนเลย" ดูมันจะหัวเสียนะครับ แต่กูรอด เย้ส.......
"ไม่ใช่ความผิดของกูนะ........" ผมทำมือประมาณ..กูไม่เกี่ยว
"แค่มึงคิดจะทำ...กูก็ดีใจแล้ว...."
"ดีมากๆ..."
"แต่...." แล้วมันฉกวูบเข้าที่ปากผมเลยครับ ความเร็วปานแสง...
ก่อนที่ผมจะด่ามันหรือทำอะไรได้ มันก็ถอยออกไปแล้ว
"กูยังไม่ได้กินของหวานเลย...แต่ของหวานยังอร่อยเหมือนเดิม...ไม่สิ..หวานมากกว่าเดิมซะอีก...ถ้าชนะ...ขออีกถ้วยนะ...เชียร์กูด้วยล่ะ..."
"ไอ้หื่นกาม....." นี่ผมเสียจูบให้มันอีกแล้วเหรอนี่...แต่ก็หวานจริงๆด้วย....หึหึหึ
-
ต้ายยยยย เสน่ห์แรงนะยะ :m12:
อิอิ ขึ้นเรทด้วยคุณดิว ทำไรกันก็ม่ายรุ :o8:
-
หวานจริงอ่ะ ชิมด้วยคนดิ ได้ป่ะ
-
:-[ แอร๊ยยย มีชงมีชิมขนมกันด้วยอะ เขินเลย
น้องจูนก็เสนห์แรงเกินไปละ เหนื่อยโจ๊กคอยกันท่านะ 555
-
เอาชนะให้ได้น่ะโจ๊ก แล้วจะได้กินขนมหวานอีก ฮิ ฮิ ฮิ ชอบ ชอบ
-
โจ๊ก แค่นี้พอเหรอ อิอิ
-
นี่ผมเสียจูบให้มันอีกแล้วเหรอนี่...แต่ก็หวานจริงๆด้วย....หึหึหึ
ถ้าหวานจริงต้องกินบ่อยๆสิจูน
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
-
โจ๊กรีบๆชนะนะ
จะได้กินของหวาน
อ๊างง น่ารักกันจังเลยคู่นี้
-
กำลังใจขนาดนี้ไม่ชนะก็ให้มันรู้ไปสิ 55
-
:-[ แหมๆ จะหวานกันไปไหนจ๊ะ อิชชี่ ชิส์
สงสัยแพมกับเกตต้องไปวางแผนอะไรกันแหงๆ แล้วเสกนะมันคงจ้องจับผิดใหญ่เลยทีนี้ ปาล์ม...ทำเป็นปากดี หุหุ
+1 ให้ดิวนะ :กอด1:
มาลงอีกบ่อยๆน้า
-
โอ๊ย เจ็บฟัน
สงสัยต้องไปหาทันตแพทย์
หุหุ
-
เสนห์แรงจิมน่ะจูน :z1:
-
ไอ้คุณโจ๊กรีบชนะเร็วๆนะ คนอ่านก้อรู้สึกอยากกินของหวาน :z2:
พี่เสกค่ะ ภาวนาหั้ยสงสัยมากขึ้นๆๆๆๆ :laugh:
-
โจ๊ก ไวปานวอก น่ารักสุด ๆๆๆ
อย่างนี้หนูจูนจะไปไหนได้เนี่ย เหอ เหอ เหอ
+1 ให้นะจ๊ะ ขอหวานกว่านี้อีก 555+
-
อีกตอนนะครับ
ช่วงนี้อยากเติมความหวาน
เพราะหายหน้าพร้อมหัวมาซะหลายวันแล้ว
เลยอยากชดเชยน้ำตาลให้เพื่อนๆได้อ่านกัน
เกมส์ครึ่งหลังเริ่มไปแล้วครับ
โจ๊กของพวกเรายังโดดเด่นกว่าใครเพื่อน
นั่นมันไอ้หน้าปลาจวดที่มายุ่งกับผมเมื่อกี้นี่
.
.
.
.
ผมเพิ่งเห็นว่าอ้อยก็มาเชียร์มันด้วย
แถมมาคนเดียวซะด้วย...
ผมเห็นว่าไอ้ปาล์มมันก็หันไปมองอ้อยบ่อยเหมือนกันนะ
"ห่วงกันนัก...ก็ไปนั่งด้วยกันเลยซิ...นั่งเหลียวหลังอยู่นั่นล่ะ...เดี๋ยวคอก็เคล็ดหรอกยะ..." คิดว่าใครละครับ...ถ้าไม่ใช่เป้...
คืออ้อยนั่งห่างจากพวกเราไปหน่อยหนึ่งอ่ะครับ ไม่ได้เข้ามานั่งรวมกลุ่มกับพวกเรา
"ขอบใจนะที่บอกและเป็นห่วง...จะทำตามคำแนะนำเดี๋ยวนี้แหละ...."
"นี่นาย......"
"ก็เมื่อกี้ใช้ให้ไปเองไม่ใช่เหรอ?...แล้วนี่จะมาขวางทำไม..." ผมว่าไอ้ปาล์มมันจะเป็นตัวเองเอามากๆครับเวลาที่มันอยู่ต่อหน้าเป้ แต่เวลาที่มันอยู่ต่อหน้าอ้อย ผมว่ามันเกร็งๆแข็งๆยังไงไม่รู้
"มึง...เลิกแกล้งเป้ได้แล้ว...มึงนี่ชอบแกล้งเค้าจัง...คิดไรกับเค้าป่ะนี่..." ผมดึงให้มันนั่งลง
"คิดสิ...คิดว่าจะจัดการกับผู้หญิงปากร้ายอย่างนี้ยังไงดี.." แต่มันก็ยอมนั่งลงครับ
"พูดอย่างกะปากมึงดีนักนิ..." นี่ไอ้เสกครับ....แต่ก็จริงของมันนะ...ในบรรดาพวกเราสี่คนมีใครปากไม่เสียบ้างล่ะ
เกมส์ในสนามก็เดือดไม่แพ้ข้างบนนี่เหมือนกัน
โจ๊กเกือบจะทำคะแนนได้ตั้งหลายครั้ง..แต่จังหวะในการทำครั้งสุดท้ายโดนสะกัดตลอด...จากใครเหรอครับ ก็จากไอ้หน้าปลาจวดนั่นไง...
เวลาก็กำลังจะจบแล้ว
โอ๊ะ...ไอ้โจ๊กโดนทำฟาล์ว...แบบล้มทั้งยืนเลยครับ
มันได้เตะ free kick ระยะหวังผลได้เลย
ถ้ามันเตะได้ ทีมชนะแน่ครับ
และ
และ
และ
มันก็ไม่ทำให้พวกเราผิดหวัง
มันเตะเข้าประตูอย่างสวยงาม
เล่นต่อไปอีกนิดกรรมการก็เป่าหมดเวลา
พวกเรานี่วิ่งลงไปเฮกับมันข้างสนามกัน
นั่นไงมันเดินกะเผลกมาโน่นไง...
ท่าทางคงเจ็บเอาเรื่องเลยละ
ยังมีหน้ามายักคิ้วให้กูอีกนะมึง...เออ..มึงเจ๋ง...ผมเลยส่งยิ้มให้มัน เพราะตอนนี้ผมอยู่วงนอก มีคนรุมมันอยู่หลายคน
แต่ยังไงตามันก็ยังคอยมองผมอยู่
"โจ๊กเป็นไงบ้าง...เจ็บมากมั๊ย...อ้อยเป็นห่วงแทบแย่เลย..."
"ไม่เป็นไรค่ะ...นิดเดียวเอง..." มันปลดแขนอ้อยพัลวันเลย ...กลัวกูเข้าใจผิดเหรอ ถึงมองกูอย่างนั้น
"ให้อ้อยประคองนะค่ะ โจ๊กเดินไม่ไหวหรอก..."
"โจ๊ก...พวกกูไปรอกันที่รถนะ...." ผมก็เดินออกไปกับกลุ่มนี้ด้วย...แต่เป้เธอแรงครับ
"นี่น้องอ้อยค่ะ....พวกพี่จะไปฉลองกัน..เกรงว่าจะไม่เหมาะนะค่ะถ้าน้องจะไปด้วย...ยังไงเดี๋ยวโจ๊ก...พี่ประคองมันเองได้ค่ะ...ขอบคุณนะค่ะที่ห่วงเพื่อนพี่....เอ๊ย..จูนมาช่วยประคองโจ๊กด้วยซิ..." เธอหาแนวร่วมครับ และผมก็โดนหางเลขเพราะเดินรั้งท้ายของกลุ่ม...ผมสงสารอ้อยเหมือนกันนะครับ...ส่วนไอ้ปาล์มนะ...แทบจะพ่นไฟใส่เป้เลยล่ะ
ผมเดินไปช่วยประคองมัน
"จูน...งั้นนายประคองโจ๊กคนเดียวคงไหวนะ...เดี๋ยวขอไปจัดการไอ้คนที่ทำหน้าบ้าใส่เราก่อน...รู้จักเป้น้อยไปหน่อยแล้วนะ...ไอ้คุณปาล์ม..." เธอวิ่งแน่วแนวดิ่งไปเลยครับ...แรงได้ใจจริงๆ
"ทำไมไม่ช่วยกูตั้งแต่แรก..." มึงอย่าเอียงมาทางกูเยอะได้มั๊ย...ตัวหนักอย่างกะควาย
"ก็เห็นมีคนอื่นช่วยแล้ว..."
"มึงไม่คิดไรนะ..."
"คิดนะ...คิดว่าเค้ากับมึงก็เหมาะสมกันดีนะ...อย่ามองหน้ากูอย่างนั้น...กูพูดอย่างที่กูเห็นและคิดจริงๆ..."
"อย่าพูดอย่างนี้อีก...อย่ายัดเยียดกูให้กับใคร...เพราะนั่นหมายความว่า...มึงไม่ต้องการกู"
"รีบไปกันเถอะ...เพื่อนๆรอกันแล้ว..."
ทุกครั้งที่ผมเห็นมันอยู่กับอ้อย...หรือแม้แต่กับเป้...ผมก็อดคิดและกลัวไม่ได้..
ทำไงนะ...ผมจึงจะเลิกกลัวได้...มีอยู่ทางเดียวมั้ง...คือผมกับมันกลับไปเป็นคนเดิมเหมือนครั้งแรกที่เรารู้จักกัน
"เหล้านะมึง...ไม่ใช่น้ำ...กระดกเอาๆ..." ไอ้โจ๊กมันกระซิบเบาๆกับผม...ตอนนี้พวกเรามาสังสรรค์กันอยู่ที่ร้านญาติของไอ้เสกอีกแล้ว
"ไม่เมาหรอกแค่นี้...."
"พวกมึงก็อย่าส่งให้มันนักสิวะ..." มันเลยหันไปโวยกับเพื่อนคนอื่นแทน
"เราว่าโจ๊กนี่คงจะสนิทกับจูนเอามากๆเลยนะ...เห็นตัวติดกันตลอดเลย..." เป้ว่าเข้าไปนั่น
"ก็...." มึงไม่พูด...กูพูดเอง
"ก็แค่เพื่อนกันธรรมดา...เหมือนกับไอ้เสก ไอ้ปาล์ม...." อากาศรอบตัวผมมืดทันทีเลยครับ
"เปลี่ยนเรื่องคุยเหอะ...." ไอ้ปาล์มว่าขึ้นบ้าง ส่วนไอ้เสกนี่....นั่งมองผมสลับกับไอ้โจ๊กอยู่ได้
"ครืดๆๆๆๆๆๆๆ....เดี๋ยวเราไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ...." ผมเดินเลี่ยงออกมา
มันมองตามมาด้วย....อย่ามองกูมากได้ม้าย....กูกลัวใจตัวเองว่ะ
"ว่างายอ้ายคุณชีนนนนน"
"อยู่ไหน ทำไมเสียงดัง...แล้วทำไมพูดแบบนั้น"
"สังสรรค์กันนิดหน่อย..."
"มึงดื่มเหล้าเหรอ?"
"ก็บอกแล้วไงว่านิดหน่อย..." ทำไมทุกคนต้องห้ามกูด้วยว่ะ
"อยู่ไหน..กูจะไปหาเดี๋ยวนี้..."
"ไม่ต้องหรอก...เดี๋ยววก็กลับแล้ว..."
"อยู่กับใคร?"
"เพื่อนต้างหลายคนเลยยยยยยย"
"ไอ้โจ๊กด้วยรึเปล่า..."
"ช่ายแล้ว"
"อย่าดื่มให้เยอะนักล่ะ....รีบกลับด้วย......"
"คือ....เดี๋ยว...." มันวางสายไปแล้ว กูยังพูดไม่จบเลย
ไหนๆก็มาห้องน้ำแล้ว
ไปล้างหน้าหน่อยละกัน
อื้ม....ค่อยสดชื่นขึ้นมาหน่อย
ขากลับมีโต๊ะนึงเรียกผมให้นั่งด้วย
ผมก็นะ ไม่อยากปฏิเสธให้สาวๆเสียหน้า...เลยไปนั่งหน่อยหนึ่ง
แล้วก็ดื่มไปนิดหนึ่ง
หันไปมองฝั่งโต๊ะของเรา...ไอ้นั่นทำหน้าอย่างกะยักษ์วัดแจ้ง
"ผมขอตัวก่อนนะครับ...เพื่อนรออยู่..."
"แค่เพื่อนจริงเหรอค่ะ...แล้วไม่คิดจะมีมากกว่าเพื่อนแถวๆนี้บ้างเหรอค่ะ...." พี่สาวกลุ่มนี้ก็น่ารักดีนะครับ
"จะลองเอาไปคิดดูนะครับ..."
"นี่เบอร์ค่ะ..." ผมจัดการเม็มเบอร์ของบรรดาพี่สาวใส่เครื่อง
เผื่อวันหนึ่งผมเจ็บ ผมจะได้มีเพื่อนคุยบ้าง.
.
.
.
.
ผมกลับมาถึงที่โต๊ะ
"แล้วคนอื่นๆล่ะ?...."
"กลับกันแล้ว...ปาล์มไปส่งเป้...ส่วนไอ้เสกไปรับเพื่อนมาเพิ่มอีกสองคน..." มันตอบแบบขอไปที
"แล้วเราล่ะ?..."
"เดี๋ยวพวกมันก็กลับมา...."
ผมเห็นว่ามันดื่มมาหลายแก้วแล้วโดยที่ไม่พูดอะไรเลย
ส่วนผมเหรอ...ไม่อยากดื่มแล้วครับ ดื่มแล้วไม่เห็นลืมทุกข์อย่างที่เค้าบอกเลย
"มึงทำแบบนั้นทำไม....?" จู่ๆมันก็ถามขึ้นมา
"กูทำไอะไร...กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย.."
"แค่คำพูดมึงกลัวกูยังเจ็บไม่พอใช่มั๊ย....มึงเลยต้องทำให้กูเห็น..."
"กูว่าเราอยู่กันเงียบๆดีกว่านะ..."
"กูจะต้องทำยังไง...มากแค่ไหนเหรอ...กูจึงจะเข้าไปอยู่ในใจมึงได้บ้าง..."
"..............." เพราะมึงเข้าไปอยู่ในใจกูอยู่นี่ไง....กูถึงได้กลัวเป็นบ้าเป็นหลังอยู่นี่
"กุต้องพยายามอีกค่ไหน?....."
"ถ้ามันลำบากมาก...มึงก็เลิกซะสิ...."
เท่านั้นแหละครับ
มันก็ลากผมไปหลังร้านทันที
"ปล่อยนะ...กูเจ็บ..." ผมสะบัดหลุดจากมันทันทีพอมาถึงหลังร้าน
"แล้วกูละ...กูเจ็บแค่ไหน..มึงรู้มั๊ยที่ได้ยินคำนั้นจากมึง..."
"หลีก...กูจะกลับแล้ว..."
"ยังหรอก...." มันใช้มือยันกำแพงกั้นผมเอาไว้
"มึงกำลังเมา....ไว้ค่อยคุยกัน"
"กูเมาเหรอ...แล้วทำไมกูยังรู้ว่ากูรักมึงแค่ไหน...กูแคร์มึงแค่ไหนและมึงใจร้ายกับกูแค่ไหน...."
"โจ๊ก....ถ้ากูยังเอาชนะความกลัวไม่ได้...กูเองก็เจ็บไม่น้อยไปกว่ามึงหรอก....ดีไม่ดีกูว่ากูเจ็บมากกว่ามุงซะด้วยซ้ำ"
"งั้นกูจะรักษาความกลัวให้มึงเองนะ...." มันประกบปากผมทันทีเลยครับ
มันทั้งรุนแรงและนุ่มนวล
ทั้งแข็งกระด้างและอ่อนหวาน
ผมแทบจะยืนไม่ติดพื้น...จากตอนแรกที่ต่อต้านมัน...แต่ตอนนี้กลับปล่อยให้มันเป็นนำผมเอง
ผมเริ่มคล้อยตามมันและตอบสนองมันในที่สุด
"อือ..อื้ม...." ผมทุบอกมันเบาๆเพราะหายใจไม่ทัน
มันละจากปากผมและก้มลงจูบที่หน้าผากผมอย่างแผ่วเบา
มันกำลังจะพูดไรไม่รู้..ผมไม่รอฟังหรอก...
ผมฉกวูบเข้าที่ปากมันซะก่อน
ผมแค่อยากทำอะไรตามที่ตัวเองต้องการบ้าง
แค่ตอนนี้เท่านั้น
มันยืนนิ่งให้ผมจูบ
และผมก็ค่อยๆถอนหน้าออกจากปากมัน
มันก้มมามองหน้าผมนิดหน่อย
"จูน...."
"หืม?..."
"มึงไม่ได้คิดต่างจากกูใช่มั๊ย..เราคิดตรงกันใช่มั๊ย เรารู้สึกเหมือนกันใช่มั๊ย..."
"กูแค่กลัวโจ๊ก...."
"หึหึหึ....หวานจัง....ปากว่าที่แฟนกูนี่..."
"ชิส์...ไอ้โจ๊กบ้า..."
"ต่อไปจำไว้อย่าไปเที่ยวนั่งโต๊ะใครอีก...อย่ายิ้มให้ใคร...อย่าหัวเราะกับใคร...แล้ว...." แล้วมันก็ล้วงโทรศัพท์ผมออกมา
"อย่าแจกเบอร์ใคร...และเมมเบอร์ใครอีก..." แล้วมันก็ลบครับ
"ถ้าทำล่ะ?"
"จะโดนหนักกว่านี้ไง...."
"ไม่กลัว"
"ฮึ...." มันโน้มหน้าลงมาอีกครั้ง
"ไม่ทำแล้วก็ได้..."
"ดีมาก....แล้วรู้มั๊ยที่ห้ามเพราะอะไร.....เพราะรักรูมั๊ย"
"รู้แล้วครับ...คุณจอมด็จการ"
"ถ้าไม่รัก ไม่ห่วง ไม่หวง ก็ไม่เผด็จการหรอก..."
"ชิส์..."
แต่ผมก็รู้มากขึ้นว่า....ผมต้องการมันไม่ต่างจากที่มันต้องการผมหรอก...
ผมหวงมันไม่ต่างจากที่มันหวงผม
ผมห่วงมันไม่น้อยกว่ามันห่วงผม
ผมแคร์มันเท่าที่มันแคร์ผม
ผมอาจจะรักมันพอๆกับที่มันรักผม
แต่ความกลัว....ผมยังสลัดทิ้งจากใจไม่ได้.....เหมือนมัน
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
อ่านอย่างมีความสุข 5555
รอตอนต่อไป
-
เด๋วมันก็จะผ่านช่่วงนี้ไปได้นะน้องจูน...
-
จมกองน้ำตาลตายยยยยยยย อ๊ากกกกกกกกก
ยังดีลูกชีนมาให้หายคิดถึงแม้จะน้อยนิดก็ตาม :o12:
ปล.ชอบเสกอีกคน สงสัยต่อไปลูก
-
ขอให้จูนเอาชนะความกลัวได้เรวๆนร้าครับ :3123:
-
ต้องขอบคุณไรเตอร์ คุณดิวนะคับ อ่านเรื่องนี้แล้วโดนมาก เรื่องใกล้ตัวสุดๆ
เพิ่งอ่านเมื่อเช้า เจ็ดโมงครึ่ง จนถึงตอนล่าสุด ก็สองทุ่มพอดี แทบไม่ได้ทำไรเลยทั้งวัน อินมากๆ เขียนได้ดีคับ
และก็ขอทายหน่อย ว่า เรื่องที่แต่งของคุณดิว ที่เคยใบ้ไว้ว่า เป็นจังหวัดฝั่งอันดามัน แต่ผมตีวงแคบมาหน่อย ก็มีแค่สองจังหวัดที่มีมหาวิทยาลัยตั้งอยู่ คือ ภูเก็ต กับ ตรัง แต่พออ่านแล้วเจอว่าไปเที่ยวน้ำตก และมีค่ายอยู่ใกล้เขาอีก ไม่รู้ว่าเดาถูกหรือเปล่า น่าจะเป็นตรังเน๊อะ ถ้าเป็นตรัง ก็คนบ้านเดียวกันเลยคับ ฮิฮิ
แล้วจะติดตามอ่านต่อไปเรื่อยๆ นะครับ ขอบคุณประสบการณ์ที่เอามาแชร์กันครับ
-
รอวันที่จูนพร้อม จะได้เปิดเผยกัยสักทีๆๆ ๆ
-
รอ รอ รอและรอตอนต่อไป ชอบมากเรย รอพี่ดิวมาต่อไวๆๆๆๆๆ
-
อ้ากกก หวานหยด
รีบๆมาต่อนะคะ *333
-
จูนอ่า เมื่อไร
จะเลิกกลัวสักที
รีบๆไวๆนะเอาใจ
ช่วย แต่ว่าอ้อยมาทำไม
อ่า เดี่ยวจูนกับโจ๊กก้อ
เข้าใจผิดกันหมดหรอก
มารีบต่ออีกนะอยากดู
ตอนหวานกว่าเนี่ย
ความรักมันขึ้น
อยู่กับคนสองคน
-
:man1:
-
ฮิ้วววววว ยอมรับกานนนนซะที
-
ความกลัวไม่เข้าใครออกใครจริงๆ
ความเพราะรัก
มันช่างเจ็บนัก
แต่ถ้าไม่ลองรักก็ไม่อาจทำให้รู้ว่า ความกลัวเป็นอย่างไร
น้องดิวๆๆๆ กลัวมากขนาดนั้นเลยป่าว? ที่จะมอบรักใจ๊กไป
555++
เริ่มบ้ามากมายกับเรื่องนี้
มาอัพต่อล่ะ
รออ่านอยู่นะจ๊ะ ดิว
-
กลัวทำไมถ้าใจเรารักกัน เชื่อมั่นและเชื่อใจในกันและกัน :L1: :L1: :L1:
-
พูดยากนะกับคำว่ากลัว :L1:
-
เกือบจะเศร้าแน่ะ
ดีน่ะมีหวานปิดท้าย
-
สมัคร ครอบครัวคนรักดิววววววว
-
นึกว่าจะงอนกันซะแล้วววว
-
:L2:
ก้าวขึ้นไปอีกขึ้นแล้วสินะ
โจ๊ก-จูน :-[
ความกลัวเป็นสิ่งที่เราสร้างขึ้น
แม้จะกลัวแต่ก้สามารถเป็นเกราะป้องกันได้
ในอนาคต
กลัวไม่ใช่เรื่องผิดแค่สร้างเกราะแต่เนิ่นๆแค่นั้นเอง
โจ๊กให้เวลาจูนหน่อยสิ
ค่อยๆน่ะดีแล้ว
สู้ๆนะพี่ดิว :L1:
-
จูนจ้ะ ขอให้หายกลัวเร็วๆ มีคนรออยู่นะ
ระยะทำใจ หรือเปล่าหว่า :confuse:
-
ความรักไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว
แต่มันเป็นสิ่งที่ทำให้เรามีความสุข ทุกครั้งที่ได้รัก
เราสร้างความกลัวขึ้นมาเอง จึงทำให้เราไม่กล้ารัก
-
รักพี่ดิว
ขอบคุณที่มีเรื่องดีๆมาให้อ่าน
ขอบคุณที่นำเรื่องน่ารักๆ
ของใครสักคนมาให้ร่วมเป็นส่วนหนึ่ง
ของเรื่องราว
ลุ้นยังกะเป็นคนที่เรารู้จัก(จริงๆ)
รักดิว
ชอบโจ๊ก
และอิจฉาจูน(อิๆๆๆๆ ชั่วได้อีก)
o13
-
ถ้าไม่เปิดใจ แล้วเมื่อไรเราจะมั่นใจในตัวของเราละ
-
+1 จ่ะ o13
ตอนนี้หวานกันจรืงๆ น้ำตาลขึ้นล่ะ :impress2:
คงต้องให้เวลาจูนสักหน่อยล่ะนะ
-
:haun4:
น่ารักเหมือนเดิม
-
:o8:
-
เอิ้กส์ๆ
หวานๆๆๆๆๆ
-
เอาใจช่วยจูนให้สลัดความกลัวได้เร็วๆ :กอด1:
ชอบเวลาโจ๊กหึง น่ารัก น่ารัก
-
สักวันนึงความกลัวนั้นคงหายไป
โจ๊กช่วยหั้ยจูนหายกลัวเร็วๆนะ... :กอด1:
พี่เสกสงสัยต่อต่อปาย ยยยย :laugh:
-
สงสารจูนเนอะ
กลัวว่าเพราะไอ้่ความกลัวเนี่ยละจะทำลายทัุ้งคู่
สงสารโจ๊กด้วยเหนื่อยแย่เลยนะเนี่ย
สู้ๆๆๆๆรักๆๆๆ2J
-
รักกันๆ
ชีนอด หว้า
-
โจ๊ก-จูน :o8:
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าจูนต้องใจกว้าง แ้ล้วก็เป็นผู้ให้ มากกว่านี้
ที่สำคัญคือต้องหนักแน่นให้มากๆ ต้องเชื่อในตัวโจ๊ก เชื่อใจตัวเอง
-
NC NC NC
ฮ่าๆๆๆๆ
อยากเห็นโจ๊กหื่นเเล้ววว
กิกิ
-
เข้ามาอ่านครั้งแรกแล้วก้อลากยาวจนไล่ทันเนี่ยค่ะ!!
(ไม่หลับไม่นอนไม่ทำงาน แล้วพรุ่งนี้จะเอาพาวเวอร์พอยท์ที่ไหนไปส่งจารย์แม่วะตรูT^T)
อยากจะหยุดแต่หยุดไม่ได้จริงๆ กลัวฟีลไม่ต่อเนื่อง 55+ แบบ..พอดีลุ้นเพลินไปหน่อย
ชอบจูนมาก เพราะเอ๋อๆฮาๆดี แถมเป็นพวกปากหนักขอโทษยากเหมือนกันกับพี่เปี๊ยบ(ถ้าขอโทษทันทีทันควันก้อพอโอเครู้สึกไม่ยากเท่าไหร่ แต่ถ้าทิ้งช่วงนานเท่าไหร่ก้อยิ่งแทบจะง้างปากไม่ขึ้น เพราะงั้นก้อจะไม่ขอโทษแต่จะเงียบๆรอให้มันมาคุยด้วยก่อนทั้งๆที่เราผิดน่ะแหล่ะ รึไม่ก้อจะเนียนเข้าไปคุยเรื่องอื่นๆก่อน ถ้ามันยอมคุยด้วยก้อโอเคไป แต่ถ้าไม่คุยด้วยก้อจะไม่สนมันอีก จนสุดท้ายมันก้อต้องมาคุยกะเราเองรึเพื่อนคนอื่นเป็นตัวกลางให้อ่ะ....มองย้อนอดีตแล้วรู้สึกตรูแมร่งเลวว่ะ แต่เดี๋ยวนี้ก้อยังเป็นอยู่บ้างแค่น้อยลงเยอะแระ) ทำให้พอจะเข้าใจว่าไอ้ความรู้สึกผิดอยากขอโทษ แต่พูดไม่ออกมันอึดอัดแค่ไหน แต่โจ๊กก้อค่อนข้างใจเย็นกับจูนมากนะ อาจจะน้อยใจรึงอนบ้าง แต่ไม่ค่อยจะเห็นโกรธจริงๆจังๆซักที แถมง้อง่ายที่หนึ่งเลย(ถ้าจับจุดถูกอ่ะนะ)...น่ารักก้อตรงนี้แหละ
จริงๆก้อแอบปลื้มชีนเหมือนหลายๆคนนะ เป็นคนที่ซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเอง ดูจริงใจและทุ่มเทแบบไม่มีกั๊ก แมนมากๆในความคิดพี่ เลยอยากให้ชีนได้คู่กะเขาบ้าง(คิดไปขนาดว่าคู่กับว่านก้อดีนะ ดูว่านเป็นคนมีเสน่ห์น่ารักดี 55+)
จะรออ่านตอนต่อไปคร่า^^
-
อยากมีคนแบบนี้บ้างจัง
-
รอต่อไปปปปปปปป :call: :call: :call: :call:
-
หวัดดีครับ น้องดิว ขอคุยด้วยยาวหน่อยนะครับ (ส่วนใหญ่ก็อยากชมนั่นแหละครับ)
ผมเพิ่งได้มาอ่านเมื่อไม่นานนี้ ไล่มาจนถึงอัฟหน้าล่าสุด ถึงได้มีโอกาสมาโพสท์ ต้องยอมรับว่ามีฝีมือในการแต่งได้ดีมาก เรียงลำดับเรื่องได้ดี เข้าใจง่าย น่าติดตาม ทำให้ผู้อ่านอินไปกับตัวละครเลย คาแรคเตอร์ตัวละครส่วนใหญ่ชัดเจน มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ทำให้นึกภาพตามได้ แต่บางตัวก็นึกไม่ออก อาจเพราะไม่ใช่ตัวสำคัญ จึงไม่ได้ใส่รายละเอียดให้รู้มากนัก ยังมีการขมวดปมไว้ให้เป็นปริศนาบ้าง ตามทฤษฎีของการเขียนบทเลยนะเนี่ย แต่บางทีก็รู้สึกจะไม่ค่อยสมเหตุผลอยู่บ้าง เช่น ความซื่อบื้อของจูน ช่วงที่โจ๊กมาบอกรักเป็นนัยๆ แทบจะตรงๆ ด้วยซ้ำ แต่กลับเข้าใจผิดไปคนละอย่าง เป็นต้น แต่ก็ถือว่าเป็นความจงใจของผู้แต่ง เพราะ นี่คือนิยาย (ถึงแม้จะมีโครงเรื่องจริงอยู่บ้างก็ตาม) บางอย่างอาจต้องปรับเปลี่ยนให้แตกต่าง หรือเกินจริงไปบ้าง เพื่อจะได้มีสีสัน และได้อรรถรสใช่ไหมครับ
อีกอย่างก็คือ บทพ่อแง่แม่งอน ที่มีบ่อย คล้ายละครน้ำเน่าอยู่เหมือนกัน เกือบจะเรียกได้ว่าพูดหวานกันได้ไม่เกิน 2-3 ฉาก ก็ต้องมีทะเลาะกัน ไม่เข้าใจกันอีกแล้ว เฮ้อ...แต่อย่างว่า มันก็คงต้องมีอ่ะนะ เพื่อเพิ่มรสชาดแห่งชีวิต แล้วก็ต้องมีมารผจญ อุปสรรค ขวากหนามต่างๆ ในชีวิต ....ถึงตรงนี้ก็เหนื่อยแทนผู้แต่งเหมือนกัน
เข้าใจว่า การจะแต่งนิยาย ให้จบได้นั้น ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะส่วนใหญ่ก็จะมี ไอเดีย มีพล๊อตเรื่องในหัวกันทั้งนั้น แต่พอเขียนไปๆ มันก็ตัน เขียนต่อไม่ค่อยออก แต่ถ้ามีโครงเรื่องจริงอยู่ แล้วปรับเปลี่ยนมาเป็นนิยาย ก็อาจสะดวกขึ้นหน่อย แต่มันก็ยังมีรายละเอียดอีกเยอะ ไม่ใช่ง่ายเหมือนกัน ต้องมีใจรัก มีฝีมือ ความสามารถเฉพาะตัว (พรสวรรค์ด้วย) จึงจะเขียนออกมาได้ดี เป็นที่ยอมรับ และถูกอกถูกใจผู้อ่าน
ที่เขียนมาทั้งหมดนี้ สรุปก็คือ ขอบคุณน้องดิว สำหรับทุกตัวอักษร ที่ทำให้ผมและผู้อ่านทุกคนมีความสุข มีความหวัง มีจินตนาการ
และสุดท้าย ผมหวังว่าความสัมพันธ์ระหว่างโจ๊กกับจูน จะไม่จบลงด้วยความเศร้า เพราะเรื่องราวหรือตัวละครแต่ละตัว ที่มีผู้ติดตามมากๆ ย่อมมีอิทธิพลกับผู้อ่านในด้านจิตใจ หรืออาจรวมไปถึงพฤติกรรมด้วย สามารถทำให้สุข เศร้า เหงาหงอย หดหู่ ดังนั้น ไม่ว่าเรื่องนี้จะลงท้ายในรูปแบบไหนก็ตาม กรุณาเหลือช่องว่างให้ผู้อ่านสามารถใช้จินตนาการสานฝัน เติมความสุขในจิตใจ ซึ่งอาจใช้เป็นกำลังใจในการต่อสู้กับชีวิตสำหรับคนบางคนก็ได้
…พี่อินครับ
:bye2:
-
:call: :call: :call:
-
:call: :call: มาต่อเล้ย ยย
จะปูเสื่อรอ :sad4:
-
รอ ฉันรอเธออยู่
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
เง้อๆๆๆๆ
มีจุ๊บกันแล้วด้วย
อิอิอิอิอิอิ
อิจฉาว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เป็นกำลังใจให้กันต่อไป
555+ น่ารักมากมาย
-
แต่ผมก็รู้มากขึ้นว่า....ผมต้องการมันไม่ต่างจากที่มันต้องการผมหรอก...
ผมหวงมันไม่ต่างจากที่มันหวงผม
ผมห่วงมันไม่น้อยกว่ามันห่วงผม
ผมแคร์มันเท่าที่มันแคร์ผม
ผมอาจจะรักมันพอๆกับที่มันรักผม
แต่ความกลัว....ผมยังสลัดทิ้งจากใจไม่ได้.....เหมือนมัน
หวานเช่นที่ผ่านมา
-
มาแร้วคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ
"เดี๋ยว...."
"อะไรมึงอีก...."
"มึงจะออกไปทั้งสภาพแบบนี้เพื่อให้คนอื่นเค้ารู้กันรึไงว่าเรา....มาทำอะไร...กันเหรอ?..."
"แล้วเราทำอะไรกันเหรอ?...."
"นั่นสิ...."
"ไอ้หื่น...."
"มานี่....." แล้วมันก็จัดการแต่งเสื้อผ้า ทรงผม ให้ผมเสร็จสรรพ
ตบท้ายด้วย....จุ๊บหน้าผากผมหนึ่งจุ๊บ....เซี้ยวใหญ่แล้วนะมึง...หึหึหึ
"ไอ้โจ๊กบ้า...ไอ้บ้าโจ๊ก...."
"อ้าว ก็เป็นรางวัลสำหรับช่วยมึงแต่งหล่อไง...."
"แล้วเพราะมารตัวไหน...ที่ทำให้กูเป็นอย่างนี้...."...รู็สึกเจ็บๆที่ปากหน่อยๆหนึ่ง
เราเดินผ่านกลุ่มพี่สาวที่คุยกับผมเมื่อกี้
"ถ้ามึงหันไปยิ้มกับเค้า...กูจะจูบมึงโชว์ตรงนี้...."
"กล้าเหรอออออออ....?"
"หรือมึงจะ.........ลอง..."
"ไอ้หื่น..." มันชักจะหื่นขึ้นทุกวันแล้วนะครับ...ผมอยู่ให้โง่เหรอ....เผ่นแน่บกลับไปดีกว่า
ผมกับมันนั่งคุยกันซักพัก
ไอ้เสก ไอ้ปาล์มและเพื่อนอีกคนที่ผมไม่รู้จัก
แต่ดูจะสนิทกับไอ้สามตัวนี่จัง
"แล้วทำไมไอ้เบสไม่มาว่ะ?...." ไอ้โจ๊กถาม
"หมามันป่วย...มันเลยไม่อยากทิ้งมา...มึงก็รู้ว่าไอ้เบสมันรักหมามันจะตาย...." เหมือนผมเลย
"เออ...ไอ้บอม...นี่จูนเพื่อนพวกกูเอง...จูน..นี่ไอ้บอม...เพื่อนๆกันทั้งนั้น..." ไอ้เสกแนะนำ
"อืม...หวัดดี..." ผมก็ทักทาย ยังไงก็เป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว
"จูนเหรอ....ชื่อน่ารักดีนิ....หน้าตาก็น่ารักดีด้วย..." ทำไมคำทักทายมันแปลกๆหว่า
นั่งดื่มกันซักพัก...ที่แท้พวกมันทั้งหมดเรียนที่เดียวกันสมัยประถม....
ก็เลยสนิทกันจนถึงตอนนี้...ส่วนอีกคนที่ไม่ได้มาด้วยชื่อเบส...ฝาแฝดบอม...แต่พวกนี้บอกว่าสองคนนี้เป็นฝาแฝดที่ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย
ผมว่าบอมมันแปลกกๆนะครับ...นั่งมองผม แล้วก็ยิ้ม
"มองไรทางนั้นว่ะไอ้บอม...หรือว่าเดี๋ยวนี้..มึงตาเหล่ซะแล้ว...." ไอ้เสกนี่มันช่างสังเกตจริงๆ
"เออนั่นดิ...มองแล้วก็ยิ้ม..." ไอ้ปาล์มครับ...ลูกคู่ตลอด
"แล้วมึงละไอ้โจ๊ก....ดูไม่ค่อยสบอารมณ์เลยเนาะ...ทำไม...เจ็บขาเหรอ?..." ไอ้เสกพูดยิ้มๆ...ผมว่ามันต้องคิดอะไรอยู่แน่ๆเลย...
"จูน?..." บอมมันเรียกผม
"ว่าไง?...."
"กินไรมาว่ะ....ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้..." สำลักเลยครับผม...ส่วนไอ้โจ๊ก...เหล้าเกือบพุ่งออกจากปากแน่ะ...ดีที่มันกลืนไว้ทันนะ....ไม่งั้นไอ้เสกกับไอ้ปาล์มได้ครีมบำรุงผิวหน้าสูตรใหม่แน่ๆ
"........." ทุกคนในวงเงียบ....มองหน้ากันไปมา
"ทำไม...กูพูดผิดเหรอ?...หรือพวกมึงว่าจูนไม่น่ารัก...." เอ้อ.....
"..........." ทุกคนส่ายหน้า
"แล้วกูพูดผิดตรงไหน?"
"........."
"จูน...นายมีแฟนยัง?..." น้าน ยังไม่เลิก
"หึหึหึหึ..." เอ๊ะ...ไอ้นี่...มันชักจะยังไง
"แฟนยังไม่มี...แต่คาดว่าจะมีคนจองไว้แล้ว...ใช่มั๊ยว่ะไอ้โจ๊ก..." ไอ้เสกอีกแล้วครับ....ไอ้นี่ชักจะยังไงๆจริงๆแล้วนะ
"จริง....แล้วคนที่จองนะ...หวงมันมากด้วย...กูว่ามึงอย่าเสี่ยงเลยไอ้บอม..." ผมหันไปมองหน้าไอ้โจ๊ก...ประมาณ...กล้านะมึง
"เสี่ยงดิ...กูชอบ...อะไรที่ได้มายากๆ...มันมีค่าเสมอ....และ...มันก็คุ้มที่จะเสี่ยงด้วย...."
"แต่กูว่ามึงอย่าเสี่ยงเลย.....เพราะคนของเค้า...ก็คือคนของเค้า...มึงไม่สิทธิ์..."
"ไอ้โจ๊ก...มึงรู้จักคนที่จองจูนไว้ด้วยเหรอว่ะ...แนะนำให้กูรู้จักกบ้างสิ...." ไอ้เสก...มึงนะมึง...
"พอเหอะ...พูดเรื่องอื่นกันดีกว่า...." ผมเปลี่ยนเรื่อง....ไม่อยากเป็นหัวข้อของการสนทนาเท่าที่ควรนะครับ
"เดี๋ยวสิ....ตกลงจูนมีแฟนแล้วเหรอ?....." ไอ้บอมยังไม่จบครับ
"ก็...ก็....มีคนที่ดูดู...อยู่บ้าง..." ผมพูดถูกใช่มั๊ย
"นี่มึงคิดจะจีบจูนจริงเหรอว่ะ?ไอ้บอม..."
"จริงดิไอ้ปาล์ม...."
"ไม่แสดงออกให้ชัดเจน....ระวังโดนแย่ง...อย่าหาว่ากูไม่เตือนนะ...."
"มึงพูดอะไรของมึงไอ้เสก..." ไอ้ปาล์มนี่เจ้าคำถามจริงคืนนี้
"กูพูดกับลมกับฟ้า...."
เมื่อถึงเวลาอันสมควร...ก็จะแยกย้ายกันกลับ
"จูน....ขอเบอร์ได้มั๊ย?..." มันยังไม่เลิกอีกครับไอ้บอม
"เราจำเบอร์ไม่ได้....."
"งั้นยิงมาที่เครื่องเราก็ได้..."
"อ่อน..มันไม่มีตังค์ในโทรศัพท์..."
"งั้นเราจดเบอร์เราให้นายนะ..." ความพยายามเป็นเลิศ
"กลับได้ยัง...กูง่วง..." ไม่พูดเปล่าครับ มันลากผมมาเลย....สรุปผมก็ไม่ได้เบอร์ของบอมมา...เอามาผมก็ไม่โทรหรอก..นะ
.
.
.
"กูหึงมึงมากขึ้นทุกวันนะ..." หรืออีกความหมายหนึ่ง...มัน...ผมมากขึ้นทุกวัน เพราะมันเคยบอกผมอย่างนี้.
.
.
.
.
.
.
.
ผมมานอนบ้านมันคืนนี้
ไม่อยากให้แม่เห็นผมในสภาพแบบนี้
จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ
เราก็จัดการนอนกัน
เรานอนเตียงเดียวกันนะ
เท่าที่ผ่านมาผมไม่เคยรู้สึกแปลกๆเวลานอนใกล้มัน
แต่ครั้งนี้ผมกลับรู้สึกแปลกๆ
อาจเป็นเพราะ...ทุกอย่างมันชัดเจนมากขึ้น
มันแสดงออกมากขึ้น
ว่ามันคิดยังไง...รู้สึกกับผมยังไง
แต่ผมไม่ได้กลัวว่ามันจะทำอย่างนั้นกับผม
เพราะผมเชื่อใจมัน
เพียงแต่...ผมอาจจะใจเต้นแรงไปหน่อย...
"ขอบใจนะ...ที่มึงปฏิเสธไอ้บอม..."
"ไม่ต้องคิดมากหรอกมึง...ยังไงกูก็ไม่ได้คิดไรกับมันอยู่แล้ว..."
"แต่กูรู้จักไอ้บอมดี...มันเอาจริง..."
"มันก็แค่นั้น...เพราะทุกอย่างมันต้องเริ่มจากสอง....เริ่มจากหนึ่งมันไม่มีทางสำเร็จหรอก..."
"เหมือนกูไง...ที่เริ่มจากหนึ่ง....จนตอนนี้ถึงไหนแล้วก็ไม่รู้..." เรานอนคนละฝั่งของเตียง...โดยมีหมอนข้างอยู่ตรงกลาง
"หนึ่งครึ่ง..."
"หืม?..."
"อีกครึ่ง...กูกำลังต่อสู่กับความกลัวอยู่...รอหน่อยละกัน...".
.
.
.
.
.
"จูน?...."
"หืม?"
"ง่วงนอนยัง?"
"ถ้ามึงไม่ชวนกูคุย...กูคงหลับไปแล้ว"
"ถ้ามึงไม่กวนซักห้านาที มึงจะตายใช่มั๊ย?"
"อ่ะ....งั้นกูให้ห้านาทีตามที่มึงขอก็ได้..."
"ที่มึงบอกว่ากลัว...กลัวอะไร..."
"กลัวการเปลี่ยนแปลง กลัวการสูญเสีย กลัวการเสียใจ..."
"กลัวการเปลี่ยนแปลง?"
"วันหนึ่งถ้ามึงไม่เหมือนดิม...ตามึงไม่ได้มองแต่กู....มือมึงไม่ได้อยู่ใกล้กู..."
"แล้วการสูญเสียล่ะ?..."
"เมื่อเกิดการเปลี่ยนแปลง....มันก็จะนำไปสู่การสูญเสีย.....สูญเสียในสิ่งที่เคยมี...สูญเสียในสิ่งที่เคยเห็น..."
"กลัวเสียใจ?"
"เมื่อสูญเสีย...ก็ต้องเสียใจ....นี่แหละความกลัวของกู..."
"แล้วต้องทำยังไง มึงถึงจะเลิกกลัวซะที?"
"นั่นสิ....ต้องทำไง?"
"งั้น...มึงไม่ต้องเชื่อกู...มึงไม่ต้องฟังกู...แต่มึงต้องฟังตัวเอง...เชื่อตัวมึงเอง...เพราะในที่สุดคำตอบที่ดีที่สุดคือคำตอบที่มาจากตัวเราเอง...ทำในสิ่งที่ตัวเองเชื่อ...เพราะตัวเราเองจะไม่หลอกตัวเราเองหรอก...ให้เวลาที่จะฟังตัวเอง..."
"แล้วจะฟังนะ...แล้วมึงไม่กลัวบ้างเหรอ?..."
"ไม่กลัว...แต่โคตรจะกลัวเลยแหละ..."
"แล้วทำไมถึงกล้า...?"
"เพราะกูกลัวเสียมึงไง....?"
"แล้วมึงรู้ได้ไงว่าถ้าบอกแล้ว มึงจะไม่เสียกูไป"
"เสี่ยงไง...ถ้าเสี่ยงที่จะบอก คำตอบจะเป็นสอง คือ....เตรียมดีใจกับเตรียมเสียใจ....แต่ถ้าไม่เสี่ยง...จะมีแค่คำตอบเดียวเท่านั้น..คือความมืด..พอดีกูกลัวความมืด...กูเลยเลือกที่จะเสี่ยง."
"ดีเนาะ...มึงกลัวความมืด...ส่วนกูกลัวความสูง...กูสัญญา..ก่อนเรียนจบหนึ่งเดือน...กูจะให้คำตอบมึงทุกอย่าง..."
"หึหึหึหึ"
"ถ้ากูเลิกกลัวได้...กูจะเดินไปข้างหน้าพร้อมกับมึง...แต่ก็นั่นแหละมันก็ขึ้นอยู่กับมึงด้วยว่ายังอยากจะเดินไปพร้อมกับกูรึเปล่า"
"แล้วถ้ามึงเลิกกลัวไม่ได้ล่ะ....?"
"กูก็จะชวนมึงเดินถอยหลังไปพร้อมกับกู...ไปสู่จุดเริ่มต้นของเรา...จุดที่เราเจอกันครั้งแรก...เพื่อน.."
"งั้นตอนนี้เราเป็นอะไรกัน?..."
"กูยังหานิยามไม่ได้เหมือนกัน...แต่..." ผมข้ามฟากไปจุ๊บปากมันหนึ่งจุ๊บ...แล้วกลับมานอนที่เดิม
"งั้น...ตอนนี้เราอยู่ข้างๆกันไปก่อนนะ..." ผมรักมันนะ...แต่ผมก็รักตัวเองด้วย
"อ่อน....กูรักมึงนะ..."
"อืม...รู้แล้ว..ไม่ได้โง่...กูไม่เคยจุ๊บใครนะ....หมายถึงจุ๊บบนเตียงนอนนะ...มึงคนแรก...รอกูหน่อยนะ....แต่กูก็ไม่ชอบให้มึงยิ้มให้ใครเหมือนกัน..."
"หึหึหึ..." แปลกดีมั๊ยครับ ความสัมพันธ์ของพวกเรา
-
จิ้มๆๆพี่ดิวครับ
สองคนนี้เค้าหวานกันจริง
ฝันจะไม่เหลือยุแล้วเนี่ย
-
กลัวไปทุกอย่างเลยจูน มีแฟนสิเดี๋ยวก็เลิกกลัวเองแหละ ว่าแต่ไม่กลัวใจตัวเองเหรอ กลัวที่จะอดรักโจ๊กไม่ได้ :L1: :L1: :L1:
-
แปลกครับ!!
-
นี่เป็นที่มาของชื่อเรื่องอ่ะป่าวครับ
เป็นกำลังให้จูนโจ๊กและปี๊ดิวครับผม :กอด1:
-
:L1:
-
+1 สำหรับจุ๊บของน้องจูน
-
:impress2: :impress2: :impress2:
:กอด1: :กอด1: คนเขียน
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
ให้ได้กันซะที เอ้อ...
-
ความรู้สึกแบบไม่ก้าวกระโดด
อืม........ไม่หวานมากแต่ซึ้งปะแล่มๆแฮะ
-
เห้อออ ความกลัวไม่ใช่สิ่งที่จะผ่านไปได้ง่ายๆนะโจ๊กกก รู้ม้ายยยยยย
ทีตัวเองละ กว่าจะผ่านไปได้ ยากขนาดไหนนห๋า
เอาเปนว่า เอาใจช่วยให้จูนผ่านไปได้เร็วๆแล้วกานน
:กอด1: :กอด1:
กอดพี่ดิวววว
-
เป็นกำลังใจให้น้องจูน :กอด1: :กอด1:
-
สองหนุ่มนี่เมือไรห่จะเปนเเฟนกัน
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่าจับตีทั้งคู่เลย 55
-
ดิว ...
ช่วงนี้คิดว่าดิวแต่งเก่งขึ้นนะไม่รู้ทำไม อ่านแล้วมันให้ความรู้สึกว่าชอบ เคยเป็นมั้ยที่อ่านเรื่องอะไรแล้วเกิดความรู้สึกอย่างนึงขึ้นในใจมันเป็นความรู้สึกที่ไม่รู้นะว่าเกิดขึ้นแค่กับเราคนเดียวรึป่าว ที่มีนิยายทำให้ใจเกิดความรู้สึกดีขึ้นมา...^^
อ่านแล้วมันใช่ มีความน่าเป็นไปได้ แล้วก็ชอบอ่าดิวแกเก่งมากๆเลย พัฒนา เริ่มแรกเราคิดว่า อ่านไปงั้นแหละไม่ค่อยได้ใจเท่าไรแต่พอไปๆมาๆ ดิวพัฒนาตัวเองในการแต่งเห็นได้ชัดเลยและการจินตนาการและความเป็นไปได้ของตัวละครที่อิงจะเรื่องจริงเข้ามาผสมกัน
มันทำให้เกิดเรื่องราวที่น่ารัก และได้ใจเรามาก ถือว่าดีมากๆๆ และหวังว่าคงจะดีขึ้นเรื่อยๆนะดิว
เห็นการพัฒนาการเขียนนิยายเรื่องนี้ ชื่นชมเลยนะ o13 o13
การที่แต่งแล้วทำให้เราเกิดความรู้สึกร่วมกับการอ่าน ความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเกิดขึ้นในใจนับว่า..เก่งมากๆเลยนะ
ติดตามอ่านต่อไปนะดิวๆ
-
ไม่อยากให้มีคนมาแทรกเลยจริงๆนะคะ...แบบว่า ต่อให้เล่นๆหรือจริงจังก็ตาม
เราอยากให้น้องสองคนมั่นคงกว่านี้ก่อนอะ อิอิ
ก็ขอให้หายกลัวเร็วๆนะจ๊ะ โจ๊กกับจูน ^^
-
อุ้ยตาย พัฒนานะหนูอ่อน จูบผู้ชายก่อน :o8:
อิอิ เดี่ยวก็ไม่รอดคืนนี้หรอก :m13:
:จุ๊บๆ:คุณดิว
-
อ่านแล้วของบอกว่าเรา รู้สึกได้ถึงความรักของสองคนนี้ ที่ผ่านจากคำว่าเพื่อน และความรู้สึกที่ค่อยพัฒนา
เหมือนการก้าวไปตามขั้นบรรไดทีละก้าว อย่างใจย็น บางทีคนเราก็มีความกลัวได้ แต่ก็นั่นแหละ เราอยากให้จูน
ผ่านความกลัวนั้นไปให้ได้ แม้ต้องใช้เวลา แต่เชื่อไงวันนี้ความกลัวของจูนก็ค่อยลดลงเรื่อย อีกไม่นานก็คงมีคำว่าเรารักกัน และคงฝช้คำว่าแฟน แทนคำว่าเพื่อนสนิท o13 :-[ :impress2:
-
:o8:
จุ๊บๆก่อนนอน
-
:กอด1: ดิว
หวานๆๆๆ :o8:
นอกจากสองกับชีนแล้ว ดิวยังจะส่งบอมมาเป็นตัวแปรความรักของจูนกับโจ๊กอีก
เรื่องสองก็ยังไม่เคลียร์แบบชัดๆ เอาคนใหม่ข้ามาอีกแล้ว ..ปวดตับ
....ชีนโผล่มานิดหน่อยแค่พอไม่ให้ลืม :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
งืมมม
ไม่ต้องหื่นหรอก
แบบนี้อ่ะดีแล้ว
น่ารักๆ
แบบเด็กๆ
ใสๆ
ไร้แอล
(หรือเปล่า)
-
วี้ดวิ้วววววววววววว อิอิน่ารักจัง
-
อ่านแล้วของบอกว่าเรา รู้สึกได้ถึงความรักของสองคนนี้ ที่ผ่านจากคำว่าเพื่อน และความรู้สึกที่ค่อยพัฒนา
เหมือนการก้าวไปตามขั้นบรรไดทีละก้าว อย่างใจย็น บางทีคนเราก็มีความกลัวได้ แต่ก็นั่นแหละ เราอยากให้จูน
ผ่านความกลัวนั้นไปให้ได้ แม้ต้องใช้เวลา แต่เชื่อไงวันนี้ความกลัวของจูนก็ค่อยลดลงเรื่อย อีกไม่นานก็คงมีคำว่าเรารักกัน
และคงใช้คำว่าแฟน แทนคำว่าเพื่อนสนิท
-
เป็นกำลังใจ
-
น่ารักไปใหนอ่ะ เสกรู้เรื่องแล้วแน่ๆเลย ชีนให้จากวงการไปเลยอ่ะ คิดถึง
-
น่ารักกันเชียว คิดถึงพี่ดิวจัง มมต่อไวๆๆนะครับ คนดี
-
พัฒนาไปอีกขั้น แต่ยังม่ายได้เข้านิยามคำว่ารักสักที
นี่ขนาดยังม่ายได้เข้าขั้นแฟน ยังหวานขนาดนี้
ถ้าเป็นแฟนจะหวานขนาดไหนเนี่ย
-
:z3:
พี่เสกของน้อง :laugh:
พูดไม่เคลียทำเป็นๆ ทำเปนพูดกะฟ้ากะดิน
จะอยู่รอจูนเป็นเพื่อนโจ๊ก รอวันที่จูนหายกลัวแล้ว
อย่านานนักน๊า าา ไอ้โจ๊กจะตายซะก่อน 555
-
ผมถือว่าผมประสบความสำเร็จในการเขียนแล้วนะครับ
เพราะทุกคนเข้าใจกันแล้วว่าผมตั้งใจจะบอกอะไร..และดูเหมือนทุกคนจะเข้าใจผมด้วย
การได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่ง ได้รับรู้และได้เเห็นพัฒนาการความสัมพันธ์ของใครซักคน
เราก็จะลุ้น อยากให้เค้าสมหวังกันใช่มั๊ยครับ
แต่ในที่สุดไม่ว่าจะสมหวัง.............หรือ................ผิดหวัง
เราก็คืิอหนึ่งในผู้ที่ได้รับรู้ด้วย
งง กันมั๊ยครับ
ดิวเขียนเองยังงงเลย
หึหึหึ......
เรื่องดำเนินมาจะจบแล้วนะครับ
ขอบอก
แต่จะมีภาคต่อหรือไม่นั้น...ต้องดูก่อนว่า..ทุกคนยังต้องการจะอ่านต่อกันอีกมั๊ย
ความลับบางเรื่องก็ปล่อยไว้อย่างนั้น
มันจะได้เป็นความลับตลอดไป
หึหึหึ...
-
อยากอ่านค่า ถ้ามีต่อจะดีมาก ๆ เลย รอไรท์เตอร์ตัดสินใจนะคะ
-
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเพลง...ขอให้เหมือนเดิม ของบูโดกัน
-
โจ๊กนี่หวงจูนจริงๆ o18
-
จะจบแล้วเหรอ
-
อยากให้มีตอนต่อไปอะ
-
อยากอ่านต่ออย่างแรงอ่ะ จะต่อภาคต่อไปอีกสักกี่ภาค จะภาคใหนๆก็จะตามอ่าน
ขอบคุณไรเตอร์ที่นำนิยายดีมาให้อ่านกันนะคะ
-
อุ๋ย...จะจบแล้วเหรอ
ถ้าจบแบบมีอะไรค้างคาใจน่ะไม่เอานะคะดิว
ถ้าจะมีภาคสอง ก็จะรออ่านค่ะ
-
ง๊าวววววว
จะจบแล้วเหรออออออ ไหนๆก็นั่นๆแล้ว
ในเมื่อชีนไม่ได้เป็นพระเอก รบกวนคุณดิวทำให้ชีนเป็นผู้ร้ายเลยได้ไหม
ลักหลังจูนไปเลยลูกชาย ฮ่าๆๆๆ
-
รับทราบคร้าบบบบคุณดิว แต่ทำใจไม่ได้อย่าพึ่งรีบจบจิฮับ o22
ไม่งั้นก็เอาภาคต่อก็ได้แบบไตรภาคไปเลยนะ คริคริ :กอด1:
-
อ๊ากกก เเต่ความลับบางเรื่อง
มันก้น่ารู้นะครับ ดิว อิอิอิ
อ่านต่อสิครับ อยากอ่านต่อ
-
โอ๊ะ คู่แข่งเพิ่มมาอีกคนละคุณโจ๊ก
สงสารชีน.... แหะๆ
-
ว๊า ๆ ....
อยากอ่านตอนต่อไปนะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ความลับ..บางครั้งก็ปล่อยเอาให้เถอะ ให้มันเป็นไปตามเวลา
ดิวเขียนเองยังไง แต่คนอ่านไม่งงนะ55++
ชอบนะเรื่องนี้ ขอชมๆๆๆ
แต่ดิวจะเขียนต่อมั้ย...ก็แล้วแต่ เพราะเรายังติดตามเรื่องนี้ต่อไป
อยากรู้ว่าความกลัว ความผิดหวัง หรือ ความสมหวัง
มีใครได้รับมันไป แล้วจะเป็นยังไงต่อไป ความรู้สึกนั้นก็เปลี่ยนไปหรือเหมือนเดิมหรือไม่....
อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปกับความรักที่มีเพียงคำว่า...ความกลัวเป็นเส้นกั้นแบบนี้
หลงรักคงชื่อซีนนะ ขอบอกๆๆๆ
5555
-
อ่า าา คุณดิว
เปนกำลังใจหั้ยเสมอค่ะ
มีภาคต่อเค้่ก้อรออยู่
-
ยังไม่จบ
แค่กำลังจะเท่านั้นครับ
ยังหาคำตอบของตอนจบไม่ได้
หึหึหึ
ผมจะกลับบ้านตั้งแต่เช้า
แต่มันบอกว่ากลับตอนบ่ายๆดีกว่า...เดี๋ยวจะได้ทำไรกินกันตอนมื้อเที่ยง
แล้วผมเคยขัดใจมันสำเร็จมั๊ยล่ะครับ....
ผมกับมันเลยไปซื้อของกันที่ซูเปอร์ เพื่อทำข้าวเที่ยงกัน
คนเยอะจังครับวันนี้...ก็วันนี้มันวันอาทิตย์นี่ วันแห่งครอบครัวซะด้วย..
ส่วนมากที่มาซื้อของกันก็พวกป้าๆ น้าๆ แม่บ้านทั้งนั้นแหละครับ
"อ่อน..ของสดได้ครบแล้ว..มึงจะเอาไรเพิ่มอีกรึเปล่า?"
"ไม่เอาแล้ว...แค่นี้ก็เยอะเกินเยอะแล้ว"
"งั้นแชมพูกูหมดแล้ว...ไปช่วยกูเลือกหน่อย..."
"ย่อมได้..."
แล้วผมกับมันก็เดินผ่านโซนของสดไปยังโซนของใช้....
ถ้าผมไม่คิดมากจนเกินไป...ระหว่างที่เราเดินกันมีคนมองผมกับมันตลอด....
พอผมหันไปมองพวกเค้าตอบ....ก็พากันหลบหน้าพรึบ
แต่ไอ้โจ๊กมันกลับไม่สนใจอะไรหรือใครเลย...เลือกแชมพูของมันไปเรื่อย
ผมว่าผมก็ไม่ได้ทำไรผิดนะ...แต่ทำไมคนเหล่านั้นต้องมองผมกับมันด้วยสายตาอย่างนั้นด้วย
หรือว่า เพราะผมกับมัน.........แต่เราก็ทำตัวปกติกันทุกอย่าง...ไม่ได้เดินจับมือกัน ไม่ได้เดินคลอเคลียกันซะหน่อย...ทำไมผู้ชายสองคนมาซื้อของด้วยกันไม่ได้รึไง...ไม่เข้าใจจริงๆ
"ไปสนใจพวกเค้าทำไม?...พวกเค้าเหล่านั้นไม่ได้ให้เงินกูกับมึงใช้ซะหน่อย....." ไอ้โจ๊กพูดไม่ได้เสียงเบาเลยครับ...บรรดาป้าๆทั้งหลายต่างหลบตากันพรึบ...มันคงเห็นผมมองคนนั้นที คนนี้ทีมั้ง...เลยพูดอย่างนี้
"แล้วพวกเค้าจะมามองพวกเราทำไม?...กูกับมึงไม่ได้ทำไรไม่ดีซะหน่อย..."
"ก็นั่นไง...เราไม่ได้ทำไรผิดซะหน่อย....แล้วจะไปสนใจทำไม..."
"อืม...."
"มึง...กูว่าจะเปลี่ยนยาสระผมใหม่...ตัวเก่ากูว่ามันทำให้กูเป็นรังแค..."
"งั้นลองยี่ห้อดูนี่มั๊ย..หอมดี..." ผมยื่นให้มันหอม
"ก็หอมดี....มึงว่าดีกูก็ว่าดี..."
"ใจง่ายนะมึง...."
"ก็ง่ายแต่กับมึงนั่นแหละ..." ผมกับมันก็หยอกกันเล่นตามประสา ไม่ได้มีอะไรเกินไปเลย...พูดกันก็เสียงเบาๆ...แต่
"เด็กสมัยนี้เป็นอะไรกันไปหมด..." ป้าที่ยืนไม่ห่างจากผมพูด...ปรี๊ดเลยครับผม
"มันเรื่องของพวกเค้า...แล้วคุณจะไปยุ่งทำไม" คาดว่าจะเป็นสวามีของป้าท่านช่วยปรามครับ...แต่มีหรือที่ป้าท่านจะยอมหยุด
"นี่ถ้าฉันเป็นพ่อแม่ของเด็กพวกนี้นะ....ฉันต้องบ้าตายแน่นอนเลย..."
"แต่ต้องขอโทษด้วยนะครับป้า....เผอิญผมไม่ใช่ลูกของป้า...เพราะฉะนั้น..."
"เอ๊ย...อ่อน..." ไอ้โจ๊กมันดึงผมไว้ซะก่อน
"จะพูดอะไนพูดให้จบสิ..." ป้าท่านยังไม่หยุดครับ
"เพราะฉะนั้นอย่ามาสนใจไงครับ...เพราะ..."
"อ่อน...."
"นี่คุณไปกันได้แล้ว..." แล้วลุงท่านก็ลากภรรยาของแกไปเลย...
"โธ่เว้ย....."
"เอ๊ย...อ่อนใจเย็น....."
"มึงจะซื้อไรซื้อละกัน...กูจะไปรอที่รถ..." ผมยอมรับว่าผมหัวเสียเอามากๆเลยครับ
ผมเดินฉุนเฉียวออกมาคอยมันที่รถ
ปกติผมไม่ใช่คนที่ก้าวร้าวกับผู้ใหญ่เลย
แต่นี่อยู่ดีดีเค้าก็มาว่าผมอย่างนี้....ทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน...
เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมชื่ออะไร...แล้วเค้ามีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าผม
แล้วไหนจะสายตาของคนอื่นๆอีกล่ะ
ผมอึดอัด...ไม่ชอบ รังเกียจ ผมไม่อยากให้ใครใช้สายตาแบบนั้นมองผมกับมัน
"กูได้ของครบแล้ว....แล้วมึงล่ะสติกลับมาครบรึยัง?"
"คาดว่ายังไปวิ่งเล่นอยู่อีก 30 %" ผมช่วยมันจัดของลงตะกร้าหน้ารถ...รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ไม่ได้ช่วยมันถือเลย ของก็ใช่น้อยๆ
"อย่าเก็บมาใส่ใจเลยมึง...คนที่ไม่สบายใจคือเรานะ...ไม่ใช่เค้า..."
"พูดนะมันง่าย...แต่ทำอ่ะยากโคตร...." ผมลากเสียงยาว เพื่อให้มันรู็ว่ายากสุดๆ
"ไม่ยากหรอกมึง...แคร์เฉพาะคนที่สมควรจะแคร์ ใส่ใจเฉพาะคนที่ควรใส่ใจ...คำพูดของคนอื่นอ่ะ...ฆ่าเราไม่ได้หรอก....แต่ถ้าเราเก็บมาใส่ใจ..มันจะค่อยๆทำร้ายเรา...." บางครั้งมันก็ใจเย็นและมีสติอย่างที่ผมคาดไม่ถึงเชียวแหละ อย่างคราวนี้เป็นต้น...
"รู้มั๊ย..คำพูดมึงทุกครั้ง...ทำให้กูยิ้มได้..."
"หึหึหึ...กูแค่ไม่อยากให้คนของกูทำหน้ามู่ทู่...เดี๋ยวไม่น่ารัก..."
"ชิส์..."
เรากำลังสาละวนกับการทำอาหารเที่ยงกันอยู่
แต่เอาเข้าจริงๆมันคนเดียวแหละครับที่ยุ่ง
ส่วนผมพยายามทำตัวให้ยุ่งซะมากกว่า เพราะเดี๋ยวจะไร้ประโยชน์จนเกินไป
"อ่อน...นั่นมึงจะทำอะไร?"
"ก็ล้างผักไง"
"มึงจะล้างผักหร่อว่ามึงจะทำให้ผักช้ำกันแน่...เบาๆมือหน่อยซิ...เดี๋ยวผักก็ช้ำหมด..."
"ไม่ช่วยแล้ว...ทำไปคนเดียวเลย...ชิส์.." ผมเลยไปนั่งแฉะที่เก้าอี้ของมุมห้อง
"นั่งเฉยๆซะก็ดี....รอกิน......แล้วก็รอเก็บรอล้างตอนจบ...หึหึหึ..."
"ชิส์..." มันไม่ยอมให้ผมสบายตลอดหรอก...มันต้องมีวิธีมาทรมานผมในตอนท้ายทุกที
.
.
.
"นี่โจ๊ก...."
"ว่าไงครับ..." ครับซะด้วย แล้วไหนจะยิ้มละลายใจกูอีก....มึงฆ่ากูเลยดีกว่า
"ตอนแรกกูมีความกลัว 200 %"
"ความกลัวมึงซู้งสูง...."
"แต่พอมึงบอกว่า....รู้สึกดีดีกับกู...มันก็ลดนะ...ลดลงมาเหลือ....150 %"
"ถือว่าพัฒนาการณ์ดีขึ้น..."
"หลังจากนั้น...การกระทำของมึงทุกอย่าง คำพูดทุกคำพูดของมึง...ก็ทำให้ความกลัวนั้นลดลงอีก...เหลือ 100%"
"แสดงว่าฝีมือกูก็ใช่ย่อย..." นี่ผมกำลังจะบ้าใช่มั๊ยที่พูดอะไรอย่างนี้ออกไป
"แล้วเมื่อกี้ที่มึงเตือนสติกู...ทำให้กูคิดอะไรได้มากขึ้น....ความกลัวกูก็ลดลงอีกแล้ว....เหลือ 80 %"
"กูเก่งขนาดนั้นเชียว....หึหึหึ...."
"มึงอ่ะเก่งสุดยอดเลย..."
"หึหึหึ...แต่ตอนนี้ช่วยกันยกข้าวไปที่โต๊ะกันดีกว่า....เสร็จแล้ว..."
.
.
.
"อู้ว.....อิ่มจัง ตังค์หายไปหน่อยหนึ่ง.."
"หึหึหึ..." ที่จริงมันจะเป็นคนจ่ายเองทั้งหมด แต่ผมไม่ยอม...ขอหารด้วย...ก็เราทั้งคู่ยังหาตังค์เองไม่ได้เลย ยังต้องแบมือขอเงินพ่อแม่ใช้...
"โจ๊ก...กูชอบอาหารที่มึงทำนะ....นับวันก็ยิ่งชอบ ยิ่งได้กินก็ยิ่งขาดไม่ได้...กี้ก็เหมือนกัน...กูรักมันนะ....รักมันขึ้นทุกวัน..."
"หึหึหึ..." ยิ้มมึงฆ่ากูอีกแล้ว...
ตามระเบียบครับ...ผมต้องทำหน้าที่ตัวเองในตอนสุดท้าย
เก็บโต๊ะ....เก็บครัว.....ล้างทำควาามสะอาดทุกอย่าง
โดยที่คุณชายโจ๊กท่านไปนั่งดูทีวีตีพุงเพลินไปแล้ว...ไม่คิดจะมาช่วยกูเลย
เสร็จแล้วผมก็เดินไปหามัน
เพื่อจะบอกว่ากลับบ้านก่อน
แต่มันกลับบอกว่า...พอมึงอิ่มปุ๊บ...กูหมดความหมายแล้วใช่มั๊ย...ตามระเบียบครับ..เอ้อ....
ผมนั่งคิดถึงคำพูด ถึงสายตา ของคนเหล่านั้นที่มองผม
หรือว่าผมทำผิด...แล้วถ้าพ่อแม่ผมรู้...พวกท่านจะเสียใจจริงๆเหรอ?
"โจ๊ก...."
"หืม?..."
"มึงว่า...สิ่งที่เรากำลังคิด กำลังรู้สึก หรือที่กำลังทำกันอยู่มันผิดมั๊ย?..."
"แล้วใครละที่จะเป็นคนบอกมึงว่าผิดหรือไม่ผิด..."
"สังคมรอบตัวเราไง.."
"แล้วพวกเค้าเหล่านั้นเป็นใคร?...ที่มาบอกว่ามึงหรือกูผิด...เค้าใช้สิทธิ์อะไรมาติดสินเรา...แล้วเค้าใช้อะไรวัด..."
"ธรรมชาติไง...ธรรมชาติสร้างให้อย่างหนึ่งคู่กับอย่างหนึ่ง...ไม่ใช่สร้างให้กูกับมึงคู่กัน..."
"ไม่ผิดหรอก....เรื่องนี้ไม่มีใครผิดไม่ว่าจะมึงหรือกู...ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้..."
"งั้นเหรอ?"
"มึงถูกสร้างโดยธรรมชาติใช่มั๊ย?"
"อืม"
"กูก็เหมือนกันถูกสร้างโดยธรรมชาติเหมือนคนอื่นๆ..."
"แต่...."
"เราต่างก็ถูกธรรมชาติสร้างมา....เราไม่ได้ฝืนธรรมชาติ...เราไม่ใช่สิ่งแปลกปลอมของธรรมชาติ.....แต่ธรรมชาติต่างหากที่สร้างให้เราแตกต่าง...จากคนอื่นๆ...ธรรมชาติเป็นผู้สร้าง.....แค่เค้าสร้างให่เราแตกต่าง...เพราะฉะนั้นถ้าจะหาคนผิด...คือธรรมชาติ...."
"หึหึหึ...เราไม่ได้ฝืนธรรมชาติ...แต่ธรรมชาตสร้างเรามาแบบนี้...คิดได้นะมึง..."
"ก็มันเรื่องจริงนิ...."
"งั้น...ความกลัวกูลดลงอีกแล้ว...เหลือ...50%"
"เจ๋ง..."
"โจ๊ก..."
"ครับผม...ว่าไง..."
"งั้นกูจองนะ..."
"จองอะไร?..."
ผมกับมันนั่งโซฟาตัวเดียวกัน
แต่เป็นโซฟาตัวยาว
ไม่ได้นั่งชิดกันมาก
แต่สามารถเอื้อมกันถึงได้
"กูจอง....ตาเหล่ๆคู่นี้...จมูกบานๆนี้ก็จองด้วย....แก้มบวมๆก็จะจอง...ปากกว้างๆก็จะจองเหมือนกัน...หูกางๆก็เอาด้วย...กูจองทุกอย่างเลย...."
"แล้วจะรับของเมื่อไรครับ...จองนานแค่ไหน?"
"อืม...ความกลัวหมดเมื่อไร...รับของที่จองเมื่อนั้น..."
"งั้น..." มันเขยิบมานั่งซะ...นั่งบนตักกูเลยดีมั๊ย
"กระเถิบไปเลยมึง...เอาใหญ่เลยนะ..."
"ก็ได้ๆ...งั้นคงไม่นานแล้วใช่มั๊ย?"
"ใช่...รักษาไว้ให้ดีล่ะ...ถ้ารู้ว่าตาคู่นี้ จมูกนี้ แก้มนี้ ปากนี้...ไปใช้กับใคร.....เลิกจองทันที..."
"โอเค..รักษาเท่าชีวิต...แต่ตอนนี้ขอค่ามัดจำได้มั๊ย?...."
"เมื่อคืนให้ไปแล้ว...กระเถิบไปเลยมึง...ก่อนจะได้ตรีนกูไปมัดจำ"
"โหดว่ะ.....(แล้วมันก็เขยิบออกไป) อ่อนอีกอาทิตย์หนึ่งก็สอบแล้ว...อ่านหนังสือกันได้แล้วนะ..."
"ใช่ๆ....ไปอ่านบ้านกูดิ..."
"ได้จริงอ่ะ?"
" อ่านหนังสือมึง....ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้น...กลับบ้านแล้ว...แม่หวงพ่อห่วง"
"เดี๋ยวไปส่ง...จะได้ไปทำคะแนนด้วย..."
"ชิส์..."
เย้ๆ.....ความกลัวผมจะหมดแล้ว
ขอบใจนะ..คุณชายโจ๊ก....ของคุณจูนมั้ง...บ้าไปแล้วกู
-
:z13: ^^
น่ารักมากมาย
-
ในที่สุด 5555 ก็จะหมดลงแล้วสินะความกลัว
สู้ๆๆ
:call: :call: :call: :call:
-
รอคอยวันที่ความกลัวของจูนหมด~
อยากรู้ตอนจบ แต่ไม่อยากให้จบ T T
-
แล้วชีนง่า :a5:
ยินดีกับโจ๊กจูนด้วยคนครับ :man1:
-
อีก50%เองโจ๊กก
เด๋วก้หมดแล้วววว
จูนจาได้รับของซะที อิอิ
ยังมะอยากให้จบเลยยยยย
ชอบบบบ เวลาหวานกัน น่ารักดี
-
น่ารักครับ ชอบผู้ชายแบบโจ๊ก คงเส้นคงวา มีความเป็นผู้นำดีคับ รอติดตามน้องจูนเทใจเต็มสูบให้โจ๊กนะ
ขอบคุณน้องดิว ที่มีเรื่องน่ารักๆ ให้อ่าน รักนะ จุ๊บุ จุ๊บุ
-
เป็นกำลังใจให้เด็กๆต่อไป....
-
ขอให้รักกันต่อไป จงยืนหยัดกับรักเสมอ ความรักคือสิ่งสวยงาม จงอย่าได้แคร์สื่อ
-
ใช้คับคุณจูน
อย่าได้ไปแคร์
กับสังคมรอบข้าง
พวกเขาไม่มีสิทธิ
มาตัดสินว่าผิดหรือไม่ผิด
ถูกหรือไม่ถูกไม่ต้องแคร์สังคมรอบข้าง
แค่แคร์คนที่เรารักก้อพอแล้วครับ
ความรักมันไม่จำเป็นต้อง
ชายคู่หญิงเสมอไป
ความรักมันจะเป็นไปใน
รูปแบบของมันเสมอ
เเต่หากเพียงแค่
ใจเราตรงกันแค่นั้นแหละ
อย่ายอมแพ้ครับ
-
คิดแบบโจ๊กอะดีแล้ว...แคร์เฉพาะคนที่สมควรเถอะ
ยิ่งเราสนใจคนอื่นเท่าไหร่ ก็ยิ่งแสดงว่าเค้าสำคัญกับเราเท่านั้น
ถ้าจูนเอาแต่คิดมากกับสายตาคนรอบข้าง ก็เท่ากับให้ความสำคัญกับเค้า ทั้งๆที่ไม่ได้มามีส่วนอะไรกับชีวิตเราเลยด้วยซ้ำ
อิอิ เพราะงั้นสู้ๆนะจ๊ะ เชียร์ให้ความกลัวหมดไปเร็วๆ
คุณพ่อคุณแ่ม่ต้องเข้าใจแหละ ยังไงลูกก็สำคััญที่สุด ^^
-
น่ารักได้อีกนะ ดิว
นึกว่าไม่มาต่อซะแล้ว
รออ่านต่อไปนะจ๊ะน้องดิว
-
ตาลุงนั่นไม่น่าหลงผิดเอานังป้านี่เป็นเมียเล้ยยยยยยย :beat:
คนเราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปตัดสินคนอื่นว่าผิดหรือถูกแค่เพียงเพราะว่า
"เค้าไม่เหมือนเรา"
-
"เราต่างก็ถูกธรรมชาติสร้างมา....เราไม่ได้ฝืนธรรมชาติ...เราไม่ใช่สิ่งแปลกปลอมของธรรมชาติ.....แต่ธรรมชาติต่างหากที่สร้างให้เราแตกต่าง...จากคนอื่นๆ...ธรรมชาติเป็นผู้สร้าง.....แค่เค้าสร้างให่เราแตกต่าง...เพราะฉะนั้นถ้าจะหาคนผิด...คือธรรมชาติ...."
^^^
^^
^
ชอบตรงนี้
รักโจ๊ก รักจูน รักดิว กอดกันนะ :กอด1: :กอด1:
-
:-[
น่ารัก
:beat:
อิป้าแก่ๆ
-
โอ่ยน่ารักกก
เอาใจช่วยจูนให้ข้ามความกลัวอีก50%ได้เร็วๆ
ชอบเวลาโจ๊กพูด'ครับ' น่ารักก
-
เดกๆๆ
เปนเดกดีมาก
หว๊านหวาน
-
โคตรน่ารักเลยครับ :man1:
-
ขอให้จบลงอย่างที่จูนหมดความกลัวนะคับ แล้วก้อเป็นกะลังจายห้าย
-
เอาใจช่วยโจ๊กจูนเนอะ
ใครจะว่ายังไงก็อย่าเอามาใส่ใจมากไป
ให้ความกลัวมันหายไปเนอะ :กอด1:
-
น่ารักดี ความกลัวเริ่มหานไปแล้ว หวังว่า จูนจะมีความสุขกับสิ่งที่จะเกิดข้นในวันข้างหน้า
มากกว่าที่เนอยู่ตอนนี้ ที่ยังมีความกลัว
-
สาธู๊ ๆ ๆ ๆ อย่าเกิดอารายขึ้นเล้ย ย ย T T
-
โว้ว....เริ่มเข้าใจกันลึกซึ้งยิ่งขึ้น
หวังว่าจูนจะเอาชนะความกลัวส่วนที่เหลือได้นะคับ สู้ๆ
ยิ่งอ่านยิ่งติด จะสอบอีก 1 สปดาห์ข้างหน้า ฮ่าๆๆ
ปล.ใกล้จะถึงจุดสุดท้ายของเรื่องแล้วหรอคับพี่ดิว T^T
นานๆเอามาต่อทีก็ได้นะครบพี่ดิว เอิ้กส์ๆ
-
:impress2: ขอจองด้วยคนได้ไหมมมมมมมม
นับวันยิ่งสวีตนะเนี่ย
รัก2kกร๊าฟฟฟฟฟฟ :man1:
รอๆๆหวังว่าจูนจะหายกลัวได้เร็วๆๆ
อย่าให้โจ๊กรอนานนะ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก โกด ป้าแก่ 55+
-
โจ๊ก นายนี่สุดยอดมากกกกกก
ชอบตอนนี้ม๊ากมากเลยค่ะ ธรรมชาติเป็นผู้สร้างจริง ๆ
-
o13 เจ๋งมากน้องโจ๊ก
-
ขอให้จูนเอาชนะความกลัวได้เร็วๆ :a2:
-
รักโจ๊ก มาก อิจจูน ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ไม่ต้องกลัวไรทั้งนั้นและจูน
ถึงยังไงก็ยังมีโจ๊กอยู่ข้างๆ อิอิ
-
น่ารักจิงๆเลย
-
หวัดดีน้องดิว อีกครั้งนะครับ
ผมก็รู้สึกตะหงิดๆ อยู่ในใจเหมือนกัน เพราะมันเลยจุดไคลแม๊กซ์มาแล้ว หมายถึงช่วงลุ้นระทึกตอนบอกรักอ่ะนะ เพราะเรื่องนี้เป็นความรักใสๆ ใช่ไหมครับ ทีนี้ต่อไป ก็คงแล้วแต่น้องดิว จะทำให้ผู้อ่านได้ลุ้นยังไงต่อไป สำหรับช่วงใกล้จบ (สำหรับช่วงพ่อแง่ แม่งอนนั้น ผมว่ามันคงเต็มอิ่มแล้ว..น้องดิว ก็คงคิดใช่ไม๊ครับ เหมือนกับว่า ความคิดของทั้งคู่เริ่มคิดแบบมีเหตุมีผล เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นไปอีกหน่อยแล้ว..)
สำหรับตอนจบนั้น บางทีก็ไม่ง่ายเหมือนกัน ที่จะทำอย่างไรให้ "จบได้สวย" ซึ่งอาจเป็นได้ทั้ง สุข และเศร้า แต่ถึงอย่างไร ผมก็หวังว่าน้องดิว คงไม่ทำร้ายจิตใจผู้อ่านจนเกินไป คงเปิดช่องเอาไว้ให้คิด หรือจินตการต่อได้ ก็จะดีมากเลยครับ
แต่คงให้เป็นสิทธิ์ของผู้เแต่งล่ะครับ ยังไงทุกๆคน ก็คงรอติดตามกันต่อไป อย่างไม่ลดละกันอยู่แล้ว....ให้กำลังใจน้องดิวนะครับ ....อนาคตอยากจะเป็นนักเขียนเรื่องสั้นด้วยรึเปล่าครับ..น่าจะรุ่งได้นะครับ
-
ชอบมากๆ
คู่นี้นับวันยิ่งเข้าใจกันมากขึ้นรักกันมากขึ้น :L1:
จูนเลิกกลัวได้แล้วนะ
+1 นะคะ
-
ว้ากกกกกกกกกกก
.
.
.
.
ไม่มีไรหรอก
อิจฉา
+55
-
อืมมม มีแฟนแบบโจ๊กรักตายเลย
เอาใจช่วยให้จูนเอาชนะความกลัวได้เร็วๆคร่า^^
-
น่ารักอีกแล้วน้องโจ๊ก เลดี้เห็นด้วยกะคำพูดน้องนะโจ๊กนะ
"เราต่างก็ถูกธรรมชาติสร้างมา....เราไม่ได้ฝืนธรรมชาติ...เราไม่ใช่สิ่งแปลกปลอมของธรรมชาติ.....แต่ธรรมชาติต่างหากที่สร้างให้เราแตกต่าง...จากคนอื่นๆ...ธรรมชาติเป็นผู้สร้าง.....แค่เค้าสร้างให่เราแตกต่าง...เพราะฉะนั้นถ้าจะหาคนผิด...คือธรรมชาติ...."
เราไม่ต่างจากสิ่งที่ป็น ความรู้สึกเป็นตวกำหนดเราใครไม่สามารถห้ามความรู้สึกได้หรอก ตามหัวใจดีกว่า ไม่ต้องฝืน
-
ขอบคุณครับ มาต่อให้หน่อยคราฟฟ
-
น่ารักอีกแล้วเด็กสองคนนี้ :o8:
:กอด1:ชีน (ไม่ลืมๆ อิอิ)
ขอบคุณที่ทำให้มีรอยยิ้มจากเรื่องนี้ค่ะคุณดิว
-
บวกหนึ่งให้กำลังใจคะ
-
...โจ๊กนะ ความคิดมันเกินอายุ แถมความอดทน และการมีเหตุผลก็เยอะกว่าอายุอีก
...ส่วนเรื่องผู้ใหญ่บางคน กับความคิดเห็นก็อย่าเอามาเป็นอารมณ์มากเลย
...ต้องเข้าใจอย่างนึงเค้าเกิดกันมาในยุคที่เรื่องของเพศที่ 3 ยังไม่เปิดกว้าง
...อาจขวางหูขวางตาไปบ้าง แต่พี่เชื่อว่าถ้ามีคนในครอบครัวเค้าเป็นพวกเค้าสามารถรับได้
...นานา จิตตังเนอะ แต่ที่จูนย้อนไปนั่นก็ทำให้ป้าแก จะเป็นลมแล้วมั้ง :laugh:
-
จูนเริ่มกลัวน้อยลงเเล่ว ว
เย่ๆ ดีใจเเทนโจ้ก
มาต่อไวๆนะคะ;D
-
ไม่ว่างโคดๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทิ้งไปตั้งห้าสิบหน้าแหน่ะ กว่าจะมาอ่านทัน
ยังสนุกเหมือนเดิมนะครับ และเดาว่านายชีนคงจะแห้วรับประทานแน่ๆ
ส่วนเรื่องตัวละคร ยังคิดเหมือนเดิมตั้งแต่เม้นท์ครั้งแรกตอนหน้า 4 ว่า...
ตัวละครไม่เหมือนเด็กมอหกเลย เด็กกว่ามอหก
แต่ก้อนะ ยัไงก้อต้องชมว่าแต่งเก่งจริงๆ อย่างที่ชมมาตลอด ^^
ลุ้นต่อครับ ว่าจะลงเอยยังไง
ปอลอ อยากรู้เรื่องสองจริงๆ อ่ะ
ท่าทางจะต้องให้คนอื่นเล่าซะแล้ว
อีกอย่าง สองหายไปนานๆ แบบนี้ กลับมาท่าจะใหญ่แน่ๆ
-
:impress3:รออ่านต่อ
-
ชอบ ความจะตามอ่านได้ ถ้าจบจริงๆขอให้มีภาค2ต่อนะครับพี่คนเขียน
อ่านๆไปทำไมน้ำตามันไหลด้วยนะเออ ต่ออีกนะครับพี่
-
อยากให้มีภาค 2 ต่อนะครับ ชอบมากๆๆเรย
-
หึหึหึ...มาแล้วครับ
ช่วงนี้จะเบาหวานแล้วนะครับ
ชีวิตมันต้องมีหลายรสชาติสิ...ถึงจะเรียกว่าชีวิต.
.
.
.
.
.
.
.
เวลา...มันช่างทำหน้าที่ของมันได้อย่างเที่ยงตรงและเป็นธรรมกับทุกคนเสมอ
คนเราโกงเวลาได้....แต่เวลาไม่เคยโกงใครเลย
เวลาเดินไปข้างหน้าอย่างไม่เคยที่จะรั้งรอใครหรือแคร์ใคร
ทุกอย่างอาจจะบิดเบือน ผิดพลาด หยุดหรือชะลอกันได้...แต่เวลา...ไม่...
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..มันจะทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเป็นที่สุด
เวลาไม่เคยสนใจที่จะรอใคร......ใครคนนั้นต่างหากที่ต้องไล่ตามเวลาให้ทัน
เวลาไม่เคยใส่ใจใคร......ใครคนนั้นต่างหากที่ต้องใส่ใจกับเลาที่ผ่านไปทุกๆนาที
เวลาเองก็มีหน้าที่...คือเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ...โดยไม่มีวันย้อนถอยหลัง
ก็เหมือนกับคนเราต่างก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเอง
ทุกสิ่งอย่างบนโลกนี้ต่างก็ต้องมีหน้าที่ด้วยกันทั้งนั้น
และสิ่งๆหนึ่งอาจจะไม่ได้มีแค่บทบาทหน้าที่เดียวเท่านั้น
เช่นผม....หน้าที่การเป็นลูกที่ดี...
หน้าที่การเป็นพี่หรือน้องที่ดี
หน้าที่การเป็นนักเรียน
หน้าที่การเป็นเพื่อน
หน้าที่การเป็นคนที่ดีของสังคม
หรือแม้กระทั้งหน้าที่ของคนที่มีความรู้สึกดีดีต่อกัน
แล้วผมจะทำหน้าที่ทุกอย่างเหล่านี้ได้ดีแค่ไหน
ผมอาจจะทำหน้าที่หนึ่งได้ดี....แต่อาจจะไม่ดีกับอีกหน้าที่หนึ่ง
แต่ผมจะพยายามทำทุกหน้าที่ให้ดีที่สุด....เท่าที่คนๆหนึ่งอย่างผมจะทำได้
"พ่อครับ?..." ผมนั่งคุยกับพ่อหลังจากอาหารมื้อค่ำ ส่วนแม่กำลังจัดการเรื่องเก็บล้างในครัวอยู่
"ว่าไงลูก?"
"คนๆหนึ่งจะทำให้ดีที่สุดได้แค่ไหนครับ?..."
"ดีที่สุดของแต่ละคนไม่เหมือนกัน...ทำไมถามแปลกๆ....มีไรรึเปล่าจูน?..."
"ผมก็แค่อยากจะรู้นะครับว่า...คนๆหนึ่งจะทำอะไรได้ดีที่สุดแค่ไหน?..."
"ฟังนะลูก....คนเราไม่สามารถทำอะไรให้สมบูรณ์แบบไปได้ซะทุกอย่างหรอก...และก็อีกเหมือนกันนั้นแหละ...ไม่มีใครที่จะทำอะไรแล้วมันจะแย่ไปซะทุกเรื่อง ทุกครั้ง ทุกคราหรอก....โลกนี้จึงมีทั้งสุขและทุกข์...สมหวัง-ผิดหวัง....ดีใจ-เสียใจ...รัก...เกลียดไงลูก....ทุกอย่างบนโลกนี้มีสองด้านเสมอ..แล้วแต่ว่าเราจะเลือกมองด้านไหน...แต่คนเราก็มักจะมองในด้านที่จะทำให้ตัวเองมีความสุข..ซึ่งนั่นมันก็คือธรรมดาของมนุษย์เรา..."
"ครับพ่อ....แล้วเราจะจัดการกับคนที่คิดไม่เหมือนเรายังไงดีล่ะครับ?"
"จูนต้องเข้าใจว่า...คนเราเติบโตมาไม่เหมือนกัน...เพราะฉะนั้นมันเป็นอะไรที่ธรรมดามากๆที่จะมีความคิดต่างกัน...อย่าว่าแต่ความคิดเลย ขนาดหน้าตาคนเรายังไม่เหมือนกันเลย...คนบนโลกนี้มีตั้งกี่หมื่นแสนล้านคนล่ะ...แต่จะมีใครซักกี่คนที่หน้าตาเหมือนกันจริงๆ....มันเป็นไปไม่ได้หรอกลูกที่จะให้ทุกคนคิดเหมือนเราหรือยอมรับความคิดของเราทุกคน...เราต้องจัดการกับตัวเราต่างหาก....ไม่ใช่ไปจัดการกับคนนั้นที่คิดต่างจากเรา...เข้าใจมั๊ย?..." ฟังจนเพลินไปเลย
"ผมอยากเก่งเหมือนพ่อจัง...จะได้จัดการกับทุกปัญหาได้..."
"ปัญหามันก็มีคู่นะ...ปัญหามันถูกสร้างขึ้นมาให้คู่กับวิธีแก้ปัญหา...แค่ลูกยังหาไม่เจอแค่นั้นเอง"
"พ่อครับ...ถ้าผมทำผิด...พ่อยังจะรักลูกคนนี้อีกมั๊ย?"
"งั้นถ้าลูกทำผิด...ลูกจะยังเป็นลูกของพ่อกับแม่อีกรึเปล่าล่ะ?"
"เป็นสิครับ...ผมจะเป็นลูกของพ่อกับแม่ตลอดไป"
"ตราบใดที่ลูกยังเป็นลูกของพ่อแม่...จะไม่มีวันที่พ่อแม่จะไม่รักลูกหรอก...พ่อแม่ดุด่าว่ากล่าวตักเตือนได้...แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า...ไม่รักลูก...จูน...ลูกมีอะไรใช่มั๊ย?"
"คือ...." ผมสับสนจังครับ...ผมคววรจะเริ่มต้นอธิบายให้พ่อฟังยังไงดี
"พ่อกับแม่รักลูกนะ..." ผมก็รักพ่อกับแม่ครับ
"คือ....ผมว่าผมกำลังมีความรักครับ...."
"นั่นคือธรรมชาติที่ถูกต้องที่สุด..."
"คือ.....คือ..." ยากนะครับ...ยากมาก..กับการที่จะบอกพ่อแม่ในสิ่งที่อาจจะทำให้พวกท่านเป็นทุกข์
"เค้าคนนั้นไม่รักลูกของพ่อเหรอ?..."
"เปล่าครับ...เค้าทำให้ผมใจอ่อนกับความรัก...เค้าทำให้ผมรู้จักว่ารักมันเป็นยังไง..."
"แล้วอะไรที่ทำให้ลูกของพ่อกลุ้มใจล่ะ?..."
"ผมแค่กลัวว่าผมจะทำทุกหน้าที่ได้ไม่ดีนะครับ..."
"ไม่ต้องดีที่สุดก็ได้...แค่พอดีก็น่าจะพอนะลูก...อะไรที่มันเป็นที่สุดนะ...มักจะทรมานเสมอ..."
"พ่อลูกคุยไรกันจ๊ะ?..." แม่ออกมาพอดีเลย
"กำลังสอนลูกอยู่...."
"เหรอจ๊ะ...นี่จูน...ชวนโจ๊กมาเที่ยวที่บ้านสิลูก...แม่ชักคิดถึงแล้วซิ..." แค่ผมได้ยินชื่อมัน...ผมก็เผลอยิ้มออกมาแล้ว...พ่อครับอย่ามองผมอย่างนั้น...ผมเกร็ง
"งั้นคืนวันศุกร์นี้ผมชวนมันมาค้างที่บ้านนะครับ จะได้อ่านหนังสือกันด้วย..."
"ดีเลยลูก...ชวนมาให้ได้ล่ะ?....พ่อเป็นอะไรค่ะ...ทำไมจ้องลูกซะขนาดนั้น?..."
"ลูกเราโตขึ้นเยอะเลย...โตพอที่จะรักใครได้แล้ว..." แล้วพ่อก็เดินไปชั้นบนครับ...ครับพ่อ ผมโตพอที่จะรักใครได้แล้ว...แต่ใครคนนั้นพ่อจะยอมรับได้หรือไม่
"จูน...ไปนอนเถอะลูก...พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีก...แม่รักลูกนะ....จุ๊บ..." แม่จุ๊บหน้าผากผม
"ผมก็รักแม่กับพ่อครับ....."
.
.
.
.
.
.
เย้ๆๆๆๆวันนี้วันศุกร์แล้ว
พรุ่งนี้ก็วันเสาร์ แล้วก็อาทิตย์ แล้วก็สอบ แล้วก็ปิดเทอม
สวรรค์ชัดๆ
"โจ๊ก...แม่ให้ชวนมึงไปที่บ้าน..."
"แม่จริงอ่ะ?..."
"งั้นไม่ต้องไป..."
"ใจร้ายว่ะ..."
"ไป.....ไม่ไป"
"ไปครับ..."
"ไปอ่านหนังสือนะมึง...ไม่ใช่ไปทำอย่างอื่น.."
"แล้วมีอย่างอื่นให้ทำด้วยเหรอ...นอกจากอ่านหนังสือ..."
"มึงนี่มัน...ไปไกลๆตรีนกูเลย..." ผมยันโครมที่เก้าอี้มัน ไถลไปหน่อยหนึ่ง...แต่ดีครับที่มันพยุงตัวได้
"เป็นอะไรมึง...กูเห็นหน้ามึงเครียดมาหลายวันแล้วนะ..." มันกระเถิบมานั่งที่เดิม
"มึงบอกพ่อแม่มึงยังไงถึงเรื่องของ........................เรา...?"
"กูยังไม่ได้คิดว่ะ..."
"เราจะผ่านไปได้มั๊ย?...โจ๊ก"
"กูไม่รู้ว่าเราจะผ่านไปได้มั๊ย...แต่ข้างๆมึงจะมีกูเสมอนะ..."
"ข้างๆมึงก็จะมีกูเหมือนกัน..." มันจับมือผม...จับแบบที่คนให้กำลังใจกัน จับเพื่อบอกให้รู้ว่าเราจะมีกันและกัน
"ฮะแฮ่มๆๆ......" ไอ้เสก...ผมกับมันรีบปล่อยมือทันทีเลย...ไม่รู้มันจะเห็นหรือได้ยินอะไรรึเปล่า...
"อะไรติดคอละมึง...ให้กูเอาตรีนช่วยล้วงมั๊ย?..."
"มึงไม่ต้องมาช่วยกูล้วงหรอกไอ้โจ๊ก...แต่กูกำลังจะง้างปากพวกมึงสองคน..." นี่มันเวลาพักเที่ยง...แต่ทำไมสมองผมถึงไม่ได้พักเลยล่ะ
"มึงไม่เคยบังคับกูนะเสก..." โจ๊กมันพูดเสียงจริงจังแล้วครับทีนี้
"เพราะกูคิดมาตลอดไงว่าวันหนึ่งมึงก็ต้องบอกกูอยู่ดี...เพราะเราเป็นเพื่อนกัน...แต่นี่..มึงไม่คิดที่จะบอกอะไรกูเลย..." เสกมันมองหน้าโจ๊กทีผมที ส่วนไอ้โจ๊กมันก็หันมามองหน้าผม...คงอยากถามประมาณว่า...บอกมั๊ย...แต่ทุกอย่างแล้วแต่ผม
"แล้วมึงอยากรู้อะไรล่ะ?..." ผมถามบ้าง
"อยากรู้ว่าพวกมึงสองคน...คิดอะไรกันอยู่...?"
"กูชอบจูน..."
"โจ๊ก...!!!!!" ผมเผลอเรียกชื่อมัน...ก็ผมไม่คิดว่ามันจะบอกนี่ครับ
"แล้วไง..." นี่เสกครับ
"แต่ดูมึงจะไม่แปลกใจนะที่รู้ว่ากูรู้สึกอย่างนั้นกับจูน?..."
"จะแปลกใจไปทำไม..ก็ในเมื่อสิ่งที่มึงคิดไม่ได้ต่างจากสิ่งที่กูคาด...กูแค่อยากได้ยินจากปากมึงเท่านั้น..."
"ขอบใจนะมึง....ที่เป็นเพื่อนกูมาตลอด..."
"ที่กูอยากรู้ไม่ใช่อยากแส่...แต่กูเป็นห่วงพวกมึง...กูห่วงความรู้สึกมึงนะโจ๊ก...มึงลืมเรื่องนั้นไปแล้วใช่มั๊ย?" เรื่องอะไร
"กูลืมไม่ลงหรอก...แต่กูก็ไม่ได้ใส่ใจแล้ว..."
"กูดีใจนะที่มึงผ่านมันมาได้...จูน...มึงแน่มากที่เอาชนะใจคนอย่างไอ้โจ๊กได้..." มันตบบ่าผมแปะๆ
"เอ๊ยมึง!!!!ของกู...อย่ามาแตะ..." ไอ้โจ๊กมันกันมือไอ้เสกออกไป
"พอเปิดเผยเข้าหน่อย...เอาใหญ่เลยนะมึงไอ้โจ๊ก...จูนมันก็เพื่อนกูเหมือนกัน...เพราะงั้นกูก็มีสิทธิ์กอดมัน..." ว่าแล้วเสกก็ถลามาทำท่าจะกอดผม...แต่ไอ้ตัวดีมันเอามือดันหน้าผากเสกไว้ก่อนจะถึงตัวผม
"เพื่อนมึง...แต่คนของกู...กูหวง...แตะได้นิดหน่อย...มากกว่านั้นห้าม..."
"ไอ้ขี้หวงเอ๊ย..."
"ก็คนของกูน่ารัก...ถ้ากูจะไปขอกอดเจนบ้าง..มึงจะยอมป่ะล่ะ..."
"ยอมให้มึงแดกตรีนกูสิ..."
พวกมันพูดกันสองคน
ส่วนผมแทบจะมุดดินหนีอยู่แล้ว
ก็อายไอ้เสกนะสิครับ
"แล้วมึงจะบอกไอ้ปาล์มมั๊ย?.."
"เอาเป็นว่า...ถ้ามันถามกูจะบอกแล้วกัน...ถ้ามันไม่ถาม..กูก็ไม่รู้จะเริ่มอธิบายมันยังไงเหมือนกัน..."
"จูน?" เสกมันเรียกผมครับ
"กูอยากจะบอกมึงว่า...การที่ไอ้โจ๊กมันจะรักใครซักคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ...แต่มึงก็ได้จากมันไป...ดูแลกันดีดีนะ...ถ้ามีอะไรที่กูพอจะช่วยพวกมึงได้...บอก...แค่บอกกูเท่านั้น..."
"ขอบใจ..."
"ขอบใจวะเพื่อน"
"ก็ใครใช้ให้กูเป็นเพื่อนกับพวกมึงล่ะ"
เป็นไงครับ
ความรักของพ่อแม่
มิตรภาพของความเป็นเพื่อน
ความรักไม่ว่ารูปแบบไหน...สวยงามเสมอ
-
ดูจูนจะยังกังวลยุน่ะนั้น :เฮ้อ: :เฮ้อ:
และก็ดูเหมือนว่าโจ๊กยังมีอะไรปิดปังจูนยุ
รออ่านตอนต่อไปครับ
สำหรับพี่ดิวครับ :pig4: :L1: :3123: :L2:
-
ก็นะ ...
รักของพ่อแม่ ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไง
ก็รักเสมอแหละ
อย่ากังวลไปเลยน่าจูน ^^
-
นี่แหละคือสิ่งที่ยากลำบาก สำหรับคู่ชาย-ชาย ไม่ว่าจะยังไง มันไม่ง่ายเลย จะไม่แคร์สังคม หรือคนรอบข้าง ให้โลกนี้มีแค่สองเรา มันทำได้ที่ไหน
ทำไงให้รอบข้างยอมรับ ในสิ่งที่เราเป็นได้นั้นท้าทายที่สุด นี่คือปัญหาที่เป็นจริงและแก้ยากที่สุด หากไม่หนักแน่นพอที่จะก้าวข้ามไปให้ได้
ขอบใจสำหรับน้องดิว ที่เขียนได้เก่งขึ้นเรื่อยๆ พัฒนาการที่ดี เข้าถึงอารมณ์ดีคับ
รออ่านต่อตอนต่อไปนะคับ
-
รักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ :L1:
-
ฮิดฮิ้วว...ปิดฉากอย่างสวยงาม เอร๊ย...ม่าช่าย ยังไม่จบ
สู้ๆต่อไปนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับพี่ดิว
ความรักสวยงามเสมอ ^^!
-
แต่ละคนเมื่ออ่านนิยายแล้ว ก็จะมีจินตนาการถึงตัวละครว่าควรจะมีหน้าตาอย่างไร ซึ่งแต่ละคนก็คงแตกต่างกันไป สำหรับผมก็มีจินตนาการถึงรูปร่างหน้าตาของโจ๊ก และจูน ประมาณนี้ครับ (แค่ใกล้เคียง)
(http://www.uppicweb.com/x/i/ij/joke_june.jpg) (http://www.uppicweb.com/show.php?id=328e78fcfa833ed6f272e5de5bf4136a)
Thanks: ฝากรูป (http://www.uppicweb.com) ฝากรูป (http://www.myuppic.com)
:bye2:
-
โจ๊กจูนสู้ๆน้า พ่อแม่ต้องเข้าจัยนอนแน่ :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้กันและกัน เชื่อมั่นต่อความรักที่มี มันจะฝ่าฟันไปได้
-
รักของพ่อแม่ไม่เคยมีเงื่อนไข รักแบบเพื่อนถ้าใครเจอดี ก็ดีไป ก็สู้ๆนะ
แต่อยากรู้เรื่องโจ๊กกะสองมากเลยว่าสองทำไร ทำไมโจ๊กถึงเป็นแบบนั้นอ่ะ
-
"อ่อน...พอกูไปถึงบ้านมึง..กูต้องเรียกพ่อตาแม่ยายรึเปล่า?"
"ลองเรียกดูสิ...เค้าจะได้ไล่ตะเพิดมึงออกจากบ้านแทบไม่ทัน..."
"โห....นี่รักเรามีอุปสรรคด้วยเหรอ...งั้นคืนนี้เราไปยืนที่หน้าต่างแล้วหนีตามไปกันนะ..."
"ถ้ากูหนีตามมึงจริง...มึงมีปัญญาเลี้ยงกูเหรอ?"
"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ...กูจะเฉือนเนื้อตัวเองให้มึงกินต่างกับข้าว จะรีดเลือดให้มึงกินต่างน้ำ..."
"พอเหอะมึง..กูไม่ใช่ผีดูดเลือด...ชิส์"
"แต่มึงเป็นผีชนิดหนึ่งนะที่คอยตามหลอกหลอนใจกูตลอดเวลา..."
"เลิกเล่นได้แล้วมึง...แม่อยู่ในบ้าน...แม่ครับกลับมาแล้วครับ..." เสียงแม่คงทำกับข้าวอยู่ในครัวแน่ๆเลย
"โจ๊กก็มาด้วยนะครับแม่...คืนนี้ฝากท้องด้วยนะครับ..."
"แม่อยู่ในครัวจ๊ะลูก....ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสิ...แล้วเดี๋ยวลงมากินไรกัน..."
"........" ผมกับมันยังคงเดินหน้าไปหาแม่ในครัวอยู่
"อุ๊ย..ก็แม่บอกแล้วไงว่าให้เปลี่ยนเสื้อผ้าพักผ่อนกันก่อน...เข้าครัวเดี๋ยวหัวก็เหม็นกลิ่นกับข้าวกันหรอก..."
"ไม่เป็นไรครับแม่...มีอะไรให้ผมช่วยมั๊ยครับ?.." มันปะเหลาะแม่ผมอีกแล้วครับ
"ไม่เป็นไรจ๊ะโจ๊ก...แม่ทำคนเดียวได้จ๊ะลูก..."
"แม่ครับ...ให้มันช่วยเหอะ...เดี๋ยวมันจะลงแดงตาย"
"ไม่เหนื่อยกันเหรอลูก...เรียนกันมาทั้งวันแล้วนะ"
"ไหวสิครับแม่...แค่นี้สบายๆ..."
"งั้นแม่ไม่เกรงใจล่ะนะ..."
ผมกะจะออกไปดูทีวี..เพราะอยูในนี้ก็ช่วยอะไรเค้าไม่ได้เกะกะเปล่าๆ
แต่มันพูดว่า...พูดเบาๆนะครับแค่ได้ยินกันสองคน
"ไม่มีมารยาท...ให้แขกมาทำกับข้าวในครัว ส่วนตัวเองไปดูทีวีข้างนอก..."
"ก็มึงอยากทำเองไม่ใช่เหรอ?"
"พูดมาก...เอาผักไปล้างเลย..." กรรมของผมอีกละซิ...ผักตั้งมากตั้งมาย
ส่วนมันกับแม่คุยกันถูกคออย่างกับเป็นแม่ลูกกันมาซักสิบชาติได้มั้ง
"โจ๊กนี่เก่งนะลูก...ดูแลตัวเองได้แล้ว..จูนเจียวไข่ยังไหม้เลย..."
"แต่ยังไงผมก็เป็นลูกแม่นิครับ..." อ้อนหน่อย
"จ้า...ลูกก็ยังเป็นลูกแม่"
"ก็นี่ไงครับแม่...ผมกำลังจะขอเป็นลูกของแม่อีกคน..." ผมหันขวับไปมองหน้ามัน...มันคิดจะพูดอะไร
"ก็ดีนะ...แม่จะได้มีลูกเพิ่มมาอีกคน..."
"ขอบคุณครับแม่..." กูก็ขอบคุณมึงเหมือนกัน ที่ไม่พูดต่อ
"ทั้งหล่อทั้งเก่งขนาดนี้...โจ๊กมีแฟนยังลูก?" เอาเข้าไปแม่เรา
"ไม่มีใครเค้าเอาผมหรอกครับแม่...ใช่มั๊ยจูน..."
"เร่ืองของมึง...จะไปรู้ได้ไง..."
"ลูกโจ๊กพูดอย่างนี้แสดงว่าต้องมีเล็งๆไว้แล้วแน่ๆเลยใช่มั๊ยลูก?..."
"ประมาณนั้นครับแม่" หันมามองกูทำไม
"นี่ถ้าแม่มีลูกสาวนะ...แม่จะจองโจ๊กไว้เลย"
"แม่ครับ..แต่แม่ไม่มลูกสาวนะ" ผมพูดบ้าง
"งั้นโจ๊กขอสมัครเป็นลูก........."
"โอ๊ย!!!!!"
"อ่อน...เป็นไร?" มันมาถึงตัวผมก่อนแม่ซะอีก ทั้งที่แม่อยู่ใก้ลผมมากกว่า
"มีดบาด..."
"ทำไมทำอะไรไม่รู้จักระวังตัวเองเลย...ดูสิ..ลึกซะด้วย...แล้วเจ็บมากรึเปล่า?..." มันจับมือผมเพื่อสำรวจบาดแผล
"..........." ผมส่ายหน้า
"อยู่นิ่งๆ..."
"เอ๊ย...ทำไรมึงอ่ะ..."
"อู่อิ้งๆ (อยู่นิ่งๆ) " ก็มันดูดเลือดที่นิ้วผม แต่มันลืมไปรึเปล่าว่าไม่ได้มีแค่ผมกับมัน...
"โอ๊ย..เจ็บมึง"
"อนอ่อย (ทนหน่อย...)"
"..........."
"เสร็จแล้ว...ถ้าไม่เอาเลือดออกแผลมันจะช้ำ..."
"เสร็จแล้ว..ก็ปล่อยมือกูสิ..." ประโยคหลังผมพูดเบาๆกับมัน
"อ๋อ...อืม..." มันปล่อยมือผม..แล้วเกาหัวแก้เขินมั้งครับ
"จูน...เป็นอะไนมากรึเปล่าลูก?..."
"ไม่เป็นไรครับแม่..." แล้วแม่จะคิดยังไงกับภาพเมื่อกี้นะ
"โจ๊ก...แม่รบกวนพาจูนไปทำแผลหน่อยลูก...แล้วเดี๋ยวนี้ทางนี้แม่จัดการเอง...."
"ครับ/ครับ..."
"โอ๊ยมึงเบาๆหน่อยสิ..นิ้วกูนะ...ราดลงมาได้ ทิงเจอร์นะมึง ไม่ใช้น้ำแร่..."
"มันน่าจะโดนที่ปากนะ...จะได้หยุดพูดซะมั่ง...อยู่นิ่งๆ"
"ก็มันเจ็บอ่ะ"
"ทนหน่อยสิครับ..ถ้าล้างแผลไม่สะอาด...เดี๋ยวมันจะอักเสบหรือติดเชื้อได้นะ..."
"ก็ทำเบาๆได้มั๊ยล่ะ?"
"คร้าบบบ...จะปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด"
"ดี"
มันทำได้เหมือนที่มันพูดครับ
มันทำเบามือมากๆ...มากจนผมลืมไปเลยว่าว่านิ้วตัวเองเจ็บอยู่...หรือว่า...ผมมีอย่างอื่นให้สนใจมากกว่าแผล
"มองไรอ่อน?..." นั่นไงว่าแล้วกู
"เปล่า..." ผมเผลอมองมันอีกแล้ว ให้ตายซิ
"เสร็จแล้ว...ระวังอย่าให้โดนสิ่งสกปรกล่ะ..."
"อย่างนั้นเหรอ...งั้นกูก็โดนมึงไม่ได้สิ..."
"ร้ายนักนะเรา..."
"แล้วรักมั๊ยล่ะ?..."
"ที่สุดเลยครับ..."
ผมกับมันลงมาชั้นล่าง
แม่ก็จัดโต๊ะเสร็จแล้วครับ
ส่วนพ่อก็นั่งดูทีวีอยู่...พ่อกลับมาตั้งแต่เมื่อไร
ทุกคนนั่งประจำที่
"พ่อครับ...นี่โจ๊กเพื่อนผมครับ...เค้าจะมานอนบ้านเราคืนนี้..." พ่อกับมันไม่เคยเจอกันครับ
"สวัสดีครับพ่อ..."
"ตามสบายนะลูก...โจ๊กใช่มั๊ย..."
"ครับพ่อ...ขอบคุณครับ..." พวกเรานั่งคุยกันไปกินกันไป
อาหารอร่อยเหาะไปเลยครับ
แน่สิแม่กับมันช่วยกัน..ไม่อร่อยไงไหว
"โจ๊ก..ทีี่โรงเรียนจูนไปจีบใครบ้างรึเปล่าลูก?"
"แม่จะไปถามมันทำไม..ถามผมซิครับ..."
"ก็ไม่เห็นนิครับแม่..."
"เหรอจ๊ะ...งั้นแล้วมีใครมาสนใจจูนบ้างมั๊ย?"
"แม่ครับ!!!!!"
"ถ้าอย่างนั้น..มีหลายคนเลยครับ..."
"แล้วโจ๊กล่ะ....มีแฟนรึยัง..หรือว่าสนใจใครอยู่บ้าง" เป็นไงครับพ่อผม...ถามทีเดียวเงียบกันทั้งโต๊ะ
"ก็มีนะครับพ่อ...ผมมีคนที่ผมรักแล้ว...แต่เค้ายังไม่รับรักผมเต็มร้อย..."
"ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะ?..."
"ผมอาจจะยังรักเค้าไม่พอมั้งครับ...เค้าเลยอยากขอเวลา..." มันยิ้ม
มึงรู้ตัวมั๊ยโจ๊กว่ามึงเป็นผู้ชายที่ยิ้มสวยที่สุดในโลก...เท่าที่กูเคยรู้จักมา
แต่มึงเป็นรองแค่คนๆเดียวนะ...คนนั้นคือพ่อกูไง...
"อื้ม...อิ่มจัง...พ่อแม่มึงก็น่ารักดีนี่วะ...ใจดีด้วย"
"ลุกขึ้นจากที่นอนกูเลยนะ...ไปอาบน้ำแปรงฟันเลย..." ก็มันนะสิครับ ขึ้นมาห้องปุ๊บ ล้มแผละบนเตียงนอนปั๊บ
"ก็คนมันอิ่ม..ของีบก่อนไม่ได้รึไง..."
"ไม่ได้...ไม่ใช่หมูนะ...ที่จะอิ่มปุ๊บนอนปั๊บนะ..." ผมกระชากมือมันขึ้นมา...แต่มันกลับกระตุกมือผมตอนเผลอ...ผมเลยไปนอนกลิ้งในอ้อมแขนมัน
"ไหนเมื่อกี้ดึงให้กูลุก....แล้วไหงกลับมานอนให้กูกอดซะงั้น..." ดูมันพูด
"ไอ้โจ๊กบ้า...ปล่อยเลยนะ...อึดอัด ตัวเหม็นด้วย..."
"อย่าดิ้นสิ..ขอกอดหน่อยเดียว...แค่กอดจริงๆนะ..."
"ไม่ได้...ไม่งั้นกูจะไล่ให้มึงกลับบ้านตอนนี้เลย..."
"ก็ได้....กูเกลียดมึง..." แล้วมันก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ...แต่มันคงไม่รูหรอกครับว่า...ใจผมหล่นวูบแค่ไหน
ที่ได้ยินมันพูดอย่างนั้น..เกลียด...
ทั้งที่รู้ว่ามันพูดเล่น
แต่มันก็วูบไปหมดทั้งใจเลยนะครับ...เป็นเอาหนักแล้วกู
มันออกมาจากห้องน้ำแล้ว
แต่ผมยังอยู่ในท่าเดิมอยู่เลย
มันพูดอะไรตั้งมากตั้งมาย
แต่ไม่มีคำไหนที่หลุดรอดออกจากปากผม
จนมันต้องมนั่งคุยข้างๆผมนั่นแหละ
"เป็นอะไรครับ?..." ผมจับมือมันที่ลูบหัวผมมากุมไว้
"........"
"หึ..เป็นอะไรครับ..ปวดท้อง ปวดหัว ไม่สบาย...หรือเจ็บแผลที่นิ้วครับ?"
"........." ผมส่ายหน้า
"แล้วเป็นอะไรครับ?..."
"อย่าพูดคำนั้นกับกูอีก...." ผมก้มหน้า..เพราะรู้สึกว่าตัวเองตาร้อนผ่าวๆ
"เป็นอะไรครับจุน...บอกโจ๊กสิ..." บ่าผมสั่นมั้งครับ..มันเลยรวบตัวผมเข้าไปกอดแล้วพร่ำถามว่าผมเป็นอะไร
"อย่าพูดอย่างนั้นกับกูอีก....กูไม่ชอบ..กูกลัว..."
"คำไหน...?" มันค่อยๆดันตัวผมออก
"เกลียด...."
"กูขอโทษ..." มันรวบผมเข้าไปกอดอีกครั้ง
"อย่าพูดอีกนะ...กูขอร้อง..."
"ครับ..จะไม่พูดแล้ว...ขอโทษ..."
พวกผมก็ตั้งใจอ่านหนังสือกันนะ
จนเกือบจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว
"ก๊อกๆๆๆๆๆ....." มันเดินไปเปิดประตูห้อง...ดีจริง
"ว่าไงจ๊ะสองหนุ่ม...เป็นไงบ้างเหนื่อยกันรึเปล่า...แม่ว่าแล้วเชียวต้องอ่านหนังสือกันดึกแน่เลย...แม่เอาโดนัทมาให้จ๊ะ..เพิ่มพลังตอนดึก..นี่จ๊ะ"
"ขอบคุณครับแม่" ผมกับมันพูดพร้อมกัน
แม่ยื่นให้มันเลือกก่อน
แต่มันบอกให้ผมเลือกก่อน.. น่ารักนะมึง
"งั้นผมเอาชิ้นนี้นะครับ"
"งั้นของโจ๊กชิ้นนี้นะลูก...แม่เองก็ไม่รู้หรอกว่าชิ้นไหนไส้อะไร...กินกันเองนะ...แม่ไปละ ไม่กวนแล้ว...ออ...อย่าหักโหมกันล่ะ"
"ครับ....ครับ"
แล้วเราก็ลงมือจัดการกับอาหารรอบดึก
"โจ๊กของมึงไส้ไร....?" มันกินไปได้ครึ่งลูกแล้ว
"สตรอแบรี่...ของมึงล่ะ?..."
"ไม่บอก...แต่ขอบอกว่าอร่อยกว่าของมึง...เดี๋ยวมึงแย่ง..."
"แต่กูมีวิธีของกูที่จะรู้....หึหึหึ" หน้ามันไม่น่าไว้ใจอย่างแรง
"มึงจะทำอะไร?"
"ก็จะทำให้รู้ไงว่าโดนัทที่มึงกินรสอะไร...."
แล้วมันก็ฉกวูบที่ปากผม
ไอ้หื่น...
"อื้ม...อืม...อืม..." ผมประท้วงมันโดยการทุบอก
"แค่อยากลองว่ารสอะไร...อยู่เฉยๆสิครับ..."
"..............." ผมเลยอยู่นิ่งๆให้มันทดสอบซะงั้น....แล้วมันก็ค่อยถอนหน้าออกจากปากผม
"รสชอกโกแลตอร่อยจริงด้วย...." หน้ามันเจ้าเล่มาก..กูเขินนะเว้ย
"ไอ้บ้า...ไอ้หื่น...ไอ้โรคจิต...ไอ้..."
"ปากเก่งขนาดนี้...น่าจะโดนอีกนะ..." มันยื่นหน้าเข้ามาอีกครั้ง
"หยุดนะมึง...."
"รู้มั๊ยกูไม่เคยกินชอคโกแลตที่ไหน...อร่อยเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย...หวานโคตร..โคตรหวาน..."
"ไอ้บ้า..."
"พูดอีก..เดี๋ยวกูชิมอีกนะ..."
"หยุดนะ...."
"โอเค...ไม่แกล้งแล้วครับ...งั้นนอนกันนะ...พรุ่งนี้ค่อยอ่านกันต่อ...อ๋อ...ไปแปรงฟันเลย...ไปแปรงพร้อมกันนี่แหละ...ไม่แปรงเดี๋ยวฟันผุนะ..."
"แปรงเสร็จนอนเลยนะ..."
"ถ้าไม่นอน...จะทำอะไรได้อีกบ้างล่ะ?..."
"............"
"ขอโทษครับ..ไม่แหย่แล้ว...ไปแปรงฟัน..."
เรานอนกันบนเตียงเดียวกันอีกแล้ว
"ฝันดีนะครับ..."
"ฝันดี..."
ผมไม่อยากจะบอกมันเลยว่าความกลัวผมแทบจะไม่เหลือแล้ว
-
น้องจูนครับ
เมื่อไรจะเลิกกลัว
สักที คนอ่านจะได้
มีความสุข
อย่ากลัวเลยที่จะรักใครสักคน
มันเป็นเรื่องที่ดีและดีมากด้วยนะครับ
การที่มีใครสักคนที่รักน้องจูน
อย่าได้ไปกลัว อย่าได้ไปแคร์สังคมรอบข้าง
หรือ พวกไม่สมควรที่จะแคร์เลยครับ
-
ทีนี้ก็เหลือแต่พ่อแม่สิน่ะ
ขอให่ผ่านอุปสรรคไปได้นร๊าคร๊าบ o13
-
นอนเตียงเดียวกันขนาดนี้ ยังปล่อยให้ล่วงถึงเช้าอีกนะโจ๊ก :z1: :z1: :z1:
-
หึหึหึ 5555 ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:mc4: :mc4: :mc4:
มีการพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ
:z13:
คนแต่ง
-
นอนเตียงเดียวกันขนาดนี้
ยังปล่อยให้ล่วงถึงเช้าอีกนะโจ๊ก
ใช้ต้องฉึกๆๆๆๆๆๆๆ
:oo1: :oo1: :oo1:
-
นอนเตียงเดียวกันขนาดนี้
ยังปล่อยให้ล่วงถึงเช้าอีกนะโจ๊ก
ใช้ต้องฉึกๆๆๆๆๆๆๆ
:oo1: :oo1: :oo1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
รู้สึกโจ๊กจะเคยเจอกับเรื่องบางเรื่องไม่อยากให้เป็นเรื่องที่คิดเลย
โจ๊กผ่านมันมาได้ก็ดีแล้วครับอย่าไปคิดถึงมันอีก
ขอให้ทั้งสองคนจูนและโจ๊กพบเจอแต่ความสุข
รักกันนานเท่านาน
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
เลิกกลัวได้แล้วครับจูน
ความรักถ้าไม่ลองเสี่ยง
เราก็จะไม่รู้คำตอบหรอกนะว่ามันจะทุกข์หรือจะสุข
หมั่นไส้โจ๊กหวานเกินขอ :z13:หน่อย
-
คุณดิวอ่ะ เขิลแก้มแตกแล้วเนี้ย :-[ไอ้นี่ก็ หยอดเอาหยอดเอา
-
อยากจะบอกน้องจูนว่า...
เซ้นส์พ่อแม่อะ แรงกว่าที่คิดนะจ๊ะ ^^
เลิกกลัวได้แล้วน้าาา
มีความสุขกันให้เยอะๆดีกว่านะเด็กๆ..
-
ครอบครัวจูนอบอุ่นดีจังครับ
จูนคิดหนักก่อนจะมาคบกันขนาดนี้แล้ว
ถ้าคบกันได้จูนก็ควรเชื่อใจโจ๊กให้มากๆนะ
รักกันได้แล้วคนอ่านลุ้น!!
-
ระดับความหวานพุ่งทะลุเพดาน :-[
-
เยี่ยมกว่าที่คิดนะ
นายโจ๊ก
55555555555
-
ทำไมมีความรู้สึกว่า พ่อจูนพอจะรู้ว่าลูกตัวเองชอบโจ๊กนะ...อืม อืม
แล้วนี่ไอ้เสกก็ปล่อยของเรื่องสองไว่อีกหน่อยแล้ว ทำให้อยากรู้จริงๆว่าตกลงอิโจ๊กมันโดนอิสองทำอะไรกันแน่ :angry2:
รอลุ้นตอนต่อไป ..เป็นกำลังใจให้ดิวนะ :L2:
-
คิดว่าจะมีช็อตดราม่า...ความแตกอะไรงี้
-
อ่า รู้สึกเหมือนกันว่าคุณพ่อจูนต้องมีซัมติงแน่นอน
ครอบครัวจูนน่ารักมากๆ
จูนเริ่มจะหายกลัวแล้วใช่มั้ย ยยยยย
ช่วงนี้หวานกันจริงๆ
-
อยากให้หวานไปนานนาน อร๊างงง
แต่คุณพ่อจะว่าอะไรมั้ยนะ?
-
รอให้จูนเลิกกลัวนะ โจ๊กก็ต้องช่วยด้วย!
ตอนนี้หวานจริงๆเล้ย อิอิ
-
โจ๊กน่าจะบอกพ่อแม่จูนไปเลยนะ
เพราะป่านนี้พ่อแม่จูนคงจะเริ่มสงสัยแล้วล่ะ เอิ้กส์ๆ
-
ก้อยังหวานกันอยู่ดี ตอนแรกนึกว่าจะมึงานเข้าทั้งสองคนซะแล้ว
แต่คิดว่ายังไง พ่อกับแม่โจ๊ก คงรับได้นะ แต่คงจะมีข้อตกลงที่น่าลำบากใจเหมือนกัน เดาเอาอ่ะ
-
กลัวใจตัวเองหรือปล่าวคับ น้องจูน
ติดตามตอนต่อไปนะคร้าบ น้องดิว
-
เหมือนพ่อจะรู้...อ่ะเปล่า
:เฮ้อ:
-
ความรักของสองคนนี้ คือ โจ๊กและจูน หากเปรียบแบบการนับเลข ก็เหมือนนับเลขจากหนึ่งถึงร้อย
ค่อยๆนับไปเรื่อยๆไปพร้อมกัน จนตอนนี้ของโจ๊กนำไปก่อนจากร้อย แต่ของน้องจูน เพิ่งครบร้อย
แต่ก็ทำให้คนสองคนพัฒนาความรักแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องมีฉากแบบนั้น แต่อ่านไปก็บอกว่าน่ารักอะ
ใสๆๆๆสมวัย แต่อยากให้มีของชีนบ้างอะ เอาๆเป็นเรื่องใหม่เลยนะ
-
อ่านแล้วประทับใจ จูนโชคดีที่ได้เกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่น พ่อแม่ที่พร้อมเข้าใจลูกเสมอ
โชคดีที่ได้เกิดมาเจอเพื่อนดีๆ
และ.....โชคดีที่ได้เกิดมาเจอโจ๊ก....ที่รักจูน
น่าอิจฉาจังเลยเนอะ
:L2:
-
บวกหึ่งโจ๊กจูน
-
....ความกลัว...ระหว่างโจ๊กกับจูนเริ่มจะหมด
....แต่....ความกลัว..ที่กำลังเริ่มจะเกิดขึ้นระหว่างจูน กับพ่อแม่ พึ่งจะเริ่มขึ้นหรือเปล่า
....ยังไงก็ขอให้ผ่านมันไปได้ ผู้ใหญ่ท่านก็มีความคิด การคาดหวัง ในตัวลูกอยู่
....ต้องให้เวลาท่าน แต่สุดท้าย ท่านก็จะเห็นกับ..ความสุข ของลูกเป็นสิ่งสำคัญสุด :L2:
-
เกือบจะสุดท้าย
โจ๊กเอาชนะใจตัวเองได้แล้ว
แต่จูนก็ยังเป็นคนที่ขี้กลัวที่สุดในเรื่องอยู่ดี
เมื่อไหร่น้องจูนจะมั่นใจในความรักซะทีน๊อ
:pig4:ครับคุณดิว
-
น่ารักเเละหวานจริงเชียว
ขำโจ๊ก หวานตลอดเลยนะเธอ
-
จูนเมื่อไหร่จะเลิกกลัวสักทีอยากอ่านฉากแบบนี้แล้ว :oo1:
+1นะคะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
เลขหน้านี่ชอบจัง 一一零
-
ความรักของสองคนนี้ คือ โจ๊กและจูน หากเปรียบแบบการนับเลข ก็เหมือนนับเลขจากหนึ่งถึงร้อย
ค่อยๆนับไปเรื่อยๆไปพร้อมกัน จนตอนนี้ของโจ๊กนำไปก่อนจากร้อย แต่ของน้องจูน เพิ่งครบร้อย
แต่ก็ทำให้คนสองคนพัฒนาความรักแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องมีฉากแบบนั้น แต่อ่านไปก็บอกว่าน่ารักอะ
ใสๆๆๆสมวัย แต่อยากให้มีของชีนบ้างอะ เอาๆเป็นเรื่องใหม่เลยนะ
หูยคุณ..hotladyanyavee..... โดนมากเลยค่ะ คำพูดนี้น่ะ
ช่างเข้าใจพูด ช่างเข้าใจเปรียบเทียบนะจ๊ะ
ตรงกับเนื้อหาของเรื่อง ทำให้เข้าใจและเห็นภาพ ของโจ๊กกับจูนชัดแจ๋วเลยจ้ะ
(น่าเป็นคุณครูเนอะ คงสอนนักเรียนให้เข้าใจอะไรๆได้ง่ายๆอ่ะ)
ขอชูหัวแม่มือให้พร้อมกันทั้งสองหัวเลยจ้ะ
-
โฮ่...พ่อจูนไม่โง่นะครับ...เห็นแม่เอ่ยให้ชวนโจ๊กมากินข้าวบ้านจูนยิ้มแป้นเลย...พ่อก็มองจูนแล้วรีบ
ขึ้นไปทำใจบนบ้านแน่เลย...แต่จูนไม่สังเกตุ...พอพ่อเจอโจ๊กก็ป้อนคำถามเป็นในๆ...แสดงว่าพ่อกับแม่
ปรึกษากันแล้วแน่เลย...มีการเอาโดนัทมาหลอกล่อดูพฤติกรรมของทั้งคู่ด้วย...ร้ายทั้งพ่อและแม่เลยนะ
เด็กยังไงก็เป็นเด็กไม่ทันผู้ใหญ่หลอก...แฮ่ๆๆๆ..เป็นการวิเคราะห์ของผมเองไม่รู้เพื่อนๆจะสังเกตุบ้างหรือ
ป่าว...หรือผมจะคิดลึกไปเอง...เป้นกำลังใจให้ดิวนะครับ(+1)
-
:o8:
เข้านอนพร้อมโจ๊ก กะ จูน
-
ดิว
คุณจะน่ารักไปถึงใหนกัน
แต่งได้สุดยอดมาก
น่ารักทั้งคู่
อยากมีแบบนี้มั้งจัง
คนที่รักเรา(พ่อ แม่ เพื่อน แฟน สามี)
:เฮ้อ:
-
ท่านพ่อท่านแม่ของจูนนี่ก็กระเซ้าเย้าแหย่กันจริงๆเลยน้า 555+
ต้องพอจะรู้อะไรกันแน่ๆเลย
-
อบอุ่นกับความรูสึกนี้จัง..คำว่า"รัก"
:impress2: :impress2:
-
มาช่วยเชียร์ให้จูนเลิกกลัวซักที จะได้รักกันๆ
ขอบคุณไรเตอร์สำหรับนิยายน่ารักๆจ้า
-
"โจ๊ก...ตื่นได้แล้วมึง...เอ๊ะ..เอามือออกไปเดี๋ยวนี้นะ"
"ขอนอนต่ออีกหน่อย...และก็ขอกอดอีกนิด..."
"อย่ามามั่วมึง...จะนอนก็นอนไป...แต่ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย..." ผมแกะมือมันออก...แต่ทำไมมือมันเหนียวอย่างนี้นะ
"รู้มั๊ย..กูดีใจแค่ไหนที่ได้นอนพร้อมมึง...และได้ตื่นพร้อมมึง..."
"ชิส์...งั้นก็ให้พ่อแม่มาขอสิ.."
"ได้จริงเหรอ?..."
"กูประชด...ปล่อยเลย..." คราวนี้ผมแกะมือตุ๊กแกมันได้
"คนเราใจร้ายกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ...โธ่...."
"อย่ามาโอดครวญ...."
"งั้นขอเป็นมอร์นิ่งคิส...นะนะนะนะ..."
"ไม่..." คำเดียวเด็ดขาด
"มึงใจร้ายจริงๆด้วย...กูต้องทนแค่ไหนมึงรู้บ้างมั๊ย....ขอแค่นี้ก็ไม่ได้..."
"จะบอกว่า...ไม่ต้องขอ...เดี๋ยวจะให้เอง...จุ๊บ..." ผมคิสมันเบาๆที่ปาก...เซี้ยวใหญ่แล้วกู
"มึงรู้มั๊ย...นับวันมึงยิ่งน่ารักขึ้น..มึงรู้จักการแสดงออกมากขึ้น..มึงรู้จักว่ารักแล้วต้องทำยังไงบ้าง...และมึงก็รู้จักตัวเองมากขึ้น..."
"พูดมาก....ไปล้างหน้าอาบน้ำดีกว่า...ชิส์..."
"วันนี้กูรักมึงมากกว่าเมื่อวานนะ..."
"พูดให้ดังอีกสิมึง...พ่อกับแม่กูเค้าจะได้รับรู้ด้วย..."
"เอาอย่างนั้นจริงเหรอ?"
"ไอ้บ้า...กูประชด..."
ผมกับมันอ่านหนังสือด้วยกันทั้งวัน
ไล่ให้มันกลับบ้านไปตั้งแต่เที่ยงแล้ว
แต่มันบอกว่าไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียว
อีกอย่างมันบอกว่าอ่านหนังสือคนเดียวไม่รู้เรื่อง
มันอ้างเรื่องเรียนซะขนาดนี้มีหรือครับที่พ่อกับแม่ของผมจะไม่ชวนมันค้างที่นี่อีกคืน
นั่นแหละครับตรงกับนีดส์ของมันเป็นที่สุด
-
ท่าทางพ่อนายจูนเค้าพอจะรู้ตื้นลึกหนาบางแล้ว
ไม่แน่พอจูนเปิดประตูห้องออกไปอาจเจอพ่อกับแม่หน้าประตู เพราะพ่อกับแม่มาแอบฟังพอดี :serius2:
:call:ขออัญเชิญผู้เขียน ได้โปรดนำตอนใหม่ที่ยาวกว่าที่ลงตะกี้มาลงเพิ่ม :call:
ข้าพเจ้าสะดุดอย่างแรง (ถึงตอนข้างบนจะสั้น แต่อ่านแล้วมีอารมณ์ร่วม เข้าใจภาพรวมของฉากนี้ได้เลย ผู้เขียนเก่งนะครับ ผมชอบ)
-
รอลุ้นกันต่อไป
เรื่องราวช่วงนี้คงอยู่ในบ้านจูนนี่แหละ
คงจะสนุกแล้วสิงานนี้ ฮึๆ!!
-
อิอิ second night & maybe more than morning kiss :-[
-
เฮ้อออออ จะเป็นเบาหวานตาย 555555
-
รอลุ้นต่อไปปปปปปปป
เหมือนพ่อจะรู้แล้วไงมะรู้อ่า
-
หวาน
ผมจะไปหาหมอ
ผมจะบอกว่า เรื่องนี้ทำไห้
น้ำตาลในเลือดผมเข้มข้น5555
-
อ่านหนังสือสอบกับคนรักนี่มันเข้าใจกว่าอ่านคนเดียวอยู่แล้ว แต่อย่าอ่านเพศศึกษาไปสอบล่ะกัน
-
อ๊ากกก
ขอหวานๆๆๆ
-
ความรักของสองคนนี้ คือ โจ๊กและจูน หากเปรียบแบบการนับเลข ก็เหมือนนับเลขจากหนึ่งถึงร้อย
ค่อยๆนับไปเรื่อยๆไปพร้อมกัน จนตอนนี้ของโจ๊กนำไปก่อนจากร้อย แต่ของน้องจูน เพิ่งครบร้อย
แต่ก็ทำให้คนสองคนพัฒนาความรักแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องมีฉากแบบนั้น แต่อ่านไปก็บอกว่าน่ารักอะ
ใสๆๆๆสมวัย แต่อยากให้มีของชีนบ้างอะ เอาๆเป็นเรื่องใหม่เลยนะ
ขอบคุณคะยาหยี แต่บอกก่อนว่าอ่านเรื่องนี้เลยเข้าใจอะ มันน่ารักอะนะ ก็เหมือนยาหยีแหละก็ติดตามความน่ารักโจ๊กจูนเหมือนกัน
คำพูดก็อารมณ์พาไปเนอะ แต่อ่านหนังสือ รักในวัยเรียน รักแบบพึงพา ไมเสียเรียน ดจ๊กจูน เป็นแบบรักฉบับเด็กวัยรุ่นเมื่อสมัยเลดี้อะ
ก็สมัยนั้น รักกันบางทีก็ช่วยกันเรียนกันติว ไม่ค่อยหวือหวา เที่ยวบ้าง แต่ก็ไม่ได้ไปไหนหวือหวา ดจ๊กจูนใสๆอะ แต่ก็อยากให้ดิวแต่งเรื่องใหม่
เอาเป็นชีน อันนี้แอบหวังในใจ
หูยคุณ..hotladyanyavee..... โดนมากเลยค่ะ คำพูดนี้น่ะ
ช่างเข้าใจพูด ช่างเข้าใจเปรียบเทียบนะจ๊ะ
ตรงกับเนื้อหาของเรื่อง ทำให้เข้าใจและเห็นภาพ ของโจ๊กกับจูนชัดแจ๋วเลยจ้ะ
(น่าเป็นคุณครูเนอะ คงสอนนักเรียนให้เข้าใจอะไรๆได้ง่ายๆอ่ะ)
ขอชูหัวแม่มือให้พร้อมกันทั้งสองหัวเลยจ้ะ
-
จูนขอรุกโจ๊กบ้างใช่ป่ะเนี่ย
:jul3:
-
นิดเดียวจริงๆ ตามกันต่อไป จูนเริ่มรู้ตัวเองแล้วดีใจจัง
-
:-[
-
o13 o13 หวานได้ใจมากมาย ขอให้หวานไปนี้ไปนานๆนะครับ อย่าได้มีอุปสรรคไรอีกเลย อิอิอิ :call:
-
รู้จักเข้าทางผู้ใหญ่นะ
นายโจ๊กเนี่ย
อิอิ
-
จูนน่ารักขึ้นทุกวันๆอย่างที่ไอ้โจ๊กบอกจริงๆแระ
อาจจะเพราะเริ่มหายกลัวบ้างแล้วใช่มั้ยนะ :กอด1:
-
สั้นมากกกกกกกกก อะ แต่ก้ยังดี กว่าไม่มีอ่าน คริๆๆ ชอบ มากเลยโจ๊ก น่ารัก จนหลงหมดหัวใจ
รักพี่ดิวด้วย คริๆๆ
-
จูนน่ารักขึ้นทุกวันๆอย่างที่
ไอ้โจ๊กบอกจริงๆแระ
อาจจะเพราะเริ่มหายกลัว
บ้างแล้วใช่มั้ยนะ
-
ในที่สุดจูนก็หายกลัว
ดีใจด้วยนะ โจ๊ก
คิกคิก :impress3:
-
สารพัดข้ออ้างที่งัดมาใช้
นายแน่มากโจ๊ก 555+
-
เป็นกำลังจายยห้ายยคร๊าบบ
-
:กอด1:ใกล้จบเเล้วซินะ ดามอ่านมานานเเละ ขอเเบบสมหวังละกัน :pig4:ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆ :L2:มีต่อภาคพิเศษก็ได้นะครับ
-
เอิ้ก ๆ ๆ ๆ รอติดตามตอนต่อไปนะคร๊าบ บ
-
น่ารัก
รักใครชอบใครเเสดงออกไปเลยให้พองาม
-
ติดใจน้องจูนกะน้องโจ๊ก
ขอเป็น FC ใหม่ด้วยคนนะ
ยังอ่านไม่ทัน แต่อยากเม้นท์
โจ๊กเนี่ยเค้าค่อยๆ รดน้ำต้นรักของเค้า วันละนิดๆ
เด๋วไปตามอ่านต่อก่อนนะ
-
โอ้ย!!!!ไม่ไหวแล้วครับ
คนอะไรจะน่ารักได้ปานนั้น
รักเธอจริงๆ
โจ๊ก....จูน...พวกคุณน่ารักมากมาย
ดิวด้วยอีกคนครับ
:serius2:
-
ต้องนัดหมอฟันเหละ
ฟันผุหมดแล้ว 555
-
ผมรู้สึกปวดหัวหนึบๆจังครับ...ครั่นเนื้อครั่นตัวด้วย...อย่าบอกนะว่าผมกำลังจะเปื่อย...เอ๊ย..ป่วย
"เป็นไรอ่อน...หน้าซีดเชียวมึง..." ผมกับมันมานั่งอ่านหนังสือกันที่โต๊ะหน้าบ้าน ลมพัดเย็นสบายดีครับ..แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าหนาวแล้ว
"กูเหมือนกำลังจะไม่สบายว่ะ...ปวดหัวด้วย..."
"งั้นเหรอ?.." ความเร็วของมันปานปลาจรวด..มันพรวดมานั่งแหมะลงข้างผม ทำไมไม่นั่งตักกูเลยละมึงและมันก็จัดการวัดไข้ผมซะงั้น
"ทำไรมึง? ถอยออกไปเลยนะ..." ไม่ใช่ไรหรอกครับ แต่กลัวพ่อกับแม่มาเห็นเข้า...ผมผลักมือมันออกไป...แต่มันก็ยังเอามือมันมาแปะที่หน้าผากผมอีกครั้ง
"อยู่นิ่งๆสิ....กำลังวัดไข้อยู่...อืม...อืม...ตัวรุมๆนะ.."
"รู้ผลแล้ว..งั้นก็กลับไปนั่งที่เดิมมึงได้แล้ว..."
"มีอะไรกันรึเปล่าลูก?..."
"พ่อ/พ่อ..." เรียกพ่อกูซะเนียนเลยนะมึง..ไอ้โจ๊กถอยกรูดกลับไปนั่งที่เดิมแทบไม่ทันเลยครับ
"ว่าไง...เป็นไรกันรึเปล่า...เมื่อกี้เสียงดังเชียว...พอพ่อมาเงียบซะงั้น"
"คือ...อ่อน..เอ๊ยจูน..ไม่ค่อยสบายนะครับ..." แล้วทำไมไม่ให้กูพูดเองวะ
"อ้าวเหรอ....แล้วเป็นไรมากรึเปล่าจูน?...หรือว่าอ่านหนังสือกันหักโหมเกินไป...แบบนี้มันก็ไม่ดีนะ..."
"เปล่าหรอกครับพ่อ...ผมมีอาการเหมือนจะเป็นไข้มาหลายวันแล้ว...เมื่อคืนนอนดึก...มันคงเลยกำเริบนะครับ..."
"ทำไมโจ๊ก...คิดไรอยู่รึเปล่าลูก...คิ้วผูกกันมั่วหมดแล้วนั่นนะ..."
"คือ..ผมกลัวว่าจูนจะไปสอบไม่ไหวนะครับ..วันจันทร์นี้ก็จะสอบแล้ว..." ห่วงกูจริงอ่ะ
"เรื่องแค่นี้เองไม่น่าห่วงหรอก...ลูกพ่อซะอย่างใช่มั๊ยจูน...พักเดี๋ยวเดียวก็หายแล้ว...ใช่มั๊ยเรา?"
"ครับพ่อ...อย่าห่วงไปเลยมึง" สุดท้ายผมหันไปพูดกับมัน
"งั้นพ่อว่า...โจ๊กพาจูนไปนอนพักก่อนดีกว่า...แล้วเดี๋ยวเย็นๆหน่อยถ้าหากว่าไหว...ค่อยลุกมาอ่านกันต่อละกัน...โจ๊กก็น่าจะพักบ้างนะลูก...เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคน..."
"ครับพ่อ/ครับ"
ระหว่างทางที่มันพาผมมาบนห้อง
มันบ่นตลอดทางเลยครับ นี่ถ้าลองเก็บดูคงจะได้เป็นเข่งๆแล้วแหละ
บ่นโน่น บ่นนี้...ผมไม่ดูแลตัวเองบ้างล่ะ
ไม่ใส่ใจตัวเองบ้างล่ะ
แล้วถ้าป่วยมากไปสอบไม่ไหวจะทำยังไง...
มันบ่นไรของมันไม่รู้เรื่อยเปื่อย...ขี้บ่นจริงๆ คนไรก็ไม่รู้
เข้ามาในห้อง มันยังไม่เลิกบ่นอีก...เอาถ้วยไปเลยดีกว่ามึง...บ่นเก่งกว่าแม่กูอีก
"เลิกบ่นได้ยังมึง....หูกูชาไปหมดแล้วนี่..." มันจัดการให้ผมนอน ทำอย่างกับผมเป็นเด็กเจ็ดขวบงั้นแหละ...
"ยังมีหน้ามาทำทะเล้นอีก....รู้มั๊ยว่าคนอื่นเค้าเป็นห่วงมากแค่ไหน?....เอานี่ยา...กับน้ำ กินซะ..จะได้พัก.." มันไม่เล่นด้วยครับ...อุ๊ย..ดุจัง
ผมเลยยอมกินยาอย่างง่ายๆ...เดี๋ยวมันต่อยเอา
"ก็ไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย นี่ไงกินยาแล้ว เดี๋ยวนอนพักหน่อย...ตื่นขึ้นมาก็หายแล้ว..." มันยังไม่ยอมลุกจากข้างๆผมเลยครับ
"ยังปวดหัวอีกมั๊ย....แล้วปวดตรงไหนอีกบ้าง...หิวมั๊ย...อยากกินไรเป็นพิเศษรึเปล่า?...เดี๋ยวกูทำให้..." สายตาของมัน น้ำเสียงของมัน สัมผัสของมัน..ทำให้ผมอบอุ่นได้ทุกครั้ง...ครั้งนี้ก็ไม่ต่างกันเลย
"อย่าห่วงกูนักเลย...ถ้าวันหนึ่งมึงเกิดไม่ห่วงกูขึ้นมา...แล้วกูจะทำไง..." ผมจะหันหลังให้มัน แต่มันยื้อไว้ก่อน
"กูเคยบอกมึงแล้วไม่ใช่เหรอว่า...ความห่วงกูมันเป็นแบบชนิดเติม...มันไม่วันหมดหรอก..."
"หึหึหึ....กูง่วงแล้ว...มึงจะไปทำไรก็ไปเถอะ...ไม่ต้องมานั่งเฝ้ากูหรอก..."
"สำคัญตัวเองผิดไปป่าวมึง...กูยังไม่ได้บอกเลยซักคำว่าจะเฝ้ามึง...อะโด่..คนหลงตัวเอง..." มันทำปากยื่นๆด้วยอ่ะ...
"ชิส์..." ดูมันครับ ดูมัน...ดูยังไงมันก็น่ารักนะ...หึหึหึ...บ้าไปแล้วไอ้จูน
ผมตื่นขึ้นมาอีครั้ง...ฟ้าด้านนอกมืดแล้ว...นี่ผมหลับไปนานเหมือนกันนะเนียะ
อาการปวดหัวดีขึ้นมากแล้วครับ
หืม...โจ๊กมันนั่งจดไรยิกๆอ่ะ..หน้าเครียดเชียว
เวลาที่มันทำอะไรด้วยสีหน้า แววตาแบบนี้...มันจะเป็นไอ้โจ๊กอีกคนหนึ่งไปเลยครับ
ไม่ใช่ไอ้โจ๊กที่เอาแต่กวนส้นคนอื่นไปวันๆ
มันดูดี มีมาด..ดูเป็นผู้ใหญ่...เคร่งขรึม...แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน...มันก็เป็นไอ้โจ๊กของผมแหละครับ
หือ...'ไอ้โจ๊กของผม' คิดได้ไงวะกู เขินตัวเองเลย...
ผมคงกระตุกตัวแรงไปหน่อย..มันจึงเห็นว่าผมตื่นแล้ว
"อ้าว..ตื่นนานแล้วเหรอ?"
"เพิ่งตื่น..." จะให้บอกมันเหรอว่ากูตื่นมามองหน้ามึงตั้งนานแล้ว ฝันไปเหอะ ให้ตายก็ไม่ยอมบอก...เขิน
"แล้วยังปวดหัวอีกรึเปล่า...หิวมั๊ย?" มันเดินมาวัดไข้ผมอีกแล้ว
"อื้ม....ไม่ปวดแล้วครับ...หิวหน่อยหนึ่งด้วย" อยากอ้อนมันอ่ะ เวลามันพูดด้วยเพราะๆนี่โคตรชอบเลย
"หืม?...." มันเองก็คงแปลกใจนะครับที่ผมพูดเพราะๆกับมันก่อน...เพราะปกติผมไม่ค่อยได้พูดแบบนี้กับมันซักเท่าไร
"แล้วเมื่อกี้นั่งทำไรเหรอ...เห็นจดยิกๆเชียว..."
"อ้อ...ชอตโน้ตวิชาสุดท้ายสำหรับคุณมึงไงละครับ..." มันว่าพลางก็สะบัดแขนไปมา เพื่อคลายเมื่อยมั้ง
"นี่มึงนั่งชอตโน้ตให้กูหมดเลยเหรอ?...." มันไม่ใช่น้อยๆเลยนะครับนั่น
"อืม...ก็มึงคงอ่านไม่ทันหรอก...กูเลยโน้ตไว้ให้และเก็งตรงที่คิดว่าครูๆเค้าจะออกกันอ่ะ..."
"นั่นมันไม่ใช่น้อยๆเลยนะมึง..."
"แต่มันก็ไม่ได้มากเกินไปที่กูจะทำให้มึงนิ...ว่าแต่พอจะลุกมาอ่านไหวรึยัง?"
"โจ๊ก...." ผมลุกพรวดกอดมันซะเต็มรักเลยครับ...ไม่องไม่อายมันแล้ว...มันทำอะไรเพื่อผมมาตั้งมากมาย
" ทำไมครับ...หืม...อยู่ดีดีก็ทำตัวน่ารักซะงั้น" มันกอดผมตอบเบาๆ...แล้วยังโยกตัวเบาๆด้วย
"ก็แค่อยากกอด...อยากขอบคุณ.."
"งั้นต่อไปก็ขอบคุณกูแบบนี้บ่อยๆสิ...กูชอบ...จุ๊บ..." มันแอบจุ๊บแก้มอีกแล้ว
"ไอ้บ้า..ปล่อยเลยนะ..." ผมผลักมันออก..ฉวยโอกาสเป็นที่หนึ่ง
"อ้าว..ก็ขอรางวัลบ้างสิ...นี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำนะ..."
"มึง....."
"ก๊อกๆๆๆๆๆ....ตื่นรึยังจ๊ะจูน?..." เสียงแม่
"ตื่นแล้วครับแม่..." ส่วนมันก็ไปเปิดประตูให้แม่..ดีจัง ไม่ต้องลุกเอง
"เป็นไงบ้างลูก...อืม...ไข้ลดลงแล้วนิ...ไปทานข้าวกันได้แล้วนะ...โจ๊กไปกันลูก..."
"ครับแม่/ครับ.." ผมหันไปคาดโทษกับมันด้วยสายตา
.
.
.
.
.
.
.
"ทำไมทานนิดเดียวละจูน...แม่ทำของโปรดของลูกทั้งนั้นเลยนะ..."
"ไม่ไหวจริๆครับแม่...อิ่มแล้ว".
"ก็ลูกไม่ค่อยสบายอยู่นิแม่...ทานได้เท่านี้ก็ดีแล้ว..."
"งั้นเดี๋ยวผมต้มโจ๊กไว้ให้จูนละกันครับ...โจ๊กย่อยง่าย...เหมาะสำหรับคนป่วย...งั้นผมไปทำเลยนะครับ.."
"เอ๊ยมึง ไม่ต้อง ไม่หิว..." มันไม่ฟังเสียงผมเลย...เดินเข้าครัวดุ่มๆไปแล้ว
"โจ๊กนี่เค้าน่ารักนะลูก...เป็นเพื่อนที่ดีเชียวแหละ...พ่อเห็นเค้าดูแลเอาใจใส่จูนตลอดเลย..." หึหึหึ
"ที่ไหนได้ละครับพ่อ...อยู่ต่อหน้าพ่อแม่หรอกมันถึงทำดีกับผม ปกติมันแกล้งผมจะตาย..." หายใจหายคอไม่ค่อยคล่องเลยเว้ย
"แต่แม่เห็นด้วยกับพ่อนะจูน....เพื่อนอย่างนี้หายากนะลูก...ดูแลกันดีดีละ มิตรภาพจะได้อยู่ไปนานๆ..."
"เหรอครับ....แหะๆๆๆๆ. " หัวเราะได้แย่ที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ ผมทำท่าจะช่วยแม่เก็บจาน
"ไปพักเถอะลูก...เดี๋ยวแม่ทำเอง..."
"ขอบคุณครับแม่...ผมรักพ่อกับแม่นะครับ"
"พ่อกับแม่ก็รักลูกจ๊ะ..." พ่อไม่พูดอะไร ได้แต่ส่งยิ้มให้ผม
สมองผมมืดไปหมดแล้ว...ผมจะทำทุกหน้าที่ได้ดีจริงเหรอ?...
.
.
.
.
.
ผมมานั่งมืดๆในห้อง...ไม่ยอมเปิดไฟ...มืดเหมือนสมองของผมตอนนี้เลยไงครับ
พ่อกับแม่ผมจะคิดยังไงกันบ้างนะ
แต่ก็ไม่เห็นพวกท่านจะว่าไรนิ
หรือว่าพวกท่านคิดแค่ว่าผมกับมันเป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆกันเท่านั้น
แต่ถ้าพวกเค้าคิดมากกว่านั่นละ...แต่ทำไมพวกท่านไม่แสดงปฏิกิริยาไรเลยละ..คิดเยอะเริ่มปวดหัวแล้ว...
ครืดๆๆๆๆ...เสียงโทรศัพท์ผมมีสายเข้า...
แล้วมันอยู่ไหนว่ะ...เปิดไฟก็ได้.....
"ว่าไงมึง?..." ผมรับสาย
"กูไม่ได้เจอมึงกี่วันแล้วนี่?"
"ไม่รู้ กูไม่ว่างพอมานั่งนับ"
"แหงสิ..ก็มึงไม่เคยแคร์กูนิ..." พูดซะกูรู้สึกผิดเลย
"แล้วมึงไปอยู่ไหนละ...ที่โรงเรียนก็ไม่เห็น..."
"แน่สิ..ก็ในสายตามึงไม่เคยมีกูเลยนิ..."
"ไอ้นี่....โทรมากวนส้นแค่นี้ใช่มั๊ย?"
"คิดถึง...เหตุผลแค่นี้พอมั๊ย?"
"........"เป็นผมซะเองที่เงียบ
"โจ๊กกับโจ๊กมาแล้ว...มากินเลยกำลังร้อนๆ..." เข้ามาไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะมึง..มันเห็นผมคุยโทรศัพท์อยู่ก็เลยเงียบ วางโจ๊กไว้ที่โต๊ะ
"ไอ้บ้านั่นอยู่กับมึงเหรอ?..." เสียงตามสายมาเลยครับ
"อืม...มันนอนกับกูสองคืนแล้ว" อะไรที่บอกได้ผมก็บอกครับ
"หึหึหึ...." มันจะหัวเราทำซากอะไร
"มึงคุยกับใครอ่อน...." เอาเข้าไป ไอ้บ้านี้ก็เป็นไปกับเค้าด้วย
"ไอ้ชีน..." ผมบอกไปตามความจริง ก็ไม่อยากโกหกมันนิ...
หน้ามันเรียบทันทีเลยครับ...แล้วก็เดินลงไปข้างล่างเลย
ส่วนไอ้ปลายสายก็หัวเราะบ้าไรไม่รู้นักหนา...ดูรายการตลกอยู่รึไง
"อยู่บ้านมึงหรือมันละ?"
"บ้านกู..." ถามทำไม
"แล้วทำไมมันต้องมานอนบ้านมึงด้วยล่ะ...มันไม่มีบ้านเหรอ หรือว่าที่บ้านโดนตัดน้ำตัดไฟ..."
"มันมาอ่านหนังสือสอบกับกู...แล้วมึงเป็นไรเนียะ ถามจัง"
"หวงอ่ะ..เข้าใจมั๊ยว่าหวง..." แล้วมึงจะตะโกนทำเพื่อ.....มันใช้คำว่าหวงครับ ไม่ใช่ห่วง...จะบ้าไปใหญ่แล้วเพื่อนกูแต่ละคน...
"จะตะโกนทำแห้วไรว่ะ...หูกูบอดหมด..."
"กูกินจนอิ่มแล้ว..แห้วอ่ะ...มึงนั่นแหละขยันป้อนกูจัง" เอ้อ...
"แล้วนี่มึงอ่านหนังสือสอบบ้างยัง...แล้วสอบวันไหนบ้าง"
"ติวอังกฤษให้กูหน่อยสิ....กูสอบอังคารวันแรก...มึงสอบเสร็จบ่ายสองใช่ป่ะ...วันจันทร์อ่ะ...งั้นเดี๋ยวกูเข้าไปหามึงนะ..." มันรู้ตารางสอบผมด้วยครับ
"ได้ๆ...รอกูที่หน้าซุ้มตึกกูละกัน...นั่งเฉยๆนะมึง..อย่าไปเที่ยวปีนต้นไม้เล่นอีกล่ะ" กัดมันหน่อย
"นั่นไง..กูกะว่าจะปีนขึ้นไปหานกเอี้ยงมาเลี้ยงไว้บนหัวมึงซักตัว" โดนอีกจนได้กู
"แกร็ก...โครม..." ไอ้โจ๊กมันเปิดประตูเข้ามา...แล้วก็ไสหัวตัวมันเองไปนั่งทีโต๊ะอ่านหนังสือ ซึ่งคาดว่าตอนนี้มันคงยึดเป็นที่ทำการมันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่มองหน้ากูด้วยเว้ย...ยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มตอบ..งานเข้าแล้วไงกู..
ตอนนี้มีครบทุกรสชาติเลยครับ
แล้วพรุ่งมาต่อให้นะคร้าบ
ขอบคุณคร้าบ
-
:m20:อย่ามาเหวี่ยงเพราะน้องชีนนะไอ้โจ๊ก
แกออกจะหวานกับจูนทุกวี่วัน
ขอให้ลูกชายฉันได้ออกมาหน้าม่านบ้าง คริคริ
:กอด1:กอดชีนนนนนน โอ๋ๆๆๆ ได้แค่รักก็ดีแล้วครับ
:pig4:ค่ะคุณดิว
-
:jul3:
ไอ้โจ๊กหึงเว้ย
ให้ชีนมันมีความสุขกับเขามั้งเหะ
ให้ได้คุยกะจูนบ้าง
555+
-
น่าน...หึงจนงอนเลยโจ๊กกกก o18
-
มีงอล :L1:
-
...งอน กันอีกแล้ว คู่นี้ เมื่อกี้ยังหวานกันอยู่เลย... :L2:
-
เหอๆ อาการ หึง+หวง
กำเริบแล้วสิ โจ๊กจ๋า
ก็ทำไงได้ล่ะเน๊อะ ชีนก็ทำคะแนนไม่หยุดเลยนิ
-
อยากจะบ่นหลายเรื่องอยู่ 55555
1. โจ๊กหึงอ่ะได้นะ แต่ก้อบอกกันตรงๆ ก้อได้
มอหกก้อโตๆ กันแล้ว ไม่ต้องกระฟัดกระเฟียดมาก เด๋วมันจะอยู่ไม่ยืด
ยังไงๆ จูนก้อรักโจ๊กอยู่แล้วแหละ อย่าคิดมากนักเลย
2. เรื่องพ่อแม่จูนอ่ะ ผมว่าเค้าก้ออาจจะพอรู้แหละ
แต่พ่อแม่ก็อย่างงี้ ไม่อยากจะบอก ไม่อยากจะพูด ถ้าลูกไม่พูดเองก่อน
เขาก็จะทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่รับรู้ซะงั้นอ่ะ
แต่จริงๆ ก็รู้ ก็เห็นแหละ
3. จูนหนักแน่นหน่อยนะ ตกลงใจกับโจ๊กไปแล้ว
ก็อย่าลังเลอีก ไม่อย่างงั้นก็บอกโจ๊กไปเลยว่ายังไม่แน่ใจ อย่าทำกับโจ๊กแบบนี้
ชีนมันมาจีบก็ต้องตัดๆ บ้าง
เรื่องติวก็เอาโจ๊กมันไปติวด้วยเลยก้อได้นะ จะได้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
-
มันก็น่างอนนะแฟนคุยกะชายอื่น
-
โจ๊กหึงละ วางสายด่วน :impress2:
-
B1งอลซะล่ะ แค่B2โทรมาแค่นี้เอง :m20:ขี้หึงหว่ะ
-
ออกไปแล้วเข้ามาก็ยังไม่วางสายอีก
ก็เลยงอนเลยอย่างงั้นสินะ โจ๊กเอ้ย :z2:
-
ใกล้เข้ามาอีกนิด
-
ไม่ได้มาอ่านหลายวัน
ติดสอบ
มาวันนี้ตาแทบแฉะ
ก้าวผ่านให้ได้น่ะจูน
:3123:
-
น้องชีนเข้ามาเเย่งซีน
ฮ่าๆๆๆ
ชอบๆๆ
-
แล้วโจ๊ก จะทำไงต่อไปละเนี่ย
คิกคิก
-
โจ๊กกก หึงเลยยยย
อิอิ
-
งานจะเข้ามั้ยเนี่ย เฮ้อ !!!
ชอบความคิดเห็นข้อ 2 ของคุณ FsH[O] คับ พ่อแม่ทุกคนจะเป็นแบบนั้นจริงๆ
-
น้องชีนเข้ามาเเย่งซีน
ฮ่าๆๆๆ
ชอบๆๆ
-
ถ้าเราเป็นโจ๊กเราก็คงอดหึงไม่ได้เหมือนกันแหละ
จูนอย่ามีอารมณ์ตอบล่ะกันเดี๋ยวทะเลาะกัน
-
จูนมันไม่คิดอารัยหรอก ไม่งั้นมันคงไม่บอกหรอกว่าไอ้ชีนโทรมา
โจ๊กมันอาจจะแค่งอนๆก้อได้
อ่านหนังสือมากเกินก้องี้แระ :laugh:
-
เฮ้อออ
จูนนะจูน โจ๊กยิ่งเป็นคนอารมณ์ร้อนซะด้วยสิ
งานไม่เข้าจูนหรอกเชื่อสิ ^^!
-
โจ๊กนี่หึงง่ายจิมๆ
ยังไงจูนก้อไมไปไหนหรอกนา :เฮ้อ:
-
่ตกลงแล้วเราเป็นไรกัน
แฟน เพื่อน หรือ?
-
โจ๊ก...หึงก็บอกเค้าสิค่ะ อย่าพาลลูกอย่าพาล
คิดในแง่ดีอย่างน้อยอ่อนมันก็ไม่โกหกนะ :laugh:
:pig4:จ้า
-
บอกคำเดียว สงสารชีนอะ
-
หึง หึง หึง
-
หึงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เกิดอาการหึงคร๊าบบ 5555 แล้วจูนจาง้องายเนี้ย
-
โจ๊กหึงๆๆ ๆ ๆ ,,, ^ ^
-
ตามทันแล้วววววววว :mc4:
ว่าแต่......
โจ๊ก ขี้หึง จางนะ แต่ก้อน่ารักดีใช่ไหมจูน :กอด1:
เอ่อ ตอนนี้โจ๊กงอนอยู่นี่ เอาไงดีล่ะ :L2:
มารออยู่นะจ้ะ น้องดิว :call:
-
"เอ๊ยมึง..." ผมเรียกไอ้ชีนไปตามสายอีกครั้ง
"ไม่ต้องพูดกูพูดเอง...กูเป็นคนโทรไป...กูต้องเป็นฝ่ายวางสาย....มารยาทแค่นี้ไม่รู้รึไง....ไม่มีมารยาท...เออแค่นี้แหละ..." อุ๋ย..มันนั่งมองตั้งแต่ตอนไหนแล้วหว่า
"ให้เจริญนะมึง..." สวดกูซะเยินเสียศูนย์เลย ....ผมวางสายจากไอ้ชีน...มันไม่มองทางผมแล้ว
"โจ๊กอยู่ไหนน้า...โจ๊กจะเย็นรึยังน้า...โจ๊กจะอร่อยมั๊ยน้า....แล้วโจ๊กจะ....."
"โจ๊กอยู่บนโต๊ะนี่...มากินเลย...เดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อย..." ผมก็ลุกไปหามันทั้งสองโจ๊ก...ทั้งโจ๊กที่นั่งแหมะอยู่บนเก้าอี้...และโจ๊กที่นอนนิ่งอยู่ในถ้วย
ถึงมันจะเหมือนงอนๆผมอยู่...แต่มันก็ยังไม่ลืมที่จะดูแลผมนะครับ....
"เอากินได้แล้ว...ยังพออุ่นๆอยู่..." มันยื่นมาให้ผมตรงหน้า....
"ขอบคุณครับ..." ผมรับถ้วยมา..กินคำแรก..อร่อยจุจุเลยครับ
"กินเสร็จแล้วก็กินยาซะด้วย..."
"ครับ..." ว่าง่ายๆเข้าไว้จูน...เดี๋ยวมันก็ใจอ่อนแล้ว
"แล้วอ่านไหวมั๊ยล่ะโน้ตอ่ะ?...ถ้าอ่านไม่ไหว...เดี๋ยวจะอ่านให้ฟัง..." มันพูดแบบเสียงไร้อารมณ์มากๆเลย...แต่ผมรู้ว่ามันไม่ได้โกรธผมหรอก...เพราะถ้ามันโกรธจริง มันจะเงียบครับไอ้นี่...
"งั้นอ่านด้วยครึ่งหนึ่ง..อีกครึ่งหนึ่งอยากฟังเสียงโจ๊กอ่ะ..." อ้อนไว้ๆ...นั่นไงมันเริ่มยิ้มแล้ว...เยส
" หึหึหึ...จะมาอ้อนให้กูหายโกรธรึไง...รู้ทันมึงหรอก..." แหะๆๆรู้ทันกันซะงั้น..
"แล้วหายโกรธยังล่ะ?"
"รีบกินให้หมดเร็ว...เดี๋ยวต้องอ่านหนังสือกันอีก...ยิ่งโง่ๆอยู่นิมึง..."
"ชิส์..."
"หึหึหึ.."
ผมกินทุกอย่างหมดเกลี้ยง...จัดการกินยา...มันเองก็จัดการเก็บจานไปล้างชั้นล่าง...สบายไปเลยไอ้จูน
ระหว่างนั้นผมก็อาบน้ำไปพลาง...ออกมา...เห็นมันนั่งอ่านหนังสืออยู่อีกแล้ว...จะขยันไปไหนนักหนา
"โจ๊กเข้าไปอาบน้ำสิ...กูอาบเสร็จแล้ว..." มันเงยหน้าจากหนังสือ
"แล้วนั่นมึงจะยืนอ่อยกูอีกนานมะ?..." แล้วมันก็บ่นไรมันอีกก็ไม่รู้...พึมพำบ้าอยู่คนเดียวแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปเลย
อะไรของมัน?....แล้วผมก็จัดการใส่เสื้อผ้าแทนผ้าเช็ดตัวที่เกาะขอบเอวไว้หน่อยๆ...กูอ่อยมันตรงไหน?...
แล้วทำไมมันเข้าไปนานจังหว่า
"แกร็ก....โครม..." มันออกมาแล้ว
"ทำไมเข้าไปนานจังวะมึง....แอบเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำกูรึเปล่า?" มีแซวๆ
"กูไม่อยากก่อคดีข่มขืนควายไง...." อะไรของมันนิ...พูดเสร็จมันก็ไปรื้อค้นตู้เสื้อผ้าผม หยิบเสื้อผ้าผมใส่หน้าตาเฉย...มึงคิดว่านี่เป็นห้องมึงไปแล้วใช่มั๊ย?
ดีนะครับที่ผมยังมีกางเกงในที่ซื้อมาเป็นแพคยังไม่ได้ใช้เลย...ไม่งั้น...สองวันนี้ไอ้โจ๊กมีหวังได้เป็นไส้เลื่อนแน่ๆ
"นั่งยิ้มบ้าไรอยู่....มาอ่านหนังสือได้แล้ว...เดี๋ยวห้าทุ่มก็ต้องเข้านอนแล้ว..." ดุจังเลย...แอบไปกินน้ำตาลตอนไหนวะ
"ก็ได้...แค่นี้ก็ต้องดุด้วย..." ผมกลัวมันกัด..เลยนั่งซะห่าง
"มานั่งข้างๆกูนี่...นั่งซะไกลเลยมึง...เดี๋ยวมีไรไม่เข้าใจจะได้ถาม..." นั่งไกลก็ถามได้...มันดึงผม..แต่ไม่แรงนะครับให้นั่งติดๆกับมันเลย
"นั่งแล้วครับ..." กลัวมันจริงๆนะ..
ผมอ่านโน้ตที่มันสรุปให้
ไม่อยากจะบอกว่าอ่านแล้วเข้าใจมากกว่าอ่านจากหนังสือซะอีก...เนื้อหาก็ครอบคลุมทุกเรื่อง
มันคงตั้งใจเขียนให้ผมอ่านง่ายนะครับ..หรือจะเรียกว่ามันตั้งใจคัดลายมือเลยก็ว่าได้...เพราะปกติลายมือมันยังกะลายแทงขุมทรัพย์ซะอีก
ผมอ่านไปเรื่อยๆก็รู้สึกอุ่นๆที่มือ...
หันไปมองหน้ามัน...ก็เห็นมันตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ...มือหนึ่งก็จดไรไม่รู้ยิกๆ
แล้วผมก็ก้มมองมือตัวเอง...ที่มีมืออีกข้างหนึ่งของมันวางทับอยู่ข้างบน...อุ่นดีครับ
จากมือผมที่คว่ำอยู่เมื่อกี้....เลยหงายมือขึ้น
แล้วก็ประสานกับนิ้วมือของมันซะเลย...อุ่นกว่าเดิมอีก
โห...ตอนนี้มือข้างเดียวของผมมีตั้งสิบนิ้้วแนะ
"อ่านหนังสือไป..นั่งยิ้มอะไรอยู่ได้...ประสาท..."
"ว่าแต่คนอื่นเค้า...ตัวเองก็ยิ้มเหมือนกันนั่นแหละ...ชิส์..." ผมกับมันก็นั่งอ่านหนังสือกันต่อไป...โดยที่่มือของเราทั้งสองคนก็ยังประสานกันอยู่
แปลกนะครับ...ผมยักไม่รู้สึกว่าอึดอัด...หรือรำคาญเลย...แต่กลับรู้สึกอุ่น...สบาย...จนนั่งยิ้มบ้าคนเดียวเหมือที่มันว่าจริงๆด้วย
กูบ้า..มึงก็บ้าด้วยแหละ...เพราะมึงก็ยิ้ม..กูเห็น
เราอ่านหนังสือจนเกือบถึงสี่ทุ่ม
"โจ๊ก...กูปวดลูกกะตาแล้วอ่ะ.."
"วุ่นวายเป็นที่หนึ่งไม่มีใครเกินเลยมึง...เอ้า...ไปนอนบนเตียงโน่น....เดี๋ยวที่เหลือกูอ่านให้ฟังเอง..."
"ครับครับครับ..."
ผมไม่เคยอ่านหนังสือสอบครั้งไหนจะมีความสุขเท่ากับครั้งนี้มาก่อนเลย..ให้ตายสิ
ถ้ารู้ว่าอ่านหนังสือสอบกับใครบางคนอย่างนี้แล้วจะมีความสุข ผมคงหาใครซักคนมาอ่านหนังด้วยกันตั้งนานแล้ว
แต่ไม่สิ...ถ้าผมมีคนอ่านด้วยแล้วก่อนหน้านี้....ผมกับมันอาจจะไม่ได้มาอ่านด้วยกันอย่างในตอนนี้สิ...
งั้น..ขอบคุณนะครับ...ที่ทำให้ผมเจอมันก่อนที่ผมจะได้เจอใคร....
"ที่อ่านให้ฟังทั้งหมดนะ....ได้ฟังบ้างรึเปล่า?..." เสียงเข้มมาเชียว
"ฟังสิ...เข้าใจด้วย..." ผมตั้งใจฟังมันอ่านนะ...ถึงผมจะแอบแวบคิดเรื่องอื่นก็เถอะ
"งั้นต้องทดสอบ....ถ้าตอบไม่ได้...กูจะทำโทษ..."
"โดยการ?..."
"ถ้ามึงตอบถูก...มึงจูบกู...แต่ถ้ามึงตอบผิด...กูจูบมึง..."
"หึหึหึ...กติกามึงมั่วมากๆ...ไม่เอา..."
"งั้นเปลี่ยนใหม่...ถ้ามึงตอบถูก..ไม่ต้องจูบอะไรทั้งนั้น...แต่ถ้ามึงตอบผิด...กูจูบมึงแน่..."
"แต่..เอ๊ย..."
" อย่ามาต่อรอง...ถ้าตั้งใจฟังจริง...ต้องตอบได้..." อยากจูบกูก็บอกมาตรงๆสิ
.
.
.
.
ผมตอบถูกทุกคำถามเลยครับ..ก็บอกแล้วไงว่าผมตั้งใจฟังจริงๆ
แต่แทนที่มันจะดีใจ...กลับนั่งทำหน้าบึ้งซะงั้น
"คำถามหมดแล้ว.." มันพูดเสียงเซ็งๆ
"เย้ๆๆๆๆ...กูเก่งใช่มั๊ยละ....ถูกทุกข้อเลย..."
"เซ็ง..."
"เอ้าไอ้นี่....กูเก่งก็เซ็งอีก..แต่เพราะได้มึงช่วยนี่แหละกูถึงตอบได้ทุกข้อเลย...งั้น...จุ๊บ..."
ผมจุ๊บเบาๆที่ปากมัน
ปากมันจากเย็นก็ค่อยๆอุ่น
จากไม่รู้สึกอะไรกลับค่อยๆหวาน
จากหนาวกลับรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว
จากที่เกร็งกลับรู้สึกอ่อนไหววาบหวาม
เลือดมันแล่นพล่านไปทั้งตัว
มันค่อยๆจับท้ายทอยผม
ส่วนอีกมือก็ค่อยๆสอดเข้าไปในเสื้อผม
ผมนี่สะดุ้งเลยครับ
จะถอนปากออก...แต่มันก็ดันท้ายทอยผมไว้...เลยขยับไม่ได้มาก
มือมันอีกข้างก็ลูบไล้แผ่นหลังผมไม่หยุด...เอาเข้าจริงๆผมไม่เคยมีประสบการณ์อย่างในสถานการณ์แบบนี้มาก่อนนะครับ ทั้งกับผู้หญิงและผู้ชาย อย่างดีก็แค่จูบ
แต่ก็ดีเหมือนกันครับ ผมจะได้วัดใจมันไปเลย
ว่ามันจะทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับผมรึเปล่า...เผื่อผมจะตัดสินอะไรได้ง่ายขึ้น...ชีวิตมึง...มึงลิขิตเองนะโจ๊ก
ผมเลยปล่อยให้มันทำอย่างมันต้องการ โดยที่ผมก็ไม่ได้ขัดขืน แต่ก็ไม่ได้เสนอเหมือนกัน
มันรุกผมหนักขึ้น..หนักขึ้น...จนผมใจไม่ดีแล้วสิ...กลัวทั้งใจมันใจผม
ผมควรจะทำไงดี เรียกพ่อกับแม่ดีมั๊ย
ปากกับมือมันนี้เลื้อยเก่งอย่างกะงูแนะ
มันค่อยๆดันตัวผมให้ล้มลงบนที่นอน...เอาแล้วไงกู
"พลั่ก....." มันผลักผมเบาๆจนหลังสัมผัสกับเตียงนุ่มๆแล้ว...แล้ว
แล้ว
แล้ว
แล้ว
แล้ว
"......."แล้วมันก็ลุกพรวดพราดออกจากเตียงเลยครับ พร้อมกับหอบหิ้วหมอนกับผ้าห่มลงไปนอนกองบนพื้นข้างเตียง
มันหายใจแรงมาก...ผมเองก็ใช่ย่อย
"ไม่ห้ามกูเลยนะมึง..." มันพูดเสียงสั่นๆ พร้อมกับล้มตัวลงนอน
ผมปล่อยให้ทั้งมันทั้งผมสงบ
เมื่อเสียงลมหายใจของทั้งมันและผมเป็นปกติ
ผมเลยพูดขึ้นก่อน
"ถ้ากูห้าม...มึงจะหยุดใช่มั๊ย?"
"..........."
"กูห้ามมึงได้วันนี้..แล้ววันอื่นกูจะห้ามมึงได้อย่างนี้รึเปล่าละ?...เพราะฉะนั้นมึงห้ามใจตัวเองนะดีที่สุดแล้ว..." มันค่อยๆหันหน้ามาทางผม
ผมยิ้มให้มัน...มันทำหน้าเหมือนสำนึกผิดเลยครับ...เพราะไฟในห้องยังสลัวอยู่
เหมือนในละครเลยครับ
นางเอกนอนบนเตียง
พระเอกนอนพื้นข้างๆเตียงนางเอก
แล้วก็นอนมองหน้ากัน
เน่าได้อีกชีวิตกู
"มึงรู้มั๊ยจูน...ว่ามันเสี่ยงแค่ไหน?...มึงกล้ามากนะที่ทำอย่างนี้..."
"ที่กูกล้า...เพราะกูเชื่อใจมึงไง...เชื่อว่ามึงจะรักษาสัญญาเสมอ...และมึงก็ทำได้จริงๆด้วย"
"หึหึหึ...แต่เกือบไม่รอดว่ะ..."
"แล้วนั่นตกลงจะนอนบนพื้นจริงดิ..."
"หรือมึงอยากจะเป็นเมียกูคืนนี้ละ?"
"ไอ้นี่นิ...ปากหมานะมึง...." ไอ้เลว...เกลียดแล้ว
"กูนอนนี่แหละดีแล้ว...บอกตรงๆไม่ไว้ใจตัวเองวะ..."
"ดี...กูก็ไม่ไว้ใจมึงเหมือนกัน...ชิส์" รวมทั้งใจกูด้วย
โจ๊กอยากเล่า
โห...ชีวิตผมเกือบตกเหวแล้วมั๊ยละครับ
ถ้าเมื่อกี้ผมดึงสติสุดท้ายกลับมาไม่ได้..มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างทั้งกับมันและผม
ผมอาจจะต้องสูญเสียมันไปตลอดชีวิต...
สติสุดท้าย...ผมนึกถึงคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับมัน
'กูจะไม่ทำอะไรมึงเด็ดขาด...ถ้ามึงไม่ออกปากว่ายอม...'
มันพูดถูกครับวันนี้มันอาจจะห้ามผมได้
แล้ววันหน้าใครจะรับประกันได้ละว่ามันจะห้ามผมได้อีก
ผมห้ามตัวเองได้...นี่ืคือทางที่ดีที่สุดแล้ว
"โจ๊ก?.." จะอะไรมึงนักหนา...กูยิ่งทำใจลำบากอยู่
"กูจะนอน..."
"เมื่อกี้กูโคตรตื่นเต้นเลยวะ...ใจงี้เต้นอย่างกับ...วันนี้คือวันสุดท้ายที่จะเต้นแล้ว... " ไอ้บ้า...แล้วมึงจะพูดทำไม...อารมณ์กูยังดับไม่หมดนะเว้ย
"มึงจะพูดเพื่อ?...นอนได้แล้ว..."
"ปากมึงก็หว๊านหวาน....มือมึงก็นุ๊มนุ่ม...สัมผัสมึงก็อุ่น...." ผมรู้ละครับว่ามันพูดเพื่อ....มันต้องการทดสอบผม
"จูนครับ...อย่าทดสอบโจ๊กด้วยวิธีอย่างนี้...เพราะมันจะไม่เป็นผลดีทั้งต่อตัวมึงและกู....กูขอเตือน...กูยิ่งใกล้มึงเท่าไร...ความอดทนกูก็ต่ำเท่านั้น..." อันนี้ผมพูดจริงครับ
"ขอบคุณนะที่รักษาสัญญา..ขอบคุณนะที่ไม่ทำร้ายกันด้วยคำว่า 'รัก'....." นี่ถ้าเมื่อกี้ผมทำไรมันมากกว่านี้...หมายความว่าผมทำร้ายมันงั้นสิ...เดชะบุญแล้วกู
"ไม่ได้ไม่อยากทำ...แต่ทำไม่ลง..." ผมพูดตรงกับความรู้สึกตัวเองที่สุด
"กูรู้...มึงไม่ทำกูหรอก...กูเชื่อมึง..."
"นอนเหอะ...ฝันดีนะครับ..." ครับ ผมทำร้ายมันไม่ลงหรอก...เพราะมันสำคัญกับผมเกินไป
ยิ่งช่วงนี้...มันน่ารักขึ้นมาก
ขี้อ้อนมากขึ้น
ชอบทำไรแปลกๆ...ที่ทำให้ผมรู้สึกดี...
ผมรักมันจังครับ
คนนี้ผมหวงและห่วงมาก
อย่าใครมาแย่งเชียว แม้แต่คิดก็ห้าม...หึหึหึ..
-
จะมีวัยเจริญพันธุ์ซักกี่คนกันที่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้เช่นโจ๊ก
ดังนั้นจึงขอชมเชยเด็กหนุ่มคนนี้อย่างจริงจัง(ถึงจะเป็นในนิยายก็เถอะ)
จริงๆแล้ว ถ้าไม่อยากให้อะไรๆเลยเถิด ต้องหักห้ามใจตนทั้งสองคน นี่จูนเล่นไม่พูดไม่ทำอะไรเลย
เล่นมาลองใจกันแบบนี้ มันเสี่ยงมากเลย เสี่ยงที่ตนเองจะเสียความรู้สึกน่ะ
-
เกือบไปแล้วมั้ยล่ะโจ๊ก :เฮ้อ:
เกือบหยุดความรู้สึกดีๆไว้แค่นี้แล้วมั้ยล่ะ
นายเก่งมากนะโจ๊ก o13
จูนทีหลังอย่าทดลองอะไรในเวลาเสี่ยงๆแบบนี้อีก
กลัวนะเนี่ย :monkeysad:
-
บางสิ่งบางอย่างไม่ลองไม่รู้ ถ้าได้ลองแล้วและรู้ผลที่ตามมาวันหลังจะได้ตัดสินใจถูกว่าจะทำอย่างไรดี
-
ชอบตอนนี้มันรู้ถึงความคิดของคนทั้งสองคน แต่คนที่หนักสุดน่าจะเป็นโจ้กนะ
ต้องห้ามความรู้สึกของตัวเองอย่างมากอ่ะ สู้ๆนะโจ้ก (ได้ข้าวว่าเมื่อก่อนชั้นเชียร์ชีนไม่ใช่รึว่ะ)
-
แม้ๆ หึงจูนเหรอโจ๊ก
-
เกือบไปแล้วมั้ยล่าโจ๊ก o13
-
:m1:
-
ง่ะ ป้าอุตสาตั้งกล้องรอ :m24:
คนแก่เซ็ง :seng2ped:จะพระเอกไปไหนนน
-
น่ารักจังงงงงงงง เรย รักโจ๊กมาขึ้นทุกวัน รักพี่ดิวมากขึ้นทุกวันเช่นกัน ในโลกนี้
จะมีคนอย่างโจ๊กอีกซะ กี่คนกันเชียวววววว เก็บความรักไว้นานๆๆนะ ทั้งคู่
-
ความกลัวของจูนลดลงไปเกือบศูนย์เลยรึป่าวอ่ะ...
-
บรึ๋ยยย...เกือบงานเข้าแล้วล่ะสินายโจ๊ก
ดีนะห้ามใจตัวเองไว้ทัน ไม่อย่างง้ั้นล่ะก็
บรึ๋ยยยยยยยยยยย ไม่อยากจะคิด!!
-
:jul3:
เล่นกันอย่างนี้เลยหรอจูน
-
จูนขี้แกล้ง :o8:พอรู้ว่าโจ๊กไม่ทำแล้วยิ่งแกล้งไปใหญ่
อย่างนี้ต้องให้โจ๊กลักหลับดีมั๊ย :impress2:
-
โจ๊ก ฝากบอกชีนหรอ ?? หึหึหึ
เเล้ว จูนนี่ << ไอเทอนั้น คือ นางเเมวยั่วสวาท !! 55
-
เกือบไปนะโจ๊กกกกก
-
โจ๊กน่าร๊ากกกกกก :o8:
ถูกอ่อนทิ้งเมื่อไหร่ ลูกลิงยังว่างนะตัวเอง หุหุ :m25:
:กอด1:ดิว
-
อ้อนแบบอยากเสียตัวล่ะมั้งจูน อันตรายนะแต่อยากให้เจอ อิอิอิอิ
-
o18 อดเปรี้ยวไว้กินหวานดีกว่าเนอะโจ๊กเนอะ :impress2:
-
โจ๊กยังดีน่ะที่ห้ามใจตัวเองได้ไม่งั้นล่ะก็ :z1: :haun4:
รอตอนต่อไปครับ
:กอด1:พี่ดิว
-
น่ารักมะหยุดคู่นี้
-
นายแน่มากโจ๊ก
รอตอนต่อไปคะ
-
อดเปรี้ยวไว้กินหวาน
นะโจ๊ก ถึงกินตอนนี้
ก้ออดทั้งชาติอะดิ
-
:กอด1:......น่ารักจาง......
-
สงสัยว่าจะเป็นเบาหวานก้อเพราะ โจ๊กจูน นี่แหละ
ทำไมถึง ทำไมต้องรอ ทำไมถึงกลัว
มันมีคำตอบในทุกคำถามอยู่แล้ว
น้องดิวเขียนได้ดีขึ้นจริงๆ
อ่านแล้วติดงอมแงมเลย
รักแบบเด็กๆ แต่คิดแบบลึกซึ้ง
ค้นหารักแท้ แต่ทำให้สามารถ
อ่านไป ยิ้มไป ลุ้นได้ตลอด
ว่าเมื่อไหร่อีกฝ่ายจะเปิดใจ
+1 ใหกับเรื่องดีๆ และน้องดิวนะ
ป.ล.อ่านทันแล้วน้า^^ o13
-
หึหึ
น่ารักจัง
ทั้งคู่เลย
-
โจ๊กต้องอดเปรี้ยวไว้กินหวาน ไปอีกนานมั้ยเนี่ย
คิดมาได้หวังว่าตอนจบ พ่อกับแม่คงไม่ย้ายไปไหนนะ
เพราะถ้ามการย้ายที่อยู่อีก จูนกับโจ๊ก คง ........โอ้ยไม่อยากคิดเลยยยยยยยยย :seng2ped:
ไม่อยากให้จบแบบนี้เลย
-
เมื่อไหร่จูนจะยอมโจ๊กซะทีอ่ะ หุหุ
-
จะมีวัยเจริญพันธุ์ซักกี่คนกันที่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้เช่นโจ๊ก
ดังนั้นจึงขอชมเชยเด็กหนุ่มคนนี้อย่างจริงจัง(ถึงจะเป็นในนิยายก็เถอะ)
จริงๆแล้ว ถ้าไม่อยากให้อะไรๆเลยเถิด ต้องหักห้ามใจตนทั้งสองคน นี่จูนเล่นไม่พูดไม่ทำอะไรเลย
เล่นมาลองใจกันแบบนี้ มันเสี่ยงมากเลย เสี่ยงที่ตนเองจะเสียความรู้สึกน่ะ
เห็นด้วยกะยาหยีอะ
-
:กอด1:ขอบคุณครับสําหรับเรื่องราวดีๆ
-
โจ๊กก็หล่อ
ชีนก็น่ารัก
เลือกใครดีอ่ะ
จูน
-
โจ๊ก กับ จูน นี่เป็นตัวอย่างที่ดีของวัยรุ่นเลยนะเนี่ย เป็นคนที่มีความคิด มีสติ คิดถึงผลที่ตามมาก่อนที่จะทำอะไรลงไป
เก่งมาก ๆ เลยนะทั้งสองคน + ให้เลยจ๊ะ สำหรับคนเก่ง
-
นายเอกเรามีตัวเลือกเยอะแฮ่ะ
-
จะมีวัยเจริญพันธุ์ซักกี่คนกันที่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้เช่นโจ๊ก
ดังนั้นจึงขอชมเชยเด็กหนุ่มคนนี้อย่างจริงจัง(ถึงจะเป็นในนิยายก็เถอะ)
จริงๆแล้ว ถ้าไม่อยากให้อะไรๆเลยเถิด ต้องหักห้ามใจตนทั้งสองคน นี่จูนเล่นไม่พูดไม่ทำอะไรเลย
เล่นมาลองใจกันแบบนี้ มันเสี่ยงมากเลย เสี่ยงที่ตนเองจะเสียความรู้สึกน่ะ
เห็นด้วยกะยาหยีอะ
ดีใจจ้ะที่hotladyanyaveeคิดเหมือนกัน
โจ๊กเป็นตัวอย่างที่ดีของวัยรุ่นยุคนี้เลยแหละ
เพราะเอาชนะใจตนเองได้ (จริงๆต้องชมไรเตอร์เค้าเนาะ เพราะเค้าเป็นคนสร้างโจ๊ก)
-
พอเคลิ้มๆๆนะ
น่ารักดีจ้า
เก่งขึ้นนะดิว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อิอิ เกือบไปละมั้ยล่ะ
55+ โจ๊ก นายเยี่ยมมากกกกก
-
o13 นายเยี่ยมมาก โจ๊ก
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
คนแต่ง
-
:m25: :o8: :man1:
-
เจ๋งมากคับ โจ๊กน่ารักมาก
-
โจ๊กพระเอกมาก o13
มันยากเหมือนกันนะนั้น
-
:pig4:
-
:m31: :m31: สติกระจายไปเลยละครับพี่น้อง...สุดยอดมากมายที่สามารถหยุดลงได้ น้อยมากๆที่สามารถทำได้อย่างนายโจ๊ก นายจูนก็เจ้าเล่ห์ไม่ใช่น้อยนะที่กล้่าไม่ยอมที่จะพูดไรออกมา ถ้าเกิดนายโจ๊กไม่สามารถหยุดได้ งานนี้เลือดกระจาย ท่วมจอแน่นอน ฟันธง 555+ :m31: :m31:
-
รอครับบบบบบบบบบบบบบบ
-
มาต่อๆเล้ยย
-
รอ ฉันรอเธออยู่..... :z2:
-
พออ่านมาถึงตอนนี้
รู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะเป้นตัวอิจฉาอีกแล้ว
(อิจฉาจูนอ่ะ) แต่ก็ขอให้รักกันนานๆและรักษา
มิตรภาพแบบนี้ไว้ให้ดีนะครับ
ความคิดถึงความรักต้องการให้เป็นระบบเติม
.
.
.
ชอบจังเลย
:n1:
-
ถ้าเกิดปลีกตัวได้จริงๆ
ช่วงเย็นดิวจะต่อให้นะครับ
ช่วงนี้งานรัดตัวจนผอมกิ่วไปหมดแล้ว
ถ้าทำได้อยากจะอัพให้ทุกวันเลย
เพราะถ้าวันไหนไม่ได้อัพ...รู้สึกว่าวันนี้เราขาดอะไรไปอย่างหนึ่ง
มันรู้สึกไม่ค่อยเต็มนะครับ
นี่ละมั้งครับที่เค้าเรียก....ซึมเข้าเส้นเลือดแล้ว
ถ้าว่างลงให้แน่นอนครับ
ขอบคุณครับ
-
จะรอคร๊าบ
-
หึหึหึ....มาต่อแล้วครับ
ตอนเช้ามันตื่นไวมากครับ
เห็นเก็บโน่นเก็บนี่ยัดใส่กระเป๋ามั่วไปหมด...ก็กระเป๋านักเรียนมันนั่นแหละครับ
ผมก็งัวเงียลุกขึ้นนั่งบนแจ่วอยู่บนเตียง
"หาว....เอ้ย....ตื่นเช้าทำไมนักวะ...กูยังง่วงอยู่เลย..." หาวซะปากกว้างเลยเรา
"น่าเกลียด...หาวแล้วไม่รู้จักปิดปาก...กูจะกลับบ้านแล้ว...ส่วนชุดมึงกูเอาไปซักก่อนแล้วค่อยเอามาคืนนะ..." มันพูดกับผม แต่ทำไมไม่ยอมมองหน้าผมหว่า
"ทำไมจะรีบกลับแต่เช้าละมึง...อยู่มาตั้งหลายวันแล้ว กูแถมข้าวเช้าให้อีกมื้อก็ได้...หาว...." หาวอีกแล้ว...
"กูเป็นห่วงกี้..." แต่เมื่อวานผมกับมันเพิ่งเอาอาหารเย็นไปให้มันเองนะ...
"แล้วทำไมไม่มองหน้ากู?..."
"ก็เมื่อคืน....เมื่อคืน...กู..กู...ทำไม่ดีกับมึงอ่ะ...ก็เลยไม่กล้าสู้หน้าเท่าไร..." มันก็จริงนะ...แต่..
"เอ๊ยๆๆๆ...นี่มึงกำลังอายเหรอวะเนียะ...อย่างหนาอย่างมึงรู้จักอายด้วยเหรอ...ฮ่าๆๆๆ...ตลกวะ...ฮ่าๆๆๆ" ผมก็เขินเหมือนกันแหละครับ ก็เลยตลกกลบเกลื่อซะงั้น
"อ้าวเอ๊ย...ไงพูดแมวๆอย่างนี้ละ...จริงๆกูก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอก..." มันพูดแบบยักไหล่หน่อย
"เอ..อืม...กูยังไม่ได้พูดซักคำเลยนะว่ามึงรู้สึกผิด...ร้อนตัวไปป่าว..." รู้แล้วทำไมมันชอบแกล้งผม เพราะการได้แกล้งคนอื่นมันสนุกอย่างนี้นี่เอง
"จริงๆก็ไม่อยากพูดเท่าไรหรอกนะ...แต่มึงบังคับกูเหลือเกิน...จริงๆกูอ่ะเบื่อขี้หน้ามึงต่างหากละ เห็นมาทั้งวันทั้งคืนแล้ว...เหม็นหน้ามึงจนจะอ้วกอยู่แล้ว..."
"เหรอครับ?..." ผมลอยหน้าลอยตาไปถามถึงหน้ามันเลยครับ...ขนาดเช้าๆยังไม่ได้ทำอะไรเลย มันยังดูดีขนาดนี้
"เมื่อคืนยังไม่เข็ดใช่มั๊ย?..." ผมผงะถอยกราดเลยครับ
"กลับไปได้แล้ว..กูเองก็เบื่อขี้หน้ามึงเหมือนกันแหละ...ชิส์..."
"กูไปละ เจอกันวันจันทร์...ออ...หนังสือถ้าอ่านไม่ไหวก็ไม่ต้องอ่าน..เดี๋ยวตอนเย็นๆกูค่อยโทรมาอ่านให้ฟังละกัน...พักผ่อนด้วยละ..." ค่าโทรศัพท์ไม่แพงครับ ยกหูครั้งละ 3 บาทเอง
"ครับครับครับ..." แล้วมันก็พรวดพราดออกไป...ชิส์...
ตอนกลางวันผมก็อ่านโน้ตที่มันจดไว้ให้นั่นแหละครับ
อ่านคนเดียวแล้วเหงาจังเลย...ทั้งที่เมื่อก่อนก็อ่านคนเดียวมาตลอด..
พอตกเย็นมันโทรมาจริงๆด้วยครับ
"ว่าไงมึง...ได้อ่านบ้างรึเปล่า?..."
"ไม่อ่าน ปวดลูกกะตา รอให้มึงอ่านให้ฟัง" ไม่ได้โกหกนะ...แค่อยากอ้อนมันเฉยๆ.
"กะแล้วเชียว ฉลาดน้อยอย่างมึงแถมยังขี้เกียจอีก...ภาระกูอีก..เอ้อ.."
"ไอ้โจ๊ก..." เอาใหญ่เชียวนะมึง
"ได้ๆๆๆๆ...ตั้งใจฟังด้วยละมึง.."
"จัดมา..."
มันก็อ่านให้ผมฟังจนหมดก็ปาเข้าไปสองทุ่มกว่าๆ...จริงก็ด่ากันไป กัดกันไปตลอดนั่นแหละครับ มันเลยยาวนานซะขนาดนี้
"นอนเลยนะมึงไม่ต้องไปอ่านเพิ่มแล้ว...พรุ่งนี้จะได้สดชื่น...เข้าใจมั๊ยที่พูด?"
"ครับครับครับ..."
"แปรงฟันด้วย"
"ครับ...มีอะไรจะสั่งอีกมั๊ย?"
"รักกูด้วย..." หืม
"กะช่วงชุลมุนเหรอมึง...?"
"เออวะ..แต่ไม่สำเร็จ.."
"อืม...ก็ได้นะ...มากกว่าเมื่อวานนิดหนึ่ง.."
"หึหึหึหึ...ก็ยังดี...นอนได้แล้วครับ..พรุ่งนี้เจอกัน..."
"ครับผม...ท่านจอมเผด็จการ..." มันทำท่าจะด่าผม แต่มีหรือผมจะรอฟัง..วางหูใส่แม่งเลย
"หน้าตาสดชื่นกันมาเลยนะพวกมึง...อ่านกันไปถึงไหนละ?" ไอ้มารเสก
"........" ผมกับไอ้โจ๊กจ้องหน้ามันพร้อมจะทืบเต็มที่
"อ่ะอ่ะอ่ะ..คิดกันไปถึงไหนวะ...กูหมายถึงอ่านหนังสือนะ..อ่านกันครบทุกวิชารึยัง?..."
"ไอ้เสก..กูมาสอบ..ไม่ได้มาให้มึงกัด..."
"แล้วมึงจะเดือดร้อนทำไม...ดูดิ..ไอ้จูนมันไม่เห็นจะเดือดร้อนไรเลย..."
"พอดีพ่อกูสอนว่า....หมากัดอย่ากัดตอบวะ..." ผมยักคิ้วให้ไอ้เสกทีหนึ่ง...กูชนะ...แล้วเดินเข้าห้องสอบเลย
"โหแม่งแรงวะไอ้โจ๊กเด็กมึง..."
"ไอ้เชี่ยเสก..มึงจะแหกปากทำเหวไรวะ..." ผมเห็นไอ้โจ๊กตะครุบปิดปากมันแทบไม่ทัน...ดีนะครับที่คนอื่นเข้าห้องกันหมดแล้ว...ไม่งั้น..ผมจะวิ่งไปช่วยปิดปากมันด้วยคน แต่ปิดด้วยส้นนะ
"ทำไมมึงไม่ยัดตรีนเข้าปากกูไปเลยละ..ถุย...เค็มชะมัด.."
"ปากงี้ไง...อ่อนมันด่าก็ถูกแล้ว...สมน้ำหน้า..." แล้วไอ้โจ๊กก็เดินตามเข้าห้องสอบ
"เข้ากันเป็นหอกเป็นเหวเลยนะพวกมึง..." มันวิ่งมาแทรกกลางระหว่างผมกับไอ้โจ๊ก..พร้อมกับกอดคอกันเอาไว้
หึหึหึ...
"จูน...ไม่ปวดหัวแล้วใช่มั๊ย..." โจ๊กกมันเดินมาถามผมในระหว่างที่รอครูคุมสอบนำข้อสอบมาส่ง
"หายแล้ว...กลับไปนั่งที่เหอะ..."
"อืม..." ก็ไอ้เสกนะสิครับ มันหันมายิ้มล้อผมกับมันอยู่...นี่ไงผมถึงไม่อยากให้มันรู้...จริงๆก็อายมันเหมือนกันนั่นแหละ
เอ้อ..สอบเสร็จแล้วสำหรับวันนี้...ผมทำได้ทุกวิชาเลยครับ
ก็อย่างว่าแหละได้ติวเตอร์ดีซะขนาดนี้
สอบเสร็จต่างคนก็ต่างแยกกันไปทำธุระของตัวเองต่อ
ก็ยังเหลือผมกับมันนี่ละ
"อ่อน...สอบเสร็จมึงจะไปไหนต่อเปล่าวะ?"
"พอดีกูมีนัด"
"กับใคร?" เสียงแข็งมาเลยครับ
"กูสัญญากับไอ้ชีนว่าวันนี้กูจะติวอังกฤษให้มัน.."
"ที่ไหน?"
"ก็ที่โรงเรียนนี่แหละ..."
"จะติวให้คนอื่น...เอาตัวเองรอดรึยังวะมึง.." ดูถูกกู...แต่ไม่กล้าเถียงมันกลับ
"เอาน่าช่วยมันหน่อย...ยังไงกูก็เห็นว่ามันก็เป็นเพื่อนกูคนหนึ่งเหมือนกัน.."
"แต่ตอนนี้กูหิวข้าวแล้ว..."
"อ่ะอ่ะ..กูไปเป็นเพื่อน..."
"มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว" สำนึกบุญคุณกันเป็นไม่มี
.
.
.
"นั่งกินไม่สนกูเลยนะมึง..." อะไรมึงอีก
"คนละปาก คนละจาน คนละมือ...ก็กินไปสิ..." ยุ่งจริงคนจะกิน
"รู้งี้กูน่าจะจัดการให้มันรู้แล้วรู้รอดไปซะเลย...เผื่อจะได้เลิกปากดีซะที.." สำลักเลยกู
"แค่กๆๆๆๆๆไอ้เลว...พูดบ้าไรมึงวะ..."
"ก็พูดความจริงไง.." โหมึง...ไมไม่ตะโกนไปเลยละ...แต่พูดออกไปไม่ได้ครับ...เดี๋ยวมันทำจริง...คนที่จะซวยคือผมเอง
"กินเข้าไปเลยข้าวอ่ะ....ก่อนที่กูจะให้มึงกินตรีนกู..."
"ตรีนกูไม่กิน...แต่ถ้า..." มันเอือมมือจะมาแตะปากผม..ทะลึ่งแล้วมึง
"ไอ้โจ๊ก...ถ้ามึงยังไม่หยุดพูดเรื่องนี้กูจะ...จะ" จะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน..แต่ขู่มันไว้ก่อน ได้ผลครับเพราะมันรีบแทรกผมขึ้นมาเลย
"ก็มึงอ่ะ...ไปติวให้ไอ้ชั่วนั่นมันทำไมละ....รู้อยู่ว่ามันชอบมึง...กูเองก็ไม่ชอบหน้ามันด้วย...แถมเอาแต่กินข้าว..ไม่สนใจกูเลย..." ตกลงนี่มันงอนผมเหอครับ..น่ารักนะมึง...ชิส์
"อืม..นี่มึงกำลังเรียกร้องความสนใจจากกูอยู่งั้นสิ"
"กูเปล่า" กูเชื่อมึงตายเลย
"มึงไม่โกรธกูนะ?..." ผมถามมันในขณะที่รอไอ้ชีนกันอยู่
"ดี...งั้นกูอยู่ด้วย..." มันไม่ได้ตอบว่าโกรธรึเปล่า....แต่ชักหวั่นซะแล้วสิ....จะได้ติวหรือจะได้ตีกันแน่วะ
แต่เดี๋ยวก็รู้ครับ...เพราะไอ้ชีนเดินมาโน่นแล้ว
"มานั่งเป็นส่วนเกินทำไมก็ไม่รู้...คนอื่นเค้ามานั่งทำตัวเป็นประโยชน์กัน แต่นี่กลับมานั่งทำตัวไร้ประโยชน์อยู่ได้" เอาแล้วไงครับ...ไอ้ชีนเริ่มก่อนเลย
"มานั่งเป็นไม้กันหมาไง..."
"มึง..."
"พอเลยทั้งคู่..." ภาระผมต้องห้ามอีกละครับ..เอ้อ...
ผมนั่งติวไป..ก็ห้ามศึกไป
ไอ้โจ๊กก็นั่งทำเสียงจิ๊กจั๊กๆในคอตลอด
เผลอๆแอบไปจิกไอ้ชีนมันอีก
ไอ้ชีนเองก็ใช่ย่อย...ตอกกลับตลอด...กัดกันอย่างกะหมา...กูทนไม่ไหวแล้วโว้ย
"ไอ้ชีน..มึงจะติวต่อมั๊ย?..."
"มึงก็ดูไอ้บ้านี่สิ....แกล้งกูอยู่ได้...แถมยังทำเสียงบ้าไรอีกก็ไม่รู้...มึงจะให้กูมีสมาธิได้ไง..." จริงของมัน
"ไม่มีสมาธิหรือไม่มีสมองกันแน่มึง"
"มึง!!!!!"
"พอเลยทั้งคู่...โจ๊กมึงจะไปทำไรก็ไปทำก่อน...กูขอเวลาในการติวสองชั่วโมง.."
"ไปเลยชิ่วๆๆๆๆ"
"เงียบไปเลยมึงไอ้ชีน....กูขอร้องโจ๊ก...ถ้ายังเป็นกันแบบนี้...เที่ยงคืนก็ไม่เสร็จกันซะที...กูเหนื่อย"
"ก็ได้...ส่วนมึงกูฝากไว้ก่อนเหอะ..." มันเดินไปแล้วครับ คงเดินไปนั่งเล่นแถวสนามบอลมั้งครับเพราะสามารถมองเห็นอีกฝั่งกันได้
"ส่วนมึงไอ้ชีน...ถ้ายังเล่นอยู่อีก...อ่านเองเลย"
"ก็ติวมาสิ..รอฟังอยู่.."
พอมันมีสมาธิ....มันเข้าใจได้ทุกเรื่องอย่างง่ายดายเลยครับ
ติวเสร็จก่อนเวลาซะอีก
มันเป็นคนหัวไวนะครับ...แต่ติดที่ขี้เกียจและไม่ใส่ใจ...
แต่พอมันตั้งใจทำ...แป๊บเดียวมันก็เข้าใจหมด
เผลอๆมันเก่งกว่าผมซะอีก...หรือว่าผมจะโง่อย่างที่ไอ้โจ๊กด่าบ่อยๆวะ
"ติวเสร็จแล้ว..กูกลับก่อนนะ"
"ให้กูเลี้ยงหนังขอบคุณมึงนะ..."
"ไว้วันหลังละกัน"
"งั้นนั่งคุยเป็นเพื่อนกูหน่อยได้มั๊ย...กี่วันแล้วละที่กูไม่ได้คุยกับมึงเลย...หน้าก็แทบไม่ได้เจอกัน.." เอ้อ
"ก็ได้..." ผมนั่งลงที่เดิมอีกครั้ง
ค้างอีกแล้ว
งานเข้าแบบไม่ทันตั้งตัวครับ
-
:L2: เอาดอกไม้มาให้กำลังใจคุณดิวค่ะ สู้ๆ
โจ๊กจูนน่ารักได้อีก .. :o8:
น้องชีนก็น้าาา .. ถึงไม่ได้ความรักแต่ได้คุยได้เห็นหน้าก็ยังดีสินะ ..
-
โจ๊กคงไม่มาเห็น แล้วคิดไปต่างๆนานาอีกชิมิ o22
-
อ้าวมาทิ้งกันกลางทางแบบนี้อ่ะ ค้างแบบไปไม่ถูกเลย :angry2: :angry2: :angry2:
-
...แหม ปัจจุบันงานเข้า ดูเหมือนในเรื่องเล่าก็กำลังจะงานเข้าอีกแล้วมั้ง :laugh:
-
เลิฟโจ๊กอะ :L1:
มีการงอนด้วยน่ารักจริง :-[
-
แล้ววันนี้จะมาต่ออีกใช่ปะ จะได้นั่งรอ อิอิ
-
o18ซีนมันกวน...
โจ๊กจัดไปสักชุดสิ
มันแกล้งโง่ ตาบอด อยู่ได้ :m16:
-
ค้างอีกตามเคย แต่ยังไงก็ขอบคุณไรเตอร์มากมายที่ขนาดงานเข้าแล้ว
ยังปลีกเวลามาอัพให้อ่าน ขอบคุณมากค่ะ
-
:เฮ้อ: รู้สึกว่าแต่ละคนเนี่ยพอกัน :เฮ้อ:
ไม่ทำให้ชัดเจนทุกความรู้สึก
:pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไป :pig4:
-
อ่ะนะ งานเข้าก็ต้องจัดการให้เรียบร้อยก่อนเนาะ
ว่าแต่โจ๊กอ่ะ แสนดี แสนห่วง แสนหวง(แสนหึง)จูนเลยเด้
-
ขอบคุณที่มาต่อจ้า
เข้ามาดูวันละเกือบสิบรอบ ได้อ่านสมใจละ ^______________^
-
อ่าว ว ค้าง งงงงงงงงงงง คุยไรกัน? อิอิ
เเอบเชียร์ชีน 555
-
คุยอารัยกั๊น นนน
ไม่ต้องคงต้องคุยมันแล้ววว เด๋วอิโจ๊กได้บ้าหมาตื่นอีก
-
:a5: :a5: :a5:
แง่ววว
อยากรู้ๆๆ
-
โอ้ย
อยากให้มีรักทั้ง 3 คน หึหึ
-
555555 อยากให้ชิน มีคู่ใหม่
-
เฮ้อออ...เห็นใจนายซีนเล็กๆ
ห่างกันแค่เอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล ^^!
สงสัยติวกันเสร็จจะต้องมีรัยกันแน่ๆเลยยยย
-
ขอให้จูนหนักแน่นเข้าไว้นะ
เลือกแล้วก้ออย่าหวั่นไหวอะไรให้มากนัก
ไม่งั้นเดี๋ยวเรื่องจะตามมาบาน
-
เอ้อ
นะ
พูดไม่ออก
บอกไม่ถูก
-
รักกัน น่ารักดี :L2: ชินก้อน่ารัก
-
ซีนจะได้พบรักใครไหมน่ะในเรื่อง
-
มารความสุข
-
อยากบอกดังๆๆคำเดียว สงสารชีนอะ
-
555555 อยากให้ชิน มีคู่ใหม่
คิดเหมือนกันเลยคร้าบบ ฟ้าส่งคนดีๆมาให้ชีนด้วย ชีนดีมักจะอาภัพเรื่องรัก น่าสงสาร
-
ชีนเอ๊ย
พี่ดิว หาคู่ให้ชีนซักคนสิครับ ฉงฉานอ่ะ = =
-
3p ก็ดีนะ ชีนนิสัยดีออก
สงสารมันบ้าง... :jul3:
-
โอ๋ๆๆๆๆ โจ๊กอย่างอนเลยนะ...จูนไม่รักใครง่ายๆหรอกกก
-
หลังจากที่ห่างไปนาน
เดี๋ยวรีบกลับมาอ่านต่อ
แต่พยายามยังไงก็ยังอ่านตามไม่ทันอะ
แบบว่าเราอ่านช้า
ดิวคงไม่ว่ากันนะ
-
สงสารชีนอะ
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ
-
:กอด1: ดิว
โจ๊กน่ารักอ่ะ... :-[
ชีนก็น่ารัก.. :o8:
จูน...ชิส์ อิจฉา
-
อ่านหลายวันแล้วอ่ะตอนนี้ แต่ลืมเม้นท์อ่ะ โทษทีครับ แฮะๆๆ
รออ่านตอนใหม่นะครับ
-
:z2:
-
ผมนั่งลงอีกครั้ง
แต่ตาของผมก็มองไปที่สนามบอลด้วย
เห็นมันเตะบอลอยู่ข้างๆสนาม..ที่พอจะมีเงาไม้บ้าง...คงไม่ร้อนเท่าไร
"เป็นห่วงมันขนาดนั้น....ชอบมันแล้วรึไง?..." มันถามแบบเสียงเยาะๆ
"........." ผมไม่เห็นจำเป็นต้องตอบมันนิ...คำตอบนี้ผมมีเพื่อตอบตัวผมเองและไอ้โจ๊กมันเท่านั้น...ไม่ใช่ว่าผมไม่เห็นความสำคัญของมัน เพียงแต่ผมไม่เห็นประโยชน์ที่จะบอกมัน...
"กูถามว่าคบกับมันแล้วรึไง?..." คราวนี้มันขึ้นเสียงหน่อย
"กูจำเป็นต้องตอบมึงเหรอ?..." ผมถามมันกลับแบบพยายามทำให้ใจร่มๆ
"จำเป็นสิ...เพราะกูจะได้อยู่ในที่ที่กูควรอยู่..."
"กูวางตำแหน่งให้มึงตั้งแต่ต้นแล้ว...มึงคือเพื่อนของกู...เพื่อนที่ดีมากๆคนหนึ่งของกู..."
"แต่กูไม่ค่อยพอใจกับตำแหน่งนี้เท่าไรเลยวะ..."
"มันได้แค่นี้...ถ้ามากกว่านี้...มึงอาจจะไม่ได้อะไรจากกูเลย..." ผมจำเป็นต้องใจร้ายกับมัน ดีกว่าให้มันเจ็บไปเรื่อยๆ
"ก็นี่ไง..กูกำลังต้องการคำตอบว่ามึงคบกับมันแล้วเหรอ...กูจะได้วางตัวกูเองได้ในที่ที่ควรอยู่...ไม่ใช่ให้มึงวาง..."
"ถ้าจะคุยเรื่องนี้กูกลับ......" ผมทำท่าจะลุกขึ้น...แต่มันดึงมือผมไว้ซะก่อน...และฉุดให้ผมนั่งลงอีกครั้ง...อะไรกันนักหนาวะ
คิดกันว่ากูดีใจนักรึไงที่มีผู้ชายตัวควายๆมาชอบกูนี่..ห๊า....เข้าใจกูกันบ้างสิโว้ย
โจ๊กอยากเล่า
ผมได้ยินเสียงพวกมันสองคนดังขึ้นเรื่อยๆเลยวิ่งมาดู....
เห็นไอ้ชีนมันฉุดมืออ่อนอยู่...มากไปแล้วนะมึง...
"เอ๊ย...ทำเชี่ยไรของมึงวะ?..." ผมปัดมือมันให้หลุดจากมืออ่อน...และก็ผลักอกมันด้วย
"โจ๊ก...ใจเย็นก่อนมึง...ไม่มีไรหรอก...." ต้องให้มันปล้ำมึงก่อนรึไง...ถึงจะมีอะไร...ก็ไอ้นี่นะสิครับมารั้งมือผมไว้....
"แล้วมึงคิดว่ากูจะทำไรจูน?..." ไอ้ชีนมันถามครับ...แต่ลึกๆผมเชื่อว่ามันไม่กล้าทำไรอ่อนแน่นอน...ไม่ใช่เพราะมันกลัวผม แต่มันกลัวอ่อนเสียใจต่างหาก...
ผมว่าผมเข้าใจมันนะ...ผมก็เห็นใจมันอยู่เหมือนกันแหละ...เพราะผมก็เคยอยู่ในสถานะอย่างมันมาก่อน...ไม่ใช่สิ..จะว่าไปตอนนี้สถานะของมันกับสถานะของผมก็ไม่ต่างกันเท่าไรหรอก...เพราะผมกับอ่อนเราก็เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น...แต่มันมีอะไรมากกว่านั้นในความเป็นเรา...จะดีใจดีมั๊ยวะกู
"อ่อน...กลับกันเถอะ..." ผมไม่ตอบคำถามไอ้ชีน แต่ชวนจูนกลับบ้านแทน
"ไอ้โจ๊ก...ถ้ามึงแน่จริง...เย็นนี้เจอกันที่....จูนมึงก็ควรมาด้วยนะ..." แล้วมันก็เดินลุ่นๆหัวทิ่มออกไปเลย
เอาไงดีละกู....
ผมพาจูนไปเปลี่ยนชุดที่บ้านผมและโทรบอกแม่มันด้วยว่า...คืนนี้จูนมันจะนอนค้างกับผม...
มันเองก็ไม่อยากให้พ่อแม่มันรู้นักหรอกว่ามันก็ดื่มตัวยงเหมือนกัน
ผมกับมันมากันที่ร้านที่ไอ้ชันมันนัดไว้
คนไม่เยอะครับ....สงสัยคงเป็นต้นสัปดาห์อยู่
มีไม่ถึงสิบโต๊ะ....ดีครับ..ไม่หนวกหู
มาถึงผมก็เห็นมันนั่งอยู่ก่อนแล้ว..ผมเลยเดินไปหามัน..แต่อ่อนมันไม่ยอมตามมา...ผมเลยต้องไปเดินจับมือมันมาด้วยกัน
ผมรู้ว่ามันกลัว...แต่ไม่รู้ว่ามันกลัวอะไรแค่นั้น
"มึงแน่จริงๆด้วยวะไอ้โจ๊ก...นั่งดิ..."
"อืม..." ผมดึงอ่อนให้นั่งด้วย มันเอาวิญญาณมาเปล่าวะเนียะ
ผมรู้นะครับว่าวัยอย่างพวกเรายังไม่เหมาะกับสถานที่แบบนี้ (แต่จะว่าไปมันก็เป็นร้านเครื่องดื่มทั่วไปที่บริการเครื่องดื่มแฮลกอฮอล์ด้วย)เครื่องดื่มแบบนี้...แต่พวกผมก็แค่ลองให้รู้...ไม่ได้ดื่มเอาเป็นเอาตาย...ไม่ได้ดื่มจนเสียการเรียน..พวกผมรู้ตัวเสมอครับว่าพวกเรากำลังทำไรอยู่...
"พวกมึงจะดื่มไรกันวะ?..." ชีนมันถามผม...แต่ในมือมันกลับมีน้ำสีอำพันอยู่แล้ว
มันส่งแก้วให้ผมกับจูนคนละใบ..ผมรับของผมมา...แต่ปัดของอ่อนออกไป
"อ่อนมันไม่ค่อยสบาย...ขอเป็นเครื่องดื่มเบาๆดีกว่า...."
"จูน...มึงไม่ค่อยสบายเหรอ?...." ผมรู้มันห่วงของมัน
"นิดหน่อย....ปวดหัว....."
"อ่อน...แล้วมึงจะดื่มไร?"
"ขอเป็นโกโก้ปั่นละกัน..."
สักพักเครื่องดื่มและกับแกล้มก็วางบนโต๊ะ
พรุ่งนี้ผมกับอ่อนนะไม่เท่าไร....เพราะหยุด
แต่มันนี่สิ...พรุ่งนี้มีสอบวันแรก...แต่เมื่อมันนีดส์ก็เรื่องของมันสิ
"กูชอบจูน...." มันยิงตรงประเด็นเลยครับ....ผมรู้มันไม่ได้เมา...เพราะตามันฟ้อง
"กูรู้...แล้วไง..." ผมตอบออกไป...แต่เจ้าตัวที่ถูกบอกว่าชอบกลับนั่งก้มหน้าเงียบเลย
"และมึงก็ชอบจูนด้วย?..."
"กูก็ไม่เคยบอกว่าไม่ชอบนิ...."
"แม่งกวนวะมึง..."
"หึหึหึ..."
"จูน...จะไม่มองหน้ากูหน่อยเหรอ?...." ผมรู้ครับว่าจูนมันคงอึดอัดไม่เบา....
เพราะถ้ามันพูดไรออกมา...ก็ต้องกระทบอีกฝ่ายหนึ่งอยู่แล้ว
และก็อย่างที่รู้กันอยู่ว่า...จูนมันไม่ชอบการสูญเสีย
ถ้าผมลุกออกไป...จูนอาจจะได้คุยอะไรกับมันได้ง่ายขึ้น
ผมเลยเลือกที่จะลุกออกไป
แต่จูนมันก็ดึงชายเสื้อผมไว้....ผมเลยแตะมือมันเบาๆ
"มึงจะไปไหน?..." ไอ้ชีนมันถามผม
"กูเบื่อขี้หน้ามึงแล้ว....เบื่อฟังเสียงมึงด้วย..."
-
เง้ออออ .. เคลียร์กันดีๆน้าาา :L2:
-
:เฮ้อ:สงสารชีนเหมือนกันนะเนี๊ยะ
-
จูนสู้ๆ อย่าคิดมากนะ :เฮ้อ:
-
รอตอนต่อไปน้า~
เคลียกันดีๆละ
คิกคิก
-
สมควรแล้วที่ไม่มีใครชอบไอ้ชีน รู้ๆว่าเขาไม่ชอบแบบแฟนแล้วยังมาบังคับใจกันอีก เมื่อเป็นแบบนี้คำว่าเพื่อนก็อย่าให้มันเลยดีกว่า
-
อืม สงสารอะ จูนคงไม่อยากสูญเสียเพื่อน
-
เฮ้ย...อะไรกันอ่า
งงแฮะ
มันเกิดอะไรขึ้น
ซีนอ่ายังไงซีน ก็ที่1 สำหรับเรานะอิอิอิอิ
-
:seng2ped:อ่ะซีน ก็รู้ว่าจูนมันแคร์เพื่อน ยังทำให้จูนลำบากใจอีก
-
อะไรยังไง น้องชีนจะทำไรอะลูก :กอด1:
-
ง่ำๆ จะเกิดอารายขึ้น
รอต่อปายยยยยยยยย
-
แอ่ะ
อารายอ่า
สามคนเน้
เคลียร์กันเดๆน้าาา
-
:z3: :z3:
ค้างได้อีก ค้างงงงงงงง
มันจะเคลียมั้ยหว๊าวันนี้
-
จูนลำบากใจแย่เลย สู้ๆ
-
คาใจสุดๆ
-
โหใจร้ายว่ะ สุดๆๆๆๆเลย ทำกันได้นะคนเรา
-
:กอด1: กอดๆพี่ดิว :monkeysad:
หายจากเล้าไปนาน เพราะไปทุ่มเทให้กับความรัก :L3:
สุดท้ายก็ต้องซมซานกลับเล้า :o12:
มะรู้ว่าไปถึงไหนแล้วอะ ขอไปย้อนๆดูก่อนเน้อ อิอิ
-
เหมือนพี่เลยหนูอ่อน อยากเกิดมาขี้เหร่! :laugh:กล้าพูดเนอะเรา
-
ถึงเวลาต้องเคลียร์แล้วมั้งจูน
-
เข้ามาค้าง :z3:
-
เคลียร์ กันดีๆ สิ
ซีนน่าสงสารอยู่แล้ว
ค่อยๆคุยกันดีกว่านะ
-
ชีนมากไปปะ
รักโจ๊กอ่า
จูนพูดถูกทุกอย่างต้องการไรอีก
จูนออกจะชัดเจนเพื่อนก็คือเพื่อน
หึ :angry2:
-
ว่าแล้ว...ต้องมีเรื่องกัน ฮึๆ
แล้วจะเป็นยังไงต่อไปน๊าาาา
ค้างงงงงงงงงงงงงงง T^T
-
ค้างอ่ะพี่ดิวววววววววววว
อย่าให้ชีนเป็นไรมากนะ
สงสาร :monkeysad:
-
เคลียร์ กันดีๆ ดิ
ซีนน่าสงสารอยู่แล้ว
ค่อยๆคุยกันดีกว่านะ
-
บอกตามตรงว่าสงสารซีน
แต่ก็ไม่ได้เข้าข้างซีนหรอกนะ
เข้าใจอารมณ์ และนิสัยซีนว่า เรื่องแบบนี้คงไม่ยอมโจ๊กง่ายๆ แน่
แต่ก็... ไม่รู้เหมือนกันหว่ะ
-
ค้ า ง . . .
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ด้วยคน
-
ยังไงจูนคงจะเคลียร์เรื่องนี้กับ ชีนได้ เพราะยังไงจูน คงเลือกโจ๊กอยู่แล้วนี่
-
เห้อออออ...ก็หวังว่าซีนจะทำใจได้เร็วๆนะ
-
...ซีนมันก็ดีนี่ ก็น่าจะบอกว่าคบกันอยู่มันก็บอกแล้วว่าจะได้ รู้ตำแหน่งของตัวเอง
...มันก็ไม่คิดจะแย่งนะ ถ้ามันรู้ว่าคบกัน แต่ทำไมจูนต้องอ้ำอึ้งด้วยหว่า
...อยู่ในตำแหน่ง..เพื่อน มันก็ดีนะ ยืนยาวดี
...บางครั้งมันก็ต้องสูญเสียบางสิ่งบางอย่าง เพื่อแลกกับบางสิ่งบางอย่าง
...แต่ไม่คิดว่าคนอย่างซีน จะเลิกเป็นเพื่อนกับจูนเพราะเรื่องนี้นะ จูนน่าจะกลัวไปเอง :L2:
-
โจ๊กอยากเล่า (ต่อ)
"กูเบื่อหน้ามึงแล้ว...เบื่อฟังเสียงมึงด้วย"
"ก็แล้วแต่มึง...จะอยู่จะไป...มันก็ไม่สำคัญกับกูหรอก...เพราะกูเองก็ไม่เคยคิดที่จะปิดบังอะไรมึงอยู่แล้ว..." มันก็แมนดีนะครับ..มันกับผมอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีกันก็ได้...ถ้าเราจะไม่มาชอบคนๆเดียวกัน
"ไม่ดีกว่าวะ...ไม่อยากนั่งฟังอะไรเลี่ยนๆ...แต่กูจะยอมให้มึงแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นนะ....มีอะไรอยากพูดก็พูดซะ...เพราะกูจะไม่ปล่อยอีกแล้ว..."
"เหมือนจะดีเลยวะ...แต่กูไม่ขอบใจมึงนะเว้ย...เพราะกูไม่ได้ขอให้มึงทำอย่างนี้..." มันพูดยิ้มๆครับ
"กูรู้...ว่ามึงอะสะกดคำว่า มารยาท ไม่เป็น..."
"ปากเลวได้ถ้วยนะมึง...หึหึหึ..."
"เรื่องของกู...อ่อน...อืมจูน...ไม่เป็นไรนะ...เดี๋ยวกูมา...กูไม่ไปไกลจากมึงหรอก...."
ผมเดินออกมาห่างจากโต๊ะพอสมควร
ห่างพอที่จะไม่ได้ยินเสียง
แต่ไม่ห่างพอที่มันจะอยู่นอกสายตาผมได้...
ไม่ใช่ว่าผมเปิดโอกาสให้ไอ้ชีนมัน
ผมแค่อยากให้โอกาสเราทั้งสามคนต่างหาก
ผมไม่ใช่คนใจกว้าง...และผมก็ไม่ใช่คนที่จะเสียสละ...ถ้ารัก...ผมจะคว้ามาอยู่ข้างๆผมให้ได้
ผมกลับเป็นคนเห็นแก่ตัวซะอีก...แค่คนเห็นแก่ตัวคนหนึ่งเท่านั้น...ที่ต้องการจะรู้สถานะของตัวเองเท่านั้น
โดยขอร้องให้สองคนนั้น...เป็นผู้ตัดสิน...เลวดีมั๊ยครับ
-
โจ๊กอยากเล่า
แต่คนอ่านอยากบอกว่า สั้น ค้าง อย่างแรง :a5:
มาเล่าต่อเลย
-
เอิ่ม...โจ๊กไม่ได่เลวหรอกครับ
แค่อยากลองใจตัวเองดูใช้มั้ยล่ะ
ว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหน
ถ้าโจ๊กเลวจริง ป่านนี้จูนคงเสร็จโจ๊กไปนานละ ฮ่าๆๆๆ
-
มั่วแต่อยากรู้ว่า
อยุ่สถานะไหน
ถ้าช้า อาจจะไม่ได้
อยุ่สถานะไหนเลยก้อได้
-
ค้าง งง ขั้นรุนเเรง 55. มาต่อเร็วๆๆนะ
-
:a5อืม รออ่านต่อดีกว่า
-
ปล่อยให้ค้าง อ้างว้างกลางอากาศแบบนี้แย่จัง แถมสั้นอีกตะหาก
-
ก็นะ แต่ทำแบบนี้ก็คงดีที่สุดแล้วล่ะ
-
:really2:
อ่ะนะโจ๊ก
-
เเป่ว !!
-
โจ๊กทำเหมือนจะแมนนะ
แต่ว่าาา จิงๆแล้วเราทุกคนก้มีความเห็นแก่ตัวอยู่ในตัวมะช่ายหรอออออ
5555
โถ่ๆๆๆ จูนเครียดเลย
-
ชีนอยากบอก
ไอ้บ้านี่ก็แมนใช้ได้นี่หว่า
นึกว่ามีดีแค่หน้ากับปากมอมๆของมัน...ถ้าผมจะไม่เกลียดขี้หน้ามัน...ยอมรับครับว่ามันดูดีมาก
หรือว่ามันมั่นใจกันแน่ว่าจูนจะไม่มีทางสนใจผมแน่นอน...
"มึง...มีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ...กูง่วงแล้ว.." ปากจูนมันเริ่มทำงานแล้วครับ ผมว่าที่จูนมันปากแรงได้ขนาดนี้เพราะไอ้โจ๊กแน่เลย...เพราะตอนแรกที่ผมเจอกับจูน...ปากมันไม่ได้เป็นอย่างนี้นะ...แต่ยังไงก็ยังน่ารักอยู่
"นึกว่าใบ้แดกไปซะแล้วนะมึง...เห็นเงียบอยู่ได้ตั้งนาน..."
"ถ้ายังกวนไม่เลิก...กูกลับ..."
"งั้นถ้ากูถาม...มึงต้องตอบนะ..."
"จะถามไรมึงละ?...เอาว่่ามา...ถ้ากูตอบได้กูจะตอบ..." ผมดูแล้วมันก็ออกจะเกร็งๆเหมือนกันนะครับ ไม่ผ่อนคลายเหมือนทุกครั้งที่เราคุยกัน...แต่ผมก็เข้าใจมันนะ
" มึงชอบคนแบบไหนเหรอ?..."
"คนแบบไหนก็ได้...ที่จะไม่ทำให้กูเสียใจ..."
"แล้วคนอย่างกู...ไปทำอะไรให้มึงเสียใจละ...มึงถึงชอบกูไม่ได้..."
".........." มันเงียบครับ...ดีมั๊ยครับผม...ถามเพื่อให้ตัวเองเจ็บ...เจ็บมากๆเข้ามันก็จะชาชินจนวันหนึ่งมันจะชินชาไปเองและจะไม่รู้สึกอะไรเลย...นั่นแหละครับที่ผมต้องการ
"เพราะกูไม่ใช่ไอ้โจ๊กใช่มั๊ย?...." พูดตอกย้ำตัวเข้าไป...มันจะได้ชินชาเร็วขึ้น
"ชีน..ไม่ใช่มึงไม่ดี...เพียงแต่กูคิดอย่างนั้นกับมึงไม่ได้...ถ้าถามว่าทำไม....กูเองก็ตอบไม่ได้...มึงคือเพื่อนของกูนะ..."
"งั้นกูตอบให้...เพราะกูไม่ใช่ไอ้โจ๊กไง..." มันถึงกับถอนหายใจเลยครับ...ผมรู้มันไม่อยากให้ผมเสียใจ...แต่ผมชักจะเริ่มชินกับความรู้สึกแบบนี้แล้วสิ...
"ใช่...เพราะมึงไม่ใช่ไอ้โจ๊ก...มึงก็คือมึง..มันก็คือมัน...มันคนละคนกัน...มันเปรียบกันไม่ได้หรอก...ที่จะวัดกันว่า...มึงดีกว่ามัน...หรือมันด้อยกว่ามึง...กูก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้มึงเข้าใจนะ...แต่กูอยากบอกว่า...คนๆหนึ่งอาจจะเหมาะกับสถานะหนึ่ง...แต่อีกคนหนึ่งก็อาจจะเหมาะกับอีกสถานะหนึ่ง...แต่ความสำคัญของสถานะมันเท่ากัน...แค่ต่างกันที่สถานะเท่านั้น...กูอยากให้มึงรู้..."
"เอ้อ....เข้าใจได้...เพียงแต่ไม่อยากเข้าใจเท่านั้นเอง..."
"ตามใจมึงนะ....แล้วมึงละ...มึงชอบคนแบบไหน?..." โง่นะมึง
"แบบมึงไง....ถามไรไม่คิด..."
"เอาแบบที่ไม่ใช่กูสิ..."
"ก็บอกแล้วไงว่าแบบมึง...แล้วจะให้กูตอบอะไรอีก..."
"เอ๊ยมึง...กูถามดีดี...แล้วทำไมต้องมาขึ้นเสียงกันด้วยละ...เป็นเชี่ยไรมึงอีกนี่?..."
"มึงอยากจะรู้ให้ได้เลยใช่มั๊ย?....ได้...กูจะบอกให้หมดใจกูเลย...มึงจะได้เข้าใจกูจริงๆซะที..."
"ไม่อยากรู้...ไม่อยากฟัง...ไม่อยากเข้าใจ"
"ฟังนะ...กูให้มึงฟัง..ไม่ได้ให้มึงมารักกู...มึงไม่เห็นบ้างเหรอว่ากูเจ็บ...ว่ากูอึดอัดมากแค่ไหน?...มึงช่วยกูหน่อยนะ..มึงแค่ช่วยรับรู้ความรู้สึกของกูเท่านั้นพอ...มึงไม่ต้องมารับความรู้สึกของกูหรอก...แค่มึงรับรู้....และอย่าผลักไสกู...ด้วยการทำเป็นไม่รู้....เพราะความเจ็บของกู...คือ...ความเมินเฉยของมึง...และความรู้สึกของกู...ส่งไปไม่ถึงมึง...มึงช่วยกูได้มั๊ย?...."
"ถ้ามันจะช่วยมึงได้จริงๆ....กูจะฟัง..." มันใจดีเสมอครับไม่ว่าใครจะร้ายกับมันแค่ไหน
"วันแรกที่กูเห็นมึง...มึงเดินเซื่องๆอยู่คนเดียวแล้วหายเข้าห้องน้ำไปเลย...กูก็รอ...แต่มึงก็ไม่ออกมาซักที สรุปวันนั้น...กูเลยต้องโดดแถวด้วย..."
"ชิส์...กูไม่เกี่ยว...มึงนิสัยไม่ดีเอง..."
"แล้ววันต่อๆมากูก็มีมึงในสายตาตลอด...มึงคงรู้สึกแหละว่ามีคนคอยมองมึงบ่อยๆ...กูเห็นมึงคอยมองว่าคนนั้นคือใคร...แต่มึงก็ไม่เคยเห็นซะที...จนวันนั้นที่บันได...กูก็ได้คุยกับมึง..."
"อ๋อ...ที่บันได...มึงชนกู..."
"ใช่...ก็กูไม่รู้จะทำไงนิ...แล้วกูก็พยายามหาเรื่องคุยกับมึงตลอด..."
"ไม่ใช่หาเรื่องคุย...แต่หาเรื่องให้กูต่างหาก...ไม่เว้นแต่ละวัน...ชิส์..."
"หึหึหึ...กูกับมึงเพิ่งรู้จักกันไม่นานก็จริง...แต่มึงรู้มั๊ย....ว่ามึงคือคนที่ทำให้กูอยากยิ้ม...อยากหัวเราะอยากพูดคุย...อยากมาโรงเรียนทุกวัน...และก็มึงอีกนั้นแหละที่กูอยากทำให้ยิ้ม อยากให้หัวเราะ มันอาจจะฟังดูโง่...ไร้สาระ...เหมือนวัยรุ่นทั่วๆไปที่ตกหลุมรักกันง่ายๆ...แต่มันไม่ใช่สำหรับกู..."
"สำหรับมึง...มันคืออะไรละ?"
"มึงมีค่ามากกว่านั้นมาก...มึงรู้ไหมตั้งแต่กูรู้จักมึง...ตั้งแต่กูมีมึงเข้ามาในชีวิต...ถึงแม้กูจะไม่เคยเข้าไปในชีวิตของมึงเลยก็ตาม.."
"ใครบอกล่ะ...มึงก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของกูนะ..."
"เหรอ?...มึงทำให้กูเชื่อในสิ่งที่กูไม่เคยเชื่อ...กูไม่เคยเชื่อว่าความรักจะมีจริง...จริงเหรอที่คนๆหนึ่งจะห่วงใครอีกคนหนึ่งจนแทบบ้า....คิดถึงจนแทบคลั่ง...อยากเจอจนต้องทำทุกวิถีทาง...กูไม่เคยเชื่อว่า...คนๆหนึ่งจะรักคนๆหนึ่งได้เท่าชีวิติของตัวเองหรือมากกว่าด้วยซ้ำ...แต่มึงรู้ไหม...มึงเป็นคำตอบให้กูทุกอย่าง...มึงทำลายความเชื่อของกูจนหมด..."
"กูเก่งขนาดนั้นเชียว?..."
"เมื่อกูเจอมึงตอนแรกๆ...กูสับสนเอามากๆ...คนแข็งๆอย่างกูถึงกับต้องถามตัวเองทุกวันว่า..'คนๆนี้เป็นเรื่องจริงใช่มั๊ย?...' 'มึงมีอยู่จริงใช่มั๊ย?...' 'กูไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย?...บนโลกกลมๆเลวๆใบนี้....มีคนอย่างมึงจริงๆด้วยเหรอ?...'"
"มึงมองกูดีเกินไป...กูมันก็ไม่ได้ดีเด่กว่าใครหรอก...ยิ่งมึงบอกว่ากูดีเท่าไร...กูกลับรู้สึกว่าตัวเองเลวเท่านั้น..."
"กูแค่มองในสิ่งที่มึงเป็น...มึงคือคนที่ใช่สำหรับกูนะ...แต่น่าเสียดาย...มึงคงไม่ได้คิดแบบเดียวกับกู...สำหรับมึง...กูคงไม่ใช่..และคงไม่มีวันใช่..."
"ขอโทษ"
"ไม่ต้องหรอก...กูเข้าใจมึง...การที่มึงไม่เลือกกูไม่ใช่เรื่องผิด..มันไม่ใช่ความผิดของมึงเลย...คนเราไม่สามารถบังคับความรู้สึกกันได้หรอก...ถ้ากูเป็นมึง...กูก็คงทำได้เท่านี้เหมือนกัน...หรืออาจจะน้อยกว่าที่มึงทำด้วยซ้ำ..."
"ชีน...กูขอโทษ..." พร้อมกับดึงตัวผมเข้าไปกอด...
"จูน...แต่อย่างน้อย...กูก็รู้ว่ามึงมีอยู่จริง..." มันร้องไห้
"ฮึก...ฮึก...กูขอโทษ....กูไม่อยากให้มึงเสียใจนะ...อย่ามาเสียใจ..ฮึก...เพราะกูเลย..." มันยังคงกอดผมอยู่...แต่ผมไม่ได้กอดมันตอบ...ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน...อาจเป็นเพราะความรู้สึกที่มันกอดผมอาจจะต่างจากความรู้สึกของผมที่อยากจะกอดมันก็ได้...
ผมค่อยๆดันตัวมันออก....และเช็ดน้ำตาให้มัน
"อย่าสงสารกู...กูไม่ต้องการ..."
"ก็ไม่ได้สงสารซะหน่อยนิ..."
"อย่ามาทำหน้าหมาเหนื่อยกูไม่ชอบ...มึงไม่เหมาะกับน้ำตาหรอก"
"กูไม่ได้ทำหน้าอย่างนั้นซะหน่อย..."
"จูน...ทั้งหมดกูแค่อยากบอกมึง...อย่าโทษตัวเอง...อย่าว่าตัวเอง...กูพอใจในสิ่งที่กูทำ...และกูก็เป็นคนเลือกที่จะทำเอง..."
"มึงจะเป็นเพื่อนกูตลอดไปใช่มั๊ย?...."
"นี่คือคำตัดสินของมึง...กูยอมรับทั้งหมด...พรุ่งนี้กูจะกลับไปเป็นไอ้ชีนคนเดิม...คนที่จะเป็นเพื่อนกับมึงตลอดไป..."
"ขอบใจ...ขอบใจจริงๆ..."
-
อันนี้เลดี้ขอบอกได้คำเดียวว่า อย่างที่โจ๊กมันคิด ก็ถูก เพราะว่าควรเปิดโอกาสให้จูนเป็นคนเคลียร์
-
:กอด1: กอดชีน...
-
:impress3:
เช็ดน้ำตา+กอดปลอบชีน
-
ลิขิตคู่ให้น้องชีนทีสิจ้ะ :m15:
-
โค-ตะ-ระ
ชอบเลยอ่ะ
โจ๊ก!!!นายแน่มาก
ที่กล้าให้เขาอยู่ด้วยกัน
กล้าที่จะเป็นตัวเลือกสำหรับเขา
สุดยอดว่ะ....รัก(ซีน)จัง
จูนมั่นคงมากมาย
:n1:
-
ตอนไอ้โจ๊กเล่า ห๊า าา ?? สั้นเว่อ ค้างได้อีก
แต่พอถึงตอนชีนอยากบอก โห หหหหหหหหหหห
ดีแล้วที่ให้สองคนนี้เคลียกันดีดีไป
ไอ้ชีนมันพระเอกมาก กกกก หึ้ย ย
ง่า าาาา ชีนจ๋า าา มามะเค้าว่างอยู่ :man1:
-
:sad11: สงสารชีนแต่นะเขามีโจ๊กอยู่แล้ว
หัวใจและความรักบังคับกันมะได้
ชีนอ่า อยากให้ชีนมีคู่
-
ขอบใจจริงๆ มีน้ำใจอย่างมากผู้ชายคนนี้ มาช้าไปหนึ่งก้าวเลยแห้ว
-
ชีนโครตพระเอกเลยอ่า
แล้วก้อ
สงสารชีนมากด้วย
พี่ดิวหาคู่ให้ชีนคนหนึ่งดิ
-
อยากเป็นคนซับน้ำตาให้ซีน............ :sad11:
-
ตอนนี้ยกนิ้วให้ชีนเลย
น่ารักมากกก
-
แม้นแมนเนอะหนุ่มๆเรื่องนี้ o13
-
แต่อยากบอกคำเดียวฉันสงสารชีน ทำไมชีนมาช้า
แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร แค่ได้พูด แค่นี้สำหรับชีนคงดีแล้ว
แต่ก็สงสารอะ แต่โจ๊กกับจูนก็เหมาะกัน คนเขียน ช่วยหาคู่ให้ชีนที
-
:เฮ้อ:ยอมรับความจริงซะที นะชินว่าเป็นได้แค่เพื่อน
-
สงสารชีนอะ
-
นับว่าจูนโชคดีอ่ะ เอาจริงๆ
ที่ได้คนแมนๆ สองคนมาชอบ
ไม่ใช่ทำตัวเหมือนเด็ก
ประทับใจสองคนนี้จริงๆ
ดีแล้วที่ให้จูนเลือก เพราะว่าทั้งสองคนก็มีโอกาสเลือกไปแล้วคือเลือกจูน
มันก็ถึงตาจูนแล้ว ที่จะได้เลือกบ้าง ว่าจะชอบใคร
-
โจ๊ก แมนจ้ะ
-
เดี๋ยวนายก็ได้เจอคนที่ใช่น่าชิน :call:
-
บอกซีนไว้..เจ็บจากครั้งนี้เมื่อไหร่
จะได้เจอกับรักแท้..ที่เป็นของตัวเองจริงๆเมื่อนั้น
:กอด1:โจ๊กกะจูน :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
บางคนพยายามจนสุดแรง..แต่ถ้ามันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่...
(พูดง่ายแต่ทำโคตรยากกกเลย...เห้ออ)
-
เห้อออ
โคตรเท่เลยซีนนนน
จูนไม่รักไม่เปนไรนะ เค้ารักจ้าาาา
-
สงสารชีน
พระเอกตัวจริงมากๆๆ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :o12: :o12:
-
โจ๊ก แมนมาก ...เค้ารักเธอนะตัว
ชีน...เลิกรักจูนแล้วมารักเค้าดีกว่า
จูน...ชิส์ อิจฉา
:pig4: ดิว :กอด1:ดิว :L2: ให้ดิว
-
จูนกอดซีน
หวังว่าโจ๊กคงเข้าใจนะ....
-
เธอไม่ผิด แต่เธอไม่ใช่
ฉันต้องบอกว่าเสียใจ แต่รักเธอไม่ได้จริง~
-
สงสารชีนอ่ะ :sad11: :sad11:
รักทั้งสองคนเลยได้มั้ยอ่ะ
-
...อยู่ในตำแหน่งที่สมควรอยู่ ความทุกข์มันก็น้อยลง
...ทุกคนในเรื่องตัดสินใจได้ถูกต้องที่สุดแล้ว :L2:
-
ฉลาดมากโจ๊ก
ยืมไปใช้ได้ป่ะ
ไม่สงวนสิทธิ์น่ะ
o13
-
อะ ฮือออออออ :กอด1:น้องชีน
เราเลือกที่จะรักเขาแล้ว ถึงไม่ได้รับความรักตอบก็ไม่เป็นไรนะลูกชาย เราทำดีที่สุดแล้ว
หัวใจของเรานี่น๊า รักเองก็เจ็บเองไม่เห็นเป็นไร มามะมากอดๆๆ
:pig4:คุณดิว
-
โจ๊กอยากเล่า
ปิดเทอมมาได้หลายวันแล้วครับ
และวันนี้...ผมก็นัดอ่อนกับเพื่อนๆไปเที่ยวทะเลกัน
จริงๆก็อยากไปกันสองคนนี่แหละครับ...
แต่อ่อนมันไม่ยอม...มันบอกว่าปีนี้ก็ปีสุดท้ายแล้วที่จะได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้...พอเรียนจบกันไป..ต่างคนก็ต่างมีเส้นทางของตัวเอง
พวกเรากำลังจะเข้าสู่วัยใหม่....วัยที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น....เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น...
ต่อไปชีววิตของพวกเราไม่ได้มีไว้เพื่อแค่ตัวเราเอง...แต่เราต้องรู้จักอยู่เพื่อคนอื่นด้วย
ไปรถยนต์บ้านไอ้เสกกันครับ...ไอ้เสกมันขับรถได้
มันก็เที่ยวตระเวนไปรับเพื่อนๆจนทั่ว
แต่ผมมันฉลาดครับ...ชวนอ่อนมันมารอที่บ้านผม...ให้เหตุผลมันว่า...ไอ้เสกจะได้ไม่ต้องไปวนรับมันอีก
"เป็นไร...นั่งยิ้มบ้าไร...คิดไรชั่วๆอีกแล้วใช่มั๊ย?..."
"กำลังคิดว่า....มึงน่ารักขึ้นทุกวันเลยนะ..."
"อย่ามามึง...กูไม่เชื่อหน้ามึงหรอก..." แต่กูเห็นมึงเขินนะ...
"มึงจะไม่บอกกูจริงเหรอ...ว่าวันนั้นไอ้ชีนคุยไรกับมึงบ้าง?..." มันไม่ยอมบอกผมเลยครับ ว่าเกิดไรขึ้นบ้าง...ผมรู้เพียงแต่ว่า...ไอ้ชีนมันกอดอ่อนของผม...คิดแล้วอยากทืบมันนัก...
"กูบอกแล้วไง...ว่าเราจะไม่คุยเรื่องนี้กันอีก....แล้วนี่ไอ้เสกไปรับกันถึงไหนแล้วนะ...ทำไมป่านนี้ยังมาไม่ถึงเราอีก?..."
"มันไปรับเพื่อนหลายคน...คงมาช้าหน่อยแหละ..." ผมนั่งจ้องหน้ามัน....จ้องนะครับ...ไม่ใช่มอง
"จ้องหน้ากูทำไม?....รักกูมากเหรอ....หึ๊...?"
"ทำไมคนอย่างกู...ถึงมารักคนอย่างมึงได้นะ..."
"นั่นสิ...ทำไมถึงรัก?...ทำไมต้องเป็นกู?...ทำไมละ?"
"คงเพราะ...คิ้วมึงเป็นแบบนี้.... ตามึงเป็นแบบนี้...แก้มมึงเป็นแบบนี้...หูมึงเป็นแบบนี้...ปากมึงเป็นแบบนี้...ผมมึงเป็นแบนี้....มือมึงเป็นแบบนี้...และใจมึงเป็นแบบนี้มั้ง...กูเลยรักมึง..."
ผมพูดถึงตรงไหน...ก็สัมผัสตรงนั้น...สัมผัสที่ผมคิดว่ามันนุ่มนวลที่สุดเท่าที่ผู้ชายแข็งๆคนหนึ่งจะมอบให้กับคนที่เค้ารักได้...สรุปผมรักทุกอย่างที่ทำให้มันเป็นมัน...
"โจ๊ก....." มันยิ้มพร้อมกับโอบกอดผมเบาๆ...กอดมันอุ่นครับ...ผมก็กอดมันตอบเหมือนกัน
"กอดมึงนุ่มมึง...จูน..."
"ขอบคุณ...ขอบคุณที่ทำให้กู...ยิ้มได้...หัวเราะได้...มีความสุขได้โดยไม่มีเหตุผล..."
"ขอบคุณมึงเหมือนกัน....ที่ทำให้กูรู้จักรักใครเป็นซะที...." ผมโยกตัวมันเบาๆ...ภายในอ้อมกอดผม...
"ฮะแฮ่ม....พวกมึงจะกอดกันอีกนานมั๊ยครับ...กูจะได้ออกไปรอข้างนอกก่อน...ทีนี้เอากันให้เต็มที่กันไปเลย...เพื่อนรอได้..." ไอ้เสกมันเข้าถึงก็ใส่เลยครับ
อ่อนมันรีบผละจากผม..แก้มแดงใหญ่แล้ว...แต่ดีหน่อยที่เป้นไอ้เสก...ไม่ต้องมานั่งอธิบายให้วุ่นวาย
"เข้ามาทำไมไม่ส่งเสียงหน่อยละ?...ถ้าเกิดกูทำรกันมากกว่านี้ละ...มึงจะทำไง?....โอ๊ย...เจ็บนะ..." ก็ไอ้คนที่นั่งก้มหน้างุดอยู่ใกล้ผมนี่แหละหยิกสีข้างผมซะแสบเลย
"พูดมาก...ปากหมา..." แถมคำด่าที่สุดแสนจะน่ารักด้วย
"ก็ดีสิ...ได้ดูหนังสดๆแถมยังรูจักตัวเอกด้วย...น่าหนุกนะกูว่า...."
"มึงก็พอเลยไอ้เสก....ไปบ้าตามไอ้โจ๊กอยู่ได้...กูไม่หน้ามืดขนาดนั้นหรอก..."
"ดีนะที่กูเข้ามาคนเดียว....ไม่งั้นพวกมึงเอ๊ย....เตรียมหาคำอธิบายไม่ทันแน่...."
"ไปกันได้แล้ว....เพื่อนๆรออยู่..."
เพื่อนๆที่ไปกันก็มีแต่เพื่อนสนิทเท่านั้นครับ
ก็มี ผม... อ่อน...
เสก... เจน
ปาล์ม...เป้
เกต... แพม
ผู้หญิงเป็นตุ๊กตาหน้ารถกันครับ
ส่วนผู้ชายอย่างเราๆ...ก็ต้องนั่งด้านหลังกันละ
แต่แพมมานั่งด้านหลังกับพวกเราด้วยครับ...เธอช่างแมนมาก
"อากาศร้อนวะ..."
"นั่สิโจ๊ก...นี่แพมดำหมดแล้วนะ..."
"พูดอย่างกะก่อนหน้านี้เธอขาวตายละแพม..."
"หุบปากไปเลยมึงไอ้ปาล์ม...นี่ถ้าหล่อน้อยกว่านี้หน่อยนะ....แม่จะจับถีบให้ตกรถเลย..." เรียกเสียงฮากันนะครับ
"จูน...มานั่งหลบข้างกูสิ...แจ็กเก็ตกูตัวใหญ่...หลบได้สบายเลยสองคน...กูกลัวแพมถีบตกรถวะ" เอ๊ยๆๆๆ...ไอ้ปาล์มนั่นมันว่าที่แฟนกู...แฟนเพื่อนมึงนะเว้ย....อ้าวเอ๊ย...ไอ้นี่ก็ใจง่าย...ขยับเข้าไปหาเค้าเฉยเลย...แต่...
"ทำไม...กูร้อน..." ผมดึงชายเสื้อมันไว้...
"กูหวง..." ผมพูดเบาๆ
"ประสาท..." มันตีมือผมให้ปล่อย
"คุยไรกันพวกมึง...มีกันสี่คนนะเว้ย...ไม่ใช่มีแค่พวกมึงสองคน..."
"ไอ้คุณปาล์ม...หุบปากไปเลย...เรื่องของเค้า...เอามานี่เลยเสื้อมึงใหญ่นักใช่มั๊ย...เอาโจ๊กรับ..." เจ๋งมาแพม ก็เธอแย่งเสื้อไอ้ปาล์มมาให้ผมนี่ครับ....
"เอ๊ยแพม..กูก็ร้อนนะ..."
"งั้นมึงเอาของกูไปละกัน..." ผมโยนเสื้อผมให้มัน
"ขอบใจ...แพมกูง่วง...หนุนตักหน่อย..."
"ไม่เปลี่ยนเลยนะมึง....นอนมา..." แล้วพวกมันก็สงบศึกกัน แถมสงบปากกันด้วย เพราะต่างคนต่างคงกำลังจะหลับกัน
แต่ทำไมไอ้ต้วข้างผมดิ้นได้ดิ้นดีจังแฮะ
"จะดิ้นทำไม....?..."
"ก็มึงโอบกูทำไม...ร้อน..."
"ร้อนใจหรือร้อนอากาศ?..." แก้มแดงอีกแล้ว หึหึหึ
"ทั้งหมดนั่นแหละ...ชิส์..." น่ารักจริงเว้ย...เดี๋ยวจับปล้ำซะเลยนิ....ผ่านศึกนี้ไปได้...ผมคงบรรลุชัวร์...เอ้อ...
"งั้นนอนมั๊ย?...เดี๋ยวกูพัดให้..."
"ไม่ต้อง...มึงก้ร้อนเหมือนกันนั่นแหละ..."
"รักเค้าแล้วละซิ...ถึงห่วงเค้าด้วย..."
"คนอะไร..เข้าข้างตัวเองก็เป็น..."
"หึหึหึ..."
"งั้นขอนอนหนุนตักนะ..."
"ครับผม..."
"โจ๊ก?..." มันมองผมตาแป๋วเลยครับ...มันนอนหนุนตักผม...ผมเลยต้องก้มมองหน้ามัน...ยิ่งใกล้ยิ่งรู้สึกรัก
"ว่าไงครับ?..."
"อยากรู้มั๊ย....ว่าทำไมคนเราจึงต้องมีความรัก?..."
"เพราะรักจะเติมเต็มส่วนที่ขาด...รักจะช่วยลดส่วนที่เกิน...รักจะทำให้อดทน...รักจะทำให้ซื่อสัตย์...รักจะทำให้มีความสุขไงละ..."
"ใช่...รักจะทำให้เราเป็นคนเต็มคน...แต่ทำไมกูยังรักไม่ได้อย่างที่กูหวังละ...ทำไมละ?...แต่ค่อยๆรักแล้วนะ..."
"เพราะจูนกลัวไงครับ....แต่ความกลัวก็ดีนะ...กลัวช่วยให้เราระมัดระวังมากขึ้น...มีสติก่อนที่จะคิดทำอะไร...ใช้เหตุใช้ผลในการตัดสินใจ...และเมื่อเราได้สิ่งนั้นมา...เราจะรักษามันไว้อย่างดีที่สุด...เพราะเรากลัวจะเสียมันไปไง..."
"แต่ถ้าความกลัวนี้มีมากเกินไป...มันก็จะกลายเป็นความงี่เง่า...เห็นแก่ตัว...หวาดระแววง...ไม่เชื่อใจใคร...แล้วคนที่เจ็บทรมานที่สุด..ก็คือคนที่กลัวเองนั่นแหละ"
"แต่ความกลัวของจูนก้ลดลงแล้วนิ...."
"'ใช่...ลดลงเพราะมึง....จนจะหมดไม่เหลือแล้ว...กูเก่งมั๊ย?"
"เก่งสิ...แต่อย่าให้ความกลัวมันหมดไปทั้งหมดนะ....ให้เหลือไว้บ้าง...เหลือไว้เพื่อเตือนตัวเองไง...ว่าเราต้องรักกัน...ดูแลกัน...เข้าใจกัน...เชื่อใจกัน...ไม่งั้นเราอาจจะทำไรโดยไม่คิด ไม่ไตร่ตรอง ไม่ระวัง...ใช่มั๊ย?..."
"มึงกลัวด้วยเหรอ?....นึกว่ากูกลัวคนเดียวซะอีก...ไม่คิดว่าคนอย่างมึงจะกลัวเป็นด้วย..."
"กลัวสิ...กลัวจนแทบบ้า...กลัวจนมันกลายเป็นความกล้า...กล้าที่จะรักมึง...กล้าที่จะบอกว่ารักมึงไง..."
"งั้นมึงก็เก็บความกลัวไว้ซะหน่อยแล้วกัน...มึงจะได้ไม่ทำให้กูเสียใจในวันข้างหน้านะ...."
"ครับผม..หลับซะ...ถึงแล้วจะปลุก..."
กลัวสิครับ
ทำไมผมจะไม่รู้จักความรู้สึกนี้...
จนตอนนี้ผมก็กลัวนะ...กลัวใจมัน...กลัวใจตัวเองที่จะห้ามไม่ไหวเข้าสักวัน
.
.
แต่ก็ดีใจที่มันบอกว่า....ความกลัวของมันจะหมดแล้ว
วันนั้นมาถึงจริง...ผมคงจะเรียกมันว่า....แฟน...แทน...ว่าที่แฟน..ซะที
มันคงไม่นานแล้วใช่มั๊ยครับ....เจ้าความรักของผม
หมั่นเขี้ยวเลยแอบจุ๊บปากมันไปเบาๆทีหนึ่ง...แนะยังมีหน้ามายิ้มให้กูอีก
(ึหึหึหึ..มาเที่ยวกันตั้งหลายคน...ดันมีแค่เรื่องมันกับเรื่องผมซะงั้น...ทำไงได้ละครับ ก็ในสมองของผมมีแต่เรื่องมันนิ...เข้าใจกันใช่มั๊ยครับ.....หึหึหึ)
-
:-[ หวีทกันไม่อายเพื่อนเลยอะ ><
-
สวีทกันทุกทีเลยคู่นี้ :z1: :z1:
หวานจนฟันคนอ่านจะไม่เหลือแล้ว
:pig4: :L1: :3123: :L2:
-
อร๊ายยย สวีทวี๊ดวิ้วกันจังคู่นี้ :-[
-
:o8:
เข้าใจโจ๊กนะ อิอ
-
หวานกันเข้าไป แล้วไปเที่ยวทะเลอ่ะ ระวังจะไปทำน้ำทะเลเค้าหวานไปด้วยล่ะ
อยากให้รักกันอย่างนี้ต่อๆๆๆๆๆๆๆไปอ่ะ คนอ่านก็กลัวนะ กลัวว่ามันจะมีมือที่ 3 4 5
มาทำให้ทะเลาะกัน ส่วนน้องชีนก็นะ ไรเตอร์น่าจะหาคู่ให้สักทีนะ เดี๋ยวน้อยหน้ากันอ่ะ
-
เเหมๆๆ ทำเหมือนกะอยู่กันสองคน 555.
ไม่มีคนเห็นเรอะ? o22
มาต่อไวนะๆ :call:
-
อ้าว แอบจุ๊บกันตอนไหนอ่ะ ไม่กลัวเพื่อเห็นรึ รึเพื่อนๆที่นั่งด้วยกันมันหลับ
จริงแหละ มากันตั้งหลายคน มีมาแอบหวีดกันสองคนให้คนอ่านตาร้อนซะงั้น
-
วันนี้เกิดรัยน้อหวานกันแต่เช้าเลย ความคิดเป็นผู้ใหญ่เกินตัวเลยนะ
-
:L1:
-
หวานไปถึงหัวใจ อิอิอิ :o8:
-
เขืลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล มากกกกกก
-
รักซีนเสมอ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
คู่เค้าหงานกันซะอิจฉา :o8: :o8:
-
ก็จริงนะครับ....เก็บความกลัวเอาไว้นิดนึงก็ดีเหมือนกัน
-
:-[
-
แน่ใจนะว่าไปกันหลายคน ทำไมมัน :-[
ความกลัวจะทำให้เรามีสติอย่างที่จูนบออกอ่ะ ถ้าเราไม่กลัวไรเลย
สักวันความรักมันคงจะจบ เพราะแม้แต่การสูญเสียเราก็ไม่กลัว
เหมือนการขับรถอ่ะ มันต้องใช้ทักษะ ค่อยๆเรียนรู้วิธีขับกันไป
และต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา รู้ว่าควรหยุด ควรไปต่อ หรือเร่งได้ตอนไหน
แต่ที่ขาดไม่ได้ก็คือเบรกเพราะต่อให้เรามั่นใจความสามารถของตัวเองแค่ไหน
แต่อย่าลืมว่าเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลก มีคนมากมายที่ขับรถเหมือนเรา
วันใดวันนึงอาจเต้าชนเราหรือเราชนเค้า แต่อย่างน้อยเบรกก็ยังเป็นตัวช่วยสุดท้ายของเราอยู่ดี
อ่ะ เริ่มเวิ้นเว้อล่ะ พอดีกว่า :กอด1:กอดคุณดิวแน่นๆๆ
-
หวานไม่ได้ดูชาวบ้าน อิจฉาโว้ย :serius2:
-
บอกผมมาซิว่าเค้าอยู่กันในรถ แปดคนหน่ะ
ไม่ใช่อยู่กันสองคน
หวีดกันจังน้าาาา คู่นี้
-
ชอบตอนโจ๊กเล่า
-
หวานอ่าชอบบบบบบบบบบบ
พี่ดิวครับ
ตอบหน้าน้องขอ
หวานๆอีกนะ
น้องชอบบบบบบบบบบบบ
-
ขนาดเป็นว่าที่ยังหวานไม่อายเพื่อนขนาดนี้ แล้วถ้าคบกันแล้วจะขนาดไหน อิจฉาๆ
-
ความรักเดินทาง:L1:
-
ชอบ อ่า ^^
อ่านทั้งคืน ++
-
รีบๆ สลัดความกลัวให้ได้ไวๆ นะจูน
-
ชอบบบบ
:-[ :-[ :-[
-
อดทนอีกหน่อยนะโจ๊ก เห็นใจจริง แต่เป็นกำลังใจใหเสมอนะ
-
บรึ๋ย...นับวันจูนยิ่งจะน่ารักขึ้นๆ ฮ่าๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้โจ๊กสมหวังไวๆ เอิ้กส์ๆ
-
รู้สึกว่าตอนนี้สองคนนี้จะหวีทกันไม่ค่อยจะลับๆแล้วนะ เปิดเผยมากขึ้น เรารเชื่อว่าเพื่อนทุกคนรู้
แต่ไม่อยากถาม แค่รอให้พร้อมบอกเอง และก็เชื่อว่ารับได้
-
น่ารักจริงๆ :o8:
-
:m11: อ๊าย~~ อ่านทันแล้วเจ้าค่า~~~
อยากบอกว่าช่วงแรกเนี่ย มันทั้งกดดัน! อึดอัด! คลุมเคลือ! แล้วก็โคตรจะเครียดสุดๆเลย!
แต่พอโจ๊กกับจูนยอมง้างปากบอกความรู้สึกจริงๆกันได้หลังจากอ้อมจักรวาลกันมา 365 รอบ
คนอ่านก็โคตรจะเปรมปรีดา ฮิฮิ :-[ หวานกันแซระ~~~ อิ๊งอ๊าง~~
น้ำตาลขึ้นสูง ความดันทะลุจุดปลอดภัย เป็นอันตรายกับหัวใจอิเจ๊คนนี้ยิ่งนัก!!
แต่เรื่องที่ยังคล่องใจไม่หายก็เรื่องของอิคุณสองนี่แหละ เมื่อก่อนมันเกิดอะไรขึ้นกันนะ สองมันทำอะไรเลวร้ายขนาดโจ๊กไม่อยากพูดถึงเลยหรอ โคตรจะอยากรู้เลยอ่ะ แต่มันไม่มีใครยอมเล่า หนูจูนก็ตัดสินใจจะไม่ถามแล้วด้วย โอ้ยยยยยยยย แล้วอิเจ๊จะได้รู้เรื่องม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อ่านเรื่องนี้ชอบตัวละครทุกตัวเลยค่ะ แต่ละคนมีมิติ จนอิเจ๊คิดว่าตัวเองเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นๆด้วยเลยอ่ะ
โดยเฉพาะ ชีน...ชอบผู้ชายแบบนี้นะ กับคนอื่นจะดูเหมือนร้าย แต่ถ้าเป็นคนที่ตัวเองชอบเนี่ยแบบว่าดีใจหายอ่ะ :-[
อีกคนที่ชอบมากๆ ก็เสก นายคนนี้เป็นคนที่ละเอียดอ่อนมากๆ แบบไม่น่าเชื่อ แถมยังเตรียมต่อแถวเข้าเป็นลัทธิบูชาเมียซะล่วย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เสก..... เอ็งน่ารักว่ะค่ะ ฮิฮิ
แต่ยังไงก็เชียร์ โจ๊ก - จูน อยู่ดี มันเป็นพรมลิขิตแน่ๆ ฮิฮิ แม้แต่ชื่อยังขึ้นตั้นด้วยตัวเจเหมือนกันเลย แบบนี้ถ้าห้อยสร้อยเป็นตัวอักษรนำหน้าชื่อ ก็จะเป็นตัว J เหมือนกัน อ้ายยยยยยยยยยยยย โรมานซ์~~~ :o8:
แต่มีหนึ่งหนุ่มที่นอกจากจะเห็นแววแห้วตั้งกะเริ่มแล้ว ยังไม่มีแม้แต่โอกาสจะจีบน้องจูนเขาเลย เหอๆ ขอยืนไว้อาลัยให้กับนายว่านเด็กมหาลัยตรงข้ามโรงเรียนจูนหน่อยซิ
และสุดท้าย ถ้าถามว่าผู้ชายคนไหนในเรื่องที่น่ารัก น่ากอดที่สุดก็คงไม่พ้น...ครูพัฒน์!! ขอตั้งแฝนคลับให้ครูได้มั้ยเนี่ย อิ้งอ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
และท้ายที่สุดนี้....คุณดิวขา ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้ค่ะ :กอด1: ทีนึง
ปล. อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ :-[
-
หวายชนิดมิเกรงจายครายยยยยยยย
555+
รักคือการเข้าใจ อิอิ
-
ใช่ วันนั้นมันต้องมาถึง อีกไม่นานแน่ :oo1:
-
รอยู่นะครับพี่ดิวววว คถ มากก
-
เฮ้อ ~
กว่าจะตามอ่านจนครบ
เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย
(แบบว่าตัวเองแอบอ่านช้าอ่ะนะ แหะๆ)
แต่คุ้มค่ากับการอ่านมากๆ
ได้เรียนรู้อะไรเยอะจริงๆเกี่ยวกับความรัก และมิตรภาพ
คุณดิวมักจะมีประโยคเด็ดๆออกมาเสมอเลย
อยากบอกว่าตอนอ่านเนี่ยเครียดนะ กดดันด้วย
ต้องกลั้นใจเปนระยะๆเลยแหละ
ไม่รู้ว่าต่อไปจะเกิดไรขึ้นอีก
กว่าจะเข้าใจ ยอมรับ และเปิดเผยความรู้สึกต่อกัน
เล่นเอาคนอ่านเหนื่อยแทนกันไปเลยทีเดียว
แต่มันก้อเปนเสน่ของเรื่องนี้ที่ดำเนินเรื่องค่อนข้างเหมือนจริงอ่ะ
ไม่หวือหวา ค่อยเปนค่อยไป ใสๆ น่ารักๆ (ในความรู้สึกเราอ่ะนะ)
แล้วก้อเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ตั้งแต่ตอนเริ่มอ่านแรกๆละ
รู้สึกว่า ไมมันเหมือนเรื่องจริงจังฟร่ะ?
แล้วก้อได้รู้ว่า ไมไม่ใช่แค่เหมือน แต่โครงเรื่องมันมาจากเรื่องจริง
แบบว่าประทับใจโจ๊กมากๆเลยอ่า
เปนผู้ชายที่สุดๆอ่ะ ในทุกๆเรื่อง
อ่านแล้วอิจฉาจูนเลยนะ 555
ชอบตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้เลย
แต่ละคนมีมุมมองความรักไม่เหมือนกัน
มีบุคลิกลักษณะเฉพาะตัว
แล้วไรท์เตอร์ก้อทำให้ได้เห็นแต่ละคนในหลายๆแง่มุม หลายๆมิติ
ทั้งโจ๊ก จูน ชีน รวมทั้งเสก ปาล์ม และคนอื่นด้วย
ยังไงก้อต้องขอบคุณคุณดิวสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้
มาต่อไวๆนะ รออยู่นะจ๊ะ ^^
-
กด LIKE 100 ครั้ง :o211:
-
ขอให้โจ๊กสมหวัง ขอให้รักกันนานนาน หวานซะ
-
อ่านมาก็ไม่เคยรีพายเลยโทดทีคั้ฟ :z3:
อ่านแล้วชอบมากเลย ชอบทุกตัวละครที่นำมาสร้างสีสันเลยคั้ฟ ไม่ว่าจะโจ๊ก จูน ชีน สอง ว่าน อ้อย แนน เสก อื่นๆ :haun4:
แหมคาแรกเตอร์จะยังไม่ค่อยชัดเจนแต่ให้อารมณ์ในคำพูดได้ชัดเจนลึกซึ้งดีคีับ ชอบตรงมีปมที่รอให้ลุ้นด้วยว่าไรเต้อจะคลายให้ฟังตอนไหน
กำลังรอปมของสองอยู่นะครับ เมื่อไรจะคลายสะที?? ลุ้นมากเลย..อยากให้มีเรื่องของ"สองอยากบอก"มั้ง
เป็นตัวละครที่ทำให้อารมเกลียดสุดๆแต่ก็ให้อารมณ์สงสารสุดๆเหมือนกัน หลงรักอยู่นิดๆเลยนะเนี้ย :sad11:
ติดตามอยู่นะคั้ฟ
by น้องOAK.. :bye2:
-
ฟันไม่ผุแล้ว
แต่่เป็นโรคเบาหวานแทน 555555555
-
รอยู่นะครับ รอฉากหวานๆๆ เรื่องกำลังจะจบแร้วเเน่ๆๆเรย อยากให้มีภาค สองต่อนะ ครับ
แอบหวังเลิฟซีน นิดเดียว ฮ่าๆๆ ไม่ต้องบรรยายอะไรมาก อยากให้มีกุ๊กกิ๊กแบบนี้บ้างจัง เอาแบบใสๆพอฮ่าๆ
-
รออยู่น้า
-
ในที่สุดก็ตามทันจนได้ หลังจากที่ติดตามมานาน เขียนเรื่องได้ดีมากเลยคับ รีบๆมาต่อนะคับ รอยุ o22 o22 o22
-
อยากบอกว่าเรื่องนี้ โดนมากๆๆๆ
โดนจังๆๆๆ
ชอบจริงๆๆๆๆ
รักดิวครับ
ขอบคุณที่ทำให้มีความรักที่น่ารักแบบนี้
:n1:
-
พี่ดิววววว นานนนนนนนนนนนนมากกกกกกกแร้วนะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ คถ ไม่ไหว
-
เย่เย้ตามทันแล้ว
หวานๆๆๆๆจนน้ำตาลในเลือดขึ้นสูงเกินขีดจำกัด
จูนอ่ะน่ารักขึ้นทุกวันเลย
ส่วนโจ๊กก็ขยันหยอดให้ได้เขิลกันอ่ะ
น่ารักที่สุด
"JOKE&JUNE IS REAIL"
-
นับวันยิ่งขยันหวานกันจังนะ....อิอิ
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
รอคุณพี่ดิว :L2:
-
รอ รอ รอ รอ เฮืออกกกกกก นานจางง
ชอบเรื่องนี้ๆมากกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเรยยย
-
มารอดิวครับ
รอแบบมีความหวังว่าจะได้อ่าน
:n1:
-
พี่ดิวอยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
มาอัพเร็วๆนะคะ
"JOKE&JUNE IS REAIL"
-
รอไม่ไหวแร้วอ่า หายไปนานมากเรยครับ พี่ดิวว
-
เหมือนกานนนนนน ขนาดต้องอ่าน หนังสือสอบแกทแพท ต้อง แอบเปิดมาดูเพื่อ เค้า จะอัพน่ะเนี่ยยยยยย รอรอรอ ชอบชอบชอบ มากมาก ^^
-
^^
-
"โจ๊ก...จูน...ปีใหม่นี้ทำไรกันดีวะ?...อีกอาทิตย์เดียวแล้วนะเว้ย.....อีกอย่างปีนี้ปีสุดท้ายแล้วนะเว้ย..ในวัยมัธยมของเรา" จริงของไอ้เสกมันครับ
"ทำไรที่มันหนุกๆดิ...แล้วนี่ไอ้ปาล์มมันหายหัวไปไหนวะ?..."
"มึงอยากรู้จริงเหรอไอ้โจ๊ก....กูเห็นมันคุยอะไรกับอ้อยอยู่ทางโน้น..." มันหันมามองหน้าผมทันควันเลยครับ
"มองกูทำไม?....ไม่ต้องมามองเลย..." ผมผลักหัวมันเบาๆ
"ก็เดี๋ยวมึงคิดมากอีก...." มันพูดเสียงอ่อยๆ
"กู...มีเหตุผมพอนะ...ถึงคนที่จะคุยกับอ้อยเป็นมึง...ก็เหอะ..." ยิ้มหน้าบานเชียวนะมึง
"ขอบคุณครับ..."
"พวกมึงสองตัวนี่...กูนั่งหัวโด่อยู่...เกรงใจกูบ้าง..."
"เอ้าคนเหรอ...นึกว่าหัวแห้วนั่งอยู่...."
"ไอ้โจ๊ก...ปากนะมึง...ไอ้จูนสั่งสอนคนของมึงบ้างดิ...อยาเที่ยวปล่อยให้ไปกัดคนเค้าซะทั่ว..."
"มึงก็อย่าปล่อยของมึงให้ออกมากัดกับของมันสิ...เก็บดีดีนะ...นั่น...ขาหน้าโผล่ออกมาแล้วนั่นนะ...หุบปากให้สนิทหน่อยสิ..."
"เชี่ย...พวกมึงนี่นรกส่งมาเกิดคู่กันจริงๆ...ปากบรรลัยด้วยกันทั้งคู่..."
ได้ฮากันแหละครับ
"ไอ้โจ๊ก......อ้อยเค้าอยาก.....คุยกับมึงวะ..." ไอ้ปาล์มมันบอกทั้งที่ตัวเองยังไม่นั่งลงเลย
"แต่กูไม่มีไรจะคุยกับเค้า...มึงไปบอกละกัน..."
"แต่น้องเค้ารอมึงอยู่นะเว้ย...ไปคุยนิดหนึ่งได้มั๊ย....มึงไม่ว่าไรใช่มั๊ยจูน?..." ไหงมีชื่อกูเอี่ยวด้วยวะ
"เรื่องของมัน...กูไม่เกี่ยว...มันอยากคุยหรือไม่...มันคิดเองได้..." ผมหันไปมองหน้าไอ้เสก...มันทำท่าประมาณ...กูไม่รู้ กูไม่เกี่ยว กูไม่ได้พูด
"เรื่องมันจบไปแล้วนะไอ้ปาล์ม...กูไม่อยากไปรื้อฟื้นอะไรอีก...มึงไปบอกอ้อยเถอะ...กูไม่อยากคุยจริงๆ...กูมีเหตุผลพอที่จะทำอย่างนี้..."
"ปาล์ม...ไหนมึงเคยบอกว่า...มึงจะไม่ทำแบบนี้แล้วไง...มึงสงสารไอ้โจ๊กไม่ใช่เหรอ?..." เสกพูดบ้างครับ...แล้วดูเหมือนไอ้ปาล์มจะเชื่อ
"งั้นเดี๋ยวกูไปบอกอ้อยนะ...ว่าไอ้โจ๊กไม่มีไรอยากคุยด้วย..."
"ไม่ต้องคะพี่ปาล์ม...อ้อยจะคุยกับโจ๊กเองคะ" เธอมาเองเลยครับทีนี้
"เอาละเว้ย....ตัวใครตัวมันนะ...กูชิ่ง..." ว่าแล้วไอ้เสกก็ลากไอ้ปาล์มตามไปอีกคน....แล้วกูละ...
"งั้น...กูชิ่งด้วยนะ...ตามสบายนะอ้อย...พวกพี่ขอตัวก่อน..." พูดแทนไอ้สองตัวโน้นมันด้วย
"เอ๊ย..อ่อน...แต่..."
"น้องเค้าแค่อยากคุยด้วย...มันจะไม่มีอะไร..ถ้ามันไม่มีอะไร...คุยเสร็จตามมาละกัน..."
ผมเดินออกมา
ถามว่าผมคิดยังไง
ผมรู้สึกนะ...รู้สึกว่า...มีอะไรต้องคุยกันนักหนาวะ...แล้วทำไมต้องคุยด้วย...
ผมไม่ได้กลัวหรือระแวงเหมือนเมื่อก่อน
เพราะผมเรียนรู้ที่จะเชื่อใจ
เรียนรู้ที่จะไว้ใจ
เรียนรู้ที่จะมั่นใจอีกคน...จากมันนั่นเอง
มันเดินเข้ามาในห้อง
หน้าตาไม่ค่อยดีเลยครับ
มันนั่งลงแหมะบนเก้าอี้
ทนายความจำเป็นสองคน คือไอ้ปาลืมกับไอ้เสกซักซะละเอียดเลยครับ
ผมเลยนั่งฟังอย่างเดียวเพราะพวกมันสองตนทำหน้าที่นี้ได้ดีจริงๆ
"อ้อยเค้าว่าไงบ้างวะมึง?"
"แล้วมึงคุยไรกับเค้าบ้าง?"
"ทะเลาะกันรึเปล่า?"
"โอ๊ย...พวกมึงสองตัวนี่...ตกลงจะถามโดยไม่อยากฟังคำตอบจากกูเลยใช่มั๊ย?...อยากรู้มากนัก...แล้วเมื่อกี้เดินออกมาทำไมวะ...โด่.."
"อย่ามานอกเรื่องมึง...เล่ามาเลย...กูอยากรู้" หูกระดิกแล้วมึงไอ้เสก
"ไม่ต้องบอกกูก็รู้ไอ้เสก...หางสั่นแล้วนั่นนะ...มึงอีกคนด้วยไอ้ปาลืม...น้ำลายนะเช็ดซะด้วย..." แล้วมันก็หันมามองทางผม...ที่ไม่พูดอะไรเลย
"มึงบอกเหอะ...รู้กันหลายๆคนเผื่อจะได้ช่วยกันได้..." เหรอ?...
"อ้อย...เค้าก็มาถามว่าตอนนี้กูมีใครบ้างรึยัง...ถ้ากูยังไม่มีใครเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั๊ย?..." จุกดีครับ
เงียบกันทั้งวงเลยครับทีนี้
"กู...ไปห้องน้ำก่อนนะ..." ผมแค่อยากไปล้างหน้า...จริงๆนะ..พูดเสร็จผมก็ลุกออกมาเลยครับ
"อ่อน...." มันเรียกผม...แต่มันไม่ตามผมมาครับ...แต่คนที่ตามมา...คือไอ้ปาล์ม
ผมเดินออกมาห้องน้ำก็เจอไอ้ปาล์มรออยู่หน้าห้องน้ำแล้ว
"จูน...มึงต้องเชื่อในตัวไอ้โจ๊ก..."
"หืม?.." ผมมองหน้ามันแบบ...มึงพร่ามอะไรของมึง
"กูรู้...ว่าพวกมึงไม่ได้คิดจะปิดบัง...แต่ก็ไม่ได้ป่าวประกาศ...กูเป็นเพื่อนพวกมึงนะ...ทำไมแค่นี้กูจะสัมผัสไม่ได้..."
"กูไม่เคยปิดอะไรพวกมึงได้เลย...ทั้งมึงทั้งไอ้เสก...แต่กูกับมันก็เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น...จริงๆนะ..."
"แต่กูเชื่อว่า...มันต้องต่างจากที่มึงรู้สึกกับพวกกู...."
"งั้นมั้ง..."
"ไม่ต้องเชื่อที่กูพูดก็ได้...แต่ขอให้เชื่อในตัวไอ้โจ๊ก...."
"ไม่คิดจะคุยกันเลยเหรอ...อ่อน?..."
"ก็เห็นมึงเงียบ...เลยนึกว่าไม่อยากคุย" เราเดินไปถนน....ที่ขายของกินเยอะๆนะครับ..กันเงียบๆ
"กูจะไม่ขอโทษเรื่องเมื่อเที่ยงนะ...เพราะกูไม่ได้ผิด..."
"แล้วกูไปว่าอะไรมึงละ?.."
"เอ๊ยมึง...พูดกันดีดีสิวะ..."
"อ้าว..ไอ้นี่..แล้วที่กูพูดอยู่นี่มันไม่ดีตรงไหน?..."
"มึงทำเหมือนมึงไม่รู้สึกอะไร...เหมือนมึงไม่สนใจ...เหมือนมึงไม่แคร์..."
"กูลืมบอกมึงไปอย่างหนึ่งนะ?"
"อะไร?"
"กูเรียนรู้ที่จะไว้ใจ เรียนรู้ที่จะมั่นใจ เรียนรู้ที่จะเชื่อใจ...จบหลักสูตรแล้ว...ได้เกรดเอด้วย...."
"ไอ้น่ารักเอ๊ย..." มันเดินมาขยี้หัวผม
"อ่อน....คืนนี้แม่กูชวนให้มึงไปค้างที่บ้านวะ.." คือไม่ต้องสงสัยกันนะครับ
สองสามเดือนมานี้
ผมไปบ้านมันบ่อยๆ..เลยสนิทกับพ่อแม่มันไปซะแล้ว
มันก็มาบ้านผมบ่อยๆ...กลายเป้นสมาชิกของบ้านผมไปแล้วเหมือนกัน
"กูว่าช่วงนี้...กูหมกอยู่บ้านมึงมากกว่าบ้านกูเองซะอีก..."
"กูไม่ข่มขืนมึงหรอกน่า...ถึงแม้จะอยากก็ตาม..."
"ไอ้เชี่ยนี่...ปากหมานะมึง..."
"ก็มึงอ่ะ...ขยันอ่อยกูจัง...กูนี่ทนจนจะบรรลุอยู่แล้ว..."
"ไอ้เลว...ไอ้หื่น...กูไปอ่อยมึงตอนไหน..." อย่าไปเชื่อมันนะครับ ผมไม่เคยทำอย่างนั้น...ผมรักนวลสงวนตัวจริงๆนะ...เก็บไวให้มันนั่นแหละ...หึหึหึหึ...บ้าไปแล้วกู
"นุ่งผ้าเช็ดตัวบ้างละ...ใส่บอกเซอร์นอนบ้างละ...ไม่ใส่เสื้อนอนบ้างละ...ทำตาน่ารักบ้างละ...ทำปากน่าจูบบ้างละ...ยิ้มยั่วกูบ้างละ..."
"นั่นเค้าเรียกว่าอ่อยเหรอมึง...มึงนั่นแหละ...บ้ากาม..สมองคิดแต่เรื่องอย่างนั้น..."
"มึงก็ลองอยู่ใกล้คนที่มึงรัก..แล้วยังน่ารักโคตรๆบ้างสิ...แล้วมึงจะรู้ว่าแค่มองนะมันโคตรจะทรมาน...โธ่...ไอ้โง่.." อ้าว..ปากหมานะมึง
"กูก็อยู่ใกล้คนที่กูรักนะ...แถมยังหล่อโคตรๆเลย...แต่นิสัยห่วยหน่อย...กูไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย...เพราะกูไม่ได้หื่นกาม...เหมือน..." ผมเหล่ไปมองทางมัน
"หึหึหึ...เมื่อกี้มึงบอกว่า...มึงอยู่ใกล้คนที่มึงรัก....ใครเหรอ?..." เผลอจนได้กู
"ถ้าโง่นัก...ก็อย่าไปรู้มันเลย...ชิส์" ใส่เกียร์หมาเลยครับ
"สวีดัดครับพ่อ...สวัสดีครับแม่..." ผมทักทายพ่อแม่มัน
"หวัดดีจ๊ะลูก....แล้วนั่นทำไมวิ่งไล่กันมาอย่างนั้นละ...หกล้มหกท่าไปจะเจ็บกันนะ..." มันไล่ผมมาตั้งแต่โน่นหน้าปากซอยเลยครับ...แต่เสียใจมันไล่ไม่ทันหรอก
"ไปๆทั้งคู่เลย...ไปอาบน้ำเร็วๆเลย...แล้วลงมากินข้าวกัน...วันนี้แม่เค้าทำไว้เสร็จแล้ว"
"ครับ/ครับ..."
"เห็นมั๊ย...มึงอ่อยกูอีกแล้ว..." อ่อยตรงไหนวะ...แค่ยืนเช็ดหัวนี่นะ...เสื้อกางเกงก็ใส่หมดแล้ว
มันนั่นแหละตั้งใจอ่อยผมรึเปล่า...ยืนพูดบ้าอยู่ได้...ไม่ยอมแต่งตัวให้เรียบร้อย...ใส่ผ้าเช็ดตัวผืนจิ๋วอยู่ได้
"ประสาทแล้วมึงอ่ะ..."
"นี่..."
"อ๊ะ..." ก็มันนะสิครับ..จู่ๆก็สวมกอดผมจากด้านหลัง
ตัวมันยังเปียกๆอยู่เลย...แถมยังไม่ใส่เสื้อด้วย
"ปล่อยนะมึง...กูไม่เล่น..." ผมพูดไปเสียงก็สั่นๆนะ
"ตัวมึงหอมจัง..." มันไม่พูดเปล่า...มันไซ้แถวซอกคอผม..ขนลุกเลยครับ..ก็หัวมันยังเปียกชื้นอยู่เลย ทิ่มแถวๆคอผมด้วยอ่ะ
"อะ..หืม...ไม่...อะ....เล่นมึง..." เสียวเหมือนกันนะครับ...ผมรู้สึกถึงหน้าท้องที่แข็งของมัน กล้ามอกพอดีๆติดแนบกับแผ่นหลังผม
"ตัวมึงนิ่มด้วย..." มือมันก็ทำหน้าที่ไป
"โจ๊กครับ....ถ้ามากกว่านี้...นี่คือครั้งแรกและจะเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ..." แล้วผมก็หยุดการต่อต้านทุกอย่าง...ปล่อยให้มันทำตามใจมัน
"โจ๊กรู้ครับ...โจ๊กขอแค่นี้นะ...ขอแค่กอด...จูบ...แค่นี้จริงๆ..." แล้วมันก้ยืนกอดผมเฉยๆจริงๆอย่างที่มันพูด
จนผมเป็นฝ่ายพลิกตัวเผชิญหน้ากับมันเอง
"จุ๊บ...." ผมจุ๊บปากมัน...และค้างมันอยู่อย่างนั้น
"กูเพิ่งสงบนะมึง...จูบมาได้"
"หรือมึงไม่ชอบ...ต่อไปกูจะได้ไม่ต้องทำอีก..."
"ชอบสิ...ชอบที่สุดในโลก...ปากบ้าไรก็ไม่รู้ ทั้งหวาน ทั้งนุ่ม ทั้งมัน โอ๊ย...ไม่อยากปล่อยเลยอะ..."
"ชิส์...ไอ้....ไอ้...." เขินนะครับ เลยไม่รู้จะด่าอะไร
"มึงด่า...กูจูบ...แลกกัน..กูยอมให้มึงด่าทั้งคืนเลย...เอามั๊ยละ?..."
"ยอมให้โง่สิ...ไปกินข้าวดีกว่า...พ่อแม่รอแล้วมั้งป่านนี้..."
"หึหึหึ..." อยู่ไปก็ใจอ่อน...หึหึหึ...
-
:o8:
-
มดท่วมบ้านแล้วมั้งป่านฉะนี้ :z1:
-
:-[ น่ารักจริงๆเลยคู่นี้เนี้ย
ยังไงก็จบหลักสูตรการเชื่อใจแล้ว ก็หวังว่าจะจบหลักสูตรอื่นๆตามมานะจ๊ะ
-
น้องอ้อยคะ น้องจะเอาอะไรอี๊กกกกกกก
มันจบไปแล้วก็ให้มันจบไปเถ๊อะ
เห็นมีผู้ชายตั้งหลายคนแล้วนี้ จะมาอะไรๆก็คนที่เค้ามีเจ้าของแล้วคะคุณน้อง
เฮ้อ เบื่อชะนี
-
อร้ายยยย ไม่ได้ยั่วเลยหนูอ่อน :-[นับถือโจ๊กจริงๆทนได้ไง
-
หวานมั๊กมากกกกกเลยอ่า
ตอนแรกคิดว่าจะได้ดู
ฉาก nc ซะเเล้ว แล้วเสียเลือดซะแล้ว
แต่น่าเสียดายมากกกกกกกกก
พี่ดิว ผมรอ ไอ้อย่างว่านี้อยู่น้า :oo1: :oo1:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
จูนเอ้ย~~ โจ๊กเค้านุ่งผ้าผืนเดียวเพราะจะยั่วหนูแหละลูก ไม่ติดบ่วงเข้าซะทีเล่า ความสัมพันธ์จะได้แน่นแฟ้นขึ้น
ฮิฮิ สองคนนี้เนี่ย น่ารักจริงๆเลย อ้าย~~ มดกัดไปทั้งตัวแล้ว :-[
-
จะหวานไปไหนเนี่ยยยย
อิจฉา โอยยยยย
-
แล้วเมื่อไหร่จะใจอ่อนซะทีเนี่ย ว่าไปแล้วก็สงสารโจ๊กเหมือนกันนะเนี่ย
ทนหน่อยนะโจ๊ก ประมาณ 5ปี คงจะสำเร็จ 555
-
น้ำตาลที่หล่นๆ อยู่ ขายโลละเท่าไหร่คร้าบบบ
-
ใช่โจ๊กบ้ากาม แล้วเมื่อไรจูนจะยอมใจอ่อนหล่ะ
-
หวานซะ ^^
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ o13 มาก 555+ ^^
-
"กูเรียนรู้ที่จะไว้ใจ เรียนรู้ที่จะมั่นใจ เรียนรู้ที่จะเชื่อใจ...จบหลักสูตรแล้ว...ได้เกรดเอด้วย...."
สงสัยได้ครูดีเลยเรียนไว
-
:-[ :-[ :-[
น่ารักๆๆๆ
เอาอีกๆๆๆ
"JOKE&JUNE IS REAIL"
-
:-[ โจ๊กไม่ต้อง อ่อนทำเอง กร๊ากๆๆๆ
น่ารักตลอดเวคู่นี้
-
น่ารักกานจัง
-
:L1:
-
อยากรู้ว่าอิโจ๊กมันตอบอ้อยไปว่าไง
แต่คุณอ้อยก้อมิยอมไปไหนอีกโน๊ะ
จูนน่ารักมากๆๆ ๆๆ :กอด1:
-
หวานกันได้ตลอด มาอ่านทีไร อารมณ์ดีทู๊กทีเลยครับ
เฮ้อ....รู้สึกกำลังจะถึงโค้งสุด้ทายแล้วใช่มั้ยครับ
ไม่นะ.... T^T
-
หวานเจี๊ยบบบบบบบบบ อิอิ
น่ารักที่สุด...
โจ๊ก นายได้บรรลุแน่ หึหึ
-
narakkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkk T suddddddddddddddd
-
น่ารักๆๆๆๆ :m11:
-
อยากรู้เหมือนกันว่าโจ๊กตอบอ้อยไปว่าไง
เมื่อไรจะ NC น้า...
:L2:
-
มดท่วมบ้านแล้ว อ่านไปก็บอกว่าคู่นี้ไงน่ารักจัง
-
โจ๊ก จูน จะน่ารักไปถึงไหน ทำเอาคนแก่อิจฉาว่ะ
-
บวกหนึ่งให้ความน่ารัก โจ๊กกะจูน
-
หวานเล็กๆ...น่ารักเชียว..
-
แล้วโจ๊กตอบอ้อยไปว่าอะไรหรอ??
อยากรู้จัง
-
น่าร๊ากกกกกกกันจัง :-[
ปล.ทำไมโดนแต่ท้องแข็งๆอ่ะ ไอ้ใต้ท้องที่มันแข็งกว่าทำไมไม่รู้สึกหว่าาาา :z1:
-
เมื่อไหร่จะถึงฉาก First Love สักที 555
-
^^
-
เห้อออ
นึกว่าเรื่องอ้อยจามีอารายยยย
แต่โจ๊กเปนคนดีๆๆๆ
ไม่มีอารายยย
น่ารักกันมากเลยยยยยยย
-
โจ๊กหื่นดีชอบบบบบบบบบบบบบบมาก
-
:o8: :-[ :impress2: :-[ :o8: :impress2: :impress2: :o8: :-[ :impress2: :o8: :-[
-
จูนใจแข็งอย่างนี้ ระวังน้องโจ๊กตายด้านน้าาาาา
แล้วจะมาเสียใจนะเ้อ้า
-
อ่าเพื่งอ่านไปไม่กี่ตอนขอเเว็บมาเม้นก่อน
เเบบว่าอ่านเเล้วไปไหนไม่ได้เลยติดหนึบๆๆ
อิอิ เด๋วไปอ่านต่อละจร้า
หนุกมากมายอะ
-
เข้ามารอตอนต่อไปคร๊า
"JOKE&JUNE IS REAIL"
-
เอ่อ
คุณน้องอ้อยคะ
จบไปแล้ว จะกลับมาไมอีกอ่ะคะ
อีกอย่างจะถามทำไม ตัวเองก้อมองออก
รู้ๆอยู่ว่าโจ๊กชอบจูนอ่ะ แง่วๆ
แบบว่าคนอ่านแอบหงุดหงิดอ่ะค่ะ
โจ๊ก จูนน่ารักจิงโว้ย
มาต่อไวๆน้า
จะรออ่านจ้า
-
:impress2: :impress2: :impress2:
น่ารักที่สุดๆๆๆ
ตัดยัยอ้อยออกไปดิ!!!
-
รออยู่นะครับพี่ดิว ^^
-
รีบมาต่อนะ
กะลังหนุกเล้ย ย
จูนน่ารักจัง
-
รีบมาต่อนะ
กะลังหนุกเล้ย ย
จูนน่ารักจัง :man1:
-
โอ๊ย โอ๊ยๆๆๆ
อิจฉาจูนอ่ะ ชิส์
น่ารัก หวานๆ น้ำตาลเต็มบ้านเลยพี่น้อง :กอด1:
:L2: :pig4:
-
น้องดิวครับ
จบแล้วจะมีต่อภาค 2 "โจ๊ก&จูน อินเลิฟมหาลัย" มั้ยครับ
ถ้าพี่ได้อ่านเรื่องนี้ตอนสมัยเรียนอยู่นะ คงมีไอเดียเจ๋งๆไปจีบเพื่อนมั่งแหละว้า
เสียดาย เกิดไวไปนิด
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
รักดิว รักดิว รักดิว
-
วันนี้จะมาลงให้นะครับ
แต่อาจจะติดช่วงเย็นๆหน่อย
สมองมันตื้อๆยังไงไม่รู้
สงสัยออกซิเจนไปเลี้ยงสมองไม่พอรึเปล่าไม่รู้
หึหึหึ.....
ขอบคุณค้าบโผม
-
อ่าอ่านถึงตอนที่บอกความในใจกันเเล้ว
ลุ้นจนเกร็งไปหมดละอ่า
เเต่จะว่าไปซีนก้อน่าสงสารนะเนี่ย
ซีนจะมีคู่ป่าวหว่าหรือว่าเรายังอ่านไม่ถึงอิอิ
อ่านมาได้ครึ่งทางเเว้ว
เด๋วไปอ่านต่อดีก่า
น่าร๊ากกันไปไหนเนี่ยคริคริ
-
เดินมาโรงเรียนกันแต่เช้า...
"โจ๊ก...กระเป๋ากูหนั้กหนัก...จริงๆนะ..." จริงๆก็ขี้เกียจถือแหละครับ...อีกอย่างมือก็ไม่ว่างด้วย...ดื่มนมอยู่
"หนักมากก็ทิ้งซะ...แค่นี้ไม่มีปัญญาถือรึไง..." แรงครับ...อ้อนแค่นี้ก็ต้องดุกันด้วย...เสียแรงรัก....
"ไอ้โจ๊ก...แรงนะมึง..."
"อย่ามาทำอ่อยกู...เอางี้..กูถือให้ก็ได้...แต่ขอจูบแบบเน้นๆทีหนึ่ง...เอาเปล่า?"
"หื่นแต่เช้านะมึง...กูว่าวันหนึ่งกูต้องเสียท่ามึงแหงๆ..."
"หึหึหึ...ของมันแน่อยู่แล้ว..."
"ไอ้......"
"ถ้ามึงยอมนะ..."
"มันก็แหงอยู่แล้ว...ชิส์..."
"แล้วเมื่อไรมึงจะยอมกูละ?..."
"อืม...ให้พ่อแม่ไปขอสิ...กูลูกมีพ่อมีแม่นะเว้ย..."
"กูทำจริงๆ...แล้วอย่าวิ่งหนีขึ้นห้องละกัน..."
"ลองดูสิ...พ่อกูได้เอาปืนส่องกบาลมึง"
"พ่อแม่มึงรักกูเอ็นดูกูจะตาย...."
"นั่นมันในฐานะเพื่อนของกู...แต่ในอีกฐานะหนึ่งกูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน..."
"จูน...เชื่อใจกูนะ...เชื่อกูในทุกๆเรื่องๆ...ไม่เข้าใจหรือสงสัย...ถาม...ถามกู"
"ได้...งั้นรักกูเปล่า?..."
"ถ้าคำนี้บรรยายความรู้ส้ึกกูตอนนี้ได้ดีที่สุดแล้ว...ใช่...รัก..."
"หึหึหึ...แล้วแค่ไหน?..."
"อืม....ไม่รู้สิ.."
"อ้าว...."
"ก็มันบอกไม่ถูกจริงๆว่ามากแค่ไหนหรือน้อยแค่ไหน...รู้แค่ว่ารัก..รัก...รัก...แล้วก็รัก..."
"แหวะ...เลี่ยน..."
"แต่กูเห็นว่ามึงยิ้มนะ...แล้วมึงละรักกูบ้างมั๊ย?...."
"โง่อีกแล้ว...คิดเองบ้างสิ...ไอ้ที่ยอมให้ลวนลาม ไหนจะทั้งกอด ทั้งจูบ...จนเกือบจะเสียตัว...ชิส์..."
"แค่อยากได้ยินว่ารักกัน..."
"ชิส์...." ในที่สุดผมก็พูดมันออกไปไม่ได้...มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่คอยสะกิดเตือนผมทุกครั้งที่ผมกำลังจะพูด...แต่มันก็ยิ้มนะ...แถมยังเอามือมาจับมือผมด้วย มันฉลาดครับ ใช้กระเป๋าบังไว้...คนอื่นเลยไม่เห็น...อีกอย่างเด็กก็ไม่เยอะด้วย ก็มันยังเช้าอยู่นี่ครับ
สุขใจจริงเรา...หรือว่าวันนี้วันศุกร์
ก็ไม่ใช่นี่นา...แต่ทำไมเราสุขสุ้ขสุข
อ๋อ...เพราะคนข้างๆผมนี่เอง...หึหึหึ
"โจ๊ก..." เออ...มา..มีกี่คนเข้ามาให้หมด...เมื่อวานก็อ้อย...วันนี้ก็สองอีก...พรุ่งนี้ใครละ...
"โจ๊ก...งั้นกูเข้าโรงเรียนก่อนนะ..."
"เดี๋ยว..." มันดึงกระเป๋านักเรียนผมไว้
"กูยืนยันคำเดิม...มันจะไม่มีอะไร...ถ้ามันไม่มีอะไร...คุยเสร็จก็ตามมาละกัน..."
มันจะมีอีกกี่บททดสอบกันวะ...ระหว่างผมกับมัน
รมณ์เสียแต่เช้า..โธ่เว้ย
เข้ามาในห้อง..เห็นไอ้เสกกับไอ้ปาล์มนั่งเมาท์แตกกันอยู่...
"เป็นไรมึง...ไอ้โจ๊กนอกใจเหรอ...หน้างอแต่เช้าเลย..." พอรู้..แซวกันจังนะพวกมึง
"เดี๋ยววันหลังกูซื้อไมค์มาให้พวกมึงเลยดีมั๊ย...จะได้รู้กันทั้งโรงเรียน..." คนยิ่งรมณ์เสียๆอยู่
"ไอ้เสกมึงก็นะ...เพื่อนมันรมณ์ไม่จอยอยู่...ไปแซวมันทำไม....สงสัยไอ้โจ๊กบังคับให้ทำการบ้านวะ..." ดีแต่ชั่วทั้งนั้นพวกมึงนี่
"ไอ้...เอ้อ....โครม..." ผมวางกระเป๋าเสียงดังและนั่งแหมะบนเก้าอี้
"เอ๊ย...เป็นไรมึง...บอกพวกกูได้นะ...." พวกมันเริ่มจริงจังครับ...เมื่อเห็นผมไม่เล่นด้วย
"ไม่มีไร...ท้องผูกแต่เช้าแค่นั้นเอง..."
"อย่ามามึง...แล้วนี่ไอ้โจ๊กอยู่ไหน?...มันไม่เรียนเหรอ?"
"คุยกับสองอยู่..."
"คุยอยู่กับไอ้สอง!!!!!!!"ชริบแล้ว....ไอ้เสกของขึ้นทันตาเห็น...แค่ได้ยินชื่อสองเท่านั้น
"เอ่อ...คือ...." ไม่น่าหลุดปากเลยกู
"ที่ไหน...พวกมันคุยกันที่ไหน.....กูบอกให้บอกมาไง...." มันขึ้นเสียงใส่ผมนิดหน่อย...พอผมไม่พูด
"ไอ้เสก..มึงก็อย่าไปตะคอกจูนมันสิวะ...ถามมันดีดีก็ได้..."
"โธ่เว้ย....." แล้วมันก็วิ่งพรวดพราดออกไปเลย...
นี่ผมทำไรผิดรึเปล่า...ที่ปล่อยให้สองคนนั้นคุยกัน
เวลาผ่านไปนานพอสมควร ตอนนี้คนอื่นเริ่มทะยอยมากันแล้ว
แต่สามคนนั้นยังไม่มากันเลย...
ผมหันไปมองหน้าปาล์ม
"ไป...." แล้วมันก็บอกว่าไป...เห็นมั๊ยครับ เพื่อนกัน แค่มองตากัน ก็เข้าใจกันแล้ว...
มันกับผมแยกกันหา
ผมกลัวอย่างเดียว...กลัวไอ้เสกทำเรื่อง...แล้วจะมีปัญหาเรื่องไม่จบกันซะเปล่าๆ
"เอ๊ย..มึงไม่ต้องมาทำบีบน้ำตาเลยไอ้สอง...." นั่นมันเสียงไอ้เสกนี่...ผมเดินตามเสียงไปเรื่อยๆ
"มึงน่าจะเห็นใจกูบ้างนะเสก...." ภาพที่ผมเห็น...เสกยืนคุยอยู่กับสอง แต่โจ๊กไปยืนซะห่างเลยครับ...นี่ผมกำลังแอบฟังอีกแล้วเหรอ
"น้ำหน้าอย่างมึงยังกล้าเรียกร้องให้คนอื่นเห็นใจอีกเหรอ?...ที่จริงมึงไม่น่าจะเสนอหน้าอยู่ในโรงเรียนแล้วนี่ด้วยซ้ำถ้าไอ้โจ๊กไม่ขอไว้ในตอนนั้น...แค่นี้ก็นับว่าพวกกูปรานีมึงมากแล้วนะ...." เสกไม่พูดเปล่าครับ มันผลักอกสองด้วย...
"เสก...กูขอร้อง...ให้กูได้คุยกับโจ๊ก...กูขอร้อง...ขอร้อง...ให้กูกราบก็ได้...."
"ต่อให้มึงมาตายต่อหน้ากู...กูก็ไม่มีวันให้มึงได้คุยกับไอ้โจ๊กแน่...และถ้ามึงไม่อยากตายจริงๆ.....ก็ไปให้พ้นหน้าพวกกูซะ...." เรื่องมันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ....
"โจ๊ก...ขอร้อง...คุยกับเราหน่อยได้มั๊ย?..." ทุกครั้งที่สองคุยกับโจ๊ก...มันจะพูดเพราะเสมอ...ซึ่งต่างกับผมชะมัด
"ฟังภาษาคาไม่รู้เรื่องรึไง...วอนซะแล้วนะมึง..."
"หยุด......." โจ๊กมันห้ามเสกไว้ตอนที่เสกมันกำลังจะปล่อยหมัดใส่สอง...โจ๊กปกป้องสองอีกแล้ว...หึ...เจ็บแปลบขึ้นมาทันที
"ไอ้โจ๊ก!!!!!!!/โจ๊ก...."
"มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่กูจะคุยกับมึง...ในฐานะคนรู้จัก...อยากพูดไร...พูดมาให้หมด...แล้วต่อไปกูกับมึงจะไม่มีไรติดค้างกันอีก..."
"ไอ้โจ๊ก...มึงไปยอมมันทำไม!!!!!!!!.....โธ่เว้ย...."
"เสก...กูขอคุยกับมันสองคน...กูไม่อยากให้มึงไม่สบายใจนะ....กูขอร้อง...." มันพูดอย่างนั้น..เพราะดูท่าแล้วเสกจะไม่ยอมไป
"มึงเลือกอย่างนี้เองนะโจ๊ก...." แล้วเสกก็เดินออกมา...ผมก็หลบสิครับ...
"มีอะไรอยากพล่าม...พล่ามออกมา..."
"โจ๊ก....."
"มึง...ไม่มีสิทธิ์มาเรียกชื่อกู...." ผมไม่เคยเห็นโจ๊กมันดุใครจริงจังขนาดนี้มาก่อนเลยครับ
"โจ๊ก...นายอย่าใจร้ายกับเรานักสิ...วันนั้นนายยังช่วยเราจากไอ้ชีนไว้เลย...แล้วเมื่อกี้นายยังห้ามเสกไม่ให้ต่อยเราอีก..."
"แต่เชื่อได้เลยว่ามันจะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว...."
"โจ๊ก....นายไม่สงสารเราบ้างเหรอ...เรารอนายมาสามปี...สามปีเต็มๆนะ...เรารักนายมากแค่ไหน...นายไม่เคยรับรู้มันเลยใช่ไหม?...." เสียงของสองสั่นหน่อยๆครับ...ผมชักสงสารขึ้นมาซะแล้วสิ
"มึงเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า...กูไม่เคยคิดอะไรกับมึง...แล้วกูก็ไม่ได้ชอบผู้ชายด้วย..." จุกเลยครับ....ผมก็ผู้ชายเหมือนกันนิ...ตกลงนี่มันไม่ได้ชอบผมจริงๆใช่มั๊ย..มือสั่นขึ้นมาซะงั้น...ใจหายวาบไปทั้งดวงเลยครับ
"ฮึ...ไม่ได้ชอบผู้ชายเหรอ?...แล้วจูนละ...จูนเค้าไม่ใช่ผู้ชายเหรอ?...แล้ลเรากับจูนต่างกันตรงไหน...เรามาก่อนจูน...เรารักนายก่อนจูน...เรารักนายมากกว่าจูน...แล้วทำไมคนๆนั้นไม่เป็นเรา...ทำไมคนที่นายรักไม่เป็นเรา..."
"มึงรู้ไว้เลยนะ...มึงไม่สิทธิ์แม้แต่จะเอาตัวเองไปเทียบกับจูน...เพราะมันไม่มีทางเทียบกันได้..."
"ไม่จริง...นายไม่ได้เกลียดเราโจ๊ก...นายยังรู้สึกดีดีกับเราอยู่...ไม่งั้นนายคงไม่ปิดบังเรื่องทั้งหมดไว้...นายคงบอกจูนไปหมดแล้วว่าคนที่ก่อเรื่องให้เค้าตลอดคือเรา...ไม่ใช่นาย...นั่นเท่ากับนายปกป้องเรา..." อะไรนะ!!!!!!!
"ฮึ...กูแค่ไม่อยากให้จูนไม่สบายใจ...เพราะยังไงกูก็ปกป้องมันได้อยู่แล้ว...มึงก็เห็นนิ...ว่ายังไงมึงก็ทำไรมันไม่ได้...และต่อไปถ้ามึงยังแกล้งมันอีก...มึงจะได้รู้ว่า...กูสามารถทำอะไรมึงได้บ้าง..."
"เพราะนายนั่นแหละโจ๊ก...ทังหมดมันเป็นเพราะนาย..ถ้านายไม่ปกป้องมัน ไม่รักมัน ไม่ดูแลมัน...เราก็จะอยู่เฉยๆ..เราทำผิดมากเลยเหรอ...ที่เราปกป้องในสิ่งที่มันเคยเป็นของเรามาก่อน..."
"กูไม่เคยเป็นของมึง...และไม่มีวันจะเป็นด้วย...มึงพล่ามหมดแล้วใช่มั๊ย?..."
"โจ๊ก..." สองจับมือของมันไวว้ตอนที่มันเดินออกมา
"ปล่อย...." มันสะบัดมือจนสองล้มลง
"โอ๊ย!!!!!!!!!ฮึก...ฮึก...เจ็บ..." ผมเห็นที่มือของสองเลือดไหลด้วยอะ..สงสัยคงโดนเหลี่ยมของกำแพงเข้า...
"แผลแค่นั้นมันไม่ตายหรอก...แผลที่มึงทำให้กูอะ...เจ็บกว่านี้เยอะ..."
"โจ๊ก...เราเจ็บ..เจ็บมาก..."
"โธ่เว้ย...." ถึงมันจะบ่นและหงุดหงิดแค่ไหน...แต่มันก็นั่งลงไปดูสองนะครับ...มันห่วงสองจริงๆด้วย...ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดๆยังไงไม่รู้...ผมไม่อยากให้มันห่วงคนอื่นเหมือนที่ห่วงผม ผมเห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่า
"โจ๊ก..ฮือๆๆๆๆๆๆ...เรารักนาย...รักๆๆๆๆ...." สองโผกอดโจ๊กทั้งอย่างนั้นเลยครับ...ผมนี่เห็นภาพนั้นเหมือกับหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งเลย...โลกที่มีแต่ความว่างเปล่า
"หยุดร้องได้แล้ว...." ถึงเสียงมันจะห้วนๆ...แต่ก็ไม่เท่าครั้งแรกๆ...แถมยังปล่อยให้สองกอดอยู่อย่างนั้นด้วย...ทำไม?...หรือผมต้องรีเกรดใหม่แล้ว
"โจ๊ก...ฮือๆๆ...ฮึก...ยกโทษให้เรานะ...แล้วเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม...ที่เราทำไปทั้งหมดเพราะเรารักนายนะ...." สองยิ้มออกมาทั้งน้ำตา...ส่วนผมหัวเราะ...ทั้งน้ำตาไงครับ อย่างไหนมันจะเจ็บกว่ากันนะ...
"รักเหรอ...มึงมอมเหล้ากู...มึงหลอกไอ้เสก..มึงหลอกเกตหลอกแพม...นี่เหรอที่มึงเรียกว่า...รัก..." มันผละออกจากสอง
"แต่มันก็ไม่ได้เกิดอะไรไม่ใช่เหรอ....?" สองทำอะไรโจ๊ก...เค้าสองคนลึกซึ้งกันแค่ไหน
"แล้วถ้าสามคนนั้นเข้ามาไม่ทันละ...มันจะเกิดไรขึ้น?...มึงบอกกูได้มั๊ย?..."
"โจ๊ก....เราขอโทษ...ขอโทษ...ให้เราทำอะไรก็ได้ ถ้านายจะหายโกรธเราได้..."
"มันไม่เหมือนเดิมแล้ว..." ผมยังเจ็บไม่พออีกเหรอครับ ผมจึงยังฟังพวกเค้าคุยกันอีกอย่างนี้...เจ็บที่สุดแล้ว มันจะได้ไม่เจ็บอีกไง
"โจ๊ก...งั้นถ้าไม่เกิดเรื่องอย่างนั้น....วันนั้น...คนที่จะยืนข้างๆนายวันนีี้...จะเป็นเรามั๊ย?...."
".........." ตอบออกไปสิว่าไม่ใช่..มันต้องไม่ใช่...โจ๊ก...มึงไม่ได้คิดไรกับสองใช่มั๊ย...มึงไม่ได้โกหหกกูใช่มั๊ย...มึงรักกุคนเดียวใช่มั๊ย...
"ไม่รู้เหมือนกัน...." โอเคครับ...ผมเจ็บถึงที่สุดแล้ว...และผมจะไม่ทนอีก...
ผมเดินมาเรื่อยๆ...จนเลยที่สองคนนั้นคุยกันอยู่ไม่ไกลนัก
ผมก็เห็นปาล์มวิ่งหน้าตั้งมาหาผม
"เป็นไง...เจอพวกนั้นมั๊ย?..."
"ไม่เจอ...เจอแต่คนหน้าโง่...โง่ยิ่งกว่าควายเลยละ..." ขอโทษนะควายที่มีคนโง่กว่ามึงแล้ว...มึงเสียแชมป์แล้วแหละ
"อะไรของมึง...แล้วทำไมตาแดงๆ...มึงร้องไห้เหรอ..."
"ควายมันร้องไห้เป็นด้วยเหรอ?....หรืออาจจะเป็นก็ได้นะ" ผมกอดคอมันเดินกลับห้อง จริงๆผมเดินด้วยขาตัวเองไม่ไหวแล้วต่างหาก
"จูน...มึงเป็นอะไร?...มึงร้องไห้เหรอ?...จูน...." มันพาผมไปนั่งม้านัั่งข้างทางเดิน
"กู...กู..." ผมไม่รู้จะพูดอะไร...ได้แต่ปิดหน้าตัวเองแล้วร้องไห้
ผมนั่งร้องไห้อยู่สักพัก...ปาล์มมันก็นั่งอยู่ข้างๆผมด้วย
มันคอยจับบ่าผม สัมผัสมือผม...อย่างน้อยผมก็ยังมีเพื่อน...เพื่อนที่ไม่มีวันทำร้ายผม...เหมือน...ใครบางคน
"ไปห้องน้ำนะ...ล้างหน้าล้างตา...จะได้ดีขึ้น..."
"อืม..." มันพาผมไห้องน้ำ
แล้วพวกเราก็กลับห้องกัน
ไปถึงก็เห็นเสกนั่งอยู่กับมันแล้ว
เสกนี่นั่งหน้ามุ่ยเลยครับ
ส่วนมันยังทำหน้าระรื่นเหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลย
"ไปไหนมา....แล้วทำไมตาบวม...?" มันถามผมทันที หลังจากที่ผมนั่งลง
"..........."
"กุถามไม่ได้ยินรึไง...เป็นบ้าไรอีกนิ...อย่ามากวนโมโหกันแต่เช้า..."
"พล่ามพอรึยัง...ถ้าพอ..ก็หยุดเห่า...กูจะเรียน..."
"นี่มึง..ไอ้..." มันขึ้นเสียงใส่ผม...จนทั้งห้องหันมามองเลยครับ...แต่ผมขัดขึ้นซะก่อนที่มันจะตะคอกผมจบ
"ปาล์มกูมีเรื่องจะคุยกับเสกหน่อย วันนี้เราสลับกันนั่งหน่อยนะ..." ผมไม่พูดเปล่าครับ...แต่เดินไปด้วยเลย
สรุปช่วงเช้าผมก็นั่งกับเสกตลอด
และกะว่าช่วงบ่ายก็คงจะเหมือนกัน
"อุ๊ย..ขอโทษทีที่เหยีบเท้ามึง..." มันแกล้งผมตอนที่เราสี่คนเดินกลับจากโรงอาหารกำลังจะขึ้นเรียนภาคบ่าย
"..........." ผมก็ทำเฉย...เพราะไม่อยากใส่ปากกับมัน...
"หึหึหึ...นึกว่าเหยียบเท้าหมา...จริงๆนะ...ขอโทษจริงๆ...ไม่ได้ตั้งใจ.." มันพูดด้วยหน้าระรื่นเหมือนที่มันเคยแกล้งผมบ่อยๆ...แต่ครั้งนี้สำหรับผม มันไม่เหมือนเดิมแล้ว
"ไม่เป็นไร...กูเองก็นึกว่าหมามันเหยียบตีนเหมือนกัน..."
"อูย...." ไอ้สองคนนั้นมันอุทานมาพร้อมกัน...ผมเดินลิ่วๆออกมาเลย
"อ่อน..หยุดนะมึง...เป็นเชี่ยไรมึงอีกนะ...กูบอกให้หยุดไง..."
ผมเดินไปทางอื่นแทนที่จะเดินขึ้นห้องเรียน....ผมไปนั่งสงบอารมณ์ตัวเองใต้ม้นั่งตึกมอต้น...
"จูน.....?"
"............."
"เรานั่งด้วยได้มั๊ย?....เรามีเรื่องอยากคุยกับนาย...." คิดว่าใครละครับ
".............."
"เรื่องเมื่อเช้า...นายก็เห็น...นายก็ได้ยินกับหูแล้วใช่มั๊ย?..."
"แล้วไง..." ผมไม่เคยพูดห้วนๆกับสองแบบนี้มาก่อนนะครับ
"ถ้าไม่มีนาย...โจ๊กจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม..."
"อยากได้นักก็เอาไปสิ...." แล้วผมก็เดินลิ่วๆออกมาเลย
ผมไม่ฟังมันพล่ามอะไรต่อ เพราะที่ฟังเมื่อเช้า...มันเกินที่จะพอแล้วจริงๆ
ผมอยากเจอชีนจังครับ
มันอยู่ไหนของมันนะ
ถ้าผมได้คุยกับมัน..ผมคงยิ้มได้อีกเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา
เหตุการณ์บ้าๆระหว่างผมกับไอ้โจ๊กก็ดำเนินมาเรื่อยๆจนเป็นอาทิตย์
ผมรู้ว่าไอ้ปาล์มกับไอ้เสกมันอึดอัด...เพราะเพื่อนกันทั้งนั้น จะพูดเข้าฝ่ายไหนก็ไม่ได้
เราทะเลาะกันตลอด..ผมพยายามเลี่ยงการปะทะ...แต่มันก็ไม่พ้นซะทุกครั้ง
อย่างเช่นเย็นวันนี้ที่ผมเดินกลับบ้านคนเดียว
"จูน?...." มันวิ่งตามผมา
".........." ผมไม่ตอบมัน และยังเดินไปเรื่อยๆ...โดยไม่สนใจว่าจะมีมันข้างหรือไม่
"มึงเป็นอะไร?....มึงบอกกูได้มั๊ย? ระหว่างเรามันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?..."
"เปล่า..."
"อย่าเงียบกันอย่างนี้เลยนะครับ...มีไรก็พูดกันซิ..."
"ได้...กูจะพูด...กูไม่อยากเห็นหน้ามึง...เลิกเอาหน้ามึงมาให้กูเห็นซะที...มึงทำได้มั๊ยละ?...."
"..........." มันเงียบครับ...ผมเลยเงียบด้วย
มันหยุดเดินเคียงข้างกับผม
มันปล่อยให้ผมเดินนำ...ห่างกันประมาณสี่ก้าว...ผมก็ได้ยินมันเดินตามมา
นี่หมายความว่า...มันกำลังจะถอยแล้วใช่มั๊ยครับ
มันจะไม่เดินไปข้างๆผมแล้วใช่มั๊ย
มันเดินตามผมมาเงียบๆ
ไหนเค้าบอกว่าพอเจ็บถึงที่สุดแล้วมันจะไม่เจ็บอีกไง...แต่นี่ผมยังเจ็บอยู่เลยนะ....เจ็บมากด้วย....
"เรายังรักกันอยู่มั๊ย?...." ผมหยุดกึกเลยครับกับคำถามนี้....มันเองก็คงจะหยุดเหมือนกัน...มันคงเดินมาจนเหนื่อยแล้วแหละ...มันก็เลยอยากจะหยุด ทางข้างหน้าก็มืดแล้วด้วย...มันเลยไม่อยากเดินต่อมั้ง
".............." ผมเงียบ.....รอให้มันเดินมาเคียงข้างผมอีกครั้ง...แต่เปล่าเลย...มันยังคงหยุดอยู่ที่เดิม...หรือว่ามันจะเดินมาสุดทางแล้ว
"ถามว่า....เรายังรักกันอยู่มั๊ย...เรายังรู้สึกดีดีกันอยู่มั๊ย...เรายังอยากจะเดินไปข้างหน้าพร้อมๆกันอีกมั๊ย....หรือว่า........"
"ถามตัวมึงเองสิโจ๊ก...." แล้วผมก็เดินออกมาเลย
ไม่ต้องมาถามกูหรอก...เพราะกูยังอยู่ที่เดิมเสมอ....แต่มึงนั่นแหละที่กำลังจะหยุดและกำลังจะเดินถอยหลัง....เพราะฉะนั้นถามตัวมึงเองดีกว่า....
ผมเดินห่างออกมา แอบหวังลึกๆว่ามันจะตามมา....
แต่เปล่าเลยครับ ...ไม่มีแม้เงาของมัน
ผมค่อยๆหันกลับไปมองมัน
มันไม่ตามมา...แต่ขอแค่มันยังอยู่ที่เดิม..ผมก็ยังจะสามารถยิ้มได้นะ...ขอร้อง...หยุดอยู่ที่เดิมนะโจ๊ก...กูขอร้อง
.
.
.
.
.
.
.
ผมเห็นแผ่นหลังมันกำลังเดินออกไปไกลเรื่อยๆ
จนเกือบจะกลายเป็นจุดเล็กๆไปแล้ว
ผมต้องทนดูแผ่นหลังมันอีกแล้ว...หลังมันที่หันให้ผม แล้วตัวเองก็เดินหน้าไปเรื่อยๆ
-
เพื่ออะไร
for what??????
เรายังรักกันอยู่ใหม
เขาใจนายทั้งคู่นะ
แต่แรงไปหน่อยนะจูน
ควรมีสติให้มากกว่านี้
เดียวเสียไปจริงๆจะรู้สึก
.
.
.
รักดิวครับ
o13
-
ยังมี ซีน อยู่ ๆ ๆ อิอิอิ ถ้าโจ๊กไม่ง้อน่ะอย่าเสียใจเลย ง่า
-
อะไรกันอีกแล้วเนี่ย
มีอะไรทำไมไม่พูดห๊าจูน
เก็บไว้แล้วโจ๊กจะตรัสรู้มั้ย
สงสัยไม่พอใจอะไรก็พูดๆไปสิ
-
โอ๊ย ยยยยยยย
อารัยกันว่ะเนี้ิยะ :z3: :z3:
ไอ้โจ๊กแก ไมไม่ทำอารัยให้มันชัดเจนหน่อยว่ะ
นิจูนมันเข้าใจผิดไปไหนถึงไหนแล้วเนี้ยะ
แล้วนี่จะทำยังไงต่อว๊าโจ๊ก
-
:z3:
-
จูนเก็บพะงึมไว้คนเดียวอีกแล้ว
เดี๋ยวเลิกกันขึ้นมาจริงๆ จะสมน้ำหน้าให้ :เฮ้อ:
-
อ่าพี่ดิวอ่านทันเเล้ว
เเต่เเบบว่าตอนล่าสุดไมเป็นเเบบนี้หละค่ะ
นู๋ไม่เอาเเง่ๆๆๆ
จูนเข้าใจโจ๊กผิดอีกเเล้วดิเนี่ย
สองก้อนะนิสัยชิชิ
พี่ดิวมาต่ออีกน๊า
เคลียด่วนเลยอ่า
กลับมาน่าร๊ากกันเร็วๆๆนะค่ะ
รอรอรอนะค่ะพี่ดิวๆๆ
-
เข้าใจจูนแต่อยากรู้เพื่ออะไร รู้สึกดีที่ทำร้ายใจตัวเองเล่น :เฮ้อ:
-
บางครั้งการจะพูดอะไรตรงๆออกไปมันก็ยากและน่ากลัวเกินไปสำหรับเวลาอันสั้น
กลัวว่าจะสูญเสียสิ่งนั้นไปแบบยังไม่ทันได้เตรียมใจ...กลัวที่จะไม่มีใครคนนั้นอยู่ข้างๆ...มันทำใจยากนะ
อยู่ใกล้กัน...ถึงแม้จะแง่งใส่กัน
แต่อย่างน้อยเราก็ยังรู้ว่า...ยังใกล้กัน...ยังเห็นเค้ายิ้ม...หัวเราะ...กินได้...นอนได้...ไม่ใช่เหรอ
บางคนก็เลยเลือกที่จะ...ไม่พูด...เลือกที่จะเงียบ...เพราะอย่างน้อยก็ยังได้อยู่ข้างๆกัน
อย่างน้อยได้มีเวลาทำใจ...อย่างน้อยได้เห็นเค้าค่อยเดินห่างเราออกไป..ห่างเราออกไป
จนในที่สุดก็ลับสายตาของเรา...แต่ในระหว่างนั้น...เราก็มีเวลาที่จะเตรียมใจ ทำใจ ....ว่า....พรุ่งนี้จะไม่ีคำว่าเราอีกแล้วนะ
จะไม่มีกันและกันอีกแล้วนะ...
อยากถามครับว่า....
หัวเราะแล้วร้องไห้
กับ
ร้องไห้แล้วหัวเราะ
อย่างไหนมันจะทรมานกว่ากัน
ไม่มีไรหรอกครับ ดิวแค่อยากจะพล่ามแค่นั้นเอง
หึหึหึ.....
ปล.
คนที่รักแล้วได้บอกว่ารัก...นั่นคือความสุขที่สุด
แต่คนที่รักแล้วบอกออกไปไม่ได้...ว่ารัก....นั่นคือความทรมานที่สุดเหมือนกัน
แต่ทำไมคนๆหนึ่งถึงเลือกที่จะทรมาน...มันต้องมีเหตุผลสิครับ...เพียงแต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
บางครั้งความรัก...มันก็มักจะทำให้คนเรา...ไม่มีโง่ กลัว...แต่นั่นก็เพราะรักไม่ใช่เหรอครับ...
ไม่พล่ามแล้ว
ขอบคุณครับที่ติดตาม
-
ง่าาาาาา มะรุ้จาบอกว่างัย แต่เจ็บแทนโจ๊กเลยอะ เหมือนจูน ไม่เชื่อใจโจ๊กเลย ทั้งทั้งที่โจ๊กก้อบอกว่าให้จูนเชื่อใจ
-
เหอะๆ
อ่านๆไป จูนยิ่งทำตัวงี่เง่าขึ้นเรื่อยๆอ่ะ (แอบแรงเนอะ 555)
ก้อเข้าใจหรอกว่ารู้สึกแย่แค่ไหนน่ะ ที่ไปเหนกะได้ยินแบบนั้น
แต่ก้อเกิดเรื่องทำนองนี้ตั้งกี่ครั้งกี่หนแล้ว
ไม่เรียนรู้บ้างเลยรึไง ไมไม่ถามโจ๊กอ่ะ
ให้โจ๊กเล่าให้ฟังเองเลย จะได้รู้เรื่องทั้งหมด เคลียร์ๆกันไปเลย
ไม่ต้องไปคิดเอาเอง แล้วก้อเจ็บทั้งๆทีไม่รู้ว่าเปนเรื่องจิงเปนยังไง
อีกอย่างไมจูนไม่คิดเลยเหรอว่าโจ๊กจะเหนื่อยอ่ะ
ดูเหมือนโจ๊กจะเปนฝ่ายไล่ตามจูนตลอดเลยนี่
จูนเองก้อไม่ค่อยจะบอกรักโจ๊กเลย (แอบปากหนัก)
มีเรื่องทีไรก้อไม่เคยเชื่อใจอีกตังหาก
ทั้งๆที่อีกฝ่ายพร่ำบอกตลอดว่ารักจูนมากแค่ไหน ให้จูนเชื่อใจได้
เหอๆ สงสารโจ๊กจังเลยอ่า
(รู้สึกเหมือนเราจะเข้าข้างโจ๊กเลยเนอะ 555)
แล้วๆ งี้เดี๋ยวชีนก้อออกโรงมาปลอบจูนอ่ะดิ ใช่มะๆ
อีกอย่างๆ สองนายทำตัวแย่ได้อีกอ่ะ สุดๆเลยอ่ะคนนี้เนี่ย
มาต่อไวๆน้า คุณดิว
รออ่านอยู่จ้า
ปล.เอ่อเมนต์คุณดิวอ่ะ มันคือ?? แต่ที่สำคัญมันไงๆอยู่นะ อ่านแล้วไม่ค่อยดีเลยอ่า
-
แง แง พี่ดิวไม่อยากกินมาม่า อ่ะ ไม่เอาเศร้าได้ไหม :serius2: :m15: :o12: :o12: :o12:
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
บางที ถ้าไม่มีคนพูดก่อน สิ่งที่ค้างคาใจก็จะไม่เคลียร์อะนะ
เพราะฉะนั้น เปิดอกคุยกันไปเลย
-
^^
-
มีอารายก้อค่อยคุยกัน
อย่าใช้อารมณ์กันดิ
ให้ใช้เหตุผลกัน หันหน้าคุยกัน
เชื่อใจกันดิจูน จูนทำอย่างนี้เหมือน
ไม่เชื่อใจโจ๊กเลยทั้งที่ปากก้อบอกว่าจะเชื่อใจ
โจ๊กเองเหมือนกันตกลงยังรักสองอยู่ปะเนี่ย
อ่ำ อึ่ง อยู่ได้ก้อบอกไปดิว่าไม่ชอบ ไม่รัก ทำงี้
สองก้อนึกว่าโจ๊กยังรักสองอยู่
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
โจ๊กกก เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะไม่แน่ใจในตัวเองหรือเปล่า
บางทีถ้าเราตัดสินใจที่จะรักใครซักคนแล้วอะนะ
ไม่ว่าเราจะเคยคิดอะไรกับใคร หรือมีความรู้สึกดีๆกับคนอื่น
เราก้ควรจะลืมไปให้หมดไม่ใช่หรอ
เพื่อคนที่เรารักที่สุด
คำว่ารักมันมีความหมายนะ ไม่ใช่คำที่จะพูดออกไปง่ายๆ
ถึงเรื่องที่คุยกับสอง จะคิดว่าจูนไม่ได้ยิน แต่มันก้คือไม่ซื่อสัตย์ต่อความรักตัวเองไม่ใช่หรอ
ในเมื่อเลือกไปแล้วว่าคนที่รักเปนจูน ไม่ใช่ สอง ที่เคยทำให้เสียความรู้สึก
ต่อให้ยังรักหรือมีความรู้สึกดีีๆกับสองอยู่ แล้วจูนละ
ไม่รู้สึกผิดกับจูนเลยใช่ไม
-
คนที่โง่เป็นควายนะจูนหรือว่าไอ้โจ๊ก น่าจะเป็นไอ้โจ๊กนะ เพราะไอ้สองมาพูดอะไรกับจูนไอ้โจ๊กไม่เคยรู้สักอย่าง ว่าจูนมันรู้แล้วก็เจ็บที่ได้รู้ว่าไอ้สองมันรักไอ้โจ๊กมาก่อน แล้วไอ้โจ๊กก้ไม่ทำอะไรให้ชัดเจนสักที เลิกกันไปก้ดีนะจูนก่อนทีอะไรมันจะเลยเถิดไปกว่านี้ เจ็บแค่นี้ก็เกินพอใช่มั้ยจูน
-
รีบมาต่อเล้ย ค้างโคด 55.
สั้นจัง อิสอิส
สงสารทั้งสองคน นึกว่าจะจบเรื่องสองเเล้วนะเนี่ย อยากรู้อดีตสองกะโจ้กจัง
-
จริงๆแล้ว เราว่าหันมาคุยกันดีๆ ดีกว่า เรื่องบางเรื่องต้องพูดกันให้เข้าใจ
จะอยู่หรือจะเลิก ก็ต้องเคลียร์กัน ไม่งั้นจะคาใจ
มาลงต่อ :call: :call: :call: :call: :call:
-
...กลุ้มใจแทนคู่นี้จัง มันสร้างความมั่นใจให้กันและกัน ยากส์จังวะ
...เดี๋ยวรัก เดี๋ยวเลิก อยู่นี่แหละ ตัวแปร ก็คนเดิมๆๆ สู้โว้ย :L2:
-
โจ๊กน่าจะทำให้มัันชัดเจนไปเลยน่ะ
ขี้สงสารจังเลย
-
ไหนว่าสอบได้เกรดเองัยจูน สงสัยเที่ยวนี้ตกเห็นๆ
-
จูนกลับมาเป็นคนไม่มั่นใจอะไรอีกแล้วเหรอ
แล้วไอ้โจ๊กจะปิดเรื่องสองทำไม เฮ้อ
สุดท้ายก็เลิกกันแล้วไปคบกับชีนเถอะจูน คริคริ
-
เพื่ออะไร ทำไมไม่พูดกันล่ะ จะเก็บไว้ทำซากอะไรอ่ะ แค่ได้ยิน ก็เลิกกันงั้นเหรอ
แล้วที่บอกว่ารักกันนักหนาอ่ะ ไม่เข้าใจ บอกตามตรง งง แล้วก็ไม่เข้าใจ
-
:o12:
จูนสู้ๆๆ
-
จูนเอ๋ย....เรื่องไม่เป็นเรื่องเล้ย...
ความจริงฟังที่โจ๊กคุยกับสองก็พอจะรู้แล้วนะว่าโจ๊กให้ความสำคัญกับจูนมากกว่า ความจริงคนที่ควรจะไม่มั่นใจเนี่ยมันน่าจะเป็นโจ๊กนะ เพราะในขณะที่โจ๊กแสดงความรู้สึกแบบตรงไปตรงมาทั้งคำพูดและการกระทำ แต่จูนกับชอบปิดบัง มีอะไรคิดเองเออเองคนเดียว ถ้าจูนไม่เปิดใจบ้าง ความสัมพันธ์คราวนี้คงไปไม่รอดแน่ๆ เฮ้อ~~~ :เฮ้อ:
เพิ่งจะหวานได้ไม่เท่าไหร่ ดราม่าซะแล้ว :z3:
-
เข้าใจความรู้สึกจูนนะ :monkeysad:
แต่ถ้าจูนรักโจ๊กจริงๆ และยังอยากคบกันต่อ
ก็ควรบอกกันไปตรงๆเลยว่าเราไปรู้อะไรมา แล้วรู้สึกยังไงกับสิ่งที่ได้ยิน จะได้ถามโจ๊กให้เคลียร์ๆว่าอะไรคืออะไร
แล้วที่สำคัญควรไว้ใจโจ๊กให้มากกว่านี้
เราทุกคนย่อมมีอดีต แต่อย่าปล่อยให้อดีตมาทำร้ายเราได้ ควรจะเรียนรู้จากมันมากกว่า
นี่ก็เป็นแค่บททดสอบเล็กๆของการคบกัน ต่อไปข้างหน้ามีหนักกว่านี้แน่นอน :เฮ้อ:
-
ปวดใจแทนหนูจูนนนนนนนนนนนนนน
เอาใจช่วยมากๆๆๆๆจูนเข้มแข็งไว้นะๆๆๆ
-
อ่าวววววววว....เคลียร์นะค้าบเด็กๆ
-
พี่ดิวไม่เอาแบบนี้อ่ะไม่เอาไม่เอา o9 o9
พี่ดิวอย่าให้จบแบบเรื่อง "....เรารักกันได้มั๊ยครับพี่......(รักที่ไม่ควรรัก...แต่ก็รักไปแล้ว...)
ไม่เอานะไม่เอา
พี่ดิวทำให้เค้าร้องไห้มาเรื่องหนึ่งแล้วนะ
ยังมาโจ๊กกะจูนอีก
ไม่เอาไม่เอา o9 o9 o9
"JOKE&JUNE IS REAL"
-
อ่านตอนนี้แล้วดราม่าอย่างแรง :angry2: :fire: :m31:
สองนี้มันหน้าจะจับ :beat: :z6: และก้อ :fcuk:
ส่วนโจ๊กกับจูนมีรัยทำไมไม่พูดกันอ่ะ
เห็นแล้วปวดใจเเทนทั้งสอง แล้วตอนจบมันจะลงเอยยังไงหว่า
***********************************
รออ่านตอนต่อไปครับ
:กอด1:พี่ดิว
สู้ๆครับ :L1: :3123: :L2:
-
สองนี่เหมือนเป็นหนามที่ตามมาทำร้ายจูนได้ตลอดๆ ดราม่าจริงๆ :o12:
-
สงสารจูน
บางที โจ๊กรู้ป่าวว่า
การปิดนั้น ทำไห้เรืองเเย่กว่าเดิม
-
เฮ้อออ...งงกับคู่นี้จริงๆ
สรุป โจ๊กมีใจให้จูนจริงหรือเปล่า ?? หรือแค่ความผูกพันที่มากกว่าเพื่อนทั่วไป เพื่อนธรรมดา เลยทำให้รู้สึกว่าจูนเป็นคนสำคัญ
เอาเป็นว่าตอนนี้โจ๊กก็น่าจะบอกความจริงไปซะ ปลอยให้คาราคาซังมันจะวุ่นวายกว่าเดิมอีก สงสารนายจูนนะ T^T
-
สอง
เข้าใจคิดนะ
หึหึ
-
เจ็บอ่ะ เจ็บกันไปหมดเลย ทั้งจูนทั้งโจ๊กทั้งคนอ่าน
-
เหมือนที่เคยสงสัยว่าสองต้องเคยทำไรสักอย่างโจ๊ก
เศร้า :sad4:
-
ขอโทษนะ... :z6: กระโดดถีบดิว
ตั้งแต่อ่านมานะตอนนี้รู้สึกแย่ที่สุดแล้ว
พิมพ์ไปสั่นไป...
เจ็บโว้ย เจ็บกันไปหมด ...แต่ดูท่าดิวจะสะใจ (..แอบแค้นดิว ชิส์)
:m15:
-
เพื่ออะไร
for what??????
เรายังรักกันอยู่ใหม
เขาใจนายทั้งคู่นะ
แต่แรงไปหน่อยนะจูน
ควรมีสติให้มากกว่านี้
เดียวเสียไปจริงๆจะรู้สึก
.
.
.
รักดิวครับ
o13
เห็นด้วย
-
:sad4: :sad4: งานนี้เข้าข้างน้องจูนครับผม โจ๊กน่าจะตามง้อมากกว่านี้นะครับผม คนที่มาที่หลังคนอื่นอย่างไงก็ต้องระแวงคนที่เขามาก่อนหน้าเราเสมอแหล่ะครับ ถึงปากจะบอกว่าไม่คิดอะไรหรอก แต่ใจล่ะแถบจะขาดเลยล่ะ ไม่ใช่ไม่เชื่อใจนะแต่ก็ไม่ไว้ใจมากกว่านะ คนที่เคยๆกันมาก่อนบอกพูดลำบากเนอะของแบบนี้ มันต้องโดนกับตัวเองถึงจะได้รับรู้ถึงความรับรู้ตรงนั้น เพราะมันไม่สามารถบรรยายออกมาได้อย่างครบถ้วน อิอิ อย่างไงก็เป็นกำลังใจกับน้องจูนและน้องโจ๊กนะครับผม :o12: :o12:
-
สรุปปีใหม่ผ่านไป...โดยที่ไม่ได้มีการฉลองอะไรกันเลยในกลุ่มเพื่อนๆ
เพราะผมเองแหละครับ...ผมกับมันยังไม่คุยกันเลย
ผมก็ฉลองกับที่บ้าน...ทำบุญ ตักบาตรแล้วก็ไปเที่ยวกันจังหวัดใกล้ๆ...แล้วก็มาเรียนตามปกติ
"นานเกินไปมั๊ยจูน?..." เสกมันถามผมครับ
"อะไร?..."
"มึงกับโจ๊กไง...ทะเลาะกันนานเกินไปแล้วรึเปล่า?..."
"จูน...ยิ่งปล่อยไว้นานๆ...ยิ่งเข้าหน้ากันไม่ติดนะ..." จริงของไอ้ปาล์มมันครับ เพราะตอนนี้มันก็ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นไปซะแล้ว
".........." ผมนั่งเงียบไม่โต้ตอบอะไร...กำลังนั่งคิดตามที่พวกมันพูดกัน
"มึงจะให้เวลาแค่เสี้ยวนาที...มาทำลายความรู้สึกดีดีระหว่างมึงกับโจ๊กได้ลงคอเหรอ?...มึงไม่เสียดายเวลาที่พวกมึงสร้างร่วมกันมาบ้างเหรอ?..."
"กูรู้ว่ามึงกลัวบางอย่าง...แต่่มึงลืมกลัวไปอย่างหนึ่งนะ...มึงลืมกลัวไปว่า...วันหนึ่งมึงจะสุญเสียไอ้โจ๊กไปถ้ายังปล่อยเรื่องไว้อย่างนี้...เหมือนที่กูเคยทำกับเป้...มันไม่มีความสุขเอาซะเลยนะ" ทำไมผมจะไม่กลัวละ นั่นละ...คือสิ่งที่ผมกลัวที่สุดเลย
"จูน...มึงยอมฟังกู...ฟังไอ้ปาล์ม...แต่ทำไมมึงไม่ยอมฟังไอ้โจ๊กมันบ้าง..."
"กูเคยถามมันเรื่องสองนะเสก ปาล์ม แต่โจ๊กมันไม่ยอมพูดอะไรให้กูฟังเลย...แล้วมึงจะให้กูคิดยังไงละ..."
"กูยืนยันได้เลยว่า...ไอ้โจ๊กกับไอ้สารเลวสอง...ไม่ได้เคยมีอะไรกัน ไอ้โจ๊กไม่ได้คิดไรกับมันทั้งนั้น..."
"เสก...ถ้ามึงเห็นกูเป็นเพื่อนจริง...ช่วยบอกเรื่องนี้ให้กูฟังหน่อยได้มั๊ย?..เผื่อมันจะบอกได้ว่ากูต้องทำไงต่อไป...ได้มั๊ย?..."
"..........." ดูเสกมันจะลำบากใจนะ
"กูไปหาไอ้โจ๊กก่อนนะ..." ผมไม่รู้ว่าทำไมปาล์มต้องออกไปด้วย แต่ผมรู้แค่ว่าปาล์มมันไม่เคยรู้เรื่องระหว่างโจ๊กกับสอง...แต่...ขอบคุณนะปาล์ม...
.
.
.
.
"เอาวะ...ถ้ามันจะทำให้มึงกับมันกลับมาเป็นเหมือนเดิม มันต่อยหน้ากูซักหมัดสองหมัดหรือสามหมัด...มันคงหายโกรธ..."
"หึหึหึ...ถ้ามันต่อยมึงจริง...เดี๋ยวกูจะเสนอหน้ากูให้มันต่อยด้วย จะได้ช่วยมึงหารไง..."
"ซึ้งใจมึงมากๆ....คือตอนจบมอสาม..เราก็ไปเลี้ยงฉลองกัน...ก็มีเกต แพม ไอ้โจ๊ก กู แล้วก็ไอ้เชี่ยสอง...ตอนนั้นพวกกูยังคอไม่แข็งกันขนาดนี้...ก็เลยเมาง่ายไปหน่อย...แล้วก็พากันกลับบ้านไอ้โจ๊กเพราะพ่อแม่มันไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ทีนี้เราก็เลยดื่มกันมันส์...แล้วไอ้สองก็พาโจ๊กไปนอนบนห้อง...ไอ้เชี่ยสองลงมา...มันบอกพวกเราสามคนว่าโจ๊กไม่ค่อยสบายตัวร้อนมาก...อยากได้ยาลดไข้ด่วนๆ...พวกเราสามคนเลยยกขโยงกันไปซื้อยา...."
"โง่กันจริงนะพวกมึง...แล้วไงต่อ..."
"พอพวกเรากลับมาถึง...ก็ไปที่ห้องนอนไอ้โจ๊กเลย...เห็นสองพยายามทำไรกับร่างของไอ้โจ๊กซักอย่าง...ไอ้บ้านั่นก็เมาจนดูแลตัวเองไม่ได้...ได้แต่แหกปากบอก 'ไม่เอาๆ...'แต่ยังดีที่พวกเราไปช่วยมันทัน...ถ้าวันนั้นกูไม่ชวนพวกเราอกไปดื่มกัน...ถ้าวันนั้นกูไม่คะยั้นคะยอไอ้โจ๊กให้ดื่มเยอะขนาดนั้น...เรื่องมันคงไม่เกิด...ไอ้โจ๊กมันคงไม่เจ็บปวดวขนาดนั้น...เพราะกุไม่รู้หรอกว่าจริงๆแล้วตอนนั้นสองคนนี้เค้าคิดกันยังไง...รู้แต่ว่าโจ๊กมันกลัว มันระแวงอยู่พักใหญ่...อาจจะเพราะเรายังเด็กแล้วยังมาเจอเรื่องอย่างนี้อีก..ทำให้มันกลัวการที่จะรักใครไปเลยนะ...แล้วมันก็มาเจอมึงนี่แหละ....มันจึงยอมเปิดใจ... "
"มันเจอเรื่องแย่ๆขนาดนั้นเลยเหรอ?..." ผมนี่ถึงกับอึ้งเลยครับ ยิ่งคนที่ทำกับเราเป็นเพื่อนด้วยแล้ว มันยิ่งเจ็บเป็นสองเท่า
"กูนี่อยากจะให้ไอ้เชี่ยสองออกไปจากโรงเรียนนี่...แต่มันอีกนั่นแหละที่ขอไว้ มันบอกกว่าต่อไปก็ต่างคนต่างอยู่...คนดีมั๊ยละ...แฟนมึงอ่ะ...?..."ชิส์
"ดีที่หนึ่งเลย....กูรู้แล้วกูจะทำไง...ขอบใจ..." ผมเห็นสองเดินเข้ามาในห้อง...เจอกูแน่...ผมเดินไปหามันที่โต๊ะ...โดยที่มีสองมองตามหลัง
.
"สอง ?.."
"อ้าวว่าไงจูน..."
"เรื่องวันนั้น...เราไม่ติดใจแล้ว...อดีตคืออดีต...ปัจจับันต่างหากละที่เราต้องอยู่กับมัน..."
"หมายความว่าไง?..."
"ก็หมายความว่า....เมื่อก่อนเราไม่รู้ว่านายกับโจ๊กเป็นอะไรกัน....แต่ตอนนี้...เรากับโจ๊กคบกัน..." ช่างกล้านะมึงไอ้จูน
"นี่!!!!!!!!"
"แล้วถ้านายคิดว่าจะแย่ง...ก็ลองดู...เพราะเราก็จะไม่ปล่อยเหมือนกัน..."
"นายกล้ามากนะที่ทำอย่างนี้..."
"ถ้ากล้าแล้ว...สิ่งตอบแทนคือคนที่เรารัก...มันก็น่าเสี่ยงไม่ใช่เหรอ...ขนาดนายยังกล้าเสี่ยงที่จะ....แย่ง...เลยไม่ใช่เหรอ?..." เหมือนนางร้ายเข้าไปทุกทีแล้วกู...เพราะมึงนะเนียะไอ้โจ๊ก...
"........." มันก้มหน้านิ่งงเลยครับ...ผมแวลคิดขึ้นมาได้...ยืมหน่อยนะครับโจ๊ก
"คนของเรา...ยังไงก็ของเรา...ไปละ..." สบายใจจริงเว้ย...
แล้วจะไปตามหามันที่ไหนละ
มันคงยังรอผมอยู่นะ
นั่นไงมันนั่งคุยอยู่กับไอ้ปาล์ม
"โจ๊ก...มึงเข้าใจจูนมันหน่อยสิ...มันไม่เคยรักใครมาก่อนนิ...มันเลยไม่รู้ว่าจะควรจะทำยังไงดี..."
"มึงพูดอย่างกับว่ากูเป็นนักรัก...รักใครมาตั้งมากมาย...กูเองก็เพิ่งรักมันนี่แหละ..." ดีใจเว้ย...แต่จริงๆนะ...กูไม่เคยรักใครมาก่อน ....มึงนั่นแหละสอนให้กูรู้จัก...รับผิดชอบด้วย
"แต่ยังไงมึงก้เข้าใจมันหน่อยละกัน..." ขอบใจมากนะปาล์ม
"ทำไมทุกคนต่างเรียกร้องให้กูเข้าใจมัน...แต่ทำไมมันไม่เคยคิดที่จะเข้าใจกูเลยละ...." นั่นสินะ..ผมนี่โคตรจะเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเอง ไม่เคยคิดที่จะเข้าใจมัน...แต่ผมกำลังพยายามอยู่นะ...ก็ไหนบอกว่าจะรอกันไง...ไหนบอกว่าจะเดินให้ช้าลงเพื่อจะได้เดินไปพร้อมกัน...
"ก็เข้าใจไง...ไม่ได้บอกซะหน่อยว่าไม่เข้าใจ..." ผมโพล่งออกไป..มันวองคนหันพรึบมาทางผมเลยครับ
"กูไปก่อนนะ...ไม่ดีกว่าเข้าเรียนพร้อมกันนี่แหละ...เดี๋ยวพวกมึงพากันโดดอีก...ไปเลยทั้งคู่..." ไอ้ปาล์มมันลากมือผมกับมันมัน...ชิส์...คนเค้าง้อแล้วยังหยิ่งอีก...ไม่เป้นไร...กูยังมีมารยาอีกเยอะ...
วันนี้ผมเพิ่งกลับมานั่งที่เดิมกับมัน
ใจจริงนะ อยากกลับมานั่งตั้งนานแล้ว แต่กลัวเสียฟอร์ม...ไอ้บ้านี่ก็ไม่ยอมง้อซะด้วย
"กลับมานั่งที่เดิมแล้วสบายใจจัง..." ผมพูดกับลมกับฟ้า
"........" แต่มันไม่สนใจครับ...ได้
"ฟังด้วย...ของของกู...ยังไงก็เป็นของของกู..."
"........" คราวนี้ได้ผลครับ มันหันมามองผมด้วย
"เย็นนี้รอด้วย...ไม่อยากกลับบ้านคนเดียว..."
"........." มันเงียบอีกแล้ว...ชิส์
เลิกเรียนมันลงตึกมาก่อนผม
ลงมา...ผมไม่เห็นมันนะ...
มันไม่รอผมเหรอ?...ทำไม?...
-
ค้ า ง
เหมือนจะมีความสุขเลยนะคะ แต่ให้ค้างอย่างงี้ไม่น่าไว้ใจ :serius2: :serius2: :serius2:
-
:เฮ้อ:อะไรกันนักหนาเนี้ย
-
อ้าววว
กรรมของเวรรร
-
อะไรอีกอ่ะ!
จะได้ดีกันไหมอ่ะ คนอ่านลุ้นจนเครียดแล้ว 555
-
อ้าว ไหงงั้นฟระ
จูนอุตส่าห์ง้อแล้วนะโจ๊ก
:serius2:
-
งอนกันนานจริงๆ คืนดีกันเถอะ :call:
-
:serius2:
-
อ่าจูนเข้าใจโจ๊กเเล้ว
เเล้วเเบบว่าโจ๊กไปไหน
ไม่ได้รอจูนจริงๆๆเหรอ
ม่ายน๊า
พี่ดิวค้าง
มาต่อรุยน๊า
-
^^
-
โว้ยยยยยย.....
อะไรมาทำให้อยากแล้วจากไป
แบบนี้ไม่ดีเท่าไหร่นะครับ.... ดิว...
รีบ รีบ มาต่อนะครับ
(แต่ตอนนี้จูนน่ารักว่ะ)
o13
-
เง่อ โจ๊กจ๋า จาใจร้ายกะจูนได้เชียวหรา
-
ไหนมารยา จูนละ
ไม่ได้ผล ซะม้างงง
-
เห้ออออสองสม
ไม่คิดก่อนทำ
แต่จูนตลอดเว
ไม่เคยจะฟังโจ๊กก่อนสักนิด
หันหน้าคุยกัน ดีกว่าบ่อยให้มันผ่านไป
ถ้าโจ๊กจะไม่รอก็ไม่แปลก
ปล.แต่โจ๊กไปเข้าห้องน้ำหรือเปล่า 5555++
-
งอนกันไปงอนกันมา เหนื่อยมั่งมั๊ย
-
มาอีกซิ จะไม่ตืบ.....แต่จะจิ้ม :z13:
-
ทำร้ายกันได้ลง :angry2:
-
ใจร่มๆหน่อยสิหนูจูน ฟังบ้างไรบ้างคิดไปเองอยู่เรื่อย
-
:angry2: คุณดิว เป็นคนใจร้ายตั้งแต่เมื่อไหร่
:m16:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:angry2: :angry2: มาต่อเดี๋ยวนี้
เมื่อไหร่จะคืนดีกันซะที
:call:
-
จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o22
โจ๊ก~~ หนูกำลังจะเอาคืนจูนหรอไม่จริงใช่มั้ย งอนกันไปงอนกันมาแบบนี้เดี๋ยวก็ได้เลิกกันจริงๆหรอก
โถ่~~ :sad4:
-
โกดดดดดด ค้างสุดๆๆๆ
โจ๊กหายไปไหนนนน
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ค้างมาก เฮือก มาฆ่ากันให้ตายเลย มันค้าง T T เห้อ ลุ้นมากๆไปจริงๆ
-
ค้าาาาาาาาาาาาาางงงงงงงงงงงงงงงงงง
อย่าทำแบบนี้ได้ไหม
-
อ่าววววววว.....น้องดิวครับมาด่วนเลยคร้าบบบบบ
-
ใช่ๆๆอย่าทำแบบนี้เลยน้าาาาา
แทบ คลั่ง T T
-
อะไรอีกเนี่ยยยยยยย โจ๊กกกก
-
จูนนานแน่มาก o13
ต่อไปมันจะดีขึ้นใช่มั้ยพี่ดิว
แต่ตอนนี้ค้างงงงงงงมาก
"JOKE&JUNE IS REAL"
-
ไอ้โจ๊ก เอาอีกแล้วนะ
:z6:
-
- -* โจ๊กกำลังเป็นบ้าอยู่ในห้องน้ำรึป่าว
จูนมาง้อโจ๊กเนี้ย ฮ๋าๆๆๆ
-
พี่ดิวคราบบบบบบบบบบบบบบบ
ค้างสุดดดดดดดดดเลยอ่า
ตอนต่อไปเป็นงัยเนี่ย
งอนกันงอนกันมาแบบนี้
แล้วจะได้รักกันสักทีเนี่ย
-
พี่ดิวคราบบบบบบบบบบบบบบบ
ค้างสุดดดดดดดดดเลยอ่า
ตอนต่อไปเป็นงัยเนี่ย
งอนกันงอนกันมาแบบนี้
แล้วจะได้รักกันสักทีเนี่ย
-
เริ่มใจม่ายดีกับตอนที่ผ่านๆ มาเลยอะ
หวังว่าคงไม่มีอะไรไปมากกว่านี้นะ
เข้าใจกันเร็วๆ นะครับ อย่างอนนักเลยครับโจ๊ก จูนเข้าใจแล้ว
-
...ลดฐิฑิ แล้วทำให้ได้คนที่เรารักกลับคืนมา มันก็คุ้มนะน้องจูน
...ยังไงก็เลิกรักไม่ได้ ก็ต้องทำให้ดีที่สุดนะ เพื่อคนที่เรารักและรักเรา :L2:
-
:z6: ...รอบนี้เอาจริง
ดิวใจร้าย ค้างอย่างแรง
ถ้าไม่รีบมาต่อจะโดนหนักกว่านี้ ชิส์(ขอยืมหน่อยนะจูน)
-
โจ๊กมันฉิงฉ่องอยู่ :กอด1:
-
:laugh: ถึงเวลาทวงของเราคืนแล้วจูนสู้ๆๆๆๆๆๆๆ
อย่ายอม I'สอง มันนะ
มาไวๆหน่อยนะคร๊าฟ คนๆนี้จะรออยู่
:monkeysad:
-
รออ่านต่อเหมือนกันครับ
-
ไม่ใช่ว่า.... โจ๊ก ..... ไปตกลงคบกับ...แทนแล้วนะ
หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะครับ T^T
-
โจ๊ก???
ไปไหนอ่ะ
-
:call: :call:
-
ก่อนอ่านตอนวันที่11 คิดว่าจูนก้อสมควรโมโหหรอกนะ
ที่โจ๊กมันพูดได้ไม่เต็มปากว่าถ้าไม่มีเรื่องเมื่อก่อน
โจ๊กกับสองจะเป็นยังไง
แต่พอจูนมันหายโกรธแค่เพราะว่าเสกเล่าเรื่อง
แล้วคิดว่จูนไร้สาระอ่ะ
ไม่เข้าใจว่าแล้วก่อนหน้านี้จูนโกรธเรื่องอะไรอ่ะ??
แบบนี้ก้อมากไปนะจูน ไม่ดีหรอกมั้ง
-
นั่งรอดิว วว :กอด1:
-
มาต่อได้แล้วนะครับบบบบ
-
อยากจะลงต่อให้อ่ะนะครับ
แต่พอดีอินเตอร์เน็ตมันใช้ไม่ได้อ่ะ
เพิ่งใช้ได้วันี้เองครับ
และคาดว่าวันนี้ก็คงจะไม่สะดวกที่จะอัพ
เอาเป็นรวบยอดเป็นพรุ่งนี้ละกันนะครับ
ขอบคุณครับ
-
รับทราบจ้า
-
จ้ะ รอได้
-
รับทราบครับ
-
OK ค่า~~ จะรอน้า~~~ :sad4:
-
จ้าๆ รอค่า ^^
-
ไม่เป็นไร รอได้
-
:L1: :3123: :L2:
-
รับแซ่บค่ะดิว
จะรอด้วยใจระทึก :serius2:
-
ทราบครับผ้มมมมมมมมมมมม
-
คร๊าบบบบบผม
-
อย่างอนมากน้องโจ๊ก นี่น้องจูนอุตสาห์ง้อแล้วนะ
-
รับทราบคร้าฟฟฟฟฟฟฟฟ
o13
-
รับทราบคร๊า
แต่พี่ดิวขอแบบน่ารักคิกคุอาโนเนะน้า
คืนดีกันเร็วๆๆน้า
เค้าลุ้นจนแทบจะไม่หายใจอยู่แล้ว
ไมาเอาดราม่าแล้วเน่อ
"JOKE&JUNE IS REAL"
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงง :serius2: :serius2: :serius2:
มาอัพต่อเด๋วนี้นะ
คิดถึงดิวจังเลยไม่ได้มาอ่านตั้งนาน คนเริ่มเยอะขึ้นนะ
ชอบที่บอกว่า เรายังรักกันอยู่มั้ย? จิ๊ดดดดดดดดดว่ะแก!!!!!!
-
รอ
-
รับทราบ :pig4:
-
รักแซ่บ บบบบ :z2:
-
ครับ
:interest: :ped149: :ped149:
-
รอครับ
-
รับทราบค้า
-
รับทราบจ้า
-
มาแล้วคร้าบ
"เสก...?" ผมตัดสินใจดทรหาเสก...อีกใจหนึ่งผมก็อยากจะโทรหาชีนนะ...
แต่นั่นมันดูจะเป็นการเห็นแก่ตัวจนเกินไป...ผมตอบรับความรู้สึกมันไม่ได้...ผมก็ไม่ควรจะเหนี่ยวรั้งมันไว้
และอีกอย่างผมก็ไม่อยากทำผิดต่อไอ้โจ๊ก...เพราะมันเคยบอกว่า...ไม่ชอบให้ผมคุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่มัน
ก็ตอนนี้กูอยากคุยกับมึง...แล้วมึงอยู่ไหนละ...ไอ้บ้า!!!!!!!
"ว่าไงจูน...จูน...จูน...เอ๊ย...ฟังอยู่รึเปล่า?..."
"เออๆ...ฟังอยู่...." เหม่อแีกแล้วเรา
"โทรมามีไรครับคุณเพื่อน?...."
"คืนนี้ตั้งวงกันดีกว่า...กูอยากเมา...ที่ไหนสะดวกวะมึง..."
"นึกครึ้มอะไรขึ้นมาถึงอยากดื่มวะมึง..กูเห็นทุกทีเอาแต่ห้ามพวกกูไม่ให้ดื่ม..."
"อกหักมั้ง...หึหึหึ...ประมาณดื่มเพื่อลืมมึง....มึงดื่มเป็นเพื่อนกูหน่อยนะ..."
"มึงรอแป๊บหนึ่งละกัน เดี๋ยวกูโทรถามพวกนี้ก่อน..."
"อืม..." ผมวางสายจากมัน
ผมเดินออกมาจากโรงเรียนเรื่อยๆ...
จนมาถึงที่..ที่แรกที่ผมกับมันได้คุยกันจริงจัง
เป็นที่แรก...ครั้งแรกที่ผมเผลอมองหน้ามันแบบเต็มๆ...และได้เห็นว่ามันดูดีแค่ไหน
เป็นที่แรกที่...ผมกับมันได้พูดกันจริงๆจังๆ
และเป็นที่แรก...ที่มันมีน้ำใจกับผม...ผมจำเรื่องราวของเราได้เยอะขนาดนี้เลยเหรอ
ผมนั่งกรูดลงกับพื้น...และพิงหลังกับกำแพงนั้น...จู่ๆมันก็หมดแรงเอาซะดื้อๆ...ผมกับมันจบแล้ววจริงๆเหรอ
จบโดยที่ยังหาจุดเริ่มไม่เจอเลย...
ผมนั่งรอสักครู่ เสกก็โทรมา
"ว่าไง?"
"หอเกตกับแพมสะดวก....เมาเสร็จแล้วก็อ้วกแล้วดื่มต่อ...แล้วอ้วกกันอีกรอบ...ก็นอนต่อที่นั่นได้เลย....กูโทรชวนไอ้ปาล์มแล้วก็เป้แล้วนะ..."
"ดี...กูจะได้มีคนอยู่ข้างๆเยอะๆ..กูจะได้ไม่เหงา....เพราะตอนนี้กูรู้สึกว่าตัวเองเหงาเอามากๆเลยวะ....แล้วเดี๋ยวเจอกัน..."
"โธ่...ไอ้จูนเอ๊ย..."
"สงสารกูเหรอ?...."
"ไม่ได้สงสาร...แค่ไม่อยากให้มึงเป็นแบบนี้..."
"กูเองก็ไม่ได้อยากเป็นอย่างนี้นิ...เอาเหอะ...แล้วเดี๋ยวไว้เจอกันนะ..."
"แล้วมึงรู้จักหอเกตกับแพมมันเหรอ?..."
"เออวะ...กูไม่รู้..."
"เป็นเอามากนะมึง...ว่าแต่ตอนนี้มึงอยู่ไหน...เดี๋ยวคนหล่อคนนี้จะไปรับ..." หึหึหึ
"กูอยู่หน้าโรงเรียน....กูเดินไปไหนไม่ไหวแล้ว...รีบมานะมึง...กูไม่อยากอยู่คนเดียว..."
ผมนั่งอยู่หน้าโรงเรียน
หวังนิดๆว่าจะได้เจอมัน...เผื่อเมื่อกี้มันจะแวบไปไหน
แต่ผมไม่เห้นแม้แต่เงาของมันครับ
มันคงไม่รอผมแล้ว....
อีกตอน....
ไว้ตอนเย็นๆหน่อยนะครับ
-
:monkeysad:
ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้นะ TT
-
รอตอนต่อปายครับ.. :call:
-
ไม่อาวแบบนี้น้า
จูนจ๋า
-
อย่าให้รอนานนะครับ
เหงาเหมือนกัน
:n1:
-
ต้องรออีกแล้ว :เฮ้อ: แต่ยังไงก้อขอเปนกำลังใจให้คนเขียนนะครับ สู้ๆๆ
-
เสกขอแจม
ผมมาถึง...
เห็นจูนนั่งพิงกำแพงอยู่...หน้าตาของมันไม่สดใสเอาวะเลย
รักกันแล้ว...ทำไมต้องทรมานตัวเองกันด้วยวะ...ไม่เข้าใจพวกมันสองคนจริงๆ
ไอ้โจ๊กเองก็ใช่ว่า...มันจะมีความสุขเมื่อไรละ...เอ้อ...เพื่อนกูแต่ละคน...
ผมกับมันมาถึงหอเกตกับแพม....ก็เจอเพื่อนคนอื่นๆนั่งกันอยู่ก่อนแล้ว
ก็มีแต่สนิทกันทั้งนั้นแหละครับ
ไอ้ปาล์ม
เป้
เจ้าของหอ ก็เกตกับแพมนั่นแหละครับ
แต่ไอ้หน่อนี้มันมาได้ยังไง...ไอ้บอมครับ...มันนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อส่งยิ้มให้จูนอยู่
"เอ๊ยจูน...เบาๆหน่อยสิ...กลัวไม่เมารึไง...ยกเอาๆ..."
"ก็เราอยากเมานิเป้....เผื่อมันจะลืมอะไรได้บ้าง..." ดูมันครับ...
"มึงเมาให้แทบตาย...มึงก็ไม่มีทางลืมได้หรอก..." ผมเลยสวนออกไปดอกหนึ่ง...ทำไรไม่ห่วงตัวเองเลย
"มึงพูดอย่างนี้...มึงไม่ห่วงกูแล้วเหรอเสกเพื่อนรัก...ทำไมตอนนี้ทุกคนถึงไม่รักกูเลย...ทำไม?.." มันคงเริ่มเมาแล้วแหละครับ
"เราห่วงจูนนะ...แล้วจูนอยากลืมอะไรเหรอ?...." เลื้อยมาเนียนๆเลยนะมึงไอ้บอม
"ไม่มีอะไรน่าฟังหรอกบอม...เรื่องโง่ๆงี่เง่าๆ...ของคนโง่ๆงี่เง่าๆเท่านั้นเอง..." จูนเอ๊ย...กูจะช่วยมึงยังไงดี
เกต แพม ผม ไอ้ปาล์มนั่งมองตากันปริบๆ เพราะพวกเรารู้ว่าจูนเป็นอะไร?
แต่เรื่องบางเรื่อง...มันก็เป็นเรื่องของคนสองคน...
ถึงแม้พวกผมอยากจะช่วยพวกมันแค่ไหน....แต่ก็ทำได้แค่เอาใจช่วย
"เล่าให้เราฟังสิ...เผื่อนายพูดออกมาได้แล้วจะได้สบายใจขึ้น..." ไอ้บอมมันยังตื๊อไม่เลิก
"ฮึ...คนโง่ๆงี่เง่าๆคนหนึ่ง...กำลังจะเสียใครคนหนึ่งที่สำคัญมากๆไป...เพราะความงี่เง่าไงละ..."
"มึงพอได้แล้วไอ้บอม...จะอยากรู้ไปทำไม...รู้ไปมึงก็ทำไรไม่ได้...อย่าให้มันพูดไรอีกเลย..." ถ้าไอ้ปาล์มมันไม่ขัดขึ้นก่อน ผมก็กำลังจะพูดกับไอ้บอมแล้วเชียว...ไอ้บอมมันก็ยอมเงียบครับ...แต่มันยังจ้องจูนไใาวางตาเลย
จูนมันดื่มเอาๆ จนตอนนี้เริ่มโงนเงนแล้ว
"ฮึก...ฮึกๆๆๆ....ฮือๆๆๆ...." มันร้องไห้ครับ....ร้องไห้อย่างกะเด็กเลย...ตกใจกันทั้งวงเลยครับงานนี้
"จูน..." เป้กับแพมจะเข้าไปปลอบ แต่ผมห้ามไว้...เพราะมันจะได้รู้ว่า...ความเจ็บปวดมันเป้นอย่างไร...ถ้าไม่อยากปวดอย่างนี้ ต่อไปต้องทำยังไงต่อไป...
"ขอโทษ...ขอโทษได้ยินมั๊ย....ไหนว่าจะรอ...ฮึก..ฮึก...ไหนว่าจะเดินไปด้วยกัน...แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน...ทำไมปล่อยให้กูเดินคนเดียว...คนใจร้าย...ฮือๆๆๆ...." มันคงเมามากแล้วจริงๆแหละ...เพราะงั้นมันคงไม่กล้าพูดออกมาแบบนี้ต่อหน้าทุกคน
หัวมันเริ่มเอียงมาทางผม เอียงมาๆๆ...จนวางแหมะบนไหล่ผม
"เสก...กูคิดถึงโจ๊ก...กูอยากเห็นหน้ามัน...ฮึกๆๆๆ..." มันพูดเบาๆกับผม
"จูน...พรุ่งนี้ก็เช้าแล้วนะ...."
"แล้วพรุ่งนี้เช้า...จะมีโจ๊กข้างๆกูมั๊ย..."
"........." ผมไม่มีคำตอบให้มันหรอกครับ เพราะผมไม่ใช่ไอ้โจ๊ก
ผมเห็นเกตกับแพมเดินกันออกไปข้างนอก
แล้วซักครู่ก็เดินเข้ามา...
เป้นี่หลับไปแล้วครับ
เห็นไอ้ปาล์มบอกให้ขึ้นไปนอนบนห้อง แต่เป้ไม่ยอม มันเลยไปยกเอาหมอนผ้าห่ม มาให้นอนบนโซฟา...แล้วก็กลับมานั่งดื่มต่อกับพวกเรา...
"จูน...มึงเมาแล้วนะ....พอเหอะ..." ผมแย่งแก้วจากมือมัน
"กูไม่เมาหรอก...เพราะกูยังไม่ลืมมันเลย กูยังคิดถึงมันเลย..." มันพูดเสียงอ้อแอ้ๆ
"จูน...อย่าทำแบบนี้เลยนะ...มันไม่ไรดีขึ้นมาหรอก..."
"แพม...เราควรทำไงดี?..."
"จูน...พวกเราห่วงจูนกันทุกคนนะ...อย่าดื่มอีกเลย...นายดื่มมามากแล้วนะคืนนี้..."
"เกตห่วงเราเหรอ...ทุกคนห่วงเรา...แล้วมันละ...มันจะห่วงเรามั๊ย...มันยังจะห่วงเราอีกมั๊ย?...ฮึกๆๆ..."
"ห่วงสิ...โจ๊กมันรักมึง ห่วงมึงมากนะ..." อันนี้ผมพูดดังๆ อยากให้ไอ้บอมได้ยินด้วย จะได้เลิกมองเพื่อนผมอย่างนั้นซะที
ได้ผลครับ ตามันนี่แทบจะถลนออกจากเบ้า
"จริงเหรอ?...กูยังมีค่าพอให้มันห่วงอีกเหรอเสก..." เสียงมันเศร้ามาก
"โจ๊กมันรักมึงมากนะ..." ไอ้ปาล์มก้ช่วยอีกแรง
"เมื่อก่อนกูเชื่อ...แต่ตอนนี้กูไม่รู้...ไม่รู้จริงๆ.."
แล้วจู่ๆมันก็จะลุกขึ้น...แต่เพราะมันคงเมามากไปหน่อยเลยซวนเซจะล้ม...
แต่โชคดีที่ไอ้บอมมันรับไว้ทันซะก่อน...ไม่งั้นหัวฟาดพื้นแน่...
แต่โชคร้ายตรงที่...มันรับจูนไว้ทั้งตัว จนดูเหมือนว่ามันกำลังโอบกอดจูนอยู่นะสิ
แถมจมูกมันก็ซุกอยู๋แถวบริเวณคอข่าวๆของจูนซะด้วย
"จูน..." พวกผมอีกสี่คนเรียกชื่อจูน...แล้วส่งสายตากดดันไปที่ไอ้บอมประมาณว่า 'ปล่อยได้แล้วมึง'
มันจึงยอมเรียกชื่อจูนเบาๆ....แต่ก็ยังไม่ยอมผละออกอยู่ดี
"โจ๊ก...โจ๊ก..." ไอ้จูนเอ๊ย มึงจะมาเพ้ออะไรตอนนี้...แถมยังกอดไอ้บอมซะแน่นเลย
จะซวยกันเกินไปมั๊ย
ก็ไอ้โจ๊กยืนเด่นตระหง่านอยู่หน้าประตูนะสิ
แถมยังจ้องมาที่ไอ้บอมด้วย
สงสัยคงเป็นแพมกับเกตโทรไปแหง๋มๆ
มันเลยส่งยิ้มแหยะๆให้มันไปทีหนึ่ง ไอ้ปาล์มก็ด้วย
ไอ้โจ๊กส่งสายตาพิฆาตไปทางไอ้บอม ประมาณว่า...'มึงตายแน่...ถ้ามึงโดนตัวอ่อนของกูมากไปกว่านี้...'
ดีนะที่เมื่อกี้มันไม่เห็นจูนพิงไหล่ผม...ไม่งั้นมันอาจจะฆ่าผมด้วยก็ได้
น่ากลัววะ....เพ่อนกู
-
ช่างกล้านะมาทำให้ค้างแบบนี้ เดี๋ยวบอกโจ๊กจัดการซะหรอก
-
อร๊าย บอมปล่อยจูนได้แล้ววว
เจ้าของตัวจริงเค้ามาแล้วเฟร่ย หึหึ
:angry2:
-
เตรียมตัวโทรเรียก
สุริยาหีบศพได้เลยบอม
มีหวังตายคาตีนโจ๊กแน่
ขืนยังไม่รีบปล่อยน้องอ่อน
-
เจ้าของมารับแล้วนะครับ..คุยกันดีๆล่ะ
-
บอมเอ๊ยยย วัดไหนดีจ๊ะ
แต่โจ๊ก
หายหัวไปไหนมาตอนเย็น ดูดิ
จูนเปนแบบนี้เลย :m31: :m31: :m31:
รีบๆจัดการจูนให้หายเปนปกติเลยนะ
-
โจ๊กจัดการเคลียร์ด่วนเลยนร๊า :m31:
-
โจ๊กรีบมาเอาไอ้พวกปรสิตออกเร็วเลย
ยืนมองอยู่นั่นแหละ
รีบเคลียร์เลยให้ไวๆๆ
"JOKE & JUNE IS REAL"
.
.
.
พี่ดิว ค้างงงง ง ง ง ง
-
ค้างกว่านี้มีอีกมั้ย :serius2:
-
:L1: :3123: :L2: :pig4:
:call: :call: :call:
-
:serius2: โฮกกกกกกกกกกกกกกกก มาแบบนี้ฆ่ากันชัดๆเลย :o12:
ตอนหน้าแล้วสินะ ตอนน้าจะหวีดหวานเหมือนเดิมแล้วชิมิ คริคริ
จูนเมาแบบนี้แล้วก็ดีเหมือนกัน จะได้เลิกปากแข็งซะที แบบนี้คงเข้าทางโจ๊กแหละ กร๊ากกกกกกกกกกกก
จินตนาการไปไกลแล้วเนี่ย~~
-
มาต่อเร็วๆๆๆน่ะครับ
สนุกดี หึง หึง 555+
-
อ้าววว ค้างยิ่งกว่าเดิมซะอีกค่ะ
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
แล้วเมื่อไรจะรักกันดีๆซะที ลุ้นจะแย่ล่ะ
-
ขอร้องว่าอย่าเข้าใจผิดอีกนะ ได้โปรด
ค้างอ่าาาา
:serius2: :serius2:
-
เเล้วโจ๊กทำไมไม่รอจูน
เห้นป่ะจูนเมาเลยเนี่ย
ละบอมเอ่ยจะรอดเรอะ
เหอะๆๆ รอรอรอรอ
-
:z3:
รีบๆมาต่อน้าจ้ะ :L2:
-
หนักเลย ค้างมากอ่าาา
-
ถึงกลับเครียด ลุ้นๆๆๆอ่ะ
ดิว มาต่อเถอะนะ :monkeysad: :m15:
-
^^
-
โจ๊กมาแล้วแต่ค้างอะ :z3:
-
มาต่อเร็วๆ ด้วยนะครับ ค้างครับ ไรท์เตอร์
ม่ายอยากเครียดหนักไปกว่านี้ อยากให้เคลียร์กันเร็วๆ
-
โฮะโฮะ โจ๊กมาแล้ววววววว :-[
-
โจ๊กมาสักที
มาต่อไวๆน่ะครับอยากอ่านต่อ
มันค้างมาก
-
มาแล้วคนที่น้องจูนเรียกหา มาด้วยมาดพร้อมหึงโหดเต็มที่
มีไรเคลียร์กันได้แล้วสองคน
-
:z6:โจ๊ก
ทำเป็นนะ....โจ๊ก
ทีนี้มาหึงโหด
-
น้องดิว ต้องทำให้ลุ้นอยู่เรื่อยเลยนะ แต่ก็ดี จะได้ไม่จืดชืด เพราะช่วงหลังรู้สึกไม่ค่อยมีอะไรให้ตื่นเต้นเร้าใจสักเท่าไหร่ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เสมอ...แล้วอย่าลืมมาต่อไวๆ นะครับ :bye2:
-
โจ๊กอยากเล่า
โชคดีนะครับที่ผมมาทันพอดี...ไม่งั้นมีหวังผมได้ทืบเพื่อนตัวเองแน่ๆ...ถือว่าโชคดีไปนะมึง...ไอ้บอม
ไอ้ตัวดีนี่ก็เหมือนกัน...เป็นคลาดสายตาไม่ได้...ผมถึงชอบบอกมันไงครับว่ามันอ่ะชอบอ่อย...โดยที่มันเองก็ไม่รู้ตัวหรอก...เอ้อ...
"ฮือๆๆๆ..." มันร้องไห้อีกแล้ว น่าจับมาลงโทษซะให้เข็ด...แถมยังกอดไอ้บอมแน่นเข้าไปอีก...
ผมพยักหน้าให้ไอ้เสก...
"จูน...ปล่อยได้แล้ว..." เสกมันยื้อไอ้ตัวดีออกมา
"ไม่ปล่อย....จะกอด..." มันอู้อี้ตอบ...
"ปล่อยได้แล้วจูน....นี่มันไม่ใช่ไอ้โจ๊กนะ....มึงกล้ากอดคนอื่นที่ไม่ใช่โจ๊กเหรอ?..." ดีมากเสกเพื่อนรัก...ส่วนไอ้ปาล์ม เกต แพมต่างก็ส่ายหน้าระบายยิ้มกันใหญ่...คงมีแต่ไอ้บอมนั่นแหละที่ทำหน้าบ้าอยู่...ดูมัจะอารมณ์เสียเอามากๆ...ถ้ามึงแต๊ะอั๋งว่าที่แฟนกูมากกว่านี้...มึงได้เสียชีวิตแน่ไอ้บอม
"เออวะ...ไม่ใช่โจ๊กจริงๆด้วย...แล้วกูกอดใครวะ..." มันพูดตอนที่ผละจากกอดไอ้บอมแล้ว.....นั่งโงนเงนๆ...จนไปซบกับไหล่ไอ้เสก...แต่ไอ้เสกก็ผลักหัวมันไปให้ซบกับไหล่แพมแทน...หึหึหึ...สงสัยมันคงกลัวผม...
"เชี่ยเสก...ผลักหัวกูทำไม?...แพมดูสิ...เสกแกล้งเรา..." แต่มันก้ยินดีที่จะซบไหล่แพมนะ
"กูไม่อยากโดนพ่อมึงทืบ..."
"แล้วพ่อกูจะไปทืบมึงทำไม?..."
"พ่อคุณทูนหัวมึงไง...."
"ฮึกๆๆๆ..." มันเริ่มสะอื้นอีกแล้วครับ
"เอ๊ยๆๆๆ.....ร้องไห้ทำไมอีก...กูขี้เกียจปลอบแล้วนะ..." ไอ้ปาล์มโวยมาเลยครับ
"งั้นมึงก็ตามโจ๊กมาปลอบกูหน่อยซิ...." ไอ้บอมถึงกับหน้าเหวอไปเลยครับ...ไอได้ยินอย่างนี้ชัดๆจากปากของอ่อนมันเอง
"ก็....." ไอ้ปาล์มมันกำลังจะชี้นิ้วมาทางผม แต่ผมทำท่าห้ามไว้ก่อน
แล้วก็แวบเข้าห้องน้ำ
เพราะเมื่อกี้กำลังจะหลับครับ
แต่แพมโทรไปบอกว่าจูนมันเมามาก
ผมก็รีบบึ่งมาเลย
ซิบได้รูดแล้วรึยังก็ไม่รู้
ขับรถมาไม่เสยคนอื่นหรือโดนคนอื่นเสยก็นับว่าบุญรักษาแล้วกู
เอ้อ...ล้างหน้าแล้วค่อยยังชั่วหน่อย
ผมออกมาจากห้องน้ำแต่ยังไม่อยากเข้าร่วมวง
เลยยืนแอบๆบริเวณนั้นก่อน
ไอ้บอมมันไม่อยู่แล้ว
ดี...ที่จริงมันไม่น่าจะอยู่ตั้งแต่แรกแล้วนะ
"เอ้า...ทีนี้...มีแต่พวกเรา...จูนมีปัญหาอะไรกันแน่?..." เกตถามขึ้น
"ฮึกๆๆๆ...เราทะเลาะกับโจ๊ก...โจ๊กหันหลังให้เรา...โจ๊กไม่รอเราแล้ว..."
"จูน...หยุดร้องก่อน..."
"แพม เกต เราว่าเธอสองคนพาจูนไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่า...กว่ามันจะพูดจบกูว่ามันสำลักน้ำตาตายซะก่อน...."
"อืม...ก็ดีเหมือนกัน..."
"ถ้าเราหยุดร้องไห้ ถ้าเราล้างหน้า...ถ้าเราเลิกทำตัวงี่เง่า...โจ๊กจะมาหาเรามั๊ย?.."
"มุดหัวอยู่ได้...เห็นมั๊ยว่าจูนมันเสียใจแค่ไหน..." ไอ้ปาล์มพูดกระทบผม...
"มึงพูดไรอ่ะปาล์ม?"
"กูพูดกับลมกับฟ้าอ่ะ..."
เกตกับแพมช่วยกันพยุงจูนไปห้องน้ำ
เสร็จแล้วก็พานั่งรับลมที่ระเบียงหลังห้อง...ดุมันค่อยสร่างเมาขึ้นมาหน่อย
"จูน...ดีขึ้นยัง?"
"ดีขึ้นแล้ว...รู้สึกเบาหัวขึ้นมาหน่อย...ขอบใจมากนะเกต แพม"
"มีปัญหาอะไรกับโจ๊กเหรอ?"
"โจ๊กโกรธเรา...โโจ๊กไม่คุยกับเรา..." มันเริ่มที่จะสะอื้นอีกแล้ว
"โจ๊กไม่มีทางโกรธจูนได้หรอก เชื่อแพมนะ"
"โจ๊กเค้าห่วงจูนมากนะ...รักมากด้วย..."
"เราผิดเองแหละ...เราไม่มีคำตอบให้เค้า...เรามันเห็นแก่ตัว เรามันงี่เง่า..."
"เกตว่า...จูนนะมีคำตอบอยู่แล้ว เพราะถ้าจูนไม่มีคำตอบ...จูนคงไม่อยู่ในสภาพอย่างนี้เช่นในตอนนี้หรอก...เพียงแต่จูนไม่กล้ายอมรับมัน...ก็เท่านั้น..." มันนั่งฟังเงียบเลยครับ...ผมสงสารมันจับใจเลยทีเดียว
"ใช่...แพมรู้ว่าจูนกลัว...กลัวกับการยอมรับความรู้สึกของตัวเอง...ความรู้สึกที่มันต่างจากคนอื่นทั่วไป...เราแค่ต่างจากคนอื่นนะจูน...แต่เราไม่ได้แปลกจากคนอื่น...เพราะยังไงมันก็คือรักเหมือนกัน..." ผมรู้สึกขอบคุณเกตกับแพมมาก..เพราะตอนนั้นผมเองก็สับสนจนคิดไรไม่ออก...ก็ได้คำปรึกษาจากสองคนนี่แหละครับ ผมถึงได้กล้าบอกความรู้สึกของตัวเองกับจูน...
"เรากลัว...." มันพูดเสียงสั่นๆ แต่ไม่ได้ร้องไห้เหมือนเมื่อครู่แล้ว
"จูนจำไว้อย่างหนึ่งนะ...มันไม่ใช่เรื่อง่ายเลย...ที่เราจะเจอใครซักคนที่รู้สึกดีกับเราจริงๆ...และมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอีกเหมือนกันที่เราจะรู้สึกดีดีกับใครซักคน...ถ้ามีโอกาสได้เจอ...ก็อย่าปล่อยให้ผ่านไปเลย..."
"..." มันก้มหน้าเงียบนั่งฟัง
"จูนกลัว...เพราะโจ๊กเป็นผู้ชาย แล้วจูนเองก็เป็นผู้ชายด้วย...กลัวคนอื่นมองไม่ดี...กลัวคนอื่นรับไม่ได้...แพมเข้าใจนะ...แต่รู้มั๊ยว่าจูนลืมคิดถึงคนสำคัญมากที่สุดคนหนึ่งไป...จูนลืมคิดถึงโจ๊กไง..จูนแคร์ความรู้สึกของคนอื่ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้...แต่ลืมดูแลความรู้สึกของคนที่เค้ารู้สึกดีดีกับจูน...และจูนเองก็รู้สึกดีดีกับเค้า..."
"เกต แพม เรามันเห็นแก่ตัวมากใช่มั๊ย...เราไม่เคยให้อะไรโจ๊กได้เลย แต่เรากลับเรียกร้องจากมันตั้งมากมาย...อย่างเช่นตอนนี้ไง...เราอยากเจอโจ๊ก...เราคิดถึงมัน..."
"จูน...เกตเองก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องของพวกนายสองคนมากหรอกนะ...เพราะมันเป้นเรื่องของคนสองคน....แต่เพราะเกตไท่อยากให้เพื่อนที่เกตรัก...ต้องมาเสียใจเพราะความกลัว...ความรักมันไม่ผิดนิ...รักแบบไหนมันก็คือรัก...รักในแบบของใครก็แบบของคนนั้น...รักมันไม่มีแบบตายตัวหรอก...ความรักไม่เคยทำร้ายใคร...ความรักมีแต่มอบความสุข มอบรอยยิ้ม เสียงหัวเราะให้กับคนที่มันทักทาย...แต่ที่ต้องเสียใจกัน เพียงเพราะเรารักษารักไว้ไม่ได้ต่างหากละ...และจูนก็กำลังเป็นแบบนั้น....เพราะความกลัวของจูนเอง...."
"เราเคยคิดว่า...ความกลัวมันหมดไปจากเราแล้วนะ...แต่พอโจ๊กหันหลังให้เรา...เรากลับรู้ว่า...ความกลัวเรายังอยู่เหมือนเดิม..."
"กล้าสิจูน...นายต้องกล้า...ถ้านายไม่อยากสูญเสีย...นายต้องกล้าพูด กล้าแสดงในสิ่งที่นายรู้สึก...โจ๊กไม่ใช่เทวดานะ...ที่จะรู้ได้โดยที่นายไม่ต้องบอก..."
"เราจะไปหาความกล้าได้จากที่ไหนละ?..."
"จูน...พรุ่งนี้ไม่ได้มีสำหรับทุกคนนะ....คืนนี้อาจจะมีบางคนที่หลับแล้วมีโอกาสได้ตื่นในวันต่อไป....แต่สำหรับใครบางคน คืนนี้อาจจะเป้นการหลับตลอดกาล...อย่าปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยได้แค่คิด...แต่ต้องทำด้วย...ทำแล้วเสีย...ดีกว่าอยู่นิ่งๆไม่ยอมทำอะไร...อย่างน้อยเราก็ได้ทำนะ....ใช่มั๊ย?..."
"แล้วโจ๊กจะให้โอกาสเราอีกครั้ง....ฮึกๆๆๆ...ที่จะทำสิ่งนั้นมั๊ยละ?..." มันสะอื้นอีกแล้ว...
"โจ๊กไม่ให้....นายก็ไปหาเองสิ..."
"......" มันนั่งก้มหน้าเอาฝ่ามือปิดหน้าตัวเอง...ผมรู้ว่ามันกำลังร้องไห้อยู่...เพราะบ่ามันสั่น
แพมกับเกตเดินออกไปแล้ว
ผมเลยไปยืนแทนที่สองคนนั้น...ข้างๆมัน...
ผมใช้มือลูบผมมันเบาๆเหมือนที่ผมชอบทำบ่อยๆ...
แทนที่มันจะหยุด...มันกลับร้องไก้หนักขึ้น...
"โจ๊ก!!!!....ฮือๆๆๆๆ...." มันโผสวมกอดผมจนเกือบเสียหลักล้ม
แต่ยยันตัวไว้ได้ทัน
มันกอดผมแน่นมาก...แน่นที่สุดเท่าที่เคยกอดมา...
"โจ๊ก...กูขอโทษ....ฮึกๆๆ.....กุไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำยังไงจึงจะดีที่สุด....ขอโทษ..." มันพูดเสียงอู้อี้...น้ำตามันคงเยอะน่าดู...เพราะผมรู้สึกถึงความชื้นที่บ่า
"จูนครับ....โจ๊กไม่ได้โกรธซะหน่อย...ถ้าโกรธ...โจ๊กคงไม่มาหาจูนหรอก...คงไม่ยืนอยู่ตรงนี้...อย่าร้องนะ..." ผมลูบหัวมันเบาๆ พลางพยายามผละมันออกเบาๆ..เพื่อจะได้เช็ดน้ำตาให้...แต่
"อย่าผลัก...อยากกอด...คิดถึง...กอดแน่นๆ...กอดนะ...กอดหน่อย..." มันกอดผมแน่นขึ้น...แล้วผมเคยปฏิเสธมันมั๊ยละครับ
"หึหึหึ..." เสียงมันหัวเราะเบาๆ
"รักขนาดนี้.....อย่าไล่โจ๊กไปไหนอีก...นะครับ"
"ไม่ไล่แล้ว...ถึงอยากไปไหน...ก็จะไม่ให้ไป...จะจับขังไว้เลย..."
ผมกอดมัน มันกอดผม
ความรู้สึกนี้ดีเอามากๆเลยครับ
จนมันหยุดร้องนั่นแหละ....
" ดูสิ...ตาบวมหมดแล้ว..." ผมลูบที่แก้มมันเบาๆ
"ก็ช่างตามันสิ....อย่างน้อย...มึงก็อยู่ตรงหน้ากู..."
"กลัวเสียโจ๊กไปขนาดนี้เลยเหรอครับ...." ผมต้องพูดเพราะๆกับมันก่อน เดี๋ยวัมนก็จะเขิน...แล้วยอมพูดเพราะๆกับผมกลับมา
พูดพลางผมก็สัมผัสแก้ม ปาก ตา มันเบาๆ...ทำไมผมถึงรู้สึกรักคนตรงหน้าได้มากขนาดนี้นะ
ใจผมเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ...ตอนมันร้องไห้
"กลัว...กลัวมาก...มากที่สุด..." เสียงมันเริ่มสั่นอีกแล้ว
"ไม่ร้องแล้วนะครับ..." ผมเลยรวบตัวมันมากอดไว้อีกครั้ง....
รักนะครับ
-
ได้ใจที่สุด
อะไรกันเนี่ย น่ารักมากมาย รู้สึกดีกับเรื่องนี้จัง
โจ๊กได้ใจ เสกก็ด้วยนะ
มาต่ออีกนะดิว รักจริงๆว่ะเรื่องนี้
-
รักจัง :กอด1:
อย่างน้อย จูน ก้อรู้ใจตัวเองละ :mc4: :bye2: o13
-
เย้ เข้าใจกันแล้ว
โจ๊กดีมาก เพื่อนก็ดีด้วย จูนสู้ๆ
ตอนนี้ยาวได้ใจ
+1ให้พีดิวครับ o13
-
เย้ๆๆดีใจด้วยน๊าจูนกับโจ๊ก
รักกัน รักกัน นะนะ
ในที่สุดจูนก้อหมด ความกลัวเเล้ว
-
รู้สึกดีมากๆเลยตอนนี้ ยอมรับความรู้สึกของกันและกันซะที :L1:
-
เอร๊ยย..จูน บอกโจ๊กไปเลยดิ
โจ๊กรอมานานละ สงสารโจ๊กกกกกกกกกกกกก :o12:
-
จูนโจ๊กนิมีเพื่อนดี
แต่ละคนสุดยอด ชอบประโยคนึงที่แหมหรือเกตพูดว่า
"...พรุ่งนี้ไม่ได้มีสำหรับทุกคนนะ....คืน นี้อาจจะมีบางคนที่หลับแล้วมีโอกาสได้ตื่นในวันต่อไป....แต่สำหรับใครบางคน คืนนี้อาจจะเป้นการหลับตลอดกาล...อย่าปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยได้แค่คิด...แต่ ต้องทำด้วย...ทำแล้วเสีย...ดีกว่าอยู่นิ่งๆไม่ยอมทำอะไร...อย่างน้อยเราก็ ได้ทำนะ....ใช่มั๊ย?..."
โดนมาก กกก เวลามันไม่เคยรอใครจริงๆ
เคลียร์กันดีดีเน้อจูนโจ๊ก
จูนกล้าๆหน่อย :กอด1:
-
เย่ๆๆๆๆๆๆ
รักกัน รักกัน
:mc4: :mc4:
-
:o8: :-[ :impress2:
:pig4: :L1: :3123:
-
สุดยอด 5555
-
แต่กยังอยากรู้ ว่าโจ๊กหายไปไหนนน
-
o18 สุโคยยยยยยยยยย
กดถูกใจ+1
ให้มันได้อย่างนี้สิ นายโจ๊ก เทพบุตร สุดหล่อกลับมาหาจูนแล้ว
o13
-
โจ๊ก ทำไมนายฃ่างดีและน่ารักได้ขนาดนี้
จูนน่ะ คงไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วนะทีนี้ จะได้มีความสุขกันเสียที
เพื่อนๆในกลุ่มโจ๊กเนี่ย ดีทุกคนเลยอ่ะ
-
....ตอนนี้คงเป็นตอนที่จูนกลัว..การสูญเสีย มากที่สุดละนะ
....เมื่อคิดว่าจะรักแล้วก็อย่าแคร์คนอื่นมากเลย แคร์คนที่เรารัก ให้มากที่สุดดีกว่า :L2:
-
มีเพื่อนดีก็ดีอย่างนี้แหละน้า
ตอนต่อไปขอโจ๊กจูนล้วนๆๆเลยนะพี่ดิว
มาต่อเร็วๆนะคะ
"JOKE & JUNE IS REAL"
-
อ่านตอนนี้เเล้วตื้นตันๆ 5555.
จูนเลิกคิดมากกก ได้เเล้วนะ ไว้ใจโจ้กหน่อย
-
:L2: ดีใจด้วยกับทั้งสองคน ที่เลิกกลัวกันได้ซักที :กอด1: มากๆนะจ๊ะ :L1:
:pig4: :pig4:
-
กว่าจะปรากฏตัวน่ะโจ๊กกกกกก
เอาสะจูนหมดเปลือกเลยยง่าาา
-
เฮ้อ เข้าใจกันสักที อยากให้เป็นแบบนี้ไปอีกซักระยะนึง
อย่าเพิ่งมีมารมาผจญนะ ให้คนอ่านทำใจสักพักก่อน กร๊ากกก
-
รักกัน รักกัน :)
-
เข้าใจกันแล้ว :L2:
-
เย้ๆ ในที่สุดก็เข้าใจกันแว้ว
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
กรี๊ดรอบที่พัน? อิอิ
น่ารักมากกกก
-
แอร๊ยย อ่านไปยิ้มไป
-
ดีจัง แต่หวังว่ายังไม่ถึงตอนจบนะ ...คนเขียนต้องเป็นคนมีอารมณ์โรแมนติกนะเนี่ย ถึงจะเขียนได้ซึ้งๆ แบบนี้อ่ะ...ไม่ชมคงไม่ได้ :bye2:
-
การรอคอยแต่ละครั้งไม่เคยผิดหวัง ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดี น่ารักน่ารัก สู้ต่อไปครับ :pig4:
-
ซึ้งที่สุด ในที่สุดจูนก็กล้าสักที
-
ตอนนี้จูนคงรุ้ใจตัวเองไปเลยทีเดียว
ซึ้งเนอะจูนอ้อนแบบเด็กๆๆไปเลยอ่า
กดlike100ให้แพมไปเลยพูดถูกไปไหน
-
ในที่สุดก้อรู้ใจตัวเองซักทีนะ
เเต่จะรุ้ใจตัวเองได้ก้อเกือบเสีย
โจ๊กไปเนอะ
จูนน่ารักมากกกกกกกก
อ้อนแบบนี้ดูท่าโจ๊กจะชอบ
-
"จูนกลัว...เพราะโจ๊กเป็นผู้ชาย แล้วจูนเองก็เป็นผู้ชายด้วย...
กลัวคนอื่นมองไม่ดี...กลัวคนอื่นรับไม่ ได้...
...แต่รู้มั๊ยว่าจูนลืมคิดถึงคนสำคัญมากที่สุดคนหนึ่ง ไป
...จูนลืมคิดถึงโจ๊กไง..
จูนแคร์ความรู้สึกของคนอื่ซึ่งเป็นใครก็ไม่ รู้
...แต่ลืมดูแลความรู้สึกของคนที่เค้ารู้สึกดีดีกับจูน...และจูนเองก็ รู้สึกดีดีกับเค้า..."
o13
-
ดีกันแล้วนะ หลังจากรอลุ้นว่าโจ๊กจะไปจากนายจูน แต่ไม่หรอกอย่างที่โจ๊บอกแหละ
หัวใจเหมือนแตกเป็นเสี่ยง ตอนที่จูนไล่อะ ก็คนรักกัยนี่เนอะ ชอบเกตแพมนะ ป็นเพื่อนที่ดีมากมายนะ
เป็นคนที่อยู่ให้กำลังใจสองคนนี้ให้ก้าวผ่านความกลัวไปได้ เหมือนกามเทพของสองคนนี้เลย
-
บวกหนึ่งให้กำลำลังใจ
-
เออนะโจ๊กก็หวานเป็น อิจฉานะเนี่ย
-
ว๊ายย รักแกเหมือนกัน โจ๊ก+จูน
ปล.น้องชีนก็ยังรักนะลูก
-
จะเอาตอนต่อไปอ่า :z13:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ดีกันๆ รักกันมากๆนะโจ๊ก+จูน
กังวลไปก่อนไม่ช่วยอะไรหรอก ตอนนี้มีความสุขก็เก็บเีกี่ยวมันไว้เยอะๆดีกว่า ^^
-
:z6:ตัวจริงเค้ามาล่ะ ตัวประกอบหลบไป
อิอิร้องไห้ซะสาวแตกเลยอ่อนเอ้ย :laugh:
-
ไม่มีความลับในโลกกว้างแห่งนี้
เพราะในที่สุดคนที่ไม่บอก
กลับเป็นคนบอกซะเอง
:n1:
-
อ้าย....น่ารักที่สุดเลย ให้ดิ้นตายสิค่ะคุณดิว!!
จะกักขังเธอไว้~~
กักขังฉันเลย กักขังฉันเลย~~
กรี๊ดดดดดดดดดดด :laugh: อิเจ๊จิ้นเตลิด~~ บร้าไปแล้วค่ะ~~
-
อ๊ากกก
น่ารักกกกก
-
น่ารักจังเรย
-
:กอด1: รักกันๆ ในที่สุดก็เข้าใจกันสักทีนะ
"เราแค่ต่างจากคนอื่น...แต่เราไม่ได้แปลกจากคนอื่น...เพราะยังไงมันก็คือรักเหมือนกัน..." ชอบคำนี้จัง
-
รักโจ๊ก จูนอ่า
น่ารักมากอ่า
เมื่อไรพี่ดิวจะรีบมาอัพซักทีครับบบบบบ
-
น่ารักอ่ะ *0*
-
:call: :call: :call:
-
พี่ครับ ผมเขินนนนน
-
มารอตอนต่อไป
-
คิดถึงโจ๊กจูนแล้วง่า
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ
-
รอ...
ตามไล่อ่านมา3คืน จะบอกว่าเหมือนเรื่องเรามาก อ่านแล้วก็จี๊ด - -"
-
กรี้ดดดดดดด อ่านมาสองวันเต็มๆๆๆ ในที่สุดก้อดีกันซะที :mc4: :mc4: :mc4:
-
ในที่สุดก็ดีกันซะที :o8:
มาอัพเร็วๆนะค่ะ :bye2:
-
เหวย เหวย เขิล นะเนี่ย
:-[
-
โจ๊กอยากเล่า (ต่อ...)
"เอ๊ย...มึงนั่งดีดีดิ...เดี๋ยวได้ตายก่อนวัยอันสมควรหรอก..." ก็อ่อนนะสิครับ นั่งมอไซต์อยู่นะ...ไม่ได้นั่งรถเก๋ง..จะนอนตลอดเลย...พูดไรก็ไม่รู้เรื่อง...
"จะนอน...ง่วง...อุ่นจัง..." มันเบียดมาจนชิดอกผม...ผมให้มันนั่งซ้อนด้านหน้าครับ เพราะอย่างน้อยผมก็สามารถจับมันไว้ได้หน่อย...ปล่อยให้ซ้อนหลัง มีหวังได้เก็บตกบนถนนแน่ๆ
"จะนอนก็นอนนิ่งๆ...อย่าดุ๊กดิ๊ก...เดี๋ยวของกูขึ้น..." อันนี้เรื่องจริงนะครับ ใกล้มันทีไรความอดทนต่ำทุกที
"ครับครับครับ......"
ผมกลับมาถึงบ้านเที่ยงคืนกว่าแล้ว...โชคดีนะครับที่พ่อกับแม่ขึ้นนอนกันแล้ว...ไม่งั้นมาเห็นสภาพว่าที่ลูก.....อย่างนี้...คะแนนหล่นฮวบแน่มึงอ่อน
ทุลักทุเลมากครับกว่าจะมาถึงบ้านได้...นี่ถ้ารักน้อยกว่านี้หน่อยนะ...จะปล่อยให้นอนข้างถนนไปซะเลย...อยากดื่มดีนัก...แต่นี่รักมันมากไปหน่อย เลยทำไม่ได้...
ผมนี่นั่งเกร็งมาตลอดทางครับ ก็ไอ้ตัวดีมันนั่งยุกยิกๆตลอด...ความอดทนเกือบไม่พอ
แถมกลิ่นเหล้าแรงขนาดนี้...ตัวมันยังหอมกว่ากลิ่นเหล้าอีก...มึงจะทรมานกูไปถึงหนาย
ก็นะ...ผมเลยเผลอดอมดมไปหลายครั้งเหมือนกัน...อยากบอกว่าซอกคอมันขาวเวอร์อ่ะ...หึหึหึ...
ถือซะว่าเป็นคำขอบคุณจากมึงละกันนะอ่อน...
ลากมาถึงห้องนอนได้....มันอ้วกใส่เสื้อมัน...ยังแถมมาถึงเสื้อผมด้วย...บนพื้นเอย...ไม่แค่นั้นมันยังไปล้มแผละลงบนเตียง...
ผมเลยรีบลากหัวมันให้พ้นเตียง...ไม่งั้นมันอ้วกใส่ที่นอนแน่...อ้วกเสร็จก็หลับสบายไป
...มึงนะมึง...น่าตบให้หัวทิ่มพื้นเลย...ทำกูลำบากดีนัก...
ผมจัดการเปลี่ยนเสื้อให้มัน...เช็ดอ้วกที่พื้น...และจัดการให้มันนอน...
จัดการทุกอย่างเสร็จ ก็หันมาจัดการตัวเองบ้าง...อาบน้ำ สระผม..เอ้อ..สดชื่นดีแท้อาบน้ำตอนตี 2
เอ๊ย...อ่อน...เหงื่อผุดพรายเต็มหน้าเลย...ตัวก็ร้อนด้วย...สงสัยไข้กลับแหง๋มๆ
ผมรีบจัดการเช็ดตัวให้มัน...เช็ดไปมือก็สั่นไป...ห้ามใจไป...
ก็คิดดูสิครับ คนที่เรารัก...มานอนหลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้า...ผมก็คนมีเลือดเนื้อ มีความต้องการ...แต่เพราะเราเป็นมนุษย์ไงครับ จึงต้องรู้จักการอดทน อดกลั้น...นี่แหละครับที่ทำให้เราต่างจากสัตว์ทั่วไป
ตัวเล็กๆ...ขาวๆ...ปากอิ่มแดงๆ...จมูกเชิดหน่อยๆ...แก้มยุ้ยๆ...ชมพูๆ
"โจ๊ก..." มันพรือตามองผม...โอ๊ย...คนหรือเทวดากันแน่วะมึง...ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้...
"ว่าไงครับ..." ผมวางมือจากผ้าเช็ดตัว...แล้วเปลี่ยนเป็นมาจับมือและหน้าผากมันแทน
"...." มันยิ้มอ่อนๆ...แล้วก็หลับไปอีก...
"จะทดสอบความอดทนกันไปถึงไหนครับ.....?..."
ผมนั่งมองมันอยู่อย่างนั้น....ขอหน่อยละกันนะ
ผมโน้มหน้าลงกะจูบหน้าผากมัน....กูจะไม่ทำมึงมากไปกว่านี้หรอก....หึหึหึ...ถ้ามึงยอมก็อีกเรื่องหนึ่ง
"อือ..อืม..." มันเบี่ยงหน้าหลบผม อาจเป็นเพราะมันละเมอ...หลบไปหลบมา...พลาดไปโดนปากจนได้...
มันหยุดนิ่งสนิทเลย...ผมเห็นมันนอนนิ่ง...เลยจูบต่ออีกหน่อย...แค่จูบเท่านั้นครับ...
ถามว่าผมอยากทำมากกว่ามั๊ย....มากๆ....แต่ผมรู้ว่ามันยังไม่พร้อม รวมทั้งผมด้วย
ผมค่อยๆถอนปากออก...
"คนฉวยโอกาส...ชิส์..." อ้าว...ดันตื่นซะงั้น
"ถ้ารู้ว่ารู้สึกตัว...จะทำให้มากกว่าจูบซะอีก..."
"จะลักหลับกูเหรอ?..."
"นอนนะครับ....เพิ่งหายตัวร้อน...ต้องพักผ่อนเยอะๆ...รู้มั๊ย?..."
"ก็กำลังจะหลับแล้วแหละ...แต่พอดีมีปากนิ่มๆ นุ่มๆ หวานๆ...มาป้อน...เลยตื่นเลย..." ไอ้น่ารักเอ๊ย...
"แล้วกินอีกคำมั๊ย...จะได้ฝันดีไง...ว่าไงครับ..."
"ก็น่าสนนะ...แต่...."
"ทำไมต้องมีแต่ด้วยละ..." ผมว่ามันต้องเมาแหง๋มๆ...ไม่งั้นมันไม่มีทางทำตัวน่ารักได้ขนาดนี้หรอก...หรือว่าผมจะไปซื้อเหล้ามาจับกรอกมันดี...ชั่วได้อีกกู
"แต่คราวนี้....จูนป้อนนะ..." แล้วมันก็ฉกวูบมาที่ปากของผม
ผมได้รสขมของเหล้า...และความนุ่มจากปากมัน...สติผมแทบหลุด...
จนผมเผลดกอดมันแน่นขึ้น...
"โจ๊ก...เจ็บครับ..." มันพูดเสียงอู้อี้...เพราะผมไม่ยอมปล่อยปากมัน
"ครับ..." ผมคลายกอด...แต่ปากไม่...ผมยังคงหาความหวานต่อไป...และค่อยๆซับริมฝีปากมันอย่างแผ่วเบา.....
.
.
.
จน...
"โจ๊ก...พอนะ...ง่วงแล้ว..."
"ครับ....จุ๊บ..." ผมจุ๊บหน้าผากมันปิดท้าย
มันหลับสนิทไปแล้ว...ใบหน้าระบายยิ้ม
จะตีสี่แล้ว ยังไม่ง่วงเลยกู
ผมอยากนั่งมองคนตรงหน้าไปเรื่อยๆ
ผมไม่เคยคิดว่า...ผมจะรักใครได้มากมายขนาดนี้มาก่อน
ตอนที่ผมตอบคำถามตัวเองได้ว่า....ที่ผมรู้สึกแปลกๆ ทำตัวแปลกๆกับมัน....ผมแทบช็อค...เพราะคำตอบคือ...ผมชอบมัน...ชอบมากขึ้นเรื่อยๆ...จนเป็นรัก....มันซึ่งเป็นผู้ชายเหมือนกับผม...มันซึ่งเป็นเพื่อนของผม...และมันซึ่งเห็นผมเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น
และผมก็ถามตัวเองต่อว่า.... 'กูชอบผู้ชายเหรอ?...หรือว่ากูเป็นเกย์?....'
และคำตอบที่ผมให้ตัวเองคือ....ถ้าผมเป็นเกย์จริง...ทำไมผมไม่ชอบสอง....ทั้งที่สองแสดงให้ผมเห็นมาตลอดว่าเค้ารักผมแค่ไหน....แต่ผมไม่เคยคิดที่จะชอบเค้า
แต่ถ้าผมไม่ใช่เกย์....ทำไมผมชอบอ่อนละ.....
ผมพยายามหาคำตอบ....จนได้คำตอบว่า...ผมชอบผู้ชายจริงๆ...แต่ต้องเป็นจูนเท่านั้น...ถ้าไม่ใช่จูน...ให้ตายผมก็ไม่เอา
แต่ถ้าเป็นจูน....ถึงตาย...ผมก็ยอม
ผมมีความสุข
ยิ้มได้
หัวเราะได้โดยไม่มีมีเหตุผล แค่คิดถึงหน้ามันเท่านั้น
ผมหวงมัน ผมห่วงมัน
ผมให้เวลาตัวเองอยู่นานเหมือนกัน...เพื่อหาคำตอบว่าที่ผมรู้สึกทั้งหมด เป็นเพราะความสนิท ความผูกพันธ์ระหว่างเพื่อนหรือไม่
แล้วคำตอบคือ
ผมห่วงเพื่อนทุกคน...แต่ไม่เคยหวงใครเหมือนจูน
ผมถามเพื่อนทุกคนว่ากินข้าวรึยัง...แต่ไม่เคยถามใครว่ากินกับอะไรเหมือนถามจูน
ผมอยากให้เพื่อนทุกคนมีความสุข....แต่ผมไม่่เคยบอกให้เพื่อนทุกคนหลับฝันดีเหมือนบอกจูน
ผมคิดถึงเพื่อนทุกคน...แต่ไม่เคยเพ้อที่จะเจอเหมือนกับจูน
ผมรักเพื่อนทุกคนและพร้อมให้เพื่อนมีคนที่รักด้วย...แต่กับจูน...ผมอยากให้เค้าขาดผมไม่ได้...ผมไม่อยากให้เค้ามองใคร...ผมอยากให้เค้ามองผมคนเดียว...ผมอยากเป็นคนสำคัญของเค้า...อยากเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเค้า...อยากให้โลกของเค้าเต็มไปด้วยผม...อยากให้เค้าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผม...อยากเป็นคนแรกที่เค้าคิดถึง...อยากเป็นคนแรกที่เค้าอยากเจอ...
ผมใช้ความกล้าอย่างมากในการบอกมันออกไป.....
ทั้งที่กลัว...กลัวมาก...กลัวมันรังเกียจ กลัวมันเกลียด กลัวมันไม่เหมือนเดิม
แต่มันบอกขอเวลา.....แต่ยังไงก็ดีกว่ามันปฏิเสธทันทีว่า...ไม่...ผมยังมีหวัง
ผมค่อยๆจับมือมันมาแนบแก้ม...มือมันอุ่นจังครับ
ผมนั่งมองหน้ามัน...ถึงผมไม่ได้มองหน้ามันในตอนนี้...ผมก็จำทุกอย่างที่เป็นมันได้...ทุกอย่างที่เป็นมันชัดเจนอยู่ในความรู้สึกของผม...ทั้งยามตื่นและหลับ....
"จูนครับ....เมื่อไรจะใจอ่อนซะทีละ?...."
"..........."
"ไม่ได้เหนื่อยที่จะรอ...แค่อยากรู้ว่าตอนนี้เรามาถึงไหนแล้ว?...."
"........."
"รักมากขึ้นๆทุกวัน....ทั้งหวงทั้งห่วง...อย่าทำร้ายกันด้วยความไม่เข้าใจกันอีกเลยนะ...."
"........"
"รักกันบ้างมั๊ยครับ?...หืม...รักโจ๊กบ้างมั๊ย?..." ผมนี่ก็บ้านะ...รู้อยู่ว่ามันหลับยังบ้าพูดคนเดียวอยู่ได้....
"........."
"อยากได้ยินว่ารักกันนะ...." แต่ยังไงผมก็ยังบอกเค้าว่า ผมรักเค้ามากแค่ไหน...ไม่ว่าเค้าจะรับรู้หรือไม่....
"ค่อยๆรักไง..."
"หืม....." อ้าว...หลับไม่ใช่เหรอ
"......." มันยิ้มอ่อนให้ผม
"นึกว่าหลับซะอีก..."
"ก็หลับนะ....แต่มีใครก็ไม่รู้มาบอกรักอยู่ข้างหูนี่..."
"แล้วมันซึมไปถึงใจบ้างมั๊ยละ?..."
"แฉะไปทั้งใจแล้ว......ขอบคุณนะครับ....ขอบคุณจริงๆ...."
"อยากได้ยินว่ารักมากกว่า...."
"ให้ถึงวันนั้นก่อนซิ....โจ๊ก...ปวดหัวจัง...."
"ก็ทั้งร้อง ทั้งดื่ม...จะให้ไม่ปวดได้ไงละ...."
"ก็มีคนใจร้าย...บอกให้รอ ก็ไม่รอ...ก็เลย...."
"ดืม?..."
".........."
"ไม่รอวันนี้....ไม่ได้หมายความว่าจะไม่รออีกแล้วซะหน่อย..."
"ก็แล้วทำไมไม่รอซะตั้งแต่วันนี้ละ?..." มันพูดงอนๆหน่อย นี่ตกลงกูต้องง้อใช่มั๊ย
"............" นั่นสิ...ทำไมผมไม่รอ
"ก็นึกว่าจะไม่รอกันแล้ว..." ตามันเริ่มแดงๆ
"ที่ไม่รอวันนี้...อย่างน้อยก็ทำให้จูนคิดอะไรได้หลายอย่างใช่มั๊ย?..."
"อืม....แล้วทำไมไม่รอ...."
"ถ้าบอกว่า...ไม่อยากรอ...จะโกรธกันมั๊ย?..."
"........" มันเงียบ
"ไม่รู้สิ...จู่ๆก้คิดว่าไม่รอดีกว่า...ก็เลยเดินกลับบ้านเลย...."
"เหนื่อยแล้วเหรอ?...." มันจับแก้มผมเบาๆ
"เปล่า...แค่ให้เวลาจูนได้คิด...ว่า...เราจะเดินไปด้วยกันอีกมั๊ย...แค่นั้น..."
"ไม่อยากเดินคนเดียว...ถ้าจะไม่เดินด้วยกันแล้ว...แต่อย่าทิ้งนะ...เดินช้าๆหน่อย...แล้วเดี๋ยวกู....จูนจะวิ่งให้ทันโจ๊กเอง..."
"ไม่วิ่งหรอก...เหนื่อย...จะเดินด้วยกันไปอย่างนี้แหละ...มีมืออุ่นๆให้จับ มีไหล่มนๆให้ซบ มีตาสวยๆให้สบ...ดีจะตาย..... "
"......" ตามันเริ่มเรื่อด้วยน้ำตา
"ไม่ร้องนะครับ.....หิวมั๊ย...ไปทำไรให้กินนะ..."
"ไม่กิน...อยาก....อยู่ด้วยกันอย่างนี้มากกว่า..."
"ไม่ได้...ไม่กินไรตั้งแต่เย็นแล้วใช่มั๊ย....เดี๋ยวไปทำโจ๊กให้นะ..."
"ขอบคุณนะ..." มันจับมือผมไว้...ตอนที่จะเดินออกไปพอดี
"ทำไงได้ละครับ....ก็รักคุณเข้าแล้วนิ..."
"......." ยิ้มหน้าแดงเลย...น่ารักมาก..เดี๋ยวจับกดเลย...
-
จิ้มๆๆ ออ่านแล้ววซี้ง
-
:-[ น่ารัก ^^
-
...แต่กับจูน...ผมอยากให้เค้าขาดผมไม่ได้...ผมไม่อยากให้เค้ามองใคร...ผมอยากให้เค้ามองผมคนเดียว...ผมอยากเป็นคนสำคัญของเค้า...อยากเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเค้า...อยากให้โลกของเค้าเต็มไปด้วยผม...อยากให้เค้าอยู่ไม่ได้ถ้ามีผม...อยากเป็นคนแรกที่เค้าคิดถึง...อยากเป็นคนแรกที่เค้าอยากเจอ...
ชอบห้วงความคิดคำนึงตอนนี้นะ แต่มีอะไรผิดไปท่อนนึงป่าว ที่บอกว่า...อยากให้เค้าอยู่ไม่ได้ถ้ามีผม...
:L1:
:L1:
:L1:
-
อ่านไปยิ้มไปน้ำตาซึมด้วย
ซึ้งมากๆๆเลยอ่ะ
ขอให้เรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายเถอะ
ใครได้โจ๊กเป็นแฟนเนี่ยสุดยอดอ่ะ
"JOKE & JUNE IS REAIL"
-
โจ๊กนายเป็นคนดีจริงๆนะ จูนให้โจ๊กรอนานไปไหมเนี่ย
-
:-[ :-[ :-[ :-[
สุดยอดเป็นผู้ชายคนอื่น เขาทิ้งหนูไปนานแล้วนะเนี่ย น้องจูน
รอต่อนไป................... :z13:
-
...คู่นี้นะ บทมันจะเปรี้ยว ก็เปรี้ยวใส่กันซะ บทจะหวานก็หวานซะ แต่ตอนท้ายรู้สึกโจ๊กจะ..หื่น นะ :L2:
-
โจ๊กน่ารักหง่ะ :-[
-
เห้อ หวา่น
-
หนูจูนเป็นผู้ชายคนอื่น
เค้าทิ้งหนูไปนานแล้วนะเนี่ย
โจ๊กสุดยอดจิรง
หวานโครตตตตตต
-
อืมๆรักกันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L1:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
เฮ้อ ความรักมันดีอย่างนี้นี่เอง
-
โจ๊ก กก พ่อเทพบุตรสุดหล่อของช้าน นน
จูนจ๋าปล่อยให้โจ๊กรอนานแล้วนะ
-
คุณโจ๊กเจ้าค่ะ เปรียบดั่งคุณโจ๊กเป็นพันตรีประจักษ์ของอิฉันเลยเจ้าค่ะ
โจ๊กสุดยอดจริงๆ ได้ใจไปเลย :m3:
:L2: ให้ดิวค่ะ รักดิวที่สูดดด
ปล...อิจฉาจูน ชิส์
ปล2...คิดถึงชีนอยู่นะ แต่เค้าก็ไม่อยากเห็นชีนเจ็บอีก o4
-
หวานกานนนนนนนจัง เข้าใจกันแล้วช่ายยยป่ะ แล้วจามีอุปสรรคอะไรต่ออีกอะป่าวอะเนี้ย :-[
-
อยากเหนโจ๊กหื่น
จูนก้ยั่วซะ
เหมือนอ่านการ์ตูนเกย์ยี่ปุ่นเลย หุหุ
-
เพราะเป็นคนพิเศษทุกอย่างที่รู้สึกก็เลยพิเศษกว่าคนอื่นๆๆ :L1: เห้อ หวานเนอะคุณดิว
-
ซึ้งจัง
-
เขิลลลลลลลล มากกกกกก
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
^^
-
แอ็ก!!
จูนเอ้ย~~ จะปากแข็งไปไย...ก็บอกรักไปเลยสิ จะได้เป็น "โจ๊กของจูน" จริงๆซะทีไง
ตอนนี้หวาน~~ :-[
-
ไม่ได้มาอ่านยเป็นเดือน กลับมาอ่านอีกที
ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
ว่าแต่ นานไปหน่อยไหมอ่ะครับ
รอวันจูนใจอ่อนซะที
-
โอ้ยน่ารักกันไปไหน
ถ้าไม่รักไม่ทำนะเนี่ย
เเหมะโจ๊กก๊นะอิอิ
จูนก๊บอกร๊ากไปรุย
-
ขอใช้คำเดียวน่ารักไปไหน :impress2: :-[
-
หวานมากๆ :o8:
น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ o13
รอตอนต่อไปค่ะ :bye2:
-
โอ๊ยยยยย .......... หวานได้อีก น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ
-
หวานกันซะน่ารักเชียวววววว....
-
น้ำตาลขึ้นปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
-
เขิลแทนจูน 55555555555
-
น่ารักมากมาย อิอิ
สู้ๆน้าทั้งสองคน รวมถึงคุณพี่ดิวด้วย 555+
-
จูนเอ๊ย รักโจ้กมันสักทีเถอะ เดี๋ยวถ้าเกิดอะไรขึ้นมันจะสายไปนะ
ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริง แล้วยังไม่ได้รัก ยังไม่ได้บอกไป แล้วจะมาเสียใจทีหลัง
-
ดีกันซักกะทีเนอะ ^^
step ต่อไปของเรื่องนี้คืออะไรหรอ??
-
ไม่รู้จะเขียนอะไรดี ยิ่งอ่านยิ่งรักคนๆนี้ บางทีมันใช่ความรักที่เราหามานานรึป่าวนะ
ทำไมถึงอยากมีรักแบบนี้บ้าง ชอบคำพูดของโจ๊ก กะจูนมากๆเลย บางครั้งมันสะกิดความรู้สึกบางอย่างในใจ..
หาคำตอบเท่าไรก็ไม่เจอสักที มีแต่ความรู้สึกที่บอกได้ว่า แค่คิด ก็ทำให้เรายิ้มคนเดียวได้ แค่นั้นเอง
แต่งเก่งขึ้นนะ ดิว
แต่ก็ยังมองไม่ออกเลยว่าความรักของเค้า 2 คน จะไปทางไหนต่อดี ก็ยังเป็นกำลังใจให้นะ
ทุกอย่างต้องเป็นไปตามวัน เวลา ที่เราอยากให้มันเป็นอย่างนั้นอยู่เสมอ
-
ไม่ได้เหนื่อยที่จะรอ...แค่อยากรู้ว่าตอนนี้เรามาถึงไหนแล้ว?...."
ชอบมากมายจริงๆๆ
-
:o8: :-[
-
:-[เขิลคูณ2 :o8:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกก:m1:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
โอ้โฮ..... น่ารัก ซึ้งงงงงง
:pig4:
-
นั่งรอ อออ
-
ย๊ากกก...น่ารักกันเกินไปแล้ว 2 คนนี้
แอบหวั่นๆจูนอยู่นะ
ทำไมต้องปล่อยให้โจ๊กและคนอ่านรอกันนานขนาดน๊านนนน
บอกรักกันเสียที ฮ่าๆๆๆๆ
-
ไม่มาอัพสักที รอนานแล้วนะดิว :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ไม่ต้องมีคำบรรยาย :o8:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อ๊ากกกกกกกกกก
ช่วยผมด้วยครับ
จะลงแดงแล้ว
ใครก้ได้
ช่วยหาแบบโจ๊กหรือจูนมาให้ที
เอาคนเดียวะนครับ
อิจฉาาาาาาาาาาาาา
:L1: :L1:
-
10 เดือนที่ผ่านมา...
ผมกับมันมีความสัมพันธ์กันตั้งหลายรูปแบบ (อย่าคิดกันไปไกลนะครับ...ก็รู้ๆกันอยู่ว่าผมกับมัน...ถึงไหนกันแล้ว)
เริ่มตั้งแต่
คนแปลกหน้าซึ่งกันและกัน...
ต่อมาก็ศัตรู
ต่อมาก็เพื่อน
ต่อมาอีกก็เพื่อนสนิทกันมากขึ้น
หลังจากนั้น...มันก็กลายมาเป็นคนสำคัญคนหนึ่งในชีวิตของผม
กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผม
กลายมาเป็นคนที่ผมแทบจะขาดไม่ได้
ผมกับมันสนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอ?....ทั้งที่ตอนแรกเราแทบจะกระโจนงับหัวกัน...แต่เป็นเพราะครูพัฒน์
ทำให้เราทั้งคู่ต้องมาทำอะไรด้วยกัน....เราใกล้ชิดกันมากขึ้น...เรียนรู้กันมากขึ้น...ใส่ใจกันมากขึ้น...
จนผมรู้สึกดีดีกับมัน...ดีใจที่มันยิ้ม...หัวเราะตามมันทั้งที่ไม่รู้เหมือนกันว่ามันน่าขำตรงไหน
ปวดใจเวลามันเศร้า...ห่วงมัน หวงมัน...เหงาเวลาไม่เจอมัน
ผมตื่นเต้นทุกครั้งที่เห็นเงาตัวเองในนัยย์ตามัน
ใจสั่นทุกครั้งที่มันสัมผัสตัวผม
ผมเศร้าเอามากๆเวลามันหันหลังให้ผม
ผมอยากฟังเสียงมันก่อนนอนเป็นคนสุดท้าย
ผมชอบให้มันถามว่าแปรงฟันรึยัง?
ผมอุ่นใจทุกครั้งเวลามันลูบหัวผม
ผมยังรู้สึกอะไรอีกมากมายกับมัน...มากจน....จน...บรรยายไม่ถูกจริงๆ
ผมคงจะรักมันเข้าแล้วแหละครับ
เพราะผมมั่นใจได้ว่า....ผมคงจะไม่มีทางรู้สึกอย่างนี้กับใครได้มากมายขนาดนี้...อาจจะทั้งชีวิตของผมเลยก็ได้...ถึงแม้ผมอาจจะมีอีก...แต่ก็คงจะไม่มากไปกว่านี้แล้ว
ผมไม่กล้าบอกมัน...เพราะผมไม่เคยรักใครมาก่อน...ยิ่งมันเป็นผู้ชาย...ผมยิ่งสับสน...
แต่ถ้าไม่ใช่มัน...ให้เป็นผู้หญิงคนอื่นหรือใครก็ได้...ผมจะรู้สึกดีดีกับเค้าได้มากขนาดนี้รึเปล่า...
"นั่งมองหน้ากู...แล้วยิ้มนี่หมายความว่าไง..." อ้าวเวร...เผลอมองหน้ามันอีกแล้วเหรอ
"......."
"เป็นอะไร...เห็นนั่งมองกูตั้งนานแล้วนะ...ครูให้มาอ่านหนังสือ...ไม่ได้ให้มานั่งมองหนังหน้ากู..." มันเขินนะครับ...เกาหัวแก้เขินยิกๆเลย...น่ารักโคตร...
".........."
"มองอะไร...หึหึหึ..กูเขินนะเว้ย..." หน้ามันแดงด้วยละ...ไม่เคยเห็นมันโหมดนี้...จะเอาใจกูไปหมดเลยใช่มั๊ยมึง....
"........." ผมยิ้มล้อมัน...ก็มันน่ารักจริงๆนิครับ
"ไม่พูด....เดี๋ยวกูจับจูบจริงๆนะ..." มันลุกขึ้นแล้ว...
"นั่งลงไปเลย...ไอ้หื่น...ชิส์..." ดีแต่ขู่เรื่องนี้...วันไหนกูเกิดสู้ขึ้นมา...แล้วมึงจะรู้สึก...ชิส์
"อ่านหนังสือไปเลย...ไหนจะเตรีมสอบไฟนอล...ไหนจะเตรียมสอบเอ็นท์กันอีก...เวลาเล่นหมดแล้วนะ..." เรื่องเรียนนี่มันจริงจังตลอดครับ...ข้าน้อยซูฮก
.
.
.
ก็พอไม่ได้ยินเสียงมัน...มันไม่ชินนิครับ...ถึงมันจะด่าก็ยอมครับ
"โจ๊ก?..."
" อะไรอีก..." มันไม่ยอมเงยหน้าคุยกะผม
"เกลียดกูมาก...ขนาดไม่มองหน้ากันเลยเหรอ..." ผมพูดเสียงอ่อยๆ...ก็อยากเห็นหน้ามันนิครับ
"เป็นอะไรมากรึเปล่า...อยากอ้อนกูเหรอ?...หึหึหึ..." เย้...มันเงยหน้ามามองผมแล้ว
"รักกูจริงอ่ะ?..."
"....." มันจ้องผมเขม็งเลยครับ
"โอเคๆ...โจ๊กรักจูนจริงอ่ะ?..." มันยิ้มแล้วครับ...จริงๆนะ..อยู่ๆก็อยากอ้อนมันขึ้นมาซะงั้น...เพื่อนๆเคยเป็นกันมั๊ยครับ
"แค่อยากอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต...(มันวางปากกาลง...แล้วก็เกยกางบนมือที่ประสานกันบนโต๊ะ...ตามองมาที่ผม...ผมเท่านั้น...)...แค่อยากได้เห็นรอยยิ้มนี้...เสียงหัวเราะแบบนี้...อยากมีหมอนข้างหน้าตาอย่างนี้ (มันชี้นิ้วมาที่ผม)ไว้นอนกอดทุกคืน..ทุกวัน..ทุกเวลา...แค่นี้เรียกว่ารักได้มั๊ย?..."
"เน่า...แต่ชอบ...ชอบมากๆ..."
"หึหึหึหึ....แล้วมึงอยากมีหมอนข้าง หน้าตาอย่างนี้บ้างรึเปล่า....(มันชี้นิ้วเข้าตัวเอง)"
"ก็...น่าสนนะ...ฮึ..."
"แค่...น่า...เองเหรอ?"
"อืม...สนใจมากๆ...เออ..กูโดนทรยศวะ..."
"เอ๊ย..กูเปล่านะเว้ย.." มันร้อนตัวเลยครับ คงเสียวสันหลังเพราะเห็นฤทธิ์เดชผมบ่อยครั้ง..จนผวาขนาดนี้...
"กูก็ยังไม่ได้บอกว่าเป็นมึงซะหน่อย...ร้อนตัวนี่หว่า....หรือว่า?..."
"พอๆเลยมึง...อย่ามาหาเรื่องกันหน่อยเลย...แล้วว่าแต่ใครทรยศมึงละ?..."
"ก็...ใจกูไง...มันทรยศกูเต็มๆเลย..."กูต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ...ถึงได้พูดไรอย่างนี้
"ยังไง?..."
"กูบอกว่าห้ามคิดถึงมึง....แต่ใจมันก็คิดถึง...กูบอกห้ามหวงมึง...แต่ใจก็หวง...กูบอกห้ามสนใจมึง...แต่มันกลับมากขึ้นๆทุกวัน...กูบอกว่าห้ามรักมึง....แต่ก็...."
"แต่ก็อะไร?..." มันลุ้นนะครับ อย่าว่าแต่มันเลย..ผมพูดเองยังลุ้นเลยว่า...รัก...จะหลุดออกจากปากผมมั๊ย
"ผลไม่น่าพอใจ....ห้ามได้...แค่นิดหน่อย..." ในที่สุดผมก็ยังไม่พูด....ก็มันยังไม่ถึงเวลานี่ครับ...วันที่1 กุมภา วันนั้นแหละครับที่ผมจะบอกมันว่า...รัก
"หึหึหึ.....เลี่ยงเป็นถนน18เลนส์...ถนนเลี่ยงเมืองยังอายนะมาเจอมึง..."
"บอกขนาดนี้...ไม่รู้...ก็ไปกินหญ้า...ไปให้นกเอี้ยงเกาะหลังเลยไป...ชิส์..."
"ไม่ได้บอกว่าไม่รู้...แค่หมั่นไส้คนปากแข็ง...."
"ชิส์...อ่านหนังสือไปเลย...ชวนคุยเดี๋ยวกัดให้หูขาดเลย...คอยดู..."
"หึหึหึ...." เกลียดตัวเองวุ้ย....พูดไปได้ไงกู...โอ๊ย...เอาหน้าไปไว้ไหนดี...เอาไปซุกที่อกมันดีมั๊ย...
.
.
.
.
.
"อ่อน?..." คราวนี้มันเริ่มก่อนนะครับ
"ถ้ามึงเลิกเรียกกูอย่างนี้...กูอาจจะรักมึงมากขึ้นนะ..." ชิส์
"ไม่เป็นไรกูรอได้...ก็กูเรียกของกูมาตั้งนาน..จู่ๆจะให้เปลี่ยนได้ไง...กูไม่ใช่คนใจง่ายขนาดนั้นซะหน่อย...ชื่อนี้มันเป็นจุดเริ่มต้นของเรานะ...อีกอย่างชื่อนี้กูเรียกได้แค่คนเดียว...กูเรียกมึงอย่างนี้ทีไร...กูรู้สึกว่ามึงเป็นของกูคนเดียว..."
"กล้าพูด...ของมึงที่ไหน...ยังไม่ได้ขอพ่อขอแม่กูซะหน่อย...ชิส์..." เขินอะ...จริงๆผมก็ชินแล้วครับกับการที่มันเรียกผมอย่างนี้...อย่างที่มันบอก...ความรู้สึกดีดีระหว่างเราก็เริ่มจาก...คำนี้แหละครับ..อ่อน
-
โอ้ย เน่าแต่ชอบ ฮ่าๆๆ อ่านแล้วไม่หน่วงที่ใจ แล้วอีกก็วัน กี่เดือนล่ะเนี่ย
จะถึง 14 กุมภาอ่ะ อ่อนเอ้ยอ่อน ถ้าโจ้กไปขอพ่อกะแม่จริงๆ จะยอมใหมน้อ
ขอบคุณไรเตอร์มากมายสำหรับเรื่องราวของจูนกะโจ้ก
-
:z2:
-
:-[ :L2:
-
พี่ดิวอ่ะสั้นไปนิด
แต่ก้อดีกว่าไม่มาเนอะ
:-[ :-[ :-[
ตอนนี้อ่านกี่รอบๆก้อไม่เบื่อ
จะน่ารักกันไปไหนเนี่ย
อยากให้ถึงวันที่ วันที่1 กุมภา จัง
จะได้ยิวคำว่ารักจากปากจูน :o8: :o8: :o8:
"JOKE & JUNE IS REAL"
-
^_^สั้น.
-
หวาน เบา เบา :o8:
-
เน่า....แต่ชอบ จิงๆด้วยยยยย
-
เขิลลลลลลลลล
2คนนี่นับวันจะเปนเบาหวานทั้งคู่เเล้วนะ
ฮ่าๆๆ
จูนไปหัดลิเกมาจากไหนเน๊ยะ ?? คิคิ
-
หวานไปไหมอ่า รัก โจ๊ก จูน
-
สั้นไป สั้นไปยังไม่สะใจ รอหนึ่งกุมภามันนานนะ
-
:กอด1: :กอด1:
-
อ่อน!
น่ารักว๊า า มดขึ้นๆๆ
ว่ากันว่า เวลาเร็วยังกะนิยาย,,นี่มันคือนิยาย 1กพ มันอาจจะเป็นตอนหน้าก็ได้ 55555
-
ตอนนี้หวานจังเลยยยย..ชอบอ่ะ
-
:3123: :3123: :3123: :3123:
ถึงสั้นไปหน่อยแต่ก็ขอบคุณพี่ดิวนะคับ รีบๆมาต่อนะคับ รอคอยเสมอ
-
น่ารักได้อีกนะหนูจูน
-
:L2:
-
ทันแล้วววววววว
:mc4:
หลังจากที่ตั้งใจเรียนมานาน
กลับมาอ่านทันแล้ว
หลากรสมากกกกกกกกกก
ปรับอารมณ์แทบไม่ทัน :really2:
ขอบคุณนะพี่ดิว
ที่มีเรื่องดีให้อ่าน เพราะโจ๊ก-จูน
ทำให้มุกลืมเรื่องบางอย่างได้แวบหนึ่ง
:call:
-
เฮ้อออ..ชอบจังเวลาโจ๊กเรียกจูนว่า"อ่อน"
ฮ่าๆๆๆๆ
-
หวานมากตอนนี้ ความรักสองคนนี้เพิ่มขึ้นอีแล้ว รอลุ้นให้จูนบอกโจ๊กซักทีว่ารัก :L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1: :L1:
-
อายแทนเลยอะ :-[
-
อ้าย~~ บทจะหวานก็เล่นเอามดกัด คันไปทั้งตัวเลย~~
-
โจ๊ก...ครับ
จูนเปิดโอกาส
ให้ไปขอแล้วนะครับ
โจ๊กจัดให้จูนไปเลย
อย่าปล่อยไว้นานเดี่ยวเปลี่ยนใจ
ยากอีกนะครับ
:bye2:
-
กรี๊ดกร๊าด 555+
หวานเจี๊ยบเลยวุ้ย อิจฉามากมาย อิอิ
-
โหยๆๆๆ
น้องดิวแต่งได้ยังไงอ่า ยาวขนาดนี้ คำพูดคำจา พฤติกรรมน่ารักๆแบบนี้ ไปหามาจากไหนอ่ะ?
แสดงว่าตัวจริงของน้องดิวต้องน่ารักแบบนี้แง๋มๆๆๆ
o13 o13 o13
แต่.................ถ้าเิิกิดมีหักมุม
วันที่ 1 กุมภา มีใครคนใดคนหนึ่งเกิดอุบัติเหตุ เสียชีวิตขึ้นมานะ
จะตามไปเแทงน้องนิวถึงบ้านเลย
o18 o18 o18
-
กุ๊กกิ๊กๆๆๆ
คลื่นลมสงบอย่างงี้ช่างน่ากลัวจริงๆ
:เฮ้อ:
-
โหยๆๆๆ
น้องดิวแต่งได้ยังไงอ่า ยาวขนาดนี้ คำพูดคำจา พฤติกรรมน่ารักๆแบบนี้ ไปหามาจากไหนอ่ะ?
แสดงว่าตัวจริงของน้องดิวต้องน่ารักแบบนี้แง๋มๆๆๆ
o13 o13 o13
แต่.................ถ้าเิิกิดมีหักมุม
วันที่ 1 กุมภา มีใครคนใดคนหนึ่งเกิดอุบัติเหตุ เสียชีวิตขึ้นมานะ
จะตามไปเแทงน้องนิวถึงบ้านเลย
o18 o18 o18
เห็นด้วยกับเม้นต์นี้ ไม่ใช่แค่แทงธรรมดาจะกระซวกไส้ดิวออกมาเลย o12
ปล..ชอบตอนนี้อ่ะ หวานมาก อ่านไปบิดไป เขินอ่ะ :m3:
-
รู้สึก เหมือนค้างงงง o22
ดิวววววววววววววววววว :m16:
ว๊ากกก เด็ก 2 คนนี้ เน่ากันจริงๆ แต่น่ารัก คิคิ
:pig4:
-
:impress2:หวานเว่ออออออออออออ น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกก
มานิดเดียวเองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง o13
-
หวาน นน สมใจโจ้กเเละ
ลุ้นนาน น สมหวังซะที
อิอิ
-
บวกหนึ่งคะ
-
โห...มีการขู่กันด้วย
นี่ถ้าเรื่องจบไม่สวย...ศพดิวก็จะไม่สวยด้วยใช่มั๊ยครับ...?...หึหึหึ
งั้นเดี๋ยวเผื่อศพดิวไม่สวยจริงๆ....ฝากทำบุญด้วยนะ...
ดิวไม่ชอบกินผัก...
ไม่กินเผ็ด...
ชอบกินของหวานตอนดึกๆ
ชอบองุ่นกับทุเรียนที่สุด
ชอบกินไอติมเวลาโมโห
ชอบอ่านหนังสือมากๆ...
และก็...ดิวชอบใช้เซนโซดายน์และออรัลบีในการแปรงฟัน...เพราะดิวรักฟันดิวมาก...
ฝากเพื่อนๆทำบุญด้วยนะครับ...ถ้าศพดิวไม่สวยจริงๆ....คริคริคริ...
ไม่เกิน 5 ตอน...การเดินทางที่แสนจะยาวนาน...ก็จะถึงจุดหมายแล้วครับ
ขอบคุณที่เดินด้วยกันมาตลอด...ไม่ทิ้งกันระหว่างทาง...
ขอบคุณจริงๆครับ....ตัวดิว
-
จะจบเเละTT'
เดี่ยวจะทำบุญไปให้นะคะ พี่ดิว :laugh: :laugh:
-
อืมมมม..อย่าคิดมากเลยนะคับ...เป็นตัวของตัวเองไปแหละคับ :D
-
:o12:จะจบแล้วเหรอ รู้สึกใจหาย :sad11:
การเดินทางที่แสนพิเศษ ที่ โจ๊ก และ จูน ร่วมเดินมาด้วยกัน ใกล้จะสิ้นสุดแล้วเหรอเนี้ยะ
อุปสรรค เยอะแยะ ก็ผ่านมาได้ หวังว่าคงไม่มีอะไรมาขวางทางอีกนะ
o13สู้ต่อไป
-
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ กาซิก กาซิก :monkeysad:
-
จูนติดเชื้อน้ำเน่ามาจากโจ๊กอ่ะป่าว
:o8:หุหุหุ :laugh:
-
ครับผมมม
-
รู้แล้วๆๆๆๆ
ดิว คือ โจ๊ก มั่นใจชัวร์ ฟันธง!!!!!!! :a9: :a9:
เอ๊ะ!! หรือจูนหว่า :serius2:
...แหมๆๆ ดิวมาขอกันล่วงหน้าแบบนี้ ถ้าอยากได้เดี๋ยวจัดให้ o12
-
จิ้มๆ รีบน ไหนบอกมั่นใจ อย่าพาเราเขวสิ เอิ๊กกกกกกก
โจ๊ก เอ้ยยยยยยย ดิว จะจบแล้วเหรอ
ไม่อยากให้จบเลยอะ คงคิดถึงแย่เลย ฮื๊อออออออออออ
เง้อ ทำไงดีอะ พอบอกว่าใกล้จบมันเว้ๆอะ
-
ไม่อยากให้จบเลย คงคิดถึงแย่
-
อ่านไปกินข้าวไปรู้สึกว่าแกงส้มมันชักจะหวานขึ้นๆๆๆๆๆๆๆเรื่อยๆ :L1:
-
โหยเล่นงี้เลยหรอจ๊ะ อิอิ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้น้า
-
หลังจากตั้งใจกับการเรียนมาหลายวันแล้วอย่างเต็มที่
วันนี้เลยอยากจะรีแลกซ์บ้าง....ก็วันนี้วันเสาร์นี่ครับ
"ว่าไง...โทรมาแต่เช้า...หาว...กูยังไม่ตื่นเลย..." ดูมันรับโทรศัพท์ครับ...พูดไปก็หาวไป...รักกูจริงอ่ะ...?
"บริการพิเศษ...มอร์นิ่งคอลไง..."
"กูเลยต้องแหกขี้ตามารับโทรศัพท์มึงตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงเช้าเนียะนะ..." มันหาวอีกแล้ว...อึ๋ย...กูผิดเหรอ...ก็คนมันคิดถึงอ่ะ
"งั้นวางก็ได้...จะไม่โทรหามึงแล้ว...ชิส์..."
"พอเลยๆ...กูตื่นแล้ว...ว่าแต่มีไร...หรือว่าคิดถึงกูจนทนไม่ไหว..." ถูกเป๋ง
"มากไปแล้วมึงๆ...ให้มันน้อยๆหน่อย..."
"งั้นมีไรคร้าบบบบบบบ...?" มันหาวอีกแล้ว...
"ไปดูหนังกันนะ...?..."
"ชวนกูเดทเหรอ...?.." เสียงมันล้อๆอ่ะ
"เปล่าซะหน่อย...ชวนมึงเสร็จก็กะจะชวนเสก...ปาล์ม เป้...แพม...เกต...แล้วก็..."
"ขอโทษนะครับคุณจูน...ไม่ทราบคุณท่านจะชวนพวกนั้นให้ไปเป็นก้างเราทำไมครับ...ผมอยากจะอยู่กับคุณสองคนบ้างได้มั๊ยครับ...?"
"ก็คิดว่าไปหลายคนแล้วสนุกดี..."
"งั้นไปกันเองแล้วกัน...กูขี้เกียจ..."
"งั้นไปสองคนก็ได้...ชิส์..."
"โอเค...งั้นเดี๋ยวกูไปกินข้าวเช้าบ้านมึงเลยนะ...แล้วเดี๋ยวเจอกันครับ...ที่รัก..."
"เดี๋ยว!!!!!!!!...." ไม่ทันครับ....มันวางสายไปแล้ว....แต่คำสุดท้าย...ฟังแล้วแปลกๆดี...หึหึหึ....
ผมออกจากห้องน้ำ...ยังไม่ทันได้ใส่เสื้อผ้าเลย
ก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากข้างล่าง...สงสัยมันคงมาถึงแล้วครับ
ได้ยินมันปะเหลาะแม่ผมด้วยอ่ะ...ชิส์...แล้วแม่ก็บอกให้มันขึ้นมาที่ห้องผมได้เลย
ไม่ได้แล้วต้องรีบใส่เสื้อผ้าก่อน...เดี๋ยวมันจะหาว่าผมอ่อยมันอีก
"ปัง...." ไม่ทันแล้วครับ...มันเข้ามาในห้องและปิดประตูห้องแล้ว
"กูเข้ามาปุ๊บ...อ่อยกูปั๊บเลยนะมึง..." เป็นไงครับ ผิดซะที่ไหนละ..แต่ยังดีที่ผมใส่เสื้อได้ครึ่งหนึ่งแล้ว
"หื่นแต่เช้านะมึง...นี่ยังไม่ได้อาบน้ำมาใช่มั๊ย?..." ก็หัวมันยังกระเซอะกระเซิงอยู่เลย...หน้าตาก็บอกว่าลุกปั๊บ มันมานี่ปุ๊บเลย
"ก็อยากเห็นหน้ามึงไวๆไง...กลัวถ้ากูมาช้ากว่านี้อีกนิดเดียว....อาจจะมีคนลงแดงตายเพราะทนคิดถึงกูไม่ได้..." ระหว่างที่มันพูด..ผมก็จัดการกับเสื้อผ้าตัวเองจนเสร็จ...เฉพาะเสื้อนะครับ
"พูดมาก...ไปอาบน้ำไป..."...
"ครับ...แต่เดี๋ยว...จุ๊บ..." มันดึงผมไปจุ๊บปากเฉยเลย...เปลืองตัวจริงๆเลยกู
พอมือมันลงไปต่ำหน่อย...ผมเลยตีมือมันซะแรงเลย
"โอ๊ย!!!!!!..."
"ก็อยากเกเรทำไมละ...." ผมดุมัน แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร
"ก็ไม่ได้จะทำไรซะหน่อย...แค่...แค่..."
"แค่อะไร...เอาให้ดีนะมึง..."
"แค่...อยากสัมผัสตัวมึงแค่นั้นเอง...ไม่ได้คิดจะทำไรซะหน่อย..." มันพูดเสียงอ่อยๆ...แต่ตอนหลังดูจะงอนๆนะ
"........." ผมจ้องหน้ามัน...ก็เวลามันเขิน...มันน่ารักน้อยซะเมื่อไรละครับ...หึหึหึ
"ก็...."
"ก็อาราย?...."
"ก็ทีมึงยังมีมอร์นิ่งคอลถึงห้อง....แล้วทำไมกูจะมีมอร์นิ่งคิสถึงปากบ้างไม่ได้..."
"ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย..."
"ไม่ได้ว่า...แต่ตีมือกูซะเกือบหัก..."
"อย่ามาเวอร์มึง...ไปอาบน้ำได้แล้ว..."
"เรื่องของกู..." แล้วมันก็เดินลิ่วๆเข้าห้องน้ำไปเลย....มึงจะน่ารักไปไหนครับ...ไอ้คุณโจ๊ก
"ทำไมอาบน้ำนาน....?..."
"เรื่องของกู..." นี่มันยังไม่หายงอนอีกเหรอ....แค่ผมตีมือเนียะนะ
"เสื้อผ้ามึงกูซักให้แล้ว...หาดูในตู้เอาเองละกัน..." มันทิ้งเสื้อผ้าไว้บ้านผมหลายชุดเหมือนกันครับ...ภาระผมอีกซิที่ต้องซักให้มัน...
"ไม่ได้โง่...รู้...เสื้อผ้าคงไม่ไปอยู่ในตู้กับข้าวหรอก..." ดูมันครับ...งอนไม่เลิกเว้ย
"งอนจริงเหรอเนียะ?..."
"ชิส์..." มันเดินหนีไปนั่งลนเตียงแล้วเช็ดหัวตัวเอง
"มานี่...กูเช็ดให้..." ผมแย่งผ้ามาเช็ดหัวให้มัน
"เอามา...กูทำเอง..."
"อยู่นิ่งๆ..." นั่นแหละครับมันถึงยอมนั่งนิ่งๆให้ผมเช็ดให้
ผมลงไปช่วยแม่จัดโต๊ะเช้า
เสร็จแล้วก็ขึ้นมาตามมัน
มันแต่งตัวเสร็จแล้ว
มันใส่แค่ยีนส์ดำ...เสื้อยืดดำ...แต่ทำไมมันหล่อจังหว่า
"ไม่ต้องมองกูแบบนั้น...ไม่ต้องอ่อยกูด้วยสายตาอย่างนั้นด้วย...กูไม่สน..."
"ไม่สนจริงอ่ะ..."
"จริง..."
"งั้น......"
แล้วผมก็สวมกอดมันจากข้างหลังทันทีเลย
"ตัวห๊อมหอม...หอมอีกๆๆๆ.." ผมฝังจมูกตัวเองที่ไหล่ซ้ายทีขวาทีของมันอยู่หลายครั้ง...จนมันเผลอหัวเราะออกมา
"กอดกูอย่างนี้...ไม่กลัวกูปล้ำเอาอีกรึไง..." มันงอนเรื่องนี้นี่เอง
"ถ้ามึงคิดจะทำกูจริงๆ...มึงคงไม่ปล่อยกูมาจนถึงวันนี้หรอก...กูรู้..." มันไม่ได้งอนผมจริงจังหรอกครับ...อย่างที่บอก...ถ้ามันโกรธจริง มันจะเงียบครับไอ้นี่...ไม่มายืนต่อปากต่อคำอย่างนี้หรอก
"ก็ชอบหาว่ากูหื่นดีนัก...."
"หันมานี่...." ผมหมุนตัวมันให้หันมาเผชิญหน้ากับผม
"กูหล่อพอรึยัง?...หล่อพอที่จะเดินกับมึงรึยัง...?"
"อืม....กูว่า...หล่อเกินไปหน่อยนะ...กูไม่อยากให้ใครมองคนของกู..."
"ก็อย่างว่านะ...คนมันหล่อ...ช่วยไม่ได้จริงๆ...นี่ขนาดแต่งแบบธรรมดาสุดๆแล้วนะ..." ไม่น่าชมมันเลย ถึงจะเป็นความจริงก็เหอะ...หมั่นไส้...
"จุ๊บ..." เลยจับจูบซะเลยครับ...ก็ปากมันน่าจูบนี่
เอาอีกแล้วครับ...
มือมันลงมาต่ำอีกแล้ว
ผมกำลังจะยกมือตีมันอีกครั้ง...แต่มันจับมือผมไว้ทันซะก่อน
"ไม่ต้อง...ก็แค่เคลิ้มเท่านั้นเอง...กินข้าวดีกว่า..." หึหึหึ...
มาถึงโรงหนัง
คนเยอะน่าดูเลยครับวันนี้
ส่วนมากก็วัยรุ่นกันทั้งนั้น
"ต่อไปออกจากบ้าน...ทำตัวให้หล่อน้อยกว่านี้หน่อยนะมึง..." ผมหันไปแขวะมัน...ก็คนมองมันเยอะนิครับ...ไม่ชอบ
"หึหึหึ..."
"ไม่ต้องมาหัวเราะ...ชอบอะสิ..คนมอง...ชิส์..."
"ใครมองไม่มองไม่สน...อ่อนมองคนเดียวก็พอ..."
"ชิส์...."
ดูหนังก็เสร็จก็ไปหาไรกินกัน
วันนี้คาดว่าทุกห้างคงจะคราคร่ำไปด้วยวัยรุ่น...วุ่นวาย...ไม่ชอบ
"กลับบ้านกันดีกว่า...กูขี้เกียจไปแย่งอากาศหายใจกับคนอื่น..." ผมชวนมันกลับบ้าน
"งั้นไปนั่งเล่นที่สวน........กันดีกว่า..."
"โอเค..."
โชคดีครับ...ที่นั่งประจำของมันยังว่างอยู่
เราเลยรีบเสียบซะเลย
"อ่อน...อาทิตย์หน้า...มึงต้องให้คำตอบกูแล้วนะ..."
"จำได้หรอกนะ...ไม่ใช่ปลาทองซะหน่อย...จะได้ความจำสั้น..."
"อ้าว...นึกว่าใช่...เห็นตาโตๆ...แก้มป่องๆแดงๆ...ปากเจ่อๆ...หัวโนๆ..."
"ไอ้....."
"มึงเตรียมคำตอบไว้รึยัง"
"แล้วมึงละเตรียมใจฟังคำตอบกูแล้วรึยัง"
"ร้ายแรงขนาดนั้นเชียว..."
"ใช่...อาจจะถึงขั้นหัวใจวาย...เตรียมเรียกรถพยาบาลไว้ก็ดีนะ..."
"มึงรู้มั๊ย...ว่ามึงเป็นรักแแรกของกู..."
"ไม่รู้สิ..." ผมเลือกใช้คำนี้ เพราะมันคือความจริงที่ตรงกับใจผมที่สุด...ไม่รู้...ไม่ใช่ไม่เชื่อ
"ทำไมไม่รู้?"
"ก็มึงหล่อซะขนาดนี้..."
"ฮึ...?"
"โอเคๆ...กูยอมรับว่ามึงหล่อ ดูดี...เป็นธรรมดาที่หลายๆคนต้องสนใจมึง...มีหนึ่งก็ต้องมีสองมีสามมีสี่...มีไปเรื่อยๆ..."
"แต่ทุกคนเคยบอกว่ากูอ่ะ...โง่วิชาคำนวณ...กูเลยนับเลขเป็นอยู่แค่หนึ่งเท่านั้น...หลังจากนั้น...กูก็ไม่รู้แล้วว่ามันจะมีเลขอะไรบ้าง...และไม่อยากจะรู้ด้วย..."
"หึหึหึ....เจ้าเล่ห์นักนะมึง..."
"แต่ก็ยังทำให้มึงใจอ่อนไม่ได้เลย....ปวดใจนะเนี่ย..." มันทำท่าเจ็บเจียนตายเลยครับ...แอคติ้งสุดๆ
"นี่กะจะทำคะแนนก่อนวันประกาศผลรึไง...ห๊า..."
"อ้าว..คะแนนกูเต็มไปแล้วไม่ใช่เหรอ?...." แล้วไอ้ท่าทางจะเป็นจะตายเมื่อกี้หายไปไหนหมดละ
"มั่นใจเชียวนะมึง..."
"ก็ของเค้าดีจริงอ่ะ..."
"ขี้โม้..."
ผมกลัวและตื่นเต้นมากครับ
กับการที่จะบอกมันในวันนั้น
บางครั้งการกระทำมันก็ง่ายกว่าคำพูดนะ
แต่คำพูดมันก็ทำให้ทุกอย่างชัดเจนขึ้น
ผมเลยต้องบอกไง...ทั้งที่การกระทำของผมก็บอกมันไปหมดทุกอย่างแล้ว...ถ้าผมไม่คิดไรกับมัน...ผมคงไม่ยอมให้มันแทะโลมหยอดนิดหยอดหน่อยทุกวันหรอก
ผมว่านะ...มันเองก็ตื่นเต้นเหมือนกันแหละ...ที่จะได้ยินคำนั้นจากปากผม...คำที่ผมใช้การกระทำแสดงแทนมาตลอด
แต่รู้มั๊ยครับ...ว่าผมกลัวมาตลอด
กลัวว่ามันจะไม่รอ....รอจนถึงวันที่ผมจะบอกมัน...
แต่ผมก็ต้องแข็งใจไว้
ถ้าแค่นี้มันยังรอผมไม่ได้...ผมก็ไม่สามารถเชื่ออะไรในตัวมันได้เลย
แต่นี่มันแสดงให้ผมเห็นมาตลอด....ไม่ใช่ดีแต่พูด
ผมยังคิดเลยว่า...ถ้าเป็นคนอื่น...ไม่ใช่มัน
เจอฤทธิ์เดชผมเข้าไปซะขนาดนั้น...เค้าคนนั้นไม่ว่าจะใครก็ตาม...เค้ายังจะรอผมอีกมั๊ย
แต่มันรอครับ...โจ๊กยังรอผม...รอจนผมใจอ่อน...
"โจ๊ก....?"
"หืม?"
"มึงรู้มั๊ยว่ากูกลัว....กลัวความรักของมึงจะเป็นเหมือนนาฬิกาทราย..."
"ยังไง...?"
"ก็ในขณะที่อีกฝั่งกำลังจะเต็ม...แต่ในขณะเดียวกันอีกฝ่ายกำลังจะหมดไง..."
"แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นนิ...กูยังอยู่...ความรักกูยังอยู่เท่าเดิม...ไม่สิ...มันกำลังเพิ่มต่างหาก..."
"ที่กูกลัว...เพราะกูรู้ว่าเวลาของคนที่รอ...กับคนที่ขอให้รอมันไม่เคยจะเท่ากัน...ทั้งที่จริงๆแล้วมันเท่ากัน...แล้วถ้าฝ่ายที่รอจะเปลี่ยนไป...มันก็ไม่ผิด...เพราะเวลารอมันก็มีอายุของมันเอง..."
"โห...นี่กลัวกูไม่รอขนาดนั้นเลยเหรอ..."
"กลัวสิ...กูกลัวว่า...ในวันที่กูเต็ม...แต่ของมึงกลับว่างเปล่า...มันน่าเศร้านะ..."
"งั้นก็เลิกกลัวได้แล้วครับ...เพราะในวันที่ของมึงเต็ม...ของกูจะคงที่อย่างนั้นตลอดไป....มันเคยเต็มที่สุดเท่าไร...มันก็ยังจะเต็มอยู่อย่างนั้น..."
"ขอบคุณ...ที่ทนคนงี่เง่าๆ เอาแต่ใจ...ดื้อ...ไม่ฟังเหตุผล..."
"นี่กูรักคนอย่างนี้ลงไปได้ยังไงนะ..."
"ชิส์...ถอนตัวตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วแหละ..."
"ต่อให้เอาช้างมาฉุด...ก็ไม่ยอมถอนหรอกครับ..."
ขอบคุณจริงๆนะโจ๊ก...ขอบคุณที่รักคนอย่างกู
ขอบคุณที่มอบความกล้าให้กู
ขอบคุณที่เดินด้วยกัน
ขอบคุณ...ที่รัก...ของผม
.
.
.
ตัวดิว
-
ตกลง ดิว คือจูน??
(ไม่เฉลยก็ยังสงสัยไม่เลิก อิอิ)
รอคำตอบจากจูน พร้อมโจ๊กฮับ
:pig4:ดิว
-
ใกล้จะถึงเวลาแล้วจริงหราเนี่ย :กอด1: :a5:
-
:o8: :o8: :o8:
-
:o8: รักจัง
แต่ว่าไปไม่อยากให้ จบ เรย :z3:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเพลินจัง
ว่าแต่น้องจูนกับน้องโจ๊กอ่านหนังสือกันเยอะๆ นะ
จะสอบแล้ววววววว
-
:-[ ขอให้อ่านแล้วยิ้มแบบนี้ไปตลอดได้มั้ยจ๊ะ ไม่อยากเสียน้ำตาน้า อย่าจบเศร้า :impress2:
:pig4: :pig4:
-
เห็นด้วยกับเวลาของนาฬิกาทราย ที่สำคัญโจ้กจะทำได้อย่างที่บอกรึป่าว
เวลาทำให้คนเปลี่ยนแปลง แต่อยากให้คู่นี้ไม่มีวันเปลี่ยนไป
-
โอ้ยยยย
เหมือนคุณดิวจะบอกเหตุอะไรบางอย่างงงง
-
งั้นเรา ดราม่ารอ บทต่อไปอย่าดราม่านะคุณดิว พลีสสสสสสสสสส
-
:m16:พี่ดิวววววววววว
ตกลงพี่เป็นใครเนี่ย
มุกงงไปหมดแล้ว
เลิกกลัวได้แล้วนะจูน
มันเป็นเหมือนลางไม่ดียังไงๆอยู่นะ
ใกล้แล้วสินะ
จบดีๆนะพี่ดิว :m16:
ขอบคุณที่อัพเรื่องดีๆนะค่ะ :pig4:
-
รอมาเฉลยละกันครับ
ว่าไรเตอร์เปนไคร 55
-
น่ารักได้อีกคู่นี้ :n1:
-
ตัวดิว ???
อ๊า ก กกกกกก :z3: ลมจับ
หวานเว่อ ๆๆๆๆ พอจูนเริ่มเปิดใจ เลิกกลัว
ทุกอย่างมันก้อโฮกฮากมากมายเลยง่าา าาาาา :impress2:
นับวันโจ๊กก้อยิ่งน่ารักขึ้นๆๆๆๆ เห่อ อออ เพ้อ ออ
รอๆๆๆๆ ๆๆๆๆ
กอดตัวดิว ?? :laugh:
-
ใกล้แล้วสินะ ลุ้นๆๆ :call:
-
ถ้าจบแล้ว อยากให้มีต่อภาค 2 จะเป็นไปได้ไหมครับน้องดิว :bye2:
-
เย้ย...ใกล้แล้วสินะ พี่ดิว
ใกล้แล้วสินะ ฮ่าๆๆๆ สิ่งที่รอมานานแสนนาน ^^!
-
^^
-
:กอด1:
-
ขอบคุณจริงๆนะโจ๊ก...ขอบคุณที่รักคนอย่างกู
ขอบคุณที่มอบความกล้าให้กู
ขอบคุณที่เดินด้วยกัน
ขอบคุณ...ที่รัก...ของผม
แค่นี้ก็รู้แล้วว่าจูนรักโจ๊กมากแค่ไหน ไม่ต้องอธิบายด้วยคำพูด แค่นี้ก็มากพอ
แต่อย่างที่จูนว่า บางทีการกระทำคงไม่ยำให้ชัดเจน เท่าคำพูด ในที่สุดทั้งคนอ่าน
ทั้งโจ๊กก็ได้รู้ความในจูนพร้อมกันทั้งประเทศ หลังจากที่ติดตามมานานแสนนาน
แต่ก็คุ้มค่าที่รอคอย รักจูน
ปล.ดิวเป็นจูนเหรอ
-
=]
-
น่ารักที่สุด
:กอด1:
-
ตัวดิว..ที่เขียนน่าจะหมายถึง..เนื้อเรื่องที่มาจากความเป็นตัวของคนเขียนเองใช่มั๊ยครับ...
...ดีแล้วนะครับเป็นตัวของตัวเอง...
-
ชอบลีลาเกี้ยวพาราสีจัง สำบัดสำนวนทั้งคู่ ลูกล่อลูกชนขนมาหมด เปิดใจจูนแล้วเปิดตัวมาเป็นดิว
-
ชอบอ่ะ ชอบๆๆ
วิธีการเขียน คำบรรยาย อารมณ์ตัวละคร มันทำให้เรารู้สึกมีส่วนร่วม อ่านแล้วเข้าใจได้จริงๆ เหมือนตัวละครมีชีวิตอยู่จริงๆ
ขอบคุณดิวจริงๆ :pig4: + :กอด1:
รักดิว รักจูน รักโจ๊ก :L2: :L1:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าน่ารักมากมายเลย
คู่นี้ออ่ะ
หึหึ
จะให้ลงแดงไปถึงไหนคร้าบบบบ
พี่น้องง
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ
-
ก่อนที่สองคนจะบอกรักกัน หวังว่าคงไม่มีการพลัดพรากเกิดขึ้นนะครับ
หรือถ้าบอกไปแล้วทั้งสองคนไม่ไอยู่ด้วยกันอีก
การพลัดพรากและการจากลา มันเจ้บมากนะครับบบบบ
-
ซึ้งซะ แล้วจะมีภาค2ไหมครับ
-
อ๊าย~~
เคยอ่านหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง เขาเปรียบความรักของผู้ชายเหมือนทรายในนาฬิกาทราย ปริมาณมันจะค่อยๆลดหายไปเรื่อยๆ
ตามกาลเวลา ส่วนความรักของผู้หญิงก็เหมือนหยดน้ำที่หยดลงในตุ่ม แม้จะทีละน้อยแต่มันก็ค่อยๆสะสม และเติมจนเต็ม ทว่าขณะที่น้ำในตุ่มปลิ่มจนล้นออกมา ทรายในนาฬิกาก็หายไปหมดพอดี ไม่เหลือแม้กระทั่งเม็ดสุดท้าย...
มันเป็นเรื่องจริงที่น่าเศร้า และเกิดขึ้นกับหลายๆคู่ พอมาเจอจูนพูดประโยคนาฬิกาทรายขึ้นมา เลยนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นได้ น่าใจหายจริงๆ...แต่โจ๊กก็ยืนยันแล้วว่า โจ๊กจะไม่ปล่อยให้ทรายนาฬิกาไหล จะหยุดให้มันเต็มอยู่แบบนั้น ฟังแบบนี้แล้วชื่นใจจริงๆ
:o8:
ว่าแต่...คำว่า ตัวดิวตอนสุดท้ายนี่ใครค่ะ...สรุปไรเตอร์คือหนูจูนใช่มั้ยเอ่ย ฮิฮิ
:-[
-
เอ๊ะๆ ยิ่งสงสัยเข้าไปทุกที
จิ้มพี่ดิว บอกมาเดี๋ยวนี่เลยน้า
-
แอ่ะ
พี่ดิว = พี่จูน
พี่จูน = พี่ดิว
พี่ดิว พี่จูน พี่จูน พี่ดิว o2
อ๋อย มึนอ่า
ปอลิง อย่ามาม่านะคับ พี่ดิว T^T
-
น่ารักอะครับ โจ๊กน่ารักมากกกกกเลย อิจฉาจูนเลยอะ :-[
-
อยากชี้แจงครับ
เห็นเพื่อนๆหลายคนเลยแหละสงสัยเกี่ยวกับคำว่า "ตัวดิว"
จริงๆมันไม่ได้มีความหมายอะไรหรอกครับ
คือที่บ้านของดิวจะชอบเรียกชื่อกัน โดยมีคำว่า ตัวนำหน้า
เช่น ชื่อ ดิว ก็เรียกว่า ตัวดิว
ชื่อ ภู ก็เรียกว่า ตัวภู
แบบนี้อะครับ
แล้วที่ลงท้ายว่าตัวดิว...ก็แค่อยากจะบอกว่า ...ในเรื่องตอนนี้ดิวตั้งใจเขียนมากๆ ก็เลยกำกับชื่อว่าตัวดิวเอาไว้
แค่นี้เองครับ
ไม่ได้จะสื่อถึงอะไรหรอก...
เห็นเพื่อนๆสงสัยกัน...เลยมาเคลียร์ให้
ส่วนเรื่องดิวจะเป็นโจ๊กหรือจูน....ดิวเป็นใครก็ได้ครับ...แค่เป็นที่รักของเพื่อนๆทุกคนก็พอแล้วครับ...หึหึหึ...อ้อนไว้...ๆๆๆๆ
-
โอเคเก็ทค่ะ ตัวดิว
ประโยคสุดท้ายแอบอ้อน นนน
-
ตอนจบหวังว่าคงจะไม่เศร้านะคะ กลัวว่าจะจบแบบเศร้าๆจังเลยอ่ะ
สู้ๆๆ เป็นกำลังใจให้พี่ดิวค่ะ
-
แหม่ะ....ที่แท้ก็มีที่มาที่ไปนี่เอง เอิ้กส์ๆ
อุตส่าห์คิดดีใจนะเนี้ย ว่าพี่ดิวคือจูน ฮ่าๆๆๆ
-
ใช้เวลา 2 วัน ในการอ่าน สุดท้ายก็ทันแล้ว (เฮ้อออออ....แอบปาดเหงื่อ)
รักโจ๊ก กะ จูน จัง กำลังสงสัยว่าเป็นเรื่องจริงที่เอามาเล่าหรือเปล่า 5+
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ ค่ะ :L2:
ปล.หาคู่ให้ชีน หน่อยสิ สงสารชีนอ่ะ จริงๆนะ อยากให้มีใครที่รักชีนมากๆ เหมือนที่ชีนรักจูนอ่ะ นะนะ :call:
-
มารอออนะครับ
-
มารออีกแล้วนะ 2 จ โจ๊กกะจูน รักมากมาย
-
:laugh:
สับสนหมดเลย
เคลียร์ล่ะๆ
ขอบคุณค่ะ
-
อืม.......ใกล้จะถึงวันแห่งพันธสัญญาแล้วสิ ลุ้นๆ
-
น่ารักทั้งคู่เลย :o8:
รอวันประกาศผล555+ :laugh:
-
หวานกันจนตายไปข้างเรยอ๊ะ
:o8:
-
แสดงว่าที่บ้านมีคนชื่อ"เอง" ด้วย ใช่ป่ะ
"ตัวเอง"
:m12:
-
พุธ 29 มกราคม
"นี่อ่อน...มึงหันหน้าไปทางอื่นก่อนได้มั๊ย...กูกินไอติมอยู่...แล้วรสชาติมันกร่อยไปเลยอ่ะ..."
"จะแดกก็แดกของมึงไปซิ...กูจะอ่านหนังสือ...กวนประสาทอยู่ได้..."
"ก็หน้ามึงอ่ะ...หวานกว่าไอติมซะอีก...หึหึหึ..." แกล้งกูได้แล้วมีความสุขเชียวนะมึง
"งั้นมึงมาเลียหน้ากูเลยมั๊ย...จะได้ไม่ต้องเปลืองตังค์ซื้อไอติม..."
"ได้จริงเหรอ!!!!...'งั้นกูทิ้งไปติม...แล้วเลียหน้ามึงแทนนะ..." มันทำท่าจะลุกขึ้นจากเก้าอี้
"ไอ้บ้า...กูประชด...เล่นอยู่ได้ คนจะอ่านหนังสือ..."
"ต่อไปกูกะว่าจะเลิกกินของหวานแล้ววะ...แล้วหันมาจ้องหน้ามึงแทน...คาดว่าน่าจะได้รสชาติกว่า...ก็หน้ามึงอ่ะหวานเวอร์ร์ร์ร์ซะขนาดนี้..."
"แล้วอย่ามาเบื่อของหวานละกันนะมึง...กูเอาตายแน่"
"โจ๊กยอมทุกอย่างครับ น้ำตาลในเลือดสูง เบาหวานขึ้นสมอง ขึ้นตา ขอแค่เห้นหน้านี้ตลอดไป แต่ฟันผุไม่ยอมนะ....กูหวง"
"โห...ไหนว่าจะยอมทุกอย่างไง...ไม่รักกันจริงนี่นา....ไม่ใจเลยอะ..." ตกลงกลายเป้นผมชวนมันคุยไปแล้วใช่มั๊ยครับ ก้คุยกับมันแล้วมีความสุข ขอนิดหนึ่งละกัน อ่านกันมาตั้งนานแล้ว
"งั้น...ถ้ากูรักจริง...กูขอฟันมึงนะ..." ดูมันพูด
"ไอ้!!!!!ตายซะเถอะ....ย้าก..."
"หยู้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....เดี๋ยว....ฟังให้จบก่อนสิ...."
"ให้ดีเลยนะมึง...หืม...ไม่งั้นศพมึงเละแน่...ว่ามา..."
"กูหมายความว่า...กูขอฟัน....เอ๊ย...ไม่ใช่...กูขอดูแลฟันมึงด้วยนะ...อย่างนี้นะ..."
"แถไปทั้งน้ำขุ่นๆเลยนะมึง....ระวังสำลักน้ำตายละ..."
"กูยอมตาย...ถ้ามึงยอมเมาธ์ทูเมาธ์..." มันยังไม่เลิก...ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่มั๊ย...ได้
"นี่แนะ...."
"โอ๊ย!!!!!...." มันร้องจ๊ากเลยครับ...ก็ผมกระทืบเท้ามันเต็มๆเลยแหละ
"มึงบอกมึงรักฟัน...กูเลยไม่ต่อยหน้ามึง...แต่มึงไม่ได้บอกว่ารักตรีนมึง...กูเลยกระทืบ...ชิส์..."
"ร้ายนักนะ...แต่ถ้ารักน้อยกว่านี้หน่อยนะ...จะจับปล้ำตรงนี้เลย...ให้ตายสิ..." แล้วมันก็ก้มลงไปดูเท้ามัน...คงเจ็บแหละครับ ก็ผมเหยียบซะเต็มแรงรักเลย...มันเงยหน้าขึ้นมา..ปากยังบ่นไรไม่รู้...แต่คาดว่ากำลังด่าผมอยู่แน่..รู้สึกผิดหน่อยๆ แค่หน่อยเดียวจริงๆนะ...ให้ตายเหอะ...มันจะเจ็บมากมั๊ยวะ...แลวมันจะบวมมั๊ย...แล้วมันจะเดินไหวรึเปล่า....
"....." ผมก็นั่งคิดไรนิดหน่อย...ไม่ได้ห่วงมันจริงๆนะ...ห่วงแค่หน่อยๆ
"ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น....กูไม่ได้เจ็บมากหรอก....นั่งซะหน้าบอกว่ารู้สึกผิดเลยนะ..." กูทำหน้าอย่างนั้นจริงเหรอ...แต่ก็โล่งใจขึ้น...เอ้อ...
"ไม่ได้ห่วงซะหน่อย....เลิกเล่นได้แล้ว...อ่านหนังสือ"
"ไม่เล่นแล้วก็ได้....นี่ว่าแต่ปลายเดือนนี้คะแนนจะเอ็นท์จะออกแล้ว...ตื่นเต้นวะ..."
"แล้วมึงจะเรียนคอมเหมือนที่ตั้งใจไว้แต่ต้นรึเปล่า...?"
"คงงั้น...ถึงคนละคณะกับมึง...แต่ยังไงก็มหาลัยเดียวกัน..."
"รอคะแนนออกก่อนเถอะมึง...ไม่รู้จะถึงรึเปล่า...มึงอาจจะถึงแต่กูอาจจะไม่...หรือมึงอาจจะไม่แต่กูอาจจะถึง..."
"ถึงทั้งมึงทั้งกูแหละ...เชื่อหัวไอ้โจ๊กดิ..."
นี่แหละครับชีวิตเด็กมอหก...เครียดกันเชียวแหละช่วงนี้
ผมนะอยากเรียนทันตแพทย์
แต่มันอยากเรียนคอมพ์
ผมก็ได้แต่หวังว่าทั้งมันและผมจะสมหวังด้วยกันทั้งคู่...เพราะอย่างน้อยถึงจะคนละคณะ...แต่ยังไงก้ยังอยู่ในรั้วมหมาลัยเดียวกัน
พฤหัส 30 มกราคม
เอ้อ...ใกล้เข้ามาอีกวันแล้วซิ...มันช่างหน้าตื่นเต้นอะไรเช่นนี้
วันนี้ที่โรงเรียนก็อ่านหนังสือกันทั้งวัน
แทบไม่มีเวลาเล่นเลย
กลับมาถึงบ้าน...ก็เลยสลบเหมือด
ตื่นขึ้นมา 3 ทุ่ม...อืม มิสคอลของมัน...
แค่เห็นมิสคอลของมันแค่นั้น...ผมก็ยิ้มได้นะครับ...ไม่ได้ถึงกับหายเหนื่อยเป้นปลิดทิ้ง...ไม่ได้จู่ๆก็มีแรงฮึดขึ้นมา....แต่แค่ยิ้มได้...แค่รู้สึกดี...แค่ได้รู้ว่ามีคนห่วงเรา...แค่ได้เป็นคนสำคัญของใครบางคน...มันเป็นความรู้สึกที่วิเศษเอามากๆครับ
ผมไปจัดการธุระส่วนตัว
ว่าจะอ่านหนังสือต่อซะหน่อย
ครืดๆๆๆๆๆ
"คอควายชวนเพื่อนสระอิ....ไปเที่ยวกัน...แล้วก็เจอดอเด็กที่น่ารักมากๆขอไปเที่ยวด้วย..." มันรับสายแปลกครับคราวนี้
"หึึหึหึ...เล่นไรเนี่ย..."
"ยังไม่พอ...ทั้งสามยังไปเจอถอถุงที่วางอยู่ใต้บ้านของสระอึ...แล้วก็เจององูกำลังจะงับถุงใบนั้น..."
"หึหึหึ..."
"แล้วทั้งหมดก็เดินทางผ่านทุ่งข้าวสาลี...แต่โชคร้ายโดนพายุททอร์นาโดชื่อว่า โจ๊กรักจูน...แล้วทั้งหมดก็โดนพัดๆวนๆจนกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน...คิดถึง....คิดถึง...คิดถึง...คิดถึง"
"หึหึหึ...."
"โอ๊ย...คิดถึงจะตายอยู่แล้ว..." แล้วมึงจะโวยวายเสียงดังทำไม...กูเองก็คิดถึงมึงแหละ
"คิดนานมั๊ยมุขนี้...แต่น่ารักดี...กูชอบ..."
"ชอบมุขหรือชอบคนเล่นมุข..."
"ตอนนี้เริ่มหมั่นไส้คนเล่นมุขแล้ว...."
"ก็คิดถึงจริงๆนี่นา...วันนี้ทั้งวันยังไม่ได้แทะโลมมึงเลย...ชีวิตมันเลยไม่สมบูรณ์แบบ...ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มตัวดีนั่นแหละ...ก้างชั้นเยี่ยม..."
"มึงนี่...คิดแต่จะเล่น...ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่ติวหนังสือกัน..."
"ก็ดีแหละ...แต่ขอมุมสวีทบ้างได้มั๊ย...แรงกายมันเดินไปพร้อมกับแรงใจโว้ย...เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้รึไง..." กูผิดซะงั้น...ขี้คร้านจะเถียง
"เสี่ยวขึ้นทุกวันแล้วนะมึง...หึหึหึ..."
"แต่คิดถึงจริงๆนะครับ...คิดถึงมากด้วย..."
"พรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว...." ผมเองก็คิดถึงมันนะครับ
"งั้นคืนนี้คุยกับกูก่อนนะ...นะนะนะนะนะ" จริงครับ วันนี้ทั้งวันหน้ายังแทบไม่ได้มองกันเลย อย่าว่าแต่พูดเลย...อ่านหนังสือกันตลอด
"ครับครับครับ...มีอะไรละ..."
ผมวางหนังสืบบนโต๊ะ...แล้วมานอนกลิ้งบนเตียงแทน...ขอโทษนะครับคุณหนังสือ...ขอเวลาเติมแรงใจหน่อยนะ...ว่าแต่เค้า มึงก็เสี่ยวไม่แพ้มันหรอก... ไอ้จูน
ศุกร์ 31 มกราคม
"ไอ้โจ๊ก...ไอ้จูน...พรุ่งนี้ไปติวหนังสือกันที่บ้านกูนะ...เจนกับเป้ก็จะไปด้วย..." เสียงของมัน...ไอ้เสกแหละครับ เข้ามาก่อนตัวอีก
"พรุ่งนี้เหรอ...?..." ผมหันไปมองหน้าโจ๊ก....แบบว่า เอาไงดี?
"ตามใจมึงสิ....กูยังไงก็ได้..." มันตอบมา ช่วยผมได้มากเลยจริงๆ
"พรุ่งนี้กูไม่สะดวกวะ...มีธุระนิดหน่อย...คิดว่าน่าจะไปไม่ได้..." ผมบอกมันเสียงอ่อย..ที่ตอนนี้มันมายืนจ้องหน้าผมอยู่แล้ว...และผมก็แอบเห็นว่าโจ๊กมันแอบยิ้มด้วย
"นี่มึงสองคนจะไปเดทกันใช่มั๊ย...บอกกูมานะ..."
"หรือว่ามึงอยากไปเป็นก้างละ...?.." ดูมันพูดครับ...ผมนี่เลี่ยงแทบตาย....แล้วผมจะเลี่ยงไปเพื่ออะไรกันนี่
"อิจฉาคนมีความรักโว้ย....!!!!!!" แล้วมึงจะตะโกนหาบรรพบุรุษมึงเหรอไอ้เสก
"อิจฉาใครอีกละมึง?..." ไอ้ปาล์มเดินเข้ามาในห้องพอดี
"ก็อิจฉาไอ้สองจอนี่นะสิ....เอ้อ..เมือไรเจนจะยอมใจอ่อนกับกูซะทีน้า?..."
"กูว่ามึงเป็นเอามากแล้วนะไอ้เสก...." ไอ้ปาล์มมันเปิดหนังสือขึ้นมาอ่านแล้วครับ
"แล้วมึงบอกเค้าไปรึยังละ...." ผมถามเสกครับ...ส่วนไอ้คุณโจ๊กมันฟุบหลับไปแล้ว
"ยังเลย..."
"ไม่บอก..แล้วเค้าจะรู้มั๊ยละ...แค่นี้ก็คิดไม่ได้รึไง..." เจ๋งมัียครับผม...มีสอนเพื่อนด้วย
"มีหน้าไปสอนคนอื่นเค้านะมึง...ตัวเองอะ...เคยบอกรึยัง...โด่.." ดุครับ มันยังผงกหัวมากัดผม...กูจะบอกพรุ่งนี้ไง
"เรื่องของกู...นอนไปเลยมึงอะ..."
"ก่อนจะไปสอนคนอื่น..เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะหนูอ่อน...เพียะ..." แล้วมันก็มะเหงกหัวผมเน้นๆ...มึนไปเลยครับ
"ไอ้บ้า...เจ็บนะเว้ย...ไอ้เลว..." ผมด่าตามหลังมันซึ่งเดินออกไปแล้ว
"ที่ไอ้โจ๊กพูดหมายความว่าไงวะ..." กูนึกว่ามึงจะไม่อยากรู้นะไอ้ปาล์ม ถามคนแรกเลย
"นั่นสิ...นี่ตกลงมึงสองคนเป็นแฟนกันยัง..."
"จะถามไรนักหนา...กูจะอ่านหนังสือ..."
"อย่ามาเนียนมึง...บอกมาเลย..." มันแย่งหนังสือผมไปแล้ว
"ก็ก็....ดีนี่...ไม่ได้มีไรซะหน่อย..."
"เป็นแฟนกันยัง....?"
"........."
"ว่าไง...."
"........."
"อย่าบอกนะว่า....."
"ก็มันไม่เคยขอกูเป็นแฟนนิ...ชิส์..." ผมโพล่งออกไป....ส่วนพวกมันสองตัวเงียบกริบในทันทีเลยครับ
ผมเลยแย่งหนังสือจากพวกมันกลับมาจะเปิดอ่านอีกครั้ง
แต่เห็นมันสองตัวมองไปหลังผมแล้วยิ้มแบบคนชั่วๆ....ผมเลยหันไปมองตาม...
เอาหน้าไปไว้ไหนดีกู
ก็เห็นไอ้บ้าโจ๊ก...ยืนหัวเราแบบคนโรคจิตอยู่นะสิครับ หัวเราะแบบไม่มีเสียง...แต่ดูแล้วขัดใจชะมัด
"พวกมึงรวมหัวแกล้งกู...ไอ้เพื่อนชั่ว..." อายก็อาย โมโหก็โมโห....ผมทำท่าจะลึกขึ้น แต่โดนไอ้คนที่ยืนข้างหลังกดไหล่ไว้ให้นั่งที่เดิม
"จะไปไหนอีกละ...นั่งนี่แหละ...หึหึหึ..."
เห็นมั๊ยครับ มันยังหัวเราะเยาะผมอยู่เลย...กูเกลียดมึงแล้วนะ...ชิส์
เสาร์ 1 กุมภาพันธ์
ทำไมเดือนมกราคม ไม่มีซัก 32 วันเหมือนธันวาคมนะ
ผมจะได้มีเวลาอีก 1 วัน
ผมนัดจะไปอ่านหนังสือกับมันประมาณบ่ายที่สวน...
มันก็ยังเป็นปกติทุกอย่าง...หรือผมคนเดียวที่ตื่นเต้นไปเอง
วันนี้ผมกังวลทุกอย่าง...จะพูดยังไงกับมัน จะแต่งตัวยังไง...จำทำหน้ายังไงตอนเจอหน้ามัน
ผมไปถึงสวนแล้วเดินไปที่นั่งประจำ...เห็นมันนั่งอยู่ก่อนแล้ว...มันดูดีอีกแล้ว
"จะยืนตรงนั้นอีกนานมั๊ย?..."
"อ๋อ...อืมๆๆๆ..." ผมเลยเดินเข้าไป และนั่งตรงข้ามกับมัน
"กินไรมารึยัง...?..."
"อ๋อ...อืม...คือ...กินมาแล้วครับ..." อ้าว...แล้วกูจะไปพูดเพราะกับมันทำไม...อากาศร้อนนักรึไง...เหงื่อแตกซกเลยกู
"หืม?..." อย่าว่าแต่มึงงเลย...กูก็งงตัวเอง
"คือ...กินมาแล้ว...แล้วมะ....นายกินมารึยัง?..." ตื่นเต้นไรนักหนาวะกู
"เป็นไรมากรึเปล่านิ...กูแดกมาแล้ว...งั้นเดี๋ยวกูไปซื้อน้ำมาให้นะ....เอาน้ำไร?..."
"แตงโมปั่น...ขอบคุณ..."
"เป็นไรวะ.." มันบ่นของมันแล้วก็เดินออกไป
เออ..แล้วกูเป็นไร...ปากไปอย่าง ใจไปอย่าง สมองไปอย่าง
แล้วนี่ใจนะจะเต้นไรนักหนา...อยากเป็นแดนเซอร์รึไง..เต้นเก่งจังเลยวันนี้...
แล้ววันนี้มือเรายาวขึ้นรึไง...รู้สึกเกะกะเอามากๆ
"ไม่สบายรึเปล่า...เห็นหน้าแดงๆ..." มันเอามือมาแตะหน้าผากผมด้วย...อีกมือก็ยืนน้ำผลไม่ให้
"เปล่า...สบายดี..ขอบใจ..." ผมผลักมือมันออกไปเบาๆ...แล้วก้ตั้งใจอ่านหนังสือ แต่มันยังจ้องหน้าผมอยู่เลย...มึงไม่รู้รึไงว่ากูเขินอะ...ไอ้บ้า
"นี่....!!!!!"
"เอ๊ยอะไร!!!!!!ตกใจหมดเลย...."
"เป็นไรมากเปล่านิ...ไหวเปล่า?..."
"อ่านหนังสือไปเหอะ...."
"ไม่ต่อปากต่อคำด้วยแฮะ...ผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด..."
"บอกให้อ่านหนังสือไปไง..." ผมพูดกับมันด้วยเสียงปกติ...ซึ่งถ้ายามปกติ...ผมคงสั่งให้มันหุบปากไปแล้ว
เราอ่านหนังสือกันจนเกือบห้าโมง
มันลอบมองหน้าผมตลอด...มันคงสงสัยว่าผมเป้นอะไร
ก็มันกวนประสาทผมตลอด...แต่ผมใช้มาตรการไม่ตอบโต้...
ผมปิดหนังสือ
"จะมองหน้ากูอีกนานมะ...."
"ก็มองตลอดไปไง...." ดูมัน...กูยิ่งไม่ปกติอยู่
"นี่มึงลืมหรือแกล้งลืมว่าวันนี้...." ก็มันทำตัวปกติเกินไป...หรือผมคนเดียวที่บ้าไปเอง
"วันนี้...ทำไมเหรอ?...กูรู้แต่ว่า...วันนี้มึงแปลกๆไงไม่รู้..." ใส่ใจกูมากเลยนะมึง...
"วันนี้วันที่เท่าไร?"
"1"
"เดือน?"
"กุมภา..."
"แล้วไง?..."
"ก็แล้วไงละ?..."
"มึงลืมจริงๆด้วย...."
"ไม่ได้ลืม...แต่ไม่เห็นว่ามันจะสำคัญไปกว่าทุกๆวันเลย...วันไหนที่มึงพร้อม มึงเต็มใจ มึงก็บอกกูเองได้...ไม่จำเป็นต้องเป็นวันนี้...เพราะทุกๆวันที่มีมึงอยู่ข้างๆกู...นั่นคือวันสำคัญของกูเสมอ....เออ...แล้วไหนละ...มึงอยากบอกไรกุวันนี้..."
"ไม่อยากรู้เลยนะเมิงงงงงงง...."
"ก็เดี๋ยวกลัวว่ามึงคิดว่ากูไม่ใส่ใจอีก...ไหนละ..ที่บอกว่าวันนี้มีไรจะบอก...."
ผมนั่งรวบรวมคำพูด สมาธิ...อยู่แป๊บหนึ่ง..
.
.
.
.
.
.
"10 เดือนนี้..มีอะไรเกิดขึ้นในชีวิตกูหลายอย่่าง...บางอย่างกูไม่เคยคิดว่าจะมีด้วยซ้ำ...แต่มันก็มี...กูได้รู้จักในสิ่งที่ไม่เคยรู้จัก...ได้เห็นมิตรภาพอีกรูปแบบหนึ่งที่ไม่เคยเห็น...ความห่วงใย...กำลังใจ...การเดินไปพร้อมๆกัน...การทะเลาะกัน...ความรู้สึกดีดีต่อกัน...มันเริ่มจากติดลบเลยนะ...จนขยับมาเป็นศูนย์...เป็น 1...2...3...เรื่อยๆจนถึงวันนี้...ความรู้ส้ึกดีดีที่กูได้รับจาก...มึง....ทำให้กูรู้ว่า...การที่มีคนรักเราจริงซักๆคน...มันทำให้เรารู้สึกว่าโลกนี้น่าอยู่วะ...ตื่นมาก็ยิ้มได้ ร้องไห้ก็ยิ้มได้...อยู่คนเดียวก็ไม่เหงาเท่าเมื่อก่อน...หัวเราะอะไรก็ไม่รู้...ข้าวจานเดิมก็รู้สึกอร่อยขึ้นแค่ได้กินด้วยกัน...กูรู้สึกตัวโตทุกครั้งที่มึงบอกว่าคิดถึง....บอกว่ารัก....จากวันนั้น ถึงวันนี้...มันอาจจะดูน้อยไปสำหรับใครบางคน แต่สำหรับกู...มันมากพอที่จะบอกว่า...." ผมกำลังจะพูดแล้วเชียว...แต่
"อย่าเพิ่งพูด.....มึงแน่ใจว่ารู้สึกอย่างนั้นจริงๆใช่มั๊ย...ที่พูดไม่ใช่เพราะสงสารหรือไม่อยากทำร้ายกู..."
"ถ้าเป้นอย่างนั้นจริง...ตอนนี้กูคงจะอยู่กับไอ้ชีนไปแล้ว...แทนที่จะนั่งกับมึงตรงนี้...เวลานี้...มึงให้อะไรกูตั้งหลายอย่าง มึงสอนกูตั้งมากมาย...ที่สำคัญมึงสอนให้กูรู้จักกับความกล้า ...ความกล้าที่ไม่เคยกูไม่เคยมี...กล้าที่จะรัก...กล้าที่จะแสดงออก...กล้าที่จะบอก..."
" แล้วไอ้กล้าที่จะบอกอะ...อะไรเหรอ?..." คิดว่ากูไม่กล้าบอกละซิ....รู้จักกูน้อยไปแล้ว
.
.
.
.
"บอกว่า...รักไง....กูรักมึง...กูรักมมึง...กูรักมึง...กูรักมึง...กูรักมึง....กูรักมึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..." บอกลืมตายลืมอาย...เลยครับ
"หึหึหึ....นี่กะให้กูเก็บไว้ทั้งปีเลยใช่มั๊ย...."
"กุรักมึง..กูรักมึง...กูรักมึง...จูนรักโจ๊ก...." สุดท้ายพูดเบาๆครับ ก็เขินอะ
"อันสุดท้ายนี่แหละครับที่อยากฟังที่สุด....โจ๊กก็รักจูนนะ...รักมาก...มากจน...จนอะไรไม่รู้...รู้แค่ว่ารักรักรักแล้วก้รัก...." เดชะบุญ...วันนี้คนน้อย
"ที่ผ่านมา...กูคงทำร้ายความรู้สึกมึงมามากสินะ...กูทำร้ายมึงขนาดนั้นได้ยังไงนะ..."
"ไม่เลย...กลับกันซะอีก...มึงได้ทำให้กูรู้ว่า..มึงสำคัญกับกูแค่ไหน...กูรักมึงมากแค่ไหน...ตอนแรกกูก็ไม่คิดว่าจะรักคนๆนี้ได้มากขนาดนี้นะ...แต่เพราะมึงคือมึงไง...กูถึงรักได้มากขนาดนี้...ต่อให้ดีกว่านี้หรือเลวกว่านี้...กูก็ยังรัก...เพราะคือจูน คืออ่อน ไง..."
"รัก....รัก...รัก...รัก..."
"รู้แล้วครับว่ารัก....จะให้คุณกูสำลักรักของคุณมึงตายรึไง...."
"ก็รักนิ...แล้วนี่ก็ครั้งแรกด้วยที่บอกรัก...ไม่เคยบอกใครมาก่อน...แล้วไม่เคยคิดด้วยว่า...จะต้องมาบอกรัก...คนผมสั้นเหมือนกัน...ชิส์...แต่ก็รักนิ...รัก...รัก..รัก..."
"หึหึหึ...ใครบอกครั้งแรก...?"
"หมายความว่าไง!!!!!!"
"มึงเคยบอกรักกูแล้ว...."
"ไม่จริง ไม่เคยบอก"
"บอกแล้ว..."
"ไม่เคย..."
"เคย..."
"งั้นเมื่อไร?..."
"ก็วันที่...มึงเมาที่หอเกตกับแพมแล้วกูไปรับไง...มึงเมาหลับไม่รู้เรื่อง...แต่ปากก็บอกว่าขอโทษๆ...อย่าทิ้งๆๆ...แล้วก็รักกู..." ผมทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ?
"เค้าบอกห้ามเชื่อคนเมา..."
"แต่กูเชื่อว่าคนเมาพูดความจริง...เพราะเค้ามีสติอยู่แค่กับความจริง...เค้าไม่ได้มีเวลามากพอที่จะไปคิดคำโกหก...และที่สำคัญที่สุด...กูเชื่อทุกอย่างที่มึงพูด...มึงรู้มัีย...ว่ากูนี่แทบจะตะโกนให้ลั่นบ้าน...ว่ากูดีใจแค่ไหนที่ได้ยินคำนี้จากมึง...แต่ต้องเก็บไว้เพราะเกรงพ่อกับแม่จะมาฆ่าเอา...แต่วันนี้กูก็ดีใจไม่แพ้วันนั้นที่ได้ยินคำนี้จากมึงอีกครั้ง...วันนี้มึงพูดพร้อมกับแววตาที่มองตรงมายังกู...กูแค่คนเดียว..."
"พูดมาก...กูเขินนะเว้ย..."
"เป็นแฟนกันนะ..?..."
"หืม!!!!!!!!"
"ก็มึงบอกว่ากูไม่เคยขอมึงเป็นแฟนนิ..นี่ไงกูขอแล้ว...เป็นแฟนกันนะ..."
"เป็นแฟนกันแล้ว....จะรักกูมากขึ้นมั๊ย...จะดูแลกูดีขึ้นรึเปล่า...จะห่วงกันมากกว่านี้ไหม...จะ...."
"แล้วที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มันยังไม่มากพอเหรอครับ....?"
"ชิส์...ตอบให้หวานหน่อยก็ไม่ได้..."
"จะเอาหวานหรือจริงใจละ...?"
"ชิส์...."
"ตกลงเป็นแฟนกันนะ...?"
"แล้วมึงดีพอให้กูตอบตกลงรึยังละ?..."
"หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว...หล่อ นิสัยดี จริงจัง จริงใจ รักครอบครัว ซื่อสัตย์ "
"มั่นใจขนาดนั้นก็...โอเค้..."
"หึหึหึ...." แล้วมันก็ดึงหน้าผมไปจุ๊บปาก...
"ไอ้บ้า...ทำไรไม่คิด..ถ้าคนเห็นมึงจะทำไง?...ชิส์..."
"ก็จะบอกว่า..คนนี้แฟนผมครับ...ห้ามจีบ ห้ามยุ่ง ห้ามมอง...ผมหวงไง...หึหึหึ..."
"ชิส์...น่ารักก็เป็นนะมึง...นึกว่าดีแต่กวนประสาท กวนส้น..."
"ตกลงเราเป็นอะไรกัน?..."
"ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง..."
"งั้นก็บอกมาสิ...."
" ตกลงเราเป็นคนที่จะห่วงใยกัน...เป็นคนที่คอยยิ้มให้กัน...เป็นคนที่หัวเราะด้วยกัน...เป็นคนที่สุขทุกข์ด้วยกัน...เป็นคนที่ดูแลซึ่งกันและกัน...เป็นคนรักกัน...กูรักมึง....จูนรักโจ๊ก...ผมรักคุณ..."
"โจ๊กก็รักอ่อนของโจ๊กนะ....มากด้วย....รักรักรักและก็รัก.....รักทั้งมึง ทั้งอ่อน ทั้งคุณและจูน"
.
.
.
.
.
.
อาจจะไม่หวานอย่างที่คิดกัน
อาจจะไม่ดีอย่างที่คาดหวัง
อาจจะไม่เลือดกระจายอย่างที่อยากให้เป็นกัน
แต่ทุกอย่างคือความรู้สึก...จริงๆครับ
ขอบคุณครับ ...ตัวดิว
-
น่ารักมากมาย :-[
-
เข้ามาอ่าน ก็หวานวะ :-[ :-[
-
:m1: รักกันเยอะๆนะคะ ^^
-
น่ารักดีค่ะ สิ่งที่ทั้งสองแสดออกต่อกัน
เหมาะสมกับวัยและสถานะของเขาทั้งสองในขณะนั้น
ไม่น่าเชื่อว่าพอจูนได้พูดแล้วจะพูดซะเยอะเลย
-
:กอด1:
-
รอคำตอบมาน้านนานสุดท้ายก็ได้ยินซะที ดีใจมากมาย
-
การเดินทางที่แสนพิเศษของ Joke & June นิใช่ไหมคือบทสรุปของคนที่รักกัน :o8: :-[ :impress2: ซึ้งใจมากกกกก
ไงก็มาต่อให้เครียนะครับว่าจบจริงป่าว
-
อ๋อย...น้ำตาลในเลือดพุ่งปรี๊ดดดดดดดดด
-
\ความรู้สึกที่ดิวแต่งขึ้นมาจากความรักๆๆ มันมีความรู้สึกดีทั้งนั้นแหละ
น่ารักขึ้นนะ ตัวดิว :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักมากมายครับ :impress2:
น้ำตาลสูงยิ่งกว่าปริมารในเลือดแล้ว :-[
อ๋อย.. เบาหวานถามหา :jul1:
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:-[ :-[
:L1: :L1:
-
...นี่แหละ..บทสรุปของความรัก และของคนที่...รักกัน :L2:
-
อ่านตอนแรกคิดว่าจะจบซะแล้ว แต่ไรเตอร์ยังไม่บอกว่าจบ ก็ยังไม่จบ ฮ่าๆๆๆ
แค่นี้ก็หวานมากแล้ว และแล้วก็เป็นแฟนกันสักที คนอ่านสบายใจ
-
ตกลงเราเป็นอะไรกัน>>>.เป็น....เป็น....สารพัดเป็นเลย สุดท้าย .... ก็รักกัน กิ้วๆๆๆๆ :กอด1:
:L2: :L2:
-
:o8: :o8: :o8:
แอร๊ย ยยยย น่ารักมากๆๆๆๆๆอ่า
หวานจนโดนมดทั้งสวนรุมแล้วมั้ยนั้น นนนน
พอกล้าบอกหน่อย ทำเอาไอ้โจ๊กยิ้มหน้าบาน o18
โอ๊ย ยยยยย เบาหวานลงตับ?
-
ตกลงเราเป็นอะไรกัน ><
เหมือนเนื้อเรื่องพึ่งเดินมาแค่ครึ่งหนึ่ง
อ่ะป่า วววววว ^^
-
อ้าย~~~ แย่แล้ว!!
โดนมดตะนอยกัดไปทั้งตัวเลย :-[
-
แอร๊ย ยยยย น่ารักมากๆๆๆๆๆอ่า
หวานจนโดนมดทั้ง
สวนรุมแล้วมั้ยนั้น นนนน
พอกล้าบอกหน่อย ทำเอาไอ้โจ๊กยิ้มหน้าบาน
โอ๊ย ยยยยย เบาหวานลงตับ ไต ไส พุง
พี่ดิวเรียกรถพยาบาลให้ผมที
-
ยังไม่จบใช่มั้ยครับผม
-
^^
-
:mc3:ปิดซอยเลี้ยงโว้ย กิ้วๆๆๆเค้ารับรักกันแล้ว
-
:-[ ใครว่าไม่หวาน เค้าว่าหวานมากๆเลยนะนี่ :-[
:pig4: :pig4:
-
:-[ :-[ :-[ :impress2: :o8: :-[
-
นี่ขนาดบอกว่าไม่หวานนะเนี่ย
ถ้าหวานกว่านี้ คนอ่านคงได้เป็นเบาหวานกันแน่
น่ารักๆๆๆๆ
ขอบคุณมากๆนะคะดิว
:L2:
+1ให้ค่า
-
หวานนนนนนนนนนนน
มากกกกกกกกกกกกก
เขินแทนอ่ะ :o8:
น่ารักกกก
ยิ้มจนแก้มปริแล้ว
จะจบแล้วเหรอพี่ดิว :เฮ้อ: :serius2:
-
แอร๊ยยย แอร๊ยยย แอร๊ยยย :m11:
สุดยอดอ่ะดิว อยากจะกดบวกให้ดิวสัก10ที
:กอด1: + :c4: ...ตัวดิว
-
:-[
ยิ้มจนปากจะฉีก อิอิ
-
โอ๊ยๆๆหวานจนมดขึ้นทั้งรังแล้ววว
อิจฉาจริงจริ๊ง จะหาน่ารักแบบนี้ได้ซักคนนมั้ยนะ อิอิ
อยากจะกรี๊ดดังๆให้กับความหวานนนน
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เขิลลลลลลลลล
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
น่าร้ากกกกกันจังเลยยยย
-
รักกันแล้ว..... ดีจังเลย ^^
รักษาความรักครั้งนี้ให้ดีนะโจ๊ก
กว่าจะได้เป็นแฟนกัน ใช้เวลาตั้ง
10 เดือนแหนะ ^ ^
-
ขอบคุณสำหรับความรักหวาน ๆ นะจ๊ะ
-
ย๊ากกก...นึกว่าจะบอกเดือนกุมภา ปีหน้าซะแล้ว
อิอิ...หวานได้อีกวุ้ย อิจฉาๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
หวานมากมาย
ขอบคุณดิวมากค่ะ :pig4:
-
"ตกลงเราเป็นอะไรกัน?..."
"ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง..."
"งั้นก็บอกมาสิ...."
" ตกลงเราเป็นคนที่จะห่วงใยกัน...เป็นคนที่คอยยิ้มให้กัน...เป็นคนที่หัวเราะด้วยกัน...เป็นคนที่สุขทุกข์ด้วยกัน...เป็นคนที่ดูแลซึ่งกันและกัน...เป็นคนรักกัน...ผมรักคุณครับ..."
"ผมรักคุณครับ....."
เฮ้อ...เลยซะที
จบยังครับแต่ยังไงก็ให้มาส่งข่าวของโจ๊กกับจูนเป็นระยะแล้วกัน น้ออออออ
แต่ถ้ายังไม่จบก็น่าลุ้นน่ะชีวิตคู่อ่ะ
:pig3:
:c3:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
"คอควายชวนเพื่อนสระอิ....ไปเที่ยวกัน...แล้วก็เจอดอเด็กที่น่ารักมากๆขอไปเที่ยวด้วย..." มันรับสายแปลกครับคราวนี้
"ยังไม่พอ...ทั้งสามยังไปเจอถอถุงที่วางอยู่ใต้บ้านของสระอึ...แล้วก็เจององูกำลังจะงับถุงใบนั้น..."
"แล้วทั้งหมดก็เดินทางผ่านทุ่งข้าวสาลี...แต่โชคร้ายโดนพายุททอร์นาโดชื่อว่า โจ๊กรักจูน...แล้วทั้งหมดก็โดนพัดๆวนๆจนกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน...คิดถึง....คิดถึง...คิดถึง...คิดถึง"
ชอบอันนี้มา ไม่รู้คิดได้ยังไง
น่ารักมาเลยยยยย
หวานมากเลยยย
-
-
โอ้ย กว่าจะอ่านทัน ดันใกล้จบซะงั้น :m15: เขียนเก่งมากกกเลย หนุกดี ชอบๆๆ o13
-
น้ำตาลขึ้นตามากมาย ในที่สุดคำตอบของเรื่องก็มากระจ่างแล้วในวันนี่
ทำไมอ่านไปมันหวานอย่างนี้อะ :L2: :3123: :L1:
-
:call:
ว๊าววๆๆๆ ตามทันสักที เพิ่งสมัครสมาชิกเพื่อมาเมนท์ให้โดยเฉพาะเลยนะเนี่ยย ฮ่าๆๆๆๆ เขียนได้ดีมากๆเลยแฮะ
ตัวละครทุกตัวก้มีมิติอยู่มากเลยอ่ะ อ่านดูแล้วก็ทำให้รีดเดอร์ผู้นี้อยากจะเป็นไรเตอร์บ้างจัง เนื้อเรื่องน่ารักสุดๆอ่ะ โดยเฉพาะพระเอกกะนายเอกของเรานี่แหล่ะ ฮ่าๆๆๆ "โจ๊กกะจูน..." สงสัยสองคนนี้คงเป้นเพราะพรหมลิขิตแท้ๆเลยเชียว ที่ทำให้ได้มาพบกัน รีดเดอร์ได้อ่านมาตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ก็ทำให้ได้รู้ว่า ความรักนั้น เป็นสิ่งที่สวยงามเสมอ แม้ในบางครั้ง มันอาจสร้างน้ำตาให้กับเรา สร้างความสุข มีความทุกข์ปะปนกันไป มันก็จะเป็นความทุกข์ที่ก่อให้เกิดการเรียนรู้จนสร้างเป็นความสุขได้ ความรักก็ยังทำให้เรารู้ว่า มันเป็นเรื่องที่มนุษย์ทุกคนยังต้องเรียนรู้อีกมาก เพราะในชีวิตจริงนั้น เราไม่รู้เลยว่า เราจะเจอความรักในรูปแบบใด? เราจะสมหวังกับความรักไหม? ความรักจะทำร้ายเราหรือไม่? หรือว่าจะมีใครที่รักเราจริงๆ? ซึ่งคำถามก็มีแต่มนุษย์เท่านั้นที่ตั้งคำถามเพื่อนรอคอยคำตอบ จากใครสักคน ...
ขอบคุณไรเตอร์ครับ ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องที่มีคุณค่าเช่นนี้...
:pig4:
:L1:
-
ไม่ไหวๆ
อิจฉา 55
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ แต่ก็ชอบมากเลยมาถึงบทสรุปของโจ๊กกับจูนแล้วขอให้รักกันไปนานๆนะครับ ถ้ายังไม่จบก็มาลงต่อด้วยนะ ขอบคุณครับ
-
เขิลเเทนอะคัรบ
บอกรักในที่ โจ๊กชอบ
จูนก้น่ารักมากๆตอนนี่
อยากเหนตอนเลือดสาดด ที่ทุกท่านรอคอย 55
หื่นมกก กิกิ
-
หวานจังเลยนะครับ
-
คิดถึงโจ๊กจูน :กอด1:
-
พึ่งสมัครอ่าคับ
ตามอ่านไป 4 วัน(ปวดตามากๆเลย)
สนุกมากๆเลยครับ
ฮุๆ มาต่อไวๆนะครับ พี่ดิว ^^ เป็นกำลังใจให้ครับ
ปล.จะจบแล้วจริงๆหรอนี้
-
:really2: อยากอ่านต่อ อ่ะ มาต่อบ้างเน้อ
-
เย็นๆจะมาลงให้นะครับ
ตอนนี้ขอทำตัวเป็นพนักงานที่ดีขององค์กรก่อน
ก่อนที่จะอยู่ในสภาวะว่างงาน...เพราะอู้
เจอกันเย็นๆนะครับ
ตัวดิว
-
เเอร้กกก จะเขินตายย ย
หวานเว่อ 5555
-
เป็นแฟนกันซะทีนะ ลุ้นมาตั้งนาน
-
หลังจากวันนั้น...
วันที่ผมบอกความรู้สึกกับมัน...วันที่เราตกลงเป็นแฟนกัน
มันเป็นเหมือนที่พูดทุกอย่างครับ...มันไม่ได้รักผมมากขึ้น ไม่ได้ดูแลผมมากขึ้น ไม่ได้ห่วงผมมากขึ้น...มันยังเป็นเหมือนเดิมทุกอย่าง...
ก็อย่างที่มันบอกแหละครับ...ทุกอย่างที่มันให้ผมมาตลอด...มันมากพออยู่แล้ว มันดีพอและพอดีสำหรับผมแล้ว...
เมื่อทุกอย่างมันก็ดีอยู่แล้ว เราจะไปเรียกร้องทำไมละ ใช่ไหมครับ
ทุกอย่างไม่จำเป็นต้องดีที่สุด แค่พอดีและดีพอ...มันก็ทำให้เรามีความสุขได้แล้ว...อย่างผมในตอนนี้ไงคับ
แต่ต่อไปนับจากนี้ละ...ผมจะยังนั่งยิ้มได้อย่างนี้รึเปล่า...ถ้าไม่มีมันข้างๆ...ผมจะยังยิ้มได้รึเปล่า
งั้นตอนนี้..ผมขอยิ้มไว้ก่อนละกันนะครับ ยิ้มตุนไว้...
"เป็นไรอ่อน...นั่งยิ้มเชียว..." คืนนี้ผมมานอนที่บ้านมัน...มันเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ..ดึกขนาดนี้แล้วยังสระผมอีก
"มานี่มา...เดี๋ยวเช็ดหัวให้...นอนทั้งอย่างนี้เดี๋ยวก็หวัดรับประทานหรอกครับ..."
"เป็นไรรึเปล่า...." มันยื่นผ้าเช็ดตัวให้ผม...และนั่งระหว่างขาผมที่พื้น ส่วนผมนั่งที่ปลายเตียง...
"ทำไมกูไม่ตอบรับมึงเร็วกว่านี้...ทำไมกูไม่แสดงออกกับมึงเร็วกว่านี้นะ....ถ้าเป็นอย่างนั้น...ตอนนี้กูกับมึงจะเป็นยังไงนะ..." ผมพูดไปงั้นๆแหละครับ ไม่ได้คิดไร พูดเพราะอยากพูด มือก็เช็ดหัวให้มันไป...
"กลัวอีกแล้วใช่มั๊ย....มันก็ไม่ผิดหรอกที่มึงจะกลัว...เพราะตอนนี้กูก็กลัวเหมือนกัน...ก็กว่าที่กูจะมาถึงตรงนี้ได้...มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนี่..." มันจับมือผมไว้ ผมก็เลยแบมือประสานฝ่ามือกับมันซะเลย...มันให้อะไรๆผมมาตั้งมากมาย...แล้วผมละให้อะไรมันได้บ้าง
"โจ๊ก...?.."
"หืม...?..." มันเงยหน้าขึ้นมามองตาผม
"อยากนอนกับกูมั๊ย...?" ผมพูดจริงๆนะครับ...เพราะผมให้อะไรมันไม่ได้เลย...นอกจากสิ่งนี้
"เราก็นอนด้วยกันเป็นประจำอยู่แล้ว....หึ๊!!!!...มึงอย่าบอกนะว่า..."
"ใช่...มึงอยากทำเรื่องอย่างว่ากับกูมั๊ย...?..." ผมพูดด้วยหน้าเฉยๆ...น้ำเสียงเฉยๆ...แต่โจ๊กกลับลุกยืนพรวดพราดเลยครับ
"มึงคิดอะไรอยู่จูน....มึงคิดจะทำอะไรเหรอ...?...มึงรู้ตัวมั๊ยว่ามึงกำลังพูดโง่ๆ" มันจับผมให้ยืนขึ้นแล้วเขย่าจนตัวโยนเลยแหละ...มึงไม่ได้ดีใจเหรอที่กูพูดอย่างนี้
"โจ๊ก...." ผมโผกอดมันแน่นเลยครับ....ผมคิดอะไรโง่ๆอย่างที่มันว่าจริงๆด้วย...ผมคิดว่าจะผูกมัดมันด้วยวิธีนี้...ตอนที่เราไกลกัน....มันจะได้ไม่มีใคร...มันจะได้มีแค่ผมคนเดียวตลอดไป...
"จูนครับ...มันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอก...เราห่างกัน...แต่ก็ใช่ว่ามันจะไกลกันมากมาย...เสาร์อาทิตย์...ปิดเทอมเราก็ยังมาเจอกันได้....โทรหากันก็ได้..." มันพูดปลอบผม...ผมว่ามันก็คงปลอบตัวเองไปด้วยพร้อมๆกัน ก็เสียงมันสั่นน้อยซะเมื่อไรละ...
มือก็ลูบหัวผมไปพลาง...เมื่อก่อนมันติดผม...แต่ตอนนี้ผมกลับติดมันแจเลย...มันผลักผมออกเบาๆ...แต่ผมขืนตัวไว้...
"ไม่เอา...จะกอดต่อ...กอดนะ...กอดจูนแน่นๆนะ...อย่าปล่อยจูนนะ...ถ้าจูนทำผิด...บอกจูนนะ..."
"รักซะขนาดนี้จะปล่อยไปได้ไงละครับ ถึงอยากไปก็ไม่ปล่อยหรอก...แต่ที่ต้องปล่อยตอนนี้...เพราะโจ๊กน้อยมันตื่นนะครับ..."
"ไอ้บ้า...ทะลึ่ง..." ผมเลยผลักมันออกซะเซเลย
"ก็เล่นโผกอดแถมยังกอดซะแน่น...ยุกยิกๆไปมา...กูนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว...กูไม่ได้กามตายด้านนะเว้ย...ถึงจะไม่รู้สึก..."
"พูดมาได้ไม่อาย...ไม่อายกู..ก็ขอให้อายปากมึงละกัน...ชิส์..." ผมขึ้นไปบนเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงคอเลยครับ...โผล่แค่หน้าเท่านั้น
"หนาวเหรอครับ...งั้นเดี๋ยวโจ๊กแบ่งความอบอุ่นให้นะ..." มันค่อยๆคลานขึ้นมาบนเตียง ใช้คำว่าคลานนะถูกแล้ว
"ไอ้โรคจิต...ไปใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลยนะ...เดี๋ยวก็ปอดบวมตายหรอก...ไปๆๆ...ชิ่วๆๆ.." มือผมต้องดึงผ้าห่มไว้...เลยใช้เท้าไล่มันไป...แต่มันดันจับไว้ได้ซะเนี่ยะ...
"ใส่ทำไมละครับ...เดี๋ยวก็ต้องถอดอยู่ดี...ว่าแต่จูนเหอะ...จะถอดเองหรือว่าให้โจ๊กถอดให้..." มันคลานเข้ามาเรื่อยๆ
"เอ๊ย!!!!!อย่าเล่นบ้าๆนะเว้ย...กูร้องจริงๆนะ..แล้วเลิกทำสียงทำหน้าโรคจิตแบบนี้ได้แล้ว...ไม่งั้นกูร้องจริงๆนะ..."
"แล้วเมื่อกี้ใครน้า...ชวนโจ๊กให้นอนด้วย..." เข้าตัวอีกกู...ไม่น่าคิดชั่ววูบเลยจริงๆ
"ตอนนี้ไม่นอนแล้ว...ห๊า...." ก็มันขึ้นมาทับผมไว้ทั้งตัวนะสิครับ...จะดิ้นก็ดิ้นไม่ได้...
"ไอ้ที่หลับตาปี๋นี่...จะรอจูบใช่มั๊ยครับ..."
"......." ผมลืมตาโพรงเลยครับ...แถมถลึงตาให้มันเห็นด้วยว่า...ผมไม่ได้หลับตารอจูบจากมัน...แต่ก็แอบนิดหนึ่งนะ..
ซะงั้น
"ไม่ต้องมาถลึงตาซะขนาดนั้น..." มันค่อยๆลงจากตัวผม..แล้วลงไปนอนข้าง...ค่อยๆสวมกอดผม..มันสอดแขนอีกข้างของมันให้ผมหนุนแทนหมอน...ผมเลยพลิกตัวไปหันไปหามัน...และซุกเข้าที่อกอุ่นๆของมัน..อีกมือก็ค่อยๆโอบรอบเอวมันไว้
"อย่ายั่วสิครับ....เดี๋ยวก็ทนขึ้นมาไม่ได้จริงๆหรอก..." ว่าเค้ายั่ว แล้วตัวเองอะ..เห็นหอมเค้าเอาๆ...ชิส์
"ไม่ได้ยั่วซะหน่อย...แค่อยากกอดเฉยๆ..." ไม่พูดเปล่าผมกลับกอดมันแน่นขึ้น...ได้ยินเสียงมันหัวเราะหึหึหึด้วยละ....
"ไหน...ขอดูหน้าคนที่ไม่ได้ยั่วหน่อยซิ...." มันงัดหน้าผมออกมาจากอกมัน.....แต่ผมก็ขืนไว้นะ...ก็มันเขินนะ...
"อะไรเล่า...คนจะนอน..." ในเมื่อสู้แรงมันไม่ได้ก็ต้องใช้มุขนี้แหละครับ....
"จูบนะครับ....?...หึ๊...ได้มั๊ย..." แล้วทำไมต้องถามแบบนั้นด้วยเล่า แล้วทำไมต้องถามด้วยสายตาอย่างนี้...น้ำเสียงอย่างนี้ด้วยเล่า...ทำอย่างนี้ฆ่ากันเลยดีกว่า...
"ถ้าบอกว่าไม่แล้วจะ....อื้ม...." แล้วจะยอมไม่ละ...ประโยคนี้ถูกกลืนลงไปในคอมันเรียบร้อยแล้ว...แล้วจะมาขออนุญาตทำซากอะไร...
แต่ทำไมคราวนี้ผมรู้สึกเร่าร้อนกับจูบมันเอามากๆ...จูบครั้งนี้มันต่างออกไปจากทุกครั้ง
มันทั้งเรียกร้อง...และผลักไสพร้อมๆกัน...แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ
มันระดมจูบผมทั้งแต่ตา จมูก แก็ม ปาก...ซอกคอ หน้าอก...ท้อง...จนผมสั่นไหวไปหมด...ผมควรจะหยุดหรือให้มันดำเนินต่อไป
"อื้ม....อ๊ะ...อื้ม..." มันไม่เคยจูบผมแบบนี้นะ...มือผมมันเกะกะไปหมด...ไม่รู้จะวางตรงไหนดี มันเลยจับมือผมให้โอบรอบคอมันไว้...
"อ้าปากหน่อยซิครับ...เดี๋ยวจะป้อนขนมให้กิน...." มันพูดทั้งที่ปากมันก็ยังคลอเคลียกับปากผมอยู่ ส่วนมือมันก็เล่นอยู่กับยอดอกผมอยู่....ขนลุกซู่เลยครับ ก็มันไม่เคยรุกผมหนักขนาดนี้..วาบหวามำปทั้งกายและใจเลยทีนี้
มันสั่งอะไรผมก็ทำ...มันให้อ้าปาก...ผมก็อ้า
ทันที่อ้าปาก...มันก็ดันลิ้นมันเข้ามาทันที...เล่นเอาผมสะดุ้งเลยครับ
ผมพยายามปิดปาก...
"อื้ม...อื้ม...."
"อย่าดิ้นสิครับ...เดี๋ยวก็ดีเองนะ...." มันพยายามรวบรัดตวัดเกี่ยวลิ้นผมให้สอดรัดกับลิ้นของมัน...
มันรู้สึกแปลกๆนะครับ...เย็นๆ...อุ่นๆ...ลื่นๆ...แข็งๆ...นุ่มๆ...
"อื้ม...อื้ม...." ผมตอบสนองมันอย่างงเอะงะ...ก็คนมันไม่เคยนี่นา
"อย่างนั้นแหละครับ น่ารัก..." ผมอ่อนตามมัน....
จนผมต้องทุบหลังมันเบาๆ..ก็ไม่มีอากาศเหลือในปอดแล้ว
มันเลยผละจากปากผม..ไปซบกับซอกคอ...
"ห๊ะ....." มันกัดผม
"ตีตราจองนะครับ...." เค้ามีแต่คิสมาร์ก...ไอ้บ้านี้กลับใช้ไบท์มาร์ค...
"พะ...พอ...นะ....นะ...คะ...ครับ..." ถ้าไม่หยุดตอนนี้...ผมรู้ครับว่า...ผมจะไม่สติหยุดมันอีกแล้ว
"ไม่ชอบเหรอครับ....แบบนี้อะ..."
มันเริ่มไปป้วนเปี้ยนที่หน้าท้องผมแล้วครับ...มันปั่นป่วนไปหมด...มันร้อน มันหนาว มันอุ่น เสียว มันหลายอารมณ์รวมกันจนแยกไม่ออกว่าทุกข์หรือสุขกันแน่....
"ห๊ะ....." ก็มันขึ้นมาทับผมอีกแล้ว แถมคราวนี้ยังกดหน้าขาผมด้วยหน้าขามันอีก
"รักนะครับ...รักมาก..." มันจูบปากผม จูบนะครับ ไม่ได้จุ๊บเหมือนที่แล้วๆมา...
มือมันไปวนเวียนๆแถวสะโพกผมตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้...แต่พอมันกดสะโพกแรงขึ้น...จนผมเผลอร้องออกมา
"โอ๊ะ!!!!!!!!...."
มันหายใจแรงดังพรืดเลย...เหมือนกำลังข่มใจ...แล้วก็ค่อยๆลงจากตัวผม...แล้วนั่งลงข้างๆผม
มันยังหายใจดังอยู่อีกเป็นนาที....โดยที่ไม่มีใครยอมพูดอะไร...จนมันหายใจเป็นปกตินั่นละ....
"ทำไม....?..." นั่นสิ ทำไมผมถึงถามคำนี้ออกไป
"หืม...ทำไมอะไรครับ..." มันลุกไปหาเสื้อผ้าที่ตู้เสื้อผ้า ส่วนผมก็ดึงผ้าห่มที่ถูกเตะให้ไปอยู่ปลายเตียงตอนไหนก็ไม่รู้ขึ้นมาห่มถึงคอ
"ทำไมถึงหยุด...?..."
"หึหึหึ...." มันไม่ตอบ...จนมันใส่เสื้อผ้าเสร็จ...มันก็มานอนกอดผมเหมือนเดิม สอดแขนให้ผมหนุนเหมือนเดิม...แต่กอดครั้งนี้...เหมือนโจ๊กคนเดิม โจ๊กที่ไม่ใช่คนเมื่อกี้...คนที่ทำให้ผมอบอุ่น....ไม่ใช่เร่าร้อน
"แล้วทำไมถึงถามอย่างนั้นละครับ....ฟืด...(มันจูบที่หน้าผากผม) หรือว่าไม่อยากให้หยุด...ว่าไงครับ..."
"ไม่รู้...แต่โจ๊กรู้ใช่มั๊ยว่า...จูนจะไม่ห้ามอะไรทั้งนั้น...ถ้าโจ๊กจะทำอะไรเมื่อกี้..." มันกระชับอ้อมกอดแล้วเขย่าตัวผมเบา
"เพราะรู้ไงครับว่าจูนจะไม่ห้าม...โจ๊กถึงต้องห้ามตัวเอง...อื้อ..." มันถอนหายใจอีกแล้ว
"แล้วไม่อยากทำเหรอ?..." ผมแค่อยากรู้จริงๆนะครับ...ไม่ได้จะยั่วอะไรทั้งนั้น...ผมต้องใช้ความพยายามมากๆที่จะไม่หลงไปกับสิ่งที่มันมอบให้...แล้วมันละต้องใช้ความพยายามมากขนาดไหนกัน...ที่ต้องบังคับให้ตัวเองหยุด...ในสิ่งที่ธรรมชาติของมนุษย์ทุกคนเรียกร้อง...แล้วในวัยอย่างพวกเราด้วย...
"ถ้าตอบว่าไม่...ก็คงจะโกหกเกินไป...ถ้าตอบว่าอยาก...ก็ออกจะหื่นกามเกินไป...ทั้งที่จริงๆก็ต้องการนะ...."
"แล้วทำไม...?..."
"ไม่รู้สิ...ถ้าตอบว่ามันยังไม่ถึงเวลาก็ดูจะพระเอกเกินไป...ถึงจะเป็นอย่างนั้นจริงก็เหอะ...ถ้าตอบว่า...ได้แค่กอดกันเท่านี้ก็พอแล้ว...ก็โกหกอีกเพราะโจ๊กต้องการมากกว่านั้น...คงเป็นเพราะ...กลัวจูนเจ็บมั้ง...แค่โจ๊กบีบและกดสะโพกแค่นั้นก็ร้องซะดังลั่นเลย...แล้วถ้าอะไรๆไปอยู่ในตัวของจูน...จูนจะต้องเจ็บมากแค่ไหน...โจ๊กไม่อยากเห็นแก่ตัว...เอาเป็นว่าคราวนี้รอดไป...แต่คราวหน้าไม่แน่...ถ้าจูนยังยอมให้ทำแบบนี้อีก...โจ๊กมีหัวใจ มีเลือดเนื้อ..มีความต้องการนะครับ...ถ้าไม่อยากให้ทำ...ก็บอก...แล้วโจ๊กจะหยุดทันที...เข้าใจมั๊ยครับ?..."
"เข้าใจครับ..." ผมรู้ครับ...มันต้องการ...ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลก..เพียงแต่มันไม่อยากให้ผมเจ็บ...มันไม่อยากทำร้ายผมด้วยคำว่ารักของมัน...ผมรักมันมากขึ้นทุกวันแล้วสิ
"งั้นเดี๋ยวคราวหน้า...โจ๊กจะไปศึกษาแนวทางมานะ...ว่าทำยังไงถึงเจ็บน้อยที่สุด...หึหึหึ...โอ๊ย..." ผมทุบหลังมันเองแหละครับ...พูดไม่คิด...กูเขินนะเว้ย
"ไอ้โรคจิต...โอ๊ย..." ก็มือมันนะสิครับ...ดันไปเผลอลูบที่คอก็รอยที่มันกัดนั่นแหละ
"เป็นอะไรครับ?...เจ็บตรงไหน?..." ยังไม่รู้ตัวอีก...มันน่านัก...ผมเลยจัดให้อีกหลายทุบ...
"โอ๊ยๆๆๆ...พอแล้ว...ตกลงเป็นอะไรครับ?..."
"ก็เมื่อกี้ใครกัดที่คอละ...เจ็บนะ...กัดมาได้..."
"อ๋อ...หึหึหึ..." แทนที่จะสำนึกกลับหัวเราะซะงั้น...มันจับมือผมไว้...ผมเลยถีบมันซะเลย
"โอ๊ยๆๆๆ...ยอมแล้วครับ...ก็ไม่คิดว่ามันจะแรงขนาดนั้นนี่...ก็มันหมั่นเขี้ยวนี่นะ...ทั้งหอม ทั้งขาว..ทั้งนุ่ม...แล้วนี่เป็นรอยมากป่าว..."
"ไม่รู้..."
"โหๆๆๆ...ไม่งอนนะครับ..." มันกอดผมแน่นขึ้นพร้อมทั้งจูบหน้าผากด้วย
"งอน...แล้วไม่ต้องง้อด้วย...แต่พรุ่งนี้ต้องง้อนะ...คืนนี้จะนอนแล้ว..." ผมจะพลิกตัวกลับแต่มันรู้ทัน เลยจับไว้...
"เจ็บมากมั๊ย...เดี๋ยวไปเปิดไฟดูแผลให้ดีกว่า..." มันจะผละลุกจากเตียง...แต่ผมกอดเอวมันไว้แน่น...ไม่ยอมปล่อยอีกแล้ว...มันหันมามองผม...แล้วก็จุ๊บที่หน้าผากผมอีกทีหนึ่ง...จูบบ่อยขนาดนี้ หัวผมจะเหม่งมั๊ยเนียะ...แต่ยอม..คริคริคริ
"ไม่ต้องหรอก...กอดของชายโจ๊กรักษาแผลชายจูนได้...กอดๆๆๆ...กอดรักษาทุกโรค...เคยได้ยินเปล่า..." ผมทั้งกอดทั้งดึงตัวมันให้นอนลงที่เดิม
"จะน่ารักไปถึงไหนครับ...ใจให้ไปหมดแล้วนะ...แล้วนี่จะให้อะไรได้อีกละทีนี้..." มันกอดผมตอบ...แถมจุ๊บปากด้วย ผมเลยจุ๊บตอบซะเลย...มันหัวเราะด้วยอ่ะ
"ไม่เอาอะไรแล้วครับ...แค่ใจนี้ให้กับจูนคนเดียว...อย่าเอาไปให้ใครอีก...แค่นี้ก็พอแล้ว...." ผมยื่นหน้าไปจุ๊บปากมันอีกหนึ่งครั้ง...พรุ่งนี้มีหวังปากเจ่อแน่กู...
"ใจโจ๊กมีดวงเดียวนะ...ไม่เคยคิดจะเอาคืนหรอก...ถ้าจูนยังต้องการมันอยู่....จะฝากไว้ตลอดไปเลย..."
"ดูแลให้ก็ได้...แต่ต้องทำตัวดีดีละ...ขืนทำซ่าส์นะ...จะบีบให้เละคามือเลย..."
"โหดวะ..."
"แล้วรักป่าวละ?..."
"จุ๊บ....รักสิครับ...."
"ดีมากไอ้น้อง...ทำตัวดีดี...พี่จะได้เอ็นดู..." ผมตบหัวมันเบาๆแต่เน้นๆ
"หึหึหึ...จูน...เราห่างกายกันได้...แต่อย่าให้ใจเราห่างกันเลยนะ...เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น...ใจกู...คงปวดเจียนตายเชียวแหละ..."
"ใช่มึงคนเดียวเหรอที่เจียนตาย...มึงแค่เจียนตาย...แต่กูอาจจะตายไปแล้วก็ได้....หึหึหึ..."
"รักนะครับ...รัก...รัก...แล้วก็รัก...อยากรู้จังมึงมีดีอะไรถึงทำให้กูรักได้ขนาดนี้..."
"นั่นสิ...?"
"ช่างเหอะ...อยากรู้นะ...แต่ไม่อยากหาคำตอบ...รู้แค่ว่ารัก...และจะดูแลรักนี้ไว้ให้นานที่สุด...."
"ไม่ใช่ตลอดไปเหรอ?..." ผมเงยหน้าไปถามมัน
"ถ้าจะตลอดไป...มันต้องเราทั้งสองคนต่างหากที่จะดูแลรักครั้งนี้...ถ้าแค่คนใดคนหนึ่งมันจะดูแลได้แค่นานที่สุด...เท่าที่จะนานได้"
"งั้นเรามาช่วยดูแลรักนี้ให้อยู่ตลอดไปนะ....จุ๊บ..." อีกแระ...ผมว่าผมเริ่มยั่วจริงๆแล้วซิ
"ถ้าเราดูแลด้วยกัน...รักจะอยู่ตลอดไปครับ..."
หุหุหุ....
คิดว่าจะจบกันแล้วละซิ...อย่าหวังเลย....หึหึหึ
ดิวไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้นหรอกครับ
...แต่ตอนต่อไปจะยังไงต่อไป...ก็คอยกันก่อนนะครับ
บอกไปแล้วว่าอีก 5 ตอนจบ
นี่ก็ผ่านไปสามแล้ว
ก็เหลืออีก.........
รักจะหยุดหรือเดินต่อ...มันขึ้นอยู่กับคนสองคน...?...
ขอบคุณครับ
ปล....บรรยายNC...ไม่เป็นจริงๆครับ...ได้แค่นี้แหละ..
ปล.ครั้งที่สอง...จะแทรกรูปทำไงเหรอครับ...โง่อีแระเรา...
-
หวังว่าคงไม่จบเศร้านะ..เหอเหอ
-
จะหวานกันไปถึงไหนน้อ
-
วิ้ดวิ้ว หวานซะ ทำให้อิจฉาเลย :-[
-
รอดูรูปครับ
ตัวดิว น่ารักมาก
:5555:
-
อ้ากกก น้ำตาลในเลือดขึ้นพรวดพราดดดดด :m30:
หวานกันจิงๆเลยคู่นี้ :m1: :m1: :m3: :m3:
-
หวานกันมากมายอะคู่นี้ :z1: :-[ :impress2: :L2: :3123: :L1:
-
อย่าเศร้าน้าคุณดิว ><
กำลังน่ารักหวานๆพอดีๆเลยค่ะ :-[
พูดให้คิดบ่อยๆเค้าก็กลัวนะคะ TT
แทรกรูป .. ปกติใช้
[img]http://xxxxxxxxxxxxx[/img]
ก็เอารูปไปฝากไฟล์ตามเว็บก่อนค่ะ เช่นเว็บนี้ >> http://upic.me
แล้วก็ browse รูป .. อัพเสร็จมันจะขึ้นโค้ดมาให้ค่ะ
อันนี้มันมี BB Code [full image] ก็ก๊อปมาแปะได้เลย ^^
-
หวานนนนนนนจริงจริ๊งหมู่นี้
หวานแบบไม่เกรงใจใคร
กรี๊ดดด อิจฉาอ้า 555+
-
:L1:
-
หวานกันจริง หวานกันจังนะคู่นี้ :impress2:
-
โหย ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่าคับเนี่ย
หวานไม่แคร์สื่อซะอย่างนี้
น่ารักมากกกกกกก
รอตามตอนต่อไปคับ
เหลืออีกสองตอน เฮ้ออ จะเป็นไงต่อไปน้า
-
สองตอนอะไร ไม่รับไม่รู้ๆๆๆๆๆ
-
น่ารักเวอร์ :-[
-
พี่ดิวอย่าใจร้ายน้าาา
ให้2คนรักกันต่อไปน้าาาาาา
:L1: :L1:
-
ตามลุ้นตอนที่เหลือ :pig4:
-
:m25: โจ๊กพระเอกมากกกกกกกกก
หวานกันซะมดขึ้นจอเลย อิอิ
ติดตามคร๊าฟฟฟ
ปล. แอบลุ้นว่าจะจบยังไง
-
หวานหยด :haun4:
-
กรี๊ดโจ๊กสุดๆ
โจ๊กพระเอกมาก พ่อเทพบุตรของฉัน ยิ่งกว่าพันตรีประจักษ์อีก
อ่านไปเขินไป..เป็นเอามากแล้วตู :m23:
...ตอนจบแบบไหนก็ไม่สำคัญแล้ว ไม่ว่าจะสมหวัง เศร้า ซึ้ง ดราม่า กินใจ หักมุม ตลกบริโภคหรือดิวจะแอบแอ็คชั่น :m28:
เพราะตอนนี้ทุกอย่างมันดีพอ และ พอดีแล้ว...
ปอลอ..รอดูรูปดิวอยู่นะ
ปอลอีกที..หวานแบบนี้มาฆ่ากันเลยดีกว่า
:กอด1:
-
โอ้ยยยยยยย น่ารักอ่ะ โจ้กน่ารัก จูนน่ารัก แล้วไรเตอร์ก็ยิ่งน่ารัก
แบบว่าอ่านไปยิ้มไป มันจะน่ารักอะไรกันขนาดนี้ อีกห้าตอนหวังว่าคงไม่มีมาม่าต้มยำกุ้งนะคะ
-
น่ารักจริง ๆ เลยนะ :mc3: :mc3:
-
:-[ :-[
น่ารักอ่า าาาา หวานกันจริงจริ๊งงงงง
อย่าจบเศร้านะขา าา ไม่งั้นคุณดิวต้องระวังหลัง
อยู่ตลอดเวลาแน่เลย :laugh:
-
ถ้าจบ เศร้าจะโกดดดด ที่ดิวมากกกกกกกกกกกกกก
-
น่ารักมากกก
ยั่วกันไปยั่วกันมา
คนดูทรมารๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮ่าๆๆ
-
^^
-
จะจบแล้ว ลุ้นๆ ไม่เอาเศร้านะ ขอร้องงงงงงงงงงงงงง
-
จบเศร้าโกรธนะ แต่ถ้ามันเป็นความจริงก็จอยอมรับครับ
แล้วเมื่อไหร่จะได้กันอ่ะ อิอิอิ
-
:o8:
-
....ผมคิดอะไรโง่ๆอย่างที่มันว่าจริงๆด้วย...ผมคิดว่าจะผูกมัดมันด้วยวิธีนี้...ตอนที่เราไกลกัน....มันจะได้ไม่มีใคร...มันจะได้มีแค่ผมคนเดียวตลอดไป...
จูนเอ๊ย..สมแล้วที่โจ๊กเรียกอ่อนน่ะ จูนคงลืมโคลงโลกนิติบทนี้แล้วกระมัง
" ใครจักผูกโลกแม้ รัดรึง
เหล็กเท่าลำตาลตรึง ไป่หมั้น
มนตร์ยาผูกนานหึง หายเสื่อม
ผูกเพื่อไมตรีนั้น แน่นเท้าวันตาย "
โจ๊ยนายปฏิเสธไม่ได้หรอกว่านายน่ะพระเอ๊ก พระเอก สุดยอดเลย
หวานได้โดยไม่มีหื่นจริงๆ
-
เม้นๆ
น่ารักๆ :pig4:
-
หวานซ๊า :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก บ่ายสามถึง ตีสาม ชอบมากเลย เพราะค่อยๆรัก รักจึงยืนยาวเนอะ เยี่ยมไปเลย
-
คงอีกสองตอนอะดิ
ไม่เอาหยุดเดินนะ
ขอให้เดินไปด้วยกัน
(ไม่ได้หื่นนะ :haun4: แต่ขอมีได้เสียกันสักฉากเหอะ ตั้งแต่ต้นเรื่องละไม่ได้Make Love กันจิงๆๆจังๆๆ สักกะที :o8:)
นะนะขอได้ป่าวเอ่ย :call: :z1:
-
...อ่านไปพร้อมอมยิ้มไป...
-
ไม่ได้เข้าเล้าหลายวัน
ได้อ่านสามตอนติดจุใจมาก
เล่นเอาน้ำตาลในเลือดสูง
จนจะเป็นเบาหวานเพราะโจ๊กกะจูนอ่ะ
พี่ดิวตอนจบขอแบบสวยๆๆนะ
ขอร้องนะคะพี่ดิว
เรื่องจริงจะเป็นยังไงก็ช่างนะ
เอาแบบอ่านแล้วน้ำตาลเรียกพี่เลยนะพี่ดิว
-
o18 o18 o18
เหลืออีกเพียง สองตอน เรื่องจะจบ
น้องดิวล่ะ อยากได้ศพ เป็นแบบไหน
ถ้าเรื่องจบ ไม่สวย รับรองได้
บ้านอยู่ไหน จะพาเพื่อน ไปรุมแทง
เสียบที่อก จัดไป เพราะใจร้าย
กระซวกไส้ ทำพี่ติด จนลงแดง
ปาดที่คอ เพราะน้ำใจ ช่างแห้งแล้ง
ไม่เคยแต่ง ฉากเสียวเสียว ให้อ่านเลย
ลองคิดดู ให้ดี ก่อนจะจบ
ไม่อยากได้ศพ เละเละ ใช่ไหมเอ่ย
ง่ายนิดเดียว แต่งตอนจบ ให้จี๊ดเลย
ทั้งหวานเอย เสียวสาดดดด จัดมาให้เต็ม
:call: :call: :call:
ขอย่องยก ซูฮกดิว ผู้น่ารัก
แต่งเรื่องยาว มั่กมั่ก ให้เพื่อนอ่าน
รู้ตัวไหม จำนวนหน้า มากกว่าพัน
ประสบการณ์ ดิวทั้งนั้น ที่แต่งมา
น่ารักจัง อย่างงี้ มีแฟนแล้วไหม
ขอสมัคร เป็นคู่ใจ ได้ไหมหว่า
แต่ท่าทาง คิวจะยาว ร้าวอุรา
เป็นเพื่อนกัน ดีกว่า เหมือนโจ๊กกับจูน
-
หวานมากๆๆ
น่ารักทั้งคู่เลย :-[
-
o18 o18 o18
เหลืออีกเพียง สองตอน เรื่องจะจบ
น้องดิวล่ะ อยากได้ศพ เป็นแบบไหน
ถ้าเรื่องจบ ไม่สวย รับรองได้
บ้านอยู่ไหน จะพาเพื่อน ไปรุมแทง
เสียบที่อก จัดไป เพราะใจร้าย
กระซวกไส้ ทำพี่ติด จนลงแดง
ปาดที่คอ เพราะน้ำใจ ช่างแห้งแล้ง
ไม่เคยแต่ง ฉากเสียวเสียว ให้อ่านเลย
ลองคิดดู ให้ดี ก่อนจะจบ
ไม่อยากได้ศพ เละเละ ใช่ไหมเอ่ย
ง่ายนิดเดียว แต่งตอนจบ ให้จี๊ดเลย
ทั้งหวานเอย เสียวสาดดดด จัดมาให้เต็ม
:call: :call: :call:
ขอย่องยก ซูฮกดิว ผู้น่ารัก
แต่งเรื่องยาว มั่กมั่ก ให้เพื่อนอ่าน
รู้ตัวไหม จำนวนหน้า มากกว่าพัน
ประสบการณ์ ดิวทั้งนั้น ที่แต่งมา
น่ารักจัง อย่างงี้ มีแฟนแล้วไหม
ขอสมัคร เป็นคู่ใจ ได้ไหมหว่า
แต่ท่าทาง คิวจะยาว ร้าวอุรา
เป็นเพื่อนกัน ดีกว่า เหมือนโจ๊กกับจูน
คิวดิวไม่ยาวขนาดนั้นหรอกครับ
คิวสุดท้ายก็แค่....ปลายปีหน้าเอง...หึหึหึ...
-
maa roooooooooooooooooooooooooo
-
คิดถึงโจ๊กจูน :กอด1:
-
ไม่อยากให้จบเลย
อยากอ่านไปเรื่อยๆ อ่านแล้วมีความสุข
:o12: :o12:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
บทจะหวานก็หวานเหลือเกิน
บทจะดราม่าก็สุด ๆ อ่ะ
งี่เง่าได้อีก โจ๊ก จูน ฮ่า ๆ
-
หวานกันมากมายคะ แจ่ก็อย่าหวานมาก เดี๋ยวกลัวอืม
-
:L1: :L1: :L1: :L1:
So Sweet.........
หวานๆ ซึ้งง่ะ หุหุๆๆ
อ่านแล้วแอบยิ้ม ฮ่าๆๆ เป็นบ้าไปแล้วเรา งิงิ
ขอบคุณไรเตอร์ครับ ที่ลงเรื่องดีๆให้รีดเดอร์ได้อ่าน
คัมซาฮัมนิดา.. :pig4:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
มารอ :z2:
-
มารอด้วยคนจ้า
-
รออออออออออออออออ :กอด1:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
2 คนนี้ทำให้ใจสั่นตลอด
อ่านแล้วก็เครียด เบาเบา
-
มารอด้วยคน
-
ยังไม่มาต่อ อยากจิบร้า ว่าแต่คนเขียนสนใจรวมเล่มมะ อยากมีเป็นที่ระทึกอ่ะ
-
หวานมากมายเลยๆๆๆๆๆ
จะจบแล้วเหรอ
ขอจบแบบยิ้มได้นะ
ไม่เอาเศร้านะขอร้อง
:bye2:
-
ขอจบแบบแฮปปี้แล้วกัน
-
มารอครับ คถ พี่ดิว
-
คิดถึงสองจ. :กอด1:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
พี่ดิวมาต่อเถิะครับ
ผมไม่อยากทรมานแล้ว ว วว ว
-
อยากอ่านจังเลย แล้วก็ รวมเล่มเหอะนะ
-
จาจบแล้ว ห้าตอนสุดท้าย สงสัยดิวดึงไว้
อย่าทรมานจะลงแดงแล้ว
-
พี่ดิว!
จบไม่สวยมีเรื่องอ่ะ o18
จัดมาดีนะ :call:
จะรอต่อไป
-
รอ ร๊อ รอ ออออออออออออออ
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
ใกล้จบแล้วหรอ
อยากให้มีต่อยาวๆๆเลย
แต่ก็โอเคนะแต่งได้ดีเหมือนเดิมนะดิว
-
ปูเสื่อนอนรออออออ
รอ ร๊อ รอ
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
รอ ออออออออออ ร๊อ อออ รอ
-
ดิววันนี้วันที่ 15 แล้วนะ เมื่อไหร่จะมาสักที o9
หรือดิวจะมาพร้อม แฮรี่ พอตเตอร์ :m28:
-
o18 o18 o18
สงสัยน้องดิว กลัวโดนรุมแทงจริงๆ
ที่หายไปหลายวันเนี่ย
ไปแก้เรื่องตอนจบอยู่แง๋มๆ
อิอิ
o18 o18 o18
-
มารอด้วยคน แต่ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ชอบๆๆๆ :L2:
-
จูนน่ารัก
หวานหยด
-
18 พฤศจิกายน 2553
14วันแล้วนะพี่ดิว :z3:
นานไปแล้วนะ
ถ้ากลับมาไม่ดีล่ะก็ :m16:
กางใบตองนอนรอนะ
:t3:
-
ยังไม่มา เฮ้อ คิดถึง เจ เจ
-
เข้ามารับการลงทัณฑ์ครับที่หายศรีษะไปหลายวันเลย
ไม่อยากจะพูดคำนี้เลย....แต่คงต้องพูด...ขอโท๊ษษษษษษษษษษษษค้าบ
แล้วจะอัพให้ภายในวันนี้นะครับ....แต่ไม่ระบุนะว่าช่วงไหน
ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบบ
-
อ่าค้าบ
รับทราบ : ))
-
ไม่เป็นไรค่าาาา เข้ามาปูเสื่อรอ อิอิ
-
วันนี้ที่รอคอย ฮ่าๆๆ
-
ไม่เปนไรคค้าา มารอออ
-
คิดถึงนุ้งจูน :กอด1:
-
:z2:
รอ รอ รอ
-
เข้ามารอด้วยคน อิอิ
-
เข้ามารอด้วยคนน้าค่ะ
-
วันนี้ :mc4:
-
มาแล้ว.....
"ไอ้สองจอ...กูถามหน่อยเหอะ...พวกมึงทำบุญกันมาด้วยไรวะ...เรียนก็รุ่ง...ส่วนรักก็เรือง...กูอิจฉาโว้ย....." มันกระฟัดกระเฟียดเลยครับไอ้เสก
"ไอ้สองจอที่ว่านะมันคืออะไร...ฟังแล้วทะแม่งๆวะ..." มันจะไม่ทะแม่งเลยถ้าไอ้เสกมันจะไม่พูดด้วยหน้าที่สุดแสนจะชั่วร้ายของมัน
"ก็คนหนึ่งปากปีจอ...ส่วนอีกคนก็หน้าปีจอไง...คนยิ่งโมโหอยู่...กวนอยู่ได้..."
"ยังดีที่กูกับอ่อนยังคนละจอ...ส่วนมึงอ่ะคนเดียวสองจอไปเลย..."
"ออกรับแทนเชียวนะไอ้โจ๊ก...แตะเป็นไม่ได้...แตะเป็นงับ แตะเป็นกัด...หมั่นไส้โว้ย..." ตกลงมันเป็นบ้าไรกันแน่
"อ๊ะ...แฟนกู...ก็ต้องดูแลสิ..." เขินนะมึง
"เป็นบ้าไรของมึงนิไอ้เสก....แหกปากไรบ้าอยู่ได้....." ดีมากไอ้ปาล์มที่ถามเพราะผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเป็นบ้าอะไร
"ว่าแต่กูเลยนะไอ้ปาล์มมึง...ใช่สิ...พวกมึงมีแฟนกันหมดแล้วนี่......ดูสิ...มันติดคณะที่อยากเรียนด้วยกันทั้งคู่..." ครับผลออกมาแล้ว ผมได้เรียนคณะทันต์ฯสมใจ ส่วนมัน..ก็แฟนผมไงครับ ก็ได้เรียนคอมพ์เหมือนที่ตั้งใจไว้...แต่
"มึงพูดอย่างกะมึงไม่ได้เรียนอย่างที่มึงอยากเรียนเลยนะ..." ครับ...เสกมันติดวิดวะอย่างที่อยากเรียน...ส่วนไอ้ปาล์ม...ได้บริหาร...สรุปพวกเราสี่คนมีหลุมกันหมดทุกคนแล้ว...เยส
"เออดิ...เรื่องเรียนกูรุ่ง...แต่รักกลับริ่งวะ...เจนไม่ยอมคบกับกูอะ..." น่าเห็นใจมันเหมือนกันนะครับ...แต่เจนเค้าก็มีเหตุผลของเค้าเหมือนกัน....เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าเหตุผลนั้นคืออะไร...ส่วนไอ้ปาล์มกับเป้ตกลงคบเป็นแฟนกันแล้ว...ปาล์มตามใจเป้ทุกอย่าง...นี่ก็ลุ้นรอบสองอยู่ว่าเป้จะได้เรียนที่เดียวกับเรารึเปล่า เพราะรอบแรกคะแนนของเป้ไม่ค่อยดีเท่าไร...
"นี่...แค่ผู้หญิงคนเดียวมึงเป็นบ้าได้ขนาดนี้เลยเหรอ...เค้าไม่ตอบตกลง...มึงก็ตื๊อต่อไปสิ..."
"มึงพูดง่ายสิไอ้โจ๊ก...ก็ตอนนี้จูนอยู่ข้างๆมึงแล้วนี่...แต่ก่อนหน้านี้ละ...มึงไม่แทบบ้าเหมือนกูเหรอ..มึงไม่จะเป็นจะตายเหมือนกูเหรอ..." เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วครับ
"ก็ไอ้ที่กูเตือนมึงนะ เพราะกูเกลียดมึงเหรอ...กูรู้ว่ามันทรมานเจียนตาย..ทำไมกูจะไม่รู้...แต่เพราะกูรู้ไง...กูถึงอยากให้มึงเผื่อใจไว้...." ผมหันไปมองหน้ามัน...ผมรู้มันทรมานเพราะผมมาเยอะ...ผมเลยบีบมือมันเบาๆ...แค่อยากบอกมันว่า...ตอนนี้กูอยู่ข้างๆมึงแล้วนะ...มึงจะไม่เจ็บแล้วนะ...
"เลิกกัดกันได้ยัง...ถ้าเลิกกันไม่ได้กูจะได้ไปหาน้ำร้อนมาสาด...เผื่อจะได้หายบ้า..." ไอ้ปาล์มแรงครับงานนี้...แต่ได้ผล พวกมันสองคนยอมนั่งลงอีกครั้ง
"กูขอโทษ...กูพูดแรงไปหน่อย..." ไอ้เสกเริ่มคุยก่อน...ทุกคนเลยมุ่งสายตาไปที่โจ๊ก รอว่ามันจะตอบมาว่ายังไง
"ที่กูพูด...เพราะกูห่วงมึงนะเว้ย...กูรู้ว่ามันไม่ง่ายเลยกับการที่จะทำใจให้ยอมรับว่าเค้าไม่มีใจให้เรา...มันยากมาก...ยากพอกับที่จะตัดเค้าออกไปจากใจเรา....แต่ถ้ามันถึงทางตันแล้วจริงๆ...มึงจะทำไรได้อีกละ...นอกจากหยุด...หรือไม่ก็หันกลับไปทางเดิมแล้วเริ่มใหม่อีกครั้ง..." ดูโจ๊กมันเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ...คำพูดคำจาก็เข้าท่า...
"กูว่า...กูเลือกอย่างหลังวะ...กูจะใช้เวลาที่เหลืออยู่อีกไม่ถึงเดือน...เพื่อกลับไปทำเรื่องเดิมๆ....ผลมันอาจจะออกมาเหมือนเดิมหรือต่างออกไป...แต่อย่างน้อยกูก็พยายามเต็มที่แล้ว..." เวลาของการได้เรียนที่นี่กำลังจะหมดลงแล้ว...แต่ใช่ว่าทุกอย่างจะจบ ...จบจากที่นี่ ก็ต้องไปเริ่มใหม่ที่อื่น....เป็นพี่ใหญ่อยู่ที่นี่....แต่ต้องไปเป็นน้องใหม่ของที่อื่น....แล้วผมละ....เป็นแฟนของโจ๊กที่นี่....แล้วที่อื่น....ผมจะเป็นอะไรสำหรับมัน...เพราะอะไรนั่นเหรอครับ....ผมถึงได้คิดอย่างนั้น....เพราะความห่างของเราไง....มันกับผมได้เรียนมหาลัยเดียวกันก็จริงอยู่....แต่เราต้องเรียนคนละวิทยาเขตกัน นั่นหมายถึงคนละจังหวัดกัน....สาขาผมกับไอ้เสกเรียนที่เดียวกัน...ไอ้ปาล์มอีกที่หนึ่ง....ส่วนไอ้โจ๊กก็อีกที่หนึ่ง....ไม่แน่...ถ้าผมรู้ว่าเราต้องห่างกันอย่างนี้....ในเวลาอีกเพียงไม่นาน...ผมอาจจะไม่ให้คำตอบมันเหมือนในวันนั้น...คำตอบของผมอาจจะเป็นแค่....'กูรู้สึกดีดีกับมึง...แต่มันก็ไม่มากพอที่จะเรียกว่ารัก...' ถึงแม้นั่นจะไม่ใช่ความจริงเลยก็ตาม...แต่ผมก็ไม่ชอบความห่างกันอยู่ดี...ความห่างเป็นได้ทั้งผู้สร้างและผู้ทำลาย ...ความห่างสำหรับคนบางคนอาจจะทำให้รักกันมากขึ้น คิดถึงกันมากขึ้นห่วงกันมากขึ้น...แต่ความห่างสำหรับใครบางคนคือจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลง จุดเริ่มต้นของความไม่เหมือนเดิม...เพราะความห่าง ทำให้คนเราเปลี่ยนได้เสมอ...ไม่ว่าจะทั้งผมทั้งมัน หรือใครๆก็ตาม
อีกอาทิตย์หนึ่งก็จะสอบกันแล้ว
นี่จะเป็นการสอบครั้งสุดท้ายของการเป็นนักเรียนมัธยม
ผมจะทำให้ดีที่สุด
ไม่ใช่แต่ผมเท่านั้น แต่เราทุกคนตั้งใจว่าจะทำให้ดีที่สุด
ทุกคุนต่างขมักเขม้นกับการอ่านหนังสือสอบ
ช่วยกันติว ช่วยกันเก็งข้อสอบ
มันกับผมก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่เห็นจะมีไรเปลี่ยนไปเลย
ดุผม ว่าผมก็เท่านั้น พอผมไม่เข้าใจไรหน่อยก็ดุ....นึกว่าพอเป็นแฟนกันแล้วจะดุน้อยลงกว่านี้ซะหน่อย
"กูอธิบายไปจนปากจะแหกถึงหูอยู่แล้ว...ทำไมยังไม่เข้าใจอีก...ตอนเด็กๆกินปลาน้อยรึไง...หรือว่ากินแต่...."
"หยุดเลยนะมึง....มึงจะบอกว่ากูกินแต่หญ้าใช่มั๊ย...พูดดูสิ...กูเอาตาย..." ผมชี้หน้าคาดโทษมัน
"คุณมึงทั้งสองจอครับ ...พวกกูเรียกมึงมาช่วยติวนะ...ไม่ได้ให้พวกมึงมาแสดงบทพ่อแง่แม่งอนกันให้พวกกูดู...ไว้ไปคุยกันที่บ้านพวกมึงเหอะ...เร็ว...."
"พวกกูกัดกันจะตาย...ยังบอกว่าหวานได้อีกนะมึง...."
"ไอ้จูน...มึงก็มองตาไอ้โจ๊กสิ..เวลาด่ามึง...แทบจะกลืนลงมึงไปทั้งตัวแล้ว...ด่าไป..แต่ตาไหงเยิ้มวะ...." ผมก็หันไปมองตามที่ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มว่า...เออ...จริงด้วยแฮะ....
"ด่ากูแล้ว ไม่ต้องมายิ้มเลยมึง...." ไม่พูดเปล่า...ผมผลักหน้ามันออกไปด้วย...ก็กูเขินอ่ะ
และแล้ววันสอบของพวกเราก็มาถึง...ผมไม่กลัวหรอก เพราะผมเตรียมมาดี
พวกผมสอบกันสามวันเหมือนเดิม
วันนี้สอบวันแรก...วิชาคำนวณทั้งนั้นเลย
"อ่อน...ตั้งใจทำให้ดีนะมึง....อย่ามัวแต่ใจลอยคิดถึงกูละ..."
"ช่างกล้าพูดนะมึง...กูนี่อายแทนเลย...." ผมนี่ส่ายหัวกับความคิดของมันจริงๆ
"เหรอว่ามึงจะบอกกูว่า...มึงไม่คิดถึงกูงั้นสิ..."
"กูรู้จักแบ่งเวลามากกว่า...พูดมากอยู่ได้..คนอื่นเค้าเข้าห้องสอบกันหมดแล้ว...." ผมเดินนำเข้าห้องก่อนเลย
"......" มันบ่นไรพึมพำของมันก็ไม่รู้...สงสัยคงด่าผมอยู่ชัวร์
"ตั้งใจทำข้อสอบละ...อย่ามัวแต่คิดถึงกูอยู่..." ผมหันมาบอกมัน แล้วรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเองเลย.....
"เป็นไงอ่อน...หน้าหง๋อยเชียว...." ผมเดินคอตกกลับบ้านพร้อมมัน
"ก็วันนนี้...ทำข้อสอบไม่ค่อยจะได้...ทั้งที่มีติวเตอร์ดีขนาดนี้แล้ว..." ก็มันนั่นแหละครับติวเตอร์ผม
"เรื่องแค่นี้เอง....อย่าทำหน้าแบกโลกสิ...คนเรานะ...ถ้าอะไรที่ทำดีที่สุดแล้ว...มันก็ได้แค่นั้น...ขึ้นอยู่กับว่า...มึงได้ทำดีที่สุดแล้วรึยังต่างหาก..."
"โจ๊ก....."
"หืม....มีไรครับ...."
"มึงดูโตขึ้น...เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเลยนะ...ไม่เห็นเหมือนโจ๊กที่กูเจอวันแแรกเลย..."
"กูก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง...เพียงแต่ต่อไปชีวิตกูต้องรับผิดชอบมากขึ้น...กูต้องดูแลคนอื่นมากขึ้น...มีคนที่กูต้องดูแลอีกหลายคน....หนึ่งในนั้นคือ...มึง..."
"แล้วมึงจะดูแลกูตลอดไปมั๊ย...หรือแค่ช่วงที่มึงรักกูเท่านั้น..."
"ไม่มีใครดูแลใครได้ตลอดชีวิตหรอก....เพียงแต่เราใช้เวลาร่วมกันมากกว่า...กินข้าวด้วยกัน ดูทีวีด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน นอนด้วยกัน สุขทุกข์ด้วยกัน หัวเราะร้องไห้ด้วยกัน ยิ้มเศร้าด้วยกัน...เดินไปข้างหน้าด้วยกัน....นั่นคือความหมายคำว่าดูแลของกู....."
"พูดไร...ฟังยากไม่เห็นนจะเข้าใจเลย...ชิส์..."
"ก็มึงเล่นกินแต่หญ้านิ.....เรื่องแค่นี้ก็ไม่เข้าใจ..."
"แล้วคนที่มารักคนที่กินหญ้าละ...เค้าเรียกว่าอะไร...."
"ก็กินหญ้าที่เหลือจากมึงไง...."
"บ้า..."
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ....เขินเหรอ...?"
"อืม...."
"เอ๊ย...ทำไมคราวนี้ยอมรับง่ายจังวะ...." แล้วมึงจะแปลกใจทำไม....
"ก็ไม่รู้จะปฏิเสธไปทำไม...กูปฏิเสธมึงมาตั้งเยอะตั้งนานแล้ว....ก็แค่นั้น..." ผมคิดอย่างนั้นจริงๆนะครับ ผมปฏิเสธมันมานานแค่ไหนแล้วละ แต่มันก็ยังรอผม...
"น่ารักก็เป็นนะมึง..."
"พูดแต่ปากก็พอมึง...มืออ่ะ...ออกไปเลย..." ก็มือมันอะ...มาวนเวียนที่ไหล่ผมแล้ว
"หวงตัวไว้รอคืนแต่งเหรอครับ?...กิ๊วๆๆๆๆๆ...."
"แล้วมันจะมีวันนั้นของเราจริงเหรอ....?"
".............." ไม่มีคำตอบจากมัน
.
.
.
.
.
.
.
เย้ๆๆๆๆๆๆสอบเสร็จแล้ว
จบแล้วสำหรับชีวิตมอปลายของพวกเรา
แต่เดี๋ยวอีกประมาณหนึ่งอาทิตย์ทางโรงเรียนเค้าจะจัดงานเลี้ยงอำลาให้
วันนี้พวกเราสอบเสร็จตั้งแต่ช่วงเช้าเลย
เลยมานั่งแกร่วกันที่โรงอาหาร
แต่ไอ้เสกนี่สิหายหัวไปไหนวะ
"ไอ้ปาล์มมึงเห็นไอ้เสกบ้างเปล่า?...."
"ไม่เห็น...ออกจากห้องสอบก็หายหัวไปเลย...."
"มึงละโจ๊ก...เห็นเสกบบ้างเปล่า...?..."
"ไม่ต้องถาม....เดินยิ้มหน้าบานมาโน่นแล้ว...." ตายยากจริงๆ...มันเดินมาถึงโต๊ะพอดี
"ถูกหวยเหรอมึง....ยิ้มหน้าบานมาเชียว...."
"ยิ่งกว่านั้นอีกเว้ย....กูไปคุยกับเจนมา...."
"แล้ว...?"
"เจนเค้าบอกว่า....เค้าไม่ได้ปฏิเสธกู...แต่ที่เค้าไม่ยอมคบกับกูในตอนนี้เพราะ...เค้าไม่ต้องการผูกมัดทั้งตัวเค้าเองและกูด้วย....พวกเรากำลังจะแยกย้ายกันไปสู่ชีวิตที่โตขึ้น...ได้เจอผู้คนมากขึ้น...อาจจะได้เจอคนที่ใช่มากกว่า....แต่ในระหว่างนี้เราก็ยังพูดคุยพบเจอกันได้...เพียงแต่ในสถานะเพื่อนกันไปก่อน ถ้าเราเรียนจบและมีความพร้อมมากกว่านี้...เรายังรู้สึกดีดีต่อกันอยู่...มันก็ไม่ยากไม่ใช่เหรอ...ที่เราจะคบกันในตอนนั้น...เจนพูดอย่างนี้....ก็จริงของเค้านะ...การห่างกันมันอาจทำให้อะไรๆเปลี่ยน.....เจนคิดถูกแล้ว...." ผมเห็นด้วยกับความคิดเจนทุกประการ...ตอนที่เสกมันเล่าผมเอาแต่มองโจ๊ก...มองว่ามันจะคิดยังไงกับคำพูดของเจน เพราะเราสองคนก็ไม่ต่างอะไรกับเสกและเจน...เราต้องห่างกัน....แต่มันเงียบ...เฉย...จนผมเดาไม่ได้ว่ามันคิดอะไรอยู่.....
"อ่อน....." ผมเดินกลับบ้าน....ไม่อยากไปเที่ยวไหน...
"หืม....?"
"เป็นอะไร....เห็นเงียบตั้งนานแล้วนะ..."
"กำลังคิดว่า....." ผมหยุดเดินและหันมาจ้องหน้ามันแทน....
"จ้องหน้ากูทำไม...แล้วกำลังคิดไรอยู่...?"
"กูรักมึงนะ...." พูดเสร็จผมก็เดินต่อไปเฉยๆ...ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
"........." ผมหันไปมองด้านหลัง..ยังเห็นมันยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอยู่เลย...
" จะยืนนิ่งๆอย่างนั้นอีกนานมั๊ย...กูร้อน..." ผมตะโกนเรียกมัน
"ไปแล้วคร้บ...." มันวิ่งมาทันและคว้าไหล่ผมไปกอด...กอดคอกันเหมือนเพื่อนทั่วไป...แต่ความรู้สึกมันต่างออกไป...มันหัวเราะด้วย....
"หัวเราะอะไร?..."
"หัวเราะคนคิดมาก...."
"ใครคิดมาก...."
"คนที่กูรัก...."
"แล้วมึงรักใคร..."
"คนที่รักกู..."
"แล้วใครรักมึง...."
"ก็....มึง...ไง..."
"เจ้าเล่ห์นักนะ....กูไม่ได้คิดมากซะหน่อย....กูแค่คิดเผื่อไว้..."
"คิดเผื่อไว้ทำไมวะ....พรุ่งนี้จะมีสำหรับเรารึเปล่าก็ไม่รู้...ทำไมไม่ทำตอนนี้ เวลานี้...วินาทีนี้ให้ดีที่สุดละ...."
"ก็ทำไปแล้วไง...."
"ตอนไหน....แล้วทำอะไร...."
"บอกรักมึงไง....." บอกแล้วเดี๋ยวนี้ผมไม่กลัวที่จะบอกรักแล้ว กล้ารัก...แล้วทำไมต้องกลัวที่จะบอกละ...ใช่มั๊ยครับ
-
กลับมาทีก็หวานกันแต่หัวค่ำเชียวนะ :-[
คิดถึงอนาคตมันก็ดีนะจูนแต่คิดมากไปป่าว แบบที่โจ๊กบอกอ่ะดีที่สุดแล้ว
ปัจจุบันจะเป็นตัวกำหนดอนาคต ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ
ตอนแรกนึกว่าสองจอคือ โจ๊กกะจูนแต่กลาย... :m20:
-
หายไปนานมาทีก็
หวานมากกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักๆๆๆๆๆๆ
รู้สึกกลัวยังไงไม่รุ้
จะจบแล้วอ่ะ
ฮืออออออออ
-
น่ารักจัง
"ความห่างสำหรับใครบางคนคือจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลง จุดเริ่มต้นของความไม่เหมือนเดิม...เพราะความห่าง ทำให้คนเราเปลี่ยนได้เสมอ"
นิยามนี้มันใช่ไม่ได้สำหรับโจ๊กจูน
สองคนนี้จะอยู่ด้วยกัน รักกัน คอยดูแลกันตลอดไป ไม่ว่าความห่างไกลและระยะทางจะเป็นอุปสรรคก็ตาม
จริงมั้ยพี่ดิว ^^
ปล.ทำไมโจ๊กไม่ตอบอ่ะตอนที่จูนถาม
ปล.2จบสวยๆนะพี่ดิว Pleaseๆๆ
-
จูนกล้ามากขึ้นและรักมากขึ้นด้วย สุขๆกันก่อนจบ
-
:m1: หวานๆแบบนี้ตลอดไปเลยน้าาา
-
มาต่อแล้ว แต่ยิ่งมาต่อยิ่งอยากจะบ้า จบให้ยิ้มเน้อ o13
-
น้องจูนกลัวอีกแล้ว แต่ก็น่ากลัวนะ แต่ไม่ต้องกลัวหรอกน้อง ไงหรักแท้ไม่ปพ้ระยะทางทุกคนหรอก
-
แอบกลัวตอนจบเหมือนกันน่ะเนี่ย
แต่ก็ยังหวานมดตาลขึ้นอย่างเดิม :กอด1:
-
:-[ :-[
-
ระยะทางคงไม่เพ้อรักของสองจอนะ 555
-
อืม อนาคตจะเป็นยังไงไม่รู้ แค่ตอนนี้เราทำให้เต็มที่และดีที่สุดดีกว่า
-
อ่า นี่แหละนะ
ไม่ต้องคิดถึงวันนี้หรือพรุ่งนี้
แค่วันนี้รู้แค่รักกันก็พอ ...
-
:z2:ไม่ได้จะทำให้คิดมากนะ แต่ระยะทางนั่นแหละตัวดีเลย :z2:
อย่างน้อยๆต้องมีอะไรซักอย่างที่ไม่เหมือนเดิม
:pig4: :pig4:
-
ต้อนรับการกลับมานะคร้าบบบบบบบบ..
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก
กลับมาอีกถี่ๆเลยน่ะครับผม
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
อ่านแล้วมีความสุข
แต่แอบทุกข์นิดๆ จะจบแล้ว
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
โจ๊กมันพระเอกในอุดมคติเลยนะนั้น :laugh:
แมนมาก โจ๊กพูดถูก ทำวันนี้ให้ดีที่สุด วันนี้ดี พรุ่งนี้ มะรืนนี้
มันก้อต้องดีสิ แต่ถ้ามองในมุมกลับกัน จะว่าจูนคิดมากไปก้ไปได้หรอก
ยิ่งรักมาก มันก้อต้องมีคิดมากกันบ้างแระ :-[
สองจอรักกันยืนยาว :n1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: น่ากลัวแฮะ...ว่าตอนจบจะจบอย่างไง ต้องร้องไห้น้ำตาท่วมจอหรือเปล่านะ?? มาอีหรอบนี้ น่ากลัวจริงๆ ขอบอก 555+ อย่างไรเสียก็ขอเป็นกำลังให้ดิวด้วยนะครับผม สู้ๆๆ มาเขียนเรื่องดีๆให้เราๆอ่านกันอีกนะครับผม :bye2: :bye2:
-
:z13:
-
จูนน่ารักๆๆ
มาต่ออีกนะ
-
วันนี้ที่โรงเรียนเค้าจัดงานเลี้ยงอำลาให้
งานจะเริ่มตอนบ่ายๆค่อนไปทางเย็นๆหน่อย
แต่งตัวกันเต็มที่เลยครับ...ส่วนผมแค่ธรรมดาๆ..ก็หล่อขาดใจแล้ว
แต่พอไอ้โจ๊กมาถึง....ชาติ....หล่อกว่ากูอีกแล้ว
หล่อไม่เกรงใจกูเลยนะมึง
"จะแต่งหล่อไปไหนมึง...แค่นี้มึงก็บังรัศมีหล่อพวกกูหมดแล้ว...."
"กูเห็นด้วยไอ้เสก....นี่มึงกะจะไม่ให้พวกกูแจ้งเกิดกันเลยใช่มั๊ย...?"
"พล่ามอะไรของพวกมึง...ห๊า...กูไม่ได้แต่งมาอวดใครซะหน่อย...กูแต่งมาอวดแฟนกูต่างหาก...ขืนกูไม่หล่อแฟนกูก็ขายหน้าแย่สิ...ใช่มั๊ย...." มันพยักหน้ามาทางผม
"เรื่องของมึง....ชิส์..." แล้วผมก็เดินเลี่ยงๆออกมา แต่ลำบากเหลือเกินเพราะคนแน่นจริงๆ...ก็ผมเขินนิครับ ไม่กล้ามองหน้ามันด้วย ทั้งที่อยากมองมันจนไม่อยากให้คลาดสายตา งั้นผมขอมองมันตอนที่มันไม่รู้ตัวแล้วกัน....
"เดินหนีทำไม...?" มันมาคว้ามือผมเอาไว้ซะก่อน
"ไม่ได้หนี...คนเยอะ...อึดอัด..."
" แล้วทำไมตอนพูดไม่มองหน้ากู.....หลบตาทำไม" มึงจะให้กูมุดดินให้ดูกันเลยใช่มั๊ย...
"ความหล่อมึงทิ่มตากู...กูกลัวตาบอด...." ผมเลยแถไปหน้าด้านๆอย่างนี้...
"ที่พูดอย่างนี้.....เพราะอยากกลบเกลื่อนใช่มั๊ย....จริงๆวันนี้กูหล่อจนมึงใจสั่นละสิ..." มึงจะรู้ใจกูมากไปแล้วนะ
"รู้แล้วจะถามทำไมละ...ชิส์..." ผมสะบัดมือหลุดจากมัน
"เข้าไปงานกันดีกว่า กูหิวแล้ว...หรือจะให้กูกินมึงแทนก็ได้นะ...กูชอบ..."
"ทะลึ่ง...."
งานก็ดำเนินไปเรื่อยๆ
ผมเองอ่ะไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนต่างห้องเท่าไรหรอกครับ เพราะเพิ่งย้ายมาตอนมอหก
แต่คนอื่นๆเดี๋ยวไปคุยกับคนนั้นท คนนี้ที...ผมเลยยืนแกร่วอยู่คนเดียว
ไม่ได้งอนโกรธหรือน้อยใจอะไรด้วยนะครับ เพราะเข้าใจว่า เพื่อนกัน ตอนจะจากกันมันก็มีเรื่องให้ต้องคุยกันเยอะแยะ.....
"จูน...."
"อ้าว....ชีน...มาได้ไงมึง..." ผมแปลกใจนะครับที่เห็นมันในงานนี้ เพราะผมไม่เห็นมันมาหลายวันแล้ว เหมือนมันจะพยายามหลบหน้าผมตลอด
"ก็เด็กมอห้าต้องมาจัดงานให้เด็กมอหกไง....กูเลยต้องมายืนแหน่วอยู่นี่แหละ...แล้วทำไมมึงมายืนอยู่คนเดียวละ คนอื่นไปไหนหมด...."
"พวกมันก็ไปคุยกับเพื่อนๆของมันนะสิ...ส่วนกู ไม่ค่อยรู้จักใครเลย..."
"รู้จักกูไง...ไปคุยกันข้างนอกมั๊ย...กูไม่อยากตะโกนแข่งคุยกับคนอื่น...เจ็บคอ..." ก้จริงของมันครับ เริ่มเจ็บคอแล้วเหมือนกัน ผมมองไปรอบๆก็ไม่เห็นแม้เงาของไอ้โจ๊ก ไม่ใช่ไรหรอกเดี๋ยวมันกลับมาแล้วไม่เจอผม เดี๋ยวมันก็โวยวายอีก
"ต้องขออนุญาตผู้ปกครองก่อนรึไง?..."
"พูดมาก...จะไปก็ไป..." ผมเดินนำมันออกจากห้องประชุมซึ่งตอนนี้กลายสภาพเป็นห้องจัดเลี้ยงไปซะแล้ว
"ไม่เห็นหน้ามึงหลายวัน...คิดถึง...จูน...คิดมีสักนิดมั๊ย...ที่มึงจะคิดถึงกูบ้าง...ไม่ว่าในสถานะใดก็ตาม..." คิดสิ...ก็มันเป็นเพื่อนผมคนหนึ่งนิ
"คิดถึง...แล้วทำไมดูเหมือนว่ามึงพยายามจะหลบหน้ากูละ...."
"มึงยังไม่ตอบคำถามกูเลยนะ..."
"คิดถึงสิ...เพื่อนหายไปตั้งคนหนึ่ง...ทำไมจะไม่คิดถึง ทำไมจะไม่ห่วง...งั้นมึงตอบคำถามกูมาได้แล้วว่าทำไมต้องหลบหน้ากูด้วย..."
"ไม่ได้หลบ...แค่เลี่ยงการเผชิญหน้า....ไม่อยากทำให้มึงลำบากใจ..."
"คิดได้นะมึง....ทำไมกูต้องลำบากใจ...มึงเพื่อนกูนะเว้ย..."
"มึงเองก็รู้แก่ใจดี...ว่ากูคิดเกินเพื่อนกับมึง...กูไม่ใช่คนเข้มแข็งมากพอที่จะทำตัวปกติกับมึงได้เหมือนเดิมหรอกนะ...."
"ชีน........"
"แต่กูก็ตัดมึงไม่ได้...มึงยังวนเวียนในหัวกูอยู่ตลอดเวลา...ทางเดียวที่ดีที่สุดคือ กูต้องอยู่ให้ห่างมึงเข้าไว้ ทั้งเพื่อตัวมึงและตัวกู..."
"กูขอโทษ..."
"กูไม่อยากฟังคำนี้...ที่วันนี้กูมาคุยกับมึงเพราะต่อไปกูจะไม่เจอมึงที่นี่แล้ว...."
"แต่บ้านกูอยู่นี่นะเว้ย...กูกับมึงก็ยังเจอกันได้อีก...ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกัน..."
"ถ้าวันหนึ่งกูทำใจได้จริงๆ....กูจะไปเรียนมหาลัยเดียวกับมึงนะ...มึงจะได้เป็นรุ่นพี่กูอีกไง..."
"กูจะรอนะ....จะรอวันที่มีมึงป็นรุ่นน้อง" ผมจะจับมือมัน...แต่มันชักมือกลับซะก่อนเพียงเสี้ยวที่ผมจะโดนมือมัน
"กูบอกแล้วไงว่ากูยังไม่เข้มแข็งพอ..."
"หึหึหึ....หวงตัวก็เป็นนะมึง..."
"ตอนแรกก็กะจะหวงไว้ให้มึงนั่นแหละ...แต่ดั๊น...มึงไม่เอาซะนี่..." มันพูดกวนประสาทได้อย่างนี้ผมค่อยสบายใจหน่อย
"เห็นอย่างนี้...กูก็เลือกนะ...."
"โธ่...ช่วงนั้นกูหน้ามืดหรอกที่ไปหลงชอบมึงอ่ะ...ตอนนี้คิดแล้วก็ขนลุกวะ...ชอบไปได้ไงวะกู...แค่ตาโต...แก้มป่อง...ยิ้มน่ารัก...ปากน่าจุ....." มันเริ่มจะพูดเพ้อแล้วครับ
"ชีน..."
"ปากหมาไง...กู...กู...จะพูดอย่างนี้...." ผมเห็นมันถอนหายใจพรืดเลย
"ใครมาว่าแฟนกูปากหมา...มาให้กูฆ่าซะดีดี..." มาแล้วครับไอ้ตัวดี มายืนคำหัวผมอยู่นี่
"แฟนมึงใครเค้าจะหล้าแตะ...หวงกับอย่างกะจงอางหวงไข่ซะอีก..."
"รู้ไว้ก็ดีมึง...กูจะได้ไม่ต้องมาขู่ฟ่อๆอยู่อย่างนี้...." มันนั่งลงข้างๆผม
"แล้วไม่คุยกับเพื่นแล้วเหรอ..." ผมหันไปถามมันบ้าง...ถามจริงๆนะครับ ไม่ได้ประชด
"ก็คุยๆอยู่หันมาก็ไม่เจอมึง...เลยเดินหาดู...ที่แท้ก็โดนหมา...เอ๊ย...แมวขโมยมานี่เอง..." ยังไม่วายกัดกันอีก
"ถ้ากูขโมยกลับบ้านได้นะ...กูขโมยไปนานแล้ว จับขังห้องไว้ซะด้วย...ระวังให้ดีเถอะมึง..."
"พวกมึงสองคนนี่เจอกันเป็นกัด...เจอกันเป็นแง่งใส่ตลอด...ไม่เหนื่อยกันบ้างรึไง..."
"เหนื่อย..." พวกมันพูดออกมาพร้อมกัน...แล้วก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
มิตรภาพของผมกับของชีนยังคงอยู่...ดีใจจัง
เราก็นั่งคุย...ถ้าจะให้ถูกคือ ผมคอยห้ามทัพไอ้สองคนนี้มากกว่า ก็คอยแต่จะกัดจะข่วนกันตลอด....เหนื่อยใจ....
พวกเรากลับเข้าไปในงานอีกครั้งเพราะได้ยินเสียงครูพัฒน์เรียกรวมพล
"สวัสดีนักเรียนที่เคารพรักทุกคน"
"สวัสดีครับ/คะ..." เสียงดังกระหึ่มทั่วห้อง
"นี่แหละคือความสำเร็จของคนที่เป็นครู...วันที่ได้เห็นศิษย์ของตัวที่เองที่ทั้งตีด่าว่าสารพัดสารเพ....ได้สำเร็จอีกขั้นหนึ่ง....คนที่เป็นครูทุกคนหวังแค่นี้เอง...แค่ได้เห็นความสำเร็จของศิษย์...แค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว ไม่ต้องให้อะไรตอบแทนครูหรอก...ความสำเร็จในชีวิตหน้าที่การงานของพวกเธอทุกคนคือการตอบแทนที่วิเศษที่สุดแล้ว..." ผมได้ยินเสียงสะอื้นบ้าง เสียงร้องไห้บ้าง ดังระงมไปหมด ผมคนหนึ่งละไม่อยากจะขอบคุณครูพัฒน์...ขอบคุณครับ
"พวกเธออาจจะคิดว่าที่ครูตีด่ว่าเพราะครูเกลียด ไม่รักพวกเธอ...ลองมาเป็นครูดูสิ...วันหนึ่งหากเธอมีโอกาสแล้วเธอลองดีนักเรียนของเธอดู...เธอจะรู้แย่แค่ไหน...เธอจะรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรลงไป...ครูเองก็บอกไม่ถูกหรอก...แต่ที่ครูทำลงไปมันไม่สนุกเลย....จริงๆ...ไม่ต้องบอกขอบคุณคุณครู....ไม่ต้องมารักครู...แค่พวกเธอรักตัวเอง ดูแลตัวเองให้ดี พาตัวเองไปให้ถึงฝั่ง....(เสียงครูพัฒน์เริ่มสั่นแล้วครับ)....วันนั้นคือวันที่ครูจะมีความสุขอย่างที่สุดไปพร้อมๆกับพวกเราทุกคน...." แล้วน้ำตาของครูคนหนึ่งก็ไหลลงมา...พร้อมรอยยิ้ม...ยิ้มที่พวกผมจะจดจำกันไว้ตลอดไป...เด็กทุกคนในห้องประชุมต่างพร้อมใจกันกราบครูพัฒน์กับพื้น....มันเป้นภาพที่ผมจะไม่มีวันลืมเป็นอันขาด.....
ผู้หญิงพากันกอดคอร้องไห้ ส่วนผู้ชายก็กอดกันบ้าง ตบหัวกันบ้างตามประสา พอคนไหนร้องไห้ก็โดนล้อว่าขี้แยทั้งที่คนที่ล้อเองก็มีคราบน้ำตาติดหน้า.....
"โจ๊ก...จะไปไหน...." ก็จู่ๆโจ๊กมันก็เดินไปทางเวที...
"ไปแสดงความขอบคุณครูที่แสนดี...ที่ชื่อครูพัฒน์ไงละ...."
"สวัสดีครับ...ผมโจ๊ก...ไม่มีใครเชิญผมขึ้นมาหรอกครับ....ผมเชิญตัวเอง...ผมรู้ว่าผมคงไม่ปัญญาตอบแทนบุญคุณทั้งหมดที่ครูคนหนึ่งทำให้พวกเราได้....แค่รอยยิ้มจากครูที่มาจากพวกเราเป็นคนทำให้....ผมก็พอใจแล้วครับ...."
แล้วมันก็เริ่มเพลง
ครูบาอาจารย์ที่ท่านประทานความรู้มาให้
อบรมจิตใจให้รู้ผิดชอบชั่วดี
ก่อนจะนอนสวดมนต์อ้อนวอนทุกที (เด็กนักเรียนเริ่มร้องคลอตาม...เพราะจังครับ....)
ขอกุศลบุญบารมีส่งเสริมครูนี้ให้ร่มเย็น
ครูมีบุญคุณจะต้องเทิดทูนเอาไว้เหนือเกล้า
ท่านสั่งสอนเราอบรมให้เราไม่เว้น
ท่านอุทิศไม่คิดถึงความยากเย็น (ตอนนี้เสียงกระหึ่มทั้งห้องแล้ว)
สอนให้รู้จัดเจนเฝ้าแนะเฝ้าเน้นมิได้อำพราง
* พระคุณที่สามงดงามแจ่มใส แต่ว่าใครหนอใครเปรียบเปรยครูไว้ว่าเป็นเรือจ้าง
ถ้าหากจะคิดยิ่งคิดยิ่งเห็นว่าผิดทาง มีใครไหนบ้างแนะนำแนวทางอย่างครู
บุญเคยทำมาตั้งแต่ปางใดเรายกให้ท่าน ตั้งใจกราบกรานเคารพคุณท่านกตัญญู (ผมเห็นครูพัฒน์ยิ้มทั้งน้ำตาเลย)
โรคและภัยอย่ามาแผ้วพานคุณครู ขอกุศลผลบุญค้ำชูให้ครูเป็นสุขชั่วนิรันดร
(เพลงพรคุณที่สาม)
"พวกเราขอโทษทั้งที่เคยล่วงเกินทั้งกาย วาา ใจกับคุณครูทุกคน....และขอบคุณที่สอนให้เราเป็นคน...ครูไม่ใช่แค่สอนความรู้...แต่สอนความเป็นคนให้กับพวกเราด้วย....ขอบคุณครับ..."
"ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ...." แฟนผมทำซึ้งได้ดีจริงๆครับ
เมื่ผ่านพ้นช่วงซึ้งไปแล้ว ความมันส์ก็มาเยือนสิครับ
ต่างคนต่างออกเสตป์กันแบบไม่อายใคร....
"ครูพัฒน์ครับ...." ผมกับมันวิ่งตามครูพัฒน์ออกมา
"อ้าว โจ๊กจูน...ไม่ไปสนุกกับเพื่อนๆละ...."
"พวกผมแค่อยากจะมาขอบคุณครูพัฒน์นะครับ...."
"ขอบคุณสำหรับ......."
"ก็ทุกเรื่องนั้นแหละ....ครับ...."
รู้กันนะครับว่าเรื่องอะไรบ้าง...ไม่อยากจะสาธยาย....
หุหุหุ...สงสัยคงเกินสองตอนแล้วแหละครับ
เพื่อนๆอย่าเพิ่งเบื่อกันนะ.....
วันนี้ไปก่อนแล้ว....
-
วันนี้เป็นไรที่อ่านแล้ว ถือว่า ทำให้นึกย้อนเวลาไปวันจบมัธยมปลายเหมือนกัน
แต่ที่แน่ โจ๊กจูนก็มาถึงคำว่ารัก แฟน แล้วก็หลายๆอย่าง
-
ใช่ พี่ดิวอย่าจบแบบเศร้านะ
ไม่งั้นละมีเฮ
ชอบมากเลยอ่า
ไม่อยากให้จบเลยพี่ดิว
น่าจะทำภาคสองต่อ
ภาคมหาลัย
อยากอ่านมาก
-
เกินเถอะคุณดิวไม่มีใครว่าหรอก
-
พวกเรากลับเข้าไปในงานอีกครั้งเพราะได้ยินเสียงครูพัฒน์เรียกรวมพล
"สวัสดีนักเรียนที่เคารพรักทุกคน"
"สวัสดีครับ/คะ..." เสียงดังกระหึ่มทั่วห้อง"
ครูพัฒน์ทักนักเรีแนแบบนี้ เดี๋ยวขี้กลากขึ้นหัวนักเรียนหรอกค่ะคุณครู
รักกันนานๆนะ ไอ้สอง"จ"
-
:m31: :serius2: :o12: :เฮ้อ:
อารมณ์ไหนก็บอกไม่ถูก คุณดิวเล่นซะไปไม่เป็นเลย
เกินสองตอนแน่ๆ และตอนจบ ก็ให้จบสวยๆนะครับ ไม่เช่นนั้น พวก FanClub ทั้งหมด จะถล่มบ้านคุณดิวเอง :a5:
:z1: ไม่ได้ขู่แต่เอาจิง
-
อ่านแล้วคิดถึงตัวเองจัง
ใกล้จะจบ ม. 6 แล้วเหมือนกัล
จบสวยๆน่ะพี่
-
ไม่เบื่อคร๊า
ขอจบสวยๆ Happy Endding นะคะพี่ดิว
-
ซึ้งงงงอ่ะ...จะจบยังไงก็ลุ้นต่อๆๆ
-
อ่านแล้วคิดถึงตอนตัวเองเรียนจบเลยครับ ^^
ปูเสื่อรอตอนจบ(รึป่าว?)ค๊าฟ
ปล. เมนท์ยาวๆไม่เป็น ขอโทดด้วยนะค๊าฟ อิอิ
o13
-
อ๊ากกกกก
น่ารักกมากๆอ่ะคับ
ทั้งโจ๊กทั้งจูนเลย
รอตอนต่อไปคับ
-
^^
-
ซึ้งจังอะ โจ๊กน่ารักมากเลยอะ :o8:
-
คืนนี้พวกเรามาแคมป์กันที่ทะเล
ก็มีแต่หน้าเดิมๆทั้งนั้นแหละครับที่มาด้วยกันคืนนี้
ปาล์ม เป้ เสก เจน แฟนผม และก็ผมไง
ไม่ได้ตั้งใจจะมาเป็นคู่ๆนะ....แต่มันบังเอิญแบบจงใจอ่ะ...
" เป้....นั่งห่างๆจูนหน่อยได้มั๊ย...อีกนิดเดียวเธอจะขึ้นไปนั่งบนตักมันแล้วนะ...." ไอ้ปาล์มมองผมตาเขียวปั๊ดเลยครับ...ก็เป้น่ารักซะขนาดนี้ใครจะปฏิเสธลงละครับ ถึงจะเป็นแฟนเพื่อนก็เหอะ
"หึงรึไงไอ้ปาล์ม...เป้...ถ้าสนใจเราตอนนี้ยังทันนะ...สนใจป่าว?...."
"ก็น่าสนอยู่นะ...ไอ้คุณปาล์มไม่เห้นจะมีดีอะไรเลย...นอกจากขี้บ่น...บ่นจนหูเราจะบอดแล้ว...." เป้เธอเล่นกับผมด้วยนะ
"ใครสนใคร กูไม่ว่า...แต่อย่ามาสนเจนของกูเป็นพอ..." แซวกันทั้งวงเลยครับทีนี้
"แต่เจนว่า....จูนก็น่าสนใช่ย่อยนะ...หรือว่าเป้กับเราต้องมาแย่งจูนกันซะแล้ว..." เห็นฤทธิ์เจนรึยะงครับ ไอ้เสกถึงกับหน้าหงอไปเลย...สองสาวนี่เล่นเอาซะผมเขินเลย
"แล้วสองสาวไม่คิดจะถามแฟนจูนเค้าหน่อยเหรอว่า...ยอมรึเปล่า..." ไอ้ตัวร้ายมันเริ่มอ้าปากแล้วครับ
"หืม....จุนมีแฟนแล้วเหรอ..."
"ใครอ่ะ...ทำไมเราไม่เคยรู้...ปิดเงียบเลยนะจูน..." สองสาวรุมผมใหญ่เลยครับ ส่วนไอ้บ้านี่ก็หัวเราะหึหึหึอยู่ได้
"ทำไม จูนมันจะมีแฟนต้องรายงานเธอด้วยรึไงเป้..."
"หุบปากไปให้สนิทเลยนะไอ้คุณปาล์ม....แล้วแฟนจูน...ใครละ...?"
"อยากรู้ก็ถามมันเองดิ...."
"พึ่งพาไม่ได้เลย.....จูน...แล้วแฟนจูนใครอะ...เป้รู้จักรึเปล่า..."
"อืม...คือ...อืม....เป้รู้จัก เจนก็รู้จัก ไอ้เสกไอ้ปาล์มก็รู้จัก...." ไอ้โจ๊กมันหัวเราะผมอีกแล้ว....
"ใครน้า...สวยสู้เป้ได้มั๊ย...แล้วเก่งเฉียบสู้เจนได้เปล่า...?..." นี่แหละครับคำถามที่ผมกลัวมาตลอด...
"ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะยายเป้...ชมตัวเองว่าสวยก็เป็น....โธ่...."
"หรือนายว่าฉันไม่สวยห๊ะไอ้คุณปาล์ม..."
"ก็ไม่ได้บอกว่าไม่สวยซะหน่อย...." ไอ้ปาล์มมันพูดเสียงอ่อย
"โห่...ฮิ้ว..." พวกเราพร้อมใจกันโห่ในความกล้าของไอ้ปาล์มครับ....โธ่..นึกว่ามันจะแน่...ที่แท้ก็กลัวแฟน...ชิส์
แซวกันพอให้ลิ้นลื่นไหล..เป้ก็หันมาให้ความสนใจผมต่อ
"จูนบอกว่าทุกคนรู้จักแฟนของจูน...แล้วโจ๊กไม่รู้จักเหรอ...ไม่เห้นจูนเอ่ยชื่อโจ๊กเลยเมื่อกี้..." เธอจะมาช่างสังเกตอะไรตอนนี้กันละเป้....ก็มันแหละแฟนเรา...จะไม่ให้รู้จักได้ไง...
"หึหึหึ...." มันหัวเราะผมอีกแล้ว
"ดูโจ๊กจะอารมณ์ดีนะ..เจนเห้นหัวเราะบ่อยจัง...." อีกคนแล้วมั๊ยละ
"ก็เราอารมณ์ดีจริงๆ....หรือว่าอยากเห็นเราร้องไห้ละเจน..."
"ทุกคนหยุด....จูนบอกมาแฟนนายเป็นใคร...ถ้านายไม่บอกเราคืนนี้อย่าหวังว่าจะรอดจากเงื้อมมือเราเด็ดขาด...."
"คือ....คือ..." ผมอึกอักๆ...ไม่ได้อายที่จะบอกว่ามันคือแฟนผม....เพียงแต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน...แค่นั้นเองครับ ผมภูมิใจจะตายที่มีมันเป็นแฟน จริงๆนะ
"เป้...โจ๊กเองก็มีแฟนนะ....ไม่อยากรู้บ้างเหรอบ้างเหรอว่าแฟนเราเป็นใคร..." มันโพล่งออกมาเบนความสนใจของเป้จากผม
"จริงเหรอ!!!!!...แล้วมีตั้งแต่เมื่อไร...เค้าเป็นใคร...เป้รู้จักมั๊ย...น่ารักป่าว นิสัยดีมั๊ย...เป้เคยเจอรึเปล่า....แล้ว....."
"หายใจบ้างเถอะเป้....เดี๋ยวก็ช๊อคกันพอดี...."
"ก็คนมันตื่นเต้นนี่นา....นี่นายกล้านอกใจเราเหรอโจ๊ก....บอกมานะคนนั้นเป็นใคร...ถ้าไม่ดีจริงเราจะแย่งนายคืน..." ผมสะอึกเลยครับ...ถึงแม้ผมจะรู้ว่าเป้เธอแค่ล้อเล่น
"เป้....."
"หุบปากก่อนไอ้คุณปาล์ม....ชั้นแค่หวงว่าที่แฟนเก่าฉันเฉยๆ....ส่วนปัจจุบันนายคือตัวจริง...เข้าใจ๊...."
"ครับ...." ดูไอ้ปาล์มมันรับคำครับ.....น่ารักกันจริงๆ
"ว่ามาโจ๊ก....ส่วนจูน...เตรียมคำตอบไว้ด้วย..."
ไม่ใช่แค่เป้คนเดียวที่ตังใจฟัง แต่ทุกคนรอฟังคำตอบจากมัน รวมทั้งผมด้วย ผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามันจะบอกกับทุกคนยังไงถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรา
"งั้นโจ๊กจะตอบเรียงคำถามที่เป้ถามนะ....แฟนเราคนนี้เป้รู้จักและทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ก็รูจักด้วย....โจ๊กชอบเค้ามานานแล้ว...นานจนไม่รู้ว่าเริ่มชอบเค้าตั้งแต่ตอนไหน...พอรู้ตัวก็ไม่มีใจอยู่กับตัวแล้ว...."
"อ้วก....แหวะ...." เสียงทุกคนยกเว้นผม....ก็ผมมัวแต่เขินอยู่นี่ครับ
"จะฟังต่อมั๊ย..."
"อืม....."
"เราทำใจอยู่นานมากกว่าจะกล้าบอกเค้า....พอบอกเค้่ไปแล้ว...เค้าก็ขอเวลา...แต่ในที่สุดเค้าก็ยอมตกลงคบกับเราเมื่อไม่นานมานี้เอง.....เค้าเป็นคนน่ารัก....ใจดี...แต่บางทีก็ใจร้อน...ขี้กลัว...ปากเสียด้วยนะ...แต่ก็ยังน่ารัก....แคร์ทุกคนที่อยู่รอบข้าง...เค้าเป็นตัวไม่เล็กไม่ใหญ่...พอดีๆ...ผิวขาว...ผมสวยแล้วก็หอมด้วย ตาโต คิ้วเข้ม.ปากแดง แก้มป่อง ปากเจ่อพอน่ารัก...เขินที่ไรก็ชอบพูดชิส์...โมโหหรือโกรธก็ชิส์...ประชดก็ชิส์....เค้าไม่ใช่คนดีอะไรมากมายที่จะเพียบพร้อมไปทุกอย่างหรอก แต่ก็มากพอแล้วที่โจ๊กจะรัก...."
"อู๋ย...น่ารักจัง...เป้อยากเจอแฟนโจ๊กแล้วสิ...พามาเจอหน่อยสิ..."
"ได้...เดี๋ยวโทรเรีกให้มาเจอตอนนี้เลย..."
"บ้า...เค้าจะมาได้เหรอ...นี่เราอยู่ที่ทะเลกันนะ..."
"ได้สิ....เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลาแหละ...."
"นายคงรักเค้ามากสิท่า...พูดทีงี้ตาเป็นประกายเชียว..."
"นี่มันยังน้อยไปนะเป้...พวกมันนะชอบทำหวานใส่หน้าเรากับไอ้ปาล์มด้วย..." เสกว่าเข้าให้...ส่วนผมแทบจะมุดทรายหนีอยู๋แล้ว
"ใครน้า..ที่ทำให้นายโจ๊กเป็นได้ขนาดนี้...."
"จูน...แล้วแฟนจูนละใคร...เจนอยากรู้...." ทุกสายเลยเล็งมาที่ผมแทน...
"แฟนเราเหรอ....นิสัยไม่ดี ใจร้อนวู่วาม ปากเสีย ชอบแกล้ง ชอบว่าเราสารพัด....ชอบด่าว่าเราโง่ด้วย...ชอบทำให้เราเจ็บตัว....ชอบทำให้เราเขินด้วย....มีเรื่องกับคนอื่นก็บ่อย...."
"นิสัยแย่ขนาดนี้...นายคบเข้าไปได้ไงจูน...."
"แค่กๆๆๆๆ...." ไอ้โจ๊กถึงกับสำลักครับ
" แต่ทุกครั้งที่เค้าทำเราเจ็บ...เค้าก็จะทำแผลให้เราอย่างเบามือ....ทุกครั้งที่เค้าทำเราเสียใจ...เค้าก็จะมาขอโทษและปลอบใจ ทุกครั้งที่เค้าแกล้งเรา...เค้่าก็จะให้เราเอาคืนเป้นสองเท่า...ทุกครั้งที่เราห่างกัน เค้าจะห่วงเรามากๆ....ทุกครั้งที่เค้าด่าเรา....เค้าจะยิ้มด้วยสายตาที่เราโกรธไม่ลง....ไม่ว่าเค้าจะแกล้งเราแค่ไหน ก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่เราจะโกรธเค้าลง...เพราะเราไม่อยากอยู่ห่างจากเค้า.....เค้าก็คนธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่ได้สมบูรณ์แบบ...มีทั้งดีและไม่ไดี...แต่เราก็เลือกที่จะรักเค้า....เพราะเค้าพอดีสำหรับเรา...."
"ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆ........" เขินนะครับ ไม่ใช่ไม่เขิน...ก็มันเล่นมองตาผมตลอด....
"แฟนจูนน่ารักจัง....นิสัยเหมือนโจ๊กเปี๊ยบเลย....แข็งนอก นุ่มใน...น่ากินจริงๆ.....เอ๊ะ!!!!!!!!"
"เป้...เจน...อยากเจอแฟนเราไม่ใช่เหรอ....เดี๋ยวเราโทรหาเค้าเลยนะ...." มันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
แนบหู รอสาย...ทุกลุ้นจดจ่อ....ใจผมเต้นตึกตักๆๆๆๆๆๆ...มันจะทิ่มอกจนทะลุมั๊ยเนี่ย
"ครืดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ......" โทรศัพท์ผมสั่น.....ทุกสายตาจึงเบนมาที่ผม
เอาวะ....เป็นไงเป็นกัน...อยากไปรักมันทำไมละ....รักแล้วก็ต้องกล้าสิ
"ว่าไง..." ผมรับสาย...เจนกับเป้ดูจะงงๆนะ
"เพื่อนโจ๊กอยากเจอแฟนโจ๊ก....." เสียงมันสายพูดทั้งที่เรานั่งใกล้กันแค่นี้...เจนกับเป้มองผมกับมันไปมาๆ
"เพื่อนของจูน..ก็อยากเจอแฟนของจูนเหมือนกัน...."
"'งั้นเราจะไปพบเพื่อนของใครก่อนดีละ......"
"พบพร้อมกันเลยดีมั๊ย...."
"ได้...."
ผมกับมันวางสายลงพร้อมกัน
พร้อมกับที่เจนกับเป้ปากอ้าตาค้างไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว....
ผมไม่รู้ว่าเพื่อนสองคนนี้เค้าจะคิดยังไง...
"กร๊ีดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...." แล้วสองสาวก็ตั้งใจปล่อยเสียงแปดปรอมออกมาพร้อมกัน พวกผมทั้งสี่คนเอามือปิดหูแทบไม่ทัน....
"เจนเป็นอะไร...." เสกถลาเข้าไปถามเจนและเขย่าตัวเธอเบาๆ
"เป้...ช๊อคขนาดนี้เลยเหรอ..." ไอ้ปาลืมก็ไปดูแลเป้เหมือนกัน....ส่วนผมกับมันก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม...เพียงแต่ขยับให้ไอ้ปาล์มแทรกผมระหว่างเป้เท่านั้น...มันกระชับมือผมเบาๆ...มันรู้ว่าผมกำลังกลัว...
"น่ารักมากเลย...น่ารักสุดๆ...กรี๊ดๆๆๆๆ......"
"ใช่...โรแมนติคมาก....รักเค้าหวานซะ....แม่เจ้า..." ตกลงสองคนนี้เค้าเป้นอะไรครับ พวกผมสี่คนมองหน้ากันไปมา....
"เป้....เจน...." ผมเรียกเธอสองคนเบาๆ
"โจ๊กกับจูนรักกัน..."
"โจ๊กกับจูนเป็นแฟนกัน..."
"ใช่..."
"แม่เจ้า....น่ารักมากเลยจูน....โจ๊กนายน่ารักขนาดนั้นเลยเหรอ...นายน่ารักเหมือนที่จูนเล่าจริงๆเหรอ...เป้ไม่เห็นว่านายจะเป็นแบบนั้นได้เลยนะ..." นี่สรุปว่า
"เจนว่าแล้ว...ทำไมโจ๊กชอบหวงจูนแปลกๆ...ชอบมองแปลกๆ...ดูแลตลอด...มิน่าละ...ปิดบังกันได้นะ...." เจนเธอว่าแบบงอนๆ
"นี่สรุปเจนกับเป้ไม่ได้....."
"น่ารักจะตาย...เป้รับได้อยู่แล้ว...รับไม่ได้ก็ไอ้ตรงที่ไม่ยอมบอกมาตั้งนานแล้วนี่แหละ...ปล่อยให้เราปล่อยไก่อยู่ได้...โธ่..."
"เจนก็หมือนกัน...รักยังไงก้คือรัก...มันบังคับกันได้เมื่อไรละ...."
"เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...."
เพื่อนทุกคนเข้าใจผม....
พวกเราไม่ได้นอนกันในเต้นท์ที่เช่ามาหรอกครับ ก็นอนมันตรงพื้นทรายนั่นแหละ
พวกเรานอนเรียงกัน โจ๊ก...ผม...เป้...ปาล์ม...เจน...เสก....แต่นอนห่างกันนะครับ ไม่ได้นอนติดกัน...เพราะยังไงสองสาวก็เป็นผู้หญิง..เดี๋ยวจะไม่งาม...
"อ่อน...กูรักมึงนะ...." มันหันหน้ามาบอกผมเบาๆ
"รู้แล้วว่ารักครับ...ก้รักเหมือนกันนิ....เป้....ไอ้ปาล์มฝากมาบอกว่า...มันชอบเป้มากนะ..." ผมหันไปคุยกับเป้...
"เหรอ....งั้น...ปาล์ม...จูนบอกว่า...นายฝากมาบอกว่าชอบเรามากเหรอ...."
"อืม....เราชอบเธอมากนะ....."
"งั้นเมื่อกี้เป้ฝากบอกเจนไปว่า....เป้ก็ชอบปาล์มมากเหมือนกันนะ...."
"หึหึหึ.....(แล้วไอ้ปาล์มก็หันไปคุยกับเจน...) เจน...เมื่อกี้ไอ้เสก...ฝากมาบอกเราว่า...มันจะรอคำตอบจากเจนนะ....มันจะรออย่างดีที่สุด...ในระหว่างที่รอ มันจะทำให้เจนเชื่อมั่นในตัวมันให้ได้...."
"จ๊ะ......โจ๊ก..(เจนเรียกชื่อโจ๊ก...แต่กลับหันหน้าไปคุยกับเสกซะงั้น)ฝากบอกเสกด้วยนะ....อย่าทำให้เราคอยเก้อละ...เรามีคำตอบให้แน่นอน...เพียงแต่...เราทั้งสองคนจะไปถึงวันนั้นกันรึเปล่า...แต่ในระหว่างนี้...เราจะค่อยๆสร้างความเชื่อมั่นกันนะ...."
"ไอ้โจ๊ก...(ทีนี้ไอ้เสกตะโกนซะดังเลยครับ....) จูนฝากบอกกูว่า....มันขาดมึงไม่ได้แล้วนะ...ต้องรับผิดชอบตลอดชีวิตด้วย...มึงทำให้มันเสียใจวันไหน...ตาย...."
ผมมีความสุขจังครับ....
-
ตอนนี้ทำให้ได้รู้ว่า มิตรภาพและความรักไปด้วยกันได้ :-[ว้ายยยย เขิลแทน
ชอบมุกโทรศัพท์อ่ะ
-
มึ ค. สุขจัง : ))
-
:m1:
-
จูน โจ๊ก :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
น่ารักที่สุด
-
จูน โจ๊ก :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
น่ารักที่สุด
-
อืม...ดีจังน้า
-
อ่านเรื่องนี้มีความสุขมากครับ
ไม่อยากให้จบเลยพี่ดิว
-
น่ารักเวอร์ :กอด1:
-
น่ารักกกกกกก
ซึ้งอ่ะ :sad11:
ไม่เบื่อนะพี่ดิว
ขอจบสวยๆแล้วกัน
:pig4:
-
o13 o13 สุดยอดเลยครับ เป็นเรื่องที่ดีมากๆอีกเรื่องหนึ่ง ที่ผมเฝ้าติดตามมาตลอด เป็นกำลังใจให้ครับผม o13 o13
-
น่ารักมากเลย :o8: :o8:
อ่านไปยิ้มไปไม่ได้หุบยิ้มเลย
พี่ดิวจบสวยๆนะ
ไม่อยากให้บ่อน้ำตาทำงานอ่ะ
เอาอค่บ่อรอยยิ้มก็พอนะคะ
pleaseๆๆๆ
-
ในที่สุดก็ลงตัว โจ๊กจูนบอกรัก ให้เพื่อนรับรู้ กล้ายอมรับกันมากขึ้น ไงจบแบบHappy Endingนะคะน้องดิว
ไม่อยากเสียน้ำตา
-
อยากตะโกนบอกโลกดังๆ ว่าอ่านตอนนี้แล้วมีความสุขมากๆ
-
:L1:
-
เฮ้อออ...และแล้วก็จบลงอย่างแฮปปี้ น่ารักโฮกกกกก
ขอบคุณครับพี่ดิว อย่าลืมมาต่อเรื่องค่อไปด้วยนะครับ อิอิ
-
อ่านตอนหลังๆ นี้แล้วมีความสุขจัง
-
พี่ดิวบรรยายความรู้สึกของครูได้ดีจริงๆ
ชอบมากม้ากกกกกกกกก
น่ารักได้อีก
:กอด1:
-
อ๊ากกกก น่ารักมากอ่ะคับ
ไม่ไหวแล้ว
-
:-[
-
หวานๆ น่ารัก ไปได้เรื่อยๆ เลยนะครับ ผมว่าน้องดิว ไม่ต้องกำหนดก็ได้ครับว่าจะจบภายในกี่ตอน ยังไงก็ให้ทุกคนรู้แค่เพียงว่าใกล้จะจบแล้ว เพราะอยากให้น้องดิวได้เขียนตามอารมณ์ความรู้สึกที่อยากจะเขียนให้เต็มที่ จบเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น...แล้วจะรอนะครับ
ปล. ทุกๆ คน หวังให้จบแบบสวยๆ อยู่นะครับ หรือ จะทิ้งท้ายไว้เผื่อต่อภาค 2 ก็ได้นะครับ :bye2:
-
โอ๊ยยยย พี่ดิว
หวานไปแล้ว ><
น่ารักเกินขนาด
-
หวานซะ
น่ารักมากก
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
เชิลสุดๆๆ ไม่ไหวละ
อยากมีแบบนี้บ้างจัง
-
น่ารักม๊วกกกก ๆ ไม่ไหวอยากจะละลายยย
โจ๊ก จูน หวานไม่แคร์สื่อ อะฮิ้วว
-
เปนมุขเปิดตัวแฟนที่น่ารักมากกกก
:-[ :-[ :-[
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานเลยอ่า
โจ๊กน่ารักโคตรๆๆๆๆๆ
อยากบอกว่าจูนโชคดีไปไหน
แต่ชอบตอนเปิดตัวแฟนให้2สาวได้รู้อ่า
เวิร์กมว๊ากกกกก ชอบๆๆน่ารักๆๆๆๆ
แอ๊ปปี้สุดๆๆไปเลยงานนี้
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
^^
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
มารอตอนต่อไปครับ
-
สองจอนี่น่ารักจริงๆ :-[
-
เขิน
อยากไปกลิ้งกะพื้น
โจ้กจูนๆๆ น่ารักมาก
มาต่ออีกนะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
หวานตอนปลาย แบบนี้ ค่อยดีหน่อย
ก็เล่นปล่อย ให้รอนาน มันห่างเหิน
กลัวน้องดิว เล่นไม่ซื่อ กลัวเหลือเกิน
กลัวหักมุม ยับเยิน เบิร์นใจแฟน
จบหวานหวีต อย่างนี้ มีรางวัล
พวกคนอ่าน จะพาดิว ไปบางแสน
เลี้ยงขอบคุณ ที่แต่งเรื่อง โดนใจแฟนแฟน
เอ่อ...
พูดแมนแมน ผมอ่ะอยาก แป็นแฟนดิว
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
หวาน มดขึ้นเลยทีเดียว
-
หวานกันจัง สามคู่ชู้ชื่น :L1:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะดิว
มุขโทรศัพท์น่ารักมากอ่ะ :กอด1:
โจ๊กกับจูนหวานไม่เกรงใจใครจริงๆ ชอบคู่นี้ที่สุด :m1:
-
เปิดตัวซะน่ารักเชียว
หวานแบบไม่กลัวน้ำทะเล
-
รอ รอ รออ อ :กอด1:
-
รอ..
-
น่ารักมากเลยครับทั้งสามคู่ กว่าจะรู้ตัวกันก็ผ่านอะไรมาด้วยกันมากมายจะรออ่านตอนต่อไป
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
มารอ ชอบเรื่องนี้มากอ่ะ :L1: ไม่อยากให้จบเลย มีภาคต่อได้มั้ยอ่ะ writer ทำหลายๆภาคแข่งกับแฮร์รี่ พอตเตอร์เลย หนุกดี :call:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกที่สุดเลยอะ
อิจฉาจูนจังเลย
:sad4: :sad4: :sad4:
-
พี่ดิวววววววววว
กางใบตองนอนรออีก
จะดีใจที่ยังไม่จบ
แต่ก็ไม่ดีใจตรงที่ไม่มาต่อนี่สิ
:เฮ้อ:
-
:L2: :L2: :L2:จบตอนแล้วหรือมีต่ออ่า รอลุ้นอยู่ครับ :L2: :L2: :L2:
-
จะมีมาต่อป่าวเนี่ย
-
รอ ฉันรอ เธอ อย่ๆๆ :กอด1:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
thx krub
-
ช่วงนี้ชีวิตผมมีความสุขมากๆเลยครับ
รอเวลาแค่จะไปเริ่มชีวิตใหม่ที่มหาลัย
แต่ในระหว่างนี้ก็เก็บเกี่ยวความสุขไว้เต็มที่
คิดแล้วก็ใจหายนะครับ....ก็ต้องแยกเรียนกับมัน...กว่าจะได้เจอกัน...กว่าจะได้คุยกัน...แต่มันสัญญาแล้วว่าจะโทรหาผมทุกวัน...จะสไกด์คุยกันบ่อยๆ
ผมลงมาชั้นล่าง...เห็นแม่เตรียมอะไรไม่รู้วุ่นวายไปหมด
"แม่ครับ...ทำอะไรเหรอ...ดูยุ่งเชียว...."
"แม่นัดเพื่อนไว้นะตอนเย็น...นัดมาทานข้าวด้วยกันที่บ้าน...เลยต้องเตรียมต้อนรับกันซะหน่อย..." พูดกับผมเสร็จแม่ก็หันไปสาละวนกับงานต่อ
"เพื่อน?....เพื่อนคนไหนเหรอครับแม่.....แล้วผมรู้จักรึเปล่า..."
"เดี๋ยวเจอกันก็รู้เองแหละ....แล้ววันนี้มีอะไรต้องออกไปทำข้างนอกรึเปล่า...?"
"ครับ?...."
"ถ้ามีแล้วไม่จำเป็นมากๆ...ก็ยกเลิกไปก่อน...แม่อยากให้ลูกอยู่เจอเพื่อนของแม่ด้วยตอนเย็นนี้...." สรุปง่ายๆคือผมต้องอยู่นั่นเอง
"ผมอยู่ได้ครับ..." ถึงผมจะไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องอยู่ด้วย...แต่เมื่อแม่ขอ...ผมก็ยินดีทำให้อยู่แล้ว...เรื่องแค่นี้เอง...
ผมเลยอยู่ช่วยแม่ในครัวตลอดจนเกือบได้เวลาที่แม่นัดเพื่อนไว้....
"จูน...."
"ครับแม่...."
"ช่วยยกกับข้าวจานสุดท้ายมาให้แม่หน่อย....."
"คร้าบ......"
ตอนนี้บนโต๊ะละลานไปด้วยอาหารมากหน้าหลายตา....ดอกไม้สดสวยก็วางในที่มองดูแล้วงามสุดๆ....การจัดวางทุกอย่างบนโต๊ะเทียบได้กับมืออาชีพที่รับจัดงานตามโรงแรมดังๆ...แม่เราก็ใช่ย่อยนะเนียะ
..แต่ที่ผมแปลกใจ...คือ...ต้องจัดซะหรูกันขนาดนี้เลยเหรอ...ทำอย่างกับจะรอรับขบวนขันหมากงั้นแหละ......
ห๊ะ....เสียงรถเข้ามาจอดหน้าบ้านแล้ว....สงสัยแขกซูเปอร์วีไอพีของแม่จะมากันแล้ว...อยากเห็นหน้านักเชียว...
แม่เดินนำแขกเข้ามาก่อน.......
เอ๊ย!!!!!!.....มากันได้ไงหว่า.....มากันแบบยกโขยงมากันทั้งบ้านเลย
ไอ้ตัวดียืนทำหน้ามึนอยู่หลังสุด....พอเห็นหน้าผมเท่าานั้นแหละ...ยิ้มซะหน้าบานเลย...
ผมก็ทักทายผู้ใหญ่ทั้งสองก่อนแล้วก็เลยไปคุยกับมัน
"มาบ้านกูกันได้ไงวะ....แถมมากันทั้งบ้านอีก...แล้วทำไมไม่บอกกูก่อนว่าจะมากัน...."
"กูก็มาแบบไม่ทันตั้งตัวเหมือนกันแหละ...แม่กูบอกว่าจะไปทานข้าวเย็นที่บ้านเเพื่อน..และขอให้กูไปด้วย..."
"แล้ว...?"
"แล้วกูกับครอบครัวก็มาอยู่ที่บ้านมึงในตอนนี้นี่แหละ....กูก็เลยไม่รู้จะเอาเวลาตอนไหนบอกมึง..."
"พวกท่านพูดไรกับมึงบ้าง....?"
"เปล่า...แล้วพ่อแม่มึงละ...?"
"เปล่าเหมือนกัน...พวกท่านคิดจะทำอะไรกันแน่.....?..."
"คิดมากไปทำไม...เดี๋ยวก็ได้รู้...เข้าไปข้างในกันเถอะ...ปล่อยให้ผู้ใหญ่รอ...มันไม่ดี..."
พวกเรานั่งรอกันไม่นาน...พ่อก็กลับจากทำงานแล้วก็เคลื่อนพลไปยังห้องอาหาร
หรือผมคิดมากไปเอง...เพราะอาหารมื้อเย็นด็ดำเนินไปอย่างสนุกสนานเฮฮาครึกครื้นกันปกติ....
แล้วพ่อแม่ผมไปสนิมกับพ่อแม่มันตั้งแต่เมื่อไรกัน...คุยกันถูกคออย่างกะเป็นเพื่อนกันมาสักยี่สิบสามปีงั้นแหละ
แม่ผมนี่คุยกับแม่มันเรื่องหน้าที่การงานแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันอย่างออกรสออกชาติ
ส่วนบรรดาพ่อๆก็คุยกันเรื่องต้นไม้เพราะชอบเลี้ยงต้นไม้เหมือนกัน
คงมีแต่ผมกับมันที่หัวเราะไม่ค่อยออกเท่าไร
ทั้งๆที่รอบโต๊ะเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงเฮฮา...แต่มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ
ทานข้าวกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปนั่งให้อาหารย่อยกันที่ห้องนั่งเล่น
"คุณดาเลี้ยงจูนมายังไงค่ะ...ถึงได้น่ารักขนาดนี้...." คุณดานี่แม่ผมเองครับ...
"เลี้ยงยังไงเหรอค่ะ...อืม...เลี้ยงแบบให้เค้าคิดเอง ทำเอง ตัดสินใจเอง...สุขด้วยตัวเอง ทุกข์ด้วยตัวเอง...เมื่อมีปัญหาก็พร้อมที่จะอยู่ข้างๆเค้าช่วยเค้า...ก็เลี้ยงเหมือนแม่ทั่วๆไปที่รักลูกนั่นแหละคะ....."
"นั่นนะสิคะ...ไม่ว่าแม่คนไหนจะเลี้ยงลูกในรูปแบบใด...แต่ที่เหมือนกันทุกคนคือ...รักลูก....อยากเห็นลูกมีความสุข...ถึงแม้บางครั้งอาจจะต้องทำอะไรที่ไม่อยากทำ...แต่เพื่อความสุขของลูก...ก็ต้องทำ....ใช่มั๊ย...โจ๊ก..." แล้วทำไมต้องมองหน้าผมกับมันด้วยละครับ
"คุณพรรณก็เลี้ยงโจ๊กให้เติบโตมาได้อย่างน่ารักขนาดนี้.....เก่งน่าดูเลย...เห็นด้วยกับแม่มั๊ยจูน..." คุณพรรณก็คือแม่ของโจ๊ก...
"ห๊ะ...อ๋อ.....ออ....ครับ...ครับ..." ถามมาแบบไม่เนื้อรู้เนื้อรู้ตัวเลย
"ลูกทั้งสองคนมีอะไรจะบอกพ่อๆแม่ๆมั๊ย...?..." แม่ผมถาม...แต่ผมเงียบ...มันเองก็เงียบเหมือนกัน
"จะให้แม่ถามหรือลูกเลือกที่จะตอบเอง..." มีแต่แม่ทั้งสองเท่านั้นที่พูด...แต่พ่อแค่นั่งมองแล้วก็ยิ้มให้ด้วยสายตาที่อบอุ่นเหมือนที่ผ่านๆมา
"ผมรักจูนครับ...." จึก!!!!!!!!!....เอ๊ยมึงยิงตรงไปเปล่าวะ....ผมนี่หันไปมองหน้ามันแทบไม่ทัน
"ก็ไม่เห็นแปลกนิ....จูนเป็นเด็กน่ารัก...ใครอยู่ใกล้ก็ต้องรักเป็นธรรมดา...พ่อแม่เองก็รักจูนเหมือนกัน...." พ่อมันพูดครับ...แต่....
"ต่างครับ....ผมรักจูนเหมือนที่พ่อรักแม่....ผมอยากดูแลจูนเหมือนที่แม่ดูแลพ่อ....รัก...ในฐานะที่คนๆหนึ่งพร้อมที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน...แบ่งปันเวลาที่ทั้งหัวเราะและร้องไห้ด้วยกันครับ..." มันพูดหนักแน่น แต่ผมกลับก้มหน้ามองแต่พื้น ก็ผมมันขี้ขลาดนี่ครับ...ผมไม่กล้าเหมือนมัน
"พูดได้ดีนิโจ๊ก....แล้วจะทำอย่างที่พูดได้จริงเหรอ...แล้วถ้าทำได้...มันจะนานแค่ไหน..." พ่อผมพูดบ้าง
"มันต้องขึ้นอยู่กับเราทั้งสองคนใช่มั๊ยครับ...ว่าเราจะประคับประคองรักนี้ไว้ได้นานแค่ไหน....แค่คนๆเดียวคงทำได้แค่นานที่สุด....แต่ถ้าทั้งสองคนช่วยกันมันจะตลอดไปครับ...ผมพูดถูกใช่มั๊ยครับ...." พ่อผมพยักหน้าหงึกหงักๆพร้อมอมยิ้ม...
"คราวนี้ตาจูนแล้วนะลูก....โจ๊กเค้าพูดมาตั้งขนาดนี้แล้ว...."
"ผม...ผม..." มันส่งยิ้มให้ผมเบาๆ....ยิ้มที่ทำให้ผมกล้าที่จะยอมรับ
"ครับ....ผมเองก็คิดไม่ต่างจากโจ๊ก....ผมอยากเห็น...อยากอยู่ด้วยกันทั้งเวลาสุขและทุกข์ครับ..."
ผมพูดออกไปแล้ว....มันส่งยิ้มอ่อนๆมาให้ผม...ขอบคุณนะที่มอบความกล้าให้กู...ขอบใจจริงๆ
แต่แม่ผมน้ำตาไหลพรากอาบแก้มทั้งสองข้าง...แม่ร้องไห้โดยที่ไม่มีเสียงหลุดรอดออกจากปากแม้แแต่นิดเดียว....
เห็นน้ำตาของแม่แล้วผมถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วก็ก้มกราบเท้าของแม่...
"ผมขอโทษครับแม่...ขอโทษครับพ่อ....ขอโทษ..ผมขอโทษ...ฮึกๆๆๆๆ....."
ที่ผมขอโทษ...ไม่ใช่ขอโทษที่ผมรักโจ๊ก
แต่ขอโทษเพราะผมทำให้พวกท่านทั้งสองต้องมาเสียใจ
น้ำตาผมไหลรดเท้าทั้งสองของแม่....ถ้าผมเลือกได้จริง...ผมจะไม่ทำให้พวกท่านเสียใจเด็ดขาด....
แล้วถ้าผมจะเริ่มมันตอนนี้ละ....มันจะทันมั๊ย...?แม่ค่อยๆพยุงตัวให้ผมลุกขึ้น....
ผมเลยโผกอดแม่แม่เต็มๆเลยครับ
"ฮึกๆๆๆ....แม่ครับ...ถ้าแม่พูดว่าไม่คำเดียว...ฮึกๆๆๆ....ทุกอย่างจะจบตอนนี้เดี๋ยวนี้ครับ..." โจ๊ก...กูขอโทษ...กูทำได้ดีที่สุดแค่นี้เอง...แค่นี้จริงๆ...
ผมเหลียวหน้าไปมองมันนิดหนึ่ง....ผมเห็นมันพยักหน้าให้ผมด้วย...พร้อมรอยยิ้มที่ไม่ได้จางหายไปจากหน้าของมันเลย....มึงเข้าใจกูใช่มั๊ยโจ๊ก....
ผมผละออกจากกอดแม่...แต่ยังนั่งตรงพื้นเหมือนเดิม...มันเองก็ลงมานั่งตรงพื้นข้างๆผมด้วย...ผมไม่เห็นทางสว่างข้างหน้าสำหรับเราเลย...
"อ่อน....อย่าร้องนะ....กูปวดใจ...." มันยังมีหน้าทำทะเล้นอีก....แต่ก็นั่นแหละครับที่ทำให้ผมยิ้มได้...แม้มันจะเป็นยิ้มที่ฝืดที่สุดก็ตาม
"อืม...." ผมได้แต่พยักหน้าให้มัน
"จูน....ทำไมลูกถึงร้องไห้....?..." ผมไม่คิดว่าแม่จะถามผมด้วยคำถามแบบนี้เลยจริงๆ
"ก็....ผมทำให้พ่อกับแม่ต้องเสียใจ...." ก้อนแข็งๆมันตีตื้นขึ้นมาอีกแล้วครับ
"รู้แล้ว...ทำไมถึงยังทำอีกละ..." แม่พูดด้วยสีหน้านิ่งๆ น้ำเสียงก็ไม่ได้มีแววเกรี้ยวกราด...
"ผมขอโทษ...ฮึกๆๆ...ฮึกๆๆ..." แต่ผมนี่เจ็บจี๊ดไปถึงใจเลยครับ....นั่นสินะ...รู้แล้วว่าพ่อแม่ต้องเสียใจแล้วทำไมผมยังทำอีกละ....ทำไม
"โจ๊ก....?..."
"ครับแม่....."
"ถ้าพ่อกับแม่...ขอร้องให้ลูกทั้งสองคนหยุดความรู้สึกนี้ไว้แค่เพื่อน...ลูกจะหยุดมั๊ย...?..." ถ้าผมแกล้งเป็นลมไปตอนนี้...ผมจะเห็นแก่ตัวไปมั๊ย...แต่ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ....
"โจ๊กรู้ครับว่าพ่อกับแม่รักโจ๊กแค่ไหน...หวังดีกับโจ๊กแค่ไหน...โจ๊กรู้...."
"แต่ลูกก็ไม่ได้จะบอกว่าหยุด...."
"ถ้านั่นคือความต้องการของคนที่รักผมที่สุด...ผมก็จะทำครับ...." เจ็บดีครับ...คำพูดของมันทุกคำทำให้ผมรู้สึกถึงว่า...อยู่อย่างไม่มีลมหายใจมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
"จูนละลูก.....ถ้าแม่จะขออย่างนั้นบ้าง....ลูกจะทำให้แม่ได้มั๊ย...."
"ถ้ามันจะทำให้แม่ไม่ต้องร้องไห้เพราะผมอีก...ผมก็จะทำครับ...." ทั้งหมดที่พูดออกไปมันเป็นไปเองโดยอัตโนมัติ....เพราะความรู้สึกของผมตอนนี้มันตายไปหมดแล้ว
"เอ้อ...!!!!!!!!!!!!!!!" ทั้งสี่ท่านต่างพร้อมใจกันถอนหายใจ
"ถ้าลูกทั้งสองทำให้พ่อแม่มีความสุขได้แล้ว...แล้วตัวลูกเองละจะมีความสุขมั๊ย...จะยิ้มจะหัวเราะได้อีกมั๊ย...ถามตัวเองให้ดีดีนะ...." พ่อผมพูดขึ้นมาผมถึงกับสะอึกเลยครับ
"ชีวิตทั้งชีวิตของเรา...อย่าทำเพื่อความสุขของคนอื่นทั้งหมดเพียงอย่างเดียว...ชีวิตของลูกไม่ได้เป็นของใครทั้งนั้น...แต่เป็นของลูกเอง...ทำเพื่อตัวเองบ้าง...เพราะพ่อแม่ไม่ใช่คนที่จะอยู่กับลูกจนวันสุดท้ายของลูก...วันหนึ่งพ่อแม่ต้องจากไปถึงไม่อยากจากก็ตาม...คนที่ลูกเลือกที่จะรักแล้วต่างหาก....คือคนที่จะอยู่กับลูกจนลมหายใจสุดท้าย...คนที่ลูกมั่นใจว่า คนนี้แหละที่ทำให้ตัวเองยิ้มได้แม้ยามเหนื่อย....ทำให้เราร้องไห้ได้เพราะสุขจนล้น...ทำให้เราสุขใจได้ทั้งที่กายลำบาก....คนนั้นต่างหากที่ลูกจะอยู่ด้วย...." พ่อมันพูดเรื่องนี้ทำไม...ก็ในเมื่อมันจะจบแล้วไม่ใช่เหรอ....ผมกับมันมาถึงทางตันแล้วไม่ใช่เหรอ...ในชีวิตของคนเรามันจะต้องเจ็บเจียนตายขนาดนี้กันซักกี่ครั้ง แต่สำหรับผมครั้งเดียวก็เกินพอแล้วครับ
"แม่ไม่ได้บอกว่าความรักแบบนี้มันผิดนะลูก...แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าถูกเหมือนกัน...เพราะรักไม่ใช่สิ่งที่ผิด...รักสวยงามเสมอ...รักไม่ใช่สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต...แต่รักทำให้ชีวิตมีค่ามากพอที่จะอยู่ในโลกใบนี้ได้ต่างหาก....หากอยู่โดยไม่มีรัก...โลกนี้คงน่าเบื่อน่าดู....ใช่มั๊ย...โจ๊ก...จูน..."
"ผมเลยเลือกที่จะรักเพื่อให้อยู่บนโลกนี้ได้อย่างมีค่า...แต่มันอาจจะต่างจากรักของคนอื่น...แต่มันก็จะยังเป็นรักอยู่ไม่ใช่เหรอครับ...แม่..." มันตอบแม่ผม...
"เพราะงั้น....เพื่อให้ชีวิตของลูกที่แม่รักอยู่อย่างมีค่า.....แม่จะไม่ห้ามความรักครั้งนี้..."
"แม่จะไม่บังคับให้ลูกต้องตัดใจจากกัน..."
"พ่อจะไม่ให้ความรักของคนที่เป็นพ่อกลับมาทำร้ายลูก...."
"แต่...พ่ออยากขอร้องให้ลูกทำอะไรบางอย่าง...."
"อะไรครับ...." ผมกับมันพูดพร้อมกัน...อย่างน้อยผมก็ยังพอจะเห็นแสงสว่างข้างหน้าบ้างแล้ว
-
:serius2: กรี๊ดดด คุณพ่อจะขออะไรค้าาาา ><"
ลุ้นเกิน 5555
-
กริ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อะไรง่ะ ค้างบนที่สูง แม่เจ้า
-
ไีรเตอร์ตัดชับ เหมือนว่าวที่ลอยลมอยู่บนฟ้า
ฮ่า ฮ่า จูน นี่ไม่สงสารโจ๊กเลย
-
โอ้ยยยย,,,,บีบหัวใจสุดๆ
-
"ภายใน 1 ปี ที่ลูกทั้งสองต้องแยกกันเรียนกันคนละที่...ลูกทั้งสองจะต้องไม่ติดต่อกันไม่ว่าด้วยวิธีการใดๆ....ลูกต้องทำเสมือนไม่เคยมีใครอีกคนอยู่บนโลกใบนี้...สิ่งที่ลูกทำได้คือ...รอ...รอที่จะกลับมาใช้เวลาร่วมกันอีก...คิดถึงกัน...ลูกทำได้แค่นั้นเอง....ถ้าลูกคิดที่จะทำอย่างที่พ่อขอ...ลูกต้องซื่อสัตย์ให้ได้กับคำพูดของตัวเอง ถ้าแม้แต่ตัวลูกเองยังซื่อสัตย์ไม่ได้...ก็อย่าหวังเลยว่าลูกจะซื่อสัตย์กับใครได้" ใจผมจากที่ว่างวาบเมื่อกี้...กลับมืดสนิทอีกครั้ง...ผมอยากได้สัมผัสที่อ่อนโยนจากมันจัง
"เวลา 1 ปี จะช่วยยืนยันอะไรหลายๆอย่าง...เวลาแค่หนึ่งปีทำลายความรักของลูกไม่ได้หรอก...ถ้าลูกแน่ใจแล้วว่านั่นคือรัก.....สิ่งที่พ่ออยากจะบอกก็คือ....การที่จะรักกันได้นั้นว่ายากแล้ว...แต่การที่จะรักษาให้มันอยู่กับเราสิ...ยากยิ่งกว่ายากซะอีก....ถ้าลูกทั้งสองคนไม่หนักแน่นพอ...ก็ปล่อยให้มันจบตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่า...แผลยิ่งรักษาเร็วเท่าไรมันก็ยิ่งกายเร็วเท่านั้น..."
"ฮึก...ฮึก....ฮึก..." น้ำตาผมมันยังมีให้ไหลอีกเหรอ...
"อ่อน...รักของกูทำร้ายมึงขนาดนี้เลยเหรอ...กูคิดว่ารักของกูจะปกป้องดูแลมึงได้...แต่มันกลับทำร้ายมึงขนาดนี้....กูขอโทษ..."
"ฮึ..ฮึก...ถ้าจะมีใครผิด...ก็คือกูเองนี่แหละ...ที่ไปรักมึง...โจ๊ก....ฮือๆๆๆ..." ในที่สุดน้ำตาก็ชนะครับ...ผมกลั้นไว้ไม่อยู่แล้วจริงๆ...ผมจะมีชีวิตรอดถึงพรุ่งนี้มั๊ย....เพราะมันเจ็บซะขนาดนี้
เพราะเหตุนี้ไงครับ...ผมถึงไม่อยากรัก...ไม่อยากผูกพัน...ไม่อยากฝากใจไว้กับใคร....
1ปี เชียวนะครับ...ไม่ใช่แค่ 1 ชั่วโมง 1 วัน 1 สัปดาห์ หรือแม้แต่ 1 เดือน...แต่นี่มันตั้ง 1 ปี
ก็ดูอย่างผมกับมัน ภายใน1 ปีทำให้ผมกับมันได้พบกัน...แล้วก็รักกัน
แล้วใน 1 ปี นี่ละ...มันจะทำให้อะไรเกิดขึ้นได้บ้าง...อาจจะเลิกรักกัน...อาจจะมีใครคนใหม่เข้ามา...ไม่ว่าจะทั้งมันหรือผม ผมเกลียดความห่าง...เกลียด...เกลียด...
"โจ๊ก...กูเจ็บจนทนไม่ไหวแล้วนะ....ถ้ากูหลับตอนนี้เลยได้มั๊ย...ไปส่งที่ห้องได้มัีย...ขี่หลัง...ฮึก...ฮือๆ...กลัว...กลัวจริงๆนะ..."
"ไม่ต้องกลัวนะครับ....โจ๊กยังอยู่นิ...หลับซิ...เดี๋ยวโจ๊กอุ้มไปส่งนะ....."
"ไหนว่ารักกันแล้วจะไม่เจ็บไง....แต่จูนเจ็บ...เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว..."
"ถ้าเลิกรักกัน....จูนจะหายเจ็บมั๊ยครับ...หืม...จะหายเจ็บ...หรือเจ็บมากขึ้น..." มันพูดเสียงสั่นๆ ตาแดงๆ...แต่ยังไม่ถึงขั้นร้องไห้
"ไม่รู้...รู้แค่ว่าเจ็บ...ตอนนี้เจ็บ..." ผมกับมันก้มหน้าพูดกันบ้าง เงยหน้าพูดกันบ้าง...โดยที่พ่อกับแม่ก็ไม่ได้ขัดอะไร ได้แต่มองผมกับมันสลับกันไปมา
"ความห่างมันไม่ได้เลวร้ายไปเสมอหรอกนะลูก....ถ้าเรารู้จักมองมันในแง่ดี...ความห่างมันก็มีประโยชน์น่าดูเชียวแหละ...ความห่างทำให้เราคิดถึงกันมากขึ้น ห่วงกันมากขึ้น...ความห่าวทำให้เรารู้ว่ามันทรมานแค่ไหนเมื่อต้องไกลจากคนที่เรารัก....แล้วในวันที่เราได้กลับมาใช้เวลาร่วมกันอีก...เราจะดูแลรักซึ่งกันและกันเพื่อไม่ให้ห่างกันอีก...แต่ในระหว่างห่างกันนั่นแหละ...ระยะห่างอาจจะทำให้เกอดการเปลี่ยนได้มากมาย...ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับเราแล้วนะว่าเราจะควบคุมกายควบคุมใจของเราได้ดีแค่ไหน...นั่นคือความร้ยกาจของความห่าง...แต่มันก็เป็นบทพิสูจน์ได้อย่างดีเยี่ยมเหมือนกัน...."
"ความไว้ใจ ความเชื่อใจ ความซื่อสัตย์...สามอย่างแค่นี้เองลูกที่จะสามารถเอาชนะความโหดร้ายของความห่างได้....ถึงแม้ลูกจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา แต่ลูกไม่มีสามอย่างนี้ประกอบขึ้นมาเป็นรัก....ลูกคิดว่าลูกจะมีความสุขได้มั๊ย...คอยแต่จะหวาดระแวงกัน...คอยแต่จะจับผิดกัน...สู้อยู่ห่างกันซะดีกว่า...อย่างน้อยก็ยังมีความคิดถึงให้กันบ้าง...คนเรานะลูก...อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกถ้าไม่ยิ้มให้กัน หัวเราะด้วยกัน...ลูกโตพอที่จะรักแล้ว...เรื่องแค่นี้ลูกคงเข้าใจได้ไม่ยากนะ...."
"พ่อรู้...อาจจะมีบ้างที่เราเผลอนอกลู่นอกทาง...นั่นก็เพราะเราเป้นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่ยังมีความต้องการไม่สิ้นสุด...แต่...อย่านอกใจเป็นพอ...ถ้าเห็นว่ามันนอกลู่นอกทางมากไปแล้ว ...ก็วกกลับเข้าลู่เข้าทางซะ...ใช่มั๊ย..." อย่างน้อยคำพูดของพ่อมันก็ทำให้ผมพอจะยิ้มได้บ้าง
"เวลาจะเป็นตัวบอกลูกได้เป็นอย่างดีว่า....สิ่งที่ลูกทั้งสองคนรู้สึกอยู่ตอนนี้คือความรักหรือความหลงกันแน่....เพราะรักกับกับหลงมันต่างกันแค่นิดเดียว...ถ้านั่นคือ...หลง...วันหนึ่งที่ลูกไกลกัน ความรู้สึกนี้มันก็จะหายไปเองโดยที่ลูกไม่ได้เจ็บปวดอะไรเลย....แต่ถ้านั่นคือ...รัก...ความรู้สึกจะไม่หายไปไหน...มันจะยังอยู่กับลูกเพื่อรอวันที่ลูกจะกลับมาเจอกันอีก...คนเราอยู่ด้วยความหลงไม่ได้หรอก...แต่ต้องอยู่ด้วยความรักความเข้าใจต่างหาก....อย่าใช้ความหลงในชีวิตรัก...แต่ให้ใช้ความรักและเข้าใจในการดำเนินชีวิตรัก...."
"ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับลูกทั้งสองแล้วว่า...จะให้ความห่างเป็นผู้สร้างหรือผูทำลาย...ถ้าอีกหนึ่งปีข้างหน้าลูกทั้งสองคนยังรู้สึกเหมือนเดิมแบบนี้หรืออาจจะมากขึ้นก็ได้...พ่อกับแม่ก็พร้อมที่จะต้อนรับสมาชิกของครอบครัวเราที่ชื่อ...จูน....นะลูก...แม่จะตั้งใจรอวันนั้นนะลูก...รอวันที่จูนจะเป็นลูกของแม่อีกคน...."
"ขอบคุณครับแม่..." ผมก้มลงกราบเท้าแม่ของมัน...
"โจ๊ก...แม่มีลูกคนเดียวนะ...คนที่โจ๊กบอกว่ารัก...อีกหนึ่งปีข้างหน้าแม่อาจจะมีลูกเพิ่มขึ้นมาอีกคน...ลูกที่ลูกของแม่รัก...และลูกที่จะรักลูกของแม่ตลอดไป..ถ้าเพียงแต่ลูกทั้งสองยังมานั่งพร้อมหน้ากันเหมือนอย่างในวันนี้...แม่คงจะพูดอย่างมีความสุขมากกว่าวันแน่ๆ...แล้วแม่จะรอวันนั้นนะลูก...โจ๊ก...."
"แล้ววันนั้น...ผมจะเป็นลูกอีกคนของแม่นะครับ....." มันก้มลงกราบเท้าแม่ของผมบ้าง
ผมสับสนไปหมดแล้ว...นี่ผมควรจะเสียใจ ดีใจ หรืออะไรดี...ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นแบบนี้...
ผมกับมันนั่งฟังที่พ่อกับแม่พูด
ผมเข้าใจถึงเจตนาดีของพวกท่าน...เพียงแต่ผมอาจไม่เข้มแข็งพอที่จะยิ้นรับความหวังดีของพวกท่าน
เพราะผมกลัว...กลัวทั้งใจมันและใจผม...กลัวไปซะทุกอย่าง
มันคงรับรู้ได้ว่าผมรู้สึกยังไง....มันเลยจับมือผมและบีบเบาๆเหมือนให้กำลังใจ
ผมนั่งก้มหน้ามองพื้นตลอด...เพราะไม่อยากให้ใครเห็นว่าผมร้องไห้มากแค่ไหน
ส่วนโจ๊กมันนิ่งมาก...นิ่งจนผมไม่คิดว่ามันจะนิ่งได้ขนาดนี้...เพราะปกติมันเป็นคนขี้โวยวาย...อะไรที่ไม่ถูกใจมันจะไม่ยอมรับง่ายๆ
ที่มันนิ่งเพราะมันจะยอมหยุดแค่นี้....หรือนิ่งเพราะมันยอมรับเงื่อนไขของพ่อแม่...
ไม่ว่ามันจะเลือกทางไหน....ผมก็ทรมานอยู่ดี...เพียงแต่อย่างไหนมันจะทรมานยาวนานกว่ากันเท่านั้นเอง
ทุกคนเงียบ...คงต่างอยู่ในความคิดของตัวเอง
พ่อแม่คงเว้นช่วงให่พวกผมได้พูดอะไรบ้าง
แต่ตอนนี้ผมพูดไม่ออกจริงๆ...มันตื้อไปหมด ...ที่ผมยังนั่งอยู่ได้...ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว
"วันนี้ลูกอาจจะคิดว่าพ่อแม่รังแก...พ่อแม่ไม่ยอมรับความรักของลูก....ไม่รักลูก....ไม่..."
"ไม่นะครับแม่...ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย...ผมเชื่อว่าโจ๊กก็คงไม่คิดอย่างนั้นเหมือนกัน....ผมรู้ว่าพ่อแม่รักผมแค่ไหน ห่วงผมยังไง...ผมรู้ครับ...ผมรู้ดี..."ผมทนไม่ได้หรอกครับถ้าพ่อกับแม่ของเราจะคิดอย่างนั้น...เพราะผมรู้ดีว่าที่พวกท่านทำไปทั้งหมดก็เพราะรักและหวังดี
"วันหน้าถ้าลูกยังรู้สึกเหมือนเดิมกันทั้งคู่...ลูกจะกลับมาขอบคุณพ่อแม่ที่ทำอย่างนี้กับลูกทั้งสองในวันนี้นะ....."
ผมกับมันกราบเท้าพ่อกับแม่พร้อมกันอีกครั้ง
คุยธุระกันเสร็จ ก็ได้เวลากลับบ้านของครอบครัวมัน
ครอบครัวผมเลยเดินมาส่งกันที่รถ
แต่ตัวผมเองกลับหยุดรอส่งที่หน้าประตูบ้าน...ผมหมดแรงแล้วจริงๆครับ...แรงหมดจนต้องยืนพิงกับขอบประตู...ถ้าผมยังเดินต่อไปอีกเพียงก้าวเดียว...ผมต้องล้มแน่
พ่อกับแม่มันขึ้นรถแล้ว...ส่วนตัวมันเองก็เปิดประตูรถค้างไว้แต่ยังไม่ยอมก้าวขาขึ้นไปนั่ง...ตามันยังคงมองมาที่ผมที่ยืนเอาหัวซบประตู...ถ้าเปลี่ยนมาอกอุ่นๆของมัน...ผมคงจะรู้สึกดีกว่านี้เป้นแน่....
ตอนนี้ผมอยากกอดมัน อยากให้มันกอด....อยากร้องไห้แล้วมีมันปลอบเหมือนที่แล้วๆมา...อยากให้มันลูบหัว...อยากให้มันอยู่ข้างๆ...อยากเหนตัวเองจากเงาตาของมัน...
คิดได้เท่านี้น้ำตาผมก็ไหลหยดลงมาแบบไม่ทันตั้งตัว
แต่ผมก็ยังปล่อยให้มันไหลไป.....ไม่อยากเช็ด....เพราะไม่อยากให้ภาพของโจ๊กคลาดสายตาอีกแล้ว....
"ฮึก..ฮึกๆๆๆๆ..." ผมคงสะอื้นดังไปหน่อย...พ่อกับแม่เลยหันมามอง...มันเองก็ยังไม่ยอมขึ้นรถซะที...
"โจ๊ก...นอนนี่ก็ได้นะลูก....แม่ไม่อยากให้ใครบางคนตาบวมฉึ่งมากไปกว่านี้เพราะนอนร้องไห้ทั้งคืน..."
แม่ผมเรียกมันเอาไว้...แล้วเดินมาหาผมพร้อมยิ้มที่อบอุ่นเสมอ
"ขอบคุณครับแม่...." ผมพูดทั้งน้ำตา...นี่ผมอ่อนแอขนาดนี้เชียวเหรอ...ไหนว่ารักจะทำให้เข้มแข็งไง
"ก็แม่รักลูกของแม่นี่นา....ทำไงได้ละ...ใช่มั๊ย...." แม่ผมขยี้หัวหัวผมเบาๆ
พอหันไปมองข้างนอกอีกที รถของพ่อแม่มันก็แล่นออไปไกลแล้ว....ส่วนตัวมันเองก็กำลังเดินกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้งพร้อมกับพ่อของผมเอง
"ขอบคุณครับพ่อ...ขอบคุณที่ให้โอกาสผม..."
"โอกาสเค้าไม่ได้มีให้กันบ่อยๆนะโจ๊ก....รักษามันให้ดีดีละ....เพราะมันอาจจะไม่ครั้งต่อไปอีกแล้ว..."
"โอกาสเพียงครั้งเดียวก็มากเกินพอแล้วครับสำหรับผม....."
"หึหึหึ....พูดได้ดีนิ...." พ่อขยี้หัวมันจนผมยุ่ง แล้วเลยมาขยี้หัวผมพองาม....แล้วก็เลยเข้าตามแม่ไปในบ้าน
มันค่อยๆเดินมายังที่ผมยืน....ตอนนี้มันทำให้ผมรู้สึกได้ว่า....ถ้าข้างๆผมไม่มีคนๆนี้....ผมก็ยังคงมีชีวิตต่อไปได้....เพียงแต่ผมอาจจะยิ้มยากขึ้น...หัวเราะได้น้อยลง...หรืออาจจะไม่มีความสุขเท่าที่แล้วๆมาเหมือนกับตอนที่มันอยู่ข้างๆ....
โจ๊ก.....อยากเล่า
ทำไมถึงอยากปกป้องคนๆนี้...?
ทำไมถึงยอมปล่อยให้คนๆนี้มีอิทธิพลกับใจตัวเองมากมายขนาดนี้...แค่เค้าร้องไห้...มันทรมานขนาดนี้เลยเหรอ...?
ทำไมถึงปล่อยให้คนๆนี้คลาดสายตาไม่ได้...?
ทำไมถึงอยากอยู่ใกล้...?
ทั้งหมดก็เพราะ...รัก....รักคำเดียวเท่านั้นคือคำตอบของคำถามมากมายเหล่านี้
แล้วทำไมถึง...หลงรัก...คนๆนี้ได้มากมาขนาดนี้ละ....
หลงรักจนหาทางออกไม่เจอแล้ว
หรือจริงๆแล้วตัวผมเองต่างหากที่ไม่อยากหาทางออกไปจากส้นทางนี้เอง
"ฮึก...ฮึก...ฮึกๆๆๆๆ..." นี่จะนั่งสะอื้นทั้งคืนเลยใช่ไหม
"อ่อน...หยุดร้องได้แล้วครับ....เดี๋ยวน้ำก็หมดตัวได้ตายกันพอดี...."
ก็มันนะสิครับตั้งแต่เข้ามาในห้อง ไม่พูดไม่จา...ร้องอย่างเดียว....
".....ฮึ..ฮึกๆๆๆ..." ทรมานนะเนียะที่ต้องมานั่งเห็นคนที่เรารักร้องไห้
"หยุดร้องได้แล้วครับ...ดูซิตาเตอหูเหอจมูกแดงไปหมดแล้ว..." ผมเช็ดน้ำตาให้มัน...เอาเข้าไป๊....ทีนี้น้ำตามันกลับไหลราวกับเขื่อนแตกซะงั้น
"ฮือๆๆๆๆๆ....." ไม่ได้แค่สะอื้นแล้วครับ แต่กลับปล่อยโอเลย
ผมดึงมันมากอดไว้...กอดมันทั้งตัวทั้งใจด้วยใจรักของผม
ตัวมันสั่นมากๆ....บ่าผมรู้สึกถึงความชื้นจากน้ำตาของมัน
นี่รักผมทำร้ายคนที่ผมรักมากขาดนี้เชียวเหรอ.....หรือผมควรจะปล่อยจูนไปซะที...ก็ในเมื่อเค้าอยู่กับผมแล้วต้องทรมานขนาดนี้...ไม่หรอก...เรื่องมันต้องไม่จบเศร้าแบบนี้
"ร้องไห้ทำไมครับคนเก่ง...รู้มั๊ยน้ำตาของนายทันดาวคนนี้...ทำให้นายชินภัทรคนนี้ปวดใจน่าดูเลยนะ..." ผมพูดล้อๆมัน..
"ฮึกๆๆๆๆ..." ผมเลยโดน
"โอ๊ยๆๆๆๆ....." ก้ไอ้คนที่ร้องไห้ในอ้อมกอดผมนี่สิทุบผมซะหลายตุบเลย...แต่ยังไม่ยอมคลายจากอ้อมกอดของผมเลย
ผมกับมันน่งกอดกันอยู่อย่างนี้.....จนรู้สึกว่าเสียงสะอื้นเริ่มหายไป...จะมีบ้างแต่ก็นานๆครั้ง
ลมหายใจก็สม่ำเสมอแล้ว
ผมเลยค่อยๆผละดวงใจผมออกจากอก....ที่แท้ไอ้ตัวน่ารักของผมหลับแล้วนี่เอง
ก็เล่นร้องไห้หนักและนานซะขนาดนี้....ร่างกายจะทนไหวได้ไงละครับ...ตัวก็แค่นี้เอง...แต่ใจสิ...ใหญ่...ใหญ่จนมีผมอยู่ข้างในนั้นได้
ผมค่อยๆจัดท่านอนของจูนให้เข้าที่เข้าทาง...แต่กว่าจะเสร็จก็ทุลักทุเลเอาการอยู่....เพราะจูนไม่ยอมปล่อยมือผมเลย...แต่ก็ดีใจนะ...แม้แต่ตอนหลับเค้าก็ยังต้องการผม
ผมค่อยๆล้มตัวลงนอนข้างๆคนที่ผมรัก...อย่างเบาที่สุดเพราะเค้าจะตืื่น...ผมกึ่งนั่งกึ่งนอน
ผมไม่อยากละสายตาไปจากวงหน้านี้เลย....วงหน้านี้แหละที่ทำให้ผมอยากรู้จักรัก...และก็ได้รัก....
ตื่นมาพรุ่งนี้ตามันคงบวมแบบหมีแพนด้ายังต้องยอมแพ้แน่ๆ...
ที่ผมยังนิ่งอยู่ได้อย่างนี้...ผมเองยังแปลกใจเลยครับว่าผมทำได้ยังไง...เพราะนี่ไม่ใช่นิสัยของผมเลย
ทั้งที่ได้ฟังคำพูดเหล่านั้นจากพ่อแม่ของพวกเรา...
อย่างเดียวที่ผมคิดได้ตอนนั้นคือ....ผมต้องเป็นที่พึงของจูนให้ได้ทั้งทางกายและใจ
ถ้าผมโวยวายหรือร้องไห้ฟูมฟาย...แล้วใครละที่จะเป็นคนคอยดูแลจูน...ปลอบโยนจูน...
แต่ผมก็ร้องไห้นะ....เพียงต่น้ำตาผมมันตกในไงครับ...
"แหมะ!!!!!...." น้ำตาผมเหรอที่หยดรดมือของจูน....งั้นคงไม่เป็นไรหรอกนะ...เพราะตอนนี้จูนหลับอยู่...ผมคงร้องไห้ได้แค่ตอนนี้....
"ฮึกๆๆๆๆ...." นี่ผมกำลังอ่อนแออยู่เหรอ...ไอ่เสียงบ้า...จะดังทำไม...เดี๋ยวจูนก็ตื่นหรอก....
ผมพยายามกลืนก้อนแข็งๆนั้นลงคอ....ผมต้องเข้มแข็งเพื่อคนๆนี้...คนที่ผมรัก...
ผมค่อยๆหลับตาเพื่อขับไล่น้ำตาที่ยังคลั่งอยู่ในนัยย์ตาให้หมดไป....เมื่อน้ำตาหมดไป...ผมจะได้มองภาพคนตรงหน้าได้ชัดเจนอีกครั้ง
"พรึ่บ!!!!!!...." ผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง
".........." ตาบวมๆ แดงๆ ช้ำๆ....แต่ยังดูสวยกำลังจ้องมองมายังนัยย์ตาผม
"จูน...ตื่นแล้วเหรอครับ....หลับต่อนะ...พักผ่อนน้อยเดี๋ยวก็ไมาสบายหรอก...หลับนะ...โจ๊กจะอยู่ข้างๆ...ไม่ไปไหน..." ผมค่อยๆสัมผัสแก้ม หน้าผาก ดวงตาของจูนเบาๆ...เพราะถ้าทำแรงๆส่วนบอบบางนี้อาจจะสลายหายวับไปกับตาเลยก็ได้
"โจ๊ก....ร้องไห้เหรอ?....อย่าร้องนะ....จูนไม่ชอบ...ฮึก...จูนไม่อยากเห็นโจ๊กร้องไห้...อย่าร้องนะ...จูนไม่อยากให้โจ๊กเจ็บ...อย่าร้อง...ฮึก..." บอกผมไม่ให้ร้อง...แต่ตัวเองกลับมีน้ำไหลระหางตาทั้งสองข้าง....ดูซิ...ยังอุตส่าห์ยื่นมือที่แสนจะสั่นมาเช็ดคราบน้ำตาให้ผมอีก....ผมกุมมือของจูนไว้ในอุถ้งมือของผม...บอกแล้วไงครับว่าผมจะดูแลคนๆนี้เอง
"โจ๊กไม่ร้องแล้วครับ....แล้วนี่จูนปวดหัวรึเปล่า...หิวมั๊ย...เดี๋ยวโจ๊กไปทำอะไรอุ่นๆให้กินนะ..จะได้สบายท้อง...."
"กอด...."
"หืม...?..."
"อยากทำแบบนี้..." จูนพลิกตัวมาทางผมและค่อยๆวมกอดผมที่เอว...หน้าก็ซุกที่อกผม
"ครับ...." ผมเลยสอดแขนให้เค้าหนุนแทนหมอน...ดึงเค้าให้เข้าใกล้อีกนิด...และอีกมือก็กอดเค้าเอาไว้
"โจ๊ก...?"
"หืม...?"
"รักจูนมั๊ย...?..." ผมรู้สึกถึงแรงกระชับที่เอวมากขึ้น...ที่หน้าอกก็รู้สึกถึงแก้มนุ่มๆและลมอุ่นๆเนื่องจากระยะห่างระหว่างผมกับจูนลดลง
"ทำไมถามแบบนั้นละครับ...หืม?..."
"อยากฟัง...อยากมั่นใจ...อยากจดจำ...อยากให้พูด...อยาก..." คงมีตามมาอีกหลายอยาก....หากผมไม่ยอมพูดซะที...
"รัก......" ผมพูดได้แค่นั้นก็โดนขโมยซีนซะก่อน
"ขอบคุณ...." แล้วผมก็ได้รับสัมผัสจากปากที่แสนจะนุ่มนั้นที่ปากของผม...
ผมจะยังไม่พูดอะไรทั้งนั้นในตอนนี้...ไว้ให้ทั้งผมและจูนมีสติมากกว่านี้ก่อน
เราจะได้คิดและตัดสินทุกอย่างด้วยสติที่สมบูรณ์....ไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบ...
เพราะผลที่มันจะตามมา...มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน
ตอนนี้ขอแค่มีคนๆนี้ในอ้อมกอด...มีคนนี้อยู่สายตา...ก็เพียงพอแล้ว....
-
"ชีวิตทั้งชีวิตของเรา...อย่าทำเพื่อความสุขของคนอื่นทั้งหมดเพียงอย่างเดียว...ชีวิตของลูกไม่ได้เป็นของใครทั้งนั้น...แต่เป็นของลูกเอง...ทำเพื่อตัวเองบ้าง...เพราะพ่อแม่ไม่ใช่คนที่จะอยู่กับลูกจนวันสุดท้ายของลูก...วันหนึ่งพ่อแม่ต้องจากไปถึงไม่อยากจากก็ตาม...คนที่ลูกเลือกที่จะรักแล้วต่างหาก....คือคนที่จะอยู่กับลูกจนลมหายใจสุดท้าย...คนที่ลูกมั่นใจว่า คนนี้แหละที่ทำให้ตัวเองยิ้มได้แม้ยามเหนื่อย....ทำให้เราร้องไห้ได้เพราะสุขจนล้น...ทำให้เราสุขใจได้ทั้งที่กายลำบาก....คนนั้นต่างหากที่ลูกจะอยู่ด้วย...."
แน่นอนที่สุดและคู่นี้ต้องผ่าฉลุย แม้จะรอข้อแม้อีกตอนก็เหอะ :L1: :L1: :L1:
-
:man1: เป็นกำลังใจให้ครับ
-
พี่ดิวครับ!!!ผมอยากบอกว่า รักเรื่องนี้มากๆๆๆเลย
ไม่อยากให้จบเลย อยากให้มีต่อ
ชอบโจ๊กกับจูนมากๆๆเลย
แต่มีอย่างหนึ่งที่อยากบอก
ห้ามจบแบบเศร้าแบบเรื่องที่แล้วนะ
ไม่งั้นละก้อโดน :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
ยังงี้แน่
-
:m17: เศร้าแต่ก็ซึ้งนะ
จากกันวันนี้เพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป...
:กอด1:
-
กาลเวลาพิสูจน์คน...
คำนี้ยังใช้ได้เสมอ
สู้ๆเข้านะ
-
อู้ย คุณดิวหายไปนานกลับมาก็จัดชุดใหญ่เลยนะ ตาจะช้ำตามอ่อนล่ะเนี้ย :m15:
พ่อแม่ทั้งคู่พูดได้ดีมากๆเลยเนอะ ให้ความห่างเป็นทางพิสูจน์ใจ
-
โจ๊ก - จูน สู้ๆ ทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี :a2:
-
:sad4: ทำไงดี
จูนอ่อนแอเกินไปแล้ววว สงสารมากกกกก
1ปีขอให้มันผ่านไวไว
-
พ่อแม่สองบ้านนี้ เลี้ยงลูกสอนลูกดีจริงๆ
เอาใจช่วยทั้งคู่นะ :pig4:
-
พอโผล่มาทีก็เสียน้ำตาเป็นปีบ :sad11:
1ปีกับการรอคงยาวนานมากกกกกกกกสำหรับทั้งสองคน
อดทนและสู้ๆนะทั้งสองจอ
อย่าให้เศร้าไปกว่านี้นะไรเตอร์
เค้าไม่อยากกินม่าม่า
-
ขอให้โจ๊กกับจูนผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้น้าครับ :L2:
-
สู้ๆๆนะทั้งคู่
-
ขอให้หนึ่งปีผ่านไปโดยไว ทรมานเเทน
เจ็บปวดๆ :o12:
-
บางทีการพูดให้เด็กเข้าใจมันก็ยากกว่าที่จะให้เค้าเรียนรู้กับความเจ็บด้วยตัวของตัวเอง
อยากให้ใช้เวลาหนึ่งปีให้คุ้มค่ามากที่สุด คิดถึงให้มากที่สุด ห่วงใยให้มากที่สุด
แล้วถ้าเวลานั้นผ่านไป ก็จะได้ความรักจากคนที่เรารักมากที่สุด.....
ขอบคุณไรเตอร์ค่ะ
-
:m15:
1ปี นานไปนะ
1ปีที่ผ่านมาเพิ่งรักกัน
แต่จากนี้อีก1ปีต้องแยกกัน
ไม่สนุกเลยนะ :เฮ้อ:
พี่ดิวบอกมุกที
มันไม่ได้จบแบบนี้ใช่มั้ย
ไม่งั้น :z6: โกรธ
-
โหย ยยยยยยยยยยยยยยยย กลับมาครั้งนี้
เล่นเอาน้ำตาท่วมจอเลยนะคุณดิว !!!!!
อุปสรรคครั้งนี้ผ่านมันไปให้ได้นะ โจ๊ก จูน
กำลังใจแถวนี้เพียบ :กอด1:
-
:pig4: :n1: รักสองจอ โจ๊กกะจูน อย่าเพิ่งจบน๊า เขียนต่อไปให้จบมหาลัยก่อน
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
สู้ๆๆ
-
อดทนเข้าไว้เน้อ
-
สู้ๆๆๆนะ
ยังไงก็ผานมันไปไดอยู่แล้ว
-
สู้ๆๆนะจ๊ะเด็กๆๆ หนึ่งปีเอง...มันไม่นานไปหรอกกก
โอ้ยยยย ซึ้งงง ;__________;
-
เศร้าใจ 1 ปี ที่ต้องแยกจากกัน ต้องปวดใจน่าดู และฝืนความรู้สึกเอาอย่างมาก
แต่ 1 ปี ถ้าผ่านพ้นไป มันทำให้ความรักเข้มแข็ง และเข้าใจกันมาก ขึ้นอย่างที่ พ่อกับแม่ บอกมันก็คุ้ม
แต่ความเจ็บปวดในวันนี้มันจะเป้นความสุขที่ ท่วมท้นในวันข้างหน้า ถ้าเรายังรักกัน ผมเชื่ออย่างนั้น
สู้ๆ นะจูน สู้ๆ นะ โจ๊ก
-
กาลเวลาพิสูจน์คน...
คำนี้ยังใช้ได้เสมอ
สู้ๆเข้านะ
เห็นด้วยอย่างมากคะ
-
:เฮ้อ: ระยะทางและเวลา 2 ตัวนี้แหละที่น่ากลัว
:pig4: :pig4:
-
ทั้งโจ๊ก ทั้งจูน เป็นเด็กดีมากเลย...(ตอนนี้เศร้ามากมาย)
-
เศร้าอะ ขอตอบจบแบบไม่เศร้านะค้า
-
สุด สุด
รักกัน รักกัน
-
งือๆ
แอบมีเศร้า
:o12:
-
อย่าให้มันเศร้าไปกว่านี้เลยนะ สาธุ
-
เศร้าและซึ้งมาก
โฮๆๆๆ :m15:
-
สู้สู้ครับ อย่ายอมแพ้นะ เอาใจช่วยทั้งโจ๊กทั้งจูนเลย :monkeysad:
-
:m15:
บทพิสูจน์ยากไปไหม
-
1 ปีเลยหรอ นานไปไหม
-
:z13: :z13: :z13: จิ้มๆๆๆๆ
-
น้องดิวขา ขอตอนต่อไปคะ ลุ้นคะ
-
นี่แหละ บททดสอบที่ยิ่งใหญ่ของโจ๊กและจูน ที่จะต้องผ่านไปให้ได้
แบบนี้รักกันตายเลย ย๊ากกกกก ทำไมน่ารักแบบนี้เนี้ยคู่นี้
-
:sad11: รออยู่น่ะครับ มาต่อไวๆน่ะ จิ้มๆ :z13:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
แบบนี้อีกแล้วสินะ ความเชื่อใจ
-
บทพิสูจน์รักแท้ อะไรจะเศร้าซึ้งขนาดนั้น
อย่างนี้น้องดิว กะจะให้มีภาคสองต่อด้วยรึเปล่าครับ
ยังไงแฟนๆ ก็คงเรียกร้องแน่ๆ ถ้ายังไม่จบแบบบริบูรณ์
ยังเป็นกำลังใจให้ต่อไปนะครับ
:bye2:
-
สงสารทั้งคู่อ่ะ
1 ปีเลยนะ
:sad11:
-
^^
-
:o12: :o12: :o12:
น้องดิว โหดไปปะครับ
ไหงเศร้าอย่างงี้ล่ะครับ
อยากร้องไห้หหหหหห
o18 o18 o18
-
น่ารักที่สุดเลยอะ
แต่ก็เศร้าด้วย
ตั้ง 1 ปีกว่าจะได้เจอกันอีก
:o12: :o12: :o12:
-
หนึ่งปีนานนะเนี่ย แต่มันต้องมีเหตุผลสิเนอะ รอๆอ่านต่อ :L2:
-
:call: ดิวครับมาต่อด่วนๆเลยน่ะครับ ^^
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
เฮ้อๆๆๆ อบอุ่นดีจัแฮะ เยี่ยมไปเลย ฮ่าๆๆๆ
กด ไลค์ ๆๆๆๆ
มารอตอนต่อไปคร้าบบบ
-
นั่งรอแถวหน้า :กอด1:
-
บททดสอบครั้งใหญ่ ที่ยาวนาน รอคะ ผลเป็นอย่างไร ของรักของสองคนนี้
-
โจ๊กกับจูนจะเป็นอย่างงัยต่อละครับ อยากให้ทั้งสองคนสมหวังแล้วก็มีความสุข มาต่อเร็วๆๆนะครับ ^^
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
ต้องรอเปนปีเลยเหรอ โห :z10: งานนี้มีนอกใจ
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
รออยู่น๊า า :กอด1:
-
มารอด้วยคนจ้า
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านสองตอนล่าสุดในตอนนี้
หลังจากที่ไม่ได้เข้ามานานเหมือนกัน
เมื่อเข้ามาอ่านในวันนี้ จึงเป็นการอ่านไป......
พร้อมกับความรู้สึกทึบแน่นในหัวใจ
พร้อมกับความเห็นใจจูนโจ๊กมาาาาาากกกกกก
แต่ก็เอาน่ะจูนโจ๊ก สิ่งที่พ่อๆแม่ๆท่านให้เธอทั้งสองทำในครานี้
ถึงจะเป็นบทพิสูจน์ที่แสนสาหัส
แต่ก็เป็นการดีไม่ใช่หรือ ที่เธอทั้งสอง
จะได้ฝึกอะไรตั้งมากมายหลายอย่าง
และเป็นการเตรียมความพร้อม
ก่อนที่จะได้เริ่มต้นการใช้ชีวิตแบบผู้ใหญ่น่ะ
-
ง่ะๆๆ รอนานแล้วนะ
-
อย่าบอกนะคะว่า
จะจบแบบดราม่าอ่ะ งือๆ
-
หายไปนานจัง
พี่ดิว
-
พอเรื่องใกล้จะจบ นี่ถึงกับ "ดอง" เลยเหรอครับ due
-
ดิวจ๋า
ว่างแล้วมาต่อด้วยนะจ้ะ
รออยู่นะ :L2:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
โจ๊กขอเล่า
ในความคิดของผม
ความรัก กับ ความตาย มีความเหมือนกันได้อย่างไม่น่าเชื่อเลย
เหมือนกันยังไงนั้นเหรอครับ
เหมือนกันอย่างนี้ไง
ทั้งๆที่รู้ว่าวันหนึ่งเราก็ต้องตาย....แต่เราทุกคนก็ยังขวนขวายที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปจนจะถึงวันนั้น
ก็เหมือนกับรัก....รู้ๆอยู่ว่า เมื่อมีรักก็ต้องมีทุกข์...แต่เราก็ยังพยายามที่จะรัก...แม้ทุกข์นั้นจะมารออยู่ตรงหน้าแล้วก็ตาม
นี่ไงครับ...ความเหมือนของมัน...
1 ปี...ผมรู้ว่ามันนานแค่ไหน...แต่ในความรู้สึกละ....ผมไม่รู้เลยว่ามันจะยาวนานแค่ไหนและจะสิ้นสุดลงเมื่อไร...
1 ปี ... จะมีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง... ผมอยากจะทำให้ตัวเองเป็นนาฬิกาตายจริงๆ....ทุกสิ่งจะได้อยู่กับที่...จะได้ไม่ต้องมีการเปลี่ยนแปลงใดๆที่ทำให้เจ็บปวด...
1 ปี... จะสามารถเปลี่ยนใจรักของคนสองคนได้รึเปล่านะ.....
"โจ๊ก....ลงมาทานข้าวเย็นได้แล้วลูก..." เสียงแม่ตะโกนเรียกแล้ว
"ครับ...ผมจะลงไปเดี่ยวนี้แหละ...." ก็ตั้งแต่กลับมาจากนอกบ้านตอนบ่าย...ผมก็ได้แต่หมกตัวอยู่แต่ในห้อง...นั่งคิด นั่งให้เวลากับตัวเอง
"เป็นไรรึเปล่าโจ๊ก...แม่เห็นตั้งแต่กลับเข้าบ้านแล้ว มีปัญหาไารึเปล่า..." ก็หน้าผมเหมือนกับคนแบกโลกซะขนาดนี้นี่นะ
"ไม่มีครับ...ผมก็แค่...อยากอยู่กับตัวเองให้มากขึ้นก็เท่านั้นเอง..."
ทานข้าวเสร็จผมก็ขึ้นห้องนอนเลย
นี่ไอ้ตัวดียังไม่หายงอนผมอีกเหรอ...ผมแค่แหย่เล่นนิดเดียวเอง
เรื่องมันมีอยู่ว่า.....วันนี้ผมกับมันไปดูหนังกัน...
แล้วเดินผ่านกลุ่มสาวๆกลุ่มหนึ่ง....ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร..เดินผ่านเฉย...แต่ไอ้ตัวดีนี่สิ
"โจ๊ก...มึงว่าสาวๆกลุ่มนั้นน่ารักป่าววะ..." ผมหันไปมองแวบหนึ่ง
"ไม่ใช่เป็คกู..." ก็ผมไม่ได้สนใจจริงๆนี่นา...ก็เป็คผมอยู่ข้างๆนี่แล้วไง
"แต่กูว่าน่ารักนะเว้ย....นั่นไงเค้าหันมามองมึงด้วย..."
"ตาของเค้า...กูห้ามได้ซะเมื่อไร...อยากมองก็มองไปสิ..." ผมก็ดูดน้ำ..ไม่ได้คิดอะไร
"น่ารักจริงๆนะเว้ย...ไม่อยากได้เบอร์เค้าเหรอ...?.." ไอ้นี่นิ...
"ไม่อะ..."
"จริงดิ..."
"อืม..."
"ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ...."
"........." คราวนี้ผมไม่ตอบครับ...แต่เดินกลับไปหาสาวๆกลุ่มนั้น....คุยกันซักครู่...ผมก็เดินกลับมา
ก็ได้เห็นไอ้ตัวดีนี่หน้าแดงปนเขียวเชียว
"นี่ไงเบอร์...กูกะขอแค่เบอร์ของคนที่น่ารักที่สุด...แต่สาวๆคนอื่นก็แจกเบอร์ให้กูด้วย...เลยได้มาซะอื้อเลย...." ผมโชว์เบอร์ที่ได้มาให้มันดู
"ไอ้โจ๊กบ้า....ไอ้หน้าหม้อ...ไอ้หน้าปลาไหล...ไอ้...ไอ้...โธ่เว้ย..." อ้้าว...เดินหนีไปซะแล้ว...ก็ใครใช้ให้ไปขอละ.
.
.
.
.
"แล้วนั่นจะไปไหนอีกละ....จะถึงเวลาหนังแล้วนะ..." ก้มันนะสิครับ มุ่งหน้าเดินตรงสู่ถนนใหญ่
"อยากดู..ก็ดูไปเองสิ..."
"อย่ามางอแงสิ...ไปดูหนังกันเหอะ....ตั๋วก็ซื้อมาแล้วนะ..."
"งั้นมึงก็ไปดูกับสาวๆที่มึงไปขอเบอร์มาซิ..."
"หึง...?..."
"บ้า...ใครไปหึงมึง......ชิส์..."
"ไม่หึงก็ไม่หึง...ทำไมต้องทำหน้าแดงด้วยละ...เอาๆ...เข้าโรงกันได้แล้ว..."
"ไม่อยากดู...จะกลับบ้าน...." ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง
"ไปดูหนัง..." ผมพยายามพูดให้เรียบๆที่สุด
"ก็บอกไม่อยากดูไง...โทรไปชวนสาวๆที่ขอเบอร์ไว้ซิ...ท่าทางอยากจะดูหนังกับมึงกันทุกคนเลยนิ...ชิส์..." นี่มันเวลาที่เราควรจะมาทะเลาะกันเหรอครับ
"แล้วใครที่คะยั้นคะยอให้กูไปขอเบอร์ละ...ก็มึงไม่ใช่รึไง...ทำตามใจแล้ว...แล้วจะเอาไงอีก..."
"โง่นักรึไง...ไปกินหญ้าแทนข้าวเลยมึง..." ยอมรับไม่เข้าใจจริงๆครับ
"ไปดูหนัง..."
"ไม่...กูจะกลับบ้าน..."
" งั้นก็ตามใจ........ขับรถกูกลับไปละกัน...ไปเองได้นะ...เดี๋ยวกูกลับวินเอง..."
"ไม่เข้าใจรึไง...?"
"กูไม่เข้าใจว่ามึงทำไปเพื่ออะไร....ถ้ามีไรอยากอธิบายก็ค่อยโทรมาละกัน...กลับบ้านดีดีละ..."
นี่ก็ปาไปสองทุ่มแล้ว
มันยังไม่ยอมโทรมาเลยครับ
ถ้ามันยังไม่โทรมาในอีก 5 นาที
ผมจะเป็นฝ่ายโทรไปหามันเอง
ผมไม่อยากปล่อยให้ความอยากเอาชนะของเราต้องมาทำลายเวลาที่แสนจะมีค่าอย่างนี้ของเราไป
ครืดๆๆๆๆ.
มันโทรมาแล้ว
"ไม่ได้โทรมาง้อ....ไม่ต้องดีใจไปละ....ชิส์" เสียงมันขุ่นๆนิดหน่อย....แต่ก็น่ารักครับ
"กูยังไม่ได้พูดไรเลยนะ....ร้อนตัวไปอะเปล่า..."
"แค่โทรมาเช็คว่าแบ๊ตยังใช้ได้เปล่า....แค่นั้นเอง..."
"ไม่ง้อก็ไม่ง้อครับ....เพราะยังไงโจ๊กก็กะจะโทรไปง้ออยู่แล้ว...."
"จริงเหรอ?..."
"ครับ...."
"ก็คิดว่าจะโทรไปหาสาวๆที่ขอเบอร์ไว้...."
"พอเลยๆ....เวลาของเรามีค่ากว่านั้นนะจูน...มีค่ามากกว่าที่เราต้องมางอนมาง้อกันในเรื่องไร้สาระอย่างนี้...เข้าใจมั๊ย...?"
"คิดถึงจัง...."
"หืม...?..."
"คิดถึงคร้าบบบบบบบ...."
"พ่อครับ...แม่ครับ...ผมไปข้างนอกนะ...."
"ดึกดื่นจะไปไหนอีกละลูก....โจ๊กอย่าวิ่งไปคุยไปสิ...มาคุยกันก่อน..."
"ไปตามที่หัวใจเรียกร้องนะครับ....ไปนะครับ...."
บ้ารึเปล่า...จู่ๆก็วางสายไป
โทรไปก็ปิดเครื่อง
จะบอกเราว่าคิดถึงซักคำก็ไม่มี...ชิส์...
มันน่าน้อยใจชะมัด
"ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ....."
"ครับแม่...เดี๋ยวเปิดครับ..."
ผลัวะ (เสียงเปิดประตู)
หมับ
อะไรกันนิ...จู่ๆร่างผมก็โดนคว้าเข้าไปปะทะแนบชิดกับอีกร่างหนึ่ง
แต่ในชั่ววินาที...สัมผัสนี้...กลิ่นหอมแบบนี้...ผมจำได้...
ผมเลยสวมกอดตอบโดยไม่ต้องคิดอะไรต่อไปอีกแล้ว...ก้คนที่คิดถึงเค้าอยู่ตรงหน้าผมแล้วนิครับ...ต้องคิดอะไรให้มากอีกละ
"มาได้ไงเนี่ยะ...?..."
"ก็มีคนบบอกว่าคิดถึง...เลยมาให้ถึงไง..."
"โอ๊ะๆๆ...น่ารักนะเนียะ..."
"ชัวร์....หึหึหึ..."
"อ่อน...เรามาพูดกันถึงเรื่องนั้นได้รึยัง...ว่าตกลงเราจะเอายังไง...มันผ่านมาเกือบเดือนแล้วนะ..." ครับ ตั้งแต่วันนั้น...วันที่พวกเรามาพร้อมหน้ากัน...พ่อแม่ขอร้องให้พวกเราทำสิ่งนั้น
ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ ผมกับมันก็ไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนั้นกันอีกเลย...จนวันนี้
"มันคงถึงเวลาแล้วสินะ....ไม่ได้จะหนีนะ...แค่ขอเวลาคิดและตั้งหลัก...แต่ถ้าถึงเวลาต้องตัดสินใจก็คงต้องทำ.."
"เชื่อใจกู...ไว้ใจกูพอมั๊ย...ที่จะเดินไปด้วยกัน......"
"..........."
"หรือจะให้มันหยุดนิ่งกับคำว่า เพื่อน..."
"แล้วมึงละ...ต้องการแบบไหน..."
"กูรักมึง..." ชัดเจนครับ...หึหึหึ
"โห...เล่นตอบอย่างนี้...แล้วกูจะตอบไรได้อีกละ...."
"รู้สึกยังไงก็พูดอย่างนั้น...."
"รู้จักรัก...ก็ต้องรู้จักรอด้วยสิเนอะ...."
"หึหึหึ....." มันให้คำตอบผมแล้ว...และผมก็ให้คำตอบมันแล้ว
"โจ๊ก..."
"หืม...?..."
"1 ปีนี้ มึงจะเปลี่ยนไปมั๊ย..?" ผมลุกขึ้นนั่ง..ส่วนมันยังนอนเอกเขนกบนเตียง
"ถ้าเลือกได้...ตอนนี้กูอยากเป็นนาฬิกาที่หมดแบตหรือตายไปเลย...ทุกอย่างจะได้หยุดนิ่ง ไม่มีการเปลี่ยนแปลง...."
"แล้วมึงจะไม่คิดต่อไปอีกเหรอว่า...บางทีวันหนึ่งอาจจะมีคนเปลี่ยนแบตให้มึงหรือพามึงไปซ่อม....ยังไงมึงก็ต้องกลับมาเดินตามเวลาที่หมุนไปเรื่อยๆ..."
"นั่นสิ..."
"แต่ยังไงกูก็จะเสี่ยงนะ...กูจะเสี่ยงกับเวลาที่ไม่เคยหยุดนิ่ง...กูจะเสี่ยงกับใจมึงที่อาจจะเหมือนเดิมหรือไม่เหมือนเดิม...กูจะเสี่ยงกับใจกูเองที่อาจะเปลี่ยนหรทอไม่เปลี่ยนก็ได้..."
"มึงกล้าขึ้นเยอะนะ...หึหึหึ...."
"ก็มึงสอนกูเองไม่ใช่เหรอ...เหวอ...เอ๊ย...ทำไรอะ..." ก็มันนะสิครับตวัดเอวผมแล้วดึงลงไปกอดในอ้อมกอดมันเฉยเลย
"กอดแฟนตัวเอง...ไม่ได้รึไง..."
"หื่น..."
"แล้วรักมั๊ยละ..."
"ก็ว่าจะไม่รักแล้ว..."
"หึหึหึ....ตัวหอมจัง...ผมก็หอม...ตาก็หอม แก้มก็หอม จมูกก็หอม...ปาก...ก้ออออออออออ....หอม..." เปลืองตัวจริงๆ
"โจ๊ก...."
"ครับ..."
"ขอสัญญาข้อได้มั๊ย...?"
"ว่ามาสิ..."
"ตอนมาบอกรัก...มึงก็มาบอกกันตรงๆ....ถ้าตอนจะเลิกกัน...มึงก็เดินเข้ามาบอกกูตรงๆได้มั๊ย...?"
"หืม...?" มันผงกหัวขึ้นและจ้องหน้าผมนิ่งเลยครับ
"อะไรเล่า...จ้องหน้ากันทำไม...."
"แล้วทำไมพูดอย่างนั้น...?"
"อนาคตคือสิ่งที่เราคาดเดาไม่ได้....ไม่ใช่เหรอ...มันอาจจะมีเหตุร้อยแปดพันเก้าที่จะทำให้ความรู้สึกของเราเปลี่ยนได้....ทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ..."
"แล้วมึงละ...?"
"เพราะกูเองก็จะทำอย่างนั้นเหมือนกัน...กูบอกต่อหน้ามึงว่ารัก....ถ้าจะเลิกกูก็จะบอกต่อหน้ามึงเหมือนกัน...."
"แสดงว่ามึงเตรียมใจไว้ตลอดว่าเราอาจจะเลิกกันก็ได้....ยังไงซะ...มึงก็ไม่เคยไว้ใจกูจริงๆซะที..." ดูมันจะอารมณ์เสียนิดหนึ่ง ดูจากที่มันลุกขึ้นนั่งและหายใจแรง
"ไม่รู้สิ....แต่แค่คิดว่าเราจะต้องเลิกกันจริงๆ...กูก็หายใจไม่ออก...อึดอัด...มันก็เจียนตายแล้ว...แต่กูก็ต้องคิด...เพราะความไม่แน่นอนคือความแน่นอนไม่ใช่เหรอ...." มันเย็นลงนิดหนึ่งแล้ว เพราะมันยอมหันมามองทางผมแล้ว
"แต่มึงก็ยังเสี่ยงที่จะเดินไปด้วยกัน...."
"ก็รักไปแล้ว...ถอนตัวถอนใจตอนนี้ก็มีแต่เจ็บ....เสี่ยง...มันเป้นทางออกที่ดีกว่าไม่ใช่เหรอ...." ผมลุกขึ้นกอกมันจากด้านหลัง
"กูอาจจะไม่ใช่คนดีอะไรมากมายหรอกนะ....แต่กูก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายพอที่จะทำให้คนที่กูรักและรักกูต้องเสียใจ...."
"กูรู้...."
"ถ้าจะตายเพราะรัก...กูก็จะยอมนะ...ถ้าคนนั้นคือ...อ่อน...คนนี้ของกู..."
"โจ๊ก....?"
"ว่าไงครับ...?"
"มึงมีดีตรงไหนที่ทำให้กูรักมึงได้นะ...."
"ตรงที่กูรักมึงไง.....แล้วมึงละ...มีดีอะไรที่ทำให้คนอย่างกูรักมึงได้มากมายขนาดนี้..."
"ก็ตรงที่กูก็รักมึงมากมายขนาดนี้ไง...ชิส์..."
ถ้าเสี่ยงแล้ว ผลที่ได้รับกลับมา
คือรักของมัน...และเวลาในวันข้างหน้าของเราที่จะได้ใช้ร่วมกัน....ผมก็จะยอมครับ
ถ้าเสี่ยงแล้ว ผลที่อออกมา
คือรักของมัน....รักของผม และรักของเรา ผมพร้อมครับ....
ดิวต้องขอโทษนะครับที่หายไปหลายวันอีกแล้ว
คือ...มันลังเลว่าจะให่เรื่องออกมาในรูปแบบไหน
จบกันไปเลย หรือสมหวังกันไปเลย
จนคิดได้ว่า....เอากลางๆละกัน...ที่เหลือให้มันเป็นเรื่องของเวลาละกัน
หวังว่าเพื่อนๆคงจะคิดเหมือนดิวกันนะครับ
ขอบคุณมากๆที่ติดตามอยู๋ด้วยกันมาตั้งหลายเดือน
ขอบคุณจริงๆครับ....เรื่องอาจจะจบหรือไม่จบ...ขึ้นอยู่กับความคิดของแต่ละบุคคลนะครับ
แต่สำหรับดิว...มันสวยงามที่สุดแล้ว
-
:กอด1: มันเป็นเรื่องของอนาคตเนอะ
ถ้าหนักแน่นพอ ความสุขมันก็รออยู่ข้างหน้าแล้วหละ
เวลามันผ่านไปเร็วจะตาย แป๊บๆก็ปีนึงแล้ว : )
-
ให้กำลังใจ โจ๊ก-จูน ให้ผ่านพ้นไปได้น้า :L2:
-
เอาเป็นว่าลุ้นให้ทุกคนผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้
และพบคำตอบที่หัวใจตัวเองต้องการก็แล้วกันนะคะ
-
:a5: :a5: ตกลงจะจบแบบนี้หรือครับ....จะมีต่ออีกหรือเปล่าครับเนี้ย :serius2: :serius2:
-
555+อ่านแบบมาราธอน
เรื่องของโจ๊กกะจูนมีหลายรสชาดมากๆ
ยังไงก็คอยลุ้นให้โจ๊กและจูนผ่าน1ปีไปให้ได้
ขอบคุณคุณดิวมากจ้า สำหรับเรื่องราวสนุกๆอย่างนี้
-
เวลาก็แค่ขนม เดี๋ยวมันก็หมดไป
-
สุดยอดเลยพี่ดิว ^^!
ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน
1 ปีจากนี้ จะรออ่านตอนพิเศษต่อไป อิอิ
ขอบคุณคร๊าบบบบ ^^!
-
ทุกอย่างมันดูลงตัว พอดี มากเลยดิว
ไม่ได้มีความรู้สึกว่ามันน้อย หรือมากเกินไป เยี่ยม!! o13
รักดิว รักโจ๊ก รักจูน รักชีนด้วย 555
1ปีเอง จิ๊บๆ
ปอลอ...ขอตอนพิเศษด้วยนะดิว
:กอด1:+ :L2:
:pig4: :pig4: สำหรับนิยายดีๆค่า +1จัดไป
-
ถ้าเธอพร้อมฉันก็พร้อม :กอด1:
-
เราว่ามันสวยงามมากเลยค่ะ ลงตัวสำหรับเรื่องนี้ที่สุดแล้ว
ปล.รอตอนพิเศษนะคะ^^ (ถ้าจะให้ดีเอาชีนมาด้วย ลูกชายช้านลืมได้ไง)
-
ลงตัวที่สุดแล้ว :pig4:
-
อ้าว เฮ้ย ค้างเลยอ่ะ มันค้างๆคาๆอยู่ในหัวเหมือนลืมจ่ายค่าน้ำค่าไฟ และก็ไม่ได้เผื่อใจไว้เจอกับคำตอบที่จบแบบผิดหวังหรือกลางๆเลยอ่ะ :z3: เป็นคนคิดบวกอย่างเดียว เรียนยังD+เลย(?) :o12:
-
อ้าว เฮ้ย ค้างเลยอ่ะ มันค้างๆคาๆอยู่ในหัวเหมือนลืมจ่ายค่าน้ำค่าไฟ และก็ไม่ได้เผื่อใจไว้เจอกับคำตอบที่จบแบบผิดหวังหรือกลางๆเลยอ่ะ :z3: เป็นคนคิดบวกอย่างเดียว เรียนยังD+เลย(?) :o12:
555 เหมือนกันผมก้อเป็นคนคิดบวกเหมือน แถมเรียนก้อได้ c+ อ่า
:call: :call: :call: :call: :call:ใช่ ตกลงจะจบเเบบนี้หรอกรหรอ
แต่ขอ happy ending กว่านี้อีกได้ปะ
ไม่ก็ขอหวานๆ ไม่ก็ nc ก้ออย่างดี
จบแบบนี้มันค้างอ่า
-
:sad4: ซึ้งอ่า
-
:mc4: :mc4:
-
เหมือนดิวว่า ขอให้มันจบอย่างนี้ดีกว่า ให้มันสวยงามแบบนี้ ไม่ต้องคิดไร แค่มองว่าเป็นอนาคต ที่ไม่มีววันมาถึง
แค่นี้ ที่ผ่านมาเราทุกคน ก็แค่รอมาตลอดให้จูนรู้ใจตัวเอง
และรักโจ๊ก และวันนั้นก็ผ่านมาแล้ว และก็ไม่ควรต้องมีไรแล้ว
ความจริงควรจบตั้งแต่ตอนที่จูนบอกว่ารักโจ๊กแล้ว และตอนหลังมา ก้เป็นตอนพิเศษไป
แค่นี้เลดี้ มีความสุขแล้ว เพราะรักจูน บริบูรณ์ไปนานแล้ว
รักดิวคะ :L1: :3123: :L2:
-
:z2: อืม ที่สุดแล้วก็เวลาล่ะนะ เวลา กับ ใจคน มันคู่กันดีจริงๆ เหมือนกาแฟกะคอฟฟี่เมต(?) :laugh:
:กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ
มีมุมมองดีมากเลยอ่ะ ไม่ต้องมาถึงแค่รู้ไว้ก็พอเนอะ
:กอด1:
-
ไม่รู้จะจบไม่จบ แล้วก็ไม่อยากคิดว่าจะจบแบบใหน มันเป็นเรื่องของอนาคต
แต่เท่าที่รู้ ต้องขอบคุณไรเตอร์มากมายสำหรับนิยายเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ
ไรเตอร์สุดยอดมาก เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ :pig4:
-
เหมือนจะจบแต่ไม่จบ เหมือนจะไม่จบแต่ก้อยากให้มันจบ
เห้ย ย พูดเอง งง เอง
เราว่าจบแบบนี้ก็สวยงามทีเดียวเชียว
ปล่อยมันให้เปนเรื่องของอนาคต
ขอบคุณคุณดิวมากมายก่ายกอง
สำหรับนิยายดีดี ถ้ามีสเป โปรดแจ้งด่วน
เราจะมาหาสองจอ ณ บัดดล
-
จบแบบให้ลุ้น ให้คิดจินตนาการได้ทุกทางเลย งั้นขอสรุปว่าแฮปปี้ ทั้งคู่เติบโตขึ้น โดยที่ยังรักกัน แต่มีเหตุผลมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น ....
-
น่ารักที่สุดเลยอะ
อิจฉาๆๆๆ
:-[ :-[ :-[
-
อย่าบอกว่านี่คือจบแล้ว มันคงต้องเป้นอย่างนั้นแหละมั้งเนี่ย แต่หักมุมบ้างก็ดีนะ
แบบนี้โอเคที่สุดแล้วล่ะ เราจะคิดถึง โจ๊กและจูน เสมอ
-
:L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3:
รักนะ
-
แสดงว่า อาจจะมีต่อ หรือไม่มีก็ได้ใช่ไหมครับ
ถึงจะให้จบแบบเป็นกลางๆ แต่ว่าจบแบบนี้มันห้วนๆ ยังไงไม่รู้
ก็คงแล้วแต่ผู้เขียน แต่ถ้าให้ดีแถมตอนพิเศษหน่อยก็ดีนะครับ
ไม่งั้นแฟนๆ คงรู้สึกค้างคาใจกันไปอีกนาน
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการถ่ายทอดเรื่องราวดีๆ นะครับ :pig4:
-
โจ็ก จูนๆๆ
จูนขี้งอนจัง นะ
-
พี่ดิวววววววววววววววววว
จะบอกว่าจบแบบนี้โอเคมั้ย?
ก็โอคนะ
แต่ถ้าถามว่าอยากรู้อนาคตมั้ย
อยากมากกกกกกกกกกกกกกก
จะรักและคิดถึงโจ๊ก-จูนต่อไปนะ
ชอบการใช้คำของพี่มากๆเลย
เหมือนคนอื่นใช้แต่ให้ความรู้สึกดีกว่ามากๆ
:pig4:
-
เห็นด้วยค่ะพี่ดิว
แบบนี้แหละสวยงามที่สุดแล้ง ^^
-
อืมมมม..สรุปนี่คือจบแล้วหรอครับ...ก็เป็นตอนจบที่ดูเป็นจริงนะครับ....
...ขอบคุณคร้าบบบบ....สำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนึงในเล้าแห่งนี้ครับ....
-
อยากให้ทำเป็นภาพยนต์จังเลย
อยากให้สังคมรับรู้ในความรักที่บริสุทธิ์
ดิว...นายสุดยอดมาก
แต่งได้ดีทีเดียว
ชอบมาก
o13
-
ขอให้จบลงไปด้วยดี
รักคู่นี้เว่อร์ๆอ่ะ
ไรเตอร์ เยี่ยม มาก ครับ
สู้ๆๆๆ
กด ไลค์ ๆๆๆๆๆ
-
อยากบอกว่าเวลาอ่านเรื่องนี้ทีไร ต้องมีน้ำตาไหลทุกทีเลย
ขอบคุณผู้แต่งที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน อ่านแล้วคิดอะไรได้เยอะเลยครับ
-
ไม่เข้ามาอ่านนานมาก(โก๊ะจัด ลืมแอดเรื่องนี้เป็นเฟเวอริท คิดว่าแอดไว้แล้วแท้ๆเชียว) เข้ามาอีกที...อย่าบอกนะว่าจบแล้ว!!!
อ่านไปร้องไห้ไปจนน้ำมูกน้ำตานี้ไม่ขาดสาย หายใจแทบไม่ออก(ช่วงนี้ไซนัสยิ่งกำเริบเสิบสานอยู่T^T)
แต่ก้อเห็นด้วยกับไร้ท์เตอร์ว่าการจบแบบนี้มันก้อบริบูรณ์ในแบบของมันเอง(แบบปลายเปิด)แล้ว
ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับเรื่องราวดีๆเรื่องนี้^^
ปล.ขอแอบหวังตอนพิเศษเช่นเดียวกับหลายๆคนค่ะ โดยเฉพาะน้องชีน(แฮ่ๆ ก้อนะ ขวัญใจแม่ยกเรยคนนั้นอ่ะ)
-
ขอบคุนครับที่มาต่อ :pig4: เปนกำลังใจให้นะคั้บ :3123:
-
เป็นกำลังใจให้ ไม่ว่าจะจบแบบไหน ที่ผ่านๆมามันก็มีแต่สิ่งที่ดีๆ ร่วมกันทั้งนั้น
-
เดี๋ยวววววววววว!!!!!!!!!!!!!!!!! o22
นะ..นี่จบแล้วหรอคะ???? มันไม่มีบทสรุปของหนึ่งปีให้หลังจากนี่หรอคะ? โอ้ววววว ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o12:
น้ำตาล่วงเเล้วจริงๆนะคะเนี่ย ...ค้างคาแบบนี้ ให้เวลาเป็นเรื่องตัดสินแบบนี้
เป็นตอนจบที่ทรมานที่สุดเลยค่ะ...บีบคั้นอารมณ์มากๆ
ถึงแม้จะคิดต่อว่ามันต้องแฮปปี้สิ แต่สุดท้ายมันก็อดคิดเรื่องร้ายๆไม่ได้แบบ....หรือจะแซดวะ? คิดๆดูแล้วหนุ่มๆเค้าก็เพิ่งรู้จักกันได้แค่ 1 ปี
อ๊า.... :sad4: ไรเตอร์คะ!!! ขอร้องล่ะค่ะ ขอตอนพิเศษก็ยังดี โอยยย...ย มันเป็นตอนจบที่สวยงามมากๆก็จริงอยู่นะคะ แต่ทำร้ายจิตใจมากเลย โอ้~~!! :dont2:
-
จบแบบกระทันหันเลย 555
แต่ก็ดีนะคะ เป็นตอนจบที่สวยงามจริงๆแหละค่ะ
^^
แบบนี้ก็เหมือนกันว่า เราต่างก็ไม่รุ้อนาคต ว่าเป็นเช่นไรจริงๆ
เมหือนกับเราได้เดินไปพร้อมกับโจ๊กและจูนจริงๆค่ะ ^^
-
จบแล้วจิงหรออออ
ไม่อยากให้จบเลยคุณดิวววววววว
ยังอยากอ่านต่อ ชอบสองคนนี้
เวลาและความห่างไกลจะเปนเครื่องพิสูจน์รักเองนะ
-
มันจะเป็นยังไง ก็คงแล้วแต่ความคิดของแต่ละคน
ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ
ยังรอให้ดิวมาแต่งต่อนะคะ
ยังไงก็ยังเหมือนเดิมเสมอ
ขอรักนี้เกิดขึ้นจริง โจ๊ก ^^ :กอด1: :กอด1:
-
:L2: :o12:
จบแล้ว อ่ะ ไม่อยากให้จบเลย
แต่ แบบนี้ มันก็ไม่มากไป ไม่น้อยไป แล้วตามความคิด ของเราเอง ดีแล้วละ แต่แอบ sad :o12:
-
กะว่าจะมีตอนพิเศษซะหน่อย
แต่มาดูก่อนว่า...เพื่อนๆยังจะอยากติดตามอ่านกันอยู่รึเปล่า..
เดี๋ยวเขียนแล้วไม่มีคนอยากอ่าน...ดิวเสียใจแย่เลย
ถ้าอยากอ่าน...ก้บอกกันมาได้นะครับ...
เดี๋ยวดิวจัดให้ชุดใหญ่เลย
ปล...Nc...ไม่ถนัดจริงๆ...อย่าหวังกันเลยเนาะ..หึหึหึหึ
-
โหย ยยยยยยยยย คุณดิวเขียนเหอะ !!!
นิมานั่งรอทุกวัน :L2:
-
โหยพี่ดิว
อย่ามากมายคร๊า^^
จะรอนะคะ
-
เป็นกำลังใจให้ละกันนะคะ อิอิ
-
ติดตามแน่นอน
-
รอคะดิว ไม่ว่าจะกี่ตอนคะ เพราะโจ๊กกะจูนไปอยู่ในใจ
รักดิวคะ ที่ตัดจบแบบไม่ตั้งตัว แต่ยังดีที่มีตอนพิเศษ
-
ก้ ติดตามเรือยๆครับ
-
วุ้ย...ตอนพิเศษเหรอคะ รีบจัดมาเลยคุณดิว
NCหรือไม่NC มีไม่มีไม่ว่ากันอยู่แล้วค่ะ
-
o18 :impress2:อยากอ่านมากๆเลยอ่ะ ขอบคณๆ :call:
-
อยากอ่านอ่าพี่ิดิว
ไม่ว่ายังไงก้ออยากอ่าน
รัก ดิว โจ๊ก จูนอ่า
พี่ดิวเค้าอยากอ่านๆๆๆๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
จัดมาได้เลยค่ะน้องดิว
รอตอนพิเศษนะคะ
:L2:
-
มาปูเสื่อรอ :pig4:
-
มารออ่านด้วยคน จัดหนักมาเลยคนเขียน
เดี๋ยวเขียนแล้วไม่มีคนอยากอ่าน...ดิวเสียใจแย่เลย
แต่ถ้าไม่เขียนมาให้อ่าน คนอ่านก็เสียใจแย่เลยเหมือนกัน :laugh:
-
มารอนะคะ อยากอ่านต่ออะคะ :impress2:
-
พี่ดิวมาแล้ววววววววววววว
จัดมาพี่ดิว
o13
แบบไหนก็ได้ อ่านได้หมด
-
เออ พี่ดิวครับ
Merry Christmas นะครับ
ทุกคนๆๆๆๆๆๆ Merry Christmas นะคราบ
ขอให้ี่พี่ดิวและทุกคนในเล้ามีความสุขในวันคริสต์มัสนะคราบ
-
:m7: :m7:
เข้ามารอ เขียนเหอะค่ะอยากอ่านๆๆ
-
เย้ พี่ดิวจะมาต่อแล้ว
รอข้าน้อยจะรอคะ
คิกคิก
-
:mc3:
-
จัดมาเลย ขอหนักๆนะ
เค้ารออยู่
-
อยากได้ตอนพิเศษอ่ะ
จัดมาได้เลย
รออยู่ o13
-
NC ไม่ได้ต้องการนะ โจ๊ก จูน น่ารักเกินไป อิอิอิอิ
แค่ KISS ก็น่ารักแล้วจ้า
-
อยากอ่านๆๆๆ
รีบมาต่อนะคร๊าบบบบบ
o13 o13 o13
-
มีใครเคยเป็นเหมือนผมมั๊ยครับ....
รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว...ทั้งที่รอบๆตัวก็มีคนรายล้อมเต็มไปหมด
รู้สึกว่าเหงาจับใจ...ทั้งๆที่มีเสียงหัวเราะพูดคุยของคนอื่นๆอยู่ข้างๆหูตลอดเวลา
รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่อีกโลกหนึ่ง...ทั้งๆที่เราก็อยู่บนโลกใบเดิม
รู้สึกอยากมีคนคุยด้วย หัวเราะด้วย ยิ้มด้วย ร้องไห้ด้วย....ทั้งๆที่ทุกอย่างที่ต้องการมันก็มีอยู่ตรงหน้า
ก็คนเหล่านั้น...ไม่ใช่คนๆนั้นของผมนะสิครับ....เพราะคนเหล่านั้นไม่ใช่...โจ๊ก
ป่านนี้มันจะเป็นอย่างไรบ้างนะ
มันจะสนุกจนลืมคิดถึงผมไปรึเปล่า
มันจะนั่งรอวันที่จะได้เจอกันเหมือนที่ผมนั่งนับวันรอรึเปล่า
คิดถึง
อยากเจอ
อยากกอด
หึหึหึ...อยากด่ามันและให้มันด่าด้วย
อยากแกล้งมัน....และให้มันแกล้ง
ยังไงๆ...เราก็รักกัน...เนอะโจ๊กเนอะ
หงุดหงิดโว้ย......
ทำไมปีนี้มันมี 965 วันรึไง....ทำไมมันถึงยาวนานขนาดนี้...
พระอาทิตย์ครับ...พระจันทร์ครับ...ช่วยหมุนให้เร็วๆหน่อยได้มั๊ยครับ...ไม่สงสารผมเหรอครับ....นี่ผมกำลังจะเป็นโรคคิดถึงคนรักอาการขั้นโคม่าแล้วนะครับ...ปล่อยไว้อีกหน่อยมีหวังตายสถานเดียว
อ้าวๆๆๆ...นั่นสองคนนั้นจับมือกันทำไม...กลัวหลงรึไง...จับมือกันแน่นเชียว...โตกันแล้วนะเว้ย...จับที่ไหนไม่จับมาจับกันต่อหน้ากู...แสลงโว้ย
แล้วนั่นๆ...สองคนนั้น...พิสูจน์กลิ่นสบู่กันรึไง...ถึงได้ไซ้กันซะขนาดนั้น....
โหนั่นหนักเข้าไปอีก...สงสัยอยากพิสูจน์รสชาติยาสีฟันกัน...เลยต้องจูบปากกันซะขนาดนั้น...
แล้วนั่นทางนั้นอีก....ที่นั่งก็มีเหลือเฟือ...ทำไมต้องไปนั่งตักกันด้วย...กลัวคนอื่นไม่รู้รึไงครับว่า...ได้เสียกันแล้ว
อาการเหล่านี้คืออาการปกติธรรมดาของผมครับ....เวลาเห็นคนอื่นรักกันให้เห็น...มันจะข่วนๆในใจไงไม่รู้
เอ้อ.....กลับไปนอนห้องดีกว่า...นึกว่ามาท่องราตรีแล้วจะสนุกบ้าง...ที่ไหนได้....เอ้อ.....
หัวถึงหมอนปุ๊บ...
หน้าคนๆหนึ่งที่อยู่ในจิตสำนึกผมตลอดเวลาก็ลอยมาปั๊บ
คิดถึงจัง
คิดถึงจนจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
จูน...อ่อน...เมื่อไรเราจะได้เจอกันซะที
ต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...จะไม่ยอมห่างกันอีกแล้ว
ไม่อยากทรมานแบบนี้อีกแล้ว
รัก...รัก...แล้วก็รัก.....จูน....นะครับ
โอ๊ย....คิดถึงเว้ย....กูคิดถึงอ่อนของกูจังโว้ย!!!!!!!!!!!!
เอาความรู้สึกที่ไม่ต้องมีบทพูดนะครับ
คิดถึงเจียนตาย....ถ้าไม่เจอเองไม่รู็หรอกครับว่ามันทรมานแค่ไหน
ของอย่างนี้ต้องลองเอง....หึหึหึ
ขอบคุณครับ
-
จิ้ม
555+ ในที่สุดก้มาต่อแล้วสินะคะ
เป็นกำลังใจให้โจ๊ก จูนแล้วก็คุณดิวค่ะ
-
เย้ๆ มาต่อแล้วๆ
ต่างคนต่างคิดถึงกัน
แล้วพี่ดิวจะมาต่ออีกป่าวคะเนี่ย?
คิกคิก
-
แต่ความคิดถึงมันห้ามไม่ไหว !!!
-
เย้ๆๆๆ มาต่อแล้ว รอมาตั้งนาน :mc4:
-
มาต่อแล้ว
เป็นกำลังใจให้โจ๊กนะ o13
-
เป็นกำลังใจให้โจ๊กกะอ่อนนะคะ ความคิดถึง มันทรมานนะ
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ เข้าใจอะ
-
ท่าจะทรมาน มากมาย :เฮ้อ:
-
ทำไมมันสั้นจังอ่า พี่ิดิว
มารีบต่อไวๆเลยนะ
โห่ ขนาดผมสอบมิดเทอมนะเนี่ย
ยังอุตสาห์มาอ่าน เร็วๆนะพี่ดิว
-
ถ้าอยู่ใกล้กันตัวเองก็จะทำทุกอย่างที่แขวะเขาใช่มั้ย? ^^
-
เย้ๆมาแล้ว อ่านต่อเลย ตอนแรกอ่านแล้วงงนึกว่าคนเขียนไม่สบายใจ จนถึง
ก็คนเหล่านั้น...ไม่ใช่คนๆนั้นของผมนะสิครับ....เพราะคนเหล่านั้นไม่ใช่...โจ๊ก
ถึงได้รู้ว่านิยาย กำลังเบลอๆ :laugh: รออ่านต่อ ลุ้นๆ
-
คิดถึงอ่ะ
:m15: :monkeysad: :sad11:
-
ไม่ค่อยอบากลองนะ 555
-
ความคิดถึงมันจุกอกไปหมดแล้ว
อยากเจอ อยากกอด อยากไปหา :monkeysad:
-
เข้าใจความรู้สึกนั้นนนน มันทรมานเจียนตายจริงๆ
-
เชียร์อยากให้ครบ1ปีเร็วเร็วจัง
-
:monkeysad:
-
ในที่สุด น้องดิวก็ยังห่วงใยความรู้สึกของแฟนๆ พันธ์แท้ของโจ๊กกะจูน
แค่ Intro ก็ทำให้อยากอ่านต่อไวๆ แล้วสิ
งานนี้เต็มที่เลยนะครับ ไม่ต้องยั้ง
แฟนคลับของน้องดิวทั่วโลก ยังรอติดตามอ่านตลอดเวลานะครับ
-
แอร๊ยย คิดถึง โจ๊ก จูน :3123:
ปล.คิดถึงคุณดิวด้วย :กอด1:
-
1 ปียาวนานมากเลยค่ะสำหรับคนที่รักกัน
แต่สู้ ๆ นะโจ๊ก จูน ถ้าผ่านมันไปได้ความรักจะยาวนาน
-
สู้ต่อไปทาเคชิ
-
มาน้อยจังอ่ะ....ยังไม่หายคิดถึง 2 คนนี้เลย กลับมาเร็วๆนะคร้าบบบบบบบบบบบ
-
"เอาความรู้สึกที่ไม่ต้องมีบทพูดนะครับ
คิดถึงเจียนตาย....ถ้าไม่เจอเองไม่รู็หรอกครับว่ามันทรมานแค่ไหน
ของอย่างนี้ต้องลองเอง....หึหึหึ
ขอบคุณครับ"
เข้าใจความรู้สึกของโจ๊กกับจูนนะ
และคิดว่าทุกคนน่าจะเคยเป็นแบบนี้
เพียงแต่...สั้นจังค่ะคุณดิว
-
จบแบบนี้ก็ดีนะ สมบูรณ์แล้ว
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ที่มีโจ๊กจูนมาให้ได้อ่านกัน หวังว่าคงได้มีโอกาสอ่านตอนพิเศษ หรือมีแวบๆมาให้หายคิดถึงบ้างน้า
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
หึๆๆๆๆๆ
อยากรู้สึกแบบนี้จังเลย
:เฮ้อ:
-
คิดถึง !!!!!
-
ดิวค่า~~~
กลับมาต่อเหอะ ทุกคนให้อภัยแล้ว :o12:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
:z2: มาให้อยากแล้วจากไป :z2:
:pig4: :pig4:
-
เย้ๆได้อ่านต่อแล้ว
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
ผมขอบคุณเพื่อนๆทุกคนนะครับที่ติดตามอ่านเรื่องของผมมาตลอด
แต่สำหรับเรื่องนี้มัน จบ ในแบบของมันแล้วครับ
ผมจะไม่ต่ออะไรอีก ไม่ว่าจะตอนพิเศษหรืออะไรก็ตาม
หวังว่าเพื่อนๆคงจะเข้าใจผมนะครับ
ส่วนเรื่องใหม่นั้น...จะมีรึเปล่า...ก็ยังไม่รู้เลย
เพราะยังรู้สึกดีดีกับเรื่องนี้อยู่
เลยยังไม่อยากคิดถึงเรื่องใหม่
แต่ถ้ามีเมื่อไร...ผมจะเอามาลงให้เพื่อนๆในบอร์ดอ่านกันอย่างแน่นอนครับ...สัญญา
ขอบคุณนะครับ...และขอโทษด้วยที่ทำอย่างนี้
-
ขอบคุณครับดิว ที่ให้ความสนุกเพลิดเพลินกับเรื่องที่เขียน ขอบคุณครับ
จะรอผลงานเรื่องใหม่ของดิวครับ
-
อ่าว จบจริงแฮะ มีเรื่องใหม่ก็บอกมั่งเน้อจะได้มาอ่าน ขอบคุณนะครับ
-
ไม่เป็นไรค่ะแล้วก็ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องดีๆที่นำมาแบ่งปันนะคะ
ติดตามผลงานเรื่องใหม่ค่า
-
ขอบคุณค่า ถ้ามีเรื่องใหม่มาต่ออย่าลืมมาแจ้งข่าวด้วยนะ
-
:L2: :L2: :L2:
รีบมาอัพเรื่องใหม่นะ น้องดิว
-
:L1:
-
ไม่เป็นไรน่ะดิว ขอบคุณมาก เรื่องนี้น่ารักนะ ในความรู้สึก เราว่ามันไม่ได้จบหรอก แค่ดิวเขียนถึงตรงนี้เท่านั้นเอง
แต่แอบเสียดายนิดๆ เพราะตัวละครแต่ละตัวดิวเป็นคนสร้างมา เราเองก็อยากรู้ว่าโลกของโจ้กกับจูนในใจดิวเป็นยังไง
เราไม่คิดว่าการที่สองคนลงเอยกันมันคือตอนจบ แต่มันคือจุดเริ่มต้นต่างหาก เรื่องราวของคนสองคนมันมีอีกมาก
แต่เรื่องราวแค่นี้ก็มากพอที่จะทำให้เราเชื่อมั่นในความรู้สึกของทั้งสองคนที่มีต่อกัน ไม่ว่าต่อไปจะลงเอยยังไง
เราก็เชื่อว่า สิ่งที่ดีที่สุด จะเป็นสิ่งที่ทั้งสองคนจะเลือกให้แก่กันแน่นอน ...ไม่มีหรอก รักที่เป็นไปไม่ได้น่ะ...
-
จบแบบนี้ก็ดีแล้ว ไว้จิ้นกันต่อเอง
-
ไม่ว่ากันครับ ผมติดตามทุกเรื่องของคุณดิวอยู่แล้ว เอิ้กส์ๆ
และรอต่อไป ไม่ว่าจะนานเท่าไร T^T
-
ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณมากๆๆนะคะพี่ดิวที่มีเรื่องดีๆๆให้อ่าน
แบบนี้ถือว่าเป็นบทสรุปที่ดีมากๆๆเลยค่ะ ^^
-
สำหรับเรื่องนี้ ต้องบอกว่า ขอบคุณมากค่ะ
จบในแบบของคนเขียน
ให้คนอ่านไปจิ้นต่อเอาเองก็ดีค่ะ
เพราะอย่างน้อยๆ คนอ่านคนนี้ ก็ให้เรื่องนี้ จบแบบ แฮปปี้ละนะ อิอิ
รอเรื่องใหม่ค่ะ
-
รอติดตามผลงานใหม่อยู่เด้อ อ :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
จะรอติดตามผลงานใหม่ของดิวต่อไปนะคะ :pig4:
-
ขอบคุณมากค่ะคุณดิว ^^
ถ้ามีเรื่องใหม่ ก็จะติดตามนะคะ :3123:
-
จบแล้วหรอคับบ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
มีเรื่องใหม่ก็บอกนะคับจะตามไปอ่าน
คิๆๆ
-
ขอบคุณดิวเหมือนกันที่ทำให้ได้อ่านเรื่องดีดีแบบนี้ สู้สู้นะครับเป็นกำลังใจให้
-
:o12:
ขอบคุณมากเลยนะค่ะ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว
จะรอเรื่องต่อไปนะ
:pig4:
-
โอเค เคารพการตัดสินใจของคนแต่งเลย ชอบเรื่องนี้มากเลย สนุกได้ไม่ต้องมี NC เป็นปลื้ม อ่ะให้ :L2: คุณตัวดิว โชคดีๆ
-
ชอบมาก ๆ ขอบคุณที่ให้ความสนุก
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แต่งมาให้อ่านนะครับ สนุกมากเลย
-
ถ้ามีเรื่องใหม่ไงก็บอก้วยนะคะ
ชอบมากเรื่องนี้ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่มีให้กันคะ
คิกคิก
-
ยังรอให้สองคนนี้ผ่านวิกฤตินี้อยู่น๊าาาาาาาาาาาาาาาา อยากอ่านต่อจังเลยคร่า
-
ไม่เป็นไรครับ ถึงจะจบแบบนี้ก็ตาม ที่เหลือผู้อ่านคงต้องใช้จินตนาการกันเอาเอง
ซึ่งที่จริงก็ไม่ต่างไปจากชีวิตจริง เพราะชีวิตของเรายังไม่จบ ยังคงต้องดำเนินต่อไป...จนกว่าจะถึงวันนั้น
-
1ปีที่รอ มันนานแสนนาน
แต่สามปีที่ไม่มีกัน
ทำไมมันเหมือนแป๊บเดียวเองล่ะ..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์นั้นมาสิบปีแล้วนะ
-
คิดถึงเพื่อนๆจังครับ
คิดถึงโจ๊กและจูนด้วย
คิดถึงเวลาที่ต้องมานั่งปั่นพิมพ์ให้เสร็จเพราะไม่อยากให้เพื่อนๆรอนาน
คิดถึงเวลามานั่งอ่านเม้นท์แล้วยิ้มหน้าบาน
คิดถึงเวลาได้ถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มีผ่านตัวละคร
คิดถึงเวลาดีดีที่อยู่คู่กับเรื่องนี้
คิดถึงจริงๆนะเนี่ยะ
.
.
.
.
.
ทำไงดี
.
.
.
.
ที่ต้องมานั่งเพ้ออย่างนี้
เพราะกำลังฟังเพลง "เบาเบา..." อยู่นะครับ
เพลงนุ่มมากกกกกกก....เพราะจุจุจุ
เลยพาลทำให้นึกถึงโจ๊กกะจูน
เพราะมันช่างตรงกับเรื่องราวของโจ๊กกะจูนอะไรเช่นนี้
รักกันเบาเบา....ค่อยๆรัก...ไม่ต้องเร่งไม่ต้องร้อน....
บางเวลาที่ไกลกันก็ไท่เป็นไร...เพราะต้องมีสักวันที่ได้ใกล้กันอยู่แล้ว....ตอนนี้ก็เจอกันในฝันก่อนละกัน
หลงลืมกันได้บ้างในบางเลา....เข้าใจ...แต่พออยู่คนเดียวก็อย่างลืมคิดถึงกัน
โอ๊ย.....จะบ้าตาย...เพลงอะไรจะเพราะเวอร์ซะขนาดนี้
พร่ำเพ้อเสร็จแล้วครับ
ไปล่ะ
-
:z3: คู่นี้น่ารากกกกกกกกก อ่านไปยิ้มไปตลอดทั้งเรื่องเลย :o8: :o8:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
จบแบบนี้ก็ดีครับน้องดิว
ขอบคุณน้องดิวมากที่มาแต่งเรื่องดีๆให้อ่าน แบบยาวเหยียด
เรื่องหน้ามาเร็วๆนะครับ รออ่านอยู่
:mc4: :mc4: :mc4:
-
:m15: อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆๆๆ จัง รู้สึกมีความสุขกับการได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้
จะเป็นกำลังใจให้ต่อไปเรื่อยๆๆน่ะ และแอบหวังเล็กๆๆว่าอาจจะมีการเดินเรื่องต่อไปอีก
ขอบคุณมากกกกก :bye2:
-
ว้าววววว สนุกมากกก ชอบๆมากๆๆๆ อยากกลับไปใช้ชีวิต ม ปลายมั่ง บังเอิญเรียน ปวช 5555 ไรต์เตอร์เก่งมากๆ เลยครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ สุดยอดจิงๆ ตัวดิว อิอิ
-
คนเราอยู่ไม่ได้ตลอดชีวิตกับความทรงจำเก่าๆหรอกครับ
เพราะความทรงจำของเราจะเพิ่มขึ้นทุกวินาทีที่เรายังหายใจอยู่....
เมื่อมีความทรงจำใหม่เพิ่มเข้ามา....ความทรงจำเก่าก็จะถูกลบออกไปโดยที่เราเองก็ไม่ทันรู้ตัวหรอก...
แต่กฏทุกข้อในโลกมันก็ต่างก็มีข้อยกเว้นด้วยกันทั้งนั้นใช่มั๊ยละครับ....(ตกลงกฎมีไว้เพื่อยกเว้นใช่มั๊ย...หึหึหึ)
เหมือนกับผมตอนนี้ไง....ผมไม่รู้ว่าชีวิตผมที่ผ่านมา 19 เกือบจะ 20 ปีที่ผ่านมา....ความทรงจำของผมเพิ่มเข้ามาเท่าไร...และถูกลบไปมากเท่าไรแล้ว...ผมไม่เคยรู้เลย...และไม่เคยคิดอยากจะรู้ด้วย
ทุกอย่างมันเพิ่มเข้ามาโดยอัตโนมัติและก็ถูกลบออกไปโดยอัตโนมัติเหมือนกัน....
ในช่วงเกือบ 2 ปีนี้...ความทรงจำของผมถูกเพิ่มเข้ามามากเหลือเกิน...และก็ถูกลบออกไปมากเหมือนกัน
แต่มีความทรงจำอยู่อย่างหนึ่งที่มันไม่เคยลบออกไปจากใจและความทรงจำของผมได้เลย....กลับตรงกันข้าม มันกลับติดแน่นฝังตรึงอยู่ทุกอณูในตัวของผม...ที่คอยหล่อเลี้ยงผมให้รอได้
จะว่าไป...ตลอด 10 เดือนที่ผ่านมา ผมยืนอยู่ได้ ยิ้มอยู่ได้ หัวเราะอยู่ได้ และรออยู่เพื่อวันนั้นได้ก็ด้วยความทรงจำทั้งหมด....ความทรงจำเกี่ยวกับคนๆนั้น....ความทรงจำที่กำลังจะเป็นปัจจุบัน...ความทรงจำที่สามารถสัมผัสได้....ความทรงจำที่ผมสามารถกอด และบอกว่า "รัก"ได้...ไม่ใช่ความทรงจำที่เป็นแค่ความทรงจำเท่านั้นอีกต่อไป
ผมสอบไฟนอลเสร็จเร็วเลยกลับบ้านได้เร็ว....ผมจบปีหนึ่งแล้วนะครับ...ผมกำลังจะได้เป็นรุ่นพี่...และกำลังจะได้อยู่กับคนที่ผมรัก...
วันก่อนผมโทรไปถามเสก...เสกมันบอกว่ามันยังสอบไม่เสร็จ...อีกประมาณ 2-3 อาทิตย์โน่นแหละกว่าจะได้กลับบ้าน
ส่วนคนๆนั้น...ผมไม่ได้ถามถึงและไม่เคยถามถึงด้วย...เพราะผมอยากซื่อสัตย์กับตัวเองให้ได้....
ไอ้ปาล์มก็ยังไม่กลับเหมือนกัน...ผมเลยต้องนอนแกร่วอยู่ที่บ้านคนเดียว...
อีกสองเดือน...เราจะได้เจอกันแล้วนะ...เจ้าความรักของข้า
"นั่นพ่อกับแม่เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าจะไปไหนกันเหรอครับ?...." ผมถามแบบงง..ก็พวกท่านเล่นแพ็คกระเป๋าอย่างกะจะย้ายบ้านนั้นแหละ
"พ่อกับแม่กะว่าจะไปเที่ยวพักร้อนกันซะหน่อยนะลูก....แม่เก็บของครบแล้วแน่นะจ๊ะ..." ตอนท้ายพ่อหันไปถามแม่
"แม่ไม่ใช่คนขี้ลืมนะ....ถ้างั้นแม่คงลืมไปแล้วแหละว่าแม่รักพ่อมากแค่ไหน...." ดูครับบุพกาารีของผม หวานไม่เกรงใจลูกเลย
"แต่พ่อว่าแม่ลืมบางอย่างหรือแกล้งลืมกันแน่น้า...."
"อ๋อ....ถ้าเรื่องนั้น...แม่ไม่ได้ลืมหรอก...แค่ยืดหยุ่นให้...เห็นว่าทำตัวดี...ก็เลยมีรางวัลให้หน่อยนะ..." ยิ่งพูดกัน ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่....
"แล้วผมละครับ พ่อ...แม่...ผมเพิ่งกลับมาบ้านแค่อาทิตย์เดียวเองนะครับ...แล้วนี่พ่อกับแม่จะทิ้งผมแล้วไปเที่ยวกันแค่สองคนเท่านั้นเหรอครับ....ไม่ใจร้ายกับลูกชายคนนี้ไปหน่อยเหรอครับ...." ผมพูดแบบงอนๆ...
"ก็...ตอนนั้นไม่มีใครอยู่บ้าน...ตอนนี้ลูกอยู่แล้ว...พ่อกับแม่เลยไปเที่ยวกันได้ไง....หรือว่าจูนไม่อยากให้แม่ไปพักผ่อนบ้าง...งั้นแม่ไม่ไปก็ได้นะ....พ่อไปคนเดียวนะ...แม่จะอยู่กับลูก" ดูครับ...ดูแม่ผม...ผมรู้ว่าแม่แหย่ผมหรอก...เพราะพูดไปท่านก็อมยิ้มไป....แกล้งกันได้นะแม่เรา
"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย...จูนแค่ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว..."ผมพูดเสียงอ่อยๆตามประสา
"ทำไมลูกจะอยู่คนเดียวไม่ได้....ลูกโตแล้ว...โตมากขึ้นกว่าเดิมมาก...โตมากพอที่จะรักใครได้แล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ...กะอีแค่อยู่คนเดียวมันไม่ใช่เรื่องยากหรอก..." ฮึ...พูดอย่างนี้ผมจะไปเถียงไรได้ละครับ
"แล้วพ่อกับแม่ไม่ห่วงผมเหรอครับ....?"
"ทั้งหวงทั้งห่วงเลยแหละ....แต่แม่เคยกล้าให้ลูกรักกับใครบางคนแล้ว....ทำไมกะเรื่องแค่นี้แม่จะไม่กล้าให้ลูกอยู่คนเดียวแหละ...ใช่มั๊ยจ๊ะ..." ผมไม่เถียงแล้ว...ดูนั่นพ่อก็พลอยเออออไปกับแม่ด้วย
"ผมไม่เถียงแล้วครับ ยิ่งเถียงเหมือนยิ่งเข้าตัวไงไม่รู้...ขอให้เที่ยวให้สนุกนะครับพ่อแม่....เดินทางปลอดภัยนะครับ...ผมรักพ่อแม่นะครับ...."
"พ่อก็รักลูกนะ...ดูแลตัวเองอด้วยละ...แล้วพ่อจะโทรหาบ่อยๆ..."
"แม่ก็รักลูกนะ....การที่พ่อแม่ไม่อยู่คราวนี้...อาจจะมีเรื่องดีดีเกิดกับลูกก็ได้นะ....ดูและตัวเองดีดีนะ...."
"ครับผม......"
ผมเดินไปส่งพวกท่านขึ้นรถ.....รักของผมจะเป็นเหมือนของพ่อกับแม่มั๊ยนะ....
แต่รักของใครมันก็เป็นแบบของคนนั้น...นำมาเปรียบเทียบกันไม่ได้หรอก
นี่ผมนั่งๆนอนๆมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ...หลังจากที่โดนทิ้งให้อยู่คนเดียว
หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา...พ่อแม่โทรหาผมวันละ 3 ครั้ง คือ เช้า เที่ยง เย็น
พวกท่านก็จะเล่าว่า วันนี้ไปไหนมาบ้าง ทานอะไรบ้าง ทำอะไรกันบ้าง
ดูพวกท่านมีความสุขมาก
แล้วสุดท้าย...ท่านจะบอกผมเหมือนกันทุกครั้งว่า...."ความสุขจะเป็นของลูก"
สุขเหรอครับ...สุขกับการอยู่คนเดียว
สุขกับการต้องทะเลาะกับตัวเองในห้องครัวทุกวัน....หนักเข้าเลยไปหาซื้อกินดีกว่า....เอ้อ....
วันนี้อากาศร้อนมากกกกกกกกกกกกกก
เลยไม่อยากไปหาไรกินข้างนอก....ก็เลยเข้าครัวทำกินเอง....แค่พอประทังชีวิตก็พอมั้ง...เบอร์โทรรถพยาบาลอะไรนะ.....อาจจำเป็นต้องใช้
ว่าแล้วผมก็ค้นหาของในตู้เย็นมาเตรียมไว้
ที่หาได้คือ หมู ผักคะน้า ไข่...แล้วนี่จะทำอะไรด้บ้างละ...เอาวะ
ว่าแล้วผมก็หันมาหยิบมีดเริ่มหันผัก.....หั่นแบบเงอะๆงะ...นี่ถ้าเป็นมัน...คงไม่ลำบากแบบผมหรอก...เอ้อ...คิดถึงมันอีกแล้ว
แต่ถ้ามันอยู่ ผมคงไม่ต้องมาลำบากแบบนี้หรอก แค่นั่งเฉยๆ เดี๋ยวมันก็ทำให้กิน....
หั่นผักเสร็จ ผมก็หันมาหั่นเนื้อต่อ
แล้วทำไมเนื้อมันแข็งอย่างละ....โธ่เว้ย...ทำไมยากอย่างนะวะ!!!!!!!!
โจ๊ก....เมื่อไรจะกลับมาทำอาหารให้กูกินซะที....กูคิดถึงมึงจะตายแล้วนะ....!!!!!!!!!!!
"ฉึก....โอ๊ย!!!!!......ให้ตายสิ...."
เลือดผมไหลหยดลงบนโต๊ะ....เจ็บชะมัด...
แล้วจู่ๆก็มีมือที่ไหนไม่รู้โผล่มาจับมือผม...
ผมหันไปมองแล้วก็....................
เห็นใครคนหนึ่งกำลังดูดเลือดจากนิ้วมือของผมอยู่....
ดูดอยู่ไม่นาน....เค้าก็เอานิ้วผมออกจากปากเค้า...เลือดหยุดไหลแล้ว.... แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือผม
ส่วนผมนะเหรอ....อึ้งรับประทานไปนานแล้ว
"ทำไมไม่รู้จักระวังบ้างนะ...แล้วเจ็บมากมั๊ย....ดูสิแผลไม่ใช่เล็กเลย....บอกแล้วไม่ใช่รึไงว่าให้ดูแลตัวเองดีดี..."
หึหึหึ....
ไม่ได้มีใครเรียกร้องหรอกครับ สำหรับตอนพิเศษ
แต่ใจผมมันเรียกร้องเอง....
ก็คนมันคิดถึงอะ....ช่วยไม่ได้จริงๆ
กรรมเลยตกอยู่ที่เพื่อนๆ...ที่อาจจจะต้องมาอ่านเรื่องนี้อีก....
หรือว่าไม่มีใครอยากอ่านเรื่องนี้แล้ว...ชิส์
ไม่อยากอ่านแต่อยากเขียน....นะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆครับ
-
คุณดิวย่องมาต่อแบบเงียนๆเลยนะ :a5:อิอิ คิดถึงจังเลยยยยยย
โอ้ยยย โจ๊กมาแบบพระเอกมากมาย :-[แต่คงต้องจูบปลุกแล้วล่ะ
เพราะนู๋อ่อนเราช๊อคไปแล้ว :laugh:(แอบสั้นนะคุณดิว)
-
สั้นไปค่ะ
แก้ความคิดถึงไม่หาย :z3:
-
คุณดิวย่องมาต่อแบบเงียนๆเลยนะ :a5:อิอิ คิดถึงจังเลยยยยยย
โอ้ยยย โจ๊กมาแบบพระเอกมากมาย :-[แต่คงต้องจูบปลุกแล้วล่ะ
เพราะนู๋อ่อนเราช๊อคไปแล้ว :laugh:(แอบสั้นนะคุณดิว)
เงียนๆ อ่านแล้วสะดุดกึก แบบว่าแอบคิดลามกเลยอ่ะค่ะ (เค้าแซวเล่นน้า)
ขอบคุณน้องดิวมากนะคะ พี่ก็คิดถึงโจ๊กกับจูน
ดีใจที่เค้าได้กลับมาเจอกัน มีความสุขอ่ะ ดีใจที่ยังคงรักและคิดถึงกัน
จะดีใจกว่านี้อีกมากๆ ถ้าน้องดิวช่วยมาต่ออีกนะจ้ะ
ขอบคุณมากๆ จ้า -3-
-
:pig2:
ขอบคุณน้องดิวที่กลับมาเขียน ยังไงก็ต้องอ่าน
-
มาสั้นๆ ไม่หายคิดถึงเรย ก็ตอนพิเศษอีกๆๆๆ รอคร๊าบ :กอด1:
-
มาสั้นๆๆอ่าพี่ดิว
ยังไม่ให้คิดถึงเลย
ถ้าอยากให้หายต้องยาวกว่านี้
คิดถึงเรื่องนี้มากๆๆๆแบบว่าไม่อยากให้จบเลย
คิดถึงมากๆๆๆๆ
แต่ว่าจะมาแต่งต่ออีกปะ
เค้าจะรอน๊าาาาาาาาา
-
:m31: :m31: มีมาแค่นี้เองเหรอ...ไม่ยอมนะ รีบมาต่อเร็วๆนะครับ ขอเป็นภาค 2 ก็ได้ นะครับ จะรอนะครับผม :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ ^^(สำหรับเรื่องราวความรักดีๆ)
-
ถึงสั่นแต่ก็ชอบบบบบ ><'
หายคิดถึงได้หน่อยๆ มาต่อตอนพิเศษอีกกกกก
-
เเอบสั้นนะ
อยากอ่านต่ออ่าา รีบมาต่อนะ
-
อยากอ่านต่ออีกอ่ะ
มันสั้นไป
-
คนเขียนมาปลุกระดมคนอ่านให้อยากอ่านอีกอ่ะ อยากอ่านตอนต่อๆๆๆๆๆๆไปอีกอ่ะ
-
คิดถึงคุณดิวววววววววววววว
คิดถึงมากกกกกกกกกก คิดถึง สอง จอ
รออยู่น๊า า :กอด1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก....มาได้สั้นมาก
แต่ก็ประทับใจ ^^!
-
พออ่านจบ ก็มีตอนพิเศษมาเลย ดีจัง ชอบ
รอตอนพิเศษ ของพิเศษ ของพิเศษ ต่อไป
-
"เอ๊ย!!!!อ่อน...มองนานเกินไปรึเปล่า.....อ่อน..."
"............" ทำไมแมงหวี่มันถึงได้บินวนในหัวผมเต็มไปหมดอย่างนี้ละ
"อ่อน.....เอ๊ย....."
"............." แผ่นดินไหวเหรอ....ทำไมตัวผมมันถึงโยกไปโยกมาอย่างนี้ละ.....อ๋อ...ไอ้คนตรงหน้ามันกำลังเขย่าตัวผมอยู่นี่เอง
"เสียเลือดมาก...ถึงกับช็อคไปเลยเหรอ...หึหึหึ..."
"........"สงสัยจะเป็นจริงอย่างที่มันว่า เพราะตอนนี้ผมยืนแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว...หน้ามืดคล้ายจะเป็นลม
"สงสัยคงต้องผายปอดเพื่อเพิ่มออกซิเจนซะหน่อยแล้ว....."
"........" ดีดีดี....อยากได้ออกซิเจน....
เอ๊ย.......เปลืองตัวอีกแล้วกู...
ไหนบอกจะเอาออกซิเจนให้ผม แต่กลับดูดปากผมเอาๆ...ออกซิเจนของผมมีแต่จะออกนะซิไม่ว่า...
แต่มีความสุขจังแฮะ
"อื้อ...อื้ม...." ผมเริ่มทุบหลังมัน เพราะลมจะใส่เอาจริงๆแล้ว หายใจไม่ทัน
"อะไรครับ...." ยังจะมาพูดอีก....ปากมันพูดแต่ยังไม่ยอมห่างจากปากผมเลย
"พอก่อน....หายใจ.....ไม่......ทะ...ทัน...."
"ก็กำลังให้ออกซิเจนอยู่นี่ไง......" มันผละออกจากหน้าผม......และจูบที่หน้าผากแทน....ผมเลยอาศัยช่วงจังหวะนั้นโกยอากาศเข้าปอด
มันยืนส่งยิ้มนิ่งๆให้ผม.....
ผมค่อยเอื้อมมือไปสัมผัสหน้ามัน...มือมันเองก็วางทาบทับบนมือของผมอีกที
"โจ๊ก...จริงๆ...ฮึ....จริงๆ...ใช่ฮึ.....มั๊ย...." มึงจะมาสะอื้นอะไรตอนนี้ห๊าไอ้จูน
"แล้วยังมีใครที่รักจูนมากกว่าโจ๊กอีกมั๊ยละ....หึ๊...?"
"ฮือๆๆๆๆๆ....ไอ้บ้าโจ๊ก...ไอ้โจ๊กบ้า....รู้มั๊ยว่าคนเค้าคิดถึงมากแค่ไหน..." ผมโผกอดมันจนมันเซไปพิงกับขอบโต๊ะ.....ผมกอดมันแน่น...แน่นมาก....แต่มันก็ไม่มากเท่ากับความคิดถึงที่ผมมีให้มันมาตลอดหรอกครับ
"มันก็คงมากพอกับที่โจ๊กก็คิดถึงจูนนั่นแหละครับ...." มันลูบหัวผมเบาๆเหมือนที่เคยทำมาตลอด...สัมผัสนี้ไงที่ผมโหยหา...สัมผัสนี้ไงที่ผมเฝ้าคอย...สัมผัสนี้ไงที่ผมไม่เคยลืมแม้จะผ่านมานานแล้วแค่ไหนก็ตาม
"ฮือๆๆๆ....ฮึๆๆ....อย่าไปไหน....ฮึฮึ...อีกนะ....ฮึฮึ...ยะอยู่ด้วยกัน...ตลอดไปนะ..."
"รักมากขนาดนี้ไง...จะไปไหนได้อีกละครับ....ฟืด..." มันหอมผมของผม....คำพูดนี้ไง...นำ้เสียงนี้ไงที่ผมอยากได้ยินทุกวินาที...น้ำเสียงนี้ไงที่ทำให้ผมยิ้มได้ คำพูดนี้ไงที่ทำให้ผมสามารถผ่านวันเวลาเหล่านั้น...รอเพื่อที่จะฟังคำนี้จากน้ำเสียงนี้...จากคนตรงหน้าผมในตอนนี้
"ฮึฮึ....ถึงอยากจะไปก็ไม่ให้....ฮึๆๆๆไปไหนแล้วทั้งนั้น..."
"ถึงจะไล่....ก็ไปไหนแล้วครับ...."มันลดมือลงมากอดเอวผมไว้หลวมๆแล้วโยกตัวผมไปมาเบาๆ
เรายืนกอดกันอยู่อย่างนั้นนานเท่าไรไม่รู้...แต่ที่รู้คือ...ผมยังไม่หายคิดถึงมันเลย ยังอยากกอดมันอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ...ยังอยากอยู่ในอ้อมของมันแบบนี้ไปเรื่อยๆ...ยังอยากได้ยินคำว่ารัก...คำว่าคิดถึงจากมันอย่างนี้ไปเรื่อยๆ...
"ไหน...ขอโจ๊กดูหน้าความรักของโจ๊กให้ชัดๆหน่อยสิ.....ว่ามีไรเปลี่ยนไปบ้าง...." มันผลักผมออกจากอกมันเบาๆ...แต่มีหรือผมจะยอม...ก็บอกแล้วไงว่าผมยังอยากกอดมันอยู่...อีกอย่างสภาพหน้าผมตอนนี้คงแย่เอามากๆ...ทั้งน้ำมูกน้ำตาผสมปนเปกันไปหมด....ผมอยากให้มันเห็นผมในสภาพที่ดีกว่านี้
"ไม่เอา...จะกอด....ก็บอกว่าจะกอดไง...."
"อย่าดื้อสิครับ....ขอดูหน้าหน่อย....เดี๋ยวคืนนี้ยอมให้กอดทั้งคืนเลยเอ้า....ขอดูหน้าคนที่โจ๊กรักหน่อยนนะครับ....นะนะนะ..." แล้วพอมันอ้อนอย่างนี้...ผมเคยขัดใจมันได้มั๊ยละ....
เดี๋ยวมันคงจะหัวเราะเยาะผมจนท้องแข็งตายไปเลยก็ได้ที่เห็นสภาพหน้าตาของผมในตอนนี้
........
.
.
.
.
.
.
.
.
"คนที่โจ๊กรักยังเหมือนเดิมทุกอย่างเลยนะครับ.....ยังน่ารัก"
"........" ไม่ยักล้อแฮะ....แถมยังมอบสัมผัสที่แสนจะเบาแต่อบอุ่นให้กับใบหน้าผมอีก
"จูนรู้มั๊ย....โจ๊กคิดถึงคนๆนี้มากมายแค่ไหน....อยากมองตาคู่นี้มากแค่ไหน....อยากสัมผัสแก้มป่องๆนี้แทบขาดใจ....อยาก....ปากนี้จนเกือบทนไม่ไหว.....จูนยังน่ารักเหมือนวันแรกที่โจ๊กรักจูนเลยรู้มั๊ย...." น้ำเสียงมันเริ่มสั่น ตามันเริ่มแดง แต่ไม่ไม่อะไรที่ไหลหยดลงมาจากตาของมัน
"โจ๊กก็เหมือนกันนะ......ยังหล่อเหมือนเดิมหรือมากขึ้นก็ไม่รู้....ยังน่ารัก ยังอบอุ่น...เหมือนเดิม...."
มันดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง....มันช่างคุ้มค่ากับสิ่งที่ผมรอคอยมาตลอดจริงๆครับ.......
คนที่ผมรักและรักผม....เค้ายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว...เรากำลังอยู่ในอ้อมกอดกันและกัน
เวลาที่ทรมานมันจบลงไปแล้วใช่มั๊ยครับ.....
-
เย้ๆๆ happyๆๆๆๆ
-
โห พี่ดิวมาตามคำเรียกร้องจริงๆๆๆ
มาเร็ว เคลมเร็วแบบนี้แฟนพันธุ์เเท้แบบผมรักตายเลย
ในที่สุดโจ๊กกับจูนก้อกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน
้แฮปปี้เลยอ่า แต่ถ้าให้ดีนะพี่ิดิวเค้าอยากได้ฉาก nc :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: อ่าถึงว่าเป็น
ของแถมให้หายคิดถึงกัีน ยังไงก็จะรอพี่ดิวนะคร๊าบบผม
สู้ๆๆครับพี่ดิว :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ยังสั้นอยู่ค่ะ
แต่หายคิดถึงเลย o18
-
ขอยาวๆ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ได้ม้าย ยยยยยยยยยย
คิดถึงโจ๊กจูนเว่อๆ ๆๆๆๆๆๆๆ กลับมาเจอกันแล้ว
ฮิ้ว ววววววว ต่อไปต้องมีแต่เรื่องหวานๆให้อิจฉาแน่ๆ :กอด1:
-
o13 o13 แสดงความยินดีด้วยกับคู่นี้ ลุ้นกันมานานกับคู่นี้ แล้วเมื่อไรจะได้เห็นฉาก NC ล่ะครับผม รอมานานแล้วนะ อ้อมไปแล้วก็อ้อมมา :haun4: เลือดจะหมดตัวแล้วเนี้ย เพราะว่าจิ้นไปไกลเกิ๊นลิมิตของตัวละคร 5555+ ลุ้นๆให้มี NC สักฉากนะครับ มาเร็วๆด้วย :bye2: :bye2:
-
เย้ ...โชคดีจัง ได้อ่านตอนพิเศษจนได้
รักกันๆ
-
อย่างโหดอ่ะ มาแบบแค่นี้ แบบว่าคิดถึงหนักหนาสาหัสกว่าเดิม รบกวนคนแต่ง มาต่อตอนพิเศษอีกจะ รบกวนเกินไปมั๊ยนะ แบบว่าคิดถึงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เฮๆๆๆ ในที่สุดก็ได้พบกัน
แต่ก็ยังสั้นเหมือนเดิม
มาต่ออีกน้าคับๆ ขออีกๆ :call:
:กอด1: :กอด1:
-
น่าร๊ากมากค่ะเรื่องนี้ ^^ แอบมาเม้นท์ก่อน เพิ่งอ่านได้ไม่กี่ตอนเอง อิ อิ
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก
มาทำให้คิดถึงอีกแล้ว
-
เอาอีกนะ อยากอ่าน อยากอมยิ้ม อยากหัวเราัะ อยากมีความสุขไปกะโจ๊กและจูนอีกนานๆ
-
เรื่องนี้ดีมากเลยค่ะ
อ่านแล้วได้ข้อคิดดีๆมากมาย
ได้เห็นค่าของรัก ได้รู้ว่าอะไรที่ได้มายากๆๆ พยายามมากแค่ไหนที่จะให้มา ยิ่งมีค่ามากเท่านั้น :กอด1:
-
เย้ พี่ดิวมาต่อแล้ว
คิดถึงมากๆ :impress3:
Happy :mc4:
:pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ดีใจจริงๆนะคะ ที่มาต่อตอนจบแบบแฮปปี้แล้วววววววว
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ได้เจอกันแล้วววววววววววววววว
คุณพ่อคุณแม่ใจดีมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
ย่องมาแอบต่อนะคะเนี่ย อิอิ
รักคู่นี้จริงๆ
-
เวลาเเห่งความทรมานกำลังจะจบล่ะแต่เวลาแห่งความสุขกำลังจะเริ่มขึ้น อร้ายยยย :-[
-
:m15:
ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สรุปแล้ว โจ๊ก-จูนยังรักกันดีใช่มั้ย :monkeysad:
ขอบคุณนะค่ะ
มุกยิ้มทั้งน้ำตาเลย
คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:pig4: :L1:
-
ในที่สุดก็อ่านจบจนได้
แฮปปี้ เอ็นดิ้งซักทีนะค่ะ
รักคู่นี้มากๆๆๆๆๆ >.<
-
:pig4:
-
เวลาที่ทรมานมันจบลงไปแล้วใช่มั๊ยครับ.....
ตอบ :: ยังเลยจูน ยังมีสิ่งหนึ่งที่คนอ่านรออยู่ อิอิ
-
ขอบคุณนะคับ สำหรับเรื่องดีๆ
มารออ่านตอนต่อไปคับ *-*
(รอฉากที่ทุกคนรอคอย)
-
สุดยอดดด ด o13
-
:monkeysad:
ดีใจจังเลยครับ
ผมอ่านมาจนจบถึงตรงนี้ภายใน 2 วัน
โจ๊กกับจูน ทำให้ผมเห็นตัวเองตอนเด็กๆเหมือนกันครับ
ช่วงนี้พอผมอ่านเรื่องของ โจ๊กกับจูน ผมเริ่มฝันเกี่ยวกับเค้าคนนั้นครับ
ผมเองก็ขอระบายหน่อยแล้วกันครับ
ตัวผมก็เคยมีความรักในช่วงม.6 ก่อนจะเข้ามหาลัย
ตอนแรกผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าไปรักเพื่อนคนนี้ไปเมื่อไหร่
เพราะมันเล่นหยอดผมตลอดเลย
มันจะบอกผมเสมอเวลาโทรศัพท์หากันเสร็จว่า
"รักจอมนะ" "จอมรักเรารึเปล่า?"
ฟังครั้งแรก ผมเองก็อึ้งแด๊กส์เลยครับ เพราะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมาบอกรักผมแบบนี้
ความรู้สึกมันปนเปกันหมด ผมก็เลยถามว่า "ที่พูดมาเนี่ย ไปกินไรผิดสำแดงมาป่าว?"
มันก็ตอบกลับมาครับว่า "ก็เปล่าง่ะ คิดถึง คิดแบบนั้นจริงๆ บอกหน่อย รักเรามั่งป่าว?"
ผมเองก็อายม้วนต้วนเลยฮะแต่ก็บอกกลับไปว่า "รัก(ชื่อมัน)ครับ พอใจยัง"
ตอนนั้นผมมีความสุขมากที่สุดเลยครับ และมันก็เป็นแบบนี้เรื่อยมา
หลังจากที่พวกผมแยกย้ายไปเรียนกันตามมหาวิทยาลัยแล้ว
ผมเองยอมรับว่าผมคิดถึงมันมาก จนต้องโดดเรียน โดดกิจกรรมไปหามัน
แต่ที่สุดแล้วผมเองก็จำเป็นต้องทำกิจกรรม ทั้งเป็นลีดคณะ เยอะแยะ ไหนจะเรื่องเรียนที่ผมโดดอีกล่ะ
ก็เลยไม่สามารถจะกระดิกตัวหรือทำอะไรได้มากมาย
ความห่างทำให้ผมทำอะไรเพื่อมันได้ไม่เต็ม 100%
เพราะต้องรับผิดชอบมากขึ้น ทั้งเรื่องของตัวเอง เรื่องเรียน
เวลามันเป็นทุกข์ ผมเองก็ทำได้แค่พูดว่า อย่าร้องไห้นะครับ จอมอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหนนะ
ผมเจ็บมากครับ วันที่มันโทรมาร้องไห้แล้วผมทำอะไรไม่ได้
ผมโกรธตัวเองที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น ตอนที่มันต้องการผมมากที่สุด
ในที่สุดแล้วความรักของผมก็ไม่ได้จบแบบของโจ๊กกับจูนครับ
เวลาเกือบปีที่ได้ใช้คำว่าแฟนกับมันจบลง
ถึงตอนนี้ก็ผ่านมา 6 ปีแล้วที่ผมเจ็บครั้งนั้น
แต่ผมก็เข้าใจครับว่าวันเวลาและระยะทางที่เปลี่ยนไปใจคนเราก็อาจจะแปรผันไปได้ด้วยเหมือนกัน
ผมยังรักมันมากในฐานะเพื่อนแม้ตอนนี้มันจะไม่สนใจแม้แต่จะคุยกับผม หรือมองเห็นผมในชีวิตมัน
ไม่มีแม้แต่คำว่าเพื่อนสำหรับมัน ไม่มีแม้แต่คำว่าลาสำหรับผม...
ผมเองไม่ได้ท้อครับ ไม่ได้รอมัน ไม่ได้จมปลักกับความเศร้า
ผมเลือกที่จะเดินหน้าต่อไป เสาะหาความรักที่จริงใจต่อไป
ผมเองไม่อยากท้อ เพราะคนเราไม่ได้จะได้อย่างใจไปเสียทุกครั้ง
ตอนนี้ผมเองพอใจกับชีวิตครับ ผมรักชีวิตของผม และคนที่มาร่วมแบ่งปันที่ผ่านเข้ามา
ต้องขอบคุณคุณดิวและเรื่องของโจ๊กกับจูนที่ทำให้ผมจำสิ่งที่สวยงามในวันวานได้ครับ o1
ผมรักที่จะได้เห็นคนมีความสุขเพราะผมเข้าใจว่าทุกข์มันเป็นยังไง
ผมรักเรื่องนี้มากๆเลยครับ
จากเด็กใต้นายจอมครับ ^^
-
คิดถึงพี่ดิว โจ๊ก-จูน :กอด1: :L1:
พี่จอมเราคล้ายกันเลย
เพียงแต่...
พูดตรงนี้ไม่ได้ เค้าอาจจะจับได้ว่าแอบชอบอยู่
(เค้าอยู่แถวนี้ 555+)
พี่อาจจะได้ใช้คำว่าแฟน
แต่มุก "ไม่มีทาง"
-
คิดถึงพี่ดิว โจ๊ก-จูน :กอด1: :L1:
พี่จอมเราคล้ายกันเลย
เพียงแต่...
พูดตรงนี้ไม่ได้ เค้าอาจจะจับได้ว่าแอบชอบอยู่
(เค้าอยู่แถวนี้ 555+)
พี่อาจจะได้ใช้คำว่าแฟน
แต่มุก "ไม่มีทาง"
555+ ครับน้องมุก
เรื่องของผมมันผ่านมานานมากแล้ว
แต่พออ่านเรื่องนี้แล้วทำให้ความทรงจำมากมายมันพรั่งพรูออกมา จะอยากจำหรือไม่ก็ตาม
ไม่รู้ใครเป็นแบบผมบ้างนะ หรือเพราะมันเป็นรักครั้งแรก?
น้องมุกเองก็สู้ๆนะครับ
ถึงคุณดิว
ผมเองอยากจะให้เรื่องนี้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ เพราะผมรู้สึกถึงรสชาติความเป็นคนจากเรื่องนี้อยู่หลายๆแง่
ความรักของตัวละครมันมีหลายมิติจนรู้สึกได้
ผมยังรอเรื่องราวบทต่อไปของนิยายเรื่องนี้อยู่นะครับ
พูดแล้วก็อยากทำตัวแบบเด็กไม่ได้ของเล่น :serius2: o9 มาต่อน้าาาาา ไม่ยอมๆๆๆๆ ไม่จบๆ
แฮ่ๆ :-[
-
ดิวดีใจนะครับที่เรื่องราวของดิวทำให้ทุกคนได้คิดถึงวันวานที่มีความสุข
และแม้จะมีทุกข์เจือปนบ้างก็ตาม
แต่มันก็เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำ
ถ้าในส่วนของความจำที่ไม่ดี...ก็จำเพียงเพื่อให้รู้....
ถ้าส่วนที่ดี...ก็จำไว้เพื่อทำให้ตัวเองยิ้มได้...ในยามที่ต้องอยู่คนเดียว
อย่าพยายามลืมในสิ่งที่ไม่ดี...เพราะวันหนึ่งเราอาจจะพลาดอีกก็ได้...เพราะเราลืมไปแล้วว่า....เราเคยเจ็บแค่ไหน
-
ของพี่จอมอ่ะ นานมาแล้ว มาอ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึง
แต่มุก...
หลายๆอย่างเกิดขึ้นพราะเรื่องนี้
มันเป็นอะไรที่มากกว่าเรื่องเล่าของพี่ดิว
มุกสู้แน่ค่ะ ต้องรับมืออีกเยอะเลย
อย่าลืมเรื่องนี้นะพี่ดิว กลับจากsummerต้องได้สักตอนนะ
:L2: :L1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ดิวดีใจนะครับที่เรื่องราวของดิวทำให้ทุกคนได้คิดถึงวันวานที่มีความสุข
และแม้จะมีทุกข์เจือปนบ้างก็ตาม
แต่มันก็เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำ
ถ้าในส่วนของความจำที่ไม่ดี...ก็จำเพียงเพื่อให้รู้....
ถ้าส่วนที่ดี...ก็จำไว้เพื่อทำให้ตัวเองยิ้มได้...ในยามที่ต้องอยู่คนเดียว
อย่าพยายามลืมในสิ่งที่ไม่ดี...เพราะวันหนึ่งเราอาจจะพลาดอีกก็ได้...เพราะเราลืมไปแล้วว่า....เราเคยเจ็บแค่ไหน
เจ็บแล้วต้องจำครับ :m26:
ตอนนี้จอมเองก็พยายามจำเรื่องที่เจ็บมาเป็นบทเรียนตัวเองอยู่ :m17:
แต่รู้สึกว่าได้ผลบ้าง ไม่ได้ผลบ้างน่ะครับ(ฮา) :m11:
เดี๋ยวนี้เลยแอบกลายเป็นผู้ใหญ่ขาดความอบอุ่น เจ้ากรรมที่คนรัก ณ ปัจจุบันก็ไม่ค่อยสนใจใยดี :m17:
:m15: กระซิกๆ
ก็เลยต้องมา :z13: คุณตัวดิวกะเพื่อนๆในบอร์ดเล่นอย่างงี้แหละคับ :m3:
-
:o8: ถ่างตาอ่านสุด เพื่อให้จบเรื่องนี้
แต่ไม่ไหว
ยังง่วงอยู่อีก
สงสัยสองที่สุด มันแอบชอบโจ๊กหรือเปล่าเนี่ย
มันต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆ เลยอ่ะ ที่สองเป็นแบบนี้
แอบชอบโจ็กป่าวแกกก
อ่านต่อเน่อพรุ่งนี้
ขอบคุณค่า
-
:really2: ก๊อดดดดด สามวันสามคืน เจ้าค่าาาาาาาา
ลงทุนมากกก ไม่อ่านเรื่องไหนเลย :a5:
:L2:เพราะกะจะอ่านเรื่องนี้แบบนอนสต๊อปเลยค่ะ
เล่นเอามึนไปเหมือนกันนะคะ :laugh:
สองจอน่ารักนะคะ :3123:
แต่กว่าจะรักกันได้ ก็ผ่านเรื่องอะไรมากมายเลยเนาะ :m3:
แต่เคยมีคนบอกเรานะคะว่า..*ความรัก* :L1:
เป็นเรื่องของคนงี่เง่าสองคน ที่มักจะแสดงความงี่เง่าใส่กันเอง :ped144:
เราไม่เข้าใจหรอกค่ะ :undecided: เพราะไม่เคยมีความรัก ได้แต่สงสัยว่ายังไง?? :m28:
ขอบคุณคุณดิวด้วยค่ะ ที่เอาเรื่องดีๆมาแบ่งปันกัน สนุกมากค่ะ :mc3:
-
สนุกมากค่ะ บางครั้งอาจจะอึกอัดบ้าง
ก็อยากให้ทั้งคู่รู้ใจกันเร็วๆนี่น่า 555
ตอนจบก็ประทับใจ เวลาก็ยังเดินไปเรื่อยๆ ไม่มีอะไรแน่นอน
แต่ ณ ตอนนั้นทั้งคู่มีความสุข คนอ่านก็มีความสุขค่า
-
:man1:
คิดถึงจังเลยยยยยยยยยยยยยย
พี่ดิวอย่าคิดว่ามุกไม่รุ้นะ อย่าลืมที่นี่เด็ดขาด! :3125:
เพราะมุกก็จะไม่ลืมเหมือนกัน :monkeysad:
มาต่อบ้างอะไรบ้างนะค่ะ
:L2:
-
ได้ข่าวว่าน้องมุกแอบ(ชอบ)ใครอยู่เหรอครับ
ชอบเค้าก็บอกเค้าไปสิ...ไม่แน่นะ...บางทีคนๆนั้นอาจจะคิดตรงกับน้องมุกก็ได้
ก็เหมือนที่เคยบอกไงครับ...ความรู้สึกว่ารักนั้นพิเศษมาก...อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว...
บอกออกไปเพื่อให้คนอื่นหรือคนๆนั้นได้รู้สึกพิเศษเหมือนกับเราไงครับ
ปล...
ไม่เคยลืมบอร์ดนี้หรอกครับ
เข้ามาดูแทบจะทุกวัน...ถ้าว่าง
-
พี่ดิว เบาๆหน่อยสิ :m22:
เดี๋ยวเค้าก้รู้กันหรอก
มันเป็นไปไม่ได้หรอกน่า :เฮ้อ:
มันพิเศษกับมุกคนเดียวก็ดีอยู่แล้ว
มันไม่ได้คิดเหมือนหรอก ถ้าพี่เป็นมุก พี่จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
บอกคนอื่นแต่ไม่กล้าบอก...
:m26:
มีพี่เท่านั้นนะที่รู้ มุกพูดเรื่องนี้กับที่นี่ที่เดียวเท่านั้น!
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะค่ะ :pig4:
:กอด1:
-
จบแล้วเหรอ เสียดายจัง
อ่านไปลุ้นไป ด่าไอ้โจ๊กไป ฮ่าๆๆๆ
ไม่คิดเหมือนกันว่า สองจอ จะรักกันได้
เสียน้ำตาไปหลายแหมะ แต่มันก้อคุ้มกับที่ได้อ่าน
ขอบคุณสำหรับความรักในอีกแง่มุมนึงค่ะ
เปนกำลังใจในเรื่องต่อๆไปค่ะ
-
ผมชอบเรื่องนี้มาก ชอบจนไม่รู้จะพุดยังไง
ทั้งนิยามความรัก ความเป็นโจ๊ะและจูน
ความเป็นเพื่อน
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำเพื่อความรักซึ่งกันและกัน
ความกล้าในการเผชิญปัญหาและความจริง
ความรู้สึกที่ไม่ได้แปลกไปจากจริงมาก
ถึงแม้อาจจะเกิดขึ้นได้น้อย จริงๆ ในความเป็นจริง
แต่มันก็ยังเป็นสิ่งที่หาได้ จากหัวใจ และความรัก
ที่มอบให้แก่กันหละกันระหว่างคนสองคน
ชอบมากๆครับ อ่านคืนเดียว 148 หน้ารวด
เป็นกำลังใจให้ คุณดิวครับ ผมชอบมันมากๆ
และผมอยากจะบอกว่า
ผมหลงรักโจ๊ก ซะแล้วหละครับ
หลงรักผู้ชายคนนี้ จริงๆ
แม้จะเป้นแค่ขจินตนาการ
ผมก็รักโจ๊ะนะ ^^
ขอบคุณอีกครั้งนะครับ
ที่ทำให้ความรักในฝันของผม
มันออกมาเป้นตัวหนังสือแบบนี้
แอบมีความสุขเล็กๆกับการที่ฝันอยู่แบบนี้
และผมหวังว่าสักวัน ความรักแบบนี้
จะอยู่กับหัวใจของผม และ ทุกๆคน
ที่มีความรักที่บริสุทธิ์
เหมือนโจ๊กและจูน
ปล.อีกรอบ โจ๊ะ เราก็รักโจ๊กนะ ^^
-
เมื่อก่อนผมแอบเข้ามาอ่านทุกวันคับ แต่ตั้งแต่ช่วงสอบปลายภาคเรียนที่หนึ่งก็ไม่มีเวลาเข้ามาอีกเลย ตอนนี้เข้ามาอ่านอีก...จบแล้วคับ ผมอ่านทันแล้ว คิดถึงพี่ดิวมากๆนะคับ :bye2:
-
พี่ดิวคะ
อ่านเรื่องมา 2 วัน อ่านไม่ได้พัก อ่านจนติดไม่อยากไปไหน
เรื่องนี้สนุกมาก เป็นเรื่องที่ค่อยเป็นค่อยไป ทำให้รู้ถึงความคิดในหลายๆแง่มุม
ทำให้รู้สึกว่ารักมันดีอย่างนี้นี่เอง...(ถึงจะไม่ได้รับรู้จากประสบการณ์จริงก็เถอะ :L3: )
แต่ละคำที่พี่เขียนออกมาทำให้รู้สึกว่าพี่คิดได้ไงเนี่ย...คมมาก...คิดไม่ถึงอ่ะ
พออ่านจบแล้ว รู้สึกรักทั้ง จูน ทั้ง โจ๊ก ทั้งเสก ทั้งปาล์ม ทั้งเจน ทั้งเป้ ทั้งแพม ทั้งเกต...ทั้งพี่ดิว
(รักทุกคนเลยเหอะ)
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ให้ได้อ่านนะคะ...
ป.ล.รีพลายนี้ให้พี่ดิวเป็นคนแรกค่ะ(เพิ่งสมัคร :laugh: )
ป.ล.2 ไว้จะติดตามเรื่องอื่นๆของพี่อีกนะ :bye2:
-
พึ่งอ่านจบ
อ่านมา2วัน สอบยังไม่อ่านขนาดนี้เลย :z1:
o13 o13 o13
-
ติดงอมแงม ไม่เปนอันหลับอันนอน =_=
ในที่สุดก็ Happy Ending ซะที T______T
ขอบคุณพี่ดิวเน่อออ ที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน >..<
-
คิดถึงโจ๊ก จูนที่สุด
(แต่ยังรักน้องชีนของป้าเหมือนเดินนะลูก แอร๊ยย ขอพูดถึงหน่อยเหอะ เค้ารักของเค้าเน่ คิคิ)
ที่สำคัญ คิดถึงและขอบคุณคุณดิวมากค่ะ :pig4:
-
^^
-
คิดถึงโจ๊กกก
คิดถึงโจ๊กกก
นายได้ยินมั้ยว่าเราคิดถึงโจ๊กก ^^
-
คิดถึงโจ๊กกะจูนมากๆๆๆๆๆเลยรู้ไหม
รีบมาต่อด่วนๆๆเลยยย
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:z3: น้ำตาลท่วมจอ :L2: :L2:
-
อ่านจบภายในสองวัน
อย่างรวดเร็วว
เมื่อวานมีการบ้านด้วยเลยนอนมันตีห้าครึ่งไปเลย
ตอนนี้รีดเดอร์คนนี้มาเรียนที่เกาหลีเวลาให้คู่รักที่นี่แล้วก็ไม่รู้ทำไมเลยนึกถึงโจ๊กจูนนไปด้วยเลยยย
งื้อ,,,,,,,,,
น่าร้ากกกมากๆ
ขอบคุณไรท์เตอร์สำหรับเรื่องน่ารักอย่างนี้นะคะ ^^
-
น่ารักมาก โจ๊กนี่หวานกับจูนได้น่ารัก
-
หลังจากที่อ่านมานาน แต่ไม่ได้เผยตัวซะที..
วันนี้อ่านจบแล้ว...เลยเลิกเป็น"เงา" o18
อ่านเรื่องนี้แล้ว...รู้สึก....บางตอนก้อนั่งยิ้มอยู่คนเดียวหน้าคอม (บ้า)
บางตอนก้อไม่เข้าใจ แต่ รวมๆ เรื่องนี้สนุกมีครบทุกรสเลยนะ ชอบๆ
อีกกอย่างรู้สึก หลงรักนิสัยโจ๊ก จัง :serius2:
ขอบคุณที่เขียนเรื่องให้อ่านนะคะ.....ตัวดิว o13
-
เพิ่งอ่านจบวันนี้
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆแบบนี้ :pig4:
ชอบ โจ๊ก กับ จูนมากๆเลยค่ะ น่ารักกันจริงๆ ><
กินใจสุดๆไปเลยยยยยยยยยยย :impress2: :impress2:
-
กี่วันแล้วนะที่ผมได้อยู่กับมันอย่างนี้
กี่ชั่วโมงแล้วนะที่ผมกับมันได้อยู่ใกล้ๆกัน
กี่นาทีแล้วนะที่ผมกับมันได้นั่งมองหน้ากัน
กี่วินาทีแล้วนะที่ผมมีความสุข.....เพราะมีมันอยู่ข้างๆ
คำถามเหล่านี้ผมไม่อยากได้คำตอบหรอกครับ....
เพราะคำตอบของผมคือ....มัน
ถ้ามี...มัน....ทุกคำถามจะมีคำตอบในตัวของมันเองเสมอ
"อ่อน......"
"หืม....?" ผมตอบมันแต่ยังคงนั่งหันหลังให้มัน.....ตอนนี้ผมนั่งเขียนบันทึกที่โต๊ะ...ส่วนมันนั่งเล่นอยู่บนเตียง
"สนใจกูหน่อยดิ..." เสียงมันเริ่มงอนๆ
"ก็สนใจอยู่ตลอดนิ...."
"สนใจบ้าอะไร....ขนาดคุยยังหันหลังให้กูเลย...." เสียงมันเริ่มดังขึ้น
"ก็กูยุ่งอยู่....เดี๋ยวค่อยคุยก็ได้...."
"ตกลงมีกูคนเดียวใช่มั๊ยที่บ้าอยู่....ที่คิดถึงมึง...ที่อยากคุยกับมึง...อยากอยู่กับมึง...กูบ้าไปคนเดียวใช่มั๊ย...?...ตุบ..." น่าน...มันมีตบเตียงด้วยครับ
"อีกแป๊บเดียว....จะเสร็จแล้ว..."
"ไม่...มึงต้องลุกมาหากูเดี๋ยวนี้..."
"เอาแต่ใจ...."
"ก็เอาใจแต่มึงนั่นแหละ....รักมากขนาดนี้...ดูซิ...เค้ายังไม่สนใจเลย...."
"โอ๋ๆๆๆๆๆ....พ่อคนน่าสงสาร...พ่อคนขี้ใจน้อย....." ผมหันหน้าไปคุยกับมันแต่ยังไม่ยอมลุกจากเก้าอี้
"อ่อน...มึงอยากเห็นกูขาดใจตายไปต่อหน้าใช่มั๊ย...."
"อืม....." ผมยิ้มให้มัน
"ได้...งั้นกูจะตายใหมึงดู.....ดูซะให้เต็มตา..." แล้วมันก็ทำท่าทุรนทุราย มือจับที่หน้าอกซ้ายตำแหน่งหัวใจ ชักดิ้นชักงออยู่บนเตียง....แล้วก็ค่อยๆสงบลงๆ...จนในที่สุดก็นิ่งสนิท....ผ้าปูที่นอนกูยับหมด
"ตายแล้วใช่มั๊ย...?....หึหึหึ"
"อืม...." ตายแล้วตอบได้ไงหว่า
"ดี...งั้นกูจะหาแฟนใหม่...."
"เอ๊ย....(มันเด้งตัวขึ้นมาทันทีเลยครับ หึหึหึ...) ใจร้ายที่สุด...."
"อ้าว...มึงตายแล้วไม่ใช่เหรอ..."
"ชิส์...." แล้วมันก็ล้มลงตายอีกครั้งทั้งหน้าบึ้งๆนั่นแหละ....หึหึหึ....น่ารักมั๊ยละครับแฟนผม
ผมค่อยๆเดินไปหามันที่เตียงแล้วก็
"จุ๊บ......ฟื้นได้แล้วครับเจ้าชาย....เจ้าชายมาจุมพิตให้แล้ว...." ทะแม่งๆมั๊ยครับ
"......." มันลืมตาโพรง....เอ๊ย....แล้วมันก็กดหัวผมให้จูบที่ปากมันอีกครั้ง....ขาดทุนอีกแล้วเรา เอ หรือว่ากำไรหว่า...
แล้วมันก็ค่อยๆปล่อยผม
"จูบเดียวไม่พอหรอกครับเจ้าชายจูน....มันต้องจูบแบบที่เจ้าชายโจ๊กจูบนี่ถึงจะฟื้น.....โอ๊ย...." หมั่นเขี้ยวครับ..เลยกัดปากมันไปทีหนึ่ง
"แค่นี้พอมั๊ย...หึหึหึ..." ยังไงผมก็ยังเขินมันอยู่ดีแหละ
"อันนี้เค้าเรียกว่ากัดครับ....ถ้าจูบเค้าต้องทำอย่างนี้....เดี๋ยวชายโจ๊กจะสอนให้...." มันยื่นหน้าเข้ามาอีกแล้ว
"พอเลยๆ.....เลิกเล่นได้แล้ว..." ผมผลักหน้ามันออกไป
"เล่นที่ไหน...กูเอาจริง...." มันยื่นหน้ามาอีกครั้ง
"ฮ่าๆๆๆๆ....พอแล้ว...."
"โอเคๆๆๆ....งั้นมีเรื่องจะถาม...."
"ว่า...." มันจัดท่าให้ผมนั่งเผชิญหน้ากับมันบนเตียง...นั่งท่าขัดสมาธิ...เข่าของเราชนกัน...
"ตอนที่เราอยู่ไกลกัน...หน้าผากนี้เคยให้ใครจับมั๊ย..." มันเริ่มคำถามพร้อมกับสัมผัสหน้าผากผมด้วยความอ่อนโยน
"ไม่เคย..."
"งั้น....จุ๊บ..."
"หืม..." จูบเพื่อ...?
"แล้วตานี้...เคยมองใครมั๊ย...?..." มันก็เลื่อนมาสัมผัสที่ตาผม
"เคย...."
"งั้น...จุ๊บ..."
"หือ..." จูบเพื่อ...เคยก็จูบ...ไม่เคยก็จูบ
"แล้วจมูกนี้เคยหอมใครบ้าง..." มันบี้จมูกผมเบาๆ
"ไม่เคย..."
"งั้น...." แล้วมันก็เอาจมูกมันมาชนกับจมูกผม
"แล้วแก้มนี้...เคยให้ใครจุ๊บบ้าง..."
"......." ข้อนี้ต้องคิดหน่อย
"ว่าไง..." มันจ้องหน้าผมคาดคั้น
"เคย...."
"งั้น...จุ๊บ....จุ๊บ..." มันจุ๊บแก้มซ้ายแล้วย้ายไปแก้มขวา
"เอ๊ย...เดี๋ยวเลย...เคยก็โดนมึงจูบ...ไม่เคยก็โดนมึงจูบ...โดนทั้งขึ้นทั้งล่องเลยกู.."
"งั้นเอาใหม่ก็ได้....แก้มนี้มึงเคยให้ใครหอมมั๊ย...?"
"ก็เคย..."
"งั้นต้องลงโทษ...จุ๊บ...จุ๊บ..."
"อ๋อ" นี่ผมโง่หรือฉลาดกันแน่ครับ
"แล้วปากนี้...เคยให้ใครจูบหรือจูบใครมั๊ย...?"
"ไม่เคยเลย...." ข้อนี้ผมตอบได้โดยไม่ต้องคิดเลย...มั่นใจสุดๆ...เพื่อเพิ่มความมั่นใจผมเลยส่ายหัวพร้อมไปด้วย
"........." มันยิ้มอ่อนๆ
"........" มันไม่ทำอะไรผมเหรอ....แล้วผมรอให้มันทำอะไรหว่า
"งั้นต้องให้รางวัล....จุ๊บ..." มันจูบปากผม...จูบเหมือนครั้งแรกที่มันจูบผม...จูบเหมือนครั้งแรกที่ทำให้เรามีวันนี้
มันค่อยๆถอนปากออก....แต่ตามันยังคงจ้องตาผม
"หึหึหึ..." ผมหัวเราะเบาๆ
"หัวเราอะไร...ฮึ..."
"หัวเราะในความกะล่อนของมึงไง...อยากจูบกูก็บอกมาตรงๆดิ...."
"แค่อยากรู้ว่าของๆกู...เคยโดนคนอื่นสัมผัสมั๊ย....ถ้าอันไหนที่ไม่เคยกูจะได้ตอกย้ำว่านี่ของกู...ถ้าอันไหนทีเคยกูก็จะลบมันซะ....แล้วแก้มที่เคยว่าโดนหอม...ใคร" มันทำหน้าดุด้วยครับ
"หึหึหึ...หึง..."
"มากด้วย..."
"ไม่มีอะไรหรอก...ก็ตอนรับน้องนะ...พี่ๆเค้าปิดตาแล้วให้ส่งลูกปิงปองกันด้วยแก้มนะ...มันเลยพลาด..."
"ยังไงกูก็ไม่ชอบอยู่ดี..."
"โหย...คิดมากนะมึง...เล่นเกมส์นั่นเสร็จกูเอาน้ำยาฆ่าเชื้อมาล้างแก้มเลย...กูจะได้สะอาดพอสำหรับมึงไง...." ประโยคหลังนี้ประชดครับ
"ก็ได้...แต่ต่อไปห้ามคนอื่นโดนตัวมึงทุกกรณี..."
"ว่าแต่กูเหอะมึง...แล้วมึงอ่ะ...ไปทำอะไรใครหรือใครมาทำอะไรไว้บ้างละ...."
"กูมองคนอื่น...แต่ไม่เคยยอมให้ใครอยูในสายตา...กูยอมให้เพื่อนสนิทจับแก้ม...แต่ไม่เคยให้ใครจุ๊บ....มีคนอยากจูบปากกูตั้งหลายคน...แต่กูไม่ยอม..."
"มึงดีขนาดนั้นเชียว...."
"แน่นอน....ไหนรางวัลของคนรักจริงใจเดียวละ..."
"โอเค...จัดให้...(ผมยกตัวขึ้นนิดหน่อยแล้วค่อยโน้มตัวไปหามัน)...หน้าผากนี้ของกู...จุ๊บ...ตานี้ก็ของกู...จุ๊บ...แก้มนี้ก็ของกูอีกเหมือนกัน....จุ๊บ....จุ๊บ....ปากนี้ของใครน้า....อ๋อๆๆๆของกูตลอดมาและตลอดไป....จุ๊บๆๆๆๆๆๆ...."
"โอ๊ยๆๆ...จั๊กจี้....ฮ่าๆๆๆๆ"
"จำไว้...ตัวมึงและใจมึงเป็นของกู....อย่าทำให้กูเสียใจล่ะ..."
"เราจะเดินไปด้วยกันนะ...."
"ครับ..."
มาตามคำเรียกร้องของใจตัวเองครับ
นั่งฟังเพลงซักเพลงหนึ่งเลยคิดคิดดสองจอขึ้นมา
เลยมาลงให้วันนี้
แล้วเจอกันนะครับ
ขอบคุณครับ
-
อั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!
"จำไว้...ตัวมึงและใจมึงเป็นของกู....อย่าทำให้กูเสียใจล่ะ..."
จุ๊ฟๆๆๆๆ
:กอด1: :กอด1:
-
น่ารัก
:L1: :pig4: :L1:
-
น่ารักอ่ะ
-
โอ๊ย น่ารักมากๆๆเลยพี่ดิว
อ่านแล้ว ใจละลายเลย :jul1:
ชอบมากๆๆอ่า
คิดถึง นู๋จูน โจ๊ก และก้อพี่ดิว
ชีวิตผมนี้ขาดหวานไม่ได้เลยนะเนี่ย อิอิ
-
หวานนนน น น้ำตาลยังเเพ้
โจ็ก-จูน สุดยอดด ด
-
"จำไว้...ตัวมึงและใจมึงเป็นของกู....อย่าทำให้กูเสียใจล่ะ..."
กระทืบไลค์ประโยคนี้ :กอด1:
โห หหห คิดถึงโจ๊กจูน ไอ้สองจอ คิดถึงงงงงงง
-
กลับมาตามคำเรียกร้องจริง น่ารักที่สุดสอง จอ นี้
ปล.ตามกระทีบ Like กับรีบนด้วยคน เอิ้กส์ๆ
-
ยังน่ารักกันเหมือนเดิมเลย....^_^
-
หวานกันตล่อด ตลอด :o8:
:กอด1:ขอบคุณดิวค๊าบบ
-
:m3: กรี๊ดดดดดดดดดดดดด หวานเว่อร์อ่าาาาา
อิจฉาๆๆๆๆๆ :m1: น่ารักเกินไปแล้วววววว :impress:
ปล.ขอบคุณคุณดิวที่เอาตอนพิเศษมาลงตาคำเรียกร้องของแฟนๆนะคะ :laugh3:
-
กรี๊ด พี่ดิวเเอบมาเงียบๆ
คิดถึงนะ :กอด1:
-
น่ารัก :L2:
:pig4:
-
ไม่ต้องมีคำบรรยาใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง(มาเป็นเพลง เอิ๊กๆ)
สนุกมากๆเลยค่ะ
มีทั้งกวน เศร้า เหงา ซึม ตลกโปกฮาก
แต่้ก็จบด้วยความสวยงาม
และน่ารักของโจ๊ก จูน
น่ารักมากๆๆเลย หวังว่าคงมีตอนพิเศษตอนต่อไปน่ะค่ะ
:L1: :pig4: :mc4: :กอด1:
-
ความรักที่ออกแบบไม่ได้จริงๆ แต่ก็มีความสุขในการอ่านนะครับ ถ้ามีโอกาสอยากให้คุณดิวมาลงตอนพิเศษอีกจัง คิดถึงเรื่องนี้เหมือนกันครับ
-
อ่านรวดเดียวเลยครับ นั่งจนปวดหลังเลย แต่ชอบ ...เอ่อ มีตอนพิเศษแบ NC :haun4:นิดๆก็ได้นะครับ..จะรอ..เหอๆๆ
-
มาหวานได้ใจอีกแล้ว....อยากมีแบบนี้มั่งจัง ชีวิตจริงๆจะมีแบบนี้ไหมนะ อยากรู้จัก
-
แบบว่า น่ารักอ่า
-
อิอิ
ขอบคุณครับ
-
อยากจะบอกว่า ถ้าทำหนังสือจริงๆ
จะสั่งเลยครับ เรื่องนี้น่ารักมากจริงๆ
-
เย้ พี่ดิวใจดีจังเลยมาต่อให้
คู่นี้ก็ยังหวานเหมือนเดิม :o8:
-
แหะๆๆๆ คือเพิ่งอ่านเรื่องนี้จบค่ะ
ก่อนอื่นเรยต้องขอบพระคุณพี่ดิวเป็นอย่างสูงเลยนะค่ะ ที่แต่งเรื่องน่ารักๆอย่างนี้ให้อ่าน
หลงรักจูน&โจ๊ก
ปล.รักพี่ดิวด้วยนะค่ะ แหะๆๆๆๆๆ
-
พี่ดิวววววววววววววว
คิดถึงมากกกกกกกก
รักโจ๊ก-จูน ยิ่งชีพ ตลอดไป
:กอด1: :L2:
-
สวัสดีค่ะ หนูชื่อไอซ์นะคะ
แบบว่าเค้าเอามาลงตั้งนานแล้ว แต่พิ่งอ่านจบ แฮะๆๆ
แต่ว่าเรื่องนี้น่ารักมากนะคะ อ่านแล้วเพลินดี คุณพี่ดิวน่ารักมากเลย
ลงให้บ่อยๆ ^ ^ หนูเป็นน้องใหม่ เพิ่งสมัคร มาเปิดซิงเรื่องนี้เรื่องแรก
ขอบคุณคุณพี่คนเขียนมากนะคะ ที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน
เป็นกำลังใจให้มีผลงานดีๆ ออกมาให้เราชื่นชมกันต่อไปนะคะ
จะรอค่ะ :pig4:
-
โอ้ว จะมาอีกทีวันไหนน้อ คิดถึงคู่นี้จริงๆน้า
-
รออยู่นะครับ^^
-
น่ารักจังเลยค่ะ ^^
-
อ่านมาตั้งนาน ไม่คอมเม้นไม่ได้แล้ว
สวัสดีครับคุณดิว
ติดตามเรื่องนี้อยู่หลายวันเลยทีเดียวกว่าจะอ่านจบ
เสน่ห์อย่างนึงที่ผมชอบก็คือ การรักกันเบาๆ นี้แหละครับ
รักเบาๆ ผูกพันบางๆ แต่เนิ่นนานและสม่ำเสมอ เท่านี้ก็สมบูรณ์แบบแล้วครับ
อ่านไปอ่านมาก็นึกถึงตอนที่ตัวเองอยู่ม.6 (เพิ่งผ่านมาไม่กี่ปีเองนะ 555)
สรุปเลยละกันครับว่า เรื่องนี้ประทับใจมาก และก็ขอขอบคุณคุณดิวมากๆ ครับ ที่มาแบ่งปันความสุขให้ทุกๆ คน
ปล. ถ้าหากตัวละครในเรื่องมีตัวตนอยู่จริง ก็ขอให้ถนอมความรักไปนานๆ นะครับ
รักแบบละมุนละไม รักอย่างมีสติ
-
หุหุหุหุ.....
แม่ยกของนายชีนยังเหลือมั๊ยครับ...?
หรือว่าลืมนายชีนของเราไปซะแล้ว....
คาดว่าจะมีตอนพิเศษ 4 ดีมั๊ยน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....
รอดูเสียงตอบรับก่อนดีกว่า
เดี๋ยวลงไปไม่มีคนอ่านเสียใจแย่เลย....
หุหุหุ
-
^
^
^
มีเถอะ ถ้ายังลงให้อยู่เค้ากะยังรอตะเองอยู่น้าาาา
:oo1: :oo1:
-
อ่านครับ
แม่ยกหนูจูน โจ๊ก และก้อชีน
พี่ดิวครับ
ผมอ่าน ไม่มีใครอ่านเดี่ยวผมอ่านเอง
ชอบมากๆๆเลยครับ
-
โจ๊กขอเล่า
ตอนที่ผมอยู่ห่างกับไอ้น่ารักของผม...ก็จูนนั่นแหละครับ...
ตอนที่ผมไม่ได้เจอมัน
ตอนที่ผมกับมันไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ตอนที่เราไกลกัน...เวลาเหล่านั้นทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า....
ผมขาดจูนได้...เพียงแต่ไม่อยากขาด
ผมอยู่ห่างจากจูนได้...เพียงแต่อยากอยู่ใกล้ๆกันมากกว่า
ผมไม่พูดคุยกับจูนได้...แต่ถ้าได้ฟังเสียงนั้นจะทำให้ผมนอนหลับฝันดีได้ตลอดทั้งคืน
ผมกินข้าวคนเดียวได้...แต่ถ้าได้กินพร้อมกับมัน ข้าวเปล่าๆ เอ้าแถมสุกๆดิบๆด้วยก็ได้ก็คงจะอร่อยเหาะไปเลย
ผมไม่เห็นหน้าจูนได้...แต่ถ้าได้เห็นหน้ามันโลกรอบๆตัวผมคงจะน่าอยู่แบบสุดๆ
ผมไปไหนต่อไหนคนเดียวได้...แต่ถ้าได้ไปกับมันมือผมคงไม่ว่างเปล่าจนรู้สึกเหงาจับใจ
ผมอยู่ได้ถ้าไม่มีมัน...เพียงแต่ผมอยากมีมันอยู่ใกล้ๆอย่างนี้ตลอดไปมากกว่า....ไอ้น่ารักเอ๊ย.......
"อะไรของมึงอ่ะโจ๊ก...จู่ๆก็มา...จูบ...กันดื้อๆแบบนี้..."มันโวยวายเสียงดังลั่นเลยครับตามประสามันนั่นแหละ...ก็ผมนะสิครับคิดอะไรอยู่เพลินๆพอหันไปเห็นมันกำลังนั่งเล่นกับกี้อยู่ไม่สนใจกันบ้างเลย...ก็เลยดึงมันให้มานั่งบนตักผมแล้วแถมหอมแก้มอีกสองฟอดใหญ่ๆ...ก็น่ารักซะขนาดนี้ใครจะไปอดใจไหวละใช่มั๊ยละครับ...อยากจับมันขังไว้ในห้องซะด้วยซ้ำ
"ก็อยากมาน่ารักใกล้ๆทำไมล่ะ...นี่แนะๆๆๆๆๆๆ...." ไม่พูดเปล่าครับ...ผมไล่จูบมันตั้งแต่หัว หลัง หัวไหล่...สรุปเกือบทั้งตัวมันนั่นแหละครับ...ก็ผมรักของผมนี่นา
"ฮ่าๆๆๆ....ไม่เอาโจ๊ก.....ไม่เอา...จั๊กจี้...ฮ่าๆๆๆๆ....พอแล้วววววววววว" มันดิ้นพล่านเลยครับ...แต่พล่านได้ในเฉพาะอ้อมกอดผมเท่านั้นแหละครับ
"นี่แนะ......จุ๊บ..." ผมจับหน้ามันด้วยมือทั้งสองข้างของผมใหหันมาเผชิญหน้ากัน...และฉกวูบลงที่ปากมัน...นั่นแหละครับมันถึงยอมอยู่นิ่งๆได้....
มันนิ่งจนผมชักได้ใจ...มือมันคงไม่มีที่วางมั้งครับเลยอ้อมมาโอบกอดรอบคอผมไว้
ทำไมไม่ว่าผมจะจูบมันซักกี่ครั้ง...ผมก็ยังรู้สึกว่ามันสั่นทุกครั้ง
แม้แต่ครั้งนี้ก็ตาม...แต่มันก็ไม่เคยปฏิเสธเหมือนกัน
ผมค่อยๆดันตัวมันให้ลงบนโซฟา...และตามมันไปติด...มันหลับตาตลอดเลยครับ...ผมรู้...มันกลัว
ผมค่อยๆสอดมือตัวเองเข้าในเสื้อของมัน...ผมรู้สึกถึงกล้ามเนื้อที่สั่นกระตุกของมันได้ในทันทีที่มือผมสัมผัส
แต่ปากผมก็ไม่ยอมผละจากมัน..ลำตัวมันบิดหน่อยๆ
มือมันเองก็สอดเข้ามาในเสื้อด้านหลังของผม
ตอนนี้ผมโถมทับตัวมันเต็มที่เลยครับ....แม้แต่มดซักตัวก็ไม่สามารถผ่านเราไปได้หรอก
"จูนครับ..."
"หืม...?"มันค่อยๆหรี่ตามองผม...แต่แก้มนี่แดงเถือกเลย
"จะยอมให้โจ๊กเป็นเจ้าของจูนได้รึยังครับ?..." ยังไงๆผมก็ต้องขออนุญาตมันก่อน เพราะผมเคยสัญญากับมันไว้แล้วและผมก็ต้องทำให้ได้ด้วย...ผมจะไม่ทำลายความไว้ใจของมันที่มีต่อผมด้วยความอยากของตัวเอง
"ไม่....ไม่รู้..."เสียงอ่อยเชียวนะมึง...แล้วนั่นหน้าจะแดงไปไหน เลือดทั้งตัวคงมากองรวมกันที่หน้ามันหมดแล้วมั้ง ตอบผมเสร็จมันหลบหน้าวูบเลย...ภาระผมอีกละที่ต้องจับหน้ามันให้หันกลับมา
"แต่โจ๊กพร้อมที่จะให้จูนเป็นเจ้าของแล้วนะครับ....พร้อมทั้งกายและใจ....พร้อมมานานแล้วด้วย" แน่ะๆๆ...แอบชี้โพรงให้กระรอกน้อยกลอยใจอีกสิเรา...พูดไปได้ไงว่ะกู...แต่ก็นั่นแหละมันตรงกับใจกับความรู้สึกผมที่สุดแล้ว...เสี่ยวก็ยอมว่ะ
"ทะลึ่ง ลามก หื่นกาม ไอ้บ้า...หน้าด้าน พูดได้ไม่อายปาก..ชิส์.." มาเป็นขบวนเลยทีนี้...แต่ไอ้ที่ด่าไป เขินไป ยิ้มไป นี่มันหมายความว่าไงครับที่รัก
"โจ๊กยอมเป็นคนหน้าด้านหน้าทน...เพราะโจ๊กเคยสัญญกับจูนเอาไว้ว่า..โจ๊กจะไม่ทำอะไรจูนเด็ดขาด....หากจูนยังไม่พร้อม ไม่ยอม ไม่เต็มใจ....ที่ถามไม่ได้เร่งไม่ได้ขอ....เพียงแต่อยาก................" ผมแกล้งเว้นช่วงให้ห่างออกไปหน่อย
".........." น้าน.....ว่าแล้วมันต้องหลบหน้าผมแน่ๆ...ผมเลยเสนอหน้าผมไปไว้ด้านซ้ายหน้าของมันซะเลยเพราะทุกครั้งที่มันเขินผม มันจะหันหนีซ้ายตลอด...จมูกเราเลยชนกันพอดี....ตาสบตาเลยครับฉากนี้...พอหลบหน้าไม่พ้นก็หลับตาหนีซะงั้น
จะว่าไปผมก็เมื่อยเหมือนกันนะเนี่ยะ...เพราะเกร็งตัวไว้ไม่อยากโถมน้ำหนักตัวทั้งหมดลงกับมัน
"อยาก....อยาก...รักษาสัญญาที่ให้ไว้เท่านั้นเองครับ..."
"........" มันลืมตาโพลงเลยครับทีนี้....ปากมันเริ่มคลี่เป็นรอยยิ้ม...ในนัยย์ตาเริ่มแดงเรื่อๆ
"ว่าไงครับ...ตอบโจ๊กได้รึยังคนดี...หืม..."
"ถ้าบอกว่า...ยังไม่พร้อม...จะโกรธมั๊ย...จะโมโหมั๊ย..." มันพูดเสียงเบาๆในคอ แต่ตาเริ่มมีหน่วยน้ำคลอๆ...มือมันก็จับหน้าผมไว้เบาๆ ผมเลยจุ๊บไปที่หน้าผากมันทีหนึ่ง
"ไม่หรอกครับ...โจ๊กรอมาได้ตั้งนานแล้ว...ถ้าจะรอต่อไปก็ไม่เป็นไรหรอก...แค่จูนยังอยู่ในสายตาโจ๊ก...ยังเป็นคนของโจ๊ก...ยังเป็นคนที่โจ๊กรักและรักโจ๊ก...มันก็พอแล้ว ณ ตอนนี้...แค่ ณ ตอนนี้นะ....เพราะโจ๊กเองก็ไม่รู้ว่าจะทนได้นานแค่ไหนเวลาที่ต้องอยู่ใกล้กับคนที่ตัวเองรัก...จูนเข้าใจโจ๊กใช่มั๊ย..."
"อืม.." มันพยักหน้าหงึกหงักๆกับอกผม...โอ๊ยๆๆๆๆๆ....มันจะรู้มั๊ยว่านั่นนะยิ่งทำให้ผมควบคุมตัวเองยากเข้าไปใหญ่....จะได้ประกาศโล่เกียรติคุณคนดีศรีสยามก็คราวนี้แหละกู.....
โอ๊ย...ไม่ไหวแล้ว...ผมเลยแยกตัวเองออกมาจากมันซะดีกว่า...ก่อนที่อะไรๆมันจะตื่นกันไปมากกว่านี้
ผมลุกขึ้นนั่งที่ปลายเท้ามัน...ส่วนมันยังนอนอยู่ที่เดิมท่าเดิม
"โจ๊ก...โจ๊ก...โจ๊ก...."
"หืม...?"
"เรียกแล้วทำไมไม่หันหน้ามา..." นั่งทำใจไม่ให้ปล้ำมึงไง...เดี๋ยวพ่อก็ขย้ำซะหรอก
"มีอะไรครับ...." ผมตอบมันแต่ก็ยังไม่ยอมหันหน้าไปหามัน แถมก้มหน้าและเอามือมาปิดด้วย
"บอกให้หันหน้ามาเดี๋ยวนี้...เดี๋ยวนี้ได้ยินมั๊ย...ถ้าไม่หันมา...จูนจะกลับบ้านเลย" ห๊ะ...น้อยครั้งที่มันจะยอมแทนชื่อตัวเองเวลาที่คุยกัน
"ครับ..." ในที่สุดผมก็ยอมหันหน้าไปหามันจนได้...หันไปปุ๊บ...น่านไง..อะไรที่เกือบจะสงบก็ตื่นพรวดขึ้นมาอีก....ก็จะอะไรละครับ...ก็ผิวขาวๆแดงระเรื่อๆที่แถวหน้าท้องและเอวคอดของมันนะสิครับ....
เย็นไว้โจ๊กๆ....ใจร่มๆโจ๊กใจร่มๆ....
พุทโธ ธัมโม...มึงจะโตทำไมโจ๊กน้อย...เอ๊ยต้อง สังโฆสิเว้ย
"ทำไมเหงื่ออกเยอะขนาดนั้น...ร้อนมากเลยเหรอ" มึงเอามีดมาปาดกูคอเลยดีกว่าจูน
"อืม...." ผมยื่นมือจะดึงเสื้อของมันให้ลงมาปิดส่วนที่ทำให้ของผมตื่นตัว...แต่มันหยุดมือผมไว้ซะก่อน
"เมื่อกี้จูนบอกว่า...ถ้า...จูนไม่พร้อมใช่มั๊ย"
"อืม...."
"เข้าใจคำว่า ถ้า มั๊ย"
"หืม?"
"ถ้าไม่พร้อม...ไม่ได้หมายความว่าไม่พร้อม...แค่ ถ้า เท่านั้นเอง"
"งั้นก็หมายความว่า....จูน...โจ๊ก..." ยิ้มเลยครับผมทีนี้
"ไม่พูดแล้วเว้ย...ไม่ได้หน้าด้านเหมือนมึง..." มันจะหลบหน้าผมอีกแล้ว
"ไม่ต้องหลบเลย...เอาชัดๆนะครับ...ยอม พร้อม เต็มใจ แน่นะครับ..."
"อืม...." มันพยักหน้าหงึกหงักๆกับอกผมอีกแล้ว....ยะฮู้...
ผมค่อยๆทาบตัวผมลงกับตัวมันอีกครั้ง มันจะหลบหน้าอีกแล้ว แต่ผมจับไว้
ผมศึกษามาเป็นอย่างดีแล้วครับว่าเค้าต้องทำยังไงบ้างกับครั้งแรกที่จะไม่เจ็บมาก
ภาคทฤษฎีผ่านมาแล้ว...ครั้งนี้ก็ต้องลงสนามจริงๆ.....
ผมค่อยๆจูบเน้นที่ปากมันและไล่ลงมาเรื่อยๆ
ที่ลำคอขาว...ปากผมจรดตรงไหน...มันก็สะท้านตรงนั้นจนผมสัมผัสได้...
ซอกคอแดงเรื่อ
ไหล่มนขาว...ค่อยๆไล้ต่ำลงมา
แล้ววกเข้ามาตรงกลาง...
แล้วก็...........
หุหุหุ...แค่นี้ก่อนนะครับสำหรับวันนี้
พิเศษตอนนี้จะเป็นสรุปของทั้งหมด
ทุกคนที่เกี่ยวข้องที่ทำให้เกิดโจ๊ก-จูนจะมารวมตัวกันทั้งหมด
แล้วจะทะยอยลงให้นะครับ
คิดถึงคนอ่านทุกคน
ขอบคุณครับ
ตัวดิว
-
:L2: :L2: :L2:
-
กริ๊ดดดดแค่นี้สุดยอดแว๊วววว
รักโจ๊ก จูน จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
รักทรหดสุดดดดดดดดดดดดดดด
-
กรี๊สสสสสส
ยอมแล้วๆๆๆๆๆๆ
:oo1: :oo1:
-
วิ้ว วว โจ๊ก จูน หวานตลอด :z1:
-
ขอจินไปก่อนล่ะกันนะคับ ไม่ไหวแล้ว
น่ารักเกิ๊น..
:impress2:
-
หวานอีกแล้ว... o13
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8:
-
ว่าแล้วว่าดิวต้องเล่นงี๊อ่ะ เอาไม่เป็นไรรออ่านต่อตอนต่อไป อาจมาพรุ่งนี้ก็ได้เนอะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
จูนนนนนนนนนนน :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
คิดถึงพี่ดิวเหมือนกัน มาให้กอดที่หนึ่งดิ :กอด1: :กอด1:
คิดถึง โจ๊ก กับ จูนด้วย
แหม อีกนิดเดียวเค้าจะได้บริจาคเลือดแล้วนะเนี่ย :jul1: :jul1:
อิอิ
หวานมากมาย ชอบมากๆๆ
มารอตอนต่อไปนะพี่ดิว
คิดถึงๆๆๆ
-
แย้กกกกกกกก
:serius2: :serius2:
ค้างงงงงงงงงงงงงงง
ดิวทำกันได้นะ o22
-
ค้างทีเดียว แงงง
-
:-[ :serius2: :กอด1: :call:
-
..........น่ารั๊กอ๊ะ :-[
-
พึ่งมาอ่านนน.... :o8:
น่ารักมากเลย :')) ขอบคุณมากที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่านกันจ้าาา
โจ๊กจูนน ! o13
ไม่รู้ว่าพี่ดิวเป้นใคร ส่วนตัวคิดว่าเป็นโจ๊ก
แต่ตอนแรกๆพี่ดิวพูดเหมือนไม่ค่อยสมหวังยังไงไม่รู้สิ :a5: :z3:
ไม่รู้ว่าเป็นคนไหน แต่ก้ขอให้พี่มีความสุขมากๆน๊าาคะ :L2:
+1ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆอย่างนี้มาให้อ่านกัน :bye2:
-
กรี๊ดดดด
หวานจนเบาหวานขึ้นกันเลยทีเดียว
แล้วรีบมาลงต่อนะคะคุณดิว เป็นกำลังใจให้
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกน้ำตาลในเลือดจะสูงขึ้นเรื่อยๆ :o8:
น่ารัก น่ารัก น่ารัก ไม่มีคำไหนจะพูดนอกจากคำว่า "น่ารัก"
คิดถึงสองจอเสมอนะ คิดถึงตัวดิวด้วย :กอด1:
-
ผมค่อยๆจูบเน้นที่ปากมันและไล่ลงมาเรื่อยๆ
ที่ลำคอขาว...ปากผมจรดตรงไหน...มันก็สะท้านตรงนั้นจนผมสัมผัสได้...
ซอกคอแดงเรื่อ
ไหล่มนขาว...ค่อยๆไล้ต่ำลงมา
แล้ววกเข้ามาตรงกลาง...
แล้วก็...........
"โฮ่งๆๆๆๆๆ....โฮ่งๆๆๆๆ..." มันไม่เห่าเปล่าครับ...แต่ยังดึงชายเสื้อผมส่ายไปส่ายมา
กี้มันคงคิดว่าผมกำลังกัดจูนเจ้านายสุดที่รักของมันอยู่มั้งครับเลยเข้ามาช่วย....มันน่านัก
ผมนี่หัวเสียเลยครับ...แนะ ยังไม่ยอมปล่ายชายเสื้อกูอีก...แต่ไอ้ตัวดีกลับหัวเราะร่วนเลย แต่มันก็เขินๆนะครับ...ผมเลยต้องยอมผละจากมัน
"เข้สมาไม่ถูกจังหวะเลยนะกี้...เย็นนี้อดข้าวไปเถอะเอ็ง...อดที่เหมือนข้าอดนี่แหละ..." ผมดีดหูมันไปทีหนึ่ง...ร้องหงิ๋งๆๆๆไปออเซาะจูนนู่น...แถมยังเลียแผล็บๆซะทั่วหน้าเลยพอจูนมันลูบขนเล่น....เอ๊ยๆๆๆๆนั่นมันของข้า เอ็งไม่มีสิทธิ์นะ
"ฮ่าๆๆๆ....จั๊กจี้นะกี้...(อ่อนมันแอบชำเลืองมองมาทางผมนิดหน่อย)ขอบใจมากนะกี้ที่มาช่วยพี่ชายจากคนบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆกาม..."
"คนบ้ากาม?....คนบ้ากาม?..."
"อืม...คนบ้ากาม" ผมค่อยๆกระดึ๊บเข้สใกล้มันไปทีละนิดทีละหน่อยพร้อมทั้งส่งสายดุให้กี้เป็นสัญญาณว่าแแกไปข้างนอกได้แล้ว...ดูเหมือนกี้เองมันก็จะรู้หน้าที่ดี...แต่คนที่ไม่รู้หน้าที่คือ อ่อนของผมนี่เอง...จับกี้ซะแน่นเลย
"แต่เมื่อกี้จูนบอกเองนะว่า พร้อม ยอม เต็มใจ..." ผมพูดให้ตัวเองน่าสงารที่สุด
"ก็...ก็...ห๊ะ....โทรศัพท์มา..." แล้วมันก็คว้าโทรศัพท์ไปยืนคุยซะมุมห้องเลย
ผมเลยได้แต่มองตามตาละห้อย...คุยกับหมาก็ได้วะกู
"กี้...เข้ามาไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะเอ็ง..รู้มั๊ยถ้าเอ็งเข้ามาช้ากว่านี้หน่อยนะ...เอ็งได้มีนายแม่ไปแล้ว...เห็นมัียอดทั้งเอ็งทั้งพ่อเลย...มันน่าจับไปทำไส้กรอกจริงๆเล้ย..." หมั่นเขี้ยวจริงๆครับเลยกระจุยขนมันเล่นซะเลย
อ่อนคุยกับใคร...แล้วคุยกันเรื่องอะไร
แล้วทำไมต้องหันมาทางผมบ่อยๆด้วย
แล้วจะคุยกันอีกนานมะ...หงุดหงิด
"อืมอืม...ได้ๆ...สบายดี...มึงก็สบายดีนะ...อืม....คิดมั้ง...อืมๆๆ....แล้วเจอกัน"
มันวางสายแล้วก็เดินกลับมาหาผม แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย
"โจ๊ก....กูว่าจะ...." เสียงอ่อยมาเชียวนะมึง
"ใครโทรมา..."
"อย่าโกรธนะ ถ้าบอก"
"ไม่รับปาก...ตกลงว่าใคร?"
"ชีนมันโทรมา..." กูว่าแล้เชียว ตกลงไอ้บ้านี่มันจะจีบแฟนกูให้ได้เลยใช่มั๊ย
"........."
"ไม่มีอะไรจริงๆนะโจ๊ก....มันก็แค่อยากชวนกู...จูนไปกินข้าวแล้วนั่งคุยกันนิดหน่อย..." นั่นขนาดไม่มีอะไรแล้วนะ
"แล้วจะไปกับมันมั๊ย"
"อืม...รับปากมันไปแล้ว...ก็เพื่อนกันไง....นะนะนะนะ... " มันเขย่าแขนผมอย่างกะเด็กที่อ้อนพ่อเวลาอยากได้ของเล่นเลยครับ งั้นผมต้องสวมบทพ่อใจร้ายซะหน่อยแล้ว..เสียงแข็งเข้าไว้ หน้าโหดเข้าไว้
"ไปได้...แต่กูต้องไปด้วย...ไม่ไว้ใจมัน"
"แต่...."
"ถ้ามันห้ามไม่ให้กูไปด้วย...มึงก็หมดสิทธิ์..กูไม่ให้มึงไป"
"แค่จะบอกว่า...ไอ้ชีนมันทายถูกเผงเลยว่ามึงจะต้องพูดและทำอย่างนี้...หึหึหึ"
"ก็มันรู้ไงว่ากูหวงและห่วงมึงแค่ไหน...มีแต่มึงนี่แหละที่ไม่รู้เลยว่ากูรู้สึกยังไงบ้าง"
"น้อยใจกันซะงั้น...กูกับไอ้ชีนเพื่อนกันนะ...อย่าคิดมาก..."
"จะพยามยามนะ..." อ๊ะ...โทรศัพท์ผมมีสายเข้า..เบอร์นี้ต้องรับสายอย่างสุภาพหน่อยครับ
"สวัสดีครับ...โจ๊กพูดครับ..." ผมรับสาปุ๊บ จูนมองหน้าผมปั๊บทันทีเลยครับ
"เป็นเชี่ยไรมึงนี่...รับสายซะกูขนลุกเลย" เสียงตามสายมันคงจะงงกับผมนะครับ
"ผมไม่ได้เป็นไรนิครับ สบายดี...แล้วคุณละครับสบายดีมั๊ย..." หึหึหึ...จูนชักทำหน้าแปลกๆแล้วครับ
"เอ๊ยไอ้โจ๊ก....กูเองนะเว้ย...ไอ้เสกเพื่อนมึงไง...ประสาทกลับเหรอมึง"
"ครับ...ผมทราบว่าคุณคือใคร..." กูรู้แล้วไอ้เชี่ยเสก..กูแค่อยากแกล้งคนให้หึงกูเล่นๆเว้ย...และดูท่าจะได้ผลเป็นที่น่าพอใจ มองมาซะตาเขียวปั๊ดเลย สงสัยยักษ์เขียวลงประทับร่างแล้วมั้ง
"มีธุระอะไรครับ ว่ามาเลย ผมรอฟังอยู่..อ้อ ลืมบอกไป...ผมคิดถึงคุณนะครับ" ก็ผมคิดถึงไอ้เสกจริงๆอ่ะ...หึหึหึ..หนุกจริงเว้ย จูนมันคงทำไรผมไม่ได้ เลยหันไปลงกับหมอนแทน ตุบตับๆๆๆๆ....โหดวะ
"ตามใจมึงละกัน เดี๋ยวถ้าจูนโกรธขึ้นมาจริงๆ กูจะสมน้ำหน้าให้..." เสกนี่เพื่อนผมจริงๆครับ รู้ใจกันไปหมด แต่ดีนะครับที่มันไม่คิดจะจีบจูนแขงกับผม...ไม่งั้น กูตาย
"น่าจะกำลังเป็นอยู่ครับ...หึหึหึ...แล้วว่าแต่คุณโทรมามีไรครับ..."
"กูกับไอ้ปาล์มจะกลับบ้านอีกสองวัน ทำตัวให้ว่างไว้ละ เลี้ยงใหญ่เว้ย...บอกจูนด้วย"
"ครับ...ผมจะเคลียร์คิวไว้สำหรับรรอคุณนะครับ...เอ...แต่คุณยะงไม่ได้บอกผมเลยนะครับว่าคิดถึงผมบ้างมั๊ย...โอ๊ย..." ก็อยู่ดีดีหมอนใบโตลอบมากระแกหัวผมเข้าอย่างจังเลยนิครับ...อู้ย...แถมด้วยตาโหดๆอีอกหนึ่งคู่...หมัดน้อยๆที่แสนจะหนักกำลังคืบคลานเข้ามาแล้ว
"โดนเข้าแล้วใช่มั๊ยมึง...สมน้ำหน้า...."
"เห็นทีผมต้องวางสายแล้วนะครับ...สงสัยงานหนักจะเข้า...แล้วเจอกันนะครับ"
พูดจบผมกดวางสายทันที พร้อมกับหมอนที่ฟาดใส่หัวผมแบบเต็มๆ
"จะไปไหนจูน...." ผมคว้ามือมันไว้ก่อนที่มันไกลเกินเอื้อม
"ก็แค่ไม่อยากอยู่เป็นก้างใคร..." มีเมินๆ
"หึง?"
"ใครหึง หึงใคร ไม่มี๊ไม่มี...คนหลงตัวเอง ชิส์"
"หืม...?" ผมกระตุกแขนมันให้ลงมานั่งที่เดิม นี่ขนาดไม่หึงนะ...แล้วถ้าหึงมันไม่จับผมปาาดคอไปเลยเหรอ
"แล้วคุยกับใครเมื่อกี้..." ไม่หึงแต่ทำไมตาขวางจัง เสียงดุด้วย
ไม่แกล้งมันแล้วก็ได้ครับ กลัวมันโกรธขึ้นมาจริงๆ เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่
"กับไอ้เสก..."
"เสก?"
"อืม ไอ้เสก" เน้นๆ ชัดๆ
"ไอ้บ้า...ตายซะเถอะมึง..." มันรัวหมอนใส่ผมไม่ยั้งเลยทีนี้"
"เอ๊ยๆๆๆ...พอเแล้วๆ เดี๋ยวก็ช้ำในตายกันพอดี"
"ตายไปเลยไอ้บ้าโจ๊ก...ไอ้โจ๊กเจ้าเล่ห์ ...ตายยยยยยยยย"
ห้ามด้วยปากคงไม่ไหว...ผมเลยรวบตัวมันมากอดไว้ซะเลย นิ่งสนิท
"แค่อยากเช็คเรตติ้งว่าจะมีคนสนใจมั๊ย จะมีคนหึงมั๊ย...แค่นั้นเอง"
"ชิส์..." น้านนนนนน มีเมิน
"โห...ใจก็มีอยู่ดวงเดียวเนียะ...แถมให้ไปจูนไปหมดแล้วด้วย...ไม่มีเหลือไปให้ใครที่ไหนได้อีกแล้วหรอกครับ..."
"ให้มันแน่เหอะ....ปล่อยได้ยัง...กี้มองใหญ่แล้ว ไม่อายหมารึไง" ทะแม่งๆมั๊ยครับ...แต่อย่าได้ไปแคร์
"เสกมันโทรมาบอกว่า อีกสองวันพวกมันจะกลับมากันแล้ว ให้เราทำตัวให่ว่างด้วย งานนี้มีเลี้ยงใหญ่แน่นอน...ทีนี้เรื่องคนอื่นจบแล้ว มาต่อเรื่องของเราได้รึยังครับ"
"เปลี่ยนเรื่องเร็วไปมั๊ยมึง...ตลอด"
"นะนะนะนะนะ"
"ไม่...จะกลับบ้านแล้ว คืนนี้ บ้านใครบ้านมัน"
"โห ได้ไง ใจร้ายหว่า"
"ก็ใครใช้ให้แกล้งกูละ ชิส์ ไปละ คืนนี้โทรหาด้วยนะ....เดี๋ยวนอนไปหลับ..."
"เอ๊ย...กลับบ้านจริงดิมึง"โน่น มันเดินจนจะเลยประตูห้องแล้ว
"แหงสิ...ไปละ.." มันโบกมือบายผม โดยที่ไม่ยอมหันมามองหน้า
แห้วอีกแล้วเรา แต่ก็เอาเหอะ ยังไงรักของผมที่มีต่อมันก็ไม่ได้ลดลงไปหรอก
โห.......เมื่อคืนก่าจะได้นอนก็ตีสองเข้าไปแล้ว ก็มันแต่คุยโทรศัพท์กับมันนั่นแหละ ผมเลยเกิดอาการสงสัยว่าแล้วจะแยกนอนกันคนละบ้านทำไม...อ้อ มันบอกผมว่าเมื่อคืนตอนมันออกมาที่มันไม่ยอมมองหน้าผม เพราะมันกลัวใจอ่อน...น่ารักว่ะ
แต่ต้องมาหงุดหงิดเพระต้องแถแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่เก้าโมงเช้าเพราะจูนมันนัดไอ้ชีนไว้สิบโมงกว่าๆ
ผมรีบอาบน้ำแต่งงตัวเสร็จก็รีบบึ่งไปบ้านมันทันที
อืม สงสัยกันมั๊ยครับว่าพ่อแม่ผมไปไหนกัน .....ก็ไม่ได้ไปไหนกันหรอกครับ ก็แค่ไปเที่ยวกับพ่อตาแม่ยายผใเองแหละ ก็พ่อแม่ของอ่อนนั่นแหละครับ
"ทำไมต้องแต่งซะหล่อขนาดนี้ด้วยมึง..." ของมันขึ้นๆ
"จะบ้าเหรอมึง กูก็แต่งธรรมดานี่แหละ...ประสาท" มันไม่ได้แต่งไนพิเศษหรอกครับ แค่เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบเท่ห์ๆ ทำไมอ่ะ ก็ผมหวงของผม
"มึงไปเปลี่ยนชุดใหม่เดี่ยวนี้เลยนะ"
"งั้นให้กูนุ่งผ้าขาวม้าไปเลยมั๊ย....ชิส์"
"ดี......เอ๊ยไม่ดีสิ"
"ประสาท ไปกันได้แล้ว"
ผมกับมันมาหยุดกันที่ร้าน.....ร้านนั่งสบายๆครับ ชิลล์ๆดี
แต่ไอ้คนที่มันกำลังส่งยิ้มให้แฟนผมอยู่นี่สิ....ทำให้บรรยากาศเสียชะมัด
มันจัดแจงที่นั่งเสร็จสรรพ โต๊ะมันออกจะกลมๆหน่อย มันให้จูนนั่งตรงกลาง
มันนั่งซ้าย ผมนั่งขวา ไม่น่าไว้ใจเลยไอ้นี่
"ไอ้น่ารัก....มึงสาบยดีมั๊ย น่ารักขึ้นมั๊ยว่ะมึง..." ดูมันทักทายครับ
"ฮะแฮ่ม...กูนั่งหัวโด่อยู่ เกรงใจกูมั่ง"
"ก็มึงอยากมาเอง กูไม่ได้เชิย ส่วนเกิน..."
"แต่คนที่มึงชวนมาอ่ะ แฟนกูโว้ย"
"ใช่...ก็แฟนมึงไง หรือว่าจะให้เป็นแฟนกูดี..."
-
โว้ย กำลังจะเข้าได้เข้าเข็ม :haun4: :haun4:
กี้ หมาน้อยเข้ามาขัดซะงั้น555
น่ารักมากๆๆเลยอ่า
ยิ่งอ่าน ยิ่งระดับน้ำตาลในเลือดยิ่งสูงขึ้น
หึง กันไป หึง กันมา น่ารักมากมาย
น้องจูน และ โจ๊ก นี้ก้อ :-[ :-[
ขอบคุนมากๆๆครับ พี่ดิว อ่านแล้วรู้สึกมีความสุข
คิดถึงนะคร๊าบบบ หายไปไหนมา อย่าไปนานนักสิ คนอ่านคิดถึง :กอด1: :กอด1:
-
โอ้ มีมวย เอ้ย มีมันส์ :laugh: :laugh:
แล้วว่างๆ มาต่ออีกน้าจะรอ :bye2:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก คิดถึงไอ้ชินนนนนน
-
อั๊ยยย!!!
ชินคิดถึงงงง
กวนตินเสมอต้นเสมอปลายงี้เอาจัยไปเลย 5555
-
:laugh: อีพี่ชีน...เอาจนได้น่าาาา
สองคนก็สวีทกันให้มากหน่อยซี้ :L2:.....นะนะนะนะ อิอิอิ :o8:
-
เกิดศึกชิงนาง อิอิ
-
กริ๊ดดดด อิชั้นอยากจะกริ๊ดให้บ้านแตกก
น้องหมาเข้ามาขัดจังหวะได้ไงเนี่ยยย
สงสัยโจ๊กแกต้องมอมเหล้าอ่อนแล้วว ลากเข้าห้องซะบัดเด๋วนี้
-
เนื้อหอมเจงๆๆๆๆๆ
-
คราวหน้าเอาน้องหมาไปขังก่อนนะครับ...อ้อ..อย่าลืมเอาโทรศัพท์ใว้นอกห้องด้วย :z1:
-
"ชาติหน้าก็อย่าหวังเลยมึง....กินแห้วไปทุกชาติเหอะ..."
"มึงก็อย่าเผลอละกัน...กูอ่ะรอได้อยู่ได้...จะชาตินี้หรือชาติไหน..."
"ไอ้......" ผมไม่จบ อ่อนมันก็ขัดขึ้นมาซะก่อน น่าโมโหชะมัด
"ตะโกนแข่งกันเลยมั๊ย...คนจะได้หันมามองกันมากกว่านี้...แค่นี้ยังเด่นกันไม่พอ...แต่กุขอตัวออกไปก่อนนะ ไม่อยากเด่นแข่งกับพวกมึงด้วย"
ผมกับไอ้ชีนเลยได้แต่ส่งเสียงงึมงัมกันในคือและอาฆาตกันทางสายตา
แล้วมันก็เมินทางผมไปสบตาวิ้งๆกับอ่อนของผมเฉยเลยครับ....เอ๊ย ไอ้นี่
"ไอ้น่ารักมึงสบายดีมั๊ย....เรียนหนักมัีย...แล้วมีความสุขดีมั๊ย..."
"อ่อนมันเริ่มทุกข์ก็ตอนมาเห็นหน้ามึงนี่แหละ..." อ่อนมันส่งสายตาพิฆารมาทางผมในบัดดลเลยครับ ก็มันทนไม่ได้นิ
"กูถามไอ้น่ารัก...ส่วนไอ้หน้ายักษ์แถมน่าเกลียดด้วยก็หุบปากไปเลย...."
"ตกลงกูจะได้ตอบมั๊ย....หรือพวกมึงจะคุยกันเองสองคน กูจะได้ไป..." ผมกับมันเลยเมินหน้าใส่กัน...จูนมันเลยได้พูดต่อ
"กูสบายดี...เรียนยังไม่หนักเท่าไรเพราะยังลงวิชาเอกไม่เยอะ...แล้วมึงละผลสอบออกมาเป็นไงบ้าง...กะจะเรียนที่ไหน แล้วเรียนอะไร.."
"กูก็จะไปรุ่นน้องมึงนั่นแหละ...แต่ดูท่าจะไม่ไหวถ้าให้ไปเป็นน้องคณะหรือน้องในเอก...คงเป็นน้องมหาลัยมากกว่า...คะแนยื่นำปแล้ว กำลังรอผลอยู่...ดูมึงมีความสุขดีนะ..." แหงสิ..กูดูแลดี
"ก็เรื่อยๆแหละ สุขบ้าง ทุกข์บ้าง ยิ้มบ้าง เศร้าบ้าง..."
"งั้นเหรอ......กูเองก็เหมือนกัน...แต่พอมึงไม่อยู่รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปเลย มันเหงาบ้าง เศร้าบ้าง ยิ้มก็ยากขึ้น ยิ่งหัวเราไม่ต้องพูดถึง...สงสัยไม่ใครมากวนประสาทมั้ง เลยกร่อยๆ...." ผมรู็มันพูดจริงทั้งหมดครับ
"ชีน....." ไอ้นี่ก็เรียกมันซะละห้อยเลย
"ไอ้ชีน...มึงคงไม่ลืมหรอกนะว่า จูนมันแฟนกู...."
"แต่บางทีกูก็อยากจะทำลืมบ้างเหมือนกันนะ....ว่าไงไอ้น่ารัก...." มันหันไปพยักเพยิดกับอ่อนซะงั้น...
"งั้นกูจะช่วยเตือรความจำมึงอีกครั้ง...นี่จูน...แฟนกู..." ผมเน้นย้ำให้ฝังแน่นใจมันไปเลยครับ
"มึงจะย้ำทำไมนักหนา...เพราะกูรู้ไงว่าจูนคือแฟนมึง...ว่ามึงคือคนที่จูนเลือกจะรัก...กูเลยต้องออกมาไง....แต่ก็อย่างที่กูบอก...มึงอย่าเผลอ..." มันกัดไม่เลิกครับ
"กูไปห้องน้ำนะ..."
"นั่งลงเลยจูน...ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น..." ผมดึงจูนให้นั่งลงที่เดิม
จูนมันคงรู้ว่าผมเริ่มที่จะโกรธจริงๆ...ไม่ได้แกล้งกันเล่นๆเหมือนตอนแรก...
มันก็เลยเลือกที่จะนั่งเงียบแทนที่จะคุยกับไอ้ชีน
แต่ผมเห็นไอ้ชีนกลับนั่งอมยิ้มหัวเราะหึหึบ้าบออะไรของมันก็ไม่รู้
เรานั่งกินกันเงียบๆ แต่บรรยากาศรอบตัวอึดอัดน่าดู
กินกันเสร็จก็ย้ายไปนั่งกันที่สวนประจำ
โชคดีคนไม่พลุกพล่านเท่าไรครับ...และโต๊ะประจำของผมกัอ่อนก็ยังว่างอยู่
"ไอ้น่ารัก...กูขอโทษนะที่ทำให้มึงอึดอัด...กุมันก็ปากเสียอย่างนี้แหละ...ทั้งที่การพบกันของเรามันน่าจะแกมาดีกว่านี้..."
"อืม...."
"ไอ้น่ารัก...ไอ้บ้านี่ดูแลมึงดีรึเปล่า..." มันบุ้ยบ้ายมาทางผม
"ดี...."
"กูคิดถึงมึงนะ....คิดถึงมากด้วย...มึงละคิดถึงกูบ้างมั๊ย..." มันลลืมไปรึเปล่าว่าผมก็นั่งหัวโด่อยู่นี้ด้วย
"อืม..."
"มึงยังเป็นเพื่อนกูอยู่ใช่มั๊ยไอ้น่ารัก...."
"อืม..."
"จะพูดให้มากกว่านี้ได้มั๊ย...." มันถามยิ้มๆ แต่ยิ้มแบบเศร้าๆนะครับ...ผมรู้ครับว่ามันคงจะเจ็บและทรมานไม่น้อย
ที่ผมมาด้วยก็เพื่ออยากจะช่วยมัน มาแสดงตัวเพื่อให้มันรู้ว่าผมคือใคร...มันจะได้ตัดใจจากจูนได้จริงๆซะที
"มึงคือเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งของกูนะ...ชีน"
"กลัวกูลืมรึไง...ย้ำอยู่ได้...ฮึ..."
"นี่ขนาดจูนมันย้ำแล้วนะ...กูเห็นมึงก็ยังลืมบ่อยๆ...หรือว่าทำลืมกันแน่ก็ไม่รู้" ต่อมปากเสียผมเริ่มทำงานอีกแล้วครับ หลังจากเงียบมาได้ซักพัก
"มึงนั่งเงียบกูกับไอ้น่ารักก็ไม่ว่าหรอกนะ...ดีซะอีก..."
"อ่อน...กลับได้ยัง ร้อน เบื่อขี้หน้าคนด้วย...."
"โจ๊ก...มึงก็น่า...เดี๋ยวอีกแป็บนึง..."
"ชิส์..." ดูมันยักคิ้วล้อเลียนผม พอผมโดนอ่อนดุเข้าหน่อย...เตะหล่นเก้าอี้เลยมึง
"ไอ้น่ารัก..."
"หืม...?"
"ตอนนี้กูกำลัรู้สึกว่า.....มันยังไงว่ะ มันอธิบายไม่ถูกอ่ะ...กูไม่เคยคิดจะแย่งมึงจากมัน....(ถึงคิดไปมึงก็ทำไม่ได้หรอกไอ้บ้าชีน)ไม่เคยคิดจะขอให้มึงมารักกู...เพียงแต่อยากให้มึงเห็นว่า...กุอยู่ตรงนี้...ข้างๆมึง...กุเป็นเพื่อนมึงตลอดเวลานะ..."
"กูรู้ชีน....กุรู้มาตลอดว่าถ้ากูมองไปทางไหน...กุจะมีมึงเป็นเพื่อน...กูรู้....กูรู้จริงๆ..."
"ดี...แค่นี้แหละที่กูต้องการ..."เซ็งนะเนียะ...ที่ต้องมาเห็นคนอื่นอ้อรแฟนตัวเอง....
"จูน..."
"หืม...?"
"ขอกอดทีได้มั๊ย...เพื่อน..." กอด!!!!!!!!
"ไม่ได้...." อันนี้ผมโพล่งออกไปเลยครับ โดยไม่ต้องรอให้สมองสั่งการเลย...ก็คนมันหวงอ่ะ...เล่นเอาเงียบกันไปทั้งวงเลยครับ...ผมไม่ผิดนะ
"โจ๊ก....." อย่ามาทำตาละห้อย
"ไอ้หน้ายักษ์..." อย่ามากสนตรีน
"อืมก็ได้...ให้กอดก็ได้...แต่แค่แป็บเดียวนะ...ห้ามเกิน 5 วิ...ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่ไอ้ชีน...."
"หึหึหึ...ขอบใจ..." ไอ้ชีนมันหันมายิ้มและขอบใจผมครับ...แบบจริงๆจังๆด้วย...ช้างออกลูกเป็นไข่แล้วงานนี้
ผมหันหลังให้...ไม่อยากเห็นภาพบาดตา แสลงใจ...พลางนับเลขเบาๆคนเดียว
1....
2...
3...
4...
5....
อู๊ย!!!!!...หันไปเต็มๆเลยครับ...ไอ้ชีนมันกอดจูนซะตัวกลมเลย
แต่ดูคนของผมต้องเขย่งเท้าหน่อยนะเพราะเตี้ย....
น้่านนนนนนนนนนน...มีตบหลัง...หอมผมกันด้วย.....เย็นไว้โจ๊ก เย็นไว้
วันนี้ใจดีแถมให้อีก 7 วิก็ได้
ผมหันหน้าอีกรอบและเริ่มนับเลข 1ถึง 7 ภายในครึ่งวินาทีเสร็จ
"แยกออกจากกันเลย...มือเหนียวจริงนะมึงไอ้ชีน..." ผมวิ่งไปแยกมันสองคนออกจากกัน ทั้งดัน ทั้งแทรก ทั้งแยก ทั้งผลัก แต่ไอ้ชีนมันก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจูนซะที
"ชีน...เลิกแกล้งโจ๊กมันได้แล้ว...." นั่นแหละครับมันถึงยอมปล่อยมือแฟนผม
"กูไปห้องน้ำนะ...อยู่กันสองคนอย่ากัดกันละ..."
"ไอ้โจ๊ก...." ดุมันเรียกรุ่นพี่มัน ...น่านัก
"ไร..."
"ขอบใจนะที่ยอมให้จูนมาเจอกู...ยอมให้กูกอดจูน...ยอมให้กูเป็นเพื่อนกับจูนต่อไได้..."
"ถ้ามึงจะสัญญาว่า...มึงจะไม่คิดกับจูนเป้นอื่นนอกจกเพื่อน...กูหวง.."
"กูรู้...หวงอย่างกะหมาแม่ลูกอ่อน...."
"มึงเปรียบเทียบให้มันดีกว่านี้ได้มัีย....เช่นจงอางหวงไข่ ไรอย่างนี้นะ..."
"อย่างนี้แหละเหมาะกับมึงที่สุดแล้ว....ที่กูเจอจูนได้วันนี้...เพราะกูพร้อมที่จะเป็นเพื่อนกับจูนได้แล้วจริงๆ...แต่ส่วนตัวมึงเองคงไม่อยากเป้นเพื่อนกับกูซะเท่าไรใช่มั๊ย...ซึ่งก็ไม่ต่างจากกูเลย..." ถูก
"กูไม่อยากมีเพื่อนที่เคยคิดจะแย่งแฟนกู...ขอโทษนะที่ต้องพูดตรงๆ...แค่กูไม่เกลียดมึงมันก็น่าจะพอนะ"
"มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว...."
"แต่ยังไงก็ขอบใจมึงนะ...ที่คอยช่วยเหลือจูนมาตลอดแต่ต่อไปมึงคงไม่ต้อง...เพราะกูจะดูแลจูนเอง..."
"ย่อมได้...แต่ถ้ามึงดูแลจูนไม่ดีหรือทำให้จูนเสียใจ...มึงก็ไม่มีสิทธิ์ห้ามกู....ไปละ...." มันเดินออกไปเลยครับ
ผมเลยได้แต่ตะโกนตามหลังมันไป
"แน่นอนรักของกู คนของกู...กูต้องดูแลอย่างดีที่สุด..." ผมมั่นใจ
"ไอ้ชีนมันไปไหนแล้ว...."
"กลับบ้านไปแล้ว..."
"อ้าว..."
"ทำไม"
"จะไปรู้มันเหรอ....แต่มันฝากบอกอะไรจูนด้วยนะ"
"อะไร..."
"มันบอกว่าให้จูนรักโจ๊กมากๆ....ตามใจโจ๊กทุกอย่าง...ห้ามขัดใจ ดูแลโจ๊กดีดี...มันสั่งอย่างงี้อ่า"
"ชิส์...ขี้โม้..."
"มันพูดอย่างนี้จริงๆนะ..."
"ไม่เชื่อ...แต่ถึงไม่มีใครบอก...จูนก็ทำอยู่แล้ว..." น่าไรักมั๊ละครับแฟนผม
จะน่ารักไปไหนครับคุณแฟน
ผมกับมันก็นั่งคุยกันไปเล่นจนเกือบหกโมงก็กลับ
ก็คนของผมน่ารักซะขนาดนี้ ก็ไม่แปลกเลยที่ไอ้ชีนหรือใครก็ตามมารัก
แต่เมื่อจูนเลือกผม...คนอื่นก็ต้องยอมรับ
ผมไม่ได้ใจร้าย...แต่ผมก็คงไม่ใจดีพอให้คนที่เคยมาหลงรักแฟรตัวเองมาป้วนเปี้ยนใกล้ชิดคนขอลผม
ผมไม่ผิดใช่ไหมครับ...ที่ผมอยากจะปกป้องและหวง...และแสดงสิทธิ์ให้คนอื่นรู้ว่า...คนนี้ของผม...ห้ามยุ่ง...
-
จูนอย่าตามใจโจ๊กมากดิ
-
ชอบๆๆๆ :impress2:
-
อ๊ากก ไอกี้
ขัดจังหวะ ไม่ได้อดแค่เอ็งกับพ่อเอ็ง
พี่สาวคนนี้ก็อดด้วยยย 555
-
3P ได้มะ ทำใจไม่ได้ รักไอ้น้องชีนอะ
-
โห น้องจูนกับโจ๊กหวานซะ
ทำเอาคนอ่าน เบาหวานขึ้นเลย
พี่ดิวช่วงนี้เค้าอยากบริจาคเลือดอ่า ขออย่างนี้ :oo1: :oo1: :oo1: สักตอนได้ปะ :jul1: :jul1:
ชอบเรื่องนี้มากๆๆเลย
แต่สงสารชีน จะหาใครมาคู่กับชีนดีเนี่ย เอางี้ ผมละกัน555
คิดถึงพี่ดิวนะ อยากอ่านต่ออีกอ่า
-
กด ไลด์ ล้านคครั้ง o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
:m3: :m3: น่ารักมากมายคู่นี้ อยากมีแบบนี้มั่งจัง 555+ ชาตินี้จะมีวาสนาหรือเปล่านะ :oni2: :oni2:
-
อยากกก กรี๊ดมากกกกกก โจ๊กกับจูนกลับมาแล้ว แต่ยังไม่หายคิดถึงนะ
หวังว่ารอบนี้จะมีตอนหวานๆๆๆๆ มาให้ตลอดนะ แต่อยากให้มีหักมุมแบบเศร้าๆเหมือนกันนะ คริคริ
คิดว่าเรื่องนี้จะจบแล้วจริงๆๆๆ เลยม่ายได้เข้ามาแวะเวียนเท่าไหร่
วันนี้คิดถึงเลยเข้ามาดู แล้วก็มีตอนใหม่จริงๆๆๆ
ขอบคุณนะครับคุณ ดิว
-
โถ่ๆ พี่ชิน พี่พระเอกของน้องงงงงงงงง :กอด1:
-
^^" แหะๆ
-
ขัดจิต ตอนนั้นอ่า
แง๊ แง ไอเจ้ากี้ เหนหน้ารักทั้งเรื่อง ไม่น่าเลย ...55
-
น่ารักชิ....
-
แหมๆ โจ๊กหวงจูนซะจริง คิกคิก
ดูแลจูนให้ดีน้า :o8:
:bye2:
-
รักกันนานนะคุณดิว :กอด1:
-
น่ารักเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน แต่ก็เสียดาย ไอ้กี้จะเข้ามาห้ามนายเอ็งทำไม
นานจะได้อ่าน NC 10+ เนี้ย 555+
-
"อ่อน...อ่อน...เอ๊ย....ตื่นได้แล้ว...ตื่นสิว่ะ...." คนบ้าไรวะขี้เซาชะมัดยาด ทั้งคุ้ย ทั้งขุดจากที่นอนยังไม่ยอมตื่นอีก
"ไม่อาว....จานอนนนนนนนนนน....."
"กูบอกให้ตื่น ไม่ตื่นกูปล้ำ...." เรียกมันจนบ้านจะพังครืนอยู่แล้ว...เลยต้องใช้วิธีขู่อย่างนี้
"ปล้ำเหรอ.....อืม...แจ๊บๆๆๆ....กูชอบ...ปล้ำ....เอาเอา...." มันงัวเงียตอบผม...นี่ขนาดผมขู่มันขนาดนี้มันยังไม่กลัวอีก...แหงสิ...มันรู้อยู่แล้วนี่ว่าผมไม่กล้า...
"จะตื่นไม่ตื่น....ไม่ตื่นกูไปหม้อสาวนะ...." ผมเลิกตะกุยมันแล้วกลับมานั่งข้างเตียงเฉยๆ...เหนื่อย
"ไปเลย....แต่กลับมา...มึง...ตาย..." มันเน้นชัดๆ...ทีละคำ...ด้วยรอยยิ้มที่ชวนสยอง...ไง...ยอมตื่นแล้วเหรอ
"ก็มึงอ่ะไม่สนใจกูเลย...เอาแต่นอนอยู่ได้...นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ...เวลาที่เราจะได้อยู๋ด้วยกันแค่สองคนมันก็น้อยลงทุกที...วันก่อนก็ไปหาไอ้ชีน...พรุ่งนี้ไอ้เสกไอ้ปาล์มก็จะมากันแล้ว...แล้วไหนอีกสามสี่วันพ่อๆแม่ๆก็จะมากันแล้ว...ตกลงนี่มึงรักกูจริงป่ะเนียะ..." บางครั้งมันก็น้อยใจจริงๆนะครับ...ไม่สนใจกันบ้างเลย...
"ขี้บ่นอย่างกะตาแก่ไปได้นะไอ้คุณโจ๊ก..."
"ก็คนมันน้อยใจนี่หว่า...ตกลงนี่กูบ้าอยู่คนเดียวใช่มั๊ย...บ้าที่จะเจอมึง บ้าคิดถึงมึง บ้าที่จะได้อยู่กับมึง กูบ้าไปเองใช่มั๊ย...มึงไม่ได้รู้สึกอะไรเลยใช่มั๊ย...แล้ว...."
"จุ๊บ!!!!!!..." มันดึงหน้าผมไปจูบปากมัน...แล้วล้มตัวลงนอนต่อ
"........"
"อ้าว...ไม่บ่นต่อแล้วเหรอ....กำลังเพลินเลย...ฟังมึงบ่นก็เพลินดี...ถึงจะเป็นเสียงบ่นแต่กูก็ยังอยากได้ยินเสียงมึงอยู่ดี...พูดต่อสิ..."มันพยักเพยิดให้ผมพูดต่อ...
"........."
"ใบ้กินซะแล้ว...ที่รักกู...น่าสานชิหายเลย..." มันพาตัวเองมานอนหนุนตักผมซะงั้น...รู้มั๊ยว่าผมกำลังพยายามอดทนอยู่ที่จะไม่ืำอะไรมัน ช่างไม่รู้ชะตากรรมตัวซะบ้างเลย
"........" ผมก้มสบตามันเพื่อให้มันได้รับรู้ในสิ่งที่ผมกำลังคิด...และดูเหมือนมันจะรับรู้ได้ด้วยเพราะใบหน้ากำลังซับด้วยสีเลือดอ่อน
"ไม่ต้องมาคิดทะลึ่งเลยมึง หยุดคิดเดี๋ยวนี้..ไม่หยุดกูไล่กลับบ้าน" มันจะเลื่อนตัวหนีผม แต่มีเหรอผมจะยอม ล็อคบ่ามันไว้ซะเลย
"งั้นขอจูบได้มั๊ย...จูบ...แค่จูบ..."
"กูควรจะรักมึงให้น้อยลงกว่านี้นะ....เพื่อที่กูจะได้ไม่ต้องยอมมึงไปซะทุกอย่าง..."
"งั้นกูก็ควรจะรักมึงให้มากขึ้นสินะ...มึงจะได้ยอมกูทุกอย่าง...แต่นี่รักกูมันก็สุดๆแล้วนะ...หืม...ว่าไง"
"มึงไม่ต้องรักกูมากขึ้นหรอก...แค่อย่าลดรักที่เคยให้มาก็พอแล้ว...จุ๊บ..." มันเงยหน้าขึ้นและดึงหน้าผมลงไปจุ๊บอีกครั้ง...
"หิวยังครับ...เดี๋ยวไปทำไรให้กิน...ว่าแต่อยากกินไรบ้างละ..." ผมจับแก้มนุ่มๆ ยุ้ยๆของมันเล่นไปพลางๆ
"กินทู้กอย่างที่โจ๊กทำ...." มันพูดพร้อมกับชูอะไรบางอย่างให้ผมดู
"อะไร..?"
"ตั๋วหนังไง..ไม่รู็จักเหรอ"
"ตั๋วหนัง?...."
"ก็มึงบอกอยากดูเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ"
"ใช่...แต่มึงบอกว่าไม่ชอบไม่อยากดูเรื่องนี้นี่..."
"ง่ายนิดเดียว....ก็กูรักมึงไง...รอบบ่ายสาม..." แล้วมันก็ทำท่าจะนอนต่อ...น่ารักซะขนาดนี้...อย่าหวังจะได้นอนเลย...ย้ากกกกกกกก
"เอ๊ย!!!!!!!...อะไรนี่..."ก็ผมดึงมันมากอดและระดมจูบมันไปทั่วเลยครับ
"รางวัลสำหรับคนน่ารักไง..จุ๊บ...จุ๊บ...จุ๊บ..."
"แก้มช้ำหมดแล้ว...พอแล้วโจ๊ก...จั๊กจี้..." มันกลิ้งลงจากตัวผม...แต่ยังคงหันหน้ามาสบตากันอยู่
"จูน..."
"หืม?"
"เราจะมีความสุขแบบนี้ตลอดไปใช่มั๊ย....เราจะรักกันอย่างนี้ตลอดไปใช่มั๊ย...เราจะมีกันและกันอย่างนี้ตลอดไปใช่มั๊ย...เราจะจับมือกันไปแบบนี้ตลอดใช่มั๊ย....มึงอย่าปล่อยมือจากกูนะ..."
"รักกูมากขนาดนั้นเชียว..."
"มากไม่มากไม่รู้...รู้แต่ว่าอยากให้เราเป็นแบบนี้ตลอดไป..."
"คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ...จุ๊บ...จุ๊บ...จุ๊บ..." อุ่นจัง
-
ยังน่ารักเหมือนเดิม อิอิ :man1:
-
ค้างงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
-
ค้างมากๆๆและหวานมากๆๆอ่าพี่ดิว
ชอบมากๆๆเลย
คิดถึงหายไปนานจัง
เค้าจะรอหนูจูนน่ารัก กับ โจ๊กสุดหื่น
อยากอ่านอีกอ่าพี่ดิว เค้าชอบเรื่องนี้มากๆๆเลย :z2: :z2:
-
แล้วผมกับมันก็มาเดินหล่อกันที่ห้างก่อนครับ...รอเวลาถึงรอบหนัง
ตากแอร์ฟรี...หึหึหึ...ช่วยชาติประหยัดพลังงานอีกทาง
"อ่อน...อยากหาไรเคี้ยวเล่นๆมั๊ย..."
"ไม่อ่ะ..ยังอิ่มๆอยู่เลย..." ผมขยับตัวห่างจากมันหน่อยหนึ่ง...แต่ดูเหมือนมันจะยังไม่รู้สึก...เพราะยังชวนผมคุยไปเรื่อยๆ
"ตอนแรกทำไมกูชวนดูเรื่องนี้ถึงไม่อยากดูล่ะ..."
"ก็แค่ไม่อยากดู..ตอนนี้ก็ยังไม่อยากดูหรอก...แต่เห็นมึงอยากดู...กูก็เลย..ดูก็ได้..."
"ไอ้น่ารักเอ๊ย..." แล้วมันก็ดึงผมเข้าไปซะติดมันเลยแถมยังโอบไหล่ด้วย....แต่ผมนี่ตกใจเลยครับ
"เอ๊ย!!!!...ทำไรอ่ะ" ผมผลักมันออกอย่างลืมตัวเลยครับ พอเห้นหน้าเหรอๆหราๆของมันก็นึกออกว่าตัวเองทำไรเชี่ยๆลงไป
"เป็นไรอ่อน...ทำไมต้องผลักกันซะแรงขนาดนี้ด้วย..." ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ
"ปละปละเปล่า...ก็มันร้อนอ่ะ..มันร้อน แล้วมึงก็มากอดทำไมละ...อึดอัด..." ผมคิดคำแก้ตัวได้แค่นี้เองครับ
"ร้อนทั้งที่แอร์เย็นฉ่ำซะขนาดนี้นี่นะ...ฮึ...ถ้าคิดจะโกหก...อย่าให้คนอื่นจับได้..."
"งั้นขอโทษ...ไม่ได้ตั้งใจ..."
"ก็ได้...งั้นมึงมาเดินข้างๆกูได้ยัง..."
"ก็ได้...."
แล้วผมก็กลับไปเดินข้างๆมันอีกครั้ง
เราก็เดินฆ่าเวลากันไปเรื่อยๆ
แต่ทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆนะ
"โจ๊ก...มึงรู้สึกมั๊ยว่ามีคนมองเราตลอดเลย...ไม่ว่าเราจะเดินไปทางไหน..." ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะครับ
"ก็มึงกับกูหน้าตาดี ไม่เห็นแปลกที่จะมีคนมอง" มั่นมากมึง
"มึงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอโจ๊ก...ที่มีคนมองเราแปลกๆ"
"แล้วกูกับมึงแปลกตรงไหน...มึงมีเขางอกที่หัวเหรอ...หรือว่ากูเดินสี่ขา มีหาง หูยาว ตาสี่ตา หูสิบหู...กูกับมึงเป็นอย่างนั้นเหรอ..."
"กูพูดดีดี...กวนนะมึง...กูแค่รู้สึกไม่ชินกับสายตาของคนอื่นที่มองเราแค่นั้นเอง"
"แล้วเมื่อไรจะชิน. .." เสียงมันห้วนๆนิดหนึ่ง
"ไม่รู้สิ...มันแปลกๆ..มันเหมือนเค้ามองเราแบบสงสัย..แบบ...ไงไม่รู้ว่ะ..."
"มึงแคร์สายตาเหล่านั้น..." มันหยุดเดินแล้วครับ แล้วหันมาคุยกับผมแบบจริงๆจังๆ
"เปล่า...แค่ไม่ชอบ ไม่อยากให้ใครมอง...เวลาที่กูเดินกับมึง...ไม่อยากให้ใครซุบซิบเวลาที่กูกับมึงเดินผ่าน..."
"มึงอาย...มึงกลัว...มึงก็มึงนะจูน...กูคิดว่ามึงจะเปลี่ยนไแล้ว..แต่เปล่าเลย มึงไม่เคยเปลี่ยนเลย ไม่เคยเปลี่ยน..."
"โจ๊ก!!!!!!" มันเดินลิ่วตัวปลิวไปโน่นแล้วครับ ไม่รอกูเลย
"........."
"รอกูด้วย...มันหายไปไหนแล้วนะ...." ผมกดโทรศัพท์หามัน
"อยู่ไหน?" ผมถามทันทีที่มันกดสายรับ ยังดีที่มันยังรับสายผม
"ก็มึงอายที่จะเดินข้างๆกูไม่ใช่เหรอ..."
"............"
"มึง...มึงไม่ชอบให้ใครมองเราเดินด้วยกันไม่ใช่เหรอ..." เสียงมันไม่ได้โกรธ...ไม่ได้โมโห...แต่ผมว่าผมยอมให้มันด่าใส่ ตะโกนใส่ซะยังดีกว่ามาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแบบนี้
"ไม่เอาน่าโจ๊ก....กุไม่ได้คิดอย่างนั้นซะหน่อย..."
"กูจะกลับบ้าน...กูหมายถึงบ้านกูอ่ะ...มึงกลับเองได้นะ..."
"โจ๊ก...โจ๊ก...มึงอยู่ไหน..อย่าทำแบบนี้เลย...กูขอร้อง กูขอโทษ...มึงอยู่ไหน..บอกมาสิกูจะไปมึง...กุอยากเห็นมึง..." ผมหันมองไปรอบๆ...แล้วก้อนแข็งๆก้ขึ้นมาจุกที่ลำคอ...ขอบตาร้อนผ่าว...ผมทำผิดไปอีกแล้ว ผมไม่ได้ตั้งใจนะ...ไม่ได้ตั้งใจเลย...อย่าโกรธเลย ขอโทษ
"แค่นี้นะ...กลับบ้านดีดีละ..." มันไม่ยอมฟังผมเลย
"กูจะรอมึงนะ...." ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนกดวางสายก่อนกัน...รู็แต่ว่าตอนนี้ผมอยากร้องไห้จริงๆ
ผมเดินไปซื้อน้ำไว้ 2 แก้ว เผื่อมันจะกลับมา
เวลา 18.30 น.
"ตั๋ว 2 ใบครับ..."
"โค้ก 2 แก้วครับ..."
เวลา 20.00 น.
"ตั๋ว 2 ใบครับ..."
"โค้ก 2 แก้วครับ..."
เวลา 22.30 น.
"ตั๋ว 2 ใบครับ..."
"โค้ก 2 แก้วครับ..."
เวลา 22.45 น.
"ในที่สุดมึงก็มา..."คนที่ผมรอ ในที่สุดเค้าก็มา เค้ากำลังยืนหอบจนตัวโยนอยู่หน้าผม...หน้าชื้นไปด้วยเหงื่อทั้งที่เวลาก็ค่อนข้างดึกแล้ว
"มึงทำบ้าอะไรของมึงห๊า!!!!!!!...มึงรู้มั๊ยว่ากูเป็นห่วงแค่ไหน....โธ่เว้ย!!!!" คนเริ่มหันมามองทางพวกเรามากขึ้นเพราะโจ๊กมันพูดเสียงค่อนข้างดัง ดูมันจะหัวเสียไม่น้อยเลยครับ...แต่คราวนี้ผมกลับไม่รู้สึกอะไรกับสายตาเหล่านั้นที่จับจ้องมองมาทางเราเลย เพราะสายตาผมในตอนนี้มีแต่มันเท่านั้น มันเท่านั้นจริงๆ
"วิ่งมาเหนื่อยมั๊ย....ดื่มน้ำก่อนมั๊ย...กูซื้อน้ำไว้ให้มึงตั้งหลายแก้วแนะ..." ผมก้มลงหยิบแก้วน้ำใบที่ซื้อสุดท้ายยื่นให้มัน แต่มันไม่ยอมรับไป กลับเบนสายตาไปทางเก้าอี้ที่ผมนั่งเมื่อกี้...แก้วน้ำตั้งเรียงอยู่ 7 ใบ แก้วใบแรกๆที่ผมซื้อมาน้ำแข็งละลายเกือบหมดแล้ว หยดน้ำเกาะพราวรอบแก้ว...ส่วนแก้วที่ผมซื้อให้มันยังพอดื่มได้อยู่เพราะเพิ่งซื้อมาไม่นาน
มันเอามือลูบหน้าแรงๆแล้วก็ลากผมออกมาจากตรงนั้นไปยังห้องน้ำ
ซึ่งจะถือว่าโชคดีหรือดชคร้ายกันแน่ก็ไม่รู้เพราะไม่ีคนอื่นอยู่เลย...แน่ละนี่มันกี่โมงกี่ยามเข้าไปแล้ว
"มึงทำบ้าอะไรของมึง!!!!...ทำไมไม่กลับบ้าน...แล้วโทรมาทำไมไม่รับ..." เสียงมันยังคงจริงจังและดุ
"ก็จูนรู้ว่าโจ๊กต้องมาไง...." แต่เสียงผมราวกับอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ที่มีสายลมพัดผ่านแผ่วเบา
"ทำไมอะไรทำไมไม่คิดบ้าง...กุโทรมาก็ไม่รับ...ไปหาที่บ้านก็ปิดไฟมืดสนิท ถามจริงเหอะเคยนึกถึงกูบ้างไหมว่ากูจะรู้สึกยังไง...ว่ากูจะห่วงมึงจนแทบบ้า...เคนรู้บ้างมั๊ย..." มันจับตัวผมเขย่า...จนผมรู้สึกว่าตัวเองคงมีน้ำตาคลอแน่...มันเลยยอมปล่อยแล้วหันไปทุบผนังแทน
"จูนแค่อยากให้โจ๊กเห็นว่า...ฮึกๆๆ...จูนก็รอโจ๊กได้เหมือนกัน...ไม่ใช่โจ๊กคนเดียวหรอกที่รอจูนได้...จูนก็รอโจ๊กได้เหมือนกัน ไม่ว่านานแค่ไหนก็รอได้...รอได้จริงๆนะ...รอโดยไม่ลุกไปไหน ไม่มองใคร รอที่เดิมตลอด..."
"..........." มันหยุดแล้ว แต่ยังไม่ยอมมองหน้าผม
"อยากดูหนังที่โจ๊กอยากดู...อยากดูหนังกับโจ๊ก...นะ"
".........."
"นี่ไงตั๋ว...จูนซื้อไว้ทุกรอบเลย...เพราะจูนรู้ว่าโจ๊กต้องมา...ไม่ว่านานแค่ไหนโจ๊กก็จะมา...โจ๊กจะไม่ปล่อยให้จูนรอเก้อหรอก...รู้.."
".........." มันไม่พูดอะไรแต่กลับดึงผมเข้าไปกอด...
"โจ๊ก...กูขอโทษ...ต่อไปกูจะไม่แคร์สายตาคนอื่นอีก...ฮึกๆๆๆๆ....จะไม่สนใจคนอื่นที่มองเรา...ฮึก...อย่าโกระนะ...ขอโทษ...ขอดทษจริงๆ..."
"รักมากขนาดนี้...จะโกรธได้ไงละครับ...." ผมกอดผมกระชับขึ้นและหอมผมผมด้วย ผมกอดตอบมันและเขย่งเท่าหอมแก้มมันด้วย
ต่อไปใครอยากมองก็มองไปสิ...ใครอยากจะคิดอะไรก็คิดไป ผมจะแคร์คนๆนี้เท่านั้น คนอื่นไม่เกี่ยว
"ตาช้ำหมดแล้ว..." ผมค่อยๆเกลี่ยน้ำตาให้ผมเบาๆ
"บทลงโทษของคนนิสัยไม่ดีไง....ไม่โกรธแล้วนะ..."
"คร้าบ......ตาบวมขนาดนนี้จะดูหนังไหวอีกเหรอ."
"........." ผมส่ายหัวแทนคำตอบ ปวดตาไปหมดแล้วด้วย แถมปวดหัวอีก
"ซื้อตั๋วมาตั้งแปดใบ แต่ไม่ได้ดูซะกะรอบ..."
"ไม่เป็นไรหรอก..."
"หืม...?"
"ตังค์มึง...ไม่ช่ายตางค์กู....."
"มันน่านัก...." มันขยี้หัวผมซะยุ่งไปหมดเลย
"ให้ลงโทษ.....จุ๊บ..." ผมเขย่งไปจุ๊บปากมันเบาๆทีหนึ่ง
"หึหึหึ...กลับบ้าานเหอะ...ตาแดงไปหมดแล้วนั่นนะ...ปวดหัวด้วยเปล่า..."
"อืมๆๆๆ....."
ผมกับมันเดินออกมาจากห้องน้ำ เดินผ่านเคาน์เตอร์ขายตั๋ว โห คนเยอะน่าดู สงสัยหนังเรื่องอื่นจบพอดี คนเลยเยอะน่าดู นั่นไง...มีคนหันมามองทางเราอีกแล้ว
"หืม?" ไอ้คนข้างๆก้มลงมามองผมหน่อยหนึ่ง
"คนเยอะ...กลัวหลงทาง จับมือกันไว้ดีกว่า อุ่นดีด้วย" มันกระชับมือผมให้แน่นขึ้น
อุ่นจัง...ผมเดินผ่านคนกลุ่มแล้วกลุ่มเล่า สายตาของพวกเค้่าผ่านมาก็ผ่านไป..ไม่ได้ทำให้ผมสุขมากขึ้นหรือทุกข์น้อยลง...แล้วผมจะไปสนใจทำไมมากมาย ผมควรจะสนใจคนที่จะอยู่กับผมตลอดไปต่างหาก
"หึหึหึ...ไม่อายคนอื่นมองแล้วเหรอ..."
"สายตาคนอื่นทำร้ายกูไม่ได้หรอก...แต่สายตาที่เจ็บปวดของมึงสามารถฆ่ากูให้ตายได้...."
"เน่า...แต่กูชอบนะ...หึหึหึ"
ตรงประตูทางออกมีกลุ่มวัยทีนสาวๆประมาณสามสี่คน
พวกเธอมองมาทางพวกเราและก้มลงมองมือที่จับกันอยู่ของเราและเงยมามองหน้าพวกผมอีกครั้ง
ผมกระชับมือเราให้แน่นขึ้น..ไอ้บ้านี้ก็หัวเราะหึหึหึบ้าอยู่ได้
และตอนที่ผมกำลังจะเดินผ่านกลุ่มพวกเธอไป
"ไม่ต้องมองหรอกครับ...คนนี้แฟนผม...ผมหวง...หึหึหึ..." ผมเหลียวหลังไปมอง สาวๆกลุ่มนั่นตาค้างเลยครับ
แต่ไอ้โจ๊กไม่ได้สนใจอะไร ก็ประโยคเมื่อกี้ผมพูดเบาๆนิครับ...แต่สาวๆกลุ่มนั้นคงจะได้ยินชัดเจนเชียวแหละ
"กูรักมึงนะ..." จู่ๆมันก็บอกรักผมซะงั้นตอนที่กำลังจะเดินเข้าประตูบ้าน แต่มืดมากเลยไม่รู็ว่ามันบอกผมด้วยสีหน้าแบบไหน
"ชส์...เน่า..." ผมนี้เขินตายไปเลยหน้างี้ก็ร้อนผ่าว ไม่ว่ามันจะบอกรักกี่ครั้ง็ก็ยังเขินและอยากฟังไม่รู้เบื่อ
"แต่มึงก็ชอบและกำลังเขินด้วย..."
"ชิส์...ทำเป็นรู้ดี...มืดออกขนาดนี้มึงรู้ได้ว่ากูเขิน..."
"รู้สิ..."
"แล้วรู้ได้ไง..."
"เพราะกูอยู่ในใจมึงไง..." ตายสนิทเลยกู....
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
"เพราะกูอยู่ในใจมึงไง..." :o8: :-[ :o8: :-[
-
เขินจังเลย
-
:m13: สรุปแล้ว....เน่าพอๆกันละน้อออออ :laugh3:
-
"เพราะกูอยู่ในใจมึงไง..."
คิดได้ไงอะ
มดขึ้นแล้วนะเนี้ยะ
-
"เพราะกูอยู่ในใจมึงไง"
เอาใจเราไปเลยนาย
-
โหหหหหห โจ๊ก จูน ทำแก้มแตกอีกแล้วววว :กอด1:
-
แอบมีตอนพิเศษใ้ห้หายคิดถึงด้วยยย
ขอบคุณนะค้าบบบบบบบบบบบ
-
ชริส์ สองคนนี้เน่าตลอด........ แต่เจ๊ชอบ 55555++ :impress2:
-
เพราะกูอยู่ในใจมึง 55555
หวานกันตลอดเลยนะ
-
ชอบจังเลย
ขอบคุณนะคับ :pig4:
-
น่ารักทั้งคู่ หวานนน น
-
ได้ใจกันไปเลยทีเดียวคู่นี้
อิอิ
-
:o8: เขินแทนเลยอ่าตอนนี้
-
สนุกมากเลยค่ะ มีนิยายแบบนี้ไม่กี่เรื่องที่ทำให้เราทนอ่านจนจบได้ นิยายเรื่องนี้ของคุณดิว เป็นเรื่องแรกจริงๆที่ทำให้รู้ว่า เออ...ไม่มีบทบรรยายก็สนุกดี มีแต่บทพูดก็ซาบซึ้งได้ เป็นเรื่องแรกจริงๆ เพราะถ้าเจอนิยายแบบนี้นะ อ่านไม่เกินสี่ห้าบรรทัดก็กดปิดแล้วค่ะ ชื่นชมตัวละครทุกตัวที่คุณดิวสร้างขึ้นมา แม้ว่าจะไม่อยากให้จบเลย เพราะรู้สึกว่ามันยังต่อได้อีก ไม่ได้คาดหวังเอ็นซี นึกไม่ออกเลยว่าฉากอย่างว่าของคู่นี้จะเป็นไง เพราะรักแบบที่พวกเขาเป็นอยู่ จะหาผู้ชายแบบโจ๊กได้ที่ไหนเนี่ย น่ารักมาก ส่วนจูนนะ ได้ใจเราไปเต็มๆ ผองเพื่อนทั้งหลาย เสก ปาล์ม เกต แพม ชีน สอง อ้อย ฯลฯ ต้องขอบคุณที่ทำให้สองคนนี้เค้าได้รู้ใจกัน โดยเฉพาะคำแนะนำของกลุ่มเพื่อน น่ารักมาก ประทับใจและอยากอ่านต่ออีกสักนิดสักหน่อย จะมีต่ออีกมั้ยคะ แม้ว่ามันจะย้ายมาบอร์ดจบแล้วก็ตาม แอบหวังอยู่นะ
-
อร๊ายยย น่าร๊ากกกกก
-
กลับมาคราวนี้ใส่ความน่ารักลงไปได้ดีทีเดียว
คิดถึงน้องจูนจริงๆๆๆ
มาแต่งอีกนะดิว
รอเสมอ
-
เค้าซึ้งจนน้ำตาร่วงเลยตัวดิว
:pig4: มิสคนแต่งเน้อ
-
ว๊ากกกกกก ตอนพิเศษ
ไม่รู้ว่าเคยเม้นเรื่องนี้ไปรึยัง แต่อ่านมานานแล้วแหละ :-[
เป็นไม่กี่เรื่องที่บรรยายแบบนี้แล้วติดหนึบ น่ารักจริงๆ
ถูก ทำไมต้องสนใจคนที่ไม่แคร์เรา :กอด1:
ว่าแต่... จนปัจจุบันเค้าก็ยังไม่ได้กัน o22
โจ๊กจูนคนแต่ง :กอด1:
-
สวัสดีค่ะ มาเป็นรอบที่สองหลังอ่านจบไปอีกหนึ่งรอบ
อร๊ายยย น่ารักมากมายเลยทั้งสองคน
พี่ดิวก็เขียนดีมากเลย
แต่หลังอ่านจบไปสองรอบ
ความสงสัยของไอซ์ก็ยังไม่หายไป :z1:
1. ตอนที่บอกว่ามีคนฝากจดหมายมากับน้องม.ต้นนี่ยังไม่บอกเลยว่าเขียนว่าอะไร
(แบบว่าอยากเจือกอะค่ะ ^^) ไอซ์ยังอยากรู้อยู่นะคะ :impress2:
2. ตอนที่พี่ชีนบอกว่า มีแต่จะเหยียบให้จมดิน บลาๆๆ พี่ชีนเค้าทำอะไรไว้หรอคะ
(ตามเดิมค่ะ ยังไงไอซ์ยังอยากรู้อยู่ดี) :m28:
3. แล้วตอนที่พี่โจ๊กมีเรื่องกับพี่ชีนเพื่อปกป้องพี่จูนแล้วโดนพักการเรียน นี่ตกลงพี่ชีนเค้าพูดอะไรหรือทำอะไรหรอค่ะ ไอซ์อยากรู้??
ยังมีอีกหลายข้อสงสัย แต่ไอซ์จำไม่ได้ เดี๋ยวถ้าจบรอบที่สามเมื่อไหร่แล้วจะมาถามใหม่ :z1:
ใครรู้ช่วยตอบทีนะคะ สงสัยอย่างแรง :call:
สุดท้าย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
รักพี่เสกอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :m29:
จุ๊บๆ
-
เขินมาก
-
น่ารักมากๆ ขอบคุณนะคร้าาาาบ o13
-
:z3:
คิดถึงโจ๊ก-จูน คิดถึงพี่ดิว
มุกไม่อยุ่อัพเป็นว่าเล่นเลยนะ
เรื่องนี้ไม่เหมือนเรื่องอื่นจริงๆ
รู้สึกดีมากกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณนะพี่ดิว
:กอด1: :L2:
-
ชอบจริงชอบจังชอบมากกกกกกกกกกกกก
อ่านจบใน2วัน จูนกะโจ๊กน่ารักสุดๆ
คุณดิวเขียนเก่งมากๆตัวละครมีมิติทุกตัว
อย่าทิ้งงานเขียนนะคะ เขียนต่อไปนะคะ
จะติดตามผลงานของคุณดิวต่อไป...ต่อไป...และต่อไปค่ะ
-
รักเรืองนี้จัง
คิดถึง โจ๊ก จูน มากๆ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เกือบสามวันมานี้ ทำให้ รู้ ว่า หลงรัก จูน-โจ๊ก เพิ่มขึ้นมาอีกแล้ว :m4: :m18:
-
ผมพึ่งได้เข้ามาอ่านอ่ะครับ เริ่มอ่านแต่แรกเลย ใช้เวลาช่วงเสาร์อาทิตย์ แต่ก็แค่สองอาทิตย์เองนะครับ อ่านจนจบถึงตรงนี้
ผมรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องนี้ เพราะบางซีนมันก็ช่างคล้ายกับชีวิตของผมจริงๆ ผมเลยรู้สึกร่วมด้วยทั้งสุข ทุกข์ เศร้า
ดีใจ เสียใจ ผมขอชมผู้แต่งนะครับว่าแต่งได้ดีมากๆครับ โดยเฉพาะบทของ พ่อและแม่ของทั้งสองคน ซึ่งหาได้ยากยิ่งในชีวิตจริงๆ ที่ผู้ใหญ่จะเข้าใจความรักรูปแบบนี้ แต่ผมก็หวังว่ามันจะเป็นจุดเริ่มที่ดีนะครับ อยากให้ผู้ใหญ่ได้อ่าน ได้คิด ในแบบพ่อแม่ของโจ๊กและจูน บ้างสักนิด
ชีวิตรักแบบนี้คงจะสวยงามมากว่าที่เป็นอยู่ในสังคมปัจจุบันนะครับ....ขอบคุณครับที่เขียนเรื่องดีๆให้ได้อ่านกัน
-
หลังจากเป็นนักอ่านเงามาจนจบ เพราะเพิ่งจะมีเพื่อน แนะนำให้มาอ่าน อยากบอกว่า สนุกมากจริงๆ อ่ะจ้า
รักโจ๊ก จูน ยิ่งอ่านไปยิ่งรักมากขึ้น นิยายเรื่องนี้มีหลายอารมณ์มากๆ เวลาดราม่าก็ดราม่ามากก บทจะหวานก็หวานซะ
คือเหมือนเราได้ร่วมทุกข์ ร่วมสุข ไปกับตัวละคร โจ๊ก จูน ด้วยตลอด
แม้ในบางเหตุการณ์จะพาให้หัวเสียอยู่บ้างก็ตาม
โดยเฉพาะ หนูจูนเนี่ย ไม่ได้ดั่งใจหลายรอบมากกกกกกกกกกว่าทุกอย่างจะลงตัว เล่นเอาเหนื่อยเลย
และส่วนใหญ่จะคอยลุ้นแทนโจ๊กมากๆ ในขณะที่คนอื่นๆด่าโจ๊ก ว่าโจ๊ก กัน เชียร์ชีนกันบ้างไรบ้างแหละ เรากลับไม่เคยว่าโจ๊กเลย เรามักจะมองเห็นถึงเจตนาและเหตุผล ของโจ๊กเสมอ เหมือนตัวเองเป็นโจ๊กยังไงยังงั้น จริงๆนะ 5555+
(บางทีก็ด่าชีนในใจด้วยซ้ำ 555 เช่น อิชีนมาอีกและ แม่งเดี๋ยวเค้าก็เข้าใจผิดกันอีกหรอก , น่าน อิชีนจะตื้ออะไรนักหนาว่ะ , แนะ หนูจูนจะไปกับชีนทำไม อารายแบบนี้ แม่ยกชีนอย่าว่ากันน้า เฮอๆๆ)
แม้กระทั่งตอนจบก็คิดว่า ทุกอย่างโอเคแล้ว ยังไงก็ค่อนข้างรับรู้ได้ว่า สองจอเค้ารักกันจริงๆ ไม่รู้อ่ะ ตั้งแต่ที่ได้อ่านมา มันทำให้มั่นใจในตัวของสองคนนี้มาก
ขอบคุณคุณดิวค่ะ ที่แต่งนิยายดีๆ สนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน เก่งมากๆ เลยจ้าา ^____^
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านแล้วยิ้มแก้มปริเลย น่ารักมากค่ะ^^
-
ดันครับดันๆๆ :impress2:
-
ชอบ เรื่องนี้ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
น้องดิว น่ารักเหมือนเดิมเลยครับ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
ต่อด่วนๆๆนะนะนะ ขอร้องนะค๊าบบบบบบ
-
แง่ๆๆๆ อย่าเงียบหายไปแบบนี้สิครับดิว
-
:o8: :o8: :o8: กว่าจะพูดว่ารัก เล่นเอาเราลุ้นหลายรอบ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
นิยายเรื่องนี้ เป็นนิยายที่น่ารักที่สุด เท่าที่ผมเคยอ่านมาตั้งแต่รู้จักเว็บนี้เลยครับ (ไม่ได้เว่อร์นะครับ รู้สึกอย่างงั้นจริงๆ)
เป็นเรื่องที่ผมรู้สึกว่า มันอิงชีวิตจริงสุดๆ คือ ไม่เว่อร์ ไม่เหมือนนิยายมากไป
ไอ้รักเบาๆ ดูกันไปก่อนเนี่ยอ่ะครับ อันนี้ค่อยดูเป็นชีวิตจริงหน่อย
ผมนั่งอ่าน 152 หน้ารวดเดียวเลย ไม่ข้ามสักหน้า สักตอน ทั้งหัวเราะ ร้องให้ และ เขินอาย มากับตัวละครตลอดทั้งเรื่อง
จูนโชคดีมากๆเลยนะครับ ที่ได้เจอคนดีๆ ที่รักจริงอย่างโจ๊กเนี่ย โจ๊กก็โชคดีเหมือนกัน ที่ได้เจอคนแบบจูน
(เฮ้อ.. จะมีอย่างงี้สักคนให้เราบ้างไหม?)
ขอบคุณคนเขียน สำหรับเรื่องราวดีๆ อย่างเรื่องนี้นะครับ ^^
-
ผมอ่านเรื่องนี้ได้ สามวัน พร้อมกับอารมณ์ที่ซัดตีกันมั่วไปหมด
อ่านช่วงแรกๆ รู้สึกว่า สงสารจูนมากๆ ทำไมโจ๊กต้องทำแบบนี้
แล้วไหนจะเรื่องซีนอีก อะไรเนี่ย มาตอแยอยู่ได้
พอเริ่มกลางๆ เริ่มเชียร์โจ๊ก และในขณเดียวกัน ก็เริ่มหงุดหงิดกับน้องอ้อยมากๆ
อะไรของคุณน้องอ้อยครับบบบ
แล้วพอหลังๆ เริ่มรำคาญไอ่คุนจูนมากๆ มากเสียจนกระทั่งอ่านไปแทบทุบคีย์บอร์ด
จะลีลาอะไรนักหนา ตอบนี่มันยากเย็นมากเหรอ?
แต่พอมาช่วงใกล้จบ
ลุ้นมาก ว่าเมื่อไหร่จะบอกกันซักที...เข้าใจนะว่ากลัวความสุญเสีย แต่ทำไมไม่ยอมลองลุยดูบ้าง
ในเมื่อรู้ตัวเองแล้วนี่ แถมอีกฝ่ายก็ยืนยันกับความรู้สึก
จนเริ่มคิดเบาๆว่า ให้โจ๊กทิ้งแกแล้วให้ซีนเสียบแทนดีกว่ามั้ย?
แต่ก็ไม่ได้ เพราะรู้ว่าใจของจูนเลือกใคร(แหวะๆ)
แล้วยิ่งได้อ่านตอนจบ(รวมถึงตอนเสริมต่างๆ)
โดยเฉพาะตอนที่ บอกให้เจนกับเป้รู้ โอ๊ววว
หม่าย ก้อดดดดดด หวาน หว๊านนนนนนน อ่านจนคนอ่านแทบจะเอาหัวโขกหน้าจอคอม(เขินแทนวุ๊ย)
ขอบคุณนะครับดิว ที่เขียนเรื่องราวสนุกๆแบบนี้ แถมยังให้ข้อคิดกับคนหลายคน
และคนอีกหลายคนได้รู้สึกดีๆไปกับเรื่องนี้(ผมคนนึงหล่ะ ที่อิน แล้วก็ชอบมากๆ อยากเจอแบบนี้บ้างอะไรบ้าง แหะๆ)
ถ้ามีตอนพิเศษ ก็แบ่งปันอีกนะครับ
ขอบคุณมากๆครับ ตัวดิว (หุหุ) :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
เรื่องนี้เขียนได้เป็นธรรมชาติมาก ค่อย ๆ ไปทีละเรื่อย
เนื้อเรื่องสนุกมากเลยฮ๊าฟฟฟฟฟ
-
สนุกมากก เรื่องดีมากกก
-
ตอนนี้กำลังหานิยายอ่านอยู่ค่ะ แล้วก็จะเป็นโรคจิตหน่อยๆคือนอกจากดูชื่อเรื่องแล้วว่าถูกจริตกับเราหรือเปล่า ก็จะเปิดมาดูคอมเม้นท์หน้าท้ายๆค่ะ เพราะว่ามันจะเป็นช่วงๆของชีวิตว่าอยากจะอ่านเนื้อเรื่องแนวไหนยังไง แต่ไม่ได้แอบดูตอนจบนะ ฮ่าๆ อันนี้ขอเก็บไว้ลุ้นก่อนค่ะ
ส่วนที่เลือกๆอ่านเพราะว่ากลัวเจอเรื่องที่ดราม่ามากไปก็ไม่ดี ขำต๊องเยอะเกินก็จะดูล้นเกินพอดี ตบจูบๆแบบพิศาลก็ไม่ไหว ก็เลยเลือกๆอยู่ แล้วก็มาเจอเรื่องนี้เข้าค่ะ ยังไม่ได้อ่านนะคะ แต่เท่าที่ไล่อ่านคอมเม้นท์แล้วมีความรู้สึกบวกกับเรื่องนี้ว่าน่าจะเป็นเรื่องที่เราอ่านแล้วจะสบายใจอีกเรื่องหนึ่ง
เอาเป็นว่าขอตัวไปอ่านก่อนแล้วผลลัพธ์ที่ได้เป็นยังไงจะมาเม้นท์บอกนะคะ สัญญา
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้จริงๆ
แม้จูนจะหวั่นแค่ไหนในบางครั้ง แต่ก็มีโจ๊กที่หนักแน่น ทำให้มันเป้นไปได้อย่างลงตัว
~><~
-
ในที่สุดก็อ่านจบจนได้ ฮ่าๆๆๆ คือจะบอกว่าไงดีล่ะ อ่านไปยิ้มไป
จริงๆต้องบอกว่าช่วงต้นๆเรื่องจนถึงตอนที่จูนสับสนๆกับความรู้สึกตัวเอง
เป็นอะไรที่อ่านแล้วถอนหายใจไป แบบเข้าใจนะว่ามันคงมึนๆ งงๆ อะไรหลายๆอย่าง
แล้วยิ่งตอนมีชีนเข้ามาเนี่ย คือ ส่วนตัวเราคิดว่าคนช่างตื้อนี่แหละน่ากลัวของแท้
แล้วเราคิดว่าชีนนิสัยคล้ายโจ๊กมาก เพียงแต่ว่าความเป็นเด็กอาจจะมีมากกว่า
มันเลยเหมือนกับว่าเออคนสองคนนี้สูสีกันนะ มันอาจทำให้จูนจะชอบใครก็ได้
แต่ถ้าเรื่องความผูกพัน ยังไงโจ๊กก็น่าจะชนะเลิศอยู่แล้วอ่ะ
แล้วเรื่องนี้ชอบตรงที่ว่าผู้ใหญ่ในเรื่องดูมีความเป็นมนุษย์และมองอะไรตามความเป็นจริงดี
ไม่ได้ห้ามแต่ก็ไม่ได้สนับสนุน เพียงแต่ให้การกระทำเป็นตัวบ่งบอกและชี้อนาคต
เราว่ามันก็จริงนะ...ถ้าใครที่มีความรักในรูปแบบนี้แล้วได้ผู้ใหญ่แบบนี้คอยชี้แนะเราว่าดีมากอ่ะ
ส่วนเรื่องหลังๆมานี่คือหวานได้อีก อ่านไปยิ้มแก้มแทบแตก จูนแบบขี้อ้อนมากกกกกกกก
แล้วโจ๊กเป็นผู้ชายที่เราคิดว่าเออผู้ชายคนนี้เจ๋งดีอ่ะเหมาะกับจูนเป็นที่สุด
เรื่องนี้ไร้ nc แต่...เราว่ามันก็โอเคนะ คือ...คนอ่านรับรู้แค่ว่าจูนโอเคล่ะว่ายอมให้อะไรๆด้วยได้
เราว่าคนอ่านก็น่าจะจินตนาการต่อได้ว่า...หลังจากนี้ไปมันก็คงเป็นไปตามทางของมันแหละ
สรุปว่าเราชอบเรื่องนี้อ่ะ อ่านแล้วจี๊ดๆ มึนๆ บ้างในบางตอน แต่อ่านแล้วมีความสุขจริงๆนะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้ค่ะ
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวันเลย
แต่ยังคิดถึงทุกคนนะครับ
อยากจะบอกทุกคนว่า...........คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ที่ทั้งติและชม
ดีใจจริงๆครับที่เราเขียนเรื่องออกมาเรื่องหนึ่งและมีคนสนใจตามอ่านมากขนาดนี้
ไม่ได้เวอร์นะ....แต่มันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
คนที่เป็นนักเขียนอื่นๆก็คงเหมือนดิวแหละ
ยิ่งมีคนมาเม้นต์มาให้กำลังเยอะๆก็อยากจะเขียนงานออกมาให้ดีที่สุด...
เขียนเสร็จไปตอนหนึ่งก็ตั้งใจรอคอยเม้นต์กลับมาว่าคนอ่านจะรู้สึกยังไง...ชอบมั๊ย...สนุกไปกับเราด้วยมั๊ย
ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆครับ
ตัวดิว
-
แล้วพี่ตัวดิวจะมาต่อให้อีกมะไหร่อ่ะครับ :m15: :m15: :m15: :m15:
-
ขอสนับสนุนให้ดิวมาเขียนต่ออีกนะครับ เขียนได้สนุกดีครับชอบๆ
-
อ้ากกกก เขินแทนจูนเลยอ่ะคร้าบบบ
-
สนุกดีฮะๆ
ชอบนายโจ้กจริงๆ ฮิฮิ
แต่ก็รักนายจูนด้วยนะ
-
:เฮ้อ:อ่านไปลุ้นไปว่าจะลงเอยกันยังไงจะไปทางไหนกันดี โจ๊ก จูน น่ารักอ่ะ :-[
-
ผมเป็นคนหนึ่งที่ติดตามอ่านเรื่องนี้มาเหมือนกัน อ่านมาก็ สองรอบแล้ว และก็รู้สึกว่าเป็นนิยายที่ทำให้ผมร้องไห้บ่อยมากกกกก ซึ้ง น่ารัก อ่านโดยที่ผมไม่เคยคิดหวัง หรือ รอ ว่าเมื่อไหร่จะมีฉาก NC แต่อ่านไปยิ้มไปเพราะมันไม่ต้องมีก็ได้ โจ๊กกับจูนน่ารักมากกกกก น่ารักอย่างนี้ต่อไปนะ รักที่สุด รักคุณดิวด้วย ขอบคุณมากครับที่แต่งนิยายดีดีอย่างนี้ออกมาให้อ่านกัน ขอบคุณครับผมมมมมมมมมมมมม ^^
-
วันนี้ผมทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ...ไม่ได้ตื่นเต้นดีใจที่จะได้ไปเที่ยว
แต่เพราะผมกำลังจะได้ใช้เวลาร่วมกับบรรดาผองเพื่อนที่สุดแสนจะน่ารักต่างหากละครับ...ส่วนเรื่องเที่ยวนะมันผลพลอยได้
เพื่อนที่ทำให้ผมมีมันและมีเราในวันนี้...กราบงามๆหนึ่งที
ยกเว้นไอ้เพื่อนเสกนะครับ เพราะที่มหาลัยผมเห็นหน้ามันจนอิ่มถึงขั้นจุกทีเดียว...แต่ยังไงก็รักมันแหละ..
"เป็นไรอ่อนนั่งยิ้มบ้าหน้าบานคนเดียวอยู่ได้..." นั่นมันปากมึงที่มีไว้ทักทายคนน่ารักอย่างหนูจูนเหรอ...ชิส์... มันถือถาดที่บรรจุถ้วยโจ๊กมา 2 ใบ... ฮิๆๆก็ผมไม่ยอมไปกินที่ห้องครัวเองนี่ครับ มันเลยเป็นหน้าที่ของโจ๊กที่ต้องยกมาให้ผมที่โซฟาหน้าทีวีแทน
"บ้า...แล้วรักมั๊ยล่ะ...หึ๊?" ขว้างค้อนด้ามใหญ่ไปหนึ่งอันพร้อมกับหยิบถ้วยโจ๊กมาสำเร็จโทษ...อร่อยเหาะไปเลย
"ถอนตัวไม่ขึ้นเชียวแหละครับบบบบ สงสัยอ่อนของเราขุดหลุมลึกมากไปหน่อย..." แล้วนั่นเสนอหน้าเข้ามาทำไม...รู้แหละอยากจุ๊บปากกูใช่มั๊ยละ...กูรู้ว่าปากกูน่าจูบ...แต่...ว่ากูบ้าใช่มั๊ย...งั้นอดดดดดดดดดดดดด...
"ทำไมอ่ะ?..." ฮ่าๆๆๆสะจายส์....มันว่าผมแบบงอนๆนิดหนึ่งเพราะมันจูบถ้วยโจ๊กแบบเต็มๆไงครับ...ผมเอาถ้วยโจ๊กมาบังหนังไว้...แทนที่จะได้จุ๊บปากผมกลับจุ๊บแก้มน้องลิงลายที่ถ้วยโจ๊กแทนซะงั้น....สม
"โทษฐานปากดีว่ากูบ้าไง...ชิส์...อ้ำ..." แล้วผมก็กินต่ออย่างอะเหย็ดอะหย่อยแกล้มด้วยความสะใจที่ได้กวนส้นมัน
"ก็บอกแล้วไงว่าถึงบ้าก็รัก....นะนะนะ ขอจูบหน่อย" ยังไม่เลิกง่องแง่งนะมึง...คิดว่าน่ารักตายล่ะ...ถึงจะน่ารักจริงๆก็เหอะ
"ชิส์...ระดับนายจูนซะอย่าง ไม่จำเป็นต้องขุดหลุมให้เหนื่อยหรอก...ใช้แค่หน้าตาบวกนิสัยที่สุดแสนจะเพอเฟ็คก็เหลือกินแล้ว" ผมมั่นใจครับ...แต่ โอ๊ย!!!! มึงผลักหัวกูทำไม...สำลักเลยเห็นมะ
"ใครบอกมึงถึงได้มั่นใจขนาดนี้...กูว่าหน้าตาก็งั้นๆแหละ...ส่วนนิสัยนี่นะ ไม่อยากจะพูด..." หน๊อยยยยยยยยยยยย
"งั้นก็ไม่ต้องพูด...อย่าพูดนะ...ไม่งั้นกูเอาตาย...." ผมชี้หน้าคาดโทษมันทั้งที่ถือถ้วยโจ๊กกอยู่นั่นแหละ
"โจ๊กอร่อยมั๊ย...หืม?..." น่านนนนนน...มันเสนอหน้าเข้ามาอีกแล้ว....หน้าที่ผมอีกละที่ต้องถอยห่าง เพราะเขิน
"ก็พอจะทนกินรสชาติินี้ได้ตลอดชีวิตหรอกนะ....แค่พอทนนะ ไม่ได้อร่อยอะไรมากมายหรอก"
"หึหึหึ...ต้องทนถึงขนาดนั้นเชียว แต่เห็นตักซะช้อนไม่วางเลย...อ๋อ ต้องรีบกินให้หมดๆไปใช่ป่ะจะได้ไม่ต้องกินอีก...นั่นๆๆจะหมดแล้ว"
"ก็เดี๋ยวคนทำเค้าจะเสียน้ำใจเอา อ้าว...หมดแล้วจริงๆด้วย..." ผมเอียงถ้วยที่ว่างเปล่าให้มันดู...ยังไม่อิ่มเลยอ่ะ
"ยังไม่อิ่มเหรอ?" รู้ใจกันอีกละ แต่ก็นะ มันจะไม่รู้ใจผมได้ไง เพราะใจผมไปอยู่กับมันตั้งนานแล้วนิ...
"ไม่เป็นไร...เดี๋ยวหาหนมกับนมกินเพิ่มอีกหน่อยก็อิ่มแล้ว" จูนทนได้
"อ่ะ" มันยื่นถ้วยของมันมาตรงหน้าผม
"อะไร?"
"ก็มึงยังไม่อิ่มไม่ใช่เหรอ...เอาของกูไปกินสิ" เหนื่อยจะเขินแล้วนะ
"แล้วมึงอ่ะ...กูเห็นมึงกินไปไม่กี่คำเองนะ"
"บอกให้กินก็กินเหอะน่า...เดี๋ยวกูได้นมกับหนมปังก็อยู่ท้องแล้ว" มันวางถ้วยของมันลงในมือผม แล้วหยิบถ้วยของผมเดินเข้าครัวไปเลย...แล้วจะไม่ให้ผมรักมันมากขนาดนี้ได้ยังไงละครับ...ว่ามั๊ย
ผมเข้ามาในครัวก็จัดการเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดล้าง...รวมทั้งถ้วยโจ๊กของอ่อนด้วยและเก็บเข้าที่จนเรียบร้อย
ทุกคนอาจจะมองว่าผมน้ำเน่า...แต่ถ้าคุณได้ลองรักใครซักคนด้วยใจรักจริงๆแล้วจะรู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันไม่ได้มากเกินไป
อยากจะดูแล อยากเห็นรอยยิ้ม อยากได้ยินเสียงหัวเราะ อยากกอด อยากสัมผัส...อ่อนไม่เคยเรียกร้องให้ผมทำอะไรให้เลย ผมเต็มใจที่จะทำทุกอย่างให้เค้าเอง ยิ่งเค้าไม่เรียกร้อง ผมยิ่งอยากทำให้ ยิ่งเห็นเค้ามีความสุข ก็อยากให้เค้ามีความสุขมากขึ้นไปอีก แต่ทั้งหมดนั่นเค้าจะต้องได้รับจากผมคนเดียวเท่านั้น...คนอื่นไม่มีสิทธิ์
ผมเดินฮัมเพลงออกมาจากห้องครัวด้วยอารมณ์ดีสุดๆๆ......แต่ตอนนี้ก็ชักจะหงุดหงิดแล้ว เมื่อ....
"เอ๊ย...มึงจะมาหากูจริงๆดิ....แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน...เออ กูก็อยากเจอมึงเหมือนกันแหละ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน...คิดถึงดิวะ...อืม คิดถึงมากกกกกกกกกก" มันคุยโทรศัพท์กับใคร แล้วทำไมต้องทำหน้าดีใจซะขนาดนั้น แถมยังชวนให้มาหาที่บ้านอีก แล้วไหนจะบอกว่าคิดถึงอีกละ ผมเดินไปนั่งโซฟาตัวที่ถัดมาจากของมัน
ด้วยบังเอิญหรือจงใจของมันไม่อาจทราบได้...พอผมนั่งปุ๊บ มันลุกปั๊บ อย่างกับเล่นไม้กระดกเลย แล้วมันก็เสตัวเองเดินไปคุยตรงมุมห้อง...
ผมเลยหยิบหนังสือขึ้นมาทำทีเป็นอ่าน แค่ทำทีนะครับ เพราะหูผมผึ่งรอฟังว่ามันจะพูดอะไรบ้าง ตาก็คอยมองว่ามันมีอาการยังไง
"ให้กูออกไปรับป่าว....ตอนนี้กูว่างอยู่...อืมอืม...เออใช่....จะมาเองเหรอ....ได้ๆเดี๋ยวกูบอกทางให้ มาไม่ยากกหรอก...ใช่...บ้านกูอยู่ไม่ไกลจากที่มึงอยู่ตอนนี้เท่าไร" แล้วมันก็จัดการบอกทางกับคนปลายสาย...ผมไม่เข้าใจมันเลย...มันหมุนซ้ายตอนที่บอกให้เลี้ยวซ้าย...หมุนขวาเมื่อเลี้ยวขวา...เดินตรงเมื่อบอกว่าทางตรง....มันจะทำเพื่อ?????? แล้วคนปลายสายจะเห็นมั๊ย...ผมนี่ตาลายกับมันเลยครับ...หมั่นไส้ด้วย ถ้าคนฝั่งโน้นโง่นัก....ก็ปล่อยให้หลงทางทางไปซิ..ดูซิจะหลงไปถึงดวงจันทร์รึเปล่า ก็อ่อนมันอธิบายซ้ำๆอยู่หลายรอบแล้วนิ...ผมก็มองตามตลอด...เลยตาลายเลย
"เอ๊ย...ไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากกูหรอก...แค่มึงมาให้กูเห็นหน้าก็ดีใจสุดๆแล้วละวะ อืม..ได้...แล้วเด๊่ยวเจอกัน" มันวางสายเสร็จก็หันมาคุยกับผมต่อทันที เห็นหัวกูแล้วเหรอมึง ชิส์
"โจ๊กเดี๋ยวเพื่อนกูจะมาหาที่บ้าน...ก็ไอ้...."
"มาก็มาสิ กูง่วงจะขึ้นไปนอนแล้ว" ใครจะมาจะไปก้ทำไปสิ ใครจะไปสน เดินขึ้นห้องแมร่งเลย...หรือว่าผมงอน....ได้ยินเสียงมันบ่นไรก็ไม่รู้ไล่หลังผมมา...
"คนแก่ขี้บ่น..." ผมตะโกนด่ามันไป...แต่ได้ข่าวว่ามึงแก่กว่ามันไม่ใช่เหรอโจ๊ก....มันชี้หน้าคาดดทษผมอีกแล้ว แต่ใครจะสน งอนโว้ย
ผมขึ้นมาบนห้องจะนอนก็นอนไม่หลับ เลยนั่งฟังเพลงไปเรื่อยๆ
.
.
.
.
.
.
ก็มีเสียงดังลั่นมาจากชั้นล่าง...สงสัยแขกมหากิตติมศักดิ์มาแล้ว
เสียงหัวเราะทักทายกันดังเชียว...ผมไม่สนหรอก
ผ่านไป 10 นาที ใครจะสน
ทำไมแค่เพื่อนกันต้องหัวเราะเสียงดังดีใจอะไรขนาดนั้นด้วย แต่ใครจะสน
ผ่านไป 20 นาที เพื่อนบ้าอะไรจะต้องมาชมกันว่าน่ารักด้วยละ...แต่ใครจะสนละ แต่จริงๆก็มีสนนิดหนึ่งอ่ะ
ผ่่านไป 30 นาที ไม่ไหวแล้วโว้ย ขนาดถึงขั้นชวนไปนอนที่บ้านด้วยกันเนียะ...มันมากไป...กูยอมไม่ได้
ตึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...เสียงฝีเท้าผมเองแหละครับ
"เกรงใจกันบ้างสิ...กูจะนอน คุยกันเสียงดังขนาดนี้ ไม่ต้องถ่อสังขารมาถึงนี่ก้ได้ ตะโกนมาจากบ้านก็น่าจะได้ยินแล้ว " ผมขอยืนเก๊กหล่อที่หัวบันไดก่อนนะครับ ...ได้ผลครับมันสองคนหุบปากฉับ แล้วหันมมองที่ผมเป้นตาเดียวกัน แต่เพื่อนอ่อนคนนี้หน้าตาคุ้นๆว่ะ ...ขอดูใกล้อีกหน่อย...ใกล้เข้าไปอีกนิด...ชิดเข้าไปอีกหน่อย และก้นั่งแหมะลงข้างๆอ่อนของกระผมเอง....เนียนเลยเรา
"จูน....นี่มึงยังคบไอ้หน้าปลาปักเป้านี่อยู่อีกเหรอ...กุนึกว่าเลิกคบกับมันไปตั้งแต่ครั้งนั้นแล้ว..."
"...." อึ้ง...... มันคือใครที่มาหาว่าผมเป้นปลาปักเป้า
"ดูมันสิ....สงสัยคงอยากคายพิษที่อมไว้จนแก้มบวมแล้วนั่นอ่ะ...ระวังแก้มจะแตกแล้วตายด้วยพิษของตัวเองนะ" มันว่าผมแก้มบวม แก้มที่ผมแสนจะภูมิใจว่าน่ารัก น่าจูบ น่าหม่ำ....อึ๋ย...
"แล้วมึงอ่ะ...พันธุ์ใหม่รึไง...หน้าเหมือนปลาตีน แต่ไหงปากหมาว่ะ..."
"ก็พันธุ์เดียวกับมึงนั่นแหละ....หรือว่าจะลองดู..."
"พอเลยทั้งสองคน เจอหน้ากันเป็นต้องกัดกันทุกทีซิน่า....มึงก้เลิกแหย่โจ๊กมันได้แล้วไอ้อู๋...โจ๊กมึงก็เหมือนกันกัดตอบเก่งจริงๆ" ไอ้อู๋นี่เอง ว่าทำไมหน้ามันคุ้นๆ
"มึงมาทำไม?"
"ก้จูนมันเพื่อนกู...แล้วนี่ก็บ้านเพื่อนกู...แล้วทำไมกูจะมาหามันที่นี่ไม่ได้"
"ใช่จูนเพื่อนมึง...แต่แฟะ...." ผมเกือบจะหลุดปากคำว่าแฟนออกไปแล้ว แต่ยั่งปากไว้ทันเพราะผมไม่รู้ว่าอ่อนมันอยากให้ผมเปิดเผยเรื่องราวระหว่างเรากับคนอื่นมากน้อยแค่ไหน...ก้ผมแคร์ความรู้สึกมันนิ
"มึงจะพูดไร ก็พูดให้จบสิ"
"คือ...." ผมมองหน้าอ่อนแล้วก็ลังเล
"โจ๊กมันจะบอกมึงว่า....เพื่อนมึง แต่แฟนกูนะ...." อ่อนมันตอบหน้าตายเลยครับ ผมก็ได้แต่ อึ้ง ทึ่ง แล้วก็เยส....อ่อนมันบอกออกไปแล้วว่าเราเป็นแฟนกัน...รักมึงว่ะ
"เสร็จมันจนได้นะมึงจูน...ว่าแต่มึงชอบกินปลาปักเป้าตั้งแต่เมื่อไรว่ะ...หึหึหึ" ไม่เป็นไร ผมไม่โกรธ
"ไม่รู้เหมือนกันว่ะ...แต่พอรู้ตัวก้ขาดไม่ได้แล้ว..." ไอ้อู๋มึงจะเรียกว่าปลาพะยูนกูก็ยอมแล้วงานนี้ ก็อ่อนมันเคยพูดความรู้สึกของมันต่อหน้าคนอื่นเมื่อไรละครับ...ผมเลยได้แต่ อึ้ง
"ใบ้แดกไปแล้วรึไงมึง" ผมไม่โกรธคุณอู๋หรอกครับ เพราะ
"กำลังอยู่ในช่วงเก็บเกี่ยวความหวานอยู่นะ..."
"แหวะ..." มันสองตัวประสานเสียงกันเชียว
เราสามคนนั่งคุยกันต่อซักพักใหญ่ๆ อู๋มันก็ขอตัวกลับ จริงๆแล้วมันก็เป็นเพื่อนที่น่าคบคยหยึ่งนะ ถ้าลดความกวนส้นลงหน่อย ก่อนกลับมันยังไม่วายครับ
"ปักเป้า..." นั่นชื่อกูเหรอ
"ว่าไงปลาติง" แต่นี่ชื่อมึง
"ดูแลเพื่อนกูให้ดีนะ...กูดูแลของกูมาอย่างดีตลอด ถ้ามึงทำให้จูนเสียใจวันไหนกูจะมากระทืบมึงให้แก้มทะลักโพละเลย" หัวเราะไรอ่อน
"เก็บติงไว้เหยียบปากมึงเองเหอะ...เพราะมึงจะไม่มีโอกาสได้กระทืบกูแน่...สัญญา"
"มั่นใจเชียวนะมึง" อ่อนมันหันมาแซวผมครับ
"ก้คนมันรักอ่ะ..." เลยโดนผมสวนไปหนึ่งดอก...สะจาย
"โอ๊ย...." ก้อ่อนนะสิครับเขินแล้วพาลมาเหยียบเท้าผมเฉยเลย
"อู๋...ว่างๆก็มาหากูอีกนะ...อีกเป็นเดือนๆเลยแหละกว่ากูจะกลับมหาลัย หรือไม่ก็นัดกันไปดื่มหรือเที่ยวก็ได้ มึงสะดวกวันไหนยังไง ก็โทรหากูได้ตลอดนะ"
"ได้ตามนั้นเพื่อน...จูน...มึงมีความสุข..กูก็ดีใจนะ..." อึ๋ย...ภาพบาดตา ก็ไอ้อู๋มันดึงอ่อนของผมไปกอดซะเต็มเหนี่ยวเลยนี่ครับ
"ปักเป้า...." มันเรียกผมให้หันกลับมา
"ไร"
"กูเปลี่ยนใหม่แล้ว...มึงดูแลจูนให้ดีกว่าที่กูเคยทำนะ...ต้องดีกว่าเท่านั้น"
"ใจใคร...ใครก็รัก...แล้วไว้วันหลังเราค่อยมาวัดกันนะว่าใครจะคอแข็งแต่ตับอ่อนมากกว่ากัน"
"ตามนั้น..." ผมไม่รู้ว่าอ่อนกับอู๋ เคยสนิทและรักกันมากแค่ไหน มันเคยดูแลอ่อนของผมมาดีแค่ไหน ยังไง......แต่เชื่อเหอะว่าผมรักอ่อนมากกว่าที่มันรักและจะดูแลอ่อนได้ดีกว่าที่มันทำแน่นอน...ผมมากกว่ามั่นใจ...
ดีครับ...กลับมาแล้ว
ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่
หวังว่าตอนนี้คงทำให้ทุกคนยิ้มได้นะครับ
แล้วว่างๆจะมาลงอีกนะครับ
-
กรี๊ดดด
คุณดิวมาต่อแล้ว เย่ 555
รักคู่นี้จัง น่ารักที่สุดด
-
:z13:นี่แน่ แอบ เอา โจ๊ก-จูน มาปล่อย (น่ารักจัง) :กอด1: :3123:
-
อยากอ่านต่อเรื่อยๆจังคับ
กว่าจะรัก กว่าจะรักษารัก ไว้ได้คนอ่านนี่ลุ้นแล้วลุ้นอีกยิ่งกว่าเชียร์มวย
แล้วเมื่อไหร่.....เค้าจะเป็นของกันและกันจริงๆซะทีล่ะคับ อิอิ^______^
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
o13
-
ไอยะ กลับมาแล้ว กับการรอคอยที่แสนนาน
-
น่ารักจริง ๆ โจ๊ก จูน
ปลาปักเป้า vs ปลาติง ฮ่า ฮ่า
-
:L1: :L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 o13 o13
น่ารักที่สวด................................
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :o8: :oo1:
-
น่ารักแบบต่อเนื่องเลยนะคู่นี้ อิอิ
-
อ่านแล้วก็ยัง อมยิ้มอยู่เหมือนเดิมเลยครับ ขอบคุณนะครับผม...
-
กลับมาพิเศษอีกครั้ง
-
ยิ้มๆๆ หน้าบานมีความสุขแทนปักเป้า :z2:
-
มากี่ที่ๆไอ้สองจอหนิก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
คิดถึงโจ๊กจูนนะเว่ยย
-
ฮึ่ยย น่ารักซะไม่มีอ่ะึครับ ว่าแต่เรื่องนี้จำทำเป็นหนังสือป่าวครับ
สนใจอยากสั่ง แหะๆ
-
พึ่งเข่ามาอ่านคะ
อ่านมาถึงตอนนี้
มันจี๊ดมากเลย
เข้ามาเม้นท์ก่อน
สองเกลียดนายจังว่ะ
ใส่ร้ายได้โล่จริงจริง
ยัยอ้อยนี่อีกอะไร
นักหนา :seng2ped:
-
ชีนน่ารักจัง
แมนมากๆเลย
นี่สิลูกผู้ชายตัวจริง
:L2: :กอด1: :L1:
-
ชอบตอนพิเศษจังเลยคะ
อ่านแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่น
ดีจังหวานกันแบบเบาเบา
ยิ่งฟังเพลงsingularเบาเบา
ด้วยแล้วซึ้งกินใจได้อีก
:pig4:นะคะที่เขียนนิยาย
ดีดีมาให้ได้อ่าน
อดใจไม่ไหวกด like สักพันครั้ง
เป็นกำลังใจให้นะคะ
+1ให้ด้วยคะ
:L2: :กอด1: :L1:
ปล.ถ้ามีเวลาก็มาต่อตอนพิเศษอีกนะ
-
เห้ยยยยย เตน่ารักอ่ะ แต่ชอบชีนตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเลยหรอ
รุกเร็วนะเนี้ยเรา กล้ามากอ่ะ เรายังไม่กล้าขนาดนี้เลย 5555555555555555
หาน้องชีนให้เจอเร็วๆนะพี่เต 5555555
+1ให้ตอนนี้คร้าบบ
-
อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ดดด
ทำภาคต่อมั้ยคะคุณดิว อิอิ
-
โฮ่ๆ นายแน่มากเต ใจกล้าหน้าด้านสุดๆเลยนะเนี่ย
ไปตามหาความรักของนายซะ เต ฮ่าๆ
หาให้เจอด้วยนะ ไม่งั้นนายชวดแน่ๆ ฮ่าๆ
-
กริ๊ด สนุกมากๆ รุ้สึกว่าอ่านเเล้วได้อะไรหลายๆอย่างมากๆ
เข้าใจความรู้สึกจุนมากๆ กลัวอะไรหลายๆอย่าง
ชอบมากนิยายเรื่องนี้อ่านวันเดียวจบเลย
+1 ค่ะ
-
สนุกดีครับ และแล้วชีนก็จะได้เจอกับรักใหม่ซะทีนะครับ คุณดิว
อ่านดูแล้ว เต เค้าก็ดูน่ารักดีนะครับ จะรออ่านตอนต่อไปนะครับผม
ขอบคุณครับ
-
ลิ้นจี่มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :fire:
ถ้าลิ้นจี่บอกว่า ลิ้นจี่รอฉาก Phiiiii กันจะมีครัยว่าไรลิ้นจี่มั้ยค่ะ :-[
คือ บับแว่...อยากอ่านอ่ะ อยากเห็นจูนเสียเสียตัว(จริง ๆ อยากเห็นหนังสดของโจ๊ก-จูนเลยนะ) อยากจิ้นตาม อยากฯลฯ......แอร๊ยยยยย :z3:
ปล.ขอบคุณคนเขียน-คนโพสต์มากเลยนะค่ะ ที่นำเรื่องเราดี ๆ มาแบ่งปันกัน
ปล2.ลิ้นจี่อยากเห็นจูนเสียตัวววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :angry2:
-
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รัก โจ๊ก จูนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น่ารักจัง ดีใจที่จูนไม่แคร์สายตาคนอื่น ^ ^
ดีใจแทนโจ๊ก และแอบหึงหลายๆอย่างแทนโจ๊ก ฮ่าๆ
แต่ตอนนี้อยากอ่าน ชีนเต ม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขออีกสัก 20 ตอนได้ไหม หรือมากกว่านั้นก็ได้้จ้า
ฮ่าๆ ขอบคุณนะคะ อิอิ
-
ชอบบบบบบมากๆๆๆเลยเรื่องนี้ อ่านแล้วเพลิน
ลุ้นมากๆ จูนโจ๊กๆ คู่รักสองจอ :-[
สงสารชีน แต่ชีนคงจะหายเศร้าแล้ว เพราะเจอเต :z2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ ฮิ้ววววว คนนั้นของชีนมาแล้วววววว
-
ว้าว~ ชีนมีคนมาดามหัวใจให้แล้ว
-
คิดถึง TT__TT
-
เพิ่งอ่านจบครับ :o8: :o8:
สนุกมาก :impress2: :impress2:
ข้อคิดดีๆ ก็มีเพียบเลยอ่ะ คุณดิวคนเขียนเก่งจริงๆ o13
ขอบคุณนะครับ :กอด1:
-
อ้ากกก น่ารักอ่ะ มต่อไวๆนะครับ
-
จูนคิดไงเราไม่รู้
รู้แค่ว่าตอนนี้ เราหลงรักโจ๊กเข้าให้แล้ว :L2:
-
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องนั่งหายใจทิ้งเล่นๆ...สงสารประเทศชาติจริงๆให้ตายเหอะ
เปิดเทอมนี้ผมจะได้เป็นเฟรชชี่ปีหนึ่งกับเค้าซะที
แถมยังได้เป็นรุ่นน้องของไอ้น่ารักซะด้วย
ถึงจะคนละคณะ คนละสาขากันก็ตาม...แต่ก็ยังอยู่ในรั้วเดียวกัน...ยังได้เห็นหน้ากัน
"ชีน...ตั้งแต่ปิดเทอมมากูเห็นมึงนั่งถอนหายใจจนคาร์บอนจะล้นบ้านอยู่แล้ว....ถามจริง เป็นไรมากป่าว..." ผมนั่งถอนหายใจที่ห้องนั่งเล่น...ก็ไม่รู้จะไปไหนนี่...ก็เลยต้องอยู่ติดแหง็กบ้าน
"....."ผมหันไปมองหน้าคนที่กำลังนั่งลงตรงข้ามผม...แต่ก็แค่นั้น ไม่อยากพูด
"กูพี่มึงนะเว้ย ถามแล้วไม่ตอบ เดี๋ยวพ่อตบดิ้นเลย....บอกมาเป็นไร...นั่งหงอยอย่างกะหมาหาเจ้าของไม่เจอ เห็นแล้วรำคาญลูกกะตาว่ะ..."
"พี่เคยสนใจน้องชายคนนี้รึไง...ทำเป็นพูดดี"
"โถๆๆๆๆ...ไอ้น้องชาย น้อยใจพี่ชายก็เป็น...กูก็มีมึงเป็นน้องคนเดียวนี่แหละ...ไม่ให้ห่วงมึง จะให้กูไปห่วงอีเห็นที่ไหนละ..."
"อีเห็น? อะไรคืออีเห็นอ่ะ..." แล้วมันเกี่ยวกะไรผม
"นี่มันเวลาที่มึงควรจะมาสนใจเรื่องอีเห็นมั๊ย...ตกลงมึงมีเรื่องอะไรกันแน่..."
"นี่พี่ก็ไม่รู้ใช่มั๊ยว่าอีเห็นคืออะไร..."
"ไอ้ชีน...." เสียงเย็นมาเชียว
"โอเคๆ...ผมก็ไม่ได้เป็นไรนิ...สบายดีทุกอย่าง"
"ปากหนักจริงนะมึง...ช้ำในตายขึ้นมาวันไหนอย่ามาบ่นให้กูฟังล่ะ...."
"ชีน...ชีน...ไอ้ชีนเว้ย...โทรศัพท์ดังจนบ้านจะแตกอยู่แล้ว มารับเดี๋ยวนี้เลยนะ...กูหนวกหู...กูดูทีวีไม่รู้เรื่อง...มึงไม่รับกูจะเขวี้ยงทิ้งแล้วนะ"
"พี่จะบ่นอีกนานมั๊ย...ผมหาหนมกินในครัวอยู่...ปล่อยให้มันดังไปสิ...ส่วนพี่ก็ปิดหูซะ...."
พี่มีนจะทำตามอย่างที่ผมบอกหรือโทรศัพท์มันถูกตัดสายไปเองก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้พี่มีเงียบไปแล้ว
"ชีน....โทรศัพท์มึงดังอีกแล้ว...."
"เออๆๆๆ....งั้นมีนรับให้หน่อย....กินหนมเต็มปากอยู่..."
"ฮัลโหล....นั่นใครอ่ะ...แล้วโทรมาไม...กูไม่ใช่ชีน.....กูจะเป็นใครแล้วมันเกี่ยวไรกะมึง....กูไม่ให้มึงคุยกับชีนอ่ะ.....แล้วตกลงว่ามึงเป็นใคร...ก็บอกแล้วไงว่ากูไม่ให้คุย....ไม่ได้กวนตีน...จะบอกให้นะว่ากูอ่ะทั้งห่วงทั้งหวงชีน...เรื่องของมึง...มีปัญญาก็เชิญ" ดูพี่ผมมันรับโทรศัพท์....ผมกินเสร็จก็เดินออกมานั่งเล่นกับมีน
"ตกลงใครโทรมาอ่ะมีน..."
"ไม่รู้..." แล้วทำไมต้องจ้องหน้าผมอย่างนั้นด้วย
"เห็นคุยกันเป็นวรรคเป็นเวร..." ผมก็ไม่ได้สนใจนั่งดูทีวีต่อ...ฮ่าๆๆๆรายการตลกสนุกดี
"ผู้ชาย..." จู่ๆมีนมันก็พูดขึ้นมา
"ผู้ชาย...ผู้ชายไรว่ะ"
"คนที่โทรหามึงเมื่อกี้เป็นผู้ชาย...ใคร?"
"เพื่อนซักคนหนึ่งมั้ง..." มันจับหน้าผมให้หันไปทางมัน....โอ๊ย เจ็บนะไอ้พี่บ้า
"เพื่อนมึงทุกคนกูรู้จัก และเพื่อนมึงก็รู้จักกูด้วย....ใคร?"
"ไม่รู้.....ครืดๆๆๆๆๆ" สายเข้าอีกแล้ว
"เบอร์นี้แหละที่โทรมาเมื่อกี้...."
"เหรอ...เอ๊ยทำไรอ่ะพี่!!!!!" ก็มีนมันแย่งโทรศัพท์ไปรับเฉยเลย
"โทรมาอีกทำไม...บอกแล้วไงว่าไม่ให้คุยด้วย ถ้ามึงยังไม่บอกว่ามึงเป็นใคร...แล้วโทรหาชีนทำไม....กูไม่ใช่พ่อชีนมันแล้วกัน....เอ๊ย!!!!" ผมแย่งโทรศัพท์คืนมา พร้อมแนบหู
"นั่นใครอ่ะ?"
"นั่นชีนใช่มั๊ย...."
"อืม...แล้วนั่นใคร?" เอ๊ะ มีนนี่จะแย่งโทรศัพท์ให้ได้เลยใช่มั๊ย
"แค่นี้ก็จำกันไม่ด้แล้วเหรอ..."
"ไว้มึงเป็นพ่อกูก่อนละกันแล้วกูค่อยจำ...."
" ก็ไม่ได้อยากเป็นพ่อนิ...อยากเป็นแฟนมากกว่า..."
"........" ประโยคนี้มันคุ้นๆนะ...เหมือนกับว่าเคยได้ยินมาแล้วซักอาทิตย์กว่าๆ
"จำได้ยัง?"...ไอ้บ้านั่นเอง
"แล้วมึงได้เบอร์กูมาจากไหน?"
"ของหมูๆ...ไม่มีอะไรที่นายเตอยากได้แล้วไม่ได้หรอก....แล้วคนที่รัสายเมื่อกี้เป็นใคร...หรือว่า..."
"หุบปากไปเลย...แล้วโทรมาทำไม..."
"หิวข้าว..."
"แล้วมาบอกกูทำไม"
"ไปกินข้าวกัน" ตกลงนี่ผมคุยกับมันเรื่อองเดียวกันรึเปล่านี่
"อยากไปก็ไปสิ...เกี่ยวไรกะกู" เข้ามาสิงในร่างกูเลยมั๊ยมีน....จะอยากรู้เรื่องอะไรขนาดนั้นว่ะ
"บอกครั้งที่สองแล้วนะว่ากูหิวข้าว...เอ๊ยเตหิวข้าว" กำพืดเดิมเริ่มโผล่ครับ
"แล้วกูไปบีบกระเพาะมึงอยู่รึไง...ถึงไม่ไปหาไรแดก...มีนมาสิงร่างกูเลยดีกว่า" ก็มีนนะสิครับนั่งกระแซะผมอยู่ได้ หน้ามันนี่แนบกับหน้าผมไปแล้ว....เอ๊ย...ก็มีนมันกระโดดมานั่งบนตักผมเฉยเลย....พอผมทำหน้าบึ้งใส่..มันก็ผลักหัวผมอ่ะ...แล้วทำบุ้ยบ้ายให้ผมคุยคนในสายต่อโดยที่มีมันตั้งใจเจ๋ออย่างเต็มพิกัด
"ใครคือมีน....มีนคือใคร?..." เสียงโหดมาเชียว....
"ไม่จำเป็นต้องบอก..." ผมบอกอย่างสายอารมณ์ จะว่าไปกวนประสาทไอ้คนที่ชื่อเตนี่ก็สนุกดีนะ....
"ไม่บอกกูจะไปเผาบ้านมึง..." ในที่สุดกำพืดดั้งเดิมของมันก็หลุดอกมา
"มีนถ้าจะนั่งก็นั่งให้นิ่งๆหน่อย...ยุกยิกอยู่ได้ ถ้านั่งไม่นิ่งก็ลงไปจากตักเลย จั๊กจี้นะ..." ผมหันไปดุคนนั่งยุกยิกบนตัก...ค้อนซะตาคว่ำเลย สาบานเหอะว่าไอ้นี่มันเป็นพี่ชายผมจริงๆ....
"ไอ้ชีนบ้า...บ้านมึงจะโดนเผาภายใน 3 วินาที....กล้าดียังไงให้คนอื่นมานั่งตักได้...ทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้วนะ"
"มีนนั่งนิ่งๆ...เอามือออกไเลย" ก็มีนมันจะแย่งโทรศัพท์ผมอีกแล้ว "แล้วมึงเป็นบ้าไรอ่ะ...ตะโกนมาได้หูกูจะแตก" ผมกลับไปพูดกับคนปลายสายหลังจากตัวยุ่งนั่งสงบแล้ว
"หึง...เข้าใจมั๊ยว่าหึง..." หึงเพื่อ?
"กูขอเอาสมองไปเข้าเฝือกก่อนเนอะ....เผื่อจะได้เข้าใจอะไรง่ายกว่านี้..."
"ชีน...ออกมาหน้าบ้านเดี๋ยวนี้..."
"ทำไม..."
"บอกให้มาก็มาสิ..." ดุกูอีก
"เออๆๆๆ....มีนลงไปนั่งโซฟาก่อน...เดี๋ยวเค้าไปหน้าบ้าน...ไม่ต้องมาทำหน้างอ...ลง"
ผมเดินออกมาหน้าบ้าน
เห็นใครยืนหัวน้ำตาลๆส้มๆอยู่...ใครว่ะ
ผมเดินออกไปเปิดประตู.....
เอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!มาได้ไง
คนตรงหน้าผมยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่
"ฮ่าๆๆๆๆๆ" หัวเราะก่อนเลย ก็มันค้อนผมซะตากลับแล้ว
"หัวเราะไร...นอกใจกูแล้วยังมีหน้ามาหัววเราะอีกนะ..."
"มาได้ไงนิ....แล้วเลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว เดี๋ยวตากลับแล้วจะหน้าเกลียดมากกว่าที่เป็นอยู่นะเว้ย" ผมเจอมันสองครั้งก็ทำให้ผมหัวหมุนได้ทุกครั้งสิ
"ก็บอกแล้วไงว่าจะหาให้เจอ...เราจะต้องได้พบกันอีก...จำไม่ได้รึไง"
"อืม...นึกว่ามึงจะพูดเล่นซะอีก"
"ความรู้สึกนี้มันล้อเล่นกันได้ด้วยเหรอ...มันน่าเอามาล้อเล่นกันเหรอไอ้ความรู้สึกดีดีนะ"
"เอ๊ย...กูขอโทษ" มันตาแดงๆ ผมเลยรู้สึกผิดขึ้นมาหน่อย
"ชีน...ตกลงว่าใครมา..." มีนมันอกมาตามผม....พร้อมกับซบบ่าผมจากด้านหลังเพราะอากาศร้อน...แต่คนข้างหน้าผมนี่สิแทบจะกระโดดงับหัวผมอยู่แล้ว
"มีน...ออกมาทำไม มันร้อน เข้าไปข้างในก่อน เดี๋ยวตามเข้าไป...."
"เข้าไปพร้อมกัน....ชวนเพื่อนมึงเข้ามาด้วยสิ..."
"ชื่อเตใช่มั๊ย.....เข้าบ้านก่อนสิ..."มันนิ่งครับ แต่ตานี่จ้องมีนซะตาไม่กะพริบเลย
"ชีน...ทำไมเพื่อนมึงมองกูอย่างนั้นนะ...กูทำไรผิดเหรอ"
"ผิด...." แล้วมันก็กระแทกผมกับมีนจนกระเด็นออกจากกัน...โน่นมันเดินเข้าบ้านไปโน่นแล้ว....มีนก็วิ่งตามมันไปลิ่วแล้ว...ผมเลยเดินรั้งท้ายตามไป
"มึงเป็นใคร มาจากไหน แล้วมารู้จักกับชีนได้ยังไง ต้องการอะไรจากชีน...บอกมาเดี๋ยวนะ"
"มีน...มานั่งก่อน..." ผมดึงให้มีนนั่งลงข้างๆตัว
"ชีน...กูหิวข้าว...ไปต้มมาม่าให้กินหน่อยสิ"
"มึงมีสิทธิ์อะไรมาใช้ชีนของกู....ชีนกูใช้ได้คนเดียว" นี่ผมต้องมานั่งเป็นกรรมการห้ามมวยใช่มั๊ย
"สิทธิ์ที่กูเป็นแฟนชีนไง"
"เอ๊ย/เหวอ...."
""
-
ตรงซะ
-
งื้อออออออออออออออออออออ
มีคนเข้ามาทำให้ชีวิตไอ้ชีนสดใสแล้วสินะ !!!!
เต แรว๊ง งงงงงง เอาใจช่วยๆ ๆ
-
จะรอตอนต่อไปนะครับ กำลังสนุกเลยครับ ฉากของชีนนี่ก็สนุกไม่แพ้คู่พระเอก นายเอกเลยนะครับ
ว่าแต่มีนนี่ดูหวงน้องมากเลยเนอะ.....555+
-
ไม่ได้เข้าเล้ามาหลายเดือน พอเข้ามาบอร์ดนิยาย ก็รู้สึกแปลกใจและก็ดีใจ
ที่นิยายเรื่องนี้ยังมีต่ออีกจนได้ ค่อนข้างถูกใจและเป็นกำลังใจให้...จะรอติดตามตอนต่อไปนะครับ
-
เตกล้าอ่ะ
บุกถึงบ้านเลย
-
o13 o13 o13
คนแต่งน่ารักอีกแล้ว
ชอบแอบมาแต่งตอนพิเศษให้อ่านเรื่อยๆ
-
โอ้ว รู้สึกว่าชีนจะJob In 55
-
ซีนกับเต กลายเป็นคู่ใหม่ของเรื่องไปแล้วสินะเนี่ย
-
เต เธอแรงได้ใจอ่ะ
-
ฮิ้ว น่ารักอะ จูนโจ๊ก ยังน่ารักเหมือนเดิม อิอิ
-
ตรงเกินไปป่าวจร้าเต จร้า!
-
พวกเสกคงมากันแล้ว เสียงดังกันมาเชียว...ผมกับมันเดินกันออกไปพร้อมกันโดยที่ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ สาบานให้ตายเหอะ
โผล่หน้าออกไปปุ๊บ.....ก็....
"โห่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอิ๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆโห่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..." ผมก็อายเป็นนะ
"ไม่ทราบว่าคุณๆจะมาขอลูกสาวบ้านไหนกันเหรอครับ....โห่กันซะดังเชียว" ผมก็แซวไปแบบนั้นแหละครับ ไม่ได้คิดอะไร...แต่
"ไม่ได้มาขอลูกสาวกันหรอกครับ มาขอลูกชายต่างหาก ก็บ้านนี้แหละครับ" ผมโดนไอ้ปาล์มเล่นเอาซะแล้ว
"แล้วก็ไม่ได้มาขอให้ลูกสาวนะค่ะ มาขอให้เพื่อนโจ๊กของพวกเราต่างหาก" เข้ากันเป็นฉิ่งฉาบเชียวนะเป้
"แต่ดูจากท่าทางคงไม่ต้องขอกันแล้วมั้ง...ป่านนี้เสร็จโรงเรียนไอ้โจ๊กไปแล้ว..."
"ปากหมาไอ้เสก...ชิส์" ไอ้บ้านี้ก็ยืนขำคิกๆอยู่ได้ ไม่ทราบถูกเส้นอารมณ์ดีมึงรึไง หัวเราะอยู่ได้ กูอาย
"ไม่ได้นะๆ...เราต้องทำให้ถูกต้องตามประเพณี...แม้จะเสียผีแล้วแต่ก็ต้องมีพิธี...เอาพวกเรา..โห่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอิ๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆโห่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ." เจนไม่ทราบว่าจะพูดเพื่อ...แต่จะว่าก็เป็นลูกคู่ลูกรับกันทั้งคันรถนั้นแหละครับ
"โจ๊ก...มึงช่วยพูดไรบ้างได้ป่ะ...ให้กูยืนอายคนเดียวอยู่ได้...แล้วนั่นจะยิ้มทำซากไรนักหนา..." ด่ามันไปก็หน้าแดงไป
"งั้น...ค่าสินสอดเท่าไรละ อย่าคิดแพงล่ะ กูอยากแต่งเร็วๆ" ไอ้บ้า
"ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เอาหน้าไปไว้ไหนดีว่ะ....ไม่รู้ไว้ที่ไหนก็แปะไว้ที่หลังมันละกัน ทำให้กูเขินดีนัก
"โอเคนะเพื่อนๆนางฟ้าทั้งหลาย...พิธีสู่ขอก็เสร็จสิ้นลงแล้ว งั้นหมั้นกับแต่งงานไปทำต่อที่ทะเลกันเหอะ แพมไม่อยากเป็นนางฟ้าหน้าดำ แดดเผาจนเกรียมแล้วนิ" เอาโล่ไปเถอะแพม
"ถ้าไปถึงทะเลเร็ว ก็อาจมีฮันนีมูนด้วยเลย...ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" งั้นเกตเอาถ้วยนะ
ทักทายกันพอให้น้ำลายได้ย่อยเอนไซม์ก็ออกเดินทางสู่ทะเลแสนสุข
นั่งรถกันไปพวกเราก็แหกปากคุยกันไป เพราะเสกมันขับรถเร็วมากและลมก็แรงด้วย ที่นั่งกันอยู่ตอนี้ก็มีผม โจ๊ก เกต แพม ปาล์ม และก็เป้ ส่วนเจนนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถเป็นเพื่อนไอ้เสก ที่จริงเสกกับเจนก็อยากมานั่งหลังด้วยกันนี่แหละ แต่ติดตรงที่ไม่มีคนขับรถนี่สิ เสกมันเลยต้องขับเอง ด้วยเหตุผลควายๆที่ไอ้โจ๊กยกมา คือ 'รถมึง มึงก็ขับดิ...'
จู่ๆโจ๊กมันก็ถอดหมวกจากหัวมันมาสวมให้หัวผมเฉยเลย
"............" ผมก็เลยมองมันงงสิ...งงนะไม่ได้โง่
"ร้อนไม่ใช่เหรอ หน้าแดงหมดแล้ว" แดงเพราะมึงมากกว่านะ
"อืม...ขอบใจ...แล้วมึงละ" ผมเลยเอามือตัวเองยกขึ้นบังแดดบนหัวให้มัน ซึ่งก็ไม่เห็นจะช่วยอะไรได้เลย
"แค่นี้ก็เย็นไปถึงหัวใจแล้ว..."
"เวอร์แล้วมึง....กูเขินนนะ" ประโยคหลังพูดเบาๆนะครับ
"หวานกันไปเถอะเพื่อน หวานกันไปเลย หวานกันให้ตายไปซักข้าง คิดซะว่าพวกมึงอยู่กันแค่สองคนเท่านั้น....พวกกูมันไม่มีความหมายหรอก..ก็แค่อากาศธาตุ...ก็แค่เศษผง" ปาล์มมึงจะเอาฮาหรือสาระ
"พวกเราหลับตาให้ก็ได้...แต่ขอแอบฟังนะ..."
"โจ๊กค่ะขา...โจ๊กน่ารักขนาดนี้เลยเหรอ...ตอนนั้นแพมไม่น่าปฏิเสธโจ๊กเลยนะค่ะ...เสียดายจังเอ้อ..............." ตอนนั้นนะตอนไหนเหรอ
"เดี๋ยวๆคุณนังแพม โจ๊กของช้านเคยไปชอบแกตอนไหน...ห๊า"
"ในฝันของฉันซิยะ ในฝันฉันก็คิดจริงนะ..." เดชะบุญของมึงโจ๊ก
"แต่ก็จริงนะแม่หญิงแพม โจ๊กอกจะน่ารักซะขนาดนี้ นี่ถ้าจูนน่ารักน้อยกว่านี้หน่อยนะ เกตจะแย่งโจ๊กมาให้ได้เลย ถ้าแย่งไม่ได้นะ ช้านจะทุบหัวโจ๊กแล้วลากเข้าป่ากล้วยเลย" ไอ้โจ๊กถึงกับสะอึกครับ พวกเธอน่ากลัวจริงๆ
"แม่คุณหญิงศรีสมรทั้งสองขอรับ แล้วเคยถามไอ้โจ๊กกันมั๊ยครับว่ามันรู้สึกยังไงกับพ่อคุณเอ๊ยแม่คุณทั้งสอง"
"หญิงแพมไม่สน เพราะหญิงความประสงค์ของหญิงแพมคือประกาศิต"
"น้องเกตก็ถือคติว่าอย่าได้แคร์...แค่เดินไปข้างหน้าก็ดีกว่าอยู่กับที่ยะ" แล้วมันเกี่ยวกันมั๊ยครับเกต
หลังจากฮากันได้พักใหญ่ ก็ค่อยๆหลับกันไปทีละคนจนหมด เป้นั่งหลับซบไหล่ไอ้ปาล์ม ไอ้ปาล์มเลยเกยหัวเป้หลับซะเลย
เกตนั่งหลับส่วนแพมหนุนตักเกต
ส่วนผมกับมันนั่งฟังเพลงกันเบาๆ ก็ไอพอดของผมนั่นแหละครับ คนละหูกัน
"เพลงเพราะเนอะ"
"อืม"
"เพราะ...เพราะฟังกับมึงไง"
"............" บ้า กูเก็บเขินไปขายจนกลายเป็นอภิมหามหึมาเศรษฐีแล้วนะ
"จะยิ้มก็ยิ้มสิ...ตอนมึงยิ้มน่ารักดีออก กูชอบ"
"อย่ามาหวานเวอร์ เลี่ยน แหวะ" ผมต้องเบรคมันบ้างก่อนที่ตัวเองจะเป็นเบาหวานตาย
"แล้วชอบป่ะล่ะ?"
"ก็ว่าจะไม่ชอบแล้วแหละ แต่มันก็อดไม่ได้ทุกที"
"หึหึหึ...หิวป่าว?"
"นิดหน่อย"
"ว่าแล้วเชียว...อ่ะ..." มันยื่นแซนวิชมาให้ตรงหน้าผม
"........" ยิ้ม
"ยิ้มไร...กินสิ ถือเฉยๆมันไม่อิ่มหรอกนะ ถึงจะอิ่มใจก็เหอะ....ฮึ...ยิ้มอะไรครับ..."ผมว่ามันเริ่มเขินนะครับ...น่ารักจัง
"รักกูมากเลยใช่มั๊ย?" พร้อมกับกัดแซนวิชไปหนึ่งคำ อร่อยจุๆๆ
"พูดมากอยู่ได้ กินไปเหอะน่า...ยังจะมายิ้มอีก" แล้วมึงยิ้มทำไม
"รักกูมากจริงๆด้วย..เขินหน้าแดงเลย" ผมจิ้มแก้มนุ่มๆมันไปทีหนึ่ง
"เพิ่งรู้รึไง ยังโง่ไม่เลิกนะหนูอ่อน" แล้วมาผลักหัวกูทำไม คนกำลังกินอยู่...อ้ำ
"แกล้งโง่โว้ย ไม่ได้โง่จริงๆซะหน่อย..ชิส์..อ้ำ"
"อย่างมึงอ่ะไม่ต้องแกล้งก็โง่พออยู่แล้ว"
"ย้ากกกกกกกกกกมึงตายยยยยยยยยยยย" แล้วผมก็ยัดแซนวิชคำสุดท้ายเข้าปากมันไป สะจายส์...........
เฮ้...มาถึงแล้ว เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้...ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ถึงทะเลแล้ว และหัวผมก็แปะแหมะอยู่บนตักไอ้โจ๊ก
คนเยอะเหมือนกันนะเนียะ ไม่ได้มาซะนานเลย แต่ทะเล ฟ้า น้ำ ก็ยังสวยไม่เคยเปลี่ยนเลย
"เป้....ยืนให้มันดีดีหน่อยได้มั๊ย..จะมาพิงเราทำไม...เดี๋ยวก็ล้มทั้งคู่หรอก...หนักด้วย"
"ก็นายมีแรงดึงดูดเยอะอ่ะ"
"เธอยังไม่หายง่วง มึนๆอยู่ก็บอกมาเหอะ...ร้อนมากป่าว?" ปากก็บ่นไปแต่มือนี่พัดให้แฟนมันมือแทบจะพันกันทีเดียว แถมยังถอดหมวกสวมให้ซะด้วย
"นี่เป็นเหตุการณ์ในหลายๆครั้งที่ทำให้เป้รู้ว่า...เป้เลิกคนถูกแล้ว" ทะเลหวานหมดแล้วครับคุณเพื่อน
"เจนไม่ซบบ้างเหรอ....บ่าเราหลบร้อนได้ดีนะ" เสกมันตบบ่ามันแปะๆ
"เอาตัวเองให้ยืนต้านลมให้ไหวก่อนเหอะเสก...ผอมจะแย่แล้วนั่นอ่ะ" หน้าง้ำไปเลยมึงแต่เสกมันก็ผอมจริงๆนะ
"ผอมเพราะตรอมใจคิดถึงเจนนั่นแหละ เป้นต้นเหตุแล้วยังไม่รู้ตัวอีก"
"ก็มาให้หายคิดถึงแล้วไง แล้วคิดว่าตัวเองคิดถึงเป็นอยู่คนเดียวรึไง...เจนก็คิดถึงเป็นนะ"
"จะหวานกันอีกนานมั๊ยค่ะเพื่อนนางฟ้าทั้งหลาย คนไม่มีคู่อย่างอะฮั้นเริ่มจะขมแล้วนะจ๊า หวานไรกัน ซึ้งไรกัน ก็ได้โปรดเห็นใจคนมาคู่แต่ไร้คู้บ้างได้มั๊ยค่ะ กะเทยศตวรรษที่ 21 ขอร้อง" แพมพูดมาเล่นเอาซะทั้งสี่คนเด้งตัวออกจากกันแทบไม่ทัน ไม่ใช่เพราะไรหรอก แต่เพราะกลัวไฟในตาของแพมจะเผาเอา
"โจ๊ก?"
"หืม?...มีไรแพม?" มันเงยหน้ามาจากบ่าผม
"ทำไมหล่อไม่บันยะบันยัง หล่อพะล่ำพะเหลือ หล่อไม่สนใจชาวบ้านเขาขนาดนี้...จะหล่อไปไหนค๊า...." พวกเราทั้งหมดเพ่งกระแสจิตไปทางแพมทีโจ๊กที
"เอ๊ย!!!!!...เป็นไรแพม จู่ๆเล่นมาชมกันขนาดนี้...จะเขินดีมั๊ยอ่ะ" มันเกาหัวยิกๆเชียว น่ารักว่ะ
"นั่นสินายหญิงแพม...เป็นไรมากป่ะนิ...อิเจ๊เครียดดดดดดดดดดด"
"ก็มันอดใจไม่ไหวอ่ะ เมื่อก่อนว่าโจ๊กหล่อแล้วนะ แต่ดูตอนนี้ซิ ทั้งหล่อ ทั้งล่ำ ทั้งแน่น ขาวขึ้นด้วย โห๊ยอย่าให้บรรยายเลยเดี๋ยวของขึ้น" ผมหันไปดูหน้ามันแล้วเริ่มสำรวจ จริงด้วยแฮะ มันขาวขึ้น หุ่นก็เฟิร์มขึ้น ดูแน่นขึ้น มันดูดีขึ้น คิดไปก็อิจฉาตัวเองนะเนียะที่มีแฟนดูดีขนาดนี้....แล้วนี่มึงจะหลบอยู่หลังกูอีกนานป่ะ
"โจ๊ก...."
"อย่าเข้ามานะแพม กูมีพระ" ท่าทางมันจะกลัวแพมจริงๆ
"นี่...พ่อโจ๊ก...หญิงแพมนะเทพธิดานะจ๊ะ ไม่ใช่โหงพรายซะหน่อยจะได้กลัวผี..."
"เทพธิดาพญามารนะสิไม่ว่า..."
"ไอ้ปาล์มหุบปาก เดี๋ยวไม่งั้นโดนจับสำเร็จโทษ....โจ๊ก..." เสียงละห้อยมาเชียว
"อะไรอีกละ...?"
"แพมไม่ทำอะไรโจ๊กหรอก หากโจ๊กไม่สมยอม"
"มันจะไม่มีวันนั้นแน่นอนแพม กูสาบาน"
"หม่อมน้องแพม เลิกแกล้งโจ๊กได้แล้ว เดี๋ยวมันเเกิดบ้าเลือดดีเดือดอยากกระทืบคุณเอ็งขึ้นมา หม่อมพี่ไม่ช่วยนะค่ะ"
"โจ๊กจ๋า แแพมแค่ล้อเล่นหรอกนะ ลืมคติแพมไปแล้วเหรอ ไม่กินเพื่อน แต่ถ้าเพื่อนกินยอม...ฮ้าๆๆๆๆ" สาระหามีไม่ ให้ตายเหอะ
นั่นแหละมันถึงยอมโผล่มาจากข้างหลังผม คุยกันไปทำงานกันไปก็เพลินดีนะครับ ก็ช่วยกันจัดของ เริ่มก่อไฟ เตรียมเนื้อ เตรียมผัก กางเต้นท์
"โจ๊กกูว่าปลามันน้อยไปหน่อยว่ะ ตรงทางเข้ากูเห็นมีตลาดสดอยู่ มึงช่วยไปซื้อมาเพิ่มหน่อยดิ มึงน่าจะเลือกเก่งกว่าคนอื่นๆ"
"จัดไป...อ่อนมึงไปกับกูด้วย...สั่ง...ไม่ได้ขอร้อง" พอผมจะอ้าปากค้าน มันเลยรวบรัดผมซะเลย...แถมยังจับมือผใด้วยอ่ะ ชักจะกล้ามากไปแล้วนะมึง
"แหมโจ๊ก ห่างกันไม่ได้เลยเนาะ...กลัวขาดแรงใจรึไงจ๊ะ..."
"ก็ห่างกันมาตั้งนานแล้วนิ ไม่อยากห่างกันอีกแล้ว...ใช่มั๊ย?" ประโยคหลังมันหันมาพยักเพยิดกับผม
"ไม่รู้ไม่ชี้......อืมมมมมมมมมแต่ก็เอาตามที่มึงว่าก็ได้"
"ฮิ้วววววววววววว" ลูกหลานม้ากันรึไงพวกนี้ ร้องกันดีจริงๆ
"นี่ตกลงกะเทยศตวรรษที่21สองคนกำลังหลงอยู่ในดงรักกันใช่มั๊ย....โอ้พระเจ้าขา ใยท่านไม่สงสารข้าน้อยบ้าง กระซิกๆๆ"
"จะไปก็ไปสิมึง กูอาย" ผมเลยกลายเป็นคนลากมันเองซะเองเลย...เพิ่งรู้วันนี้เองว่าแรงเขินมีค่าเท่ากับแรงควาย...
"โจ๊ก...โน่นๆๆๆๆๆๆๆ...ปลาร้านโน่นมีให้เลือกเยอะ...ไปดูกันมั๊ย..."
"ไปสิ...."
"ปลานี้กิโลเท่าไรครับป้า"
"โล 120จ๊ะ เอาไรดีล่ะ"
"เดี๋ยวขอเลือกดูก่อนละกันนะครับ...อย่าหยิบมั่วแบบนั้นสิอ่อน เดี๋ยวก็ได้ปลาไม่สดหรอก"
"จะไปรู้เหรอว่าต้องเลือกยังไง..แต่มันก็เหมือนๆกันหมดนั่นแหละ มาจากทะเล" มันส่ายหัวให้ผมอ่ะ
"นี่เค้าต้องเลือกที่ตาใสๆ...ผิวตึงๆอย่างนี้"
"หึหึหึ"
"ขำไร?"
"ว่าทำไมมึงถึงเลือกกู เพราะกูตาใสนี่เอง" ผมพูดกับมันเบาๆ ก็อายป้าแม่ค้าเหมืออนกันนะ เห็นแกมองๆมาแล้วก็ยิ้ม
"เอาให้แน่นะ...ตาใสหรือโง่"
"ชิส์..." อยากเอาปลาตรงหน้ายัดปากมันจริงๆ ให้ตายเหอะ
"หึหึหึ...เอาเท่านี้ครับป้า...." มันส่งปลาให้ป้าชั่งกิโล
"อะไร...." มันสะกิดผม...งอนอยู่โว้ย
"จะบอกว่า...มึงมีดีกว่าตาใสเยอะ....เท่าไรครับป้า?"
"สองโลนิดๆ..ป้าคิดให้สองโลละกัน 240 บาทจ๊ะ" ป้าจะยิ้มทำไมครับ
"ครับ...เดี๋ยวผมหาเงินก่อนนะป้า" มันก็ค้นๆในกระเป๋า
"เดี๋ยวนี้หายากนะที่พี่ชายน้องชายจะมาจ่ายตลาดด้วยกัน แถมยังหยอกล้อกันน่ารักเชียว คงรักกันมากละสิ มีกันแค่สองพี่น้องเหรอจ๊ะ"
"ครับ?...." ผมนี่งงเลย ป้าพูดไรอ่ะ
"รักมากครับ...มีกันแค่สองคน...แต่พวกผมไม่ได้เป็นพี่น้องกันหรอกครับ....นี่เงินครับป้า"
"อ้าว....ก็เห็นว่าหน้าตาคล้ายๆกันนึกว่าเป็นพี่น้องกันซะอีก...."
"หึหึหึ....." หัวเราแบบคนโรคจิตอีกแล้วนะมึง
"เหรอจ๊ะ...แล้วเป็นอะไรกันล่ะ...." ผมว่าป้าแกไม่ได้ถามเพราะอยากรู้จริงๆหรอกครับ แต่เป็นการชวนคุยซะมากกว่าในระหว่างที่แกสาละวนกับการหาเงินทอนให้
"ไม่ต้องมายิ้มเลยมึง" ก็มันยิ้มล้อผมอ่ะ
"เงินทอน 260 บาทจ้า...ขอบใจนะ"
"ขอบคุณครับป้า...ป้าโบราณเค้าว่าคนหน้าที่ตาคล้ายๆกันเป็นเนื้อคู่กันใช่มั๊ย" ยังไม่จบ
"โบราณเค้าว่ากันอย่างนั้นนะ...แต่ป้าก็เห็นมาแล้วหลายคู่นะ"
"ขอบคุณครับป้า...ขอให้ขายดีดี...ไปละครับ..."
"หยุดเดินทำไม?" ก็จู่ๆมันก็หยุดเดินเฉยเลย
"กูอยากกินแอปเปิ้ล" ผมมองตามที่มันมอง แล้วผมก็....
"แต่กูอยากกินฝรั่งอ่ะโจ๊ก" งานนี้ใครจะชนะ
"งั้น...ไปซื้อแอปเปิ้ลกัน" มึงสนใจกูจริงๆด้วย
"โจ๊ก?"
"หืม?"
"ทำไมไม่กิน...วิตามินซีเยอะนะ"
"ไม่อยากกิน"
"ก็ไหนเมื่อกี้มึงยังอยากจะกินอยู่เลย เปลี่ยนใจง่ายชะมัด...ชิส์"
"กูอยากกินแอปเปิ้ล" มันเน้นทีละคำเลยครับ
"ก็นี่ไง...."
"นี่ไง?"
"ฝรั่งไง...กินสิ..." ผมยื่นให้มันพลางเดินไปพลาง
"กูอยากกินแอปเปิ้ล...."
"ก็เราคนไทยก็ต้องกินผลไม้ไทยสิ...รักกูมากใช่มั๊ยถึงยอมซื้อฝรั่งแทน"
"พูดมากอยู่ได้...ไม่เหนื่อยบ้างรึไง"
"อ่ะ...ป้อน...รางวัลของคนน่ารัก...กินสิ...กูป้อนนะ" ผมพยักเพยิดให้มัน จ่อถึงปากแล้วยังไม่ยอมกินปาก
"กินสิ...ยอมป้อนแล้วนะ...น้าๆๆๆๆๆ"
"ก็บอกไม่กินไง...มึงอยากกินก็กินไปสิ..."
"งั้นกูจะทิ้งให้หมดเลย....จะกินไม่กิน" มือถือฝรั่งจ่อที่ปากมัน อีกมือกำลัเงื้อถุงฝรั่งจะทิ้งลงพื้น
"เขย่งป้อนหน่อยสิเตี้ย...กูขี้เกียจก้ม..." มันเปลี่ยนชื่อให้ผมอีกแล้ว....แต่ก่อนที่ผมจะเขย่งมันก็ก้มหัวลงมาหน่อยแล้วกินแอปเปิ้ลจากมือผม...ไม่รู้จะด้วยบังเอิญหรือมันจงใจ...ทั้งริมฝีปากมันและลิ้นของมันสัมผัสปลายนิ้มผมเต็มๆ...มันลื่นๆ เย็นๆ ชื้นๆ....มันงาบฝรั่งเข้าปากหมดแล้วแต่ยังไม่ยอมเงยหน้าจากปลายนิ้วผมเลย...ผมนี่เหมือนโดนมนต์นะจังงังเลยแหละ...รู้สึกว่าหน้าตัวเองต้องแดงมากๆ...และไอร้อนก็ปะทุขึ้นทั่วหน้า...และความร้อนมัน......มันอธิบายไม่ถูกอ่ะมันกำลังแล่นไปทั่วร่างกายผม...ใจสั่นโครมครามเชียว
พอผมตั้งสติได้ก็รีบดึงมือกลับทันที...ทำไมต้องทั้งอายทั้งเขินมันขนาดนี้ด้วยนะ...แม้แต่หน้ามันผมยังไม่กล้ามองเลย
"รู้มั๊ยเวลาจูนหน้าแดง...น่ารักมากขนาดไหน..." มันก้มหน้ามาใกล้ๆหน้าผม...ผมเลยขยับหน้าออกมาหน่อยหนึ่ง แต่ยอมเงยหน้าขึ้น...เลยสบตาที่จ้องมายังผมอยู่ก่อนแล้ว
"........" ทำไมวันนี้ผมถึงใจสั่นเป็นพิเศษกับดวงตาคู่นี้นะ
"น่ารักมาก...มากจนโจ๊กไม่อยากจะอดทนอีกแล้ว..."
"อืม...อืม....เรารีบไปกันเถอะ...ป่านนี้....เพื่อนๆ....คงรอกัน.....แย่แล้ว" กว่าจะพูดประโยคนี้จบ...เล่นเอาผมแทบตาย
"จูน....?" มันเรียกผมขณธที่ผมย่างเท้าได้เพียงสองก้าว
"หืม?"
"กูรักมึงนะ...."
"รู้แล้วครับ....ไปกันเถอะ...."
ผมกับมันกำลังเดินเลียบถนนและกำลังจะไปถึงกลุ่มเพื่อนๆ...แต่สายตาดันไปเห็นใครบางคนคุ้นๆ...ตอนนี้ก็ชักจะเริ่มมืดหน่อยๆแล้ว....ลองเรียกดูละกัน
"พี่เต...พี่เต...ทางนี้..." ผมกับพี่เค้าอยู่คนละฝั่งถนน...พี่เตมองซ้ายมองขวาคงหาว่าเสียงนี้มาจากไหน
"อ้าวจูน....เดี๋ยวพี่ข้ามฝั่งไปหา..." แล้วพี่แกก็วิ่งปรู๊ดมาทันที
"มาทำไรที่นี่อ่ะพี่"
"มาทะเล มาปลูกข้าวมั้ง"
"เพิ้งรู้ว่าเดี๋ยวนี้ควายก็เล่นน้ำทะเลได้แล้ว...ว่าแต่พี่เตมากับใครอ่ะ"
"มากับเพื่อนนะ...แล้วเราอ่ะมากับใคร" แล้วพี่แกก็เหลือไปมองไอ้โจ๊กที่ยืนเงียบเป็นปูนปั้นไปแล้ว
"ผมเองก็มากับเพื่อนๆ...ปิเเทอมเลยนัดเฮกันซะหน่อย...อ้อลลืมแนะนำไปเลย...โจ๊กนี่พี่เตรุ่นพี่ที่คณะกูและก็พ่วงด้วยตำแหน่งเพื่อนสนิทพี่รหัสกู....พี่เตนี่โจ๊ก...." ผมหันไปมองหน้ามันหน่อยหนึ่งแต่ก็ไม่รู้จะแนะนำมันยังไดี...ถ้าบอกว่าเพื่อนมันคงเสียใจ...พอมันเห็นผมลังเลมันเลยหันหน้าไปทางซะเลย...เอาว่ะ
"แฟนผม....." พูดแล้วก็ไม่เห็นตายนี่หว่า...แถมยังรู้สึกดีดีเอามากๆเลยด้วย แต่ทำไมมันยังไม่ยอมหันหน้ามาทางผมอีกล่ะ...แต่ผมเห็นนะว่ามันแอบยิ้ม
"โจ๊ก....มึงทักทายหวัดดีพี่เค้าหน่อยสิ...ต่อไปมึงกับพี่เตก็คงจะได้เจอกันบ่อยๆแหละ" เพราะปีสองโจ๊กมันจะได้ไปเรียนที่เดียวกับผมแล้ว
"สวัสดีครับ" มันก้มหัวให้พี่เตนิดหน่อยพร้อมยิ้มอ่อนๆที่พร้อมจะละลายใจผมทุกเมื่อ
"อืมๆๆ...ไม่ต้องเยอะพิธี...เดี๋ยวก็ได้ตั้งวงกันบ่อยๆเองแหละ..."
"พี่เตนี่ชวนน้องๆลงเหวตลอด..."
"หรือมึงไม่ชอบจูน"
"แล้วพี่เคยเห็นผมปฏิิเสธรึเปล่าล่ะ"
"หึหึหึ...จูน...คนนี้รึเปล่าที่ทำให้เราปฏิเสธพี่...คนนี้ใช่มั๊ยที่เคยบอกว่าทำเรื่องจองเราไว้แล้ว" ประโยคนี้ของพี่เตทำให้โจ๊กหันมาสนใจบทสนทนาในทันทีพร้อมกับหน้าที่อืม...เอ่อ....
"ก็มีมันคนเดียวมาตลอดนี่แหละพี่" อูยยยยย...ตามึงจะดุไปไหน ตอบเอาใจมึงแล้วนะ
"เออว่ะ...พอมาเห็นตัวจริง...พี่ไม่เสียใจเลยที่เราปฏิเสธพี่...ก็ตัวจริงออกจะดูดีซะขนาดนี้" พี่เต...ไอ้นี่นะมันมีดีมากกว่าหน้าตาดีดีของมันนะ
"พูดมากนะพี่เต...แต่ผมตาถึงใช่มั๊ยล่ะ..."
"เออ....ไอ้ตาถึง...ส่วนกูตาถั่วเต็มๆที่เคยคิดจะจีบมึง..." โจ๊กใจเย็นพวก..พี่เค้าก็แค่เคยคิดจะจีบ
ก็มันเล่นหันมาควับ...คอจะเคล็ดนั่นอ่ะ
"เออจูน...พี่มีเรื่องอยากจะถามเราหน่อย..." แล้วพี่แกก็เล่นจับมือจูงแขนผมห่างออกมาจากโจ๊กนิดหนึ่ง....พี่เตครับ ทำไรก็คิดถึงอนาคตน้องบ้าง
เดี๋ยวไว้พรุ่งนี้มาอัพเพิ่มต่อจากหน้านี้เลยนะครับ
ขอบคุณขอรับ
-
มาต่อแล้ววววว ดีจายยยย 5555555 o18
-
มาต่อแล้วเหรอ โจ๊ก-จูนยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลย คู่ของเต-ซีน ก็เริ่มดุเดือดแฮะ
-
:กอด1: :-[
-
:m20: :m20: ตลก แพม อ่ะ สามารถพูดได้เนอะ 555+ ชอบเพื่อนแบบนี้มากมาย อยู่ด้วยแล้วไม่เครียดเลย ขอบคุณไรท์เตอร์ที่กลับมาลงเรื่องดีๆให้อ่านกันอีกครั้ง ช่วงนี้กำลังเครียดๆอยู่พอดีเลย มาอ่านตอนนี้แล้วหายเครียดไปเลยครับ ขอบคุณมากๆๆๆๆ แล้วรีบมาต่อนะครับผม o13 o13
-
ท่าทางคราวนี้ทะเลจะหวานจริงๆ น่าสงสารกะเทยศตวรรษที่ 21 :laugh: :laugh:
-
น่าสนุกนะเนี่ย ครบเซ็ตแบบนี้เรื่องมันๆจะตามมา
-
+1 ให้มาต่อแล้ว หายไปซะลืมเลย
แต่โจ๊กก็ยังหวานกับจูนเหมือนเดิมนา :-[ :-[
มาต่อที่เหลือด่วนค่ะ :call: :call:
-
มารอสองจอ จ้า
-
ยังน่ารักไม่เสื่อมคลาย
-
คิดถึงโจ๊กจูนที่สุด
พี่เต เด๋วจูนงานเข้า
-
สนุกอีกแล้วครับ จะรอติดตามต่อไปครับ
-
อิอิ ชอบแอบย่องมาต่อตลอดดอะคุณดิว
แต่ก็นะ ชอบค่ะ 555
-
อ่าาาา พี่เตนี่ไม่รู้จักโจ๊กซะแล้ววววว 55555
คิดถึงคนแต่งน่ะเจ้าาาาาา ขอบคุณคร๊าบบบบ
-
หุหุหุ
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะ
5 วันติด ถึงจะตามทัน
ชอบมากๆๆเลย น่ารักดีอ่ะ
ทั้งโจ๊ก จูน ชีนอ่ะ
แต่พี่เตเนี่ย เพิ่งแปปเดียวมีหึงด้วยอ่ะ
หุหุหุ
ไงก้อเป็นกำลังใจให้คุณดิวนะคับ
แล้วรีบๆๆมาต่ออีกนะคับผม
-
หวานกันตลอด....สองคนนี้
-
จูนงานเข้า
-
พี่จะพูดอะไรหว่า าา ลุ้นๆ ๆ
-
พี่เตลากผมออกมาจากที่โจ๊กมันยืนอยู่หน่อยหนึ่ง
"พี่เตมีเรื่องไร...ทำไมต้องทำเหมือนเป็นความลับด้วยล่ะ"
"ไม่ใช่ความลับหรอก...แค่มันเป็นเรื่องส่วนตัว" พี่เตบอกผมแล้ว มันจะยังเป็นเรื่องส่วนตัวอยู่อีกเหรอครับ
"งั้นเรื่องไรล่ะ"
"คือเรื่องมันมีอยู่ว่า..................." แล้วพี่แกก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง....ฟังจบผมถึงกับอึ้งและงงไปพักใหญ่อยู่เหมือนกัน
แต่ผมก็มีสติมากพอที่จะให้คำตอบในสิ่งที่พี่เตอยากรู้...แต่ที่ผมไม่รู้คือ มันเกิดขึ้นได้ยังไง ตอนไหนว่ะ
"ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะจูน...เดี๋ยวเลี้ยงสามเมาเลย...โจ๊กแล้วไว้เจอกันนะ...ไอ้ตัวแสบไว้เจอกัน"
"โชคดีนะพี่เต" ส่งพี่เตโบกมือบั๊บบายเสร็จ แต่ท่าทางผมจะโชคร้ายเมื่อหันมาเผชิญกับจอมมารขมังเวทย์...มันคงร่ายนต์ให้ผมเดินไปหามันซะแล้ว
"ใคร...?"
"ก็รุ่นพี่ที่มหาลัย"
"แล้ว?"
"แล้วก็เป็นเพื่อนสนิทพี่รหัสกู"
"แล้ว?"
"แล้วก็เคยตั้งวงดื่มกันบ่อยๆ"
"แล้ว?"
"แล้วก็...แล้วก็...." แล้วอะไรดีอีกว่ะกู
"รู้ใช่มั๊ยว่ากูต้องการคำตอบอะไร ยังไง แต่ถ้ายังอยากจะแถก็เชิญ" อู๋ยยยยยยยยยยยยย
"แล้วก็เคยมาเลียบๆเคียงๆ เมียงๆมอง จดๆจ้องๆ กูอยู่ช่วงหนึ่ง"
"แล้ว?" กดดันกูจริงเว้ย
"แล้วกูก็บอกพี่เค้าไปว่า...."
"ว่า?"
"ว่ามีคนที่ทำให้กูหน้าแดงใจสั่นฝันหวานได้แล้ว...อย่ามาเสียเวลาพยายามกับกูเลย"
"................."
"ทำไมมองกูแบบนั้นละโจ๊ก กูไม่ได้ให้ความหวังอะไรพี่เค้าเลยนะ แล้วหลังจากนั้นพี่เค้ากับกูก็เป็นแค่......."
"คิดได้แค่นั้นเหรอ?"
"อะไร?"
"ก็ที่จะบอกว่าตัวเองมีแฟน...บอกได้แค่นั้นเหรอ?"
"ก็มันไม่รู้จะบอกยังไงนี่หว่า...ก็ตอนนั้นกูก็เพิ่งเข้าเรียนได้...."
"แต่แค่เท่านั้นก็มากเกินพอแล้ว....พอที่จะทำให้ไอ้พวกตะกวดรู้ว่ามึงมีเจ้าของเป็นตัวเป็นตนแล้ว แล้วเจ้าของก็หวงมากด้วย"
"งั้นต่อไปมึงก็จับกูขังไว้ในห้องซะเลยสิ"
"ได้"
"เอ๊ย!!!!!"
"แล้วเมื่อกี้คุยไรกัน...ทำไมต้องหัวเราะกันขนาดนั้นด้วยแถมยังเดินออกไปคุยอีก"
"หึง?"
"แค่ไม่ค่อยชอบ" ชิส์ จะบอกว่าหึงให้กูภูมิใจในตัวเองหน่อยก็ไม่ได้
"พี่เตเค้ามาถามถึงใครบางคนที่กูรู้จักนะ"
"ใคร?" จะเข้มไปไหนครับคุณแฟน
"ชีน" สั้น ง่าย ได้ใจความ
"ไอ้บ้านั่น....ถามทำไม"
"เออ....พี่เตก็ถามว่ากูรู้จักกับชีนมันมากน้อยแค่ไหน แล้วก็ขอเบอร์กับที่อยู่ของมันด้วย ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร แต่กูก็ให้ไปนะ" นี่ถ้าพี่เตเป็นเจ้ามือโต๊ะอะไรซักโต๊ะหนึ่ง ไอ้ชีนตายสถานเดียว
"พี่เตจะจีบไอ้บ้านั่นเหรอ"
"ไม่รู้สิ...แล้วพี่เตไปทำความรู้จักกับชีนมันตั้งแต่ตอนไหนว่ะ"
"หวงรึไง?"
"หวงหอกไรว่ะ"
"ก็ทั้งสองคนนั้นเคยชอบมึงนิ แล้วถ้าเค้าหันไปชอบกันเองมึงก็เรตติ้งตกนะสิ"
"ถ้าสมองมึงคิดได้แค่นั้นก็หุบปากไปเลยดีกว่า...ชิส์"
"ก็ดี...ถ้าจะมีใครซักคนที่จะชอบไอ้บ้านั่นจริง....มันจะได้หาายเจ็บและตัดใจจากมึงได้เด็ดขาดซะที...มันเองก็คงเจ็บมาเกินจะทนแล้วแหละ...." มันพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
"โจ๊ก?"
"หืม?"
"มึงมีดีกว่าหน้าตาที่ดูดีของมึงมากนะ..." พูดเสร็จผมก็เดินยิ้มไปหาผองเพื่อนในบัดดล แอบได้ยินมันหัวเราะหึหึด้วยแหละ
พวกเรานั่งล้อมวงกันได้ซักพักใหญ่แล้ว
คนโน้นคนนี้แข่งกันเล่าเรื่องฮาบ้างแป็กบ้าง สรุปมีแต่คนอยากพูด แต่ไม่มีใครอยากฟังเลย
ไอ้เสกมันเล่าแป็กมาหลายเรื่องแล้ว แต่มันยังไม่ยอมแพ้ครับ ยังพยายามแถขั้นสุดต่อไปอีก
"เอ๊ย เรื่องนี้ไม่ฮากูให้กระทืบเลยเอ้า" มันเกริ่นเรื่องได้น่าสนใจดี แต่กูว่ามึงมึนๆแล้วนะเสก ลิ้นมันเริ่มพันกัน หน้าก็แดงๆ ตาเยิ้มๆ
"เล่าเลยไอ้เสก...ถ้าเรื่องนี้ไม่ฮากูจะขอบคุณมึง เพราะกูอยากกระทืบมึงมานานแล้ว"
"คนอื่นต้องฮา แต่ไอ้โจ๊กกูไมรับรอง" ชักทะแม่งๆ
"จะลีลามากอีกนานมั๊ยอีเสก...ช้านอยากกระทืบแกเต็มแก่แล้ว"
"เออๆ เรื่องชาวบ้านละอยากรู้กันจริงนะพวกเมิง....ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เพิ่งเปิดเทอมกันใหม่ๆ อยู่ในช่วงเทศกาลรับน้อง ก็พวกรุ่นพี่นะจะพาน้องๆไปเลี้ยงกันใช่ป่ะ แล้วคืนนั้นรุ่นพี่กูก็พากูไปเลี้ยงที่ผับแห่งหนึ่ง....แต่ผับนี้มันมีชื่อเสียงหิ้วเด็กได้ถ้าคุยกันถูกอกถูกใจกันทั้งสองฝ่าย" ผมว่าเรื่องมันชักคุ้นๆ
"ช้านยังหาจุดฮาไม่ออกเลยว่ะ....แต่กำลังเล็งจุดที่จะกระทืบแกได้บ้างแล้ว"
"แพมครับ...หุบปากแล้วเปิดหูนะเพราะดูท่าแล้วหูมึงกำลังตก ฟังต่อกูจะเล่า....แล้วพอดีพี่รหัสกูก็เข้ามากระซิบบอกกูว่า แกไปเจอเด็กถูกใจมา แต่ไม่กล้าเข้าไปคุย นั่งอยู่ตรงโน้นนน....ด้วยความที่กูอยากให้พี่รหัสสมหวังในรัก กูก็เลยยุให้แกเข้าไปจีบเลย" แน่ๆแล้ว
"พี่กูแกบ้ายุเว้ย แกก็แถแท่ดๆๆไปคุยด้วย....สักพักกลับมาพร้อมหน้าแดงๆเหมือนไปโดนอะไรกระแทกมา....แกบอกว่าเด็กไม่เล่นด้วย...กูนี่ฉุนแทนพี่กูเลย เลยบอกไปว่างั้นก็เอาเงินฟาดหัวอุดปากมันไปเลยสิ อาจจะเป็นเด็กที่รอให้โดนหิ้วอยู่ก็ได้..."
"ไอ้เสก...กูขอสั่งให้มึงหยุดเดี๋ยวนี้...ถ้ามึงไม่อยากโดนตีนกู" ผมไม่รอให้มันเล่าจบหรอก
"เล่าต่อไปให้เสก" แฟนผมสั่งเสียงเย็นเชียว
"คราวนี้แกลากกูไปด้วย...แต่พอกูไปเห็นหน้าเด็กที่พี่แกว่า หน้าหงายเลยกู....เพราะเด็กคนนั้นคือ....ไอ้จูน" นั่นไงกูว่าแล้วเชียว...
ได้ผลครับคราวนี้หัวเราะครืนกันทั้งวง สรุปไอ้เสกไม่ต้องโดนกระทืบ แต่ผมหัวเราะไม่ออก อีกคนที่นั่งเงียบด้วยก็พ่อยอดขมองอิ่มของผมนี่แหละครับ นั่งมองกูซะตาเขียวปั๊ดเลย
"อ๊ายจูนของช้านนนเสน่ห์เหลือร้อนจริงๆ...ว่างๆไปเป็นเหยื่อเบ็ดให้เกตบ้างสิจูน" สงสารกูเหอะเกต ไอ้โจ๊กมันจะงาบหัวกูอยู่แล้ว
"แพมว่านะ...ถ้าจูนไม่มีแฟนนี่ คงเนื้อหอมน่าดู นี่ขนาดมีแฟนแล้วนะ ยังหว่านเสน่ห์ได้โดยไม่รู้ตัวอีก ว่างๆไปเป็นกันชนให้บ้างนะ" ผมเลยได้แต่หัวเราะแห้งๆกับคำสรรเสริญต่างๆที่เพื่อนๆมอบให้
"ยังไม่จบ...." ห๊า มึงยังมีอีกเหรอ ถ้ามึงเล่ากูตายแน่
"เสก...มึงหุบปากเน่าๆมึงไปเลยนะ"
"เล่าไปสิ...กูอยากฟัง"
"รุ่นพี่จูนกับรุ่นพี่กูสนิทกัน...เลยรวมโต๊ะกันซะเลยทีนี้ พี่แกก็ถามใหญ่เลยว่าจูนมันเป็นใครเกี่ยวข้องยังไงกับกูบ้าง กูก็นะน้องที่ดีเลยเล่าซะหมดเปลือกเลย พี่แกก็ขอให้กูเป็นกามเทพสื่อรักให้ แต่กูปฏิเสธไปและบอกด้วยว่าจูนมันมีแฟนแล้ว แต่พี่แกบอกว่าจะเอาจูนไม่ได้เอาแฟนจูน..."จู่ๆเสกมันก็หยุดเล่าซะเฉยๆ มันคงเพิ่งสังเกตเห็นมั้งว่าทุกคนเงียบกันหมดแล้ว
"ไม่น่าเล่าเลยกู" มันบ่นเบาๆพร้อมกับตบปากตัวเองเบาๆไปสองสามที แต่เจนคงเห็นว่ามันเบาไปเลยช่วยตบให้แรงขึ้น ไอ้เสกนี่หน้าเหยเกเลยครับ
"ไม่เล่าต่อละมึง...กูว่าสนุกดีออก...แล้วตอนจบเป็นยังไงเหรอ"
"โจ๊ก มัน...."
"กูให้เสกเล่า มึงเงียบ" งานเข้าจนได้กู
"มันก็ไม่จบยังไงนิ....เพราะเรื่องมันไม่ได้เริ่ม...จูนมันไม่ยอมเล่นด้วย จนพี่กูก็ยอมแพ้ไปเอง" มึงช่วยกูตอนนี้จะทันมั๊ยเสก...ผมก็ได้แต่พยักหน้าหงึกหงักๆให้มันเป็นการยืนยัในคำพูดของเสก
"เสน่ห์แรงดีจริงๆระมึง...กูร้อน...ขอไปเดินรับลมนะ" แล้วมันก็ลุกออกไปซะดื้อ
"ไอ้เสกเพราะมึงเลย ถ้ามันโกรธกูขึ้นมาจริงๆกูจะหาแฟนใหม่ให้เจน...จำไว้.." ผมชี้หน้าคาดโทษมัน
"กูขอโทษ...กูลืมไปว่าไอ้โจ๊กมัน...."
"จูนตามโจ๊กไปก่อนดีกว่า...เดี๋ยวทางนี้เราจัดการให้เอง"
"ขอบใจมากเจน....ฝากจัดการเผื่อด้วย"
"เดินคนเดียวไม่เหงาเหรอ...เดินเป็นเพื่อนนะ"
"ตอนที่มึงอยู่ห่างกู...คงมีคนมาจีบมึงเยอะสิท่า"
"จะสนใจทำไม...ก็ตอนนี้ข้างๆกูมีแต่มึง...มีมาตลอด....และจะมีตลอดไป" ผมยื่นมือไปจับมือและบีบแน่นเพื่อให้มันรูว่าผมอยู่ตรงนี้จริงๆ...เราเดินไปข้างหน้ากันเรื่อยๆ...จะว่าไปตลอดหลายวันที่เราอยู่ด้วยกัน ผมไม่เคยเล่าเรื่องตอนที่เราอยู่ห่างกันเลย มันเองก็เหมือนกัน...อาจจะเป็นเพราะเราคิดว่าจะสนใจทำไมก็ในเมื่อตอนนี้เราได้กลับมาใช้เวลาร่วมกันแล้ว...
"จูน?"
"หืม?"
"มึงเคยมีสักแวบหนึ่งมั๊ยที่รู้สึกว่าเสียใจที่เลือกกู"
"ถ้ากูย้อนเวลาได้...ย้อนไปถึงวันแรกที่เราพบกัน...กูก็ยังจะเลือกมึงเหมือนเดิม" มันจุ๊บขมับผมเบาๆไปทีหนึ่ง
"ถ้ากูย้อนเวลาได้นะ...กูจะทำดีกับมึงให้มากกว่าที่ผ่านมา กูจะไม่แกล้งมึง จะไม่ทำให้มึงเสียใจเหมือนที่เคยทำ"
"ไม่หรอก...ถ้ามึงไม่เป็นมึงแบบนั้นในวันนั้น...วันนี้อาจจะไม่มีเราก็ได้..อาจจะมีแค่โจ๊กกับจูนที่เป็นแค่เพื่อนรักกัน...ไม่ใช่โจ๊กกับจูนที่รักกันก็ได้" ผมเขย่งขโมยจุ๊บแก้มมันไปทีหนึ่ง เอาคืน
"เหงามั๊ยตอนที่ไม่มีกู?"
"คำว่าเหงามันยังน้อยไปกับความรู้สึกกูในตอนนั้นนะ...แต่ชีวิตกูต้องเดินไปข้างหน้า กูมีหน้าที่ต้องทำคือเรียน ทำกิจกรรม มันก็ช่วยให้กูลืมมึงไปได้บ้างเป็นช่วงๆตอนที่ยุ่งๆ แต่พอกูอยู่คนเดียวนะ เหมือนรอบตัวกูมีแต่กำแพงมืดๆ ชื้นๆ ค่อยอัดตัวกูเข้ามาเรื่อยๆ จนกูหายใจไม่ออก ทำไรไม่ถูก มันแน่น มันจุก มันทรมานและสุดท้ายก็น้ำตาที่ไหล....แต่กูก็คอยบอกตัวเองเสมอว่า...ถ้ากูผ่านเวลาเหล่านี้ไปได้ ถ้ากูสู้กับความรู้สึกเหล่านี้ได้โดยไม่ต้องให้ใครมาช่วยพยุง....กูจะมีมึงยิ้มรออยู่ที่ปลายทาง...มึงคือพลังทั้งหมดที่ทำให้กูอยู่จนถึงวันนี้นะ....ไอ้ตัวดี"
"รักกูมากขนาดนั้นเชียว..." คำนี้คุ้นๆนะ ทำไมชอบเอาคำพูดกูไปพูดนัก
"มากไม่มากไม่รู้ แต่ใจนี้ให้มึงแบบเต็มๆคนเดียว..." เสี่ยว
"น่ารักก็เป็นนะมึง...แล้วมึงไม่กลัวกูวอกแวกนอกลู่นอกทางนอกใจมึงเหรอ?"
"ก็คิดนะ...คิดจนเกือบเป็นบ้า ระแวงจนต้องกินยานอนหลับ มอมเหล้าตัวเองเพื่อให้ไม่ต้องฟุ้งซ่าน....จนตอนนั้นเพื่อนๆในสาขาคิดว่ากูอัพยาอ่ะ เดินเป็นศพไปเรียนทุกวัน....ก็ได้ไอ้เสกนี่แหละเข้ามาดูแล พูดเตือนสติกู"
"ไอ้เสกนี่นะ" มึงพูดแบบเชื่อถือเพื่อนตัวเองมากเลยโจ๊ก
"อืม ไอ้เสกนี่แหละ...มันบอกว่า เราไปกำหนดกฎเกณฑ์ใครไม่ได้หรอก....สิ่งที่ต้องทำคือจัดการกับความรู้สึกของตัวเอง....ทำให้ตัวเราเองเชื่อใจ ไว้ใจในตัวของอีกคนหนึ่งให้ได้ แล้วความทรมานจะค่อยๆหายไป...ที่กูทรมานไม่ใช่เพราะกูไม่เชื่อมึง...แต่เพราะกูกลัว...มึงเข้าใจกูใช่มั๊ย"
"เข้าใจสิ...เข้าใจดีซะด้วย...เพราะทุกอย่างที่มึงพูด....ทุกสิ่งที่มึงทำ....ทุกความรู้สึกที่มึงเป็น...กูเองก็ไม่ได้ต่างจากมึงเลย...ถ้าจะบอกว่าเจียนตาย มันจะมากไปมั๊ย"
"แล้วมึงจัดการกับมันยังไงเหรอ"
"ก็ทำเหมือนที่มึงทำ กูโทรหาไอ้เสกและไอ้เสกก็บอกเหมือนที่บอกกับมึง..." ขอบคุณนะไอ้เพื่อนตัวดี
"ก็เหมือนที่เค้าบอกว่าฝุ่นเข้าตาตัวเองต้องให้คนอื่นช่วยเอาออกให้ใช่มั๊ย....อื้มๆๆ........แต่การรอคอยที่ยาวนานก็คุ้มค่านะ...เพราะมีมึงข้างๆกูในวันนี้"
"อ่อน...มึงไม่อยากรู้เรื่องของกูบ้างเหรอ?"
"กูไม่สนหรอก....เพราะตอนนี้มึงอยู่ตรงนี้แล้ว...เราไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องไปซะทั้งหมดหรอก...เพราะเรื่องบางเรื่องก็อาจทำให้เราเสียใจได้...อยู่กับปัจจุบันดีกว่า....ถ้ามึงทำไรผิดไว้...มึงก็คงรู้ว่ากูต้องเสียใจถ้ามึงบอก....แล้วทีนี้มึงยังกล้าจะบอกกูอยู่อีกมั๊ย"
"ไม่จำเป็นต้องบอกทุกเรื่อง....แค่ซื่อสัตย์ ให้เกียรติ ไว้ใจ เชื่อใจ เคารพในรักซึ่งกันและกัน...ก็เพียงพอแล้ว ใช่มั๊ย"
"ถูกกกกกกกกกก"
"จูนรู้มั๊ย..ว่าจูนโตขึ้นมากนะ..."
"ก็มึ....ก็โจ๊กสอน...ก็รักของโจ๊กสอน"
"น่ารักขนาดนี้...ใครปล่อยหลุดมือก็โง่เหลือทนแล้ว...จะกอดไว้แน่นอย่างนี้ไม่ปล่อยเลย"
"ฮ่าๆๆๆๆจั๊กจี้" ผมหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเสียงดัง ก็มันกอดจากด้านหลังซะแน่นเลย แถมยังงับไหล่ผมด้วยอ่ะ...เป้็นกี้รึไง
จนมันปู้ยี่ปู้ย้ำพอใจ มันเลยยอมปล่อย น่วมไปทั้งตัวเลยเรา
"กลับไปหาเพื่อๆกันดีกว่า ป่านนี้ชะเง้อชะแง้จนคอยาวหมดแล้วมั้ง"
"ไปสิ...." ผมไม่รู้หรอกว่าวันนั้นโจ๊กเป็นยังไง วันหน้าโจ๊กจะเปลี่ยนไปมั๊ย....แต่วันนี้ผมรักมัน รักมาก...
ผมเงยหน้าสบตากับมันแล้วยิ้ม
"กูรักมึงนะ....จูน..." เห็นมั๊ยว่าความรู้สึกของผมส่งหามันได้....มีความสุขจริงโว้ย
-
ซึ้งกับความรักคู่นี้จริงๆ
อยากให้ทุกคนเข้าใจกันได้แบบนี้
-
แหม...หวานกันซะทะเลกลายเป็นน้ำเชื่อมเลยนะครับเนี่ย..โจ๊ก จูน
-
หวาน ซึ้งมาก
น้ำตาไหล (ซะงั้น)
-
แค่เราเข้าใจกัน เชื่อใจกัน ทุกอย่างมันจะผ่านไปได้ด้วยดีเหมือนโจ๊กกับจูนใช่มั้ย >?<
ตรึงใจจริงๆ TT
-
น่ารักมากเล่นพี่จูนเสน่ห์เเรงนะเนี่ย
ระยะทางไม่สามารถทำให้ความรักน้อยลงเเค่เชื่อใจกัน
-
โจ๊กจูนมีความรักที่มาพร้อมกับความเข้าใจให้กันน่ารักที่สุด แอบสนใจคู่ชีนเต
-
จูน-โจ๊ก น่ารักจัง
-
น่ารักมากๆๆ
ขอให้พี่เต กะชีนรักกันเร็วๆๆนะ
อิอิ
-
น่ารักที่สุดเลยคูเนี้ยะ >//////////<
-
:o8: :o8: ซึ้งๆๆๆ มากมาย แต่ทำไมเรื่องจริงๆผู้ชายแบบโจ๊กและจูน ถึงหายากนักนะ ผู้ชายที่เป็นแบบพระเอกในนิยาย สงสัยไม่มีอยู่จริงเนอะ ว่าป่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
o13 o13 o13
นี่เป็นภาค 2 ตอนเรียนมหาลัย รึเปล่าครับน้องดิว
งั้นก็แปลว่า จะได้อ่านอีกยาวๆๆๆๆๆ ใช่ปะครับ
เยี่ยมไปเลยยยยย
-
น่ารักทั้งโจ๊ก ทั้งจูนเลย อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆเลยค่ะ o13
-
:impress3:น่ารักอ่ะ :impress3:
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
เข้ามาสองจองะ โจ๊ก จูน เมื่อไหร่จะมา
-
:-[ :-[ ทะเลหวานไปแล้วนะคะ
เราชอบนาย 2 จ มากมายตามอ่านมาแล้ว2 รอบ ชอบคุณดิวอ่ะเขียนเรื่องได้ลื่นมากมาย o18
เอาใจช่วยต่อไปนะคะ o13 o13
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
น่ารักอ่า
-
จัดชุดใหญ่แบบเต็มๆไปอ่านกันนะครับ....
อย่าถึงกับอ้วกกันล่ะ ของเค้าหวานจริง...หึหึหึ
"พวกมึงสองคนไม่ได้ทะเลาะกันใช่มั๊ย....อย่าเงียบกันดิว่ะ...แค่นี้กูก็รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้ว" ได้แกล้งเพื่อนนี่มันสุดๆพะยะคะ แต่ดูแล้วไอ้เสกจะไม่สนุกด้วยเพราะมันโดนแกล้งไง...เลิกแกล้งก็ได้วะ นึกถึงความดีความชอบมันก็เยอะอยู่
ผมกับอ่อนเดินมาแบบเรียงหน้ากระดานแต่ยืนห่างกันเลยอาจดูเหมือนว่าเรายังตึงๆกันอยู่ เพื่อลบความคิดนี้ซะ ผมเลยค่อยๆกระเถิบ กระแซะไปใกล้อ่อนจนไหล่เราชนกัน แล้วผมก็จับมือมันค่อยๆยกขึ้นโชว์ให้เพื่อนๆดู.....ดูทุกคนจะยิ้มออกมาได้ในทันที สงสัยคงลุ้นกันสุดๆ โดยเฉพาะไอ้เสกนี่คงสุดตัวเพราะถึงกับล้มหงายตึงบนพื้นทรายเลยครับ....แล้วมันก็ดีดตัวผึงขึ้นมาส่งสายตาอาฆาตพยาบาทมาทางผมกับอ่อนในทันที
"พวกมึงสองตัวรวมหัวกันแกล้งกูใช่มั๊ย....เชี่ยยยยยยยยยยย นิสัยนะพวกมึง กูนี่ลุ้นจนฉี่แทบราด พวกที่นั่งอยู่นี่ก็กดดันกูจัง...ถ้าพวกมึงสองคนทะเลาะกันจริง มีหวังกูโดนประนามหยามเหยียดยันลูกบวชเลยแหละ..."
"ก็มึงเจ๋อปากยาวพูดไรไม่คิดเองนี่หว่า"
"เอาใหญ่เลยนะมึงไอ้ปาล์มได้ทีกระทืบกูซะจมทรายเลย ทำอย่างกะตอนที่กูเล่าไม่มีใครอยากรู้งั้นแหละ กูเห็นตั้งใจฟังกันแต่ละคนหูตั้งตาเหลือกเชียว...แต่พอซวยดันกูคนเดียว ไม่ต้องมาหัวเราะกันเลยเจน แทนที่จะช่วยกันเปล่าเล้ย กลับเป็นแกนนำซะงั้น น่าน้อยใจชะมัด..." กูว่ามึงโอดครวญมากไปแล้วนะไอ้เสก
"มึงจะแหกปากอีกนานมั๊ยค่ะอีคุณเสก กูเมื่อยหู..."
"แพมว่าเรามาเล่นเกมส์กันดีกว่า...ว่ามั๊ย?" แพมนี่แบบเจ้าแม่เกมส์จริงๆครับ เป็นคนช่างคิดเกมส์ตั้งแต่สมัยเรียนมอต้นด้วยกันโน่นแหละ บางเกมส์ก็โคตรสร้างสรรค์ยอดเยี่ยม แต่บางเกมส์ก็สรรสร้างความร้านฉาวได้เยี่ยมยอดเหมือนกัน น่ากลัวนักแล....โอ๊ะโอ๊ะโอ๊ะ แต่คนฉลาดอย่างนายชินภัทรซะอย่าง สามารถเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาสได้เสมอ คนอะไรหล่อแล้วแถมยังฉลาดโคตรๆอีก บุญของมึงนะอ่อนที่ได้กูเป็นแฟน
"โอ๊ย!!!เจ็บนะ บ้าเปล่าอยู่ๆมาบีบแก้มกูเนียะ..." อ้าวเหรอนี่ผมบีบแก้มมันเหรอ ไม่เห็นรู้ตัวเลย แค่กำลังคิดถึงมันเท่านั้นเองนะ เป็นเอามากแล้วกู
"ก็มึงน่ารักอ่ะ กูเลยหมั่นเขี้ยว..." แถวบ้านผมเรียกแถครับ แต่เพื่อความเนียนผมเลยบีบแก้มมันทั้งสองข้างเลยทีนี้
"มากไปแล้วมึงๆ กูเจ็บ เดี๋ยวพ่อตบกลบทรายเลยนิ" ด่ากูแต่ไหงหลบตากูล่ะ ได้ข่าวแถวบ้านมึงเรียกเขินกลบเกลื่อนหรือกลบเกลื่อนเขินว่ะ หึหึหึ
"โจ๊กสนใจกูหน่อย อย่าหวีทกันให้มากนัก เดี๋ยวกูกระซวกไส้เลยนิ อิจฉานะรู้จักมั๊ยอิจฉา" ของเธอแรงจริงอะไรจริงครับแพมนี่ ส่วนไอ้คนข้างๆนี่ก็ด่าผมปากขมุบขบิบใหญ่เลย คงเขิน...แต่แบบผมด้านไง แค่นี้ไม่ระคายผิวหน้าผมหรอก...คิดแผนต่อดีกว่า
"เป้ว่านะ...เกมส์ที่เราจะเล่นกันนี่มันต้องได้สาระนะ...ถึงจะมันส์"
"มีกับเค้าด้วยเหรอเป้ ไอ้สาระนะ"
"ถ้าปากไม่สร้างสรรค์พอ ก็ปิดให้สนิท ไม่งั้นแม่จะเอาทรายยัดปาก" ไอ้ปาล์มหุบฉับแบบไม่ต้องเล่นซ้ำ
"งั้นแพมว่าเรามาเล่นเกมส์ล้วงความลับกันดีกว่า เอาแบบซักจนตับ ปอด ม้าม หัวใจ เซี่ยงจี๊ ลำไส้เล็กใหญ่ ยันกรวยไต ออ กระเพาะด้วยให้สะอาดกันไปเลย... " โจ๊กว่าไม่ดีมั้งแพม เดี๋ยวมีการตายหมู่นะ ประชากรชายจะหายไปจากโลกนี้ถึงสามคนในคราวเดียวกัน
"เกตว่านะงานนี้ไม่ใครก็ใครได้ตายกันบ้างแหละ แต่ไม่เป็นไร เกตชอบ...ฮ่าๆๆๆๆ"
"เจนกับเป้ก็เห้นด้วยนะ...ใช่มั๊ยเป้...สะใจดี..." เจนมีแอบโหดอ่ะ... ส่วนเป้นี่ยิ้มให้ไอ้ปาล์มแบบชวนหยองมาก
ไอ้ปาล์มกับไอ้เสกเลยต้องหันหน้าเข้าหากันแล้วต่างคนต่างทำท่าปาดคอ เห็นกันแล้วใช่มั๊ยว่าลางหายนะกำลังจะมาเยือน...ซึ่งถ้าเกมส์นี้ได้อุบัติขึ้นจริง ผมคาดว่าผมก็จะต้องหายนะตามไอ้สองตัวนี้ไปแบบติดๆ...เพราะงั้นเกมส์ต้องไม่ได้เกิด...ต้องสะกัดดาวรุ่งและต้องหาตัวช่วย
"เต็มๆเลยแพม เกมส์มึงมีสาระจริงๆ สาระแบบเน้นๆ...แต่สาระแนนะ แบบว่าสุดๆเลยว่ะ" หัวเราะกันรอบวงเลยงานนี้
"หรือมึงไม่กล้าเล่นอีเสก แต่อย่างว่าคนอย่างมึงกลิ่วคาวโลกีย์เยอะ มีเรื่องต้องปิดแยะ กลัวเจนรู้กมลสันดานของมึงละซิ"
"ไม่มีครับ...คนอย่างกระผมดีเสมอต้นเสมอปลาย ชั่วก็ชั่วเสมอต้นเสมอปลาย อย่าไปฟังแพมนะเจน...มันมั่ว"
"เจนว่าชั่วเสมอต้นเสมอปลายนะเชื่อได้ แต่ดีนี่ไม่ค่อยจะแน่ใจเท่าไร"
"เจนอ่ะ เค้างอนแล้วนะ โทรมาง้อด้วย"
"พอดีตังค์ในโทรศัพท์หมด อด..." เสกถ้ามึงยังไม่อยากตาย มึงต้องร่วมมือกับกู
"กูว่านะ...การเล่นเกมส์นะมันต้องสร้างสรรค์ จรรโลงโลก จรรโลงใจ เพราะฉะนั้นเกมส์นี้กูว่าไม่ผ่านวะ เพราะถ้าเล่นกันไปเรื่อยๆอาจมีการนองเลือดเกิดขึ้นได้...บรรบุรุษของเรายอมเสียสละเลือดเนื้อเพื่อปกป้องประเทศชาติมามากเท่าไร ซึ่งกูก็ไม่รู้...เพราะงั้นเราอย่ามาเสียเลือดเนื้อเพราะเกมส์งี่เง่าๆนี่เลยนะ...กูขอร้อง " ตอนแรกมึงก็ดูขึงขังหนักแน่นน่าเชื่อถือดีอยู่หรอก...แต่ไหงตอนท้ายเสียงอ่อยซะขนาดนั้นละวะ ที่สำคัญกูว่ามึงหลงประเด็นนะไอ้ปาล์ม
"ควาย!!!!" ทุกคนเลยเต็มใจประเคนให้มันคนเดียวเลย...เต็มๆ
"ควายไรจะดูดีขนาดนี้ว่ะ...." ยัง ยังอีก ยังไม่สำนึกชะตาตัวเองว่าจะขาดอยู่แล้วนะมึง
"หุบปากของมึงไปเลยไอ้ปาล์ม...ถ้าคืนนี้มึงไม่อยากมีเมียโดยไม่เต็มใจ"
"ใคร....ใครจะเป็นเมียกู" แต่ตากลับจ้องเป้ซะเขม็งนะมึง ...เป้เลยประทานหัตถ์ให้มันซะหน้าหันเลยครับ
"กูเองแหละยะ...." มั่นมากเกต
"งั้นกูเบอร์สอง....เอ๊ยเบอร์สาม...เบอร์หนึ่งให้เป้ละกัน" แบ่งกันเองเสร็จสรรพ
"ไม่เอา...ให้ตายกูก็ไม่เอาพวกมึงสองคน กูจะเอาเป้คนเดียว....โอ๊ย" เป้ผลักหัวอกมันกระเด็นไง
"แต่เป้ยอม...เกตกับแพมเป็นเบอร์สองและสามนะ"
"นางมารร้าย นางยักษ์ขมูขี นางผีเสื้อสมุทร นาง....."
"ว่าเป้เหรอปาล์ม....บ่นไร...อย่านะ...อย่า"
"ปล่าวคร้าบบบบบบบบบบบบ" โอเค...ผมได้ไอ้ปาล์มเป็นพวกอีกคน
"แล้วคนอื่นๆมีอะไรจะเสนออีกมั๊ย.." แต่หน้าแพมนี้ประมาณว่าถ้ายังมีใครกล้าเสนอหน้าเสนอไอเดียเพิ่มอีก...เธอจะงับหัวคนๆนั้นในทันที...เงียบครับ ทุกคนเงียบ
"งั้นตกลงว่าทุกคนเต็มใจ พร้อมใจและยินดีเล่นนะ..."
""พวกกูโดนบังคับให้สมยอมหรอก" ปาล์มระวัง อู๋ย...กูเตือนไม่ทัน
"เอ่อ....อ่อนเดี๋ยวกูไปดูกองไฟก่อนนะ...ดูเหมือนมันจะมอดแล้ววะ"
"เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน" ถ้าเป้็นตอนอื่นกูคงต้องการ แต่ตอนนี้ไม่
"ไม่เป็นไรมึงนั่งเหอะ...เดี๋ยวควันเข้าตา ไอ้เสกมึงไปกับกูหน่อย...ส่วนมึงไอ้ปาล์มไปเอาถ่านมาเพิ่มหน่อยดิ อยู่หลังรถนะ ให้ไวนะมึง"
"กูขี้เกียจเดิน ใช้คนอื่นดิ" มึงอยากตายใช่มั๊ยไอ้ปาล์ม นี่กูกำลังจะช่วยชีวิตมึงนะ...แต่สงสัยมันจะอ่นใจผมออก เลยลุกเดินออกไปที่รถ...ส่วนผมกับไอ้เสกก็แยกไปกองไฟ
ก่อไปกันไปสุมหัวกันไป
"พวกมึงว่ามั๊ยถ้าพวกเราต้องเล่นเกมส์ที่แพมเสนอ มีหวังศพวกเราไม่สวยแน่" พร้อมใจกันพยักหน้า ไม่ใช่ว่าพวกเรามีความลับหรือเรื่องชั่วช้ากันมากมายอะไรหรอกถึงไม่ยอมเล่นเกมส์นี้กัน แต่การกระทำบางอย่างมันก็ไม่ได้น่าภูมิใจนำเสนอซักเท่าไร อีกอย่างมันก็เป็นอดีตไปแล้ว ผมไม่อยากให้อดีตมาทำลายความเชื่อมั่นของปัจจุบันกับอนคต เพราะบางเรื่องที่พวกผมทำ เราคิดว่ามันเป็นแค่เพียงเรื่องเล็กน้อย ไร้สาระ แต่มันอาจจะเป็นตั้งเรื่องใหญ่เรื่องสำคัญกับคนอื่นซึ่งก็คือคนที่เรารักและรักเรานั่นเอง
"งั้นพวกเราต้องร่วมมือกัน...อย่างนี้นะ" แล้วผมก็เล่าแผนการทั้งหมดให้พวกมันฟังจนจบ
"ถ้าอย่างนั้นมึงก็ต้องขอความร่วมมือจากทุกคนเลยอะดิ"
"ถูก"
"เจนนะกูจัดการได้"
"เป้กูก็จัดการเองได้ (เหรอ)แค่บอกว่าทำเพื่อมึง โหยขี้คร้านจะดี๊ด๊า" นั่นมึงหมั่นไส้กูหรือเป้
"แต่เกตกับแพม..."
"สองคนนั้นกูเอง"
"แหงสิ...พวกมันสองตัวแทบจะยกมึงขึ้นหิ้งบูชา ปิดทองกันอยู่แล้วนิ" แล้วมึงจะมาแขวะกูเพื่อ?...ห๊าไอ้ปาล์ม
"โอเค...ตามนี้นะ"
"เจน...เสกรู้สึกว่าตัวเองมึนๆอ่ะสงสัยคงดื่มหนักมากไปหน่อย เจนช่วยไปซื้อ...ซื้อ...ซื้อนมเปรี้ยวให้หน่อยดิ" แอคติ้งโคตรวะมึงไอ้เสก แต่นมเปรี้ยวนี่มันแก้แฮงค์ได้เหรอ
"จริงเหรอ...งั้นล้างหน่อยมั๊ย หรือว่าเดี๋ยวเจนไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้ หรือจะกินยา หรือ...." ไอ้เสกยิ้มแก้มแทบแตก...คงดีใจที่เจนห่วงมันมากขนาดนี้ แต่เก็บอาหารหน่อยมึง เดี๋ยวล่มยกแผง
"ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง แต่คิดว่านมเปรี้ยวน่าจะช่วยได้...รบกวนเจนหน่อยนะครับ"พระเอกไปมั๊ยมึง...พระเอกนะกูเว้ย
"ได้ๆๆๆแป๊บหนึ่งนะ"
"เดี๋ยวเป้ไปเป็นเพื่อนนะ" มันใช่เวลาที่แสดงน้ำใจมั๊ยอ่ะเป้
"โอ๊ย!!!!เป้ตัวไรไม่รู้เข้าตา เจ็บอ่ะแสบด้วย ช่วยดูให้หน่อยดิ..." แต่เพื่อนกูจบการแสดงกันมาเหรอ
"แต่...." เป้ลังเลนะครับว่าจะไปกับเจนหรือช่วยไอ้ปาล์มดี
"ไม่ไปเป็นเพื่อนเจนหน่อยเหรอ" ผมกระแทกไหล่ตัวเองกับไหล่มันเบาๆ
"ชิส์ กูจะไปอยู่แล้วเหอะ เจนไปกับเรา" ที่ปล่อยให้สองคนนี้ไปกันเองได้เพราะร้านอยู่ใกล้แค่นี้เอง มองจากตรงนี้ยังเห็นเลย
ตัวแปรสำคัญออกไปแล้ว งั้นผมก็ต้องดำเนินการต่อ
ผมอธิบายให้ทุกคนฟังและเสนอเกมส์ให้เล่น...ทุกคนเต็มใจให้ความร่วมมือและท่าทางจะชอบใจกันมากๆ...แต่ไม่รู้ว่าชอบเกมส์หรือว่าชอบที่ได้แกล้งอ่อนของผมกันแน่...หึหึหึ แต่กูรักมึงนะ
"โอ๊ยเป้เราเจ็บนะ เป็นหมารึไงกัดมาได้ เนื้อหลุดมั๊ยเนียะ ขอให้ฟันคุด"
"ก็โกหกทำไมละ หนอยยยย บอกเราว่าตัวอะไรไม่รู้เข้าตา เจ็บจะเป็นจะตาย...มันน่านักเชียว"
"ก็คราวนี้มันจำเป็นจริงๆนิครับ ไม่งั้นแผนไม่สำเร็จนะ ไม่อยากช่วยเพื่อนเหรอ ไอ้เสกมันก็ต้องโกหกเจนนะ....อย่าโกรธนะครับ"
"ก็ได้...คราวนี้ยกประโยชน์ให้ผู้ร้าย แต่ถ้าโกหกพร่ำเพรื่อ.....ตาย!!!!" เป้เธอหนักแน่นมาก
"ร้ายนะค่ะโจ๊ก...แพมชักสงสารจูนซะแล้วสิ นี่แพมส่งกวางน้อยผู้น่ารักให้พญานาครึเปล่านะ"
"แพมก็....โจ๊กแค่แกล้งจูนนิดน่อยเอง"
"แต่เกตว่าเกมส์นี้ก็หนุกดีนะ...ได้เห็นมุมมองของแต่ละคน"
"สรุปตกลงตามนี้นะ...ขอย้ำอีกครั้งว่าอย่าเผลอหยิบกระดาษคำถามใบของเราละ" ต้องย้ำครับต้องย้ำ ไม่ใช่ไรหรอกสงสารอ่อนของผมนั่นแหละ
"เออ!!!!!" พร้อมเพรียงกันจริงๆ...เยสสสสสสสสสสสสสส
เจนกับอ่อนกลับมาถึงก็จัดการให้เสกมันดื่มนม...ดูเจนจะงงๆอยู่นะเพราะก่อนหน้านี้ไอ้เสกดูเหมือนจะเป็นจะตายซะให้ได้แต่พอได้ดื่มนมเปรี้ยวแค่ขวดเดียวก็กลับมาเริงร่าท้าลมทะเลได้เหมือนเดิมอาจจะมากกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ..เป็นผมๆก็งง
"เจนอย่าทำหน้างงดิ ก็เสกได้ดื่มนมวิเศษไง เลยหายเป็นปลิดทิ้ง...ขอบคุณนะครับ" แล้วแพมก็อธิบายชี้แจงการเปลี่ยนแปลงเกมส์นิดหน่อยพร้อมๆกับยื่นกระดาษใบเล็กๆให้คนละสองใบ
"โจ๊กทำไมเปลี่ยนเกมส์ว่ะ" อย่ามาฉลาดตอนนี้อ่อน กูไม่ชอบ
"เกตกับแพมเค้าอยากเปลี่ยนนะ" แถวบ้านเรียกโบ้ยครับ มันก็ยิ้มๆ ไม่ติดใจไร
"เชิญทุกคนเขียนคำถามได้เลยนะค่ะ อย่าแอบดูกันละ เดี๋ยวไม่ตื่นเต้น"
"แล้วทำไมกระดาษคนละสองใบล่ะ"...อันนี้นอกเกมส์ผม ผมไม่รู้
"อ๋อ..ลืมบอก...เขียนคำถามคนละสองคำถามนะ...จะมีคนพิเศษสี่คนที่ได้ตอบคำถามคนละสองข้อ" เกตกะแพมนี่ด้นสดเก่งกันจริงๆ
ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันคนละมุมเมืองเพื่อเขียนคำถามของตัวเอง...ดูอ่อนจะตั้งใจมากนะ คิ้วผูกกันเชียว มันจะถามไรนะ
"อ่อน มึงเขียนคำถามว่าไง"
"ไม่บอก...เขียนของมึงไปเลย..อย่ามายุ่งกะกู"
"หึหึหึ..." เดี๋ยวมึงได้ตื่นเต้นแน่นอน กูรับรอง ป่านนี้ไอ้เสกคงอธิบายทุกอย่างให้เจนฟังแล้วนะ
"เอ้าทุกคน เขียนคำถามกันเสร็จแล้วก็เอามาใส่ในแก้วใบนี้ค่ะ...โอเคครบ...งั้นเดี๋ยวแพมจะหยิบออกสี่ใบนะจะได้ครบกับจำนวนคนพอดี...อันที่หยิบออกไปก็ไม่รู้ด้วยว่าเป็นของใคร...อ้อ...เพิ่งคิดได้เมื่อกี้ กติกาเพิ่ม...เกตแถลงเลยค่ะพระน้องนาง"
"ทุกอย่างที่ทำขึ้นเพื่อความมันส์ล้วนๆค่ะ อย่างนี้นะคนที่จับคำถามขึ้นมามีสองอย่างต้องทำคือ ตอบคำถามและทายว่าคำถามนั้นเป็นของใคร....ทายถูกดื่มออนเดอะร็อคสองแก้วรวด ทายผิดให้ไปจุ๊บแก้มเจ้าของคำถามที่แท้จริง 5 วินาที" เด็ดสะระตี่จริงๆครับ...ไม่รู้ด้วยความบังเอิญหรือคราวซวยกันแน่ ลายมือของพวกเราทั้งหมดคล้ายกันมากๆ แทบแยกไม่ออกเชียวแหละ ยิ่งไม่ได้เห็นกันนานๆอย่างนี้ด้วยนะ...แต่ไม่เป็นไรหรอกเพื่อนกันทั้งนั้น แฟนกันทั้งเพ...
"ใครจะเริ่มคนแรก...." แพมพูดพร้อมกับเขย่าแก้วในมืคงอยากให้กระดาษคลุกเคล้าเข้ากันมั้ง..มองหน้ากันเลิ่กลั่ก คงกลัวจุ๊บมากกว่าออนเดอะร็อคกันละครับงานนี้ ผมก็กลัวนะ
เราเลยจับไม้สั้นไม้ยาวกันเพื่อความยุติธรรม กล้าพูดนะกูความยุติธรรม แต่ฟ้าคงเป็นใจกับผมเพราะอ่อนได้เป็นคนสุดท้าย
"ต่อไปคนที่ได้ตอบสองข้อคือ...คนที่มีไม้เลอะลิปสติกตรงปลายดูซะใครมีบ้าง..."
"เรา..." เอ๊ยอ่อนได้สองข้ออ่ะ
"กู" นี่ไอ้เสก
"กู" นี่ไอ้ปาล์ม
"ทำไมต้องกู" ก็ผมนี่แหละ กะแกล้งอ่อน เลยโดนองครักษ์พิทักษ์อ่อนเล่นงานแล้ว
สาวๆกับเกือบสาวๆหัวเราะถูกอกถูกใจกันใหญ่เชียว คงสะใจผมกันละสิ โอเคๆ ยังไงกำไรก็รออยู่ปลายทาง
"ผู้โชคดีคนแรกที่จะได้ตอบคำถามคือ...แทน แท่น แท้น แท๊น แท๋น" เพี้ยนไปหน่อยมั๊ยแพม
"ซาวด์ประกอบมึงเยอะไปนะแพม กูนี่แหละคนแรก เอามากูจะจับ" มันวนๆกวนๆแล้วก็หยิบกระดาษมาใบหนึ่ง คลี่ออกกำลังจะอ่าน แต่
"เดี๋ยวก่อนสิมึง...ต้องเปิดตัวก่อน... คำถามผู้เข้าประกวดหมายเลขหนึ่งน้องปาล์มมี่ (ขำกร้ากกันเลยครับ เห็นปากไอ้ปาล์มว่าแม่งอ่ะ) คำถามมีอยู่ว่า....เอามากูอ่านเองดีกว่า" แล้วแพมก็ฉกกระดาษจากไอ้ปาล์มมาคลี่อ่านซะเองเลย
"เร็วดิเว้ยแพมกูลุ้น..."
"มึงโดนหักคะแนนปาล์มเร่งกูจัง....คำถามๆว่า'ถ้าเปรียบคนรักของคุณได้...คุณจะเปรียบกับอะไร ทำไม'...จบค่ะ...น้องปาล์มมี่จะตอบคำถามก่อนหรือจะทายก่อนค่ะ....แต่ยังไงปลายทางก็จอดสุดสายอยู่ดีนะค่ะ...ว่าไงค่ะ"
"ใครว่ะคิดคำถามได้เสร่อขนาดนี้ แพมกูขอออนเดอะร็อคเลยได้มั๊ยวะ"
"อย่ามาโยกโย้ไอ้ปาล์ม เดี๋ยวกูจับให้มึงขืนใจกูเลยนิ" งงกันมั๊ยครับ แต่ผมงงนะ...หึหึหึ
"งั้นกูตอบก่อนละกันไว้ทายทีหลัง...ถ้ากูเปรียบเทียบเหรอ...กูจะเปรียบคนรักของกูเป็น..."มันหันไปมองหน้าเป้แล้วสำรวจก่อนจะตอบออกมาด้วยความมั่นใจว่า
"ดอกหน้าวัวว่ะ สวย ถึก บึกบึน กูชอบ"
"ไอ้ปาล์มมึงแน่ใจนะว่านี่คือคำตอบสุดท้ายของมึงจริงๆ" กูเองก็อยากถามมันอย่างนี้เหมือนกันไอ้เสก เพราะดูท่าทางเป้แล้วจะไม่ค่อยสบอารมณ์กับคำตอบของไอ้ปาล์มซักเท่าไร และนั่นอาจจะเป็นคำตอบสุดท้ายและท้ายสุดในชีวิตมึงก็ได้
"โอ๋ๆๆๆๆล้อเล่นหรอกน่า...กูแบบบเป็นคนหน้าตาดีอารมณ์เลยดีด้วยไง....เอาจริงและๆ ตั้งใจฟังนะครับคราวนี้ตอบจริงๆแล้ว....ไม่ต้องเป็นนางฟ้าเพราะปาล์มเอื้อมไม่ถึง....ไม่ต้องเป็นเจ้าหญิงเพราะปาล์มไม่ใช่เจ้าชาย...ไม่ต้องเป็นดาวเพราะปาล์มเป็นแค่คนเดินดิน...ไม่ต้องเป็นความฝันเพราะเป้มีอยู่จริง...และอีกอย่างปาล์มเป็นคนนอนดึกเลยไม่ค่อยได้ฝันเท่าไร" อันหลังนี้มันตลกกลบเกลื่อนครับ คงเพราะเห็นเป้น้ำตาซึม
"ให้เป้เป็นเพียงแค่ผู้หญิงของปาล์มคนเดียวตลอดไป...แค่เป้ที่เป็นเป้ด็ดีมากพออยู่แล้ว..เป็นเป้อย่างนี้ในวันนี้ อีก 10 20 30ปี หรือจนกว่าจะตายจากกันก็เป็นเป้อย่างนี้....ไม่ต้องมาเปลี่ยนตัวเองเพื่อกันและกัน แค่เราเข้าใจในสิ่งที่อีกคนเป็นก็พอแล้ว....นะครับ" เกิดภาวะอึ้งแดกกันถ้วนหน้าครับ โดยเฉพาะเป้น้ำตาไหลเป็นทางเลย ก็ใครจะคิดละว่าคนกะล่อนอย่างไอ้ปาล์มจะลึกซึ้งกับเค้าได้ขนาดนี้ ผมยังอึ้งเลย
"ทุกคนเป็นไร...ทำอย่างกะเจอสิ่งประหลาดงั้นแหละ(เออ) แล้วเป้ร้องไห้ทำไม...เป็นอะไร เจ็บตรงไหน เป็นอะไรบอกมสิเป้...อย่าเงียบ..."
"อึกๆๆๆๆฮือๆๆๆๆๆ" น้ำตาร่วงพราวเลยครับทีนี้พร้อมกับวางหัวแหมะลงบนไหล่ไอ้ปาล์มๆนี่หน้าเหวอเลย มองคนนั้นทีคนนี้ทีประมาณว่าเป้เป็นไรเหรอ....แต่มือนี่ลูบหัวเป็นพัลวันเลยครับ...พวกผมเลยได้แต่ส่งยิ้มให้
"เป้...เป็นไรครับ...บอกมาสิ...หึ๊...ว่าไงเป็นไร" มันประคองหน้าเป้ขึ้นจากไล่มัน
"ซึ้งอ่ะ"
"ซึ้ง?"
"อืมๆๆๆๆๆซึ้งกับคำตอบของปาล์มไง...ขอบคุณนะ" แล้วก็วางหัวแหมะลงบนไหล่ไอ้ปาล์มอีกรอบ
"หึหึหึ...น่ารักจัง" พอพวกมันสองคนปลอบพร่ำรำพันกันเสร็จ เกมส์ก็ต้องดำเนินต่อ
"คำตอบมึงกระแทกใจกูมากปาล์ม...แล้วมึงคิดว่าคำถามนี้เป็นของใคร" แล้วไอ้ปาล์มก็จ้องหน้าของแต่ละคนแบบสังเกตสุดฤทธิ์
"กูว่าต้องเป็น.....เป็น...คำถามแต๋วแตกซะขนาดนี้ต้องเป็น...ไอ้จูน!!!!" มันชี้หน้าอ่อนผมทันที
"ไอ้เชี่ยปาล์ม.....ปากหมาว่ะ...ไม่ใช่ของกูเหอะ...ชิส์" คนของผมนี่ก็สวนทันควันเหมือนกัน สงสัยปรี๊ดแตกกับคำว่าแต๋วว่ะ
"ซวยแล้วกู...งั้นกูขอภาวนาอย่าให้เป็นของไอ้เสก ไอ้โจ๊ก เกต แพม แล้วก็...โอเคเจนพอได้...ส่วนเป้นี่เต็มใจอย่างแรงนิ...เฉลยมาของใคร" หน้ามึงแบบฮามากปาล์ม
"คำขอของมึงไม่เป็นจริงว่ะปาล์ม...เพราะของกูเอง" หน้าไอ้เสกเหมือนคนเป็นลูคีเมียระยะสุดท้ายเลยครับ แบบว่าหมดแล้วทุกอย่างในชีวิตนี้
"ว้ากกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!ไม่จริงใช่มั๊ยไอ้เสก" ไอ้ปาล์มแหวซะสาวแตกเลยครับ
"กฎคือกฎ...เพราะงั้น จูบเลย จูบเลย จูบเลย" อันหลังนี่้พร้อมเพรียงกันอย่างแรง
"กูไม่อยากตกนรกอ่ะ...ฮือๆๆๆๆๆๆ" กระแดมากไปแล้วมึงไอ้ปาล์ม
"เชี่ยปาล์ม...กูก็คิดไม่ต่างจากมึงหรอก...เหวชัดๆ"
"จูบเลย จูบเลย จูบเลย"
"ก็ได้...กูจะฟ้องแม่คอยดูนะ...เชี่ยเสกมึงอย่าหลับตาดิ..." จมูกมันเกือบจะได้แตะแก้มไอ้เสกอยู่แล้ว...ยังไม่วายนะมึงไอ้ปาล์ม
"เชี่ยปาล์ม...ก็กูเสียวอ่ะ...ให้ไวเลยมึง กูกลั้นหายใจอยู่"
"เออ กูก็กลั้นเหมือนกันแหละ...จุ๊บ" และแล้วจมูกกับแก้มของพวกมันสองมันก็รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน...สะใจโว้ย
"1............2..........3..........สามแล้วไรนะ............."
"อ้อ 4....................4แล้วก็..................."
"ให้ไวเลยพวกมึง...กูกลั้นหายใจจะไม่ไหวแล้ว...." พวกมันสองคนพูดออกมาแทบจะพร้อมกัน แต่ตานี่แบบว่าหลับปี๋เลย ฮาได้อีกพวกมึง
"5555555555555555555555555" ห้าปุ๊บมันสองคนวิ่งแยกกันไปอ้วกคนละทางเลยครับ อะไรจะขนาดนั้น แต่ถ้ากูต้องหอมแก้มพวกมึงสองคนจริง กูก็อ้วกว่ะ...ฮ่าๆๆๆๆๆ ล้วงคอล้างปากล้างแก้มกันเสร็จพวกมันก็กลับมานั่งที่เดิม
"เชี่ย...นี่ถ้าลองเป็นแก้มจูนหน่อยนะ กูจะไม่ว่าไรเลย...โอ๊ย...อะไรของมึงไอ้โจ๊ก" ก็ผมโบกหัวมันไปทีหนึ่งแบบเน้นๆ โทษฐานลามปามแฟนกู
"เชี่ยปาล์มปากหมาอีกแล้วนะมึง...โจ๊กจัดไปทีหนึ่งด้วยเผื่อกู" ผมเลยจัดไปอีกหนึ่งดอกจังๆบนกะโหลกหนาๆของมัน โทษทีวะเพื่อน พอดีแฟนสั่ง กูต้องปฏิบัติตาม
"ผู้โชคดีคนต่อไปคือ....."
"กูว่าโชคร้ายมากกว่า..."
"ไอ้ปาล์มหุบปาก เดี๋ยวเจอแม่จับจูบ คนต่อไปคือ ตามต่ามต้ามต๊ามต๋าม...."
"ชั้นเองยะนังแพม..."
"ว้าย เพื่อนสาวของเดี๊ยนเองเหรอนิ...ผู้ประกวดหมายเลข 2 คือ นายเก่งทัศน์ โอ๊ย..." โดนโบก
"ชะนีกลายพันธุ์นังแพม เรียกชื่อพ่อแม่ตั้งให้เดี๋ยวแม่ตบยัดส้วมเลย"
"โอเคๆ...เกตตี้เลือกคำถามค่ะ...." เกตยิ้มออกแล้วครับ...หยิบและส่งให้แพมคลี่อ่าน
"คำถามของน้องเกตตี้ คือ.....'มีนางฟ้ากับซาตานคู่หนึ่งที่รักกันมากๆ แต่ครอบครัวของทั้งสองไม่เห็นด้วยและกีดกันทุกทาง วันหนึ่งซาตานก็เลยบอกกับนางฟ้าว่า "เราอย่ารักกันอีกเลย เธอคือนางฟ้าผู้งดงาม สูงส่ง สูงค่า อย่าลดตัวมารักกับซาตานอย่างเราเลย เธอกลับไปหาคนที่คู่ควรและเหมาะสมกับเธอดีกว่า นั่นคือความสุขของเธอนะ" ทั้งคู่ต่างก็เจ็บช้ำด้วยกันทั้งสองฝ่าย ' อยากถามว่าในสองคนนี้ใครเจ็บกว่ากัน ทำไม และถ้าเป็นคุณคุณจะทำอย่างซาตานมั๊ย...จบคำถาม จะตอบหรือจะทายก่อน"
"ขอบคุณสำหรับคำถาม ขอบคุณคุณพ่อท่านแม่ที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเกตมาจนโต...."
"นอกเรื่องไปไกลแล้วมึง"
"เชี่ยขอหน่อยก็ไม่ได้.....เกตว่านะค่ะคำถามอย่างนี้น่าจะเป็นของเพื่อนสาวมากกว่าเพื่อนชาย และก็ไม่ใช่หล่อนแน่นอนนางพงศกร"
"เดี๋ยวหม่อมพี่กระทืบเลยนะค่ะเกตตี้...ชะนี้บ้ากลายพันธุ์...ตอบมาซะทีสิ"
"เป้...เกตว่าเป้...."
"ถูก..." เป้เฉลยหน้ายิ้มร่าเลยครับ...เกตเลยต้องออนเดอะร็อคสองแก้ว แค่นี้ไม่ระคายลูกกระเดือกหล่อนหรอก
"อดดูกะเทยจูบชะนีเลยว่ะ เซ็ง..." ไอ้เสกคงยังไม่หายแค้น
"อยากให้ฟ้าผ่าเหรออีเสก...เดี๋ยวแม่จับกดซะเลยนิ..." กระดกสองแก้วรวดเดียว
"เชิญตอบคำถามค่ะนางสาวเเก่งทัศน์"
"เล่นไม่เลิกนะเชี่ยแพม...คำถามยากเนอะ คนรักกันแต่ต้องเลิกกัน ไม่ว่าคนบอกเลิกหรือถูกบอกเลิก มันก็เจ็บด้วยกันทั้งสองฝ่ายนั้นแหละ แต่ใครจะเจ็บกว่ากันนั่นเหรอ...อืม อืม...เกตว่าเจ็บเท่ากันนะ แต่นางฟ้าอาจจะร้าวรานมากกว่า (ศัพท์เธอสูงมากเกต) เพราะเธอเป็นถึงนางฟ้า นางฟ้าที่แม้แต่ซาตานก็ยังไม่ต้องการ เธอเองก็คงไม่อยากเป็นนางฟ้านักหรอก เธอคงอยากเป็นแค่เพียงใครซักคนก็ได้ที่ได้รักและรับรัก ฮึ...ถ้าเกตเป็นนางฟ้าคนนี้นะ เกตจะบอกซาตานว่า'นายบอกว่าฉันงดงาม ฉันสูงส่ง ฉันเลอค่า แต่แม้แต่ซาตานอย่างเธอยังไม่ต้องการฉันเลย นางฟ้าที่แม้แต่ซาตานยังไม่ต้องการ มันน่าเจ็บปวดมากมายแค่ไหนรู้ไหม'..." ถึงกับอึ้งแดกกันอีกแล้ว คำถามที่แสนจะธรรมดา แต่คำตอบจากคนที่อารมณ์อ่อนไหว ก็สะเทือนใจได้ดีเหมือนกัน
"แต่ที่ซาตานทำไปทั้งหมดก็เพื่อให้นางฟ้าอยู่ในที่ที่เธอคู่ควร เหมาะสม ดีพร้อมกับเธอนะ...ซาตานยอมทำเพื่อความสุขนางฟ้า ยอมที่ตัวเองจะต้องเจ็บ" อ่อน มึงถามเพื่อ...? ผมไม่พอใจคำถามนี้ของอ่อนนะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
"ก็จริงนะ ซาตานทำเพื่อนางฟ้า แต่นั่นคือสิ่งที่นางฟ้าต้องการจริงๆเหรอ นั่นคือสิ่งที่จะทำให้นางฟ้ามีความมสุขจริงๆเหรอ ...ความสุขของนางฟ้าทำไมไม่ให้นางฟ้าเลือกเองละ ไปเลือกแทนเค้าทำไม....คนที่คู่ควรอาจไม่ควรคู่กับรักของเราก็ได้นะ ความเหมาะสมไม่ได้เป็นหลักประกันได้เลยว่าความรักจะยั่งยืน นางฟ้ารักซาตานและการได้อยู่กับซาตานนั่นต่างหากคือความสุขของเธอ...ถ้าให้เกตคิดนะ...เกตคิดว่าซาตานขี้ขลาด...ขี้ขลาดที่จะปกป้องคนที่ตังเองรักและรักตัวเอง ขี้ขลาดที่จะต่อสู้กับปัญหา ก็เลยยอมแพ้แทนที่จะหาทางออกอย่างอื่น รักไม่ได้ทำให้ชนะทุกอย่าง แต่รักทำให้ผ่านทุกอย่างไปได้ต่างหาก...ถ้าแพ้แต่รักยังอยู่กับเรา มันก็น่ายินดีไม่ใช่เหรอ...ถ้าเกตเป็นซาตาน เกตจะทำทุกอย่างทุกทางเพื่อจะได้อยู่กับที่เกตรักและรักเกต ถึงแม้การกระทำนั้นอาจดูเหมือนเห็นแก่ตัวในสายตาคนอื่น...แต่เวลาเราเจ็บเค้ามาเจ็บกับเรารึก็เปล่า...เราแค่รู้ว่าเราทำเพื่อใครและเพื่ออะไรก็พอแล้ว..."
"แปะๆๆๆๆๆ" เสียงปรบมือเกรียวเลยครับ ผมเห็นด้วยกับเกตทุกอย่าง ถ้าผมรัก ผมจะเอามาอยู่ข้างๆผมให้ได้...ตลอดไป
"จำไว้นะจูน...ถ้ารักแล้วอย่าเสียสละแบบโง่ๆ..."
"จูนจะจำไว้นะเกต..."
-
"คนต่อไป...ใครเอ่ย...."
"เราเอง..." ว้าว อ่อนของผมนี่เอง แล้วทำไมทุกคนต้องลุ้นกันขนาดนั้นด้วย มันหยิบคำถามและยื่นให้แพมอ่าน
"คำถามของน้องจูนนี่ของเรานะค่ะ...ว้ายยยยยยยยยยคำถามกระทืบอกค่ะ...โดนอย่างแรง"
"กูช่วยกระทืบมั๊ยแพม...กูว่างเสมอนะถ้ากระทืบมึง"
"คืนนี้ถ้ามึงไม่ได้กูเป็นเมีย มึงจะไม่หยุดใช่มั๊ยไอ้ปาล์ม"
"กูหยุดแล้วแพม มึงหยุดเหอะ"
"มึงพูดอีกครั้งกูจับให้มึงกดกูแน่ไอ้ปาล์ม คำถามนะค่ะ...สั้นๆ ง่ายๆ แต่เจ็บลึก...'คนทีรอกับคนที่ขอให้รอใครทรมานกว่ากัน' จะตอบหรือจะทายก่อน" มันมันหันมาจ้องตาผมอ่ะ ครับคำถามนี้ของผมเองแหละ แต่ไม่คิดว่ามันจะโป๊ะเชะขนาดนี้
"ตอบก่อนละกัน...สถานการณ์คุ้นๆเนอะว่ามั๊ย หึหึหึ...ยากจังเปลี่ยนคำถามได้มั๊ย..อืมๆๆๆๆ มันก็ทรมานกันทั้งสองฝั่งนะ รอ....เพราะหวังของเราอยู่ในกำมือของคนอื่นไง...แต่ถ้าเป็นจูนคิดนะ คนที่รอคือนาฬิกาทรายที่อยู่ด้านบน ความหวังเต็มร้อยแต่ค่อยๆลดลงเรื่อยๆไปตามเวลาที่ผ่าน...คนที่ขอให้รอคืออนาฬิกาทรายที่อยู่ล่าง เริ่มจากศูนย์แล้วค่อยๆเพิ่ม...คนที่รอก็รอเพราะชัดเจนที่จะรอ แต่คนที่ขอให้รอต้องต่อสู่กับอะไรหลายอย่าง โดยเฉพาะกับใจตัวเอง ถ้าไม่รักบ้างซักนิดจะขอให้รอมั๊ย ถ้าไม่อยากอยู่ใกล้ไม่อยากเห็นหน้าจะขอให้รอมั๊ย เพียงแต่แค่อาจจะยังไม่มั่นใจทั้งตัวเขาและตัวเราเลยอยากขอเวลา จูนว่าคนที่ขอให้รอทรมานกว่านะ...เพราะ...เพราะไรดีล่ะ..." ผมรู้ มันกำลังนึกถึงเรื่องของเราที่ผ่านมาอยู่ ผมเลยบีบมือมันเบาๆ
"เพราะอย่างน้อยคนที่รอก็ได้บอกในสิ่งที่ตัวเองต้องการและรู้สึก ถึงปลายทางจะไม่สวยงามแต่อย่างน้อยก็ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ...แต่คนที่ขอให้รอกลับไม่เคยได้ทำอะไรเลย เพราะรอ...รอจนถึงวันที่ตัวเองมั่นใจ แต่ในวันนั้นวันที่ตัวเองมั่นใจคนที่รอกลับหมดใจ แม้แต่ความรู้สึกที่เต็มแน่นของตัวเองก็ยังไม่ได้บอกออกไป...จูนรู้..รู้ดีด้วย...คนที่ขอให้รอทรมานจริงๆนะ จริงๆ เพราะเราไม่รู้หรอกว่าคนที่รอเราเค้าจะหมดใจเอาวันไหน คนที่ขอให้รอก็ต้องรอด้วยนิ...ใช่มั๊ย...รอแล้วก็รอว่าคนๆนั้นจะไม่หมดใจไปซะก่อน...วันที่เราเต็มแต่อีกคนกลับว่างเปล่า...มัน...มันปวดอ่ะ แค่คิดมันก็เจียนตายแล้วอ่ะ" มันพยักหน้ากับผมหงึกหงักๆ...มันคงอยากบอกว่าทรมานจริงๆนะ คนที่ขอให้รอทรมานจริง
"กูรู้จูน...กูรู้มึงทรมานกว่ากู แต่ตอนนี้ก็มีเราแล้วไง"
"ขอบคุณ...ขอบคุณจริงๆ" เสียงมันเครือๆ ตาก็แดงๆด้วยอ่ะ
"เจน...คืนนี้เป้เสียน้ำตาไปสามยกแล้วนะ....ฮึกกกกกกกกก" เป้เธอสะอื้นทุกรอบ ส่วนเจนนี่แค่ตาแดงๆสงสัยรอเขื่อนแตกตอนไอ้เสกทีเดียว
"ฮึกๆๆๆ..โอเคค่ะ ทรมานใจแทบขาด แม่พระแทบขาดใจ โหยต่อค่ะต่อ...แล้วจูนคิดว่าคำถามนี้เป็นของใครค่ะ" มันหันมามองหน้าผมแล้วยิ้ม มันรู้แน่ๆว่าเป็นของผม โหย อดโดนอ่อนจุ๊บแก้มเลยว่ะ เซ็ง
"ไอ้ปาล์ม..." ห๊า....อะไรนะ มันบอกว่าไอ้ปาล์มใช่มั๊ย งั้น งั้นมันก็ต้องหอมแก้มผมสิ น่ารักนะมึง....
"กูรู้ว่ามึงรู้...อยากจุ๊บแก้มกูก็บอกมาดิ เดี๋ยวโจ๊กจัดให้" ผมกระซิบกับมันเบาๆ
"ชิส์...กูไม่รู้ กูคิดว่าเป็นไอ้ปาล์มจริงๆเหอะ" ให้กูมีตาที่สามโผล่มาก่อนเหอะแล้วกูจะเชื่อมึง
"กูก็อยากจะบอกว่าเป็นกูอ่ะนะ เพราะกูหมั่นไส้ไง แต่ก็เกรงว่าเจ้าของตัวจริงจะมากระทืบซี่โครงกู เดี๋ยวไม่มีสีข้างไว้แถ ลำบากอีก...ไม่ใช่คำถามกู"
"แล้วคำถามใคร?" เป้ ดูเธอสนใจมากไปนะ
"แฮ่ะๆๆๆของกูเอง" โห่ทำซากป๊ะพวกมึงเหรอ
"จูน...มึงไม่ต้องหอมแก้มไอ้โจ๊ก เดี๋ยวกูแดกออนเดอะร็อคแทนมึงเอง 3 แก้วเลยเอ้า" มึงเกลียดไรกูไอ้เสก
"กูด้วยจูน...กูแดกให้อีก 4 แก้วเลยเอารวมเป็นเจ็ดแก้ว..." ตกลงนี่มึงหมั่นไส้กูจริงๆใช่มั๊ยไอ้ปาล์ม...แน่ะๆๆๆไอ้ตัวดีของผมชักสนใจขอเสนอเว้ย
"ไม่ได้ๆ กติกาคือกติกาเว้ย อย่ามาเนียน ขอร้อง"
"เก็บอาการหน่อยไอ้โจ๊ก อย่าดี๊ด๊าเกินงาม พวกกูหมั่นไส้ แหมที่กูโดนไอ้ปาล์ม ส่วนมึงโดนจูน...สวรรค์ยุติธรรมจริงๆ"
"ก็แบบกูหล่อไง...หอมเลยอ่อนหอมเลย นับช้าๆกันก็ได้นะ กูไม่ว่า"
อ่อนค่อยๆยื่นหน้ามาทางผม ผมนั่งหันหน้าตรงไง แต่มีเหล่มองมันไปด้วย มันหยุดหน้าตัวเองไว้ห่างแก้มผมแค่ลมหายใจกั้น แก้มแดงด้วยวะ เดี๋ยวพ่อจับกดตรงนี้เลยนิ
มึงไม่ขยับ งั้นกูขยับเอง ผมเลยเสนอแก้มตัวเองให้ชนกับจมูกและปากของมันดังใจคิดทันที จูนตาโตเลยครับ กูหน้าด้านไง
เพื่อนๆก็เป็นใจกันเหลือเกิน...ไม่ยอมเริ่มนับกันซะที..แต่ขอบใจวะ กูชอบ
"นับซะทีสิ" มันเร่งเพือนเสียงอู้อี้เชียว
"1........................................"
"2.......................................................รอสามแป๊บเข้าห้องน้ำอยู๋" วะฮะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"สามมาแล้ว.....3........แล้วสี่ไปไหน....อ๋อสี่กินข้าวอยู่รอซักครู่" ผมขำอ่ะ อ่อนนี่หลับตาปี๋แต่แก้มแดงลามไปถึงหูแล้วนั่นอ่ะ
"สี่มาแล้ว.............4....ห้าละ อ๋อรถติด ไม่นานๆ"
"โอเคห้ามาแล้ว............5.....กรี๊ดดดดดดดด ว๊ายยยยยยยยยยยย โอ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ไม่มีอะไรหรอกครับ...แค่พอเพื่อนๆนับห้าปุ๊บ ผมก็หันหน้าไปทางจูนปั๊บ...ปากเราก็ลยชนกัน...แค่นั้นเอง...แค่นั่นเองจริงๆ...ฮ่าๆๆๆๆกำไรกี่ต่อแล้วว่ะกู
"ไอ้โจ๊กบ้า ไอ้ลามก ไอ้โรคจิต ไอ้เชีย ไอ้ หึ๋ยยยย..." ด่าไม่ออกเลยผลักผมซะหงายหลังเลย
"ไม่เป็นไรครับ...ยังไงก็กำไรอยู่ดี" ผมยื่นหน้าล้อเลียนมัน
"พวกกูนั่งกันหัวโด่ ไม่ใช่หัวตอ ตอม่อ เกรงใจกันหน่อย"
"โจ๊ก...น่ารักว่ะมึง" เหรอเป้...แต่กูก็ว่างั้นแหละ
"อยากได้แบบนั้นบ้างรึไง บอกดิเดี๋ยวปาล์มจัดเต็มให้...โอ๊ย...กัดอีกแล้วนะเป้...เดี๋ยวกัดปากแตกเลยนิ"
"ลามปาม....กล้าลามปามเหรอ....นี่แม่นะ..แม่อ่ะ...แม่"
"แม่ไร...แม่เราอยู่บ้าน อย่าบอกนะว่าแม่ทูนหัวจะอ้วก..."
"แม่ของลูกแกในอนาคตไง หรือไม่จริง หรือไม่ใช่" ผมกระทืบไลค์ให้เป้เลยครับ
"ใช่ๆๆๆใช่เลย..อ่ะเป้อยากกัดตรงไหนอีก เชิญเลือกกัดได้ตามสบายเลยครับ..เต็มใจ..." กัดแต่กู มึงเหอะไอ้ปาล์มน้อยกว่ากูนักนิ...ชิส์
โหย กว่าจะปั่นได้ขนาดนี้เลือดแทบกระอัก
ยาวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่าขี้เกียจอ่านกันนนะครับ
สำหรับคนที่เหลือมาต่อแน่นอน และมีครบทุกคนครับ
เพื่อนๆก็ลองตั้งคำถามได้นะ แลกเปลี่ยนคำตอบ ความคิดกันไงครับ หนุกดี
-
:o8: น่ารักไม่เปลี่ยนเลย
:กอด1:
-
น่ารัก :o8:
-
น่ารักจังเลย โจ๊กชอบแกล้งจูนจังเลย แต่ก็น่ารักไปอีกแบบ คิกคิก
-
เอ่อออ ยาวววจิงๆ
น่าร๊ากกกก :กอด1:
-
สมกับที่รออ่านเลยครับ หวานไม่มีอะไรเทียบเลยจริงๆ........โจ๊ก กะ จูน เนี่ย....
-
ไม่เบื่อที่จะอ่านยาวแค่ไหนก็จะอ่านจนจบ
อ่านทุกบรรทัดอ่านทุกคำเลย
ชอบมากรออ่านต่อไปนะคับ :bye2:
-
:-[ :-[
-
อ๊าก
โจ๊กขี้โกงม๊ากมากแหละ 555
-
โหะ ๆ หนุกอะเกมส์นี้
-
เดี๋ยวไปลองเล่นเกมนี้บ้าง 555555555555 ท่าทางจะสนุก
-
โจ๊กช่างหากำไรจากจูนจนได้นะ
-
หนุกหนานอีกแล้ว โจ๊กจูน
-
ดีใจจังที่คนเขียนมาต่อเรื่องนี้อีก ชอบมากกกกกกกกก :z2:
-
เย้ อ่านทันแล้วววว ดีใจมากๆๆจะได้คอมเม้นซักที
อยากบอกว่ารักเรื่องนี้มากๆ สนุกมาก อ่านแล้วชอบโจ๊กขนาดพร่ำเพ้อ ๕๕๕ ว่าผู้ชายคนนี้มีตัวตนจริงๆรึป่าว ถ้ามีจะไปหาได้ที่ไหน เซเว่นมีมั๊ย
อยากให้เรื่องนี้มีไปเรื่อยๆ อัพเดตไปเรื่อยๆ เพราะมันรู้สึกเหมือนอ่านไดอารี่ เป็นเรื่องจริงที่อ่านไม่มีวันเบื่อ อยากเห็นการเติบโตของพวกเค้าทุกคน ไม่ว่าจะสุข ทุกข์ เศร้า เหงา ดีใจ เสียใจ
ปล. รักโจ๊ก แต่แอบดีใจที่นู๋ซีนจะมีคู่ ๕๕ ตอนแรกแอบหมั่นไส้อยู่ มีเตเข้ามาก็ดีแล้ว ซีนจะได้สดใสๆ รอตอนต่อไปนะคะ
ปล.อีกที พี่ดิวคนใต้ป่าวนิ สังเกตบางคำแล้วเหมือนอยู่ใต้เลยนะ หุหุ
-
:m16: :m16: โจ๊กเจ้าเล่ห์อ่ะ...แต่เวรกรรมมีจริง คิดว่าตอนต่อไป โจ๊กต้องมีงานเข้าแน่ๆ 555+ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รอ รอ รอ คิดถึงสองจอคะ
-
น่ารักๆ โจ๊กชอบแกล้งจูน
-
พี่ดิวจะรู้มั๊ย ว่ามีคนๆนึงเข้ามารออ่านทุกวันเลยนะ
-
เย้ อ่านทันแล้ว ยังคงความน่ารัก ไม่เปลี่ยนแปลงค่ะ^^
-
ยาวมาสะใจดี น่ารักอีกเเล้วคู่นี้ คริคริ
-
ช่วยด้วยคร้าบ... ผมว่าผมกำลังจะเป็นบ้าอ่ะคับ
อ่านเรื่องนี้อยู่ดีๆ ก้ออมยิ้ม o18บางทีก้อหัวเราะคนเดียว :laugh: บางทีก้อตาแดงๆ บางทีหนักเลยคับน้ำตาไหลเลยอ่ะ :o12:
บางทีก้อคิดถึ๊ง...คึดถึงน้องดิว
มีใครเป็นเหมือนผมมั่งป่าว
ไปหาหมอ หมอบอกว่าเป็น Due Syndrome ( คาดว่าเป็นพี่น้องกับ Downs' Syndrome แต่อาการหนักกว่าคับ ) o22
ซึ่งกำลังแพร่ระบาดในหมู่นักอ่าน แต่หมอบอกวิธีรักษาว่า ให้เข้ากระทู้นี้ทุกวัน เดี๋ยวจะดีขึ้นเอง :เฮ้อ:
-
ชอบๆ o13
-
ค้างงงงง :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
เรื่องนี้มันส์ ชอบดี o13 รออ่านอยู่นะครับ
-
ชอบจัง น่ารักทั้งโจ๊กทั้งจูน
อยากอ่านต่ออีกจังค่ะ >///<
-
ปูเสือรออ่านคะ
-
เมื่อไหร่พี่ดิวจะมาต่อ คิดถึงแล้ววว คิดถึงชายโจ๊กกก
-
:mc4: :z13: สุดยอดอ่า มาต่อเร็วๆนะคร้าบบบบ อ่านแล้วมีความสุขสุดๆ :impress2:
-
ปาล์มขอเล่าบ้างนะครับ
ผมดีใจนะครับ ดีใจแบบมากๆด้วย เอาเป็นว่ามากๆๆๆๆๆๆๆๆก็แล้วกัน
ดีใจที่ได้เห็นเพื่อนที่ผมรักมากที่สุดคนหนึ่งมีความสุขได้มากขนาดนี้
เพื่อนคนหนึ่งที่ผมเคยทำอะไรที่แบบเหี้ยๆใส่
เพื่อนคนหนึ่งที่คอยช่วยเหลือผมมาตลอด
เพื่อนคนหนึ่งที่ผมจะสามารถมองเห็นได้เสมอเวลาที่ผมลำบาก เสีย เศร้าใจ ทุกข์ใจ
เพื่อนคนหนึ่งที่สามารถทำอะไรเพื่อผมได้มากมายโดยที่ไม่เคยเรียกร้องอะไรเป็นสิ่งตอบแทน
เพื่อนคนหนึ่งที่ไม่เคยทิ้งผมไปไหนไกล.....เพื่อนกูรักมึงวะ....โจ๊กกูรักมึงวะ (เวิ่นมากไปแล้วกู)
ที่ผมกำลังนั่งยิ้มบ้าอยู่เพราะภาพตรงหน้าที่คู่รักสะท้านพิภพกำลังหยอกล้อหรือกำลังตีกันแน่ก็ไม่รู้
จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ถูกนักเพราะเห็นแต่จูนฝ่ายเดียวหรอกที่รัวหมัดใส่ไอ้โจ๊กยิกๆ ส่วนไอ้โจ๊กได้แต่ปัดๆป้องๆ
โจ๊กกับจูนเป็นอะไรที่ลงตัวมาก เมื่อคนหนึ่งร้อนอีกคนก็จะเย็น.....เมื่ออีกคนเร็วคนหนึ่งจะช้า....มันเป็นอะไรที่อยู่ตรงกลางของความพอดี...ไม่มากไม่น้อย ไม่หย่อนไม่ตึง....ก็ใครจะไปนึกละครับว่าสองคนนี้จะรักกันได้จากที่เจอกันครั้งแรกก็กระโจนต้อยกันซะขนาดนั้น...ความรักนี่เกินบรรยายจริงๆนะ
"ปาล์ม"
"ปาล์ม"
"ปาล์ม"
"ปาล์ม"
"ไอ้ปาล์มโว้ย!!!!!!!!!"
"เชี่ย!!!!!!" ผมก็ทันทีทันใดเหมือนกัน...หันไปมองเห็นไอ้เสกมันนั่งมองหน้าผมอยู่ก่อนแล้วส่วนคนอื่นก็ยังตั้งหน้าตั้งตาล้อโจ๊กกับจูนต่อหลังจากหันมาสนใจผมแวบหนึ่ง
"ไม่ต้องมาจ้องหน้ากูเลยเชี่ยเสก....หูกูบอดขึ้นมาทำไง...."
"เวอร์เหอะมึง"
"เวอร์บ้านมึงสิ....ในหัวกูยังวิ้งๆอยู่เลย...เล่นไรไม่รู้เรื่อง" ผมเลยโบกหัวมันไปเบาๆทีหนึ่ง แต่ปวดหูจริงๆนะครับ
"เลิกจ้องหน้ากูได้แล้ว....กูไม่ใช่จูนไม่ต้องจ้อง" อะไรของมัน
"อะไรของมึง....มั่วว่ะแล้วตะโกนใส่หูทำไม"
"ก็เป้มันเรียกมึงได้เป็นเข่งๆแล้วมั้ง กูเลยช่วยด้วย"
"ช่วยได้มาก...เชี่ยจริง"ผมละหน่่ายกับมันจริงๆ
"ช่วยได้สิอย่างน้อยก็ดึงมึงออกจากการจ้องหน้าจูนได้" มันเล่นไม่เลิกเว้ย
"มึงพูดบ้าไรของมึงวะ..."
"กูสิต้องถามมึง...เป็นไร"
"เปล่า...เปล่าเลย" ผมตอบได้เลยแบบบไม่ต้องคิดเพราะผมไม่ได้เป็นอะไร...แล้วมัรคิดว่าผมเป้นอะไร
"มึงอย่ามาไอ้ปาล์ม มึงกับกูเพิ่งรู้จักกันเมื่อวานรึไง กูถึงดูไม่ออกว่ามึงกำลังโกหกกูอยู่"
"มึงรู้อะไรมั๊ยเสก...ถ้ามึงลดความแสนรู้ลงหน่อย มึงจะน่ารักมากกว่านี้ขึ้นเยอะเลย"
"อย่างกูเค้าเรียกน่ารักอยู่ตัวอยู่แล้วเว้ย....ว่าแต่มึงเหอะเป็นไร กูเห็นนั่งยิ้มพิมใจจ้องจูนเอาๆอยู่ได้ตั้งนานสองนาน...อย่านะมึงอย่าแม้แต่จะคิด ไอ้โจ๊กเอามึงตายกูไม่ช่วยนะเว้ย" มึงคิดได้ไงวะ ไม่เลวจริงนี่คิดไม่ได้นะ
"แต่จูนมันก็น่ารักจริงไรจริงไม่ใช่เหรอ....หรือมึงว่าจูนมันไม่น่ารัก......"
"เชี่ยแล้วมั๊ยละมึงไอ้ปาล์ม....มึงพูดจริงพูดเล่นเนียะ" ท่าทางมันจริงจังมากครับ....ส่วนผมเหรอ....
"แล้วมึงคิดว่าไง...คิดว่ากูควรพูดจริงหรือพูดเล่น" ไอ้เสกหน้าเหวอไปเลยครับ
เกตเห็นผมคุยกับไอ้ปาล์มอยู่เลยหันมาถามว่าคุยไรกันผมส่ายหน้าให้น้อยๆเธอเลยหันไปสนใจกับคนอื่นๆในกลุ่มต่อ
หันมาทางไอ้เสกอีกครั้ง...คราวนี้หน้ามันจริงจังครับ
"ไอ้ปาล์ม....จูนเพื่อนมึงนะ...อีกอย่างจูนมันก็เป็นแฟนเพื่อนของเรานะ" มันพูดเสียงตำ่เชียวครับ ส่วนคนอื่นๆยังแซวบ้าแซวบอไอ้โจ๊กกับจูนอยู่เลยไม่มีใครสนใจผมกับมันที่แทบจะพ่นลูกไฟใส่กันอยู่แล้ว
"คนที่เชียนะคือมึงต่างหาก.....คิดได้ไงวะว่ากูคิดอะไรกับจูน..." ผมผลักหน้าผากจนหน้าหงายไป
"ก็มึงบอกว่ามันน่ารัก..." มันพูดแบบ...กูเข้าใจผิดเหรอ
"ใช่....แล้วไง ก็จูนมันน่ารักจริงๆนี่หว่า มึงเองยังเคยพูดเลยว่าจูนมันน่ารักอย่างโน้น น่ารักอย่างนี้"
"ก็กูเห็นมึงมองจูนแล้วนั่งยิ้มบ้าอยู่นี่หว่า...กูเลยนึกหว่า...."
"นั่นแหละที่กูด่ามึงเชี่ย.....กูก็มองทั้งจูนทั้งไอ้โจ๊กนั่นแหละ ดูพวกมันสองคนมีความสุขรักกันดี กูเลยยิ้มด้วย มันก้แค่นั้นแหละ ไม่ได้คิดชั่วๆอย่างมึงซะหน่อย"
"ก็ใครจะไปรู้ล่ะ....ก็จูนมันออกจะน่ารักซะขนาดนั้น" มันบุ้ยบ้ายไปทางจูน...ซึ่งก็เอ้อ.....น่ารักจริงๆ
"กูว่าถ้าจะมีใครซักคนที่คิดไม่ซื่อกับจูน...คนแรกคือมึงนะ ไม่ใช่กูหรอก..."
"ปากหมานะมึง....แต่ก็นะ จูนมันน่ารักจริงๆนี่นา" มันพูดเสียงแบบถอนหายใจด้วย...เป็นเอามากว่ะ นั่นมึงเสียดายจริงอ่ะ...มันคนรู้ว่าผมจ้องมันอยู่..มันเลยหันมายิ้มแหยๆให้...
จูนมันไม่ได้บอบบาง...แต่ดูแล้วให้ความรู้สึกว่ากับคนๆนี้ต้องถนุถนอม...
จูนไม่ได้อ่อนแอ...แต่อยู่ใกล้แล้วอยากเป็นคนปกป้องมัน
จูนไม่อ่อนหวาน นุ่มนวล นุ่มนิ่ม...แต่ดูแล้วก็ไม่แข็งกระด้าง ไม่เถื่อน ไม่ดิบเหมือนพวกเราทั้งที่พฤติกรรมมันทุกอย่างก็ไม่ต่างจากเพื่อนฝูงคนอื่นๆ...ไม่แปลกหรอกครับที่ไอ้โจ๊กจะรักจะหวงของมัน...
"โอ๊ย!!!!" อีกแล้วนะมึงเชี่ยเสกก็มันดีดหูผมไง
"ตานะอย่าให้เชืื่อมนัก....ไอ้โจ๊กมันเกิดบ้าหน้ามืดจับมึงฝังทรายขึ้นมา กูจะช่วยน แต่ช้วยไอ้โจ๊กนะ"
"ปากเลวว่ะมึง" ผมเลิกสนใจมันและเลิกสนจูนหันกลับมาสนใจกับเพื่อนๆในวงต่อ
"โจ๊กขา อย่าทำแบบนี้บ่อยนะค่ะ หัวใจเกตจะวาย...โอ๊ยยยยยยเลือดสูบไปเลี้ยงหัวใจไม่ทันแล้วอ่ะ แบบว่าฉีดไปเลี้ยงที่หมดแล้ว...ชั้นตายขึ้นมาใครจะรับผิดชอบล่ะ สามีก้ยังไม่มี มรดกพันล้านของชั้นจะให้ใคร"
"เกตกูเอามรดกนะ...แต่มึงกูไม่เอา" มึงคิดเหมือนกูเลยเสก
"แล้วคิดเหรอว่ากูจะเอามึงอีเสก....ถ้าเป็นไอ้ปาล์มว่าไปอย่าง" เหวเอ๊ย...กูเงียบปากแล้วโดนจนได้
"เอ้าๆๆๆ...เล่นเกมส์ต่อเหอะ ใครคนต่อไปค่ะ" แพมรักษาหน้าที่เธอได้อย่างดีเยี่ยม
"เจนเองจ๊ะ"
"อ๋อ...ว่าที่แม่ของลูกอีเสกนี่เอง"
"เกต...พูดถูกใจว่ะ อยากได้ไรบอกมา เดี๋ยวจัดให้...โอ๊ย..." แบบเจนหยิกท้องมันไง ร้องเป็นควายออกลูกเลยนะมึง สำออยว่ะ
"แน่นะอีเสก" เกตพูดกับไอ้เสก แต่ตาไหงมองผมล่ะ
"คนอย่างป๋าเสก คำไหนคำนั้น"
"กูอยากได้ไอ้ปาล์มเป็นสามี...จัดใส่พานให้หน่อยสิ"
"พรวดดดด...แค่กๆๆๆๆๆ" เหล้าทะลุจากปากผมทะลุกลางวงเลยแหละ...เอ๊ยเหวไรกันวะเพื่อนพวกนี้หัวเราอยู่ได้ โดยเฉพาะยัยเป้แฟนตัวดีของผมเอง หัวเราะซะจนนึกว่าเกลียดผมเลย
"ไอ้ปาล์ม....เกตอยากได้มึงเป็นผัวว่ะ...ยอมปะละ" เชี่ยเสกเกตมันอยากได้กูเป้นสามี ไม่ใช่ผัวซะหน่อย มั่วว่ะมึง....โธ่เอ๊ย..กูอยากกระทืบปากมึงจริงๆไอ้เสก ไอ้เพื่อนชั่วววววว
"อึ๋ยยยยยยย...เล่นเกมส์กันต่อได้ยัง ก่อนที่กูเสียตัวเนียะ...เจนจับคำถามสิ" ผมหันไปเร่งงเจนยิกๆ...เปลืองตัวจริงๆเล้ยยยยยย
น้ำจิ้มไปก่อนนะครับ
ส่วนลูกชิ้นจะมาทีหลัง
ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบบบบ
-
มาต่อแล้ว เย้ๆๆๆๆ
รออ่านตลอดดดดดดดดดดดดด
รีบๆมาต่ออีกนะค้าบ ติดตามนะค้าบบบบบบ
-
เย้ๆๆมาต่อให้หายคิดถึงแล้ว
แหมม ปาล์มขอเล่า แต่ก็ไม่วายไม่พ้นเรื่องโจ๊กกับจูนอีกแน่ะ ดีๆๆ
ลูกชิ้นรีบมาเร็วๆนะ ขอโจ๊กจูนเต็มๆให้หายคิดถึง ขอน้องซียด้วย กำลังสนุก ฮ่าๆๆๆ
ปล. อยากบอกว่า "โจ๊กกูรักมึงว่ะ" ชอบผู้ชายคนนี้อะ ที่บ้านเธอมีอีกไหม มีอีกไหม มีอีกคนไหมเธอ ขอหน่อยๆๆ
พี่ดิว น้ำท่วมป่าว รักษษสุขภาพด้วยน๊า มาน้อยๆได้ แต่มาต่อบ่อยๆนะคะ เดี๋ยวโบว์ขาดใจตาย ^^
-
อ่านเรื่องนี้มาแต่ต้นต้องบอกว่าเสียดายมากที่ไม่ได้เม้นทุกตอน(<<<นิสัย....!!!) เรื่องนี้อ่านไปแล้วทำให้รู้สึกอินกับพัฒนาการของตัวละครอย่างมากๆเลยค่ะ(ไม่แน่ใจว่าเพราะมีเค้าโครงเรื่องจริงด้วยรึเปล่า แต่ยอมรับว่าคนเขียนเรียบเรียงเรื่องได้ดีมากเลยค่ะ) อ่านไปแล้วทำให้รู้สึกเชื่อไปด้วยเวลาที่ตัวละครรู้สึกอะไรกัน ความสัมพันธ์ที่น่ารักเป็นไปตามเวลา อ่านแล้วสบายใจมากๆเลยค่ะ ส่วนเรื่องNC หึหึ รู้สึกว่าไม่มีก็ไม่เป็นไรแล้วเน้อถ้าเรื่องจะน่ารักขนาดนี้(แต่ถ้ามีก็จะขอบคุณมากค่ะ ฮ่ะๆๆๆ<<<หื่นเนอะแก="=)
ที่จริงคิดว่าเข้าใจนะว่าทำไมจูนถึงเลี่ยงมาเรื่อยกว่าจะได้คบกัน ก็เพราะเค้าคงกลัวจริงๆอ่ะ อย่างเช่นว่าต่อให้เป็นแฟนกันแล้ว ก็ยังมีอุปสรรคที่ต้องผ่านอีกมาก(โดยเฉพาะพ่อแม่ คือในขณะนั้นจูนไม่รู้ใช่มั้ยละว่าพ่อแม่จะยอมรับแบบมันเป็นเรื่องใหญ่ใช้ได้เลยละ)
และเมื่อกลัวก็คงทำให้ไม่พร้อมที่จะเริ่ม แต่นับถือใจโจ๊กมากๆเลยล่ะ เสมอต้นเสมอปลาย(+ขยันหยอด ฮ่ะๆ) แต่ในที่สุดทั้งสองคนก็.... อ่ะนะ ดีใจจริงๆคู่นี้ เป็นเรื่องที่ประทับใจมากๆเรื่องนึงเลยล่ะ คิดว่ามันคงจะอยู่ในใจไปอีกนานเลยค่ะเรื่องนี้ อิอิ ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้ได้อ่านกันนะค่ะ
..................เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะจ๊ะ สู้ๆค่ะ o13
-
ไม่ใช่ว่า เสกกับปาล์ม ก็แอบมีใจให้กันอีกคู่นะ
-
แหมะ จะได้กันอีกคู่รึเปล่าน้ออ อิอิ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะคุณดิว
-
รอลูกชิ้นเอ้ยรอตอนต่อไปนะคับ
o13 o13 o13 o13
-
ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับเรื่องเล่าดีๆ
มาต่ออีกนะคะ :call:
-
อ่านจบแล้วคัฟ อ่านรวดเดียวเลยคับ 3 วันจบ โอ๊ย...ปวดตามากมาย แต่สนุกมากเลยน้า
ไม่นึกเลยว่าจะสามารถอ่านได้ยาวนานขนาดนี้ จำได้ว่า ตั้งแต่เกิดมา...เคยอ่าน Harry Potter รวดเดียวจบเล่ม แล้วเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่สองที่สามารถอ่านรวดเดียวจนจบได้โดยไม่ทำอย่างอื่นเลย นอกจาก "กิน นอน อาบน้ำ"
ขอบคุณดิวมากเลยค้าฟ นายแน่มาก....สรวดยอด
ป.ล. คำถาม - เข้าใจว่าเรื่องนี้แต่งมาจากชีวิตจริงของดิว นั้นอยากถามว่า ณ วินาทีนี้ ยังรักกันดีอยู่หรือเปล่าอะคัฟ อยากรู้อ่าคัฟ
-
รอเนื้อกับเส้นค้าบบบ :laugh: :laugh:
ดูท่าทางราตรีนี้ของผ่องเพื่อนโจ๊กจูนจะอีกยาวไกล ;)
-
รอต่ออ่ะคะ
-
รอลูกชิ้นด้วยคนค่ะ ตอนนี้กินน้ำจิ้มจนหมดละ
สองจอนี่เค้าน่ารักที่สุดเลยอ่ะ
-
มานั่งรอ คอยโจ้ จูน
-
รอต่อไป...
จากการที่อ่านทุกวัน 3 วันติดจนเป็นนิสัย พอมาต้องรอนี่มันอยากจะ "ล ง แ ด ง" จริงๆ เลยอ่า
ฮึ่บๆๆๆ รอต่อไปคับ
-
"คำถามของเจนนะค่ะ...'เราจะรู้ได้ยังไงว่าเรากำลังตกหลุมรักใครอยู่' อุ๊ย!!!! เจ้ว่าคำถามนี้ถ้ามาเร็วอีกหน่อยคงเหมาะกับหนุ่มโจ๊กหนูจูนแหง๋มๆ ความรู้สึกช้ากันซะขนาดนั้น....."
"จะมาเยินยอสรเสริญอะไรกันป่านนะแพม...อย่างน้อยตอนนี้มันก็ยอมเป็นแฟนกูแล้วแหละ" แต่ได้ข่าวว่าแพมมันประชดมึงนะโจ๊ก...ส่วนจูนได้แต่นั่งยิ้มเหอๆ เหมาะสมกันจริ๊งจริง
"อย่างหลงประเด็นพวกมึง...คำถามนี้กูโคตรสนใจ...เจนครับตอบไปเลยนะครับ..." ตอแหลนะมึงไอ้เสก
"เข้าทางมึงว่างั้นเหอะ เจนตอบดีดีหน่อยนะ ไม่งั้นได้มีคนตายตรงนี้แน่ " ผมเปล่ากดดันเจนนะ จริงๆนะ
"แล้วเจนจะตอบไงดีล่ะ" ผมว่าเจนเขินแหละ แต่ไอ้เสกนี่ตั้งใจฟังจนหูกระดิกไปไกลแล้ว
"อย่างนะเจน เอามาจากประสบการณ์จริงๆที่เจนรู้สึกไง แบบไม่ต้องสวยหรูเลิศเลอเพอเฟ็ค เอาที่เกิดขึ้นกับเจนจริงๆ เสกเอาใจช่วยเจนนะ"
"ไอ้เสก เสียงอ่อนเสียงหวานเชียวนะมึง อีกอย่างเจนแค่จะตอบคำถาม ไม่ได้ไปแข่งวอลเลบอลชิงแชมป์โลก มึงไม่ต้องส่งใจช่วยซะขนาดนั้นก็ได้ เพราะดูแล้งมึงตื่นเต้นกว่าเจนอีกว่ะ" กูเห็นด้วยกับมึงอย่างยิ่งยวดโจ๊ก
"ก็กูลุ้นของกู พวกมึงไม่เข้าใจหรอก เงียบกันได้แล้ว ...เจนตอบเลยสิ" ผมเชื่อแล้วครับไอ้เสกมันเป็นคนมีสองมาตรฐาน พูดกับเจนเก็นสวรรค์ พูดกับพวกผมแบบฝังนรกเลยแหละ
"ยังไงล่ะ...อืมๆๆๆ...เราจะรู้สึกคาดหวังกับคนนั้นมากคนอื่นๆ เช่นคาดหวังให้เค้าโทรหาเราบ่อยๆ อยากให้สายตาของเค้ามองแต่เรา อยากเป็นคนสำคัญของเค้าในทุกๆเรื่อง...คือ อืม คือ...ไงดีล่ะ ยากจัง" เจนยิ้มแบบเขินๆ ไม่ได้ใจกล้าบ้าบิ่นแบบคนของผมหรอกครับ รายนั้นโป๊ะเชะตลอด
"กำลังไปได้ดีเลยเจน เป้ก็รู้สึกเหมือนเจนนะ...ต่อสิ"
"ว่าแต่ที่บอกว่าเป้รู้สึกเหมือนเจนนะ รู้สึกกับใครเหรอ" ผมกะหยอกให้เป้เขินครับ
"กับควายมั้ง แต่มันโง่ไงเลยรู้สึกช้าไปหน่อย " โดนเลยกู
"คนที่เราอยากคุยด้วยก่อนนอน คนที่อยากเห็นหน้าตอนเช้า คนที่แค่บอกเราว่าฝันดีนะแล้วเราก็ยิ้มได้....คนที่เราอยากให้อยู่ใกล้เวลาเราร้องไห้ เสียใจ เป็นทุกข์....คนที่ทำให้เราหงุดหงิดได้ง่ายๆเวลาคิดถึงแล้วไม่ได้เจอหน้าหรทอโทรหาแล้วไม่รับสาย...เวลาที่คนนั้นสนใจคนอื่นมากกว่าเรา เราจะหงุดหงิดและรู้สึกว่าทำไมตัวเราเล็กจัง....คนที่เรามักจะคุยโทรศัพท์ด้วยเป็นชั่วโมงๆกับเรื่องไร้สาระ งี่เง่า หรือบางครั้งแทบจะไม่ได้้คุยกันเลยด้วยซ้ำเพราะหมดเรืองจะคุยแล้วแต่ก็ไม่ยอมวางสายแม่จะง่วงแทบลืมตาไม่ขึ้นแล้ว....คนที่เราอยากให้ถามว่าเหนื่อยมั๊ย.ไม่สบายรึเปล่า.ทานยารึยัง.ไปส่งมั๊ย.ง่วงนอนแล้วเหรอ.กินข้าวกันมั๊ย...คนที่อยากให้พูดกับเราว่าคิดถึงนะ.ทำไมไม่ดูแลตัวเอง.เดี๋ยวไปหานะ.หลับฝันดี...คนที่บางครั้งก็ดุเราแต่เรากลับไม่โกรธเผลอๆมีแอบดีใจด้วยซ้ำ "
"เสก....น้ำลายยืดแล้วมึง...เจนตอบคำถาม ไม่ได้บอกความรู้สึกที่มีกับมึง...โหย มีหน้าแดงด้วยเว้ยเอ๊ย"
"ยุ่งกับกูจริงมึงไอ้โจ๊ก...ไปหาแฟนมึงโน่น...เจนต่อเลยครับ"
"คนทีทำให้เราใจสั่นได้แค่คิดถึง...คนที่ทำให้เรายิ้มได้แค่นึกถึงคำพูดเค้า...คนที่ชอบเข้ามาวิ่งเล่นในสองของเราตอนว่างๆเบลอๆ....คนที่เราอยากให้ตอแยหลังจากที่เราบอกว่าไม่...คนที่มักจะมีชื่อแทบทุหน้าในไดอารี่ของเราเอง...คนที่เรามักเอ่ยชื่อถึงบ่อยๆโดยไม่รู้ตัว....คนที่เรามักเดินเข้าไปหาโดยไม่ทันคิด....คนที่มองเห็นก็รู้ว่าใครแม้จะอยู่ในระยะไกล...คนที่เราจำเสียงได้แม้ได้ยินไม่ชัด...คนที่เรามักจดจำรายละเอียดเล็กๆน้อยได้มากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ...คนที่ทำหน้านิ่งที่เราก็มองว่าน่ามอง...คนที่ทำให้เราใจเต้นได้แค่มองตา...คนที่ทำให้เราเป็นบ้าแค่เห็นเค้ากำลังพูดคุยหรือให้ความสนิทสนมเป็นพิเศษกับคนอื่น...และสุดท้ายสำคัญมาก คนที่เราอยากได้ยินคำว่ารักจากเค้า..."
" แปะๆๆๆๆ" เรียเสียงปรบมือจากเพื่อนได้กระหึ่มเชียวครับ
"เจนถามหน่อย...มีข้อไหนบ้างที่เจนรู้สึกกับไอ้เสก...หรือว่าทุกข้อที่พูดมาไม่ด้รู้สึกเลย...โอ๊ย..."
"ปากหมาได้ไอ้ปาล์มเลยนะมึง..." ไอ้เสกด่าไอ้โจ๊ก...แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนโดนมันด่าด้วยก็ไม่รู้ หรือผมคิดไปเอง เอ๊ะ ยังไง
"เจน....เมื่อกี้เข้ามานั่งกลางใจเป้เลยใช่มั๊ย. ทำไมคิดเหมือนเป้เป๊ะเลยอ่ะ....ขนลุกเลยอ่ะ" นี่ผู้หญิงเค้ารู้สึกอะไรกันมากมายขนาดนี้เลยเหรอ...น่าทึ่งมาก
"เป้ครับ...เรากำลังคุยกันเรื่องความรัก ไม่ใช่สยองขวัญสั่นประสาท ไม่ต้องขนลุก"
"เค้าเรียกว่าเข้าถึงอารมณืยะ พวกผู้ชายไม่เคยรู้หรอกว่าผู้หญิงรู้สึกอะไรมากมายขนาดไหนถ้าดันไปชอบใครซักคนหนึ่ง" ผมไม่เคยเถียงชนะเป้เลยแม้แต่ครั้งเดียวให้ตายแดดิ้นเหอะ
"จูน...มึงเคยรู้สึกอะไรแบบที่เจนว่าเปล่า..." ไอ้คู่รักน้ำตาลยังอายมันเริ่มหวีทกันอีกแล้วครับ....อู๋ยยยยย ผมมองจูนแค่นั้น แต่ทำไมไอ้เสกต้องจ้องผมซะขนาดนี้ด้วยล่ะ ถามจริงเหอะไอ้โจ๊กจ้างมึงมาเท่าไรว่ะ ดุชะมัด...แต่ใครจะสนเมื่อกูจะจ้อง
"ถามทำไม" ดูมันย้อน นั่นไม่ได้กลัวไอ้โจ๊กเสียใจเลยมั๊ยนั่น
"ก็แค่อยากรู้..." เสียงมึงอ่อยไปนะโจ๊ก
"คำถามนี้ของเจน เพราะงั้นกูไม่ตอบ ชิส์" ฮ่ะๆๆๆไอ้โจ๊กหน้าเหี่ยว
"ไอ้ปาล์ม"
"ว่าไงครับคุณเกต เรียกคุณกูซะเต็มยศเลย"
"กูว่ามึงมองจูนบ่อยไปนะ...มองไมนักหนา" ไอ้นี่ก็อีกคนจะมาจับผิดไรกูนักหนา ออสโมซิสมาจากไอ้เสกรึไง
"ก็จูนมันน่ารักก็เลยอยากมอง...ทำไม..." กวนมาก็กวนไปสิ กะกะกะกลัวที่ไหน
"ให้มันแน่เหอะมึง...จูนมันน่ารัก...แต่มึงอย่าดันไปรักหน้าอย่างจูนละกัน โจ๊กกระซวกไส้มึงแน่" ขู่กูกันจริงนะพวกมึง
"ไม่มีไรซะหน่อย...กูแค่มีความสุขที่พวกมันสองคนรักกันดีหลังจากอ้อมรอบโลกมาเป็นปีๆ"
"อืม..." แล้วเกตก็กลับไปสนใจกับกลุ่มเพื่อนต่อ จะให้ผมสนใจใครได้อีกละครับ ในเมื่อผมมีแม่ของลูกในอนาคตอยู่ข้างๆด้วยแล้วทั้งคน
"งั้นเจนต้องทายแล้วแหละว่าใครคือเจ้าของคำถามสุดเจิดนี้....แต่ดูแล้วไอ้เสกลุ้นกว่าเจนอีก"
"เจนว่า......"
"คิดดีดีนะเจน ค่อยๆคิด...ไตร่ตรองให้รอบ มีสติก่อนตอบ" มากไปมั๊ยมึงไอ้เสก โวะ
"เจนว่าจูนอ่ะ"
"เจน จูนขอโทษ เพราะไม่ใช่คำถามของเรา" ไอ้เสกหน้าเหวอเลยครับ
"เกตเองค่ะ...ว๊ายยยยยยยยยยยชะนีกลายพันธุ์ต้องมาโดนชะนีพันธุ์แท้กระทำชำเลา...ฟ้าจะผ่ามั๊ยอ่ะ" ท่าแกแสลนมากเกต
"ไม่เอาไม่ยอม ไม่ให้เจนหอมแกมเกตหรอก"
"หรือว่ามึงจะทำแทนเจนห๊ะเสก" เห็นด้วยครับเพื่อนโจ๊ก
"ว่าไงค่ะเสก เกตแบบว่าตั้งใจรออยู่นะ" แสลนได้อีก
ไอ้เสกมันงึดงัดฟึดฟัดพักหนึ่งแล้วก็ยอมพนยักหน้าให้เจน สรุปเจนก็ต้องหอมแก้มเกตเอง
แถมเจนยังบอกว่าแก้มเกตนุ๊มนุ่ม ห๊อมหอม เลยเกิน 5วิเลย จนไอ้เสกต้องถึงขั้นจับแยกออกจากกัน...สงสัยมันคงกลัวเกตทำเหมือนไอ้โจ๊ก...ส่วนเกตนี่ทำตาเป็นประกายให้เจนด้วยล่ะ
"เก่งว่า....โดนผู้หญิงหอมแก้มก็ไม่เลวนะครับ" เธอเอาซะแมนเลยเกต จากเกตตี้เป็นเก่งทัศน์
"เอ๊ยเกตอย่ามั่ว...เจนของกูนะ" ไอ้นี้ก็หวงเกิ๊น...แถมหวงไม่ดูตาม้าตาเรือซะด้วย
"ว๊ายยยย...นี่แกหึงฉันจริงๆเหรออีเสก...โอ้แม่เจ้า เสียชื่อกะเทยหมดแล้วกู" ฮากันทั้งวงเลยครับ ทุกคนรู้หมดว่าเกตแกล้ง แต่มีควายอยู่ตัวหนึ่งที่ไม่รู้ มันเลยโวยวาย ...ไอ้ควายเอ๊ย
"คนต่อไปใครเอ่ย?"
"แฟนผู้น่ารักของอ่อนครับ...โอ๊ย!!! อ่อนตีกูไมอ่ะ...เจ็บนะ..."
"ทำกูเขินไมล่ะ" พวกมึงจะน่ารักไปไหนครับคุณเพื่อน
"โจ๊กจ๋าจับฉลากเหอะ ก่อนที่แพมจะอดใจไม่ไหว"
"โอเคเลยแพม อย่าได้ช้า" ไอ้โจ๊กมันคงกลัวโดนประทุษร้ายจากแพมเลยรีบหยิบและส่งตชคำถามให้แพม
"คำถามแฟนของจูนอ่ะนะ...อะแฮมๆ...เดี๋ยวก่อนถา้ข้อนี้โจ๊กทายผิดแพมหอมแก้มจูน...ถ้าทายถูกแพมจุ๊บปากโจ๊ก..."
"เอ๊ยไรอ่ะ...อย่ามั่วดิแพม" ไอ้โจ๊กมันหน้าเหวอของจริงครับ สงสัยมึงคงโดนพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก ราหูอม ปีชง พระอาทิตย์โคจรรอบพระเสาร์แล้ววะเพื่อน
"โอเคๆ.ถ้าแพมทำอย่างนั้นจริงมันก็ดูค้ากำไรเกินควรกับหนังหน้าโจ๊กเกินไป งั้นเปลี่ยนใหม่ก็ได้"
"ไรอีกละทีนี้"
"ถ้าโจ๊กทายถูกเราก็ไม่มีไรติดค้างกัน แต่ถ้าผิดแพมหอมจูน...โอเคมั๊ย?" กูคิดผิดที่ไหนละ
"เอ๊ยแพมเราเกี่ยวไรด้วยล่ะ เคลียร์กับไอ้โจ๊กเองไปเลย...กูกับมันไม่เกี่ยวกันซะหน่อย" แถวบ้านเรียกชิ่งครับ
"อ่อน...มึงรักกูมากเลยนะ..เชี่ย.ปฏิเสธซะกูใจแกว่งเลย " นั่นมึงงอนใช่มั๊ยโจ๊ก
"หรือว่ามึงจะยอมให้แพมหอมแก้มกู ถ้ามึงยอม กูเองยังไงก็ได้นะ ว่าไงยอมไม่ยอม" บ้านผมเรียกว่าเหนื่อขั้นกว่าครับ
"เออ...ไม่ยอมโว้ย" กูว่าเสียงมึงอ่อยไปนะโจ๊ก นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็หวงแฟน เหมือนกูเลยว่ะ
"จูน ยิ้มไร?"
"เปล่ายิ้มซะหน่อย...เป้พูดไรไม่รู้เรื่อง" ไอ้อาการมุมปากทำมุมองศายกขึ้นแถวบ้านกูเรียกว่ายิ้มนะ
"โอเคตามนั้น...คำถามนะ...'คนที่รักเพื่อนแต่ไม่กล้าบอกรัก กับคนที่กล้ารักและกล้าที่จะบอกออกไปแต่อาจจะทั้งสุขหรือเศร้าก็ได้ในนคำตอบที่ได้รับ...คนไหนจะเจ็บกว่ากัน...ทำไม'...คำตอบโดนลยอ่ะ...ว่าไงค่ะจะตอบหรือจะทาย"
"ตอบก่อน...แต่คำถามยากว่ะ เพราะกูรักแล้วก็บอกและยังได้รับรักอีกซะด้วยเนอะอ่อนเนอะ"
"เกี่ยวไรกะกู" มั่นมากจูน
"อีกแล้วนะมึง ตอบไรมาแต่ละอย่างไม่เคยกลัวกูเสียใจเลย"
"แต่แหมมมม...กว่าจะกล้สบอกเล่นเอาเพื่อนๆปวดตับกันเป็นแถวๆนะค่ะโจ๊ก...เกตจำำได้แม่นนะ"
"มันผ่านไปแล้วอย่าไปจำเลยเกต....รักแต่ไม่กล้าบอกมันอึดอัดทรมาน แต่ยังได้อยู่ใกล้ ยังพูดคุยกันได้ อันนี้กูรู้....ส่วนบอกอาจจะโดนปฏิเสธ เจ็บ เสียใจ เศร้า แถมอาจโดนถอยห่างแต่ก็ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง อันนี้กูก็รู้อีก...ถ้าเป็นมึงมึงจะทำไงอ่อน"
"ควาย...กูไม่เกี่ยว คำถามมึง"
"ช่วยกูหน่อยก็ไม่ได้ ใจร้ายนะมึง...ถ้ากูเพิ่งรู้ตัวว่ารักเพื่อนตัวเอง กูจะพยายามตัดใจเพราะนั่นคือเพื่อน ไม่อยากเสียเพื่อนไรแบบนั้น"
"แต่กูไม่เห็นมึงทำอย่างนั้นนะ" ถูกของมึงไอ้เสก
"เชี่ยเสกแซวกูเหรอ...กูบอกว่าถ้ากูรู้ตัวว่าเพิ่งรักกูถึงจะตัดใจ แต่กรณีกูกับไอ้นี่นิ(มันบุ้ยบ้ายไปทางจูน)กว่ากูจะรู้ตัวว่ารักมันเข้าให้แล้ว มันก็ยากเกินกว่าจะตัดใจแล้ว ให้กูตัดใจตอนนั้นเหมือนกับตัดท่อน้ำเลี้ยงในตัวกูทั้งระบบนั่นแหละ ขอบอก"
"มึงจะพูดเพื่อ?..." จูนมันคงเขินแหละครับ จะยิ้มก็ยิ้ม หน้าบึ้งก็จะทำ เอาไงแน่
"ก็เพื่อนมันอยากรู้ เลยบอก"
"ชิส์" แอบเห็นว่ายิ้มนะจูน
"ความรู้สึกของคนเรามันห้ามกันไม่ได้ แต่การกระทำมันห้ามกันได้ เกี่ยวกันมั๊ยว่ะ"
"ไม่เกี่ยว!!!" โดยพร้อมเพรียง มั่วไปได้นะมึง
"ฮ่าๆๆๆเอาใหม่ๆ งั้นกูขอยกกรณีของกูกับอ่อนละกันเพราะถ้าให้กูไปคิดแทนคนอื่นกูคงทำไม่ได้ เอาเรื่องจริงๆที่เกิดขึ้นกับตัวเองดีกว่า....ถ้ากูรู้ตัวแต่เนิ่นๆว่ากูคิดไม่ซื่อกับอ่อน กูคงจะพยายามตัดใจจากมันแต่เพราะกูโง่ไงเลยไม่รู้ว่าไอ้อาการบ้าๆความรู้สึกแปลกๆที่มีกับมันคือรัก กว่าจะรู้ตัว ความรู้สึกทั้งหมดมันก็มาไกลจากคำว่าเพื่อนไปมากแล้ว มากจนนึกไม่ออกว่าจริงๆแล้วเพื่อนกันต้องรู้สึกกันยังไงถึงจะถูก...เก็บไว้ก็โคตรจะทรมาน อึดอัด มองหน้าได้ แต่ไม่กล้าสู้หน้า แต่ถ้าบอกก็กลัวว่าแม้แต่คำว่าเพื่อนก็จะไม่เหลือ กลัวว่าจะไม่ได้อยู่ข้างๆกันอีกต่อไป...พอเก็บไว้นานเข้าๆ มันก็ทำให้กูเป็นบ้า คิดว่าจะทรมานอย่างนี้ไปเรื่อยๆโดยไม่รู้ว่าจะจบวันไหนหรือบอกออกไปในสิ่งที่่รู้สึกแล้วต้องห่างกันแต่อย่างน้อยการรักใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องผิด เรื่องน่าอาย....อ้อ...ได้ผู้รู้เรืองความรักมาเป็นที่ปรึกษาด้วย...." เกตกับแพมรีบแสดงตัวเลยครับ
"ในที่สุดกูเลยเลือกอย่างแรก...เลือกที่จะบอกเพราะกว่าจะรักได้ไม่ใช่เรื่องง่าย...กว่าจะจเอคนที่ใช่เป้นเรื่องยาก....เมื่อเราเจอทั้งสองอย่างในคนๆเดียวกัน ทำไมต้องลังเล ทำไมต้องกลัวที่จะคว้าไว้ ทำไมจะต้องปล่อยไปโดยไม่พยามให้ถึงที่สุดที่จะรั้งไว้กับตัวเอง"
"เชี่ยโจ๊กพูดดีนะมึง...แต่ถ้ากูจำไมผิดมึงโคตรลังเล เล่นตัว กลัว ท่ามาก เล่นเอาพวกกุประสาทแทบแดกกว่าจะกล้ายอกจูนไป" จูนมันนั่งขำหน่อยๆเลยโดนไอ้โจ๊กกระทุ้ศอกเข้าที่ท้องแบบเบาๆ
"ก็ใช่ไง...กว่าจะผ่านความรู้สึกเหล่านั้นมาได้โคตรของโคตรยาก ไหนจะกลัวตัวเองเสียใจ แล้วไหนจะกลัวเสียเพื่อนอีกละ แต่กูก็ผ่านมาได้ เพราะกูคงโคตรเสียใจมากๆถ้าวันหนึ่งจูนต้องไปยืนอยู่ข้างๆใครซักคนที่ไม่ใช่กูโดยที่กูไม่พยายามทำไรเลย"
"รักกูมากขนาดนั้นเชียว?" เสียงสั่นไปนะจูน มันทำเสียงทะเล้นๆเหมือนหยอกไอ้โจ๊กแต่คงยากมากที่จะบังคับไม่ให้เสียงสั่นได้
โจ๊กเลยยิ้มตอบไปบางๆ
"คนที่กล้าบอกอย่างน้อยความรู้สึกก็สามารถส่งผ่านไปถึงอีกคนได้ไม่ต้องทนเก็บไว้คนเดียวถึงจะต้องเจ็บแต่เมื่อเวลาผ่านไปมันจะค่อยๆดีขึ้นเอง....สำหรับคนที่ไม่กล้าบอกแผลมันไม่ได้เหวอะหวะ เห็นไม่ชัด การรักษามันก็เลยยากตาม มันจะขยายวงกว้างขึ้นเรื่อยๆโดยที่เราไม่มีทางรู้หรอกว่าจุดสุดท้ายที่จะเจ็บมันอยู่ตรงไหน ค่อยๆเจ็บ ค่อยๆตาย ...ทีนี้รู้รึยังละว่าใครทรมานกว่ากัน"
"โจ๊กนี่ความรู้สึกของโจ๊กเพียวๆเลยใช่มั๊ย" เป้ปลื้มมากไปนะ แฟนนั่งอยู่
"อะไรประมาณนั้นแหละ...แต่ก็ใช่ว่าว่าความคิดกูจะถูกนะ...ทุกคนคิดไม่เหมือนกัน แต่สิ่งที่ถูกที่สุดคือ คนเรามักจะเลือกทางที่คิดว่าทำให้ตัวเองเจ็บน้อยที่สุด แค่ทางเลือกเท่านั้นที่ไม่เหมือนกัน" ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้อาการนั่งก้มหน้านิ่งๆของจูนมันหมายถึงอะไร แต่ที่ผมรู้ก็คือ กูแม่งโคตรหมั่นไส้ไอ้โจ๊กเลยว่ะ มึงจพพระเอกไปไหน ถึงจะจริงก็เหอะนะ...เอ๊ยจูนมันเงยหน้าขึ้นแล้ว ยิ้มแฉ่งเลย
"จูน หุบยิ้มซะบ้าง ปากจะฉีกไปถึงท้ายทอยแล้วมั้ง"
"เชี่ยเสก...ถ้าเจยพูดแบบนี้กับมึงบ้างแล้วมึงม่ยิ้มเหมือนกู กูให้มึงกระโดดถีบหน้าเลยเอา...มองกูแล้วยิ้มหมายความว่าไงเชียปาล์ม" เอ้า โดนลูกหลงอีกกู
"กูก็แค่คิดว่ามึงยิ้มแล้วน่ามองดี"
"ชิส์..." แต่ดูท่าไอ้โจ๊กมันจะไม่ขำกับผมด้วย มันชี้หน้าคาดโทษผมอ่ะ กับเพื่อนกับฝูงทำหวงนะมึง..แต่ถ้าผมเป็นมันนะ จูนน่ารักขนาดนี้ผมจับขังห้องไปนานแล้ว
"เป็นรักที่แบบเอ่อ...อึดอัดดีนะแต่ในที่สุดก็หายใจได้แบบสบายปอด....ที่จริงนะมีเรื่องจะเมาท์โจ๊กเกี่ยวกับเรื่องนี้เยอะมาก...แต่นะกะเทยอย่างเกตรับปากไปแล้วว่าจะไม่พูดมากก็จะทำตามนั้นแล้วกัน" อดสอดเรื่องเพื่อนเลยกู
"แพมว่านะโจ๊กทายดีกว่าคำถามนี้ของใคร?" ผมก็ว่างั้นแหละครับเพราะไอ้โจ๊กมันกำลังจะขย้ำกวางอ่อนด้วยสายตาของมันอยู่แล้ว ไม่ได้แคร์เล้ยว่าเพื่อนนั่งกันหน้าสลอนเต็มไปหมดเนียะ
"โจ๊ก...ไอ้โจ๊ก!!!!"
"อ่ะ...ห๊า ว่าไงนะ. " นั่นไงผมคาดผิดที่ไหนอีกละ
"ทายซะทีสิว่าใครคือเจ้าของคำถาม"
"กูทายว่า...ของไม่เกตก็แพมเลย"
"ซักคนสิค่ะโจ๊กหรือจะเหมาสอง ไหวเหรอ?" ผมว่าคนละประเด็นแล้ว
"แพม..ต้องแพมเลย"
"เซ็งเลย...อดหอมแก้มโจ๊ก"
"กูรอด...กูรอดแล้วอ่อน...เย้ส" แล้วมันก้คว้าตัวจูนมากอดซะเต็มอ้อมอกมันซะงั้นเลย
"มั่วไปป่าวมึง...หึหึหึ" จูนมันโวยวายแต่เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หัวเราะเอิ้กอ้ากซะลั่นเชียว
แต่แพมออกอาการเซ็งอย่างเห็นได้ชัด ผละจากจูนมันดวดสองแก้วรวด
แค่นี้กันก่อนนะครับ แล้วจะมาต่ออีก
-
:-[ :pig4: :กอด1:
-
เห็นด้วยกับความคิดโจ๊กนะทั้งหมดเลย เกมนี้มันน่าเล่นจริงๆ
จะเอาไปเล่นกับเพื่อนในวงเหล้าดูบ้าง :laugh:
-
มาต่อไวๆนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด มาต่อแล้ว ดีใจมากอะ
โจ๊กจูนยังน่ารักเหมือนเดิม น่ารักขึ้นกว่าเดิมอีก อ่านไปยิ้มไป
"แฟนผู้น่ารักของอ่อนครับ..." โอ๊ยยยย อยากให้โจ๊กมาเป็นแฟนผู้น่ารักของเราบ้างอะ
อร๊ายยยย รักโจ๊ก รอตอนต่อไป หายคิดถึงแระ นอนตาหลับ ><
-
ตอบได้ซึ้ง โดนใจมากๆๆ
-
รีบๆมาต่อนะคับรออ่านและเป็นกำลังใจให้.^^
o13 o13 :pig4: :pig4: o13 o13
-
ช อ บ ม า ก คั ฟ
-
มันโดนใจหมดทุกคำถามและคำตอบเลยค่ะ o13
-
(•_____<)b
-
น่ารักอ่ะ โจ๊ก+จูน
กว่าจะรักกันได้ก็เล่นเอาลุ้นจนเมื่อยกระเพาะ
รักกันแล้วก็ได้แยกกันเรียนอีก ฮือๆ
นับถือพ่อแม่ของทั้งคู่ด้วย ^^d
แต่ไม่เป็นไร ยังไงๆตอนนี้ก็อยู่กันพร้อมหน้า
น่ารักมากด้วย 555+
ชอบเวลาโจ๊กทำให้อ่อนของมันเขินจริงๆ
คือคนอ่านอยู่มันก็เขินไปด้วยไง =///=
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ นะคะ
-
โจ๊กตอบได้โดนใจ อิอิ
อ้อนอ่อนเข้าไป
-
วันนี้ว่างจัด (โดดงาน) และด้วยความคิดถึงโจ๊กที่รัก เลยกลับไปอ่านใหม่อีกรอบ
เลยสะดุดกะ "อย่ามาทำหรอย (อย่ามาเซี้ยว)กับกู เพราะมึงถ้ามึงทำอย่างนั้นจริง มึงจะอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน"
ชัวร์ๆๆๆ พี่ดิว เด็กใต้ชัวร์ บ้านเดียวกัน
โจ๊กอยู่ จังหวัดไรอะ จะไปหา อยากได้ตัวเป็นๆๆ
โอ่ย เข้ามาเพ้อแล้วจากไป :bye2:
-
วู้วว
เรื่องนี้รักเป็นสิ่งสวยงามจริงๆ อิอิ
น่ารักกันทุกคน
-
สนุกมาก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ผมนั่งมองคู่รักที่น่าเตะ น่าถีบน่าชังกำลังตีกันอยู่...แต่จะว่าไปก็เห็นมีแต่จูนนั่นแหละครับที่เป็นฝ่ายตีอยู่คนเดียวส่วนไอ้โจ๊กได้แต่เอามือปัดไปปัดมา...ก็แหงละแฟนน่ารักขนาดนั้นถ้าทำให้ช้ำอีกนะก็โง่ตายชักแล้ว....ผมเคยสงสัยว่าผู้ชายสองคนจะมารักกันได้ยังไง ถ้ารักแล้วมันจะเดินไปในแนวทางไหน แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว การที่คนสองคนมีความรักให้กัน ไม่ว่าจะต่างเพศหรือเพศเดียวกัน รักมันสวยงามเสมอ รักจะทำให้คนสองคนสามารถเดินเคียงคู่กันไปข้างหน้าได้
เกมส์ทั้งหมดในคืนนี้ไอ้โจ๊กเป็นคนคิดขึ้นมาทั้งหมด โดยมีพวกเราทุกคนยกเว้นจูนเป้นผู้สนับสนุนอย่างเป้นทางการ เกตกับแพมมีหน้าที่อำนวยการสร้าง ผมกับไอ้เสกมีหน้าที่กำกับพร้อมแสดง เป้กับเจนเป้นฝ่ายกองหนุน ส่วนไอ้โจ๊กมีหน้าที่เดียวคือรับผลกำไรทั้งหมดไปแต่เพียงผู้เดียว ซึ่งเป้นการลงทุนที่น่าทำมาก...แต่ที่พวกเราช่วยมันก็เพราะมันทำเพื่อนจูน ซึ่งจริงรึเปล่าอันนี้ผมก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วเพราะเท่าที่ผ่านมาเห้นมันมีแต่ได้ฝ่ายเดียวเลย.... พวกเราทุกคนไม่มีใครรู้ว่าคำถามของไอ้โจ๊กคืออะไร มีคนเดียวที่สามารถจะรู้ได้คือจูนเท่านั้น แต่ไม่ต้องห่วงไปว่าจะมีใครเผลอไปจับคำถามสำคัญนั้นเข้า เพราะฝีมือระดับเกตแพมซะอย่าง ไม่มีคำว่าพลาดซะหรอก.... ผมแอบหัวเราะนิดหนึ่งตอนที่จูนโบกหัวไอ้โจ๊กแล้วไอ้โจ๊กแบบทำงอนไง...ส่วนจูนก็ไม่สนใจหันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นต่อ ไอ้โจ๊กเลยต้องเป็นฝ่ายไปสะกิดแขนจูนยิกๆเอง...น่ารักดี....ผมรู้ว่าโจ๊กรักจูนมากและจูนเองก็เหมือนกัน พวกเค้ารักกัน การแสดงของพวกมันสองคนไม่ได้หวานหยด ไม่ได้หวือหวา แต่ในทุกๆการกระทำบอกได้ว่าพวกมันรักกันมากแค่ไหน ห่วงใยกันยังไง รักของพวกมันสามารถทำให้คนรอบข้างยิ้มตามได้...การแสดงออกก็เหมือนกัน ถ้าในที่สาธรณชนพวกมันจะทำตัวเหมือนเป็นเพื่อนกันธรรมดา ยังพูดจาหาบาทามาฝากคนข้างๆได้เสมอ นั่นไม่ได้แปลว่าพวกมันแคร์หรือระแวดระวังกับสังคมอะไรมากมายนัก แต่พวกมันให้เกียรติตัวเองและคนที่พวกมันรักมากกว่า พูดง่ายๆก็คือรู้จักกาลเทศะและการวางตัว ที่ไหนเวลาใดควรทำตัวอย่างไร...ซึ่งผมก็คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีเลยแหละ....คนรักกันไม่จำเป็นต้องจูบโชว์คนอื่น คนรักกันไม่จำเป็นต้องกอดกันในห้าง คนรักกันไม่จำเป็นต้องนัวเนียกันข้างถนน...แต่คนรักกันควรให้เกียรติตัวเองและคนที่รักไปพร้อมๆกัน...ผมไม่ใช่คนหัวโบราณนะแต่ผมว่าวัฒนธรรมบางอย่างของไทยมันก็ดีอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องรับของชาติอื่นมาก็ได้...แต่ถ้าจะทำกันก็ไม่ผิดหรอกเพราะมันเป็นสิทธิส่วนบุคคล...ผมว่าผมเวิ่นเกินไปแล้ว โจ๊ก...กูรู้แฟนมึงน่ารักแต่อย่างมองกันขนาดนั้นได้ไหม...กูอิจฉาว่ะ แต่ผมดีใจจังครับที่คนรอบตัวตอนนี้มีความสุขกับความรัก
"ปาล์ม...ไอ้ปาล์มเว้ย"
"ไอ้เชี่ย!!!!...กูสาบานเลยว่าถ้ามึงตะโกนใส่หูอีกแม้แต่ครั้งเดียวกูกระทืบมึงมิดตีนแน่...." ไอ้เสกมันเด้งตัวห่างผมไปเป็นคืบเลยครับ...เชี่ย หูเจ็บไปหมดแล้วกู
"ปาล์มเป้นไรรึเปล่า?" "หืม?" คราวนี้เป้ถามผมครับ
"เป้เรียกหลายครั้งแล้ว ทำไมไม่สบายตรงไหนรึเปล่า ปวดหัวปวดท้องหรือเป้นไร?" เป็นแฟนเป้ไง
"เปล่านิ...เป้นห่วงเหรอ"
"แหงสิ...เรามีแฟนคนเดียวนิ...ว่าแต่เป้นไร"
"เปล่าครับ..." ผมยิ้มให้เป้น้อยๆ
"จริงนะ...มีไรบอกเป้ได้นะ ถึงเป้จะเป็นที่ปรึกษาที่ไม่ได้เรื่องเท่าไร เป็นแฟนไม่ดีเท่าใคร...แต่"
"'งั้นปาล์มบอกเป้ก็ได้"
"ว่า?"
"ปาล์มรักเป้นะ" เรารู้กันอยู่สองคน สองคนเท่านั้น แค่เธอกับฉันคนอื่นไม่เกี่ยว อิอิอิ ขอผมบ้างไรบ้างนะครับ คนต่อไปที่ต้องตอบคำถามคือ ไอ้เสก
"คำถามของมึงนะอีกเสก 'ถ้าคุณทำผิด คุณจะบอกแฟนคุณมั๊ย'ทำไม"
"คำถามนี่แบบ โคตรสร้างสรรการทำลายความมั่นคงภายในเลยว่ะ..." ไอ้เสกถึงกับส่ายหัวเลย แต่ผมก็เห็นด้วยกัยมันนะครับ
"แหมมึง....มากไปป่าว คำถามเค้าออกจะสร้างสรรค์..."
"สร้างสรรค์ให้หายนะนะสิแพม.....เจน...."
"หืม?"
"ทำสัญญากันก่อนนะ"
"สัญญาอะไร?"
"ว่าถ้าเสกตอบอะไรออกไปแล้ว...เจนห้ามโกรธในทุกกรณีและห้ามมีผลย้อนหลังด้วย" ไอ้นี่มันป้องกันตัวเองเป็นอย่างดีครับ
"ขอฟังความเห็นก่อนไม่ได้เหรอ?"
"ไม่ต้องมาต่อรองเลยครับ...สัญญามาเลย ซีเรียสนะเนียะ...สัญญาสิครับ"
"สัญญาก็ได้...แต่ถ้าความคิดเห็นไม่ตรงกันนั่นเป็นอีกประเด็นหนึ่งนะค่ะคุณเสก" เหมือนพวกผมนั่งท่ามกลางการอภิปรายไม่ไว้วางใจเลย ให้อารมณ์แบบนั้นจริงๆนะ ให้ตายสิ...โอเค กว่าจะเคลียร์ปัญหาครอบครัวกันได้ เล่นเอาคนรอบข้างเกร็งลืมหายใจกันไปเลย
"ขั้นแรกเราต้องดูก่อนว่าความผิดนั้นมันร้ายแรงแค่ไหน มีความสามารถในการทำลายล้างความมั่นคงภายในได้ขนาดไหน"
"ศํพท์มึงสูงอยู่นะเสก...แต่กูเห็นด้วย แล้วไงต่อ"
"เค้าบอกกันว่าคนเราเมื่อทำผิดก็ต้องยอมรับผิด...ถูกต้องเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ยอมรับผิดทุกครั้งทีี่ทำผิดแต่ไม่บอกทุกครั้งที่ทำผิด เพราะอะไรนั่นเหรอ? เพราะถ้าความผิดนั้นมันจะทำให้คนที่เรารักเสียใจ ในบางครั้งไม่บอกซะยังดีกว่า ถึงบอกออกไปเราก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้แล้วแถมอาจจะทำให้เรื่องเลวร้ายลงไปอีก อดีตคืออดีต แต่สิ่งที่จะต้องทำคือจะไม่ทำความผิดนั้นซ้ำอีก จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก...คนรักกันอยู่ใกล้กันก็เหมือนน้ำมันกับไฟพร้อมจะระเบิดได้ทุกเวลา ยิ่งหากมีชะนวนดีดีด้วยแล้วก็ยิ่งง่ายไปกันใหญ่ ความผิดก็คือชะนวนดีดีนี่เอง เพราะงั้นถ้าเลี่ยงได้ก็ควรจะเลี่ยงไม่ใช่เหรอ แต่ต้องมั่นใจว่าจะไม่ทำความผิดนั่นซ้ำอีก...แต่ที่พูดมาทั้งหมดก็ไม่ได้หมาวความว่าให้ปกปิดทุกครั้งที่ทำผิด นั่นมันก็เกินไป เอาเป็นว่าเฉพาะเรื่องความมั่นคงภายในละกันที่ต้องคิดให้ดีว่าจะบอกหรือไม่บอกดีถ้าทำผิด...."
"แต่เจนมีความเห็นต่างไปนะ...คนเราถ้ารักกันจริงๆก็ต้องคุยกันได้ทุกเรื่องสิไม่ว่าน้อยหรือใหญ่ ในทุกการกระทำมันต้องมีที่มาและที่ไป เอาเหตุผลมาคุยกัน ถ้าไปรู้มาจากคนอื่นมันจะยังมีความเชื่อใจระหว่างกันอีกเหรอ ความไว้ใจจะยังมีเหรอ แล้วความรู้สึกที่เสียไปอีกละ...." นั่นไงครับงานเข้าไอ้เสกจนได้...มิน่ามันถึงขอให้เจนสัญญาก่อน
"ใช่...ที่เจนพูดมาก็ถูกทุกอย่าง เอาเหตุผลมาคุยกัน เพราะคนเราต่างก็มีเหตุผลในทุกการกระทำอยู่แล้ว...แล้วจะพูดยังไงละทีนี้...งั้นเอางี้ละกัน เหตุผลกับข้อแก้ตัวมันต่างกันแค่นิดเดียว ถ้าคำอธิบายนั้นเป้นที่ยอมรับ โอเคนั้นคือเหตุผล แตในทางกลับถ้าไม่ที่เป็นยอมรับนั่นคือคำแก้ตัวดีดีนี่เอง เสกไม่รู้หรอกว่าความคิดนี่จะถูกที่สุดรึเปล่า แต่เสกก็คิดแบบนี้จริงๆ ถ้าไม่รู็ก็ไม่ต้องเสียใจกับรู้แล้วเสียใจ อย่างไหนมันจะมีความสุขกว่ากัน ในหลายครั้งๆของการดำเนินชีวิตอาจจะมีการทำผิดโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เพราะฉะนั้นการปกปิดในบางครั้ง การไม่บอกในบางที ไม่ได้หมายความว่าไม่รักไม่จริงใจเสมอไป การไม่บอกไม่ได้แปลว่าหลอกลวง ความจริงบางทีมันก็เจ็บปวดเกินไป...การไม่รู้ในบางครั้งมันก็ดีใช้ได้เลยแหละ "
"โอเค...เจนเข้าใจความคิดเสก แต่เจนก็มีความคิดของเจนเองและเสกก็คงจะเข้าใจเจนเหมือนกันนะ"
"เข้าใจครับผม"
"ผ่านได้แบบเฉียดฉิวเลยนะเสก....งั้นก็ทายมาดีกว่าว่าใครคือเจ้าของคำถามพิฆาตนี้?"
"ไอ้ปาล์ม ไอ้ปาล์มชัวร์ๆ เพราะมันชอบทำผิดและหมกเม็ดบ่อย..." เชี่ยเสก เป้ครับอย่ามองด้วยแววตาแบบนั้น
"มั่วหาเรื่องให้กูเกง่นะมึง...ไม่ใช่กูเหอะ...." ผมตอบไปอย่างนั้นไอ้เสกหน้าเหวอเลยครับ มันคงกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย ส่วนจูนก็ตบหัวไอ้โจ๊กแถมยังชี้หน้าคาดโทษกันอยู่เพราะเมื่อกี้ตอนชุลมุนไอ้โจ๊กแอบขโมยหอมแก้มจูนไง
"หายะนมาเยือนแล้วกู...อย่าบอกนะว่าเป็นของไอ้โจ๊ก...เกตหรือแพม"
"ทำไมยะ เป็นของพวกชั้นแล้วจะทำไม...กลัวอดใจไม่ไหวละสิ...อ่อนค่ะค่ะ" เค้าเรียกว่าของขึ้นครับ
"กลัวอดใจที่จะจับพวกเอ็งกดน้ำไว้ไม่ได้ละสิ....แต่ถ้าของจูนนี่พอทนนะ" คิดเหมือนกูเลยวะเพื่อนเสก
"ปากหมาไอ้เสก.....ติดมาจากไอ้ปาล์มรึไง" น้านนนเห็นค้อนๆไอ้โจ๊กอยู่แต่พอโดนพาดพิงก็ขว้างขวานมาทางไอ้เสกได้ทันท่วงทีแถมยังเผื่อผมซะด้วย
"อ้าว แล้วกูเกี่ยวไรด้วยละจูน" กูแค่คิดเองนะไม่ได้พูดไรซะหน่อย
"ก็มึงมันปากหมานำร่องไง" ผมว่าจูนมันปากจัดขึ้นเยอะเลยนะ จัดว่าน่ารักไรประมาณนั้น
"เอ๊ยๆๆๆเกรงใจกันหน่อย แฟนอ่อนมันนั่งหล่ออยู่นี้ เห็นหัวกันหน่อยดิ คนเค้ามีเจ้าของแล้ว แถมเจ้าของยังหวงซะด้วย"
"โหยมึง...กับเพื่อนกับฝูงทำหวงนะไอ้โจ๊ก" กูเห็นด้วยกับมึงไอ้เสก
"เพื่อนฝูงนี่แหละตัวดีเลย...ลืมไปรึไงว่ากูกับอ่อนเก็เคยเป็นเพื่อนเป็นฝูงกันมาก่อน แล้วตอนนี้เป็นไงล่ะเป็น.....โอ๊ยเจ็บนะอ่อน กัดทำไมเนียะ เป็นหมาบ้ารึไง เจ็บชิบ" มันโดนจูนกัดที่บ่าไง
"แล้วมึงจะพูดอะไรล่ะ ไม่ต้องไปบอกใครเค้าหรอก เค้ารู้กันหมดแล้วว่ามึงกับกูนะเป็น......เออนั่นแหละ..." แล้วมันก็เอาหน้าไปแปะกับไหล่แฟนมันส่ายหัวไปมาด้วย...มันเขินแหละ
"อีเสกมึงจะนั่งยิ้มให้พวกเราหมั่นไส้อีกนานมั๊ย?"
"ทำไมล่ะ ก็คนมันมีความสุข ทีไอ้โจ๊กมันยั่งยิ้มได้เลยเมื่อกี้"
"แล้วกูเกี่ยวไรด้วย"
"เชี่ยจริง ฟ้าไม่เห็นจะยุติธรรมกับกูบ้างเลย ไอ้เสกก็โดนเจนหอมแก้ม ไอ้โจ็กก็โดนจูนหอมแก้มแถมได้จุ๊บปากอีก แล้วกูล่ะ หอมแก้มไอ้เสก...ชิส์"
"ปาล์ม...เป้ว่าแกหื่นว่ะ ชั้นเริ่มกลัวแกแล้วนะ"
"เป้อ่ะว่าเค้า" ทำไมพอผมทุกข์แล้วทุกคนต้องหัวเราะเยาะด้วย มีความสุขบนความทุกข์กูกันจริง
"คนต่อไปใครค่ะ?"
"เป้เอง....แต่แบบมันปวดห้องน้ำล่ะ เจนไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ"
"ได้สิ"
"เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาปาล์มเล่นแทนเป้ไปก่อนดิ....."
"ไปกันสองคนผู้หญิงทั้งนั้น ให้เราไปด้วย"
"ไม่เป็นไร ห้องน้ำแค่นี้เอง แต่ก็ขอบใจนะค่ะคุณปาล์ม"
"ก็เป็นห่วงนิ"
"เล่นกันไปพลางๆนะ เดี๋ยวเป้กับเจนมา"
ผมเลยต้องเล่นแทนเป้เลย
ผมจับคำถามแล้วส่งให้แพม
"คำถามแบบสุโค่ยโคตรอ่ะ ใครเป็นเจ้าของคำถามขอหอมที 'ถ้าโลกนี้คุณขอบคุณคนได้เพียงคนเดียว คนจะขอบคุณใคร ทำไม?'"
"ทำไมกูไม่เจอคำถามเจ๋งๆแบบนี้บ้างวะ คำถามกูนี่แบบสร้างความร้าวฉานได้อีก"
"กล้าพูดนะมึงไอ้เสก เพราะคำถามนั่นไม่ใช่เหรอแก้มมึงถึงได้สัมผัสจมูกนุ่มของเจน...ทำเป็นพูด กล้านักนะมึงตอนเจนไม่อยู่"
"เออนั่นดิ....ว่าไปเจนไม่อยูากูขอเมาธ์หน่อยเหอะ เมื่อกี้กูโคตรใจเต้นแรงเลยวะ ไม่รู้พวกมึงเห็นกันมั๊ยว่ามือกูสั่น"
"อ่อนวะมึง...หญิงหอมแก้มแค่นี้อย่างสั่น โน่นต้องอย่างจูนโน่น โดนจุ๊บไปเต็มๆถึงกับค้าง ทำเป็นไม่เคยไปได้นะ...กูรู้นะจูน"
"ไอ้ปาล์มปากหมาจะเอาโล่ดีเด่นเลยใชมั๊ย...ไอ้บ้านี่ก็หัวเราะอยู๋ได้ กูกระทืบจมทรายเลยนิ" ผมอยู่ห่างมือมันเลยรอด แต่ไอ้โจ๊กรอดยาก เขินแล้วพาลวะจูนมึง.....นั่งแซวกันไปกันมาเป้กับเจนกลับมานั่งที่เดิมกันซะแล้ว ผมเลยทวนคำถามให้พวกเธอฟังและตอบ
"ถ้าคนในโลกนี้สามารถบอกขอบคุณได้คนเดียว คนๆนั้นที่จะชอบคุณคือ ตัวเราเอง" ทุกคนแบบแหวะกับคำตองของผมอ่ะ ผิดเหรอที่เราจะภูมิใจในตัวเอง...อะโด่
"ฟังกันก่อนสิว่าทำไม...."
"งั้นก็ว่ามาสิ...."
"ที่บอกว่าขอบคุณตัวเองก็เพราะว่า.....ขอบคุณตัวเองที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อของแม่ที่สุดแสนจะประสริฐที่สุดในโลกนี้ ขอบคุณตัวเองที่ได้รู้จักและเป็นเพือนกับคนอย่างพวกมึง ทั้งไอ้เสก ไอ้โจ๊ก จูน เกต แพม เจน" ผมไล่ชื่อเพื่อนๆไปจนรอบวง
"ขอบคุณตัวเองที่คนน่ารักและแสนดีอย่างเป้คอยยิ้มให้ คอยอยู่ข้างๆ...ขอบคุณตัวเองที่ได้เกิดมาครั้งหนึ่งแล้วได้อยู่ท่ามกลางคนที่ตัวเองรัก ขอบคุณตัวเองที่ไม่เสียชาติเกิด..."
"ไอ้ปาล์ม..." เสกมันเรียกชื่อผมและแท็คมือกัน และผมก็ทำกับคนอื่นไปเรือยๆจนครบทุกคนยกเว้นเป้ เพราะแค่เรายิ้มให้กันมันก็สามารถสื่ออะไรได้มากมายพอแล้ว
"แล้วคำถามฉลาดๆอย่างนี้ต้องเป็นของแพมชัวร์ๆ"
แต่ปรากฏว่าผมทายผิด หึหึหึ....แล้วจริงๆทำไมผมจะไม่รู้ว่าคำถามนี้ของใคร
"ของเราเอง" คิดว่าเสียงนี้เแ็นของใคร
"เอ๊ย กูไม่ยอม ไม่ยอมแบบจริงๆนะเว้ย" แล้วคิดว่าเสียงเป็นของใคร
""มึงยิ้มแบบชั่วได้อีกนะไอ้ปาล์ม" และอีกครั้งคิดว่าเสียงนี้เป็นของใคร แล้วว่าแต่ผมไปยิ้มชั่วตอนไหน
-
คำถามของจูนเหรอเนี่ย อิอิ โจ๊กโวยวายใหญ่เลย
-
คำถามอ่อนชัวร์เลย
แต่ขอกรี๊ดหน่อยเหอะ สองคนนี้จะน่ารักกันไปไหนนนน
โอ่ยยย ทะเละหวานแล้วมั่งนั่น อิจฉาๆๆๆ
พี่ดิวมาต่อตอนหน้า เอาหนูซีนมาด้วยนะ กำลังลุ้น คู่นู้นเค้ากัดกันมันส์ดี
o13
-
รู้แล้วแกล้งตอบผิดนิหว่า....โฮ่
โจ๊กกับจูนยังน่ารักเหมือนเดิมชอบๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
5555555555 palm sugoi kaa~~~!! ^___^
-
เพื่อนเล่นเพื่อนซะแล้ว
-
อ่อนแน่ๆ ไอ้อ่อนชัวววววววร์!!!!!! :m11: :m11:
-
ัมันมาแล้ว
แปะเม้นไว้ก่อน ^^
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คำถามใครอ่ะ ถ้าเป็นของอ่อนโจ๊กจะทำไง กร๊ากกกกก
-
อิอิ -- น่ารักอะ
จูนโดนหอมแล้ว จัดไปๆๆ ดูดิ๊โจ๊กจะทำไงอ่า อิอิ
(หรือไม่ใช่หว่า)
-
ตอนแรกอ่านแล้วก็ไม่มีอ่ะไร แต่ต่อมาอ่านแล้วหยุดไม่ได้ๆๆๆ จะน่ารักกันไปถึงไหน โจ๊ก กะ จูน อ่านไปยิ้มไป ขอบคุณมากๆครับผม o18 o18
-
ต่อยกันเรื่องไรอ่ะอยากรู้อ่ะตอนหน้าจะได้รู้ป่าวเนี่ย อิอิ อินมากมายอ่ะครับผม :z3: :z3:
-
เรื่องไรอีกระเนี่ย อยากรู้มากๆๆทำไงดี อิอิ อินจัดๆ :z3: :z3:
-
โอ้ยๆ นาทีนี้เลือกไม่ถูกแล้วเนี่ยจะเอาใครดี อิอิ ทำไมฟ้าต้องส่งมาพร้อมกันถึง สอง คน อิอิ ไม่อยากเสียใครไปเลย แอบอินสุ๊ดๆ แอบสงสารซีนอ่ะ เฮ้อ :z3: :z3:
-
ซีนของฉ้านน่าสงสารมานี่มาจะปลอบเองนะ :z3: :z3:
-
เด็กก็งี้ระเน้อ ไม่มีเหตุผลเอาแต่ใจ เฮ้อ เหนี่อยแทน :z3: :z3: :z3:
-
จูนแน่ๆอะ หึหึ
งานนี้มีฮา เอิ๊กกก
-
หนุกอ่ะ
-
:mc4: :mc4:
น้องดิวขยันจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอบคุณนะครับ หนุกดีครับเรื่องนี้ ขอภาคต่อ อิอิ
-
ดิวคับ ได้โปรดมาต่อเร็วนะคับ ยังไม่อยากให้จบนะนะ
-
อ่อน........แน่ๆ...อิอิ
-
เมื่อไหร่พี่ดิวจะพาชายโจ๊กกะหนูจูนมาซักทีน๊าา
ร๊อ รอ รอ ด้วยความคิดถึงงงงง
ปล. อยากอ่านหนูซีนด้วยอะ
ปล. อีกที น้ำท่วม มมมม ม ม ดูแลสุขภาพกันด้วยน๊าาา
-
เข้ามานั่งรอคุณดิวด้วยคน
รออยู่นะคะ อิอิ
-
:jul1: พี่ดิวหายไปกับน้ำท่วมมมมม ฮือออ
คิดถึงโจ๊ก จูน นู๋ซีนอ่าาา
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยโคตะระสะใจเลยครับทีผลออกมาเป็นอย่างนี้
"กูไม่ยอมจริงๆนะจูน กูไม่ยอมให้ไอ้บ้าปาล์มมันหอมแก้มมึงได้หรอก" รู้รึยังละครับว่าเสียงข้างบนเมื่อตะกี้เป็นของใครบ้าง แถมไอ้โจ๊กมันยังเพิ่มบรรดาศักดิ์ให้ผมอีกด้วย...อุวะๆๆๆ
"แล้วมึงจะให้กูทำไง ให้กูหอมแก้มไอ้ปาล์มแทนรึไง" ไอเดียบรรเจิดมากจูน ส่วนไอ้โจ๊กนี่ออกอาการฟึดฟัดอย่่างเห็นได้ชัด มันนิ่งคิดแป๊บหนึ่ง แล้วพูดออกมาแบบที่ทุกคนต้องอึ้งกันอ่ะ
"ให้ไอ้ปาล์มมันหอมแก้มกูแทนไง...ใช่ๆๆๆไอ้ปาล์มมึงมาหอมแก้มกูเลย ไม่ต้องเสนอหน้าไปหอมแก้มอ่อนของกูหรอก...." แค่คิดผมก็หยองแล้วนะ
"หึหึหึหึ...." หัวเราะไรเชี่ยเสก
"กูไม่ยอม...ให้ตายแดดิ้นยังไงกูก็ไม่ยอม ไม่ต้องเลยไอ้โจ๊กมึง กติกาเป็นกติกาดิวะ มึงอย่ามั่ว คำถามนี้เป็นของจูน งั้นกูก็ต้องได้หอมแก้มจูน ไม่ใช่แก้มมึง...กูจะหอมแก้มจูน" ผมไม่ยอมหรอกครับ
"ใช่..." ทุกคนเก็นด้วยกับผม ขอบคุณมากครับ
"แล้วทำไมมึงจะหอมแก้มกูแทนไม่ได้....ทำไมมึงต้องอยากหอมแก้มอ่อนของกูด้วย มึงคิดไรกะอ่อนของกูปะเนี่ยะ" กูว่ามึงพาลนะโจ๊ก....มึงมันบ้าไปแล้ว...
"เรื่องเหอะ...กูไม่ได้อยากหอมแก้มอ่อนของมึงซะหน่อย กูแค่ทำตามกติกาเว้ย" ทุกคนมองหน้าผมกับไอ้โจ๊กสลับกันมาไปมาแล้วหัวเราะกันใหญ่เลย ทุกคนคงรู้แหละว่าอะไรเป็นอะไร แต่ดันมีควายเพิ่มมาอีกตัวนี่สิ ดันเป็ยควายหล่อซะด้วย
"ให้มันแน่เหอะมึง...งั้นเอานี้ดีกว่า เดี๋ยวกูจะทำหน้าที่เป็นตัวสื่อกลางเอง รับรองจูบมึงถึงแก้มนุ่มๆของอ่อนแน่..."
"ยังไง?" นี่แหละครับที่เค้าบอกกันว่าคนที่เป็นคู่กันมักจะคิดอะไรที่เหมือนๆกัน เป้เลยถามในสิ่งที่ผมคิดขึ้นทันที
"ก็แบบนี้ไง...ไอ้ปาล์ฒหอมแก้มกู แล้วเดี๋ยวกูจะไปหอมแก้มอ่อนอีกทีหนึ่ง แค่นี้จูบของมึงก็ไปถึงอ่อนแล้ว"
"เหรอ!!!!!" พร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมายกันอีกครั้ง...
"ใช่....ถ้ากลัวไม่ถึงอีกนะ เดี๋ยวกูจูบปากเลย เอามั๊ยละ โอ๊ยยยยยยย" จูนหยิกปากมันไง แบบว่าปากดีจัด โจ๊กกูอยากบอกมึงว่าหน้าตามึงตอนนี้โคตรตอแหลเลยวะ
"มึงจะหวงจูนไรมากวะโจ๊ก....ไอ้ปาล์มมมันก็ผู้ชาย ถ้าเป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง..." กูว่ามึงลืมไรไปอย่างนะเสก
"ออเหรอ....แล้วกูที่เป็นแฟนจูนดูเหมือนผู้หญิงรึไงควาย...กูเป็นผู้หญิงรึไงห๊า....พูดไม่คิดนะมึง" เป็นไงล่ะ
"เออ...แหะๆๆๆ...กูลืมคิดไปว่ะ" ไอ้เสกถึงกับหัวเราะแหะๆๆเลยครับ เล่นกับใครไม่เล่น ดันไปเล่นกับคนหวงของอย่างไอ้โจ๊ก...มึนไปเลยดิมึง
"แก้มกู...กูตัดสินเอง...เลิกเถียงกันได้แล้ว"
"แต่กูเป็นเจ้าของครึ่งหนึ่งด้วย..." ไอ้คนขี้หวงยังตะแง้วๆไม่เลิกครับ...แต่พอจูนถลึงตาใส่ก็หงอไปนิดหนึ่ง สะใจจริงๆครับ อยากจะแกล้งจูนดีนัก โดนเองซะมั่ง สงสารก็แต่จูนของผมนี่แหละ (เอ๊ะ ชักยังไงๆ...หึหึหึ) ที่โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง
"เรื่องรึไง แก้มกูก็แก้มกู...ไอ้ปาล์มมา แก้มกูพร้อมแล้ว กติกาคือกติกา เป้เดี๋ยวถ้าไอ้ปาล์มมันติดใจเราขึ้นมา เรายอมเป็นรองเป้ก็ได้นะ" น้านยังมีหน้าไปเล่นกับคนของผมอีก
"สำหรับจูน เป้ยอมให้เป็นเบอร์หนึ่งเสมอกันเลยจ๊ะ..." แล้วมีเหรอครับที่คนของผมจะปฏิิเสธ แต่ไอ้โจ๊ดนี่แทบจะแดกหัวผมอยู่แล้ว....แล้วผมก้ขยับไปนั่งแทรกระหว่างกลางพวกมันสองคน และแบบเบียดๆ กระแทกๆให้ไอ้โจ๊กออกห่างๆหน่อย....สะใจ
"โจ๊ก....กูขออนุญาตนะเว้ยเพื่อน ถ้าจูนเกิดติดใจไรกูขึ้นมา ยังไงกูก็ยอมเป้นน้อยมึงนั่นแหละ...นะเพื่อนนะ"
"ไอ้ปาล์ม!!!!!!!!!!" แล้วมันก็โบกหัวผมไปตามระเบียบ...แต่ใครจะสนละ
"ไอ้ปาล์ม...อย่าลีลาจะหอมก็หอม นานๆกูก็เกร็งนะเว้ย"
"ใจร้อนก็ไม่บอกนะครับจูน.....เดี๋ยวป๋าจัดเต็มแบบหนักๆให้" เสียงกูแบบอ้อล้อได้อีกอ่ะ...หึหึหึ ไอ้โจ๊กแดกหัวผมแน่
"เดี๋ยวเจอตีนแบบหนักๆของกูเลยนิ....เร็วๆกูเกร็ง" จูนมันหลับตาปี๋เลยครับ ส่วนไอ้โจ๊กนี่ไม่ต้องพูดถึงมันนั่งหันหลังให้วงไปแล้ว...ไอ้ควายหล่อเอ๊ย
แล้วจมูกของผมก็ค่อยๆยื่นเข้าใกล้แก้มของจูน นี่ขนาดยังไม่ถึงแก้มมันนะ ผมยังได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากแก้มตรงหน้านี่ได้เลย
"เชี่ยปาล์ม...เร็วๆกูเกร็ง หายใจรดแก้มกูอยู๋ได้..." จูนมันกัดฟันพูด...ผมว่ามันไม่ได้เขินหรอก แต่เกร็งมากกว่า ผมเลยฝังจมูกตัวเองลงกับแก้มนุ่มๆของจูนทันที....ในทันทีแก้มของจูนก็ขึ้นสีระเรื่อเลยอ่ะ เชื่อมั๊ยครับที่ผมเคยคิดว่าแก้มของจูนคงจะหอมและนุ่ม แต่ผมโคตรคิดผิด เพราะไรงั้นเหรอ เพราะจริงๆแล้วแก้มของมันโคตรพ่อโคตรแม่ทั้งนุ่มทั้งหอม.....เสียงกรี๊ดสาวมาเลยครับทีนี้
"รีบนับเข้าสิ...มัวกรี๊ดไรกันอยู่ได้...แก้มอ่อนกูช้ำ กูทืบมึงม้ามกระจายแน่" คำก็อ่อนของกู สองคำก็จูนของกู...หมั่นไส้ว่ะ
นั่นแหละครับสาวๆจึงเริ่มนับกัน ผมแอบลืมตามองจูนนิดหนึ่ง แก้มมันแบบแดงมาเวอร์เลย ดูแลวน่าหลงใหลชะมัด
ผมค่อยๆอ้อยอิ่งถอนจมูกจากแก้มจูน แต่สงสัยไม่ทันใจไอ้โจ๊ก มันเลยกระชากหัวผม กระชากนะครับขอย้ำซะล้มหงายหลังตึงไปเลย
"เป็นไงบ้างวะไอ้ปาล์ม..." ไอ้เสกถามทันทีที่ผมกลับมานั่งที่เดิม
"แก้มจูนโคตรหอมโคตรนุ่มเลยวะ..." ผมลอยหน้าลอยตาตอบ แบบตั้งใจกวนประสาทไอ้โจ๊กแบบจังๆเลยแหละ แต่แก้มจูนเป็นอย่างที่ผมบอกจริงๆนะ
ถ้าจูนมันรู้ว่าผมเคยมองมันว่ามันน่ารัก มันจะยังยอมให้ผมหอมแก้มมันอีกมั๊ย
ถ้าโจ๊กมันรู้ว่าผมเคยมองว่าอ่อนของมันน่ามองกว่าผู้ชายคนอื่นๆทั่วไป มันจะยังยอมให้ผมหอมแ้มอ่อนของมันอีกมั๊ย
ถามว่าผมผิดหวังมั๊ยที่สองคนนี้ตกลงคบกัน คำตอบคือ 'ไม่' ไม่เคยเลยแม้แต่น้อยที่จะคิด ไม่เคยเลยที่ผมจะรู้สึกผิดหวัง เพราะผมไม่เคยมีหวังไงล่ะ
ผมชอบจูนเพราะจูนใจดี น่ารัก ไม่ได้หมายความว่าไอ้เสกกับไอ้โจ๊กใจร้ายน่าเกลียดนะครับ
แต่มันก็ยากนะที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้...รู้แค่ว่าจูนน่ามองกว่าเพื่อนผู้ชายทั่วไปของผมทุกคน
และในที่สุดผมก็นิยามความรู้สึกของตวเองที่มีต่อจูนได้ว่า 'ความประทับใจ' เมื่อมีเป้เข้ามา
เพราะงั้นมึงเลิกหึงกูได้แล้วไอ้โจ๊ก....เพราะกูชอบผูหญิงโว้ยยยยยยยยยยยย
-
เย้ พี่ดิวมาต่อแล้วววววววววว
ยังๆ เกมส์นี้มันยังไม่จบอีกเรอะ นานมากกกกกกกกกกก คุณชายปาล์มนี่ คิดไงกันแน่เนี่ย
แต่โจ๊กหวงจูนน่ารักมากอะ อิจฉาาาาาา
ชายโจ๊กบทน้อยมากอะ ฮือออ ไม่ยอมน๊าา ตอนหน้าขอหวานๆได้มั๊ยพี่ดิว
ปล. ชอบคำว่าอ้อล้อ ๕๕๕ สะใจ คิดภาพเสียงปาล์มออกเลยอะ
พี่ดิวววว ตอนหน้าขอน้องซีนได้ไหม หายไปนานแระอ่า คิดถึงงงง
ดีใจที่พี่ดิวมาต่อนะคะ ^^
-
"คนต่อไปใครค่ะ" แพมก็ยังคงดำเนินเกมส์ต่อไปหลังจากที่ผมโดนไอ้โจ๊กใช้เสื้อของมันเช็ดแก้มผมจนปวดแสบปวดร้อนไปหมดแล้ว...พอทำท่าจะห้ามมันก็ชี้หน้าขู่ ผมเลยต้องยอมสถานเดียว นี่ถ้ามันทำได้มันคงจับผมกดน้ำชำระล้างแก้มไปแล้ว อะไรจะขนาดนั้นวะ แต่จะว่าไปก็แอบดีใจลึกๆแหละ...ก็การได้เป็นคนโดนหวงของใครซักคนมันรู้สึกดีจะตาย...ไม่เชื่อก็ลองดูสิครับ
"เป้เองแหละ..." เว้ยเอ้ยแม่ยอดขมองอิ่มของไอ้ปาล์มนี่เอง
"สาธุ....ขอให้จับได้คำถามของใครซักคนก็ได้ที่ไม่ใช่ของไอ้ปาล์มทีเท้อะ...เพี้ยง" นี่มึงแค้นฝังหุ่นเลยเหรอวะโจ๊ก แถมมือประนมหน้าผากซะด้วย
"ปากเลววะมึงไอ้โจ๊ก"
"อย่ามาพูดไอ้ปาล์ม...กูยังไม่ได้ชำระแค้นมึงเลย..."
"เกม์เว้ยเกมส์...กูอยากอมแก้มแฟนมึงตายละ แฟนกูก็มี"
"ไม่สน...สนแต่ว่ามึงทำแก้มคนของกูมีราคคีคาว..." นี่พวกมึงไม่คิดว่ากูก็อายเป็นนะเว้ย
"หยุดเห่ากันได้แล้วพวกมึง....เป้จับคำถามค่ะ" เป้หยิบและส่งให้แพมอ่าน
"คำถามของเป้นะค่ะ 'คนสองคนรักกันแต่ดั๊นไม่มีอะไรเข้ากันได้เลย...คนหนึ่งชอบทะเล อีกคนชอบภูเขา...คนหนึ่งชอบฟังเพลง อีกคนชอบดูหนัง...แต่มีอย่างหนึ่งที่ั้งสองคนตรงกันนั่นคือ ต่างคนต่างรักกกันมาก...อยากถามว่าสองคนนี้จะเลิกกันมั๊ย ทำไม'...จะตอบหรือจะทาย"
"ตอบสิ...ไม่มีวันหรอกที่สองคนนี้จะเลิกกัน พวกเรารักกันมาก มากจนมองข้ามความต่างนั้นไปได้....คนรักกันไม่จำเป้นต้องชอบในสิ่งที่เหมือนกัน....แค่เราเข้าใจและยอมรับในความต่างนั้น ไม่ต้องปรับตัวให้วุ่นวาย ไม่ต้องเปลี่ยนเพื่ออีกคน แต่ช่วยกันหาความพอดีในความต่างนั้น....บางทีเราอาจจะพบอะไรดีดีในความต่างนั้นก็ได้...."
"เป้...คิดเองหรือเอาของใครมาตอบ...บอกมานะ"
"ปาล์ม อยากเป็นสามีเกตแล้วใช่มั๊ย พร้อมแล้วใช่มั๊ย เดี๋ยวจะได้จับใส่พานแล้วประเคยเลย"
"เป้อ่ะ..." มันงอนครับ
"เกตรอรับประเคนอยู่นะจ๊ะเป้ แต่ทายมาก่อนว่าใครเป้นเจ้าของคำถาม"
"ปาล์ม...." เป้ตอบมาเสียงดังฟังชัด เล่นเอาไอ้ปาล์มตาเหลือกเลย
"ถูกมั๊ยค่ะปาล์ม..."
"เป้....ปาล์มให้ตอบใหม่อีกครั้ง" ได้ด้วยเหหรอ?
"เป้ยืนยันคำเดิม ปาล์ม" เธอมั่นใจครับ
"ไม่ถูกเหรอไอ้ปาล์ม"
"ถูก" มันตอบแบบเซ็งๆ...นี่มึงแอบคิดอะไรชั่วๆอยู่ใช่มั๊ย
"แล้วเซ็งไมว่ะ"
"ก็เซ็งที่เป้ทายถูกนี่แหละ....แกล้งทายผิดหน่อยก็ไม่ได้...เซ็ง"
"ไมดีรึไง ก็เค้ารู้ใจตัวเองอ่ะ...ส่วนเรื่อง........." แล้วป้ก็แปะจมูกลงที่แก้มไอ้ปาล์มทันที...ช่วยทีครับ ช่วยตบตาไอ้ปาล์มทีก่อนที่ตามันจะถลนมากกว่านี้
"ทายถูกก็หอมได้...ถ้าพอใจ..." เป้พูดและยกคิ้วส่งให้ทุกคน ก็บอกแล้วไงว่าเธอเป็นสาวมั่น แต่ไม่ได้น่าเกลียดนะ มั่นแบบน่ารักๆ แบบมึนๆ
ไอ้ปาล์มนั่งแบบไม่ยอมหุบยิ้ม แต่ไอ้ตัวดีข้างผมนี่นั่งหน้างอเป็นตัวเขบ็ดสามชั้นแล้ว ไม่รู้จะงอแงง้องแง้งอะไรอีก...มันมองผมบบค้อนๆแล้วหันหน้าหนีแล้วพอผมเผลอก็มองอีก....ผมนี่แบบหัวแบะไปหมดแล้วเพราะโดนค้อนมันข้วางเข้าให้
"โจ๊ก มึงจะมองกูแบบนี้อีกนานมั๊ย...เดี๋ยวตาเหล่ไมู่้ด้วยน้า" แน่น มีสะบัด ตุ๊ดมากอ่ะมึง
"จะเหล่ก็ตากู...สนใจไมละ"
"เลิกงอนได้แล้วน่า..เรื่องไรสาระทั้งเป มันก็แค่เกมส์แหละ" คือมันงอนผมที่ผมยอมให้ไอ้ปาล์มหอมแก้มไง
"เรื่องไร้สาระเหรอมึง....คนอื่นมาหอมแฟนตัวเองต่อหน้าต่อตา แล้วหึง หวง หงุดหงิดงุ่นง่านโมโห....มึงคิดว่าไร้สาระงั้นเหรอ...กูทำบ้างแล้วมึงจะรู้สึก ชิส์" สะบัดซะคอเคล็ดมั๊ยมึง
"กูไม่ได้หมายความอย่างนั้นซะหน่อย มันแค่เกมส์หรอก อีกอย่างไอ้ปาล์มก็เพื่อนกัน ไม่ได้คิดไรกันซะหน่อย หนุกๆนะ"
"แต่มันก็อดคิดไม่ได้นี่หว่า...แก้มมึงต้องเป็นของกูคนเดียวสิถึงจะถูก กูคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์ทำอะไรต่อมิอะไรกับตัวมึง..คนอื่นไม่ได้..." นี่มันมีสิทธิ์ในตัวผมมากขนาดนี้เลยเหรอ
"ฉี่รดกูเลยมั๊ยละ"
"เอามั๊ยล่ะ!!!!" มันเอาจริงเว้ย
"จะบ้าเหรอ!!!!ไม่เอาน่าโจ๊ก แค่แก้มเท่านั้นแหละที่กูยอมให้คนอื่นแตะ...ส่วนอย่างอื่นสงวนสิทธิ์ไว้ให้คนแถวนี้คนเดียว" ผมโขกหัวมันกับหัวผมเบาๆ...มันยิ้มออกมานิดหนึ่งแล้ว ต้องเอาตัวเข้าแลกครับ....เปลืองตัวจริงๆ
"หึหึหึ...กูก็ไม่ได้อะไรมากมายซะหน่อย....ก็รู้ว่าเพื่อน ก็รู้ว่าเกมส์...แต่ก็นะก็หนูรักของหนูหวงของหนูนะ" หนูมากกกกกก หนูอะไรตัวเท่าช้างหมีควาย
".............."
"อย่าเงียบสิ แล้วอย่าจ้องแบบนี้ด้วย...โอเคๆ กูงี่เง่าเองแหละ ที่หึงหวงอะไรไม่เข้าเรื่อง"
"....." คิดไปได้...
"รำคาญกูเหรอ..." เสียงมันเริ่มอ่อยลงทุกทีละ
"อย่าพูดแบบนี้อีก...กูไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น...จำไว้าด้วย"
"ดี...งั้นกูจะได้หึงต่อ เมื่อกี้อารมณ์ยังไม่สุดเลย.... " เอ๊ย ซะงั้น นี่มึงหลอกดราม่ากูเหรอ
"เชี่ยโจ๊กหยุดเล่นเลยมึง"
"ให้หยุดเล่นนะหยุดได้ครับ แต่ให้หยุดรักมึงนะ...ขอตายดีกว่า..." อ้อล้อมากไปแล้วนะมึง
"แหวะ...เน่า" หึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆทำไงดีผมไม่อยากยิ้มกับคำพูดเน่าๆของมันเลยจริงจริง
"เน่าแล้วยิ้มไม"
"ไหน ใครยิ้ม กูเปล๊า...มั่วะมึง"
"ไม่รู้จริงอ่ะว่าใครยิ้ม" หน้ามึงชั่วไปนะโจ๊ก
"ไม่รู้ไม่ชี้"
"ว้า แย่เนอะ....คนที่กูรักนะสิยิ้ม แต่ถ้ามึงไม่ยิ้ม ก็แสดงว่ามึงไม่ใช่คนที่กูรักนะสิ....น่าเสียดายจัง...เอ้อ"
"เออ กูยิ้มเองแหละ...ยิ้มให้ตายไปเลย นี่ไงยิ้มมมมมมมมม" ผมเลยฉีกยิ้มกว้างโชว์มันซะเลย ก้ผมอยากเป็นคนที่มันรักนิ ทำไงได้ละครับแค่คิดว่ามันจะไม่รัก ผมก็หายใจลำบากแล้ว อย่าว่าแต่ยิ้ม ต่อให้ต้องหัวเราะจนท้องแข็งตายผมก็จะทำถ้ามันจะไม่เลิกรักผม
"พอแล้ว...เดี๋ยวปากก็ฉีกถึงหูหรอก" มันเอามือมายู่ที่แก้มผมจนปากจู๋เลย
"เอ็บ" ผมตีแขนมันนั่นแหละถึงยอมปล่อย
"ยิ้มซะขนาดนี้กลัวกูไม่รักรึไง...หืม ว่าไง เงียบทำไม แล้วทำไมต้องก้มหน้าด้วย...ว่าไง....เงยหน้าเลย...มองหน้า ว่าไงครับคนดี....กลัวเค้าไม่รักตัวเองเหรอ...."
"อืม...." ผมตอบพร้อมพยักหน้าเบาๆกับพื้นทราย
"รัก" ผมอ่านคำนี้ที่ถูกเขียนขึ้นตรงหน้าและมีลูกศรมาที่ผม หึหึหึ.....ผมมองคำนี้กับหน้ามันสลับกันไปมาหลายรอบ...ปากนี่แบบหุบยิ้มไม่ลงแล้ว น่ากลัวว่าปากจะฉีกจริงแล้วงานนี้
คราวนี้แพมเป็นคนตอบคำถาม เกตเลยต้องอ่านคำถามให้
"เวลา 24 ชั่วโมง มันมากไป น้อยไป หรือพอดี สำหรับคุณ"
"คำถามยากอ่ะ...โจ๊กอยากได้กำลังใจ กอดหน่อย"
"โจ๊กกอดแพมไม่ได้หรอก....อ่อนมันหวงของๆมันนะ เนอะอ่อนเนอะ" กูพูดเมื่อไร ถึงจะจริงก็เหอะ กูหวงหลบในหรอก
"เบื่อจังเบื่อจังกับคนมีเจ้าของเนียะ.....เวลาถูกสร้างมาอย่างพอดีแล้ว คนเราต่างหากที่ไม่พอดีกับเวลา เวลา 24 ชั่วโมง บางทีก็มากเกินไปเวลาเราเศร้า เหงา ทุกข์ ร้องไห้ หรือต้องรอคอยอะไรบางอย่าง มันยาวนานจนหาที่สิ้นสุดไม่เจอ....แต่พอเรามีความสุข สนุก อยู๋กับสิ่งที่รัก 24 ชั่วโมงก็ไม่ต่างกับ 24 ววินาทีเลย....แต่พอเราทำอะไรทันเวลา พอเหมาะพอเจาะ เวลา 24 ชั่วโมงก็ช่างดีอะไรอย่างนี้....ทั้งๆที่เวลามันก็ 24 ชั่วโมงเท่ากัน ไม่ว่าเราจะสุขจะทุกข์....นี่ไงถึงบอกว่าคนเราต่างหากที่ไม่พอดีกับเวลา.......เราต้องจัดการตัวเราเองให้พอดีกับเวลา เวลาสุขเราก็จดจำว่าทำสิ่งนี้แล้วมีควาสุข พรุ่งนี้จะได้ทำอีกและสุขอีก เวลาทุกข์ก็ยิ่งต้องจำเหมือนกัน ทำสิ่งนี้แล้วทุกข์ พรุ่งนี้เราจะได้ไม่ทำอีก จะได้ไม่ทุกข์.....เวลาสุขก็อย่างหลงละเลิง เวลาทุกข์ก็อย่าจมกับมัน เดินไปข้างหน้าพร้อมๆกับเวลา ในทุกๆหนึ่งวันจะมี 24 ชั่วโมง แต่ในทุกๆ24 ชั่วโมงของทุกวันมันไม่เคยซำ้กันหรอก...ทำทุกเวลาให้มีค่า น่าจดจำ ดีที่สุด" ผมเห็นด้วยกับแพมทุกอย่าง เราไม่ต้องไปใส่ใจหรอกว่า 24 ชั่วโมง มันจะยาวนานมากน้อยแค่ไหน แต่ให่เรทำทุกวินาทีให้คุ้มค่าที่สุดต่างหากละคือสิ่งสำคัญ เราสามาารถหมุนย้อนเข็มนาฬิกาได้ แต่เราไม่สามารถหมุนย้อนเวลากลับมาได้ เพราะฉะนั้นทุกจังหวะที่ก้าวไปข้างหน้า ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ถึงมันจะไม่ดีที่สุดก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
" อ่อน คิดไร เงียบซะนานเลย"
"คิดถึงมึงไง...." ผมยิ้มตอบมัน....ถึงมันจะงงแต่ก็ไม่ลืมที่ยิ้มตอบผมกลับมา แพมทายถูกครับว่าคำถามนี้ของเกต ไม่อยากนึกภาพถ้าแพมทายผิด....อาจจะเกิดรักปาฏิหารย์ก็ได้ ใครจะรู้ ก็ดูอย่างผมกับโจ๊กสิ....
"คำถามของแกนะเสก...'ถ้าเปรียบได้ คุณจะเปรียบเทียบความรักคู่ของคุณกับใคร'...."
"ไอ้ขวัญอีเรียมเป็นไงไอ้เสก..." ไอ้ปาล์มมันเสนอหน้าอีกแล้ว
"หุบปากมึงไปเลยไป....อยากให้เหมือนใครเหรอ...อืมๆๆๆ...เหมือนไอ้โจ๊กกะจูน"
"หืม!!!!!!!!!!!!!" หืมกันทั้งวงเลย
"โจ๊ก มึงไม่ดีใจเหรอที่กูเลือกคู่ของมึงเป็นไอดอล"
"เหรอ....กุต้องดีใจเหรอ....งั้นดีใจก็ได้.....เย่...." มันเย่แบบแหยะๆ เอ๋อๆ....มันคงงงแหละครับ เพราะผมก็งงเหมือนกัน
"ทำไมถึงตอบแบบนี้นะเหรอ เพราะกูร่วมรับรู้กับรักของพวกมันมาตลอด....รู้ตั้งแต่ก่อนที่พวกมันจะรู้ใจตัวเองกันซะอีก...กว่าจะยอมเปิดปากพูดกันได้ แมร่ง หยิ่ง ยโสทิฐิ อย่างกับอังศุมาลินกับโกโบริ.....พอรู้ใจตัวเองกันก็กลัวจะโดนครอบครัวขัดขวางเหมือนโรมิโอกับจูเลียต....ที่สำคัญพวกมันกล้ารักกัน เหมือน เหมือน...กูไม่ถนัดหนังพวกนี้ซะด้วยสิ...อ้อ....เหมือนเพื่อนกูรักมึงว่ะ... "นี่รักของผมกับมันอลังการขนาดนี้เลยเหรอ....เพื่อนๆนี่ก็แซวกันใหญ่เลย แต่ไอ้โจ๊กมันด้านไง เป้าหมายเลยเบนมาที่ผมคนเดียว
"ขอร้องละครับคุณๆเพื่อน เลิกแซวเหอะ กูอาย" พูดจบโจ๊กมันก็จับหัวผมให้ซุกกับอกมัน ผมเลยเบียดซะให้ติดหนึบซะเลย เรียกได้ว่าตอนนี้ผมสิงเข้าอกไอ้โจ๊กไปเรียบร้อยแล้ว..ก็คนมันอายนิ แถมยังได้ซบอกคนที่รักแบบเนีบยนๆด้วย ใครจะปล่อยให้พลาดได้ละ
"หึหึหึ...." เห้นอย่างนั้นเพื่อนยิ่งแซวกันใหญ่...ไอ้บ้านี่ก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่ได้
"หยุดหัวเราะเลยนะ" ผมพูดอู้อี้ เพราะหน้าแปะกับอกมันอยู่ไง
"ทำไม กูจะหัวเราะ ก้เค้ามีควาสุขนิ...." ยังกวนได้อีก
"ก็....ก็...อกมึงมันขึ้นๆลงๆกระเพื่อมๆ ใจเต้นแรงด้วย.....ใจกูเลยยิ่งสั่นตามมึง...." บ้าไปแล้วจูน มึงบ้าไปแล้ว
"อ่อน...."
"อะไรเล่า" เหวี่ยงนิดหน่อยเพื่อนกลบความเขิน แล้วมันก็ก้มซะชิดแก้มผม แล้วค่อยๆเลื่อไปที่หู กระซิบเบาๆ เล่นเอาใจผมเต้นเป็นจังหวะฮิพฮอพกันเลยทีเดียว
"อย่าทำตัวให้น่ารักมากนักสิวะ...เพราะเดี๋ยวมึงจะไม่รอดคืนนี้....."
"........"
"........"
"........"
"........"
มันเงียบผมเงียบ ทั้งที่เพื่อนคนอื่นก็ยังคุยกันสนุกสนาน แต่ผมกลับรู้สึกว่าที่ตรงนี้มีแค่ผมกับมันเท่านั้น
ผมเลื่อนหัวตัวเองมาแปะที่ตรงไหล่มันแทน ไม่ไหวกลัวเป็นโรคหัวใจ
"โจ๊ก...."
"หืม....ว่าไงครับ....เรียกแล้วเงียบ...ว่าไงครับคนดี...." ผมชอบมันพูดเพราะๆจัง
"จูบหน่อย..." แล้วมันก็หอมแก้มผม.....
"ไม่ใช่...."
"หืม....?" มันทำหน้างงๆหน่อย
"ตรงนี้ต่างหาก...." ผมชี้ที่ปากตัวเอง...ผมพูดโดยที่ไม่ได้มองหน้ามันเลยไม่รู้ว่าตอนนี้มันกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่
"ทำไม?...อยากให้กูจูบหรือแค่รู้สึกผิด...หืม ว่าไง"
"เรื่องมาก....ไม่ต้องจูบแล้ว...ชิส์" ผมหยิกแขนมันซะแดงเลย แต่ท่าทางมันจะซาดิสม์เพราะยังยิ้มได้อีก ไม่อยากจะบอกว่าข้อนี้ไอ้เสกต้องหอมแก้มแพมด้วยแหละ
"คำถามของโจ๊กนะค่ะ...ถ้าโลกนี้ไม่มีคำว่ารัก จะมีคำไหนแทนได้.....ตอบค่ะ"
"ก้คำว่า...อ่อน อ่อน อ่อน แล้วก็อ่อน"
"ฮิ่วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆโฉ่วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ฆ่าผมเถอะครับ ฆ่าผมเลย ผมไม่อาจอยู่บนโลกใบนี้ได้อีกแล้ว เขินโว้ยยยยยยยยย
"ไอ้โจ๊กมึงเน่าได้ขนาดนี้เลยเหรอว่ะ....กุรู้จักมึงมาก็ตั้งนาน ไม่เคยเห็นรู้มาก่อน"
"ไอ้เสกมึงก็นิ...แซวเพื่อนมัน...ดูจูนสิเข้นจนจะตีลังกาม้วนหน้าม้วนหลังได้แล้ว...." ขอบใจมากว่ะปาล์ม มึงคือเพื่อนแท้กูจริงๆ
"แต่กูว่า...หวานซะขนาดนี้ ไอ้โจ๊กหวังเผด็จศึกแน่ๆ จูนจ๋า ระวังอิสรภาพไว้ให้ดีนะ เดี๋ยวจะตกเป็นเมื่องขึ้นของโจ๊กมันซะ"
"ไอ้ปาล์ม!!!!!!!!!!!ไอ้เลว ไอ้ปากหมา ไอ้ปากหมาปีจอ ไอ้ผีเจาะปากมาพูด....ไอ้ ไอ้ อึ๋ย......นี่แนะ"
"โอ๊ย....." ผมทำไรไอ้ปาล์มไม่ได้ เลยต้องมาลงกับไอ้ตัวก่อเรื่องที่นั่งติดๆกัน....ไม่ต้องมาร้องเลยมึง มึงไม่รู้หรอกว่าไอ้การเขินทุกอณูรูขุมขนนะมันเป็นยังไง
"โกรธกูเหรอ ที่กูตอบแบบนั้น...." ผมเงียบไง มึงถึงถามแบบนี้
"........"
"โกรธจริงดิ"
"......." เขินเว้ย
"........." มันเงียบบ้างเว้ยเอ้ย ถามอีกครั้งเดียวกูก็ยอมพูดแล้วนะ....เล่นหยุดซะดื้อๆ หัวกูเกือบทิ่ม
เอาสิ มึงเงียบได้ กูก็เงียบเป็น ไม่เข้ากันบ้างรึไงว่ะว่าคนมันเขิน
"เปล่า...." ที่ยอมพูดนี่ ผมไม่ได้แพ้มันหรอก แต่แพ้ใจตัวเองต่างหาก
"............." มันยังเงียบอ่ะ
""
""
-
มาอัพแล้วๆ :mc4:
โจ๊กจูนหวานขึ้นเรื่อยๆนะเนี่ยยยยย ><
แต่ว่า....
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ค้างๆๆๆ :serius2:
-
อ๊ากกก จะหวานไปไหน
อิจฉาตาร้อนผ่าวๆแล้วเนี่ย 555
-
พี่ดิววววว ทำไมมันจบค้างแบบนี้อ่าาา
แต่แบบ เดี๋ยวนี้จูนมันอ้อนขึ้นแหะ หรือมันยั่วกันแน่
มีมาขอจงขอจูบกลางวง สัญญาณแบบนี้ แปลว่าตอนหน้ามีลุ้นโจ๊กจับกดใช่ไหม ฮ่าๆ
ชอบอะ ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
-
โอ้ยยยย หวานนนนนนนนนนน ชอบบบบบบบบบบบบบบ :-[
:o8: อ่านไปเขินไป ชอบๆๆๆๆๆ ถูกใจให้เป็ดไปเลย
-
นั้งอ่านตั้งแต่หน้า 1 มาตั้งแต่เช้า ยันตอนนี้เพิ่งจะตามทัน
ขอบคุณคุณดิวมากเลยนะคับ ที่สร้างสรรค์เรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านกันจะรอตอนต่อๆไปเรื่อยๆนะครับ ^_^
ปล. คิดถึงจูน โจ๊ก เสมอ 55+
-
จูนเขินได้อีก เหอๆ
-
:o8:จัดเต็มอ่ะ :o8:
เมื่อไหร่จูนจะเป็นของโจ๊กซักที
รีบมาต่อนะคับรออยู่
:3123: :L2: :กอด1: :L2: :3123:
-
Ha ha ha,,p'palm kor pai yua p'joke yuu nan...
-
หวานกันจัง จูนอ้อนอ่ะ
โอยย อ่านแล้วเขิน :-[
:pig4: :กอด1:
-
:z3: :z3: งานเข้าน้องจูนแล้วไงล่ะ....แบบนี้แหล่ะ เรื่องเป็นเรื่องมักจะไม่ใช่ที่ทำให้คนที่รักทะเลาะกัน ส่วนมากจะเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่องมากกว่า :z3: :z3: :z3:
-
เค้าอยากหอมแก้มอ่อนด้วย น่ารักอ่ะ
-
อ๊าก!!อิจฉาตาร้อนหวานเว่อร์อ่ะโจ๊กจูนแต่ไหงตัดจบได้อารมณ์ค้างแบบนี้ละค่ะดิวอ่ะ!!
-
เอ่าจบซะค้าง....
เงียบทำไม? 5555555555
-
"เปล่า...." ที่ยอมพูดนี่ ผมไม่ได้แพ้มันหรอก แต่แพ้ใจตัวเองต่างหาก
"............." มันยังเงียบอ่ะ
"ไม่ได้โกรธ...."
"..........." อื้ม มันยังไม่ยอมพูดอีก กูอุตส่าห์พูดยาวขึ้นแล้วนะ
"เขินหรอก...."
"........." ผมเลยสะกิดขามันเบาๆอยู่ตั้งหลายครั้งแนะกว่ามันจะยอมหันมามอง
"รู้แล้วครับ....รู้ว่าเขินไงถึงไม่อยากถามต่อ..."
"อ้าว...." ไอ้เราก็นึกว่างอน นี่ผมแคร์มันมากมายก่ายกองขนาดนี้เลยเหรอ...ชักกลัวใจตัวเองแล้วสิ
"ห่วงความรู้สึกกูเหรอ...หืม...นึกว่ากูโกรธเหรอ...ว่าไงครับคนดี..." ทำไมช่วงนี้มันชอบเรียกแทนตัวผมว่าคนดีจัง หรือมันตั้งใจประชด แต่ฟังแล้วก็โอเคนะ ชอบๆๆๆ...แต่หน้ามึงจะเจ้าเล่ห์ไปไหนครับ
"ถ้ามึงยังไม่อยากตาย ก็หุบปากให้สนิทไปซะ...." นี่คือการเตือน มิใช่การขู่แต่อย่างใด
"นี่โกรธหรือว่าเขิน...." กูเตือนมึงแล้วนะ....ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หมาบ้าจูนปล่อยเลยนะ...." รักกูมากไม่ใช่เหรอแล้วมาผลักกูทำไม....
"ไอ้อ่อย...อึงอาย (ไม่ปล่อย มึงตาย)"
"หูกูจะขาดแล้วนะจูน....โอ๊ยยยยปล่อย...อิ๊...เจ็บเจ็บ....โอ๊ย....ปล่อยเลยนะ...." ผมกัดหูมันไง ยิ่งมันดันหน้าผมออกเท่าไร หูมันก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น สะใจโว้ย บอกแล้วไงว่าอย่าทำให้กูอายหรือเขินมากๆ
"พวกมึงช่วยกูหน่อยสิเว้ย โอ๊ยๆๆๆๆๆเจ็บๆ เร็วดิวะ หูกูจะขาดอยู่แล้ว...เจ็บเจ็บ อ่อนปล่อย กูบอกให้มึง โอ๊ยยยยยย" ยิ่งมันบอกให้ผมปล่อยเท่าไร ผมก็ยิ่งกัดแรงขึ้นเท่านั้น
"ไอ้อ่อย"
"เพื่อนเวร....จะรอให้หูกูขาดก่อนรึไงถึงจะมาช่วย....เจ็บๆๆ...จูนค้าบบบบบ ปล่อยเหอะ...กูเจ็บไปหมดแล้ว....พวกมึงช่วยกูด้วยยยยยย" ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มลุกขึ้นจะมาช่วยแยกผมออกจากมัน
"อ่าเอ้าอา....ไอ้งั้นอู๋ไอโอ๊กอาด....หยั้บ." ผมฝังฟันตัวเองให้แน่นขึ้น
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกเจ็บบบบบบบบบบบ....จะเอากันให้ตายเลยรึไงมึง.....ช่วยกูด้วย" มันทั้งผลักทั้งดันหน้าผมออก...ดีนะที่มันยังไม่ถึงขึ้นถีบ...แต่คาดว่าอีกไม่นานถ้าผมยังไม่ยอมปล่อยมัน
แล้วเสก ปาล์ม เกต แพมก็เข้ามาพยายามแยกผมออกจากหูไอ้โจ๊ก....มีเหรอผมจะยอมง่ายๆ
"จูน ปล่อยได้แล้วมึง เดี๋ยวหูไอ้โจ๊กก็ขาดขึ้นมรจริงๆหรอก....ทำไมมึงกัดแน่นอย่างนี้ว่ะ ปล่อยสิจูน..." ไม่ ยังไงก็ไม่
"อ่อยอูไอ้อาล์ม"
"เร็วๆๆๆๆกูเจ็บ....อ๊ากกกกกก"
"จูนปล่อยเหอะ ไอ้โจ๊กเจ็บจะแย่แล้ว ปล่อยดิวะ " ไอ้ปาล์มพูดไปก็แงะหัวผมออกจากหูไอ้โจ๊กพลาง
"อ้ออันอำอูเหินอะ (ก็มันทำกูเขินอะ)"
"นี่แค่กูทำมึงเขินมึงยังกัดหูกูขนาดนี้ แล้วถ้ากูทำอะไรต่อมิอะไรมึงขึ้นมาจริงๆ มึงไม่เอาปืนส่องกบาลกูเลยรึไง....โอ๊ยยยยยยเจ็บ เจ็บ เจ็บ เร็วสิวะพวกมึง" ปากดีมันต้องโดนฟันมหาประลัย ฆ่าล้างสามโลก หยั้บ
มันร้องลั่นอย่างหมาโดนเหยียบหางแนะ...จริงๆแล้วมันโดนกัดหูต่างหาก สม....
"กูมีวิธีแล้ว....รับรองงานนี้จูนมันต้องยอมปล่อย"
"วิธีไร บอกมาเร็วไอ้ปาล์ม...อ่อน...กูเจ็บ โอ๊ย...." ผมไม่เข้าใจว่าการที่เกตกับแพมทำท่าโอ้โลมประคองกิดไอ้โจ๊ดเอาไว้จะช่วยให้มันหลุดจากการคมฟันของผมได้ยังไง....ถ้าจะแยกที่จริงต้องแพมกับเกตต้องมาจับตัวผมไว้สิ...แต่ทำไมดันไปกอดโจ๊กไว้ หรือวิธีนี้สามารถแยกออกจากกันได้...งง
"มึงก็ต้อยหน่้จูนเลยนะสิ...รับรองหมัดขนาดมึงเปรี้ยงเดียวจูนสลบเหมือดหลับยาวถึงพรุ่งนี้ดเช้าหรือไม่ก็ยันเย็นแน่...." ผมกลืนน้ำลายลงคอดังอึ้ก...นี่ถ้าโจ๊กมันบ้าจี้ทำตามวิธีของไอ้ปาล์มขึ้นมาจริงๆ...ผมไม่ตายเหรอ....ซวยแล้วกู
"โอ๊ยยยยยยยยย...." ก็ทุกคนร่วมใจกันประเคนมะเหงกใส่หัวไอ้ปาล์มนะสิ....แต่โจ๊กมันทำมากกว่านั้น มันถึงกับถีบไอ้ปาล์มจนล้มไม่เป็นท่าไปเลย...แถมเป้ยังตามไปบิดหูมันซ้ำอีกหนึ่งดอกใหญ่ๆด้วย สมน้ำหน้า
"ถ้าต้องให้กูต่อยหน้าอ่อน....กูยอม...โอ๊ยเจ็บ...กูยอมให้มันกัดจนหูขาดไปเลยดีกว่า....."
"อ้าว!!!!!!...." นี่เสียงของทุกคนนะ อันเนื่องมาจากจู่ๆผมก็ปล่อยหูไอ้โจ๊กให้เป็นอิสระ...ก็อยากให้ปล่อยกันมากไม่ใช่รึไง ก็ปล่อยแล้ว จะอ้าวกันทำไมละคร้าบบบบบบบบ
"ทีงี้ละยอมปล่อยง่ายๆเลยนะจูน เห็นเมื่อกี้พวกกูทั้งงัดทั้งแงะทั้งพูดทั้งกล่อมกลับไม่ปล่อย....แต่พอไอ้โจ๊กพูดเข้าหน่อย ถึงกับปากสั่นปากคลอนปากอ่อนไหวไม่มีแรงขึ้นมาซะงั้น....ยุติธรรมจริงจริ๊ง....."
"ไอ้ปาล์มมึงหยุดปากไปเลยนะ...." ผมชี้หน้ามัน...แต่มันหันไปพยักเพยิดเชิดหน้าด้าานๆของมันกับโจ๊กแทน...
"แล้วนั่นเกตกับแพมจะนั่งกอดไอ้โจ๊กอีกนานมั๊ย...ถ้าอีกนานก็พาเข้าเต้นท์กันไปเลย....อุจาดตา" นั่นสิ
"เอ๊ย....เกตแพมปล่อยเราเลยนะ...มากอดตั้งแต่ตอนไหนเนียะ"
"ตั้งนานแล้วยะ" พอเรื่องจบทุกคนก้ต่างแยกย้ายกันกลับไปนั่งที่เดิม....โจ๊กมันแอบผลักหัวผมด้วยอ่ะ เจ็บจัง
"หึหึหึ...." เห็นกันมั๊ยละว่ามันหัวเราะผมอีกแล้ว
"........." ยังไม่ยอมหยุดอีก...
"เจ็บหูจัง... เหมือนจะมีเลือดซิบๆด้วยอ่ะ" จริงเหรอ!!!!!!!!!
"........." แต่ที่ผมทำได้คือนั่งมองหน้สมันตาละห้อย...ก็รู้แหละว่าตัวเองผิด แต่ก็ไม่รู้จะพูดไงดี
"ไม่ต้องมาทำหน้ารู้สึกผิดเลย...กูเจ็บเกือบตายแน่ะ....ใจร้ายจังนะครับคนดี..." มันบี้จมูกผมซะแดงเลย...นี่ถ้าผมไม่ปัดมือมันออกนะ ผมคงขาดอากาศหายใจตายไปแล้ว....มันคงอยากแก้แค้นผมละซิ
"กัดเบาๆหรอก ไม่ต้องมาทำสำออยเลยมึง..."
"เบาเหรอ!!!!!!!!!" ตะโกนหาแป๊ะมึงเหรอ...แต่สิ่งที่ออกจากปากผมคือ
"อืม...เบาๆเอง"...หงอได้อีกกู
"งั้นให้กูกัดมึงเบาๆบ้างเอามั๊ย....เอามั๊ยละ...."
"กล้าเหรอ?"
"แต่กูไม่กัดหูนะ....กูจะกัดปาก...."
"กุจะฟ้องแม่....ชิส์..."
และแล้วเกมส์ก็ดำเนินมาจนถึงคนสุดท้าย และจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพระเอกของค่ำคืนนี้และเรื่องนี้...ซึ่งก็คือผมนั่นเอง....ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผมสังเกตเห็นทุกคนยิ้มกันไปๆมาๆแบบมีซัมติงรองแน่ๆ....ผมหยิบคำถามง่ายมากคราวนี้เพราะเหลืออยู่เพียงใบเดียวเท่านั้นและส่งให้แพม
"แพมหมดเสียงงแล้ว จูนอ่านเองเหอะ"
"หืม?"
"อ่านคำถามเองไงค้าาาาาาา....หรือว่าโจ๊กอยากให้แพมอ่านค้าาาาาา..." คำถามผมแต่ไหงไปถามโจ๊กละ...แล้วทำไมโจ๊กมันต้องยิ้มๆแล้วส่ายหน้าด้วย
"อ่านเลยจูน...อ่านเลย"
"ก็ได้....คำถามนะ....'เมื่อไรจุ..........' " ผมหุบปากฉับทันทีเมื่อกวาดสายตาจนจบคำถาม...พร้อมกับสีแดงทั้งหมดบนโลกนี้มารวมกันที่ใบหน้าผมทั้งหมด....ภูเขาไฟระเบิดรึไงมึงถึงได้ร้อนจนแทบละลายได้ขนาดนี้....หรือน้ำแข็งขั้วโลกละลายกันแน่มันถึงทำไให้ผมขนลุกได้มากมายมหาศาล.....อ๊ะ แผ่นดินไหวเหรอมือผมถึงสั่น แม้แต่ใจก็ยังสั่นไว่เว้น....อาการอย่างนี้เค้าเรียกนะจังงังใช่มั๊ยครับ
"จูน...อ่านต่อสิ...รอฟังอยู่..."
"............" อึ้งยังคงแดกผมต่อไป
"ไม่อ่านต่อแล้วเหรอ...หึหึหึ" เสียงนี้ปลุกให้ผมตื่น โจ๊กมันกระซิบข้างหูผมเบาๆ
ผมเองก็มองหน้าเพื่อนทีละคนๆแล้วก็ก้มมองกระกาษคำถามที่อยู่ในมือของตัวเอง แล้วเงยหน้าไปมองหน้ามัน มันยังคิ้วเลวๆให้ผมด้วย ผมก้มลงมองกระดาษอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง....สติจงมา สติจงมา...กลับมาเถอะครับสติ
"โจ๊ก?"
"ว่าไงครับ?"
..."อ้าปาก"
"อะไรนะ?"
"กูบอกให้มึงอ้าปากไง"
"อ๋อ....อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาอุ้บ!!!!...แค่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ถึงกับตาเหลือก ก็ผมยัดกระดาษเข้าปากมันไง แล้วใช้มือปิดปากมันไว้ดสย
"อ่อยอู...." เพื่อนๆมันคงงว่าผมเกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมาอีก....
ผมผลักมันล้มบนทรายและตามขึ้นคร่อมในทันที...และลงมือ
บีบคอมัน...งานนี้มึงได้ตายจริงๆแน่ไอ้โจ๊ก
"โอ๊ย....แคกๆๆๆๆๆๆๆฮ่าาาาาาา" ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก ถ้าใครเป็นผมในตอนนี้ก็คงจะบ้าเหมือนผมนี่แหละ
"ตาย มึงต้องตาย...ตายซะเถอะมึง.....หยึ๋ยยยยยยยยยย"
จนผมบีบคอมันจนพอใจนั่นแหละถึงยอมปล่อย
"เดี๋ยวเราไปฉี่ก่อนนะ...." ผมวิ่งลิ่วๆออกมาเลยครับ
ก็เลยเลี่ยงมาเดินชิวๆคนเดียวริมทะเล...ก็มีกองไฟเป็นจุดๆบ้างประปราย...แล้วก็แสงไฟจากไฟฟ้าบนถนน
เสียงคลื่น อะอองน้ำสาดกระเซ็น ลมพัดเย็นๆ ดาวเต็มทองฟ้า...แสงจันทร์ลออ ทรายเม็ดละเอียด...ความสุขอยู่แค่เอื้อมครับ ถ้าเราเลือกที่จะเอื้อท เราก็จะได้สัมผัสมัน
"ทำไมมาเอินคนเดียวมืดๆ แฮ่กๆๆๆๆ...เหนื่อยวะวิ่งมาซะไกลเลย...เค้ามีแฟไว้เดินด้วยกันนะครับคุณแฟน...ไม่ได้มีไว้เพื่อให้วิ่งตามหลังอย่างนี้...มันเหนื่อยรู้มั๊ย...เหนื่อยมาก ไหนจะต้อง...." มาถึงก็จ้อไม่หยุดปากเลยนะมึง
"ขี้บ่นวะ...แล้วจะเอาไง" ผมพูดไปโ้เดินไปเรื่อยๆ ส่วนมันเดินตามหลังผมหน่อยๆ
"ปลอบกูหน่อยสิ"
"หืม?" ผมหยุดและหันไปหามัน
"บอกว่าปลอบกูหน่อยไง"
"ทำไง"
"จูบ...."
"จูบ?..."
"ถูก...จูบ..กูจะตายแล้วนะ...นะนะนะนะ จูบหน่อย" อ้อล้อมากไปแล้วมึง
"แค่นิดเดียวนะ" ผมบอกและเคลื่อนหน้าเข้าใกล้มัน แล้วริมฝีปากผมแตะกับริมฝีปากมันเบาๆ มันก็ยืนเฉยๆดีนะ
แต่พอผมจะเอาหน้าออกนี่สิมันดันมีปัญหาขึ้นมา เพราะมันเลื่อนมือคว้าเอวผมไว้และผรัดเขาหาตัวมัน ส่วนอีกมือก็ดันท้ายทอยผมไว้ให้เข้าหาหน้ามันมากขึ้น....แล้วมันก็เป็นฝ่ายจูบผมจนแนบสนิทแน่น แน่น และแน่นอีกนาน แล้วยังแบบลึกซึ้งด้วยนะ จนผมนี้แทบหายใจหายคอไม่ทัน
กลับมาที่วง เพื่อนก็พากันเข้าเต้นท์นอนกันหมดแล้ว แพมนอนกับเกต ปาล์มกับเสก เป้กับเจน ส่วนผมก็นอนกับมัน ชิส์
"มานอนได้แล้ว"
"ก็เต้นท์มันแคบนะ..."
"แล้วนั่นมึงจะนั่งอยู่ตรงนั้นจนสว่างเลยงั้นสิ..." คือมันนะนอนอยู่อีกฝั่งของเต้นท์ที่ผมนั่งอยู่
"อีกไม่นานก็สว่างแล้ว...มึงอยากนอนก็นอนไปสิ มายุ่งไรกะกูนักหนา..." โจ๊กมันยังคงใช้สายตาบีบบังคับผมสุดฤทธิ์สุดเดช....อึ๋ยยยยยยก็เพราะคำถามมึงนั่นแหละที่ทำให้กูกลัวจนไม่กล้านอนแบบนี้ทั้งที่ง่วงจนจะลืมตาไม่ขึ้นอยู่แล้ว
"มึงกลัวกูเหรอ...." มันลุกขึ้นนั่งครึ่งตัวแล้ว
"ไม่ได้....ไม่ได้กลัวซะหน่อย ทำไมต้องกลัว...." ปากดีเอาโล่ได้อีกกู
"ก็ดี...ถ้าไม่กลัวก็มานอนด้วยกันตรงนี้เลย....เดี๋ยวนี้...บอกว่าเดี๋ยวนี้...." อย่าขู่สิวะ กูกลัว
"ไม่....."
"หรือมึงคิดว่ากูจะทำอะไรมึงใช่มั๊ย....ทะลึ่งนะตัวเอง...คิดไรกะเค้าปะเนียะ...." อึ๋ยยยยยย
"แล้วไอ้บ้าหน้าด้านตัวไหนที่มันถามว่า 'เมื่อไรมึงจะยอมเป็นของกูละ..' ชิส์..." โมโหจนลืมตัว พอนึกออกก็กระเถิบกลับมานั่งที่เดิม อย่าได้ไว้ใจมัน
"หึหึหึ...เอาน่า....อย่าเรื่องมากนักเลย กูไม่คิดจะทำอะไรมึงในเต้นท์หรอก ถ้ากูคิดจะทำทั้งที่มึงไม่เต็มใจ กูทำไปตั้งแต่ครั้งแรกๆที่เรานอนด้วยกันแล้วหรือไม่ก็ครั้งที่มึงยั่วกู.....อีกอย่างกุไม่มาทำในเต้นท์ให้ลำบากหรอก บนเตียงสบายกว่ากันตั้งเยอะ...เนอะ "
"ไอ้โจ๊ก....มึงพูดแบบนี้ได้ไง...กูก็อายเป็นนะเว้ย...." ผมเขวี้ยงเสื้อคลุมใส่มัน
"โอเคๆไม่พูดแล้ว. มานอนได้แล้วมา...อย่าให้ต้องพูดหลายรอบ"
"แต่ว่า...วะ เว้ย...เอ๊ย....ไอ้โจ๊ก...ทำบ้าไร" ก็จะไม่ให้ผมเหวอได้ไง อยู่ๆมันก้มาดึงตัวผมให้ล้มลงบนตัวมันโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวนะสิ หน้าผมนี่ปะทะกับอกกว้างมันจนดังปึ้ก แอบมึนหน่อยๆ แล้วมันก็ปิดไฟฉายที่ผมใช้ส่องอยู่เมื่อกี้ด้วยโดยที่ไม่ถามความเห็นผมซักคำเลย ไม่นะเว้ย นี่มันหมายจะเปด็จศึกผมจริงๆเหรอ...ไม่นะ..ช่วยด้วยยยยยยย
"กลัวกูนักรึไง....ว่าไงครับ...กุน่ากลัวจนทำให้มึงตัวสั่นเลยเหรอ" โจ๊กมันกระซิบเบาๆที่ข้างหูผม...แล้วจูบผมเบาๆผ่านๆแก้ม ซอก ไหล่...พร้อมกับพลิกร่างขึ้นมาทับผมไว้อีกครั้ง
"ก็...ตอนนี้มึงทำตัวน่ากลัวจริงๆนิ..." ผมตอบทั้งที่หัวใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำ ลมหายใจของเราริรรดใส่หน้าของกันและกันจนผมร้อนผ่าวไปหมดแล้ว นี่รึเปล่านะที่เค้าเรียกว่าใช้ลมหายใจร่วมกัน.... โปรดเอาหน้าหล่อๆของมึงไปอยู่ไกลๆกูเถอะนพ....แต่แทนมันจะเาหน้าออกไปอย่างที่ผมร้องขอ(ในใจ) มันกลับยิ่งขยับเข้ามาใกล้ ใกล้ จนผมสัมผัสริมฝีปากที่นุ่มๆ ชื้นๆ ที่ริมฝีปากผม โจ๊กจูบผมเบาๆและปล่อยให้มันสัมผัสกันเช่นนั้นอย่างเนื่นนาน
"กลัวเหรอครับ" มันยืดตัวขึ้นจากหน้าอกผมแล้วก้มลงจูบที่หน้าผากผมแทนเบาๆแต่ผมกลับรู้สึกถึงคำปลอบโยนของมัน หยุดเถอะ อย่าอ่อนโยน อย่าจูบ อย่าเข้ามาใกล้กูมากกว่านี้เลย
"อ้ืม.....อย่าเพิ่งทำอะไรกูเลยนะ...ไว้ ไว้ ไว้.........รอให้ไปเจอพ่อแม่เราก่อนได้มั๊ย..." แฮ่ะๆๆๆจริงๆแล้วผมคิดหาเหตุผลอื่นไม่ทันแล้วต่างหากเลยอ้างพ่อแม่ไปก่อน....ก็ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจริงๆนิ...ผมมีเหตุผลจริงๆของผมละกัน
"พูดอะไรโง่ๆ...ผ่านคืนนี้ไปได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว..." โจ๊กมันพูดอย่างจริงจัง ทำเอาผมต้องรีบเด้งตัวออกจากอกมันทันทีแต่ก็ติดที่มันไวกว่าผมไง เลยดึงตัวผมกลับไปอีก
"แต่นอนแบบนี้ก็ดีแล้ว กูจะได้กอดมึงจนสว่างเลย"
"แค่กอดจริงๆนะ..."
"ยังมีหน้ามาต่อรองอีกนะมึง...เออออ...คืนนี้นะที่แค่กอด...แต่คืนต่อไป...ไว้คิดอีกที" ผมพลิกตัวกลับไปเผชิญหน้ากับมัน มันสอดแขนให้ผมหนุนและดึงตัวเขาไปกอดอีกครั้ง จนหน้าผมไปแปะกับอกมันพอดี
"โจ๊ก...."
"หืม" เสียงมันดูง่วงมากมาย
"โกรธกูมั๊ย...." มันจุ๊บปากผมเบาๆก่อนจะตอบ
"กูรู้ มึงมีเหตุผลของมึง.."
"ขอบใจนะที่เข้าใจกู....ขอบใจ จุ๊บบบบบ. " ผมเลยจุ๊บปากมันซ้ำๆซะหลายทีเลย มันหัวเราะด้วยแหละ น่ารักอ่ะ
"หึหึหึ...กูเข้าใจมึง แต่กลับไม่เข้าใจตัวเองว่าปล่อยให้มึงรอดมาจนทุกวันนี้ได้ไง...ทั้งที่มึงน่ารัก น่าฟัด น่ากอด น่ากินซะขนาดนี้...นี่แนะ....จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆ" มันจูบผมซะทั่วหน้าเลย หนักสุดก็ที่ปากนี่แหละครับ จูบซ้ำๆจนผมเริ่มเจ็บปากแล้วดิ...
"ฮ่าๆๆๆๆๆพอแล้วโจ๊ก....อื้มมม...เจ็บปากไปหมดแล้ว" ผมผลักหน้ามันออกเบาๆ ตอนที่จะจุ๊บผมซ้ำอีกครั้ง
"แล้วเมื่อไรมึงจะยอมกูละ...ว่าไงครับคนดี...เมื่อไรจะยอม...อีกนานมั๊ย" แค่ที่มันรอผม ผมว่าก็นานมากไปแล้วนะ
".........." ผมได้แต่ส่ายหน้าไปมากับอกมัน
"ที่ส่ายหน้านี่ไม่นานหรือไม่รู้"
"พูดมากอยู่ได้นอนได้แล้ว....คำตอบแรก...."
"หึหึหึ..." จากแรกที่มันดึงผมไปกอด กลายเป็นว่าตอนนี้ผมกลับขยับตัวเข้าหามันซะเอง
ผมว่าเสียงคลื่นน่าฟังแล้วนะ แต่เสียงเต้นหัวใจของโจ๊กกลับน่าฟังกว่าอีก...ฮิๆๆๆๆๆ
คางมันปักตรงกระหม่อนพอดี....ผมเงยหน้ามองมันเห็นมันหลับตาไปแล้ว แต่แขนก็ยังคงกอดผมไว้ไม่ปล่อย....อย่าปล่อยนะ เพราะถ้ามึงปล่อย กูก็ไม่รู้ว่าจะทำไงดี
"จุ๊บ...." ผมจูบปากมันเบาๆแต่เนิ่นนาน
"กูรักมึงนะ....รักมากด้วย มากจนไม่รู้จะบอกออกมาเป็นคำพูดได้ยังไง....แต่มึงรับรู็ได้ใช่มั๊ยว่ากูรักมึง...รัก รัก รัก รัก รัก รัก แล้วก็รักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" ผมจุ๊บปากมันอีกที แล้วก็กลับมานอนเบียดเข้าหาอกอุ่นๆของมัน
"หึหึหึ.....บอกไม่ถูกก็ไม่ต้องบอก...แค่รู้ว่ารักกันก็พอแล้ว.....เพราะกูก็รักมึงจนไม่รู้จะหาคำไหนมาบรรยายถึงปริมาณรักของกูได้.....ดจ๊กรักจูนนะครับคนดี....นอนนะ..." ผมจูบผมของผมและกระชับกอดให้แน่นขึ้นซึ่งไม่รู็ว่าจะแน่นไปกว่านี้ได้อีกมั๊ย
-
โอ๊ยยยยยยยยยย หวานนนนนนนนนนนน :o8:
-
มาต่ออีกที เล่นเอาเขินไปเลย
โอ่ยยยย จะน่ารักกันไปไหน น่ารักมากกกกกกกกกกกกก ลืมอดีตที่เคยลุ้นตัวโก่งแทบตายไปเลยอะ
ชอบประโยคนี้ 'เมื่อไรมึงจะยอมเป็นของกูละ..'
อยากจะตอบว่า "กูยอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม" กรี๊ดดด
รักโจ๊กที่สุดในสามโลก แหมมม บรรยากาศเป็นใจ ทำให้อ่อนกำลังจะยอมแล้วในอนาคตอันใกล้นี้ หึหึ
ช่วงนี้พี่ดิวมาต่อเร็วจัง ดีค่ะ ชอบที่สุดดดด
-
หวานมากอ่า :o8:
ขอบคุณคุณดิวมากนะค้าบบ
สู้ๆนะค้าบ ติดตามกระทู้นี้อยู่ทุกวันเลย :D
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนมากกกกกกกกก :o8: :o8:
-
หวานได้อีก น่าอิจฉาอะ
-
ขอให้ได้หวานเถอะคู่นี้อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
เขินรุนแรงไปป่าวว่ะจูน :laugh:
โจ๊กหนิเค้าพระเอกตัวจริง จริงๆนะ สุดท้ายก็ต้องยอมอ่อนมันละนะ
น่ารักตลอดเล้ยยย :impress2:
-
หวานจนคนอ่านละลายไปเลย
-
หวานกันจริง :-[
ขำจูน เขินแล้วกัดหู
:pig4:
-
:-[ :-[
-
กรี๊ดด เบาหวานขึ้นแล้วค่า
อะไรมันจะหวานปานน้านนน 555
-
หวานๆๆๆๆ
แต่ทำไมอ่านไปๆแล้วร้องไห้ละเนี่ย
-
+1 น่ารักเน้ ^^
-
หวานกันจริง หวานกันจัง
-
เรื่องเล็กๆน้อยๆในความน่ารักของทั้งสองคนนี้นะครับ
วันนี้ผมมาดูหนังกับมันอันมีเหตุเนื่องมาจากไม่อยากนอนเน่าตายอยู่บ้านมิหนำซ้ำต้องเปลืองตัวให้มันแทะโลมอีกยิ่งตอนนี้นะมันแทะเก่งยิ่งว่าปลวกอีก มีหวังวันไหนผมยอมมันขึ้นมาจริงๆฟ้าเหลืองเป็นเดือนแน่ ขนาดตอนนี้นะฟ้ายังแทบจะน้ำเงินเลย
โอ้โหแม่เจ้าเว้ยเอ้ย....ทำไมคนมันเยอะแยะยัวะเยียะปัวะเปียะกันขนาดนี้ ไม่คิดจะอยู่บ้านอยู่ช่องกันบ้างรึไง แล้วทำไมไม่มาวันอื่นกันบ้าง ทำไมต้องมาในวันที่ผมมาด้วย
ส่วนมากที่เห็นก็เป็นวัยรุ่นวัยเรียนกันทั้งนั้น ทำไมเดี๋ยวนี้วัยรุ่นบ้านผมเยอะจัง เมื่อก่อนไม่เห็นเยอะกันขนาดนี้เลย หรือว่าเด็กสมัยนี้มันโตกันเร็ว ถ้าพวกมันโตเร็ว....ผมก็ต้องแก่เร็วงั้นสิ...บอกได้คำเดียว เซ็ง
"เป็นไร...ทำหน้าอย่างกะคนโดนแฟนทิ้ง.." แง่งงงงงงง ผมแง่งใส่มันไง เปรียบเทียบให้มันดีกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง มันแสลงใจรู้มั๊ย
"คนเยอะ เบื่อ รำคาญ เซ็ง หงุดหงิด โมโห ตาลาย คล้ายเป็นลม จะอ้วก......ไม่รู้จะมาเที่ยวไรกันนักหนา"
"บ่นเก่งจังนะมึง เป็นไงละ อยู่บ้านดีดีไม่ชอบ ก็มึงเองไม่ใช่เหรอที่รำ่ร้องจะเป็นจะตายอยากมาดูหนังวันนี้...ไม่ต้องมาทำหน้าเบื่อโลกเลย...เดี๋ยวกูโบก..." คืองี้ครับหน้าตาผมกับมันในตอนนี้ต่างกันโดยสิ้นเชิง คือหน้ามันเหมือนวันที่ฟ้าสดใส ส่วนหน้าผมประมาณคืนเดือนดับไรประมาณนั้น มันมองไปทางไหนก็สดใส แหวะ.....ได้ข่าวว่าเมื่อกี้กว่ากูจะลากมึงออกจากโซฟาได้แทบกระอักเลือดตาย แต่พอตอนนี้กลับเริงร่าท้าแอร์กันซะงั้น.....ใช่สิ๊...เจอของสวยของงามจิตใจมันเลยเบิกบาน...กูนี่ก็บ้าเนอะ คิดเอง งอนเอง เอ้ออออออออออ
"ถอนหายใจทำไม?"
"ไม่ต้องมาสนกูหรอก มองสาวของมึงไปเหอะ...." ก็ผมเห็นมันมองสาวๆกลุ่มนั้นจริงนิ มองแบบตั้งใจมากนะ มองแล้วยิ้มด้วย แหงสิ ออกจะสวยซะขนาดนั้น
"กูจะถือว่ามึงอนุญาตแล้วนะ จะได้มองด้วยความสบายใจ....อืม...สวยจริงๆ กะทัดรัด ถ้าได้มาจริงคงมันน่าดู มองมุมไหนก็สวย ท่าจะสบายขึ้น...." อึ๋ยยยยยยยยยยยย มองไม่พอแถมยังวิจารณ์ด้วย มันจะหยามกันเกินไปแล้วนะ มันมองโดยไม่หันมาสนใจผมอีกเลย....ใช่สิ....กูมันไม่ได้มีส่วนเว้าส่วนโค้ง ส่วนคอดกิ่วนิ นมกูก็ไม่มี สะโพกก็ไม่บึ้ม ขาก็ไม่ได้เรียวยาว ใส่เสื้อก็ไม่ได้รัดติ้ว แก้มก็ไม่ได้แดงปลั่ง....โมโห โมโห โมโหหหหหหหหหหหหหหหหหหหห
"เอาเอ๊ย!!!!!!!อ่อน อ่อน จะไปไหน มึง มึ้ง.....รอกูด้วยซิ..."
"อยากมองก็มองไปสิ ตามกูมาทำไมละ จะไปไหนก็ไปเลย....."
"เอ๊ยอ่อนหยุดก่อน เฮี้ยนไรขึ้นมาอีกละ หยุดก่อนสิ กูวิ่งตามเหนื่อยแล้วนะ หยุด..." มันคว้ามือผมไว้ทัน ผมเลยต้องหยุดกึก
"เป็นไร จู่ๆก็มาเดินหนีกันซะงั้น"
"เปล่า..."
"กูเคยบอกมึงแล้วใช่มั๊ย ถ้าคิดจะโกหก อย่าให้ใครจับได้...."
"เหมือนมึงใช่มั๊ย......" โอ๊ย....มันดีดปากผมอ่ะ เจ็บนะเว้ย คืนนี้ไม่ต้องมาจูบกูเลย จูบดูนะกูจะกัดให้ปากแหกเลย....
"ไม่ต้องมามองแบบนั้นเลย เดี๋ยวตาก็คว่ำหรอก...เอาจริงๆ ตกลงมึงเป็นอะไร เมื่อกี้เห็นยังดีดีอยู่เลย..." นี่ตกลงมึงไม่รู้จริงๆใช่มั๊ยว่ากูเป็นอะไร .....ประเสริฐดีแท้แฟนกู
"โมโหหิวมั้ง....." มันมองหน้าผมเหมือนไม่เชื่อ แต่ก็ยอมถามต่อ
"แล้วมึงอยากกินอะไร...."
"กูอยากกินอาหารญี่ปุ่น" แล้วผมก็ชิ่งหนีทันที ไม่อยากคุยกับควายต่อ ....ถึงจะเป็นควายหล่อก็เหอะ
"ถ้ามึงกินที่สั่งมาไม่หมดนะ...กูสาบานว่าจะจะจับยัดใส่ปากมึงจกว่าจะหมด...."
"เรื่องของกู..." มันจะบ่นไรนักหนาก็ไม่รู้ ผมก็แค่สัั่ง สั่ง แล้วก้สั่ง พอรูตัวอีกทีอาหารก็มาเต็มโต๊ะหมดแล้ว พวกผมมากันค่สองคน แต่สั่งอย่างกับมาซักเจ็ดแปดคน ทำไงได้ละก็ตอนสั่งมันโมโหจนลืมตัว แต่ก็แล้วยังไงละ ผมอยากกิน จ่ายเองก็ได้ ชิส์
"มึงไม่คิดจะกินบ้างเหรอ.....อึ้ก..." ผมเริ่มหันมาสนใจมันบ้างหลังจากตะบี้ตะบันกินจน อึ้ก....จุกแล้ว แต่ผมไม่เห็นมันแตะอะไรเลย เอาแต่นั่งมองผมอย่างเดียว มองไปก็แสยะยิ้มไป
"ไม่ดีกว่า...รอจับยัดใส่ปากมึงทีเดียวท่าจะสนุกกว่า....ว่าแต่อิ่มรึยังละ...กินต่อสิ...อ่ะกูเลื่อนจานให้ จานนี้หยิบไม่ถึงใช่มั๊ย...อ่ะกูยกให้....แล้ว..." แล้วมันก็หยิบจานนั้น ส่งจานโน้น ย้ายถ้วยนี้มาวางซะเต็มหน้าผมเลย ส่วนอันไหนที่ผมกินหมดแล้วมันก็เก็บไว้ให้ข้างๆโต๊ะฝั่งของมัน แต่อย่าคิดว่ามันจะตั้งใจเอาใจผมนะครับ มันกวนประสาทผมต่างหาก
"กูยังไม่พูดเลยซักคำว่าอิ่ม....ยังกินได้อีกเยอะเหอะ...ชิส์" วิ่งมาจุกที่คอกันแล้วครับ
"ดี งั้นเอาเลย รับรองกูไม่แย่งมึงแน่...เชิญ..." อึ้ก...ถ้าผมกินหมดโต๊ะนี้ รับรองผมคงเกลียดอาหารญี่ปุ่นไปเป็นชาติ
"โจ๊ก....หึหึหึ...กูกินไม่ไหวแล้ว...มันวิ่งมาจุกที่คอกูกันหมดแล้ว..." ผมบอกมันพร้อมกับยิ้มแหยๆ
"ไม่ทำเก่งต่อแล้วเหรอ ชอบนักไม่ใช่เหรอไอ้อวดดีนะ....อวดต่อสิ..."
"อย่ามาประชดได้มั๊ย!!"
"ใครกันแน่ที่ประชด คิดให้ดีนะ.."
"........."สวนกันมาแบบนี้ผมก็เงียบสิครับ ก็คนมันไม่ทันได้ตั้งตัวนิ
"ทำเก่งต่อสิ..."
"...." ทำไรมากไม่ได้ครับ เพราะคราวนี้ผมผิดเต็มๆ ถึงไม่อยากจะยอมรับก็เหอะ
"อืมๆๆๆๆกินไม่หมดก็ไม่ต้องกินแล้ว....ไอ้ที่ยัดเข้าไปก็ฝืนจะแย่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ....ทำไมไม่บอกซะตอนจะอ้วกเลยละ...มันน่านัก...ปวดท้องรึเปล่าเดี๋ยวจะไปซื้อยาให้..."
"ยังไม่ปวด...."
"หมายความว่าต่อไปก็ไม่แน่ใช่มั๊ย....ภาระกูอีกละซิที่ต้องดูแล" กล้าดียังไงมาส่ายหน้าใส่กันแบบนี้
"ไม่อยากดูแลก็ไม่ต้องดูแล ใครเค้าไปขอ อยากไปดูแลใครก็เชิญเลย" ทำไมต้องพูดกันขนาดนี้ด้วย แล้วไอ้ใจบ้านี้ทำไมต้องน้อยใจจนอยากร้องไห้ด้วยละ
"เอ๊ย!!!...เบาๆก็ได้ คนเค้ามองกันเต็มแล้ว" ใครสน?
"ใครอยากมองก็มองไปสิ เรียกเก็บตังค์กูจะกลับบ้าน...กูจ่ายเอง" ผมหยิบเป๋าตังค์และลงมือหยิบแบงค์ในกระเป๋าแต่โดนมือดีแย่งไปซะก่อน
"เอาของกูคืนมาเดี๋ยวนี้นะ..."
"ไม่ให้...เพราะกูยังกินไม่อิ่ม"
"งั้นมึงก็กินต่อไปสิ....ส่วนกูจะลับ...เอาเป๋ากูคืนมา ให้ไว..." ผมยังคงยื่นมือไปตรงหน้ามัน....
"มึงจะทิ้งกูจริงเหรอ?" มันถามนิ่งๆ แต่เล่นเอาใจผมแกว่งไปทั้งดวงเลย
".........." บ้า....ไอ้โจ๊กบ้า แล้วนี่ตกลงผมเป็นบ้าอะไรเนียะ
"นั่งกับกูก่อนและต้องดูหนังด้วย มึงอยากดูหนังไม่ใช่เหรอ...." มันพูดพลางก็กินพลาง สนใจกูจริงจริ๊ง ส่วนเป๋าตังค์ผมโดนมันเก็บใส่เป๋ากางเกงมันเรียบร้อยไปแล้ว
"ไม่อยากดูหนังแล้ว อยากกลับบ้าน..." ปลายเสียงแอบเหวี่ยงหน่อยๆ
มันไม่ยอมพูดอะไรอีก...ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียว แต่ผมรู้สึกว่ามันกำลังกวนบาทาผมอยู่นะ
มันไม่พูด ผมเองก็ไม่อยากพูด นั่งกันไปเงียบๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
นอกร้านเห็นวัยรุ่นเดินกันเกลื่อนเลย เดินจับมือกันโดยไม่ต้องแคร์สายตาของใคร...แต่ผมเองก็ไม่ได้้สนใจนะถ้าจะจับมือกับมัน แต่มันไม่ใช่นิสัยของผมกับมันไงที่จะเดินจับมือโชว์คนอื่นแบบนี้...ให้ตายสิ ผมไม่ชอบสายตาที่โจ๊กมองผู้หญิงกลุ่มนั้นเลย...พยายามจะคิดเรืองอื่นแล้วนะ แต่ไหงกลับมาวกเรื่องนี้ได้อีก....สายที่มองด้วยความชื่นชม สายตาที่มองแล้วอยากได้....ถ้ามองอีกนะจะจิ้มให้ตาบอดเลย คอยดู...ก็เคยบอกแล้วไงว่าให้มองได้แค่กูคนเดียว กูคนเดียวเท่านั้น ไม่เข้าใจรึไง....ชิส์..หล่อแล้วแถมโง่อีก
"คิดไรอยู่ หน้าบึ้งเชียว"
"สนใจไมละ หน้ากู"
"เอาจริงๆเป็นอะไรครับ.....จะงอนก็บอกกูจะได้ง้อถูก...ถ้ามึงงอนแล้วกูเสือกไม่รู้..วันนี้ทั้งวันไม่มึงก็กูประสาทแดกแน่...ตกลงเป็นไรครับ...."
"เป็นแฟนมึงไง....กูเป็นแฟนมึง...ลืมไปแล้วรึไง..."
"โห...เล่นนี้กันเลยเหรอมึง...กูไม่ลืมหรอกว่ามึงอ่ะแฟนกู ทั้งที่กูอยากจะขยับฐานะมึงให้เป็นมากกว่าแฟนด้วยซ้ำ แต่มึงเองไม่ใช่เหรอที่ไม่ยอมเองอ่ะ..."
"พูดให้ดีดีนะมึง..." ผมชี้หน้ามันทันที...ตกลงนี่ผมต้องโกรธหรืองอนหรือเขินดีละนี่
"เอาให้ชัดกว่านี้อีกใช่มั๊ย...ได้...กูจัดไป....กูอยากจะทำให้มึงเป็นเมียกูซะด้วยซ้ำ...แต่มึงก็ไม่ยอม..." ชัดไปมั๊ยมึง
"ไอ้โจ๊ก ไอ้บ้า ไอ้ทะลึ่ง ไอ้ ไอ้ ไอ้....อึ๋ยยยยยยยย เกลียดจริงเลย...ชิส์ "
ผมผลักเก้าอี้ออกให้พ้นทางและเดินออกจากร้านมาโดยไม่ได้สนใจมันอีก ทำไมต้องพูดแบบนั้นด้วย เกลียดที่สุดเลย ผมตั้งใจจะเรียกมอไซต์กลับบ้านแต่พอตบเป๋าเกงดู เป๋าตังค์ผมอยู่ที่มัน
ผมเลยเดินเล่นๆเรื่อยๆจนมาถึงชั้น G ชั้นนี้คนไม่พลุกพล่านเท่าไร ส่วนมากจะเป็นครอบครัวซะมากกว่า ลูกเด็กเล็กแดงน่ารักดี
ผมเดินไปนั่งข้างสระน้ำพุ นั่งมองปลาว่ายน้ำไปมา เพลินดี...นั่งต่ออีกหน่อยใจผมก็เย็นลง คิดเรื่องที่เกิดขึ้นผมนี่ก็งี่เง่าได้โล่เหมือนกันเนอะ โจ๊กมันไม่ได้ทำไรผิดซะหน่อย แต่ผมก็ไปพาลใส่มัน โวยวายใส่มัน....
"อ๊ะ!!!!!!" ก็มีอะไรเย็นๆมากระทบที่แก้มผมนะสิ...พอหันไปดูก็เห็นควายนั่งหล่อหน้าแป้นแล้นอยู่แล้ว
"อะไร?" ผมยังไม่ยอมรับของที่มันยื่นให้
"ควายมาก ไม่รู้จักรึไง...ไอติม...เอ้า เอาไป" มันจำได้ด้วยว่าผมชอบกินไอติมเวลาอารมณ์ไม่ดี แล้วถ้าผมถามมันต่อว่า 'มึงจำได้ด้วยเหรอ?' มันก็จะตอบกลับมาว่า 'กูไม่ได้โง่เหมือนมึงไง' เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้ตัวเองต้องโดนด่าไปมากกว่านี้เพราะ
งั้นผมไม่ถามดีกว่า เก็บไว้ดีใจเล่นๆคนเดียวท่าจะเวิร์คกว่านะ
"ไม่อยากกิน"
"จะกินเองดีดีหรือจะให้กูจับยัด...." มึงจะใจร้ายกันเกินไปแล้วนะ นี่จะง้อหรือจะหาเรื่อง มาถึงก็ขู่เอาๆ
"......" น้อยใจชะมัด หันหนีใส่มันเลย ชิส์
"กินไอติมก่อนนะครับ นี่รสมะนาวรสโปรดของมึงเลยนะ ช่วยแก้เลี่ยนอาหารญี่ปุ่นด้วย กินหน่อยนะ นี่กูตั้งใจไปยืนเข้าแถวซื้อให้ตั้งนานถึงได้มาหาช้าไง....กูรู้ว่ามึงเลี่ยนก็เล่นยัดเข้าไปซะขนาดนั้น กินเร็ว ละลายหมดอดนะครับ....." หึหึหึ มันรู้ใจผมจัง
"ขอบใจ" ผมรับมาแล้วลงมือเลียแผล็บๆ รู้สึกดีขึ้นนะ
"ถ้าปวดท้องก็บอกนะ กูไปซื้อยามาให้แล้ว..." มันยังดูแลผมเหมือนเดิมทุกอย่าง คงมีแต่ผมมั้งที่บ้าไปเอง
"ขอโทษ" กินไอติมเสร็จ ปรับโหมดตัวเองเรียบร้อย ผมก็พูดประโยคนี้ออกมา มันคงคิดว่าผมเกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมาอีกแน่ๆเลย ถึงได้มาขอโทษกันอย่างนี้
"ไม่ต้องขอโทษเพราะไม่ได้โกรธ แต่ที่อยากรู้คือเป็นอะไร หืม ว่าไงครับคนดี"
"ถ้าบอกแล้วห้ามล้อนะ...สัญญามาก่อน"
"นี่มันใช่เวลามาต่อรองมั๊ย....แล้วมีสิทธิ์อะไรมาต่อรอง ตัวเองก็ยอมรับอยู่ว่าผิด...หึ๊?"
"ก็สิทธิ์การเป็นคนที่มึงรักไง สิทธิ์แค่นี้พอจะต่อรองได้มั๊ย..." อย่าให้เหวี่ยงๆ ขอร้อง
"โอเคเลย...สิทธิ์นี้ยิ่งใหญ่มาก ชนะทุกอย่าง เอาว่ามา สัญญาว่าจะไม่ล้อ..." มันชูสามนิ้วเพื่อเป็นการยืนยันหลังจากที่ผมทำหน้าไม่เชื่อใส่มัน...ถึงมันจะทำแบบนั้นผมก็ไมาเชื่ออยู่ดี....แต่กูจะพูด
"มึงมองผู้หญิงกลุ่มนั้น" ผมก้มหน้าพูดเบาๆ กำลังวิจัยอยู่ว่าการหักเหของแสงทำให้มองเห็นฝุ่นชัดขึ้นได้ขนาดนี้เลยเหรอ ช่างเป็นทฤษฎีที่น่าสนใจจจริงๆ
"อืม..กูมอง แล้ว?"
"กูไม่ชอบ...ไม่ชอบๆ...มันข่วนๆที่ใจแปลกๆ"
"อะห๊า....มึงไม่ชอบ แล้ว?" เห็นมั๊ยมันกวนผมอีกแล้ว
"โอ๊ย!!!!...." ผมกระทืบเท้ามันไง หน้าตาดีอย่างเดียวไม่พอ ยังจะปากดีอีกมันเลยต้องโดนอย่างนี้
"ก็ไม่ชอบ ไม่ชอบ ไม่ชอบ ไม่เข้าใจรึไง ไม่ชอบ"
"โอเคๆ เข้าใจแล้ว...ก็แค่มองไม่ได้มีอะไรซะหน่อย" ง่ายไปมั๊ยมึง เดี๋ยวกูทำบ้างมึงจะรู้สึก
"ยังไงก็ไม่ชอบ...ถ้าอยากมองก็อย่าให้กูเห็น...มองเวลาที่ไม่อยู่กับกู"
"หึง?" มันยื่นหน้าจนชิดหน้าผม แต่ผมก็ผลักออกในทันทีเหมือนกัน ก็ผมยังงอนมันอยู่นิ ถึงจะใจอ่อนบ้างแล้วก็ตาม ตามใจมันเยอะๆเดี๋ยวมันเหลิง
"แล้วกูไม่มีสิทธิ์รึไง...กูทำไม่ได้เหรอ ถ้าทำไม่ได้ต่่อไปจะได้ไม่ทำอีก"
"หึหึหึ...แล้วทำไมถึงหึง" ควายได้อีก
"ก็ผู้หญิงพวกนั้นเหนือกว่ากูทุกอย่าง " เสียงเบาแถมสั่นไปมั๊ยจูน
"ถูก!!!!!!!!!!!!!!!!" ชัดมาก ชัดจริงๆ....เชี่ยยยยยยยย
"..........." ผมมองมันจนรู้สึกว่าตัวเองเริ่มแสบๆ แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้สึกอะไรเลย แถมยิ้มใส่หน้าผมซะด้วย
"............" ยัง ยังไม่สำนึกอีก
"เอ๊ยอ่อน....ไม่เอาไม่ร้อง...ไม่ร้องนะ ไม่แกล้งแล้ว..."
ผมไม่รู้หรอกว่าผมกำลังร้องไห้อย่างที่มันบอกจริงรึเปล่า แต่ที่ผมรู้คือ....หน้าชา ใจหยุดเต้นไปเฉยๆ แขนขารู้สึกหนักไปหมด
"อย่าร้องนะ...มึงก็รู้ว่ากูทนเห็นน้ำตามึงไม่ได้" แต่มึงเองไม่ใช่เหรอที่ทำให้กูร้อง...ผมแหงนหน้าขึ้น ค้างไว้แป็บหนึ่งและกลับมาอยู่ในท่าปกติ
"เอ๊ย!!!!!" ก็จู่ๆมันลากผมมาขึ้นบันไดเลื่อนและลากมาต่อยังบริเวณที่มันมองสาวกลุ่มนั้น
"ปล่อย...กูเจ็บ...เมื่อกี้ยังมองไม่พออีกเหรอถึงต้องกลับมาดูอีก" ผมแกะมือมันออกจนสำเร็จ แต่เจ็บใช่ย่อยเลย
"อืม...กูยังมองไม่พอเลย...ของเค้าสวย ดูดีออกซะขนาดนั้น กูเลยต้องถ่อมาดูอีกรอบไง"
"ไอ้โจ๊ก!!!!!!!!!!!!!!!" มันรู้ว่าผมประชดแล้วจะประชดกลับมาทำไม
"กูชอบอะไร?"
"........."
"กูถามว่ากูชอบอะไร"
".........." มึงชอบแล้วมาถามกูทำไม ถามตัวเองสิ
"จูน...โจ๊กถามว่าโจ๊กชอบอะไร" มันกดเสียงให้ต่ำลงอีก...หื้อออออออออออ
"มึงชอบกู...มึงรักกู....มึงต้องมีแต่กูคนเดียวไง....!!!!!" ไม่รู้ผีฟ้าตนใดเข้าสิงผมถึงทำให้ผมพูดออกไปแบบนั้น โจ๊กเองก็ถึงกับผงะหน้าออกไปเหมือนกัน มันคงคิดไม่ถึงว่าผมจะพูดแบบนั้นออกไป.....แต่ตอนนี้ผมอยู่ในอารมณ์กรุ่นๆและพร้อมระเบิดได้ทุกเวลาถ้าโดนเชื้อเพลิงดีดีมายั่ว
"รู้ด้วยเหรอว่ากูรักมึง...แล้วยังรู้ต่ออีกมั๊ยว่ารักมากแค่ไหน..." มันถามยิ้มๆ แต่ผมว่าเจ้าเล่ห์มากกว่านะ
"รู้..." เสียงเบาได้อีก
"รู้ก็ดีแล้ว...แต่นี่ไม่ใช่ประเด็น...นี่แน่"
"โอ๊ย....ดีดหน้าผากกูทำไม เจ็บนะ"
"ดีดให้หายโง่หายคิดเองเออเองไง....แต่มีหวังกูคงต้องดีดไปทั้งชาติแน่เลย เพราะเห็นเก่งเหลือเกิน เก่งเกินมนุษย์ธรรมดากับเรื่องพวกนี้"
"นี่มึง"
"อย่ามาเถียงนะ"
"ชิส์"
"เอาจริงๆ ตอบมาว่ากูรักอะไร...ฟังให้ดี กูถามว่ารักอะไร...ไม่ใช่รักใคร..ตอบมา" หึหึหึ มันคงรู้แกวผมแหละว่าผมจะกวนมันอีก มันเลยปิดทางซะเลย
"มึงรักฟุตบอล..." ผมตอบแบบเนือยๆ ทำท่าเหมือนไม่สนใจอะไร.....อยากกวนประสาทมันไง
" ถ้างั้นมึงก็กรุณาแหกตาโตที่แสจะถั่วของมึงไปฝั่งโน้นนะ...." มันชี้นำสายตาผมด้วย แต่ผมไม่ยอมมองตาม มันเลยผลักหัวผม
"อะไรเล่า!!!!!!!!"
"บอกให้มองไง...มอง..."
"ยุ่งจริง...." แล้วผมก็มองตามที่มันชี้....แล้วผมก็เห็น................อยากแทรกแผ่นดินหนี....อยากหายตัวได้...อยากมีปีก...จริงๆ....
แล้วจะมาต่อให้อีกนะครับ
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆครับ
-
พี่ดิววววววว
มันค้างแบบผ่ากลางดับฉับมาก
มาต่ออีกที โห ความหวานกระจาย โจ๊กน่ารักมากกกกกกกกกกกก เอาอกเอาใจกันซะ
ชอบอะ ชอบเวลาพูดเพราะๆกันน่ารักดี
และก็นะ ถ้าอ่อนจะหึงได้น่ารักขนาดนี้ แนะนำว่า ตอนหน้า จับกดเลยโจ๊ก ปากแบบนี้มันต้องสั่งสอน
ฮ่าๆ
กำลังอารมณ์ไม่ดี มาอ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มแก้มปริเลย
-
หึหึ น้องจูนหึงได้น่ารักมาก
ว่าแต่น้องจูนเห็นอาร๊ายยย ค้างมากค่ะ ^^
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก เห็นอะไร เห็นอะร๊ายยยย
อย่ามาทำให้เค้าค้างนะ :z3:
แต่จูนหึงได้น่าเตะมาก เอ้ยไม่ใช่ น่ารักๆๆมาก :impress2:
เค้า ＋１ให้ตอนนี้
-
คนมันน้อยใจ...อะไรก็หยุดไม่อยู่หรอกเนาะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
ค้างที่สุ๊ดดดดดดดดดดดดดอ่ะ
:sad4: :sad4: :sad4:
รีบมาต่อนะค๊าบบบบบบบบบ
-
ค้างงงงงงงง
ม๊ากกกกค่าคุณดิวขา
-
เห็นร้านขายของที่เกี่ยวกับฟุตบอล ซึ่งอยู่ในพิกัดใกล้เคียงกับกลุ่มสตรี ถูกป๊ะ
-
รอคะรอ มาต่อไวๆนะคะ
-
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
เหงไรอะ??
-
เพิ่งเข้ามา่อ่านเรื่องนี้
โฮกกกกกกกกกก อ่านจนเหนื่อย
อ่านจบแล้ว ปรากฏว่า ...
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
บรรยายได้คำเดียว
น่ารักอ่ะ~~~~~~~~~~!!!!
-
จูนหึงได้น่ารักมาก
:กอด1: :pig4:
-
คือทั้งดีดทั้งตีทั้งประชด กันในวันเดียวกันเลยค่ะ 555
-
ใช้เวลาอ่านเกือบอาทิตย์จนอ่านมาถึงบทล่าสุดนี้ มันบรรยายความรู้สึกไม่ถูกจริง ๆ ว่าเป็นแบบไหน รู้แต่ว่าชอบเรื่องนี้มาก
ขอบคุณครับสำหรับเรื่องราวดี ๆ ที่เขียนมาให้อ่าน และรอตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :L2:
-
คุณดิวมาต่อรึย๊างงงงงง อยากรู้ว่าเห็นอะไร :z3:
เค้าขอเดาว่าเป็น 'รองเท้า'...
-
กว่าจะตามอ่านเรื่องนี้หมดTmT
สองวันเลยอ่ะ 5 55 5 5.
อยากจะแฟนคลับพี่ดิวอีกคน :impress2:
พี่ดิวแต่งดีมากเลยค่ะ ได้ทุกรสเลยอ่ะ
เบสท์อ่านแล้วร้องไห้ตั้งหลายรอบ
ทั้งที่บ้างครั้งไม่รุ้ว่าร้องทำไม
แต่ชอบมากเลยค่ะ
ขอบคุณพี่ดิวนะค่ะ ที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ออก
ขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ :m15:
-
ตามอ่านมาสองวันสองคืนตั้งแต่ตอนแรกจนตอนนี้ แล้วถามตัวเองว่า ตูพลาดเรื่องดีๆ อย่างนี้ไปได้งัยฟะ
-
สวัสดีปีใหม่ทุกคนนะครับ
ปีใหม่นี้ดิวก็ขอให้ทุกคนมีความสุขกันมากๆ....แต่ก็มีความทุกข์บ้างประปรายหัวใจจะได้มีภูมิต้านทานกับความผิดหวังเสียใจ
ขอให้มีสิ่งดีดีเกิดขึ้นกับทุกวันของการดำเนินชีวิต
มีสติทุกลมหายใจ
คิดหวังปรารถนาอันใดก็....ขอให้ได้อย่างนั้น
สุขภาพร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์...ใครไม่มีแฟนก็ขอให้ได้เจอ...ใครที่ทีกันและกันอยู่แล้วก็ขอให้รักกันมากขึ้นๆ....
ทำดี คิดดี พูดดี...แล้วสิ่งดีดีจะตามาเองครับ
สวัสดีใหม่ครับ....ดิว
-
555
เช่นกันนะคะคุณดิว
มีความสุขมากๆนะคะ
-
เช่นกันนะจ้ะดิว ...ขอให้มีความสุขตลอดไปจ้ะ
-
เช่นกันค่ะคุณดิวววว :กอด1:
-
สวัสดีปีใหม่เช่นกันครับ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณดิว...มีความสุขมาก ๆ :L2:
-
เช่นกันคะเเต่รอตอนต่อน่ะค่ะ
-
สวัสดีปีงูใหญ่นะ คุณดิว :pig3:
ขอให้มีความสุข สมหวังในสิ่งที่คิดหวังไว้ ขอให้แต่งนิยายในเล้า หลายๆ เรื่อง :mc3:
ให้สมองแล่นปรูดปราด เหมือนงูเลี้อยนะ อย่าเจ็บ อย่าจน และห่างไกลจากน้องน้ำนะ :L2: :L1:
ยังรอนิยายคุณดิวนะ :call:
-
็HNY น่ะคุณดิวววว ^^ (( 55 ย้อนหลังๆๆ ))
-
คิดถึง โจ๊ก - จูน เป็นนิยายที่เราชอบมากเลย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เรากลับมาถึงบ้านประมาณสี่ทุ่มกว่าๆหลังจากดูหนังและหาไรกินกันอีกรอบ
"คืนนี้กูกลับบ้านนะ....พ่อกับแม่บ่นว่าแทบไม่เจอเห็นหน้ากูเลย คงกลัวจำหน้าลูกชายไม่ได้มั้ง..." มันบอกผมเสียงนิ่งๆ สงสัยคงเคืองๆเรื่องเมื่อตอนค่ำอยู่ แต่ถ้าผมเป็นมันนะ หนักยิ่งกว่าเคืองอีก
"อืม..." แต่นั่นคือสิ่งที่ผมสามารถพูดออกไปได้...
"ฝันดีนะ กูกลับละ" มันเปิดประตูห้องนอนและก้าวเท้าแรกออกไปแต่ขาและอ้อมกอดของผมไวกว่าก้าวที่สองของมัน ผมเลยทันที่จะโอบกอดมันไว้จากด้านหลังก่อนที่มันจะก้าวพ้นห้อง....ผมซบหน้าลงกับหลังและไหล่ของมันและกอดมันแน่นมาก
"ปัง....." ผมปิดประตูเองแหละ
"ทำไม...ไม่อยากให้กูกลับเหรอ?"
"..........." ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ผมรู้สึกอะไรบ้าง รู้แค่ว่าอยากกอดมันเอามากๆ
"หืม...ว่าไงครับ ทำไมไม่ตอบ..."
"...................."
"เป็นอะไรรึเปล่า....ว่าไงครับคนดี..." ยิ่งมันดูห่วงใยผมเท่าไร มันก็ยิ่งตอกย้ำว่าผมงี่เง่าเท่านั้น...มันจะหมุนตัวกลับมาแต่ผมไม่ยอมมันเลยยอมยืนนิ่งๆเหมือนเดิม
"กูมันงี่เง่า ไม่มีเหตุผล ไร้สาระ ขี้โมโห พาล คิดเองเออเอง แล้วยัง............"
"พอเหอะ...คืนนี้ทั้งคืนกูว่าคงสาธยายไม่หมดหรอกข้อเสียของมึงนะ....โอ๊ย!!!!!...ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" ผมกัดไหล่มันเองแหละ คนกำลังซึ้งๆอยู่ชอบทำให้เสียเรื่องตลอด มันอ้อมแขนมาด้านหลังและลูบหัวผมขึ้นลงเบาๆ
"ขอโทษ...ไม่ใช่ไม่เชื่อใจมึง ไม่ใช่ไม่ไว้ใจมึง แค่ไม่ชอบที่มึงมองคนอื่น แค่ไม่ชอบที่คนอื่นมองมึงแล้วยิ้ม ยิ้มแบบที่กูยิ้มเวลามองมึง...ขอโทษที่ทำมึงเจ็บอีกแล้ว" ผมลูบรอยช้ำข้างแก้มของมัน
"ขี้หวงเหมือนกันนะเรา...." มันขยี้ซะหัวผมยุ่งเป็นยุงตีกันเลย ...แหงสิ ก็แฟนผมหล่อ ดูดี มีสถุลซะขนาดนี้
"มันเป็นไปเองตามธรรมชาติหรอก ไม่ได้อยากเป็นซะหน่อย.....อ๊ะ!!!!!!" ก็จู่ๆมันพลิกตัวกลับมาและจับหน้าผมเข้าไปจูบปากซะดื้อ จูบนะครัยไม่ใช่จุ๊บ....จูบคราวนี้ของมันไม่อ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง แต่ก็ไม่ถึงกับกระด้างมากนัก เพียงแต่มันไม่เคยทำกับผมแบบนี้...พอผมจะหลับตามันก็เบียดปากแทบเป็นกระแทกจนผมต้องลืมตาอีก....กลายเป็นว่าผมต้องมองมัน อาการอย่างนี่คงบ่งบอกถึงพื้นอารมณืของมันในตอนนี้ได้เป็นอย่างดีและคงอยากจะสั่งสอนผมด้วยมั้ง......
อ๊ะ!!!!!!มันกัดปากผม กัดเสร็จมันก็กดจูบซ้ำๆย้ำตรงรอยกัดนั้น...ผมนี่ทั้งแสบทั้งเสียวทั้งเจ็บ เจ็บจนรู้สึกว่าปากผมต้องบวมแน่ๆ.....
อ๊ะ!!!!!.....มันกัดปากผมอีกแล้ว กัดตรงรอยเดิมด้วย คราวนี้ผมได้ลิ้มรสเค็มๆ คาวๆ หวานๆๆด้วยได้เลือดแล้วกู....ผมสะดุ้งพอสมควรแต่ก็ไม่ได้ผลักไสมันออกห่างแต่อย่างใด ยังคงยืนนิ่งๆให้มันจูบจนกว่ามันจะพอใจ....มันจูบซับจนผมไม่ได้รสของเลือดอีก....และจูบค้างๆนิ่งอย่างนั้นสักครู่....แล้วค่อยๆมาเปลี่ยนเป็นจูบของโจ๊กที่เป็นเหมือนทุกครั้ง ออดอ้อน ขี้แกล้ง อ่อนหวาน นำและตามไปพร้อมๆกัน.....มันคงพอใจแล้วแหละจึงผละออกห่างจากหน้าผม แต่มือยังรัดเอวผมไว้แน่น
"เจ็บมั๊ย?" มันไล้มือเบาๆตรงรอยแผลที่มันฝากไว้
".........." ผมส่ายหน้าเบาๆ แต่หลบตาวูบ
"แต่กูอยากให้มึงเจ็บ...มึงจะได้จำ จะได้ไม่คิดและทำอย่างวันนี้อีก"
"ขอโทษ..."
"รู้ใช่มั๊ยว่าว่าไม่ได้ต้องการคำนี้ และรู้ด้วยใช่มั๊ยว่าโจ๊กอยากฟังคำไหน" มันช้อนคางผมขึ้นทำให้สายตามันกับผมประาสนกัน...ทุกครั้งที่มันอ้อนมันจะแทนชื่อตัวเองและผมจะต้องแพ้ทางมันทุกครั้งที่มันเรียกชื่อแบบนี้
"ครับ....จะไม่ทำและไม่คิดแบบนี้อีก....." แล้วมันก็ดึงผมเข้าไปกอด ผมเลยกอดมันตอบด้วย
"ฟังนะ...ผู้หญิง คนอื่นๆ หรืใครก็ตามอาจจะเหนือกว่ามึงจริง...แต่สิ่งที่มึงเหนือกว่าพวกเค้าเหล่านั้นคือ...กูรักมึง...กูไม่ได้รักเค้า ก็มีอาจมีบ้างที่กูจะมอง แต่มันก็แค่นั้น มองจบก็จบเพราะคนที่กูจะกลับบ้านด้วยก็คือมึงคนเดียวเท่านั้น เพราะ ตากู ปากกู ใจกู กอดกู ทุกอย่างของกูเป็นของมึง เราะกุรักมึง"....มันพูดจบผมก็ผลักอกมันออกเบาๆพอให้สายตาเราได้สบกัน
"ไม่ใช่....เพราะมึงรักกู แต่เพราะเรารักกันต่าหาก...."
"หึหึหึ....ใช่ เพราะเรารักกัน. " มันกอดและโยกตัวผมเบาๆไปมา คนบ้าอะไรขนาดบ่า หัวไหล่ยังน่าจูบได้อีก....เลยแอบไปหลายที
"โจ๊ก....." ผมผละออกจากกอดมันแต่มือผมและมือมันยังอยู่ที่เอวของกันและกัน
"หืม?" มันก้มหน้าเอาจมูกมันมาถูกับจมูกผมเบาๆ
"รักมึงจัง" ผมพูดและจ้องลึกเข้าไปในนัยย์ตาของมัน
"หึหึหึ....จุ๊บ...จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"ฮ่ะะะะะะะะะะ พอแล้ว กลับบ้านไปได้แล้วไป...ไหนว่าจะกลับตั้งนานแล้วไง...บอกว่าพอแล้วงายยยยยย" ผมผลักหน้ามันออก แรงเยอะจริงมึงนิ ยิ่งแรงหื่นนะ โหย
"มึงยั่วทำไมละ ตอนนี้เลยไม่อยากกลับเลย"
"โอ๊ย!!!!!" มันดูดปากผมซะแรงเลย ดูดตรงไหนไม่ดูด ดันไปซ้ำรอยกัด
"เป็นไร...เจ็บเหรอ"
"อืม....โดนหมามันกัดปากเมื่อกี้ โอ๊ย...." มันกัดปากผมอีกแล้วอ่ะ ถึงจะเบาก็เหอะ
"ปากดีแบบนี้ไงถึงโดนหมามันกัด แต่เมื่อกี้ก็เห็นยืนนิ่งยอมให้หมากัดนิ...หึหึหึ" มันก้มลุงมาจุ๊บปากผมทีหนึ่ง
"อืมมมม...พอดีรักหมาตัวนั้นมากไปหน่อย พอยอมเข้าหน่อยมันเลยได้ใจ แต่อย่าให้เห็นนะว่าเที่ยวไปกัดปากคนอื่นเค้า พ่อจะจับกรอกยาเบื่อเลย...."
"โอ๊ะ!!!!ดุว่ะ. ..." มันบี้จมูกผม ถามจริงมึงเป็นไรมากรึเปล่าชอบทำร้ายร่างกายจริง....โดยเฉพาะกับปากเนียะ....เอาอีกแล้วๆ... ผมนี่ปากเจ็บไปหมดแล้ว
"อื้มมมมม...ปล่อย....นอนนี่มั๊ยมันดึกมากแล้วนะ"
"อยากเสียตัวรึไงครับที่รัก หรือว่าอยากมีสามีแล้ว" ผมพูดไรออกมามันวกชวขึ้นเตียงตลอด ชวนบ่อยๆผมก็เขวนะ ฮ่ะๆๆๆๆๆ
"ก็......น่าสนอยู่นะ" อ้อล้อได้อีกกู ยังสงสัยอยู่เลยว่าผมไปเรียนรู้ไอ้อะไรแบบนี้มาจากไหน
"จริ๊ง?" หน้ามึงหื่นไปนะโจ๊ก
"มากไปแระๆ"
"ไป....งั้นไปขึ้นเตียงกัน.....ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" มันพูดจบก็ปล่อยก๊ากออกมาเลย ส่วนผมนี่ตัวแข็งตั้งแต่มันชวนขึ้นเตียงแแล้ว...แต่พอรู้ว่ามันแกล้งก็ต้องเรียกฟอร์มคืนมา
"อย่าหื่นให้มันมากนักกกกกกกกกกกก" ผมกัดปากมัน แต่พอจะผละออกมันกลับไม่ยอม
"มึงกำลังยั่วกูอีกแล้วนะ...." มันพูดทั้งที่ปากเรายังคลอเคีลยกันอยู่เลย สามารถวะ
ส่วนมือมันนี่รั้งเอวผมเข้ามาจนชิดกับ....เออนั่นแหละ...ของมันเลย
เอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!มือมันสอดเข้ามาในเสื้อผม...เอ๊ยๆๆๆๆๆๆอย่าลาก อย่าลูบ กูเสียว....
ผมผมจะผลักออก มันก็รวบมือผมแล้วดันให้จนหลังผมชนกับฝาผนังห้อง มันจูบจนผมแข้งขาอ่อนไปหมด แทบยืนไม่เป็นท่า มันไล่จูบผมตั้งแต่หน้าผาก แก้มทั้งสอง จมูกปาก ซอกคอ ไหล หน้าอก....ลากลงตามเส้นทางของไรขนอ่อน...จนผมก็ก้มลงจับหน้ามันขึ้นมาจูบปากอีก.....โอ๊ย....เสียวกว่านี้มีอีกมั๊ยกู....โจ๊กไม่เคยรุกผมหนักขนาดนี้ หนักจนถ้ามันจะทำอะไรผมในตอนนี้ผมคงไม่มีแรงพอจะห้ามมันได้หรอก....ผมรู้มันต้องการอะไรและต้องการมากเพียงไหน เพียงแต่มันไม่อยากบังคับผม ไม่อยากให้ตัวมันเองรู้สึกว่าเอาเปรียบผม....
"โจ๊ก.....อืมมมมมมม...อื้ออออออออ.....อาาาาาาาา...พอ....อืมมมมมมแล้ว" ผมพยายามห้ามมันในตอนที่ผมกำลังมีสติเส้นสุดม้ายแล้ว หลังจากน้ท่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมเต็มใจและยินดีครับ
"กลัวเสียตัวรึไงครับที่รัก....หืม จุ๊บ" มันจ้องผมด้วยตาหวานเยิ้ม เชื่อม ดูก็รู้ว่าถ้ากินกลืนผมลงไปได้ มันคงทำไปนานแล้ว....'จูบใครว่าไม่สำคัญ แต่พอมึงจูบกู กูเสียตัวแน่'
"อ๊ะ!!!!!!!!!!" มันดูดปากผมตรงรอยแผลอีกแล้ว....ผมเลยทุบหลังมันดังอั้กเลย แกล้งกันดีนัก
"เจ็บเหรอ...."
"เจ็บสิ....ดูดมาได้...."
"อ่ะ...งั้นกูใหดูดกลับ...เอา ดูดสิ ดูดๆๆๆๆ" มันทำปากจู๋ยื่นจนชนกับปากผม
"ใครจะไปโรคจิตแบบมึงกันล่ะ....ชิส์"
"ก็ปากมึงหวานทำไมละ...หวานไปทั้งตัวเลย...." มันจะหมดหวานก็ตรงที่มึงชอบชิมบ่อยๆนี่แหละ รู้ไว้ซะด้วย
"โจ๊ก....อย่าไปปพูดอย่างนี้กับใครนะ....พูดกับจูนคนเดียวนะ....." ใครเอายางจากหน้าผมไง...ได้โปรดเอามาคืนด่วนเลยครับ...ผมจ้องตามันตอนพูดประโยค ตอนแรกดูเหมือนมันจะงง แต่แค่แป๊บเดียว มันก็ยิ้มอ่อนๆให้
"คนขี้หวง...."
"พูดมาก.....กลับบ้านไปได้แล้วไป..." แค่นี้ก้รับปากไม่ได้ ชิส์
"ทำไม...กลัวโดนหมากัดปากอีกรอบเหรอ"
"ไอ้บ้านิ....กูเขินจนไม่รู้จะเขินยังไงแล้วนะเว้ย....ไปได้แล้ว"
"ครับบบบบ....." ผมดันหลังมันจนไปถึงประตู แต่มันกลับไม่ยอมเปิดประตู
"ก็มึงน่ารักซะขนาดนี้....กูไปไหนไม่ได้หรอก....เชื่อกันนะ....." มันพลิกตัวหันมาทางผมและลูบหัวขึ้นลงเบาๆ
"ไม่เถียงเพราะเรื่องที่มึงพูดคือเรื่องจริง" ผมยักไหล่แบบชิวๆ
"หึหึหึ....กลับแล้วนะ"
"ครับ...ขับรถดีดีละ...ถึงแล้วโทรมาด้วย"
"ครับผม...จุุ๊บ...."
ผมไม่อยากให้มันไปเลย....ทีนี้ก็รอมันโทรมาละกัน
-
:กอด1: :กอด1:หวานกันตลอดดดดดด :impress2: :impress2:
-
หวานกันเเล้ว เมื่อไรจูนจะเสียตัวเนี่ย อิอิ
-
โจ๊กแม่งโคตรอดทนเลยว่ะ :fcuk:
-
ผมเพิ่งรู้จริงๆก็วันนี้เองว่าความหึงหวงมันน่ากลัวมากแค่ไหน...มันน่ากลัวขนาดที่ทำให้ตัวผมเองมานั่งเสียใจตรงนี้ไงล่ะ...ผมรู้ตัวดีว่าผมทำกับมันแรงเกินไปจริงๆ แต่อารมณ์ในตอนนั้นมันอยู่เหนือทุกเหตุผลไปหมด
ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าในตอนนั้นแทบทำให้ผมอยากหายตัวไปหาปืน มีด ระเบิด หรือขีปนาวุธไรก็ได้มาถล่มไอ้โจ๊กให้ตายไปเลย.....ผมมองตามที่มันบอก ภาพที่ผมเห็นก็ยังเป็นภาพเิม คอืกลุ่มสาวๆหน้าตาสวย เซ็กซี่ สดใส จากเมื่อกี้มีไม่กี่คนแต่ตอนนี้กลับมีเกือบสิบคน แต่ละนางนี่น่าจับมาเป้นลูกสะใภ้ของพ่อแม่ซะจริงๆ ให้ตายเหอะ....ผมหันหน้ากลับมาทางมัน ก็เห็นมันมองผมอยู่ก่อนแล้ว
"เห็นยัง?" ยังมีหน้ามาถาม เต็มเบ้าตากูเลยแหละ
"เห็นแล้ว...สวย น่ารัก สดใส เซ็กซี่ ขาว อึ๋ม..." ผมกัดฟันพูด
"หึหึหึ...ไม่นึกว่ามึงยังมองว่าผู้หญิงสวยอยู่อีก " หมายความว่าไงนิ
"มึงอยากได้เหรอ...."
"อืม...ก็ดี....โอ๊ย!!!!!!!...อะไรนะอ่อน ต่อยหน้ากูไมเนียะ" อ้าว....ผมต่อยมันเหรอ ต่อยตอนไหนว่ะไม่เห็นรู้ตัวเลย แตาหลักฐานนี่โชว์หราบนหน้ามันหราเลยครับ ปื้นเชียว ไม่ใช่เบาเลยนะนั่นนะ.....ทำไงดีกู...ผมเริ่มลนลาน เอ๊ยอย่าจ้องตากูอย่างนั้นสิดจ๊ก กูกลัวนะ แต่ผมไม่ผิดซะหน่อย แถมคนรอบข้างก็หันมามองกันตรึมเลย....แต่ใครสน?....
"ต่อยหน้ากูทำไม กูทำไรผิด" มันถามด้วยเสียงนิ่งๆ หน้านิ่งๆ อย่ามาุ๋กันด้วยวิธีนี้นะมึง
".............."
"อย่ามาเงียบใส่นะจูน....ตัวเองทำผิดอยู่เห็นๆ" คราวนี้มันเริ่มขึ้นเสียงหน่อยๆ คงเพราะคนแถวนี้สลายตัวไปหมดแล้วมั้ง
".............."
."จูน!!!!!!" จะเข้มไปไหน กูกดดันนะเว้ย
"ก็ใครอนุญาตให้มึงมองผู้หญิงกลุ่มนั้นละแถมยังมาชื่นชมกันอีกใครจะทนได้ละถ้ากูทำแบบนั้นบ้างมึงจะทนได้เหรอมึงจะยืนเฉยๆมั๊ยกูไม่ชอบไม่ชอบไม่เข้าใจรึไงห้ามองห้ามพูดห้ามรักใครนอกจากกูคนเดียวเคยบอกไปแล้วไม่ใช่รึไงจำบ้างซิจำเอาไว้ว่าแต่คนอื่นเค้าโง่ตัวมึงเองก็เหมือนกันนั่นแหละแถมโง่กว่ากูซะอีกแค่นี้ก็ไม่รู้ว่าคนเค้าหึงไอ้ควาย......แค่กๆๆๆๆๆๆแฮ่กๆๆๆๆ" เล่นเอาเหนื่อยเลยครับแถมยังสำลักน้ำลายอีก....มันยืนนิ่งค้างมองผมตาแป๋วเลย ก้อยากให้พูดไม่ใช่เหรออ ก็พูดแล้วไง...พูดแบบลืมตายด้วย....
"........" มันยังนิ่งอยู่
"ทำไม เงียบทำไม อยากให้พูดอีกเหรอ ได้............"
"พอแล้ว!!!!!" มันไม่ได้ตะคอกผมนะครับ แต่มันตกใจทีี่ผมจะพูดต่อต่างหาก บอกแล้วอย่าให้พ่อโมโห
"ชิส์...คนสมัยนนี้นี่ยังไง แฟนเค้ายืนหัวโ่อยู่นี่ยังมาส่งยิ้มให้อีก เดี๋ยวพ่อจับกินให้หมดเลยนิ..." ยิ่งยัวะๆอยู่
"โอเคๆๆๆๆตั้งสติก่อน สติ สติ..." มันลากผมมานั่งตรงเก้าอี้ใกล้ๆแถวๆนั้น.....ผ่านไปซักครู่
"โอเค ใจเย็นแล้วใช่มั๊ย งั้นคุยกันนะ...."
"ตามใจซิ" ยังเหวี่ยงได้อีก
"มึงคิดว่ากูมองผู้หญิงกลุ่มนั้น?"
"หรือไม่จริง?" ส่งฆ้อนพิฆาตใส่หน้ามันเลย
"จริง...." ชัดมาก...อ้าวววววววสวยเลย "เอ๊ยๆๆๆๆๆๆเดี๋ยวๆๆอย่าเพิ่งเดือดๆ....ฟังก่อนจูน"
"เอาให้รอดนะมึง...ไม่งั้นกูเอาตายแน่...." ผมชี้หน้าคาดโทษมัน
"หึงได้น่ากลัวมากมึง" มันว่าผมล้อๆ...กูเพื่อนเล่นมึงเหรอ
"ใครว่ากูหึง!!!!!!!"
"โอเคครับ.....ไม่หึงเล้ย....กูมองผู้หญิงกลุ่มนั้นจริงๆ แต่มึงเห็นมั๊ยว่าพวกเค้าเป็นพริตตี้ของแบรนด์อุปกรณ์กีฬาที่กูชอบ...หรือมึงจะบอกว่ามึงไม่เห็น..." จริงเหรอ!!!!!!!!!!!!!!...ซวยแล้วกู...ถ้ากูบอกว่ากูไม่เห็นมึงจะชเื่อกูมัียล่ะ เมื่อกี้ก็ไม่ทันดูให้ดีก่อน ดูใหม่ก็ได้ว่ะ........แป่ว.....ววยของจริงไรจริง แต่ใครจะไปยอม สู้แบบแถๆนี่แหละว่ะ
"แต่ยังไงมึงก็ยังมอองพวกเค้าอยุู่ดี ถ้าพวกเค้าไม่สวยมึงก้ไม่มองหรอก จริงมั๊ย"
"ก็ถูก"
"ว่างไนะ มึงพูดอีกครั้งดิ๊!!!"
"กูบอกว่า กูก็มองทั้งแบรนด์ทั้งพริตตี้นั่นแหละ ถ้าพริตตี้ไม่สว ไม่ดึงดูด ไม่น่ามอง สินค้ามันก็ไม่น่าสนใจนะสิ ไม่เป้นที่จดจำของลูกค้า" นี่มึงเรียนคอมพ์หรือเรียนการตลาดกันแน่วะ วิเคาระห์ได้เป็นฉากๆเชียว
"ฮึ...ว่าทำไมเดี๋ยวนี้แต่ละแบรนด์ถึงได้นำพริตตี้สวยๆมาโฆษณาสินค้า ทั้งที่เป็นกีฬาของผู้ชาย ที่แท้ก็ไว้หลอกไอ้พวกหน้าอย่างมึงนี่เอง...ชิส์" เป้นไงผลการเคาระห์ของผม พอจะเล่นหุ้นได้มั๊ย
"อ่อน....ไปกันใหญ่แล้วนะ........ครับ" คำหลังมันไม่ได้พูดกับผมหรอกครับ แต่มันหันไปพูดกับคนที่ยยืนข้างหลังมันต่างหาก ซึ่งคนอื่นที่ว่าก็คือพริตตี้หน้าสวยคนหนึ่งในกลุ่มนั้นนั่นเอง...ดูมัน ลุกขึ้นคุยกับเค้าเฉยเลย
"มีอะไรรึเปล่าครับ?"
"คือ ปีใหม่เห็นคุณ.........."
"โจ๊กครับ...เรียกโจ๊กก็ได้ ไม่ต้องคุณหรอก" นี่ผมกลายเป็รอากาศธาตุไปตั้งแต่เมื่อไร ถึงไม่มีใครเห้นหัวผมเลย
"ค่ะโจ๊ก...คืิอปีใหม่เห็นโจ๊กยืนอยู่ตรงนี้นานแล้วนะค่ะ ไม่ทราบว่าสนใจสินค้าตัวไหนของเรารึเปล่า เดี๋ยวปีใหม่แนะนำให้ได้นะค่ะ..." เธอน่ารักดีครับ พูดก็เพราะ เข้ามาแบบพูดคุยที่ไม่ได้น่าเกลียดอะไรเลย แต่คนที่น่าเกลียดคือไอ้บ้านี่ต่างหาก ยิ้มซะหน้าบานเชียว
"ขอบคุณครับ..เอ่อ...โอ๊ย!!!!!" เจอสาวสวยเข้าไปถึงกับติดอ่างเลยเหรอมึง หึหึหึ
"เป็นไรค่ะโจ๊ก"
"มดกัดนะครับสงสัยมดมันงอนมั้ง" ชิส์
"อ๋อ...เหรอค่ะ โจ๊กนี่ตลกดีนะค่ะ รู้ด้วยว่ามดงอน" เอ้า...เชื่อมันด้วยเหรอครับคนสวย
"อยู่กับตัวนี้มานานแล้วครับ หึหึหึ..." เธอหัวเราะน่ารักแต่พองาม...แต่ผมดูยังไงก็ขวางหูขวางตา ไม่รู้ทำไม
"นี่เบอร์ปีใหม่ค่ะ ถ้าโจ๊กสนใจสินค้าตัวไหน โทรถามปีใหม่ได้ตลอดเวลานะค่ะ"
"บริการดีจังนะครับ...หึหึหึ"
"ไม่ได้ๆเดี๋ยวโจ๊กคิดว่าปีใหม่หน้าเงินเห็นแก่ธุรกิจ งั้นเอาเป้นว่าถ้าโจ๊กอยากมีเพื่อนทานข้าว ดูหนัง ฟังเพลง เที่ยว หรือแค่อยากมีเพื่อนคุยก็โทรหาปีใหม่ได้นะ ยินดีเสมอค่ะ" โอเค ไม่ทนละ ถ้าคิดว่าผมจะเดินหนีไปแล้วปล่อยเค้าไว้สองคน ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้ทุกคสต้องทายผิดกันเพราะ ผมลุกขึ้นมายืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับมัน ส่วนมันก็หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ตาผม ผมว่ามันคงรอให้ผมทำอย่างนี้อยู่แน่เลย เพราะถ้าผมทำ นั่นหมายถึงมันชนะ...แต่แล้วไง ก็ผมแฟนมันอ่ะ ส่วนมันก็แฟนผม
"โจ๊ก...หิวข้าวแล้ว ไปกันได้ยัง" พูดยังไม่พอหรอก ผมยังเอาหัวผมไปซบกับไหล่มันด้วย ทำตาเศร้าๆอ้อนๆ ผมไม่จูบโชว์ซะตรงนี้ก็ถือว่าปรานีเท่าไรแล้ว
"อืมอืม..." มันยีหัวผมจนยุ่งหมดเลย แล้วยังมีหน้ามาหัวเราะแบบคนโรคจิตอีกอ่ะ
"น้องชายของโจ๊กน่ารักจังเลยนะค่ะ ท่าทางขี้อ้อนน่าดูเลย" หืม น้องชาย...ไม่ทราบว่าใช้ตาไหนมองครับถึงมองว่าผมเป็นน้องชายของไอ้บ้านี่ได้....
"หึหึหึ...เหรอครับ แต่เค้สก็น่ารักจริงๆนะ ผมนี่รักเค้ามากๆเลย" มันขยี้หัวผมอีกแล้ว เอาเลยโจ๊กวันนี้หัวกูพลีแล้วเพื่อมึง เชิญเลย
"จริงสิค่ะ...รุ่นน้องของปีใหม่คนนั้นนะค่ะ ยังมองน้องชายของโจ๊กบ่อยๆเลย ชมตลอดว่าน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ ขอเบอร์โทรได้มัียเอ่ย...." มาอ่งมาเอ่ย....เห็นกูเป้นเด็กสามขวบรึไง
"หึหึหึ....มีขอเบอร์ด้วย เสน่ห์แรงจังเลยนะครับจูน น้องชาย." ก้กูหล่อไง ชิส์
"อู้ย....ปีใหม่ต้องไปแล้วนะค่ะ อู้งานมานานแล้ว ขอตัวเลยนะค่ะ หวังว่าปีใหม่จะเห็นเบอร์โจ๊กในคืนนี้นะค่ะ" พูดเสร็จเธอก็หันหลังกลับไป
"เดี๋ยวครับ..." อะไรมึงอีกดจ๊ก จะอาลัยอาวรไรนักหนา งอนจริงๆแล้วนะเว้ย
"มีอะไรอีกค่ะ...หรือว่าเปลี่ยนใจจะชวนปีใหม่ไปทานข้าวด้วยกัน...."
"ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ.....แต่นี่ ผมคืนให้"
"ค่ะ?" เธอคงงงว่าทำไมโจ๊กถึงคืนนามบัตรให้เธอ
"จูน....." แล้วมันก็ยื่นมืออกข้างตัว หงายมือขึ้น เธอคงงงว่าโจ๊กของผมกำลังทำบ้าอะไร แต่ผมกลับยิ้มออกมาอย่างมีความสุจ ผมก้าวไปข้างหน้าสามก้าวพร้อมกับวางมือของตัวเองลงบนฝ่ามือของมัน แล้วเราต่างก็กระชีบมือเข้าหากันจนแน่น มันหันมายักคิ้วให้ผมทีหนึ่ง ผมเลยด่ากลับไปแบบไม่มีเสียง 'ไอ้น่ารักเอ๊ย' มันหัสเราะเอิ๊กอ๊ากเลยครับทีนี้
"พี่น้องคู่นี้น่ารักกันจังเลยนะค่ะ ว่าแต่โจ๊กคืนนามบัตรให้ปีใหม่ทำไมค่ะ"
"คือ...." แล้วมันก็กระตุกมือผมแล้วลากตัวผมจนชิดกัวตัวมันแล้วกดหัวผมให้ซบกับบ่ามันอีกครั้ง
"คือที่ผมคืนนามบัตรให้คุณเพราะแฟนผมคงไม่ชอบเท่าไรแน่ถ้าหากผมมีเบอร์โทรของผู้หญิงอื่นแถมวงยๆแบบคุณด้วย..." ยังไม่วายหยอดนะมึง พอผมจะยกหัวออกมันก็กดกลับลงไปอีก แต่กดเบาๆนะ
"โจ๊กมีแฟนแล้วเหรอค่ะ....แล้วทำไมยังมาเที่ยวกับน้องชายอยู่อีกละ แกล้งปีใหม่เล่นใช่มั๊ยค่ะ" ขอโทษนะครับผมไม่เคยว่าผู้หญิงมาก่อน แต่เจ๊ครับไร้เดียงสาไปมัีย เจ๊จะซื่อไปไหนครับ บางซื่ออายเจ๊ไปแล้วนะนั่นนะ......พวกกูทำกันขนาดนี้แล้วยังคิดว่าพวกกูเป็นพี่น้องกันอยู่อีกเหรอ....ให้พวกผมโชว์เสต็ปกันตรงนี้เลยมั๊ยครับ
ผมนะได้แค่คิด...แต่มัน มัน มันจูบปากผมโชว์ไปเรียบร้อยแล้ว แถมมีเสียงด้วย เล่นเอาสมองผมโล่งไปเลย เหอะๆๆๆๆๆ ทำไมมีนางฟ้าสีชมพูมาบินวนรอบหัวผมเต็มไปหมดเลยล่ะ
"เห็นอย่างนี้แล้ว คุณยังคิดว่าผมกับ (มันหันมามองหน้าผม) ยังเป็นพี่น้องกันอีกเหรอเปล่าครับ"
"เอ่อ...คือ คือ อืม...ปีใหม่ขอโทษนะค่ะ คืิอไม่ทราบจริงๆว่าคุณสองคนเป้น...."
"แฟน....ผมสองคนเป็นแฟนกันครับและรักกันมากๆด้วย" หึหึหึห๊าๆๆๆๆๆๆมีความสุขจริงๆ ถ้าโลกจะแตกตอนนี้ก็ยินดีครับ แตกเล่ยยยยย
"ค่ะ.....ปีใหม่ขอโทษจริงๆ เกือบทำให้คุณสองคนมรปัญหากันซะแล้ว มิน่าละว่าทำไม (เธอบุ้ยบ้ายมาทางผม)ถึงได้ขี้อ้อนนัก พวกคุณรู้มั๊ยว่าคู่ของพวกคุณน่ารักมากๆ รักกันนานๆนะค่ะ ขอโทษอีกครั้งและขอตัวก่อนนะค่ะ"
"ครับ/ครับ" ผมยิ้มให้มัน มันยิ้มให้ผม ไท่ต้องมีใครพูด ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ แต่เราก็ต่างรู้ว่า เรารักกันมากแค่ไหน
ครืดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...มันโทรมาแล้ว
"รับเร็วขนาดนี้...นั่งคอยโทรศัพท์ของที่รักอยู่เหรอครับ"
"เออ...แค่นี้แหละ"
"เอ๊ยเดี๋ยวซิ"
"มีไรอีก" ไม่มีแรงจะเขินแล้วนะเว้ย
"กุจะไม่อยู่ประมาณอาทิตย์หนึ่ง"
"ไปไหน!!!!!!!"
"เอ๊ยอย่าดุดิ...คือพ่อกับแม่ต้อไปประชุมต่างจังหวัดแล้วต้องับรถกันไปเอง กูเลยอาสาจะขับไปให้พวกท่าน ขับรถทางไกล อันตราย เข้าใจกูใช่มัีย"
"อืม..เข้าใจมึงเองก็ขับดีดีละ อย่าประมาทอย่าคิดว่าตัวเองเก่ง ถ้าเหนื่อยก็พักหรือไม่ก็เปลี่ยนให้พ่อมาขับบ้างก็ได้"
"ครับครับครับ รู้แล้ว อ้ออีกอย่าง....."
"จะหายไปไหนอีกละ"
"เปล่าซะหน่อย...ทำไมไม่อยากให้กูไปไหนเหรอ"
"มั้ง...แค่คิดว่าจะไม่เจอหน้ามึงกูก็รู้สึกแปลกๆแล้ว มันหงุดหงิด ว่างๆ ยังไม่รู้ บอกไม่ถูก...."
"กูเองก็ไม่ได้อยากไปซะหน่อย แต่อะไรที่กูสามารถทำให้พ่อแม่ได้บ้างกูก็อยากทำ เพราะพวกท่านทำให้กุมาเยอะพอแล้ว ทำให้มาตลอด เข้าใจใช่มัียครับ"
"เข้าใจครับ...ว่าแต่มีอะไรล่ะ"
"อ้อ....พ่อกับแม่บอกว่าหลังกลับจากประชุม พวกท่านจะไปพบพ่อตาแม่ยายซะหน่อย"
"ไอ้บ้า...หึหึหึ..."
"กูเองก็คงไปหามึงได้ก็ตอนนั้นเลยนะ....พวกท่านบอกว่าจะโทรไปบอกพ่อตาแม่ยายเอง เด็กๆไม่ต้องยุ่ง"
"โอเคๆ เดินทางพรุ่งนี้ใช่มั๊ย"
"ใช่ครับ"
"งั้นไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้จะได้ไม่เพลีย"
"เราคงคิดถึงกันมากน่าดูเลยเนาะ...."
"คร้าบบบบบบบบคิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆ ไปนอนได้แล้ว...แล้วอย่าลืมโทรหาด้วยละ"
"รับทราบครับผม จะโทรหาทุกสิบนาทีเลย"
"เวอร์"
"งั้นกูนอนนะ....รักจูนนะ...."
"รักมึงเหมือนกัน...." หนึ่งอาทิตยืนี้ผมคงเก็บความคิดถึงได้เป็นตันๆแน่....คิดถึงโว้ยยยยยยยย
-
หวานตลอดดดด :-[
-
อ๊ากกกกก อิจฉาคู่นี้จริงๆ ขอให้รักกันไปนานๆๆนะครับบบ
-
:o8: :o8: น่ารักตลอดกาลจริงๆ สำหรับคู่นี้ ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ เป็นกำลัง แล้วรีบๆมาต่อนะครับผม :-[ :-[ :-[ :-[
-
จูนหึงโหดนะหนูนะ ไอ้โจ๊กก็ไม่รีบพูดให้เคลีย :z6:
แต่ก็ฮาเจ๊พริสตี้คนนั้นนะ เจ๊สวยใสไร้เดียงสามาก :laugh:
ไอ้โจ๊กต้องจูบโชว์เลยทีเดียว xd
-
Waan nid priew noi taam style 2J,,hu hu hu...
-
หวานกันได้น่ารักและน่าอิจฉาเป็นที่สุด >///< รักกันอย่างนี้นานๆน๊าโจ๊กจูน
-
น่ารักอะโจ๊กกะจูน น่ารักตลอด มดงอน คำนี้น่ารักอะ
-
หวานมาก อิจฉา
โจ๊กโคตรอดทนเลยอ่ะ จูนเมื่อไหร่จะยอม
-
โอ่ยยย โคดหวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
กลับมาสองตอนเต็มๆ หายคิดถึงเลย
แต่อ่านไปน้ำตาไหลไป ไม่รู้ดิ ชอบผู้ชายแบบโจ๊กมากอะ อยากมีแฟนแบบนี้
เวลาคิดถึงโจ๊ก มักจนึกเป็นหน้าลูกพีช พระเอก เหตุผลที่ไม่อยากเป็นเพื่อนเธอ ทุกที
ประมาณว่าฟีลเดียวกัน
ชอบๆๆๆ อย่าหายไปนานนะน้องดิว พี่คิดถึงโจ๊กจูนจริงๆ
ปล. อุตส่าแอบลุ้นนึกว่าคู่นี้จะไปถึงไหนๆ แต่ก็ยังไม่แหะ ฮ่าๆๆ
กดบวกให้แล้วนะ จุ๊บๆ
-
จูนหึงโหด โจ๊กก็ต้องเคียส์สิจ๊ะ
-
พี่ดิวคือจูนจิงๆด้วย
ตรงที่ว่า ชอบกินไอติมเวลารมณ์เสีย + ชอบองุ่น
อิกปัจจัย
ตัวเอกก่ต้องเปนผู้เเต่งสินะ ถึงจะเข้าใจบท เเละ อารมณ์ได้ดี คิคิ
-
แอร๊ยยยย
น่ารักตลอดคู่นี้
ชอบๆๆๆๆ
-
ชอบมากเลย อ่านแล้วลุ้นตลอด จะมีต่ออีกไหม ชอบบบบบบบบบบบบบบบ
-
น้องจูนหึงได้น่ากลัวมากเลย
-
:-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2:
-
หวานรับปีใหม่เลยนะครับคุณดิว แต่ชอบมากกกกๆๆๆๆๆ5555+
-
อิจฉาคุ่นี้จังเลย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ, รวดเดียวเลย
สนุกมาก~ ตอนแรกก็นึกว่าโจ๊กแกล้งจูน ที่ไหนได้เป็นสอง
หมั่นไส้มากก! แต่ตอนนี้หายไปจากวงโคจรของโจ๊กจูนเลย55.
โจ๊กนี่ความอดทนสูงเนอะ ไม่กดจูน น่ารักออกขนาดนั้นทนมาได้
:-[
-
อิอิ อ่านมาตั้งแต่แรก สามวัน แทบไม่ได้พัก ๕๕๕
พ่อโจ๊กน่ารักมาก เท่ห์โฮกกกกกกกกกกกกกก
ส่วนหนูจุนก็ เข้าใจอารมณ์นะ กลัว ไม่กล้า ไม่พร้อม แต่ก็ชอบให้โจ๊กอยู่ข้าง ๆ
จริง ๆ ชอบคู่ ซีน กะ พี่เต อยากรู้ว่าซีนจะรับมือไง แล้วพี่เตจะเอาไม้ไหนมัดใจซีน อิอิ
แอบรอนัก ลุ้นต่ออย่างแรงจร้า
ส่วนคู่หลักเนี้ย แอบรอเหมือนกัน น่าจะมี เอ็นซี เล็ก ๆ ให้น่ารัก ๕๕๕
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก หลากรส หลายลีลา ชอบมากกกกกก
-
"จูน นี่มันอาทิตย์หนึ่งแล้วนะลูกที่นั่งๆนอนอยู่กับบ้าน ทำไมไม่ออกไปเที่ยวข้างนอกบ้านล่ะ นั่งถอนหายใจจนคาร์บอนเต็มบ้านไปหมดแล้ว..."
"ผมเปล่าซะหน่อย...."
"แม่ก็แซวลูก ก็แฟนเค้าไม่อยู่จะให้คุณชายเค้าออกไปไหนยังไงกับใครละครับ จริงมั๊ยจูน..ลูกพ่อ"
"พ่ออ่ะ...พอกันเลยครั้บทั้งพ่อทั้งแม่นั่นแหละ....ผมแค่ไม่อยากออกไปไหนต่างหากไม่ได้เกี่ยวกะใครซะหน่อย....คิดกันไปเองนะนั่น"
"เหรอ/เหรอ?????" พร้อมกันไปมั๊ยครับ
".............." ผมเลยได้แต่ยิ้มแหยะๆ ก็เคยโกหกพวกท่านสำเร็จเสียที่ไหนละครับ
"เมื่อกี้บ้านโน้นโทรมาบอกว่ากำลังจะออกมากันแล้ว...."
"จริงเหรอครับแม่!!!!!!" ก็ผมไม่ได้เจอมันมาตั้งหนึ่งอาทิตย์ ได้ยินแต่เสียง มันก็ต้องมีกันบ้างแหละครับที่จะคิดถึง หึหึหึ
"ไม่ได้คิดถึงคนบ้านโน้นไม่ใบ่เหรอลูก...แล้วทำไมต้องดีใจขนาดนั้นด้วยล่ะ....."
"แม่ก็.........." ไปไม่เป็นเลยครับ ก็ที่แม่พูดนะเรื่องจริงทั้งนั้นนิ
"จ้าาาาาาา....อีกไม่นานก็คงจะถึงกันแหละ อาหารที่แม่เตรียมคงถูกปากบ้านโน้นนะ...." แม่ผมลงครัวเองทั้งหมดเลยครับวันนี้...จัดเตรียมกันตั้งแต่เช้าเชียวแหละ
"แม่ครับ...มีไรต้องเตรียมพิเศษมั๊ย...." เช่นของรับไหว้ลูกเขยไรแบบนี้นะ....
"ไม่เห็นบ้านโน้นบอกไรมานะ น่าจะแค่มากินข้าวธรรมดานั่นแหละ...แต่แม่ว่าจูนขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยดีมั๊ยจ๊ะ เจอผู้ใหญ่นะลูก"
"แถมไม่ใช่ผู้ใหญ่ธรรมดาซะด้วย ว่าที่พ่อตาแม่ยายนะนั่น..."
"ขอเหอะครับ....จะแซวกันไปไหน ผมลูกพ่อนะ...."
"พ่อก็ แซวลูกจริงเชียว ลูกเขินจนหน้าแทบมุดพื้นแล้ว...ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะลูก.....หยุดเลยนะพ่อไม่ต้องแซวลูกแล้ว..." เจอฤทธิ์แม่เข้าไปถึงกับพะงาบๆกันเลยทีเดียวครับ ให้รู้กันซะบ้างว่าบ้านนี้ใครคุม
ผมขึ้นมาบนห้องก็ลองมองหาเสื้อผ้าในตู้ดู....ผมก็เห็นด้วยกับแม่นะ ถ้าโจ๊กมันมาคนเดียว มันคงชอบแน่ที่เห้นผมอยู่ในชุดตอนนี้ แค่เสื้อกล้ามกับกางเกงบอล แต่นี่ผู้ใหญ่มาด้วยมันคงไม่เหมาะเท่าไร
ผมก็เลยจัดการอาบน้ำอีกรอบซะเลยทั้งที่เพิ่งอาบไปเมื่อไม่นานนี้เอง อาบเสร็จก็ใส่เสื้อผ้าที่เตรียมไว้ ก็ไม่ได้พิเศษไรมากหรอกแค่ยีนส์กับเสื้อเชิ้ตพับแขนหน่อย เข็มขัดหนัง ผมเปียกน้ำก็สะบัดๆเอา ไม่อยากเป่าไม่อยากเซ็ต ขี้เกียจ รอโจ๊กมาทำให้ดีกว่า....โทรหามันหน่อยดีกว่าว่าถึงไหนแล้ว
"ปัง!!!!!!" ประตูเปิดออกพร้อมกับเผยร่างของคนที่ผมคิดถึงมาตลอด 2 ปีเต็ม
"........." มันยืนยิ้มนิ่งอยู่หน้าประตูไม่ยอมเดินเข้ามาซะที ผมเลยตบทีนอนข้างๆตัวสองสามแปะ แล้วมันก็ฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับรีบปรี่เดินมาหาผมทันที พอมันนั่งลงปั๊บ มันก็ทำการพิสูจน์ทฤษฎีของเซอร์ไอแซกนิวตันทันที สภาพการทรงตัวที่ไร้น้ำหนัก หัวมันจะถลาท้าลมและถาโถมเข้ามาที่ตักผมทันที ทำให้ผมต้องจับหัวมันให้อยู่เหนือตักในสภาพที่คอมันจะไม่หัก
"คิดถึงที่สุดเลย...จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...คิดถึงๆๆๆๆจุ๊บๆๆๆๆๆๆ" มันจับมือผมมาจูบมาหอมใหญ่เลย
"เวอร์แล้วมึง...อะไรจะคิดถึงขนาดนั้น" ปากก็ว่าไปนั่น แต่ก็ยอมให้มันทำมิดีมิร้ายกับมือผมต่อนะ
"มึงกำลังจะบอกว่ามึงไม่คิดถึงกูเลยงั้นสิ...."
"งั้นมั้ง....หึหึหึ..." ผมพูดได้แค่นั้น ก็โน้มหน้าลงไปจูบปากกับมันทันทีก่อนที่มันจะบ่นผมอีกชุดใหญ่.....
"พอแล้วโจ๊ก...หายใจไม่ทัน...."
"อ่อนว่ะ..."
"เออไอ้เก่ง...ใครมันจะไปเชี่ยวชาญ ช่ำชอง โชกโชนแบบมึงล่ะ...นี่แนะ..." ผมผลักหัวมันหล่นจากตักไปเลย ปากดี
"โอ๊ย...เจ็บนะมึง..."
"ไม่ตายหรอกเจ็บแค่นั้นนะ...."
"แต่กูคิดถึงมึงเจียนตายเลยนะ....คิดถึงกันบ้างมั๊ย...."
"........." ตายเลยดีกว่าครับ พูดกันแบบนี้ ขอลาตายกันเลยทีเดียว
"ว่าไงครับคนดี...คิดถึงกันบ้างมั๊ย...?" มาแล้วครับน้ำเสียงนุ่มๆ สายตาอ้อนๆ...ปากยื่นๆ...แพ้ทางทุกที
"แล้วไม่รู้รึไง...." เสียงอ่อยไปนะจูน
"ก็รู้แหละ...แต่อยากได้ยิน..นะนะนะนะน...นะครับ ...บอกหน่อย คิดถึงกันบ้างมั๊ย..."
"ตอนหลับเท่านั้นแหละ...ที่สมองกูไม่คิดเรื่องมึง....ไม่ใช่แค่คิดถึง...แต่โคตรๆๆๆๆๆๆคิดถึง....."
"ฮ่าๆๆๆๆๆ...น่ารักว่ะมึง...." มันดึงผมผมไปจุ๊บๆแบบชนปากหลายครั้งติดกันจนเจ็บไปเลย...แต่ทนได้ เพราะชอบ...
มาแค่ครึ่งเดียวก่อนนะครับ สมบูรณืจะตามมา
-
^
^
^
มาแล้วววววววว
น่ารักมากกกกกก :laugh:
-
มาแล้ววว
รอ รอ รอครึ่งหลัง
โจ๊กจูน คิดถึงกันน่ารักไปมั๊ยยยยยยยยยยยยยย
อิจฉาเว้ยยย
-
มาแบบนี้มาให้ค้างอย่างแรง
-
ครึ่งหลังมาตอนไหนน้า รอๆ
-
ไม่ไหว น่ารักไม่ไหวแล้วคู่นี้
5555
-
o18 น่ารักสุดยอด แต่ก็อีกอ่ะ ค้างอย่างเต็มแรงงงงงงงงงงงงงงงง
-
อ้ากกกก ค้างอ่า
-
ชอบอ่า อิอิ หวานกันซะ รอนร๊าๆๆ :กอด1: :กอด1: :mc4: :mc4: :mc4:
-
อยากจะบอกว่า "น่ารักอะ"
-
รักกันดีไม่มีเปลี่ยน..ชอบที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดด :กอด1:
-
จูนน่ารัก อะ - - อิจฉาโจ๊ก
-
55555 waan baeb ha ha nor..
-
ในที่สุดก็อ่านทันจนได้
เรื่องนี้มันน่ารักจัง
ทำให้คิดถึงมิตรภาพ
ดีดีระหว่างเพื่อน
ต่อให้โกรธเกลียด
กันแค่ไหนคำว่าเพื่อน
ก็ไม่เคยทิ้งกัน :n1:
กด+เป็ด
สำหรับเรื่องราวดีดี
-
ขอบคุณครับคุณดิว ที่แวะมาต่อความหวานของโจ๊กกะจูน....ชอบคู่นี้จริงๆครับ
-
จูนน่าร๊ากกกกกกกกกกก :o8:
-
มันปล้ำกอดผมอยู่อีกซักแป๊บ...แต่จริงๆก็แกล้งนั่นแหละ ทำไงได้ละครับ นอกจากยอมเพราะรักมันหมดใจแล้วนี่
"พอแล้วโจ๊ก...ปากเจ็บหมดแล้ว เดี๋ยวปากบวมอายพ่อๆแม่ๆตายเลย"
"สมน้ำหน้าคนปากดีไง...งั้นขออีกครั้ง...จุ๊บบบบบบบบบบบ" โอเค เอาให้ตายกันตรงนี้เลยมั๊ย
เราสองคนลงมาด้านล่างก็เห็นพ่อๆแม่ๆนั่งคุยกันอย่างออกรส พอพวกผมมายืนตรงหน้าพวกท่านก็มองพวกผมแบบ...เอ่อ...แบบไงดีละ มองแล้วยิ้มแปลกๆนะ...เล่นเอาเขินเหมือนกันนะ ผมทำไรไม่ถูดเลยทุบหลังโจ๊กดังอั๊ก....เอ๊ย โทษทีวะ เขินแล้วลืมตัวทุกทีเลย เลยได้แต่ยิ้มแหยๆขอโทษมันไป
"ลงกันมาได้แล้วเหรอจ๊ะสองหนุ่ม แม่คิดว่าต้องขึ้นไปตามให้ลงมาซะอีก...แต่ก็นะ แม่เข้าใจแหละว่าคิดถึงกันมาก เลยต้องให้เวลากันหน่อย" แม่ผมเอาอีกแล้ว ถนัดนักเรื่องทำให้ลูกวางหน้าไม่ถูกเนียะ
พ่อแม่ผมนั่งโซฟาคู่เล็ก ส่วนพ่อแม่มันหรือก็คือว่าที่พ่อตาแม่ยายผมนั่นเองนั่งโซฟาตัวเดียวกันแต่ใหญ่หน่อย ส่วนผมกับคนที่ผมรักนั่งบนพื้นตรงกลางระหว่างพวกท่านทั้งสี่
"รู้กันใช่มั๊ยเด็กๆว่าทำไมต้องมานั่งกันตรงนี้ในวันนี้..."
"ครับ/ครับ"
"พ่อๆแม่ๆไม่รู้กันหรอกว่าสิ่งที่ทำในวันนี้มันจะถูกหรือมันจะผิด แต่รู้แค่ว่าทำแล้วลูกทั้งสองคนมีความสุข พ่อแม่ก็ยินดีและเต็มใจที่จะทำ..." แม่ผมพูดพร้อมกับสายตาที่มองตรงมาแล้วทำให้ผมยิ้มตามได้ แม่หมายความตามที่พูดจริงๆ ไม่ได้พูดเพื่อให้ดูดี แต่พูดเพื่อให้รู้ว่ารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
"แม่ดีใจนะที่เห็นลูกสองคนพร้อมกันในวันนี้ ลูกของแม่ทำได้ เห็นมั๊ยเวลาแค่ 1 ปี มันไม่ได้ยาวนานไปกว่าความรักที่ลูกมีให้กันเลย ลูกทั้งสองคงได้เรียนรู้อะไรกันมากขึ้น รู้กันแล้วใช่มั๊ยไอ้รักที่ว่ามันยากนะ แต่การที่จะรักษานะมันยากยิ่งกว่ายากอีก แต่ลูกก็ทำได้ ผ่านวันเวลาที่ต้องเหงา ต้องอยู่คนเดียว ต้องมองคนอื่นอยู่กับคนที่รัก แต่พอหันมามองกลับเห็นตัวเองกำลังกอดตัวเองอยู่....แต่วันนี้คนที่ลูกรักก็อยู่ตรงนี้แล้ว อยู่ข้างๆซึ่งกันและกัน....เชื่อใจ ไว้ใจ ซื่อสัตย์ และการให้เกียรติซึ่งกันและกัน ถ้าลูกทำสี่อย่างนี้ได้ เชื่อได้เลยว่าลูกจะได้อยู่มองหน้ากันไปจนแก่จนเฒ่าเลยแหละ...."
"ผมจะจำไว้นะครับแม่...."
"ส่วนผม...อืม...เอ่อ...จะเก็บใส่ใจไว้ครับ" แล้วมันจะอืมจะเอ่อเพื่อ?????.....ผมแอบมองหน้ามัน แม่เจ้า หน้ามันแด๊งแด้งแดงเลย มันเขินไรละ....
"โจ๊ก...จูน...ลูกทั้งสองเป็นคนรักกันนะ.....รักกันก็ชวนกันไปในทางที่ถูกที่ควรนะ ถ้าอีกคนหลงทางก็ช่วยดึงช่วยฉุดให้กลับมาอยูในที่ทางที่ถูกที่ควรซะ อย่ารักอย่างหลงจนเออออตามกันไปไหหมด รักให้เป็น รักให้ถูก รักให้ควร คนรักกันใช่ว่าจะต้องตามใจกันไปซะทั้งหมด เราคงไม่อยากให้คนที่เรารักเดินทางผิดใช่มั๊ยละ เพราะงั้น ปิดตาที่จะมองคนอื่นได้ แต่อย่าหลับตาเพื่อที่จะรักกัน.....ปิดหูที่จะไม่รับฟังคำพูดใดๆของใครก็ได้ แต่อย่าทำหูทวนลมเวลาคนที่เรารักเตือนหรือบอกกล่าวอะไร...ปิดใจเพื่อไม่ให้คนอื่นเข้ามาได้ แต่ขอให้เปิดใจรับฟังและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นทัศนะคติกัน ปากก็เหมือนกัน ปิดเมื่อควรปิด และเปิดเมื่อควรเปิด....แล้วรักของลูกจะไม่หายไปไหนหรอก......จำไว้กว่าจะรักกันได้มันไม่ได้ง่ายเลย พ่อฝากแค่นี้แหละ"
นั่นสิครับกว่าผมกับมันจะรักกันได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย...ผมสัญญาครับพ่อ ผมจะดูแลรักนี้ให้ดีที่สุด
"เมื่อลูกทั้งสองทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อแม่ได้แล้ว คราวนี้ก็ต้องถึงคราวที่พ่อแม่ต้องคืนสัญญานั้นให้ลูกกลับไป...รักกันดีดีนะลูก ตราบใดที่ลูกมองหน้ากันแล้วยังยิ้มให้กันได้ ตราบนั้นความสุขบนโลกนี้ก็ยังจะอยู่ข้างลูก ยังเป็นของลูก โจ๊กจูน...ยิ้มให้กันเยอะๆนะ..."
"ขอบคุณครับพ่อ/ขอบคุณครับพ่อ" ผมกับมันเข้าไปกราบเท้าพ่อของผมกัน ท่านลูบหัวเราสองคนเบาๆ ผมรักพ่อครับ
"อย่าขี้แยสิจ๊ะลูก วันนี้ลูกต้องยิ้มนะจูน อย่าร้องไห้....รู้อะไรมั๊ย แม่เคยหวังว่าจะมีลูกชายที่น่ารักๆซักสองคนจะได้เป็นเพื่อนเล่นกับจูน แล้ววันนี้ฝันของแม่ก็เป็นจริงแล้ว แถมลูกชายคนใหม่ก็ทั้งหล่อ น่ารัก นิสัยดี แถมเป็นได้ทั้งเพื่อน พี่น้อง คนรัก คนที่จะดูแลกันได้ตลอดชีวิต....ขอบคุณนะโจ๊กที่ทำให้ฝันของแม่เป็นจริง.....รักกันดีดีนะลูก....กอดหน่อย" แม่อ้าแขนกว้างสำหรับโอบกอดทั้งผมและคนที่ผมรัก แม่หอมผมเราทั้งสองคน แม่ร้องไห้ด้วยแหละ บอกให้ผมอย่าร้องไห้ แต่กลับร้องซะเอง ไม่ไหวๆ ผมกับมันก้มลงกราบเท้าแม่พร้อมกัน แล้วโจ๊กก็แยกกลับไปนั่งที่เดิมก่อน ส่วนผมยังคงกราบ จูบและกอดเท้าของแม่เอาไว้...คราวนี้น้ำตาผมหยดรดเท้าของแม่อีกครั้งเหมือนในวันนั้น แต่มันคนละความรู้สึกกัน คราวนี้มันไม่จุก ไม่แน่น ไม่อึดอัด กลับรู้สึกโปร่ง โล่ง สบาย หายใจสะดวก ยิ้มได้ทั้งน้ำตา รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยได้
"จูน....พอแล้วลูก พอแล้ว" แม่ห้ามผมไปก็สะอื้นไป แล้วคว้าตัวผมไปกอดจนแน่น ผมก็กอดแม่แน่นพอกัน แน่นจนเราสามารถสัมผัสความรัก ความอาทรของกันและกันได้
"ฮึก....ผมรัก...ฮึ....แม่ครับ"
"แม่ก็รักจูนนะลูก รักมากด้วย แม่ไม่รู้หรอกว่าแก้วตาดวงใจมันเป็นยังไง แต่แม่รักลูกมากขนาดนั้นเลยนะ"
"ขอบคุณครับแม่......ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่รักผม ขอบคุณที่รักคนที่ผมรัก ขอบคุณที่แม่เข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น ฮึก....ขอบคุณพ่อด้วย ขอบคุณจริงๆครับ ผมรักพ่อรักแม่นะ" ผมดึงพ่อเข้ามาร่วมกอดครั้งนี้เพิ่มอีกคน มือซ้ายโอบแม่ มือขวากอดพ่อ ขอบคุณจริงๆครับ...........ผมถอยตัวเองลงมานั่งข้างมันอีกครั้ง ส่วนพ่อก็เช็ดน้ำตาให้แม่
"ร้องไห้จนตาบวนหมดแล้วนะจูน แต่ยังดูดีพอที่จะเป็นคนที่กูรักได้อยู่...หึหึหึ"
"ชิส์......ปวดหัวจัง....โจ๊ก...."
"ครับ...ร้องไห้เยอะนิ.....ไหวมั๊ย"
"ไหวสิ...แค่นี้เด็กๆ"
"ครับพ่อคนเก่ง....ไม่ไหวก็บอกนะ อย่าอวดเก่งฝืนอีกละ"
"รู้แล้วน่า....ขี้บ่นจริง"
"ว่าไงนะ?"
"รับทราบครับบบบบบ...."
"หึหึหึ...."
"แม่ดีใจนะที่ได้ลูกชายน่ารักๆอย่างจูนเพิ่มมาอีกคน แม่ก็เคยหวังนะว่าอยากมีลูกซักสองคน หญิงคน ชายคน โจ๊กจะได้ดูแลปกป้องน้องสาวได้ ส่วนน้องสาวก็สามารถดูแลเรื่องส่วนตัวของพี่ชายได้....แต่วันนี้ลูกทั้งสองทำให้แม่เห็นแล้วว่าต่อให้เป้นผู้ชายทั้งคู่ โจ๊กและจูนต่างก็สามาารถปกป้องและดูแลซึ่งกันและกันได้ แถมตลอดชีวิตด้วย.....แม่อาจจะเกิดในโลกยุคเก่าที่ผู้ชายต้องรักและแต่งงานกับผู้หญิงเท่านั้น ทั้งที่จริงๆแล้วก็ไม่มีใครสามารถบอกได้หรอกว่าความคิดนี้ถูกต้องทั้งหมดหรือไม่ เพราะสามีภรรยาที่มีปัญหาหย่าร้างครอบครัวแตกแยกก็มีให้เห็นกันทุกวัน....จนวันนี้ ลูกทั้งสองทำให้แม่รู้แล้วว่าความคิดนี้มันไม่จริงเสมอไป ไม่ว่าเพศไหน ชาติใด สูงตำ่ดำขาวแค่ไหน ถ้ารักกัน มันก็คือรักคือสิ่งสวยงามนั่นเอง มันจะยังคงความสวยงามไว้เสมอตราบเท่าที่เรายังรักษาดูแลมันอย่างดี.....จูน เราเป้นครอบครัวเดียวกันแล้วนะลูก งั้นขอแม่กอดรับขวัญลูกชายคนใหม่หน่อย...." แม่(ยาย....หึหึหึ)โอบกอดผมแน่นและจูบที่ขมับอีก 2-3 ครั้ง
"โจ๊กด้วย...มาให้แม่กอดหน่อยลูก...." อ้อมกอดของคนเป็นแม่กว้างพอเสมอเลยนะครับสำหรับคนเป็นลูก ท่ากอดผมกับโจ๊กไว้แน่น....ผมไม่รู็หรอกว่าคนที่เป้นพ่อเป็นแม่คนจะรักลูกได้มากมายแค่ไหนกัน และผมเองก็คงจะไม่มีวันได้รู้ด้วย ผมรู็แค่ว่าพ่อแม่รักลูกมากขนาดดับฝันของตัวเองได้เพื่อลูก....ผมกับโจ๊กก้มลงกราบเท้าแม่ แล้วผมก็ถอยกลับมานั่งที่เดิม ส่วนมันยังคงนั่งพนมมือไหว้แม่อยู่ตรงนั้น
"แม่ครับ....โจ๊กรู้ว่าแม่อยากมีหลานตัวเล็กๆไว้เล่นด้วยยามแม่แก่เฒ่า...ทุกครั้งที่แม่เห็นเด็กๆ แม่จะยิ้มอย่างมีความสุข สายตาขแงแม่เต็มด้วยความเอ็นดู โจ๊กขอโทษที่มีหลานน่ารักๆให้แม่ไม่ได้..."
"ไม่เป็นไรโจ๊ก...ไม่เป้นไรนะลูก...." แม่มันเองก็เริ่มมีน้ำตาคลอหน่วยตา มือก็จับมือของลูกชายท่านไว้
"แต่โจ๊กสัญญานะครับแม่ โจ๊กจะเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ตลอดไป ถ้าสิ่งไหนที่ทำแล้วพ่อแม่มีคสามสุข ยิ้มได้ โจ๊กจะทำโดยไม่ลังเลเลย...."
"ความสุขของคนเป็นพ่อเป็นแม่คือความสุขของลูกไง แค่มีโจ๊ก แค่แม่เห็นโจ๊กมีความสุข นั่นต่างหากคือความสุขที่แม่ต้องการที่สุดแล้ว"
"ขอบคุณครับแม่....ขอบคุณจริงๆครับ"
"พ่อพูดไรดีละทีนี้...คนอื่นพูดไปหมดแล้วเพราะใจของคนเป็นพ่อเป้นแม่ทุกคนก็เหมือนกันทั้งหมดนั่นแหละ ลูกสุขพ่อแม่ก็สุขด้วย แต่ถ้าเมื่อไรที่ลูกทุกข์ พ่อแม่ทุกข์กว่าเป้นร้อยๆเท่า เพราะงั้นถ้าอยากให้พ่อแม่สุข ลูกก็ต้องสุขด้วย......พ่อขอฝากการใช้ชีวิตละกันนะ...พ่อรู้ว่าทุกชีวิตคู่ต่างก็มีแนวทางในการดำเนินไปที่ไม่เหมือนกัน...แต่ก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนักในเรื่องทำไงให้อยู๋กันได้นานๆอย่างมีความสุขด้วย.....เมื่อคนหนึ่งพูด อีกคนต้องเงียบและฟัง.... เมื่ออีกคนถาม อีกคนต้องตอบอย่าเดินหนี....เมื่ออีกคนหนึ่งไม่พูด อีกคนต้องถาม...อย่าต่างคนต่างเงียบ ต่างคนต่างพูด...ต่างคนต่างพูดใครจะฟัง ต่างคนต่างเงียบใครจะพูด....ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่องจริงๆ ถอยกันคนละก้าวแล้วคิดทบทวนให้ดี แล้วค่อยหันหน้ามาคุยกันใหม่ อย่าปล่อยไว้นานจนมันตกตะกอนไปเอง เพราะวันหนึ่งตะกอนนั้นมันก็จะขุ่นขึ้นมาอีกโดยไม่มีวันจบสิ้น จำไว้ เรื่องทุกเรื่องมันจะมีทางออกของมันเองอย่แล้ว...เพียงแต่เราต้องหาให้เตอเท่านั้น..."
"ครับพ่อ...ตัวอย่างที่พ่อทำให้เห็นผมมาตอลดชีวิตของผม มันมากมายเหลือเกิน....ผมจะรักจูน ดูแลจูนให้ดีไม่น้อยกว่าที่พ่อรักและดูแลแม่...ผมสัญญาครับ"....เขินนะครับ เขินมากด้วย...ก็ดูมันพูดสิ.... เขินมากจนมันต้องโบกหัวผมเบาๆเพื่อให้กราบขอบคุณพ่อมันเลย คิดเอาเองละกันว่าเขินขนาดไหน....
"ผมขอบคุณนะครับที่พ่อแม่ให้ผมกับจูนรักกันได้ ผมรู้มันไม่ง่่ายเลยกับการที่จะยอมรับมัน พ่อแม่ทุกคนต่างก็กวังอยากเห้นลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ มีพ่อแม่และลูกน่ารักๆ....แต่ผมก็สัญญานะครับ ผมจะสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์แบบในแบบของผมเองที่พ่อแม่ก็จะมีความสุขกับผมไปด้วย...ขอบคุณจริงๆครับ..."
"ถ้าวันนั้นพ่อแม่ขอให้ผมกับโจ๊กเลิกกัน ผมก็จะทำตามและไม่โกรธพ่อแม่เลยซักนิดเดียว เพราะผมรู้ว่าท่านทำด้วยความหวังดี แต่พ่อแม่กลับให้ทางเลือกที่ดีกว่านั้นกับพวกผม ถ้าผมกับดจ๊กอยู่ด้วยกัรตลอดเวลา ผมคงไม่เข้าใจถงความสำคัญของการคิดถึง อดทน ไว้ใจ เชื่อใจและซื่อสัตย์....1 ปีนี้สอนอะไรผมมากจริงๆ....ขอบคุณครับที่ให้เรารักกัน" ผมกับมันก้มลงกราบอีกครั้งตรงหน้าพวกท่านทั้งสี่คน น้ำตาผมไหลจนปวดหัวปวดตาไปหมดแล้ว แต่ผมยังกลับยิ้มได้ หัวเราะได้
"โจ๊ก....พาจูนไปล้างหน้าล้างตาหน่อยลูก หน้าเน่อดูไม่ได้แล้ว มอมแมมหมดหล่อกันพอดี....แล้วเด๊ยวลงมาทานข้าวด้วยกันนะ...."
"ครับ/ครับ"
"โจ๊ก....รู้มั๊ยความสุขมันวิ่งพล่านไปทั่วตัวกูเลย...เหมือทุกอณูในร่างกายมันกำลังยิ้ม กำลังหัวเราะไปกับกูด้วย มันบรรยายไม่ถูก รู็แค่ว่าหุบยิ้มไม่ได้เลย....กูกำลังจะเป็นบ้ารึเปล่านิ...." ผมกำลังนอนหนุนตักและเงยหน้ามองหน้ามันบนเตียงหลังจากที่ล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้ว
"จุ๊บ.......ถ้ามึงจะบ้า กูก็คงบ้าเหมือนกันแหละ....จุ๊บ....หายปวดหัวรึยัง....หืม....ว่าไงครับคนดี..." ผมไม่ตอบในครั้งแรกเพราะกำลังตั้งใจมองหน้ามันอยู่...คนๆนี้จะอยู่กับผมไปตลอดชีวิตใช่มั๊ยครับ
"โจ๊ก?"
"หืม?"
"เราจะอยู่กันอย่างนี้ตลอดไปใช่มั๊ย....ยิ้มให้กัน หัวเราะด้วยกัน หรือแม้แต่ร้องไห้ด้วยกันใช่ไหม...." มันเอามือมาปิดตาผมไว้หลังจากที่ผมพูดจบประโยคนั้น
"รู้ใช่มั๊ยว่าทุกอย่างมันอยู่คู่กับการเปลี่ยนแปลง ซึ่งก็มีทั้งทางที่ดีขึ้นหรือแย่ลง ไม่มีอะไรที่อยู่ได้โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงหรอก...เราเลือกได้ว่าจะให้เปลี่ยนไปในทางใด ดีขึ้นหรือแย่ลง....เข้าใจรึยังครับ...." พูดจบมันก็เปิดตาผม
"รักโจ๊กที่สุดเลย....จุ๊บ" นี่ไงครับคือการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยๆที่ผมสามารถทำได้เลย การบอกความรู้สึกดีดีกับคนที่เรารักและรักเรา
"แสดงว่าเข้าใจ..งั้นรักเหมือนกัน....จุ๊บ...." ทำไมปากมันหวานจังหว่า งั้นขอกินอีก....จุ๊บบบบบบบบบบบ
"ฮ่าๆๆๆพอแล้ว....ตกลงหายปวดหัวรึยัง" เออ ผมลืมไปเลยว่าตัวเองปวดหัวอยู่
"หายแล้ว....จูบคุณชายโจ๊กรักษาได้ทุกโรค...." กล้าเนอะกู
"หึหึหึ...."
"หัวเราะทำไม"
"เราจะยิ้มให้กัน หัวเราะให้กันนะ...."
"เพราะกูน่ารักหรอก...มึงถึงหัวเราะได้...ใช่เปล่า"
"น่ารักที่สุดในสายตากูเลยละ...แต่ห้ามไปน่ารักในสายตาคนอื่นด้วยละ หวง"
"อันนี้ก็พูดยากนะ เพราะความหน้าตาดี น่ารัก หล่อของกูนี่ชอบไปเตะตาคนอื่นเค้าอยู่เรื่อย...."
"โหย...อ่อนเอ๊ย...ยอมเข้าหน่อยหลงตัวเชียว..."
"หรือมึงว่าที่กูพูดไปเมื่อกี้ไม่จริงเลย..."
"จริงที่สุดเลยครับ...จริงสุดๆไปเลย"
"อะโด่...นึกว่าแน่...." ผมก้มหน้าลงมาจูบปากที่แสนจะดีของผมอีกครั้ง...คราวนี้แอบเจ็บหน่อย แต่ยอมได้เพราะรักมัน หึหึหึ
"ลงไปข้างล่างเหอะ...พ่อแม่รอนานแล้ว...ขืนนานกว่านี้กูต้องได้ก่อคดีข่มขืนคนแถวนี้แน่ นอนยั่วอยู่ได้..." ผมดีดตัวออกจากมันในทันทีทันใด
"ไอ้หื่น!!!!!!!!!!"
พวกเราทั้งหกคนนั่งล้อมโต๊ะทานข้าวกันอย่างมีความสุข คุยกันสนุกสนานด้วยเรื่องสัพเพเหระต่างๆ ส่วนมากก็พ่อแม่ๆนั่นแหละที่คุยกัน ต่างคนต่างยิ้ม ต่างหัวเราะให้กัน
ผมกับโจ๊กอาจจะโชคดีที่ครอบครัวของเราเข้าใจและยอมรับความรักในรูปแบบแบบนี้ได้ ผมกับมันจึงมีวันนี้และนั่งยิ้มให้กันตรงนี้ได้...แต่ในขณะที่อีกหลายคู่ๆอาจจะโชคดีไม่เท่าเรา อาจจะด้วยเหตุผลออะไรก็แล้วแต่...แต่ผมอยากให้ทุกคนเชื่อผมไว้ว่าพ่อแม่ทุกคนรักลูกมาก...มากขนาดที่ไม่มีลูกคนไหนคาดถึงหรอก....ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากทำให้ลูกเจ็บ ลูกเสียใจด้วยมือของเค้าเองหรอก...แต่ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะรัก...เพียงแต่รักของแต่ละคนอาจจะแสดงออกมาไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง เอาใจท่านมาใส่ใจเรา แล้วเราๆคนที่เป็นลูกอาจจะเข้าใจท่านมากขึ้น.....
ทานข้าวกันเสร็จก็นั่งคุยต่ออีกซักพักใหญ่ๆ บ้านของโจ๊กก็ขอตัวกลับบ้านกัน...บ้านผมก็เลยยกขบวนออกไปส่งหน้าบ้าน
"ขอบคุณนะค่ะคุณ อาหารอร่อยมากเลย แถมลูกชายก็น่ารักด้วย...."
"ยินดีค่ะ วันหลังก็มาอีกบ่อยๆนะค่ะ มีเพื่อนคุยด้วย ทานข้าวกันหลายๆคนสนุกดี...อ้อ โจ๊กก็น่ารักมากนะค่ะ ถูกใจฉันสุดๆเหมือนกัน..."
"เรื่องต้นไม้ที่คุยไว้เดี๋ยวผมเอามาให้วันหลังนะครับ....รับรองคุณต้องชอบแน่..."
"ขอบคุณมากครับ....แล้วเดี๋ยววันหลังเราค่อยไปร้านต้นไม่ด้วยกัน..."
"ได้เลยครับ...." คุยกันพอหอมปากหอมคอฝั่งผู้ใหญ่แล้ว งั้น
"อ่อน....กลับแล้วนะ"
"อืม..."
"แค่อืมนี่นะ" ไอ้นี่นิ
"แล้วจะแค่ไหนดีละ..."
"จูบโชว์เลย"
"บ้าสิ..."
"หึหึหึ...ถึงแล้วเดี๋ยวโทรหานะ..."
"อืม..."
"หืม?"
"ครับ...จะรอสายนะครับ...ขับรถดีดีด้วยละ"
"รักมึงนะ...."
"รักเหมือนกันคร้าบบบบบบบบ...ไปได้แล้ว พ่อแม่รอแล้ว..."
"ไปและ....."
โอเค...กว่าจะจบตอนนี้ได้ หัวแทบแตก
เพราะมีอุปสรรคเยอะเหลือเกิน
แต่ในที่สุกทุกคนก็ได้อ่านกันซะที
ขอให้สนุกๆกันนะครับ
ตอนหน้าเร็วๆนี้
บับบาย
-
:o8:รักโจ๊ก :กอด1:จูน
-
ขอบคุณคะ แล้วเมื่อไหร่ โจ๊กกะจูนจะได้เสียกันซะที อิอิ :-[ :impress2:
-
รอตอนต่อไป บอกว่าเร็วๆ นี้ รักคนแต่งงะ :pig4:
-
:L3: พ่อแม่ทุกคนรักลูกมาก...มากขนาดที่ไม่มีลูกคนไหนคาดถึงหรอก....ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากทำให้ลูกเจ็บ ลูกเสียใจด้วยมือของเค้าเองหรอก...แต่ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะรัก...เพียงแต่รักของแต่ละคนอาจจะแสดงออกมาไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง เอาใจท่านมาใส่ใจเรา แล้วเราๆคนที่เป็นลูกอาจจะเข้าใจท่านมากขึ้น :L3:
ชอบประโยคนี้มากมาย คิดได้อย่างไงเนี้ย ข้าน้อยขอนับถือ แค่สิ่งเล็กๆที่เรามองข้าม แต่มันมีความหมายมากมายสำหรับคนบางคนเลยนะ ครับ มาต่อเร็วๆนะครับ :L2: :L2:
-
พ่อแม่ของทั้งโจ้กและจูนนี่น่ารักที่สุดเลยครับ....
-
หวานกัน ซธ ครอบครัวทั้ง2 ใจดีมากๆเลย
-
อร้ายยยยย :impress2:
-
ฟ้าหลังฝนมักจะสดใสแบบนี้สินะ :กอด1:
-
ทุกอย่างดีขึ้นเรื่อยๆ แฮปปี้ๆๆ รักกันนานๆนะโจ๊กจูน :n1:
-
รอตอนต่อไป o13 o13
รักโจ๊กกับจูนที่สู๊ดดดดดด :m4: :m1: :m1: :m3: :m1: :m1: :m17:
-
อ๊าก น่าอิจฉาาาาาาา โจ๊ก-จูน ขอให้รักกันไปนานๆนะครับ
-
น่ารัก น่ารัก น่ารัก
น่ารัก มากๆคู่นี้ ชอบจัง
-
ตอนนี้ ขอเม้นสั้นๆ
ร้องไห้เลย
จบ
โจ๊กจูนน่ารักมาก
-
Nai thii sud kor dai rakkan yaang mai tong lobsorn laew nor,,dii jai duai khaa!!!
-
เป้นอีกเรื่องที่รู้สึกว่าสนุกมากถึงมากที่สุด
คือชอบแนวแบบลักษณะนี้อยู่แล้วมั้ง
อ่านจบแล้ว แต่รู้สึกเหมือนจะมีตอนพิเศษต่อ อิอิ
อ่านแล้วแบบมีความสุขดี แล้วก็รู้สึกร่วมไปด้วยเลย แบบ เข้าใจอ่ะ
แค่บางทีรู้สึกว่า เอ่อะ จะอมพะนำอะไรกันนักหนาวะ แค่นั้น
แต่โดยรวมแล้วดีค่ะ :)))
ปล เมื่อไหร่จูนจะเสร็จโจ๊กซะทีล่ะคร้าบ งิงิ
-
o13 โจ๊ก จูน ทำเรายิ้มอีกแล้ว น่ารักมากๆเลยครับผม :กอด1:
-
ถึงบ้านปุ๊บ...ลงจากรถปั๊บ...ผมก็จัดการโทรหาสุดที่รักของผมในทันใด แค่ตื๊ดแรกยังไม่จบมันก็รับสายแล้ว....ใจกูให้มึงไปหมดแล้วนะเว้ย...เหลือแต่ตัวเนียะ เมื่อไรมึงจะเอาซะที...แบบว่ากูอยากให้จนมันปริ่มแล้วนะเว้ย...
"ถึงบ้านแล้วเหรอ"
"อืม...นี่ก็กำลังเดินขึ้นห้องนอนอยู่......โอ๊ะๆๆๆ!!!กี้ลูกพ่อ....โฮ่งๆๆๆๆ...ไม่เอาไม่เล่นแล้วเดี๋ยวพ่อลงมาเล่นด้วยพรุ่งนี้นะ...พ่อขอขึ้นไปคุยโทรศัพท์กับแม่เอ็งก่อน...."
"ไอ้โจ๊ก!!!!" เสียงเหวี่ยงมาเชียว....
"โอเคๆๆ...เดี๋ยวพ่อขอขึ้นไปคุยกับพ่ออีกคนของเอ็งก่อนหรือก็คือสุดที่รักของพ่อนั่นเอง...." คราวนี้มันไม่ด่าสวนกลับมา แสดงว่าพอใจกับคำให้การของผมอยู่....
"อ่อน...."
"หืม?..."
"คิดถึงว่ะ...." ก็ผมคิดถึงมันจริงๆนิ คิดถึงมากด้วย
"คิดถึงเหมือนกัน..."
"หืม?" อันนี้ผมไม่ได้ตั้งใจจะกวนจริงๆนะ แต่กลัวว่าตัวเองจะหูฝาดไปเองเท่านั้น
"หูบอดรึไง..."
"แค่อยากได้ยินอีกครั้งให้แน่ใจไง....นะนะนะนะ...พูดใหม่นะครับ"
"ไม่พูดแล้ว...อยากไม่ตั้งใจฟังเอง...กูจะไม่พูดแล้วว่าเมื่อกี้ก็ 'คิดถึงเหมือนกัน'...หึหึหึหึ"
"เอ๊ย....น่ารักมากไปแล้วนะมึง...มาให้กูขย้ำซะดีดีเลย....อึ๋ยยยยยยยยยยยยย" หมั่นเขี้ยวครับหมั่นเขี้ยว เข้าใจอารมณ์ผมกันใช่มั๊ยครับ
"ประสาท...."
"..............." เดี๋ยวนี้อ่อนมันน่ารักจนไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว...น่ารักจนผมอยากจับมันให้นั่งนิ่งๆแล้วผมก็จะนั่งจ้องหน้ามันอยู่อย่างนั้นแหละ...จ้องหน้ากันให้ท้องกันไปซักข้างเลย.....อ่่อนแสดงความรู้สึกทุกอย่างออกมา จนผมไม่ต้องคาดเดาหรือคิดไปเองให้ปวดหัวเหมือนเมื่อก่อน หึงก็ออกอาการชัดเจนแม้ปากจะบอกว่าไม่ เมื่อผมบอกคิดถึงไป ผมก็จะได้ความคิดถึงกลับมา เวลาผมบอกรักไป ผมก็จะได้คำรักนั้นกลับมาให้ใจผมเต้นแรงเล่น....ชื่นใจดีแท้
"โจ๊ก...เงียบทำไม...เป็นไรรึเปล่า...."
"อ๋อ...เปล่าๆๆๆ...กำลังล้างมืออยู่นะ...." ล้างมือเสร็จผมก็มานอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง อยากมีหมอนข้างหน้าเหมือนอ่อนไว้นอนกอดทุกคืนเลยเว้ย....ซึ่งคาดว่าจะไม่นานแล้วแหละ ที่หนูอ่อนจะเสร็จจอมโจรโจ๊กจี้ใจจน.....จ๊ากกกกกกกกกกกก
"โจ๊ก......" มันเรียกผมซะเสียงนุ่มเชียวครับ อยากเห็นหน้ามันขึ้นมาทันทีเลย
"ครับ"
"วันนี้มีความสุขมากๆเลยเนาะ ...คิดเหมือนกันมั๊ย"
"สุขจนทำให้ตัวกูพองลมอยู่นิ"
"บ้า...นั่นมันอึ่งอ่างแล้วมึง"
"เป็นอะไรก็ยอมครับ แค่ขอให้เป็นที่รักของหนูอ่อนก็พอ....นี่่...โดนป่ะ"
"ชิส์ เน่า แต่โดนว่ะ...ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ" ดูมันๆ น่ารักจนผมจะฝังหน้าตัวเองทะลุที่นอนอยู่แล้ว ถ้าอยู่ข้างๆนะผมจะจับมันสำเร็จโทษเลย โทษฐานระรานหัวใจโจ๊กให้สั่นไหว....
"กูคิดถึงมึงจะบ้าแล้วเว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"โจ๊กเป็นไรรึเปล่าลูก....เสียงดังทำไม!!!!" ซวยแล้ว
"เปล่าๆๆๆครับแม่...ไม่มีไร ขอโทษครับที่เสียงดัง....."
"สมน้ำหน้าไอ้บ้า...ตะโดนออกมาได้ แม่ไม่เปิดประตูเข้ามาด่าก็บุญเท่าไรแล้ว...หึหึหึ" แต่ดูท่าทางแล้วมึงจะมีความสุขจริงนะ หัวเราะใหญ่เลย
"ก็คนมันคิดถึงนี่หว่า คิดถึงจนล้นอกนะ ไม่ใช่แค่จุกนะ แต่มันล้นออกมาเลย จะให้ทำไงละ...พูดเบาๆก็กลัวมึงจะไม่รู้นิ..."
"รู้สิ....เพราะความคิดถึงของเราเป็นทางตรงที่ส่งถึงกันได้....กูได้ยินทุกครั้งที่มึงบอกว่าคิดถึงเพราะกูเองก็ตั้งใจรอฟังคำนั้นอยู่ ต่อให้มึงพูดเบาแค่ไหนกูก็ได้ยิน สัมผัสได้...."
"จูน....."
"ครับ....."
"รัก รัก รัก รัก รัก รัก....รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก...." ผมพูดช้า ชัดๆ เน้นๆ ทุกคำ ทุกครั้งที่พูด
"........." จูนไม่ได้ตอบอะไรกลับมาแต่ผมได้ยินเสียงสะอื้นแทน.....แต่ผมกลับดีใจที่ได้ยินเสียงร้องไห้ของจูนในครั้งนี้ คำว่ารักของผมได้ถูกฝังแน่นตรึงในใจของมันแล้ว.......
"โจ๊ก..." หลังจากเสียงสะอื้้นหายไป มันก็เรียกผม แต่เสียงอู้อี้มากเลยครับ...จะปวดหัวมั๊ยนะ
"จูนครับ...ปวดหัวมั๊ย..."
"ไม่ปวดเลย...."
"งั้นไปล้างหน้าล้างตาหน่อยนะ...เดี๋ยวโจ๊กถือสายรอ...."
"งั้นรอแป็บนะ....."
"ดีขึ้นมั๊ย...."
"ดีขึ้นแล้ว...."
"ร้องไห้หลายครั้งแล้วนะวันนี้..."
"ไม่ต้องมาแซวเลยมึง เพราะใครละ...ชิส์"
"ถ้ามึงจะร้อง ก็ร้องนะ แต่คนที่ปลอบมึงได้คือกูคนเดียวเท่านั้น...จำไว้..."
"กูไม่ได้ขี้แยขนาดนั้นซะหน่อย....ชิส์"
"เหรออออออออ"
"ถ้าล้ออีก กูวาง..."
"โอเคๆครับ ไม่ล้อแล้ว.....แล้วพ่อตาแม่ยายหลับยัง...." ผมรู้นะว่าตอนนี้มักำลังเขินกับคำนี้อยู่
"ถามไม"
"ก็แค่เป็นห่วงสุขภาพพ่อตาแม่ยายนะ ไม่ได้เหรอ"
"เป็นเอามากแล้วนะมึง...."
"ยอมรับ"
"หึหึหึ...พวกท่านไม่อยู่หรอก....อาโทรมาบอกว่าลุงไม่สบายอยู่ที่โรงบาล พ่อกับแม่เลยออกไปหลังจากที่บ้านมึงออกไปได้ไม่นาน"
"แล้วพวกท่านจะกลับมาตอนไหน"
"โรงพยาบาลต่างอำเภอกันนะ...พวกท่านก็เลยจะกลับพรุ่งนี้เลย"
"โอเค...งั้นแค่นี้นะ...."
"เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเอ๊ย......" ผมชิงวางสายก่อนที่มันจะสวดจบ
"โจ๊ก....วิ่งลงบันไดทำไมลูก...แล้วนั่นจะออกไปไหนอีก....ดึกแล้วนะ"
"ไปหาลูกสะใภ้ของแม่นั่นแหละครับ..." ผมพูดไปก็ใส่รองเท้าไป
"เจ้านี่นิ...ขับรถระวังๆด้วยละ....คิดถึงจูนมากละสิ ถึงต้องแจ้นไปป่านนี้..."
"ครับ...ไปนะครับแม่ ผมกลับพรุ่งงนี้นะ ไม่ต้องห่วงครับ...."
"จะห่วงก็ตรงที่บอกว่าจะกลับพรุ่งนี้นั่นแหละ....อย่าเอาแต่ใจนะโจ๊ก..." เอ๊ะ...ยังไง
"ครับนายแม่....บอกพ่อด้วยนะครับ....ฟอด...." ผมหอมแก้มแม่เสร็จก็วิ่งปรู๊ดมาที่รถคู่ใจทันที
และแล้วผมก็มายืนหล่อแบบมืดๆเกาะรั้วบ้านมัน...กดกริ่งป่านนี้มีหวังโดนด่าเปิงแน่ งั้นโทรดีกว่า
"โทรมาทำไมอีก...." เสียงเหวี่ยงเว้ยเอ้ย..สงสังงอนที่วางสายใส่เมื่อกี้
"ลงมาเปิดประตูให้หน่อย"
"อะไรนะ!!!!!!!!"
"กูยืนอยู่หน้าบ้านมึงเนียะ...รีบลงมาเปิดประตูเร็วเลย หนาว...." ห้าทุ่มกว่านะมึงไม่ใช่ห้าโมงเช้า
"แล้ว...แล้ว...มึงมาทำไม" ผมจับได้ว่าน้ำเสียงมันสั่นๆ....กลัวอีกแล้วละสิ
"ที่ถามเนียะ....ไม่ฉลาดหรือโง่....รีบลงมาเปิดประตูเลย...ให้ไว กูหนาวจนแข็งไปหมดแล้วนิ" หึหึหึ
"อะไรแข็ง!!!!!!" นี่มันไร้เดียงสา โง่ ไม่ฉลาด หรืออยากรู้จริงๆวะเนี่ย....น่ารักได้อีกแฟนกู
"ขาแข็ง มือแข็ง แล้วก็.....หึหึหึ.......เร็วๆ ให้ไวเลย กูหนาว..."
"เออ...แล้วจะมาทำซากไรก็ไม่รู้...." มีบ่นๆๆๆๆ
มันคงลงมาแล้ว เปิดไฟซะบ้านสว่างโร่เลย
นั่นไงมันเดินออกมาแล้ว มาถึงก็ทำหน้าหงุดหงิดใส่เลย....ปนๆสายตาแบบไม่กล้ามองหน้าผมอ่ะ
แกร็ก....ครืด....เสียงมันเปิดประตู
"เข้ามาดิ...จะมาทำไมก็ไม่รู้ดึกๆดื่นๆ..."
"บ่นจริงเลย...." ผมเดินตามมันเข้ามา แต่โน่นมันเดินเข้าไปในบ้านโน่นแล้ว ส่วนผมกำลังปิดประตูรั้วอยู่.......ให้มันได้อย่างนี้สิ นี่ไม่เคยคิดเหมือนกันเลยใช่มั๊ย
ผมเดินเข้ามาในบ้านเห็นมันนั่งกอดหมอนอยู่บนโซฟาหน้าทีวี อย่างมันนี่นะจะสนใจรายการวิเคราะห์ข่าว...แต่ดูสายตามันจะหวาดๆแปลกๆยังไงไม่รู้ ไม่กล้ามองหน้าผมตั้งแต่หน้าบ้านแล้ว ...นี่ตกลงมันกลัวจริงๆใช่มั๊ยเนียะ ถ้ามันกลัว มันก็คงจะรู้สินะว่าผมมาทำไมป่านนี้...ว่าแต่มันจะพร้อมรึยังละทีนี้
"จูน...ขึ้นห้องนอนกัน" หลังจากที่ผมปล่อยให้มันเงียบอยู่แป๊บหนึ่ง....ผมก็ดึงหมอนมันออกแต่มันไม่ยอมปล่อยแถมยังมาเอามาฟาดหน้าผมทีหนึ่งด้วย
"ขึ้นทำไม!!!!!" ผมว่าผมชวนมันด้วยน้ำเสียงและสีหน้าธรรมดาๆนะ ไม่ได้หื่นออกนอกหน้าแต่อย่างใด แม้ในใจจะทะลุไปนอกโลกแล้วก็ตาม....แล้วว่าแต่ทำไมมันต้องตกใจซะขนาดนั้นด้วยละ เห็นหน้ามันแบบนี้แล้ว....แล้วผมจะเผด็จศึกมันลงมั๊ยล่ะ เอ้อ...เกลียดตัวเองจริงๆเลย ใจอ่อนกับมันตลอด...ส่วนอ่อนนี่ก็โคตรจะใจแข็ง
"ก็นอนไง....นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ....มันเลยเวลาที่ต้องนอนมาตั้งนานแล้ว....ไปนอนกัน..." หึหึหึ...เห็นหน้ามันแล้วขำอ่ะ เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวเขิน เดี๋ยวบึ้ง...หน้าเปลี่ยนสีได้อย่างกับไฟจราจร
"แล้วทำไมไม่นอนบ้านตัวเองละ "
"ก็บ้านกูไม่มีมึง...."
"................." มันไม่ตอบอะไร ได้แต่ขว้างหมอนใส่หน้าผมแล้ววิ่งขึ้นห้องนอนไปเลย...ผมลองจับของในกระเป๋ากางเกงดู ว่าแต่มัน ผมเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน
ผมเปิดประตู แต่ยังไม่เดินเข้ามา เสียงประตูเปิดทำให้จูนสะดุ้งนิดหนึ่ง...มันคงกลัวจริงๆ
ผมเดินช้าๆไปหามันที่ยืนอยู่กลางห้องพอดี จนติดกับตัวมัน....จับมือมันไว้ทั้งสองข้าง ผมรับรู้ได้ทันทีว่ามันกำลังสั่น สั่นทั้งตัว...ผมค่อยๆพามือของมันให้โอบรอบคอผมไว้...แล้วพามือของตัวเองไปสวมกอดเอวมันแทน.....
ค่อยๆลดหน้าผากตัวเองไปชนกับหน้าผากของมัน
"กลัวเหรอครับ....หืม...."
"อ้ืม........" มันส่ายหน้าไปมาเบาๆ...แต่ปากบอกอื้ม...งง
"ไม่กลัวแล้วหลบตาทำไมครับ...หืมคนดี...."
"ก็....ก็....ใจสั่น....มันสั่นมากๆเลย...." มันตอบเบาๆอู้อี้ๆ....น่ารักว่ะ
"หึหึหึ...งั้นเดี๋ยวโจ๊กช่วยให้หายสั่นนะ...." ผมลดหน้าตังเองลงจากหน้าผากมันแล้วไปฝังไว้ที่อกข้างซ้ายของมันตรงตำแหน่งก้อนเนื้อเล็กๆที่เก็บความรู้สึกดีดีของเราเอาไว้มากมาย...ผมจูบที่อกมันค้างไว้อย่างนั้น จนรับรู้ได้ถึงแรงเต้นที่ค่อยๆกลับเข้าสู่ภาวะปกติ.....
"หายใจสั่นรึยังครับ....."
"ไม่รู้...." อ้อนไปนะมึง....
ผมหอมแก้มซ้ายขวาของมัน..แล้วกลับมาจ้องตามันใหม่....พอมันจะหลบผมก็จับคางมันไว้ให้มองตรงมายังผม....แล้วค่อยๆพาหน้าตัวเองเข้าใกล้มัน...และหยุดเอาไว้ในระยะที่จมูกชนกันพอดี.....
"อย่าแกล้งกันสิโจ๊ก....เขินจะตายอยู่แล้วนะ...."
"น่ารักจัง...หึหึหึ..."
"........"
"งั้นไม่แกล้งแล้วก็ได้ครับ....." ผมเลยจูบปากมันแทน......
เริ่มจากเบาๆ...แตะๆ...ไล้จนทั่วริมฝีปากมัน
และค่อยๆกดให้หนักขึ้นเมื่อมันสามารถตามผมได้แล้ว....ผมคงเผลอกดแรงไป จูนถึงกับถอนปากหนี
"ขอโทษครับ.....เจ็บเหรอ...." มันส่ายหน้ากลับมา แล้วผมก็เริ่มจูบมันอีกครั้ง...ไล้ข้างแก้มนุ่มเนียนลงมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนถึงซอกคอขาวที่ตอนนี้อกจะเป็นสีแดงซับเลือดไปแล้ว....ผมดูดแรงจนเกิดรอยแดงสองสามจุด แต่นั่นผมตั้งใจ...พอผมใช้ลิ้นลากผ่านเบาๆจูนจะย่นคอหนี...สงสัยไม่จั๊กจี้ก็คงเสียว....เสียงมันครางเบาๆ..จนผมรู้สึกว่าตัวเองก็เจ๋งนี่หว่า
"จูน....."
"ว่าไง..." มันเงยขึ้นมาสบตาผม ตามันฉ่ำเชียวครับ...แต่ก็ยังอายๆอยู่นั่นแหละ
"ทำรอยให้กูหน่อยดิ....ตรงนี้..." ผมชี้ที่ซอกคอซ้ายตัวเอง....
"ทำไม่.....ทำไม่เป็น...."
"หรือว่าต้องแสดงให้ดูอีกครั้ง...." ผมโน้มหน้าตัวเองลงไปที่ซอกคอขาวมันอีกครั้งแต่โดนมันยันไว้
"ไม่ต้องเลย.....เดี๋ยวทำให้ก็ได้...." หึหึหึ...มันเขย่งจนหน้าตัวเองอยู่ตรงซอกคอผมพอดี....ดูมันกล้าๆกลัวๆ ผมเลยจับหัวมันให้โน้มจนติดกับซอกคอผม....มันเริ่มแล้ว....ถ้าผมไม่กลัวมันงอนนะ...ผมจะปล่อยขำก๊ากให้ลั่นห้องเลย....ก็มันเหมือนมีแมลงตัวเล็กๆมาคลานๆไต่อยู่นะสิ.....แต่ก็รู้สึกดีนะ....ที่มันยังพยายามทำตามที่ผมขอ....
ผมค่อยๆดันร่างจูนให้ถอยหลังจนล้มลงบนเตียง....แล้วร่างของผมคร่อมร่างของจูนไว้อีกที....
ผมค่อยๆไล้วงหน้าของจูนจนมันต้องดึงหน้าผมไปจูบ.....กล้าว่ะ....
"อ๊ะ!!!!..." ผมพลิกให้ตัวจูนนอนทับผมไว้.....ก็ผมกลัวมันจะหนักนิ .....เมื่อทุกอย่างอยู่ในที่เหมาะสม ผมก็โน้มคอจูนลงมาจูบ มือก็แทรกผ่านเสื้อเข้าไปสัมผัสผิวอ่อนนุ่ม....สัมผัสได้ถึงแรงสั่นน้อยๆของมัน....
"จูนครับ...ยกแขนขึ้น...."
"หืม..."
"ยกแขนขึ้นครับ เดี๋ยวโจ๊กถอดเสื้อให้...." มันก็ว่าง่ายครับ ผมบอกให้ยกก็ยก คงเพราะเมาจูบผมมั้งก็ปากผมคลอเคลียเนื้อตัวมันตลอดเวลานิ...โว้ว.....ทำไมตัวมันแดงระเรื่อแบบนี้ละ เห็นแล้วผมนี่แทบจะมุ่งตรงสู่จุดหมายทันที...แต่ไม่ได้ๆ ผมจะเอาแต่ใจตัวไม่ได้...ก็แม่สั่งมาแบบนั้น ลูกที่ดีต้องเชื่อฟังพ่อแม่ หึหึหึ...ถอดเสื้อมันเสร็จผมก็ถอดของตัวเองบ้างโดยที่มีมือน้อยๆในความรู้สึกผมเองนะช่วยแบบเงอะงะๆจนสำเร็จ...
"จูนครับ....อ้าปากหน่อย...." ว่าง่ายอีกแล้ว....ผมเลยมอบลิ้มของตัวเองให้มันไปเคี้ยวเล่นๆ.......จากตอนแรกเงอะๆงะๆ...แต่พอตามผมทัน...เล่นเอาผมหาลิ้นตัวเองแทบไม่เจอ...ก็ฮีเล่นเกี่ยวลิ้มผมไม่ปล่อยเลย....หึหึหึ..แต่ชอบ
จูบ ลูบไล้ สัมผัสแผ่วเบากันซักพักผมก็พลิกตัวขึ้นคร่อมจูนอีกครั้ง....ไล้จูบลงมาเรื่อยๆตั้งแต่หน้า.....จนถึงกลางลำตัว....จูนเองก็ยังคงกระตุกบ้างเป็นครั้งคราวเวลาที่ผมกดแรงๆ.....ผมไล้จูบอยู่ที่กลางลำตัวมัน
"อื้มมมมมมม....โจ๊...โจ๊ก......อื้มมมมมมม....พอ....แล้ว....." มันบิดตัวเร่าเพราะความเสียว.....คงทนไม่ไหวมั้งเลยดึงหน้าผมขึ้นไปจูบปากซะเองเลย......
ผมไล้จูบแผ่วเบาตามรูปหน้าของมัน ตอนนี้ไม่มีส่วนไหนของมันที่ผมยังไม่สัมผัส
"โจ๊ก....กู...กู...รู้สึกเหมือน.....เหมือนมีไฟฟ้าวะ....วิ่งทั่วตัว.....กูเลย.....อื้มมมม...." กว่ามันจะพูดจบประโยค....ก็้เข้าใจนะว่าคนมันกำลังมีอารมณ์....หึหึหึ....เมื่อเห็นว่าทุกอย่างน่าจะพร้อมแล้ว
"ยอมมั๊ยครับ...หืม..ว่าไงครับคนดี" มันหลบตาผมพรึบเลยครับ.....ผมเลยกัดจมูกมันเบาๆไปทีหนึ่ง น้านนนนนนตาเขียวเลย...โดนผมครอบครองซะขนาดนี้ยังจะแสดงอิทธิฤทธิ์อีก
"ถ้าบอกว่าไม่ยอม...จะเลิกมั๊ยละ" ปากดี...แต่หน้าแดงไปนะ
"คิดว่าไดีละ...มาจนถึงขนาดนี้แล้วนะครับ..." อ้อล้อได้อีกกู
"แล้วจะถามเพื่อ...."
"นะนะนะนะ...นะครับบบบบบบ.... คร่อมเฉยๆนานๆ..เมื่อยนะ...ถ้าเกิดได้ขยับบ้าง....."
"หยุดเลยนะ...ไม่อายกู อายตัวเองบ้างเหอะ...." ด่าไปหน้าแดงไป หึหึหึ สะใจ...แต่เมื่อยจริงๆนะครับ ให้ดิ้นตายเหอะ
"นะ..."
"ขอไรอย่างได้ป่ะ...."
"นาทีนี้ขอสิบอย่างก็ให้ได้ครับ...บอกมาเหอะ..." หึหึหึ....มีค้อนๆ
"กูว่ามึงหื่นไปนะโจ๊ก......" โอ๊ย...มันทุบหลังผมอ่ะ.....แล้วหน้าตตามันก็โหดแบบน่ารักๆขึ้นทันที...กวางน้อยที่ตื่นกลัวเมื่อกี้หายไปไหนซะแล้ว ทำไมเหลือแต่กระต่ายป่าแสนซุกซนละเนี่ย
"ขอไรละครับ...ว่ามาดิ...กูเมื่อย"
"อย่าทำแรงนะเว้ย...ครั้งแรก...กู....กู...กลัว.....แบบว่า.....กลัวเจ็บนะ" หึหึหึ...น่ารักได้อีกว่าที่เมียผมในอีก 1 นาทีข้างหน้า
"โห...ไม่ต้องกลัวนะครับคนเก่ง....กูก็ครั้งแรกเหมือนกัน.......โอ๊ย....ทุบหลังกูไมเนี่ย"
"เชี่ย....มันเหมือนกันมั๊ยละมึง...มึงนะผู้กระทำ ส่วนกูนะผู้ถูกกระทำนะเว้ย..." ดูมัน...กวนส้นจนวินาทีสุดท้ายจริงๆ เพราะมันเป้นอย่างนี้ไงครับ ผมถึงรักมันได้มากขนาดนี้...ตอนนี้ผมไม่เลยจัดระบบตัวเองไม่ถูกว่าจะอยู่ในโหมดในดี...หื่น ฮา หรือโรแมนซ์ดี
"เดี๋ยว....จูนมึงบอกว่าครั้งแแรกอย่าทำเจ็บ...งั้นครั้งต่อไปและต่อๆไปทำเจ็บได้ใช่ป่ะ...."
"ไอ้โจ๊ก!!!!!!!!!"
"โอเคครับ....ไม่แกล้งแล้ว...งั้นกุขออนุญาตดำเนินภารกิจระดับสหประชาติก่อนนะ"
"เชิญ!!!!...." เสร็จโจรโจ๊ก....หลังจากที่ผมปฏิบัติการขั้นพื้นฐานเพื่อให้จูนผ่อนคลาย หายกลัว ไม่เกร็ง ซึ่งก็ได้ผลเป้นที่น่าพอใจ ผมสามารถทำให้มันมีเสียงครางออกมาได้ แต่พอจ๊ะเอ๋กับตาผมเท่านั้้นแหละ หุบปากฉับซะงั้น.......เมื่อทุกอย่างดำเนินไปได้ดีดี....ผมก็ลงมือปฏิบัติการขั้นเด็ดขาด.....โดยการยิงตอปิโด...แล้ว................
ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายแล้วนะครับ...หึหึหึ...
ออกตัวก่อนนะครับว่าเขียนฉากอะจึ๋ยๆไม่เป็น...ก็เลยออกมาแบบนี้...หึหึหึ...แต่ก็ตั้งใจให้เป็นอย่างนี้แหละ
ถ้าเป็นแบบเลือดกำเดากระจายก็ไม่ใช่โจ๊กจูนสิ....โจ๊กจูนต้องยิ้มไป ฮาไป เขินไป
อย่าว่ากันนะครับ...ที่ค้างแบบนี้ แต่ก็ตั้งใจแหละ....หึหึหึ....
แล้วมาลุ้นกันว่า...เหตุการณ์ของทั้งคู่จะจบยังไง....ฮา เศร้า เคล้าน้ำตา.....
เจอกันตอนสุดท้าย
ขอบคุณครับ
-
จิ้มๆ...รักกันนานๆนะคู่นี้55+ :L1:
-
55555 kwaa ja dai kan nor...hu hu hu
-
:impress2:อ่อนน่ารักอ่ะ
-
เอร๊ยยยยย น่ารักมากกกกกกกกกก
ลุ้นกันจนเหนื่อย
แต่ว่ามีต่ออีกนิดก็ดีนะ คือแบบไม่ต้องเรทมาก เอาพอสวยงาม ตัดบทแบบนี้มันห้วนไปอะ (หรอออ แกคิดแค่นี้จริงอะ)
ชอบบบบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกก มากกกกกกกกกกกกก
ไม่อยากให้จบเลยนะ อยากให้มีไปเรื่อยๆ เหมือนอัพไดอารี่งี้อะ
วันนี้กลับมาจากทำงาน เหนื่อยๆ มาเจอโจ๊กจูนแบบนี้ ยิ้มออกเลย
อยากบอกว่า โจ๊กเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้หวั่นไหว ไหวหวั่น รู้สึกอมยิ้มได้ขนาดนี้
มีตัวจริงไม่เนี่ย อยากเจออออออออออ
-
ว๊าาาาาาาาาาาาจะจบแล้วจริงๆหรอ
ยังอยากให้มีต่อเรื่อยๆ
ตามอ่านมาก็นานพอคิดว่าจะไม่ได้อ่านมันก็....
o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1
-
งื้ออออออออ ฉากนี้จูนน่าร๊ากกกก :-[
ภารกิจกู้ชาติของไอ้โจ๊กจะสำเร็จไปได้ด้วยดีมั้ยนะ ติดตามชม!!!!
ไม่อยากให้จบเลย ต้องคิดถึงสองจอนี้มากแน่ๆ :กอด1:
-
แอร้ยยยยยยย
รอตอนหน้า........
ตอนนี้ก็หวานได้อีก
ตอนหน้าจบคงคิดถึงเรื่องนี้มาก
(พี่ดิว *เนียนเรียกพี่* ไม่รวมเล่มหรอ?)
-
ลุ้นกันจนตายไปข้างหนึ่ง
ป.ล.ขอบันทึกไว้เป็นหน้านึงของประวัติศาสตร์ชีวิตตัวเองว่านั่งอ่านเรื่องนี้ในขณะที่รอประกาศผล
-
มาบอกเพิ่มเติมครับ...เห็นว่าทุกคนหลงหนุ่มโจ๊กกัน
อยากจะบอกว่าโจ๊กมีตัวตนจริงๆ...
โจ๊กเป็นผู้ชายมีแก้ม....เหมือนกัน คิบอม วงเอสเจ คิ้วหนา
ตาโต ใส คล้ายน้ำ รพัภัทร
ปากเจ่อๆ น่าจูบ เหมือน บิ๊ก ดีทูบี
โครงหน้าเหมือนกับ พอร์ช ศรัณย์
ประมาณนั้นแหละตัวมัน
มันสูง เกือบ 180
ฟันสวยเวอร์
เสียงมันน่าฟังมาก....เวลาหัวเราะทีโลกนี้โคตรจะสดใส
นิ้วมือมันก็สวย....เสียอย่างเดียว ปากแมว
แฟนคลับโจ๊คงถูกใจนะครับ
-
ง่ะ ค้างเลย โจ๊กกำลังจะยิงตอปิโดเลย55555
ตอนหน้าจะจบแล้วหรอ ขอแบบแฮปปี้นะ ไม่อยากได้เศร้าๆ
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณที่มาต่อค่ะ :pig4:
-
หุหุ อย่าว่าแต่โจ๊กรอเลย คนอ่านก็รออยู่เหมือนกัน
โจ๊กแกล้งจูนตลอด ฮ่า ฮ่า
-
เอารูปมาลงเลยดีกว่า...อยากเห็นอ่ะ
แล้วจูนอ่ะ มีตัวตนจริงๆรึเปล่า?
-----
ชอบเรื่องนี้สุดๆเลย
อ่านพาร์ทพ่อแม่ โจ๊กจูน แล้วน้ำตาไหล
-
มากรี๊ดเบาๆ
รู้ว่าโจ๊กมีตัวตนอยู่จริงๆก็ดีใจแล้ว ดีใจมากๆ
อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่า ผู้ชายแบบที่เราชอบ แบบที่เราอยากเจอไม่ได้มีอยู่ในนิยาย (ฮ่าๆ ไม่ได้เวอร์นะ แต่แบบ อ่านเม้นน้องดิวมะกี้แล้วเราร้องไห้อะ ฮ่าาาา)
ถ้าโจ๊กตัวจริงรักกับจูนขนาดนี้ก็ดีใจด้วยนะคะ ขอให้รักกันนานๆนะ นานๆๆมากๆ
ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงของโจ๊กกับจูน ก็อยากจะบอกว่า ความรักของพวกคุณทำให้เรามีความสุข เป็นกำลังใจเวลาเราเหนื่อย
ขอบคุณน้องดิวที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
ปล. ไม่อยากให้จบเลยนะ ไม่อยากให้จบเลยจริงๆ ..
ลป. น้องดิวจะจบ แล้วซีนล่ะ ??? กำลังลุ้นซีนอยู่ ไปเปิดเป็นนายเอกเรื่องใหม่มั๊ย
รวมเล่มสิคะ อยากได้เก็บไว้มากๆ
กอดน้องดิววว :กอด1:
-
เอิ่ม ค้างงงงงงงงงงงงงงง มากถึงมากที่สุดคับ :m20:
มาต่อเร็วๆนะครับ ขอเป็นก่อนสอบนะ จะได้มีเรื่องดีๆไว้เป็นกำลังใจในการสอบ
:call: :o8:
-
:z1:ผมว่าน่ารักกำลังดีนะครับคุณดิว ไม่หวือหวามาก โอเคครับ ชอบ ชอบ :กอด1:
-
:a5:
ง่ะ ค้างงงงง ไม่เป็นไรจูนน่ารัก
รออยู่จร้าาา
-
ประทับใจเหมือนเดิม
-
"ย้ากกกกกกกกกกกกกกกไอ้โจ๊กกกกกกกกกกูเจ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบ....โครม...." และนั่นคือเสียงสุท้ายของมันก่อนที่ผมจะมานอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นข้างเตียงนอน...เชี่ยยยยยย กูเจ็บก้น ถีบมาได้ ก้นกูจะหักมั๊ยเนี่ย....เออแต่กูก็ทำก้นมันเจ็บเหมือนกันนี่หว่า....เจ็บว่ะ...แล้วนั่นมันทำอะไรอยู่ ทำไมไม่มาดูกันบ้าง...อ๋อ..มันกำลังเอาผ้าห่มมาห่อตัวอยู่นั่นเองและปาหมอนมาให้ผมใบหนึ่ง นึกว่าของผมจะปิดหมดด้วยหมอนใบเดียวเหรอครับ...หึหึหึ
"เป็นไงบ้างมึง...เจ็บมากมั๊ย..." โผล่หัวมาได้แล้วเหรอ...ส่วนมือมันก็จับผ้าห่มพะรุงพะรังไปหมดเลย....น่านนนนมีหน้าแดงด้วย
"เจ็บดิ....แต่คงไม่เจ็บเท่ามึงหรอก..มึงคงเจ็บมากเลยสินะถึงถีบกูซะกระเด็นตกเตียง...." มันก้มหน้าลงมาอีกหน่อย จนผมมองเห็นหน้ามันชัดขึ้น...หน้ามันกำลังรู้สึกผิดอยู่...
"ขอโทษ....ก็เมื่อกี้จู่ๆมันก็เจ็บ...เจ็บแบบร่างกายสามารถระเบิดออกมาได้เลยนะ...ขามันไวเลยถีบมึงนี่แหละ..." มันอธิบายเสียงอ่อยๆ
"หึหึหึ...ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ...กูไม่ได้เจ็บมากซะหน่อย เอ้า ถ้าอยากไถ่โทษดึงมือกูหน่อย" ผมยื่นมือมือให้มันทั้งสองข้าง มือที่จับหมอนเอาไว้เลยหลุด
"เอ๊ย!!!!!ไอ้โรคจิต...." มันปล่อยมือผมแล้วเอาไปปิดตามันแทน ส่วนผมก็หล่นลงพื้นดังแอ๊กอีกครั้ง....คราวนี้กูชักจะเจ็บจริงแล้วนะ
"ดึงมือกูขึ้นไปหน่อย.....จูน..กูบอกให้ดึงมือกูขึ้นไปหน่อย...เร็วเลย"
"ขึ้นมาเองเลย...ไอ้พวกชอบโชว์ ชิส์...." นี่ตกลงผมกลายเป็นพวกชอบโชว์ไปแล้วเหรอ....
"จูน...มึงจะถีบกูอีกมั๊ย...." ผมถามมัน แต่ตัวผมนี่คร่อมตัวมันเรียบร้อยแล้ว ถามเพื่อ?
"งั้น...เอาไว้คื่นอื่นได้ป่าว คืนนี้กูขอทำใจก่อน" แผนสูงนะครับที่รัก...
"คิดว่ากูจะเป็นคนใจดีขนาดนั้นเลยเหรอครับที่รัก...จุ๊บ" ดูดปากไปทีหนึ่ง...น่าน มีงอน
"อยากถูกถีบอีกก็เอาเลย...เชิญ..." มันเชิญจริงๆนะครับ..แต่มือนี่ดึงผ้าห่มมาคลุมถึงคอเชียว...ลำบากผมต้องดึงออกสิ...
ดึงยังไงมันก็ไม่ยอมปล่อย...
"จูน...ตกลงจะไม่ยอมจริงๆใช่มั๊ยครับ" คราวนี้ผมถามจริงจัง แต่ไม่ได้มีอารมณ์โกรธร่วมแต่อย่างใด เหมือนที่เคยบอกไปแล้วถ้ามันไม่พร้อมผมจะฝืนใจมันเด็ดขาด เดี๋ยวผมไปจัดการตัวเองในห้องน้ำก็ได้ ดีกว่าต้องบังคับใจมัน
"..........." มันไม่ตอบ แต่หลบหน้าผมแทน...ผมรู้ว่ามันกลัว...โอเคเมื่อกลัว ผมก็จะไม่ฝืน...แต่พอผมจะผละออกจากกตัวมัน...มันก็ดึงมือผมไว้ซะก่อน ผมเลยก้มจูบหน้าผากมัน เพราะดูแล้วมันเองก็ใจเสียเหมือนกัน คงกลัวผมโกรธ
"โจ๊ก...โกรธเหรอ..." มันถามเสียงอ่อยๆ
"ไม่ได้โกรธครับ...ถ้ายังไม่พร้อมไว้วันอื่นก็ได้ครับ...เรายังอยู่กันอีกนาน ไม่ต้องคืนนี้ก็ได้....จุ๊บ"
"จะอดทน...."
"หืม?" มันพูดเบาจนผมฟังไม่ถนัด
"จะอดทน...จะไม่ถีบแล้ว...สัญญา...ทำต่อได้นะ" หึหึหึ....น่ารักจัง
"ครับผม....โจ๊กจะทำเบาๆนะ....ถ้าไม่ไหวก็บอก....รู้ใช่มั๊ยครับว่ารัก...รักมากด้วย..."
"อืมมมม" มันยิ้มออกแล้ว
"ย้ากกกกกกกกกกกกก....เชี่ยโจ๊กกกก....กูเจ็บ....ไอ้เลว...อึก..อื้ออออออออ ...อืมมมมม...ไหนบอกจะ....อื้มมมมมมทำเบาๆไง...ซี๊ดดดดด" ....เอาซักอย่างได้ไหมครับที่รัก จะอารมณ์ไหนก็เอาซักอย่าง...นี่มาทั้งด่า เสียว บ่น....ส่วนมือมันนี่ทั้งจิกทั้งข่วนหลังผมจนแสบไปหมดแล้ว...น่านนนนมีกัดไหล่ด้วย...ผมรู้ว่ามันเจ็บ...แต่ผมก็เจ็บเหมือนกันนะ ไหนจะเจ็บที่หลังที่ไหล่แล้วไหนจะเจ็บบเจ้าลูกชายที่โดนรัดซะแน่นติ้วอีกละ แทบจะขยับไม่ได้เลย....แต่ความเจ็บของผมคงเทียบไม่ได้กับของมันหรอก
"กูทำเบาๆแล้วนะครับ...จุ๊บ..." ผมจุ๊บเบาๆที่หน้าผากมันเพื่อให้มันผ่อนคลายลงบ้าง ผมสงสารมันจังเลย เหงื่อนี่ผุดเต็มหน้ามันเลย
"เบากับผีมึงสิ....อื้มมมมมม อึ้ยยยยยย...ฟู่ววววววววววว...กูเจ็บจะตายอยู่แล้วเนี่ย....โอ๊ย ซี๊ดดดดดด" พรุ่งนี้หลังผมมีหวังได้กลายเป็นแผนที่โลกแน่...แล้วนี่มันจะเจ็บหรือจะเสียวกันแน่......
หลังจากที่ผมอยู่นิ่งๆสักครู่แล้ว...ผมก็ลองขยับดูอีกครั้งเบาๆ
"โอ๊ยยยย...โจ๊กกูเจ็บ ฮือๆๆๆๆๆๆ" คราวนี้มาเต็มเลยครับทั้งเสียงทั้งน้ำตาและฟันมันที่ไหล่ผม....งานนี้ต่อให้ผมหื่นแค่ไหน ต้องการยังไง แต่ถ้าจูนต้องเจ็บและร้องไห้ขนาดนี้ผมก้ทำไม่ลงหรอก....ผมค่อยๆถอนตัวออกมา ก็ไม่ใช่อ้อยอิ่งอะไรหรอก แต่กลัวจะไปเพิ่มความเจ็บให้มันต่างหาก....จูนมันคงรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในตัวมันกำลังถูกถอนออกไปเลยถาม
"จะทำ...อึกอึก...อะไรนะโจ๊ก..." มันกอดผมทั้งตัวแล้วรั้งตัวเข้าหามันจนอกของเราแนบชิดกันเลย....ส่วนข้างล่างของผมก็กลับเข้าไปในตัวมันอีกครั้ง
"ก็มึงเจ็บ...กูก็จะเลิกทำไง...จุ๊บ"
"มันก็ไม่ใช่เจ็บอย่างเดี่ยวหรอก....มันก็รู้สึกดีอยู่ด้วยแหละ...บ้า...อย่ายิ้มนะ...กูเขิน"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
"แต่มึงร้องไห้ด้วย..." ผมพูดไปแต่ก็รู้สึกว่าข้างล่างเริ่มจะพองตัวอีกครั้ง จนเริ่มจะคับอีกแล้ว
"อื้มมมมมมม" จูนเองก็คงจะรู้อย่างนั้นเหมือนกัน เลยเผลอครางออกมา
"ทำต่อได้จริงอ่ะ"
"ถ้ามึงเลิกทำ...อืม....อื้มมมมมคราวหลังกูจะไม่ยอม อ๊ะ...ไห้มึงเข้ามาในตัวกูอีกแล้ว...." นี่ขนาดผมยังไม่ขยับตัวเลยนะ มันยังซี๊ดได้ทุก 2 วินาทีเลย...หึหึหึ...แกล้งให้มันร้องซี๊ดดดดอีกหน่อยดีกว่า เห็นหน้ามันแดงๆแล้วอดแกล้งไม่ได้
"ก็ตัวเองเจ็บอ่ะ...เค้าไม่อยากเห็นตัวเองเจ็บ"
"กูเจ็บเรื่องของกู...โอ๊ยยยย....อื้มมมมมมม"
"แต่กูไม่อยากให้มึงเจ็บ..." จริงจังครับคราวนี้....ผมไม่อยากให้มันเจ็บจริงๆ...ผมทนไม่ได้
"อันนั้นเรื่องของมึงอื้มมมมม...เร็วดิ...ตัวหนักอย่างกะควาย...นอนทับเฉยๆอยู่ได้....อื้มมมมม....ฟู่วววววววว เจ็บสุดๆเลยวะ" งั้นก็หมายความว่าถ้าทับแล้วขยับมึงจะไม่ว่าใช่มั๊ย...ผมเข้าใจถูกมั๊ยเอ่ย เพื่อความชัวร์ต้องถาม
"แน่ใจนะว่าให้กูทำต่อ"
"Go on โล้ดดดดดดดดดด" งั้นผมก็เดินเครื่องเต็มที่ต่อนะ....จัดไปปปปปปปปปปปปปป
"จ๊ากกกกกกกกกกกโจ๊กกกกกกก กูเจ็บ....เอาออกไปเลยนะ...อื้มมมมมอื้อออออ...." นี่ผมเพิ่งขยับไปเบาๆเองนะ...มันร้องซะดังอย่างกะโดนตอนแน่ะ....ทำไรได้ละครับ ต้องหยุดฉับสิ
"ได้ๆๆๆๆๆครับ เจ็บมากเลยเหรอ" แต่พอผมจะดึงออก
"อย่าถอนออกนะมึง!!!!!" หืม....พอผมดำเนินต่อและเร่งจังหวะขึ้นอีกหน่อย...
"ย้ากกกกกกอื้มมมมมมระบมไปหมดแล้วตูดกู...เจ็บๆๆๆๆๆๆอาาาาาาา" คราวนี้ไม่ไหวจริงครับ กลั้นมานานแระ...ผมปล่อยขำก๊ากออกมาเลย แล้วมันก็ทุบหลังผมดังอั๊กในทันทีเหมือนกัน
ผมเริ่มจะขยับตามผมได้บ้างแล้ว หน้าตามันตอนนี้โคตร....ผมไม่เรียกว่าเซ้กซี่นะ แต่ขอบอกว่าโคตรทำให้อารมณ์ผมกระเจิงแตกกระจายไปเลย...อ๊ะ..อีกแล้ว
"จูนครับ...อื้ม....อาาาา...อย่ารัดสิ...โจ๊กขยับไม่ได้...มันเสียว...อื้มมมมม" ตอดมาก แน่นไปหมด
"ชิส์...กู...ไปรัด...ตอนไหนละ....มันเป็นของมันเองเว้ย...อื้ม....."
"งั้นอย่าเกร็งสิครับ...นะนะนะ.....รู้มั๊ยทางมึงตอดน้องกูจนเกือบล่มแล้ว...."
"ทำไงล่ะ...อื้มมมมมม...กูไม่รู้....มันเป็นของมันเอง.....เจ็บ....." ผมเลยจูบปากมันและไล้ไปตามรูปหน้า ซอกคอ จนลามถึงอก...มันเด้งตัวตอนที่ผมดูดแรงๆด้วย เรียนเร็วจริง หึหึหึ น่ารักอ่ะ....
พอเห็นมันเริ่มผ่อนคลาย เกร็งน้อยลง ผมก็เลยแทงเกือบมิด ถ้าไม่มีเสียงนี้ซะก่อน
"อ้ากกกกกกฮืออออออออออ อึก...เจ็บ.....เจ็บตายเลย...ฮืออออออ" คราวนี้ไม่มีเสียงครางมีแต่เสียงร้องไห้กับคราบน้ำตาเท่านั้น
"งั้นกูหยุดนะ....." จะหาว่าผมใจหมาก็ได้ ขี้ขลาดก็ยอมที่ไม่กล้าทำให้เสร็จๆไป...แต่ผมทนไม่ไม่ได้จริงๆที่ต้องมาเห็นจูนเจ็บขนาดนี้ด้วยน้ำมือของผมเอง....
"โอ๊ย....ถ้ามึงหยุดคราวนี้....อย่าหวังอย่ามีคราวหน้า...ต่อเหอะ...จูนทนได้ครับ....จุ๊บ...."
ผมได้ยินอย่างนั้นก็หมดห่วงครับ...
"ซี๊ดดดดดดดดดดดด"
"โอ้วววววววว"
"เสียวววววววววว"
"ย้ากเจ็บบบบบบบ"
"อื้มมมมมมมมม"
"อื้ออออออออออออ"
"เชี่ยโจ๊กกกกก กูเจ็บบบบบบบ"
"ฟู่ววววววววววว" นั่นแหละครับเสียงร้องของมันทั้งหมด...ฮ่าๆๆๆๆผมนี่ขำถึงแม้อารมณ์ตอนนี้ก็ไม่ค่อยอำนวยเท่าไรก็เหอะ เค้ามีแต่รักระหว่างรบ แต่นี่ผมเหนือกว่าเพราะขำน้ำตาเล็ดระหว่างมีเซ็กส์...เจริญดีแท้คู่กู....
นี่ถ้าไม่ได้อยู่ในช่วงรอยต่อ...หึหึหึ..ผมคงโบกกบาลมันไปหลายทีแล้วแหละ...เพราะเหตุการ์ที่มันบอกให้ผมหยุด เพราะเจ็บ แต่พอผมหยุดก็..........ว่าผมสารพัด....
"ป๊อดเหรอมึง.....ต่อดิ...." แล้วตามด้วยเสียงครางอย่างโหยหวนทั้งซี๊ด ทั้งเสียว ทั้งอืม ทั้งอ้ืมมม ทั้งอ้าาาาาาา ทั้งเชี่ยโจ๊ก เหี้ยโจ๊ก ไอ้เลว มึงตาย ขอโทษเหอะครับที่รักสุดดวงใจของกู...มึงช่างสรรหาคำโอดครวญได้โคตรเซกซี่เลย....ประชด
"ย้ากกกกกกกกก เจ็บบบบอ้าาาาาาาา ทน ทน ทน ทน ทนได้...อื้มมมมมมโว้ววววววว" นี่ผมกำลังมีความสุขอยู่บนความเจ็บปวดของมันรึเปล่า...น้ำตามันคลอๆที่หน่วยตาตลอดเวลาที่ผมทาบทับร่างมัน...ผมขยับตัวไปก็สงสารมันไป
"โจ๊ก....กูมีความสุขนะ...อย่าทำหน้าอย่างนั้น....อ้ืมมมมมม...ตอนนี้ก็ไม่ค่อยเจ็บแล้ว มันแบบบ คือ แบบเสียวมากกว่านะ"
"จริงนะครับ!!!!แฮกกกกก" ผมนี่ถึงกับหอบเลยครับไหนจะทั้งปลอบมัน ไหนจะทั้งเร่งเดินเครื่อง
"จริงครับ......ย้ากกกกกกกไอ้โจ๊ก...กูเจ้บ มึงตายยยยยย" นั่นไง...แต่คราวนี้ผมไม่ยอมหยุดแล้ว....ก็มันอยากยั่วผมก่อนทำไมละ...จัดเต็ม
กว่าจะเสร็จกันได้ถึงฝั่งถึงฝา..หัวผม ไหล่ผม หลังผมระบมไปหมด เสียน้ำตาไปก็หลายหยดก็เพราะขำมันนั่นแหละ ส่วนมันนี่ถึงกับสลบเหมือดกันเลยทีเดียว
ผมจัดการตัวเองให้ไม่อยู่ในสภาพแรกเกิดเสร็จก็หาผ้ามาชุบน้ำเช็ดหน้าตาเนื้อตัวให้มัน...จนมันมีสีหน้าดีขึ้นหน่อย อย่าป่วยนะครับ...ถ้ามึงป่วย นั่นคือความเห็นแก่ตัวของกู.....จุ๊บบบบ ผมจูบมันเบาๆที่หน้าผาก
แล้วจัดการเอาผ้ามาห่มมันจนถึงคอ......จุ๊บบบบบบ
"ยังมีหน้ามาลักหลับกูอีกเหรอ....พรุ่งนี้ถ้ากูลุกไม่ไหวนะ...โอ๊ย....มึงตายแน่...." ตื่นงาแฮะ
"อย่าขยับมากสิ.....เจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ" ผมจับมันให้นอนนิ่งๆแทนที่จะพยายมถีบตัวผม
"ก็รู้ว่ากูเจ็บแล้วทำทำไมละ" มันว่าเสียงงอนๆ อ่อยๆ แถมอายๆด้วย พอเห็นผมจ้องมันหนักเข้า มันเลยเอามือตัวเองปิดตามันซะเลย หึหึหึ
"เจ็บมากเลยเหรอครับ...โจ๊กขอโทษนะ..." ผมดึงมือมันออกแล้วก้มลงจูบหน้าผากมันเบาๆ
"เจ็บ...แต่ก็พอทนได้ ไม่ต้องห่วงหรอก...แล้วก็ไม่ต้องรู้สึกผิดด้วย กูเต็มใจของกูเอง...."
"งั้นเหรอคร้าบบบบบบ" ผมรู้สึกว่าตัวเองตาพราวขึ้นมาอีกครั้ง
"ไม่ต้องมาทำหน้าหื่นใส่กูเลยนะมึง....คราวนี้กูไม่ยอมจริงๆนะเว้ย....." มันชี้หน้าคาดโทษผมอย่างแรง
"โจ๊กสัญญาครับ....โจ๊กจะทำเบาๆ...สัญญาไม่ทำให้เจ็บด้วย...." ผมค่อยๆคลานเข้าหาตัวมัน
"ไม่เจ็บกับผีมึงสิ....ย้ากกกกกกกกก" ไม่ทันแล้วครับเพราะผมขึ้นคร่อมมันเรียร้อยแล้ว พร้อมกับมัดมือมันไวทั้งสองข้าง หึหึหึ
"อีกครั้งนะ...คราวนี้น่าจะไม่เจ็บเท่าครั้งแรก..นะนะนะ" อ้อนไว้ๆ
"ไม่เจ็บก็ไม่ให้ทำโว้ย.....จ๊ากกกกก ไอ้โจ๊ก ไอ้บ้า ไอ้หื่น ไอ้กาม กูเจ็บบบบบ...โอ๊ยยยยย.....อื้มมมมมมมมมมมม...ซี๊ดดดดดดด" หึหึหึ..แล้วมันก็เสร็จผมไปอีกรอบ อีกรอบ อีกรอบ และอีกรอบจนได้
ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเห็นจูนยังหลับซบอกผมอยู่เลย ส่วนมือนี่กอดอกผมซะเต็มเหนี่ยเลย แถมมีคราบน้ำลายบูดที่ปากด้วย มันเอาเวลาไหนมาน้ำลายไหลว่ะ.....มันขยับตัวนิดหน่อย ผมเลยถือโอกาสจูบมันซะเต็มรักเลย ทั้งปาก ตาทั้งสอง จมูก แก้มซ้ายขวา ต่อให้ผมจูบมันบ่อยแค่ไหน ผมก้ไม่เคยเบื่อเลยจริงๆ
"หืม...ตื่นแล้วเหรอครับ"
"อืม......โจ๊ก" เสียงมันแหบๆแห้งๆนะ
"ว่าไงครับ...ไม่สบายรึเปล่า....ทำไมเสียงแหบจัง"
"อ๊ะ......" เพราะผมดึงตัวมันให้ขึ้นมานอนบนตัวนะสิ ผมจะได้กอดมันถนัดหน่อย....แต่ไม่ต้องห่วงกันไปนะครับเพราะมีผ้าห่มเป้นปราการด่านสำคัญอยู่ หึหึหึ
"จุ๊บบบบบ ๆๆๆๆ ปวดหัวรึเปล่า"
"ไม่รู้เหมือนกัน.....แต่...." แล้วมันก้ซุกหน้าลงกับอกผม...
"แต่อะไรครับ..."
"@#$%^&*()_+"
"พูดอะไรฟังไม่รู้เรื่องครับ ไหนเงยหน้าขึ้นมาคุยกันดีดีสิ " ผมพยายามงัดหน้ามันขึ้นมา แต่ดูมัน...ขืนได้ขืนดี แล้วตกลงจะคุยกันรู้เรื่องมั๊ยละ
"!@#$%^&*("
"จูนพูดีดีครับ...ไม่สบายตรงไหนก็บอกสิ....โจ๊กเป้นห่วงก็น่าจะรู้" ได้ผลครับทีนี้ มันยอมเงยหน้าจากอกผมแล้ว...หื้มมมม หน้าแดงไปไหนครับที่รัก
"ก็บอกว่าเจ็บก้น เจ็บก้น ฟังไม่รู้เรื่องรึไง....ไอ้บ้า...ชิส์!!!! " แล้วมันก็ซุกหน้าลงกับอกผมอีกครั้ง แต่คราวนี้มันกัดไหล่ผมด้วย...
"หึหึหึ....ฮ่าาาาา โอ๊ยยยยหนูอ่อน...กูเจ็บ...โอ๊ยยยยย"
"กูเจ็บกว่าอีก" มันบอกเสียงอู้อี้เพราะปากยังคงกัดไหล่ผมอยู่
"น่ารักจังเลย แฟนใครครับเนี่ย...นี่แนะๆๆๆ จุ๊บบบบบบบบบ" ผมงัดหน้ามันขึ้นมาแล้วระดมจูบปากมันจนนับไม่หวาดไม่ไหว
"โอ๊ย...เจ็บนะมึง....พอแล้วๆๆๆ ฮ่าาาาาา" ผมเลียปากมันในตอนท้าย สงสัยจั๊กจี้มั้ง
"จูนครับ?"
"หืม?" มันเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม
"รู้ใช่มั๊ยว่าโจ๊กรักจูนมากแค่ไหน"
"ก็เท่าๆกับที่จูนรักโจ็กไง....หึหึหึ"
"รักกัน รักกัน รักกัน ฮ่าาาาา หึหึหึ" เราสองคนประสานเสียงกันบอกรัก ประสานเสียงกันหัวเราะ ผมว่านี่คำบอกรักที่ไพเราะที่สุดในสามโลกนี้แล้วแหละ.....ว่ากันมั๊ยครับ.....
"ถ้าเราเลือกแล้วที่จะรักใครซักคน เราต้องพยายามให้เต็มที่เพื่อที่จะคว้าเค้าให้มาอยู่ข้างๆเรา อย่าไปยอมแพ้กับการถูกปฏิเสธแค่ครั้งแรก เมื่อวานไม่รัก แต่ก็ใช่ว่าวันนี้จะรักไม่ได้....ถึงแม้วันนี้ก็ยังไม่รัก แต่เราก็ยังมีพรุ่งนี้ที่จะทำให้เค้าคนนั้นหันมามองเราบ้าง เหมือนผมไง พยายามมาเท่าไร ต้องอดทนแค่ไหน แต่ในที่สุดหนู่อ่อนคนนี้ก็ไม่รอดมือผมจนได้....รักมึงนะ หนูจูนอ่อน"
"ถ้ามีใครซักคนหนึ่งรู้สึกดีดีกับคุณและคุณเองก็รู้สึกดีกับเค้าเหมือนกัน อย่ากลัวที่จะรับรักนั้น และอย่ากลัวที่จะให้รักนั้นกลับไป ทุกอย่างมีเวลาของมัน อย่าปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์ เพราะคำว่า กลัว เพราะเมื่อเวลาดีดีเหล่านั้นผ่านไป ไม่ว่าคุณจะร้องไห้คร่ำครวญแค่ไหน วันเวลาเหล่านั้นก็ไม่อาจกลับมาหาคุณได้หรอก ต่อให้คุณตายตรงหน้าก็เถอะ....ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่กลัว แต่ยังโชคดีที่คนๆนั้นยังคงรอผมได้อยู่และรอมาตลอด จนเราได้มีวันนี้ จนเราได้มีกันและกัน แต่อีกหลายๆคนอาจจะไม่โชคดีเช่นผม.....เพราะฉะนั้นถ้ากล้าที่จะรัก ก็อย่ากลัวที่จะคว้ารักนั้นมาอยู่ข้างๆเรา....โจ๊ก....คนที่ผมรักและรักผมสอนมาครับ.....จนผมสามารถผ่านความกลัวนั้นมาได้...ชิส์...รักมึงนะไอ้คุณโจ๊ก......."
จบแล้วครับ
จบแบบจริงๆ จังๆๆๆๆ
ขอบคุณที่อ่านกันมานานเป็นปีๆเลย...
ขอบคุณครับ
-
เป็นncที่ได้อารมณ์ :m20:มาก
-
กรี้ดดด55+ :m20:
-
เป็น nc ที่ฮาสวดดดมาก หนูอ่อนก็เสร็จบร่ะเจ้าโจ๊กจนได้ ฮ่า ฮ่า
หนูอ่อนเข้มแข็งมากเลยหนู รักกันต้องแบบนี้แหล่ะ
พิเศษมาก ๆ เลยตอนนี้
-
เร้าใจมาก ตอนทำรัก :laugh: :laugh:
-
รุงแรงกันมากถึงขั้นตกเตียงเลยหรือนี่ ดีนะเตียงไม่หัก :laugh:
โจ๊ก จูน มีความสุขมากๆด้วยนะครับ ขอบคุณที่แบ่งบันความรู้สึกดีๆให้
-
มีความสุขจังเลยครับ อ่านเรื่องนี้
ความรักมันช่างสวยงามจริงๆ
-
เป็นฉากอีโรติคที่เรียกความฮาได้จนน้ำตาเล็ดน้ำตาร่วง แต่มันน่ารักมาก ๆ
เป็นนิยายทีอ่านสนุกมาก ๆ อีกเรื่องหนึ่งทีเดียว ใครไม่อ่านบอกได้คำเดียวว่าเสียดาย
หวังว่าจะมีตอนพิเศษมาให้พวกเราได้อ่านบ้างนะครับ
-
จบแล้วจริงๆหรอคิดถึงกันแย่เลย :dont2: :dont2:
-
55555555 yang haa dai iik
-
คือไม่รู้จะสงสารจูนหรือสงสารโจ๊กดี :laugh:
เป็นฉากเอ็นซีที่... :pigha2:
พอเห็นเรื่องนี้จบแบบจบจริงๆก็ใจหายอยู่เหมือนกัน
คงคิดถึงสองจอและผองเพื่อนอยู่มากโข
ยังไงก็ต้องขอบคุณคุณดิวที่แต่งนิยายน่ารักๆแบบนี้ให้ชาวเราได้อ่านกัน
มีเรื่องใหม่เราก็จะตามไปอ่านเด้อออ :pig4:
-
หวานจนฉากสุดท้ายกันจริงๆเลยนะครับคุณดิว o13 o13 o13
-
อ่านฉากอัศจรรย์ ขำตกเก้าอี้ น้องจูนถ้าัมันจะฮาขนาดนี้ :jul3:
คู่นี้หวานใช้ได้เลยนะเนี่ย ตามอ่านมาแต่ต้น จนมาถึงตอนนี้คงต้องอดคิดถึง โจ๊กกับจูนไม่ได้
กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ผ่านอะไรๆมาเยอะมากๆ ความอดทนยอดเยี่ยมจริงๆ o13
-
จบแล้วจริงๆ ทำใจไม่ได้อ๊าาา
แต่ฉาก... ขำโคดๆเลยค่ะ ไม่มีอามรณ์อีโรติคเลย เราอ่านไปยิ้มไปหัวเราะไป ฮ่าๆ ชอบๆ น่ารักเหมาะกับโจ๊กจูนดี
น้องดิวจะจบจริงๆ โอเคค่ะ พี่จะทำใจยอมรับ
แต่ !!
เรื่องนู๋ซีนนนนนนล่ะ หายไปไหน มันยังค้างๆอยู่เลย อะไรยังไง บอกด้วยนะ ถ้าขึ้นเรื่องใหม่จะได้ตามไปสถิต
อยากบอกโจ๊กว่า .. ชอบนายว่ะ อยากมีแฟนแบบนี้ ต้องไปดักตีหัวแถวไหนหรอ
อยากบอกจูนว่า .. จูนน่ารักมาก เป็นคนที่น่าทถุถนอม และน่าให้ความรัก ความเอาใจใส่มากๆ เลิฟๆ
อยากบอกน้องดิวว่า .. รวบเล่มแล้วบอกด้วยนะคะ อยากได้ม๊ากกกกกกกกกกก
ปล. แอบอยากเห็นโจ๊ก
ปล. ๒ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่น่าจดจำเรื่องนี้ค่ะ
-
จบแบบนี้เอาโล่ห์
ไปเลยดีกว่า
เป็นเรื่องแรกเลย
ที่อ่านแล้วจบฮา :z1:
-
แปะก่อนน้า
ยังตามไม่ทัน
สอบก่อนเดี๋ยวมาาาา
-
โจ๊กจูนน่ารักจัง ฉากเอ็นซีนี่ก็สุดๆ ฮามาก ไม่เคยพบเจอมาก่อน5555
จบแบบแฮปปี้ไปอีกเรื่อง อ่านแล้วมีความสุขค่ะ จะมีตอนพิเศษอีกมั้ยคะ อยากอ่านอีก
ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับนิยายเรื่องนี้ เป็นอีกเรื่องที่ชอบมาก จะติดตามเรื่องใหม่ต่อไปนะคะ :L2:
-
เอิ่มมม เป็นอารมณ์ที่แบบว่า 555 ฮา
จูนเนี่ยน่ารักจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่เขียนมาให้ได้อ่านกันมาตลอดนะคะ
แล้วจะรอติดตามผลงานต่อๆไปค่ะ
-
อ๊ายยยยๆๆๆ
น่ารักอ่าาาา
เขินแทน ดีกันซะที
นึกว่าโจ๊กจะจูนปิดปากหน่อย
ฮ่าๆๆๆ
-
ใช้เวลาอ่านเรื่องนี้ 3 คืนเต็มๆ สนุกมากๆเลยค่ะ
ได้ครบทุกรสชาติจริงๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ
รออ่านเรื่องใหม่ค่ะ :pig4:
-
จบแล้วอ่าาา อ่านเรื่องนี้มานานนนนแระ ประทับใจมากก อ่านไปบางตอนก็ร้องไป ขอบคุนคนเขียนที่เขียนนิยายนี้มาให้อ่านน่ะคัยย ^^
-
เพิ่งมาอ่านได้จบจบ 2 วันติด (แบบว่า เค้าดีเลย์ ไปนานมากกกกกกกกกอ่ะ)
อ่านแล้วน่ารักดี มีครบทุกรสเลย อิอิ
ขอบคุณคุณดิวนะค่ะ ^______________^
-
เป็น NC ที่ฮาได้กระจายมากกกกกกกกก
:impress3:ซึ้งได้อีกกับ 2 หนุ่ม ที่รักกันด้วยใจจริง
ยอมอดทน พิสูจน์ความรักให้ทุกคนเห็นและ
มั่นใจในความรักของเค้าทั้ง 2 ว่าเป็นรักแท้
ไม่ฉาบฉวย หรือเกิดจากอารมณ์ชั่ววูบ
อยากให้นิยายเรื่องนี้เป็นตัวอย่าง ในเรื่องของความรัก
ในทุกรูปแบบ ไม่ว่า จะเป็น หญิงชาย ชายชาย หรือ หญิงหญิง
ว่าถ้าหากคิดจะรักต้องอดทน ซื่อสัตย์ ไม่ปล่อยให้ความรัก
มาครอบงำจนหน้ามืดตาบอด ทำอะไรเสียหาย ก่อนเวลาอันควร
(แต่ 2 หนุ่มนี่ ก็ก่อนเวลาอันควรเหมือนกันนะ ยังเรียนไม่จบเลย
แต่ไม่เป็นไร พ่อแม่ อนุญาตแล้ว อิอิ)
รู้จักรักให้เป็น เอาความรักมาดึงและเป็นแรงผลักดัน ให้ทั้งตัวเอง
และคนรัก ทำในสิ่งที่ถูกต้อง มุ่งมั่นในการเรียน
รักพ่อแม่ของทั้ง 2 หนุ่มจัง หัวสมัยใหม่ซะ
ถ้าพ่อแม่(จริง ๆ )ในสมัยนี้ หันมาสนใจและเข้าใจลูกบ้าง
ว่าลูกต้องการอะไร ว่าลูกมีความสุขหรือทุกข์ใจกับสิ่งที่เรามอบให้เค้า
และสิ่งที่มอบให้เค้า เป็นสิ่งที่เค้าต้องการจริง ๆ หรือไม่
ปัญหาครอบครัวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในปัจจุบันก็จะไม่มี
ผู้ปกครองและเด็กในครอบครัวก็จะรู้เท่าทันตัวเอง
ว่าตัวเองเป็นอะไร ต้องการอะไร ซึ่งจะทำให้เค้าค้นพบตัวเอง
สามารถเดินไปได้อย่างถูกทาง ไม่ใช่มัวแต่โยนเหรียญถามทางไปเรื่อย
จนบางคนอาจจะสายเกินแก้ไข
เฮ้อ ชั้นเพ้ออะไรอยู่เนี่ย ตั้งใจเข้ามาเม้นชมคนแต่ง แต่ที่ไหนได้
กลับมานั่งเพ้อเจ้ออะไรก็ไม่รู้ บ้าไปแล้ว 5555555 :laugh:
อันนี้ จะ เม้นชมคนแต่งจริงๆ แล้วนะคะ ว่า
ตัวดิว แต่งได้สนุกกินใจมากกกก ถึงแม้บางตอนอาจจะเยิ้นเย้อ
จนดูน่าเบื่อ บางตอนอาจจะสั้นจน ฮื่ม!!!! ช่างทำกันได้
แต่สรุปโดยรวมแล้ว เรื่องนี้โดนค่ะ โดนใจอย่างแรง
สนุกสนาน เคร้าน้ำตา เจือเสียงหัวเราะ ปนไปด้วยรอยยิ้ม
อยากให้มีภาค 2 นะ และขอให้เป็นพระเอกและนายเอก คนเดิม
ที่ช่วยกันฟันฝ่าอุปสรรค (ชั้นจะเพ้อเกินไปมั๊ยนี่)
หรือไม่ก็ในภาคต่อ อาจจะเป็นเรื่องของคู่อื่น เช่น ซีนกับเต อะไรประมาณเนี้ย
แล้วก็มีกล่าวถึง โจ๊กจูน บ้าง พอให้หายคิดถึงก็ดีเหมือนกันนะคะ
ไม่รู้ขอมากไปรึป่าว
:pig4:
ปล.จริงๆ นะ อยากให้มีภาคต่อ ของเรื่องนี้จริง ๆ :m1:
-
เอ่อ..เป็น nc ที่ฮาหลุดโลกจริงๆ 555
-
น่ารักมาก :o8:
ขอบคุณคร้าาาา :กอด1:
-
เรื่องนี้สนุกมากครับ ผมอ่านแล้วอินมาก ไม่รู้ทำไม แต่เสียดายกล่าวชีนน้อยไป เพราะส่วยตัวผมชอบชีนครับ ฮ่า ๆ ใช้เวลาสองวันเต็ม ๆ ครับกว่าจะอ่านจบจน เหนื่อยไม่ได้นอน ไม่อ่านสือสอบ แต่ยอมครับ สนุกจริง ๆ ให้แง่คิดดี ๆ หลายอย่าง อีกอย่างเดาทางไม่ค่อยถูกครับ แต่นายเอกน่ารักมากครับ เด็ดขาดดี พระเอกก็ชัดเจนช้าไปครับ หรือว่านายเอกรู้สึกช้าเกินไป ฮ่า ๆ แต่ก้อต้องขอบคุณที่อัพให้พวกเราได้อ่านเรื่อย ๆ ครับ
-
ตอนนี้ดิวมีกระทู้ใหม่นะครับ
เป้นเรื่องของเต-ชีน
อาจจะได้แวบๆเห็นสองจอกันบ้าง
ติดตามกันด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ
-
แล้วมันชื่อเรื่องว่าไงอะ?อยากรุ้ อยากอ่านด้วย
-
^
เรื่อง ตกลงเราเป็นอะไรกัน (เต-ซีน) ค่ะ
ตามไปอ่านโลดดดด
-
^^ขอบคุณค้าา
-
เอ๋ กระทู้อยู่หนายยยยยยยยยยยยยย
:z3:
-
รอติดตามค่ะ น้องดิว
-
จะตามอ่านผลงานคุณดิวต่อไปครับ
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ ใ้ห้อ่านคับ
เป็นรักที่สวยงามมากเลยเนอะ
ได้กันตอนจบพอดี
-
ถ้ามีรวมเล่มขายจะจองก่อนคนแรกเลย หนุกมากๆๆคับ
-
แวะเวียนเข้ามาเยี่ยมโจ๊ก-จูน
หลังจากที่ไปหมกตัวอยู่กับเต-ชีนหลายวันแล้ว
ทักทายเพื่อนๆทุกคนนะครับ
ถ้าไม่เป็นการขอกันมากเกินไป ดิวฝากเต-ชีนด้วยนะครับ
น่ารักไม่แพ้สองจอหรอก...รับรอง
ขอบคุณครับ
-
:mc4: สุดยอดครัฟ แม้จะยาวนาน แต่ก้อทำให้หัวใจพองโตได้ทุกครั้งที่ได้อ่าน o13
-
สนุกมากครับ เพิ่งได้เข้ามาอ่านไม่นานมานี้เอง
เรื่องราวน่ารักดีครับ อ่านไปฮาไป ยิ้มไป
ว่าแต่ ที่บอกว่ามีเรื่องของ เต-ชีน อยู่กระทู้ไหนอ่าครับ
ใช้ชื่อเรื่องว่าอะไรหรอครับ จะได้ตามไปอ่านถูก ^-_^
-
สนุกมากครับ เพิ่งได้เข้ามาอ่านไม่นานมานี้เอง
เรื่องราวน่ารักดีครับ อ่านไปฮาไป ยิ้มไป
ว่าแต่ ที่บอกว่ามีเรื่องของ เต-ชีน อยู่กระทู้ไหนอ่าครับ
ใช้ชื่อเรื่องว่าอะไรหรอครับ จะได้ตามไปอ่านถูก ^-_^
ตกลงเราเป็นอะไรกัน (เต-ชีน)
ขอบคุณนะครับที่ติดตามกัน
-
เรื่องนี้น่ารักมาก อ่านแล้วได้ครบทุกรส
อ่อนของโจ๊ก ของเค้าดีจริง
ไม่ต้อง NC เราก้อตามอ่าน
น้องดิวฝีมือสุดๆ จะตามไปอานเต ชีนต่อนะ
-
ช่าย เป็น NC ที่ไม่เหมือนใครจริงๆ ชอบน๊า เรื่องนี้มีสาระเยอะเลยทีเดียว แร้ววิธีการดำเนินเรื่องก็เป็นแบบค่อยเป็นค่อยไป เขียนให้เห็นถึงพัฒนาการได้เห็นภาพชัดเจนเลย ขอซูฮกให้คนเขียน เป็นอีกเรื่องนึงที่อ่านแบบไม่ลืมหูลืมตาเลย ขอบคุณผู้เขียนที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ ให้คนอ่านติดตาม รวมเล่มแร้วจะอุดหนุนแน่นอน
-
"โจ๊กกกก กูมีไรจะถาม อึ๊ยยยยย อย่าขี้เซาได้มั๊ยมึง หันหน้ามาคุยกับกูก่อน โจ๊กกกก กูบอกให้หันมา"
"อ่อน อย่ากวนได้มั๊ย กูจะนอน นี่วันหยุดนะโว้ย..." ผมพยายามหลบหนีมือมันที่ตั้งหน้าตั้งตาคุ้ยเขี่ยผมให้หันหน้าไปคุยกับมันให้ได้ ช่วงนี่อ่อนเป็นไรไม่รู้ เอาแต่ใจมากขึ้น แถมขี้โมโหด้วย
"มึงสนใจกูหน่อยได้ม้ายยยย กูเป็นแฟนมึงนะเว้ย" มันยังไม่เลิกเขี่ยผมอีก คราวนี้มาทั้งมือตรีนเลยครับ เริ่มเจ็บแระๆ
" กูสนใจแต่มึงแหละ แต่ประเด็นตอนนี้คือกูง่วงครับ ง่วงอย่างแรง..." ผมเอาผ้าห่มคลุมโปงเลยทีนี้
"ไอ้โจ๊ก...ถ้ามึงยังไม่ลุก กูจะงอนแล้วนะ" น่าน คราวนี้งอนจริงแล้ว ลุกขึ้นนั่งแก้มป่อง ตาโปน ปากเจ่อไปเรียบร้อยแล้ว ผมลดผ่าห่มลงคุยกับมัน...ไม่ได้เดี๋ยวมันจะเฮี้ยนขึ้นกว่านี้ ซวยอีก
"งั้นมึงงอนไปพลางๆก่อนนะ เดี๋ยวไว้ 10 โมงกูค่อยง้อแล้วกัน...นอนละ...อั๊ก!!!!...โครม!!!!...ปัง!!!" เชี่ยจูนมึงถีบกูมาได้ไงวะ!!! หลังกูจะหักมั๊ยเนี่ยแถมยังตกเตียงอีก ส่วนมันนี่ไสหัวตัวเองออกจากห้องนอนไปเรียบร้อยแล้ว...สงสังอนจริงวุ้ย แต่ตอนนี้ผมโคตรจะง่วงเพราะเมื่อคืนดูบอลยูโรทีมโปรดกว่าจะจบก็เกือบตีสี่ ขอนอนเอาแรงก่อนนะ....เดี๋ยวโจ๊กไปง้อนะครับที่รัก แต่ตอนนี้...คร๊อกฟี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชิบหายวายป่วง!!!!! นี่มันบ่ายโมงเข้าไปแล้ว นอนเข้าไปได้ไงวะกู ป่านนี้อ่อนไม่งอนผมจนหนีไปมีชู้แล้วเหรอวะเนี่ย คิดได้ดังนั้นผมก็วิ่งปรู๊ดจากห้องนอนทันที
"อ่อน...อ่อน...จูนอยู่ไหนเนี่ย" เงียบ
"อ่อนกูพร้อมจะง้อแล้วนะ ออกมาให้กูง้อหน่อยเร็ว" ยังเงียบอีก หรือมันแอบไปมีชู้จริงวะ...ในห้องน้ำไม่มี ระเบียงไม่เห็น ครัวไม่ปรากฏ ชักยังไง ไปไหนของมันวะ...ห๊ะรองเท้ามันหายไป กุญแจห้องก็ไม่มี กุญแจมอไซต์ก็หาย...มันไปไหนของมันแล้วไปกับใคร ทำไมถึงไม่บอกผม ไม่รู้รึไงว่าคนเค้าเป็นห่วงแค่ไหน
"เจ...จูนไปหามึงรึเปล่า" ผมลองโทรหาเพื่อนในสาขามันดู เจนี่เพื่อนสนิทในกลุ่มมันครับและผมก็สนิทกับเพื่อนมันทุกคน แถมสนิทแบบโคตรๆเลยด้วย คุยกันได้ทุกเรื่อง
"ไม่ได้มานะ..."
"ขอบใจ แค่นี้นะมึง"
"รักษ์ จูนไปหามึงที่หอมั๊ย"
"กูเพิ่งตื่นนี่แหละ" เหมือนกูเลยวะ
"เออๆ มึงนอนต่อเหอะ "
ไปไหนของมันนะ ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย อารมณ์ผมก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามเวลาที่ผ่านไป
"ป๊อบ...จูนอยู่กับมึงรึเปล่า?" นี่เพื่อนสนิทคนสุดท้ายในกลุ่มมันแล้วนะ
"เชี่ยโจ๊ก...เมียมึงมาถามกูได้ไงวะ หรือมึงคิดว่าจูนเป็นชู้กับกู" ไอ้นี่มันปากเลวแบบนี้แหละ ตอนแรกกูก็ไม่คิดไร แต่ตอนนี้เริ่มคิดแระว่ามึงคิดไรกับอ่อนแล้ว
"เชี่ย มึงตอบกูสั้นๆก็ได้ กูจะได้วางสาย" เพื่อนสนิทมันสามคนก็โทรหาหมดแล้ว มันไม่ได้ไปหาใครเลย
โว๊ยยยยยยยยแล้วมันหายไปไหนของมันวะ....กูเป็นห่วงนะเว้ย
"แกร็ก!!!!!" ประตูเปิดพร้อมกับคนที่ผมกำลังเป็นห่วงแทรกตัวเข้ามาในห้อง...ในมือมันถือของกินพะรุงพะรังเต็สทั้งสองมือเลย
พอมันเห็นหน้าผมปุ๊บ ก็เมินปั๊บเลยกะว่าจะเข้าไปช่วยมันถือของหน่อยแต่มันดันเบียดหนีผมไปซะงั้น
"ไปไหนมา?"
"...." เงียบ นั่งกินขนมเฉ้ยยยยยยย
"อ่อน กูถามว่าไปไหนมา...แล้วทำไมไม่บอก รู้มั๊ยว่ากูเป็นห่วง" ผมไม่ชอบเลยจริงๆที่เวลาผมถามแล้วมันเงียบนี่ มันเหมือนตั้งใจกวนประสาทผมชัดๆ ผมเลยเผลอเสียงแข็งใส่มัน มันช้อนตาขึ้นมองผมควับเลย
"เชี่ย...แล้วมึงอยู่ให้กูบอกมั๊ยละ...เชี่ยตัวไหนนอนหลับเน่าตายอยู่ในห้อง...ถ้าขืนให้กูรอมึงนะ ป่านนี้กูหิวตายไปแล้ว"
"มึงปลุกกูก็ได้ หรือไม่ก็น่าจะเขียนโน๊ตทิ้งไว้ซะหน่อย" ผมอ่อนเสียงลง เพราะงานนี้ผมผิดเต็มๆ
"มึงสนใจกูด้วยเหรอ ช่วงนี้หายใจเข้าออก มึงก็มีแต่บอล บอล บอล จนมึงลืมไปเลยด้วยซ้ำว่ายังมีกูอยู่ข้างๆมึง"
"มึงงอนที่กูสนใจบอลมากกว่ามึง?"
"กูไม่ได้งอน แต่กูโกรธมากและไม่พอใจอย่างแรง รู้ไว้ซะด้วย...หลีก"
"จะไปไหนอีก?" ผมกันมันไว้
"เรื่องของกู...บอกให้หลีกไง..."
"แล้วไหนของกิน ซื้อมาฝากกูบ้างป่าว?"
"ชิส์...ไม่รอให้ปิเก้ เวลเบ็ค มุลเลอร์ซื้อมาให้มึงแดกละ " นี่ขนาดมันไม่สนใจมันยังจำชื่อนักเตะได้ขนาดนี้เลย
"ไม่เอาน่า...มึงก็รู้ว่ามึงสำคัญที่สุดสำหรับกู" ผมคว้ามันเข้ามากอดตอนที่มันเดินผ่าน ดิ้นเป็นเจ้าเข้าเลยครับงานนี้
"ปล่อยกูเลยนะ...ไปกอดกับนักเตะมึงเลยไป...ไอ้โจ๊ฏบ้า กูบอกให้ปล่อย...โป๊ก..."
"โอ๊ย!!!!" อูยยยยยคางผมไปแล้วครับ โดนไอ้ตัวร้ายโหม่งไปแบบเต็มๆ
"สมน้ำหน้า...ถึงกูไม่ดูบอล กูก็โหม่งเป็น" ผมนี่นอนจับคางตัวเองบนโซฟา แต่มันกลับยืนสมน้ำหน้า รักกูมากเลยนะจูน
"เจ็บนะเว้ย โหม่งมาได้ไง ถ้าคางกูเสียรูป แฟนมึงหมดหล่อนะเว้ย รับได้เหรอ อู้ยยยยยเจ็บ"
"ดี...กูจะได้มีชู้..."
"ก็ลองสิ...มึงจะได้เลือกนะ ว่ามึงจะตายก่อนหรือจะให้ชู้ตายก่อน"
"กลัวตายเลย ชิส์"
คืนนี้ผมก็ดูบอลอีกตามเคย คู่ 2 เริ่มเตะ 1.45 น.
ผมลุกขึ้นมาด้วยความงัวเงีย
กำลังจะเปิดทีวี
"ถ้าจะดู...มึงไปข้างนอก กูจะนอน"
"ไม่เอาน่าอ่อน กูไม่อยากออกไปดูนอกห้อง...ให้กูนอนด้วยนะ นะนะนะนะ"
"ไม่ได้...." แล้วมันก็จัดการโยนหมอน ผ้าห่มของผมไปตรงหน้าประตู พร้อมผายมือ...เชิญ
"แต่กูอยากกอดมึงด้วยนิ นะนะนะนะ"
"ช่วงนี้มึงก็กอดนักบอลมึงไปก่อนไง"
"แล้วถ้ากูอยากละ?"
"มึงก็เอากับนักบอลมึงสิ ไม่ต้องมาอะไรกับกู กูงดตลอดฤดูกาลยูโร...ออกไป..." มันถีบผมตกเตียงอีกแล้ว...แล้วก็เตะๆๆๆๆผมจนผมต้องเตลิดออกนอกห้อง...แล้วมันก็ปิดประตูสนั่นหวั่นไหวเลย...จำไว้นะมึง อย่ามาสะกิดกูละกัน
"โจ๊ก โจ๊ก...ตื่นนนนนนนนน"
"อืมมมมม...จะนอน...."
"มึงตัวร้อน...ไม่สบายเหรอ" แหงสิมึง นอนนอกห้องบนโซฟาขนาดนี้ เมื่อยตัวไปหมด
"ไม่ต้องมาสนใจกูเลย...." ผมหลบหนีมือมัน
"ตามใจ..." อ้าว ซะงั้น ไม่ง้อกูหน่อยเหรอ
หึหึหึ ที่แท้มันก็ไปข้าวกับยามาให้ผมกินนี่เอง...น่ารักวะ
"อ่อน...กูรักมึงนะ...อย่างอนเลยนะ" ผมดึงมันให้นั่งลงพร้อมกับกอดมันไว้
"พูดมาก กินยาเข้าไปเลย..." บอกให้กูกิน แต่มึงกลับยัดใส่ปากกูเลยนี่นะ ถึงกับตาเหลือก
"กูดูบอล แต่กูก็รักมึง กูดูบอล แต่กูก็อยากกอดมึง กูดูบอล แต่กูก็อยากอะไรๆกับมึง กูดูบอลแต่กูก็..."
"พอแล้วๆ..."
"หมายความว่ามึงหายโกรธกูแล้วใช่มั๊ย?"
"อืม แล้วคืนนี้มึงจะดูบอลรึเปล่า?"
"ดู...โอ๊ย!!!!!!!!!!" มันหยิกสีข้างผมจนแดงเลย
"งั้นมึงก็เชิญนอนข้างนอกต่อไป...กูขอยืนยันว่ากูงดตลอดช่วงฤดูกาลนี้!!!!!!!!!!!!" เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ
ม่ายน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
555555555
ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีนะ 55555
เอาเป้นว่าเอาใจช่วยให้โจ๊กได้เข้าห้องไวๆแล้วกัน
ขอบคุรคุณดิวที่มาต่อเรื่องนี้ให้อ่านกันนะคะ
ป.ล.ยังรอ เต-ชีน อยู่น้าาาา อิอิ
-
เอาน่าโจ๊กเดี๋ยวหมดช่วงยูโร อะไรๆก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเองแหละ ปล.จูนทำถูกแล้วเนอะ^^
-
5555555555 จะสงสารโจ๊กดีไหมอะแบบนี้ :laugh:
-
สมน้ามน่าาา :m20:
-
เป็นกันทุกบ้านแหละช่วงนี้ ปล่อยไปเหอะ
-
โจ๊กต้องเลือกแล้วว่าจะดูบอลยูโรหรือจะดูBallsของจูน :laugh:
-
อ่านจบแล้ว ขอบคุณมากนะคะ
กว่าที่โจ๊กกับจูนจะมารักกันได้ ก็ต้องผ่านอุปสรรคเยอะแยะ
ส่วน NC .. ขอบอกว่าเป็น NC ที่ฮามากกก อิอิ
-
อยากจะหัวเราะไอ้โจ๊กดังๆ :laugh:
สมน้ำหน้ามัน!!!!!
แต่เราก็เข้าใจนายนะโจ๊ก เพราะช่วงนี้ก็ติดยูโรเหมือนกัน
ก็ได้แต่วอนให้จูนจงเข้าใจ แต่ดูท่าทางแล้วคงไม่เข้าใจสินะ ฮิฮิ :pigha2:
:pigha2:
-
ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี
สมน้ำหน้าดีกว่า 5555
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน รวดเดียวจบเลยทีเดียวค่ะ
เรื่องนี้น่ารักมากเลย ตอนแรกคิดว่าหนูอ่อนจะเป็นพวกเย็นชา ส่วนโจ๊กจะเป็นพวกบ้าๆบวมๆ
พอหลังๆมานี่.. พวกเธอจะน่ารักไปหนายยยยยยยยยยยยยยยย 5555555
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักแบบนี้มาให้กันนะคะ ><
-
555+ สงสารโจ๊ก แต่ก็สะใจแทนจูน
-
ยังอ่านไม่จบนะจ๊ะ แต่ก็สนุกดี อ่านได้เรื่อย ๆ
แต่.................ตอนนี้รำคาญอีหนูจูนนิดนึงละ
กลัวไปมั้ยหนู คือตัวอย่างก็มีให้เห็น คนอื่นที่เค้าสมหวังก็มี
คนที่เค้าไม่สมหวังแต่เค้าก้ยังอยู่ได้เพราะความรักที่ไม่สมหวังมันก้มี
วุ้ย วุ้ย วุ้ย
รักชีนนะจ๊ะ :o8:
-
อ้าวทู้นี้ ก็มีต่อเหรอเนี่ย
เกือบพลาดแน่ะ
-
ดีครับ วันนี้ดิวมาลงตอนพิเศษสนองนี๊ดตัวเองล้วนๆ
มีโอกาสได้เข้ามาดูโจ๊ก-จูน คิดถึงเลยคึกกระทันหัน
เดี๋ยวลงนะครับ
-
จิ้มคุณดิวววววว ววววว
รอค่ะ!! :กอด1:
-
"โจ๊ก ถ้ามึงจะหึงกูขนาดนี้ มึงมาสิงกูเลยมั๊ย?" พูดไปก็เดินหนีมันพลางแต่มันไม่ยอม มันตามติดยิกๆเลย
"งั้นมึงก็ทำใจให้เป็นสมาธิดิ กูจะสิงเดี๋ยวนี้แหละ" ดูมันๆ ผมนี่ปวดหัวกับมันจริงๆเลย ให้ตายดิ เยอะขึ้นทุกวัน
"เชี่ยนี่ พูดเล่นอยู่ได้ เดี๋ยวกูงับหัวเลยนิ"
"อุ๋ยยยย มึงอย่าดุดิ แค่นี้กูก็กกลัวมึงจะตายอยู่แล้ว" อย่ามาทำหงอ พอกูใจดีละเหลิง พอกูดุละหงอย มารยาเหอะมึง
"ชิส์"
"แล้วนั่นมึงจะรีบไล่ควายไปไหน...เอ้ย รอกูด้วยดิ"
"กูต้องรีบ เพราะควายมันกำลังไล่กูอยู่"
"หยุด" มันคว้าไหล่ผมหมับ หยุดกึกเลย กลัวหัวทิ่ม
"อะไรอีก กูจะกลับห้องแล้ว"
"แต่ยังไม่ได้ดูหนังเลยนะ"
"หมดรมณ์แล้ว"
"เรื่องมากวะ"
เหตุการณ์นี้มันเกิดจาก วันนี้วันเสาร์ นอนอยู่ห้องเฉยๆจนเริ่มบ่าย อาการเบื่อก็มาเยือน ผมเลยชวนมันที่นอนตายสนิทมาเดินเล่นที่ห้างแล้วกะว่าเย็นค่อยดูหนังต่ออีกซักเรื่อง ตกลงปลงใจเลือกห้างกันได้ แต่กว่าจะได้เกือบได้กินหัวกัน เพราะมันอยากไปที่หนึ่ง ส่วนผมก็อยากไปอีกที่หนึ่ง เลยตกลงกันด้วยเปายิ้งฉุบกัน ผลคือ ผมชนะ แต่มันกลับงอน หาว่าผมไม่ตามใจมันอีก กูจะบ้าาาาาาา
มาถึงห้างก็เดินกันไปเรื่อยๆ จนท้องประท้วงว่ากูหิวแล้ว หาไรใส่ท้องหน่อย
ผมให้มันเลือกว่าจะกินอะไร เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่ตามใจมันอีก
"มึงอยากกินไรก็เลือกดิ" นั่น มีโยนมาให้ผมอีก
"โจ๊ก กูบอกให้มึงเลือก ไม่ใช่โยนมาให้กูเลือก"
"มึงกินไร กูกินนั้นแหละ" ขอให้จริง
"งั้นไปกิน MK กัน กูอยากกินมาหลายวันแล้ว"
"แต่กูอยากกินแมคมากกว่า กินแม็คเหอะ" เชี่ย!!!! แล้วมึงจะให้กูคิดทำไม ทำไม่ไม่บอกตั้งแต่แรก
"อืม แมคก็แมค" ทนไว้ๆ ท่องไว้ ทนไว้
เลือกร้านได้ ผมไปสั่งหน้าเคาน์เตอร์ ส่วนมันไปหาที่นั่งพลางๆ
"รับไรดีค่ะ?" พนักงานสาวน่ารักถามผมไป ก็ยิ้มไป เสห์น่์ยังไม่ตก ปลื้มครับปลื้ม
"ขอเป็นซามูไรเบอเกอหมู 1 ชุด แล้วก็ดับเบิ้ลชีสแมค 1 ชุด เฟรนช์ฟรายใหญ่หนึ่ง เล็กหนึ่ง โค้กใหญ่ 2 แค่นี้ก่อนละกันครับ "
"ทานนี่กลับบ้านค่ะ?"
"ทานนี่ครับ"
"ค่ะ งั้นรออาหารสักครู่นะค่ะ" แล้วสาวสวยก็ตะโกนด้วยเสียงดังระดับหนึ่งเพื่อสั่งอาหารในห้องครัว
"สั่งไรนักหนาวะ นานมาก" นั่นไง มันมาแล้ว
"ก็สั่งให้มึงกับกูนี่แหละ แล้วทำไมไม่นั่งรอที่โต๊ะ เฝ้าไว้ดิ "
"โต๊ะถึงไม่เฝ้าก็ไม่หาย แต่ถ้ามึงไม่เฝ้านี่กูว่าไม่แน่" ถึงเราจะพูดด้วยเสียงที่พอจะได้ยินกันสองคนเพราะภายในร้านก็มีลูกค้าเข้าออก พูดคุยกันเสียงดังระดับหนึ่ง แต่ความใกล้ชิดและสายตาที่ผมกับมันใช้มองกันและกัน ก็ทำให้สาวคนนั้นมองผมกับไอ้โจ๊กแล้วหลบ มองแล้วหลบๆ อยู่หลายรอบ
"เชี่ย กูไม่ใช่ก้าง ไม่ต้องหวง"
"กูก็ไม่ใช่หมา เพราะงั้นไม่ได้หวงก้าง แต่ที่กูหวงคือมึง ซึ่งเป็น แฟน กู"
"อือฮึ รู้แล้ว งั้นมึงรอรับอาหารละกัน กูไปรอที่โต๊ะ" ไม่ไหวครับ จู่ๆก็เขินขึ้นมันขึ้นมา
ผมเดินออกมาไม่กี่ก้าวไอ้โจ๊กก็ได้รับอาหาร พนักงานบอกว่าเดี๋ยวเบอเกอหมูจะไปเอาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะเอง
"เมื่อกี้ตอนมึงเดินออกมา น้องผู้หญิงคนนั้นมองตามมึงด้วย มึงไปเล่นของใส่น้องเค้าไว้รึเปล่า?" มันถามไปก็งาบเบอเกอไป ส่วนของผมยังไม่มาเลย เลยได้แต่ดูดโค้กพลางๆ
"ความหล่อกูเตะตาน้องเค้าต่างหาก เล่นคงเล่นของไร โวะ"
"มึงหว่านเสน่ห์ใช่มั๊ยเมื่อกี้" ผมยังไม่ทันตอบอะไร คนที่ถูกกล่าวถึงก็มายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะผมแล้วครับ
"เบอเกอหมูมาแล้วค่ะ" เธอวางพลาง พูดพลาง ยิ้มพลาง มองหน้าผมพลาง
"ขอบคุณครับ" ผมก็ยิ้มเขินๆหน่อย
"แล้ว..."
"มีไรติดหน้าแฟนพี่เหรอครับน้อง มองจังเลย พี่ชักหึงแล้วนะ" เชี่ยโจ๊ก!!!! หน้าน้องจากบัวบานกลายเป็นบัวเฉาเพียงชั่วกระพริบตา น้องเค้าคงทำไรไม่ถูกเดินก้มหน้างุดๆไปเลย ส่วนไอ้บ้านี่นั่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากถูกใจใหญ่เลย เชี่ย ขอให้สำลักเบอเกอ
"แค่กๆๆๆ อึก" เอ๊ย มันสำลักจริงด้วย กุขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ
"โจ๊กๆๆๆเป็นไรมากเปล่ามึง" ผมเอื้อมมือข้ามโต๊ะไปลูบหลังให้มัน ลืมไปเลยว่าอาจจะมีตาอีกหลายสิบๆคู่มองอยู่
"หึหึหึ กูล้อเล่น" มันยิ้มแฉ่งโชว์
""เชี่ย มึงนี่ชอบเล่นไรไม่รู้เรื่องจริง"
"อ้าว กูรู้ว่ามึงต้องกำลังแช่งกูอยู่ในใจแน่ๆ กูเลยอยากทำให้ฝันมึงเป็นจริงไง "นี่ตกลงมึงอ่านใจกูออกจริงใช่มั๊ย น่ากลัววะ
"เชี่ย แกล้งกูตลอด" ผม ไม่รู้ดิ เวลาเห้นมันไม่สบายหรือเจ็บไม่ว่ามากหรือน้อย ใจผมมันจะขาดให้ได้ เจ็บยิ่งกว่ามันอีก
"ห่วงกูเหรอ?" ยังมีหน้าๆ
"ห่วงหมามั้ง ชิส์....แล้วเมื่อกี้มึงไปพูดกับน้องเค้าแบบนั้นได้ไง น้องเค้าหน้าเสียเลย"
"น้องหน้าเสีย หรือมึงเสียดาย อย่าคิดว่ากูรู้ไม่ทันมึงนะ"
"รู้ไร มึงรู้ไร?"
"รู้ว่ามึงกำลัง ช่างเหอะ ....เอาเป็นว่ากูหวงมึงละกัน"
"หวงทำไมนักหนาวะ นอนให้มึงกอดอยู่ทุกคืน กูจะไปมีใครได้"
"ก็กูหวงของกูนิ คนอะไรไม่รู้ยิ่งโตยิ่งดูน่ารัก ใครๆก็ทักว่าน่ารัก จริงนะเธอนะ"
"เชี่ย" กูเขิน
"ไม่หวงได้ไง เมื่อก่อนมึงขี้เหร้ขี้เหร่ พอเดี๋ยวนี้ดูดีขึ้นมาหน่อย กูก็ต้องหวงต้องหึงดิ"
"กูหล่อแต่เกิดเหอะ"
"โอเคๆ ยอมๆ กินเหอะ อ้าปากดิ กูป้อน" มันยื่นเฟรนช์ฟรายมา
"ไม่เอาโจ๊ก เล่าบื้อไรมึงนี่"
"น้องคนนั้นมองอยู่ กินดิ เค้าจะได้เลิกมองมึงซะที"
"ไม่เอา"
"กูบอกให้กิน เดี๋ยวนี้"
"ไอ้"
"กิน"
"ฮับ" แล้วเฟรนช์ฟรายก็มาสลายเป้นโกโก้ครั้นช์ในปากของผมจนได้
นั่นแหละครับที่มาที่ที่ไปของความโมโหของผม
-
ว้าา คุณดิวมาต่อเรื่องนี้ด้วย อิอิ
-
กรี๊ดดดดดด
-
ทะเลาะกันก็ไม่เหมือนทะเลาะอะ มันหวานซะ น่าอิจฉา อิอิ
-
จะทะเลาะกันแค่ไหนก็ยังน่ารักอยู่ดีอะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก คิดถึงโจ๊กจูนที่ส๊วดดดดดดดด :impress2:
ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ยังน่าร๊ากกกกกกกกเหมือนเดิมนะเนี่ยะ >___<
จูนยิ่งโตยิ่งน่ารัก ท่าทางโจ๊กคงจะหึงวันละหลายๆรอบเป็นกิจวัตรกันเลยทีเดียว555555
-
o13 เอาโจ๊กจูนไปหา เต ชีน หน่อย
-
หวานกันเบาเบา :L1:
-
"โจ๊กๆ มาดูข่าวเร็ว"
"เห็นมั๊ยเนี่ยว่ากูทำกับข้าวให้คุณมึงรับประทานอยู่ ไม่ช่วยแล้วยังจะก่อกวนอีก" มันตะโกนมาจากห้องครัว ส่วนผมนั่งดูทีวีข่าวการเลือกตั้งประธานาธิบดีของสหรัฐอยู่
"ชิส์ ไม่ดูก็ไม่ดูสิ บ่นทำไมเยอะแยะ"
"ใครกันแน่ที่บ่น?" แน่ะ ยังเจ๋อได้ยินอีกเว่ย
"เออๆ กูบ่นอีกแหละ กูผิดเอง " ผมตะโกนสวนมันไป พอมันชนะ มันก็จะเงียบปากแบบนี้ไง เดี๋ยวนี้ผมเลยผิดไปซะทุกเรื่องเพราะมันเถียงเก่งเหลือเกิน ไม่รู้ไปฝึกมาจากไหน
"โจ๊ก มึงรู้ไหมว่าประธานาธิบดีของอเมกาได้ใคร....อ้ำ" ปากผมพูดไปแต่ก็ต้องเว้นช่วงรับอาหารที่มันป้อนให้เหมือนกัน ไม่รู้เห็นผมเป็นง่อยรึไง ป้อนจั้ง
"ไม่รู้อ่ะ คนลงสมันครชื่อไรบ้าง กูยังไม่รู้เลย เอา" ป้อนอีก ผมก็ต้องกิน ถ้ามันจะขยันป้อนขนาดนี้ ทีหลังไม่ต้องตักข้าวใส่จานให้กูแล้วนะ กูจะได้รอมึงป้อนอย่างเดียวเลย
"มึงอ่ะ ไม่ติดตามข่าวสารบ้านเมืองเอาซะเลย เชยวะ"
"บ้านเค้าเมืองเค้า ไม่ใช่บ้านกูเมืองกูซะหน่อย"
"หนักเข้าไปอีกมึง เปลี่ยนความคิดใหม่ได้แล้วเหอะ เดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะอยู่มุมไหนซอกไหนของโลก ทุกอย่างมันมีความสัมพันเกี่ยวโยงกันทั้งโลกนั่นแหละ ดูอย่างประเทศที่ผลิตน้ำมันได้ดิ มีปัญหากันทีไร กูเห็นมึงก็เติมน้ำมันทุกที ทีนี้เห็นยังว่ามันเกี่ยวโยงกันยังไง"
"นี่ตกลงมึงเรียนทันตะหรือวิเคราะห์เศรษฐกิจโลกกันแน่วะ พูดได้เป็นฉากๆเลย...อ้าปาก"
"อ้ำ....กู"
"อ่อน เคี้ยวให้หมดก่อน แล้วค่อยพูด เดี๋ยวก็สำลักตายหรอก" ผมเคี้ยวจนละเอียดแล้วกลืน ก่อนจะอ้าปากพูดอีกครั้ง อยากจะพูดแหละแต่มันน้องซะตาเขียวเลย
"กูเรียนทันตะอย่างที่มึงรู้แหละ แต่เดี๋ยวนี้เราต้องติดตามข่าวสารรอบโลก เพราะทุกมุมโลกมันมีผลกับการใช้ชีวิตประจำวันของเราทั้งนั้น เราต้องรู้เอาไว้เพื่อความเท่าทันโลกเว่ย"
"เออเออ รู้แล้ว แล้วว่าแต่คนที่ได้เป็น เป็นไรนะ?" มึงอยู่ใต้โลกรึไงวะ ขนาดตำแหน่งมันยังไม่รู้เลย แล้วอย่าคิดว่ามันจะแหย่ผมเล่นนะ มันไม่รู้จริงๆ
"ประธานาธิบดี" กูละหน่าย
"เออ นั่นแหละ ใครวะ? อ้าปาก"
"บารัค โอบามา...อ้ำ" หยับๆๆๆๆ กลืน "ถามจริงโจ๊ก นี่มึงรู้ไรบ้าง เรื่องนี้เค้าดังไปทั่วโลก เด็ก 10 ขวบยังรู้เรื่องเลย"
"รู้สิ...กูรู้ว่ากู รัก มึงไง "
"ชิส์...ถึงคำตอบจะดูเน่า แต่ผ่านวะ กูพอใจ...อ้าปาก"
"อ้ำ" ฮ่าๆๆๆๆๆ พอกันทั้งมันทั้งผม
"โอ้ย เมื่อไรจะเรียนจบซะที ขี้เกียจตื่นแต่เช้าชะมัด" ผมตื่นแล้วแต่ยังไม่อยากลุกจากเตียง
"อ่อน ลุกได้แล้ว เรียนเช้าเดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก" มันทั้งดึทั้งฉุดให้ผมลุก เรื่องเรียนนี่เล่นไม่ได้ครับ ไอ้นี่เอาจริงตลอด
"รู้แล้ว แต่คนมันง่วงนิ"
"มานี่....." แล้วมันก็ดึงผมเข้าจูบ มันดูดปากผมจนรู้สึกร้อนไปทั้งปาก รู้เลยว่า ปากกูบวมแน่...กว่ามันจะยอมผละออก ผมต้องทุบหลังมันอ่ะ เอื้อก....
"ทีนี้ตื่นได้ยัง? ตาสว่างมั๊ย? หรือว่าจะเอาอีก?" ตาวาวเลยนะมึง
"พอแล้ว พอเลย ถ้าปากกูบวมนะ กูจะโกรธมึง ชิส์"
สรุปปากผมบวมจริงๆด้วย แต่แค่นิดหน่อยเท่านั้นเอง
มาสั้นๆ
พอกระชุ่มกระชวย
-
โอ้วว
วิธีปลุกมันโดนใจจริงจริ๊งง ฮ่าๆ
-
เล่นซะปากบวมเลยนะโจ๊ก หวานซะ
-
ถ้าต้องตื่นเช้าแล้วโดนปลุกวิธีนี้ยอมตื่นว่ะ!! เถียงกันยังไงก็ยังน่ารัก!!
-
คิดถึงสองจอที่สู๊ดดดดดดดดดด
คิดถึงบรรยากาศระหว่างโจ๊กกับจูนจริงๆ
ไอ้โจ๊กขี้หึงขี้หวงขึ้นเยอะเลยนะ เข้าใจว่าจูนมันน่ารัก แหมะ :m19:
-
555+ เลี่ยนว่ะโจ๊ก o22
-
ช่ายๆจูนอ่าทั้งโง่ ทั้งซื่อ ทั้งบื้อ แต่โจ๊กก็รักหมดจายยย :m4:
-
สองคนนี้หนิ ไม่ได้ใจป๋าเลยว่ะครับ :o11:
-
ถามจูน จูนคงตอบว่ากูไม่รู้ :m21:
-
ชีนพระเอกมากกก ชอบมากเลย :m4:
-
โง่บรมเลยอ่ะโจ๊ก กร๊ากๆๆๆ :z1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก บอกรักกันแล้วโว้ย
ดีใจปานถูกหวย โจ๊กกูรักมึงว่ะ o13
-
น่ารักที่สุด หวานเลี่ยนกว่านี้ไม่มีอีกแล้วอาฮะๆ~~ :impress2:
-
อิจฉาแกว่ะโจ๊ก จูนน่ารักจัง :impress2:
-
ขอบคุณครับ o13 o13 o13 o13
-
:impress2:ขอบคุณครับ สนุกมากๆ
-
เรื่องนี้จะมีทำเป็นหนังสือมั้ยอ่ะคะ หรือมีรวมเล่มไปแล้ว พอดีเราเข้ามาอ่านช้าไปเยอะเรยอ่ะ ToT ใครรู้ตอบหน่อยน๊าาาา
เรื่องนี้หนุกๆๆๆอ่ะ ชอบๆ
-
เรื่องนี้จะมีทำเป็นหนังสือมั้ยอ่ะคะ หรือมีรวมเล่มไปแล้ว พอดีเราเข้ามาอ่านช้าไปเยอะเรยอ่ะ ToT ใครรู้ตอบหน่อยน๊าาาา
เรื่องนี้หนุกๆๆๆอ่ะ ชอบๆ
เรื่องนี้ไม่มีการรวมเล่มครับ
แต่ยังไงก็ขอบคุณมากๆครับที่ชอบงานเขียนของดิว
-
รวมเล่มเหอะจะได้กลับไปอ่านเวลาคิดถึงดิว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ไม่ได้เข้ามาซะนาน คิดถึงสองคนนี้มากมายมหาศาล
มายาวๆหน่อยก็ได้นะ ไม่มีใครว่าอะไรหรอกจ้า
โอ่ย อยากให้รวมเล่มอีกคนเป็นนิยายเรื่องแรกที่ชอบมากๆ ขนาดต้องปริ้นติดตัวไปอ่าน ยอมนอนตีสี่ตื่นหกโมงเช้าทุกวันเพื่ออ่านเรื่องนี้ให้จบ
เพ้อโจ๊กอยู่พักใหญ่ๆ เพ้อเพลงเพื่อนรักรักเพื่อนมาจนถึงทุกวันนี้ ><
คิดถึงงงง
-
"โจ๊ก ทำไมหมู่นี้มีสายโทรหามึงตอนดึกๆบ่อย" ผมชะงักตอนกำลังจะยัดข้าวเข้าปาก นี่ขืนถ้่ากลืนไปแล้วมีหวังพุ่งพรวดแน่
"ก็ไม่มีไรนี่ กินข้าวเหอะ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน"
"กูจะไม่อะไรเลย ถ้ามึงรับและคุยบนเตียง แต่นี่มึงแอบย่องไปคุยนอกห้องนอน ทุกครั้ง" โอ๊ะ โอ่
"กูแค่ไม่อยากกวนเวลามึงนอนไง" ผมวางช้อน กินไม่ลงแล้ว ส่วนอ่อนนี่ยังไม่ยอมแตะข้าวซักเม็ด นั่งจ้องหน้าผมอย่างเดียวเลย
"กูไม่พูด ไม่ได้หมายความว่ากูไม่รู้ กูไม่แสดงออก ไม่ได้หมายความว่ากูโง่ จับไม่ได้ไล่ไม่ทันมึงรอด ....." ผมไม่รอให้มันพูดจบ ขอแทรกเลยละกัน
"อ่อน ไปกันใหญ่แล้ว ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดหรอก" ผมเดินอ้อมโต๊ะ กะไปกอดมันหน่อย
"ไม่ต้องมาแตะตัวกู วันนี้ต่างคนต่างไปเรียน"
"เอ๊ย...ได้ไง กูไม่ยอม" ขนาดมันเดินกับผมนะ ยังมีคนจ้องมันตาเป็นมัน ถ้าพวกมันขโมยใส่กระเป๋าแล้วหิ้วกลับบ้านได้ คงไม่รีรอกันแม้แต่วิเดียว เด็กสาขาอ่อนเป็นแบบนี้กันเยอะมาก ถือเป็นเรื่องธรรมดาสุดๆ ซึ่งการคบกันระหว่างผมกับอ่อนเราไม่ได้ปิดเป็นความลับแต่ก็ไม่ได้ประกาศออกนอกหน้า ถือคอนเซ็ปต์เดิม คือ รู้เฉพาะคนที่ควรรู้ ถ้าคนที่ไม่ควรรู็้แต่ดันเจ๋ออยากรู้ พวกผมก็สนองให้ ซึ่งมีมาหลายรายแล้วด้วย
"เรื่องของมึง กูไปละ เพื่อนรอแล้ว" มีนัดแนะกันแล้วด้วย
"อ่อน อย่าทำแบบนี้ดิ กูไม่ชอบ" ตอนแรกกะจะเข้าโหมดดุ แต่พอเห็นสีหน้าจริงจังของมัน โหมดอ้อนน่าจะดีกว่า เสียงเลยออกมาอ่อยซะขนาดนี้
"แต่กูพอใจ....โครม" ปิดประตูใส่แสกหน้าผมเลย มันงอนเป็นการสมบูรณ์แล้ว หน้าที่สำคัญของผมคือ ตามง้อมัน เอ้อ.......
มาอินโทรก่อนนะครับ
แล้วจะมาลงเพิ่มให้อีก
ปล.ที่มาของตอนพิเศษตอนนี้คือ
ดิวเข้ามาแล้วหลายคนถามเรื่องรวมเล่ม
แต่ดิวไม่สามารถ เลยทดแทนด้วยการมีตอนพิเศษให้ก็แล้วกันนะครับ
ขอบคุณทุกคนนะที่ยังไม่ลืมโจ๊ก จูนของเรา
ปล.2 อย่าเพิ่งว่าโจ๊กนะ ดิวขอ....
-
เย้ๆๆๆๆ ต่อเร็วน่ะ
-
มาต่อเร็วๆนะค้าา อิอิ
คิดถึงคู่นี้
-
โจ๊กแกคุยกับใครวะ มีแผนใช่มั้ย? หึหึ!!
-
รอค่าาา
:mc4: :mc4:
-
นับวันรอคร้า
ติดตามๆๆ ชอบมากเลยอ่ะ อิอิ
:L2: :L2: :L2:
-
คิดถึงคุณดิวและสองจอที่สู๊ดดดดดดดดดดด
โจ๊กแอบเซอร์ไพรซ์ไรมั้ยเนี้ย เพราะยังโจ๊กไม่น่าคิดนอกใจจูนได้หรอก
เนอะโจ๊กเนอะ ฮ่าาา รอฟังโจ๊กแล้วกันเนอะ
กอดคุณดิว :กอด1:
-
ขอบคุณมากครับ สำหรับเรื่องราวดีๆ o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โจ๊กมีซัมติงงงงงงงงงงงงงง แหง
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ค่า น่ารักมากเลยทั้งโจ๊ก จูน และซีน
ติดงอมแงมเลย
โจ๊กนี่ก็ทำให้จูนเสียใจได้ตลอดๆ มีอะไรก็ไม่พูดให้เคลียร์ แต่ยังไงก็รักจูนที่สุดอยู่ดี :กอด1:
จูนก็ปากแข็งได้ตลอดๆไม่ฟังอะไรเลย แต่จากที่โจ๊กทำเราก็ยังไม่เชื่อเลย
อยากให้สองคนนี้รักกันนานๆๆๆ :mc4:
ซีนก็ปากหวานตลอดๆ สงสารซีนอยากให้เจอคนที่รักเค้าและเค้ารักเร็วๆ หายากนะที่คนที่เรารักจะรักเรานะซีน
ยังไงๆเราอยากรู้เรื่องสองมากเลย ตกลงเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
-
รอโจ๊กง้อจูน แล้วตกลงว่าโจ๊กปิดบังไรจูนไว้ รอลุ้น
คิดถึงโจ๊กกะจูน หวังว่าจะมีตอนพิเศษมาเรื่อยๆนะ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ตามทันแล้ว เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ มีหลายอารมณ์ สุข เศร้า เหงา น้ำตาตก หื่นไม่สุด สงครามNC ก็ยังมี ^__^ :m20:
มีทั้งเพื่อนรัก รักเพื่อน เพื่อนแท้ เพื่อนตาย เพื่อนสองหน้า กลุ่มโจ๊กเป็นเพื่อนแท้ที่หายากมาก
แถมคุณดิวยังมีคติสอน อ่านแล้วอิน ได้เรียนรู้หลายอย่างจากเรื่องคุณดิว
ขอบคุณคุณดิวมากที่เอาเรื่องนี้มาลงให้เราได้อ่านกัน :กอด1:
-
ก่อนขึ้นเรียนผมโทรหาอ่อน ไม่รู้หรอกว่ากดโทรออกไปกี่ครั้ง แต่ครั้งหลังสุดมันปิดเครื่องเลย ดูมัน ดูมันทำ นี่ถ้าไม่รักมากขนาดนี้นะผมตามไปกระทืบแล้วแหละ เกลียดที่สุดเลยคนที่ชอบปิดเครื่องหนี แต่นี่รักมันมากไปหน่อยเลยได้แต่นั่งทำใจ
"โจ๊ก มึงเป็นไรวะ นั่งจ้องโทรศัพท์อยู่ได้ แล้วเลิกถอนหายใจทิ้งขว้างได้แล้ว กูรำคาญ " ไอ้ปีย์เพื่อนสนิทผมเอง มันคงรำคาญแหละ
"ตั้งใจเรียนไปเหอะมึง เรียนเผื่อกูด้วย วันนี้กูไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไร" ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจ้องต่อ นิสัยนี้ไม่ดีเลยนะครับ เราต้องแยกแยะเวลาให้ถูก เวลาไหนเรียนต้องเรียน แต่วิชานี้ผมสามารถอ่านทำความเข้าใจเองได้ เลยขอเกเรหน่อยละกัน
"อืม ดูจากสภาพมึงแล้วกูก็พอดูออก" ประชดผมเสร็จสรรพมันก็กลับไปตั้งใจเรียนต่อ ผมไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะต่อล้อต่อเถียงกับมันได้ เลยต้องปล่อยไปก่อน ถ้าผมปกตินะ ไอ้ปีย์ไม่ตายดีหรอก ชิส์.......อ่อนครับ รับโทรศัพท์กูหน่อยดิ คิดถึงจะตายอยู่แล้วนะคร้าบบบบบบบบบบ
ตอนเที่ยงผมโทรหามันอีกครั้ง มันเปิดเครื่องแล้ว แต่มันก็ยังไม่ยอมรับสายอยู่ดี...จะเอาใช่มั๊ยยยยยย ได้ กูจัดไป
"บุก!!!!"
"เชี่ยโจ๊ก ตกใจหมด ตบโต๊ะหาซากมึงเหรอ!!!!!! ช้อนกูตกเลย" แต่กูก็เห็นมึงเก็บมากินต่อหน้าตาเฉย
"กูจะบุกแล้ว" ผมลุกขึ้นแสดงความตั้งใจ ผมต้องทวงสิทธิ์ของผมคืนมาให้ได้
"บุกเชี่ยไรของมึง กูจะแดก" มันก็แสดงจุดยืนของตัวเองโดยการตักข้าวเข้าปากตัวเองด้วยช้อนที่มันทำตกเมื่อกี้
"หยุดแดก แล้วลุกขึ้นไปกับกู" ผมคว้ามือข้างที่มันไม่ถือช้อน
"เอ๊ยๆๆๆ!!!!!!!!ไอ้โจ๊ก กูขอกินคำนี้คำเดียว" มันก็ยื้อพยายามยัดข้าวเข้าปากให้ได้ ก็เลยกลายเป็นว่าผมหิ้วปีกมัน แต่มันก็ยื้อไว้สุดตัวเหมือนกัน
"ไป!!! กูร้อนใจ" ผมลากมันสุดตัว ช้อนหล่นเลย
"เชี่ย!!!!!! มึงร้อนใจ แต่กูท้องร้องว่าหิวโว่ย" ถึงมันจะบ่นจะด่าผมยังไง มันก็ยอมตามมาแหละ
"เจ....จูนไปหน?" วันนี้อ่อนมันเรียนเสร็จตอน 10 โมง กินข้าวไรเสร็จก็มานั่งใต้ตึกรอเรียนตอนบ่ายโมงต่อ ขี้เกียจกลับห้องกันเป็นแบบนี้ประจำ แต่ที่แปลกคือวันนี้อ่อนของผมหายไปไหน ทำไมถึงมีแต่เพื่อนมันสองคนนั่งอยู่
"กินข้าวเสร็จหายไปไหนกับป๊อบไม่รู้ พวกมันไม่ได้บอกไว้ หรือพวกมันบอกมึงไว้ไอ้รักษ์" เจหันไปถามเพื่อนอีกคนนั่นก็คือไอ้รักษ์
"ไม่ได้บอก เห็นแดกเสร็จก็รีบออกไปกันเลย ไปเล่นชู้กันมั้ง"
"เชี่ย/เอ๊ย" อันแรกของไอ้เจนะ ส่วนอันหลังนี่ของไอ้ปีย์ ส่วนผมนิ่งไปเรียบร้อยแล้ว
"เอ๊ยโจ๊ก โจ๊ก กูพูดเล่นเว่ย มึงอย่าจริงจังกับคำพูดกูละ กูล้อเล่นจริงๆนะเว่ย" ไอ้รักษ์ละล่ำละลักอธิบายกลัวผมเข้าใจผิด แหละ
"พูดไรไม่คิดนะมึงไอ้รักษ์ มา กูขอตบกบาลสั่งสอนหน่อยเหอะ เพียะ"
"เชี่ยเจ กูเจ็บนะ"
"พูดไม่คิดไมละ....โจ๊กมึงก็อย่าไปบ้าตามไอ้รักษ์มันละ มันปากหมาไปงั้นแหละ" ความรู้สึกผมตอนนี้คือ ยังไงดีละ ไม่ได้หึงนะ ก็รู้ว่าไอ้รักษ์พูดไปงั้นแหละ รู้ว่าอ่อนกับไอ้ป๊อบก็เพื่อนกันธรรมดา แต่มันยังไงละ พอได้ยินจังๆแบบนี้มันก็อดรู้สึกไม่ดีไม่ได้ คนของเราโดนว่าไปเป็นชู้กับคนอื่น มันก็แปลกๆ แสยงหูอยู่ดีถึงรู้ว่าพูดกันอำเล่นๆ
"โจ๊ก กูขอโทษจริงๆ" รักษ์คงเห็นผมเงียบไปเลยขอโทษอีกครั้ง
"อืมๆๆๆ ไม่เป็นไร กูโอเค"
"ปากมึงบอกโอเค แต่หน้ามึงนี่อย่างโหด" ไอ้ปีย์เสริมพร้อมตบบ่าผมแปะๆให้ใจร่มๆ
"มึงก็โทรหามันดิ"
"กูโทรแล้ว แต่มันไม่รับ"
"งั้นมึงก็โทรหาไอ้ป๊อบดู"
"ก็ดี" ใครจะว่าผมหวงแฟน ผมไม่เคยว่าเพราะผมหวงจริง แฟนทั้งคน น่ารักซะขนาดนั้นไม่หวงก็บ้าแล้ว
ไอ้ป๊อบรับสายแล้ว
"มึงอยู่ไหน?" ผมไม่รอให้มันพูด ชิงพูดใส่มันก่อนเลย
"อยู่ที่ไหนดีละ จูนครับตอนนี้เราอยู่ที่ไหนกันเหรอ?"
"มึงอย่ากวนตีนกูไอ้ป๊อบ บอกมาอ่อนอยู่ไหน? " อารมณ์ผมกับมันตอนนี้ต่างกันสุดขั้ว ไอ้นี่ชอบกวนประสาทผมที่หนึ่ง ไม่รู้เป็นไรมันนักหนา
"ถ้าถามว่าตอนนี้จูนอยู่ไหน ขอตอบว่าจูนอยู่ในกอดกูเอง"
"ไอ้ป๊อบ!!!!!!!" ผมลุกขึ้นพรึ่บจนไอ้ปีย์ต้องคว้ามือผมไว้
"อ้าว โกรธกูไมอ่ะ มึงถามตรง กูก็ตอบตรง ผิดตรงไหน?" เสียงมันยังไม่สำนึกว่าเงาหัวมันจะไม่มีแล้ว
"ถ้ามึงทำไรอ่อนของกู กูเอามึงตายแน่ จำไว้"
"แล้วกูจะจำ แต่จะทำตามหรือไม่นั้นอีกเรื่องหนึ่ง แค่นี้นะครับมึง กูต้องทำธุระต่อแล้ว"
"ไอ้ป๊อบๆๆๆ เดี๋ยวๆๆๆ" ไม่ทันมันวางไปแล้ว ตกลงผมก็ไม่ได้รู้ไรเพิ่มเติม
ผมเดินออกจากตรงนั้นทันที ไอ้เจกับไอ้รักษ์ถามไรไม่รู้ ไม่ทันฟัง ตอนนี้ลมเข้าออกหูอื้อไปหมดแล้ว
"ใจเย็นๆดิวะมึง ไอ้ป๊อบมันก็กวนมึงประจำ น่าจะรู้นะ" ไอ้ปีย์ตามมายื้อไหล่ผมไว้
"แม่งเล่นบ่อยเกินไปเปล่าวะ ไม่ได้หึง แต่ก็ไม่ชอบ" ผมออกเดินต่อ แต่ถ้าถามว่าจะไปไหน ผมไม่รู้
ผมพยายามโทรหาอ่อนอีกหลายครั้ง แต่ผลก็เหมือนเดิมมันไม่ยอมรับสาย โทรหาไอ้ป๊อบมันปิดเครื่องไปแล้ว ให้มันได้อย่างนี้สิ.....
"กลับตึกก่อนดีกว่ามึง "
"อืม" คอตก
"อ้าวโจ๊ก หายไปไหนมา พี่หาตั้งนานแน่ะ"
"หวัดดีครับเจ้ แล้วเจ้หาผมไมอ่ะ" เจ้นี่ก็คือพี่รหัสผมเอง เธอชื่อแพมครับ แต่ก็เรียกกันเล่นๆว่าเจ้ สวย มั่นใจ เริด เชิด นี่คือนิยามของเธอ ด้วยเหตุฉะนี้แล เจ้คนสวยของผมเลยไม่มีแฟนกะเค้าซะที
"เย็นนี้โจ๊กเรียนเสร็จกี่โมง?"
"4 โมงครับ ทำไมอ่ะ?"
"ไปดูหนังกัน"
"ไม่เอาอ่ะเจ้ ผมมีธุระแล้ว"
"ธุระไร?" เสียงเหวี่ยงมาเชียว
"ส่วนตัว"
"ผิดกฎ"
"เจ้ ขอร้องจริงๆครับ คราวนี้ผมจำเป็นจริงๆนะ เห็นใจผมเหอะ"
"บอกมาก่อน ธุระไร ทำไมดูร้อนๆรนๆแปลกๆ"
"ก็บอกแล้วไงครับว่าส่วนตัว"
"แฟนก็ไม่มีซะหน่อย หรือแกนัดส่งยาห๊ะ"
"เอ๊ยเจ้ หาคุกให้ผมซะงั้น!!!! มั่วเหอะ"
"เจ้ ไปกับผมก็ได้นะ ผมว่าง" ขอบคุณมากครับเพื่อนปีย์ กูรักมึงจัง
"ไม่ ฉันจะไปกับคู่เดทฉันเท่านั้น 5 โมงหน้าตึก" พูดจบไม่ฟังหน้าอินทร์หน้าพรม โน้มคอผมลงมา แล้วกระซิบว่า "ถ้าแกไม่มา เตรียมซ่อม"ฆ่าผมเสร็จ เจ้แกเดินสวยไปโน่นแล้ว ไอ้ปีย์ก็ได้แต่ตบบ่าผมแปะๆปลอบใจ
"กูบอกแล้วไงว่าให้มึงบอกพวกพี่ๆเค้าไปเลยตั้งแต่ต้นว่ามึงอ่ะมีแฟนแล้ว แม่งก็ไม่ยอมเชื่อกู เป็นไงละทีนี้ กลืนไม่เข้า คายไม่ออกเลยอ่ะดิ"
"ก็อ่อนมันไม่อยากให้พูดมากนี่หว่า"
"กลัวเมียว่างั้น?" กูตบปากแตกเลยมึง
"เชี่ยเหอะ กูแค่ไม่อยากขัดใจมันเท่านั้นเอง" จริงๆนะ
"คนกลัวเมียก็พูดอย่างนี้กันทั้งนั้น"
"หยุดพูดได้ยัง แล้วมาช่วยกูคิดหน่อยว่าเอาไงดี" ผมตันจริงๆแล้วตอนนี้
"ถ้ามึงไม่บอกจูน กูว่างานนี้คนที่ลำบากสุดคือมึง มี 2 ทางให้เลือก" ผมพยักหน้าให้มันพูดต่อ เพราะเวลาผมมีปัญหาทีไร ได้สมองของไอ้ปีย์ช่วยไว้ตลอด
"1. มึงต้องบอกเจ้ไปตามตรงว่ามึงมีแฟนแล้ว รุ่นพี่พวกนั้นจะได้เลิกเล่นกันซะที แล้ว 2. มึงก็บอกจูนไปตามตรงเหมือนกันว่ามึงกำลังทำไรอยู่ ณตอนนี้"
"แต่กฎเค้าห้ามบอกคนอื่นนิ"
"แล้วจูนอ่ะเป็นคนอื่นสำหรับมึงรึเปล่าล่ะ?" เออ จริง
"ไม่อ่ะ" ผมส่ายหน้าดะ คนอื่นบ้าไร นอนกอดกันทุกคืน
ผมพยักหน้าคิดตามที่มันพูด
ทางไหนจะง่ายสำหรับผมกว่ากันนะ ไปปรึกษาสุดที่รักตอนกลับห้องดีกว่า
"ขอบใจวะปีย์"
"อืม ถือว่าช่วยไถ่ชีวิตกระบือหล่อ" เอาเหอะ ความดีมึงคราวนี้ลบล้างกันได้
หลายๆคนคงจะงงกันว่าทำไมเจ้แพมต้องมาวุ่นวายกับชีวิตผม แล้วทำไมผมไม่สามารถกันเธออกไปได้ มาผมจะแถลงการณ์ให้ฟัง
คือคณะผมหรือมีแต่สาขาผมก็ไม่รู้ที่มีประเพณีบ้าบอคอแตกพิลึกพิลั่นขนาดนี้ คือ อธิบายไงดีละ พยายามทำความเข้าใจกันหน่อยนะครับ ผมอาจจะอธิบายงงๆไปบ้าง
คือถ้าพี่รหัสเป็นผู้หญิง แล้วมีน้องรหัสเป็นผู้ชาย ตอนปี 1 ปี 2 ก็จะไม่มีไรเกิดขึ้น แต่นรกจะมาแตกเอาตอน ปี 3 กับปี 4 ถ้าสายรหัสนั้นยังไม่แฟนด้วยกันทั้งคู่ ทุกสายรหัสที่อยู่ในแนวโน้มนี้ก็จะมารวมตัวกันเพื่อเลือกคู่ที่เหมาะสมที่สุดเป็นเพียง 1 คู่เท่านั้น แล้วแจ๊กพอตก็มาตกอยู่ที่ผมกับเจ้แพม เพราะทุกคนเข้าใจว่าผมไม่มีแฟน ผมไม่เคยเดินควงสาวที่ไหน ผมไม่เคยจีบใคร ผมไม่เคยไปหูดำใส่รุ่นน้องรุ่นพี่ ผมจะต้องทำอย่างนั้นไปทำไม เพราะเมื่อไรที่ผมกลับถึงห้อง คนที่ผมรักที่สุดก็จะรอผมอยู่แล้ว อาจจะมีบ้างที่แซวๆตามประสาผู้ชาย แต่ก็แค่นั้น นั่นแหละที่มาของการที่ผมต้องโดนจับคู่กับเจ้แพม
ผมเคยถามรุ่นพี่ปี 4 นะ ว่าทำไมต้องมีประเพณีแปลกๆนี้ด้วย
พี่เค้าก็บอกว่า การที่ผู้หญิงอยู่มหาลัยถึง 4 ปี แต่ไม่เคยมีแฟนเลย มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ค่อยน่าอภิรมย์สักเท่าไร อีกอย่าง อยู่ปี 4 แล้วจะหาคนมาจีบมันก็ยากอยู่ เพื่อนรุ่นเดียวกันก็รู้เช่นเห็นนสันดานกันหมดแล้ว เพราะงั้นเลิกคิด
จะให้น้องผู้ชายปี 1 ปี 2 มาจีบพี่ปี 4 ก็ลำบากหน่อย สงสารเด็กมัน อนาคตยังอีกไกล เพราะงั้นก็ตัดไป อีก
กรรมเลยมาตกที่เด็กปี 3 จะให้มาจีบกันโต้งๆก็อาจจะไม่ค่อยราบรื่นเท่าไร เลยเลือกที่จะเอาน้องรหัสพี่รหัสกันนี่แหละ พี่น้องกัน มันส์กระจายยยยยยยยยยยย แล้วปีนี้แจ๊กพอตก็มาแตกที่สายรหัสผมกับเจ้ดังโพละ
กฎของเกมส์นี้คือ น้องรหัสผู้ชายต้องตามใจพี่รหัสผู้หญิงทุกอย่าง การปฏิบัติตัวก็เหมือนคนที่เป็นแฟนเค้าทำๆกัน
ห้ามบอกคนนอกสาขาเกี่ยวกับเกมส์นี้
ระยะเวลาคือคัดเลือกกันประมาณปลายเดือนมกราคม แล้วก็ปิดเทอม เกมส์จะเริ่มก็ต่อเมื่อเปิดเทอมมาเดือนมิถุนายน สิ้นสุดลงเมื่อสอบเสร็จเทอมแรก รวมเวลา ก็ 5เดือนมั้ง
เทอม 2 มา จะคบกันเป็นแฟนจริงจังหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับสองคนนั้นแล้วว่าจะตกลงกันยังไง กลับมาเป็นพี่น้องหรือจะเดินหน้าเป็นแฟนกันต่อไป
ผมตกลงกับเจ้แพมแต่ต้นแล้วว่าผมคงไม่สามารถคบเป็นแฟนกับเจ้ได้ แต่ผมจะดูแลเจ้อย่างดีในช่วงที่เราทำเหมือนว่าแฟนกัน แล้วไอ้ที่ผมคุยโทรศัพท์ดึกๆดื่นๆ ก็คุยกับเจ้นี่แหละ แต่ผมรู้ตัวตลอดนะว่าผมรักใคร ผมทำไรอยู่ ผมไม่เคยสับสน ผมชัดเจนเสมอว่าผมรักอ่อนมากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่อยากมีปัญหากับรุ่นพี่ที่ดีดีกันมาตลอด อยากทำทุกอย่างทุกทางให้ดีที่สุด
งงกันมั๊ยครับ แต่ได้แค่นี้แหละ ผมอธิบายไม่เก่ง
"โจ๊กกูกลับก่อนนะเว่ย?" เรียนเสร็จ 4 โมงกว่าๆก็ลงมาออกันใต้ตึกนี่แหละ คึกคักมาก ตอนขึ้นเรียนนี่เหี่ยวกันแล้วเหี่ยวกันอีก แต่พอเรียนเสร็จ อย่างกะโด๊ปม้ากระทืบโรงกันเลยทีเดียวแต่ละคน รวมถึงผมด้วยแหละ
"เอ๊ย ไม่ไปกับกูหน่อยเหรอ?"
"ไปให้เจ้แพมด่ากูนะเหรอ ไม่อ่ะ" เจแกปากจัด แต่ใจดีเสมอ
"มึงก็เกินไป"
"กูถามจริงเหอะ มึงไม่เคยแปลกใจหรือสงสัยบ้างเลยหรือว่าคนสวยๆอย่างเจ้ เก่ง ฉลาด เพียบพร้อมทุกอย่างทำไมถึงไม่มีแฟน จนต้องมาเล่นเกมส์ปัญญาอ่อนแบบนี้อ่ะ"
"กูเคยถามแล้ว เจ้บอกว่า เพราะแกเลือกมาก เลยไม่มีใครเข้ามาจีบ"
"ไม่จริงอ่ะ กูเห็น รุ่นน้องรุ่นเพื่อนมาจีบเจ้แกกันให้พรึ่บ แต่ไม่เห็นแกจะสนใคร มีแต่มึงนี่แหละที่เจ้แกยอมดีด้วย"
"เหรอ? แกเห็นกูเป็นน้องรหัสมั้ง สนิทกันมาตั้งแต่ กูปี 1 แล้ว"
"นั่นแหละ กูว่าเจ้แพมคิดไม่ซื่อกับมึงเปล่าวะ?"
"เชี่ย!!!!!!! คิดได้นะมึง!!!!" เอาสมองส่วนไหนมาคิดวะ
"มึงแหละคิดน้อยไป ดีแต่หล่อนะมึงอ่ะ"
"จะไปไหนก็ไปเลยไปมึง ไร้สาระ" ไล่ด้วยปากไม่พอ ผมถีบก็นมันไปทีหนึ่งด้วย
"โง่ต่อไปเหอะ คนหล่อนี่ก็ใช่ว่าจะฉลาดนะ" ยังอีก
รอ5 โมงนิดๆ เจ้ก็ลงมาตามนัด ข้อดีของเจ้อีกอย่างคือ ตรงเวลา ไม่ต้องคอยอย่างเพื่อนผู้หญิงผมหลายๆคน
ไปรถเจ้กันแหละครับ เพราะผมไม่รถขับหรอก
ได้ตั๋วหนังรอบ 6.40 น. เหลือเวลาอีก 40 นาทีได้มั้ง เลยเดินเที่ยวห้างไปพลางๆ
"โจ๊ก เดี๋ยวพี่ว่าจะไปดูลิปติกซะหน่อย โจ๊กจะไปเดินเล่นที่อื่นก่อนก็ได้นะ"
"ไม่เป็นไรเจ้ ขี้เกียจเดินเหมือนกัน เข้าไปกับเจ้แหละ ไป" ผมเดินนำเจ้เข้ามาในโซนเครื่องสำอาง แทบหลง
พ่อเจ้า แม่เจ้า ทำไมมันเยอะขนาดนี้วะ ว่าทำไมผู้หญฺิงถึงเดินเลือกเครื่องสำอางได้ทั้งวันเพราะมันมีให้เลือกมากขนาดนี้นี่เอง ผมไม่เคยเดินมาโซนนี้เลยนะ ก็แฟนผมเค้าไม่แต่งหน้านิ คึคึคึคึ
"โจ๊กทางนี้" ผมจะเดินเลยบูธหนึ่งไป แต่เจ้คว้ามือผมไว้หมับแล้วลากเข้าบูธทันที
"วันนี้จะรับไรดีค่ะ แป้ง ลิปติก บลาๆๆๆๆ" ถ้าเจ้ซื้อหมดตามที่พนักงานแนะนำนะ เอาไปถมที่ได้เลยจริงๆ เยอะโคตร กว่าจะออกมาสวยกันอย่างที่เห็น ผู้หญฺิงต้องผจญกับปีศาจเครื่องสำอางเยอะขนาดนี้เลยเหรอ น่าสงสารเหมือนกันนะ
"ลิปติกค่ะ ....โจ๊กสีนี้เป็นไงบ้าง"
"ผมดูไม่เป็นเจ้"
"แล้วสีนี้ละ?"
"ไม่รู้เรื่อง"
"สีนี้ละ?"
"สวยมั้ง" ปฏิเสธไป เจ้ก็ไม่ฟังอยู่ดี บอกๆไปว่าสวยเจ้จะได้เลือกเสร็จๆซะที
"ใจตรงกันเลย.....เอาสีนี้ค่ะ" เจ้ยื่นสิ่งที่เลือกได้ให้กับพนักงานที่ยืนยิ้มรออยู่แล้ว จัดการใส่ถุงอย่างสวยให้
"ทั้งหมด ......บาทค่ะ" อันนิดเดียวทำไมมันแพงหว่า แต่เจ้ก็ไม่ลังเลที่จะควักจ่ายแม้แต่เสี้ยววิเดียว
"น่ารักดีจังนะค่ะ ช่วยแฟนเลือกสีด้วย เงินทอน .... บาทค่ะ"
"ไม่ใ..."
"ขอบคุณค่ะ วันหลังจะมาอุดหนุนใหม่ โจ๊กไปกัน"
"เจ้ ตื่นได้แล้ว หนังจบแล้วครับ"
"หืม อืออออ"
"ตื่นครับ จะนอนในโรงหนังต่อใช่มั๊ย ผมจะได้กลับ"
"กลับด้วย.....โทษทีนะเผลอหลับซบบ่านายตลอดเลย เมื่อยมั๊ย?"
"ไม่ครับ ไปกันเหอะ......."
"อุ๊ยยย"
"อ้าว ซุ่มซ่ามอีก ยื่นมือมาครับ แล้วเดินตามผมมาดีดีละ"
ออกมาถึงหน้าโรงหนัง คนยังเยอะอยู่ ตอนนี้เวลาก็ เกือบ 3 ทุ่มแล้ว
"เจ้ ปล่อยมือผมได้แล้ว ทางไม่มืดแล้ว"
"โทษทีๆ ลืมไป"
"งั้นกลับกันดีกว่ามั๊ยเจ้?" ผมร้อนใจแล้วเพราะนี่ก็ดึกอยู่ โทรหาอ่อน มันก็ไม่ยอมรับซะที งอนเลยเถิดไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ป่านนี้ ยิ่งเดี๋ยวนี้ผมรู้สึกว่ามันหวงผมมากกว่าเมื่อก่อนเยอะมากผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ แต่สิ่งที่มันแสดงออกมาทำให้ผมคิดได้อย่างนั้นจริงๆ
"พี่หิว" เอ้อ....
"ครับ แล้วกินไรดี"
"ซิสเลอร์"
"ครับ" ผมมุ่งหน้าซิสเลอร์ทันที
กว่าจะถึงห้องก็ 4 ทุ่มพอดี
ผมหายใจลึกๆหน้าห้อง 3 ที ก่อนจะไขประตู
เปิดเข้าไปห้องมืดสนิท เปิดไปดูทั่วห้อง มันไม่อยู่
ห้องนอนก็ไม่มี
ป่านนี้แล้วไปไหน ทำไมยังไม่กลับห้องอีก อารมณ์ผมขึ้นทันที
เสียงก๊อกแก๊กๆหน้าประตูห้อง ผมยืนมองนิ่งๆ
"อ้าวโจ๊ก"
"ทำไมกลับกันมาสภาพแบบนี้" ผมรู้เลยว่าเสียงผมตอนนี้ทั้งเย็นทั้งนิ่งแค่ไหน
"ไปดื่มกันมานิดหน่อย" ไอ้รักษ์ตอบผม ในมือมันก็หอบทั้งหนังสือทั้งอะไรไม่รู้เต็มไปหมด
"หลีก..." ผมเข้าเบียดไอ้ป๊อบให้หลุดจากการที่มันโอบไหล่แฟนผมอยู่ พูดง่ายๆคือ อ่อนมันโดนหิ้วปีกมานั่นเอง แต่คนที่หิ้วคือไอ้ป๊อบคนที่กวนตีนผมเมื่อตอนเที่ยงไง
ผมพาอ่อนเข้าไปทิ้งไว้บนเตียงในห้องก่อนจะออกมาหาไอ้สองคนที่รออยู่นอกห้องนอน
"ดื่มนิดเดียว ทำไมมันมีสภาพแบบนี้?"
"พวกกูอ่ะนิดเดียว แต่จูนมันไม่นิดอะดิ ซัดเอาๆ ห้ามก็ไม่ฟังเลย ถามไอ้ป๊อบดูดิ"
"ทำไมจูนต้องดื่มมากขนาดนี้"
"แสลงใจมั้ง"
"อย่ากวนตีน กูไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะให้มึงกวนได้"
"มึงน่าจะรู้ดีที่สุด คนนอนด้วยกันทุกคืน"
"มึง!!!"
"พอๆทั้งคู่นั่นแหละ ไอ้ป๊อบมึงก็อย่าไปกวนตีนมันดิ ส่วนมึงโจ๊กเข้าไปดูแลจูนเหอะ พวกกูจะกลับละ"
"ขอบใจนะที่มาส่งจูน" ผมเดินไปส่งเพื่อนที่หน้าประตู
"มีของดีอยู่กับตัวก็ช่วยดูแลให้ดีดีหน่อยนะมึง หายไปจะโทษใครไม่ได้นะ" ทำไมคืนนี้ผมไม่ชอบขี้หน้าไอ้ป๊อบเอาซะเลย ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็น
เมาหมดสภาพเลยที่รักกู
"จูนครับ....ถอดเสื้อหน่อยนะ เดี๋ยวโจ๊กเช็ดตัวให้....อย่าหนีสิครับ นะคนดี"
"หืม....ไม่ อาว นอนนนนนนน"
"นอนทั้งอย่างนี้ไม่ได้ เหนี่ยวตัว นะครับ นอนนิ่งๆ เดี๋ยวโจ๊กทำเอง"
มันพยายามลืมตามอง ในที่สุดก็ได้
"โจ๊กเองเหรอ?" มันยอมนิ่งๆ ตาแบบนี้มันร้องไห้มาแน่ๆ
"ครับ โจ๊กเอง............ร้องไห้มาเหรอ?"
"อืม..." อ้าว ตาแดงอีกแล้ว อย่าร้องนะ
"แล้วร้องทำไมครับ?" ผมลูบหัวมันเบาๆไปมา อีกมือก็จับมือมันไว้
"เสียใจ"
"เสียใจทำไมครับ? ใครทำ?"
"มึงแหละ!!!" อ้าว จากอ้อนๆ เหวี่ยงซะงั้น แถมหนีมือผมไปนอนซะขอบเตียงอีกฝั่งเลย ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ
"เป็นไรครับ หันหน้ามาคุยกันก่อน " ผมพยายามจะพลิกตัวมันให้หันกลับมา แต่ไอ้นี่ก็ฝืนไว้สุดตัวเหมือนกัน
""อย่ามายุ่ง คืนนี้ไปนอนโซฟาหน้าทีวีข้างนอกเลยไป"
"อย่างอแงสิครับ หันมาคุยกันดีดี" เอาน้ำเย็นเข้าลูบ มันเมาอยู่หนึ่ง อีกอย่างผมยังไม่รู้ว่าผมทำไรให้มันไม่พอใจ
"ไม่รักกันแล้วก็ไม่ต้องมายุ่ง ฮึกๆๆๆๆๆๆ" อ้าว เอ๊ย ร้องแล้วเว่ย ตายละ เมาทีไรงอแง ร้องไห้ตลอด
"จูนครับ ใครไม่รักใคร โจ๊กงง" มันเมา ต้องคุยดีดีกับมัน แต่มือนี่ก็ลูบหัวลูบหลังให้มันรู้ว่าผมยังอยู่ตรงนี้ข้างๆมัน
"มึงแหละ ไม่รักกูแล้ว กูเสียใจ" เสียงมันอ้อแอ้ๆ ฟังไม่ค่อยชัดเท่าไร แต่ผมฟังออกชัดเจนเลยแหละ พูดมาได้ไงว่าผมไม่รักมัน
"ใครบอกครับ โจ๊กรักจูน รักมาก รักคนเดียว รักมาตลอดและจะรักตลอดไป ไม่รู้เหรอครับว่าโจ๊กรักจูนมากแค่ไหน" มันหันมาพรึบทั้งตัว เล่นเอาผมตั้งตัวไม่ทัน กระเถิบห่างออกหน่อย ก่อนจะได้สติแล้วขยับเข้าไปใกล้อย่างเดิม
"เห็น " ตอนนี้ไม่มีแล้วน้ำตา มีแต่ตาขวางๆ ดุๆ พร้อมจะงับหัวผมได้ทุกเมื่อถ้าผมพูดไม่ถูกใจ
"เห็นอะไร?" ยังเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
"ชิส์...."
"อ่อน หันมาคุยให้รู้เรื่อง หนีอย่างนี้แล้วจะได้รู้เรื่องกันมั๊ย?"
"ตอนนี้กูเมา เจ็บด้วย หายเมา มึงเจอกูแน่"
"อ่อน" เสียงผมเริ่มแข็งละ
"ไม่ต้องพูดอีก ถ้าจะเช็ดตัวให้ก็เชิญ จะนอนนิ่งๆ "
ผมจะทำไรได้ละ สุดที่รักบัญชามาอย่างนั้น ผมก็ต้องทำสิครับ
เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จสรรพ เอาแป้งมาทาหน้าอก ซอกคอให้จะได้ไม่ชื้น มันนอนนิ่งจริงๆ เพราะหลับสนิทไปนานแล้ว
จัดการมันเสร็จ ผมก็เอาของผมบ้าง
"อืม..." มันคงรำคาญที่มีคนมายุ่มย่ามกับตัวมันตอนนอน
"แค่กอดเองครับ นอนนิ่งๆนะ คิดถึงจะตายอยู่แล้ว วันนี้ทั้งวันไม่ได้คุยกันเลย" ผมไม่รู้หรอกว่ามันรู้เรื่องที่ผมพูดรึเปล่า แต่มันก็ยอมนิ่งๆให้ผมกอดนะ
"รักมากขนาดนี้ จะมีใจเหลือให้ใครอีกละครับ" ผมหอมขมับมันไปทีหนึ่ง เมื่อก่อนผมรักมันแค่ไหน ตอนนี้ผมก็ยังคงรักเท่าเดิม แต่หวงมันเยอะกว่าเดิมมาก เพราะมันน่ารักขึ้น หล่อขึ้น ถ้าผมจับมันขังไว้ได้นะ ผมจะไม่ลังเลเลย
-
จูนงอนโจ๊กเรื่องไรน๊า!! .... :เฮ้อ:
-
โจ๊กไม่เคลียร์
จูนถึงได้งอนแบบนี้ไง เช้อ
งอนโจ๊กด้วยคนนน
-
บอกจูนตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่องแล้วโจ็กเอ้ย!! เป็นไงล่ะอ่อนงอนเลย สม!!
-
คนหล่อก็โง่ได้ ของโจ๊กนี่ถ้าจะจริง
-
อ่อนโกรธ+งอนซะแล้ว รีบง้อให้ได้นะโจ๊ก
-
เจ้นางอาจคิดไม่ซื่อจริงก็ได้นะะเนี้ย ย
เคลียดีๆนะนายโจ๊ก :z13:
-
เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ อ่านทันซะที เหมือนได้เห็นพัฒนาการตั้งแต่วัยขาสั้น ยันไวขายาว เป็นความรักที่ก่อต่ออย่างแข็งแรงดีค่ะ อ่านแล้วยิ้มตลอดเรื่อง แม้จะมีเศร้าบ้าง ไรบ้าง แต่ก็สนุกมากค่ะ รักคนเขียนจัง ที่ทำให้นักอ่านมีความสุขเมื่อได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ
+1 เป็นคะแนนพิสวาทค่ะ
-
โจ๊กเคลียร์ให้จูนเข้าใจด่วน
-
มาต่ออีกแล้ว เพิ่งอ่านทัน น่ารักไม่เปลี่ยน อยากให้รวมเล่มจัง
-
รอๆๆๆ
อย่าต่อไวๆนะค่ะ
-
ค่างงงงอ่าพี่ดิว ><
-
รออยู่นะคะคุณดิวววววว :กอด1:
-
ตอนนี้ดิวลงนิยายเรื่องใหม่นะครับ
เรื่อง "รักละมุน จากคุณละม่อม"
ฝากเพื่อนๆติดตามด้วยนะครับ
เพิ่งลงได้ไม่กี่ตอน เอ๊ะ หรือว่าเยอะแล้ว
เอาเป็นว่าฝากเพื่อนด้วยละกันครับ
ส่วนตอนพิเศษ2จ มีมาต่อแน่นอน แต่ดิวบรรพบุรษยุ่งเลยครับ
ต้องขอโทษด้วยครับ แต่มาแน่นอน รับรองด้วยเกียรติ 2 จ ครับ
-
รอค่ารอ
-
จะตามไปอ่านฮัฟ ^ ^
-
ดีใจจังอ่านทันแล้ว จะได้เม้นสักที
เรื่องราวน่ารักมากเลยค่ะ
อ่านลื่นไหลเลยค่ะ
-
ตามไปเรื่องใหม่ค่าาา า
เป็นกำลังใจให้คุณดิวเสมอ :mew1:
-
คิดถึงโจ๊กจูนที่สุด จูนน่ารักยิ่งกว่าเดิมอีกอ่ะ ชอบ ๆๆๆ :impress2: อยากให้คุณดิวมาต่อไว ๆ แต่ก็ยังไม่อยากให้โจ๊กเคลียร์กับจูนได้เร็ว ๆ เลย เอ้ะ ยังไง? แฮ่ ๆ ก็ยังอยากอ่าน 2 จ. ไปเรื่อย ๆ นี่หน่า :mew2: เพื่อนใหม่ ของ 2 จ. แต่ละคนน่าสนใจมาก ๆ เลยค่ะ ท่าทางจะฮาไม่แพ้ตอนมัธยม (ตอนแรกคิดว่า เจ เพื่อนจูน จะเป็นเจ เดียวกับคุณมหา ใน รักละมุนจากคุณละม่อม รึเปล่า นะเนี่ย อ่านไปอ่านมาไม่ใช่นี่หน่า คิดว่าจะโยงว่าตัวละคร 2 เรื่องเป็นเพื่อนกันซะอีก )
คุณดิวใจดีน่ารัก :mew1: มาเพิ่มตอนพิเศษอีกเรื่อย ๆ ได้มั้ยคะ รักโจ๊กจูนมาก ๆ เลย แต่จะดีใจที่สุดถ้ามีเป็นภาคสองนะเนี่ย
อยากอ่านความรักของทั้งคู่ในภาคมหาวิทยาลัยบ้างจัง ฮือ ๆ แต่ยังไงก็จะติดตามผลงานของคุณดิวไปเรื่อย ๆ นะคะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารัก ๆ ให้ได้พวกเราได้มีความสุขกัน ขอบคุณค่ะ :pig4:
รักโจ๊ก รักจูน รักคุณดิว :L1:
-
ไอ้โจ๊กนะไอ้โจ๊ก!!!!!! ทำกับกู แฟนผู้น่ารักได้
ถ้าเรื่องไม่ชัดเจนในวันนี้ อย่ามาเรียกว่ากูว่า จูน
แต่ตอนนี้ขอหน่อยเหอะ หมั่นไส้มันมากเลย ทำไรผิดไว้ตั้งมากมาย ยังมีหน้ามากอดผมได้อีก
ฝ่าเท้าผมไวเท่าความคิด คิดปุ๊บ เท้ากระดิกปั๊บไอ้โจ๊กหล่นจากเตียงดังตุ้บ..ฮ่าๆๆๆๆสะใจ
"เชี่ย เฮี้ยนไรแต่เช้าเนี่ย ถีบมาได้กูเจ็บนะเว่ย" มันลุกขึ้นมานั่ง เกาหัวเกาหลังยุ่งเหยิงไปหมด จะด่าผมแต่ตามันยังลืมไม่ขึ้นเลย สนใจกูจริงนะมึง
"ตีนกูกระตุกแต่เช้า หรือมึงไม่พอใจ จะอาไงว่ามา" ผมยังคงนั่งกระดิกเท้าให้มันเห็นเพื่อยืนยันว่าเท้าผมกระตุกจริงๆ ไม่ได้โกหก "โหๆๆๆ อย่าโกรธสิครับที่รัก เค้าล้อเล่นหรอก อ่ะๆๆๆ อยากถีบอีกมั๊ย เดี๋ยวนั่งให้ถีบเลย ไม่ว่า ไม่หนี อ่ะ ถีบเลยๆ" มันคลานขึ้นนั่งบนเตียง เตรียมพร้อมให้ผมถีบเต็มที่
ผมเผลอยิ้มออกมาเลย แต่มันไม่เห็นหรอกเพราะมันนั่งหันหลังให้ผมอยู่ ผมจะให้มันรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าผมยิ้มออกแล้ว เดี๋ยวมันได้ใจแล้วจะไม่ยอมเคลียร์เรื่องที่ค้างๆกันอยู่
"อย่ามามึง กูยังโกรธมึงอยู่"
"ตัวเองโกรธไรเค้าอ่ะ" เดี๋ยวนี้พอมันรู้ว่าผมตึงๆมันนะ มันจะมาอ้อนตัวเองอย่างนั้น เค้าอย่างนี้ ผมก็นะใจง่ายนิ หลุดหัวเราะทุกครั้งจนมันได้ใจ แต่ครั้งนี้ยาก
"อย่ามาปัญญาอ่อนโจ๊ก"
"แรงเนอะ" มันยิ้มแหยๆให้ผมผมทำท่าจะถีบ มันถอยกรูดจนตกพื้นอีกครั้ง ก่อนจะรีบคลานกลับขึ้นมาใหม่
ผมนั่งนิ่งมองหน้ามันเฉยๆ แรกๆมันก็เฉยนะ
แต่พอนานเข้ามันก็เริ่มกระส่ายกระสับ นั่งไม่ติดที่
"จะไปไหน!!!!!"
"เชี่ย อย่าดุสิวะ กูตกใจ" มันตกใจจริงนะ สะดุ้งโหยงเลย ก่อนจะรีบนั่งลงที่เดิม
"1.คุยโทรศัพท์ดึกๆ บ่อยๆ"
"..............."
"2.กลับบ้านดึก ไม่ตรงเวลา"
"อะไรของมึงนิ"
"3.ถามอะไรก็อึกอักๆ"
"กูเปล่าซะหน่อย"
"ชอบบอกรักพร่ำเพรื่อ"
"อ่อน เข้าประเด็น อย่ามาเล่น 20 คำถาม กูไม่ชอบ" หน้าอย่างนี้ มันจริงจังแล้วครับ คงเห็นแล้วว่าคราวนี้ผมไม่ยอมมันแน่ๆ ยอมได้ไงละครับ ยอมผมก็เสียมันให้คนอื่นนะสิ แล้วใครจะยอมละ
"อาการของคนนอกใจแฟน"
"เอ๊ย!!!!!!!!"
"มึงนอกใจกู มึงรักคนอื่นที่ไม่ใช่กู มึงผิดสัญญา มึงใจร้าย มึง"
"เอ๊ยๆๆๆๆ พอก่อน เล่นด่ากูมาเป็นชุดขนาดนี้ กูจะแก้ตัวทันมั๊ยละ"
"กูเสียใจมึงรู้มั๊ย" มารยาที่ผมไม่ได้ใช้มานาน ลองดูละกันว่าจะยังได้ผลอีกมั๊ย
"เอ๊ย อ่อน มึงอย่าร้องดิวะ มึงก็รู้ว่าพอมึงร้องกูใจอ่อนทุกที" นั่นแหละที่กูต้องการ บีบเข้าไป น้ำตาจงออกมา แต่เริ่มปวดหัวแล้วสิ เมื่อคืนดื่มเข้าไปเยอะใช่เล่น
"ไม่ต้องมาแตะตัวกู กูไม่ชอบมือมึงที่ใช้แตะคนอื่นแล้วมาจับตัวกูอีก" ผมผลักมือมันออก มันหน้าเสียเลย
"มึงไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน?"
"กูไม่ได้โง่นะโจ๊ก แฟนตัวเองนอนด้วยกันทุกคืน กินข้าวด้วยกันทุกวัน เปลี่ยนไปทำไมกูจะไม่รู้ ตอนดึกๆ มึงแอบไปคุยโทรศัพท์ บางทีกูโทรหามึงก็ไม่่รับ วันหยุดบางทีมึงก็ออกไปข้างนอกโดยไม่มีกู ครั้งสองครั้งกูไม่ว่า แต่นี่บ่อยมาก บางทีกูรอกินข้าว แต่มึงมาถึงกลับบอกว่ากูอิ่มแล้ว กูชวนไปเที่ยว มึงบอกนัดเพื่อน มึงจะให้กูคิดยังไง"
"ไปกันใหญ่แล้ว มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดหรอก เชื่อกูสิ กูรักมึงคนเดียวจริงๆ"
"แล้วมึงว่ากูไม่รักมึงรึไง เพราะกูรักมึงไง รักมาก กูถึงต้องมานั่งคิดอะไรบ้าๆแบบนี้ คิดที่ทำให้ตัวเองเจ็บ แต่มันก็เลิกคิดไม่ได้"
"จูน กูขอโทษ กูไม่คิดว่ามึงจะคิดมากขนาดนี้" มันดึงผมเข้าไปกอด แล้วจูบขมับผมซ้ำ ผมก็ยอมนะ เพราะผมชอบสัมผัสนี้ ผมรู้ตัวมานานแล้วว่าผมขาดสัมผัสนี้ไม่ได้หรอก และผมจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด
"มึงทำกูเสียใจ"
"อย่าร้องนะ จะลงโทษกูไงก็ได้ ขออย่างเดียวอย่าร้องนะ กูไม่ชอบ นะครับ นะ" หึหึหึ มารยาผมยังใช้ได้อยู่ แต่ที่ผมแสดงออกมาทั้งหมดไม่ใช่การเสแสร้งนะครับ ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เสียใจจริง เจ็บจริง แต่ถ้าเป็นพื้นฐานนิสัยผมจริงๆ ชนแหลก ถึงจะร้องไห้แต่ปากก็ไม่หยุดด่าหรอก แต่ไอ้ป๊อบเพื่อนสนิทผมมันสอนมาว่าอย่าไปทำอย่างนั้นเพราะเราจะดูไม่น่าสงสาร แต่ถ้าเรายอมเสียน้ำตานิดหน่อย พูดตัดพ้อให้อีกฝ่ายรู้สึกผิดนิดๆ กระแดะหน่อยๆ รับรองได้ผล ผมเลยยึดแนวทางนี้มาตลอดตั้งแต่ที่ผมกับมันมาเรียนที่นี่ด้วยกัน และก็ได้ผลทุกครั้ง แต่ผมก็ไม่ได้ใช้บ่อยหรอก ผมจะใช้ในกรณีที่จำเป็นจริงๆ เพราะจริงๆแล้วโจ๊กมันก็ไม่เคยทำตัวเหลวไหล ไม่เคยมีเรื่องนอกใจ อาจมีบ้างที่ไปดื่มกับเพื่อนแล้วได้เบอร์ใครต่อใครกลับมาแต่มันก็ไม่เคยสานต่อ แต่พอคราวนี้ผมทนไม่ไหวจริงๆเพราะเปิดเทอมมามันแปลกมาตลอด ยิ่งช่วงนี้ยิ่งหนักข้อขึ้นเรื่อย
"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?" พอมันเปิด ผมต้องรีบเสียบ
"คนไหน?" เชี่ยนี่ แสดงว่ามึงมีหลายคน ผมถอยห่างจากมัน ไม่ใช่ไรหรอกครับ กลัวเท้าจะกระตุกใส่หน้าหรือไม่ก็ท้องมันอีก ตอนนี้ผมอยู่ในโหมดอ่อนแออยู่
"คนที่โน้มคอมึงลงไปหาวันนี้ คนที่มึงไปดูหนังด้วย คนที่มึงไปกินมื้อเย็นด้วย "
"มึงเห็น!!!!!!!!!!"
"เต็มๆ" ผมพยักหน้าให้มันอธิบายต่อ
"คือ มัน อืม เอ่อ เชี่ย อธิบายไงดีวะ"
"ความจริง"
"พอมึงรู้ เดี๋ยวมึงก็ไม่สบายใจอีก"
"อันนั้นเรืองของกู"
"พอเลยมึง มึงไม่สบายใจทีไร ลงกบาลกูทุกที เหวี่ยง เฮี้ยน มาเต็มตลอด"
"กูโกรธมึงอยู่นะ"
"ครับๆๆๆ"
"บอกมา ให้ไว ห้ามโกหก"
"ถ้ากูจำเป็นต้องบอกสถานะของเราให้คนในสาขากูรู้ มึงจะว่าไรมั๊ย?" เกี่ยวไรกับผม??????
"ไม่ชอบ"
"นั่นไง"
"แต่ถ้าจำเป็นก็โอเค"
"งั้นกูว่าคราวนี้ไม่จำเป็นหรอก" มันยิ้มออกทันที
"จำเป็น!!!!! มากกกกกกกด้วย" มันหุบยิ้มฉับ"
"มึงหึงอยู่ใช่ป่ะเนี่ย?" เชี่ยย กูทำขนาดนี้แล้ว ยังคิดว่ากูไม่หึงอีกเหรอ
"อืม แล้วตกลงผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แล้วคนนี้ใช่มัยที่มึงหายไปด้วยบ่อย คนที่โทรหามึงดึกๆ"
"ครับ" มันยังมีหน้ามายิ้มระรื่นตอบผมอีก แต่ผมนี่หน้ายักษ์ไปเรียบร้อยแล้ว
"สวยดีนี่"
"เซ็กซี่ด้วย แถมฉลาดเป็นกรดเลย"
"ไอ้โจ๊ก!!!!!!" ผมจะถีบมัน แต่คราวนี้มันรู้ทันเลยจับขาผมแล้วดึงเข้าหาตัวมันทันทีจนผมแทบจะนั่งเกยตักมันอยู่แล้ว
"ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดหรอกน่า เลิกคิดมากได้แล้วนะหนูอ่อน "
"ก็กูกลัวมึงรักกูน้อยลงนิ กูผิดเหรอที่หึงมึง" บางทีผมว่าผมก็กระแดะไปนะ แต่นาทีนี้ยอม
"งั้นกูจะพามึงไปหาผู้หญิงคนนั้นเอามั๊ย"
"ไม่ต้องหรอก แค่คำพูดมึงกูก็เชื่อแล้ว" หึหึหึ
"ไปพบเลยดีกว่า มึงจะได้เลิกคาใจซะที กูไม่ชอบหรอกนะที่ต้องมาเห็นมึงไม่สบายใจ คิดมากกับเรื่องที่มันไม่จริงเลย" สำเร็จ ผมต้องไปประกาศตัว
"ก็ ตามใจมึง แล้วกัน"
"น่ารักขนาดนี้ แล้วโจ๊กจะไปมองใครได้อีกละครับ หืมมมมมมม" แล้วผมก็ต้องเสียปากสวยๆให้มันจูบ แต่ผมก็ชอบจูบมันนะ ปากมันนะน่าจูบตั้งแต่วันแรกที่ผมเห็นมัน เพียงแต่ไม่เคยคิดว่าจูบจากปากนี้จะทำให้ผมมีความสุขจนล้นอกได้มากขนาดนี้
โจ๊กพาผมมาที่ร้านอาหารที่วัยรุ่นนิยมมานั่งกัน แต่เวลานี้ยังไม่ค่อยมีคนเพราะร้านนี้จะฮิตกันตอนเย็น ผมกับเพื่อนในสาขามากันหลายครั้งแล้ว
เข้ามาในร้าน โจ๊กก็ตรงดิ่งไปทางโต๊ะตัวหนึ่ง
อ่ะ ผู้หญิงคนนั้น ทำไมพอมองใกล้ๆแล้วถึงได้สวยขนาดนี้
ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ จนโจ๊กมันสะกิดนั่นแหละถึงรู้สึกตัวแล้วออกเดินต่อไปนั่งที่โต๊ะ
"หวัดดีครับเจ้ มานานยังเนี่ย"
"เพิ่งมาจ๊ะ แล้วนัดพี่มานี่มีไรรึเปล่า หรือว่าจะชวนพี่ไปดูหนังอีก" ดูเค้าคุยกันสนิมสนมดีนะ
"เปล่าหรอกเจ้ วันนี้ผมมีคนอยากให้เจรู้จัก"
"ใครอ่ะ" ผมนั่งหัวโด่อยู่ตั้งนานแล้ว ไม่เห็นกันเลยเหรอครับ
"อ่อน นี่เจ้แพม พี่รหัสกูเอง เจ้นี่อ่อน แฟ"
"เมทโจ๊กครับ"
"เอ๊ย!!!!!"
"โจ๊ก เป็นไรอ่ะ เสียงดังเชียว"
"เปล่าเจ้ แต่มึงมานี่เลย กูขอคุยด้วยหน่อย เจ้ ผมขอตัวแป็บ" ผมหันไปยิ้มให้พี่แพมทีหนึ่ง แกก็ยิ้มตอบนะ
"อะไรของมึงอีกเนี่ย พอกูจะบอก มึงก็ห้ามไว้อีก เอาไงแน่"
"อย่าเพิ่งโมโหสิมึง กูมีเหตุผล" ผมีเหตุผลจริงครับ ผมรู้จักคนของผมดี มันไม่ได้คิดไรกับผู้หญิงคนนั้นจริง แต่ผู้หญิงคนนั้นผมไม่แน่ใจเพราะสายตาที่เค้าใช้มองมัน เหมือนกับสายตาของผมที่มองมันเหมือนกัน
"เดี๋ยวมึงก็มาระแวงกูอีก"
"กูจะไม่ระแวง ถ้ามึงยอมเล่าความจริงทั้งหมด" ดุมันจะอึดอัดใจใช่ย่อย ก่อนจะถอนหายใจยาว
"ก็ได้ " แล้วมันก็เล่าที่ไปที่มาทั้งหมด ฟังมันเล่าไปก็กรุ่นๆ ที่มันไม่ยอมบอกว่ามีแฟนแล้ว แต่คิดอีกทีผมเป็นคนไม่ให้มันบอกเองนี่หว่า มันก็เล่าว่ามันกับเจ้แพมของมันไปทำไรกันบ้าง จากที่ผมฟังๆ ผมว่าเจ้แพมคนนี้คิดไม่ซื่อกับคนของผมแน่ๆ มีแต่ไอ้บ้านี้นี่แหละที่ไม่รู้ตัว
"เรื่องก็เป็นอย่างนี้แหละ"
"ซับซ้อนดี"
"แล้วทำไมจู่ๆมึงก็ไม่ยอมให้กูบอกละว่าเราเป็นไรกัน?"
"เพราะกูเชื่อใจมึง " นั่นคือเหตุผลหลักจริงๆ แต่อีกเหตุผลหนึ่งผมไม่รู้ว่าคนอื่นๆที่มองความรักในแบบของผมกับโจ๊กยังไง ถึงในสมัยนี้สังคมจะเปิดกว้างกับเรื่องแบบนี้มากขึ้น แต่เราก็รู้เต็มอกว่ายังมีคนอีกมากมายเช่นกันที่ไม่เข้าใจเรื่องนี้ บางคนไม่เข้าใจก็อยู่เฉยๆ ไม่แสดงอาการอะไร แต่บางพวกไม่ใช่ นี่คือเหตุผลของผม ไม่ใช่เพราะผมอายหรือขี้ขลาดที่มีแฟนเป็นผู้ชาย ผมเลิกอายเลิกกลัวตั้งแต่ตกลงเป็นแฟนกับมันแล้ว ภูมิใจซะอีก แฟนผมหล่อ
"นี่ถ้ามึงอยู่ในห้องนะ กูจับฟัดไปหลายรอบตัวแล้ว"
"ไอ้หื่น" มองตามันก็รู้แล้วว่ามันพูดจริง
"ไม่คิดไรจริงๆแล้วนะ"
"อืม แต่ต่อไปจะไปไหนกับพี่เค้ามึงก้บอกกูบ้างละกัน "
"ครับผม"
"เข้าไปข้างในเหอะพี่แพมรอนานแล้วแหละ"
"เค้าอยากกลับบ้านแล้วอ่ะตัวเอง อยากมอบรางวัลให้เด็กน่ารักที่ทำตัวน่าฟัด" มันกัดปาก จิกตาใส่ผมด้วยอ่ะ
"ปัญญาอ่อนแล้วมึง"
"ไปไหนกันมาตังนานเนี่ย พี่คิดว่าเราสองคนหนีกลับห้องไปแล้วซะอีก"
"โทษทีเจ้ พอดีมีเรื่องต้องเคลียร์นิดหน่อย"
"แล้วเรียบร้อยมั๊ย?" พี่แพมหันมาทางผมบ้าง
"เรียบร้อยแล้วครับ พี่แพมอยากทานไร สั่งเลยครับ มื้อนี้โจ๊กมันเป้นป๋า"
"เรื่องเหอะอ่อน มึงแหละเลี้ยงเลย เดือนนี้ใช้แต่กระเป๋ากู " จริงครับ มันจ่ายตลอด
"เวอร์เหอะมึง พอปลายเดือน ก็ใช้กระเป๋ากูเหมือนกันแหละ"
"เดี๋ยวๆ นี่สองคนใช้เป๋าตังค์ใบเดียวกันเหรอ?" แป่ว ลืมเลยว่ามีคนอื่นนั่งอยู่ด้วย
"ครับ ทำไมเหรอเจ้ แปลกเหรอ?" เพื่อนกันใช้เป๋าตังค์ใบเดียวกัน แปลกมั๊ยละมึง
"แสดงว่าเราสองคนคงสนิทกันมาก เนอะ"
"สนิ๊ท สนิทเลยแหละเจ้ อยากรู้มั๊ยว่าสนิทแค่ไหน เดี๋ยวโชว์ให้ดู อ่อน หันมาดิ๊" ผมหันไป มันทำท่าปากจู๋เตรียมพร้อมสำหรับการจูบแล้ว
"มากไปมึง มากไป" ผมชี้หน้ามัน มันเองก็แกล้งหน้าสลดนิดหนึ่ง ส่วนพี่แพมนี่หัวเราะจนน้ำตาซึมไปแล้ว มันน่าหัวเราะตรงไหน
ทานข้าวเสร็จ พี่แพมขอกินผลไม้ต่อ ผมเลยสั่งไอติมมากินถ้วยหนึ่งเล่นๆ โจ๊กไม่สั่ง
แต่พอไอติมผมมา มันตักเข้าปากมันเฉยเลย พี่แพมบอกจะสั่งให้มันเพิ่มอกถ้วย แต่มันไม่เอา บอกว่ากินถ้วยเดียวกับผมอร่อยกว่า มีตักป้อนผมด้วย แต่ผมไม่ยอมกิน ผมรุ้มันแกล้งผมตั้งแต่เรื่องโชว์จูจุ๊บแล้วแหละ ไอ้นี่มันชอบเห้นผมอาย โรคจิต
ไอติมหมดถ้วย ผมได้กินไป ไม่เกิน 5 ช้อน ที่เหลือโจ๊กแดร๊กหมดเลย
"อ่อน กูปวดเยี่ยว ไปห้องน้ำหน่อย"
"แค่กๆๆๆๆ" พี่แพมถึงกับสำลัก
"เจ้ โทษที ลืมไปว่าผู้หญิงนั่งอยู่ด้วย โทษครับ"
"อืมๆๆๆ"
"อ่อน กูปวดห้องน้ำ ไปเป็นเพื่อนหน่อย" ไอ้นี่ ดูจากสายตามันแล้ว ผมโดนลวนลามแน่ เค้าบอกกันว่ารู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
"สิบขวบเหรอครับหนูโจ๊ก ถึงต้องให้กูไปเป็นเพื่อน ก๊อกมึงก็ไปปล่อยเองสิ"
"แค่กๆๆๆๆๆๆๆ"
"พี่แพม ขอโทษครับ" ลืมไปจริงๆ
"ค่ะ แต่อย่าลืมกันบ่อยสิ พี่เจ็บคอแล้ว"
"ครับ.....โจ๊กมึงไปคนเดียวเลย กูจะนั่งเป็นเพื่อนพี่แพม ปล่อยสาวสวยนั่งคนเดียว มันไม่ดี ไม่เป้นสุภาพบุรุษ"
"มึงเป็นสุภาพ บุ รุษษษษษษษษ มากงั้นสิ" เชี่ย
"ไอ้โจ๊กกกก!!!!!"
"ชิส์ กูไปคนเดียวก็ได้"
"ดูอ่อน...."
"เรียกผมจูนดีกว่าครับพี่แพม เรียกอ่อนแล้วมันเขินๆไงไม่รู้"
"อ้าว แล้วไหนโจ๊กบอกว่า"
"จริงๆผมชื่อจูนครับ แต่โจ๊กมันเรียกผมว่าอ่อนมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว"
"อ๋อ มิน่าละ ดูสนิทกันจัง " แฟนกันนิครับ
"ครับ" ผมก้มดูดน้ำ เพราะไม่รู้จะพูดไรต่อ
"โจ๊กมีแฟนยัง จูนพอจะรู้มั๊ย?"
"ผมว่าพี่ไปถามมันเองดีกว่านะครับ " ไม่ต่างจากที่คาดการณ์ แต่เราต้องไม่แสดงอาการว่าเราอยากบอก
"ก็เห็นจูนสนิทกัน รู้จักกันมาตั้งนานแล้วด้วย บอกพี่หน่อยนะ นะค่ะ นะ" ตรงเป๊ะ
"เท่าที่ทราบ มีแล้วนะครับ คบกันมานานแล้วด้วย โจ๊กรักแฟนมันมากๆ มากจริงๆครับ" กูว่ากูเป็นตัวร้ายเข้าไปทุกทีแล้ว
"เหรอ?"
"ครับ" ตัดใจเหอะพี่
"ไม่เคยเห็นโจ๊กบอกเลย พอถามว่ามีแฟนมั๊ย ก็ไม่ยอมตอบว่ามีหรือไม่มี พวกพี่เลยเหมารวมเอาว่าไม่มี เพราะไม่เคยเห็นโจ๊กควงใคร จีบใครเลย" น่ารักมากครับ
"เหรอครับ?"
"จูนยิ้มไรอ่ะ" แป่ว ผมยิ้มเหรอ
"อ่อ เปล่าครับพี่ ลมมันพัด ผมเลยยิ้ม" สมองผมตอนนี้คิดได้เท่านี้แหละ เพราะทั้งหมดเอาไปคิดถึงไอ้โจ๊กหมดแล้ว
"แล้วจูนเคยเห็นแฟนโจ๊กมั๊ย?"
"ก็เคยนะครับ" เวลาส่องกระจก
"หน้าตา นิสัยเป็นไงบ้าง?"
"ผมไม่กล้าตอบหรอกครับ เดี๋ยวโจ๊กรู้เข้ามัจะหาว่าผมนินทาสุดที่รักมันอีก"
"พี่สัญญา พี่ไม่บอก"
"งั้นก็ได้ครับ ผมไม่ค่อยสนิทกับแฟนมันหรอก แต่มันเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าแฟนมันนิสัยดี น่ารัก เอาใจเก่ง ขี้อ้อน มีเหตุผล ไม่งี่เง่า ไม่เอาแต่ใจ พูดรู้เรื่อง เข้าใจมันทุกอย่าง มันเลยรักแฟนมันมากเลย" ผมนี่ก็ขี้โม้ได้ถ้วยเหมือนกันนะ นี่ถ้าโจ๊กมาได้ยินเข้า คำเดียวที่มันพูดคือ เหรอ???????????????
"ขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ครับ" ฉะฉานมากกู
"แล้วเรื่องหน้าตาละ" พี่ก็มองหน้าผมเอาสิ
"อืม ก็เห็นมันบอกบ่อยๆว่าน่ารักนะ น่ารักมากเลย ประมาณนี้อ่ะครับ"
"แล้วในสายตาจูนละ แฟนโจ๊กเป็นไงบ้าง"
"ผมก็คิดเหมือนมันครับ"
"เหรอ?"
"แล้วพี่แพมถามทำไมครับ หรือว่าพี่แอบชอบโจ๊กเพราะคิดว่ามันโฉด เอ๊ย โสด"
"อืม อย่าไปบอกโจ๊กละ พี่ไม่อยากให้โจ๊กลำบากใจ"
"ครับ พี่แพมโอเคนะ"
"ก็ไม่ค่อยเท่าไรนะ "
"ผมไม่น่าบอกพี่เลย"
"จูนบอกพี่นะดีแล้ว พี่จะได้เลิกหวัง นี่ถ้าพี่ไปทำให้แฟนโจ๊กเข้าใจผิด พี่คงรู้สึกผิดแย่เลย" นี่ผมทำเกินไปเปล่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้คิดจะแย่งโจ๊กไปจากผม เธอทำไปเพราะเธอไม่รู้
"สวยๆอย่างพี่แพม ต้องหาคนที่ดีกว่าโจ๊กได้แน่นอนครับ" เพราะโจ๊กดีที่สุดสำหรับผมแล้ว สำหรับผมคนเดียวเท่านั้น
"โจ๊ก"
"ครับ ว่าไง กูง่วง" แต่ยังมีแรงมาเลื้อยไปเลื้อยมาบนตัวกูเนี่ยนะ
"มึงเอามือหนวดกุ้งขอบมึงออกจากอกกกูท้องกูก่อนได้เปล่า"
"ทำไม มีอารมณ์เหรอครับ มา งั้นกูสนองให้"
"โจ๊ก ไม่เอา"
"แต่กูจะให้"
"เชี่ยนี่ไม่ฟังกันเลยเว่ย"
"พูดไม่เพราะมีดับเบิ้ลนะครับ อาจถึงขั้นทริเบิลได้นะ"
ไม่เล่านะครับ จุก
ทำไมยังไม่ชินซักที
"โจ๊ก" ผมยังคาใจ
"ทำไมจะขอต่อเหรอครับ เค้าเหนื่อยนะ แต่ถ้าตัวเองต้องการ เค้าจะฝืนทำให้ โอ๊ย ต่อยห้ากูไมเนี่ย เจ็บนะ"
"กูยอมให้แล้วเมื่อกี้ อย่าเยอะมึง"
"เยอะที่ไหนว่ะ สองคืนเว้นๆ ตลอด "
"เลิกพูดเรื่องนี้ กูมีเรื่องจะถาม"
"หนึ่งคำตอบต่อหนึ่งตื๊ด"
"ไอ้โจ๊ก"
"ครับๆๆๆ พร้อมตอบแล้ว แต่เอาผ้าห่มลงหน่อยสิ กูอยากเห็นเนื้อขาวๆแดงๆของมึงนะ" คือพอเสร็จกิจ ผมยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย เลยต้องเอาผ้าห่มมาคลุมไว้ กันอุจาด ส่วนมันใส่แค่บ๊อกเซอร์ ของผมไม่รู้มันถอดแล้วทิ้งไปตรงไหน ยังไม่พร้อมจะหา อยากถามเรื่องคาใจก่อน
"เพลาเรื่องหื่นมึงหน่อยโจ๊ก เดี๋ยวเส้นเลือดแตกตายซะก่อน เข้าเรื่อง พี่แพมมีใจหรือชอบอะไรมึงรึเปล่า?"
"บ้า เพ้อเจ้อมึง เจ้เค้าเห็นกูเป็นน้องเฉยๆ สนิทกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว วางใจได้"
"แน่ใจ?"
"ล้านล้านเปอร์เซนต์"
"อืม" ชัดแล้ว แฟนผมมัน.....จริงๆด้วย ไอ้ซื่อบื้อเอ๊ย แต่รักจัง
"ยิ้มไร?"
"แล้วรักยิ้มนี้มั๊ยละ?"
"สุดๆครับบบบบบ"
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ตอนพิเศษนี้จบแล้ว
ดิวหวังว่าทุกคงยิ้มได้นะครับ
คงเห้นความร้ายกาจที่แอบหวงโจ๊กของหนูจูนกันแล้วนะครับ
มาต่อให้วันสงกรานต์พอดีเลย
หวัดดีปีใหม่ไทยครับ
เล่นน้ำกันให้สนุกนะ แต่เล่นกันระวังละ แล้วอย่าลืมไปขอพรผู้ใหญ่ที่เคารพรักนะครับ จะได้มีศิริมงกลกับตัวเอง
-
สวัสดีวันสงกรานต์ค่ะน้องดิว
ตอนพิเศษจุใจมาก ๆ เลยค่ะ
แต่เจ๊แพมเขาจริงใจป่าวหว่า
หรือแอบรู้ว่าทั้งคู่เป็นไรกัน
ก็เลยแกล้งว่าไม่อยากแย่ง
555 มโนล้ำเลิศจริงๆ เลยเรา
-
ลุ้นอยู่ตั้งนานว่าจะเคลียร์กันได้ยังไง
เห็นด้วยจริงๆว่าโจ๊กมันซื่อบื้อปนโง่นิดๆ 555
-
คิดถึงโจ๊กกะจูนมากเลย :mew2:
-
น่ารักกกกกกกกกกก สุด ๆ 2 จ. ตอนนี้เห็นเลยว่าหนูจูนดุจริง ๆ แถมร้ายกาจใช่เล่น o13 o13 อย่างว่าล่ะนะ มีแฟนหล่อและเสน่ห์แรง แต่ซื้อบื้อ อย่างนายโจ๊ก ก็ต้องพัฒนาตัวเองทุกรูปแบบไม่งั้นคงสู้กับศัตรู ? ไม่ไหวแน่ ฮา ๆ :laugh:
ยังไม่หายคิดถึงโจ๊กจูนเลยค่ะคุณดิว มาอีกเรื่อย ๆ ได้มั้ยคะ รักจริง ๆนะ 2 จ. เนี่ย อยากให้มีภาค 2 จังเลย :mew6: :mew6:
สงกรานต์ปีใหม่ไทยขอให้คุณดิวสุขภาพแข็งแรง มีความสุขกับชีวิตมาก ๆ สร้างสรรค์ผลงานน่ารัก ๆ อย่างนี้ให้พวกเราไปเรื่อย ๆ นะคะ รักคุณดิว :L1: :L1:
-
โจ๊กนายอึนและซื่อมากๆๆ เน้นมากๆๆๆๆๆ :ling2: :ling2:
แต่ฮาจูนมากตอนบอกถึงแฟนโจ๊ก :m20:
หายคิดถึงไปนิดนึงเอง :katai2-1:
ว่างๆมาอัพให้อีกด้วยน้าาาา :katai5:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่าพี่ดิววว
สุขสันต์วันสงกรานต์ด้วยนะคะ
อิอิ
-
จูนแอบร้ายนะเนี่ย!!
-
จูนแอบร้ายแต่ชอบอ่ะน่ารัก :mew1:
+1และเป็ด
-
ชอบมากค่ะ ขอบคุณค่ะ (คือพิมพ์ยาวๆไม่เก่งแต่ความรู้สึกรวมๆที่ได้อ่านก็ประมานนี้หละเนอะ) :mew1:
-
จูนที่บรรยายตัวเองมานี่โจ๊กบอกหรือเปล่าหือ. ฮ่า ฮ่า น่ารักจริง ๆ
-
น่ารักอะจูน โจ๊กนี่อย่างที่จูนคิดเลย 55
-
พี่ดิว คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หายไปนานเลยนะ
คิดถึงโจ๊กจูนมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
เรื่องรวมเล่ม อยากแนะนำนะ แต่ก้ไม่อยากให้พี่ดิวเหนื่อย
มุกตามอ่านในนี้ก้ได้ แค่นี้ก้ปริ้นรวมเล่มเองแล้ว ฮ่าๆ
ตอนพิเศษเรื่อยๆนะ
:pig4:
-
ไม่ถูกกันตั้งแต่เริ่มอย่างงี้ จะอินเลิฟกันยังไงล่ะนี่ น่าติดตามคร๊าบบบ
-
ทั้งลุ้น ทั้งเหนื่อย แต่ก็ขอบคุณครับ
-
ชอบบ
[/color] :mew1:
-
มารอตอนพิเศษ มาเมื่อไรจะรีบเข้ามาอ่าน
-
Finnn เลอ่ะ ชอบๆ อยากเจอแบบนี้บ้าง
:katai2-1: :katai2-1:
-
แอบย่องๆมาตอนสายๆ
"อ่อน ตื่นได้แล้วมึง เช้านี้เราต้องรีบกลับบ้านกันนะ"
"อื้มมมมม อย่ายุ่ง จานอนนนนนนนนน" มันหนีมือผมไปจนสุดอีกฝั่งของเตียง ผ้าห่มก็ห่อตัวมันอยู่อย่างกะหนอนดักแด้ ขี้เซาตลอด
"วันนี้เราต้องกลับบ้านกัน จำไม่ได้เหรอ?" ผมก็ทำไรมากไปกว่าคลานตุ้บๆไปเขย่าตัวให้มันตื่นไม่ได้หรอก เดี๋ยวมันเหวี่ยงแต่เช้า ขี้เกียจมีปัญหา แต่เพื่อนๆชอบบอกว่าผมกลัวมัน
"อื้มมมมมม" มันปัดมือผมออก แล้วลากผ้าห่มคลุมจนมิดไปทั้งตัว
เมื่อเห็นว่าปลุกไปมันก็คงไม่ตื่น ผมเลยขอไปจัดการเรื่องตัวเองให้เสร็จก่อน เพราะนี่ก็ยังมืดอยู่ ให้มันนอนต่ออีกหน่อย เพราะกว่ามันจะได้นอนเมื่อคืนก็เหนื่อยแล้ว
เข้าห้องน้ำเป็นลำดับแรก ผมใช้เวลาไม่นานมากในห้องน้ำเพราะตอนนี้ฟ้ายังไม่สว่างเลย โคตรหนาว
ผมออกมาจากห้องน้ำ มันยังนอนท่าเดิมเป๊ะ
กลัวมันขาดอากาศหายใจตาย เลยไปดึงผ้าห่มที่คลุมหน้ามันไว้ออก อ่อ ผมเปิดโคมไฟเอา เพราะอ่อนมันไม่ชอบแสงจัดๆตอนมันนอน อันนี้ผมก็ไม่ได้กลัวมันนะ แค่ไม่อยากมีปัญหาอีกนั่นแหละ :mew5:
แต่งตัวไรเสร็จผมก็เข้าครัว เช้าๆแบบนี้ง่ายๆครับ ข้าวต้มหมู อุ่นท้องดี อิ่มท้องด้วย
จัดการไรเสร็จเรียบร้อยก็หกโมงพอดี มีอย่างเดียวที่ยังไม่เสร็จคือไอ้หนอนตัวอ่อนที่ยังนอนแช่อยู่บนเตียง ไหลตายไปยังไม่รู้ป่านนี้
"โจ๊ก !!!! ทำไมมึงไม่ปลุกกูตั้งแต่เช้ามืดวะ เห็นมั๊ยสายเลย" อื้อ หือ ยังมีหน้ามากล้าพูดแบบนี้อีกเนาะ
"นี่ถ้ากูเป็นมึงนะอ่อน กูจะไม่กล้าพูดแบบนี้เลย" วิ่งกันไปก็เถียงกันไป เหนื่อยเป็นสองเท่าเลยทีนี้
คือเมื่อเช้าตอนที่ผมไปปลุกมันรอบสอง มันก็ยังไม่ยอมตื่นอยู่ดี อื้มๆ อ้าๆ อยู่นั่นแหละ ผมหมั่นไส้เลยถีบมันไปทีหนึ่งก่อนจะออกมานั่งกินข้าวต้มเปิดทีวีข้างนอกดูเบาๆ
แต่พอมันตื่นเท่านั้นแหละ เสียงดังห้องแทบแตกโวยวายใส่ผมใหญ่หาว่าผมไม่ปลุกมัน ผมก็ไม่ได้พูดไร ขี้เกียจ นั่งมองมันวิ่งพล่านรอบห้อง พอยิ่งรีบก็ยิ่งลนลาน เข้าห้องน้ำลืมผ้าเช็ดตัว ใส่กางเกงแต่หาเข็มขัดไม่เจอ ใส่รองเท้าผ้าใบแต่เชือกรองเท้าไม่รู้อยู่ไหน มันก็ขอให้ผมช่วยแหละ แต่ผมไม่ช่วย มันเลยวิ่งพล่านเป็นหนอนโดนไฟลนก้นแบบที่เห็น พอเสร็จเรียบร้อย ก็จะไปเลย แต่ผมไม่ยอม ต้องกินข้าวก่อน ผมตั้งใจทำตั้งแต่เช้ามืด อีกอย่างข้าวเช้าเป็นมื้อที่สำคัญที่สุด มันนั่งกินไป ก็บ่นผมไป หาว่าผมชอบบังคับมัน ผมก็ปล่อยมันพูดไป ขี้เกียจเถียง
กินเสร็จก็รีบวิ่งออกมาหน้าซอยเพื่อจะนั่งรถเมล์ไปยังท่ารถที่จะกลับบ้าน แต่ด้วยความที่วันนี้ใครๆก็ต้องการจะกลับบ้านกันทั้งนั้น ภาวะรถแน่นก็เกิดขึ้น นั่งกันสองชิดสาม แต่ผมกับอ่อนยืนตลอด เพราะขึ้นปลายสายแล้ว ผมได้ยินคนข้างหลังพูดขึ้นว่า 'นี่ถ้ากูท้องขึ้นมา กูจะรู้มั๊ยว่าใครเป็นพ่อลูกกู' คิดดูละกันครับว่ามันแน่นขนาดไหน ผมกับอ่อนนี่หันมามองตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ต่างก็ยิ้มกับประโยคที่ได้ยินเมื่อกี้ มันพูดไม่ออกเสียง แต่ผมอ่านปากมันได้ว่า "กู ไม่ ท้อง" ดูความกวนตีนของมันเองละกัน ผมไม่อยากบรรยาย
ลงจากรถเมล์ได้ก็ต้องออกเดินต่ออีกหน่อยกว่าจะถึงคิวรถตู้ที่จะกลับบ้าน
พอไปถึงคิวรถตู้ที่จะกลับบ้าน พ่อช้าง แม่ช้าง คนจะเยอะไปไหนครับ??????
"ทำไมคนเยอะงี้วะ เพราะมึงเลยโจ๊ก ไม่ยอมปลุกกูเอง" โอ้โห
"นี่คุณไม่คิดจะโทษตัวเองหน่อยเหรอครับ?"
"ก็กูไม่ผิดอ่ะ เหรอมึงคิดว่ากูผิด?" ผมถอนหายใจใส่หน้ามันแรงๆ ก่อนจะเดินออกไปซื้อตั๋ว
พวกผมได้คิวรถออกตอนเวลาสิบโมง นั่นหมายความว่าพวกผมต้องนั่งรออยู่ที่นี่สองชั่วโมง คนเยอะมาก เยอะจนล้นออกมาจากห้องพักผู้โดยสาร
"ทำไมคนต้องมากลับวันเดียวกับกูด้วยวะ กลับกันวันอื่นไม่ได้รึไง" ผมว่าแล้วไอ้นี่มันต้องบ่นเป็นหมีกินผึ้ง แต่โชคดีที่ตอนนี้ไม่ร้อนเท่าไร ไม่งั้นหูผมคงชากว่านี้แน่
"คนอื้นเค้าก็มีแม่ รักแหม่เหมือนมึงนิ ประเทศนี้ไม่ใช่มึงคนเดียวซะหน่อยที่มีแม่"
" :m16:"
" :mew2:"
" :fire:"
" :mew3:"
"ไม่ต้องมายิ้มเลยมึง "
"เอ้า ยิ้มก็ผิดอีกกู ระหว่างรอ กูว่าเราไปเดินดูของกันดีกว่า เผื่อจะได้ไรไปฝากห่อๆแม่ๆกันบ้าง"
"ไม่ไป กูขี้เกียจเดิน"
"งั้นก็รออยู่นี่แหละ กูไปคนเดียว"
"เชี่ยนี่ ไม่คิดจะง้อกูหน่อยเหรอ?"
"ง้อให้มากไม ก็ได้แล้วนิ" มันหน้าเหวอเลย จะพูดก็ได้แต่ทำปากพะงาบๆ
ผมเดินดูของไปเรื่อยๆ ก็ไม่ได้จะดูอะไรหรอกกครับ เรียกว่ามาหาของกินไปให้มันนั่นแหละ เมื่อเช้ามันรีบกิน ไม่อิ่มท้องหรอก ไหนจะนั่งรอสองชั่วโมง ไหนจะต้องนั่งรถอีกสามชั่วโมง มันยิ่งเป็นคนกินเก่งๆอยู่
สงสัยคงโกรธผมจริง ไม่เห็นตามมาเลย แต่ก็ช่างเหอะเดี๋ยวค่อยซื้อของโปรดไปง้อมันก็ได้
ผมได้ของไปง้อมันเยอะพอสมควร มันชอบกินของหวาน มันบอกกินแล้วรมณ์ดี ผมเลยซื้อขนมหวานแบบไทยๆไปให้ มันชอบมาก ฝอยทองทั้งเปียกและกรอบ เม็ดขนุน แล้วก็ทองหยอด หม้อแกงสองถาด แล้วก็ขนมชั้น อ่อ ชาเขียวมะนาวอีกสองขวด
แค่นี้มันคงหายงอนผมแล้วแหละ
แต่ตอนนี้ผมกำลังจะงอนมันแล้ว
เชี่ย นั่งหน้าระรื่นม่อสาวน่ารักใหญ่เลย
นั่นไง มันหันมาเห็นผมแล้ว มีสะดุ้งนิดหน่อยแต่ก็ยังไม่ยอมลุกออกมา
ผมก็ไม่อยากเข้าไปคุยด้วย ไม่อยากขัดจังหวะ เลยเดินออกมานั่งข้างหน้า วางขนมที่ซื้อมาไว้ข้างตัว
นั่งอีกสักสิบนาที อ่อนก็ยังไม่ออกมา ติดลมมั้ง แต่เดี๋ยวมึงจะติดตีนกู คอยดู
"ขอโทษนะค่ะ ที่ตรงนี้ว่างมั๊ย?" อย่างแหล่ม :hao6: ผมยิ้มให้เธอ เธอก็ยิ้มตอบ ยิ่งแหล่มเข้าไปอีก ผมพยักหน้าให้เธอ
"ไม่ว่างครับ ทั้งคนทั้งเก้าอี้"
"เหรอค่ะ งั้นขอโทษด้วยคะ"
"ไม่เป็นไรครับ ที่ว่างไม่ค่อยมีเลย อืมมมมม งั้นเดี๋ยวคุณนั่งตรงนี้ก็ได้ ส่วนผมกับ มัน จะไปหาที่นั่งตรงอื่น "
"ไม่เป็นไรค่ะๆ เดี๋ยวน้ำไปหาที่ตรงอื่นก็ได้ พวกคุณมาก่อน"
"ไม่เป็นไรครับ คุณเป็นผู้หญิง ลำบากกว่าพวกผม พวกผมยืนเอาก็ได้ ส่วนคุณยืนนานเดี๋ยวน่องโตไม่สวยกันพอดี ของผมน่องยิ่งโตยิ่งดี เตะทีได้น้ำหนัก " มองกูไม แล้วจะยืนคุยกันข้ามกูอีกนานมั๊ยครับ
"งั้นเรานั่งด้วยก็ได้นี่ค่ะ ที่ว่า'น่าจะพอ เดี๋ยวน้ำจะทำตัวเล็กๆค่ะ"
"ไม่ต้องทำก็ได้ครับ คุณน้ำก็ตัวเล็กอยู่ดี อ่อ เรียกว่าหุ่นดี ดีกว่า" ผมหยอดไปหนึ่งฮุกแถมเนียนด้วยการเรียกชื่อ แต่ได้กลับมาหนึ่งฮักเต็มๆที่หลัง จุกเลย
"กูเห็นแมงวันบนหลังมึง เลยตบให้ คุณนั่งเถอะครับ เรื่องแค่นี้เล็กน้อยมาก"
"นั่งด้วยกันก็ได้นะค่ะ" เออ ก็นั่งๆไปดิ คิดไรมาก ผู้หญิงเค้าชวนทั้งที เดี๋ยวเค้าจะคิดว่าเรารังเกียจ แย่เข้าไปอีก
"อย่าดีกว่าครับ ถ้านั่ง อาจมีคนถึงตายได้" :m16:- :hao3: พูดจบมันก็เดินออกไปเลย ผมองตาม แต่ก็ยังนั่งที่เดิมอยู่ แถมยกขนมให้มีทีว่างสำหรับคุณน้ำนั่งได้ด้วย
"เชิญครับ"
"ไม่ตามเพื่อนไปเหรอค่ะ?" เธอถามพลางนั่งพลาง
"แฟนครับ"
"หืม?"
"มันเป็นแฟนผมเอง ไม่ใช่เพื่อนหรอกครับ" ผมบอกเธอยิ้มๆ
"น้ำขอโทษ น้ำไม่ทราบค่ะ" หน้าเธอเสียเลย คงคิดว่าทำให้ผมกับมันเข้าใจผิดกัน
"ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็ก คุณเดินทางคนเดียวก็ระวังตัวหน่อยนะครับ ขอโทษนะครับ ยิ่งหน้าตาแบบคุณยิ่งต้องระวังตัว" ผมหันไปมองทางที่มันเดินไปเมื่อกี้
"งั้นผมไปก่อนนะครับ โชคดี"
"โชคดีค่ะ แล้วก็ขอบคุณด้วย" ผมยิ้มให้ก่อนเดินไปหามัน
"อ่ะ หนม"
เงียบ
"ของโปรดมึงทั้งนั้นเลย"
เงียบ
มันไม่รับ ผมก็วางไว้ข้างๆตัวมันนั่นแหละ หยิบหมวกออกมาจากเป้ เพราะแดดเริ่มแรงแล้ว
"หื้ม?"
"ใส่ซะ แดดเริ่มแรงแล้ว"
"แล้วมึงอ่ะ?" มันจะถอดหมวกออก แต่ผมจับเอาไว้
"เพื่อคนที่กูรัก" ผมยักคิ้วกวนตีนใส่มันไปทีหนึ่ง ไม่รู้เพราะแดดร้อนหรือว่าเขินผมกันแน่ ผมเห็นแก้มมันเป็นสีขึ้นมา
"ดี งั้นยืนไปเลย ไหนหนมอ่ะ กูหิวแล้ว" เค้าเรียกกลบเกลื่อน
มันนั่งกินหนมไป ก็หลบตาผมไป พอมันยิ่งเขิน ผมก็ยิ่งแกล้ง เอาหน้ายื่นไปใกล้ๆมัน
ว่าไป ผมกับมันก็คบกันมาสี่ปีแล้ว แต่มันก็ยังเขินผมอยู่บ่อยๆ แต่ผมก็ชอบนะ ดูไม่กร้านโลกดี น่าดูแล น่ารัก แต่บางทีก็น่าโดนตีนบ้าง ดื้อเกิน
"จูน"
"อ่ะ อ้าว มิ้นท์" ถึงกับติดอ่าง เพิ่งคุยกันเมื่อกี้มีเรียกชงเรียกชื่อกันด้วย
:hao4: มองกูไม
"มิ้นท์จะขึ้นรถแล้ว จูนคุยสนุกดี นี่เบอร์มิ้นท์นะ ว่างๆก็โทรด้วย "
"เอ่อ ๆ คือ คือ ว่า......."
"ครับ แล้วผมจะให้มันโทรไป" ผมยื่นมือไปรับกระดาษลายน่ารักที่ยื่นมาตรงหน้ามันแทน ถ้าไม่รับไว้เดี๋ยวผู้หญิงจะเสียน้ำใจเอา
"ค่ะ งั้นไปนะ " ผมพอจะทราบว่าอ่อนมันชอบผู้หญิงน่ารักแต่ดูห้าวๆหน่อย เพราะเห็นมันมองผู้หญิงสไตล์นี้บ่อยสุด แต่มันก็ทำได้แค่มองแหละครับ หึหึหึ รู้กันอยู่ว่าเพราะอะไร เพราะใคร
"อ่ะ เอาไป โทรหาเค้าด้วยละ " ผมยื่นเบอร์โทรนั้นให้มัน แต่มันไม่รับ
"รับมาเอง ก็โทรไปเองดิ" กล้าพูด
"เค้าอยากคุยกะมึง ไม่ใช่กู อีกอย่าง นั่นสเปคมึงไม่ใช่เหรอ?"
"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย กูก็แค่"
"เออๆ กูเข้าใจ แฟนกูมันหล่อ น่าดู น่ามอง"
"มึงไม่โกรธนะ?"
"กูเคยโกรธมึงด้วยเหรอ?"
"ประจำ"
"พูดมาก อ่ะ น้ำ เดี๋ยวติดคอตาย"
ผมกับมันได้นั่งเบาะหลังสุด แบบเบาะยาวทีเดียว รถที่ผมนั่งเป็นรถตู้ขนาดเล็กจุแค่สิบสองคน แล้วที่นั่งเบาะหลังมันจะทรมานก็ตรงที่เด้งดึ๋งดีเหลือเกิน บางครั้งเด้งจนตัวลอยอ่ะ จะนอนก็นอนไม่ได้เพราะขยันเด้งเหลือเกิน
แถมที่ผมนั่งๆได้สี่คน และตอนนี้ก็เต็มอัตราศึก ดีหน่อยตรงที่เป็นผู้ชายทั้งหมด รถกระแทกทีหนึ่งก็เอนๆกันได้บ้าง ไม่ต้องเกร็งเหมือนนั่งกะผู้หญิง เพราะกลัวจะไปโดนส่วนที่ไม่ควรโดนของผู้หญิงเข้า มันนั่งติดหน้าต่างฝั่งซ้ายมือ ถัดมาก็ผม เด็กช่างมั้ง แล้วก็ผู้ชายวัยน่าจะทำงานแล้ว อายุน่าจะเยอะกว่าผมซักสองสามปีมั้ง
"โจ๊ก กูมึนหัว หัวกูหมุนติ้วๆเลย"
"จะอ้วกด้วยป่ะ?"
"ไม่รู้ มันมึนๆ หนักๆ"
"งั้นหลับก่อน"
"หลับไงอ่ะ "
"ซบไหล่กูนี่แหละ" มันไม่ตอบไร ผมเลยจับหัวมันให้ซบกับไหล่ผม อีกสองคนหันมามองด้วย ผมเลยหันไปยิ้มให้ทีหนึ่ง เรื่องของคนในครอบครัวครับ
มันก็หลับไปเลยเกือบชั่วโมง
"โจ๊ก กูจะอ้วก" หน้ามันดูผะอืดผะอมเอามากๆ ตานี่หยีเลย
"เดี๋ยวๆ กูหาที่รองก่อน" ผมรีบบอกมัน เพราะหน้ามันดูท่าจะไม่ไหวแล้ว ผมหาไม่ถนัดเพราะหัวมันยังพิงกับไหล่ผมอยู่เลย
"โจ๊....อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก โอ้กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" มันอ้วก จนหยุดอ้วก น้ำตานี่ไหลท่วมแก้มเลย ตาก็แดง แก้มก็แดง ผมอยากเช็ดหน้าให้มันด้วยมือของผมเองใจแทบขาด แต่ผมทำไม่ได้ เพราะ
"โจ๊ก มือมึงเลอะอ้วกกูเต็มหมดเลย" มันพูดพลางก็เช็ดปากด้วยมือมันเองนั่นแหละพลาง คนทั้งรถหันมามองกันที่ผมสองคน กลายเป็นจุดสนใจไปเลย แต่ผมไม่มีเวลามากพอที่จะสนใจคนรอบข้าง เพราะคนตรงหน้าน่าห่วงกว่าเยอะ
"แค่มือที่ไหนละ ทั้งเสื้อทั้งเกงกู โดนอ้วกมึงหมดเลย"
"ขอโทษ ก็ไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย"
"ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ แล้วเป็นไงบ้าง ดีขึ้นยัง?"
"โล่งขึ้นเยอะ แล้วมึงคิดไงเอามือมารองอ้วกกู รักกูมากอะดิ" ประโยคหลังนี่พูดเบาๆให้ได้ยินกันสองคนเท่านั้น คนบ้าไร แซวตัวเองก็เป็น แถมยังเขินเองด้วย
"คิดไม่ทันอ่ะดิ เห็นมึงอ้วก ตกใจหาอะไรไม่ทัน"
"ชิส์"
"พวกพี่เป็นไงบ้าง แวะห้องน้ำมั๊ย เดี๋ยวผมบอกคนขับให้"
"ขอบคุณมากน้อง ขอโทษด้วยเหม็นอ้วกกันทั้งรถเลย"
"คิดไรมากพี่ เรื่องอ้วกมันห้ามกันได้ที่ไหนละ"
"ขอบใจมากน้อง อ่อน แวะห้องน้ำหน่อยนะ มึงจะได้ล้างหน้าบ้วนปากซะหน่อย"
"อื้ม....ขอบคุณมากครับ" อ่อนมันหันไปพยักหน้าขอบคุณน้องเด็กช่าง
"เล็กน้อยพี่ พี่ๆเดี๋ยวแวะปั๊มหน่อยครับ มีคนจะเข้าห้องน้ำ" มันตะโกนซะรถแทบแตก แต่ก็ต้องตะโกนแหละเพราะพวกผมเล่นนั่งซะหลังสุด
"ได้ๆน้อง" ผมหันไปพยักหน้าขอบคุณน้องเด็กช่างอีกครั้ง
"เป็นไงบ้างมึง ดีขึ้นหน่อยมั๊ย ได้ล้างหน้าล้างตา"
"ดีขึ้นเยอะแล้ว มึงเหอะ รีบไปล้างตัวดีกว่ากลิ่นอ้วกหึ่งเลย" อ้วกมันแต่ดันไม่โดนมันซักกะติ๊ด แต่ผมกลับรับเต็มๆ
"เดี๋ยวกลับมาล้าง ไปซื้อทิชชูให้มึงก่อน"
"ขอบคุณนะ" ทุกครั้งที่อ่อนรู้สึกอยากจะขอบคุณอย่างจริงจัง มันจะพูดแบบนี้ทุกครั้ง ผมยิ้มแก้มแตกไปเลย
"ก็รักไปแล้วนี่ ทำไงได้" จีบแฟนตัวเองนี่ก็ให้ความรู้สึกแปลกๆดีนะครับ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
"เป็นไงบ้างพี่? ให้ผมช่วยไรมั๊ย?" น้องเด็กช่างคนเดิมนั่นเอง นี่ถ้าผมให้โล่น้องมันได้ ผมมอบให้เลย เด็กช่างแบบนี้ก็มีเยอะนะครับ แต่ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเจอหรือเปล่าเท่านั้นเอง แล้วถ้าเจอจะเจอแบบไหน เพราะงั้นอย่าเหมารวมละกัน
"งั้นพี่รบกวนขอให้น้องอยู่เป็นเพื่อนมันหน่อย หน้ามันยังซีดๆอยู่เลย พี่จะไปซื้อทิชชู่ในเซเวนหน่อย"
"ผมไปซื้อให้ก็ได้นะ"
"พี่ไปเองดีกว่า ว่าจะซื้อไรมากินซะหน่อยด้วย"
"อ่อ ครับ"
"แล้วเราจะเอาไรบ้างละ พี่เลี้ยงขอบคุณ"
"งั้นผมไม่เกรงใจนะ ขอโค้กหนึ่งป๋อง แล้วก็หนมปังห่อหนึ่ง อ่อ เลย์สาหร่ายอีกถุงหนึ่งด้วย ถุงใหญ่นะ ขอบคุณครับ" มันยิ้มทะเล้นมาทีหนึ่ง นี่ดีนะที่มันบอกว่าไม่เกรงใจ ถ้ามันบอกว่าเกรงใจผมจะกระทืบมันซะที
ขึ้นรถคราวนี้ อ่อนมันหลับยาวตลอดทางเพราะผมซื้อยาเมารถมาให้ ไม่อยากเห็นมันทรมานตอนอ้วก ให้มันหลับไปเลยดีกว่า ยอมเมื่อยไหล่หน่อยหนึ่ง ดีกว่าเห็นมันอ้วกจนหน้าดำหน้าแดง
"พี่สองคนเป็นแฟนกันเหรอ?"
"อืม"
"ผมว่าแล้ว เห็นพี่ดูแลพี่อีกคนหนึ่งดีเหลือเกิน ขนาดเอามือรองอ้วกให้ สุดยอดไปเลยพี่" ไม่ใช่ไรหรอก ตอนนั้นกูคิดไรไม่ทัน ตกใจ
"ยังไงก็ขอบใจนะ"
"เล็กน้อยพี่ แต่พวกพี่สองคนดูยังไงก็ไม่เห็นจะเหมือนกะเทยเลย"
"ก็พวกพี่ไม่ใช่กะเทย"
"อ้าว แล้วพวกพี่เป็นไรอ่ะ เพื่อนผมก็มีนะแบบนี้ แต่ผมเห็นมันกรี๊ดกร๊าดเสียงดังน่ารำคาญ ไม่เห็นแมนแบบพี่สองคนเลย" มึงมาจากดาวอังคารเหรอ ถึงไม่รู้จักเกย์
"เกย์มั้ง เห็นใครๆก็เรียกกันแบบนี้ " ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่เคยนิยามในสิ่งที่ผมเป็น ในสิ่งเราเป็น
"แต่แฟนพี่น่ารักจริงว่ะ พี่เองก็หล่อนะ " มีว้งมีวะแล้วเว่ย
แล้วผมกับมันก็คุยกันมาตลอดทางจนถึงที่มันต้องลง มันลงก่อนผม
"พี่โจ๊ก ผมไปนะ "
"อืม ขอบใจอีกครั้ง"
"ขอดูหน้าแฟนพี่ใกล้ๆแทนได้ป่ะ?"
"เดี๋ยวกูเตะกลิ้ง ลงไปเลยมึง"
"ฮ่าๆๆๆ ขี้หวงวะ แต่ก็หวงได้แหละ น่ารักซะขนาดนี้" คือคุยกันมาตลอดทาง เลยสนิทกันไปเลย มันชื่อบอย เรียนช่างปวส.1
เด็กกว่าผม 2 ปี
"อ่อนๆๆ ถึงแล้วมึง ลงกัน" ผมตบแก้มมันเบาๆปลุกให้ตื่น
"อื้มมมมม" อีกและ
"ตื่นดิ เดี๋ยวกูทิ้งไว้บนรถเลยนิ"
"อื้มมมม" ผมผลักให้มันออกจากบ่าผมจะได้เก็บกระเป๋าให้เรียบร้อย สะพายของตัวเองเสร็จ ก็
"อ่ะ นี่เป้มึง สะพายเองด้วย"
"ถือให้หน่อย หนัก" ดูมันๆ แต่ผมก็ยอมถือให้เพราะเห็นว่ามันยังมึนๆอยู่ สงสัยฤทธิ์ยายังไม่หมด เพราะอยู่ได้ถึง 12 ชั่วโมงมั้ง ใช่เปล่า อันนี้ผมไม่ชัวร์
นั่งวินกันมาจนถึงบ้านมัน ตอนแรกว่าจะนั่งกันมาคนละคัน แต่ไอ้นี่จะหลับตลอด เลยอัดคันเดียวมานั่นแหละ
จ่ายค่าโดยสารเสร็จผมก็เปิดประตูรั้ว ไอ้นี่ก็จะหลับตลอด ยืนคอตกเป็นไก่โดนโรคไปได้
"หวัดดีครับพ่อ หวัดดีครับแม่"
"อ้าว โจ๊ก หวัดดีลูก แล้วไหนบอกแม่ว่าจะมาถึงกันตอนสายๆ นี่มันบ่ายไปแล้วนะ พ่อแม่กำลังเป็นห่วงอยู่พอดี โทรไปก็ไม่รับ"
"เมื่อเช้าตื่นสายกันนะครับแม่ อีกอย่างวันนี้คนเยอะเลยรอรถนานไปหน่อย"
"จ๊ะๆ มาถึงปลอดภัยก็ดีแล้ว แล้วนี่หิวกันมั๊ย เดี๋ยวแม่ไปอุ่นกับข้าวให้"
"แล้วนั่นจูนเป็นไร พ่อเห็นไม่พูดไม่จา ก้มหน้าตลอดเลย"
"อ๋อ มันเมารถนะครับ ผมเลยให้มันกินยาแก้เมาไปเม็ดหนึ่ง สงสัยฤทธิ์ยายังค้างอยู่"
"งั้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนไป เดี๋ยวแม่อุ่นของกินไว้ให้"
"ครับ'
“เป็นไงบ้างครับ? ตื่นมาอาบน้ำไหวมั๊ย?” ผมปล่อยมันนอนยาวบนเตียง ส่วนผมก็เตรียมผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้าชุดใหม่ไว้สำหรับผมและมัน
“โจ๊ก มึนหัว มันหนักๆ”
“ยังปวดมากอีกเหรอ?” ผมวางสิ่งที่กำลังทำแล้วเดินไปนั่งข้างๆมัน
“มันหนักๆ แต่ไม่ปวด”
“ตรงไหน?”
“ทั้งหัวเลย”
“มา เดี๋ยวช่วย” ผมก้มลงจุ๊บปากมันไปทีหนึ่ง
“มั่วแล้วมึงอ่ะ กูมึนหัว ไม่ใช่ปวดที่ปาก” แต่เมื่อกูก็เห็นว่ามึงให้ความร่วมมือนะ
“แล้วช่วยได้มั๊ยละ?”
“ก็ นิดนึง” ฮ่าๆๆๆๆๆ มันเอาผ้าห่มคุลมปิดทั้งหัวเลย
“มา คราวนี้ช่วยจริงๆแล้ว ”
“จริงนะ?”
“จริงดิ” นั่นแหละมันถึงยอมมุดหัวออกมาจากผ้าห่มได้
ผมก็ไม่ได้ทำไรมากหรอก ไม่ใช่หมอนิ ทำได้แค่ลูบๆหัวมันไปมา เหมือนที่เคยทำทุกครั้งเวลามันไม่สบายแล้วไม่ยอมไปหาหมอ
“ดีขึ้นยัง?”
“ยังเลย”
“งั้นไปหาหมอกันดีกว่า”
“ไม่ไป”
“แล้วเมื่อไรจะหาย ถ้าเป็นมากกว่านี้จะทำไง”
“มันเป็นอาการปกติของคนกินยาเมารถเว่ย มันจะมึนๆ หนักๆแบบนี้แหละ ต้องนอนให้เต็มอิ่มนั่นแหละ มันถึงจะหาย มึงนี่ขี้โวยวายจริง อาบน้ำก็ดีขึ้นแล้ว” ก็กูไม่รู้นิ
“งั้นอาบน้ำกัน?”
“อาบให้ด้วยนะ”
“อ่อยกันป่ะเนี่ย”
“มึงนี่หื่นขึ้นหน้าแล้วนะ”
“ไปๆ เลิกเล่นได้แล้ว พ่อแม่คอยอยู่”
“ตกลงอาบให้กูนะ”
“กูมีทางปฏิเสธงั้นสิ”
“ไม่มี” ผมก็ยอมมันตามเคยนั่นแหละ ขี้เกียจเถียงด้วย เหนื่อย
“เป็นไงบ้างจูน ดีขึ้นยังลูก?”
“สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่ ดีขึ้นแล้วครับ ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ สดชื่นขึ้นเยอะ”
“นั่งลงๆลูก จะได้กินข้าวกัน”
“ของโปรดผมทั้งนั้นเลย”
“แม่ก็ทำไว้ให้เราทั้งสองคนนั่นแหละ ทำไว้ตั้งแต่มื้อเช้า แต่กว่าจะได้กินเกือบมื้อค่ำ กินๆ อย่าพูดมาก”
“แล้วนี่โจ๊กจะกลับบ้านหรือว่านอนนี่ลูก?”
“ผมคงกลับบ้านนะครับแม่ คิดถึงพ่อกับแม่เหมือนกัน”
ผมหันไปมองหน้ามัน เพราะตลอดที่ผ่านมาเราอยู่ด้วยกัน กินด้วยกัน นอนด้วยกันตลอด แต่สองสามวันนี้ มันต้องอยู่กับพ่อแม่มัน ผมเองก็ต้องอยู่กับพ่อแม่ผมเหมือนกัน แต่มันก็ดูจะเข้าใจ ไม่เห็นโวยวายหรือทำหน้าไม่พอใจ แถมยังยิ้มให้ด้วย
“ให้กูไปส่งมั๊ย?”
“มึงไปนอนพักเหอะ เดี๋ยวกูนั่งวินไปได้”
“งั้นเอารถกูไปใช้ดิ”
“ไม่ดีกว่า เผื่อมึงอยากเอาไปแวนซ์บ้าง”
“ตามใจ โทรหากูด้วยละ”
“ถ้าไม่โทรละ?”
“ก็ลองดู ไปได้แล้ว กูจะนอน อ้อ อย่าไปเสะแถวไหนต่อละ เดี๋ยวกูโทรเข้าบ้านแล้วไม่เจอมึง มึงอาจตายได้” โหดตลอด
“ครับๆๆๆ กลัวแล้ว จูบหน่อย”
“ทะลึ่งแล้วมึง เดี๋ยวฟ้าก็ผ่าหรอก กลางแจ้งซะขนาดนี้”
“ถ้าในที่ลับ หมายความว่ายอม”
“จัดไป ฮ่าๆๆๆๆๆ” มันพูดเองก็ขำเอง
“สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่”
“จ๊ะลูก แล้วไหนบอกแม่ว่าจะมาตอนเช้าๆไง หรือว่าไปเล่นบ้านโน้นมา”
“เปล่าครับ ก็เพิ่งมาถึงนี่แหละ แต่ไปแวะบ้านโน้นมาแป๊บหนึ่ง พอดีเมื่อเช้าตื่นสายกันอ่ะครับ คนก็เยอะ เลยรอรถนานมากกกกกกกกกก”
“แล้วกินไรมายัง?”
“ผมกินมาจากบ้านโน้นแล้วครับ”
“เป็นไงคุณ ผมบอกแล้วว่าเจ้าโจ๊กมันต้องไปบ้านโน้นก่อนอยู่แล้ว กับข้าวคุณเป็นหมันเลย” แป่ว
“พอดีอ่อนมันไม่ค่อยสบายนิดหน่อย ผมเลยพามันไปส่ง แล้วก็อยู่กินข้าวเป็นเพื่อนมัน ”
“อ้าว แล้วจูนเป็นไรมากเปล่าลูก”
“มันเมารถอ่ะแม่ ไม่เป็นไรมากหรอกครับ แม่” ผมเดินเข่าไปกอดแม่และหอมแก้มแม่เอาดื้อๆ เล่นเอาแม่ถึงกับงงไปเหมือนกัน
“จะมาอ้อนอะไรแม่อีกละพ่อตัวดี จะให้ไปขอสาวหรือหนุ่มที่ไหนอีกละ”
“โหแม่ ดูพูดเข้า ผมก็มีแค่หนุ่มนั่นคนเดียวแหละครับ”
“แม่จะไปรู้ได้ไง ก็เห็นร้อยวันพันปี ไม่เคยมาอ้อน”
“เปล่าอ้อนซะหน่อย แค่รักแม่ ไม่ได้รักแค่วันแม่นะ รักทุกวันเลย หอมหน่อยๆ ” ผมหอมแก้มไปหลายฟอดเลย ชื่นใจ
“เบาๆหน่อยโจ๊ก แก้มแฟนพ่อช้ำหมด”
“แฟนพ่อแต่แม่ผมนิ”
“แม่แก แต่เมียพ่อ”
“โอเคครับคุณพ่อ อ่ะแม่กลับไปหาแฟนแม่เหอะ ขี้หวงเวอร์ ”
“เล่นไรกันพ่อลูกคู่นี้ แม่เขิน ไม่มีผู้ชายมาแย่งแม่กันแบบนี้นานแล้ว นะ รู้สึกสดชื่นจัง” แม่ผมไปแล้วครับ
“แม่ งั้นผมไปกินข้าวก่อนนะครับ”
“กินมาแล้วไม่ใช่เหรอโจ๊ก พ่อเค้าพูดเล่นนะ อย่าคิดมาก”
“ผมเผื่อท้องไว้แล้วครับ” ผมทำแบบนั้นจริงๆนะ เพราะผมรู้ว่ายังไงที่บ้านผม แม่ก็ต้องทำกับข้าวไว้รอเหมือนกัน
มื้อเย็นผมก็ลงมาช่วยแม่ทำกับข้าว ส่วนพ่อก็ไปดูแลลูกรัก ต้นไม้นั่นแหละที่เรือนเพาะชำหลังบ้าน ไม่เกิน สองปี บ้านต้องกลายเป็นสวนพฤษศาสตร์แน่เลย กับข้าวเสร็จ ผมก็ไปตามพ่อมาทานข้าวพร้อมกัน
“พ่อครับ ทานข้าวได้แล้ว”
“พ่อเห็นแกมีความสุข พ่อก็ดีใจ” มามุขไหนของพ่อเนียะ
“พ่อดีใจ ผมก็มีความสุขเหมือนกันครับ”
“โจ๊ก แล้วจูนไม่มาบ้านเราบ้างเหรอลูก”
“ไม่รู้มันเหมือนกัน ไม่เห็นมันพูดไรเลย”
“คุณก็ จูนมันก็อยากอยู่กับครอบครัวมันบ้างสิ ” ผมก็คิดเหมือนพ่อนั่นแหละ
“แม่ก็ยังไม่ได้ว่าไรซะหน่อย แค่ถามดู” ผมกินข้าวมื้อนี้ มันอิ่มๆ จนไปถึงใจเลย มันคนละความรู้สึกกับตอนที่กินข้าวกับคนรัก มันอธิบายไม่ถูก แต่รู้สึกและสัมผัสได้
กินกันเสร็จผมก็ขอจัดการเรื่องเก็บกวาดเอง
แม่จะไม่ยอม แต่ผมบอกอยากทำจริงๆ นั่นแหละถึงยอม
อาบน้ำไรเสร็จก็มานอนกลิ้งบนเตียง แล้วก็โทรหามัน
“อาบน้ำยัง?”
“อาบแล้ว”
“แปรงฟันยัง?”
“แปรงแล้วคร้าบบบบบบบคุณ” ฮ่าๆๆๆๆ อยากจีบแฟนตัวเองโว้ยยยย
คุณกันสัพเพหาสาระไม่ได้หรอก แค่อยากคุย อยากได้ยินเสียงเฉยๆ
จนได้ยินมันหาวนั่นแหละ
“พรุ่งนี้ให้ไปหามั๊ย?”
“ไม่ต้อง กูมีนัดแล้ว”
“นัดไร นัดกะใครอีก”
“ไม่ต้องมาเสียงแข็งใส่กูเลยมึง บอกไปมึงก็ไม่รู้จักหรอก”
“ตามใจๆ แสดงว่าพรุ่งนี้มึงจะไม่อยู่บ้าน”
“ใช่ เจอกันวันจันทร์ทีเดียวเลย ไปเจอกันที่คิวรถเลยนะ เดี๋ยวกูไปเอง” ไอ้นี่ทำตัวน่าสงสัย แต่ก็ดี ผมจะได้ทำไรที่ตั้งใจเอาไว้สะดวกหน่อย
-
ผมมาเดินซื้อของขวัญให้แม่ กะว่าจะเซอไพรส์แม่ซักหน่อย เพราะผมออกมาโดยไม่บอกใคร แต่แปะโน้ตบอกไว้แล้ว
ผมเดินเลือกอยู่นานมาก ก็ไม่เจอของที่ถูกใจซักกะที
เดินจนเหนื่อย เลยเปลี่ยนที่ดู
ผมจะเดินมาเอามอไซต์ที่จอดไว้ เห็นเด็กเดินขายพวงมาลัยมะลิพวงใหญ่ สวยดี กลิ่นก็หอมด้วย
มาลัยมะลินี่แหละ เจ๋งสุด
สรุปผมได้มาสี่พวง ฝีมือเค้าประณีตมากเลย หอมมากด้วย
ถึงบ้านผมรีบขึ้นห้อง อ่อ ผมซื้อน้ำแข็งกับกระติกมาด้วยจะได้เก็บไว้แช่มาลัย
วันนี้ทั้งวันก็ไม่ได้เจอหน้ามัน โทรก็ไม่ได้โทร เดี๋ยวไว้ค่อยโทรก่อนนอน
มื้อเย็นผมก็ลงมือเข้าครัวเองเลย ปกติผมก็ทำอยู่แล้วนะ
ทานไรกันเสร็จ ก็อยู่คุยกับพ่อแม่ครึ่งชั่วโมง ก่อนจะแยกย้ายกัน
อาบน้ำเสร็จไรเสร็จก็จัดการโทรหามัน
“วันนี้คิดถึงกูยัง?”
“เออวะ วันนี้กูลืมมึงไปเลย” ดูมัน
“เหมือนกูเลย”
“ชิส์”
“แล้ววันนี้ทำไรบ้าง?”
“เยอะ แต่ขี้เกียจเล่า ”
“ตามใจแล้วพรุ่งนี้อยู่บ้านป่ะ?”
“คงอยู่ตอนเช้า สายๆคงไม่ ”
“ไปไหนอีก มึงซ่อนชู้อยู่ป่ะเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆๆ น่าสน”
“เชี่ย ”
“กูไม่นอกใจมึงหรอกน่า ธุระเล็กๆน้อยๆ แต่มันยิ่งใหญ่มาก”
“ไม่มีชู้จริงนะ?”
“แฟนผมน่ารักสุดแล้วครับ”
“กูก็ว่างั้นแหละ” ฮ่าๆๆๆ
“นอนได้แล้ว กูง่วง”
“อืมๆๆๆ ฝันดีครับ”
“อืมๆๆๆๆ ฝันดีครับ”
เช้านี้ผมตื่นแต่มืดเลย ลงมาเตรียมมื้อเช้า
จน 7 โมงพ่อกับแม่ก็ลงมา
“โห โจ๊ก ทำไรนะลูก”
“ก็อาหารเช้าของพ่อกับแม่ไงครับ”
“เซอไพรส์แม่เหรอ?”
“ก็แค่อยากทำให้แม่ทานเองครับ”
“ลูกคนนี้นิ มาให้แม่หอมหน่อยเร็ว” ผมก็รีบยื่นแก้มให้ทันที
ผมเก็บล้างเสร็จ ก็คลานเข่าเข้าไปหาพ่อกับแม่ที่นั่งดูทีวอยู่
“แม่ครับ พ่อครับ”
“อะไรลูก คลานมาทำไม มานั่งบนนี้กับแม่มา”
“ไม่เป็นไรครับ แม่รู้มั๊ยว่าแม่เป็นแม่ที่ประเสริฐที่สุดเท่าที่ผมเคยมีมา”
“แน่สิโจ๊ก ก็พ่อมีเมียคนเดียว” พ่อคงเห็นแม่น้ำตาซึมๆ จึงปล่อยมาหนึ่งดอก ซึ่งก็ได้ผล
“เอ๊ะ คุณนี่จะขัดลูกทำไม”
“ผมรักแม่นะครับ รักมากด้วย อยู่กับผมไปนานนะครับ รักพ่อด้วย”
“จ๊ะลูก แม่ก็รักโจ๊กนะ รักมาก ”
“นี่มาลัยสำหรับแม่ครับ”
“ฮึก ๆๆๆ” อ้าว แม่ดันร้องซะงั้น
“นี่สำหรับพ่อครับ” ผมยื่นอีกพวงหนึ่งให้พ่อ
“มีของพ่อด้วยเหรอ?” พ่อยื่นมือมารับงงๆ แต่ผมเห็นนะว่ายิ้ม
“ก็พ่อเป็นคนที่ผมรักด้วยนิ”
ผมก้มลงกราบเท้าคนทั้งสอง พ่อกับแม่ก็ลูบหัวให้พรผมใหญ่เลย
ผมเดินลงมาเห็นพ่อกับแม่นั่งดูทีวีกันอยู่ ผมคลานเข่าเข้าไปหา ทั้งพ่อทั้งแม่ยิ้มให้ผม
ผมคลานไปหยุดตรงหน้าท่าน
“ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมกำลังจะบอก กำลังจะทำ มันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่พ่อแม่ให้ผมมาตลอด ผมรักแม่ครับ ผมรักพ่อครับ” ผมยื่นมือส่งมาลัยที่ไปหาซื้อมาเมื่อวานให้พ่อกับแม่คนละพวง แล้วก้มกราบเท้าทั้งสองท่าน
“แค่ลูกสุขพ่อกับแม่ก็สุขแล้ว”
“สิ่งที่โชคดีที่สุดในชีวิตผม คือเกิดมาเป็นลูกของพ่อกับแม่ครับ”
“จูนก็เหมือนกันนะลูก จูนคือแก้วตาของพ่อ แก้วใจของแม่”
“ขอบคุณนะครับที่รักผม ดูแลและเข้าใจผมมาตลอด ผมจะเป็นแก้วตาดวงใจของพ่อแม่ให้ดีที่สุดครับ”
“ไม่ต้องดีที่สุดหรอกลูก แค่เป็นอย่างที่ผ่านมาและดีอย่างนี้ตลอดไปก็พอแล้ว” นี่แหละครับ พ่อแม่ของผม คนที่ผมเคารพรักบูชาสุดดวงใจ คนที่เข้าใจผมทุกเรื่อง ถึงแม้คนทั้งโลกไม่เคยเข้าใจเลย
“ครับ ”
“อ้าวจูน โจ๊กไม่อยู่บ้านหรอกลูก มาๆเข้ามาก่อน”
“สวัสดีครับแม่” ผมเดินตามแม่เข้ามาในบ้าน
“สวัสดีครับพ่อ”
“หวัดดีลูก เจ้าโจ๊กมันไม่อยู่หรอก เห็นออกไปตั้งแต่สายๆแล้ว พ่อคิดว่ามันไปหาจูนซะอีก” ไปไหนของมันวะ ซ่อนชู้ป่ะเนี่ย
“แล้วนี่จูนกินไรมายังลูก กินข้าวมั๊ย เดี๋ยวแม่จัดให้”
“ผมกินมาแล้วครับแม่ ผมมาหาพ่อกับแม่ครับ ไม่ได้มาหาโจ๊กหรอก” พ่อกับแม่มองหน้ากันงงๆ ก่อนจะยิ้มออกมาให้ผมทั้งคู่
“มา เข้ามาหาพ่อกับแม่หน่อย” ผมคลานเข่าเข้าไปหาคนทั้งคู่ตรงหน้า
“ผม ผม ไม่รู้จะพูดไงดีครับ”
“จูนไม่พูด แม่กับพ่อก็เข้าใจจ๊ะ”
“ขอบคุณนะครับพ่อ ขอบคุณนะครับแม่ที่เข้าใจผมกับโจ๊ก และขอบคุณมากๆที่พ่อกับแม่ให้กำเนิดโจ๊กมา เลี้ยงดูโจ๊กมาอย่างดีตลอด”
“จ๊ะๆๆ แม่ก็ขอบคุณนะที่ลูกรักลูกของแม่ แม่ก็รักจูนนะลูก พ่อก็ด้วย ”
“ผมก็รักพ่อกับแม่ครับ” ผมยื่นมาลัยที่เตรียมมาให้ทั้งสองคน ทั้งสองคนก็ให้พรผมมาสิบรถบรรทุกได้มั้ง
“แล้วปีนี้จะให้พ่อกับแม่เก็บไว้เป็นความลับอีกมั๊ย?”
“เหมือนเดิมครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมปิดโจ๊ก”
“แล้วทำไมไม่ให้บอกโจ๊กละลูก?”
“ผมเขินมันนะครับ ”
“จ้าๆๆ ตามใจพวกเราเถอะ แม่ฝากดูแลโจ๊กด้วยนะจูน แล้วอย่าลืมดูแลตัวเองด้วย”
“ครับ พ่อกับแม่ก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ อยู่กับพวกเราไปนานๆ”
“อ้าวโจ๊ก จูนไม่อยู่บ้านหรอกลูก มาๆเข้ามาก่อน”
“สวัสดีครับแม่” ผมเดินตามแม่เข้ามาในบ้าน
“สวัสดีครับพ่อ”
“หวัดดีลูก จูนไม่อยู่หรอก เห็นออกไปตั้งแต่สายๆแล้ว พ่อคิดว่ามันไปหาโจ๊กซะอีก” ไปไหนของมันวะ ผมว่ามันต้องซ่อนชู้จริงๆแล้วสิ
“แล้วนี่โจ๊กกินไรมายังลูก กินข้าวมั๊ย เดี๋ยวแม่ตั้งโต๊ะให้”
“ผมกินมาแล้วครับแม่ ผมมาหาพ่อกับแม่ครับ ไม่ได้มาหาจูนหรอก” พ่อกับแม่ยิ้มออกมาให้ผมทั้งคู่
“มาทำเหมือนทุกปีละซิ” ผมคลานเข่าเข้าไปหาคนทั้งคู่ตรงหน้า
“ก็ประมาณนั้นครับ”
“น่ารักดีจริงๆลูกเขยเรา” ฮ่าๆๆๆๆ ยิ้มแก้มแตกเลย ลูกเขย ๆ ชอบจังคำนี้
“ขอบคุณพ่อกับแม่นะครับที่ทำให้มีจูนในโลกนี้ ขอบคุณที่พ่อกับแม่เข้าใจเราสองคน ขอบคุณที่แม่กับพ่อมีลูกชายที่น่ารักๆไว้ให้ผมได้รัก” พูดทุกปีก็เขินทุกปี
“จ๊ะๆๆ แม่ก็ขอบคุณนะที่ลูกรักลูกของแม่ แม่ก็รักโจ๊กนะลูก พ่อก็ด้วย ”
“ผมก็รักพ่อกับแม่ครับ” ผมยื่นมาลัยที่เตรียมมาให้ทั้งสองคน วันนี้ผมคงไม่ต้องกินไรทั้งวันแล้วแหละ อิ่มพรมาก
“แล้วปีนี้จะให้พ่อกับแม่เก็บไว้เป็นความลับอีกมั๊ย?”
“เหมือนเดิมครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมปิดจูน”
“แล้วทำไมไม่ให้บอกจูนละลูก?”
“ถ้าขืนมันรู้นะครับ ผมว่ามันล้อผมสิบวันสิบคืนที่ทำอะไรแบบนี้ ยิ่งมันชอบว่าผมเถื่อนๆอยู่”
“จ้าๆๆ ตามใจพวกเราเถอะ แม่ฝากดูแลจูนด้วยนะโจ๊ก แล้วอย่าลืมดูแลตัวเองด้วยละ แม่ฝากดูแลนะลูก ไม่ได้ให้ตามใจไปซะทุกเรื่อง อะไรที่ผิดๆก็ช่วยกันฉุดกันดึงอย่าไปทำมัน คนรักกันไม่จำเป็นต้องเออออกันหมดทุกเรื่องหรอก ”
“ครับ พ่อกับแม่ก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ อยู่กับพวกเราไปนานๆ”
ผมไปถึงคิวรถก็เห็นมันนั่งรออยู่แล้ว
“ไปไหนมา โทรหาก็ไม่รับ” นั่นไง ผมยังไม่ทันนั่งเลย มันก็ยิงคำถามแล้ว
“ไปหาคนสำคัญมา มึงละ ไปไหนมา”
“ไปหาคนสำคัญมาเหมือนกัน”
“ชิส์ ลอกคำตอบกู”
กลับถึงห้องพักก็หกโมงกว่าแล้ว
เลยแวะหาไรกินก่อนขึ้นห้อง
แต่ร้านปิดหมดเลย
เลยต้องฝากท้องกับอีซี่โกตามเคย ผมกระเพราะไก่ มันพะแนงหมู ถือกันมาคนละกล่อง
อาบน้ำแปรงฟันเสร็จก็นอนกลิ้งบนเตียงกันทั้งคู่
“คิดถึงกลิ่นแบบนี้ที่สุดเลย ไม่ได้กอดมาตั้งสองคืน” ผมซุกซอกคอมัน ไม่รู้ดิผมชอบกลิ่นซอกคอมันมากๆ มันหอมๆ ยังไงไม่รู้
“โจ๊ก จั๊กจี้ ปล่อยเลย”
“ไม่คิดถึงกูเหรอ?” ผมเงยหน้าจากซอกคอมันมาถาม
“ไม่บอกว่าคิดถึงมากเลยต่างหาก”
“งั้นคืนนี้มึงอย่านอนเลยครับที่รัก”
“ไอ้โจ๊ก ไอ้หื่นขึ้นหน้า ปล่อยกูโว้ย”
“ยอมรับชะตากรรมเถอะครับมึง”
ตอนพิเศษวันแม่ครับ
บอกรักแม่กันทุกวันนะครับ ไม่ใช่เฉพาะวันนี้
ไปและ
-
คิดถึงสองจอสุดสุดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนพิเศษนี้น่ารักมากกกก ทั้งสองจอ
ทั้งครอบครัวทั้งสองคน :กอด1:
ใจตรงกันดีเนอะโจ๊กจูนเนี้ยย
แบบนี้จะไม่ให้พ่อแม่แต่ละคนรักและยอมรับได้อย่างไรกัน
คิดถึงคุณดิวด้วยน้าาา :กอด1:
-
หายคิดถึงไปได้กะจึ๋งนึงค่ะ :sad11:
:katai2-1: 2 จ. โจ๊ก+จูน ยังน่ารักน่าใคร่เหมือนเดิมค่ะ
แต่อยากให้มีตอนหวานๆๆๆๆ กันมากๆ มั่งอ่ะ (น้อยจัง..... :hao4:)
ขอบคุณ คุณ due มากนะคะ รักคนเขียนนนนนนนนนน :3123:
-
ตอนพิเศษน่ารักมากๆ
-
กรี๊ดดด
พี่ดิวย่องมาต่ออะ ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆนะคะ
สองจอนี่ก็ทำอะไรเหมือนกันเลยน้าาา
-
น่ารักเนอะคู่นี้ โจ๊กใจเย็นและมีเหตุผลเสมอเลย
จูนก็เอาแต่ใจนิด ๆ ขี้อ้อนหน่อย ๆ กำลังพอดีเลย
-
โจ๊ก จูน น่ารักที่สุด :-[ คิดถึง 2 จ. จริงเลย
มาเซอร์ไพรส์วันแม่ แหม๊ ทั้งลูกเขย ลูกสะใภ้ กตัญญูทั้งคู่
น่าปลื้มใจแทนคุณพ่อคุณแม่ ทั้งสองคนจัง
เจอ 2 จ.ทีไร อยากอ่านต่อทุกทีซิน่า อยากอ่านตอนมหาวิทยาลัยจัง :impress:
แต่ัยังไง ก็ขอบคุณคนดิวนะคะ พาสองหนุ่ม มาให้หายคิดถึงเป็นครั้งคราวอย่างนี้น่ารักที่สุด
หวังว่าจะได้เจอ โจ๊กจูน ในวันพิเศษอื่น ๆ อีกน้า
ขอบคุณล่วงหน้าค่า :L2: :3123:
-
:pighaun: :pighaun:
น่ารักทุกคนเลย
ทั้งน้องดิว ๒จ
แล้วก็เด็กช่างบนรถตู้ด้วย
เมื่อไหร่น้องดิวจะมีเรื่องใหม่มาให้อ่านมั่งอะคับ
-
:กอด1 :กอด1:
:bye2: :bye2:
-
ชอบรื่องนี้มากๆ หวานมาก
-
น่ารักไม่เปลี่ยนแปลง อิจฉาจังเลยคับ ^^
-
กลับมาเยี่ยมจูนกับโจ๊ก หลังจากร้างลากันไปหลายปี
-
โจ๊กจูนยังน่ารักเหมือนเดิม
-
เพิ่งได้เข้ามาตามอ่าน สนุกมากค่ะ ลุ้นจนตัวโก่งไปหมดกว่าจะลงเอยกันได้
ขอบคุณดิวมากค่าสำหรับเรื่องดีๆ ที่นำมาให้อ่านกัน :L2:
-
อยากให้พี่ดิวมาต่ออีกกกกกกกก ><
-
มาจิ้มเอาฤกษ์เอาชัยก่อนอ่าน :z13: :z13: :z13:
-
เอาสอง หน้า ไปไว้ที่ไหนก้อไป เพลียกับนางเกิ๊น :m16: :m16:
-
ปาล์มเห็นแก่ตัว ทำกับคนที่ตัวเองเรียกว่าเพื่อนแบบนี้เหรอ เอาแต่ความรู้สึกของนังอ้อย คิดถึงแต่ความรู้ของตัวเองจนหลงลืมไปว่าโจ๊กก็มีความรู้สึกเหมือนกัน เห็นแก่ตัวที่สุดคนอะไรไม่ชอบบอกเลย :angry2: :angry2: :serius2:
-
โจ๊กถามจริงจะทำตัวเป็นพระเอกพิกุลทองจะร่วงจากปากไปถึงไหน บางทีก้อน่าเบื่อเบาๆนะโจ๊ก :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
อิสอง แรดนะนาง :angry2: :serius2: :fire: :m31: :m16: :m16:
-
รู้สึกคิดถึงจัง
โจ๊กจูน
เดี๋ยวกลับมาอ่านใหม่นะ : )
แวะมาเม้น เพราะคิดถึงเฉยๆ
-
:pig4: จบแล้ว นั่งอ่านมา วันครึ่ง(เวลาว่างเยอะ) อยากจะบอก โอ๊ย สนุก ทุกตอน มีอินแบบหน่วงๆบางตอน
ฮากับ กับครั้งแรกของ โจ๊ก จูน :katai2-1:
-
กลับมาอ่านรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้
คิดถึงสองจอ ผ่องเพื่อนและคุณดิวด้วยค่ะ :mew1:
-
อ่านมาหลาย เพิ่งอ่านจบวันนี้ตอนเที่ยงคืนพอดี ชอบมากเลยครับ สนุกมากๆ ทำให้เห็นเลยว่าความรักเป็นสิ่งที่่สวยงามจริงๆ ^^
-
โจ๊กดูรักจูนมากๆ ชอบโจ๊ก
แต่ชอบเสกมากกว่า. 555
ขอบคุณมากๆนะคะ
-
เค้าอ่านจบแล้วววววววววว ลุ้นกับรักของสอง จอ มากเลยอ่าาาา ลุ้นตัวโก่งเลย กลัวจูนจะเสร็จชีน 55555 แต่เค้าก็แอบหวั่นไหวในความน่ารักของชีนอยู่เหมือนกันนะ แต่ยังงัยโจ๊กก็ชนะเลิศอ่าาาา
กว่าจูนจะเข้าใจตัวเองทำเอาเค้าเหนื่อยเลยอ่ะ
พอตกลงเป็นแฟนแล้วก็มีแต่ฉากฟินๆ หวาน ให้เค้าอิจฉาาาาาาา
นี่ตามอ่าานเรื่องเก่าๆอยู่ค่ะ แต่ความสนุกไม่เก่าเลยยยย
ขอบคุณนะค่ะคุณดิว ว่างๆมา Up ความน่ารักของสอง จอ ให้อ่านกันอีกนะค่ะ^_____^
-
ในที่สุดก็อ่านจนจบ
อ่านตั้งกะเที่ยง ยันตีสี่ แหม ทำไปได้
บอกตามตรงนะ เห็นชื่อเลยลองกดเข้ามาอ่าน
พออ่านไปๆ ดันติดจนปล่อยไม่ลง (ยอมอดข้าวตั้งกะเที่ยงอะคิดดู วางไม่ลงจริงๆ)
ในตัวเนื้อเรื่องเลย แน่นปึก เนื้อหากินใจมีแอบปนคำกับมุขเป็นระยะๆ
ส่วนตัวละคร บอกให้ว่าชอบนิสัยของโจ๊กมาก โจ๊กน่ารักมากกก แต่ก็แอบเสียดายชีนนะ 555
อ้อ เพื่อนๆ ของสองจอก็ ใจหล่อ ใจสวยกันสุดๆ แต่เกลียดน้องอ้อย กับอิสองอย่างแรง(แหมจะนึกสงสารอยู่บ้างอะนะ)
อ้อ ว่านหายไปเลย หลังๆ ตัวตนของเจ้าเป็นเช่นใด เป็นห่วงนะคะ :hao6:
สุดท้าย ชอบซีนโรแมนติก กุ๊กกิ๊กๆ ของสองจอนะ มันมุ๊งมิ๊ง ดี
แต่ที่แอบเสียดาย ดราม่าไม่สุด คือไม่ได้ตินะ มันดีแล้วล่ะ แต่แบบว่าจะร้องๆ น้ำตาเล็ดแล้วมันก็หวานอย่างเร็ว(ก็ชอบแหละ เพราะดราม่าสุดๆ จะรับไม่ได้ เอ๊ะ! ตกลงจะเอาไงวะอินี่ 5555)
โอเค
ขอบคุณคุณดิวที่เป็นผู้แต่งเรื่องนี้ให้อ่าน ให้อิน ให้ซึ้ง ให้หวานมากเลยค่ะ
ยังรอตอนพิเศษเรื่อยๆ ค่ะ
ท้ายที่สุด ชอบเก่ง เอ้ย เกต กับพงศ์ เอ้ย แพมมาก สองนางนี้น่ารักถูกใจชะนีจริงๆ
ชูป้าย รักโจ๊ก (จูนอย่าเผลอ ไม่งั้นป้าจะเสียบ :hao7:)
-
ตามอ่านรวดเดียวจบ ชอบมากครับ แบบว่าชอบที่มีบทพูดกันเยอะๆแบบนี้ครับ ขอบคุณครับ :z2: :z2: :z2:
-
"ขอบคุณมากครับ พี่พีชสำหรับวันนี้ เดี๋ยวผมปิดคลีนิคเองครับ"
"พี่เกรงใจคุณหมอแย่เลยค่ะ"
"ไปเถอะครับ ไม่เป็นไรแค่นี้เองสบายมาก"
"งั้นพี่ไม่เกรงใจแล้วนะค่ะ แฟนพี่รออยู่ข้างนอกแล้ว"
"ตามสบายครับ"
"ขอบคุณค่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะค่ะ พรุ่งนี้พี่จะมาเปิดคีลนิคก่อนคุณหมอ " ผมยิ้มขอบคุณพี่พีช
ยังเหลืออีกหนึ่ง
"อ้าวคุณหมอ พี่คิดว่าคุณหมอกลับแล้วซะอีก" ผมลืมตาขึ้นจากความเหนื่อยล้า แต่ยังคงครูดไปกับเก้าอี้ตัวเขื่อง
"พี่นุกกลับก่อนได้เลยครับ เดี๋ยวผมปิดคลีนิคเอง"
"ยัยพีชกลับแล้วเหรอค่ะ"
"เพิ่งกลับไปเมื่อกี้เองครับ พี่นุกก็กลับได้แล้ว เป็นผู้หญิงเดินทางค่ำๆ มันอันตราย"
"แล้วทำไมคุณหมอคนเก่งยังไม่กลับค่ะ กลับพร้อมกันเลยมั๊ย?"
"เดี๋ยวผมขอนั่งพักซักหน่อยดีกว่าครับ วันนี้เหนื่อยกันหมดเลย เชิญพี่นุกกลับก่อนได้เลยครับ เดี๋ยวผมปิดคลีนิคเอง"
"พี่เกรงใจค่ะ ให้พี่เอยู่เป็นเพื่อนมั๊ยค่ะ?"
"ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ พี่นุกกลับไปพักผ่อนเถอะ เหนื่อยมามากแล้ววันนี้ เจอกันพรุุ่งนี้นะครับ" ผมรีบพูดตัดบทรวบรัด
"งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะค่ะ"
"ครับ ขับรถระวังๆนะครับ"
ในที่สุดผมก็ได้อยู่คนเดียวสมใจซะที
วันนี้เหนื่อยมาก อาจจะเป็นเพราะวันนี้คือวันเสาร์ ทุกคนเลยสะดวกมาพบหมอในวันนี้
แต่ภาระหน้าที่วันนี้ก็จบแล้ว งั้นได้เวลาผ่อนคลายสำหรับตัวเองซักที ผมปลดกระดุมช่วงอกออกสองเม็ด ถลกแขนเสื้อขึ้นมาเหนือศอก เอาชายเสื้อออกนอกกางเกง ถอดแว่นวางบนโต๊ะ ถอดรองเท้าออก ยืดแขนไปข้างหน้า ขึ้นข้างบนสลับกันไปแก้เมื่อยขบ พอรู้สึกสบายตัวขึ้นหน่อย ก็เอนตัวพิงโซฟาเต็มพิกัด หลับตาผ่อนคลาย
แต่นึกออกว่าต้องดูเวลาก่อน......ทุ่มครึ่ง พักสายตาซักครึ่งชั่วโมงละกัน
ผมได้ยินเสียงก๊อกแก๊กๆหน้าประตู แต่ขี้เกียจลืมตาขึ้นดู
มาอีกแล้ว
"ตื่นได้แล้วครับ"
.......... ผมลืมตาขึ้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"เหนื่อยเหรอ?"
"มาทำไม?"
"มาจีบไง ผมเคยบอกไปแล้วนิ" มันยิ้มใส่ตาผม
"ก็บอกไปแล้วเหมือนกันว่ามีแฟนแล้ว"
"งั้นเป็นกิ๊กก็ได้"
"ไม่ได้ ผมรักแฟนผมมาก"
"แต่ผมเป็นคนดีมากนะ รักเดียวใจเดียว รักจริงด้วย แฟนคุณดีเท่าผมรึเปล่าละ?"
"แฟนผมดีกว่า น่ารักกว่าคุณเยอะ"
"งั้นบอกมาหน่อยดิ ว่าดีกว่ายังไง น่ารักกว่าตรงไหน ผมตามจีบคุณมานานแล้วนะ ยังไม่ใจอ่อนอีกเหรอ?" อ้อนตอนท้ายซะงั้น ผมเผลอยิ้มตามเลย ไม่ได้ๆ ต้องกลับมานิ่งเหมือนเดิม
"แฟนผมเหรอ ........... เอาแต่ใจก็เก่ง ชอบคิดเองเออเอง........ไม่เคยจะฟังอะไรกันเลย ขี้หึงด้วย มีอะไรก็ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยบอก ต้องให้บังคับ บางครั้งก็งี่เง่า แล้วก็...."
"พอๆๆ ที่พูดมาผมเห็นแต่ข้อเสียทั้งนั้นเลย ผมยังไม่เห็นข้อดีของเค้าที่คุณจะรักได้เลย"
"ข้อดีของเค้าเหรอ........เท่าที่คิดออกตอนนี้ อืมมมมมมมม ไม่มีนะ...."
"อ้าว............"
"อ่อ ข้อดีคือ เค้าทำให้ผมรักเค้าได้ไง"
"คุณจะไม่สนใจผมจริงอ่ะ? ผมหล่อนะ หน้าที่การงานก็ดี สาวๆชอบผมตั้งเยอะนะ แต่ผมก็เลือกที่จะชอบคุณ"
"ไม่อยากคุย ผมก็มีคนมาสนใจเยอะเหมือนกันเหอะ ทั้งคนป่วย ญาติคนป่วย "
"เสน่ห์แรงดีจังเลยนะครับ ระวังตัวไว้บ้างนะครับ แฟนคุณรู้เข้า คุณจะลำบากนะ คุณบอกเองนิว่าแฟนคุณขี้หึง"
"ผมบอกคุณคนเดียว ถ้าคุณไม่บอก ผมไม่พูด แฟนผมไม่รู้หรอก ว่าวันหนึ่งๆ มีคนมาจีบผมเยอะ"
"เยอะไปแล้วนนะครับคุณหมอ จะยั่วผมเหรอครับ?"
"ยั่วได้ไง ผมบอกคุณไปแล้วว่าผมมีแฟนแล้ว รักแฟนมากด้วย คุณกลับไปเหอะ " ผมขยำๆกระดาษปาใส่หน้าเค้าล้อๆ มาจีบอยู่ได้ บอกว่ามีแฟนแล้วๆ
"งั้นให้เกียรติ ไปทานมื้อเย็นกับผมซักครั้งนะครับ"
"ก็ได้ แต่ห้ามบอกแฟนผมนะ เดี๋ยวเค้าโกรธ ผมขี้เกียจง้อ" คนตรงหน้ามองผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไร แต่ผมกลับขำ
"แฟนคุณทำงานอะไรครับ ดูคุณจะแคร์แฟนคุณจังเลย"
"แฟนผมเป็นอาจารย์สอนในมหาลัยนะครับ แล้วก็มีงานนอกเสริมบ้าง "
"อ่อครับ งั้นเราไปกันดีกว่า เดี๋ยวผมช่วยปิดคลีนิคนะครับ"
"ขอบคุณครับ" เค้ามักจะมาช่วยผมปิดคลีนิคเสมอ พาผมไปกินข้าวเย็น เริ่มใจอ่อนแล้วสิ
แล้วจะมาต่อให้วันหลังนะครับ
ฝันดีกันทุกคนเรย
-
:mew1: :mew4:
-
ใจกระตุกเลย เมื่อเจอคำว่าเริ่มใจอ่อน
หรือที่รอปิดคลีนิคเอง เพราะรอคนนี้มาจีบ
มาต่อเร็วๆนะคะ มันค้างมาก
ถ้าจูนรู้จะเป็นไงนะ
งอนให้เยอะเลย
-
มาต่อเร็วๆเลยค่ะ คาใจม๊ากมาก
แต่ก็จะไม่รีบเชื่อในสิ่งที่อ่าน :hao3: :ruready
-
เอ๊ะ!! ยังไงเนี่ย ??
ขอบคุณ :)
-
จบแบบนี้คงได้ฝันดีอยู่หรอกนะะะะะะ โง๊ยยยยยยยยยย คุณดิวใจร้ายยย :ling1: :ling1:
-
ค้างครับ :z3: :z3: :hao5: :hao5:
-
คุณดิวยังไม่มาต่ออีกหยออออออ :ling1:
-
มาต่อเถอะนะ อยากอ่านมากๆ
-
อ่านนิยายเรื่องนี้แล้วชอบมาก ตรงกับชีวิตเราเลย เราเลยมาคอมเม้นเป็นเรื่องแรกตั้งแต่สมัครมา เลยมาขอระบายหน่อย แต่แค่ตอนจบไม่ได้มีความสุขเหมือนในนิยาย ตามอ่านมาจนอ่านจบหมดแหละรอตอนต่อไปน้ะค้ะ
มีเรื่องมาเล่าให้ฟัง คือมีคนคนหนึ่งเราจะเรียกเค้าว่าคนล้ะกัน เรากับคนเป็นเพื่อนห้องเดียวกันตั้งแต่ม.1 ก็คุยกันเหมือนเพื่อนปกติแต่คนเป็นคนน่ารัก คุย สนุกเลยทำให้คุยกันทุกวันจนเกิดความรู้สึกดีๆ เราไม่แน่ใจว่าคิดไปเองคนเดียวหรือป้าว คุยกันทุกวันจนจะจบม.1 เราทะเลาะกับเพื่อนในกลุ่มเลยแยกตัวออกมา มาสนิทกับเพื่อนคนนึงเราขอเรียกเพื่อนคนนี้ว่าต้นไม้ เราสนิทกันมาก มากจนสามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง แล้ววันนึงต้นไม้ได้มาเล่าให้เราฟังว่าต้นไม้คบกับคนนานแล้วเกือบจะหนึ่งปีแล้ว ตอนแรกเราได้ยินแบบนั้นรู้สึกเจ็บมากๆอ้ะ แต่เพราะเป็นเพื่อนป้ะเราเลยตัดใจจากคน เลิกคุยทุกอย่างเกือบครึ่งปี แล้วก็ถึงวันเกิดเรา วันนั้นคนได้ทักมาHBD. ในแชทเฟส แล้วทุกอย่างที่อดทนมา ที่พยายามลืมมามันไม่มีประโยชน์แล้ว เรากับคนสนิทกันมากแล้วเราเลยรู้มาว่า ดาวที่เป็นเพื่อนสนิทกับต้นไม้และเราก็ชอบคนเหมือนกัน คนเลยมาปรึกษาเราเรื่องนี้ว่าควรทำยังไง เราเลยบอกไปว่า ทางที่ดีถ้าไม่ได้คิดไรกับใครอย่าไปให้ความหวังเค้า คนก็ไม่ฟังจนมันเกินเลยดาวมาบอกว่าชอบคนทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าต้นไม้คบกับคนอยู่ เราก็ไม่ชอบดาวน้ะที่ไปทำแบบนั้นทั้งๆที่ต้นไม้เป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง จนต้นไม้รู้ความจริง ต้นไม้รู้เรื่องดาวมาตลอดแต่ไม่อยากพูดเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อน แต่พอมาถึงตอนนี้ต้นไม้ทนมานานเกือบปีจนเลิกทนตัดสินใจเลิกกับคน คนเองก็ตามง้อต้นไม้ทั้งๆที่ยังบอกรักดาวอยู่ ถ้าถามว่าเรารู้สึกยังไงเราเจ็บน้ะแต่ขอเสียสละเพราะว่าแฟนเพื่อนเราไม่อยากทำร้ายเพื่อน จนพอคนเลิกกับต้นไม้สักพักคนก็คบกับดาว พอคบกับดาวเราเลยตัดขาดไม่ได้คุยกันตลอด ลืมบอกไปว่าทุกคนเป็นเพื่อนในห้องเดียวกันหมดเลย พอคบกันเรากับเพื่อนที่ทะเลาะกันตอนแรกก็คืนดีกันเข้าใจกัน เราเลยกลับมาอยู่กับกลุ่มเดิม คนกับดาวพออยู่ในห้องก็ทำตัวเกินน่าเกินตา ดาวอย่างนู้นอย่างนี้ จนทำให้เพื่อนในห้องไม่ค่อยชอบเพราะดาวแย่งคนมาจากต้นไม้ ตอนนั้นเราเลยตัดสินใจ เมินน่าคนไม่คุยกันในห้อง ไม่มองน่ากันทำเหมือนเค้าเป็นฝุ่น แต่ไม่ง่ายแบบนั้นเพราะคนคอยถามตลอดว่าโกรธเค้าหรอ งอนอะไร คืนดีกันได้ไหม ง้อแล้วนะ คือเราไม่เข้าใจทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไร ตอนที่คนเลิกกับต้นไม้คนถามเราว่าคบกันไหม เราตอบปฏิเสทไปเพราะสงสารต้นไม้ เรารู้ว่าทำตัวงี้เง่าเป็นนางเอกก็ไม่มีประโยชน์มีแต่เจ็บ แต่ถ้าให้เพื่อนเจ็บก็เลือกที่ขอเจ็บเอง พอคนกับดาวคบกันสักสี่เดือนตอนนั้นอยู่ม.2 คนกับดาวก็ทะเลาะกัน คนมาพูดกับเราว่า ทำไมดาวไม่เข้าใจเค้าแบบคิมบ้างว้ะ เราเลือกที่จะไม่ตอบแต่ในใจอยากจะบอกออกไปว่าขนาดกูเข้าใจมึง มึงยังไม่รักกูเลย ถ้าบางคนสงสัยว่าทำไมต้องไปรักจมปักอยู่กับผช.แค่คนเดียวตอบได้เลย เพราะคนคอยให้ความหวังตลอดแม่งชอบหยอดอ้ะ บอกคิดถึง บอกรัก แล้วให้คิดไงอ้ะ แล้วบอกขาดแกไปเค้าอยู่ไม่ได้ คอยห้ามนู้น บิ้กอาย ขาสั้น ห้ามกลับบ้านเย็น ต้องกินข้าวทุกมื้อ ห้ามทุกอย่าง คอยบอกเป็นห่วง วันไหนถ้าเราไม่ทักก็หาว่าโกรธ คอยซื้อขนมมาง้อ มันโทรปลุกเราทุกวันอ้ะโห้ววว เป็นใครก็ต้องคิดถูกป้ะ เราเลยเป็นงี้ไง ตอนนี้ร้องไห้เพราะมันหนักมากไม่รู้จะทำไงดี
ปล.1 ที่มาคอมเม้นแค่อยากระบายเฉยๆ ถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้นมา ตอนนี้สถานะยังอึดอัดอยู่ ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมจะมาระบายอีกที
ปล.2 ระบายแล้วรู้สึกดีขึ้นเย้อะเลย เรื่องทั้งหมดไม่รู้ว่าเค้ารู้สึกดีกลับเราหรือเรามโนไปเองคนเดียว :hao5: :sad4: :o12:
-
ตอนพิเศษมาแบบค้างอ่ะ แงๆๆๆ
-
พี่ดิวค้าบบบบบบ มันค้าง กลับมาต่อเดี๋ยวนี้เบยยยย ><
-
ผมมาเดินถนนเส้นเดิม
เส้นที่เคยเดินมากินขนมตั้งแต่สมัยเรียนม.ปลาย
ร้านค้าขายของก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา
ผมเองก็เปลี่ยน คนที่ยืนข้างๆผมในวันนี้ก็เปลี่ยน
"มองผมทำไมครับ? คิดถึงใครเหรอ ? ผมไม่ชอบนะแบบนี้ อยู่กับผม แต่ใจ......"
"เพ้อ" ผมรับถุงขนมจากแม่ค้าก็เดินออกมาเลย เดี๋ยวเค้าคงจ่ายตังค์ให้เองแหละ ถ้ายังไม่ได้จ่ายแม่ค้าคงเขวี้ยงผมด้วยอีโต้แล้วแหละ
"รอด้วยสิครับคุณหมอ อะไรอ่ะ ได้กินแล้วหนี"
"คุณช่วยเดินมาแล้วหุยปากด้วครับ ผมอายคน"
"คุณหมอก็หยุดรอผมก่อนดิ" ด้วยความที่ผมเป็นคนขี้อายหน้าบาง เลยหยุดรอมันซะหน่อย แล้วดูมันยิ้มกวนตีนผมซะงั้น
"ผมอยากกิน...." ปากค้างเลยกู
"สวัสดีค่ะอาจารย์" อย่างนี้ใช่มั๊ยที่เค้าเรียกกันว่า โดนตัดหน้า
อีกสามก้าวมันจะเดินมาตรงหน้าผมพอดีเป๊ะ แต่ก็ทีน้องหน้าสวยคนนี้มาขวางพอดิบพอดี ผมเลยแก้เก้อด้วยการยัดขนมใส่ปาก
"สวัสดีครับ"
"อาจารย์มาหามื้อเย็นทานเหรอค่ะ?"
"ครับ แล้ว...."
"ปิงปองไงค่ะ ที่วันนี้ไปพบอาจารย์ขอคำปรึกษาเรื่องทำโครงการ"
"อ่อ ครับ โทษที วันๆหนึ่งผมต้องเจอนิษิตเยอะ เลยจำชื่อไม่ค่อยได้ "
"ค่ะ แล้วนี่อาจารย์มากะใครค่ะ ถ้ามาคนเดียว เดินด้วยกันมั๊ยค่ะ ปิงก็มาคนเดียวค่ะ"
"มากับ...."
"เร็วๆ กูหิวแล้ว เดินช้านะมึงเนี่ย......อ้าว โทษที กูไม่รู้ว่ามึงคุยกะคนอื่นอยู่" ผมเสเดินก้มหน้าไปหลบหลังมันนิดหน่อย ถึงผมจะหน้าด้านไปบ้างในบางที แต่ที่ทำไปเมื่อกี้ก็อายเป็นนะครับ แถมไอ้บ้านี่ยั่งมีหน้ามาประมาณ 'เหรออออออออ'
"'งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ มีปัญหาเรื่องโครงการปรึกษาผมได้ครับ" ผมไม่รู้มันพูดไรต่อ เพราะผมเดินออกมาก่อนแล้ววว
"อ้าว คุณหมอ จะรีบไปไล่ควายเหรอครับ รอผมด้วยสิ"
ผมไม่ฟังเสียงมัน รีบเดินไปขึ้นรถลูกเดียวเลย
มาถึงรถ ดึงประตูโครมๆๆ แต่เจ้ากรรมประตูล็อค
ไอ้บ้านั่นก็ไปเดินซื้อของกิน ไอ้เราก็คิดว่าจะเดินตามมาง้อเราก่อน
ต้องนั่งรอมันอีก ร้อนก็ร้อน หงุดหงิดก็หงุดหงิด
"อ่ะน้ำ" มันยื่นน้ำมาตรงหน้าผม
"ทำไมเพิ่งมา กูรอตั้งนาน ร้อน" ผมคว้าน้ำจากมือมันมาเปิดขวดแล้วดื่มอั้กๆลงคอ
"นั่งยองๆบบนั้นนานๆไม่เมื่อยเหรอคุณหมอ?"
"เมื่อยดิ ดึงหน่อย ตะคริวแดกขากูไปเรียบร้อยแล้ว" มันคือเรื่องจริง มิได้อ่อยใดๆมั้งสิ้นครับ
"คุณหมอพูดไม่เพราะเลนะครับ" มันพูดพลางก็ดึงผมให้ยืนขึ้นพลาง
"เรื่องของกู ปลดล๊อครถดิ กูร้อน"
"หิวป่ะ?"
"หิวดิ ยังไม่ได้กินไรเลย"
"แล้วรีบเดินออกมาทำไม?"
"ก็บอกว่ามันร้อนไง โวะ พูดมากจริง หลีก กูจะขึ้นรถ" อากาศก็ไม่รู้จะร้อนไรนักหนา มืดแล้วยังจะร้อนอีก
"คุณหมอพาลนะครับ"
"หุบปากมึงไปเลยไอ้โจ๊ก"
"หึหึหึ มึงแพ้แล้วอ่อน"
"กูแพ้ไร วันนี้ยกเลิกก่อน"
"กี่วันๆ กูก็เห็นมึงยกเลิกแบบนี้ทุกวัน พอแล้ว กูเลิกเล่น"
"เลิกไม่ได้นะเว่ย มึงต้องจีบกูก่อน"
"กูจีบมึงติดตั้งนานแล้วเหอะ... ไม่ว่ากูจะมาในรูปแบบไหน คุณชาย สถุน ไพร่ เถื่อน สุภาพ ในที่สุดกูก็ชนะ มึงแพ้ทางกู ยอมรับเหอะ" เรื่องของเรื่อง คือ วันก่อนเราทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไรก็ไม่รู้ เพราะมันโคตรจะงี่เง่า ผมเลยเผลอหลุดปากไปว่าให้มันลองจีบผมดูอีกครั้ง แล้วผมจะปฏิเสธให้ดู
มันเลยคิดเกมส์นี้ขึ้นมา อีกอย่างมันบอกว่าตอนนั้นมันยังไม่ทันลงมือจีบไรผมเลย ผมก็ดันไปชอบมันก่อนซะแล้ว ศักดิ์ศรีผมโดนย่ำยีขนาดนี้ ผมเลยรับคำท้ามันโดยไม่ต้องคิดเลย
มันต้องจีบผมให้ติดภายในสามเดือน
เมื่อมันจีบผมติดแล้ว ก็ให้มันเปลี่ยนลุคตัวเองมาจีบใหม่
ผ่านมาสองเดือน
ผมแพ้มันราบคาบ
ผมแพ้ทางมันทางตลอด
ไม่ว่ามันจะมาในมาดไหน ลุคไหน แบดบอย ุคุณชาย โจรชั่ว
นี่ผมรักมันมากขนาดนี้เลยเหรอ
"อ่อน มึงจะงอนกูไรนักหนา อย่างอแงดิวะ โตแล้วนะเว่ย "
"ทำไม โตแล้วงอแงไม่ได้รึไง โตแล้วเอาแต่ใจไม่ได้รึไง?" ก็กูแพ้นี่หว่า มึงชนะทุกครั้งเลย
"พาล" แล้วมันก็เดินไปกินข้าวเฉ้ย
"โจ๊ก"
"หืม?"
"ถ้าเมื่อก่อนกูงี่เง่าแบบนี้ มึงยังจะรักกูป่ะวะ?" บางทีผมก็มีอารมณ์แบบโคตรจะเด็กอ่ะ
"มึงรู้ไว้เลย มึงงี่เง่าแบบนี้มานานแล้วเหอะ"
"...................." ยิ้มเลยกู
"ยืนยิ้มอยู่นั่นแหละ กินข้าวเร็ว พรุ่งนี้กูมีสอนเช้าด้วย"
"รักกูจริงอ่ะ?"
"เออออออออออออออ"
"ให้กูลองจีบมึงก่อนบ้างมั๊ย เราจะได้........"
"เลิกปัญญาอ่อนได้แล้ว กูว่าไร้สาระเกินไปแล้วชีวิตกูกะมึง"
"แต่กูว่ามันก็หนุกดีนะเว่ย ใจเต้นตุ้บตั้บดี เวลามึงจีบกู ก็เมื่อก่อนมึงไม่เคจีบกูเลยนี่หว่า"
"มึงเก็บกดป่ะเนี่ย"
"ก็อาจใช่"
"กินผักด้วย เลือกกินแต่เนื้อนะมึง"
"ตักให้ดิ"
"ยื่นจานมา"
"อ่อน ตั้งนาฬิกาปลุกให้กูด้วย พรุ่งนี้กูมีสอนเช้า"
"กี่โมง?"
"แปดครึ่ง" ผมก็จัดการตั้งนาฬิกาปลุกให้มัน
จะล้มตัวนอน ก็โดนกระชากตัวเข้าไปในอ้อมกอดของไอ้บ้านี่ซะก่อน
"ไอ้โจ๊กกูเจ็บ" จุกจริงๆครับ ดิ้นเลย
"หยุดดิ้นอ่อน"
"ก็มึงรัดแน่น กูเจ็บ"
"บอกกูมาก่อน "
"บอกไรมึงอีก?"
"มีคนมาจีบมึงเยอะจริงเหรอ?"
"ความลับ?"
"กวนตีน บอกมา"
"กูหล่อ ดูดี มีโปรไฟล์ซะขนาดนี้ มันเรื่องธรรมดามากเหอะที่จะมีคนมาสนใจ"
"อย่าให้มันเยอะนะมึง "
"อย่าหึงให้มันมาก"
"บอกตัวเองก่อนดีมั๊ยครับมึง เมื่อตอนค่ำ มึงแทบจะแดกหัวลูกศิษย์กูอยู๋ล้ว หึหึหึ"
"ปล่อยก่อน กูง่วงแล้ว มึงรัดแน่นขนาดนี้ กูนอนคงหลับหรอก"
"ทึมึงรัดกูอ่ะ"
"หืม" ????????????????? ..............ไอ้เหี้ยโจ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"
-
อิจฉาสองจอจัง :z1: ยังรักกันดีนะคะ
-
สรุปเล่นเกมกัน โหยยยยยยยย
ไอ้เราก็ตกอกตกใจแทบแย่ คนบ้าาาาาาาา
คุณดิวมาต่อตอนพิเศษอีกนะคะ คิดถึงสองจอมากเลยค่ะ
:กอด1:
-
ขอบคุณ :)
-
โอ้โหพี่ดิวมากอีกๆๆๆ
คิดถึงสองคนนี้มากกกกก 5555
-
หืออ นี่คือเกมส์ โธ่ๆๆๆ ไอ่เราก็คิดไปไกลล่ะ! 55555
-
:mew2: :mew1:
-
สงสารตัวเองจังเลย เพ้อไปไกลเลย
ที่แท้เกมส์กระชับความสัมพันธ์"โจ๊ก-จูน"
-
thank you na ja
-
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
-
อ่านแล้วอ่านอีก ชอบมากๆครับ ^^
-
อ่านกี่รอบก็ไม่เบื่อ
คิดถึวโจ๊กจูนจัง ^^
-
ดีใจจัง โจ๊ก จูนมาต่อ :katai2-1:
มาอีกนะ ชอบ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: อ่านไป...ยิ้มไป
จนคนข้างๆ คิดว่าผมเป็นบ้า
ก็มันน่ารักนิ...อยากมีโมเมนต์หวานๆ แบบนี้ย้าง
-
สนุกครบรส กลมกล่อม แอบเคืองโจ๊กนะครับ ทีเอาใจพี่รหัส ถึงแม้มันจะเป็นกฏ และไม่ได้คิดอะไร แต่ถ้าปล่อยผ่านไปอาจจะทำให้ใจสับสนได้ เพราะฝ่ายหญิงก็ดันมีใจให้ และทั้งแอบคุยโทรศัพท์ ทั้งกลับบ้านดึกๆ โดยปฏิเสธไม่ได้ ถึงแม้จูนไม่อยากให้เปิดเผย แต่ก็โจ๊กก็เลี่ยงที่บอกพี่รหัสไปว่ามีแฟนแล้วแต่ไม่สามารถเปิดเผยได้ หรือทำไงก็ได้ให้รู้ว่ามีแฟนแล้ว โดยไม่ต้องเล่นเกมนี้ แต่ก็ดีแล้วที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
-
สนุกมากจริงๆ รอลุ้นตอนพิเศษของปีนี้ต่อ555 :hao7: :mew1:
-
ขอบคุณค่ะ
เรื่องนี้สนุกและชวนติดตามอีกเช่นกัน
เป็นนิยายที่อ่านแล้วลุ้นมากกกกกกกกก
กว่าจะได้รักกัน กว่าจะได้เปิดเผยความในใจ เฮ้อออ
ตัวเราเองก็เคยแอบชอบนะ แต่ก็ไม่กล้าบอกใครเลยซักคน
กลัวอ่ะ เหอๆๆ
-
มาอ่านอีกรอบแล้วค่ะ
เจอเม้นท์ตัวเองข้างบน 555
-
มาอ่านรอบที่เท่าไร ไม่รู้
แต่ปีนี้ คือปี 2018
ซึ่งเท่ากับ พ.ศ. 2561
ตามหาคุณ due ไม่เจอ
ถ้ามีโอกาสได้กลับมาอ่านกระทู้นี้ ก็ บอกนะ จะได้ตามไปถูก
-
น่ารักมุ้งมิ้งมากเรื่องนี้
โจ๊ก&จูน อยากให้มีภาค2 จัง (แต่มันก็นานแล้วเนอะ)
ยังไงก็ ขอบคุณคุณดิวมากค่า ที่เขียนเรื่องน่ารักๆ แบบนี้มาให่ได้อ่านกัน ^^
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มาอ่านอีกรอบแล้ว ขอบคุณค่ะ