หัวข้อ: The rainbow project เรื่องสั้น 7 เรื่อง 7 คนเขียน (อัพให้ใหม่ง่ายกว่าทำลิ้งค์)

[onjazz26]

สงสัยเรื่องนี้จะมีเอ็นซีอ่ะดิ
ของบูลเรนเจอร์กะเจ๊จงไม่มีอ่ะ....พระเอกก็ตาย...เฮ้อ
มาไวไวน้า.....
Nc นะน่ะ....มันชอบ....

[PrinceTae]

  เอาไงดีน๊า คุณหนูก็ยังเด็ก บรูโน่ก็โดนยา


กด 1 Ncจัดหนัก หรือ กด 2  บรูโน่แพ้ยาตายไปอีกคนดี





มาสร้างกระแส

[สายลมห่มฟ้า]

แอบเอาเพลงมาแปะ ฟังกันซึ้ง ๆ เนอะ 

[littleFiNgeR]

แง๊!!! สายลมที่รักไปซะแล้วอ่า หวังว่าปลายฟ้าจะคิดได้แล้วปรับปรุงตัวและความคิดซะใหม่นะ ไม่งั้นรับไม่ได้จริงๆ T^T สายลมมมมม

[yayee2]

อ่านไปฟังเพลงไป ซึ้งมากค่ะคุณสายลม
สังหรณ์ใจอยู่เหมือนกันจากชื่อเรื่อง "สายลม" รู้ว่ามี สัมผัสได้ ก็แค่นั้น แค่นั้นจริงๆ ฮึ ใจร้ายมากเลยนะคุณสายลม
ทั้งๆที่ทำใจไว้ตั้งกะถูกแทงแหละ "เหล็กแหลม จมมิดที่อกด้านซ้าย" ซะขนาดนั้น แต่ก็แอบหวัง เผื่อปาฏิหาริย์.....
(ไม่ร้อง คนแก่ร้องมันน่าอายอ่ะ)

[sukie_moo]

ตายซะงั้น

[zandwizz]

จิ้มให้ถึงทรวงงงงงงง

แบบไหนก็ด่ะ แต่ขอมาต่อวันนี้ได้ป่ะ

อิอิ รอฉากกำเดาไหล ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

[ภาพฝัน]

   “ไนท์ ไปอาบน้ำครับ” ตชวัฒน์รู้สึกว่าเสียงของเขาแหบพร่าอย่างน่าแปลกใจ เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดสติ เขาอยากโอบกอดร่างของอีกฝ่ายเอาไว้แนบอก อยากสัมผัสเส้นผม ฝ่ามือและริมฝีปาก

   “ไปอาบน้ำครับ” เขาเร่งอีกครั้งเมื่อเห็นว่าไนท์ยังคงนิ่งเฉย เมื่อโดนเร่งใบหน้าหล่อเหลาอ้าปากหาวกว้าง ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างเกียจคร้าน เมื่อเห็นร่างสูงโปร่งเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว เขาลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก นับวันเขายิ่งรู้สึกว่าเสน่ห์ของวริศรินทร์นั้นมีมากมายเหลือเกิน ถ้าเจ้าตัวยิ้ม หังเราะ หรือว่าช่างพูด คงจะก้าวเข้าสู่การเป็นซุปเปอร์สตาร์ได้อย่างไม่ยากเย็น

   เมื่อตั้งสติได้แล้วเตชวัฒน์ลุกขึ้นยืดบิดกายขับไล่ความเมื่อยขบออกจากตนเอง เขายังมีหน้าทีที่ต้องทำอีกหลายอย่าง

   “ไนท์ เช้านี้อยากกินอะไรครับ” เขาตะโกนถามวริศรินทร์ที่หายเข้าไปด้านใน เตชวัฒน์เดินเข้าใกล้ประตูและตะโกนถามอีกครั้ง เงียบอีกเช่นเคย

   “ถ้าไนท์ไม่ตอบหรือออกมา พี่จะเปิดประตูเข้าไปแล้วนะครับ นับหนึ่งถึงสาม”  เตชวัฒน์นับจนครบก็มีแต่ความเงียบเขารู้สึกกังวลจนเป็นห่วง เขาเรียกอีกครั้งไม่มีเสียงตอบรับ เตชวัฒน์ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปด้วยหัวใจที่เต้นระทึก

   วริศรินทร์นั่งอยู่ที่พื้นใช่แขนหนุนต่างหมอนใบหน้าซบอยู่บนชักโครก ภาพนั้นทำให้เขาอมยิ้ม

   “จะให้พี่หัวใจวายตายหรือไงครับ” เตชวัฒน์พูดลอยๆ ปลายนิ้วสัมผัสที่แก้มใสแผ่วเบา ไนท์นอนหลับสนิทไม่ได้สนใจว่ารอบตัวของเขาเกิดอะไรขึ้นบ้าง เมื่อรู้สึกถึงปลายนิ้วที่ไล้อยู่ข้างแก้ม ใบหน้าขาวเนียนซุกหน้าลงกับท่อนแขนของตนเอง เตชวัฒน์ยิ้มในตอนแรกเขาจะปล่อยให้อีกฝ่ายนอนอยู่ตรงนี้แต่พอมานึกดูอีกทีตื่นมาอาจจะทำให้ปวดหลัว เตชวัฒน์ตัดสินใจอุ้มวริศรินทร์ขึ้นไปนอนบนเตียง เขาสัมผัสถึงน้ำหนักที่มากขึ้นจากครั้งแรกๆที่เขาสามารถอุ้มได้สบายๆ ตอนนี้น้ำหนักของไนท์ค่อนข้างมากจนเขารู้สึกหนัก

   “แสดงว่าที่ให้กินเข้าไปนี่แสดงผลแล้ว” เขาคิดอย่างขำๆ เขาวางไนท์ลงบนเตียงไนท์พลิกตัวนอนตะแคงและะขยับขสขึ้นกอดผ้าห่ม ชุดคลุมอาบน้ำตอนนี้หลุดลุ่ยจนแทบจะบดบังอะไรไม่ไดทำให้ดูราวกับว่าคนตรงหน้าเป็นเทวดาตกสวรรค์ เตชวัฒน์หักห้ามใจที่จะสัมผัสผิวกายที่ดูเป็นประกายเมื่อต้องแสงแดด เขาตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมร่างที่หลับสนิทแล้วเดินกลับห้องของตนเอง

   เตชวัฒน์อาบน้ำสระผมและแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาฉุกคิดถึงเรื่องเมื่อคืน เรื่องที่วริศรินทร์บอกไปว่า พ่อกับแม่ของตนเอง ตายในวันที่ฝนตก เตชวัฒน์ตัดสินใจโทรหาคนที่รู้ข้อมูลของไนท์ดีที่สุดในเวลานี้

   “ว่าไงตาเต โทรมาแต่เช้าเชียว” วุฒิพลรับสายหลานชายอย่างอารมณ์ดี

   “ผมมีเรื่องจะถามครับ เรื่องของไนท์” เตชวัฒน์เข้าเรื่องโดยทันที

   “ตาเต แกนี่น้านึกว่าจะโทรหาอาก็เพราะคิดถึงซะอีก” ชายสูงวัยหยอกล้อหลานชายด้วยความเอ็มดู

   “ก็คิดถึงแหละครับ แต่ผมอยากรู้เรื่องของน้อง เมื่อคืนฝนตกน้องบอกว่าพ่อ แม่ตายในวันฝนตก” วุฒิพลชะงักกับคำถามเขาได้แต่ถอดถอนใจเมื่อนึกถึงอดีต

   “ไนท์บอกแกเหรอ”

   “ครับ ไนท์บอกผมเมื่อคืน” ชายสูงวัยกำลังชั่งน้ำหนักอยู่ในใจ เขาควรเล่าอดีตของคนที่เขาคิดว่าเป็นหลายชายให้หลายชายของตนฟังหรือเปล่า แต่เมื่อไนท์ยอมเปิดปากบอกเตก็แสดงว่าเจ้าตัวเริ่มเปิดใจแล้ว

   “ตอนพ่อแม่ ไนท์ตาย ตอนนั้นไนท์อายุ12” วุฒิพลหลับตาลำลึกความหลัง เขาจำได้ว่าในวันนั้น วันที่เขาเดินทางกลับมาจากไปท่องเที่ยวที่ต่างประเทศ เขาตั้งใจไปเยียมเพื่อนสนิทกับหลานๆ วรกานต์พ่อของไนท์มีลูกอยู่3 คน และไนท์เป็นลูกคนสุดท้อง วันนั้นเป็นวันเกิดของน้ำหนึ่ง ลูกสาวคนโตเขาตั้งใจจะเข้าไปแฮปปี้เบิร์ดเดย์หลายสาววัย 15 ที่กำลังเป็นสาวแรกรุ่น ในมือเขาถือกระเป๋าใบสวยที่ซื้อมาเป็นของขวัญ เขาจอดรถและเดินเข้าไปตัวบ้านที่เงียบเชียบจนผิดปกติ วุฒิพลผงะเมื่อสายตาเขาเหลือบมองไปที่สระน้ำที่แดงฉาน ในนั้นมีศพของนำ้หนึ่งเปลือยกายลอยอยู่ วุฒิพลอาเจียนทุกอย่างที่อยู่ในห้องออกมากจนหมด รู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นลม เขาตั้งสติได้รีบโทรศัพท์หาตำรวจทันที วุฒิพลมองเบือนหน้าหนีจากศพของหลายสาว เขาเดินออกไปรอที่หน้าบ้าน เมื่อตำรวจมาพวกเขาเข้าไปในบ้าน พบร่องรอบการต่อสู้อย่างหนัก และศพของเพื่อนและ ภรรยา ไนท์นั่งจับมือแม่ของตนอยู่เงียบๆ เด็กชายดูซีดเซียวและมีแววตาที่เลื่อนลอยเนื้อตัวเปื้อนไปด้วยคราบเลือด เด็กชายจับมือของมารดาแน่นไม่ยอมปล่อย ไม่ร้องไห้ ไม่พูด ไม่ทำอะไร เด้กชายนั่งอย่างนิ่งเฉย เขารับไนท์เข้ามาดูแล ไนท์ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ พูดบ้างนานๆ ครั้ง ไม่ได้อาละวาดหรือเอาแต่ใจ เด็กชายทำเพียงอยู่เฉยๆ ในบางครั้งเด้กชายจะพยายามทำร้ายตัวเองเพื่อให้ถึงแก่ชีวิต แต่ก็โชคดีที่รอดมาได้ตลอด เมื่อโตขึ้นมาจนเป็นเด้กหนุ่มวุฒิพลก็พยายามพลักดันให้ไนท์เข้าสู่วงการบันเทิงเพื่อนที่จะให้พบอะไรแปลกใหม่กับชีวิตบ้าง แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ไนท์ยังคงนิ่งเฉยจนหน้าหนักใจ จนวันที่เขาตัดสินใจให้เตชวัฒน์ดูแลไนท์ก็เพราะไนท์ยอมพูดกับเตชวัฒน์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ

   เตชวัฒน์ฟังสิ่งที่วุฒิพลเล่าแล้วรู้สึกหดหู่ใจ ไนท์ได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง ถ้าเป็นเขา ขนาดตัวเขาเองยังไม่รู้ว่าจะทนได้ไหม

   “เต อาฝากน้องด้วยนะ ดูแลน้องให้ดี” วุฒิพลฝากเด้กหนุ่มกับหลานชายของตนอีกครั้ง ซึ่งเตชวัฒน์ก็รับปากด้วยความเต็มใจ

   หลังจากวางสายจากผู้เป็นอา เตชวัฒน์รู้สึกถึงความหนักอึ้งในจิตใจ เขาเดินเดินเข้าไปในห้องนอนของวริศรินทร์ที่กำลังหลับสนิท คนตรงหน้ามีอดีตที่เจ็บช้ำกว่าที่เขาคิด เขาอยากทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ไนท์มีความสุข

   เตชวัฒน์ผละออกมาจากวริศรินทร์ เขาเปิดคอมพิวเตอร์เสิร์ขหาข้อมูลเกี่ยวกับการทำเค้ก ไนท์อยากกินเค้ก และเค้กที่ไม่ใส่ไข่หายากมากๆ เขาเลยตัดสินใจที่จะทำเอง สุดท้ายเขาก็เจอจนได้ Vegan Blueberry Cake  เป็นสูตรเค้กสำหรับคนแพ้ไข่และทานเจ เตชวัฒน์ออกไปซื้ออุปกรณ์ที่ซุปเปอร์มาเก็ตใกล้เคียง เมื่อกลับมาไนท์ยังคงหลับอยู่ เตชวัฒน์นำของเข้าไปเก็บเข้าที่ เขาปริ้นวิธีทำออกมานั่งอ่านเงียบๆ และเตรียมอุปกรณ์และเตรียมอาหารง่ายๆ เสร็จแล้วเขาก็ออกมานั่งอ่านหนังสือระหว่างที่รอไนท์ตื่น

   “ตื่นแล้วเหรอครับ” เตชวัฒน์ยิ้มให้กับร่างสูงโปร่งที่เดินออกในเวลาเกือบเที่ยงวันมาในเสื้อยืดกับกางเกงผ้าขาสามส่วน ทันทีที่เดินออกมา วริศรินทร์ก็มองหาอาหาร เตชวัฒน์ลอบยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินไปที่โต๊ะกินข้าวทันที

   “ทานเสร็จแล้วมาทำเค้กกัน” เตชวัฒนืบอกกับไนท์ที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาทันที

   “อยากกินไม่ใช่เหรอครับ ไนทืแพ้ไข่ เค้กที่ไหนๆ ก้ใส่ไข่ ดังนั้นเราต้องทำเอง พี่เองก้ไม่เคยทำด้วยสิ เราคงต้องมาช่วยกัน” เตชวัฒน์พูดจบ ไม่รอคำปฏิเสธเขาโอบไหลาไนทืเดินไปที่เคาเตอร์ทำอาหารทันที

   “อื้อ อันดับแรกต้องล่อนแป้งกับเบกกิ้งโซดา” เตวัฒน์อ่านใบรายการที่ปริ้นออกมา เขามอบหน้าที่ร่อยแป้งให้กับวริศรินทร์

   ทันทีที่ได้รับมอบหมายหน้าที่วริศรินทร์เทแป้งลงในตะแกรงและลงมือเขย่าทันที เพราะแรงเขย่าที่มากเกินไปทำให้แป้งลอยฟุ้งไปหมดทั่วทั้งท้อง

   “เบาๆ  ไนท์ฟุ้งไปหมดแล้ว”  เตชวัฒน์ปัดแป้งที่ฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งห้องแล้วไออกมาเพราะสำลักควัย วริศรินทร์เองตามเนื้อตามตัวก็เลอะแป้งเต็มไปหมด

   “แค่กๆ”  ไนทืไอเสียงดังเมื่อยกมือที่เลอะแป้งขึ้นปัดแป้งแล้วทำให้แป้งฟุ้งเข้าจมุก เตชวัฒน์เข้าไปลูบหลังและปัดออกให้ ไนท์ไอจนน้ำตาไหล เตชวัฒน์ยดมือขึ้นซับน้ำตาให้ช้าๆ ทันทีที่สบตากับสัมผัสอ่อนนุ่มที่ปลายนิ้ว

    ทันทีที่สบตากับดางตาคู่สวยที่มีน้ำตาคลออยู่แผ่วเบา เขารู้สึกสึกเหมือนตกลงไปในแรงดึงดูด ปลายนิ้วของเขาไล้จากข้างแก้มเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากนุ่มและก้เป็นเขาที่ทนไม่ได้จนต้องประทับริมฝีปากของตนเองลงไป เตชวัฒน์ใหญ่ดึงไนท์เข้ามาสู่อ้อมกอด จูบแผ่วเบาในตอนแรกถูกแปรเปลี่ยนให้ร้อนแรงขึ้นตามอารมณ์ ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังและเลื้อนลงมาที่สะดพก ก่อนที่จะลูบไล้เข้าไปใต้ชายเสื้อ

   “อื้อ” เสียงครางทีแผ่วเบาจากคนที่เงียบมาตลอดทำให้เขาได้สติ เตชวัฒน์ไม่ได้ผละออก เขาไล้ริมฝีปากของตัวไปตามริมมฝีปากนุ่มและเลื่อนขึ้นมาจูบที่หน้าปาก ใบหน้าของวริศรินทร์ในตอนนี้แดงซ่านด้วยแรงอารมณ์ที่เขาเป็นผู้ก่อ

   “จะทำเค้กต่อไหม” เขากระซิบถามเสียงแหบพร่า เขารู้ถึงความต้องการของตนเองแต่ก็ไม่คิดจะฝีนใจ วริศรินทร์พยักหน้ารับในทันที เตชวัฒน์ขยับหอมแก้มร่างสูงโปร่งอีกครั้ง

   “ไม่อยากปล่อยเลย” เขาประซิบที่ข้างหู ริมฝีนุ่มจูบแผ่วเบา เตชวัฒน์สะดุ้งเมื่อถูกทุบเข้าที่หน้าอก วริศรินทร์ยืนหน้าแดงอยู่ตรงนั้น

   “ทำเค้ก” เสียงแหบแห้งเอ่ยออกมากับร่างสูงโปร่งที่หันหลังให้เขาในทันทีเพื่อร่อนแป้งต่อ เตชวัฒน์ยิ้มกับปฏิกริยายของคนตรงหน้า ไนท์ไม่พูดอะไรต่ออีกสักพักสีหน้าก้เปลี่ยนเป็นปกติ เตชวัฒน์ไม่ได้ทำรุ่มร่ามกับไนท์อีก เขาใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายทำเค้กกับไนท์อย่างมีความสุข แม้ผลกาลที่ออกมาในคราวนี้จะทานไม่ได้ก็ตามที

   “ยังเหลือเวลาอีก2วัน วันเกิดไนท์พี่เชื่อว่ามันต้องกินได้” เขาลูบศรีษะของไนท์อย่างปลอบโยนเมื่อเห็นสายตาที่จ้องมองเค้กที่ทานไม่ได้

   “ขอบคุณ” เตชวัฒน์สะดุ้งเมื่อเสียงกระซิบดังขึ้นมาพร้อมกับจูบแผ่วเบาที่ริมหูของเขา ไนท์ยิ้มบางเบาและเดินออกไปนั่งดูโทรทัศน์ที่โซฟา ทิ้งเขาไว้กับกองอุปกรณ์ที่ยังไม่ได้เก็บล้าง

   “โดนจนได้เรา” เขารู้สึกเหมือนโดนเอาคืน เมื่อตัวเองกลับรู้สึกหวั่นไหวกับการกระทำของอีกฝ่าย

   “เวลายังมีเยอะ” เขาพึมพำแผ่วเบาพลางเหลือบมองไนท์ที่นั่งดูทีวีอยู่เงียบๆโดยไม่สนใจอะไรเหมือนเช่นปกติ เขาเก็บอุปกรณ์ทำขนมล้างอย่างเงียบเชียบ ถึงการทำขนมครั้งนี้มันจะเหนื่อยแต่เขาก็คิดว่ามันคุ้ม

........................................

[♠♥♦♣]

ไม่เม้นท์แล้ว!
โป้ง!
ไม่รู้จะทำยังไงกับคนเขียนให้สาสมกับน้ำตาที่เสียไป

[♠♥♦♣]

^
^
เม้นท์ก่อนอ่านเลยนะเนี่ย ขอแค่ชุดเล็กก็พอ แค่สีฟ้าสีเดียวก็จะตายห่_แล้วค่า
********edit**********
อิิอิ ถึงอดีตจะเจ็บปวดเเต่ปัจจุบันน่ารักมากมายนะคะ
(แอบกลัวตรง "เวลายังมีเยอะ" นี่แหละ ไม่รู้ทำไมพวกที่พูดคำนี้มักไม่เหลือเวลาทุกที)

[b27072010]

ตั้งหน้าตั้งตารอกันไม่หวาดไม่ไหวเลยอะ

บรูโน่ ....

[eaey]

กรี๊ดดด แค่เรื่องครอบครัวในอดีตก๊อแย่แล้ว อย่าดราม่าเลยคร้าาาา

[♠♥♦♣]

อะฮุๆๆ
กด 1 ย้ำๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ

[runynam]

โอ้ยยยย จะเป็นลม
น้ำตาลในเลือดพุ่งสูง น่ารักเกินไปแล้ววววว
ถึงน้องไนท์จะมีอดีตที่น่าเศร้าแค่ไหน แต่ตอนนี้ก็มีพี่เต
ช่วยปลอบใจแล้วนะ
ปล.อย่าจัดดราม่าเลยย สงสารคนอ่าน อิอิ

[runynam]

บรูโน่กำลังอยู่ในอารมณ์ไม่ปรกติ
น้องลิตโดนจับกดแน่เลยยย
ปล.  ยัยแก่ตัณหากลับ บังอาจมาทำบรูโน่ เดี๋ยวโดนสอย

[zandwizz]

เม้นต์ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ไม่เอาดราม่านะ พรีสสสสสส

[runynam]

 
ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  
คนเขียนใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แค่นี่สายลมก็น่าสงสารพอแล้ว ยังมาตายอีก โหดร้ายมากเลยยยยยยยยยยยยย
ในเรื่องนี้ชอบสายลมที่สุด.....ไม่ชอบปลายฟ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เพราะแก็สโซฮอล์อย่างเดียวเลย
สายลมเลยตาย
ปล. ฟังเพลงไปอ่านไป โอ้ย น้ำหูน้ำตาไหลเป็นทาง
ปปล. งอนคนแต่ง 

[Giniz]

ทำไมบรรยากาศมันเริ่มจะอุ่นขึ้นทุกตอนๆฟะ!?
ปล.แต่ถ้าเม้นท์จะจัดNCหนักๆให้ใช่มั้ย???

[jiki]

เจ้าหญิงอยู่บ้านออกมาช่วยไม่ได้เพราะเปลี่ยนชุดนอนลายหมีน้อยแล้ว เลยส่งเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยคู่หมั้นหมาน้อยแทน...อืม

[littleFiNgeR]

หวานกันจังอ่า อิจฉ๊า อิจฉา ^^ แต่ว่า...อดีตของไนท์มันทำเอาเราน้ำตาซึม สงสาร...

[จงกลนี]

แวะมาบอกว่ากำลังพยายามปั่นอยู่ และกำลังลบรื้อเขียนใหม่อยู่
ไม่น่าเลยเรา แอบเข้าไปชิมมาม่าชามโตจนเสียรมย์ แต่ตอนนี้ พยายามไม่เข้าไปอ่านแล้วค่ะ
เพราะนอกจากประเด็นจะเปลี่ยนไปแล้ว
แถมจำเลยก็จากลาไกล คิดว่าน่าจะเป็นแบบถาวรด้วย
แต่ก่อนไป เล่นเอาแทบฟ้าถล่มดินสะเทือน ปฐพีเลื่อนลั่น
ระเบิดที่ชีวางเอาไว้ กระทบแตกระเบิดกระจุยกระจาย
อะไร ๆ ไม่เหลือเป็นชิ้นดี และจำเพาะเจาะจงให้ เหล่าบรรดาแอดมินฯ โมฯ และทีมงาน
กระจายกระเจิงด้วยเสียขวัญและกำลังใจกันไปถ้วนหน้า
อ่านไปแล้วเราก็ทุกข์ไปกับบรรดาเขาเหล่านั้น จนหมดอารมณ์เขียนไปเลย สองวันเต็ม ๆ

จะว่าไปการจากลากันด้วยดี น่าจะทิ้งเหลือไว้แต่ความอาลัย
แต่แบบนี้ นอกจากศพไม่สวยแล้ว มีแต่ชนเค้าแช่งชักหักกระดูกกันเนาะ

เออ... ช่างมันเถอะ อะไรจะเกิดก็ปล่อยมันไป ฉันไม่ได้อิจฉาใคร ไม่ได้เป็นนักเขียนใหญ่แต่ตัว
ซีรีบรั่มไร้รอยหยัก พฤติกรรมไร้ยางและขาดสามัญสำนึกแบบใคร ๆ บางคน

พอเหอะ บ่นมากมายได้น่ารำคาญมาก
ว่าแล้วไปแต่งต่อดีกว่า เดี๋ยวสักพักจะมาเสิร์ฟของหวานให้มิตรรักนักอ่านทุกท่านได้เสพกันต่อไป   

[taroni]

น่ารักๆ 

[taroni]

มารอของหวาน 

[anajulia]

ธุค่ะพี่สมบูรณ์

พี่สมบูรณ์เป็นพระเอก กี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[yayee2]

บรรยากาศกำลังจะเจือด้วยความหวาน......รึเปล่า
ไม่อยากคาดเดา รอดูผีเสื้อแสนสวย(หล่อ) โบยบินหลอกล่อให้เราหลงใหลต่อไปดีกว่า

[taroni]

เข้ามากด 1 

[taroni]

 :a5:ทำไมทำกับพี่สายลมแบบนี้

[hahn]

แบบนี้ก็ทำเค้กไม่ต้องใส่น้ำตาลก็ได้นะ

[som]

มาได้แล้วน้อ 

[jiki]

ไอ้เราก็นึกว่าจะไปซื้อเค้กน้ำตาลทรายแดงที่เป็นขนมของจีนมานั่งกินกัน
แต่แบบนี้โรแมนติกกว่าเยอะเลย

ปล.สีึนำ้เงินเหมือนกับทำไมจุดสุดท้ายมันต่างกันโคตรเลยอ่ะ