ตอนที่ 20 สถาณการณ์คับขัน พ่อกับท่านรองกำลังจะตีกัน!! ผมจะทำไงดีวะ ต้องไปเรียกไอ้บาสให้มาห้ามทัพก่อน แล้วผมก็ต้องไปลากไอ้เพื่อนยากให้มาสังเกตุการณ์ด้วยกันเพราะอย่างน้อยq ไอ้บาสก็น่าจะเป็นโล่ทำให้ผมไม่ถูกลูกหลงได้!! เวลาท่านรองเขาโหด ก็ไม่มีใครห้ามได้นะครับ ผมเคยเห็นมาแล้ว
“แล้วมึงจะยืนแอบอยู่ตรงนี้อีกนานมั้ย?”
“…ก็กูกลัวอ่ะ”
กลัวโดนลูกหลง เพราะว่าท่านรองกับกำนันอาจจะสูสี พ่อผมก็ใช่ย่อย อดีตเด็กช่างนะครับเคยควงไม้หน้าสามมาแล้ว
“…มึงก็เข้าไปคุยดิ กูจะไปถ่ายรูปกับพ่อแม่กู”
“ไอ้สัด มึงไม่อยู่ช่วยกูก่อนเหรอ”
“…ปัญญาอ่อนแล้วมึง ท่านรองเขาไม่มาทำอะไรแบบนั้นหรอก”
“…ใครจะไปรู้”
“แล้วพ่อมึงเป็นนักเลงรึไง?”
ตอนนี้ไม่ แต่เมื่อก่อนอ่ะใช่! ตอนเด็กๆแม่เคยเล่าให้ฟังว่าพ่อสมัยวัยรุ่นนี่หัวโจกเลย ฟาดไม่ยั้ง ไม่หน้าสามหักกระจาย
“ม…ไม่ใช่”
“เออไปได้แล้ว เสียเวลาจริงๆ”
เดี๋ยวไอ้บาสสส มึงจะไม่ช่วยเพื่อนตัวโน้ยยๆหน่อยเหรอะ
แต่จะว่าไปพวกเขาก็ไม่ได้มีทีท่าจะตบตีกันแต่อย่างใด ผมเลยค่อยๆเดินด๊อกแด๊กเข้าไปหา ทั้งสองคนหันมามองผมแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน? เปลี่ยนโหมดโคตรไวยิ่งกว่าเดอะแฟลช
“ออกมาแล้วเรอะไอ้ลูกหมา มาๆถ่ายรูปกัน ท่านรองด้วย”
ผมยังงๆกับท่าทีของทั้งสองคน ผมเลยต้องไปไหว้วานให้น้องในภาคมาช่วยถ่ายรูปให้ แล้วพวกผมก็เดินมาสมทบกับครอบครัวไอ้บาส เราเลยได้ถ่ายรูปร่วมกันอีกหลายช็อต แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าพ่อกับท่านรองคุยอะไรกัน แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้ถามซักที
“ไอ้หนุ่มๆถ่ายรูปคู่ลูกชายลุงกับท่านรองให้หน่อย”
“…”
รุ่นน้องก็ทำหน้าที่ของมันไป พ่อผมนี่สิเหมือนผู้จัดการส่วนตัวยังไงก็ไม่รู้ จัดเสื้อผ้าหน้าผมให้ผมตลอดนอกจากเป็นกำนันแล้วยังมีอาชีพเสริมอีกด้วย
“ไอ้บาสมึงกลับเลยรึเปล่า ?”
“กลับดิ จะอยู่หาพ่อมึงเหรอ?”
“…ไอ้เชี่ยพ่อกูมา ไม่ต้องไปหา กูหมายถึงมึงจะกลับบ้านเลยมั้ย?”
“…ยังหรอก กูนัดกับส้มจี๊ดว่าจะไปฉลองกัน”
“ก้าวหน้านะมึงอ่ะ มีฉลงฉลอง”
“แล้วมึงอ่ะ”
“คงพรุ่งนี้ เดี๋ยวคืนนี้พ่อกูค้างด้วยแล้วกลับพร้อมกัน”
“อืม”
หลังจากถ่ายรูปกันจนรุ่นน้องมือหงิกมืองอ เราก็แยกย้ายกัน โดยที่ผม กำนันแล้วก็ท่านรองเดินออกมาที่จอดรถพร้อมกัน
“ขอบคุณท่านรองนะครับที่อุตส่าห์มา”
“อืม พอเลิกประชุมผมก็รีบออกมาเลย”
“ท้ายรถผมมีของขวัญจากแผนกบุคคลแล้วก็ของมายด์กับไอ้พลด้วย”
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมไปช่วยถือครับ พ่อเดี๋ยวผมไปขนของที่รถท่านรองแป๊บนะ”
“เออ เดี๋ยวพ่อไปช่วยถือ”
ของขวัญแสดงความยินดีของแผนกบุคคลมีเยอะมากครับ มีทั้งตุ๊กตาหลายตัว มีซองขาวด้วยท่านรองบอกว่ามาจากผู้จัดการคนที่ใส่แว่นใจดีๆอ่ะครับ เป็นซองขาว คิดว่าจะไล่ผมออกซะอีก แต่ลืมไป…ผมยังไม่ได้เข้าไปทำงานซักหน่อย แล้วก็มีตุ๊กตาน้องปั๊กตัวเกือบเท่าผมเลย น้องปั๊กนั่งหลังรถมา คงเพราะเข้าไปอยู่ในท้ายรถไม่ได้ ถ้าให้ผมเดา คงจะเป็นท่านรองที่ซื้อให้ผม
“ตัวนี้ผมซื้อให้”
ท่านเขาอมยิ้มแล้วอุ้มตุ๊กตาน้องปั๊กตัวใหญ่ เดาได้ไม่ยากเลยเวลาท่านเขาไปชี้นิ้วสั่งคนขายให้เอาน้องปั๊กใส่ถุงให้ คงขำพิลึก
“ขอบคุณครับ ตัวโคตรใหญ่ จะเข้าประตูห้องผมได้รึเปล่าเนี่ย”
“ผมเลือกตัวใหญ่ที่สุดในร้านเลยนะ แล้วก็…”
ท่านเขาอุ้มน้องปั๊กแล้วเดินไปที่หน้ารถ เปิดประตูแล้วหยิบอะไรออกมาซักอย่าง…สิ่งนั้นคือ…ช่อดอกทานตะวันสีเหลืองอ๋อยที่เป็นดอกไม้ปลอมๆ ช่อใหญ่มากแล้วก็สวยมากด้วยมายื่นให้ ผมหน้าบานยิ่งกว่าจานดาวเทียมอีกตอนนี้ ท่านเขาลงทุนมากกก ป๋าสุดๆ เสี่ยแกเปย์เก่งจริงๆ
“ทำไมท่านรองต้องซื้ออะไรให้ผมเยอะแยะไปหมดเลย?”
“…คุณไม่ชอบเหรอ?”
“ชอบครับ ชอบมาก”
“อืม…ก็ดีแล้ว เดี๋ยวมเอาไปใส่รถให้นะ”
“ขอบคุณครับ”
“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ท่านรองไปกินข้าวด้วยกันก่อนสิ”
“…ได้ครับ”
“จะได้ตกลงเรื่องที่ยังค้างกันอยู่”
“ดีครับกำนัน ผมก็อยากคุยให้เคลียร์ไปเลย”
“เรื่องอะไรพ่อ?”
“…เดี๋ยวเอ็งก็รู้…”
กำนัน!! นี่หลอกให้อยากแล้วจากไปชัดๆ ความเสือกขึ้นหน้าแล้วตอนนี้ผม อยากรู้มาตั้งนานละว่าคุยอะไรกัน พ่อผมเอารถไปจอดที่หอผมแล้วขึ้นรถท่านรองไปกินข้าว เราเลือกร้านที่ผมเคยมากินกับท่านรอง คนค่อนข้างเยอะแต่โต๊ะที่เลือกเป็นมุมที่ค่อนข้างส่วนตัว เวลาตีกันจะได้เสียงดังได้ มันใช่เหรอ!!
หลังจากสั่งอาหารแล้วเราก็กินกันอย่างเงียบเชียบผิดปกติ ไม่มีใครพูดอะไรกันเลย หลังจากกินเสร็จเตรียมจะกลับ
“ไอ้ลูกหมา เอ็งไปรอที่รถก่อน”
“ไมอ่ะ ให้ผมอยู่ด้วยดิ อยากฟังด้วย”
“คุณไปรอที่รถก่อนเถอะ”
“…”
หงุดหงิดว้อยยย คุยกันกระจุ๊งกระจิ๊งสองคน แอบจีบกันรึไง ผมล่ะอยากรู้จริงๆนะ ซักพักพ่อกับท่านรองก็เดินมาที่รถ แต่สีหน้าทั้งคู่ดูปกติดี คงไม่แอบตีกันมาหรอกนะ
“พรุ่งนี้คุณจะกลับบ้านเลยรึเปล่า?”
“ครับว่าจะกลับก่อน เดี๋ยววันศุกร์ค่อยมา แผนกบุคคลมีเลี้ยงฉลองให้”
จริงๆแล้ว Sup นัดมาคุยเรื่องวันเริ่มงาน เพราะผมรับปากว่าจะมาทำงานที่โรงงานแล้ว แล้วพวกพี่ๆแผนกบุคคลก็เลยจะเลี้ยงฉลองให้ด้วย แต่ผมยังไม่ได้บอกพ่อกับท่านรองเลยเรื่องที่รับปากจะมาทำงาน
“พรุ่งนี้คุณยังไม่ต้องกลับหรอก เดี๋ยววันอาทิตย์ผมไปส่งที่บ้าน”
“…”
ผมสกิดแขนกำนันที่นั่งอยู่ข้างหน้ารถคู่กับท่านรอง ต้องให้เกียรติพ่อผมนิดดดส์นึง เดี๋ยวจะหาว่าหลงแฟนมากกว่าพ่อตัวเอง
“เอางั้นก็ได้ ท่านรองก็ส่งให้ถึงบ้านนะ ไม่ใช่พาไปเถลไถลที่ไหน”
“…ครับ”
อ้าว! กำนันยอมง่ายๆได้ไงอ่ะ ไม่เล่นตัวเลย แต่ถึงกำนันเขาจะอนุญาตแต่รู้สึกว่าจะแอบจิกกัดน้อยๆนะ ดูไม่ค่อยเกรงใจท่านรองแล้ว หรือเป็นเพราะเรื่องที่เขาแอบคุยกัน ไปตกลงอะไรกันไว้รึเปล่าเนี่ย ท่านรองเขาแวะส่งผมกับกำนันที่หอแล้วก็กลับบ้าน
พอถึงหอ ต่อมเสือกก็กำเริบอีกแล้วครบ
“กำนันคุยอะไรกับท่านรองอ่ะ”
“ก็เรื่องของเอ็งนั่นแหละไอ้ลูกหมา”
“แล้วเรื่องอะไรล่ะ ผมยังไม่ได้ท้องนะ ไม่ต้องกลัวหรอก”
“…”
“กำนันเล่าซักที ผมรอเสือกอยู่นี่”
“ก็คุยกันเรื่องเอ็งทั้งนั้น ก็บอกให้ท่านรองเขาดูแลเอ็งดีๆ จริงๆข้าก็อยากให้ท่านรองเขาแต่งเข้าบ้านเรานะ แต่เขาไม่ยอม เลยยังตกลงกันไม่ได้ เลยว่าจะ…”
“เดี๋ยวๆกำนัน ช้าก๊อนนน!!”
“อะไรของเอ็ง”
“คิดอะไรไปนู่นแล้ว แค่เป็นแฟนกันเฉยๆเองนะ”
“เออ ซักวันก็ต้องได้กันอยู่ดี”
“อ…อะไรบ้าเหรอ เขินง่ะ”
“…มาทำตัวน่ารักมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งข้าหล่ะอยากจะถีบ”
“…กำนันนี่ลูกนะ จะทำงั้นได้ไงอ่ะ”
“อยู่ด้วยกันก็ฟังท่านรองเขาบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ดื้อ เถียงคำไม่ตกฟาก”
ตกฟากก็คอหักตายอ่ะดิกำนันก็ แต่มาโหมดนี้ก็แปลกๆยังไงไม่รู้ เหมือนสอนลูกสาวเวลาจะแต่งงานออกเรือน?
“ไม่เถียงหรอก ผมเด็กดีจะตาย”
“…เอ็งลูกข้าทำไมข้าจะไม่รู้ว่านิสัยเอ็งเป็นยังไง แล้ววันอาทิตย์ก็อย่ากลับให้มันมืดนักล่ะ”
“ครับ”
สองพ่อลูกเข้านอน พรุ่งนี้กำนันต้องรีบกลับ เดี๋ยวลูกน้อง(หมา) อดข้าวตาย นี่ก็ฝากข้างบ้านดูอยู่ จริงๆแล้วกำนันรักหมามากกว่าผมอีกนะครับ หมาหัวเน่าก็ผมนี่แหละ
“กำนันขับรถดีๆหล่ะ”
“เออน่า มือชั้นนี้แล้ว”
“ถึงแล้วโทรมาด้วย”
“เออ สั่งเป็นย่าเอ็งเลย”
“ก็ผมเป็นห่วง เดี๋ยวไม่มีใครทอดหมูให้กิน”
“เออๆ ไปแล้ว วันอาทิตย์อย่ากลับมืด”
กำนันพูดเป็นร้อยรอบแล้วมั้งเนี่ย พ่อกลับไปแล้ว ผมก็ชักจะเริ่มหิวว่าจะไปหาอะไรกินซักหน่อย
‘Rrrrrrrrr’
โอ๊ะโอ! ท่านรองโทรมา จะว่าไปผมก็คิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย ตั้งแต่จูบกันที่สวนสนุกก็ยังไม่ได้ถูกเนื้อตัวกันเลย คิดแล้วจั๊กจี้ หัวใจ คริคริ! รับสายดีกว่าเดี๋ยวเกิดท่านเขาไม่รอ วางสายไปผมนี่แห้วแดกแน่
“ครับ?”
“กำนันกลับไปรึยังครับ?”
“กลับแล้วครับ ท่านรองมีอะรึเปล่าครับ?”
“อยากมาบ้านผมรึเปล่า?”
“อยากครับๆ”
รีบตอบให้ไวกลัวท่านเขาจะเปลี่ยนใจ นอกจากหน้าผมที่ด้านมากแล้วใจผมยังง่ายมากอีกด้วย ท่านเขาอ่อยขนาดนี้ผมก็ต้องติดกับให้เร็วที่สุด
“เดี๋ยวผมไปรับนะ”
“ครับๆได้ครับ”
รีบเก็บเสื้อผ้า เผื่อท่านรองเขาอนุญาตให้ค้างคืนได้ โอ้ยๆ ผมกลายเป็นคนแรดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน!
“คุณแบกกระเป๋าอะไรมาด้วยเหรอ?”
“เสื้อผ้าไงครับ คืนนี้ผมค้างด้วยน้า”
อ้อนไว้ ทำหน้าทำตาใสซื่อเผื่อท่านเขาจะใจอ่อน
“ไม่ได้…ตอนเย็นผมมาส่ง”
“ทำไมอ่ะครับ ขอผมค้างด้วยสิ”
“ผมไม่ให้ค้าง!!”
“ท่านรองใจร้าย…”
เจ้าปั๊กน้อยเอ๊ย! ทำไมดื้อขนาดนี้ ดูสิงอนแก้มป่องแล้วหมั่นเขี้ยวจนอยากจะกัด ผมให้เจ้าปั๊กน้อยค้างคืนด้วยไม่ได้เด็ดขาด กลัวใจตัวเอง กลัวว่าจะไปทำอะไรน้องเข้า รับปากกำนันไว้แล้วว่าจะดูแลดีๆก็ตอนที่คุยกันนั่นแหละครับ จริงๆก็ม่มีอะไร ผมยังแปลกใจที่กำนันยอมรับเรื่องที่ผมคบกับเจ้าปั๊กน้อยได้ง่ายๆ แต่กำนันเป็นคนหัวสมัยใหม่เข้าใจโลก ตอนแรกก็คิดว่าอาจจะโดนลูกซองซักเม็ดสองเม็ดที่ไหนได้จะให้ผมแต่งเข้าบ้านซะอีก แต่คงเป็นไปไม่ได้ถึงผมจะรักจริงหวังแต่งก็เถอะแต่คงทำถึงขนาดนั้นไม่ได้หรอก
“คุณอยากกินอะไร วันนี้ผมตามใจหนึ่งวัน แต่ไม่ให้ค้างคืน”
“…”
เจ้าปั๊กน้อยหันมามองด้วยแววตาเจ้าเล่ ยิ่งคบกันไปนานๆก็ยิ่งรู้ว่าน้องใจกล้าหน้าด้านมากอ่ะ
“ว่ายังไงครับ?”
“จริงเหรอครับที่ว่าจะตามใจผม?”
“…ถ้าเป็นเรื่องที่ผมทำได้”
“ผมขอคิดก่อนน้า…”
อืม…ไม่ค่อยน่าไว้ใจซักเท่าไร น้องคงไม่คิดอะไรสัปดนหรอกนะ ผมก็กลัวจะยับยั้งใจตัวเองไม่ไหวเหมือนกัน
“งั้นท่านรองทำกับข้าวให้ผมกินได้มั้ยล่ะครับ”
“อืม ได้สิ”
ก็ยังดีที่ไม่ขออะไรแปลกๆ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากหรอกนะ แต่เป็นผู้ใหญ่กว่าก็อยากให้เกียรติน้อง
“ผมอยากกินราดหน้าหมูกรอบครับ”
เรียกร้องมาแต่ละอย่างทำเอาผมเกือบไปไม่เป็นเลยนะเจ้าปั๊กน้อย แต่ผมก็อยู่คนเดียวจนชินเรื่องทำกับข้าวก็ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงอะไรอยู่แล้ว
“…โอเค แต่ต้องไปซื้อวัตถุดิบก่อน คุณทนหิวได้รึเปล่า?”
“สบายมากครับ”
ยังหันมายิ้มตาหยีอีก ความน่ารักถึงขั้นแม็กแล้วตอนนี้ ผมต้องใจเย็นๆเดี๋ยวเสียผู้ใหญ่หมด ผมเลี้ยวรถเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้บ้านแล้วซื้อวัตถุดิบที่ต้องการ เจ้าปั๊กน้องก็ให้ความร่วมมืออย่างดีช่วยถือของมาใส่ท้ายรถ
“ท่านรองทำกับข้าวเก่งนะครับ”
“…ผมอยู่คนเดียวก็เลยทำกินเองบ่อยๆ”
“อ่อครับ ท่านรองเคยมีแฟนมั้ยครับ?”
“…เคยมีตอนสมัยเรียน คุณถามทำไมเหรอ?”
“เปล่าครับ แค่อยากรู้เฉยๆ”
“ยังรักเขาอยู่มั้ยครับ?”
“ไม่หรอก ความจริงเขามาขอคบ ก็เลยลองคบกัน”
“แล้วทำไมเลิกกันล่ะครับ?”
“อืม…ไม่รู้สิ…อาจจะเพราะผมไม่ได้รักเขาละมั้ง วันที่เขามาบอกเลิก เขาบอกว่าผมดูไม่ค่อยสนใจเขา ไม่ค่อยโทรหาเขา เขาเลยทนไม่ไหว บอกเลิกผมก่อน”
“อ่อครับ แล้วกับผมล่ะครับ ชอบผมจริงรึเปล่า?”
“อืม จริงครับ”
ผมไม่รู้หรอกว่าเจ้าปั๊กน้อยจะเชื่อรึเปล่าแต่คำพูดของผมที่ตอบน้องไป มันมาจากใจของผมจริงๆ
“ถ้าท่านรองชอบผมจริงๆ ผมก็ชอบท่านรองจริงๆเหมือนกัน”
คืออะไร ยังไงเหรอเจ้าปั๊กน้อย
“…ครับ”
“แต่ถ้าท่านรองหลอกผม ผมจะโกรธจริงๆด้วย”
เหมือนได้ยินเสียงแฮร่ๆดังมาจากน้องยังไม่รู้ น่ากลัวจังเลยครับ หึหึ…
“ถ้าเป็นอย่างนั้นๆจริง ผมคงโดนกำนันยิงไส้แตกไปแล้วแหละ”
เพราะวันนั้นนอกจากจะสั่งให้ผมดูแลเจ้าปั๊กน้อยให้ดีๆ ยังขู่มาด้วยว่าถ้าทำให้น้องเสียใจจะไม่ปล่อยผมไว้แน่ๆ ดูแกขาดๆเกินๆแต่เรื่องลูกชายสุดที่รักแกจริงจังมาก
“อิอิ จริงครับ”
ผมกับน้องก็นั่งดูทีวีไป เจ้าปั๊กน้อยก็นั่งเล่นกับเจ้า(หมา)ปั๊กไป ดูเขาทั้งสองก็สนิทกันดี ผมก็เบาใจ?
“ปั๊กมานี่มา”
เจ้าปั๊กน้อยกระดิกหางวิ่งเข้าไปหาเจ้าปั๊กคน หายใจฟืดฟาดใส่ เล่นกันอย่างสนุกสนาน มีเลียหน้าเลียปาก ผมชักจะอิจฉาเจ้า(หมา)ปั๊กหน่อยๆแล้ว
“คืนนี้ผมค้างที่นี่ไม่ได้จริงๆเหรอครับ?”
“ผมบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ ไปเก็บกระเป๋าเดี๋ยวผมไปส่งที่หอ”
“…ท่านรองอ่ะ ผมอยากค้างที่นี่จริงๆนะ”
น่าตีจริงๆเลยเด็กคนนี้ ต้องขู่ให้กลัวซะบ้างแล้ว
“คุณมานี่เลย!”
ผมไปลากแขนเจ้าปั๊กน้อยมาจากเจ้า(หมา)ปั๊กด้วยความหึงหวง? หวงแฟนตัวเองกับหมาก็ได้นะผมเนี่ย
“ท่านรอง!!”
ผมกดเจ้าปั๊กน้อยลงที่โซฟา น้องทำหน้าตกใจหน่อยๆ คงไม่คิดว่าผมจะทำอะไรล่ะสิ บางทีผู้ใหญ่อย่างผมเรื่องความอดทนก็มีจำกัดเหมือนกันนะ ผมโน้มใบหน้าลงไปที่เจ้าปั๊กน้อยที่กำลังทำตาเหลือกอยู่ตอนนี้ จูบเบาๆที่มุมปากเล็กๆนั่นเพื่อสั่งสอน
“ท่านรอง…”
กลายเป็นว่าเจ้าปั๊กน้อยจูบตอบอย่างหนักหน่วง น้องพยามยามดันลิ้นเข้ามาในปากผม
“อา…ปั๊กเดี๋ยว…”
เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆเจ้าปั๊กน้อย!! จะมาทำผมใจแตกจริงๆแบบนี้ไม่ได้นะ!
ผมยืดมือน้องได้ก็จับกดไว้บนโซฟา
“นี่คุณ…หยุดเลย! ทำอะไรของคุณ?”
“ก็ท่านรองเริ่มก่อนนี่ครับ”
ยังมาทำหน้าใสซื่ออีก ถ้าผมยั้งไม่อยู่ล่ะก็ จะเกิดอะไรขึ้นรู้มั้ย???
“เฮ้ออ!! กลับ ผมไปส่ง”
ผมลุกขึ้นยืน เดี่ยวเจ้ามังกรยักษ์ตื่นขึ้นมาจริงๆจะยุ่ง
“ท่านรอง!!”
น้องไม่ยอม?? แต่ผมสัญญากับกำนันไว้ ต้องรักษาสัญญา
“ปั๊กน้อย ไม่เล่นแล้ว เร็วผมไปส่ง”
“งั้นขอผมจูบทีนึงก่อน แล้วจะกลับ ไหนท่านรองบอกว่าวันนี้จะตามใจผมไง?”
“…ก็ได้ครับ”
ผมก็ต้องตามใจ เพราะสัญญาไว้แล้วนี่ ผมนั่งลงที่โซฟาอีกครั้ง น้องขึ้นมานั่งบนตัก ท่านั่งค่อนข้างล่อแหลมนะ แล้วกดจูบลงมาที่ปากผม พยายามสอดลิ้นเข้ามา เราจูบกันอยู่ซักพัก ผมก็ต้องหยุดเอาไว้เพื่อไม่ให้อะไรมันเลยเถิดไปมากกว่านี้
“คุณรู้รึเปล่าว่ากำลังทำอะไรลงไป?”
“ผมต้องรู้สิ ผมไม่ใช่เด็กน้อยนะ”
“แล้วคุณ?”
“เป็นแฟนกันเรื่อง Sex มันก็เป็นเรื่องปกตินะครับท่านรอง”
“…”
ผมจะบอกน้องยังไงดีเนี่ย เด็กมันดื้อจริงๆ
“เอาไว้คราวหน้า ผมจะสอนให้คุณไม่กล้าอีกเลย!”
“ผมจะรอครับ…”
ยังมายิ้มอีก ดื้อตาใสจริงๆ แล้วคราวหน้าผมจะรอดรึเปล่าเนี่ย!!
จบตอนที่ 20
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
