หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[gumrai3]

มานั่งรอ คอยโจ้ จูน

[AbcPrince]

รอต่อไป...
จากการที่อ่านทุกวัน 3 วันติดจนเป็นนิสัย พอมาต้องรอนี่มันอยากจะ "ล ง แ ด ง" จริงๆ เลยอ่า

ฮึ่บๆๆๆ รอต่อไปคับ

[due]

"คำถามของเจนนะค่ะ...'เราจะรู้ได้ยังไงว่าเรากำลังตกหลุมรักใครอยู่' อุ๊ย!!!! เจ้ว่าคำถามนี้ถ้ามาเร็วอีกหน่อยคงเหมาะกับหนุ่มโจ๊กหนูจูนแหง๋มๆ ความรู้สึกช้ากันซะขนาดนั้น....."
"จะมาเยินยอสรเสริญอะไรกันป่านนะแพม...อย่างน้อยตอนนี้มันก็ยอมเป็นแฟนกูแล้วแหละ" แต่ได้ข่าวว่าแพมมันประชดมึงนะโจ๊ก...ส่วนจูนได้แต่นั่งยิ้มเหอๆ เหมาะสมกันจริ๊งจริง
"อย่างหลงประเด็นพวกมึง...คำถามนี้กูโคตรสนใจ...เจนครับตอบไปเลยนะครับ..." ตอแหลนะมึงไอ้เสก
"เข้าทางมึงว่างั้นเหอะ เจนตอบดีดีหน่อยนะ ไม่งั้นได้มีคนตายตรงนี้แน่ " ผมเปล่ากดดันเจนนะ จริงๆนะ
"แล้วเจนจะตอบไงดีล่ะ" ผมว่าเจนเขินแหละ แต่ไอ้เสกนี่ตั้งใจฟังจนหูกระดิกไปไกลแล้ว
"อย่างนะเจน เอามาจากประสบการณ์จริงๆที่เจนรู้สึกไง แบบไม่ต้องสวยหรูเลิศเลอเพอเฟ็ค เอาที่เกิดขึ้นกับเจนจริงๆ เสกเอาใจช่วยเจนนะ"
"ไอ้เสก เสียงอ่อนเสียงหวานเชียวนะมึง อีกอย่างเจนแค่จะตอบคำถาม ไม่ได้ไปแข่งวอลเลบอลชิงแชมป์โลก มึงไม่ต้องส่งใจช่วยซะขนาดนั้นก็ได้ เพราะดูแล้งมึงตื่นเต้นกว่าเจนอีกว่ะ" กูเห็นด้วยกับมึงอย่างยิ่งยวดโจ๊ก
"ก็กูลุ้นของกู พวกมึงไม่เข้าใจหรอก เงียบกันได้แล้ว ...เจนตอบเลยสิ" ผมเชื่อแล้วครับไอ้เสกมันเป็นคนมีสองมาตรฐาน พูดกับเจนเก็นสวรรค์ พูดกับพวกผมแบบฝังนรกเลยแหละ
"ยังไงล่ะ...อืมๆๆๆ...เราจะรู้สึกคาดหวังกับคนนั้นมากคนอื่นๆ เช่นคาดหวังให้เค้าโทรหาเราบ่อยๆ  อยากให้สายตาของเค้ามองแต่เรา อยากเป็นคนสำคัญของเค้าในทุกๆเรื่อง...คือ อืม คือ...ไงดีล่ะ ยากจัง" เจนยิ้มแบบเขินๆ ไม่ได้ใจกล้าบ้าบิ่นแบบคนของผมหรอกครับ รายนั้นโป๊ะเชะตลอด
"กำลังไปได้ดีเลยเจน เป้ก็รู้สึกเหมือนเจนนะ...ต่อสิ"
"ว่าแต่ที่บอกว่าเป้รู้สึกเหมือนเจนนะ รู้สึกกับใครเหรอ" ผมกะหยอกให้เป้เขินครับ
"กับควายมั้ง แต่มันโง่ไงเลยรู้สึกช้าไปหน่อย " โดนเลยกู
"คนที่เราอยากคุยด้วยก่อนนอน คนที่อยากเห็นหน้าตอนเช้า คนที่แค่บอกเราว่าฝันดีนะแล้วเราก็ยิ้มได้....คนที่เราอยากให้อยู่ใกล้เวลาเราร้องไห้ เสียใจ เป็นทุกข์....คนที่ทำให้เราหงุดหงิดได้ง่ายๆเวลาคิดถึงแล้วไม่ได้เจอหน้าหรทอโทรหาแล้วไม่รับสาย...เวลาที่คนนั้นสนใจคนอื่นมากกว่าเรา เราจะหงุดหงิดและรู้สึกว่าทำไมตัวเราเล็กจัง....คนที่เรามักจะคุยโทรศัพท์ด้วยเป็นชั่วโมงๆกับเรื่องไร้สาระ งี่เง่า หรือบางครั้งแทบจะไม่ได้้คุยกันเลยด้วยซ้ำเพราะหมดเรืองจะคุยแล้วแต่ก็ไม่ยอมวางสายแม่จะง่วงแทบลืมตาไม่ขึ้นแล้ว....คนที่เราอยากให้ถามว่าเหนื่อยมั๊ย.ไม่สบายรึเปล่า.ทานยารึยัง.ไปส่งมั๊ย.ง่วงนอนแล้วเหรอ.กินข้าวกันมั๊ย...คนที่อยากให้พูดกับเราว่าคิดถึงนะ.ทำไมไม่ดูแลตัวเอง.เดี๋ยวไปหานะ.หลับฝันดี...คนที่บางครั้งก็ดุเราแต่เรากลับไม่โกรธเผลอๆมีแอบดีใจด้วยซ้ำ "
"เสก....น้ำลายยืดแล้วมึง...เจนตอบคำถาม ไม่ได้บอกความรู้สึกที่มีกับมึง...โหย มีหน้าแดงด้วยเว้ยเอ๊ย"
"ยุ่งกับกูจริงมึงไอ้โจ๊ก...ไปหาแฟนมึงโน่น...เจนต่อเลยครับ"
"คนทีทำให้เราใจสั่นได้แค่คิดถึง...คนที่ทำให้เรายิ้มได้แค่นึกถึงคำพูดเค้า...คนที่ชอบเข้ามาวิ่งเล่นในสองของเราตอนว่างๆเบลอๆ....คนที่เราอยากให้ตอแยหลังจากที่เราบอกว่าไม่...คนที่มักจะมีชื่อแทบทุหน้าในไดอารี่ของเราเอง...คนที่เรามักเอ่ยชื่อถึงบ่อยๆโดยไม่รู้ตัว....คนที่เรามักเดินเข้าไปหาโดยไม่ทันคิด....คนที่มองเห็นก็รู้ว่าใครแม้จะอยู่ในระยะไกล...คนที่เราจำเสียงได้แม้ได้ยินไม่ชัด...คนที่เรามักจดจำรายละเอียดเล็กๆน้อยได้มากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ...คนที่ทำหน้านิ่งที่เราก็มองว่าน่ามอง...คนที่ทำให้เราใจเต้นได้แค่มองตา...คนที่ทำให้เราเป็นบ้าแค่เห็นเค้ากำลังพูดคุยหรือให้ความสนิทสนมเป็นพิเศษกับคนอื่น...และสุดท้ายสำคัญมาก คนที่เราอยากได้ยินคำว่ารักจากเค้า..."
" แปะๆๆๆๆ" เรียเสียงปรบมือจากเพื่อนได้กระหึ่มเชียวครับ
"เจนถามหน่อย...มีข้อไหนบ้างที่เจนรู้สึกกับไอ้เสก...หรือว่าทุกข้อที่พูดมาไม่ด้รู้สึกเลย...โอ๊ย..."
"ปากหมาได้ไอ้ปาล์มเลยนะมึง..." ไอ้เสกด่าไอ้โจ๊ก...แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนโดนมันด่าด้วยก็ไม่รู้ หรือผมคิดไปเอง เอ๊ะ ยังไง
"เจน....เมื่อกี้เข้ามานั่งกลางใจเป้เลยใช่มั๊ย. ทำไมคิดเหมือนเป้เป๊ะเลยอ่ะ....ขนลุกเลยอ่ะ" นี่ผู้หญิงเค้ารู้สึกอะไรกันมากมายขนาดนี้เลยเหรอ...น่าทึ่งมาก
"เป้ครับ...เรากำลังคุยกันเรื่องความรัก  ไม่ใช่สยองขวัญสั่นประสาท ไม่ต้องขนลุก"
"เค้าเรียกว่าเข้าถึงอารมณืยะ พวกผู้ชายไม่เคยรู้หรอกว่าผู้หญิงรู้สึกอะไรมากมายขนาดไหนถ้าดันไปชอบใครซักคนหนึ่ง" ผมไม่เคยเถียงชนะเป้เลยแม้แต่ครั้งเดียวให้ตายแดดิ้นเหอะ
"จูน...มึงเคยรู้สึกอะไรแบบที่เจนว่าเปล่า..." ไอ้คู่รักน้ำตาลยังอายมันเริ่มหวีทกันอีกแล้วครับ....อู๋ยยยยย ผมมองจูนแค่นั้น แต่ทำไมไอ้เสกต้องจ้องผมซะขนาดนี้ด้วยล่ะ  ถามจริงเหอะไอ้โจ๊กจ้างมึงมาเท่าไรว่ะ ดุชะมัด...แต่ใครจะสนเมื่อกูจะจ้อง
"ถามทำไม" ดูมันย้อน นั่นไม่ได้กลัวไอ้โจ๊กเสียใจเลยมั๊ยนั่น
"ก็แค่อยากรู้..."  เสียงมึงอ่อยไปนะโจ๊ก
"คำถามนี้ของเจน เพราะงั้นกูไม่ตอบ ชิส์" ฮ่ะๆๆๆไอ้โจ๊กหน้าเหี่ยว
"ไอ้ปาล์ม"
"ว่าไงครับคุณเกต เรียกคุณกูซะเต็มยศเลย"
"กูว่ามึงมองจูนบ่อยไปนะ...มองไมนักหนา" ไอ้นี่ก็อีกคนจะมาจับผิดไรกูนักหนา ออสโมซิสมาจากไอ้เสกรึไง
"ก็จูนมันน่ารักก็เลยอยากมอง...ทำไม..." กวนมาก็กวนไปสิ กะกะกะกลัวที่ไหน
"ให้มันแน่เหอะมึง...จูนมันน่ารัก...แต่มึงอย่าดันไปรักหน้าอย่างจูนละกัน โจ๊กกระซวกไส้มึงแน่" ขู่กูกันจริงนะพวกมึง
"ไม่มีไรซะหน่อย...กูแค่มีความสุขที่พวกมันสองคนรักกันดีหลังจากอ้อมรอบโลกมาเป็นปีๆ"
"อืม..." แล้วเกตก็กลับไปสนใจกับกลุ่มเพื่อนต่อ จะให้ผมสนใจใครได้อีกละครับ ในเมื่อผมมีแม่ของลูกในอนาคตอยู่ข้างๆด้วยแล้วทั้งคน
"งั้นเจนต้องทายแล้วแหละว่าใครคือเจ้าของคำถามสุดเจิดนี้....แต่ดูแล้วไอ้เสกลุ้นกว่าเจนอีก"
"เจนว่า......"
"คิดดีดีนะเจน ค่อยๆคิด...ไตร่ตรองให้รอบ มีสติก่อนตอบ" มากไปมั๊ยมึงไอ้เสก โวะ
"เจนว่าจูนอ่ะ"
"เจน จูนขอโทษ เพราะไม่ใช่คำถามของเรา" ไอ้เสกหน้าเหวอเลยครับ
"เกตเองค่ะ...ว๊ายยยยยยยยยยยชะนีกลายพันธุ์ต้องมาโดนชะนีพันธุ์แท้กระทำชำเลา...ฟ้าจะผ่ามั๊ยอ่ะ" ท่าแกแสลนมากเกต
"ไม่เอาไม่ยอม ไม่ให้เจนหอมแกมเกตหรอก"
"หรือว่ามึงจะทำแทนเจนห๊ะเสก" เห็นด้วยครับเพื่อนโจ๊ก
"ว่าไงค่ะเสก เกตแบบว่าตั้งใจรออยู่นะ" แสลนได้อีก
ไอ้เสกมันงึดงัดฟึดฟัดพักหนึ่งแล้วก็ยอมพนยักหน้าให้เจน สรุปเจนก็ต้องหอมแก้มเกตเอง
แถมเจนยังบอกว่าแก้มเกตนุ๊มนุ่ม ห๊อมหอม เลยเกิน 5วิเลย  จนไอ้เสกต้องถึงขั้นจับแยกออกจากกัน...สงสัยมันคงกลัวเกตทำเหมือนไอ้โจ๊ก...ส่วนเกตนี่ทำตาเป็นประกายให้เจนด้วยล่ะ
"เก่งว่า....โดนผู้หญิงหอมแก้มก็ไม่เลวนะครับ" เธอเอาซะแมนเลยเกต จากเกตตี้เป็นเก่งทัศน์
"เอ๊ยเกตอย่ามั่ว...เจนของกูนะ" ไอ้นี้ก็หวงเกิ๊น...แถมหวงไม่ดูตาม้าตาเรือซะด้วย
"ว๊ายยยย...นี่แกหึงฉันจริงๆเหรออีเสก...โอ้แม่เจ้า เสียชื่อกะเทยหมดแล้วกู" ฮากันทั้งวงเลยครับ ทุกคนรู้หมดว่าเกตแกล้ง แต่มีควายอยู่ตัวหนึ่งที่ไม่รู้ มันเลยโวยวาย ...ไอ้ควายเอ๊ย

"คนต่อไปใครเอ่ย?"
"แฟนผู้น่ารักของอ่อนครับ...โอ๊ย!!! อ่อนตีกูไมอ่ะ...เจ็บนะ..."
"ทำกูเขินไมล่ะ" พวกมึงจะน่ารักไปไหนครับคุณเพื่อน
"โจ๊กจ๋าจับฉลากเหอะ ก่อนที่แพมจะอดใจไม่ไหว"
"โอเคเลยแพม อย่าได้ช้า" ไอ้โจ๊กมันคงกลัวโดนประทุษร้ายจากแพมเลยรีบหยิบและส่งตชคำถามให้แพม

"คำถามแฟนของจูนอ่ะนะ...อะแฮมๆ...เดี๋ยวก่อนถา้ข้อนี้โจ๊กทายผิดแพมหอมแก้มจูน...ถ้าทายถูกแพมจุ๊บปากโจ๊ก..."
"เอ๊ยไรอ่ะ...อย่ามั่วดิแพม" ไอ้โจ๊กมันหน้าเหวอของจริงครับ สงสัยมึงคงโดนพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก ราหูอม ปีชง พระอาทิตย์โคจรรอบพระเสาร์แล้ววะเพื่อน
"โอเคๆ.ถ้าแพมทำอย่างนั้นจริงมันก็ดูค้ากำไรเกินควรกับหนังหน้าโจ๊กเกินไป งั้นเปลี่ยนใหม่ก็ได้"
"ไรอีกละทีนี้"
"ถ้าโจ๊กทายถูกเราก็ไม่มีไรติดค้างกัน แต่ถ้าผิดแพมหอมจูน...โอเคมั๊ย?" กูคิดผิดที่ไหนละ
"เอ๊ยแพมเราเกี่ยวไรด้วยล่ะ เคลียร์กับไอ้โจ๊กเองไปเลย...กูกับมันไม่เกี่ยวกันซะหน่อย" แถวบ้านเรียกชิ่งครับ
"อ่อน...มึงรักกูมากเลยนะ..เชี่ย.ปฏิเสธซะกูใจแกว่งเลย " นั่นมึงงอนใช่มั๊ยโจ๊ก
"หรือว่ามึงจะยอมให้แพมหอมแก้มกู ถ้ามึงยอม กูเองยังไงก็ได้นะ ว่าไงยอมไม่ยอม" บ้านผมเรียกว่าเหนื่อขั้นกว่าครับ
"เออ...ไม่ยอมโว้ย" กูว่าเสียงมึงอ่อยไปนะโจ๊ก นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็หวงแฟน เหมือนกูเลยว่ะ
"จูน ยิ้มไร?"
"เปล่ายิ้มซะหน่อย...เป้พูดไรไม่รู้เรื่อง" ไอ้อาการมุมปากทำมุมองศายกขึ้นแถวบ้านกูเรียกว่ายิ้มนะ
"โอเคตามนั้น...คำถามนะ...'คนที่รักเพื่อนแต่ไม่กล้าบอกรัก กับคนที่กล้ารักและกล้าที่จะบอกออกไปแต่อาจจะทั้งสุขหรือเศร้าก็ได้ในนคำตอบที่ได้รับ...คนไหนจะเจ็บกว่ากัน...ทำไม'...คำตอบโดนลยอ่ะ...ว่าไงค่ะจะตอบหรือจะทาย"
"ตอบก่อน...แต่คำถามยากว่ะ เพราะกูรักแล้วก็บอกและยังได้รับรักอีกซะด้วยเนอะอ่อนเนอะ"
"เกี่ยวไรกะกู" มั่นมากจูน
"อีกแล้วนะมึง ตอบไรมาแต่ละอย่างไม่เคยกลัวกูเสียใจเลย"
"แต่แหมมมม...กว่าจะกล้สบอกเล่นเอาเพื่อนๆปวดตับกันเป็นแถวๆนะค่ะโจ๊ก...เกตจำำได้แม่นนะ"
"มันผ่านไปแล้วอย่าไปจำเลยเกต....รักแต่ไม่กล้าบอกมันอึดอัดทรมาน แต่ยังได้อยู่ใกล้ ยังพูดคุยกันได้ อันนี้กูรู้....ส่วนบอกอาจจะโดนปฏิเสธ เจ็บ เสียใจ เศร้า แถมอาจโดนถอยห่างแต่ก็ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง อันนี้กูก็รู้อีก...ถ้าเป็นมึงมึงจะทำไงอ่อน"
"ควาย...กูไม่เกี่ยว คำถามมึง"
"ช่วยกูหน่อยก็ไม่ได้ ใจร้ายนะมึง...ถ้ากูเพิ่งรู้ตัวว่ารักเพื่อนตัวเอง กูจะพยายามตัดใจเพราะนั่นคือเพื่อน ไม่อยากเสียเพื่อนไรแบบนั้น"
"แต่กูไม่เห็นมึงทำอย่างนั้นนะ" ถูกของมึงไอ้เสก
"เชี่ยเสกแซวกูเหรอ...กูบอกว่าถ้ากูรู้ตัวว่าเพิ่งรักกูถึงจะตัดใจ แต่กรณีกูกับไอ้นี่นิ(มันบุ้ยบ้ายไปทางจูน)กว่ากูจะรู้ตัวว่ารักมันเข้าให้แล้ว มันก็ยากเกินกว่าจะตัดใจแล้ว ให้กูตัดใจตอนนั้นเหมือนกับตัดท่อน้ำเลี้ยงในตัวกูทั้งระบบนั่นแหละ ขอบอก"
"มึงจะพูดเพื่อ?..." จูนมันคงเขินแหละครับ จะยิ้มก็ยิ้ม หน้าบึ้งก็จะทำ เอาไงแน่
"ก็เพื่อนมันอยากรู้ เลยบอก"
"ชิส์" แอบเห็นว่ายิ้มนะจูน
"ความรู้สึกของคนเรามันห้ามกันไม่ได้ แต่การกระทำมันห้ามกันได้ เกี่ยวกันมั๊ยว่ะ"
 "ไม่เกี่ยว!!!" โดยพร้อมเพรียง มั่วไปได้นะมึง
"ฮ่าๆๆๆเอาใหม่ๆ งั้นกูขอยกกรณีของกูกับอ่อนละกันเพราะถ้าให้กูไปคิดแทนคนอื่นกูคงทำไม่ได้ เอาเรื่องจริงๆที่เกิดขึ้นกับตัวเองดีกว่า....ถ้ากูรู้ตัวแต่เนิ่นๆว่ากูคิดไม่ซื่อกับอ่อน กูคงจะพยายามตัดใจจากมันแต่เพราะกูโง่ไงเลยไม่รู้ว่าไอ้อาการบ้าๆความรู้สึกแปลกๆที่มีกับมันคือรัก กว่าจะรู้ตัว ความรู้สึกทั้งหมดมันก็มาไกลจากคำว่าเพื่อนไปมากแล้ว มากจนนึกไม่ออกว่าจริงๆแล้วเพื่อนกันต้องรู้สึกกันยังไงถึงจะถูก...เก็บไว้ก็โคตรจะทรมาน อึดอัด มองหน้าได้ แต่ไม่กล้าสู้หน้า แต่ถ้าบอกก็กลัวว่าแม้แต่คำว่าเพื่อนก็จะไม่เหลือ กลัวว่าจะไม่ได้อยู่ข้างๆกันอีกต่อไป...พอเก็บไว้นานเข้าๆ มันก็ทำให้กูเป็นบ้า คิดว่าจะทรมานอย่างนี้ไปเรื่อยๆโดยไม่รู้ว่าจะจบวันไหนหรือบอกออกไปในสิ่งที่่รู้สึกแล้วต้องห่างกันแต่อย่างน้อยการรักใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องผิด เรื่องน่าอาย....อ้อ...ได้ผู้รู้เรืองความรักมาเป็นที่ปรึกษาด้วย...." เกตกับแพมรีบแสดงตัวเลยครับ
"ในที่สุดกูเลยเลือกอย่างแรก...เลือกที่จะบอกเพราะกว่าจะรักได้ไม่ใช่เรื่องง่าย...กว่าจะจเอคนที่ใช่เป้นเรื่องยาก....เมื่อเราเจอทั้งสองอย่างในคนๆเดียวกัน ทำไมต้องลังเล ทำไมต้องกลัวที่จะคว้าไว้ ทำไมจะต้องปล่อยไปโดยไม่พยามให้ถึงที่สุดที่จะรั้งไว้กับตัวเอง"
"เชี่ยโจ๊กพูดดีนะมึง...แต่ถ้ากูจำไมผิดมึงโคตรลังเล เล่นตัว กลัว ท่ามาก  เล่นเอาพวกกุประสาทแทบแดกกว่าจะกล้ายอกจูนไป" จูนมันนั่งขำหน่อยๆเลยโดนไอ้โจ๊กกระทุ้ศอกเข้าที่ท้องแบบเบาๆ
"ก็ใช่ไง...กว่าจะผ่านความรู้สึกเหล่านั้นมาได้โคตรของโคตรยาก ไหนจะกลัวตัวเองเสียใจ แล้วไหนจะกลัวเสียเพื่อนอีกละ แต่กูก็ผ่านมาได้ เพราะกูคงโคตรเสียใจมากๆถ้าวันหนึ่งจูนต้องไปยืนอยู่ข้างๆใครซักคนที่ไม่ใช่กูโดยที่กูไม่พยายามทำไรเลย"
"รักกูมากขนาดนั้นเชียว?" เสียงสั่นไปนะจูน มันทำเสียงทะเล้นๆเหมือนหยอกไอ้โจ๊กแต่คงยากมากที่จะบังคับไม่ให้เสียงสั่นได้
โจ๊กเลยยิ้มตอบไปบางๆ
"คนที่กล้าบอกอย่างน้อยความรู้สึกก็สามารถส่งผ่านไปถึงอีกคนได้ไม่ต้องทนเก็บไว้คนเดียวถึงจะต้องเจ็บแต่เมื่อเวลาผ่านไปมันจะค่อยๆดีขึ้นเอง....สำหรับคนที่ไม่กล้าบอกแผลมันไม่ได้เหวอะหวะ เห็นไม่ชัด การรักษามันก็เลยยากตาม มันจะขยายวงกว้างขึ้นเรื่อยๆโดยที่เราไม่มีทางรู้หรอกว่าจุดสุดท้ายที่จะเจ็บมันอยู่ตรงไหน ค่อยๆเจ็บ ค่อยๆตาย ...ทีนี้รู้รึยังละว่าใครทรมานกว่ากัน"
"โจ๊กนี่ความรู้สึกของโจ๊กเพียวๆเลยใช่มั๊ย" เป้ปลื้มมากไปนะ แฟนนั่งอยู่
"อะไรประมาณนั้นแหละ...แต่ก็ใช่ว่าว่าความคิดกูจะถูกนะ...ทุกคนคิดไม่เหมือนกัน แต่สิ่งที่ถูกที่สุดคือ คนเรามักจะเลือกทางที่คิดว่าทำให้ตัวเองเจ็บน้อยที่สุด แค่ทางเลือกเท่านั้นที่ไม่เหมือนกัน" ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้อาการนั่งก้มหน้านิ่งๆของจูนมันหมายถึงอะไร แต่ที่ผมรู้ก็คือ  กูแม่งโคตรหมั่นไส้ไอ้โจ๊กเลยว่ะ มึงจพพระเอกไปไหน ถึงจะจริงก็เหอะนะ...เอ๊ยจูนมันเงยหน้าขึ้นแล้ว ยิ้มแฉ่งเลย
"จูน หุบยิ้มซะบ้าง ปากจะฉีกไปถึงท้ายทอยแล้วมั้ง"
"เชี่ยเสก...ถ้าเจยพูดแบบนี้กับมึงบ้างแล้วมึงม่ยิ้มเหมือนกู กูให้มึงกระโดดถีบหน้าเลยเอา...มองกูแล้วยิ้มหมายความว่าไงเชียปาล์ม" เอ้า โดนลูกหลงอีกกู
"กูก็แค่คิดว่ามึงยิ้มแล้วน่ามองดี"
"ชิส์..." แต่ดูท่าไอ้โจ๊กมันจะไม่ขำกับผมด้วย มันชี้หน้าคาดโทษผมอ่ะ กับเพื่อนกับฝูงทำหวงนะมึง..แต่ถ้าผมเป็นมันนะ จูนน่ารักขนาดนี้ผมจับขังห้องไปนานแล้ว
"เป็นรักที่แบบเอ่อ...อึดอัดดีนะแต่ในที่สุดก็หายใจได้แบบสบายปอด....ที่จริงนะมีเรื่องจะเมาท์โจ๊กเกี่ยวกับเรื่องนี้เยอะมาก...แต่นะกะเทยอย่างเกตรับปากไปแล้วว่าจะไม่พูดมากก็จะทำตามนั้นแล้วกัน" อดสอดเรื่องเพื่อนเลยกู
"แพมว่านะโจ๊กทายดีกว่าคำถามนี้ของใคร?" ผมก็ว่างั้นแหละครับเพราะไอ้โจ๊กมันกำลังจะขย้ำกวางอ่อนด้วยสายตาของมันอยู่แล้ว ไม่ได้แคร์เล้ยว่าเพื่อนนั่งกันหน้าสลอนเต็มไปหมดเนียะ
"โจ๊ก...ไอ้โจ๊ก!!!!"
"อ่ะ...ห๊า ว่าไงนะ. " นั่นไงผมคาดผิดที่ไหนอีกละ
"ทายซะทีสิว่าใครคือเจ้าของคำถาม"
"กูทายว่า...ของไม่เกตก็แพมเลย"
"ซักคนสิค่ะโจ๊กหรือจะเหมาสอง ไหวเหรอ?" ผมว่าคนละประเด็นแล้ว
"แพม..ต้องแพมเลย"
"เซ็งเลย...อดหอมแก้มโจ๊ก"
"กูรอด...กูรอดแล้วอ่อน...เย้ส" แล้วมันก้คว้าตัวจูนมากอดซะเต็มอ้อมอกมันซะงั้นเลย
"มั่วไปป่าวมึง...หึหึหึ" จูนมันโวยวายแต่เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หัวเราะเอิ้กอ้ากซะลั่นเชียว
แต่แพมออกอาการเซ็งอย่างเห็นได้ชัด ผละจากจูนมันดวดสองแก้วรวด



แค่นี้กันก่อนนะครับ แล้วจะมาต่ออีก

[- คราส -]

    

[Bejae]

เห็นด้วยกับความคิดโจ๊กนะทั้งหมดเลย เกมนี้มันน่าเล่นจริงๆ
จะเอาไปเล่นกับเพื่อนในวงเหล้าดูบ้าง

[maxiez2p]

มาต่อไวๆนะ

[sazzy_pee]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด มาต่อแล้ว ดีใจมากอะ

โจ๊กจูนยังน่ารักเหมือนเดิม น่ารักขึ้นกว่าเดิมอีก อ่านไปยิ้มไป

"แฟนผู้น่ารักของอ่อนครับ..." โอ๊ยยยย อยากให้โจ๊กมาเป็นแฟนผู้น่ารักของเราบ้างอะ

อร๊ายยยย รักโจ๊ก รอตอนต่อไป หายคิดถึงแระ นอนตาหลับ ><

[Magis]

ตอบได้ซึ้ง โดนใจมากๆๆ

[tumtok]

รีบๆมาต่อนะคับรออ่านและเป็นกำลังใจให้.^^
 

[AbcPrince]

ช อ บ ม า ก คั ฟ

[MinKKniM]

มันโดนใจหมดทุกคำถามและคำตอบเลยค่ะ

[MoMoRin]

(•_____<)b

[i-meud]

น่ารักอ่ะ โจ๊ก+จูน

กว่าจะรักกันได้ก็เล่นเอาลุ้นจนเมื่อยกระเพาะ
รักกันแล้วก็ได้แยกกันเรียนอีก ฮือๆ
นับถือพ่อแม่ของทั้งคู่ด้วย ^^d
แต่ไม่เป็นไร ยังไงๆตอนนี้ก็อยู่กันพร้อมหน้า
น่ารักมากด้วย 555+

ชอบเวลาโจ๊กทำให้อ่อนของมันเขินจริงๆ
คือคนอ่านอยู่มันก็เขินไปด้วยไง =///=

ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ นะคะ

[gumrai3]

โจ๊กตอบได้โดนใจ อิอิ

อ้อนอ่อนเข้าไป

[sazzy_pee]

วันนี้ว่างจัด (โดดงาน) และด้วยความคิดถึงโจ๊กที่รัก เลยกลับไปอ่านใหม่อีกรอบ

เลยสะดุดกะ "อย่ามาทำหรอย (อย่ามาเซี้ยว)กับกู เพราะมึงถ้ามึงทำอย่างนั้นจริง มึงจะอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน"

ชัวร์ๆๆๆ พี่ดิว เด็กใต้ชัวร์ บ้านเดียวกัน

โจ๊กอยู่ จังหวัดไรอะ จะไปหา อยากได้ตัวเป็นๆๆ

โอ่ย เข้ามาเพ้อแล้วจากไป

[Rafael]

วู้วว
เรื่องนี้รักเป็นสิ่งสวยงามจริงๆ อิอิ
น่ารักกันทุกคน

[sagecofter]

สนุกมาก


 

[due]

ผมนั่งมองคู่รักที่น่าเตะ น่าถีบน่าชังกำลังตีกันอยู่...แต่จะว่าไปก็เห็นมีแต่จูนนั่นแหละครับที่เป็นฝ่ายตีอยู่คนเดียวส่วนไอ้โจ๊กได้แต่เอามือปัดไปปัดมา...ก็แหงละแฟนน่ารักขนาดนั้นถ้าทำให้ช้ำอีกนะก็โง่ตายชักแล้ว....ผมเคยสงสัยว่าผู้ชายสองคนจะมารักกันได้ยังไง ถ้ารักแล้วมันจะเดินไปในแนวทางไหน แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว การที่คนสองคนมีความรักให้กัน ไม่ว่าจะต่างเพศหรือเพศเดียวกัน รักมันสวยงามเสมอ รักจะทำให้คนสองคนสามารถเดินเคียงคู่กันไปข้างหน้าได้   


เกมส์ทั้งหมดในคืนนี้ไอ้โจ๊กเป็นคนคิดขึ้นมาทั้งหมด โดยมีพวกเราทุกคนยกเว้นจูนเป้นผู้สนับสนุนอย่างเป้นทางการ เกตกับแพมมีหน้าที่อำนวยการสร้าง ผมกับไอ้เสกมีหน้าที่กำกับพร้อมแสดง เป้กับเจนเป้นฝ่ายกองหนุน ส่วนไอ้โจ๊กมีหน้าที่เดียวคือรับผลกำไรทั้งหมดไปแต่เพียงผู้เดียว ซึ่งเป้นการลงทุนที่น่าทำมาก...แต่ที่พวกเราช่วยมันก็เพราะมันทำเพื่อนจูน ซึ่งจริงรึเปล่าอันนี้ผมก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วเพราะเท่าที่ผ่านมาเห้นมันมีแต่ได้ฝ่ายเดียวเลย....  พวกเราทุกคนไม่มีใครรู้ว่าคำถามของไอ้โจ๊กคืออะไร มีคนเดียวที่สามารถจะรู้ได้คือจูนเท่านั้น แต่ไม่ต้องห่วงไปว่าจะมีใครเผลอไปจับคำถามสำคัญนั้นเข้า เพราะฝีมือระดับเกตแพมซะอย่าง ไม่มีคำว่าพลาดซะหรอก....  ผมแอบหัวเราะนิดหนึ่งตอนที่จูนโบกหัวไอ้โจ๊กแล้วไอ้โจ๊กแบบทำงอนไง...ส่วนจูนก็ไม่สนใจหันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นต่อ ไอ้โจ๊กเลยต้องเป็นฝ่ายไปสะกิดแขนจูนยิกๆเอง...น่ารักดี....ผมรู้ว่าโจ๊กรักจูนมากและจูนเองก็เหมือนกัน พวกเค้ารักกัน การแสดงของพวกมันสองคนไม่ได้หวานหยด ไม่ได้หวือหวา แต่ในทุกๆการกระทำบอกได้ว่าพวกมันรักกันมากแค่ไหน ห่วงใยกันยังไง รักของพวกมันสามารถทำให้คนรอบข้างยิ้มตามได้...การแสดงออกก็เหมือนกัน ถ้าในที่สาธรณชนพวกมันจะทำตัวเหมือนเป็นเพื่อนกันธรรมดา ยังพูดจาหาบาทามาฝากคนข้างๆได้เสมอ นั่นไม่ได้แปลว่าพวกมันแคร์หรือระแวดระวังกับสังคมอะไรมากมายนัก แต่พวกมันให้เกียรติตัวเองและคนที่พวกมันรักมากกว่า พูดง่ายๆก็คือรู้จักกาลเทศะและการวางตัว ที่ไหนเวลาใดควรทำตัวอย่างไร...ซึ่งผมก็คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีเลยแหละ....คนรักกันไม่จำเป็นต้องจูบโชว์คนอื่น คนรักกันไม่จำเป็นต้องกอดกันในห้าง คนรักกันไม่จำเป็นต้องนัวเนียกันข้างถนน...แต่คนรักกันควรให้เกียรติตัวเองและคนที่รักไปพร้อมๆกัน...ผมไม่ใช่คนหัวโบราณนะแต่ผมว่าวัฒนธรรมบางอย่างของไทยมันก็ดีอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องรับของชาติอื่นมาก็ได้...แต่ถ้าจะทำกันก็ไม่ผิดหรอกเพราะมันเป็นสิทธิส่วนบุคคล...ผมว่าผมเวิ่นเกินไปแล้ว  โจ๊ก...กูรู้แฟนมึงน่ารักแต่อย่างมองกันขนาดนั้นได้ไหม...กูอิจฉาว่ะ แต่ผมดีใจจังครับที่คนรอบตัวตอนนี้มีความสุขกับความรัก
"ปาล์ม...ไอ้ปาล์มเว้ย"
"ไอ้เชี่ย!!!!...กูสาบานเลยว่าถ้ามึงตะโกนใส่หูอีกแม้แต่ครั้งเดียวกูกระทืบมึงมิดตีนแน่...." ไอ้เสกมันเด้งตัวห่างผมไปเป็นคืบเลยครับ...เชี่ย หูเจ็บไปหมดแล้วกู
"ปาล์มเป้นไรรึเปล่า?" "หืม?" คราวนี้เป้ถามผมครับ
"เป้เรียกหลายครั้งแล้ว ทำไมไม่สบายตรงไหนรึเปล่า ปวดหัวปวดท้องหรือเป้นไร?" เป็นแฟนเป้ไง
"เปล่านิ...เป้นห่วงเหรอ"
"แหงสิ...เรามีแฟนคนเดียวนิ...ว่าแต่เป้นไร"
"เปล่าครับ..." ผมยิ้มให้เป้น้อยๆ
 "จริงนะ...มีไรบอกเป้ได้นะ ถึงเป้จะเป็นที่ปรึกษาที่ไม่ได้เรื่องเท่าไร เป็นแฟนไม่ดีเท่าใคร...แต่"
"'งั้นปาล์มบอกเป้ก็ได้"
"ว่า?"
"ปาล์มรักเป้นะ" เรารู้กันอยู่สองคน สองคนเท่านั้น แค่เธอกับฉันคนอื่นไม่เกี่ยว อิอิอิ ขอผมบ้างไรบ้างนะครับ   คนต่อไปที่ต้องตอบคำถามคือ ไอ้เสก

 "คำถามของมึงนะอีกเสก 'ถ้าคุณทำผิด คุณจะบอกแฟนคุณมั๊ย'ทำไม"
"คำถามนี่แบบ โคตรสร้างสรรการทำลายความมั่นคงภายในเลยว่ะ..." ไอ้เสกถึงกับส่ายหัวเลย แต่ผมก็เห็นด้วยกัยมันนะครับ
"แหมมึง....มากไปป่าว คำถามเค้าออกจะสร้างสรรค์..."
"สร้างสรรค์ให้หายนะนะสิแพม.....เจน...."
"หืม?"
"ทำสัญญากันก่อนนะ"
"สัญญาอะไร?"
"ว่าถ้าเสกตอบอะไรออกไปแล้ว...เจนห้ามโกรธในทุกกรณีและห้ามมีผลย้อนหลังด้วย" ไอ้นี่มันป้องกันตัวเองเป็นอย่างดีครับ
"ขอฟังความเห็นก่อนไม่ได้เหรอ?"
"ไม่ต้องมาต่อรองเลยครับ...สัญญามาเลย ซีเรียสนะเนียะ...สัญญาสิครับ"
"สัญญาก็ได้...แต่ถ้าความคิดเห็นไม่ตรงกันนั่นเป็นอีกประเด็นหนึ่งนะค่ะคุณเสก" เหมือนพวกผมนั่งท่ามกลางการอภิปรายไม่ไว้วางใจเลย ให้อารมณ์แบบนั้นจริงๆนะ ให้ตายสิ...โอเค กว่าจะเคลียร์ปัญหาครอบครัวกันได้ เล่นเอาคนรอบข้างเกร็งลืมหายใจกันไปเลย

"ขั้นแรกเราต้องดูก่อนว่าความผิดนั้นมันร้ายแรงแค่ไหน มีความสามารถในการทำลายล้างความมั่นคงภายในได้ขนาดไหน"
"ศํพท์มึงสูงอยู่นะเสก...แต่กูเห็นด้วย แล้วไงต่อ"
"เค้าบอกกันว่าคนเราเมื่อทำผิดก็ต้องยอมรับผิด...ถูกต้องเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ยอมรับผิดทุกครั้งทีี่ทำผิดแต่ไม่บอกทุกครั้งที่ทำผิด เพราะอะไรนั่นเหรอ? เพราะถ้าความผิดนั้นมันจะทำให้คนที่เรารักเสียใจ ในบางครั้งไม่บอกซะยังดีกว่า ถึงบอกออกไปเราก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้แล้วแถมอาจจะทำให้เรื่องเลวร้ายลงไปอีก อดีตคืออดีต แต่สิ่งที่จะต้องทำคือจะไม่ทำความผิดนั้นซ้ำอีก จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก...คนรักกันอยู่ใกล้กันก็เหมือนน้ำมันกับไฟพร้อมจะระเบิดได้ทุกเวลา ยิ่งหากมีชะนวนดีดีด้วยแล้วก็ยิ่งง่ายไปกันใหญ่ ความผิดก็คือชะนวนดีดีนี่เอง เพราะงั้นถ้าเลี่ยงได้ก็ควรจะเลี่ยงไม่ใช่เหรอ แต่ต้องมั่นใจว่าจะไม่ทำความผิดนั่นซ้ำอีก...แต่ที่พูดมาทั้งหมดก็ไม่ได้หมาวความว่าให้ปกปิดทุกครั้งที่ทำผิด นั่นมันก็เกินไป เอาเป็นว่าเฉพาะเรื่องความมั่นคงภายในละกันที่ต้องคิดให้ดีว่าจะบอกหรือไม่บอกดีถ้าทำผิด...."
"แต่เจนมีความเห็นต่างไปนะ...คนเราถ้ารักกันจริงๆก็ต้องคุยกันได้ทุกเรื่องสิไม่ว่าน้อยหรือใหญ่ ในทุกการกระทำมันต้องมีที่มาและที่ไป เอาเหตุผลมาคุยกัน ถ้าไปรู้มาจากคนอื่นมันจะยังมีความเชื่อใจระหว่างกันอีกเหรอ ความไว้ใจจะยังมีเหรอ แล้วความรู้สึกที่เสียไปอีกละ...." นั่นไงครับงานเข้าไอ้เสกจนได้...มิน่ามันถึงขอให้เจนสัญญาก่อน
"ใช่...ที่เจนพูดมาก็ถูกทุกอย่าง เอาเหตุผลมาคุยกัน เพราะคนเราต่างก็มีเหตุผลในทุกการกระทำอยู่แล้ว...แล้วจะพูดยังไงละทีนี้...งั้นเอางี้ละกัน เหตุผลกับข้อแก้ตัวมันต่างกันแค่นิดเดียว ถ้าคำอธิบายนั้นเป้นที่ยอมรับ โอเคนั้นคือเหตุผล แตในทางกลับถ้าไม่ที่เป็นยอมรับนั่นคือคำแก้ตัวดีดีนี่เอง เสกไม่รู้หรอกว่าความคิดนี่จะถูกที่สุดรึเปล่า แต่เสกก็คิดแบบนี้จริงๆ ถ้าไม่รู็ก็ไม่ต้องเสียใจกับรู้แล้วเสียใจ อย่างไหนมันจะมีความสุขกว่ากัน ในหลายครั้งๆของการดำเนินชีวิตอาจจะมีการทำผิดโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เพราะฉะนั้นการปกปิดในบางครั้ง การไม่บอกในบางที ไม่ได้หมายความว่าไม่รักไม่จริงใจเสมอไป การไม่บอกไม่ได้แปลว่าหลอกลวง ความจริงบางทีมันก็เจ็บปวดเกินไป...การไม่รู้ในบางครั้งมันก็ดีใช้ได้เลยแหละ "
"โอเค...เจนเข้าใจความคิดเสก แต่เจนก็มีความคิดของเจนเองและเสกก็คงจะเข้าใจเจนเหมือนกันนะ"
"เข้าใจครับผม"
"ผ่านได้แบบเฉียดฉิวเลยนะเสก....งั้นก็ทายมาดีกว่าว่าใครคือเจ้าของคำถามพิฆาตนี้?"
"ไอ้ปาล์ม ไอ้ปาล์มชัวร์ๆ เพราะมันชอบทำผิดและหมกเม็ดบ่อย..." เชี่ยเสก เป้ครับอย่ามองด้วยแววตาแบบนั้น
"มั่วหาเรื่องให้กูเกง่นะมึง...ไม่ใช่กูเหอะ...." ผมตอบไปอย่างนั้นไอ้เสกหน้าเหวอเลยครับ มันคงกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย ส่วนจูนก็ตบหัวไอ้โจ๊กแถมยังชี้หน้าคาดโทษกันอยู่เพราะเมื่อกี้ตอนชุลมุนไอ้โจ๊กแอบขโมยหอมแก้มจูนไง
"หายะนมาเยือนแล้วกู...อย่าบอกนะว่าเป็นของไอ้โจ๊ก...เกตหรือแพม"
"ทำไมยะ เป็นของพวกชั้นแล้วจะทำไม...กลัวอดใจไม่ไหวละสิ...อ่อนค่ะค่ะ" เค้าเรียกว่าของขึ้นครับ
"กลัวอดใจที่จะจับพวกเอ็งกดน้ำไว้ไม่ได้ละสิ....แต่ถ้าของจูนนี่พอทนนะ" คิดเหมือนกูเลยวะเพื่อนเสก
"ปากหมาไอ้เสก.....ติดมาจากไอ้ปาล์มรึไง" น้านนนเห็นค้อนๆไอ้โจ๊กอยู่แต่พอโดนพาดพิงก็ขว้างขวานมาทางไอ้เสกได้ทันท่วงทีแถมยังเผื่อผมซะด้วย
"อ้าว แล้วกูเกี่ยวไรด้วยละจูน" กูแค่คิดเองนะไม่ได้พูดไรซะหน่อย
"ก็มึงมันปากหมานำร่องไง" ผมว่าจูนมันปากจัดขึ้นเยอะเลยนะ จัดว่าน่ารักไรประมาณนั้น
"เอ๊ยๆๆๆเกรงใจกันหน่อย แฟนอ่อนมันนั่งหล่ออยู่นี้ เห็นหัวกันหน่อยดิ คนเค้ามีเจ้าของแล้ว แถมเจ้าของยังหวงซะด้วย"
"โหยมึง...กับเพื่อนกับฝูงทำหวงนะไอ้โจ๊ก" กูเห็นด้วยกับมึงไอ้เสก
"เพื่อนฝูงนี่แหละตัวดีเลย...ลืมไปรึไงว่ากูกับอ่อนเก็เคยเป็นเพื่อนเป็นฝูงกันมาก่อน แล้วตอนนี้เป็นไงล่ะเป็น.....โอ๊ยเจ็บนะอ่อน กัดทำไมเนียะ เป็นหมาบ้ารึไง เจ็บชิบ" มันโดนจูนกัดที่บ่าไง
"แล้วมึงจะพูดอะไรล่ะ ไม่ต้องไปบอกใครเค้าหรอก เค้ารู้กันหมดแล้วว่ามึงกับกูนะเป็น......เออนั่นแหละ..." แล้วมันก็เอาหน้าไปแปะกับไหล่แฟนมันส่ายหัวไปมาด้วย...มันเขินแหละ




"อีเสกมึงจะนั่งยิ้มให้พวกเราหมั่นไส้อีกนานมั๊ย?"
"ทำไมล่ะ ก็คนมันมีความสุข ทีไอ้โจ๊กมันยั่งยิ้มได้เลยเมื่อกี้"
"แล้วกูเกี่ยวไรด้วย"
"เชี่ยจริง ฟ้าไม่เห็นจะยุติธรรมกับกูบ้างเลย ไอ้เสกก็โดนเจนหอมแก้ม ไอ้โจ็กก็โดนจูนหอมแก้มแถมได้จุ๊บปากอีก แล้วกูล่ะ หอมแก้มไอ้เสก...ชิส์"
"ปาล์ม...เป้ว่าแกหื่นว่ะ ชั้นเริ่มกลัวแกแล้วนะ"
"เป้อ่ะว่าเค้า" ทำไมพอผมทุกข์แล้วทุกคนต้องหัวเราะเยาะด้วย มีความสุขบนความทุกข์กูกันจริง


"คนต่อไปใครค่ะ?"
"เป้เอง....แต่แบบมันปวดห้องน้ำล่ะ เจนไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ"
"ได้สิ"
"เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาปาล์มเล่นแทนเป้ไปก่อนดิ....."
"ไปกันสองคนผู้หญิงทั้งนั้น ให้เราไปด้วย"
"ไม่เป็นไร ห้องน้ำแค่นี้เอง แต่ก็ขอบใจนะค่ะคุณปาล์ม"
"ก็เป็นห่วงนิ"
"เล่นกันไปพลางๆนะ เดี๋ยวเป้กับเจนมา"
ผมเลยต้องเล่นแทนเป้เลย
ผมจับคำถามแล้วส่งให้แพม
"คำถามแบบสุโค่ยโคตรอ่ะ ใครเป็นเจ้าของคำถามขอหอมที 'ถ้าโลกนี้คุณขอบคุณคนได้เพียงคนเดียว คนจะขอบคุณใคร ทำไม?'"
"ทำไมกูไม่เจอคำถามเจ๋งๆแบบนี้บ้างวะ คำถามกูนี่แบบสร้างความร้าวฉานได้อีก"
"กล้าพูดนะมึงไอ้เสก เพราะคำถามนั่นไม่ใช่เหรอแก้มมึงถึงได้สัมผัสจมูกนุ่มของเจน...ทำเป็นพูด กล้านักนะมึงตอนเจนไม่อยู่"
"เออนั่นดิ....ว่าไปเจนไม่อยูากูขอเมาธ์หน่อยเหอะ เมื่อกี้กูโคตรใจเต้นแรงเลยวะ  ไม่รู้พวกมึงเห็นกันมั๊ยว่ามือกูสั่น"
"อ่อนวะมึง...หญิงหอมแก้มแค่นี้อย่างสั่น  โน่นต้องอย่างจูนโน่น โดนจุ๊บไปเต็มๆถึงกับค้าง ทำเป็นไม่เคยไปได้นะ...กูรู้นะจูน"
"ไอ้ปาล์มปากหมาจะเอาโล่ดีเด่นเลยใชมั๊ย...ไอ้บ้านี่ก็หัวเราะอยู๋ได้ กูกระทืบจมทรายเลยนิ" ผมอยู่ห่างมือมันเลยรอด แต่ไอ้โจ๊กรอดยาก เขินแล้วพาลวะจูนมึง.....นั่งแซวกันไปกันมาเป้กับเจนกลับมานั่งที่เดิมกันซะแล้ว ผมเลยทวนคำถามให้พวกเธอฟังและตอบ
"ถ้าคนในโลกนี้สามารถบอกขอบคุณได้คนเดียว คนๆนั้นที่จะชอบคุณคือ ตัวเราเอง" ทุกคนแบบแหวะกับคำตองของผมอ่ะ ผิดเหรอที่เราจะภูมิใจในตัวเอง...อะโด่
"ฟังกันก่อนสิว่าทำไม...."
"งั้นก็ว่ามาสิ...."
"ที่บอกว่าขอบคุณตัวเองก็เพราะว่า.....ขอบคุณตัวเองที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อของแม่ที่สุดแสนจะประสริฐที่สุดในโลกนี้ ขอบคุณตัวเองที่ได้รู้จักและเป็นเพือนกับคนอย่างพวกมึง ทั้งไอ้เสก ไอ้โจ๊ก จูน เกต แพม เจน" ผมไล่ชื่อเพื่อนๆไปจนรอบวง
"ขอบคุณตัวเองที่คนน่ารักและแสนดีอย่างเป้คอยยิ้มให้ คอยอยู่ข้างๆ...ขอบคุณตัวเองที่ได้เกิดมาครั้งหนึ่งแล้วได้อยู่ท่ามกลางคนที่ตัวเองรัก ขอบคุณตัวเองที่ไม่เสียชาติเกิด..."
"ไอ้ปาล์ม..." เสกมันเรียกชื่อผมและแท็คมือกัน และผมก็ทำกับคนอื่นไปเรือยๆจนครบทุกคนยกเว้นเป้ เพราะแค่เรายิ้มให้กันมันก็สามารถสื่ออะไรได้มากมายพอแล้ว
"แล้วคำถามฉลาดๆอย่างนี้ต้องเป็นของแพมชัวร์ๆ"

แต่ปรากฏว่าผมทายผิด หึหึหึ....แล้วจริงๆทำไมผมจะไม่รู้ว่าคำถามนี้ของใคร
"ของเราเอง" คิดว่าเสียงนี้เแ็นของใคร
"เอ๊ย กูไม่ยอม ไม่ยอมแบบจริงๆนะเว้ย" แล้วคิดว่าเสียงเป็นของใคร
""มึงยิ้มแบบชั่วได้อีกนะไอ้ปาล์ม" และอีกครั้งคิดว่าเสียงนี้เป็นของใคร แล้วว่าแต่ผมไปยิ้มชั่วตอนไหน

[Magis]

คำถามของจูนเหรอเนี่ย อิอิ โจ๊กโวยวายใหญ่เลย

[sazzy_pee]

คำถามอ่อนชัวร์เลย

แต่ขอกรี๊ดหน่อยเหอะ สองคนนี้จะน่ารักกันไปไหนนนน

โอ่ยยย ทะเละหวานแล้วมั่งนั่น อิจฉาๆๆๆ

พี่ดิวมาต่อตอนหน้า เอาหนูซีนมาด้วยนะ กำลังลุ้น คู่นู้นเค้ากัดกันมันส์ดี

 

[tumtok]

รู้แล้วแกล้งตอบผิดนิหว่า....โฮ่
โจ๊กกับจูนยังน่ารักเหมือนเดิมชอบๆ
 

[MoMoRin]

5555555555 palm sugoi kaa~~~!! ^___^

[debubly]

เพื่อนเล่นเพื่อนซะแล้ว

[Bejae]

อ่อนแน่ๆ ไอ้อ่อนชัวววววววร์!!!!!!

[sagecofter]

ัมันมาแล้ว

แปะเม้นไว้ก่อน ^^

 

[MinKKniM]

คำถามใครอ่ะ ถ้าเป็นของอ่อนโจ๊กจะทำไง กร๊ากกกกก

[AbcPrince]

อิอิ -- น่ารักอะ
จูนโดนหอมแล้ว จัดไปๆๆ ดูดิ๊โจ๊กจะทำไงอ่า อิอิ
(หรือไม่ใช่หว่า)

[wottisit]

ตอนแรกอ่านแล้วก็ไม่มีอ่ะไร แต่ต่อมาอ่านแล้วหยุดไม่ได้ๆๆๆ จะน่ารักกันไปถึงไหน โจ๊ก กะ จูน  อ่านไปยิ้มไป ขอบคุณมากๆครับผม

[wottisit]

ต่อยกันเรื่องไรอ่ะอยากรู้อ่ะตอนหน้าจะได้รู้ป่าวเนี่ย อิอิ อินมากมายอ่ะครับผม

[wottisit]

เรื่องไรอีกระเนี่ย อยากรู้มากๆๆทำไงดี อิอิ อินจัดๆ