ซีนที่39 เลือดไหล“ไม่ต้องตกใจ ไอ้เล็กมันเป็นนายแบบเก่า เคยทำงานเดินแบบตั้งแต่14 พึ่งจะหยุดรับงานสองปีนี้เองเพราะเตรียมตัวสอบเขาวิศวะ มันแค่ไม่มั่นใจว่าจะเดินได้ดีเท่าเดิมไหมแค่นั้นเองแหละ”ไอ้ริทเฉลยให้ผมฟังพร้อมกับยังกัดเล็บไปด้วย
“แมร่ง เดินโปรมาก แล้วมึงล่ะ เคยเดินแบบกับเค้าด้วยมั๊ย” ผมถามไอ้ริท
“เคย แค่5-6งาน แต่นานแล้ว” ไอ้ริทตอบ…..อ้าว……ไอ้นี่ก็มีประสบการณ์……ไอ้พวกหลอกลวง!!!
“อักษร!!!” พี่คุมคิวตะโกนเรียก
“ครับ!!!” ไอ้ริทตะโกนตอบเสียงดังอย่างมั่นใจเปลี่ยนไปอย่างกับหน้ามือเป็นหลังมือ…..แล้วก็เดินออกไปเหมือนเดินแฟชั่นบนรันเวย์อีกคน!!.....โอ๊ย…..อะไรของพวกมึงเนี่ย!!
อิ๊บหายแล้วครับ….คิวต่อไปเป็นผม.....แต่คิดอีกที….จะไปตื่นเต้นทำไม นี่แค่ซ้อม ไม่ใช่แข่งจริงสักหน่อย…..ท่องไว้……แค่ซ้อม….แค่ซ้อม….
“ทันตะ!!”
“ครับ!!” ผมตอบมั่นใจเลียนแบบไอ้ริท แล้วก็เดินขึ้นเวทีไปเลยครับ มั่น มั่น มั่น เดินไปเดินไป
โครม!! เดินขึ้นไปได้สามก้าวขาก็พันกันล้มหน้าทิ่มบนเวที!!! แต่เดชะบุญผมเอาข้อศอกลงแล้วเอามือยันไว้หน้าเลยไม่แหก!!!
พอผมล้มไปเสียงฮือฮาก็ดังขึ้นแข่งกับเสียงเพลง พอผมเงยหน้าดูที่หน้าเวทีเท่านั้นแหละ อิ๊บหาย!!! มีคนมาดูซ้อมเดินเป็นร้อย!!! เชรี่ยยยย!!! อายสัด!! ไม่ได้ๆ ล้มนานไม่ได้ต้องรีบลุก ยิ่งกองกับพื้นนานยิ่งขายหน้า….ผมเลยรีบลุกขึ้นมาแล้วเดินต่อแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็ยิ้มให้คนดู……แบบเป็นธรรมชาติ….
อ้าว…..แล้วผู้หญิงที่ขึ้นมายืนโพสประกบกับผมนี่มันใครล่ะ……ขึ้นมาผิดคณะเหรอ….อ้อยพิษหายไปไหน…. แล้วผิดคิวขนาดนี้ทำไมไม่มีใครสั่งหยุด…..หรือเค้ากะจะให้รันให้เสร็จไปก่อน….อุ่ย….โพสสวยสัด….ผมยาวสลวยสะบัดทีเหมือนโฆษณายาสระผม…..สูงด้วยหน้าก็สวย…..นี่แค่เห็นแว่บๆนะครับ เพราะหันไปมองเต็มๆไม่ได้….แต่แค่แว่บเดียวก็รู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาครับ…..เค้าเป็นใครเนี่ย…..คนดูเองก็คงตื่นเต้นพอกันเพราะต่างฮือฮาถ่ายรูปกันยกใหญ่…..จะว่าคุ้นๆก็คุ้นๆนะครับ แต่นึกไม่ออก….
แต่พอผมหันหลังจะเดินกลับเท่านั้นแหละครับ ผมถึงได้เห็นหน้าของผู้หญิงคนเมื่อกี้ชัดๆจากรูปที่ขึ้นจอบนเวที…..รูปที่โพสท่าแบบนางแบบหน้าปกโว๊คและมีชื่อเขียนไว้ว่า ‘พริศ วอร์เรนเบิร์ก คณะทันตแพทยศาสตร์’ !!!!
เชรี่ย!!! นี่มันอ้อยพิษ!!! ไอ้การที่หนูแม้นมันบอกจะแปลงร่างให้นี่มันทำได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!! ตอนแรกนึกว่าจะฝึกเดินฝึกโพสอะไรนิดหน่อย…ที่ไหนได้ มันเล่นเปลี่ยนม้าดีดกะโหลกให้กลายเป็นนางแบบท้อปโมเดลไปซะงั้น!! ปกติอ้อยพิษไม่แต่งหน้า ขี้โวยวาย ชอบใส่แต่รองเท้ากีฬา…..เมื่อกี้มันใส่วิกผมยาวแต่งหน้าแบบนางแบบมืออาชีพแล้วก็ใส่ส้นสูงเดินขาสับสู้กับมิสแบรนด์จากคณะสถาปัตย์!! แถมบนจอยังเป็นชื่อใหม่อย่างกับชื่อในวงการบันเทิงอีก!!!
โอย….แค่คิดก็มันแล้วครับสำหรับการประกวดคืนนี้…..สงสัยจะมีแค่ผมนี่แหละที่เป็นไอ้กระจอกอยู่คนเดียว…..ยอมรับเลยครับ ว่าประมาทกับเวทีนี้ไปจริงๆ….แต่ถึงเวลานี้ ก็คงแก้อะไรไม่ทันแล้ว……เอาวะ…..สู้กันสักตั้ง!!!....ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่!!!!
…………………………………………..
“ไอ้บี มึงเอาแขนมา!!” ไอ้นภวิ่งตะโกนเข้ามาหาพร้อมกับดึงแขนผมไปดูทันทีที่ผมซ้อมบล็อกกิ้งเสร็จ
“เป็นอะไรของมึง จะดูแขนกูทำไม” ผมงงกับมันครับ
“ก็นี่ไง ศอกมึงแตกเลือดไหล” ไอ้นภพลิกแขนผมให้ดู……เชรี่ยยยย……เลือดไหลเป็นทาง….เมื่อกี้ตอนล้มแรกๆมันยังชาอยู่ แล้วพอเอาแต่คิดเรื่องซ้อมรีบเดินต่อเลยลืมเจ็บ….. ตอนนี้ ความระบมความเจ็บความปวดกลับมากันครบแล้วครับ
“มึงดูแลตัวเองให้ดีๆหน่อยนะ เมื่อกี้มึงล้มแรงมาก กูเห็นยังตกใจเลย ดีที่หน้าไม่กระแทกไปด้วย”ไอ้นภพูดพร้อมกับเอาเซ็ททำแผลที่ไปขอจากหน่วยพยาบาลมาทำแผลให้ผม
“ขอบคุณนะ….” ผมบอกไอ้นภด้วยความสลด
“เออ ไม่เป็นไร แต่เย็นนี้ตอนแข่งจริงก็ระวังด้วย เดี๋ยวล้มอีกรอบ มึงยิ่งซุ่มซ่ามอยู่” ไอ้นภบ่นต่อ
“คร๊าบ”
“ดีนะแผลไม่ลึก ไม่งั้นต้องไปเย็บที่รพแล้ว”
“คร๊าบ”
“แล้วมึงจำไว้อีกอย่างนะ ถ้ามึงเจ็บกูเจ็บยิ่งกว่า มึงต้องดูแลตัวเองให้ดี ไม่งั้นเท่ากับไม่ดูแลจิตใจกู”ไอ้นภเงยหน้ามาพูดกับผมด้วยความจริงจัง
“ได้ กูจะดูแลให้ดีนะ” ผมตอบกลับไปด้วยความจริงจังเช่นกัน
……………………………………………..
หลังจากนั้นผมก็กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คณะแล้วไอ้นภก็มาทำแผลให้อีกรอบเพราะกลัวเชื้อโรคจะเข้าแผล ก่อนที่จะแต่งหน้าทำผมยกเครื่องใหม่หมดกับทีมงานป้าสมทรง ที่คราวนี้ยกกันมาเหมือนกองถ่ายขนาดย่อมๆ ที่มีทั้งช่างแต่งหน้า ช่างผม คอสตูม และตากล้อง!!!
“ดีนะที่เตรียมเสื้อแขนยาวมา เลยไม่เห็นผ้าก๊อซปิดแผลที่ข้อศอก”ป้าสมทรงเข้ามาสำรวจชุด
“ขอบคุณมากครับป้า ถ้าไม่ได้ป้าผมคงลำบากแย่เลย” ผมไหว้ขอบคุณป้าสมทรง
“ไม่เป็นไรหรอกลูก แค่นี้เอง เพราะยังไงงานนี้ก็ถือว่าเป็นโอกาสเหมาะที่จะได้เก็บไปทำข่าว” ป้าสมทรงตอบ
“ข่าว….ข่าวอะไรนะครับ”ผมงง
“ก็ข่าวทั่วไปแหละ เอ้าโพสท่านี้หน่อย…..ดีมาก….ตากล้องจ๊ะ ถ่ายมุมนี้เลยจ๊ะ” ป้าหันไปกำกับภาพ
“ท่านี้ด้วยครับป้า”ไอ้นภเข้ามาผสมโรง
“ใช่ๆ บีลูก เอาท่านี้ด้วย….ดีมาก…..ถ่ายหลายๆช็อตนะ”
“เอ่อ…..” ผมเหวอ
“อย่าพึ่งเหวอลูก ยิ้มด้วย…..ดี…..ยิ้มแบบเป็นธรรมชาติ…..เดี๋ยวนักข่าวมาก็ยิ้มเยอะๆนะคะ” ป้าสมทรงกำกับต่อ ช่างภาพก็ถ่ายภาพรัวๆ
“นักข่าว!!! งานภายในมหาลัยเนี่ยนะครับ!!!” ผมช็อค
“อ้าว นี่ไม่รู้เหรอ งานนี้มันงานช้างนะคะ ผู้จัดละครได้ดาราหน้าใหม่ไปจากงานนี้ไม่รู้ตั้งกี่คนแล้ว บางคนกลายเป็นดาราช่องไปเลยนะ แต่บีไม่ต้องห่วง ป้าเตรียมพาดหัวข่าวให้แล้ว” ป้าอธิบายเป็นฉากๆพร้อมกับชี้ไปที่หัวของผมให้พี่ช่างผมมาเซ็ทเพิ่มพร้อมฉีดสเปรย์……..ผมจะเป็นลม……
“ป้าสมทรงสวัสดีค่ะ แม้นฝากแต่งหน้าพริศด้วยได้ไหมคะ” หนูแม้นวิ่งเข้ามาไหว้ย่อ
“ได้สิลูก บีเสร็จพอดี จะได้สมกันเวลาไปโพสคู่…..แหม หนูพริศเนี่ยเป็นนางเอกได้เลยนะคะ มีสังกัดรึยังคะ”ป้าสมทรงหันไปสนใจอ้อยพิษแทน
“ยังค่ะ แต่พร้อมเซ็นต์กับป้าทุกเมื่อนะคะ พริศอยากเข้าวงการค่ะ เดี๋ยวเราไปคุยรายละเอียดกันได้ค่ะ” หนูแม้นตอบป้ารัวๆ เหมือนผู้จัดการส่วนตัวอ้อยพิษยังไงยังงั้น
“เลิศ งั้นเราไปคุยตรงนั้นกันดีกว่านะคะ” พูดเสร็จป้าสมทรงกับหนูแม้นก็แยกตัวออกไปคุยกันอย่างเมามันและเริงร่า ปล่อยอ้อยพิษนั่งแต่งหน้าอ้าปากหวอไปคนเดียว
“เอ่อ…คือชั้นยังไม่ได้คิดจะเข้าวงการเลยนะ” อ้อยพิษบอกผม
“ไม่ทันแล้วล่ะ ทำใจเถอะ” ผมตอบเยี่ยงผู้มีประสบการณ์มาก่อน
……………………….
ต่อตอนหน้าอะสิ