ตอนที่ 9 หลังจากกลับมาจาก Outing ผมก็กลับมาเป็นเด็กฝึกงานให้พวกพี่ๆได้โขลกสับเหมือนเดิม
“ไอ้น้องหมอก เอานี่ไปถ่ายเอกสารให้หน่อย ขอ 20 ชุดนะ”
Sup คนแรกเลย อยู่ๆไปก็เหมือนซินเดอเรลล่าเข้าไปทุกวัน
“ครับๆ ได้ครับ”
“น้องหมอกคะเตรียมคู่มือบรมพนักงานใหม่ให้พี่หน่อยค่ะ”
พี่น้ำฝนอีกคน
“ไอ้น้องหมอก ฝากเอาเอกสารให้ Sup เซ็นหน่อย”
ไม่เว้นแม้แต่พี่ต้น ที่วิ่งกระหืดกระหอบเอาเอกสารมาหย่อนที่หน้าต่าง แกสัมภาษณ์งานพนักงานใหม่อยู่ครับ
แล้วผมจะทำยังไงได้ล่ะนอกจาก…
“ได้ครับๆ ได้ทุกคนครับ รอแป๊ป”
ขอไปหาที่แยกร่างก่อนครับ ล้อเล่นครับ ผมไม่ใช่นารูโตะนะ
ทุกๆวันแผนกบุคคลก็จะวุ่นวายแบบนี้แหละครับ แต่งานเยอะมันก็ทำให้เรามีอะไรทำจริงมั้ยครับ ไม่ว่างงานไม่ยากจนครับ วันละร้อยบาท เดือนนึงผมก็ได้ประมาณ 2,500 บาท เป็นค่าน้ำมันน้องฟ้าแล้วยังเหลือเป็นค่าขนมผมได้อีก ที่พูดถึงเรื่องเงินๆทองๆนี่ ก็เพราะวันนี้เงินเดือนออกวันแรกครับ เย้ๆ แต่ออกช้ากว่าชาวบ้านเขานะ เด็กฝึกงานก็งี้อะไรก็แมนนวลไปหมดครับ
“ไง ไอ้น้องหมอกหน้าบานเลย เงินเดือนออกแล้วสิ”
“ครับ Sup ผมว่าจะดาวน์บ้านซักหลังนึงครับ”
“ตลกไม่เลิกนะเอ็ง แล้วถ้าเอ็งฝึกงานจบ พวกพี่คงเหงาแย่เลย”
“เหลืออีกตั้ง 2 เดือนเผลอๆผมอาจจะฝึกไม่จบก็ได้”
“เฮ้ยทำไมอ่ะ”
“ก็คนมันหล่ออ่ะ Sup เผื่อใครมาตบตีแย่งชิงผมกัน ผมก็โดนไล่ออกดิ”
“เออจ้า เอาที่สบายใจเลย เอ้าเอาเอกสารไปให้ท่านรองเขาเซ็นหน่อย”
“ได้ครับ”
อยู่นานอาจจะโดน Sup ถีบได้ ผมก็เลยเดินตรงดิ่งไปที่แผนกผลิตตามเคย
“สวัสดีครับท่านรอง”
ผมทักทายอย่างเคย หวังว่าหลังจากกลับจาก Outing ท่านเขาจะโมโหผมน้อยลงนะ
“…”
เหยย เงียบ หน้านิ่งเหมือนเคย แต่บรรยากาศแปลกๆ
“Sup ฝากเอกสารมาให้เซ็นครับ”
“เอาวางไว้”
หืม พูดสั้นจุ๊ดจู๋กว่ากระโปรงของส้มจี๊ดอีก
“แล้ว…เอ่อ…จะให้ผมมารับคืนเมื่อไรครับท่านรอง”
“เดี๋ยวผมฝากเด็กไป”
“อ่อ…ครับ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เชิญ”
เฮ้ย ไล่ผมเหรอ ผมไปทำอะไรให้โกรธอ่ะ ไปเหยียบหางท่านเขาเหรอ ตอนไหนอ่ะ
“…ครับ”
ไปก็ได้วะ ทำหน้าบูดเป็นตูดเป็ด ? พูดดีๆไม่เป็นรึไง
“Sup ท่านรองเป็นอะไรไม่รู้อ่ะ ทำหน้าบูดเป็นตูดเป็ดเลย”
“ห๊ะ เขาก็เป็นอย่างนั้นอยู่ทุกวัน ทำไมอ่ะ”
“ไม่รู้ครับ ผมว่ามันแปลกๆ หรือว่าเขาโกรธที่ผมไปปะแป้งเขาอ่ะ”
ไม่น่าใช่ ยังจูบผมอยู่เลย เฮ้ย จูบ พูดแล้วก็นึกขึ้นได้ มาจูบผมแล้วมีสิทธิ์อะไรมาโกรธผม ผมสิต้องโกรธ
“ไม่เปลกหรอกมั้ง ถ้าวันไหนหน้าไม่บูดสิแปลก”
Sup ก็พูดอะไรของแกไปเรื่อย ผมไม่ได้ฟังแล้ว เริ่มโมโหท่านรองขึ้นมาตงิดๆ
วันนี้อารมณ์ผมไม่ดีเหมือนหน้าตาเลย ก็มันมีเรื่องให้ผมคิดมากอีกแล้วน่ะสิ ผมไม่เข้าใจท่านรองเลย บางทีก็พูดกับผมดีๆ แล้ววันล่ะ ทำท่าจะกินหัวผมอีกแล้ว ผมอ่ะเสียจูบแรกไปนะ ผมสิที่ต้องโกรธ ถ้าเป็นส้มจี๊ดจูบผมจะไม่ว่าเล้ยยย
“เป็นอะไรของมึงอีก ทำหน้าเหมือนปวดขี้”
“กูไม่ได้ปวด แต่พอมึงปวดกูก็ชักจะเริ่มปวด”
“…เอาดีๆไอ้หมอกอย่ากวนตีน”
เอ้า ก็มึงพูดเอง แล้วมาหาว่ากูกวนตีน
“เปล่า เดี๋ยวกูจะออกไปข้างนอก มึงเอาอะไรมั้ย”
“ไม่อ่ะ”
“เออๆ กูไปล่ะ”
ผมแว้นน้องฟ้ามาจอดที่สวนสาธารณะ ไม่ห่างจากหอผมเท่าไร มานั่งตากยุงเพลินๆครับ เวลาผมมีเรื่องสงสัยหรือกังวลผมมักทำอย่างนี้บ่อยๆ
มีคนแถวๆนี้พาน้องหมาน้องแมวมาเดินเล่นกันเยอะเหมือนกันครับ ที่นี่ก็ดี ร่มรื่นดี มีเครื่องออกกำลังกายเด็กน้อยให้เล่นด้วย แล้วยังมีเก้าอี้ให้นั่งตากยุงอีกครับ ผมก็นั่งชิลล์ๆกินลูกชิ้นปิ้งที่แวะซื้อมาไป เห็นใครคนนึงรูปร่างหน้าตาคุ้นๆครับ เดินเข้ามาใกล้
“…”
ดูแกตกใจหน่อยๆนะครับ แกพา ’น้องปั๊ก’ มาเดินเล่น น้องปั๊กดูลั้ลล้ามากเลยนะ วิ่งไป แลบลิ้นครางหืดๆไปเรื่อยๆ
“สวัสดีครับท่านรอง”
“…”
ใจคอจะไม่ทักกลับผมหน่อยรึไง
‘โฮ่งๆ’
โอ้ว น้องปั๊กทักทายผมแทน เจอกันครั้งที่ 2 จำผมได้แล้วเหรอ
“มานี่มาน้องปั๊ก”
ไม่คุยกับคนก็ได้ ผมขวักมือเรียกน้องหมา หรือว่าผมต้องกระดิกนิ้วเรียกวะ
“...โฮ่งๆๆๆๆ”
“อุ้ย ไม่มา”
หรือต้องผิวปากเรียกถึงจะมา
‘แง่งๆๆ’
โหย มีข่มขู่ อยากดีดหัวน้องจริงๆ
“มานี่มา ติ๋งๆๆ มาๆน้องปั๊ก”
‘แง่งๆๆ’
เฮ้ย น้ำลายไหลแล้ว หมั่นเขี้ยวผมเหรอ
“เหมือนเจ้านายเลยเนอะ”
อิอิ นิสัยน้องปั๊กเหมือนเจ้าของเลยอ่ะ ขู่ผมแง่งๆ ดีนะไม่กระโดดเข้ามากัด
ผมยังไม่ยอมแพ้นั่งตบมือแปะๆ เรียกน้องปั๊กต่อ ไม่เหมือนที่บ้านผมเลยอ่ะ ไอ้น้ำขวด 5 ขวดของผมนี่ เห็นผมเหมือนอาหารเม็ด แค่เดินเข้าไปใกล้ก็มารุมทึ้งผมแล้ว แต่น้องปั๊กนี่โคตรหยิ่งอ่ะ เป็นเหมือนกันทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง
“ทำอะไรของคุณ”
หลังจากที่ท่านรองหมดความอดทนก็ถามผมด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยโคตรๆ
“เปล่าครับ ผมแค่ทักทายน้องหมา ไม่ได้พูดกับท่านรองซักหน่อย”
“…คุณนี่มัน”
อ๋อย ผมได้ยินเสียงท่านรองขบฟันดังกรอดๆเลยครับ แต่น้องหมาไม่ยอมวิ่งมาหาผมเลยอ่ะ อายจัง
“หึ…ผมอะไรครับ” แล้วผมก็เดินไปนั่งที่โต๊ะ เอาเซ่ ผมก็ไม่พูดด้วยแล้ว ทักไปก็ไม่ทักตอบ
ท่านรองแกยืนมองผมอยู่อย่างนั้นซักพัก ผมทำเป็นไม่สนใจแต่ตาผมนี่แอบมองจนจะเหล่อยู่แล้ว
“ท่านรองโกรธอะไรผม”
“…ผมไปโกรธอะไรคุณ”
ยังมีหน้ามาถาม พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย ทักแล้วก็ยังหยิ่งอีก
“…แต่ท่านรองโกรธผมอ่ะ ผมต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายโกรธ”
“แล้วคุณโกรธอะไรผม”
“ก็ท่านรอง จ…จูบผม”
ทำไมเสียงผมมันพูดค่อยจังวะ อยากจะตะโกน แต่นึกได้ว่ามันน่าอายนี่หว่า
“…”
“ผมไม่พูดด้วยแล้ว”
แล้วผมก็วิ่งออกมาเลยครับ เริ่มมียางอายขึ้นมาซะงั้น ปกติผมหน้าด้านนี่หว่า
อ้าววิ่งมาผิดทาง น้องฟ้าไม่ได้จอดตรงนี้นี่หว่า
“เป็นอะไรวะมึง ทำหน้าเหมือนปวดขี้อีกแล้ว ไปเข้าส้วมไป๊”
ไอ้ห่าบาส กูกำลังใช้ความคิดมาว่ากูปวดขี้อีกแล้ว
“ไอ้บาส สมมตินะสมมติ สมมติว่า…”
“มึงเป็นน้องพลับรึไง”
ไปเรียกเขาน้อง มึงเกิดทันเขาเหรอ
“เชี่ย ฟังกูก่อน”
“เออว่ามา ท่าเยอะอีกมึง”
ท่าเยอะกูมีไม่มากแต่ท่ายากกูมีเยอะ
“มึงว่าคนเราอยู่ดีๆจะจูบคนอื่นได้ง่ายๆมั้ยวะ”
“คำถามอะไรของมึง มึงไปจูบใครหรือใครมาจูบมึง”
“…กูบอกว่าสมมติ มึงก็ตอบมาก่อน”
“อืม ถ้าเป็นกู คงต้องชอบแหละ ถึงจะจูบได้”
“เหรอ แล้วถ้าไม่ชอบจูบไม่ได้เหรอ”
“ประสาทแล้วมึง ถ้าไม่ชอบจะไปจูบทำไม”
เออจริง ยิ่งถ้าเกลียด ยิ่งไม่อยากมองหน้าเข้าไปใหญ่
“เฮ้ยจริงดิ”
หรือว่าท่านรองชอบผม แต่ดูจากวันนี้อาจจะไม่ใช่ ไม่เห็นเขาอยากจะพูดกับผมเลย
“แต่ก็มีประเภทที่ใจง่ายไง ไม่ได้ชอบก็จูบได้ เหมือนผู้หญิงบางคน”
ดูมันพูด แต่ทำไมมึงต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้น
“…มึงไปโดนใครจูบมารึไง”
เปลี่ยนเรื่องดีกว่า ไปเสือกเรื่องไอ้บาสดีกว่าครับ น่าสนุกกว่าเห็นๆ ปกติผมไม่เคยเสือกเลยน้า
“เสือกเต็มหน้าแล้วไอ้หมอก เก็บอาการหน่อย”
“สัด”
งั้นเรื่องของมึงเหอะ
หรือว่าท่านรองจะเป็นประเภทใจง่าย จูบกับใครก็ได้งั้นเหรอ…ไอ้คนนิสัยไม่ดี ไม่น่ารักเลย
“กูว่ามึงไปเข้าส้วมเหอะ เห็นหน้ามึงแล้วปวดแทน”
ยุ่งกับลำไส้กูอีก นี่มึงยังไม่เลิกคิดว่ากูปวดขี้อีกเรอะ
“เออๆ กูไปขี้แป๊ป”
ว่าแล้วผมก็คงปวดขี้จริงๆ เผื่อขี้ออกแล้ว สมองจะได้ปลอดโปร่งคิดอะไรออกมากกว่านี้ก็ได้
“ไอ้น้องหมอก เอ็งเป็นอะไรวันนี้ไม่ค่อยพูดจาเลย”
จะให้ผมพูดกับใครล่ะ ยืนถ่ายเอกสารอยู่ จะให้ผมคุยกับเครื่องถ่ายเอกสารเหรอ Sup
“เปล่าครับ ผมก็ถามเครื่องถ่ายเอกสารนะ ว่ามันกินข้าวรึยัง แต่มันไม่ตอบ”
“…เฮ่ย เอ็งป่วยรึเปล่าวะ ไหนดูดิ”
Sup ทำท่าวัดไข้ที่หน้าผากผม ถ้า Sup ไม่มีแฟนนี่ผมจีบไปแล้วนะ ช่วงนี่ยิ่งขาดความอบอุ่นอยู่
“ตัวเริ่มร้อนๆนะ ไปหาหมอที่ห้องพยาบาลป่ะ พี่พาไป”
อ๋อย ทราบซึ้งใจ แต่ที่ตัวผมร้อน เพราะเมื่อวานขี้ไม่ออกเปล่าวะ นั่งในห้องส้วมตั้งนาน จนเกือบจะหลับ
“คุณพยาบาลดูน้องหน่อยค่ะ ตัวเริ่มร้อนๆแล้ว”
Sup พามาส่งโรงเชือด เอ้ย ห้องพยาบาลประจำโรงงาน มีพี่พยาบาลที่หน้าตาเหมือนอาจารย์ป้านั่งประจำอยู่ที่โต๊ะ
“ไหนมาดูสิค่ะ ลองวัดไข้หน่อยน้า”
“…”
“น้องมีไข้นะคะ เดี๋ยวนอนพักซัก 1 ชั่วโมง ถ้าไม่ดีขึ้นอาจจะต้องไปโรงพยาบาลค่ะ”
อ้าว ผมเป็นไข้ ไม่ใช่ตัวร้อนเพราะขี้ไม่ออกหรอกเหรอ
“เดี๋ยวน้องไปนอนนะคะ เดี๋ยวพี่เอายากับเจลลดไข้ไปให้ค่ะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“นอนพักก่อนนะเอ็ง ถ้าไม่ไหว เดี๋ยวพี่ให้คนพาไปหาหมอ”
“ครับ Sup”
แล้วผมก็เข้าไปนอนรอในโรงเชือด เอ้ย ห้องพยาบาล ในห้อง มี 2 เตียงครับ แต่ไม่มีคน ผมขึ้นนอนรอ ห่มผ้าเรียบร้อยเลย พี่พยาบาลก็เข้ามาเอายามาให้กิน โปะเจลลดไข้ให้แล้วแกก็ออกไป อืมชักหนาวๆร้อนๆ นอนซักหน่อยดีกว่า
กำลังเคลิ้มๆจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ รู้สึกว่ามีใครกำลังเข้ามาในห้อง แกล้งตายดีกว่าครับ เผื่อใครแอบมานินทาจะได้รู้ มีเอามือมาแตะๆแก้มผมด้วย ถูขอหวยเหรอครับ ใกล้วันที่ 16 แล้วด้วย มีลูบไปมาด้วย อึ๋ย ขนลุก อยากจะลืมตามองแต่ไม่กล้า
“เป็นยังไงบ้าง เจ้าปั๊กน้อยตัวแสบ”
เฮ้ย เสียงนี้ การเรียกแบบนี้มีอยู่คนเดียว ท่านรอง! หายโกรธผมแล้วเหรอ
“เห็นนอนหลับแบบนี้แล้วหยากจะหยิกแก้มให้ขาด”
โห โหดฉิบหาย หยิกแล้วครับ ท่านหยิกแล้วครับ
“น่าตีก้นนัก ไปจับมือถือแขนกับสาว”
อุ้ย มันก็มือผมมั้ยครับ
อ้าวเสียงเงียบ ผมเหมือนได้ยินเสียงท่านเขาเดินออกไปแล้ว แอบดูหน่อยดีกว่า
“ไปซะแล้ว ท่านรองทำอาร๊ายย หัวใจจะวายตาย”
เกือบลืมหายใจ แต่หัวใจผมเต้นแรงมาก ตกลงผมยังหายใจอยู่ ?
“เอ่อ สวัสดีค่ะคุณเมฆา”
“ครับ แล้วน้องเป็นยังไงบ้างครับ”
“คะ ? เอ่อ น…น้องคนไหนคะ”
ไม่ต้องเสียงสั่นครับ ผมไม่กัดหรอกน่า
“น้องหมอก น้องฝึกงานครับ ไม่สะบายมากรึเปล่า”
“อ๋อ ค่ะ น้องเป็นไข้ค่ะ เดี๋ยวพี่ว่าจะไปแจ้ง Sup มายด์ให้น้องไปหาหมอค่ะ”
“เหรอ เดี๋ยวผมไปบอกเอง…เดี๋ยวผมมา”
“เอ่อ…ค…ค่ะ”
เจ้าปั๊กน้อยตัวแสบ ทำไมเป็นไข้ได้นะ มันน่าตีก้นจริงๆ ไม่ดูแลตัวเองเลย
“มายด์ เดี๋ยวพี่พาหมอกไปหาหมอนะ”
“อ้าวพี่ น้องอาการหนักเหรอ มายด์ก็ว่าอยู่จะให้พี่ต้นพาไปอยู่แล้วเชียว”
“น้องเป็นไข้น่ะ มาช่วยพยุงน้องหน่อย”
“แหมๆ พี่เมฆอ่ะ อ่อนโยนกับเขาก็เป็นด้วย คริคริ”
“…เร็วๆ”
ไอ้เด็กคนนี้ เผลอไม่ได้ แซะตลอด มายด์รู้นะครับ ว่าผมรู้สึกดีๆกับหมอก แต่ตอนนี้เป็นแค่ความรู้สึกดีๆนะ ไม่รู้ว่าอนาคตจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นรึเปล่า คงต้องได้รับความร่วมมือจากเจ้าตัวเขาด้วย
“ไอ้น้องหมอก ตื่นก่อนไปหาหมอกัน”
เสียง Sup นี่หว่า ผมค่อยลืมตาขึ้น รู้สึกหน้าร้อนๆ ปวดหัวด้วย
“ค่อยๆลุกไปหาหมอ เดี๋ยวพี่เมฆพาไป”
“ห๊ะ ใครพาไปนะครับ? ”
ผมชักเบลอๆ ได้ยินไม่ถนัด
“ท่านรองไง เดี๋ยวท่านรองพาไป”
“ท่านรองจะพาผมไปได้ไง โกรธผมอยู่นี่ ผมก็โกรธท่านรองอยู่นะ”
งอนแม่งเลย ไม่ไปด้วยหรอก มาโกรธเขา ไอ้คนไม่มีเหตุผล
“เร็วๆเข้า เจ้าปั๊กน้อย ผมไม่มีเวลามากนักนะ”
ยังมาเบะหน้าใส่อีก เขางอนอยู่นะ
“ผมงอนอยู่ ไม่ไปกับท่านรองหรอก”
“…”
“เฮ้ย ปล่อยผมนะ”
มาอุ้มผมทำม้ายยย ปล่อยเลยนะ
“มายด์ไปเปิดประตูรถให้หน่อย”
เฮ้ย ผมไม่ไปนะ งอนอยู่อ่ะ
“ปล่อยผมนะท่านรอง”
“อย่าดิ้น เดี๋ยวก็ตกลงไปหัวแตกหรอก”
“แต่…”
“อย่าดื้อ เดี๋ยวจับตีก้นเลย”
ผมนี่ฮึบเลย เงียบกริบ ไม่กล้าอ้าปากเลย
“นอนไปก่อนเดี๋ยวถึงโรงพยาบาลแล้วผมจะเรียก”
“…ครับ”
ว้ายๆ รู้สึกดีอ่ะ ท่านรองอ่อนโยน แต่ตอนนี้ผมไม่อยากพูดอะไรมาก ปวดหัวเต็มทน
เมื่อถึงโรงพยาบาล พยาบาลก็จับผมไปเชือด เอ่อ ผมนี่ป่วยแล้วก็ยังไม่เลิกเล่น หมอบอกว่าเป็นไข้หวัดให้พักผ่อน 2-3 วัน แล้วก็ให้ยาแก้ไข้มาอีก 1 กระสอบ
“แล้วถ้ากลับไปอยู่หอแล้วใครจะดูแล”
“ผมอยู่ได้ เดี๋ยวตอนเย็นไอ้บาสก็กลับ”
“…”
“ผมไม่เป็นอะไรหรอกน่า”
ไข้หวัดนะครับ ไม่ใช่ไข้เลือดออก ไม่ตายหรอก
“บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ห๊ะ เสียเวลาท่านรองเปล่าๆครับ บ้านผมไกล”
“บอกทางมาหรือต้องแวะไปเอาเสื้อผ้าที่หอก่อน”
“…”
“อย่าดื้อ”
“…ก็ได้ครับ เสื้อผ้าที่บ้านผมมี”
แล้วผมก็ต้องบอกทางท่านเขาให้ไปส่งที่บ้าน ถ้าขืนเรื่องมาก อาจจะโดนเตะก้านคอได้
ท่านรองทำไมใจดีจัง หรือว่าผีเข้า ปกติไม่ได้เป็นแบบนี้นี่หว่า หรือว่าผมจะให้เขาพาไปเข้าวัดก่อนดีวะ เผื่อจะได้ไล่ผีจะออกจากร่าง
“อยากกินอะไรรึเปล่า”
ผมส่ายหัว ตอนนี้ไม่รู้สึกอยากกินอะไรเลยครับ
“งั้นเดี๋ยวแวะซื้อข้าวต้มก็แล้วกัน”
“ไม่เป็นไรหรอกครับท่านรอง เดี๋ยวกลับไปกินที่บ้านก็ได้”
กำนันหมานก็ทำกับข้าวอร่อยอยู่เหมือนกัน
“ก็แล้วแต่คุณ กลับบ้านไปก็กินข้าวแล้วกินยา จะได้พักผ่อน”
บทจะอ่อนโยนก็อ่อนโยนเกิน เป็นตัวปลอมปะเนี่ย หรือใครปลอมตัวมา
“…ครับ”
“อืม ทีหลังก็อย่าดื้อกับผมอีก”
แต่ผมต้องโทรบอกไอ้บาสก่อน เดี๋ยวมันตกใจ ว่าหายไปไหนไม่บอก สกิลการบ่นของมันก็ไม่เป็นสองรองจากกำนันหมานซักเท่าไร
หลังจากที่โทรสั่งเสีย เอ้ยบอกไอ้บาสเรื่องกลับบ้านก็ต้องต้องมานั่งถ่างตาบอกทางท่านรองเขา เดี๋ยวจะพาหลงออกไปชายแดนพม่า
“ไม่สบายก็นอนพักเถอะ”
“เดี๋ยวท่านรองก็หลงทางหรอกครับ”
“บอกให้นอนก็นอน ดื้อจริงๆ ผมเคยมาทางนี้”
เสียงเข้มขึ้นมาหน่อยๆ กับคนไม่สบายยังทำได้ลงคอ
“แต่ว่า…”
“นอนไปก่อน เดี๋ยวพอถึงทางเลี้ยวผมจะเรียก”
“ครับๆ”
ก็ได้ครับ นอนก็ได้ ปวดหัวฉิบหาย ปกติผมไม่ได้ป่วยง่ายๆนะ ไอ้บาสบอกว่าคนบ้ามักไม่ค่อยป่วย ผมก็ไม่รู้หรอกครับ เพราะผมไม่ได้บ้า แต่ไม่รู้ทำไมไม่ค่อยป่วยเลย
จบตอนที่ 9
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
