Level 15: ฝันที่เป็นจริงพี่ลิงก์ทิ้งผมให้ยืนเคว้งคว้างอยู่ที่หน้าหอพักครับ ความทรงจำสุดท้ายคือรอยยิ้มบางที่เขาส่งให้ ก่อนที่โฟล์คบีเทิลจะเคลื่อนตัวห่างออกไป ผมไม่แน่ใจว่าใช้เวลานานเท่าไหร่ ผมถึงได้ลากขาเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง
หลังจากกลับเข้าสู่อาณาเขตของตัวเองเรียบร้อย ผมก็สูดลมหายใจเข้าลึก ริมฝีปากที่เพิ่งผ่านการสัมผัสชวนให้จิตหลุดยังร้อนผ่าวราวกับถูกไฟลน ผมแตะมันเล็กน้อย ก่อนจะเม้มแน่นด้วยความเขินอายสุดขีด
วันนี้ผมได้จูบกับพี่ลิงก์หลายครั้งเลยอ่ะครับ!
ผมยิ้มกว้างพร้อมกับล้วงเอาของทุกอย่างในกระเป๋ากางเกงออกมา ซึ่งมันก็มีแค่กระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือ
โทรศัพท์มือถือ!
ผมเบิกตากว้าง แล้วรีบไปหาสายชาร์จมาต่อเครื่องมือสื่อสารที่หน้าจอดับสนิท ทันทีที่มีพลังงานเข้าไปเติมเต็ม ระบบปฏิบัติการก็ทำงานอย่างรวดเร็วพร้อมกับการแจ้งเตือนมากมายที่แสดงผ่านหน้าจอ
อันที่จริงก็ไม่มีใครหรอกครับ นอกจากเป็ด เพื่อนสนิทที่ส่งทั้งข้อความแล้วก็โทรหา เมื่อผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูได้เพียงไม่นาน คนที่พยายามติดต่อมาตลอดในช่วงที่อุปกรณ์สื่อสารของผมหยุดทำงานก็โทรเข้ามา
"เป็ด!!!! พี่…"
[พอ! ตอบคำถามกูก่อน! ตอนนี้มึงอยู่ที่ไหน]
ผมที่กำลังอารมณ์ค้างรู้สึกขัดใจเล็กน้อยที่ถูกอีกฝ่ายสกัดฟีลลิ่ง แต่ก็ยอมทำตามที่มันบอกอยู่ดีครับ
“อยู่ที่ห้อง”
[งั้นเดี๋ยวกูไปหา]
สัญญาณการติดต่อขาดหาย หลังจากที่ผมวางสายของเป็ดได้ครู่หนึ่ง อีกฝ่ายก็โทรให้ผมลงไปรับ ขณะที่เราสองคนกำลังเดินขึ้นห้องมาด้วยกัน ผมก็ตกเป็นเป้านิ่งให้เพื่อนสนิทโจมตีทันทีครับ
“เมื่อวานมันเกิดอะไรขึ้น”
“ก็อย่างที่บอก”
ผมบอกเพื่อนได้ไม่เต็มเสียงนัก เพราะถูกความเขินอายเล่นงานอีกแล้ว ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเท่าไหร่ ผมถึงจะวางตัวเป็นปกติเวลาที่พูดเรื่องนี้ได้
“ที่ว่า…มึงคบกับพี่ลิงก์แล้ว?”
ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะเปิดประตูห้องออก และเมื่อเราสองคนเข้ามาด้านใน คำถามสบประมาทของเป็ดก็ทำลายอารมณ์หวานของผมเข้าอย่างจัง
“มึงแน่ใจ? ไม่ใช่มึงเข้าใจผิดเข้าข้างตัวเองนะบลู”
ถึงผมจะหน้าตาไม่ดีและไม่มีเสน่ห์ แต่ก็ไม่หลงเอาใครมาอ้างเป็นแฟนมั่วซั่วหรอกนะครับ
“กูเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ กูยังแอบคิดว่า ฝันไปหรือเปล่าด้วยซ้ำ แต่พี่เขาคบกับกูแล้วจริงๆ เว้ย แล้วพี่ลิงก์ก็…ก็…”
“ก็อะไร?”
เป็ดมองผมอย่างสงสัย ผมก็เริ่มทำตัวไม่ถูกอีกครั้ง ถึงอยากจะบอกและเล่าให้ฟังทุกอย่าง แต่ผมก็กระดากอายจนพูดไม่ออกครับ และท่าทีอายม้วนตัวนของผมก็ขัดสายตาของเพื่อนสนิทน่าดู
“ไอ้บลู! จะยึกยักอะไรเนี่ย! เล่ามาให้หมด! กูค้างมาตั้งแต่เช้าแล้วนะโว้ย! "
เป็ดตีหน้ายักษ์ใส่เป็นการกดดัน แต่ผมก็ยังอายผสมเล่นตัวนิดหน่อยครับ ซึ่งเป็นการกระตุ้นต่อมเสือกของเพื่อนให้มากกว่าเดิมได้เป็นอย่างดี
แหม…เรื่องความรักไม่ใช่ฝนฟ้าอากาศที่จะพูดไปเรื่อยแบบไม่คิดอะไรนี่ครับ
“แบบว่า…กูยังไม่กล้าพูดตรงๆ ว่ะ”
“งั้นกูพูดเอง! เมื่อคืนมึงไม่ได้กลับห้องใช่ไหม เพราะมึงไม่เคยปิดเครื่อง แล้วกูก็ติดต่อไม่ได้ แสดงว่าแบตมือถือมึงหมด แล้วการที่กูเพิ่งโทรหามึงได้ ก็เพราะมึงเพิ่งกลับมาชาร์จที่ห้องเมื่อไม่กี่นาทีก่อน”
เป็ด…มึงไปสอบตำรวจเถอะ ถ้าจะวิเคราะห์ขนาดนี้
“อืม เมื่อคืนกูไปค้างที่คอนโดของพี่ลิงก์”
ผมบอกด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม เป็ดก็ยังมองมาอย่างกดดันไม่ต่างจากตำรวจที่ไล่ต้อนผู้ร้ายที่กำลังจนมุม
“กูว่าแล้ว! ที่มึงไม่กล้าพูด เพราะมึงเสียตัวให้พี่เขาไปแล้วใช่ไหม! พี่เขาเลยยอมคบกับมึง!”
“จะบ้าเหรอ! ไม่ใช่เว้ย! กูกับพี่ลิงก์ยังไม่ได้มีอะไรกัน! แค่จูบกันเฉยๆ!”
เป็ดตาโตขึ้น ในขณะเดียวกันผมก็อ้าปากค้างกับคำพูดสุดท้ายของตัวเอง ความเงียบวิ่งวนรอบเราสองคน ก่อนที่คนตรงหน้าจะกระแอมไอด้วยสีหน้ากระดากอาย ส่วนผมก็หมุนตัวหนีไปอีกทางเพื่อซ่อนความร้อนที่บ่งบอกความเขินบนใบหน้าของตัวเอง
ชอบหลุดปากทุกทีสิน่า!
ผมก็ไม่ได้อยากปิดบัง แถมยังอยากพูดอวดให้เพื่อนฟังด้วยซ้ำครับ แต่ความตั้งใจมักถูกขัดด้วยอารมณ์จนพลั้งเผลอหลุดปากออกไปก่อนที่คิดเอาไว้อยู่เรื่อย
“ก็…เป็นแฟนกัน จะจูบกัน ก็...เป็นเรื่องธรรมดา”
น้ำเสียงที่พยายามปั้นให้เป็นปกติของเป็ด ทำให้ผมหันกลับไปมองแล้วอมยิ้มกับท่าทางขัดเขินที่ยังกลบไม่มิดของอีกฝ่าย
“อืม แล้วมึงคิดว่ากูเสียตัวให้เขาจริงๆ เหรอ"
ผมมองเพื่อนสนิทอย่างจับผิด เป็ดกลอกตารอบหนึ่งพลางผ่อนลมหายใจออกมา
"กูก็พูดไปอย่างนั้น ก็รู้อยู่แล้วว่า มึงต้องแก้ต่างจนหลุดความจริงออกมา แต่...ถ้ามึงยอมรับ กูก็คงช็อก"
ผมพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ สมกับเป็นเพื่อนรักที่รู้จักนิสัยของผมดี ถ้ามันไม่ล่อให้เผลอบอกออกไป ผมก็ยังคงละล้าละลังที่จะเล่าไปเรื่อย
"ว่าแต่...ทำไมต้องทำหน้าเข้มจนแก้มแดงด้วย”
ทั้งที่ผมก็ยังเขินอายอยู่ แต่พอเห็นคนที่มีอาการหนักกว่า ผมก็นึกอยากแกล้งแซวเพื่อนเล่นทุกที
สองหนุ่มเนิร์ดที่ไม่เคยพบพานกับความวาบหวิวมาก่อน แค่พูดเรื่องจูบก็อายกันง่ายๆ แบบนี้แหละครับ
“ช่างกูเถอะน่า ตกลงว่าทำไมพี่เขาถึงหลวมตัวมาคบกับมึงได้”
ถึงจะถูกเพื่อนใช้น้ำเสียงเหวี่ยงใส่ แต่ผมก็ชินกับนิสัยของอีกฝ่ายไปแล้ว ผมยิ้มบางพร้อมกับเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด ตั้งแต่การได้รู้จักเพื่อนของพี่ลิงก์จนถึงเรื่องของพริ้มครับ
"ผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอ สงสัยจะเป็นโรคหวงพี่ชายหรือเปล่าวะ"
เป็ดตั้งสมมติฐานขึ้น หลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมดจบ แต่ผมก็นึกถึงคำพูดของพี่เรย์เมื่อคืนนี้
"แต่พริ้มก็บอกใครไปทั่วว่า จะแต่งงานกับพี่ลิงก์ด้วยนะ"
"กูว่าไร้สาระว่ะ เขาเป็นญาติกันไม่ใช่เหรอ จะแต่งงานกันได้ยังไง"
ทั้งที่เมื่อคืนผมก็กังวลใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่พอได้ยินความคิดเห็นของเป็ด ผมก็เริ่มนึกเห็นด้วยขึ้นมา
พริ้มยังอยู่แค่มัธยมปลาย บางทีก็อาจจะคลั่งพี่ชายหน้าตาดีก็ได้มั้งครับ
"แล้วมึงจะยังไงต่อวะ จะย้ายไปอยู่กับพี่เขาไหมเนี่ย"
ผมเลิกคิ้วมองเพื่อนอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเป็ด
"ย้ายทำไม"
"อ้าว! กูเห็นเดี๋ยวนี้ ใครเป็นแฟนกัน เขาก็ขนของไปอยู่ด้วยกันแล้วไม่ใช่เหรอ"
"อืม ก็จริงของมึง"
ผมนึกตามคำพูดของเป็ดอีกครั้ง แต่ผมนึกภาพตัวเองใช้ชีวิตประจำวันในคอนโดกับพี่ลิงก์ไม่ออกเลยครับ แต่ที่แน่ๆ ผมก็คงยึดโซฟาในห้องนั่งเล่นเป็นเตียงนอนถาวรแน่นอน
ก็...จนกว่าผมจะใจกล้าเข้าห้องนอนของพี่ลิงก์นั่นแหละครับ
พอนึกถึงคำพูดของพี่ลิงก์เมื่อคืนนี้ ผมก็หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอีกแล้ว ภาพใบหน้าหล่อและรอยยิ้มของอีกฝ่ายฉายชัดในความคิด ถ้าหากได้สัมผัสร่างกายน่าหลงใหลอย่างแนบชิดจะเป็นยังไงนะ
ใจเย็นนะไอ้บลู! มึงอย่าเพิ่งจินตนาการอะไรไปไกลขนาดนั้น!
"บลู กูจริงจังนะ ไม่ใช่ว่ากูดูถูกมึง แต่เรื่องพี่ลิงก์เนี่ย กูว่า...มึงเตรียมใจเอาไว้บ้างเถอะ"
สีหน้าเป็นห่วงของเป็ด ทำให้ผมที่กำลังฟุ้งซ่านผ่อนลมหายใจออกมา ผมเข้าใจสถานการณ์และความรู้สึกของอีกฝ่ายดี ไม่แปลกที่มันจะเป็นห่วง เพราะเรื่องราวของพี่ลิงก์กับผมมันดูรวดเร็วและน่าเหลือเชื่อจนไม่น่าไว้วางใจ
"บางทีพี่เขาอาจจะหลอกมึงก็ได้ ใครจะไปรู้ สังคมของเขากับเรามันคนละเรื่อง พี่เขาอาจจะนึกสนุกอะไรสักอย่างก็ได้ แล้วกูก็ไม่อยากให้มึงไปเป็นของเล่นของใคร"
"มึงก็คิดในแง่ร้ายเกินไป พี่ลิงก์ไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก"
เขาก็แค่ผู้ชายหน้าตาดี มีเงิน แล้วก็บ้าตุ๊กตาหมีเท่านั้นแหละครับ
"กูยอมรับ แต่มึงก็ต้องระวังตัวเอาไว้ด้วย"
"เอาน่า...ก็แค่แฟนกัน ถ้าสุดท้ายจะต้องเลิกกันก็ช่วยไม่ได้"
ว่าแต่...ทั้งที่เพิ่งคบกัน แล้วทำไมต้องมาพูดเรื่องเลิกกันด้วยเนี่ย!
"มึงชิลไม่ได้นะบลู ให้ตายเถอะ! กูไม่ไว้ใจพี่เขาเลยว่ะ ถ้าให้มึงเป็นเบ๊ยังดีกว่านี้"
ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยกับสีหน้าเคร่งเครียดของเพื่อนสนิท ทั้งนึกฉุนทั้งนึกขำ แต่สุดท้ายผมก็ทำได้แค่ถอนหายใจ แล้วตบไหล่ของมันเบาๆ
"ไม่เป็นไรเป็ด มึงก็รู้ กูไม่เคยเสียใจกับเรื่องที่ตัดสินใจไปแล้ว"
เป็ดสบตากับผมนิ่ง มันพยักหน้ารับด้วยใบหน้าที่คลายกังวลขึ้นมาเล็กน้อย ผมส่งยิ้มให้เพื่อลบล้างบรรยากาศอึดอัดที่รายล้อมเราสองคนในตอนนี้
"จนกว่ากูจะแน่ใจ ยังไงก็ไม่ยอมเสียตัวให้พี่ลิงก์กินเล่นแน่ มึงวางใจได้ ถ้ากูไม่เผลอปล้ำเขาล่ะนะ"
"ไอ้เหี้ยบลู! "
"ฮ่าๆ "
ผมมองสีหน้าบึ้งตึงของเป็ดอย่างไม่คิดอะไรมาก ก่อนที่ผมจะชวนมันไปดูหนังแล้วก็หาอะไรกินเป็นมื้อเย็นที่ห้างกันต่อ
@@@@@@@@@@
กว่าที่ผมจะกลับมาที่ห้องของตัวเองอีกครั้งก็เกือบสามทุ่มแล้วครับ ระหว่างที่ผมกับเป็ดกินอาหารเย็นด้วยกัน พวกเราก็พูดคุยเกี่ยวกับงานพิเศษระยะสั้นที่จะทำกันตอนปิดเทอม
พรุ่งนี้เราสองคนมีนัดจะไปหาพี่นกที่เป็นพี่สาวแท้ๆ ชองเป็ดและเป็นหุ้นส่วนคนหนึ่งของสถาบันสอนพิเศษ B เกี่ยวกับรายละเอียดของงานครับ
หลังจากตั้งนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์มือถือเสร็จและเตรียมตัวเข้านอนในเวลาเกือบห้าทุ่ม เสียงวีดีโอคอลจากพี่ลิงก์ก็ดังขึ้น ผมนึกแปลกใจเล็กน้อย เพราะตั้งแต่ที่รู้จักกันมาอีกฝ่ายไม่เคยติดต่อแบบเห็นหน้าเห็นตาแบบนี้มาก่อน
"บู้หลับยัง"
ใบหน้าของพี่ลิงก์ที่มองมาผ่านหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ทำให้ผมรู้สึกเขินเล็กน้อย แต่ก็พยายามปรับน้ำเสียงของตัวเองให้เป็นปกติมากที่สุด
"กำลังจะนอนแล้วครับ"
"แล้วทำไมไม่โทรหาลิงก์เลยอ่ะ รออยู่เนี่ย"
พี่ลิงก์ชักสีหน้าออกมา ผมก็ทำหน้าเหลอหลาอย่างไม่เข้าใจว่า ตัวเองผิดอะไร แต่ถึงอย่างนั้นสำหรับผู้ชายคนนี้แล้ว ผมก็ยอมเขาตลอดนั่นแหละครับ
"อ่า...ขอโทษครับ"
"ลิงก์จดไว้แล้ว บู้ทำผิดหนึ่งครั้ง"
"อ่า...ครับ"
อะไรวะ? คือผมต้องโทรหาเขาทุกคืนใช่ไหมครับ?
"ทำหน้างงอีก แสดงว่าไม่สำนึก ลิงก์เขียนดอกจันไว้สามอันด้วย"
เอาที่พี่สบายใจเถอะ....
"ต่อไปผมจะโทรหาพี่ทุกคืนครับ"
พี่ลิงก์ทำหน้านิ่งไปเล็กน้อย กน้ำเสียงเรียบเฉยดังขึ้นพร้อมกับนัยน์ตาสีดำที่จ้องมองมาอย่างจริงจังจนผมเกร็ง
"ซื่อบื้อ"
เอาเข้าไป! โดนว่ามาอีก!
ผมทำหน้าเซ็งออกมา พี่ลิงก์ก็ทำหน้าบึ้งใส่ เราสองคนเงียบใส่กันครู่หนึ่ง มันไม่เหมือนเวลาที่พิมพ์ข้อความคุยกัน เพราะจะทำท่าทางยังไง คู่สนทนาก็มองเห็นทั้งหมด แล้วมันก็ชวนอึดอัดมากด้วยครับ
"บู้"
"ครับ"
ผมมองพี่ลิงก์เล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนสายตาไปทางอื่น เพราะไม่อยากได้รับแรงกดดันจากสายตาคู่นั้นเท่าไหร่ ทว่าเสียงของเขาก็ทำให้ผมต้องกลับไปมองอีกครั้ง
"ไม่ได้อยากให้โทรหาทุกคืน แค่เฉพาะเวลาที่คิดถึงก็พอ เข้าใจป่ะ"
ผมนิ่งไปครู่หนึ่งพลางปั้นสีหน้าไม่ถูก เมื่อความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นมาในใจ ความหวานที่ชวนให้จั๊กจี้แบบนี้ มันคืออะไรกันครับ!
"ครับ"
"อืม แค่นี้แหละ หายคิดถึงแล้ว"
ผมนั่งอึ้งไปชั่วขณะ ตอนนี้ภาพใบหน้าของพี่ลิงก์หายไปจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือของผมแล้วครับ ผมไม่อาจบรรยายความรู้สึกในเวลานี้ได้ชัดเจนนัก แต่ปลายนิ้วก็กดไปที่ปุ่มวีดีโอคอลเพื่อติดต่อคนที่ทิ้งระเบิดไว้ให้ผมอีกครั้ง เพียงเสี้ยววินาทีที่การเชื่อมต่อเกิดขึ้น หน้าจอก็กลายเป็นภาพใบหน้าหล่อที่กำลังอมยิ้มอยู่
"หึ! กะว่าอีกห้านาทีก็จะคิดถึงบู้อีกแล้วเหมือนกัน"
@@@@@@@@@@
ผมกับเป็ดมาถึงสถาบันสอนพิเศษ B ที่ตั้งอยู่ในห้างตอนบ่ายโมงครับ เดิมทีผมก็รู้จักพี่นกอยู่ก่อนแล้ว ทำให้การพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องงานเป็นไปอย่างราบรื่น ผมทำงานทั้งหมดห้าวันต่อสัปดาห์ครับ ในวันจันทร์ถึงพุธทำงานเบ็ดเตล็ดทั่วไป ส่วนวันเสาร์และอาทิตย์จะได้สอนเลขน้องมอปลายแบบกลุ่มส่วนตัวครับ
"ก่อนจะถึงวันเสาร์ บลูก็ลองเข้าไปดูบรรยากาศในห้องแต่ละรอบได้ ส่วนเรื่องแนวทางและเทคนิคต่างๆ เดี๋ยวพี่มีคลิปให้ดู บลูก็ลองศึกษาเอาเองนะ มีอะไรไม่เข้าใจก็ถามพี่"
"ครับ"
พี่นกยิ้มให้ผม ก่อนจะเล่าเรื่องราวคร่าวๆ ของสถาบันสอนพิเศษแห่งนี้ หลังจากนั้นอีกฝ่ายก็พาไปแนะนำตัวกับเจ้าหน้าที่รวมไปถึงรุ่นพี่ที่ทำหน้าที่สอนคนอื่นๆ อย่างเป็นกันเอง ส่วนเป็ดตอนนี้ไปทำธุระให้พี่สาวที่ธนาคารครับ
"พรุ่งนี้ค่อยเริ่มงานเต็มเวลาแล้วกันนะ แต่ตอนบ่ายถ้าอยากจะเข้ามาดูรุ่นพี่คนอื่นสอนก็ตามสบาย"
"ครับ ขอบคุณครับพี่นก"
พี่นกพยักหน้ารับ แล้วเดินแยกไปอีกทาง ผมติดต่อไปหาเป็ดที่ยังไม่กลับมา ซึ่งมันก็บอกให้ผมไปเจอกันที่ธนาคารเลยครับ
หลังจากที่ผมรอเป็ดทำธุระให้พี่นกที่ธนาคารเสร็จ เราสองคนก็ไม่ได้กลับไปที่สถาบันสอนพิเศษ B อีก ยังเหลือเวลาอีกหลายวันกว่าที่ผมจะได้ลงสนามจริงครับ ระหว่างนี้ผมต้องทบทวนบทเรียนเก่า รื้อฟื้นความรู้ที่หายไปกลับคืนมาให้หมด
"แล้วพรุ่งนี้มึงต้องมากี่โมง"
เป็ดถามขึ้น ตอนที่เราสองคนกำลังจะลงบันไดเลื่อนเพื่อเดินไปยังลานจอดรถ มันไม่ได้ทำหน้าที่สอนพิเศษครับ แต่ต้องมาทำงานใช้หนี้ให้พี่สาว ก็เลยชวนผมมาทำงานด้วยกัน
"ก็เข้างานเก้าโมงเลิกหกโมงเย็น"
"สอนเฉพาะเสาร์อาทิตย์ใช่ไหม"
"อืม ตื่นเต้นเหมือนกันว่ะ"
เดิมทีผมก็ไม่ใช่คนพูดเก่งอยู่แล้ว ก็นึกกลัวจะทำให้น้องที่มาเรียนเบื่อด้วยซ้ำ เพราะสถาบันแห่งนี้มีชื่อเรื่องการสอนสไตล์วัยรุ่น เน้นการเรียนการสอนที่เป็นกันเองเพื่อให้น้องๆ ที่ไม่เข้าใจกล้าถามและไม่รู้สึกเคร่งเครียดมากเกินไปครับ
เป็ดยิ้มขำออกมากับท่าทางประหม่าของผม มันส่งหมวกกันน็อกมาให้ แล้วขึ้นนั่งบนมอเตอร์ไซค์ของตัวเองอย่างคล่องแคล่ว ผมก็น้่งซ้อนท้ายด้วยความเคยชิน
"ถึงกูจะชวนมึงมาทำงานเป็นเพื่อน แล้วมึงก็ดูมึนๆ แต่กูว่ามึงทำได้นะบลู เวลาที่กูงงเรื่องเรียนทีไร มึงก็อธิบายให้กูเข้าใจได้ทุกที"
"งั้นเหรอ"
ผมมองด้านหลังของเพื่อนสนิทที่ทำหน้าที่คนขับด้วยความรู้สึกสงบใจขึ้น แล้วเลื่อนสายตาไปมองวิวข้างทางที่ผ่านไปตามความเร็วของเครื่องยนต์พร้อมกับรอยยิ้มบางที่ไม่มีใครมองเห็น
@@@@@@@@@@
เมื่อมาถึงห้องพักของตัวเองและจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อย ผมก็ใช้เวลาทั้งหมดหลังจากนั้นในการนั่งทบทวนความรู้และข้อมูลต่างๆ เกี่ยวกับงานของตัวเอง และพอหลุดจากสมาธิอีกที ตัวเลขบอกเวลาก็ทำให้ผมต้องหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
อีกไม่กี่นาทีก็จะเที่ยงคืนแล้วครับ ปกติพี่ลิงก์มักจะส่งข้อความมาหาตั้งแต่ก่อนที่เราสองคนจะตกลงคบเป็นแฟนกัน แถมเมื่อคืนนี้เขาก็เพิ่งคาดโทษที่ผมไม่ยอมติดต่อหาด้วย ไม่รู้ป่านนี้กาดอกจันความผิดของผมไว้กี่อันแล้ว
ทว่าเมื่อผมกดวีดีโอคอลหาพี่ลิงก์ ภาพที่ปรากฏในหน้าจอก็ทำให้ผมต้องแปลกใจเล็กน้อย เพราะใบหน้าหล่อบ่งบอกถึงความงัวเงียชัดเจน นัยน์ตาสีดำสวยกำลังสะลืมสะลือ แถมน้ำเสียงที่ทักมาก็ยังเนิบเอื่อยเหมือนสมองยังทำงานไม่เต็มที่อีก
"พี่ลิงก์? "
"บู้.."
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ กับท่าทางของอีกฝ่าย ผมเพิ่งเคยเจอพี่ลิงก์เป็นแบบนี้ครั้งแรก เขาเหมือนเด็กเลยครับ หมดมาดคุณชายที่ผมเห็นจนชินตา
"ผมปลุกพี่เหรอ ขอโทษนะครับ""
"ไม่...เป็นไร แล้วทำอะไร...อยู่"
"อ่านหนังสือครับ งั้นผมไม่กวนแล้ว พี่ไปนอนต่อเถอะ"
"อืม บู้ไม่ได้กวน"
ผมอมยิ้มมองคนที่หลับตาคุยกับผมอย่างนึกตลกพลางนึกเอ็นดูที่เขายังอุตส่าห์ตื่นมารับสายของผม ทั้งที่จะไม่สนใจหรือรีบตัดสายทิ้งเลยก็ได้ ไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเองมาคุยกับผมแบบนี้
"ครับ ผมก็จะนอนแล้วเหมือนกัน ฝันดีนะครับ"
ผมยิ้มมองพี่ลิงก์ที่ผงกหัวรับหงึกหงัก ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นบ๊ายบายผม
"บู้ จุ๊บๆ นะครับ"
ผมนั่งนิ่งมองภาพหน้าจอที่กลับมาเป็นพื้นหลังปกติ ก่อนจะยิ้มกว้างออกมากับท่าทางน่ารักของพี่ลิงก์ แล้วเตรียมตัวเข้านอนบ้าง
TBC +++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
