Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 35 [END] > 18-04-20 เปิดจอง-โอนหนังสือจ้า
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 35 [END] > 18-04-20 เปิดจอง-โอนหนังสือจ้า  (อ่าน 47304 ครั้ง)

ออฟไลน์ marionatte

  • Beginning is more difficult
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 794
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +307/-5
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 26 > 01-02-20
«ตอบ #180 เมื่อ04-02-2020 22:26:33 »

Level 27: สายรหัส







"พี่บลู สวัสดีค่ะ! "

ผมหันไปมองตามเสียงเรียก กระแตน้องรหัสของผมกำลังส่งยิ้มหวานมาให้ เธอเดินมาพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งที่คาดว่า น่าจะเป็นหลานรหัสของผมครับ

เมื่อสัปดาห์ก่อนมีการจับสายรหัสของน้องปีหนึ่ง ซึ่งผมก็ไม่ได้ไปด้วย เพราะโดนพี่ลิงก์ลากไปหิ้วของ วันนี้มีโอกาสเลยนัดสายรหัสของตัวเองมาเจอกัน

"สวัสดีครับพี่บลู"

ผมพยักหน้ารับไหว้หลานรหัสพร้อมกับส่งยิ้มไปให้ พวกเรานัดมากินข้าวที่ร้านอาหารไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย

"พี่บลูน่ารักขึ้นหรือเปล่าเนี่ย"

กระแตพูดขึ้นพร้อมกับมองผมด้วยสายตาสดใส ผมก็ยิ้มแหยออกมา แล้วหันสายตาไปทางหลานรหัสที่จ้องมองผมอยู่

"อ้อ นี่น้องซีค่ะ หล่อนะ แต่ไม่สเปคอ่ะ เสียดายจัง"

กระแตบ่นอุบ น้องรหัสของผมมีรสนิยมชอบผู้ชายตัวเล็ก ทว่าแฟนของเธอกลับเป็นสาวเท่สุดฮอตของคณะบัญชีครับ

"พี่ชื่อบลูนะ สายเราก็มีกันแค่นี้ ส่วนปู่รหัสของเราก็ซิ่วไปตั้งแต่ปีสองแล้ว"

ซีพยักหน้ารับ โดยที่สายตายังไม่ละไปไหนจนผมต้องเลิกคิ้วขึ้นอย่างนึกแปลกใจ

"มองมาแบบนี้ มีอะไรหรือเปล่า"

"คือ...ที่จริงผมรู้จักพี่มาก่อนหน้านี้แล้วครับ"

ทั้งผมและกระแตหันไปมอง ซีก็ไม่เล่นตัวนานอธิบายทันที

"พอดีผมเป็นเพื่อนกับกรีนครับ"

ฮะ?!

ผมรู้สีกตกใจเล็กน้อย แล้วนึกถึงน้องชายที่แวะมาป่วนเมื่อหลายวันก่อน ผมเองก็ไม่ค่อยรู้จักเพื่อนของกรีนด้วย อันที่จริงตอนมัธยมผมค่อนข้างเก็บตัวและไม่มีใครคบเท่าไหร่ แถมยังเคยถูกดักไถเงินด้วย ถึงกรีนจะไม่เคยพูดเรื่องนี้กับผม แต่ผมก็รู้ว่า มันแอบไปจัดการทุกคนที่เข้ามาสร้างความเดือดร้อนให้ จนไม่มีใครกล้ามารังแกผมอีก

เพราะแบบนี้นิสัยนักเลงเลยลามมาตีกับพี่ลิงก์เมื่อหลายวันก่อน

"อ้อ บังเอิญจัง"

ผมก็ได้แต่ตอบรับด้วยรอยยิ้มบาง เสียงของกระแตก็โวยวายออกมา

"โอ๊ย! ทำไมแตเหมือนเป็นคนนอกไปได้ล่ะเนี่ย! "

"ไม่ต้องบ่นแล้ว สั่งอาหารเถอะ"

ผมยื่นเมนูส่งไปให้ทั้งกระแตและซีที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม หลังจากสั่งอาหารเรียบร้อย หญิงสาวเพียงคนเดียวก็เล่าเรื่องช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา แล้วก็หันมาอวดผมให้ซีฟังอย่างสนุกปาก

"เห็นแบบนี้ พี่บลูเป็นตัวท็อปของสาขาเลยนะ เก่งสุดในรุ่นแล้ว"

"ไม่ถึงขนาดนั้น"

ผมปฏิเสธเสียงอ่อนแกมเขินอายขึ้นมานิดหน่อย กระแตทำหน้ายู่มองผมอย่างหมั่นไส้

"เยลก็ชอบว่าแตอยู่เรื่อย ทำไมไม่ไปติวกับพี่บลูตอนสอบ"

"เคยชวนแล้ว แต่ไม่มาเอง"

"ก็ขี้เกียจอ่ะ แตขอแค่เรียนจบก็พอ ไม่เอาเกรดอะไรหรอก"

ผมมองกระแตอย่างอ่อนใจ แล้วนึกถึงแฟนสาวของอีกฝ่ายที่ชื่อเยลลี่ ชื่อน่ารักแต่หล่อมากครับ ผมยังนึกสงสัยว่าคนนิสัยประหลาดอย่างกระแตไปคบกับดาวดังของคณะบัญชีได้ยังไง

"ครับ แต่พี่ก็เรียนเก่งมาตั้งนานแล้ว"

กระแตหน้ามุ่ยลง หันไปส่งค้อนขวับให้ซีที่นั่งอยู่ข้างกัน

"ซีรู้จักก่อนแบบนี้ พี่ก็ไม่มีอะไรให้เล่าเกี่ยวกับพี่บลูสิ"

ผมหัวเราะออกมาเบาๆ กับท่าทางแสนงอนของกระแต แล้วพูดปลอบอย่างใจดี

"วันนี้พี่เลี้ยงไม่อั้นจนกว่ากระแตจะพอใจเลย"

"อื้อ ชอบพี่บลูอ่ะ ทั้งตัวเล็ก ทั้งใจดี"

กระแตส่งยิ้มหวานมาให้ ผมก็ส่ายหน้าเบาๆ แล้วมองจานอาหารที่ค่อยๆ นำมาเสิร์ฟ




@@@@@@@@@@





"พี่บลูกลับยังไงครับ"

หลังจากที่กินอาหารเย็นและพูดตุยกันจนถึงสามทุ่ม เยลลี่ก็มารับกระแตกลับไปแล้ว เหลือผมกับซีแค่สองคนครับ

"เดี๋ยวพี่นั่งวินกลับ"

วันนี้พี่ลิงก์นอนค้างที่คอนโดครับ เขาไปเรียนงานที่บริษัทเลยไม่ได้กลับมาค้างด้วยกัน

"ให้ผมไปส่งไหมครับ พอดีผมเอารถมา"

"อืม ขอบใจ"

ผมเดินตามซีมาถึงรถยนต์คันหนึ่ง อีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อย แล้วหันมาบอกด้วยน้ำเสียงเกรงใจ

"เดี๋ยวพี่รอแป๊บนึงนะครับ ขอผมเก็บของในรภก่อน"

ผมพยักหน้า แล้วมองซีที่กุลีกุจอเก็บของในรกให้เรียบร้อย ทว่ายืนรอได้ครู่เดียว เสียงวีดีโอคอลจากโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น

"ครับ"

[บู้อยู่ไหนแล้ว]

"กำลังจะกลับครับ"

ผมมองใบหน้าหล่อของพี่ลิงก์ที่มีฉากหลังเหมือนอยู่ในห้องอะไรสักอย่าง เขาหรี่ตามองผมเล็กน้อย

"ข้างหลังนั่นใคร"

ผมหันไปมองตามสายตาของพี่ลิงก์ก็เห็นซีกำลังมองมาทางนี้พอดี อีกฝ่ายคงจัดของเสร็จแล้ว แต่เพราะว่าเห็นผมกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เลยไม่ได้เรียก

"หลานรหัสผมครับ เดี๋ยวน้องไปส่ง"

[อืม งั้นถึงห้องแล้วโทรมาด้วย]

"ครับ"

พี่ลิงก์ตัดการติดต่อไป ผมก็เก็บโทรศัพท์มือถือ แล้วส่งยิ้มบางให้หลานรหัสที่ยืนรออยู่

"เสร็จแล้วใช่ไหม โทษที"

"ครับ ไม่เป็นไรครับ"

หลังจากเดินทางเพียงไม่กี่นาที ซีก็มาส่งผมถึงหอพักครับ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ลงจากรถ เสียงของคนขับก็ดังขึ้น

"พี่บลูครับ"

ผมหันไปมองซี อีกฝ่ายมองผมเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ

"ผมขอส่งข้อความหรือโทรคุยกับพี่ได้ไหมครับ แบบ...คุยเล่น"

"ได้สิ"

"อ่า...ขอบคุณครับ"

ผมมองซีที่อมยิ้มออกมาด้วยความแปลกใจ ผมยิ้มให้เล็กน้อย แล้วลงจากรถ ในคืนนั้นนอกจากผมจะได้รับคำกล่าวฝันดีของพี่ลิงก์แล้ว ผมก็ยังได้รับข้อความ 'ฝันดีนะครับ' จากหลานรหัสด้วย




@@@@@@@@@@





"ได้ข่าวว่า หลานรหัสมึงโดนทาบทามไปประกวดเดือนด้วย"

เป็ดพูดขึ้น หลังจากที่เดินเข้ามานั่งข้างกัน ผมก็พยักหน้ารับ เพราะซีก็โทรมาเล่าให้ผมฟังอยู่เหมือนกัน

"แต่น้องไม่อยากประกวด"

หลังจากที่ได้รวมสายรหัสกันครั้งแรก ผมก็เล่าเรื่องของซีให้น้องชายฟัง กรีนก็ยืนยันเรื่องที่หลานรหัสของผมเป็นเพื่อนร่วมห้องของมัน แถมยังเป็นเพื่อนที่มันมาหาเมื่อครั้งนั้นด้วยครับ

"อืม เป็นกูก็ไม่เอาด้วยหรอก วุ่นวายชะมัด"

"ถึงมึงอยาก เขาก็ไม่เอามึงป่ะ"

ผมแกล้งหยอกเพื่อนสนิท เป็ดก็ส่งสายตาขุ่นเคืองมาให้ ก่อนเสียงข้อความจะดังขึ้นขัดการสนทนาของเราสองคน

"เบื่อคนมีแฟน จะไม่คุยกันสักชั่วโมงจะตายกันหรือไง"

เป็ดบ่นออกมาอย่างไม่จริงจัง ผมก็ยกยิ้มพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองชึ้นมาดู

Sea S.
พี่บลู เย็นนี้ว่างไหมครับ

Blue++
ก็ว่าง มีอะไรเหรอ

Sea S.
พรุ่งนี้ผมมีสอบ อยากให้พี่ช่วยติวให้หน่อยได้ไหมครับ

Blue++
ได้ จะให้ติวที่ไหน

Sea S.
แล้วแต่พี่เลยครับ ผมสะดวกทุกที่

Blue++
งั้นเจอที่หอสมุดแล้วกัน
Sea S.
ครับ

ผมละสายตาจากข้อความที่เพิ่งได้รับ แล้วหันไปมองเป็ดที่กำลังเล่นเกมออนไลน์ที่ติดอยู่

"เย็นนี้มึงไปไหนป่ะ"

"มีอะไร"

เป็ดถามกลับ ทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากภาพกราฟิกของเกมที่อยู่ตรงหน้า

"วันนี้ซีนัดให้กูไปช่วยติว"

"แล้วไง"

"ก็เผื่อมึงจะนัดน้องไปติวด้วยกัน"

"ไม่อ่ะ ถ้ามันอยากติวก็ต้องมาบอกกูเองสิ"

เป็ดหันมามองผมเล็กน้อย แล้วเก็บโทรศัพท์มือถือ เมื่อเห็นอาจารย์เดินเข้ามาในห้องเรียน





@@@@@@@@@@





หลังจากเดินมาถึงหอสมุดที่นัดหลานรหัสเอาไว้ ผมก็กวาดตามองเล็กน้อย ซีกำลังนั่งอ่านอะไรบางอย่างในโทรศัพท์มือถืออยู่

"มารอนานแล้วป่ะ"

ซีเงยหน้าพลางส่งยิ้มให้ผม เมื่อผมนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม อีกฝ่ายก็ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ

"ไม่นานครับ พี่หิวหรือเปล่า ไปกินอะไรกันก่อนไหมครับ แล้วค่อยมาติวกัน"

"ไม่เป็นไร เพิ่งจะห้าโมงเอง"

ซีพยักหน้ารับ แล้วหยิบชีทเรียนขึ้นมาบนโต๊ะ ผมก็เอามาดู หลังจากนั้นก็เริ่มอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ

พวกเราใช้เวลาราวสองชั่วโมง แรงสั่นจากโทรศัพท์มือถือของผมก็ทำให้การติวต้องหยุดชะงักลง ผมหยิบอุปกรณ์สื่อสารของตัวเองที่ปิดเสียงเอาไว้ แล้วหยิบมันขึ้นมา

[บู้อยู่ไหน]

น้ำเสียงทุ้มเข้มดังขึ้น ผมนิ่งค้างไปไม่กี่วินาที แล้วตอบเสียงอ่อน

"หอสมุดครับ"

ซวยแล้ว...ผมลืมบอกพี่ลิงก์เรื่องที่จะมาติวให้น้องครับ!

[ทำอะไร นี่มันทุ่มกว่าแล้ว ทำไมไม่บอกลิงก์ก่อน]

พี่ลิงก์ใช้น้ำเสียงอ่อนลงกว่าเดิม แต่ก็ยังแฝงการตำหนิเอาไว้

"ขอโทษครับ ผมมาติวให้น้อง"

ผมยิ้มแห้งออกมา ทั้งที่คู่สนทนามองไม่เห็น แต่หลานรหัสกลับมองผมนิ่งเลยครับ

[แล้วเมื่อไหร่จะเสร็จ]

"อีกสักพักครับ"

[เสร็จแล้วบอกด้วย จะไปรับ]

"ครับ"

หลังจากพี่ลิงก์วางสายไป ผมก็วางโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะ แล้วหันมาสนใจเนื้อหาที่กำลังพูดต้างเอาไว้ต่อ ทว่าเสียงของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

"ถ้าพี่มีธุระต่อ ก็ไม่เป็นไครับ แค่นี้ผมก็เกรงใจแล้ว"

"ไม่เป็นไร หรือว่าหิวแล้ว? มันก็ทุ่มกว่าแล้ว"

ตอนแรกผมก็ยังไม่รู้สึกหิวอะไรหรอกครับ แต่พอนึกถึงเรื่องกิน ท้องก็เริ่มร้องประท้วงหาอาหารทันที

"ผมก็เริ่มหิวนิดหน่อย งั้นเราไปหาอะไรกินกันดีไหมครับ"

"อืม"





@@@@@@@@@@





เนื่องจากจะไปกินข้าวกับซีต่อ ผมเลยส่งข้อความไปบอกพี่ลิงก์ว่าไม่ต้องมารับ เพราะหลานรหัสจะไปส่ง แล้วก็ได้รับสติกเกอร์โอเคตอบกลับมาครับ

"ขอบคุณพี่บลูที่ช่วยติวให้วันนี้นะครับ"

ซีหันมาส่งยิ้มให้ ผมก็ยิ้มตอบพร้อมกับพนักหน้ารับ

"มีอะไรก็บอกได้ ไม่ต้องเกรงใจ"

"ครับ"

ผมลงจากรถยนต์ที่จอดอยู่ที่หน้าหอพัก แล้วยืนรอจนซีขับรถหายไปจากสายตา ถึงได้เดินขึ้นห้องของตัวเอง

พอผมเปิดประตูเข้าห้องก็เห็นพี่ลิงก์ที่ใส่เพียงบ็อกเซอร์นอนพิงหมอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียง เมื่อก่อนผมคงจะช็อกกับภาพตรงหน้า แต่หลังจากที่พวกเราค้างด้วยกันบ่อบขึ้น ผมก็เริ่มปรับตัวไม่ให้เป็นบ้าทุกครั้งที่เห็นรูปร่างเปลือยของเขาได้

ถึงอย่างนั้นก็อดเหลือบมองด้วยหัวใจสั่นไหวไม่ได้อยู่ดีครับ

"เดี๋ยวนี้เถลไถลใหญ่เลยนะ"

พี่ลิงก์ว่าด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง ผมเดินไปนั่งที่ข้างเตียง หลังจากวางกระเป๋าเป้ของตัวเองแล้ว

"ขอโทษครับ พอดีน้องมาขอให้ช่วยติวกะทันหัน เลยลีมบอก"

"อืม"

ผมมองพี่ลิงก์ที่เงียบไป ก่อนจะถามเขาเสียงเบาอย่างรู้สึกผิด

"แล้วมื้อเย็นพี่กินอะไรครับ อร่อยไหม"

"ยังไม่ได้กิน"

อ่า...

ผมส่งข้อความให้พี่ลิงก์ไม่ต้องรอกินข้าว เพราะผมจะไปกินกับหลานรหัส และเขาก็ส่งสติกเกอร์ตอบรับมาแล้วด้วย แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องแบบนี้

"ไม่หิวเหรอ งั้นจะกินอะไรไหมครับ เดี๋ยวผมไปซื้อให้"

พี่ลืงก์เงยหน้ามามองผมอีกครั้ง นัยน์ตาสีดำนิ่งเฉยครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะยกยิ้มออกมาเล็กน้อย

"อยากกินบู้ได้ไหมล่ะ"

พี่ลิงก์บอกพร้อมกับดึงผมให้นอนลงบนเตียง ความตกใจที่เกิดขึ้นยังช้ากว่าการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของเขาที่เข้ามากักตัวของผมเอาไว้ด้วยท่าทีล่อแหลมอีกครับ

"พี่ลิงก์"

"หมั่นไส้ว่ะ"

ทันทีที่เสียงทุ้มดังขึ้น ผมก็ถูกพี่ลิงก์กัดแก้มจนต้องร้องออกมา ความเจ็บแปรเปลี่ยนเป็นความเขินอาบ เมื่อเขาซุกไซ้ดูดเม้มที่ลำคอของผมแทน

"อย่าเพิ่งครับ"

ผมร้องบอกเสียงแผ่ว ถึงแม้จะร้องห้าม แต่ร่างกายกลับไม่ได้ผลักอีกฝ่ายออก กลับกันดันกอดแผ่นหลังเปลือยอย่างพอใจอีกต่างหาก

ทั้งอาย ทั้งเขิน ทั้งชอบเลยตรับ!

"อืม"

พี่ลิงก์ครางรับ ก่อนที่เขาจะพรมจูบไปทั่วใบหน้าของผม แล้วหยุดสัมผัสชวนวาบไหวตรงริมฝีปากของผม เราสบตากันนิ่ง ท่ามกลางเสียงลมหายใจที่ผิดจังหวะ

"พี่ลิงก์"

ผมยกมือลูบใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างเผลอไผล รอยยิ้มมุมปากสั่งการให้ผมโน้มลำคอของเขาลงเพื่อปลดปล่อยความรุ้สึกของตัวเอง ทว่าอีกฝ่ายกลับถอยตัวออก

"ไปอาบน้ำ"

ผมกะพริบตาทีหนึ่งแล้วดันตัวลุกขึ้น ในนาทีนั้นผมเพิ่งจะรู้ตัวเองว่า เสื้อนักศึกษาถูกปลดกระดุมหมดแล้วครับ

"แล้วพี่จะกินอะไรไหม ผมจะได้ซื้อให้"

ในห้องของผมก็พอจะมีของกินกันคายอยู่บ้างครับ แต่ถ้าหากเขาอยากกินอย่างอื่นผมก็พร้อมบริการไปซื้อด้วยความเต็มใจ

"เมื่อกี้กินของหวานไปแล้ว"

ผมมองพี่ลิงก์ที่กลับไปนอนเล่น แถมยังเอาตุ้กตาลูกเจี๊ยบสีเหลืองที่เขาเคยฝากผมเอาไว้ขึ้นมากอดเล่น

"อ่า...ครับ"

ผมรู้สึกงุนงง แต่ก็พยักหน้ารับ บางทีเขาอาจจะหาขนมกินรองท้องก่อนที่ผมจะมาถึงแล้ว พี่ลิงก์เหลือบมองผม แล้วยกมือขึ้นดึงแก้มของผมแบบไม่เบาแรง

"ไปได้แล้ว มันเขี้ยว"







TBC++++++++

ออฟไลน์ goosongta

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-6
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 27 > 04-02-20
«ตอบ #181 เมื่อ05-02-2020 05:20:31 »

เอาแล้วคราวนี้พี่ลิงซ์จะร้อนเป็นไฟเพราะเจอคู่แข่ง
อยากเห็นเวอร์ชั่นลิงซ์หึงน่าจะแซบสุดๆ

ออฟไลน์ Dee^daY

  • ไม่เคย ทำให้ใครเดือดร้อน
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +330/-6
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 27 > 04-02-20
«ตอบ #182 เมื่อ05-02-2020 14:29:15 »

ตามมาอ่านเรื่อยๆ

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 27 > 04-02-20
«ตอบ #183 เมื่อ06-02-2020 18:46:41 »

 :L2: :pig4:

ออฟไลน์ Dee^daY

  • ไม่เคย ทำให้ใครเดือดร้อน
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +330/-6
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 27 > 04-02-20
«ตอบ #184 เมื่อ07-02-2020 14:41:55 »

น่ารัก ..

ออฟไลน์ marionatte

  • Beginning is more difficult
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 794
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +307/-5
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 27 > 04-02-20
«ตอบ #185 เมื่อ07-02-2020 21:03:15 »

Level 28: ปล่อยไปตามหัวใจ







"สุขสันต์วันเกิด"

ผมส่งยิ้มให้กับคำทักทายของเพื่อนสนิทในเช้าวันนี้

"ขอบใจ"

วันนี้เป็นวันเกิดของผม เมื่อเช้านี้ทั้งพ่อแม่ น้องชาย และคนรู้จักอีกไม่กี่คนต่างก็ส่งข้อความมาอวยพรจนผมยิ้มไม่หุบเลยครับ

"แล้ววันนี้ไปกินอะไรที่ไหนป่ะ"

"อืม ยังไงก็ได้"

ปกติในวันเกิดของผมหรือวันเกิดของเป็ด พวกเราก็ไม่ได้ให้ของขวัญกันหรอกครับ จะมีก็แต่คำอวยพรพอเป็นพิธี แล้วก็หาอะไรกินด้วยกัน โดยที่เจ้าของวันเกิดเป็นเจ้ามือ

"แล้วพี่เขาจะพามึงไปเลี้ยงที่ไหนหรือเปล่า"

เป็ดถามขึ้น ในเมื่อปีที่ผ่านมาผมยังโสดสนิท แต่ปีนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ผมยิ้มแห้งแล้วส่ายหน้า

"ไม่ พี่ลิงก์เอาเค้กมาให้กูแล้ว"

เดิมทีเมื่อคืนนี้พี่ลิงก์กลับไปนอนค้างที่คอนโด ทว่าพอเวลาเลยเที่ยงคืนเพียงไม่กี่นาที เขาก็บุกเข้ามาปลุกผมถึงเตียงนอนพร้อมกับเค้กช็อกโกแลตขนาดหนึ่งปอนด์ที่ตกแต่งด้วยข้อความอวยพรวันเกิด ตอนนั้นผมทั้งตกใจแล้วก็ดีใจมากครับ เราสองคนนั่งกินเคักด้วยกันจนหมด แล้วผมก็ถูกพี่ลิงก์นอนกอดอย่างมีความสุขจนถึงเช้า

"อืม งั้นไปหาอะไรกินที่ห้างไหม"

"อืม"





@@@@@@@@@@





หลังจากเลิกเรียนในตอนเย็น นอกจากเพื่อนสนิทแล้ว ผมก็นัดสายรหัสของตัวเองไปเลี้ยงฉลองวันเกิดในร้านอาหารญี่ปุ่นที่ห้างไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย

"ของขวัญจากแตกับเยลค่ะ แตเป็นคนเลือก ส่วนเยลจ่ายเงิน อิอิ"

ผมมองน้องรหัสที่ยื่นของขวัญมาให้ แล้วยิ้มออกมา หลังจากแกะของขวัญดู ก็พบว่าเป็นพวงกุญแจตุ๊กตามังกรสีดำและสีขาวที่มาจากหนังการ์ตูนเรื่องดังครับ

"ขอบใจนะ พี่ชอบมากเลย ให้มาตั้งสองตัว มันขายคู่กันเหรอ"

"เปล่า แตตั้งใจจะให้พี่บลูห้อยคู่กับพี่ลิงก์อ่ะ แฟนกันก็ต้องใช้ของคู่กัน น่ารักๆ "

ผมก็ยิ้มแห้งอย่างเข้าใจ แล้วเลือกพวงกุญแจมังกรสีดำมาห้อยกระเป๋าเป้ของตัวเอง ถึงตอนนี้ในห้องของพี่ลิงก์จะไม่มีตุ๊กตาหมีแล้ว แต่เขาก็ยังห้อยโคลอยู่ครับ

"สุขสันต์วันเกิดครับพี่บลู"

ซีส่งของขวัญกล่องหนึ่งมาให้ เมื่อผมแกะออกก็เห็นหมวกจากแบรนด์กีฬาที่ผมไม่คิดจะซื้อเพราะเสียดายเงิน แต่ก็ต้องยอมรับว่าชอบมากเลยครับ

"ขอบใจนะ"

บรรยากาศเป็นไปอย่างมีตวามสุข พวกเรานั่งคุยเล่นหัวเราะไปตามประสา จนกระทั่งถึงเวลาอันสมควรจึงได้ถ่ายรูปด้วยกันเป็นที่ระลึกแล้วแยกย้ายกันครับ

"ให้ผมไปส่งไหมครับ"

ซีหันมาถามผม เมื่อกระแตแยกตัวไปแล้ว เหลือผู้ชายสามคนที่ยังยืนอยู่บริเวณหน้าร้าน

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวแฟนพี่มารับ"

"อ้อครับ"

ซีส่งยิ้มเล็กน้อย แล้วหันไปทางเป็ด ซึ่งเพื่อนสนิทของผมก็บอกโดยไม่ได้รอให้อีกฝ่ายถาม

"พี่ัขี่มอเตอร์ไซค์มา"

"แล้วแฟนของพี่บลู มาหรือยังครับ"

"น่าจะอยู่แถวนี้แหละ"

ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ตอนแรกผมชวนพี่ลิงก์มากินเลี้ยงด้วยกันแต่เขาปฏิเสธ แล้วอ้างว่าจะฉลองวันเกิดกับผมแค่สองคนเท่านั้นครับ

เอาแต่ใจ...

ผมอมยิ้ม เมื่อนึกถึงพี่ลิงก์ หลังจากรอสัญญาณโทรศัพท์ไม่นาน อีกฝ่ายก็รับสาย

"ผมกินเสร็จแล้วครับ"

[อืม เดี๋ยวเดินไปหา]

"ครับ"

ผมตัดสายจากพี่ลิงก์ แล้วบอกลาเพื่อนสนิทและหลานรหัส หลังจากที่ทั้งสองคนเดินแยกไปไม่นาน พี่ลิงก์ก็เดินมาหา

"พี่กินอะไรมาหรือยังครับ"

"กินแล้ว บู้อยากกินอะไรเพิ่มอีกไหม"

พี่ลิงก์ดึงแก้มของผมเล่นอย่างที่ชอบทำ ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ

"งั้นก็กลับกัน"

"ครับ"





@@@@@@@@@





พี่ลิงก์ไม่ได้มาส่งผมที่หอพักครับ แต่เขาพาผมมาที่คอนโดแทน ระหว่างทางผมก็เหลือบมองอีกฝ่ายเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

บรรยากาศภายในห้องยังเหมือนเดิม แต่ไม่รู้ทำไมทุกย่างก้าว ถึงทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นมาไม่หยุด

"วันนี้อาบน้ำด้วยกันนะ"

ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ถึงผมจะใกล้ชิดกับพี่ลิงก์แบบถึงเนื้อถึงตัวกันบ่อย แต่เราสองคนก็ยังไม่เคยล่อนจ้อนต่อหน้ากันมาก่อนเลยครับ

คงเพราะผมเงียบไป พี่ลิงก์เลยส่งยิ้มให้ แล้วจับมือของผมให้เดินตามเขามาราวกับผู้ใหญ่จูงเด็ก

ผมเดินเกร็งตามแรงดึง หัวใจที่เต้นผิดจังหวะกลับรัวเร็วมากกว่าเดิม เมื่อตอนนี้ผมได้เข้ามาอยู่ในห้องนอนของพี่ลิงก์แล้ว

อ่า....ห้องเสียตัว!

ใบหน้าของผมร้อนขึ้นทันที ยังไม่ทันที่ผมจะได้สำรวจห้องนอนที่เพิ่งได้เข้ามาเป็นครั้งแรก ความสนใจทั้งหมดก็ถูกรสจูบร้อนแรงดึงดูดไปจนหมด

"บู้"

ผมสบสายตากับเจ้าของเสียงเรียกแผ่วเบาด้วยความเขินอาย เขากอดเอวของผมเอาไว้หลวมๆ พร้อมกับหอมแก้มของผมฟอดใหญ่ แล้วเลื่อนไปกระซิบที่ข้างหู

"โตสักทีนะ"

ผมหันไปมองเสี้ยวใบหน้าหล่ออย่างไม่เข้าใจ แล้วความสงสัยก็จางหายไปเมื่อมือของพี่ลิงก์เริ่มปลดกระตุมเสื้อนักศึกษาของผม ผมกลั้นใจตัวแข็งทื่อ

"พี่..."

"กลัวเหรอ"

พี่ลิงก์ก้มมองผม โดยที่มือของเขายังทำงานอย่างต่อเนื่อง ผมเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจสั่นไหว เมื่อเสื้อนักศึกษาถูกถอดออก

"เปล่า...ครับ"

คำตอบของผม ทำให้พี่ลืงก์ยกยิ้ม น้ำเสียงทุัมดังขึ้นอย่างเย้าแหย่

"บู้ตัวสั่น"

"ผม...ตื่นเต้น"

"หึ"

ผมก้มซ่อนใบหน้าแดงจัดของตัวเองพร้อมกับกำมือเกร็ง

ผมไม่ได้กลัวจริงๆ นะ ครับ แต่กำลังสั่นสู้อยู่!

พี่ลิงก์เชยปลายคางของผมให้เงยขึ้นไปรับจูบดูดดื่มของเขา ผมคล้อยตามทุกสัมผัสที่ได้รับอย่างลืมตัว แล้วก็ต้องผวากอดอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยความตกใจ เมื่อคนตรงหน้าอุ้มผมเอาไว้ แถมตอนนี้ร่างกายของผมก็เปล่าเปลือยไม่ได้ใส่อะไรแม้กระทั่งกางเกงใน!

"พี่ิลิงก์! "

ผมร้องด้วยน้ำเสียงตระหนกผสมเขินอายพร้อมกับซุกหน้าเข้ากับบ่ากว้างของเขาอย่างทำตัวไม่ถูก ทั้งที่ผมถูกปอกเปลือกจนหมด แต่อีกฝ่ายยังแต่งตัวครบชุดอยู่เลย

ไม่ยุติธรรม ฮือ...!

"บู้ชอบฝักบัวหรืออ่างครับ"

"ผมไม่รู้"

อย่ามาถามคำถามแบบนี้นะ! เลือกไม่ถูก! ไม่เคยลอง! ฮือ!

"งั้นลิงก์เลือกฝักบัวนะ จะได้เห็นบู้ชัดๆ "

โอ๊ย! ผมจะตายไหมครับ!!!

ผมได้แต่กำเสื้อของเขาเป็นคำตอบ พี่ลิงก์หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วเดินไปทางห้องน้ำ ผมก็กอดอีกฝ่ายแน่นขึ้นพร้อมกับใช้ขาเกี่ยวเอวหนากลัวตกไม่ต่างจากลูกลิง

"ลิงก์ถอดชุดให้บู้แล้ว บู้ต้องถอดชุดให้ลิงก์ด้วยนะ"

งื้อ...ยังไม่ทันไรก็ฟินจนตัวระเบิดแล้วครับ!





@@@@@@@@@@





ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังขึ้นสวรรค์หรือตกนรกกันแน่ครับ เพราะทั้งรู้สึกทรมานและมีความสุขในเวลาเดียวกัน

การเปลื้องผ้าคนหล่อที่แสนตื่นเต้นจนหัวใจพาลจะล้มเหลวตลอดเวลาผ่านไปอย่างทุลักทุเล เพราะมือของผมสั่นไม่หยุด อีกทั้งยังหน้ามืดจนคล้ายจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ เวลาที่ได้เห็นรอยยิ้มและสายตาพราวระยับของพี่ลิงก์ รวมไปถึงน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่กระซิบชักชวนให้ผมลองสัมผัสสัดส่วนร่างกายของเขาอย่างยั่วยวน

เลือดกำเดาไม่ไหลให้อับอายขายขี้หน้าก็บุญมากแล้ว!

สายน้ำจากฝักบัวไม่ได้ช่วยให้ความรุ่มร้อนทุเลาลง ทุกสัมผัสและการกระทำของพี่ลิงก์กำลังทำให้ร่างกายของผมร้อนระอุ หัวใจหลอมเหลวยากจะควบคุม

"อื้อ...พี่ลิงก์"

ผมครางออกมา เมื่อริมฝีปากร้อนกำลังไล่จูบไปทัว ผมคงจะทรุดไปล้มหมดสภาพอยู่กับพื้น ถ้าหากไม่ได้อ้อมแขนของเขาที่รั้งเอาไว้เสียก่อน ร่างกายของเราสองคนเบียดชิดเข้าหากันตามความต้องการที่เพิ่มมากขึ้น

"บลู"

น้ำเสียงทุ้มแหบพร่าดังข้างหู ยิ่งทำให้ผมใจสั่นมากกว่าเดิม ผมแทบจะจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่า เขาเคยเรียกชื่อเล่นจริงของผมหรือเปล่า แต่อานุภาพของมันก็ทำลายล้างสุดๆ ไปเลบครับ

ผมโน้มลำคอของพี่ลิงก์มาจูบตามความปรารถนา ทักษะอ่อนด้อยจากการมอบความรู้สึกผ่านริมฝีปากพัฒนาขึ้นตามประสบการณ์ที่ผ่านมา ทำให้การช่วงชิงลมหายใจเป็นไปอย่างดุเดือด ความอ่อนหวานเนิบช้าแปรเปลื่อนเป็นหนักหน่วงเร่าร้อน

พี่ลิงก์วาดยิ้มหวาน นัยน์ตาสีดำที่เปล่งประกายกำลังทำให้ผมตาพร่า ผมลูบไล้ไปตามร่างกายที่ตกแต่งด้วยกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบอย่างหลงใหล ฉับพลันสติที่หลุดลอยก็กลับคืนมาเล็กน้อย เมื่อฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งกำลังกอบกุมส่วนอ่อนไหวของผมเอาไว้ ปลายนิ้วของเขากดคลิงส่วนปลายที่ชื้นแฉะด้วยแรงหนักสลับเบาอย่างรู้จังหวะ

"อื้อ! "

พี่ลิงก์ก้มลงมาจูบผมอีกครั้ง ปลายลิ้นที่พลิ้วไหวไปทั่วโพรงปากเร่งแรงอารมณ์ที่ก่อตัวในร่างกายให้อัดแน่นมากกว่าเดิม ฝ่ามือร้อนเคลื่อนไหวปรนเปรอจนผมมัวเมาไร้สติ

ลมหายใจของผมติดขัด ทั้งที่เขินอายสุดๆ แต่สายตาไม่รักดีก็อดมองไปยังส่วนร้อนผ่าวที่ถูกพี่ลิงก์ควบคุมเบ็ดเสร็จไม่ได้ ลำคอแห้งผาก เมื่อพบแท่งเนื้อร้อนของอีกฝ่ายกำลังแข็งตัวและมีสีเข้มไปต่างกัน

อ่า...

ผมเงยหน้าขึ้นหนีด้วยความกระดากอาย ราวกับพี่ลิงก์รอโอกาสนี้อยู่ เขาก้มหน้ามาชิด แล้วบอกเสียงอ้อน

"ช่วยลิงก์ด้วยสิครับ"

เฮือก!

ผมเหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง พี่ลิงก์ปล่อยมือที่ช่วยปลดเปลื้องอารมณ์ให้มาจับมือของผมแทน ผมกลืนน้ำลายอย่างยาดลำบาก แล้วกลั้นใจจับเนื้อร้อนอย่างใจกล้า

พี่ลิงก์จูบแก้มของผม เขากลับไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวของผมอีกครั้ง หัวใจของผมเต้นกระหน่ำ เมื่อรับรู้ได่ถึงปฏิกิริยาของสิ่งที่กำลังจับเอาไว้

"บู้ครับ"

"ครับ"

ผมตั้งสติแล้วเริ่มขยับฝ่ามือของตัวเองบ้าง เสียงครางต่ำดังขึ้นอย่างพอใจ ผมยิ่งได้ใจรูดรั้งไปตามความยาวด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม

"บลู...เด็กดี"

เราสองคนจูบกัน โดยที่ฝ่ามือของพวกเราต่างกอบกุมส่วนสำคัญที่กำลังตื่นตัวของกันและกันเอาไว้

ความเสียวซ่านเดินทางอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ในขณะที่ต่างฝ่ายต่างมอบความสุขสมให้แก่กัน การเคลื่อนไหวของผมก็สะดุดลง เพราะมีบางสิ่งกำลังกดแทรกเข้ามาในร่างกายราวกับโจรย่องเบาที่บุกรุกตอนที่เจ้าของเผลอ

ผมเบิกตากว้างและสะดุ้งจนเผลอกำแท่งเนื้อร้อนแน่นด้วยความตกใจ พี่ลิงก์สูดปากเล็กน้อย แล้วจับมือของผมเอาไว้ ถึงอย่างนั้นปลายนิ้วของเขาก็ยังคงรุกคืบผ่านเข้ามาในช่องทางด้านหลังของผมต่อไป

"พี่...ลิงก์"

น้ำเสียงของผมสั่นเครือ ทั้งทรมานกับความต้องการที่ไปไม่ถึงและกลัวเกรงกับสัมผัสที่ไม่เคยได้รับมาก่อน

"บู้ไม่ต้องกลัว ลิงก์จะเบามือที่สุดเลยครับ"

พี่ลิงก์ส่งยิ้มมาให้ เมื่อเห็นผมพยักหน้า เขาก็จูบผมอย่างอ่อนหวาน การเล้าโลมเกิดขึ้นอีกครั้งพร้อมกัยความพยายามของเราสองคน

ผมเจ็บจนน้ำตาไหล แต่ก็อดทนเอาไว้เพราะรู้ล่วงหน้าและรับสภาพเกี่ยวกับเรื่องนี้มาแล้ว ทว่าในความเป็นจริงก็ยากเกินกว่าที่เคยติดเอาไว้

"อึก! พี่..."

"อีกนิดเดียวครับ"

น้ำเสียงปลอบไม่ได้ช่วยให้ความเจ็บและอึดอัดคลายลง แต่ส่วนกลางลำตัวที่ถูกกระตุ้นอย่างต่อเนื่องก็พอจะช่วยหันเหความสนใจของผมได้ ผมเกร็งตัวกอดพี่ลิงก์แน่นเป็นหลักยึด เมื่อตอนนี้ห้วงอารมณ์มากมายไหลรุนแรงเกินจะต้านทาน

พี่ลิงก์เร่งจังหวะทั้งข้างหน้าและข้างหลัง เสียงแหบพร่าดังก้องกลบเสียงของสายน้ำจากฝักบัว เพียงไม่นานผมก็ได้ปลดปล่อยสมใจ ถึงแม้ช่องทางด้านหลังยังคงถูกรุกล้ำด้วยปลายนิ้วของเขาอยู่ก็ตาม

"พี่ลิงก์"

ผมเรียกเสียงเบาพลางยกมือกอดและซุกซบตรงหน้าอกกว้างอย่างสิ้นท่า พี่ลิงก์กอดตอบ แล้วก้มลงจูบหน้าผากของผมด้วย่ทาทีอ่อนโยน

"บู้อย่าเพิ่งหมดแรงสิครับ นี่เพิ่งเริ่มต้นเอง"

ผมกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่น เมื่อสติรับรู้ได้ถึงส่วนร้อนรุ่มของพี่ลิงก์ที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยและปลายนิ้วของเขาที่ขยับวนอยู่ในช่องทางด้านหลัง

"อ่า..."

ผมหอบหายใจแรง เมื่อปลายนิ้วถอนออก ความรู้สึกประหลาดที่อธิบายไม่ได้ก่อตัวขึ้น พี่ลิงก์ล้างตัวให้ผมและตัวเอง แล้วปิดน้ำจากฝักบัว ก่อนที่ผมจะผวาอีกครั้ง หลังจากถูกอีกฝ่ายอุ้มขึ้น

"บู้ยืนไม่ไหวแล้ว เราไปที่เตียงดีกว่า"





TBC++++++

Marionetta
ตามพี่ลิงก์กับบู้ไปที่เตียงต่อในตอนต่อไป เอิ๊กๆ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ไม่ถนัดฉากเรทจริงๆ

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 28 > 07-02-20
«ตอบ #186 เมื่อ07-02-2020 21:45:35 »

 :haun4: :jul1:

เรายังไม่ได้เกียมทิชชู่ :jul1:

ออฟไลน์ river

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2398
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +231/-3
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 28 > 07-02-20
«ตอบ #187 เมื่อ07-02-2020 23:56:23 »

แอบระแวงซี

ออฟไลน์ goosongta

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-6
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 28 > 07-02-20
«ตอบ #188 เมื่อ08-02-2020 05:10:10 »

ของขวัญวันเกิดที่ลิงซ์มอบให้บู้คือตำแหน่งเมีย​ ร้ายมาก​ อดใจรอน้องโตมาตั้งนาน

ออฟไลน์ marionatte

  • Beginning is more difficult
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 794
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +307/-5
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 28 > 07-02-20
«ตอบ #189 เมื่อ12-02-2020 13:51:06 »

Level 29: ตัวตนของความรัก





ทันทีที่แผ่นหลังของผมทาบลงบนเตียงนุ่ม พี่ลิงก์ก็โถมตัวเข้าใส่ ทั้งที่ร่างกายของเราสองคนยังเปียกไปด้วยหยาดน้ำ

ปลายลิ้นอ่อนนุ่มไล่กวาดต้อนไปทั่วอย่างคุ้นเคย แล้วกระหวัดรับเกี่ยวพันอย่างสนิทสนมจนผมแทบสำลัก เรียวปากบางกลืนกินช่วงชิงทุกความรู้สึกและลมหายใจอย่างกระหายอยาก

เสียงครางของเราสองคนดังผสานขึ้นในห้องนอนกว้าง ถึงผมจะรู้สึกอ่อนเพลียจากเหตุการณ์ในห้องน้ำ ทว่าก็ตอบสนองทุกการกระทำที่พี่ลิงก์มอบให้อย่างเต็มใจ

ริมฝีปากร้อนกดเม้มผิวของผมจนเป็นรอยไปทั่ว ผมสะท้านไหวและบิดเกร็ง เมื่อพี่ลืงก์ลากเลียที่หน้าอกและดูดดึงหัวนมของผมอย่างรุนแรง

"อ๊ะ! อ่า! "

ผมได้แต่ขยุ้มเส้นผมของเขาอย่างระบายอารมณ์ พี่ลิงก์ย้ำสัมผัสอย่างย่ามใจ หลังจากทิ้งรอยแดงช้ำที่หน้าอกทั้งสองข้างของผม เขาก็ไล่จูบมายังหน้าท้องนิ่มจนถึงส่วนอ่อนไหวของผมที่ตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง

ผมกลั้นลมหายใจ เมื่อเรียวปากสีระเรื่อของเขากดจูบลงบนแท่งเนื้อร้อนของผมอย่างอ่อนหวาน นัยน์ตาสีดำลึกซึ้งเหลือบขึ้นมามองให้ผมใจกระตุก แล้วผมก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อริมฝีปากของเขากลืนกินส่วนกลางลำตัวของผมเข้าไป!

"พี่ลิงก์! อึก! อื้อ! "

ผมร้องครวญครางด้วยความวาบไหวที่จู่โจมใส่ไม่ยั้ง ความร้อนของโพรงปากและปลายฟันที่เคล้าคลึงด้วยลิ้นอ่อนนุ่มเคลื่อนไหวอย่างเป็นจังหวะ ทำให้ผมแทบจะขาดใจ

ในขณะที่ความคิดล่องลอย ร่างกายทำงานตามแรงอารมณ์ สติที่ถูกความรัญจวนลักพาก็กลับมา เมื่อช่องทางด้านหลังที่ได้รับอิสระถูกรุกรานอีกครั้ง และคราวนี้ไม่ใช่นิ้วที่กดแทรกเข้ามา แต่เป็นส่วนร้อนระอุที่ทำให้ผมใจเต้นระรัว

"พี่ลิงก์"

พี่ลิงก์ที่กำลังดันตัวตนเข้ามาประสานเชื่อมต่อหยุดไปครู่หนึ่ง เขาวาดยิ้มละมุน แล้วก้มลงมาจูบผมอย่างลึกซึ้งและขยับร่างกายสอดใส่เข้ามาในร่างกายของผมไปด้วย

ถึงแม้จะได้รับการเตรียมตัวด้วยนิ้วมาแล้ว แต่ขนาดที่แตกต่างกัน ทำให้ช่องทางที่ถูกบุกเบิกได้รับความเสียหายมากกว่าเดิม

ผมหลับตาแน่นข่มความจุกหน่วงที่อัดตรงสะโพก เสียงลมหายใจรุนแรงของเราสองคนดังก้อง ก่อนเสียงจูบของพวกเราจะดังแทรกขึ้นมาแทน

"อื้ม"

ผมกอดคอของพี่ลิงก์พร้อมกับกัดลงที่ต้นคอขาวอย่างระบายอารมณ์ พี่ลิงก์ขบเม้มที่ใบหูของผม แล้วพูดเสียงกระเส่า

"ลิงก์เข้าไปหมดแล้ว"

ผมรู้สึกถึงความร้อนที่เดือดอยู่บนใบหน้า ยิ่งได้สบตาแวววาวด้วยความต้องการที่ไม่ปิดบัง หัวใจก็เต้นแรงจนกลัวจะช็อกเพราะทำงานหนักมากเกินไป

"อื้อ"

ผมตอบรับได้เพียงแค่นั้น แรงกระแทกที่สอดใส่เข้ามาด้วยจังหวะรวดเร็วและรุนแรง ก็ทำให้ผมต้องร้องไม่ได้ศัพท์ด้วยความกระสันที่ถูกกระแทกใส่

ร่างกายเคลื่อนไหวไปตามอารมณ์ที่โหมพัดไม่ต่างจากไฟลามทุ่ง และเปลวไหที่เผาผลาญคงจะไม่หยุดลง หากเชื้อเพลิงไม่หมดไป

ผู้ชายที่เคยอ่อนโยนก่อนหน้านี้ได้โดนไฟราคะเผาไหม้ไปแล้ว...

พี่ลิงก์ทั้งกัดทั้งจูบไปทุกสัดส่วน ฝ่ามือของเขาบีบขย้้ำร่างกายของผมจนเป็นรอยแดงไปหมด เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่กระแทกกระทั้นหนักแน่นเป็นไปอย่างดุดัน ผมสั่นคลอนไปตามแรงอย่างไร้ทางต่อต้าน ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเสียวซ่านยากจะอดกลั้น

ในขณะที่คิดว่าจะตายเพราะจุดกระสันถูกโจมตีอย่างโหดร้าย ผมก็ถูกช่วยชีวิตด้วยจูบล้ำลึกเพื่อกลับมาเผชิญกับความทรมานแสนหวานต่อ วนเวียนสลับไปมาเสมือนติดอยู่ในวังวนที่ไม่อาจหลีกหนีได้

ความต้องการที่ก่อตัวจนถึงขีดสุดของผมแตกออกในเวลาต่อมา ร่างกายอ่อนปวกเปียกโยกไหวไปตามแรงที่โถมเข้าใส่ราวกับใบไม้ลู่ลม

พี่ลิงก์หอบหายใจแรงขึ้น เขาเร่งจังหวะในช่วงเวลาหนึ่ง ก่อนที่ของเหลวร้อนจะทะลักทลายเข้ามาในร่างกายของผม

ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นไปทั่วร่าง นัยน์ตาสีดำที่เป็นประกายกล้าอ่อนแสงลง รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้น พี่ลิงก์ก้มลงมาจูบนุ่มนวลกดย้ำซ้ำไปซ้ำมาอย่างออดอ้อน

"รู้สึกดีไหม"

เสียงทุ้มแหบพร่าดังขุี้น พี่ลิงก์จูบลงที่หัวไหล่ ก่อนจะไล้ปลายจมูกไปทั่วซอกคอของผม

"ครับ"

ถึงจะรู้สึกเจ็บทรมานในช่วงแรก แต่ผมก็มีความสุขกับความสัมพันธ์ในครั้งนี้ครับ ที่สำคัญ...เราสองคนได้เป็นเจ้าของกันและกันอย่างสมบูรณ์แล้ว

ผมส่งยิ้มบางด้วยความเหนื่อยอ่อน พี่ลิงก์ก้มลงจูบที่หน้าผากของผม ก่อนที่เขาจะพลิกร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของผมให้นอนคว่ำ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วผ่อนลมหายใจออกมา หลังจากรับรู้ได้ถึงริมฝีปากร้อนที่กดจูบรวมไปถึงลิ้นนุ่มที่ลากเลียไปทั่วแผ่นหลัง

"พี่ลิงก์! "

ผมร้องออกมา เมื่อเขากัดแก้มก้นของผมแบบไม่เบาแรงจนสะดุ้ง แถมยังลับฟันคมของตัวเองด้วยการกัดต้นขาของผมด้วย ผมหันขวับไปมองทันที ทว่าอีกฝ่ายกลับขยับขึ้นมาจูบต้นคอของผม แล้วทำหน้าอ้อนแสนน่ารักมาให้

"อื้อ เนื้อนิ่ม"

ผมชักสีหน้าออกมาเล็กน้อย พี่ลิงก์โอบกอดหลังของผมเอาไว้ ลมหายใจร้อนพัดผ่านที่หลังคอ

"ทำอีกนะ ทำจนกว่าจะหมดแรงเลยนะ"

ผมเงยหน้าหันหลังไปมองด้วยความตกใจ และในขณะที่กำลังจะร้องห้าม เรียวปากของเขาก็ผนึกทุกคำพูดของผมเอาไว้ วงแขนอบอุ่นดึงรั้งสะโพกของผมให้ยกขึ้น ส่วนแข็งขืนกดแทรกเข้ามาประสานเราสองคนให้เป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้ง

เสียงสอดใส่ดังขึ้นอีกระลอกพร้อมกับเสียงครวญครางสุขสมของพวกเรา ความต้องการที่เคยมอดดับถูกสายลมของความปรารถนากระตุ้นให้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้งอย่างง่ายดาย

ผมไม่แน่ใจว่าทุกอย่างจบลงตอนไหน เมื่อรู้สึกตัวเต็มที่อีกครั้ง ผมก็นอนอยู่ในอ้อมกอดของพี่ลิงก์เหมือนเช่นทุกคืนที่ผ่านมาแล้วครับ





@@@@@@@@@@





"พี่ลิงก์"

เสียงเรียกของผม ทำให้เจ้าของชื่อปรือตาขึ้นมาเล็กน้อย พี่ลิงก์ทำสีหน้างัวเงีย แล้วดึงท้ายทอยของผมให้เข้ามาจูบที่ริมฝีปากของเขาราวกับกำลังละเมออยู่

เราสองคนมอบรสสัมผัสอ่อนหวานนุ่มนวลให้แก่กันจนพอใจ พี่ลิงก์ถึงได้ตาสว่าง เขาอมยิ้มออกมาพลางใช้ปลายนิ้วเกี่ยวเส้นผมของผมเล่น

"บู้"

ผมรู้สึกเขินอายขึ้นมา เมื่อเราสองคนได้สบตากัน ยิ่งภาพเหตุการณ์ไหลย้อนเข้ามา หัวใจที่เต้นเป็นจังหวะปกติก็รัวเร็วขึ้น

"เราเลิกเป็นแฟนกันเถอะ"

คำพูดของพี่ลิงก์ ทำให้ผมตาค้างในทันที หัวใจที่เต้นแรงหยุดทำงานกะทันหัน นัยน์ตาสีดำที่เคยพราวระยับเรียบนิ่ง รอยยิ้มบางที่แต้มบนใบหน้าหล่อเหลาเลือนหายไป

"พี่...แกล้งผมอีกแล้ว"

ผมพูดเสียงเบา แล้วยิ้มออกมา ทว่าสีหน้าจริงจัง ไร้แววล้อเล่นของพี่ลิงก์ก็ทำให้ผมนิ่งอึ้งไป เขาถอนหายใจ

"เบื่อจะเป็นแฟนด้วยแล้วว่ะ"

นี่...อย่าบอกว่าผมจะโดนฟันแล้วทิ้ง?!

"ขอโทษ"

ดวงตารู้สึกร้อนผ่าว แต่ผมก็ไม่อาจละสายตาไปจากใบหน้าเคร่งขรึมจริงจังของพี่ลิงก์ได้เลย สุดท้ายก็ต้องกะพริบตาทีหนึ่ง เมื่อน้ำตาเอ่อล้นออกมา

ทั้งที่เราสองคนเพิ่งจูบกัน ร่างกายเปลือยเปล่าก็ยังแนบชิดภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน กลิ่นกายของเขายังชัดเจน แต่ผมกลับเหมือนอยู่ห่างไกลออกไปทุกที

"เรา..."

ผมเผลอกลั้นลมหายใจอย่างไม่รู้ตัว ไม่มีก้อนสะอื้นจุกคอ นอกจากน้ำตาที่ยังไหลออกมาไม่หยุด ทั้งที่เคยบอกเพื่อนสนิทว่า ทำใจเอาไว้แล้ว แต่พอมาถึงสถานการณ์จริง ทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ก่อนที่จะได้ยินสิ่งที่ไม่อยากรับฟังไปมากกว่านี้ ผมก็พลั้งปากพูดออกไปตามที่ใจคิด

"พี่ลิงก์ ผมรักพี่นะครับ"

ผมไม่รู้หรอกครับว่าความรักคืออะไร และความรู้สึกที่มีต่อพี่ลิงก์คือความรักหรือเปล่า แต่เขาคือความสุขที่ผมไม่อยากเสียไป

พี่ลิงก์นิ่งไปเล็กน้อย สายตาของผมพร่ามัวเพราะน้ำตาบดบัง แล้วหวังว่าหยดน้ำที่ไหลออกมาไม่หยุดนี้จะชะล้างทุกสิ่งที่ผมไม่อยากรับรู้

ความจริงที่ผมกำลังจะถูกทิ้ง...

พี่ลิงก์ขมวดคิ้วออกมา เขาไม่ได้เช็ดน้ำตาให้ผม แต่กลับดึงแก้มของผมทั้งสองข้างเต็มแรงแทน

ฮือ! จะทิ้งกัน ก็ยังจะทำร้ายกันอีกเหรอ!

"เรามาเป็นผัวเมียกัน"

"ฮะ?! "

ผมอ้าปากค้าง ความรู้สึกทุกข์เศร้าแบบคนอกหักหยุดทำงานทันที สายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาแจ่มชัดขึ้นมาอีกครั้ง

"ไม่โอเค? "

"โอเคครับ! "

ผมรีบตอบรับอย่างกระตือรือร้นพร้อมกับกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น พี่ลิงก์ก็กอดตอบพลางกดจูบที่แก้มเปื้อนน้ำตาของผม แล้วกระซิบที่ข้างหู

"ลิงก์ก็รักบู้เหมือนกันนะ"

ผมอมยิ้มออกมา หัวใจที่แห้งเหี่ยวราวกับโดนน้ำกรดกัดกร่อนไปเมื่อครู่ก็พองฟูฟื้นสภาพกลับมาอีกครั้ง





@@@@@@@@@@





ถึงหัวใจจะเบิกบาน แต่ร่างกายไม่เอื้ออำนวยครับ ผมลุกจากเตียงไม่ขึ้น แล้วก็ต้องขาดเรียนอย่างช่วยไม่ได้

[เออ ดูแลตัวเองดีๆ]

"อืม"

ผมตัดสายจากเป็ดที่โทรศัพท์มาหาด้วยความเป็นห่วง หลังจากเห็นข้อความลาป่วยของผม โชคดีที่เพื่อนสนิทไม่ได้เซ้าซี้อะไรมาก เพราะผมก็นึกหาคำพูดไม่ออกเหมือนกัน

"โจ๊กมาแล้ว"

พี่ลิงก์เดินเข้ามาพร้อมกับชามโจ๊กกลิ่นหอม ผมขยับตัวให้ถนัดขึ้น

เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนพี่ลิงก์อุ้มผมไปอาบน้ำ ถึงจะถูกแกล้งหนอกให้อายบ้าง แต่ร่างกายก็ไม่ได้บอบช้ำไปกว่าเดิมครับ หลังจากแต่งตัวให้ผมเรียบร้อยและเปลี่ยนผ้าปูเตียงชุดใหม่ เขาก็อุ้มผมกลับมานอนที่เตียงอีกครั้ง แล้วเข้าห้องครัวไปทำอาหารเช้า

บริการประทับใจจริงๆ ...

"อร่อยไหม"

พี่ลิงก์ถามขึ้น เมื่อป้อนโจ๊กให้ ผมพยักหน้า เขาก็อมยิ้มออกมา

"อืม งั้นก็กินเยอะๆ จะได้กินยา"

"ครับ"

ถึงผมจะรับปากไปแบบนั้น แต่ก็กินต่อได้อีกไม่กี่คำ ผมก็กินไม่ไหวแล้ว พี่ลิงก์ไม่ได้ฝืนใจ เขาวางชามโจ๊กลง แล้วหยิบยามาให้

"กินยาแล้วก็นอน"

"ขอบคุณครับ"

เมื่อผมกินยาเสร็จ ก็ไม่ได้นอนหลับไปในทันที ผมนอนมองพี่ลิงก์ที่นั่งกินโจ๊กที่ผมกินไม่หมดต่อ เขาเลิกคิ้วขึ้น เมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาของผม

"พี่ดูแลผมดีกว่าที่คิด"

ผมบอกออกไปตามตรง ผมคิดว่าเขาจะทิ้งผมเอาไว้ให้ช่วยตัวเองตามประสาผู้ชายที่ไม่ชอบความยุ่งยากวุ่นวาย

"แล้วไม่ดีเหรอ"

"ดีครับ"

พี่ลิงก์วางชามโจ๊กไว้ที่โต๊ะข้างเตียง เขาจูบหน้าผากของผมเบาๆ แล้วส่งยิ้มมาให้

"เพราะลิงก์เป็นคนรักเมียไง เลยอยากดูแลบู้"

อ่า...

ผมรู้สึกหน้าแดงจนแทบไหม้ พี่ลิงก์แค่ยิ้มออกมา แล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมกับชามโจ๊กที่ว่างเปล่า หลังจากที่ได้อยู่ตามลำพังอีกครั้ง ผมก็กวาดตามองห้องนอนที่ไร้ตุ๊กตาหมีรอบหนึ่ง ก่อนจะหยิบตุ๊กตาไดโนเสาร์สีฟ้าที่เคยเลือกให้เจ้าของห้องมากอดไว้ แล้วเผลอหลับไปอีกครั้ง





@@@@@@@@@@





ภายในโรงอาหารของคณะวิทยาศาสคร์ยังเต็มไปด้วยนักศึกษาเช่นเคย หลังจากที่ผมหาที่นั่งได้สำเร็จ พี่ลิงก์ก็อาสาไปซื้ออาหารเช้ามาให้ครับ

"สวัสดีครับพี่บลู"

"อืม"

ผมส่งยิ้มทักหลานรหัสที่ถือจานข้าวมา ซีถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพเหมือนเคย

"ผมนั่งด้วยได้ไหมครับ"

"ได้สิ"

"ขอบคุณครับ"

ซีนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม ก่อนที่ผมจะถามไถ่สารทุกข์สุกดิบตามประสารุ่นพี่ที่ดี

"แล้วเป็นไงบ้าง เรียนไหวหรือเปล่า"

"ก็เรื่อยๆ ครับ ถ้าอันไหนผมงง ก็คงต้องกวนพี่ล่ะครับ"

"ได้ๆ ไม่ต้องเกรงใจ"

ในขณะที่ผมกับซีกำลังพูดคุยสัพเพเหระ พี่ลิงก์ก็เดินมาพร้อมกับอาหารเช้า ผมเลยแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกันอย่างเป็นทางการ

ซียกมือไหว้พี่ลิงก์ ส่วนอีกฝ่ายก็แค่มองแล้วพยักหน้ารับ ก่อนจะนั่งลงข้างผม

"โจ๊กอีกแล้วหรือครับ"

"บู้ยังไม่หายดี กินอาหารรสอ่อนไปก่อน"

ผมถอนหายใจออกมา แล้วเขี่ยโจ๊กในชามของตัวเองอย่างไม่ค่อยอยากกินเท่าไหร่ เมื่อวานก็กินโจ๊กกับข้าวต้มมาทั้งวันแล้ว ผมอยากกินอย่างอื่นมากกว่า แล้วกะเพราทะเลไข่ดาวของพี่ลิงก์ก็น่ากินสุดๆ ด้วย

ผมลอบมองปลาหมึกที่อยู่ในจาน รวมไปถึงไข่ดาวสีสวยเล็กน้อย ก่อนจะวกสายตามามองโจ๊กหมูสับของตัวเองอย่างปลงตก แต่สุดท้ายก็อดที่จะเหลือบมองจานอาหารของคนที่นั่งข้างกันไม่ได้อยู่ดี

"บู้"

น้ำเสียงทุ้มเข้มดังขึ้น ทำให้ผมที่กำลังกินโจ๊กของตัวเองอย่างซังกะตายต้องหันไปมอง แล้วก็อ้าปากรับปลาหมึกที่พี่ลิงก์ป้อนมาให้อย่างกระตือรือร้น

"มองเป็นลูกหมา"

ผมยิ้มแห้ง แล้วมองไปทางไข่แดงไม่สุกที่วางอยู่ในจานของเขาตาละห้อย พี่ลิงก์ดึงแก้มของผมหนึ่งที แล้วยอมตักไข่แดงเยิ้มป้อนให้ผมอีกครั้ง

อื้อ...อร่อย!

ผมเลิกสนใจโจ๊กที่อยู่เต็มชามของตัวเอง แล้วใช้สายตาสแกนหาของอร่อยในจานของพี่ลิงก์ต่อ น้ำเสียงทุ้มจริงจังดังขึ้นอีกครั้ง

"พอแล้ว กินโจ๊กของตัวเองไป"

"แต่ผมอยากกินกะเพราทะเล"

ผมบอกเสียงอ่อน แล้วส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ เราสองคนสบตากันไม่กี่วินาที พี่ลิงก์ก็พูดขึ้น

"บู้ยังไม่หายดี"

"ผมหายดีแล้วครับ"

ถึงผมจะเจ็บเคล็ดขัดยอกเดินไม่ถนัดไปบ้าง และซาบซึ้งใจในความห่วงใยที่พี่ลิงก์มีให้ แต่ผมอยากหลุดพ้นจากอาหารคนป่วยสักทีครับ

"ถ้างั้น...คืนนี้ก็ทำต่อได้แล้วสิ"

ฮะ?!

ผมชะงักค้างกลางอากาศ ใบหน้าร้อนวาบขึ้นมาทันที ก่อนจะบอกเสียงแผ่ว

"อ่า...ผมกินโจ๊กดีกว่า"

พี่ลิงก์หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วสลับจานข้าวของตัวเองกับผม

"สงสารเมีย"

"แค่กๆ ...."

ผมสำลักน้ำลายตัวเองทันที พี่ลิงก์เท้าคางมองผมด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดี

"เอ่อ...ผมขอตัวก่อนนะครับ"

เสียงของซีทำให้ผมปั้นหน้ายาก ทั้งเขินพี่ลิงก์ ทั้งอายรุ่นน้อง ทำได้แค่พยักหน้ารับแบบไร้คำพูดเท่านั้น

ซียกมือไหว้ลาอย่างมีมารยาท ก่อนจะลุกเดินออกจากโต๊ะ ผมหันไปมองคนที่นั่งข้างกัน เมื่อพี่ลิงกกำลังจิ้มแก้มของผมเล่นอย่างก่อกวน

"พี่ลิงก์"

"บู้แก้มแดง"

อ่า...

"น่ารัก"

ไม่กินข้าวแล้วครับ! ตอนนี้ผมอิ่ม...จนหยุดยิ้มไม่ได้เลย







TBC+++++++

Marionetta
ตั้งใจจะมาลงตั้งแต่หลายวันก่อน แต่ติดภารกิจเลยมาลงช้าเลย แฮะๆ ไม่เคยปั่นฉากเรทยาวขนาดนี้เลย อุทิศให้...พี่ลิงก์คนรักเมีย~ ขอบคุณที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้ค่ะ ^^

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 28 > 07-02-20
« ตอบ #189 เมื่อ: 12-02-2020 13:51:06 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ kawisara

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-7
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 29 > 12-02-20
«ตอบ #190 เมื่อ12-02-2020 17:08:51 »

พี่ลิ้งก์ร้ายมากกก


ซีหลานรหัสคิดไม่ซื่อใช่ใหม


บลูรู้ไม่ทัน


แต่พี่ลิ้งก์อ่ะทันเกมส์


เสมอนั่นแหละ

ออฟไลน์ goosongta

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-6
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 29 > 12-02-20
«ตอบ #191 เมื่อ12-02-2020 21:54:29 »

คงไม่ได้แค่รักแต่น่าจะหวงด้วย แหมๆเรียกเมียต่อหน้าคนอื่นเลยนะพี่ลิงซ์

ออฟไลน์ marionatte

  • Beginning is more difficult
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 794
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +307/-5
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 29 > 12-02-20
«ตอบ #192 เมื่อ16-02-2020 13:06:57 »

Level 30: ห้วงอารมณ์







ถึงแม้ว่าพี่ลิงก์จะยกระดับความสัมพันธ์จาก 'แฟน' เป็น 'ผัวเมีย' แต่ความใกล้ชิดระหว่างเราสองคนก็ยังเหมือนเดิมครับ โดยจะมีบางวันที่พวกเราไม่ได้นอนกอดกันธรรมดาเหมือนเมื่อก่อนเท่านั้น

เมื่อนึกถึงเรื่องในอดีต ผมก็นึกสงสัย ทั้งที่มีโอกาสหลายครั้ง แต่ทำไมพี่ลิงก์ถึงเลือกวันเกิดของผมเป็นวันเริ่มต้นความสัมพันธ์ทางกายอย่างลึกซึ่งเป็นครั้งแรก มีความหมายอะไรหรือเปล่า สุดท้ายผมก็ได้คำตอบที่น่าประหลาดใจออกมา

"อ้อ ก็บู้อายุยี่สิบไง"

สีหน้างุนงงของผม ทำให้พี่ลิงก์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย แล้วอธิบายอย่างใจเย็น

"ยี่สิบปี ก็ถือว่าบรรลุนิติภาวะเป็นผู้ใหญ่แล้ว ลิงก์ไม่อยากรังแกเด็ก"

ผมกะพริบตาทีหนึ่ง แล้วอดถามต่อด้วยความสงสัยไม่ได้

"แล้วก่อนหน้านี้? "

ผมปั้นหน้ายาก แต่พี่ลิงก์ก็เข้าใจความนัยที่ผมต้องการสื่อออกไป เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย

"เคยสิ แต่ที่ผ่านมาไม่ได้จริงจังไง"

ผมนิ่งอึ้ง พี่ลิงก์ดึงผมมากอดเอาไว้

"เอาน่า ถ้าเกิดท้องขึ้นมา ลิงก์รับผิดชอบอยู่แล้ว"

"ผมไม่ท้องหรอกครับ"

ผมตีหน้ามุ่ย พี่ลิงก์กัดแก้มของผมเล่น ก่อนจะคลายอ้อมกอด แล้วลุกจากเตียงที่เราสองคนนั่งเล่นด้วยกัน

"พี่จะทำอะไรครับ"

ผมขมวดคิ้วมองคนที่กำลังถอดกางเกงหน้าตาเฉย ถึงจะเคยเห็นร่างเปลือยเปล่าของเขามาแล้ว แต่ผมก็ยังกระดากอายและคิดว่าไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องชินครับ

"ก็จะอาบน้ำไง"

"อ่าครับ"

หลังจากพี่ลิงก์แก้ผ้าต่อหน้าผมเสร็จ เขาก็ไม่ได้เดินไปเข้าห้องน้ำ แต่กลับมาดึงผมให้ลุกขึ้นพร้อมกับเสียงทุ้มที่ดังขึ้น

"ไปอาบน้ำด้วยกัน"

"แต่ผมอยากอาบคนเดียว"

"ผัวเมียต้องไม่มีอะไรปิดบังกันสิบู้"

ผมปั้นหน้ายากกลืนไม่เข้าคายไม่ออก หลังจากถูกดึงให้ลุกขึ้นยืนแล้ว ผมก็ได้แต่มองพี่ลิงก์ที่ถอดเสื้อผ้าให้อย่างปลงตก

นอกจากกิจกรรมยามดึก เขาก็ชอบชวนผมอาบน้ำด้วยกันเสมอครับ แล้วก็จะหาเรื่องแกล้งผมเป็นประจำอีกด้วย

"บู้ผอมลงหรือเปล่า"

พี่ลิงก์พูดขึ้น เมื่อลากผมลงมาแช่น้ำอุ่นในอ่างด้วยกัน ผมถูกจับให้นั่งแทรกระหว่างขาและเอนพิงหน้าอกของเขา โดยที่มีวงแขนกอดเอวของผมเอาไว้

"ไม่รู้สิครับ"

"อืม สงสัยเพราะช่วงนี้บู้ออกกำลังกายมั้ง"

ผมเลิกคิ้วขึ้น แล้วเงยหน้ามองคนที่นั่งซ้อนหลัง พี่ลิงก์บีบหน้าท้องนิ่มของผมเล่นเบาๆ ราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่าง

"แต่ผมไม่ได้ออกกำลังกายที่ไหนเลยนะ"

ปกติผมก็ไม่ได้ออกกำลังกายอะไรอยู่แล้ว ยิ่งช่วงนี้เรียนหนักขึ้น กินเยอะขึ้นด้วยซ้ำ ร่างกายของผมไม่น่าจะผอมลงแต่อ้วนขึ้นมากกว่า

"ซื่อบื้อ"

พี่ลิงก์ว่า แล้วก้มลงมากัดแก้มของผม ผมชักสีหน้าออกมา ก่อนผิวแก้มที่น่าสงสารจะร้อนผ่าวขึ้น

"ก็เมื่อคืนลิงก์ชวนบู้ออกกำลังกายไง แต่ทำกันสองรอบเอง คืนนี้เอาให้หมดแรงเลยดีไหม พรุงนี้วันหยุดด้วย"

"ไม่ดีครับ"

"ทำไม เวลาที่เราทำกัน บู้ไม่ชอบเหรอ"

น้ำเสียงไร้เดียงสาพร้อมกับแววตาใสซื่อขัดกับเนื้อหาที่กำลังพูดถึงจนผมหมั่นไส้อย่างรุนแรง เลยตัดสินใจหันไปกัดคอของพี่ลิงก์เล่น แล้วดูดเม้มจนขึ้นรอบแดง

"เดี๋ยวนี้กัดเก่ง"

พี่ลิงก์ว่าพร้อมกับยกผมให้นั่งหันมาเผชิญหน้ากัน ผมอายนะครับ แต่ก็ไม่ได้หลบสายตาแวววาวของเขา

"พี่ต่างหากที่กัดเก่ง"

ผมตีหน้ามุ่บ พักหลังมานี้ผมโดนพี่ลิงก์กัดบ่อยมาก โดยเฉพาะตอนที่เรามีอะไรกัน เขาจะกัดผมไม่ยั้ง เวลานั้นอารมณ์ของผมกระเจิดกระเจิง เขาจะทำอะไรก็รู้สึกดีไปหมด แต่พอสติกลับมา ก็ต้องมานั่งมองรอยฟันช้ำเลือดอย่างจำทน

"ก็บู้น่ากัด"

พี่ลิงก์อุ้มผมไปนั่งที่เคาน์เตอร์ตรงอ่างล้างหน้า แล้วก้มลงกัดที่หัวไหล่ของผม

"พี่ลิงก์"

ภาพในกระจกเงาบานใหญ่ ทำให้ผมเห็นสภาพของตัวเองชัดเจน ใบหน้าที่แดงก่ำและมือที่จับบ่ากว้างของคนที่กำลังไล่กัดผมอย่างเพลิดเพลิน พี่ลิงก์เลื่อนมาขบกัดหน้าอกของผมทั้งสองข้างสลับไปมา มือที่เคยกอดเอวของผมเอาไว้กำลังเร่งเร้าส่วนกลางลำตัวของผมที่ตื่นขึ้นทุกครั้งที่ถูกเขาสัมผัส

ทั้งที่เสียวจนร่างกายบิดเกร็ง สะท้านจนต้องร้องออกมาอย่างน่าอาย แต่ผมก็ยังยึดคนตรงหน้าเอาไว้ ไม่อยากให้พี่ลิงก์หยุดและจากไป





@@@@@@@@@@





Sea S.
วันหยุดนี้ไปดูหนังกันไหมครับ พอดีผมมีส่วนลด

ผมอ่านข้อความของซี แล้วหันไปมองพี่ลิงก์ที่กำลังนอนเล่นเกมในโทรศัพท์มือถืออยู่ข้างกัน

"เสาร์อาทิตย์นี้พี่จะไปไหนหรือเปล่าครับ"

"มีอะไร"

พี่ลิงก์ละสายตามามองผมเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะขยับตัวมานอนหนุนตักของผม ทั้งที่สายตายังมองตัวละครในเกมอยู่

"พอดีน้องจะชวนไปดูหนัง"

"กรีนเหรอ"

เมื่ออาทิตย์ก่อนพวกเราพากรีนไปกินอาหารทะเลด้วยกันครับ น้องชายก็ถล่มเงินของพี่ลิงก์อย่างไม่เกรงใจ โชคดีที่เขารวยพอจะจ่ายจนน่าหมั่นไส้

"เปล่าครับ ซีที่เป็นหลานรหัสของผม"

พี่ลิงก์เหลือบตามามองผม ก่อนที่เขาจะกลับไปสนใจเกมในโทรศัพท์มือถือต่อ

"ลิงก์ก็ว่าจะพาบู้ไปกินบุฟเฟ่ต์อาหารนานาชาติที่ฟังโฆษณาเมื่อวันก่อน"

ผมตาโตขึ้นทันที เมื่อวันก่อนผมได้ยินโฆษณาจากวิทยุออนไลน์เกี่ยวกับบุฟเฟ่ต์อาหารนานาชาติที่ชวนให้น้ำลายหก

"ครับ"
Blue++
พี่ไม่ว่าง เอาไว้ครั้งหน้านะ

Sea S.
ครับ





@@@@@@@@@@





หลังจากผ่านการสอบกลางภาคมาได้เพียงสัปดาห์เดียว พี่ลิงก์ก็ชวนผมไปงานเลี้ยงรุ่นของเพื่อนสมัยเรียนมัธยมปลายด้วยกันครับ

"ผมไปด้วยจะดีเหรอ"

"อืม"

งานเลี้ยงรุ่นจะจัดขึ้นทุกปีครับ เพราะเป็นโรงเรียนหรูที่มีแต่ลูกนักธุรกิจและผู้ที่มีชื่อเสียง ทำให้พวกเขาต้องติดต่อกันเอาไว้เพื่อผลประโยชน์ในอนาคต

ผมรู้สึกไม่ค่อยดีนักกับเหตุผลนี้ ถ้าจะคบเพื่อนเพราะต้องการหาประโยชน์จากอีกฝ่ายมากกว่ามิตรภาพ ก็อย่ารู้จักกันเลยจะดีกว่า

พี่ลิงก์ขับโฟล์คบีเทิลสีดำคันสวยพาผมไปที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยง ผมกวาดตามองเพื่อนของเขาที่เข้ามาทักทาย แล้วลอบถอนหายใจออกมา

"พาใครมาด้วยน่ะ"

ผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้น หลังจากที่ทักทายพี่ลิงก์เสร็จ นัยน์ตาสวยคมก็ปราดมองผมอย่างสงสัย

"เมีย"

ผมอ้าปากค้าง เพราะไม่คิดว่าพี่ลิงก์จะตอบไปแบบนี้ นอกจากผมจะตกใจแล้ว ทุกคนที่ได้ยินคำตอบต่างก็ตกตะลึงไปไม่แพ้กันครับ

"ลิงก์ตลกจังเลยนะ"

ผู้หญิงคนเดิมพูดขึ้นพลางหัวเราะคิกคัก พี่ลิงก์ก็แค่ยกยิ้ม แล้วกอดไหล่ของผมเดินไปยังที่พักที่ถูกจัดแบ่งเป็นห้องละสองคนไว้

"ไอ้เรย์"

พี่ลิงก์ทักพี่เรย์ที่กำลังยืนคุยกับเพื่อนอีกสองคมอยู่ เขายักคิ้วตอบกลับ แล้วมองมาที่ผมด้วยรอยยิ้ม

"ปาล์มบ่นอยากเจอบลูมาตั้งนานแล้ว"

ผมนึกสงสัย แล้วมองตามพี่เรย์ที่ตะโกนเรียกคนที่ชื่อปาล์ม แล้วผมก็เบิกตากว้างเล็กน้อย เมื่อเห็นสาวสวยหุ่นนางแบบท่าทางทะมัดทะแมงเดินตรงมาหา เธอส่งยิ้มให้ผมด้วยแววตาสดใส

"คนนี้เองเหรอ ตัวเล็กจัง"

ผมปั้นหน้ายาก เพราะผู้หญิงตรงหน้าตัวสูงกว่าผมอีกครับ แถมยังสวยจนผมเกร็งไปหมด พอดีไม่เคยเจอผู้หญิงหน้าตาดียิ้มให้

"เห็นแบบนี้ แต่ก็เอาไอ้น้องลิงก์ติดเป็นขี้ปลาทองเลย ฮ่าๆ "

"ไอ้เหี้ยเรย์"

พี่ลืงก์ว่าเสียงเข้ม แต่ดูเหมือนผู้หญิงสวยสะท้านใจจะไม่สนใจ เธอเอาแต่มองผมอย่างพิจารณา

"ก็ดูซื่อดีออก อ้อ...พี่ชื่อปาล์มนะ เป็นแฟนไอ้เรย์มันอ่ะ"

"ครับ ชื่อบลูครับ"

"อืม อยากเจอบลูมานานแล้ว ถ้าคราวก่อนพี่ไม่ติดธุระคงจะได้เจอตั้งแต่ที่เอาของไปบริจาคครั้งก่อนแล้ว"

"ก็ดีแล้วที่ไม่ได้ไป"

พี่เรย์หันมาพูดกับพี่ปาล์ม เธอก็พยักหน้า แล้วหันมาพูดกับผมแทน

"สงสารยายพริ้มจริงๆ ไปลำบากยังพอว่า แต่ดันมาเจอผีด้วยแบบนั้นไม่เอาด้วยหรอก"

พี่ปาล์มทำหน้าไม่สู้ดีออกมา ผมก็ยิ้มแห้ง พอนึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น ภาพผู้หญิงในกระจกเงาก็ทำผมหลอนไปหลายวัน ถึงตอนนี้จะลืมเลือนไปบ้าง แต่ก็ยังไม่หายไปจากความทรงจำครับ

หลังจากแวะทักทายพูดคุยเสร็จ พี่ลิงก์ก็พาผมเดินไปทางห้องพักต่อ รีสอร์ทแห่งนี้เป็นอาคารยาวสองชั้นที่ตกแต่งให้กลมกลืนกับธรรมชาติ แถมยังมีน้ำตกสร้างบรรยากาศให้รู้สึกเย็นสบายอีกด้วย

"ผมคิดว่าพี่เรย์ยังโสดเสียอีก"

ผมพูดขึ้นอย่างแปลกใจ ถึงทุกคนในกลุ่มของพี่ลิงก์จะหน้าตาดี ทว่าแต่ละคนก็เหมือนจะไม่ชอบผูกมัดกับใครสักเท่าไหร่ครับ

"ไอ้เรย์คบกับปาล์มตั้งแต่มัธยมแล้ว เรียนจบก็คงแต่งงานกันเลยมั้ง"

ผมเบิกตาโตขึ้น เพราะไม่เคยคิดเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่ปีนี้พวกพี่ลิงก์ก็จะเรียนจบและทำงานกันแล้ว ก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่ที่มีวุฒิภาวะพอที่จะสร้างครอบครัวแล้วล่ะมั้งครับ

"ดีจังเลยนะครับ"

พี่ลิงก์หันมามองผมเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะดึงผมมานั่งตักแล้วกอดเอาไว้

"บู้อยากแต่งงานเหรอ"

"ผมยังไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลย"

"อืม"

พี่ลิงก์วางคางไว้บนไหล่ของผม เขาทำสีหน้าครุ่นคิดบางอย่าง

"รอบู้เรียนจบก่อนแล้วกัน"

"อะไรหรือครับ"

ผมถามอย่างงุนงง พี่ลิงก์ยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วหอมแก้มของผมฟอกใหญ่

"ไม่มีอะไร แค่คิดเรื่องอนาคตนิดหน่อย"





@@@@@@@@@@





ตอนนี้ก็เวลาราวสี่โมงเย็นครับ เราสองคนนั่งเล่นอยู่ในห้องพักจนถึงห้าโมงเย็น พี่ลิงก์ก็พาผมออกไปพบเพื่อนๆ ของเขาที่สนามหญ้าที่เปิดไฟสว่าง ซึ่งตอนนี้กำลังจัดบุฟเฟ่ต์อาหารและเครื่องดื่มอยู่

"มาถึงก็เอาแต่กกกันอยู่ในห้องนะมึง"

พี่ดิมทักขึ้น แล้วหันมาส่งยิ้มให้ผมอย่างผู้ชายขี้เล่น

"กูรำคาญคนเยอะ ไอ้พลกับไอ้ทียังไม่มาเหรอ"

"มาแล้ว ไอ้พลไปคุยอยู่กับพวกไอ้อั๋น ส่วนไอ้ทีก็จำศีลอยู่ในห้อง หิวเมื่อไหร่มันถึงจะออกมา"

พี่ดิมบอก พี่ลิงก์ก็พยักหน้ารับ ก่อนเพื่อนของพี่ลิงก์อีกสองสามคนจะเข้ามาพูดคุยด้วย ผมไม่ได้สนใจบทสนทนาเท่าไหร่นัก แล้วสายตาก็ไปเจอพี่ปาล์มที่กำลังอยู่หน้าเตาย่างบาร์บีคิว และเธอก็หันมาประสานสายตากับผม อีกฝ่ายเลยกวักมือเรียก

"พี่ลิงก์ ผมไปคุยกับพี่ปาล์มนะครับ"

พี่ลิงก์ละสายตามามองผมเล็กน้อย แล้วมองไปยังพี่ปาล์มก่อนจะพยักหน้ารับ

"เป็นไง อึดอัดหรือเปล่ กินนี่สิ"

พี่ปาล์มพูดขึ้นพร้อมกับส่งบาร์บีคิวไม้หนึ่งมาให้ผม

"ขอบคุณครับ"

ผมยิ้มบางออกมาพร้อมกับรับน้ำใจที่ถูกหยิบยื่นมาให้ พี่ปาล์มพยักหน้ารับ แล้วหันไปหยิบแก้วน้ำที่บรรจุเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นจิบ

"งานมันจะน่าเบื่อหน่อย หลักๆ ก็มาพุดคุยกันแล้วก็ดื่มน่ะ"

"ครับ"

"แล้วบลุดื่มได้หรือเปล่า หรือจะเอาน้ำอัดลม"

"ไม่เป้นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง"

ผมส่งยิ้มให้พี่ปาล์มอย่างเกรงใจ มีหลายคนที่มาพูดคุยกับพี่ปาล์มตรงหนัาเตาย่าง บาร์บีคิว

"นี่น้องใครวะ"

ผู้ชายคนหนึ่งที่หันมาเห็นผมมองมาอย่างสงสัย

"แฟนลิงก์"

พี่ปาล์มเป็นคนตอบ แล้วก็ทำให้คนฟังตาเหลือก เขามองผมอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"เหี้ย! กูก็แค่คิดว่าเรื่องล้อเล่น ไอ้ลิงก์มันเป็นเกย์จริงหรือวะ"

"แล้วมันหนักหัวมึงหนักหรือไง ไปได้แล้ว เกะกะสายตากู"

พี่ปาล์มว่าพร้อมกับแสดงสีหน้าไม่พอใจ อีกฝ่ายก็ยักไหล่ไม่ใส่ใจ แล้วเดินถือแก้วเหล้าจากไปแต่โดยดี ผมได้แต่ยืนเงียบ

ถึงแม้สมัยนี้เรื่องรักร่วมเพศจะเปิดกว้าง แต่ก็ยังไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนจะยอมรับได้เป็นเรื่องปกติอยู่ดี

"อย่าสนใจเลย"

พี่ปาล์มหันมาบอก เมื่อเห็นสายตาหลายคู่เริ่มมองมาทางผมมากขึ้นอย่างไม่ปิดบัง เรื่องราวของผมคงกำลังถูกซุบซิบนินทาอยู่แน่นอนครับ

"ผมไม่เป็นไรครับ"

ผมบอกพร้อมกับหยิบบาร์บีคิวสามไม้มาถือไว้ แล้วมองหาพี่ลิงก์ที่ไม่รู้ตอนนี้กำลังไปยืนคุยกับเพื่อนอยู่ตรงไหน

"พี่ปาล์มครับ เดี๋ยวผมขอเอาบาร์บีคิวไปให้พี่ลิงก์ก่อนนะครับ"

"อืม พี่ก็อยุ่แถวนี้แหละ มีอะไรก็มาหานะ"

ผมพยักหน้ารับ แล้วเดินหาพี่ลิงก์ที่อยู่ตรงไหนสักแห่งในกลุ่มคนที่กำลังยืนพูดคุยสังสรรค์กัน ทว่าระหว่างทางในบริเวณที่คนบางตาผมก็เจอผู้หญิงคนหนึ่งมาดักหน้าเอาไว้เสียก่อน

"นายเองเหรอ ที่เขาว่าเป็นแฟนลิงก์"

ผมมองผู้หญิงที่ใส่เสื้อผ้าโชว์รูปร่างอย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร เพราะเดิมทีผมก็เป็นคนที่อัธยาศัยไม่ดีเท่าไหร่อยู่แล้ว

"ถ้าบอกว่าเป็นเด็กรับใช้ยังน่าเชื่อกว่า"

ผมขมวดคิ้วออกมา เมื่อนัยน์ตาที่ตกแต่งด้วยเครื่องสำอางกดมองอย่างดูถูก ผมตั้งใจจะเดินหนี แต่อีกฝ่ายก็มาดักหน้าเอาไว้ราวกับต้องการจะหาเรื่อง เธอกอดอกมองผมอย่างหยิ่งยโส

"ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าลิงก์เล่นอะไรอยู่ สงสัยอยากลองของแปลก"

"คุณอิจฉาผมเหรอ"

ทันทีที่ผมถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย นัยน์ตาสวยก็วาววับ เธอจิกตามองผมอย่างไม่พอใจ

"คนอย่างแกไม่เห็นจะมีอะไรดี! ไอ้เกย์น่าขยะแขยง! "

ความกรุ่นโกรธพุ่งเข้ามาในใจ ผมข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ ในเวลานี้แต่ละคนต่างก็สนใจแต่เรื่องของตัวเองเลยไม่มีใครหันมามองผมกับผู้หญิงน่ารังเกียจที่กำลังพูดจาถากถางผมอยู่

"ถ้าอย่างนั้น คนที่พยายามเสนอตัวให้กูกับเพื่อนนี่ต้องเรียกว่าอะไร"

เสียงทุ้มเย็นชาดังขึัน ผมหันไปมองอย่างตกใจ พี่ทีที่กำลังยืนอยู่ในมุมมืดกำลังมองมาด้วยสายตาเรียบนิ่ง

"ทีหมายความว่ายังไง"

ผู้หญิงตรงหน้าหันไปมองอย่างไม่พอใจ พี่ทีเดินเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งเฉย

"ก็ตามที่พูด แล้วก็อย่ามายุ่งกับเด็กนี่อีก"

"ที่ปกป้องมัน เพราะเอากับมันมาแล้วหรือไง! "

ผมตาโตขึ้นด้วยความโกรธกับคำพูดเหยียดหยามที่ถูกกล่าวหา ทว่าผมก็ต้องตกใจแทน เมื่อพี่ทียกมือขึ้นตบหน้าของผู้หญิงความคิดสกปรกจนหันไปตามแรง

"เมียเพื่อนกู ไม่ใช่คนที่มึงจะมาพูดจาแบบนี้ได้"

"ทำไม! ถ้าแค่ได้เอาก้นแล้วนับเป็นเมีย! อีฟก็เป็นเมียของลิงก์กับทีเหมือนกัน! "

"อย่างเธอก็แค่เอาไปแก้เบื่อ พวกกูไม่ใช้เมียร่วมกันหรอก"

"กรี๊ด! "

เธอกรีดร้องพร้อมกับยกมือขึ้นจะตบหน้าด้วยความโกรธแค้น แต่พี่ทีจับขัอมือนั้นเอาไว้ แล้วผลักอีกฝ่ายจนล้มไม่เป็นท่าด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ทว่านัยน์ตากลับเย็นเฉียบจนน่ากลัว

"ไปซะ ก่อนที่กูจะหมดความอดทน"

ผมได้แต่กะพริบตาอ้าปากค้างมองผู้หญิงคนนั้นที่รียลุกกึ่งวิ่งกึ่งเดินจากไปด้วยความกลัวอย่างตกตะลึง ตั้งแต่เสียงร้องแหลมของเธอดังขึ้นก็เรียกให้สายตาหลายคู่หันมามอง ก่อนที่จะไม่มีใครสนใจอีก

"ขอบคุณครับ"

ผมหันไปมองพี่ทีที่ยืนอยู่ข้างกัน เขาปรายตามามองผมเล็กน้อย ก่อนจะฉวยบาร์บีคิวทั้งสามไม้ที่ผมถืออยู่ แล้วเดินไปอีกทางอย่างเฉื่อยชา







TBC++++++++

Marionetta
ชอบพี่ทีจัง ^^ (หลังจากได้กินบู้ไปแล้ว พี่ลิงก์ก็มีความหื่นอย่างต่อเนื่อง 555)

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 30 > 16-02-20
«ตอบ #193 เมื่อ18-02-2020 08:54:24 »

 :L2: :L1: :pig4:

รักบู๊ ... โดนพี่ลิังค์ต่อย

ออฟไลน์ marionatte

  • Beginning is more difficult
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 794
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +307/-5
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 30 > 16-02-20
«ตอบ #194 เมื่อ24-02-2020 13:57:34 »

Level 31: รับรู้







ผมรู้สึกแย่ครับ

ถึงแม้จะรู้ดีว่า พี่ลิงก์ต้องเคยมีอะไรกับใครมาก่อนอยู่แล้ว แต่พอมาได้ยินแบบนี้ ผมก็รู้สึกไม่ดีจนไม่อยากจะทำอะไร

ผมถอนหายใจ แล้วนั่งก้มหน้าที่ใต้ต้นไม้เพื่อปรับสภาพจิตใจของตัวเองตามลำพัง

"บู้"

เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้ผมเงยหน้าขึ้น พี่ลิงก์ย่อตัวลง แล้วยกมือลูบหัวของผมเบาๆ

"มีคนไปฟ้องว่าบู้มีเรื่อง"

"ผู้หญิงคนนั้นหรือครับ"

"เปล่า ไอ้ที บู้ไม่เป็นไรนะ"

"...ครับ"

มันก็แค่ความรู้สึกแย่ๆ ที่สักพักก็คงจะดีขึ้นเอง...

พี่ลิงก์มองผมนิ่ง มือของเขาเลื่อนมาลูบแก้มของผมอย่างอ่อนโยน

"ลิงก์ขอโทษนะ เมื่อก่อนทำตัวไม่ดีเลย แต่ตอนนี้ไม่มีใครแล้ว"

ผมกะพริบตาทีหนึ่ง ความหม่นหมองในจิตใจเบาบางลง เมื่อได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า

"อยากกอดบู้คนเดียว"

ผมยิ้มออกมาได้ในที่สุด ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พี่ลิงก์ก็ลุกขึ้นตาม แล้วจับมือของผมเอาไว้

"อยากกลับห้องเลยไหม"

"ยังดีกว่า ผมยังกินไม่อิ่มเลย"

"อืม"

พี่ลิงก์พาผมเดินกลับเข้าไปในกลุ่มเพื่อนของเขาอีกครั้ง ถึงแม้จะยังมีสายตาหลายคู่ที่มองมา แต่ก็ไม่เป็นไรแล้วครับ เพราะมีมือของเขาที่จับมือของผมเอาไว้





@@@@@@@@@@





พี่ลิงก์พาผมมานั่งรวมกับพวกเพื่อนสนิทของเขาครับ พวกพี่ๆ ต่างก็ถามไถ่ด้วยความห่วงใย โดยเฉพาะพี่ปาล์มที่โมโหจนออกนอกหน้าไปเยอะ เธอสบถด่าผู้หญิงที่หาเรื่องผมไม่หยุด

"อย่าให้เห็นอีกนะ จะตบให้หน้าแหก! "

"ช่างเถอะครับ"

ผมก็ได้แต่พูดปลอบอีกฝ่ายอย่างใจเย็น พี่ปาล์มก็หายใจฮึดฮัดพลางปรับอารมณ์ร้อนของตัวเอง

"เพราะมึงไม่ดูแลให้ดี เมียเลยโดนรังแก"

พี่เรย์หันไปว่าพี่ลิงก์ที่เพิ่งเดินกลับมาจากการตักอาหารให้ผม

"เงียบน่า"

พี่ลิงก์ว่ากลับด้วยใบหน้าบึ้งตึง พี่ปาล์มก็พูดขึ้นต่อด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดฉุนเฉียว

"ยังดีนะ ที่ทีสั่งสอนไปแล้ว ไม่อย่างนั้นจะต้องลากอีอีฟมาตบให้ได้! "

"มึงก็เย็นลงได้แล้วปาล์ม บลูยังไม่รุนแรงเท่ามึง"

พี่พลพูดขึ้นเสียงอ่อน ก่อนจะโดนพี่ปาล์มถลึงตาใส่

"พวกมึงทุกคนก็เอาอีนั่นมาหมดแล้วนี่! ไอ้เรย์! ไอ้ชั่ว! ไอ้ผัวสารเลว! "

พี่ปาล์มหันไปด่าแฟนตัวเอง พี่เรย์ที่กำลังกินยำวุ้นเส้นถึงกับสำลักออกมา

"แม่งเมาแล้วเปล่าวะ"

พี่ดิมพูดขึ้นพร้อมกับมองพี่ปาล์มที่ตาขวางด้วยสีหน้าหวาดเกรง

"กูไม่ได้เมา! มึงก็ด้วยไอ้ดิม ถ้ามึงชวนไอ้เหี้ยเรย์เที่ยวกลางคืนอีก กูจะตัดไอ้จ้อนหนึ่งนิ้วของมึงทิ้ง! "

"อ้าวเฮ้ย! ของกูไม่ใช่หนึ่งนิ้วนะ! "

"ไม่รู้! ไอ้เรย์บอก! "

ผมลอบมองการสนทนาที่ตีกันไปมาตามประสาเพื่อนด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหยุดสายตาตรงพี่ทีที่กำลังมองเพื่อนตัวเองโวยวายใส่กันด้วยท่าทีเฉยชา

พี่ปาล์มที่ได้ระบายอารมณ์ไปชุดหนึ่งก็กระปรี้กระเปร่าขึ้น เมื่อเธอมองตามสายตาของผมก็วาดยิ้มออกมา

"ในกลุ่มนี้ก็มีทีนี่แหละที่พึ่งพาได้ที่สุดแล้ว"

ผมหันกลับมามองคนที่นั่งข้างกันแทน ตอนนี้พี่ลิงก์ถูกพี่พลลากไปร่วมสงครามน้ำลายอีกคนแล้วครับ

"พี่มีเรื่องตลกจะเล่าให้ฟังล่ะ"

พี่ปาล์มพูดขึ้น ผมก็รอฟังด้วยความสนใจ

"มันเป็นเรื่องตั้งแต่สมัยก่อนแล้ว ลิงก์กับทีเคยเป็นคู่จิ้นกัน"

ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พี่ปาล์มเห็นสีหน้าของผม เธอก็หัวเราะออกมา แล้วเล่าต่อด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน

"ตกใจใช่ไหม มันมีที่มาอยู่ ตอนนั้นลิงก์พกตุ๊กตาหมีมาโรงเรียนด้วย แล้วก็มีคนแกล้งเอาตุ๊กตาตัวนั้นไปทิ้งที่บ่อน้ำหน้าโรงเรียน ลิงก์ก็กำลังจะกระโดดน้ำลงไปเอาอยู่แล้ว แต่ทีเร็วกว่า รีบว่ายน้ำไปเอาตุ๊กตาหมีมาให้ลิงก์ คือโมเมนต์นั้นสาววายกรี๊ดสนั่นเลย"

"จริงหรือครับ"

พี่อย่าหลอกผมนะ ผมเชื่อคนง่าย!

"จริงสิ เวลาสองคนนี้ทำอะไรด้วยกัน ก็มีคนจิ้นกระจุยกระจายแต่พอลิงก์มีแฟนกระแสก็เลยซาลง"

ผมพยักหน้ารับอย่างกระตือรือร้น ถึงจะไม่อยากจินตนาการเวลาสองคนนี้โรแมนติกใส่กันก็เถอะ

"ต่อมาทีก็ฮอตสุดๆ ไปเลย เฮ้อ...ที่จริงเมื่อก่อนพี่ก็ปลื้มทีอยู่นะ แต่เวรกรรมคงตามทันถึงได้หลงผิดมาคบกับไอ้เรย์แทน"

พี่ปาล์มชักสีหน้า ผมหัวเราะออกมาเบาๆ นัยน์ตาสวยหันมามองผมอย่างสดใสอีกครั้ง

"แล้วบลูคบกับลิงก์ได้ยังไง นี่ก็เลือกมากเลือกเยอะจะตายไป"

"มันเป็นเรื่องบังเอิญครับ"

ผมอมยิ้มออกมา เมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น พี่ปาล์มก็นั่งฟังด้วยความตั้งใจ

"พอดีผมตอบคำถามถูกใจพี่ลิงก์ แล้วเราสองคนก็ได้คบกันครับ"

"อ้อ เหมือนไอ้เรย์เคยเล่าให้ฟังอยู่ เรื่องคำถามอะไรสักอย่างนี่แหละ ดีจังเลยนะ ที่ผ่านมาแต่ละคนอยากจะวิ่งเข้าไปตบด้วยความหมั่นไส้"

เอ่อ...ทำไมคนสวยน่ากลัวจังเลยครับ

"แต่บลูก็อย่าวางใจ ผู้ชายไว้ใจไม่ได้ ผัวข้าใครอย่าแตะ จำเอาไว้ล่ะ"

ผมก็พยักหน้ารับ แล้วฟังวีรกรรมสุดแสบของพี่เรย์ที่โดนพี่ปาล์มกำราบเป็นกรณีศึกษา





@@@@@@@@





งานพบปะสังสรรค์ของทายาทผู้มีอันจะกินผ่านไปอย่างเรียบร้อย เมื่อคืนนี้พี่ลิงก์ก็นอนกอดผมจนถึงเช้าเลยครับ

หลังจากจบมื้อเช้าที่ทางรีสอร์ทได้จัดเตรียมเอาไว้ ต่างคนก็ต่างแยกย้ายเดินทางกลับ ถึงอย่างนั้นกลุ่มของพี่ลิงก์ก็ยังเที่ยวกันต่อ พวกเราไปนั่งเล่นชมบรรยากาศพร้อมกับถ่ายรูปตามสถานที่ท่องเที่ยวใกล้เคียง กว่าจะถึงคอนโดก็ราวสามทุ่ม

"ขี้เกียจไปเรียนพรุ่งนี้"

พี่ลิงก์บ่นขึ้นมา ผมก็แค่มองแล้วรื้อเสื้อผ้าที่ใส่แล้วลงตะกร้าอย่างไร้ความคิดเห็น เพราะนานๆ ทีเขาจะขับรถระยะไกลหรืออาจจะไม่ได้นอนกลางวันด้วย เลยทำท่าจะหมดแรงแบบนั้น

"บู้ขับรถเป็นไหม"

"เป็นครับ"

"แล้วทำไมไม่บอก จะได้ผลัดกันขับ"

พี่ลิงก์หันมามองผมอย่างเอาเรื่อง ผมก็แค่ยิ้มบางออกมา แล้วบอกเสียงอ่อน

"ผมไม่มีใบขับขี่ครับ"

ส่วนใหญ่ผมขับมอเตอร์ไซค์ครับ นานๆ ทีถึงจะลองขับรถยนต์ไปซื้อของในละแวกบ้าน

"แล้วทำไมไม่ไปสอบ อาทิตย์หน้าไปเลยนะ เผื่อวันไหนฉุกเฉินต้องขับรถเอง"

ผมพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แล้วจัดการเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าที่ใช้งานให้เรียบร้อย





@@@@@@@@





"เอาจริงหรือครับ"

"อืม"

ผมปั้นหน้ายาก ตอนนี้พี่ลิงก์กำลังยื่นกุญแจรถของโฟล์คบีเทิลมาให้ผมที่เป็นตุ๊กตาหน้ารถขับแทน

"ถ้าเกิดว่า..."

"ไม่มีอะไรหรอกน่า ขับเป็นไม่ใช่เหรอ"

ก็ใช่ไง...แต่ก็ไม่ได้ขับมาเป็นปีแล้ว

ผมลอบถอนหายใจออกมา ถ้าหากผมเผลอทำให้รถยนต์สุดที่รักของพี่ลิงก์เสียหายจะทำยังไง

"แค่ขับกลับหอแค่นี้เอง ซ้อมไว้ก่อนไปสอบไง"

ผมกลั้นใจเข้าไปประจำที่นั่งคนขับ ส่วนพี่ลิงก์ก็แกะขนมกินเล่นนั่งอย่างสบายใจอยู่ที่เบาะข้างกัน ทันทีที่เครื่องยนต์ทำงาน เหงื่อของผมก็ไหลซึม สายตาจ้องมองทางตรงหน้าเขม็ง แล้วเริ่มออกตัวอย่างช้าๆ

"ช้าไปหรือเปล่าวะ"

พี่ลิงก์พูดขึ้น เมื่อมองเห็นคนวิ่งแซงไป ผมขมวดคิ้วพยายามประคองรถยนต์ให้เคลื่อนที่อย่างระมัดระวัง

"เขตมหา'ลัยไม่ขับเร็วไงครับ"

"แต่ก็ช้าไปนะบู้ คนทีขับตามมากดแตรไล่แล้ว"

ผมเหลือบมองกระจกมองหลังเล็กน้อย แต่ก็ยังใช้ความเร็วที่ปลอดภัยอย่างสม่ำเสมอ

"เราอยู่เลนซ้าย เขาทนไม่ไหว เดี๋ยวก็แซงไปเอง"

"อืม"

จากปกติที่ใช้เวลาไม่กี่นาทีก็ถึงหอพัก แต่วันนี้พวกเราใช้เวลาเกือบสองเท่าในการเดินทาง พี่ลิงก์ไม่ได้มีท่าทีหัวเสียกับฝีมือการขับรถของผม ถึงแม้ว่าระหว่างทางเราสองคนจะโดนต่อว่าด้วยเสียงแตรจากรถคันอื่น ผมผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อการขับรถจบลงอย่างสวัสดิภาพ

"ลิงก์ว่า ไม่ต้องไปสอบแล้ว ไปฝึกใหม่ก่อนดีกว่า"

"อ่า....ครับ"





@@@@@@@@@





เพราะฝีมือขั้นห่วยในการขับรถของผม จากที่วันนี้ควรจะได้ไปสอบใบขับขี่เลยต้องมาฝีกกันใหม่อีกรอบ

"มีพื้นฐานอยู่แล้ว แป๊บเดียวก็คล่อง"

"ครับ"

วันนี้พี่ลิงก์พาผมมาฝึกขับรถที่ลานกว้างแห่งหนึ่งที่อยู่แถวชานเมืองครับ พวกเรามาถึงที่นี่ในตอนสาย ถึงผมจะโดนเขาว่าหลายครั้ง แล้วก็ถูกบ่นอีกนับไม่ถ้วน แต่ในที่สุดฝีมือการขับรถของผมก็ดีขึ้นอยู่ในเกณฑ์ที่อีกฝ่ายพอใจ

"ถ้าไม่ใช่เมีย ลิงก์ไม่ทนขนาดนี้"

พี่ลิงก์บ่นอุบพร้อมกับยกขวดน้ำขึ้นดื่ม ผมก็ยิ้มแห้งอย่างไร้คำพูด

อาจเป็นเพราะพี่ลิงก์เห็นความพยายามและตั้งใจของผม เขาเลยให้รางวัลด้วยการพาผมไปเลี้ยงมื้อเย็นที่ร้านอาหาร ชมบรรยากาศและทิวทัศน์ที่สวยงามเย็นตาริมแม่น้ำเจ้าพระยาครับ

"ขอบคุณที่ช่วยสอนนะครับ"

ผมส่งยิ้มให้พร้อมกับวางกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ใส่ในจานของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

"อืม ค่าสอนของลิงก์แพงนะ"

พี่ลิงก์ยกยิ้มขึ้น แทนที่เขาจะกินกุ้งที่ผมส่งให้ อีกฝ่ายกลับนำกุ้งตัวโตจิ้มน้ำจิ้มป้อนมาให้ผมแทน

"กินเยอะๆ กลับไปจะได้มีแรงจ่ายค่าเรียน"





@@@@@@





โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด เพราะเมื่อคืนนี้พี่ลิงก์แกล้งผมจนหมดแรง และต้องขอบคุณสุขภาพร่างกายของตัวเองที่แข็งแรงดี ไม่อย่างนั้นคงได้นอนซมอยู่บนเตียงเหมือนซากเปื่อยที่หมดอายุ

พี่ลิงก์เดินฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีออกมาจากห้องครัวพร้อมกับอาหารเช้าน่ากินที่ทำให้ผมลืมความเอาแต่ใจของเขาเมื่อคืนนี้ไปจนหมด

"ไปนอนดูหนังก้น"

พี่ลิงก์พูดขึ้น หลังจากมื้อเช้าของพวกเราจบลง ผมก็พยักหน้ารับ ทว่ายังไม่ทันที่พวกเราจะได้ลุกออกจากโต๊ะกินข้าว เสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น เมื่อหยิบขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นหลานรหัสที่ติดต่อมา

"ฮัลโหล"

[พี่บลูยุ่งอยู่ไหมครับ]

"ไม่อ่ะ มีอะไรเปล่า"

[พอดีผมเขียนโปรแกรมไม่ผ่าน เลยอยากให้พี่มาช่วยดูให้หน่อยครับ]

"อ้อ ได้สิ เดี๋ยวพี่ขอเวลาไปเปิดโน้ตบุ๊กก่อน"

ผมลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปหยิบโน็ตบุ๊กที่วางไว้ในห้องนอนออกมา แล้วกลับมานั่งที่โต๊ะกินข้าวอีกครั้ง

"ไอดีกับพาสเวิร์ดอะไร"

เมื่อได้รับไอดีกับพาสเวิร์ดเพื่อเชื่อมต่อถึงกันเรียบร้อยแล้ว ผมก็ตั้งใจนั่งอ่านโค้ดของโปรแกรมที่รุ่นน้องเขียน โดยวางโทรศัพท์มือถือที่เปิดลำโพงเอาไว้บนโต๊ะเพื่อความสะดวก

"รันไม่ผ่าน ลองเปลี่ยคำสั่งใหม่ดู"

ผมบอกหลานรหัสที่ยังไม่ได้วางสาย โดยที่สายตายังจับจ้องที่หน้าจออย่างใช้ความคิด แล้วก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อมีอ้อมแขนที่คล้องคอมาจากด้านหลังพร้อมกับลมหายใจอุ่นที่พัดผ่านข้างใบหู ผมหันไปมองเสี้ยวใบหน้าหล่อที่กำลังบึ้งตึง

"เมื่อไหร่จะเสร็จ"

เสียงทุ้มแผ่วดังขึ้น ผมยิ้มบาง แล้วหันกลับไปมองโค้ดยาวเหยียดตรงหน้าจอของโน้ตบุ๊กอีกครั้ง

"ขอเวลาอีกครึ่งชั่วโมงครับ"

"ห้านาที"

"สิบห้านาที"

"สิบนาที ห้ามต่อรอง"

พี่ลิงก์พูดจบ เขาก็ก้มลงมาหอมแก้มของผม ก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาด้วย่ทาทางเหมือนเด็กที่ถูกขัดใจ ผมถอนหายใจออกมา แล้วกลับมาตั้งใจช่วยงานของหลานรหัสต่อ





@@@@@@@@@@





"พี่บลู"

ผมหันไปมองตามเสียงเรียก ซีก็กำลังเดินเข้ามาหา

"เพิ่งเลิกเหรอ"

"ครับ เอ่อ...ผมมีของอยากจะให้พี่ครับ"

ผมก้มมองสร้อยหนังถักที่ถูกว่งมาให้ แล้วเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ

"ของแทนคำขอบคุณครับ พี่ช่วยผมหลายครั้งแล้ว"

"เฮ้ย! ไม่เป็นไร พี่เต็มใจช่วย"

"รับไปเถอะครับ ผมตั้งใจซื้อมาให้"

ผมมองสีหน้าจริงจังของรุ่นน้องครู่หนึ่ง แล้วรับน้ำใจที่อีกฝ่ายมีให้ด้วยรอยยิ้มบาง

"แค่ครั้งนี้นะ"

"ครับ"

ผมพิจารณาสร้อยหนังถักเล็กน้อย แล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกง แล้วเดินจากมา เพราะมีนัดกับเพื่อนสนิทที่ไปรอที่หอสมุดก่อนแล้ว





@@@@@@@@@





"บู้ทำของตก"

"อ้อ ขอบคุณครับ"

บลูรับสร้อยหนังถักที่ลิงก์ส่งมาให้ มันหลุดออกมาจากกระเป๋ากางเกง ตอนที่เขากำลังนอนเล่นอยู่บนเตียง

"เพิ่งซื้อมาเหรอ"

ลิงก์มองบลูที่เดินไปวางสร้อยหนังถักไว้บนโต๊ะ

"เปล่าครับ พอดีซีซื้อมาให้"

หลังจากเสียงปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น ลิงก์ก็เหลือบมองสร้อยหนังถักเล็กน้อย แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของบลูขึ้นมา

นัยน์ตาสีดำไล่มองหน้าจอที่แสดงข้อความสนทนาระหว่างเจ้าของเครื่องและคนที่ชื่อ 'Sea S.' อย่างไม่รีบร้อน

เมื่อเลื่อนปลายนิ้วมาจนสุดกับข้อความ 'ฝันดีนะครับ' ริมฝีปากก็เหยียดยิ้มขึ้น ก่อนจะกดปุ่มบล็อก แล้ววางโทรศัพท์มือถือเอาไว้ที่เดิม







TBC++++++

ออฟไลน์ goosongta

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-6
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 31 > 24-02-20
«ตอบ #195 เมื่อ25-02-2020 05:20:27 »

ก็ไม่ได้หวงเมียเท่าไหร่หรอกแค่บล็อคชายอื่นไปเลยก็เท่านั้น​ เอาอีกๆอยากเห็นลิงซ์หึงกว่านี้

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 31 > 24-02-20
«ตอบ #196 เมื่อ25-02-2020 17:30:50 »

 :z2:

55 สงสารบู๊

ออฟไลน์ river

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2398
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +231/-3
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 31 > 24-02-20
«ตอบ #197 เมื่อ25-02-2020 18:14:38 »

แอบหึง

ออฟไลน์ prympws

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 9
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 31 > 24-02-20
«ตอบ #198 เมื่อ26-02-2020 19:46:08 »

 :katai2-1: :katai3:

ออฟไลน์ marionatte

  • Beginning is more difficult
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 794
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +307/-5
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 31 > 24-02-20
«ตอบ #199 เมื่อ02-03-2020 16:01:13 »

Level 32: ความขัดแย้ง







"พี่ลิงก์ เดี๋ยวผมไปติวกับเป็ดที่ห้องมันนะ"

"อืม"

ผมมองพี่ลิงก์ที่ยังนอนหนุนตักของผมเล่นโทรศัพท์มือถือตาปริบๆ เมื่อเขาไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นแต่อย่างใด

"พี่ลิงก์"

"อะไร"

"ผมจะไปหาเป็ด"

"รู้แล้ว"

"งั้นก็ลุกสิครับ"

พี่ลิงก์ลดโทรศัพท์มือถือลง แล้วส่งสายตาไม่พอใจมาให้เหมือนผมไปขัดอารมณ์ ผมลอบถอนหายใจออกมา แล้วก้มลงไปจุ๊บที่หน้าผากของเขาอย่างเอาใจ

"ปล่อยให้ผมไปได้หรือยังครับ"

พี่ลิงก์ยอมลุกมานั่งข้างกัน เขาจับปลายคางของผมเอาไว้ แล้วก้มลงจูบอย่างอ่อนหวาน ผมเคลิ้มตามรสสัมผัสนั้นไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง จนกระทั่งได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น ถึงได้ดันตัวเองออกจากริมฝีปากร้อนล่อลวงอย่างทุลักทุเล

"พี่ไม่ต้องรอกินข้าวเย็นนะ น่าจะกลับดึกเลย"

"พอขับรถเก่งก็จะเถลไถลหรือไง"

น้ำเสียงทุ้มราบเรียบ ทำให้ได้แต่ยิ้มแห้ง แล้วรีบแต่งตัวเพื่อไปติวหนังสือกับเพื่อนสนิทที่หอ หลังจากได้ใบขับขี่เป็นของตัวเอง พี่ลิงก์ก็ยกหน้าที่ขับรถให้ผมเป็นประจำครับ ถ้าวันไหนที่เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกัน เขาจะทิ้งรถโฟล์คบิเทิลไว้ให้ผมขับ แล้วเอาออดี้สีดำของที่บ้านมาใช้แทน ตอนนี้ผมเลยมีรถยนต์เป็นของตัวเองแบบไม่ต้องเสียเงินเลยสักบาท

ผมใช้เวลาเดินทางจากคอนโดมิเนียมหรูกลางกรุงมาถึงหอพักแถวมหาวิทยาลัยครู่หนึ่ง ก่อนที่จะไปพบเพื่อนก็แวะซื้อของกินเล่นบำรุงสมองเพิ่มด้วย

"กว่าจะมา"

เป็ดบ่นขึ้นทันทีที่เห็นผม แต่ผมก็แค่ยิ้มรับอย่างไม่ใส่ใจ

"กูก็รีบที่สุดแล้ว รีบไปติวเถอะ กูว่าเน็ตเวิร์กต้องออกทั้งเล่มแน่"





@@@@@@@@@@





ช่วงสัปดาห์ของการสอบสุดท้ายของเทอมเป็นไปอย่างเข้มข้น ผมเดินคุยกับเพื่อนเกี่ยวกับข้อสอบที่เพิ่งจบไปเรื่อย ก่อนสายตาจะผ่านไปเห็นหลานรหัสที่กำลังยืนคุยกับเพื่อนของเขาอยู่

"ซี"

ผมเรียกรุ่นน้องที่หลายวันมานี้เงียบหายไปด้วยรอยยิ้ม บางทีอีกฝ่ายก็คงจะเครียดเรื่องเตรียมตัวสอบจนไม่ได้สนใจจะส่งข้อความคุยกับผมอีก

"อ่า...สวัสดีครับ"

ซียกมือไหว้ผมตามมารยาท เขามองด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิมจนผมต้องเลิกคิ้วขึ้น

"มีอะไรหรือเปล่า"

"ไม่มีครับ ผม..."

ผมมองท่าทางอึกอักของคนตรงหน้าอย่างสงสัย ซีมองผมครู่หนึ่ง แล้วหันไปมองเป็ดที่กำลังเดินเข้ามาหา

"พี่บลูทำข้อสอบได้ไหมครับ"

"ก็พอได้ แล้วเราล่ะ"

"ก็พอได้เหมือนกันครับ"

"อืม มีอะไรให้ช่วยก็บอก เห็นเงียบหายไปเลย"

ซีมีท่าทีแปลกใจ เขาขมวดคิ้วออกมา แล้วพูดด้วยเสียงที่เบาลงอีกหนึ่งระดับ แต่กลับทำให้ผมตกใจมากกว่าเดิม

"ก็พี่บล็อกผมไม่ใช่หรือครับ"

"ฮะ?! "

ผมแสดงสีหน้างุนงงพลางหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมา หลังจากตรวจเช็กแอพพลิเคชั่นการสนทนาระหว่างผมกับซีก็พบว่า มันถูกบล็อกเอาไว้จริงๆ ด้วยครับ

"อ่า...โทษที"

ผมนึกคำพูดอะไรไม่ออก ได้แต่กดปลดบล็อกทั้งหมดออกพลางขบคิดถึงตันเหตุของเหตุการณ์นี้

"ไม่เป็นไรครับ ผมคิดว่าพี่บลูรำคาญที่ผมอาจจะกวนเยอะไป"

"เปล่าๆ อย่าคิดมาก"

ผมหันไปส่งยิ้มให้ซีที่พยักหนัารับ เป็ดที่ยืนข้างกันอยู่นานแล้วก็พูดขึ้น

"รีบไปเถอะ ไอ้พวกนั้นรอให้มึงช่วยติวอยู่"

"อืม เอาไว้ค่อยคุยกัน"

ผมตอบรับเพื่อนสนิท แล้วหันมาบอกลาหลานรหัส อีกฝ่ายก็ยิ้มรับ แววตาห่างเหินก่อนหน้านี้เจือจางลง

"ครับ"





@@@@@@@@@@





ผมกับพี่ลิงก์ไม่เคยหวงโทรศัท์มือถือของตัวเองครับ บางครั้งเราสองคนก็สลับกันเล่นเกมท่องอินเทอร์เน็ตไปตามเรื่องตามราว ทว่าการที่เขาแอบบล็อกซีก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะปล่อยผ่านไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้

"พี่ลิงก์"

เมื่อผมเจอพี่ลิงก์ที่กำลังนอนเล่นอยู่ในห้องนอน ความข้องใจที่ผสมกับความไม่พอใจก็ตีรวนขึ้นมา

"ครับ"

คำตอบรับที่มักจะทำให้ผมยิ้มได้เสมอ ครั้งนี้กลับไม่มีผลอะไร ผมถอนหายใจออกมา แล้วเดินตรงไปหาอีกฝ่ายด้วยท่าทีจริงจัง

"พี่บล็อกซีทำไมครับ"

"ซีไหน"

"หลานรหัสของผม"

ผมจ้องพี่ลิงก์อย่างกดดัน ทว่าอีกฝ่ายกลับทำสีหน้าเรียบเฉยไม่ทุกข์ร้อน เขานิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วกลับไปสนใจไอแพดของตัวเองต่อ

"แล้วไง"

"แล้วไง? ถ้าพี่จะบล็อกใครในมือถือของผม พี่ก็ควรจะบอกผมหน่อยไม่ใช่เหรอ"

"อืม"

"พี่ลิงก์"

ผมขมวกคิ้วออกมา เมื่อยังเห็นคนตรงหน้าเมินเฉย ผมไม่ชอบนิสัยแบบนี้ของเขาเลย

"ตอนนี้ก็รู้แล้ว แล้วจะอะไรอีก"

น้ำเสียงทุ้มเย็นชากับแววตารำคาญที่แสดงออกมา ทำให้ผมต้องสูดหายใจเข้าลึกเพื่อกดอารมณ์ของตัวเอง

"ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วยครับ"

ถึงพี่ลิงก์จะเป็นคนชอบแกล้งและเอาแต่มจ แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่ชอบสร้างความเดือดร้อนให้ใครมั่วซั่วแบบไร้เหตุผล

"ก็อยากทำ"

"พี่..."

"หยุดเรียกสักที รำคาญ"

ผมมองตามพี่ลิงก์ที่ลุกออกจากเตียง เขาเดินไปอีกห้องหนึ่งด้วยท่าทีหงุดหงิด ผมได้แต่นึกสงสัย

เขาเป็นบ้าอะไร ถึงได้ทำแบบนี้...





@@@@@@@@@@





ตั้งแต่ตอนเย็นจนถึงดึก เราสองคนยังไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ ผมกับพี่ลิงก์ก็เคยมีทะเลาะด้วยเรื่องไร้สาระกันบ้าง และส่วนใหญ่ผมก็จะยอมให้ก่อนเสมอ แต่ครั้งนี้ถ้าหากเขาไม่ยอมรับผิด ผมก็จะไม่ยอมอ่อนข้อให้

ผมไม่ได้ตั้งใจจะหาเรื่องนะครับ ก็แค่ไม่อยากให้เขาทำแบบนี้อีก

ผมพยายามเก็บรวบรวมสมาธิกลับมาจดจ่ออยู่กับหนังสือที่ต้องอ่านสอบอีกครั้ง ถึงแม้ว่าอารมณ์ขุ่นมัวจะตีขึ้นมาเป็นระลอก จนกระทั่งเวลามาถึงห้าทุ่ม ผมก็อาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเข้านอนครับ

หลังจากมื้ออาหารเย็นที่ไร้คำพูดสิ้นสุดลง พี่ลิงก์ก็แยกตัวไปอยู่ในห้องงานอดิเรกของตัวเอง แล้วก็ยังไม่ออกมาอีกเลยจนถึงตอนนี้ครับ ผมไม่ได้สนใจ นอกจากเดินไปปิดไฟแล้วทิ้งตัวลงนอนเหมือนอยู่คนเดียว

ทั้งที่ใจอยากจะหลับ ทว่าร่างกายกลับไม่ทำตาม ผมนอนตะแคงข้างตาค้างในความมืด เนื้อหาเกี่ยวกับการสอบไม่ได้วิ่งเข้ามาในสมอง มีแต่ท่าทางและสีหน้าไร้อารมณ์ที่มองผมราวกับไม่มีตัวตนปรากฏชัด

ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เสียงประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงการเคลื่อนไหวของสมาชิกอีกคน

ความไม่พอใจยังเต็มอยู่ในความรู้สึก ผมขมวดคิ้วพร้อมกับพยายามข่มตาหลับอย่างเต็มที่ แต่ก็ต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อรับรู้ได้ถึงอ้อมแขนที่กอดรัดจากด้านหลัง

ผมผ่อนลมหายใจออกมา หลังจากแข็งใจนอนนิ่งอยู่ได้ไม่นานก็ขยับตัวเข้าหาไออุ่นอย่างเคยชิน ท่านอนที่จะทำให้ผมนอนหลับสนิทที่สุด

ไม่มีคำพูดอะไร นอกจากไออุ่นที่อึดอัดและรสจูบตรงริมฝีปากที่จืดชืด





@@@@@@@@@@







"นี่มันสับขาหลอกกันชัดๆ ถ้าจะออกแบบนี้ ก็ไม่ต้องบอกแนวมาก็ได้มั้ง"

เป็ดบ่นขึ้นมาอย่างหัวเสียกับการสอบที่เพิ่งเสร็จสิ้น ผมก็พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย

"กูจะไปบนตามไอ้พวกนั้นดีไหมวะ ความสุขทางใจ"

เป็ดหันมาถาม ผมก็พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยอีกครั้ง

"นี่มึงเป็นอะไรวะบลู ข้อสอบทำร้ายมึงเหรอ ทำไมดูมึนขนาดนี้"

เป็ดขมวดคิ้วขึ้นมองผมอย่างจริงจัง ผมก็พยักหน้ารับพลางถอนหายใจออกมา

"กูทะเลาะกับพี่ลิงก์"

ตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนเราสองคนก็ยังไม่คุยกันเลยครับ ผมอาจจะดูถูกความอดทนของพี่ลิงก์ต่ำไป เพราะเขาดื้อด้านอย่างเหลือเชื่อ

ทั้งที่ไม่ยอมพูดคุยด้วย แต่ก็ไม่ยอมให้ผมอยู่คนเดียวครับ หลังจากวันที่เกิดเรื่องผมก็กลับมานอนที่หอของตัวเอง ปรากฏว่าพี่ลิงก์ตามมาค้างด้วย โดยที่เอาแต่ทำสีหน้าไม่สบอารมณ์แบบไร้คำพูด

"เขาไม่ได้ทำร้ายอะไรมึงใช่ไหม"

"เปล่า เขาแค่ไม่คุยกับกู"

ผมบอกเสียงเครียด ยังดีที่สมองของผมพอจะแยกแยะเรื่องการสอบกับเรื่องส่วนตัวได้ ไม่อย่างนั้นผมคงแย่กว่านี้

"เป็นแฟนกันก็ต้องมีเรื่องขัดใจกันบ้าง รีบหาวิธีคืนดีกันจะดีกว่า"

ผมมองเป็ดที่แสดงสีหน้าเป็นห่วงออกมา ถึงอีกฝ่ายจะชอบพูดจาค่อนขอดราวกับแอนตี้การมีแฟนของผมอยู่เป็นประจำ แต่เพื่อนคนนี้ก็มีความห่วงใยให้ผมเสมอ

"อีม ขอบใจ"

ผมถอนหายใจออกมา มัวแต่ดื้อแพ่งกันอย่างนี้ต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ผมจะยอมถอยหนึ่งก้าวเพื่อให้พี่ลิงก์ถอยจนสุดทางก็แล้วกัน


@@@@@@@@@@


ตอนนี้ผมกับพี่ลิงก์ขับรถกันคนละคันแล้วครับ วันนี้เขาไม่มีสอบ แล้วก็คงจะนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่หอพักของผมที่นอนค้างด้วยกันเมื่อคืนนี้ ทว่าเมื่อผมกลับไปที่ห้องของตัวเองกลับไม่พบใครอย่างที่คิด

ผมเลยตัดสินใจขับรถไปที่คอนโดของพี่ลิงก์แทน เมื่อเปิดประตูเข้าไป ไฟและแอร์ก็ไม่ได้เปิดเอาไว้เหมือนไม่มีใครอยู่ ผมขมวดคิ้ว หลังจากนั้นก็เดินไปดูที่ห้องต่างๆ แล้วหยุดลงที่ประตูระเบียง เมื่อเห็นคนที่ตามหากำลังนั่งเหม่อมองท้องฟ้ายามเย็นตามลำพัง

"พี่ลิงก์ครับ"

ผมเรียกเสียงเบา เพราะตั้งแต่ที่เราทะเลาะกัน ผมก็ไม่ได้เรียกเขาอีกจนถึงตอนนี้ คนตรงหน้าแค่ปรายตามามองเล็กน้อย แล้วหันสายตาไปมองภาพวิวสูงตามเดิม

ผมนั่งลงบนพื้นข้างพี่ลิงก์พลางทอดมองท้องฟ้าสีเข้มอย่างครุ่นคิด มันก็ดูแปลกดี ทั้งที่ทะเลาะกัน แต่เวลานอนเราสองคนก็ยังกอดและจูบกันอยู่ดี

"ทั้งที่พี่เป็นคนผิด แต่พี่ก็จะให้ผมง้ออย่างนั้นหรือครับ"

ผมพูดขึ้น โดยที่ไม่ได้มองคนที่นั่งอยู่ข้างกัน สายลมที่เคลื่อนผ่านทำให้ผมต้องหลุบตาลงเล็กน้อย

"บู้ต่างหากที่ผิด"

ผมหันไปมองพี่ลิงก์ที่หันมามองผมเช่นเดียวกัน สีหน้าของเขานิ่งเรียบ ท่วาเววตากลับวาววับบ่งบอกอารมณ์

"ผมผิดอะไรครับ"

ผมย้อนถามอย่างใจเย็น มาคิดดูแล้ว วิธีปราบเด็กดื้อให้อยู่หมัดต้องใช้น้ำเย็นตะล่อมให้เขาสำนึกผิดด้วยตัวเองดีกว่ายัดเยียดให้ยอมรับผิดครับ

"บู้นอกใจ"

ผมกะพริบตาปริบๆ อย่างงุนงง พี่ลิงก์ขมวดคิ้วออกมาพร้อมกับน้ำเสียงทุ้มเย็นที่ข่มความไม่พอใจเอาไว้

"โง่"

ผมขมวดคิ้วตาม หลังจากได้ยินคำต่อว่าของพี่ลิงก์ ผมก็ลำดับเรื่องราวทั้งหมดด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะสรุปออกมาได้อย่างหนึ่งแบบไม่มั่นใจนัก

"พี่คิดว่าผมกับซี..."

นัยน์ตาสีดำที่ตวัดมามองอย่างดุร้าย ทำให้ผมเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ

"เฮ้ย! พี่จะบ้าเหรอ! นั่นหลานรหัสผมนะ! "

นี่เขาคิดว่า ผมกับซีจะแอบกุ๊กกิํกกันหรือไง?!

"หลานรหัสแล้วยังไงวะ! มันก็เป็นผู้ชาย! แล้วก็กำลังจีบมึงอยู่ชัดๆ! "

สรรพนามที่เปลี่ยนไปบ่งบอกระดับอารมณ์ของคนพูดได้เป็นอย่างดี ผมลอบถอนหายใจพร้อมกับจับมือของเขามากุมเอาไว้ ยังดีที่พี่ลิงก์ไม่ได้สะบัดออกอย่างไร้เยื่อใยครับ

"พี่ลิงก์ครับ พี่คิดมากไปแล้ว คนแบบผมจะมีใครมาสนใจ ตัวก็เตี้ย หน้าตาก็ไม่ได้เรื่องแบบนี้"

พี่ลิงก์ยังคงจ้องผมเขม็ง สายลมเย็นไม่อาจพัดพาบรรยากาศร้อนระอุจากอารมณ์ของอีกฝ่ายลงได้ เขาขมวดคิ้วมากกว่าเดิม

"พูดบ้าอะไรวะ! เมียกูน่ารัก! แม่งก็ต้องมีคนอยากจีบอยู่แล้ว! "

เอ่อ...ผม..เมียพี่นะครับ แล้วผมก็คิดว่าพี่เข้าใจผิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่เยอะเลย

ทั้งที่ผมควรจะเขินแต่กลับกระอักกระอ่วนกับคำชมจนต้องปั้นหน้ากลับมาเป็นปกติอย่างเร่งด่วน

"แต่ผมไม่ได้คิดอะไร ก็แค่รุ่นน้อง"

"มึงไม่คิด! แต่มันคิด! "

ผมมองท่าทีฉุนเฉียวของพี่ลิงก์อย่างอ่อนใจ ก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองกดวีดีโอคอลไปหาหลานรหัส เอาให้รู้เรื่องชัดเจนแบบลูกผู้ชายเลยครับ

พี่ลิงก์มองผมอย่างไม่พอใจ นัยน์ตาสีดำกรุ่นโกรธเยียบเย็นขึ้น เมื่อหน้าจอโทรศัพท์มือถือของผมปรากฏใบหน้าหล่อเหลาของหลานรหัสที่เป็นชนวนเหตุในครั้งนี้

[พี่บลู]

น้ำเสียงสดใสดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่เห็นจนชินตา ผมยิ้มแหยออกมา ก่อนจะขยับมือให้คนในจอมองเห็นคนที่กำลังนั่งอยู่ข้างผม

"ตอนนี้พี่อยู่กับพี่ลิงก์นะ"

ซึมีสีหน้างุนงง แต่ก็ผงกหัวเหมือนจะทักทายพี่ลิงก์ตามมารยาท ทว่าเผอิญมือไม่ว่างเลยไม่ได้ยกมือไหว้ ผมปรับสีหน้าให้จริงจังขึ้น

"พอดีตอนนี้พี่มีเรื่องอยากจะคุยกับซีหน่อย"

[ครับ]

"พอดีพี่ลิงก์เข้าใจผิดน่ะ แฮะๆ คือ..."

ทว่ายังไม่ทันที่ผมจะได้คิดคำพูดออกมา พี่ลิงก์ก็ดึงโทรศัพท์มือถือของผมไปถือเอง แล้วถามคนในหน้าจอเสียงเข้ม

"มึงชอบเมียกูใช่ไหม! "

ผมอ้าปากค้างด้วยความตกใจไม่ต่างจากซึที่ทำหน้าเหวอออกมา พี่ลิงก์จ้องเขม็งมองอีกฝ่ายอย่างกดดัน

"ถึงเมียกูจะโง่จนตามมึงไม่ทัน แต่กูไม่ใช่! "

เสียงทุ้มยังตวาดด้วยแรงอารมณ์ ผมกลอกตาทีหนึ่งอย่างอธิบายไม่ถูกว่า ควรจะรู้สึกยังไงกับคำพูดนี้ดี

"พี่ลิงก์"

"มึงเงียบ! "

ผมเม้มริมฝีปากอย่างอดกลั้นอารมณ์ พี่ลิงก์ไม่ได้สนใจ เขาเอาแต่จ้องมองซีที่หน้านิ่งไปและยังไม่พูดอะไรออกมา

[ผมชอบพี่บลูจริงๆ แต่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พวกพี่ผิดใจกัน]

ซีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังและสำนึกผิด พี่ลิงก์แค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่สบอารมณ์ต่างจากผมที่ช็อกไปแล้ว

[ผมขอโทษครับ]

พี่ลิงก์โยนโทรศัพท์มือถือคืนให้ผม แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง นัยน์ตาของเขากดต่ำไปยังหน้าจอที่ฉายภาพรุ่นน้องของผม

"ถ้ามึงไม่เลิกจีบเมียกูอีก มึงเจอตีนกูแน่"

ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ดูเหมือนสถานการณ์จะกลับตาลปัตรไปหมดแล้วครับ ทั้งที่ผมตั้งใจจะเอาความผิดกับเด็กดื้อตัวโต แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกผิดเสียเอง

พี่ลิงก์เดินกลับเข้าไปในห้องแล้ว ผมนั่งปรับสภาพอารมณ์ของตัวเองครู่หนึ่ง ก่อนจะมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ยังไม่ขาดการติดต่อ

[พี่บลู ผมขอโทษครับ]

"เอ่อ...ไม่เป็นไร"

ผมรู้สึกขัดเขินนิดหน่อย ใครจะไปคิดว่าคนอย่างผมจะมีคนมาชอบ แถมยังเป็นผู้ชายหน้าตาดี หรืออันที่จริงแล้วการที่ผมถูกผู้หญิงเมินมาตลอดก็เพราะดวงชะตาให้ผมมีเสน่ห์กับเพศเดียวกันมากกว่า?

ก็ว่าไปนั่น...

[ผม...ยังคุยกับพี่ได้ไหมครับ]

ผมมองซีที่มีสีหน้าเจ็บปวดอย่างทำตัวไม่ถูก น้ำเสียงเศร้าหมองชัดเจนจนผมรู้สึกสงสาร

"คุยได้สิ ก็เราเป็นลุงกับหลานรหัสกัน"

[...ครับ]

ซึหลุบตาลงต่ำ ผมถอนหายใจออกมาอีกครั้ง แล้วบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนบาง

"ขอบคุณที่ชอบพี่นะ แล้วก็ขอโทษด้วย"

[ครับ]

"งั้น...พี่ไม่กวนแล้ว"

[ครับ]

ผมมองซีที่กำลังสบตากับผมเช่นเดียวกัน ก่อนจะตัดสินใจตัดสายเพื่อยุติการติดต่อ ผมลุกขึ้นยืน แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อหมุนตัวไปเห็นพี่ลิงก์ที่กำลังยืนพิงกรอบประตูระเบียงมองผมอยู่

ผมสบตากับพี่ลิงก์นิ่ง เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของผม และผมก็จะไม่ขอโทษ คำพูดเดียวที่ผมอยากจะบอกให้เขาได้เข้าใจและเลิกงี่เง่าใส่กันเสียที

"พี่อยู่ในใจของผมคนเดียวนะครับ"

พี่ลิงก์ถอนหายใจออกมา ความดื้อรั้นก็ส่วนหนึ่ง ทิฐิก็ส่วนหนึ่ง แต่สุดท้ายเขาก็เดินเข้ามากอดผมเอาไว้ แล้วพูดเสียงเบา

"ขอโทษ ยิ่งรัก ลิงก์ก็ยิ่งหึง"

"แล้วพี่ไม่เชื่อใจผมเหรอ"

"เชื่อ แต่ก็หวงอยู่ดี"

พี่ลิงก์คลายอ้อมกอดพร้อมกับสบตากัน ผมรู้สึกถึงความร้อนที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ทั่วใบหน้า

"บู้เป็นของลิงก์คนเดียว คนอื่นห้ามยุ่ง"

เฮ้อ...เอาที่พี่สบายใจแล้วกันครับ





TBC++++++

Marionetta
เอาน้องซีมาให้พี่ลิงก์หึงเล่นนิดหน่อย ลิงก์คนรักเมีย เมียน่ารักที่ซู้ดดดด! ขอบคุณที่ติดตามมาถึงตอนนี้ค่ะ อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วนะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 31 > 24-02-20
« ตอบ #199 เมื่อ: 02-03-2020 16:01:13 »





ออฟไลน์ river

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2398
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +231/-3
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 32 > 02-03-20
«ตอบ #200 เมื่อ02-03-2020 21:01:55 »

ลิงก์เป็นคนจริงจังและเปิดเผย

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 32 > 02-03-20
«ตอบ #201 เมื่อ02-03-2020 21:18:41 »

 :L2: :pig4:

ออฟไลน์ goosongta

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-6
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 32 > 02-03-20
«ตอบ #202 เมื่อ03-03-2020 19:41:02 »

คำก็เมียสองคำก็เมียนะพี่ลิงก์​ หวงขนาดนี้จัดงานแต่งเลยมั้ยโลกจะได้รู้ว่าบู้เป็นของใคร

ออฟไลน์ marionatte

  • Beginning is more difficult
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 794
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +307/-5
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 32 > 02-03-20
«ตอบ #203 เมื่อ17-03-2020 17:12:04 »

Level 33: กลับบ้าน




หลังจากจบเทอมแรกไปได้ไม่กี่วัน ผมก็เดินทางกลับบ้านครับ โดยที่พี่ลิงก์อาสาขับรถไปส่งและเป็นการพาเขาไปแนะนำอย่างเป็นทางการในคราวเดียว

"บอกพ่อกับแม่แล้วเหรอว่าจะพาผู้ชายเข้าบ้าน"

กรีนพูดขึ้นพร้อมกับมองผมสลับกับพี่ลิงก์ที่อยู่ด้านหน้า ผมหันมายิ้มแห้ง แล้วบอกออกไปตามตรง

"บอกแค่แฟนจะไปส่งเฉยๆ"

"หึ! ขอให้โชคดี"

กรีนชักสีหน้าออกมาอย่างประชดประชัน ผมไม่ได้สนใจ แล้วหันไปมองวิวข้างทางอีกครั้ง

การกลับบ้านครั้งนี้จะเรียกว่าเป็นการเปิดตัวก็ไม่ผิดนัก ทันทีที่พ่อกับแม่รู้ว่า ผมจะพาแฟนไปที่บ้านก็ตื่นเต้นกันใหญ่ ผมเลยไม่กล้าบอกต่อว่า แฟนที่ว่า...ผู้ชายนะครับ

"บู้นั่งชิลไป ไม่ต้องคิดมาก ลิงก์ยังไม่คิดอะไรเลย"

ผมเหันไปมองพี่ลิงก์ที่ยักคิ้วส่งมาให้พร้อมกับรอยยิ้มน่ามองก่อนจะแอบชักสีหน้าออกมาอย่างหมั่นไส้

ไม่คิดอะไรเลย...

แต่ขับมาเซราติไปโขว์ความรวยเนี่ยนะ แล้วไหนจะของฝากราคาแพงที่หวังเอาใจพ่อกับแม่ของผมเต็มที่อีก

ไม่คิดอะไรเลยจริงๆ

อาจเป็นเพราะสายตาที่สื่อความในใจออกมา พี่ลิงก์เลยดึงแก้มของผมทีหนึ่ง แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย

"ก็อยากให้พ่อกับแม่วางใจ อยู่กับลิงก์แล้วบู้กินอิ่มนอนหลับ ไม่อดอยากปากแห้ง"

"ครับ"

ก็...เอาที่พี่สบายใจ

ผมยิ้มบางออกมาแล้วพยายามไม่คิดอะไรล่วงหน้าให้วุ่นวายใจอีก ก่อนจะลอบมองเสี้ยวใบหน้าหล่อเหลาที่แสนมีเสน่ห์อย่างคุณชายผู้มีอันจะกิน

แฟนหน้าตาดี แถมยังมีเงินขนาดนี้ ถ้าพ่อกับแม่ไม่ปลื้มก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว


++++++++


"จอดทางซ้ายข้างหน้าเลยครับ"

ผมบอกพี่ลิงก์ให้เข้าจอดเลียบที่หน้าประตูบ้าน กรีนเปิดประตูรถออกไปก่อน หลังจากนั้นรถยนต์หรูสัญชาติอิตาเลียนก็วิ่งเข้าไปในอาณาเขตของบ้าน

"มากันแล้วเหรอ"

น้ำเสียงอ่อนหวานของแม่ที่ดังขึ้น ทำให้ผมต้องยกมือไหว้ ก่อนจะชะงักไป เมื่อเห็นพี่ลิงก์เต็มตา

"สวัสดีครับ"

พี่ลิงก์ส่งยิ้มให้พร้อมกับยกมือไหว้อย่างสุภาพ ใบหน้าหล่อและรูปร่างการแต่งกายคล้ายนายแบบจากห้องเสื้อชั้นนำสะท้อนกับแสงอาทิตบ์จนเป็นประกายเจิดจ้า ความเงียบเกิดขึ้นอยู่ชั่วอึดใจ จนบุคคลที่ห้าเดินเข้ามาสมทบ

"แดดร้อน ทำไมไม่เข้ามาในบ้าน"

เสียงทุ้มต่ำใจดีของพ่อดังขึ้น ก่อนจะชะงักไปอีกคน หลังจากได้รับไหว้จากคนแปลกหน้า

"เอ่อ...พ่อกับแม่ นี่พี่ลิงก์ครับ แฟนบลู"

ผมยิ้มแห้งไปให้บุพการีทั้งสองที่มองผมสลับกับพี่ลิงก์อย่างตกตะลึง แล้วสติก็กลับมาอีกครั้ง เมื่อของฝากถูกส่งให้อย่างนอยน้อม

"อันนี้ของฝากของตุณพ่อกับคุณแม่ครับ"

"อ้อ ขอบใจจ้ะ"

ดูเหมือนแม่จะตั้งสติได้เร็วกว่าพ่อเลยรีบรับของกำนัลมาอย่างไม่เป็นปกตินัก

"อ่า...เข้ามาคุยกันในบ้านดีกว่า มาๆ"

พ่อเดินนำเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางเหมือนยังมึนงงอยู่เล็กน้อย แม่หันมามองผมครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินตามเข้าไปอีกคน ส่วนกรีนวิ่งเข้าบ้าน ตั้งแต่ที่พี่ลิงก์ส่งของฝากให้แล้วครับ

ผมถอนหายใจออกมา หัวใจเต้นแรงขึ้นมาเล็กน้อย แต่ดูจากบรรยากาศแล้ว ก็คงไม่มีอะไรให้กังวล การที่ลูกชายมีแฟนเป็นผู้ชายก็คงไม่ใช่เรื่องธรรมดาที่พ่อกับแม่จะนิ่งเฉยทำเป็นเรื่องปกติทั่วไปได้อยู่แล้ว

"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องคิดมาก"

พี่ลิงก์พูดขึ้น แล้วเดินนำผมเข้าไปในบ้านด้วยท่าทีสบายๆ จนผมต้องนึกปลงกับความกลัวของตัวเอง


++++++


"ตอนนี้เรียนบริหารอยู่ปีสี่ครับ"

"งั้นเหรอ แล้วจบไปจะทำอะไรต่อ"

"ทำงานกับบริษัทที่บ้านครับ"

"อืม ดีๆ เป็นบริษัททำเกี่ยวกับอะไรล่ะ"

"อ้อ ก็มีหลายอย่างเลยครับ ส่วนใหญ่ก็เกี่ยวกับระบบคอมพิวเตอร์ ผลิตซอฟต์แวร์กับแอปพลิเคชันให้กับบริษัทต่างๆ แล้วก็มีโครงการคอนโดมิเนียมไม่กี่แห่งครับ"

ผมมองพี่ลิงก์กับพ่อที่กำลังนั่งพูดคุยซักประวัติส่วนตัวกันครู่หนึ่ง แล้วหันมามองแม่ที่กำลังทำน้ำส้มคั้นเสิร์ฟคลายร้อน

"แล้วยังไงล่ะเรา แม่ตกใจหมดเลย"

"ขอโทษครับ"

แม่หันมามองผมเล็กน้อย แล้วถอนหายใจออกมา เมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของผม

"แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็ดูโอเคดี"

เจอครีมโสมเกาหลีเซ็ตใหญ่เข้าไป ก็โอเคเลยใช่ไหมแม่...

ผมได้แต่แซวแม่แยู่ในใจ ก่อนน้ำเสียงนุ่มนวลจะดังขึ้น

"เดี๋ยวนี้คนรู้หน้าไม่รู้ใจ จะคบกับเพศอะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับคนนั้นเป็นคนดีหรือเปล่า"

"ครับ ถึงพี่ลิงก์จะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ก็ดูแลผมดีมากเลย"

"ก็ว่าอยู่ อ้วนขึ้น แก้มห้อยเป็นกระติกเลย"

ผมหน้าเหวอพลางจับแก้มของตัวเองไปด้วย บางทีการที่แก้มของผมอวบอิ่ม อาจเป็นเพราะถูกดึงบ่อยจนบวมไปแล้วก็ได้ครับ


++++++


กรีนขับมอเตอร์ไซค์ออกไปหาเพื่อนตั้งแต่ช่วงบ่าย หลังจากทำความรู้จักกันเรียบร้อย พี่ลิงก์ก็อาสาเป็นคนทำอาหารเย็นแสดงศักยภาพของตัวเองอย่างเต็มที่ครับ

"แน่ใจหรือลูก"

"ครับ"

"งั้นเดี๋ยวแม่ไปซื้อของมาให้"

แม่ทำท่าจะลุก แต่พี่ลิงก์กลับรั้งเอาไว้ด้วยรอยยิ้มบางแสนสุภาพ

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวให้น้องพาไป"

พี่ลิงก์เหลือบสายตามามองผมที่นั่งดูโทรทัศน์ ผมเลยพยักหน้ารับ

"เดี๋ยวบลูพาพี่ลิงก์ไปเอง"

ผมลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินนำพี่ลิงก์ออกจากบ้าน ตอนนี้้เขาเปลี่ยนจากมาดคุณชายมาเป็นสามัญชนแล้วครับ แต่ถึงอย่างนั้นความดูดีก็ยังเปล่งประกายอยู่ดี

"ขี่มอเตอร์ไซค์ไปนะ มันไม่มีที่จอดรถ"

ผมบอกพร้อมกับส่งหมวกกันน็อกไปให้ พี่ลิงก์ก็รับมาสวม แล้วผมก็เผลอหลุดยิ้มออกมากับท่าทางเก้ๆ กังๆ กับการติดตัวล็อกราวกับคนที่ไม่เคยใช้งานมาก่อนของเคนตรงหน้า

"มา เดี๋ยวผมติดให้"

พี่ลิงก์ก้มตัวลงให้ผมติดคัวล็อกได้สะดวกขึ้น ทว่ายังไม่ทันที่ผมจะได้ถอยห่าง เขาก็กดจูบริมฝีปากของผมอย่างรวดเร็ว

"ขอบคุณครับ"

"พี่ลิงก์"

ผมเรียกด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเล็กน้อยพลางมองรอบตัวอย่างระแวดระวัง พี่ลิงก์หัวเราะออกมาเบาๆ อย่างอารมณ์ดี

ผมตั้งหลักเล็กน้อย ก่อนที่พี่ลิงก์จะนั่งซ้อนท้ายด้านหลัง ทันทีที่ติดเครื่องยนต์ อ้อมแขนของเขาก็โอบกอดเอวของผมเอาไว้ ผมเกร็งตัวอย่างไม่ค่อยชินนัก ธรรมดาไม่เคยมีใครซ้อนมอเตอร์ไซค์แล้วกอดกันแบบนี้

"พี่ห้ามแกล้งนะ ถ้าผมตกใจแล้วรถล้มไม่รู้ด้วย"

"ไม่ได้จะแกล้ง แค่อยากกอดเมีย"

อันนี้ก็เรียกว่าแกล้งแล้วไม่ใช่หรือไง!

ผมต่อว่าอีกฝ่ายในใจ แล้วขับมอเตอร์ไซค์พร้อมกับอ้อมกอดด้วยรอยยิ้ม


++++++++


พวกเราใช้เวลาไม่กี่นาทีก็เดินทางมาถึงตลาดในตัวเมือง ผมหาที่จอดในบริเวณนั้น แล้วหันไปมองผู้โดยสารสุดที่รัก

"บู้แกะให้หน่อย"

พี่ลิงก์ก้มตัวลงให้ผมช่วยปลดล็อกหมวกกันน็อกให้ ผมรู้ว่าเขาทำได้แต่อ้อนให้ผมลำบากครับ หลังจากเก็บของไว้ใต้เบาะและล็อกรถมอเตอร์ไซค์เรียบร้อย ผมก็พาพี่ลิงก์เดินเล่นตามประสาเจ้าบ้านที่ดี

"นั่นโรงเรียนที่ผมเรียน"

ผมชี้ไปทางโรงเรียนประจำจังหวัดที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร พี่ลิงก์ก็มองตามแล้วพยักหน้ารับ

"เมื่อก่อนหลังเลิกเรียน ผมต้องไปกินร้านนั้นประจำ"

ผมชี้ไปยังร้านขายขนมหวานแก้ร้อนที่มีคนนั่งอยู่ประปราย

"งั้นเราก็ไปนั่งหาอะไรกินกัน"

พี่ลิงก์เดินนำผมเข้าไปในร้าน เมื่อพวกเรานั่งเรียบร้อยแล้ว เขาก็ดูเมนูขนมหวานอย่างพิจารณา

"มีเฉาก๊วยนมสดด้วย เอาไหมครับ"

พี่ลิงก์เลิกคิ้วขึ้นมามอง ผมก็กะพริบตาทีหนึ่ง

"ผมจำได้ พี่เคยบอกว่า ชอบเฉาก๊วยมากกว่าลอดช่อง"

ผมนึกย้อนไปถึงวันแรกที่เราสองคนได้คุยกัน แล้วก็ยังจำคำถามที่พี่ลิงก์ตั้งขึ้นมาพร้อมกับคำตอบในตอนนั้นได้ขึ้นใจ

"อืม"

พี่ลิงก์ส่งยิ้มมาให้ หลังจากนั้นผมก็เดินไปสั่งเมนูของหวานตามที่ต้องการ


++++++++++


เราสองคนใช้เวลากินขนมหวานดับลมร้อนเพียงไม่นาน ผมก็พาพี่ลิงก์ไปจ่ายตลอดต่อ ทั้งที่ผมก็มาที่นี่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่เคยเลือกซื้อของสดอะไรเป็นสักอย่างครับ

"ที่บ้านชอบกินอะไรกัน"

พี่ลิงก์ถามขึ้น นัยน์ตาสีดำก็กวาดมองโดยรอบอย่างสำรวจโดยไม่ได้มีท่าทางรังเกียจกับความไม่สะอาดเท่าที่ควรของสถานที่แห่งนี้

"ก็ทั่วไปครับ"

พี่ลิงก์หันสายตามามองผมเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปตามแผงร้านค้าต่างๆ โดยไม่ได้ถามอะไร นอกจากให้ผมช่วยถือของไม่ต่างจากคนรับใช้

หลังจากใช้เวลาเดินวนเวียนหาวัตถุดิบประกอบอาหารมื้อเย็นอยู่พักใหญ่ เราสองคนก็กลับมาที่รถมอเตอร์ไซค์อีกครั้งด้วยข้าวของพะรุงพะรัง เพราะนอกจากจะมีของจำพวกเนื้อสัตว์และผักแล้ว พี่ลิงก์ก็ซื้อผลไม้กลับมาอีกหลายอย่างเลยครับ

ผมส่งหมวกกันน็อกให้พี่ลิงก์โดยไม่ลืมติดล็อกให้เสร็จสรรพ ก่อนจะวุ่นวายจัดเก็บของที่ซื้อมาต่อ

"ถนัดหรือเปล่า"

"ถนัดครับ แต่พี่ต้องช่วยผมถือแตงโมหน่อย"

"แบบนี้ก็ไม่ได้กอดบู้สิ"

ผมทำหน้าตายใส่พี่ลิงก์ เขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วรับแตงโมลูกใหญ่ไปถือไว้ ผมถอนหายใจออกมา แล้วเตรียมตัวออกเดินทางกลับบ้าน

ถึงแม้พี่ลิงก์จะได้รับหน้าที่พิทักษ์แตงโมในขากลับ แต่เขาก็มีความพยายามมากพอจะใช้มือหนึ่งกอดเอวของผมเอาไว้อยู่ดีครับ


+++++++


"ท่าทางคล่องแคล่ว"

แม่ชมด้วยสีหน้าพอใจ หลังจากลอบมองท่าทางการทำอาหารของพี่ลิงก์ที่ดูไมติดขัด

"เขาทำอาหารเก่ง"

ผมบอกแม่ด้วยรอยยิ้ม แล้วหันไปมองพี่ลิงก์ที่กำลังหั่นหอมหัวใหญ่อย่างตั้งอกตั้งใจ

"คงกวนพี่เขาบ่อยใช่ไหมเนี่ย อยู่บ้านรอบนี้ก็หัดเข้าครัวบ้าง เดี๋ยวแม่สอนให้"

แม่หันมาบอกด้วยสีหน้าจริงจัง ผมก็ยิ้มแหยอย่างคนขี้เกียจ ถึงแม้ในใจก็อยากทำอาหารเก่งแบบพี่ลิงก์บ้างก็เถอะ

วันนี้กรีนไปกินหมูกระทะกับเพื่อน มื้อเย็นเลยมีสมาชิกกันแคสี่คน ทว่าอาหารกลับมีเต็มโต๊ะราวกับสั่งมาจากร้านอาหารใหญ่

"ไม่รู้คุณพ่อ คุณแม่จะถูกปากหรือเปล่า"

พี่ลงก์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงถ่อมตัว พ่อกับแม่ก็รีบส่ายหน้ากันจนปวดคอ

"รสชาติกำลังดีเลย"

พ่อชมพร้อมกับตักปลาราดพริกใส่จานของตัวเอง

"อืม ไม่นึกว่าลิงก์จะทำเก่งแบบนี้"

แม่ชมต่อพร้อมกับตักยำรวมมิตรทะเลมาใส่จานของตัวเองอีกคน

"ขอบคุณครับ"

พี่ลิงก์ยิ้มรับ แล้วก็ตักปลาหมึกชุบแป้งทอดมาให้ผม


+++++++


พี่ลิงก์ตั้งใจจะนอนค้างที่บ้านของผมหนึ่งคืนครับ เพราะปิดเทอมนี้เขายังต้องไปเรียนรู้งานที่บริษัทอีก

"แม่มีแต่ผ้าปูรองนอน ลิงก์นอนได้ไหมลูก"

"ได้ครับคุณแม่ ไม่ต้องเป็นห่วง"

ภายในห้องนอนของผมไม่ได้กว้างมากนัก มีแค่เฟอร์นิเจอร์ไม่กี่อย่างและเตียงเดี่ยวสามฟุตครึ่ง แต่ก็ยังมีพื้นที่ส่วนหนึ่งพอให้หาฟูกหรือผ้าปูนอนกับพื้นได้สบายครับ

"ตามสบายนะ ขาดเหลืออะไรก็ให้บลูหาให้"

"ครับ"

หลังจากแม่เดินออกไปจากห้องนอนแล้ว พี่ลิงก์ก็เดินไปนั่งบนเตียงพลางมองผมที่กำลังจัดแจงที่นอนอยู่บนพื้น

"คืนนี้บู้นอนพื้นนะ"

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ลิงก์เล็กน้อย แล้วตบหมอนสองสามที

ก็กะเอาไว้แล้ว...เขาคงไม่นอนพื้นแน่

พี่ลิงก์ไม่ได้สนใจผมอีก เขาไปรื้อกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาเพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำที่ชั้นล่าง

เวลาผ่านไปสักพักพี่ลิงก์ก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ผมถอดชุดทั้งหมดเปลี่ยนเป็นนุ่งผ้าเช็ดตัวเตรียมไปอาบน้ำบ้าง ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวออกจากห้องก็โดนอีกฝ่ายดึงไปกอดเสียก่อน

"พี่ลิงก์"

ผมเบิกตากว้างเล็กน้อย แล้วจับผ้าเช็ดตัวที่นุ่งเอาไว้โดยอัตโนมัติด้วยความตกใจ

"เป็นอะไร"

พี่ลิงก์ถามขึ้น ก่อนที่เขาจะกดจูบตรงต้นคอไปถึงกกหูให้ผมขนลุกซู่ หัวใจเต้นระรัว เมื่อมือร้อนเลื้อยเข้ามาในผ้าเช็ดตัวที่ผมจับเอาไว้

"เปล่า...ครับ"

"ก็เห็นทำหน้าไม่พอใจ"

พี่ลิงก์พูดที่ข้างหู มืออันตรายล่วงล้ำเหมือนงูลากผ่านส่วนอ่อนไหวของผมจนผ้าเช็ดตัวที่นุ่งเอาไว้คลายออก ผมสูดลมหายใจเข้าลึก เพราะนอกจากจะหวาดเสียวช่วงล่างแล้ว ช่วงบนก็กำลังถูกปลายลิ้นลามเลียให้สยิวเล่นไม่ต่างกัน

"พี่..."

ยังไม่ทันที่ผมจะได้ร้องห้ามหรือบอกอะไร มือข้างหนึ่งของพี่ลิงก์ก็ล็อกปลายคางของผมเอาไว้ แล้วมอบจูบอย่างลึกซึ้งอย่างเอาแต่ใจ

ความคิดของผมเหมือนหยุดทำงานไปชั่วขณะหนึ่ง มีเพียงร่างกายที่ตอบสนองไปตามสัญชาตญาน ริมฝีปากของเรากลืนกินบดเบียดกัน ปลายลิ้นเกี่ยวพันตวัดรับอย่างโหยหา จังหวะของรสจูบรุนแรงขึ้นทีละน้อยจนเกิดเป็นเสียงชวนให้ใจสั่นไหว

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูที่ขัดจังหวะขึ้นทำให้ภวังค์น่าหลงใหลหายไปไม่ต่างจากฟองอากาศที่แตกกระจาย ผมสะดุ้งเล็กน้อย น้ำลายที่ลากยาวเป็นสายของเราสองคน ทำให้ใบหน้าของผมร้อนผ่าว

ในตอนนี้ผมเพิ่งตระหนักได้ว่ากำลังนั่งอยู่บนตักของพี่ลิงก์ที่นั่งอยู่บนเตียง ผ้าเช็ดตัวที่เคยนุ่งเอาไว้หลุดไปกองอยู่กับพื้น นัยน์ตาสีดำวาววับของเขาหลุบลงต่ำ ปลายจมูกคลอเคลียซอกคอ

ของผม

ก๊อกๆ

"บลู!"

เสีนงเรียกของแม่ดังขึ้นที่หน้าประตู ผมลุกพรวดออกจากตัก แล้วรีบจัดสภาพของตัวเองอย่างเร่งด่วน พี่ลิงก์ก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะนอนคว่ำหน้าซุกหมอนของผมเฉย

ผมเหลือบมองเล็กน้อย แล้วรีบเง้มประตูส่งยิ้มแห้งให้แม่

"แม่มีอะไร"

"อาบน้ำหรือยัง ตอนนี้น้ำไม่ไหลนะ"

"อ้าว"

ผมหน้าเหวอออกมา แม่ก็ขมวดคิ้ว เมื่อมองสภาพเตรียมตัวไปอาบน้ำของผม

"ไปตักน้ำในถังหลังบ้านมาใช้ก่อนแล้วกัน"

"แล้วกรีนล่ะ"

"กรีนไปค้างบ้านเพื่อนแล้ว"

"อ้อ"

"แม่กับพ่อจะนอนแล้ว ปิดไฟข้างล่างให้เรียบร้อยด้วย"

ผมพยักหน้ารับ แล้วรอดูจนแม่เข้าห้องนอนไปแล้ว ก็ถอนหายใจออกมา

"มีอะไร"

พี่ลิงก์ถามขึ้น ตอนนี้เขานั่งกอดหมอนพลางมองผมด้วยสายตาสงสัย

"น้ำไม่ไหลครับ เพราะพี่มัวแต่แกล้งผม เลยไปอาบน้ำไม่ทันเลย"

พี่ลิงก์เลิกคิ้วขึ้น ทั้งที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนแต่กลับไม่มีสีหน้าสำนึกผิดเลยสักนิด

"แล้วทำยังไง จะไม่อาบน้ำเหรอ"

"เดี๋ยวต้องไปตักน้ำหลังบ้านมาอาบ"

"ให้ช่วยไหม"

"พี่รออยู่นี่แหละ"

ผมไมต่อบทสนทนาอีก แล้วรีบเดินลงชั้นล่างออกไปทางหลังบ้านเพื่อตักน้ำในถังสำรองฉุกเฉินมาใช้งาน




TBC +++++++
Marionetta
หวานเบาๆ จ้า เตรียมหวานหนักๆ ในตอนหน้า อิอิ

ออฟไลน์ river

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2398
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +231/-3
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 33 > 17-03-20
«ตอบ #204 เมื่อ17-03-2020 20:29:33 »

แหม ลิงก์มั่นมากเลย คุณชายเพียบพร้อมเชียว

ออฟไลน์ Kelvin Degree

  • ถ้าวันนั้นเลือกที่จะเดินออกไป คงไม่เจ็บมาจนถึงทุกวันนี้...
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1700
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +57/-2
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 33 > 17-03-20
«ตอบ #205 เมื่อ19-03-2020 23:36:27 »

หวานมากครับ,,,

ออฟไลน์ marionatte

  • Beginning is more difficult
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 794
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +307/-5
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 33 > 17-03-20
«ตอบ #206 เมื่อ24-03-2020 19:05:40 »

Level 34: หวานใจ




ผมนอนขยับตัวเล็กน้อย เมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังดันสะโพกเบาๆ ก่อนจะหันไปมอง แล้วพบว่าเป็นปลายเท้าของพี่ลิงก์ที่อยู่บนเตียง

ถ้าจะใช้เท้าเรียกแบบนี้ ขว้างหมอนใส่ยังดีกว่า...

"มีอะไรครับ"

ผมลอบถอนหายใจอย่างระอากับความไร้มารยาทของพี่ลิงก์ ก่อนจะลุกขึนนั่ง แล้วเงยหน้ามองอีกฝ่ายในความมืด

"ขึ้นมา"

"ไม่เป็นไรครับ ผมนอนพื้นได้"

ก่อนหน้านี้ผมไม่ค่อยพอใจที่พี่ลิงก์ไม่ยอมเสียสละเตียงให้ผมนอน แต่พอโดนจูบของเขาเล่นงาย ผมก็ลืมเลือนความรู้สึกนั้นไปหมด หล้งจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เลยกลับมานอนที่พื้นอย่างจนใจ

"ลิงก์ไม่มีอะไรกอด ขึ้นมา"

ผมชักสีหน้าออกมา แต่ก็ยอมลุกไปนอนเบียดบนเตียงแต่โดยดี พี่ลิงก์ขยับตัวแบ่งพื้นที่ให้ผมเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะฟัดแก้มของผมเล่นหนึ่งยก แล้วกอดผมเอาไว้ไม่ต่างจากหมอนช้าง

ผมผ่อนลมหายใจออกมาอย่างปลงตก ถึงแม้จะเขินมากและรู้สึกดีกับไออุ่นที่ได้รับก็ตาม

ผมหลับตาลงอีกครั้ง ทั้งที่นอนไม่ค่อยถนัดนัก ทว่าเพียงไม่นานความคุ้นเคยของกลิ่นอายที่หลงใหลก็นำพาความง่วงและทำให้สมองของผมผ่อนคลายจนเผลอหลับไป

+++++++


"นอนสบายไหมลูก"

"สบายครับ"

พี่ลิงก์ส่งยิ้มให้แม่ ผมก็แอบชักสีหน้าออกมาเล็กน้อยกับท่าทางแจ่มใสอัธยาศัยดีของเขา แล้วได้แต่นึกต่อว่าแม่อยู่ในใจ

ไม่ถามบลูบ้างล่ะว่า หลับสบายไหม แถมเมื่อเช้าผมยังโดนแกล้งจนอ่อนระทวยไปหมดด้วยครับ

"เป็นอะไร"

แม่หันมาถามผมในที่สุด ผมส่ายหน้าแล้วกินโจ๊กของตัวเองอย่างไร้คำพูด

หลังจากจบมื้อเช้า พ่อกับแม่ก็ชวนพี่ลิงก์คุยเรื่องสัพเพเหระ ส่วนผมก็ออกไปรดน้ำต้นไม้ แล้วก็กวาดฝุ่นถูพื้นในบ้านต่อ

"บู้"

พี่ลิงก์เดินมาหาผมที่กำลังถูพื้นตรงทางเดินชั้นสองของบ้าน

"ลิงก์กลับแล้วนะ"

"ครับ"

พี่ลิงก์ดึงแก้มของผมเบาๆ ด้วยรอยยิ้ม ก่อนน้ำเสียงทุ้มนุ่มนวลจะดังขึ้น

"เดี๋ยวลิงก์มารับก่อนเปิดเทอม"

ผมพยักหน้ารับ แล้วเขย่งตัวหอมแก้มของเขาเป็นการบอกลา พี่ลิงก์เลยก้มลงมาจูบหนักๆ ตรงริมฝีปากของผมหนึ่งทีเป็นการตอบรับ

"อยากเอาบู้กลับไปด้วย"

พี่ลิงก์บ่นออกมา ผมเลยดันหลังเขาให้ลงจากบันไดไปชั้นล่างด้วยรอยยิ้ม

พี่ลิงก์ถอนหายใจเล็กน้อย แล้วเดินไปลาพ่อกับแม่ ก่อนที่จเขาะเดินไปที่รถยนต์คันหรู

"ขับรถดีๆ นะลูก"

พ่อพูดขึ้นพร้อมกับมองพี่ลิงก์ที่พยักหน้ารับ ผมเดินไปเปิดประตูรั้ว แล้วมองทางให้อีกฝ่ายถอยรถออกมาได้สะเดวก
พี่ลิงก์บังคับรถให้เข้า

ที่เข้าทาง แล้วหันมามองผมที่ยืนอยู่ตรงกับกระจกฝั่งคนขับพอดี

"ขับรถดีๆ นะครับ ถึงแล้วบอกผมด้วย"

"ครับที่รัก"

ผมยิ้มเขินออกมาพลางมองกระจกติดฟิล์มที่เลื่อนขึ้น จนกระทั่งรถยนต์ของพี่ลิงก์ห่างออกไปจากสายตา


+++++++


ปกติเวลาปิดเทอมผมก็ไม่ได้ทำอะไรมาก หลังจากช่วยทำงานบ้านเล็กน้อย ส่วนใหญ่ก็นอนอืดอยู่ในห้องทั้งวันครับ

เวลาผ่านเลยไปไม่ช้าไม่เร็ว พอรู้ตัวอีกทีพี่ลิงก์ก็ขับรถมารับผมกลับอีกครั้ง

คราวนี้ขับออดี้มาเลยครับ กลัวไม่รู้ว่าที่บ้านรวยจริง

"สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่"

พี่ลิงก์ที่ใส่ชุดลำลองแต่ยังดูดีเหมือนเดิมส่งยิ้มหวานให้พ่อกับแม่ โดยไม่ลืมนำของฝากมาสมนาคุณ

"อุ๊ย! จอดดีๆ นะลูก ระวังรถเป็นรอย"

แม่ร้องบอก ถึงจะไม่มีความรู้เรื่องรถยนต์หรู แต่ท่านก็มองออกว่า รถสปอร์ตของคนรวยเป็นยังไง

"ครับ"

วันนี้พี่ลิงก์มาช่วงบ่ายแล้ว และที่ขับรถสปอร์ตมารับ เพราะว่ากรีนยังไม่กลับไปพร้อมกัน เหลือเวลาอีกหนึ่งสัปดาห์ก่อนจะเปิดเทอมครับ

"แล้วกินอะไรมาหรือยัง"

พ่อถามขึ้น หลังจากรับกระเช้ารังนกมา พี่ลิงก์ก็ตอบกลับไปอย่างอ่อนน้อมไม่เสื่อมคลาย

"กินข้าวกลางวันมาแล้วครับ เดี๋ยวผมว่าจะพาน้องไปทะเลด้วย"

"อืม"

สัมภาระของผมก็ไม่ได้มีอะไรมาก หลังจากแม่กำชับเรื่องทั่วไปเรียบร้อย ผมกับพี่ลิงก์ก็ออกเดินทางกันต่อ

"ให้ผมขับไหม"

พี่ลิงก์เหลือบมองผม เขาเลิกคิ้วขึ้น ทว่าสายตาไม่ไว้วางใจอย่างชัดเจน

"ฮ่าๆ ผมล้อเล่น"

ถึงตอนนี้ผมจะขับรถเก่งขึ้นมาในระดับหนึ่งแล้ว แต่ก็ยังไม่กล้าเสี่ยงกับรถราคาหลายล้านหรอกครับ

"ถ้าอยากลอง เดี๋ยวลิงก์พอไปขับเล่น"

"ไม่เอาหรอกครับ ผมกลัวทำรถเป็นรอย"

"ก็อย่าทำให้เป็นรอยสิ"

พูดง่ายแต่ทำยากนะครับ

ผมได้แต่ตอบกลับอยู่ในใจ แล้วมองวิวข้างทางที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วการเดินทางผ่านไปราวชั่วโมงกว่าๆ พวกเราก็มาถึงที่หมายครับ

ทะเล...

ผมไม่ค่อยเข้าใจนักว่า ทำไมทะเลถึงเป็นสถานที่เกี่ยวกับความรัก ไม่ว่าจะมีความสุขหรือเสียใจ ผู้คนก็มักจะมาที่นี่กัน อาจเป็นเพราะความสวยงามของเส้นขอบฟ้าหรือความเวิ้งว้างที่ชวนให้รู้สึกเปลี่ยวเหงา

"อากาศกำลังดีเลย แดดไม่ค่อยร้อนแล้ว"


พี่ลิงก์พูดขึ้นพร้อมกับเอนหลังบนเก้าอี้นอนบริเวณหาดส่วนตัวของโรงแรมที่เข้าพักในคืนนี้อย่างผ่อนคลาย

"พี่จะเล่นน้ำไหม"

"อืม จะลงแล้วเหรอ"

"ครับ"

ผมมองหาดทรายขาวสะอาดและเกลียวคลื่นด้วยรอยยิ้ม นานมากแล้วที่ผมไม่ได้เล่นทะเล

"ก่อนจะลงทาครีมกันแดดก่อน"

พี่ลิงก์หันไปหยิบขวดครีมกันแดด แล้วเริ่มทาแขนทั้งสองข้างและใบหน้าให้ผม

"ผมทาเองก็ได้ครับ"

"เดี๋ยวบู้ก็ทาให้ลิงก์ด้วยไง สลับกัน"

ผมพยักหน้ารับ แล้วยิ้มมองท่าทางของพี่ลิงก์

หลังจากทิ้งเวลาให้ครีมกันแดดทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ ผมก็วิ่งลงทะเลเหมือนเด็กที่กำลังตื่นเต้น แล้วก็ต้องร้องโวยวายออกมาด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ดีๆ พี่ลิงก์ก็วิ่งมาอุ้มผมจนตัวลอย เขาส่งยิ้มร้ายกาจมาให้ ก่อนจะโยนผมลงทะเล

ตู้ม!

ไอ้พี่ลิงก์!

ผมร้องตะโกนอยู่ในใจด้วยความขุ่นเคือง เพราะน้ำทะเลเข้าจมูกจนแสบไปหมด
ผมตั้งใจจะต่อว่าอีกฝ่าย ทว่าเกลียวคลื่นใหญ่ก็สาดซัดจนผมล้มลงกลืนน้ำทะเลไปอึกหลายอึก


เสียงหัวเราะชอบใจของพี่ลิงก์ ทำให้ผมคิดแผนร้ายอย่างเร่งด่วน เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ ผมก็ไม่รีรอที่จะพุ่งเข้าใส่เพื่อให้เขาล้มลงไปบ้าง แต่คู่ต่อสู้ของผมก็เพียงเซถอยหลังไปไม่กี่ก้าวพลางจับผมเอาไว้แน่น

"แกล้งลิงก์เหรอ เดี๋ยวเจอดีแน่"

พี่ลิงก์ว่าพร้อมกับดึงผมออกห่างจากชายหาดไปเรื่อยๆ จากท่าทีขัดขืนในตอนแรก คราวนี้ผมเริ่มเกาะตัวของเขาเอาไว้ไม่ต่างจากลูกลิง เพราะระดับน้ำที่สูงขึ้น

"เฮ้ย! พี่พอได้แล้ว"

ผมบอกด้วยน้ำเสียงตกใจ เพราะลองหย่อนขาดู ระดับน้ำก็มาถึงปลายคางแล้วครับ!

"กลัวเหรอ"

พี่ลิงก์เลิกคิ้วถามด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่ ผมเม้มริมฝีปากแน่นพร้อมกับกอดลำคอและเกี่ยวเอวของเขาเอาไว้ให้มั่นคงมากขึ้น

"พี่แกล้งผม"

ผมชักสีหน้าออกมา พี่ลิงก์ก็หัวเราะ แล้วเคลื่อนตัวหลบคลื่นระลอกแล้วระลอกเล่าที่โถมเข้าใส่อย่างอารมณ์ดี วงแขนที่กอดผมเอาไว้กระชับมากขึ้น

"ไม่ต้องห่วง ลิงก์ไม่ปล่อยให้บู้หลุดมือแน่นอนครับ"

ผมจ้องมองเสี้ยวใบหน้าหล่อเหลาที่อาบไล้แสงอาทิตย์อ่อนจางด้วยหัวใจที่เต้นระรัว แล้วเอียงใบหน้าเพื่อกดจูบริมฝีปากที่อยู่ห่างเพียงไม่กี่เซนติเมตรตรงหน้าอย่างอ่อนหวาน ทว่าความรู้สึกลึกล้ำที่กำลังส่งมอบให้กันก็ถูกขัดจังหวะด้วยน้ำทะเลชุดหนึ่งจนต้องยุติความหวั่นไหวครั้งนี้ไว้

"ทั้งที่อยู่ในทะเล แต่บุ้ก็ยังหวานเหมือนเดิมเลย"
นัยน์ตาสีดำจ้องมองจนผมเขินไม่กล้าสบตาด้วย ทำได้เพียงซบหน้าลงกับซอกคอสูดกลิ่นอายที่เจือไอเค็มเบาบางเอาไว้

"ไปนั่งเล่นกัน"

"ครับ"


+++++++


เกลียวคลื่นยังคงพัดเข้ามากระทบหาดทรายเป็นฟองไม่หยุดนิ่ง เราสองคนนั่งอยู่บนหาดทรายเหยียดขามองเส้นขอบฟ้าที่กำลังเปลี่ยนสี

"พระอาทิตย์จะตกแล้ว"

พี่ลิงก์พูดขึ้นพร้อมกับเอียงหน้าซบไหล่ของผม ผมเลื่อนสายตาลงมองเล็กน้อย แล้วหันกลับไปมองภาพธรรมชาติที่งดงามตรงหน้า

ทั้งที่มีเพียงท้องฟ้าสีส้มเข้ม ผืนน้ำกว้างไร้ขอบเขต และระลอกคลื่นที่เคลื่อนไหวตลอดเวลาไม่ต่างจากวิวทะเลทั่วไป แต่ทัศนียภาพนี้กลับดูงดงามอย่างที่ตาดไม่ถึงมาก่อน

"ขอบตุณที่พาผมมานะครับ"

ผมก้มลงมองคนที่ยังนั่งซบไหล่ของผมอยู่ ทั้งที่ตลอดช่างปิดเทอม พี่ลิงก์ต้องทำงายที่บริษัทแทบไม่ได้หยุดพัก แต่เมื่อผมบอกว่าอยากไปทะเล เขาก็พามา

"งั้นก็ให้รางวัลลิงก์ด้วยนะ"

ผมเลิกคิ้วขึ้น พี่ลิงก์ยกยิ้มมุมปาก แล้วใช้มือรั้งใบหน้าของผมให้กดลงแนบริมฝีปากของเขา กลีบปากบดเบียดอย่างเชื่องช้า เรียวลิ้นอ่อนนุ่มคลอเคลียกันและกันอย่างอ่อนหวาน

"อื้ม"

เสียงครางแผ่วเบาดังแทรกเสียงคลื่นที่รายล้อม ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่กำลังลาลับ


+++++++


หลังจากผมกับพี่ลิงก์อาบน้ำด้วยกันเสร็จ เราสองคนก็ไปกินมื้อเย็นง่ายๆ ที่ร้านอาหารไม่ไกลจากโรงแรมที่พักครับ

ทะเลกว้างกลายเป็นสีดำมืด สายลมกลางคืนพัดโชยไปด้วยกลิ่นเกลือจนเหนียวตัว ผมกับพี่ลิงก์เดินเล่นชมวิวกันสักพักก็ชวนกันกลับห้องพัก
อาจเป็นเพราะความรู้สึกอ่อนไหวและอารมณ์ปรารถนา รวมไปถึงบรรยากาศที่กล่อมเกลาความต้องการที่อยู่เบื้องลึกในใจ เมื่อกล้บเข้ามาในห้อง พี่ลิงก์ก็ดึงผมเข้าไปจูบพร้อมกับปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเราสองตนด้วยความรวดเร็ว

ริมผีปากกลืนกินกันอย่างหิวกระหาย ลมหายใจร้อนกระชั้นถี่ตามแรงสัมผัสที่ได้รับ ฝ่ามือปัดป่ายและบีบเฟ้นร่างกายของกันและกันด้วยความหลงใหล

ผมถูกพาไปที่เตียงกว้าง ยังไม่ทันให้ตั้งสติ สัมผัสร้อนแรงก็มอมเมาควาานึกคิดไปจนหมด การรับรู้มีเพียงความเสียวซ่านวูบไหวและร่างกายที่กอดรัดเขาเอาไว้ไม่ห่าง

"อื้อ! พี่ลิงก์!"

ผมขย้ำเส้นผมของคนที่กำลังซุกไซ้และดูดเม้มลำคอของผมอย่างมีอารมณ์ กลิ่นอายเร่าร้อนโอบล้อมจนหัวใจเต้นโตรมคราม

"อ๊ะ! อ่า!"

พี่ลิงก์เลื่อนใบหน้าลงต่่ำแล้วขบเลียหัวนมของผมทั้งสองข้างจนต้องแอ่นรับด้วยความเสียวที่แทบทนไม่ไหว ทางที่ริมฝีปากร้อนลากผ่านฝากร่องรอยลงไปถึงหน้าท้องนิ่มที่หดเกร็ง

พี่ลิงก์วนลิ้นเลียสะดือของผมเล่น แล้วขยับขึ้นมาจู่โจมริมฝีปากของผมจนสำลักความสุข น้ำลายของพวกเราเปรอะเเปื้อนไหลเป็นทางอย่างไม่มีใครสนใจ

ผมปรือตามองคนที่กำลังทาบทับ ทั้งที่ยังตกอยู่ในบ่วงของจูบที่เร่าร้อน พี่ลิวก์หลับตาพริ้มตักตวงและช่วงชิงลมหายใจของผมอย่างตั้งอกตี้งใจ และเมื่อผมเกือบจะขาดใจ เขาก็ถอยห่างเพียงชั่วครู่ แล้วกลับมาจูบอย่างกระตือรือร้นอีกครั้ง ทำวนเวียนจนจิตใจของผมล่องลอย

ความรู้สึกสั่งการร่างกายให้ตอบสนองทุกการกระทำของพี่ลิงก์อย่างเชื่อฟัง ผมได้แต่ร้องครวญครางด้วยความทรมานที่หวานล้ำจนเสียงแหบแห้ง ร้องเรียกชื่อของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"อ่า...อื้อ! พี่ลิงก์!"

พี่ลิงก์ดันส่วนกลางลำตัวเข้ามาในร่างกายของผม ใบหน้าหล่อแต้มสีแดงระเรื่อเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ นัยน์ตาสีดำสว่างราวกับน้กล่าในยามค่ำคืน

แรงสอดใส่เตลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าในทีแรก ก่อนจะรวดเร็วและรุนแรงกระแทกย้ำจุดกระสันจนน้ำตาของผมไหลพรากด้วยอารมณ์ที่อัดแน่น

เสียงคราวต่ำของพี่ลิงก์ดังตามจังหวะที่ตัวเองชักนำ ร่างกายของผมสั่นคลอนไปมา ความใคร่ที่ผสมผสานกับความรักเหนี่ยวรั้งความปรารถนาให้อัดแน่นจนอยากจะระเบิดออก ทว่าห้วงอารมณ์ที่แสนรัญจวนใจกลับต้องหยุดชะงักเพราะพี่ลิงก์ดันหยุดเคลื่อนไหวกะทันหัน

"พะ...พี่ลิงก์"

ผมหอบหายใจแรงพลางมองพี่ลิงก์ด้วยความต้องการ เขาวาดยิ้มสวย แล้วจับผมเปลี่ยนให้นั่งตักหันหน้าเข้าหากัน ส่วนที่เชื่อมต่อกดลึกจนผมต้องร้องด้วยความเสียวซ่าน ใบหน้าหล่อซุกซบไหล่ของผมพร้อมกับเสียงทุ้มพร่าแสนเซ็กซี่

"...บลู"

หัวใจขอบผมเต้นกระหน่ำ ลมหายใจร้อนและปลายจมูกของพี่ลิงก์ลูยไล้จากซอกคอจนถึงใบหู ผมกอดตอของเขาเป็นที่ยึด ก่อนจะยกตัวบดเบียดสะเโพกเข้าใส่ ขย่มไปตามแรงปรารถนาเพื่อระบายอารมณ์ที่ตดค้างให้เดินหน้าต่อ

ความเร่าร้อนลุ่มหลงโหมพัดอย่างบ้าคลั่ง เมื่อคนที่อยู่ด้านล่างสวนแท่งเนื้อแกร่งขึ้นเร่งจังหวะและความหนักหน่วง เม็ดเหงื่อของผมไหลซึมและร่วงหล่นเป็นหยดน้ำ แต่ไม่อาจดับไฟที่กำลังหลอมละลายความรู้สึกในตอนนี้ได้

เพียงไม่นานความต้องการของผมก็ได้รับอิสระ ของเหลวฉีดพุ่งปะทะกล้ามท้องสวยของพี่ลิงก์อย่างสุขสม

"อืม บู้เสร็จก่อนอีกแล้ว"

พี่ลิงก์พูดเสียงเบา แล้วกดท้ายทอยของผมเพื่อรับจูบกระชากวิญญาณพลางด้นร่างกายของผมให้นอนลงรับการกระแทกกนะทั้นต่อ
ทั้งที่หมดเรี่ยวแรงและอารมณ์ได้รับการปลดปล่อยไปแล้ว แต่การเล้าโลมที่สั่นสะเทือนหัวใจกลับปลุกปั่นความปรารถนาได้อย่างง่ายดายอีกครั้ง

พี่ลิงก์ถาโถมเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นชัดเจน จนกระทั่งเราสองคนพาแรงอารมณ์มาถึงปลายทางไปพร้อมกัน

พี่ลิงก์นอนทับผมเอาไว้ทั้งตัว ลมหายใจร้อนพัดผ่านข้างแก้ม ผมขยับตัวเล็กน้อย เมื่อยังรับรู้ได้ถึงของเหลวชื้นแฉะและความคับแน่นตรงช่องทางด้านหลัง เพราะเราสองคนยังประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน

"อื้อ พอแล้วนะครับ"

ผมร้องบอก หลังจากรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของแท่งเนื้อที่ยังฝังเยู่ในร่างกายและจูบเล้าโลมที่แสนหวาน ซึ่งเป็นสัญญาณเริ่มต้นของบทรักครั้งใหม่

"อืม งั้นไปล้างตัวก่อน จะได้สบายตัว"

พี่ลิงก์ถอนตัวออกมา ความรู้สึกวูบโหวงเกิดขึ้นชั่วอึดใจ ก่อนที่ผมจะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นสูงอย่างไร้เรี่ยวแรง

พี่ลิงก์ยกยิ้มพร้อมกับอุ้มผมอย่างอ่อนโยนเข้าไปในห้องน้ำ ทว่าหลังจากวางผมลงในอ่างอาบน้ำ หน้ากากเทพบุตรก็แตกกระจายกลายเป็นปิศาจร้ายที่กลืนกินผมอย่างร้อนแรงอีกครั้ง


+++++++


ผมกับพี่ลิงก์นอนหลับเพลินจนเลยเวลาอาหารเช้าของทางโรงแรม เพราะกิจกรรมสุดหฤหรรษ์เมื่อคืนนี้ ผมก็หมดแรงไม่อยากจะลุกไปไหนต่างจากอีกฝ่ายที่ร่าเริงแจ่มใส แถมตื่นมาแล้วก็ยังนัวเนีย กลั่นแกล้งและย่ำยีความรู้สึกของผมให้เคลิบเคลิ้มปนเสียวซ่านจนเสียพลังงานไปอีกรอบ

"บู้ไหวไหม"

พี่ลิงก์กอดเอวของผมเอาไว้ หลังจากที่เราสองคนอาบน้ำด้วยกันเสร็จ

"อยากนอน"

ผมบ่นออกมาอย่างอ่อนเพลีย ตอนนี้รู้สึกร่างกายอ่อนปวกเปียกจนแทบยืนไม่อยู่ครับ

หลังจากแต่งตัวเสร็จ ผมก็นั่งง่อยมองพี่ลิงก์จัดเก็บของด้วยสายตาสะลืมสะเลอ เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เขาก็หันมาเรียก

"บู้ครับ"

ผมมองคนตรงหน้าที่ย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกัน พี่ลิงก์อมยิ้มออกมาพลางลูบหัวของผมเบาๆ

"ขี่หลังลิงก์ไปไหม"

ผมนึกลังเล แต่เมื่อเห็นสายตาห่วงใยของเขาและความเหนื่อยล้าของตัวเองเลยพยักหน้ารับแต่โดยดีครับ

พี่ลิงก์เรียกพนักงานของโรงแรมให้ขึ้นมาจัดการสัมภาระไปไว้ที่รถ แล้วเดินไปเช็กเอาท์ที่ล็อบบี้ โดยที่มีผมกอดคอขี่หลังนอนหลับตาซบตรงไหล่กว้างอย่างไม่สนใจใคร





TBC+++++++

Marionetta
ตอนนี้เหมือนพาพี่ลิงก์กับบู้มาฮันนีมูน  อิอิ ขอบคุณที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้ค่ะ
เจอกันตอนหน้า ตอนจบแล้วจ้า


ออฟไลน์ goosongta

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-6
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 34 > 24-03-20
«ตอบ #207 เมื่อ24-03-2020 20:30:24 »

หวานและร้อนแรง

ออฟไลน์ Kelvin Degree

  • ถ้าวันนั้นเลือกที่จะเดินออกไป คงไม่เจ็บมาจนถึงทุกวันนี้...
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1700
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +57/-2
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 34 > 24-03-20
«ตอบ #208 เมื่อ24-03-2020 23:26:50 »

หมดแรงเลยใช่ป่ะ???

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
Re: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 34 > 24-03-20
«ตอบ #209 เมื่อ26-03-2020 20:31:40 »

 :L1: :pig4:

ทะเลหวานนนนน

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด