Nesting“นี่ตัวเล็ก พักนี้คุณนอนเยอะไปรึเปล่าครับ ไม่ได้ป่วยอะไรใช่ไหม”
ถ้าจำไม่ผิด ฮานถามผมด้วยคำถามนี้มารอบที่ล้านเห็นจะได้แล้ว และคำตอบของผมก็มักจะเป็นอะไรเดิมๆ อย่างเช่น...
“เปล่าหรอกครับ ผมแค่ง่วงๆ น่ะ”
“เหรอครับ” เขารับคำด้วยน้ำเสียงคลางแคลงใจแต่ก็อุตส่าห์เดินมาหอมหัวผมที่ยังนอนแปะอยู่บนเตียงก่อนออกไปทำงาน
เหมือนอย่างทุกที “แล้วเย็นนี้ผมจะรีบกลับมานะครับ”
“อือ ขอให้เป็นวันที่ดีนะครับ”
“เช่นกันนะครับคุณตัวเล็ก”
แล้วฮานก็ออกจากบ้านไป
ชีวิตของผมวนลูปนี้มาได้เกือบอาทิตย์นึงแล้ว อันที่จริง ผมกับฮานวางแผนไว้ว่าจะเดินทางไปบอกเรื่องการจับคู่ของพวกเราให้ที่บ้านของผมรับรู้อย่างเป็นทางการในวันหยุดสุดสัปดาห์ที่กำลังจะมาถึงในอีกสองวันข้างหน้านี้ แต่สภาพของผมตอนนี้เริ่มทำให้ตัวผมเองไม่แน่ใจว่าจะสามารถทนต่อการเดินทางระยะยาวเพื่อกลับบ้านเกิดตัวเองได้ไหม
แม้จะพยายามบอกฮานไปว่าไม่ได้เป็นอะไร แต่ผมเองก็ไม่ได้แน่ใจในถ้อยคำที่พูดออกไปขนาดนั้น
ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอ นั่นล่ะคือคำถามที่แม้แต่ตัวผมเองก็ยังตอบไม่ได้
อาการง่วงนอนอย่างหนักนี้ยังนับว่าเป็นอะไรที่เล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับอาการอื่นๆ ที่ผมพยายามปิดบังไม่ให้ฮานรู้ หนึ่งคือผมกินอาหารเยอะขึ้น สองคือผมต้องการได้กลิ่นของฮานตลอดเวลา และสามผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังต้องการอะไรบางอย่างอยู่ลึกๆ อย่างที่ตัวผมเองก็บอกไม่ได้ และเพื่อลดความปั่นป่วนที่เกิดขึ้นในใจนี้ ผมเลยพยายามทำอะไรต้องมากตั้งมายที่ดูแล้วไม่ค่อยเข้าท่า หนึ่งในนั้นก็คือสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่นี่ล่ะ
“ขาดอะไรอีกไหมนะ”
ผมบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างที่ชอบทำเวลาต้องการใช้เวลาครุ่นคิดพลางทอดสายตามองหมอนและเสื้อผ้าที่กองกระจุกกันอยู่ตรงมุมห้องทำงานของผม
ห้องทำงานของผม...อดีตห้องนอนของผมในสมัยที่ยังเป็นแค่รูมเมทกับฮาน ปัจจุบันผมได้ย้ายเข้าไปนอนในห้องนอนใหญ่ซึ่งก็คือห้องนอนของฮานอย่างเต็มรูปแบบแล้ว เพราะฉะนั้นห้องนอนเก่าของผมก็เลยถูกดัดแปลงให้เป็นห้องทำงานส่วนตัวซึ่งก็ยังเป็นของผมอยู่ดี ทั้งที่พยายามบอกฮานไปแล้วว่าการมีห้องทำงานส่วนตัวในคอนโดที่ผมแทบจะไม่ได้ช่วยจ่ายอะไรเลยมันมากมายเกินไป เจ้าตัวก็ดันตอบกลับมาแค่ว่า ‘แต่นี่เป็นบ้านของพวกเราแล้วนะครับ’ สุดท้ายผมก็เลยต้องยอมอย่างช่วยไม่ได้
อันที่จริงจะเรียกว่ายอมก็ไม่ได้ เรียกว่าเขินจนเถียงไม่ทันจะดีกว่า
อา คิดถึงฮานจังเลย คิดถึงฮานอีกแล้ว
ผมทิ้งตัวลงบนกองหมอนและเสื้อผ้าที่สุมกันจนหนานุ่มแล้วซุกหน้าลงไปสูดเอากลิ่นมะลิคุ้นจมูกเข้ามากักเก็บไว้จนเต็มปอด
อยากโทรไปหาจังเลย ตอนนี้จะกินข้าวรึยังนะ กลับมาบ้านแล้วฮานจะอยากกินอะไรไหมนะ
หมอนใบโตถูกคว้าเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดในขณะที่ผมเขยิบฝังตัวลงไปในกองนุ่มนิ่มมากขึ้นกว่าเก่า
อยากเจอฮานจังเลย อยากได้กลิ่นฮานตลอดเวลาเลย ถ้าได้กอดฮานที่นี่ล่ะก็...
เอ๊ะ
จู่ๆ ในใจของผมก็พลันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา
กอดฮานที่นี่...งั้นเหรอ
ผมพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วกวาดตามองกองของนุ่มนิ่มที่ผมนอนทับอยู่ ความรู้สึกบางอย่างพวยพุ่งขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
ทำไมกันล่ะ ทั้งที่อยากกอดฮานแท้ๆ แต่ทำไมถึงไม่อยากให้มายุ่งกับที่ตรงนี้กันนะ อา ไม่สงบใจเลย
ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกพ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด แม้ในใจจะพยายามหาข้อโต้แย้งมากแค่ไหนหรือสมองจะพยายามอธิบายเรื่องตรรกะเหตุผลอะไร อารมณ์ในใจก็ไม่ได้บรรเทาลงเลย
“น่าหงุดหงิดจัง”
แล้วผมก็บ่นอุบอิบกับตัวเองอีกครั้งก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเพื่อคิดหาทางออกต่อไป
ผมว่าผมตั้งใจจะคิดหาทางออกให้กับอารมณ์ของตัวเองอยู่นะ ไม่รู้ทำไม รู้ตัวอีกทีภาพทุกอย่างก็พลันกลายเป็นสีดำไปเสียแล้ว
แย่จัง ยังแก้ปัญหาไม่ได้เลยนะ
ผมเชื่อมาตลอดว่าคนเราต้องมีขีดจำกัดในการทำอะไรสักอย่างในชีวิต ต่อให้เป็นคนชอบกินแค่ไหนก็จะต้องมีจุดที่อิ่มมากจนกินต่อไปไม่ไหว ต่อให้เป็นคนขยันแค่ไหนก็ต้องมีสักจุดหนึ่งในชีวิตที่รู้สึกเหนื่อยล้าและอยากพักผ่อน กับเรื่องการนอนก็คงไม่ต่างกัน ต่อให้ชอบนอนแค่ไหน ยังไงซะก็ต้องมีจุดที่ไม่สามารถหลับลงได้อีกต่อไปอยู่อยู่ดี ผมคิดแบบนั้นมาตลอดเลย
ตลอดเลยจริงๆ นะ
เปลือกตาที่ปิดสนิทมาตลอดวันของผมค่อยๆ เปิดขึ้น ผมกวาดตามองรอบห้องทำงานที่ว่างเปล่าก่อนจะเหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนเด่นอยู่บนผนังห้อง
หกโมงเย็นแล้วเหรอเนี่ย
ผมถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้าแล้วพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งอยู่บนกองของนุ่มนิ่มแสนสบายแล้วเหลือบมองนาฬิกาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
หกโมงเย็นแล้วจริงๆ ด้วยสิ
เท่าที่จำได้ ผมตื่นขึ้นมาก่อนฮานจะไปทำงานนิดหน่อย เราบอกลากัน เขาจูบหน้าผากผมตามปกติ จากนั้นผมก็ลุกขึ้นอาบน้ำ แต่งตัว กินข้าว แล้วก็ขนหมอนมากองเพิ่มในห้อง อย่างไรเสียก็คงเสร็จไม่เกินสิบโมงเช้า งั้นก็หมายความว่า...
นัยน์ตาผมเหลือบไปมองนาฬิกาอีกครั้ง
นี่ผมนอนมาราธอนมาแปดชั่วโมงรวดเลยเหรอเนี่ย แล้วคืนนี้จะนอนหลับไหมเนี่ย
“ตัวเล็ก ผมกลับมาแล้วครับ”
เสียงเรียกคุ้นหูที่ดังมาจากหน้าประตูทำให้ผมต้องกุลีกุจอลุกขึ้นจากกองของนุ่มนิ่มของตัวเองแล้วหาผ้ามาคลุมไว้ให้แนบเนียนที่สุดเท่าที่จะเป็นได้
ไม่ได้ ให้ฮานรู้ไม่ได้เด็ดขาดเลยว่าผมแอบขโมยเสื้อของเขามานอนกก ขืนเขารู้เข้าคงได้ทำหน้าแขยงผมแน่
“ตัวเล็กครับ ทำงานอยู่เหรอ”
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อเจ้าเสียงที่ดังอยู่ไกลๆ เมื่อครู่ดังขึ้นมาจากหน้าประตูห้องทำงานของผมที่เปิดไว้อ้าซ่า มือที่ง่วนอยู่กับการปกปิดรังลับของตัวเองกุมเข้าหากันคล้ายไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับมันดี
ทำยังไงดี ฮานต้องรู้แน่ๆ ฮานต้องรู้แน่เลย ฮานต้อง...
“เอลครับ คุณโอเครึเปล่า”
สัมผัสอุ่นร้อนของฝ่ามือใหญ่ที่แตะลงบนไหล่ยิ่งทำให้ผมเครียดเกร็งมากขึ้นกว่าเก่า ทั้งที่ใจอยากจะหันไปส่งยิ้มให้เหมือนทุกครั้งแท้ๆ แต่พอเขาเข้ามาอยู่ใกล้ขนาดนี้แล้วผมกลับไม่สงบใจเลย
เอ๊ะ ไม่สิ นี่มันมีอะไรบางอย่างผิดแปลกไปไม่ใช่เหรอ
ผมไม่ได้กังวลที่ฮานเข้าใกล้ผมสักหน่อย สิ่งที่ผมกังวลจริงๆ น่ะ...
“แล้วนี่กองผ้าอะไรเหรอครับ ขอผมเปิดดูได้ไหม”
ไม่นะ ไม่ได้นะ อย่าจับนะ พูดออกไปสิเอล พูดออกไปสิ
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมกำลังทำหน้าแบบไหนหรือกำลังรู้สึกยังไงเพราะผมไม่กล้าแม้แต่จะหันไปสบตาเขาด้วยซ้ำ สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวคือผมอยากให้เขาออกห่างจากห้องนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็เท่านั้น
อยากกอดก็อยากกอด แต่ก็ไม่อยากให้อยู่ในห้องนี้นี่นา
เมื่อเขาเห็นว่าผมไม่ตอบและไม่ได้ห้าม ฮานจึงถือว่านั่นเป็นการอนุญาตกลายๆ ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมือไปกระตุกผ้าคลุมผืนบางที่ผมสู้อุตส่าห์วิ่งเอามาปิดไว้ออกไปอย่างง่ายดาย ก่อนจะทำท่าคล้ายอยากจะสำรวจไปมากกว่านั้น
แต่ผมไม่ยอมหรอกนะ ครั้งนี้ไม่ยอมจริงๆ แล้วด้วย!
ผมกระโดดเข้าไปนั่งกองอยู่ใจกลางกองของนุ่มนิ่มแล้วดึงหมอนใบใหญ่เข้ามากอดไว้แน่น
“ฮานห้ามแตะนะ อย่าเข้ามาด้วยนะ”
แม้จะไม่ได้หันไปมอง แต่ผมพนันได้เลยว่าฮานต้องกำลังทำหน้างงงวยอย่างถึงที่สุดอยู่แน่ๆ หลังจากนั้นเขาก็จะถามคำถามประเภทที่ว่า...
“ผมกะแล้วเชียว”
ใช่เลย คำนี้ละ...เอ๊ะ ไม่ใช่สิ มันต้องเป็นคำถามประเภท ‘นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเหรอครับเอล’ ไม่ใช่เหรอ
ด้วยความสงสัยใคร่รู้ ผมเลยยอมเอาหน้าออกห่างจากหมอนนุ่มนิ่มในอ้อมกอดนิดหน่อยแล้วเบนหน้าหันกลับไปมองคนตัวโตที่อยู่ด้านหลัง
ผิดกับที่คาดไว้อย่างสิ้นเชิง ทั้งที่ผมคิดไว้ว่าฮานจะต้องทำหน้างุนงงสุดๆ แท้ๆ แต่พอหันมามอง สิ่งที่เห็นกลับเป็นสีหน้าพึงพอใจอย่างถึงที่สุดในแบบที่ผมไม่เคยเห็นจากฮานมาก่อน นัยน์ตาคมปรากฏประกายของความดีใจอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากสวยได้รูปนั่นก็วาดรอยยิ้มกว้างเสียจนน่าแปลกใจ
นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกันนะ
คงเพราะเห็นความสงสัยใคร่รู้บนใบหน้าของผม คนตัวโตยิ้มเก่งถึงได้ยอมย่อตัวลงนั่งกับพื้นเพื่อให้ระดับสายตาของเขาอยู่ในระดับเดียวกันกับผม
“ไม่ต้องกังวลไปนะครับ เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ”
น้ำเสียงของเขาเนิบนาบคล้ายต้องการปลอบประโลม น่าแปลกที่คราวนี้เขาไม่ได้ยื่นมือเข้ามาจับตัวผมหรือดึงผมเข้าไปจูบหน้าผากอย่างที่ชอบทำตามปกติ
“การสร้างรังของโอเมก้าตั้งครรภ์เป็นเรื่องที่จำเป็นต้องทำอยู่แล้ว และผมเข้าใจกฎและข้อห้ามของอัลฟ่าต่อรังของโอเมก้าดีครับ เพราะฉะนั้นเอลไม่ต้องกังวลไปนะ”
รังเหรอ การสร้างรังงั้นเหรอ จริงด้วยสิ เหมือนเมื่อก่อนก็จะเคยเรียนอะไรทำนองนี้อยู่เหมือนกันนี่นา
‘โอเมก้า อัลฟ่า เบต้า เรื่องพวกนั้นมันเป็นเรื่องของสัญชาตญาณ การสร้างรังก็จัดเป็นหนึ่งในสัญชาตญาณนั้น มันอยู่เหนือการควบคุมของสมองและระบบความคิดด้านตรรกะแลเหตุผล สาเหตุที่ทำก็เพราะสัญชาตญาณสั่ง ต่อให้พวกเธอเป็นโอเมก้าที่เก่งกาจและมีอำนาจมากพอที่จะปกป้องตัวเองและลูกในท้องได้ สิ่งที่อยู่ในเซลล์ของเธอก็จะกระตุ้นให้เธอต้องหาแหล่งพักพิงอยู่ดี’ใช่ๆ ตอนนั้นเหมือนจะมีใครบางคนพูดอะไรแบบนี้ให้ฟังเลย
‘การสร้างรังสำหรับโอเมก้าเป็นสิ่งสำคัญมาก พวกเขาต้องการที่ๆ ปลอดภัยสำหรับการให้ความอบอุ่นทารกในครรภ์ เพราะฉะนั้น อัลฟ่าทั้งหลายจงฟัง เมื่อคู่ชีวิตของพวกคุณเริ่มสร้างรังเมื่อไหร่ นั่นคือสัญญาณของการตั้งครรภ์ จงพาพวกคู่ของคุณไปหาหมอเพื่อสุขภาพที่ดีของแม่และเด็ก และสำคัญที่สุด ผมขอย้ำให้พวกคุณขีดเส้นใต้ไว้เลยว่า รังของโอเมก้าคือเขตหวงห้าม ตราบใดที่ไม่ได้รับอนุญาตใครก็ไม่มีสิทธิ์รุกล้ำโดยเด็ดขาด หลักการนี้อยู่ในข้อกฎหมายด้วย จดไว้ให้ดีล่ะ’จริงด้วยสิ นี่มันเนื้อหาที่เคยเรียนสมัยมัธยมนี่นา แต่ว่า แต่ว่านะ..
“ถ้าโอเมก้าสร้างรังก็หมายความว่า...”
“ใช่ครับ คุณกำลังตั้งครรภ์”
เห เดี๋ยวสิ นี่มันยิ่งกว่าตอนประกาศผลว่าผมสอบติดมหาวิทยาลัยที่อยากเข้ามาตลอดชีวิตอีกนะ ทำยังไงดีล่ะ ต้องทำยังไงดีล่ะ ต้องไปฝากครรภ์ไหม แล้วต้องบอกพ่อแม่ยังไง แล้วไหนจะพ่อทูนหัวของฮานอีก ทำยังไงดีนะ
“เอลครับ”
ชื่อของตัวเองที่เปล่งจากเสียงที่คุ้นเคยทำให้ผมสงบลงเล็กน้อย ผมสูดหายใจเข้าลึกเพื่อเตรียมใจกับสิ่งที่กำลังจะได้ยินแล้วหันไปสบตากับคนที่นั่งอยู่นอก ‘รัง’ ของผม
ผมเม้มปากเล็กน้อย
“แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะครับ” แล้วผมก็ก้มหน้าพร้อมกับรู้สึกว่านัยน์ตาตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมาหน่อยๆ “ผมน่ะ ไม่รู้เลยว่าตัวเองจะเป็นพ่อที่ดีได้ไหม”
อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไรกลับมาในทันที แต่ผมรู้สึกได้ถึงสายตาเป็นห่วงเป็นใยที่ทอดมองมาได้อย่างชัดเจน “เอลครับ ออกมาจากรังก่อนไหม คุณอยู่ในรังแบบนี้ผมก็กอดปลอบไม่ได้สิครับ”
ไม่ว่าเปล่า เขายังเขยิบตัวเองไปจนชิดผนังอีกฝั่งของห้องแล้วกางแขนออกคล้ายจะรอให้ผมพุ่งตัวเข้าไปหาในอ้อมกอดอย่างงั้นล่ะ
อยากกอดจัง อยากพุ่งตัวเข้าไปกอดจังเลย แต่ถ้าออกจากรังไปก็จะไม่ปลอดภัยนะ แต่ฮานก็ไม่ได้อันตรายสักหน่อย แถมในห้องนี้ก็ไม่ได้มีอันตรายอะไรด้วย แต่...อา ยังไงก็อยากอยู่แค่ในกองของนุ่มนิ่มนี้นี่นา
“เอลครับ มาเถอะ ผมจะปกป้องคุณเอง”
ฮานนะฮาน ฮานนี่มันฮานจริงๆ เลย ไม่ใช่แค่เข้าใจผม แต่ฮานน่ะ..
แล้วผมก็ค่อยๆ เขยิบตัวคลานออกจากรังทีละเล็กทีละน้อยจนในที่สุดก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของอีกคนได้สำเร็จ
ฮานน่ะ ไม่ได้เข้าใจแค่ผมหรอก แต่ฮานน่ะ เข้าใจธรรมชาติของโอเมก้าไปจนถึงแก่นเลยต่างหาก
ก็สมแล้วล่ะที่เขาสู้อุตส่าห์เรียนมาตั้งหลายปี
ผมซุกหน้าเข้ากับหน้าอกแกร่งของอีกฝ่ายในขณะที่ฝ่ามือใหญ่ยังคงลูบหัวปลอบโยนผมไม่หยุด
“ผมปั่นป่วนไปหมดเลยครับ” เสียงของผมอู้อี้เล็กน้อย “ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองควรจะทำยังไงดี”
อ้อมแขนแกร่งรัดผมแน่นขึ้นอีกนิด
“ไม่เป็นไรนะครับตัวเล็ก” เขาว่าพลางก้มลงหอมหัวผมเหมือนอย่างทุกที “ผมอยู่ตรงนี้ไงครับ เราสองคนต้องเป็นพ่อที่วิเศษแน่ๆ”
“แต่ผมตื่นมาให้นมลูกกลางดึกไม่ได้หรอกนะครับ”
เขาหัวเราะ “งั้นเดี๋ยวเอลปั๊มนมไว้แล้วที่เหลือผมจัดการเองครับ”
อา ฮานนี่มันฮานจริงๆ ด้วย
ผมขยับตัวซุกเข้าไปในอ้อมกอดของเขามากขึ้นกว่าเก่า
“ช่วงนี้ผมอยากได้กลิ่นฮานตลอดเวลา อยากกอดฮาน อยากอยู่ในรัง อยากนอนเยอะๆ ด้วย รบกวนการใช้ชีวิตสุดๆ เลยล่ะ”
แล้วคนฟังก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง “งั้นเราช่วยกันจัดรังดีไหมครับ ถ้ารังเสร็จและคุณรู้สึกผ่อนคลายลง บางทีอาการอยากนอนเยอะๆ ของคุณอาจจะดีขึ้น”
ผมพยักหน้าทั้งที่ยังฝังตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา “อือ เอาหมอนนุ่มๆ เยอะๆ เลยนะ”
“นั่นสินะครับ ต้องซื้อหมอนสำหรับรองท้องด้วย เผื่อท้องใหญ่ขึ้นตัวเล็กจะได้นอนสบายๆ ไม่ปวดหลังไงครับ”
“อือ ดีเลยครับ” ผมว่าพลางอมยิ้ม “เอาเสื้อฮานเยอะๆ ด้วย”
แล้วพวกเราก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
“เอลนี่นา” เขาว่าพลางเกลี่ยผมที่ปรกหน้าของผมออก “นอกจากการสร้างรังแล้วเราต้องไปทำเรื่องฝากครรภ์กันด้วยนะครับ”
“ครับผม” ผมรับคำแล้วเงยหน้าขึ้นจูบคางเขาเบาๆ “ไว้ฮานสะดวกเมื่อไหร่ค่อยไปก็ได้นะครับ”
“สำหรับเอลแล้วผมสะดวกทุกวันล่ะ” แล้วเขาก็จูบหน้าผากผมอีกครั้ง “แต่ยังไงก็ตาม เพื่อความชัวร์ เอลช่วยใช้ชุดตรวจการตั้งครรภ์นี่ทีนะ”
กล่องอุปกรณ์สีขาวถูกหยิบขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงของอีกฝ่ายแล้วยื่นส่งให้ผมราวกับเป็นเรื่องธรรมชาติ
“ยังไงวันนี้ผมขอรับหน้าที่ทำอาหารเองนะครับ เพื่อเป็นการฉลองให้เอลและลูกไง”
ผมจ้องมองกล่องเครื่องมือที่อยู่ในมือแล้วคลี่ยิ้มออกมาช้าๆ
“อือ”
ฮานนี่ฮานจริงๆ เลย
ถ้าพี่ชายของผมกับคุณลุงแดเนียลอยู่ตรงนี้ พวกเขาจะอยากพูดอะไรออกมากันน้า
‘คิดให้ดีนะเอล ทางที่นายกำลังจะเดินไปตอนนี้ใช่ทางที่ตัวเองเลือกแล้วจริงๆ รึเปล่า หรือมีใครกำหนดมันไว้แล้วต้อนให้นายเข้าไปเดินโดยดูเหมือนว่าเต็มใจกันแน่’
‘อัลฟ่าที่รัทกับคนที่ไม่ใช่คู่แห่งโชคชะตากันน่ะ จบไม่สวยสักคนเลยรู้ไหม’ก็คงเป็นอะไรทำนองนั้นนั่นล่ะเนอะ
ช่างเถอะ ยังไงเสียผมก็หาคำโต้แย้งกลับไปได้อยู่ดีนั่นล่ะ
*******************************************************************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
