หัวข้อ: ไพรพิศวง : [ตอนที่ 32 : ยังไม่จบ(อวสานภาค1)] 02/06/2563

[iceman555]

โหรลุยเลย

[yaoigirl]

ต่อไปก็เป็นช่วงเคลียร์ปัญหาหัวใจแล้ว

[valenna yy]

พี่โหรอย่าดุสิ~

[Gimlongdeep]

ดีใจที่พิกุลปลงได้น่าสงสารนาง รออ่านคู่โหรมากๆเลยค่ะ รออ่านอยู่นะคะเป็นกำลังใจให้ค่ะ อยากฟังเขาคุยกันจังเลยยย555555

[Leenboy]

รีบๆเปิดใจกันสักที

[cho_co_late]

หลังจากลาออกจากการเป็นผีร้ายก็กลายมาเป็นผีแม่สื่อสินะพิกุล ฮ่าาาๆ
พี่โหรกระสักระส่ายขนาดนี้ ต้องพัฒนาความสัมพันธ์หน่อยนะพี่

[u_cosmos]

พิกุลตอนเป็นคนนอกจากหน้าตาดีแล้วนิสัยก็น่าจะดีระดับนึงเลย
ขอให้ได้ไปดีไวๆ
พี่โหรรุกน้องไปเลยเถอะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว

[BojunyiXiao]

ไรท์ทำให้เราต้องสมัครเข้ามาเพื่อคอมเม้นมน์เลย555555
คือนิยายสนุกมากๆเลยค่ะ ลุ้นจริงๆ แล้วก็เดาไม่ได้ด้วย
เราอยากอ่านอะไรแบบนี้มานานมาก แต่ไม่ค่อยเจอเลยค่ะ โดยเฉพาะวาย^^
ปล.เป็นกำลังใจในการเขียนนิยายให้ไรท์น้าาา จุ๊บเหม่งๆ ขอบคุณมากๆค่ะ
 

[labelle]

พิกุลมารับบุญแล้ว อาจจะยังไม่ได้ไปเกิดใหม่
แต่ก็สะสมไว้ จะได้เกิดใหม่ไวๆ นะ
ขนาดเป็นพิกุลก็ยังไม่เว้นมาแหย่โหร

โหรก็นิ่งมากจ้า มีเถียงและดุไปอีก
ก็ใช่ตามพิกุลบอกนะ ทำตามความรู้สึก
แล้วตอนนี้พี่ก็จะเริ่มเคลียร์ใจแล้วใช่ไหม
ถึงชวนน้องขึ้นบ้าน อย่าเผลอไปทำไรน้องล่ะ

เอ็นดูกุมภ์ อยากอยู่ด้วย เลยมาชวนใช่ไหม

ตลกพันนา เคลียร์ตัวเองก่อนเนาะ ค่อยมารู้สึกกับจ้าวจอม
ตั้งใจบวช ศึกษาธรรมให้ดีนะคะ

จ้าวจอมก็งงพี่ไปเถอะ แต่อย่าพึ่งมีใครนะ รอพี่รู้ใจตัวเองก่อน

รชตก็จะได้พ้นกรรมที่ก่อต่อกัน และพิกุลก็อโหสิแล้ว

[nikpook]

ลุ้นมากจะเป็นยังไงต่อ ชอบคู่โหรกับกุมภ์มากๆ

[goosongta]

เก่งทุกอย่างแต่พี่โหรมาตกม้าตายเพราะเรื่องของหัวใจ

[patee]

 

[ommanymontra]

 

[Rateesiri]

แต่งได้สนุกจริงๆ

[t2007]

ผีพิกุล จะล้ำยุค ยุให้โหร รักกุมภ์ ม่ายได้ ม่ายได้ อิอิ เคลิ้ม กับพระพันนา หลงน้องจอมซะแล้ว มีงอลโด้ย

[river]

สนุกตื่นเต้นมาก
แต่มีพิมพ์ผิดหลายจุดเลยนะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

รวดเดียวจบ ดีมากชอบบบบบ

[libra82]

ตอนที่ 17 คำถามที่ไร้คำตอบ

            โหรเลือกใช้น้ำชาเป็นของต้อนรับแขก ไม่มีขนมแนม เพราะไม่นิยม แขกที่เขาเอ่ยปากชวนก็ไม่ได้เรื่องความต้องการอะไรนอกจากแปลกใจกับคำชวนของเขา

                ทั้งคู่ไม่ได้นั่งอยู่บนชั้นสองของตัวบ้านเหมือนอย่างเคย แต่กลับเลือกที่จะนั่งบนแค่ไม้ไผ่ใต้ต้นขนุนแทน ขนุนบางลูกเริ่มสุก ส่งกลิ่นหอม ลมอ่อนๆ พัดเย็นให้ชื่นใจ ดีกว่าเครื่องปรับอากาศเป็นไหนๆ

                “คุณโหรอยากคุยอะไรกับผมหรือครับ” กุมภ์ถาม น้ำเสียงเป็นทางการผิดกับที่ผ่านมา

                โหรถอนหายใจเบาๆ ผายมือเชิญให้แขกจิบน้ำชาสักหน่อย กุมภ์ไม่ปฏิเสธ รู้จักกับชารสฝาดเฝื่อนแต่หอมประหลาดนี้ดี

                “ผมรู้สึกเหมือนทำอะไรผิดต่อคุณ” โหรเอ่ย “แต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร”

                กุมภ์เงยหน้ามองคนตัวสูงกว่า ดวงคมมองสบมาพอดี “คุณไม่ได้ทำอะไรผิดเลยครับ ผมยืนยันได้”

                “เหรอ” โหรรับคำ ถึงเจ้าตัวจะบอกเองว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี “...เรื่องที่คุณเป็นเกย์”

                “ครับ ผมเป็นเกย์” กุมภ์เน้นย้ำ ชั่วประเดี๋ยวในดวงตาไหววูบคล้ายเจ็บปวด แต่เพียงกระพริบตามันก็หายไป

                “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น...คือยังไงดีล่ะ” โหรยกมือขึ้นเกาหัว จู่ๆ ก็เกิดอึกอักขึ้นมา สารภาพตามตรงว่าไม่ได้เตรียมใจมาก่อนสำหรับการพูดคุยครั้งนี้...เขาก็แค่ทำไปตามความรู้สึกเท่านั้น

                “ช่างเถอะครับ ผมไม่ได้คิดอะไร ผมเองก็บอกเรื่องนี้กับพ่อแม่เหมือนกัน” กุมภ์ยิ้ม “คุณไม่ต้องขอโทษผมหรอก เพราะคุณไม่ได้ทำอะไรผิด ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

                กุมภ์ลุกขึ้นยืน แต่กลับถูกคว้าข้อมือเอาไว้ คิ้วเรียงตัวสวยไม่หนาไม่บางยกสูงด้วยแปลกใจ “ครับ?”

                โหรถอนหายใจยาว “ผมไม่ได้รังเกียจคุณ...แต่ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกไม่ดี”

                กุมภ์ปลดมือออกอย่างสุภาพ “ผมไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลย จริงๆ นะ” ริมฝีปากสีอ่อนยกยิ้มบางเบา “ผมกลับก่อนนะครับ...เออ เกือบลืมไป ยืมโทรศัพท์หน่อยสิ”

                โหรทำหน้างงแต่ก็ยอมส่งโทรศัพท์ให้ นิ้วเรียวกดหมายเลขสิบหลักแล้วกดโทรออก เสียงเพลงดังจากอีกครั้งซึ่งคาดว่าน่าจะอยู่ในกระเป๋ากางเกงของกุมภ์ “นี่เบอร์ผมนะ เซฟไว้ เผื่อว่าพระพันกับพระชตต้องการอะไร”

                จริงอยู่ที่พระใหม่ทั้งสองรูปไม่สามารถใช้โทรศัพท์มือถือได้ เพื่อจะได้ศึกษาพระธรรมได้เต็มที่ แต่ทำไมต้องไหว้วานเขาทั้งที่พ่อแม่ของทั้งคู่ยังอาศัยอยู่ในจังหวัดนี้ แถมครอบครัวของพันนายังใหญ่โตกว้างขวางญาติพี่น้องมีอยู่ทั่วจังหวัด อีกอย่างเจ้าตัวเองก็น่าจะมาเยี่ยมเยือนเพื่อนบ้าง

                “ผมกลับก่อนนะครับ” กุมภ์กล่าวลาเป็นครั้งที่สอง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากใต้ต้นขนุนไป

 

                โหรเพิ่งมาเข้าใจเอาหลังจากผ่านไปสามวัน ว่าทำไมกุมภ์ถึงต้องทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้ เขาได้ข่าวมาจากไอ้เด็กแสบจ้าวจอม มันตวัดลิ้นเลียไอศกรีมอันละไม่กี่บาทไปพลางเล่าไปพลาง

                “โอ๊ยพี่กุมภ์อ่ะกลับไปตั้งแต่เย็นวันที่พระบวชแล้ว เขากลับไปกับพ่อแม่”

                “มึงรู้ได้ยังไง” โหรถามเสียงเครียด ไอ้ความผิดในใจมันเหมือนเสี้ยนตำ ที่เจ็บจี๊ดๆ ไม่ยอมหาย ไหนว่าทำไปตามความรู้สึกแล้วจะดีขึ้น

                สงสัยเขาจะโดนผีหลอกจริงๆ

                “ก็พี่กุมภ์บอก เขาให้เบอร์ไว้ บอกว่าถ้ามีอะไรให้โทรหา เพราะเขาจะกลับกรุงเทพฯ”

                “แล้วทำไมมึงเพิ่งบอกกู!”

                “อ้าว ก็พี่ไม่ถามเองอ่ะ” จ้าวจอมย้อน ตอนที่ไอศกรีมแท่งนั้นหมดพอดี ลิ้นและปากเป็นสีสมเหมือนถูกย้อม “แล้วทำไมพี่ตะคอกด้วย”

                “เรื่องของกู! ไม่มีอะไร ไม่ต้องถาม กูจะไปสวดมนต์!”

                จ้าวจอมเกาหัวแกรก ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด ดวงตากลมใสแจ๋วของเด็กหนุ่มวัยร่วมสิบแปดปี มองตามแผ่นหลังกว้างของลูกพี่ใหญ่ที่หายขึ้นไปยังชั้นสองของตัวบ้าน แต่ผ่านไปนานสองนานกลับไม่มีเสียงสวดมนต์ออกมาสักบท เด็กหนุ่มยักไหล่ เที่ยงกว่าแล้ว พระใหม่น่าจะฉันเพลแล้ว ร่างโปร่งกระโดดจากแคร่หน้าบ้านใกล้พุ่มดาวกระจาย คว้าจักรยานคู่ใจปั่นไปยังทางเล็กๆ ที่ทอดยาวไปยังวัดป่า ทิ้งให้คนหัวเสียนั่งหงุดหงิดอยู่บนบ้านแต่เพียงลำพัง

                จะกลับกรุงเทพฯ ก็ไม่บอกไม่กล่าวกัน แค่ทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้ คิดแล้วมันน่าโมโหนัก

                ไหนว่าไม่ได้โกรธ ทำไมถึงทำแบบนี้

                โหรเดินวนไปวนมาอยู่ในบ้านตัวเอง ไม่ได้มีสมาธิมากพอที่จะสวดมนต์หรอก ตราบใดที่ยังหยุดคิดเรื่องของกุมภ์ไม่ได้ แต่ก็น่าแปลกอยู่เหมือนกัน ทั้งที่เพิ่งรู้จักกัน ไม่ใช่เพื่อน เป็นแค่นายจ้าง-ลูกจ้าง ด้วยซ้ำ แต่ทำไมถึงเขาถึงรู้สึกกับกุมภ์มากกว่าคนอื่น ทั้งที่สถานะนี้มีอยู่เยอะไป สาวๆ สวยๆ ก็มี ทว่าเขาไม่เคยมีเสี้ยนทิ่มหัวใจเหมือนอย่างนี้เลย

                เพราะอะไรกัน?

                ชายหนุ่มถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ ทรุดตัวลงนั่งใกล้บานหน้าต่าง ตามองฝ่าแสงแดดระยิบ เห็นไอ้เจ้าตัวแสบปั่นจักรยานห่างออกไป พอจะเดาได้ว่ามันไปที่ไหน เพราะทางที่มันไปไม่ใช่ทางกลับบ้าน โหรรวบรวมสมาธิ คิดหาเหตุผลที่ทำให้ฟุ้งซ่าน เผื่อว่าจะหาทางแก้ได้

                หนึ่งกุมภ์เป็นคนดี ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อมาช่วยเหลือเขา สองกุมภ์ทำให้เขารู้สึกสบายใจ ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากมาย แค่อยู่ด้วยกันเงียบๆ ก็พอแล้ว และสามเขารู้ว่า...กุมภ์คิดอย่างไรกับเขา

                ไม่ใช่ว่าหลงตัวเอง แต่เขาเคยเห็นสายตาแบบนี้มานักต่อนัก ทว่าไม่เคยมีมาจากผู้ชายคนไหนมาก่อน กุมภ์คือคนแรก มันออกจะแปลกไปสักหน่อยที่ผู้ชายจะมองผู้ชายด้ายสายตาแบบนี้ ชื่นชม ยกย่องกึ่งเขินอาย นั่นทำให้เขารู้ว่ากุมภ์เป็นเกย์ ถ้าหากกุมภ์ชอบเขาจริง...เขาควรจะรู้สึกอย่างไร

                รังเกียจ เฉยๆ หรือดีใจ

                โหรถามตัวเองวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา แน่นอนว่ามันไม่ใช่ความยินดีปรีดา เขายังคงต้องการภรรยาที่เป็นผู้หญิง มีลูก มีครอบครัวที่สมบูรณ์ หากแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาไม่อยากเสียมิตรที่ดีอย่างกุมภ์ไป

                เมื่อย้อนกลับมาถามตัวเองว่าเหตุใดทำไมถึงอยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์ คงเป็นเพราะลึกๆ แล้วเขายังฝังใจกับการเป็นเด็กกำพร้า เลยอยากจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่น เลี้ยงดูภรรยาและลูก โดยไม่ทิ้งภาระให้ใคร เหมือนที่พ่อเคยทำ

                “หงุดหงิดโว๊ย!”

                โหรยกมือขยี้ผมจนยุ่ง ถอนหายใจแรงเสียจนไหล่สะท้าน สู้กับผี กับเสือ ยังพอไหว แต่สู้กับความรู้สึกของตัวเองทำไมมันยากขนาดนี้

                ‘มั่นใจหรือว่าถ้ามีเมีย มีลูกแล้วจะมีความสุขน่ะ’

                เสียงหนึ่งดังแทรกมาในความคิด โหรขมวดคิ้วทั้งประหลาดใจ ทั้งนึกโกรธ

                “เดี๋ยวนี้เก่งถึงขนาดมาตอนกลางวันได้แล้วรึ”

                ‘ฮะ ฮะ ฉันได้บุญไง พลังเลยเยอะขึ้น’ เสียงนั้นตอบกลับมา เพียงอึดใจเดียว ร่างโปร่งแสงก็ปรากฏกายขึ้น บุญกุศลที่พระใหม่ทั้งสองอุทิศให้ส่งผลให้ดวงวิญญาณของผีสาวอยู่ในภาพที่ดีขึ้นกว่าคราวก่อน เสื้อผ้าที่สวมใส่สะอาดตา ไม่เก่าตุ่นขาดวิ่น ใบหน้าอิ่มเอิบ แต่ยังคงไร้ชีวิตชีวาเช่นเดิม       

                “ไหนบอกว่าจะไม่มาแล้วไง”

                ‘ก็เสียงความคิดของคุณมันดังไปถึงในวัดโน่น รบกวนความสุขของฉัน’ พิกุลตอบ เธอนั่งพับเพียบเรียบร้อย มือเท้าบนพื้นไม้ท่าทางเหมือนมนุษย์เสียจนหน้าหมั่นไส้ ‘ฉันบอกไปแล้วไง ว่าให้ทำตามความรู้สึก’

                “ก็ทำแล้ว ไม่เห็นว่ามันจะดีขึ้นเลย” โหรตอบเสียงห้วน “เป็นผีจะเที่ยวหลอกคนไปทั่วไม่ได้หรอกนะ รู้นี่ว่ามันบาป”

                พิกุลส่ายหน้า ‘ฉันไม่ได้หลอกคุณ แต่คุณใช้ความรู้สึกไม่หมดต่างหาก’

                พิกุลเดาความคิดได้ถูกเผง ริมฝีปากของเธอยกสูง ทำท่าเหมือนผ่านโลกมามาก ซึ่งก็จริง เพราะหากนับรวมอายุจริงกับอายุที่ต้องอยู่ในสภาพของดวงวิญญาณก็ร่วมร้อยปี ‘คุณถามตัวเองมากี่ครั้งกันแล้วล่ะ ว่ารู้สึกอย่างไรกับกุมภ์ ถ้าคุณคิดว่าเขาเป็นแค่เพื่อนที่ดีคนหนึ่ง ทำไมคุณถึงไม่โทรไปหาเขาอย่างเพื่อนล่ะ ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบมันก็ไม่แปลกอะไรไม่ใช่หรือ’ พิกุลมองหน้าโหรนิ่ง ‘หรือว่าคุณไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อน?’

                “เขาเป็น...แค่เพื่อน” โหรปฏิเสธ สำหรับผู้ชายเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น

                คราวนี้เป็นพิกุลถอนหายใจบ้างถึงจะไม่มีลมหายใจออกมาก็เถอะ ‘ทำไมมนุษย์ถึงได้โง่ในเรื่องของตัวเองนะ’

                คำถามของเธอไม่ต่างจากตำหนิ “อธิบายให้ละเอียดหน่อยเถอะ ถึงผมจะเป็นมนุษย์แต่ก็เป็นผู้ชายไม่ละเอียดอ่อนเท่าผู้หญิงหรอก”

                ‘ฉันจะขอบอกคุณในฐานะที่คุณเป็นผู้มีพระคุณของฉัน และฉันก็ผ่านโลกมากมายกว่าคุณหลายสิบปี’ พิกุลว่าเสียงเครียด ‘ลึกๆ แล้วคุณรู้สึกกับกุมภ์มากกว่าเพื่อน แต่คุณไม่ยอมรับความรู้สึกนั้น ฉันถึงได้บอกว่าคุณไม่ได้ทำตามความรู้สึกทั้งหมด’

                “ผมไม่ได้คิดกับเขาแบบนั้น” โหรยืนกราน หากแต่เปลือกตากระพริบเร็วผิดปกติ และแน่นอนว่าผีสาวย่อมจับพฤติกรรมนั้นได้

                ‘เอาเถอะ สุดแล้วแต่คุณก็แล้วกัน ฉันไปล่ะ’

                พูดจบ ร่างของผีสาวก็ค่อยๆ จางหายไปในอากาศ เหลือไว้แค่มนุษย์หนุ่มที่ยังจมอยู่กับความคิดและความรู้สึกที่ยังค้างคา...

 

                ขณะที่โหรกำลังสับสนอยู่กับความรู้สึกของตัวเอง ลูกน้องตัวแสบก็ปั่นจักรยานเข้าใกล้อาณาบริเวณวัดป่าแล้ว เพราะคุ้นชินเส้นทางเป็นอย่างดี ทุกวันพระก็ปั่นเจ้าสองล้อคู่ใจเอาปิ่นโตมาทำบุญกับหลวงตา ดังนั้นหินทุกก้อน หรือหลุมบ่อบนถนนลูกรังไม่อาจทำให้ความเร็วของจักรยานลดลงได้

                แดดตอนเที่ยงร้อนจนแสบหลัง เสื้อแขนยาวกับหมวกช่วยไม่ได้มากเท่าไรนัก ดีที่สองข้างทางมีต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาพอบรรเทาความร้อนได้บ้าง จ้าวจอมฮัมเพลงโปรด กระทั่งสองล้อผ่านเข้ามาในวัดและหยุดลงที่หน้ากุฏิแสนโทรมหลังหนึ่ง เท้าตวัดเอาขาตั้งลงอย่างชำนิชำนาญ หูกวางต้นใหญ่ทิ้งใบลงมาอีกแล้ว พื้นดินว่างเปล่าเลยมีใบสีเหลืองอมน้ำตาลตกอยู่เกลื่อน

                “หลวงพี่ๆ ฉันเพลเสร็จหรือยัง”

                ทั้งที่รู้ว่าเลยเวลาฉันเพลแล้ว แต่ก็ยังตะโกนถามตามมารยาท ที่วัดป่าพระทุกองค์ต้องขึ้นไปฉันเพลที่ศาลา ไม่อนุญาตให้ฉันในกุฏิ อาหารอย่างอื่นนอกจากประเภทเครื่องดื่มห้ามเก็บไว้ในกุฏิเด็ดขาด

                ถามเสร็จไม่ถึงนาที เจ้าของกุฏิก็ผลักบานประตูไม้เก่าแก่ออก ร่างของพระภิกษุที่เพิ่งบวชได้สามวัน ก้าวข้ามธรณีประตูมาหยุดบนระเบียงแคบที่พอนั่งแค่สองคนเท่านั้น

                “ไม่ไปเรียนหรือไง” พระพันนาเอ่ยถาม

                “วันนี้วันเสาร์ เพิ่งบวชได้สามวันลืมวันลืมคืนแล้วเหรอ” จ้าวจอมเล่นลิ้น ก่อนจะอนุญาตตัวเองเดินขึ้นบันไดไม้เตี้ยๆ ขึ้นมายืนบนกุฏิ แล้วค่อยนั่งลงข้างๆ พระพันนา “โดนผีหลอกอีกหรือเปล่า”

                “ผีที่ไหนล่ะ” พระพันนาถามกลับ พลางย่อกายลงนั่งด้วยท่าทางสุภาพสมสมรรณเพศ

                “ในป่าช้าไง หลังกุฏิหลวงพี่น่ะ หลุมฝังศพทั้งนั้น สมัยก่อนเขานิยมฝัง เพิ่งจะมาเผาแบบเชิงตะกอนเมื่อไม่นานมานี้เอง” จ้าวจอมคุยโวราวกับอายุของตัวเองเท่ากับวัดป่าแห่งนี้

                “เกิดทันหรือไง”

                “ไม่ทัน” จ้าวจอมตอบหน้าตาย มองดูหลวงพี่ยกกาน้ำชาเทลงถ้วยดินเผาใบเล็ก ถึงจะเป็นรูปทรงแบบโบราณแต่ใหม่เอี่ยม ควันสีขาวลอยขึ้นเหนือน้ำชาสีอ่อนกลิ่นหอม

                “แล้วรู้ได้ยังไง”

                “จริงๆ ก็ไม่เชิงหรอกนะ ผมเคยเห็นสมัยเด็กๆ น่าจะเป็นศพสุดท้าย หลวงตาเล่าว่าก่อนจะเอาศพไปฝังต้องทำพิธีของนายป่าช้าก่อนด้วยนะ ไม่งั้นศพจะเฮี้ยน แต่ผมก็ไม่เคยเจอผีตัวเป็นหรอก นอกจากยาย” จ้าวจอมหยุดพูด ยกกาขึ้นเทใส่ถ้วยบ้าง ถึงชอบน้ำอัดลมมากกว่า แต่พอเห็นหลวงพี่ฉันก็อยากจะลองชิมบ้าง น้ำอุ่นแกมฝาดไม่ได้แย่นัก ทว่ามันคงไม่เหมาะกับวัยรุ่นอย่างตนเท่าไรนัก “สรุปว่าหลวงพี่เจอผีไหม เจ๊พิกุลอะไรนั่นด้วย”

                “ไม่เจอ” พระพันนาปฏิเสธ ซึ่งก็เป็นความสัตย์จริง ทุกวันตนถือศีล สวดมนต์อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับพิกุล รวมทั้งดวงวิญญาณอื่น แม้แต่ตาเวก ถึงจะเพิ่งศึกษาพระธรรมได้แค่สามวัน แต่จิตใจสงบลงมาก ถึงจะมีตัวกวนเป็นเจ้าเด็กตรงหน้าก็ตาม

                “ถามจิ๊ง” จ้าวจอมแสร้งทำเสียงสูง “มีอะไรขาดเหลือไหม บอกได้นะ เดี๋ยวผมจัดการให้”

                หลวงพี่ทำหน้าสงสัย “ทำไมล่ะ”

                “ก็เพื่อนพี่ฝากให้ผมดูแลหลวงพี่”

                “เพื่อน? กุมภ์น่ะหรือ”

                “ใช่” จ้าวจอมพยักหน้า “เขากลับไปกรุงเทพฯ ตั้งแต่วันที่หลวงพี่บวชนั่นแหล่ะ”

                “กลับแล้วหรือ ไม่เห็นบอกกันเลย” พระพันนาพึมพำ แต่ไม่ได้คิดจะโกรธเพื่อนสนิท

                “หลวงพี่พูดเหมือนพี่โหรเลย” จ้าวจอมนึกย้อนเมื่อก่อนหน้านี้ โหรก็พูดทำนองนี้เหมือนกัน แต่รายนั้นดูเหมือนจะโกรธ ที่กุมภ์กลับกรุงเทพฯ โดยไม่ล่ำลา

                “เอาเถอะ เดี๋ยวถ้ามีอะไรขาดเหลืออาตมาจะบอกเอง แต่เท่าที่มีตอนนี้ก็เหลือเฟือแล้ว” ที่พระพันนาพูดเป็นความจริง เพราะกลัวว่าจะขาดเหลืออุปกรณ์เครื่องใช้ โยมพ่อโยมแม่เลยขนเอามาให้เสียจนล้นกุฏิ เลยต้องนำไปแบ่งปันรูปอื่นบ้าง

                ถึงจะเป็นการบวชเพื่ออุทิศส่วนกุศลตามที่รับปากไว้ แต่พระพันนาก็มีพระพี่เลี้ยงด้วยเหมือนกัน ชื่อหลวงพี่แรม หลวงพี่แรมอายุมากกว่าพระพันนาเกือบรอบ ผิวเข้ม รูปร่างกำยำอย่างคนที่เคยออกำลังกายมาก่อน หลวงพี่แรมเคร่งเรื่องพระวินัยไม่ต่างจากหลวงตาอิ่ม ที่ตอนนี้ครองตำแหน่งเจ้าอาวาส และหลวงพี่แรมก็คือรองเจ้าอาวาส ส่วนพระพี่เลี้ยงของพระรชต คือหลวงพี่นัย อายุไม่ห่างจากหลวงพี่แรมนัก พระวัดนี้เป็นนักปฏิบัติ ถือศีลเคร่ง ไม่มีการพูดจาเพ้อเจ้อไร้สาระ จะมีก็แค่คำสอนพระธรรมและข้อแนะนำบางอย่างเท่านั้น

                “เฮ้อ ผมกลับล่ะ พรุ่งนี้จะทำแก่งไก่ใส่มะเขือใส่บาตรนะ ไปล่ะ”

                จ้าวจอมคลานเข่า ด้วยท่าทางสุภาพผิดปกติ แถมยังดูเก้กังฝืดขัดพิกล ไม่ถึงนาทีจักรยานกลางเก่ากลางใหม่ก็วิ่งหายไปจากประตูวัด...

 
(มีต่อ)
               

[libra82]

เกือบสองอาทิตย์แล้วที่กุมภ์กลับมาใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงเทพฯ ความวุ่นวายของเมืองใหญ่ชวนให้คิดถึงบรรยากาศสงบเงียบเหลือเกิน พ่อกับแม่ยิ่งกว่ายินดีตอนที่ได้ยินว่าเขาจะกลับกรุงเทพฯ มาพร้อมกับพวกท่าน จัดการรับขวัญที่เกือบจะตายในป่าด้วยการพาไปทำบุญเก้าวัดที่อยุธยา พรมน้ำมนต์ สะเดาะเคราะห์ต่อชะตา สารพัดที่จะทำ ได้ข่าวว่าพ่อแม่ของคะนิ้งก็ทำให้ลูกสาวก่อนที่บินไปเยอรมันกับชาร์ล

                คะนิ้งเล่าให้ฟังผ่านเฟสไทม์ว่า พระท่านทักมาว่าเธอทำผิดต่อสิ่งที่มองไม่เห็น ซึ่งมันก็เป็นความจริง ท่านก็เลยทำพิธีให้เธอได้ขอขมาและมีข้อแม้ว่าเธอจะต้องงดกินปลาน้ำจืดไปตลอดชีวิต ส่วนชาร์ล ถึงแม้ทางครอบครัวจะไม่มีความเชื่อทางด้านนี้ แต่ชาร์ลไม่คิดอย่างนั้น คะนิ้งเลยขอพระท่านนั้นดูดวงของชาร์ลด้วย ปรากฏว่าชาร์ลเองก็ไม่ต่างกัน แต่หนักกว่าตรงที่ต้องห้ามกินเนื้อสัตว์ทุกชนิดไปตลอดชีวิต ตอนนี้ทั้งคู่เลยต้องกลายเป็นมังสะวิรัด ซึ่งก็ไม่มีใครอิดออดที่จะทำ เขาดีใจที่ทั้งสองคนปลอดภัยดี อีกไม่กี่วันก็จะเปิดเทอม กลุ่มแก็งเพื่อนของเขาก็จะกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง

                กุมภ์หยิบอัลบั้มรูปที่เพิ่งได้มาเมื่อตอนกลางวันขึ้นมา แล้วเปิดดูรูปข้างใน เมื่อวานซืนจ้าวจอมโทรมาบอกว่า พระพันนาอยากให้เอารูปในกล้องไปล้างให้ที เพราะจ้าวจอมอยากเห็นรูปไอ้บอดที่ถ่ายเอาไว้ นั่นหมายความว่าเขาต้องส่งรูปพวกนี้ไปให้จ้าวจอมทางไปรษณีย์ด้วย

                ฝีมือการถ่ายรูปของพระพันนาไม่ตกลงสักนิด แสงและเงาสวยงามไปหมด แม้แต่เห็ดหรือดอกไม้ป่าเล็กๆ ก็ยังน่าหลงใหล กุมภ์เปิดอัลบั้มรูปไปเรื่อยๆ เพิ่งรู้เหมือนกันว่าพระพันนาเก็บภาพได้เยอะทีเดียว นึกดีใจที่เพื่อนรักถ่ายรูปหมูป่าตอนกินดินโป่งไว้ได้ทัน จากนั้นก็เป็นภาพของไอ้บอด แม้จะมีไม่กี่รูปและเห็นดวงตาข้างที่บอดของมันไม่ชัด แต่เขาก็รู้ได้ทันว่ามันคือเสือผี

                กุมภ์รีบปิดอัลบั้มรูป ไม่อยากนึกถึงเรื่องราวน่ากลัวแบบนี้อีก เขาจับอัลบั้มรูปลงกล่องพัสดุ จัดการห่อและเขียนชื่อที่อยู่ส่งให้จ้าวจอม

                อีกเกินสามสัปดาห์ก็เปิดเทอมแล้ว แต่เขากลับไม่ได้คิดถึงเรื่องการเรียนเลย จิตใจยังคงพะวงถึงใครบางคน

                ไม่รู้ว่าโหรจะโกรธหรือเปล่าที่เขาเล่นกลับมากรุงเทพฯ โดยไม่บอกกล่าว แต่จากที่ฟังจ้าวจอมฝอย ก็ไม่มีชื่อของโหรหลุดออกมาเลย เดาได้ว่าอีกฝ่ายคงเลิกสนใจเขาไปแล้ว หรืออาจจะไม่เคยใส่ใจตั้งแต่แรกเลยก็ได้

                “เฮ้อ”

                “ถอนหายใจเสียงดังขนาดนี้ มีเรื่องกลุ้มใจอะไรหรือลูก”

                กุมภ์สะดุ้งเล็กน้อย หันไปมองต้นเสียงก็พบกับร่างผอมบางของผู้เป็นแม่ กุมภ์ส่ายหน้า รีบสอดมือรอบเอวเล็ก ย่อตัวลงซบหน้ากับอกอุ่น “เปล่าครับ แค่เบื่อๆ นิดหน่อย”

                “จริงสินะ เพื่อนๆ ก็อยู่ที่อื่นกันหมด” ท่านยิ้ม พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะ “ถ้าเบื่อ ไปเที่ยวกับแม่เอาไหมล่ะ แม่นัดคุณเปรมเอาไว้ มีร้านกาแฟเปิดใหม่ใกล้ๆ นี่เอง ไปด้วยกันนะจ๊ะ”

                “...เอาอย่างนั้นก็ได้ครับแม่” กุมภ์เอ่ยตอบรับอย่างเสียไม่ได้ การได้ไปนั่งฟังผู้ใหญ่คุยกัน อาจจะดีกว่าอยู่บ้านแล้วถอนหายใจทิ้งไปวันๆ...

 

                ร้านกาแฟเปิดใหม่อยู่ห่างจากบ้านของเขาไปไม่กี่กิโลเมตร ภายในร้านตกแต่งสไตล์โมเดิร์น เรียบง่ายแต่คลาสสิค เปิดเพลงแบบใช้แผ่นให้ความรู้สึกเหมือนย้อนยุคไปเมื่อร้อยปีก่อน มีลูกค้ามาอุดหนุนไม่น้อย คงเพราะในร้านมีทั้งกาแฟและขนมให้เลือกหลายชนิด ซ้ำยังไม่จำกัดเวลาในการนั่งอีกด้วย

                คุณเปรมคือเพื่อนสนิทของแม่ มักไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ เขาเคยพบท่านไม่กี่ครั้งในงานเลี้ยงอะไรสักอย่าง ท่านคุยจ้อด้วยสารพัดเรื่องที่จะหยิบยกขึ้นมา ส่วนคุณแม่ของเขาเป็นเพียงนักฟังที่ดี เขากับแม่มีนิสัยเหมือนกันอยู่อย่างคือ ชอบฟังมากกว่าพูด

                คุณเปรมทำทีเป็นขยับเก้าอี้เมื่อเห็นเราสองคนแม่ลูก มือขาวอวบตามรูปร่างยกขึ้นกวักเรียกกลางอากาศ แม่ยิ้มรับพลางพยักหน้าส่งสัญญาณให้เขาเดินตามไป

                “มาๆ กัญญา ฉันสั่งชาร้อนกับเค้กชาไทยของโปรดเธอไว้ให้แล้วล่ะ” คุณเปรมพูดพร้อมยิ้มกว้าง ดวงตาเรียวหันมาทางเขา “สวัสดีจ้ะกุมภ์”

                “สวัสดีครับคุณป้า” คุณเปรมยกมือรับไหว้ ก่อนจะผายมือให้เขานั่งบนเก้าอี้ฝั่งเดียวกับมารดา “คุณป้าสบายดีนะครับ”

                “ยิ่งกว่าสบายอีกจ้ะ ดูหุ่นป้าสิ” คุณเปรมพูดติดตลก “ได้ข่าวว่าไปเที่ยวป่ามา สนุกไหมลูก สมัยสาวๆ นะ ป้าละอยากไปนั่งห้างส่องสัตว์บ้าง แต่สามีป้าไม่ยอม กลัวป้าจะทำป่าแตก”

                เขาไม่แปลกใจเลยที่แม่จะชอบสนทนากับคุณเปรม ท่านเป็นผู้หญิงวัยห้าสิบตอนต้นที่อารมณ์ดีและพูดเก่ง แถมอัธยาศัยดีมากอีกด้วย

                “ก็...สนุกครับ” เขาตอบ เลี่ยงความจริงอันน่ากลัวให้มากที่สุด ซึ่งคิดว่าแม่คงเห็นด้วย เพราะท่านไม่ได้ท้วงอะไร

                “เหรอๆ ถ้าอย่างนั้นคราวหน้าเอาปรางค์ไปด้วยสิ รายนั้นเขาก็อยากจะลองเดินป่าบ้างเหมือนกัน”

                “ปรางค์?” กุมภ์เลิกคิ้วสงสัย หันไปทางมารดาเพื่อขอคำตอบ

                “หนูปรางค์ ลูกป้าเปรมไงล่ะลูก”

                กุมภ์พยักหน้า แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าผู้หญิงที่ชื่อปรางค์หน้าตาเป็นอย่างไร จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยเห็นเธอมาก่อน ระหว่างที่ความสงสัยกำลังทำงาน เสียงหวานใสก็ดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นหอมของชา

                “ชาได้แล้วค่ะแม่”

                กุมภ์เงยหน้าขึ้นมองต้นเสียง นี่กระมังปรางค์ที่คุณเปรมพูดถึง

                “อ้าว มาพอดี นี่ปรางค์ลูกสาวป้าเอง” ป้าเปรมแนะนำ “ปรางค์ นี่กุมภ์ลูกน้ากัญญาจ้ะ”

                “สวัสดีค่ะ น้ากัญญา” ปรางค์กระพุ่มมือไหว้ผู้ใหญ่ และลดมือลงเมื่อทักทายเขา “สวัสดีจ้ะกุมภ์ จำเราไม่ได้ใช่ไหมล่ะ”

                กุมภ์ส่ายหน้าทันที ใครจะไปจำได้กัน เคยเจอกันหรือเปล่ายังไม่แน่ใจด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าปรางค์จะสวยมากก็ตาม อาจจะสวยกว่าคะนิ้งด้วยซ้ำ

                “อย่างนี้แหล่ะค่ะ เจอกันตั้งแต่สมัยประถม ตอนนั้นกุมภ์ยังผอมเป็นถั่วงอกอยู่เลย” แม่พูดยิ้มๆ ก่อนจะยกชาขึ้นจิบ ชมเบาๆ ว่าหอมชื่นใจ

                “ตอนนี้ก็ผอมนะ ป้าว่ากุมภ์ต้องเข้าฟิตเนสบ้างแล้วล่ะ สมัยนี้สาวๆ เขาชอบผู้ชายมีกล้ามกัน” ป้าเปรมว่า แต่ปรางค์ไม่เห็นด้วย

                “แบบนี้ดีแล้วค่ะ เหมาะกับกุมภ์ดี” ปรางค์พูดยิ้มๆ “กุมภ์กินกาแฟใช่ไหม มีหลายเมนูเลย ไปดูกันไหม”

                กุมภ์ไม่ปฏิเสธ เขาเดินตามปรางค์ไปที่หน้าเคาน์เตอร์ ปรางค์ชี้ชวนให้ดูเมนูที่แปะอยู่ด้านใน เขาเลือกคาปูชิโน่ไม่หวาน ส่วนเธอลาเต้เข้มข้น พร้อมเค้กมะพร้าวอ่อนอีกชิ้น ร้านนี้ไม่มีพนักงานเสิร์ฟ ลูกค้าต้องรอและนำไปทานเองที่โต๊ะ

                “กุมภ์เรียนนิติเหรอ”

                “อืม แล้วปรางค์ล่ะ”

                “เราเรียนบัญชีน่ะ โคตรยากเลยล่ะ ปวดหัวกับตัวเลขชะมัด แถมไอ้เจ้าปอนด์ก็กำลังจะขึ้น ม.4 เราต้องช่วยติวให้ ปอนด์บ่นว่าแค่เรียนพิเศษไม่พอ มันกลัวไม่ได้เข้าโรงเรียนเดียวกับเพื่อน” เธอทำปากยู่เมื่อพูดถึงการเรียนและน้องชายวัย 15 ปีของตัวเอง ปลายนิ้วเรียวเกี่ยวเส้นผมขึ้นทัดหลังใบหู ทุกท่าทางการเคลื่อนไหวเป็นไปตามธรรมชาติและน่ามอง “แม่บอกว่ากุมภ์ไปเที่ยวป่ามาเหรอ เป็นยังไงบ้างสนุกไหม เราอยากไปมากเลยแต่ไม่มีเพื่อนไป”

                “ก็...สนุกดี” เขาบอก ท่าทางปรางค์จะได้เชื้อคุณเปรมมาไม่น้อย ช่างคุยเหมือนกันไม่มีผิด

                “สนุกเหรอ แต่ท่าทางกุมภ์เหมือนไม่สนุกเลยอ่ะ” เธอเอียงคอมอง มือวางท้าวบนเคาน์เตอร์ ปลายนิ้วเคาะเบาๆ อย่างไรจังหวะ

                “มันก็สนุกแหล่ะ แต่ในป่ามันน่ากลัวกว่าที่คิด” กุมภ์ว่าสั้นๆ

                “เพราะอย่างนั้น เราถึงอยากไปลองเดินป่าดูบ้าง เราว่ามันน่าตื่นเต้นดี”

                ตื่นเต้นอย่างนั้นหรือ? ถ้าปรางค์ได้เจอเหตุการณ์เหมือนเขา ปรางค์จะเข็ดขยาดป่าไปตลอดชีวิตเลยล่ะ

                หลังจากได้กาแฟทั้งคู่ก็เดินกลับมาที่โต๊ะ บทสนทนาที่เป็นกันเอง เรียบง่ายแต่สนุกสนานดำเนินไปเรื่อยๆ ส่วนใหญ่เขากับแม่คือผู้ฟังที่ดี คอยตอบคำถามบ้าง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าความช่างพูดของป้าเปรมกับปรางค์จะน่ารำคาญแต่อย่างไร...

               

                 เหลืออีกไม่กี่วันพระพันนาและพระรชตก็จะครบกำหนดลาสิขาบถแล้ว จ้าวจอมโทรมาเล่าว่าทั้งคู่ได้ปักกลดในป่าช้าด้วยเพื่อฝึกสมาธิเป็นเวลาสามคืน ทั้งคู่ทำได้ดี สมาธิแน่วแน่ แม้จะอยู่กลางป่าช้าเก่าที่ยังมีเนินดินให้เห็นอยู่ เขานึกชื่นชมเพื่อนสนิททั้งสองที่เคร่งครัดในพระวินัย ไม่เคยคิดเลยว่าเด็กหนุ่มที่วันๆ มีแต่เรื่องสนุกจะหันหน้าเข้าหาพระธรรมได้ แม้จะเป็นการบวชเพื่ออุทิศส่วนกุศลตามที่สัญญาไว้ก็ตาม

                กุมภ์ก้มลงอ่านข้อความในโทรศัพท์ที่ปรางค์ส่งมาให้ เขากับปรางค์สนิทกันอย่างรวดเร็ว คงเป็นเพราะอายุรุ่นราวเดียวกัน ปรางค์ช่างคุยแต่ไม่น่ารำคาญ เธอไม่ใช่แค่นักพูดที่ดีแต่ยังเป็นนักฟังที่ดีด้วย เสียแต่ว่าเขาไม่ใช่คนพูดเก่งสักเท่าไรปรางค์เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยของเขาไม่น้อย เธอมักจะบ่นถึงความยากในวิชาที่เรียน และการเดินทางที่เดินเวลาเกินชั่วโมงเพราะบ้านของเธออยู่ไกลจากมหาวิทยาลัย และป้าเปรมก็ไม่ยอมให้เธออยู่หอพักหรือคอนโด ด้วยห่วงลูกสาวเพียงคนเดียว ซึ่งเขาก็เห็นด้วย

                ‘พรุ่งนี้ว่างไหม ไปเป็นเพื่อนเราเลือกของขวัญหน่อยสิ’

                ‘ได้สิ สักสิบโมงแล้วกันนะ เราไปรับที่บ้าน’

                ปรางค์อ่านข้อความอย่างรวดเร็ว ส่งสติ๊กเกอร์ขอบคุณพร้อมทั้งรับปากว่าจะเลี้ยงกาแฟเป็นค่าตอบแทน จากนั้นบทสนทนาเป็นคล้ายๆ กับทุกวันที่ผ่านมา และจบตรงที่กล่าวราตรีสวัสดิ์

                กุมภ์วางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอน แล้วเดินลงไปชั้นล่าง เกือบจะห้าทุ่มแล้วแต่เขายังไม่ง่วงนอน ที่ชั้นล่างไฟยังไม่ปิด เขาได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากในครัว พอเท้าแตะบันไดขั้นสุดท้ายถึงได้เห็นร่างผอมบางของมารดาที่อยู่ในชุดนอนเรียบร้อยแล้ว ท่านกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าตู้เย็น

                “ทำอะไรอยู่หรือครับแม่” กุมภ์เอ่ยทักมารดา ท่านสะดุ้งรีบหันกลับมาหาเขา มือทั้งสองซ่อนไว้ด้านหลังเหมือนกำลังซุกบางอย่าง

                “อ้าว กุมภ์เองเหรอ แม่ตกใจหมด” ท่านถอนหายใจยาว สีหน้าผ่อนคลายลง พลางเลื่อนมือมาด้านหน้า “แม่หิวน่ะ เลยออกมาหาอะไรกิน แต่พ่อเราห้ามแม่ไว้ไม่ให้กินอะไรหลังสองทุ่ม กลัวน้ำตาลจะขึ้น”

                “กินเถอะครับ ผมไม่ฟ้องพ่อหรอก” กุมภ์พูดยิ้ม เอื้อมมือคว้าขวดนมยกขึ้นดื่ม

                “หมู่นี้ดูสนิทกับปรางค์จังเลยนะ” ท่านชวนคุย ดวงตาหรี่ลงราวกับกำลังจับผิด

                กุมภ์หัวเราะเบาๆ “ครับ เราเป็นเพื่อนกัน”

                “จะเพื่อนหรือมากกว่าเพื่อนแม่ก็ไม่ว่าอะไรหรอกจ้ะ” ท่านยิ้มละไม พลางเอื้อมมือลูบทีศีรษะแผ่วเบา “มีแฟนสักทีก็ดีเหมือนกันนะ แม่ยังไม่เคยเห็นลูกพาสาวมาเปิดตัวเลย”

                หัวใจคนฟังกระตุกวูบ เรื่องที่เขาเป็นเกย์ไม่เคยรั่วไหลไปถึงหูใคร แม้แต่เพื่อนสนิทก็ยังไม่รู้ แน่นอนว่าคนในครอบครัวก็ไม่มีใครรู้เช่นกัน ยกเว้นโหร

                “เอ่อ...ผมยังไม่เจอคนถูกใจน่ะครับ” กุมภ์แก้ตัว จริงๆ ก็มีแล้วล่ะคนที่ถูกใจ แต่บังเอิญว่าอีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกอย่างเดียวกัน

                “อย่างนั้นเหรอ” ท่านพยักหน้ารับรู้ “หนูปรางค์เป็นไง ลองศึกษาดูไปเรื่อยๆ เผื่อว่าจะถูกใจ แต่แม่ถูกใจหนูปรางค์นี่แหล่ะ เหมาะกับลูกดี”

                ท่านพูดทิ้งท้ายก่อนจะหักช็อกโกแลตเข้าปาก แล้วเดินออกจากห้องครัวไป

                กุมภ์ผ่อนลมหายใจ ทั้งโล่งอกและอึดอัดใจ เขาไม่ได้ชอบผู้หญิงขณะเดียวกันผู้ชายคนนั้นก็ไม่มีวันหันมาชอบเขาเช่นกัน...

.........................
หน้าปกมาแล้วจ้า

*ขออภัยในคำผิด เนื่องจากมือกับสมองไม่สัมพันธ์กัน 555555555555*

**จะพยายามอัพให้ไวกว่านี้นะจ๊ะ**

***โปรดติดตามตอนต่อไป***

[iceman555]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อ ยากอีกแล้วสิน้า

[cho_co_late]

โหยยยยยตาคนพี่ก็คิดหนัก นี่ถึงขนาดพี่มาชี้แนะให้แล้วยังหัวดื้ออยู่อี๊ก
น้องกุมภ์ก็โดนแม่จับคู่ซะแล้วว ถึงจะผิดรสนิยมลูกไปหน่อยเถอะ พ่อแม่จะช็อคมั้ยนี่ 55555555

[rockiidixon666]

ดีเลยที่มีปรางโผล่มากุ๊กกิ๊กกับกุมภ์ คราวนี้แหละพี่โหรจะได้รู้ใจตัวเองชัดขึ้น  อยากเห็นคนหึงจังเลยยย 
ปกสวยจังเลยค่ะ พี่โหรล้อหล่ออ

[goosongta]

พี่โหรถ้ายังช้ากุมภ์เปลี่ยนใจจะมานั่งน้ำตาตกนะ

[valenna yy]

โธ่ พี่โหร ผีก้ให้คำแนะนะขนาดนี้แล้วนะ

[Rateesiri]

รอ e book ค่า

[t2007]

น้องปรางค์ น่ารักอีกแย้ววว คงจะเป็นตัวแปร ให้พี่โหร เปิดใจซะที

[k2blove]

โหรคิดหนัก กุมภ์เองก็เช่นกัน
ทั้งคู่การดำเนินชีวิตที่ต่างกัน ให้โหรไปอยู่ในที่เจริญคงไม่ใช่
นอกจากกุมภ์ มาทำงานที่นี่ แล้วทำงานในตัวเมืองคงได้นะ
คิดไปโน่นเลยเรา อิอิอิ
สู้ๆ นะทั้ง 2 คน
 

[ommanymontra]

 

[patee]