(ต่อ)
50%
.
.
.
“มึงเป็นอะไร” กุมภ์กระซิบถาม เสียงยังสั่นไม่หาย
“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง” พันนากระซิบตอบ
“ยังไงล่ะไอ้โหร มึงยังอยากจะช่วยไอ้เด็กนั่นอีกหรือเปล่า” ตาเวกถามเสียงแหบแห้ง แสยะยิ้มน่าเกลียด “มึงจะโกรธจะแค้นกูไม่ได้หรอกนะ เพราะกูไม่ได้ทำอะไรมัน ทางที่ดีมึงออกไปจากที่นี่ซะ ก่อนที่กูจะเอาพวกมึงมาเป็นบริวารกู”
“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกตาเวก” โหรตอบกลับ ดวงตาจ้องเขม็งไปยังชายชราร่างผอมเกร็ง “ผีตัวนี้ไม่ได้ยอมสงบให้ตาง่ายๆ หรอกใช่ไหม รอยที่คอนั่นก็ไม่ได้เกิดจากโดนฆ่าตายด้วย”
ร่างที่ลอยอยู่เหนือศีรษะชะงักลงเล็กน้อย
“ตาเวกสะกดมันไว้ด้วยอาคมเหมือนที่ทำกับวิญญาณดวงอื่นใช่ไหมล่ะ”
“มึงอย่ามาเสือก! ไอ้เด็กเมื่อวานซืน”
โหรส่ายหัวเบาๆ ไม่ได้ยี่หระกับดวงวิญญาณของผีร้ายที่ลอยอยู่ใกล้ๆ จะมีก็แค่กลิ่นสาปเหมือนศพแห้งเท่านั้นที่ทำให้โพรงจมูกเริ่มจะแสบหน่อยๆ “ผมไม่ได้เสือก แต่ผมรับเงินเขามาแล้ว”
“หึหึ มึงก็เห็นแก่เงินเหมือนปู่ของมึง” ตาเวกยิ้มเย้ยหยัน “เห็นเงินตาวาว ฆ่าหมดทั้งแต่มดยันเสือ แต่น่าเสียดาย..” ตาเวกลากเสียงยาว “ที่ปู่มึงฆ่าไอ้บอดไม่ได้”
“ไอ้บอดยังไม่ตายจริงๆ สินะ” จ้าวจอมพึมพำ ขนในกายลุกชันยิ่งกว่าเดิม รู้สึกราวกับว่าถ้ำแห่งนี้จะกลายเป็นหลุมฝังศพตัวเอง
“ที่ฆ่าไม่ได้เพราะมันไม่ใช่เสือปกติน่ะสิ” โหรแย้งกลับ “ตาเวก ปล่อยวางซะทีเถอะ อย่าสร้างบาปสร้างกรรมอีกต่อไปเลย”
“แล้วก็ไปอยู่ในนรกเหมือนกับปู่มึงน่ะเหรอ”
โหรสะอึก ที่ตาเวกปรามาสไม่ผิดนัก เมื่อครั้งยังหนุ่มปู่ของตนเป็นพรานมือฉมัง ล่าสัตว์ ทั้งตายและเป็น ขายให้นายทุน ปู่ถึงจำเป็นต้องมีวิชาคาถาอาคม มีความรู้รอบด้าน แต่เมื่อถึงบั้นปลายของชีวิต ปู่ก็ไม่อาจต่อต้านโรคร้าย หรือที่เรียกว่าโรคเวรโรคกรรมได้ หลายครั้งที่เคยได้ยินปู่ละเมอถึงสัตว์ที่เคยฆ่า พร่ำขอโทษถึงสิ่งที่ทำไป กว่าปู่จะสิ้นลม ท่านทรมานไม่น้อย บางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่าวาระสุดท้ายของท่านเหมือนกับสัตว์ที่กำลังเจ็บสาหัส
เวรกรรมมันมีจริง
“กูไม่ยอมให้นรกเอากูไปหรอก” ตาเวกแสยะยิ้มน่าเกลียดน่าเกลียดอวด ฟันเหลืองสลับดำ “พวกมึงมันรู้มากเกินไป”
“พี่โหร ทำยังไงดี ยิงเลยไหม ปืนก็มีนี่”
จ้าวจอมเสียงสั่น สะกิดหัวไหล่ลูกพี่ระรัว โหรจิ๊ปากคล้ายหงุดหงิดด้วยถูกกวนสมาธิ
“อย่าเพิ่งกวนกู” โหรเอ็ด
“ตะ..แต่ พะ พี่” จ้าวจอมยังไม่หยุด เสียงสั่นยิ่งกว่าเดิม
“อะไรของมึง!” โหรตวาด จังหวะที่หันกลับหลังหมายจะบ่นลูกไล่ ก็ต้องตกใจกับกองทัพมนุษย์ ไม่สิ ต้องเรียกว่า เคยเป็นมนุษย์มากกว่า
จำนวนของพวกมันมีมากจนนับไม่หมด เขาไม่อาจคาดเดาได้ว่ามาโผล่มาตั้งแต่เมื่อไร แต่ตอนนี้พวกมันล้อมรอบพวกเขาเข้ามาเรื่อยๆ กลิ่นสาปคล้ายซากศพเหม็นคลุ้งน่าคลื่นเหียน
“มะ มันมาอีกแล้ว” กุมภ์พูด มือกระชับปืนกระบอกสั้นที่พกติดตัวมาแน่น
“ยิงมันเลยไหม” พันนาถาม
“ไม่ต้อง! ยิงไปก็เปลืองกระสุนเปล่า พวกมันตายไปแล้ว” เหวี่ยงไรเฟิล 150GR ไปด้านหลัง
“แล้วพี่จะทำ...” จ้าวจอมยังถามไม่ทันจบประโยค โหรก็หลับตานิ่ง มือล้วงลงในย่ามคู่ใจ ไม่มีใครรู้ว่าในมือของโหรคืออะไร แต่อึดใจต่อมาสิ่งที่นั้นก็ถูกปาไปด้านหน้า
ทั้งจ้าวจอม พันนา และกุมภ์ต่างเพ่งมองสิ่งที่โหรปาออกไป ทว่ามันว่างเปล่า มีเพียงแค่เงาวูบวาบเคลื่อนไหวไปมารวดเร็วไม่ต่างจากลมพายุ
แต่สิ่งที่คาดคิดก็เกิดขึ้น กองทัพผีดิบล้มระเนระนาดไม่เป็นท่า เหมือนถูกบางอย่างวิ่งชน เสียงฟึดฟาดคล้ายเสียงลมหายใจของสัตว์ใหญ่ดังรอบทิศทาง หากสังเกตให้ดี มันดังตามการเคลื่อนไหวของเงาวูบวาบ ร่างแห้งกรังเหมือนซากศพเดินได้ล้มกอง บางตัวแขนขาหลุดเหมือนถูกกระชาก เลือดสีแดงคล้ำพุ่งจากร่าง ส่งกลิ่นเหม็นสะอิดสะเอียนยิ่งกว่าเดิม บ้างก็ลำตัวฉีกขาดราวกับถูกของแหลมคมเกี่ยว เพียงไม่กี่นาทีกองทัพผีดิบก็กลายเป็นกองทับถมของซากศพ
“ไอ้โหร! นี่มึงใช้ควายธนูเราะ!” ตาเวกตะโกนถาม โหรไม่ให้คำตอบเพียงแต่ยิ้มบางเบาที่มุมปาก “ไอ้เด็กเวร! มึงมันเจ้าเล่ห์เหมือนปู่มึงไม่มีผิด”
ผู้ที่ไม่เคยพบเคยเห็นควายธนูมาก่อน แม้แต่จ้าวจอมที่เป็นลูกไล่คนสนิทของโหรยังงงเป็นไก่ตาแตก ตลอดเวลาที่เกิดการต่อสู้ ไม่มีใครเห็นสิ่งมีชีวิตที่ใกล้เคียงกับ ‘ควาย’ สักตัว จะมีก็แค่เสียงลมหายใจที่เหมือนสัตว์ใหญ่เท่านั้น ทว่าสภาพของไอ้ผีดิบพวกนั้นก็ไม่เหมือนถูกควายหรือกระทิงเปลี่ยวขวิดไม่น้อย
“หมดลูกไม้แล้วเหรอ” โหรถามเสียงเยาะ เหลือบตามองผลงานของ ‘ควายธนู’ ด้วยความพึงพอใจ ถึงจะไม่ค่อยได้ใช้งาน ‘เจ้านิล’ แต่ฝีไม้ลายมือยังเก๋าสมกับคำเยินยอที่ปู่ให้ไว้
จ้าวจอมขมวดคิ้วมุ่น ขยับเข้าใกล้ลูกพี่ กระซิบรอดไรฟัน “กลับไปเล่าให้ฟังด้วยนะ”
โหรไม่รับปาก สมาธิยังตั้งมั่นอยู่กับศัตรูคราวปู่ เพราะเชื่อเหลือเกินว่าคนครึ่งผีอย่างตาเวกต้องมีลูกไม้ไว้จัดการเขาอีกแน่
“อีพิกุล! จัดการ!”
สิ้นคำสั่ง ร่างที่คล้ายกับจะโปร่งแสงก็ร่อนลงมาที่พื้น เท้าสกปรกไม่ได้แตะบนหินหยาบ ราวกับหล่อนกำลังทรงตัวอยู่ในอากาศ เส้นผมหยาบกระด้างยุ่งเหยิงพัดไหวทั้งที่ในถ้ำแทบจะไม่มีอากาศถ่ายเทด้วยซ้ำ ทว่าหากสังเกตให้ดี ไม่ใช่แค่ผม แต่ยังชุดที่หล่อนสวมใส่อยู่ด้วยมันลอยพลิ้วไหวกระเพื่อม จังหวะการเคลื่อนไหวไม่เหมือนถูกลมพัด แต่เหมือนอยู่ในสายน้ำมากกว่า
คงเป็นสภาพตอนที่หล่อนสิ้นใจนั่นเอง
ไม่ใช่แค่พันนาหรอกที่เห็นนิมิตภาพในอดีตนั้น โหรก็เห็นเหมือนกัน ผีสาวพิกุลโกรธแค้นรชตในอดีตชาติตามจนมาถึงชาตินี้ หากเป็นเรื่องเจ้ากรรมนายเวรเขาคงช่วยอะไรไม่ได้มาก
“กูจะฆ่าพวกมึง!”
ริมฝีปากดำคล้ำเปิดอ้า โคลนสีดำไหลออกจากปาก ฟันสี่แหลมราวกับถูกสนิมกัดกร่อน ดวงตาสีขาวถลึงกว้างจนมันแทบจะหลุดจากเบ้า ผีพิกุลพุ่งใส่ร่างโหรด้วยความเร็วสูง ชายหนุ่มเซไปด้านหลังเพราะไม่ทันตั้งตัว และก่อนที่จะได้ตอบโต้พิกุลก็กระโดดขึ้นคร่อมร่างของโหรเอาไว้ เพียงเสี้ยววินาทีร่างน่าเกลียดน่ากลัวก็พลันเปลี่ยนกลายเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวย
ใบหน้ารูปไข่ ผิวขาวเหมือนหยวกกล้วย เส้นผมดำสลวยถักง่ายๆ เป็นเปียกลางหลังมัดปลายด้วยโบว์สีขาว ชุดกระโปรงสะอาดตา กลิ่นหอมคล้ายมะลิชวนชื่นใจ ริมฝีปากสีชมพูกลีบกุหลาบแย้มน้อยๆ ดวงตากลมโตเป็นประกาย
“พี่จ๊ะ ไปอยู่กับฉันไหม” หล่อนถามพลางยิ้มน่ารัก “ฉันทำอาหารเก่งนะ ฝีมือฉันเลื่องลือไปสองคุ้งน้ำเลยล่ะ”
โหรไม่ตอบ แต่ก็ต้องยอมรับว่าในสมัยที่ยังมีชีวิตพิกุลสวยถูกใจมากทีเดียว เสียดายที่เธออายุสั้นนักซ้ำยังกลายเป็นดวงวิญญาณมากแค้นอีกด้วย
“ทำไมล่ะ ฉันไม่สวยเหรอ” หล่อนก้มหน้าให้ชิดโหรมากขึ้น มือขาววางทาบแผ่นอกหนา ขาทั้งสองข้างกางคร่อมร่างของโหร ชายกระโปร่งร่นจนถึงต้นขาขาว หล่อนจงใจก้มตัวต่ำจนคอเสื้อเปิดให้เห็นร่องอกอวบ “ใครๆ ก็ชมว่าฉันสวยทั้งนั้น”
ไม่พูดเปล่าแต่พิกุลยังใช้ปลายนิ้วเรียวลูกไล้แผ่นอกกว้าง เล็บคมกรีดเบาๆ ราวกับจะหยอกล้อ ริมฝีปากรูปกระจับยิ้มยั่ว ดวงตาพราวพร่างเสน่ห์ กระดุมเสื้อเม็ดแรกถูกปลดออกง่ายดาย โดยที่โหรไม่ได้ต่อต้านขัดขืน พิกุลยิ้มหวานอีกครั้งก่อนจะก้มหน้าลงจนปลายจมูกชนกัน หล่อนเอียงหน้าเล็กน้อยแล้วประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากหยักของโหร
พลั่ก!
ร่างของผีสาวหายวับไปในอากาศ โหรกระพริบตาปริบๆ มึนงงกับเหตุการณ์และเสียงเมื่อครู่ไม่น้อย กระทั่งเป็นฝ่าเท้าของใครบางคนที่ยังค้างอยู่ในอากาศ
กุมภ์!
แม้จะยังไม่หายประหลาดใจดีแต่ก็อดขำไม่ได้ ผีพิกุลคงมิได้ทันตั้งตัวตอนที่เท้าข้างขวาจะประทับมาที่ร่างของตน โหรรีบลุกขึ้นนั่งปัดเศษดินพอเป็นพิธี ที่จริงแล้วเขาไม่ได้เผลอไผลไปกับภาพลวงตาที่ผีสาวสร้างขึ้น จิตสำนึกและสติย้ำให้เขารู้ว่าถึงจะสวยถูกใจแค่ไหนแต่หล่อนคือผี
“โดนตีนไปทีเดียว หายไปเลยรึ” จ้าวจอมถามติดตลก ภาพที่กุมภ์ยกเท้ายันร่างของผีตัวนั้นปรากฏชัด ขณะที่ทุกคนตกใจ รับมือกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ถูก มีกุมภ์เพียงคนเดียวที่มีสติช่วยเหลือโหรเอาไว้ได้ แม้วิธีการจะตลกไปสักหน่อยก็เถอะ แต่ก็ได้ผลดีไม่น้อย
กุมภ์ชักเท้ากลับที่เดิม รู้สึกหน้าร้อนวูบวาบแปลกประหลาด ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขายกเท้ายันร่างของผีตนนั้น รู้แค่ว่าทนมองภาพการพลอดรักระหว่างผีกับคนไม่ไหว จะเรียกว่าอุจาดก็ได้…
*ตอนนี้สั้นไปเปล่าหว่า ฮาาาา*
**ทั้งผี ทั้งเสือ เป็นยากมากจ้า**
***พี่แผนไม่ใช่พี่พันนาจ้า เดี๋ยวเราจะงงกว่าเดิม 5555***
****โปรดติดตามตอนต่อไป****
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
