พิมพ์หน้านี้ - ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 29 14/12/2020

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => ข้อความที่เริ่มโดย: MJTogether ที่ 07-07-2020 20:46:10

หัวข้อ: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 29 14/12/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 07-07-2020 20:46:10
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

###ผลงานในเล้าเป็ด###

ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72171.0#gsc.tab=0)

Yes or NO ใช่หรือไม่ ? ความรูสึกนี้! (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72123.msg4042797#msg4042797&gsc.tab=0)

รักไสยไสยของนายแว่น (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72262.0#gsc.tab=0)


 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

### ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว ###



Introduction

        ผมเป็นแค่เด็กฝึกงานเองน้า พี่เป็นถึงรองผู้จัดการแผนกจะมากินหัวผมแบบนี้ไม่ได้ มันไม่ได้เข้ากับหน้าหล่อๆของพี่เล๊ยย เข้ากะดึก แล้วอารมณ์เสียเหรอ หรือเมนไม่มา หรือหมาที่บ้านไม่ให้กอด อย่ามาลงที่ผ๊ม
   ชีวิตเด็กฝึกงานของผมจะเป็นยังไง เกือบจะโดนท่านรองแผนกโปรดักชั่นกินหัวอยู่ทุกวี่ทุกวัน ผมไม่ใช่ลูกน้องพี่เค้าซักหน่อย แต่พี่เขาหล่อเนอะ เท่ด้วยอ่ะ แต่ปากพี่มันนะ ไม่น่าให้อภัยจริงๆ



 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18









หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 07-07-2020 20:49:23
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18



ตอนที่ 1


“ช่วยด้วยค่า! ช่วยด้วย คนวิ่งราวกระเป๋า”
“หืม อะไรนะ คนวิ่งราว”
ผมหันไปมองตามเสียงผู้หญิงที่ร้องขอให้ช่วย
“เฮ้ย ! หยุดก่อนมึง…”
แล้วผมก็วิ่งตามไอ้โจรห้าร้อยที่กระชากกระเป๋าป้าคนนั้นไป
“หยุดนะมึง”
มันวิ่งนำผมอยู่ซัก 10 เมตรได้
‘โครม’
ไอ้โจรห้าร้อยสะดุดเท้าใครคนหนึ่งล้มลง แต่มันรีบลุกขึ้นทำท่าจะวิ่งต่อ เจ้าของขาเรียวยาวคนนั้นเตะปาบเข้าไปที่สีข้างไอ้โจรคนนั้นทันที มันล้มกลิ้งเลยครับ โหท่าโคตรเท่อ่ะ หล่อเลยสัด ผมวิ่งเข้าไปใกล้แล้วช่วยจับไอ้โจรใจทรามนั่นกดลงที่พื้นทันที
“ขอบใจมากนะจ๊ะพ่อรูปหล่อ”
ป้าเจ้าของกระเป๋าหันไปขอบคุณพี่ขายาวคนนั้น เออ หล่อจริงว่ะ แต่หน้าดุชิบหาย
“ไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวก่อน”
“เดี๋ยวสิจ๊ะ ไปกินน้ำกินท่าที่บ้านป้าก่อนสิ ป้าอยากขอบคุณที่ช่วยเหลือ”
“ผมรีบ”
แล้วพี่แกก็เดินจ้ำอ้าวไปเลย อ้าวปล่อยกูนั่งกดหัวไอ้นี่อยู่คนเดียว
“ขอบใจเหมือนกันนะจ๊ะพ่อหนุ่ม”
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ”
พอดีมีตำรวจวิ่งมาพอดี หลังจากที่มีพลเมืองดีจับโจรได้  ไม่เคยทันซักทีพี่ตำรวจเนี่ย แล้วพี่ตำรวจก็เดินมาคุยกับคุณป้า หลังจากจับโอ้โจรกระชากกะเป๋าไว้
“เดี๋ยวน้องไปให้การที่โรงพักหน่อยนะ ยังหนุ่มยังแน่น เก่งนะเรา จับโจรได้”
“เอ่อ จริงๆแล้ว มีผู้ชายอีกคนที่ช่วยนะพี่ตำรวจ”
“แล้วเขาไปไหนแล้วล่ะ”
“ไม่รู้ เห็นเดินไปแล้ว”
กูก็ยังงๆ เลยทำดีไม่เอาหน้า เท่ชิบหาย
หลังจากนั้นผมก็ไปโรงพัก ตำรวจไม่ได้ซักถามอะไรมาก เพราะพยานรู้เห็นเยอะ ซักพักผมก็กลับหอ พรุ่งนี้ต้องเข้ามหาวิทยาลัย เพื่อยื่นเรื่องขอฝึกงานครับ
อ้อลืมแนะนำตัว สวัสดีครับ ผมชื่อหมอก ชื่อจริง ปฐพี นักศึกษาปีสี่ มหาวิทยาลัย xxx คณะรัฐศาสตร์ครับ กำลังหาที่ฝึกงานอยู่ ที่เล็งๆไว้ก็โรงงานผลิตผลไม้ระป๋องแถวใกล้มอผมนี่แหละ ไม่ต้องหาไกล แต่ก็ไม่รู้นะว่าเขาจะรับผมรึเปล่า
“เออ ไอ้หมอกมึงจะเลือกที่ฝึกงานที่ไหนวะ”
ไอ้บาส หรือไอ้บวรเพื่อนผมเอง เพื่อนข้างหอในหอพัก มันก็อยู่ปีสี่ แค่คนละคณะกับผม มันเรียนวิทยาศาสตร์ สาขาโทคโนโลยีอาหาร
“กูก็เล็งไว้อยู่ พรุ่งนี้กูจะไปคุยกับอาจารย์ให้ทำหนังสือขอเข้าฝึกงานให้”
“เหรอ กูได้ที่โรงงาน xxx ฝึกในไลน์ผลิต”
“เฮ้ยจริงดิ กูก็เล็งโรงงานนี้อยู่ แต่คนน่าจะเลือกเยอะเพราะอยู่ใกล้มอเรา”
“เออจริง นี่กูต้องตบตีแย่งชิงกับพวกผู้หญิงในสาขากู กว่าจะได้มา”
ห่า ไปตบตีแย่งชิงที่ฝึกงานกับพวกผู้หญิง กูล่ะสมเพชมึงจริงๆ
“ไม่ต้องทำหน้าสมเพชเวทนากู กูไม่ได้ไปตบจริงๆ”
อ้าวเหรอ กูนึกว่าจริงๆ ก็เห็นมึงบอกว่ารำคาญพวกผู้หญิง คิดว่าจะไปตบเขาจริงๆ
“เออ กูรู้หรอกน่า”
“มึงไม่รู้จริงๆเถอะ ยิ่งบื้อๆอยู่”
“สัด ด่ากูอีก”
   เป็นอันว่าจบบทสนทนา ไอ้บาสมันชอบว่าผมบื้อๆ เซ่อๆ ประจำ เห็นกูหน้าตาดีหน่อย อิจฉากูสิ กูหล่ออ่ะ จะบื้อจะโง่หน่อย ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่เนอะ
   หลังจากที่ผมยื่นเรื่องฝึกงาน ผลที่ได้ก็คือ ผมได้ไปฝึกงานที่โรงงานที่หวังไว้จริงๆ ฝึกในแผนกบุคคล ซึ่งค่อนข้างตรงกับที่เรียน
“ตกลงมึงได้ที่ฝึกงานรึยังเนี่ย”
“เออ ไก้ที่เดียวกะมึงแหละ”
“เฮ้ยจริงดิ ดีๆ จะได้มีเพื่อน”
   ผมกับไอ้บาสคุยกันอยู่ที่โรงอาหารขณะกำลังนั่งกินข้าวกัน โรงอาหารมหาวิทยาลัยผม กับข้าวอร่อยนะ ให้เยอะด้วย
“แต่กูไปฝึกพร้อมผู้หญิงในสาขาอีกคน”
“เหรอ สวยมั้ยวะ”
 “สวย แต่…”
จริงดิ จะได้ไปฝึกงานกับสาวยสวย แต่ ? แต่คืออะไร
“แต่อะไรวะ?”
“สวยแต่แรด”
“ห่า ไปว่าเขาแรด เดี๋ยวเขาได้ยินก็ตบฟันหักหรอก”
“เหอะ ผู้หญิงสมัยนี้ ไม่มีแบบเรียบร้อยๆมั่งเหรอวะ นุ่งกระโปรงนี่ผ่าไปถึงตูดแล้ว”
“ห่า พูดซะกูเห็นภาพเลย สัด”
   ไอ้นี่มันชอบบ่น เบื่อพวกผู้หญิง รำคาญมั่งแหละ มันหน้าตาดี ก็เลยมีผู้หญิงมาขายขนมจีบอยู่บ้าง แต่มันไม่ค่อยสน ไอ้นี่มันชอบสาวเรียบร้อย
“สมัยนี้แล้ว ไม่มีหรอกมันสเปคมึงอ่ะ ไปบวชง่ายกว่า”
“แล้วเขาชื่ออะไรอ่ะ เผื่อกูรู้จัก”
“ชื่อส้ม”
“อ๋อ ส้มจี๊ด ที่สวยๆ หุ่นดีๆใช่ป่ะ”
“เออ นั่นแหละ”
โห จะได้ไปฝึกงานกับสาวสวยหุ่นดี นมโต ดีใจชิบหาย ชีวิตมหาวิทยาลัยสี่ปีของผมที่เคยแห้งเหี่ยว อาจจะมีชีวิตชีวาขึ้นมาก็ได้ใครจะรู้
“หน้าตามึงนี้ตอนนี้ดูตอแหลมาก ไอ้หมอก”
เชี่ย กูออกจะหล่อ มาหาว่าหน้าตากูดูตอแหล
“สัด เดี๋ยวกูโบกหัวแตก”
   ชีวิตประจำวันของผม ช่วงนี้นอกจากไม่เรียนรอแต่ฝึกงาน ก็ต้องมานั่งเถียงแข่งกับไอ้บาสนี่แหละครับ สนุกดี บางทีก็อยากถีบมันเหมือนกัน
“เดี๋ยววันนี้กูไปหน้ามอ มึงจะเอาอะไรมั้ย”
ผมว่าจะออกไปซื้อของใช้ซักหน่อย พวกยาสีฝัน ผงซักฟอกหมดแล้ว
“เออ ผัดไทยที่อยู้ข้างเซเว่นให้กูห่อหนึ่ง”
“เออๆ”
   แล้วผมก็ขับน้องฟ้าสกูปี้คู่ใจ ออกไปหน้ามอ ผมจอดรถข้างเซเว่น แวะไปสั่งผัดไทยให้ไอ้บาสมันก่อน
“เฮ้ย นี่คุณหาคนให้ผมไม่ทันเหรอ”
“แล้วเมื่อไรผมจะได้คน”
“เห็นพูดอย่างนี้มาตั้งแต่เดือนที่แล้ว”
“เออๆ ไม่ได้เรื่องเลย แค่นี้แหละ”
   ไอ้พี่คนนี้มันน่าคุ้นๆนะ แต่ดูอารมณ์เสียชิบหาย หน้าตาแม่งโหดสัด แต่ช่างมันเถอะ ผมเดินเข้าไปซื้อของในเซเว่นแล้วออกมาเอาผัดไทยที่สั่งไว้
“ป้าผัดไทย ผมเท่าไรอ่ะ”
“30 บาทจ๊ะ”
ผมยื่นแบ็งค์ 20 บาทให้ป้าไป 2 ใบ แล้วยื่นมือไปรับถุงผัดไทย
‘หมับ’
หืม ใครหยิบของกูไป เฮ้ยไอ้หน้าหล่อหยิบถุงผัดไทยผมไป
“เฮ้ย นั่นมันของผมนะ”
 “ของผม ผมจ่ายแล้ว”
ยังมีหน้าหันมาเสียงเข้มใส่ผมอีก
“แต่ผมก็จ่ายแล้ว”
เอาเด่ะ ผมก็ไม่ยอมอ่ะ
“ผมจ่ายก่อน”
เฮ้ย มันเป็นเด็กรึไงมายืนเถียงกับผมอ่ะ
“เดี๋ยวจ๊ะพ่อหนุ่ม ของพ่อหนุ่มน้อย ถุงนี้จ๊ะ”
อ้าวป้า พูดช้าอีก ผมหน้าแตกแล้วเนี่ย
“อ่อ เหรอะครับ แหะๆ”
แล้วผมก็รับผมผัดไทยมาจากป้า อายครับ หน้าชาเลย
“หน้าคุ้นๆนะเรา”
ไอ้พี่คนนี้มันมองหน้าผม แล้วทำท่านึก อืมผมก็ว่ามันหน้าตาคุ้นๆ
“พี่ใช่คนที่เตะก้านคอไอ้โจรกระชากกระเป๋ารึเปล่า”
พี่มันพยักหน้ารับ
“เฮ้ยย จริงดิ เท่สัดเลยพี่”
ผมยังจำท่าเตะของพี่มันได้ หล่อสัดเลย พี่มันหลี่ตามองผมแล้วมันก็เดินหนีไป อ้าว กูชมแล้วทำไมเดินหนีวะ
แล้วผมก็แว้นน้องฟ้าของผมกลับหอทันที เหลือเวลาอีก 1 สัปดาห์ที่จะต้องไปฝึกงาน เอิ่ม เริ่มตื่นเต้นล่ะ หลังจากผ่านไป 1 อาทิตย์ ผมกับไอ้บาสได้มายืนยังหน้าโรงงานแห่งนี้ โรงงานที่รับพวกผมเข้าฝึกงาน
“แม่งโคตรใหญ่ว่ะ”
“เออ รั้วยาวชิบหาย มีพนักงานเยอะมั้ยวะ”
“นี่มึงไม่หาข้อมูลโรงงานเขามั่งรึไง มีพนักงานหลายพันคนอยู่นะเว้ย”
“เฮ้ยจริงดิ กูคิดว่าไม่น่าจะเยอะขนาดนั้นนะ”
“มึงนี่เคยสนใจอะไรกับเค้ามั่งวะนอกจากแดก”
“นอกจากแดกแล้วผมก็ไม่สนใจอะไรเลยครับ คุณบาส”
   เราก็คุยกันมาจนถึงหน้าประตูรั้วโรงงาน บอกพี่ รปภ. ว่าจะมาฝึกงาน แกก็ให้แลกบัตรแล้วชี้ไปทางห้องฝ่ายบุคคล ผมกับไอ้บาสเปิดประตูเข้าไป โอ้โห ห้องสมัครงานเหรอวะ วุ่นวายชิบหาย มีพนักงานอยู่ประมาณ 20 คนได้ เดินไปเดินมา คุยกันจ้อกแจ้กจอแจ เอิ่มที่นี่ ยูนิฟอร์มเป็นเสื้อโปโลสีดำแฮะ บรรยากาศเป็นแบบโรงงานจริงๆ
“เอ่อ สวัสดีครับ ผมชื่อ ปฐพี มาฝึกงานวันแรกครับ”
“สวัสดีครับผมชื่อบวร มาฝึกงานเหมือนกันครับ”
“อ่อ น้อง เดี๋ยวน้องไปติดต่อพี่น้ำฝนนะ พี่เขาดูแลน้องฝึกงาน”
พี่คนตัวอวบๆระยะสุดท้าย ชี้ไปทางพี่ผมยาวตัวผอมๆที่นั่งด้านใน
“อ่อ ครับๆ ขอบคุณครับ”
คงจะเห็นว่าผมมีมารยาทกันล่ะสิ อืมๆ วันแรกก็ต้องทำตัวดีหน่อยครับ เดี๋ยวเสียภาพพจน์ที่มีอยู่น้อยๆนี้หมด
“พี่น้ำฝนใช่มั้ยครับ สวัสดีครับผมชื่อปฐพี่ มาฝึกงานวันแรกครับ”
ผมไหว้พี่เขา จะว่าไปสาวโรงงานนี่ก็สวยดีเหมือนกันนะครับ
“สวัสดีครับ ผมชื่อบวรครับ”
“อ๋อ น้องสองคน มาๆเดี๋ยวพี่ให้กรอกใบสมัคก่อนนะ เดี๋ยวไปเข้าห้องอบรม มีน้องส้มจี๊ดรออยู่ในห้องแล้ว รู้จักกันมั้ย เห็นว่าเรียนที่เดียวกัน”
“รู้จักครับ”
ผมตอบไปเข้าไปแทน ส่วนไอ้บาสแอบทำหน้าเบะใส่ผม
“ดีๆ จะได้ไม่ต้องแนะนำมาก”
แล้วพี่แกก็ยื่นใบสมัครมาให้ผมกับไอ้บาสกรอก อธิบายขั้นตอนการฝึก แล้วก็ให้ไปอบรมปฐมนิเทศ ผมก็ไปเจอกับส้มจี๊ดคนสวย ทักทายกันนิดหน่อย แล้วก็อบรมยาวครึ่งวันเลย หลังจากอบรมเสร็จ พี่น้ำฝนก็ให้ไปกินข้าวที่โรงอาหาร มีหลายร้านอยู่ ราคาแค่ 20 บาทเองอ่ะ ถูกกว่าที่มหาวิทยาลัยผมอีก แถมให้เยอะด้วย พวกผมก็มานั่งหน้าเจ๋ออยู่ในห้องประชุมเล็กๆในแผนกบุคคล
“เอ่อ เดี๋ยวพี่แนะนำตัวก่อนนะ พี่ชื่อน้ำฝนเป็น **HR Officer ดูแลน้องๆฝึกงาน เอาหล่ะที่นี้น้องๆและนำตัวเลยค่ะ”
“หนูชื่อส้มจี๊ดค่ะ อยู่ Food Science ค่ะ”
“ผมชื่อหมอกครับ เรียนรัฐศาสตร์ครับ”
“ผมชื่อบาสครับ Food Scienceครับ”
“ค่ะ น้องบาส น้องส้มจี๊ด ต้องฝึกที่ แผนกผลิต ส่วนน้องหมอกเนอะ อืม น้องหมอกต้องฝึกที่ แผนกบุคคลค่ะ”
“ครับ”
อันนี้ผมก็ทราบอยู่แล้วแล่ะครับพี่คนสวย ก็ผมเรียนรัฐศาสตร์จะให้ไปฝึกที่ แผนกผลิตได้ไงล่ะครับ แอบบ่นในใจครับ กลัวโดนโบกหัว แล้วพี่น้ำฝนก็พาไปถ่ายรูปทำบัตรนักศึกษาฝึกงาน อย่างเท่อะครับ ไม่ให้กูเก็กหล่อทันเลย กดแชะเดียว หน้าเหวอรึเปล่าก็ไม่รู้ แล้วก็พาไปสแกนนิ้วครับ ที่นี่ต้องสแกนนิ้วเข้า – ออกงาน จริงๆแล้วฝึกงานผมได้ตังนะ วันละตั้ง 100 บาท พอซื้อข้าวกินเลยนะ ดีจริงๆ
“เวลาเข้างานหรือเลิกงานต้องสแกนนิ้วนะคะ น้องๆจะเข้างาน 8 โมง เลิก 5 โมง”
พี่น้ำฝนก็อธิบายไปเรื่อยๆ ถึงระเบียบต่างๆของโรงงาน
“ตกลงพวกคุณยังหาคนให้ผมไม่ได้เหรอ”
“ยังได้ไม่ครบค่ะ ตอนนี้พอจะมีเข้าอาทิตย์หน้า 20 คน”
“ผมก็บอกอยู่นี่ว่าคนไม่พอ แล้วทำไมยังหาไม่ได้”
“พอดีตอนนี้มีห้างเปิดใหม่ที่ในเมือง เลยไม่ค่อยมีคนอยากมาทำงานโรงงานน่ะค่ะ”
“ผมไม่ฟังข้อแก้ตัวอะไรทั้งนั้น ยังไงพวกคุณก็ต้องหาคนให้ผมให้ทันภายในอาทิตย์หน้า”
นั่นมันไอ้พี่ฮีโร่ที่กระโดดเตะไอ้โจรห้าร้อยนี่หว่า หน้าดุยังไม่พอ เสียงดังชิบหาย เปิดประตูออกไปที ประตูแทบหลุด ขนาดกูยืนฟังห่างๆ ยังเกือบช๊อค ชิบหายแล้ว บรรยากาศการทำงานมันไม่สวยหรูเลยเว้ย
“เอ่อ ไม่ต้องตกใจนะคะ คุณเมฆาน่ะค่ะ รองผู้จัดการแผนกผลิตค่ะ”
ไอ้บาสตาเหลือกเลย ว้ายๆ สมน้ำหน้า ว่าที่หัวหน้ามึง หน้าตาก็ดีแต่ดุอย่างกะหมา ผมเลยยักคิ้วให้มัน มันเลยถองผมมาทีนึง
“เดี๋ยวเหอะมึง”
ผมหันไปค้อนให้มันเดี๋ยวกูก็โบกให้
 “น้องหมอก พี่จะพาไปแนะนำให้รู้จัก Sup พี่นะ แล้วก็หลังจากนั้นพี่จะพา น้องส้มจี๊ดกับน้องบาสไปที่แผนกผลิต”
เอ่อ พี่ ไอ้ซุป นี่มันอะไร ซุไปไก่เหรอ มันเอาไว้กินมั้ย แนะนำได้ด้วยเหรอ ผมยังไม่ทันได้อ้าปากถามพี่แกก็เดินนำไปแล้ว
“Sup คะ นี่น้องหมอก น้องฝึกงานจะมาฝึกในแผนกเรา”
“ส่วนนี่ Sup หัวหน้าพี่ค่ะ”
“สวัสดีครับพี่ซุป”
“ฮ่าๆ เออน้องตลกดีว่ะ พี่ชื่อมายด์ ตำแหน่ง Supervisor ที่แปลว่าหัวหน้างานอ่ะ ไม่ได้ชื่อซุป”
‘เพล้ง’ เสียงหน้าผมแตกครับ ไอ้บาสกับส้มจี๊ดคนสวยแอบขำจนท้องแข็ง จะว่าไปทั้งสองคนอ่ะ รู้เหรอว่าซุปคืออะไร ทำมาหัวเราะกู
“อ่อครับ พี่มายด์ ผมก็นึกว่าพี่ชื่อซุป”
“Sup เดี๋ยวพี่จะพาน้องอีกสองคนไปที่แผนกผลิต นะคะ”
“ได้พี่ ส่วนไอ้น้อง ชื่ออะไรนะ ขออีกที”
“ชื่อหมอกครับ”
“เออๆ ไอ้น้องหมอก พี่มีงานให้ทำ เดี๋ยวสอน มาๆ”
ดูๆไปพี่แกก็สวยนะครับ ไม่สิ ดูน่ารักๆ กวนตีนๆดี ครับ เหมือนทอมเลย
“เดี๋ยวจะสอนถ่ายเอกสารนะ งานหลักของเด็กฝึกงานน่ะ”
“ได้ครับพี่ พี่มีอะไรให้ผมช่วย บอกได้เลยครับ”
“เหรอ ไปซื้อข้าวให้ได้มั้ยอ่ะ”
“… ดะ ได้ครับ”
“ฮ่าๆ ล้อเล่น เดี๋ยวให้ไปล้างจานแทนแม่บ้าน”
ผมหน้าเหวอเลย เฮ้ยจริงดิ เด็กฝึกงานต้องล้างจานเหรอ
“เออ ตลกจริงๆนะเอ็งเนี่ย”
สรรพนามการเรียกชื่อเปลี่ยนไปแล้วครับ ดูท่าพี่แกเป็นทอมแหงๆ
หลังจากนั้น Sup มายด์ ก็สอนผมถ่ายเอกสาร แล้วก็ยกเอกสารมาให้ผมถ่ายกองโตเลยทีเดียว วันนี้ทั้งบ่ายผมก็ได้งานแค่ถ่ายเอกสาร 1 งานครับ พอห้าโมงเย็นพี่น้ำฝนก็บอกให้ผมกลับได้ ผมเลยนั่งรอไอ้บาสที่หน้าห้องบุคคล
ซักพักผมก็เห็นมันกับส้มจี๊ดคนสวยเดินออกมาจาไลน์ผลิต โอ้โหหน้าเยินมากครับ บอกเลย
“โหมึง ไปรบที่ไหนมาวะ หน้าเยินมาก”
“เออ ในไลน์ไง ร้อนชิบหาย ต้องใส่หมวกอีก เหม็นเหงื่อโคตร”
จ้า พ่อคนสะอาด อาบน้ำเป็นชั่วโมง เหงื่อออกนิดออกหน่อยทำมาบ่น
“เป็นไงบ้างส้มจี๊ด เหนื่อยมั้ย”
ผมหันไปถามส้มจี๊ดคนสวยที่หน้าเยิน แต่ก็ยังสวยอยู่
“อืม ร้อนมากเลย แล้วก็ปวดขาด้วย”
คนสวยบ่น หน้างอหน่อยๆ แต่ก็ยังสวย
“เหรอ งั้นกลับเถอะ แล้วส้มจี๊ดกลับไงอ่ะ”
“เดี๋ยวที่บ้านมารับค่ะ”
ผมพยักหน้าหงึกๆ ว่าจะให้เป็นสก๊อยซ้อนน้องฟ้าของผมซักหน่อย แล้วเราก็แยกย้ายกันกลับ ผมกับไอ้บาสเดินไปเอารถที่แอบจอดหน้าโรงงาน พี่น้ำฝนบอกว่าพรุ่งนี้ให้เอาไปจอดในโรงรถของโรงงานได้ ก็ดีน้องฟ้าจะได้ไม่ต้องตากแดด
“เป็นไงมึงฝึกงานวันแรก”
ไอ้บาสถามผมหลังจากที่มันอาบน้ำแล้วมานอนเล่นที่ห้องผม
“ก็ดี วันนี้ Sup กูสอนถ่ายเอกสารอย่างเดียวเลย แต่พี่แกก็ดีนะฮาๆดี แต่เหมือนจะเป็นทอมว่ะ”
“เหรอ แต่หน้าตาก็น่ารักดีนะ”
“หืม มึงชมผู้หญิงเหรอวะ”
“ถ้าน่ารักกูก็ชม แต่ถ้าแรดกูไม่ชอบ”
“อ่อ พ่อมหา ชาตินี้มึงจะได้เมียมั้ยเนี่ย เออ แล้วมึงอ่ะงานเป็นไง”
“เออ ในแผนกวันนี้งานเข้า ท่านรองตะโกนด่าอยู่ในไลน์เป็นชั่วโมง”
“หืม ใครวะ ท่านรอง”
“ก็รองผู้จัดการที่เจอในห้องบุคคลไง ดุชิบหาย”
“อ๋อ ไอ้พี่คนนั้น”
“มึงพูดเหมือนรู้จักเขาเลย”
“เออๆ ที่กูเคยเล่าให้มึงฟัง พี่ที่กระโดดเตะก้านคอไอ้โจรวิ่งราวไง”
“เฮ้ย จริงดิ ที่มึงเคยเล่าว่าพี่เขาเตะก้านคอแล้วไอ้โจรนั่นแล้วมันล้มกลิ้งอ่ะนะ”
“เออดิ แม่งท่าเท่สัด กูล่ะอยากทำมั่งจริงๆ แต่ระวังนะมึงอ่ะ ไปฝึกงาน ก็อย่าไปกวนตีน ระวังจะโดนเตะก้านคอมั่ง”
“โห ไม่มีใครกล้ากวนตีนท่านรองหรอก พี่ Sup หัวหน้ากูบอกกว่าอย่าได้หือ แม่งโหดสัด”
“เหรอๆ งั้นมึงก็ทำตัวดีๆนะ”
   โหโหดสัด ดีนะไม่อยู่แผนกกู ไม่งั้นกูได้อยู่ไม่ครบ 3 เดือนแน่
ฝึกงานวันที่ 2 ก็ยังไม่มีอะไรมาก ถ่ายเอกสารอย่างเดียวเลยครับ ยืนเบียดเครื่องถ่ายจนจะได้เป็นเมียแล้ว เฮ้อ พอพักกลางวันก็ไปเข้าแถวซื้อข้าวที่โรงอาหาร มานั่งกินกับไอ้บาสและส้มจี๊ดคนสวย
“เป็นไงมั่งส้มจี๊ด ฝึกงานเหนื่อยมั้ย”
ผมถามคนสวยนมโตที่นั่งกินข้าวด้วยสภาพหน้าโทรมหน่อยๆ
“อืม เหนื่อยนะ แต่ก็สนุกดี ได้เรียนรู้อะไรเยอะเลย”
ดีจัง ผมดิ ได้แต่ยืนถ่ายเอกสาร จนน่องจะโป่งอยู่แล้ว
“เหรอ น่าสนุกนะ ส่วนเราได้แต่ยืนถ่ายเอกสาร”
   หลังจากมื้อกลางวันผมก็ออกไปซื้อไอติมกะทิหน้าโรงงานกินซักหน่อย อากาศมันร้อน พอซื้อเสร็จก็เดินเข้าโรงงานผ่านที่จอดรถ เห็นท่านรองกำลังปิดประตูรถ มือถือเอกสารอยู่เต็มทั้ง 2 ข้าง ผมเห็นเอกสารตกอยู่ใบหนึ่ง หลังจากที่ท่านรองเดินไปแล้ว
“เดี๋ยวครับ!”
ผมตะโกนเรียก แต่แกไม่ได้ยิน
“เดี๋ยวครับท่านรอง เอกสารหล่น”
“…”
แกหันควับมามอง คอเคล็ดรึเปล่านั่น หมุนซะแรงขนาดนั้น
“ท่ารองทำเอกสารหล่นครับ”
“คุณเรียกผมว่าอะไรนะ”
“ก็…ท่านรอง”
“…อย่าเรียกแบบนั้น ผมไม่ชอบ”
“ครับท่านรอง”
“…ยังจะเรียกอีก”
หน้าหล่อๆขมวดคิ้วแน่น ผมเหมือนจะได้ยินเสียงแกกัดฟันกรอดๆเลย จะกระโดดกัดคอผมแล้วเว้ย
“เอ่อ ขอโทษครับท่านรอง คือผมไม่รู้ชื่ออ่ะ”
“คุณนี่มัน…”
“อะไรเหรอครับท่านรอง”
แกรับเอกสารที่ผมยื่นให้แบบกระชากเลยนะครับ ดีที่ไม่ขาด แล้วรีบก้าวขายาวๆเดินไป เอ้าเดินหนีไปซะแล้ว ไม่บอกชื่อ ผมก็จะเรียกท่านรองนี่แหละ

   
**  HR Officer คือพนักงานฝ่ายบุคคล
      HR Supervisor คือหัวหน้าแผนกบุคคล
      Assistant Manager คือ รองผู้จัดการแผนก
      Manager คือผู้จัดการแผนก

จบตอนที่ 1

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 07-07-2020 23:06:53
 :pig2:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 08-07-2020 08:24:50
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 2
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 11-07-2020 17:37:48
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18


ตอนที่ 2


   เหลืออีก 2 วันผมก็จะได้หยุด อาทิตย์นึงผมฝึกงาน 5 วันครับ หยุดเสาร์อาทิตย์ นี่ก็ฝึกมาได้ 3 วันแล้ว แต่ผมต้องฝึกที่นี่ 3 เดือน หวังว่าจะได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆนอกจากถ่ายเอกสารนะครับ
“ไอ้น้องหมอกวันนี้มีพี่เอกสารให้เอ็งช่วยกรอกนะ แล้วก็เดี๋ยวเอาเอกสารไปให้ท่านรองเซ็นหน่อย”
   พอพูดถึงท่านรองไม่ต้องสงสัยว่าเป็นใคร มีอยู่คนเดียวครับ ท่านรองผู้จัดการแผนกผลิต หน้าดุ เสียงดัง แต่ไม่มีใครกล้าเรียกว่าทานรองต่อหน้า
“เอ่อ… ครับ”
   ดูเหมือนว่าดวงจะซวยแต่เช้านะ เมื่อเช้าผมก้าวขาไหนออกมาจากห้องก่อนวะ ลืมสนิทเลย
 “สวัสดีครับท่านรอง Sup ฝากเอกสารมาให้เซ็นครับ”
พี่แกเงยหน้ามามองขณะที่ง่วนอยู่กับเอกสารบนโต๊ะ จมูกโด่งชิบหาย จะทิ่มหน้าจอคอมอยู่แล้ว ฮ่าๆ กูก็พูดเวอร์
“ผมบอกแล้วนะว่าไม่ให้เรียกอย่างนั้น”
อุ้ย พี่แกจำกูได้ คิ้วขมวดขนาดนั้น เสียงนี่เข้มเชียว
“ก็ท่านรอง ไม่บอกชื่อผม ผมก็ต้องเรียกอย่างนี้แหละ”
“…”
“นี่เอกสารครับ เซ็นตรงที่เอากระดาษแปะไว้ครับ”
“เราชื่ออะไร”
“อ่อ ผมชื่อหมอกครับ ฝึกงานอยู่แผนกบุคคล”
“เป็นลูกน้องใคร”
“Sup มายด์ครับ”
“ผมจะไม่เซ็นจนกว่าแผนกบุคคล จะหาคนงานให้ผมครบ”
“เอ่อ…เดี๋ยวนะครับ เห็นอันนี้ Sup บอกว่ารีบ”
“ก็ตามที่ผมบอก”
โหยๆ เอาไงล่ะทีนี้ พี่แกไม่ยอมเซ็น ผมต้องทำไง
“เอ่อ…ท่านรองก็ช่วยผมเซ็นหน่อย เดี๋ยวผมจะรีบหาคนให้เลย”
“…”
“นะครับ ช่วยผมหน่อย”
ผมยิ้มแบบที่คิดว่าดูดีที่สุดในสามโลกไปให้ ขณะท่านรองยังที่ทำหน้ามุ่ยใส่
“…งั้นเอาเอกสารมา แล้วถ้าคุณหาคนให้ไม่ได้คุณจะให้ผมทำยังไง”
“เอ่อ…ก็ไม่ต้องให้ผมผ่านฝึกงานก็ได้ครับ”
หึๆ พี่แกไม่ใช่หัวหน้าผม คงไม่มีสิทธิจะให้ผมไม่ผ่าน กูนี่ฉลาดจริงๆ
“ก็ได้ เดี๋ยวผมจะไปคุยกับผู้จัดการแผนกบุคคลเรื่องนี่”
เฮ้ย ชิบหาย แบบนี้ก็ได้เหรอ ซวยแล้วกู
“เอ่อ ทะ ท่านรองครับ ผม… คือว่า”
“เอาตามนั้น คุณกลับไปหาคนให้ผมได้แล้ว”
   อ๋อย กูตายแน่ แล้วกูจะโดน Sup ด่าพ่วงด้วยมั้ยเนื่ย เสือกปากไว ไปรับปากเขา ผมเดินทำหน้าเหมือนหมาหงอยออกมา
“เฮ้ย ไอ้น้องเก่งว่ะเอ็ง ต่อปากต่อคำกับท่านรองได้”
หืม ใครฟะ กูอารมณ์ยิ่งไม่ค่อยดีเหมือนหน้าตาอยู่
“มาฝึกงานเหรอ เจ๋งๆ ชื่อไรอ่ะ”
พี่คนนี้ใครอ่ะ หน้าตาหล่อใช้ได้ แต่หล่อน้อยกว่าผมหน่อยนึง อืม กูก็ว่าไป
“เอ่อ ผมเหรอ ? ผมเป็นเด็กฝึกงานชื่อหมอกครับ”
“พี่ชื่อพล อยู่คลังสินค้า”
“อ่อครับ”
“เอ็งเจ๋งมาก ไม่มีใครกล้ากับท่านรองเลยนะ”
“เอ่อครับ แต่ตอนนี้ผมกำลังจะตาย”
“เฮ้ย เป็นอะไร ไปห้องพยาบาลมั้ย”
ดูพี่แกจะเป็นห่วงผมจริงจังเลยนะ
“ผมไม่ได้ป่วยหรอก แต่ดันไปรับปากเรื่องหาคนงานให้ท่านรองครับ”
“อ่อ ปัญหาคนงานขาด ก็เป็นอย่างนี้ประจำอยู่แล้ว เอ็งไม่ต้องซีเรียส”
พี่แกยิ้มๆ แต่ผมซีเรียสครับ เดี๋ยวฝึกงานไม่ผ่านพอดี
“เออพี่ไปก่อน มีประชุม โชคดีเว้ย”
“ครับ”
แล้วหมาหงอยก็ต้องเดินกลับแผนกบุคคล
“เฮ้ย ทำไมท่านรองเซ็นให้เอ็งง่ายจริงวะ พี่ไปตั้ง 3 รอบแล้วยังไม่เซ็นให้เลย”
“Sup คือว่าผม เอ่อ…ผมไปรับปากท่านรองว่าจะหาคนงานให้ เขาเลยยอมเซ็น ผมขอโทษ”
Sup อ้าปากตาค้างเลย ชิบหายแล้วกู ฝึกครบ 3 วันแล้วนี่เนอะ ออกได้เลยมั้ยเนี่ย ฮ่วย ซวยแท้
“เฮ้ย จริงดิ เอ็งกล้าไปต่อปากต่อคำกับท่านรองเหรอ”
อ้าว แกตกใจเรื่องนี้เหรอะ ไม่ได้ตกใจที่ผมไปรับปากท่านรองเขาเรอะ
“…”
“เจ๋งว่ะ ไม่มีใครกล้าเลยนะ กลัวหัวขาดกันหมด”
พี่แกเป็นท่านเปารึไง เครื่องประหารหัวสุนัขอะไรงี้เหรอ
“แล้วก็ถ้าผมหาคนให้ไม่ได้ แกจะไม่ให้ผมผ่านการฝึกงาน”
“อ๋อ เอ็งก็เลยทำหน้าเป็นหมาหงอยกลับมา?”
ใช่คร๊าบ หลอกด่ากูหน้าเหมือนหมาอีก
“… ผมขอโทษ”
“เออ ช่างมันเหอะ ยังไงก็ต้องหาอยู่แล้ว แต่เรื่องการที่ท่านรองจะให้เอ็งไม่ผ่านการฝึกงาน ก็ยากอยู่ เพราะหัวหน้าพี่จะเป็นคนพิจารณาเอง”
อ่อ พี่ผู้จัดการที่อ้วนๆ ใส่แว่นท่าทางใจดี คงไม่ใจร้ายกับผมหรอกนะ
“แต่ผู้จัดการก็สนิทกับท่านรอง…”
ชิบหาย ความซวยเพิ่มขึ้น 10 ระดับ
“ฮ่าๆ ล้อเล่นน่า อย่าคิดมาก เอาเอกสารนี้ไปกรอกให้หน่อย”
ตลกเนอะพี่แก หน้าตาน่ารักแต่กวนตีนชิบหาย
“เอ่อ แล้วพี่พล คลังสินค้านี่ใครอ่ะ Sup”
“หืม ถามทำไม”
“ผมเจอพี่แกที่หน้าแผนกผลิต”
“อ่อ พี่พล รองผู้จัดการแผนกคลังสินค้าน่ะ ไปทำงานได้แล้ว”
“ครับๆ”
   นี่กูจะดีใจดีมั้ยที่หัวหน้าพูดอย่างนั้น แล้วกูต้องช่วยหาคนงานมั้ย ต้องทำยังไงมั่ง โหยกินข้าวไม่อร่อยเลย
“เป็นอะไรทำหหน้าเหมือนหมาหงอย”
เอาอีกล่ะ หน้ากูเหมือนมาตรงไหน ออกจะหล่อ
“เชี่ยบาส หน้ากูเหมือนหมาตรงไหน ออกจะหล่อ”
“เราว่าน่ารักนะ น่ารักเหมือนน้องหมาพันธุ์ปั๊กอ่ะ”
อ้าว ส้มจี๊ดคนสวย นี่ถ้าเธอไม่สวยผมกระโดดถีบเลยนะ
“ก็ว่าไป เราออกจะหล่อดูดี จะไปเหมือนหมาได้ไง”
   แล้วเด็กฝึกงานที่แสนน่าสงสารอย่างผมก็ต้องกินข้าวเคล้าน้ำตาไป เฮ้อ 3 เดือน กูจะรอดมั้ยน้อ
“Sup เรื่องหาคนงาน ให้ผมช่วยอะไรบ้างมั้ย”
“อ๋อ ได้สิ เดี๋ยวเองเอาเอกสาร Leaflet นี่ไปแจกที่ตลาดหรือแถวๆที่มีคนเยอะๆ ให้หน่อยได้มั้ยล่ะ”
พี่แกยื่นเอกสารใบปลิวรับสมัครงานมาให้ผมปึกนึง
“ได้ครับ เดี๋ยวเลิกงานผมจะไปแจก”
“เฮ้ย ไม่ต้องขนาดนั้น รอว่างๆ วันหยุดหรือตอนเอ็งไปตลาดก็ได้”
“ไม่เป็นไรครับ Sup รับปากเขาไปแล้ว ก็ต้องทำ”
พี่แกไม่ได้ว่าอะไร แกดูชิลล์ๆนะ กูนี่ดิกลัวชิบหาย ฝึกงานไม่ผ่าน เรียนไม่จบ หางานทำไม่ได้ กลายเป็นคนไร้บ้าน เฮ่ยๆ คิดไปไกลล่ะ   
เย็นนี้ต้องไปปฏิบัติการลับ แจกใบปลิวเพื่อรับสมัครงานที่ตลาดซักหน่อย แต่ตอนนี้ต้องกรอกเอกสารที่หัวหน้าให้มาก่อน
“ไอ้น้องหมอก กลับบ้านได้แล้ว 5 โมงแล้ว”
ผมเงยหน้ามอง Sup ที่เดินมาเตือน พี่แกคอยเตือนผมทุกวันครับ ดูเหมือนผมจะลืมเวลากลับบ้านตลอดเลย
“ครับๆ อีก 2 หน้าพี่”
“ขยันนะเองอ่ะ ไม่เข้ากับหน้าเลย”
อ้าว Sup หน้าตาผมดูเป็นยังไงเหรอ ดูเป็นคนขี้เกียจเหรอ
“หน้าตาผมดูขี้เกียจเหรอ ผมว่าดูหล่อมากกว่านะ”
“ฮ่าๆ ตลกๆ หน้าเอ็งดูง่วงๆ มึนๆ อึนๆดีไง”
ดูเหมือนจะไม่ใช่คำชมเลยซักอย่าง
“แต่ก็น่ารักนะ เหมือนหมาพันธุ์อะไรซักอย่างที่ตาโตๆอ่ะ”
“ปั๊กครับ พันธุ์ปั๊ก”
“เออนั่นแหละ น่ารักดี”
หืม ปั๊กอ่ะนะ น่ารัก ตาปูดๆ หน้าย่นๆอ่ะเหรอน่ารัก
“ครับ ผมจะถือว่ามันเป็นคำชมก็แล้วกัน”
ผมกรอกเอกสารเสร็จ เก็บสมบัติเตรียมกลับบ้านแล้วครับ
“เออ ไอ้บาสเดี๋ยวกูแวะตลาดนะ จะเอาไบปลิวไปแจก”
“เลิกงานแล้วยังทำอีกเหรอวะ หัวหน้ามึงใช้งานคุ้มจริงๆ”
“เปล่า กูจะเอาไปแจกเอง”
ผมยังไม่ได้เล่าสาเหตุที่ต้องทำให้มันรู้ เดี๋ยวมันหัวเราะเยาะเอา
“อืมๆ เจอกัน”
   แล้วเราก็แยกย้ายกันไป ผมแว้นน้องฟ้าคันเดิมตรงไปที่ตลาดทันที Mission Impossible แต่มันต้อง possible ให้ได้
“รับสมัครงานครับ สวัสดิการดี มีหอพักให้อยู่ฟรีครับ”
“รายได้ดี โอทีเพียบครับพี่ ไปสมัครได้เลย”
ผมก็ประชาสัมพันธ์รับสมัครงานไป คนในตลาดมีเป็นร้อย มันต้องได้ซักคนล่ะวะ แล้วผมก็แจกไปเรื่อยๆ มีเท้าใครมาหยุดยืนตรงหน้าผม ผมก็เลยยื่นใบปลิวให้ไป
“รับสมัครงานครับ โรงงาน xxx”
“…”
เงียบ ไม่รับ ผมเลยเงยหน้ามอง
“เฮ้ยท่านรอง !”
อุ้ย ท่านมาได้ไง ไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียง ผมก็ไม่ได้ดู ประกาศรับสมัครงานพนักงานไลน์ผลิต ท่านรองผู้ยิ่งหญ่าย จะไปสมัครได้ไง
“เรียกผมแบบนี้อีกแล้วนะ”
แกยืนกอดอกมองหน้าผม หน้าโหดจนจะงับหัวผมอยู่แล้ว
“ก็ท่านรอง ไม่บอกชื่อผมนี่”
“… ผมชื่อเมฆา”
“อ่อครับ ท่านรอง”
“เรียกผมว่าเมฆก็ได้”
“ได้ครับ ท่านรอง”
“นี่คุณ…”
“ครับ? ท่านรอง”
“…ช่างเหอะ แล้วคุณชื่ออะไรนะ”
“อ่อ ผมชื่อ หมอก ชื่อจริง ปฐพี เรียนอยู่ มอ xxx ปีสี่ สาขารัฐศาสตร์ แล้วก็…”
“พอๆ นี่มายืนแจกใบปลิว?”
“ครับ รับสมัครงาน ผมจะหาคนงานให้ท่านรองไงครับ”
“มันจะได้ผลเหรอ ผมก็เห็นคนที่แผนกคุณก็ทำกัน”
“มันก็ต้องลองครับ ผมรับปากท่านรองไปแล้วนี่”
“คุณรู้อะไรมั้ย”
“ครับ? ท่านรอง”
“คนอื่นๆ เค้าไม่เรียกผมอย่างนี้ต่อหน้าหรอก”
“อ๋อ ใช่ครับ ได้ยินมาเหมือนกัน”
“…แล้วคุณทำไมเรียกต่อหน้า”
“ก็ตอนแรกผมไม่รู้ว่าท่านรองชื่ออะไรนี่ครับ”
“แต่ตอนนี้คุณรู้แล้ว”
“ผมว่าเรียกท่านรองก็เท่ดี เหมือนรองนายก อบต. รองผบ.ตร.อะไรงี้อ่ะครับ”
“…”
พี่แกถอนหายใจแรงๆ ใส่หน้าผมทีนึง คนหล่อทำหน้าเบะ ก็ยังหล่ออ่ะคิดดู แล้วท่านรองสูงชิบหาย หัวผมน่าพอๆกับหัวพี่แกล่ะมั้ง อืมๆ แต่เป็นหัวนมนะ
“อ้าว ท่ารองจะไปแล้วเหรอครับ”
“…”
ท่านรองแกเดินไปแล้วครับ ทำหน้าเหม็นขี้หน้าผมซะขนาดนั้น
ผมก็แจกไบปลิวต่อไป เดี๋ยวว่าจะแวะ ไปซื้อผัดไทยบ้างซักหน่อยวันนี้อยากกิน
วันรุ่งขึ้น ผมก็ตื่นไปฝึกงานอย่างสดใส ลืมเรื่องเครียดไปเลยครับ ผมก็เป็นอย่างนี้แหละ เครียดได้วันเดียว ไอ้บาสมันว่าผมไม่มีอะไรในสมอง นอกจากเรื่องกินครับ ดูมันชมครับ รอยหยักในสมองผมออกจะเยอะ เพราะกินมาม่าทุกวัน เกี่ยวกันมั้ย?
“เป็นไงวันนี้หน้าไม่เหมือนหมาหงอยแล้ว”
Sup ทักเพื่อเป็นศิริมงคลแต่เช้าเลย ขอบคุณครับ
“โห Sup ใครจะหน้าเหมือนหมาได้ทุกวัน มันก็ต้องเหมือนพระเอกหนังกันบ้างแหลหะ”
“อืม เหมือนนะเรื่องจอห์นวิคอ่ะ”
“โห หน้าผมเหมือน คีอานู รีฟส์เลยเหรอพี่”
ภูมิใจอ่ะ หมาข้าใครอย่าแตะ
“หึ เหมือนบีเกิลหมาของจอห์นวิค ภาคแรกอ่ะ”
อืม ก็ยังดีนะ บีเกิลน่ารักกว่าปั๊กหน่อยนึง
“ไม่พ้นหมาเลยอะ หน้าผมเหมือนขนาดนั้นเลยเหรอ เห็นพูดหลายคนแล้ว”
กูชักไม่มั่นใจแล้วว่าพ่อแม่กูเป็นใคร เป็นหมารึเปล่าวะ
“ไม่ใช่หน้าเหมือน ตาเหมือนต่างหาก แบ๊วๆดี”
   คำชมหรือด่ากู? ช่างเหอะ คิดซะว่าผมหน้าตาดีแล้วกัน อย่าคิดมาก
“แล้ววันนี้ให้ผมทำอะไรครับ”
“มีเรียงสัญญาจ้าง เดี๋ยวสอน แล้วก็เอาเอกสารไปให้รองผู้จัดการแผนกคลังสินค้าเซ็นหน่อย”
“ที่ชื่อพี่พลอ่ะเหรอครับ”
“ช่าย”
 “ได้ครับ”
   แล้วผมก็เดินไปที่แผนกคลังสินค้า ผมเริ่มจับทิศทางที่ตั้งของแต่ละแผนกได้แล้ว รู้สึกว่าแผนกบุคคลจะตั้งอยู่ศูนย์กลางของโรงงานเลย
   ผมเห็นพี่พลคนหล่อน้อยกว่าผมยืนคุยอยู่กับท่านรองที่หล่อมากกว่าผมหน่อยนึง อันนี้ผมยอมรับ ท่าทางเคร่งเครียดเลย ถ้าผมทะเล่อทะล่าเข้าไปจะโดนกินหัวรึเปล่าเนี่ย
“ดีกันแล้วเว้ย เดี๋ยววันนี้ไปฉลองกับชั้นหน่อย”
“ไม่ว่าง ต้องพาปั๊กไปหาหมอ”
“อะไรวะเห็นหมาดีกว่าเพื่อน”
หืม ไม่ใช่เรื่องงานมั้ยนั่น คุยกันหน้าตาเหมือนถูกตัดเงินเดือนกันอ่ะ กูพูดแทรกได้มั้ยวะ
“เอ่อ พี่พลครับ Sup ให้เอาเอกสารมาให้เซ็นครับ”
“อ่อ ไอ้น้องหมอก ได้สิๆ วันนี้พี่อารมณ์ดี”
แล้วพี่แกก็ยื่นมือมารับ แต่ดูเหมือนเพื่อนพี่จะอารมณ์เสียตลอดเวลานะ
“แล้ววันนี้มีใครมาสมัครงานรึเปล่าหล่ะ”
คนอารมณ์บูดหันมาถามผม
“ยังครับ คิดว่าพรุ่งนี้ มะรืนนี้น่าจะมีมาสมัครครับ”
“มั่นใจเหลือเกินนะ”
ไม่เลยครับ ไม่มั่นใจเลย แต่กลัวเสียหน้าครับ
“ครับ ผมต้องหาคนให้ได้แน่นอนครับ”
“อืม ผมจะคอยดู”
แล้วเราก็จ้องตากัน ไม่ใช้เหมือนในนิยายที่จะตกหลุมรักกันอย่างนั้นนะครับ แต่มันเหมือนมีกระแสไฟฟ้าช็อตดังเปรี๊ยะๆเลยครับ แฮ่ๆ เดี๋ยวบีเกิลหมาจอห์นวิคกระโดดกัดเลย
“ขอบคุณนะครับพี่พล ผมไปแล้วนะท่านรอง”
   แล้วผมก็เดินออกมาจากแผนกคลังสินค้า
“เฮ้ยเจ๋ง ไอ้น้องหมอกมันเรียกแกว่าท่านรองต่อหน้าเลย”
“…เด็กมันกวนไง เถียงคำไม่ตกฟาก”
“ฮ่าๆ ดูสมน้ำสมเนื้อ แต่ไอ้น้องคนนี้มันน่ารักดีนะ”   
“…”
หน้าเหมือนเจ้าปั๊กต่างหาก หมาที่บ้านผม น่ารักตรงไหน ปั๊กน้อยเอ้ย
“หมาแกป่วยเหรอ”
“เออดิ ไม่ยอมกินข้าว”
หมาผมชื่อปั๊ก พันธุ์ปั๊ก ตาโตๆ แบ๊วๆ เหมือนไอ้เด็กฝึกงาน ผู้ชายอะไร ตัวเล็กๆ ขาวๆ ปากแดงๆ แต่กวนตีนโคตร

จบตอนที่ 2




 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 2
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 11-07-2020 18:37:19
 :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 2
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 11-07-2020 21:25:06
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 2
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 12-07-2020 20:05:32
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 3


   และแล้ววันนี้ก็มาถึง มีคนที่ผมไปแจกใบปลิวที่ตลาด ตามมาสมัครงานตั้ง 2 คนแน่ะครับ เกินคาด ทางแผนกผลิต ขอมา 200 คน มีมาสมัคร 2 คน พอตายห่าแหละ ผมอยากจะบ้าตาย
“Sup มา สมัคร 2 คนเองเหรอครับ แล้วท่านรองจะไม่งับหัวเราตายเหรอ”
“ฮ่าๆ เดี๋ยวท่านรองมาได้ยิน เองโดนงับจริงๆแน่ ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวทีมน้ำฝนกับพี่ต้น จะไปรับสมัครทางภาคอีสาน เราน่าจะได้หลายคนอยู่”
พี่ต้นเป็นลูกน้องพี่น้ำฝนอีกทีครับ หน่วยก้านดี หน้าตาเหมือนเด็กช่างอ่ะครับ
“จริงเหรอครับ แล้วมีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ”
“งั้นเอาใบปลิวไปถ่ายเอกสารเพิ่ม”
“งั้นเดี๋ยววันนี้ผมจะไปยืนแจกที่ตลาดอีก เผื่อจะได้มาซักคนสองคน”
“ดูเอ็งจริงจังมากเลยนะ แต่ก็ดีเป็นเด็กฝึกงานเรียนรู้อะไรไว้เยอะๆก็ดี”
อ่าครับ จริงๆแล้วกลัวไม่ผ่านงานแล้วก็กลัวเสียหน้าด้วย โม้ไว้เยอะ
   หลังจากนั้นมหกรรมถ่ายเอกสารก็เริ่มขึ้น วันๆผมไม่ได้คุยกับใครหรอกครับ จะสนิทก็กับเครื่องถ่ายเอกสารนี่แหละครับ   
“ไอ้น้องหมอก ไปกินข้าวหน้าโรงงานกัน พี่เลี้ยง”
Sup เดินมาชวนเนื่องจากเวลาใกล้เที่ยงแล้ว
“ได้คร๊าบ เหลืออีกนิดเดียวพี่”
   แล้วพี่แก็พาผมไปที่ร้านข้าวหน้าโรงงาน บรรยากาศก็ร้านอาหารตามสั่งดีๆนี่เองครับ Sup พาผมมานั่งโต๊ะที่พี่พลนั่งอยู่คนเดียว อืม ผมเห็นโต๊ะอื่นก็ว่างอยู่นะ
“นี่พี่พล พี่ไม่ต้องแนะนำแล้วมั้ง”
“ครับ สวัสดีครับ”
ทักทายแกซะหน่อย เจอกันรอบที่ 2 แล้ว
“ครับ พี่เป็นแฟนของมายด์ครับ”
ยิ้มหน้าบานเท่าจานดาวเทียมแล้วพี่ แต่ Sup แกไม่ได้เป็นทอมเหรอ Sup มายด์น่ารักๆ กับพี่พลคนที่หล่อน้อยกว่าผมหน่อยนึง ก็เหมาะสมกันดี
“ยังไม่ใช่ซักหน่อย”
 “เดี๋ยวก็ใช่ เอ้าว่าไงไอ้น้องหมอก กินอะไรดี”
 “เอ่อ…ครับ ไข่เจียวหมูสับก็ได้ครับ”
จะไม่ใช่แฟนได้ไง บรรยากาศสีชมพูขนาดนี้ กูมาเป็น กขค. รึเปล่าวะ ผมก็นั่งกินข้าวไป คู่รักมือใหม่ก็นั่งจ้องกันไป ถ้าเป็นปลากัด ผมว่าท้องไปแล้วนะนั่น
หลังจากกินข้าวเสร็จ ก็กินไอติมกะทิต่อ เจริญอาหารครับ หลังจากนั้น พวกผมก็กลับเข้าทำงานต่อ การฝึกงานได้พักกลางวัน 1 ชั่วโมง ไม่เหมือนตอนเรียน เพราะบางทีคาบว่างยาว นอนเล่นสะบาย จะว่าไปผมก็เหมือนกับผู้ใหญ่วัยทำงานแล้วนะครับเนี่ย
“Sup ครับ วันศุกร์หน้าผมขอลานะ ผมต้องเข้ามหาวิทยาลัย”
“อ่อ เอาดิ ไปบอกพี่น้ำฝนขอใบลามาเขียน”
   การเข้างาน ขาด ลา มาสายที่นี่ต้องทำเหมือนพนักงานทุกอย่างเลยครับ ส่วนของพนักงานเป็นแบบออนไลน์ ส่วนเด็กฝึกงานก็ต้องแมนนวลไปก่อน
“ครับ ได้ครับ”
   ผมต้องเข้ามหาวิทยาลัยเดือนละครั้งเพื่อไปรายงานผลการฝึกงาน ผมต้องบันทึกการฝึกงานตามตารางทุกๆวัน นี่ก็ฝึกมาได้ 1 สัปดาห์แล้ว ถ่ายเอกสารอย่างเก่งเลย ไปแข่งโอลิมปิกได้แล้ย ถ้ามีแข่งอ่ะนะ แต่ผมก็ได้ทำงานอย่างอื่นนะ เช่นกรอกเอกสารแรงงานต่างด้าว คีย์ข้อมูลบัตรจอดรถพนักงาน ก็ถือว่าได้งานอยู่บ้าง แต่ที่เก่งสุดคือถ่ายเอกสาร
   พรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดแรกของการฝึกงาน นอนตื่นสายได้ แล้วค่อยไปเดินตากแอร์ที่ห้างหาของกินดีกว่า แต่ว่าเย็นนี้ต้องไปแจกใบปลิวต่อ
“เออ พรุ่งนี้กูว่าจะไปเดินตากแอร์ที่ห้าง มึงจะไปด้วยมั้ย”
“ไปดิ เอารถกูไป”
“เออ ดีๆ กูจะได้ซื้อหมอนข้างใหม่ด้วย”
พอดีหมอนข้างใบเก่งของผมมันขาดแล้ว เลยต้องซื้อใหม่
ไอ้บาสมันมีรถครับ รูปหล่อพ่อรวย ส่วนผมรูปหล่อมาก แต่ไม่ค่อยรวยเท่าไร เห็นผมอย่างนี้พ่อผมเป็นกำนันนะครับ กำนันหมานหนวดเฟิ้มแห่งบ้านดอน ขับรถอีแต๋นไปสวน พร้อมด้วยลูกสมุนน้องหมา 5 ตัว พ่อผมไปที่ไหน พวกมันตามไปที่นั่น พ่อผมรักหมายิ่งกว่าผมอีกครับ มันน่าน้อยใจ ผมนี่หมาหัวเน่าที่แท้จริง
“แล้วมึงไม่กลับบ้านเหรอ”
“กูเพิ่งกลับเมื่ออาทิตย์ก่อนเอง กูกลับอาทิตย์เว้นอาทิตย์”
“บ้านมึงก็ใกล้แค่นี้ เป็นกูนะกลับทุกอาทิตย์เลย”
“อืม ขี้เกียจ กูอยากนอนชิลล์ๆบ้างไรบ้าง”
กลับไปบ้าน ก็นอนตื่นสายไม่ได้ พ่อกูเสียงดังชิบหาย คุยกะหมากระหนุงกระหนิง ทำให้ผมนอนต่อไม่หลับเลย
   เช้าวันต่อมาผมกับไอ้บาสก็มุ่งหน้าไปยังห้างใกล้มอ จุดมุ่งหมายก็คือ เดินตากแอร์ครับ อากาศร้อนมาก เลยต้องหาวิธีประหยัดแอร์ที่ห้อง
“กูอยากกินเนื้อย่างว่ะ มึงว่าไง”
ไม่ได้กินนาน วันนี้ต้องจัดซักหน่อย
“เออ กูเคยขัดมึงได้รึไง”
“เออ ดีมาก เดี๋ยวกูให้ลูกอมเม็ดนึง”
“ปัญญาอ่อน”
ดูมันว่าผม คนหล่อที่ไหนเขาปัญญาอ่อนกัน
แล้วเราก็เดินเข้าร้านเนื้อย่าง ผู้ชายวัยกำลังกินกำลังนอนสองคนนั่งสวาปามเนื้อย่าง ร้านไม่เจ๊งให้มันรู้ไปครับ
“อิ่มจนพุงกูจะแตกแล้ว”
“อืม ก็นะ เล่นแดกซะขนาดนั้น ไม่อิ่มก็ไม่ใช่คนแล้วมึง”
อ่อ ก็ยังดี นึกว่าจะด่ากูว่าเหมือนหมาอีก
“เดี๋ยวกูเดินไปดูหมอนข้างก่อน แล้วเอาไงเจอกันที่รถเลยมั้ย”
“กูไปด้วย เผื่อเจอของที่อยากได้”
   ผมกับไอ้บาสเดินไปโซนชุดเครื่องนอน ผมอยากได้หมอนข้างลายน้องหมาน่ารักซักใบเอาไปนอนกอดเล่น เดินไปเจอ นี่เลยลายหมาปั๊ก น่ารักชิบหาย เอาอันนี้เลย ไม่ต้องเลือกถูกใจตั้งแต่แรกเจอ
“อืม หน้าเหมือนคุณเลยเนอะ”
ผมเงยหน้าไปมอง ขณะที่ลูบๆคลำๆหมอนข้างน้องหมาปั๊กอยู่
“อ้าว ท่านรอง สวัสดีครับ ผมออกจะหล่อกว่าน้องปั๊กตั้งเยอะ”
 “อืม…เมื่อเทียบกับหมาอ่ะนะ”
เอ๋ ชมกู ? หรือด่ากูหน้าเหมือนหมา
ผมเห็นไอ้บาสมันมองมาทางนี้หน้าซีดเลยครับ สงสัยกลัวท่านรอง มันไม่กล้าเดินมาทักเลย หัวหน้ามึงนะเนี่ย
“ขอบคุณครับ ผมจะถือซะว่ามันเป็นคำชมครับ”
“…คุณนี่ตลกนะ”
บอกว่าผมตลก แต่หน้าท่านรองนี่ไม่ยิ้มเลยครับ
“ครับ หลายๆคนก็พูดอย่างนี้”
 “…”
 ดูแกทำหน้าเข้า คนหล่อเบะหน้าใส่ผมอีกแล้ว คิดว่าดูดีเหรอนั่น
“แล้วท่านรองมาซื้ออะไรครับ”
“ผมมาซื้อหนังสือ”
“อ่อ ครับผมว่าแฮร์รี่ พอตเตอร์ก็สนุกนะครับ ผมอ่านครบ 7 เล่มแล้วด้วย”
 “…”
อุ้ย ลืมไป ไปชวนท่านรองหน้าโหดคุยเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์ ท่านรองน่าจะอ่านแนวฆาตกรรมสยองขวัญอะไรทำนองนั้นมากกว่า
“เอ่อ…ขอโทษครับ ผมลืมตัว ผมไปจ่ายตังก่อน ลาล่ะครับท่านรอง”
“อืม”
ผมพยักหน้ารับ ดูเหมือนจะกลัวผมนะ แต่ความเกรียน กวนบาทามีมากกว่า คนอื่นเห็นผมนี่มีแต่หลบ อย่างเช่นเพื่อนฝึกงานขงเขานั่น แอบอยู่ในซอกหมอนข้าง คงกลัวผมมาก แต่ผมก็ยังไม่รู้จักชื่อเลย
 “ไอ้หมอก ความกล้าหาญของมึงนี่ ไม่มีใครเกินจริงๆ”
“อะไรของมึง”
หลังจากที่ได้หมอนข้างน้องหมาปั๊กมาไว้ในครอบครอง ผมก็มานั่งหน้าเจ๋อบนรถของไอ้บาสมัน
“ก็มึงกล้าไปคุยกับท่านรองได้ไงวะ”
“อะไรจะขนาดนั้น เขาก็คนป่ะวะ”
ถึงแม้จะตัวใหญ่ไปหน่อย ถึงแม้ว่าจะหน้าดุไปหน่อย ถึงแม้ว่าเสียงดังไปหน่อย แต่ก็คนป่ะวะ
“เออ มึงยังไม่เจออิทธิฤทธิ์ท่าน ด่าลูกน้องจนน้ำตาเล็ดกันเลย กูเห็นมากับตา”
“เออ กูก็ได้ยินสรรพคุณท่านมาเหมือนกัน เอาไว้วันไหนกูโดนด่าก็ค่อยกลัวแล้วกัน”
แต่ผมเชื่อว่าอีกไม่น่นหรอก ฮ่าๆ ใจดีสู้เสือไว้ก่อน วันไหนโดนด่าค่อยเป็นหมาหงอย
“เออดี มึงไม่ค่อยคิดอะไรมากอยู่แล้วนี่”
ใช่ครับ คิดไปทำไม เดี๋ยวหน้าแก่ไม่หล่อ อันนี้น่าเครียดกว่า
ผมก็กลับห้องมานอนตีพุงสบายใจ เดี๋ยววันศุกร์ต้องเข้ามอไปหาอาจารย์ แล้ววันเสาร์ก็กลับบ้านไปหากำนันหมานซักหน่อย เดี๋ยวหาว่าเป็นลูกอกตัญญู ว่าแล้วก็โทรหาแกซักหน่อย
“โหลๆ กำนัน”
[เออ ไอ้ลูกหมา กว่าจะโทรมาได้นะเอ็ง]
เออ จริงๆแล้ว กูไม่ใช่ลูกกำนันแล้ว เป็นลูกหมาจริงๆด้วย
“โห กำนันลูกหมาที่ไหนจะหล่อขนาดนี้”
[เออไอ้หล่อ อาทิตย์นี้ไม่กลับสิเอ็ง]
“เดี๋ยวกลับอาทิตย์หน้า”
[จะให้พ่อไปรับมั้ย]
“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวผมแว้นกลับเอง”
[ขี่ให้มันช้าๆ ใส่หมวกกันน็อกด้วย เห็นไม่ค่อยอยากจะใส่]
“คร๊าบ ลุงกำหนันหมานแห้งบ้านดอนนน”
[เออ เป็นกำนันที่หล่อที่สุดในตำบลด้วย]
“ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะ”
ผมว่าผมได้นิสัยหลงตัวเองมาจากพ่อผมนี่เอง แล้วไอ้ที่หล่อที่สุดในตำบลนี่ก็นะ ทั้งตำบลก็มีกำนันคนเดียวป่ะวะ
เช้าวันจันทร์ผมก็แว้นน้องฟ้ามาฝึกงานตามปกติ วันนี้อากาศดีนะ หวังว่าจะเป็นวันที่สดใส เข้าไปในออฟฟิศก็ทักทายทุกคนตามปกติ
‘ปัง’
เสียงประตูเปิดเข้ามาดังชิบหาย มันจะหลุดกระเด็นเข้ามาโดนหน้าผมอยู่แล้ว คนที่เปิดเข้ามาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ท่านรองคนเดิม เพิ่มเติมคือหน้าบูดระดับ 10 แกเดินปรี่เข้าไปหา Sup ทันที
“คนที่ยังขาด จะได้วันไหน”
“เอ่อ… น่าจะวันจันทร์หน้าค่ะ เพราะตอนนี้ทีมสรรหาไปรับบสมัครอยู่ที่ต่างจังหวัด”
“ให้มันจริงเถอะ เห็นรับปากแล้วแต่ก็ยังไม่ได้คน”
“…”
“แล้วที่คุณรับปากไว้ คงจะทำได้ตามที่พูดนะ”
หวายๆ แกหันหน้ามาถามผม ตางี้ดุชิบหาย ผมเห็นเขี้ยวแกยื่นออกมาจากปากแล้ว
“ครับ ผมรับปากแล้วก็ต้องทำได้”
เออ ปากกูนี่หยุดไม่ได้จริงๆ
“หึ !”
แกยิ้มที่มุมปาก ออกแนวเยาะเย้ยเล็กน้อยถ้าผมคิดไม่ผิดอ่ะนะ ดูถูกกูจัง หน้าตากูไม่น่าเชื่อถือเหรอ
“แล้วมีอะไรจะให้ผมรับใช้อีกรึเปล่าครับท่านรอง”
ผมยิ้มทะเล้นให้ เอาดิวะ กูไม่มีอะไรจะเสียแล้ว
“…”
หน้าโหดขึ้นระดับ 15
“งั้นไปช่วยผมเรียงเอกสารหน่อย ผมขอยืมตัวเด็กฝึกงานซักครึ่งวันสิ Sup”
“เอ่อ…ได้ค่ะ”
หัวหน้าผมก็ใจง่ายจริ๊ง ปล่อยผมไปได้ไง ดูหน้าพี่แกจะงับหัวผมอยู่แล้วอ่ะ
“ครับ ยินดีรับใช้ครับท่านรอง”
กูประชด
แล้วผมก็เดินตามท่านรองไป ตามทางเดิน ผมเห็นพนักงานเดินหลบตัวลีบเลยครับ พยายามแอบตามมุมเสาบ้าง ข้างต้นไม้บ้าง เดี๋ยวผมต้องไปฉีดยากกันไว้ซะแล้ว กลัวโดนไซบีเรียนฮัสกี้กัด
แต่ก็อยากจะถามแกเหลือเกินว่าเด็กฝึกงานแผนกแก 2 คน ทำไมไม่ใช้มัน มาใช้อะไรผ๊ม แต่ก็อย่างที่บอก ต้องไปฉีดยาก่อนเดี๋ยววัคซีนช่วยชีวิตผมไม่ทัน

“อันนี้เป็นเอกสารรีพอร์ตการผลิต แยกเป็นเดือนแล้วก็แยกปีให้ผมหน่อย”
เอกสาร 3 กล่องใหญ่ ไม่ได้เรียงมากี่ปีแล้วเนี่ย
“ครับๆ ได้ครับท่านรอง”
“…”
   แล้วผมก็นั่งเรียงเอกสารในห้องประชุมของแผนกผลิต ห้องนี้ใหญ่กว่าห้องประชุมแผนกผมอีก
“เรียงให้ถูกเดือนถูกปีด้วยล่ะ ไม่ใช่ว่าผมต้องให้คนมานั่งเรียงใหม่นะ”
“…ครับท่านรอง ผมจะไม่ให้ผิดแม้แต่เดือนเดียวเลย”
“…”
“ทำไมคุณถึงชอบต่อปากต่อคำนักนะ”
เส้นเลือดที่หน้าผากหล่อๆของแก ปูดขึ้นมาแล้ว เอีกเดี๋ยวคงเส้นเลือดในสมองแตกตาย
“เปล่าครับท่านรอง ผมก็ตอบตามมารยาท เพราะถ้าไม่พูดอะไรก็จะหาว่าไม่มีมารยาท”
“…”
ใช่มั้ย ผมเป็นคนมีมารยาทนะ เพราะถ้าเงียบเดี๋ยวก็หาว่าเป็นเด็กไม่มีมารยาทอีก
ลูกกะตาท่านรองดูเหมือนมีแสงสะท้อนออกมาเลย เป็นอุลตร้าแมนเหรอ
“มีใครเคยบอกมั้ยว่าคุณกวนประสาทมาก”
“ก็ไม่มีนะครับ มีแต่คนชมว่าน่ารัก”
“…แต่ก็จริงนะ น่ารัก…”
อุ้ยแกชมผมครับ ดีใจอ่ะ หรือว่าแกประชด
“น่ารักเหมือนเจ้าหมาปั๊ก”
ยังมีหน้ามายิ้มมุมปากอีก หล่อตายห่าเลย ผมเลิกดีใจกระทันหัน ชมว่าน่ารักเหมือนหมาอีกล่ะ
“…”
“เงียบได้ซะที แยกเอกสารไปปั๊กน้อย”
“ห๊ะ ท่านรองเรียกผมว่าอะไรนะ”
“ปั๊กน้อยไง ปั๊กน้อยน่ารัก”
“…”
ผมเบะปากใส่หน้าท่านรองไป เดี๋ยวจะโดนปี๊กน้อยงับหู อดทนไว้ไอ้หมอก เดี๋ยวยังไม่ทันฝึกงานจบก็จะโดนไล่ออกซะก่อน
แล้วผมก็นั่งแยกเอกสารเงียบๆไป แกก็ไม่กลับไปนั่งโต๊ะแกนะ นั่งอยู่ในห้องประชุม เอาโน๊ตบุ๊คมานั่งทำงาน นั่งเฝ้าผมเหรอ กลัวผมแยกเอกสารผิดมากนักรึไง
ดูๆไปแกก็หล่อนะ แต่ชอบทำหน้าดุตลอด คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ตาคมดุ ผมเลยยอมให้หล่อมากกว่าผมหน่อยนึง ส่วนพี่พลคลังสินค้าก็หล่อน้อยกว่าผมหน่อยนึง
เที่ยงแล้วผมยังแยกเอกสารไม่เสร็จเลย ช่วงบ่ายน่าจะต้องมาทำต่อ
“เที่ยงแล้วคุณไปกินข้าวก่อน ช่วงบ่ายค่อยมาทำต่อ”
“ครับท่านรอง”
   แล้วผมก็เดินออกมากินข้าว เจอไอ้บาสกับส้มจี๊ดที่เดินออกมาจากไลน์ผลิต เลยเดินไปโรงอาหารพร้อมกัน
“มึงมาทำอะไรที่แผนกผลิตวะ”
“หัวหน้ามึงไงใช้งานกู ใช้ข้ามแผนกเลย”
“หืมจริงดิ แล้วเขาด่ามึงมั้ย”
“ก็จิกกัดกูธรรมดา”
“เหรอ ท่ารองเขาดุจิงๆนะ ในไลน์นี่กลัวกันจนหัวหด”
“อืม ก็ก็ว่างั้น ตอนกูเดินตามท่านรองมา มีแต่คนวิ่งแอบซอกเสามั่ง หลังพุ่มไม้มั่ง ดูแล้วก็ขำๆดีว่ะ”
“แล้วมึงไม่กลัวเขาเหรอ”
“ก็เฉยๆนะ กูอาจจะยังไม่โดนด่าก็ได้ไง”
   แต่ก็ไม่แน่ เดี๋ยวซักวันคงจะโดน ยิ่งวันนี้ต้องไปช่วยงานแกด้วย จะว่าไปผมมาฝึกงานแผนกบุคคล ทำไมต้องมาช่วยงานแกด้วยนะ หัวหน้ากูก็ดีเกี๊นรีบยกกูใส่พานถวายมาให้เลย
   หลังจากที่กินข้าวกลางวันเสร็จผมก็รีบมานั่งเจ๋อแยกเอกสารต่อทันที กลัวเสร็จไม่ทันห้าโมงเย็น
“คุณไม่พักกลางวันเหรอ”
ผมหันไปมองที่มาของเสียง ก็พบกับท่านรองหน้าดุคนเดิม
“ผมกินข้าวแล้ว ผมก็เลยมาทำต่อ เดี๋ยววันนี้ไม่เสร็จครับท่านรอง”
“เวลาพักก็ควรพัก ไม่เสร็จพรุ่งนี้ก็ค่อยมาทำใหม่”
ก็พรุ่งนี้ผมไม่อยากมาไง
“ไม่เป็นไรครับผมทำได้”
“ดื้อจริงๆ”
เสียงเริ่มเข้มขึ้น มองหน้าผมเหมือนจะกระโดดงับหัวผมอยู่แล้ว
การแยกเอกสารไม่ได้วุ่นวายอย่างที่คิด ก่อนอื่นผมแยกปีก่อน มีทั้งหมด 3 ปี แล้วค่อยแยกเป็นเดือน แล้วผมก็นั่งแยกไปเรื่อยๆ ท่ารองก็เดินเข้าๆออกๆ ห้องประชุม ทำไมแกไม่ไปนั่งที่ตัวเองวะ
“ท่านรองไม่ต้องกลัวผมจะแยกผิดหรอกครับ ไม่ต้องเฝ้าก็ได้”
“ใครว่าผมนั่งเฝ้าคุณ ผมก็ทำงานของผมต่างหาก”
หันมามองผมตาขวางเลย ทำสีหน้าอย่างอื่นไม่เป็นรึไง
“รับทราบครับท่านรอง”
ประชดแม่ง
“กำลังประชดผมอยู่ใช่มั้ย”
รู้อีก ฉลาดจริงๆ
“ผมไม่บังอาจขนาดนั้นหรอกครับท่านรอง”
“…”
   ผมแยกเอกสารเสร็จก็เกือบๆห้าโมงเย็น ต้องบอกท่านรองก่อน เดี๋ยวหาว่าทิ้งงาน
“ท่านรอง ผมแยกเอกสารเสร็จแล้วนะ ขอกลับก่อนนะครับ”
“ขอบคุณที่มาช่วย”
โห เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านรองขอบคุณผม ผมประชดครับ
“ยินดีรับใช้ครับท่านรอง”
ผมทำหน้าตาที่คิดว่าตอแหลที่สุดไปให้ดอกหนึ่ง อยากให้รู้ว่าผมประชด
“…”
แกถอนหายใจหนักๆใส่หน้าผมเลย คงเอือมระอาผมเต็มทีแล้ว แต่ผมสะใจดีครับ
หลังจากนั้นผมก็ไปรายงานตัวกับหัวหน้างานผม
“ไอ้น้องหมอก เอ็งรู้อะไรมั้ย ท่านรองเขาไม่เคยเรียกใช้งานเด็กฝึกงานเลยนะ”
ห๊ะ แล้วผมต้องดีใจเหรอ ที่ถูกใช้งาน
“เอ่อ…ครับ ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากเลยครับ”
“ฮ่าๆตลกตลอดเอ็งเนี่ย เอ้ากลับบ้านได้แล้ว”
“ครับๆ สวัสดีครับ”
แล้วผมก็ลากลับหอ ไอ้บาสรออยู่ที่โรงรถแล้ว
“เป็นไงมึง โดนท่านรองด่าบ้างรึเปล่า”
“เป็นห่วงกูเหรอ”
“เปล่า แค่อยากรอสมน้ำหน้า”
“อ้าว แล้วมึงไม่เคยโดนเหรอ”
“ไม่เคย ท่านรองเขาไม่ยุ่งกับเด็กฝึกงานหรอก เขายังไม่เคยพูดกับกูเลย”
เหรอ ทีกับกูล่ะด่ากูจัง แถมใช้งานกูอีก ทำงานแผนกบุคคลยังไม่พอ ยังต้องไปช่วยงานแผนกผลิตอีก


จบตอนที่ 3


 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18


หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 3
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 12-07-2020 20:25:51
 :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 3
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 12-07-2020 22:41:36
สนุกครับ
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 3
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 12-07-2020 23:35:15
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 3
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 15-07-2020 14:12:58
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 4


   ผมฝึกงานมาได้ 2 อาทิตย์แล้ว ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง เช่นวันนี้มีพนักงานมาสมัคร 100 คนครับ วุ่นวายฉิบหาย มานั่งรอสัมภาษณ์เต็มโรงอาหารเลย น้ำตาแทบไหลผมจะไม่ถูกท่านรองกดขี่ข่มเหงอีกต่อไป สู้โว้ย
“ไอ้น้องหมอก เอ็งเอาเอกสารตรวจสุขภาพไปให้ผู้สมัครงานกรอกหน่อยดิ”
Sup ยื่นเอกสารมาให้ผมปึกใหญ่ พี่น้ำฝนกับพี่ต้นนั่งสัมภาษณ์ผู้สมัครงานอยู่ ผมเลยกลายเป็นทีมสรรหาไปโดยอัตโนมัติ ผมก็ยินดีนะ เพราะดันไปรับปากท่านรองว่าจะหาคนให้แล้วไง วันนี้ทั้งวันวุ่นวายอยู่กับการรับสมัครงานจนถึงเย็น เหนื่อยครับ แต่ก็สนุกดี อีก 2 วันก็จะมีคนไปให้แผนกผลิตแล้ว
“ไอ้น้องหมอก พรุ่งนี้เอ็งไปช่วยพี่ฝนอบรมพนักงานหน่อยนะ”
Sup สั่งงานผมข้ามวันเลยครับ แต่ผมก็ชอบนะได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ มากขึ้น
“ได้ครับ Sup”
   หลังจากกลับหอผมก็อาบน้ำมานอนเล่น เหนื่อยฉิบหาย ซักพักไอ้บาสมันก็ซื้อข้าวเย็นมาเผื่อ ผมฝากมันซื้อเพราะวันนี้เหนื่อยมากเลย
“เป็นไงมึง นอนขึ้นอืดเลย”
“เออ เหนื่อยฉิบหาย วันนี้กูทำงานเกินค่าฝึกงาน 100 บาทเลยว่ะ แต่ก็ดีกว่ายืนถ่ายเอกสารเฉยๆ”
“เออ วันนี้กูก็ช่วยงานหัวหน้าในออฟฟิศ ไม่ได้เข้าไลน์เลย เหมือนได้พัก ความจริงงานก็ไม่หนักหรอก แต่ยืน เดินเยอะ เมื่อยขาว่ะ”
“เออ กูก็เมื่อยยืนถ่ายเอกสารทุกวัน”
“ขามึงสั้น ยังเมื่อยอีกเหรอ”
“สัด เดี๋ยวกูโบกหัวทิ่มเลย”
   อาทิตย์นี้ผมว่าจะกลับบ้าน เพราะถ้าไม่กลับเดี๋ยวกำนันหมานบ่นตายห่าเลย แต่ผมก็ไม่เคยกลัวเลยนะ ออกจะขำๆแกมากกว่า
“เดี๋ยววันศุกร์เย็นกูกลับบ้านนะ”
“เออ แล้วบ้านมึงตอนนี้มีอะไรกินมั่งวะ”
ปกติที่บ้านผมจะปลูกสารพัดผลไม้ไว้ เคยเอาละมุดกับมังคุดมาฝากไอ้บาสมัน
“ช่วงนี้มะม่วงบ้านกูเยอะ เดี๋ยวกูเอามาฝาก”
“เออดีๆ กูก็อยากกิน”
   ผมว่าจะเอาไปฝากพี่ๆที่ออฟฟิศด้วย ผมเห็นในตลาดโลหนึ่งก็หลายตังอยู่ บ้านผมแทบจะไม่ต้องซื้อผลไม้กินเลย
เช้าวันนี้ผมต้องไปช่วยพี่น้ำฝนพาพนักงานใหม่เข้าอบรม วันนี้เราสามารถส่งพนักงานใหม่เข้างานได้ 50 คนและวันศุกร์อีก 50 คน ท่านรองน่าจะพอใจอยู่บ้าง
   หลังจากพนักงานอบรมเสร็จ ผมก็พามารอที่หน้าห้องสมัครงาน ปกติพี่น้ำฝนจะพาพนักงานไปส่งที่แผนกผลิตต่อ
“น้องหมอก พอดีพี่มีติดสัมภาษณ์งานต่อ ช่วยพาพนักงานไปส่งที่แผนกแทนได้มั้ยคะ”
“อ่อ ได้ครับพี่ แล้วผมต้องพาไปหาใครอ่ะ”
“อ๋อ พี่บอก Sup แผนกผลิตไว้แล้วน้องหมอกแค่พาไปส่งหน้าไลน์ผลิตก็พอค่ะ”
“ได้ครับ”
   แล้วผมก็พาพนักงานใหม่ทั้งหมดเดินไปที่แผนกผลิตที่ยิ่งใหญ่คับโรงงาน
“สวัสดีครับ ผมพาพนักงานใหม่มาส่งครับ”
ผมเห็นพี่คนหนึ่งท่าทางจะอายุ 40 กว่าๆ ใสชุดยูนิฟอร์ม น่าจะเป็นหัวหน้างานยืนรอที่หน้าไลน์ผลิต
“อ่อ ได้ๆ ไอ้หนุ่มเป็นเด็กฝึกงานเหรอ พี่ชื่อ Supไก่นะ กำลังรออยู่พอดี”
อิอิ ซุปไก่สกัดเหรอครับ ชื่อตลกว่ะ เอ้ย ไม่ใช่เวลาเล่น
“ครับ ฝึกอยู่แผนกบุคคลครับ”
“วันนี้หาคนงานมาได้เท่าไร”
เชร็ด เสียงท่านรองตกใจหมด อยู่ดีๆก็โผล่มาจากข้างหลัง เกือบจะงับคอผมอยู่แล้ว
“อ๋อวันนี้มีมาส่ง 50 คนครับท่านรอง”
ผมเหลือบไปเห็นพี่ Sup ไก่สกัด ทำหน้าเหวอเลยครับ แค่ผมเรียกท่านรองแค่นี้เอง
“แล้วที่ผมขอไป 200 คนล่ะ ได้แค่นี้แล้วไลน์ผลิตจะเดินยังไง”
“พรุ่งนี้มีเข้าอีก 50 คนครับท่านรอง ยังไงๆ ทีมสรรหาก็หาให้ได้ครบอยู่แล้วล่ะครับ ท่านรองไม่ต้องเป็นห่วง”
ขนาดพี่น้ำฝนกับพี่ต้นไปหาคนแค่ไม่กี่วันยังได้มาเป็นร้อย กะอีแค่ 200 คน เรื่องจิ๊บๆ
“ดูท่าทางคุณมั่นใจมากเลยนะ”
“แน่นอนครับท่านรอง”
ผมส่งรอยยิ้มอย่างผู้ชนะไปให้ ท่านรองทำหน้าไม่ค่อยเชื่อถือผมซักเท่าไร
“ผมขอตัวก่อนนะครับท่านรอง”
แล้วผมก็เดินแยกออกมา ยังไม่ลืมเหลือบไปมองพี่ Sup ไก่สกัดคนนั้นครับ แกตาค้างอ้าปากหวอเลย คงไม่เคยเห็นใครกล้าพูดแบบนี้กับท่ารองล่ะเซ่ หลังจากเดินพ้นแผนกผลิตมา ผมก็แทบจะเป็นลม อุตส่าห์เก็กใจดีสู้เสืออยู่ตั้งนาน จริงๆแล้วผมตื่นเต้นมาก กลัวท่านรองอยู่เหมือนกัน แต่ก็อยากเอาชนะครับ
“เป็นไงเอ็ง เจอท่านรองมั้ย เขาว่าไงบ้าง”
พอมาถึงแผนก Sup ก็ยิงคำถามใส่ทันที
“เจอดิ Sup เกือบจะโดนไซบีเรียนงับหัวอยู่แล้ว”
“หืม ไซบีเรียน ? ท่านรองอ่ะนะ เออ เหมือนๆ ฮ่า ช่างกล้านะเอง”
อุ้ย ผมลืมตัวเผลอเรียกท่านรองว่าไซบีเรียน ขอโทษน้องหมานะครับที่เอาท่านรองไปเปรียบเทียบ
“เอ่อ ผมขอโทษ มันหลุดปากอ่ะครับ”
“ฮ่าๆ พี่ไซบีเรียนกับน้องปั๊ก เข้ากั๊นเข้ากัน”
เดี๋ยว Sup อย่าเอาผมไปจัดประเภทเดียวกับท่านรอง สงสารผมบ้าง
“โธ่ Sup เอาผมไปเปรียบกับน้องปั๊กได้ไง ผมออกจะหล่อขนาดนี้”
“เออเองน่ารัก ไปกรอกเอกสารต่างด้าวต่อได้แล้ว”
เห็นผมเก่งหน่อยใช้ใหญ่เลย แล้วผมก็นั่งกรอกเอกสารไปเรื่อยๆ วันนี้ไอ้บาสกับส้มจี๊ดไม่ได้เข้ามาฝึกงาน สองคนลาไปหาอาจารย์ที่ปรึกษา ผมเลยต้องกินข้าวคนเดียว ว่าจะออกไปกินราดหน้าหน้าโรงงานซักหน่อย เรื่องกินไม่ต้องมีเพื่อนผมก็สามารถกินคนเดียวได้ครับ ขนาดชาบูยังกินคนเดียวเลย ก็คนมันโสดและหล่อมากอ่ะครับ
“ป้าราดหน้าจานนึงครับ”
แล้วผมก็ไปหาที่นั่ง ร้านนี้คนค่อนข้างเยอะครับ ป้าแกทำอร่อย เจอโต๊ะว่างพอดี เหลืออยู่โต๊ะเดียวซะด้วย
ผมเห็นท่านรองหันซ้ายหันขวาหลังจากยืนสั่งอาหารป้าเสร็จ สงสัยหาโต๊ะนั่ง อืม ไม่มีที่ว่างเลย นอกจากโต๊ะผม
“นั่งโต๊ะนี้ครับท่านรอง”
ผมถามโดยยิ้มอย่างมิตรภาพที่สุดไปให้ จริงๆแล้วผมตอแหล เห็นคนหล่อยืนทำหน้าเบะแล้วขำดี แต่ก็สงสารกลัวแกอายที่ไม่มีโต๊ะนั่ง
“…”
ยังเงียบอีก แต่ก็เดินมานั่งนะ ท่าเยอะจริงๆ
“ท่านรองกินอะไรอ่ะครับ”
“ถามทำไม”
“เอ๊า เผื่อคราวหน้าผมจะได้สั่งมั่ง”
“ข้าวผัด”
“อ่อครับ อาหารเด็กน้อย”
“…คุณนี่กวนประสาทจริงๆ”
“ขอบคุณท่านรองที่ชมครับ”
“…”
แกถอนหายใจแรงๆออกมา ทำหน้าเหม็นเบื่อผมฉิบหาย ฮ่าๆ ตลกดีครับ พอดีป้าแกยกอาหารมาเสริฟ เฮ้ย ข้าวผัดเด็กน้อยจริงๆไม่ใส่ผักเลย มีแต่ไข่กับหมู่
“ฮ่าๆท่านรอง ไม่กินผักเหรอครับ”
ผมขำเอาเป็นเอาตาย
“ตลกมากเหรอคุณ”
อุ้ย เสียงเขียวเชียว ไอ้ผมก็ลืมตัว หัวเราะหน้าดำหน้าแดง
“ตลกครับ ผมคิดว่าหน้าตาอย่างท่านรองน่าจะกินได้ทุกอย่างนะ”
“เห็นผมเป็นอะไร”
“ก็เป็นท่านรอง”
“… กินของคุณไป”
หุบปากก็ได้วะ แล้วผมก็กินของผมไป ท่านรองกินเร็วฉิบหาย เสร็จก่อนผมอีก แล้วก็ลุกเดินหนีผมไปเลย สงสัยจะอาย น่ารักไปอีกแบบ
“ป้าราดหน้าเท่าไรครับ”
“อ๋อ พ่อหนุ่มรูปหล่อเขาจ่ายให้แล้วจ๊ะ”
“หืม คนที่นั่งโต๊ะเดียวกับผมอ่ะเหรอป้า”
“ใช่ๆ เขาจ่ายให้แล้ว”
จะมาไม้ไหนเนี่ยท่านรอง
“แล้วกี่บาทอ่ะครับ ผมจะได้ไปคืนเงินเขา”
“อ่อ 30 บาทจ๊ะ”
ผมพยักหน้ารับ ต้องวุ่นวายเดินไปแผนกผลิต เพื่อคืนเงินท่านรองนะท่านรองทำให้วุ่ยวายอีก
“เอ่อ Sup ไก่ (สกัด) ครับ ท่านรองไปไหนเหรอครับ”
ผมถาม Sup ไก่สกัด ที่เจอกันตอนส่งคนงานเข้าไลน์ เห็นแกนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานพอดี แต่ไม่เห็นท่านรอง
“ประชุมกับแผนกคลังสินค้า มีอะไรเหรอไอ้หนุ่ม”
“ผมฝากเงินคืนให้ท่านรองหน่อยครับ”
“เฮ้ย เอ็งไปคืนเองดิ”
ทำไม พี่กลัวเขาขนาดนั้นเลยเรอะ
“งั้นผมวางที่โต๊ะท่านรองได้มั้ย Sup”
“เออๆ โต๊ะนั้น วางไว้นั่นแหละ”
คงไม่มีใครขโมย เพราะไม่มีใครกล้าไปยุ่งกับโต๊ะท่านรองแน่นอน แล้วผมก็เดินกับฝ่ายบุคคล ต้องไปกรอกเอกสารที่ค้างต่อ ผมได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะเลยนะ เกือบ 3 อาทิตย์มานี้ การทำงานก็สนุกดีครับ ไม่ได้เคร่งเครียดกันทุกวัน
ห้าโมงเย็นผมก็เตรียมตัวกลับบ้าน ยังมีเอกสารที่ต้องกรอกอยู่อีกนิดหน่อย พรุ่งนี้หลังจากอบรมพนักงานเสร็จค่อยมาทำต่อให้เสร็จ ผมไม่ชอบให้งานค้างคานาน
“เป็นไงมึงวันนี้อาจารย์ว่าไงบ้าง”
ผมถามไอ้บาสหลังจากที่มานอนเล่นที่ห้องมันได้ซักพัก
“ก็ไม่มีอะไร กูเอารายงานที่กูเขียนไปส่งแกแค่นั้น”
“อ้อ วันนี้กูไปกินข้าวหน้าโรงงาน เจอท่านรองแกจ่ายตังให้กูด้วย”
“เฮ้ยจริงดิ ท่านรองกูใจดีเหมือนกันนี่หว่า”
“แต่กูเอาไปคืนที่โต๊ะแก”
“อ้าวแล้วเขาไม่ว่าอะไรเหรอ เขาจ่ายให้แล้วมึงยังจะเอาไปคืน”
“กูไม่เจอท่านรอง เลยวางไว้ที่โต๊ะเขา”
“เรื่องเยอะอีกนะมึง”
“…”
   เช้าวันนี้ผมเตรียมกระเป๋ามาฝึกงานด้วยกะว่าเลิกงานแล้วจะแว้นกลับบ้านเลย ขี้เกียจกลับไปที่หออีก
“Sup เดี๋ยวผมไปช่วยพี่น้ำฝนอบรมพนักงานแล้วนะ”
“เออดีๆ รู้งานนะเอ็ง ฝึกงานเสร็จน่าจะรับเข้างานได้เลยนะเนี่ย”
“ให้จริงเหอะ Sup ผมจะได้ไม่ต้องเดินหางาน”
“อืมๆ จะรับไว้พิจารณา”
ทำงานที่นี่ก็ดีนะ หยุดเสาร์อาทิตย์ พักร้อนก็เยอะสวัสดิการดี ใกล้บ้านอีก
“พี่น้ำฝนเดี๋ยวผมพาคนงานไปส่งที่แผนกผลิตเองครับ”
เห็นพี่แกยุ่งๆเลยเสนอตัวทำให้แล้วกัน
“ดีค่ะ เดี๋ยวพี่ต้องเตรียมทำบัตรพนักงานต่อเลยเนี่ย”
“เดี๋ยวผมกลับมาช่วยนะ”
   แล้วผมก็พาคนงานไปส่งขึ้นเขียง เอ้ยส่งเข้าไลน์ผลิต โรงงานที่ผมฝึกงานเป็นโรงงานผลิตผลไม้กระป๋อง จำพวกเงาะ สับปะรด ส่งออกต่างประเทศเลยต้องการคนงานจำนวนมากครับ คนแถวๆนี้ก็กวาดมาอยู่โรงงานกันหมด เลยต้องไปสรรหาตามต่างจังหวัดบ้าง
“สวัสดีครับ Sup ไก่ (สกัด) ผมพาคนงานมาส่งครับ”
ผมทักทาย Sup ไก่สกัด คนเดียวกับเมื่อวานที่ผมมาส่ง แอบหันหลังไปมองเผื่อท่านรองโผล่มาอีกจะได้ไม่ตกใจ
“ไอ้หนุ่มเดี๋ยวเองไปหาคุณเมฆาหน่อยนะ เขาสั่งให้ไปหา”
หืม คุณเมฆาใครวะ ชื่อคุ้นๆ อ๋อท่านรองนี่หว่า ท่านรองชื่อเมฆาผมนึกออกแล้ว
“ได้ครับ แต่มีอะไรรึเปล่าอ่ะ Sup”
 “พี่ก็ไม่รู้แต่เขาสั่งไว้”
จริงๆดูไปแล้วท่านรองดูจะอายุน้อยกว่า Sup ไก่สกัด หลายปีนะ แต่มาเป็นหัวหน้าเขา ก็เลยต้องทำเป็นดุ ? เพื่อให้ลูกน้องเคารพ เอ่อ จริงๆแล้วผมมั่ว ผมไม่รู้หรอก
“ท่านรองมีอะไรจะให้ผมรับใช้เหรอครับ”
ผมก็มายืนทำหน้าแป้นแล้นที่โต๊ะท่านรองที่กำลังทำหน้าบูดกับเอกสารตรงหน้า
“เอาเงินมาคืนทำไม”
เสียงเข้มระดับ 10 โกรธใครมาวะ
“ก็ท่านรองจ่ายให้ ผมก็ต้องเอามาคืน”
“ก็ผมจ่ายให้แล้ว จะเอามาคืนทำไม”
“ผมก็ไม่เห็นความจำเป็นที่ท่านรองจะมาจ่ายให้ผม”
“…ดื้อจริงๆ เอาเงินคืนไป”
โอ้เสียงเข้มขึ้นระดับ 15
“ผมไม่เอาครับท่านรอง”
“อย่าดื้อผมบอกให้เอาคืนไป”
ฉิบหายเสียงเข้มระดับ 50 โต๊ะอื่นๆหันมามองผม ส่งกำลังใจมาให้ผมระดับแม็กซิมั่ม
“ก็ได้ครับท่านรอง”
ผมทำหน้าเป็นหมาปั๊กหงอย ส่งสายตาแบ๊วๆไปให้เผื่อแกสงสาร
“ทีหลังผมเลี้ยงหรือให้อะไรไม่ต้องเอามาคืน”
“คร๊าบบบท่านรอง”
ลากเสียงประชดแม่ง ผมเหลือบไปเห็นโต๊ะอื่นทำหน้าสยองกันเป็นแถว อะไรขนาดนั้นท่านรองคงไม่ฆ่าปาดคอผมหรอกมั้ง แต่ถ้ากระโดดเตะอาจจะไม่แน่ เพราะผมเคยเห็นมาแล้ว
“แล้วผมกลับได้ยังครับท่านรอง”
“ยัง เอาตัวเลขนี่กรอกในตารางให้ผมหน่อย”
แล้วแกก็หยิบเอกสารมาให้ผมปึกนึง ให้นับตัวเลขแล้วกรอกในตารางที่แกปริ๊นให้
“ผมต้องบอก Sup ก่อนว่าท่านรองใช้งาน เดี๋ยวแกหาว่าผมอู้”
“มายด์…เอ่อ Sup คงไม่ว่าหรอก แต่โทรไปบอกก็ดี”
ท่านรองก็กดเบอร์โต๊ะ Sup ให้ จำแม่นเชียว สงสัยโทรตามเรื่องหาคนงานบ่อย
“Sup ผมขอช่วยงานท่านรองแป๊ปนึง เดี๋ยวผมกลับไปกรอกเอกสารให้ต่อ”
แล้วผมก็วางสายไป
“ให้ผมนั่งตรงไหนครับท่านรอง”
หวังว่าจะไม่ให้ผมยืนนับเลขหรอกนะ
“ไปเอาเก้าอี้ตัวนั้นมานั้งที่โต๊ะผมนี่”
หืม ให้นั้งจ้องหน้าท่านรองรึไง อืม แต่โต๊ะทำงานท่านรองก็ตัวใหญ่อยู่นะ ใหญ่กว่าคนอื่นอีก รองผู้จัดการยังไม่มีห้องเป็นของตัวเองเหมือนกับผู้จัดการครับ
ผมก็ไปลากโต๊ะมานั่งแล้วก็นั่งนับเลขไป จดลงในตารางไป ท่านรองก็ขมาดคิ้วกับเอกสารในมือไป ยังคงหน้าดุระดับ 10 ผมกรอกตัวเลขลงตารางเสร็จแล้วเหลือบดูเวลา หนึ่งชั่วโมงพอดี ค่าฝึกงาน 100 บาท คิดจากแผนกผลิต 20 บาทได้มั้ยเนี่ย
“เสร็จแล้วครับท่านรอง มีอะไรให้ผมทำอีกมั้ย”
“ไม่มีแล้ว ขอบใจมาก”
“งั้นผมกลับแล้วนะท่านรอง”
“คุณจะไม่เรียกผมว่าท่านรองซักประโยคจะได้มั้ย”
“ไม่ได้ครับ…ท่านรอง”
แล้วผมก็ยิ้มแบบที่คิดว่ากวนตีนที่สุดไปให้ เฮ้ย! แกยิ้มกลับมาให้ด้วยแต่แป๊บเดียวนะ พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ท่านรองหน้าดุก็ยิ้มเป็น ผมหันไปมองโต๊ะอื่นๆ แต่ละคนนี่ยืนตะลึงกันเลยทีเดียว สงสัยวันนี้น้ำจะท่วมโรงงาน เพราะผมก็เคยได้ยินมาว่าท่านรองยิ้มยากมาก
เลิกงานแล้วผมแว้นน้องฟ้ากลับบ้าน ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมง บ้านผมห่างจากตัวเมืองอยู่เหมือนกันเพราะเป็นบ้านสวน สวนโกโก้ที่พ่อผมปลูกมีประมาณ 100 ไร่ ที่เหลือเป็นที่บริเวณบ้านประมาณ 10 ไร่ ปลูกผักผลไม้ไว้กิน เหลือมากก็แจกจ่ายลูกน้องคนงาน เพื่อนบ้าน พ่อผมขึ้นชื่อว่าเป็นกำนันผู้โปรดสัตย์ มีผักแจกผัก มีผลไม้แจกผลไม้ ยังดีไม่ยกผมให้คนอื่น เพราะจะเป็นหมาหัวเน่าอยู่แล้ว กำนันหมานผู้ขึ้นชื่ออีกเรื่องคือรักหมายิ่งชีพ ลูกอดไม่เป็นไร หมาต้องอิ่ม อันนี้ล้อเล่นครับ พ่อผมรักผมจะตาย ตอนผมอยากได้น้องฟ้า รีบไปถอยให้เลย จ่ายสดงดเชื่ออีกต่างหาก
“กำนัน ผมกลับมาแล้ว”
ผมตะโกนลั่นลานบ้าน น้องหมาพันธุ์ (ข้าง) ทาง 5 ตัว ที่พ่อผมเก็บมาเลี้ยง รีบวิ่งมารุมทึ้งผมกันใหญ่
“เป๊ปซี่ อย่าเลียดิวะ ไอ้สไปรท์อย่าดมเป้ากู ไอ้น้ำส้มอย่า…”
เหนื่อยฉิบหาย พวกมึงจะรุมอะไรกู๊ ไม่มีอะไรมาให้กินหรอก ไอ้พวกลูกรักกำนันหมานแห่งบ้านดอน พ่อผมชื่อสมานครับ ชาวบ้านแถวนี้เรียกกำนันหมานผู้เลี้ยงหมา 5 ตัว เป็ปซี่ สไปรท์ น้ำส้ม น้ำแดง น้ำเขียว ชื่อยังกะน้ำขวดไหว้เจ้า
“มาแล้วเรอะ ไอ้ลูกหมา”
“หวัดดีกำนัน เรียกไอ้พวกนี้ไปดิ เลียผมเปียกหมดแล้วเนี่ย”
“ก็นานๆเอ็งกลับมาก็ให้มันเลียบ้างซิ”
“ตลกนะกำนัน นี่ลูกนะครับ”
“ข้าว่าจะยกสมบัติให้พวกมัน 5 ตัวแทนเอ็งอยู่แล้ว”
ฉิบหาย ศึกชิงมรดกระหว่างน้องหมาพันธุ์ (ข้าง) ทางกับหมาหัวเน่าอย่างผมกำลังจะเกิด
“กำนันก็ว่าไป ลูกชายหล่อขนาดนี้จะไม่ยกสมบัติให้ได้ไง เดี๋ยวจะไม่เหมือนคำที่เขาว่า รูปหล่อพ่อรวยเอานา”
“เออ เอ็งก็หล่อเหมือนข้าไง อันนี้พอรับได้ เดี๋ยวยกสมบัติให้หมดเลย”
   นี่แหละครับพ่อผม กำนันหมานแห่งบ้านดอน ตลกแดกตลอด รักหมาที่หนึ่ง รักลูกตัวเองที่สอง รักกูน้อยกว่าหมาอีก
ผมก็นั่งๆนอนอยู่บ้าน 2 วัน ตอนเย็นวันอาทิตย์ก็แว้นกลับหอ
“เอ้า มะม่วงมันของฝาก กูว่าเดี๋ยวจะเอาไปฝากพวกที่โรงงานด้วย เดี๋ยวกูฝากไปให้ท่านรองซัก 2-3 ลูกดิ”
“เฮ้ย ไม่เอา มึงเอาไปให้เองดิ กูยังไม่เคยคุยกับเขาเลย”
“อะไรวะ ไปฝึกงานแผนกเขา ทำไมไม่ได้พูดกับเขารึไง”
“ไม่เคยพูด มีแต่ Sup ที่หางานให้ทำ ท่านรองเขาไม่เคยมาสั่งงานพวกกูเลย”
“แล้วทำไมทีกู ใช้งานจังวะ”
วันจันทร์ผมก็หอบมะม่วงมีทั้งมันและเปรี้ยวมาฝากพี่ๆที่โรงงาน แล้วก็ไม่ลืมแบ่งไว้ให้ท่านรอง 3 ลูก ไม่รู้ท่านเขาจะกินรึเปล่านะ
“Sup วันนี้ผมเอามะม่วงมาฝากนะ อยู่ในครัวครับ”
“เออ ดีๆเดี๋ยวให้ไปแจกกันกิน ขอบใจนะไอ้น้องหมอกสุดน่ารัก”
เปลี่ยนเป็นสุดหล่อได้มั้ยครับ คำว่าน่ารักมันหน่อมแน้มไปหน่อย
“เปลี่ยนเป็นชมผมว่าหล่อจะดีกว่าครับ อันนี้ผมไม่ปลื้ม”
“…มันพูดยากไง เพราะความจริงมันไม่ใช่”
Sup อ่ะ เดี๋ยวผมงอนเลย
“… เดี๋ยวผมขอไปแผนกผลิตหน่อยนะครับ จะเอามะม่วงไปฝากท่านรอง”
“…พี่ไม่เคยเห็นใครกล้าหาญเท่าเอ็งมาก่อนเลย ไอ้น้องหมอก”
“ครับ ผมจะถือว่ามันเป็นคำชมก็แล้วกัน”
“…”
   ผมก็เดินถือมะม่วงไปที่แผนกผลิต เดินตรงดิ่งไปที่โต๊ะท่านรองเลยครับ
“สวัสดีครับท่านรอง”
แกเงยหน้ามามองผม ยังคงขมวดคิ้วแบบปกติ
“สวัสดี”
“ผมเอามะม่วงมาฝากท่านรอง”
“…ให้ผมทำใม”
“…ก็ตอบแทนที่ท่านรองเลี้ยงข้าวผมวันนั้นไง”
“…ก็แค่ไม่กี่บาท”
“ก็ผมไม่ชอบติดหนี้ใคร”
“ผู้ใหญ่ให้ก็ต้องรับ”
เริ่มเสียงแข็งอีกแล้ว พูดดีๆไม่เป็นรึไง
“ตกลงว่าท่านรองจะรับมั้ยครับมะม่วงเนี่ย”
ถือจนเมื่อยแล้วนะ
“…ขอบคุณครับ”


จบตอนที่ 4


 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 4
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 15-07-2020 14:38:51
 :laugh: :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 4
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 15-07-2020 23:11:50
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 4
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 17-07-2020 14:44:18
แต่งได้สนุกดีครับ
ผมรอตอนต่อไปครับ


               :amen:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 4
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 17-07-2020 22:38:30
 :pig4:
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 4
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 18-07-2020 15:09:39
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18


ตอนที่ 5



   วันนี้ผมว่าจะไปซื้อโซ่คล้องคอให้น้องหมาน้ำอัดลมไหว้เจ้าของกำนันหมานซัก 5 เส้น ของเดิมเก่าเยินหมดแล้ว แถวบ้านผมไม่มีขายซะด้วย ผมเห็นคลีนิครักษาสัตว์อยู่แถวๆทางไปโรงงาน ผมว่าจะแวะไปดูซักหน่อย
“สวัสดีครับผมต้องการสายคล้องคอน้องหมาซัก 5 เส้นอ่ะครับ”
ผมเห็นเจ้าหน้าที่คนสวยยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ เลยเสนอหน้าหล่อๆเข้าไปถาม
“ได้ค่ะคุณน้อง จะเอาแบบไหนดีคะ”
แกยิ้มหวานมาให้เห็นผมหล่อล่ะสิ
แล้วพี่คนสวยก็พาผมไปเลือก ผมเลือกตามสีน้ำเลยครับ สีดำของไอ้เป๊ปซี่ สีส้มของไอ้น้ำส้ม สีแดงของไอ้น้ำแดง สีเขียวของไอ้น้ำเขียว เสียดายไม่มีแบบใสๆเลยต้องเลือกสีขาวให้ไอ้สไปรท์ ผมจ่ายตังเรียบร้อยพี่คนสวยส่งถุงใส่สายคล้องคอให้
 ‘หงิงๆ’
น้องหมาปั๊ก น่ารักเหมือนกันกันนี่หว่า ตาปูดๆแบ๊วๆดี ผมเงยหน้าไปมองเจ้าของที่ถือสายจูงอยู่ ฉิบหาย! ท่านรอง จูงน้องปั๊ก แกเลี้ยงเอง ? ไม่เข้ากลับหน้าเลยอ่ะ น่าจะเลี้ยงร็อตไวเลอร์นะผมว่า
“สวัสดีครับท่านรอง”
ขำอ่ะ ดูหน้าท่านรองดิ เลี้ยงน้องปั๊ก เห็นแล้วก็ขำฉิบหาย
“ว่าไงปั๊กน้อย”
ผมหันซ้ายหันขวาก็ไม่มีใครแล้วนอกจากผม เอาอีกล่ะ ว่ากูหน้าเหมือนน้องปั๊กอีกแล้ว
“…ผมไม่ใช่น้องหมานะท่านรอง”
“หืม ออกจะเหมือน เนอะปั๊กเนอะ”
แกหันไปพยักหน้ากับน้องหมาปั๊กของแก
“…ผมไม่คิดว่าท่านรองจะเลี้ยงน้องปั๊ก”
“ทำไมผมจะเลี้ยงไม่ได้”
“ท่านรองน่าจะเลี้ยงร็อตไวเลอร์มากกว่า”
“…คุณจะพูดอะไร”
“เปล๊า ผมไม่กล้าว่าท่านรองเหมือนร็อตไวเลอร์หรอกครับ”
เหมือนไซบีเรียนมากกว่าครับ ดูไฮโซหน่อยๆ
ท่านรองสูดลมหายใจแรงๆ คงทำใจที่จะต้องคุยกับผมต่อ
“…แล้วคุณมาทำอะไร”
“อ๋อผมมาซื้อสายคล้องคอน้องหมาครับ”
“คุณก็เลี้ยงหมาเหรอ”
“ครับท่านรอง พันธุ์ทาง 5 ตัว”
“แล้วเป็นพันธุ์อะไรผสมอะไรล่ะ”
“อ๋อพ่อผมเก็บมาจากข้างทางน่ะครับท่านรอง”
“…”
“คุยกับคุณนี่ปวดหัวจริงๆเลย”
“เอายามั้ยครับท่านรอง เดี๋ยวผมถามพี่คนสวยที่เคาน์เตอร์ให้”
“…ผมไม่ใช่หมานะจะได้กินยาที่นี่ได้”
“โห ท่านรองอ่ะผมก็ล้อเล่นหรอก ใครจะกล้าว่าท่านรอง”
เส้นเลือดที่คอแกดูปูดๆนะครับ
“คุณกินข้าวรึยัง”
แกเปลี่ยนเรื่องเร็วจริงๆครับ
“อ่า…ยังครับ”
ผมก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน
“ไปกินข้าวกับผมหน่อย”
หืม ท่านรองชวนไปกินข้าว เหงาเหรอ  ไม่มีใครคบเหรอครับ
“…ก็ได้ครับ เอ่อแล้วน้องปั๊กล่ะครับ”
เอาก็เอาวะ ดูหน้าตาแกแล้วไม่ใช่เป็นการชวนหรือขอร้อง เป็นการบังคับมากกว่าครับ
“ต้องนอนให้น้ำเกลือที่นี่ เดี๋ยวรอผมแป๊บ”
แล้วแกก็พาน้องหมาไปฝากเจ้าหน้าที่คลีนิก
 “แล้วน้องปั๊กเป็นอะไรอ่ะครับท่านรองถึงต้องให้น้ำเกลือ”
ผมถามท่านรองขณะนั่งอยู่ในรถ ดีนะผมนั่งรถเมล์มา ไม่งั้นต้องจอดรถไว้ที่นี่อ่ะดิ
“เป็นโรคไต ผมต้องพามาหาหมอบ่อยๆ”
“อ่อครับ หมาที่บ้านผมก็เห็นแข็งแรงทุกตัว ผมกลับบ้านทีนี่รุมทึ้งผมเหมือนเห็นอาหารหมา”
“คุณกลับบ้านบ่อยเหรอ”
“ก็บ่อยครับท่ารอง บ้านผมอยู่ไม่ไกลเท่าไร”
“อืม”
แกพยักหน้าหงึกๆ แล้วเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก จนมาถึงร้านอาหาร คนเยอะน่าดูครับ หลังจากได้ที่นั่ง เราก็สั่งอาหารมากินกัน
“ท่านรองไม่กินผักจริงๆเหรอครับ”
“…ผมกินได้บางชนิด”
“ฮ่าๆ ท่านรองเหมือนเด็กน้อยเลย”
ขำอ่ะ ดูแกทำหน้า คนหล่อมากกว่าผมหน่อยทำหน้าน่าตลกครับ
“ดูคุณมีความสุขเนอะ เวลาได้ว่าผม”
“เปล่าเลยท่านรองผมมิบังอาจหรอก”
   หลังจากนั้นท่านรองแกก็ทำหน้าบูดต่อไปขณะกินข้าว หลังจากนั้นท่านรองก็จ่ายเงินแล้วพาผมกลับ
“ค่าอาหารเท่าไรครับท่านรอง”
“ถามทำไม”
“เอ้า ก็จะได้หารกันไงครับท่านรอง”
“ไม่ต้อง ผมเคยบอกแล้วนะว่าผู้ใหญ่จ่ายให้ไม่ต้องคืน”
“ท่านรองอายุเท่าไรครับ”
“หืมผม ? 30”
“อายุ 30 ยังไม่น่าจะเป็นผู้ใหญ่ได้ พ่อผมอายุตั้ง 45 ถึงจะได้เป็นกำนัน”
ผู้ใหญ่อาจจะต้อง 35 ปีขึ้นไป ส่วนพ่อผมเป็นกำนันมา 3 ปีแล้วครับ เป็นที่นับหน้าถือตาของชาวบ้านทุกคน
ผมล้อเล่นครับ เดี๋ยวจะหาว่าผมปัญญาอ่อน
“…”
“พูดจริงนะ คุยกับคุณนี่ปวดหัวจริงๆ แล้วหอพักอยู่ที่ไหนผมจะได้ไปส่ง”
“อ้าว แล้วเรื่องค่าอาหารล่ะครับท่านรอง”
“คราวหน้าก็เลี้ยงผมบ้างแล้วกัน หอไปทางไหน”
ท่านรองชักจะหมดความอดทนกับผมแล้วครับ แล้วผมก็ต้องจำใจบอกทางไปหอพัก
“ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวและมาส่งนะครับท่านรอง”
“อืม”
ท่านรองแกไม่ได้พูดอะไรต่อ คงรำคาญผมเต็มทน แต่ผมรู้สึกสนุกดีครับ ฮ่าๆ
“มึงไปไหนมาวะ”
ไอ้บาสเปิดประตูโผล่หน้ามาดูผมที่กำลังจะเข้าห้อง
“ไปซื้อสายคล้องคอหมา เจอท่านรองเขาเลยเลี้ยงข้าว”
กูต้องรายมึงขนาดนี้เลยเหรอ มึงเป็นเมียกูรึไง
“เฮ้ย จริงดิ เขาไม่มีเพื่อนเลยเหรอต้องมาคบกับมึงอ่ะ”
“คบห่าอะไร เหมือนจะชวนกูนะ แต่หน้าตานี่บังคับกูฉิบหาย”
“อืม จริง หน้าตาแกดูบูดๆทุกวัน ในแผนกไม่มีใครกล้าคุยกับแกเลย”
“แต่แกก็สนิทกับพี่พล คลังสินค้านะ”
“อืม กูก็เห็นเขาคุยกันบ่อยๆ ท่านรองคุยกับท่านรอง”
“แต่พี่พลแกก็ตลกนา เคยคุยกับกูด้วย”
“มึงนี่ก็ช่างกล้านะ ขนาดรองผู้จัดการยังกล้าคุย”
“บ้า ไม่ต้องชมกูขนาดนั้นก็ได้ กูเขิน”
“เฮ้อ คุยกับมึงแล้วประสาทจะแดกตาย”
หลายคนก็พูดอย่างนี้นะ แม้แต่กำนันหมานก็ด้วย กูออกจะพูดดีมีศีลธรรม ?
“เออเดี๋ยวอาทิตย์หน้ากูต้องไปช่วยแผนกกูงาน Outing”
“เฮ้ย จริงดิที่ไหนวะ”
งาน Outing เรียกเท่ๆก็คืองานสัมนาของโรงงาน หรือที่เราๆเรียกกันว่างานหาเรื่องไปเที่ยวโดยใช้งบโรงงานนั่นเอง
“รีสอร์ทที่แก่งกระจาน”
“กูอยากไปบ้างว่ะ”
“เดี๋ยวกูลองถาม Sup ก่อนว่าต้องการคนช่วยงานเพิ่มรึเปล่า เพราะเห็นแกว่ามีงานต้องทำเยอะฉิบหาย”
“ไปๆกูอยากไป”
“สัด ให้ไปช่วยงาน ไม่ได้ให้ไปที่ยว”
“เอๆ เหมือนกันแหละน่า”
   วันนี้ผมต้องเตรียมอุปกรณ์ไปงาน Outing จริงๆแล้วก็ไม่ได้ให้ไปเที่ยวเฉยๆหรอกครับ มีกิจกรรมฐาน แต่ตอนเย็นๆก็ให้พักผ่อนตามอัธยาศัยได้ เป็นการผลาญงบประมาณที่ไม่เหนื่อยซักเท่าไร
“Sup อยากได้คนไปช่วยเพิ่มมั้ย ไอ้บาสมันอยากไปด้วยอ่ะครับ”
“เหรอ ดีๆ คนประจำฐานยังขาดอยู่เลยว่าจะไปขอให้แผนกการเงินมาช่วยพอดี ให้น้องผู้หญิงไปด้วยดิ ชื่ออะไรนะ”
“ชื่อส้มจี๊ดครับ”
“เออ นั่นแหละๆ ให้ไปช่วยกัน อยู่ฟรีกินฟรี”
อันนี้ผมชอบมากครับ
“ได้ๆ แต่ผมต้องไปถามก่อน”
เผื่อส้มจี๊ดคนสวยอาจจะไม่ว่าง
“เออ เอ็งไปบอกท่านรองให้หน่อยสิ เดี๋ยวแกไม่รู้ว่าเอาเด็กฝึกงานแผนกแกไปช่วย เดี๋ยวมาด่ากันอีก”
อ้าว Sup แล้วไม่กลัวเขาด่าผมเหรอ ไม่รักกันจริงนี่หว่า
“ให้ผมไปขอแล้วเขาจะให้เหรอ”
“เอ็งสนิทกับเขาไม่ใช่เหรอ”
สนิทที่ไหน เห็นทำหน้าอยากจะกินหัวผมอยู่
“ก็ได้เดี๋ยวผมลองดู”
ผมนี่เดินเข้าเดินออกแผนกผลิตจนชินแล้วนะ เดินผ่านพี่ๆ Sup ก็โดนแซวบ่อยขึ้น รู้จักเกือบทั้งโรงงานแล้วผม
“ว่าไงไอ้น้องมาหาท่านรองเหรอ”
“น้องหมอกคนน่ารัก เดี๋ยวมาแวะเอาขนมที่พี่หน่อยนะคะ”
พี่คนนี้แผนกการเงินครับ อายุน่าจะรุ่นแม่ผมแล้ว แกมักให้ขนมผมกินบ่อยๆ ก็งี้แหละครับคนน่าตาดีมักมีคนเมตตาเสมอ
“ท่านรองประชุม แต่คงใกล้ออกมาแล้วแหละ เองนั่งรอที่โต๊ะเขาก่อนแล้วกัน”
Sup ไก่สกัด แผนกผลิตที่ผมพาคนงานมาส่งแล้วเจอบ่อยๆ แกคุยดีนะครับ แต่ดูจะกลัวท่านรองไปหน่อย
ผมนั่งรอไม่ถึง 5 นาที ท่านรองก็ออกมาจากห้องประชุม
“คุณมีอะไรรึเปล่า”
ท่านรองถามผมขณะที่หย่อนตูดลงที่เก้าอี้
“เอ่อท่านรองครับ อาทิตย์หน้ามี Outing แผนกบุคคลเลยจะขอตัว ไอ้บาสเอ้ยไม่ใช่ นายบวรกับส้มจี๊ดให้ไปช่วยงานหน่อยอ่ะครับ”
“…”
“ไม่ได้เหรอครับท่านรอง”
“ผมพูดย่างนั้นเหรอ”
หน้านิ่งขนาดนี้ กูก็คิดว่าไม่ให้ไปอ่ะดิ
“แล้วตกลงท่านรองจะให้มันไปมั้ยล่ะครับ”
แค่พูดว่าให้หรือไม่ให้ไปนี่มันยากรึไง พูดออกมาแล้วจะทำให้หล่อน้อยลงรึไง
“…แอบด่าผมในใจอีกแล้วล่ะสิ”
“…”
ผมเบะปากใส่แม่งเลย เออดิ ผมแอบด่าในใจยังเสือกรู้อีก
“จัดวันเสาร์ อาทิตย์ไม่ใช่เหรอ ก็แล้วแต่พวกคุณสิ”
“ขอบคุณครับท่านรอง”
แล้วผมก็รีบชิ่งให้ไว ก่อนที่ท่านเขาจะพิโรธ
“Sup ท่านรองแกอนุญาตนะ ผมไปขอมาแล้ว”
ผมนั่งคุยกับ Sup ขณะที่นั่งกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน
“ใช้เอ็งไปนี่ ได้ผลจริงๆ”
“ไม่หรอกครับ แกก็ต้องให้อยู่แล้ว จัดเสาร์อาทิตย์นี่นา”
“ใครจะไปรู้ พี่ยิ่งก่อคดีไว้อยู่”
“…”
สงสัยเรื่องหาคนงานล่ะมั้ง ผมก็ไม่ได้ถามต่อ
 “เออ ไอ้น้องหมอก เองมีพี่น้องมั้ย”
Sup ก็ชวนผมคุยไป ขอณะที่ทำงานไปด้วย มือไม่ว่างแต่ปากว่างครับ
 “ผมลูกชายคนเดียวที่หล่อที่สุดในบ้าน”
“เอิ่ม…ไม่ค่อยเลยนะเอง”
ก็จริงอ่ะ Sup ไม่เชื่อได้ไง ก็ผมเป็นลูกชายคนเดียวก็ต้องหล่อที่สุดดิ
“แล้ว Sup อ่ะครับ”
“อ๋อ พี่มีน้องสาว 1 กับพี่ชายลูกลุงอีก 1 คน”
“ก็ดีนะครับไม่เหงา พ่อผมนี่ไปหาหมา 5 ตัวมาเลี้ยงเป็นน้อง ผมนี่หมาหัวเน่ามาก”
“ฮ่าๆ เองนี่เลิกฝึกงาน ไปเล่นตลกท่าจะรุ่งนะ”
รุ่งริ่งอ่ะดิ
“กับน้องสาวก็ดีนะถึงอายุห่างกันเยอะแต่ก็คุยกันได้ดี แต่กับพี่ชายนี่ดิ จะโดนกินหัวอยู่ทุกวัน”
ผมนี่นึกถึงท่านรองเลย หน้าก็หล่อแต่ดุฉิบหาย
   ว่าแล้วก็เห็นรังสีอำมหิตแผ่มาแต่ไกล แกเดินมาที่โต๊ะที่ผมกับ Sup นั่งคุยกันอยู่ครับ
“ช่วงบ่ายผมขอตัวลูกน้องคุณไปช่วยงานหน่อยได้มั้ย”
แกพูดกับ Sup ผมด้วยสีหน้าราบเรียบมากครับ นี่มาขอให้ช่วยหรือมาสั่งครับ ถามจริง
“อ๋อ ได้ค่ะ ตามสบายพ…เอ้ยค่ะ”
หืม Sup ไม่คิดจะปฏิเสธเลยเหรอ นี่ลูกน้องนะ
“เอ่อ ครับ ยินดีรับใช้เสมอครับท่านรอง”
ผมก็เลยต้องทำหน้าใสซื่อรับปากแกไป
“…ดูไม่ค่อยเต็มใจเลยนี่”
ดูออกอีก
“ใครจะกล้าปฏิเสธท่านรองล่ะครับ”
   แล้วผมก็ต้องเดินต้อยๆตามท่านรองไปให้เขาโขลกสับอีกตามเคย
“เฮ้ย นี่คุณรวมตัวเลขผิดหมดเลย”
อุ้ย เสียงดังใส่อีก กูรวมผิดตรงไหน
“ไม่ผิดนะครับ ผมก็เอาแถว C รวมกับแถว E”
“มันใช่ที่ไหน ผมให้เอา แถว C รวมกับแถว F ต่างหาก”
หวายๆ แกตะคอกใส่ผมเลยอ่ะ
“แต่ท่านรองบอกผมเอง”
“...แก้ให้ผมด่วนที่สุด ผมต้องใช้ประชุมพรุ่งนี้เช้า”
อ๋อย นี่มันจะ 5 โมงเย็นแล้วนะ
“…ก็ได้ครับท่านรอง”
ถ้าผมเสร็จมืดจะทำไงอ่ะ มีผีรึเปล่าก็ไม่รู้ ก่อนหน้านี้ก็ใช้เวลาเกือบ 2 ชั่วโมงกว่าจะเสร็จ ผมก็นั่งทำงานไปมีเหลือบไปมองท่านรองบ้าง แกยังคงหน้าดุตลอด เหมือนเกลือรักษาความเค็ม…เกี่ยวมั้ยวะ?
“ใกล้เสร็จรึยัง”
“เหลืออีกนิดหน่อยครับ”
ผมเหลือบมองเวลา เกือบทุ่มแล้ว ข้างนอกหน้าต่างมืดแล้วอ่ะ
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ผมเอาน้องฟ้า… เอ่อรถผมมา เดี๋ยวผมกลับเองครับท่านรอง”
“ผมบอกว่าจะปส่งก็ไปส่ง อย่าเรื่องมาก”
เอ๊า!ว่ากูเรื่องมากอีก
“แล้วรถผมอ่ะ”
“ก็จอดไว้ที่นี่แหละ”
“อ้าว แล้วพรุ่งนี้ผมจะมาไงอ่ะ”
ขี้เกียจรอไอ้บาส มันอาบน้ำนาน
“พรุ่งนี้เช้าผมไปรับ”
ใครกันแน่ที่เรื่องมาก ท่านรองแหละผมว่า
“ไม่เป็นไรหรอกครับท่านรอง ผมกลับเองได้”
“ก็บอกว่าอย่าเรื่องมาก กลับดึกๆมันอันตราย”
แค่นี้ก็ต้องขึ้นเสียงด้วย อะไรวะ
“ก็ได้ครับท่านรอง”
ผมพูดลอดไรฟัน ปั๊กน้อยอยากจะกระโดดกัดคอท่านไซบีเรียนเหลือเกิน
“ก็แค่นั้น ปั๊กน้อยเอ้ย แอบด่าผมในใจล่ะสิ”
แง่งๆ เดี๋ยวเหอะท่านรอง เดี๋ยวผมกระโดดงับหูจริงๆหรอก

จบตอนที่ 5


 :pig4: ขอบคุณนักอ่านทุกท่าน เป็นกำลังใจให้ผมด้วยครับ  :pig4:

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 5 18/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 18-07-2020 16:36:03
สนุกดีครับ
รอตอนต่อไป


          :-[
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 5 18/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Tassanee ที่ 18-07-2020 16:40:25
 :z1:สนุกดีค่ะ
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 5 18/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 18-07-2020 16:50:48
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 5 18/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 19-07-2020 16:10:36
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 6

   หนึ่งเดือนผ่านไปกับการฝึกงาน ได้เรียนรู้อะไรมากมาย ได้รู้จักใครๆหลายคน ได้รู้จักว่าใครเป็นยังไง ผมรู้สึกดีนะ มีหัวหน้างานเป็นพี่ที่ใจดี สอนงาน ให้คำปรึกษาทั้งเรื่องงานและเรื่องเรียน Sup อายุ 27 เองนะ ทำงานมาได้ 5 ปี อืมๆ แต่ท่านรองดิ อายุ 30 เอง ก็ได้เป็นรองผู้จัดการแล้วอ่ะ สงสัยจะเก่งมากๆ
“ไอ้น้องหมอกเอ็งเอาป้ายชื่อไปเจาะรูแล้วเอาเชือกร้อยหน่อยดิ”
แกยื่นการ์ด สี่เหลี่ยมใบเล็กมาให้ปึกนึงพร้อมเชือก ทำป้ายชื่อเหมือนรับน้องเลยครับ
“Sup ไม่ใช่ว่ารู้จักกันทั้งโรงงานแล้วเหรอ ต้องมีป้ายชื่อด้วยเหรอครับ”
“มีดิ ปีนี้คนใหม่ๆเข้ามาหลายคนอยู่ เดี๋ยวจะไม่รู้ชื่อกัน มีของเอ็งด้วยนะ”
แล้ว Sup ก็ยื่นป้ายชื่อที่เจาะรูร้อยเชือกแล้วมาให้ สงสัยให้ดูเป็นตัวอย่าง แต่มันเป็นรูปน้องหมาปั๊กเต็มการ์ดเลยครับ
“โห Sup อ่ะ แล้วผมจะเขียนชื่อใส่ตรงไหนล่ะ รูปหมาเต็มหน้าขนาดนี้”
“ไม่ต้องเขียน คนอื่นดูก็รู้แล้วว่าเอ็งชื่ออะไรไง”
“จะรู้ได้ไงว่าผมชื่อหมอก”
“เขาก็รู้ว่าเอ็งชื่อปั๊กไง ปั๊กน้อยอ่ะ”
“หืม Sup เรียกผมว่าอะไรนะ”
มีคนเดียวนะที่เรียกผมอย่างนี้ Sup รู้ได้ไงอ่ะ
“เปล่าๆ เอาไปทำได้แล้ว”
แล้วผมก็นั่งเจาะรูป้ายชื่อ ผมเพิ่งรู้นะว่าไอ้อุปกรณ์เจาะรูนี่เขาเรียกกันว่าตาไก่ ตอนแรกพี่ๆใช้ให้ไปหยิบ ผมยังไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร
Outing แบ่งเป็น 2 กรุ๊ปครับ เพราะคนเยอะ แต่ละกรุ๊ปก็ร้อยกว่าคนแล้ว สถานที่ไม่เพียงพอเท่าไร ผมเห็นรายชื่อแล้วครับ ท่านรองกับพี่พลไปกรุ๊ปที่ 2 ผมนึกภาพท่านรองเข้าฐานเล่นเกมไม่ออกเท่าไร
“Sup เวลาท่านรองเข้าฐานเล่นเกมนี่เป็นยังไงอ่ะครับ”
ผมเห็นว่ามีเกมทาแป้งด้วยถ้าเล่นแพ้ ไม่รู้ว่ามีใครกล้าทาให้ท่านรองรึเปล่า
“อืม ไม่รู้นะ ท่านรองไม่ค่อยได้ไป แต่ถึงไปก็คงไม่เล่นหรอก แกไม่ค่อยชอบแบบนี้เท่าไร”
อืม ผมน่าจะเดาได้ตั้งแต่แรกนะ
“ถ้าท่านรองโนทาแป้งนี่คงขำน่าดูเลยนะ Sup”
ฮ่าๆ นึกแล้วก็ขำ
“…”
“อ้าว Sup ทำไมเงียบอ่ะครับ Sup ไม่คิดว่ามันตลกมากเหรอครับ”
ผมละจากงานเจาะรูเงยหน้าไปมอง ฉิบหายแล้ว ท่านรองมาตอนไหนวะ
“ตลกมากเหรอ”
ตาเขียวเลยครับ ไซบีเรียนทรงพิโรธโกรธา
“เอ่อ ครับ ก็ไม่มากเท่าไรครับท่านรอง”
“หึ!”
แกยิ้มที่มุมปาก อย่าคิดว่าหล่อนะครับ สยองครับ เสียวสันหลังฉิบหาย
“คุณวีระอยู่รึเปล่า”
แกถามหาผู้จัดการแผนกบุคคล เคยได้ยินว่าเขาสนิทกัน
“อยู่ในห้องครับท่านรอง”
ผมชี้ไปทางห้องผู้จัดการ
“แล้วคุณกำลังทำอะไร”
“ทำป้ายชื่อไงครับ”
“อันนี้ของคุณเหรอ”
แกหยิบอันที่มีรูปน้องปั๊กไปดู แล้วท่านรองรู้ได้ไงว่าเป็นของผมอ่ะ
“…”
“เหมือนดีนะ เข้าใจทำ”
แกยิ้มครับ อันนี้ไม่สยองเท่าไร แต่น่าหมั่นใส้มากกว่า
“ไม่เหมือนหรอก ผมหล่อกว่าเยอะ”
“อืม ก็จริง”
แกพยักหน้า แต่ยังคงยิ้มอยู่ สงสัยวันนี้อารมดี ผมชอบที่ท่านรองยิ้มมากกว่าทำหน้าดุนะ
แล้วแกก็วางป้ายชื่อไว้ที่เดิม แล้วเดินเข้าห้องผู้จัดการไป
“เฮ้ย ไอ้น้องมีน ท่านรองแกยิ้มเหรอ”
พี่ต้นทีมสรรหาแกหันถามผม พี่เห็นได้ไงหรือแอบเสือกอยู่
“ครับ ไมอ่ะพี่ แปลกเหรอ”
“แปลกสิคะ พี่ยังไม่เคยเห็นเลย”
พี่น้ำฝนแกทำหน้าแปลกใจมาก เกินไปม้าง คนเรามันก็ต้องยิ้มบ้างแหละ ผมก็เคยเห็นหลายครั้งแล้วนะ
“เหรอพี่ แต่ผมก็เห็นหลายครั้งแล้วนะ”
ตอนไปช่วยงาน ตอนไปกินข้าวก็เห็น
“มีบุญนะเอ็งอ่ะ ขนาดพี่ยังไม่ค่อยได้เห็นบ่อยๆเลย”
อืม Sup รู้จักท่านรองมาก่อนก็คงเคยเห็นบ้าง
   ผมทำงานต่อดีกว่าเดี๋ยวไม่เสร็จ วันเสาร์นี้แล้วที่ต้องใช้งานป้ายชื่อ  สองเสาร์เลยนะต้องเข้าโรงงานตั้งแต่ตี 5 กรุ๊ปแรกเสาร์นี้ ส่วนกรุ๊ปที่ 2 เสาร์ถัดไป คงต้องมากับไอ้บาสเพราะมันมีรถยนต์ แล้วผมต้องตื่นกี่โมงวะเนี่ย แค่คิดก็ไม่อยากตื่นแล้ว
 “ไอ้น้องหมอกพรุ่งนี้เข้ามาช่วยทีมขนของที่ออฟฟิศก่อนแล้วค่อยไปพร้อมกรุ๊ปใหญ่ รถออก 7 โมงนะ”
“ได้ครับ Sup”
   ผมต้องช่วยขนของใส่รถก่อนแล้วค่อยไปพร้อมคนอื่นๆ เพราะผม ไอ้บาส แล้วก็ส้มจี๊ดต้องแจกป้ายชื่อตอนลงรถ ซึ่งเป็นงานที่ง่ายที่สุดแล้วครับ ส่วน Sup และคนอื่นๆต้องไปเตรียมสถานที่ก่อน แต่จริงๆแล้วพี่ๆทีมงานก็ไปเตรียมกันล่วงหน้ามาบ้างแล้วครับ
   รถเป็นรถบัสสองชั้น 3 คันครับ พอดีกับจำนวนเด็กฝึกงานที่แจกป้ายชื่อเลย เราใช้เวลานั่งรถไม่นานครับชั่วโมงกว่าๆก็ถึง ผมนี่นั่งเป็นกระเป๋ารถเมลล์เลย คอยนั่งข้างหน้าเวลาลงรถก็จะได้รีบลงไปแจกป้ายชื่อทันที
   หลังจากที่แจกป้ายชื่อเสร็จพวกผมก็ต้องรีบไปเป็นผู้ช่วยประจำที่ฐานเล่นเกม
“มึงได้อยู่ฐานไหนวะ”
ไอ้บาสมันถามผม
“ฐานจับคู่เหยียบลูกโป่ง แล้วมึงอ่ะ”
เป็นเกมเลเวลเด็กน้อยจริงๆครับ ไม่คิดว่าวัยทำงานจะเล่นอะไรแบบนี้เลย แต่คงจะได้ปลดปล่อยความเครียดกันบ้างแหล่ะครับผมว่า
“เกมตักน้ำใส่ถัง”
“แล้วส้มจี๊ดอ่ะครับ”
พูดเพราะหน่อยครับกับสาวๆเนี่ยไม่ได้เลย ไอ้บาสมันทำหน้าหมั่นใส้ผมอีกแล้ว
“เราอยู่ฐานรองเท้าสามัคคี แค่เห็นก็สนุกแล้วอ่ะ”
ส้มจี๊ดคนสวยยิ้มนหน้าบาน วันนี้เธอแต่งหน้าด้วยครับ เพราะปกติฝึกงานไม่ค่อยได้แต่ง เลยทำให้ดูสวยเข้าไปใหญ่
“น้ำลายยืดแล้วมึง เช็ดหน่อย”
แหม แซะกูจังเลยนะ กูไม่ใช่น้องปั๊กนะ
“ป้ายชื่อมึงโคตรเจ๋งอ่ะ”
“อืม น่ารัก ใครทำให้เหรอ”
จ้าส้มจี๊ด ผมน่ารักเหมือนหมาจ๊ะ
“Sup ดิ ปริ๊นรูปหมาเต็มแผ่นเลย เราไม่รู้จะเขียนชื่อตรงไหนเลย”
“ไม่ต้องเขียนหรอก แบบนี้น่ารักดีออก อิอิ”
ส้มจี๊ดเธอยิ้มได้น่ารักมากครับ เอาใจผมไปเลย
มาพูดถึงเกมดีกว่าครับ เกมเราแบ่งเห็น 5 ฐานครับ
ฐานแรกเล่นในห้องสัมมนา ฐานเก้าอี้ดนตรีครับ หลายๆคนรู้กติกาแล้ว อันนี้ไม่ค่อยพิศดารเท่าไร
ฐานที่ 2 ย้ายออกมานอกห้องเป็นเกมตักน้ำใส่ถัง แต่อุปกรณ์ที่ตักนี้สิ ช้อนไอติมครับ เป็นพลาสติกสีๆอันเล็กๆนี่แหละ แล้วถังก็มีรู ตักไปชาตินี้คงเต็มหรอกครับ ฐานนี้ไอ้บาสอยู่กับพี่น้ำฝนครับ
ฐานที่ 3 รองเท้าสามัคคีที่ส้มจี๊ดเป็นผู้ช่วยพี่ต้น รองเท้ายักษ์ที่ต้องมีคนใส่ 6 คน แล้วพากันเดินไปให้ถึงเส้นชัย ถ้าไม่หกล้มปากแตกก่อนอ่ะนะ
ฐานที่ 4 ฐานตามล่าหาสมบัติ ทุกคนต้องใช้เชือกมัดข้อมือกันเป็นวงกลม กลุ่มละสิบกว่าคน แล้วไปเดินหาสมบัติ คงเดินได้ง่ายๆหรอกนะ กว่าจะหาครบ ไม่รู้สภาพจะออกมาแบบไหนนะครับ
ฐานสุดท้ายที่ผมเป็นผู้ช่วย Sup ฐานจับคู่เหยียบลูกโป่ง ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าต้องจับคู่แข่งกันเหยียบลูกโป่ง แต่เป็นลูกโป่งที่ใส่น้ำด้วยนะ แต่จริงๆก็ไม่ใช่แค่เหยียบ ผมแอบเพิ่มกติกาให้เอาลูกโป่งมัดที่มือข้างละลูกด้วยครับ ทำยังไงก็ได้ให้แตกหมดทั้ง 4 ลูก ใครแพ้ โดนปะแป้ง อันนี้เป็นความสะใจส่วนตัวครับ
   เราจะสลับวนเล่นกันไปครับ เพราะมีหลายทีม แต่ก็อาจจะมีคนตัวเปียกไปนั่งเล่นฐานเก้าอี้ดนตรีก็ได้ใครจะรู้
“ไอ้น้องหมอกเอ็งนี่ช่างคิดนะให้เอาลูกโป่งมัดที่มือด้วย”
“ครับ ถ้าแค่เหยียบมันก็ไม่เปียกไง Sup งานนี้มันต้องมีคนเปียกนะครับ”
“…”
ลูกโป่งที่มือเหยียบไม่ได้ ก็ต้องบีบอ่ะครับ แล้วใครมันจะยอมง่ายๆ ต้องมีหลบหลีกกันบ้าง ทีนี่แหละครับ ต้องบีบใส่หัวกันบ้างแหละ วะฮ่าๆ แค่คิดก็ขำแล้วครับ
Sup หน้าเหวอเลยครับ แหมเห็นผมแบบนี้ ไอ้เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะผมเป็นเรื่องที่สุดแล้วครับ งงมั้ยครับ ผมยังไม่งงเลย
แต่ละฐานผ่านไปด้วยดี ไม่มีใครหกล้มหน้าแหกกันเลย เสียดายจริงๆ แต่มีคนหน้าขาวโพลนเยอะครับ แป้งผมเกือบหมดกระป๋องเลย
“เอ็งก็ไปปะแป้งพี่ๆเขาซะขาวโพลนขนาดนั้น”
ไอ้บาสมันชื่นชมผมหลังจบกิจกรรม แล้วมานั่งกินข้าวกัน
“เพื่อนเอ็งนี่เหมือนเก็บกดนะ”
Sup กว่าว่าไป ผมแค่เคยโดนมาแบบไหน ก็เอามาเล่นมั่งก็เท่านั้นเอง
“ครับ ตอนรับน้องมันก็เล่นแบบนี้แหละครับ น้องๆเห็นหน้ามันนี่สยองกันทุกคน”
“เหรอคะ เห็นน่ารักๆ หมอกไม่น่าโหดเลยนะ”
“มันแค่จิ๊บๆครับส้มจี๊ด เราไม่ได้โหดเลย ออกจะใจดี”
และที่สำคัญผมไม่ได้น่ารักครับ ผมหล่อมากครับ
“มึงทำหน้าโรคจิตมากอ่ะ”
บ๊ะไอ้บาสเดี๋ยวกูโบกเลย
“เออๆ ขอบใจพวกเอ็งมากนะ ปีนี้สนุกมากเลย อาทิตย์หน้าขอแรงอีกรอบแล้วกัน”
“ได้ครับ/ค่ะ”
   Outing หรือเรียกเพราะๆว่าสัมมนา แต่จริงๆแล้วมันก็คือการมาเที่ยวพักผ่อนนั่นเอง เพราะตอนนี้ผมก็ได้มานั่งเรือชมวิวครับ จริงๆบ้านผมก็ไม่ได้ไกลจากที่นี่มาก แต่ไม่มีโอกาสได้มา การฝึกงานนอกจากจะได้เรียนรู้งานในโรงงานแล้วยังได้ออกมาหาประสบการณ์ข้างนอกอีกครับ
“เอ้า วันนี้ขอบคุณทุกคนมากครับ พักผ่อนให้มากๆ เพราะพรุ่งนี้เราต้องลุยงานต่อ เดี๋ยวหยิบข้าวกล่องไปด้วยครับ คนละกล่อง มายด์ ช่วยดูด้วยครับ”
“ได้พี่ ขอบคุณค่ะ”
   ผู้จัดการแผนกบุคคล พี่วีระ หัวหน้าตัวอ้วนใส่แว่นใจดี กล่าวขอบคุณทีมงานหลังจบงาน Outing กรุ๊ปที่ 1 ยังไม่ลืมสั่งข้าวมาเลี้ยงทีมงานก่อนกลับบ้านอีกด้วย
“ขอบคุณน้องๆฝึกงานด้วยนะ ช่วยพี่ๆได้เยอะเลย”
แกหันมาพูดกับพวกผม 3 คน หากมีโอกาส ผมอยากทำงานกับหัวหน้าแบบพี่เขาครับ
“ไม่เป็นไรครับ/ค่ะ”
   หลังจากรับข้าวกล่อง พวกผมก็ลากันกลับ ไอ้บาสแวะส่งส้มจี๊ดที่บ้านก่อน ผมเพิ่งเคยเห็นบ้านเธอนะ แต่ก็เป็นบ้านจัดสรรธรรมดานี่แหละ พ่อกับแม่เธอเป็นข้าราชการ
“ขอบคุณที่มาส่งนะ”
“อืม”
ไอ้บาสยังคงคอนเซ็ปพูดน้อยกับสาวๆ ทีกะกูแทบจะพ่นไฟใส่
“มึงก็พูดกับเขาดีๆไม่ได้รึไง”
“พูดดีแล้ว”
เหรอ แบบนี้ดีเหรอ อืม คำเดียว
“เออ เรื่องของมึงเถอะ”
“…”
หืม มันเงียบครับ ไม่ยอกย้อนเหมือนเดิม
“มึงเป็นอะไรปะเนี่ย”
“เปล่า เข้าห้องมึงไป กูเหนื่อยจะแย่ ขี้เกียจเถียง”
“อ่อ เออๆ บาย”
   แล้วก็แยกย้ายเข้าห้องใครห้องมัน ผมก็เหนื่อยนะ แต่ก็สนุกดี เหอะๆ ยังเหลืออาทิตย์หน้าอีกกรุ๊ปนึง เป็นกรุ๊ปของท่านรองซะด้วย ได้ยินว่าท่านรองไม่ค่อยร่วมกิจกรรม ผมต้องหาวิธีให้ท่านรองมาร่วมให้ได้ หึๆ
   อาทิตย์นี้การฝึกงานของผมผ่านไปอย่างรวดเร็ว ส่วนมากเป็นการเตรียมงาน Outing กรุ๊ปที่ 2 ซะส่วนมาก ต้องเตรียมอุปกรณ์ใหม่เกือบหมด ตั้งแต่ ป้ายชื่อ แป้ง อันนี้ขาดไม่ได้ผมขอ Sup ให้ซื้อกระป๋องใหญ่กว่าเดิม เพราะคราวที่แล้วเกือบไม่พอ ผมจะต้องได้ปะแป้งหน้าท่านรองให้ได้ แล้วก็ทำอุปกรณ์เล่นเกมต่างๆเพิ่มครับ
“พรุ่งนี้เหมือนเดิมนะคะ เจอกันตี 5 ช่วยกันขนของขึ้นรถ แล้วค่อยแยกย้ายกัน”
Sup แจ้งทีมงานเรื่องการเตรียมความพร้อมพรุ่งนี้ครับ ผม ไอ้บาสและส้มจี๊ดก็ต้องไปประจำที่รถบัสเหมือนเดิม เพื่อรอแจกป้ายชื่อ อดทนไว้พรุ่งนี้อีกวันเดียวที่ต้องตื่นตีสี่
“น้องหมอกเดี๋ยวช่วยยกกล่องนี้ไปใส่รถหน่อยค่ะ แล้วก็ไปรอประจำที่รถบัสได้เลยนะ”
พี่น้ำฝน ชี้กล่องที่บรรจุลูกโป่ง อุปกรณ์เป่าลมแล้วก็กระป๋องแป้งแคร์สีฟ้าที่ผมชอบ
“ได้พี่ งั้นผมไปนะครับ”
   ผมยกกล่องไปที่รถ หลังจากนั้นก็ไปรอที่รถบัส เกือบ 7 โมงแล้วเดี๋ยวรถก็คงจะออก ผมเดินขึ้นไปบนรถนั่งประจำที่ครับ ที่เดิมนั่งเป็นกระเป๋ารถเมลล์นี่แหละ แต่ที่ด้านหลังก็เกือบเต็มแล้วนะ
“ที่ว่างรึเปล่า”
พอเงยหน้าไปมองก็เห็นท่ารองมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ
“…”
ผมหันซ้ายหันขวา ก็ยังพอมีที่นั่งเหลือนี่หว่า ทำไม่ท่านไม่ไปนั่งหล่ะครับ
“ผมนั่งได้รึเปล่า”
อืม เสียงเริ่มแข็งขึ้นเล็กน้อย
 “เชิญครับท่านรอง”
ผมปฏิเสธท่านได้เหรอ อยากนั่งก็เชิญเลยครับ วันนี้ท่านรองมาในชุดเสื้อยืดสีดำคลุมทับด้วยเสื้อเชิ้ตแขนสั้น กับกางเกงสามส่วน คิดว่าไปทะเลหรือไงครับ แต่ออร่าแรงมากครับ วิ้งๆเลย คนอะไรแค่ใส่ชุดไปทะเลยังดูเท่ขนาดนี้
“เป็นอะไรรึเปล่าดูหน้าซีดๆ”
ท่านรองแกถามผม แถมมีเอามือมาอังหน้าผากวัดไข้ผม ตกใจหมด จะหลบก็ไม่ได้ติดหน้าต่างรถอีก
“ป..เปล่าครับ ผมแค่ง่วง”
“อืม ตัวไม่ร้อน”
รู้สึกใจสั่นแปลกๆ หรือว่าอดนอนหว่า
“…”
นั่งไปซักพัก ไม่มีอะไรทำ
“ท่านรองกินขนมมั้ยครับ”
ผมยื่นขนมปังร้านสะดวกซื้อให้แกอันนึง ผมซื้อมาก่อนมาถึงโรงงานเอาไว้เป็นสะเบียง นั่งรถชั่วโมงกว่าต้องมีหิวกันบ้างแหละ
“ไม่เป็นไร คุณกินเถอะ”
ผมก็เลยแกะกินไป ดูดนมกล่องดังจ๊วบๆ แกหันมามอง คงจะรำคาญ ผมกินไม่นานหรอกน่า
‘ห๊าว’
อ้าว ดันมาหาวซะอีก
 “นอนก่อนมั้ย เดี๋ยวไกล้ถึงแล้วผมปลุก”
มาแนวไหนล่ะท่าน ใจดีแปลกๆนะ
ผมพยักหน้า ง่วงจริงๆแหละ หลับซักงีบดีกว่า
‘Zzzzz’
   ปั๊กน้อย หลับไปแล้ว ผมค่อยๆ เอื้อมมือไปผลักหัวทุยของเจ้าตัวมาซบที่ไหล่ของผม กลัวหัวจะไปโขลกกับหน้าต่างรถ
เวลาหลับก็ดูไม่มีวี่แววกวนประสาท จมูกรั้นๆ คงดื้อน่าดู ขนตายาวจนแทบจะเอาไม้ขีดไปวางได้เลย ถึงหน้าจะซีด แต่ปากก็ยังแดงเหมือนปกติ คงง่วงน่าดู เห็นมายด์บอกว่า เด็กฝึกงานต้องมาโรงงานตั้งแต่ตีห้าเพื่อมาช่วยขนของ คงนอนไม่พอ
   ผมกับมายด์เป็นญาติกัน พ่อผมเป็นลุงของมายด์ ดูเหมือนผมไม่สนิทกันใช่มั้ยล่ะ ผมแค่แยกแยะเวลางานกับเรื่องส่วนตัวต่างหาก คนที่รู้ว่าเราเป็นญาติกันก็ไม่กี่คนหรอก เวลาผมทำงานต้องคีพลุค เพราะลูกน้องผมส่วนใหญ่อายุมากกว่าผมหลายคน ตอนมาเป็น Sup ใหม่ๆ ลูกน้องไม่ค่อยเคารพ เพราะอายุน้อยกว่า คีพจนกลายเป็นนิสัยไปแล้ว เดินไปทางไหนก็มีแต่คนหลบ เห็นผมเป็นสัตว์ประหลาดกันรึไง
“นี่คุณ ตื่นได้แล้ว”
ผมตบแก้มขาวเบาๆเรียกให้เจ้าปั๊กน้อยตื่นเมื่อใกล้ถึงที่หมาย
“อืม…อีกแป๊บนึง”
‘แปะๆ’
 “ตื่นเร็ว น้ำลายคุณไหลมาโดนเสื้อผมหมดแล้ว”
“ห๊ะ…”
“ตื่น น้ำลายคุณไหลเต็มเสื้อผมแล้ว”
“โอ้ย ตบจังหน้าผมยุบรึเปล่าเนี่ย”
ลองคลำหน้าตัวเองดู จริงๆแล้วแอบลูบๆดูว่าน้ำลายไหลจริงรึเปล่าหรอก อายครับ
“ผมไม่ได้ตบแรงขนาดนั้น”
“เหอะ น้ำลายผมไม่ไหลซักหน่อย”
“แล้วเมื่อกี๊ผมเห็นคุณเอามือเช็ดหน้าทำไม”
“ไม่ใช่ซักหน่อย ผมกลัวท่านรองตบหน้ายุบต่างหาก”
“กวนประสาทไม่เลิกนะ ต้องไปแจกป้ายชื่อไม่ใช่เหรอ”
“เออ จริงด้วยครับ ผมไปก่อนนะ อ๊ะ ส่วนอันนี้ของท่ารองครับ”
“…”
ผมแปะรูปไซบีเรียนหน้าหล่อที่ป้ายชื่อท่านรอง แล้วก็เขียนคำว่าท่านรองให้ไปด้วย คนอื่นๆจะได้เรียกถูก
“ชอบมั้ยครับ”
“ผมล่ะอยากจะตีก้นคุณจริงๆ”
ว้ายๆ ตีก้น ผมไม่ใช่เด็ก ป.3 นะครับท่านรอง
แล้วผมก็ยิ้มทะเล้นไปให้ก่อนจะรีบลงไปแจกป้ายชื่อที่ด้านล่างรถ
ผมเห็นท่านรองแอบยิ้มด้วยนะ
“อารมณ์ดีอะไรวะ ยิ้มหน้าบานมาเชียว”
ไอ้พล มันเห็นผมแอบยิ้ม ก็เดินเข้ามาแซว มันเอารถมาเองครับ ส่วนผมต้องนั่งรถบัส เพราะเอารถเข้าอู่
“ดูสิ”
ผมยื่นป้ายชื่อที่เจ้าปั๊กน้อยแสนรู้ทำมาให้
“ฮ่าๆ ต้องเป็นฝีมือไอ้น้องหมอกแน่ๆ ไม่มีใครกล้ากว่ามันแล้ว”
“กวนประสาท…แต่น่ารัก”
“เฮ้ย แกชมน้องมัน หรือว่า…”
“เฮ้ย ยังหรอกน่า”
“ว้าวๆ ท่านรองกำลังจะความความรัก”
“หุบปากไปเลย”
แล้วผมก็หุบยิ้มไม่ลงเลย ไม่ได้ยิ้มกว้างขนาดนี้มากี่ปีแล้วนะ

จบตอนที่ 6

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 6 19/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 19-07-2020 20:08:42
อ่ะ    ท่านรองกำลังมีความรัก    :ling1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 6 19/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 19-07-2020 22:06:32
หนุกจังเลยครับ


            :ling1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 6 19/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 19-07-2020 22:13:24
ท่านรองค่อย ๆ จีบปั๊กน้อย
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 6 19/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 19-07-2020 22:40:13
ชอบนะเรื่องนี้  :hao3:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 6 19/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 19-07-2020 22:46:52
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 6 19/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 21-07-2020 18:09:28
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 6 19/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 23-07-2020 19:17:52
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ : 7

   วันนี้ผมจะต้องปะแป้งท่านรองให้ได้ครับ นี่ก็จะได้เวลาที่ทีมท่านรองจะมาถึงฐานที่ผมประจำอยู่แล้ว ผมแอบไปดูรายชื่อที่ Sup มา มีพี่พลอยู่ทีมเดียวกับท่านรองด้วย เราอาจจะได้เห็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดก็ได้ แค่คิดก็สนุกแล้วครับ ฮ่าๆ
“Sup เราให้จับคู่พี่พลกับท่านรองได้มั้ยครับ”
“หืม ท่านรองเขาไม่มาเล่นอะไรแบบนี้หรอก”
“ทำไมล่ะครับ”
“ทุกๆที เขาก็ไม่เคยเล่นนะ ส่วนมากไปนั่งคุยอยู่กับผู้จัดการบ้าง หรือทำงานบ้าง”
โห Sup ปล่อยให้ทำอย่างนั้นได้ไงอ่ะ ไม่ยุติธรรมเลย
“Sup เดี๋ยวผมขอตัวแป๊บนะ”
“เออๆรีบๆมานะ เดี๋ยวอีกทีมจะเข้ามาแล้ว”
ผมจะไปตามล่าหาท่านรองครับ ต้องลากท่านรองมาเล่นเกมให้ได้
ผมแอบชะโงกหน้าเข้าไปในห้องสัมมนา อ้อ อยู่ที่นี่เองไม่เข้าไปร่วมกิจกรรม จะมาทำไม อยู่ทำงานที่บ้านก็ได้มั้งครับท่าน
“สวัสดีครับท่านรอง”
“ครับ มีอะไรรึเปล่า”
อุ๊ย คนหล่อพูดเพราะ ธรรมดาเสียงเหมือนจะกินหัวชาวบ้านเขา
ผมไปไม่เป็นเลย ไม่ชินอ่ะ
“เอ่อ คือ ผมจะมาเชิญไปเล่นเกม”
“ผมไม่ไปหรอก พวกคุณเล่นไปเหอะ”
“คนอื่นเขาก็เล่นกันหมดนี่ครับ”
“…”
“หรือว่าท่านรองกลัวแพ้ครับ”
ร้อยทั้งร้อยหากโดนท้า ต้องไม่ยอมกันทั้งนั้น
“…”
เอ๊ะ เงียบ หรือว่าวิธีนี้ไม่ได้ผล
“ผมว่าท่านรองอาจจะแพ้ คงสู่พี่พลไม่ได้”
“แล้วถ้าผมชนะ ผมจะได้อะไร”
ยังจะหวังผลตอบแทน ไอ้คนนิสัยไม่ดี
“แล้วท่านรองอยากได้อะไรอ่ะครับ”
“อืม…เลี้ยงข้าวผมมื้อนึง”
“…ก็ได้ครับท่านรอง”
แต่อย่าเลือกร้านแพงนะ ค่าขนมผมไม่เยอะ
แล้วทำไมผมต้องลงทุนขนาดนี้วะ รู้สึกแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้แข่งเลย
“คุณนำไปสิ”
แกเก็บโน๊ตบุ๊คและเอกสารใส่กระเป๋า
อืม ผมคิดถูกหรือคิดผิดวะเนี่ย
“เฮ้ย ไอ้น้องหมอก เอ็งไปลากท่านรองมาได้ไงเนี่ย”
Sup ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น ผมอาจจะต้องแลกด้วยอิสรภาพของตัวเองเชียวนะ
“เอาน่า Sup ให้แกจับคู่กับพี่พลเลยครับ”
ผมกับ Sup แอบกระซิบกระซาบกันแล้ว Sup ก็ไปกระซิบกับพี่พลต่อ พี่พลแกเลยส่งยิ้มชั่วร้ายมาให้
“ทางนี้เลยครับท่านรอง เดี๋ยวผมผูกลูกโป่งให้”
ผมลงทุนก้มผูกลูกโป่งที่ข้อเท้าให้เลยนะ เพราะคนอื่นผมแจกให้ไปผูกกันเองนะครับ ผมแถมให้ที่เท้าของท่านรองเป็น 3 ลูกครับ รักมากเลยให้มาก อ่ะ ไม่ใช่แหละ ล้อเล่นหรอกครับ
“ทำไมผมได้มากกว่าคนอื่นลูกนึง?”
“ไม่เป็นครับท่านรอง อันนี้ผมแถมให้”
“…”
ผมส่งยิ้มหวานให้ ท่านรองก็ส่งยิ้มตอบนะ แต่เป็นยิ้มแบบเหี้ยมๆยังไงไม่รู้
“พี่พลพร้อมมั้ยครับ”
คู่นี้ผมใส่ใจเป็นพิเศษครับ อยากเห็นความพินาจ เอ้ย ไม่ใช่! ความสามัคคีต่างหากครับ
“พร้อมสิไอ้น้อง อยากขยี้มานานแล้ว แกเสร็จชั้นแน่ ไอ้เมฆ”
“ฝันไปเหอะไอ้พล”
เริ่มแล้วครับความแตกแยก และความที่ไม่อยากโดนทาแป้งหน้าขาว
หลังจากเสียงนกหวีดจาก Sup ดัง ผู้เล่นเกมก็เริ่มชุลมุน ด้วยความที่ไม่อยากแพ้ เพราะคนแพ้จะเปียกและโดนทาแป้งหน้าขาว ทำให้แต่ละคน แย่งกันทำให้ลูกโป่งของฝ่ายตรงข้ามแตกและป้องกันของตัวเองไม่ให้แตกด้วย ขำครับ ฮ่าๆสะใจ โดยเฉพาะคู่ของท่านรองและพี่พล อันนี้เด็ดสุด สุดท้ายท่านรองแพ้ครับ เป็นอย่างที่ผมหวังไว้จริงๆ คุ้มค่ากับที่ผมแอบสวดมนต์อยู่ในใจจริงๆ
“ฮ่าๆ ท่านรองแพ้นะครับงานนี้ ต้องโดนปะแป้ง”
ผมเตรียมหยิบกระป๋องแป้งแล้วอ่ะ ขอกระป๋องใหญ่เลยครับ
“…”
แกทำหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไรครับ
“ฮ่าๆ ชั้นล่ะอยากเห็นมานานแล้ว ไอ้เมฆสมน้ำหน้าแกว่ะ”
พี่พลดูเหมือนจะสะใจมากเลยนะครับ
“หุบปากไปเลยไอ้พล”
“ผมจะปะล่ะนะครับท่านรอง”
หน้าตาท่านรองไม่เปียกเลยอ่ะ ผมต้องเอาน้ำผสมซักหน่อย
“เฮ้ย แล้วคุณจะใส่น้ำเพิ่มทำไม มันก็ล้างยากสิ”
ก็ผมต้องการให้ล้างยากๆไงครับ
“เฮ่ย ถ้าล้างง่าย มันก็ไม่สนุกอ่ะดิ ไอ้น้องหมอกเอ็งนี่ช่างคิดจริงๆ”
ขอบคุณที่ชมครับ
“ใช่ครับ มันต้องล้างยากๆสิครับ มันถึงจะสนุก”
แล้วผมก็วิ่งไล่จับท่านรองปะแป้ง แกหนีครับ ผมนี่วิ่งไล่กันไปกันมา เหนื่อยครับ
“ท่านรอง อย่าวิ่งสิครับ”
ผมเหนื่อย หอบแฮ่กๆเลย
“…นี่คุณจะทำจริงๆเหรอ”
โห คนหล่อ หน้าหดครับ สงสารก็สงสาร แต่อยากสะใจมากกว่าครับ
“จริงสิครับ เดี๋ยวคนอื่นจะว่าได้นะ ท่านรองแพ้ก็ต้องโดนปะแป้ง”
มาเลย ผมแบมือรอเลย แล้วแกก็ยืนนิ่งๆให้ปะ
“…”
“ก้มลงมาหน่อยครับ”
ท่านรองสูงอ่ะ ผมปะไม่ค่อยถนัดเลย แต่แกก็ก้มลงมาให้ปะดีๆ น่ารักจริงๆ
“คอยดูเหอะ ระวังผมจะเอาคืน”
อุ่ย มีข่มขู่แต่ผมนี่ละเลงหน้าหล่อๆอย่างสะใจอ่ะครับ
“เสร็จแล้วครับ”
จริงๆผมก็ไม่ได้ปะให้เยอะอะไร แค่ปาดที่หน้าผากทีนึง แก้มสองข้างเยอะหน่อยแค่นั้นเอง แต่ดูรวมๆแล้ว ขำครับ
“…คุณทาเยอะไปรึเปล่า”
ท่านรองอยากจะลูบหน้าดูแต่ก็คงกลัวเลอะเทอะกว่าเดิม
“ไม่หรอกครับท่านรอง นิดหน่อยเอง”
ผมกลั่นหัวเราะจนหน้าดำหน้าเดง ขำฉิบหาย
“นี่คุณแอบขำเหรอ”
“เปล่าครับ ฮ่าๆๆๆ”
โอ้ยกลั้นไม่อยู่แล้ว หัวเราะออกมาดีกว่าครับ
“นี่คุณมานี่เลย”
แล้วแกก็กระชากมือลากผมไปที่ห้องน้ำครับ
“ท่านรองจะให้ผมไปไหน ผมต้องรอทีมต่อไปมาเล่นเกมต่อนะ”
“คุณก่อเรื่อง ก็ต้องมาช่วยผมล้างหน้า”
หน้าตัวเองก็ล้างเองสิครับ
ในห้องน้ำไม่มีคนเลย วังเวงสัด ผมจะโดนฆ่าหมกส้วมมั้ยครับ
“ช่วยผมล้างเร็วๆ”
แล้วท่านรองก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง สีเทาครับ เพราะถ้าเป็นสีชมพูนี่ผมหัวเราะตายเลย
แกยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ผมถือ
“ก็ได้ๆ ครับ”
เดี๋ยวต้องไปช่วย Sup อีก ไม่อยากชักช้า ท่านรองค่อยๆล้างหน้าครับ ผมก็ยืนดูคนหล่อล้างหน้า แค่ล้างหน้าก็ยังดูเท่
แกล้างเสร็จก็หันมาหาผม
“ผมล้างสะอาดรึเปล่า”
“ครับๆ สะอาดแล้วครับท่านรอง มาผมเช็ดหน้าให้”
แล้วแกก็ก้มลงมา ความเตี้ยกว่าของผมนี่ก็เป็นอุปสรรคจริงๆ ผมก็รีบๆเช็ดหน้าให้แก
“ท่านรองจับมือผมทำไม ผมเช็ดไม่ได้อ่ะ”
ท่านรองจับมือผมที่กำลังเช็ดหน้าให้ท่านเขาอยู่ แล้วมองสบตาผม ตาคมจ้องมองผม ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ
“อ๊ะ”
ผมอุทาน มือขวาของท่านรองรวบเอวผมเข้าไประชิดตัวเขา
หน้าของท่านรองค่อยโน้มเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
“ท…ท่านรอง จะทำอะ…”
ผมถามได้แค่นั้น เรียวปากของท่านรองบดบี้อยู่ที่ริมฝีปากผม ไม่ได้รุนแรง แต่เนิ่นนานจนผมเกือบลืมหายใจ
ท่านรองถอนเรียวปากออก แต่ยังจ้องมองผม สายตาท่านรองมองผมเหมือนกำลังสื่ออะไรบางอย่างให้ผม แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจ
 “ผ…ผมต้องไปแล้ว”
แล้วผมก็ใส่เกียร์หมารีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำทันที ว้ายๆ ท่านรองจูบผม ผมควรจะทำยังไงดี
   เจ้าปั๊กน้อยรีบวิ่งจู๊ดออกไปจากห้องน้ำทันที ผมเผลอจูบเด็กฝึกงานจอมเฮี้ยวในห้องน้ำ โรแมนติกฉิบหาย หมอกคงตกใจมาก จริงๆแล้วผมไม่ได้ตั้งใจหรือผมตั้งใจวะ จะบอกว่าบรรยากาศมันให้ก็คงไม่ใช่เพราะเราอยู่ในห้องส้วม เพียงแค่อยากรู้ว่าปากแดงๆนั่น ถ้าลองจูบแล้วมันให้ความรู้สึกยังไง ก็แค่นั้นเอง…
“ไอ้น้องหมอกทำไมหอบขนาดนั้น แล้วหน้าแดงๆ เป็นอะไรรึเปล่า”
“ป…เปล่าครับ Sup”
หลังจากที่ผมลืมหายใจไปห้าวิ ตอนนี้ผมรีบโกยอากาศเข้าเต็มปอด ตกใจอ่ะ อายด้วย ท่านรองจูบผม แต่ผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจเลยนี่สิ อยากจะตีปากตัวเองฉิบหาย
“เอ้า พร้อมนะ ทีมต่อไปกำลังมาแล้ว”
“ครับๆ”
หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกลึกๆเว้ย ไอ้หมอก อย่าเพิ่งตายตอนนี้ แค่จูบไม่ทำให้ตายหรอก แต่ใจเต้นแรงโคตรๆ
แล้วผมก็ผ่านวิบากกรรมเสียจูบแรกไปโดยที่ไม่รู่อีโหน่อีเหน่ คิดแล้วก็แค้น เดี๋ยววันหลังผมต้องแก้แค้นจูบกลับท่านรองแม่งมั่ง
“ไอ้น้องมีนเก็บของเสร็จแล้วก็ไปกินข้าวกัน”
“ครับๆแป๊บครับ Sup”
ตอนนี้ผมเริ่มทำใจได้แล้ว คิดซะว่าโดนน้องไซ (บีเรียน) ยักษ์กัด เรื่องกินสำคัญกว่าเห็นๆ นี่ผมก็หิวใส้จะขาดอยู่แล้ว ช่วงบ่ายไม่มีกิจกรรมอะไรต่อ ปล่อยตามสบาย พรุ่งนี้เช้ามีล่องเรือชมเกาะ ตอนกลางวันก็กลับโรงงานครับ กิจกรรม 2 กรุ๊ปเหมือนเดิมเป๊ะ ผมซึ่งเป็น staff รู้สักเหมือนเกิดเดจาวูเลย
ตอนนี้เรากำลังกินอาหารกลางวันที่รีสอร์ทจัดไว้ให้ครับ เป็นบุฟเฟ่ต์อาหารไทยเรานี่แหละ มีข้าวผัด อาหารปรเภทยำ ไก่ทอด ลาบ ส้มตำ อาหารทะเลผมนี่กระดี๊กระด๊ามากอ่ะ
“ไอ้น้องมีน เช็ดน้ำลายมึงหน่อย รักษาภาพจน์เอ็งบ้าง”
แหม Sup ก็คนมันหิวอ่ะ
“พวกเอ็งจะไปนั่งโต๊ะไหน ไปโต๊ะพี่มั้ย”
พี่พลถามพวกผม 3 คนที่ยังไม่ได้จองโต๊ะนั่ง
“ก็ดีครับ ผมยังไม่โต๊ะนั่งเลย”
ไอ้บาสผู้ที่ไม่ค่อยรู้จักใครนอกจากฝ่ายผลิตยิ้มหน้าบาน สงสัยไม่กล้าไปนั่งกับคนอื่น
“ดีค่ะ หนูก็ยังไม่มีโต๊ะนั่งเลย”
ส้มจี๊ดยิ้มหวานหยดย้อย ผมเผลอมองตามจนน้ำลายจะไหลอีกรอบแล้วครับ
“เหอะ!”
มึงเป็นอะไรไอ้บาส ก้างปลาโลมาติดคอเหรอ
“พี่พลถือจานนี้ให้หน่อย”
“ได้ครับๆ ได้เสมอสำหรับน้องมายด์ครับ”
สองคนนี่ก็จู๋จี๋กันจังเห็นแล้วอิจฉาริษยามากบอกเลย
เรา 3 คนเลยเดินตามพี่ๆเขาไป เป็นไปตามคาด โต๊ะพี่พลที่ว่ามีท่านรองประทับอยู่คนเดียว ไม่มีใครกล้านั่งด้วยเลยครับ สงสารเขานะครับไม่มีใครเอา ผมเลยนั่งแหมะข้างๆท่านรองซะเลย แอบเหลือบมองเขานิดหน่อย ผมยังเคืองไม่หาย จูบผมแล้วอ่ะ ต้องรับผิดชอบด้วย ท่านรองหันมาสบตาผมแต่ไม่ได้พูดอะไร
“สองคนกินได้แล้ว จ้องกันอยู่ได้ อย่ากัดกันล่ะ”
แหมๆ ไอ้พี่พล ผมไม่ใช่น้องหมานะครับจะได้กัดกัน ส่วนท่านรองล่ะก็ไม่แน่
“ตลกนะแก หลบหน่อยจะไปเข้าห้องน้ำ”
ท่านรองทำท่าจะลุกขึ้น ผมก็ต้องตามไปสิครับ เผื่อหาทางแก้แค้นได้
“ผมไปด้วย”
“…ก็ตามมาสิ”
“เฮ่ย ทั้งสองคนอย่าไปตีกันในห้องน้ำล่ะ เดี๋ยวชาวบ้านชาวช่องเขาจะตกใจเอา หึหึ”
“…”
เอิ่ม เห็นพวกผมเป็นอะไรกัน แต่หน้าพี่พลดูตอแหลๆนะครับเวลาพูด
“ท่านรองไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอครับ”
ขอโทษที่ทำหรือบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุผมยังพอให้อภัยได้นะ
“…จะให้ผมพูดอะไร ก็คุณเล่นวิ่งหน้าตั้งออกไปอย่างนั้น”
วิ่งหน้าตั้ง? ยังดีนะถ้าพูดว่าวิ่งหูตั้งหางตก ผมจะคิดว่าท่านรองด่าผมว่าเป็นหมาแน่ๆ
“…”
ผมผิดเหรอ เอาใหม่
“ผมหมายถึง…เอ่อ…คือท่านรองจ…”
ติดอ่างอีกกู จะถามว่าท่านรองจูบผมทำไมมันยากนักเหรอ
“ที่ผมจูบคุณผม…ไม่รู้สิ ก็แค่อยากจูบ แล้วผมก็จะไม่ขอโทษด้วย”
รู้อีกว่าผมจะถามอะไร แต่ดูคำตอบท่านเขาน่าตบมากครับขอบอก
“…”
ผมเริ่มจะโกรธแล้วนะ จะทำยังไงดีวะ จูบกลับแม่งเลยดีมั้ย น่าจะสะใจดี
“ผมให้คุณจูบคืนก็ได้”
แล้วท่านเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
ห๊ะ! ได้เหรอ แต่เดี๋ยวก่อน มันเหมือนผมเสียเปรียบยังไงไม่รู้อ่ะ
“บ้าเหรอ แบบนั้นผมก็เสียเปรียบแย่ดิ”
เออ ผมก็ยังมีความฉลาดอยู่บ้างหรอกนะ
“แล้วคุณจะเอายังไง”
โหย ไม่เอาไง ไปดีกว่า ท่านรองตอนนี้ทำหน้าตาได้ตอแหลเหมือนพี่พลเลย
“เฮ้ย ปล่อยผมนะ ท่านรองมาจับแขนผมไว้ทำไม๊”
หรือกูจะโดนจูบอีกรอบ มีรอบสองผมให้พ่อท่านรองมาขอผมกับกำหนันหมานเลยนะ
“คุยกันก่อนสิ”
“ไม่เอา ผมยังไม่ได้กินข้าวเลย”
ร้อมผมร้องจ๊อกๆแล้วเนี่ย
“งั้นไปกินข้าวกัน”
“ก…ก็ได้ครับ”
เปลี่ยนเรื่องเร็วจริง แล้วถามผมว่าปฏิเสธท่านเขาได้บ้างมั้ย ตอบได้เลยว่า…ไม่
ทั้งผมและท่ารองก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะ เอ ผมลืมอะไรไปนะ เออใช่ ท่านรองยังไม่ได้เข้าส้วมเลย
“แล้วท่านรอง ไม่เข้าห้องน้ำเหรอครับ”
“…ตอนนี้หายแล้ว”
หายได้ด้วย ? ทำไงอ่ะ อยากรู้วิธีเผื่อรถติดนานเวลาปวดฉี่จะได้ทำมั่ง…ไม่ถามดีกว่า
ท่านรองกลับมาอยู่ในโหมดหน้าบูดคนเดิมอีกแล้ว เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ประจำเดือนไม่มาเหรอ
“แล้วเดี๋ยวจะไปไหนกันดี ช่วงบ่ายฟรีสไตล์”
พี่พลถามพวกเราที่นั่งกันอยู่ที่โต๊ะ
“ไปเที่ยวสะพานแขวนกันมั้ยคะ มายด์อยากไป”
 “ได้สิครับน้องมายด์”
จ้า เอาเลยจ้า Sup พี่พลยิ้มหน้าบานกว่าจานดาวเทียมแล้ว
“อืม ไปสิ มายด์กล้องพี่อยู่ไหน”
หืม ท่านรองสนิทกับ Sup เหรอ ผมไม่ยักกะรู้ แต่ก็ไม่แน่เพราะท่านรองเป็นเพื่อนกับพี่พล
“อยู่ในรถพี่พลค่ะ”
Sup หันไปตอบท่านรอง บรรยากาศแปลกๆนะผมว่า แต่ผมก็ไม่ได้ถามอะไร ไม่อยากรู้เรื่องของท่านเขาหรอก ไม่อยากรู้เล้ยยย
“เราสามคนจะไปด้วยมั้ย”
Sup หันมาถามพวกผม
“ไปด้วยกันสิ”
ว้าวๆ ท่านรองชวน ฟ้าถล่ม แผ่นดินทลาย
“ครับ/ค่ะ”
รีบตอบรับไปสิครับรออะไร ขึนชักช้าท่านอาจจะของขึ้นได้
“ไปรถพี่แล้วกัน”
ก็คงต้องอย่างนั้นแหละครับ ก็มีรถพี่พลคนเดียว คนอื่นเอารถมาที่ไหนกันล่ะ
แล้วเรา 6 คนกันเดินทางไปยังสะพานแขวนที่ว่า สวยดีนะครับ สะพานยาวฉิบหาย ผมกล้าๆกลัวๆค่อยๆเดินเตาะแตะไปทีละก้าว เสียวตูดเลย ร่วงลงไปนี่กูตายแน่ ว่ายน้ำก็ไม่เป็น
“เป็นอะไรคุณ กลัวเหรอ”
เออสิครับท่านรอง เสียววาบๆ
“เปล๊า ผมไม่กลัวเล๊ย”
เสียงผมสั่นแล้วเนี่ย ไอ้บาสห่าก็เดินไปกับส้มจี๊ดโน่นแล้ว แต่เอ๊ะ ทำไปเดินไปด้วยกัน เออ ช่างมันก่อนเอาตัวเองให้รอดก่อน
“หึหึ”
ท่านรองยิ้มหัวเราะเยาะครับ น่าโบกจริงๆ หันไปมองคู่รักหวานชื่น อ้าวหายไปไหนแล้ววะ
“จับมือผมเร็วๆ”
ท่านรองแกยื่นมือมาให้ จะเชื่อท่านเขาดีมั้ย เข้าห้องน้ำล้างมือมารึยังก็ไม่รู้ แล้วถ้าท่านจูงผมไปปล่อยกลางสะพานทำไงอ่ะ 
“…”
ผมยังไม่ตัดสินใจเชื่อ กลัวแกลากไปปล่อยกลางสะพานจริงๆ
“ผมไม่แกล้งหรอก เร็วๆสิ”
เชื่อก็ได้วะ อืม วิวดีฉิบหาย ลมเย็นมาก
“ยิ้มหน้าบานเลย ที่บ้านไม่ปล่อยให้ออกเที่ยวรึไง”
เอ๊ะ คำพูดแปลกๆ
“เปล่าครับ บ้านผมก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่หรอก แต่ผมไม่เคยมา”
“อืม…ยืนเฉยๆนะ มองไปข้างหน้า”
อะไรของท่านเขาล่ะทีนี้ จะให้ผมทำอะไร
“…ท่านรองให้ผมทำอะไรครับ”
“คุณก็ยืนเฉยๆสิ มันยากรึไง ผมจะถ่ายรูป”
แล้วก็ซูมกล้องตัวละล้านแปดมาทางผม ผมมั่วครับ ไม่รู้ราคากล้องหรอกแต่ดูดีมีสไตล์เหมือนคนถ่ายด็คิดว่าคงจะแพงมาก
“ครับๆ”
ทำเสียงดุอีก ยังไม่ได้ขออนุญาตผมถ่ายเลย
แล้วท่านรองก็กดชัตเตอร์ 2-3 แชะ แล้วก็ยื่นมือมาให้ผมจับต่อ
“ไปตรงกลางสะพานกัน”
“ท่านรองคงไม่พาผมไปปล่อยแล้วหนีกลับหรอกนะ”
“…เห็นผมเป็นคนยังไง”
ไม่รู้เหรอ หลอกจูบผมแล้วทิ้งมั้ง เออ จริงด้วยผมยังไม่ได้แก้แค้นเลย อยากจะหยิกให้เนื้อเขียวจริงๆ
“…เหอะ”
“เวลาคุณเบะปากนี่มันเหมือนเจ้าปั๊กจริงๆ”
“ผมจะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกันครับ”
“อืม ถ้าคุณคิดว่าดีก็คิดไปแล้วกัน”
อืม ผมจะได้ทำบ่อยๆ ยิ่งมีแต่คนว่าหน้าเหมือนหมาอยู่ เป็นซะให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
“ไปเร็วๆ”
หืม มือท่านเขาเปลี่ยนมาโอบที่เอวแทน จั๊กจี้เลย
“ด…เดี๋ยวผมเดินเอง”
แล้วผมก็ใช้นิ้วหนีบมือท่านรองออกให้พ้นเอว แอบหยิกไปทีนึง
“หยิกผมเหรอ”
“เปล๊า ผมไม่กล้าหรอกครับท่านรอง”
“หึหึ คุณนี่มันกวนประสาทจริงๆ”
แล้วผมก็ค่อยๆเดินไปตรงกลางสะพาน ท่านเขาก็บอกให้ผมยืนโพสท่านั้นท่านี้แล้วถ่ายรูปของท่านเขาไป แล้วก็ลากผมกลับมาที่ฝั่ง รอดตายแล้วผม
หลังจากนั้นพวกเราก็ไปเที่ยวสวนน้ำเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ยกเว้นแต่พี่พลกับท่านรองที่นอนเก๊กอยู่ริมสระ
“ท่านรองไม่เล่นน้ำเหรอ”
ผมเดินตัวเปียกมะล่อกมะแล่กเข้าไปชวนท่านเขาตามมารยาท
“พวกคุณเล่นไปเถอะ”
“เอ็งเล่นไปเลย พี่ไม่ไหวว่ะ ขอนอนรอดีกว่า”
“ครับๆ เชิญท่านทั้งสองตามสะบายครับ”
แล้วผมก็กระโดดน้ำตูม ตั้งใจให้น้ำมันกระเด็นไปถูกท่านรอง แต่ดันไปไม่ถึง เสียดายฉิบหาย
“กวนประสาทได้ตลอดสิน่าไอ้น้องหมอกเนี่ย”
“หึหึ”
“ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมแล้ว ไอ้เมฆ”
“หุบปากไปเลยไอ้พล”
   แล้วใครมันจะไม่ยิ้มล่ะ กวนตีนเก่ง น่ารักก็เก่ง…

จบตอนที่ 7

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 7 23/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 23-07-2020 19:37:37
 :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 7 23/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 23-07-2020 19:45:04
 :hao6:     :really2:     :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 7 23/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 23-07-2020 19:46:56
รีบเข้ามาขอบคุณ
ก่อนอ่านเลยครับ
ชอบนิยายเรื่องนี้มากครับ


                o15
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 7 23/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 23-07-2020 20:16:44
อ่านเสร็จแล้ว
เข้ามาบอกตอนนี้ฟุ้งฟิ้งจังเบย


                     :impress2:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 7 23/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 23-07-2020 22:08:18
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 7 23/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 25-07-2020 01:46:52
ท่านรอง
มาเร็วๆนะครับ
อยากอ่านครับ


          :ling1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 7 23/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 25-07-2020 20:30:19
 :hao3:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 7 23/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 26-07-2020 02:23:15
ตื่นหรือยังครับ
เร็วมาต่อได้แล้วครับ
นะครับ


              :ling1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 7 23/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 28-07-2020 15:12:23
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 8
 
ตอนนี้เกือบเย็นแล้ว พี่พลต้องมาไล่ต้อนพวกผมขึ้นจากน้ำ พี่ไม่รู้เหรอคนที่เป็นหัวโจกชวนเล่นน้ำก็แฟนพี่นั่นแหละ
“ไปๆ เลิกเล่นได้แล้ว ปากเขียวแล้วไอ้น้องหมอก”
“ครับๆ หนาวอ่ะพี่”
“เออ ไม่หนาวก็แปลก เล่นมากี่ชั่วโมงแล้ว”
“ใช่ๆ กระโดดเอากระโดดเอา ไม่หนาวสิแปลก”
อ้าว Sup เป็นคนนำผมไปใช่เหรอ ทีงี้มาสนับสนุนแฟน
“น้องมายด์ก็เหมือนกันครับ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าครับ”
เอ้า เอาเสื้อผ้ามากันด้วยเหรอครับ ทำไมผมไม่มีอ่ะ
“อย่าบอกนะว่ามึงไม่ได้เตรียมมา”
อ้าวไอ้บาส มึงเห็นกูถืออะไรติดตัวมาด้วยล่ะ กูก็มาแต่ตัวและหัวใจเท่านั้นแหละ
“…”
“เดี๋ยวเอาเสื้อผ้าผมไปเปลี่ยน”
“แล้วทำไมท่านรองเอามาอ่ะครับ”
“ผมฝากกระเป๋าไว้ที่รถไอ้พล มันน่าตีก้นจริงๆเลยคุณเนี่ย”
เอะอะก็จะตีเป็นพวกใช้กำลังเหรอ
ท่านรองแกเดินไปที่รถพี่พล รื้อๆค้นๆกระเป๋าได้เสื้อยืดสีเทาตัวใหญ่กับกางเกงบอลมา 1 ชุด แล้วผมใส่ยังไงอ่ะ กางเกงในเปียก ถ้าไม่ถอดเดี๋ยวกางเกงบอลก็เปียก แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยอาวุธลับโล่งๆไม่มีเกาะกำบัง เอาไงดีวะ
ผมหันซ้ายหันขวาไม่มีคน ทำท่าจะถอดกางเกง เอาวะแค่เปียกตูดเอง
“ไปเปลี่ยนในห้องน้ำ”
แหมแค่นี้ต้องเสียงแข็ง
“ผมใส่บ๊อกเซอร์”
“ไปเดี๋ยวนี้”
ฮ่อลลล ทำหน้าอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อ ตัวผมเองยังไม่อายเลย ทีไอ้บ้าสทำไมมันเปลี่ยนข้างนอกได้อ่ะ
 “…”
   เสื้อมันก็จะยานๆหน่อยครับ ส่วนกางเกงต้องออกแรงมัดเชือกกันสุดฤทธิ์ เดินไปเดินมานึกว่าเอาเสื้อพ่อมาใส่ เฮ้อ อเนจอนาถใจตัวเอง
“เสื้อท่านรองตัวใหญ่ไปหน่อยนะครับ”
“…”
ท่านรองแกทำหน้าอึ้งๆนะครับ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะครับ แหม ขี้หวงก็ไม่บอก เดี๋ยวผมซักมาคืนหรอกน่า
กลับมาจากสวนน้ำได้ผมก็รีบเข้าไปอาบน้ำในห้องพักทันที กางเกงบอลเปียกเย็นตูดเลยครับ พอเปลี่ยนเป็นชุดตัวเองแล้วค่อยสบายหน่อย คืนนี้ผมนอนที่รีสอร์ทอีกแล้วครับ ห้องผมนอนได้ 3 คน ก็ทีมเดิมแหละครับ ผม ไอ้บาส แล้วก็พี่ต้น
“เดี๋ยวกูออกไปเดินเล่นข้างนอกหน่อยนะ”
ผมบอกไอ้บาสขณะที่มันกำลังไถมือเล่น
“เออ ระวังจะลากใครกลับมาด้วยล่ะ”
แหม ห่วงกูจัง ซาบซึ้งเลยนะเนี่ย ถุย กลัวกูไปทำร้ายคนอื่น
“อืม ขอบใจ ยังไงๆก็ซื้อข้าวหมูแดงไปเยี่ยมกูหน่อยก็แล้วกัน กูชอบ”
“เออ กูแถมโอเลี้ยงให้อีกถุง”
ก็ยังต่อกลับมาได้นะมึง กูล่ะอยากจะยันด้วยตีนขาวๆของกูเหลือเกิน
ผมว่าจะไปเดินเล่นล่อยุงซักหน่อย ยังไม่ง่วงไม่มีอะไรทำ บางห้องเขาก็จับกลุ่มเล่นไพ่กันนะครับ แต่ห้ามดื่มของมึนเมา ผมไม่มีอะไรทำ พี่ต้นชวนไปเล่นไพ่ ก็ดันเล่นไม่เป็น มาเดินตากยุงเล่นดีกว่ากันเยอะ
“ยังไม่นอนเหรอคุณ”
ว้ายๆตกใจหมด เกือบอุทานแต๋วแตก ท่านรองนี่เองมานั่งอยู่ค่ำๆมืดๆ
“แล้วท่านรองล่ะครับ”
มานั่งล่อยุงเมือนกับผมรึไง
“ผมยังไม่ง่วง”
“ผมก็เหมือนกันครับ”
ถ้าเรามีเหตุผลเหมือนกับท่านเขา ก็อาจจะไม่โดนเกี้ยวกราดใส่ ? มันใช่เหรอวะ !
“นั่งคุยกันหน่อย”
มีอะไรต้องคุยครับ แค่ผมหยิกไปทีเดียวผมยังไม่หายแค้นนะ
“…ท่านรองจะคุยอะไรกับผมอ่ะ”
“ก็บอกให้นั่งก่อน”
อุ้ย ท่านเริ่มพิโรธโกรธาอีกแล้วครับ
“ครับๆ ว่ามาเลยครับ”
ผมนั่งลงตรงข้ามท่านเขาอย่างเรียบร้อยที่สุด เก็บมือเก็บเท้าได้นี่ทำไปแล้ว
เหนื่อยจริงๆ คุยกับท่านเขาเนี่ย โทนเสียงปรับขึ้นลงทุกๆสิบวิ
“หึ…”
แหน่ะ ยังมาแสยะยิ้มอีก มีเรื่องอะไรทำไม่พูดล่ะครับ
“เชิญท่านรอง ถามได้เลยครับ ผมจะตอบอย่างเต็มความสามารถครับ”
“คุณนี่กวนประสาทแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า”
“ไม่ครับ เป็นแต่กับท่านรองนี่แหละครับ”
“…อืม ทำไมหล่ะ”
“ก็…ไม่มีเหตุผลครับ”
ไม่รู้สิครับ สนุก ? สะใจ ? ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ
“ไม่กลัวผมเหรอ”
ตอนแรกๆก็กลัวนะครับ หลังๆเริ่มชิน ผมปรับตัวได้ตามสภาพอากาศ เอ้ย ผมไม่ใช่จิ้งจก !
“ตอนแรกผมกลัวนะ แต่ท่านรองก็ไม่ได้กัดผมซักหน่อย”
“…”
“เดี๋ยวก่อนครับ ผมไม่ได้ว่าท่านรองเป็นน้องหมาไซบีเรียนนะ”
“…ทำไมต้องไซบีเรียน”
“ก็แบบ…หล่อไง น้องไซหล่อจะตาย”
“นี่คุณกำลังชมผมเหรอ”
ท่านเขาเลิกคิ้วมองผม แล้วอมยิ้มหน่อยๆ หลงตัวเองจริงนะ
“ถ้าท่านรองคิดว่าใช่ ก็ตามสบายเลยครับ”
ถ้าใครชมผมว่าหล่อเหมือนหมา ผมเคืองนะครับ
“ฮ่าๆ คุณนี่มันตลกจริงๆ”
ว้ายๆ ท่านรองหัวเราะ ผมเพิ่งเคยเห็น อะแฮ่ม หล่อมากอ่ะ มากกว่าผมหน่อยนึง
“…แล้วท่านรองจะถามอะไรผมอีกครับ”
เท่าที่คุยกันมา ยังไม่ได้สาระอะไรซักอย่างเลยครับ
“แล้วคุณฝึกงานกี่เดือน ได้ยินเพื่อนคุณที่มาฝึกฝ่ายผลิตบอกพี่ไก่ว่า 3 เดือน”
ลูกน้องท่านเขาครับ พี่ Sup ไก่สกัด
“ครับ เท่ากัน 3 เดือน”
“แล้วจะทำยังไงต่อ เรียนต่อหรือทำงานเลย”
สอบสัมภาษณ์ผมเหรอครับ พอฝึกงานเสร็จจะรับผมเข้าทำงานเลยมั้ย
“ก็อยากหาประสบการณ์ก่อนครับ เรื่องเรียนต่อค่อยคิดทีหลังครับ”
“อืม…คิดไม่ถึงว่าคุณจะคิดเรื่องอนาคตไว้แล้ว”
อ้าวท่านรอง พูดงี้ต่อยกับผมเลยดีกว่า หาว่าผมไม่มีอนาคตเหรอ
“…ท่านรองเห็นผมเป็นคนยังไงครับ”
เดี๋ยวกระโดดงับหูเลย
“ก็…กวนประสาทไปวันๆ ลอยไปลอยมา”
ผมไม่ใช่พลาสติกนะ ลอยไปลอยมาอยู่ได้ 100 ปี
“ผมก็ต้องคิดถึงอนาคตผม ทำงาน เก็บเงิน แต่งงาน มีลูกสิ”
อืม ดูเป็นผู้ใหญ่ที่ดูดีมีสาระครับ
“เหรอ…หึหึ”
ไอ้ หึหึ…นี่ซื้อทิ้งได้มั้ยครับ ได้ยินบ่อยเหลือเกิน
‘ห๊าว’
อืม ชักจะง่วงซะแล้วสิ
“คุณไปนอนเถอะ”
“ครับๆ ฝันดีครับท่านรอง”
“…ฝันดีครับ”
โอ้โห เสียงนุ่ม ทุ้ม หล่อ ผิดจากปกติ 200% พูดดีๆก็พูดได้ แต่ไม่ค่อยจะทำ เป็นโรคจิตเหรอ ชอบด่าคนอื่นหรือเป็นพวกซาดิสม์
เจ้าปั๊กน้อยเอ๊ย ไม่คิดว่าจะมีความคิดดีๆกับเขาเหมือนกัน เห็นเดินดุ๊กดิ๊กๆลอยไปลอยมา อืม พอฝึกงานจบก็คงต้องกลับมหาวิทยาลัยไปเรียนต่อ พอเรียนจบก็ต้องหางานทำ หรือผมอาจจะไม่ได้เจอเขาแล้วก็ได้
“เอาล่ะเช้านี้เราจะไปล่องแก่งกันนะคะ เดี๋ยวจะแจกเสื้อชูชีพให้ ทุกคนต้องใส่นะคะ”
“ทีมงานแจกเสื้อได้เลยค่ะ”
Sup เริ่มแจกจ่ายงานเช้านี้ วันนี้เราจะไปล่องแก่งกันครับ หลังจากนั้นก็กลับโรงงานเป็นอันจบงาน Outing หลังจากที่ผมแจกจ่ายเสื้อชูชีพเรียบร้อย ส้มจี๊ดก็เดินหน้ามุ่ยเข้ามาผม
“หมอก คือเรามีเรื่องปรึกษาหน่อยอ่ะค่ะ”
“มีเรื่องอะไรเหรอครับ”
กับคนสวยๆผมก็ยังใช้มาตรฐานเดิมครับ พูดเพราะๆไว้ก่อน เรื่องสันดานจริงๆค่อยว่าทีหลัง
“คือเราไม่อยากคุยที่นี่ค่ะ เดี๋ยวที่บ้านเรามารับ หมอกไปกับเราหน่อยนะคะ”
“อ่อๆได้ครับๆ”
อุ้ย หรือว่าสาวจะชวนไปเดท รีบตอบรับเลยครับ อย่าให้เสียโอกาส
หลังจากนั้น พวกเราก็ไปล่องแก่งกัน ผมไม่เห็นท่านรองเลย สงสัยโดดอีกตามเคย
“Sup เดี๋ยวผมไม่ได้กลับรถบัสนะครับ มีธุระนิดหน่อยอ่ะครับ”
“อ๋อได้สิ แล้วกลับไง”
“เอ่อ ไปกลับเพื่อนครับ”
“อืม กลับดีๆหล่ะ”
บอก Sup ไว้ก่อนเดี๋ยวแกตามหา
“ส้มจี๊ดมีอะไรรึเปล่าครับ”
ผมกับส้มจี๊ดคนสวยนั่งคุยกันในร้านกาแฟแห่งหนึ่งแถวมหาวิทยาลัยครับ
“เอ่อคือ เราจะถามว่าว่าทำไมบาสดูไม่ค่อบชอบเราเลย เหมือนไม่ค่อยอยากจะคุยกับเราด้วยอ่ะ”
ไอ้บาสนี่มันตาถั่วจริงๆ สาวสวยเขาคุยด้วยเสือกเล่นตัว
“อ๋อ มันหัวโบราณๆหน่อยอ่ะครับ มันชอบคนเรียบร้อยๆ”
น่าจะใช่ มันเคยบอกว่าไม่ชอบผู้หญิงแรดๆ
“…แล้วเราไม่เรียบร้อยเหรอ”
อืม ดูๆไปส้มจี๊ด ก็ไม่ได้ดูแรดๆ แต่งตัวก็ใส่เสื้อนักศึกษารัดๆ กระดุมก็แค่เกือบจะหลุดกระเด้งมาโดนหน้าผม กระโปรงก็ปิดน้องสาวหน่อยนึง ดูรวมๆก็น่ารักดีครับ
“อืม ผมว่าส้มจี๊ดก็น่ารักดีครับ”
เปลี่ยนมาคุยกับผมดีกว่าไอ้หัวโบราณนั่นดีกว่าเนอะ
“เหรอคะ แต่ดูยังไงๆบาสก็ไม่ค่อยชอบเรา”
อืม นี่ผมมาทำอะไรตรงนี้ สาวพามาเดท ? ก็ไม่น่าใช่ พูดถึงแต่ไอ้บาส
“อ่า…แล้วจะให้ผมช่วยยังไงครับ”
 “คือ เราอยากรู้ว่าบาสเขาชอบสีอะไร ชอบเล่นกีฬาอะไร ชอบไปเที่ยวที่ไหน อย่างงี้อ่ะค่ะ”
หรือว่าสมจี๊ด…
“เอ่อส้มจี๊ดครับ ที่ส้มจี๊ดอยากรู้เรื่องไอ้บาสมัน หรือว่า…ส้มจี๊ดชอบมันอ่ะครับ”
“ช…ชอบค่ะ”
เธอพยักหน้าหงึกๆ หน้าแดง บิดตัวไปมาเกือบแห้งจะเอาไปตากได้แล้ว
ว้าวๆจริงดิ ไอ้บาสกำลังจะขายออก เชี่ย อิจฉาอ่ะ ส้มจี๊ดทั้งสวยทั้งตูม ตาผมร้อนเป็นไฟแล้ว
“เอ่อ ผมว่าลองไปถามมันเองดีกว่ามั้ยครับ”
เรื่องส่วนตัว เรื่องคนจะจีบกัน ผมไม่อยากเสือก ที่สำคัญอิจฉามากบอกเลย
“แต่เราว่าบาสคงรำคาญ ไม่ตอบเรา เราแค่ถามหมอกไม่เยอะหรอก นะๆ”
อุ้ยทำเสียงอ้อน ใจจะละลาย
“เอ่อ…ก็ได้ครับ แต่เราก็ตอบเท่าที่ได้นะ”
จริงๆผมก็ไม่รู้เรื่องของมันมากมายหรอกครับ ไม่ค่อยได้เสือก ผมไม่ขี้เสือกเหมือนไอ้บาสมันนี่
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวเราเลี้ยงปิงซูนะ”
ครับๆ เอาของกินมาล่อ คิดว่าได้ผลเหรอครับ
“งั้นเราเอาเมล่อนนะ”
“ค่ะๆได้เดี๋ยวเราสั่งให้นะ”
   หมดกันคนหล่อโดนล่อด้วยปิงซูเมล่อน แล้วส้มจี๊ดก็หลอกถามผมนู่นนี่นั่น แล้วผมทำไง ผมเป็นคนรักเพื่อน ไปไหนไปกัน ไม่เคยทิ้งเพื่อนอยู่แล้ว สรุปว่า…บอกไปเรียบ ไอ้บาสชอบกินอะไร ชอบเล่นเกมอะไร ใส่บ๊อกเซอร์เบอร์อะไร ผมบอกหมดเลย ก็คนมันรักเพื่อน อยากให้เพื่อนมีแฟนสวยอ่ะครับ
“ขอบคุณหมอกมากนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ยินดีเสมอสำหรับส้มจี๊ดคนสวย”
คนสวยจับไม้จับมือผมเพื่อขอบคุณ เคลิ้มเลย อุ้ยลืมไปเขาชอบไอ้บาสนี่หว่า แต่บางทีพ่อสื่อพ่อชักมักได้เองครับ คริคริ
“หมอกปากหวานจัง ไม่เหมือนบาสเลย กับเราดุมากอ่ะ”
อยากชิมมั้ยล่ะครับ
“เดี๋ยวผมกลับไปโบกมันให้”
บังอาจมาดุส้มจี๊ด
“อย่าไปทำบาสเลยค่ะ แต่วันนี้ขอบคุณหมอกมากจริงๆนะคะ”
“ครับ”
ผมส่งยิ้มการค้าไปให้ส้มจี๊ดคนสวย คนอะไรยิ้มทีโลกสว่างไสว ยังกะดาวพฤหัส (?)
“งั้นเราไปก่อนนะ”
“อ้าว แล้วส้มจี๊ดกลับยังไงครับ”
“อ๋อดี๋ยวแม่มารับค่ะ จะไปเดินห้างต่อค่ะ”
“อ๋อครับ”
จะเดินไปส่งก็คงไม่มีปัญญา แต่ผมนี่สิต้องเดินกลับ
“เฮ้ย นั่นมันไอ้น้องหมอกนี่หว่า ยืนคุยกับสาวท่าทางสนิทสนมด้วย”
“หึ…”
สนิทมากกกก จับไม้จับมือกันด้วย มองเขางี้ตาหวานเยิ้มเชียว เจ้าปั๊กน้อย เห็นแล้วหมั่นใส้
“ไอ้เมฆ แกไม่แวะทักน้องมันหน่อยเหรอวะ แยกกับสาวแล้วกลับยังไงวะน่ะ”
“…ไม่ต้อง หอเขาอยู่แถวๆนี้”
“เฮ่ย! ทำไมดูอารมณ์เสียมาตั้งแต่ก่อนกลับแล้ว แล้วแกรู้ได้ว่าว่าหอน้องมันอยู่แถวนี้”
“เออน่า เสือกจริง”
พอผมจะขึ้นรถบัส มายด์ก็บอกว่าเจ้าปั๊กน้อยขอกลับเอง ผมเลยต้องมาอาศัยรถไอ้พลมัน ตอนแรกก็จะไปนั่งกับไอ้เด็กฝึกงานจอมกวนประสาทนั่น แล้วมาตอนนี้อีก มาเดินจับไม้จับมือกันอยู่หน้าร้านกาแฟ คงเพิ่งออกมาจากร้าน คงนัดแนะกันมา ผมจำได้นะว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นก็เป็นเด็กฝึกงานแผนกผมเอง นั่นสินะ ที่หมอกเคยพูดไว้ว่าทำงาน เก็บเงิน แต่งงานมันก็คงจะจริง แล้วทำไมผมต้องอารมณ์เสียด้วยเนี่ย
“ไปกินเหล้าที่บ้านชั้นมั้ย”
“เอาสิ”
   เฮ้อ! หล่อแต่แห้วแดก จะหล่อไปมันก็ไม่มีประโยชน์นะครับ แต่จะทำให้หายหล่อมันก็ยาก ว่าแล้วก็อยากจะอ้วก สงสัยกินปิงซูเยอะไปหน่อย
“ไอ้บาส มึงไปว่าอะไรส้มจี๊ดเขาว้า มาบ่นๆกับกูเนี่ย”
ไอ้นี่มันหัวโบราณไม่เข้ากับหน้าเกาหลีของมันเลย ไปดุอะไรคนสวยเขาอีกแล้ว
“อะไรของมึง ทุกทีไม่เห็นอยากจะเสือกเรื่องของกู”
กูควรดีใจมั้ย นี่มึงชมก็หรือด่ากูว่าขี้เสือก
“เออ กูก็ไม่อะไรหรอก สงสารคนสวยเขา”
“ก็เปล่า เขาชอบมาวุ่นวาย กูรำคาญ ก็แค่นั้น”
“เฮ้ย มึงรำคาญสาวได้ไง”
ไอ้บ้านี่เสียชาติเกิดหมด
“เป็นมึง มึงงจะไม่รำคาญเหรอ ถามนู่นถามนี่ เดินตาม ซื้อนู่นซื้อนี่มาให้อ่ะ”
“ไม่รำคาญเลย ยิ่งถ้าสวยมากจะไม่รำคาญที่สุด”
“…สัด พูดกับมึงนี่นะ พูดกับหมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวหน้ามอยังดีกว่า”
ไอ้บาสมันรักหมาครับ คุยกะน้องพิงค์กี้บ่อยๆ
“อ้าว สัด ต่อยกะกูเลยดีกว่าว่ากูเหมือนหมาพุดเดิ้ลอ่ะ”
หมาร้านก๋วยเตี๋ยวหน้ามอพันธุ์พุดเดิ้ลครับ ชื่อน้องพิงค์กี้
ว่ากูเหมือนน้องปั๊กหรือน้องไซยังดูเท่กว่า ก็พุดเดิ้ลมันหน่อมแน้มอ่ะครับ ไม่แมนเลย

จบตอนที่ 8

ขอโทษที่หายไปหลายวัน พอดีกลับบ้านนอกครับ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามครับ

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 8 28/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 28-07-2020 17:04:47
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 8 28/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 28-07-2020 19:47:52
 :pig4:     :pig4:    :pig4:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 8 28/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 28-07-2020 20:58:19
 :hao3:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 8 28/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 28-07-2020 22:13:41
ท่านรองรักท่านรองหลง
นัองแล้วใช่มั้ยครับ


              :c4:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 8 28/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 29-07-2020 22:20:11
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 8 28/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 01-08-2020 08:39:14
น่ารักดีอ่ะคู่น้องหมอก พี่เมฆ  :laugh:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 8 28/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 01-08-2020 10:05:13
ท่านรองเมฆเริ่มมีอาการกับน้องหมอกแล้วสิ ^^
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 8 28/07/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 01-08-2020 10:12:07
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 9

   หลังจากกลับมาจาก Outing ผมก็กลับมาเป็นเด็กฝึกงานให้พวกพี่ๆได้โขลกสับเหมือนเดิม
“ไอ้น้องหมอก เอานี่ไปถ่ายเอกสารให้หน่อย ขอ 20 ชุดนะ”
Sup คนแรกเลย อยู่ๆไปก็เหมือนซินเดอเรลล่าเข้าไปทุกวัน
“ครับๆ ได้ครับ”
“น้องหมอกคะเตรียมคู่มือบรมพนักงานใหม่ให้พี่หน่อยค่ะ”
พี่น้ำฝนอีกคน
“ไอ้น้องหมอก ฝากเอาเอกสารให้ Sup เซ็นหน่อย”
ไม่เว้นแม้แต่พี่ต้น ที่วิ่งกระหืดกระหอบเอาเอกสารมาหย่อนที่หน้าต่าง แกสัมภาษณ์งานพนักงานใหม่อยู่ครับ
แล้วผมจะทำยังไงได้ล่ะนอกจาก…
“ได้ครับๆ ได้ทุกคนครับ รอแป๊ป”
ขอไปหาที่แยกร่างก่อนครับ ล้อเล่นครับ ผมไม่ใช่นารูโตะนะ
ทุกๆวันแผนกบุคคลก็จะวุ่นวายแบบนี้แหละครับ แต่งานเยอะมันก็ทำให้เรามีอะไรทำจริงมั้ยครับ ไม่ว่างงานไม่ยากจนครับ วันละร้อยบาท เดือนนึงผมก็ได้ประมาณ 2,500 บาท เป็นค่าน้ำมันน้องฟ้าแล้วยังเหลือเป็นค่าขนมผมได้อีก ที่พูดถึงเรื่องเงินๆทองๆนี่ ก็เพราะวันนี้เงินเดือนออกวันแรกครับ เย้ๆ แต่ออกช้ากว่าชาวบ้านเขานะ เด็กฝึกงานก็งี้อะไรก็แมนนวลไปหมดครับ
“ไง ไอ้น้องหมอกหน้าบานเลย เงินเดือนออกแล้วสิ”
“ครับ Sup ผมว่าจะดาวน์บ้านซักหลังนึงครับ”
“ตลกไม่เลิกนะเอ็ง แล้วถ้าเอ็งฝึกงานจบ พวกพี่คงเหงาแย่เลย”
“เหลืออีกตั้ง 2 เดือนเผลอๆผมอาจจะฝึกไม่จบก็ได้”
“เฮ้ยทำไมอ่ะ”
“ก็คนมันหล่ออ่ะ Sup เผื่อใครมาตบตีแย่งชิงผมกัน ผมก็โดนไล่ออกดิ”
“เออจ้า เอาที่สบายใจเลย เอ้าเอาเอกสารไปให้ท่านรองเขาเซ็นหน่อย”
“ได้ครับ”
อยู่นานอาจจะโดน Sup ถีบได้ ผมก็เลยเดินตรงดิ่งไปที่แผนกผลิตตามเคย
“สวัสดีครับท่านรอง”
ผมทักทายอย่างเคย หวังว่าหลังจากกลับจาก Outing ท่านเขาจะโมโหผมน้อยลงนะ
“…”
เหยย เงียบ หน้านิ่งเหมือนเคย แต่บรรยากาศแปลกๆ
“Sup ฝากเอกสารมาให้เซ็นครับ”
“เอาวางไว้”
หืม พูดสั้นจุ๊ดจู๋กว่ากระโปรงของส้มจี๊ดอีก
“แล้ว…เอ่อ…จะให้ผมมารับคืนเมื่อไรครับท่านรอง”
“เดี๋ยวผมฝากเด็กไป”
“อ่อ…ครับ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เชิญ”
เฮ้ย ไล่ผมเหรอ ผมไปทำอะไรให้โกรธอ่ะ ไปเหยียบหางท่านเขาเหรอ ตอนไหนอ่ะ
“…ครับ”
ไปก็ได้วะ ทำหน้าบูดเป็นตูดเป็ด ? พูดดีๆไม่เป็นรึไง
“Sup ท่านรองเป็นอะไรไม่รู้อ่ะ ทำหน้าบูดเป็นตูดเป็ดเลย”
“ห๊ะ เขาก็เป็นอย่างนั้นอยู่ทุกวัน ทำไมอ่ะ”
“ไม่รู้ครับ ผมว่ามันแปลกๆ หรือว่าเขาโกรธที่ผมไปปะแป้งเขาอ่ะ”
ไม่น่าใช่ ยังจูบผมอยู่เลย เฮ้ย จูบ พูดแล้วก็นึกขึ้นได้ มาจูบผมแล้วมีสิทธิ์อะไรมาโกรธผม ผมสิต้องโกรธ
“ไม่เปลกหรอกมั้ง ถ้าวันไหนหน้าไม่บูดสิแปลก”
Sup ก็พูดอะไรของแกไปเรื่อย ผมไม่ได้ฟังแล้ว เริ่มโมโหท่านรองขึ้นมาตงิดๆ

วันนี้อารมณ์ผมไม่ดีเหมือนหน้าตาเลย ก็มันมีเรื่องให้ผมคิดมากอีกแล้วน่ะสิ ผมไม่เข้าใจท่านรองเลย บางทีก็พูดกับผมดีๆ แล้ววันล่ะ ทำท่าจะกินหัวผมอีกแล้ว ผมอ่ะเสียจูบแรกไปนะ ผมสิที่ต้องโกรธ ถ้าเป็นส้มจี๊ดจูบผมจะไม่ว่าเล้ยยย
“เป็นอะไรของมึงอีก ทำหน้าเหมือนปวดขี้”
“กูไม่ได้ปวด แต่พอมึงปวดกูก็ชักจะเริ่มปวด”
“…เอาดีๆไอ้หมอกอย่ากวนตีน”
เอ้า ก็มึงพูดเอง แล้วมาหาว่ากูกวนตีน
“เปล่า เดี๋ยวกูจะออกไปข้างนอก มึงเอาอะไรมั้ย”
“ไม่อ่ะ”
“เออๆ กูไปล่ะ”
ผมแว้นน้องฟ้ามาจอดที่สวนสาธารณะ ไม่ห่างจากหอผมเท่าไร มานั่งตากยุงเพลินๆครับ เวลาผมมีเรื่องสงสัยหรือกังวลผมมักทำอย่างนี้บ่อยๆ
มีคนแถวๆนี้พาน้องหมาน้องแมวมาเดินเล่นกันเยอะเหมือนกันครับ ที่นี่ก็ดี ร่มรื่นดี มีเครื่องออกกำลังกายเด็กน้อยให้เล่นด้วย แล้วยังมีเก้าอี้ให้นั่งตากยุงอีกครับ ผมก็นั่งชิลล์ๆกินลูกชิ้นปิ้งที่แวะซื้อมาไป เห็นใครคนนึงรูปร่างหน้าตาคุ้นๆครับ เดินเข้ามาใกล้
“…”
ดูแกตกใจหน่อยๆนะครับ แกพา ’น้องปั๊ก’ มาเดินเล่น น้องปั๊กดูลั้ลล้ามากเลยนะ วิ่งไป แลบลิ้นครางหืดๆไปเรื่อยๆ
“สวัสดีครับท่านรอง”
“…”
ใจคอจะไม่ทักกลับผมหน่อยรึไง
 ‘โฮ่งๆ’
โอ้ว น้องปั๊กทักทายผมแทน เจอกันครั้งที่ 2 จำผมได้แล้วเหรอ
 “มานี่มาน้องปั๊ก”
ไม่คุยกับคนก็ได้ ผมขวักมือเรียกน้องหมา หรือว่าผมต้องกระดิกนิ้วเรียกวะ
“...โฮ่งๆๆๆๆ”
“อุ้ย ไม่มา”
หรือต้องผิวปากเรียกถึงจะมา
‘แง่งๆๆ’
โหย มีข่มขู่ อยากดีดหัวน้องจริงๆ
“มานี่มา ติ๋งๆๆ มาๆน้องปั๊ก”
‘แง่งๆๆ’
เฮ้ย น้ำลายไหลแล้ว หมั่นเขี้ยวผมเหรอ
“เหมือนเจ้านายเลยเนอะ”
อิอิ นิสัยน้องปั๊กเหมือนเจ้าของเลยอ่ะ ขู่ผมแง่งๆ ดีนะไม่กระโดดเข้ามากัด
ผมยังไม่ยอมแพ้นั่งตบมือแปะๆ เรียกน้องปั๊กต่อ ไม่เหมือนที่บ้านผมเลยอ่ะ ไอ้น้ำขวด 5 ขวดของผมนี่ เห็นผมเหมือนอาหารเม็ด แค่เดินเข้าไปใกล้ก็มารุมทึ้งผมแล้ว แต่น้องปั๊กนี่โคตรหยิ่งอ่ะ เป็นเหมือนกันทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง
“ทำอะไรของคุณ”
หลังจากที่ท่านรองหมดความอดทนก็ถามผมด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยโคตรๆ
 “เปล่าครับ ผมแค่ทักทายน้องหมา ไม่ได้พูดกับท่านรองซักหน่อย”
“…คุณนี่มัน”
อ๋อย ผมได้ยินเสียงท่านรองขบฟันดังกรอดๆเลยครับ แต่น้องหมาไม่ยอมวิ่งมาหาผมเลยอ่ะ อายจัง
“หึ…ผมอะไรครับ” แล้วผมก็เดินไปนั่งที่โต๊ะ เอาเซ่ ผมก็ไม่พูดด้วยแล้ว ทักไปก็ไม่ทักตอบ
ท่านรองแกยืนมองผมอยู่อย่างนั้นซักพัก ผมทำเป็นไม่สนใจแต่ตาผมนี่แอบมองจนจะเหล่อยู่แล้ว
“ท่านรองโกรธอะไรผม”
“…ผมไปโกรธอะไรคุณ”
ยังมีหน้ามาถาม พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย ทักแล้วก็ยังหยิ่งอีก
“…แต่ท่านรองโกรธผมอ่ะ ผมต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายโกรธ”
“แล้วคุณโกรธอะไรผม”
“ก็ท่านรอง จ…จูบผม”
ทำไมเสียงผมมันพูดค่อยจังวะ อยากจะตะโกน แต่นึกได้ว่ามันน่าอายนี่หว่า
“…”
“ผมไม่พูดด้วยแล้ว”
แล้วผมก็วิ่งออกมาเลยครับ เริ่มมียางอายขึ้นมาซะงั้น ปกติผมหน้าด้านนี่หว่า
อ้าววิ่งมาผิดทาง น้องฟ้าไม่ได้จอดตรงนี้นี่หว่า
“เป็นอะไรวะมึง ทำหน้าเหมือนปวดขี้อีกแล้ว ไปเข้าส้วมไป๊”
ไอ้ห่าบาส กูกำลังใช้ความคิดมาว่ากูปวดขี้อีกแล้ว
“ไอ้บาส สมมตินะสมมติ สมมติว่า…”
“มึงเป็นน้องพลับรึไง”
ไปเรียกเขาน้อง มึงเกิดทันเขาเหรอ
“เชี่ย ฟังกูก่อน”
“เออว่ามา ท่าเยอะอีกมึง”
ท่าเยอะกูมีไม่มากแต่ท่ายากกูมีเยอะ
“มึงว่าคนเราอยู่ดีๆจะจูบคนอื่นได้ง่ายๆมั้ยวะ”
“คำถามอะไรของมึง มึงไปจูบใครหรือใครมาจูบมึง”
“…กูบอกว่าสมมติ มึงก็ตอบมาก่อน”
“อืม ถ้าเป็นกู คงต้องชอบแหละ ถึงจะจูบได้”
“เหรอ แล้วถ้าไม่ชอบจูบไม่ได้เหรอ”
“ประสาทแล้วมึง ถ้าไม่ชอบจะไปจูบทำไม”
เออจริง ยิ่งถ้าเกลียด ยิ่งไม่อยากมองหน้าเข้าไปใหญ่
“เฮ้ยจริงดิ”
หรือว่าท่านรองชอบผม แต่ดูจากวันนี้อาจจะไม่ใช่ ไม่เห็นเขาอยากจะพูดกับผมเลย
“แต่ก็มีประเภทที่ใจง่ายไง ไม่ได้ชอบก็จูบได้ เหมือนผู้หญิงบางคน”
ดูมันพูด แต่ทำไมมึงต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้น
“…มึงไปโดนใครจูบมารึไง”
เปลี่ยนเรื่องดีกว่า ไปเสือกเรื่องไอ้บาสดีกว่าครับ น่าสนุกกว่าเห็นๆ ปกติผมไม่เคยเสือกเลยน้า
“เสือกเต็มหน้าแล้วไอ้หมอก เก็บอาการหน่อย”
“สัด”
งั้นเรื่องของมึงเหอะ
หรือว่าท่านรองจะเป็นประเภทใจง่าย จูบกับใครก็ได้งั้นเหรอ…ไอ้คนนิสัยไม่ดี ไม่น่ารักเลย
“กูว่ามึงไปเข้าส้วมเหอะ เห็นหน้ามึงแล้วปวดแทน”
ยุ่งกับลำไส้กูอีก นี่มึงยังไม่เลิกคิดว่ากูปวดขี้อีกเรอะ
“เออๆ กูไปขี้แป๊ป”
ว่าแล้วผมก็คงปวดขี้จริงๆ เผื่อขี้ออกแล้ว สมองจะได้ปลอดโปร่งคิดอะไรออกมากกว่านี้ก็ได้

“ไอ้น้องหมอก เอ็งเป็นอะไรวันนี้ไม่ค่อยพูดจาเลย”
จะให้ผมพูดกับใครล่ะ ยืนถ่ายเอกสารอยู่ จะให้ผมคุยกับเครื่องถ่ายเอกสารเหรอ Sup
“เปล่าครับ ผมก็ถามเครื่องถ่ายเอกสารนะ ว่ามันกินข้าวรึยัง แต่มันไม่ตอบ”
“…เฮ่ย เอ็งป่วยรึเปล่าวะ ไหนดูดิ”
Sup ทำท่าวัดไข้ที่หน้าผากผม ถ้า Sup ไม่มีแฟนนี่ผมจีบไปแล้วนะ ช่วงนี่ยิ่งขาดความอบอุ่นอยู่
“ตัวเริ่มร้อนๆนะ ไปหาหมอที่ห้องพยาบาลป่ะ พี่พาไป”
อ๋อย ทราบซึ้งใจ แต่ที่ตัวผมร้อน เพราะเมื่อวานขี้ไม่ออกเปล่าวะ นั่งในห้องส้วมตั้งนาน จนเกือบจะหลับ
“คุณพยาบาลดูน้องหน่อยค่ะ ตัวเริ่มร้อนๆแล้ว”
Sup พามาส่งโรงเชือด เอ้ย ห้องพยาบาลประจำโรงงาน มีพี่พยาบาลที่หน้าตาเหมือนอาจารย์ป้านั่งประจำอยู่ที่โต๊ะ
“ไหนมาดูสิค่ะ ลองวัดไข้หน่อยน้า”
“…”
“น้องมีไข้นะคะ เดี๋ยวนอนพักซัก 1 ชั่วโมง ถ้าไม่ดีขึ้นอาจจะต้องไปโรงพยาบาลค่ะ”
อ้าว ผมเป็นไข้ ไม่ใช่ตัวร้อนเพราะขี้ไม่ออกหรอกเหรอ
“เดี๋ยวน้องไปนอนนะคะ เดี๋ยวพี่เอายากับเจลลดไข้ไปให้ค่ะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“นอนพักก่อนนะเอ็ง ถ้าไม่ไหว เดี๋ยวพี่ให้คนพาไปหาหมอ”
“ครับ Sup”
   แล้วผมก็เข้าไปนอนรอในโรงเชือด เอ้ย ห้องพยาบาล ในห้อง มี 2 เตียงครับ แต่ไม่มีคน ผมขึ้นนอนรอ ห่มผ้าเรียบร้อยเลย พี่พยาบาลก็เข้ามาเอายามาให้กิน โปะเจลลดไข้ให้แล้วแกก็ออกไป อืมชักหนาวๆร้อนๆ นอนซักหน่อยดีกว่า
   กำลังเคลิ้มๆจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ รู้สึกว่ามีใครกำลังเข้ามาในห้อง แกล้งตายดีกว่าครับ เผื่อใครแอบมานินทาจะได้รู้ มีเอามือมาแตะๆแก้มผมด้วย ถูขอหวยเหรอครับ ใกล้วันที่ 16 แล้วด้วย มีลูบไปมาด้วย อึ๋ย ขนลุก อยากจะลืมตามองแต่ไม่กล้า
“เป็นยังไงบ้าง เจ้าปั๊กน้อยตัวแสบ”
เฮ้ย เสียงนี้ การเรียกแบบนี้มีอยู่คนเดียว ท่านรอง! หายโกรธผมแล้วเหรอ
“เห็นนอนหลับแบบนี้แล้วหยากจะหยิกแก้มให้ขาด”
โห โหดฉิบหาย หยิกแล้วครับ ท่านหยิกแล้วครับ
“น่าตีก้นนัก ไปจับมือถือแขนกับสาว”
อุ้ย มันก็มือผมมั้ยครับ
อ้าวเสียงเงียบ ผมเหมือนได้ยินเสียงท่านเขาเดินออกไปแล้ว แอบดูหน่อยดีกว่า
“ไปซะแล้ว ท่านรองทำอาร๊ายย หัวใจจะวายตาย”
เกือบลืมหายใจ แต่หัวใจผมเต้นแรงมาก ตกลงผมยังหายใจอยู่ ?
“เอ่อ สวัสดีค่ะคุณเมฆา”
“ครับ แล้วน้องเป็นยังไงบ้างครับ”
“คะ ? เอ่อ น…น้องคนไหนคะ”
ไม่ต้องเสียงสั่นครับ ผมไม่กัดหรอกน่า
 “น้องหมอก น้องฝึกงานครับ ไม่สะบายมากรึเปล่า”
“อ๋อ ค่ะ น้องเป็นไข้ค่ะ เดี๋ยวพี่ว่าจะไปแจ้ง Sup มายด์ให้น้องไปหาหมอค่ะ”
“เหรอ เดี๋ยวผมไปบอกเอง…เดี๋ยวผมมา”
“เอ่อ…ค…ค่ะ”
เจ้าปั๊กน้อยตัวแสบ ทำไมเป็นไข้ได้นะ มันน่าตีก้นจริงๆ ไม่ดูแลตัวเองเลย
“มายด์ เดี๋ยวพี่พาหมอกไปหาหมอนะ”
“อ้าวพี่ น้องอาการหนักเหรอ มายด์ก็ว่าอยู่จะให้พี่ต้นพาไปอยู่แล้วเชียว”
“น้องเป็นไข้น่ะ มาช่วยพยุงน้องหน่อย”
“แหมๆ พี่เมฆอ่ะ อ่อนโยนกับเขาก็เป็นด้วย คริคริ”
“…เร็วๆ”
ไอ้เด็กคนนี้ เผลอไม่ได้ แซะตลอด มายด์รู้นะครับ ว่าผมรู้สึกดีๆกับหมอก แต่ตอนนี้เป็นแค่ความรู้สึกดีๆนะ ไม่รู้ว่าอนาคตจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นรึเปล่า คงต้องได้รับความร่วมมือจากเจ้าตัวเขาด้วย
“ไอ้น้องหมอก ตื่นก่อนไปหาหมอกัน”
เสียง Sup นี่หว่า ผมค่อยลืมตาขึ้น รู้สึกหน้าร้อนๆ ปวดหัวด้วย
“ค่อยๆลุกไปหาหมอ เดี๋ยวพี่เมฆพาไป”
“ห๊ะ ใครพาไปนะครับ? ”
ผมชักเบลอๆ ได้ยินไม่ถนัด
“ท่านรองไง เดี๋ยวท่านรองพาไป”
“ท่านรองจะพาผมไปได้ไง โกรธผมอยู่นี่ ผมก็โกรธท่านรองอยู่นะ”
งอนแม่งเลย ไม่ไปด้วยหรอก มาโกรธเขา ไอ้คนไม่มีเหตุผล
“เร็วๆเข้า เจ้าปั๊กน้อย ผมไม่มีเวลามากนักนะ”
ยังมาเบะหน้าใส่อีก เขางอนอยู่นะ
“ผมงอนอยู่ ไม่ไปกับท่านรองหรอก”
“…”
“เฮ้ย ปล่อยผมนะ”
มาอุ้มผมทำม้ายยย ปล่อยเลยนะ
“มายด์ไปเปิดประตูรถให้หน่อย”
เฮ้ย ผมไม่ไปนะ งอนอยู่อ่ะ
“ปล่อยผมนะท่านรอง”
“อย่าดิ้น เดี๋ยวก็ตกลงไปหัวแตกหรอก”
“แต่…”
“อย่าดื้อ เดี๋ยวจับตีก้นเลย”
ผมนี่ฮึบเลย เงียบกริบ ไม่กล้าอ้าปากเลย
“นอนไปก่อนเดี๋ยวถึงโรงพยาบาลแล้วผมจะเรียก”
“…ครับ”
ว้ายๆ รู้สึกดีอ่ะ ท่านรองอ่อนโยน แต่ตอนนี้ผมไม่อยากพูดอะไรมาก ปวดหัวเต็มทน
เมื่อถึงโรงพยาบาล พยาบาลก็จับผมไปเชือด เอ่อ ผมนี่ป่วยแล้วก็ยังไม่เลิกเล่น หมอบอกว่าเป็นไข้หวัดให้พักผ่อน 2-3 วัน แล้วก็ให้ยาแก้ไข้มาอีก 1 กระสอบ
“แล้วถ้ากลับไปอยู่หอแล้วใครจะดูแล”
“ผมอยู่ได้ เดี๋ยวตอนเย็นไอ้บาสก็กลับ”
“…”
“ผมไม่เป็นอะไรหรอกน่า”
ไข้หวัดนะครับ ไม่ใช่ไข้เลือดออก ไม่ตายหรอก
“บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ห๊ะ เสียเวลาท่านรองเปล่าๆครับ บ้านผมไกล”
“บอกทางมาหรือต้องแวะไปเอาเสื้อผ้าที่หอก่อน”
“…”
“อย่าดื้อ”
“…ก็ได้ครับ เสื้อผ้าที่บ้านผมมี”
   แล้วผมก็ต้องบอกทางท่านเขาให้ไปส่งที่บ้าน ถ้าขืนเรื่องมาก อาจจะโดนเตะก้านคอได้
ท่านรองทำไมใจดีจัง หรือว่าผีเข้า ปกติไม่ได้เป็นแบบนี้นี่หว่า หรือว่าผมจะให้เขาพาไปเข้าวัดก่อนดีวะ เผื่อจะได้ไล่ผีจะออกจากร่าง
“อยากกินอะไรรึเปล่า”
ผมส่ายหัว ตอนนี้ไม่รู้สึกอยากกินอะไรเลยครับ
“งั้นเดี๋ยวแวะซื้อข้าวต้มก็แล้วกัน”
“ไม่เป็นไรหรอกครับท่านรอง เดี๋ยวกลับไปกินที่บ้านก็ได้”
กำนันหมานก็ทำกับข้าวอร่อยอยู่เหมือนกัน
“ก็แล้วแต่คุณ กลับบ้านไปก็กินข้าวแล้วกินยา จะได้พักผ่อน”
บทจะอ่อนโยนก็อ่อนโยนเกิน เป็นตัวปลอมปะเนี่ย หรือใครปลอมตัวมา
“…ครับ”
“อืม ทีหลังก็อย่าดื้อกับผมอีก”
แต่ผมต้องโทรบอกไอ้บาสก่อน เดี๋ยวมันตกใจ ว่าหายไปไหนไม่บอก สกิลการบ่นของมันก็ไม่เป็นสองรองจากกำนันหมานซักเท่าไร
หลังจากที่โทรสั่งเสีย เอ้ยบอกไอ้บาสเรื่องกลับบ้านก็ต้องต้องมานั่งถ่างตาบอกทางท่านรองเขา เดี๋ยวจะพาหลงออกไปชายแดนพม่า
“ไม่สบายก็นอนพักเถอะ”
“เดี๋ยวท่านรองก็หลงทางหรอกครับ”
 “บอกให้นอนก็นอน ดื้อจริงๆ ผมเคยมาทางนี้”
เสียงเข้มขึ้นมาหน่อยๆ กับคนไม่สบายยังทำได้ลงคอ
“แต่ว่า…”
“นอนไปก่อน เดี๋ยวพอถึงทางเลี้ยวผมจะเรียก”
“ครับๆ”
ก็ได้ครับ นอนก็ได้ ปวดหัวฉิบหาย ปกติผมไม่ได้ป่วยง่ายๆนะ ไอ้บาสบอกว่าคนบ้ามักไม่ค่อยป่วย ผมก็ไม่รู้หรอกครับ เพราะผมไม่ได้บ้า แต่ไม่รู้ทำไมไม่ค่อยป่วยเลย

จบตอนที่ 9


 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 9 01/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 01-08-2020 10:28:10
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 9 01/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 01-08-2020 15:18:36
โอ๋....ท่านรองงอน


          :katai5:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 9 01/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 01-08-2020 22:25:53
 :katai2-1:


งอนนิดหน่อยยย
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 9 01/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 01-08-2020 22:28:31
 :m32: :m32:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 9 01/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 01-08-2020 22:43:53
 :hao4:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 9 01/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 02-08-2020 17:29:03
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 10

   ผมขับรถมาได้ซักพักแล้ว ผมเคยไปเที่ยวหมู่บ้านที่หมอกอยู่เพราะมีรีสอร์ท ไม่มีน้องบอกทางคงไม่หลง พอใกล้ถึงหมู่บ้านแล้วค่อยปลุก ปล่อยให้เจ้าตัวเล็กได้นอนพักบ้าง ไม่รู้ไปทำอะไรมาถึงได้ป่วย ตอนที่รู้ว่าน้องป่วยจากมายด์ ผมกังวลมาก รีบมาดูที่ห้องพยาบาล พบว่าเจ้าปั๊กน้อยหลับอยู่ ไข้ขึ้นหน้าแดงไปหมด ปากที่เคยแดงกลับซีดเซียว ตอนบอกให้ไปหาหมอดื้อหนักเลย จนผมต้องอุ้มขึ้นรถ
“หมอกครับ ตื่น”
ผมเรียกน้องให้ตื่นมาบอกทางเมื่อเข้ามาในตัวหมู่บ้านแล้ว
“หมอกตื่นเร็ว ผมไม่รู้ทาง”
“อืม ขออีก 5 นาที งึมๆ”
“ตื่นเร็ว ผมไม่รู้ทาง”
“ห๊ะ อะไรนะครับ อืม ถึงไหนแล้ว”
“บอกทางผมหน่อย”
“อ่อครับๆ อืม เลี้ยวขวาทางแยกข้างหน้ารับ”
นี่ผมหลับยาวเลย คงเพราะฤทธิ์ยา หัวยังมึนๆอยู่เลย
“ตรงไปประมาณ 5 โลแล้วก็เลี้ยวขวาอีกที ตรงที่มีสวนโกโก้อ่ะครับ”
 “สวนใครเหรอ ผมเคยขับรถผ่าน”
ผมเคยขับรถผ่านตอนมาเที่ยวรีสอร์ท เห็นสวนโกโก้กว้างขวางมีผลออกเต็มต้น
“อ๋อ สวนกำนันหมานครับ เป็นกำนันที่นี่”
“อืม”
“นั่นอ่ะครับ เลี้ยวเข้าไปเลย”
ผมบอกท่านรองเขาเมื่อเห็นทางแยกเลี้ยวเข้าบ้านผม
ท่านรองจอดรถไว้ที่หน้ารั้วบ้าน เดี๋ยวผมเดินเข้าไปเองดีกว่าจะได้ไม่เสียเวลาท่านเขา
“ขอบคุณครับเดี๋ยวผมเดินเข้าไปเองครับ”
“เดี๋ยวผมไปด้วย”
“อ้าวไปทำไมล่ะครับ”
“แล้วเราเดินไหวเหรอ เกิดหกล้มดั้งหัก หมดหล่อเลยนะ”
เฮ้ยจริงดิ อะไรก็ยอมได้ แต่หมดหล่อผมยอมไม่ได้ครับ
“เอ่อครับ”
จะให้ท่านรองเขาเข้ามาด้วย แต่ผมก็ต้องเดินเองอยู่แล้วป่ะ? ท่านรองไม่ได้มาเดินแทนซักหน่อย
“ให้ผมอุ้มมั้ย”
“หืม ไม่ต้องครับ”
อะไร จะมาขออุ้มได้ไง ลูกเขาพี่พ่อมีแม่
“งั้นเดินไปดีๆ”
ผมไม่ได้เพิ่งหัดเดินซักหน่อย แค่เป็นไข้ ไม่ได้ขาขาดนะ
“กำนัน อยู่ไหนอ่ะ”
ผมตะโกนเรียกพ่อ มาต้อนรับลูกชายสุดที่รักหน่อยยย
‘โฮ่งๆๆๆ’
ไอ้พวกน้ำขวดไหว้ศาลเจ้าวิ่งออกมาต้อนรับแล้ว สงสัยพ่อผมอยู่แถวนี้แหละ เลี้ยงไว้เฝ้าบ้านแท้ๆแต่พอพ่อออกไปข้างนอกพวกมันก็ตามไป แล้วมันจะคุ้มโจรไม่ให้เข้าบ้านได้มั้ยเนี่ย
 “ทำไมเรียกกำนัน นี่บ้านกำนันเหรอ”
“ครับ บ้านกำนัน”
“อ้าวแล้วไหนบ้านเรา หรือต้องเข้าไปลึกอีก ไปขึ้นรถดีกว่ามั้ย ทางนี้น่าจะขับรถเข้าไปได้”
‘หงิงๆๆๆ’
ไอ้พวกน้ำขวดร้องครางหงิงๆ เมื่อเห็นว่าเป็นผม เหวี่ยงหางกระดุกกระดิกกันสุดฤทธิ์
“อ่อครับ ผมอยู่กับกำนันไง”
“อ่อแล้วพ่อแม่เราล่ะ”
“แม่ตายไปนานแล้วครับ”
“อืม”
น่าสงสารน้องครับ ต้องอาศัยอยู่บ้านกำนัน แม่ก็เสียชีวิตไปแล้ว บางทีขาดความอบอุ่นก็เลยทำให้น้องเป็นคนกวนประสาท แต่ไม่ได้นิสัยก้าวร้าวอะไร
“อ้าว ไอ้ลูกหมา มายังไง”
“กำนันหิวข้าวอ่ะ”
 “เห็นหน้าข้าก็ถามหาข้าว ไปกินในครัว แล้วพ่อรูปหล่อนี่ใคร”
“อ๋อ เจ้านายครับ นี่กำนันหมาน ส่วนนั่นท่านรองครับ”
“สวัสดีครับ”
“หือ มีเชื้อเจ้าเหรอ สวัสดีขอรับ เอ่อ…กระผมชื่อสมานขอรับ เป็นกำนันตำบลบ้านดอนขอรับ ข้าพูดถูกมั้ยไอ้ลูกหมา”
“…”
แกพนมมือไหว้ทักทายผมแล้วหันไปถามเจ้าปั๊กน้อย เอิ่ม ผมไม่ใช่เจ้าครับ มันเป็นยศ เอ่อไม่ใช่อีก เป็นตำแหน่งครับ รองผู้จัดการบริษัท เจ้าปั๊กน้อยแนะนำยังไงเนี่ย
“ฮ่าๆ กำนันตลกอ่ะ โอ้ย! ปวดหัว”
เจ้าตัวเล็กหัวเราะจนอาการปวดหัวกำเริบแล้ว
“เอ่อ ผมไม่ได้เป็นเจ้าครับ ชื่อเมฆา เป็นรองผู้จัดการแผนกผลิตครับ”
“อ๋อ ไอ้ลูกหมาแนะนำยังไงของเอ็ง พ่อเข้าใจผิดหมด”
“หืม !พ่อ คุณพ่อเป็นพ่อน้องหมอกเหรอครับ”
“อ๋อครับ พ่อก็ต้องเป็นพ่อนะ คงเป็นแม่ไม่ได้ เพราะว่าเป็นพ่อ”
อืม เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก ผมชักจะเริ่มเป็นโรคประสาทอ่อนๆ
“…ครับ”
“เอ้า ไอ้ลูกหมาทำไมหน้าแดงๆวะ”
“เป็นไข้อ่ะพ่อ ท่านรองเขาเลยมาส่ง”
“เฮ้ย เอ็งไม่ค่อยได้ป่วยเลยนา ตั้งแต่เล็กๆแล้ว ไปซนอะไรมา ไปๆเข้าบ้านก่อน แล้วกินอะไรมารึยัง แล้วยาล่ะ”
 “ผมพาไปหาหมอแล้ว แต่น้องยังไม่ได้กินข้าวกลางวัน”
“อ๋อ ขอบคุณท่านรองมากๆนะ ที่ช่วยพาไอ้ลูกหมามันไปหาหมอ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี”
“แล้วท่านรองกินข้าวกินปลามารึยัง เดี๋ยวกินด้วยกันก่อนนะ”
“…เอ่อ ไม่เป็นไรครับ”
“เดี๋ยวท่านรองเขาต้องกลับไปทำงานต่ออ่ะพ่อ”
“ยังไงก็ต้องกินข้าวก่อน ท้องอิ่มสมองถึงจะแล่น มาๆนั่งก่อนท่านรอง”
ตกลงที่ผมแนะนำชื่อนี่ไม่ได้ฟังกันเลย พ่อลูกคู่นี้ คำว่าท่านรองจะกลายเป็นชื่อผมอยู่แล้ว
“พ่อ อยากกินหมูทอดอ่ะ”
กับข้าวมีแกงจืดหมูสับกับแกงไก่แล้วก็ปลาทอด พ่อผมทำกับข้าวเก่งครับ ไม่งั้นจะเลี้ยงผมโตมาหล่อขนาดนี้ได้ไง ส่วนแม่ผมเป็นมะเร็งเสียไปตั้งแต่ผมยังเด็กๆ
“ป่วยอยู่ กินของทอดไม่ดี”
ท่านรองอ่ะชอบขัดจังหวะ ผมเห็นพ่อผมเตรียมเปิดตู้เย็นแล้วนะ กำนันเขาไม่เคยขัดผมเลยนะ
“แต่ผมอยากกินอ่ะ”
“ไม่ได้ วันหลังผมค่อยพาไปกิน กินแกงจืดนี่ มาผมตักให้”
เอ๋ ชักยังไงๆ ทำไมท่านรองเขาห่วงไอ้ลูกหมาจริง ขนาดผมเป็นพ่อยังเตรียมจะทอดหมูให้มันกินแล้ว คนป่วยเขาห้ามกินของทอดเหรอ ไม่เป็นไรหรอกมั้งเป็นไข้ พัก 2-3 วันก็หาย แต่ดูท่านรองจะห่วงมันจริงๆ ได้ยินว่าจะพาไปกินข้าว แสดงว่าไม่ใช่ครั้งแรกหรือว่าผมจะได้ลูกเขยกัน เห็นบ้านผู้ช่วยเล็กลูกชายก็เป็นตุ๊ดมีผัวไป ลูกชายบ้านยายสินธุ์ซอย 3 ก็พาผัวเข้าบ้าน
“ผมขอตัวกลับก่อนครับ ยังมีงานค้างอยู่”
“ได้ๆ ท่านรองเดี๋ยวเอามังคุดไปกินมั่งสิ ผมเก็บมาเยอะ”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ”
“เอาไปเหอะ ถือซะว่าตอบแทนที่มาส่งไอ้ลูกหมามัน”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“ขอบคุณท่านรองครับที่มาส่งผม”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเย็นๆผมโทรหานะ”
หืม ปกติก็ไม่เคยโทรหาผมนะ หรืออยากรู้อาการป่วย แล้วมีเบอร์ผมเหรอ
“เอ่อ แล้วท่านรองมีเบอร์ผมเหรอครับ”
“อืม ผมขอมาจากมายด์แล้ว”
อ้าว Sup ให้เบอร์ผมกับผูชายแปลกหน้าได้ไง ถ้าเป็นสาวๆผมจะไม่ว่าซักคำเลยนะ
“ครับ”
“ผมไปล่ะ พักผ่อนเยอะๆครับ”
   ท่านรองกลับไปแล้ว แต่กำนันหมานนี่สิ หน้าตาเปลี่ยนเป็นเครื่องหมายคำถามแล้ว ถ้าเป็นไอ้บาสผมจะเรียกว่าเสือกนะครับ แต่นี่พ่อไง ไม่กล้า
“มีอะไรเหรอกำนัน”
“ไอ้หน้าหล่อนั่นมันใคร ทำไมมาส่งได้”
“ก็บอกว่าเป็นเจ้านายไง ที่ผมไปฝึกงานอ่ะ”
“แล้วเขาชอบเอ็งเรอะ”
“หืม กำนัน ทำไมถามงั้นอ่ะ”
“ก็เห็นเขาเป็นห่วงเอ็งขนาดนั้น แถมมาส่งอีก ข้าก็คิดว่าจะได้ลูกเขยเหมือนบ้านผู้ช่วยเล็กไง”
“ตลกแล้วกำนัน อย่างผมต้องเป็นผัวสิ หล่อขนาดนี้”
“เออจริง เอ็งก็หล่อเหมือนข้า ยังไงก็อย่าให้ใครกดเราได้นา เราต้องกดเขาก่อนเท่านั้น”
พ่อผมสอนดีมั้ยล่ะครับ ไอดอลจริงๆ
“ครับ ผมป่วยนะไปนอนได้ยังถามเยอะจริง”
“เออๆ ไปนอนๆ”

Rrrrrrrrrr

ใครวะเบอร์แปลกๆ พวกขายประกันรึเปล่า เดือนนี้ผมเจอหลายครั้งแล้ว ผมยังไม่มีเงินทำประกันหรอกครับ
“สวัสดีครับ ใครครับ”
[เป็นยังไงบ้าง]
อุ้ยท่านรองโทรมาจริงๆด้วย
“ครับ ก็ดีขึ้น”
[หายปวดหัวรึยังครับ]
“ยังปวดๆอยู่ครับ ยังไม่เลิกงานเหรอครับ”
[ผมกำลังกลับบ้าน]
“อ่อครับ”
[ผมไม่กวนดีกว่า นอนพักผ่อนเยอะๆนะครับ]
“ครับ”
“พอหายดีจะพาไปกินข้าวครับ”
“… เอ่อ ครับ”
“ฝันดีครับ”
อ่า ยังไงดี ท่านรองโหมดอ่อนโยนใจดี ทำให้ผมไม่คุ้นเคย รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน
ช่วงนี่ผมรู้สึกว่าท่านรองแปลกๆ โทรมาหาเช้าเย็น แล้ววันนี้อีกบอกจะมารับตอนเย็น เพราะพรุ่งนี้เป็นวันจันทร์ แล้วผมก็หายไข้แล้ว ผมก็งงๆหน่อย
“ไอ้ลูกหมาเอ็งจะกลับกี่โมง พ่อจะได้ไปส่ง”
“ไม่ต้องพ่อ เดี๋ยวท่านรองจะมารับ”
“เฮ้ยพ่อว่าท่านรองอะไรของเอ็งนี่ชักยังไงๆแล้วนา อย่าลืมที่พ่อบอก อย่าให้เขาจับกดเอาได้นา”
“อืมพ่อ เราต้องกดเขาก่อน ผมจำได้น่า”
   ถ้าวันไหนท่านรองเขาจะทำจริงๆผมคงต้องกดก่อนแหละครับ พ่อผมสอนมาดี
ตอนเย็นก็ตามนั้น ท่านรองเขาแวะมารับผมที่บ้าน ผมก็ต้องไปไง ปฏิเสธท่านเขาได้ซะที่ไหนล่ะ
“จะแวะกินอะไรก่อนมั้ย ตอนนี้ยังอยากกินหมูทอดอยู่รึเปล่า”
อยากกินสิครับ แต่ท่านรองจะเลี้ยงผมเหรอ
“ก็…อยากกินครับ”
“งั้นแวะร้านอาหารก่อนค่อยกลับ”
ผมแวะกินข้าวที่ร้านนี้ประจำ ตอนมาเที่ยวแถวๆนี้ แต่เจ้าปั๊กน้อยอาจจะเคยไปแล้ว
“เอ่อ ท่านรอง…ไม่ได้ป่วยใช่มั้ยครับ”
“ทำไมเราถามผมแบบนั้นล่ะ”
“ก็ท่านรองใจดีแปลกๆอ่ะ ปกติหน้าดุตลอด”
“หึหึ…เปล่าผมไม่ได้ป่วย แล้วไอ้ที่ผมใจดีนี่มันไม่ดีเหรอ”
“ก็ดีครับ แต่รู้สึกมันแปลกๆ เหมือนท้องอืดแล้วขี้ไม่ออกยังไงไม่รู้”
“… เปรียบเทียบแปลกๆนะเรา เอ้าลงรถ หรือต้องให้อุ้มลง?”
“…ไม่ต้องครับ”
พอถึงร้านก็รีบไล่ลง แถมจะอุ้มอีก รู้สึกว่าท่านเขามักจะหาเรื่องแต๊ะอั๋งผมบ่อยๆนะ หรือผมคิดมากไปเอง
“อยากกินอะไรสั่งเลย ผมเลี้ยงเอง”
“เอาอีกแล้ว คราวที่แล้วผมยังไม่ได้เลี้ยงคืนเลย”
“เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน แต่วันนี้ผมเลี้ยงเอง”
“…ครับๆ ผมไม่เคยขัดท่านรองได้อยู่แล้ว”
“…”
“ขอบคุณครับท่านรองที่เลี้ยงข้าวผม”
ส่งยิ้มตอแหลไปให้หน่อย เดี๋ยวจะหาว่าไม่มีมารยาท
“หึ…”
   หึคืออะไรครับ แล้วทำหน้าหล่อๆแบบนี้คืออะไร ใจผมก็หวั่นไหวเป็นนะ เดี๋ยวเผลอจับท่านเขากด จะเป็นบาปอีก
   กำลังนั่งอยู่บนรถก็มีเสียงเรียกเข้า อืม ส้มจี๊ดนี่หว่า
Rrrrrrrr
“ครับส้มจี๊ด”
[เรารบกวนหน่อยค่ะ เรามีของฝากให้บาส ตอนนี้หมอกอยู่ที่ไหนคะ]
“อ๋อผมอยู่ใกล้ๆมอแล้ว ให้ผมไปเจอที่ไหนครับ”
[ตรงเซเว่นหน้ามอก็ได้เราซื้อของอยู่ค่ะ]
“อ๋อได้ๆครับ”
แล้วผมก็วางสาย ต้องรบกวนท่านรองให้แวะส่งที่เซเว่นซักหน่อย
“เอ่อ รบกวนท่านรองไปแวะส่งผมที่เซเว่นหน้ามอหน่อยครับ”
“…”
ท่านรองเข้าโหมดเงียบอีกแล้วเหรอ แต่ก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดให้นะ
“สนิทกันเหรอ”
“ครับ?”
“ผมถามว่าสนิทเด็กคนนั้นเหรอ”
คงถามถึงส้มจี๊ดมั้ง อืม…ก็ไม่สนิทมากนะ แต่ตอนนี้ผมกำลังเป็นพ่อสื่อครับ แต่ต้องเก็บเป็นความลับ แล้วท่านจะดุทำไมล่ะครับ ถามผมดีๆก็ได้
“อ่อ ครับ นิดหน่อยครับ”
“…”

“ขอบคุณท่านรองมากนะครับ”
“…”
เป็นอะไรอีกล่ะ ประจำเดือนไม่มาเหรอ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ หรือเป็นวัยทอง ?

ยิ้มหน้าบานเป็นหมาเห็นเจ้าของ พอเห็นผู้หญิงระริกระรี้เชียว ไอ้ตัวแสบ หายไข้ก็ซ่าเลย มันน่าโมโหนัก
“ไอ้พล คืนนี้ไปกินเหล้ากับกูหน่อย”
[หืม อะไรของมึง ไม่เคยเห็นจะชวนกู มีแต่กูที่เป็นคนชวน]
“เออน่า เรื่องเยอะจริงมึง”
[เออๆ ให้กูไปรับมั้ย]
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูเข้าไปหา”
…ผมเป็นอะไร หวงเจ้าปั๊ก? บ้าน่า! เจ้าเด็กนั่นเป็นแค่เด็กน้อย ก็แค่เด็กดื้อ… กวนประสาท พูดมาก แต่…น่ารัก…ก็เท่านั้นเอง ผมจะไปหวงทำไมกัน!

จบตอนที่ 10

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 10 02/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 02-08-2020 18:24:13
ติดตามอ่านตลอดคับ :man1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 10 02/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 02-08-2020 22:36:58
ท่านรองเป็นไบโพล่าเหรอคะ อารมณ์แปรปรวนจัง
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 10 02/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 02-08-2020 22:43:26
กำนัน....ส่งดีจัง
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 10 02/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 02-08-2020 22:52:19
 :laugh:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 10 02/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 03-08-2020 00:58:27
ชอบเรื่องนี้มาก นายเอกตลกดีครับ


                     :interest:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 10 02/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 03-08-2020 10:55:14
ชอบพ่อกำนัน เป็นคนสมัยใหม่ แถมแนะนำให้ลูกชายกดผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์ด้วย
ท่านรอง มีความหึงเข้าดวงตา น่าเห็นใจนะ นานๆ จะเจอคนถูกใจ อิอิอิ
 :really2: :really2: :really2:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 10 02/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 04-08-2020 22:41:15
 :hao3:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 10 02/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 05-08-2020 18:14:19
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 11

   หลังจากที่คุยกับส้มจี๊ดเสร็จก็รับหน้าที่เป็นไปรษณีย์แมน เหมือนไลน์แมนอ่ะครับ แต่แถวนี้ไม่มีไง เลยต้องเป็นไปรษณีย์ส่งของฝากแทนใจให้เธอ เอาไอ้เสื้อโง่ๆนี่มาให้ไอ้บาสมัน เป็นเสื้อยืดสีขาว สกรีนลายเป็ดสีเหลืองอ๋อยตัวเท่าบ้าน ตลกฉิบหาย ถ้าให้ผม ผมต้องคิดหนักแน่ว่าจะใส่ดีมั้ย
“เอ้า ของฝากจากสาว”
“ใครฝากมึงมา”
“เขาไม่ให้บอกชื่อ แต่กูรับรองว่าสวยแน่นอน”
“กูก็เห็นว่ามึงก็ชมเขาไปทั่ว”
“เฮ่ย คนนี้สวยจริงๆ”
“แล้วทำไมมึงไม่จีบเอง”
“ก็เขาไม่ชอบกู เขาชอบมึงไง กูก็เลยเป็นพ่อสื่อให้ กูอยากเห็นเพื่อนสมหวัง”
“หน้าตามึงตอนนี้ดูตอแหลมาก กูไม่ค่อยอยากเชื่อเลย”
“สัด”
“ว่าแต่มึงเถอะ เสือกป่วย กูไม่คิดว่ามึงจะป่วยเป็น กูยังงๆอยู่เลยเนี่ย”
“สัด กูก็คนป่ะวะ”
“ก็มึงไม่ธรรมดาไง ปกติคนบ้าไม่ป่วยนะเว้ย”
“ก็ป่วยไปแล้วก็แสดงว่ากูไม่ได้บ้า”
“เออๆ แล้วท่านรองนี่ยังไง ทำไมเขาถึงไปรับไปส่งมึงได้วะ”
“กูก็ไม่รู้ คงอยากจะเป็นหัวหน้างานที่ดีไง”
“ตลกอ่ะมึง ถึงเขาดูไม่ได้เป็นคนแล้งน้ำใจ แต่ก็ไม่น่าจะห่วงลูกน้องต่างแผนกขนาดนี้”
“เออน่า มึงนี่ก็เสือกสม่ำเสมอจริงๆนะ”
“เดี๋ยวกูโบก ชมซะกูคิดว่ามันเป็นเรื่องดีไปเลย”
แต่เมื่อกี๊ผมว่าท่านรองทำท่าแปลกๆอีกแล้ว ทำหน้าดุกว่าร็อตไวเลอร์ซะอีก ไม่เหมือนเป็นน้องไซสุดหล่อแล้วอ่ะ
“เออ ว่าแต่มึงเหอะ กะส้มจี๊ดเป็นไงมั่ง”
หลอกถามมันหน่อย เผื่อมีความคืบหน้า
“คือยังไง ก็ปกตินี่”
“มึงก็คุยๆกับเขาหน่อย เรียนสาขาเดียวกันก็พูดกับเขาดีๆดิวะ”
“อืม”
อืม คือ? มึงจะคุยกับเขาดีๆ ? หรือรับปากกูส่งๆ กูสงสารคนสวยเขาหรอกนะมาแอบชอบคนอย่างมึงเนี่ย
“แล้วมึงจะเอามั้ย เสื้อน้องเป็ดเหลืองอ๋อยเนี่ย”
“เออ ก็น่ารักดี”
ฮ่าๆ ไอ้บาส รสนิยมมึงนี่ประหลาดดีนะ เสื้อยืดสกรีนลายเป็ดตัวเท่าบ้าน แถมสีเหลืองอ๋อยแสบตายังว่าน่ารัก
ไอ้บาสมันก็เป็นอย่างนี้แหละครับ ใครให้อะไรก็รับ มันบอกว่ากลัวเขาเสียน้ำใจ แต่ไม่คิดอยากจะสืบต่อว่าสาวๆที่ให้ของมาเป็นใคร
“ไอ้น้องหมอกเอ็งฝึกงานมาได้กี่เดือนแล้วเนี่ย”
Sup ถามผมขณะที่ผมกำลังทำป้ายประชาสัมพันธ์งานกินเลี้ยงพนักงานที่จะจัดขึ้นเดือนหน้า ก่อนผมจบการฝึกงาน 1 อาทิตย์
“เกือบ 2 เดือนแล้วครับ Sup”
“เหรอ ทำงานเหมือนอยู่มาเป็นปีแล้วเนอะ”
แน่นอนครับผมทำงานแผนกบุคคลเกือบจะครบทุกฟังก์ชันแล้ว เหลือแค่คิดเงินเดือนเท่านั้นแล่ะครับ
“เหลือฝึกอีกเดือนเดียวอ่ะดิ แล้วฝึกเสร็จแล้วไงต่อ”
“ก็ทำรายงานส่ง แล้วก็ไม่มีอะไรแล้วครับ ผมเก็บหน่วยกิจครบแล้ว เหลือก็แต่โปรเจคฝึกงานนี่แหละครับ”
“อืม ลองไปคิดดูนะ พี่มีตำแหน่ง Officer ว่าง ถ้าสนใจก็บอกพี่”
“จริงเหรอ Sup ผมอยากทำ ขอจองไว้ก่อนนะครับ”
“ฮ่าๆ เออๆ จะจองไว้ให้”
   ผมอยากทำงานที่นี่นะ ใกล้บ้าน สวัสดิการดี หยุดเสาร์อาทิตย์ โคตรชอบอ่ะ
“Sup แล้วงานกินเลี้ยงมีกิจกรรมอะไรบ้างอ่ะครับ”
“อ๋อ ก็มีแจกของที่ระลึกพนักงาน จัดซุ้มให้ถ่ายรูปกัน คอนเสิร์ต การแสดงบนเวที แล้วก็จับของรางวัล มีแจกทองด้วยน้า”
“จริงเหรอ ผมมีสิทธิ์ได้มั้ยอ่ะ”
“แจกเฉพาะพนักงานเหอะ แต่เอ็งจะได้ของที่ระลึก เดี๋ยวพี่เก็บไว้ให้”
“อ่อครับ ก็ยังดี”
“เออ พี่มีกิจกรรมให้เด็กฝึกงานทำด้วย พรุ่งนี้บอกไอ้สองคนฝ่ายผลิตมาหาพี่หน่อย”
“Sup ไม่ไปบอกท่านรองก่อนเหรอ”
“เอ็งไปบอกให้หน่อยสิ”
“Sup ไปบอกเองเถอะครับ ช่วงนี้ท่านรองเขาอารมณ์ขึ้นๆลง เดี๋ยวก็พูดดีกับผม เดี๋ยวก็จะกัดผม ไม่รู้เป็นอะไรของเขา”
“เอ็งแหละ ช่วยไปบอกหน่อย ช่วงนี้พี่มีคดีอยู่ เมื่อวานก็โดนด่ามาเนี่ย”
“…ก็ได้ครับ”
   นี่ผมต้องบากหน้าไปขอท่านรองเขาอีกแล้วคราวนี้เขาจะอนุญาตรึเปล่า
“สวัสดีครับท่านรอง”
“…”
อืม ดูเหมือนเหตุการณ์ซ้ำๆ เกิดขึ้นอีกแล้ว ท่านเขามองหน้าผมแบบไร้อารมณ์มากอ่ะ ไม่ทักกลับด้วย น้อยใจอ่ะ
“เอ่อ…คือผม”
“มีอะไรก็รีบพูดมา เดี๋ยวผมมีประชุมต่อ”
ทำไม งอนอะไรผม เซ็งเลยอ่ะ หน้าตาท่านเขาไม่รับแขกเลย
“คือผมจะขออนุญาตให้บาสกับส้มจี๊ดไปร่วมงานแสดงในงานกินเลี้ยงครับ”
“ให้หัวหน้าคุณมาพูด ไม่ใช่ให้เด็กฝึกงานอย่างคุณมาพูดแทน”
อ๊ากก เจ็บครับ ท่านเป็นอะไรของท่านครับ โกรธใครมาแล้วมาพานใส่ผมรึไง
“ขอโทษครับท่านรอง มันก็ใช่นะครับ ผมก็เป็นแค่เด็กฝึกงานไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ผมขอตัวครับ”
เออ ผมมันก็ลืมคิดไป ไม่ได้เป็นคนสำคัญขนาดนั้น หลงตัวเองคิดว่าเขาพูดด้วยก็เอาใหญ่ น้อยใจจังเลยครับ แงๆ อยากร้องไห้
“…เดี๋ยวสิ ! หมอก”
ไม่ทันแล้ว เจ้าปั๊กน้อยวิ่งหนีไปแล้ว นี่ผมเป็นคนที่ไม่แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวขนาดนี้เลย โกรธเจ้าปั๊กน้อยเรื่องที่เขาไประริกระรี้กับผู้หญิงแล้วเอามาพานใส่น้อง มาสำนึกได้ก็ตอนนี้ แล้วผมก็ไปง้อไม่ทันแล้ว เพราะมีประชุมที่สำคัญต่อ
“เฮ้ยเป็นอะไรไอ้น้องหมอก ตาแดงๆ ไม่สบายอีกแล้วเหรอ”
“เปล่าครับ ท่านรองเขาให้ Sup ไปคุยเองครับ”
“… ไอ้พี่เมฆ เป็นบ้าอะไรอีกแล้ววะ”
Sup บ่นอะไรซักอย่างแต่ผมไม่ได้ยิน รู้สึกอยากร้องไห้มาก แต่ต้องฮึบไว้ เรื่องอะไรผมจะยอมแพ้ ต่อไปผมก็จะไม่ทัก ไม่สนใจท่านรองอีกต่อไป หึ! คอยดูเถอะ
“นี่พี่ไปทำอะไรน้องมันรึเปล่า ดูมันตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้อยู่แล้ว”
หลังจากผมประชุมเสร็จ ก็พบว่าเกือบหกโมงเย็นแล้ว อยากจะไปคุยกับเจ้าปั๊กน้อยให้เข้าใจ แต่น้องก็กลับไปแล้ว ก็เลยต้องมานั่งทำหน้าเป็นหมาหงอยซะเอง
“เปล่า ก็อารมณ์เสียใส่น้องนิดหน่อย แล้วเรามีอะไร”
“ก็สงสารน้อง เห็นทำหน้าเหมือนหมาหงอยอีกแล้ว”
ผมต่างหากที่ทำหน้าเหมือนหมาหงอย
“แต่จะว่าไปพี่ก็ทำหน้าเหมือนหมาหงอยเหมือนกันนะ อาการหนัก มายด์ไม่เคยเห็นพี่เป็นแบบนี้เลย”
“…”
นั่นสินะ ผมก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย อยากจะไปง้อน้องใจจะขาด ซึ่งผมก็ไม่เคยอยากจะง้อใครเลยนะ
“ไม่โทรหาน้องมันล่ะ”
“โทรแล้ว ไม่รับ ตอนนี้ปิดเครื่องหนีไปแล้ว”
“… ไอ้น้องหมอกนี่มันแน่จริงๆ ทำพี่เมฆหน้าหงอยได้”
“…”
ท่านรองโทรมาหลายครั้ง ผมไม่รับเลย ตอนนี้ปิดเครื่องหนีไปเลยครับ นอนดีกว่า
“เป็นอะไรมึงหน้าบูดเป็นตูดอีกแล้ว”
“ตูดอะไรจะดูดีขนาดนี้”
“เออ แล้วมึงเป็นอะไร”
“เปล่า ไม่เสือกดิ”
“สัด กูเป็นห่วงหรอก เห็นกินข้าวไม่หมด”
“เฮ้ย! ไอ้บาส กูซาบซึ้งมากอ่ะ”
ผมพูดจริงครับ ปกติไอ้นี่มันปากหนัก ไม่ค่อยพูดออกมาก แต่ก็พอรู้ว่ามันห่วงผมจริงๆ
“กูห่วงหมาที่บ้านมึงมันกำพร้าเจ้าของหรอก”
“สัด กูงอนท่านรองอยู่ อย่าให้กูงอนมึงอีกคน”
“ก็ดีดิงอนกู หูกูนี่คงโล่ง แล้วมึงไปงอนอะไรท่านรองเขา ช่างกล้าเนอะ”
เออเนอะ ไอ้บาสมันก็พูดถูก ไม่ได้เป็นอะไรกันจะไปงอนเขาได้ไง แต่ผมงอนอ่ะ งอนไม่รู้สาเหตุแต่ก็อยากจะงอนอ่ะ
“ไม่รู้ แต่กูงอน ช่างกูเถอะน่า ขี้เสือกไม่หายนะมึง”
“เออ สัด กูไม่ยุ่งเรื่องอของมึงแล้ว”
   เออดี ตอนนี้ผมไม่อยากพูดกับใครเลย วันนี้ก็กินข้าวเย็นน้อย ปกติกิน 2 กล่อง วันนี้ก็เหลือกล่องเดียว เฮ้อ เดี๋ยวก็คงผอม ดีนะพรุ่งนี้วันศุกร์ที่ผมต้องเข้ามอไปพบอาจารย์ที่ปรึกษา ไม่อยากเข้าโรงงานเลย
“วันนี้หมอกไม่มาเหรอ”
[อ๋อวันนี้น้องเข้ามอค่ะ อย่าบอกนะว่าน้องยังไม่รับสายพี่อีกอ่ะ]
ช่วงพักกลางผมโทรหามายด์เพื่อถามเรื่องเจ้าปั๊กน้อย วันนี้น้องยังไม่ยอมรับสายผมเลย
“อืม ยังไม่รับ ดื้อจริงๆ”
[แล้วพี่ไปพูดอะไรล่ะ เรื่องนี้พี่เป็นคนผิดนะ]
“…รู้จักหอเขาไม่ใช่เหรอ ไม่ลองไปดูล่ะ”
“…อืม ก็คงต้องอย่างนั้นแหละ”
แต่จะให้บุกไปที่หอเขา โดยที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน มันก็ยังไงอยู่นา หรือจะรอคุยวันจันทร์ดีนะ
“เชี่ยหมอก มึงรับโทรศัพท์ดิ หนวกหูฉิบหาย”
ท่านรองครับ โทรมาหลายสายแล้ว ผมไม่รับหรอก ปล่อยให้มันดังต่อไปครับ ผมไม่ปิดเครื่องด้วย หยิ่งครับ บอกเลยหล่อเลือกได้
“ไม่รับ กูจะปล่อยให้ดังแม่งอย่างนั้นแหละ”
“มึงจะงอนอะไรนักหนา น่ารักตายห่า”
“เออ กูก็ไม่ได้อยากให้มึงชมกูหรอก มีคนชมว่ากูน่ารักเยอะแยะพอแล้ว”
เออ ทั้ง Sup ทั้ง พี่น้ำฝน ทั้งส้มจี๊ด คนสวยๆทั้งนั้นที่ชมกูอ่ะ
“หลงตัวเองนะมึง ทำเป็นหยิ่งไปเหอะ ระวังน้ำตาจะเช็ดหัวเข่า”
“โห ไอ้บาส มึงนี่รุ่นไหนวะเนี่ย ยังใช้คำพูดแบบนี้อยู่ โบราณฉิบหาย”
“เดี๋ยวกูออกไปซื้อข้าว มึงจะเอาอะไรรึเปล่า”
“ไม่อ่ะ ไม่อยากกิน”
“ไอ้หมอก กูว่ามึงถูกผีเข้าแล้วว่ะ ไปวัดมั้ย กูพาไป”
“สัด อย่ามายุ่งกับกู มึงจะไปไหนก็ไป”
“เออๆ จะเอาอะไรก็ไลน์มา”
ตอนนี้ผมไม่ค่อยอยากกินอะไรเลย รู้สึกมันตื้อๆ เป็นอะไรก็ไม่รู้
Rrrrrrrrr
ไอ้บาสมันโทรมาทำไม ลืมใส่กางเกงในไปรึไง
“มีไรมึง”
[ลงมาข้างล่างหน่อยมึง]
“ไปทำไม”
[เหอะน่า เร็วๆ]
‘ตื๊ดดดด’
สัด วางสายไปแล้ว หรือจะให้ผมเอากางเกงในลงไปให้มัน แล้วไม่บอกกูวะ
ผมก็ต้องเดินด๊อกแด๊กลงไปหามันสิ
“…”
คนที่คุณก็รู้ว่าใครมาครับ ท่านรอง ! มาทำไมวะ หรือผมจะใส่เกียร์หมาวิ่งหนีขึ้นห้องไปเลย ไม่อยากเจออ่ะ
แกเดินย่างสามขุมมาแล้ว ทำหน้าเหมือนจะกระโดดงับคอผมแล้วววว ช่วยด้วย!
“ปั๊กน้อย…ทำไมไม่รับสายผมเลย”
เปลี่ยนโหมด มาทำหน้าพระเอกซีรีย์เวลาโดนนางเอกบอกเลิกอีก ผมเริ่มสงสารนิดๆ แต่ผมไม่ได้ชื่อปั๊กนะครับท่านรอง
“…”
“หมอก…”
“ท่านรองมีอะไรครับ ผมไม่ค่อยว่าง”
กำลังหายใจออยู่ ตอบดังไม่ได้เดี๋ยวโดนตบ
“หมอก… คุยกับผมหน่อย”
“แล้วท่านรองมีอะไรล่ะครับ ถ้าไม่มีผมจะได้ไป”
เออ ดูดิจะง้อผมอีท่าไหน คนอย่างท่านรองอ่ะ
“ขอร้อง คุยกับผมหน่อย ขึ้นรถ”
“…”
จะให้ผมไปไหนอ่ะ ใส่เสื้อยืดสีตุ่นๆคอย้วยๆ กางเกงบอลสีแดงแรงฤทธิ์ คีบอีแตะ จะพาผมไปประจานที่ไหนครับท่าน
“ให้ผมได้อธิบายก่อน”
“…ก็ได้ครับ”
เริ่มทำหน้าเหมือนน้องไซเห็นอาหารเม็ดแล้วปวดฝันกินไม่ได้เลยอ่ะ น่าสงสาร ผมเลยใจอ่อน ไปด้วยก็ได้วะ
อ่อ ท่านรองพาผมมาที่สวนสาธรณะที่เจอกันคราวก่อน จะพาผมมาฆ่ายัดท่อรึเปล่าเนี่ย
“มีอะไรครับ ท่านรองรีบๆพูดเหอะ”
จริงๆผมก็หายโกรธท่านเขาแล้วนะ ท่านรองเขาอุตส่าห์ลดตัวมาง้อผมซึ่งเป็นแค่เด็กน้อย
“ผมขอโทษ เรื่องที่เสียงดังใส่ แล้วก็เรื่องที่พูดว่า…คุณเป็นแค่เด็กฝึกงาน”
“…มันก็เป็นเรื่องจริงนี่ครับ ผมอาจจะหลงตัวเองไปหน่อยที่ท่านรองยอมมาสนิทด้วย เลยแสดงกิริยาที่ไม่ดีไป”
ฮ่าๆ เริ่มขำ ท่านรองเวลาทำหน้สเหมือนหมาหงอยแล้วน่าสงสารมากอ่ะ แต่ทำไมผมขำ ?
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ คือผม…ไม่แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวน่ะ”
เรื่องงานกับส่วนตัว? อ๋อไปโกรธใครมาก็ไม่รู้แต่เอามาลงที่ผม มันน่างอนมั้ยล่ะครับ
“ครับ ผมไม่ได้โกรธอะไรหรอก ผมก็เข้าใจ บางทีมันก็มีบ้าง”
ท่านรองเขาก็คนอ่ะนะ ไม่ใช่เทพ ก็ย่อมมีโกรธชาวบ้านเขาบ้างแหละ
“คุณ…หายโกรธผมแล้วเหรอ”
ว้ายๆไซบีเรียนหายปวดฟันแล้ว
“ครับ ดีกันครับ”
ผมยื่นนิ้วก้อยไปขอคืนดี อุ้ยเขิน เหมือนเด็กอนุบาลหมีน้อยเลยอ่ะ
“ครับ”
ท่านรองก็ยอมยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวด้วย ไม่อายเลยเนอะ อายุ 30 แล้วยังทำไปได้
“ท่านรองเวลายิ้มแล้วดูหล่อมากเลยนะครับ ทำไมไม่ยิ้มบ่อยๆ”
“…เหรอ ผมเป็นอย่างนั้นเหรอ”
“ครับ แต่ชอบทำหน้าดุทุกวัน”
“อืม ตอนมาทำงานใหม่ๆ ผมก็ปกตินี่แหละ แต่ลูกน้องไม่ค่อยเคารพเท่าไร อาจะเพราะว่าอายุน้อยมั้ง”
ท่านเขาก็รู้นะว่าท่านไม่ค่อยปกติเท่าไร
“อ่อครับ ผมเห็นลูกน้องท่านรองมีดูแล้วน่าจะอายุมากกว่าท่านรองหลายคน”
“ใช่ แล้วผมก็ต้องคีพลุคเพื่อให้งานมันสมูทขึ้น ทำไปเรื่อยๆ มันก็เลยชิน”
“นั่นสินะครับ ท่านรองเลยทำหน้าดุเป็นอย่างเดียว”
“…ก็คงอย่างนั้น”
“ผมหิวแล้ว ท่านรองเลี้ยงผัดไทยผมหน่อยสิครับ”
พอหายงอน ความหิวก็กำเริบ ไม่น่าทำเก่งกินข้าวกลางวันน้อยเล้ยยยย
“หืม ได้สิ ร้านไหนล่ะ”
“จำร้านที่เคยเข้าใจผิดท่านองว่าจะแย่งผัดไทยผมได้มั้ยครับ”
“อ๋อ ได้สิ อยู่หน้าเซเว่น ผมก็เคยซื้อบ่อยนะ”
“แล้วท่านรองจำวันที่จับโจรกระชากกระเป๋าได้มั้ยครับ”
“อืม ผมจำได้ วันนั้นผมมีประชุมต่อเลยรีบ”
“ครับๆ ท่านรองโคตรเท่เลย เตะก้านคอไอ้โจรคนนั้นล้ม แล้วตำรวจก็มาทีหลัง”
“อืม นั่นคงเป็นครั้งแรกที่เราเจอกัน”
“ท่านรองจำผมได้เหรอ”
“จำได้สิ ผมเห็นคุณวิ่งหน้าตั้งมาแต่ไกลเลยนะ”
“ผมว่ามันต้องตลกแน่เลย รองเท้าแตะผมขาดเลยนะวันนั้นอ่ะ”
“อืม ตลกแต่น่ารักดี”
“อะไรนะครับผมฟังไม่ถนัด เสียงรถดังกลบเสียงท่านรองเลย”
“เปล่า…ผมว่าตลกดี”
“…ท่านรองไม่ต้องพูดความจริงก็ได้ครับ”
เดี๋ยวผมก็งอนอีกรอบหรอก แต่คราวนี้ผมจะไม่อดข้าวแล้วนะ
“ป่ะ ไปกินผัดไทยกัน ผมเลี้ยง 2 ห่อเลย”
“ขอบคุณครับ ท่านรอง”
อืมม รู้สึกสบายใจมากเลยนะตอนนี้ รู้สึกเหมือนท้องผูกแล้วขี้ออก อา…โล่ง อิอิ
“ขอบคุณที่เลี้ยงผัดไทยแล้วก็มาส่งครับ”
“ครับ เดินดีๆล่ะ ระวังตกท่อดั้งหัก”
“…ครับท่านรองก็ระวังจะสะดุดก้อนหินหกล้มฟันหักนะครับ”
“…ครับ”
ผมยิ้มหน้าบานได้อีกครั้ง หลังจากทำหน้าเป็นหมาหงอยมาหลายวัน เคลียร์กับเจ้าปั๊กน้อยเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่ได้บอกสาเหตุที่แท้จริงกับน้องไป ผมยังสับสนต่างหาก ว่าคิดกับน้องแค่คนที่สนิทมากๆ หรือคิดมากกว่าน้องกันแน่ แต่หลังจากวันนี้ผมชักจะเอนเอียงไปทางอย่างหลังมากกว่าครับ

จบตอนที่ 11

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 11 05/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 05-08-2020 19:50:16
 :call:   :call:   :call:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 11 05/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 05-08-2020 20:18:09
 :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 11 05/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 05-08-2020 20:37:00
หูยยย หมอกงอนบริโภคนะ อย่างนี้จะไปกดเขาได้เร้อ
ท่านรองก็ยิ้มได้แล้ว ที่ง้อปั๊กน้อยได้ ดีใจด้วยนะ
 :z2: :z2: :z2:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 11 05/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 06-08-2020 00:17:12
น้องปั๊กน่าจะงอนต่ออีกหน่อยนะ ให้พี่ไซแกดีดดิ้นอีกหน่อย ขี้งอนดีนัก
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 11 05/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 06-08-2020 00:23:19
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 11 05/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 06-08-2020 08:14:35
แต่งได้สนุกทุกตอนเลยครับ


                  :man1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 11 05/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 08-08-2020 18:52:34
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 12

          หลังจากที่ผมกับท่านรองดีกันแล้ว ก็แฮปปี้ครับ ผมนี่แหละ แฮปปี้อยู่คนเดียว ไอ้บาสมันบอกว่าผมหน้าบานเท่าจานดาวเทียมแล้ว หลังจากทำหน้าเหมือนปวดขี้อยู่หลายวัน
“มึงก็หุบปากเลิกยิ้มบ้างได้แล้ว ใครๆเขาก็มอง นึกว่ากูเดินกับคนบ้า สัด”
“กูยังไม่เห็นจะอายเลย”
“กูอาย แล้วมึงบ้าจริงไง เลยไม่อาย”
“สัด มึงเพื่อนกูป่ะเนี่ย กูมีความสุข มึงก็ต้องมีความสุขด้วยสิ เพื่อนตายอ่ะมึงรู้จักมั้ย”
“งั้นมึงตายไปก่อนเลย”
บ๊ะ! ไอ้บาสนี่ ไม่เข้าถึงคนอารมณ์ดีเลย ผมอารมณ์ดีก็ต้องยิ้มสิ จะให้ร้องให้เหรอ
“เป็นไงไอ้น้องหมอก ยิ้มหน้าบานเชียว”
“ผมกำลังบอกให้มันหุบยิ้มอยู่ครับ Sup กลัวคนอื่นหาว่ามันบ้า ถึงมันจะบ้าจริงๆก็เถอะ”
“เออๆ อารมณ์ดีมีคนง้อมัน”
“หืม Sup รู้ได้ไงอ่ะครับ”
ผมยังไม่ได้เล่าให้ใครฟังนอกจากไอ้บาสเลยนะ แล้ว Sup รู้ได้ไง
“เออ…ก็เดาๆเอา ไปๆเข้างานได้แล้ว”
“ครับๆ”
ไอ้บาสก็เดินแยกเข้าแผนกฝ่ายผลิตไป สงสัยผมต้องหุบยิ้มจริงๆแล้วครับ เดี๋ยวคนอื่นหาว่าผมบ้า เพราะจริงๆแล้วผมไม่ได้บ้า จริงๆนะ
Rrrrrrrrrrrr
“ฮัลโหลครับ?”
ท่านรองจะโทรมาทำไมครับ เดี๋ยวผมยิ้มอีก ชาวบ้านเขาก็ว่าผมบ้าอีกอ่ะ
[คุณกำลังทำอะไรอยู่]
ถามยังกะเป็นพ่อผม พ่อผมมีคนเดียวนะ หรืออยากเป็นแม่ผมกันล่ะ
“ทำงานสิครับท่านรอง นี่มันเวลางานนะครับ”
 [วันนี้เลี้ยงข้าวผมหน่อยสิ]
“…ทำไมผมต้องเลี้ยงท่านรองด้วยครับ”
เงินเดือนก็ได้เยอะกว่าผม ยังจะให้ผมเลี้ยงอีกเหรอครับ
[นี่คุณจำไม่ได้เหรอว่าเคยรับปากผมไว้]
เอ๊ะ เสียงแข็ง ท่านเขาเริ่มโกรธผมแล้ว เมื่อวานยังง้อผมอยู่ดีๆเลย
“ผมเหรอ ผมไปรับปากตอนไหนครับท่านรอง”
ผมจำไม่เห็นได้เลย
[นี่คุณลืมจริงๆเหรอ]
“…”
ถ้าผมนึกออกจะถามเหรอครับ กวนป่ะเนี่ยท่าน
[ก็วันที่เล่นเกมที่รีสอร์ทไง]
“อ๋อครับ ผมจำได้แล้ว ท่านรองอยากกินอะไรครับ”
เงินเดือนเดือนที่ 2 ผมออกเมื่อวานพอดี
[ตอนเย็น รอผมที่ลานจอดรถ]
‘ตื๊ดๆๆ’
ตัดสายไปเลยครับ สมกับเป็นท่านเขาจริงๆ ปฏิเสธท่านเขาไม่เคยได้จริงๆ
ดีนะผมไม่ได้เอาน้องฟ้ามาเพราะยางแบน ไม่งั้นต้องฝากไว้ที่โรงงานแน่เลย
ผมนั่งกระดิกหางรอ เอ้ย รอท่านรองที่ลานจอดรถ ความจริงผมเป็นเจ้ามือน่าจะเล่นตัวซักหน่อยนะ แต่เปล่าเลย พอห้าโมงปั๊บรีบมาเลย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“รอผมนานมั้ย พอดีมีเอกสารต้องรีบเคลียร์”
“ก็ไม่นะครับ ก็แค่ 37 นาทีเองครับ”
ผมนั่งจ้องมือถือดูเวลาเลย นั่งรอจนตูดแฉะแล้วเนี่ย
“…ประชดผมอีกแล้ว”
ใครจะกล้า ผมก็บ่นไปงั้นๆ
“ท่านรองอยากกินอะไรครับ แต่ผมอยากกินชาบู”
พูดสิ่งที่เราอยากกินกรอกหูเขาไปก่อนเผื่อเขาจะคล้อยตามเราครับ
“…ผมเลือกได้เหรอ?... ขึ้นรถสิ”
“ดีครับ ต้องตามใจผม เพราะผมเป็นคนเลี้ยง”
เดี๋ยวผมจะพาท่านรองไปกินชาบูร้านที่ผมไปกับเพื่อนบ่อยๆ ราคาไม่แพง แดกได้ไม่อั้น
หลังจากนั้นมหกรรมแดกบุฟเฟ่ต์ ที่ส่วนใหญ่จะเป็นผมคนเดียวแหละที่เรียกได้ว่าแดก ส่วนท่านรองเรียกว่ารับประทานก็พอได้อยู่
“ท่านรองอยากกินอะไรอีกมั้ยครับ”
“ไม่ล่ะ แล้วคุณล่ะ”
“ผมอยากกินเครปที่ตลาดครับ ขอผมไปซื้อแป๊บนึงครับ”
“เดี๋ยวไปพร้อมกันก็ได้”
ท่านรองจะเดินตลาดเหรอ ไม่เข้ากันเล๊ยยย ไปเดินห้างเถอะครับ สงสารชาวตลาด กลัวพวกเขาคอจะเคล็ดเอา
“อ่า…ครับ ได้ครับ”
เชิญครับ ผมน่าจะไปหาพรมแดงมาปูให้ท่านเขาซักหน่อยนะครับ
หลังจากนั้นเราก็มายืนที่ร้านเครป ตลกครับ มีแต่คนมองท่านรองที่ยืนอยู่หน้าร้านเครป ก็อย่างที่ผมบอก ไม่เข้ากันเล้ยย
“ท่ารองไม่กินจริงๆเหรอครับ”
“…ถามผมเหรอ? คุณคิดว่าผมจะกินขนมแบบนี้เหรอ”

“…ก็…ไม่นะครับ”
อืม ครับ ผมไม่น่าถาม จริงๆแล้วผมไม่น่าโง่ไปถามท่านเขามากกว่านะครับ
 “คุณอยากได้อะไรเพิ่มรึเปล่า”
“ไม่ครับ กลับเลยมั้ยครับ”
“อืม ขอบคุณนะที่เลี้ยงข้าวผม”
“ครับ”
“คราวหน้า ผมขอเป็นเจ้ามือเอง”
“ได้ครับ แต่ผมให้ท่านรองเลือกร้านที่อยากกินก็ได้”
“…อืม แล้วแต่คุณ”
หลังจากนั้นท่านรองก็มาส่งผมที่หอ ตอนแรกผมว่าจะพาน้องฟ้าไปปะยาง แต่คงไม่ทัน พรุ่งนี้อาศัยไอ้บาสไปอีกวันดีกว่า
“ท่านรองกลับดีๆนะครับ”
“อืม คุณด้วย”
ผมยืนอยู่หน้าหอแล้ว คงไม่ตกท่อตายแถวนี้หรอกมั้งครับ
“ครับ”
“ฝันนี้นะ…เจ้าปั๊กน้อย”
“…ครับ”
จะหล่ออยู่แล้วนะครับกับการบอกลาฝันดี ถ้าไม่นับคำต่อท้ายนะ
“เป็นอะไรมึง ทำหน้าเหมือนปวดขี้”
เอาคืนบ้างครับ ไอ้บาสทำหน้าเหมือนคนปวดขี้ ปกติมันก็ไม่ได้ยิ้มแย้มแจ่มใสอะไรนะ แต่วันนี้ดูบรรยากาศมืดครึ้มกว่าปกติ
“ถ้ามีผู้หญิงมาบอกรักมึง มึงจะทำยังไง”
“เฮ้ย สาวที่ไหนมาบอกรักมึง”
ใช่ส้มจี๊ดคนสวยรึเปล่าวะ
“ป…เปล่า กูแค่ถามเฉยๆ”
ไม่ใช่แค่ถามแล้วมั้ง กูว่าส้มจี๊ดแน่ๆ
“สวยมั้ย”
“สวย เอ้ย ไม่ใช่ไง ก็บอกว่าแค่ถามเฉยๆ”
“ไม่ต้องมาโกหกกู กูรู้หรอก แม่ง อาการมึงออกขนาดนี้”
“สัด กูถามมึงมึงก็ตอบมาก่อน”
“แสดงว่ามึงหวั่นไหว ปกติมึงไม่ได้สนใจซักหน่อย”
“…”
“ก็ลองคบดูดิวะ มันจะอะไรนักหนา”
“…กูคิดดูก่อน”
“เรื่องมากจริง บุญเท่าไรแล้วมีสาวบอกรัก กูหล่อขนาดนี้ยังไม่มีเลย”
“สาวไม่มีหรอกมึงอ่ะ ถ้าหนุ่มล่ะก็ไม่แน่”
“เชี่ยบาส ให้กูได้อยู่สบายๆมั่งเหอะ”
ตอนปีหนึ่งปีสอง ก็มีหนุ่มๆมาขายขนมจีบให้ผมอยู่เหมือนกัน แต่พอขึ้นปีสามปีสี่ ก็หายหน้าไป อาจจะเป็นเพราะความเกรียนของผมก็เป็นได้
“ไอ้น้องหมอก เรื่องการแสดงวันกินเลี้ยงพนักงาน ท่านรองเขาโอเคแล้วนะ พวกเองสามคน เตรียมตัวไปซ้อมกับพนักงานใหม่อีก 5 คนได้เลย”
“Sup เอาจริงเหรอ พวกผมเป็นเด็กฝึกงาน ยังไม่ใช่พนักงานนะ”
“เอาน่า ช่วยๆกัน พนักงานใหม่มีน้อย จะให้ไปเต้นกัน 5 คน มันก็ดูน้อยไป”
“โห Sup อ่ะ อยากให้ผมไปยืนขายหน้าเขาเหรอครับ”
“เออดิ คงตลกดี”
อ้าว Sup พูดงี้ ตบหน้าผมเลยดีกว่านะ ผมยิ่งเต้นไม่เป็นอยู่ด้วย
อีก 2 สัปดาห์จะมีงานกินเลี้ยงแล้วผมก็ต้องซ้อมเต้น นี่ก็เหลือเวลาฝึกงานอีกแค่ 3 สัปดาห์เอง จบงานกินเลี้ยงก็ต้องอยู่ฝึกงานต่ออีก 1 สัปดาห์ ผมจะเอาหน้าที่ไปมาฝึกงานต่อล่ะ ไม่อายเขาตายเหรอ
“ได้ยินว่าจะเต้นเปิดงานกินเลี้ยงเหรอ”
“อุ้ย ท่านรอง ผมตกใจหมด”
โผล่มาเงียบๆอีกแล้วนะ ชอบโผล่มาระยะกระชั้นชิด หรือท่านเขาตั้งใจจะกระโดดงับคอผมอยู่วะ
“แล้วจะแสดงอะไรกัน”
“อ่อครับ ตอนเย็นผมต้องไปประชุมร่วมกับทีมพนักงานใหม่แล้วก็เลือกการแสดงครับท่านรอง”
“อืม แล้วตอนเย็นกลับยังไง”
“กลับกับไอ้บาสไงครับ มันก็ต้องแสดงด้วย”
“…อืม”
 “ผมขอตัวก่อนนะครับท่านรอง”
“ครับ”
เวลาท่านเขาพูดคำ ‘ครับ’ แล้วเสียงนุ่มๆ ฟังดูอบอุ่นมาก ฟังแล้วเคลิ้มเลยครับ
“เอ้าน้องๆ วันนี้เราจะมาเลือกการแสดงวันกินเลี้ยงกันนะคะ วันนี้พี่จะมาช่วยดูก่อน แล้ววันหลังพวกเราก็นัดซ้อมกันเองเลยนะ”
อ้าว Sup จะปล่อยพวกผมทิ้งเลยเหรอ
บรรดาพนักงานใหม่และเด็กฝึกงานอย่างพวกผมก็แนะนำตัวกันไปสิครับ เหมือนจับปูใส่กระด้งเลย แล้วเราก็เลือกการแสดง มีพี่คนนึงแกเลือกการแสดงเป็นเพลงเต้นแบบเด็กน้อยหอยสังข์ ซึ่งไม่เข้ากับหน้าแกซักเท่าไร แต่ก็ดันมีคนเลือกหลายคน
“สรุปแล้ว เอาเป็นว่าจะเต้นเพลง Baby Shark Dance นะคะ เราเน้นน่ารักๆ การแต่งกายก็เป็นชุดมาสคอตฉลามน่ารัก แต่ของไอ้น้องหมอกพิเศษหน่อยเดี๋ยวพี่เตรียมให้พิเศษ ส่วนคนอื่นๆเดี๋ยวทีมงานจะหาชุดมาให้ค่ะ”
Sup สรุปเสร็จสรรพ ไม่ถามความเห็นผมเลย แล้วให้เต้นเพลง Baby Shark Dance น่ารักซะไม่มี เพลงนี่น่าจะเหมาะกับเด็กอนุบาลมากกว่ามั้ยครับ แล้วผมทำไมต้องพิเศษ แยกน้ำให้มั้ยครับ ผมกลัวเส้นอืด อุ้ยๆนอกเรื่อง
“Sup อ่ะ ทำไมผมต้องพิเศษอ่ะ ไม่เหมือนคนอื่นเหรอ แล้วแต่งเหมือนคนอื่นไม่ได้เหรอครับ”
“ไม่ได้ค่ะ ไอ้น้องหมอก ของเอ็งต้องพิเศษใส่ไข่ เดี๋ยวไม่สนุก”
“แต่ว่า…Sup ผม”
“เออน่า น่ารักแน่นอนพี่รับรอง”
“…ก็ได้ครับ”
แล้วผมจะทำอะไรได้ครับ ผมสู้อะไรใครได้บ้างครับ ไม่เคยเล๊ยยย
วันนี้ Sup ปล่อยตัวพวกผมกลับก่อน พรุ่งนี่ค่อยเริ่มซ้อม ซ้อมวันละ 1 ชั่วโมง นี่ผมต้องกลับ หกโมงทุกวันเลยครับ กิจกรรมเยอะจริงๆ
“ครับ ? ท่านรอง”
[คุณกลับหอรึยัง]
“กำลังกลับครับ”
[อืม กลับดีๆนะ ผมเป็นห่วง]
“ครับ ? เอ่อ ขอบคุณครับ”
[ถ้าวันไหน กลับมืด ห้ามกลับคนเดียว ถ้าเพื่อนคุณไม่อยู่ให้โทรบอกผมนะ]
“…ครับ ผมกลับเองได้ครับ”
“อย่าดื้อ เอาอย่างที่ผมบอก”
“…ครับ”
   เป็นอะไรของท่านเขาอีกละ เลือดลมไม่ค่อยจะดีหรือเข้าสู่รุ่นวัยทอง เรื่องไม่ให้กลับมืดนี่พูดกับผมหลายครั้งแล้ว ผมไม่ไปฉุดใครเขาอย่างที่ไอ้บาสพูดหรอกน่า
“ไอ้บาสกูถามหน่อย สมมตินะ สมมติ”
“เอาอีกแล้วมึง กูก็รู้นะว่ามันเป็นเรื่องของมึงแน่นอน ว่ามาเลยลีลาเยอะอีก”
“เออ ขัดกูจริง คือท่านรองอ่ะ เขาไม่อยากให้กูกลับหอมืดๆ บางทีก็พูดเหมือนเป็นห่วงกู บางทีก็งอนกู มึงว่าเขาคิดอะไรกับกูรึเปล่าวะ”
ผมเคยมีประสบการณ์โดนหนุ่มจีบอยู่เหมือนกัน ท่านเขาทำเหมือนรุ่นพี่ที่เข้ามาขายขนมจีบให้ผมเลย
“อืม กูว่าน่าจะเป็นไปได้ เพราะ Sup ไก่ ก็บอกว่าเขาไม่เคยเห็นท่านรองคุยกับใครแบบมึงเลย”
“จริงเหรอวะ…”
แล้วผมทำไงดีอ่ะ จะไปถามท่านรองเขาเลยเหรอ เขาจะไม่ว่าผมหลงตัวเองเหรอวะ
อย่าคิดมากดีกว่ามั้ง ท่านรองเขาอาจจะอยากมีเพื่อนก็ได้ เพราะปกติไม่มีใครคบท่านเขาไง ผมอาจจะกล้าคุยกับท่านรอง เขาเลยมองว่าผมเป็นเพื่อน ?
“วันนี้เริ่มซ้อมการแสดงนะ ไอ้น้องหมอก เมื่อวานพี่ไปดูชุดมาให้แล้ว”
ไม่ค่อยบ้าเห่อเลยนะ Sup ผมเป็นคนใส่เหอะ ถามความสมัครใจผมด้วย
“…ครับ ยังไงผมก็ต้องใส่อยู่แล้วนี่ครับ”
“เออ ดีมากๆถ้าเต้นดีพี่มีรางวัลให้”
ไม่รู้ว่าอะไรนะครับไอ้รางวงรางวัลเนี่ย
“…ครับ”
ผมเริ่มจะไม่อยากจะเต้นแล้ว หน้าผมคงหนาไม่พอ รู้สึกว่าจะมีความอับอายเกิดขึ้นกับผมแน่ๆ
การซ้อมเต้นเป็นไปอย่าง…ราบรื่นครับ
“ไอ้น้องหมอก เอ็งลืมโบกมือ”
“…”
“น้องหมอก ส่ายเอวเยอะๆค่ะ”
“…”
“หมอกหันไปทางซ้ายก่อนค่ะ ไม่ใช่ทางขวา”
“…”
สำหรับคนอื่นๆนะครับ ที่เป็นไปอย่างราบรื่น นี่มีกูทำผิดอยู่คนเดียวเหรอวะเนี่ย
ผมถูกเพื่อนๆในทีมกดดันอย่างหนัก เนื่องจากเต้นไม่เข้ากับทีม นี่แค่วันแรกเองนะครับ จะรีบกันไปไหน
“เวลาขามึงขยับ ทำไมมือมึงไม่ขยับตาม”
“…ถามกู? ให้กูถามใคร กูไม่รู้”
“ตัวของมึงเอง มึงยังไม่รู้อีก มือมึงต้องสัมพันธ์ขาของมึงด้วย ไม่ใช่ขาไปทางมือไปทาง”
“ก็กูทำไมได้ ถ้ากูแกว่งแขน ขากูก็ไม่ขยับ ถ้ากูขยับขา กูก็จะลืมแกว่งแขนอ่ะ”
“เฮ้อ แค่นั้นมันยากตรงไหนวะ”
“สัด มึงไม่เป็นกู มึงไม่รู้หรอก”
“…งั้นเดี๋ยวมึงไปหัดซ้อมที่ห้องมึงเลย”
“เออ แม่ง”
แค่วันแรก จริงจังไปไหน เห็นเงียบๆ ไอ้ห่าบาส ส่ายเอวเก่งฉิบหาย
แล้วผมก็บ้าจี้ มาหัดซ้อมขยับแขนขยับขาเป็นบ้าอยู่คนเดียวที่ห้องนี่แหละ เฮ้อ กรรมของคนที่ระบบร่างกายไม่สัมพันธ์กันอย่างผมจริงๆ
‘Baby shark doo doo doo doo doo doo’
‘Mommy shark doo doo doo doo doo doo’
‘Daddy shark doo doo doo doo doo doo’
โอ้ย ประสาทผมจะแดก จะกลายเป็นปลาฉลามอยู่แล้ว
“ได้ยินว่าเต้นไม่เก่ง”
แหมท่านรองก็รู้ทุกเรื่องเลยนะครับ ไปรู้มาจากไหนเนี่ย
Sup ใช้ให้ผมเอาเอกสารรับสมัครคนมาส่งที่ฝ่ายผลิต ก็ดันมาเจอท่านรองยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าแผนก
“ครับ ผมเรียนเก่งอย่างเดียว ทำอย่างอื่นไม่เป็นครับท่านรอง”
จริงๆเรื่องเรียนผมก็ไม่ได้ฉลาดมากหรอกครับ แต่ก็อยากอวด จะเอาเรื่องกินเก่งมาอวดก็กลัวขายหน้า
“อืม แล้วมันจะคุ้มค่ากับที่ผมจะไปดูรึเปล่าเนี่ย”
แหม! ดูท่านเขาพูดเข้า
 “…ผมต้องเต้นดีอยู่แล้ว”
“อืม ผมจะคอยดู”
แล้วผมก็ฝากเอกสารให้ท่านรอง แล้วกลับมาทำงานต่อ
ผมต้องกลับไปซ้อมเต้นให้เก่งให้ได้ เพื่อลบความสบประมาทของหลายๆคนที่คอยแต่จ้องจะจิกกัดผม อย่างเช่นไอ้บาสหรือแม้แต่ส้มจี๊ดคนสวยก็ยังไม่เว้น เห็นว่าสวยหน่อยพอว่าผมได้เอาใหญ่เลยนะ

จบตอนที่ 12

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 12 08/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 08-08-2020 20:07:58
 :o8:ท่าจะต้องเหนื่อยอีกซักพักคับท่านรอง
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 12 08/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 08-08-2020 20:33:12
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 12 08/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 08-08-2020 21:53:24
ขำบาส บอกหมอกว่าเรื่องของมึง ไม่ต้องสมมุติรู้ทันเพื่อนไปหมด
ว่าแต่ พี่ซุป จะเอาชุดหมาปั๊กให้หมอกใส่แทนฉลามหรือเปล่านะ
 :really2: :really2: :really2:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 12 08/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 08-08-2020 22:28:12
 :ped149: :ped149: :ped149:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 12 08/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 08-08-2020 22:35:22
  รอลุ้น วันงาน
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 12 08/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 08-08-2020 22:45:45
น่ารักทุกตอน

      :man1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 12 08/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 09-08-2020 06:46:15
 :hao3:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 12 08/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 09-08-2020 19:18:58
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 13

        ใกล้วันงานกินเลี้ยงเข้ามาทุกที ผมคิดว่าผมเต้นได้แล้วนะ แต่ไอ้บาสบอกว่ายังไม่ดีเท่าไร กูไม่ใช่มึงนี่ที่จะได้ส่ายตูดเก่ง ก่อนหน้านี้ผมแอบซ้อมเอาเป็นเอาตายเลย เต้นได้ดีเท่านี้ก็บุญแล้ว
“เอาล่ะ อีก 3 วันก็จะเป็นวันงานแล้ว เท่าที่ดูการซ้อมของพวกเรา พี่ว่าทำได้ดีแล้ว พอวันงานจริงๆขอให้ทุกคนตั้งใจเต้นนะคะ ไม่ต้องคิดมาก คนที่ดูเราอยู่ด้านล่างเวทีแค่ 5,000 คนเอง ไม่ต้องเครียดนะคะ”
Sup ผมไม่ตลกด้วยเลยนะ คนดู 5,000 คน เองเรอะ บ้าไปแล้วครับ สายตา 5,000 คู่ ที่จ้องมอง แค่คิดก็จะเป็นลมแล้วอ่ะ
“ไอ้น้องหมอกหน้าเองซีดๆ จะเป็นลมเหรอ ไม่ต้องเครียด หลับหูหลับตาเต้นไปเลย”
“Sup ผมจะเป็นลมจริงๆนะ ผมอายอ่ะ”
“ปกติเอ็งหน้าด้านนี่ ไม่ต้องอาย ทำเต็มที่เลย”
“…”
ว่าผมหน้าเหมือนหมายังไม่พอ ยังว่าผมหน้าด้านอีกนะ Sup
วันนี้ Sup เอาชุดที่จะให้ผมใส่มาให้ สรุป! เป็นชุดน้องหมาปั๊กน่าตาน่ารักน่าหยิก กูว่าแล้ว! คือก่อนหน้านี้ผมมีลางสังหรณ์อยู่ก่อนแล้วแหละ เพราะหลายๆคนบอกว่าผมหน้าเหมือนน้องหมาปั๊ก แล้วก็เป็นจริง! แอบเอาซุกไว้แถวนี้แหละ ดูยังไงก็ไม่เข้ากับผมซักนิด แล้วมาหาว่าผมหน้าเหมือนน้องหมาปั๊กได้ไง
   และแล้ววันที่น่าอับอายขายขี้หน้าก็มาถึง วันนี้เราไม่ได้ทำงานกันครับ ซ้อมเต้นอย่างเดียวเลย ดีจริงๆโรงงานนี้ Sup บอกว่า เวลาทำงานต้องตั้งใจแต่เวลาเต้น ต้องตั้งใจให้มากกว่าครับ ดีมั้ยล่ะหัวหน้าผม ไอ้ผมก็เชื่อสิซ้อมเต้นกันจนเหงื่อไหลไคลย้อย แต่ก็ยังถูกใช้งานให้ช่วยยกของที่จะแจกให้พนักงานก่อนเข้างานมาจัดเรียงที่โต๊ะลงทะเบียนอีก เหนื่อยฉิบหาย ไอ้บาสกะส้มจี๊ดคนสวยก็ถูกเกณฑ์ให้มาช่วยด้วย
“เด็กๆเดี๋ยวไปรับข้าวกล่องที่โรงอาหารนะคะ”
พี่น้ำฝนเดินมาบอกพวกผมหลังจากใช้งานซะคุ้มค่าข้าวกล่อง 30 บาท แต่ก็ยังดีที่มีข้าวฟรีให้กิน ตอนเย็นเลี้ยงโต๊ะจีนครับ แต่ผมจะกินได้รึเปล่านั่นอีกเรื่อง พอนึกถึงตอนขึ้นไปบนเวที ท้องใส้ก็เริ่มปั่นป่วนทันที
“เดี๋ยวช่วงบ่ายน้องๆต้องเริ่มทยอยไปแต่งหน้าแต่งตัวนะคะ”
“ช่างแต่งหน้าจะเข้ามาช่วงบ่าย 3 ทีมเอ็งน่าจะได้เริ่มแต่งประมาณ 5 โมงเย็นนะไอ้หน้องหมอก”
ก็ยังดีครับ ได้แต่งช่วงเย็น ไม่งั้นต้องเดินโชวหน้าหนาๆเหมือนโบกปูนซีเมนต์ไปมาในโรงงานหลายชั่วโมงแน่
หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็แอบมานั่งทำใจที่ใต้ต้นไม้ข้างห้องสมัครงาน เคยเต้นที่มหาวิทยาลัยนะ แต่ก็ไม่ตื่นเต้นเท่านี้เลย
“เป็นไงคุณ หน้าตาไม่ค่อยร่าเริงเลย”
“…อ้าวท่านรอง สวัสดีครับ”
“…ผมถามว่าเป็นอะไร”
“ก็…เปล่าครับ”
ขืนบอกว่าตื่นเต้นเรื่องที่จะต้องขึ้นไปเต้นบนเวที อายท่านรองเขาตายชัก
“อืม ดูไม่ค่อยสดใสเหมือนทุกวันเลย”
“…ครับ ไม่มีอะไรจริงๆครับ”
ปกติผมนี่หน้าตาเบิกบาน บานเบิก ดูสดใสขนาดนั้นเลยเหรอ
“อืม คืนนี้ก็…สู้ๆนะ”
“…ครับ ขอบคุณครับ”
ท่านรองชูนิ้วโป้งให้สองข้างเลย ผมนี่ยิ้มตาหยีเลย สู้ตายแน่นอนครับ น่ารักจริงๆ ก่อนทำผมเห็นท่านเขาแอบมองซ้ายมองขวาก่อนนะครับ
   เฮ้อ เอาก็เอาวะ เป็นไงเป็นกัน หน้าด้านหน่อย ปกติผมก็ว่าผมหน้าด้านในระดับนึงแหละ ด่าตัวเองดักไว้ก่อน เดี๋ยวคนอื่นด่าเจ็บจะกว่า
   แล้วผมก็มารอขึ้นเขียง เอ่อ…มารอแต่งหน้าครับ ความจริงไม่น่าจะต้องแต่งอะไร เต้นตอนกลางคืน จะมองเห็นหน้าผมรึเปล่าก็ไม่รู้
“คุณน้องหล่อมากเลยค่ะ สนใจจะไปกินข้าวกับเจ๊มั้ยคะ”
ไอ้บาสครับ กำลังถูกพี่ช่างแต่งหน้าสาวสองลวนลาม ลูบแขนลูบหาจนจะลูบไปถึงไข่แล้วครับ
“ม…ไม่ดีกว่าครับ พอดีผมไม่ค่อยว่าง…”
ฮ่าๆ มันทำท่าจะเดินมาหนีมาแล้ว แต่โดนเจ๊แกกระชากแขนให้ไปนั่งต่อ
“เดี๋ยวก่อนสิค่ะ เดี๋ยวเจ๊เซ็ตผมให้ใหม่ค่ะ”
มือปลาหมึกของเจ๊แกพยายามที่จะลวนลามไอ้บาสให้ได้เลย สมน้ำหน้าครับ
“คุณน้องหน้าเนี๊ยนเนียนนะคะ ไม่มีตอหนวดเลยอ่ะ อิจฉามาก”
นั่นสิครับ หน้าเจ๊แก ตอนแรกผมเห็นเขียวๆนึกว่าลองพื้นแบบใหม่ ที่แท้ตอหนวดนี่เอง เจ๊แกก็สวยนะครับ สวยแปลกๆดี
“ค…ครับๆ”
“ปากแด๊งแดงนะคะ แหมหน้าก็สวยนะ แต่น้อยกว่าเจ๊นิดนึงนะ”
เอ่อ…ผมหล่อครับ ไม่ใช่สวย เบื่อจริงพวกมองไม่เห็นความหล่อของผมเนี่ย
หลังจากโดนเจ๊แกปู้ยี่ปู้ยำกับใบหน้าเสร็จ ก็มาดูตัวเองที่หน้ากระจก อร๊ายยย ใครวะ ทำไมไม่แมนเลยอ่ะ
“ไอ้น้องหมอก น่ารักว่ะไปเปลี่ยนชุดดิ มาถ่ายรูปกัน”
Sup ผมแต่งใหม่ได้มั้ย ไม่เวิร์คเลย แต่งซะผมหวานกว่าส้มจี๊ดอีก
แล้วผมก็วิ่งด๊อกแด๊กไปเอาชุดมาสคอตน้องปั๊กที่แอบซุกไว้มาใส่ ยังดีที่มันเป็นแบบชุดนอนมาสคอต โผล่หน้าออกมาหายใจได้ ไม่งั้นอาจมีข่าวลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่ง ‘เด็กฝึกงานโรงงาน XXX เป็นลมตายเพราะใส่ชุดมาสคอตหมาปั๊ก’ โอยๆ อายเขาตายห่า
“น้องหมอกน่ารักมากเลยค่ะ ขอหยิกแก้มหน่อย”
ไม่ต้องขอแล้วมั้งพี่น้ำฝน หยิกเต็มสองมือขนาดนั้น หน้าผมยืดแล้วนะ อย่างดีอย่างหนา ยืดได้หดได้นี่คุณสมบัติหน้าผมเลย
แล้วพวเราชาวแผนกบุคคลก็ถ่ายรูปกันไปหลายแอ็ค ยังไม่รวมที่ถ่ายกับทีมพนักงานใหม่อีก ผมนี้ยิ้มจนเหงือกจะแห้งแล้ว
“ขอไปซื้อน้ำหน่อยนะครับ ผมคอแห้งมาเลย”
ผมบอกทีมเต้นแล้วก็วิ่งด๊อกแด๊กส่ายหางดุ๊กดิ๊กไปที่โรงอาหาร อยากกินโค๊กขวด 1.5 ลิตร แต่ไม่มีครับ เอาขวดละ 10 บาทไปก่อนแล้วกัน
“…”
หืม รองเท้าใครคุ้นๆ พอเงยหน้ามองเท่านั้นแหละ ท่านรองนั่นเอง อุ้ย อายว่ะ หน้าบางขึ้นมากระทันหัน
“...สวัสดีครับท่านรอง”
“อืม…”
เงียบ…ผมทำอะไรผิดอี๊กก
“เอ่อ…ผมดูเป็นไงบ้างครับ”
“ก็…ดี…”
ท่านรองแกอึกอัก ผมหล่อจนท่านรองพูดไม่ออกเลยเซ้ ก็งี้แหละครับ คนมันหล่อแต่งเป็นมาสคอตหมาก็ยังหล่ออ่ะคิดดู๊
“ถ่ายรูปกันหน่อยมั้ยครับ เมื่อกี๊ผมถ่ายกับทีมมาแล้ว”
“…”
ผมทำท่าจะเซลฟี่ อ่า…แต่ลืมคิดไปท่านรองคงไม่ทำอะไรหน่อมแน้มขนาดนี้หรอกมั้ง
 “เอ่อ… ผมขอโทษครับ ผมลืมตัว คิดว่าท่านรองอาจจะไม่อยากถ่าย”
เดี๋ยวจะมาโกรธผมอีก คดีความเพิ่งจะเคลียร์ไป
“…เอาสิ ถ่ายเครื่องผมด้วย”
เอากับท่านรองเขาสิ ไอ้ที่คิดว่าไม่ทำกลับทำได้นะ
แล้วก็แอ็คท่าเซลฟี่กับท่านรองไปหลายแอ็ค แต่ท่านรองเขามีหน้าเดียวจริงๆครับ แต่ก็มีกระตุกๆมุมปากหน่อยๆ หรือท่านเขาเป็นโรคชักกระตุกอันนี้ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน
“แล้วคุณจะไปที่ไหนต่อ”
“อ๋อ เดี๋ยวผมต้องรอขึ้นแสดงครับ ทีมผมเป็นทีมแรกเลยครับ”
ทีมอนุบาลชาร์คน้อยของผมได้รับเกียรติให้แสดงเปิดงานครับ คิดได้นะครับ ถ้าทีมผมทำล่มนี่ เจ๊งทั้งงานเลยนะครับ
“อืม…ดูๆไปชุด…ก็ดูเข้ากับคุณดีนะ”
ยังดีไม่ว่าผมเหมือนหมา จะคิดซะว่ามันเป็นคำชมก็แล้วกันครับ
แต่…เอ๊ะ ! ผมลืมอะไรไปรึเปล่าเนี่ย…อืม…ช่างมันเถอะ
   เจ้าปั๊กน้อยวันนี้เป็นปั๊กน้อยสมชื่อ ใส่ชุดมาสคอตมีหางส่ายดุ๊กดิ๊ก หน้าขาวๆปากแดงๆโผล่ออกมาจากฮู๊ดเล่นเอาผมสตั๊นไป 3 วิ จะว่าน่ารักก็น่ารักมากแหละ แต่จะว่าตลกก็ใช่อีก
บรรยากาศงานกินเลี้ยงพนักงานกว่า 5,000 คน เป็นไปอย่างครึกครื้น จริงๆแล้วพนักงานก็ไม่ได้มาร่วมงานกันครบหรอกครับ Sup บอกว่าจะมากันประมาณ 3,000 กว่าคน แต่ก็เยอะอยู่ดีครับ แต่ละคนแต่งตัวกันเฟี้ยวเต็มที่เลย งานเลี้ยงเป็นธีมคาวบอยครับ แต่งตัวแข่งกันสุดฤทธิ์เหมือนได้ปลดปล่อยความเป็นตัวตนที่แท้จริง
แล้วผมก็มานึกออกตอนจะขึ้นเวทีว่าลืมอะไรไป ฉิบหาย ชุดน้องปั๊กน้อยๆผมเด่นอยู่คนเดียว นอกนั้นคนอื่นๆเป็นชาร์คน้อยๆหมด ตายแล้วๆ ผมลืมสนิท ขาเริ่มสั่นหน่อยๆ
‘สวัสดีพี่น้องชาว xxx ทุกคนคร๊าบ ผมพลพลรับหน้าที่เป็นพิธีกรสำหรับค่ำคืนนี้ และค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนแห่งความสนุกสาน เพราะเรามีการแสดงเปิดงานที่สุดแสนน่ารัก ต่อด้วยการจับรางวัลทองคำหลายเส้น ปิดท้ายด้วยคอนเสิร์ตแดนซ์กระจายและขอเชิญทุกท่านทานอาหารให้อร่อยพร้อมกับชมการแสดงชุดแรกจากทีมน้องใหม่วัยว้าวุ่น เป็นน้องๆพนักงานใหม่และน้องๆฝึกงาน ที่เห็นน้องๆขอบตาดำๆเพราะทุ่มเวลาซุ่มซ้อมกันหลายเดือนจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนนะครับ พบกับน้องๆทีมชาร์คน้อยได้เลยคร๊าบ’
กูเกลียดอีพี่พลจริงๆมาหาว่าพวกผมซ้อมกันนาน วันละชั่วโมง ไม่ถึงสิบวันด้วยซ้ำ อยากจะประกาศออกไมค์แก้ข่าว แต่ได้แค่รอเพลงมาแล้วกระโดดออกไปเต้นหน้าเวที
 ‘เฮ้ย ทำไมไอ้น้องคนนั้นเป็นชุดน้องหมาอ่ะ ไม่เห็นเหมือนเพื่อนๆเลย’
‘แต่จะว่าไปก็เข้ากับน้องมันดีนะ’
‘น้องน่ารักอ่ะ ขอถ่ายรูปได้มั้ยคะ’
‘น่ารักครับ ขอเบอร์หน่อย’
แล้วก็มีเสียงกรี๊ดวี๊ดว้ายดังมาเป็นระยะๆ ผมฟังไม่รู้เรื่องเลยครับ คือเสียงมันดังมาก แต่ตอนนี้ขอทำสมาธิก่อน
เอ้าเพลงมา!
‘Baby shark doo doo doo doo doo doo’
‘Mommy shark doo doo doo doo doo doo’
‘Daddy shark doo doo doo doo doo doo’
   ผมหลับหูหลับตาเต้นสุดฤทธิ์ เสียงกรี๊ดดังสนั่น จนผมหูsอื้อตาลายคล้ายจะเป็นลม ขอยาหม่องทาถูๆหน่อยครับ
‘กรี๊ดน่ารักมากเลยค่ะ‘
‘น้องๆน่าร๊ากกก’
‘น้องปั๊กน่ารักที่สุดเลย’
มีหลายคนลุกขึ้นยืนเต้นที่โต๊ะของตัวเอง หลายๆคนเดินออกมาที่ลานกว้างหน้าเวที แด๊นซ์กระจาย โห! ผมหมดยางอายบนใบหน้าทันที เต้นลืมตายคำนี้ใช้กับผมได้จริงๆ
เพลงจบลงก็มีทีมแผนกบุคคลนำทีมโดยพี่น้ำฝนกับพี่ต้นถือพวงมาลัยดอกชบาเดินมาที่ลานหน้าเวที ดอกชบาที่ผมเห็นอยู่ข้างห้องสมัครงานแน่นอนเลยครับ มีความครีเอท เอามาร้อยเป็นพวง ส่วน Sup ถือพวงมาลัยดอกลีลาวดีที่ผมเกลียดกลิ่นมันที่สุดมาหลายพวง อันนี้ต้นมันอยู่ข้างกำแพงโรงงาน โห แต่ละคนไม่ลงทุนเลย ผมเห็นหน้าโรงงานก็มีพวงมาลัยขายอยู่นะ พวกแกกวักมือพวกผมให้ไปรับพวงมาลัย
‘เชิญน้องๆมารับพวงมาลัยหน้าเวทีครับ ปีนี้แผนกบุคคลมีความครีเอทเก็บดอกไม้ข้างๆห้องสมัครงานมาร้อยให้น้องๆนะครับ พี่ล่ะปราบปลื้มแทนจริงๆเลย’
พี่พลแกพูดแปลกๆนะครับ ประชดหรือเปล่าครับเนี่ย
เอ๊ะ! โอ๊ะ! โอ้! มายก๊อด! พระเจ้าจอร์จ! ท่านรองเขาถือพวงมาลัยไหว้ศาลเจ้ามาครับ ไอ้ที่มีดอกมะลิ ดอกจำปีขำปาอะไรซักอย่างอ่ะ หลายพวงด้วยแล้วกวักมือเรียก ท่านเขาเรียกใคร เรียกผม หรือลูกน้องเขาไอ้บาสกับส้มจี๊ด หรือคนอื่นๆ ใจผมเต้นตึ๊กตั๊กเลย ผมหันซ้ายหันขวา มองหาผู้โชคร้ายที่จะได้พวงมาลัยไหว้ศาลไปครอบครอง
‘คุณเมฆาแห่งแผนกผลิตหรือท่านรองของพวกเราถือพวงมาลัยมาด้วย อยากให้น้องคนไหนชี้เลยครับ’
อีพี่พลนี่ยังไม่เคยตาย ลงจากเวทีไปเมื่อไรอาจจะได้กลายเป็นศพ
ท่านรองจอมโหดชี้นิ้วมาที่ผม อ๊ากกกก พวงมาลัยไหวศาลที่กลิ่นหอมตลบอบอวนแต่ผมเกลี๊ยดเกลียดกำลังจะตกมาเป็นของผมแล้ว แล้วผมก็เดินกระดึ๊บๆไปข้างหน้าเพื่อรับพวงมาลัย 5 พวงด้วยกันมาคล้องคอไว้ ทำให้ผมกลายเป็นศาลพระภูมิรูปหมาปั๊กทันที ก็แต่ละอย่าง ดอกชบาสีแดงแจ๊ด ดอกลีลาวดีกลิ่นสยองๆแล้วยังพวงมาลัยไหว้ศาลอีก อ๋อย เหม็นอ่ะ
มีเสียงปรบมือและโห่ร้องดังลั่น อืม ผมไม่อายแล้วนะตอนนี้อ่ะ เพราะเหม็นพวงมาลัยมากกว่า กลิ่นดอกไม้แต่ละชนิด เด็ดๆทั้งนั้น…น่าเด็ดไปทิ้งอ่ะครับ
‘ท่านรองกับน้องปั๊กน้อยจะคุยหรือจะบอกรักกันก็เชิญหลังเวทีนะครับ ขอขอบคุณทีมน้องชาร์คน้อยๆและน้องปั๊กที่น่ารักที่มาสร้างร้อยยิ้มและเสียงหัวเราะให้พวกเรานะครับ รายการต่อไปก็เชิญทุกคนออกมาแด๊นซ์มันๆกับคอนเสิร์ตได้เลยครับ’
พี่พลนี่ยังไม่เลิกเล่น เดี๋ยวโดนท่านรองเตะก้านคอผมจะไม่ช่วยเลยนะ
   คอนเสิร์ตเริ่มขึ้นผู้คนก็ทยอยออกมาเต้นที่ลานหน้าเวที ส่วนผมตอนนี้ขอกลับไปเปลี่ยนชุดก่อนครับ อยากจะเอาพวงมาลัยไปทิ้งเหลือเกิน แล้วก็หิวแล้วด้วย อาหารโต๊ะจีนของทีมสตาฟ ถูกจัดไว้ที่ห้องประชุมข้างเวที Sup บอกว่าพอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ให้ไปกินข้าวกัน
   ท่านรองเขายืนเก๊กหล่ออยู่หลังเวที แอบหลบอยู่ในมุมมืดมนแต่ผมก็ยังตาดี เลยเดินเข้าไปทักทาย อยากจะขอบคุณที่เอาพวงมาลัยมาให้แต่ท่าจะให้ดีเปลี่ยนเป็นแบงค์เทาซักพวงสองพวงจะดีกว่านะครับ
“ขอบคุณนะครับสำหรับพวงมาลัย แต่คราวหน้าขอเป็นดอกไม้อย่างอื่นนะครับ”
เวียนหัวครับบอกตรงๆ
“…ผมรีบ เห็นมีขายที่หน้าโรงงานเลยซื้อมา ว่าแต่คราวหน้ายังจะอยากขึ้นไปเต้นอีกเหรอ”
“…เอ่อ…อย่าดีกว่าครับ อับอายครั้งเดียวพอ แล้วผมเต้นเป็นไงบ้างครับ”
“ก็…ดี…น่ารักดี”
เมื่อได้ยินคำว่าน่ารักจากปากท่านรองทำให้หัวใจผมเต้นตุ๊บๆ ทำไมรู้สึกดีใจกว่าเมื่อได้ยินคนอื่นๆชมอีกนะ
“…ครับ”
อ๋อย รู้สึกหน้าร้อนๆ มึนๆงงๆ ตาลายๆคล้ายจะเป็นลม
“คุณเป็นอะไรรึเปล่า”
“เอ่อ…เปล่าครับ”
“วันอาทิตย์คุณว่างรึเปล่า”
“ครับ? มีอะไรรึเปล่าครับ”
“เอ่อ…ผมอยากจะชวนไปกินข้าว”
“ด…ได้ครับ”
“ไว้ผมโทรหานะ ขอกลับไปเคลียร์งานก่อน”
“ยังจะทำงานอีกเหรอครับ ไม่ไปเต้นงานคอนเสิร์ตกับพี่พลเหรอครับ”
“…”
“ผมล้อเล่นหรอกครับ อย่างท่านรองถ้าไปเต้นคงฟ้าผ่าตายเลย”
“…เห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย”
‘ไอ้น้องมีนไปกินข้าวได้แล้ว’
เสียงพี่ต้นเรียกให้ไปกินข้าวแล้ว
“งั้นผมไปนะครับ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับพวงมาลัยไหว้ศาลครับ”
“…อืม ไปเถอะ”
แล้วก็ร่ำลาท่านรองเขา ตอนนี้หน้าผมยังไม่หายร้อนเลย นี่ผมรู้สึกเขินเหรอ ปกติหน้าผมด้านนะ
“ไอ้หมอกมึงเต้นสุดยอดมากอ่ะ ไม่เห็นเหมือนกับตอนที่ซ้อมเลย”
เออจริงของไอ้บาส กูก็ยังงงตัวเองเลย ลืมความหน้าด้านที่มีอยู่น้อยนิดไปสนิทเลย
“ช่ายๆ หมอกเต้นเก่งมากเลยน้า”
ครับส้มจี๊ดคนสวย ผมไม่ได้มีดีแค่หน้าตาเท่านั้นนะครับ
“เอาล่ะเด็กๆไปกินข้าวกันค่ะ คงหิวกันแย่ เดี๋ยวค่อยมาดูคอนเสิร์ตต่อเนอะ”
หลังจากกินข้าวเสร็จ พวกเราก็มาแด๊นซ์หลุดโลกที่หน้าเวที เล่นเอาเหงื่อตก หมดช่วงคอนเสิร์ตรอบแรก พิธีกรซึ่งก็คือพี่พลนี่แหละประกาศรายชื่อผู้ที่ได้รับรางวัล บางคนได้ทองคำก็ดีใจร้องตะโกนกันยกใหญ่ หลังจากประกาศรางวัลก็เป็นช่วงคอนเสิร์ตให้แด๊นซ์กันต่อ จะยิงยาวไปจนถึงเที่ยงคืนแล้วก็แยกย้ายกันครับ ชลมุลวุ่นวายดีแท้ แต่ไม่มีปัญหาเพราะตำรวจคอยดูสถานการณ์อยู่รอบๆ พนักงานก็ไม่อยากตกงานกันหรอกครับ ส่วนมากก็ไม่ค่อยมีเรื่องมีราวกันอยู่แล้ว แล้วยิ่งไม่มีเหล้าให้ดื่มก็ไม่มีใครหาเรื่องตกงานกันแน่นอน
แล้วพวกผมจะรออะไร แด๊นซ์กันสิครับ เต้นกันไปเรื่อยๆ ก็เริ่มเหนื่อยก็เลยไปร่ำลา Sup เพื่อกลับบ้าน ยังดีที่พรุ่งนี้วันหยุดจะได้นอนยาวไปจนบ่าย
“แล้วส้มจี๊ดกลับยังไงอ่ะครับ”
“เดี๋ยวกูแวะไปส่งที่บ้าน”
“อืม…”
กูถามส้มจี๊ดเหอะ แล้วทำไมเธอดูเขินๆ ผมก็รู้อยู่หรอกว่าส้มจี๊ดชอบไอ้บาส แล้วไอ้บาสมันญาติดีด้วยแล้วเหรอ เธอถึงได้หน้าแดง ทำท่าเขินๆอย่างนั้นได้ แต่ช่างเหอะผมไม่ใช่คนขี้เสือกอะไรไม่ถามดีกว่า
“เดี๋ยวกูไปเอากระเป๋าที่ห้องสมัครงานแป๊บ”
ผมเอาสมบัติวางไว้ที่โต๊ะ ต้องเข้าไปเอาซักหน่อย
ผมเห็นไฟในห้องสมัครงานยังเปิดอยู่ แสดงว่ามีคนอยู่ในห้อง
“ไม่เป็นไรๆใจเย็นๆก่อน ป่ะเดี๋ยวพี่พาไป”
“อืม”
ผมได้ยินเสียงคนคุยกันหงุงหงิงๆดังมาในห้องแต่จับใจความไม่ได้ เปิดประตูเข้าไปก็พบ Sup กับท่ารองยืนกอดกัน… กอดกัน? กอดกัน ! เฮ้ย !ทำไม? อะไร?  ยังไง? ตอนไหน?
ผมยืนตัวแข็งทื่อ แขนขาชาหน้าชา ปากชา ไอ้นั่นก็ชา จนขยับไม่ได้ รู้สึกเหมือนฟ้าผ่าเปรี๊ยงลงมาที่กลางหัว
“เอ่อ… ขอโทษครับ…ที่ผมมาขัดจังหวะ”
“เดี๋ยว…ไม่ใช่นะหมอก”
“ม…ไม่เป็นไรครับ”
เสียงผมตะกุกตะกัก รู้สึกว่าตัวเองพูดเสียงแผ่วเบาออกไป
“ไม่ใช่นะไอ้น้องหมอก”
“เอ่อ…ผมแค่จะมาเอากระเป๋าน่ะครับ”
แล้วผมก็รีบสาวเท้ายาวๆเข้าไปคว้ากระเป๋าที่วางอยู่ที่โต๊ะแล้วรีบหันหลังเดินออกมาทันที
“เดี๋ยวสิหมอก…เอ่อ…เดี๋ยวผมโทรหานะ”
ก็เรื่องของท่านรองเหอะ ไม่ต้องโทรหาผมหรอก ผมไม่อยากรู้หรอก เหอะ!

 :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
เพลง Baby Shark ลองฟังดูนะครับ น่ารักดี
https://www.youtube.com/watch?v=XqZsoesa55w

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18


หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 13 09/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 09-08-2020 19:30:22
ฉากเด็ดๆ :ling3:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 13 09/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 09-08-2020 19:48:00
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 13 09/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 09-08-2020 19:52:21
หือออออ

ท่านรอง  ทำไรน่ะ
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 13 09/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 09-08-2020 20:22:58
 :mew2: :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 13 09/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 09-08-2020 21:50:51
พี่น้องเขาจะกอดกันไม่ได้เหรอ เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวหรอกปั๊กน้อยเอ้ย
กลับไปห้อง แล้วไปร้องไห้ขี้มูกโป่ง กับความมโนของตัวเองเลยไป๊
 :m20: :m20: :m20:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 13 09/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 09-08-2020 22:24:04
ผลัดกันเข้าใจผิดครับ


                :110011: :z7:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 13 09/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 10-08-2020 22:21:55
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 13 09/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 12-08-2020 09:50:40
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 14

   ทำไมผมต้องหงุดหงิดด้วยเนี่ย แค่เห็น ท่านรองยืนกอดกับ Sup เอง แล้วผมจะหงุดหงิดทำไม ไม่ใช่เรื่องของผมเลย วุ้ยอารมณ์เสีย ไอ้บาสทำไมยังไม่มา! ฝากซื้อข้าวแค่นี้ไปนานจริงวะ แล้วทำไมน้ำในตู้เย็นไม่เย็นเลย อารมณ์เสียอ่ะ
 “กำนันมารับผมหน่อย”
[เออๆ บ่ายนะ ตอนนี่พ่อประชุมอยู่อำเภอ]
“ได้พ่อ อยากกินต้มยำไก่อ่ะ”
 [เออๆ เดี๋ยวพ่อทำให้กิน]
“ครับ”
ผมอยากกลับไปนอนตากแห้งอยู่ที่บ้านซัก 2 วัน ยังดีที่วันจันทร์เป็นวันหยุด นี่ผมก็เหลือเวลาฝึกงานอีกแค่ 4 วันเอง แต่ไม่อยากไปแล้วอ่ะ ไม่อยากเจอใครเลย
“ไอ้บาสกูกลับบ้านนะ”
“เออ แต่ดูหน้าตามึงนี่ไม่ค่อยร่าเริงเท่าไร เป็นอะไรอีก”
“เปล่า…”
กูยังไม่รู้เลยว่ากูเป็นอะไร กูขอกลับไปคิดที่บ้านซัก 2 วันแล้วกัน
“แปลกนะมึงอ่ะ ไม่มีเรื่องสมมติอะไรของมึงนั่น มาถามกูแล้วเหรอ”
“…งั้นสมมตินะ สมมติ”
“เออ ลีลาตลอด”
“สมมติว่ามึงไปเห็นหนุ่มยืนกอดอยู่กับสาวแล้วมึงรู้สึกหงุดหงิด…แล้วมึงทำยังไง”
“แล้วมึงหงุดหงิดที่สาวไปกอดหนุ่มหรือหงุดหงิดที่หนุ่มไปกอดสาว”
นั่นสิ มึงพูดอย่างนี้กูงงหนักเข้าไปใหญ่
“…”
“แต่กูว่ามึงหงุดหงิดที่หนุ่มไปกอดสาวมากกว่า”
“มึงทำเป็นรู้ดี สัด กูยังไม่รู้เลย”
“ถ้าจริง แสดงว่ามึงก็ชอบไอ้หนุ่มนั่นเข้าแล้ว”
“…แล้วกูต้องทำไง”
“ก็แล้วแต่มึง จะปล่อยให้เขาไปกับสาวหรือจะแย่งมาเองล่ะ”
“พูดเหมือนกูเป็นนางร้ายในละคร นี่กูต้องไปตบนางเอกเพื่อแย่งพระเอกมาเหรอ”
แต่เอาเข้าจริงๆ ผมคงไปทำอะไรไม่ได้ นั่นก็ Sup แต่ผมสงสารพี่พลอ่ะ พี่เขารู้รึเปล่านะว่าเพื่อนกำลังหักหลัง แต่ท่านรองทำไมเป็นคนอย่างนี้วะ! คิดจะแย่งแฟนเพื่อนได้ไงอ่ะ
“ก็เรื่องของมึง ส่วนเรื่องของกู กูว่าจะลองคบกับสาวดู”
“อืม ส้มจี๊ดอ่ะนะ ก็ดี ขอให้คบกันนานๆนะ”
ยินดีกับเพื่อนด้วย ส่วนผมก็ยังสับสน ตกลงผมชอบท่านรองจริงๆเหรอ ส่วนเรื่อง Sup ผมมั่นใจว่าไม่ได้ชอบพี่เขาแน่นอน
“เฮ้ย ! มึงรู้ได้ไงว่าเป็นส้มจี๊ดอ่ะ”
“ก็มึงโง่ไง กูรู้มาตั้งนานแล้ว”
“เหรอ ทำไมกูไม่รู้เลย”
ก็มึงโง่ไง ยังมาถามอีก กูไปเก็บกระเป๋าดีกว่า เดี๋ยวกำนันหมานจะมารับแล้ว
“เป็นไงไอ้ลูกหมา ทำไมวันนี้อยากกลับบ้านได้”
“อืม เซ็งๆอ่ะกำนัน ผมมีเรื่องปรึกษาด้วย”
“อะไร ยังไงว่ามา”
“สมมตินะ ถ้าผมเห็นใครซักคนไปจู๋จี๋กับคนอื่นแล้วหงุดหงิด แสดงว่าผมอาจจะไปชอบเขาใช่มั้ย”
“ก็อาจจะเป็นไปได้ นี่เอ็งไปชอบใครเข้ารึไง”
“มันเป็นเรื่องสมมติหรอก”
“ก็ไอ้เรื่องสมมติของเอ็งมันก็เป็นเรื่องจริงทุกทีแหละ”
รู้อีก กำนันหมานนี่ รู้ใจผมจริงๆเลย
“อื้อ เรื่องจริงก็ได้”
“ก็แค่นั้น เอ็งก็ลองคิดนะ ว่าหงุดหงิดเพราะอะไร เวลาไม่เจอเขาแล้วรู้สึกยังไง พ่อว่ามันอาจจะถึงเวลาแล้วที่เอ็งจะชอบใครซักคน”
“โห กำนันอ่ะ เข้าใจวัยรุ่นจริงๆ”
นี่แหละพ่อผม ปรึกษาได้ทุกเรื่อง แม้กระทั่งเรื่องความรัก แต่ผมยังไม่ได้บอกนะว่าเป็นผู้ชายอ่ะ ไม่รู้พ่อจะว่ายังไง
“อืม เดี๋ยวนี้เขาไม่ปิดกั้นแล้ว ไม่ว่าเอ็งจะชอบผู้ชายหรือผู้หญิงพ่อก็ไม่ว่าหรอกนะ ยังไงๆเอ็งก็เป็นลูกพ่อ”
โห ซึ้งอ่ะ น้ำตาจะไหล พ่อผมโคตรเจ๋งเลย อยากทำโล่พ่อดีเด่นให้กำนันซักอันจริงๆ
ผมจะลองคิดดูนะ ว่าผมแอบไปหลงรักท่านรองเขาจริงรึเปล่า แต่พูดตามตรงว่าท่านรองเขาเป็นคนดีในสายตาของผมนะ แต่คนอื่นผมไม่รู้หรอก ขอกลับไปคิดทบทวนที่บ้านอีกครั้งครับ เพื่อความแน่ใจ แต่ผมคงทำอะไรไม่ได้เพราะเขามีคนรักอยู่แล้ว ก็อาจจะได้แต่แอบชอบเงียบๆ เศร้าครับ ‘หลงรักคนมีเจ้าของ แอบมองอยู่ทุกวัน ไปหลงรักแฟนชาวบ้านทั้งที่รู้ตัว’ 
“เป็นอะไรของเอ็งข้าวปลาไม่กิน ลดน้ำหนักเหรอวะ”
โห กำนันไหนว่าเข้าใจวัยรุ่นกำลังสับสน ผมก็นั่งทบทวนไงว่าว่าผมหลงรักท่านรองจริงๆรึเปล่าอยู่ไง
“มันกำลังเฮิร์ทๆน่ากำนัน ขอผมอยู่คนเดียวซักพักนะ”
หลายๆคนอาจจะงงๆว่าผมมีโมเม้นนี้ด้วยเหรอ มีสิครับ ผมก็คนนะ ถึงแม้ว่าจะหน้าตาดีมากก็ตาม?
Rrrrrrrrrrr
ใครโทรมาตอนกำลังเฮิร์ทวะ เสียอารมณ์คนหล่อหมด ฉิบหาย! ท่านรองโทรมา เพิ่งจะโทรมาได้นะ คิดว่าจะโทรมาตั้งแต่เมื่อคืน เฮ้ยๆ! ทำไมผมดีใจอ่ะ แต่พอนึกถึงตอนที่ท่อนรองยืนกอดอยู่กับ Sup ก็ไม่อยากรับเลยอ่ะ
“ใครครับ?”
ทำเนียนไม่รู้ว่าใครโทรมา เดี๋ยวจะหาว่าตัวเองสำคัญ เชอะ!
[ผมเอง คุณอยู่ที่ไหน ทำไมผมไปหาไม่เจอ]
ห๊ะ ไปหาผมที่หอด้วยเหรอ ไปทำไมอ่ะ ไปดักรอตีหัวผมเหรอ
“…ท่านรองไปหาผมทำไมครับ”
[…ก็ที่ผมนัดไปกินข้าวไง คุณจำไม่ได้เหรอ]
อุ้ยลืมสนิทเลย
“ผมอยู่บ้าน ถ้าไม่มีอะไรแค่นี้นะครับ”
หงุดหงิด เหมือนผมผิดที่ลืมเรื่องนัดกินข้าว แล้วท่านรองทำอะไรไว้ล่ะ  ไม่เห็นพูดถึงเลย
[เดี๋ยวสิ คือเรื่องเมื่อคืน…]
“ผมไม่อยากรู้หรอกครับ มันก็เรื่องของท่านรองแต่ผมสงสารพี่พล”
[เดี๋ยวคุณเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว]
“ช่างเถอะครับ แค่นี้นะครับ”
ผมขอเล่นตัวหน่อยนะ คราวก่อนดูเหมือนผมใจง่ายที่ยอมคืนดีเร็วไปหน่อย
[นี่ปั๊กน้อย ฟังผมนะ ผมกับมายด์ไม่ได้มีอะไรจริงๆ]
“แล้วบอกผมทำไมครับ ผมไม่ได้อยากรู้เลย”
[คุณโกรธผมอีกแล้วนะ]
“พูดเหมือนผมโกรธหลายครั้งแล้ว คราวก่อนท่านรองโกรธผมก่อนต่างหาก”
[…ก็ได้ ครั้งก่อนผมผิดแต่ครั้งนี้คุณเข้าใจผิดนะ]
“ยังไงครับ?”
ท่านรองอาจจะมองไม่เห็นหน้าผมตอนนี้ แต่บอกเลยว่าเคืองมาก ยังจะมาว่าผมเข้าใจผิด งั้นท่านรองก็อธิบายมาเลยครับ
[ก็พ่อของมายด์เข้าโรงพยาบาล]
“แล้วยังไงครับ มันเกี่ยวกับท่านรองตรงไหน คนที่ควรจะปลอบ Sup น่าจะเป็นแฟนเขามากกว่านะครับ”
ไม่ควรจะเป็นท่านรอง หรือท่านหวังจะตีท้ายครัวเขาอยู่ครับ ยอมรับมาซะดีๆ
[คือพ่อของมายด์เป็นอาของผม]
“แล้วท่านรองไปเกี่ยวยังไงครับ ผมว่าไม่เห็นจะเกี่ยว… ห๊ะ! ท่านรองว่ายังไงนะครับ”
[ผมกับมายด์เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน]
“…อ่อครับแหะๆ”
ผมนี่ดีใจฉิบหาย อร๊ายยยๆ ดีใจจัง อุ้ยๆออกนอกหน้า
[เห็นมั้ย คุณเข้าใจผิด]
“ผมจะไปรู้ได้ไง เกือบเกลียดท่านรองไปแล้วนะ ที่คิดจะแย่งแฟนเพื่อนอ่ะครับ”
[แล้วเกลียดผมไปรึยัง]
“…ยังครับ ยังไม่เกลียด”
[หึ…แล้วคุณกลับมาวันไหน ให้ผมไปรับมั้ย]
“ไม่เป็นไรครับผมกลับเอง”
[อืม…ครับ]
“เจอกันวันอังคารครับ ผมมีอะไรจะบอกท่านรองด้วยครับ”
[คุณบอกวันนี้ไม่ได้เหรอ]
“ไม่ได้ครับ ขอผมคิดอีกวันนึง”
“ครับโอเคแล้วแต่คุณ ผมจะรอฟัง”
ผมคุยกับท่านรองนานมาก นานกว่าคุยกับพ่อผมอีก แล้วก็นานกว่าคุยกับเพื่อนผมอีกนะ แต่ตอนนี้สบายใจมาก ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าท่านรองเป็นญาติพี่น้องกับ Sup มายด์ ไม่รู้มาก่อนเลย แล้ว Sup ก็ไม่เคยเล่าเลยนะ เนียนให้ผมเอาเอกสารไปให้ท่านรองเซ็นตั้งหลายรอบ ก็คิดว่ากลัวท่านรอง ผมเลยอยากช่วย แล้วมาหลอกกันได้นะ วันอังคารต้องไปสะสางซะแล้ว
“Sup ไม่เห็นบอกผมเลยว่าเป็นญาติกับท่านรองอ่ะ”
ผมอยากจะงอนนะแต่คิดว่าไม่เท่ เลยไม่เอาดีกว่า
“อ้าว ก็เอ็งไม่ถามนี่”
“อ้าว Sup แล้วที่ให้ผมเอาเอกสารไปให้ท่านรองเซ็นนี่ ก็แกล้งผมอะดิ”
“ก็ไม่ใช่หรอก ถึงจะเป็นญาติกันแต่ก็จะโดนกินหัวอยู่บ่อยๆ พี่ก็ขยาดอยู่เหมือนกัน”
“แล้วพ่อของ Sup เป็นยังไงบ้างครับ”
“อืม ก็ดีขึ้นแล้วออกจากโรงพยาบาลเมื่อวาน ตอนแรกพี่ตกใจแทบแย่ ตอนที่เอ็งเข้ามาในห้องก็ไม่ฟังอะไรเลยนะ”
“แหม Sup ผมก็ตกใจเห็นยืนกอดกับท่านรองอ่ะครับ”
จริงๆตอนนั้นผมไม่ใช่แค่ตกใจ แต่รู้สึกไม่พอใจด้วย พูดง่ายๆคือหึงนั่นเอง ทำไมผมรู้ตัวนะเหรอ ผมนั่งคิดนอนคิด จนรู้ใจตัวเอง ผมฉลาดมั้ยล่ะ ทีเรื่องเรียนผมไม่ได้ฉลาดขนาดนี้นะเนี่ย ผมรู้ใจตัวเองก็เพราะว่าผมไม่เคยชอยใครน่ะสิ แล้วเวลาที่ผมมีความรู้สึกดีๆกับใครซักคน มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่มันทำให้ผมรู้ตัวไงหล่ะ ฉลาดจริงๆผมเนี่ย ถ้ามันเป็นเรื่องเรียนผมได้เอไปแล้ววว
“ไหนว่ามีเรื่องอะไรจะบอกผม”
ท่านรองอุตส่าห์ดั้นด้นมาหาผมถึงห้องสมัครงาน เพื่อมาถามว่าผมมีอะไรจะบอกท่านเขารึเปล่านะ โห! ลงทุนจริงๆ แต่ตอนนี้ผมไม่กล้าพูดหรอกครับ คนเยอะขนาดนี้
“เอ่อ…เอาไว้ก่อนดีกว่าครับท่านรอง”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“คือ…เอาเป็นว่าวันศุกร์ดีกว่าครับ”
“ทำไมต้องเป็นวันศุกร์”
ท่านเขาจะไล่บี้อะไรผมขนาดนี้ อยากรู้ขนาดนั้นเลยเหรอ
“วันศุกร์เป็นวันที่ผมฝึกงานวันสุดท้ายไงครับ ผมก็เลยมีเรื่องอยากสารภาพกับท่านรองซักหน่อยครับ”
“…เหรอวันศุกร์วันสุดท้ายเหรอ…แล้วตอนเย็นคุณมีธุระอะไรรึเปล่า”
“ครับ? แผนกบุคคลมีเลี้ยงส่งเด็กฝึกงานครับ ท่านรองมีอะไรรึเปล่าครับ”
“…เปล่า แล้วผมจะโทรหานะ”
“ครับท่านรอง”
ดูท่านเขาเหมือนมีเรื่องจะบอกผมอยู่นะครับ ทำปากขมุบขมิบๆ แล้วไม่ยอมพูดแต่แกเดินออกไปแล้ว
“เอ้าไอ้น้องหมอกเหลือเวลาอีก 3 วัน ที่จะฝึกงานที่นี่ มีอะไรจะถามหรืออยากให้พี่อธิบายอะไรเพิ่มเพื่อกลับไปทำรายงานรึเปล่า”
“มีครับๆ เดี๋ยวผมเอาสมุดจดก่อน”
“เออ แล้วมาที่ห้องประชุมนะ”
ดีจังเลยครับ Sup ใจดีเสมอ เป็นหัวหน้างานที่ผมใฝ่ฝันมากเลยขอบอก
หลังจากได้ข้อมูลมาทำรายงาน ผมก็ช่วยทำงานเอกสารต่อ
Rrrrrrrrr
“ครับท่านรอง?”
[เย็นนี้คุณว่างรึเปล่า]
“ครับ? เอ่อ…ว่างครับ มีอะไรรึเปล่าครับ”
[ไปทานข้าวกัน ตอนเย็นผมไปรับที่หอ]
“อ่อ…ได้ครับ”
มาเร็วเคลมเร็วสมกับเป็นท่านรองจริงๆ
พอห้าโมงเย็นปุ๊ป ผมก็รีบกลับปั๊บเลยครับ ไม่อยากให้ท่านเขารอนานด้วย จะขอกลับไปอาบน้ำแต่งตัวหล่อๆซักหน่อย แต่ที่ไหนได้พอมาจอดรถที่หอพัก ก็เจอท่านรองมาจอดรถรออยู่ที่หน้าหอแล้ว เร็วจริงๆ แอบแซงผมมาตอนไหนเนี่ย
“ทำไมท่านรองมาเร็วจังครับ ผมว่าจะอาบน้ำก่อนซักหน่อย”
“… ขึ้นรถสิ”
“…ครับ”
แทนที่จะมีเวลาให้ผมเสริมหล่อบ้างนะ อยู่กับท่านรองผมก็อยากดูดีบ้างอ่ะ ไม่ใช่แบบเพิ่งเลิกงานหัวกระเซอะกระเซิง หน้ามันๆ ไรงี้อ่ะ
“คุณอยากกินอะไร ผมให้คุณเลือก มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง”
“เลี้ยงเนื่องในโอกาสอะไรครับ”
“ก็…ในโอกาสเลี้ยงส่งก็ได้ครับ”
“ขอบคุณครับ แล้วหลังจากผมฝึกงานเสร็จแล้ว ท่านรองยังจะเลี้ยงข้าวผมอีกมั้ยครับ?”
“ได้สิ ได้ตลอด ผมอยากเจอคุณนะ”
“…ครับ”
ผมคิดเข้าข้างตัวเองได้มั้ยว่าท่านรองเขาก็สนใจผมอยู่เหมือนกัน แต่ผมยังไม่กล้าถามเลย กลัวแป๊ก
“ผมโทรหาคุณอีกได้รึเปล่า?”
ทีงี้ทำมาถาม ปกติท่านก็โทรเลยนี่ครับ ไม่เคยเห็นจะถาม
“ได้สิครับ ท่านรองเล่นไลน์มั้ย ผมขอ ID หน่อย”
“ได้สิ…เดี๋ยวค่อยแลกกันก็ได้”
โอ้โห!ท่านรองเขาพามากินข้าวในโรงแรมเลยครับ ใส่ชุดนักศึกษาเขาห้องอาหารในโรงแรมหรูพร้อมกับเสี่ยใหญ่ใจป้ำ เป็นห้องอาหารติดทะเล บรรยากาศดีเลิศประเสริฐศรีมากๆครับ ลมพัดพริ้วๆข้างชายหาด มองเห็นคลื่นทะเลพร้อมกับเศษทรายปลิวว่อน อันหลังนี่ไม่ค่อยประทับใจเท่าไร แต่โดยรวมๆไฮโซหรูหราหมาเห่ามากครับ
“เอ่อ พาผมมาที่นี่เลยเหรอครับ มันดูหรูหราหมาเห่าไปหน่อยนะครับ”
“…หึ คุณอยากกินอะไรสั่งเลยนะ”
พี่บริกรหรือภาษาบ้านผมเรียกเด็กเสิร์ฟยื่นเมนูมาให้ ฉิบหาย! เมนูภาษาอังกฤษทั้งนั้น พี่เด็กเสิร์ฟเลยแนะนำรายการอาหารให้ ผมเลยสั่งมา 2-3 อย่าง ท่านรองเขาดูชำนาญนะครับ แอบพาใครมากินที่นี่บ่อยรึเปล่าเนี่ย แต่คราวหน้ากรุณาอย่าพาผมมาอีกนะครับ เอาแบบเมนูไทยที่อ่านรู้เรื่องก็พอครับ
“ทำไมคุณทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”
“คือ…บอกตามตรงว่ามันไฮโซไปหน่อย ไม่ค่อยเข้ากับผมซักเท่าไรอ่ะครับ”
“เหรอ…ผมคิดว่าคุณจะชอบซะอีก คราวหน้าคุณอยากกินอะไรบอกผมดีกว่า”
“ครับ…แต่ผมชอบบรรยากาศนะ ดูโรแมนติกดีครับ”
“อืม…นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการ”
“อะไรนะครับ?”
“เปล่าหรอก”
“ท่านรองมาที่นี่บ่อยเหรอครับ”
“อืม ก็ไม่บ่อยนะ พอดีมีรุ่นพี่เป็นผู้จัดการที่นี่น่ะ”
“อ๋อครับ”
ซักพักอาหารก็ทยอยมาเสิร์ฟ หน้าตาน่ากินมากครับ แต่ผมจำชื่อไม่ได้หรอกว่ามันเรียกว่าอะไรอ่ะ
แล้วเราก็เริ่มกิน ผมต้องกินช้าๆ ให้แลดูกิริยามารยาทงามนิดนึง ไม่อยากเสียภาพพจน์ครับ กลัวท่านรองเขาอับอายขายขี้หน้าแล้วไม่พาไปกินข้าวอีก
“หึ! คุณไม่ต้องเกร็งขนาดนั้น ทำตัวตามสบายเหมือนปกติสิ”
“ครับ ผมก็ว่าอยู่ เกร็งจนไม่รู้ว่ารสชาติอาหารเป็นยังไงแล้วเนี่ย”
“อร่อยมั้ย”
“อร่อยครับ แต่ผมไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรนะ”
“อืมดีแล้วที่คุณชอบ”
“อ้าว! เจ้าเมฆมาได้ไงเนี่ย”
ผมเงยหน้าไปมอง มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาทักทายท่านรองครับ สงสัยจะเป็นรุ่นพี่ที่ท่านเขาบอก
“ดีครับพี่เอก เป็นไงพี่”
“อืมก็เรื่อยๆ เอ๊ะ! น้องน่ารัก ใครครับเนี่ย”
“…น้องที่โรงงาน ชื่อหมอก”
“เอ๊ะๆ ไม่เคยเห็นเมฆพาใครมาเลย น้องคนนี้ต้องพิเศษแน่ๆเลยใช่มั้ยเจ้าเมฆ”
“…ก็แล้วแต่พี่จะคิด”
ท่านรองกรุณาแก้ตัวด้วยครับ พี่คนนี้เขาพูดใหญ่แล้ว แต่ท่านก็ยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แต่ผมทำไมต้องเขิลด้วยเนี่ย
“โอ๊ะๆ ไม่ธรรมดาเลยนะคุณเมฆา…เออๆ ไม่เล่นแล้ว ทานอาหารให้อร่อยนะครับน้องหมอกคนน่ารัก พี่ไปทำงานก่อน เดี๋ยวโดนไล่ออก วันหลังผ่านมาก็มาแวะได้ เดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยงของหวานให้นะ”
แล้วพี่แกก็เดินไปทักทาย ลูกค้าที่เข้ามานั่งที่โต๊ะถัดไป ดูแกเฟรนลี่ดี ไม่เหมือนท่านรองเลย จ้องแต่จะงับหัวคนรอบข้างแม้แต่น้องนุ่งก็ไม่เว้น ผมเลยมองว่าไม่น่าจะคบกันได้นะ แต่ผมก็รู้มาอีกเรื่อง คือท่านรองไม่เคยพาใครมาที่นี่เลย แอบดีใจเล็กน้อย อิอิ
“แล้วท่านรองเวลามากินข้าวที่นี่นั่งคนเดียวเหรอครับ ไม่เหงาเหรอ”
เป็นผมนี่เหงาตายเลยนะ เหมือนกระต่ายอ่ะ ถ้าไม่ได้คุยกับใครนี่อกแตกตายเลย ไอ้บาสมันยังว่าผมพูดมากเลย
“ก็พี่เอกไง มานั่งด้วยแต่ไม่บ่อยหรอก”
“อ่อครับ”
หลังจากทานอาหารที่โคตรอร่อย บรรยากาศโคตรโรแมนติก และเจ้ามือก็โคตรหล่อ ท่านรองก็มาส่งผมคนที่โคตรหน้าตาดีที่หอ
“วันนี้ขอบคุณมากนะครับสำหรับดินเนอร์สุดไฮโซหรูหราหมาเห่า แล้วก็มาส่งผมด้วย”
“อืม…แล้วอย่าลืมวันศุกร์นะ ที่บอกว่าจะบอกอะไรผมน่ะ”
“ค…ครับ ผมไม่ลืมหรอกน่า”
“อืม…ขึ้นไปเถอะเดี๋ยงยุงกัด”
ท่านรองไม่รู้อีกแล้วว่าผมชอบนั่งตากยุงเล่นอยู่
“ครับ ฝันดีครับ”
“ครับฝันดี เจ้าปั๊กน้อย”
เกือบจะหล่ออยู่แล้วนะครับผมเนี่ย ถ้าไม่ติดตรงที่ถูกหาว่าหน้าเหมือนหมาอยู่บ่อยๆ แต่ก็เกือบจะชินแล้ว เป็นหมาหล่อก็ได้…โฮ่งๆ

จบตอนที่ 14

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะครับ  :pig4: :pig4: :pig4:

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 14 12/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 12-08-2020 10:52:48
ดีจัง..มาอัพตอนโรแมนติกในวันแม่ เราต้องทำงานวันนี้ไม่ได้หยุด ฮือๆ
ขอให้คนเขียนมีความสุขในวันแม่นะจ๊ะ
 :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 14 12/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 12-08-2020 10:53:45
สนุกดีคับ
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 14 12/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 12-08-2020 11:01:14
 :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 14 12/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 12-08-2020 16:21:20
จะบอกรัก ก็ชักช้าจัง....นิ

         :กอด1: :L1: :L1: :กอด1:
       
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 14 12/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 12-08-2020 17:37:18
 :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 14 12/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 12-08-2020 19:35:31
วันศุกร์

จะรอ   น้องหมอก
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 14 12/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 12-08-2020 21:19:56
 :laugh:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 14 12/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 13-08-2020 21:46:05
 :hao3:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 14 12/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 15-08-2020 11:34:00
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 15

          หลังจากได้ดินเนอร์สุดหรูหราหมาไซบีเรียนเห่าภายใต้บรรยากาศสุดแสนโรแมนติก ท่ามกลางเสียงคลื่นและลมทะเลบวกกับเศษทรายปลิวเข้าตาเล็กน้อย ก็ทำให้ผมมั่นใจในตัวเองที่สุดแล้วว่าแอบหลงรักท่านรองเข้าแล้ว! ถึงแม้ว่าท่านเขาจะดุยิ่งกว่าร๊อตไวเลอร์ที่หน้าเหมือนน้องไซ ? ถึงแม้ว่าท่านรองจะไม่มีใครคบจนแม้กระทั้งน้องสาวตัวเองยังกลัวหรือแม้กระทั่งเวลาลูกน้องของท่านเดินผ่านพวกเขายังต้องหลบแอบมุมเสา ผมก็มั่นใจแล้วว่าจะสารภาพรักท่านรองให้ได้ และถึงแม้ว่าท่านรองอาจจะไม่ได้ชอบผมก็ตาม แต่ผมมั่นใจมาก มั่นใจยิ่งกว่าอนาคตของตัวเองซะอีก อืม…พูดซะยาวเหยียดสรุปแล้ววันนี้ผมก็ป๊อดอีกตามเคย แต่วันศุกร์วันที่ผมฝึกงานวันสุดท้าย ผมจะต้องสารภาพกับท่านรองให้ได้! ผมสัญญา! กับใคร ? กับ…ตัวเองนี่แหละ
‘ก๊อกๆ’
แวะเสือกเรื่องไอ้บาสซักเล็กน้อยก่อนเข้านอน เพื่อสุขภาพจิตที่ดีและเพื่อให้นอนหลับได้ง่ายขึ้น ?
“ไปไหนมาวะ กูไปเคาะห้องเรียกตอนเย็นไม่เห็นเจอมึง”
“ไปดินเนอร์สุดหรูหรากับว่าที่แฟนกูมา”
“ห๊ะ ! ใครวะ”
“เออ ช่างมันเหอะ! ว่าแต่เรื่องของมึงเถอะ เป็นยังไงมั่ง”
“ไม่ตอบกูแต่จะเสือกเรื่องของกูว่างั้นเถอะ?”
“เออๆ นานๆทีกูจะอยากเสือกเรื่องของมึง มึงควรจะดีใจนะ”
“สัด! ฟังแล้วเหมือนมันเป็นเรื่องที่ดีเนอะ”
 “เออ ดีอ่ะดิ กูอุตสาห์มาเคาะห้องเรียกมึงเพื่อเสือกโดยเฉพาะเลยน้า มึงคิดดูว่ามึงมีบุญขนาดไหน”
“เออๆ พูดซะยาว มีแต่คำว่าเสือกกับเสือก แล้วเมื่อกี๊มึงถามว่าอะไรนะ”
“เชี่ย!…กูพูดเหนื่อยแล้วเนี่ย กูถามว่ามึงกับแฟนมึงเป็นยังไงแล้ว”
“อ่อ…ก็ไม่ยังไง ก็คบๆกันอยู่ ไปกินข้าวบ้างโทรหากันบ้างเรื่องปกติป่ะวะ”
คล้ายๆผมกับท่านรองเลยเนอะ แต่แค่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันก็เท่านั้นเอง อืมๆ ไม่น่าจะยาก
 “อืม แล้วส้มจี๊ดเขาดูพออกพอใจมั้ย แบบเขาชอบมั้ย”
“ชอบอะไร?”
“ก็เวลามึงเลี้ยงข้าวหรือโทรหาอะไรงี้อ่ะ”
“กูไม่เคยโทร ไม่เคยเลี้ยงข้าว”
 “อ้าว! ไอ้เชี่ย นี่มึงให้ผู้หญิงเลี้ยงเหรอ”
“เปล่า ก็เขาโทรมากูก็รับ เขาจ่ายตังกูก็กิน มันแปลกตรงไหน”
“โอ้ย! ไอ้เชี่ยบาส มึงเป็นผู้ชายทำไมมึงปล่อยให้สาวเป็นคนเปย์ มึงต้องเปย์ดิ”
“ห๊ะ! กูจะไปรู้เหรอ พอกูจะโทร เขาก็โทรมาก่อนแล้วให้กูตัดสายทิ้งแล้วโทรกลับเหรอะ”
 “…”
จริงด้วยวุ้ย มันก็พูดถูกนะเนี่ย
“มึงลองคิดดู ใช่มั้ยล่ะ”
“เหรอ คงงั้นมั้ง แล้วถ้ากูเป็นคนเริ่มจีบ กูต้องทำงั้นมั้ยอ่ะ”
“อืม…ก็น่าจะใช่”
เขร้! กูต้องโทรหาท่านเขาก่อนเหรอ กูยังไม่เคยโทรก่อนเลยอ่ะ แล้วต้องเลี้ยงข้าว? เงินเดือนประจำก็ยังไม่มี แล้วต้องพาไปกินหรูๆที่โรงแรมแบบวันนี้เหรอวะ กูต้องให้กำนันขายที่ซัก 10 ไร่แล้วมั้งเนี่ย…แต่เอ…ผมยังมีเงินค่าฝึกงานที่ยังไม่ได้รับอีก 2,500 นี่หว่า ถุย! ยังไม่พอค่าอาหารโรงแรมเล้ยยย โอ้ยคิดหนัก อยากถูกหวย 30 ล้านเอาไปเปย์ผู้ชาย
 “ทำหน้าอะไรของมึง อาหารเม็ดบูดเหรอ”
“…กูไม่ใช่กระต่าย!”
“หมาเหอะ น่ารักไปนะมึงอ่ะ”
“เอ่อไอ้บาสกูถามหน่อย”
 “อะไรอีก?”
“สมมตินะสมมติ สมมติว่ากู…”
“ยังไม่เลิกเล่นนะ พูดเร็วๆมาม่ากูอืดแล้วเนี่ย”
“เออ สมมติว่ากูจะจีบใครซักคน ก็ต้องจ่ายเองตลอดเลยเหรอวะ”
 “ไม่รู้ แต่ก็คงต้องงั้นแหละ เสือกไปชอบเขานิ ก็ต้องลงทุน”
“แล้วทีมึงอ่ะ”
“ก็เขามาชอบกูก่อน แต่กูก็ไม่ใช่ไม่จ่ายนะ อย่างวันนี้ ตอนกินข้าวกูยังจ่ายค่าน้ำให้เขา 5 บาทเลย”
“ถุย! 5 บาท ทำมาคุย”
แต่วันนี้ท่านรองจ่ายไปเกือบสี่พันเลยนะ ผมจะเลี้ยงท่านเขาไหวเรอะ
 “มึงก็อย่าคิดมากอย่างท่านรองมึงคงไม่ต้องเลี้ยงเขาหรอกมั้ง เงินเดือนเขาออกจะเยอะ”
“ห๊ะ! มึงรู้ได้ไง”
“กูไม่ได้ปัญญาอ่อนเหมือนมึง เวลามึงมองเขานี่เหมือนหมามองเจ้าของแทบจะวิ่งตามเขากลับบ้านแล้วมั้ง แล้ววันนี้ท่านรองพาไปกินข้าวที่ไหนมาล่ะ”
“…โรงแรม”
 “ห๊ะ นี่มีโจ๊ะๆกันแล้วเหรอะ”
‘ป๊าบ’
“สัด ตบหัวกูทำไม”
“จริงๆกูอยากจะเอาตีนโบกหัวมึงเลยด้วยซ้ำ โจ๊ะๆเชี่ยไร ยังไม่ได้บอกรักกันเลย คิดไปถึงดาวพฤหัสแล้วมึงเนี่ย”
“อ้าว เห็นพาเข้าโรงแรมกัน”
“ห่า!แค่กินข้าวอย่างเดียวเว้ย”
“เหรอ แล้วมึงจะทำยังไงต่อ”
“กูวางแผนไว้แล้ว”
“เฮ้ย! มึงจะฉุดท่านรองเหรอ”
 “ไอ้บาส! มึงมีมีดมั้ยกูขอยืมมาจ้วงพุงมึงให้ใส้แตกซักทีเหอะ!”
“ไอ้บร้า!! กูล้อเล่น ตอนนี้หน้าตามึงเหมือนคนโรคจิตที่พร้อมบวกมากอ่ะ”
“เออ กูก็จะฆ่ามึงคนแรกเลย”
นอกจากไม่ได้เสือกเรื่องของมันซักเท่าไร ผมยังจะประสาทแดกกับไอ้บาสมันอีก ฮ่วย!มีเพื่อนปัญญาอ่อนแต่มันไม่รู้ตัว คิดว่าผมปัญญาอ่อน จริงๆแล้วผมไม่ได้ปัญญาอ่อน ไอ้บาสต่างหากที่ปัญญาอ่อน เฮ้อ พอเถ๊อะ!! ผมนี่แหละ พูดไปพูดมาจะปัญญาอ่อนจริงๆแล้ว
“เป็นอะไร ไอ้น้องหมอก ทำหน้าเหมือนปวดขี้”
Sup หน้าสวยๆอย่าพูดคำว่าปวดขี้ มันไม่น่ารัก ให้เรียกว่าปวดอึ๊…
 “เอ่อ…เปล่าครับ”
“อย่าลืมนะพรุ่งนี้พาไปเลี้ยงส่งที่ร้าน xxx ชวนน้องบาสกับน้องส้มจี๊ดด้วย”
“ครับ”
“แล้วไปไง ไปกับพี่มั้ย? แต่พี่ไปรถพี่พลนะ”
 “เดี๋ยวไปกับไอ้บาสกับส้มจี๊ดทีเดียวเลยครับ เจอกันที่ร้านเลยดีกว่าครับ”
“ได้ๆ พี่น้ำฝนกับพี่ต้นแล้วก็ทีมจะไปรถผู้จัดการ เจอกันที่ร้านเลยเนอะ”
“ครับๆได้ครับ”
   หลังจากคุยกับ Sup ผมก็หันมาตั้งหน้าตั้งตาทำรายงานต่อ วันนี้ไม่ค่อยมีงานอะไรมาก Sup จึงให้เอารายงานมาทำได้ เลยเซฟงานมาทำที่นี่เพราะไม่ได้เอาโน๊ตบุ๊คมาด้วย
“น้องหมอกผู้จัดการเรียกพบที่ห้องค่ะ”
พี่น้ำฝนเดินมาบอก คงจะคุยเรื่องเอกสารผ่านการฝึกงานน่ะครับ
“ครับพี่”
แล้วผมก็เดินเข้าไปพบผู้จัดการตัวอ้วนใส่แว่นในห้อง พอเห็นหน้าพี่เขานึกก็อยากกินไก่ทอดขึ้นมาทันที
“นั่งสิน้องหมอก”
“ครับ”
“ที่ผมเชิญมาคุยก็เรื่องการฝึกงานนี่แหละ”
“ครับ”
“ผ่านอย่างไม่ต้องสงสัย”
ผมนี่ยืดอกยิ้มเลย ไอ้ที่เคยกลัวตอนมาใหม่ๆ ตอนนี้ไม่มีแล้วครับ ผมเป็นนักศึกษาฝึกงานที่เก่ง หล่อ คุณภาพคับแก้วมาก บอกตรงๆ ไม่ได้หลงตัวเองเลย…ถุย!
“ขอบคุณครับ ซองนี้เอกสารฝ่านการฝึกงาน…แล้วก็อันนี้ตำแหน่งงานว่าง ถ้าสนใจก็กรอกใบสมัครที่มายด์ไว้ก่อน”
“ครับ…ขอบคุณมากครับ ผมสนใจครับ ยินดีที่จะมาทำงานที่นี่มากเลยครับ”
“อืม…ผมให้เวลาคิดก่อนแต่อยากให้น้องหมอกมาร่วมงานกับเราที่นี่จริงๆนะ”
“ครับ ผมก็อยากมาครับและก็ขอบคุณพี่ๆทุกคนที่สอนทั้งงานแล้วก็ประสบการณ์ดีๆให้เยอะแยะเลยครับ”
“พรุ่งนี้เรามีเลี้ยงส่งที่ร้านอาหาร มายด์บอกแล้วใช่มั้ยบอกเพื่อนๆด้วยนะ”
“ได้ครับ ขอบคุณมากครับ”
ขอบคุณจริงๆครับกับการให้โอกาสในการได้เรียนรู้งานสำหรับ 3 เดือนมานี้ ผมได้ทั้งประสบการณ์การทำงาน เรื่องการปรับตัว เรื่องวิธีคิดหรือแนวคิดแปลกใหม่อื่นๆ ได้อะไรหลายๆอย่าง และที่สำคัญได้เงินเดือนด้วยครับ แม้จะไม่มากแต่มันเป็นเงินเดือนก้อนแรกที่ได้จากการฝึกงาน ขอบคุณอีกครั้งครับ…ดูผมมีสาระนะครับวันนี้
   หลังจากออกมาจากห้องผู้จัดการผมก็เห็นท่านรองเขามาป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆข้างห้องสมัครงาน ท่านมาทำอะไรครับ มาแอบส่องใครรึเปล่า?
“ท่านรองมาทำอะไรครับ มาหาผู้จัดการรึเปล่าครับ แกนั่งอยู่ในห้อง”
“…เปล่า คือพรุ่งนี้ผมมีประชุมตั้งแต่บ่ายโมง”
“ครับ?”
“แล้วผมอาจจะประชุมนาน…”
“แล้วยังไงครับ?”
เอ๊ะหัวคิ้วเริ่มขมวด หงุดหงิดอะไรครับ เดี๋ยวหล่อน้อยลงจะหาว่าผมไม่เตือน
“…ก็เรื่องที่คุณจะพูดไง”
เจ้าปั๊กน้อยนี่ ทำเป็นลืมเรื่องที่จะบอกผม แต่ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าน้องจะพูดเรื่องอะไร แต่อยากรู้มากๆ ซึ่งผมไม่เคยอยากรู้อะไรเท่านี้มาก่อนเลย
 “อ๋อ…ค…ครับ”
“ดุเหมือนคุณหน้าเริ่มแดงๆ เป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายอีกแล้วเหรอ”
ท่านเขาเอามือมาแตะที่หน้าผาก หยุดเลยครับ ยิ่งแตะมันก็ยิ่งแดงสิครับท่าน ไม่รู้เรื่องเลยนะ
“เอ่อ…เปล่า ผมไม่เป็นอะไร”
“แน่ใจนะ ผมว่ามันแดงกว่าเดิมอีกไปห้องพยาบาลมั้ย?”
 “ม…ไม่ต้องครับ แล้วพรุ่งนี้ท่านรองจะเลิกประชุมกี่โมงครับ”
“คงก่อนห้าโมงแหละ พอเลิกผมมาหาที่นี่นะ”
“ด…ได้ครับ”
รู้สึกว่าเจ้าปั๊กหน้าแดงๆ หรือว่าป่วยอีกแล้ว แต่ตัวก็ไม่ร้อน น่าจะเป็นที่อากาศร้อนมากกว่า
“เจ้าเมฆมาทำอะไรแถวนี้วะ?”
“อ้าวไอ้พล! มึงหล่ะ?”
“กูก็มาหาแฟนน่ะสิ หรือว่ามึงก็มาหาแฟนเหมือนกัน”
“…”
“ไม่ลงมือซักทีว้า เดี๋ยวใครก็คาบไปแดกยิ่งน่ารักๆอยู่”
“…เออน่า รู้จักกันแค่สามเดือน แล้วเจ้าเด็กนั่นจะคิดยังไงก็ยังไม่รู้เลย วันก่อนก็ยังเห็นกระดี๊กะด๊ากับสาวอยู่เลย”
“อ๋อ เด็กผู้หญิงที่ฝึกงาน เขาเป็นแฟนกับเจ้าบาสเพื่อนไอ้น้องหมอกไง”
“หืม! มึงรู้ได้ไง?”
“อ้าว นี่มึงไม่รู้เหรอ สองคนที่ฝึกงานแผนกมึงอ่ะ เป็นแฟนกัน มายด์บอกกู”
“แล้วไม่เห็นบอกกูมั่งวะ”
“มึงเคยทำหน้าสนใจอะไรใครบ้างมั้ยล่ะ?”
“…”
“เฮ้อ! มัวช้าเป็นเต่าเหมือนเคย นี่เคยคิดจะจริงจังอะไรนอกจากเรื่องงานมั้ยวะ ถามจริง”
“มันก็เรื่องของกู…”
“กูจะบอกให้นะ ถ้ามึงมัวชักช้า เด็กมันไม่รอนะเว้ย วัยรุ่นสมัยนี้เขาชอบความชัดเจน ไม่ใช่หัวโบราณรอศึกษาดูใจกันไปจนครบปีแล้วค่อยจีบ”
“…”
หลังจากเลิกงานผมก็แว้นน้องฟ้ากลับหออย่างเคย แต่พรุ่งนี้คงต้องอาศัยรถไอ้บาสไปเพราะคงกลับดึก
“น้องหมอกอยากกินอะไรเพิ่มมั้ยคะพี่จะโทรสั่งไว้ก่อนจะได้ไม่ต้องรอนาน พี่สั่งลาบ ส้มตำ ไก่ย่างไว้แล้วค่ะ”
“อ่อครับ ขอน้ำตกเพิ่มก็แล้วกันครับพี่น้ำฝน”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่สั่งเผื่อซักสองจานเนอะ”
“ได้ครับ ขอบคุณครับ”
ไอ้เรื่องแดก ไม่ต้องถามครับ กินได้หมดไม่มีเลือก แต่ตอนนี้ในใจผมกำลังตุ้มๆต่อมๆ ใจเต้นแรงเหมือนจังหวะเพลงร๊อคของพี่ตูน เร้าใจเหมือนเพลงของพี่ปั๊บแต่หนักแน่นเหมือนพี่แด๊ก อืม … นอกเรื่องตลอดกู
   ยาดมหายใจนะวะ ว่าจะดมซักปื๊ดสองปื๊ดหาไม่เจออีก หรือจะล่อเอ็มร้อยดี ทำจิตใจให้สบาย หายใจเข้าลึกๆหายใจออกลึกๆได้หมอกเอ๊ยย เกือบห้าโมงแล้นนน
“ป่ะ! พี่ว่าเราออกได้แล้ว เดี๋ยวจะได้ไม่เลิกมืดมาก น้องจะได้กลับไปพักผ่อน”
เดี๊ยว Sup ยังไม่ห้าโมงเล้ยยย
“ดีค่ะ เมื่อกี๊พี่เช็คกับที่ร้านแล้ว เขาทำอาหารเกือบเสร็จแล้ว”
พี่น้ำฝนรอผมก๊อนนน
ไอ้บาสกับน้ำฝนคนสวยเดินมาโน่นแล้ว ฉิบหาย ท่านรองยังไม่มา
“ไอ้บาสๆมานี่ดิ”
“อะไรของมึงจะกระซิบเพื่อ?”
“ท่านรองอ่ะ อยู่ไหนมึงเห็นมั้ย”
“หืม? ถามทำไม”
“เออ! ตอบกูมาเร็วๆ”
สัด! ลีลาเยอะอีก เดี๋ยวกูก็โบกอีกรอบ
“ประชุมอยู่ ก่อนกูออกมาว่าจะไปลา แต่เห็นประชุมกันท่าทางเคร่งเครียดกูเลยรีบชิ่งออกมา พอดีพี่น้ำฝนโทรตามเลย”
“เหรอ…”
แล้วจะทันมั้ยอ่ะ
“ไปเร็วมึง พี่ต้นจะปิดประตูออฟฟิศแล้ว”
“เด็กๆเร็วๆพี่จะปิดประตู้แล้วน้า”
“ครับๆ เร็วดิมึง”
ในที่สุดก็ไม่ทัน ท่านรองยังไม่มาเลย หรือว่าผมจะไปที่แผนกผลิต แต่อาจจะไปรบกวนเวลาประชุม
“…แป๊บนึงดิ ก…กู…”
ท่านรองแกวิ่งกระหืดกระหอบมาแล้วครับ สีหน้ายังดูเคร่งเครียดอยู่เลย
“คุณจะไปแล้วเหรอ?”
ท่านรองมาหยุดยืนตรงหน้าผมพอดี ยังหอบอยู่เล็กน้อยแต่ก็ยังดี คนหล่อ…ขนาดจั๊กกูแร้เปียกก็ยังหล่อ
“ค…ครับ คือ…”
“อืม…แล้วเรื่องที่คุณจะบอกผมล่ะ?”
“คือผม…ผมเอ่อ…คือว่า”
“ว่าไงครับ”
ท่านเขายิ้มอบอุ่นจังครับหรือรังสีจากศาลพระภูมิที่อยู่ด้านหลังท่านเขากันแน่ที่ส่งความอบอุ่นนั้นมาให้ผม?
“คือผม…”
‘ฟืด’
หายใจเข้าก่อนหนึ่งครั้ง
“ผมชอบท่านรอง!”
“…”
หลับหูหลับตาตะโกนไปก่อนเลย อ๊ากกก!! พูดออกมาจนได้ ผมแอบหลี่ตามองท่านรอง โว้ะท่านเขาทำตาโตเหมือนเวลาน้องไซตกใจเลยอ่ะ ท่านเขาตกใจ? กลัวผม? รังเกลียดผม?
…ก่อนที่ท่านเขาจะระเบิดหัวเราะออกมา?
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“…หัวเราะเยาะผมเหรอ”
ผมโกรธนะ เห็นเรื่องสารภาพรักของผมเป็นเรื่องล้อเล่นเหรอ เดี๋ยวแช่งให้ศาลพระภูมิลงโทษให้หัวล้านเลย
“เปล่าครับปั๊กน้อย…คุณนี่เจ๋งจริงๆ”
ชมผม? ตกลงท่านเขามาอารมณ์ไหนเนี่ย
“…ยังไงครับ”
“อืม…ขอบคุณครับที่ชอบผม”
มันเป็นคำปฏิเสธแน่ๆ ผมเคยได้ยินนางเอกละครบอกขอบคุณพระรองก่อนที่จะปฏิเสธ ‘ขอบคุณนะคะที่ชอบอิชั้นแต่อิชั้นมีคนที่ชอบอยู่แล้ว อะไรประมาณนี้อ่ะ’ อ๋อย! เสียใจอ่ะ
“ผ…ผมเข้า…ใจแล้วครับ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้ท่านรองลำบากใจครับ”
“อืม…ขอโทษผมทำไม ผมไม่ได้ลำบากใจเลย”
“ห…หมายความว่ายังไงครับ?”
“อืม ยังไงดีล่ะ…เอาเป็นว่าผมก็รู้สึกเหมือนคุณก็แล้วกัน”
“…ท…ท่านรองก็ชอบผมเหรอครับ?”
ผมไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย ท่านรองบอกว่ารู้สึกแบบเดียวกับผม ก็ต้องชอบผมอ่ะดิ
“ครับผมก็ชอบปั๊กน้อย”
ห๊ะ! ไม่ใช่ว่าชอบหมาเหรอนั่นน่ะ ชอบผมที่เป็นคนใช่มั้ย? หรือชอบผมที่เป็นหมา ? เฮ้ยยยๆงง
“ช…ชอบผม? ไม่ได้ชอบหมา?”
“ชอบหมา…”
“…”
“แล้วก็ชอบคุณด้วย”
ฮิ้วๆ ฟามรักสมหวัง ไอ้หมอกไม่ได้แดกแห้วแล้วเว้ยยย ฉลองสิรออะไร
“จ…จริงเหรอครับ”
“อืม…จริงสิ”
“แน่เหรอครับ”
“แน่สิครับ”
“ผมขอจีบนะครับ”
อร๊ายยยเขินอ่ะ แต่ผมนี่รีบพูดจนลิ้นจะพันกันอยู่แล้วอ่ะ รีบยิ่งกว่าเวลาตื่นสายแล้วกลัวเข้าห้องเรียนไม่ทันอีก
“…ได้ครับ ยินดีอย่างยิ่ง”

Rrrrrrrrr!

เสียงมือถือท่านเขาดัง ขัดจังหวะโรแมนติกกูจัง กำลังบอกรักกันโดยมีศาลพระภูมิเป็นสักขีพยานอยู่เชียว
“ที่ประชุมโทรตามแล้ว ผมโกหกว่าออกมาเข้าห้องน้ำ เอาเป็นว่าผมอนุญาตให้ปั๊กน้อยจีบผมได้ แล้วกินข้าวเสร็จโทรหาผมด้วยนะ”
“ค…ครับ?”
“ผมไปประชุมต่อ มันเป็นเรื่องสำคัญคงเลิกดึก กลับดีๆนะครับ”
“ค…ครับ”
‘โห่ฮิ้วววว เปาะแปะๆๆๆๆๆ’
เสียงโห่ขันหมากหรือลูกใครมาบวชแถวนี้วะ แล้วเสียงปรบมืออีกมีกั้นประตูเงินประตูทองกันเรอะ
“ผมขอจีบนะครับ…โคตรเท่ โคตรหล่ออ่ะไอ้น้องมีน”
“ไอ้น้องหมอกเท่มากค่า”
“หล่อสัดรัสเซียเลยครับคุณปฐพี ศรีสมบูรณ์ เพื่อนกูโคตรเจ๋งอ่ะ”
ทั้งแผนกเลยครับ โผล่มาจากซอกตึกห้องสมัครงาน นี่แอบดูผมกันอยู่ใช่มั้ย ผมนี่หน้าชา ปากชา ชาไปทั้งตัวเลยครับ
“ล้ออะไรกัน พวกคุณแอบฟังเหรอ”
“…”
เชร้ดด ตายแน่ทุกคน เสียงเข้มด้วย ท่านเขากริ้วแล้ว เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยบอกเลยผมจะไม่ช่วยใครเลยนะ
“เอ่อ ขอโทษครับ”
“ขอโทษค่ะ”
“เฮ้ย!ไอ้เมฆน้องๆมันแค่ล้อเล่นป่ะวะ”
พี่พลแหละตัวดีหัวหน้าแก๊งค์ ต้องโดนก่อนเพื่อน
“…ฝากดูแฟนผมด้วยแล้วกันอย่าให้ดื่มมากนะ”
“ท…ท่านรอง!”
“ผมไปก่อน แล้วโทรหาผมด้วย ห้ามลืม!”
ท่านรองแกหันมาบอกผม หน้าตาท่านแป้นแล้นมาก ยิ้มจนเหงือกบาน แล้วท่านเขาก็หันหลังเดินฉับๆ ไปเลย ทิ้งผมให้ยืนงงในดงดอกชบา เดี๋ยวก๊อนนน ผมแค่ขอจีบ ยังไม่ได้ขอเป็นแฟนเล้ยยยย
‘โห่ฮิ้วววว เปาะแปะๆๆๆๆๆ’
เอาอีกละ ไม่เลิกเล่น เดี๋ยวชาวบ้านชาวช่องเขาก็คิดว่ามีงานบวชนาคจริงๆหรอกครับ
“ว้ายๆคนมีแฟน”
“วี๊ดวิ้ว ขอกันเป็นแฟนไม่อายศาลพระภูมิเลยนะ”
“ขอจีบเฉยๆหรอกพี่”
“ยินดีด้วยไอ้หมอก จะได้ไม่ต้องไปรอดักฉุดท่านรองเขาแล้ววว”
พอได้แล้วคร๊าบบบ หน้าผมจะไหม้แล้วเนี่ย ไอ้บาสช่วยแซะกูออกไปจากตรงนี้หน่อยกูเดินไม่ใหวแล้ว แบกกูไปก็ได้ แล้วนี่กูทำอะไรลงไป๊!

จบตอนที่ 15

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18




หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 15 15/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 15-08-2020 12:44:30
 :ling1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 15 15/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 15-08-2020 12:51:56
หมอกคนจริง แต่แพ้ท่านรองนิด ก็ไม่นิดหน่อยหรอกนะ แพ้หมดรูป อิอิอิ เขิลลลลแทน
 :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 15 15/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 15-08-2020 14:37:42
 :o8:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 15 15/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 15-08-2020 14:38:13
 :laugh: :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 15 15/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 15-08-2020 19:31:46
 :L1:      :L1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 15 15/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 15-08-2020 20:10:04
 :-[ :o8: :impress2:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 15 15/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 16-08-2020 00:00:01
น้องหมอกคนแมน บอกชอบท่านรองก่อนเลย อั๊ย!!!
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 15 15/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 16-08-2020 02:08:39
 :laugh:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 15 15/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 16-08-2020 08:41:18
ตอนนี้ ตอนนี้น่ารักเหลือเกิน


 :ling1: :ling1: :L1: :L1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 15 15/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 16-08-2020 09:48:35
ดีใจกับทั้งคู่ด้วย ลุ้นตั้งนานแหนะ :L2:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 15 15/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 18-08-2020 12:18:56
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 16

   งานเลี้ยงส่งเด็กฝึกงานดำเนินไปอย่างสนุกสนาน คนอื่นอ่ะนะ เล่นล้อผมกันจนสนุกสนาน ส่วนผมได้พยามยามฉีกยิ้มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เพราะเขินฉิบหาย อายจนตัวจะม้วนเป็นเลขแปดเหมือนกางเกงในที่ใส่แล้วถอดโยนลงตะกร้าเลย
“ไอ้น้องหมอกคนกล้าหาญ เจ๋งจริงๆว่ะเอง กล้าบอกรักไอ้เมฆ ไม่เคยมีใครกล้าเท่าเองมาก่อนเลยนะ มีแต่คนกลัวมันจะกัดเอา”
เดี๋ยวผมจะอัดเสียงพี่พลไปให้ท่านรองฟัง รับรองโดนเตะก้านคอหักแน่ ผมเคยเห็นมาแล้ว
“ช่ายๆ ขนาดพี่เป็นน้องนะยังกลัวเลย ดุยิ่งกว่าหมาอีก”
Sup ด้วย โดนทั้งผัวทั้งเมียแน่ คอยดูเถอะ วะฮ่าๆๆๆ
“มันก็มาปรึกษาผมอยู่เหมือนกัน ก็ยังดีไม่ไปฉุดท่านรองเขาซะก่อน”
ไอ้บาส! ไอ้เพื่อนเลว เดี๋ยวก่อน…รอกูกลับห้องก่อน กูจะแอบไปล็อคห้องส้วมมึงให้เข้าไปขี้ไม่ได้เลย สัด!
“หนูเข้าใจหมอกนะคะ เวลาแอบชอบใครก็อยากจะบอกให้เขารู้”
สมจี๊ดดดคนสวย น่ารักอ่ะ เปลี่ยนมาชอบผมดีกว่าอย่าไปชอบไอ้บาสมันเล๊ยยย
“แต่ตะโกนดังขนาดนั้น เป็นหนูนี่อายตายเลย”
อ้าวป้า! เดี๋ยวโบกเลย คนสวยพูดไม่สวยเหมือนหน้าตาเลยนะ
   หลังจากนั้นผมก็ได้รับความชื่นชมมาเรื่อยๆ ว่าช่างกล้าหาญอย่างนู้นอย่างนี้ จนผมคิดว่าจะสามารถไปต่อยตีกับจอมมารบูได้แล้วนะเนี่ย
   ตอนท้ายรายการเป็นการล่ำลากับทีมแผนกบุคคล ผมนี่เกือบบ่อน้ำตาแตกยังดีที่ฮึบๆไว้ได้ ไม่อย่างนั้นกลายเป็นฮีโร่หมาปั๊กที่กล้าจีบไซบีเรียนหน้าโหดแต่ดันบ่อน้ำตาตื้นแน่ๆ
   เมื่อกลับมาหอพักก็รีบโทรหาท่านรองเขาทันที ก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน คิดว่าจะอายที่ถูกล้อจนไม่กล้าโทร เอาเข้าจริงๆ พอเข้าห้องปั๊บ รีบกระโดดขึ้นเตียงคว้ามือถือมากดโทรหาเขาทันที

Rrrrrrrrrr!

 [ครับ…ถึงหอรึยังครับ?]
“อ่า…เพิ่งถึงครับ”
[ดื่มมากรึเปล่า?]
“ผมดื่มไม่เยอะหรอกครับ”
[แล้วเลี้ยงส่งเป็นไงบ้างครับ]
“ผมโดนล้อตั้งแต่เริ่มกินจนเลิกงานเลยครับ”
[…เรื่องที่คุณพูด…คุณพูดจริงรึเปล่า?]
“เรื่องไหนครับ?”
[ก็เรื่อง…ที่บอกว่าชอบผม]
“จ…จริงครับ”
[แล้วเรื่องที่จะจีบผมล่ะ?]
“ก็…จริงอีกนั่นแหละครับ”
[เหรอ…ครับ]
“อ่า…หรือว่ามันทำให้ท่านรองลำบากใจครับ”
[ไม่เลย…จริงๆแล้วผมดีใจมากเลยนะ]
“ค…ครับ”
[พักผ่อนเถอะครับ ดึกแล้ว ฝันดีครับ]
“ครับ…”
อืม…มันแตกต่างจากก่อนที่จะบอกชอบท่านรองเขามั้ยนะ? หรือเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเพิ่มเติมเหรอ? ดูท่านรองเขาเฉยๆนะ ไม่ได้ตื่นเต้นที่จะถูกจีบเลย ผมซะอีกตื่นต้นฉิบหาย ที่จะต้องวางแผนการเพื่อจะจีบท่านรองอ่ะ หรือผมคิดไปเองคนเดียววะ…
การนำเสนอพรีเซ็นต์ฝึกงานของผมผ่านไปด้วยดี อาจารย์ชมว่าผมฝึกงานแล้วได้งานมากกว่าคนอื่น เพราะบางคนได้แต่งานถ่ายเอกสาร ก็จริงนะครับ ตอนแรกๆผมก็ได้งานแค่นั้นจริงๆ
   ชีวิตกลับมาอยู่ในลูปการเรียนอีกครั้ง เหลือต้องแก้งานอีกนิดหน่อย และเหลือเวลาอีก 1 เดือน ผมก็จะจบการศึกษาอย่าแท้จริง ได้เป็นว่าที่บัณฑิตใหม่ป้ายแดงที่หน้าตาดีที่สุดอีกต่างหาก แต่มันติดอยู่ที่ว่า…หลังจากที่ผมประกาศกร้าวไปว่า จะเป็นฝ่ายเดินหน้าจีบท่านรองเอง ก็ได้แต่กลับมานอนคิดหนัก นี่กูทำอะไรลงไป ไม่น่าเลย คนปกติเขาจะทำอย่างผมมั้ย ประสาทแดก พูดอะไรไม่คิดอีกแล้วกู
“…เดี๋ยวทำหน้าบานเดี๋ยวก็กลับมาทำหน้าหมาหงอยเป็นอะไรของมึงอีก”
“กูเครียดอยู่”
“ห๊ะ! มึงเนี่ยนะ มีเรื่องอะไร?”
หน้าอย่างกูเครียดไม่ได้รึไง เห็นกูเป็นอะไร จะได้ทำหน้าเบิกบานทั้งวัน กูไม่ได้บ้านะเว้ย!
“ก็…วันนั้นไง ฝึกงานวันสุดท้ายไง”
“อ๋อ วันที่มึงตะโกนบอกว่าจะจีบท่านรองที่หน้าโรงงานอ่ะนะ กูว่าตอนนี้เขารู้กันทั้งโรงงานแล้วมั้ง”
“สัด! มึงนี่แม่ง แค่ตะโกนหน้าโรงงานจะรู้ไปในโรงงานได้ไง”
ไอ้บาสแม่งเห็นเป็นเรื่องบันเทิง แค่นี้กูก็หน้าบางลงตั้งเยอะ จะให้กูอายไปยันลูกกูบวชได้เลยรึไง
“อ่อๆ แต่กูว่าเขาคงเอาไปลือทั่วโรงงานแล้วมั้ง สัดมึงโคตรเท่อ่ะ กูอายแทนเลย”
“เชี่ย เท่ยังไง? เท่แล้วทำไมมึงอาย?”
เห็นมันพูดอย่างนี้แล้วไม่รู้ว่าผมควรจะอายดีรึเปล่า หลังจากที่โทรคุยกับท่านรองตอนกลับมาจากงานเลี้ยงส่งก็ผ่านไป 4-5 วันแล้ว ผมก็ยังไม่ได้โทรไปอีกเลย เพราะท่านเขาบอกว่าต้องไปอบรมที่ กทม. 3 วัน นี่ก็ครบ 3 วันแล้ว คงกลับมาวันนี้แหละ
“แล้วมึงกับท่านรองคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว”
“ก็เรื่อยๆ กูไม่รีบ กูหล่อ…ก็แบบชิลล์ๆ”
“มั่นหน้าเหลือเกิน แต่กูก็เชื่อหน้ามึงหนาอยู่แล้ว แค่นี้สบายๆ”
“ไอ้เชี่ย! แดกข้าวไป”
ไอ้บาสมันถามผมขณะที่เรานั่งจ้วงข้าวกันที่โรงอาหาร ถึงตอนนี้ผมจะไม่มีเรียนแล้ว แต่ก็ยังอาศัยมากินข้าวที่โรงอาหารอยู่ครับ อาทิตย์หน้าว่าจะกลับบ้านไปหากำนันเขาบ้าง ไม่ได้กลับมานานแล้ว เดี๋ยวไอ้พวกน้ำขวดไหว้ศาลจะลืมหน้าผมซะก่อน
“ช่วงนี้กูเริ่มหางานแล้วว่ะ มึงอ่ะเริ่มบ้างรึยัง?”
ไอ้บาสถามผมต่อเรื่องหางาน ดูมันเป็นคนจริงจังเรื่องนี้นะ แต่กับแฟนนี่ไม่ค่อยทุ่มเทเลย
“อืม…ที่โรงงานออฟเฟอร์งานให้กู กูก็กำลังคิดอยู่ว่าจะไปดีมั้ย”
“เฮ้ยจริงดิ? ดีว่ะ เป็นกูกูจะลองไปทำ”
“อืม…กูก็อยากไป”
จริงๆนะ ผมอยากไปทำจริงๆ ใกล้บ้าน สวัสดิการดี วันหยุดเยอะ แต่อันสุดท้ายนี่น่าสนใจสุดๆ
“นี่ไอ้บาสกูถามหน่อย ในฐานะที่มึงกำลังถูกจีบ มึงรู้สึกยังไงเวลามรีคนมาจีบ?”
“…คำถามอะไรของมึง?”
“ก็…ท่านรอง…เขาดูเฉยๆ ไม่เห็นตื่นเต้นเหมือนกูเลยว่ะ”
“อืม…เขาเป็นผู้ใหญ่มั้ย อาจจะแบบเคยชินแล้วหรือแบบอาจจะเก็บอาการเก่งมั้ยอ่ะ?”
“กูจะไปรู้เหรอ กูก็ถามมึงอยู่นี่…”
พึ่งได้มั้ยมึงเนี่ย! ทีเรื่องเสือกล่ะพูดได้เป็นฉากๆ แต่ให้คำปรึกษาอะไรกูไม่ได้เลย ปรึกษาไอ้บาสไม่ได้ก็ต้องปรึกษาส้มจี๊ดคนสวยแทนแล้ว เพราะเธอกำลังจีบๆกับไอ้บาสอยู่ อาจจะให้คำปรึกษาผมได้ ว่าแล้วก็ไม่รอช้า เพื่อความรักที่สมหวัง เพื่อโลกนี้สงบสุข เลิฟแอนด์พีช…
Rrrrrrrr!
“สวัสดีคร๊าบบส้มจี๊ด”
[ค่ะหมอกมีอะไรรึเปล่า?]
“เรามีเรื่องปรึกษาครับ”
[ได้ๆงั้นเจอกันที่ร้าน xxx หน้ามอนะคะ]
“ครับๆได้ครับ”
   ผมก็รีบไปหาส้มจีดคนสวยที่หน้ามอทันที สอบถามเรื่องแผนการจีบพร้อมทั้งขั้นตอนอย่างละเอียด ยังดีช่วงนี้มีเวลาว่างเยอะ ทำให้ผมสามารถดำเนินแผนการจีบท่านรองได้อย่างไม่ยากเย็นนัก ฟังดูเหมือนมีสาระนะครับ เหมือนเป็นภาระกิจลับระดับชาติ ถ้าภารกิจนี้ผมทำสำเร็จ FBI อาจจะตามตัวผมไปร่วมงานด้วยก็ได้?
   หึๆ ท่านรองเสร็จผมแน่ สั้มจี๊ดคนสวยแนะนำผมแต่ละอย่างเด็ดๆทั้งนั้นเลย เอาเป็นว่าขั้นแรกผมจะนัดท่านรองเดทครับ ฟังดูแล้วโรแมนติกจั๊กกะจี้หัวใจวัยรุ่นมาก เอาเป็นว่าวันเสาร์ที่จะถึงนี้ผมต้องลงมือแล้วล่ะครับ
Rrrrrrrrr!
หึย!ใครโทรมา กำลังวางแผนดีๆเลย คนหล่อตกใจหมด อุ้ย! ท่านรองนั่นเอง พูดถึงก็โทรมาพอดี ตายยากจริงๆเลยครับ
 “ครับๆ ว่าไงครับ”
[คุณทำอะไรอยู่เหรอ]
 “อ๋อผมกำลังจะอาบน้ำครับท่านรอง”
[อืม…ทานข้าวรึยังครับ]
“ทานแล้วครับ แล้วท่านรองล่ะครับ?”
[ผมเพิ่งถึงบ้าน]
อ้าว! นี่มันก็เกือบสามทุ่มแล้วนี่หว่า ทำไมท่านเขาเลิกงานช้าจัง
“งานยุ่งเหรอครับ ทำไมเลิกดึก?”
[อืม…นิดหน่อยครับ พอดีมีประชุม]
“อ่อครับ เอ่อ…ท่านรองครับ วันเสาร์หน้าว่างมั้ยครับ”
[หืม? ว่างครับ?]
“คือผมอยากจะชวนไปดูหนังครับ”
[อืม…ได้สิ เดี๋ยวผมไปรับนะ]
“เอ่อ…ก็ได้ครับ”
“คุณไปอาบน้ำเถอะ ฝันดีครับ”
“ครับ…ฝันดีครับ”
อะไรว้าผม! นัดเขาเดทแต่ดันไม่มีรถไปรับ จะเอาน้องฟ้าไปรับก็ดูไม่ค่อยเข้าท่าซักเท่าไร จะให้ท่านเขาซ้อนมอเตอร์ไซค์โดยมีกลิ่นควันรถและฝุ่นตามทางประกอบประปราย…โรแมนติกเชี่ยๆ! ไม่เอาดีกว่าครับ คิดแล้วก็ผิดแผนไปซักหน่อย แต่ก็เอาเถอะ มาคิดกันดีกว่าว่าจะดูหนังเรื่องอะไร อิอิ…เอาแบบหนังสยองขวัญซอมบี้วิ่งไล่ล่าพอท่านรองเขาดูแล้วตกใจร้องกรี๊ดแล้วกระโดดกอดผมอะไรงี้ หรือเอาแบบโรแมนติกนั่งจับมือกันในโรงหนัง ดูไปจกป๊อบคอนร์นไป อร๊ายๆพูดแล้วเขิน
“เป็นอะไรของมึง ทำหน้าเหมือนพวกโรคจิต”
ไอ้สัดบาส! มาอาศัยห้องกูขี้แล้วยังมาว่ากูหน้าเหมือนพวกโรคจิตอีก ผมไม่ได้ไปล็อคห้องส้วมมันอย่างที่เคยคิดไว้นะครับ พอดีชักโครกห้องมันตัน ขี้ไม่ได้เลยต้องมาอาศัยขี้ห้องผมแทน
“สัด!ยังเหม็นอยู่รึเปล่า? กูจะอาบน้ำได้มั้ยอ่ะ”
“กูขี้ไม่ค่อยเหม็นหรอก มึงไปอาบเถอะ”
“…”
มีใครขี้ไม่เหม็นบ้างกูถามหน่อย? ขนาดกูหล่อขนาดนี้ยังเหม็นของตัวเองเลย!
“ได้ยินว่ามึงไปปรึกษาส้มจี๊ดเรื่องจีบท่านรอง?”
“เออดิ”
“ทำไมมึงยังจะต้องจีบอีกว้า เขาก็เรียกมึงว่าแฟนซะเต็มปากขนาดนั้น”
“ไม่ได้เว้ย! มันไม่ได้ฟีลลิ่ง ต้องจีบกันก่อน เรียนรู้กันไรงี้ มึงนี่ไม่เข้าใจเล๊ยย”
“…เรื่องของมึงเถอะ แล้วอย่าคิดทำอะไรแผลงๆล่ะ เดี๋ยวท่านรองเขาก็กลัวมึงกันพอดี”
ไอ้เชี่ยบาส! เห็นกูเป็นคนยังไง คนหล่อๆอย่างกูท่านรองเขาจะกลัวได้ไง
หลังจากนั้นผมก็วางแผนว่าจะชวนท่านรองเขาไปดูหนังหลังจากนั้นก็ต่อด้วยการดินเนอร์สุดแสนโรแมนติก เข้าคุณเกิลลองเสิร์ชหาร้านอาหารที่บรรยากาศดี อาหารอร่อยและที่สำคัญราคาถูกด้วย มีเยอะแยะเลยครับ ลองจิ้มมันซักร้านก็แล้วกัน
วันเสาร์ที่ผมรอคอยก็มาถึงอย่างรวดเร็ว ท่านรองบอกว่าจะมารับผมตอนสี่โมงเย็น ผมนี่แต่งตัวเต็มยศใส่เสื้อยืดตัวเก่ง สวมทับด้วยสูทสุดเท่ กางเกงขาสั้นราคาแพงที่สุดที่ผมมี วันนี้ผมจะเป็นนายหมอกคนคูลๆ …ดูตัวเองในกระจก…อืม! ผมโคตรหล่ออ่ะ ไม่อยากชมตัวเองเลยแต่มันก็เป็นเรื่องจริงอ่ะ!
ท่านรองโทรมาบอกว่ารอที่ใต้หอแล้ว ผมนี่รีบวิ่งตาเหลือกลงบันไดมาเลย เหงื่อแตกซิกเกือบหมดความเป็นคนคูลๆ แต่ท่านรองดิ โหยยย! เซงอ่ะ ใส่เสื้อยืดกับกางเกงวอร์ม จะไปวิ่งเหรอครับ? นี่เดทแรกนะ! ทำไมท่านรองทำอย่างนี้…แต่ถึงท่านเขาแต่งตัวอย่างนี้ก็ยังหล่ออ่ะ แสบตาครับ ออร่าพุ่งขนาดนี้ ยิ่งกว่าพระอาทิตย์ส่องแสงตอนเที่ยงวัน?
“…ปั๊กน้อยแต่งตัวซะเต็มยศเลยนะครับ?”
“…แล้วท่านรองล่ะครับ จะไปวิ่งที่ไหนเหรอครับ?”
ประชดแม่ง ทำผมเสียอารมณ์ ไม่มีความร่วมมือในการเดทเลยอ่ะ
“…ขึ้นรถเถอะ”
งอนอ่ะ…ไม่ใส่ใจเรื่องเดทของเราเลย ถึงท่านรองจะหล่อ?แต่ผมก็ไม่ให้อภัยหรอก!
“เป็นอะไรรึเปล่า? ทำไมปั๊กน้อยเงียบจัง กินขนมมั้ย?”
ท่านรองเขายื่นอมยิ้มรสโคล่า? มาให้ผม…ผมไม่ใช่เด็กน้อยนะครับ แต่ผมก็รับมาแกะกิน…เสียดายของอ่ะครับ
“…เปล่าครับ ท่านรองอยากดูหนังเรื่องอะไรครับ?”
“อืม…กินข้าวก่อนแล้วกันครับ เดี๋ยวค่อยไปเลือกเรื่องที่จะดูก็ได้”
“ก็ได้…ครับ”
หลังท่านรองขับรถหาร้านอาหารที่ผมค้นหาอย่างละเอียดในคุณเกิล ที่บอกว่าโรแมนติกนักหนา บรรยากาศน่านั่ง ปรากฎว่าคนเยอะฉิบหาย! มาจากไหนกันไม่รู้ ทำไมไม่ทำกับข้าวกินกันเองที่บ้านครับ? ออกมาทำไม๊! สรุปได้มากินข้าวในฟู้ด คอร์ทที่ในห้างแทน ลูกเด็กเล็กแดงร้องกระจองอแงโรแมนติกสัดๆเลย! แพลนเอผิดพลาดไปอย่างไม่น่าให้อภัย ไม่เป็นไรครับ ยังมีแพลนบี…ดูหนังโรแมนติกแล้วจับมือกันนั่งจกป๊อบคอร์นกินกันอย่างมีความสุข! คิดแล้วดีใจแต่ไม่แสดงออก
“คุณอยากดูเรื่องอะไรหล่ะ”
ท่านรองเขาหันมาถามผม ยิ้มอย่างละมุนละไมไร้ตีนกามากครับ ใจจะละลายเหมือนยางมะตอยบนถนนโดนความร้อยเลย
“เอ่อ…ผมให้ท่านรองเลือกก็แล้วกันครับ”
แต่ผมแอบเหล่ตาแล้วส่งซิกเนิลเลือกหนังรักโรแมนติกที่ใบเฟิร์นคนสวยเล่น น่ารักจังเลยครับแค่เห็นรูปก็ใจสั่นแล้ว
ฮ่วย! ท่านรองไม่มองเลยอ่ะ ท่านเขายืนไล่สายตาเลือกหนังอย่างตั้งอกตั้งใจมาก สงสัยลืมผมไปแล้วมั้งเนี่ย…
“ดูมินเนี่ยนก็แล้วกันครับ แก้เครียดเนอะ?”
“อ่า…ครับ…ได้ครับ”
แล้วผมเลือกอะไรได้มั้ย เลือกให้เธอไม่ไปได้รึเปล่า? เออครับ…เอาเลยครับเต็มที่เลยครับ ไม่ได้ตามแพลนซักอย่างเลยวันนี้ ให้ตายเถอะโรบิน!
ยังดีที่ถังป๊อบคอร์นเป็นรูปน้องเป็ดก๊าบๆ ถ้าเป็นไอ้มินเนี่ยนตัวเหลืองอ๋อย ผมจะโยนมันลงถังขยะแน่นอน บานาน่า!
แค้นเคืองมินเนี่ยนตัวเหลืองจนอยากจะปาดคอมันทิ้ง แต่ลืมไปว่ามินเนี่ยนมันไม่มีคอ! เหอะ!
ดูไปดูมา เออแฮะ! มินเนี่ยนมันโคตรด๊อกแด๊กง๊องแง๊งและอ่ะ ผมขำจนป๊อบคอร์นที่กำลังเคี้ยวกรุบกรับกระเด็นไปโดนหัวคนข้างหน้าเลยครับ แต่ไม่เห็นท่านรองเขาจะขำซักเท่าไรเลย มีอารมณ์ร่วมซักเรื่องได้มั้ยครับ? เหมือนผมมาดูหนังกับโรโบคอปตำรวจเหล็กเลย
“เป็นอะไรเหรอครับปั๊กน้อย หนังไม่สนุกเหรอ?”
ผมควรถามท่านมากกว่ามั้ยครับ? มินเนี่ยนโคตรตลกแต่ท่านไม่ขำซักนิดเลย
“ก็ดีครับ…สนุกดี”
“อืม…ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละก็ปั๊กน้อยเล่นขำจนพ่นป๊อบคอร์นใส่หัวคนข้างหน้าเลย”
“แหะๆ…ท่านรองเห็นด้วยเหรอครับ”
อร๊ายย! เขินจัง สรุปว่าวันนี้นอกจากผิดแพลนไปซะทุกเรื่องเริ่มตั้งแต่เรื่องการแต่งตัวที่ผมอุตส่าห์ใช้เวลาเลือกตั้งชั่วโมงเลยนะ แต่ท่านรองทำท่ายังกะจะไปวิ่งออกกำลังกายแถวสวนลุม แล้วยังเรื่องดินเนอร์ที่แทนที่จะเป็นดินเนอร์ใต้แสงเทียนสุดแสนโรแมนติกมีเสียงเพลงคลอเบาๆกลับมีแต่เสียงเด็กน้อยแย่งของเล่นแล้วร้องไห้กันโยเย ไหนจะเรื่องหนังอีก อยากดูหนังรักโรแมนติกที่มีนักแสดงคนสวยที่ผมชื่นชอบดันไม่ได้ดู ต้องมานั่งดูไอ้มินเนี่ยนตัวสั้นไม่มีคอวิ่งชนกันไปชนกันมา ถึงแม้ว่ามันจะขำมากก็เถอะ…เฮ้อออ

จบตอนที่ 16

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 16 18/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 18-08-2020 13:14:29
โถ น่าสงสารจังครับ

           :sad4:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 16 18/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 18-08-2020 13:39:40
 :impress2:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 16 18/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 18-08-2020 15:23:40
 :laugh: :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 16 18/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 18-08-2020 20:14:14
 :วู้วว1: :วู้วว1: :วู้วว1:
เอาเหอะคิดไรมาก ทำอะไรไม่ได้ก็หลอกท่านรองไปปล้ำละกันนะ ปั๊กน้อย อิอิอิ
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 16 18/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 18-08-2020 21:53:32
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 16 18/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 19-08-2020 21:08:56
ปั๊กน้อยอย่าเครียดนะ เรื่องขำๆ อ่ะ  เอาไว้แก้ตัวใหม่เดทหน้านะ.  :laugh:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 16 18/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 19-08-2020 21:28:35
 o13
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 16 18/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 22-08-2020 14:23:39
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 17

แฮ๊บปี้ครับชีวิตดี๊ดีเรียนจบอย่างเป็นทางการ การเดทครั้งแรกผ่านไปได้ด้วยดี ซะที่ไหน!! บอกเลยครับแป๊กมาก ท่านรองดูไม่ค่อยมีส่วนร่วมเลย มีที่ไหนชวนดูหนังมินเนี่ยนในวันเดทแรก! ดูๆไปแล้วมีแต่ผมที่ตื่นเต้นดี๊ด๊าอยู่คนเดียวเลย
ถึงท่านรองเขาจะดูไม่ค่อยตื่นเต้นซักเท่าไรกับเดทครั้งแรกของเรา แต่ผมก็ยังไม่ย่อท้อ ยังคงมีความพยายามมุ่งมั่นเต็มร้อยครับ ในเมื่อเดทแรกไม่คืบหน้าก็ต้องมีครั้งที่สอง ส่วนจะทำอะไรนั้นผมคิดไว้แล้วครับ…ฮ่าๆ คิดๆดูผมเองก็ฉลาดไม่เบาเลยนะถึงจะเรียนจบมาด้วยเกรดเฉลี่ยอันน้อยนิด แต่เรื่องจีบคนอื่นผมไม่เป็นสองรองใครแน่นอนครับ
“เป็นไงมึง เดทแรกไปทำเรื่องขายขี้หน้าอะไรมารึเปล่า?”
ไอ้บาสเพื่อนยาก ไม่เสือกซักเรื่องจะได้มั้ยครับเพื่อน?? มันต้องมองว่าเรื่องที่ผมเดินหน้าจีบท่านรองเป็นเรื่องปัญญาอ่อนอย่างแน่นอน ไอ้คนไม่อ่อนโยน ไอ้คนไม่มีหัวจิตหัวใจ
“อย่างกูจะพลาดได้ไง”
ถ้าไม่นับเรื่องที่ผมไปพ่นป๊อบคอร์นใส่หัวคนที่นั่งข้างหน้าเวลาดูมินเนี่ยนมันกลิ้งขลุกขลักๆแล้วก็นับว่าเพอร์เฟคที่สุดในสามโลกแล้ว
“กูไม่ค่อยเชื่อน้ำยามึงซักเท่าไรเล๊ยย”
“ไอ้เชี่ยบาส ไอ้คนโฉด”
“เอ๊า! มาด่ากูอีก เออส้มจี๊ดเขาชวนกูไปกินข้าว มึงไปด้วยกันดิ”
“จะให้กูไปเป็นก้างปลาวาฬรึไง?”
“ก้างปลาวาฬคืออะไร?”
 “เออ! ช่างกูเหอะ กูไม่ไปหรอก”
“ไปเถอะ ส้มจี๊ดให้ชวนมึงไปด้วย”
“เหรอ…เออก็ได้”
พอดีเลยครับ ผมก็อยากจะเจอกับส้มจี๊ดคนสวยที่มีไอเดียร์ในการจีบอย่างช่ำชอง แต่เสียอย่างเดียว…ท่านรองเขาไม่ค่อยร่วมมือนี่สิ
ความจริงก็ไม่ได้ไปไหนไกล ก็มากินข้าวหน้ามอแหละครับ โห! คิดว่าจะได้กินอะไรแพงๆฟรีๆซะอีก
“กินเนื้อย่างก็แล้วกันค่ะ หมอกโอเคมั้ย”
“ได้ครับ อะไรก็ได้ครับ”
ที่เป็นของฟรีอ่ะครับ อะไรก็ได้ เพราะตอนนี้กระเป๋าชักแบน กลัวแฟนทิ้งจริงๆ คราวที่แล้วเสียค่าถังป๊อบคอร์นเป็ดไปหลายตังอยู่ เจ้าเป็ดเหลืองยังนอนแอ้งแม้งอยู่ที่ห้องผมอยู่เลย
“แล้วเรื่องเดทที่หมอกมาปรึกษาเรา เป็นไงบ้างคะ”
ผมไม่อยากจะบรรยายเลยครับคนสวย ภาพไอ้มินเนี่ยนไม่มีคอยังตามมาหลอกหลอนผมในฝันอยู่เลย
“ก็ดีครับ”
“เหอะ! ปัญญาอ่อน ท่านรองเขาก็ยอมเป็นแฟนแล้ว ยังเสือกจะไปจีบเขาทำไม?”
“บาสไม่เข้าใจหรอก เวลาเรารักใครก็อยากจะมีโมเม้นไปเดทกัน กินข้าวดูหนังกันไงคะ”
“ช่ายๆครับ ส้มจี๊ด ไอ้บาสมันไร้หัวใจ ไอ้หน้าด้าน”
อันหลังไม่เกี่ยวครับ แค่อยากด่ามันเฉยๆ
“…”
“อาหารมาแล้วทานเถอะค่ะ”
“คร๊าบ”
“แล้วหมอกมีอะไรจะปรึกษาเราอีกมั้ย เราช่วยเต็มที่เลยน้า”
“มีครับๆ คือเวลาจะจีบคนแก่นี่ต้องทำยังไงมั่งครับ คือแบบผมวัยรุ่นไง ไม่รู้ว่าคนแก่เขาคิดยังไง”
“อิอิ…เหรอ? ได้ค่ะ เราก็ต้อง…”
ส้มจี๊ดคนสวยก็ช่วยแนะนำผมได้หลายอย่างเลย ผมว่าจะเลิกคบไอ้บาสเป็นเพื่อนแล้วหันไปคบกับส้มจี๊ดดีกว่า เพราดูเป็นเพื่อนที่พึ่งพาได้ยามยากจริงๆ
“เป็นอะไรมึง ทำหน้าเหมือนตูดเป็นฝี”
“…”
ไอ้บาสมันแวะส่งแฟนมันแล้วเราก็บึ่งกลับหอทันที
“หรือว่ามึงปวดขี้ ส้วมมึงใช้ได้แล้วเหรอ?”
เดี๋ยวต้องวิ่งมาขี้ห้องกูอีก เดือดร้อนกูตลอด
“เชี่ยหมอก กวนตีนตลอด”
“แล้วมึงเป็นด๋อยอะไร?”
“…ดูมึงจี๋จ๋ากับส้มจี๊ดมากเลยนะ”
เออดิ! ก็มึงมันพึ่งพาไม่ได้ไง ไม่เคยจะสนับสนุนกูเลย คอยแต่จะเตะตัดขาเจาะยางกูตลอด ไอ้ตะปูขึ้นสนิมเอ๊ยยย
“ทำไมมึงหึงเหรอ?”
“…”
“หรือว่ามึง…มึงแอบชอบกูเหรอ?”
อุ้ยว้าย! ไม่ได้นะเพื่อนบาส!! กูคิดกับมึงแค่เพื่อน มึงจะเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อไม่ได้นะ
“…เฮ้อ!!!!! วันหลังก็ไปหาหมอมั่งนะมึงอ่ะ”
“ไปไมอ่ะ กูยังไม่ต้องฉีดโบท็อกหรอกมั้งหน้ากูยังตึงอยู่เลย”
“…เปล่า…ให้ไปรับยา”
“ยาอะไร?”
ยาถ่ายพยาธิ? คงไม่ใช่ แต่ที่โรงพยาบาลก็ยังไม่มียาลดความหล่อนะครับ
“เชิญรับยาช่องสองค่ะ เผื่ออาการมึงจะทุเลาลงบ้าง”
“บ้า! กูไม่ได้เป็นโรคมะเร็ง”
“…พอเถ๊อะ!!! คุยกับมึงเหมือนจะทำให้กูเป็นบ้าแทน”
“เฮ้ย! งั้นไปโรงบาลกัน กูพาไปรับยา”
“ไอ้สัดหมอก!!!”
“เออ!กูล้อเล่น…ว่าแต่คณะมึงซ้อมรับปริญญาวันไหน?”
“ต้นเดือนหน้า น่าจะวันที่ 7”
“อ่อ…ของกูวันที่ 8 เร็วเนอะ จะรับปริญญาแล้ว กูไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะเรียนจบแล้ว”
“เออ กูก็คิดเหมือนกัน”
“เออๆ จริง ตอนปีแรกๆมึงยังบ่นว่าจะตกไบโออยู่เลย”
“…กูหมายถึงมึงอ่ะ ไม่น่าเชื่อว่ามึงจะเรียนจบ คิดว่าจะโดนกระทืบตายก่อนซะอีก”
“ไอ้เพื่อนเลว! ไอ้หอยหลอด!! กูหล่อขนาดนี้ก็ต้องเรียนจบอยู่แล้ว”
   หลังจากจบสงครามปัญญาอ่อนกับไอ้บาสผมก็มานอนผึ่งพุงที่เตียงแทน
Rrrrrrrr!!
ว้าวๆท่านรองโทรมา ปกติผมต้องโทรไปตลอดเลยนะ วันนี้มาแปลกหรือว่าท่านเขาท้องผูกขี้ไม่ออกกันแน่
“ครับท่านรอง?”
“เมื่อไรคุณจะเลิกเรียกผมแบบนี้ซักที”
เอ๊ะ! ท่านเขาไปกินรังแตนที่ไหนมารึเปล่า ? ทำไมเสียงเข้มยิงกว่ากาแฟดำอีก ผมทำผิดอะไรอี๊กกก
“เอ่อ…ผมก็เรียกท่านรองปกตินี่ครับ”
ลองคุยแบบคนปกติเขาคุยกันก่อนดีกว่าครับ
“…ช่างเถอะ คุณทำอะไรอยู่?”
“กำลังจะนอนครับ”
“อืม…อยากเจอคุณจัง”
วันนี้ท่านเขามาแปลกจริงๆ!! อยากเจอผม? ฝนฟ้าทำท่าจะแล้ง แต่ผมก็แอบดีใจนะ
“อ่า…ครับ เหมือนกันครับ วันเสาร์หน้าว่างมั้ยครับ”
“จะชวนผมไปไหนอีกแล้วเหรอ ?”
“เอ่อ…ครับ…ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร”
“ไปสิครับ ผมอยากไป เดี๋ยวผมไปรับนะ”
“ได้ครับ แล้วก็…เดือนหน้าผมรับปริญญา ท่านรองจะ…”
“เหรอ คุณอยากได้อะไรมั้ย”
“ม…ไม่ครับ แค่อยากให้ท่านรองไป”
“ได้สิ แล้วหลังจากรับปริญญาคุณจะทำยังไงต่อ”
“ก็หางานสิครับ”
“เหรอ…อืม”
ความสัมพันธ์ของผมกับท่านรองแทบจะไม่คืบหน้า มันดูเหมือนคนที่เป็นเพื่อนกันคุยกันเฉยๆ ไม่รู้สึกเลยว่าเป็นคนที่กำลังจีบกัน ผมก็รู้สึกท้อใจเหมือนกันนะ หรือว่าจริงๆแล้วท่านรองแค่อยากได้เพื่อนคุยมากกว่า?
“กูชักจะเริ่มท้อแล้วว่ะ”
“เรื่องอะไรของมึงอี๊กก”
“ก็เรื่องจีบท่านรองไง”
“…เขาแตกต่างกับเราแล้วเขาเป็นผู้ใหญ่ ความคิดอะไรๆก็คงไม่เหมือนเรา”
“คงจะจริง ดูเขาใจเย็นเกินไป กูไม่รู้จะทำยังไงต่อแล้ว”
“…นานๆทีมึงจะจริงจังนะ ดูเหมือนผู้เหมือนคนขึ้นมาจริงๆ”
อ้าว! ไอ้เวรนี่ เมื่อก่อนกูดูไม่เหมือนคนเลยรึไงถึงเพิ่งมาเหมือนเอาตอนนี้เหรอ???
และแล้ววันเสาร์ก็มาถึงอย่างรวดเร็ว วันนี้ผมไม่ได้พิถีพิถันอะไรมาก เลือกเสื้อผ้าง่ายๆ อย่างเสื้อยืด กางเกงขาสั้นธรรมดา คีบอีแตะแม่งเลย ประชดประชันท่านรองที่คราวก่อนแต่งตัวเหมือนจะไปวิ่งเป็นเพื่อนกับน้องเหร้ที่สวนลุม
แต่!!! วันนี้ท่านรองเขามาแปลก ใส่เสื้อยืดสวมทับด้วยเสื้อยีนส์เหมือนนายแบบโฆษณาน้ำดื่มยี่ห้อดังที่ผมไม่ชอบดื่มเลยแต่โคตรเท่อะ ดูดีมีชาติตะกูลแต่ดูกูนี่!!! วิ่งหน้าตั้งลงมาจากหอด้วยสภาพผมเผ้ากระเซิงกระเซิงเนื่องจากตื่นสาย แล้วไอ้บาสยังเสือกมายืมห้องส้วมขี้อีก ช้างดาวคู่ใจก็เสือกหลวม แต่ไม่อยากจะคุยช้างดาวของผมเป็นแบบพิเศษที่คนคูลๆเท่านั้นที่จะเลือกใส่ นั่นคือ!!! ช้างดาวสีดำ แท้รึเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าราคา 85 บาท ซื้อข้าวที่มอผมได้เกือบ 3 จานเชียวนะ
“…คุณหวีผมก่อนมั้ย?”
ท่านรองทักทายเช้านี้ด้วยความสดใส? พร้อมกับส่งหวีสีดำเรียบๆมาให้ผม หลังจากที่ผมยังไม่หายหอบแดก ไม่รู้ผมจะรีบทำไม ท่านรองเขาก็รอผมอยู่ดีนั่นแหละ แต่ที่ตื่นเต้นจนเกือบลืมหายใจ เขร้!!! ท่านรองเขาพกหวีด้วยครับ งงเด้!! ปกติพกมั้ย???
“เอ่อ…ไม่เป็นไรครับ”
ผมใช้มือปาดไปปาดมาบนหัวน้อยๆของผม คงพอดูเหมือนผู้เหมือนคนขึ้นมาหน่อย แต่เอ…รู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยโดนไอ้บาสด่าด้วยคำๆนี้ แต่ช่างมันเถอะครับ
“แล้ววันนี้คุณจะพาผมไปไหน?”
“สวนสนุกครับ”
“ห๊ะ!!!”
ท่านรองเหยียบเบรคจนหัวผมเกือบทิ่มไปโดนคอนโซลหน้ารถ เกิดผมดั้งหักฟันหลอท่านจะรับผิดชอบยังไงไม่ทราบ??
“ค…คุณจะพาไปที่ไหนนะ???”
 “…ส…สวนสนุกครับ”
ถามซะเสียงสูง หน้าตาตื่นยังกะเด็กน้อยกำลังถูกพาไปฉีดยา โถๆน่าสงสาร หรือว่าผมจะสงสารตัวเองดี จะโดนงับหัวรึเปล่าเนี่ย แฮร่!!!
“ร…เหรอ”
“หรือท่านรองไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรครับ แต่ช่วยกลับรถไปส่งผมที่หอหน่อย”
ผมนี่ก็มีมารยาสามร้อยเล่มเกวียนเหมือนกันนะ ถ้าท่านรองไม่ไปผมงอนแน่ ก็ผมอยากนั่งม้าหมุนอ่ะ ตอนเด็กๆเคยนั่ง พอโตมาชวนเพื่อนมาเที่ยว ไม่มีใครยอมนั่งกับผมซักคน แถมยังหาว่าผมปัญญาอ่อนอีก
“…”
ผมแอบเหลืบไปมองท่านรอง ท่านเขาทำหน้าเหมือนกำลังถูกจับฉีดยาที่ตูดแล้ว ผมคงต้องทำใจ เดี๋ยวท่านรองคงเลี้ยวรถพาผมกลับหอแน่นอนเลย
“ว่ายังไงครับ?? ถ้าไม่ไปก็รบกวนท่านรองกลับไปส่งก็แล้วกัน…”
ทำเสียงผิดหวังได้ตอแหลเหมือนที่ไอ้บาสมันชอบว่าบ่อยๆได้เนียนจริงๆผม รางวัลออสการ์ปีนี้ต้องเป็นของผมแน่ๆ
“ไปก็ได้ ตามใจคุณก็แล้วกัน”
ผิดคาด!! ท่านรองขับรถต่อไปยังสวนสนุกชื่อดังที่ผมบอกชื่อ ท่านเขาตามใจผมแหละ เดี๋ยวผมจะให้รางวัลเป็นลูกอมรสบ๊วยที่ผมชอบกินเม็ดนึงก็ได้พอดีผมพกมาด้วย
“ขอบคุณครับ ท่านรองน่ารักที่สุดเลย”
   ตอแหลที่สอง ส่งรอยยิ้มอย่างนางงามที่ได้รางวัลชนะเลิศไปให้ท่านเขาเป็นรางวัลก่อนเลย
“อืม ไม่เป็นไร”
แต่แพ้รอยยิ้มท่านรองที่ส่งกลับมา อ๊ออก!! ผมอยากจะสลบตาย ท่านรองยิ้มหวานฟันขาวจนสามารถเป็นพรีเซนเตอร์โฆษณายาสีฟันได้เลยนะครับ
   รู้สึกว่าวันนี้โชคชะตาและฝนฟ้าช่างเป็นใจ เมื่อวานฝนยังตกจนน้ำเกือบจะท่วม ผมเลยกังวลว่าจะไปเที่ยวไม่ได้ซะแล้ว แต่วันนี้อากาศช่างสดใสเวลา 10 โมง ร้อนยังกะเที่ยงวัน พอลงจากรถเหงื่อก็เริ่มออกตามรักแร้ซะแล้ว
“เดี๋ยวผมไปซื้อบัตร ท่ารองไปนั่งรอก่อนนะครับ”
ผมชี้ไปที่เก้าอี้ที่มีไว้สำหรับนั่งรอ แต่มีกระถางดอกไม้ตั้งอยู่เต็มไปหมด พอเวลาท่านรองไปนั่งก็เหมือนกับน้องไซขนาดยักษ์ไปนั่งอยู่กลางดงดอกไม้หลากสีเข้ากันฉิบหาย หลังจากซื้อตั๋ว ผมก็เดินไปหาท่านรองที่นั่งรออยู่ รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวดูเปลี่ยนไป ผมมองไปที่ท่านรองที่กำลังนั่งอยู่ ท่านเขาดูดีมากอ่ะ มีคนแต่งตัวมาสคอตยื่นลูกโป่งสีชมพูให้ท่านรอง ผมรีบหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ทันที เขารับมาอย่างงงๆ ผมแอบขำ ดูไม่เข้ากับหน้าท่านรองเลย  แล้วก็แอบเห็นสาวๆหลายคนกำลังถ่ายรูปท่านรองอยู่เหมือนกัน ผมรีบเดินไปลากท่านเขาออกมาเลยครับ หวงอ่ะ ผมถ่ายรูปท่านเขาได้คนเดียวเท่านั้น!!
“เป็นอะไรรึเปล่าคุณ”
“เปล่าครับ”
   ท่านรองเขายกลูกโป่งสีชมพูสดใสให้กับเด็กน้อยที่เดินผ่านมาพอดี แต่ดูแล้วเด็กน้อยคนนั้นจะกลัวท่านรองนะครับ รีบรับแล้ววิ่งหนีไปเลย ผมเลยแอบขำเบาๆกลัวท่านเขาจะได้ยินแล้วโบกหัวผมให้เป็นรางวัล
ผมลากท่านรองไปที่มุมรถโกคาร์ท ท่านรองเขาก็ยอมเล่นด้วยนะ เราเลยแข่งกันตกลงกันว่าใครแพ้ต้องเลี้ยงข้าวกลางวัน ปรากฎว่าเป็นไปตามคาด ผมแพ้!! แต่ก็เตรียมใจไว้แล้ว สรุปว่ามื้อกลางวันผมต้องเป็นเจ้ามือ
   แล้วเราก็เดินดูบ้านยักษ์ นั่งเคเบิ้ลคาร์ พร้อมกับเซลฟี่มุมสูงสองสามแชะ ผมเลือกที่จะไม่เล่นเครื่องเล่นที่เล่นแล้วเวียนหัว เพราะอะไรน่ะเหรอ? กลัวเมาเครื่องเล่นแล้วอ้วก เพราะมันทำให้คนคูลๆอย่างผมหมดหล่อไง ฉลาดมั้ยล่ะ? แต่อยากจะไปขอลดราคาค่าตั๋วเหลือเกิน ไม่ค่อยคุ้มเลยอ่ะ หลังจากนั้นแล้วก็ไปหาข้าวกลางวันกินกัน วางแผนไว้ว่าช่วงบ่ายจะเข้าบ้านผีสิง เผื่อท่านรองเขากลัวผีแล้วกระโดดมาเกาะผมบ้าง คงได้กำไรไม่น้อย อิอิ…
“คุณจะกินอะไรเดี๋ยวผมไปซื้อ คุณไปจองโต๊ะก่อน”
“ท่านรองไปจองโต๊ะเถอะ เดี๋ยวผมไปซื้อเองครับ”
“…เอาอย่างนั้นก็ได้”
   ผมเลือกซื้อหลายอย่าง เอาที่ผมอยากกินทั้งนั้นเลย ไหนๆก็เป็นเจ้ามือ ก็ต้องเลือกที่เจ้ามือกินได้สิครับ ซื้อมาทั้งก๋วยเตี๋ยว ข้าวหมูแดง ข้าวมันไก่ ไก่ทอด เลยต้องวิ่งไปวิ่งมาสองรอบ
“คุณจะกินหมดเหรอ”
“หมดสิครับ แค่นี้สบายมาก”
แล้วทั้งผมและท่านรองก็จัดการทุกอย่างตรงหน้าจนหมด
“เวลาคุณกินแล้วดูคุณมีความสุขดีนะ”
“…ครับ”
มันหมายถึงอะไรครับ หมายถึงผมห่วงแดก สนใจแต่เรื่องแดก อะไรงี้เหรอครับ ความหล่อลดลง 0.14 เท่าเลย
หลังจากกินข้าวเสร็จเราก็เดินพักผ่อนไปเรื่อยๆ แวะถ่ายรูปบ้างเป็นครั้งคราว
“ตอนแรกที่คุณบอกว่าจะมาสวนสนุกผมตกใจมากเลยนะ”
“อ่า…ครับ ตอนแรกผมก็คิดว่าท่ารองจะไม่อยากมา”
“อืม ก็ไม่หรอก ผม…ไปที่ไหนก็ได้ที่มีคุณไปด้วย…”
อุ้ย รู้สึกเขินนิดๆ แต่ไม่แสดงออก
“ค…ครับ”
“แล้วคุณรับปริญญาวันไหน?”
“อ่อ วันที่ 11 ครับ”
ผมซ้อมใหญ่วันที่ 8 แล้วรับจริงวันที่ 11 ครับ
“อืม…เวลาไหนครับ”
“ช่วงบ่ายครับ”
เย้ยยยย!! ลืมไปวันที่ 11 มันเป็นวันอังคาร ท่านรองต้องไปทำงาน ไปร่วมงานรับปริญญากับผมไม่ได้ ผมลืมสนิท เซงเลยอ่ะ
“เอ่อ…ผมลืมไปมันเป็นวันอังคาร ท่านรองคงไปร่วมไม่ได้”
“อืม…ไปได้สิ ผมลาครึ่งวันก็ได้”
“จริงเหรอครับ?”
ดีใจออกนอกหน้ามากอ่ะผม ท่านรองเขายอมลางานเพื่อไปงานรับปริญญาผม ดีใจอย่างสุดซึ้ง ขอบคุณกำนันหมานที่ทำให้ผมเกิดมาหน้าตาดีขนาดนี้??
หลังจากนั้นเราก็มานั่งม้าหมุน ที่นั่งอ่ะผมคนเดียวนะ ท่านเขาไม่เอาด้วย กลายเป็นว่าผมต้องมานั่งหน้าเจื่อนอยู่คนเดียว เพราะมีแต่เด็กๆนั่งกันเต็มไปหมด มีแต่ผมคนเดียวที่ดูเหมือนเด็กโข่งกำลังนั่งม้าหมุนอยู่ เริมอับอายหน่อยๆเลยนั่งแค่รอบเดียว
 “เมื่อกี๊ท่านรองทำไมไม่ยอมนั่งกับผม?”
ผมถามหลังจากลงมาจากม้าหมุน มีเด็กน้อยคนนึงลงไม่ได้ผมเลยช่วยอุ้มลงก่อนที่แม่ของน้องจะเดินมาถึง แม่ของน้องขอบคุณผมใหญ่เลย รู้สึกว่าผมก็เป็นเด็กโข่งที่พอจะมีประโยชน์อยู่บ้างนะ
“…คุณลองนึกภาพผมขึ้นไปนั่งบนม้าหมุนนะ”
“…”
“คุณคิดว่ามันจะเป็นยังไง”
“ฮ่าๆๆๆ…จริงครับ”
นึกภาพไม่ออกเลย ผมเห็นแค่ว่ามันเป็นภาพที่เซ็นเซอร์ที่ลางๆเท่านั้นเองครับ
“คุณอยากไปไหนต่อล่ะ”
“อืม”
“เข้าบ้านผีสิงกันเถอะครับ”
“…เอาสิ”
ผมว่าอันนี้น่าจะเหมาะกับท่านรองมากกว่าม้าหมุนเป็นไหนๆ บรรยากาศบ้านผีสิง มืดๆทึมๆ แทบจะมองไม่เห็นทาง ผมเลยแอบเนียนเกาะแขนท่านรองเขาแน่นๆเพราะกลัวหลง…ผมโกหก!! จริงๆแล้วอยากหลอกแต๊ะอั๋งท่านเขาเฉยๆ
“คุณกลัวเหรอ?”
“ป…เปล่าครับ”
เสียงผมสั่นเลย เนียนมั้ยล่ะครับ?? เปล่าเลย… จริงๆแล้วผมโคตรกลัวอ่ะ ไม่รู้ว่าอะไรจะโผล่ออกมาบ้าง ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ ตอนแรกก็เขินๆที่ท่านรองเขากุมมือผมไว้ หลังๆมีความกลัวเข้ามาแทก เหงื่อออกที่มือจนชื้น ท่านรองเขาต้องรู้แน่เลยว่าผมกลัวจริงจังขนาดนี้
“เหรอ แต่มือคุณเหงื่ออกมากเลยนะ”
“ร…เหรอครับ อากาศร้อนมั้งครับ”
หมดเลยความคูลที่สั่งสมมาตลอดหลายปี มาหดหายเอาตอนเดทกับท่านรองทุกที่สิน่า ไว้อาลัยให้ตัวเองแป๊บ
“ถ้ากลัวจับมือผมแน่นๆก็แล้วกัน”
“ครับ…เฮ้ย!! ผมไม่ได้กลั๊ว!!”
“หึหึ”
ผมชักจะเกลียดๆเสียงหัวเราะของท่านรองเขาซะแล้วนะ ดูเหมือนการหัวเราะเยาะยังไงก็ไม่รู้
“ว๊ากกกกกกก”
มีผีใส่ชุดขาวมีเลือดปลอมเต็มหน้ากระโดดมาทางผมพอดี เลยหลุดร้องกรี๊ด ไป 1 ea ยังดีไม่ได้กระโดดเกาะท่านรองเขา
“หมอก…กลัวมากเหรอ?”
ท่านรองเขาลูบหัวเบาๆ อร่อกก ตายอย่างสงบศพสีชมพู บรรยากาศมืดๆทึมๆ ยืนซบที่ไหล่กว้างโดยมีมือหนาๆของท่านรองลูบหัวเบาๆ ยืนอยู่ข้างๆผีชุดขาวเลือดสาดเต็มตัว โคตรโรแมนติก ถึงจะอับอายที่หลุดร้องกรี๊ดแต่โคตรคุ้มเลยครับ ฮิๆ
“เปล่าครับ…”
ผมเลยเนียนๆแอบซุกที่อกกว้างของท่านรอง ยังดีไม่มีใครเดินตามมา ผมเลยได้โอกาสลวนลามท่านเขาได้นานพอสมควร
“ผม…จูบได้รึเปล่า?”
หืมมมมม?? ผมหูเพี้ยนรึเปล่า เสียงท่านรองกระซิบถามผม? ว่าจูบผมได้มั้ย?? จริงดิ??????
“อ…อะไรนะครับ?”
มือท่านรองอีกข้างค่อยๆเชยคางผมขึ้นมา แล้วท่านเขาก็ก้มหน้าลงมา ริมฝีปากของเราสัมผัสกันเบาๆ ท่านรองไม่ได้จาบจ้วงอะไร แต่เป็นจูบที่สูบพลังของผมพอสมควร
“วันนี้ปั๊กน้อยน่ารักมาก ขอบคุณที่พาผมมาสวนสนุก”
“ท…ท่านรอง”
ผมเอ่ยเสียงแผ่วเบา ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเขินอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย จูบแรกของเราผมยังจำได้ ไม่ได้ทำให้ใจสั่นขนาดนี้เลย โอ้ยๆเขินจนตัวบิด หน้าของผมร้อนผ่าวเลย ตอนแรกผมคิดว่าหน้าของผมค่อนข้างหน้านะ แต่ตอนนี้รู้สึกว่าบางลงอย่างเห็นได้ชัดเลย

จบตอนที่ 17

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:  o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 17 22/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 22-08-2020 15:16:14
 :pighaun: :ling1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 17 22/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 22-08-2020 15:26:10
 :laugh: :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 17 22/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 22-08-2020 19:16:05
 :impress3:   :impress3:   :impress3:   :impress3:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 17 22/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 23-08-2020 02:46:28
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 17 22/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 23-08-2020 10:49:46
 :-[ :mew3:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 17 22/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 25-08-2020 15:19:55
เหมือนจะมาม่า ไม่เหมาะกับน้องเลย
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 17 22/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 26-08-2020 18:07:23
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 18

    ผมเผลอจูบปั๊กน้อยเป็นครั้งที่สองแล้ว น้องทำหน้าหน้าอึ้งๆ งงๆ แต่ไม่ได้ปฏิเสธหรือวิ่งหนีเหมือนคราวก่อน แถมยังจูบตอบผมอีกต่างหาก ผมควรจะดีใจใช่มั้ย? แต่มันมีความรู้สึกผิดหน่อยๆ ที่ยับยั้งอารมณ์ตัวเองไม่ได้เมื่อเห็นเจ้าปั๊กน้อยยิ้มหัวเราะเพราะสนุกสนาน ยิ้มอารมณ์ดีเพราะได้กินของที่ตัวเองชอบหรือยิ้มให้ผมเวลาเราสบตากัน ผมคงเป็นผู้ใหญ่ที่เห็นแก่ตัวจริงๆ
   ผมปล่อยเจ้าปั๊กน้อยเป็นอิสระ เราเดินออกมาจากบ้านผีสิง เมื่ออยู่ด้านนอกผมจึงสังเกตุเห็นว่าเจ้าปั๊กน้อยหน้าแดงมาก มันลามไปยันหูขาวๆนั่นเลย
“ปั๊กน้อยไม่สบายรึเปล่าครับ?”
ผมค่อยๆใช้มือแตะหน้าผากน้องดู เผื่อว่าตัวร้อนจะได้ไปหาหมอ
“ผมไม่เป็นไร แค่…เขิน…ครับ”
“…”
“แต่ท่านรองก็หน้าแดงๆนะครับ เขินเหรอครับ? อิอิ…”
“…ครับ”
แต่ผมก็ยังยืนยันคำเดิม คือผมจะไม่ขอโทษที่ผมจูบเจ้าปั๊กน้อยไปนั่นเพราะผมตั้งใจทำจริงๆ
“โกรธผมรึเปล่า? ที่ผมเอ่อ…จูบคุณ”
“ไม่โกรธครับ แต่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว…คราวหน้าผมขอเป็นคนเริ่มเองนะครับ?”
“…หึหึ…ผมไม่เคยชนะปั๊กน้อยได้เลย”
“ครับ?”
“เปล่า แล้วคุณอยากไปเล่นอะไรต่อมั้ย? หรือว่าจะกลับเลย?”
“เอ่อ…ผมอยากปั่นจักรยานน้ำก่อนครับ แล้วค่อยกลับ”
“อืม…ไปสิ”
   วันนี้ท่านรองเขาตามใจผมตลอดเลย แต่เมื่อกี๊ตกใจนิดหน่อยที่ถูกจูบ แต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจนะ แค่เพียงคิดไว้ว่าคราวหน้า…ผมจะเป็นคนเริ่มเองต่างหาก ผมเป็นคนจีบนะครับ เรื่องอย่างนี้ผมก็ต้องเป็นคนเริ่มก่อนสิครับ
   จักรยานน้ำมีไว้สำหรับปั่นเล่นในทะเลสาบที่ค่อนข้างกว้าง ถ้าได้นั่งปั่นกับแฟนคงจะรู้สึกฟินดี ผมจึงเลือกเล่นไอ้เจ้านี้เป็นลำดับสุดท้ายก่อนกลับ เพราะจะได้เก็บความทรงจำดีๆนี้ไว้ เพราะผมรู้สึกว่าเดทครั้งนี้ได้อะไรมากกว่าที่คิดไว้ซะอีก เหมือนการจีบท่านรองเข้าใกล้ความสำเร็จเข้ามาอีกหนึ่งขั้นแล้วครับ แต่เมื่อกี๊ผมเห็นน้องเหร้เดินไปเดินมาอยู่แถวๆทะเลสาบนะครับ หรือว่าผมตาฝาด? แต่ไม่เป็นไรครับแม้แต่น้องเหร้ก็ขัดขวางการเดทครั้งนี้ของผมไม่ได้!!!
“หลังจากรับปริญญาคุณบอกว่าจะหางาน ผมถามได้มั้ยว่าคุณจะไปหางานที่ไหน”
“ครับ จริงๆแล้ว Sup มายด์ก็เสนอให้ผมกลับไปทำงานที่โรงงานครับ”
“เหรอ แล้วคุณตัดสินใจรึยัง?”
“…ยังครับ ผมอยากจะลองไปสัมภาษณ์ที่อื่นก่อน”
“แต่ผมอยากให้คุณกลับไปทำที่โรงงานนะ”
“…ทำไมล่ะครับ”
“ก็…จะได้อยู่ใกล้ๆผมไง”
ใจผมเต้นแรงขึ้นมาทันที ผมไม่ได้เป็นโรคหัวใจแน่ๆ ผมรู้ดี เวลาที่ท่านเขาพูดอะไรน้ำเน่าๆนี่ยังอุตส่าห์ทำหน้านิ่งๆได้อีกนะครับ บางทีความหน้าด้านของผมมันก็ต้านทานไม่ไหวเหมือนกัน รู้สึกเขินขึ้นมาหน่อยๆ
“…ท่านรองอ่ะ ทำผมเขินอีกแล้ว ปกติผมไม่ได้เขินง่ายขนาดนี้นะครับ”
“…เหรอ อืม…ผมพูดเองยังเขินเองเลย”
แต่ก็จริงครับ หน้าท่านเขาเริ่มแดงๆ คงไม่ได้เป็นไข้หรอกมั้ง
“หลังจากรับปริญญาผมขอไปเที่ยวบ้านท่านรองได้มั้ยครับ?”
 “ฮ่าๆๆๆ”
แล้วท่านรองก็ปล่อยก๊ากกก จนนกที่บินมาเกาะบนหลังคาจักรยานน้ำตกใจบินหนีไปหมดเลย
“มีอะไรครับ มันแปลกประหลาดมากเหรอครับที่ผมอยากไปเที่ยวบ้านท่านรอง?”
ท่านรองบางทีก็แปลกๆนะครับ เพราะบางทีก็ทำตัวน่ารัก แต่บางทีเอ่อ…ขอโทษนะครับ ถ้าเป็นไอ้บาสผมอยากจะบอกว่า ‘น่าถีบมากครับ’
“เปล่าๆ ผมไม่ได้หัวเราะเยาะคุณนะ แค่รู้สึกว่าผมสู้คุณไม่ได้จริงๆ”
“ห๊ะ!! ยังไงครับ?”
ท่านทำผมงงอีกแล้วนะครับ
“อืม…ก็ไอ้พลมันเคยพูดว่าผมชักช้าเหมือนเต่า คงไม่ทันคนที่จ้องจะคาบคุณไปกิน”
“…”
เห็นผมเป็นอะไรครับ จะมีคนคาบผมไปกิน ผมไม่ใช่ไก่นะครับจะได้ถูกคาบไปแดกในน้ำ
“ก็จริงอย่างที่ไอ้พลพูด คุณอาจจะมองว่าผมเป็นผู้ใหญ่ที่ขี้ขลาดก็ได้”
“ไม่เลยครับ ตอนแรกๆผมยกให้ท่านรองเป็นผู้ชายที่หล่อแล้วก็เท่กว่าผมคนแรกเลยนะครับ”
“…เหรอครับ?”
ท่านเขายิ้มหวานมาให้ หน้าผมที่ว่าหนาๆก็ยังแทบละลายลงทะเลสาบไปนอนเป็นเพื่อนกับน้องเหร้เลยครับ
“…”
   ท่านรองมาส่งผมที่หอ หมาที่เฝ้าหน้าหอเห่ากันให้ระงมเลย คงเพราะพวกมันจำหน้าผมไม่ได้ล่ะสิ เพราะว่าอะไรเหรอครับ? หน้าผมตอนนี้บานยิ่งกว่าจานดาวเทียมต่อกันสามอันซะอีก รู้สึกว่าโลกใบนี้เป็นสีชมพู สดใสยิ่งกว่ามีพระอาทิตย์สามดวงอีกครับ
ว่าแล้วก็แวะอวดไอ้บาสมันซักหน่อย ถ้าไม่ได้ระบายเดี๋ยวอกแตกตาย ถ้าโลกใบนี้หมดคนหน้าตาดีลงไปอีกคน หลายๆคนคงจะเสียใจแย่เลย
‘ก๊อกกกๆแก๊กกกๆก๊อกกกๆแก๊กกกๆ’
“เคาะอะไรของมึงนักหนา?”
“กูกลัวมึงกำลังขี้อยู่แล้วไม่ได้ยินเสียงกูเคาะ”
“…จะเข้ามาได้มั้ยนั่น?”
“หืมทำไมอ่ะ? หรือว่าห้องมึงมียันต์กันผีเหรอ?”
“…กูไม่กล้าตบมุกมึงต่อเลย”
“เชี่ย!!! ไม่ช่วยกูทำมาหากินเลย แล้วทำไมมึงคิดว่ากูจะเข้าไปไม่ได้?”
“ก็หน้ามึงบานเท่ายานมนุษย์ต่างดาวแล้ว”
โห!!!! ล้ำยุคกว่าจานดาวเทียมอีก เท่อ่ะ
“ม…มึงดูออกเหรอ??”
“ก็หน้ามึงมันบานแล้วก็ตอแหลขนาดนั้น ไปเจออะไรดีๆมาหรือท่านรองเขาจูบมึงเข้ารึไง?”
“เฮ้ย!ทำไมมึงรู้ ไอ้บาสยานทิพย์ โคตรเจ๋ง งวดหน้าออกเลขอะไร”
“…สัด เข้ามาอย่าลีลา กูตากผ้าอยู่”
แล้วผมก็มานั่งแหมะอยู่ที่โต๊ะญี่ปุ่นรูปสามสาวพาวเวอร์พัฟเกิร์ลของไอ้บาสมัน ตอนซื้อมึงได้คิดมั้ย กูถามจริง?
ไอ้บาสมันก็เดินไปตากผ้าต่อที่ระเบียงต่อ
“แล้ววันนี้มึงไม่ไปไหนเหรอ?”
“ไม่อ่ะ กูขี้เกียจ พรุ่งนี้ส้มจี๊ดก็ให้ไปช่วยถือของที่ห้าง มึงมีอะไรจะเล่าก็พูดเร็วๆ”
“เร่งกูจริง กูกำลังเขินอยู่”
“ยางอายบนหน้ามึงมันยังหลงเหลืออีกเหรอวะ?”
“สัด หน้ากูออกจะบาง ขนาดสิวยังไม่กล้าขึ้นเลย”
“ลีลานะมึง ถ้าไม่เล่ากูจะนอนแล้ว”
“เออ กูเล่าๆ”
แล้วผมก็เริ่มบรรยายตั้งแต่ท่านรองมาจอดรอที่หน้าหอ ตอนที่ยืนจูบกันในบ้านผีสิงที่โคตรโรแมนติกเลือดหยดติ๋งๆ จนกระทั่งท่านรองมาส่งที่หอเลยครับ ละเอียดยิบเหมือนแป้งเด็กแคร์ที่ผมชอบทาเลย
“มึงก็เล่าละเอียดจนกูแทบจะนึกภาพออกเลย”
“เออดิ ก็กูอยากให้มึงรู้ไง”
“เท่าที่ฟัง ท่านรองเขาก็ชอบมึงมากนะ”
“มึงรู้ได้ไง?”
กูยังไม่ค่อยแน่ใจเลย แต่วันนี้ท่านรองเขาก็ดูตามใจผมทุกอย่าง แถมยัง…จูบผมด้วย อร้ายยย!!! เขินจุง
“ก็ดูเขาตามใจมึงทุกอย่าง กูว่าเขาอาจจะแค่เก๊กๆหน่อย เพราะเขาเป็นผู้ใหญ่ๆไง ต้องรักษาภาพจน์”
“เหรอ!! ตั้งแต่รู้จักกับมึงมา…”
“ทำไม?”
“มึงพูดจามีสาระที่สุดก็วันนี้แหละ”
“… สัด กลับห้องมึงไปกูจะนอน คุยกับมึงทีไรความดันกูจะขึ้นทุกที”
เอ้า!!! มีแต่คนบอกว่าผมคุยตลก แล้วไอ้บาสมันเสือกจะความดันขึ้น แปลกประหลาดจริงๆมึงเนี่ย สงสัยมีผมนี่แหละที่ปกติที่สุดแล้ว พรุ่งนี้กลับบ้านดีกว่า กลับไปหากำนันหมานบ้าง คิดถึงเหมือนกัน อยากกินหมูทอดอ่ะ
Rrrrrr!!!
อุ้ย! ท่านรองโทรมา พึ่งจะแยกกันไม่ถึงสองชั่วโมงก็โทรมา คิดถึงผมล่ะเซ่…คงไม่ใช่หรอกครับ ผมก็มโนไปเอง
“ครับท่านรอง มีอะไรรึเปล่าครับ?”
[…เปล่า คุณจะนอนรึยัง]
“อ่า…ยังครับ ยังไม่ได้อาบน้ำเลยครับ”
[ที่คุณบอกว่า…อยากมาบ้านผม…จริงรึเปล่า?]
“จริงสิครับ ผมจะพูดเล่นทำไมหล่ะครับ ผมไปไม่ได้เหรอ?”
[เปล่า…คือ…ผมก็อยากให้คุณมา]
“ค…ครับ เอ่อ…ท่านรองครับพรุ่งนี้ผมจะกลับบ้าน”
[อืม…พรุ่งนี้ผมมีธุระไปส่งไม่ได้]
“ไม่เป็นไรครับผมกลับเองได้”
[ถึงแล้วโทรหาผมด้วยนะ อย่าขับรถเร็วแล้วก็ใส่หมวกกันน็อคด้วยผมเป็นห่วง]
“…ครับ”
[คุณอาบน้ำนอนเถอะ]
“…ครับ”
“ฝันดีครับ”
“…ครับ”
นี่กูเป็นอะไรวะครับ คือตอบได้แค่ครับๆ มีแววเชื่องเหมือนหมาในปกครองของท่านรองไปแล้ว แต่เสียงของท่านรองเขาช่างอ่อนโยน ทำให้หัวใจของผมอบอุ่นเหมือนอยู่ในเตาอบ? รู้สึกมีความสุขจนอยากแชร์ แต่ถ้าไปเคาะห้องไอ้บาสอีกก็อาจจะโดนถีบได้
“กำนันผม…กำลังมีความรัก”
“…”
“กำนันไม่ตกใจเหรอ? นี่ลูกกำลังจะมีแฟนนะ”
“…จะให้ข้าตกใจอะไร? ก็ไม่ใช่ว่าท่านรองคนที่หล่อๆแต่ไม่มีเชื้อเจ้าคนนั้นเหรอะ!”
“แล้วพ่อไม่โกรธจริงๆเหรอที่ผมเอ่อ…ชอบผู้ชายอ่ะ”
“ก็อย่างที่ข้าเคยบอก เอ็งจะรักจะชอบมันก็เรื่องของเอ็ง แค่อย่าให้ถูกจับกดก็พอ”
“…”
คงจะยากอ่ะครับกับการที่จะเป็นคนจับท่านรองเขากด ถ้าไม่โดนถีบมาก็คงโดนกระทืบตายตรงนั้นแหละครับ กำนันก็ช่างคิดได้ดูขนาดตัวผมกับท่านรองเขาซะก่อนนะครับ
“แต่จะว่าไปท่านรองของเอ็งก็ตัวใหญ่กว่าเอ็งมากนะ ข้าว่ามันคงยากอยู่ มีอะไรจะให้ข้าช่วยก็บอก”
“กำนันจะไปช่วยผมฉุดเขาเหรอ?”
“…”
“จริงดิกำนัน? เอาจริงเหรอ?”
เชร็ดดด!! เอาจริงดิพ่อผม ลูกซองในมือกำนันสั่นกันเลยทีเดียว จะไปช่วยลูกชายฉุดหนุ่มมาเป็นเมีย ทำเป็นละครหลังข่าวสมัยก่อนไปได้ แต่ผมยังไม่พร้อมเล๊ยยย! ต้องไปสร้างกระท่อมปลายสวนไว้ก่อน
 “เอ็งนี่มันลูกชายข้าจริงๆรึเปล่า? ไม่ใช่จะไปช่วยฉุด ไอ้ห่าหาคุกให้พ่อเอ็งซะแล้ว”
“อ้าวแล้วกำนันเงียบทำไมหล่ะ?”
“ที่บอกจะช่วยก็เรื่องสอนทำกับข้าวแบบแม่ศรีเรือนอะไรอย่างนั้น ไอ้ลูกหมาเอ๊ยย!”
“แล้วจะสอนทำกับข้าวไปทำไม?”
“อ้าว!! ก็เอาไว้ทำให้ผัวเอ็งกินไง เอ็งก็คิดไปซะไกลเลย”
ฉิบหาย!!! กำนันหมานนนนแห่งบ้านดอน!!! รักกูฉิบหายจะสอนลูกชายให้ทำกับข้าวให้ผัวกิน!!!
“…ครับ ขอบคุณครับกำนันสมานมากนะครับ”
“เออ ไม่เป็นไร พ่อลูกกัน”
พ่อที่เป็นมากกว่าพ่อ นั่นคือเป็นเหมือนแม่ มีความอยากสอนลูกชายให้เป็นแม่ศรีเรือน? ผมช่างโชคดีเหลือเกิน!!
“ยังมีอะไรไม่สบายใจอีกเรอะ? ยังทำหน้าเหมือนตูดอยู่เลย”
อะไร๊ คนหล่ออะไรจะหน้าเหมือนตูดได้ ว่าผมทำหน้าเหมือนปวดขี้แบบไอ้บาสว่ายังจะดีกว่า
“หิวอ่ะ อยากกินหมูทอด”
“เออ อย่างแรกที่พ่อจะสอนเอ็งก็หมูทอดสูตรเด็ดนี่ล่ะวะ”
“…”
หลังจากนั้นมหกรรมสอนลูกชายเป็นแม่ศรีเรือนก็ได้เริ่มขึ้น ผมก็ได้กินหมูทอดสูตรเด็ดฝีมือตัวเองซักที วันไหนไปเที่ยวบ้านท่านรองจะได้ไปทอดให้ท่านรองเขาชิม
ผมนอนเล่นอยู่ที่บ้านได้ 2-3 วันก็ต้องกลับหอเพราะวันรุ่งขึ้นต้องไปซ้อมรับปริญญา โดยที่คณะผมจะซ้อมรับพร้อมกับไอ้บาสแต่คนละช่วงเวลา แต่วันรับจริงคนละวันเลย
 
จบตอนที่ 18

ตอนนี้อาจจะสั้นหน่อยนะครับ พอดีไม่ค่อยสบายครับ

 :pig4: :pig4: :pig4:

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 18 26/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 26-08-2020 18:17:47
 :m25:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 18 26/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 26-08-2020 19:40:42
หายป่วยไวไวนะ
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 18 26/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 26-08-2020 21:24:51
 :o8: :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 18 26/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 26-08-2020 22:26:47
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 18 26/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 29-08-2020 15:06:09
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 19

   วันนี้เป็นวันซ้อมรับปริญญาวันแรก ผมไม่ค่อยบ้าเห่อหรอกครับ แค่ตื่นตั้งแต่ตีสี่มาอาบน้ำแต่งหล่อก็เท่านั้นเอง! หลังจากใช้เวลาแต่งหล่ออยู่สามชั่วโมงก็ได้เวลาออกเดินทางไปหาวิทยาลัย ผมกับไอ้บาสเราซ้อมกันคนละวันก็จริงแต่วันรับจริงดันรับพร้อมกันผมล่ะงง
วันนี้ไอ้บาสมันไม่มีซ้อม มันก็ยังอุตส่าห์ขับรถไปส่งที่มอ ไม่ยอมให้ผมเอาน้องฟ้าไป มันบอกว่ากลัวผมไม่หล่อ เพราะปกติก็ไม่หล่อเท่าไร ไอ้เพื่อนเลว !!ก็อย่างนี้แหละครับ คนมันขี้อิจฉาหล่อสู้ผมไม่ได้ก็ยังมาว่าผมอีก
“กูโคตรตื่นเต้นเลยว่ะ”
“…”
“ไอ้บาสมึงว่ากูหล่อยังวะ หรือว่ากูจะเซ็ตผมใหม่ดีวะ ?”
“…ดีแล้ว”
“แต่กูไม่ค่อยมั่นใจเลย”
“…พอเถ๊อะ!! รีบขึ้นรถเร็วไอ้สัด”
“เชี่ย! ทำไมมึงเร่งกูจริงวะ!”
“กูรอมึงมาสองชั่วโมงแล้วเนี่ย สัด! มาเรียกตั้งแต่แปดโมงนี่สิบโมงมึงยังไม่เสร็จอีก”
“ก็ผมกูมันเซ็ตยากอ่ะ”
“…ผมก็มีอยู่กระหย่อม ยังจะเรื่องมากอีก”
“…”
ผมคนนะเว้ย ไม่ใช่…ขน…ขนหน้าแข้ง แหมคิดอะไรกันอ่ะ
ไอ้เชี่ยบาส ไอ้เพื่อนเลว วันนี้แทนที่กูจะได้เกิด รุ่นพี่รุ่นน้องจะได้เหลียวหลังกันให้คอเคล็ดตอนกูเดินผ่าน แมวมองอาจจะมาเดินอยู่แถวนี้ก็ได้ใครจะไปรู้ ตัดกำลังกูชัดๆ
“ยังไม่ขึ้นมาอีก ทำไมมึงเรื่องมากอย่างงี้วะ”
“…เออๆ”
ขึ้นเสียงกะกูตลอด ก็กูกลัวไม่หล่ออ่ะ วันนี้พ่อกูมาด้วย กำนันหมานจะได้รู้ว่าลูกชายของตัวเองหล่อที่สุดในคณะ มันจะเป็นความภาคภูมิใจขนาดไหน กำนันจะได้มีเรื่องไปอวดกับป้าข้างบ้านได้ ว่าถึงแม้ลูกชายจะไม่ได้เกียรตินิยมแต่ก็หล่อที่สุดในคณะไง
การซ้อมผ่านไปด้วยดีซะที่ไหน เหมือนเกิดเหตุการณ์ซ้ำๆ ผมสะดุดเท้าตัวเองเกือบล้มหัวฟาดพื้นทำให้เสียขบวนทั้งแถว เลยถูกเพื่อนในภาคบ่นกระปอดกระแปดใส่มาเป็นชั่วโมง ตอนนี้พวกมันก็ยังไม่หยุดบ่น จะอะไรนักหนาเขาก็ให้ซ้อมอีกรอบแล้วไง พอตกตอนเย็นผมกลับหอพักมาด้วยความอ่อนล้าเพราะเดินทั้งวันขาแทบหลุด
Rrrrrrr!!
ท่านรองโทรมาครับ ช่างรู้ใจจริงๆ ผมกำลังจะโทรหาอยู่ทีเดียว ก็งี้แหละครับเป็นแฟนกันมันก็จะมีใจตรงกัน คิดเองก็เขินเอง อิอิ
“สวัสดีครับท่านรอง”
[สวัสดีครับ วันนี้ซ้อมเป็นยังไงบ้าง]
“เหนื่อยครับ เดินขาลากเลย”
[เหรอ ลงมาข้างล่างหน่อยสิ]
“ครับ ?”
[ผมรออยู่ข้างล่าง]
“…”
ผมรีบวิ่งลงมาข้างล่างหออย่างไม่คิดชีวิต โดยลืมคิดไปว่าตอนนี้ตัวเองแต่งตัวยังไง วิ่งลงมาถึงครึ่งทางก็เลยนึกขึ้นได้ เลยหันมามองตัวเอง เสื้อยืดคอย้วยๆที่ชอบใส่นอน กางเกงขาสั้นสีตุ่นๆ ยังดีที่ไม่ใช่บ๊อกเซ่อ รองเท้า!!! OMG!! ใส่มาคนละข้าง ช้างดาวสีดำกับกีโต้สีเหลืองอ๋อยเข้ากันฉิบหาย จะวิ่งกลับไปเปลี่ยนก็กลัวท่อนรองเขาจะรอนาน เวลาคุยกัน ท่านรองก็อย่ามามองรองเท้าผมก็แล้วกัน
‘โฮ่งๆ’
‘บ๊อกๆ’
เสียงน้องหมาทักทายท่านรองที่เปิดประตูรถแล้วเดินมาทางผม น้องหมาหลากหลายสายพันธุ์ที่ทำหน้าที่ยามหน้าหอพัก เงียบเสียงลงเมื่อผมส่งเสียงห้าม น้องๆเชื่อฟังผมนะครับเพราะสนิทกันดี บางวันผมก็แวะเอาขนมให้กินบ้าง บางวันมีลูกชิ้นมาให้บ้าง ไอ้บาสมันว่าผมว่า เพื่อนที่เป็นคนไม่มีใครคบเลยต้องมาติดสินบนหมาหน้าหอเอาเป็นเพื่อนแทน แต่ก็ยังดีกว่าไอ้บาสมันที่ไปสนิทกับหมาที่หน้ามอก็แล้วกัน
“…คุณรีบมากเหรอ?”
“ครับ?”
“ก็…รองเท้า…ใส่มาคนละข้าง…”
“…”
ท่านรองเขากลั้นขำเอาเป็นเอาตายเลย หน้าแดงหูแดงเลยทีเดียว แต่ผมไม่อายหรอก ท่านรองเวลาคุยกันก็มองหน้าสิครับ ใครใช้ให้มองรองเท้าก่อน ไม่ใช่ว่าควรจะทักทายบอกคิดถึงกันอย่างนู้อย่างนี้หรอกเหรอครับ ดันมาทักเรื่องรองเท้าเดี๋ยวผมก็งอนหรอกครับ
“เปล๊า ผมไม่ได้รีบ…ก็แบบ…แฟชั่นใหม่อ่ะครับ ที่มอเขาฮิตกัน”
ตอแหลไปก่อน เดี๋ยวไม่หล่อไม่คูล
“ฮ่าๆเหรอครับ? อืม…ปั๊กใส่อะไรมาก็น่ารักหมดแหละครับ”
“…”
ว๊อทททท!! ท่านรองเขาชมผม? ผิดปกติแล้ว วันนี้ท่านเขาตัวร้อนรึเปล่า? หรือว่ามีกล้องแอบซ่อนอยู่แถวนี้??
 “เขินรึไงคุณ?”
“เขินสิครับ ปกติท่านรองไม่ค่อยชมผมนะ”
“…เหรอ?”
ท่านเขารีบหุบยิ้มทันที ทำไมอ่ะ ก็เรื่องจริง ธรรมดาท่านเขาเคยชมผมที่ไหนล่ะ นานๆทีปีหนได้มั้ง
“แล้วท่านรองมีอะไรรึเปล่าครับ?”
“ผมมาหาไม่ได้เหรอ?”
หืม???  น้ำเสียงน้อยใจ? มาอารมณ์ไหนอี๊กก ผมเริ่มงงแล้วนะ เดี๋ยมชม เดี๋ยวงอน คิดว่าทำแล้วหล่อเหรอครับ…แต่ก็หล่ะนะ เฮ่ยยย!!! ไม่ใช่ …สงสัยเป็นอาการของพวกวัยทองครับ
“…เปล่าครับ มาหาได้หรือจะให้ผมไปหาก็ได้ครับ”
 “…หึหึ…ก็ผม..คิดถึง”
คิดถึงใคร ผมเหรอ?? เฮ้ยยย!! วันนี้ท่านเขามาแปลกจริงๆ หลากหลายอารมณ์มากอ่ะ เป็นไบโพลาร์รึเปล่าครับ?
“…เอ่อ…ท่านรองเป็นอะไรรึเปล่าครับหรือว่าไม่สบาย?”
“…ผมมาคิดดูแล้วนะปั๊กน้อย ผมปล่อยให้คุณมากเกินไปแล้ว”
“…”
“จนบางทีผม…”
“อ…อะไรเหรอครับ?”
ท่านรองโกรธผมแน่ๆ หรือว่าผมล้ำเส้นมากเกินไป เพราะว่าบางทีผมก็พูดจาตรงเกินไป ท่านรองเขาเป็นผู้ใหญ่อาจจะไม่พอใจ
“ต่อไปนี้คุณไม่ต้องจีบผมแล้วนะ”
“…”
เสียงแข็งเลย ท่านรองเขาโกรธผมจริงๆด้วยๆ คงไม่อยากจะคุยกับผมแล้วอ่ะ เศร้าจัง
“เพราะผมจะเป็นคนจีบคุณเอง”
“…เอ่อ…ยังไงนะครับ?”
ผมตามไม่ทัน สมองซีกซ้ายหยุดทำงานกะทันหัน เมมเต็มหรือว่าหน่วยประมวลผลล่มซักอย่างแหละ เพราะมันทำให้ผมคิดไม่ทันว่าท่านรองเขาหมายความว่ายังไง
“ผมบอกว่า ผมจะเป็นฝ่ายจีบปั๊กน้อยเอง”
“…”
ผมยืนตัวแข็งทื่อ เกือบหยุดหายใจ ท่านรองพูดว่าจะจีบผมเอง?
“เพราะฉะนั้นต่อไปนี้ปั๊กน้อยไม่ต้องทำอะไรเพื่อผมอีกแล้ว”
“อ่อครับ??”
ให้ผมไม่ต้องทำอะไรคือยังไงอ่ะ ให้ผมอยู่เฉยๆ?? ไม่ต้องทำอะไรเลยเหรอครับ?? งงอยู่ดี
“วันนี้ผมมีของขวัญมาให้ล่วงหน้าเพราะวันจริงผมอาจจะไปร่วมงานไม่ได้”
“…อ่อครับ”
เสียใจจัง…แต่ก็ยังดีที่ท่านเขาแวะมาหาก่อน ไม่งั้นวันงานผมคงเป็นแม่สายบัวรอเก้อ ได้ดอกไม้ซักช่อผมก็ดีใจตายแล้ว ท่านรองเปิดประตูรถ ทำท่าขยุกขยิกอยู่ซักพักก็เดินมาหาผม ไม่เห็นถืออะไรมาเลยอ่ะ จะให้ตังผมเหรอ ขอเป็นแบงค์เทาๆซักปึกนะครับ
“ปั๊กน้อยหลับตาก่อนสิ”
จะให้ตังยังจะลีลาอีกนะครับท่านเขาเนี่ย แล้วใส่ซองแล้วเหรอครับหรือจะให้ทั้งปึกเลย
แต่รู้สึกท่านรองเขาจะเข้ามาประชิดตัวยังไงไม่รู้ ที่คอรู้สึกเย็นๆอ่ะ จั๊กจี้ด้วย
“ลืมตาได้แล้วครับปั๊กน้อย”
เสียงท่านรองกระซิบอยู่ใกล้ๆหู อ๋อย!! ขนลุก เดี๋ยวน้องหมาแถวนี้ตกใจอีก ท่านรองทำอะไรไม่อายฟ้าดินเลยนะครับ
“ผมให้…ขอจองคุณไว้ก่อน”
ผมก้มมองดูสร้อยที่ท่านรองใส่ให้ มันมีแหวนติดมาด้วย มีเพชร 1 เม็ด!!! ของจริงป่ะครับ?? ไม่กล้าถามเลย
“…ห…ให้ผมเหรอครับ?”
“อืม…รอผมจีบคุณติดจะไปขอที่บ้านนะ”
“…ป…ไปขอตอนนี้เลยก็ได้ครับ…”
ผมใจง่ายไปมั้ย ก็คนมันหล่อทำยังไงก็หล่อ จะตอแหลจะใจง่ายก็หล่ออยู่ดีอ่ะครับ
“หึ…คุณรู้อะไรมั้ย?”
“ครับ??”
“เวลาคุณพูดแบบนี้…มันทำให้ผมคิดว่าตัวเองขี้ขลาดมากๆ”
“…”
“ไม่กล้าที่จะเดินหน้าจีบคุณ ทั้งที่ผมมีความรู้สึกดีๆกับคุณนานแล้ว”
“…”
“จนกระทั่งถูกไอ้พลด่าวันนั้น…”
“ครับ…”
“แล้วต่อไปนี้…”
“ครับ??”
“ผมจะเดินหน้าจีบคุณอย่างจริงจัง เตรียมใจไว้ด้วยนะเจ้าปั๊กน้อย”
ท่านรองโยกหัวผมไปมาเบาๆ มาแนวนี้ผมก็เขินจนจะละลายไปกองกับขี้หมาบนพื้นแล้ว ท่านรองโหมดรุกที่ผมเคยเห็นเป็นครั้งแรก ใจสั่นจนต้องเอามือกุมหน้าอกตัวเอง กลัวท่านเขาจะได้ยินเสียงว่าหัวใจของผมมันเต้นแรงขนาดไหน…
“…ท่านรอง…บทจะรุก…ก็ทำเอาผมตั้งตัวไม่ทันเลย”
“เหรอครับ หน้าคุณแดงมากเลยนะ”
“…ก็ผมเขิน”
“น่ารักดี”
ท่านเขาดึงผมเข้าไปกอด รู้สึกว่าตัวเองหน้าตาร้อนเห่อมากอ่ะ…เขินสัดๆไปเลยวันนี้ รู้สึกเหมือนสาวน้อยกำลังถูกไอ้หนุ่มหน้ามนขอแต่งงานยังไงก็ไม่รู้
เรากอดกันท่ามกลางน้องหมาหลากหลายสายพันธุ์ที่ยังงงๆว่าไอ้มนุษย์ พวกมึงกำลังทำอะไรกั๊นนน??
“ป…ปล่อยก่อนครับ”
“…”
“ท่านรองหลับตา แล้วก้มลงมาหน่อยครับ”
“ปั๊กน้อยจะทำอะไรเหรอ?”
“ทำตามที่ผมบอกก่อน”
ผมไม่เอาไม้หน้าสามมาตีหัวท่านหรอกน่า แค่จะตอบแทนที่วันนี้ท่านรองทำตัวน่ารักก็เท่านั้นเอง แต่ท่านเขาสูงอ่ะ ผมต้องเขย่งเท้า ทั้งที่พื้นรองเท้าเสือกสูงไม่เท่ากันอีก ก็แหงแหละก็มันคนละคู่กันนี่
ผมต้องใช้ความพยายามอย่างแสนสาหัสที่จะยื่นหน้าขึ้นไปจูบท่านรองที่ตัวสูงกว่าผมซัก 20 เซนคอยืดจนจะเป็นยีราฟที่หน้าตาดีอยู่แล้ว?  แต่ก็ยังดีที่ท่านเขากรุณาก้มหน้าลงมาให้
ผมจูบเบาๆที่มุมปากรูปกระจับของท่านรอง ท่านเขาสะดุ้งเล็กน้อยแต่ทำให้ผมรู้สึกได้ แต่กลายเป็นว่าแขนท่านรองรวบเอวผมเข้าไปประชิดตัว เรียวปากของท่านรองกลับเป็นบดเบียดริมฝีปากผมแทน
“อืม…”
เรียวปากร้อนขบคลึงเบาๆ ท่านรองค่อยๆสอดเรียวลิ้นร้อนเข้ามาในปากผม ขบเม้มเบาๆอย่างหยอกล้อ ผมก็ไม่ยอมแพ้หรอกแม้จะไม่ชำนาญเท่าท่านรองก็ตาม เราจูบกันดูดดื่มจนลืมไปว่ามีผู้ชมหน้าขนกำลังส่ายหางไปมา ตีตั๋วนอนแถวหน้าสุดเรียงรายอยู่สี่ห้าตัว
“อืม…ท…ท่านรอง”
“ครับ??”
ท่านเขายังไม่หยุดนัวเนียอยู่ที่แก้มผมเลย ตอหนวดที่เริ่มขึ้นของท่านรองถูไปมาที่แก้มทำให้รู้สึกจ๊กจี้ แต่ฟินมากขอบอก…
“พ…พอแล้วครับ”
“อืม…หน้าคุณแดง”
“ท่านรองก็เหมือนกันแหละครับ”
แล้วเราก็หัวเราะ ช่างทำไปได้นะครับเราสองคน ไม่อายฟ้าดินเลย ดีนะฝนไม่ตกไม่งั้นฟ้าผ่าตายเลย
“จริงๆแล้วผมอยากไปร่วมวันงานนะ แต่ติดประชุมไม่รู้ว่าจะเลิกกี่โมง”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ผมขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรจริงๆครับ ผมก็ได้ของขวัญล่วงหน้าแล้ว”
“อืม…ผมกลับก่อนนะ”
“ครับ…”
   ท่านรองกลับไปแล้ว อยากจะไปเล่าให้ไอ้บาสฟังใจจะขาด แต่เสือกไม่อยู่ห้อง พอไลน์ไปถามบอกว่ากำลังกินข้าวกับส้มจี๊ด ได้แต่เก็บความสุขและความโคตรฟินไว้ในใจ ไม่สามารถระบายออกมาได้ อ๊ากกก!! อกจะแตกตาย
“แล้วพ่อมึงจะมากี่โมง?”
“บ่ายๆแล้วบ้านมึงอ่ะ?”
“ก็น่าจะตอนบ่ายเหมือนกัน”
วันนี้เป็นวันที่บรรดาพ่อๆแม่ๆทั้งหลายคงภาคภูมิใจที่ลูกๆของพวกเขาเรียนจบ ได้รับปริญญาเพื่อเป็นเกียรติแก่วงศ์ตะกูล พ่อผมเคยบอกตอนก่อนเข้ามหาวิทยาลัยว่าอยากให้ผมเรียนจบได้รับปริญญาเพราะกำนันเขายังไม่เคยได้รับเลย แต่แกก็เคยเป็นเด็กช่างรักจริงมาก่อน
บรรดาว่าที่บัณฑิตและญาติๆเดินกันขวักไขว่ วันนี้อากาศร้อน ในมือของทุกคนจะมีแก้วน้ำแข็งไว้ดื่มและพัดอันเล็กเอาไว้พัด ที่หรูหน่อยก็มีพัดลมมือถือเอาไว้เพื่อบรรเทาความร้อนกันเกือบทุกคน บางคนก็แอ็คท่าถ่ายรูปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่ว่าอากาศร้อนขนาดไหน สาวๆที่เขียนขอบตาดำๆเหงื่อไคลเริ่มไหลย้อยทำให้ไอ้สีดำๆไหลลงเป็นทางที่ใบหน้า พวกเธอก็ไม่ย่อท้อไม่หวั่นไหว แอบหันไปใช้กระดาษซับหน้า ซับไปซับมาแล้วหันมามั่นหน้าถ่ายรูปได้ต่อ!! ผมล่ะนับถือพวกเธอจริงๆครับ
“ไอ้ลูกหมา!พ่ออยู่นี่เว้ย!”
เสียงกำนันหมานแห่งบ้านดอนตะโกนมาดังยิ่งกว่าติดลำโพงแปดตัว เป็นแบบนี้ตลอดพ่อผม แต่วันนี้โคตรเท่อ่ะ กำนันหมานใส่เสื้อผ้าไหมสีฟ้า แบฟ้าจ๋าๆเลย จนผมเกือบคิดไปว่ากำนันเขาจะมาร่วมพิธีงานวันแม่ซะอีก ที่สำคัญใส่ทองเส้นเท่าหัวนิ้วโป้งเหลืองอร่ามมาแต่ไกล ดูยังไงๆก็กำนันจริงๆ
“รู้แล้วกำนัน ตะโกนซะดังเชียว”
“อ้าว! ก็พ่อกลัวเอ็งไม่เห็นไง”
“…”
ไม่เห็นเลยมั้งสีเสื้ออ่ะ มองมาจากดาวอังคารก็ยังมองเห็นเลย
 “ข้ายังไม่เห็นท่านรองแฟนเอ็งเลย”
“ไม่มาหรอกวันนี้เขามีประชุม”
“เหรอ? เหอะ! แฟนรับปริญญาดันไม่มาร่วมงาน”
“…แต่เขาให้ของขวัญผมมาแล้วด้วย นี่เลย…”
อวดเลยครับสร้อยคอพร้อมแหวนที่ไอ้บาสเห็นแล้วบอกว่าเป็นสร้อยคอกับแหวนทองคำขาว ส่วนเพชรก็น่าจะเป็นเพชรแท้ด้วย พอผมได้ยินเท่านั้นแหละตาโตเลยทีเดียว เพราะของแท้ก็ต้องหลายหมื่นอยู่ พอท่านรองเขาเอาจริงนี่ยิ่งกว่าเสี่ยเปย์เด็กอีกนะครับ
“เออๆ แต่มาไม่ได้ ข้าอยากจะคุยด้วยซักหน่อย”
“…กำนันไม่ได้เอาลูกซองมาด้วยใช่มั้ย?”
ชักหวั่นๆกลัวเป็นข่าวหน้าหนึ่งโดยพาดหัวข่าวว่า ‘กำนันสมานแห่งบ้านดอนควักลูกซองออกมายิงว่าที่ลูกเขยแต่พลาดท่าเลยถูกว่าที่ลูกเคยสุดหล่อเตะคอหักดับอนาจ’ อะไรทำนองนี้อ่ะครับ
“ตลกยันวันรับปริญญาเลยนะเอ็งเนี่ย”
“ก็ลูกพ่อไงทั้งหล่อแล้วก็ตลก ใครๆก็อยากอยู่ด้วย”
 “แล้วไหนล่ะเพื่อนเอ็ง ?”
“มันก็อยู่กับครอบครัวมันสิ”
“เหรอ ก็ข้าไม่เห็น เอ็งยิ่งมีเพื่อนน้อยๆอยู่ด้วย”
“…”
พูดอะไรไม่รักษาหน้าลูกชายเลย ถึงผมจะหน้าหนาขนาดไหนก็อายเป็นนะครับ
ไอ้บาสพาครอบครัวของมันเดินมาทางนี้แล้ว ประกอบไปด้วยพี่สาวที่แก่กว่ามันเจ็ดปี อุ้มเด็กน้อยที่เป็นหลานสาวไอ้บาสมันมาด้วยแล้วก็พ่อกับแม่มัน เราถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระทึกกันหลายช็อต กำนันโม้อยู่กับพ่อแม่ไอ้บาส นี่ขนาดไม่ได้รู้จักกันมาก่อน เจอกันครั้งแรกยังฝอยได้อรรถรสขนาดนั้นเลยนะพ่อผม
“เดี๋ยวกำนันรอผมกับพ่อแม่ไอ้บาสมันก็ได้ น่าจะเสร็จสี่โมงเย็นแหละ”
“เออๆ ข้าก็เดินเล่นแถวๆนี้แหละ”
“อืม ผมไปนะ”
“เออ สู้ๆไอ้ลูกหมา มากอดที”
มาทำซึ้งอะไรตอนนี้กำนัน เกิดบ่อน้ำตาผมแตกหมดหล่อเลยนะนั่น แล้วพวกบัณฑิตก็แยกตัวออกจากครอบครัวเข้าหอประชุมเพื่อไปเตรียมตัว ผมล่ะตื่นเต้นจริงๆ ไอ้บาสก็คงรู้สึกเหมือนกัน ผมแอบเห็นมือมันสั่นๆด้วย
การประชุมวันนี้เสร็จเร็วกว่าที่คิด หรือว่าท่าทางที่ผมไม่ค่อยมีสมาธิทำให้ผู้จัดการอาวุโสแอบเห็นแล้วสั่งเลิกประชุมเร็ว อันนี้ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจ ผมรีบขับรถออกจากบริษัทตรงดิ่งไปยังมหาวิทยาลัยของเจ้าปั๊กน้อยทันที แต่รถติดนิดหน่อยทำให้ผมมาถึงช้ากว่าที่คิด ไม่รู้เจ้าปั๊กรับเสร็จรึยัง ผมเดินเข้าไปแถวๆหอประชุมก็เห็นว่าน่าจะเป็นญาติของเหล่าบัณฑิต บ้างนั่งรอ บ้างยืนรอกันอยู่เต็มบริเวณ แต่ก็ไปสะดุดกับคุณลุงคนนึงที่สวมเสื้อผ้าไหมสีฟ้าที่โคตรแจ่ม แบบฟ้าๆเลยเดินเตร็ดเตร่อยู่ข้างๆหอประชุม
“สวัสดีครับกำนัน”
“…อ้าวท่านรอง ไหนว่ามาไม่ได้ไง?”
เจ้าลูกชายตัวดีคงรายงานสถานการณ์ประจำวันให้ฟังแน่นอนถึงได้รู้ว่าผมจะมาร่วมงานไม่ได้
“พอดีผมเลิกประชุมเร็วครับ”
“อ่อ ผมกำลังอยากเจอท่านรองอยู่พอดี”
“…ครับ?”
“ผมอยากจะคุยเรื่องไอ้ลูกหมามัน”
“ครับ…ผมก็มีเรื่องอยากจะพูดเหมือนกัน”
“เชิญท่านรองก่อนเลย”
“เชิญกำนันก่อนดีกว่าครับ”
“…”
เมื่อถึงคิวผมก็ผ่านไปด้วยดี ผมกลับมานั่งที่แถวแอบเห็นเพื่อนในภาคทำท่าโล่งอก คงคิดว่าผมจะไปทำเรื่องขายขี้หน้าตอนรับล่ะสิ ไม่ได้แดกผมหร๊อก ผมมันเป็นพวกตอนซ้อมมักจะลนๆแต่พอวันจริงผมค่อนข้างจะใจเย็นนะ ผมก็เพิ่งค้นพบเมื่อไม่นานมานี้เอง
หลังจากจบพิธีก็เหมือนนกกระจอกแตกรัง บัณฑิตป้ายแดงพากันกรูออกมาจากห้องประชุม ตามหาญาติพี่น้องเพื่อมาถ่ายรูปพร้อมปริญญาบัตรที่ได้รับกันมาหมาดๆ ส่วนผมก็ได้แต่ชะเง้อมองหากำนัน เห็นละ! เสื้อที่พ่อใส่นี่มันมีประโยชน์ก็ตรงนี้เอง ฟ้ามาแต่ไกล แบบว่าฟ้าโคตรๆอ่ะ แต่เอ๊ะ!!! คนที่ใส่เสื้อเชิ๊ตสีขาวๆนั่นคุ้นๆนะ ผมเดินเข้าไปจนมองเห็นว่าคนที่ใส่เสื้อเชิ๊ตคนนั้นคือ ท่านรอง!!! ท่านเขามาได้ไงอ่ะ? แถมยืนจ้องหน้าอยู่กับพ่อผม ทำหน้าจริงจังด้วยกันทั้งคู่ ไม่ใช่ว่ากำลังจะตีกันหรอกนะ! ไหนพ่อบอกว่าตามใจผมไง แล้วทำไมทำท่าเหมือนจะตีกับแฟนผมเลยอ่ะ ช้าก่อนกำนันนนนน!!

จบตอนที่ 19

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 19 29/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 29-08-2020 15:33:10
 :fire:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 19 29/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 29-08-2020 15:46:48
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 19 29/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 29-08-2020 19:38:39
กำนัน เอาจริง
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 19 29/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 29-08-2020 21:08:32
กำนันเรียกสินสอดแพงป่าวจ๊ะ
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 19 29/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 29-08-2020 21:19:52
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 19 29/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 30-08-2020 10:15:47
 :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 19 29/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 30-08-2020 12:13:45
 o13
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 19 29/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 31-08-2020 22:08:42
 :hao7: :katai2-1: :hao7:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 19 29/08/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 05-09-2020 14:36:46
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 20

   สถาณการณ์คับขัน พ่อกับท่านรองกำลังจะตีกัน!! ผมจะทำไงดีวะ ต้องไปเรียกไอ้บาสให้มาห้ามทัพก่อน แล้วผมก็ต้องไปลากไอ้เพื่อนยากให้มาสังเกตุการณ์ด้วยกันเพราะอย่างน้อยq ไอ้บาสก็น่าจะเป็นโล่ทำให้ผมไม่ถูกลูกหลงได้!! เวลาท่านรองเขาโหด ก็ไม่มีใครห้ามได้นะครับ ผมเคยเห็นมาแล้ว
“แล้วมึงจะยืนแอบอยู่ตรงนี้อีกนานมั้ย?”
“…ก็กูกลัวอ่ะ”
กลัวโดนลูกหลง เพราะว่าท่านรองกับกำนันอาจจะสูสี พ่อผมก็ใช่ย่อย อดีตเด็กช่างนะครับเคยควงไม้หน้าสามมาแล้ว
“…มึงก็เข้าไปคุยดิ กูจะไปถ่ายรูปกับพ่อแม่กู”
“ไอ้สัด มึงไม่อยู่ช่วยกูก่อนเหรอ”
“…ปัญญาอ่อนแล้วมึง ท่านรองเขาไม่มาทำอะไรแบบนั้นหรอก”
“…ใครจะไปรู้”
“แล้วพ่อมึงเป็นนักเลงรึไง?”
ตอนนี้ไม่ แต่เมื่อก่อนอ่ะใช่! ตอนเด็กๆแม่เคยเล่าให้ฟังว่าพ่อสมัยวัยรุ่นนี่หัวโจกเลย ฟาดไม่ยั้ง ไม่หน้าสามหักกระจาย
“ม…ไม่ใช่”
“เออไปได้แล้ว เสียเวลาจริงๆ”
เดี๋ยวไอ้บาสสส มึงจะไม่ช่วยเพื่อนตัวโน้ยยๆหน่อยเหรอะ
แต่จะว่าไปพวกเขาก็ไม่ได้มีทีท่าจะตบตีกันแต่อย่างใด ผมเลยค่อยๆเดินด๊อกแด๊กเข้าไปหา ทั้งสองคนหันมามองผมแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน? เปลี่ยนโหมดโคตรไวยิ่งกว่าเดอะแฟลช
“ออกมาแล้วเรอะไอ้ลูกหมา มาๆถ่ายรูปกัน ท่านรองด้วย”
ผมยังงๆกับท่าทีของทั้งสองคน ผมเลยต้องไปไหว้วานให้น้องในภาคมาช่วยถ่ายรูปให้ แล้วพวกผมก็เดินมาสมทบกับครอบครัวไอ้บาส เราเลยได้ถ่ายรูปร่วมกันอีกหลายช็อต แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าพ่อกับท่านรองคุยอะไรกัน แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้ถามซักที
“ไอ้หนุ่มๆถ่ายรูปคู่ลูกชายลุงกับท่านรองให้หน่อย”
“…”
รุ่นน้องก็ทำหน้าที่ของมันไป พ่อผมนี่สิเหมือนผู้จัดการส่วนตัวยังไงก็ไม่รู้ จัดเสื้อผ้าหน้าผมให้ผมตลอดนอกจากเป็นกำนันแล้วยังมีอาชีพเสริมอีกด้วย
“ไอ้บาสมึงกลับเลยรึเปล่า ?”
“กลับดิ จะอยู่หาพ่อมึงเหรอ?”
“…ไอ้เชี่ยพ่อกูมา ไม่ต้องไปหา กูหมายถึงมึงจะกลับบ้านเลยมั้ย?”
“…ยังหรอก กูนัดกับส้มจี๊ดว่าจะไปฉลองกัน”
“ก้าวหน้านะมึงอ่ะ มีฉลงฉลอง”
“แล้วมึงอ่ะ”
“คงพรุ่งนี้ เดี๋ยวคืนนี้พ่อกูค้างด้วยแล้วกลับพร้อมกัน”
“อืม”
หลังจากถ่ายรูปกันจนรุ่นน้องมือหงิกมืองอ เราก็แยกย้ายกัน โดยที่ผม กำนันแล้วก็ท่านรองเดินออกมาที่จอดรถพร้อมกัน
“ขอบคุณท่านรองนะครับที่อุตส่าห์มา”
“อืม พอเลิกประชุมผมก็รีบออกมาเลย”
“ท้ายรถผมมีของขวัญจากแผนกบุคคลแล้วก็ของมายด์กับไอ้พลด้วย”
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมไปช่วยถือครับ พ่อเดี๋ยวผมไปขนของที่รถท่านรองแป๊บนะ”
“เออ เดี๋ยวพ่อไปช่วยถือ”
ของขวัญแสดงความยินดีของแผนกบุคคลมีเยอะมากครับ มีทั้งตุ๊กตาหลายตัว มีซองขาวด้วยท่านรองบอกว่ามาจากผู้จัดการคนที่ใส่แว่นใจดีๆอ่ะครับ เป็นซองขาว คิดว่าจะไล่ผมออกซะอีก แต่ลืมไป…ผมยังไม่ได้เข้าไปทำงานซักหน่อย แล้วก็มีตุ๊กตาน้องปั๊กตัวเกือบเท่าผมเลย น้องปั๊กนั่งหลังรถมา คงเพราะเข้าไปอยู่ในท้ายรถไม่ได้ ถ้าให้ผมเดา คงจะเป็นท่านรองที่ซื้อให้ผม
“ตัวนี้ผมซื้อให้”
ท่านเขาอมยิ้มแล้วอุ้มตุ๊กตาน้องปั๊กตัวใหญ่ เดาได้ไม่ยากเลยเวลาท่านเขาไปชี้นิ้วสั่งคนขายให้เอาน้องปั๊กใส่ถุงให้ คงขำพิลึก
“ขอบคุณครับ ตัวโคตรใหญ่ จะเข้าประตูห้องผมได้รึเปล่าเนี่ย”
“ผมเลือกตัวใหญ่ที่สุดในร้านเลยนะ แล้วก็…”
ท่านเขาอุ้มน้องปั๊กแล้วเดินไปที่หน้ารถ เปิดประตูแล้วหยิบอะไรออกมาซักอย่าง…สิ่งนั้นคือ…ช่อดอกทานตะวันสีเหลืองอ๋อยที่เป็นดอกไม้ปลอมๆ ช่อใหญ่มากแล้วก็สวยมากด้วยมายื่นให้ ผมหน้าบานยิ่งกว่าจานดาวเทียมอีกตอนนี้ ท่านเขาลงทุนมากกก ป๋าสุดๆ เสี่ยแกเปย์เก่งจริงๆ
“ทำไมท่านรองต้องซื้ออะไรให้ผมเยอะแยะไปหมดเลย?”
“…คุณไม่ชอบเหรอ?”
“ชอบครับ ชอบมาก”
“อืม…ก็ดีแล้ว เดี๋ยวมเอาไปใส่รถให้นะ”
“ขอบคุณครับ”
“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ท่านรองไปกินข้าวด้วยกันก่อนสิ”
“…ได้ครับ”
“จะได้ตกลงเรื่องที่ยังค้างกันอยู่”
“ดีครับกำนัน ผมก็อยากคุยให้เคลียร์ไปเลย”
“เรื่องอะไรพ่อ?”
“…เดี๋ยวเอ็งก็รู้…”
กำนัน!! นี่หลอกให้อยากแล้วจากไปชัดๆ ความเสือกขึ้นหน้าแล้วตอนนี้ผม อยากรู้มาตั้งนานละว่าคุยอะไรกัน พ่อผมเอารถไปจอดที่หอผมแล้วขึ้นรถท่านรองไปกินข้าว เราเลือกร้านที่ผมเคยมากินกับท่านรอง คนค่อนข้างเยอะแต่โต๊ะที่เลือกเป็นมุมที่ค่อนข้างส่วนตัว เวลาตีกันจะได้เสียงดังได้ มันใช่เหรอ!!
   หลังจากสั่งอาหารแล้วเราก็กินกันอย่างเงียบเชียบผิดปกติ ไม่มีใครพูดอะไรกันเลย หลังจากกินเสร็จเตรียมจะกลับ
“ไอ้ลูกหมา เอ็งไปรอที่รถก่อน”
“ไมอ่ะ ให้ผมอยู่ด้วยดิ อยากฟังด้วย”
“คุณไปรอที่รถก่อนเถอะ”
“…”
หงุดหงิดว้อยยย คุยกันกระจุ๊งกระจิ๊งสองคน แอบจีบกันรึไง ผมล่ะอยากรู้จริงๆนะ  ซักพักพ่อกับท่านรองก็เดินมาที่รถ แต่สีหน้าทั้งคู่ดูปกติดี คงไม่แอบตีกันมาหรอกนะ
“พรุ่งนี้คุณจะกลับบ้านเลยรึเปล่า?”
“ครับว่าจะกลับก่อน เดี๋ยววันศุกร์ค่อยมา แผนกบุคคลมีเลี้ยงฉลองให้”
จริงๆแล้ว Sup นัดมาคุยเรื่องวันเริ่มงาน เพราะผมรับปากว่าจะมาทำงานที่โรงงานแล้ว แล้วพวกพี่ๆแผนกบุคคลก็เลยจะเลี้ยงฉลองให้ด้วย แต่ผมยังไม่ได้บอกพ่อกับท่านรองเลยเรื่องที่รับปากจะมาทำงาน
“พรุ่งนี้คุณยังไม่ต้องกลับหรอก เดี๋ยววันอาทิตย์ผมไปส่งที่บ้าน”
“…”
ผมสกิดแขนกำนันที่นั่งอยู่ข้างหน้ารถคู่กับท่านรอง ต้องให้เกียรติพ่อผมนิดดดส์นึง เดี๋ยวจะหาว่าหลงแฟนมากกว่าพ่อตัวเอง
“เอางั้นก็ได้ ท่านรองก็ส่งให้ถึงบ้านนะ ไม่ใช่พาไปเถลไถลที่ไหน”
“…ครับ”
อ้าว! กำนันยอมง่ายๆได้ไงอ่ะ ไม่เล่นตัวเลย แต่ถึงกำนันเขาจะอนุญาตแต่รู้สึกว่าจะแอบจิกกัดน้อยๆนะ ดูไม่ค่อยเกรงใจท่านรองแล้ว หรือเป็นเพราะเรื่องที่เขาแอบคุยกัน ไปตกลงอะไรกันไว้รึเปล่าเนี่ย ท่านรองเขาแวะส่งผมกับกำนันที่หอแล้วก็กลับบ้าน
พอถึงหอ ต่อมเสือกก็กำเริบอีกแล้วครบ
“กำนันคุยอะไรกับท่านรองอ่ะ”
“ก็เรื่องของเอ็งนั่นแหละไอ้ลูกหมา”
“แล้วเรื่องอะไรล่ะ ผมยังไม่ได้ท้องนะ ไม่ต้องกลัวหรอก”
“…”
“กำนันเล่าซักที ผมรอเสือกอยู่นี่”
“ก็คุยกันเรื่องเอ็งทั้งนั้น ก็บอกให้ท่านรองเขาดูแลเอ็งดีๆ จริงๆข้าก็อยากให้ท่านรองเขาแต่งเข้าบ้านเรานะ แต่เขาไม่ยอม เลยยังตกลงกันไม่ได้ เลยว่าจะ…”
“เดี๋ยวๆกำนัน ช้าก๊อนนน!!”
“อะไรของเอ็ง”
“คิดอะไรไปนู่นแล้ว แค่เป็นแฟนกันเฉยๆเองนะ”
“เออ ซักวันก็ต้องได้กันอยู่ดี”
“อ…อะไรบ้าเหรอ เขินง่ะ”
“…มาทำตัวน่ารักมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งข้าหล่ะอยากจะถีบ”
“…กำนันนี่ลูกนะ จะทำงั้นได้ไงอ่ะ”
“อยู่ด้วยกันก็ฟังท่านรองเขาบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ดื้อ เถียงคำไม่ตกฟาก”
ตกฟากก็คอหักตายอ่ะดิกำนันก็ แต่มาโหมดนี้ก็แปลกๆยังไงไม่รู้ เหมือนสอนลูกสาวเวลาจะแต่งงานออกเรือน?
“ไม่เถียงหรอก ผมเด็กดีจะตาย”
“…เอ็งลูกข้าทำไมข้าจะไม่รู้ว่านิสัยเอ็งเป็นยังไง แล้ววันอาทิตย์ก็อย่ากลับให้มันมืดนักล่ะ”
“ครับ”
สองพ่อลูกเข้านอน พรุ่งนี้กำนันต้องรีบกลับ เดี๋ยวลูกน้อง(หมา) อดข้าวตาย นี่ก็ฝากข้างบ้านดูอยู่ จริงๆแล้วกำนันรักหมามากกว่าผมอีกนะครับ หมาหัวเน่าก็ผมนี่แหละ
“กำนันขับรถดีๆหล่ะ”
“เออน่า มือชั้นนี้แล้ว”
“ถึงแล้วโทรมาด้วย”
“เออ สั่งเป็นย่าเอ็งเลย”
“ก็ผมเป็นห่วง เดี๋ยวไม่มีใครทอดหมูให้กิน”
“เออๆ ไปแล้ว วันอาทิตย์อย่ากลับมืด”
กำนันพูดเป็นร้อยรอบแล้วมั้งเนี่ย พ่อกลับไปแล้ว ผมก็ชักจะเริ่มหิวว่าจะไปหาอะไรกินซักหน่อย
‘Rrrrrrrrr’
โอ๊ะโอ! ท่านรองโทรมา จะว่าไปผมก็คิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย ตั้งแต่จูบกันที่สวนสนุกก็ยังไม่ได้ถูกเนื้อตัวกันเลย คิดแล้วจั๊กจี้ หัวใจ คริคริ! รับสายดีกว่าเดี๋ยวเกิดท่านเขาไม่รอ วางสายไปผมนี่แห้วแดกแน่
“ครับ?”
“กำนันกลับไปรึยังครับ?”
“กลับแล้วครับ ท่านรองมีอะรึเปล่าครับ?”
“อยากมาบ้านผมรึเปล่า?”
“อยากครับๆ”
รีบตอบให้ไวกลัวท่านเขาจะเปลี่ยนใจ นอกจากหน้าผมที่ด้านมากแล้วใจผมยังง่ายมากอีกด้วย ท่านเขาอ่อยขนาดนี้ผมก็ต้องติดกับให้เร็วที่สุด
“เดี๋ยวผมไปรับนะ”
“ครับๆได้ครับ”
รีบเก็บเสื้อผ้า เผื่อท่านรองเขาอนุญาตให้ค้างคืนได้ โอ้ยๆ ผมกลายเป็นคนแรดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน!
“คุณแบกกระเป๋าอะไรมาด้วยเหรอ?”
“เสื้อผ้าไงครับ คืนนี้ผมค้างด้วยน้า”
อ้อนไว้ ทำหน้าทำตาใสซื่อเผื่อท่านเขาจะใจอ่อน
“ไม่ได้…ตอนเย็นผมมาส่ง”
“ทำไมอ่ะครับ ขอผมค้างด้วยสิ”
“ผมไม่ให้ค้าง!!”
“ท่านรองใจร้าย…”
เจ้าปั๊กน้อยเอ๊ย! ทำไมดื้อขนาดนี้ ดูสิงอนแก้มป่องแล้วหมั่นเขี้ยวจนอยากจะกัด ผมให้เจ้าปั๊กน้อยค้างคืนด้วยไม่ได้เด็ดขาด กลัวใจตัวเอง กลัวว่าจะไปทำอะไรน้องเข้า รับปากกำนันไว้แล้วว่าจะดูแลดีๆก็ตอนที่คุยกันนั่นแหละครับ จริงๆก็ม่มีอะไร ผมยังแปลกใจที่กำนันยอมรับเรื่องที่ผมคบกับเจ้าปั๊กน้อยได้ง่ายๆ  แต่กำนันเป็นคนหัวสมัยใหม่เข้าใจโลก ตอนแรกก็คิดว่าอาจจะโดนลูกซองซักเม็ดสองเม็ดที่ไหนได้จะให้ผมแต่งเข้าบ้านซะอีก แต่คงเป็นไปไม่ได้ถึงผมจะรักจริงหวังแต่งก็เถอะแต่คงทำถึงขนาดนั้นไม่ได้หรอก
“คุณอยากกินอะไร วันนี้ผมตามใจหนึ่งวัน แต่ไม่ให้ค้างคืน”
“…”
เจ้าปั๊กน้อยหันมามองด้วยแววตาเจ้าเล่ ยิ่งคบกันไปนานๆก็ยิ่งรู้ว่าน้องใจกล้าหน้าด้านมากอ่ะ
“ว่ายังไงครับ?”
“จริงเหรอครับที่ว่าจะตามใจผม?”
“…ถ้าเป็นเรื่องที่ผมทำได้”
“ผมขอคิดก่อนน้า…”
อืม…ไม่ค่อยน่าไว้ใจซักเท่าไร น้องคงไม่คิดอะไรสัปดนหรอกนะ ผมก็กลัวจะยับยั้งใจตัวเองไม่ไหวเหมือนกัน
“งั้นท่านรองทำกับข้าวให้ผมกินได้มั้ยล่ะครับ”
“อืม ได้สิ”
ก็ยังดีที่ไม่ขออะไรแปลกๆ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากหรอกนะ แต่เป็นผู้ใหญ่กว่าก็อยากให้เกียรติน้อง
“ผมอยากกินราดหน้าหมูกรอบครับ”
เรียกร้องมาแต่ละอย่างทำเอาผมเกือบไปไม่เป็นเลยนะเจ้าปั๊กน้อย แต่ผมก็อยู่คนเดียวจนชินเรื่องทำกับข้าวก็ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงอะไรอยู่แล้ว
“…โอเค แต่ต้องไปซื้อวัตถุดิบก่อน คุณทนหิวได้รึเปล่า?”
“สบายมากครับ”
ยังหันมายิ้มตาหยีอีก ความน่ารักถึงขั้นแม็กแล้วตอนนี้ ผมต้องใจเย็นๆเดี๋ยวเสียผู้ใหญ่หมด ผมเลี้ยวรถเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้บ้านแล้วซื้อวัตถุดิบที่ต้องการ เจ้าปั๊กน้องก็ให้ความร่วมมืออย่างดีช่วยถือของมาใส่ท้ายรถ
“ท่านรองทำกับข้าวเก่งนะครับ”
“…ผมอยู่คนเดียวก็เลยทำกินเองบ่อยๆ”
“อ่อครับ ท่านรองเคยมีแฟนมั้ยครับ?”
“…เคยมีตอนสมัยเรียน คุณถามทำไมเหรอ?”
“เปล่าครับ แค่อยากรู้เฉยๆ”
“ยังรักเขาอยู่มั้ยครับ?”
“ไม่หรอก ความจริงเขามาขอคบ ก็เลยลองคบกัน”
“แล้วทำไมเลิกกันล่ะครับ?”

“อืม…ไม่รู้สิ…อาจจะเพราะผมไม่ได้รักเขาละมั้ง วันที่เขามาบอกเลิก เขาบอกว่าผมดูไม่ค่อยสนใจเขา ไม่ค่อยโทรหาเขา เขาเลยทนไม่ไหว บอกเลิกผมก่อน”
“อ่อครับ แล้วกับผมล่ะครับ ชอบผมจริงรึเปล่า?”
“อืม จริงครับ”
ผมไม่รู้หรอกว่าเจ้าปั๊กน้อยจะเชื่อรึเปล่าแต่คำพูดของผมที่ตอบน้องไป มันมาจากใจของผมจริงๆ
“ถ้าท่านรองชอบผมจริงๆ ผมก็ชอบท่านรองจริงๆเหมือนกัน”
คืออะไร ยังไงเหรอเจ้าปั๊กน้อย
“…ครับ”
“แต่ถ้าท่านรองหลอกผม ผมจะโกรธจริงๆด้วย”
เหมือนได้ยินเสียงแฮร่ๆดังมาจากน้องยังไม่รู้ น่ากลัวจังเลยครับ หึหึ…
“ถ้าเป็นอย่างนั้นๆจริง ผมคงโดนกำนันยิงไส้แตกไปแล้วแหละ”
เพราะวันนั้นนอกจากจะสั่งให้ผมดูแลเจ้าปั๊กน้อยให้ดีๆ ยังขู่มาด้วยว่าถ้าทำให้น้องเสียใจจะไม่ปล่อยผมไว้แน่ๆ ดูแกขาดๆเกินๆแต่เรื่องลูกชายสุดที่รักแกจริงจังมาก
“อิอิ จริงครับ”
ผมกับน้องก็นั่งดูทีวีไป เจ้าปั๊กน้อยก็นั่งเล่นกับเจ้า(หมา)ปั๊กไป ดูเขาทั้งสองก็สนิทกันดี ผมก็เบาใจ?
“ปั๊กมานี่มา”
เจ้าปั๊กน้อยกระดิกหางวิ่งเข้าไปหาเจ้าปั๊กคน หายใจฟืดฟาดใส่ เล่นกันอย่างสนุกสนาน มีเลียหน้าเลียปาก ผมชักจะอิจฉาเจ้า(หมา)ปั๊กหน่อยๆแล้ว
“คืนนี้ผมค้างที่นี่ไม่ได้จริงๆเหรอครับ?”
“ผมบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ ไปเก็บกระเป๋าเดี๋ยวผมไปส่งที่หอ”
“…ท่านรองอ่ะ ผมอยากค้างที่นี่จริงๆนะ”
น่าตีจริงๆเลยเด็กคนนี้ ต้องขู่ให้กลัวซะบ้างแล้ว
“คุณมานี่เลย!”
ผมไปลากแขนเจ้าปั๊กน้อยมาจากเจ้า(หมา)ปั๊กด้วยความหึงหวง? หวงแฟนตัวเองกับหมาก็ได้นะผมเนี่ย
“ท่านรอง!!”
ผมกดเจ้าปั๊กน้อยลงที่โซฟา น้องทำหน้าตกใจหน่อยๆ คงไม่คิดว่าผมจะทำอะไรล่ะสิ บางทีผู้ใหญ่อย่างผมเรื่องความอดทนก็มีจำกัดเหมือนกันนะ ผมโน้มใบหน้าลงไปที่เจ้าปั๊กน้อยที่กำลังทำตาเหลือกอยู่ตอนนี้ จูบเบาๆที่มุมปากเล็กๆนั่นเพื่อสั่งสอน
“ท่านรอง…”
กลายเป็นว่าเจ้าปั๊กน้อยจูบตอบอย่างหนักหน่วง น้องพยามยามดันลิ้นเข้ามาในปากผม
“อา…ปั๊กเดี๋ยว…”
เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆเจ้าปั๊กน้อย!! จะมาทำผมใจแตกจริงๆแบบนี้ไม่ได้นะ!
ผมยืดมือน้องได้ก็จับกดไว้บนโซฟา
“นี่คุณ…หยุดเลย! ทำอะไรของคุณ?”
“ก็ท่านรองเริ่มก่อนนี่ครับ”
ยังมาทำหน้าใสซื่ออีก ถ้าผมยั้งไม่อยู่ล่ะก็ จะเกิดอะไรขึ้นรู้มั้ย???
“เฮ้ออ!! กลับ ผมไปส่ง”
ผมลุกขึ้นยืน เดี่ยวเจ้ามังกรยักษ์ตื่นขึ้นมาจริงๆจะยุ่ง
“ท่านรอง!!”
น้องไม่ยอม?? แต่ผมสัญญากับกำนันไว้ ต้องรักษาสัญญา
“ปั๊กน้อย ไม่เล่นแล้ว เร็วผมไปส่ง”
“งั้นขอผมจูบทีนึงก่อน แล้วจะกลับ ไหนท่านรองบอกว่าวันนี้จะตามใจผมไง?”
“…ก็ได้ครับ”
ผมก็ต้องตามใจ เพราะสัญญาไว้แล้วนี่ ผมนั่งลงที่โซฟาอีกครั้ง น้องขึ้นมานั่งบนตัก ท่านั่งค่อนข้างล่อแหลมนะ แล้วกดจูบลงมาที่ปากผม พยายามสอดลิ้นเข้ามา เราจูบกันอยู่ซักพัก ผมก็ต้องหยุดเอาไว้เพื่อไม่ให้อะไรมันเลยเถิดไปมากกว่านี้
“คุณรู้รึเปล่าว่ากำลังทำอะไรลงไป?”
“ผมต้องรู้สิ ผมไม่ใช่เด็กน้อยนะ”
“แล้วคุณ?”
“เป็นแฟนกันเรื่อง Sex มันก็เป็นเรื่องปกตินะครับท่านรอง”
“…”
ผมจะบอกน้องยังไงดีเนี่ย เด็กมันดื้อจริงๆ
“เอาไว้คราวหน้า ผมจะสอนให้คุณไม่กล้าอีกเลย!”
“ผมจะรอครับ…”
ยังมายิ้มอีก ดื้อตาใสจริงๆ แล้วคราวหน้าผมจะรอดรึเปล่าเนี่ย!!

จบตอนที่ 20

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 20 05/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 05-09-2020 15:42:45
 :pighaun:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 20 05/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 05-09-2020 16:06:10
รอตอนหน้า :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 20 05/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 05-09-2020 16:36:10
น้องปั๊กน้อยจู่โจม ไม่กลัวโดนสวนกลับเลยนะ
 :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 20 05/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 05-09-2020 18:01:13
ปั้กน้อยใจกล้าจริงๆ นะเรา.  :hao3:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 20 05/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 05-09-2020 19:29:07
ปั๊กน้อยใจแตกแล้ว :katai3:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 20 05/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 05-09-2020 19:47:02
อุ อุ

เค้าจะสอนอะไรกันหนอ
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 20 05/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: nuum ที่ 05-09-2020 19:59:38
ฟุ้งฟิ้งมากเลย

       :ling1:

หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 20 05/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 05-09-2020 21:33:09
 :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 20 05/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 05-09-2020 23:00:57
 :hao6:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 20 05/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 13-09-2020 08:36:58
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 21

ตอนสายท่านรองมารับผมที่หอเพื่อพาไปส่งที่บ้าน หลังจากที่ผมใจกล้าหน้าด้านขอไปค้างที่บ้านท่านรองแต่ก็ถูกปฏิเสธ เลยขอจูบเป็นการทดแทน คนอื่นอาจะมองว่าผมใสๆนะ แต่จริงๆแล้วผมไสยศาสตร์มาก เพื่อนสนิทอย่างไอ้บาสมันจะรู้ดี ผมไม่ได้ใสซื่ออย่างหน้าตาเลย ผมก็ผู้ชายคนนึงที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องอย่างว่า ไม่เคยทำจริงแต่ทฤษฎีผมแน่นมาก นึกภาพในหัวตลอดจนจะกลายเป็นคนโรคจิตละ ไม่รู้ท่านรองเขาจะรับได้รึเปล่านะ
“ท่านรองไม่ให้ผมค้างที่บ้าน งั้นท่านรองอยู่ค้างกับผมที่บ้านก็ได้นะครับ”
“…”
“ว่าไงครับ?”
“ไม่ได้หรอก พรุ่งนี้ผมทำงาน”
“เหอะ!!”
ทำมาเล่นตัวตอนจูบกันเมื่อวานเล่นเอาผมขาสั่นเหมือนกันนะ
“เป็นอะไร?”
“…”
งอนสิถามได้ อ่อยขนาดนี้ยังไม่สนใจอีก
“คุณงอนเหรอ?”
“ใช่ ผมงอน”
“เรื่องอะไรหล่ะ?”
“ก็ท่านรองไม่ยอมให้ผมค้างที่บ้าน พอผมชวนค้างบ้านผมก็ไม่ยอม”
“บอกแล้วว่าพรุ่งนี้ผมต้องทำงาน”
“ขับรถไปตอนเช้าก็ได้นี่ครับ แค่ชั่วโมงเดียวเอง”
“…ไม่ได้ก็คือไม่ได้ครับ”
“…”
“แต่คราวหน้าไปค้างบ้านผมก็ได้นะ”
“จริงเหรอครับ? เมื่อไรครับ?”
โอกาสมาต้องรีบคว้าเอาไว้
“อืม…ขอคิดดูก่อน”
“ท่านรองหลอกผมแน่เลย”
“ผมไม่หลอกคุณหรอก ผมสัญญา”
เอาจริงๆผมก็ยังไม่ละความพยายามที่จะจับท่านรองกดนะ คือจริงๆแล้วเรื่องอย่างนี้มันอยู่ที่ใจจริงๆใครเริ่มก่อนมักจะได้เปรียบ ใครจะว่าผมโรคจิตหรือลามกผมไม่สนหรอก ก็ผมรักของผมอ่ะ นานๆทีจะมีหลุดมาผมก็ต้องคว้าเอาไว้สิครับ
“ทำไมคุณทำหน้าแปลกๆ”
“เปล๊า!! ผมไม่ได้ทำ ผมหิวอ่ะ เราแวะหาอะไรกินก่อนดีมั้ยครับ?”
“อืม ก็ดีเหมือนกัน”
เราแวะกินข้าวร้านข้างทาง บรรยากาศร้านดูเหมาะกับคนธรรมดาๆเขากินข้าวกัน มันดูไม่เหมาะกับท่านรองเขาซักเท่าไร คนในร้านต่างก็มองมาที่โต๊ะเราเป็นตาเดียว ก็อย่างว่าคนหน้าตาดีมากๆสองคนนั่งกินอาหารตามสั่งด้วยกันก็ต้องเป็นจุดสนใจเป็นธรรมดา
หลังจากกินข้าวเสร็จท่านรองก็จ่ายเงินแล้วเดินไปรอที่รถ กำนันโทรเข้ามาพอดี ผมยืนรับโทรศัพท์ที่ใต้ต้นไม้ข้างร้านอาหารตามสั่ง กำนันกลัวผมจะกลับมืดจริงๆเลยโทรมาเร่ง
“พี่คะ”
หืม ? ผมเงิยหน้ามองเป็นสาวๆ 2 คนที่นั่งโต๊ะข้างๆตอนกินข้าวในร้าน ผมเห็น 2 สาวแอบเหลือบมองมาทางโต๊ะพวกผมบ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร ก็คนมันหน้าตาดีอ่ะเนอะ!
“ครับ?”
“พี่เป็นพี่บัณฑิตที่มหาวิทยาลัย xxx ใช่มั้ยคะ”
อ่อ! รุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยนั่นเอง แต่รู้ว่าผมเป็นพี่บัณพิตด้วยแฮะ
“ใช่ครับ น้องๆมีอะไรรึเปล่าครับ”
“คือพอดีว่า…พวกหนูอยากรู้ว่าพี่คนที่นั่งกินข้าวกับพี่เป็นใครอ่ะค่ะ? คือเพื่อนหนูอยากรู้จัก”
ฉิบหาย!! เล่นของพรีเมี่ยมซะด้วย แต่พอดีท่านเขาเป็นแฟนพี่อ่ะครับสาวๆ สาวอีกนางยืนข้างๆน้องคนที่พูดยืนบิดไปบิดมา น้องก็น่ารักดีนะ แต่ถ้าจะมาแย่งแฟนพี่ น้องก็จะไม่น่ารักอีกต่อไป!
 “เอ่อ…พอดี พี่เขามีแฟนแล้วอ่ะครับ”
“ร…เหรอคะ? เอ่อ…หนู”
เธออึ้งเล็กน้อย ทำท่าจะพูดอะไรต่อ
“แล้วแฟนพี่เขาก็น่ารักมากด้วย แถมดุอีกต่างหาก พี่ว่าน้องตัดใจเหอะ”
“ละ…แล้วพี่มีแฟนรึยังคะ”
หืม นี่เธอกะควบสองเหรอ ผิดหวังจากคนพี่จะเอาคนน้องอย่างนั้นเหรอะ ไม่ค่อยเลยนะ! ขนาดผมว่าผมแรดแล้วน้องคนนี้ก็ใช่ย่อยนะ แต่ผมรักเดียวใจเดียวนะครับ
“อ๋อ พอดีพี่ก็มีแฟนแล้วอ่ะครับ น่ารักด้วยแล้วพี่ก็รักแฟนพี่มากครับ”
น้องทำหน้าอึ้งเข้าไปใหญ่ ผมกลัวว่าเธอจะร้องไห้เลยรีบชิ่งออกมา ผู้หญิงบางทีก็ใช้น้ำตานี่แหละครับเป็นอาวุธ ผู้ชายอย่างเราๆ ก็อาจจะหลงกลได้ง่ายๆ ถ้าไม่อยากมีปัญหาก็ต้องเด็ดขาดนิดนึง
ผมเดินมาที่รถก็พบว่าท่านรองหน้าบูดเป็นตูดหมาเลย ท่านเขาเป็นอะไรอี๊กก!
“คุยกับสาวเพลินเลยนะคุณ!”
“…”
ท่านเขาหึง? สงสัยวันนี้ฟ้าจะถล่มดินจะทลาย แอบเห็นล่ะสิ ใครกันแน่ที่ควรจะเป็นฝ่ายโกรธ
“ทำไมไม่ไปกับเขาเลยล่ะ”
“ครับ ? ผมไปได้เหรอ?”
หึงจริงด้วย คิ้วขมวดเป็นปมแล้ว ผมแกล้งทำท่าหันหลังจะเดินกลับไปหาสาวๆที่ยังยืนมองมาทางเราอยู่
‘หมับ’
ท่านรองเขาคว้าแขนข้างนึงของผมไว้แล้วกระชากเข้าไปหา
“คุณนี่มัน…”
ท่านรองสูดลมหายใจแรงๆ คงกำลังสงบสติอารมณ์อยู่ ผมเห็นแล้วก็แอบดีใจนะครับ อิอิ
“ผมล้อเล่นหรอก จริงๆแล้วผมควรจะเป็นฝ่ายโกรธมากกว่านะครับ”
“…ยังไง?”
“อ้าว ก็สองสาวนั้นมาถามแต่เรื่องท่านรอง เขาไม่ได้จะมาคุยกับผมซักหน่อย”
ถึงตอนหลังสาวๆจะเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นผมก็เถอะ
“…อย่างนั้นเหรอ?”
ทีงี้ทำมาเสียงอ่อน เหอะ!
ท่านรองแกคลายมือลง จะว่าไปผมก็เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย
“ผมยังงอนท่านรองไม่หายนะ แล้วตอนนี้ก็งอนเป็นสองเท่าแล้วด้วยครับ”
ถ้างอนต้องพูดออกมา ผมไม่อยากงอนแล้วเก็บไว้คนเดียว มันไม่แฟร์ครับ มันต้องเสียใจกันทั้งสองฝั่งถึงจะถูก!
“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง ก็สัญญาแล้วว่าวันหลังจะให้ไปค้างที่บ้าน”
“…ท่านรองต้องยอมทำตามที่ผมบอกอีกหนึ่งเรื่อง ผมถึงจะหายงอน”
“…ก็ได้ งั้นคุณว่ามาเลย”
“เอาไว้ผมจะบอกครับ”
“…”
เรานั่งเงียบมาในรถ ก็ไอ้เรื่องที่ว่าก็เรื่อง xxx เด็กอายุต่ำกว่า 18 ห้ามเข้าไรงี้ เอาเข้าจริงๆผมก็เขินๆอยู่เหมือนกัน ก็ไอ้เรื่องอย่างว่าถ้าเป็นผมที่เอ่ยปากก่อนท่านรองเขาจะตกใจแล้วหนีหายไปรึเปล่านะ ก็แบบ…มีแฟนใจกล้าหน้าด้านอย่างผม เขาจะรู้สึกยังไง? แต่ไอ้ตัวผมก็อยากลอง เกิดมาอายุ 22 ปีแล้วก็ยังโสดยังซิงก็เลยอยากได้อยากโดนบ้างอ่ะ พูเองก็เขินเอง อร๊ายยย!!!
“ไม่ใช่ว่าคุณกำลังคิดอะไรพิเรนๆอยู่หรอกนะ”
“…ท่านรองเห็นผมเป็นคนยังไงกันเนี่ย!”
แหม! ไม่ต้องแอบมารู้ความคิดผมหรอก ถึงผมจะคิดจริงๆก็เถอะ!
“เปล่าซักหน่อย กำลังคิดว่าจะให้กำนันทำอะไรให้กินเย็นนี้ต่างหากล่ะครับ”
“จริงเหรอ แต่ดูหน้าคุณเจ้าเล่ห์ๆยังไงก็ไม่รู้”
“หึ! หน้าผมมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ ไม่ใสๆซื่อๆเหมือนสาวๆเมื่อกี๊นี่”
เห็นหน้าใสๆแต่แอบมองผู้ชายของผมได้ไงอ่ะ ผมก็หวงของผมนะเว้ย
“คุณอย่าประชด ผมไม่ได้คิดอะไรเลยนะ ก็มองคุณอยู่คนเดียวเนี่ย”
“…”
ดูทำมากระแทกเสียงใส่ ประชดไประชดกลับ ไม่โกง? อยากจะแหมซักร้อยครั้ง แหมๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉิบหาย! ท่านรองเลี้ยวรถจอดข้างทาง แถมเปลี่ยวซะด้วยไม่มีรถผ่านเลยอ่ะ ถ้าท่านเขาหันมาบีบคอผมแล้วใครจะช่วยผมทันนน!!
“ปั๊กน้อย…”
ประตูล็อกเปิดไม่ออก ซวยละ! เล่นเยอะไปท่านเขาพิโรธแล้ว ไม่น่าเลยผม!!
“เอ่อ…ผ…ผม”
“ผมขอโทษ เมื่อกี๊เจ็บรึเปล่าขอดูแขนหน่อย”
ท่านรองโหมดอ่อนโยน น่ารักฉิบหายเลย
“เจ็บ…ผมเจ็บมากด้วย”
“ผมขอโทษแล้วไง มาดูแขนหน่อยเร็ว”
“หอมแก้มผมก่อน”
“…”
ดูทำหน้ายังกะอาหารเม็ดหมดอายุ เออเซ่! ผมมันไม่ใช่สาวๆนี่ พาลเลยแม่ง
“งั้นช่างเถอะครับ!!”
ผมหันหน้าไปจ้องที่หน้าต่างรถ จ้องให้มองเห็นตัวเลขแล้วเอาไปซื้อหวยเผื่อจะรวยแล้วเอาเงินไปทำนมแม่งเลย
‘พรึ่บ’
หน้าผมถูกมือท่านรองจับหันให้ไปจ้องหน้า เขาค่อยๆโน้มใบหน้าหล่อๆแต่โคตรโหดเข้ามาใกล้ๆ ผมหลับตาปี๋เลย ท่านเขาคงไม่หอมแก้มผมหรอก ไม่กัดหูก็กัดคอแหละผมว่า
‘จุ๊บ’
ท่านรองจูบที่ปากผมอย่างหนักๆ บดคลึงริมฝีปากผมไปมา
“อืม…”
ผมเผลออ้าปาก ท่านรองเลยได้โอกาสสอดลิ้นเข้ามา
“อา…”
“อืม…ปั๊ก”
ผมก็จูบตอบไปเช่นกัน เราแลกลิ้นกันอยู่ซักพัก ก็เป็นผมที่ทนไม่ไหวถอยทัพออกมาก่อน เกือบตายหายใจไม่ทัน เฮ้อ!!
แต่เอ๊ะ! ท่านรองไม่ยอมจบ ซุกไซ้ที่ซอกคอผม มือก็ปลดกระดุมเสื้อผมไปด้วย อุ้ย! ตายแล้นนน นี่ผมกำลังจะเสียตัวเหรอเนี่ย แต่ก็ยอมอ่ะ เอียงคอให้เลย ท่านรองจะได้ไซ้ถนัดๆ
“อา…ท่านรอง”
“…อืมมม”
มือท่านรองลูบไล้หน้าท้องผมไปมา มันรู้สึกแปลกๆที่ท้องน้อย
“…ท่านรอง”
“ปั๊ก…”
ท่านรองคลางในลำคอเบาๆ ลมหายใจร้อนมากเลย นี่ผมกำลังจะเสียซิงในรถเหรอเนี่ย ไม่ค่อยโรแมนติกเลย แต่ไม่เป็นไรยอมได้ ท่านรองเลียที่ติ่งหูผมแล้วดูดเบาๆ รู้สึกดีฉิบหาย
“อืมมม”
“ปั๊ก…ขอได้มั้ย?”
ท่านรองกระซิบเสียงพร่า โคตรเซ็กซี่อ่ะ
‘ปริ๊น’
ฉิบหาย!! เราทั้งสองชะงัก หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม แขนท่านรองไปกดโดนปุ่มแตรดังลั่นเลย!! เรามองหน้ากันเลิ่กลัก แล้วขยับเข้าที่ทั้งสองคน ว้า!! เสียดายจังเกือบได้เสียกันในรถแถมยังจอดอยู่ข้างทางอีกต่างหาก แต่เปลี่ยวนะ!!
“อ่ะแฮ่ม! ทีหลังคุณก็อย่ายั่วผมอีกนะ!”
ท่านรองทำเป็นส่งเสียงในลำคอ แกคงเขิน หน้าแดงเป็นตูดลิงแล้ว ถึงผมจะเขินฉิบหายแต่เต็มใจอ่ะ ไม่อยากจะพูด…
“ถ้ายั่วแล้วได้ ผมก็จะทำ!!”
“เจ้าปั๊ก!!”
แกหันมาแยกเขี้ยวใส่ หมดเวลาโรแมนติกแล้วสิ ผมรีบติดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อย ท่านรองสตาร์ทรถแล้วขับออกมา เราก็ไม่ได้พูดอะไรกันต่อ เพราะอายด้วยกันทั้งคู่แหละ เวลาท่านรองเขาจริงจังเนี่ย อะไรก็หยุดไม่อยู่จริงๆยกเว้นแตรรถอ่ะนะ คริคริ…
เงียบมาได้ซักพักผมก็ทนไม่ไหว ต้องชวนคุยเพราะหายงอนแล้ว งงตัวเองเหมือนกันที่หายงอนง่ายเกินไป
“วันศุกร์ผมต้องไปกินข้าวกับแผนกบุคคล ขากลับไปรับผมได้มั้ยครับ?”
“ได้สิ แล้วคุณจะกลับไปวันไหน?”
“ก็วันศุกร์แหละครับ ตอนเย็นให้พ่อไปส่งที่ร้านอาหาร”
“อืม…ขากลับโทรหาผมเดี๋ยวไปรับ”
“ขอบคุณครับ”
ผมตั้งใจจะไม่บอกท่านรองเรื่องไปเริ่มงาน กะจะเซอร์ไพรส์เล่น เอาแบบโผล่ไปจ๊ะเอ๋ที่แผนกผลิตให้ท่านรองต๊กใจเล่น
ผมกลับมานอนเล่นที่บ้านได้ 4-5 วัน แป๊บๆเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมเก็บเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวกลับ Sup โทรมาบอกว่าจองร้านที่เคยเลี้ยงส่งผมตอนฝึกงานเสร็จไว้แล้วให้ผมรีบไป กำนันก็ขับรถมาส่งที่ร้าน
“มาแล้วๆไอ้น้องหมอกเจ้าของงาน”
“สวัสดีพี่ๆครับ”
“เออมาๆนั่งก่อน กินอะไรสั่งเลย ฟรีตลอดงาน”
“ดูหน้าตาสดใสนะเอ็ง เป็นไงบ้างๆไม่ชวนพี่เมฆมาด้วยเหรอ?”
“ผมมาจากบ้าน แต่เดี๋ยวขากลับท่านรองมารับครับ”
“เฮ้ย! ยังเรียกท่านรองอยู่อีกเหรอ? ไม่เรียกเขาพี่ล่ะ”
“…ไม่ดีกว่ามั้งครับ มันไม่คุ้นเลย”
“เออๆ วันนี้เต็มที่ ฉลองกันหน่อยทั้งเรื่องเรียนจบแล้วก็เรื่องได้งาน”
“ครับ ขอบคุณพี่ๆทุกคนมากนะครับ”
   แล้วเราก็ฉลองกันครับ ผมต้องไปเริ่มงานต้นเดือนหน้า ก็อีกอาทิตย์เดียวแหละครับ แอลกอฮอล์จัดเต็มมากผมดื่มไปเยอะชักจะมึนๆแล้ว
“เอ้าไอ้น้องหมอกชนแก้ว”
“โชนแก้ววว”
“พี่ต้นก็อย่าให้น้องมันดื่มมาก มันเมาแล้วนั่น”
“ไม่เป็นไรหรอก Sup เดี๋ยวแฟนมันก็มารับ”
“ไอ้น้องหมอกไหวมั้ยเอ็ง หน้าแดงจัดเลย”
“หวายยย Sup แค่นี้จิ๊บบบๆ”
“มายด์ว่าน้องไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวโทรบอกพี่เมฆให้มารับน้องมันก่อน”
‘Rrrrrrrrrr’
[ว่า?]
“พี่มารับน้องหมอกหน่อย น้องมันเมา”
[…อืม กำลังออกไป ดูแลน้องให้ด้วย]
“ค่า แหม!ที่กะมายด์ไม่เคยห่วงขนาดนี้เลย”
[…แค่นี้…]
   เจ้าปั๊กน้อยมันน่าตีนักดื่มจนเมา ก่อนหน้านี้ผมเคยบอกว่าห้ามดื่มมากก็ยังไม่ฟัง อยากจะจับตีก้นวันละหลายๆครั้ง แล้วยังเรื่องยั่วเก่งนี่อีก คราวก่อนเกือบได้เสียกันในรถเพราะผมควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้ว เจ้าปั๊กน้อยก็ยั่วเหลือเกิน ความอดทนของผมมันก็เริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆพออยู่ใกล้ๆคนที่เรารักการควบคุมอารมณ์ก็ทำได้ยากกว่าเดิม หากมีครั้งหน้าผมจะไม่ทนแล้ว!!


จบตอนที่ 21

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 21 13/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 13-09-2020 11:28:50
 :impress2: :-[
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 21 13/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Pe_no ที่ 13-09-2020 12:21:34
ไม่ต้องทนแล้วค้าาา :mew2:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 21 13/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 13-09-2020 13:08:32
ยั่วเก่งมากเลยนะน้องปั๊ก อิอิอิ
 :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 21 13/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 13-09-2020 15:08:37
 :o8: :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 21 13/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 13-09-2020 19:46:46
ไม่ใคร ก็ใครแหละ งานนี้
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 21 13/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 13-09-2020 22:10:05
 :hao6:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 21 13/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: xmana ที่ 15-09-2020 01:43:02
แอร้ยยย รอฉาก18+
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 21 13/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 19-09-2020 07:38:31
 :hao3:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 21 13/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 20-09-2020 15:55:10
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 22

   ผมดื่มหนักไปหน่อย ชักมึนๆ ได้ยิน Sup โทรหาท่านรองให้มารับผมแล้ว ว่าจะทำเนียนๆแกล้งเมาแล้วขอไปนอนบ้านท่านรองซักหน่อย อิอิ! แผนผมสูงมั้ยล่ะ?? ท่านเขาอยากเล่นตัวผมก็ต้องรุกแบบนี้แหละ ไม่งั้นชาตินี้ไม่ได้กันพอดี ไม่รุกไม่ได้เดี๋ยว…นก!
“ปั๊กตื่น”
‘แปะๆ’
ท่านรองตบหน้าผมเบาๆเป็นการปลุก ถ้าตบแรงผมมีสวนแน่ แต่เป็นจูบสวนไปนะ ผมไม่กล้าจะไปตบตีท่านเขาหรอกครับ ไม่ใช่ว่ารักมากไม่กล้าทำนะ แต่กลัวโดนเตะก้านคอกลับมามากกว่า
“ปั๊ก! ตื่น กลับหอ”
 “อืม…ผมเดินไม่ไหว”
อ้อนเล็กน้อยแต่พองาม ให้ท่านเขารู้ว่าผมเดินไม่ไหว เผื่อท่านเขาจะอุ้มผมแบบเจ้าชายอุ้มเจ้าหญิงกลับบ้าน
“ทำไมคุณดื่มมากขนาดนี้นะ!”
บ่นผมอีก จริงๆผมก็ไม่ได้ดื่มมากหรอก แต่เผลอทำเบียร์หกเลอะเสื้อนิดนึง เผลอจริงๆนะไม่ได้ตั้งใจเล๊ยยย
“อืม…ท่านรอง ผมง่วงงง”
งืมๆ แสดงเนียนจนกรรมการรางวัลออสการ์ตามหาตัวเลยทีเดียว
“กลับหอ ผมไปส่ง”
“ไม่ปายยย ผมจานอนนนี่แหละ ผมง่วงงง”
“ไม่ได้…”
“ผมไม่กลับบ”
“งั้นไปบ้านผม”
อิอิ เสร็จผมแน่ท่านรอง!
ท่านรองเขาแบกผมครับ! แบบแบกกระสอบข้าวสารอ่ะ ไม่โรแมนติกเลยสัด จมูกผมกระแทกกับหลังท่านรองดังปั๊กๆเลย จมูกผมจะหักมั้ยเนี่ย เจ็บเหมือนกันแต่ต้องทำเป็นเนียนหลับ
“ดื้อนัก เคยบอกไม่ให้ดื่มมาก บอกอะไรไม่เคยเชื่อ ดื้อจริงๆ”
เสียงท่านรองยังบ่นไม่หยุด บ่นยิ่งกว่าพ่อผมอีก ท่านรองขับรถออกมาแล้วแต่ปากก็ยังไม่หยุดบ่น
“ดื่มน้ำก่อนปั๊กน้อย ทำไมคุณดื่มมากขนาดนี้เนี่ย”
“ม่ายมาก…อึก…นิดเดียวเองงง”
“ไม่นิดแล้วมั้งคุณน่ะ หืม? มีเรื่องอะไรรึเปล่า?”
“ม่ายยมี ผมม่ายมี”
“อืม…นอนไปก่อนเดี๋ยวถึงผมปลุก”
ผมพยักหน้าน้อยๆแล้วแกล้งนอนหลับต่อ ไหนๆก็เล่นละครแล้วต้องเอาให้จบเดี๋ยวไม่เนียน
พอมาถึงที่บ้านท่านรองก็พยุงผมเข้าบ้าน ตอนแรกทำท่าจะแบกผมอีก แต่ผมกลัวจมูกจะหักซะก่อน
“ปั๊กเดินดีๆ”
ผมแกล้งเดินเซไปโอบเอวท่านรองไว้ ใจผมเต้นตึกตักเลย เขินอยู่เหมือนกัน แต่ตัวท่านรองหอมมากเลย เคลิ้มจัง
“ผมดินม่ายหวายย”
ท่านรองพยุงเดินเข้ามาในห้องห้องนึง สงสัยเป็นห้องนอน เพราะมีเตียงกว้างอยู่ น่านอนอ่ะ มีกลิ่นท่านรองเต็มไปหมดเลย
‘ผลัก’
ผมผลักท่านรองลงไปที่เตียงแล้วเลื้อยขึ้นไปคร่อมตัวท่านรองไว้ แกทำหน้าตกใจเล็กหน้อย
“คุณเมามาก เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้แล้วค่อยนอน”
“…”
ผมถอดเสื้อยืดออกโยนฟิ้วไปตกที่ไหนก็ไม่รู้ไม่ทันมอง แตผมไม่สนใจแล้ว กำลังจะปลดกระดุมกางเกงยีนส์ออก
“เดี๋ยวปั๊ก ค…คุณกำลังจะอะไร?”
ท่ารองทำตาโตเท่าไข่ห่านแล้ว น่ารักจริงๆ
“ท่ารองอยู่เฉยๆ”
ถ้าท่านรองไม่ทำ ผมจะทำเองแล้วนะ
“ด…เดี๋ยวปั๊ก…เอ่อ”
ท่านเขายังอ้ำอึ้งอีก ไม่รักผมแล้วเหรอ? น้อยใจอ่ะ คนรักกันชอบกันจะมีอะไรกันมันก็เป็นเรื่องปกติมั้ยอ่ะ
“ผมอ่อยขนาดนี้แล้ว ท่านรองยังไม่สนอีกรึไง?”
ผมชักโมโหแล้วนะ ทำเป็นผู้ใหญ่ ทำเป็นคนดีไม่แตะต้องผม แต่พอเวลาจูบผมล่ะทำเอาผมขาสั่นแทบล้ม เหอะ!
“ปั๊ก! คุณใจเย็นๆก่อนนะ”
ท่านรองจับตัวผมพลิกลงใต้ร่าง กลายเป็นผมนอนอยู่บนเตียงแทน
“หรือว่าท่านรองไม่รักผมแล้ว?”
ผมน้อยใจเหมือนกันนะ จะจูบยังต้องอ่อยแล้วอ่อยอีก
“รักครับ รักมาก”
“แล้วทำไม?”
ท่านรองลูบที่แก้มผมเบาๆ ผมเคลิ้มจนลืมอ่อยต่อเลย
“ผมรู้ว่าครั้งแรกมันต้องเจ็บมากแน่ๆ แล้วคุณแน่ใจแล้วเหรอ?”
“…”
ผมพยักหน้าเบาๆ แน่ใจที่สุดครับ รอมานานละ ถ้าท่านรองไม่ทำ วันนี้ผมลงมือเองแน่ๆ
ท่านรองไม่ได้พูดอะไร ก้มลงมาจูบที่ปากผมเบาๆสองสามครั้ง แล้วค่อยๆบดบี้ริมฝีปากผมหนักขึ้นเรื่อยๆ ท่านรองสอดเรียวลิ้นร้อนเข้ามาในปาก เรียวลิ้นของเราสองคนเกี่ยวกระหวัดกันไปมาโดยไม่มีใครยอมใคร ผมเริ่มหายใจไม่ออก เห็นมั้ยล่ะเวลาท่านเขาอารมณ์ขึ้น อะไรก็ฉุดไม่อยู่จริงๆ ผมต้องดันหน้าอกท่านรองเบาๆเพื่อให้ท่านเขาผ่อนแรงลง แต่แค่ดันเบาๆนะ เดี๋ยวท่านเขาเปลี่ยนใจผมก็อดพอดี ท่านรองเลยเปลี่ยนมาจูบซับเบาๆที่ริมฝีปากผมแทน
เราผละออกจากกัน ท่านรองถอดเสื้อเชิ๊ตออกเผยให้เห็นรูปร่างท่านเขาเต็มตา แบบว่ามันโคตรเร้าใจผมเลยอ่ะ น้ำลายเกือบไหล เก็บอาการทันมั้ยเนี่ย เราทั้งสองจัดการลอกคราบออกทั้งหมด เหลือเพียงร่างที่เปลือยเปล่านอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง
“อา...ปั๊ก”
ผมพลิกกับขึ้นมาคร่อมอยู่ด้านบน จูบแล้วดูดที่ซอกคอท่านรองพร้อมกับขบกัดเบาๆ ก็มันมันเขี้ยวอ่ะ
“อืม…อา”
มือท่านรองนวดคลึงที่ปั๊กน้อยของผมไปมา ดูท่านเขาคล่องแคล่วอยู่เหมือนกันนะ แอบไปฝึกที่ไหนมาเนี่ย!
“อา…ท่านรอง…ท…ทำไม?”
“หืม?…ปั๊ก…”
ทำมากระซิบข้างหู ขนลุกเลย อะไรยังไงทำไมดูชำนาญผิดปกติ!! ผมเงยหน้าขึ้นมอง
“อืม…ท่านรองทำไม่เก่ง…จัง?”
“ผมก็ศึกษาไว้ไง ไม่อยากให้ปั๊กเจ็บ”
โถๆ น่ารักที่สุด มีแอบศึกษา ห๊ะ!! ไปศึกษากับใคร?? บอกมาเดี๋ยวนี้!!!!
“ป…ไปทำกับ อ๊ะ!!…อืมมม”
ปากท่านเขาก็ไม่อยู่สุขกัดหัวนมบอดผมอีก เจ็บจี๊ดเลยอ่ะ ไหนจะนิ้วอีก ตูดผมไม่บริสุทธิ์อีกแล้ววว แล้วเอาเจลมาจากไหน???
“ไม่เคยทำกับใคร…ปั๊กคือผู้ชายคนแรก…”
โอ้ยย!! เลือดกำเดาแทบพุ่ง อย่ามาอ่อยด้วยเสียงแบบนี้ แล้วอย่ามาทำหน้าตาเซ็กซี่แบบนี้เซ่!!
“ท…ทำไมมีเจล?…อา…ท่านรอง…”
ฉิบหาย พูดไม่ออก มันจุกๆเจ็บๆ ไม่เห็นจะรู้สึกดีเหมือนที่อ่านในเน็ตเลย!! น้ำตาเล็ดแล้วเนี่ย อ๋อยยย! อยากร้องไห้อ่ะ เชี่ย!!!โคตรเจ็บ!
“ก็…เตรียมไว้…เผื่อวันไหน…ปั๊ก…มา”
ปากนี่ดูดไม่หยุดเลยนะ เห็นนิ่งๆ ร้อนแรงไม่เบาจริงๆท่านเขาเนี่ย!!
“อ๊ะ…ท่านรอง…ผ…ผมไม่ไหว”
อยากปล่อยจะแย่ ปั๊กน้อยใจเย็นๆเด้ออ เสร็จเร็วอายเขาน้า!!! แต่ดูท่านรองสิ!!
“ไม่ได้ครับ…”
ท่านเขาจับผมพลิกลงมานอนที่เตียง แล้วกุมปั๊กน้อยไว้แน่นเลย ปล่อยผ๊มมม!! ปั๊กน้อยหายใจไม่ออกแล้ว แต่พลิกไปพลิกมาชักเวียนหัว จะมีผัวทั้งทีต้องลงทุนขนาดนี้เลยเหรอวะ!
“ปล่อยผมก่อน…ผมไม่ไหวแล้ว”
ปล่อยน้า ผมไม่ไหวแล้วทั้งอึดอัดทั้งจุกไปหมด
“อ๊า!!”
ท่านรองไม่ฟังเลยแถมยังยัดเจ้าน้องไซที่ไม่เล็กเข้ามาอีก ผมยังไม่ได้ตั้งตัวเลยอ่ะ จุกกว่าเดิมอีกไม่ทะนุถนอมเลย
“อา…ปั๊ก”
อยากจะแหมซักร้อยครั้ง ท่านเขาเหมือนเก็บกด ไม่ทันให้ผมได้พักทำใจก็ขยับเอวเลย
“อา…ท่านรอง ช้าๆ ผ…ผมจุก”
“อืมปั๊ก…อา”
ไม่ฟังเลยอ่ะ ฮือๆอยากร้องไห้ เจ็บสัดรัสเซีย!! ใครว่ามันจะเสียวๆ หลอกลวงชัดๆผมไม่เชื่อแล้ววว กำนันช่วยด้วยยยย!!!
“ท่าน…รอง เบาๆอ๊ะ!...อืมมม”
ท่านรองใจร้าย บอกให้เบาๆ ยังกระแทกเข้ามาอีก ไม่น่ารนหาที่เลยกู แต่ก็…ชักรู้สึกดี…เริ่มจะฟินหน่อยๆ
“อืมมม…ซี๊ดดด”
ท่านรองอย่าทำหน้าเซ็กซี่ขนาดนั้น ผมจะหัวใจวายตาย ผมกอดท่านรองแน่นรู้สึกเหมือนใกล้เสร็จ
“อา…อืมมม ท่านรองผมไม่ไหว…จะเสร็จแล้ว”
“อืม…พร้อมกันครับ”
อย่ามากระซิบข้างหู เพราะมันจะไม่พร้อมกันแล้ว ผมจะไปก่อนแล้ว โอ้ย!!!ไม่ไหวท่านเขาเร้าใจเกินไปแล้ว!!
“อ๊า!...อา/ซี๊ดดด…อา…”
โคตรดี โคตรเจ๋ง!! เราเสร็จพร้อมกัน นับว่าเป็นฤกษ์งามยามดีมีผัวเป็นตัวเป็นตน เฮ้อออ!! ค่อยยังชั่วผมยังไม่ตาย เจ็บแค่นี้พอทนได้ ฮ่าๆรู้งี้ปล๊ำท่านรองเขาไปนานแล้ว
ผมขยับตัวเตรียมลุกไปอาบน้ำ เหนียวตัวมากอ่ะ ไม่รู้คราบอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด
“เดี๋ยวสิปั๊ก…จะไปไหนเหรอ?”
ท่านรองโอบเอวผมไว้ แถมกระซิบที่ข้างหูอีกแล้ว อย่ามาทำให้เคลิ้มผมยังเจ็บตูดอยู่ ยังไม่พร้อมรอบสอง
“อาบ…อาบน้ำ…ผมเหนียวตัว”
เขินสุดๆ ผัวกอดเอวแน่น แถมเอาคางมาถูๆที่ไหล่อีก ฟินไปอีกแบบ
“เดี๋ยวก่อน…ขออีกรอบครับ”
อย่ามาทำเสียงแบบนี้!! ผมไม่ใจอ่อนหรอก ได้เขาแล้วก็ขอเล่นตัวซักหน่อยก็แล้วกัน
“พ…พอแล้วครับ”
“ไม่พอครับ…”
หลังจากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ชีวิตมืดมนไม่น่าไปกล้าลบหลู่ท่านรองเขาเลย!! เพราะมันทำให้รู้ว่าท่านรองโคตรอึด!!
ยกสองยกสามผ่านไป ก็ไม่มีทีท่าว่าท่านรองเขาจะหยุด!! ผมเลยกลั้นใจให้มันตายๆไปซะเลย
ตื่นมาอีกทีก็สายแล้วอ่ะ!! ไอ้ที่เขาว่า ’ฟ้าเหลือง’ ตอนแรกผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นยังไง แต่ตอนนี้พอะรู้แล้วล่ะครับ
ผมลืมตาด้วยความยากลำบากรู้สึกว่าหนังตามันหนักๆ พยายามลุกขึ้นนั่ง อ๊ากกก! เจ็บตูดฉิบหาย ท่านรองเล่นกูแล้ววว!!
ผมสลบไปตอนไหวะ รอบที่เท่าไร?…ไม่รู้…ผมเข็ดเลยบอกตรงๆ นั่งไม่ได้!! นอนคว่ำก็ได้วะ แต่!! ขยับตัวไม่ได้เลยเหมือนถูกรถบดถนนบดไปบดมาซัก 10 รอบ ฮือๆๆๆ อยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา
“คุณเป็นยังไงบ้าง?”
เหอะ!! ยังมีหน้ามาถามผม ผมแค่อ่อยขอแค่ครั้งเดียว ที่ไหนได้จัดให้เต็มซะขนาดนี้ ผมคงเดินไม่ไหวเป็นอาทิตย์อ่ะ
“…เจ็บตูด”
ผมเบะปากมองบน คนอะไรนุ่งกางเกงวอมตัวเดียวเดินโทงเทงๆ คิดว่าเท่รึไง??
“หิวรึเปล่า? ลุกอาบน้ำไหวมั้ยครับ?”
อย่ามาทำหน้าหล่อพูดเพราะ ตอนนี้ผมเหมือนปลากรอบที่โดนดูดน้ำออกหมดร่างแล้ว
“…”
ผมส่ายหน้าบอก จะนอนให้ตัวขึ้นราอยู่ที่เตียงนี่แหละ จะยับแขนยังทำไม่ได้เลย!! เข็ด!! จะไม่อ่อยสุ่มสี่สุ่มหาอีกเด็ดขาด!! ผมสาบานเลย!
“งั้นผมอาบน้ำให้”
“…ม…ไม่ต้องครับ”
สถานการณ์สุ่มเสี่ยงอาจจะไม่ได้แค่อาบน้ำให้อย่างเดียว
“ก็คุณลุกไม่ไหว ผมอาบให้แล้วเดี๋ยวไปกินข้าวกัน”
แล้วผมจะปฏิเสธอะไรได้ ก็โดนท่านเขาอุ้มไปอาบน้ำจนได้
ขอระบายอีกรอบ…โคตรเจ็บตูดที่สุดในสามโลก!!! ไม่น่าแส่หาเรื่อง!!!
การอาบน้ำให้ของท่านรองก็ผ่านไปได้ด้วยดี ไม่ได้มีอะไรมากมายเหมือนที่ผมกังวล ตอนนี้ผมกำลังมานั่งที่โต๊ะกินข้าว ซึ่งมีกับข้าววางอยู่สามอย่าง ‘ไข่เจียว ไข่ต้ม ไข่ดาว’ ทำไมมีแต่ไข่???
“ท่านรองครับ…ทำไมมีแต่ไข่?”
ผมว่าท่านรองก็ทำกับข้าวเก่งนะ คราวก่อนยังทำให้ผมกินได้เลย ไหงวันนี้มีแต่ไข่??
“…ก็...บำรุงกำลังไงครับ”
…งั้นผมควรจะกินคนเดียวให้หมด ไม่ควรเหลือไว้ให้ท่านรอง เพราะกลัวว่าท่านเขาจะมีกำลังมากเกินไป ควรจะให้ท่านรองกินแต่ผักก็พอครับ
“ทานสิ เดี๋ยวผมรินนมอุ่นให้นะ”
แต่ก็ดีนะครับ ตื่นมามีคนทำกับข้าวให้กิน แถมรินนมอุ่นๆให้ดื่ม ติดอยู่แค่ได้กินแต่ไข่กับไข่และก็ไข่นี่แหละครับ
“ยังเจ็บอยู่รึเปล่า? เมื่อคืนผมทายาให้แล้วนะเห็นมันช้ำๆแดงๆ”
แน่นอนแหละครับ ท่านรองลองเอาไม้หน้าสามยัดตูดดูมั้ยล่ะครับ แต่ก็นั่นแหละ ผมอ่อยก่อนก็ต้องรับผิดชอบคนละครึ่งทาง
“ก็…เจ็บครับ โคตรๆอ่ะ”
คงต้องพักรักษาตูดไปซักอาทิตย์สองอาทิตย์
“ก็คุณ…”
“ครับ?”
อย่ามาโทษผมนะครับ ผมแค่อ่อยตอนแรกๆเอง หลังๆฝีมือท่านเองทั้งนั้น
“เปล่าครับ…ทานเยอะๆนะ ถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวผมทำใข่ตุ๋นให้อีก”
ไข่ตุ๋น? พอเถ๊อะ!! ถ้ากินหมดนี่ผมออกลูกมาเป็นไข่ได้แน่นอน แต่ท่านรองก็อย่ากินเยอะนะ…ผมเสียว…ขนลุกเลยเนี่ย!
“เดี๋ยวกินเสร็จ คุณกินยาก่อนนะแล้วค่อยนอนพักเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
ท่านรองเตรียมพร้อมมาก เอายาออกมาวางให้ รู้สึกแปลกๆแฮะ รู้สึกเหมือนโดนหลอกยังไงไม่รู้ รู้สึกว่าอะไรมันจะพร้อมไปหมด ตั้งแต่เจลแล้ว ไหนจะยาทาอีก แล้วนี่มียากินอีก หรือว่าผมคิดมากไปเอง??
“ค…ครับ”

[น้องเป็นไงพี่?]
“นอนอยู่ แล้วเรามีอะไร?”
[เปล่า…แค่สงสารน้อง…ที่มาเจอพี่]
“…พูดมากน่า”
[ดูน้องดีๆก็แล้วกันค่ะ จ่ายค่ายามาด้วย]
“อืม…เดี๋ยวโอนให้”
ผมนอนอยู่บนเตียง กินยาแล้วก็เริ่มง่วงๆ เคลิ้มๆเหมือนได้ยินเสียงท่านรองคุยโทรศัพย์กับใครซักคน คิดไปคิดมาอะไรๆมันดูลงตัวไปหมด หรือผมคงคิดมากไปเอง? ท่านรองคงไม่ได้เตรียมการอะไรเอาไว้หรอกมั้ง…ท่านรองคงไม่ได้คิดจะให้พี่ Sup มอมเหล้าผมแล้วหลอกพามาบ้านแล้วก็จัดการผมหรอกมั้ง…นะ??

จบตอนที่ 22

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 22 20/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 20-09-2020 17:55:22
 :-[
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 22 20/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 20-09-2020 18:22:52
 :laugh: เหนือปั๊ก ก็ท่านรองนี่ละ
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 22 20/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 20-09-2020 18:59:16
ตกลงที่ปั๊กจะกดท่านรองเนี่ย ไม่จริงใช่ไหม อิอิอิ
 :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 22 20/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 20-09-2020 19:04:25
ปั๊กน้อยโดนเข้าแล้ว 55555
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 22 20/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 20-09-2020 19:35:25
ในที่สุด......

ปั๊กเอ้ยยยยย
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 22 20/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 20-09-2020 22:20:49
 :laugh:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 22 20/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 22-09-2020 07:30:57
 :hao6: :katai2-1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 22 20/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 27-09-2020 14:46:17
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 23

   หลังจากบังคับให้เจ้าปั๊กน้อยกินข้าวกินยาเสร็จก็เล่นเอาผมเหงื่อตก มันยากยิ่งกว่าบังคับเด็กสามขวบอีก บ่นปวดโน่นนี่นั่นตลอดเวลา แต่ก็คงจะจริง เมื่อคืน…หนักไปหน่อย ผมควบคุมตัวเองไม่ได้เลย ทำเจ้าปั๊กน้อยเจ็บหนัก วันนี้เลยต้องทำหน้าที่เป็นพ่อบ้านใจกล้า ทำอาหารเช้าให้เมียกิน หลังจากน้องหลับไปแล้ว มายด์ก็โทรมา มายด์เป็นคนจัดการซื้อยา ซื้อเจลหรือแม้กระทั่งถุงยางอนามัยมาเตรียมไว้ให้ ต้องยกความดีความชอบให้สินะ มันก็ต้องมีเตรียมไว้บ้าง…ก็เจ้าปั๊กน้อยเล่นรุกหนักขนาดนั้น และผมก็มักจะแพ้อยู่เสมอ แต่ผมก็รอนะ รอให้เจ้าปั๊กรุกมาจะได้จัดให้…
ผมต้องไปก่อน…ไปซักผ้าให้เมีย แล้วเดี๋ยวต้องเตรียมข้าวกลางวันเผื่อเมียตื่นขึ้นมาไม่มีอะไรกินจะหงุดหงิดงอแงเอา แต่ตอนนี้ต้องเทอาหารให้เจ้าหมาปั๊กก่อน
“ปั๊กมากินข้าวมา”
‘หงิงๆ’
“หิวเหรอ? โอ๋มานี่มา อย่าเสียงดังเดี๋ยวแม่เอ็งตื่น”
ต้องง้อหน่อยเดี๋ยวน้อยใจ หมาใครใครก็รัก
‘หงืดๆ’
‘Rrrrrrrrrrr’
ใครโทรมาขัดขวางวิถีพ่อบ้านของผมตั้งแต่เช้าเลยวะ!! อ่อ…ไอ้พลนี่เอง สงสัยโทรมาเสือก ชอบยุ่งเรื่องของผมกันทั้งผัวทั้งเมียเลย
“ว่า?”
[เป็นไงมึง?]
“อะไรเป็นไง?”
[แหม!ทำมางง ก็เมื่อคืนอ่ะ?]
“…ไม่เป็นไง”
[มีเมียเป็นตัวเป็นตนซักที จะได้ไม่เดือดร้อนเพื่อนเวลาไม่มีเพื่อนกินเหล้า]
“…มีอะไรอีกมั้ยจะวางแล้ว”
[อะไรวะคุยได้แป๊บเดียว]
“จะไปซักผ้าให้เมีย”
[อ่อๆ ยินดีต้อนรับเข้าสมาคมพ่อบ้านใจกล้าเว้ยเพื่อน]
“เออๆ แค่นี้”
   และแล้วผมก็เป็นสมาชิกทีมพ่อบ้านใจกล้าไปโดยปริยายสินะ สมาชิกก็คงมีผมกับมันนี่แหละ…ว่าแล้วก็ซักผ้าก่อน แล้วทำกับข้าวหรือจะโทรสั่งดีนะ ลืมถามว่าปั๊กน้อยจะกินอะไร
‘แอ๊ดดด’
เสียงประตูห้องนอนดัง สังสัยเมียตื่นต้องรีบไปดูแล้วครับ
“มีอะไรรึเปล่าครับหรือว่าหิวน้ำ?”
เจ้าปั๊กน้อยพยักหน้า หน้าตาดูสดใสขึ้นกว่าเมื่อเช้านี้ แต่ดูท่าน้องเดินแล้วก็ขำ เดินเหมือนเป็ดเลยครับอยากจะหัวเราะดังๆแต่ก็กลัวน้องจะโกรธ ผมเลยต้องกลั้นขำจนหน้าดำหน้าแดงเลย
“ท่านรองจะหัวเราะก็เชิญเลยครับ”
รู้อีกว่าผมคิดอะไร สมกับที่เป็นเมียป้ายแดงจริงๆเลย
“เปล่าผมไม่หัวเราะหรอก เจ็บมากเหรอ ? เดี๋ยวผมทายาให้อีกรอบ ดื่มน้ำใช่มั้ย ? เดี๋ยวผมรินให้นะ”
เป็นไงล่ะครับ? ผมทำหน้าที่พ่อบ้านที่ดีใช่มั้ยล่ะ? แต่เป็นการทำดีหวังผลนะ เพราะถ้าเจ้าปั๊กน้อยไม่ประทับใจคราวหน้าอดแน่!!
เจ้าปั๊กเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวช้าๆ ระยะทางไม่ถึง 10 เมตร แต่เดินเหมือนระยะทางยาวเป็นกิโล ขำก็ขำสงสารก็สงสาร ผมรินน้ำไปเสิร์ฟที่โต๊ะ เจ้าปั๊กน้อยดื่มอย่างรวดเร็วไม่กลัวจะสำลักหรือไงนะ?
“ตอนกลางวันคุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย เดี่ยวผมจะโทรสั่งให้”
“ผมอยากกินไก่ทอด ต้มยำกุ้ง ปลากะพงทอดน้ำปลา แล้วก็…ปิงซูครับ”
อันหลังไม่น่าใช่อาหารแต่ก็ไม่เป็นไร ผมตามใจเมียอยู่แล้ว ว่าแล้วก็รีบโทรสั่ง อย่าให้เมียต้องรอนาน #พ่อบ้านใจกล้า #พ่อบ้านตัวอย่างที่แท้ทรู …อย่าลืมติดแฮชแท็กให้ผมนะครับ
วันนี้ท่านรองทำตัวหน้ารักมากครับ ทำให้ผมหลงรักมากขึ้นอีก 120% ? ไม่ว่าผมอยากได้อะไร หรืออยากกินอะไรก็หามาให้ทันที แม้แต่ปิงซูที่ผมกำลังนักจ้วงอยู่ตอนนี้
“พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันมั้ยครับ?”
ท่านรองถามผมขณะที่ผมกำลังจ้วงเมลอนเข้าปาก
“ท่านรองอยากไปไหนเหรอครับ?”
“ก็แล้วแต่คุณเลย ผมยังไงก็ได้”
เห็นมั้ยครับ ช่วงโปรโมชั่นอะไรๆก็ดีไปหมด
“งั้นผมอยากไปกินหมูกระทะที่หน้ามอครับ”
 “…อืมได้สิ ไม่อยากไปไหนไกลๆเหรอ?”
“…ถ้าผมเดินได้สะดวกก็อยากไปครับ”
“…”
ก็มันเป็นความผิดท่านรองอ่ะ เจ็บตูดยังไม่หายเลย จะให้ไปเดินไกลๆเหรอ ท่านรองก็ไม่ใช่ว่าจะแบกผมไปได้ซักหน่อย เหอะ!
ดูท่านรองทำงานบ้านก็เพลินดีนะครับ ท่านเขาล้างจานเสร็จแล้วไปตากผ้า มีเสื้อผ้าผมที่ใส่เมื่อวานอยู่ด้วย ท่านรองเอาไปซักให้ ตอนนี้ผมก็ใส่ของท่านรองอยู่ แต่ไม่เป็นปัญหา แค่ตัวใหญ่นิดหน่อยเวลาเดินก็ต้องคอยดึงขอบกางเกงไว้หน่อยกลัวมันหลุด แต่ไม่เป็นปัญหาเลยจริ๊งๆ
“แล้วเรื่องงานที่คุณบอกว่าสมัครไว้บ้างแล้วน่ะที่ไหนบ้างเหรอ?”
อุ่ย! อยู่ดีๆวกมาเรื่องนี้อีกตกใจหมด กลัวท่านรองเขารู้ก่อนว่าอาทิตย์หน้าผมจะไปทำงานที่โรงงานแล้ว เดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์
“ก็…ยังครับ”
“แล้วเขาเรียกสัมภาษณ์บ้างรึยัง?”
“เอ่อ…ยังครับ”
“คุณแน่ใจเหรอว่าจะไม่บอกผม?”
“น…แน่ใจอะไรครับ?”
ทำไมท่านรองทำหน้าดุใส่ผมล่ะ วันนี้ผมต้องตามใจผมหนึ่งวันสิ ในฐานะที่ทำผมเจ็บ…ตูด
“ผมรู้หมดแล้วนะว่าคุณได้งานแล้วแล้วก็ได้ที่ไหน”
“…”
ฉิบหาย! รู้ได้ไงอ่ะ ผมไม่ได้บอกใครเลยหรือว่า…
“มายด์บอกผมหมดแล้ว”
เฮ้ย! Sup ทรยศผมได้ไงอ่ะ ไหนคุยกันแล้วว่าจะไม่บอกท่านรองอ่ะ!
“ผ…ผมแค่อยากจะเซอร์ไพรส์ท่านรองเฉยๆ”
ยังไม่เลิกทำหน้าดุอีก นี่ถ้าไม่หล่อผมไม่ยอมแน่นอนบอกเลย
“…คุณคิดดีแล้วใช่มั้ย ที่จะอยู่ที่นี่?”
“ดีแล้วครับ”
“ไม่ใช่ว่าเพราะเราคบกันเลยทำให้คุณทิ้งอนาคตตัวเองนะ?”
“…ทำไมท่านรองพูดอย่างนี้ครับ ทีท่านรองยังทำงานที่โรงงานเลย”
“เปล่า…คุณเพิ่งทำงานที่แรก อาจจะลองไปอยู่ไกลๆหรืออยากหาประสบการณ์ที่อื่นก่อน”
“…”
ได้ผมแล้ว เลยอยากผลักไสให้ผมไปอยู่ที่อื่นหรือไงครับ? ผมหน้าด้านไม่ไปไหนหรอก แต่น่าน้อยใจ…งอนอ่ะคิดว่าท่านรองจะดีใจซะอีก
“นี่คุณ…ทำไมเงียบ อยากได้อะไรอีกรึเปล่า?”
“…”
“ปั๊กเป็นอะไรหืม?”
ท่านรองขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ ลูบหัวลูบหางปลอบ ผมไม่ใช่หมานะครับ ถึงจะหน้าเหมือนหมาก็เถอะ บอกไว้ก่อนเลยว่าวันนี้ผมใจแข็งมาก
“บอกผม อยากได้อะไรหืม?”
‘ฟอด’
แน่ะ! ยังมาลวนลามอีก แถมมือปลาหมึกยังล้วงเข้ามาในเสื้อผมอีก มือไวใจเร็วจริงๆ
“อ๊ะ! ท่านรอง”
เลื้อยเข้ามาไม่พอ ยังมาบีบหัวนมอีก เดี๋ยวได้เสียตรงโซฟาจะอายเจ้าหมาปั๊กมันนะ
“หืม งอนเหรอ? ว่าไงครับ ปั๊กอยากได้อะไร ? ผมหาให้ทุกอย่างเลย ”
ยังมากระซิบข้างหูอีกขนลุกเลย เสียงท่านรองโคตรเซกซี่อ่ะ ไม่ใช่ว่ามาอารมณ์ขึ้นตอนเช้าอีกนะ ตูดผมยังไม่หายเจ็บเลย
“ท่านรองเอามือออกไปก๊อน”
‘ปิ๊งป่อง’
เสียงออดหน้าบ้านดัง ใครมาตอนนี้เนี่ย!! อยากจะตอบแทนด้วยการให้โล่เกียรติคุณเลย
“ไอ้เมฆอยู่มั้ย? มาเปิดประตูหน่อย”
เสียงคุ้นๆนะครับ
‘ปิ๊งป่อง’
“พี่เมฆเปิดประตูหน่อยค่ะ”
ใช่เลย พี่พลกับ Sup มาช่วยชีวิตแท้ๆ แต่ยังไม่ได้สะสางเลยนะ Sup นะ เรื่องที่บอกท่านรองเรื่องงานของผม ฝากไว้ก่อนเถอะ ท่านรองทำหน้ามุ่ยไม่พอใจ คงอยากจะเตะก้านคอเพื่อนแล้วก็น้องดีอย่างแรง
“มาทำไมว?ะ”
“อ้าว! กูก็มาแสดงความยินดีไง”
“เรื่อง?”
“แหมๆพี่เมฆ ก็เรื่องที่มีเมียเป็นตัวเป็นตนไงคะ”
ตายห่า!! ทั้งสองคนรู้แล้ว? อีกหน่อยคงรู้กันทั้งโรงงาน จะว่าไป รอบๆตัวผมนี่ไม่มีใครน่าไว้ใจซักคนเลยนะครับ
“จะไม่เชิญให้พวกกูเข้าไปข้างในหน่อยเหรอ หรือว่าเมียมึงโป๊อยู่?”
“…เออๆเข้ามาๆ”
คำก็เมีย สองคำก็เมีย เออไม่ได้เป็นผัวก็ต้องเป็นเมียนี่แหละ ???
“หวัดดีไอ้น้องหมอก ตูดเป็นไงบ้าง?”
พี่ก็ถามตรงไปมั้ย ? เกรงใจเมียเพื่อนบ้าง!! จะยกมือไหว้หรือกระโดดถีบหน้าดีผมนี่เลือกไม่ถูกเลย
“หวัดดีครับ…ม…ไม่เป็นไงครับ”
ไหว้พอเป็นพิธีดีกว่าครับ เดี๋ยวจะหาว่าผัวไม่สั่งไม่สอน!
 “ทายารึยัง ? ยานั้นดีน้า เพื่อนพี่แนะนำมา”
“หวัดดีครับ Sup เอ่อ…ทาแล้วครับ”
“อาการคงหนักอ่ะ เพราะลูกชายไอ้เมฆก็ใหญ่พอตัวอยู่”
“ฮ่าๆเหรอ น่าสงสารอ่ะ อยากกินอะไรมั้ยวันนี้ให้พี่พลเลี้ยง”
“อืมๆได้ๆ เลี้ยงปลอบใจ สงสารเด็กน้อย เอ็งไม่รู้จักไอ้เมฆซะแล้ว เอ็งรู้มั้ย?ตอนเรียนมหาลัยไอ้เมฆได้ฉายาว่าอะไรรู้เปล่า?”
“…อ…อะไรครับ?”
ก็ไม่ได้อยากรู้ฉายาหรอก เพราะว่ารู้แล้วว่าตัวจริงเป็นยังไง บอกได้เลยว่าเข็ดครับ
“ฉายาไอ้เมฆจอมอึดไง พี่ตั้งให้มันเองแหละ”
“…อ่อ…ครับ”
ดูมีสาระนะครับสองผัวเมียนี่ เชื่อแล้วว่าเป็นแฟนกันจริงๆเหมือนกันทั้งผัวทั้งเมีย
ท่านรองก็ปล่อยให้สองผัวเมียนี้รุมทึ้งผมกันยกใหญ่โดยไม่มาเหลียวแลผมเลย
“ทั้งสองคนอย่าวุ่นวาย แล้วมาทำไมกัน?”
อ่อ...นึกว่าจะลืมผมซะแล้ว แต่มาโอบเอวผมทำม้ายยย สองคนนั่นยิ่งจิกกัดผมไม่ปล่อยอยู่ด้วย
“ฮี้วๆ มีโอบองโอบเอว ไม่ค่อยเปิดตัวเลยเนอะ”
“อิจฉาอ่ะ ดูรักกั๊นรักกันเนอะพี่พลเนอะ?”
“ช่ายค่ะ เดี๋ยวพี่โอบเอวน้องมายด์บ้างมา”
ไม่ต้องอิจฉาครับ แค่นี้มันน้อยไปครับ ยังไม่รู้ซะแล้วว่าเมื่อคืนเราได้กันมากี่ท่าแล้ว!! เอ่อ…ผมก็ไม่รู้หรอกครับ สลบไปตอนไหนยังไม่รู้เลย ไว้อาลัยให้ตัวเองแป๊บ!
“พอแล้วๆ อย่าแกล้งปั๊กน้อย ถ้าไม่มีอะไรก็กลับกันไปเลย”
นั่นไง! สมน้ำหน้าสองผัวเมีย ท่านรองเปิดโหมดโหดแล้วเว้ยย ทั้งสองคนสู้ไม่ได้หรอกผมบอกเลย
“เออๆไม่แกล้งแล้ว ว่าจะมาชวนไปกินข้าวกัน”
“ใช่ค่ะ มายด์ไปเจอร้านนึงมาเด็ดมากเลยอยากให้ไปด้วยกัน”
“…ว่าไงครับ?”
ท่านรองหันมาถามผม…แล้วผมจะพลาดได้ไงล่ะ
“พี่พลเลี้ยงจริงรึเปล่าครับ?”
“จริงดิ อยากกินอะไรบอกวันนี้พี่เลี้ยงเต็มที่เลย”
อิอิ…ลาบปาก ผมจะสั่งให้พี่พลกระเป๋าแห้งไปเลยครับ อยากแกล้งกันดีนัก
“ก็ได้ครับ จริงๆแล้วผมก็ไม่อยากไปเท่าไรหรอก”
เล่นตัวพอเป็นพิธี เดี๋ยวดูไม่แพง
“อืม…พี่ก็คิดว่างั้นแหละ เจ็บตูดอ่ะดิเอ็ง”
อ้าว! Sup ถ้าไม่เห็นว่าเดี๋ยวจะไปทำงานเป็นลูกน้อง Sup ผมจะโบกซักทีนะเนี่ย!
“มายด์! ยังไม่เลิกเล่นนะ”
ขออนุญาตแอบหัวเราะเยาะในใจ ฮ่าๆ หน้าจ๋อยเลย Sup ทำเป็นไม่รู้จักท่านรองไปได้ สองผัวเมียเงียบกริบ เจอท่านรองเปิดโหมดโหดใส่ แต่สองคนนี่ก็แปลกนะรู้ๆอยู่ว่าท่านรองเป็นคนยังไงก็ยังไม่เลิกเล่น ต้องให้ท่านเขาแผลงฤทธิ์ก่อนตลอด
“งั้นเดี๋ยวเราไปเจอกันที่ร้านนะ กลับไปอาบน้ำก่อนร้อนฉิบหายเลย”
“…โทรมาก็ได้ทำไมต้องมาด้วย?”
“ก็…อยากมาดูไอ้น้องหมอกมันว่ายังอยู่ครบ 32 รึเปล่าไง!”
“…ไปได้แล้ว ปั๊กก็อย่าไปใส่ใจมาก ไอ้พลมันก็ปัญญาอ่อนไปตามเรื่อง”
เจ็บครับ ไม่ได้โดนด่ายังเจ็บแทน ไม่สนิทกันจริงๆพี่พลคงไม่ทน เป็นผมนี่กระโดดถีบไปแล้ว
 “…เออไปแล้ว แต่ด่ากูปัญญาอ่อนน่ารักไปนะ ไม่ต้องรักษาภาพพจน์แล้วมั้ง ได้เมียแล้วนี่”
ห๊ะ! นี่น่ารักไปเหรอ ? ยังมีหนักกว่านี้อีกเหรอ ถ้าเป็นผมนอกจากผมจะกระโดดถีบแล้วยังจะเลิกคบด้วยเลยนะเนี่ย
“เออ ไอ้โง่ไปได้แล้ว เดี๋ยวเมียกูโมโหหิวจะอาละวาดอีก”
ผมไปอาละวาดตอนไหนครับ? แค่งอนนิดหน่อย แต่จะว่าไป นี่ผมหายงอนแล้วเหรอวะ! โหมดใจง่ายมาอีกแล้ว เบื่อตัวเองจริงๆเลย ตอนเด็กๆกำนันเอาอะไรให้กินวะ โตมาถึงได้กลายเป็นใจง่ายขนาดนี้เนี่ย!!
“เราก็ไปอาบน้ำบ้างดีกว่าเนอะ คุณเดินไม่ค่อยไหวเดี๋ยวผมอาบให้ดีกว่า”
“ม…ไม่ต้องก็ได้ครับ”
ถึงเมื่อเช้าที่ท่านเขาอาบน้ำให้ผมตามที่คนปกติเขาอาบกัน ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น แต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะรอด
“นะ เราอาบพร้อมกันะได้ไม่เสียเวลาไง”
“…ครับ”
คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ท่านรองก็เห็นอยู่ว่าผมยังเจ็บตูดขนาดไหน แล้วผมก็ยอมจนได้เมื่อเห็นสายตาเว้าวอนขอร้องของท่านรอง แต่ผมก็คิดผิดอีกแล้วครับ!!
   หลังจากเข้ามาในห้องน้ำผมกับท่านรองก็อาบน้ำกันธรรมดานี่แหละ อาบไปอาบมาไม่รู้ว่ามาจูบกันตอนไหน…
“อืม…”
อาบมาอาบไป จูบไปจูบมามือไม้มันก็ไม่อยู่นิ่ง
“อ๊ะ! อย่าครับ…อืมมม”
“นิดเดียวครับ…นะ”
เสียงท่านรองกระซิบอยู่ที่ข้างหู ขณะที่ท่านรองกำลังถูสบู่ให้ผม เป็นการถูที่ค่อนข้างอีโรติกไปหน่อยนะครับ
“อา…อืมมม”
แต่ท่านเขาก็ยังปราณีผม ใช้แค่มือไม่งั้นผมตายแน่ๆ ฝ่ามืออรหันต์ของเราสองคนช่วยกันทำมาหากินดีได้มากครับ
“อา…ปั๊กเร็วหน่อย”
มือผมก็เล็กแค่นี้จะไปเร็วได้ขนาดไหน นี่ผมก็จะยืนไม่อยู้แล้ววว ขาเริ่มสั่นผับๆอีกแล้ว สังสัยขาดแคลเซียมกระดูกเลยไม่แข็งแรง…
“ท…ท่านรองผม…”
ไม่ไหวแล้ว ขอไปก่อนได้มั้ยครับ โคตรรู้สึกดีเลย ลื่นๆเสียวๆ
“ครับ…อืมม”
…กว่าจะออกมาจากห้องน้ำได้เล่นเอาผมเกือบกลายเป็นผักกันเลย ไม่ต้องกินมันแล้วมั้งครับข้งข้าวเนี่ย!
“เดินไหวมั้ยครับ?”
“ครับไหวครับ แต่ขาผมมั่นสั่นๆยังไงไม่รู้”
ยังมีหน้ามาถามผมอีก ขาผมยังสั่นอยู่เลย เอ๊ะ! หรือว่ามันยังไม่หายสั่นตั้งแต่เมื่อคืน!
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวคุณก็ชิน”
“…”
ชิน? ชินกับท่านรองที่เป็นแบบนี้อ่ะนะ จะให้ผมชินได้ไงล่ะครับ รู้สึกว่าการมีแฟนครั้งแรกเป็นสิ่งที่น่าจดจำมากครับ จดจำไปจนวันตายเลยทีเดียว!!!


ป.ล.ห๊ะ!! ท่านรองจะได้เลื่อนขั้น?? แล้วจะเลื่อนเป็นอะไรล่ะทีนี้ ขั้นบน ? ขั้นล่าง? แล้วผมจะเรียกท่านเขาว่าอะไรล่ะเนี่ย!!!

จบตอนที่ 23

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 23 27/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 27-09-2020 15:58:02
 o22
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 23 27/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 27-09-2020 19:51:11
น้องปั๊ก

จะบอกกำนันว่าอย่างไร

กำนันบอกให้กดท่านรองไม่ใช่ หรา
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 23 27/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 27-09-2020 23:55:20
ท่านรองยกขันหมากไปขอน้องหมอกได้เลยนะ.  กำนันจะจดพลุฉลองหรือเอาลูกซองมาไล่ยิงลูกเขยกันน้อ.  :laugh:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 23 27/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 29-09-2020 06:43:04
เดี๋ยวก็ชิน :-[ :hao6:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 23 27/09/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 04-10-2020 14:54:04
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 24

             ผมกับท่านรองมาที่ร้านอาหารที่นัดกับพี่พลเอาไว้ พอมาถึงก็พบว่าทั้งสองรออยู่ก่อนแล้วเราก็สั่งอาหารทานกัน
“ไอ้เมฆมึงจะเลี้ยงฉลองวันไหนวะ? กูจะได้ล้างท้องรอ”
“นั่นสิพี่เมฆ มายด์อยากกินพิชซ่าอ่ะ”
“…ทำไมต้องฉลอง!”
“อ้าวก็ได้เลื่อนตำแหน่งก็ต้องฉลองดิวะ”
“ก็มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องฉลองเลย”
“ปกติอะไร ทีกูยังไม่ได้เลื่อนเลยเนอะน้องมายด์เนอะ”
นี่พวกเขาคุยเรื่องอะไรกันครับ เหมือนจะมีผมคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะครับ
“เอ่อ…คุยเรื่องอะไรกันครับ ใครได้เลื่อนตำแหน่งเหรอครับ?”
“อ้าว ไอ้เมฆ มึงยังไม่ได้บอกไอ้น้องหมอกเหรอ?”
“…ยัง”
“ครับ? ท่านรอง?”
“อืม ผมได้เลื่อนตำแหน่ง”
“ห๊ะ ตำแหน่งอะไรครับ?”
“ก็…เป็นผู้จัดการ”
“…”
“ไง? ไอ้น้องหมอก อึ้งขนาดนั้นเลยเหรอ? ก็ไม่แปลกหรอกพี่เมฆเก่งจะตาย”
“ตั้งแต่เมื่อไรครับ?”
“อาทิตย์ที่แล้ว มีประกาศโปรโมทค่ะ”
“ทำไมไม่เห็นมีใครบอกผมซักคำเลย!”
“…ก็…ผมไม่เห็นว่ามันสำคัญตรงไหน…”
“ผมอยากกลับแล้วครับ”
“…เดี๋ยวสิปั๊ก…คุณ”
“ผมขอตัวกลับก่อนครับ”
“…ผมไปส่ง”
“ผมอยากกลับหอ”
“…”
   หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้คุยอะไรกับท่านรองอีก ท่านรองมาส่งผมที่หอพัก ผมเดินมึนๆงงๆๆเกือบเดินเลยหน้าห้องตัวเองแล้ว พอเปิดประตูเข้ามานั่งในห้องก็ยังมึนๆ ไอ้บาสไม่อยู่ให้ปรึกษาแล้ว มันย้ายออกไปอยู่ใกล้ๆที่ทำงานมันแล้ว
   ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร อาจจะแค่งอนๆท่านรองเดี๋ยวก็หาย แต่มีความรู้สึกเหมือนโดนหักหลัง ท่านรองมีเรื่องอะไรไม่ค่อยบอก แต่ถ้าเป็นเรื่องของผมผมต้องบอกเขา มันไม่แฟร์นะ แล้วนี่ก็ไม่โทรมาง้อด้วย ใจร้ายฉิบหาย!
‘Rrrrrrrrrrrr’
อุ๊ย! สงสัยโทรมาง้อแล้ว ถ้าพูดดีๆง้อผม ผมก็อาจจะหายงอนก็ได้นะ ผมยิ่งใจง่ายๆอยู่ด้วย
‘Rrrrrrrrrrrr’
อ้าวไอ้บาสต่างหาก! เหอะ! จะไปหวังอะไรกับท่านเขา!!
“ว่าไงมึง?”
[สัด! เงียบหายไปเลย ไม่โทรหากูเลย]
“เออ เพิ่งกลับมาจากบ้านมีไร”
[เปล่า แล้วมึงเป็นไง? อาหารเม็ดหมดเหรอ เสียงเหมือนหมาหิวข้าว]
“เชี่ยโทรมากวนตีน กูยิ่งเซ็งๆอยู่”
[อะไรของมึงอีก! มีเรื่องประหลาดๆอยู่เรื่อย]
“ก็ท่านรองอ่ะดิ มีเรื่องปิดบังกูตลอด”
[อะไรนักหนาอีก ทำไมเขามีเมียน้อยรึไง?]
“เปล่า”
[แล้วเรื่องอะไร? เล่ามาอย่าลีลามา]
“เขาได้เลื่อนเป็นผู้จัดการแต่ไม่บอกกูอ่ะ”
[มันก็เรื่องของเขามั้ย??]
“แต่กูเป็นแฟนอ่ะ รู้ทีหลังคนอื่นเขาอ่ะ”
[แล้วมึงจะให้เขาทำยังไง? รายงานมึงตลอดเหรอ ? เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว]
“งั้นกูผิดเหรอไง? เป็นแฟนกันเขาก็ต้องเล่าให้กูฟังดิ”
[ประสาท แล้วมึงรักเขารึเปล่า?]
“รักดิ”
[แล้วเรื่องแค่นี้ใอภัยเขาไม่ได้ใช่มั้ย?]
“…ได้”
[เออ! ก็แค่นั้น อย่าทำตัวปัญญาอ่อน แล้วมึงเริ่มงานวันไหน?]
“สัด ด่ากูสนุกเลยนะ”
[เออสนุก กูถามว่ามึงเริ่มงานวันไหน?]
“วันจันทร์”
[เออ โชคดีเว้ย]
“แล้วงานมึงเป็นไง?”
[ช่วงนี้ก็มีพี่ๆสอนงานอยู่]
“อืม แล้วกับส้มจี๊ดล่ะ?”
[…กูงอนอยู่]
“เฮ้ย! มึงงอนเป็นเหรอวะ!! ไหนเรื่องไรเล่าดิ”
[ก็…เขาซื้อกางเกงบ๊อกเซอร์สีชมพูให้กูแล้วกูไม่ชอบ กูเลยงอน]
“ไอ้สัด ไอ้ปัญญาอ่อน ตัวอยังกะหมีเสือกใจน้อย เรื่องของมึงปัญญาอ่อนกว่ากูอีก แล้วมาด่ากู”
[เชี่ย!! มึงด่ากูมากกว่าอีกนะ]

“เออ กูอยากด่ามากกว่านี้อีก ไปดีกันซะ ติ๊งต๊องฉิบหาย”
“เออแม่ง แค่นี้แหละ”
   ไอ้บาสด่าผมฉอดๆแต่เรื่องของตัวเองปัญญาอ่อนกว่าผมอีก เอาเป็นว่าเกือบหายโกรธท่านรองแล้ว เหลืออีกนิดหน่อย บอกแล้วผมใจง่าย งอนแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หาย ผมจะให้เวลาท่านรองพรุ่งนี้อีกวันถ้าไม่มาง้อผม ผมจะบุกไปที่บ้านเลยครับ อาบน้ำนอนดีกว่า…
อ้าว!ลืมชาร์จแบตมือถือ ช่างมันเดี๋ยวท่านรองโทรไม่ติดเดี๋ยวเขาก็มาเองแหละ เล่นตัวเล็กน้อยเพื่อให้ดูดี ฮ่าๆ
‘ก๊อกๆ’
“อืม…ขอีกห้านาที”
‘ก๊อกๆๆ’
“ใครเคาะวะ…แป๊บๆ”
เมื่อคืนด่าไปบาสเยอะไปทำให้เสียพลังงาน เช้านี้เลยตื่นสายไปหน่อย ถ้าไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูผมก็คงยังไม่ตื่นหรอก ว่าแต่ใครมาเคาะประตูแต่เช้าวะ! ผมว่าผมก็จ่ายค่าห้องไปแล้วนะ
“ครับ?”
ยังรู้สึกมัวขี้ตาอยู่เลย
“ทำไมคุณปิดเครื่อง?”
“…”
ท่านรอง!!! มาแต่เช้า ผมยังไม่ได้ล้างหน้าแปลงฟันเลยอ่ะ เพราะปกติผมจะไม่อายไอ้บาสหรือเจ้าของห้องเช่าที่มาเก็บเงินค่าห้อง เดินออกมาเปิดประตูทั้งที่ยังมัวขี้ตา อมขี้ฟันอยู่ยังได้เลย แต่นี่เป็นท่านรอง !! ท่านรองเชียวนะ!!
   จะปิดประตูหนีแล้ววิ่งไปอาบน้ำแปลงฟันก็คงทันแล้ว!!
“ช…เชิญครับ”
ท่านรองเดินเข้ามาในห้องผมที่ค่อนข้างจะไปทางรกมากถึงมากที่สุด อับอายทั้งเรื่องที่ยังไม่ได้อาบน้ำแปลงฟันแล้วยังต้องอายเรื่องที่ไม่ได้เก็บกวาดห้องอีก
“ผมถามว่าทำไมปิดเครื่อง?”
รู้สึกว่าเสียงท่านเขาจะดังกว่าเดิมเล็กน้อยนะ เริ่มโกรธผมล่ะสิ แต่ก็รู้สึกอบอุ่นดี?? ไม่ได้ยินแบบนี้นานละ
“แบตหมด”
ผมงอนอยู่นะ ไม่คิดจะง้อรึไง? ง้อผมอีกหน่อยผมก็ยอมแล้วเพราะผมใจง่ายไง
“โกรธผมเหรอ”
“แล้วมันน่าโกรธมั้ยครับ ? ทีท่านรองยังโกรธผมเลย”
“…”
“เป็นแฟนกันมีอะไรก็ต้องบอกกันสิครับ”
“ทีคุณไม่เห็นบอกผมเลย”
“…แก้แค้นผมรึไงครับที่ผมไม่ยอมบอกเรื่องงาน?”
จริงๆแค่เห็นหน้าท่านรองมาง้อผมที่ห้อง ผมก็ยอมตั้งแต่หน้าประตูแล้ว ก็ผมใจง่ายไง แต่ก็แอบเล่นต่อ แบบขำๆอ่ะครับ ถ้าท่านรองรู้ผมอาจจะโดนถีบได้
“เปล่า…ผมขอโทษ”
“…”
ท่านรองเล่นอย่างนี้ผมก็ไปไม่เป็นสิครับ
“ผมขอโทษที่ไม่บอกคุณก่อน”
“ผม…ก็ขอโทษเหมือนกันครับที่ไม่บอกท่านรอง แต่คราวหน้าท่านรองมีอะไรก็อย่าปิดบังผมก็แล้วกัน”
“คุณก็เหมือนกัน”
“…ครับ”
ฟังๆดูแล้วเหมือนผมเป็นคนผิดนะครับเรื่องนี้ นึกแล้วก็ยังงงๆแล้วผมต้องขอโทษอีกรอบมั้ยอ่ะ?
 “ผมไม่ได้อยากปิดบังอะไร แค่คิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา เดี๋ยวคุณก็รู้เอง”
“แต่สำหรับผมมันเป็นเรื่องใหญ่นะครับ”
“…โอเค คราวหน้าผมจะบอกคุณทุกเรื่องเลย”
“ประชดผมป๊ะเนี่ย”
“เปล่า…ก็อย่างที่คุณบอก…เราเป็นแฟนกันก็ไม่สมควรที่จะปิดบังกัน”
“ครับ…ดีครับ”
“…แล้วคุณกินข้าวกลางวันรึยัง?”
“ข้าวกลางวัน? มันยังเช้าอยู่เลยครับ ข้าวเช้าผมก็ยังไม่ได้กิน”
“…ตอนนี้…เกือบเที่ยงแล้ว…”
“ห๊ะ!”
นี่ผมหลับหรือซ้อมตายกันแน่ ตื่นขึ้นมาอีกทีเกือบเที่ยง กำนันรู้คงด่าผมตายเลย
“แล้วก็…เรื่องห้องพัก”
“ครับ?”
“คุณ…เอ่อ”
ทำไมท่านรองทำหน้าแปลกๆ คนหล่อทำหน้าแปลกๆก็เลยกลายเป็นคนหล่อหน้าแปลก! เอ่อ…นอกเรื่อง
“มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“คือ…ผมจะพูดยังไงดี…คุณอยากจะ…ย้ายไปอยู่กับผมมั้ย”
“…”
เอ่อ…ผมกำลังอึ้ง ตลึงตึงโป๊ะ!! ท่านรองชวนย้ายไปอยู่ด้วย อ๊ายยย!! เขินอ่ะ เหมือนถูกขอแต่งงานยังไงไม่รู้
“เอ่อ…คุณทำหน้าแปลกๆนะ”
“…ผมกำลังดีใจหรอก”
“ตกลงว่าคุณจะย้ายไปอยู่กับผมมั้ย?”
“ไปครับไป ไปวันนี้เลยก็ได้”
“…”
“ทำไมครับ วันนี้ไม่ได้เหรอครับ?”
“อาทิตย์หน้าแล้วกัน ผมจะมาช่วยขนของ”
“ก็ได้ครับ จริงๆแล้วผอยากย้ายไปวันนี้เลยนะครับ”
“…ไปหาอะไรกินเหอะ”
“ไปครับไป”
“คุณ…ไปอาบน้ำก่อนมั้ย”
“ครับจริงด้วยผมลืม!”
“มีขี้ตาติดทั้งสองตาเลย”
“…ท่านรองไม่ต้องพูดตรงขนาดนี้ก็ได้ครับ”
“…ไม่เห็นเป็นไร”
“เป็นสิครับ ถึงผมจะหน้าหนาแต่ก็อายเป็นนะครับ”
“ไม่เห็นต้องอาย อย่างปั๊กไม่อาบน้ำซักสามวันก็ยังน่ารัก”
“…”
แหมชมกันซึ่งๆหน้าผมก็เขินแย่สิ อยากจะจูบท่านเขาเป็นรางวัลแต่ลืมไปยังไม่ได้แปลงฟัน ขอตัวไปอาบน้ำแปลงฟันก่อนนะครับแล้วผมอาจจะให้รางวัลใหญ่ท่านรองซักสองสามฟอดก็ได้
หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็ทำเนียนๆไปขอนอนค้างที่ห้องท่านรอง โดยอ้างว่ารถเสีย พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้าเลยขอไปนอนด้วยจะได้ติดรถท่านรองไปโรงงาน
“พรุ่งนี้คุณเริ่มงานวันแรกต้องไปกี่โมง”
ท่านรองกระซิบถามผมอยู่ที่ข้างหู มือปลาหมึกเริ่มเลื้อยไปมาที่สะโพกผมแล้ว เดี๋ยวนะครับที่ผมมาขอค้างก็ไม่ได้แปลว่าผมจะยอมนะครับ สองวันก่อนท่านรองยังทำผมสยองไม่หาย ตูดผมยังไม่หายเจ็บดีเลยนะ
“ค…ครับ…เอ่อ แปดโมงครับ”
ผมต้องคอยเลื่อนมือไปคอยดักมือปลาหมึกไม่ให้เลื้อยเข้ามาในเสื้อมากกว่านี้
“เหรอ…ครับ?”
ท่านรองเริ่มซุกไซ้ที่ซอกคอผมแล้ว รู้สึกดีนะแต่พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานนะ ถ้าเดินเหมือนเป็ดอีกมันจะเสียภาพพจน์นะครับ
“ท่านรอง…ผม…ต้องไปทำงานพรุ่งนี้”
“หืม…ไปพร้อมผมไง”
มันไม่ใช่แล้วครับ ท่านเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าครับ? ว่าแล้วไงมือปลาหมึกเลื้อยเข้ามาในเสื้อยืดผมแล้ว ผมตะปบไม่ทันจริงๆ
“อ๊ะ! เดี๋ยวครับ”
ท่านรองลูบไล้ที่หน้าอกผมไปมา เจ้าหัวนมไม่รักดีก็สู้มือท่านเขาดีเหลือเกิน
“อา…”
“นิดเดียวนะครับ”
ท่านรองขบที่เรียวปากผมเบาๆแล้วสอดเรียวลิ้นร้อนเข้ามาหยอกล้ออย่างชำนาญ
“อืม…”
แล้วผมก็เผลอยอมจนได้แถมเต็มใจอีกต่างหาก อยากจะด่าตัวเองที่ยังไม่เข็ด
“อา…ปั๊ก”
“อืม…ท่านรอง…ผม”
“ครับ…อยากให้ผมทำยังไง?…บอกผม…”
“เบาๆ…ผมกลัว”
“ไม่ต้องกลัวครับ”
แหม! เอาใหญ่เลยใส่มาไม่ยัง ผมไม่ได้กลัวอะไรหรอกแคกลัวว่าพรุ่งนี้จะต้องเดินเหมือนเป็ดน่ะสิครับ
“แต่…ผม”
“กลัวอะไรบอกผม?”
ขบจังนะติ่งหูเนี่ยจะยานแล้วมั้ง
“ผมกลัวจะเดินเหมือนเป็ดอีกนะสิ…อ๊า…เบาๆ”
ท่านเขาอึดสมคำร่ำลือจริงๆ
“หึ…”
อย่ามายิ้มหล่อ…เดี๋ยวผมก็ใจอ่อนอีก
“อา…ท่านรอง”
“อืม…ข้างในคุณร้อนมากเลย”
อ๊ากกก!! อย่ามากระซิบข้างหู ไม่ไหวละ ผมต้องทำอะไรซักอย่าง จังหวะที่ท่านรองเขากำลังฟินๆผมก็พลิกตัวมานั่งข้างบน
“ปั๊ก…”
“ผมทำเอง…ไม่งั้นพรุ่งนี้ผมเดินไม่ไหวแน่!”
“…ก็...แล้วแต่คุณ”
แต่ดูท่านเขาจะไม่ตกใจเลยนะ แต่ท่านเขาดูดีใจยังไงไม่รู้ ยิ้มหน้าบานเชียว
“ครั้งเดียวนะครับ”
“…ก็ได้ครับ”
ท่านรองทำหน้าผิดหวังมากอ่ะ ตั้งแต่คบกันมาก็เริ่มจะรู้แล้วว่าท่านเขาค่อนข้างจะลามกอยู่เหมือนกัน
“ปั๊กคุณอาบน้ำเสร็จรึยัง?”
“…”
ผมกำลังอาบน้ำอยู่ครับ วันนี้เริ่มงานวันแรกต้องทำให้เป็นที่ประทับใจเลยอาบน้ำนาน…ไม่จริงหรอกครับ!! จะว่าไปก็คุ้นเคยกันทั้งนั้นเพราะรู้จักหมดแล้ว แต่ที่ช้านี่สิผมกำลังทำให้ไอ้รอยที่ซอกคอมันหายไปต่างหาก!! ก็ท่านรองเล่นดูดซะแดงเถือกขนาดนี้ ผมลองถูๆดูปรากฏว่ามันแดงกว่าเดิมอีก เฮ้อ!!
“ท่านรองอ่ะ คอผมเป็นรอยแดง ทำยังไงก็ไม่หาย”
“…ผมขอโทษครับ”
ยังดีที่ทำหน้าตาสำนึกผิด ดูๆไปก็น่ารักไปอีกแบบเหมือนน้องไซเวลาสำนึกผิดเลย
“มาทานข้าวก่อน ผมทำข้าวต้มหมูสับ”
“ครับ”
น่ารักจังเลยแฟนใครเนี่ย จะว่าไปผมก็จะเป็นไบโพลาร์อยู่แล้ว เดี๋ยวอารมณ์ดีที่ท่านรองน่ารัก เดี๋ยวโมโหท่านเขา หลากรสหลายอารมณ์บรรเทิงฉิบหาย
หลังจากกินข้าวเสร็จผมกับท่านรองก็ออกเดินทางไปโรงงาน ผมลองเดินไปเดินมาหลายรอบแล้ว วันนี้เดินไม่เหมือนเป็ดซักเท่าไร เพราะเมื่อคืนท่านรองเขาเห็นใจเลยแค่รอบเดียวจบ แต่ท่านเขากระซิบบอกว่าศุกร์หน้าจะไม่ยอมผมแล้ว เป็นกำลังใจให้ผมหน่อยนะครับ ว่าผมจะมีชีวิตรอดจนได้เงินรับเดือนเดือนแรกหรือไม่!!โปรดติดตามตอนต่อไป แต่จะว่าไป ผมจะเรียกท่านรองเขาว่าท่านรองต่อไปดีครับ? หรือจะเรียกผู้จัดการดี? ก็แบบ…ผู้จัดการครับ! กรุณาผมด้วยนะครับผมไม่อยากเดินเหมือนเป็ด…อะไรงี้อ่ะครับ…

จบตอนที่ 24


 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 24 04/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 04-10-2020 16:03:51
 :z13:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 24 04/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 04-10-2020 19:54:35
พรุ่งนั้ ทำงานไหวไหมน้ออออ
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 24 04/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 04-10-2020 21:03:28
ผู้จัดการครับ อ่อนโยนกับปั๊กน้อยหน่อยนะครับ.  :hao3:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 24 04/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 04-10-2020 21:04:44
 :o8: :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 24 04/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 05-10-2020 02:23:10
 :hao6:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 24 04/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 06-10-2020 21:16:27
 :m20:
ไม่ใช่ท่านรองแล้ว
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 24 04/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 17-10-2020 17:26:33
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 25

   ที่แห่งนี้เป็นที่ที่ผมได้รู้จักกับคำว่า ‘ฝึกงาน’ ที่แห่งนี้ทำให้ผมได้รู้จักกับ ‘เพื่อนร่วมงาน’ และที่แห่งนี้ที่ทำให้ผมได้พบกับ ‘ท่านรอง’ ถึงแม้ว่า ณ ตอนนี้ ท่านเขาจะไม่ได้เป็น ‘ท่านรอง’ แล้วก็ตาม และที่แห่งนี้ก็ทำให้ผมได้รู้จักกับ ‘ความรัก’…เอ่อ…อาจจะน้ำเน่าไปหน่อย แต่ในก็ทำให้ผมหลงรักที่นี่เข้าให้แล้วล่ะสิ…
“เฮ้ย! ไอ้น้องหมอก ใบสมัครงานหมดไปถ่ายเอกสารให้หน่อย”
“ปากกาหาย น้องหมอกเบิกปากกาให้ผู้สมัครงานหน่อยค่า”
“ไอ้น้องหมอกๆ พาผู้สมัครงานไปตรวจสุขภาพที่ห้องพยาบาลหน่อยค่ะ”
เอ่อ…วันนี้ผมมาทำงานวนแรกนะครับ ยังไม่ได้ถ่ายรูปทำบัตรพนักงานเลย เห็นหน้าก็ใช้งานซะแล้ว
“ครับๆ ได้ครับ ได้ทุกคน”
   หลังจากที่ผมฝึกงานจบกลับไปมหาวิทยาลัยเพื่อรับปริญญาและกลับเข้ามาทำงานงานอีกครั้ง ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม ห้องฝ่ายบุคคลที่วันๆมีแต่พนักงานเดินเข้าเดินออก ผู้สมัครงานที่มาสมัครงานบ้าง มาสัมภาษณ์งานบ้างก็เดินกันขวักไขว่แต่มันเป็นภาพที่ดูอบอุ่นดีครับ
“ใบสมัครงานยังไม่ได้เหรอ? เร็วๆหน่อยไอ้น้อง”
“น้องหมอกมาช่วยพี่สัมภาษณ์งานก่อนค่ะ”
นี่แหละครับ ดูอบอุ๊นอบอุ่น…
“เออ! ไอ้น้องหมอกเอ็งเป็นยังไงบ้าง?”
“เหนื่อยดิพี่ ขนาดผมมาวันแรกก็นะเนี่ย”
“แหม! ก็เป็นงานแล้ว ก็ต้องช่วยๆกัน ที่พี่ถามก็เรื่องเอ็งกับผู้จัดการเป็นยังไงแล้วต่างหาก”
“ผู้จัดการไหนอ่ะพี่?”
“ก็ผู้จัดการเมฆไงคะ”
“อ๋อ ผมลืมไป แต่ก็ไม่เป็นไงนี่พี่”
“ได้ยินว่าจะย้ายไปอยู่กับผู้จัดการเขาเหรอ”
“Sup เล่าให้ฟังใช่มั้ยครับ?”
หลังจากมีเวลาพัก พวกเราชาวบุคคลก็มานั่งกินข้าวที่โรงอาหาร โดยที่ผมกำลังถูกพี่ต้นและพี่น้ำฝนสัมภาษณ์อยู่ ไม่ใช่สัมภาษณ์งานนะครับ เป็นการสัมภาษณ์เรื่องส่วนตัว พวกพี่ๆเขาไม่ค่อยอยากเผือกเรื่องของผมเล๊ยยย!
“อืมๆเล่ามาเลยค่ะ พี่อยากรู้”
ไม่เผือกธรรมดา มีการเผือกภาคพิเศษซะด้วย อย่างนี้เรียกเผือกใส่ไข่ได้มั้ยครับ? แต่ผมก็ไม่ได้มีเรื่องปิดบังอะไรก็เลยเล่าให้คนอยากเผือกฟังจนเกือบบ่ายหมดเวลาพัก
“เป็นไงบ้างทำงานวันแรก?”
“อ่อครับ ก็เหมือนตอนฝึกงานครับแล้วท่านรอง…เอ่อ…ผู้จัดการล่ะครับ”
“…นี่คุณจะเรียกผมอย่างนั้นจริงๆเหรอ?”
“ก็ท่านรองเลื่อนเป็นผู้จัดการแล้ว ผมก็ต้องเรียกอย่างนี่สิครับ”
“…”
“แล้ววันนี้จะให้ผมไปค้างที่บ้านได้รึเปล่าครับท่าน…เอ่อ…ผู้จัดการ?”
เปลี่ยนมาเรียกผู้จัดการแล้วมันลำบากจริงๆ
“…”
“ว่าไงครับผู้จัดการ?”
“…เดี๋ยวผมไปส่งที่ห้อง ส่วนเรื่องย้ายบ้านผมจะติดต่อรถขนของให้ ตอนนี้คุณก็เก็บของไปพลางๆก่อน แต่วันนี้ผมมีงานต้องเคลียร์ไว้พรุ่งนี้จะไปช่วย”
“ครับได้ครับ ขอบคุณครับผู้จัดการ”
“…”
ดูท่านเขาจะเงียบๆนะครับรึว่างานยุ่ง? แต่คงเหนื่อยน่าดูแหละ พอเลื่อนขั้นปริมาณงานก็คงมากขึ้นตาม แล้วเงินเดือนก็คงได้มากขึ้นแน่นอน อิจฉาครับอย่างผมเป็นเด็กใหม่เงินเดือนไม่ยังไม่เยอะเท่าไรเลย
“วันไหนนะคะที่น้องหมอกจะย้ายบ้าน ให้พี่ๆไปช่วยมั้ยคะ?”
“อืมๆเอาสิ เดี๋ยวพี่ๆไปช่วย”
“อ๋อไม่เป็นไรครับท่าน…เอ้ย!ผู้จัดการเขาติดต่อรถขนของให้ครับ”
“เหรอ ดีจังมีแฟนใจดี ทีกับคนอื่นแทบจะฆ่าปาดคอ”
“ฮ่าๆจริงค่ะ แต่น้องหมอกทำไมเรียกผู้จัดการเมฆอย่างนั้นล่ะคะ? เป็นแฟนกันเรียกไม่สนิทสนมเลย”
“…ก็ท่านเขาไม่ได้เป็นท่านรองแล้ว ผมก็เรียกผู้จัดการก็ถูกแล้วนี่ครับ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ทำไมไม่เรียกพี่เมฆ? พี่เมฆาอะไรอย่างนั้นล่ะ”
“นั่นสิคะ แบบนั้นดีกว่าอีก”
“แต่มันไม่ชินนี่ครับ”
ใช่ครับมันไม่ชิน ผมไม่เคยเรียก มันเขินๆยังไงไม่รู้ ปกติผมหน้าด้านมากนะครับ แต่คราวนี้เขินจนไม่กล้าเรียกท่านร…เอ้ย! ผู้จัดการเขาว่าพี่จริงๆ
“วันนี้ท่าน…เอ้ยผู้จัดการไม่ต้องเคลียร์งานต่อเหรอครับถึงอยู่ช่วยผมขนของได้?”
“…นี่ผมถามจริงๆ ไม่คิดจะเปลี่ยนวิธีเรียกผมเหรอ คุณไม่คิดว่ามันแปลกๆเหรอ?”
“ม…ไม่นี่ครับ ปกตินะครับ”
เอ้า!ยังมาทำหน้าดุอีก ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมกลัวนะครับ แต่ตอนนี้ผมมีภูมิต้านทานแล้วไม่กลัวหรอกครับบอกเลย
“…”
ผู้จัดการวางมือจากของที่จัดใส่กล่องแล้วเดินเข้ามาหยุดยืนที่ด้านหลังผม แต่บอกแล้วผมไม่กลัวท่านเขาจะเตะก้านคอหรอกนะครับ เพราะท่านเขาไม่เคยทำร้ายผมอยู่แล้ว
“เฮ้ย! ผู้จัดการทำอะไรครับ”
อยู่ๆท่านเขาก็อุ้มผมขึ้นแล้วแบกใส่บ่าแบบแบกกระสอบข้าวสารเลยครับ จมูกผมจะทิ่มตูดท่านเขาอยู่แล้ว
“คุณนี่มันดื้อจริงๆนะ เห็นทีจะต้องทำให้เข็ดหลาบซะบ้างแล้ว”
“ด…เดี๋ยวครับ ผู้จัดการจะทำอะไรผมอ่ะ? ปล่อยผมลงก๊อนนน!”
หวังว่าท่านเขาจะไม่กระทืบผมใส้แตกหรอกน้า!
‘พรึ่บ’
เอิ่ม…โยนลงบนเตียง รู้สึกว่าลักษณะมันคุ้นๆนะครับ นี่เพิ่งจะหนึ่งทุ่มเอง แถมพรุ่งนี้ยังไม่ใช่วันศุกร์อีก…
“ด…เดี๋ยวก่อนครับผู้จัดการ”
“คุณเรียกผมว่ายังไงนะ?”
“เอ่อ…ผู้จัดการ…”
“หึ! ผมให้โอกาสคุณเรียกใหม่”
“ด…เดี๋ยวครับ อ๊ะ!”
มือล้วงเข้ามาในเสื้อแล้ววว บอกแล้วว่ามือท่านเขานี่ยิ่งกว่ามือปลาหมึกอีก
“เรียกพี่เมฆ…ลองเรียกสิครับ”
“อือ…”
ผู้จัดการเขากระซิบข้างหู ทำเอาผมขนลุกซุ่เลย เราเพิ่งทำกันไปเมื่อสามวันก่อนเองน้า แล้ววันนี้ไม่ใช่วันศุกร์อย่างที่ท่านเขาบอกไว้นี่นา
“ว่าไงครับ?”
ท่านเขาถอดเสื้อผ้าผมออกด้วยความรวดเร็วแล้วโยนฟิ้วไปตกข้างเตียง ไอ้เรื่องถอดเสื้อผ้าผมนี่ท่านเขาถนัดนักแหละ
“เดี๋ยวครับ อ๊า!”
ผู้จัดการเอ้ย!พี่เมฆเริ่มเลียที่ยอดอกผมแล้วดูดหนักๆหลายครั้ง อา…ผมรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองมันเหมือนไม่ใช่ของตัวเองแล้ว…
“เรียกสิครับ…เรียกพี่เมฆ”
“พ…พี่เมฆ”
“อืม…เรียกอีกครับ”
พี่เขาเทเจลล่อลื่นที่ไอ้ลูกชายที่ไม่เล็กของพี่เขาแล้วก็ที่ด้านหลังของผมพร้อมกับแหย่นิ้วเข้ามาช้าๆ
“อา…”
“หมอกอย่าเกร็งครับ”
“อืม…พี่เมฆอย่าเลียตรงนั้น…อ๊า!”
พี่เขาไม่ปล่อยให้ผมได้พักหายใจเลย ทั้งนิ้วที่เพิ่มเข้ามาแล้วยังดูดที่ยอดอกผมอีกตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายละ
“พี่ไม่ไหวแล้ว…ขอนะครับ”
“อ๊ะ…เจ็บ”
ผมยังไม่ทันตอบเลยก็ยัดไอ้ลูกชายไม่น้อยเข้ามาแล้ว ฮือๆ เจ็บตูดครับ
“อืม…”
พี่เมฆสุดหล่อแต่ใจร้ายเริ่มขยับสะโพกช้าๆ อ๊า…แต่มันโคตรลึกกก
“ต่อไปให้เรียกว่าพี่เมฆนะครับ”
“แล้ว…ที่พี่เมฆเรียกผมว่าปั๊ก อ๊ะ…ช้าๆครับ”
“งั้นพี่เรียกน้องหมอกดีมั้ย อา…รัดแน่นจัง”
อย่าเรียกด้วยเสียงแหบๆต่ำๆแบบนี้เซ่ เสียงพี่เขาหื่นมากอ่ะ ขนลุกเลย
“ม…ไม่…อย่าเรียกแบบนั้น…อา”
“น้องหมอก…อา…ซี๊ดดด ชอบให้เรียกแบบนี้เหรอครับ”
‘จุ๊บ’
พี่เมฆจูบทซับที่เรียวปากผมอย่างอ่อนโยน เรียวลิ้นร้อนไล่ต่ำลงมาเรื่อยๆ ลมหายใจร้อนๆของพี่เขาเป่าอยู่ที่ซอกคอผมอา…โคตรเสียวเลย…
“ม…ไม่ชอบ อา…อืม…ผม…ไม่ไหว”
“รอก่อน…รอพี่ก่อน”
อ๊าก!!น้อชายถูกจับเป็นตัวประกัน ไอ้พี่เมฆปล่อยมือก๊อนนน!!
“ป…ปล่อยมือครับ ปล่อยก่อน”
“อืม…ไม่ได้ครับ รอพี่ด้วยสิ”
“อา…อืมมม พี่เมฆ…ปล่อยก่อนนะ…นะครับ”
ผมใช้ลูกอ้อน กอดคอพี่เขาแล้วโน้มลงมาจูบ เราแลกลิ้นกันอยู่ซักพักพอพี่เขาเผลอผมก็พลิกตัวเองขึ้นข้างบนทันที คราวก่อนพี่เขาก็ยอมผมด้วยท่านี้แหละ ผมถึงรอดมาได้…
“อา…ซี๊ดดด หมอกครับ”
ผมจูบที่ซอกคอพี่เมฆเพื่อแก้แค้น อยากจะกัดซักแผลสองแผลแต่กลัวพี่เขาจะเอาคืน
“อา…พี่เมฆ…อืม”
ผมใกล้จะถึงละ ตอนนี้ผมนั่งขย่มอยู่บนตัวพี่เขา เวลาอยู่ข้างบนแล้วมันรู้สึกดีแบบนี้เองครับ อิอิ
“อา…อืมมม”
พี่เขาร้องครางหนักๆ ผมโคตรชอบ เวลาผมขยับสะโพกพี่เขาจะทำหน้าเคลิ้มๆ ดูแล้วโคตรเซ็กซี่เลย ผมขยับสะโพกเร็วขึ้น อา…ผมจะถึงแล้วแต่ดูพี่เขาก็คงจะไกล้ถึงเหมือนกัน
“อา…อืมมม…อ๊า!”
ตัวผมกระตุกพร้อมทั้งปล่อยออกมาเลอะหน้าท้องพี่เมฆเต็มไปหมด
“อา…หมอก ซี๊ดดด…อา”
พี่เมฆกดสะโพกแล้วกระแทกเข้ามาสองสามครั้ง พร้อมทั้งปลดปล่อยออกมา ทำให้ข้างในของผมความรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาทันที ผมนอนหอบอยู่บนตัวพี่เขา แล้วค่อยๆยันตัวขึ้น มองดูหน้าท้องพี่เขาที่เลอะไปด้วยคราบของผมแล้วโคตรสะใจอ่ะครับเหมือนผมได้อยู่บน…อา…ครับหลอกตัวเองนิดๆหน่อยๆก็ยังดี!
“ต่อไปให้เรียกว่าพี่เมฆ แล้วถ้ายังเรียกเหมือนเดิมจะถูกลงโทษนะครับ”
“ลงโทษ? แบบเมื่อกี๊เหรอครับ?”
ผมแกล้งทำเป็นซื่อถามไปงั้นแหละครับ แหม!  ไอ้การลงโทษแบบนี้ผมก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอะเล๊ยย ออกจะ…ชอบบบ!
“อืม ขอคิดก่อน…อาจจะหนักว่านี้”
“…”
หนักกว่านี้ผมก็รับได้ ผมชินละ??
“โกรธเหรอ? เอ่อ…เซ็กส์มันก็แบบ…เป็นการแสดงความรักชนิดหนึ่งไง…”
พี่เมฆหน้าหงอยเป็นน้องไซขาดอาหารเม็ดแล้ว ดูไปก็น่ารักไปอีกแบบครับ แกเห็นผมเงียบคงคิดว่าผมโกรธ เปล่าเลยยย ผมรู้สึกว่านอกจากผมจะหน้าด้านมากแล้วผมเริ่มจะเป็นโรคจิตเพิ่มอีกอย่างละ
“…”
“โกรธจริงเหรอ? คือ…เอิ่ม…ก็พ…พี่รักหมอกแล้วก็อยากแสดงความรักไง”
“จริงเหรอครับ? งั้นรักผมมากแค่ไหน?”
“ร…รักมากที่สุด”
“ผมจะให้อภัยก็ได้นะแต่…”
“แต่? แต่อะไรครับ?”
“คราวหน้า…ให้ผมอยู่ข้างบนบ้าง…ได้มั้ย?”
ขอให้ผมอยู่บนซักครั้ง แล้วผมจะเป็นเด็กดี…
‘พรึ่บ’
พี่เมฆพลิกร่างผมให้ลงมานอนอยู่ด้านล่างแล้วทาบตัวลงมาพร้อมทั้งจับมือทั้งสองข้างของผมกดลงบนเตียงด้วยมือของพี่แกเพียงข้างเดียว!! พี่แกจะแรงดีเกินไปแล้ววว ผมขยับมือไม่ได้เลย
“ก็ได้นะ…ให้หมอกอยู่ข้างบน”
“จ…จริงเหรอครับ?”
ผมเริ่มมีความหวัง ถ้าพี่ให้โอกาสผม ผมจะบริการพี่ให้ถึงใจที่สุดครับเพราะผมได้เรียนรู้ทฤษฎีจากในเน็ตมาจนทะลุปรุโปร่งแล้ว…
พี่เมฆเริ่มคลอเคลียที่ซอกคออีกแล้ว ผมยังหอบไม่หายเลยนะ แต่ก็ชอบแหละ…แต่ผมไม่พูดหรอกเดี๋ยวพี่แกจะได้ใจ…เอ๊ะ!หรือว่าจะเป็นรอบนี้เลย? หรือว่าพี่แกอยากลองเลย??? ผมพร้อมมากบอกเลย
“อืม…จริง…ก็แบบวันนี้ไงหมอกก็อยู่ข้างบน คราวก่อนก็ด้วย”
 “…มันไม่เหมือนกันนี่ครับ!”
 “แต่พี่ติดใจมากเลยนะที่หมอกออนท็อปให้”
‘จุ๊บ’
อย่ามาทำหน้าหื่นแบบนั้นนะ แล้วยังมาจูบหลอกล่อแบบนี้อีก ผมชอบมากจริงๆนะ พี่เขาจูบเก่งมากๆ ทำผมเคลิ้มตลอดเลย มันทำให้ใจผมสั่นหวั่นไหวตลอดเลย
“พี่…ชอบเหรอ?”
“ครับ ชอบมาก…”
“อ๊ะ…เดี๋ยวครับ”
…คาดว่าคืนนี้ไม่น่ารอดเพราะอาจจะมียกสองตามมา ไหนพี่สัญญาว่าจะเป็นคืนวันศุกร์ แต่นี่มันแค่วันพฤหัสบดีเองน้า!!
เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาด้วยความกระปรี้กระเปร่า แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ชิน?? เพราะคิดว่าจะอ่อนเพลียไม่อยากตื่นเพราะว่าเมื่อคืนโดนไปสองดอก!! ปรับตัวง่ายไปเหมือนจิ้กจกมันก็ไม่ค่อยดีนะครับ แต่เมื่อคืน ’พี่เมฆ’ นอนค้างที่ห้องผมเป็นครั้งแรกเลย แต่คงไม่มีครั้งที่สองแล้ว เพราะผมจะย้ายไปอยู่บ้านพี่เขาแล้วครับ!! หลังจากที่อยู่มาสี่ปี รู้สึกใจหายเหมือนกันเจ้ารังหนูน้อยๆของผม
“เป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนมั้ยครับ?”
“เปล่าครับ…แค่รู้สึกใจหาย วันนี้ต้องย้ายออกจากหอแล้ว”
“อืม…ช่วงบ่ายโมงรถจะมาขนของ เดี๋ยวพี่เข้ามาดูให้”
“ขอบคุณนะครับที่มาดูให้ เพราะผมลามาไม่ได้”
“เพิ่งทำงานอย่าเพิ่งลาจะดีกว่า เดี๋ยวพี่จัดการให้เอง”
“ครับ”
   มีแฟนดีเป็นศรีแก่ชาติ มีแฟนฉลาดชาติเจริญ?? พี่เมฆจัดการให้หมดทุกอย่าง พอกำนันรู้ข่าวก็อยากจะมาดูด้วย แต่วันนี้แกมีประชุมเห็นว่าจะมาหาวันอาทิตย์ แกบอกว่าอยากเห็นบ้านของลูกเขยแก ผมล่ะนับถือพ่อผมจริงๆ ไม่ได้มีความโกรธอะไรผมเล๊ยยที่มีผัวเป็นตัวเป็นตน ช่างเข้าใจวัยรุ่นจริงๆ
“ตอนเย็นพี่เข้าไปรับที่โรงงานนะ”
“ครับ ขอบคุณมากๆนะครับที่ช่วยผม”
“…เราเป็นคนรักกันมีอะไรก็ต้องช่วยกันสิครับ”
“ครับ พี่เมฆ”
ขอบคุณครับพี่เมฆสุดหล่อหุ่นดีและใจดีที่สุดในสามโลกที่ทำให้ผมได้รู้จักความรักและได้รับรู้ว่าการมีผัวได้อะไรมากกว่าที่คิดอิอิ…

จบตอนที่ 25

ผมว่าจะลงตอนพิเศษอีกซัก 2-3 ตอนนะครับ ใจหายเหมือนกันจะจบแล้ว ฝากติดตามด้วยนะครับ

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 25 17/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 17-10-2020 19:35:19
บทลงโทษ  ของผู้จัดการ
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 25 17/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 17-10-2020 21:18:35
 :pighaun:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 25 17/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 17-10-2020 22:32:50
 :hao6:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 25 17/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 18-10-2020 13:54:31
น้องหมอกจะมีคุณสาเป็นตัวเป็นตนแล้วจ้า จุดพลุ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 25 17/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Pe_no ที่ 18-10-2020 19:05:32
ใกล้จบแล้วหรอเร็วมาก  :mew2:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 25 17/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 18-10-2020 20:41:22
การมีผัวได้อะไรมากกว่าที่คิดอิอิ…
 :jul3:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 25 17/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 18-10-2020 22:16:14
 :jul1: :hao6: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 25 17/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 19-10-2020 20:33:12
 :pighaun: :pighaun:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 25 17/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: xmana ที่ 22-10-2020 20:47:20
มาต่อเรวววววววว จะลงแดง 555 :monkeysad:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 25 17/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 25-10-2020 08:16:48
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 26

            ผมย้ายมาอยู่กับพี่เมฆได้เกือบ 3 เดือนแล้วครับ การดำเนินชีวิตส่วนใหญ่ก็ราบรื่นดี จะมีก็แค่บางวันที่อาจจะเดินเหมือนเป็ดไปบ้าง ยอกเอวบ้าง ก็ท่านเล่นไม่ค่อยออมแรงซักเท่าไรแต่ผมก็ยินดีนะครับ ตามใจผัวก็เป็นเรื่องที่เมียที่ดีควรทำ??
“วันนี้เองเดินเหมือนเป็ดอีกละ เมื่อคืนหนักอ่ะดิ?”
“แหม Sup คนเขารักกันมันก็เป็นเรื่องธรรมดาป่ะครับ”
“…นี่เอ็งเคยอายเรื่องอะไรกับเขาบ้างมั้ย?”
“…ก็…ไม่เคยนะครับ”
   ปกติผมหน้าด้านอยู่แล้ว พอมาอยู่กับพี่เมฆเขาแล้ว…บ่อยๆตอนนี้ชักเริ่มชินและชอบมากด้วย?? อย่าหาว่าผมแรดอะไรอย่างนั้นเลย มีผัวหล่อเร้าใจขนาดนี้มันก็ต้องมีบ้าง…
   แต่ช่วงนี้ไม่ได้โดนมาเป็นอาทิตย์แล้ว ที่เดินเหมือนเป็ดก็เพราะนอนดิ้นตกเตียงเมื่อคืนต่างหากเจ็บตูดฉิบหาย
“อาทิตย์หน้าก็วันเกิดพี่เมฆแล้วเอ็งจะซื้ออะไรให้พี่เขาล่ะ?”
“ยังคิดอยู่ครับ ผมอยากเซอร์ไพรส์พี่เขาซักหน่อย”
“อืม…ปกติเวลาพี่ให้ของขวัญ พี่เมฆก็ไม่ค่อยสนใจซักเท่าไร”
“ครับ…”
ผมก็คิดว่าอย่างนั้นแหละ ดีไม่ดีพี่แกอาจจะมีด่ากราดกลับ แล้วหาว่าทำเรื่องไร้สาระอีกผมเลยต้องวางแผนดีๆ
‘Rrrrrrrrrr’
“ครับ?”
[วันนี้กลับเองได้รึเปล่าพี่มีประชุมถึงดึกเลย?]
“เอ่อ…ได้ครับ เดี๋ยวผมอาศัยรถ Sup กลับก็ได้”
[อืม…ขอโทษนะพอดีพี่มีประชุมด่วนครับ]
“ไม่เป็นไรครับ”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหลังจากที่ย้ายมาอยู่กับพี่เขา พอเลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการ ดูเหมือนงานแกจะยุ่งเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า มีประชุมด่วนดึกๆบ่อยๆ บางทีผมก็รู้สึกเหงาเหมือนกันนะ เขาว่ากันว่ากระต่ายถ้าไม่มีเพื่อนมันจะเหงาตาย แม้แต่ผมที่ไม่ใช่กระต่ายยังรู้สึกเหงาเลยครับ
 “เป็นอะรทำหน้าเหมือนตูดหมาปั๊ก?”

“…”
ตลกเนอะ Sup เหมือนหมายังไม่พอ ยังดันไปเหมือนตูดหมาอีก
“ว่าไง ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้ว?”
“Sup วันนี้ผมกลับด้วยนะ พี่เมฆมีประชุมอีกแล้ว”
“เอาดิ ว่าแต่ช่วงนี้พี่แกมีประชุมบ่อยนะ ไม่ใช่ว่าแอบไปหากิ๊กเหรอ?”
“ไม่ใช่หรอกครับ ผมเคยแอบไปดูแล้ว แต่แกเข้าประชุมจริงๆ”
“แน่นอนว่ะเอง มีแอบไปดูผัวด้วยไม่ธรรมดาเลย”
“ไม่ได้หรอก ผัวใครใครก็หวงเป็นธรรมดาแหละครับ”
ไม่ใช่ไม่ไว้ใจพี่เขาหรอกครับ แต่กลัวว่าพี่เขาจะไปงับหัวใครเขาแล้วโดนยิงกลับมามากกว่า ยังไม่อยากเป็นหม้ายตอนนี้
ผมกลับบ้านมาแล้วนอนหลับไปได้ซักพักแล้วแต่อยู่ๆก็ได้ยินเสียงกุกกักๆ สงสัยพี่แกจะกลับมาแล้ว หันไปมองดูที่นาฬิกานี่ก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว เพิ่งจะกลับมา ใจหนึ่งก็สงสารพี่เขานะ แต่อีกใจก็สงสารตัวเอง...เหงาจัง…
‘จุ๊บ’
พี่เขาจูบที่หน้าผากผมเบาๆแล้วล้มตัวลงนอน ไอ้ผมก็ไม่อยากจะเซ้าซี้ก็เลยไม่ได้พูดอะไร อยากให้พี่เมฆได้พักผ่อนเยอะๆ
[วันนี้พี่ติดประชุมอีกแล้วครับ กลับกับมายด์ก่อนนะ]
“…ครับ”
อะไรกันครับ?? กี่ครั้งแล้วเนี่ยอาทิตย์นี้เกือบทั้งอาทิตย์เลย ปล่อยผมเหงาเป็นผักเหี่ยวแห้งอยู่คนเดียว ผมต้องทำอะไรซักอย่างแล้วแหละครับ
“เวลาเอ็งทำหน้าโรคจิตแบบนี้ก็น่ากลัวเหมือนกันนะ”
“…ยังไงครับ Sup?”
“เหมือนเอ็งกำลังวางแผนจะไปดักฉุดใครอย่างนั้นแหละ”
“โห Sup ผมจะไปฉุดใครได้หล่ะ ผมมีผัวแล้วน้า”
“หรือว่าจะวางแผนจะไปทำอะไรพี่แกหล่ะ ให้พี่ช่วยได้นา?”
“…เหรอครับ? งั้นผมขอปรึกษาหน่อยครับ”
อิอิ…ผมว่าจะวางแผนเซอร์ไพรส์วันเกิดพี่เมฆ แต่ยังไมรู้จะทำยังไง มี Sup มาช่วยอาจจะบันเทิงก็ได้ เอ… หรือว่ามันจะบรรลัยกันล่ะครับเนี่ย!
   หลังจากใช้เวลางานปรึกษาเรื่องเซอร์ไพรส์วันเกิดพี่เมฆไปซักพัก ผมก็เกิดความละอายใจเลยคุยกับ Sup ว่าตอนกลับบ้านค่อยคุยกันต่อและ Sup บอกว่าจะพาผมไปซื้อของสำคัญบางอย่างที่ต้องใช้มาด้วย…แหมอย่าคิดลึกครับ…ก็พวกเค้กกับเทียนวันเกิดอะไรงี้หรอก แล้วก็ของขวัญที่ผมคิดไว้แล้วว่าจะซื้ออะไรต่างหากล่ะ
“เอ็งเอาแบบนี้มั้ย น่ารักว่ะพี่เคยใส่เล่นกับพี่พล”
“จ…จะดีเหรอ Sup ผมว่ามัน…”
“ดีดิ แบบนี้ได้อารมณ์ดี น่ารักหว่ะเหมาะกับเอ็งดีพี่ว่าเอาสีชมพูดีกว่า”
“อ…อย่าเลยครับ Sup”
“เฮ้ย ใจหน่อยไอ้น้องหมอก ไหนว่าเอ็งหน้าด้านไม่เคยอายอะไรไง แค่นี้ทำป๊อดเหรอ?”
“ไม่ใช่ครับ ไม่เอาสีชมพู เอาสีดำดีกว่าดูเซ็กซี่ดี”
“…”
“ไม่ได้ไม่โดนมาหลายวันละ ผมจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว เออพี่ครับผมเอาอันนี้สีดำครับ แล้วก็เอาหางยาวๆนั่นด้วย”
ผมหันไปสั่งพี่คนขายที่ทำหน้าอึ้งๆงงๆ ผมเป็นลูกค้านะครับเอาใจผมหน่อยครับ ถ้าหากใช้ดีวันหลังผมจะมาอุดหนุนอีกนะครับ
“…เออ สู้ๆ จริงจังยิ่งกว่าทำงานก็ไอ้เรื่องแบบนี้ล่ะนะ”
“แน่นอนครับ!!”
หลังจากเสร็จจากการซื้อของสำคัญ Sup ก็มาส่งผมที่บ้าน พอเปิดประตูบ้านเท่านั้นแหละเจ้าหมาปั๊กมันวิ่งมาต้อนรับ พร้อมทั้งส่ายหางไปมาอย่างดีใจสุดฤทธิ์ ไม่ใช่ว่าเจ้าปั๊กมันจะรักอะไรผมนักหนาหรอกครับ ก็เพราะตั้งแต่ย้ายมาผมก็เป็นคนให้ข้าวมันทุกวันไง ตอนนี้เลยกลายเป็นเพื่อนรักกันแล้ว ไม่เห่าไม่แฮ่ไส่ผมอีกเลย
‘งึดๆ หงิงๆ’
ผมให้ข้าวเจ้าปั๊กแล้วก็นั่งเกาคางมันเล่นซักพักก็ไปหาอะไรกินใครครัว บางวันพี่เมฆก็ทำกับข้าวให้กิน บางวันผมก็ซื้อมาจากข้างนอก แต่อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ผมต้องกินข้าวกล่องตลอดเลยเซ็งอ่ะ อยากกินกับข้าวฝีมือพี่เมฆจัง
‘Rrrrrrrrrr’
“ครับกำนัน?”
[ว่าไงไอ้ลูกหมา ไม่โทรหาพ่อเลย]
“อ่อ…ช่วงนี้ผมยุ่งๆอ่ะกำนัน”
[แล้วเป็นยังไงบ้าง? ย้ายไปอยู่กับผัวได้เกือบสามเดือน ไปทำอะไรให้พี่เขาโมโหรึเป่ล่า?]
“ไม่มีหรอกกำนัน ผมออกจะหล่อแล้วก็น่ารักขนาดนี้ พี่เมฆเขาจะโมโหได้ยังไง?”
[งั้นก็ดีแล้ว มีอะไรก็คุยกันดีๆ หรือปรึกษาพ่อก็ได้นะ]
“ครับ แล้วไหนว่ากำนันจะมาหา นี่ย้ายมาอยู่ได้เกือบสามเดือนไม่เห็นกำนันจะแวะมาเลย”
[อืมเอาไว้วันหลังพ่อจะแวะไป บอกลูกเขยด้วยก็แล้วกัน]
“ครับ”
เห็นมั้ยครับพ่อผมโคตรน่ารักเลย ไม่ว่าผมจะเป็นยังไง จะนิสัยไม่ดี จะโรคจิต จะหน้าด้านยังไงกำนันก็ยังรักผมเสมอ รัก…กำนันนะครับ เดือนหน้า…ขอค่าขนมซักสอง-สามหมื่นนะครับ
“วันนี้มีงานค้างพี่อาจจะกลับดึก เรากลับกับมายด์ก่อนเลยนะครับ”
พี่เมฆเดินมาบอกผมที่แผนกบุคคลด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า สงสารพี่เขานะครับแต่ผมต้องสงสารตัวเองก่อน
“พี่เมฆ…วันนี้ผมกลับบ้านนะ”
“…ก็ได้เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไม่ต้องครับ ผมจะกลับเอง”
“แต่…”
“ผมกลับเองได้ ผมไม่อยากเป็นภาระของพี่หรอก”
 “หมอก…”
“ผมขอตัวครับ เดี๋ยวมีประชุม”
พี่เมฆเดินหูตกกลับไปที่แผนกผลิต
“เอ็งทำไมพูดกับพี่เขาอย่างนั้นล่ะ? น่าสงสารออก”
“Sup ผมมีอะไรจะให้ช่วยหน่อยครับ”
“…ว่ามาสิ”
   ผมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่องที่สุดก็วันนี้เอง เจ้าปั๊กน้อยที่แสนสดใส อารมณ์ดีทั้งวันเหมือนไม่มีเรื่องทุกข์ร้อนอะไร แต่วันนี้กลับมีสีหน้าไม่ค่อยสดใสอย่างเคย ยิ่งเมื่อน้องได้ยินว่าผมติดงานน้องก็ทำสีหน้าผิดหวังอย่างแรง บอกว่าจะกลับไปอยู่บ้านโดยที่ไม่ให้ผมไปส่ง มันทำให้ผมรู้สึกแย่มากๆเลยตอนนี้
“เฮ้ยไอ้เมฆวันนี้ไม่รีบกลับเหรอวะ วันนี้วันเกิดมึงไม่ใช่เหรอ ไม่กลับไปฉลองกับเมียรึไง?”
“…กูมีงานต้องเคลียร์”
“เดี๋ยวเมียมึงก็น้อยใจหรอก”
“น้อยใจไปแล้ว วันนี้บอกว่าจะกลับบ้านแล้วไม่ให้กูไปส่งด้วย งอนกูอีกงานกูก็ต้องเคลียร์ ไม่รู้จะทำไงยังดีแล้วเนี่ย”
“นั่นสิ กูเห็นมึงนั่งทำงานไปก็ทำหน้าเหมือนปวดท้องไปด้วย กูว่ามึงต้องคุยกันดีๆนา เด็กสมัยนี้เวลามันตัดสินใจอะไร มันจะไม่มัวชักช้าอืดอาดอยู่หรอกนะ ถ้าน้องมันจะไปมันก็ไปเลยนะ”
“…”
ผมก็ว่าจะรีบเคลียร์งานแล้วพรุ่งนี้จะตามไปที่บ้านน้องนั่นแหละ คงต้องคุยกันดีๆเพราะเจ้าปั๊กน้อยเวลาดื้อก็ไม่ฟังใครเหมือนกัน
หลังจากผมเคลียร์งานเสร็จก็เป็นเวลาเกือบห้าทุ่มผมขับรถกลับบ้าน ภายในบ้านไม่ได้เปิดไฟเจ้าปั๊กน้อยคงกลับไปตั้งแต่เลิกงานแล้ว โทรไปก็ไม่รับสาย ว่าจะโทรไปหากำนันแต่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วก็ไม่อยากจะรบกวน แล้วก็ไม่อยากจะให้กำนันเขากังวลใจ แต่เจ้าปั๊กน้อยคงเล่าเรื่องทั้งหมดให้พ่อเขาฟังแล้วล่ะ เพราะพ่อลูกคู่นี้ไม่ค่อยมีเรื่องปิดบังกัน คราวนี้ผมยอมรับผิดเพราะโรงงานกำลังขยายกำลังผลิต เปิดไลน์ผลิตใหม่ ผมซึ่งเป็นผู้จัดการแผนกผลิตต้องรับผิดชอบโครงการทั้งหมดทำให้เกือบสองสัปดาห์มานี้ที่ผมมีประชุมแล้วกลับดึกทุกวัน เจ้าปั๊กน้อยคงเหงามากเพราะปกติน้องก็เป็นคนที่ขี้เหงาอยู่แล้ว แต่คราวนี้งอนหนักเลย
ผมเปิดไฟในบ้านแล้วเดินไปดูเจ้าปั๊ก(หมา) ปกติมันจะวิ่งมาต้องรับผม แต่ช่วงนี้มันเลิกสนใจผมแล้วเพราะผมไม่ค่อยได้ให้อาหารมันซักเท่าไร เพราะเจ้าปั๊กน้อย(คน) เป็นคนรับหน้าที่ดูแลแทน ผมเห็นเจ้าปั๊ก(หมา) นอนหลับสบายไปแล้ว เห็นในชามมีอาหารเหลือยู่ เจ้าปั๊กน้อย(คน) คงเทอาหารไว้ให้แล้ว หลังจากนั้นขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องน้ำชั้นสอง เวลาไม่มีเจ้าปั๊กอยู่บ้าน เงียบมากเลย บ้านไม่เหมือนบ้านอย่างที่เคยเป็น
ผมปิดไฟความมืดคลืบคลานเข้ามาแทนที่ พอล้มตัวลงนอนก็ทำให้นึกถึงเจ้าปั๊กน้อยที่นอนอยู่ข้างๆในทุกๆคืน ยังมีกลิ่นของน้องหลงเหลือติดอยู่ที่ผ้าห่ม แต่มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกโหยหาน้องมากยิ่งกว่าเดิม
‘พรึ่บ’
เสียงประตูตู้เสื้อผ้าที่อยู่ห้องข้างๆดังขึ้น หรือว่าจะมีขโมย ตอนที่ผมเข้ามาในบ้านก็ไม่มีร่องรอยผู้บุกรุกเลยนี่นา ผมรีบลุกขึ้นกำลังเดินไปที่ประตู แต่มันถูกเปิดขึ้นซะก่อน
‘แอ๊ด’
   เจ้าปั๊กน้อย!!! แต่…ทำไมน้องยังอยู่ที่นี่…แต่ที่สำคัญกว่านั้น!! น้องใส่ชุดคอสเพลย์แมวเหมียวสีดำสุดเซ็กซี่ขยี้ใจสุดๆ… โอ้ย!! เลือดกำเดาจะไหล…
“หมอก…”
“กลับช้านะครับ ผมเกือบหลับอยู่ในตู้เสื้อผ้าซะแล้ว”
“…ค…ครับ”
หัวใจผมเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ รู้สึกว่าคอตัวแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลาย…ชุดที่น้องใส่มันเร้าใจมากครับ ผม…ชอบมาก!! ขออนุญาตเช็ดเลือดกำเดาแป๊บ…
“พี่เมฆ ขึ้นไปนอนบนเตียงเดี๋ยวนี้ครับ”
เมียสั่งก็ต้องทำตามครับ รักเมียต้องเชื่อเมีย เพราะถ้าไม่เชื่อเมียจะไปเชื่อใครหล่ะ! ผมทำตามอย่างว่าง่าย ไม่ให้น้องต้องเสียเวลาสั่งเป็นรอบที่สอง
“ห…หมอกจะทำอะไรครับ?”
เสียงผมสั่นเลย…แต่สู้นะครับ
เจ้าปั๊กน้อยขึ้นมานั่งอยู่บนเอวผม แล้วจับมือผมใส่กุญแจมือกับไวักับหัวเตียงโดยที่ผมไม่สามารถขยับตัวและละสายตาได้เลย…แต่มีสิ่งหนึ่งที่มันพยายามจะขยับไห้ได้เลย ให้ตายสิ!
“วันนี้อยู่เฉยๆนะครับ ผมไม่อยากใช้กำลัง”
น้องค่อยๆปลดกระดุมเสื้อผมออกแล้วแหวกจนด้านหน้าผมเปลือยเปล่า เสร็จแล้วน้องก็ถอดกางเกงผมออก ท่าทางที่น้องทำโคตรอีโรติกเลย
“…”
“พี่ทำให้ผมโกรธ…เพราะฉะนั้นพี่ต้องไม่ดื้อแล้วก็ต้องเป็นเด็ก…แล้วเด็กดีก็ต้องถูกลงโทษ”
“ครับ…ได้ครับ”
“ไม่ต้องมายิ้มครับ ผมยังไม่หายโกรธ แล้วก็…สุขสันต์วันเกิดครับ”
‘จุ๊บ’
เจ้าปั๊กน้อยจูบที่หน้าผากผมหนักๆ แล้วเลื่อนลงมาที่ริมฝีปาก
“อื้อ”
น้องกัดริมฝีปากผมครับ รู้สึกเหมือนเลือดจะออกด้วยร้ายจริงๆ
“จำไว้นะครับพี่ทำให้ผมโกรธ แล้วถ้าผมโกรธมากๆผมก็ไม่รู้หรอกน้าว่าจะทำอะไรลงไป”
“ห…หมอกจ…จะทำอะไรครับ”
“พี่ก็ต้องอยู่เฉยๆจะได้ไม่เจ็บตัวไง”
“…”
หวังว่าน้องคงไม่เอามีดมาแทงผมหรอกนะครับตัวเองตายไม่เป็นไร แต่กลัวว่าน้องจะเป็นหม้ายไง
 “อืม…”
เจ้าปั๊กน้อยจูบแล้วก็เลียที่ริมฝีปากผม แต่ผมรู้สึกแสบๆ ปากแตกแน่ๆเลย น้องลิ้นเล็กๆสอดเข้ามาในปากผม เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดพร้อมทั้งใช้ฟันคมกัดลิ้นจนผมรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา แสบนักนะเจ้าปั๊กน้อยฝากไว้ก่อนเถอะอย่าให้ผมหลุดไปได้นะ จะเอาให้ฟ้าเหลืองเลยทีเดียว
“อา…อืม”
น้องจูบผมอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานก่อนจะค่อยๆใช้มือรูดเจ้าลูกชายผมไปมา เจ้าปั๊กน้อยชำนาญการขึ้นเยอะเลย
“อา…”
“อยู่เฉยๆนะครับอย่าดื้อ”
เจ้าปั๊กน้อยค่อยๆนั่งลงมาจนเจ้าลูกชายผมเข้าไปจนสุด ปกติน้องก็เคยออนท็อปให้ แต่วันนี้รู้สึกว่าจะรู้สึกดีเป็นพิเศษ
“อืม…พี่เมฆ”
น้องเริ่มคราง ผมมองขึ้นไปเห็นหน้าน้องที่กำลังมีความสุข มันช่างเป็นภาพที่เร้าใจสุดๆไปเลย
“อา…หมอก เร็วอีกครับ”

“อ๊า! พี่เมฆ อา…บอกว่าอย่าขยับ”
ผมเด้งเอวสวนขึ้นไป เจ้าปั๊กร้องครางลั่นเลย
“…ก็พี่ทนไม่ไหว”
“อืม…ไม่…พี่เมฆ…ช้าๆ”
“อา…ซี๊ดดด”
เจ้าปั๊กน้อยขยับเอวเร็วขึ้น หน้าท้องขาวๆไหวไปมาทำเอาผมใจสั่นไปหมด
“อืม…พี่เมฆ อ๊ะ…ผมบอกให้อยู่เฉยๆ”
“แต่…พี่ไม่ไหว”
เจ้าปั๊กน้อยจับข้อมือที่ถูกใส่กุญแจมือของผมกดลงที่เตียงแล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“อย่าดื้อครับ…คืนนี้ยังอีกยาวไกล”
แล้วน้องก็ส่งรอยยิ้มที่ตัวเองคิดว่าร้ายกาจสุดๆมาให้ แต่มันทำให้ผมคิดว่าเป็นรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดต่างหาก…
   เช้านี้ผมตื่นมาด้วยความสดชื่นสุดๆ ก็เมื่อคืนเป็นครั้งแรกที่ผมจับพี่เมฆกดสำเร็จ…จับมือกดบนเตียงสำเร็จอ่ะนะครับ… ผมหันไปมองพี่เขาที่ยังหลับอยู่ สภาพดูไม่จืดซักเท่าไรเพราะตามเนื้อตัวที่โผล่พ้นผ้าห่มมานั้นมีแต่รอยแดงที่ผมทำไว้เต็มไปหมด ตามซอกคอมีรอยขบกัด ที่หัวนมสีน้ำตาลนั่นก็ด้วย สรุปแล้วเต็มพื้นที่จริงๆ ผมสะใจมากครับบอกเลย
“มองอะไรเหรอครับ?”
“ฮะ…พ…พี่ตื่นแล้วเหรอ”
ผมสะดุ้งเพราะพี่เมฆดันลืมตากระทันหัน ก็เมื่อคืนผมก่อคดีไว้เยอะก็เลยต้องระวังตัวนิดหน่อย
พี่เมฆดูยิ้มแย้มสดใสผิดปกติ แต่รอยยิ้มพี่แกนี่สิดูแปลกๆนะครับ มันทำให้ผมรู้สึกเสียวสันหลังยังไงม่รู้
“สุขสันต์วันเกิดครับ”
ผมหยิบกล่องนาฬิกาที่อุตส่าห์เก็บเงินตั้งสามเดือนเพื่อซื้อให้พี่เขาส่งให้
“ขอบคุณครับ”
พี่เมฆรับไปใส่ทันที ดูแล้วแปลกๆดีครับ หนุ่มหล่อหุ่นดีเร้าใจในร่างเปลือยเปล่า แต่ดันใส่นาฬิกาข้อมือ ดูแล้วก็ขำๆนะครับ
‘จุ๊บ’
พี่เมฆจูบเหม่งผมเบาๆ พี่แกอ่อนโยนไปหน่อย ทั้งที่เมื่อคืนโดนผมเล่นงานไปเยอะ ไม่รู้ว่าเช้านี้ผมจะโดนเอาคืนอะไรบ้างนะ
“หายโกรธพี่แล้วเหรอ?”
“จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอกครับแค่เหงานิดหน่อย”
“พี่ขอโทษนะที่ปล่อยให้ปั๊กเหงา ต่อไปนี้จะไม่ทำแล้วพี่สัญญา”
“ครับ”
“พี่สัญญาว่าจะรักเจ้าปั๊กน้อยที่เป็นคนคนนี้คนเดียวตลอดไปครับ…”
“ถ้าพี่เมฆผิดสัญญา พี่จะโดนแบบเมื่อคืนนะครับผมบอกไว้ก่อน”
“งั้น…ขอผิดสัญญาตอนนี้เลยได้มั้ยครับ?”
   ไม่ได้ครับเพราตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บตูดขึ้นมาแล้ว แต่จะว่าไปไอ้อาการเจ็บตูดแบบนี้มันก็เป็นความเจ็บที่ผมชักจะติดใจซะแล้วสิครับ ผมไม่ได้แรด ก็แค่…รักผัวมาก…ก็เท่านั้นเอง

จบตอนที่ 26

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18


หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 26 25/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 25-10-2020 12:32:20
ของขวัญวันเกิดน่าจะไม่ถูกใจเท่าบทลงโทษสินะพี่เมฆ   :laugh:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 26 25/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 25-10-2020 13:16:21
 :haun4:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 26 25/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 25-10-2020 21:37:41
วั๊ยยยยยยยย

กำนันรู้แร้วววว ว่าได้ลูกเขย
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 26 25/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 26-10-2020 23:23:46
 :laugh:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 26 25/10/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 08-11-2020 15:49:14
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 27

เจ้าปั๊กน้อยย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านกับผมได้หลายเดือนแล้ว ชีวิตที่เคยเรียบง่ายและเงียบเหงาของผมก็เปลี่ยนไป ทุกวันมีแต่ความบันเทิง อย่างเมื่อเดือนที่แล้วที่เป็นวันเกิดผม น้องจัดเซอไพรส์จนผมเกือบไปไม่เป็นเลย แต่มันเป็นวันที่ผมจะจำไปจนวันตาย แต่ก่อนผมไม่เคยคิดจะสนใจวันเกิดตัวเอง แต่วันเกิดปีนี้กลายเป็นวันที่อยากให้มีบ่อยๆซะแล้ว
“ปั๊กน้อย ต้นเดือนหน้าลางานซักวันนะพี่จะพาไปเที่ยว”
“จริงเหรอครับ ที่ไหนครับ?”
“ปั๊กอยากไปที่ไหนหล่ะครับ?”
เอาใจเมียเป็นหน้าที่ของพ่อบ้านใจกล้าที่ดีครับ
“ให้ผมเลือกได้เหรอครับ”
“แล้วแต่เราเลย”
ต้นเดือนหน้าหรือมันก็คืออาทิตย์หน้านี่แหละผมว่าจะพาเจ้าปั๊กน้อยไปเที่ยวกัน ว่าจะค้างคืนซัก 2 คืน อาจจะไปนอนกางเต็นท์ดูดาวหรอไปเดินป่ากันก็ดีเหมือนกัน ผมก็ไม่ได้หยุดพักผ่อนมานานเท่าไรแล้วนะ
“ไปรีสอร์ทที่เราเคยไปเอาท์ติ้งกันครับ คราวก่อนไม่ได้เที่ยวเลยมีแต่กิจกรรม”
“…ใกล้ไปมั้ย ไม่อยากไปไกลๆเหรอครับ?”
“ไม่ครับ มันเสียเวลาเดินทาง แต่หรือว่าพี่เมฆไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรครับ”
“ไปสิ พี่อะไรก็ได้อยู่แล้วครับ”
“ครับ”
น้องยิ้มหน้าบาน ดีใจกับไอ้เรื่องง่ายๆแบบนี้เอง มักน้อยจังจริงๆ ถ้าน้องบอกว่าอยากไปญี่ปุ่นหรือเกาหลี ผมนี่จะรีบพาไปทำพาสปอร์ตเลยครับ
“ปั๊ก…”
ผมเดินเข้าไปสวมกอดเจ้าปั๊กน้อยน่ารัก น้องตกใจเล็กน้อยที่อยู่ดีๆผมก็เข้าไปกอด ก็เห็นคนน่ารักก็อยากกอดเป็นธรรมดาแหละครับ
“อุ้ย…พี่เมฆทำอะไรครับ? ยังเช้าอยู่เลยแต่…เข้าไปในห้องมั้ยครับ”
น้องหันมาทำตาใสใส่ บทน่ารักก็น่ารักเกินบทจะแสบก็โคตรแสบเลย
“พี่แค่…อยากกอดเฉยๆครับ”
“ว้า! เสียดายจังครับ”
หน้าตาซื่อใสเปลี่ยนเป็นทำหน้าตาทะเล้นๆ ยั่วเก่งจริงๆ
“เอาไว้คืนนี้ก่อนดีกว่าครับ…”
ผมกระซิบที่ข้างหูเจ้าปั๊กน้อย ทำเอาน้องเขินจนหูแดงหน้าแดง แต่ก็น่ารักไปอีกแบบ เอาเข้าจริงๆถึงน้องจะดูกล้าหาญขนาดไหน แต่พอถึงเวลาจริงๆกลับกลายเป็นเจ้าปั๊กน้อยไร้เดียงสาตลอด
“Sup เดือนหน้าผมขอลางาน 1 วันนะครับ”
“หืม? เดือนหน้าก็จะลางานแล้วเหรอวะ! เพิ่งพ้นโปรมาเอง”
“ม…ไม่ได้เหรอครับ”
“ได้ดิ แล้วจะไปไหนอ่ะ”
“อ่อ…พี่เมฆจะพาไปเที่ยวครับ”
“จริงดิ? ไม่น่าเชื่อว่าพี่เมฆจะลงทุน ตั้งกะอยู่มาแทบจะไม่ลางานเลย ปีที่แล้วก็โดนตัดวันลา”
“จริงเหรอครับ?”
สวัสดีครับหลังจากได้พูดคุยกับพี่เมฆสุดหล่อและเซ็กซี่ที่สุดในโลกไปแล้วก็มาคุยกับผมคนที่หน้าตาดีลีลาเด็ดกันบ้าง วันนี้ผมก็จะดี๊ด๊าบ้าบอเป็นพิเศษ เพราะอะไรเหรอครับ?  ก็เพราะว่าเดือนหน้าจะได้ไปฮันนีมูนกับผัวน่ะสิครับ! อยู่กันมาได้หลายเดือนจนผมพ้นโปรไปเมื่อต้นเดือนนี้เอง ก็จะได้ใช้สิทธิลากับเขามั่งแล้ว
แต่ผมก็เลือกที่เที่ยวไม่ไกลหรอกครับ กลัวผัวขับรถเหนื่อยก็เลยเที่ยวมันใกล้ๆนี่แหละ คราวที่ไปเอาท์ติ้งที่รีสอร์ท ผมว่าบรรยากาศมันดีมากอ่ะ เหมาะสำหรับคู่รักจู๋จี๋กันเป็นพิเศษ ผมลองนึกภาพตอนนอนกอดกับพี่เขาท่ามกลางธรรมชาติป่าเขาและยุงบิน มันเป็นอะไรที่โคตรฟินแล้วก็โรแมนติกมากครับ ลองนึกภาพดูนะครับว่าพอตื่นขึ้นมาก็พบว่านอนกอดอยู่กับหน้าอกอุ่นๆล่ำๆซิกแพคแข็งๆ วีเชฟที่มีผ้าห่มปิดอยู่หมิ่นเหม่ มันเป็นอะไรที่ทำให้เลือดกำเดาผมเกือบพุ่งทุกทีเลย คิดแล้วก็จั๊กจี้หัวใจ ให้ตายสิไม่คิดว่าผมจะโรคจิตได้ขนาดนี้เลย
“ไอ้น้องหมอกเอ็งเก็บอาการหน่อย หน้าโรคจิตมากอ่ะ ไม่ใช่ว่าเลือดกำเดาจะไปแล้วเหรอน่ะ?”
“แหม Sup ก็ว่าไป”
เห็นผมหน้าอย่างนี้ผมก็อายเป็นนะครับ ฉลาดกว่าเจ้าปั๊กน้อยที่บ้านก็ Sup นี่แหละครับ Sup เป็นผู้ช่วยที่ดีมาก วันเกิดพี่เมฆคราวก่อน ก็ได้ Sup นี่แหละที่ช่วยจนตอนนี้ผมคิดว่าพี่เมฆเขาไปไหนไม่รอดเพราะเสน่ห์ของผมล้วนๆเลย แต่ก็อีกนั่นแหละ คนเรามันจะหยุดแค่ตรงนี้ไม่ได้ครับ มันต้องคอยบริหารกันบ่อยๆไอ้เจ้าเสน่ห์ที่ว่าเนี่ย
“Sup มีอะไรแนะนำดีๆมั้ยครับ?”
“มีสิ!ถามได้ คืองี้…”
“อ่อครับๆ”
   หลังจากบอกเจ้าปั๊กน้อยเรื่องจะพาไปเที่ยว ก็ดูน้องอารมณดีเป็นพิเศษ ทำงานมาจนพ้นโปรก็อยากให้รางวัลกับน้องบ้าง แต่จะรอให้น้องคอยเทคแคร์ตลอดก็คงไม่ดี น้องอาจจะมองว่าผมไม่สนใจแล้วก็เห็นแก่ตัวก็เป็นได้
“ไอ้พลกูปรึกษาหน่อยดิว!ะ”
“เรื่องงานในแผนกมึงกูไม่รู้เรื่องด้วยหรอกนะ”
“…ไม่ใช่! ฟังกูก่อน”
“อ้าวเหรอ? เห็นชอบถามกูเรื่องงานกูก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่องงานมึงซักเท่าไร”
“คืองี้ เดือนหน้ากูจะพาเจ้าปั๊กน้อยไปเที่ยว”
“อืม…แล้ว?”
“คือ…แบบว่า…”
“อะไรของมึงอ้ำๆอึ้งๆ ผิดปกติ”
“ก็…กู…จะทำไงให้น้องมัน…ชอบ…แบบประทับใจอ่ะ”
“อะไรวะ? กูงง”
“ก็คือ…ไปเที่ยวไง…เหมือนฮันนีมูนอ่ะ”
“อ๋อ คือมึงจะถามว่าจะทำยังไงให้น้องมันติดใจมึงว่างั่นเหอะ?”
“…”
“อยากให้เมียรักเมียหลงว่างั้น?”
“เออ!”
“เห็นอ้ำอึ้งอยู่นาน ทำไมผู้จัดการแผนกผลิตมันกากจังวะ?”
“สัด…ลีลาอยู่นั่น พูดมา”
“มึงเหอะลีลา!”
หลังจากได้ปรึกษาไอ้พลคนกากกว่าแล้ว มันก็ให้คำปรึกษาที่เป็นประโยชน์ (รึเปล่า?) มา ผมไม่แน่ใจว่าเจ้าปั๊กน้อยจะชอบรึเปล่า…แต่จะว่าไปผมจะกล้าทำรึเปล่านี่สิปัญญาใหญ่กว่า
   ปฏิบัติการลับพิชิตใจเมียของผมก็เริ่มขึ้นโดยการโทรไปรีสอร์ทเพื่อจองห้องพักเอาแบบส่วนตัวสุดๆ มีสระว่ายน้ำส่วนตัวแล้วยังนอนดูดาวผ่านเพดานกระจกได้ด้วย เจ้ปั๊กน้อยน่าจะชอบ
“พี่เมฆคือพรุ่งนี้…”
“ครับ?”
พรุ่งนี้วันเสาร์หรือว่าน้องอยากจะออกไปเที่ยว ถ้าน้องอยากไปผมพาไปแน่นอน เอาใจเมียสุดๆ
“คือกำนันจะมาหา…แล้วก็จะค้างด้วย…ได้มั้ยครับ?”
“ได้สิครับ จะให้พี่ไปรับมั้ย?”
“เอ่อ…ไม่ต้องครับเดี๋ยวกำนันมาเอง”
“ครับ แล้วกำนันชอบกินอะไร? เดี๋ยวพี่จะได้จองร้านไว้ก่อน ไปที่โรงแรมมั้ย? เหมือนที่ปั๊กเคยไป”
“…อย่าดีกว่าครับ พ่อไม่ค่อยชอบคนเยอะๆ”
“อ่อ งั้นไปร้าน xxx ดีมั้ยครับ?”
“ดีครับ ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรครับ พ่อปั๊กก็เหมือนพ่อพี่แหละ”
ผมลูบหัวเจ้าปั๊กน้อยอย่างรักไคร่ ดูน้องเกร็งๆ คงจะเกรงใจ น้องเคยบอกว่าพ่อจะมาเยี่ยม ไอ้ผมก็รอว่าพ่อตาจะมาวันไหน จะได้เตรียมตัวต้อนรับ
‘หงิงๆ’
เสียงเจ้าหมาปั๊กร้องหงิงๆอยู่หน้าบ้านพร้อมกับเสียงออดดัง กำนันคงมาถึงแล้ว
“สวัสดีครับกำนัน”
“สวัสดีผู้จัดการ ผมมารบกวนรึเปล่าเนี่ย?”
“ไม่เลยครับ เชิญกำนันในบ้านก่อนครับ”
และแล้วพ่อตาก็มาที่บ้าน เจ้าปั๊กน้อยอาบน้ำอยู่เลยเป็นหน้าที่ผมที่ออกมาเปิดประตูต้อนรับ กำนันไม่ได้น่ากลัวเหมือนนหน้าตานะครับ แต่ผมก็แอบหวั่นๆว่าแกอาจจะพกปืนติดมาด้วยรีเปล่า เขาว่ากันว่าพวกผู้ใหญ่บ้านกำนันมักมีปืนลูกซองติดบ้านประจำ
“เจ้านี่น่ารักดี ชื่ออะไรเหรอผู้จัดการ?”
“ปั๊กครับ”
“เข้าใจตั้งชื่อนะ หมาพันธุ์ปั๊กชื่อปั๊ก”
ประชดเหรอครับพ่อตา? พูดอย่างนี้เอาลูกซองมายิงผมเลยดีกว่า
“เชิญกำนันนั่งตามสบายนะครับ น้องกำลังอาบน้ำเดี่ยวก็ลงมา”
“นี่มันกลางวันแสกๆทำไมไอ้ลูกหมามันต้องอาบน้ำด้วย?”
“…”
ที่ถามนี่ต้องการคำตอบแบบไหนครับ? จะให้บอกว่าผมทำอะไรน้อง จนน้องต้องไปอาบน้ำอย่างนั้นเหรอครับ? ผมเปล่านะครับ…ยังไม่ได้ทำอะไรเลย…สำหรับเช้านี้นะครับ
“มันร้อนน่ะกำนัน ผมก็เลยไปอาบน้ำ”
“…เหรอ? พ่อยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
“…แล้วกำนันกินข้าวกลางวันยังหิวมั้ย?”
“พ่อกินมาแล้ว”
“ตอนเย็นเดี๋ยวพี่เมฆเขาจะพาไปกินข้าวข้างนอกนะ”
“แล้วผู้จัดการเป็นยังไงมั่งได้ข่าวว่าเลื่อนขั้น?”
“ครับ…งานก็จะยุ่งๆหน่อย แต่ก็สนุกดีครับ”
“อืม…แล้วผู้จัดการไม่นั่งเหรอ เห็นยืนอยู่นั่นหรือว่าจะเป็นฤทธิ์สีดวง?”
“…”
“กำนัน! ทำไมว่างั่นอ่ะ?ไปว่าพี่เมฆได้ไงอ่ะ?พี่เมฆไม่ได้เป็นซักหน่อยก็ผมเห็นอยู่!”
“…ไอ้ลูกหมาเอ็งไม่ต้องพูด…ก็ได้”
ผมนั่งลงห่างพอสมควร กลัวแกจะกระโดดกัดหูเอา นึกถึงตอนเจอเจ้าปั๊กใหม่ๆก็คล้ายอย่างนี้แหละครับ กวนประสาทหน่อยๆทำเอาผมไมเกรนขึ้นอยู่เหมือนกัน
“แล้วผู้จัดการไม่ไปไหนเหรอวันนี้?”
“ปกติผมก็ไม่ไปไหนครับ แล้วผมก็ได้ยินว่ากำนันจะมา ผมว่ากำนันอย่าเรียกผมว่าผู้จัดการดีกว่านะครับเรียกผมเมฆก็ได้”
“เออจริง ผมก็ว่ามันยาวไป งั้นผมเรียก ’ลูกเขย’ ก็แล้วกัน”
“…ก็แล้วแต่กำนันเลยครับ”
เอาที่สบายใจครับ ไอ้ผมก็ไม่กล้าขัดหรอก เกลัวเขาจะเอาลูกชายคืน
“บ้านช่องเงียบดีนะ”
“ครับ…เดี๋ยวผมไปเตรียมน้ำมาให้ครับ”
 “ไม่ต้องเกรงใจหรอก ไอ้ลูกเขย”
ครับ ไอ้ลูกหมากับไอ้ลูกเขย…ทำไปทำมาตำแหน่งนี้มันคล้ายจะเหมือนหมาเหมือนกันนะครับ เพราะว่าไอ้ลูกเขยเป็นผัวของไอ้ลูกหมา…บันเทิงดีครับพ่อลูกคู่นี้
ตกตอนเย็นผมก็พอสองพ่อลูกไปกินข้าวข้างนอก ดูเจ้าปั๊กน้อยจะดีใจเป็นพิเศษคงคิดถึงพ่อเขา เห็นน้องร่าเริงผมก็ดีใจครับ ข้าวมื้อนี้ถ้าหมดเป็นหมื่นผมก็ยอม สายเปย์ที่แท้จริงเลยผม
“ไอ้ลูกเขยไม่เห็นต้องพามาเลี้ยงข้าวแพงๆแบบนี้เลย”
จะเรียกผมแบบนั้นจริงๆเหรอครับ?…แต่ก็เอาเถอะผมยอมหมดแหละ
“ผมยินดีครับ วันหลังถ้ากำนันจะมาบอกผมก็ได้ ผมจะได้ไปรับ”
“ไม่ต้องหรอก วันหลังก็พาไอ้ลูกหมาไปหาที่บ้านบ้างก็แล้วกัน”
“แต่อาทิตย์หน้าไม่ได้นะกำนัน”
“ทำไมล่ะ?”
“ผมจะไปเที่ยวกัน”
“เหรอ? เออเที่ยวให้สนุกก็แล้วกัน”
เมื่อถึงกลับบ้านก็แยกย้ายกัน ผมเตรียมห้องให้กำนันนอนเป็นห้องว่างข้างๆห้องนอนผมกับเจ้าปั๊ก แต่เจ้าปั๊กน้อยก็เดินเข้ามาบอกในห้องนอนว่าคืนนี้จะนอนกับพ่อ ผมก็เลยต้องนอนกอดหมอนข้างคนเดียวไป
“พี่เมฆดูง่วงๆ นอนไม่พอเหรอครับ?”
“อืม…พี่นอนไม่ค่อยหลับครับ”
คงเพราะไม่มีเจ้าปั๊กน้อยนอนข้างเมื่อคืนผมเลยนอนไม่ค่อยหลับ
“น่าสงสารจังครับ”
น้องเดินเข้ามากอดที่เอว จากที่ง่วงๆตอนนี้ตาสว่างเลย ผมกอดตอบน้อง เรายืนกอดกันกลมอยู่ที่หน้าห้องนอนผม
“อะแฮ่ม!”
“อุ่ย!กำนัน…”
เราหันไปมอง ก็เห็นกำนันยืนทำหน้าโหดอยู่หน้าห้องข้างๆ ผมลืมสนิทว่าแกยังไม่ได้กลับ เช้านี้ผมอาจจะได้กินลูกตะกั่วเป็นอาหารเช้าแทนก็ได้ใครจะรู้
หลังจากนั้นเราก็มารวมตัวกันที่โต๊ะอาหาร เช้านี้ผมทำอาหารเช้าง่ายๆ เป็นข้าวต้มหมู ตอนกลางวันค่อยแสดงฝีมือทำกับข้าวให้พ่อตาได้ชิม จะได้รู้ว่าลูกเขยนี่เทพขนาดไหน!
“เดี่ยวพ่อจะกลับเลยนะไอ้ลูกหมา”
“อ้าวกำนัน! ทำไมรีบอ่? เย็นๆค่อยกลับดิ”
“นั่นสิครับ นี่ยังเช้าอยู่เลย”
“ไม่ดีกว่า ฝากไอ้ห้าตัวนั่นไว้กับข้างบ้าน เดี๋ยวมันจะวุ่นวายเอาเดี๋ยวว่าจะกลับเลย”
“งั้นเดี๋ยวกลับจากเที่ยว ผมไปหานะ”
เจ้าปั๊กน้อยทำหน้าเศร้าสร้อยเป็นเจ้าปั๊กหมาหงอย ดูแล้วก็น่าสงสาร อยากจะกอดปลอดน้องจังเลยครับ
พอกำนันจะกลับสองพ่อลูกนั่นก็ยืนกอดกันกลมอยู่หน้าบ้าน
“ผมฝากไอ้ลูกหมาด้วยนะไอ้ลูกเขย อย่าทำมันเสียใจนะ ไม่งั้นผมยิงไส้แตกแน่!”
“ครับ…ผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุดครับ”
หลังจากกำนันขับรถออกไปเจ้าปั๊กน้อยก็เดินเข้าบ้านมาอย่างหงอยๆ
“วันหยุดหลังจากกลับจากเที่ยวแล้วพี่จะพากลับบ้านนะ”
“ครับ…ขอบคุณพี่เมฆนะครับ อย่าไปถือสาอะไรกำนันแกเลย แกก็เป็นแบบนั้นแหละ จริงๆแล้วแกไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วกำนันมีปืนลูกซองจริงมั้ยครับ?”
“อ๋อ!จริงครับผมเห็นอยู่ในห้องนอนแก แต่เมฆไม่ต้องกลัวหรอกครับกระสุนปืนแกมีไม่เยอะหรอก”
“…ครับ”
นัดเดียวก็ถึงตายได้ครับเจ้าปั๊กน้อย ปลอบใจผมได้น่ารักจริงๆเมียใครวะ?? เห็นทีสมาคมพ่อบ้านใจกล้าของไอ้พลที่ผมเป็นสมาชิกอยู่นั้นไม่ได้ก่อตั้งขึ้นมาอย่างเล่นๆซะแล้ว

จบตอนที่ 27

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 27 08/11/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 08-11-2020 17:53:30
 :teach: :teach: :teach:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 27 08/11/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 08-11-2020 17:53:43
 :impress2: :-[ :o8:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 27 08/11/2020
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 08-11-2020 21:47:04
รอวันหยุดสุดสวีท
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 27 08/11/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 08-11-2020 22:50:57
 :L2: :L1: :pig4:
เตรียมแพ็คกระเป๋าไปดูเขาฮันนีมูน
ฟังดูโรคจิตไปไหม 55
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 27 08/11/2020
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 10-11-2020 21:04:50
แหม่...พอน้องพ้นโปร  ผู้จัดการก็พาน้องลาฮันนีมูนทันทีเลยนะจ๊ะ
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 27 08/11/2020
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 11-11-2020 03:28:18
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 27 08/11/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 22-11-2020 12:57:19
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 28

            และแล้วก็มาถึงวัน วันที่ผมและพี่เมฆสุดหล่อจะไปเที่ยวฮันนีมูนกันสองต่อสอง แต่อันนี้ผมก็อาจจะคิดเองเออเองคนเดียวแหละ พี่เขาคงไม่คิดหรอก คงแค่คงอยากไปพักผ่อนบ้างตามประสาเพราะทำงานเหนื่อยติดต่อกันมาหลายวันแล้ว พรุ่งนี้แล้วสินะ! ผมไม่ค่อยบ้าเห่อหรอก ก็แค่ขนเสื้อผ้าที่มีในตู้ที่มีออกมาทั้งหมดเพื่อจะเลือกดูว่าจะเอาตัวไหนยัดใส่กระเป๋าไปได้บ้าง ก็เท่านั้นเองครับไม่ได้อะไรเล้ยย! แต่แอบบอกไว้ก่อนว่า Sup ซื้อกางเกงว่ายน้ำสุดเซ็กซี่มาให้หนึ่งตัว เพราะผมได้ยินว่าห้องพักมีสระว่ายน้ำส่วนตัว แต่ผมยังไม่ได้ลองใส่หรอกแต่แอบเห็นแว๊บๆว่าเป็นสีเขียวๆ แล้วมีเชือกผูกข้างหน้า กะไปตายเอาดาบหน้า ผมเชื่อใจ Sup เสมอครับไอ้เรื่องพรรค์นี้อ่ะ
“ปั๊กครับเอาอะไรไปเยอะแยะ? เราไปแค่สองคืนเองนะ”
“ผมไม่ได้เอาไปหมด แค่จะเลือกว่าจะเอาตัวไหนไปดีครับ”
“ปั๊ก…ใส่ตัวไหนก็น่ารักหมดแหละครับ”
หลังจากที่ได้มาอยู่กับพี่เมฆผมก็ถูกแกหยอดอยู่บ่อยๆ จนจะเป็นขนมครกอยู่แล้ว ตอนแรกๆก็โคตรเขิน แต่ช่วงหลังๆผมก็ยอมรับความจริงได้เพราะว่ามันเป็นเรื่องจริง ก็เลยไม่ค่อยจะเขินซักเท่าไรแล้ว
“…แต่มันก็จริงนะครับ”
“…ครับ”
พี่เมฆขยับมานั่งด้านหลังแล้วอุ้มผมขึ้นไปนั่งบนตัก พี่เขาเป็นคนประเภทชอบสัมผัสบางทีผมยืนอยู่ดีๆก็เข้ามากอด บางทีก็อุ้มมานั่งตักแล้วก็เอาคางมาเกยไหล่ผมแบบนี้ประจำ แต่ผมก็ชอบนะ ก็เลยปล่อยให้ท่านเขาทำไป
“ปั๊กน้อยไม่อยากไปเที่ยวต่างประเทศบ้างเหรอครับ อย่างเช่นญี่ปุ่นหรือเกาหลีก็ได้ ?”
“อืม…เอาไว้ปีหน้าดีกว่าครับตอนนี้ผมยังไม่อยากลางานนานๆ”
“อืม”
ท่านเขาเอาดั้งโด่งๆมาถูๆไถๆอยู่ตรงหัวไหล่ผม จั๊กจี้อ่ะแต่ผมชอบมาก ก็ผมมันใจง่ายมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
หลังจากนั้นผมก็จัดกระเป๋าเพื่อเตรียมไปเที่ยวเสร็จเรียบร้อย แต่ดูกระเป๋ามันเปล่งๆจนเกือบจะแตกอยู่แล้ว เกือบจะรูดซิปปิดไม่ได้เลย
“เดี๋ยวเราแวะกินข้าวก่อนก็แล้วกันครับ”
“ดีครับ ตอนนี้ผมหิวมากเลย”
ก็แน่นอนแหละครับ ก็ผมเล่นตื่นตั้งแต่ยังไม่สว่างไม่หิวก็บ้าแล้ว พี่เมฆเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ร้านอาหารริมทาง ตอนนี้ยังเช้าอยู่ผมเลยสั่งแค่โจ๊กใส่ไข่กับไข่กระทะมากิน กินแต่ไข่กับไข่ ส่วนพี่เมฆสั่งแค่โจ๊ก ตัวโตซะเปล่ากินนิดเดียว ก็อย่างว่าเมื่อคืนผมเสียพลังงานไปเยอะไงเลยต้องทดแทน แต่อย่าคิดลึกครับ จัดกระเป๋าเดินทางต่างหากเล่นเอาเสียพลังงานไปมากอยู่เหมือนกัน
ผมเห็นสาวๆโต๊ะข้างๆมองผมกับพี่เมฆแล้วแอบซุบซิบกัน ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรชินแล้วครับก็ คนหน้าตาดีมานั่งกินข้าวด้วยกันสองคน ใครไม่มองผมให้ถีบหน้าเลย
“พี่เมฆ ผมว่าสาวๆโต๊ะนั้นเขามองพี่นะครับ”
“ใช่เหรอ เขามองปั๊กน้อยรึเปล่า?”
“พวกเขาจะมองทำไม? มองพี่มากกว่า”
“เขามองปั๊กเพราะปั๊กน่ารักไงครับ”
ฮิ้ว!! พี่แกหยอดอีกละ อยากจะหอมแก้มซักฟอดสองฟอดเป็นการตอบแทน เดี๋ยวนี้หยอดเก่งใหญ่แล้ว ทำเอาผมตกหลุมรักพี่เขาซ้ำๆอยู่นั่นแหละ เบื่อจริงๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนเห่อขึ้นมาทันที ถึงผมจะหน้าหนาหน้าด้านยังไงก็ยังพอจะมียางอายหลงเหลืออยู่บ้างนะครับ
“ร…เรารีบกิน ล…แล้วรีบไปดีกว่าครับ”
“ครับ”
พี่เมฆอมยิ้มที่มุมปาก โคตรน่ารักเลยแฟนใครวะ
รถของเราเลี้ยวเข้ามาในรีสอร์ท พอเห็นบริเวณรีสอร์ท ภาพในอดีตก็ผุดขึ้นมาในหัวผมทันที จูบแรกของผม เป็นจูบที่พี่เมฆจู่โจมโดยที่ผมไม่ได้ตั้งตัวเลย แถมบรรยากาศก็เป็นใจสุดๆ ในส้วมที่มีชักโครกและอ่างล้างมือ โรแมนติกสัดๆไปเลยครับ
ห้องพักห้องนี้โคตรหรู มีเตียงคิงไซส์สีขาวอยู่กลางห้อง เพดานเป็นแบบเปิดสามารถนอนดูดาวได้เลยนะครับ พอเปิดประตูกระจกออกไปก็พบกับสระว่ายน้ำขนาดไม่ใหญ่มาก มีเก้าอี้ให้นอนเล่น รอบๆเป็นกำแพงสูงกั้นเพื่อความส่วนตัว ดีเลยเวลาผมแก้ผ้าเล่นน้ำจะได้ไม่มีใครเห็น เอ้ย! ไม่ใช่! ผมเตรียมกางเกงว่ายน้ำมาเถอะครับ แต่แบบโคตรเซ็กซี่ขยี้ใจเลย ยังคิดอยู่ว่าจะกล้าใส่รึเปล่า?? แต่พี่เขาลงทุนนะครับ น่าจะหมดไปหลายตังอยู่
เราเดินออกมาที่ริมสระว่ายน้ำ ลมพัดเย็นสบายดีแม้จะเป็นเวลาช่วงสาย ถือว่าพี่เมฆเลือกห้องที่บรรยากาศดีมากๆเลยครับ นอกจากจะหล่อมากแล้ว ยังรสนิยมดีด้วยแฟนผมเนี่ย
“พี่เมฆจำได้มั้ยครับว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราบ้างที่นี่?”
“อืม…จำได้สิ ก็พี่จูบเราในห้องน้ำไง”
“…ครับ”
พูดแล้วยังตื่นเต้นไม่หาย คนอะไรลักจูบผมในส้วม
“ผมถามได้มั้ย ว่าทำไมตอนนั้นพี่ทำอย่างนั้น?”
“อืม…ยังไงดีหล่ะ?”
 “ครับ?”
ตอบดีๆนะครับ ไม่งั้นคืนนี้อด
“ก็แบบ…อยากจูบอ่ะ ไม่มีเหตุผลอะไร”
อะไรของคุณพี่ ถ้าไม่ติดที่ว่าหล่อ ผมกระโดถีบขาคู่ไปแล้วครับ ผมก็เป็นคนมีพ่อมีแม่นะครับ ตอบแบบนี้ได้ยังไง??อร้ายๆ !! ลืมตัว…นั่นผัวนะนั่น!
“…ม…ไม่มีเหตุผลที่ดีกว่านี้แล้วเหรอครับ?”
“อืม...ครับ”
“ง่ะ”
“แต่พี่ก็ไม่ได้คิดแบบนั้นกับคนอื่นๆ แค่คิดว่าเป็นปั๊กก็เลยจูบ”
 “ครับ…”
อืม…ผมควรจะดีใจใช่มั้ยครับ?? ฟังดูก็เหมือนผมเป็นคนพิเศษที่ไม่เหมือนคนอื่น เอาวะ!! คิดแบบนี้แหละ!
“เพราะเป็นหมอกคนนี้คนเดียวเท่านั้นเองครับ”
พี่เขาหันมาสบตา ผมมองเข้าไปในดวงตาสีดำที่ดูลึกลับนั่น มันแสดงออกมาว่าคนพูดไม่มีความเสแสร้งใดๆเจือปนออกมาเลย มันคือความจริงใจล้วนๆที่คนมึนๆอย่างผมยังดูออก
พับเรื่องกระโดดถีบขาคู่ แล้วผมก็กระโดดกอดพี่เขาแทนเลย คนอะไรวะ?? ยิ่งอยู่ด้วยแล้วยิ่งหล่อยิ่งอยู่ด้วยไปนานๆแล้วยิ่งทำให้ผมหลงรักมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม พี่เก่งจริงๆเลยครับ
“อ้อนเหรอ อยากได้อะไรครับ?”
“ไม่อยากครับ แค่อยากได้พี่เมฆคนเดียวครับ”
อ๋อย!! โดนหยิกแก้มจนแทบยืด ถ้าหากมันยืดแล้วพี่ต้องรับผิดชอบนะ
‘ฟอด’
พี่เมฆจูบแก้มผมทั้งสองข้างเลย ถึงมันจะเย็นๆหน้าหน่อยเพราะอาจจะมีน้ำลายพี่เขาติดมาแต่ผมก็ไม่เคยรังเกียจเลยครับ
“งั้นเราไปที่เตียงกันมั้ยครับ?”
…เกือบจะดีแล้วนะครับ ถ้าไม่มีประโยคถัดมา
“เอ่อ…ผมว่าเราออกไปเดินเล่นกันดีกว่าครับ ผมอยากถ่ายรูป”
อย่าเพิ่งหื่นครับ! ผมยังไม่อยากเดินขาถ่างออกไปข้างนอก ผมยังอยากเก็บบรรยากาศที่นี่เอาไว้ ไม่ใช่แค่เก็บบรรยากาศบนเตียงอย่างเดียวครับ เสียดายตังที่เสียไปบ้างก็ดีนะครับ
“…ก็ได้ครับ”
พี่แกอมยิ้มอีกละ แต่ผมก็ชอบมอง เพราะเจอกันช่วงแรกๆพี่แกดูดุมาก ตอนแรกผมยังคิดเลยว่าเป็นไซบีเรียนจำเป็นต้องดุขนาดนั้นเลยเหรอ??
เราเดินออกมาจากห้องพัก แล้วเดินดูไปเรื่อยๆ รีสอร์ทที่นี่อยู่ติดกับเขื่อนครับ มีจุดให้ถ่ายรูปเยอะแยะไปหมด มากันแค่สองคน ก็ต้องถ่ายกันเอง แต่ส่วนมากผมจะเป็นคนถ่ายให้ ผมล้างเมมมือถือมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะเลย ตั้งใจกว่าทำงานอีกอ่ะ
“พี่เมฆยืนกอดอกหน่อยครับ เอียง 45 องศา”
“…”
“ยิ้มครับ เอาแบบยิ้มกว้างๆเลย”
ผมว่ามุมนี้พี่เขาหล่อที่สุด ยิ่งยิ้มแบบแบดๆนี่สูสีกับเทพเจ้าสายฟ้าเลย แต่ถ้ายิ้มแบบอบอุ่นๆกัปตันอเมริกาก็ชิดซ้ายไปเลยเหมือนกันครับ และหลังจากนั้นเราก็ไม่ลืมที่จะเซลฟี่กัน ส่วนมากจะเป็นรูปที่พี่เมฆเขากอดเอวผมบ้าง โอบไหล่บ้าง หอมแก้มบ้าง หลอกลวนลามผมตลอด ไอ้ผมก็ไสยไสยยอมหมดทุกท่าแหละครับ ผมลองเลื่อนรูปดูแล้วเลือกรูปที่พี่เขาหอมแก้มผมตั้งเป็นวอลเปเปอร์ เพราะถ้ามือถือหายจะได้รู้ไงครับว่าใครเป็น ‘เจ้าของ’
เราเดินเล่นไปเรื่อยๆจนเกือบเที่ยง ก็กลับมากินข้าวกลางวันกัน ช่วงบ่ายเรามีแพลนว่าจะไปนั่งเรือเล่นกันครับ
“ปั๊กขึ้นสะพานแขวนกัน”
“ไม่เอาครับ ผมกลัวอ่ะ”
“มีพี่อยู่ไม่ต้องกลัวครับ”
“…ก็ได้ครับ”
พี่เมฆจูงผมขึ้นไปบนสะพานแขวน สูงฉิบหายขาผมนี่สั่นพับๆแล้วเนี่ย แต่พอพี่เขากระชับมือผมที่กุมไว้ ผมก็ได้รับรู้ถึงความรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาทันทีแปลกดีนะครับ
“จำได้มั้ยครับเราเคยมายืนกันตรงนี้?”
“จำได้ครับ”
ในวันนั้นผมกลัวว่าพี่เขาจะแกล้งพามาปล่อยไว้กลางสะพาน เลยกล้าๆกลัวๆแต่พี่เมฆก็ไม่ทำ พอมาวันนี้มันยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าพี่เขาจะไม่ปล่อยมือผมแน่นอน
แอ๊งงง!!! พี่เขาแกะมือผมออก!! แล้วเดินหนีไปโน่นแล้ว เดี๋ยวทำไมพี่ทำอย่างนี้?? รอผมด้วยยยยย!!
“พี่เมฆ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ ทำไมพี่ทำงี้อ่ะ? ผมกลัวนะ”
พี่เขาเดินไปไม่หันหลังมาเลย ผมจะทำไงดีวะ?? ผมรีบย่อตัวลงนั่งกลัวความสูงอ่ะ!
“ปั๊ก! มองพี่”
“…ไม่เอาผมโกรธพี่แล้ว”
“หมอกเงยหน้าครับ”
เดี๋ยวเถอะจะหยิกให้เนื้อเขียวเลย ไอ้คนหล่อนิสัยไม่ดี ผมเงยหน้ามองพี่เมฆ เขายืนอยู่ไม่ไกลนัก แต่ก็เป็นระยะทางที่มองดูแล้วทำเอาขาผมสั่นหนักกว่าเก่าอีก
“พี่แกล้งผมได้ไงอ่ะ?”
“หึหึ! ไม่ได้แกล้งครับ”
แล้วไอ้ที่ยิ้มแบบนั้น มันแกล้งกันชัดๆเลย
“แต่พี่แกล้งผมแน่ๆ”
“เดินมาหาพี่ครับ”
“ผมไม่ไป”
“พี่รอหมอกอยู่ เดินมาหาพี่”
พี่เมฆยื่นมือออกมาแล้วยิ้มให้ ถ้าเป็นระยะทางเดินปกติก็น่าจะแค่สิบก้าว แต่สำหรับผมตอนนี้มันเหมือนไกลเป็นสิบกิโลเลย
“…”
“พี่จะรอเราจนกว่าจะเดินมาหาพี่ พี่จะรอตลอดไปนะครับ”
“ง่ะ”
พูดอย่างนี้ผมไม่เดินไปก็ไม่ได้แล้ว! ตัดสินใจลุกขึ้นยืนทั้งที่ขายังสั่นๆนี่แหละ เอาวะ!หลับหูหลับตาเดินแค่สิบก้าวเองมั้ง
ผมค่อยๆเกาะราวสะพาน แล้วก้าวขาสั่นๆไปทีละก้าวโดยไม่โฟกัสลงไปข้างล่างแต่โฟกัสไปที่พี่เมฆที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน พี่เขายื่นมือรอให้ผมเดินไปหา แต่อย่าคิดว่าผมจะซาบซึ้งอะไรมากนะ ถ้าผมจับพี่เขาได้จะกระโดดกัดหูซักที ข้อหาที่ทำให้ผมกลัว
“เป็นไงครับ? ไม่เห็นน่ากลัวเลย”
พี่เขาพูดตอนผมกระดึ๊บๆไปถึง วันนี้พี่เขายิ้มตลอดเลยนะ ไปโดนตัวไปมารึเปล่าครับ??
“พี่ไม่ลองมาเป็นผม เนี่ยขายังสั่นไม่หายเลย”
“รู้ความรู้สึกพี่รึยัง? เรื่องขาสั่นน่ะ”
“ครับ? ยังไงเหรอครับ?”
“ก็ตอน…ขาพี่ก็สั่นแบบนี้แหละครับ”
ตอน… อ่ะ! ผมรู้ละ แหมพี่ก็พูดไป! อายเลยอ่ะ ผมทำพี่เขาขาสั่นขนาดนั้นเลยเหรอ แซ่บจริงๆผมเนี่ย เอ้า! เปลี่ยนเรื่องเฉยเลยผมยังไม่ได้คิดบัญชีกับพี่เลยนะเดี๋ยวเถอะ!!
“พี่เมฆ ก้มลงมาหน่อยผมบอกอะไร”
“ครับ?”
พี่เขาทำตามอย่างว่าง่าย ผมก็เลย…
“โอ้ย!! เจ็บนะครับทำอะไรเนี่ย เลือดออกรึเปล่า?”
งับหูพี่เขาไปทีนึง ฮ่าๆสมน้ำหน้า!
“แหมเบาๆเองครับ แลกกับที่พี่ที่ทำผมขาสั่นอยู่เนี่ยคุ้มจะตาย”
“ทีเราทำพี่ขาสั่นบ่อยๆ พี่ยังไม่ว่าเลยนะ”
“…”
ยังไม่พ้นไอ้เรื่องใต้สะดือ จริงๆผมก็ทะลึ่งนะ แต่พอเจอพี่เมฆแต่ละดอกเล่นเอาผมไปไม่เป็นเหมือนกัน ร้ายนะครับพี่เขาเนี่ย
เราเดินทางกลับที่พักเวลาตอนเย็น วันนี้รู้สึกว่าชิลล์มาก อยากให้เป็นแบบนี้ไปตลอด ไม่ต้องทำงานทำการแล้วครับ ลาออกมากัดก้อนเกลือกินกันดีกว่า
“ปั๊กอยากจะไปกินที่ศูนย์อาหารหรือให้เขาเอามาส่งที่ห้องดีครับ?”
“กินที่ห้องดีกว่าครับ”
เป็นส่วนตัวดี ผมจะแทะขาไก่ยังไงก็ได้ไม่มีใครว่า พี่เมฆจัดการสั่งอาหารให้มาส่งที่ห้องพัก ผมว่าจะอาบน้ำซักหน่อยเหนียวตัวมาก แต่วันนี้ยังไม่ได้เล่นน้ำเลยมืดๆค่อยเล่นดีกว่า รอไก่ก่อนจะได้เอาลงไปกินในน้ำ ฮ่าๆ ล้อเล่นครับผมไม่ใช่จิ้งจกซักหน่อย
หลังจากผมอาบน้ำเสร็จพี่เมฆก็เข้าไปอาบบ้าง ซักพักพี่เขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำ พี่เขาสวมกางเกงผ้าสามส่วนสีน้ำตาลออกมาอย่างเดียว แล้วเอาเสื้อยืดสีขาวพาดบ่าไว้ พี่เมฆเสยผมอย่างลวกๆ ผมไม่รู้จะพูดยังไงเลย อึ้งทึ่งตำลึง เอ้ย! ตะลึงมาก!! คือแบบโคตรฮอตอ่ะ โคตรฮอตปรอทแตกมาก เวลาพี่แกเสยผมทีนี่ถ้าผมเป็นสาวๆนี่กรี๊ดสลบไปแล้ว
“มองอะไรครับ?”
“ป…เปล่าครับ”
อย่าถามผมอย่างนั้น ใจมันสั่นไหว เลือดกำเดาจะไหลน้ำลายจะหก ขอเก็บอาการแป๊บ!
“ปั๊กเป็นอะไรรึเปล่าครับ? หน้าแดงๆ”
“ป…เปล่าครับ”
อย่าเข้ามาให้กว่านี้ เดี๋ยวผมเป็นลมตาย แล้วถ้ายมบาลถามว่าตายยังไง ผมนี่ไม่รู้จะตอบว่าอะไรเลย จะตอบว่าเห็นผัวแก้ผ้าแล้วช็อกตาย ก็เกรงว่าจะอายขายขี้หน้า
“ไม่สะบายรึเปล่า? ไหนพี่ดูซิ”
พี่เมฆเอามือมาแตะหน้าผากเบาๆ เล่นเอาผมหน้าร้อนเห่อขึ้นกว่าเดิมอีก
“ผ…ผมไม่เป็นอะไร”
“อืม…แต่ตัวก็ไม่ร้อน แต่ทำไมหน้าแดงๆล่ะครับ?”
“ผ…ผมไม่เป็นอะไรจริงๆครับ”
จะบอกว่าเขินที่พี่แก้ผ้าเดินออกมาจากห้องน้ำก็กลัวจะเสียฟอร์มความหน้าด้านของผมหมด
“หรือว่าเขินพี่ที่ไม่ใส่เสื้อ?”
เกลียดความรู้ทันของพี่เขาจริงๆครับ
“ป…เปล่า ผ…ผมชินแล้วเห็นออกจะปล่อยไป”
จริงๆแล้วผมน่าจะชินนะครับ เพราะเวลาพี่เมฆอยู่บ้านพี่เมฆก็ถอดเสื้อเดินโทงเทงในบ้านบ่อยๆ แต่วันนี้ไม่รู้ทำไม เขินหนักฉิบหายเลย
“จริงเหรอครับ?”
พี่แกถามอย่างเดียวไม่พอ แถมจับมือผมไปลูบที่เนินอกของตัวเองอีก อ่อยเรี่ยอ่อราดมากบอกเลย อย่าอ่อยผมเยอะเดี๋ยวผมใจแตกไปมากกว่านี้พี่รับผิดชอบไหวเหรอ? ไหนว่าขาชอบสั่นบ่อยๆ หรือพี่ชอบเวลาขาสั่นครับ?
“จ…จริงสิครับ”
ผมจะตกนรกมั้ยครับ? ผิดศีลข้อ 4 เนี่ย
“แต่พี่ว่าเราโกหก”
รู้ดีตลอดแฟนผมเนี่ย พี่เมฆโอบเอวผมเข้าไปชิดกับเอวของพี่เขา แล้วบีบสะโพกผมเบาๆ อย่ามาอ่อยตอนนี้ผมยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยหมดแรงแล้ว รอก่อนดิ!
“ผมเปล่า…”
พี่เมฆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจของเราทั้งสองต่างก็เป่ารดกันและกัน ผมเงยหน้าไปสบตาพี่เขา พี่เมฆยิ้มจนเห็นเขียวขาวๆ ผมยิ้มตอบ เรา…
‘ก๊อกๆ’
“อาหารมาส่งแล้วครับ”
วะ!!! เสียอารมณ์เลย กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้ว เสียดายฉิบหาย! เมื่อกี๊บรรยากาศมันเหมาะแก่การเสียตัวอย่างแรงเลย คนส่งอาหารบ้านอยู่ที่ไหนครับ? เดี๋ยวผมจะจ้างรถสิบล้อไปถล่ม
“เดี๋ยวพี่มาครับ”
พี่เมฆรีบใส่เสื้อยืดแล้วเดินไปที่ประตู
ไม่เป็นไรครับ! บรรยากาศแบบเมื่อกี๊ผมสร้างได้ตลอดเวลาแหละ ก็คนมันเชี่ยวซะอย่าง อ่อยได้ทุกวันครบบอกเลย!

จบตอนที่ 28

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 28 22/11/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 22-11-2020 14:45:01
 :hao3: :hao4:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 28 22/11/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 24-11-2020 06:46:21
 :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 28 22/11/2020
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 24-11-2020 06:54:40
เบาได้เบานะหนูหมอก  :laugh:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 28 22/11/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 27-11-2020 11:38:29
 :pig4: :L2: :L1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 28 22/11/2020
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 14-12-2020 12:23:29
 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18

ตอนที่ 29

   หลังจากที่กินข้าวเย็นกันเสร็จผมก็รีบไปเปลี่ยนกางเกงว่ายน้ำอย่างรวดเร็ว อยากลงเล่นน้ำใจจะขาด แต่เมื่องลองสวมกางเกงว่ายน้ำดู โอ้โห! สั่นจุ๊ดจู๋! ห่อไข่น้อยๆของผมได้มิดพอดิบพอดี ดูๆไปใส่ก็เหมือนไม่ได้ใส่ Sup เล่นผมเข้าแล้ว ถึงหน้าผมจะด้านจะทนขนาดไหน มาเจอแบบนี้ก็อายเป็นเหมือนกัน แต่ก็คงไม่เป็นไรเพราะสระว่ายน้ำเป็นแบบปิด จะมีคนเห็นก็พี่เมฆคนเดียวแหละ ไม่เป็นไรหรอกผมชอบ!!
   ผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพี่แกนอนเล่นอยู่ที่ข้างสระน้ำ ภาพแรกที่เห็นคือพี่เขาเหมือนนายแบบสุดเท่นอนอาบแดดริมทะเลเพื่อรอตากล้องจับภาพไปลงนิตยสารชื่อดัง นี่ถ้าใส่เสื้อเชิ๊ตลายสับปะรดอีกตัวนี่ใช่เลย จะฮ๊อตไปไหน? สงสารคนยืนดูที่เลือดกำเดาจะไหลหมดตัวบ้าง เห็นใจผมหน่อย! แล้วผมก็ต้องฮึบไว้ ปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เข้าโหมดปกติ ไม่ให้พี่เมฆเห็นแววตาหื่นกระหายอยากฟัดพี่เขาซะก่อน ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะไอ้ตัวผมที่ว่าหื่นๆแบบแสดงออกชัดเจนยังสู้พี่แกที่หื่นหลบในไม่ได้ซักนิด กลัวไม่ได้เล่นน้ำมากขอบอก
“พี่ไม่ลงเล่นน้ำเหรอครับ?”
ผมถามพ่อรูปหล่อที่นอนอินดี้อยู่บนเก้าอี้ข้างสระว่ายน้ำ เพราะอยากชวนพี่เขามาเล่นด้วยเพราะเล่นคนเดียวมันเหงา…
“…”
“ครับ?”
ทำไมพี่เขาจ้องผมเขม็งขนาดนั้น หรือผมมีเขางอกอยู่บนหัว ลองจับดูก็ไม่มีนี่หว่า เอ…หรือว่าผมจะมีสามขา ก็ไม่น่าใช่เพราะ ลองก้มดูอีกที ก็เห็นกางเกงว่ายน้ำตัวน้อยของผมมันก็เก็บขาข้างที่สามของผมซะมิดชิด ผมก็ยังงงๆแต่พี่เมฆเขาหันซ้ายหันขวามองอะไรอีกล่ะครับ? ไม่มีใครหรอกก็จะมีแต่ผมกับพี่สองนี่แหละ อย่าบอกนะ!ว่า…มีอย่างอื่นที่ไม่ใช่คนอีก หรือข้างหลังผมมีใครยืนอยู่ ไม่กล้าหันไปมองอ่ะ ที่นี่มีผีเหรอ?? ม่ายนะ!! ผมกลัวผี!!
“ทำไมใส่สั้นขนาดนั้น?”
“ห๊ะ! อะไรนะครับ?”
พี่แกดูตกใจและพูดเร็วมากจนผมฟังไม่ทัน ได้ยินอะไรสั้นๆซักอย่างนี่แหละ ผมเลยเดาว่าแกคงพูดถึงกางเกงผมสั้น
“อ่อ…ผมก็ว่าสั้น แต่ไม่เป็นไรมั้งครับคงไม่มีใครเห็น”
รั้วรอบๆห้องพักสูงขนาดนี้คงไม่มีใครสัปดนปีนขึ้นมาดูหรอกมั้งครับ
“…เฮ้อ! ปั๊ก…เรานี่ไม่รู้อะไรเลยนะ”
“ยังไงครับ?”
“เปล่า…”
เอ้า! ผมก็ยังงๆอึนๆอยู่ แต่พี่เมฆนี่สิทำหน้าเซ็ง แหม! ก็หุ่นผมมันไม่ได้เร้าใจนี่ แบนๆเรียบๆเหมือนกระดานโต้คลื่น นี่ถ้าไปทะเลจับตัวผมนอนแล้วใช้แทนได้เลยนะเนี่ย ก็คนมันไม่ได้มีส่วนเว้าส่วนโค้งให้ดูเซ็กซี่ขยี้ใจนี่นา ช่างผมเถอะครับ!
‘ตูม’
เล่นคนเดียวก็ได้ ใจจริงก็อยากไปลากพี่เขามาลงน้ำด้วยกันแต่ดูแล้วพี่เมฆไม่ค่อยสนใจอยากเล่นน้ำ เพราะผมเห็นว่าพี่เขานอนหลับตาไปแล้ว พี่เมฆอาจจะเหนื่อยเพราะวันนี้พาผมตะลอนทั้งวัน
น้ำเย็นสบายดี สระว่ายน้ำส่วนตัวแบบนี้ก็ดีไปอย่างครับ ไม่ต้องสนใจว่าใครจะเห็นเพราะถ้าเป็นสระว่ายน้ำแบบสระรวมคนจะเยอะเวลาเล่นจะไม่ค่อยสนุก แล้วเวลาผมไปเล่นมักมีคนมองเยอะผมเลยไม่ค่อบชอบ
เล่นๆไปซักพักก็ชักจะหิวน้ำผมเลยขึ้นจากสระแล้วไปหาน้ำดื่มที่โต๊ะที่พี่เมฆนอนอยู่
“พี่เมฆจะไม่ลงเล่นจริงๆเหรอครับ? สนุกนะครับ”
ผมนั่งลงข้างๆเก้าอี้พี่เขา ไม่อยากขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ว่างเพราะกลัวมันจะเปียก
“ปั๊ก!”
“ครับ? พี่เมฆมีอะไรครับ?”
“เล่นพอรึยัง?”
“ยังครับเดี๋ยวจะไปเล่นต่อครับ”
ยังไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำมั้ง ผมว่าจะเล่นต่ออีกซักพักเพราะน้ำมันเย็นสบายดี
“อ๊ะ!”
อยู่ๆพี่เมฆก็คว้าตัวผมขึ้นไปนอนบนตัวพี่เขา นี่พี่เมฆไม่กลัวเปียกรึไง? ผมนอนอยู่บนตัวพี่เมฆโดยที่ยังหวั่นๆว่าเก้าอี้มันจะรองรับร่างผู้ชายสองคนได้มั้ย มันคงไม่แตกแล้วยุบลงไปซะก่อนนะผมยังไม่อยากอายชาวบ้านเขา
“พ…พี่เมฆ ไม่กลัวเปียกเหรอครับ?”
“ไม่ครับ”
“แล้วพี่ทำไมไม่ลงเล่นน้ำล่ะครับ เย็นดีนะ”
“แล้วปั๊กเมื่อไรจะเลิกเล่นล่ะ?”
“มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“เปล่า…”
แต่ผมว่ามันต้องมีอะไรแน่! เพราะผมรู้สึกว่าด้านล่างมันมีอะไรตุงๆทิ่มตูดผมอยู่! แถมมือพี่เมฆยังซุกซนลูบตูดน้อยๆของผมเล่นอีก
“พ…พี่เมฆ…”
“ปั๊กห่วงเล่นน้ำไม่สนใจพี่เลย”
ยังมาทำนหน้าน้อยใจแบบนี้อีกแล้วผมจะทนไหวเหรอถามหน่อย??
“ป…ปล่อยผมก่อน ตัวพี่เปียกหมดแล้ว”
อย่ามาอ่อยเด็ยวผมใจอ่อนอีกอดเล่นน้ำเลยทีนี้
“ปั๊กครับ”
‘จุ๊บ’
อ๊ากก!! อย่ากระซิบข้างหูด้วยเสียงแหบๆเซ็กซี่ๆแบบนี้  แล้วก็อย่าจูบแบบนี้น้า เพราะใจมันจะละลายเป็นน้ำไหลลงไปในสระว่ายน้ำแล้ว นับวันพี่เมฆจะทำตัวต่างจากที่เจอช่วงแรกๆมากไปแล้วนะ? โอย…เกือบลืมหายใจ ผมจะขาดอากาศหายใจตายแล้ว ใครก็ได้ช่วยด้วย!
“…พ…พี่เมฆ”
 “หืม? มีอะไรครับ?”
ลมหายใจร้อนๆของพี่เมฆเป่าอยู่ข้างหูมันเป็นอะไรที่จั๊กจี้มาก มือพี่แกนี่ก็ไม่อยู่สุข นวดเค้นตูดผมอยู่นี่แหละ แล้วไหนจะเรียวปากร้อนๆนี่อีกดูดเข้าไปคอผมอ่ะ เป็นผีดูดเลือดเหรอ? อารมณ์ขึ้นเลยผม ไม่เล่นแล้วน้งน้ำเนี่ย นี่คิดจะเอาจริงๆใช่มั้ย ?ได้!!
“ไปที่เตียงเถอะผมก็ไม่ไหวละ”
“ฮ่าๆ น่ารักจริงๆปั๊กน้อย”
‘ฟอด’
พี่เมฆคงจะถูกใจ พี่แกเลยตบรางวัลให้ผมมาหนึ่งฟอด ก็พี่แกเล่นมาหลอกล่อผมตั้งแต่ตอนก่อนกินข้าวแล้ว ไอ้ผมก็ทำใจร่มๆอยู่เพราะอยากเล่นน้ำ แต่เมื่อพี่อ่อยขนาดนี้แล้วผมก็สมยอมเลยละกัน!
“อืม…”
เราจูบนัวเนียกันอยู่บนเตียง พอได้จังหวะผมก็พลิกร่างพี่เมฆให้มาอยู่ใต้ร่างผมแทน ผมชักติดใจจากคราวก่อนเวลาอยู่ข้างบนแล้ว ใจมันฮึกเหิมครับ ถึงตัวจะเป็น ‘รับ’แต่ถ้าใจมัน ‘รุก’ ผมก็ยังคงเป็น ’รุก’ อยู่ดี ปลอบใจตัวเองไปครับ แง่ว!
“ปั๊ก!”
ผมจับข้อมือทั้งสองข้างของพี่เมฆกดลงบนเตียง พี่เขายิ้มหวานเลย นี่ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยใช่มั้ยครับ? เวลาถูกผมจับกดอยู่ด้านล่างเนี่ย ผมก้มลงจูบที่เรียวปากหยักของพี่เมฆหนักๆหลายครั้ง แล้วสอดเรียวลิ้นของตัวเองเข้าไปฉกชิมภายในปากพี่เมฆ ผมก็ไม่อยากจะคุยหรอกว่าผมน่ะจูบเก่งขึ้นมาก เพราะเวลาผมจูบพี่เมฆผมรู้สึกว่าพี่เขาเคลิ้มมาก หน้าตาบ่งบอกความพอใจอย่างที่สุด
“อืม…”
“ผมจูบเก่งมั้ย?”
“เก่งมากครับ…ปั๊กเก่งที่สุด”
รอยยิ้มหวานถูกส่งมาอีกครั้ง นับว่าเป็นรื่องที่ดีมาก เพราะเมื่อก่อนเจอกันแต่ละที ถ้าไม่ทำหน้าบูดเป็นตูดเป็ดพี่เมฆก็จะทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าใครให้ตายซักหลายๆคน
“แล้วคราวที่แล้วชอบมั้ยครับ?”
“ชอบครับ…แต่ถ้าจะให้ดี…แบบนี้ดีกว่า”
“เฮ้ย!”
ร่างผมถูกพลิกให้มาอยู่ข้างใต้ร่างพี่เมฆแทน รอยยิ้มหวานถูกเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แทน นี่พี่จะทำอะไรผ๊ม??
พี่เมฆรวบข้อมือผมไว้เหนือศรีษะด้วยมือเดียว แล้วมือที่ว่างของพี่แกควานหาอะไรในกระเป๋าที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ทำไมผมไม่เห็นเจ้ากระเป๋านี่มาก่อนเลย? พี่เมฆหยิบสิ่งหนึ่งออกมา มันเป็นห่วงสีชมพูกลมๆสองห่วง หน้าตามันคุ้นๆนะครับ
‘คลิ๊ก’
ผมถูกคนหล่อใจร้ายยึดข้อมือไว้แล้วใส่กุญแจมือสีชมพูสดใสแทน พี่เมฆก็ก้มมองลงมาด้วยสายตาที่ทำเอาผมขนลุกไปทั้งตัว เคยเห็นคนหล่อทำหน้าเจ้าเล่ห์ผสมหื่นๆมั้ยครับ? ตอนนี้หน้าพี่เมฆเป็นแบบนั้นเลย
“พี่เมฆ?”
“หึๆ วันนี้ตาพี่บ้างแล้วนะครับ”
 “พี่ไปเอามาจากไหน??”
ไม่อยากเชื่อว่าไอ้อุปกรณ์สัปดนแบบน่าจะเป็นผมคนเดียวที่หาได้แล้ว แต่พี่เมฆไม่น่าจะหามาเองได้ แล้วพี่แกจะไปเอามาจากไหนได้? หรือว่า…
“ไอ้พลมันเตรียมให้พี่”
ว่าแล้วต้องเป็นสองผัวเมียนั้นจริงๆ เล่นผมหนักไปแล้วไอ้ผมก็คิดว่าอยู่ข้างผมแต่จริงๆแล้วมาหักหลังผมแบบนี้ได้ไง? อย่าฝันว่าผมจะหาของฝากไปให้นะ ฝากไว้ก่อนเถอะ!
   ผมเห็นพี่แกล้วงเข้าไปในกระเป๋าอีกรอบ แล้วก็หยิบสิ่งหนึ่งออกมาสีชมพูอีกแล้วครับ มันเป็นกระเป๋าโดเรม่อนรึไง? แต่แหม!! ถ้าไม่ติดที่ผมเห็นว่าพี่เมฆชอบซื้อสิ่งของเครื่องใช้สีเทาๆ ดำๆ ผมคิดว่าพี่แกคงชอบสีชมพูนะมากเนี่ย อะไรๆก็ชมพูไปหมด แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น! เพราะประเด็นมันอยู่ที่ ไอ้สิ่งที่พี่เมฆหยิบออกมาต่างหาก ‘ไข่สั่น!’ พี่แกหยิบ ’ไข่สั่น’ ออกมาจากกระเป๋า?? ขนาดผมไปร้านขายของพวกนี้คราวก่อนกับ Sup ยังได้แค่เล็งๆไม่กล้าซื้อมาเพราะกลัวพี่เมฆจะตกใจหาว่าผมลามก แต่นี่พี่เมฆแกหยิบออกมาใช้เอง? โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยทอด!!
“ค…ค่อยๆพูดค่อยๆจากันดีกว่านะครับ…พี่เมฆ”
หวังว่าคุณลุงโรคจิตจะไว้ชีวิตผม พรุ่งนี้เรายังต้องเดินเที่ยวอีกหลายที่นะครับ
“หึ…ปั๊กไม่ต้องห่วงครับ เพราะคืนนี้ปั๊กไม่ได้นอนแน่พี่รับรอง”
ไม่มีแล้วรอยยิ้มของพี่เมฆที่ผมหลงไหลเพราะตอนนี้มันกลายเป็นรอยยิ้มของคนหล่อที่โคตรหื่นกามไปแล้ว แต่พี่คิดว่าผมจะกลัวเหรอ?? ผิดแล้วครับ คิกค๊ากก แน่จริงก็มาดิคร๊าบบบ!! ผมรออยู่…
“ก็ลองสิครับ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะเร้าใจแค่ไหน!”
“…หึ”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคุณลุงโรคจิตหายไป กลับกลายมาเป็นรอยยิ้มอบอุ่นอีกครั้ง แต่สิ่งที่พี่ถืออยู่มันไม่ได้อบอุ่นเลยนะครับ แต่ว่ามันร้อนแรงสุดๆไปเลย
“อา…พี่เมฆ”
หลังจากที่ผมถูกคุณลุงใจร้ายทดลองอุปกรณ์ที่เอาติดตัวมาจนครบ ร่างกายผมก็อ่อนเปลี้ยเพลียแรงเพราะเสียไปหลายน้ำ แต่พี่เมฆก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“อืม…ปั๊ก”
ไม่รู้ว่านอกจากไอ้อุปกรณ์เหล่านี้แล้ว สองผัวเมียนั่นเอาอะไรให้พี่เมฆกินอีกรึเปล่าถึงได้ ‘คึก’ ขนาดนี้ ที่สังสัยไม่ใช่อะไร แค่…อยากจะรู้เฉยๆ ผม…จะได้ไปซื้อมาเก็บไว้บ้าง กะจะเอาไว้ศึกษาดู ไม่ได้คิดจะแอบเอาให้พี่เมฆกินหรอก…จริงๆน้า…
“อืม…พี่เมฆ…อา”
ร้อนแรงและเร้าใจสุดๆไปเลยพี่เมฆของผม ผมมองดูร่างสูงของพี่เขาที่ขยับสะโพกเข้าออกอยู่ตอนนี้แล้ว รู้สึกว่าในท้องมันปั่นป่วนอย่างหนัก คนอะไรจะดูดี ดูฮ๊อตขนาดนี้ได้ เกิดมาไม่เคยเห็นจริงๆ
“ซี๊ดดด…ปั๊ก”
“อืม…ผมไม่ไหว”
“ครับ…พร้อมกัน”
“อ๊า…/อืม…”
พี่เมฆซบหน้าลงที่หน้าอกผมแล้วหอบเบาๆ ลมหายใจร้อนๆเป่ารดอยู่ที่ซอกคอผม ทำเอาผมตัวร้อนวูบวาบขึ้นมาอีกรอบ
“เหนื่อยรึเปล่าครับ?”
“…”
ผมไม่มีแรงจะเปล่งเสียงออกมาแล้วได้แต่พยักหน้าหงึกๆ เอาเข้าจริงๆผมก็สู้แรงพี่เขาไม่ไหวหรอก ยกสองยกยังพอไหว แต่ถ้ามากกว่านั้นพี่ตีผมให้สลบ! แล้วทำต่อเองเถอะครับ! ถึงผมจะอายุยังน้อยแต่เรี่ยวแรงผมมันด้อยกว่าพี่มากนะครับ
“เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้ดื่มนะครับ”
พี่เมฆลุกออกไปจากเตียง ดูพี่แกเดินอย่างสบายๆ ชิลล์ๆ นี่ไม่หมดแรงบ้างเลยเหรอครับ?
“ลุกไหวมั้ยปั๊ก?”
“ว…ไหวครับ”
พี่เมฆพยุงผมนั่งพิงขอบเตรียง แล้วเปิดขวดน้ำให้ดื่ม แล้วลูบหน้าลูบตาผมปลอบใจ บทจะอ่อนโยนก็เล่นทำผมหลงรักพี่เขาซ้ำๆแบบหัวปักหัวปำ บทจะร้อนแรงก็ทำเอาผมแทบคลานลงจากเตียงไม่ไหว พี่เขานี่ไม่มีความพอดีในตัวเองเลยรึไงครับ?? ผมงง
ผมยื่นขวดน้ำคืนพี่เขา พี่เมฆวางขวดน้ำลงที่โต๊ะแล้วขยับมาอุ้มผมนั่งลงบนตัก ปัดไรผมของผมที่ปิดหน้าเบาๆแล้วจูบลงที่หน้าผากผมหลายครั้ง มันอ่อนโยนและโคตรอบอุ่น แต่หวังว่าจะไม่อีกมีรอบนะครับ ข้อร้องล่ะ…ผมยังระบมที่ตูดอยู่
“พ…พี่เมฆ”
“หืม?…ครับ?”
“พ…พอแล้วมั้งครับ”
“หึ…ครับ…พี่ขอโทษนะเจ็บรึเปล่า?”
“ม…ไม่ครับ แต่ไม่เอาแล้ว”
“ครับ กอดเฉยๆ”
“อืม…”
ผมซบหน้าลงที่อกอุ่นๆ หลับตาลงช้าๆอยากให้ช่วงเวลานี้อยู่กับเราไปนานๆ ไม่อยากให้โลกหมุนไปอย่างเช่นทุกวัน การที่เราได้อยู่กับคนที่รัก กอดกันแบบนี้ ได้นั่งกินข้าวกับพี่เขาทุกวันไม่ว่าจะเป็นที่บ้านหรือข้างนอก ได้ออกไปดูหนังไปกินป๊อบคอร์น แต่โดยที่ส่วนใหญ่ผมจะเป็นคนจกกินมากกว่า ได้แย่งนอนตักพี่เมฆกับเจ้าหมาปั๊กเวลาอยู่บ้าน หรือช่วงวันหยุดพี่เมฆพากลับบ้านไปหากำนัน เดินดูต้นไม้กันในสวน หลังจากนั้นพากันกลับบ้านของเรา บ้านที่มีแค่เราสองคน ผมขอแค่นี้แหละ ขอแค่มีชีวิตง่ายๆแม้มันจะเป็นลูปสั้นๆไม่ได้มีอะไรพิเศษหวือหวาใดๆ แต่มันเป็นสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุด
“ปั๊กครับ”
“ครับ?”
พี่เมฆกระซิบเบาๆอยู่ที่ข้างหู แต่มันเป็นคำเรียกที่ผมได้ยินลึกเข้าไปถึงในหัวใจ ถึงแม้มันจะเป็นเหมือนกับคำเรียกชื่อหมาที่บ้านก็เถอะ เพราะตอนอยู่ที่บ้านเวลาพี่เมฆเรียกหมา ผมก็ต้องหยุดคิดก่อนว่าจะขานดีมั้ยน้า? แต่ผมก็ชอบที่พี่เขาเรียกผมแบบนี้
“พี่รักปั๊กนะ”
“ครับ”
“รักปั๊กมากที่สุด”
“รักผมที่เป็นคนไม่ใช่ไอ้ตัวที่บ้านใช่มั้ยครับ?”
“…ครับ”
“ผมก็รักพี่ครับ”
“ครับ”
“รักพี่ที่สุดเหมือนกัน…”

จบตอนที่ 29

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 29 14/12/2020
เริ่มหัวข้อโดย: tiger2006 ที่ 14-12-2020 21:51:53
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 29 14/12/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 14-12-2020 21:55:21
 :oo1:
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 29 14/12/2020
เริ่มหัวข้อโดย: JJmomo ที่ 14-12-2020 22:11:47
ชอบบบบบบบบบ ><
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 29 14/12/2020
เริ่มหัวข้อโดย: JJmomo ที่ 14-12-2020 22:12:21
ชอบบบบบบบบบ ><
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 29 14/12/2020
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 15-12-2020 07:25:39
ถึงตัวจะเป็น ‘รับ’แต่ถ้าใจมัน ‘รุก’ ผมก็ยังคงเป็น ’รุก’   :laugh:  เอาที่สบายใจเลยจ้าปั้กน้อย

สุดท้ายก็แพ้ความหื่นของพี่เมฆอีกจนได้ 

ขอบคุณไรท์ค่ะ
หัวข้อ: Re: ###ท่านรองจอมโหด VS เด็กฝึกงานจอมเฮี้ยว### ตอนที่ 29 14/12/2020
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 30-12-2020 14:11:51
 :katai4:รอคับ