สวัสดีครับ
อ่าๆๆๆๆ มีแต่คน "กด" หนึ่ง คิคิคิ จะกดท่าไหนดีน๊า
แล้วผมจะรวมผลโหวตไปให้ไอ้นายเส้นฯนะครับ แต่มันจะเขียนส่งมาให้ตอนไหน ไงผมจะเร่งให้ (ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าลีลามันจะเด็ดขนาดไหน ก๊ากกกกกก)
โหวต 1 ด้วย อิอิ
ยิ่งอ่านยิ่งแย่กับไอ้โอ๊ต
เอาน่า โอ๊ตเป็นคนไม่ดีที่กลับตัวแล้วนะ หึหึ หลายคนอาจจะรักโอ๊ตก็ได้ตอนหลังอ่ะครับ
ขอบคุณที่ติดตามเสมอครับ
ตอนที่ 21
ในที่สุดผม โจ น้องต้อม หมอพจน์ และก็โปรก็มาถึงบ้านผมอย่างปลอดภัยโดยฝีมือการขับรถของคุณพ่อผมครับ ขากลับนี้โจขอกินยาแก้เมาก่อนแล้วก็หลับมาตลอดทางเลยไม่เป็นไรครับ แต่คนที่เป็นคือเจ้าตี๋โปรเสียแล้วสงสัยมัวแต่เล่นๆแกล้งโจตอนหลับเลยก้มๆเงยๆในรถ มันทำให้เกิดอาการเมารถได้น่ะครับ โปรเลยขอยาแก้เมาจากคุณแม่ผมบ้าง แต่ดูท่าจะไม่ทันแล้วล่ะครับ มันออกมาก่อนที่ยาจะออกผล (อาเจียนออกมาหมดทั้งข้าวที่กินไปทั้งยา) เลยทำให้กินยาไปอีกไม่ได้ครับ เพราะทานอะไรไปก็ออกหมด (จะว่าไปผมก็สมน้ำหน้าปนสงสารนะครับ ก็มันแต่ไปแกล้งเค้า) ผมสงสารโปรเหมือนกันนะ
“จะนอนรึเปล่าโปร” ผมถามเผื่อโปรจะมานอนตักผม
“นอนหนุนพี่หนึ่งเค้าก็ได้ลูกโปร หนึ่งเอาหมอนนี่ไปให้น้องเค้าหนุนด้วยนะ”
เอากับเค้าสิแม่ผม เรียกลูกโปรซะละ สงสัยคงชอบไอ้ตี๋โปรนี่ขึ้นมาบ้างละ ใจชื้นขึ้นมาหน่อย
แต่ไอ้ตี๋โปรโบกมือไม่เอาซะงั้น ไอ้เด็กนี่นิ คนอุตส่าห์เป็นห่วง แต่สุดท้ายพอลงจากดอยมาพื้นราบได้ โปรก็มาสลบที่ตักผมอยู่ดี....
“พระอินทร์ลงสิงแกเหรอโปร”
โจแกล้งแซวเมื่อพวกเราถึงบ้านแล้ว ตอนนี้หน้าโปรเขียวไปหมดแล้วครับ ผมเห็นละสงสารจริงๆ
“ไปนอนพักก่อนนะลูก นี่หนึ่งพาน้องเค้าไปนอนก่อนสักพักเดี๋ยวก็หาย”
“ครับ”
ผมรับคำคุณแม่เสร็จก็พยุงโปรไปที่ห้องนอนครับ ตอนนี้โปรก็โปรเถอะหมดแรงเลย พอถึงที่นอนผมก็ปล่อยโปรลงนอนแล้วก็ห่มผ้าให้ครับ นี่ขนาดว่าตอนบ่ายแก่ๆแล้วแต่อากาศก็ยังเย็นๆอยู่ครับ
“นอนพักก่อนนะ ไงมีอะไรก็บอกแล้วกัน”
“งืมๆๆ....”
โปรพยักหน้าเบาๆ แล้วผมก็ออกจากห้องนอนไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน ซึ่งตอนนี้ทุกๆคนก็อยู่ที่นั่นครับ
“หนึ่ง ไหนๆก็พาเพื่อนกับน้องไปเที่ยวในตัวเมืองสิลูก”
“อืม นั่นสิ ผมเกือบลืมเลย เดี๋ยวเค้าหาว่ามาเที่ยวบ้านเราแล้วยังมาไม่ถึง” ผมพูดตอบ
“ไปสิ ไปๆ พรุ่งนี้จะกลับแล้ว ยังไม่ซื้อของฝากที่บ้านเลย”
โจรีบบอกเลยครับ ผมเองก็เกือบลืมว่าต้องซื้อของให้คนที่ทำงานเพราะมีหลายคนฝากซื้อของเยอะครับ
“แล้วโปรล่ะ” หมอพจน์ถาม
“ปล่อยมันนอนไป ขืนให้มันไปด้วย เดี๋ยวอ๊วกใส่รถพี่หมด”
“แม่ครับ ไงถ้าโปรตื่นแล้วอยากจะมากับพวกผม ก็โทรบอกแล้วกันนะครับ” ผมบอกกับคุณแม่ครับ
“ได้ๆ แล้วแม่จะบอกน้องเค้าให้นะ”
ว่าแล้วเราก็พากันขับรถเข้ามาในตัวเมืองครับ ผมนำทางให้ส่วนโจยังคงเป็นคนขับเหมือนเดิม ผมพาเที่ยววัดที่สำคัญๆในเวียงแล้วพาไปที่สำคัญต่างๆ ในเวียง
“เอ้อหนึ่ง มหาลัยแกเค้าว่าสวยนิหว่า พาเข้าไปหน่อยได้ป่าว เผื่อจะได้กิ๊กแถวนั้น”
โจพูดงี้ก็โดนน้องต้อมหยิกสิครับ ท่าจะแรงซะด้วยเพราะทำให้โจต้องจอดข้างทางเลย
“อ่ะเค้าล้อเล่นอ่าตัว คิดมากๆ”
“ไม่ได้ๆ เด็กแถวนี้ยิ่งน่าตาดีอยู่”
“ก็ไม่น่ารักเท่าตัวหรอกอ่ะ”
ผมกับหมอพจน์ก็หัวเราะออกมาครับ แล้วผมก็บอกทางไปที่มหาวิทยาลัยของผม เราเข้าทางประตูหน้ามหาวิทยาลัย ผมมองไปรอบๆข้างทาง ผมจบมาได้ปีกว่าแล้ว ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือนักศึกษาที่ต้องมีเข้ามาใหม่แล้วจบออกไปตามวัฎจักรการศึกษา ต้นไม้ในมหาวิทยาลัยยังคงอยู่ให้ความร่มรื่นเหมือนเดิม ผมพาโจวนรอบมหาวิทยาลัยอยู่พักหนึ่ง ผมก็บอกให้โจหยุดจอดรถบริเวณใกล้ๆอ่างเก็บน้ำภายในมหาวิทยาลัย พวกเราเดินลงมาแล้วเดินไปที่ริมอ่าง
“มหาลัยแกนิเนาะ รู้งี้เค้ามาเรียนที่นี่ก็ดี คนก็น่ารัก...” โจพูดขึ้นมาแล้วก็เหลือบตาไปที่น้องต้อมซึ่งทำตาเขียวๆใส่
“แต่ ก็ไม่เท่าแมวน้องของเค้าหรอก เนาะ เนาะ”
ว่าแล้วโจก็เดินไปโอบไหล่น้องต้อม แต่น้องต้อมก็เดินหนีครับ พอดีกับรถไฟฟ้าวิ่งรอบมหาวิทยาลัยผม ซึ่งเค้าให้บริการฟรีวิ่งมา น้องต้อมก็โบกแล้วขึ้นไปเฉยเลย โจเลยวิ่งตามครับจนรถเค้าจอดเลยขึ้นไปบนรถตาม
“พี่หนึ่ง รถนี่เค้าไปไหนเหรอครับ” หมอพจน์ถาม
“ก็วิ่งรอบมหาลัยนี่แหละ ลองขึ้นดูสิ”
“แล้วพี่หนึ่งไปด้วยไหมครับ”
“ฮ่ะ ฮ่ะ พี่ขอนั่งพักแถวนี้หน่อยดีกว่า”
เหมือนหมอพจน์จะทำท่าลังเลครับ คงอยากไปแต่ไม่อยากทิ้งผมไว้
“ไปเถอะหมอ พี่อยู่คนเดียวได้น่า”
“พี่ไปด้วยสิครับ..”
ตอนนั้นผมได้ยินเสียงมอเตอร์ไซด์มาจอดใกล้ๆที่ผมยืนอยู่ครับ พอหันไปก็เจอผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหาผม
“อ้ายหนึ่ง!!! มาได้จะได”
“อ้าว ไอ้ริน”
“หูย บ่ะได้ป้ะกันเมินละก้า ไปยะงานตี้ใด” (หูย ไม่ได้เจอกันนาน พี่ไปทำงานที่ไหนมา)
“ที่กรุงเทพอ่ะ แล้วนี่แกมาทำอะไร”
“ผมก็มาเตรียมงานชมรมหน่ะคับ”
“อ้าวเหรอ เอ้อ นี่ๆ น้องเพื่อนที่ทำงานพี่ชื่อพจน์นะ พี่พาเค้ามาเที่ยวบ้าน”
“อ่ะละ น้องเพื่อนแต๊ก๊า” ไอ้รินมาหลบๆกระซิบข้างๆผม
“แต๊”
แล้วไอ้รินก็เดินมาใกล้ๆผมแล้วก็กระซิบ
“น่องเปิ้นมีแฟนแล้วก้ะ”
“บ่ะมี”
“แต๊อิ”
“เออ ชอบก๋า?”
“บ่าจ้ายหนา อ้าย”
“เออๆ พี่กะแกก็รู้ไส้รู้พุงกันดีอยู่ อย่ามาๆ ...นี่หมอพจน์ น้องพี่เค้าอาสาพาไปเที่ยวรอบมหาลัย เอาไหม”
แล้วหมอพจน์ส่ายหน้าครับ ผมเลยเปลี่ยนแผนใหม่
“เอ้อ ไม่ได้กินสลัดมานานละ ไอ้รินไปซื้อให้พี่หน่อย”
“ได้คับ!!”
“หมอพจน์ ลองไปกับไอ้รินสิ จะได้พาทัวร์รอบมหาลัย”
แล้วหมอพจน์ก็เหมือนจะทำท่าส่ายหัวอีกครั้ง แต่ผมก็คะยั้นคะยอให้หมอพจน์ไปกับรินด้วยครับ จนแล้วจนรอดรินเลยไปพูดกับหมอพจน์เอง
“หมอพจน์เรียนปีอะไรครับ”
“ปีหนึ่งครับ”
“โห เฟรชชี่แม่นก่ นี่ๆเดี๋ยวผมจะพาแอ่วรอบมอ ผมก่มีน่องเฮียนตี้คณะแพทย์โตยหนาคับ ไค่ไปอู้กั๋น ว่าเฮียนตี้อั้นกะตี้นี่มันเป็นจะได” (โห เฟรชชี่ใช่ไหม นี่ๆเดี๋ยวผมจะพาไปเที่ยวรอบมอ ผมก็มีน้องเรียนที่คณะแพทย์ด้วยน่ะครับ อยากให้ไปคุยกัน ว่าเรียนที่นั่นกับที่นี่มันเป็นยังไง)
“ไอ้ริน น้องมันฟังแกไม่รู้เรื่อง”
ผมละกลัวจริงว่าหมอพจน์จะฟังคำที่ไอ้รินพูดไม่รู้เรื่อง เล่นซาวแทรกตลอด แต่ดูๆแล้วหมอพจน์ก็ฟังเข้าใจนะครับ จนในที่สุดหมอพจน์ก็ยอมไปครับ ผมก็บอกว่าจะรออยู่ตรงนี้ แล้วไงก็อย่าไปนานนัก ไอ้รินก็รับปากครับ
“ถ้าแกพาน้องพี่ไปเสียนะ ไม่เก็บไว้แน่”
“ค๊าบบบบ”
แล้วทั้งคู่ก็ขึ้นรถมอเตอร์ไซด์ออกไปครับ นี่ไม่รู้ผมทำถูกไหมที่เหมือนยัดเยียดให้หมอพจน์ไปกับใครที่เค้าเองก็ไม่รู้จัก ไอ้รินเป็นน้องผมที่ชมรมครับ ก็ชั่งจะรักษารากเหง้าตัวมันดีจริงๆ นี่ผมไม่ได้ยัดเยียดอะไรให้หมอพจน์ไปใช่ไหมครับ ที่จริงผมอยากอยู่คนเดียวมากกว่าตอนนี้เพราะที่ๆผมยืนอยู่นี้มันรวมประสบการณ์หลายๆอย่างที่ผ่านมาในชีวิตผมตลอดเวลาที่เรียนอยู่ในที่แห่งนี้ ผมยังคิดถึงมันไม่เสื่อมคลาย
แล้วผมก็นั่งลงที่ริมอ่างเก็บน้ำครับ ท้องฟ้าตอนนั้นแสงแดดก็เริ่มอ่อนลงๆ ผมมองไปรอบๆอ่างแล้วนึกถึงวันเก่าๆ ผมมีแฟนก็ที่นี่ ผมเคยโดนบอกรักและขอเป็นแฟนที่นี่ แล้วก็....โดนบอกเลิกที่นี่.... ผู้คนก็มีมานั่งเล่นบ้าง ออกกำลังบ้าง เป็นปกติครับ เมื่อคิดยิ้นถึงวันเก่าๆ มันก็กลับทำให้ผมเหงาขึ้นมาอย่างประหลาด แล้วผมก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา คิดว่าจะโทรไปหาโปรน่ะครับแต่ไม่ทันจะกดเบอร์ผมก็ได้บินเสียงเหมือนคนเดินมาใกล้ๆ
“หนึ่ง... มาได้ไงครับ...”
ผมหันไปตามเสียงที่เรียก แล้วก็เจอกับโอ๊ตที่ยืนอยู่ข้างๆที่ผมนั่ง เขาใส่ชุดนักศึกษา มือก็ถือกล่องอุปกรณ์ที่ใช้เรียนของเขา ซึ่งผมก็เห็นเป็นภาพนั้นเป็นปกติเหมือนเดิมทุกครั้งในตอนที่เรายังคบกันอยู่
“ก็... กลับมาเที่ยวบ้านวันหยุดน่ะ แล้วนี่คุณมีเรียนด้วยเหรอวันนี้”
“มีเครสครับวันนี้ นัดคนไข้ไว้แล้ว เลยต้องมาทำ....แล้วนี่ น้อง.....”
“โปรเหรอ ตอนนี้นอนอยู่ที่บ้านผม เมารถน่ะ พอดีพาไปเที่ยวดอยมา”
“อ่อครับ....”
แล้วโอ๊ตก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆผม แต่ความห่างของเราก็พอสมควร ถ้าเป็นเมื่อก่อน เราคงจะนั่งใกล้กันกว่านี้
บรรยากาศรอบตัวผมตรงนี้เงียบลงทันที ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับโอ๊ตดี แต่ก็พยายามหาเรื่องขึ้นมาพูดจนได้
“เอ่อ ... โอ๊ต.....เรียนเป็นไง...”
“ก็ดีครับ...”
แล้วจู่ๆโอ๊ตก็ร้องไห้ออกมา ผมตกใจมาก ผมไม่เคยเห็นโอ๊ตร้องไห้มาก่อน ผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่จะหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงผมมาให้โอ๊ต
“เอ่อ... โอ๊ต...คุณ...”
“หนึ่ง ผม...”
ผมได้แต่หยิบยื้นผ้าเช็ดหน้าให้เขา แล้วจู่ๆโอ๊ตก็เอามือมาจับที่มือของผมที่ยื้นผ้าเช็ดหน้าให้เค้าอยู่
ตอนนี้บรรยากาศชั่งสลัวเหลือเกิน ที่แห่งนี้ มันเป็นจุดแห่งการเริ่มอะไรหลายๆอย่างของผมและ เป็นจุดที่สิ้นสุดเช่นกัน
“โอ๊ต ท้องฟ้ามันกว้างใหญ่มากเลยเนาะ ว่าไหม?
ดาวบนนั้นก็มีหลายดวงเนาะ ว่าไหม
บางดวงอาจยังไม่ส่องแสง จนกว่ารุ่งเช้า บางดวงก็ส่องแสงตอนหัวค่ำ บางดวงก็กระพริบ บางดวงก็นิ่ง มันแปลกดีเนาะ
“ผมว่า ถ้าเรารู้จักการรอคอยอะไรบางอย่าง ก็อาจจะดีนะ
อืม... คุณ ผมว่า เราทำวันนี้ให้ดีที่สุด แล้วรู้จักคุณค่าของตัวเอง รักตัวเองให้มาก แล้วผมว่าเราก็มีความสุขแล้วนะครับ คุณว่าจริงไหม?” นี่ผมพูดอ้อมเกินไปไหมครับนี่
“หนึ่ง ผม... ผมอยากให้คุณกลับมา..”
“ผมก็รักคุณนะครับ รักคุณเสมอ แม้ตอนนี้เราจะไม่ได้เป็นแฟนกันแล้ว”
“ผมขอให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม ....ได้ไหมครับ ผมรู้แล้วว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดของผม คือ....”
ตอนนี้โอ๊ตยังจับมือผมอยู่ครับ แล้วเหมือนจะบีบมือผมแรงขึ้นด้วย ผมหนักใจมาก แม้จะรู้ว่าคำตอบเดียวของผมคืออะไร แต่ก็ยังหนักใจที่จะพูดออกมาตรงๆ ผมพยายามดึงมือออกจากมือโอ๊ต แต่เหมือนยิ่งดึงออก โอ๊ตก็ยิ่งจับมือของผมแน่นขึ้นจนผมเริ่มเจ็บ
ตอนนี้ผมรู้สึกลิ้นผมแข็งขึ้นมาทันที ผมอยากจะพูดว่าให้โอ๊ตปล่อยมือผมก่อนมากกว่า แต่ทำไมผมไม่อยากบอกไปตรงๆก็ไม่รู้ อาจเป็นเพราะน้ำตาของโอ๊ตก็ได้
“ค.. คุณ คนอื่นมองหมดแล้วนะ”
โอ๊ตก็ไม่ยอมปล่อยมือของผม แต่กลับก้มหน้าแล้วร้องไห้หนัก
“คุณ ปล่อยผมก่อน คุณผมเจ็บนะ....คุณ....
โอ๊ต!!! หนึ่งเจ็บ ปล่อยมือก่อน”
“จนกว่าคุณจะกลับมาหาผม แล้วไม่ไปไหนอีก”
“อ...โอ๊ต! ปล่อยผม ผมเจ็บ!..”
ตอนนี้โอ๊ตหยุดร้องไห้แล้ว เขามองมาที่ผม ผมเห็นสายตาของเขาแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แม้ตาของโอ๊ตจะแดงเพราะร้องไห้ แต่สายตาของเขากลับน่ากลัว นี่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ที่มือผมตอนนี้เป็นรอยแดงหมดแล้ว
จู่ๆ โอ๊ตก็ดึงผมออกจากตรงนั้น ให้ตรงไปที่รถมอเตอร์ไซด์ของเขา เขายังกำแขนผมแน่น เหมือนไม่อยากให้ผมหนีไปไหน
“โอ๊ต! จะไปไหน...โอ๊ต!! จะพาผมไปไหน...โอ๊ต!!! หยุดก่อน ผมเจ็บนะ! อ... โอ๊ต!!! โอ๊ตทำแบบนั้นกับหนึ่งไม่พออีกเหรอ!!! ถึงต้องมาทำแบบนี้ด้วย”
ผมตะโกนสุดเสียง แล้วจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นเพราะอะไรไม่รู้ แต่ผมก็ร้องไห้ออกมา แล้วโอ๊ตก็หยุดลงมือก็ยังจับที่แขนผมอยู่ แต่ก็เริ่มคลายๆมือแล้ว
“ผม...ขอโทษ...”
โอ๊ตพูดเสียงเบาๆ แต่เขาหันหน้าไปทางอื่นโดนไม่หันมามองผม
“ผม ขอโทษ..
ผม ทำให้คุณร้องไห้..อีกแล้ว...” แล้วโอ็ตก็ปล่อยแขนผมลงตอนนี้เอง
ผมได้แต่เงียบ ส่ายหน้า แล้วหันไปทางอื่น
“น้องเค้ารักคุณมากไหม ดูแลคุณดีไหม”
ผมหยักหน้าเบาๆแทนการตอบ
“ช่วงนี้ ผมเรียนหนัก ขอโทษด้วยนะครับที่ผมทำแบบนี้...
ผมแค่อยากให้มีใคร มาเทคแคร์ผม เหมือนก่อน”
“เฮ้ยหนึ่ง รอนานไหมวะ”
เสียงของโจดังมาไม่ไกลนัก โจเดินมาพร้อมกับน้องต้อม
“เออแล้วนี่...”
โจโบ้ยหน้าไปที่โอ๊ตน่ะครับ เหมือนให้ผมจะแนะนำให้รู้จัก แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไร
“ผมเป็นเพื่อนของหนึ่งน่ะครับ ผมโอ๊ตครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“อ่อ เหรอครับ ผมโจครับ เพื่อนหนึ่งที่ทำงาน “
“พี่หนึ่งเป็นอะไร ทำไมแขนมีรอยแดงๆด้วย” น้องต้อมถามผม แต่ผมก็ยังไม่ตอบ ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ
“อ่อ พอดีผมดีใจที่เจอหนึ่งน่ะครับ เลยจับแขนเขาแรงไปหน่อย ต้องขอโทษด้วย”
“เอ๋ พี่หนึ่งตา..”
“ไปกันเถอะ”
ผมรีบพูดตัดบท ก่อนที่จะโดนซักมากไปกว่านี้ แล้วผมก็เดินไปที่รถของโจที่จอดอยู่ทันที โจเหมือนจะทำท่างงๆแต่ก็บอกลาโอ๊ตแล้วก็เดินตามผมมา
“อ้าวแล้วน้องพจน์ล่ะ”
“ไปเที่ยวกับน้องมหาลัยกู เดี๋ยวโทรถามเองว่าอยู่ไหน แล้วค่อยไปรับ”
ผมพูดฮ้วนๆ จนทำให้โจและน้องต้อมรู้สึกได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับผม รถออกจากอ่างเก็บน้ำ โจโทรไปถามหมอพจน์ว่าอยู่ที่ไหน ปรากฎว่าอยู่ที่หอพักนักศึกษาแพทย์ของมหาวิทยาลัยผมครับ สงสัยรินมันพาไปส่งหาน้องมันจริง พอกลับถึงบ้านเจ้าตี๋โปรทำหน้างอนๆครับ เพราะว่าผมไม่ยอมบอกว่าจะไปเที่ยวในเมือง ไม่อย่างนั้นจะไปด้วย ผมก็ว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวตอนค่ำจะพาไปเดินถนนคนเดิน แต่กระนั้นก็ไม่หายงอนอยู่ดี ผมพยายามปิดแขนตัวเองไม่ให้โปรเห็น แต่แล้วก็เห็นอยู่ดีเพราะรอบแดงมันใหญ่มาก
“พี่หนึ่ง ไปโดนอะไรมา”
“อ่อ ไม่มีอะไร”
แล้วโปรก็จับแขนผมไปดูใกล้ๆ
“เจ็บไหม นี่เป็นรอยนิ้วคนนี่นา”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ เย็นนี้จะพาไปเดินถนนคนเดิน”
ผมตัดบทเสร็จก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าอาบน้ำทันที แล้วตอนนี้ผมก็ไม่พูดอะไรกับใครอีก แม้โปรจะเซ้าซี้ถามผมกี่ครั้ง ผมก็ไม่ตอบ แล้วเลี่ยงไปพูดอย่างอื่นแทน แล้วโปรก็ไปถามโจเรื่องของผม ผมไม่รู้ว่าโจพูดอะไรไปบ้าง ตอนนั้นเสียงโทรศัพท์บ้านของผมก็ดังขึ้นมา
“สวัสดีครับ”
“ขอโทษนะครับหนึ่งที่ผมโทรมาเบอร์บ้าน” เสียงของโอ๊ตนี่เอง
“ผมอยากจะคุยกับน้องโปรหน่อยได้ไหมครับ”
“.....” ผมได้แต่เงียบ ไม่พูดอะไร
“ผมไม่มีอะไรหรอกครับ เอางี้นะครับ ถ้าคุณลำบากใจ ผมไปหาเองก็ได้ครับ”
แล้วผมก็วางหูลงโดยไม่ได้พูดอะไร โจก็ชวนผมออกไปที่ถนนคนเดินทันที ผมนั่งเงียบไปตลอดทาง เหมือนโปรจะอึดอัดมากที่ผมทำตัวแบบนี้พยายามทำให้ผมยิ้มอยู่ตลอด แต่อารมณ์ผมตอนนี้ผมไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น จนถึงจุดหมายพวกเราเดินซื้อของอยู่นานมาก จนผมรู้สึกได้ว่าเราเดินวนถึงรอบที่สามแล้ว
ในตอนนี้ ผมก็ได้ยินเสียงเพลงที่คุ้นๆหู ดังมาจากฝากหนึ่งของถนน ทั้งผม โจ น้องต้อม หมอพจน์ แล้วก็โปร เดินไปตามเสียงนั้น เหมือนเป็นจุดที่คนจะมาเล่นดนตรีกันครับ แถวนี้แค่กีต้าร์ตัวเดียว ก็เล่นหาเงินได้แล้ว แต่ตรงนั้นมีคนมุงอยู่เยอะน่ะครับ ผมเลยพยายามแทรกตัวเข้าไปดูว่าเป็นอะไรทำไมคนถึงเยอะนัก ก็ได้รู้ครับว่าเป็นกลุ่มดนตรีของชมรมเก่าตอนมหาวิทยาลัยของผมเองในนั้นมีอยู่หลายคนทั้งเล่นกีต้าร์ เป่าเมาท์ออแกน และอีกหลายอย่าง ส่วนคนร้องนั้น ...
“โอ๊ต...”
เหมือนโอ๊ตจะมองเห็นผมครับ แล้วส่งยิ้มมาให้ก่อนที่เขาจะร้องเพลง โปรเองเมื่อเห็นว่าโอ๊ตเป็นคนร้องก็เปลี่ยนตัวเองจากที่ชอบอยู่ไม่สุขกลับเป็นนิ่งเฉยแทน
“เพลงที่จบไปนี้ ผมขอมอบให้แฟนเก่าของผมครับ มันเป็นความผิดของผมเองที่ผมดูแลเขาได้ไม่ดี แล้วก็เป็นฝ่ายจากเค้าไปก่อน ผมอยากใช้เวทีนี้บอกกับเขาและแฟนใหม่ของเขาว่า...ขอให้มีความสุข ขอให้ดูแลให้ดี ถ้าดูแลไม่ดี
เด๋ว..ผม..จะเอา...ของผม...คืน”
แล้วผู้คนที่อยู่รอบๆก็หัวเราะคลืน ผมได้แต่ยิ้มให้โอ๊ตครับ ยังไงโอ๊ตก็เป็นสุภาพบุรุษเสมอ ส่วนโปรก็เหมือนจะทำหน้าเชิดๆใส่นิดหนึ่ง เพลงที่โอ๊ตร้องก็เป็นเพลงที่เขาเคยร้องให้ผมฟังครั้งแรก ‘คนซึงตึ๊ง’ เราอยู่ตรงนั้นได้สักพักจนเปลี่ยนคนร้องเพลง โอ๊ตถึงเดินมาหาผมและโปรครับ
“คุณ ผมขอยืมแฟนคุณแป๊บนึงนะ”
ว่าแล้วก็นำทางโปรเดินออกไปเลย ผมเองก็อยากจะตามไปแต่ติดตรงที่น้องๆชมรมครับ ต่างคนต่างก็ถามความเป็นไปของผมบ้าง เรื่องงานบ้าง ผมเลยปลีกตัวออกไปไม่ได้เลย จนกระทั้งทั้งโอ๊ตและโปรเดินกลับมา
“อ่ะคุณ ผมเอามาคืนละ”
“เพ่ ผมคนนะคับไม่ใช่วีดีโอ จะได้เช่าแล้วมีคืน”
“เออนะ กวนนะเรา”
“คับ”
“คุยอะไรกันน่ะ?” ผมถาม แต่ทั้งคู่ก็ไม่ตอบครับ ผมก็เลยตามเลยไม่ตอบก็ไม่ว่า จนกระทั้งผมเดินกลับมาที่รถ โอ๊ตก็เดินตามมาส่งด้วย
“ผมว่าต่อไปคงไม่ตามมากวนคุณอีก”
“พูดอะไรน่ะคุณ” ผมถามโอ๊ต
“ผมดีใจครับ ที่คนที่ผมรัก มีคนดีดีดูแล ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกผมได้นะครับ แล้วผมจะจัดการให้เอง”
“ม่ายมีทางจะเป็นอย่างน๊านแน่เพ่ พี่หนึ่งจะไม่โทรปรึกษาอะไรพี่แน่นอน”
“งั้น ถ้าหนึ่งโทรหาพี่เมื่อไหร่ แสดงว่าพี่สามารถแทนเราได้ทันทีนะ”
“อ่ะถ้าคิดอย่างนั้น ก็ตามใจ ที่แน่ๆ ม่ายมีทาง”
“นี่สองคนไปคุยอะไรกันน่ะ” ผมถามซ้ำอีกครั้ง
“ม่ายบอก” โปรตอบผมมา ส่วนโอ๊ตก็ได้แต่ยิ้มๆ
จนกระทั้งโจ น้องต้อม และหมอพจน์เดินมาถึงรถ ผมบอกลากับโอ๊ตแล้วก็กลับบ้าน นี่เป็นคืนสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้นอนที่บ้านก่อนที่จะกลับในวันพรุ่งนี้ ผมก็พยายามถามย้ำโปรอีกหลายทีว่าคุยอะไรกับโอ๊ต แต่ก็ไม่ยอมบอกสักทีจนกระทั่งเวลานอน ผมก็หันมาถามโปรอีกว่าตกลงคุยอะไรกัน
“อ่ะ บอกก็ด้าย”
“บอกมาเลยนะเรา คุยอะไรกัน”
“พี่โอ๊ตบอกว่า พี่หนึ่งต้องท่านี้เท่านั้น ถ้าท่าอื่นเดี๋ยวจะไม่ดี”
“ไอ้โปร!!!!”
“น่าสงสารพี่หมอฟันจังเลยนะคั๊บ ต้องตัดใจหาแฟนใหม่แล้วคืนนี้ แต่ผมว่าอย่างพี่เค้าน่าจะหาแฟนง่ายอยู่นะ ขอให้เจอไวไวจะได้ไม่มาแย่งแฟนผมไป”
“พูดอะไร โอ๊ตทำไม?”
“อ่ะล้อเล่นคับ ไม่มีอะไรหรอกน่า อย่าไปรู้เลย” แล้วโปรก็เข้ามากอดผมครับ ผมก็หันหลังให้เลย ไม่บอกกันดีนักโปรก็เลยนอนกอดผมจากด้านหลังแทน แล้วไม่ทันไรผมก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวในอ้อมกอดของโปรนั่นเอง
หัวข้อ: {นิยาย}รถประจำทางสายนี้ยังมีรัก (ver.เล้าเป็ด) 9 ม.ค. :ตอนที่ 30 ตอนจบแต่ไม่อวสาน (อ่าน 118277 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก