หัวข้อ: The rainbow project เรื่องสั้น 7 เรื่อง 7 คนเขียน (อัพให้ใหม่ง่ายกว่าทำลิ้งค์)

[huimei]

  ใครทำไรบรูโน่

มาต่อไวๆนะค๊าาาา 

[โจ๊กกุ้ง]

กริ๊ดชายฉกรรจ์จะทำอะไรบรูโน่  คุณหนูรีบมาช่วยอย่างด่วยนะคะ ชอบที่บรูโน่โดนแกล้ง หุหุ

[♠♥♦♣]

เห็นชื่อตอนแล้วรีบวิ่งมาดูเลย
กรี๊ดดด  อ้อนเงียบ >///<
************edit************
อ่านจบแล้วสงสัย
ตกลงน้องมันอ้อนเงียบหรือแรดเงียบหว่า

[♠♥♦♣]

ฮือออออออ น้ำตาไหลเลย ไอ้บ้าาาาาาาาาา(อันนี้ด่าคนเขียน ทำเค้าร้องไห้ทำม้ายยย)
เพิ่งเห็นว่ามีเพลงประกอบด้วย เพลงมันเศร้ามากนะแปลว่า พี่สายลมจะตายเหรอ โฮ~~~~~~~
แม้มองไม่เห็นแต่ฉันรู้สึกถึงเธอ โฮ~~~~~~~~~~~~~~
ปลายฟ้าตาบอดใช่มั้ยเลยมองไม่เห็น พี่ลมไม่ตายหรอกเนอะ นะคะ อย่าทำแบบนี้เลย นะคะ นะๆๆ

[shockoBB]

 
มาต่อเร็วๆนะ

[sukie_moo]

พี่เต ใจเย็นอย่าเพิ่งกดน้อง

[SoN]

^^

[♠♥♦♣]

อาห์...อยากได้หมาบ้าง..

[nataxiah]

 

มีการว่าคนเขียนด้วย น้องช่อสุดยอด 

แต่ว่านั่นสิตกลงใครจะเป็นยังไงกันบ้าง  ไม่อยากลุ้นแล้ว เมื่อไหร่จะมาลง

[ordkrub]

อากซ์ๆๆๆๆๆๆๆ  ไม่เอามาม่า!!!!!!!

[สายลมห่มฟ้า]

อยากว่าเค้าดีนัก โดยเฉพาะช่อ เอาเพลงแปะที่หัวตอนนี้ซะเลย

เอาให้น้ำตาท่วมจอกันไปอีก

[vascular]

ไนท์นี่ช่างเป็นตัวเอกที่บทพูดน้อยมากกกก

[ordkrub]

ใครมาเอาบรูโน่ไป!!!!!

ไม่ยอมนะ  ครั้งแรกต้องของคุณหนูเ่ท่านั้น!!!!!!!

[sukie_moo]

แล้วพี่ลมจะรอดไหมเนี่ย โดนแทงมิดขนาดนี้

[littleFiNgeR]

อ๊ากกกกกก พ่อคนดีของช้านนนนนนนน ทิ้งปลายฟ้าไว้ก่อน เอาสายลมไปโรงหมอด่วน เอ้ย!ไม่ใช่โว้ยยย หามไปทั้งคู่เลย T^T

[shockoBB]

อ๊ายยยย >< น่ารักมากเลย

[SuSaya]

สายลมเคยเป็นบอร์ดี้การ์ดจริง ๆ หรอ?
ทำไมกระจอกอย่างนี้อ่ะ...ปืนก็ไม่พกทั้งที่ออกมาตาหาตัวคนร้ายอย่างนี้ อ่านไปถึงกับส่ายหัวไปเลยอ่ะ
ถ้าเกิดสายลมตายแล้วได้เป็นแค่พระรองที่ไม่ค่อยมีบทจะไม่แปลกใจเลย

[ordkrub]

น่ารักขึ้นทุกวัน!!!!

[Mountain]

อยากให้ปลายฟ้าโดนแทงว่ะ

[kyoya11]

ไนท์น่ารักอีกแล้ว ชอบไนท์จริงๆเลย 

[taroni]

น้องไนท์น่ารักอะ แต่พูดเยอะกว่านี้หน่อยก็ดีนะ 

[kittyfun]

หายไปแป็บเดียว คู่นี้เขาสวีทหวานกันแล้ว

[taroni]

พี่สายลมอย่าเป็นอะไรนะ 

[wan]

ตอนยังไม่พูดไม่จา นิ่งเฉยเหมือนหุ่น ยังหวั่นไหว
มาคราวนี้เจอทั้งนอนกอด อีกอ้อนเล็ก ๆ    พี่เต.... จะไหวไหมเนี่ย
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ

[taroni]

เกิดอะไรขึ้น

[ภาพฝัน]

   เตชวัฒน์นั่งมองวริศรินทร์ที่นั่งกินทุเรียนทอดอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ที่โซฟา แผลที่ขาดีขึ้นตามลำดับคาดว่าอาทิตย์หน้าน่าจะได้รับงานได้ตามปกติ

   “ไนท์ อีก 3 วันก็จะวันเกิดเราแล้ว อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม” เขาลองถามดูเท่าที่เห็นไนท์ไม่ใช่พวกทานยากแต่ถ้าให้หาทานเองมักจะไม่ค่อยทานอะไร แต่ถ้าเขาทำอะไรให้ทานก็เห็นทานหมดทุกอย่างเรียกได้ว่ากินค่อนข้างง่ายเลยล่ะ เช่นเดียวกับทุเรียนทอดที่เขาแวะซื้อข้างทางตอนขับรถกลัมาจากบ้านเมื่อวันก่อน

   “หรืออยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า อายุ22แล้วนี่” เจตชวัฒน์ยังคงถามอย่างอ่อนโยน เขาเห็นไนท์หันกลับมามอง ใบหน้าที่เฉยเมยกับดวงตาที่เหม่อลอยทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังครุ่นคิด

   “อยากกินอะไร อยากได้อะไรเดี๋ยวพี่หาให้” เตชวัฒน์อยากให้อีกฝ่ายได้ทุกอย่างเขารู้รู้สึกมีความสุขกับการที่เห็นไนท์มีชีวิตชีวามากขึ้น แม้จะยังคงไม่ค่อยพูดอยู่เช่นเดิม  ไนท์มองหน้าเขาซึ่งเขาก็ยิ้ม

   “อยากกินเค้ก” คำตอบขอไนท์ทำให้เตชวัฒน์ขมวดคิ้ว แต่ดวงตาที่มองตรงมาทำให้เขารู้ว่าไนท์พูดจริง เค้กเป็นอาหารที่ไนท์ควรจะหลีกเลี่ยงมากที่สุดเพราะเจ้าตัวแพ้ไข่ สายตาที่มองตรงมายังเขามันเหมือนกับมีคำถามว่าจะหาได้ไหม

   “ได้ พี่จะหามาให้ไนท์ทาน” เตชวัฒน์ตอบรับทันทีโดยไม่ลังเล แทนคำตอบร่างสูงโปร่งทิ้งตัวลงมานอนที่ตักของเขานั่นทำให้เขารู้ว่าไนท์ชอบใจ ฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้เส้นผมแผ่วเบา หลายวันที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่กลับมาจากบ้านไนท์เข้าใกล้เขามากขึ้นแม้จะมีอาการเหม่อลอยบ้าง กับชอบไปยืนอยู่ที่ริมระเบียงทำให้เขาต้องคอยระวัง อยู่เสมอ

   “วริศรินทร์ ชื่อนี้หมายถึงอะไร” เตชวัฒน์ลองหาหัวข้อสนทนาดู ไนท์หยิบตุ๊กตาสุนัขขึ้นมากอดเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วยกขึ้นแกว่งไปแกว่งมาเหมือนไม่สนใจ

   “ว่าไงครับ วริศรินทร์หมายถึงอะไร” เตชวัฒน์เรียนรู้ที่จะถามคำถามกับไนท์ ถ้าในครั้งแรกเขาถามอะไรแล้วเฉย เขาจะถามอีกครั้งแล้วสักพักไนท์ถึงจะยอมตอบ ฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้เส้นผมนุ่มไปช้าๆ มองดูตุ๊กตาที่ถูกยกแขนเหมือนเต้นไปเต้นมาสักพักไนท์ก็กอดตุ๊กตาเอาไว้

   “ผู้ยิ่งใหญ่แห่งสายน้ำ” ไนท์ตอบเขาเสียงราบเรียบ เตชวัฒน์ยังคงยิ้มเขาอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลงไปจุมพิตที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา ไนท์ไม่ได้ปฏิเสธแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใด จนบางครั้งเขาแอบรู้สึกหงุดหงิด เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาทำให้เขาต้องผงะ เมื่อรับสายกลายเป็นว่าไนท์มีงานด่วนเข้ามา อยากจะรบกวนให้ไปถายแบบ พอเตชวัฒน์หันไปถามไนท์ก็พยักหน้าตกลงทันที

   “น้องไนท์สวัสดีค่ะ โชีดีจริงๆที่น้องไนท์มาได้ ขาเป็นยังไงบ้างค่ะ” ช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองทักทายในทันที ที่เห็นหน้าไนท์เดินเข้ามา ไนท์ยังคงนิ่งเงียบอยู่เช่นเดิม

   “น้องไนท์ไปทำอะไรมาค่ะเนี่ย ผิวเต่งตึงมากๆ หน้าตาสดใสสุดๆ ดูดีขึ้นเยะเลยค่ะ” ช่างแต่งหน้าให้ข้อสังเกตุ แต่ก็มีเพียงความเงียบเท่านั้น

   “วันนี้น้องไนท์ต้องถ่ายโฆษณา คู่กับน้องเอมมี่นะค่ะ” เตชวัฒน์เหลือบไปมองนางแบบสาวลูกครึ่งที่กำลังถูกกล่าวถึง การถ่ายแบบเซตนี้เป็นฉากที่ไนท์ต้องใส่กางเกงยีนศ์ตัวเดียวถ่ายเดี่ยวในตอนแรกก่อนที่นางแบบสาวจะเดินเข้ามาร่วม การถ่ายแบบเริ่มต้นอย่างรวดเร็ว ช่างภาพเข้าใจว่าไนท์ยังขาเจ็บถึงหลีกเลี่ยงการถ่ายที่ไนท์ต้องทิ้งน้ำหนักไปที่เท้าข้างที่เจ็บเจ็บอยู่

   “สวัสดีครับคุณเต” เตชวัฒน์หันไปถามเสียงเรียก เขาพบกับระพีพัฒน์นายแบบหนุ่มไฮโซที่เคยมีเรื่องกับไนท์ ครั้งนี้อีกฝ่ายมาด้วยรอยยิ้มทำให้เขาต้องยิ้มตอบอย่างเสียไม่ได้

   “บังเอิญจังนะครับที่ผมได้ถ่ายแบบแล้วเจอกับไนท์และคุณเตบ่อยๆ ไนท์เป้นยังไงบ้างครับได้ข่าวว่าขายังเจ็บอยู่นี่” ระพีพัฒน์สอบถามอาการบาดเจ็บของไนท์ แต่เตชวัฒน์สัมผัสไม่ได้ถึงความเป็นห่วงในน้ำเสียงเขาสัมผัสถึงแววเยาะเย้ยที่เจือมามากกว่า

   “ก็ดีขึ้นเยอะแล้วครับ อาทิตย์หน้าก็ทำงานได้ปกติแล้ว” เตชวัฒน์ตอบอย่างเรียบง่าย

   “โชคดีนะครับเนี่ยที่ไม่เป็นอะไรมาก ถ้าเป็นผมคงตกใจแย่ อ่ะนั่นไนท์เสร็จแล้วนี่ครับ สวัสดีครับไนท์” ระพีพัฒน์ยิ้มแย้มทักทายไนท์ที่กำลังเดินกลับเข้ามาแต่ก็ทำให้เจ้าตัวรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นใบหน้าหล่อเหลายังคงเมินเฉยไม่มองตนและยิ่งรู้สึกหน้าชาเมื่อไนท์เดินผ่านไปโดยไม่เหลือบแล ไนท์ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นเพียงอากาศธาตุ ระพีพัฒน์กัดปากตัวเองด้วยความไม่พอใจ เขาพยายามปั้นหน้ายิ้มแย้ม

   “ผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ” เตชวัฒน์ก้มหัวลงเล็กน้อยตามมารยาทแล้วเดินตามวริศรินทร์ที่เลี่ยงออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

   “หยิ่งนักนะ” ระพีพัฒน์พึมพัมอย่างอาฆาตมาดร้าย

.........................................


   หลังจากถ่ายแบบเสร็จเตชวัฒน์พาวริศรินทร์ไปที่สวนสาธารณะใกล้เคียงที่อนุญาติให้พาสุนัขเข้ามาเดินเได้ เขารู้ว่าไนท์ชองสุนัข ทันทีที่ลงจากรถและเดินลงมาที่สนามหญ้าใบหน้าของไนท์ดูสดใสขึ้นเมื่อเห็นเหล่าเจ้าของจูงหมาเดินเล่นกันอย่างมีความสุข

   “ถอดรองเท้าสิครับ” เตชวัฒน์ย่อตัวลงช่วยวริศรินทร์ถอดรองเท้าผ้าใบที่สวมอยู่ การที่ฝ่าเท้าคนเราได้สัมผัสพื้นดินเป็นการเพิ่มพลังธาตุดินให้กับตัวเอง เขาเห็นไนท์หลุดยิ้มชั่วแว่บที่ฝ่าเท้าสัมผัสถึงพื้นหญ้า เตชวัฒน์ใช้แขนโอบไนท์เข้ามาใกล้เมื่อเห็นว่ามีคนเริ่มเมี่ยงๆ มองๆ เขาพาไนท์เดินไปในมุมที่คนไม่พลุกพล่าน เขาลืมไปว่าไนท์เป็นนายแบบทำให้เป็นที่รู้จักของใครหลายๆ คน

   เตชวัฒน์พาวริศรินทร์เดินเข้ามาหลบมุม บรรยกาศยามเย็นที่แดดไม่แรงนักกับสายลมที่พัดผ่านใบหน้าเบาๆ เมื่อเขาหันกลับไปมองอีกที ไนท์ก็หลับอยู่บนพื้นหญ้าแล้ว เตชวัฒน์มองใบหน้ายามหลับที่เห็นหลายครั้งหลายหนตั้งแต่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน เขารู้สึกได้ว่าไนทืใช้เวสลานอนน้อยลงถ้าเขามีกิจกรรมอะไรให้อีกฝ่ายทำไม่อยู่เฉย แต่ถ้าเขาปล่อยให้อยู่เฉยๆ ในเวลาไม่นานไนทืก็จะนอนหลับสนิท และเรียกได้ว่าหลับไม่เป็นที่เป็นทางเลยทีเดียว

   เตชวัฒน์ปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยและเขาต้องเริ่มรู้สึกว่ามีคนเดินมาแถวนี้และคนเหล่านั้นกำลังมองมายังไนท์

   “ไนท์กลับเถอะครับ” เขาปลุกไนท์ที่หลับสนิท์ใบหน้ายามตื่นของไนท์ยังคงเหม่อลอยเหมือนเช่นทุกครั้ง เขาดึงให้ลุกขึ้นและกำลังจะพาออกไป

   “พี่ไนท์นี่นา” เด็กสาวคนหนึ่งรีบพุ่งเข้ามาหาเมื่อไนท์ลุกขึ้นยืนและก้าวตามเขา พอมีคนหนึ่งเข้ามาคนอื่นๆก็เริ่อมตามมา แต่ไม่มีคำพูดอะไรออกมากจากปากไนทื ไม่มีแม่แต่คำทักทาย

   “น้องๆครับ ไนท์มีงานต้องไปทำต่อ ขอตัวนะครับพี่พาไนท์มาพักนะครับ น้องเขาไม่ค่อยสบาย” เตชวัฒน์หาทางหลีกเลี่ยงคนเหล่านั้นทันที เมื่อเห็นว่าไนท์เงียบไม่มีปฏิกิริยาอะไร เขาขอตัวลาออกมาอย่างสุภาพแล้วพาไนท์กลับมาที่รถ พอขึ้นรถในทีแรกเขาคิดว่าจะคุยกับไนท์เรื่องการทำตัวกับแฟนๆ แต่ปรากฏว่าพอขึ้นรถมาไนท์ก็หลับต่อเขาเลยได้แต่ถอดถอนใจ

   เตชวัฒน์กำลังหาร้านที่ทำเค้กโดยไม่ผสมไข่ เขาหาอยู่หลายมากก็ยังหาไม่ได้ ร้านเค้กจำนวนมากไม่รับทำเพราะไข่ถือเป็นตัวชูโรงของขนมหวานประเภทนี้เลยก็ว่าได้ เขากดโทรศัพท์ไปไม่รู้อีกกี่เบอร์ต่อกี่เบอร์แต่เตชวัฒน์ก็ต้องถอนใจออกมาด้วยความหนักใจ

   เขานั่งอ่านข่าวและเสริชหาเกี่ยวกับอาการของไนท์ไปเรื่อยๆ จนดึกแล้วเขาก็สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงฟ้าผ่าลงมา ฝนตกลงมาอีกแล้ว เตชวัฒน์ปิดคอมพิวเตอร์แล้วคิดว่าจะเข้านอน แต่เขากลับเกิดรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างประหลาด จนต้องแวะไปดุที่ห้องนอนวริศรินทร์ที่อยู่ข้างๆ เมื่อเปิดประตูเข้าไปเขาไม่พบใครนอนอยู่บนเตียง เรียกก็ไม่มีใครตอบจนเขาตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำออกดู เขารู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นอีกครั้ง เมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดนอนนิ่งอยู่ในอ่องน้ำ เตชวัฒน์หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวมให้อย่างลวกๆแล้วพาไปนอนบนเตียง ร่างกายของวริศรินทร์เย็นเฉียบเพราะแช่น้ำเป็นเวลานาน

   “ไนท์ครับ” เตชวัฒน์กุมมือเย็นแล้วจับขึ้นมาแนบแก้ม เขาพยายามจะปลุกอีกฝ่ายขึ้นมา ถ้าไม่ตื่นคงต้องพาไปโรงพยาบาลแต่ฝนกำลังตกหนัก

   “ไนท์” เตชวัฒน์เรียกไนทซ้ำไปซ้ำมา ในจังหวะที่ฟ้าผ่าดังสนั่นวริศรินทร์ลืมตาขึ้นมากอดเขาด้วยความหวาดกลัว เตชวัฒน์โอบกอดร่างของอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยความโล่งใจที่อีกฝ่ายรู้สึกตัวสักที

   “ไม่ต้องกลัวนะครับ ไม่ต้องกลัว” เตชวัฒน์จูบปลอบที่หน้าผากและข้างแก้ม เขาโอบกอดร่างที่สั่นเทายึดเขาเป็นที่พึ่งเอาไว้

   “กลัวฟ้าผ่าเหรอ” เตชวัฒน์จำได้ว่าคืนก่อนที่ฝนตกที่บ้านของเขาไนท์ก็เข้ามาหาเขาในห้องนอน เตชวัฒน์โอบกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่นแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยกัน ตลอดเวลาเขาลูบศีรษะของอีกฝ่ายพร้อมกระซิบปลอบโยน ฝนที่ตกอย่างหนักกับเสียงฟ้าผ่าที่รุนแรงหลายครั้งที่ทำให้เตชวัฒน์สะดุ้ง

   “ทำไมถึงกลัวฟ้าผ่าครับ” เขากระซิบถามไนท์ที่สงบลงแล้ว อาจตัวสั่นเป็นช่วงๆ เมื่อเสียงฟ้าผ่าดังลงมา เตชวัฒน์ลูบไล้ลูบไล้แก้มไนท์อย่างแผ่วเบา

   “.......” เสียงพึมพำแผ่วเบาที่เขาแทบจะไม่ได้ยิน ไนท์กำลังบอกอะไรบางอย่างกับเขา

   “พูดอีกครั้งสิครับ” เขาถามย้ำ

   “พ่อ แม่... ตาย..ฝนตก แบบนี้” เสียงของไนท์แหบพร่าและสั่นเครือเตชวัฒน์กระชับอ้อมกอดเข้ามาให้แน่นกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทางที่
สะเทือนใจ เตชวัฒน์ไม่ถามอะไรอีกเขาเพียงกอดอีกฝ่ายเอาไว้ในอ้อมแขนท่ามกลางเสียงฝนและความมืด

.....................


มาแล้วอยากให้ไนท์กดเต หรือเตกอดไนท์ดี  

[PrinceTae]

  เกิดอะไรขึ้น ใครมาจับบรูโน่ปายยยยย
แล้วใครจะไปช่วยเนี่ยยยย
 




หุหุ สร้างกระแส

[k00_eng^^]

ไนท์น่าสงสารอ่ะ T^T

[onjazz26]

 
อยู่ๆก้อมาให้จิ้ม
มาดันทู้ตัวเองละซิ ตกไปหน้า 2 แล้วนิ

[wan]

คุ้มค่าไหมน้า กับการเสียสละครั้งนี้
อย่างน้อยก็คงพอมีลุ้นบ้างล่ะ ถ้าสายลมไม่ตายเสียก่อน 
+1 ให้กับตอนนี้แบบฝืด ๆ 
ปล. หวังว่าบนฟ้าคงเมตตา ไม่ปล่อยให้สายลมตายน่ะครับ