หัวข้อ: อริทางคับแคบ (Pretending) - No.12 Intermission : Rocket to the moon (10/09/24)

[Shonennihon]

ช่วงนี้ลงได้ช้าหน่อย เพราะงานยุ่งมาก ตรวจต้นฉบับไม่ทัน

[Shonennihon]

ช่วงบ่ายวันเดียวกัน ผมถูกมอบหมายให้นั่งทำงานกับโปรเจ็คใหม่โดยย้ายไปช่วยพี่อีกคนอย่างกระทันหัน พี่ท้อปที่เดินมาบอกผมด้วยตนเองก็รู้สึกแปลกใจกับคำสั่งฟ้าผ่าแบบนี้


แต่พอมันเป็นงานก็คงต้องทำครับ บ่นอะไรไม่ได้ ชีวิตลูกจ้างก็คงแบบนี้ แต่ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ช่วงบ่ายผมก็ยังนั่งทำงานอยู่คนเดียว

โชคดี คือ ไอ้ตัวปัญหาไม่อยู่ หากมันรู้ว่าผมถูกย้ายไปช่วยโปรเจ็คใหม่มันคงมีอาการโวยวายและหาสาเหตุ มันคงรู้ว่าผมใกล้เส้นตายที่จะส่งงานโปรเจ็คเรียนจบแล้ว ควรจะให้เวลาให้เวลาในการทำงานโปรเจ็คเรียนจบมากขึ้น ไม่ใช่เพิ่มหน้าที่ในบริษัทให้ทำ

โชคร้ายก็คือ ไม่มีคนคอยให้คำแนะนำให้งานมันเสร็จเร็วขึ้น ถึงผมไม่ขอความช่วยเหลือจากมัน แต่อย่างน้อยคำแนะนำของคนที่ฝึกงานที่นี่มาตลอด 4 ปีก็น่าจะมีประโยชน์กว่าการนับจากศูนย์

ทำไมผมต้องมานั่งนึกถึงมันด้วย แอบแปลกใจตัวเองเหมือนกัน แทนที่จะคิดแก้แค้นมัน แต่กลับกลายเป็นว่า มีมันอยู่แล้วมันอุ่นใจกว่าเสียอย่างนั้น

ผมตบแก้มสองแก้มด้วยสองมือเย็นๆ ของตนเบา ๆ เพื่อให้กลับมาโฟกัสกับงานตรงหน้าที่ได้รับมอบหมายมาใหม่

ไม่ถึง 20 นาทีที่ตั้งใจทำข้อมูลที่ได้รับมาอย่างมหาศาลมาเป็นรายงานรายเดือนตั้งแต่ปี 2010 เสียงอีเมลแจ้งเตือนก็ดังขึ้นทำลายสมาธิผม

อีเมลแจ้งว่า อาจารย์นิเทศประจำวิขาจะมาเยี่ยมและขอดูร่างโปรเจ็คในอีก 1 สัปดาห์ และจะขอพบกับพนักงานของบริษัทที่ทำหน้าที่พี่เลี้ยงของนักศึกษา

ข้อความเหล่านั้นทำให้ผมเอ๋อค้างไปกว่าเกือบนาที

แล้วผมจะทำทันไปเนี่ย!!!!!

ผมสูดหายใจลึกสุดปอด และถอนหายใจอย่างหน่ายๆ  ทำสมาธิทันทีเพิ่มวางแผนปั่นงาน และคิดว่าจะไปขอเวลาทำโปรเจ็คจบกับพี่โจโจ้ ซึ่งเป็นเจ้าของโปรเจ็คงานที่ผมต้องไปช่วย

เหมือนฟ้าจะรู้ สวรรค์จะเข้าข้าง พี่โจโจ้โทรศัพท์เพื่อเรียกผมไปพบในทันที

พี่โจโจ้เป็นชายวัยกลางคนที่เงียบขรึม วางตัวเป็นผูใหญ่ของแผนกและมีแผนจะเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ช่วยผู้จัดการในปีถัดไปเนื่องจากผลงานอันโดดเด่นในช่วงหลายปีที่ผ่าน

เพราะเป็นคนจริงจังจึงมีคนเข้าหาน้อยถึงน้อยมาก เพราะนอกเหนือจากงานแล้ว พี่โจโจ้ก็แทบจะไม่พูดคุยเรื่องอื่นเลย

พี่ท้อปพูดกับผมก่อนที่จะส่งผมไปทำงานกับพี่โจโจ้ แค่เพียง

“ดูแลตัวเองด้วยนะ”

คือผมไปทำงานที่ห่างจากโต๊ะพี่ท้อปเพียง 3 บล็อกเองนะ การพูดแบบนี้ผมจึงได้แค่สงสัย ส่วนพี่เชอร์รี่ที่เป็นขาเม้าส์และรู้ทุกสรรพสิ่งในแผนก ก็พูดแต่เพียง

“เดี๋ยวน้องก็รู้”

มันยิ่งแปลกไปอีก……

ผมคิดพลางเดินไปหาพี่โจโจ้ที่โต๊ะทำงาน ที่มีพื้นที่กว้างขวางกว่าคนอื่นเล็กน้อย มีแผงกั้นสูงเสนอศรีษะ มองเห็นเอกสารมากมายเต็มโต๊ะ แต่กลับเป็นระเบียบกว่าทุกคนในแผนก

ผมกำลังทึ่งกับความมีระเบียบวินัยของคนตรงหน้า

“สวัสดีครับ” ผมเอ่ยทักคนที่กำลังง่วนกับการพิมพ์อย่างมีสมาธิ

คนที่ง่วนกับการทำงานหันมามองและใช้สายตามองลอดแว่นสีเหลืองอ่อนอย่างพินิจ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างผม

“สวัสดีครับ เราเพิ่งเคยพบกันอย่างเป็นทางการสินะ ปกติคุยกันผ่านแชทตลอด คุณเอกแนะนำน้องให้มาช่วยงานพี่น่ะ เห็นบอกว่าทำงานดีจนอยากจ้างต่อเลย จริงไหมครับ?”

พี่โจโจ้ฉีกยิ้มจนเห็นฟันหน้าที่เรียงตัวสวยจนครบ ใบหน้าที่ขาวซีด แก้มตอบนั่น กลับมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนกว่าที่คิด ริ้วรอยที่บอกถึงความตั้งใจทำงานมาตลอดแสดงให้เห็นก่อนวัยอันควร แต่หลับมีเสน่ห์ในแบบหนุ่มใหญ่หน้าตาดี

มันน่ามองกว่าตอนหน้าเคร่งเครียดทำงานเสียอีก

ผมได้แต่ตอบใช่และพยักหน้าตอบอย่างเกร็งๆ

พี่โจโจ้กลับแสดงความเป็นกันเองและแนะนำตัวอย่างสนิทสนม ผมเองก็แนะนำตัวกลับด้วยบรรยากาศที่เท่ากัน บรรยากาศในการพูดคุยกันแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายหายเกร็งไปเลย แถมยังรู้สึกสนิทกับพี่โจโจ้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น

พี่โจโจ้คุยเก่งผิดกับรูปลักษณ์ที่เคร่งขรึมภายนอกเลย

หลังจากช่วงที่พูดคุยแนะนำตัวและละลายพฤติกรรมเรียบร้อย พี่โจโจ้ก็ให้ผมไปนั่งใกล้ๆ เพื่อที่จะได้สอนงานทันที

พี่โจโจ้บอกว่าเขาเป็นคนพูดเบาเลยอยากให้ขยับเข้าไปใกล้หน่อยซึ่งผมที่รู้สึกสนิทใจกับพี่โจโจ้ไปแล้ว จึงขยับเข้าไปใกล้อย่างไม่คิดอะไร

หลังจากผ่านไปร่วมสามชั่วโมง สิ่งที่รู้สึกเด่นชัดคือ กลิ่นจากตัวพี่โจโจ้มันหอมอย่าเย้ายวน มันหอมมากแต่กลับไม่รู้สึกฉุน มันเย็นเบาสบายจนเหมือนลอยอยู่ในสวนดอกไม้

“ชอบกลิ่นนี้เหรอ” พี่โจโจ้ทักขึ้นจากการที่เห็นผมทำจมูกฟุดฟิดเป็นครั้งคราว

“เอ่อ….ครับ” ผมหน้าร้อนผ่าวตอบไปอย่างเขินๆ

“นี่ไงลองดมใกล้ๆ”  พี่โจโจ้ขยับเข้าใกล้กว่าเดิมและยกข้อมมือด้านในให้ผมดม

ผมก็ดันก้มลงไปดมอย่างว่าง่าย

“หอมจังครับ กลิ่นอะไร?” ผมเงยหน้าขึ้นมาเจอสายตาที่จ้องมองผมอย่างใกล้ชิด แบบที่ผมสามารถสัมผัสลมหายใจของอีกฝ่ายได้

“พี่คัสตอมเอง เป็นไง มีแต่พี่นะที่ใช้กลิ่นแบบนี้” พี่โจโจ้ยิ้มหวานใส่ในระยะประชิด

แปลกนะที่ผมไม่รู้สึกกลัวกับการกระทำแบบนี้ ทั้งที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก

มันแปลกจริงๆ !! ผมกลับละสายตาจากอีกฝ่ายไม่ได้เลย

มือหนึ่งของพี่โจโจ้ ยกขึ้นเชยคางผมขึ้นเล็กน้อย พลางกระซิบเบาอ่อนใส่หน้าผมที่รู้สึกง่วงมึนเหมือนกับเมามายในกลิ่นที่โชยอวนในบริเวณนั้น

“ริมฝีปากน้อยๆ นี้ช่างสวยงามจนพี่ห้ามใจไว้ไม่อยู่ ไม่แปลกเลยนะที่มีแต่คนอยากเชยชม”

เหมือนม่านมนตราบางอย่างเคลือบสายตาผมอยู่ ทำให้ภาพตรงหน้ามันเบลอไม่ชัดเจน ความร้อนรุมเร้าจากภายในอกที่ยากจะบรรยาย ทั้งที่ใจปฏิเสธแต่ผมกลับต่อต้านคนตรงหน้าไม่ได้เลย

ผมกำมือเน้น เพื่อขับไล่ความรู้สึกแปลกออกไปจากในหัว พยายามขัดขืนความรู้สึกลุ่มลึกที่ยากยั่งถึงถึงแรงปรารถนาบางอย่างเบื้องล่าง

เวลาที่ถูกจัดท่าทางด้วยใบหน้าที่เงยอยู่แบบนั้นผ่านไปอย่างเชื่องช้า ผมคงทำได้แค่อยู่ให้นิ่งที่สุด ไม่ตอบสนองแรงปรารถนาตนเองออกไปกับคนตรงหน้า

ความหอมที่ยั่วยวนและตรึงใจทำให้ภาพตรงหน้ามันทำให้เร้าใจไปหมด ทุกการกระทำ ผมรู้สึกแม้แต่ชีพจรบริเวณมืออีกฝ่ายที่สัมผัสคางและคอผมอย่างแผ่วเบา

“น้องเป็นคนแรกนะที่ทนได้นานขนาดนี้ สงสัยพี่ต้องเพิ่ม” พูดจบพี่โจโจ้ก็ผละไปหยิบจับอะไรบางอย่างมาป้ายเพิ่มบริเวณต้นคอและข้อมือ

ผมรู้สึกถึงกลิ่นที่แรงขึ้น บรรยายกาศดูหนัก แน่น และร้อนอ้าว ลมหายใจผมอุ่นขึ้นพร้อมกับอัตราการเต้นของหัวใจที่แรงสูบฉีดมากขึ้นจนผมร้อนไปทั้งร่าง  ผิวหนังสั่นเทิ่มไปด้วยอาการแปลก ๆ

ภาพตรงหน้ายิ่งฉาบทับด้วยฝ้าหมอกที่หนาขึ้นจนจับเค้าโครงคนตรงหน้าไม่ได้

“น้องวิน…..”   เสียงที่เหมือนอยู่ที่ไกล ๆ ดังกังวาลรอบพร้อมกับม่านหมอกตรงหน้าจับตัวเป็นร่างคนสูงใหญ่ และโอบรอบไหล่ผมอย่างใกล้ชิด

ผมพยายามขยับออกห่างแต่ก็ทำได้เพียงเล็กน้อย

“วิน…..”  เสียงที่ดูเหินห่างกลับกลายเป็นเสียงที่คุ้นเคย

ผมมองกลับไปยังต้นเสียงก็พบกับคนที่ไม่คิดว่าจะเจอตรงนี้

“คอปเตอร์….” ผมเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่อ่อนแรงและโผไปหาอีกฝ่ายอย่างไร้เรี่ยวแรง รู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาดที่เจอเขาตรงนี้

“น่ารักจัง ทำไมน่ารักขนาดนี้” แม้เสียงอีกฝ่ายจะคุ้นเคย ใบหน้าที่คุ้นตา แต่สีหน้าและการกระทำช่างไม่คุ้นชิน

ร่างคอปเตอร์ ค่อยโน้มตัวลงมาใกล้หน้าของผม และสวาปามริมฝีปากผมอย่างหิวโหย

ผมที่ไร้เรี่ยวแรงต่อต้านอยู่แล้ว มาเจอคอปเตอร์ในสภาพนี้ยิ่งไม่สามารถดิ้นรนหลุดพ้นได้ แต่แปลก…. ผมกลับไม่ได้ผลักไสเขาออกไปอย่างที่คิด ผมกลับดื่มด่ำกับมันอย่างไม่ตั้งใจ

กลิ่นหอมประหลาดนั่นยังคงอบอวลอยู่ในบรรยากาศโดยรอบ ผมกลับเคลิ้มไปกับมัน ยิ่งไปกว่านั้น มือของอีกฝ่ายได้พยายามรุกล้ำเข้ามาในเสื้อเชิ้ตผ่านกระดุมที่ตอนนี้หลุดไปแล้ว 1 อัน

แปลก…. ทำไมผมถึงไม่พยายามขัดขืน

[Nattie69]

 

[Shonennihon]

“มึง!!! ไอ้สัด!!!!”

เสียงดุดันที่คุ้นหูยิ่งกว่าดังขึ้นไม่ไกล แต่ผมกลับไม่ได้แม้แต่สนใจนอกจากเคลิบเคลิ้มไปกับรสหวานจากชิวหาที่คนด้านบนมอบให้อย่างดุดัน

ไม่นาน ความรู้สึกของผมก็เหมือนลอยคว้างและหล่นไปอยู่ที่พื้นพร้อมเสียงชุลมุนที่แผดไปทั่ว ตามมาด้วยเสียงแตกตื่นของคนจำนวนมากกว่าหนึ่งร้องโวยวายไปทั่ว

คงเพราะแรงกระแทก และความมึนศรีษะ สติของผมเลยหายไป


………


ผมตื่นขึ้นด้วยอาการเหมือนดื่มเหล้าสักสิบขวดแล้วสติขาดหายไปช่วงระยะ รู้ตัวอีกทีก็ตอนเช้าเลย แต่มันไม่ใช่อะไรแบบนั้นเสียทีเดียว ผมพยายามตั้งสติ ผมไม่ได้ดื่มอะไรเสียหน่อย ส่วนความทรงจำก่อนหน้านั่นก็ขาดๆ หายๆ เป็นช่วงๆ

ผมมองสภาพแวดล้อมโดยรอบภายใต้แสงสว่างของแสงไฟแอลอีดี ล้อมรอบไปด้วยม่านทึบสีครีมไปเสียครึ่งหนึ่งของพื้นที่รอบเตียงสีขาวขนาดหนึ่งคนนอน สภาพแวดล้อมคล้ายกับอยู่ในหอพักผู้ป่วยที่โรงพยาบาล

หลังจากที่กวาดตาไปสามรอบก็พบว่าตนเองน่าจะอยู่คนเดียว ผมพยายามพยุงร่างที่เหลือแรงอยู่เพียงครึ่งลุกขึ้นนั่งในสภาพสับสน

ผมอยู่ที่ไหนแล้ว มานอนตรงนี้ได้ยังไง ยิ่งคิดยิ่งสับสน

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงหนึ่งดังขึ้นหลังม่าน เสียงเป็นของคนที่ผมคิดว่าไม่น่าจะอยู่ตรงนี้

“เอ่อ….ครับ พี่เอก” ผมเอ่ยทักทันทีที่อีกฝ่ายเลื่อนม่านเปิดจนเห็นเค้าหน้าของอีกฝ่าย

แต่ผมก็ต้องตกใจอีกครั้งที่ใบหน้าของพี่เอกกลับมีรอยช้ำจำนวนมากอยู่บนใบหน้า

ผมตกใจจนออกนอกหน้าพลางมองหากระจกส่องใบหน้าตนเองเพราะกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบเดียวกันกับตนเอง

“วินน่ะ ไม่เป็นไรหรอกแค่หมดสติเพราะฤทธิ์ยา” อีกฝ่ายให้คำตอบทันทีที่เห็นท่าทางกระวนกระวายของผม

“ฤทธิ์ยา!?!??” คราวนี้ผมยิ่งงงกว่าเดิมอีก

“ก่อนอื่น…… ก็ ขอโทษด้วยนะ ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้” พี่เอกก้มศรีษะลงต่ำ

“เดี๋ยวครับ คือ ผมงงไปหมดแล้ว เรื่องที่ผมหมดสติมันเกี่ยวอะไรกับพี่”

“แต่พี่ว่าสาเหตุส่วนหนึ่งก็มาจากพี่นี่แหละ……”

หลังจากพี่เอกก็หาเก้าอี้มานั่งก็อธิบายยาวยืดเรื่องที่ผมยังคงงงว่ามันเกี่ยวอะไรกับพี่เอกเขา

พี่เอกสารภาพว่า พี่เอกจงใจเปลี่ยนพี่เลี้ยงให้ผม ให้ไปอยู่กับเพลย์บอยที่ขึ้นชื่อเรื่องล่าเด็กฝึกงาน โดยส่วนใหญ่เด็กทุกคนก็จะหลงเสน่ห์ โจโจ้ และยอมคบด้วยแต่พอโจโจ้ได้เจอคนใหม่ เขาก็ทิ้งทุกคน พี่เอกยอมรับว่าที่เปลี่ยนก็เพราะอยากเปลี่ยนใจผมเรื่องที่จะคบหากับคอปเตอร์ เพราะพี่เอกนั่นแอบชอบคอปเตอร์อยู่ แต่ไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายแบบนี้

มันเป็นความบังเอิญที่ผมดันไปตรงสเปกพี่โจโจ้มากๆ และบวกกับที่พี่เอกเสริมไปว่า ผมน่ะก็แอบชอบพี่โจโจ้อยู่แล้ว อยากมาทำงานด้วย มันเหมือนไปเปิดกล่องแพนดอร่าในใจของพี่โจโจ้

สุดท้ายก็ลงเอยอย่างที่เห็น พี่โจโจ้ห้ามใจไม่อยู่…..

ผมนิ่งไปพักใหญ่ หลังจากที่พี่เอกเล่าเหตุการณ์ที่ผมจำไม่ได้เสริมเข้ามา มันน่ากลัวจนผมขนลุกไปทั้งตัว ถึงแม้พี่เอกจะไม่ได้เล่าละเอียดขนาดที่ว่าผมโดยกระทำอะไรบ้าง แต่แค่ได้ยินว่าพยายามทำล่วงเกินแบบนั้น ผมก็ขนลุกไปหมด

“พี่คงมาห้ามและเจ็บตัวเพราะผมใช่ไหม?” หลังจากตั้งสติได้ และเหลือบไปมองหน้าพี่เอกที่ซีดเซียวลงไปมาก อย่างน้อยเขาก็สำนึกผิด

“คือ……. ไอ้ที่พี่ต้องมาอยู่ห้องพยาบาลเนี่ยก็เพราะ…. คอปเตอร์….” 

แล้วพี่เอกก็บอกว่าโดนอะไรบ้าง เหตุการณ์หลังที่ผมกำลังโดนคุกคามทางเพศ คนที่มาช่วยคือ คอปเตอร์ เขาโมโหเลือดขึ้นหน้าจนซัดพี่โจโจ้ปางตาย พี่เอกที่เข้าไปห้ามก็เลยโดนไปด้วย เพราะเหมือนคอปเตอร์จะรู้จากคนในแผนกว่ามึการเปลี่ยนพี่เลี้ยงเป็นโจโจ้โดยพี่เอก

แค่นี้ไอ้คอปเตอร์คนฉลาดคงรู้ว่าเรื่องมันเป็นมาอย่างไร ปะติดปะต่อได้ไม่ยาก

เล่ามาถึงตรงนี้พี่เอกส่งแววตาสำนึกผิดผ่านมาที่ผม เขาหยุดเล่าไปครู่หนึ่ง และเอ่ยคำขอโทษออกมา

“พี่ขอโทษนะ พี่ไม่คิดว่าเรื่องจะเลยเถิดขนาดนี้ ไม่คิดว่าพี่โจ้แกจะจริงจังขนาดนี้ พี่ไม่เคยเห็นเขาจริงจังมาก่อน อาจเพราะ….. อันนี้พี่ก็เพิ่งรู้จากปากพี่โจ้ว่า เขาเพิ่งเลิกกับคนที่คิดจริงจังด้วย แล้ววินมีส่วนคล้ายกับแฟนเก่าพี่โจ้ เรื่องมันก็เลยบานปลายใหญ่โต พี่ก็แค่คิดว่าหากเจอคนที่เป็นผู้ใหญ่ที่ดูดีกว่า วินน่าจะชอบ เหมือนอย่างที่ผ่านๆ มา พี่โจ้จีบน้องฝึกงานติดทุกคน” ระหว่างเล่าพี่เอกก็คุกเข่าลงพร้อมทั้งหลั่งน้ำตาอย่างไม่ตั้งใจ เขาไม่คิดแม้แต่จะปกปิด หรือเช็ดหยาดน้ำตาที่หลั่งออกมาอย่างล้นหลามเหล่านั้น

ผมนั่นสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าควรจะเห็นใจหรือโกรธดี ที่ตนเองถูกกระทำด้วยการวางแผนแบบนี้ แม้ผลลัพธ์มันจะออกมาแย่กว่าที่พี่เอกคิดแต่การถูกคิดร้ายอย่างการวางแผนแบบนี้ เพิ่งจะเคยเจอเป็นครั้งแรก

ผมไม่คิดว่านอกจอทีวีก็จะมีเหตุการณ์อะไรแบบนี้ด้วย

ระหว่างที่ผมกำลังสับสนอยู่นั้น ประตูห้องพยาบาลก็เปิดออกกว้างด้วยแรงเหวี่ยงอย่างมหาศาล โชคดีที่มันมีบานหยุดนิรภัย จึงหยุดค้างไว้ก่อนจะกระทบกับกำแพงอีกฝั่ง

ไอเย็น
จากจิตอำมหิตแผ่เข้ามาในห้องอย่างโจ้งแจ้ง เสียงกัดฟันกรอดกรอบดังจนผมได้ยินชัดเจน

“มึงต้องการอะไรอีก!!”  คนมาใหม่ที่กำหมัดแน่นจนแทบจะที่เล็บจะจิกเนื้อจนเลือดไหล

“คอปเตอร์ พี่แค่ต้องการจะขอโทษ” คอปเตอร์เดินเข้าในระยะที่ผมมองเห็นชัดขึ้น

เสื้อสีขาวสะอาดที่มีรอยแต้มสีชาดเปรอะอยู่ทั่วเสื้อ เป็นภาพที่สยดสยองไม่น้อย แววตาที่จ้องเขม็งผู้ใหญ่ตรงหน้าก็แทบจะทำให้ห้องร้อนจนลุกเป็นไฟ

“มึงไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น นอกจากจะต้องชดใช้สิ่งที่มึงทำ!!”

ไม่มีคำพูดสุภาพกับพี่เอกอีกต่อไป หลังพูดจบยังย่างเดินมาอย่างหนักแน่น มือหนึ่งคว้าตอคอเสื้อพี่เอกไว้ อีกมือหนึ่งก็ยกง้างจนสุดมือ หมัดที่แดงกรำจากการใช้งานเหมือนถูกกระทบด้วยของแข็งหลายครั้งทำให้มันดูน่ากลัวยิ่งขึ้นไปอีก

“หยุดเลย พี่เขาขอโทษแล้ว” ผมตรงรี่ไปคว้ามือคอปเตอร์ไว้

“แล้วมึงยกโทษให้คนแบบนี้เหรอ!?!??” มันหันมาตาขวางใส่ผม ทำให้มือผมอ่อนแรงไปชั่วครู่

คอปเตอร์กำหมัดแน่นขึ้นเมื่อเห็นผมไม่สามารถตอบคำถามนี้ของเขาได้

“งั้นมึงถอยไป!!” มือที่ง้างอยู่ถูกเลือดสูบฉีดเข้าไปเพิ่มเพื่อเพิ่มแรง

“เดี๋ยวก่อนๆ คือ จะให้ยกโทษให้ได้หรือเปล่ายังไม่รู้ แต่คือ เราจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเจอกับอะไรบ้าง แล้วพี่เอกก็สำนึกผิดแล้ว ช่างมันเถอะนะ”  ผมพูดไปอย่างติดขัดจนจบประโยค


แต่ก็หมายความอย่างที่ว่าจริงๆ

“แต่กูยังจำได้กูเห็นเรื่องนี้กับตา อย่างน้อยก็ขอให้มันชดใช้จนกว่าเราจะหายโมโหนะ!!” คอปเตอร์เสียงเข้มพลางขยับเข้าไปใกล้ขึ้น กล้ามเนื้อทุกส่วนตึงแน่น

ผมทำอะไรไม่ถูก จึงตัดสินใจ….

จรดริมฝีปากไปที่คอปเตอร์และพรมจูบอย่างดูดดื่ม แม้อีกฝ่ายจะไม่พร้อมแต่ก็ตอบรับได้ดีพอควร

ผมถอนริมฝีปากออกพร้อมด้วยน้ำหนึดที่เราแลกกันเมื่อครู่ยังมีระยางยืดเชื่อมปากเราสองคน

แรงทั้งร่างของคอปเตอร์ผ่อนลงแล้ว ใบหน้าร้อนแดง และมีรอยยิ้มประดับอยู่บางๆ เขามองผมด้วยสายตาโหยหาและหิวโหยจุมพิตเมื่อครู่ เหมือนคนเสพติดมันอย่างขาดไม่ได้

พักเดียวมือที่เตรียมจู่โจมอีกฝ่ายกลับมาโอบรัดผมอย่างแนบแน่น สุดท้ายเราก็อยู่ในท่ากอดกันกลม ใบหน้าผมไปอยู่ซอกคอเขาอย่างช่วยไม่ได้

“ใจเย็นขึ้นยัง?” ผมถามอย่างหอบๆ เพราะเหมือนโดนขโมยลมหายใจไปหมดตัวเมื่อครู่

“อะไรเหรอ?!?” มันตอบกลับมาแบบนี้ พร้อมลูบศรีษะผมอย่างอ่อนโยน สายตาที่เปลี่ยนไปจากไฟร้อนๆ กลายเป็นน้ำเย็นๆ คู่นั้นทำให้ผมรู้ได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป

มือที่ว่างอยู่ของผมทำท่าทางให้พี่เอกรีบออกจากห้องไปก่อน ซึ่งพี่เอกไม่รีรอที่จะอยู่ปะทะกับหมัดแห่งความเกรี้ยวกราด พลางก้มหัวขอบคุณที่ผมช่วยชีวิตเขาไว้

“อยากกลับห้อง”  ผมพูดขึ้น หลังจากที่ถูกโอบรัดอยู่หลายนาที

“อือ” เสียงตอบรับอู้อี้ของคอปเตอร์ที่ตอนนี้ทั้งใบหน้าจมอยู่ที่ซอกคอผม

“งั้นปล่อยได้แล้ว” ผมตบหลังเขาเบา ๆ

“เดินไหวไหม?” คอปเตอร์ถามคงเพราะเห็นอาการสั่นเทาที่ขาทั้งสองข้าง เขาผละออกจากผมเล็กน้อยเพื่อมองหน้าผมอย่างเป็นห่วง

“ไหวสิ” ผมผละออกจากอีกฝ่ายทันทีที่มีโอกาส

แต่ขาเจ้ากรรมมันดันไม่ยอมเชื่อฟัง ผมเซไปทางซ้ายเล็กน้อย  คอปเตอร์ก้าวเท้าเข้ามารับตัวผมและประคองไว้อย่างรวดเร็ว ไม่รู้เพราะฤทธิ์ยาที่ค้างอยู่ หรืออาการหอบตื่นเต้นกับการจูบอย่างดูดดื่มเมื่อครู่

ผมพยักหน้าขอบคุณ ในขณะที่อีกฝ่ายส่ายหน้ากับอาการของผม

คอปเตอร์หันหลังและก้มลงสวมลงที่ด้านหน้าผมพลางยกตัวเองให้กลายเป็นท่าที่ผมลอยสูงขี่หลังอีกฝ่ายอยู่  ผมร้องตกใจและพยายามปฏิเสธแต่สุดท้ายด้วยความดื้อรั้นของคอปเตอร์ ผมเลยต้องถูกแบกขึ้นหลังจนไปถึงรถยนต์ของเขาและขับพาผมส่งกลับบ้าน



…………………….

[Nattie69]

 

[Shonennihon]

บทที่ 10 Confessed


แม้ว่าผมจะได้พักมาระหว่างนั่งรถเดินทางจนถึงอพาร์ตเมนต์แล้ว แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้ยอมให้อีกฝ่ายแบกใส่หลังและพามาถึงที่ห้อง โชคดีที่ไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นไม่อย่างนั้นผมคงอายที่ทำให้ตัวเองต้องยอมมาตกอยู่ในสภาพนี้

คอปเตอร์บรรทุกผมใส่หลังจนมาถึงปลายเตียงและผ่อนแรงย่อตัวให้ผมลงนั่งอยู่บนที่นอนอย่างอ่อนโยน

ไม่คิดว่าตัวเองจะยินยอมให้ตัวเองเห็นมุมนี้ของไอ้คนพาลคนนี้ แต่แปลกที่หัวใจผมมันเต้นแรงไม่หยุด ยิ่งได้อยู่ชิดใกล้ ยิ่งได้กลิ่นอายของอีกฝ่าย มันทำให้ผมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

…ผมย้ำกับตัวเองตลอดทางว่า อาจเพราะฤทธิ์ยา
……แต่นี่มันก็ผ่านมานานแล้วนะ
……..มันคงตกค้าง

คิดย้ำวนไปมา….

“ดื่มอะไรไหม? หรือ อยากกินอะไรหน่อยไหม? ดูเหม่อๆ หน้าซีดๆ” คอปเตอร์ถามด้วยความเป็นห่วง มือหนึ่งของเขาก็เกาะกุมที่ท้ายทอยของผมอย่างอ่อนโยน

ใบหน้าของคอปเตอร์ที่ขยับเข้ามาใกล้ มันทำให้ผมรู้สึกร้อนตั้งแต่คอขึ้นไปทั่วทั้งหน้า

“อ้าว…แดงเสียแล้ว ไม่เป็นไรจริงๆ ใช่ไหม? ตัวอุ่นๆ ด้วย” คอปเตอร์พูดพลาง ยกมืออีกข้างทาบหน้าผากผม

ผมปฏิเสธเสียงสั่นพลางปัดมืออีกฝ่ายทิ้งไป

ผมเดาว่าอีกฝ่ายน่าจะขบขันกับปฏิกิริยาของผมแต่เปล่า ไอ้คนพาลคนนั้นกลับทำหน้าเศร้าและคุกเข่าลงสองข้าง


“ขอโทษนะ ที่ปล่อยให้ทุกอย่างเกิดขึ้นกับนาย หากเรากล้ากว่านี้ เด็ดขาดกว่านี้ ทุกอย่างคงไม่บานปลายแบบนี้ หากเราเด็ดขาดกับพี่เอก เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด!!”  คอปเตอร์พร้ำเพ้อจนยาวเยียด สีหน้าอมทุกข์ที่แสดงออกมาทำให้ใจผมสะท้านสะเทือนพอควร

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกได้ถึงความทุกข์ของอีกฝ่ายได้นะ ทำไมผมต้องรู้เศร้าไปกับมันด้วย ผมก็บอกตัวเองไม่ได้

ในใจตอนนี้ให้อภัยคนตรงหน้าหมดทั้งใจทั้งที่เรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคอปเตอร์โดยตรง หากเป็นเมื่อก่อนผมคงขอเลิกคบกับมันและทำให้มันเจ็บช้ำที่สุด แต่ตอนนี้แม้จะมีโอกาสตรงหน้า ผมกลับทำมันไม่ลงเสียอย่างนั้น

“ช่างมันเถอะ” ผมผ่อนลมหายใจยาวพลางเชยคางคนตรงหน้าขึ้นเผยให้เห็นน้ำหล่อเลี้ยงในดวงตาที่แดงกล่ำ

“ขอบใจนะ….ที่ให้โอกาส..” คอปเตอร์พูดอย่างเชื่องช้าด้วยดวงตาที่สดใสขึ้นกว่าเดิม พลางมองขึ้นมาทางผมด้วยดวงตากลมใสสองดวงนั้น

เราสบตากันอยู่อย่างนั้นอยู่หลายวินาที เหมือนมีเคมีหรือกระแสอะไรบางอย่างที่ต่างสื่อสารแลกเปลี่ยน สสารบางอย่างที่ผมไม่เห็น หัวใจกลับพองโต เต้นเร็วและแรงดุจม้าแข่งที่กำลังเข้าเส้นชัย

มือที่ผมเผลอไปสัมผัสกับแขนของอีกฝ่ายก่อนหน้านี้ ราวกับรู่สึกถึงกระแสเลือดที่สูบฉีดโหมภายในร่างกายของเขาอย่างรวดเร็วผิดปกติ

ไม่นานหลังจากนั้นคอปเตอร์ก็ยืดตัวขึ้นให้ใบหน้าเราขนานกัน ลมหายใจของเขาสัมผัสกับใบหน้าและลำคอของผม ความรู้สึกประหลาดวูบวาบมันโหมกระหน่ำเข้ามาในสมองผมจนเบลอไปหมด กลิ่นกายอีกฝ่ายที่ค่อยๆ เปลี่ยนไป มันเย้ายวน ชวนให้เคลิบเคลิ้มจนแทบหมดแรง

ในที่สุดผมกลับเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ต่อแรงกระตุ้นภายใน ผมโน้มตัวไปประทับริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว จู่โจมจนรู้สึกว่าอีกฝ่ายมีท่าทีประหลาดใจ แต่เขาก็ไม่ถอยหนี กลับกันเขากลับจู่โจมกลับได้รุนแรงกว่าเดิมมาก

ร่างกายของผมถูกชักนำให้ไหลไปตามแรงดันของอีกฝ่ายที่คอยโถมร่างกายท่อนบนเลื่อนดันร่างของผมไปบนพื้นที่นอนที่อ่อนนุ่ม คล้าย ๆ โดนกระแสคลื่นทะเลซัดเข้าฝั่งซ้ำ ๆ จนทรายเปลี่ยนรูปและถอยร่นไปตามแรงของน้ำ

ผมรู้ตัวอีกทีก็พาตัวเองขึ้นมานอนเป็นจุดศูนย์กลางบนเตียงเสียแล้ว คอปเตอร์ยกตัวขึ้นตั้งฉากกับเตียง พลางพยายามถอดเสื้อตัวเองออกอย่างทุลักทุเล ผมเองที่เห็นอีกฝ่ายแสดงเนื้อหนังแผ่นอกและลอนท้องอ่อน ๆ ตรงหน้าก็อดที่จะทำตามไม่ได้

ผมขยับร่างกายตัวเองเล็กน้อยเพื่อปลดเปลื้องตนเองออกจากพันธนาการของเสื้อเชิ้ต แต่ก็ลำบากตรงที่นำ้หนักที่กดทับอยู่ ไม่นานนัก สองมือของคนด้านบนก็ช่วยปลดเปลื้องผ้าชิ้นบนหลุดออกจากร่างผมโดยง่าย

สายตาที่อีกฝ่ายมองผมมันช่างยากเกินกว่าที่จะอธิบาย เหมือนอีกฝ่ายได้ค้นพบสมบัติที่ใฝ่ฝันมานาน นิ้วเรียวที่ค่อยๆ ไล่ไปตามผิวส่วนคอลากไปจนถึงลอนท้องที่ไม่ได้สมส่วนเท่าไหร่เพราะขาดออกกำลังกายช่วงนี้แต่คอปเตอร์จ้องมองเหมือนพยายามจะเก็บภาพตรงหน้าไม่ให้เลือนหายไปจากสมองตลอดกาล

ผมหลบสายตาจากอีกฝ่าย เพราะไม่คิดว่าจะโดนสายตาแบบนี้ถาโถมใส่ และไม่เคยรู้ตัวมาก่อนว่าตัวเองจะรู้แบบนี้กับสายตานั่น แต่ต้องยอมรับว่าร่างกายมันร้อนไปหมด สมองมันเหมือนถูกปลดผ้าคลุมบางๆ ออก  เข้าใจความต้องการของตนเองมากขึ้นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมากก่อน

คนด้านบนโน้มตัวลงมาอย่างช้าๆ ลงริมฝีปากไปที่ต้นคออย่างแม่นยำพลางขบเบาๆ ด้วยฟันหน้า ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บกับการกระทำนี้ เพราะอีกฝ่ายทำด้วยความทะนุถนอมและโอนโยน ลิ้นที่เหมือนต้นอ่อนของต้นไม้ฝ่าแผงฟันหน้ามาไล้โลมผมอย่างเชื่องช้าคล้ายคอปเตอร์พยายามรับรสชาติของผมอย่างสุนทรี และพยายามที่เก็บรสชาติเหล่านั้นเข้าไปในความทรงจำของตนเองทั้งหมด

ผมทำได้แค่ร้องในลำคอตามน้ำหนักที่ต้นอ่อนนั่นลากผ่าน ความรู้สึกของต้นอ่อนนั้นมันฝังลึกเข้าไปใต้ผิวหนัง ความสุขที่ผมเพิ่งเคยสัมผัสนี่มันสุดยอดไปเลย

“รู้ไหมเรานึกถึงภาพนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก จนต้องทำร้ายตัวเองไปตั้งหลายรอบ แต่รู้ไหม ไม่เคยไม่ความคิดไหน สุดยอดเท่ากับความรู้สึกที่เรารู้สึกตอนนี้เลย…”

เสียงเบาเบาและติดหอบที่ปลายประโยคทำให้ผมคิดไม่ออกว่านี่คือ คำชื่นชมหรือความโรคจิตของอีกฝ่าย ผมแยกไม่ออกเลย เพราะในหัวตอนนี้คือเป็นสีขาวโพลนว่างเปล่า

คอปเตอร์กดตัวลงและสวมกอดผมแน่น ร่างกายทั้งสองแนบชิดแทบจะรวมเป็นหนึ่ง กระแสเลือดที่ถูกปั๊มจากหัวใจแทบจะสูบฉีดเป็นจังหวะเดียวกัน ที่สำคัญส่วนที่นิ่มอยู่ยามปกติตอนนี้เติบโตแข็งแรงจนผมรู้สึกได้ เพราะมันเหมือนพยายามจู่โจมผมอยู่ที่ท้องน้อยไม่หยุด แต่ผมเองก็ไม่ต่าง ในเมื่อความต้องการของตนเองมาจนสุดทางขนาดนี้ ผมยั้งตัวเองไม่ไหวแล้ว

“วิน….โอเคไหม….? ถ้าเราจะขอ….”

คอปเตอร์กระซิบใส่หูผมด้วยเสียงสั่นเครือ ความกล้าที่ผ่านมาทั้งชีวิตของมันเหมือนจะไม่มีอยู่ในคำพูดนั่นเลย

ผมนิ่งไปพักใหญ่ไตร่ตรอง ในความว่างเปล่าในหัว ผมพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่อีกฝ่ายจะจัดการปลดกางเกงตัวเองลงอย่างรวดเร็ว

ไม่รอช้า คอปเตอร์ก็เล็งกางเกงผมเช่นกัน แต่ด้วยอะไรบางอย่างทำให้ผม ใช้มือจับขอบกางเกงตัวเองแน่น

“เราโอเคนะ หากนายไม่พร้อม…” อีกฝ่ายพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“เรา…เรา…. ขอถอดเองได้ไหม?”

พูดจบผมก็หลับตาแล้วก็ปลดกางเกงตัวเองลง

“มันน่าอายจะตาย” ผมพึมพำหลับตาปี๋

“ไม่หรอก… มันสวยงามมาก…”

“ไอ้บ้า ขนลุก” ผมพูดขึ้นทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาปี๋ ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด ผมคิดตัวเองเหมือนจะเป็นไข้

“จริงๆ”

พูดจบ ริมฝีปากของอีกฝ่ายก็เล่นล้อกับส่วนที่แข็งขืนของผม เหมือนพยายามลิ้มรสของส่วนสัมผัสของผิวส่วนนั่น ผมถูกปรนเปรอแบบนั่นอยู่หลายนาทีจนแทบขาดอากาศหายใจ ไม่คิดว่าคนห้าวๆ อย่างมันจะสามารถทะนุถนอมส่วนนั้นของผมได้อย่างยอดเยี่ยม บอกได้เลยว่า ดีที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมา

ผมพยายามยกศรีษะของคนด้านบนอยู่นานกว่าจะเขาคายเอาบางส่วนของร่างกายของผมออกมา แต่แทนที่ผมจะได้หยุดพักบ้าง เขากลับลากต้นอ่อนอันเปียกชุ่มไล่ชิมหยาดเหงื่อของผมตั้งแต่ท้องน้อยจนถึงแผงคอ แม้ทุกการกระทำจะดูนุ่มนวลและเนิบนาบแต่ความรู้สึกของผมเหมือนเป็นเหยื่ออาหารอันโอชะของสิงโตที่กระหายเนื้อที่หิวโหยมาแรมเดือน ทุกการกระทำของเขาเหมือนจะกัดกินผมจนถึงจิตวิญญาณ

เขาขยับศรีษะมาพรมจุมพิศที่ริมฝีปากของผมอย่างเร่าร้อน ผมเหนื่อยมากกับการถูกรุกไล่ด้วยริมฝีปากที่หิวกระหาย เหมือนถูกดึงอากาศออกจากปอดไปเสียหมด

สุดท้ายผมทำได้แค่ยกมือขี้นปิดปากอีกฝ่ายเพราะต้องขอหายใจ

“เหมือนนายจะพร้อมแล้วนะ..” อีกฝ่ายพูดพลางหอบหายใจถี่

ผมไม่เข้าใจสิ่งที่พูดเท่าไหร่ แต่รู้ตัวอีกที ปากประตูเบื้องล่างก็ถูกบางอย่างจรดจ่อรั้งไว้ไม่ห่าง ผมเข้าใจในทันทีที่วัตถุขนาดไม่ธรรมดานั้นดันเข้ามาใกล้ชิดติดจนจุกหน่วง

ก่อนที่ผมจะตัดสินใจอะไรต่อไป อีกฝ่ายลุกขึ้นหายไปค้นกระเป๋าตัวเองกุกกักเสียงดัง เพียงชั่วอึดใจก็กลับเข้ามาสู่สภาพเดิมก่อนหน้านี้

ของเหลวหนึดเย็นถูกป้ายลงตรงปากประตูสวรรค์ ผมพยักหน้าให้อีกฝ่ายด้วยความเข้าใจที่สายตาคอปเตอร์ส่งลงมาให้ วัตถุทรงเรียวยาวฝ่าประตูสวรรค์เข้าไปอย่างยากเย็น ไอ้ความรู้สึกแปลกใหม่นี่มันอะไรกัน ผมก็อธิบายไม่ถูก มันอึดอัดและเจ็บเสียดไปหมด แต่มันก็ไม่ได้เจ็บปวดมากมายกว่าที่คิด ผมเข้าใจคำว่าผมพร้อมแล้วของอีกฝ่ายเลย ขนาดมันคงไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเรา

ไม่นานหนักผมก็เริ่มชินกับสิ่งที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในร่างกายตนเอง

“งั้นเอาจริงแล้วนะ” พูดพลางชักบางอย่างออกจากร่างของผม

เอ๊ะ!! เดี๋ยวนะ นั่นมัน! แค่นิ้วเหรอ?

สักพักสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วมากมายนักก็พยายามฝ่าประตูเข้ามาอย่างยากเย็น ผมร้องออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ความเจ็บปวดแทรกซึมไปทั่วร่างพร้อมพยายามขยับร่างกายหนี แต่ไม่ทันเสียแล้วในเมื่ออ้อยเข้าปากช้างแล้ว ย่อมยากที่จะหลบหลีก สุดท้ายผมก็ต้องกับเผชิญกับความสุขที่แสนเจ็บปวดอยู่นานกว่าหนึ่งชั่วโมง

………..

[Nattie69]

 

[Shonennihon]

นับเป็นอีกหนึ่งคืนที่ผมนอนหลับแล้วแทบจะไม่ฝันอะไรเลย ความงุนงงในเวลารุ่งสางของวันที่หลับมากกว่าปกติ สติที่แสนเลือนลางค่อน ๆ เด่นชัดขึ้นพร้อมกับอาการปวดเมื่อยไปทั่วร่าง กายคล้าย ๆ โดดไปให้รถบรรทุกชนจนร่างแหลก โดยเฉพาะช่วงล่าง รู้สึกเหมือนปวดแสบอย่างที่ไม่เป็นมาก่อน

สมองของผมเริ่มทบทวนแล้วว่าทำไมร่างกายผมถึงอยู่สภาพนี้ ร่างกายที่หนักกว่าปกติ ขยับตัวได้ยาก เหมือนผ้าห่มมันหน้าขึ้นและหนักขึ้นมาก ผมใช้แรงเฮือกสุดท้ายย้ายผ้าห่มหนักๆ บนตัวร่นลงไปถึงครึ่งตัว

ผมต้องตกใจที่ตัวเองเปลือยเปล่า และผ้าห่มที่หนักอึ้งนั่นก็คือไอ้คอปเตอร์ที่ตอนนี้ร่างไร้อาภรณ์ใดๆ กอดก่ายผมอยู่สบายใจ

ในที่สุดสมองที่ทื่อเพราะความตื่นเช้าก็ค่อยๆ รื้อฟื้นภาพจำเมื่อคืนออกมาเป็นฉากๆ

พระเจ้า!! ทำไมเมื่อคืนถึงได้ตัดสินอะไรแบบนั่นลงไป แม้จะดูเลือนลางอย่างกับความฝัน แต่ความต้องการเหล่านั้นดูเป็นของจริงไม่ปรุงแต่ง และความรู้สึกเจ็บป่วยตอนนี้ก็ยิ่งตอกย้ำว่า สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้นจริงๆ ตรงนี้


ในขณะที่ผมพยายามขยับตัวออกห่างร่างกำยำที่ก่ายเกาะผมอยู่มากกว่าครึ่งร่าง ร่างกำยำด้านบนกลับขยับตัวเล็กน้อยพร้อมเสียงงัวเงีย

ผมรีบทำตัวนิ่ง และแสร้งทำเป็นหลับต่อ ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำแบบนี้ไปทำไม แค่รู้สึกว่ายังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าอีกฝ่ายหลังจากความสัมพันธ์ของทั้งคนลึกซึ้งแบบที่ผมไม่ได้ตั้งใจ (มั้ง)

ร่างหนาด้านบนขยับเข้าใกล้และยกร่างส่วนบนขึ้นเพื่อแอบสอดส่องว่าผมตื่นแล้วหรือยัง เนื่องจากผมหลับตาอยู่เลยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำหน้าแบบไหน แต่ที่รู้สึกแน่ๆ คือ ผมรู้สึกกำลังถูกจ้องมองอยู่ มือข้างหนึ่งเอื้อมมาลูบแขนผมโดยมีผ้าห่มผืนหนาขวางกั้นอยู่

ลมหายใจของอีกฝ่ายที่ไหลผ่านออกมากระทบผิว ทำให้ผมพอจะทราบว่าน่าจะเกิดจากอาการตื่นเต้นของคอปเตอร์ มันอุ่นและกระชั้นชิด ผมรู้ได้จากสัญชาตญาณที่อยู่ร่วมกันมาหลายเดือนที่ผ่านมา

เสียงสั่นหวืดหวือของอุปกรณ์สื่อสารดังขึ้นไม่ไกล ผมรู้สึกว่าอีกฝ่ายขยับร่างไปตอบรับเสียงนั่นหลังจากขยับร่างให้ถอยห่างไปได้ไม่นาน

“เออ …..” คำตอบสั้นๆ ห้วนๆ ทำให้รู้ว่าคนที่อยู่ในสายคงเป็นคนสนิทของคอปเตอร์

“……..” ผมไม่ได้ตั้งใจฟังก็เลยไม่รู้ว่าแปลความว่าอะไรจากเสียงที่เล็ดลอดจากหูคนข้างๆ

“กูต้องกระซิบสิ เมียกูยังไม่ตื่นเลย” เสียงในสายดังขึ้นอู้อี้แต่ผมก็พอจะจับใจความได้เพราะคู่สนทนานั้นคุยกันไม่ได้ไกลจากตัวผมเลย เสียงจากในสายดังจนเกือบจะเท่าเสียงกระซิบของเจ้าของสายทางนี้เลย

พอได้ยินคำว่าผมเป็นเมียของมัน เลยอดไม่ได้ที่จะตั้งใจแอบฟังอย่างตั้งใจ โชคดีที่เป็นคนหูดี (แอบกำมือแน่น)

“พูดได้เต็มปากเลยนะว่าเมีย!! ไอ้วินมันยอมมึงแล้วเหรอ ไอ้สัด มันได้ยินโกรธตายห่า กูจะถามว่าเพื่อนกูเป็นไงบ้าง ได้ข่าวว่าเจอยาแปลกๆ ไป”  ปลายสายถาม ทำให้ผมสงสัยกับคำว่า ‘เพื่อนกู’ เสียงที่เล็ดลอดออกมาก็คุ้นหูมาก

“ที่รักกูไม่เป็นไรมากแล้ว แต่กูก็ควรจะขอบใจยาแปลกๆ พวกนั้นนะ มันทำให้วิน ยอมรับกู ตอนนี้กูมีความสุขสุดๆ ไปเลย!!”

“อย่าบอกนะว่า….”

“ใช่ วินเป็นของกูแล้ว เมื่อคืน หลายรอบด้วย!!”

ฟังถึงตรงนี้แล้วอยากลุกขึ้นกระโดดถีบมันให้ตกเตียง แต่ยังไม่อยากขัดจังหวะโทรศัพท์ เพราะสงสัยว่ามันคุยกับใครอยู่

“เชี้ย….. แล้วแบบนี้กูต้องวางตัวยังไงว่าเรื่องที่กูแอบช่วยมึงน่ะ?” เสียงปลายสายมีความกังวล ไอ้นำ้เสียงแบบนี้ ทำไมถึงได้คุ้นเคยแบบนี้นะ


“กูว่าอย่าเพิ่งเลย ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่ากูว่า กูไม่อยากให้วินโกรธกูอีก”

“กูไม่เห็นแก่ ‘ไอ้ศิน’ กูไม่คิดจะช่วยมึงหรอก มึงเองก็มีคดีกับกูไม่น้อย!!”  เสียงจากปลายสายผุดตัวละครใหม่ที่ไม่คุ้นเคยอีกหนึ่งคน ผมเริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูก

“กูขอโทษด้วยนะ กูก็สารภาพกับมึงหมดแล้วนี่ ก็ช่วงที่ไอ้พี่ศินมันเกเร มันน่ากลัวจะตาย แล้วมันก็เล็งมึงกับเพื่อนขนาดนั้น ขืนกูไปทำดีกับมึง กูไม่ซวยไปด้วยเหรอวะ!! ใครจะไปรู้ว่าที่มันแกล้งเพราะชอบมึง!!”

“มึงก็เลยเลียนแบบมันเสียหมด แกล้งคนที่ตัวเองชอบเนี่ยนะ!!”

“กูบอกมึงกี่รอบแล้ว ว่ากูไม่รู้ว่ามันชอบมึง แล้วกูก็ไม่ได้อยากแกล้งเพื่อนมึงด้วย!! กูทำเพราะช่วยต่างหาก!!”

‘เพื่อนเหรอ?’ ผมคิด รู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ

“ช่วยด้วยวิธีโง่ๆ ของมึงยิ่งทำให้มันเกลียดน่ะสิ!!”

มีความเกลียดชังแฝงในคำพูด นี่สองคนนี้เป็นเพื่อนกันจริงไหมเนี่ย?

“อย่างน้อยที่กูทำไปเพราะไม่อยากให้คนอื่นแกล้งมัน ไม่อย่างนั้นหนักกว่านี้แน่!!”

“ถึงกูจะเห็นด้วยกับมึงตรงนี้แต่มันมีวิธีดีกว่านี้หรือเปล่าวะ!!”

“กูขอโทษนะตอนนั้น กูก็มีปัญหาของกู….”  เสียงคอปเตอร์อ่อนลงเล็กน้อย

ผมฟังเรื่องทั้งหมดแล้ว แม้ไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่ก็มองไอ้คอปเตอร์ดีขึ้นเล็กน้อย 

แต่เดี๋ยวนะ นี่แปลว่า มันจำผมได้ตั้งแค่แรกหรอกเหรอ?? นี่การเปลี่ยนแปลงตัวเองของผมนี่มันไม่ได้ผลเลยหรือ?? นึกย้อนไปแล้วก็อดที่จะอายการกระทำตัวเองไม่ได้

“เออๆ ไอ้เชี้ยเอ้ย…. กูรู้จากไอ้ศินแล้ว กูเข้าใจนะแต่จะให้กูไม่โกรธมึงคงทำไม่ได้  แต่หากมึงทำเชี้ยกับเพื่อนกูอีก มึงได้เจอกับกูเวอร์ชั่นนี้แน่ๆ กูไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ เตรียมตัวตายได้เลย”

ผมเห็นด้วยกับปลายสายเรื่องที่ยังโกรธอยู่

“ขอบใจนะไอ้เติ้ล ขอบใจที่ให้โอกาสกู” คอปเตอร์พูดประโยคสุดท้ายก่อนจะวางสาย

ประโยคนี้ประโยคเดียวที่ผมเชื่อมต่อจิ๊กซอว์ทุกตัวเข้าด้วยกันสำเร็จเป็นภาพที่สมบูรณ์ชัด ที่แท้เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง

ผมคงต้องหาโอกาสไปคิดบัญชีไอ้คนขายเพื่อนสักครั้งหลังจากนี้ แต่ตอนนี้ ผมยังคิดหาทางออกให้กับสถานการณ์ปัจจุบันไม่ออกเลย โดยเฉพาะเมื่อโดนอีกฝ่ายแทรกตัวเข้ามาให้ผ้าห่มอย่างช้าๆ ด้วยร่างกายอันเปลื่อยเปล่า แล้วโอบกอดผมอย่างแผ่วเบาทะนุถนอน อาจเพราะกลัวผมจะตื่น

ผิวอันเย็นฉ่ำจากการที่ตากอากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศ สัมผัสกับผิวของผมโดยตรง ความเย็นของผิวที่ทำให้ผมแทบอยากจะขยับหนีทันที แต่ต้องสวมบทบาทคนหลับลึก ทำให้ต้องทนหนาวอย่างไม่ฝืนไม่ได้

เพียงครู่เดียวผิวกายของอีกฝ่ายก็เริ่มอุ่นไปตามอุณหภูมิใต้ผืนผ้า ในขณะเดียวกันผมก็ถูกกอดแน่นขึ้น ร่างกายส่วนหน้าของอีกฝ่ายนาบแนบแทบจะเป็นเนื้อเดียวกับด้านข้างของผม

มือด้านบนที่โอบรอบอกและต้นแขนของผม เขาเริ่มขยับและลูบไล้ผิวของผมไปมาจนทั่ว อย่างช้าๆ และ แผ่วเบาไม่ต่างจากนำขนนกขึ้นมาถูกไถอยู่บนร่างอยู่นานหลายนาที

“ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้” เสียงบ่นบึมพำข้างหูของผม เหมือนดั่งไม่ตั้งใจให้ผมได้ยิน

ผิวกายของอีกฝ่ายเนียนนุ่มกว่าที่คิด ส่วนที่เป็นกล้ามแกร่งก็สัมผัสได้ถึงความสมชายของอีกฝ่าย แน่นอนผมก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่โดนชายหุ่นแบบนี้เล้าโลมอยู่นานสองนานแล้วจะไม่รู้สึกอะไร ถึงแม้จะพยายามข่มใจให้เกลียดมันเข้าไส้เหมือนอย่างที่เคยทำมา

แต่ตอนนี่ไอ้ความรู้สึกเหล่านั้นมันหายไปไหนหมดแล้วนะ?

มืออันแสนซุกซนข้างนั่นของคอปเตอร์ปรับเปลี่ยนจุดที่ลูบไล้ไปเรื่อย จนถึงช่วงสะโพกแกร่งของผม และไล่วนมาทางด้านหลังเล็กน้อย เพียงชั่วอึดใจ ส่วนที่ควรจะนอนหลับนุ่มนิ่มไปกลับตื่นแข็งขันขึ้นมาอีกครั้ง

ผมที่ถูกส่วนนั้นสัมผัสที่ข้างบั้นท้าย รู้สึกสะดุ้งเล็กน้อย พร้อมความรู้สึกเจ็บแปลบจนเผลอร้องออกมา

“ทำอะไรน่ะ!!” ความเจ็บนั่นทำให้ผมเลิกที่จะแกล้งหลับ ผมขยับพลิกตัวถอยห่างไปเล็กน้อย

“ก็คิดอยู่แล้วนะว่าน่าจะตื่นแล้ว ก็เลยจะช่วยปลุกแบบจริงจัง” คนหื่นที่เปลื่อยเปล่าภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันส่งสายตาแห่งความปรารถนามาอย่างไม่ลดละ

ไม่เพียงเท่านั้นยังรุกคืบเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นอย่างรวดเร็ว รู้ตัวอีกที ผมก็อยู่ภายใต้ร่างหนาของอีกฝ่ายเสียแล้ว

เหมือนความทรงจำเรื่องเมื่อคืนมันย้อนกลับเข้ามาในสมอง จากการเห็นหน้าอมยิ้มแดงเรื่อ และผิวร่างแกร่งเป็นลอน ปลุกให้ความต้องการในส่วนลึกมันโลดเล่นขึ้นจนผมควบคุมร่างกายบางส่วนของตนเองไม่ได้

“คิดเหมือนกันใช่ไหม?”

“เรา….. เราไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น” แต่ร่างกายกลับไม่ยอมเชื่อฟัง ทำไมเราถึงได้ต้องการคนตรงหน้าขนาดนี้นะ คงเพราะยาตกค้างหรือเปล่า ผมพยายามคิดเข้าข้างตนเอง

“โกหกไม่เนียนเลยนะ” คอปเตอร์ยิ้มมุมปากแบบเซ็กซี่

ยอมรับครับว่าใช่ แม้ปากจะบอกไล่แต่ร่างกายกลับไม่ต่อต้านอีกฝ่าย แม้แต่ทันทีที่อีกฝ่ายโน้มตัวลงมาใช้ริมฝีปากสัมผัสที่ต้นคอด้านหน้า ผมก็แทบจะไม่มีท่าทีต่อต้าน

ความรู้มันกลับตรงกันข้าม….

มือของผมถูกกุมและโน้มไปด้านบนเบาด้วยมือข้างที่ว่างของคอปเตอร์ ผมกลายเป็นคนว่านอนสอนง่ายไปเสียแล้ว ยอมโยนมือไปตามแรงอีกฝ่าย ให้อีกฝ่ายได้ลิ้มชิมรสผิวหนังสดใหม่ในช่วงเช้าอย่างหิวโหย แต่ก็อ่อนโยนจนผมไม่อยากให้ช่วงเวลานี้สิ้นสุด

เขาไล่ลิ้มชิมหยดหยาดเหงื่อที่ผมเริ่มซึมออกจากความตื่นตัวของกล้ามเนื้อทุกส่วน ไล่ลงไปเรื่อยๆ จนกระทั้งผ้าห่มที่ควรจะปกคลุมเราทั้งคู่ไหลลู่ลงไปกองที่ปลายเตียง

คอปเตอร์ไม่ได้หยุดแค่ช่วงท้องน้อย แต่ลงไปต่อในส่วนยอดชายของผม เขาเติมเต็มความรู้สึกของผมอย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้ ไม่อยากจะเชื่อว่าคนดิบเถื่อนอย่างคอปเตอร์จะทำได้อ่อนโยนขนาดนี้

ในที่สุดก็ถึงช่วงสำคัญที่คนด้านล่างได้แหวกขายาวของผมและพลิกกลับหลัง จนผมเผลอที่จะร้องเสียงหลงไม่ได้

แต่แปลกที่อีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไรต่อนอกจากนั่งมองนิ่งๆ อยู่พักใหญ่

บอกตามตรงว่าผมเริ่มจะอายแล้ว

ทันทีที่ผมจะเอ่ยถาม คอปเตอร์ก็พูดแทรกขึ้นมา

“อยู่นิ่งไปก่อน ขอโทษนะ เราขอโทษ”

ผมขยับตัวลุกขึ้นและหันกลับไปเห็นคราบสีแดงสด เปรอะอยู่ทั่วผ้าปูที่นอนสีฟ้าคราม

ในขณะที่ผมร้องโวยวาย ผมก็ถูกอีกฝ่าย รวบตัวและอุ้มเข้าห้องน้ำทันที


………..

[Nattie69]

 

[Shonennihon]

ถึงแม้ว่าจะโมโหเพื่อนอย่างไอ้ไตเติ้ลมากแค่ไหน แต่หนนี้คงต้องวางทิฐิตัวเองลงชั่วคราว ในขณะที่ผมนอนนิ่งอยู่บนเตียงหลังจากถูกคอปเตอร์อุ้มไปอาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อยก็ยกโทรศัพท์สมาร์ทโฟนของตนเองขึ้นมาโทรศัพท์หาไอ้หมอเถื่อนเพื่อนตนเอง

“สวัสดี ว่าไง ทำไมโทรหากูได้ตั้งแต่เช้า!! มีอะไรก็พูดมากูเพิ่งลงเวรมา กูพร้อมจะร่วงลงเตียงได้ทุกเมื่อ!! ห้านาทีเท่านั้น!! ฃพูดมาก่อนที่กูจะหลับ!!”

แค่ได้ยินเสียงและคำทักทายแกล้งโง่ของมันแล้วผมก็หูร้อนไปหมด แทบจะสะกดกลั้นความโกรธต่อไอ้คนขายเพื่อนแทบไม่อยู่ แต่พอมาดูสภาพร่างตนเองที่ต้องขอพึงพามัน จึงอดทนไว้ก่อน

ผมอ้ำอึ้งที่จะเริ่มต้นอยู่นาน คอปเตอร์ที่นั่งห่วงอยู่ห่าง ๆ เพราะผมโวยวายใส่หลังจากออกจากห้องน้ำ ก็ทำท่าทางบอกใบ้ว่าให้เขาบอกเองไหม ?

ผมแสยะยิ้มแล้วยกนิ้วกลางให้มัน!!

“คือ…กู… ขอความช่วยเหลือหน่อย คือ กูว่า กูมีแผล ….ที่ …. เอ่อ ….. กลัวจะอักเสบ มึงหายามาให้กูตอนนี้เลยได้ไหมวะ?”

“เป็นอะไรวะ” เสียงที่ปลายสายมีอาการสั่นๆ ที่ปลายประโยค

ผมนึกถึงหน้าที่กลั้นขำของมันออกเป็นฉาก ๆ  มือก็กำหมัดแน่นไว้

“เอ่อ…. คือ เป็นแผลมั้ง เลือดออกเยอะเลย”

“ตรงไหน?”

“มึงนี่ก็ถามแปลกๆ ตรงไหนมันก็เหมือนกันไหมแผลน่ะ!!”

“ไม่เหมือนดิ!! มึงจะรู้ดีกว่าหมอเรอะไง!!”

“อย่ามากวนตีนกู!!”

“ไม่ได้กวนตีน กูจัดยาให้ไม่ถูก” เป็นอีกครั้งที่รู้สึกเห็นปลายสายยิ้มอย่างสะใจ

“เชี้ย!! ….ที่…. เอ่อ… ที่…ก้…..น…”

“ไอ้สัด!! ดังๆสิกูไม่ได้ยิน เป็นอะไรก็บอกอย่าอายหมอ!!”

เส้นความอดทนผมมันขาดดัง ผึง!!

“กูไม่นับถือมึงเป็นหมอไอ้นกสองหัว กูไม่คิดเลยว่าว่าจะมีเพื่อนแบบมึง ไอ้สัด!! ไม่ช่วยแล้วยังลีลาอีก คนอย่างมึงไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีกเลย!!!”

ผมโวยลั่นใส่โทรศัพท์ แล้วก็วางสายใส่มันไปเลย

ผมวางโทรศัพท์หอบหายใจอยู่พักใหญ่ คอปเตอร์ที่เห็นท่าไม่ดีจึงเดินมาโอบไหล่ผม อย่างทะนุถนอม ผมใจเย็นลงอย่างประหลาด ไม่น่าเชื่อว่าหลังจากผมมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับมันไปเพียงชั่วคืน มันจะทำให้ผมรู้สึกกับมันเปลี่ยนไปขนาดนี้

สักพักผมจึงเริ่มรู้สึกตัวเองว่ากำลังใจอ่อนกับไอ้คนที่เคยทำร้ายเรา ผมมองแรงใส่มันอีกครั้ง แน่นอนว่าอีกฝ่ายยอมล่าถอยแต่โดยดี ด้วยท่าทีหงอยห่อเหี่ยว

“ไม่ต้องไปไหนก็ได้อยู่ข้างกันแบบนี้ก็ได้”
แอบตกใจเหมือนกันที่ตัวเองพูดแบบนั้นออกไปโดยไม่คิด

แน่นอนว่าไอ้นักเลงนั้นมีท่าทางหูลู่หางกระดิกกระโจนเข้ามานั่งใกล้ๆ แทบจะทันที

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หน้าจอแสดงให้เห็นเป็นหน้าไอ้เพื่อนทรยศยิ้มแฉ่ง หากไม่คิดว่าโทรศัพท์มันแพงผมคงหาอะไรมาทุบให้หน้าหักไปแล้ว

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายโดยที่ไร้เสียงทักทาย

“มึง……” ไอ้เพื่อนทรยศลากเสียงยาวใส่

ผมยังไม่มีอารมณ์จะตอบมัน รู้แต่ว่ายิ่งได้ยินเสียงมันก็ยิ่งโกรธ ความร้อนจากในอกมันปะทุเดือดปุดๆ จนเหมือนจะได้ยินเสียงความเดือดของอารมณ์ตัวเองชัดเจน

“กูจำเป็นนะ มึงฟังกูก่อน กูไม่อยากให้มึงเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ ไหนๆ ทุกคนก็สำนึกผิดแล้ว และกูว่าทุกคนก็ได้รับผลกรรมในแบบของตนเองกันแล้ว”

“กูไม่เข้าใจที่มึงพูดสักประโยค!!!” ผมตอบกลับไปด้วยอาการอดกลั้นถึงขีดสุด

“หา!! พวกมึงนี่นะ กูละปวดหัวจริง นี่พวกมึงได้กันโดยไม่คุยกันเรื่องที่ผ่านๆ หรือไง!!”

ผมนิ่งไปพักหนึ่ง รู้สึกเหมือนมีของแหลมแทงหัวใจตรงเส้นเลือดดำ

“มึงคิดว่าไอ้เชี้ยคอปเตอร์จำมึงไม่ได้เรอะ ทั้งๆมันส่องไอจีมึงเป็นปีๆ!!  เข้าขั้นโรคจิตเลยล่ะ”

ผมรู้สึกเสียววันหลังวูบ ไม่เคยคิดเลยว่า ไอจีที่เราเพิ่งสมัครเมื่อสมัยมหาวิทยาลัยจะถูกคอปเตอร์หาเจอและแอบส่องมาโดยตลอด

“ฟังกูดีๆ นะ มันแอบชอบมึงตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้ว ส่วนมันชอบมึงตอนไหน เพราะอะไร กูไม่รู้ มันไม่เล่าให้กูฟัง!! รู้แต่ช่วงนั้นมันมีปัญหาครอบครัว  มันก็เลยไม่ค่อยมีเพื่อน หลังจากที่มันชอบมึงก็แอบมองมึงมาตลอด มันเห็นว่ามึงเจอไอ้พวกอันธพาลรังแกบ่อยๆ มันก็คิดปกป้อง แต่มันรู้ว่าหากทำตัวเป็นฮีโร่ สุดท้ายฮีโร่นี่แหละตายก่อน มันจึงต้องไปสนิทกับไอ้พวกเลวนั้น”

ฟังเพื่อนตัวเองเล่ามาถึงตรงนี้ก็รู้สึกแปลกๆ ในอก ไม่รู้จะรู้สึกแบบใดดี ระหว่างดีใจ กับ สับสน


“กูก็เพิ่งมารู้จริงๆ นี่แหละว่า ทุกอย่างที่มันทำน่ะ มันพยายามช่วยมึงทางอ้อมนะ หากมึงรู้ว่าจริงๆ แล้วมึงจะโดนอะไรบ้าง กูว่ามึงโชคดีแล้วที่โดนมันแกล้งน่ะ และสุดท้ายก็เป็นไอ้คอปเตอร์นี่แหละมี่มาสารภาพเสียทุกสิ่งให้อาจารย์ปกครองฟัง จนต้องลงโทษไอ้พวกเกเรพวกนั้นให้ไม่กล้าทำอะไรใครอีก!!”

“นี่กูแค่สรุปให้นะ รายละเอียดมึงไปถามมันเอง มันแกล้งมึงมันก็ทุกข์ใจ พอมึงทำเรื่องย้ายไป มันก็ได้แต่โทษตัวเอง อยากจะไปขอโทษ แม่งก็ตาขาวไม่กล้า การที่มึงเข้ามาฝึกงานในบริษัทของมันนี่ถือว่าสวรรค์เมตตามันแล้ว!!“

ผมนั่งฟังอย่างเงียบเชียบ ผมมองไปทางคอปเตอร์ที่เหมือนกับก้มหน้ายอมรับความจริงที่ไอ้เติ้ลเล่ามา

“สุดท้ายอยู่ที่มึงแล้ว!! ว่าจะเอายังไงกันต่อ!!” ไอ้เติ้ลพูดทิ้งท้ายก่อนจะวางหู เพื่อที่จะเอายามาให้ผม

ผมบอกตามตรงว่าไม่รู้จะแสดงอากัปกิริยาอย่างไรกับเหตุการณ์นี้ สมองมันสับสนไปหมด แต่กลับเป็นคอปเตอร์ที่ขยับเข้ามาใกล้และเริ่มบทสนทนาก่อน

“เราไม่ขอแก้ตัวอะไร เรารู้ว่าเราผิด เรารู้ว่าเราอ่อนแอ เราไม่ได้เข้มแข็งเหมือนที่ใครๆ คิด ที่ผ่านมาเราก็แค่แกล้งทำเป็นเข้มแข็งเพื่อให้อยู่ในโรงเรียนได้ เรายอมรับผิดที่เราผิดกับวินไปเสียทุกเรื่อง แต่เราไม่ไหวแล้ว เมื่อครั้งที่วินเดินเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง มันเหมือนพระเจ้าได้ให้โอกาสเราอีกครั้ง ได้มีโอกาสแก้ตัว และขอให้ได้รักกับนาย แต่เราก็อ่อนแอเกินกว่าที่จะยอมรับความจริงได้ สุดท้ายมันก็เลยเป็นแบบนี้ เรากลัวว่าหากเราทำว่าเราจำนายได้ตั้งแต่แรกเราคงไม่ได้คุยกันโชคดีที่ได้ไปปรึกษาไอ้เติ้ล……”

“เราไม่เข้าใจว่า มันไปสนิทกับนายตอนไหน ก็ในเมื่อเรากับมันก็ติดต่อกันตลอด!!” ผมเผลอพูดแทรกเพราะคอปเตอร์มันดันพูดชื่อไอ้เพื่อนสนิทที่ผมยังมีคำถามค้างคาใจอยู่จำนวนมาก

“เอ่อ….. เรื่องนั้น คือ….. ก็ไม่ได้สนิทกับมันแต่ว่าแฟนของมันเป็นเพื่อนสนิทเราน่ะ!!”

อ้าว!! ไอ้เพื่อนเลว เห็นหญิงดีกว่าเพื่อนเสียแล้ว (หรือชายวะ มันก็แทบไม่เคยเล่าเรื่องแฟนมันเลย

“คือ……แล้ว….หากเราจะขอยกโทษจากนายเนี่ย….. จะได้ไหม? เราสาบานเลยว่าจะไม่ทำให้นายต้องเสียใจอีกต่อไป”  คอปเตอร์ถามเสียงเศร้า

ผมนึกทบทวนทันทีหลังจากจบคำถามจากคนด้านข้าง ที่ผ่านมาผมยอมรับว่าผมเสียสุขภาพจิตไปกับเรื่องถูกรังแกสมัยมัธยมพอสมควร แม้จะถึงขั้นไปปรึกษาจิตแพทย์ แต่ผมก็ผ่านมันมาได้แล้ว มันทำให้ผม เข้มแข็งขึ้น และเป็นแรงขับดันให้เปลี่ยนแปลงตัวเอง ผมนึกย้อนกลับไปก็เข้าใจดีว่า สมัยนั้นก็มีคนแกล้ง กับ คนโดนแกล้งนั่นแหละ  ช่วงเวลาเด็กวันรุ่นที่คึกคะนองก็คงอยากเป็นอย่างแรกมากกว่า ผมยังเคยคิดแบบนั้นเลย ในที่สุดผมก็คิดอะไรได้

“ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน” ผมพูดขึ้นมาเสียงดังหลังจากนิ่งเงียบไปพักใหญ่

คอปเตอร์ได้แต่ทำหน้างุนงงกับคำพูดของผม ผมยิ้มและตอบกลับไป

“จะให้เรายกโทษให้กับเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา บอกเลยว่ายาก ไม่รู้ว่าจะทำได้ไหม”

คอปเตอร์หน้าซีดลงและลดศรีษะลงเล็กน้อย

“แต่จากนี้ก็ขอดูนะว่านายจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า?” ผมพูดต่อ

คอปเตอร์หันมามองหน้าผมอย่างุนงง ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงได้โง่นักนะ

“ถึงจะไม่ยกโทษให้แต่ก็คาดโทษไว้ก่อน หากว่าวันไหนนายเป็นแฟนเลวๆ ของเราเสียแล้ว รับรองวันนั้นได้ได้ชดใช้ทั้งต้นทั้งดอกแน่นอน!!”

“แปลว่า…..”

“อยากเป็นแฟนเราไม่ใช่เหรอ?”

คอปเตอร์พยักหน้าระรัว

ผมก็พยักหน้าตอบ เท่านั้นแหละ คอปเตอร์โผเข้ามากอดผมเต็มแรง ผมล้มลงไปนอนบนพื้นเตียง ก้นกระแทกสะเทือนไปหมด ผมร้องออกมาด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว

คอปเตอร์ขอโทษขอโพยไม่หยุด แต่ก็พรมจูบที่แก้มผมทั้งสองข้างไม่หยุดเหมือนกัน


…………..

[Nattie69]

 

[Shonennihon]

เสียงเคาะประตูดังมาพักใหญ่แล้ว แต่คอปเตอร์ที่กอดผมไม่ปล่อย ผมไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมลุกไปเปิดประตู นับตั้งแต่วินาทีที่ผมออกปากตกลงคบกับเขา คอปเตอร์ก็กอดผมไม่ปล่อยเลย เอาแต่พูดว่าอย่าชดเชยเวลาที่เสียไป

“หลายปีที่ผ่านมากอดนายได้แต่ในฝัน แต่ครั้งนี้ได้จับเนื้อหนังเป็นๆ แบบนี้ เราไม่คิดอยากจะปล่อยนายไปไหนเลย”

ผมฟังแบบนี่แล้วรู้สึกขนลุก อดที่กรอกตาไปมาไม่ได้

“กูรู้ว่าพวกมึงได้ยินที่กูเคาะประตู อย่าเอาแต่นอนกกกันแล้วไม่สนใจกูได้ไหม กูเอาเวลาพักผ่อนมาหามึงนะ!!” ไอ้ไตเติ้ลตะโกนลั่น

ด้วยความรู้สึกอายผมเลยยื่นคำขาดกับคอปเตอร์ว่า หากไม่รีบลุกออกไป ผมจะโกรธและไม่ให้แตะต้องตัวอีก เท่านั้นแหละ ร่างที่สูงใหญ่ของอีกฝ่ายก็ดีดออกและไปเปิดประตูให้ไอ้ไตเติ้ลอย่างรวดเร็ว

คอปเตอร์มองค้อนคนที่เพิ่งเข้ามาตาเขียวที่มาขัดจังหวะความสุขของเขา

ผมเอ่ยทักทายเพื่อนด้วยรอยยิ้มเขินๆ กับสภาพตัวเอง ไม่คิดว่าจะให้เพื่อนรักมาช่วยดูแลเรื่องอะไรแบบนี้ของตน แต่ที่แปลกใจกว่าคือคนที่เดินตามมาด้วยห่างๆ ด้วยท่าทางกล้า ๆ กลัว ๆ

ผมมองไปที่คนมาใหม่ด้วยท่าทางสับสนสลับกับมองเพื่อนของผมและแฟนใหม่ป้ายแดงของผมที่มีสีหน้าไม่ได้แสดงความประหลาดใจออกมาเลย

“แฟนกูเอง!” ไอ้เติ้ลพูดออกมาสั้นๆ เป็นคำตอบ

“อะ อ้อ…. เอ่อ สวัสดีครับ”  ผมมองคนที่ผมไม่คุ้นหน้าและทักทายอย่างสุภาพ

ผมกวักมือเรียกเพื่อนสนิทของผมมาใกล้ๆ พอได้จังหวะผมก็คว้าคอมันลงมาใกล้ผมเพื่อเค้นถามเรื่องคาใจ

“สรุปว่า…เป็นผู้ชาย? หน้าตาน่ารักดีนี่หว่า นี่กูนึกว่า จะประมาณดาวมหาวิทยาลัย สรุปเดือนเหรอวะ อันนี้พีค กูไม่รู้เลยว่ามึงจะ มีรสนิยมแบบนี้!!”

“นี่มึงบูลลี่กู อย่างมึงนี่ไม่น่าว่ากูได้นะ!!”

“อย่างน้อยกูก็ชัดเจน ไม่เหมือนมึง!!”

“กูไม่ได้สนเพศนี่หว่า หากชอบกูก็จีบแค่นั้น แต่คนนี้พิเศษหน่อย!!”

“พิเศษยังไงวะ!!??“

แล้วไอ้เติ้ลก็สบัดคอให้หลุดจากการควบคุมของผม

“นี่มึงไม่เคยเล่าเชี้ยอะไรให้เพื่อนกูฟังจริงง่ะ?” ไอ้เติ้ลหันไปหาคอปเตอร์อย่างอ่อนใจ

“อยากให้มึงเล่าเอง!” แฟนป้ายแดงผมตอบ ซึ่งผมก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเคยพูดแบบนั้นจริงๆ

“สัด!!! โยนขี้ให้กูเสียอย่างนั้น” พูดเสร็จมันก็ผ่อนลมหายใจออกมายาว

“ศรัณย์.. มานี่หน่อยสิ!” ไอ้เติ้ลเรียกคนที่บอกว่าเป็นแฟนมาใกล้ๆ

“มึงมองให้ดีๆ จำไม่ได้จริงๆ น่ะ?”

ผมมองตามที่มันบอก แต่ก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ชายหนุ่มตรงหน้าแต่งตัวสุภาพ ดวงตากลมโต คิ้วเข้ม ทรงผมยาวกว่ารองทรงพอสมควร ผมแสกข้างด้านหน้าที่ยาวเหมือนขาดการตัดผมไปหลายเดือน หน้าตาเกลี้ยงเกลา ขาวเนียน หน้าออกแนวหวานมากกว่าหล่อ หนวดก็โกนได้เกลี้ยงเกลาจนแทบไม่เห็นตอขน แต่งกายด้วยเชิ้ตสีขาวสะอาดแขนยาวและกางเกงผ้าทรงสุภาพที่เข้ารูปกำลังดี

คนที่ดูโดดเด่นแบบนี้ผมน่าจะจำได้สิ แต่กลับแค่คุ้นเคย แต่นึก
ไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน  หากเคยเป็นเดือนคณะฯ จริงๆ ผมคงจะรู้จักบ้าง เพราะสังเกตได้จากตราที่เข็มขัดจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน

“โง่จริง!! ถ้ากูเรียก ไอ้เข้มล่ะ“ ไอ้เติ้ลเหล่มองผมอย่างละอาใจ

“คุ้นนะ แต่เราไม่มีเพื่อนหรือคนรู้จักชื่อ ‘เข้ม’ อะไรนั่น……เข้มเดียวที่กูรู้จักก็……….” พูดพลางคิดพลางก็สำรวจที่คนมาใหม่นี่อีกรอบ

สุดท้ายผมก็มองแฟนเพื่อนด้วยตาโตกว่าปกติ

“ว่าไง!!” แฟนของเพื่อนสนิทเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงเข้มต่างใบหน้าหวานๆ และพลางทำท่าทักทายที่เราแสนจะคุ้นเคย เพราะหากเจอคำทักทายแบบนี้ แปลว่าพวกผมโดนเพ่งเล็งเป็นพิเศษแล้ว!!

“ไอ้เชี้ยเข้ม ไอ้บูลลี่ปากหมาคนนั้นน่ะนะ!!” ผมพูดขึ้นพลางชี้ไปที่คนที่แต่งกายสุภาพคนนั้น

“สัด!! กว่าจะนึกออก!!” เพื่อนผมถอนหายใจ

“ไอ้เชี้ยก็มันต่างจากภาพลักษณ์ที่จำได้อย่างกับฟ้ากับเหว!!” ผมผายมือไปทางไอ้เข้ม เหวี่ยงมือขึ้นลงตั้งแต่หัวจรดเท้า

“หน้าดำๆ มันๆ ไว้หนวดเฟิ้ม เสื้อผ้าก็ยับๆ ผิดระเบียบ ตั้งแต่เข็มขัดยันรองเท้า เตะบอลเหงื่อออกทั้งวันแบบนั้น ใครจะไปเชื่อวะ ว่าจะเปลี่นนไปได้ขนาดนี่!!” ผมเล่าความในใจเสียงดังแบบไม่ปิดบัง

“พูดเสียเราอยากรังเกียจตัวเองเลย” ไอ้เข้มผ่อนลมหายใจ แล้วก็ทำหน้าหดหู่ทันที ส่วนเสียงนั่นปรับเป็นโทนเล็ก ๆ น่ารัก ๆ ต่างจากเมื่อครู่

“ขืนกูให้เมียกูเป็นแบบเดิมก็แย่ดิวะ กว่าจะดัดสันดานได้ขนาดนี้!!” ไอ้เติ้ลพูดสวนขึ้นมาด้วยสีหน้าภูมิใจ

“ไม่ต้องพูดเลย หากไม่รักจะยอมทำขนาดนี้ไหมเนี่ย!!” ไอ้เข้มทำสีหน้างอนๆ ใส่ไอ้เติ้ล ซึ่งเป็นภาพที่แปลกตามาก ไม่คิดว่าชาตินี้ศัตรูอันดับหนึ่งของพวกเด็กเนิร์ด จะกลายเป็นเด็กเนิร์ดเสียเองแบบนี้ ไหนจะท่าทีอ่อนหวานพวกนั้นอีก 

แล้วไอ้เติ้ลไปดัดนิสัยประมาณไหนเนี่ย!!

“กูว่าไม่ต้องดัด เพราะมันเป็นอินเนอร์!!” เสียวคอปเตอร์แทรกขึ้นมาระหว่างที่คู่รักสองคนนั้นกำลังมองหน้ากันเหมือนชวนทะเลาะ

นับแต่วินาทีนั้น ก็มีแต่เสียงพูดคุยกันระหว่างสามคนนั้นที่ผมฟังแล้วเวียนหัว

แต่ก่อนที่จะคุยกันไปมาไม่จบ ไอ้เติ้ลที่เพลียจากการเข้าเวรมาก็ขอให้รักษาใส่ยาให้ผมให้เรียบร้อยก่อน

เพื่อให้ความเป็นส่วนตัวกับผมหน่อย เลยให้ไอ้เข้มไปรอที่ห้องของคอปเตอร์ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

ก่อนออกไปไอ้เข้มได้บอกว่า เราไม่ได้ชื่อเข้มหรอกนะ อันนี้เราตั้งเองเพราะชื่อเล่นจริงของเรา บอกไปคงไม่มีใครกลัว

“คุโร น่ะเหรอ” แฟนเขาแซวขึ้นมา

“ก็จริงนะ!! น่ารักเชียว” ไตเติ้ลพูดพลางพลางยิ้มหวาน

ส่วนคุโรยิ้มอย่างเขินๆ แล้วก็หันหลังเดินไป แต่ก่อนจะออกจากประตู เขาก็หันกลับมาพูดกับผม เพื่อแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ

“เรียกศรัณย์เถอะ เหมือนไอ้คอปเตอร์ไง ง่ายดี”

ผมหันไปหาแฟนป้ายแดงของตัวเอง แล้วสื่อสารประมาณว่า เรามีเรื่องต้องคุยกัน!!


ส่วนคอปเตอร์นั้นผมไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป เพราะมันบอกว่า นอนเปลือยด้วยกันทั้งคืน ขนาดนี้ แถมใช้มือสัมผัสผมแทบจะทุกส่วนแล้วจะอายอะไรกัน ผมได้ถอนหายใจแล้วปล่อยมันอยู่ต่อโดยมีไอ้เพื่อนทรยศอย่างไอ้หมอเถื่อนสนับสนุนว่า

“อย่างมึงทำแผลแบบนี้คนเดียวไม่ได้หรอก ต้องมีคนช่วย ให้ผัวมึงช่วยเถอะ!!” ฟังแล้วอยากหารองเท้ายัดปากมัน

ผมกัดฟันกรอดๆ แต่แทนที่ไอ้เติ้ลมันจะสำนึก มันกลับสวนกลับด้วยคำพูด

“หรือมึงจะเถียง!!”

ผมเลยตัดสินใจเลิกสนใจมันและมุ่งสมาธิกับการรักษาแผลตัวเองดีกว่า

ไอ้เติ้ลเข้าสู่โหมดแพทย์วิชาชีพที่จริง อธิบายเรื่องยาและเรื่องการทำแผลด้วยศัพท์วิชาการและน้ำเสียงน่าเชื่อถือ ส่วนคอปเตอร์แม้ผมจะมองไม่เห็นหน้า แต่คิดว่ามันคงตั้งใจน่าดูเพราะแทบไม่ได้ยินเสียงมันเลย

หลังจากทำความสะอาดแผลและสอดยาเรียบร้อยโดยคอปเตอร์ ผมก็ได้แต่ลุกขึ้นมานั่งด้วยท่าทางที่ไม่ได้สบายตัวเท่าไหร่นัก แอบยอมรับว่าคอปเตอร์มันเป็นห่วงผมจริงๆ ในทุกขั้นตอน ผมก็เลยไม่สามารถบ่นหรือตำหนิมันได้เลย

“มึงอยากจะเคลียร์เลยไหมล่ะ!!? ไม่งั้นกูจะไปนอนกกเมียแล้ว!!”  ไอ้เติ้ลผู้ไม่เคยสำนึกกับอะไรเอ่ยขึ้นมาพร้อมจ้องหน้าผมเหมือนเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาเป็นความผิดของผม

“กูเจ็บ กูว่าจะปล่อยผ่าน แต่เห็นหน้าเชี้ยๆ ของมึงแล้วกูอยากจะเคลียร์เลย!!” ผมคิ้วขมวดกลับ ผลลัพธ์ที่ได้กลับมาก็คือ ไอ้คอปเตอร์มันก็แค่บลัฟผมเท่านั้น มันคงไม่คิดว่าผมจะกล้าเอ่ยปากขอเคลียร์เลย

ไอ้ไตเติ้ลมันมีสีหน้าลนลานแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรศัพท์หาแฟนตัวเอง

ศรัณย์เดินเข้ามาด้วยท่าทางสุภาพและเรียบร้อย ภาพเก่าที่เคยทับซ้อนอยู่บนความกลัวในหัวของผม มันค่อยๆ เลือนหายไป ผมไม่รู้ว่าไอ้ไตเติ้ลมันทำแบบไหนถึงได้ทำให้คนนี้เปลี่ยนไปขนาดนี้

“เราขอเล่าก่อนก็แล้วกัน จริงๆ เรื่องของเรามันก็เป็นพรหมลิขิตล้วนๆ เลยนะ แต่อาจจะใช้โอกาสที่มีให้เป็นประโยชน์เท่านั่นเอง” คอปเตอร์ยกมือขึ้นขนาดกับศรีษะตัวเอง

ผมพยักหน้าและตั้งใจฟัง ก่อนที่จะฟัง ผมก็แอบเห็นด้วยนะ เพราะการที่ผมอยากมาฝึกงานที่นี่ก็เพราะตัวผมเอง  ผมไม่เคยบอกไอ้ไตเติ้ลเสียด้วยซ้ำ เพราะมันเรียนหนักกว่าผมอีก ก็เลยปล่อยผ่าน ดังนั้นเรื่องที่มันพูดก็ไม่ผิดเสียทีเดียว

คอปเตอร์ยอมรับว่าค่อนข้างช้อคและทำตัวไม่ถูกเมื่อเจอผมอีกครั้งในสถานที่เดียวกัน และยอมนับว่าสับสนว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดีสุดท้ายก็ต้องแสดงออกไปว่าจำไม่ได้ เพราะอยากสร้างความทรงจำดีๆ ร่วมกันใหม่

แต่เพราะว่าศรัณย์ซึ่งตอนนี้เป็นแฟนของไอ้เติ้ลแล้วนั้นรู้เรื่องก็เลยหลุดปากเรื่องที่ผมกับคอปเตอร์พบกันอีกครั้ง (คอปเตอร์ที่ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรจึงได้มาปรึกษากับศรัณย์ทุกวัน เรื่องก็เลยถึงหูไตเติ้ลที่ชำนาญการเรื่องความเผือกเป็นลำดับต้นๆ 

และคงไม่ต้องบอกนะว่าศรัณย์โดนอะไรบ้างเมื่อ ศรัณย์พยายามปิดบังไม่ให้ไตเติ้ลรู้เรื่อง เพราะศรัณย์อยากให้มันค่อยเป็นค่อยไป ผมขอเซ็นเซอร์ไม่เล่านะ ให้รู้แต่ว่า วันต่อมาศรัณย์แทบเดินปกติไม่ได้ (ไอ้ซาดิสต์เอ้ย!!)

ในที่สุดคนที่รู้เรื่องของทั้งสองฝ่ายอย่างไอ้เติ้ลมันก็เริ่มคิดแผนรวบรัด เพราะผมดันเผลอไปเล่าให้มันฟังเรื่องที่เจอคอปเตอร์ในที่ฝึกงาน

หลังจากนั้นก็เป็นอย่างที่ทุกคนรู้กัน

หลังจากเรื่องของผมกระจ่าง ผมจึงเพ่งเป้าหมายใหม่ไปที่มันทันที

“พวกมึงคบกันได้ยังไง!”

“เรื่องมันยาววววว”

“กูว่าง!!!”

“ไม่เสือกสักเรื่อง!!”

“กูเพื่อนมึงนะ”

“ยกเว้นกูไว้สักคนนะ ไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องของกูก็ได้”

“ไอ้สัด!!” ผมโมโห จนอยากจะกระโดดต่อยหน้ามันสักหมัด แต่ตอนนี่คงได้แต่กำหมัด

“ให้แฟนมึงเล่าให้ฟังสิ” ไอ้เติ้ลหันมายิ้มให้คอปเตอร์ที่นั่งอยู่ไม่ไกล

คอปเตอร์สีหน้าเจื่อนๆ และตอบกลับมาด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจ

“เรื่องนี้ศรัณย์ไม่อยากให้เล่านะ อีกอย่าง เราก็รู้แต่มุมของฝั่งศรัณย์ด้วย”

“ผัวมึงเชื่องดีนะ!!” 

ไม่เคยนึกเลยว่าไอ้เติ้ลมันจะห้าวได้ขนาดนี้ อะไรไปเปลี่ยนมันได้ขนาดนี้วะ

“เออ ก็ได้วะ!!” ผมมองหน้ายิ้มอ่อนของศรัณย์แล้วก็รู้สึกยอมแพ้

“นิดหน่อยก็ได้ แต่ให้คอปเตอร์เล่าก็แล้วกัน”

“เอาจริงน่ะ” คอปเตอร์ทวนสอบให้แน่ใจ

“คร่าวๆ สิ!” แว่บหนึ่งที่เห็นความโหดของสีหน้าเก่าๆ ของศรัณย์แทรกมา

“เออๆ งั้น…..ค่อยเล่าให้ฟังวันหลังได้ไหม?” คอปเตอร์หันมาขออนุญาตผม ซึ่งผมก็เข้าใจ จึงพยักหน้าตอบไป

หลังจากนั้นก็คุยกันเรื่องการดูแลตัวเอง และเพศศึกษาฉบับชายรักชายที่คุณหมอมือใหม่อย่างไอ้เติ้ลเทศนามาเกือบชั่วโมง ก่อนที่จะโอบกอดศรัณย์จนตัวลอยและพาออกจากห้องไปด้วยใบหน้าที่หื่นกระหายอีกฝ่าย 1000%

แขกสองคนออกจากห้องไปหลายนาทีแล้วแต่ในห้องที่อยู่ระหว่างผมกับมันก็ยังคงเงียบสงบ อาจเพราะความไม่คุ้นเคยกับสถานะใหม่ ที่กระทันหันปรับตัวไม่ทัน จึงได้แต่นั่งมองหน้ากันอย่างเงียบๆ ต่างคนต่างหลบตา และพยายามที่เอื้อนเอ่ยสื่อสารกัน แต่ก็ต้องหยุดตัวเองไว้เพราะ มันเหมือนมีบรรยากาศใหม่ๆ แฝงตัวอยู่ในบรรยากาศของห้องจนมวลอากาศหนักอึ้ง

“เอ่อ…. เรื่องไอ้…เอ้ย  ศรัณย์กับไอ้เติ้ลน่ะ เล่าให้ฟังได้ไหม?” ผมชิงทำลายบรรยากาศอึดอัดแบบนี้ก่อน แปลกๆ นะ ที่เราเลยขั้นนั้นมาแล้ว แต่ยังเอียงอายกับการอยู่สองคนลำพังแบบนี้

“เราก็ไม่ได้รู้เยอะอะไรมากนะ จริงอยู่ที่เราสนิทกับศรัณย์ แต่ก็สนิทกันแค่ช่วงผิวเผินช่วงแรก เพราะสังคมช่วงนั้นมันพาไป ศรัณย์มันมาเฉลยที่หลังว่ามันหมั่นไส้เรามากที่ดีพร้อมทุกอย่าง เลยพยายามเอาเข้ามาเป็นพวกเกเรด้วยกัน  คือมันมีปมนิดหน่อยน่ะ”  คอปเตอร์พูดไปก็ทำหน้านึกย้อนไปด้วย ก็น่ารักดี เวลาไม่ได้เซ็ตผมแบบนี้ พูดด้วยท่าทางสุภาพแบบเด็กๆ แบบนี้ก็น่ารักดีนะ

ผมอาจจะเผลอยิ้มจนอีกฝ่ายหยุดพูดและจ้องเขม็งมาด้วยความแปลกใจ

“อะไร?!?” ผมถามย้อนเป็นเชิงให้อีกฝ่ายหยุดจ้องผมแบบนั้นได้แล้ว

“ก่อนเล่าต่อ เราขออะไรอย่างหนึ่งสิ?”

“????” ผมทำหน้าสงสัยตอบกลับไป

“ขอเข้าไปนั่งใกล้ๆ ได้ไหม?”

แน่นอนผมตอบว่า ‘ได้’  ก็ไม่ได้เสียหายอะไรเสียหน่อย

ผมขยับตัวมาพิงหัวเตียงและเหลือพื้นที่ให้อีกฝ่ายมานั่งพิงหัวเตียงข้างๆ ได้ แต่หลังจากที่คอปเตอร์มาถึงพื้นที่ๆ ผมเว้นไว้ให้ เขากลับแทรกแขนตนเองอ้อมไปที่ด้านหลังของผม และใช้แรงโอบไหล่ผมกระชับเข้ามาใกล้  ผมเสียหลังเอียงคอไปซบไหล่อุ่น ๆ ของอีกฝ่าย

ความรู้สึกแรกคือ ผมจะโวยวายที่มันถือวิสาสะขนาดนี้ แต่พอได้ซบลงพอดีและลงตัว ความอบอุ่นและความสบายตัวมันเพิ่มขึ้นมาอย่างท่วมท้น ในใจกลับได้รับการเติมเต็มไปด้วยความรู้สึกสบายใจอย่างประหลาด สุดท้ายผมทำได้แค่ปล่อยตัวไปตามสบายและฟังเสียงนุ่มๆ ของคอปเตอร์เหล่าให้ฟังผ่านเส้นเสียงที่ดังจากภายในอก แบบนี้ใช่ไหมที่เรียกว่า ฟิน!

คอปเตอร์เล่าต่อทันทีหลังจากทุกอย่างลงตัว เขาแอบยิ้มอย่างลืมตัวจนผมรู้สึกได้จากภาพสะท้อนของชั้นวางกระจกที่มุมห้อง

………………….

[TonyPat]

ชอบจังงงงงงง

[Nattie69]

 

[Shonennihon]

ชอบจังงงงงงง

ขอบคุณที่ชอบครับ

[Shonennihon]

บทที่ 11 Obsessed


ผมตื่นขึ้นมาบนที่นอนอย่างงงงวย เพราะมันช่างว่างเปล่าและมืดมิด ม่านที่ไหวหวิวเพราะลมของเครื่องปรับอากาศที่ถูกปรับจนเต็มความแรงลม  เสียงนาฬิกาปลุกที่โทรศัพท์สมาร์ทโฟน ดังขึ้นเรื่อยๆ จนแทบอยากจะขว้างทิ้ง แต่เสียดายที่มันแพงเหลือเกิน ในที่สุดจึงตัดสินใจลุกขึ้นไปปิดอย่างอารมณ์ไม่แจ่มใสนัก

เมื่อคืนจำได้ลางๆ ว่านอนซบคอปเตอร์อยู่แล้วก็วูบไปเลย จำอะไรไม่ได้แล้ว (นี่ผมติดมันขนาดนั้นเลย?) หลังจากนั้นผมก็ตื่นมาบนที่นอนอย่างเดียวดาย ในใจมันวูบไหวว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูกไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงรู้สึกแบบนี้ทั้ง ๆ ที่มันก็ไม่ได้ต่างจากเมื่อก่อนเสียเท่าไหร่

ขณะที่กำลังจะเดินไปเปิดไฟโดยเดินตามแสงพรายที่เรืองแสงอยู่ที่ข้างประตูห้องน้ำไม่ไกล  ประตูบานใหญ่ทางเข้าห้องก็เปิดกว้างขึ้นอย่างช้าๆ และแสงสว่างจากภายนอกสาดไปทั่วห้อง

“อ้าวตื่นแล้วหรือครับ?” คนที่เดินเข้าประตูเอ่ยทัก

ผมรู้สึกโล่งอกอย่างประหลาดที่เรื่องที่ผ่านมาเมื่อวานไม่ใช่ความฝัน มีแรงสั่นเพื่อมอย่างประหลาดในอกและ กำลังวังชาเหมือนจะฟื้นคืนมาระดับหนึ่ง

ผมน่าจะเผลอยิ้มออกมาด้วยซ้ำ นี่มันอะไรกันวะเนี่ย?!?

“เราออกไปซื้อมื้อเช้ามา จะได้กินมื้อเช้าก่อนกินยา” คอปเตอร์ยกถุงอาหารขึ้นมาให้เห็นเป็นเหมือนพวงองุ่น

“บ้าเหรอ ใครจะไปกินหมด!!” ผมตอบกลับไปแบบนั้น แต่หน้าร้อนผ่าวไปหมด

“ก็เราไม่รู้ว่านายจะอยากกินอะไรนี่นา”

“เออๆ ไม่เป็นไร เราไปอาบน้ำ แปรงฟันก่อนนะ”

“เดี๋ยวก่อน!!” คอปเตอร์เอ่ยทักเสียงดัง

ผมหันไปดูสีหน้าคนพูดอย่างตื่นตระหนก

”เอ่อ…. เราอาบด้วยสิ!!”

“ไม่เป็นไร เราอาบเองได้”

“รู้! แต่ อยากอาบด้วย”

ผมอึ้งไปพักใหญ่ หน้าร้อนขึ้นไปอีก

“เราไม่น่าจะอายกันแล้วนะ”

“แต่เรายัง……..อะ….” ตอบไม่ถูกเลยผม

“งั้นไม่เป็นไร” คอปเตอร์ยิ้มหงอยหลังจากพูดจบประโยค

ผมพยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างลังเล

ก่อนจะปิดประตู ผมดันเผลอพูดไปว่า

“ไม่ได้ล็อกประตูนะ อยากอาบน้ำก็เปิดเข้ามา”

ที่เหลือคงไม่ต้องบอกนะครับว่าเกิดอะไรขึ้น


…….


วันนี้มาทำงานเหมือนปกติ ผมมองบรรยากาศโดยรอบเห็นพี่ๆ พนักงานประจำทยอยเดินเข้ามาทำงานอย่างเอื่อยเฉื่อย แม้ภาพจะเป็นแบบนั้นแต่ผมรู้ว่าเมื่อถึงเวลาทำงานพี่ๆ เขาทำงานกันอย่างจริงจังมาก

ผมยกยิ้มมุมปากอย่างไม่ตั้งใจ พลางรู้สึกใจหายที่อีกไม่กี่สัปดาห์ ผมจะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของที่นี่เสียแล้ว

ผมเดินมาถึงห้อง วางสัมภาระตนเองลงตรงที่ประจำตัว จ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังเปิดขึ้นและกำลังประมวลผลแสดงภาพอยู่ คนที่เดินตามผมไม่ห่างก็ได้เอ่ยทักขึ้นมาทันทีที่กระแทกก้นนั่งลงบนเก้าอี้ประจำตัว

“เป็นอะไร เห็นเหม่อมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว?”

“เปล่า แค่รู้สึกใจหายนิดหน่อย ใกล้จบฝึกงานแล้วนี่นา”

“อยากมาทำงานที่นี่ก็ไม่เห็นจะยากเลย!”

“มีตำแหน่งงานว่างเหรอ?”

“ไม่รู้ แต่จะให้มีก็ไม่ยาก”

“ไม่เอา ไม่ทำแบบนี้สิ เราอยากใช้ความสามารถของตนเองมากกว่า!”

“แต่เราว่าวินมีความสามารถนะ เก่งขนาดนี้ น่ารักขนาดนี้ ใครไม่รับทำงานถือว่าโง่มาก!” พูดจบคอปเตอร์ก็ดึงมือผมจนเสียหลักและเซไปนั่งตักเขาทันที

“จะบ้าเหรอ นี่มันที่ทำงานนะ!!!!” ผมรีบขัดขืนทันทีแต่ก็สู้แรงกอดของอีกฝ่ายไม่ได้ เขาโอบรัดเอวผมอย่างรวดเร็วและเอาหน้าซุกลงที่กลางหลังผมอย่างแนบชิด ลมหายใจอุ่นๆ กระทบแผ่นหลังผม อยู่เนื่อง ๆ

พี่ท้อปที่เดินเข้ามาทักทายเพื่อมอบหมายงานให้เป็นปกติทุกเช้าก็ต้องมาเป็นประจักษ์พยานอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันให้ความรู้สึกที่แตกต่างไป

เขิน….

ผมพูดได้คำเดียว

“เอ่อ….. จะให้เข้ามาอีกที หลังจากนี้ไหม?” พี่ท้อปถามพลางมองไปทางอื่น

“ได้ครับพี่ ขอบคุณครับ” คอปเตอร์ตอบแทบจะทันที

“ไม่นะ ไม่ใช่สิ! คอปเตอร์ปล่อย!! ไม่งั้นจะโกรธนะ”

และแล้วทุกอย่างก็กลับสู่สิ่งที่ควรจะเป็น ท่ามกลางสีหน้าประหลาดใจของพี่ท้อป

“งั้นน้องวินมาคุยกับพี่ที่โต๊ะหน่อยสิ” พูดจบพี่ท้อปก็ปิดประตูและเดินกลับไปทันที

“ก้างขวางคอ!!” คอปเตอร์ทำสีหน้าที่ต้องการสบถแรงกว่านี้แต่เกรงใจผมที่หน้าหงุดหงิดใส่ตั้งแต่พี่ท้อปเดินจากไปอย่างอึดอัด

“เราตกลงกันแล้วนี่ ให้ทำตัวเหมือนเดิมระหว่างที่อยู่ที่ทำงาน”

“ก็มันอดไม่ได้นี่นา แฟนน่ารักขนาดนี้” คอปเตอร์ทำหน้ายู่เป็นเด็กเอาแต่ใจ

ผมผ่อนลมหายใจออกมาหมดปอด ไม่คิดว่าตนเองจะไปเปิดกล่องแพนดอร่าของไอ้คอปเตอร์เข้า ถึงได้เปลี่ยนเป็นคนละคน

“เลือกเอาว่าจะอดที่นี่หรือที่ห้อง!!”  ผมยื่นคำขาดซึ่งก็ได้ผลเป็นอย่างดี

“ที่นี่ผมจะอดทนครับ!” คอปเตอร์ตอบพร้อมทำท่าทำความเคารพเหมือนตำรวจยกมือขึ้นเทียบหางคิ้ว เป็นภาพที่น่าเอ็นดูจริงๆ ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้เห็นมุมนี้ของไอ้คนเถื่อนคนนี้

ผมส่ายหน้าแล้วเดินหนีออกจากห้อง ผมแอบมองเห็นสายตาหมาหงอยเวลาเจ้าของไม่อยู่บ้านจากคอปเตอร์ชัดเจน

คนไม่เคยจริงจังกับใครอย่างผมถึงกับใช้หน้ามือตบที่หน้าผากตัวเองเบา ๆ หลายครั้ง พยายามอย่ายอมแพ้กับภาพน่ารักตรงหน้า อย่าใจอ่อนกับเขาเด็ดขาด

…………

[Nattie69]

 

[Nualsiri]

 :hao6:สนุกมาก รอตอนต่อไป

[Shonennihon]

…………

“พี่แค่จะถามว่า งานโปรเจ็คถึงไหนแล้วให้พี่ช่วยไหม?” แก้มกลมของพี่ท้อป เปล่งสีชาดพร้อมกับรอยยิ้มที่บาน เขาจะรู้ตัวไหมว่า เขาควบคุมตัวเองเวลาตื่นเต้นไม่ได้

“พี่จะถามเรื่องนี้จริงน่ะ?” ผมสวนกลับไปด้วยความไม่เชื่อหูตัวเอง

“จริงสิ!! เห็นพี่แบบนี้ พี่ก็ช่วยคนเรียนจบมาเยอะนะ”

“งั้นดีเลยเดี๋ยวผมไปเอาโปรเจ็คมาให้พี่ช่วยดูหน่อย”

“แต่ก่อนพูดเรื่องงาน พี่ถามอะไรหน่อย?”

นั่นไง!!!! มาแล้วครับ เผือกร้อนในอกมันเก็บไม่อยู่

ผมพยักหน้าพร้อมรับแรงกระแทกจากคำถาม

“ดูพวกเราก้าวหน้าขึ้นนะ สรุปว่ายังไงกัน?” พี่ท้อปเข้าสู่โหมดจริงจังเสียยิ่งกว่าเมื่อสักครู่

“หมายถึง……” ผมพยายามขยาย แต่ดูสีหน้าอีกฝ่ายก็รู้แล้วว่าหมายถึงอะไร

“ผมกับคอปเตอร์?”

“ใช่ๆ ไหนว่าไม่ชอบหน้ากันไง หรือว่าจะประมาณ เกลียดอะไรก็ได้อย่างนั้น!!”

โดนจู่โจมขนาดที่ว่าไม่ให้พักหายใจกันเลย

หลังจากโดนเซ้าซี้อยู่พักใหญ่ สุดท้ายผมก็ยอมเฉลยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคอปเตอร์ แต่เอาที่พอจะบอกได้ เรื่องบนเตียง ผมขอข้ามไปให้หมดเลย


“เห็นไหมล่ะ!!” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นหลังผนังกั้นที่สูงไม่เกิน 1.50 เมตร ทำให้เห็นร่างของต้นเสียงชัดเจน พี่เชอร์รี่ประชาสัมพันธ์สาวสวยยึดตัวขึ้นพร้อมกำมือขึ้นเสมออก แสดงถึงความมีชัยของตน

ผมอุทานชื่อคนที่ยืดตัวขึ้นมาอย่างตกใจ ไม่ใช่แค่นั่น ด้านหลังผนังกั้นรอบๆ ก็มีเงาศรีษะอีกหลายคนปรากฏขึ้น

“ทุกคนต้องจ่ายฉันจ้า“ พี่เชอร์รี่ แบมือและขยับนิ้วเข้าหาตัวเองเป็นการเรียกทรัพย์จากคนโดยรอบ ท่ามกลางสายตาที่แสดงความประหลาดใจปนผิดหวังจากผมส่งไปหาทุกคนโดยรอบ

“ใครจะไปรู้ว่าเจ้าชายขั้วโลกเหนืออย่างนั้นจะมาตกหลุมเสน่ห์ผู้ชายสไตล์น่ารักๆ แบบน้องวินแบบนี้ คนสวย คนหล่อมาจีบเจ้าชายก็เยอะ ไม่เห็นเคยสนใจใคร แม้แต่พี่เอกเองก็…..” หญิงสาวคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากพี่เชอร์รี่บ่นขึ้นเสียงดัง ในขณะถึงท้ายประโยคที่เอ่ยถึงบุคคลที่ไม่ควรจะเอ่ย ทุกคนก็ทำเสียง จุ๊ๆๆๆ พร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

“เว้นพี่คนหนึ่งนะเพราะพี่สนิทกับวินมาก พี่ว่ามันมีเคมีบางอย่างที่ น้องวินมี ใครไม่หลงก็แย่แล้ว!! พี่ยังคิดว่าน้องวินน่ารักเลย หากยังไม่มีเมียนะ คงจีบ!!”  พี่ท้อปพูดติดตลก ทำให้ผมผ่อนคลายหายประหม่า และลดความร้อนในใจลงไปได้บ้าง

“ชิส์  ฉันลืมแกไปเลย อีท้อป!! นึกว่าจะแต่ฉันที่ได้พนันไปคนเดียว!! แล้วก็แน่ใจนะที่พูดออกมาน่ะ สงสารน้องวินนะที่จะต้องโดนเมียแกมาแหกอกน่ะ!!”

“แค่พูดขยายไหม ไม่ได้จริงจังเสียหน่อย!! ว่าแต่ พี่ขอโทษนะ ที่ต้องมารู้เรื่องไร้สาระของพวกพี่ พี่รู้ว่ามันเหมือนไม่ให้เกียรติวินเลย พี่ขอโทษนะ” พี่ท้อปแสดงความเป็นผู้ใหญ่ให้เห็น ทั้งที่ปกติไม่ค่อยแสดงออกให้เห็นเท่าไหร่ ทำให้ผมพอที่จะทำใจให้อภัยได้บ้าง

“ผมเข้าใจครับ และหวังว่าพี่จะช่วยผมทำโปรเจ็ค และการประเมินฝึกงานให้ผมจริงๆ นะ!!”  ผมยิ้มกลับอย่างเยือกเย็น

พี่ท้อปรับปากด้วยท่าทางหวาดๆ

“อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอก แฟนน้องวินนะ”

“ก็อยู่ที่ว่า พี่จะช่วยผมแบบไหน?”

”พี่เต็มที่แน่นอนครับ” เหงื่อพี่ท้อปไหลชะโลมแก้มเปล่งปลั่งดั่งมะเขือเทศของพี่ท้อป

ผมหัวเราะกับท่าทางของพี่ท้อป บอกกลับไปว่าผมล้อเล่น ผมเข้าใจ แต่ช่วยอย่าพนันอะไรเรื่องผมอีกก็เท่านั้นเอง

……..


ผมเดินกลับไปที่ห้องทำงานสำหรับนักศึกษาฝึกงานเพื่อไปส่งไฟล์โปรเจ็คที่ผมร่างไว้ให้พี่ท้อปช่วยทบทวนถึงข้อมูลในเล่ม แต่สิ่งที่ทำให้ผมสะดุดตาทันทีที่มาถึงห้องคือ  แฟนใหม่ป้ายแดงของผมที่นั่งกอดอก คิ้วขมวดจ้องมองมาที่ผมด้วยท่าทางไม่ชอบใจนัก

“นาน!! นานมาก!!” คอปเตอร์พูดด้วยเสียงแข็งกร้าว

แต่แปลกใจตัวเองที่ไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นเหมือนที่ผ่านๆ มา ยิ่งกลับรู้สึกอยากแกล้งขึ้นไปอีก

“ไปทำงานครับ!!” ผมตอบห้วนๆ พร้อมเดินไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ปิดตัวลงเมื่อถึงเวลาที่ตั้งไว้ ผมจัดการเปิดขึ้นใหม่และหาไฟล์งานตนเองอย่างตั้งใจ โดยพยายามไม่สนใจคนที่พยายามเรียกร้องความสนใจอยู่ด้านข้าง

“ทำงานอีกแล้ว!!”

“เราไม่ได้คาบช้อนเงินข้อนทองมาเกิดแบบนายนี่!!”

“จะส่งโปรเจ็คให้ใคร?“ ทุกการกระทำของผมอยู่ในสายตาคอปเตอร์

“พี่ท้อปจะช่วยดูให้น่ะจะได้เสร็จเร็วขึ้น”

“เราก็ดูให้ได้นะ”

“พี่ท้อปเขาประสบการณ์เยอะกว่า ให้เขาช่วยเถอะ”

“ไม่เห็นยากเลย!!”

“แต่นายไม่ใช่คนที่ช่วยประเมินเรานะ!!”

“……..” คอปเตอร์เหมือนพยายามคิดอะไรบางอย่างในใจอยู่ มันแสดงออกทางสีหน้าชัดเจน

“หยุดเลย! มีแผนอะไรอีก คิดอะไรไม่ดีอยู่ก็หยุดเลย เจอกันตอนเที่ยงนะ” ผมจัดการส่งไฟล์เสร็จก็รีบผละออกจากโต๊ะทันที

แต่อยู่ๆ ผมก็ถูกแรงมือของอีกฝ่ายฉุดให้ลงมานั่งที่ตักของคอปเตอร์ และกอดแน่นไม่ปล่อย

“เฮ้ย !! อะไรน่ะ!!”

“กว่าจะเจอกันก็เที่ยงเลย ผมขอชาร์จพลังเก็บไว้หน่อย” คอปเตอร์พูดจบก็ซุกสันจมูกของเขาลงมาที่กลางหลังของผม และสูดลมหายใจเข้าไปในปอดอยู่หลายฟืด ก่อนที่จะปล่อยผมไปด้วยสีหน้าเหงาหงอย

ผมเดินไปหาพี่ท้อปด้วยท่าทางมึนงง ไม่คิดว่าจะมีแฟนที่ติดกับตัวเองขนาดนี้ ผมจะไหวกับพฤติกรรมมันไหมเนี่ย?

…………..


ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีการให้คำปรึกษาของพี่ท้อปนั้นดีกว่าที่คิดมาก งานของผมคืบหน้าจนเรียกได้ว่าเหลือเพียงเรียบเรียงเป็นรูปเล่มให้เหมาะสมเท่านั้น สมกับเป็นมืออาชีพที่ทำงานด้านนี้มานาน

รู้แบบนี้ เดินมาปรึกษาตั้งนานแล้ว

ก่อนที่จะแยกย้ายกลับห้อง ผมจึงถามเรื่องที่คาใจผมอยู่พักใหญ่

“พี่ท้อปครับ คืองานที่ผมทำกับพี่โจโจ้……”

“จะถามเรื่องงานหรือเรื่องพี่โจโจ้ล่ะ?”

ผมขยับมุมปากยิ้มอ่อนตอบไป เพราะพี่ท้อปน่าจะรู้คำตอบ

“เฮ้อ…. เสียดายนะ งานนั้นเกือบเสร็จแล้วด้วย ไม่น่าเลยนะพี่โจ้ ไม่รู้อะไรดลใจ พี่รู้แต่ว่า งานนั้นพี่เอกรับกลับไปทำเองแล้ว ส่วนพี่โจ้ก็….. หลังจากโดนสืบสวนทางวินัยแล้ว เขาก็ขอลาออกเอง….. ทุกคนที่นี่รู้นะว่าพี่เขาเจ้าชู้น่ะ ถึงขึ้นได้ฉายา ผู้พิชิตนักศึกษาฝึกงาน' แต่ที่ผ่านมาทุกคนก็ดูเต็มใจ เพราะพี่โจ้มันหล่อ แต่ก็แปลก มันไม่เคยเกิดเหตุการณ์ขึ้นแบบนี้ ทุกคนเลยตีความไปว่า วินน่าจะตรงสเปกพี่เขามาก!!”

“ว่าไปนั่น อย่างผมเนี่ยนะ!!”

“อย่าให้พี่ต้องอธิบาย ขนาดคุณคอปเตอร์..”

“แต่คอปเตอร์ เขามันต่างกันนะ คือ….”  ผมพูดแย้งขึ้นมาแต่ก็ต้องหยุดเพราะคิดว่าเรื่องมันคงซับซ้อนเกินไป คอปเตอร์เองก็คงไม่อยากให้ใครรู้

“คุณคอปเตอร์ ทำไมหรือ?” พี่ท้อปทำหน้าสงสัย คำพูดของผมคงไปกระทุ้งต่อมเผือกของพี่เขาอีกครั้ง

“น้องวิน มาหาพี่หน่อย!!” ระหว่างที่ผมกำลังคิดคำตอบเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ก็เหมือนมีพระมาโปรด พี่เอกเดินมาจากไหนไม่ทราบ ยืนเรียกหาผมอยู่ไม่ไกล

ผมรีบขอตัวกับพี่ท้อปทันที

ผมเดินตามพี่เอกมาจนถึงห้องทำงานส่วนตัวของพี่เอก ผมหยุดอยู่ที่หน้าประตูอย่างลังเลที่จะเดินเข้าไป เพราะบริเวณนี้มันอยู่ไม่ไกลจากที่เกิดเหตุของตนเองเท่าไหร่ ทำให้ใจมันหวาดหวั่นชอบกล

ในที่สุดผมก็สูดลมหายใจเต็มปอดเพิ่มกำลังใจตนเองแล้วก้าวเท้าเข้าห้องตรงหน้าไปทั้งที่ใจจริงก็ไม่ได้พร้อมเท่าไหร่

“พี่ว่าจะกล่าวขอโทษน้องวินอย่างเป็นทางการและแสดงความรับผิดชอบโดย ยินดีที่จะลาออกทันทีที่หาคนมาแทนพี่ได้”

คำพูดแรกจากพี่เอกที่เอ่ยขึ้นทันทีที่ผมปิดประตู ทำให้ผมไม่ได้ตั้งตัวกับการกระทำแบบนี้ ผมหันมาหาพี่เอกที่ต้นเสียงก็พบว่าพี่เอกยืนก้มศรีษะต่ำขนานพื้นอยู่แบบนั้น

“พี่ครับ แบบนี้ ผมก็ลำบากใจนะครับ บอกตามตรงนะครับ ว่าผมน่ะโกรธและไม่ชอบการกระทำของพี่มากๆ ผมไม่ขอเข้าใจนะครับว่าอะไรทำให้ความคิดของพี่บิดเบี้ยวแบบนั้น อีกในหนึ่งเพราะความที่ผมไม่เข้าใจนี่แหละก็เลยไม่รู้จะโกรธพี่ตรงไหน รู้แต่ว่าหากผมรักใครสักคน คงไม่ทำอะไรแบบนี้”

ผมพูดสิ่งที่คิดในใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง  ปกติผมจะถนอมนำ้ใจคนฟังเลยไม่พูดตรงๆ แต่กับคนนี้ผมกลับพูดออกไปแบบนั้นอย่างไม่มีการยั้งคิดอะไร

“รู้สึกเหมือนโดนสอนอยู่เลย ไม่แน่ใจว่าใครโตกว่าเลยนะ”

“เห็นผมยังเด็กแบบนี้แต่ผมก็ผ่านอะไรมาเยอะนะครับในชีวิต”

พี่เอกฟังที่ผมพูดจบก็เค้นยิ้มออกมาบางๆ

“พี่ขอสรุปเลยว่า เราไม่ให้อภัยพี่”

“เรื่องนั้น ในฐานะคนเป็นเหยื่อกับเรื่องนี้ ผมคงตอบพี่ตอนนี้ไม่ได้ครับว่า ให้อภัยพี่ได้หรือไม่ นี่มันชีวิตจริงนะครับ ไม่ใช่ละครคุณธรรม เอาเป็นว่า ระยะเวลาเท่านั้นที่จะทำให้ผมให้อภัยพี่ได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ที่นี่ วันนี้!!”

“น้องวินจะให้พี่รู้สึกผิดไปจนวันที่พี่ลาออกเลยเหรอ?”

“ความจริงพี่ควรจะคิดเรื่องนี้ไปตลอดชีวิตพี่นะครับ จะได้ไม่เผลอทำแบบนี้อีก ส่วนเรื่องลาออก ผมว่ามันคนละเรื่อง ผมทราบนะครับว่าพี่ทำคุณประโยชน์ให้กับที่นี่ไว้มาก พี่เป็นคนมีความสามารถ ที่แม้แต่ผมยังเสียดายเลย ดังนั้นผมคิดว่าพี่ควรไถ่โทษโดยการขยันทำงานไปเถอะนะ”

“แต่…. แต่….จะให้พี่อยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้….”

“นั่นคือสิ่งที่พี่ต้องชดใช้ครับ หากพี่สำนึกผิดจริงๆ สิ่งนี้จะชดเชยให้ผมได้ครับ!! ถือว่าเป็นการลงโทษจากผมก็แล้วกัน ผมอยากให้พี่ทำงานต่อไป จนกว่าจะสำนึกผิด เรื่องนี้เบื้องลึกเบื้องหลังไม่มีใครรู้นี่ครับ นอกจากผม พี่เอก แล้วก็ตามคอปเตอร์”

“แต่พี่ไปสารภาพกับคุณร็อคเก็ตแล้ว”

“แล้วพี่ร็อคเขาว่าอย่างไร?”

“เขาก็พูดเหมือนวิน”

“นั่นไง” ผมชี้ไปที่ตัวพี่เอกให้เขาได้คิด

เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมคนคุ้นหน้าที่เปิดแง้มประตูเข้ามาชวนไปกินข้าวเหมือนเด็กงอแงที่หิวโหย

“พี่เอกก็ไปติดดูนะ”


……………..


“ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย!” เป็นคำชมจากคนที่ผมไม่อยากได้ยินเลย เพราะไอ้คนที่ชมก็แผนเยอะไม่ใช่ย่อยเหมือนกัน

หลังจากผมเล่าให้คอปเตอร์ฟังขณะกินมื้อเที่ยง

“วินเนี่ยเป็นผู้ใหญ่กว่าที่คิดเลยนะ!!”

“ส่วนนายก็โตเสียทีสิ!!”

“อุ้ย!!!” คอปเตอร์ทำตาโตใส่ผม และหยุดนิ่งไปเลยพักใหญ่ การที่ผมต่อว่าเขากลับไปด้วยถ้อยคำแบบนี้ มันหลายเป็นกิจวัตรของผมไปเสียแล้ว ไม่นึกว่าไอ้คนหนังหนาแบบนี้จะสะดุ้งสะเทือน

“เป็นอะไร รับความจริงไม่ได้เลย?” ผมกล่าวกับเขาไปด้วยความอยากลองดูท่าทีของเขา

คอปเตอร์ไม่พูดพร่ำฮัมเพลง เขากระโจนเข้ามาหาผมด้วยความรวดเร็ว ผมตั้งการ์ดรอทันทีด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง  ผมถูกคนตรงหน้าโอบรัดด้วยความแรงพอเหมาะ กอดผมแน่นด้วยความหมั่นเขี้ยวเหมือนเห็นผมเป็นแมวตัวน้อยน่ารักที่อยากจะหอมฟัดไปเสียทุกส่วน

เสียงโวยวานของผมที่ตื่นตระหนกในช่วงแรก กลายเป็นเสียงร้องไล่ให้คนตรงหน้าออกห่างจากตัวด้วยความอายและความรำคาญ

“ออกไป ทำอะไรเนี่ย เป็นบ้าอะไร? อยู่ๆ เข้ามากอด!!”  ผมไม่เพียงแค่พูด แต่มือก็คอยตบไหล่และหลังของคอปเตอร์เสียงดัง

ที่สำคัญ ณ เวลาแบบนี้ มันเป็นช่วงที่คนใช้พื้นที่วีไอพีนี้มากที่สุด ดังนั้น พวกผมสองคนจึงกลายเป็นเป้าสนใจในทันที

เสียงกระแอ๋มจากชายในชุดสูทสีครีมเนี๊ยบดังมาจากที่ไม่ไกล แต่ทำได้เพียงแค่ทำให้คอปเตอร์หันไปมองให้รู้ว่าเสียงใคร แต่ก็ยังไม่ยอมหยุดแกล้งผมโดยการกอดและใช้จมูกฟัดร่างผมอย่างสนุกสนาน

เสียงกระแอม ดังขึ้นเป็นชุดที่ สอง สาม สี่ และ ห้า ไอ้คนหน้ามึนก็ยังไม่ยอมหยุด สุดท้ายคอปเตอร์ก็ลอยออกห่างจากผมไปนั่งอยู่ในที่เขาควรจะอยู่ คือเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

มือของพี่ร็อคยังคงรั้งอยู่ที่ปกเสื้อด้านหลังของเสื้อเชิ้ตของคอปเตอร์ พี่น้องคู่นี้แรงเยอะทั้งคู่เลย ไม่นึกว่าแขนบางๆ แบบนั้นจะมีแรงมากขนาดนี้

“หัดดูกาลเทศะเสียบ้าง!! ไม่แปลกใจเลยที่แม่จะยังเป็นห่วงนายมากขนาดนี้!!”

“คงไม่มีใครสมบูรณ์แบบเท่ามึงแล้วมั้ง กูไม่ได้อยากจะเอาหน้าแบบมึง!!”

“หัดทำตัวดีๆ บ้าง นายรู้ไหมแม่เป็นห่วง”

“รู้!! แต่กูก็ไม่ได้เกเรขนาดนั้นไหม?”

“รู้ว่าเรียนดี กิจกรรมเด่น แต่ทำตัวไม่สนโลกแบบนี่มันดีแล้วหรือ?”

“มึงเป็นใครถึงได้มาสอนกู!!”

“กูเป็นพี่มึงไง!!”

เมื่อผมเห็นสถานการณ์เริ่มระอุเหมือนสงครามรัสเซียยูเครนแบบนี้ ผมจึงต้องทำตัวเป็นสหประชาชาติเข้าห้ามปราม

โดยเริ่มจากไอ้คนสันดานเสียใกล้ตัวก่อน

“คอปเตอร์ หยุดทีได้ไหม?” แม้จะเป็นคำพูดที่เรียบง่ายและโทนเสียงที่สุภาพ แต่ต่างจากสายตาที่เหมือนเสือที่พร้อมตะปบเหยื่อ

คอปเตอร์หยุดขยับปากและหันมาสนใจอาหารบนโต๊ะทันที

เหตุการณ์นี้สร้างความประหลาดใจกับพี่ร็อคเก็ตพอสมควร เขาถึงกับมองมาทางผมด้วยสีหน้าทึ่งๆ

“วันนี้แปลกๆ นะ ที่คอปเตอร์จะสงบสติอารมณ์ง่ายขนาดนี้!!”

“อ้าว!! มึง ไอ้เตี้ย วอนเสีย……..”

ผมมองคนฝั่งตรงข้ามด้วยหางตา พลางทำเสียงจุๆในคอ

“เอ่อ… ครับ กินข้าวเถอะ จะบ่ายโมงแล้ว”

“เพราะใครล่ะ  รีบกินเลย” ผมใส่ความหงุดหงิดในน้ำเสียง

อีกฝ่ายทำตามอย่างว่าง่าย

“ว้าว….. ไม่เคยเห็นเลย แบบนี้พี่ขอร่วมโต๊ะด้วยได้ไหม?”

“เสือก!!! คนเป็นแฟนเขาจะคุยกันสองคน!!” ไม่พูดเปล่า คอปเตอร์เดินข้ามฝั่งมานั่งเก้าอี้ฝั่งเดียวกับผม และโอบไหล่ผมแน่น

“อะไรนะ??” พี่ร็อคเก็ตมีสีหน้าประหลาดใจ

“มึงฟังไม่ผิด นี่แฟนกู กูได้พรมจารีวินแล้ว!!”

ป๊าป!!!

เสียงฝ่ามือของผมแหวกอากาศไปลูบที่ศรีษะไอ้คนปากสุนัขข้างๆ ทันที

ไอ้คนปากสุนัขที่หน้าคว่ำไปขนานกับพื้นพรมสีสวย ถึงกับหันหน้ามาทางผมอย่างโมโหร้ายด้วยความลืมตัว แต่หลังจากที่ได้เห็นสีหน้าผมแล้วก็แทบจะก้มกราบผมในทันที

ผมไม่แน่ใจว่าตนเองทำสีหน้าแบบไหนออกไป ผมรู้แต่ว่าตัวเองมีน้ำรื้อเอ่ออยู่ในดวงตา ร่างกายและใบหน้าร้อนผ่าว จ้องมองไอ้คนไม่รู้จักคิดและมีความคิดไม่ต่างราวกับเด็กมัธยมต้น

ผมลุกขึ้นยืนอย่างกระทันหัน ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหนรู้แต่ว่าอยากหนีออกไปจากตรงนี้

ผมแอบเห็นหน้าพี่ร็อคเก็ตที่เอือมระอากับน้องชาย และมองมาทางผมอย่างเห็นใจ

คอปเตอร์กระโดดรวบตัวผมไว้อย่างรวดเร็ว เขาใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดเหนี่ยวรั้งผมไว้ตรงนั้น ปากก็พูดแต่คำว่าขอโทษและสำนึกผิด

“ไม่โตเสียทีนะ สงสารคนเป็นแฟนเลย” พี่ร็อคเก็ตกล่าวเหน็บน้องชายในสภาพที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

ไม่เคยเห็นคอปเตอร์ในสภาพที่ห่วงความรู้สึก คนๆ หนึ่งได้มากขนาดนี้ ปกติคนอย่างคอปเตอร์ไม่เคยมีครั้งไหนที่หัวเข่าจะแตะพื้นหากไม่ใช่คนเป็นแม่

“อย่าเสือก!! ผัวเมียเขาจะเคลียร์กัน!!” เสียงจากไอ้คนที่เหมือนจะสำนึกผิดดังขึ้น

หลังจากได้ยินประโยคนั้น ทำให้ผมรู้สึกคิดผิดที่เลือกมัน!! ผมใช้แรงทั้งหมดพยายามดิ้นรนให้ตนเองหลุดออกจากบ่วงแขนของอีกฝ่าย

ก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลายกว่านี้ พี่ร็อคเก็ตก็ได้กล่าวประโยคสั่นๆ ประโยคหนึ่งกับน้องชายตนเองทันที

“ไอ้เตอร์ เอ็งน่าจะรู้นะว่าจะใช้วิธีอะไรให้อีกฝ่ายยกโทษให้ รู้สึกตัวแล้วก็รีบทำเสียสิ!!”

หลังจากจบประโยค คอปเตอร์ก็ปลดมือตัวเองออกและ ก้าวออกมาคุกเข่า ต่อหน้าผม และลดศรีษะต้วเองหมอบลงเกือบติดพื้น!!

ผมร้องเสียงหลงตกใจ ไม่คิดว่าจะมีคนมาทำอะไรแบบนี้

“เราขอโทษนะ เราจะไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนี้อีก เราจะให้เกียรติ นายมากกว่านี้เรารักนายนะอย่าโกรธเราเลยนะ”

มันเป็นภาพที่ผมเองก็คิดไม่ถึง จริงๆ ผมคิดว่าแค่เขาขอโทษอย่างจริงใจและยอมรับผิด ผมก็ใจเย็นลงแล้ว แต่แบบนี้มันเกินไป!!

ผมพยายามกล่อมให้คอปเตอร์ยืนขึ้นเพราะตอนนี้นอกจากจะเป็นจุดสนใจแล้ว ยังมีบางคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปด้วย

กว่าที่อีกฝ่ายจะยอมลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้แบบปกติ ก็หลายนาที รู้สึกชีวิตวัยรุ่นของตนเองสั้นลงไปเยอะเลย

“พี่เข้าใจแล้วนะ พี่ไม่คิดแย่งคนมีเจ้าของหรอกนะ ทำไมต้องเล่นกันใหญ่ขนาดนี้เลย” พี่ร็อคเก็ตพยายามเก็บเสียงหัวเราะในคอระหว่างพูด

ผมมองดูสีหน้าพี่ร็อคเก็ตที่เปื้อนยิ้มบาง ๆ แต่ให้ความรู้สึกที่แผ่ออกมากลับตรงกันข้าม ผมพูดไม่เก่ง แต่สิ่งที่ผมได้ทดแทนมาคือ การรับรู้อารมณ์ของผู้สนทนา

ไม่นานพี่ร็อคเก็ตก็ขอตัวออกไป ทั้งๆ ที่ตอนแรกบอกว่าจะมากินมื้อเที่ยงด้วยกัน แม้ในใจจะรู้สึกหน่วงๆ จนเจ็บจี๊ดที่เผลอไปทำร้ายคนดีๆ แบบนี้ แต่ผมก็เลือกที่จะทำตามหัวใจตัวเองก็เลยได้แต่ยืนส่งพี่ร็อคเก็ตที่เดินห่างออกไปจนพ้นสายตา

………….

[Nattie69]

 

[Nualsiri]

หลากหลายอารมณ์เลยตอนนี้ พี่ร็อคเก็ตไม่น่าชอบวิน อาจจะอยากเอาคืน(ขัดขวางความรัก)คอปเตอร์ที่สนิท(แย่ง)กับแฟนเก่าตัวเอง

[Innocent.m]

รออ่านค่ะ 

[Shonennihon]

ผมวางมือทั้งสองข้างกุมศรีษะไว้ทั้งสองข้างระหว่างอ่านทบทวนร่างโปรเจ็คที่เสร็จสิ้นเป็นครั้งสุดท้ายอย่างตั้งใจ

ในที่สุดก็สมบูรณ์แบบ ผมคิดในใจแบบนั้น พลางผ่อนลมหายใจและเหยียดยืดร่างกายที่แสนอ่อนล้าอย่างสุดกำลัง ผมยืดค้างไว้แบบนั้นอยู่พักใหญ่เพราะรู้สึกปวดตึงไปทั้งร่างกายด้านบน คอ บ่า ไหล่ นิ้ว รู้สึกได้ยินเสียงกล้ามเนื้อเบียดกันดังลั่น ผมหลับปี๋ ร้องครางด้วยความเจ็บปวดหน่วงๆ ไปทั้งร่าง

จุ๊บ!!

สัมผัสอันแผ่วเบาบรรจงบรรจบลงที่ริมฝีปากผม ความอบอุ่นแบบนี้ผมจำได้ดีเพราะเป็นความอบอุ่นที่สัมผัสได้ทุกเช้าช่วงนี้

“ทำอะไรเนี่ย ยังไม่เลิกงานเลย” ผมผลักอีกฝ่ายเบาๆ

“แปลว่า เลิกงานแล้วทำได้!!” คอปเตอร์ยิ้มอย่างยียวน

“ไม่ได้โว้ย!! ที่นี่มันที่ทำงานนะ!!”

“ก็ตัวเองบอกเองนี่นา!!”

“อย่ามากวนบาทา ดีนะที่อารมณ์ดี ไม่งั้นนายโดนดีแน่!!”

“อยากโดนจังเลย ขอเลยได้ไหม!!” ทำหน้าตาท้าทายใส่ผมอย่างไม่เกรงกลัวว่าผมจะโกรธ

ความผิดผมเองล่ะครับ ที่ช่วงนี้ ผมหลงมันไปหน่อย เวลาอยู่ด้วยกันสองคน คอปเตอร์เวลาใส่เสื้อผ้าหลวมๆ กางเกงขาสั้นของผมที่มันรัดตึงไปหมด ทำให้ผมอดที่จะหมั่นเขี้ยวเขาไม่ได้ สุดท้ายผมต้องเผลอไปกอดไปฟัดเขาทุกครั้ง

แต่แทนที่เขาจะรำคาญ เขากลับยิ้มตอนรับผมที่ทำแบบนั้น และสุดท้ายก็เป็นผมที่โดนกดลงไปเบื้องล่างด้วยร่างกายอันเปลื่อยเปล่าด้านบน แล้วที่เหลือคงไม่ต้องบอกนะครับว่าผมโดนอะไรบ้าง

ผ่านมาหลายวันแล้วนับจากวันที่เราเปิดตัวกับหลายคนโดยเฉพาะกับพี่ร็อคเก็ต (ที่ตอนนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้าเลย เหมือนพยายามหลบหน้าผม)  ผมกับคอปเตอร์ก็ทำแบบนี้กันทุกคืนเลย ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าผมไปหลงอะไรเขานักหนา

หลายครั้งช่วงนี้ผมก็เลยจะเห็นมันชอบท้าทายผมแบบนี้ แต่แปลก ลึกๆ ผมกลับชอบใจ และเผลออมยิ้มกับพฤติกรรมตรงหน้า

“พอเถอะนะ เสียงดังไปกว่านี้เดี๋ยวโดนต่อว่า เรายังอยากจบจากที่นี่อย่างประทับใจอยู่นะ” คิ้วของผมแม้จะขมวดเป็นปม แต่ปากกับอมยิ้มอ่อน ๆ จนอีกฝ่ายสังเกตได้และยิ้มตาม

สุดท้ายเขาก็มาหอมศรีษะผมหนี่งฟอดก่อนที่จะย้ายร่างตัวเองไปกระแทกนั่งข้าง ๆ ผม แล้วทำตัวว่างต่อไป พลางบ่นงุบงิบว่า

“ก็ลองเดินมาว่าดูสิ หากพวกนั้นกล้านะ!!”

ผมได้แต่สั่นหน้ากับความเป็นเด็กยักษ์ของอีกฝ่าย

“สุดสัปดาห์นี้ไปเที่ยวกันไหม?” คอปเตอร์โพล่งถามขึ้นหลังจากคลิกๆ เม้าส์ไปมา

“ก็ต้องดูว่าผลประเมินพรุ่งนี้เป็นไง ต้องเอาร่างโปรเจ็คให้อาจารย์ดูวันนี้ด้วย หากผลออกมาไม่ดีก็ไม่มีอารมณ์ไปเที่ยวไหนหรอกนะ!!” ผมพูดจบก็ผ่อนลมหายใจออกยาว

“มันจะไม่ออกมาไม่ดีได้อย่างไรล่ะ เรากับวินตรวจแก้กันตั้งหลายรอบ ยังไงก็ผ่าน!!”

“จ้า ขอบใจสำหรับกำลังใจนะ” ผมยิ้มตอบกลับไปให้อีกฝ่าย ที่ทำหน้าแดงตอบกลับมา

“มีที่ๆ อยากไปไหม?” คอปเตอร์เค้นกระแอมในลำคอก่อนจะพูดถาม

“อยากไปทะเล แต่ก็กลัวแม่เป็นห่วง คือเราว่ายน้ำไม่ค่อยเก่งน่ะ ตอนเป็นเด็กเคยเจอประสบการณ์ที่มันไม่ดีเท่าไหร่?” พูดจบคอปเตอร์ก็คว้ามือผมไปกุมไว้เสียแน่น

“ขอโทษนะ” เสียงอันอ่อนโยนของคอปเตอร์เอ่ยขึ้นพลางนวดคลึงมือของผมอย่างปลอบประโลม

ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าสาเหตุของประสบการณ์ที่ไม่ดีของผมส่วนหนึ่งก็เกิดจากคนตรงนี้

แปลกนะที่ผมกลับรู้สึกว่าคนที่อยู่ข้างๆ ผม ตรงนี้กับเด็กคนนั้นในอดีตดูเป็นคนละคนกัน

“ไม่เป็นไร” ผมพูดด้วยเสียงอันสั่นเทา เพราะไปดึงภาพในตอนนั้นแทรกเข้ามาให้สมองอย่างไม่ทันตั้งตัว

ภาพในชั่วโมงว่ายนำ้ของโรงเรียน ผมถูกผลักลงไปในน้ำทั้งที่ถูกจัดอยู่ในกลุ่มนักเรียนที่ว่ายน้ำไม่เป็น กลุ่มนักเรียนเกเรที่ชอบทำให้กลุ่มที่กำลังด้อยกว่ากลายเป็นตัวตลก

มันเกิดขึ้นช่วงที่อาจารย์สอนว่ายน้ำกำลังไปเตรียมอุปกรณ์เพิ่มเติมเพราะนักเรียนที่ว่ายน้ำไม่เป็นมากกว่าที่คิด และมีพวกที่เตรียมชุดว่ายน้ำมาไม่ถูกระเบียบ จึงต้องไปเบิกมาเพิ่ม

กลุ่มเด็กนักเรียนที่ว่ายน้ำไม่เป็นเกาะกลุ่มกันบริเวณใกล้ขอบสระด้วยความตื่นเต้นจากการได้ลงเรียนชั่วโมงแรก กลุ่มเด็กเกเรแทรกตัวเข้ามาหาผมและพวกพ้องในกลุ่มเดียวกันอีกสองสามคน ผมถูกลากคอไปติดขอบสระอย่างไม่ทันตั้งตัวและถูกผลักลงไปในสระอย่างจงใจแบบไม่ให้ตั้งตัว

ผมหวีดร้องเสียงหลง ภาพผู้คนที่รายล้อมอยู่บริเวณขอบสระไกลห่างและสูงขึ้น และถูกแทนที่ด้วยภาพเบลอทับซ้อนด้วยคลื่นฟองน้ำ เสียงแผ่นน้ำปะทะแผ่นหลังดังไปในโสตประสาท ร่างกายถูกพันธนาการด้วยแรงบีบอัดของน้ำแทนที่อากาศโดยรอบ แข้งขาหนักอึ้งและเหมือนถูกน้ำหนักของน้ำกดทับให้จมลงเรื่อย ๆ

ผมพยายามตะเกียดตะกายเพื่อที่จะถีบตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำ หลังจากพอที่จะตั้งสติได้ ลมหายใจหนึ่งเฮือกที่สูดเมื่อจมูกพ้นผิวน้ำแล้วผมก็ถูกใครคนหนึ่งผลักให้ออกห่างจากขอบสระมากขึ้น แต่โชคยังดีที่ขาของไอ้คนที่ผลักผมนั่นกางออกทำให้ผมพอที่จะยันให้ตัวเองผุดขึ้นมาหายใจได้เป็นพักๆ แต่นานเข้าผมก็เริ่มหมดแรง

ผมพยายามพาตัวเองเข้าฝั่งในช่วงที่ตอนนี้ทุกอย่างดูชุนมุนไปหมด แต่ด้วยความไม่รู้วิธี แทนที่จะดึงตัวเองขึ้นแต่กับดิ่งถ่วงลงอย่างช้าๆ ลึกมากขึ้นกว่าเดิม ภาพผิวน้ำที่พริ้วไหวเป็นระรอกคลื่นเริ่มเบลอมากขึ้น ไม่ช้าแรงของผมก็เริ่มหมดลง เสียงฮือฮาต่างๆ รอบสระเริ่มค่อยๆ ถอยห่างอออกไปและเริ่มที่จะเบาลง ผมมองเห็นผิวน้ำที่ห่างออกไปจากมือที่พยายามเหยียดจนสุดความยาว ผมจำไม่ได้ว่าสระนั้นลึกเท่าไหร่ แต่ความรู้สึกในการดิ่งลงช้าๆ และค่อยๆ หมดแรง มันช่างยาวนานมาก


ภาพความทรงจำในหัวไหลย้อนกลับอย่างรวดเร็วเป็นฉาก ภาพล่าสุดคือการที่ผมหลุดหัวเราะกับการใส่ชุดที่ไม่ถูกระเบียบของพวกนักเลง อาจารย์ก็สั่งให้ใส่กางเกงว่ายน้ำแค่พวกนั้นกลับใส่เหมือนกับกางเกงชายหาดมากกว่า สุดท้ายอาจารย์จึงต้องไปหยิบชุดที่รุ่นพี่บริจาคไว้ให้เป็นกางเกงสำรอง นั่นเป็นเหตุที่ผมต้องดิ่งลงมาจุดนี้ ไม่ช้าภาพของแม่ก็วูบเข้ามาในสมอง รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ตอบแทนพระคุณท่านเลย

ในขณะที่สติเริ่มเลือนลาง ผมถูกมือหยาบมือหนึ่งดึงขึ้นสู่ผิวน้ำ ผมรีบสำรอกน้ำออกมาเพื่อให้อากาศเข้าไปแทนที่ ผมถูกลากให้ลอยคอไปจนถึงขอบสระ หลังจากนั้นภาพก็ตัดไปเลย

รู้ตัวอีกทีตัวเองก็ตื่นมาให้ห้องพยาบาลกับอีกสองสามคนที่ถูกผลักลงไป ซึ่งมีเพื่อนสนิทอย่างไตเติ้ลรวมอยู่ด้วยผมยังจำแววตาที่เครียดแค้นของไอ้ไตเติ้ลได้อย่างดี มันดูน่ากลัวแม้กระทั้งผมที่สนิทกับมันที่สุดยังไม่กล้าไปทัก

ภาพตัดมาที่ปัจจุบันที่ผมถูกคอปเตอร์โอบกอดอย่างทะนุถนอมและปากพร่ำคำขอโทษผมซ้ำ ๆ

ถึงแม้จะเลือนลางแค่ผมก็จำได้ว่าคนที่ลงไปผลักผมในสระน้ำไม่ให้เข้าใกล้ฝั่งขอบสระก็คือไอ้คนที่กอดผมอยู่นี้แหละ แต่ตอนนี้ผมก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงลงไปในสระด้วยตนเอง เพราะเขาแอบใช้เท้าของตนเองช่วยพยุงผมไว้ไม่ให้จมนั่นเอง

ในระหว่างที่กอดผมไว้ คอปเตอร์บอกผมว่าเขาเป็นคนลงไปช่วยผมเองเพราะไอ้พวกนักเลงที่กลัวความผิดต่างหนีออกจากชั่วโมงเรียนไปหมดแล้วเพราะกลัวความผิด แต่ที่เขาลงมาช่วยช้าเพราะความฝืนที่จะใช้ขาเดียวพยุงร่างกายผมไว้นั่นทำให้เป็นตะคริว กว่าจะดีขึ้นเลยดำลงไปช่วยช้า เกือบจะช้าเกินไป ทำให้วันนั้นเขาจึงตั้งปณิธานว่าจะช่วยเหลือผมให้มากกว่านี้ มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็สายเกินไป  ผมถูกแม่สั่งให้ย้ายโรงเรียนเสียก่อน

“ไม่เป็นไร ตอนนี้ผมว่ายน้ำเป็นแล้ว พอที่จะดูแลตัวเองได้ เพียงแต่แม่ยังเป็นห่วงอยู่น่ะ” ผมอยากให้อีกฝ่ายสบายใจขึ้นมาบ้างเพราะผมวันนี้ก็เอาชนะความกลัวน้ำไปได้เยอะมากแล้ว เพราะก่อนเรียนจบมัธยมปลาย ผมเคยแอบแม่หนีไปเล่นสวนน้ำกับเพื่อนมาแล้ว เพื่อพิชิตความกลัวของตนเอง เพื่อเป็นคนใหม่ เหมือนที่ไอ้ไตเติ้ลมันบอกผมทุกวัน แม้จะอยู่กันคนละโรงเรียนก็ตาม

“เรายังรู้สึกผิดอยู่ดี งั้นเปลี่ยนเป็นภูเขาก็ได้!!”

“ไม่เอา!! ผมเบื่อแล้ว ตั้งแต่วันนั้น แม่ก็ไม่พาไปทะเล ห้วย หนอง คลองบึงเลย!!”

คอปเตอร์เงียบลงไปจากเดิม สีหน้าแสดงความสำนึกผิด ที่แม้แต่ผมยังรู้สึกได้ เขากำมือแน่นและพยายามเค้นยิ้มตอบกลับมา

“เฮ้อ ว่าแต่ เรายังงงๆ อยู่นะ เรายังจำสีหน้าของไอ้เติ้ล วันนั้นได้ มันน่ากลัวมากนะ ทำไมถึงไปลงเอยกับศรัณย์ได้” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง

“เรื่องนี้ เราว่านายไปถามเติ้ลเองดีกว่า”

เป็นอีกครั้งที่ผมยังไม่ได้รับการแจ้งแถลงไขใดๆ กับเรื่องของสองคนนี้ที่มาลงเอยกันได้ยังไง ทั้งๆ ที่ ไอ้เติ้ลมันเกลียดไอ้เข้มนั่นขนาดนั้น!!

แต่ช่างเถอะสักวันผมก็ต้องได้รู้จากปากมันเองให้ได้!

…………

[Nattie69]

 

[Shonennihon]

บทที่ 12 Complexity





เช้าวันที่อาจารย์สุดโหดของผมจะมาประเมินผลการฝึกงานกับพี่เลี้ยงและให้ความคิดเห็นเกี่ยวกับโปรเจ็คจบการศึกษาของผมก็มาถึง ผมตื่นเต้นตั้งแต่เมื่อคืนจนแทบจะนอนไม่หลับ แม้คอปเตอร์จะเสียสละตัวเอง (เหรอ?)  ยอมเหนื่อยทำให้ผมพึงพอใจจนดึก แต่ถึงผมจะเพลียจะเหนื่อยจากกิจกรรมบนที่นอน ทำให้คิดถึงเรื่องอื่นไปได้บ้าง แต่ก็ไม่ทำให้นอนหลับสบายขึ้นเลย

ในขณะที่ผมนั้นยังคิดเรื่องโน่นนี่สำหรับวันพรุ่งนี้ เสียงลมหายใจอันสงบราบเรียบจากคอปเตอร์ก็ดังขึ้น เขาหลับก่อนผมด้วยร่างที่เปลือยท่อนบน (เพราะบ่นว่าร้อน) อย่างไม่ทุกข์ร้อน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมยังกระสับกระส่ายอยู่

แต่ก็ช่างเถอะเพราะอย่างน้อยอาหารตาตรงหน้าก็ช่วยให้ผมผ่อนคลาย เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอบวกกับใบหน้าที่น่าเอ็นดูยามหลับทำให้ผมผ่อนคลายและเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัว

ผมตื่นมาก่อนนาฬิกาปลุกเสียอีก หลังเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์สมาร์ทโฟนของตนเองขึ้นมาดูก็พบตื่นก่อนเวลาที่ตั้งไว้เกือบชั่วโมงหนึ่ง ตอนนี้เลยว้าวุ่นกระสับกระส่ายมากกว่าเดิม จะนอนก็กลัวตื่นสาย จะตื่นขึ้นมาเลยก็ไม่รู้จะทำอะไร ได้แต่พลิกไปมาจนกระทั้งคอปเตอร์ตื่นลุกขึ้นนั่งมองผมอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะฟุบลงสวมกอดผมจากทางด้านหลังพลางพูด

“ใจเย็นๆ แล้วนอนก่อนนะ พักสักหน่อย ไม่ต้องกลัวสายเดี๋ยวผมปลุกเอง” เขากระซิบใส่หูผมอย่างอ่อนโยน

ไออุ่นจากอกแน่นเปลื่อยนั่นแผ่ซ่านเข้ามาช้าๆ หัวใจที่เต้นอย่างไร้ระเบียบเริ่มกลับมาคงที่ แขนที่โอบกอดร่างกายผมไว้ช่วยให้ผมสงบลงและเริ่มรู้สึกง่วง กลีบตาที่เคยตื่นตัวเริ่มหนักอึ้ง และทุกอย่างก็ดำมืดไปหมด

“ตื่นได้แล้วนะครับที่รัก ไม่อย่างนั้นจะเจอผมจัดหนักรอบเช้าอีกรอบนะ!!” เสียงกระซิบข้างหูดังขึ้นไม่ไกล

ร่างกายที่อ่อนเพลียค่อยๆ ฟื้นตัว ผมลืมตามองรอบตัวก็พบว่าฟ้าเพิ่งจะสาง แสงสว่างจากภายนอกเริ่มมีรำไร ผมรู้ตัวว่ามีคอปเตอร์ยังคงกอดรวบตัวผมอยู่ แต่มือของเขากลับไปอยู่ที่จุดยุทธศาสตร์กลางตัวของผมที่ ผู้ขายทุกคนก็คงรู้ดีว่าเช้าๆ แบบนี้มันจะเป็นเช่นไร ก็คือไอ้น้องชายมันตื่นเคารพธงชาติก่อนเวลาที่ผมจะตื่นเสียอีก

“ทำอะไรน่ะ” ผมตกใจ

“ร้องทำไม ทำเหมือนไม่เคย”

ผมถอนหายใจกับความไม่รู้กาลเทศะของคนร่วมเตียง

“แล้วมันใช่เวลาไหม??!!”

“มันต้องมีเวลาด้วยเรอะ อยากตอนไหนก็ทำ”

“โอย!! ไม่พูดด้วยแล้ว” พูดจบผมก็ลุกพรวดขึ้นมาเพื่อไปอาบน้ำทันที ภายใต้เสียงหัวเราะของอีกฝ่าย

มันคงสนุกจริงๆ ที่ได้แกล้งผม!!

……………..


วันนี้ผมมาถึงชั้นสำนักงานอย่างกระหืดกระหอบ เพราะว่าผมมาถึงก่อนเวลาทำงานไม่ถึง 5 นาที เพียงเพราะคอปเตอร์ขอเข้าไปอาบน้ำด้วยท่าทางกระตืนรือร้นตั้งแต่อยู่บนเตียง สุดท้ายไม่บอกก็รู้ว่าทำไมผมถึงมาสาย ใจอ่อนกับคอปเตอร์ทุกที่เจอท่าทางรุกไล่ใส่กันแบบนั้น

ผมวิ่งมาจนถึงหน้าห้องทำงานก็ต้องเจอกับพี่ร็อคเก็ตที่ยืนหันหลังคุยกับใครสักคนอยู่อย่างสนิทสนม

“ขออภัยนะครับขอทางหน่อยครับ”  ผมพูดอย่างสุภาพ เพราะพี่ร็อคเก็ตน่าจะมีแขกอยู่ เลยต้องวางตัวให้เหมาะสม

“อ้าว!! วชิรวินทร์!!” คนที่เอ่ยทักผมกลับเป็นอีกคนหนึ่งที่พี่ร็อคเก็ตคุยด้วย ด้วยความสูงที่ไล่เลี่ยกันทำให้ผมไม่ทันสังเกตว่าเขาเป็นใครจนกระทั้ง เขาคนนั้นเอ่ยทักขึ้นมา

ชายสวมสูทเป็นทางการที่มีตราสัญลักษณ์มหาวิทยาลัยที่อกด้านซ้าย ส่วนสูงต่างจากผมพอควร มีสีหน้าที่เปื้อนยิ้มตลอดเวลา ทรงผมรองทรงสุภาพที่เหมือนเพิ่งตัดมาใหม่ จัดทรงมันวาวรับกับใบหน้าที่ขาวใสแบบโกงอายุ ใส่แว่นตากลมกรอบใหญ่ที่รับกับใบหน้าได้ดี ผมจำคน ๆ นี้ได้ในทันที

“มึงเป็นใคร?!?!” ช่างร่างสูงกว่าผมเล็กน้อยซึ่งเดินตามผมมาติด ๆ เอ่ยขึ้นเสียงแข็ง

ผมเหยียบเท้าอีกฝ่ายทันทีที่เดินเข้ามาในระยะ

“สวัสดีครับอาจารย์” ผมรีบทักพร้อมยิ้มกว้างอย่างใจดีสู้เสือ

คอปเตอร์มีอาการประหม่าเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำเรียกของผมต่ออีกฝ่าย

แม้อาจารย์จะมีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มตอบกลับมาพร้อมคำตอบ

“ขอโทษทีนะ คืออาจารย์กะเวลาการเดินทางพลาดไปหน่อย”
อาจารย์ยิ้มแห้งๆ ใส่ผม

ผมถึงกับคิดไปว่า ไม่น่าเป็นไปได้ Mr. Perfect อย่างอาจารย์เนี่ยนะ!

“งั้นผมไปก่อนนะ” พี่ร็อคเก็ตเอ่ยคำอำลากับอาจารย์ของผมแล้วก็หันมาลาผมด้วยก่อนที่หันหลังจากไป

ส่วนอาจารย์ก็พยักหน้าตอบอย่างขอไปที


………………


การประเมินเป็นไปได้ด้วยดี ชั่วโมงแรกอาจารย์ขอเข้าพบพี่เลี้ยงอย่างพี่ท้อปซึ่งถูกส่งเป็นตัวแทนของฝ่ายฯ ทำให้ไม่รู้สึกกลัวมากมายนักเพราะพี่ท้อปนั้น ชอบการทำงานกับผมมากและผมก็ช่วยให้งานเสร็จก่อนกำหนดด้วยเลยคิดว่าไม่มีอะไรต้องกังวล

ชั่วโมงถัดไปผมก็โดนเรียกเข้าไปในห้องประชุมที่เตรียมการไว้ ผมเดินเข้าไปด้วยอาการใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เพราะอาจารย์แทบไม่มองเล่มรายงานบนโต๊ะที่ผมส่งให้ก่อนทางอีเมล์เลย

อาจารย์นั่งจ้องผมทุกอิริยาบทตั้งแต่เดินเข้ามาจนกระทั่งนั่งเรียบร้อย

“ขอบอกอะไรก่อนได้ไหม?” อาจารย์ ทักขึ้นคำแรก

“อ่ะ… ครับ ได้ครับ” ผมไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ตอบตกลงไปอย่างขัดๆ

“เยี่ยมมากเลย“ อาจารย์ยิ้มออกมาที่ท้ายประโยค

ผมถอนหายใจอย่างโล่งออก

“คือไอ้ตัวรายงานเนี่ย อาจารย์ก็คิดว่าวินทำดีตามมาตรฐานของวินอยู่แล้ว อาจารย์ไม่กังวลเลย อ่านผ่านๆ ก็รู้แล้วว่าไม่ต้องแก้อะไร แต่เรื่องของการทำงานกับคนนี่สิที่อาจารย์เป็นกังวลมากกว่า ปกติพวกนักศึกษาที่เรียนเก่งเนี่ย มักจะมีปัญหาในการปรับตัวเข้ากับการทำงานจริง แต่กับเราเนี่ย อาจารย์พยายามถามถึงปัญหาที่จะเกิดขึ้นจากพี่เลี้ยงเราแล้วเนี่ย ไม่มีเลยเก่งมาก เบางานอาจารย์ไปเยอะเลย คิดว่าเคสแรกจะยากเสียอีก อาจารย์ยิ่งนอนไม่พออยู่……” มาถึงประโยคนี้ อาจารย์ก็หยุดไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะกระแอมเสียงดังเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

ส่วนผมที่นั่งตาโตกับการที่ทั้งโดนชม และการที่อาจารย์พูดยาวเหยียดอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน เลยอดที่จะแสดงสีหน้าออกไปไม่ได้

สุดท้ายตลอดชั่วโมงถัดไปก็เป็นการนิเทศสรุปภาพรวมของกิจกรรมฝึกงานในเทอมนี้จนจบ ผมเดินออกมาด้วยรอยยิ้มเพราะสิ่งที่คิดไว้ว่าจะต้องโดนแก้ไขตัวเล่มเสียมากมายแต่กลับไม่ต้องแก้ไขใดๆ เลย

ระหว่างที่กำลังยืนยิ้มดีใจกับความสำเร็จของตนเอง ผมก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นพี่ร็อคเก็ตเดินอย่างเร่งรีบกระหืดกระหอบมาจากทางลิฟต์ตัวพิเศษด้านหลัง

“อาจารย์ของวินไปหรือยัง?” พี่ร็อคเก็ตพูดแทรกขณะที่ผมกำลังจะเอ่ยทักทายรอบสอง

ผมตกใจนึกว่าพี่ร็อคเก็ตอยากจะมาปรับความเข้าใจอะไรแต่กลับมาถามถึงคนอื่น เสียอย่างนั้น

“เอ่อ…… เดินออกไปแล้วครับ ท่าทางรีบร้อนสงสัยมีธุระ”

“ขอบใจนะ” พูดจบพี่ร็อคเก็ตก็เร่งก้าวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว ทั้งๆ ที่เดินไม่ได้วิ่งแต่ก็ถือว่าเคลื่อนตัวไปได้ไวมาก

ทำให้ผมอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่า นี่…พวกเขารู้จักกันเหรอเนี่ย?

“เป็นไงบ้าง?” เสียงคุ้นหูดังขึ้นไม่ไกล

“ถึงกับเดินมาแอบฟังเลยหรือ?”  ผมแซวชายคนที่เดินออกมาจากมุมหนึ่งในแผงกั้นโต๊ะบริเวณนั้น

“เปล่าเสียหน่อย!!” 

ผมนิ่งกับท่าทางขัดเขินของอีกฝ่าย

“เรียบร้อยดี”

“แบบนี้ต้องฉลองสินะ!!”

ผมยิ้มกว้างเป็นคำตอบ

“โอเค!! จะไปมัลดีพ หรือ ฮาวาย ดีนะ” คอปเตอร์เอ่ยขึ้นเหมือนกำลังคิดเสียงดัง

“เดี๋ยวๆ ในประเทศก็พอ เราไม่มีเงินค่าตั๋วเครื่องบินหรอกนะ”

ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังจะอ้าปากพูด ผมก็พูดสวนกลับไป

“ทริปนี้หาญกันนะ ห้ามเลี้ยงกันนะ!!” ผมแผดเสียงเข้ม ทำให้อีกฝ่ายได้แต่หยุดสิ่งที่คิดไว้และกำลังจะพูดออกมา

“งั้นไปไหนดี?”

“อยากไปเกาะสมุย!!” ผมนึกถึงภาพไอจีเพื่อนๆ ร่วมคณะฯ ที่ลงรูปสวยๆ เมื่อโครงการสานสัมพันธ์พี่น้องทุกปีที่ผ่านมา ซึ่งตัวผมเองไม่เคยได้รับอนุญาตจากแม่ให้ไปสักครั้งเดียว

“อืม….ได้สิ จะได้ประหยัด”

“ประหยัดยังไง ค่าเดินทางค่าที่พักน่าจะแพง ยังคิดเลยเนี่ยว่างบอย่างเราตอนนี้น่าจะไปได้แค่สองคืน เสียดายเหมือนกัน อุตส่าห์ได้ไป อยากไปอยู่นานๆ จะถ่ายรูปไปอวดเพื่อนๆ ทุกคนเลย!!”

พูดจบผมก็ต้องสะดุดหยุดด้วยความตกใจที่เห็นอีกฝ่ายฉีกยิ้มกว้างใส่พฤติกรรมตื่นเต้นเป็นเด็กเล็กอย่างที่ผมทำเมื่อครู่

“อะไรเล่า” ผมพูดปัดแก้เขิน

“เปล่า น่ารักดี ไม่เคยเห็นวินเป็นแบบนี้เลย ปกติจะขรึมๆ วางตัวนิ่งมาตลอด”

ผมเบ้ปากใส่คนพูดล้อเลียน ส่วนคนพูดก็โผมากอดผมไว้ทันที แน่นอนผมเบี่ยงหลบได้ทัน เพราะยังไงก็ยังอยู่ในที่ทำงาน

คอปเตอร์เดาะลิ้นด้วยความเสียดาย

ขณะที่ผมกำลังเล่นงานไอ้คนไม่รู้จักกาลเทศะอยู่นั้น ผู้หญิงวัยกลางคนแต่งตัวภูมิฐานก็มายืนใกล้กับพวกผมอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ผมตกใจจนกระทั่งสะดุดขาตัวเองเกือบล้ม โชคดีที่คอปเตอร์ยื่นมือมาพยุงไว้ได้ทัน และกอดรัดผมไว้เสียแน่น

แม้ผมจะไม่ล้มลง แต่ก็อยู่ในท่าที่น่าอายต่อหน้าคนอื่น ผมพยายามดิ้นรนก็ยิ่งดูขบขันในสายตาผู้มาใหม่จนกระทั่งเธอเผลอยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาที แต่ผมก็สังเกตแรงกระตุกที่มุมแก้มได้

“คุณคอปเตอร์คะ คงไม่ลืมนัดวันนี้กับคุณแม่นะคะ” หญิงวัยกลางคนพูดขึ้นเสียงเรียบไม่ต่างจากสาวที่อยู่ในโทรศัพท์สมาร์ทโฟนยี่ห้อหนึ่ง

“ไม่ลืมหรอก มีแค่เดือนละครั้งจะลืมได้อย่างไร! แต่วันนี่ไม่ได้ไปคนเดียวนะ ฝากบอกแม่ให้ทำสำรับเพิ่มอีกหนึ่งที่”

“คุณผู้หญิงคงไม่พอใจนักหากมีอะไรผิดแผนไป ขอเป็นเดือนหน้าได้ไหมคะ?”

“น้ายุพินช่วยผมหน่อยนะ ผมมีคนอยากแนะนำให้แม่รู้จัก”

“คิดว่าเรื่องนั้นคงไม่จำเป็น”

“ก็รู้นะครับว่าคุณแม่น่าจะรู้หมดแล้ว แต่ผมก็ยังอยากให้แม่ได้พบอยู่ดี”

หลังจากนั้นผู้ช่วยประจำตัวเจ้าของบริษัทกับคอปเตอร์ก็มีการโต้ตอบกันเรื่องผมอยู่ระยะหนึ่ง แม้ผมจะขอปฏิเสธแล้ว แต่ก็ดูเหมือนไอ้โรคอยากที่จะเอาชนะของคอปเตอร์จะมีสูงกว่า

“หากไม่ยอมไปบอกคุณแม่แบบนี้ ผมก็จะไม่ไป!!”
คอปเตอร์กล่าวโต้กลับเสียงแข็ง ด้วยการยืนกรานหนักแน่น ทำให้คุณยุพินถึงกับแสดงสีหน้าไม่พอใจและขบคิด

“จะบ้าเหรอ!!” ผมโวยใส่ไอ้ลูกคุณหนูเอาแต่ใจแต่ก็ดูจะไม่ได้ผล หนนี้ผมไม่สามารถทำให้อีกฝ่ายใจเย็นได้!!

“ดิฉันขอคุณกับคุณท่านก่อน” คุณยุพินผ่อนลมหายใจแล้วจึงกล่าวออกมา ทำให้นึกภาพไม่ออกเลยว่าอะไรที่ทำให้ผู้หญิงแกร่งคนนี้ดูหนักใจ

เพียงเวลาไม่นานที่คุณยุพินก้าวเท้าออกไปจากห้อง เธอก็กลับเข้ามาโดยมีสีหน้าที่มีเลือดฝาดกว่าเดิมมาก

“คุณท่านตกลง จะเตรียมอาหารเพิ่มให้ คุณคอปเตอร์สามารถพาแขกไปร่วมรับประทานมื้อค่ำได้”

ผมฝืนยิ้มรับทั้งๆ ที่ในใจไม่อยากไปเลย


………………….

[Nattie69]

 

[Shonennihon]

เวลาเลิกงานผ่านมาได้หลายนาทีแล้ว แต่ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ทั้ง ๆ ที่ตนเองไม่ได้มีงานอะไรเร่งด่วนแล้ว  เนื่องจากโปรเจ็คตนเองก็เสร็จแล้ว งานที่ถูกมอบหมายจากพี่ท้อปก็ลดลงไปมากเพราะเป็นช่วงท้ายๆ ของการฝึกงานแล้ว  แต่ที่ตัวผมเองยังไม่ขยับจากจุดเดิมเพราะความหวาดหวั่นต่อการไปเจอหน้าคนที่ได้ชื่อว่าแม่ของแฟนตัวเอง

‘แฟน’ ขนาดแค่ผมคิดในใจ ผมยังรู้สึกแสลงกับคำนี้อยู่เลย เพราะที่ผ่านมายี่สิบปีนิดๆ ผมยังไม่เคยมีเป็นตัวเป็นตนกับเขาสักครั้งแบบจริงจัง คนคุยอาจจะเยอะแต่คบกันแบบอยู่ด้วยกัน นอนห้องเดียวกัน ได้….กันครั้งแรก เพิ่งจะเคยมีประสบการณ์แบบนี้

แล้วยิ่งคนที่ได้ชื่อว่าแฟนกลับเป็นไอ้คอปเตอร์ด้วยแล้ว ยิ่งรู้สึกว่า มันยิ่งกว่าคำว่าเป็นไปไม่ได้

เรื่องนี้ผมยังไม่ได้บอกกับแม่ตัวเองเลย ไม่รู้ว่าแม่ผมจะมีปฏิกิริยายังไง?

“จะไปหรือยัง? ใกล้ถึงเวลานัดหมายแล้วนะ”

“เดี๋ยวขอลาพี่ท้อปก่อนนะ เดี๋ยวพี่แกไม่รู้ว่าเรากลับกันแล้ว”

“คนนั่นกลับไปแล้วล่ะ”

“อะไรนะ!!?”

“ก็แบบ…น่าจะรู้กันทั้งฝ่ายแล้วมั้ง!!” คำพูดของคอปเตอร์ ทำให้ผมรู้สึกหายใจลำบากมากขึ้น นี่สินะสังคมทำงาน ความลับมันไม่มีในโลก

“พี่เชอร์แน่เลย” ผมนึกถึงสาวสวยเลขาฯ บวกงาน แอดมินฯ ของแผนกที่รูเรื่อง ทำตัวอย่างกับ นักประชาสัมพันธ์ชั้นเลิศ ไม่มีเรื่องไหนหลุดรอดสายตาเธอไปได้

คอปเตอร์ไม่ตอบแต่ยิ้มตอบกลับมาอย่างหน่ายๆ กับเรื่องที่ควบคุมไม่ได้

“เออๆ ช่างมันเถอะ” ผมเริ่มรู้สึกปล่อยวางและพยายามคุ้นชิน

“ก็ดี เราก็ไม่ได้อยากปิดอะไร” คอปเตอร์ผายมือออก

“เฮ้อ….ไปเลยก็ได้” ผมกลั้นใจลุกขึ้นยืน



ผมถูกพาขึ้นไปที่ชั้นสูงสุดของอาคารสำนักงาน สถานที่ทำเป็นที่อยู่อาศัยของคนในตระกูลนี้ การตกแต่งดูเรียบง่ายกว่าที่คิด โทนสีเป็นสีน้ำตาล เทา และดำ เรียบง่ายไม่ต่างจากที่พักอาศัยของคนทั่วไป ต่างจากสิ่งที่ผมจินตนาการไว้ลิบลับ

ผมคิดว่าจะได้มาเจอการตกแต่งสไตล์หลุยส์ สีเหลืองทองอร่ามไปทั้งชั้น หรูหราอลังการงานราชวงศ์เหมือนในละครที่เคยดู แต่ถึงจะดูภายนอกว่าเรียบง่ายแต่ก็เนี้ยบและดูมีราคาทุกชิ้น

ทุกอย่างที่ชั้นนี้มีการแบ่งสัดส่วนเป็นห้องย่อยๆ มากมาย ผมถูกนำทางมาโดยคอปเตอร์ที่เป็นไกด์ที่ไม่ได้เรื่อง ก็เพราะเดินนำมาอย่างเดียวไม่พูดและไม่แนะนำอะไรเลย

ผมเข้าใจนะครับ ผมสงสัยว่าเขาคงจะเครียดที่ต้องพาผมไปรู้จักแม่ตัวเองในฐานะ “แฟน” ผมก็เลยปล่อยที่ว่างให้เขาได้ทำใจเสียหน่อย เดินตามอย่างเงียบเชียบ

ในที่สุดก็เดินเข้ามาสุดโถงทางเดินจนกระทั่งเจอบานประตูขนาดใหญ่ ก่อนที่จะผลักเข้าไปเจอโต๊ะรับประทานอาหารหินอ่อนสีดำเข้ม เป็นโต๊ะยาวขนาดใหญ่ที่เหลามุมเป็นทรงกลมมนอย่างปราณีต มีแจกันดอกไม้สดวางประดับอยู่กลางโต๊ะสีสันสวยงามจัดวางอย่างบรรจง เลยถัดจากโต๊ะอาหารไปก็จะเป็นกระจกใสบานใหญ่ที่มองทะลุเห็นวิวรอบอาคาร 180 องศา

ภาพที่เห็นทำให้ผมเผลอกลืนนำ้ลายดังเอือก! จัดแต่งอย่างกับร้านอาหารชั้นดาดฟ้าหรูหรา กินอาหารแบบนี้ทุกวันคงเจริญอาหารน่าดู

เลยถัดไปอีกด้านหนึ่งของห้องก็ถูกแบ่งเป็นห้องครัวที่เป็นสัดส่วนที่ผ่านการคำนวนมาอย่างเหมาะเจาะ ผมอดทึ้งกับคนที่ออกแบบห้องแบบนี้ไม่ได้ ทำออกมาได้ใช้ทุกสัดส่วนจริงๆ

ทำให้ผมไม่เข้าใจว่า ไอ้คุณคอปเตอร์เขาจะลำบากออกมานอนนอกบ้านทำไม

ในขณะที่ผมกำลังทึ่งกับภาพตรงหน้า เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“แม่ยังต้องเตรียมอีกนิดหน่อย ไปอาบน้ำล้างตัวก่อนก็ได้นะจ๊ะ” น้ำเสียงใจดีของหญิงวัยกลางคน ในชุดแม่บ้านเต็มชุด ผ้ากันเปื้อนผืนใหญ่ หมวกคลุมผมใบใหญ่ แว่นสายตาวงกลมวงใหญ่ที่ปิดเกือบหมดทั้งหน้า เดินออกมาจากอีกด้านของห้องรับประทานอาหาร ซึ่งก็คือห้องครัว

“ครับแม่ แล้วก็นี่คือ…..” คอปเตอร์พูดเสียงสุภาพพลางผายมือมาทางผมที่กำลังยืนตัวเกร็งกับสถานการณ์ตรงหน้า

“พาเพื่อนไปด้วยละกันนะ ให้เพื่อนยืมเสื้อผ้าก่อนได้ไหม?” แม่ของคอปเตอร์เหมือนจะไม่ได้ฟังลูกชายตนเองเท่าไหร่ หลังจากเห็นผมที่ยืนประหม่าอยู่ตรงนั้น ก็รีบพูดแทรกขึ้นมาทันที

คอปเตอร์พยักหน้ารับและจับมือผมจูงไปอีกด้านหนึ่งทันที

หลังจากเดินมาอีกทางก็เจอกับบันไดขึ้นไปอีกชั้น อีกชั้นหนึ่งประกอบไปด้วยสามห้อง ซึ่งผมถูกลากเข้าไปในห้องแรกติดกับบันได

“แม่…. ทำเป็นเมินเรื่องที่จะพูดด้วยเรอะ!!” คอปเตอร์พูดขึ้นทันทีที่ปิดประตูเรียบร้อย

“คิดมากน่า” ผมก็พูดได้เพียงเท่านี้เพราะ ไม่เคยเจอแม่คนอื่นนอกจากแม่ตัวเอง แต่หากเป็นแม่ผมคงเดินมาดูแฟนผมตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วคงซักถามคำถามน่าอายมากมายที่ทำให้ผมรีบห้าม

“วินไม่รู้จักแม่เราดี แผนเยอะ น่าจะมีอะไรในใจ ไม่งั้นบริหารบริษัทใหญ่ขนาดนี้ไม่ได้หรอก!!”

ผมไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไป

“ยังไงเราก็จะเปิดตัววินกับแม่ให้ได้!!!”

“เอ่อ….. แล้ว…. พ่อของคอปเตอร์ล่ะ?”

“……….คุณปฐมพงศ์…..เอ่อ………..ไม่ได้ทำงานที่นี่หรอก ทำอีกบริษัทหนึ่ง ตอนนี้น่าจะอยู่ต่างประเทศ” คอปเตอร์เหมือนไม่ได้อยากพูดถึงพ่อตัวเองเท่าไหร่ แต่ที่แปลกใจคือสรรพนามที่ใช่เรียกกลับเป็นชื่อจริง แต่ผมก็ไม่ถามอะไรต่อ เพราะยังกังวลกับเรื่องตอนนี้มากกว่า สุดท้ายผมก็หันไปสำรวจห้องของคอปเตอร์เพื่อแก้ความกังวลดีกว่า

ห้องมีวอลเปเปอร์เป็นพื้นสีเทาอ่อน มีไฟแอลอีดี ฝังอยู่ที่ผนังเป็นเส้นๆ แบ่งห้องเป็นลูกบาศก์ขนาดใหญ่หลายลูก ทุกอย่างในห้องเป็นเฟอร์นิเจอร์บิ้วด์อินอย่างดี มีระเบียบ กว้างขนาดห้าก้าวเท้ายาว ๆ อยู่อีกด้านของประตูที่มองไปเห็นด้านนอกที่มีวิวสวยระดับล้านบาท ภาพตึกระฟ้าจากสถานที่ไกลๆ เส้นขอบฟ้าเรืองแสงบางตลอดสุดสายตา นี่มันสุดยอดไปเลย ผมเดินรี่ตรงออกไปที่ระเบียงเพื่อรับลมธรรมชาติเย็นๆ ทันที

ลำพังห้องก็ใหญ่กว่าห้องที่ผมอาศัยอยู่มากแล้ว ออกมาเดินนอกระเบียงนี่ก็มีพื้นที่ไม่ต่างจากอพาร์ทเม้นต์ที่ผมเช่าอยู่เลย มาเจอแบบนี้ยิ่งมีคำถามขึ้นในใจมากมาย

“บ้านน่าอยู่ขนาดนี้ ทำไมถึงย้ายไปอยู่ห้องเก่าๆ โทรมๆ แบบนั้น!!?”

“ก็ที่นี่ไม่มีวินไง”

“อ้วก!!!” ปฏิกิริยาที่ไม่เคยชินกับการถูกน้ำผึ้งหวานๆ ราดใส่อย่างไม่รู้ตัวยังคงเกิดขึ้นอีกครั้ง แต่ที่ประหลาดใจไม่ต่างกันคือ ปฏิกิริยาของคอปเตอร์ที่หัวเราะชอบใจอยู่ตรงหน้า

แบบนี้ใช่ไหม? ที่เรียกว่าคลั่งรัก ที่เคยได้ยินจากเพื่อน ๆ

ผมยืนรับลมอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะตัดสินใจไล่คอปเตอร์ไปอาบน้ำ แต่คอปเตอร์กลับนิ่งเฉย และอมยิ้มอยู่คนเดียว

“อะไร?!?”

“ถ้าจะอาบก็อาบด้วยกัน”

“จะบ้าเรอะ นี่มันที่บ้านนายนะ แม่นายก็อยู่นะ!!”

“ไม่เห็นเป็นไร แม่ไม่เคยเปิดเข้ามาอยู่แล้ว”

“พูดแบบนี้ ทำบ่อยแล้วสินะ”

“ไม่เคย  มีนายคนเดียวที่เราเคยพามาที่บ้าน แล้วก็เป็นคนเดียวที่ชวนมาที่ห้อง!!”

ผมนิ่งไปพักใหญ่ ไม่คิดว่าคำพูดแค่นั้นจะกระแทกจิตใจผมอย่างแรง เลือดลมสูบฉีดจนรู้สึกหน้าร้อนผ่าวไปหมด

รู้สึกช่วงนี้ผมจะเจอเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยเกินไปแล้วนะ

“ไปอาบน้ำก่อนเลยไป ยังไงก็ไม่เข้าห้องน้ำด้วยกันเด็ดขาด”

“ว่าแล้วเชียวว่าต้องพูดแบบนี้………….. เอางั้นก็ได้”

คอปเตอร์พูดจบก็เดินเข้าไปด้านในห้องพร้อมหยิบผ้าเช็ดตัว 1 ชุดมาให้ที่ระเบียง

“วินอาบก่อนนะ”

“ไม่!! นายนั่นแหละ!!”

“เอาอีกแล้วนะ ว่าจะไม่พูดอะไรแล้วแต่ขอร้องหน่อยได้ไหม?”

“อะไร?!?”

“เลิกเรียกเราว่า ‘นาย’ เสียที เรียกชื่อเล่นแทนได้ไหม?”

ผมนิ่งไปพักใหญ่เพราะคนไม่เคยมีแฟนอย่างผม มันไม่คุ้ยเคยกับอะไรแบบนี้

“เรียก ‘เตอร์’ เฉยๆ ก็ได้ ปกติไม่เคยให้ใครเรียกแบบนี้นะ เพราะจะให้นายเรียกได้แค่คนเดียว”

ผมคิดอยู่ในหัวพักใหญ่ ก็พยักหน้าตกลง

“งั้นเรียกให้ได้ยินหน่อยสิ”

“เอ่อ…..เตอร์ครับ ไปอาบน้ำก่อนนะครับ”

คอปเตอร์หน้าแดงฉีกยิ้มกว้างเดินตรงรี่เข้ามาหาแล้วสวมกอดผมแน่นเสมือนผมเป็นตุ๊กตาหมีตัวโปรดที่ไม่ได้เจอมานาน

“น่ารักจังเลยวุ้ย!! แต่ถึงจะพูดแบบนั้น เราก็ยืนกรานให้นายไปอาบก่อนอย่าดีแหละนะ”

พูดจบก็ยกตัวผมขึ้นอุ้มและพาเข้าไปในห้องน้ำทันที

หลังจากที่ขาของผมแตะสัมผัสลงพื้นห้องน้ำได้ ผมก็จัดการไล่เจ้าของห้องออกไปทันที แม้จะใช้เวลาพักใหญ่เพราะแทบจะสู้แรงไอ้คนที่ทำหน้าตาชัดเจนกับความต้องการเรื่องอย่างว่าในห้องน้ำชัดเจนแบบนั้นไม่ได้

แต่สุดท้ายผมก็สามารถปิดประตูห้องน้ำลงอย่างสวัสดิภาพ ห้องน้ำบ้าอะไร กลอนประตูหรือตัวล๊อคก็ไม่ทีสักอย่าง  ผมจึงใช้คำพูดเด็ดขาดแทนกลอนประตู ว่าหากผลักเข้ามาโดยไม่ได้รับความเห็นชอบจากผมก็อย่าหวังจะให้สัมผัสตัวกันอีกเลย

ซึ่งก็ได้ผลดี

ผมผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ที่ถูกเตรียมไว้ให้ที่อ่างล่างหน้า ผมกวาดตาไปโดยรอบก็พบว่าห้องน้ำของห้องนี้ดูเรียบง่ายกว่าการจกแต่งห้องมาก และก็ไม่ได้ดูกว้างใหญ่อะไรมากมาย มีพวกครีมบำรุงวางอย่างเป็นระเบียบที่หน้ากระจก แต่ละอย่างดูมีราคาทั้งนั้น แสดงว่าคอปเตอร์เองก็เป็นคนดูแลตัวเองดีพอควรทีเดียว

ก่อนเดินเข้าพื้นที่อาบน้ำ ผมพยายามตรวจสอบทุกอย่างด้วยสายตาอีกครั้งว่าจะไม่มีฟังชั่นแปลกๆ ในห้องน้ำ เช่น ทางเข้าอีกทาง หรือ กระจกที่ส่องจากภายนอกได้ ซึ่งหลังจากตรวจสอบก็พบว่าไม่มีอะไรที่ว่า

ผมถอดผ้าที่นุ่งออกแขวนไว้ตรงที่แขวนหน้าทางเข้าพื้นที่อาบน้ำ หลังจากปิดประตูประจกใสเรียบร้อย สิ่งที่ผมงงจนทำอะไรไม่ถูกคือ ปุ่มมากมายที่ถูกฝังไว้ที่ผนังบริเวณฝักบัว ซึ่งนี่สินะที่ผมรอคอยอยู่ โปรแกรมทันสมัยที่ผมไม่อยากเสี่ยงกด

ผมคิดไว้แล้วว่าความธรรมดามันไม่เหมาะกับที่นี่

ผมตะโกนเรียกคอปเตอร์ถามเรื่องการใช้งาน แต่อีกฝ่ายบอกว่าจะเข้ามาอธิบายให้ฟัง ผมพยายามห้ามแต่ก็ไม่ฟัง ในที่สุดเขาก็เปิดประตูเข้าในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวคาดเอวอยู่ ผมทำได้แค่รีบเปิดประตูออกมาคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่ง

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ เห็นมาหมดแล้ว”

“มันคนละสถานการณ์กัน!!”

คอปเตอร์ยกยิ้มกว้างพลางส่ายศรีษะกับพฤติกรรมของผม เหมือนได้ยินคำว่า ‘น่ารัก’ เบาๆ จากอีกฝ่าย

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นจริง การเปลือยกายต่อหน้าใครสักคนมันก็น่าอายอยู่ดี

“มาใกล้ๆ สิ พี่จะได้อธิบายได้อย่างเข้าใจใช้เป็น” คอปเตอร์เดินเข้าไปด้านในพื้นที่ฝักบัวพลางกวักมือเรียกผมให้เข้าไปด้วย ผมซึ่งระวังตัวอยู่จึงยังคงอยู่ด้านนอกผนังกระจกที่กั้นระหว่างสองพื้นที่

“หากไม่เข้ามาจะไม่อธิบายต่อนะ”

สุดท้ายผมก็เข้าไปอยู่ดี เฮ้ออออ…..

เขาอธิบายว่า อุปกรณ์นี้เป็นต้นแบบของสินค้าของบริษัทในอนาคต ปุ่มต่างๆ จะไม่มีการเขียนตัวหนังสือไว้ เพื่อให้สามารถส่งออกไปหลากหลายประเทศได้ เพียงแค่อ่านคู่มือก็สามารถเข้าใจได้ไม่ยากจากสัญลักษณ์ต่างๆ ที่ปรากฏอยู่ที่ปุ่ม แล้วหลังจากนั้น ผมก็เหมือนอยู่ในห้องจัดแสดงสินค้าที่มีผู้เชี่ยวชาญอธิบายให้ฟังโดยละเอียด เหมือนได้ยินว่าส่วนหนึ่งของผลิตภัณฑ์นี้เป็นการออกแบบของคอปเตอร์เองด้วย  (สมเป็นลูกเจ้าของบริษัท)

บรรยายไปได้สักพัก เขาก็ลองให้ผมลองทดสองใช้ดูโดยการให้ปรับอุณหภูมิ และเลือกระบบการปล่อยน้ำซึ่งมีหลายระดับความแรงก่อนจะให้ปล่อยน้ำออกมาอาบจริงๆ แต่เหมือนผมจะเป็นผู้ฟังที่ไม่ค่อยดีนัก หรือ คอปเตอร์ก็คิดจะแกล้ง น้ำที่มีอุณหภูมิสูงพอควรไหลออกจากผักบัวเหมือนฟ้าฝนรั่วในยามฤดูมรสุม (ใครที่ชอบฟังชั่นนี้น่าจะซาดิสมาก)

คอปเตอร์ที่มือไวกว่าปลดผ้าเช็ดตัวตนเองมาคลุมตัวผมและเขาบดบังน้ำไว้ และพยายามกดปุ่มเพื่อปิดน้ำ คิดว่านะครับ เพราะในทางกลับกัน น้ำไม่ได้หยุดไหล แต่อุณหภูมิถูกปรับให้เย็นลงแทนจนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นอุณหภูมิน้ำในฤดูหนาว

“ทำไมไม่ปิดน้ำ!!” ผมโวยวาย

“ก็โดนน้ำร้อนกัน ก็ต้องลดอุณหภูมิที่ผิวหนังที่โดนน้ำร้อนก่อนสิ!!” คอปเตอร์พูดพลางลดผ้าลงมา ทำให้ดวงตาผมปรับกับแสงสว่างที่มากขึ้น สังเกตดีๆ ถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายตัวเปลือยเปล่าเสียแล้ว น้ำที่ไหลบ่าลงมาจากฝักบัวก็แรงและมากพอที่จะให้ผมเปียกและหนาวสั่นไปหมด

คอปเตอร์ดึงผมไปสวมกอดไว้แน่นพร้อมกับปลดผ้าผืนที่คาดเอวผมออก ผมกะจะร้องโวยวายแต่การอยู่ภายในอ้อมกอดอีกฝ่ายก็อบอุ่นไม่เลว ท้ายสุดผมก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น กายเนื้อที่แนบติดกันทำให้ผมได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจอีกฝ่ายชัดเจน มันเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ ในขณะเดียวกันผมก็ด้วยเหมือนกัน

“เดียวปรับอุณหภูมิให้นะ” เสียงอ่อนโยนของอีกฝ่ายดังก่อนขึ้น สักพักอุณหภูมิของน้ำก็ถูกปรับให้อุ่นพอดี

“ปล่อยมือเราได้แล้วนะ วินจะได้อาบน้ำไง เราขอตัวก่อนนะ”

ผมรู้ตัวอีกทีก็เผลอกอดร่างเปลือยเขาไว้แน่น รู้สึกถึงบางส่วนของร่างกายกำลังตื่นขึ้นมาจนผมรู้สึกอายกับความต้องการของตัวเอง ในขณะที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ปิดบังความต้องการของตนเองมานานแล้ว มันแข็งขืนสู้กับพุงน้อยๆ ของผมอยู่พักใหญ่แล้ว

“เอ่อ…. ไหนๆ ก็เปียกแล้ว… ก็อาบด้วยกันก็ได้” ผมพูดอย่างอายๆ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวอีกฝ่าย

“วินเนี่ย น่ารักจริงเลย” พูดจบ คอปเตอร์ก็โน้มตัวลงมามอบริมฝีปากตนเองงับลงที่ริมฝีปากที่เผยรั้งรออยู่ก่อนแล้ว

น้ำเย็นที่ไหลจากฝักบัวฝักบัวเป็นละอองฝอยละเอียดแต่สม่ำเสมอ ซัดชโลมไปทั้งร่างของเราสองคน เนื้อผิวหนังด้านหน้าที่บดเบียดกันจนละอองน้ำไม่สามารถชะผ่านได้นั้นยังคงอบอุ่นอยู่จนผมรู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างร่างด้านหน้าและด้านหลัง

ริมฝีปากและชิวหาของคอปเตอร์ที่สัมผัสกับริมฝีปากและช่องปากของผมด้วยท่าทางหยอกเย้าที่เหมือนกับธรรมดา แต่ผมกลับรู้สึกตัวเองค่อยๆ ละลายหายเข้าไปในช่องปากของเขา เหมือนความสุขล้นเหล่านั้นได้ค่อยๆ ละลายผมเหมือนเทียนที่กำลังถูกเปลวไฟหลอมละลายและกลืนกินเข้าไปในปากอีกฝ่าย

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าใดแต่ผมที่กำลังจะขาดใจจากอาการหายใจไม่ทั่วท้องได้แต่กระเสือกกระสนถอยห่าง และหอบเอาอากาศเข้าปอดทันทีที่มีโอกาส น้ำที่ไหลบ่าจากด้านบนเหมือนฝนกระหน่ำได้ทำหน้าที่ให้ร่างกายส่วนหน้าเปียกปอนและเย็นฉ่ำจนได้ ผมตัวสั่นเทาจากความเย็นฉับพลันที่ตนสัมผัสทางด้านหน้า ทำให้อีกฝ่ายที่ยังคงใช้มือรั้งร่างผมไว้แน่นกระชับร่างผมเข้าไปกอดแนบชิดอีกครั้ง

“หนาวเหรอ?” คอปเตอร์ถามเสียงสั่น

ผมพนักหน้าตอบภายในอ้อมกอดของคอปเตอร์และพลายน้ำที่พรำตกลงมาที่หน้าอย่างต่อเนื่อง

“งั้นเรามาอบอุ่นร่างกายกันหน่อยไหม?”

ผมพยักหน้าตอบอีกครั้ง โดยที่ไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร

“งั้นรับความร้อนแรงของเราไปนะจะได้อุ่นขึ้น!!”

เพียงสิ้นเสียง ผมก็ถูกจัดท่าทางให้หันหลังให้กับเขา พร้อมถูกทำความสะอาดจากลึกล้ำโดยสบู่เหลวที่มีกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่งห้องน้ำทันทีที่กดออกมา

ผิวหนังด้านหลังทุกส่วนของผมไม่เว้นแต่จุดซ่อนเร้นถูกชโลมไปด้วยของเหลวมีฟองลื่นไหลไปทั่วพร้อมกับมืออีกฝ่ายที่นวดคลึงไปทั่ว

ในขณะที่ความรู้สึกดีกำลังเกิดขึ้นและเตลิดไปในแดนฝันไกลโฟ้นจากมือคนด้านหลัง จุดยุทธศาสตร์ก็ถูกรุกล้ำเข้ามาไม่ทันตั้งตัว ส่วนที่อุ่นเหมือนเหล็กร้อนที่กำลังนำเข้าเตาไฟเพื่อเพิ่มอุณหภูมิ ทุกครั้งที่ดันจนสุดทางก็ถูกดึงออกจนสุดทางเช่นกัน ความร้อนก่อเกิดจากภายใน ผมเริ่มไม่รู้สึกหนาวอีกต่อไป ร่างกายกลับอุ่นขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะสะกดเสียงแห่งอารมณ์นั่นไม่ไหวจนร้องออกมา

“นั่นแหละๆ ร้องออกมา ดังๆ เลย!!” เหมือนอีกฝ่ายจะชอบใจและรุกหนักขึ้นกว่าเก่า

ร่างกายเหมือนจะไม่เป็นของตนเองอีกต่อไป ผมทำตามในสิ่งที่อึกฝ่ายต้องการอย่างว่าง่าย มือของคอปเตอร์ที่โน้มรั้งศรีษะของผมจนตึงและพยายามสอดมือเข้ามาในช่องปากผมอย่างช้าๆ  ปฏิกิริยาตอบโต้ของผมทำได้ขบเรียวนิ้วที่สอดเข้ามาในปากอย่างอ่อนเบาตามจังหวะของเครื่องจักรด้านล่าง

ในที่สุดทุกอย่างก็จบสิ้นท่ามกลางละอองน้ำเย็นฉ่ำและลมหอบหายใจอันอุ่นร้อนของเราทั้งสองคน


………..

[Nattie69]

 

[Shonennihon]

“ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!!”  ผมโวยวายทันทีหลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อยแล้ว ขณะกำลังยืนเปลือยกายเช็ดละอองน้ำตามร่ายกายให้แห้ง

คอปเตอร์ไม่ได้ตอบอะไรกลับมานอกจากฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเรียงสวยด้านหน้าครบทุกซี่

“ไปเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยสิ!!” ผมโยนผ้าผืนหนึ่งที่ใกล้มือที่สุดไปใส่บุรุษที่ยืนเปลือยกายตรงหน้า

ละอองน้ำที่พรมพร่ำทุกส่วนของลอนกล้ามเนื้อตรงหน้ามันช่างเจิดจ้าแสบตาเหลือเกิน โดยเฉพาะส่วนที่พ่อให้มามากกว่าผมส่วนนั้น มันน่าหมั่นไสและน่าอิจฉาเกินไป

“ไม่ต้องอิจฉานะ เรารู้ว่ามันน่าภูมิใจที่ได้มาเยอะแต่บอกไว้ก่อนก่อนนะว่า ทั้งหมดที่เห็นเนี่ยของนายคนเดียวเลยนะ” คอปเตอร์พูดพลางผายมือออกกว้าง เผยให้เห็นร่างกายทุกส่วนชัดเจน

“หน้าด้านใครเขาจะไปอยากได้!!” แน่นอนว่าผมพูดไม่ตรงกับใจ

อีกฝ่ายเหมือนจะรู้ความในใจผมจึงได้แต่หัวเราะในลำคอ พร้อมเดินเข้ามาใกล้ทั้งอย่างนั้น อ้าแขนกว้างขยับเข้ามาใกล้

“หยุดตรงนั้น ตัวยังเปียกอยู่เลย ไปแต่งตัวให้เรียบร้อย!!” ผมทำท่าไล่อีกฝ่ายด้วยหลังมือ และสายตาจ้องขมึง

คอปเตอร์คงจะรู้ว่าผมจริงจังเลยยอมยกมือยอมแพ้และถอยหลังอย่างรวดเร็ว

ผมได้แต่ผ่อนลมหายใจออกอย่างโล่งอก เพราะหากอีกฝ่ายหนึ่งเข้ามาสวมกอด ผมคงไม่รู้ว่าจะควบคุมตัวเองได้ไหม หากโดนอีกฝ่ายแสดงความรักอีกรอบ?!?


…………….


ผมตัดสินใจคว้าเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายเตรียมไว้ให้แล้วรีบออกจากห้องน้ำก่อนที่จะโดนคอปเตอร์รุกไล่ใส่อีก ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องออกมาสิ่งแรกที่ผมเจอถึงกับทำให้ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ

คอปเตอร์วิ่งตามมาทันทีตามเสียงร้องของผมโดยที่ยังไม่ทันได้นุ่งผ้าให้เรียบร้อยเพียงหยิบผ้าเช็ดตัวตามมาด้วยเท่านั้น

“แม่!!” คอปเตอร์ร้องเสียงหลงและรีบใช้ผ้าเช็ดตัวคาดเอวปกปิดส่วนลับอย่างลวกๆ

หญิงวัยกลางคนในชุดอยู่บ้านแสนธรรมดาที่ดูมีราคาปรายตามองผมและลูกชายตนเอง ก่อนที่เค้นฝืนยิ้มออกมา

“ไปรับประทานมื้อค่ำกัน” เสียงหญิงสาวราบเรียบแต่มีความเอ็นดูอยู่ในที แต่เหมือนเสียงนั่นไม่ได้ถูกส่งมาหาผม เพราะเธอมองเพียงลูกชายเธอคนเดียวเท่านั้น

แล้วเธอก็เดินออกไปช้าๆ จนพ้นประตูห้องไป

“แม่นายอยู่ตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย??” ผมพูดขึ้นทันทีที่ประตูห้องปิดลง พลางนึกถึงเสียงตัวเองที่เปล่งออกมาขณะอยู่ในห้องอาบน้ำ

“ปกติแม่ไม่เคยเข้ามาห้องเราเลยนะ แปลกดี คง….เพิ่งจะเข้ามาแหละ” คอปเตอร์เหมือนพยายามพูดให้รู้สึกดีขึ้น

ผมพยายามไม่คิดอะไรจึงได้พยายามแต่งตัวให้เสร็จเพื่อที่จะได้ปฏิบัติภาระกิจเยี่ยมบ้านแฟนวันนี้ให้เสร็จสิ้น ในขณะที่ผมกำลังยกขาใส่ลงในกางเกงขายาวผ้านุ่มนิ่มสีเทา ผมก็ถูกผลักลงไปนอนแผ่บนที่นอนอ่อนนุ่มที่อยู่ไม่ไกล

ผมอุทานออกมาอย่างลืมตัวอีกครั้ง อาการเจ็บที่บั้นท้ายจากการทำหน้าที่แฟนในห้องน้ำยังไม่ทุเลาเลย ขณะที่ผมตั้งตัวได้และกำลังจะสบถใส่อีกฝ่าย ผมก็ถูกเจ้าของห้องโถมตัวลงมาทับในท่าทางที่เหมือนผมเป็นขนมปังแล้วเขาเป็นฮอตด็อก ผมพยายามหนีบขาฝืนสู้ดันคอปเตอร์ไม่ให้เขาเข้ามาใกล้กว่านี้ แต่สุดท้ายผมก็สู้แรงไม่ได้

กางเกงที่เพิ่งใส่เข้าไปได้ไม่ถึงครึ่งถูกดึงออกอย่างรวดเร็ว ผมถูกจัดอยู่ในท่าทางที่คิดว่าไม่รอดแน่นอน เพราะกำลังรบมาจรดจ่ออยู่ที่ประตูแล้ว มันเหนอะหนะเปียกลื่นและพร้อมสำหรับการทำศึก

ผมพยายามปฏิเสธแต่อีกฝ่ายดูเหมือนเครื่องจักรไร้จิตใจ ฃทำงานอย่างหนักจนไม่สนใจคำทัดทานจากผม

“เราไม่ไหวแล้ว นายน่ารักเกินไป!!” คอปเตอร์เอ่ยอะไรแบบนี้ซ้ำไปมา

ไม่นานผมก็ต้องปล่อยตัวปล่อยใจร่วมไปกับเขาซึ่งมันไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย เพราะความรู้สึกตอนนี้มันก็ยอดเยี่ยมมาก สุดท้ายผมทำได้แค่กอดเขาไว้แน่นและก้าวเดินไปจนสุดทางพร้อมกัน

“ออกมากินข้าวกันได้แล้ว” ไม่มีใครได้ยินเสียงประตูเพราะได้ยินแต่เสียงหอบหายใจของกันและกัน รู้ตัวอีกทีพี่ร็อคเก็ตก็เข้ามาในห้องมาเจอกับภาพที่เราสองคนยังคาราคาซังกันอยู่

ผมทำตัวไม่ถูก ทำได้แค่เอามือขึ้นปิดหน้า ส่วนคอปเตอร์รีบลุกออกไปหาปลายผ้าห่ม และดึงมาฃฃปิดร่างเปลือยเปล่าของผมไว้ ก่อนที่จะไล่พี่ชายตนเองออกจากห้องไป ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่ได้สวมอะไรนอกจากถุงยาง

สองเหตุการณ์ในวันเดียว ผมว่าวันนี้มันเกินไปมาก เกินที่จะรับไหวจริงๆ ผมคลุมโปงและอยากจะร้องไห้อยู่อย่างนั้นทั้งคืน

……………

[Nattie69]