หัวข้อ: Between us...รักเลื่อนขั้น ★ Level 35 [END] > 18-04-20 เปิดจอง-โอนหนังสือจ้า

[Billie]

 

คิดถึงอิงๆกับเล้ง โผล่มานิดหนึ่งก็ดีใจ
รออ่านต่อนะ

[goosongta]

คนแปลกกับคนบื้อมาเจอกันแต่กลายเป็นความน่ารักซะงั้น

[naruxiah]

น่ารักมากๆค่ะชอบโทนเรื่อง​ สงสัย​ลิ้งก์กลัวไม่ได้ไปรับไปส่งบู้แน่เลยน่ารักกกกก

[marionatte]

Level 11: แรงกดดัน





“ตกลงเรื่องมึงกับพี่เขาว่ายังไงวะ”

เป็ดเริ่มต้นบทสนทนาของวันด้วยการถามถึงเรื่องราวของผมที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ผมนั่งนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเป็นปกติ

“ก็...คนที่เขาอยากตั้งชื่อเอาไว้เรียกคนเดียว”

“อะไรของมึงเนี่ย กูงง”

“อืม กูก็งง”

เป็ดขมวดคิ้วออกมา ผมก็อมยิ้มเล็กน้อย เมื่อนึกถึงความทรงจำเมื่อวานนี้ อีกฝ่ายก็ทำหน้าปั้นยาก แล้วเริ่มเค้นข้อมูลของผมต่อ

“แล้วทำไมมึงไม่ถามต่อให้มันรู้เรื่อง”

“กูไม่อยากอวดโง่ให้เขารู้”

ถึงมันจะไม่ทันแล้วก็เถอะ...

“กูไม่รู้จะสงสารมึงหรือตัวเองดี ที่มีเพื่อนอย่างมึง”

ผมก็หัวเราะออกมาเบาๆ กับคำประชดประชันแบบไม่จริงจังของเพื่อน อันที่จริงในตอนนั้นผมก็แค่เผลอหลุดปากถามออกไป ไม่ได้อยากฟังคำตอบสักเท่าไหร่หรอกครับ แล้วมันก็น่าขำตรงที่พี่ลิงก์ก็เหมือนไม่ได้จริงจังกับการตอบคำถามของผมเช่นเดียวกัน

“แล้วอย่างนี้มันจะต่างอะไรกับตอนแรกวะ”

“กูว่าต่างนะ กูรู้สึกอย่างนั้น”

ตอนนี้เหมือนกับผมเผลอสะดุดก้อนหินระหว่างทางจนเสียหลักไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไร ทุกอย่างยังดำเนินต่อไปเหมือนเดิม

“ถึงจะเป็นแค่ข้อความไร้สาระในอินเทอร์เน็ต แต่มันก็ส่งผลทางอ้อมในระยะยาวได้นะเว้ย ที่สำคัญกูก็ไม่ชอบให้ใครมาว่าเพื่อนกูด้วย"

"ช่างเถอะ...กูไม่ได้สนใจอยู่แล้ว"

"ไม่ได้! มึงต้องสนใจบ้าง เอาอย่างนี้ มึงลองไปขอเขาเป็นแฟนแบบตรงๆ เลย ทุกอย่างเคลียร์แน่นอน”

"แล้วยังไงวะ"

"ถ้าพี่เขาเซย์โน ก็ออกตัวไปเลยว่าแค่รุ่นน้องจะได้เลิกยุ่งเรื่องของมึง แต่ถ้าเซย์เยสขึ้นมา มึงก็ออกตัวไปว่า มีอะไรไปเคลียร์กับแฟนกู โอเคนะ"

“ฮ่าๆ กูว่าไว้ทีหลังเถอะ มันใกล้สอบแล้วว่ะ กูไม่อยากคิดเยอะกว่าเดิม”

เป็ดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย ผมก็ยิ้มบางออกมา

“อืม กูเข้าใจ แต่อย่าปล่อยไว้นานนะมึง”

“รู้แล้วๆ ขอบใจว่ะ”

@@@@@@@@@@

LINK
บู้ กูจะอ่านหนังสือสอบ ห้ามกวนนะ

ผมอ่านข้อความทางไลน์ที่แสดงตรงหน้าจอ ก่อนจะตอบรับแบบไม่ได้คิดอะไรมาก

Blue++
ครับ

มะรืนนี้มหาวิทยาลัยของผมจะเข้าสู่ช่วงสอบไฟนอลของเทอมแรกอย่างเป็นทางการ ผมเองก็เริ่มแบ่งเวลาทบทวนบทเรียนและทำสรุปเพื่ออ่านสอบแล้วครับ

ในช่วงสองสัปดาห์ก่อนหน้านี้ผมได้เจอพี่ลิงก์แค่บางวัน เขามารับและไปส่งผมอย่างที่เคยบอกเอาไว้จริงๆ แต่แบบว่า...มารับที่คณะตอนเลิกเรียนแล้วก็ไปส่งผมที่หอต่อ โดยที่เขาพาผมไปกินข้าวเย็นด้วยกันตลอดเลยล่ะครับ

นอกจากนี้ภาพของพี่ลิงก์ที่มารับผมที่คณะ รวมไปถึงภาพที่ผมนั่งในโฟล์คบีเทิลสุดหวงที่เดิมทีเคยมีแต่ตุ๊กตาที่ได้โดยสาร ก็ยิ่งทำให้ผมตกเป็นประเด็นร้อนแรงขึ้น และเริ่มมีแฟนคลับบางคนเข้ามาหาผมเพื่อสอบถาม ซึ่งผมก็แค่ตอบไปตามความจริงที่ว่า...แค่รุ่นน้องที่สนิทกัน

เรื่องนี้ผมไม่แน่ใจว่า พี่ลิงก์รู้เรื่องไหม แต่สถานะล่าสุดในเฟซบุ๊กที่นานๆ ทีอีกฝ่ายจะอัปเดตความเป็นไปของตัวเองก็ปรากฏข้อความสั้นๆ แบบไม่มีที่มาที่ไปว่า...

-อย่าเสือก เรื่องของกู-

ไม่ต้องบอกผลลัพธ์ของมันนะครับ ถือว่ารุนแรงราวกับพายุโซนร้อนปะทะกลุ่มแฟนคลับเลย พี่ลิงก์ก็ไม่ได้แคร์ความคิดเห็นอะไรทั้งนั้น แฟนคล้บส่วนใหญ่ต่างก็คิดว่า ข้อความนั้นสื่อถึงใครก็ตามที่กำลังวุ่นวายกับผมอยู่

แต่ที่แน่ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเล่าเรื่องของพี่ลิงก์ แล้วเป็ดแสดงความคิดเห็นในเชิงบวกออกมาครับ

หลังจากนั้นเรื่องราวของผมก็เริ่มจางลง เพราะพี่ลิงก์ดันไปถ่ายรูปคู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเธอก็แท็กรูปพร้อมกับข้อความที่แสดงถึงความสนิทสนมจนผมยังสงสัย แต่ก็ยังไม่กล้าถามพี่ลิงก์ครับ

บางทีอาจจะเป็นคนที่เขาคบอยู่ล่ะมั้ง....

ถึงจะมีเรื่องแบบนั้น แต่พี่ลิงก์ก็ยังส่งข้อความมาคุยกับผมทุกวันเลยนะครับ ผมก็เลยไม่ได้รู้สึกอะไรเกี่ยวกับข่าวของผู้หญิงคนนี้เท่าไหร่ อาจเป็นเพราะผมยังมีความสุขกับความสัมพันธ์ที่ระบุไม่ได้ชัดเจนในตอนนี้ก็ได้

หลังจากที่ผมส่งข้อความตอบรับพี่ลิงก์ แล้วอ่านหนังสือต่อได้ไม่ถึงห้านาที ผมก็ต้องละสายตาไปมองโทรศัพท์มือถือ เพราะเสียงของไลน์ที่ดังขึ้น

LINK
บู้ทำอะไรอยู่

Blue++
อ่านหนังสือสอครับบ

พี่ลิงก์ส่งสติกเกอร์ตอบรับ ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก ตอนนี้กำลังนั่งไล่โค้ดอยู่ครับ ถ้าเขียนผิดแม้แต่นิดเดียวคะแนนหายหมด ถือว่ารันโปรแกรมไม่ผ่าน ซึ่งเป็นอะไรที่ต้องระมัดระวังและน่ากลัวมาก

LINK
บู้ส่งตารางสอบมึงมา

ผมเลิกคิ้วขึ้น แต่ก็ส่งตารางสอบของตัวเองให้อีกฝ่าย แล้วหันมาสนใจเอกสารตรงหน้าต่อ ก่อนที่เสียงของไลน์จะรบกวนผมอีกครั้ง

LINK
มีสอบตรงกันด้วยนี่หว่า สอบวันสุดท้ายวันเดียวกันด้วย

LINK
วันสุดท้ายมารอกูที่คณะ กูมีสอบบ่าย

ผมนึกสงสัย แล้วดูตารางสอบของตัวเองอีกครั้ง วันนั้นผมมีสอบแค่ตอนเช้าครับ

Blue++
ครับ

LINK
บู้ กูจะอ่านหนังสือแล้ว อย่ากวนอีกนะ

Blue++
ครับ

ผมได้แต่นึกตลกอยู่ในใจ ผมยังไม่ได้กวนอะไรเขาเลยนะ มีแต่พี่ลิงก์ที่ส่งข้อความมากวนสมาธิผม

LINK
ตั้งใจอ่านหนังสือนะบู้

Blue++
ครับ

พี่เตือนตัวเองดีกว่าไหมครับ...

ผมอมยิ้มกับตัวเอง แล้วกลับมาเพ่งสมาธิกับเอกสารที่อยู่ตรงหน้าต่อ ถึงแม้ว่าหลังจากนั้นเพียงไม่นานจะมีข้อความของคนที่บอกว่า 'อย่ากวน' ส่งมาหาอีกเป็นระยะก็ตาม

@@@@@@@@@@

ช่วงสองสัปดาห์ของการสอบ ผมไม่ได้เจอพี่ลิงก์เลยครับ แต่เราสองตนก็ส่งข้อความหากันบ้าง ถึงแม้ตอนแรกผมจะกลัวทำให้เขารำคาญเลยไม่กล้าติดต่อไปก่อน ทว่าเมื่อลองส่งสติกเกอร์ทักดูและได้รับสติกเกอร์ตอบกลับมา ก็ทำให้ผมมีความกล้าที่จะเป็นฝ่ายเข้าหามากขึ้น

"สอบเสร็จมึงจะลับบ้านเลยป่ะ"

เป็ดถามผม หลังจากที่เราเดินออกจากห้องสอบและพูดคุยกับเพื่อนเรื่องคำตอบที่เขียนลงไปอย่างเคร่งเครียด

"ยังไม่แน่ใจ แต่ว่าจะหาอะไรทำตอนปิดเทอมว่ะ"

ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่สอบติดมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพ อันที่จริงก็อยากกลับบ้านนะครับ แต่ก็อยากทำงานพิเศษหาเงินช่วงปิดเทอมด้วย

"กูจะไปช่วยพี่สอนพิเศษเด็กว่ะ มึงเอาด้วยป่ะ"

"เอาดิ สอนอะไรวะ"

"เดี๋ยวต้องลองคุยกับพี่นกก่อน"

ผมพยักหน้ารับ หลังจากที่เราสองคนเดินออกมาจากตึก เป็ดก็ชวนผมไปกินข้าวที่ห้าง แล้วค่อยไปรอพี่ลิงก์ที่คณะหลังจากเขาสอบเสร็จตอนบ่ายครับ

"แล้วมึงจะเอายังไงเรื่องพี่ลิงก์วะ"

เป็ดเริ่มต้นหัวข้อสนทนาใหม่ตอนที่เราสองคนเดินออกจากร้านชาบู ผมก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

"อืม ก็ยังไม่ได้คิด"

"แล้วตกลงผู้หญิงที่มึงเล่าเป็นแฟนพี่เขาหรือเปล่า"

"นั่นกูก็ยังไม่รู้"

เป็ดกลอกตาไปมาเหมือนคนเบื่อโลก มันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมก็ยิ้มแหยออกมาเพราะเข้าใจอารมณ์และความคิดของอีกฝ่ายดี

"เอาน่า...ตอนนี้เขาก็ตกเป็นประเด็นแทนกูไปแล้ว"

อันที่จริงผมไม่ได้สนใจกระแสของตัวเองเลยครับ เพราะใช้เวลาไปกับการสอบมากกว่า แต่ก็พอจะเปิดดูผ่านตาอยู่บ้าง ซึ่งกลุ่มแฟนคลับก็กำลังเพ่งเล็งไปยังผู้หญิงที่ออกตัวแรง โพลต์รูปคู่กับพี่ลิงก์หลายรูป ล่าสุดอีกฝ่ายก็เพิ่งแท็กรูปพร้อมกับข้อความว่า...He is mine.

อืม...ตกลงมันยังไงกันแน่?

มีหลายคนแสดงความคิดเห็นอย่างเผ็ดร้อน ทั้งความไม่พอใจ อิจฉา และสงสัย แต่ดูเหมือนว่าคนที่ถูกโจมตีจะไม่สะทกสะท้าน แถมยังตอกกลับด้วยข้อความที่แสดงถึงความเหนือกว่าที่ทำให้กลุ่มแฟนคลับอยู่ไม่เป็นสุขเลยครับ

ผมไม่ได้ตามเรื่องราวต่อ เพราะมีข้อความของเจ้าของข้อพิพาทส่งมากวนอย่างทุกที สุดท้ายผมก็ไม่ได้สนใจเรื่องผู้หญิงที่ชื่อ 'พริ้ม' คนนี้อีกครับ

"เอาอย่างนี้ไหมบลู ถ้ามึงไม่กล้าถาม เดี๋ยวกูถามให้ รับรองรู้เรื่อง"

"เฮ้ย! ไม่ต้องๆ "

"แบบนี้มันก็ยังแย่นะมึง ถ้าเกิดเขาเป็นแฟนกันจริง แล้วมีคนมาเห็นพี่เขาไปรับไปส่งมึงอีก มันจะไม่ มโนว่ามึงเป็นมือที่สามหรือวะ"

ผมเริ่มนิ่งคิดตามเพื่อนขึ้นมา แล้วก็รู้สึกหนักใจกับความเป็นไปได้ที่อีกฝ่ายสมมุติขึ้น มันแย่ยิ่งกว่าที่ผมเป็นแฟนกับพี่ลิงก์อีกนะครับ

"เออว่ะ งั้นเอาไงดี"

"ก็อย่างที่กูเคยบอกไป ถามพี่เขาเลย หรือไม่กล้าถาม...มึงก็ลองชวนเขาเป็นแฟน แบบว่า...เหมือนชวนไปกินข้าวอ่ะ ยังไงมึงก็ไม่ได้หวังอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"

"ฮะ? "

แบบนั้นจะได้หรือวะ!?

ผมหันไปมองเพื่อนสนิทแบบงงๆ ปนตกใจ เป็ดก็ทำสีหน้าจริงจังออกมา

"ตอนนี้สมองมึงว่างแล้ว กูว่ารีบจัดการให้จบก่อนจะเปิดเทอมดีกว่า"

ผมถอนหายใจออกมาด้วยความไม่มั่นใจ แต่ก็นึกเห็นด้วยอย่างที่เพื่อนสนิทบอก ในเมื่อปิดเทอมแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะใช้เวลาช่วงนี้ทำใจ ก่อนจะเริ่มต้นใหม่อย่างเป็นปกติในเทอมหน้า

เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน!!!

"ตกลง กูจะทำตามที่มึงบอก"

"อืม กูเอาใจช่วยมึง ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม"

ผมพยักหน้ารับให้เป็ดอย่างตั้งใจ ก่อนจะแสร้งทำสีหน้าคิดไม่ตกออกมา

"แล้วถ้าพี่ลิงก์ยอมเป็นแฟนกับกู จะทำยังไงดีวะ"

"ก็ตอบไปว่า มึงไม่ได้อยากเป็นแฟน แต่อยากเป็นเบ๊ให้พี่มากกว่าครับ"

ผมหัวเราะกับคำตอบหน้าตายของเป็ด เวลาที่เราสองคนเอามาพูดเล่นกัน ทุกอย่างก็ดูง่ายไปหมด แต่เมื่อผมยืนอยู่ตรงหน้าพี่ลิงก์ มันไม่ใช่แบบนั้น

แต่...จากประสบการณ์ที่ผานมา การเริ่มต้นอะไรสักอย่างเกี่ยวกับพี่ลิงก์ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวอย่างที่ผมกังวลเช่นเดียวกัน

@@@@@@@@@@

หลังจากแยกย้ายกับเป็ด ผมก็มารอพี่ลิงก์ที่คณะบริหารตามที่อีกฝ่ายเคยบอกไว้ โดยที่มีสายตาบางคู่มองมาเป็นระยะ ผมพยายามทำเป็นไม่สนใจจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกจากคนที่รออยู่

พี่ลิงก์ส่งยิ้มให้ผมเล็กน้อย เขาเดินมาพร้อมกับพี่พลและพี่ทีที่กำลังมองมาทางผม พี่พลส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แตกต่างจากพี่ทีที่แค่ส่งสายตาเฉยชามาให้เท่านั้นครับ

“เราเคยเจอกันครั้งนึงแล้ว จำได้เปล่า พี่ชื่อพลนะ ส่วนคนที่ทำตัวเป็นผีตายซากชื่อที”

พี่พลแนะนำตัวเองกับพี่ที ผมก็ยกมือไหว้ไปตามมารยาท นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้คุยกับเพื่อนสนิทของพี่ลิงก์อย่างเป็นทางการครับ

"ผมชื่อบลูครับ"

ผมทำตัวไม่ถูก เมื่อถูกรุ่นพี่ที่ไม่คุ้นเคยจ้อง ก่อนที่เสียงของพี่ลิงก์จะดังขึ้นเรียกความสนใจของเพื่อนทั้งสองคน

"มองอะไรของพวกมึง"

"ก็เรื่องของกูไหม อะไร? ห้ามมองเหรอ"

พี่พลส่งสีหน้ากวนประสาทให้พี่ลิงก์ ส่วนพี่ทีก็แค่มองเพื่อนทั้งสองคน แล้วหมุนตัวเดินออกไปอย่างเงียบเชียบ

"อ้าว! ไปเฉย"

พี่พลหันไปมองพี่ทีที่เดินไปอีกทางแบบไม่สนใจใคร ก่อนจะหันมามองพี่ลิงก์ด้วยรอยยิ้มชวนหาเรื่อง ทว่ายังไม่ทันที่จะได้โต้ตอบกัน เสียงสดใสของใครอีกคนก็ดังขึ้นขัดเสียก่อน

“พี่ลิงก์!!!”

ผมหันไปมองตามที่มาของเสียง แล้วพบว่าผู้ที่มาใหม่พุ่งเข้ามาควงแขนของพี่ลิงก์อย่างเป็นเจ้าของก็คือพริ้ม ผู้หญิงที่กำลังตกเป็นประเด็นร้อนของแฟนคลับในตอนนี้

"ขอโทษน้าที่มาช้า พี่ลิงก์ไม่โกรธพริ้มเนอะ"

ใบหน้าขาวจิ้มลิ้มกับนัยน์ตาสดใส ทำให้พริ้มเหมือนดอกไม้ที่กำลังบ่งบาน น้ำเสียงเจื้อยแจ้วอย่างไร้เดียงสาก็ฟังน่าเอ็นดู ถ้าหากไม่ได้เห็นการตอบโต้ของเธอที่ฟาดฟันในอินเทอร์เน็ตก่อนหน้านี้นะครับ

พี่ลิงก์แค่มองอีกฝ่ายอย่างงุนงง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้แสดงท่าทางไม่ชอบใจที่ถูกแตะเนื้อต้องตัว ซึ่งภาพที่เกิดขึ้นก็ทำให้สายตาหลายคู่ที่ลอบมองอยู่ตกตะลึงอย่างคาดไม่ถึง ผมเองก็เช่นเดียวกัน

ก็อย่างที่รู้กันว่า....พี่ลิงก์มีระยะของตัวเองกับคนอื่นเสมอ เขาไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้มากเกินไป ยกเว้นคนที่สนิทด้วยครับ

“ไม่ได้รอ จะโกรธทำไม”

อ่า…

ผมได้แต่ยืนอึ้งหนักกว่าเดิม บรรยากาศรอบตัวของผมเหมือนเกิดความเงียบขึ้นชั่วอึดใจ ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงหัวเราะของคนที่มองเหตุการณ์อยู่ อย่างน้อยก็มีพี่พลคนหนึ่งล่ะครับ แต่เขาก็พยายามเก็บอาการเหมือนให้เกียรติคนที่โดนฉีกหน้าเต็มที่

“พี่ลิงก์อ่ะ! ก็เรานัดกันไปกินขนมไง”

พริ้มชักสีหน้างอนออกมาอย่างชัดเจน ต่างจากพี่ลิงก์ที่ยังคงสีหน้าปกติมองคนที่ควงแขนของตัวเองอยู่

"ไม่เห็นจำได้ ฝันหรือเปล่า"

คราวนี้ผมได้ยินเสียงหัวเราะของพี่พลชัดเลยครับ พริ้มหันไปถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ แล้วหันมามองพี่ลิงก์อย่างตัดพ้อ

"พี่ลิงก์! "

พี่ลิงก์แค่ถอนหายใจออกมา เขาหันไปสนใจเพื่อน เมื่อพี่พลเอ่ยลา

"กูไปล่ะ แล้วค่อยเจอกัน"

"อืม"

พี่พลหันไปมองพริ้มที่ยังมีสีหน้าบูดบึ้ง สายตาที่เจือแววขำจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลื่อนมามองผมต่อ

"ไว้เจอกันนะบลู"

"ครับ"

หลังจากที่พี่พลเดินแยกไปอีกคน พี่ลิงก์ก็หันมามองผม ก่อนที่พริ้มจะเรียกร้องความสนใจของเขาอีกครั้ง

"งั้นเราก็ไปกันเนอะ"

"ไปไหน พี่จะกลับไปนอน"

น้ำเสียงเบื่อหน่ายของพี่ลิงก์ไม่ได้ลดทอนความพยายามของพริ้ม เธอคลี่ยิ้ม แล้วโต้ตอบอย่างร่าเริง ไม่หลงเหลือความขุ่นเคืองที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

"พริ้มไปด้วยนะ ไม่ได้ไปที่คอนโดพี่ลิงก์นานแล้วอ่ะ"

"กลับบ้านไปพริ้ม"

"ไม่เอาอ่ะ พริ้มอยากอยู่กับพี่ลิงก์"

ท่าทางดื้อดึงของพริ้ม ทำให้พี่ลิงก์ถอนหายใจตออกมาอีกครั้ง ผมก็ได้แต่ยืนโง่เป็นตัวประกอบ แล้วแอบกลั้นหายใจเล็กน้อย เมื่อน้ำเสียงเบื่อหน่ายของคนที่ถูกเซ้าซี้เข้มขึ้นมาหลายระดับ

"อย่าทำให้พี่รำคาญไปกว่านี้"

พริ้มหน้ามุ่ยลงพลางปล่อยมือจากแขนของพี่ลิงก์ เขาส่งสายตาเย็นชาให้อีกฝ่าย แล้วหันมาทางผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"ไปกันเถอะ"

ผมก็พยักหน้ารับ ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวไปไหน เสียงของพริ้มก็ดังขึ้นราวกับต้องการประกาศกร้าวอย่างไม่เกรงใจใคร

"นายเองสินะ! พี่ลิงก์เป็นของฉัน! จำเอาไว้! เราเป็นศัตรูกัน! "

ฮะ?!!!

ผมยืนช็อกกับท่าทางเกรี้ยวกราดของพริ้มที่แสดงออกมา ถึงจะไม่เคยเป็นที่นิยมในหมู่ผู้หญิง แต่ก็ไม่เคยถูกว่าหรือแสดงความเป็นอริแบบนี้มาก่อน

"ไม่ต้องไปสนใจ ไร้สาระ"

พี่ลิงก์พูดขึ้นพร้อมกับลากแขนของผมที่ยังยืนนิ่งให้เดินตามเขาไปอย่างไม่รีบร้อน โดยที่รอบตัวยังมีสายตาและเสียงสนทนามากมายที่ฟังไม่ได้ศัพท์ลอยตามมาไม่ต่างจากสายลม

















TBC++++++

[marionatte]

 

[Billie]

 

ตัวเร่งปฏิกริยาไหม

[puiiz]

 

[marionatte]

Level 12: ระยะห่าง









ตกลงพริ้มเป็นใครกันวะ?

ผมได้แต่นึกสงสัย แต่ก็ไม่กล้าถามพี่ลิงก์ครับ ดูเหมือนเขาไม่อยากให้ใครเซ้าซี้ในเวลานี้เท่าไหร่ ผมเลยได้แต่เก็บความค้างคาใจเอาไว้ข้างใน

พี่ลิงก์กลับมานอนพักหนุนตักของโจแอนที่คอนโดครับ เขาหลับไปเฉย แล้วทิ้งผมให้ยืนเอ๋ออยู่ในห้อง ผมนั่งลงบนพื้นพรมโดยพิงหลังกับโซฟาที่เจ้าของห้องนอนอยู่ จนกระทั่งเวลาเกือบหนึ่งทุ่มคนนอนหลับก็ตื่น

"บู้ไปอาบน้ำสิ"

"อ่า...เดี๋ยวผมกลับไปอาบน้ำที่ห้องตัวเองครับ"

อะไรของเขา? อยู่ดีๆ พี่ลิงก์ก็สั่งให้ไปอาบน้ำ? หรือว่าผมตัวเหม็นมาก?!

ผมลอบสำรวจกลิ่นของตัวเองอบ้างไม่มั่นใจ แต่คำพูดของพี่ลิงก์ก็ทำให้ผมต้องหันไปสนใจเขาต่อ

"เดี๋ยวจะพาไปเที่ยว"

"ไปเที่ยว? "

"อืม นัดกับพวกนั้นไว้ว่าจะไปที่ผับ A"

ผับ A!?

ผมไม่รู้จักผับที่ว่าหรอกครับ เพราะไม่เคยไปเที่ยวสถานที่แบบนั้นมาก่อน แต่ที่งงยิ่งกว่านั้นก็คือ...พี่ลิงก์ชวนผมไปเที่ยวผับเนี่ยนะ?!

หน้าอย่างผม...ชวนไปเที่ยวสวนสัตว์คงเหมาะกว่ามั้งครับ!

"เอ่อ...พาผมไปด้วยจะดีเหรอ"

"มึงมีปัญหาอะไรบู้ ถึงอายุสมองมึงจะไม่ถึง แต่อายุตามบัตรประจำตัวประชาชน กูว่าเข้าได้นะ"

อันนี้ก็รุนแรงต่อหัวใจของผมเกินไปนะครับ เหอะๆ

"คือ...ผมไม่เคยไปอ่ะ แบบว่า..."

"ไม่เคยไป ก็ลองไป เลิกงอแง แล้วไปอาบน้ำ"

งอแง...?

ตอนนี้ผมอยากจะไปเปิดพจนานุกรมหาความหมายของคำนี้จริงๆ ผมว่า...คนที่เหมาะกับคำนี้ที่สุดก็คือพี่ลิงก์นั่นแหละ

งอแง ปากร้าย เอาแต่ใจ!

ถึงจะไม่ค่อยอยากไป เพราะไม่ใช่สายดื่มเที่ยว แต่เพราะเป็นพี่ลิงก์ ผมก็โอเคหมดนั่นแหละครับ ถือว่าไปเปิดหูเปิดตาก็แล้วกัน ในเมื่อชีวิตประจำวันของผมก็คงไม่มีโอกาสได้ไปอยู่แล้ว

จะว่าไป...ก็ตื่นเต้นเหมือนกันนะ

"หลับในเหรอ ตื่นๆ ยังไม่ใช่เวลานอน"

คนที่ชอบนอนกลางวันอย่าว่าคนอื่นแบบนี้ครับ!

ผมลอบถอนหายใจออกมา เมื่อพี่ลิงก์กำลังจ้องหน้าเหมือนหาเรื่อง เขาลุกจากโซฟา แล้วเดินไปทางห้องครัวต่อ

"ไปอาบน้ำ เดี๋ยวทำอะไรให้กิน แล้วเราค่อยไปผับกัน"

ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะบอกเจ้าของห้องที่กำลังเดินเอื่อยถึงปัญหาที่ยังทำให้ผมไม่ขยับไปทำตามที่เขาบอกเสียที

"พี่ลิงก์ ผมไม่มีชุดเปลี่ยน"

พี่ลิงก์ชะงัก ดูเหมือนว่าเขาก็คงลืมเรื่องนี้ไปเหมือนกัน ปลายเท้าที่เดินไปทางห้องครัวเลยเปลี่ยนเส้นทางไปยังห้องที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นห้องนอนแทน

"เดี๋ยวหาให้"

พี่ลิงก์กลับมาอีกครั้งพร้อมกับเสื้อผ้าชุดหนึ่ง ซึ่งรวมไปถึงกางเกงในที่ยังไม่ได้ใช้ด้วยครับ ผมมองสิ่งที่อยู่ในมือด้วยความเขินอาย

"ลองดู น่าจะใส่ได้"

"ขอบคุณครับ"

ผมไม่ได้มองสีหน้าของพี่ลิงก์ แล้วรีบเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที

@@@@@@@@@@

ผมใช้ห้องน้ำด้านนอกครับ ทั้งที่ตอนแรกแอบหวังเอาไว้ว่าจะได้ลองเข้าห้องนอนของพี่ลิงก์สักครั้งก็ตาม เมื่อผมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยด้วยชุดที่อีกฝ่ายเตรียมให้ ถึงแม้เสื้อและกางเกงจะมีขนาดใหญ่กว่าตัว แต่ก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดอะไรครับ

พอผมเดินออกมาจากห้องน้ำ บนโต๊ะอาหารที่เฮเลนนั่งประจำที่ก็มีผัดมาม่าจานใหญ่วางอยู่ พี่ลิงก์ที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาเดินเลยผ่านผมไปยังห้องส่วนตัวของเขา

"กินให้หมด แล้วก็ล้างจานให้ด้วย เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อน"

"แล้วพี่ไม่กินหรือครับ"

"กินแล้ว ตอนรอมึงอาบน้ำ"

ผมพยักหน้ารับแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเฮเลนที่นั่งมองผมตาแป๋ว ผมนั่งกินมาม่าผัดพร้อมกับพิจารณาสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไปด้วย ตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจว่า ทำไมพี่ลิงก์ถึงได้วางตุ๊กตาหมีไปทั่วห้องแบบนี้ มันเป็นความรู้สึกแปลกที่ต้องมานั่งกินข้าวให้ตุ๊กตาหมีดูน่ะครับ

ผมใช้เวลาไม่นานก็กินอาหารเย็นของตัวเองหมด หลังจากที่เก็บล้างให้เจ้าของห้องเรียบร้อย ผมก็เดินออกจากห้องครัว แล้วก็เจอพี่ลิงก์กำลังยืนรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น

"พวกนั้นมารอแล้ว"

"ครับ"

ผมเดินตามพี่ลิงก์ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย และยิ่งรู้สึกประหลาดใจเป็นเท่าตัว เมื่ออีกฝ่ายเดินนำผมออกจากดอนโดมิเนียมหรูไปทางสถานีรถไฟฟ้า

"พี่ไม่ขับรถไปเหรอ"

"ขี้เกียจ รถติด หาที่จอดลำบาก"

"อ่า...ครับ"

พี่ลิงก์เดินไปซื้อตั๋วรถไฟฟ้ามาให้ ก่อนที่พวกเราจะขึ้นไปยืนรอรถไฟฟ้าที่ชานชาลา ผู้คนมากมายที่อยู่รอบตัวไม่ได้ทำให้ความเงียบที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคนหายไป

ผมสังเกตว่ามีหลายคนลอบมองพี่ลิงก์อยู่ แต่ดูเหมือนว่าคนที่ตกเป็นเป้าสายตาของใครหลายคนเพราะความหน้าตาดีจะไม่ได้สนใจ

เมื่อรถไฟฟ้ามาจอดเทียบที่ชานชาลา ผมก็พบกับจำนวนคนมากมายที่ยืนแออัดอยู่ภายใน ในขณะที่ผมกำลังมองซ้ายมองขวาว่าจะไปยืนแทรกตรงไหนดี พี่ลิงก์ก็คว้าแขนของผมไปเบียดแทรกอยู่ตรงทางเชื่อมของโบกี้ที่พอจะมีที่ว่างอยู่เล็กน้อยครับ

ผมยืนพิงหลังกับผนังของรถไฟฟ้า ทุกคนในบริเวณนั้นต่างก็เล่นโทรศัพท์มือถือไม่สนใจสิ่งรอบข้าง แต่ก็มีบางสายตาที่เหลือบมองไปยังพี่ลิงก์ที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าของผม

พี่ลิงก์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่น ส่วนผมก็ได้แต่ยืนนิ่งไม่รู้จะทำอะไร สุดท้ายเลยได้แต่หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาบ้าง แล้วพบว่าแบตเตอรี่ของมันใกล้จะหมดแล้ว ผมเลยจำใจต้องเก็บพลังงานของเครื่องมือสื่อสารที่มีจำกัดเอาไว้ตามเดิม

อาจเพราะเส้นทางและการขับเคลื่อนที่ไม่ปกติ ทำให้ขบวนรถไฟฟ้ากระชากตัวจนผู้โดยสารทรงตัวลำบาก ถ้าหากไม่ได้จับห่วงหรือเสาเพื่อยึดเป็นหลักเอาไว้

พี่ลิงก์ที่ทรงตัวด้วยสมดุลของตัวเองมาตลอดเลยเซเข้ามาหาผมกะทันหัน ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้ผมเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย เพราะตอนนี้ใบหน้าของเราใกล้กันมากเลยครับ!

นัยน์ตาสีดำที่เอาแต่จ้องโทรศัพท์มือถือก่อนหน้านี้สบกับนัยน์ตาของผม พี่ลิงก์ยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่เสียงทุ้มจะดังแผ่ว

"โทษที กูเซ"

ผมไม่ได้ตอบอะไร แล้วเบือนสายตาไปทางอื่นแทน หัวใจของผมเต้นแรงจนน่ากลัว ยิ่งได้กลิ่นหอมอ่อนจากร่างกายที่เข้ามาชิดใกล้ ลมหายใจก็คล้ายจะติดขัดไปหมด

เนื่องจากพี่ลิงก์ต้องการป้องกันการยืนเซเพราะไม่มีที่ยึดอีก เขาเลยใช้มือยันกับผนังของรถไฟฟ้าที่ผมยืนพิงอยู่ ระยะห่างที่น้อยลงกว่าเดิมมากขึ้น ทำให้ตอนนี้ผมเหมือนตกอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่ายโดยปริยาย

เขินอ่ะ....

ผมยืนเกร็งทำตัวเป็นรูปปั้นด้วยใบหน้าร้อนผ่าวต่างจากพี่ลิงก์ที่มือหนึ่งค้ำยันผนังรถไฟฟ้าเหนือหัวของผมไว้ อีกมือหนึ่งก็กดโทรศัพท์มือถือไม่หยุด ผมลอบมองเสี้ยวหน้าของคนที่กำลังก้มมองหน้าจอทัชสกรีนด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

ด้วยความเร็วของรถไฟฟ้าที่ไม่ติดขัดเหมือนการจราจรบนถนน ผมกลั้นใจตกอยู่ในอาการไม่เป็นตัวของตัวเองได้ไม่นาน พี่ลิงก์ก็ดึงแขนของผมเดินฝ่าคนที่ยังเบียดแน่นออกจากรถไฟฟ้าครับ

ผมลอบถอนหายใจออกมา เมื่อได้รับอิสระ ก่อนจะเดินตามพี่ลิงก์ไปยังผับ A ต่อ

@@@@@@@@@@

ถึงจะดึกแล้ว เมื่อเทียบกับบางพื้นที่ แต่บริเวณที่พวกเราเดินอยู่กลับคึกคัก ผมมองรอบตัวด้วยความสนใจ แล้วหันไปทางพี่ลิงก์ หลังจากที่ได้ยินเสียงของเขา

"อย่าทำตัวเหมือนบ้านนอกได้ไหม"

"ผมก็เป็นเด็กบ้านนอกจริงๆ ครับ"

พี่ลิงก์เลิกคิ้วขึ้น ผมก็เลยถือโอกาสเล่าเรื่องของตัวเองสร้างบรรยากาศระหว่างที่เราสองคนเดินไปที่ผับด้วยกัน

"ผมเป็นพี่คนโต มีน้องชายคนนึง ชื่อกรีน ปีหน้าก็จะเข้ามหา'ลัยแล้ว"

"พี่น้องตระกูลสีเหรอ"

"ครับ เป็นสีที่พ่อกับแม่ชอบครับ"

"อืม ดีนะ"

พี่ลิงก์ตอบรับ แต่สายตาของเขากลับมองไปทางอื่นเหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่าง บรรยากาศโดยรอบที่ก่อตัวขึ้นของอีกฝ่าย ทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีนัก

"พี่ลิงก์ อีกไกลไหมครับ"

พี่ลิงก์หันมามองผม แล้วเลื่อนสายตามองไปรอบตัว ก่อนที่เสียงทุ้มเรียบจะดังขึ้น

"เหมือนมาผิดซอยว่ะ"

"ฮะ?! "

ท่าทางเด๋อด๋าของผม ทำให้อีกฝ่ายหัวเราะออกมาเบาๆ เขาเอามือบีบแก้มของผมทีหนึ่ง แล้วชี้นิ้วไปยังร้านข้างหน้า

"กูล้อเล่น อยู่นั่นไง"

ผมถอนหายใจออกมาพร้อมกับลูบแก้มที่โดนบีบอย่างไม่ค่อยพอใจนัก แต่อย่างน้อยความเจ็บครั้งนี้ก็สามารถทำลายบรรยากาศสีเทาที่อยู่รอบล้อมเราสองคนเอาไว้และเรียกท่าทางสดใสของอีกฝ่ายกลับคืนมาได้

นี่คือตัวอย่างของความรักที่ทำให้เจ็บปวดสินะครับ

@@@@@@@@@@

ภายในผับ A เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังเสพความสุขของเครื่องดื่มและเสียงดนตรี พี่ลิงก์เดินลากแขนของผมฝ่ากลุ่มคนที่สังสรรค์และโยกย้ายตามจังหวะเพลงที่สนุกสนานไปยังโต๊ะหนึ่งที่มีผู้ชายนั่งอยู่สี่คน

มีสองคนที่ผมรู้จัก คือพี่พลกับพี่ที แต่อีกสองคนที่กำลังมองผมอย่างไม่ปิดบังไม่คุ้นหน้าเลยสักนิดครับ

"พามาเปิดตัวหรือจ๊ะน้องลิงก์ กิ๊วๆ "

เสียงของพี่ที่ผมไม่รู้จักคนหนึ่งดังขึ้น เขายิ้มกว้าง นัยน์ตาเป็นประกาย ก่อนที่เสียงของผู้ชายแปลกหน้าอีกคนจะดังขึ้นต่อ

"เอาจริงดิ ไอ้เหี้ยลิงก์หลุดแนวกระจุยกระจายเลยว่ะ"

"ที่เขาว่า จิตใจคนยากแท้หยั่งถึงไงมึง"

พี่พลพูดเสริม ผมได้แต่มองพวกเขาสามคนอย่างทำตัวไม่ถูก ก่อนจะลอบมองพี่ทีที่นั่งเงียบมองไปทางอื่นราวกับไม่ได้สนใจเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น

"ร้องขอส่วนบุญกันหรือพวกมึง"

พี่ลิงก์ว่ากลับด้วยรอยยิ้มพร้อมกับกดไหล่ของผมให้นั่งลงที่โซฟาข้างเขา โดยที่มือข้างหนึ่งก็พาดไปกับพนักโซฟา ผมรู้สึกอยู่ไม่เป็นสุข เพราะเหมือนตกอยู่ในกลุ่มคนที่ดูไม่น่าไว้วางใจ

"อ่าฮะ ขอส่วนบุญสักแสนดิเฮีย ผมจะเอาไปเปย์สาว"

"ป๊ากูคงมาจ่ายให้ ตอนกูอัดมึงเข้าโรงพยาบาลอ่ะเหี้ยดิม"

"เอาดิ กูจะตามไปเผาตุ๊กตาหมีสุดที่รักของมึงให้วอดเลย"

"ไอ้สัตว์"

เสียงหัวเราะดังขึ้นตามประสาเพื่อนที่พูดคุยเล่นหัวกัน ผมที่ไม่ได้มีส่วนร่วมอะไรก็ได้แต่นั่งฟังครับ

"กูขำทุกที จุดอ่อนไอ้เหี้ยลิงก์คือตุ๊กตาหมี ฮ่าๆ "

"แล้วไง ก็กูชอบ"

ผมมองเสี้ยวหน้าของพี่ลิงก์ที่กำลังพูดคุยกับเพื่อน ต่อมาพี่ผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็หันมาสนใจผม

"ไอ้ลิงก์ แล้วมึงจะไม่แนะนำน้องเขาหน่อยหรือครับ"

"นั่นสิ"

"บลู เรียนอยู่ปีสอง"

ผมกะพริบตาหนึ่ง นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเล่นของผมได้ถูกต้อง

"หวัดดีครับน้องบลู พี่ชื่อดิมนะครับ"

พี่ผู้ชายที่ท่าทางคุยเก่งแนะนำตัวเอง ก่อนพี่ผู้ชายอีกคนจะแนะนำตัวตาม

"พี่ชื่อเรย์นะครับ"

"ครับ บลูครับ"

อาจเพราะผมเป็นคนเพื่อนน้อย เลยทำให้ทักษะการสร้างมนุษยสัมพันธ์อยู่ในระดับต่ำ แต่ก็ยังดีที่เพื่อนของพี่ลิงก์ทั้งสองคนอัธยาศัยดี แถมยังพยายามพาผมเข้าสู่บทสนทนาอย่างกระตือรือร้นอีกด้วย

ทั้งพี่ดิมและพี่เรย์เป็นเพื่อนสนิทสมัยมัธยมครับ พวกเขาเรียนกันคนละมหาวิทยาลัย แต่ถ้ามีเวลาว่างตรงกันก็จะนัดเจอกันเสมอ

"แล้วบลูเจอกับเพื่อนพี่ได้ยังไงเนี่ย"

"เอ่อ...ก็เจอที่มหา'ลัยอ่ะครับ"

"กูต้องต่อยังไงดีวะ"

พี่ดิมหันไปทางพี่พลที่นั่งยิ้มอยูข้างกัน

"คือน้องเขาเก็บตุ๊กตาหมีที่เป็นพวงกุญแจของไอ้ลิงก์ได้ สื่อรักที่ห้อยหมีอ่ะมึง"

"โรแมนติกสัตว์โลกมาก"

พี่เรย์พูดขึ้นพร้อมกับพี่ดิมที่พยักหน้ารับ ก่อนที่พี่ลิงก์จะพูดขึ้นบ้าง แล้วส่งสายตาดุใส่พี่พล

"อย่าเรียกโคลแบบนั้น"

"ประเด็นที่ควรท้วงไม่ใช่ตรงนั้นหรือเปล่าวะ"

พี่เรย์ย้อนถาม พี่ลิงก์ก็หันไปมองอีกฝ่าย แล้วยักคิ้วขึ้นเป็นการตอบรับ จากนั้นเสียงโห่ของเพื่อนร่วม โต๊ะอีกสามคนก็ดังขึ้น ส่วนพี่ทีก็แค่มองเล็กน้อย แล้วสนใจเครื่องดื่มของตัวเองต่อ

ผมที่ยังไม่ค่อยเข้าใจบทสนทนาของพวกรุ่นพี่เท่าไหร่ก็ได้แต่นั่งเงียบ แล้วทบทวนคำพูดของพี่พลไปด้วย

ก็อาจจะจริงที่โคลเป็นสื่อรัก แต่คงเป็นของผมฝ่ายเดียวครับ ที่ห้อยตุ๊กตาหมีตัวนั้น ทำให้ผมได้คุยกับพี่ลิงก์เป็นครั้งแรก แล้วก็ทำให้ผมได้มานั่งอยู่ข้างเขาในตอนนี้

ผมอมยิ้มกับตัวเองในใจ ก่อนจะหันไปทางคนที่นั่งอยู่ข้างกัน เมื่อได้ยินคำถามของเขา

"กินอะไรเพิ่มป่ะ"

"ไม่ครับ"

ตอนนี้ผมกินกับแกล้มของพวกเขาอยู่ครับ ส่วนเครื่องดื่มก็เป็นน้ำอัดลมที่พี่พลสั่งเอาไว้ให้ก่อนหน้านี้

"บลูกินเหล้าได้ป่ะ"

พี่เรย์หันมาถามผม ผมก็พยักหน้ารับ รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อของคนถามฉายชัดขึ้นพร้อมกับเลื่อนแก้วบรรจุเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาตรงหน้าของผม

"พี่จัดให้ ถือว่าฉลองที่ได้เป็นเด็กของเพื่อนพี่"

"มึงอย่าเยอะไอ้เรย์"

พี่ลิงก์หันไปว่าเพื่อนที่หัวเราะรับ ก่อนที่เขาจะหันมาทางผมต่อ

"ถ้าไม่อยากกิน ก็ไม่ต้องกิน"

"ไม่เป็นไรครับ ผมกินได้"

ผมมองแก้วเหล้าสีเข้มอย่างพิจารณา ผมไม่ใช่คนชอบดื่มเที่ยวก็จริง แต่ก็ไม่ใช่คนที่เอาแต่ดื่มนมก่อนนอนหรอกนะครับ

"แกล้งน้อง"

น...น้อง!

ผมรู้สึกขัดเขินเล็กๆ กับสรรพนามที่เขาเรียกแทนตัวของผม แล้วลอบมองพี่ลิงก์ที่หันไปว่าเพื่อนอีกครั้ง แต่พี่เรย์ก็ยักคิ้วให้แบบไม่สนใจ ก่อนที่เสียงของพี่พลจะดังขึ้น

"เอาน่า...ถือว่าเป็นการรับน้องไง"

"ใช่ๆ รับน้องที่ได้มาเป็นคนพิเศษของมึงไง"

"เงียบปากไปเลยไอ้เหี้ยดิม"

ผมได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น ตอนนี้ไม่ได้สนใจเรื่องที่ต้องดื่มเหล้ารสเข้มในแก้ว แต่กำลังหวั่นไหวกับบทสนทนาที่ชวนให้คิดไปเองแบบสุดๆ มากกว่าครับ

"ฮ่าๆ น้องลิงก์เขินแล้วว่ะ"

"โอ๋ๆ เดี๋ยวพี่เรย์ซื้อตุ๊กตาหมีมาปลอบใจนะครับ"

"กูว่าเวลานี้ มันคงไม่อยากได้ตุ๊กตาหมีแล้วมั้ง เพราะมีอย่างอื่นที่มันอยากได้มากกว่า"

ทั้งพี่พล พี่ดิม และพี่เรย์ต่างก็หันมามองพี่ลิงก์ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ส่วนพี่ทีที่ไม่ได้พูดอะไรก็ยังมองมาด้วยนัยน์ตาที่มีแววขำชัดเจน คนโดนรุมก็ยังดีหน้าปกติ ทั้งที่ผิวแก้มของเขาแดงระเรื่อ

"บู้ปวดฉี่ใช่ป่ะ เดี๋ยวกูพาไปเข้าห้องน้ำ"

ผมกะพริบตาทีหนึ่ง เมื่อพี่ลิงก์หันมาพูดกับผมเฉย แถมยังดึงผมให้ลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะทันที โดยที่มีเสียงหัวเราะลอยตามหลังมาครับ







TBC ++++++++++



Marionetta สำหรับตอนนี้เพิ่มตัวละคนมาอีกแล้วคือพี่เรย์กับพี่ดิมจ้า ส่วนพริ้มที่เปิดตัวไปเมื่อคอนที่แล้วจะเฉลยในตอนหน้าค่ะ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ

ปล. บู้ก็ดื่มเป็นนะ แต่ไม่ได้ชอบเท่านั้นเอง

[marionatte]

 

[titansyui]

 

[B52]

 

[puiiz]

 

[Billie]

 

[marionatte]

Level 13: ความสัมพันธ์






"อยากเข้าห้องน้ำไหม"

พี่ลิงก์ถามขึ้น เมื่อลากผมเดินออกจากโต๊ะมาตรงทางแยกที่จะไปห้องน้ำ ถึงแสงไฟภายในผับจะทำให้มองเห็นสีหน้าของแต่ละคนไม่ชัดเจนมากนัก แต่ท่าทางที่อีกฝ่ายแสดงออกมา ก็ทำให้รู้ว่า เขากำลังทำตัวไม่ถูกครับ

"ไม่เข้าครับ ถ้าพี่อยากเข้า เดี๋ยวผมยืนรออยู่ตรงนี้"

"ก็เปล่า ช่างมันเถอะว่ะ"

ผมอมยิ้มยืนมองคนที่ถอนหายใจออกมา ก่อนจะแกล้งถามอย่างนึกสนุกกับการที่พี่ลิงก์ลุกหนีออกจากโต๊ะมาแบบนี้

"แล้วจะลุกมาทำไมล่ะครับ เรากลับไปที่โต๊ะเลยไหม"

"อย่าเพิ่ง เดี๋ยวค่อยกลับไป"

"แล้วเราจะยืนอยู่อย่างนี้หรือครับ"

ตอนนี้เราสองคนยืนอยู่ตรงทางเดินครับ แล้วผมคิดว่าจะมายืนขวางคนอื่นเฉยๆ ก็คงไม่ดี แต่ถ้าไม่กลับไปที่โต๊ะเหมือนเดิม ก็ยังไม่รู้จะไปอยู่ตรงไหน ทว่าพี่ลิงก์ยังไม่ทันได้ตอบคำถามของผม ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทักเขาเสียก่อน

"ลิงก์ ไม่ได้เจอกันเลยนะ"

พี่ลิงก์หันไปมองตามเสียง ก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อย

"อืม"

"มากับใครเหรอ ทีมาด้วยหรือเปล่า"

"มา แต่เราว่ามันคงไม่อยากเจอพิมพ์หรอก"

"ก็แค่ไปทักตามประสาคนคุ้นเคยก็ไม่ได้เหรอ"

"ไม่รู้สิ ก็ลองดูแล้วกัน"

พี่ลิงก์ไม่ได้สนใจผู้หญิงตรงหน้าอีก เขาหันมาทางผมแทน

"กลับกันเถอะ"

ผมยังคงสงสัยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ถูกมือของพี่ลิงก์ดึงให้เดินไปด้วยกัน โดยสายตาก็เหลือบมองผู้หญิงคนนั้นที่เดินตามมาด้วย

@@@@@@@@@@

เสียงหัวเราะและพูดคุยหยุดลง เมื่อผมกับพี่ลิงก์ไม่ได้กลับมาที่โต๊ะแค่สองคน ทุกสายตาหันไปมองหญิงสาวผมดัดลอนที่กำลังยิ้มหวาน

"กูเจอระหว่างทาง"

พี่ลิงก์พูดขึ้น แล้วหันไปมองพี่ทีที่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา

"ทำไมมองพิมพ์อย่างนั้นล่ะ"

"กำลังตะลึงในความสวยของพิมพ์ไง"

พี่ดิมพูดขึ้นทำลายความเงียบ ก่อนจะหันไปทางพี่ที คนที่ถูกเพื่อนมองทำหน้าเบื่อ แล้วลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะโดยไม่ได้พูดอะไร

"เดี๋ยวสิที! "

คนที่มาใหม่รีบเดินตามพี่ทีไปทันที ผมได้แต่มองตามอย่างงุนงง แล้วหันไปมองพี่ลิงก์ที่ถอนหายใจออกมา

"กูบอกไปแล้ว ก็ยังจะตามมา"

"เดี๋ยวมันก็จัดการเองนั่นแหละ"

พี่เรย์บอก ก่อนที่พี่พลจะพูดขึ้นบ้าง

"วันนี้พริ้มก็มาว่ะ กูต้องอิจฉาพวกที่ผู้หญิงมาตามตื้อหรือเปล่าวะ"

"อืม กูว่าพริ้มสลัดยากกว่าพิมพ์เยอะ ใช่ป่ะลิงก์"

พี่ดิมหันมาทางพี่ลิงก์ที่นั่งเงียบ เขาถอนหายใจออกมาอีกรอบโดยไม่ได้ตอบอะไร ผมก็ได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจ และสีหน้าของผมก็ชัดเจนพอให้พี่เรย์เห็น เขาเลยอธิบายให้ผมฟัง

"บลูเคยเจอพริ้มป่ะ"

"เพิ่งเจอกันวันนี้ครับ"

แถมยังถูกอีกฝ่ายประกาศตัวเป็นศัครูค่อหน้าด้วย...

"คือไอ้ลิงก์มันเป็นคู่หมั้นพริ้ม แล้วก็..."

ผมเบิกตากว้างกับสิ่งที่ได้รับรู้ ก่อนเสียงของพี่ลิงก์จะดังแทรกขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"หยุดเลยมึง ไอ้ห่า พูดมั่วซั่ว"

"ก็จริงอ่ะ พริ้มบอกกูและทุกคนว่าจะแต่งงานกับมึงคนเดียว"

พี่เรย์ตอบกลับหน้าตาย พี่ลิงก์ก็ส่งสายตาดุใส่ ผมก็ได้แต่มองทั้งสองคนสลับไปมาอย่างไม่เข้าใจ

"บลูงงแล้วมึง"

พี่ดิมพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มขำพร้อมกับหันมามองผม พี่พลที่เอาแต่ยิ้มก็อธิบายให้ผมฟังต่อ

"คืออย่างนี้...."

"ไม่ต้องเลยพวกมึง กูบอกเอง"

พี่ลิงก์หันไปว่าพี่พล แล้วหันมาทางผมด้วยสีหน้าที่ยังหลงเหลือความขุ่นเคืองและเบื่อหน่ายเอาไว้

"พริ้มเป็นญาติห่างๆ น่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอก"

"อ่า....ครับ"

ความรักระหว่างลูกพี่ลูกน้อง?

ผมพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่รับรู้ พี่เรย์ก็หัวเราะออกมาเบาๆ

"มึงไม่มีแต่เขามี แล้วหนียังไงก็ไม่พ้นด้วย จัดการให้ดีนะมึง"

พี่ลิงก์ชักสีหน้ายุ่ง ผมก็ได้แต่ยกแก้วเหล้าที่พี่เรย์เสิร์ฟให้นานแล้วขึ้นดื่มด้วยความว้าวุ่นใจกับเรื่องที่เหนือความคาดหมาย ความทรงจำเกี่ยวกับพริ้มค่อยๆ ไหลเข้ามาในความคิด

เพราะแบบนี้อีกฝ่ายถึงได้ออกตัวแรงแบบนั้น...

"ช่างหัวพริ้มเถอะว่ะ กูเบื่อจะสนใจ"

"แหม....แล้วตอนนี้สนใจใครถึงจะไม่เบื่อล่ะครับ"

พี่ดิมถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่ พี่ลิงก์ที่ทำหน้าซังกะตายหันไปมองอย่างอ่อนใจ

"ไม่ใช่พวกมึงก็แล้วกัน"

"น้องลิงก์ไม่สนใจดิมแล้วอ่ะพล"

"ทำใจนะดิม มึงไม่ได้ชื่อบลูอ่ะ เอาไงดีวะเรย์"

"เปลี่ยนชื่อก็เท่านั้น ถ้าไม่ใช่คนที่นั่งข้างมันตอนนี้ก็หมดสิทธิ์ว่ะ ฮ่าๆ "

ผมไม่ได้มองใครเลยครับ ทำได้แค่ยกแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นดื่มเงียบๆ ต่อไป ถึงมันจะรสชาติเข้มข้นและรู้สึกถึงความร้อนที่วิ่งผ่านใบหน้า แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมมึนมากจนฟังบทสนทนาของพวกเขาไม่รู้เรื่อง

"ไร้สาระฉิบหาย"

พี่ลิงก์ว่าด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง ต่อมาบทสนทนาก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้ง เมื่อคนที่เดินออกจากโต๊ะไปครู่ใหญ่กลับมาครับ

พี่ทีกลับมาด้วยท่าทีปกติ เขาเลิกคิ้วขึ้น เมื่อทุกคนมองมาเป็นทางเดียวรวมถึงผมด้วย

"กูแค่ไปสูบบุหรี่มา"

เอ่อ...เขาไม่ได้อยากรู้เรื่องนั้นหรือเปล่าครับ

@@@@@@@@@@

ถึงทุกคนจะอยากรู้เรื่องของพี่ที แต่ก็ไม่มีใครพูดถึง ผมมองความเงียบชั่วอึดใจที่เกิดขึ้น ก่อนที่ความอึดอัดจะหายไป เมื่อพี่พลเป็นคนเริ่มต้นหัวข้อบทสนทนาใหม่

ระหว่างที่เวลาเลยผ่านไป ความมีชีวิตชีวาของผับ A ก็ยังเต็มเปี่ยม มีผู้หญิงหลายคนแวะเวียบมาทักทายที่โต๊ะของพวกเราไม่ขาดสาย แต่ก็ไม่มีใครคิดจะลุกขึ้นตามเพื่อสานต่อความสัมพันธ์แต่อย่างใด

"คืนนี้ไอ้ทีนิ่งเว้ย"

พี่เรย์พูดขึ้น เมื่ออีกฝ่ายเพิ่งชนแก้วกับผู้หญิงสวยแต่งตัวเปรี้ยวสะดุดตาที่เดินจากไปเมื่อครู่นี้

"แค่อยากมาเที่ยว ไม่ได้อยากมาเอากับใคร"

พี่ทีบอกเสียงเรียบพร้อมกับนัยน์ตาเฉยชา ท่าทางที่ราวกับไม่มีอะไรที่สำคัญในสายตา ทำให้บุคลิกของเขาดูเท่สุดๆ ไปเลยครับ

"อ่าครับคุณที กูผิดไปแล้ว กูเป็นแค่ไพร่ที่ใฝ่ในกามครับผม"

พี่เรย์ตอบรับด้วยน้ำเสียงยียวน พี่ทีก็ทำเพียงปรายตามองอย่างวางท่า ปล่อยให้เสียงกระเซ้าเป็นเพียงลมปากที่ไม่เอามาใส่ใจ

"กวนตืน กูขอด่าแทนไอ้ที"

พี่ลิงก์ว่าด้วยรอยยิ้ม พี่พลกับพี่ดิมก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ในขณะที่พี่เรย์ก็แค่ยักคิ้วรับแบบไม่ทุกข์ร้อน

"ไอ้พวกประสาท"

พี่ทีบ่นออกมาเบาๆ แต่ทุกคนที่นั่งอยู่ด้วยกันก็ได้ยินชัดเจน ผมลอบมองท่าทางของรุ่นพี่มาดนิ่งอีกครั้ง ผมเคยได้ยินเรื่องของอีกฝ่ายมาเยอะ แล้ววันนี้ก็เพิ่งได้เห็นเสน่ห์ของเขากับตา แค่นั่งเฉยๆ ก็มีผู้หญิงเข้าหาไม่หยุด

พี่ทีเป็นผู้ชายมาดขรึมที่มีความคูลอยู่เต็มเปี่ยมครับ แค่ถึงอย่างนั้นก็ยังสู้พี่ลิงก์ที่นั่งข้างผมไม่ได้อยู่ดี เพราะตอนนี้เขาคูลมากจนผมขนลุกซู่และทำตัวไม่ถูกแล้ว!

"กินเยอะไปแล้วหรือเปล่า"

เสียงกระซิบของพี่ลิงก์ดังขึ้นข้างหูของผม ลมหายใจร้อนกับน้ำเสียงของเขากำลังเล่นงานผมอย่างจังเลยครับ

พี่ไม่ต้องกระซิบก็ได้ครับ พูดธรรมดา ผมก็ได้ยิน

ถึงอยากจะบอกคนที่กำลังนั่งชิดกันไปแบบนั้น แต่ผมก็ไม่ได้ทำตามที่ใจคิด เพราะตอนนี้ใบหน้าของพี่ลิงก์อยู่ใกล้จนผมใจสั่น นัยน์ตาสีดำที่สบมา ทำให้ผมต้องรีบตอบคำถามของเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

"ม...ไม่เป็น...เอ่อ ไม่เป็นไรครับ คือ ผมไหว"

ตั้งแต่ที่ได้รับแก้วแรกมา ผมก็นั่งดื่มเพลินจนหมดไปสองแก้วแล้วครับ พี่เรย์ที่ตั้งใจและยอมรับว่าจะมอมเหล้ายังชม ผมก็ได้แต่ยิ้มรับไปตามมารยาท

ตอนนี้ผมยังไม่รู้สึกเมาเลยครับ แต่ดูเหมือนพี่ลิงก์จะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ เขาเลยทดสอบผมด้วยการชูขึ้นมาสองนิ้วแล้วส่ายไปมาเร็วๆ

"นี่กี่นิ้ว"

"สองครับ"

พี่ลิงก์ยกยิ้มขึ้น แล้วขยี้หัวที่ไม่เป็นทรงของผมจนยุ่งมากกว่าเดิม ก่อนที่เขาจะหันไปคุยกับพี่อนต่อ

@@@@@@@@@@

พวกเราใช้เวลาจนผับ A ใกล้ปิด ถึงได้แยกย้าย โดยที่พี่พลอาสาขับรถมาส่งพี่ลิงก์กับผมที่ไม่มีรถกลับครับ

"เดี๋ยวกูไปส่งบลูก่อนแล้วกัน"

"เอาไปส่งที่ห้องกูนั่นแหละ จะวนไปวนมาทำไม"

พี่พลกับพี่ลิงก์มองหนัากันที่เบาะข้างหน้า ผมก็ได้แต่นั่งเงียบๆ ไม่แสดงความคิดเห็นอะไรอยู่ที่เบาะหลังเพียงลำพัง

"กูไปส่งบลูได้ ไม่ได้ลำบาก"

"เปลืองน้ำมัน"

"กูมีตัง"

"แต่กูอยากนอนแล้ว ง่วง"

"หึ! ข้ออ้างเยอะ"

"มึงนั่นแหละที่เยอะ ทำตามทีกูบอกพอ"

"ครับๆ ไอ้เหี้ยน้องลิงก์"

พี่พลยิ้มออกมา พี่ลิงก์ก็ชักสีหน้าใส่ พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับเพลงที่เปิดอยู่ตอนนี้ต่อ ผมไม่ได้สนใจรุ่นพี่ทั้งสองคนอีก แล้วหันไปมองวิวข้างทางที่การจราจรปลอดโปร่ง

หลังจากใช้เวลาเดินทางได้ไม่นาน พี่พลก็ขับรถมาถึงคอนโดมิเนียมหรูที่พี่ลิงก์อาศัยอยู่ ผมก็ขยับตัวเพื่อเตรียมลงจากรถอย่างเชื่องช้า ถึงจะไม่ได้เมาจนดูไม่ได้ แต่ก็รู้สึกมึนอยู่พอสมควรครับ

"ไว้เจอกัน"

"เออ ขอบใจที่มาส่ง"

พี่ลิงก์เปิดประตูรถออก ผมยกมือไหว้บอกลาพี่พลที่กำลังหันมามองพร้อมกับรอยยิ้ม

"ขอบคุณครับพี่พล"

"อืม ระวังเจอหมีหลอก"

"ฮะ? อะไรนะครับ"

ผมไม่แน่ใจว่าฟังผิดหรือเปล่า แต่ไม่ทันได้ไขความงุนงง พี่ลิงก์ก็เร่งให้ผมลงจากรถ แล้วเดินนำไปก่อน เราสองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกันระหว่างที่เดินมาถึงห้องของอีกฝ่าย

"คืนนี้นอนที่นี่นะ"

พี่ลิงก์พูดขึ้น ทั้งที่ไม่ได้มองผมด้วยซ้ำ เขาเดินไปทางห้องครัว แล้วรินน้ำเปล่าใส่แก้วดื่ม ปล่อยให้ผมเดินตามเหมือนวิญญาณเร่ร่อน

"อ่า...ครับ"

ถึงจะเกรงใจแล้วก็ทำตัวไม่ถูก แต่ความรู้สึกข้างในก็กำลังกรีดร้องด้วยความดีใจที่จะได้ค้างคืนที่นี่ครับ

"ไปนั่งรอไป เดี๋ยวกูไปหาชุดมาให้"

พี่ลิงก์เดินเข้าไปในห้องส่วนตัว ผมเลยเดินมานั่งลงที่โซฟาที่มีโจแอนจับจองพื้นที่ไปส่วนหนึ่งอยู่แล้ว เพียงไม่นานเจ้าของห้องก็กลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าชุดหนึ่งที่ให้ผมใส่นอน

"ขอบคุณครับ"

"นอนโซฟาได้ใช่ป่ะ"

"ได้ครับ"

"งั้นกูไปนอนแล้ว เจอกันพรุ่งนี้นะบู้"

พี่ลิงก์กำลังจะเดินกลับเข้าห้องของตัวเอง แต่ด้วยอะไรหลายอย่างที่ผมไม่อาจระบุได้ชัดเจน อีกทั้งยังมีแอลกอฮอล์เป็นตัวขับเคลื่อน ทำให้ผมใจกล้าคว้าข้อมือของคนตรงหน้าเอาไว้ด้วยร่างกายที่ทำงานก่อนสมอง

พี่ลิงก์ไม่ได้ดึงมือออก เขาแค่เลิกคิ้วมองอย่างสงสัยพลางยิ้มออกมาเล็กน้อย

"อย่าบอกว่านอนคนเดียวไม่ได้? "

ผมนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะคลายมือที่จับอีกฝ่ายเอาไว้ออกพร้อมกับถอนหายใจออกมา

"เปล่า...ครับ"

ผมตัดสินใจรีบเดินเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว หวังเพื่อให้สายน้ำช่วยชะล้างความรู้สึกที่ไม่คงที่ของตัวเอง ผมไม่แน่ใจว่า ทำไมเมื่อครู่นี้ถึงได้รั้งพี่ลิงก์เอาไว้แบบนั้นเหมือนกัน

เฮ้อ...

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ความคิดก็สดชื่นขึ้นมาพอสมควร ในขณะที่กำลังคิดว่าคืนนี้จะนอนหลับหรือเปล่า ร่างของเจ้าของห้องที่นั่งอยู่บนโซฟาที่จะเป็นที่นอนของผมในคืนนี้ก็หยุดความคิดของผมเอาไว้เสียก่อน

"เอาหมอนกับผ้าห่มมาให้ หรือจะนอนหนุนตักโจแอนก็ได้นะ กูว่าสบายดี"

"ครับ"

ผมเดินมานั่งลงข้างพี่ลิงก์ที่กำลังจะลุกขึ้นยืน แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ผมรั้งอีกฝ่ายด้วยการจับแขนของเขาเอาไว้

พี่ลิงก์ไม่ได้แสดงสีหน้าแปลกใจเหมือนครั้งแรก เขาเพียงแค่มองมาด้วยสีหน้าเป็นปกติ

"มีอะไร"

ผมสบตากับพี่ลิงก์ ความคิดที่ตกตะกอนอยู่ในใจยังไม่ได้จางหาย แล้วมันก็คงไม่สลายไป ถ้าหากผมยังไม่ได้คำตอบ

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้ผมว้าวุ่นใจ เมื่อทบทวนความคิดของตัวเองอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็เอ่ยถึงความในใจออกมา โดยไม่ได้คำนึงถึงช่วงเวลาหรือสถานการณ์ที่เหมาะสมเลยสักนิด

ก็แค่...อยากรู้ว่าพี่ลิงก์จะว่ายังไง

"พี่ลิงก์เป็นแฟนกันไหมครับ"













TBC+++++++

[marionatte]

 

[Billie]

 

เป็นไหมพี่ลิงค์ บอกบู๊ไปสิ

[puiiz]

 

[goosongta]

พี่ลิงซ์จะทำร้ายใจน้องมั้ยเนี่ย

[kaokorn]

เย้ เอาใจช่วยบลู....
รอตอนต่อไป มาไวๆนะฮะ
 

[marionatte]

แวะมาแก้ไขคำผิดค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ตอนนี้ก็กำลังปั่นอยู่ค่ะ

[sailom_orn]

ตอบชัดๆมาเลยพี่ลิงค์ 

[seaz]

รอลุ้นคำตอบของพี่ลิงก์ ที่จะตอบน้องบลู

[Quatree]

 

[THiiCHA]

โอ้ยยย​ ค้างงงงงงง​ งอแงๆๆๆ

[JokerGirl]

พี่ลิ้งค์คือมึนมากจ้า บลูขอพี่เป็นแฟนแล้ว

[titansyui]

 

[marionatte]

Level 14: ความเปลี่ยนแปลง






ความเงียบเกิดขึ้นบริเวณห้องนั่งเล่น พี่ลิงก์มองผมนิ่ง นัยน์ตาสีดำสวยแสดงถึงความตกใจอย่างชัดเจน ผมเบือนหน้าไปมองทางอื่นพร้อมกับคลายมือที่จับอีกฝ่ายเอาไว้ออก เมื่อเพิ่งสำนึกได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป

ไอ้บลูเอ๊ย! ต้องเป็นเพราะคำพูดของเพื่อนพี่ลิงก์ที่แซวกันนั่นแหละ ถึงทำให้กล้าทำแบบนี้!

"เมาหรือเปล่าวะ"

"เปล่าครับ ก็แค่ลองถามดู"

ผมลอบถอนหายใจออกมา ตอนนี้รู้สึกใจแป้วไปแล้วครับ แต่ก็ถอยหลังไม่ได้แล้วเหมือนกัน ในเมื่อเริ่มต้นไปแล้วก็ต้องเดินหน้าต่อไป ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม

"เอาใหม่ เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไร"

ผมกะพริบตาทีหนึ่ง เมื่อพี่ลิงก์กำลังมองหน้าผมอย่างจริงจัง ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก แล้วกลั้นใจบอกความในใจที่เปิดเผยไปแล้วอีกครั้ง

"เรามาเป็นแฟนกันไหมครับ"

ไม่ว่าพี่ลิงก์จะมีแฟนแล้วหรือยัง ถ้าเขาไม่สนใจผมในแง่นั้นก็คงปฏิเสธอยู่แล้ว ผมเลยคิดว่าไม่จำเป็นต้องถามเกริ่นเรื่องที่มีแฟนไหมหรือชอบผมบ้างหรือเปล่าอะไรแบบนั้น

ถึงไม่อยากคาดหวังในคำตอบ แต่ข้างในใจลึกๆ ผมก็ลุ้นอยู่ดีครับ มันคงไม่มีอะไรเสียหาย ในเมื่ออีกฝ่ายก็รู้ถึงความรู้สึกที่ผมมีต่อเขาอยู่แล้ว

ผมยังนึกภาพอนาคตของตัวเองไม่ออกเลยครับ ไม่ว่าเขาจะตอบรับความรู้สึกของผมหรือไม่ ผมกลั้นใจมองพี่ลิงก์อย่างลุ้นระทึก เมื่อความเงียบยังล่องลอยอยู่รอบตัวของเราสองคน

"อืม ก็ได้"

ผมเหมือนจะหยุดหายใจไปทันทีที่ได้รับคำตอบ ใบหน้าของผมร้อนผ่าวและหัวใจเต้นแรง พี่ลิงก์ส่งยิ้มมาให้ ก่อนที่เขาจะยกมือบีบแก้มของผมอย่างที่ชอบทำ

"ทำหน้าตลกอีกแล้ว มีอะไรอีกไหม จะไปอาบน้ำนอนแล้ว"

"เอ่อ...ไม่มีแล้วครับ"

ผมยังรู้สึกอึ้งและเขินมากเลยครับ ก็เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนพี่ลิงก์เพิ่งจะตอบตกลงคบกับผมเป็นแฟนนะ! แถมยังตอบมาง่ายๆ อย่างน่าเหลือเชื่ออีกด้วย! ถึงเขาจะทำตัวปกติได้ แต่ผมทำไม่ได้หรอกนะครับ!

"นอนได้ใช่ป่ะบู้"

"เอ่อ...อ่า...ได้...ครับ"

"อืม แต่ถ้าอยากเป็นเมียกูตั้งแต่คืนนี้เลย ก็เข้าไปนอนในห้องได้ ไม่ได้ล็อกประตู"

"อ่า...."

ผมได้แต่ทำหน้าเหวอกับคำพูดของพี่ลิงก์ เขาอมยิ้มออกมา แล้วยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ และกว่าที่ผมจะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ริมฝีปากของเราก็สัมผัสกัน แล้วหายไปในเวลาไม่กี่วินาที ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินกลับเข้าห้องของตัวเองไป ทิ้งถ้อยคำอ่อนโยนที่ปั่นป่วนความรู้สึกของผมมากมายจนยากเกินกว่าจะอธิบายได้

"ฝันดีนะครับบู้"

@@@@@@@@@@

ผมนอนไม่หลับเลยครับ!

ผมไม่ได้กลัวผีหรือสิ่งลี้ลับที่มองไม่เห็นอะไรพรรค์นั้นหรอกนะครับ ถึงแม้ว่าการเห็นตุ๊กตาหมีตัวยักษ์อยู่ล้อมรอบจะชวนผวานิดๆ ก็ตามที แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่ได้วางแผนกับคำตอบที่ไม่ได้คาดหวัง ทำให้ทั้งสมองและหัวใจของผมทำงานนหนักมากกว่า

ตอนนี้เวลาตีสองครึ่งแล้ว แต่ผมก็ยังเดินไปเดินมา ก่อนจะหยุดมองวิวมุมสูงที่เห็นแสงไฟตามตึกประปรายดูแปลกตาอย่างพยายามสงบจิตใจ

ผมตั้งใจจะบอกข่าวดีที่สุดแสนมหัศจรรย์ให้เป็ดฟังเป็นคนแรก แต่ก็เกรงใจเพราะป่านนี้มันคงหลับไปแล้ว ทำได้เพียงส่งข้อความมากมายระบายความรู้สึกที่ไม่ว่าพิมพ์ไปกี่ตัวอักษรก็ถ่ายทอดออกมาไม่หมด

ไม่อยากจะเชื่อเลย!!!

ผมอยากจะตะโกนออกไปให้สุดเสียง แต่ก็กลัวรบกวนพี่ลิงก์ที่นอนหลับไปแล้ว สุดท้ายก็ได้แต่ร้องบอกอยู่ในใจอย่างอัดอั้นพร้อมกับกระโดดโหยงเหยงด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนที่ผมจะมาทิ้งตัวลงที่โซฟาอีกครั้ง แล้วเอนซบไหล่ของโจแอนด้วยหัวใจที่พองโต

พี่ลิงก์ตกลงคบผมเป็นแฟนแล้ว!

ผมตอกย้ำกับตัวเองในใจด้วยความเหลือเชื่อ บอกกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาราวกับท่องมนต์ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ที่ผมเผลอหลับซบไหล่ของตุ๊กตาหมียักษ์จนได้

@@@@@@@@@@

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองกำลังนอนซบไหล่ของพี่ลิงก์อยู่ครับ

ซ....ซบไหล่!!!

ผมกระเด้งตัวอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ ท่าทางของผมทำให้คนที่นั่งเล่นโทรศัพท์มือถือเงยหน้าหันมามอง เขาเลิกคิ้วขึ้น นัยน์ตาสีดำยังสวยเหมือนที่ผ่านมา แต่ผมกลับไม่กล้ามองเลยสักนิด

ใบหน้าของผมร้อนไปหมด ความรู้สึกเขินอายทำงานเต็มที่ตั้งแต่สติยังมาไม่ครบ ผมสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อมือของคนที่นั่งอยู่ข้างกันจับคางของผมให้หันมาสบตากับเขา

"บู้เป็นอะไร"

น้ำเสียงทุ้มราบเรียบกับสายตาที่มองตรงมา ทำให้ผมกระอักกระอ่วนจนทำตัวไม่ถูก อยากจะหันหน้าหนีอีกครั้งก็ทำไม่ได้ เพราะมือของอีกคนกำลังจับเอาไว้ สิ่งเดียวที่พอจะเคลื่อนไหวได้ก็คงเป็นนัยน์ตาที่พยายามเลื่อนไปทางอื่น

เสียงถอนหายใจดังออกมาเบาๆ พี่ลิงก์ปล่อยมือออกจากคางของผม แล้วกลับไปสนใจโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง

"ไปอาบน้ำไป จะได้ไปหาอะไรกิน ตื่นสายแล้วยังจะโอ้เอ้อยู่อีก"

ผมกะพริบตาทีหนี่ง ก่อนจะหันไปมองเวลาที่นาฬิกาแขวนผนัง ตอนนี้เกือบสิบเอ็ดโมงแล้วครับ พอตั้งสติได้ ผมก็รีบลุกขึ้น น้ำเสียงของคนที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"จะใส่ชุดนักศึกษากลับหรือจะยืมชุดลิงก์ใส่ก่อน"

"อ่า...ใส่ชุดนั...ฮะ?!!! "

ผมอ้าปากเหวอมองคนที่ยังก้มหน้าเล่นเครื่องมือสื่อสารของตัวเองโดยที่ไม่ได้มองผมสักนิด ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วเล็กน้อย นัยน์ตาสีดำตวัดมองผมราวกับต้องการหยั่งเชิง

"ตกใจอะไรเหรอ"

ผมอยากจะตอบคำถามของเขา แต่ผมก็พูดไม่ออก หัวใจของผมเต้นกระหน่ำ เมื่อนึกถึงสิ่งที่อีกฝ่ายเพิ่งเอ่ยออกมาก่อนหน้านี้

พี่ลิงก์เรียกชื่อแทนตัวเองกับผม!!!!

"มึงโอเว่อร์ไปป่ะบู้ อึ้งอะไร กูพูดอะไรประหลาดหรือไงวะ"

น้ำเสียงที่แฝงแววหงุดหงิดไม่ได้ทำให้ผมสนใจจนนิ่งค้างเท่ากับใบหน้าที่แดงระเรื่อของพี่ลิงก์ที่ตรึงสายตาของผมอยู่

พี่ลิงก์กำลังเขิน!!!!

"บู้!!! "

"อ่า ครับๆ! "

"ไปสักทีสิ วันนี้กูต้องกลับบ้านนะ"

ผมพยายามปรับสติของตัวเองอีกครั้งพร้อมกับพยักหน้ารัวอย่างร้อนรน ทั้งที่ในความคิดยังมีทั้งเสียงและภาพของพี่ลิงก์ที่แสนจะน่ารักวนเวียนอยู่

โอ๊ย!!!! ผมตายตาหลับแล้วครับ!!!!

@@@@@@@@@@

ผมใส่ชุดนักศึกษาที่สะอาดเอี่ยมอย่างสงบสติอารมณ์ หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ พี่ลิงก์ก็พาผมมานั่งกินข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งไม่ไกลจากคอนโดเท่าไหร่นัก ตอนนี้ผมรู้สึกเกร็งยิ่งกว่าตอนที่เราสองคนมากินข้าวด้วยกันครั้งแรกอีกครับ

ผมสูดลมหายใจเข้าลึกระหว่างรออาหารที่สั่งเอาไว้มาเสิร์ฟ พี่ลิงก์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก็มองผมเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเท้าคางมองไปทางอื่นเงียบๆ จนกระทั่งพนักงานยกอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะ เราสองคนถึงได้กลับมาสู่บรรยากาศเดียวกันอีกครั้ง

"บู้"

"...ครับ"

พี่ลิงก์ไม่ได้แตะต้องอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า แต่เขาเลือกที่จะจ้องหน้าของผมแทน ท่าทางที่จริงจังขึ้น ทำให้ผมรู้สึกเกร็งขึ้นมาเหมือนกับไม้ที่ดีดตรง

"เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ป่ะ"

ผมเม้มริมฝีปากแน่นพลางพยักหน้ารับด้วยความเขินสุดขีด แล้วเบี่ยงสายตาลงมองจานอาหารของตัวเองอย่างทำตัวไม่ถูก

"อืม คิดว่าลืมไปแล้ว"

ฮะ?! ใครจะไปลืมเรื่องแบบนี้กันครับ!

สีหน้าตกใจของผม ทำให้พี่ลิงก์ยกยิ้มออกมาเล็กน้อย

"ก็เห็นทำท่าตกใจตลอดเวลา คิดว่าเพี้ยนไปแล้ว"

ผมปั้นหน้ายาก แถมตอนนี้ก็ยังรู้สึกทั้งเขินทั้งอายยังไม่หายเลยด้วยครับ ผมเลื่อนสายตาไปมองพี่ลิงก์อีกครั้ง เขาก็กำลังมองผมอยู่เช่นเดียวกัน

"ก็..."

"ก็บู้มาชวนเองไม่ใช่เหรอ หรือว่าคิดจะเปลี่ยนใจ? "

"ไม่ๆ คือว่า....ผมแค่...ทำตัวไม่ถูก"

ผมลอบถอนหายใจออกมา เรื่องราวที่เกิดขึ้นก็เหมือนที่เราหวังว่าจะมีเงินสักร้อยล้านมาตลอด แล้ววันหนึ่งเงินก้อนโตที่ฝันเอาไว้ก็มากองอยู่ตรงหน้า ถึงจะอยากได้สุดๆ แล้วก็ดีใจมากๆ แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงกับโชคครั้งใหญ่ที่คาดไม่ถึงนี้ดีนั่นแหละครับ

พี่ลิงก์เป็นเหมือนคนที่อยู่แค่ในความฝัน แล้ววันหนึ่งเขาก็ยอมตกลงคบกับผมเป็นแฟนง่ายๆ ในฐานะของคนที่สาวไม่เคยแลและไร้ประสบการณ์ความรักแบบนี้มาก่อน ผมก็เลยลนลานอยู่ตลอดเวลา

"ไม่เห็นยาก ก็ทำตัวซื่อบื้อเหมือนเดิมก็พอแล้ว"

ผมต้องรู้สึกยังไงกับคำพูดนี้ดีครับเนี่ย....

ผมได้แต่มองพี่ลิงก์ที่กำลังหยิบกุ้งนึ่งตัวหนึ่งมาแกะเปลือก ก่อนที่เขาจะวางมันใส่จานของผมพร้อมกับน้ำเสียงเรียบเรื่อย

"นอกนั้น...ลิงก์จะดูแลเอง ดีไหม"

ผมได้แต่นั่งอึ้งกับรอยยิ้มที่คนตรงหน้าส่งมาให้ แล้วก็ยังสรรพนามที่ทำลายหัวใจนั่นอีก ผมต้องใจหยาบกระด้างขนาดไหน ถึงจะเฉยชากับความน่ารักของพี่ลิงก์ได้

"หรือว่าบู้ไม่ชอบให้ทำแบบนี้? "

"ป..เปล่าครับ! ชอบ ชอบมากเลยครับ! "

ผมรู้สึกหน้าแดงเถือก ยิ่งพี่ลิงก์กำลังมองพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น แล้วยังแกะกุ้งมาให้ผมอึก หัวใจที่อ่อนไหวก็พลันจะอ่อนระทวยไปหมดแล้ว

"อืม ที่จริงก็อายนะที่เรียกแทนตัวเองแบบนี้ แต่ก็เป็นแฟนกัน ก็อยากให้พิเศษนิดนึง บู้ก็อย่าตกใจมาก เข้าใจป่ะ ทำให้มันเป็นเรื่องธรรมดา"

"อ่า...ครับ"

ผมอมยิ้มพลางกินกุ้งที่พี่ลิงก์แกะให้ ทั้งที่มันก็อร่อยดีอยู่แล้ว แต่ผมก็รู้สึกว่ามันอร่อยมากกว่าปกติอีกหลายร้อยเท่าเลยครับ

"บู้มีอะไรอยากบอกไหม"

ผมนั่งคิดเล็กน้อย การที่เราคบใครสักคนเป็นแฟน มันไม่ใช่การเปลี่ยนตัวเองให้เป็นอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ แต่เป็นการปรับเพื่อให้เข้ากับคนสำคัญคนนั้นต่างหาก

ผมก็แค่ชอบพี่ลิงก์ ถึงเขาจะทำให้ผมขุ่นเคืองบ้าง แต่ผมก็ไม่เคยลดความรู้สึกพิเศษนี้ลงเลย เขาไม่เคยสร้างภาพกับผมเหมือนที่ผมไม่ได้ใส่หน้ากากเข้าหาเขาเช่นเดียวกัน

"ไม่รู้สิครับ"

"เหรอ"

พี่ลิงก์ยิ้มที่มุมปาก แล้วเขาก็ยิ่นมือมาบีบแก้มของผมอย่างที่ชอบทำบ่อยๆ

"เฮ้ย! พี่มือเปื้อนอ่ะ! "

"แล้วไง"

"หน้าผมก็เปรอะไงครับ"

ผมชักสีหน้าออกมา แล้วหยิบทิชชู่มาเช็ดคราบกุ้งที่เลอะแก้มของตัวเอง พี่ลิงก์ก็แค่ยักคิ้วเหมือนต้องการกวนประสาท

"แต่ลิงก์ชอบแกล้งแฟนนะครับ บู้ไม่รู้เหรอ"

น้ำเสียงใสซื่อ แต่รอยยิ้มร้ายกาจของพี่ลิงก์ได้ทำลายหัวใจของผมจนย่อยยับไปเรียบร้อยแล้ว ผมนั่งนิ่งเหมือนโดนสาป ทว่าภายในใจกำลังทำงานเร็วจี๋ราวกับเครื่องยนต์ที่ใกล้ระเบิด

ถ้าบอกให้แกล้งอีก พี่ลิงก์จะหาว่าผมบ้าไหมครับ

@@@@@@@@@@

หลังจากผ่านการทำความรู้จักในสถานะใหม่ไปแล้ว ผมก็เริ่มปรับตัวให้เป็นปกติ แล้วก็สังเกตว่า ถึงพี่ลิงก์จะเรียกชื่อแทนตัวเอง แต่เขาก็ยังกูๆ มึงๆ กับผมอยู่ดีครับ

"แล้วปิดเทอมบู้ทำอะไร กลับบ้านเหรอ"

พี่ลิงก์ถามขึ้น ในขณะที่เขากำลังนั่งกินทับทิมกรอบเป็นของหวานหลังมื้ออาหาร ผมก็สั่งน้ำแข็งไสใส่ขนมปังธรรมดามากินครับ

"เป็ดชวนไปสอนพิเศษครับ"

"ฮะ? มึงจะสอนใครรู้เรื่องเหรอ เหมือนตัวเองก็ยังงงกับชีวิตอยู่เลยไม่ใช่หรือไง"

บอกผมอีกครั้งได้ไหมครับว่า เราสองคนเป็นแฟนกันแล้ว เหอะๆ

"ก็...น่าจะไหวนะครับ"

พี่ลิงก์พยักหน้ารับ ผมหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย เจอคำพูดแบบนี้ต่อหน้าก็เสียความมั่นใจไปนิดหน่อยครับ

"แค่แหย่เล่น หงอง่ายไปป่ะ"

สำหรับคนอื่นผมก็ไม่ป๊อดแบบนี้หรอกครับ แต่เพราะเป็นพี่ลิงก์ไง ผมเลยแพ้ตลอด เพราะเป็นเขาที่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของผม

"บู้ ไม่ต้องยอมกูทุกอย่างก็ได้ จะว่ากลับมาบ้างก็ได้"

ผมมองพี่ลิงก์อย่างไม่เข้าใจ เขาก็แค่ยิ้ม แล้วกินของหวานของตัวเอง

"ไม่อยากให้คบกันแบบกลัวๆ เกรงๆ น่ะ"

"ครับ"

ผมพยักหน้ารับพร้อมกับพิจารณาคำพูดของพี่ลิงก์ไปด้วย อาจเป็นเพราะอีกฝ่ายไกลเกินเอื้อมมาตลอด พอจับถึงแล้วก็ยังกล้าๆ กลัวๆ เพราะรู้ดีว่า ตัวเองไม่คู่ควร ผมคงต้องปรับความคิดของตัวเองเกี่ยวกับเรื่องนี้ใหม่อีกครั้งแล้ว

ผมเงยหน้าจากถ้วยน้ำแข็งไส ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นพี่ลิงก์กำลังมองมาแบบไม่ละสายตา เขาก็ยื่นมือมาตรงหน้า

ในขณะที่ผมคิดว่าพี่ลิงก์จะบีบแก้มของผมอีกแล้ว ทว่ามือข้างนั้นกลับแต่ยึดปลายคางของผมเอาไว้ ก่อนที่คนตรงหน้าจะโน้มตัวข้ามโต๊ะเข้ามาจูบริมฝีปากของผมอย่างรวดเร็วแบบไม่ให้ตั้งตัว

อ๊ะ!

"นี่ไงตัวอย่าง ไม่ต้องเกรงกลัวอะไร เป็นแฟนกัน อยากจูบก็จูบเลย เข้าใจป่ะบู้"

มันไม่ใช่แบบนี้มั้งครับ!!!

@@@@@@@@@@

หลังจากผ่านการกินอาหารกลางวันที่เสียพลังงานไปมากพอสมควร พี่ลิงก์ก็พาผมมาส่งที่หอในตอนบ่าย เพราะเขามีนัดกับที่บ้านเย็นนี้ เขาจะต้องไปดูงานที่บริษัทในช่วงปิดเทอมครับ

ในขณะที่ผมกำลังลงจากโฟล์คบีเทิลคันสวย พี่ลิงก์ก็รั้งแขนของผมเอาไว้ ก่อนน้ำเสียงของเขาจะดังขึ้น

"บอกลาด้วยดิ"

"เ่อ่อ...ขอบคุณครับ"

ผมกำลังยกมือไหว้ด้วยท่าทางที่ประณีตงดงาม แต่ก็ถูกปัดมือทิ้ง เขาทำหน้าเซ็งออกมาอย่างชัดเจน

"ไม่เอาอย่างนี้ดิ ลาแบบแฟนอ่ะบู้"

แล้วมันยังไงล่ะวะ?!

ผมทำหน้างงชั่วครู่ ก่อนจะปั้นหน้ายาก เมื่อมีมโนภาพบางอย่างเข้ามาในความคิด ฉากโรแมนติกของคู่รักที่เคยเห็นผ่านสื่อต่างๆ ไหลเวียนเข้ามาราวกับน้ำทะลัก

เมื่อทุกอย่างในความคิดแจ่มชัด ผมก็รู้สึกเขินมากเลยครับ แต่ก็ตื่นเต้นดีใจอย่างบอกไม่ถูกด้วยเหมือนกัน ถึงอย่างนั้นความไม่กล้าก็ยังมีอยู่มากจนได้แต่มองใบหน้าหล่อที่กำลังจ้องอยู่อย่างทำตัวไม่ถูก

"เร็วๆ "

พอถูกพี่ลิงก์เร่งด้วยสีหน้าบึ้งตึงแบบไม่ปิดบัง ผมเลยกลั้นใจยืมฉากหนึ่งที่แวบผ่านเข้ามาในสมอง แล้วลอกเลียนแบบตามทันที

ผมเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ แล้วจุ๊บที่ริมฝีปากของพี่ลิงก์อย่างรวดเร็ว แม้แต่ตัวเองก็ยังจำความรู้สึกในวินาทีนั้นไม่ได้ ทว่าสัมผัสที่ทิ้งเอาไว้กลับร้อนผ่าวลามไปทั่วใบหน้า พี่ลิงก์เลิกคิ้วแปลกใจ ใบหน้าหล่อวาดยิ้ม ออกมา

"แค่จะให้หอมแก้ม แต่อยากจูบก็อย่าหนีเร็วแบบนี้ดิบู้ เดี๋ยวทำให้ดู"

พี่ลิงก์รั้งท้ายทอยของผมเอาไว้ ก่อนที่เขาจะบดเบียดริมฝีปากของผมอย่างรวดเร็ว มิหนำซ้ำยังดูดดึงแล้วแทรกปลายลิ้นเข้ามาราวกับกลืนกินวิญญาณของผมให้หลุดออกจากร่างอย่างเลือดเย็น และกว่าความรู้สึกอึดอัดที่แสนหวานจะจบลง สติของผมก็ล่องลอยไปไกล

"บู้จำได้ใช่ป่ะ"

"อ่า..."

ผมนึกออกแค่นั้นจริงๆ ครับ







TBC++++++++

Marionetta ลิงก์กับบู้คบกันแล้วอ่ะ! ต่อจากนี้ความมุ้งมิ้งก็จะมาอย่างต่อเนื่อง จนกว่า.... 555

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ก่อนปั่นก็อ่านคอมเมนต์ตลอดเลย มีให้อ่านเยอะ ก็ปั่นได้เยอะนะ อิอิ

[marionatte]

 

[Billie]

 

น่ารัก
บู๊จะตามพี่ลิงค์ทันไหมนั่น

[puiiz]