ตอนที่ 17
"สามล้าน!"
"สามล้านห้า!"
"สามล้านเจ็ดแสน!"
"สามล้านเจ็ดแสนห้าหมื่น!"
เสียงราคาที่สูงลิบลิ่วสำหรับปุถุชนคนชั้นกลางดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องจากริมฝีปากแดงจัดของคุณหญิงคุณนายทั้งหลาย...
เนื่องจากงานนี้เป็นการประมูลเครื่องเพชรเพื่อการกุศล นอกจากจะได้ของที่ต้องการแล้วยังทำให้พวกคุณนายๆได้หน้าได้ตาในด้านดีไปอีกจึงทำให้เธอๆทั้งหลายพากันแย่งยื้อเสนอราคากันอย่างคับคั่ง
อืม...ยกเว้นก็แต่สองสาวที่ผมทำเขาอายหน้าม้านต่อสื่อมวลชนล่ะนะที่ถูกคุณแม่ส่งกลับบ้านไปเป็นที่เรียบร้อย....
"สิบล้าน!"เสียงในโถงห้องบอลรูมเงียบกริบทันทีที่ราคาใหม่ที่สูงลิบโลดถูกเสนอออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำของใครบางคน...แน่นอนว่าไม่ใช่คุณศร เพราะเท่าที่ผมดูๆไปคุณศรยังไม่มีท่าทีสนใจเครื่องเพชรชุดไหนเป็นพิเศษ
"ไม่ทราบว่า...คุณผู้หญิงคนนั้นคิดเห็นเช่นไรกับเครื่องเพชรชิ้นนี้"หลังจากทั้งห้องโถงเงียบลงไปได้สักพัก ร่างสูงเจ้าของผมสีขนกาและดวงตาคมปลาบดุจเหยียวก็ยืนขึ้นแจกยิ้มโปรยเสน่ห์ไปทั่วๆก่อนจะมาหยุดลงที่ผม...เอ่อ
แรงกระชับแน่นขึ้นบริเวณรอบเอวทำให้ผมรู้ว่าคุณศรดูจะไม่ชอบคนคนนี้เท่าไรนัก และผมก็ไม่ควรจะไปสนธนากับเขาให้มากความ...
ตามจริงเครื่องเชรชิ้นนี้ก็สวยทีเดียว เป็นสร้อยที่ไม่โดดเด่นหรูหราเหมือนเส้นอื่นๆและกลับเจียระไนรูปเพชรออกมาได้งดงามประดับด้วยไขมุกสีนิลเม็กเล็กๆเพิ่มเสน่ห์ลึกลับของเพชรซึ่งถูกดึงดูดอกมาได้อย่างเต็มที่ ถ้าผมเป็นผู้หญิงผมคงจะชอบชุดนี้อยู่หรอก เพราะมีความรู้สึกลึกๆว่ามันคล้ายๆกับตัวผมเอง
เรียบง่ายและแข็งแกร่ง...สวยงามและลึกลับ....น่าค้นหา น่าครอบครอง...
บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่เขาต้องการบอกกับผมก็เป็นได้
"ห้าสิบล้าน!"เสียงทุ้มดังออกมาจากอีกฟาก พร้อมแสงไฟที่จับไปยังร่างสูงที่มีสีหน้าเย็นชาซึ่งกำลังหันมาทางผมพร้อมรอยยิ้มมุมปาก...อย่าเพิ่งคิดไปไกลไม่ใช่คุณศรครับรายนี้ยังคงนิ่งสนิทไม่มีทางไม่รู้แน่ว่าไม่พอใจถ้าไม่ได้รับรู้ถึงแรงบีบที่บั้นเอวนี่
ห้องบอลรูมเงียบลงไปอีกสำหรับราคาใหม่ที่สูงจนน่ากลัวซึ่่งถูกเสนอโดย...พ่อหม้ายหนุ่มหล่อ อินทร์ เจ้าพ่อวงการโรงแรมและรีสอร์ต หรือก็คือ..คนที่มาอ้างตัวว่าเป็นเพื่อนผมนั่นแหละ!
เฮ้อ...วันนี้มันวันอะไรกันนะ มีแต่เรื่องหน้าเหนื่อยหน่ายใจจนชักอยากจะกลับไปนอนแล้ว...
"ร้อยล้าน"เสียงนี้ไม่ได้เอ่ยออกมาดังมากนัก แต่ด้วยห้องบอลรูมที่เงียบสงัดทำให้เสียงนี้ก้องกังวานจนทำเอาผมหูอื้อตาลายอย่างบอกไม่ถูก...คนรวยๆนี่ยังไงกันนะ เอาเงินมากมายมาทุ่มให้กับเครื่องเพชรที่ไม่ได้มีประโชน์อะไรมากไปกว่าการใส่ประดับคอและเสริมบารมีให้กับตนเอง
"ร้อยล้านครั้งที่หนึ่ง!"
"ร้อยห้าสิบล้าน!"เจ้าของผมสีขนกาเอ่ยปากขึ้นมาอีกครั้งพร้อมก้าวเท้าเข้ามาหาผมเรื่อยๆ
"สองร้อยล้าน!"อินทร์เพื่อนเก่าที่ผมจำไม่ได้โพล่งขึ้นมาอีกจนพิธีกรเกือบทำค่อนหลุดมือ
"สองร้อยห้าสิบล้าน!"
"สองร้อยเจ็ดสิบล้าน!"
"สามร้อยล้าน!"
ดูเหมือนนี่จะเป็นการแข่งกันเสนอราคาของคนสองคนไปเสียแล้ว ดูจากแสงเฟลชวูลวาบบาดตาจากนักข่าวที่ยืนแสะยิ้มเหี้ยมอยู่ผมก็พอเดาออกได้คร่าวๆแล้วล่ะว่าพรุ่งนี้จะมีหัวข้อไหนน่าสนใจไปกว่า'นักธุรกิจหนุ่มคาสโนว่า ปะทะ พ่อหม้ายหนุ่มเนื้อหอม รุมแย่งซื้อเครื่องเพชรเอาใจสาวหวานใจเจ้าชายน้ำแข็ง'
"ห้าร้อยล้าน!"ท้ายที่สุดแล้วเสียงเย็นยะเยือกปนหงุดหงิดดังแทรกขึ้นมาจากมหกรรมเสนอราคาที่กำลังอยู่ที่สามร้อยล้านต้นๆคราวนี้เสียงฮือฮานี่ดังลั่นห้องบอลรูมเลยครับ ผมเห็นสายตาสาวๆสังคมไฮโซหลายๆคนหันมาจิกตาใส่ผมอย่างอิจฉาตาร้อนอีกด้วย...เฮ้อ เรื่องยุ่งแล้วไหมล่ะนี่...
โชคยังดีนะที่การแต่งหน้าของพี่ภาสทำให้หน้าของผมเปลี่ยนไปมากพอสมควรไม่อย่างนั้นผมคงไม่สามารถทำงานในสภาพผู้ชายได้อีกแน่ๆ
ดูท่าคุณศรจะหงุดหงิดมากจริงๆที่โดนหยามมากถึงขนาดนี้ ถึงกับเสนอราคาสูงลิบลิ่วซะจนหลายๆคนเริ่มเหงื่อตกเพราะแสงเฟลชร้อนๆที่ส่องวูบวาบจากบรรดานักข่าวมากมายที่รุมกันกดชัตเตอร์ใส่ผมและคุณศรซึ่งยืนอยู่คู่กันในสภาพแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของชัดเจนโดยการโอบมือข้าหงนึ่งไว้บนเอวผมและดึงมาจนแนบชิดกับลำตัวหนาๆของอีกฝ่าย
จากนั้นราคาของเครื่องเพชนชิ้นนั้นก็ปิดตัวลงที่ห้าร้อยล้าน โดยคุณศรเป็นผู้ชนะการประมูล
"จำไว้นะว่าเป็นหนี้ฉันอยู่ห้าร้อยล้าน..."ดวงตาคมปลายประกายแวววับตวัดฉับมาจับจ้องผม อย่างเอาเรื่องถ้าเป็นคนธรรดามาเห็นคงสลบเหมือดไปกับหนี้ห้าร้อยล้านที่โผล่มาแบบไม่ทันให้ตั้งตัวแถมเจ้าหนี้ยังน่ากลัวยิ่งกว่าสิงโตเสียอีก
"คร้าบบบ"ผมยู่หน้าเกาะแขนคุณศรเพื่อใช้เป็นหลักในระหว่างที่คุณศรแทรกตัวออกจากกองทัพนักข่าว ส่วนเครื่องเพชรจินคงเป็นคนไปเอาให้หลังจบงาน
"คืนนี้ค้างที่นี่สักคืนเป็นไง?"พอฝ่าฝูงนักข่าวออกมาได้แล้ว คุณศรก็ก้มลงมากระซิบข้างหูผม"เดี๋ยวจะลดหนี้ให้เหลือสี่ร้อยห้าสิบล้าน"
ผมตวัดตาค้อนรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่ตัวเองเหมือนหนุ่มขายบริการ แต่ถ้าผมเป็นจริง ผมคงเป็นหนุ่มขายบริการที่ค่าตัวแพงที่สุดในโลกกระมัง ห้าร้อยล้านเชียวนะ!
"ฉันไม่ได้เห็นเธอเป็นแบบนั้นหรอกน่า..."เขากระซิบกลั้วหัวเราะ คุณศรเริ่มทำตัวแปลกๆอีกแล้วแฮะ เอาแน่เอานอนไม่ได้จริงๆคนคนนี้...
"น่า ค้างที่นี่กับฉันสักคืน"น้ำเสียงอ่อนหวานป้อล้อแบบที่ผมไม่เคยได้ยินทำเอาสมองเผลอมึนงงไปวูบหนึ่ง ความรู้สึกสะอิดสะเอียนจากวันเวลาเก่าๆแล่นย้อนกลับมาจนขนลุกเกรียว
ไม่เป็นไร...ไม่มีอะไร...คุณศรไม่ใช่คนคนนั้น ไม่มีอะไรต้องกลัว
"ห้าร้อยล้าน..."ผมเขย่งตัวขึ้นไปกระซิบข้างหูคุณศรบ้าง พร้อมหลิ่วตาอย่างยั่วยวน
"หืม..?"
"ค่าตัวผมคืนนี้น่ะ...ห้าร้อยล้านนะครับ"
"หึหึ ได้สิ ห้าร้อยล้าน...ต่อรอบ"แววตาแพรวพราวระยับถูกใจทำเอาผมหนาวๆร้อนๆชอบกล"แล้วเธอจะได้รู้...ว่าฉันยังออมมือให้เธอมาตลอด"
อ่ะ ถ้านั่นออมมือแล้วล่ะก็ แบบเต็มแรงผมไม่ตายคาเตียงไปเลยรึ??!!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
จะมาอัพให้ได้วันอาทิตย์ จันทร์ และบางพฤหัสค่ะ
ตอนนี้ยังไม่มีเวลาตรวจทานถ้ามีอะไรแปลกก็แจ้งไว้นะค่ะ
ขอบคุณทุกๆคอมเมนท์ค่ะ
หัวข้อ: The Impossible...เป็นไปไม่ได้ นั่น(เจ้า)นายนะเว้ย!! [ส่งท้าย END] 18/06/2556 ย้ายได้เลยค่ะ (อ่าน 413102 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก