หัวข้อ: ++++ผมกับมัน ไอ้พระเอกซีรี่ย์วาย!!!++++ซีนที่72 ทั้งหมดอาจจะไม่จริง UP 1/4/64

[cavalli]

 

[Morake]

555 คนหลอกลวง

[direkraj]

 

[psychological]

ซีนที่39 เลือดไหล



“ไม่ต้องตกใจ ไอ้เล็กมันเป็นนายแบบเก่า เคยทำงานเดินแบบตั้งแต่14 พึ่งจะหยุดรับงานสองปีนี้เองเพราะเตรียมตัวสอบเขาวิศวะ มันแค่ไม่มั่นใจว่าจะเดินได้ดีเท่าเดิมไหมแค่นั้นเองแหละ”ไอ้ริทเฉลยให้ผมฟังพร้อมกับยังกัดเล็บไปด้วย

“แมร่ง เดินโปรมาก แล้วมึงล่ะ เคยเดินแบบกับเค้าด้วยมั๊ย” ผมถามไอ้ริท

“เคย แค่5-6งาน แต่นานแล้ว” ไอ้ริทตอบ…..อ้าว……ไอ้นี่ก็มีประสบการณ์……ไอ้พวกหลอกลวง!!!

“อักษร!!!” พี่คุมคิวตะโกนเรียก

“ครับ!!!” ไอ้ริทตะโกนตอบเสียงดังอย่างมั่นใจเปลี่ยนไปอย่างกับหน้ามือเป็นหลังมือ…..แล้วก็เดินออกไปเหมือนเดินแฟชั่นบนรันเวย์อีกคน!!.....โอ๊ย…..อะไรของพวกมึงเนี่ย!!

อิ๊บหายแล้วครับ….คิวต่อไปเป็นผม.....แต่คิดอีกที….จะไปตื่นเต้นทำไม นี่แค่ซ้อม ไม่ใช่แข่งจริงสักหน่อย…..ท่องไว้……แค่ซ้อม….แค่ซ้อม….

“ทันตะ!!”

“ครับ!!” ผมตอบมั่นใจเลียนแบบไอ้ริท แล้วก็เดินขึ้นเวทีไปเลยครับ มั่น มั่น มั่น เดินไปเดินไป

โครม!! เดินขึ้นไปได้สามก้าวขาก็พันกันล้มหน้าทิ่มบนเวที!!! แต่เดชะบุญผมเอาข้อศอกลงแล้วเอามือยันไว้หน้าเลยไม่แหก!!!

พอผมล้มไปเสียงฮือฮาก็ดังขึ้นแข่งกับเสียงเพลง พอผมเงยหน้าดูที่หน้าเวทีเท่านั้นแหละ อิ๊บหาย!!! มีคนมาดูซ้อมเดินเป็นร้อย!!! เชรี่ยยยย!!! อายสัด!! ไม่ได้ๆ ล้มนานไม่ได้ต้องรีบลุก ยิ่งกองกับพื้นนานยิ่งขายหน้า….ผมเลยรีบลุกขึ้นมาแล้วเดินต่อแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็ยิ้มให้คนดู……แบบเป็นธรรมชาติ….

อ้าว…..แล้วผู้หญิงที่ขึ้นมายืนโพสประกบกับผมนี่มันใครล่ะ……ขึ้นมาผิดคณะเหรอ….อ้อยพิษหายไปไหน…. แล้วผิดคิวขนาดนี้ทำไมไม่มีใครสั่งหยุด…..หรือเค้ากะจะให้รันให้เสร็จไปก่อน….อุ่ย….โพสสวยสัด….ผมยาวสลวยสะบัดทีเหมือนโฆษณายาสระผม…..สูงด้วยหน้าก็สวย…..นี่แค่เห็นแว่บๆนะครับ เพราะหันไปมองเต็มๆไม่ได้….แต่แค่แว่บเดียวก็รู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาครับ…..เค้าเป็นใครเนี่ย…..คนดูเองก็คงตื่นเต้นพอกันเพราะต่างฮือฮาถ่ายรูปกันยกใหญ่…..จะว่าคุ้นๆก็คุ้นๆนะครับ แต่นึกไม่ออก….

แต่พอผมหันหลังจะเดินกลับเท่านั้นแหละครับ ผมถึงได้เห็นหน้าของผู้หญิงคนเมื่อกี้ชัดๆจากรูปที่ขึ้นจอบนเวที…..รูปที่โพสท่าแบบนางแบบหน้าปกโว๊คและมีชื่อเขียนไว้ว่า ‘พริศ วอร์เรนเบิร์ก คณะทันตแพทยศาสตร์’ !!!!

เชรี่ย!!! นี่มันอ้อยพิษ!!! ไอ้การที่หนูแม้นมันบอกจะแปลงร่างให้นี่มันทำได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!! ตอนแรกนึกว่าจะฝึกเดินฝึกโพสอะไรนิดหน่อย…ที่ไหนได้ มันเล่นเปลี่ยนม้าดีดกะโหลกให้กลายเป็นนางแบบท้อปโมเดลไปซะงั้น!!  ปกติอ้อยพิษไม่แต่งหน้า ขี้โวยวาย ชอบใส่แต่รองเท้ากีฬา…..เมื่อกี้มันใส่วิกผมยาวแต่งหน้าแบบนางแบบมืออาชีพแล้วก็ใส่ส้นสูงเดินขาสับสู้กับมิสแบรนด์จากคณะสถาปัตย์!! แถมบนจอยังเป็นชื่อใหม่อย่างกับชื่อในวงการบันเทิงอีก!!!

โอย….แค่คิดก็มันแล้วครับสำหรับการประกวดคืนนี้…..สงสัยจะมีแค่ผมนี่แหละที่เป็นไอ้กระจอกอยู่คนเดียว…..ยอมรับเลยครับ ว่าประมาทกับเวทีนี้ไปจริงๆ….แต่ถึงเวลานี้ ก็คงแก้อะไรไม่ทันแล้ว……เอาวะ…..สู้กันสักตั้ง!!!....ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่!!!!

…………………………………………..


“ไอ้บี มึงเอาแขนมา!!” ไอ้นภวิ่งตะโกนเข้ามาหาพร้อมกับดึงแขนผมไปดูทันทีที่ผมซ้อมบล็อกกิ้งเสร็จ

“เป็นอะไรของมึง จะดูแขนกูทำไม” ผมงงกับมันครับ

“ก็นี่ไง ศอกมึงแตกเลือดไหล” ไอ้นภพลิกแขนผมให้ดู……เชรี่ยยยย……เลือดไหลเป็นทาง….เมื่อกี้ตอนล้มแรกๆมันยังชาอยู่ แล้วพอเอาแต่คิดเรื่องซ้อมรีบเดินต่อเลยลืมเจ็บ….. ตอนนี้ ความระบมความเจ็บความปวดกลับมากันครบแล้วครับ

“มึงดูแลตัวเองให้ดีๆหน่อยนะ เมื่อกี้มึงล้มแรงมาก กูเห็นยังตกใจเลย ดีที่หน้าไม่กระแทกไปด้วย”ไอ้นภพูดพร้อมกับเอาเซ็ททำแผลที่ไปขอจากหน่วยพยาบาลมาทำแผลให้ผม

“ขอบคุณนะ….” ผมบอกไอ้นภด้วยความสลด

“เออ ไม่เป็นไร แต่เย็นนี้ตอนแข่งจริงก็ระวังด้วย เดี๋ยวล้มอีกรอบ มึงยิ่งซุ่มซ่ามอยู่” ไอ้นภบ่นต่อ

“คร๊าบ”

“ดีนะแผลไม่ลึก ไม่งั้นต้องไปเย็บที่รพแล้ว”

“คร๊าบ”

“แล้วมึงจำไว้อีกอย่างนะ ถ้ามึงเจ็บกูเจ็บยิ่งกว่า มึงต้องดูแลตัวเองให้ดี ไม่งั้นเท่ากับไม่ดูแลจิตใจกู”ไอ้นภเงยหน้ามาพูดกับผมด้วยความจริงจัง

“ได้ กูจะดูแลให้ดีนะ” ผมตอบกลับไปด้วยความจริงจังเช่นกัน


……………………………………………..


หลังจากนั้นผมก็กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คณะแล้วไอ้นภก็มาทำแผลให้อีกรอบเพราะกลัวเชื้อโรคจะเข้าแผล  ก่อนที่จะแต่งหน้าทำผมยกเครื่องใหม่หมดกับทีมงานป้าสมทรง ที่คราวนี้ยกกันมาเหมือนกองถ่ายขนาดย่อมๆ ที่มีทั้งช่างแต่งหน้า ช่างผม คอสตูม และตากล้อง!!!

“ดีนะที่เตรียมเสื้อแขนยาวมา เลยไม่เห็นผ้าก๊อซปิดแผลที่ข้อศอก”ป้าสมทรงเข้ามาสำรวจชุด

“ขอบคุณมากครับป้า ถ้าไม่ได้ป้าผมคงลำบากแย่เลย” ผมไหว้ขอบคุณป้าสมทรง

“ไม่เป็นไรหรอกลูก แค่นี้เอง เพราะยังไงงานนี้ก็ถือว่าเป็นโอกาสเหมาะที่จะได้เก็บไปทำข่าว” ป้าสมทรงตอบ

“ข่าว….ข่าวอะไรนะครับ”ผมงง

“ก็ข่าวทั่วไปแหละ เอ้าโพสท่านี้หน่อย…..ดีมาก….ตากล้องจ๊ะ ถ่ายมุมนี้เลยจ๊ะ” ป้าหันไปกำกับภาพ

“ท่านี้ด้วยครับป้า”ไอ้นภเข้ามาผสมโรง

“ใช่ๆ บีลูก เอาท่านี้ด้วย….ดีมาก…..ถ่ายหลายๆช็อตนะ”

“เอ่อ…..” ผมเหวอ

“อย่าพึ่งเหวอลูก ยิ้มด้วย…..ดี…..ยิ้มแบบเป็นธรรมชาติ…..เดี๋ยวนักข่าวมาก็ยิ้มเยอะๆนะคะ” ป้าสมทรงกำกับต่อ ช่างภาพก็ถ่ายภาพรัวๆ

“นักข่าว!!! งานภายในมหาลัยเนี่ยนะครับ!!!” ผมช็อค

“อ้าว นี่ไม่รู้เหรอ งานนี้มันงานช้างนะคะ ผู้จัดละครได้ดาราหน้าใหม่ไปจากงานนี้ไม่รู้ตั้งกี่คนแล้ว บางคนกลายเป็นดาราช่องไปเลยนะ แต่บีไม่ต้องห่วง ป้าเตรียมพาดหัวข่าวให้แล้ว” ป้าอธิบายเป็นฉากๆพร้อมกับชี้ไปที่หัวของผมให้พี่ช่างผมมาเซ็ทเพิ่มพร้อมฉีดสเปรย์……..ผมจะเป็นลม……

“ป้าสมทรงสวัสดีค่ะ แม้นฝากแต่งหน้าพริศด้วยได้ไหมคะ” หนูแม้นวิ่งเข้ามาไหว้ย่อ

“ได้สิลูก บีเสร็จพอดี จะได้สมกันเวลาไปโพสคู่…..แหม หนูพริศเนี่ยเป็นนางเอกได้เลยนะคะ มีสังกัดรึยังคะ”ป้าสมทรงหันไปสนใจอ้อยพิษแทน

“ยังค่ะ แต่พร้อมเซ็นต์กับป้าทุกเมื่อนะคะ พริศอยากเข้าวงการค่ะ เดี๋ยวเราไปคุยรายละเอียดกันได้ค่ะ” หนูแม้นตอบป้ารัวๆ เหมือนผู้จัดการส่วนตัวอ้อยพิษยังไงยังงั้น

“เลิศ งั้นเราไปคุยตรงนั้นกันดีกว่านะคะ” พูดเสร็จป้าสมทรงกับหนูแม้นก็แยกตัวออกไปคุยกันอย่างเมามันและเริงร่า ปล่อยอ้อยพิษนั่งแต่งหน้าอ้าปากหวอไปคนเดียว

“เอ่อ…คือชั้นยังไม่ได้คิดจะเข้าวงการเลยนะ” อ้อยพิษบอกผม

“ไม่ทันแล้วล่ะ ทำใจเถอะ” ผมตอบเยี่ยงผู้มีประสบการณ์มาก่อน





……………………….

ต่อตอนหน้าอะสิ
 

[cavalli]

 

[DrSlump]

 

[tiger2006]

 

[Morake]

 

[direkraj]

 

[psychological]

ซีนที่40 เปิดตัวกรรมการ


และเวลาแห่งการประกวดก็ใกล้จะมาถึง ผมกับอ้อยพิษไปยืนรอคิวอยู่ด้านหลังเวที ระหว่างที่รอผมไม่กล้าชะโงกหน้าไปดูอีกฝั่งเลย เพราะตอนนี้ที่หน้าเวทีมีคนมานั่งรวมตัวกันแน่นขนัดเต็มสนาม ปีหนึ่งของทั้งมหาลัยมาเข้าร่วมกันหมด รายรอบไปด้วยพี่ปีอื่นๆที่ยืนดูอยู่ด้านข้าง

สักพักเมื่อถึงเวลา พวกพี่พิธีกรก็เริ่มออกไปเชิญท่านอธิการบดีออกมากล่าวเปิดงาน ซึ่งก็เป็นการกล่าวทักทายและเล่าถึงจุดประสงค์ของงานในวันนี้ตามปกติ แต่ต่างจากที่อื่นตรงที่ใช้เวลากล่าวรวมทั้งหมดแค่สองนาที เพราะท่านอธิการบดีบอกว่าพูดมากน่าเบื่อและอยากดูประกวดเร็วๆ ยืดเยื้อไปจะรู้สึกรำคาญตนเอง…ซึ่งก็ได้ใจนักศึกษาเป็นอย่างมาก ต่างปรบมือกันเกลียว

จากนั้นก็มีการแนะนำกรรมการตัดสิน ซึ่งเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นทันที เพราะคนแรกคือ อาจารย์ย่าตัวแทนอาจารย์จากฝ่ายกิจการนักศึกษา ผู้ที่มีความเป็นวัยรุ่นมากกว่าพวกวัยรุ่นจริงๆเสียอีก และวันนี้ก็ไม่ทำให้ใครผิดหวังเพราะอาจารย์มาด้วยรองเท้าBALENCIAGAรุ่น Limited Edition กับเสื้อผ้าของ Comme des Garcons พร้อมด้วยผมทรงบ็อบเทสั้นข้างยาวข้าง อันนี้ที่รู้ไม่ใช่เพราะผมชอบแฟชั่นนะครับ นู่น พี่พิธีกรบรรยายสรรพคุณให้อย่างละเอียดยิบอยู่บนเวทีนู่น

ถัดมาเสียงกรี๊ดก็ไม่ยิ่งหย่อนลงไปกับป้าอือ ออร์กาไนเซอร์ชื่อดัง ที่เดินโบกมือเข้าในสนามด้วยแหวนสิบนิ้ว แต่งตัวเต็มและไม่ลืมที่จะใส่แว่นกันแดดแม้ฟ้าจะเริ่มมืดแล้วก็ตาม จากนั้นก็ตามมาด้วยครูมังคุด ที่วันนี้มาในชุดเดรสที่ดูเรียบโก้แต่เหมือนมาคนละงานกับป้าอือ เวลาอยู่คู่กันช่างดูขัดแย้งแต่ไปด้วยกันได้ดี สุดท้ายเป็นหมอเอกจิตแพทย์ชื่อดังที่พอปรากฏตัวออกมาปุ๊บทุกคนในงานก็ดูเกร็งกันทันที ผมว่าลึกๆคงกลัวจะโดนหมอเค้าจับได้ว่าไม่ปกติ โดยเฉพาะป้าอือนี่ดูซอฟลงไป50%

“เอาล่ะครับ ถ้าทุกคนพร้อมแล้ว ขอเสียงหน่อยยยยยยยยย” พี่พิธีกรตะโกนเล่นกับคนดู

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด อร๊ายยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดด อร๊ายยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด อร๊ายยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดด อร๊ายยยยยยยยยย

เสียงกรี๊ดดังลั่นมากจริงๆครับ ขนาดผมที่อยู่หลังเวทีตอนนี้ฟังแล้วยังรู้สึกได้ถึงคลื่นเสียงจำนวนมหาศาลที่กระแทกเข้ามา ทำเอาผมขาสั่นไปเลยครับ

“ถ้าพร้อมแล้ว เชิญพบกับการแนะนำตัวของดาวเดือนปีนี้ได้เลยคร๊าบบบบบบ”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด อร๊ายยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดด อร๊ายยยยยยยยยย
อร๊ายยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดด อร๊ายยยยยยยยยย

และเพลงProblemก็เริ่มขึ้น ดาวเดือนคณะวิทยาศาสตร์ก็พุ่งออกไปประเดิมเป็นคู่แรก เรียกเสียงกรี๊ดที่ดังสนั่น จากนั้นถัดมาก็เป็นคณะนิติ ซึ่งไม่รู้ว่าโพสหรือเดินยังไงกันบนเวทีทำให้มีเสียงกรี๊ดดังเป็นช่วงๆ

“โอยยยยยยย เครียดด ไม่มั่นใจเลย” ไอ้เล็กหันมาบอกผม

“มึงอย่ามาบิ๊ว เมื่อตอนเที่ยงเห็นเดินออกไปฉับๆมั่นใจอย่างกับอะไรดี”ผมค้าน

“ช่ายยยยย นายเดินออกไปอย่างโปร จะมาบ่นอะไร” ไอ้ริทเสริมขึ้นมา

“มึงอีกตัว พอกัน บ่นกลัวๆ พอออกไปก็เดินฉับๆพอกับไอ้เล็กเนี่ยแหละ”ผมโวยไอ้ริทอีกคน มันสองคนก็ได้แต่หัวเราะแหะๆ

“วิศวะ!!”

“ครับ!!!”

และก็จริงอย่างผมบอก มันเดินออกไปแบบไร้ความกังวล วันจริงแมร่งมีโพสหมุนตัวอะไรของมันไม่รู้งอกออกมามากกว่าตอนซ้อมซะอีก…..นี่มันคงเก็บเป็นไม้เด็ดใช่มะ……

“อักษร!!”

“ครับ!!!”

ไอ้นี่ก็อีกตัวครับ….พอออกไปหน้าเวทีมันลงไปคุกเข่าโพสท่าเรียกเสียงกรี๊ดจากคนดูไปอี๊กกกก…..ไหนพวกมึงบอกกังวลอะไรกันไง…….ไอ้พวกหลอกลวง……แต่เอาเถอะ……ผมก็มีเหมือนกัน…..หึหึหึ

“ทันตะ!!”

“ครับ!!!”

และผมก็เดินออกไปด้วยวิธีที่ไอ้นภแนะนำ มันบอกให้ผมพยายามเดินให้แกนหน้าและลำตัวนิ่งๆ ส่วนที่เหลือให้ผ่อนคลายแล้วเดินไปตามจังหวะเพลง….ซึ่งไอ้นภมันเปิดเพลงแล้วเดินให้ผมดูเมื่อตอนบ่ายซึ่งผมว่ามันทำให้ผมลดความกังวลไปได้มากเลยครับเพราะไม่ได้โฟกัสที่คนดูแต่โฟกัสที่จังหวะแทน

และเมื่อถึงจุดกลางเวทีไอ้นภสั่งให้ผมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วก้มหน้าลงมองด้านข้างซ้ายแล้วให้อยู่นิ่งไว้ก่อน จากนั้นอ้อยพิษที่กำลังยืนโพสข้างๆก็เดินอ้อมมาด้านหลังแล้วเอามือสองข้างโอบกอดผมไว้……..แล้วมือของนางก็เริ่มปัดป่ายไปมาบนตัวผม…..เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นทันที…..แต่ยังครับ….มันยังไม่จบแค่นั้น…..อ้อยพิษมันกระชากเสื้อผมจนกระดุมหลุดกระเด็ดเห็นหน้าอกและหน้าท้อง!!!.......เชรี่ยยยยย……อันนี้มันนอกบท!!!.....แต่ไอ้นภมันสั่งไว้ก่อนว่าถ้าอ้อยพิษมันทำอะไรก็ตามอย่าตกใจ ให้รีบหันหน้าไปทางผู้ชมแล้วทำหน้าเหมือนคนทำคอนแทคเลนส์หลุด….นึกง่ายๆคือหลี่ตามองแบบไม่ชัดครับ…..เท่านั้นแหละ…..เสียงกรี๊ดที่ดังอยู่แล้วก็ดังขึ้นมาอีกเรียกว่าเป็นที่สุดของวันนี้เลยครับ!!!

“เก่งมาก เมื่อกี้กูเห็นป้าอือเอามือปิดปากด้วย” ไอ้นภวิ่งเข้ามาหาผมหลังจากลงจากเวทีเพื่อเอาเสื้อให้เปลี่ยน

“ตอนไหนอะ”

“ก็ตอนมึงโชว์หุ่นไง”

“เชรี่ย…กูอาย….กูเยินจนป้าอือตกใจเอามือปิดปากเลยเหรอ” ผมถามไอ้นภด้วยความห่อเหี่ยว

“ไม่ใช่ ถ้าป้าอือเอามือขยับแว่นนั่นหมายความว่าป้าอือชอบ ถ้าป้าแกเอาพัดมาพัดแสดงว่าแกเบื่อ แต่ถ้าเผลอเอามือปิดปากเมื่อไหร่แสดงว่าแกชอบมากๆ มึงเตรียมรอรับคะแนนไว้ได้เลย” ไอ้นภอธิบายให้ผมฟัง

“โห ทำไมมึงรู้ละเอียดจัง”

“ก็กูทำงานกับป้าแกมาหลายปีแล้วไง ถ้ารู้ใจป้าแกสักหน่อย ป้าแกก็จะใจดีทำงานด้วยไม่ยากหรอก” ไอ้นภพูดพลางติดกระดุมเสื้อให้ผม

“มึงช่างสังเกตุมากเลยนะ”

“แน่นอน เป็นนักแสดงต้องช่างสังเกตุ ยิ่งรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเนี่ย เป็นตัวสำคัญเลย…..บางทีการจะทำให้คนดูเชื่อได้หรือไม่เนี่ยวัดกันแค่จุดเล็กๆเท่านั้นเองเลยนะ”

“โห ละเอียดอ่อนมากอะ”

“ใช่……ส่วนครูมังคุดนะ จริงๆอ่านง่ายกว่าอีก ถ้ามึงทำดีเค้าจะตบมือลิงโลดแบบเล่นใหญ่ แต่ถ้าไม่ดีเค้าจะยิ้มๆพยักหน้าแบบโอบอ้อมอารีย์แทน ถ้าเป็นอาจารย์ย่า อันนี้ไม่ต้องเดา ชอบไม่ชอบอาจารย์จะโพล่งออกมาก่อนการแสดงสีหน้าอีก แต่ที่กูว่าดูยากสุดน่าจะเป็นหมอเอกนะ…..หมอเค้าไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลย ชอบไม่ชอบก็แค่พยักหน้าอย่างเดียว”ไอ้นภอธิบายพร้อมกับสำรวจเสื้อผ้าของผม

“มึงตั้งใจสังเกตุจริงๆนะ” ผมทึ่งกับไอ้นภ

“ก็แน่ล่ะสิ อะไรที่เกี่ยวกับมึงกูก็ตั้งใจทั้งนั้นแหละ”ไอ้นภเงยหน้าขึ้นมาสบตาแล้วยิ้มให้

“……….ขอบคุณนะ…….”

“ด้วยความยินดีครับ”

แล้วผมสองคนก็ยิ้มให้กัน…..แต่เวลาอิ่มเอิบมันไม่เคยอยู่ได้นานครับ…..แค่พักเดียวหลังจากที่ทุกคณะเดินเสร็จ อยู่ๆพวกพี่กิจการนักศึกษาก็ตะโกนโวยวายกันลั่น

“ฝั่งผู้หญิงมีคนเอาเศษแก้วไปใส่ไว้ในรองเท้าของดาวทันตะเหรอ!!!”

เฮ้ย!!!! ดาวทันตะ!!!..........ใครวะ…….เฮ้ย!!!.......อ้อยพิษ!!!!!


………………………………….



ต่อตอนหน้าอะจิ
 

[cavalli]

 

[DrSlump]

 

 

ใครมันแกล้งอ้อยพิษวะ?

[bun]

แข่งขันกันรุนแรงจริง ๆ

[Morake]

อ้อยพิษเท้าเหวอะไหม

[p_phai]

 

[direkraj]

  อ้อยพิษ!

[tiger2006]

 

[psychological]

มาต่อคืนนี้นะฮะ

[psychological]

ซีนที่41 กล่องดำ


“อ้อยพิษเป็นอะไรรึเปล่าครับ” ผมกับไอ้นภตกใจรีบวิ่งไปถามพวกพี่กิจการนักศึกษา

“ไม่เป็นไร โชคดีที่เค้าเคาะรองเท้าก่อนใส่ เลยเห็นพอดี ฝั่งนู้นเค้าเลยสอบสวนกันอยู่”พี่เค้าตอบ….เฮ้อ…โล่งอก…..ดีที่มันติดนิสัยเคาะรองเท้าผ้าใบทุกครั้งก่อนใส่ เพราะเมื่อก่อนมันเคยใส่แล้วบังเอิญมีแมลงสาบซ่อนอยู่ข้างใน ใส่ไปก็รู้สึกแปลกๆแต่ก็ไม่ได้ถอดออกมาดูจนกระทั่งเย็นแหละครับ ถึงรู้ว่าที่เท้ามีแต่ซากแมลงสาบเต็มไปหมด

“นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วนะ”ผมพูดกับไอ้นภ

“เอาน่ะ ฝั่งนู้นมีแม้นอยู่เดี๋ยวคงจัดการได้ มึงโฟกัสที่รอบต่อไปเถอะ”ไอ้นภปลอบใจผมพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิดก่อนที่จะดึงผมกลับไปเตรียมตัวขึ้นเวที

หลังจากที่การแสดงคั่นเวลาของชมรมดนตรีจบลง พวกผู้เข้าประกวดดาวเดือนทั้งหมดก็เดินกลับขึ้นไปบนเวทีอีกครั้งเพื่อฟังประกาศผลการเข้ารอบที่สอง รอบนี้จะคัดเหลือดาวแปดคนและเดือนแปดคนจากทั้งหมด19คณะ ผมกับอ้อยพิษกลับมายืนคู่กันบนเวทีอีกครั้ง

“อ้อยพิษ โอเคไหม”ผมกระซิบถาม

“โอเคอยู่ แต่บรรยากาศฝั่งผู้หญิงตึงเครียดมาก” อ้อยพิษกระซิบตอบรอดไรฟันขณะยิ้มให้กรรมการ

“รู้ตัวคนทำรึยัง”ผมถามต่อ

“ยังไม่รู้เลย แต่ไม่มีใครดูเป็นมิตรสักคน”อ้อยพิษตอบแล้วถอนหายใจเบาขณะยังยิ้มแบบดูเป็นธรรมชาติ

“อ้าวเหรอ งั้นต้องดูแลตัวเองดีๆนะ”

“โอเค”อ้อยพิษตอบด้วยแววตาที่ไม่มีความโอเคแต่ประการใด…

“และดาวที่ผ่านเข้ารอบคนแรกด้วยคะแนนท่วมท้นก็คือ……..คณะทันตแพทยศาสตร์!!!” เสียงเฮดังขึ้นทันทีหลังจากสิ้นเสียงพิธีกรประกาศ…..อ้อยพิษเดินโปรยยิ้มออกไปด้วยความมั่นใจ ดูไม่ออกว่าพึ่งเจออะไรมา…..นี่ถ้ามันโดนแก้วบาดป่านนี้มันคงต้องถอนตัวไปแล้ว…. น่ากลัวจริงๆครับ…..และเมื่อการประกาศผลจบลง ทั้งไอ้เล็กและไอ้ริทก็ผ่านเข้ารอบกันตามความคาดหมาย โดยที่ผมถูกเรียกเป็นคนสุดท้าย….ใจหายใจคว่ำมากครับ

เมื่อลงจากเวทีมาไอ้นภรีบวิ่งเข้ามาหาผมทันที

“บี มึงจะแสดงอะไร!!” ไอ้นภหน้าตาตื่น

“อะไรของมึง กูบอกแล้วว่ากูไม่บอก กูจะเซอร์ไพรส์มึงไง” ผมบอกไอ้นภแบบขำๆ

“มึงบอกกูมาเร็ว!!” ไอ้นภดูร้อนรนกว่าเก่า….อะไรของมันเนี่ย

“ก็กูบอกว่าไม่บอกไง”

“มึงต้องบอก!!”ไอ้นภโวยวายหนัก

“กูไม่บอก!!”ผมโวยสู้

“บอกกูเถอะ กูกราบล่ะ!!”ไอ้นภอยู่ๆก็พนมมือขึ้นมาซะงั้น

“นี่เกิดอะไรขึ้น มึงเป็นอะไรเนี่ย”ผมเริ่มใจคอไม่ดี

“คือ….กูออกมาดูการประกาศผลมึง…..แล้ว….พอกลับไป ของในห้องแต่งตัวโดนขโมยไปหมดเลย รวมถึงกล่องดำของมึงด้วย!!”ไอ้นภน้ำตารื้นเหมือนกำลังจะร้องไห้

……เชรี่ยยยยยย……เท่านั้นแหละครับผมรีบวิ่งกลับไปที่ห้องแต่งตัวทันที…..แล้วก็จริงดั่งไอ้นภมันว่า…..เสื้อผ้าที่ไอ้นภเตรียมไว้หายไป…..รวมถึงกล่องดำของผมด้วย….จริงๆมันคือกล่องsaxophoneครับ…. สิ่งที่ผมจะเอามาแสดงในรอบความสามารถพิเศษ!!!!

“เชรี่ย….. กล่องดำนั่นกูต้องใช้แสดง” ผมทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้

“มึงใจเย็นๆนะ กูคุยกับป้าสมทรงแล้ว เดี๋ยวกูจะไปบอกพวกที่ทีมงานก่อนว่าของถูกขโมย กูจะได้ขอเลื่อนคิวการแสดงของมึงออกไปอยู่เป็นคนท้ายๆ แล้วกูจะพยายามลองขอยืมsaxophoneจากพวกชมรมดนตรีมาให้นะ มึงทำใจดีๆก่อน เดี๋ยวกูมา” ไอ้นภพูดเสร็จก็รีบวิ่งออกไปเลย

ว่าแต่มันรู้ได้ยังไงว่าในกล่องเป็นsaxophone……ผมพึ่งให้คนเอามาให้วันนี้เอง…..แล้วกล่องก็เป็นกล่องพิเศษที่เป็นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า ดูภายนอกรับรองว่าดูไม่ออกแน่ๆว่าเป็นกล่องอะไร….….และที่สำคัญจะแอบดูก็ไม่ได้เพราะว่าผมล็อกกล่องเอาไว้แล้ว!!......แต่ช่างมันก่อนครับ…..ตอนนี้ต้องคิดว่าจะแก้สถานการณ์ยังไงดี……การแสดงกำหนดไว้ให้แสดงคนละ3-5นาที……ดังนั้นภายใน40นาทีนี้ผมต้องได้ของคืนมาไม่ก็ต้องหาการแสดงใหม่…..ใช่…..การแสดงใหม่!!!.....ผมยังแสดงไอ้นั่นได้อยู่นี่!!!

………………………………..

และแล้วการแสดงความสามารถพิเศษของแต่ละคนก็เริ่มขึ้นครับ เริ่มด้วยดาวสถาปัตย์แสดงโชว์เดินแบบ นางเดินออกไปด้วยลีลามิสแบรนด์ซึ่งก็เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดได้ในระดับหนึ่งแต่ผมว่าก็ยังธรรมดา……อ้าว…..เชรี่ย…..นางเดินกลับไปแล้วฉีกเสื้อกลางเวที!!จากนั้นกลายเป็นชุดใหม่เดินวนมาอีกรอบ….เหมือนเดินโชว์2ชุด กินเวลา5นาทีเป๊ะ…….นางสุดจริงๆครับ……การแข่งนี้ไม่ง่ายจริงๆ……ต่อมาเป็นไอ้เล็กที่มันออกมาพร้อมกับการโชว์เดาะบอล…..ซึ่งไม่ใช่เดาะบอลธรรมดานะครับ มันเดาะบอลผาดโผนและมีตีลังกาม้วนหน้าม้วนหลัง…..ถัดมาเป็นดาวคณะแพทย์ที่บัดนี้เธอออกมาในชุดนางรำก่อนที่จะกระชากสไบออกแล้วเต้นเป็นเลดี้กาก้า…..เดือนนิติเองก็ไม่น้อยหน้าออกมาเล่นหนังใหญ่ ส่วนดาวอักษรแสดงการละครใบ้ที่ไม่ใบ้ แล้วที่พีคกว่าคือไอ้ริทที่ออกมาร้องเพลงแร๊ปแบบเทคนิคโอเปร่า….. และอื่นๆอีกมากมาย…….:ซึ่งมีดีบ้างมั่วบ้างปนๆกันไป แต่ส่วนมากจะดี…….ว่าแต่นี่พวกมึงจะสร้างสรรค์กันไปถึงไหนนนนน…..อย่างกับดูรายการ XU got talent นี่ถ้ามีปุ่มทองให้กด ก็คงได้กันไปหลายคนแล้ว

“บี กูขอโทษ กูหาsaxไม่ได้” ไอ้นภวิ่งมาคุยกับผมพร้อมกับหอบแฮ่กๆ

“ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ” ผมหันไปจับแขนไอ้นภแล้วยิ้มให้

“กูผิดเองที่ไม่เฝ้าให้ดี…..”

“ไม่ใช่ความผิดใครหรอก”

“เอางี้ไหมมึงขึ้นไปเล่นกีต้าร์โชว์”

“กูเล่นกีต้าร์ไม่เป็น”

“เอ่อ งั้น ขึ้นไปแสดงมายากลมั๊ย”
 
“มึงจะบ้าเหรอกูไม่เคยฝึก”

“เอ่อ งั้น….”

“พอๆ ไม่เป็นไร กูได้การแสดงใหม่แล้ว ไม่มีปัญหา มึงคอยเป็นกำลังใจให้กูตรงนี้ดีกว่านะ”

“อ้าวเหรอ ได้ๆ ค่อยยังชั่ว” ไอ้นภทำท่าโล่งอกแต่ก็ยังแสดงสีหน้าสงสัยกับการแสดงใหม่ของผมอยู่ดี

และแล้วการแสดงของอ้อยพิษก็จบลงพร้อมกับเสียงกรี๊ดที่ดังสนั่นกว่าใครเพราะ นางเต้นบัลเล่ต์ประกอบเพลงของ kylie Minogue โดยการร้องสด ………ซับซ้อนไปอีกกกกกกก……ผมว่าหนูแม้นมันไปออกแบบอะไรพวกนี้มาให้ชัวร์ เพราะลำพังอ้อยพิษเองคงไม่มีทางคิดอะไรพวกนี้ได้แน่ๆ

“และลำดับสุดท้ายได้แค่เดือนทันตะคร๊าบบบบบบ” พี่พิธีกรประกาศสียงดัง ผมตั้งสติและหายใจเข้าออกยาวๆก่อนจะเดินขึ้นเวทีไป

บนเวทีตอนนี้พวกพี่ทีมงานยกสิ่งหนึ่งจากด้านหลังออกมาตั้งกลางเวที

“การแสดงของผมอาจจะไม่หวือหวาเหมือนคนอื่น แต่ผมอยากให้ทุกคนได้ชมครับ”



………………………



ต่อตอนหน้าอะจิ

 


ฝากคอมเม้นต์ติชมด้วยนะฮะ

[cavalli]

 

[DrSlump]

 

จัดงานกันยังไงฟระ?  ปล่อยให้มีเหตุการณ์ ยัดเศษแก้วในรองเท้าบ้างหล่ะ ขโมยของบ้างหล่ะ  ได้ยังไง?

[tiger2006]

 

[direkraj]

  วุ่นวายไปหมด

[Morake]

 

[bun]

จะแสดงอะไรอะ

[psychological]

มาต่อเย็นวันพฤหัสนะครับ

[psychological]

ซีนที่42 ตกรอบ???

และเมื่อกล่าวจบผมก็เริ่มเล่นคีย์บอร์ดที่อยู่ตรงหน้าแล้วก็เริ่มร้องเพลง ‘You are my everything’ ของBillkin ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกว่าเพลงนี้ต่างไปจากแต่ก่อนมาก…..เมื่อก่อนทุกครั้งที่ผมร้อง ความรู้สึกเดียวที่ผมรับรู้ได้คือความเศร้า…..และความเศร้านั้นมันไม่เคยที่จะหลุดออกไปจากใจผมได้ง่ายๆ มันคอยเกาะกินใจผม จนมันค่อยๆผุกร่อนลงไปเรื่อยๆ…..แต่เดี๋ยวนี้แม้ความเศร้าจะยังไม่หายไปทั้งหมด……ผมกลับรู้สึกโล่งใจ……เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าผมปล่อยวางมันลงไปได้มากขึ้นแล้วจริงๆ……
ระหว่างที่ผมกำลังแสดง ผมรู้สึกว่ารอบๆตัวผมมีแต่ความเงียบสงัด ผมได้ยินแต่เสียงดนตรีที่กำลังร้องและเล่น ….มีแต่ตัวผมกำลังอยู่กับความรู้สึกของผม……ไม่สิ…..เพราะเมื่อผมเงยหน้าขึ้นมา…..ผมก็เห็นไอ้นภที่ยืนอยู่ที่เดิม คอยยิ้มและส่งกำลังใจมาให้…….ดังนั้นตอนนี้ผมไม่ได้อยู่แค่คนเดียวอีกต่อไปครับ

เมื่อสิ้นเสียงโน้ตสุดท้าย ผู้ชมก็ปรบมือขึ้นมาดังสนั่นบางคนก็ลุกขึ้นมาปรบมือให้ แต่นี่ยังไม่ใช่เพลงสุดท้ายครับ ผมเริ่มร้องเพลงต่อทันทีแต่คราวนี้กลายเป็นเพลง ‘กอดในใจ’ ของBillkinอีกเหมือนกัน ซึ่งผมร้องสดๆแบบไม่มีดนตรีประกอบ…..ตอนนี้ผมอินกับมันมากครับ……ผมร้องทุกคำออกมาตามความรู้สึกของผมจริงๆ

และเมื่อผ่านช่วงแรกไปคนดูก็เริ่มร้องตาม ผมก็เริ่มเล่นคีย์บอร์ดไปด้วย….จนถึงครึ่งทางผมเร่งจังหวะขึ้นแล้วก็เล่นกับคนดูไปด้วย…...ซึ่งการส่งความรู้สึกออกไปคงได้ผล….คนดูหน้าเวทีเริ่มลุกขึ้นมามีส่วนร่วม…..จากนั้นก็ลุกขึ้นมาหมดทั้งสนาม……ภาพนี้มันประทับใจผมมากจริงๆ…..ถึงตอนนี้เรื่องแพ้ชนะก็ไม่สำคัญกับผมอีกต่อไปแล้วครับ


“นภ” ทันทีที่ผมลงจากเวที ก็เจอไอ้นภยืนรอผมอยู่
 
“มึงร้องเพราะมากเลยนะ”ไอ้นภยิ้มให้ผม

“ชอบไหม”ผมถาม

“ชอบสิ”

“ดีใจที่มึงชอบ”ผมยิ้ม

“แล้ว…..เพลงหลังมึงร้องให้กูใช่ไหม”ไอ้นภคว้ามือผมไปจับแล้วมองตาผมเหมือนกับจะค้นหาอะไรบางอย่าง…..

“……อื้ม…..”ผมตอบพร้อมกับหลบตา…….ไอ้นภรวบผมเข้าไปกอดทันทีโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวแล้วกระซิบที่ข้างหูว่า

“ขอบคุณนะ ที่มึงยอมผ่านอดีตจากเพลงแรก แล้วมอบปัจจุบันด้วยเพลงที่สองให้กู”


………………………………………………..


และเมื่อผมกับไอ้นภกลับมาที่ห้องแต่งตัว พวกผมก็ได้แต่ตะลึงกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า……นั่นคือกล่องดำพร้อมกับเสื้อผ้าอื่นๆของผมที่หายไป…..ทั้งหมดกลับมาอยู่ที่ตำแหน่งเดิม…….เหมือนพวกมันไม่เคยหายไปไหน……..มันเป็นไปได้ยังไงกัน…..ใครทำ…..แล้วทำไปทำไมเนี่ย…..เอาไปซ่อนแล้วเอามาคืนเนี่ยนะ!!.....แต่ไม่มีเวลาให้คิดมากครับ ผมต้องรีบเปลี่ยนชุดให้เสร็จเพราะจะมีการประกาศผลในอีก 5นาที…..

“ไหนว่าของหายไงนภ ป้าเห็นอยู่ครบเลย”ป้าสมทรงเข้ามาถาม

“แต่เมื่อกี้มันหายไปหมดเลยจริงๆครับป้า”ไอ้นภตอบด้วยสีหน้างงงวย

“ใช่ครับ มันหายไปจริงๆ” ผมยืนยันหลังเปลี่ยนชุดเสร็จพอดี

“เอาน่ะ ช่างมันไปก่อน ได้คืนก็ดีแล้ว บีรีบไปเตรียมตัวขึ้นเวทีดีกว่า อย่าเสียสมาธิกับตรงนี้เลย ไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวป้าดูต่อให้เอง…..” ป้าสมทรงรีบไล่ผมกับไอ้นภให้กลับไปที่เวที

“โชคดีนะลูก!!......”ป้าสมทรงตะโกนไล่หลัง

“ขอบคุณคร๊าบบบบบ” ผมหันกลับมาไหว้รับพรก่อนจะวิ่งไปหลังเวที


……………………………………………….


“………ทุกอย่างมีเหตุผลของมันจ๊ะ …..วาฬ…..” ป้าสมทรงพูดออกมาเบาๆกับตัวเองโดยที่ไม่รู้ว่ามีพี่ดินแอบฟังอยู่ใกล้ๆ…..


……………………………………………….


“เอาล่ะครับ หลังที่ชมการแสดงความสามารถพิเศษของทุกคนจบไปแล้วนั้น ตอนนี้ก็ได้เวลาประกาศผล ผู้ที่เข้ารอบสุดท้ายแล้วนะครับ ทุกคนพร้อมรึยัง!!!” พี่พิธีกรกล่าวพร้อมหันไปถามคนดู

“พร้อม!!!” คนดูตะโกนกันลั่น

“เยี่ยมครับ!!! รอบสุดท้ายเราจะคัดผู้เข้ารอบสุดท้าย เป็นดาวสามคนเดือนสามคนนะครับ เราจะเริ่มจากฝ่ายหญิงก่อนนะครับ ดาวคนแรกที่เข้ารอบก็คือ……..ทันตะ!!!!”

กรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด…….เสียงตอบรับจากคนดูสุดยอดจริงๆครับ และคนที่เชียร์อ้อยพิษก็ไม่ได้มีแต่ผู้ชาย บรรดาสาวๆเองก็ดูจะชอบอ้อยพิษกันมากๆด้วยเช่นกัน

“ดาวคนที่2………สถาปัตย์!!!”

กรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย

“ดาวคนสุดท้ายคือ…….นิติศาสตร์!!!!”

กรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย

“เรียบร้อยไปแล้วนะครับกับทางฝั่งสาวๆ……ทีนี้มาฝังผลทางด้านหนุ่มๆกันบ้างดีกว่า…..พร้อมมั๊ย!!!!”พี่พิธีกรหันไปถามคนดู

กรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดฃฃ

“พร้อมมมมมมมม!!!!” คนดูตอบอย่างพร้อมเพียงแล้วกรี๊ดดังกว่าตอนประกาศผลฝ่ายดาวอีกครับ

“เยี่ยมที่สุด!!! เดือนคนแรกคือ…….วิศวะ!!!!”

กรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

“คนที่สอง……..อักษร!!!!”

กรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

“และคนที่สาม………..แพทย์!!!”

กรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ครับ…..สรุปว่าผมตกรอบ…….เอาจริงๆแค่ผ่านเข้ามารอบนี้แล้วขึ้นไปแสดงสดแบบไม่เคยซ้อมได้จนจบก็ถือว่าบุญมากแล้วครับ……ดีใจกับพวกไอ้เล็กไอ้ริทด้วยจริงๆ…..คราวนี้พวกมันคงต้องไปแย่งตำแหน่งเดือนมหาลัยกันเองในรอบตอบคำถามแล้วล่ะ…..อยากฟังพวกมันว่าจะตอบกันยังไงมากเลยครับ…..คงมันดีพิลึก

“บี  นายโอเคไหม” ไอ้ริทที่อยู่ข้างๆหันมากระซิบถาม

“โอเคมากเลยมึง ยินดีด้วยนะ มึงทำเต็มที่เผื่อกูด้วย” ผมหันไปยิ้มให้มันครับ

“และเดือนคนสุดท้ายที่เข้ารอบก็คือ………ทันตะ!!!!”

กรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

…….เอ๋………มันครบสามไปแล้วไม่ใช่เหรอ??????



………………………


ต่อตอนหน้าอะจิ
 

[DrSlump]

 

สงสัยว่า  มีเดือนที่ได้คะแนนเป็นลำดับที่ 3 จำนวน 2 คน  เลยมีเดือนเข้ารอบทั้งสิ้น 4 คน

[bun]

สรุปทั้งหมดเป็นแผนของคุณป้าใช่ไหม

[cavalli]